Dla Cass, Maggie, Cheryl i Dee
Tytuł oryginału: The Shadow Queen Copyright © 2009, Anne Bishop All rights reserved www.annebishop.com Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo I N I T I U M Cover illustration by Larry Rostant Represented by Artist Partners Ltd Tłumaczenie z języka angielskiego: Monika Wyrwas-Wiśniewska Redakcja: Anna Płaskoń-Sokołowska Korekta: Anna Płaskoń-Sokołowska, Katarzyna Wróbel Ilustracja na okładce: Larry Rostant Projekt okładki, skład i łamanie: Patryk Lubas Współpraca organizacyjna: Barbara Jarząb Zamówienia hurtowe: Platon Sp. z o.o. uL Sławęcińska 16, Macierzysz 05-850 Ożarów Mazowiecki tel (22) 329 50 00, (22) 631 08 15 e-mail:
[email protected] www.platon.com.pl
Wydanie I ISBN
978-83-62577-07-1
Wydawnictwo I N I T I U M www.initium.pl e-mail:
[email protected] Druk i oprawa: CPI Moravia Books www.cpi-moravia.com
ANNE BISHOP PRZYMIERZE CIEMNOŚCI C Z A R N E
K A M I E N I E
-
K S I Ę G A
Przełożyła Monika Wyrwas-Wiśniewska
initium wydawnictwo
Kraków 2011
V I I
Podziękowania Dziękuję Blairowi Boone owi za to, że wciąż jest moim pierwszym czytelnikiem, Debrze Dixon za to, że jest drugim, Dorannie Durgin za opiekę nad moją stroną internetową, Anne Sowards i Jennifer Jackson za ich entuzjazm, Pat Feidner - tak po prostu - oraz wszystkim Przyjaciołom i Czytelnikom, którzy odbyli ze mną tę podróż»
SPIS TREŚCI PROLOG JEDEN DWA TRZY CZTERY PIĘĆ SZEŚĆ SIEDEM OSIEM DZIEWIĘĆ DZIESIĘĆ JEDENAŚCIE DWANAŚCIE TRZYNAŚCIE CZTERNAŚCIE PIĘTNAŚCIE SZESNAŚCIE SIEDEMNAŚCIE OSIEMNAŚCIE DZIEWIĘTNAŚCIE DWADZIEŚCIA DWADZIEŚCIA JEDEN DWADZIEŚCIA DWA DWADZIEŚCIA T R Z Y DWADZIEŚCIA CZTERY DWADZIEŚCIA PIĘĆ DWADZIEŚCIA SZEŚĆ DWADZIEŚCIA SIEDEM DWADZIEŚCIA OSIEM DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ TRZYDZIEŚCI
13 19 14 38 57 76 84 96 102 122 139 146 16O 174 186 200 211 224 137 241 248 263 271 282 287 300 313 334 338
Hierarchia Krwawych Męzczyzni: Plebejusze - przedstawiciele wszystkich ras, którzy nie są Krwawymi Krwawy - ogólny termin oznaczający wszystkich mężczyzn Krwawych; odnosi się także do wszystkich mężczyzn Krwawych nienoszących Kamieni Wojownik - mężczyzna noszący Kamień, równy statusem czarownicy Książę - mężczyzna noszący Kamień, równy statusem Kapłance lub Uzdrowicielce Książę Wojowników - niebezpieczny, niezwykle agresywny mężczyzna noszący Kamień; ma status nieco niższy niż Królowa
Kobiety: Plebejuszki - przedstawicielki wszystkich ras, które nie należą do Krwawych Krwawa - ogólny termin oznaczający wszystkie kobiety Krwawych; najczęściej odnosi się do kobiet Krwawych nienoszących Kamieni Czarownica - kobieta Krwawych, która nosi Kamienie, ale nie jest przedstawicielką żadnego z pozostałych szczebli hierarchii; oznacza także każdą kobietę noszącą Kamień Uzdrowicielka - czarownica, która leczy rany i choroby, równa statusem Kapłance i Księciu Kapłanka - czarownica, która opiekuje się ołtarzami, sanktuariami i Ciemnymi Ołtarzami, prowadzi ceremonie składania ofiar, równa statusem Uzdrowicielce i Księciu Czarna Wdowa - czarownica, która leczy umysł, tka splątane sieci snów i wizji, jest wyszkolona w dziedzinie iluzji i trucizn Królowa - czarownica, która rządzi Królestwem; uważana jest za serce kraju, moralną ostoję Krwawych i centralny punkt ich społeczeństwa
Miejsca akcji Terreille Dena
Nehele
góry Tamanara Szara Przystań - posiadłość rodzinna i miasto Ebon Askavi (Czarna Góra, Stołp) Hayll Zuulaman Kaeleer (Królestwo Cieni) Askavi Ebon Askavi (Czarna Góra, Stołp) Ebon Rih - dolina leżąca na terytorium Stołpu Riada - wioska Krwawych w Ebon Rih Dea al Mon Dharo Pole Tkaczek - wioska Krwawych Bhak - wioska Krwawych Wełnista Skóra - wioska plebejuszy Dhemlan Amdarh - stolica Halaway - wioska w pobliżu Pałacu SaDiablo Pałac SaDiablo Nharkhava Tajrana - stolica Scelt (czyt. Szelt) Maghre (czyt* Ma-gra) - wioska
Piekło (Królestwo Ciemności, Królestwo Zmarłych) Ebon Askavi (Czarna Góra, Stołp) Pałac SaDiablo Uwaga autorki: „Sc" w nazwach Scelt, Sceval i Sceron należy wymawiać jak „sz"
Kamienie Biały Żółty Oko Tygrysa Różowy Letnie Niebo Purpurowy Zmierzch Opal* Zielony Szafir Czerwony Szary Szaroczarny Czarny *Opal dzieli kamienie na Jaśniejsze i Ciemniejsze, ponieważ może być i jednym, i drugim. Składając Ofiarę Ciemności, dana osoba może otrzymać Kamień o trzy poziomy niższy od Kamienia otrzymanego na mocy Przyrodzonego Prawa* Przykład: Biały otrzymany na mocy Przyrodzonego Prawa może obniżyć się do Różowego* Im niższy poziom, tym większa moc*
PROLOG Terreille, dwa lata wcześniej Zbiegowie, nadal wstrząśnięci burzą mocy, która zaledwie kilka dni temu pochłonęła połowę Krwawych w Dena Nehele, zjechali ze swych obozów, położonych wysoko w górach Tamanara, w doliny, by stawić czoła nieoczekiwanemu wrogowi. Plebejusze, przez wieki terroryzowani przez „opiekunów Królestw", szybko zorientowali się w sytuacji. Gdy tylko uświadomili sobie, j a k bardzo Krwawi, którzy ocaleli, są porażeni nagłą utratą królowych i ich dworów, zbuntowali się, uznając, że śmierć tysięcy powstańców to akceptowalna cena za pozbycie się Krwawych z Dena Nehele. Umierali więc od pierwszych dni swego buntu. O, jakże umierali! Umierali jednak również Krwawi. Krwawi mężczyźni ginęli, kiedy wyczerpywała się moc, czyniąca z nich tych, kim byli. Nawet ci, którzy nosili Kamienie i posiadali rezerwuary mocy, zużyli ją do cna, próbując ocalić kobiety i dzieci, które nie miały dość siły i umiejętności, by bronić się samodzielnie. Kiedy wyczerpali swą moc, walczyli dalej zwykłą bronią, j a k plebejusze. Do wiosek Krwawych wciąż jednak napływali buntownicy, wciąż walczyli - wobec ich przewagi liczebnej Krwawi nie mieli szans na ocalenie. W r a z z mężczyznami ginęły kobiety i dzieci. Plebejusze, zajadli w swej nienawiści do Krwawych, podpalali domy, zmieniając całe wioski w pogrzebowe stosy. Wtedy z gór zeszli zbiegowie, wyszkoleni wojownicy, którzy odmawiali służby na dworach. Wojna o Dena Nehele zaczęła się na dobre. Jechał na czele oddziału zbiegów. Pragnął ocalić resztki swego ludu, masakrując zastępy przeciwników, ale kiedy w drodze do stolicy Dena Nehele dotarli do ogrodzonej murem posiadłości, zawrócił konia i popatrzył przez żelazne pręty podwójnej bramy na wielką, kamienną budowlę. Szara Przystań.
- A N N E BISHOP -
Posiadłość jego rodziny. Nigdy nie mieszkał w tym domu, ponieważ królowe, które rządziły Dena Nehele, uczyniły z niego własną rezydencję i właśnie stąd sprawowały władzę. Podobnie j a k reszta terytorium jego dom i ziemia popadały w ruinę pod rządami suk oddanych Dorothei SaDiablo, Najwyższej Kapłance Hayll. Dorastał w górskich obozach zbiegów, ponieważ był ostatnim ze swego rodu, ostatnim potomkiem w pierwszej linii Lorda Jareda i pani Lii, Królowej, która - jak niegdyś j e j babka - nazywana była Szarą Panią. A jeśli w opowieściach rodzinnych tkwiło choć źdźbło prawdy, był też ostatnią osobą zdolną odnaleźć klucz, który ujawni skarb dość wielki, by można było odbudować Dena Nehele. Lord Jared powiedział swoim wnukom o skarbie, który Szara Pani i Thera, zaprzyjaźniona z nią Czarna Wdowa, ukryły w okolicach Szarej Przystani. Kiedy ród Szarych zamieszkiwał jeszcze tę posiadłość, wszyscy mężczyźni usiłowali odszukać skarb, a opowieści o nim dotarły do uszu zaufanych doradców, słynących z tego, że nie należało im ufać. Gdy nadszedł taki czas, że ród nie wydał na świat nawet słabej Królowej, królowe poddane Dorothei rzuciły się na Dena Nehele j a k ścierwojady na jeszcze ciepłego trupa. Ostatni z rodu porzucili wtedy Szarą Przystań i wspominali o swym pochodzeniu jedynie w wielkiej tajemnicy. Cierpienie naznaczyło wiele kolejnych pokoleń, ale w końcu nad Terreille przeszła burza mocy. Szybka, dzika i okropna burza, która porwała Dorotheę SaDiablo i wszystkich, którzy nosili j e j skazę, a z ocalałych Krwawych uczyniła ofiarę nienawiści plebejuszy. - T h e r a n i e ! - krzyknął któryś z wojowników. — Wróg podłożył ogień w południowej części miasta! Chciał przejechać przez tę bramę, chciał chronić ostatnią rzecz, jaka pozostała z jego dziedzictwa, ale nauczono go walczyć. Urodził się po to, by zawsze w gotowości stawać do bitwy. Odwrócił się więc od domu i ziemi, które chciał odzyskać. Odjeżdżając, obiecał sobie jednak, że po wygaśnięciu płomieni buntu wróci do siedziby swoich przodków. Jeśli coś z niej pozostanie.
-
12 -
JEDEN Terreille, współcześnie Dotarłszy do zwalonego kamiennego muru i dwuskrzydłowej bramy, częściowo zerwanej z zawiasów, Theran Szary stanął dokładnie w miejscu, w którym zatrzymał się dwa lata temu. Wreszcie udało się stłumić bunt plebejuszy i Krwawi - ci, którzy pozostali przy życiu - mogli zająć się pracą nad ocaleniem tej ziemi i tego ludu. O ile w ogóle można było jeszcze coś ocalić. - Skoro zaprosiłeś tutaj wszystkich Książąt Wojowników, wyjdziesz na głupca, tkwiąc pod bramą, kiedy oni przybędą. Theran obejrzał się przez ramię. Nie usłyszał kroków mężczyzny, nie wyczuł jego obecności. Jeszcze miesiąc temu taką nieostrożność przypłaciłby życiem. - Nie powinieneś wychodzić przed zachodem słońca - powiedział. Tracisz wtedy zbyt wiele sił. Starzec patrzył ze zmarszczonymi brwiami na mur, bramę i inne oznaki zniszczenia. - Poradzę sobie. - Będziesz dziś potrzebował krwi. Mężczyzna skrzywił się. - Poradzę sobie - powtórzył. - Talonie... - Nie mów do mnie takim tonem, chłopcze. Nadal mogę ci wbić nieco rozsądku do tej upartej głowy. Talon był stary, brakowało mu dwóch palców u lewej ręki i połowy prawej stopy - to cena, jaką zapłacił kiedyś za pewną wygraną potyczkę. Należał do kasty Książąt Wojowników i nosił Szafirowy Kamień. Theran, który również był Księciem Wojowników, nosił Zielony, więc Talon był jedyną w Dena Nehele osobą dość silną, żeby „wbić" mu do głowy „nieco rozsądku". Mógłby jednak zrobić to jedynie po zachodzie słońca, ponieważ był żyjącym demonem. Gdyby musiał uczynić to za dnia, jego moc wyczerpałaby się błyskawicznie. -
13 -
- A N N E BISHOP -
- Zastanawiałeś się kiedykolwiek, czy było warto? - spytał Theran, odwracając wzrok od człowieka, który go wychował. Nie znał swojego ojca. Mężczyzna, który przyczynił się do przedłużenia linii Szarych, został schwytany, złamany i całkowicie zniszczony jeszcze przed jego urodzeniem. Kiedy miał siedem lat, matka zaprowadziła go do górskiego obozu, by zabezpieczyć ród Szarych przed królowymi podległymi Dorothei. Nigdy więcej jej nie zobaczył. Talon spojrzał na dom i pokręcił głową. - Prowadzę tę walkę od około trzystu lat. Znałem Lię, a wcześniej znałem Gryzellę. Stawałem u boku Jareda i Blaeda, kiedy wszyscy byliśmy jeszcze wśród żywych - i u boku innych, kiedy stałem się żyjącym demonem. Nie, nigdy nie zastanawiałem się, czy przywrócenie Dena Nehele do świetności z czasów, w których władały nim Szare Panie, warte jest krwi i bólu, i tylu ofiar. Jestem jednak przekonany, że to jest warte tej ceny. - Nie wygraliśmy, Talonie - powiedział cicho Theran. - Ktoś inny wyeliminował wroga, a my mimo wszystko nie wygraliśmy. - Przedstawiciel rodu Szarych znów stoi na rodzinnej ziemi. To jakiś początek. I mamy w rękawie jeszcze jednego asa. Asa, o którym Talon powiedział mu zaledwie kilka dni temu. - Zakładając, że człowiek, który winny jest nam przysługę, nadal żyje. - Żeby wygrać, trzeba ryzykować - powiedział Talon. - Chodź, wprowadzimy Wóz na teren posiadłości i dzisiaj w nim zanocujemy. Jutro obejrzysz dom i stwierdzisz, co trzeba zrobić, żeby doprowadzić go do porządku. - Będziemy mieli szczęście, jeśli cokolwiek ocalało - parsknął Theran z goryczą. - Nie chce mi się wierzyć, żeby suki, które tu rządziły, nie próbowały znaleźć skarbu. - Ale klucz nie znajdował się w domu - odparł Talon. - T a k głosi legenda. A bez klucza, który zdejmie zaklęcia, mogły z powodzeniem zrywać podłogi i rozwalać kominki. Nie zobaczyłyby skarbu, nawet gdyby patrzyły prosto na niego. - Co nie oznacza, że znajdziemy choć jedną nienaruszoną podłogę czy działający kominek - mruknął Theran. -
14 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
— Wiesz co? Później będziesz się wściekał i biadolił - powiedział Talon. - Zaraz będziemy mieć towarzystwo. Wprowadzę Wóz, a ty łaskawie kopnij się w dupę i idź do domu. - Tak jest. Talon, zastępczy ojciec i obrońca rodu Szarych, przytulał go zawsze, kiedy płakał, i nie wahał się przyłożyć mu, kiedy uważał, że na to zasłużył. Cała wiedza Therana o Krwawych, o honorze i Protokole oraz o tym, jaki powinien być Książę Wojowników, pochodziła od tego człowieka, który pamiętał dawne Dena Nehele. Który pamiętał, co znaczy honor. Co to znaczy, jak to ujmował, nosić Niewidzialny Pierścień. Szykując się do czekającego go spotkania, Theran ruszył w stronę domu. Czy gdzieś w ogrodach nadal rośnie miodowa grusza? Czy drzewo może przetrwać tyle wieków? W jednym z obozów zbiegów rosło kilka miodowych grusz, a j a k słyszał, na południu, w jednym z rezerwatów Shaladorczyków, był nawet cały ich zagajnik. Znał opowieść o tym, jak matka Jareda zasadziła miodowe grusze dla swoich synów, a Jared podarował jedno drzewko Lii, a drugie Therze i Blaedowi. Sam poczuł jednak wielkie rozczarowanie, kiedy wreszcie skosztował ich twardych owoców. Talon twierdził, że górski klimat nie sprzyjał gruszom, że czegoś im tutaj brakowało i to dlatego smak owoców jest inny, niż być powinien. Cóż, nie tylko drzewa miały potrzeby, które nie zostały spełnione. Talon ustawił W ó z na trawniku przed domem, a Theran obserwował, jak Książęta Wojowników zeskakują przy bramie posiadłości z Wiatrów, tych psychicznych ścieżek, które pozwalają Krwawym podróżować przez Ciemność. Dopiero kiedy Talon, kulejąc, podszedł do Therana, pierwsi Książęta Wojowników przeszli przez bramę i ruszyli parami przez zarośnięty podjazd - najpierw ci z najjaśniejszymi Kamieniami. Co z a p e w n e w s z y s c y , j a c y o c a l e l i w D e n a N e h e l e - odparł Theran. Z a p e w n e . I t a k jest i c h w i ę c e j , n i ż się s p o d z i e w a ł e m . Żaden z nich nie wspomniał o tym, że tylko kilku z tych mężczyzn nosiło Opal, uważany za jeden z Ciemnych Kamieni. A więc on i Talon, z Kamieniami Zielonym i Szafirowym, byli najsilniejszymi mężczyznami, którzy pozostali na terytorium. Wszyscy inni nosili Jaśniejsze Kamienie. -
15 -
- A N N E BISHOP -
Książęta Wojowników ustawili się przed nimi półkolem, a ci z Jaśniejszymi Kamieniami pozostawili między sobą przejścia, by silniejsi mogli zająć miejsca z przodu. Wszyscy, oprócz jednego Księcia Wojowników z Opalem, który stanął z dala od innych. Jego złocistobrązowa skóra wskazywała, że pochodzi z rodu Shaladorczyków. Być może jest nawet Shaladorczykiem czystej krwi. Jak Lord Jared. Theran w ostatniej chwili powstrzymał chęć spojrzenia na własną rękę. Jego skóra miała podobny odcień. - Czy zechcesz się do nas przyłączyć, książę Ranonie? - spytał Talon. - Stąd słyszę wystarczająco dobrze - zabrzmiała chłodna odpowiedź. Talon kiwnął głową, jakby to niezbyt grzeczne warknięcie nie miało dla niego znaczenia. Naprzód wystąpił książę Archerr, również noszący Opal. - Wezwałeś nas tutaj, a my przybyliśmy na twoje wezwanie, ale żaden z nas nie może zostać długo. Plebejuszy trzeba trzymać krótko, a niektórzy z nas są jedynymi wyszkolonymi wojownikami w swoich stronach. Theran kiwnął głową. - Zatem przejdę od razu do rzeczy. Potrzebujemy Królowej. Chwila pełnej niedowierzania ciszy, a potem szydercze prychnięcia. - Powiedz nam coś, czego jeszcze nie wiemy - rzucił Spere. - Mamy przecież jakieś królowe, jeśli można je tak określić - stwierdził Archerr. - Służyłbyś którejś z nich? - spytał Theran. - Prędzej słońce zaświeci w Piekle. Dały się słyszeć pełne zaczajonego gniewu pomruki. - Rzeczywiście, mamy królowe - zgodził się Theran. - Staruszki, które niegdyś uznano za zbyt słabe, by stanowiły zagrożenie dla suk oddanych Dorothei SaDiablo, albo dziewczynki, ledwie wyrośnięte, by mogły zacząć szkolenie w podstawach Fachu. No i garść nastolatek. - Jedna ma piętnaście lat i robi się z niej taka suka, że może nie dożyć szesnastu - prychnął Archerr z goryczą. - Potrzebujemy Królowej, która wie, jak nią być - ciągnął Theran. Potrzebujemy Królowej, która będzie rządzić Dena Nehele zgodnie z tradycją Szarej Pani. -
16 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Nie znajdziesz takiej w naszych granicach - stwierdził Spere. Myślisz, że nie szukaliśmy? A jeśli zwrócimy się do innych terytoriów, tamtejsi mężczyźni nie oddadzą nam takiej, która jest coś warta. Zresztą mieszkam w wiosce tuż przy zachodniej granicy i mogę cię zapewnić, że na sąsiednich terytoriach wcale nie dzieje się lepiej. - Wiem - odparł Theran. - Więc gdzie niby mamy znaleźć Królową? - spytał Archerr. - W Kaeleer. Ucichły nawet pokasływania i szuranie butami. - Do Królestwa Cieni można się dostać tylko przez targi służby powiedział Shaddo. — O ile chce się pozostać przy życiu dość długo, by wyjaśnić, o co ci chodzi. - J e s t jeszcze inna droga - powiedział Theran, ciesząc się, że wcześniej rozważyli z Talonem tę możliwość. - Ktoś musi udać się na Czarną Górę. Dziewięćdziesięciu ośmiu mężczyzn w milczeniu wbiło w niego wzrok. - Po co? - spytał cicho Archerr. Theran spojrzał na Talona, a ten porozumiewawczo kiwnął głową. - Mieszka tam Książę Wojowników, który jest winien przysługę mojej rodzinie. - Talon ujął to trochę inaczej. Powiedział: Ze względu na Jareda być może zgodzi się wyświadczyć przysługę twojej rodzinie. - Jeśli go odnajdę... - ...to pomoże nam sprowadzić Królową z Kaeleer? - spytał z powątpiewaniem Shaddo. - A niby kto ma takie wpływy i władzę? Theran odetchnął głęboko. - Daemon Sadi. Dziewięćdziesięciu ośmiu Książąt Wojowników zadrżało. - Sadysta jest winien przysługę twojej rodzinie? - upewnił się Archerr. Theran kiwnął głową. - Na ognie piekielne, Matko Noc, niech Ciemność zlituje nad nami - mruknęło kilka głosów. - Przedyskutowaliśmy tę sprawę z Talonem i uznaliśmy, że najprościej będzie zapytać w Stołpie, czy ktoś wie, gdzie przebywa Sadi. - Może już nie żyć - powiedział Spere, a w jego głosie pobrzmiewała nuta nadziei. - Jego brat zniknął wiele lat temu, prawda? Może Sadiego pochłonęła burza, jak resztę Krwawych? -
17 -
- A N N E BISHOP -
- Może - zgodził się Talon. - Może nie chodzi już wśród żywych, ale nawet jeśli jest żyjącym demonem, nadal potrafi nam pomóc. A jeśli jako żyjący demon udał się do Ciemnego Królestwa, Stołp daje najlepszą nadzieję na jego odszukanie. - Załóżmy, że dostaniemy Królową z Kaeleer. I co dalej? - spytał Shaddo. - Wówczas dwunastu mężczyzn musi zgodzić się j e j służyć i sformować Pierwszy Krąg - wyjaśnił Theran. - Musimy stworzyć dwór, a to oznacza, że niektórzy Z nas będą musieli służyć. - Kolejne słowa utknęły mu w gardle, choć i co do tego zgadzali się z Talonem. - Jej rezydencją będzie Szara Przystań. - Mówisz, że musimy stworzyć dwór - powiedział chłodno Ranon. Czy Shalador zostanie zaproszony do służby, czy też krew, która płynie również w twoich żyłach, książę Theranie, pozostanie w rezerwatach, aż wybuchnie kolejna wojna i staniemy się potrzebni? Talon uniósł rękę, żądając uwagi, nim ktoś przekroczyłby granicę i rozpoczął starcie, które musiałoby się zakończyć czyjąś śmiercią. - To będzie decyzja Królowej, Ranonie - powiedział cicho. - Wszyscy będziemy musieli odłożyć broń i nadstawić gardła. - Mając nadzieję, że nie trafi nam się ktoś, kto zniszczy resztę tego, co jeszcze w nas zostało? - spytał Ranon. - Dokładnie tak - odparł Talon. Zapadła długa cisza. Ranon cofnął się o krok, zawahał się. - Jeśli Królowa z Kaeleer przybędzie do Dena Nehele, część ludu Shaladoru podda się jej. Talon, podobnie jak pozostali, patrzył w zamyśleniu, jak Ranon zmierza w stronę bramy. Nikt nie powiedział ani słowa, póki Książę Wojowników z Shaladoru nie złapał Wiatrów i nie zniknął. - J e ś l i sprowadzisz Królową z Kaeleer... — Archerr urwał. - Prześlę wiadomość - obiecał Theran. Książęta Wojowników ruszyli ku bramie. Nie zbili się w grupki, nie rozmawiali między sobą. Niektórzy oglądali się na Therana i Talona. - Wygląda na to, że udajesz się do Stołpu - stwierdził Talon. Theran kiwnął głową, patrząc, jak znikają ostatni goście. - Jak sądzisz, co martwi ich bardziej? To, że mogę nie znaleźć Daemona Sadiego, czy może to, że go odnajdę? -
18 -
DWA Kaeleer Cassidy przysiadła na piętach i otarła podbródek końcem grubego, rudego warkocza. - Czas na decyzję - powiedziała, patrząc na ziemię przed sobą. Kamień zostaje czy kamień sobie idzie? Ponieważ rzuciła to pytanie w przestrzeń, raczej nie spodziewała się usłyszeć odpowiedzi. Zresztą tak naprawdę decyzja nie należała do niej. Wzięła się do pielenia tego klombu, żeby mieć coś do roboty - choćby na niewielkim kawałku ziemi. Jednak ogród należał do jej matki i to w zależności od jej punktu widzenia kamień mógł być niechcianą przeszkodą albo ważnym i niezbędnym elementem rzeźby terenu. Taka zależność dotyczyła zresztą nie tylko kamieni. - Co się stało, już się nie odstanie - mruknęła do siebie. — Więc ciesz się tą wizytą, rób, co możesz, a z całą resztą daj sobie spokój. Daj sobie spokój z całą resztą... Ile czasu musi minąć, żeby pogodziła się z tym upokorzeniem? - Cóż, przynajmniej dowiedziałam się o tym, nim rozpoczęłam wiosenne prace w ogrodach. - Głos jej się załamał, a przez napływające do oczu łzy coraz trudniej było patrzeć. Przełknęła ból, który próbował zalać jej serce zawsze, kiedy tylko nie była czymś zajęta, i zajrzała do słoiczków z nasionami zebranymi w zeszłym roku z ogrodów Królowej w Bhak. Tamten ogród nie należał już do niej, a jej matka odniesie z tego tylko korzyść - zyska w tym roku kilka nowych roślin. - Twoja matka powiedziała, że cię tu znajdę. Znajomy, schrypnięty głos sprawił, że się uśmiechnęła. Obejrzała się przez ramię na zażywnego mężczyznę zdążającego w jej stronę. Tęgi mężczyzna miał na imię Burle. Prosty człowiek. Życzliwy. Dwa razy w miesiącu jechał na trzy dni do wioski plebejuszy i naprawiał wszystko, co wymagało reperacji. Większość Krwawych uważała, że coś takiego nie przystoi wojownikowi, nawet jeśli nosi on zaledwie Tygrysie -
19 -
- A N N E BISHOP -
Oko. Jednak Burle na to nie zważał. Zawsze mawiał: „Praca to praca, a marki, którymi mi płacą, są równie dobre, jak te pochodzące od wyniosłych arystokratów". Takie podejście sprawiało, że domy arystokracji w Polu Tkaczek, ich rodzinnej wiosce, oraz w pobliskich wioskach Krwawych były przed nim zamknięte. Natomiast reszta Krwawych nie zwracała uwagi na kąśliwe uwagi o arystokratach, a plebejusze cenili sobie usługi człowieka, który posługiwał się nie tylko młotkiem, ale i Fachem, i nie patrzył na nich z góry. Dzięki temu Lord Burle nigdy nie narzekał na brak pracy. Na jego widok serce Cassidy zalała fala przyjemnego ciepła - ale chwilę później zatrzepotało ono z niepokoju. - Dlaczego jesteś w domu? Czy coś się stało? Burle spojrzał wymownie w niebo, nim przeniósł wzrok na córkę. - Cóż, kotku, jest południe. Posiłek czeka na stole, a ty nadal tutaj. Twoja matka ma taki wyraz twarzy... Sama wiesz. O tak, wiedziała doskonale. - Zostałem więc po ciebie posłany - dokończył Burle. Mało prawdopodobne. Posłany, być może, ale na pewno nie po to, żeby ją sprowadzić. Choć kochała Devrę, były takie rzeczy, które mogła powiedzieć tylko ojcu. Tyle że po prostu nie była jeszcze na to gotowa. - W porządku, ojcze. Powiedz, o co ci chodzi. - Położyła nacisk na słowo „ojcze", żeby dać mu do zrozumienia, że zwęszyła podstęp. Kiedy w odpowiedzi jedynie zmarszczył krzaczaste brwi, które jej matka co jakiś czas korygowała dyskretnie za pomocą Fachu, Cassidy poprawiła się, tłumiąc westchnienie: - Tatulku. Kiwnął głową, zadowolony, że zrozumiała. - Twoja matka twierdzi, że wyszłaś zaraz po śniadaniu. To masa czasu na wykopywanie chwastów. Pomyślałem sobie, że ci pomogę, ale wygląda na to, że zdążyłaś już uporządkować tę grządkę. - Z dezaprobatą spojrzał na leżące na ziemi rękawiczki. Cassidy uniosła ręce. - Mam rękawiczki. Podniosłam ciasną osłonę, żeby ochronić dłonie. I używałam Fachu tam, gdzie było trudno. - Jeśli naprawdę jest j u ż południe, to spędziła więcej czasu na gapieniu się w przestrzeń i próbach odgonienia myśli niż na pracy. - 20 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Burle przykucnął obok córki, ujął w dłonie jej ręce i przyjrzał się im. - Nie ma nic złego w kilku odciskach, ale pokaleczona ręka odmówi pracy. - Ścisnął lekko j e j dłonie i puścił. - Poza tym nie musisz tego robić. - Mój ojciec uczył mnie, że nie ma nic złego w ciężkiej pracy. Śmiejąc się, wstał i pociągnął ją za sobą. - Zawsze zastanawiałem się, czy do twojego brata dotarła choć połowa z tego, co wam mówiłem. I martwiłem się, że do ciebie dotarło zbyt wiele. - Położył dłoń na jej ramieniu. - Jesteś dobrą kobietą, kotku. I dobrą Królową. - Dobrą Królową? - Wszelkie hamulce puściły, nagle zalał ją ból, który tłumiła, odkąd tydzień temu zawitała do domu rodziców. - Tatulku, cały mój dwór zrezygnował. Wszyscy mężczyźni z Pierwszego Kręgu - cała dwunastka, łącznie z Zarządcą i Dowódcą Straży - poinformowali mnie, że chcą służyć innej Królowej, i to takiej, która pobierała nauki na moim dworze. To ją wybrali. Po tym wszystkim, co dla nich zrobiłam, tatulku. Wypłakiwała z siebie cały ból, cały wstrząs, jakim była dla niej ta zdrada. Tylko złe królowe były porzucane w taki sposób. Tylko agresywnym królowym Pierwszy Krąg odmawiał służby, niszcząc dwór. Tylko... O mężczyźnie, który był jej Faworytem, nie mogła nawet myśleć. To za bardzo bolało. Nie była ładna. Nigdy. Była wysoka, grubokoścista i niezgrabna, miała rude włosy, piegi i pociągłą, pospolitą twarz. Nie pochodziła z bogatej czy arystokratycznej rodziny. Wyjąwszy dalekiego kuzyna Aarona, który był Księciem Wojowników Tajrany i małżonkiem Królowej Nharkhavy, służba na jej dworze czy w jej łóżku nie wiązała się z żadnymi towarzyskimi przywilejami. A ponieważ nosiła tylko Różowy Kamień, nie miała też mocy, która mogłaby kogoś zaintrygować. Nikt nie miał ochoty spojrzeć na nią po raz drugi. Tyle że była Królową, co czyniło ją osobliwością w rodzinie, w której nieczęsto rodzili się Krwawi z Ciemnymi Kamieniami czy choćby należący do wyższej kasty - rządzącej. A teraz była Królową bez dworu. Po tym bolesnym upadku czuła się tak, jakby wyrwano część niej, i nie potrafiła poradzić sobie z tą emocjonalną raną. Kermilla otrzymała Pierwszy Krąg, który dotąd służył jej, - 21
-
- A N N E BISHOP -
wioski Krwawych i plebejuszy, którymi rządziła, dom, w którym mieszkała, i ogrody, którymi się opiekowała. Nie chciała być ważna, nie chciała zostać Królową Prowincji i rządzić Królowymi Okręgów. A j u ż na pewno nie miała ambicji zostania Królową całego terytorium Dharo. Była szczęśliwa, rządząc dwiema wioskami: Bhakiem i Owczą Skórą. Chciała, żeby podległa jej część Dharo była przyjaznym miejscem i dla Krwawych, i dla plebejuszy. Jednak mężczyźni służący Cassidy postrzegali jej dwór jedynie jako punkt wyjścia do służby na ważniejszych dworach, rządzonych przez silniejsze królowe. Kiedy uświadomili sobie, że taka perspektywa nie jest realna, bez zaangażowania wypełnili wiążące ich kontrakty, a potem odeszli prosto do Kermilli - ślicznej, pełnej życia Królowej, która była gotowa stworzyć swój pierwszy dwór. Kermilla nosiła Letnie Niebo, Kamień nie dość ciemny, by mógł stanowić wabik, ale miała liczne kontakty towarzyskie, potrafiła olśnić silniejszych mężczyzn... no i miała dwadzieścia jeden lat. - No już, kotku - powiedział Burle, klepiąc ją po plecach. - Nie przejmuj się tak bardzo. To żaden wstyd, że zerwałaś z Pierwszym Kręgiem, który musi spuścić spodnie, żeby zacząć myśleć. Obraz, j a k i na te słowa stanął przed oczami Cassidy, sprawił, że szloch ustąpił miejsca wywołanej śmiechem czkawce. - Tak lepiej. — Burle przywołał starannie złożoną chusteczkę. - Wytrzyj twarz, bo skończysz, leżąc plackiem na kanapie z liśćmi sałaty na oczach. - Plasterkami ogórka, tatulku. Na powieki kładzie się plasterki ogórka. - Cassidy wytarła posłusznie twarz i wysiąkała nos. - Zdaniem mamy działają cuda. - Ha - powiedział Burle. - Twoja matka wygląda dobrze i bez tego. Wygląda świetnie i z samego rana, i późno w nocy, i przez cały dzień. Cassidy wiedziała, że faktycznie tak myślał. A ponieważ mówił szczerze, a ona odziedziczyła po Devrze piegi i rude włosy, była pewna, że mężczyzna, który był jej Faworytem, również był szczery, kiedy wyrażał podziw dla jej urody. - No cóż. — Cassidy zniknęła chusteczkę. - Lepiej, żebyśmy udali się do stołu, nim mama po nas wyjdzie, nie uważasz? - Masz rację. - Burle objął córkę i skierował się ku domowi. - Powiem ci jeszcze tylko jedno, kotku. Poznałem Kermillę, kiedy pobierała - 22 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
nauki na twoim dworze, i uwierz mi, jeśli ci głupcy wybrali ją zamiast ciebie, zasługują na to, co dostaną. - Może. - Zapewne. Kiedy wysyłała Królowej Prowincji ocenę Kermilli, starała się być oględna, ale nie mogła zaprzeczyć, że ma zastrzeżenia co do postępowania młodej Królowej wobec tych, którzy nie mieli dość mocy, by stawić jej czoła. - Ich strata, mój zysk - zakończył Burle. - Za to ja mieszkam teraz z dwiema najlepszymi kobietami na całym terytorium. - Chwilowo - mruknęła Cassidy. - Co to ma znaczyć? - To tylko wizyta, tatulku. W przyszłym tygodniu zacznę sobie szukać domu. - Bardzo skromnego domu, gdyż z danin, jakie otrzymywała z Bhak i Owczej Skóry, zostało jej niewiele po tym, jak uregulowała wydatki dworu i odesłała Królowej Prowincji należną jej część. Te daniny to był jej dochód, kiedy rządziła, a oszczędności zawdzięczała swojemu wychowaniu i nieugiętej wierze matki w to, że dobre życie wcale nie musi być kosztowne. A ponieważ oszczędności pochodziły z należnych jej danin i stanowiły wszystko, co w tej chwili posiadała, z dotychczasową gorliwością będzie darła listy Kermilli, w których ta nieustannie pyta o jedno: ile była Królowa Bhak zamierza „podarować" nowej Królowej? - Jak to — szukać domu? - zaniepokoił się Burle. - Po co? - Tatulku, mam trzydzieści jeden lat. Dorosłe kobiety nie mieszkają z rodzicami. Zatrzymał się tak gwałtownie, że omal jej nie przewrócił. - Dlaczego nie? Co takiego będziesz robić w swoim domu, czego nie możesz robić tutaj? - Zaczerwienił się nagle, kiedy doszedł do jednoznacznego - choć całkowicie błędnego - wniosku. — No wiesz - mruknął, wydłużając krok i znów ciągnąc ją za sobą. - Zobaczymy, co powie twoja matka. Tylko zaczekaj. Cassidy doskonale wiedziała, co powie Devra, ale nie był to właściwy moment na informowanie ojca, że jest w mniejszości. - Dobrze, tatulku — powiedziała czule. - Zaczekajmy.
- 23 -
TRZY Ebon Askavi - Dlaczego ja to robię? Saetan Daemon SaDiablo, były Książę Wojowników Dhemlanu, spojrzał na Daemona Sadiego, obecnego Księcia Wojowników Dhemlanu, i siłą powstrzymał śmiech, słysząc te słowa. Ton głosu jego syna bardziej pasowałby do naburmuszonego nastolatka niż do silnego, dorosłego mężczyzny w jego najlepszych latach. Daemon był Hayllańczykiem, należał więc do jednej z długowiecznych ras i swoje nastoletnie lata zostawił już kilka wieków za sobą. Saetan zauważył jednak, że były takie chwile, kiedy Daemon i jego brat Lucivar Yaslana odkładali na bok swoją dorosłość - niestety zwykle razem z inteligencją - i zmieniali się w... chłopców. Miał wrażenie, że kiedy przebywają z nim sam na sam, sprawdzają, jakie są granice wolności nastolatków. Może działo się tak dlatego, że pozbawiono go przywileju wychowywania ich i nie przeszli przez okres rywalizacji, jaki nieuchronnie czekałby ich, gdyby mieszkali razem? A może dlatego, że zbyt szybko i w zanadto brutalny sposób musieli dorosnąć, żeby przetrwać ciężką niewolę i próby poddania ich władzy czarownic? Bo były to próby, a nie faktyczna władza. Niewola, ból, strach, okrucieństwo zmieniły tych dwóch młodych mężczyzn - Książąt Wojowników, należących do kasty z natury niebezpiecznej - w śmiertelną broń. Byli inteligentni i groźni. Lojalni i kochający. Silni i niezależni. A także dziko opiekuńczy, czasami w irytujący sposób, wobec tych, których kochali. To byli jego synowie. Kochał ich obu, ale to ten stojący po drugiej stronie stołu i przyglądający mu się spod długich, czarnych rzęs był jego lustrzanym odbiciem, jego prawdziwym dziedzicem. A ponieważ on sam był Wielkim Lordem Piekła, nigdy nie należało zapominać o tym, jak bardzo Daemon jest do niego podobny. - Dlaczego ja to robię? - powtórzył Sadi. - Ponieważ kiedy przybyłeś do Stołpu w Kaeleer i odkryłeś, że jestem w Stołpie w Terreille, przeszedłeś przez bramę do tego Królestwa, żeby zapytać mnie o jakiś drobiazg dotyczący majątków rodziny. A kiedy - 24 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
zobaczyłeś, że porządkuję stare dokumenty, spytałeś, czy możesz mi pomóc — wyjaśnił cierpliwie Saetan. - Jedynie z grzeczności - parsknął Daemon. - W i e m — odparł sucho Saetan. - Ale ja postanowiłem przyjąć twoją ofertę. Daemon z cichym warknięciem wrócił do układania papierów. Saetan ukrył uśmiech i skupił się na dokumentach po swojej stronie stołu. - Co zamierzasz z tym zrobić? - spytał Daemon kilka minut później. - Zabrać to do Stołpu w Kaeleer? - Dlaczego, na ognie piekielne, miałbym to robić? - Marian twierdzi, że stary pergamin to świetna ściółka pod grządki. Marian, śliczna i utalentowana domowa czarownica, była żoną Lucivara, a j e j spokojna natura doskonale równoważyła gwałtowność męża. Saetan miał jednak wrażenie, że czasami ponad praktyczność domowego Fachu należałoby przedłożyć prostsze i bardziej bezpośrednie rozwiązania. - Zamierzam wyrzucić to wszystko na kamienny dziedziniec, otoczyć osłoną, spalić ogniem czarownicy i obrócić kilka Wozów bezużytecznej pisaniny w beczkę popiołu. - Gdybyś poprosił o pomoc Marian, uporałbyś się z tym o wiele szybciej. Założę się, że zna kilka sprzątających zaklęć - mruknął Daemon, po czym zamyślił się. - No, może wcale nie byłoby szybciej... Marian jest dość skrupulatna. Przeklęty chłopak! Wiedział dokładnie, gdzie wbić szpilkę, żeby zabolało. Saetan wcale nie próbował uporządkować tego miejsca. Próbował wymazać historię tak starą, że nie miała już znaczenia dla nikogo - nawet dla długowiecznych ras. On jednak też potrafi precyzyjnie wbijać szpilki. - Gdybym chciał, żeby było interesująco, poprosiłbym o pomoc Jaenelle. Daemon spojrzał na pergamin, który trzymał w dłoni, pochylił go w stronę wiszącej nad stołem kuli światła czarownicy, żeby przeczytać wyblakłe pismo... i zbladł. Saetan nie miał pojęcia, co przeczytał jego syn, ale najwyraźniej sama myśl o tym, że Jaenelle Angelline, była Królowa Ebon Askavi, a obecnie ukochana żona Daemona Sadiego mogłaby wejść w posiadanie tej infor- 25 -
- A N N E BISHOP -
macji, wystarczyła, by wystraszyć Księcia Wojowników z Czarnym Kamieniem. Daemon odłożył dokument na stos przeznaczony do wyrzucenia i cicho odchrząknął. - Myślę, że poradzimy sobie we dwóch i pomoc pań nie będzie tu konieczna. - Mądra decyzja. - Saetan doszedł do tego samego wniosku, kiedy postanowił uprzątnąć te papiery. Pracowali przez kolejną godzinę. - Wystarczy na dzisiaj - powiedział wreszcie Saetan. Daemon rozejrzał się wkoło. Papiery przeznaczone do zniszczenia wrzucali do dużej skrzynki, ale stół i podłoga wokół niego były zawalone stosami nadal nietkniętych dokumentów. - Jest południe, książę - zwrócił uwagę Saetan. Daemon kiwnął głową. - Nie sądziłem, że już tak późno. Godziny pomiędzy zachodem słońca a jego wschodem były tą częścią doby, która należała do żyjących demonów. A także do strażników, takich j a k Saetan, czyli żyjących demonów, które przekroczyły granicę skończoności życia. Kiedy mieszkała z nim Jaenelle — jako jego przybrana córka - zmienił swoje przyzwyczajenia, przedłużając swą aktywność również o godziny poranne, żeby i żywi mieli z niego pociechę. Jednak nawet tutaj, w Stołpie - Sanktuarium Czarownicy - Saetan musiał udać się na spoczynek, kiedy słońce wisiało wysoko na niebie. - Wróćmy do Stołpu w Kaeleer - zaproponował. - Umyjemy się i zjemy coś, nim udam się na spoczynek. Będziesz mógł zapytać mnie o to, z czym naprawdę tu przyszedłeś. Drzwi biblioteki otworzyły się, nim Saetan i Daemon zdążyli do nich podejść. Stanął w nich wojownik służący w Stołpie w Terreille i skłonił się. - Wielki Lordzie, przybył pewien Książę Wojowników - oznajmił. - Jak się nazywa? - spytał Saetan. - Nie powiedział - odparł wojownik. - Nie chciał też wyjawić, z którego terytorium pochodzi. Mówi, że kogoś szuka, i w związku z tym chce rozmawiać z kimś, kto tu rządzi. - Czyżby? - spytał cicho Saetan. — To niezbyt rozsądne z jego strony. - 26 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Zaprowadź naszego gościa do którejś z sal audiencyjnych. Wkrótce z nim porozmawiam. - Tak, Wielki Lordzie. Wyraz radosnego oczekiwania, malujący się na twarzy wojownika, zasugerował Saetanowi, że tajemniczy gość musi być idiotą, nie zachowując podstawowych manier wobec mężczyzn służących Stołpowi. Głupcy, którzy próbowali zataić swe imiona, prosząc o audiencję, zwykle otrzymywali w zamian to, co sami oferowali - czyli nic. Kiedy wojownik wyszedł, Saetan odwrócił się i dotknął ramienia Daemona. - Może wrócisz do Kaeleer i poprosisz o przygotowanie posiłku? Porozmawiam z tym nieznanym księciem i dołączę do ciebie, kiedy tylko skończę. Wątpię, żeby zajęło to więcej niż kilka minut. Powietrze wokół nich zrobiło się zimne - ostrzeżenie, że dzika wściekłość krystalizowała się w odłamki lodu. - Skoro zamierzasz porozmawiać z księciem z Terreille, ktoś powinien cię ubezpieczać - stwierdził Daemon niebezpiecznie łagodnie. Saetan nie wiedział, czy troska syna schlebia mu, czy godzi w jego ambicję, ale postanowił nie dodawać do tej wymiany zdań własnego temperamentu - szczególnie teraz, kiedy Daemon stał się śmiertelnie groźny. - Zapomniałeś, że jestem Księciem Wojowników noszącym Czarny Kamień i że sam potrafię się bronić? Jedno spojrzenie złocistych oczu, coraz bardziej sennych i szklistych. Jeden wymowny rzut oka na lewą dłoń Saetana, której brakowało małego palca. - O niczym nie zapomniałem - zapewnił słodko Daemon. Saetan poczuł na plecach zimny dreszcz. Cała chłopięcość znikła. Rozpłynęła się więź łącząca ojca z synem. Mężczyzna stojący przed Saetanem, był równym mu rangą Księciem Wojowników, którego w tej chwili od morderczej furii dzielił tylko krok. Mężczyzna, którego mieszkańcy Terreille nazywali Sadystą. Mężczyzna, który - sprowokowany - był zdolny do wszystkiego. I właśnie to, bardziej niż wszystko inne, nakazywało usunąć go z Terreille. - Powiedziałbyś Lucivarowi, że ktoś powinien go ubezpieczać? - spytał Saetan. - 27 -
- A N N E BISHOP -
- Nie musiałbym nic mówić - odparł Daemon. - Sam wiedziałby, że stanę u jego boku. To nie jest walka, pomyślał Saetan. Za późno wychwycił, co naprawdę kryje się za chłopięcą postawą syna. Dla Daemona sam fakt przebywania w Terreille oznaczał nieustanną gotowość do starcia, do zabijania. - Książę, proszę cię, byś wrócił do Kaeleer. To jest Stołp. Sanktuarium. Traktowanie kogoś z góry jak wroga tylko dlatego, że przybył tu po informacje, byłoby pogwałceniem wszystkich zasad, które symbolizuje to miejsce. To się nie stanie, Daemonie. - Przynajmniej nie zrobi tego ktoś, kto jest gościem w Stołpie. Bo to, co strzegło gór Ebon Askavi, własną miarą osądzało wszystko, co wkraczało w te progi. Dlatego niektórzy wchodzący tu ludzie już stąd nie wychodzili. - Przepraszam, nie zdawałem sobie sprawy, jak trudne jest dla ciebie przebywanie w tym Królestwie - dodał Saetan. - Gdybym to wiedział, opuścilibyśmy je wiele godzin temu. Bystry umysł oceniał jego słowa, bystre oczy oceniały jego postawę. - Podniesiesz osłonę? - spytał wreszcie Daemon. - Podniosę. - Saetan starał się za wszelką cenę okiełznać temperament, ale w jego słowach pobrzmiewał warkot. Usta Daemona wygięły się w niechętnym uśmiechu. - Tego samego zażądałbyś ode mnie, gdybym to ja postanowił zostać. - Oczywiście. Zażądałbym. Ale to by było co innego. Jestem twoim ojcem. Uśmiech Daemona stał się ciepły. Podobnie jak powietrze wokół nich. - Świetnie. Wracam zatem do Kaeleer i dopilnuję przygotowania posiłku. Saetan w napięciu oczekiwał chwili, w której przestanie wyczuwać obecność innego Czarnego Kamienia - będzie to znak, że Daemon przeszedł przez bramę i wrócił do Kaeleer. Potem zgarbił się, oparł o drzwi i czekał, aż usłyszał wzmocnione Fachem kroki wracającego wojownika. - Czy wszystko w porządku, Wielki Lordzie? — spytał wojownik. Poczułem... wszyscy poczuli... Książę Sadi zrobił się na chwilę zimny. - Tak, istotnie. Przebywanie w Terreille jest dla niego nieco nieprzyjemne. - 28 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Wojownik popatrzył wymownie na Saetana. - Jeśli książę Sadi w taki sposób reaguje na nieprzyjemne rzeczy, nie chciałbym znaleźć się w pobliżu, jeśli coś będzie dla niego więcej niż nieprzyjemne. - I bardzo słusznie - odparł Saetan. - Lepiej być wtedy jak najdalej.
• • • Theran otworzył szklane drzwi prowadzące do kilkupoziomowego ogrodu, po czym przymknął je, pozostawiając jedynie wąską szczelinę. Pomimo panującej wiosny w górach było zimno. Wolałby siedzieć teraz w wygodnym fotelu przy kominku, tyle że... Samo to miejsce mroziło go bardziej niż chłodne wiosenne powietrze. Czarna Góra. Ebon Askavi. Archiwum historii Krwawych i siedziba czarownicy - żywego mitu, ziszczonego marzenia. Theran podejrzewał skrycie, że niczego więcej niż tylko mitu i marzenia. Niegdyś krążyły plotki o Królowej z Czarnym Kamieniem rządzącej Ebon Askavi, ale po burzy mocy, wojnie czy jakkolwiek inaczej nazwać to, co przetoczyło się przez Terreille, niszcząc Krwawych, przycichły. To miejsce nie potrzebowało Królowej. Było dostatecznie mroczne bez niej. Theran nie mógł wyobrazić sobie nikogo... normalnego... kto chciałby tu rządzić. Obserwowało go coś ukrytego w cieniu. Był tego pewien, choć nie wyczuwał ani psychicznego zapachu, ani żadnej obecności. Z jakichś przyczyn był przekonany, że to coś potrafiłoby go zabić, zanim zorientowałby się, co się dzieje. Kiedy drzwi wreszcie się otworzyły, odetchnął z ulgą, ale zachowawczo pozostał przy oknie. Jeśli coś pójdzie nie tak, z tej pozycji będzie miał większe szanse uciec i złapać Wiatry. Mężczyzna, który szedł w jego stronę, musiał być albo Hayllańczykiem, albo Dhemlańczykiem - czarne włosy, brązowa skóra i złociste oczy były charakterystyczne dla wszystkich długowiecznych ras, a tych dwóch Theran nigdy nie potrafił rozróżnić. Starszy człowiek, z lekką siwizną na skroniach i zmarszczkami, wskazującymi na ciężar wieków. Na złotym łańcuszku nosił Czerwony Kamień. Czerwony połyskiwał również w pierścieniu na jego dłoni o smukłych palcach i długich, czarnych paznokciach. - 29 -
- ANNE BISHOP -
- K i m jesteś? - spytał T h e r a n . Terytorium Hayll było źródłem wszystkich cierpień jego ludu i nie chciał mieć do czynienia z nikim, kto wywodził się z tej rasy. Z jednym wyjątkiem. Mężczyzna zatrzymał się gwałtownie. W sali nagle zrobiło się zimno, ale był to inny rodzaj chłodu niż ten, który Theran wyczuwał z ogrodu. - J e s t e m Księciem Wojowników, który przewyższa cię rangą — stwierdził nieznajomy niebezpiecznie łagodnie. - A teraz, mój mały, przypomnij sobie o manierach i spróbuj jeszcze raz albo wracaj tam, skąd przybywasz. Theran niepotrzebnie skupił się na rasie, zamiast na Czerwonym, który przewyższał rangą jego Kamienie, lub na psychicznym zapachu, który nie pozostawiał wątpliwości, że ten człowiek jest Księciem W o jowników. - Przyjmij moje przeprosiny, panie - powiedział z udawaną pokorą. Prędzej słońce zaświeci w Piekle, niż szczerze przeprosi Hayllańczyka bez względu na przewinienie. - To miejsce nieco mnie przytłacza. - Wiele osób tak się tu czuje. Postarajmy się zatem załatwić sprawę szybko, byś mógł je opuścić i udać się w swoją stronę. - Nie jestem pewien, czy możesz mi pomóc. - Nie chcę, żebyś to ty mi
pomagał. - Jestem zastępcą bibliotekarza Stołpu. Jeśli ja nie mogę ci pomóc,
nikt nie zdoła tego uczynić. Jeśli ja ci nie pomogę, nikt tego nie zrobi - takie w rzeczywistości było przesłanie słów mężczyzny. Wkurzający, stary fiut, pomyślał Theran. Nie zamierzał wysyłać tych słów na psychicznej nici i był niemal pewien, że tego nie zrobił, ale sądząc ze szklistego wzroku mężczyzny, coś w wyrazie jego twarzy musiało zdradzić jego prawdziwe uczucia. - Zacznijmy od twojego imienia - powiedział mężczyzna. Theran wręcz dławił się na samą myśl o zdradzeniu temu Hayllańczykowi, kim jest. - Ujmijmy to w ten sposób - ciągnął mężczyzna. — Możesz albo okazać mi minimum grzeczności, podając swoje imię i terytorium, albo iść do Piekła. - 30 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Theran mimowolnie zadrżał - coś w tym głębokim głosie ostrzegało go, że te słowa bynajmniej nie są przenośnią. - Theran. Z Dena Nehele. - Jak widzisz, choć wyjawiłeś te informacje, nie runęła żadna góra, a twoja głowa wciąż tkwi na karku - najwyraźniej więc konsekwencje ujawnienia tak podstawowych danych są niegroźne. Theran nie przywykł do takiego usadzania. Na pewno nie przez kogoś obcego. Dławiła go chęć ostrej riposty, ale powstrzymał się. Z zasady nie lubił Hayllańczyków - a ten najwyraźniej również nie darzył go sympatią. Był jednak jedynym źródłem informacji, których szukał. - Istnieje pewien powód mojej dyskrecji — mruknął. - W takim razie twój brak manier można zrozumieć, ale nie wybaczyć. Zimny głos, zimne oczy, zimny temperament. Jeśli stracił tę jedyną szansę... - Jak rozumiem, kogoś szukasz - zagadnął mężczyzna. - Kogo? Może nadal jest szansa... - Daemona Sadiego - powiedział Theran. Powietrze wokół zrobiło się lodowate. - Dlaczego? - spytał cicho mężczyzna. Nie twoja sprawa. Theran w ostatniej chwili ugryzł się w język. - Jest winien przysługę mojej rodzinie. Sam nie był do końca pewien, czy to właściwa interpretacja informacji przekazywanej z pokolenia na pokolenie przez mężczyzn jego rodu, ale najwyraźniej tyle wystarczyło bibliotekarzowi. - Rozumiem. Nastała długa chwila ciszy. Mężczyzna wbił nieruchomo swoje złociste oczy w Therana. - Każę przynieść coś do picia - oświadczył wreszcie. - Niczego mi nie trzeba. - Na ognie piekielne! Pamiętaj o manierach! - Dziękuję. Z przyjemnością napiję się czegoś ciepłego. - Każę przynieść. I sprawdzę, co uda mi się odnaleźć na temat księcia Sadiego. Hayllańczyk wyszedł z sali, a Theran odetchnął z ulgą.
- A N N E BISHOP -
Wysiłek, jaki kosztowało Saetana zamknięcie za sobą drzwi i odejście bez wysondowania umysłu tego smarkacza, sprawił, że zaczęły trząść mu się ręce. Chyba nie tylko Daemon bywa nadopiekuńczy, pomyślał ze skruchą. Wyczuwając w korytarzu czyjąś obecność, sprawdził, czy drzwi są starannie zamknięte. GeofFrey, historyk i bibliotekarz Stołpu, opuścił osłonę wzrokową, za którą się ukrywał. - Słyszałeś? - spytał Saetan. - Zważywszy, że nie zamknąłeś drzwi, trudno było nie słyszeć - odparł GeofFrey. - Dopilnuj, żeby coś mu podano, dobrze? Ja zajmę się resztą. GeofFrey uniósł bladą dłoń. - Jedno pytanie. Kim jest ten brykający osioł? Saetan zdumiał się. - Brykający osioł? Co ty czytasz? Drugi Strażnik nie spojrzał mu w oczy. Saetan przeżył pięćdziesiąt tysięcy lat. Geoffrey służył w Stołpie o wiele dłużej. Myśl o odkryciu po tylu latach, że lektury GeofFreya były... Cóż, Saetan nie był pewien, do jakiego gatunku literackiego pasowałoby sformułowanie, o którym teraz myślał. I chyba, w obawie przed odpowiedzią, nie odważyłby się nikogo o to spytać. Ta sprawa jednak zaintrygowała go na tyle, że zdołał opanować rozbudzony temperament. Sądząc z wyrazu czarnych oczu GeofFreya, zapewne o to właśnie chodziło. - Zaopiekuję się naszym gościem - obiecał GeofFrey. - A ty zaopiekuj się swoim synem. Myśl, że Daemon mógł być cokolwiek winien komuś w Terreille, wystarczyła, by znów obudzić w Saetanie wściekłość, ale ze względu na GeofFreya okiełznał ją, póki nie otworzył bramy między Królestwami i nie wkroczył na teren Stołpu w Kaeleer.
• • • Daemon przyglądał się swojemu posiłkowi. Znowu mógł swobodnie oddychać. Jego noga nie stanęła w tym przeklętym Królestwie od dwóch lat - odkąd udał się do Hayll, by rozegrać - 32 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
okrutną grę, która miała kupić czas dla Jaenelle. Czas, jakiego potrzebowała na zebranie mocy i jej uwolnienie, by oczyścić Królestwa z Krwawych skażonych przez Dorotheę i Hekatah SaDiablo. Nawet tutaj, w Stołpie, który był przecież sanktuarium, wyczuwał różnicę między Terreille a Kaeleer, wyczuwał wieki wspomnień, przylegające do niego niczym utkane z bólu i strachu pajęczyny. Kiedy żył w Terreille, przyjmował ból i strach, prowadząc rozgrywki, które co najmniej dorównywały okrucieństwem i przewrotnością działaniom Dorothei. Przetrwał siedemnaście wieków niewoli i okrucieństwa - ale za to zapłacił. Jego ciało było nietknięte - blizny, które nosił, powstały w jego sercu i umyśle. Kiedy odnalazł Saetana w bibliotece, powinien był przyznać mu się do swego niepokoju, zamiast próbować go tłumić. Powinien uświadomić sobie, że nie może przebywać w Terreille razem ze swoim ojcem, tak samo j a k nie mógłby tam przebywać ze swoim bratem Lucivarem. Zbyt wiele wspomnień - ich ostatnia wspólna wizyta w Hayll nadal była głównym wątkiem sennych koszmarów Daemona. Jego ojciec... w obozie Hayllańczyków... torturowany. Podobnie jak jego brat. I on sam, który musi wcielić się w rolę najokrutniejszego z katów, żeby ich uratować. Potarł dłońmi twarz i skupił całą uwagę na stole i posiłku. Musi się czymś zająć, czekając na powrót Saetana. - I co my tu mamy? - Grube plastry pieczeni wołowej. Warzywne casserole. Chrupiący chleb, złociste masło i... Podniósł pokrywkę z ostatniego półmiska i uniósł brew na widok zimnej mgiełki, jaka się z niego uniosła. Dwie miseczki z... Podniósł jedną z nich, przyjrzał się jej uważnie, po czym wziął łyżeczkę i zatopił ją w zawartości naczynia. Nigdy wcześniej nie widział czegoś takiego, musiał więc skosztować, jeśli chciał dowiedzieć się, co to jest. Uniósł łyżeczkę do ust i zamknął oczy, kiedy na jego języku zaczęły powstawać smaki. Słodki, puszysty serek. Kawałki czekolady. Smużki sosu malinowego. Otworzył oczy i oblizał wargi. Przyjrzał się ponownie nakryciu stołu. Przygotowano dwie miseczki, więc jedna musiała być dla niego. Jaka różnica, czy zje to przed posiłkiem, czy po? Usatysfakcjonowany takim - 33 -
- A N N E BISHOP -
usprawiedliwieniem - na wypadek gdyby było potrzebne - zabrał się do jedzenia. Kogo będzie musiał przekupić, żeby dostać przepis? A jeśli już go dostanie, to czy zatrzyma go dla siebie, czy podzieli się nim z panią Beale, tą wielką, dość przerażającą czarownicą, pełniącą obowiązki kucharki w Pałacu SaDiablo? Podzielenie się z nią tajemnicą takiego rarytasu mogłoby stanowić uczciwą rekompensatę za tolerowanie faktu, że Daemon urządził w swoich apartamentach małą prywatną kuchnię. Jak dotąd pani Beale nie wypowiedziała mu za to wojny jedynie z trzech powodów: po pierwsze, Pałac należał do niego, po drugie, jego Czarny Kamień znacznie przewyższał rangą jej Żółty, a po trzecie, ujmując rzecz czysto technicznie, pani Beale jednak pracowała dla Daemona Sadiego. Choć na co dzień żaden z tych argumentów nie miał dla niej większego znaczenia. Pod pewnymi względami wyzwanie, jakie pani Beale stawiała mocy i władzy Daemona, było wygodne również dla niego. Dopiero teraz, kiedy sam rządził terytorium Dhemlanu, rozumiał, dlaczego Saetan zachowywał się tak biernie we własnym domu i pozwalał czasami terroryzować się ludziom, którzy dla niego pracowali. Lud Dhemlanu - czy raczej królowe i ich dwory, a więc ci, którzy odpowiadali bezpośrednio przed nim - obawiał się go. I miał ku temu powody. Czarne Kamienie stanowiły rezerwuar mocy żyjącej w Saetanie, ostrzeżenie o jej głębi i sile, którą mógł zwrócić przeciwko każdemu, kogo uzna za wroga. Jednak w domu... Spędził wiele stuleci na dworach, na których wszyscy żyli w ciągłym obezwładniającym strachu. Nie chciał mieszkać w takim miejscu. Nie chciał być przyczyną takiego strachu. Nie we własnym domu. Nie dla ludzi, którzy u niego pracowali. A już na pewno nie dla Jaenelle — kobiety będącej całym jego życiem. Cenił więc sobie tę grę, którą konsekwentnie prowadzili z panią Beale, choć musiał przyznać, że była dość przerażającą kobietą i jego strach przed nią nie był do końca udawany. Podobnie jak strach jego ojca, jeśli się nad tym dobrze zastanowić. Lucivar miał rację. Było coś oczyszczającego - i jednocześnie zabawnego - w konfrontacji z silną osobowością, po to jedynie, aby sprawdzić konsekwencje takiego starcia - ze świadomością, że nikt w nim nie - 34 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
ucierpi. Bycie synem ojca, który potrafił stawiać granice, ale też dobrze wiedział, kiedy należy odpuścić i odwrócić wzrok, przynosiło uczucie komfortu. Dobrze jest mieć ojca, który naprawdę cię rozumie. Sadi właśnie wyskrobywał resztki deseru z drugiej miseczki, kiedy tenże ojciec wpadł do pokoju. O Matko Noc, pomyślał Daemon, pospiesznie znikając dowody swej zbrodni. - Jeśli naprawdę jesteś winien jakąś przysługę rodzinie tego małego fiuta, należy jak najszybciej spłacić dług i pozbyć się go raz na zawsze zawarczał Saetan. - Albo jeśli chcesz, mogę posłać go na samo dno Piekła, teraz, zaraz. - Kogo? O co chodzi? - O tego niewychowanego Księcia Wojowników, który przybył do Stołpu, żeby kogoś odszukać. A dokładniej - żeby odszukać ciebie. Powiedział, że jesteś winien jego rodzinie jakąś przysługę. Daemon poczuł w żyłach znajomy chłód, preludium do morderczej furii. - Kto? - spytał niebezpiecznie cicho. - Theran. Z Dena Nehele. Dena Nehele. Miejsce, którego nie mógł zapomnieć. Daemon zdusił furię. - Jak wygląda? — zapytał. Lekkie muśnięcie pierwszej z jego wewnętrznych barier. Kiedy otworzył ją przed umysłem ojca, zobaczył tego człowieka. Te same zielone oczy. Ta sama złocista skóra. Te same ciemne włosy. - Jared - szepnął. Saetan pokręcił głową. - Powiedział, że nazywa się Theran. - Człowiek, którego znałem. Jared. Wygląda zupełnie jak on. Poczuł, jak Saetan ponownie ocenia sytuację i powściąga swój budzący respekt temperament. - Czy faktycznie jesteś mu winien przysługę? - Niezupełnie. Jared zostawił pisemną relację ze swej podróży z Lią, kiedy ścigał - 35 -
- ANNE BISHOP -
ich Dowódca Straży Dorothei. W tej relacji, pozostawionej w Stołpie dla Daemona, Jaenelle znalazła odpowiedź na pytanie, jak oczyścić Krwawych ze skazy, nie niszcząc przy tym ich wszystkich. Z a t e m pod pewnym względem rzeczywiście winien był Jaredowi przysługę. Czy miał natomiast dług wobec jego potomków... - Lubiłem Jareda - powiedział Daemon. - To był dobry człowiek, więc z szacunku dla jego pamięci porozmawiam z tym księciem Theranem i dowiem się, czego chce. - Urwał i zastanowił się przez chwilę. - Ale nie tutaj. Chciałbym, żeby poznała go również Jaenelle. - Dlaczego? - Ponieważ ufam jej instynktowi bardziej niż swojemu. Saetan rozważył jego słowa i kiwnął głową. - A zatem załatwię, by sprowadzono go do Pałacu. Jak szybko mam odkryć miejsce twojego pobytu? Daemon parsknął śmiechem. - Przecież jesteś moim ojcem. Wiesz, gdzie mnie znaleźć. - Och, ale on o tym nie wie. Książę Theran uznaje mnie za zastępcę bibliotekarza, „wkurzającego, starego fiuta", jak się wyraził. - Uśmiech Saetana zrobił się groźny. - Chłopak nie osłania swoich myśli tak dobrze, jak powinien. Cholera. - Niech przybędzie do Pałacu dziś, późnym popołudniem. - Załatwione. — Jakby próbując otrząsnąć się ze złego nastroju, Saetan spojrzał na stół i uniósł brew. - Widzę, że posmakował ci deser serowy. Cholera. Widać nie zniknął miseczek dostatecznie szybko. - Powinieneś jednak zjeść również mięso i warzywa - ciągnął Saetan. Rozbawienie. Ojcowskie szczere rozbawienie. To wcale nie było takie zabawne, być traktowanym jak chłopiec, kiedy nie miało się na to ochoty. A już traktowanie go jak psotnego chłopca zupełnie Daemonowi nie odpowiadało. - Chciałem tylko spróbować. - H m . . . - Saetan wziął krzesło i usiadł. Nałożył sobie łyżkę warzyw i plaster mięsa, po czym ogrzał tradycyjny kielich yarbarah, krwawego wina, które było jedynym pożywieniem, jakiego tak naprawdę potrzebowały żyjące demony - i Strażnicy. - 36 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Daemon posłusznie zajął miejsce naprzeciwko ojca i zaczął nakładać jedzenie na swój talerz. - W tych papierach nie było prawie nic interesującego - powiedział Saetan. - Mimo zaklęć konserwujących, jakie na nie rzucono, większość była zupełnie nieczytelna albo zbutwiała. Ale co nieco znalazłem — na przykład przepis na ten deser serowy. A właściwie sam pomysł, bo musiałem trochę poeksperymentować, żeby uzyskać taki efekt. Daemon ostrożnie przełknął kęs mięsa. - Chcesz powiedzieć, że ty to przyrządziłeś? - Tak. Podobnie jak ty, lubię czasem pokucharzyć. - I tylko ty znasz recepturę? - Tylko ja. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. - Jakie mam szanse na to, że mi ją zdradzisz? - zapytał wreszcie Daemon. Jego ojciec, ten domyślny drań, tylko się uśmiechnął.
- 37 -
CZTERY Ebon Askavi W Stołpie znajdowała się jedna z trzynastu bram, które łączyły trzy Królestwa: Terreille, Kaeleer i Piekło. Na Ciemnym Ołtarzu stał czteroramienny kandelabr. Kiedy zapalono czarne świece i wypowiedziano zaklęcie, kamienne ściany zmieniły się w mgłę i stały się bramą między Królestwami. Theran przeszedł za zastępcą bibliotekarza do sali, która wyglądała niemal dokładnie tak samo jak ta, z której wyszli, sprawiała jednak inne wrażenie. Wydawała się jeszcze mroczniejsza. Przybył do Kaeleer, Królestwa Cieni. Naprawdę tu był. Jeszcze nigdy dom nie wydawał mu się tak odległy. Kaeleer Wysiadłszy z Wozu, którym przybył ze Stołpu, Theran popatrzył na wznoszący się przed nim masywny budynek z ciemnoszarego kamienia. Był imponujący ze swoimi wieżami, które strzelały prosto w niebo. Ten ogrom przytłaczał, a wrażenie wiekowości i mrocznej mocy, która otaczała budynek, przypominało, że mądry człowiek obchodzi się ostrożnie ze wszystkim, co mieszka w tych murach. - Czy to zamknięta społeczność? - zapytał Theran. Ogrom mocy, jaką czuł w powietrzu, byłby uzasadniony, gdyby od wielu pokoleń mieszkały tu setki Krwawych. Było kilka takich miejsc w rezerwatach Shaladorczyków. „Rządziły" nimi sabaty i panowała tam podobna atmosfera. Przynajmniej tak słyszał. Większość tych miejsc - i silnych czarownic, które je zamieszkiwały - nie przetrwała jednak czystek zarządzonych kilka lat temu przez królowe podległe Dorothei. - Taka jak wioska? - odpowiedział pytaniem kierowca Wozu. Potem wydał dźwięk podobny do stłumionego śmiechu. - Nie. Wioska jest tam. - Wskazał przeciwny kierunek. - To prywatna droga, aż do mostu. Dalej zmienia się w publiczną drogę do Halaway. - 38 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Prywatna...? - Czyżby patrzył na rezydencję? Czy ta mroczna moc mogła pochodzić od jednej rodziny? - To jest Pałac SaDiablo - wyjaśnił kierowca. - Rodowe gniazdo rodziny SaDiablo i dom Księcia Wojowników Dhemlanu. Kazano mi cię tu przywieźć. SaDiablo.
SaDiablo.
Na
ognie piekielne,
Matko
Noc,
niech
Ciemność
ma nas w opiece! Ale przecież Dorothea SaDiablo nie żyje, prawda? Została unicestwiona, cała. Ciało, umysł i Kamienie. Prawda?! - Tu mieszka Daemon Sadi? - spytał Theran. -Tak. Czyżby Sadi dalej pozostawał pod władzą rodziny SaDiablo? Czy nadal był niewolnikiem? A może ta gałąź rodziny była lepsza niż ta, która próbowała zniszczyć Terreille? Czyżbym sam oddał się właśnie w ręce wroga? Niech będzie przeklęty ten hayllański bękart, który mnie tu przysłał! - Zaprowadzę W ó z do stajni i zaczekam chwilę, na wypadek gdybym był potrzebny — powiedział kierowca. — Powinieneś udać się do Pałacu i wyjaśnić, jaką masz sprawę. Nikt nie zwróci uwagi... Z gęstwiny drzew po prawej stronie rozległo się wycie. W odpowiedzi coś zawyło po lewej stronie. Trzeci głos odezwał się gdzieś za plecami Therana. Obrócił się dookoła, serce tłukło mu się o żebra. Nic nie widział, ale coś na pewno się tam czaiło. Wyczuwał psychiczne zapachy, moc otaczającą go coraz ciaśniej ze wszystkich stron. Coś z tymi zapachami było jednak nie tak. Nie potrafił ich zidentyfikować. - No cóż - powiedział kierowca, drapiąc się po głowie. - Skoro już ściągnąłeś na siebie ich uwagę, nikt cię nie przeoczy. Dlatego równie dobrze możesz ruszać do Pałacu. - Co to? - spytał Theran. - Psy? - Wilki. W północnym lesie na terenie posiadłości mieszka cała wataha. Są pod ochroną Pałacu - i same go chronią. Na
ognie piekielne!
- Mogło być gorzej - powiedział Theran. - Mogło - zgodził się kierowca. Urwał i przyjrzał się uważnie swemu pasażerowi. - Nie wiem, czy w pobliżu są koty, ale jak są, lepiej ich nie denerwuj. Są wielkie i bezwzględne. - 39 -
- A N N E BISHOP -
Theran zmusił się do uśmiechu. - Przecież mnie nie zjedzą. Kierowca tylko na niego spojrzał. - O Matko Noc. — Nie pytał już o nic, ponieważ tak naprawdę nie chciał wiedzieć, co może być gorsze od kotów-ludożerców, hodowanych w zaciszu domowego ogniska. Kierowca przyłożył dwa palce do skroni, jakby salutował, i wrócił do Wozu. Theran szybko zszedł z sieci lądowiskowej i pospieszył do frontowego wejścia. Drzwi otworzyły się, zanim zdążył zapukać, i Theran ujrzał coś jeszcze gorszego od kotów-ludożerców. Stał przed nim wielki, surowy mężczyzna, wojownik z Czerwonym Kamieniem, ubrany w liberię kamerdynera. Nawet służący przewyższa mnie rangą, pomyślał Theran. Przyjął milczące zaproszenie i wszedł do środka. - Witam, książę — powiedział kamerdyner. - Czym mogę służyć? - Szukam Daemona Sadiego. Powiedziano mi, że tu go znajdę. Oczywiście ten hayllański fiut ze Stołpu nie wspomniał, że wskazane miejsce to rezydencja SaDiablo. Kamerdyner obrócił dłoń i nagle znalazła się na niej mała, srebrna taca. To użycie Fachu było tak naturalne, że Theran zapatrzył się na tacę, zazdroszcząc kamerdynerowi jego wyszkolenia. Och, Talon wykształcił go najlepiej, jak było można, ale surowe życie w obozach nie wymagało subtelności w niczym prócz walki. - Wizytówka? - spytał kamerdyner. Na ognie piekielne. Czy ludzie nadal używają takich idiotyzmów? Czy dwór, który sam chciał stworzyć, również będzie ich używał? - Nie mam wizytówki - powiedział Theran. Czuł się j a k dzieciak przyłapany na udawaniu dorosłego. Kamerdyner obrócił dłoń. Taca zniknęła. - Nazwisko? Theran zawahał się. - Theran Szary - powiedział niechętnie. - Terytorium? - zachęcił go kamerdyner po chwili ciszy. - Dena Nehele. Służący pochylił głowę w lekkim ukłonie. - 40 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Zapytam, czy Książę Wojowników Dhemlanu zgodzi się pana przyjąć. - Nie mam potrzeby rozmawiać z... - zaczął, ale ponieważ kamerdyner odwrócił się j u ż od niego, urwał w pół zdania. Służący nie udał się daleko - jedynie na tyły wielkiej sali. Zapukał do drzwi i wszedł do pokoju. Kilka chwil później był z powrotem. - Tędy — powiedział. Theran ruszył za nim w kierunku uchylonych drzwi. Kamerdyner wszedł i oznajmił: - Książę Theran Szary z terytorium Dena Nehele. - Dziękuję, Beale - zabrzmiał głęboki, stonowany głos. - Wprowadź go. Beale odsunął się na bok, pozwalając Theranowi przejść, po czym wycofał się, zamykając za sobą drzwi. Pokój miał kształt odwróconej litery L. Dłuższa część była prywatną bawialnią, ze stolikami, krzesłami, biblioteczkami i skórzaną kanapą, dość dużą, by mógł na niej spać dorosły mężczyzna. Krótsza część pokoju miała tylną ścianę zastawioną półkami na książki, aż do sufitu. Ściany boczne były obite czerwonym aksamitem, a na środku stało wielkie hebanowe biurko z dwoma krzesłami dla gości. Zza biurka wstał najpiękniejszy mężczyzna, jakiego Theran kiedykolwiek widział. Miał gęste czarne włosy, złociste oczy i jasnobrązową skórę Hayllańczyków, ale poruszał się z takim wdziękiem, jakby nie do końca był człowiekiem. Kiedy podszedł bliżej, Therana ogarnęło czysto seksualne zainteresowanie. - Witam, książę Theranie. Ten głos pieścił go, był gęsty i słodki j a k ciepły syrop, wywoływał w mężczyźnie mimowolne podniecenie. - Nazywam się Daemon Sadi. Oczywiście, że to był Sadi. To nie mógł być nikt inny. Theran słyszał krążące o nim opowieści. Kto ich nie słyszał? Dopiero teraz jednak zaczynał rozumieć, dlaczego Sadiego przezywano Sadystą. Wszyscy Książęta Wojowników mają w sobie ten seksualny żar, ale nigdy nie spotkał żadnego, który potrafiłby uwieść normalnego, niezainteresowanego osobnikami tej samej płci mężczyznę samym tylko głosem, samym faktem, że ruszył w jego stronę. - 41
-
- A N N E BISHOP -
Nagle otworzyły się drzwi. Sadi obejrzał się, a Theran poczuł, j a k ziemia usuwa mu się spod nóg. Sądził, że ten seksualny żar był efektem podstępu, który miał go wytrącić z równowagi. Jednak wcale tak nie było. To, co poczuł, kiedy tu wszedł, to był Sadi, który powściągał swoją seksualność. Ale wystarczyło jedno spojrzenie na kobietę, która weszła do pokoju, żeby... Theran zamarł. Książęta Wojowników zawsze byli niezwykle zaborczy i niebezpieczni, jeśli chodziło o ich kochanki. Kobieta mogła zakończyć związek z Księciem Wojowników bez konsekwencji, ale jedynie silniejszy Książę Wojowników mógł przeżyć próbę flirtu na cudzym terenie. Sądząc po psychicznym zapachu Sadiego, ta kobieta musiała być jego kochanką, a ponieważ Theran był kimś obcym, sama jego obecność w tym pomieszczeniu mogła skłonić Daemona do mordu. Wcale nie jest ładna, uznał Theran. Atrakcyjna w jakiś niezwykły sposób - owszem, ale na pewno nie ładna. Jej złociste włosy były potargane i nieco za krótkie na to, by stanowić ozdobę, a zbyt chuda sylwetka sprawiała, że nie mogłaby zainteresować mężczyzny swymi wdziękami. Jednak te niedoskonałości, które odstręczyłyby od niej Therana, najwyraźniej nie miały znaczenia dla Sadiego. Głód w jego złocistych oczach, kiedy na nią patrzył, głód, który wyostrzył jego psychiczny zapach... Kobieta zatrzymała się, zmrużyła błękitne oczy i obróciła się na pięcie. - Jedziemy z Nocnym Jastrzębiem na przejażdżkę - oznajmiła. - Beale powiedział, że chciałeś się ze mną zobaczyć, nim wyjdę. - W ł ó ż kapelusz - polecił Daemon. Wydęła usta. - Nie lubię kapeluszy. Daemon ruszył w jej stronę. Theran poprawił płaszcz, by ukryć niekontrolowaną reakcję swego ciała na seksualny żar, jaki promieniował od Sadiego. Kobieta tylko jeszcze bardziej zmrużyła oczy. Wydawała się zupełnie obojętna na uwodzicielskie gesty kochanka. Daemon ujął w dłonie jej twarz. - Musisz nosić kapelusz, kiedy wychodzisz na słońce - wymruczał. - Ty nie nosisz. - Mój nos na słońcu nie robi się czerwony i nie złazi mi z niego skóra. - 42 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Zmarszczyła brwi. - A ponieważ twój uwielbiam - dodał Daemon, całując ją w czubek nosa — jak i resztę twojej twarzy i twojego ciała... Zaczął pieścić ją lekko, przesunął ręce na jej ramiona, a potem na plecy. Wreszcie objął ją mocno i przycisnął wargi do jej warg w pocałunku, który... Theran poczuł, jak uginają się pod nim kolana. Powinien odwrócić wzrok, dać Sadiemu i tej kobiecie choć złudzenie prywatności. Jednak nie był w stanie. Pragnął takiego żaru, takiego głodu. Miał nadzieję, że odnajdzie to wszystko w nowej Królowej, która będzie rządzić Dena Nehele. I że uda mu się stąd uciec. Szybko. Jak najszybciej. Jakim cudem ktokolwiek prócz nich dawał radę w ogóle tu mieszkać? Sadi wreszcie przerwał pocałunek i rozluźnił objęcia. Kobieta oparła dłonie na jego piersi, jakby go chciała odepchnąć, ale nie poruszyła się. - O Matko Noc - mruknęła. Przy drugiej próbie udało jej się oderwać od Sadiego i stanąć o własnych siłach. Patrzyła w jego ciepłe, złociste oczy. - Dobrze już, założę ten przeklęty kapelusz. - Dziękuję - powiedział cicho Daemon. - Jesteś z siebie zadowolony? Tylko się uśmiechnął. Kiedy ruszyła ku drzwiom, Daemon chwycił ją i gwałtownie obrócił. - Chcę, żebyś kogoś poznała - powiedział. Theran poczuł na sobie wzrok błękitnych oczu i mógłby przysiąc, że stały się ciemniejsze, bardziej szafirowe, jakby były furtką do czegoś niebezpiecznego, dzikiego. Czegoś, czego nie potrafił nazwać, a już na pewno nie chciał zobaczyć. - To jest Książę Wojowników Theran Szary z Dena Nehele — przedstawił go Daemon. - Nie powiedział tego, ale j a k sądzę, płynie w nim krew Jareda, wojownika, którego znałem kilka wieków temu. - Jareda? - powtórzyła takim tonem, że Therana przeszedł dreszcz. Jareda i Lii? Theran tylko kiwnął głową. Sam nie wiedział, czy bardziej boi się odpowiedzieć, czy milczeć. Nie mógł oderwać wzroku od tych szafirowych oczu, które nagle znów stały się po prostu błękitne.. - 43 -
- A N N E BISHOP -
- Witaj w Pałacu, książę Theranie. Może to dlatego, że zdążył przywyknąć do obecności Sadiego, wreszcie zaczął wyczuwać również tę kobietę. Królowa. Był pewien, że to Królowa. Ta kasta miała szczególny zapach psychiczny. Nie mógł się jednak zorientować, czy nosi Jasny Kamień, czy Ciemny. Miał wrażenie, że jej moc krąży wokół jego Zielonego, w jednej chwili sprawiając wrażenie jaśniejszej, w następnej - ciemniejszej. Poczuł się otumaniony. Krwawi nosili Kamień należny im z urodzenia oraz Kamień swojej rangi, a każdy z nich roztaczał wyraźną, indywidualną aurę. Ponieważ własne życie często zależne było od wiedzy o kolorze Kamienia osoby, z którą miało się do czynienia, takie sprzeczne impulsy mocy, jakie wysyłała ta kobieta, mogły okazać się śmiertelnie niebezpieczne. - Książę Theranie, oto moja żona, pani Jaenelle Angelline - powiedział Daemon. - Cała przyjemność po mojej stronie, pani. Gdzieś rozległo się pełne irytacji rżenie konia. Chwilę później usłyszeli stukot końskich kopyt na twardej nawierzchni. Jaenelle wskazała kciukiem za siebie. - Mój rumak się niecierpliwi. Theran nie rozumiał, po co ktoś wprowadził do Pałacu konia - i dlaczego tak wyraźnie słyszy to zwierzę. - Usiądź, książę - powiedział Daemon. - Za chwilę wrócę. Wdzięczny, że został sam, Theran potarł dłońmi twarz. Po kilku ostatnich minutach potrzebował długiego spaceru albo zimnego prysznica. A najlepiej jednego i drugiego.
• * • Kiedy Daemon odprowadzał Jaenelle do wyjścia, musnął lekko umysł ogiera. Ogier, w luźnej uździe i bardzo lekkim siodle, zarzucił głową, odsłaniając Szary Kamień, który zwykle ukrywał pod grzywą. - 44 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Nocny Jastrząb był krewniakiem - tak określano Krwawych, którzy nie byli ludźmi. Inne ciało i inna rasa, ale Książę Wojowników zawsze nim pozostanie, a ci, którzy wybrali Jaenelle na swoją Królową, nauczyli się współpracować ze sobą i dzielić jej łaskami. Zazwyczaj im się to udawało. wyłącznie z Jaenelle. Co o nim sądzisz? Jakie to ma z n a c z e n i e ? P r z y s z e d ł tu prosić o p r z y s ł u g ę . M o g ę go w y s ł u c h a ć lub p o k a z a ć mu drzwi. Kiedy na niego spojrzała, zobaczył, że opuściła się do otchłani. Była teraz Czarownicą. Żyjącym mitem. Ucieleśnionym marzeniem. Królową, choć już nie rządziła. D z i ś p o p o ł u d n i u u t k a ł a m s p l ą t a n ą s i e ć - powiedziała. - D l a t e g o c h c ę się p r z e j e c h a ć - ż e b y m ó j u m y s ł o d p o c z ą ł , k i e d y b ę d ę m i a ł a f i z y c z n e z a j ę c i e . - U r w a ł a . - On jest t e g o c z ę ś c i ą , D a e m o n i e . Jest t e ż ł ą c z n i k i e m z Jaredem i Lią. Mam n a d z i e j ę , że g a l o p o c z y ś c i m ó j u m y s ł i p o m o ż e mi zrozumieć wizję. Zatem w y s ł u c h a m go i z a t r z y m a m na noc. Kiwnęła głową. C z y l i b ę d z i e s z t e r a z u j e ż d ż a ć N o c n e g o J a s t r z ę b i a - zmienił temat. A c z y dziś w n o c y ja też m o g ę na to liczyć? - Daemonie! Szok i śmiech w jej głosie zdradziły Bealeowi, Holtowi, lokajowi, a nawet Nocnemu Jastrzębiowi, o czym rozmawiają. Jaenelle spąsowiała gwałtownie, kiedy zorientowała się, że wykrzyknęła na głos imię Sadiego, potwierdzając domysły wszystkich zebranych tu mężczyzn. - Tylko pytałem - powiedział potulnie Daemon, próbując stłumić rozbawienie - i narastające pożądanie. Rzucił okiem na Bealea, którego usta wygięły się w lekkim uśmiechu, choć wyraz twarzy pozostawał niewzruszony. O Matko Noc, będzie musiał zapowiedzieć kamerdynerowi, by nie szykował dla nich intymnej kolacji. Pod onieśmielającą powierzchownością Bealea krył się romantyk, który nie zawahałby się wygonić Therana do gościnnego pokoju i dostarczyć mu kolację na tacy, żeby tylko pani Angelline
- A N N E BISHOP -
mogła zasiąść do prywatnego posiłku z kochankiem, który był również wielbiącym ją mężem. A ponieważ Daemonowi dużo bardziej podobał się pomysł prywatnej kolacji niż konieczność zabawiania człowieka, który rozzłościł jego ojca, musiał pozbyć się tej myśli, nim zdąży zapuścić korzenie. Przynajmniej dzisiaj. Najwyraźniej jego rozważania stały się zbyt oczywiste, ponieważ Jaenelle zmierzyła go wzrokiem. Na szczęście skoncentrowała się tylko na jego twarzy. - Nasz gość zje dziś kolację z nami. Oczekuję go przy stole - powiedziała do Bealea. Kamerdyner rzucił okiem na Daemona, który tylko wzruszył ramionami. - Oczywiście, pani. Jaenelle minęła Nocnego Jastrzębia i wyszła z Pałacu. - Książę? - Holt zwrócił się cicho do konia. Za pomocą Fachu pchnął w powietrzu kapelusz. Nocny Jastrząb chwycił go w zęby, kiwnął łbem i wyszedł za swoją panią. Drzwi same się za nim zamknęły. Daemon patrzył za nimi. O Matko Noc, Jaenelle na pewno strasznie się wkurzy, kiedy Nocny Jastrząb nie będzie chciał ruszyć z miejsca, póki nie zmusi jej do założenia kapelusza. - Który z was powiedział koniowi o kapeluszu? - spytał. Ani Beale, ani Holt nie odpowiedzieli, więc Daemon kiwnął tylko głową. - A zatem zrobiliśmy to wszyscy trzej. Krwawi współistnieją ze sobą, tańcząc skomplikowany taniec mocy. Istnieją wśród nich kasty, pozycja towarzyska, ranga Kamieni i ciągle zmieniające się wzorce dominacji. Bez względu na użytą miarę - tutaj, w Pałacu, a nawet w całym przeklętym Królestwie, dominował Daemon. Czasami jednak, tak jak teraz, wszyscy mieszkający tu mężczyźni byli sobie równi. Bowiem wszyscy służyli i potrafili świetnie ocenić, kto w danej chwili ma największe szanse powodzenia w opiece nad wspólną panią. Ta świadomość bawiła Sadiego. Oczywiście Jaenelle nie zawsze doceniała fakt, że tak dobrze ze sobą współpracowali. Co również go bawiło. Póki nie przypomniał sobie, kto czeka na niego w gabinecie. - 46 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Kawa i coś, co pani Beale na pewno ma pod ręką - wskazał głową drzwi. - A potem będziesz zajęty, książę? - spytał Beale. Daemon zamyślił się nad stwierdzeniem Therana - że jest winien przysługę rodowi Szarych — i nad przekonaniem Jaenelle, że Theran jest związany z jej wizją. Jaenelle szkoliła się u Arachnian, złotych pająków, tkaczek snów, które były mistrzyniami w tkaniu splątanych sieci marzeń i wizji. Nawet teraz, choć jej moc uległa osłabieniu, była najlepszą - i najbardziej niebezpieczną - Czarną Wdową w całym Kaeleer. Wysłucha więc żądań Therana i bez względu na ich treść, Książę Wojowników z Dena Nehele zje dziś kolację z nim i jego panią. To natomiast, czy Theran Szary ujrzy następny wschód słońca, pozostawało sprawą otwartą. Spojrzał na Bealea. - Tak - powiedział cicho. - Potem będę zajęty. *
•
*
Coś się zmieniło, pomyślał Theran, gdy Daemon wrócił do gabinetu i usiadł za biurkiem. Seksualność znów została okiełznana, Ciemności niech będą dzięki, ale nastrój był równocześnie lżejszy i groźniejszy, niż kiedy się tu zjawił. Sadi odchylił się w fotelu, złożył razem dłonie o smukłych palcach i oparł na nich podbródek. - Jak rozumiem, jestem ci winien przysługę - zagaił. Na
ognie piekielne.
- Jesteś potomkiem Jareda, prawda? - Tak - odparł Theran. - Ostatnim z linii, która prowadzi od Jareda i Lii, ostatniej Królowej z Szarym Kamieniem, jaką mieliśmy w Dena Nehele. - Ze względu na to dziedzictwo jestem gotów cię wysłuchać. Słowa wypowiedziane były grzecznie, ale w głosie pobrzmiewał niepokojący chłód. Jak wyjaśnić coś, co jest tak ważne, od czego tyle zależy?
- A N N E . BISHOP -
Theran zdjął płaszcz i zniknął go, żeby dać sobie trochę więcej czasu. Podczas swojej podróży ze Stołpu nie myślał w zasadzie o niczym innym, tylko o tym, co powiedzieć, jak to wyjaśnić. A teraz... - Potrzebujemy Królowej. Daemon uniósł brew. - Słucham? Theran pochylił się, chwytając poręcze fotela z taką siłą, że zapiekły go dłonie. - Nie wiesz, jak jest wśród mego ludu. Dwa pokolenia po Lii - ledwie dwa! - jej krew zawiodła. Ostatnia Królowa z rodu Szarych nosiła Żółty Kamień. W ogóle nie zostałaby Królową terytorium, gdyby nie pochodziła z naszego rodu. A potem... - Przełknął z trudem. - A potem - podjął Daemon - zaczęły wami rządzić królowe, które chciały sprzedać się Hayll w zamian za władzę, gdyż nie zdobyłyby j e j w inny sposób. Te, które sprzeciwiały się dążeniom Dorothei, by rozciągnąć władzę na całe Terreille, były albo łamane w celu pozbawienia mocy, albo zabijane, żeby mężczyźni nie mieli wyboru i musieli służyć ulubienicom Najwyższej Kapłanki Hayll. Theran spojrzał z zaskoczeniem na Daemona. - Skąd to wszystko wiesz? - Przez wiele wieków byłem niewolnikiem dla przyjemności i pozostawałem pod władzą Dorothei i pań, którym mnie wynajmowała. W i działem, jak upadały terytoria, wioska po wiosce, dwór po dworze, aż nie zostało tam nic uczciwego, nie został nikt godny szacunku. - Daemon uśmiechnął się gorzko. - Och, zabijałem ulubienice tej suki. Pochowałem ich więcej, niż ktokolwiek zdoła zliczyć. Na ognie piekielne, czasami razem z Lucivarem niszczyliśmy całe dwory. Ale Dorothea była jak chwast, nie do wyplenienia. Bez względu na to, ile zła wyrwałeś, jej trujące wpływy powracały. Zawsze odrastały - aż skaza i suka, która ją wspierała, zostały wytępione na dobre. Theran oblizał wargi. - Ta burza mocy sprzed dwóch lat. Wiesz coś o niej? Coś dziwnego przemknęło w oczach Daemona. - Tak - powiedział. - W i e m . Wiem, jakie były jej skutki. I jakie koszty. - 48 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Wiesz, ile będzie cię to kosztować, pomyślał Theran. Poczuł nadzieję, że Daemon okaże mu więcej zrozumienia, niż się spodziewał. - Straciliśmy w tej burzy połowę królowych z Dena Nehele. Połowa z ocalałych zginęła podczas buntów plebejuszy, które potem nastąpiły. W całym Dena Nehele została zaledwie setka Książąt Wojowników. Setka. Mój Zielony Kamień to najciemniejszy, jaki mamy. - Theran postanowił nie wspominać Sadiemu o Talonie. - Theranie... - Nie mamy królowych. - Wczepił palce we włosy i szarpnął. - Theranie. Puścił włosy i znów chwycił się poręczy fotela. - No dobrze, mamy kilka, ale to stare kobiety albo małe dziewczynki, za małe, by radzić sobie z dorosłymi mężczyznami, szczególnie równie niebezpiecznymi, j a k Książęta Wojowników. Jest też kilka nastoletnich królowych, ale te za bardzo przypominają suki, od których się uwolniliśmy, i chodzą słuchy, że Książęta Wojowników prędzej je zabiją, niż pozwolą im osiągnąć wiek, w jakim mogłyby rządzić. Jeśli przyjmiemy na królowe dziewczęta, które zachowują się tak samo, jak ich poprzedniczki, nic nie zyskamy. Cała krew, jaka została przelana, wszystkie stracone życia pójdą na marne. Daemon nie odpowiadał, więc Theran zwrócił się ku radzie, jaką dał mu Talon. - Kiedy Jared był starym człowiekiem i umierał w wyniku ran zadanych w ostatniej walce, wyznał coś swemu zaufanemu przyjacielowi. Powiedział: „Jeśli zajdzie wielka potrzeba, a ród nie będzie mógł już zrobić nic, by ocalić Dena Nehele, odszukajcie Daemona Sadiego. Poproście go o pomoc. Ale tylko raz". - Theran zamknął na chwilę oczy. - To były ostatnie słowa Jareda. Robiliśmy co w naszej mocy. Walczyliśmy i przelewaliśmy krew, patrząc, jak nasz lud tonie w brudach Hayll. A teraz jestem ostatnim członkiem rodu. Ostatnim. Przybyłem więc prosić cię o pomoc. Długą chwilę ciszy przerwało pukanie do drzwi. Po chwili wszystkie przedmioty z biurka zniknęły, a na blacie pojawił się obrus. Beale wniósł dużą, zastawioną tacę i położył ją w rogu. - Dziękuję, Beale - powiedział Daemon. Kiedy kamerdyner wyszedł, Sadi nalał im obu kawy, ignorując cieniutkie kanapki i ciastka orzechowe, po czym odchylił się na krześle. - 49 -
- A N N E BISHOP -
- Mówisz, że potrzebujecie Królowej - powiedział. - A jakiej dokładnie? Theran upił łyk czarnego naparu, by zwilżyć nagle wyschnięte gardło, a potem zaczerpnął tchu i odpowiedział na pytanie Daemona.
• • * Kolacja szczęśliwie dobiegła końca. Przykry obowiązek odgrywania roli gościnnego i wesołego gospodarza można było uznać za wypełniony przynajmniej na dzisiaj. Daemon stał przed toaletką w apartamencie Faworyta i patrzył w swoje lustrzane odbicie. - Miewałeś gorsze dni, stary. Wiesz, że miewałeś. Ciężkie słowa Therana, które dziś usłyszał, sprawiły, że czuł się zmęczony i zbrukany. Ta mieszanka nadziei i rozpaczy, jakie brzmiały w głosie jego gościa, obudziła wspomnienia, które sączyły się z umysłu Daemona jak ropa z zainfekowanej rany. Słyszał to już wcześniej. Słyszał to przez wieki. Widział, j a k młodzi ludzie starzeją się i łamią z powodu tej rozdzierającej serce mieszanki sprzecznych uczuć. Nie pomagało to, że Theran był łudząco podobny do Jareda, jakby dzielące ich pokolenia w ogóle nie istniały. Jednak nie byłjaredem. Istniała między nimi jakaś wewnętrzna różnica, którą Daemon zauważył, ale której nie potrafił nazwać - różnica, która sprawiała, że Jared był jego przyjacielem, a Theran zawsze pozostanie tylko przypadkowym znajomym. Nic wprawdzie nie wskazywało na to, że nie jest dobrym człowiekiem, któremu zależy na swoim ludzie, ale... Usłyszał pukanie do drzwi, które łączyły jego alkowę z sypialnią Jaenelle. - Proszę - powiedział, odwracając się od lustra. Weszła, ubrana w jedwabny, szafirowy szlafrok. Poczuł skurcz żołądka. Sam dziś po południu dał jej do zrozumienia - cholera, w zasadzie powiedział wprost - jakie ma plany na tę noc. To było jednak przed rozmową z Theranem, nim ostre kolce wspomnień wbiły się w jego umysł i serce. Miał nadzieję, że Jaenelle jest zbyt zmęczona, by oczekiwać czegoś więcej niż przytulanie. - 50 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
— Nie chciałeś o tym rozmawiać przed kolacją, ale muszę wiedzieć, o jaką przysługę prosił cię Theran - powiedziała. Wyciągnęła się na łóżku, oparła głowę na dłoni i przyjrzała mu się uważnie. - Dobrze się czujesz, Daemonie? - Wszystko w porządku. - Nie była to prawda, zupełnie nie. Powinien jej to powiedzieć, zamiast udawać. Rozmowa. Chciała rozmawiać. Tyle mógł zrobić. Wyjął portfel z wewnętrznej kieszeni i rzucił na toaletkę, a następnie zdjął czarną marynarkę i powiesił na wieszaku, żeby lokaj sam zdecydował, czy potrzebuje ona prania, prasowania czy tylko wietrzenia. Obywał się bez służby przez wiele lat i teraz zdarzało mu się tęsknić za czasami, kiedy jego garderoba rzeczywiście należała do niego. Z drugiej strony, Jazen umiał sprytnie chować jego ulubione koszule, wystawiając na przynętę te mniej lubiane, kiedy Jaenelle zakradała się do jego szafy. Choćby z tego powodu był skłonny przestrzegać narzucanych przez lokaja zasad odnoszących się do tego, gdzie należy trzymać rzeczy już noszone. - Chce, żebym pomógł mu przekonać Królową z Kaeleer, by udała się do Terreille i rządziła Dena Nehełe — powiedział, znów odwracając się do lustra. Stanął tak, żeby widzieć twarz Jaenelle, ale by jego własne odbicie zasłaniało resztę jej postaci. Siadywała na jego łóżku dziesiątki razy, żeby porozmawiać, w czasie gdy on się rozbierał, a potem oboje wracali do jej sypialni. Ich sypialni, bo pokoju Faworyta używał tylko wtedy, gdy nie było jej w Pałacu. Jednak dziś wieczorem ropiejące rany zbyt mocno dawały o sobie znać. — Powtórz - poprosiła Jaenelle. - Dena Nehele potrzebuje Królowej, która wie, co to znaczy być Królową, która zna Protokół i pamięta o kodeksie honorowym Krwawych. Która umie żyć według Starych Obyczajów. - Daemon westchnął. - Jeśli takiej nie znajdzie, niedobitki dwóch ludów - z Dena Nehele i Shaladoru - po prostu wymrą. Wsunął ręce do kieszeni spodni, po czym przywołał kilka monet, żeby jakoś usprawiedliwić fakt, że nadal stoi przy toaletce i opróżnia kieszenie. Opóźniał j a k mógł chwilę, kiedy będzie musiał jej powiedzieć, że jest zbyt wzburzony, by miała z niego dziś jakiś pożytek. — I co mu odpowiedziałeś? — spytała Jaenelle. - 51
-
- A N N E BISHOP -
- Ze o tym pomyślę, - A pomyślisz? - Nie. - Kiedy widział się z Jaredem po raz ostatni, wiedział, że Dena Nehele ulegnie Dorothei. Czy wyświadczył przysługę wojownikowi z Shaladoru, zachęcając go, by trzymał się miłości najdłużej, jak się da? Mężczyźni z Kaeleer nigdy się nie zgodzą, by któraś z ich królowych udała się do Terreille. Chwila wahania. - Z n a m Królową, która może mieć na to ochotę - powiedziała wreszcie Jaenelle. - Zna Protokół, choć woli go ignorować, podobnie jak my wszystkie. Daemon parsknął cicho. Bawił się monetami, ustawiał je w wieżyczki i przekładał. Królowe w Kaeleer należały do sabatu Jaenelle. Niegdyś tworzyły jej Pierwszy Krąg, a nadal były jej najbliższymi przyjaciółkami. Dzięki Saetanowi wszystkie znały niuanse Protokołu i zasady tej subtelnej gry, toczonej między mężczyznami a kobietami. Były na tyle przewrotne, by ignorować formalności, zawsze kiedy przydarzyła się okazja, i to właśnie dzięki tej umiejętności były tak wspaniałymi królowymi. - To daleka kuzynka Aarona, kilka lat starsza ode mnie - ciągnęła Jaenelle. - Nie jest może moją przyjaciółką, ale naprawdę ją lubię. W ramach szkolenia mieszkała z nami w Pałacu przez cztery miesiące, żeby nabrać ogłady. Ponieważ dwór Jaenelle był najbardziej nieformalnym zgromadzeniem mocy, jakie kiedykolwiek zdarzyło się widzieć Daemonowi, myśl, że ktoś miałby się tam udać w takim celu, rozbawiła go, łagodząc nieco napięcie. - I co? Nabrała ogłady? - Pobierała lekcje Protokołu od tatusia — odparła Jaenelle. — To nada ogłady każdemu. Łatwiej było rozmawiać z jej odbiciem, więc Daemon nadal stał tyłem do pokoju, bawiąc się przedmiotami na blacie toaletki. - Co powie jej dwór, jeśli przeniesie się do Terreille? Jaenelle zawahała się. - Ona nie posiada obecnie dworu. Dlatego sądzę, że się zgodzi. Spojrzał na tę egzotycznie piękną twarz, która była tylko cieniem cudownej i zarazem straszliwej istoty żyjącej w ludzkiej skórze. Była - 52 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
zdolna do okrucieństwa, ale zawsze było ono rezultatem sprawiedliwego wyroku. Co takiego zobaczyła w swojej splątanej sieci? I dlaczego ramię, jeszcze przed chwilą skryte pod szafirowym jedwabiem, było teraz nagie? - Co się stało z jej dworem? - Daemon poczuł skurcz żołądka, kiedy jego temperament zaczął się budzić. - Zamiast odnowić kontrakty, cały Pierwszy Krąg zrezygnował i rozbił dwór. - Dlaczego? - spytał niebezpiecznie łagodnie. Niewiele było powodów, dla których wszyscy mężczyźni opuszczali Królową. A żaden z tych powodów nie pomógłby ani Theranowi, ani Dena Nehele. - Nie spodoba ci się odpowiedź. Już mu się nie podobała. - Powiedz mi. Jaenelle westchnęła. - Ona nosi Różowy, więc na terytorium, takim jak Dharo, jest tylko pomniejszą Królową. Poza tym nie pochodzi z arystokratycznej rodziny i - tu skrzywiła się - nie jest ładna. Furia podniosła się w nim niczym woda powstała z topniejącego lodu. - O to chodzi? To wszystko? - Nie ma do zaoferowania przepychu ani zaszczytów. Tego w niej nie ma. Ale to dobra, twarda Królowa, która potrafi ciężko pracować. Daemon odetchnął i poruszył ramionami, żeby strząsnąć z nich napięcie. By pozbyć się tej mieszanki nadziei i rozpaczy, która uniemożliwiała mu myślenie. Zrobił przecież, co mógł, prawda? Nawet teraz robi co w jego mocy. - No cóż, Jared będzie musiał zrezygnować z niektórych żądań, ale... - Jared? - zdziwiła się Jaenelle. Jej głos był dziwnie ostry, a to tylko pobudziło jego temperament, kazało mu balansować na skraju wściekłości. Był jednak taki zmęczony. T a k rozpaczliwie zmęczony... Dorothea nie była w stanie udowodnić, że pomagał wojownikowi z Shaladoru, ale sposób, w j a k i zaczęła dobierać kobiety, którym oferowała jego usługi, był przepełniony okrucieństwem. - 53 -
- A N N E BISHOP -
- Dlaczego rozmawiamy o Jaredzie? Odwrócił się w stronę łóżka. - Ponieważ... Oparł się o toaletkę z taką siłą, że wszystko na niej zadźwięczało. Serce tłukło mu się boleśnie w piersi, a ciało ogarnęło nagłe - i bolesne podniecenie. Na jego łóżku śmierdziała jakaś brudna suka. Leżała na boku, z głową opartą na dłoni, zgięła jedną nogę, żeby utrzymać równowagę. W tej pozie nie było nic otwarcie prowokacyjnego - co oznaczało jedynie, że była sprytniejsza niż inne, które próbowały z nim tego wcześniej. Miała na sobie białe pończochy, sięgające do połowy uda. Nie nosiła podwiązek, utrzymywała je na miejscu za pomocą Fachu. Ubrana była w prostą, białą koszulę, która kończyła się tuż nad pończochami i była na tyle przezroczysta* że widział dokładnie jej ciało. I to, że nie miała nic pod spodem. Jego członek napierał na spodnie, chciał w nią wejść, zalać ją swoim orgazmem. Suka. Brudna suka. - Daemonie? Udało jej się. Choć tyle innych poniosło porażkę, tej jednej się udało. Sprawiła, że poczuł pragnienie, pożądanie. A kiedy doniesie Dorothei, że można go podniecić, niewola, którą dotąd znosił, będzie niczym w porównaniu z tym, co mu zrobią, żeby zmusić go do zapładniania suk wybranych przez Najwyższą Kapłankę. - Daemonie? Co się stało? I ta jedyna nietykalna rzecz, jaka mu została, jedyna czysta rzecz, której nie dał nikomu, zostanie mu odebrana. Jak wszystko inne. Z powodu tej małej, śmierdzącej suki. Usiadła. Przesunęła się na brzeg łóżka. Jego łóżka. - Chyba powinnam sobie pójść. Pójść? O nie. Nie i nie. Najpierw pozbędzie się tej wściekłości, tej nienawiści, tego pożądania. Uniósł prawą rękę. Czarny Kamień w jego pierścieniu rozbłysnął. Zobaczył, jak mała suka zamiera, kiedy wokół pokoju zamknęły się Czarne osłony i pieczęcie - była uwięziona. Sam na sam z nim. - 54 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
To był jego pokój, jedyne miejsce, w którym mógł znaleźć odrobinę spokoju i prywatności. To było jego łóżko, którego nie dzielił z nikim. A teraz również j e j ciało należało do niego, mógł z nim zrobić, co zechciał. Postąpił krok w stronę łóżka, rozkoszując się drżeniem kobiety. Bo drżała bynajmniej nie z pożądania. Ta mała suka wreszcie zrozumiała, że to, co spotka ją w tym łóżku, nie da jej rozkoszy. Postąpił następny krok. Próbowała uciec, próbowała zerwać się z łóżka. Warcząc dziko, chwycił j ą , rzucił z powrotem na pościel i przycisnął swoim ciężarem, siłą rozkładając jej nogi, wciskając się w nią, czując mroczną rozkosz na myśl, że w chwili, gdy tylko zniknie ubranie, jego członek wbije się w nią bez litości. - Daemonie! No już, pomyślał. Błagaj teraz, kiedy nie masz kontroli nad tym, co nastąpi. Nigdy nie będziesz miała nad tym kontroli. Zacisnął dłonie na j e j nadgarstkach. T a k mocno, że wzmocnienie uścisku pogruchotałoby jej kości. Czuł pod palcami jej puls. Serce tłukło się w jej piersi. Czuł jej strach. Upajał się nim. Odwróciła głowę, jakby śmiała odmawiać mu swych ust. Zacisnął zęby w miejscu, gdzie jej szyja łączyła się z prawym ramieniem... I wciągnął w nozdrza zapach, który równocześnie uspokoił go i podniecił. Polizał to miejsce i poczuł smak bardziej upajający niż najlepsze wino. Znał to ciało, które drżało teraz pod nim. - Jaenelle - szepnął, pieszcząc to miejsce, oddychając zapachem, który nie mógł należeć do żadnej innej kobiety. — Jaenelle. Rozluźnił uścisk. Nadal przytrzymywał j e j ręce, ale już delikatnie. Bardzo delikatnie. - Jaenelle. - Był bezpieczny. Był bezpieczny. Ona nie ukarze go za to, że jej pragnie. Nie ukarze go za to, że jej potrzebuje. Mógł dać jej tę najcenniejszą rzecz, ponieważ to ona była kobietą, na którą czekał. Kiedy uniósł głowę, żeby spojrzeć na tę ukochaną twarz, uświadomił sobie, że coś jest nie tak z tym pokojem. Nie czuł jej zapachu. Ani ich wspólnego. Wyczuwał jedynie swój.
- A N N E . BISHOP -
- Pocałuj mnie — szepnął i zatonął w delikatnym pocałunku. Potrzebował jej. Nie potrafił bez niej żyć. Potrzebował zapachu jej podniecenia, zalewu jej rozkoszy, wypełniającej jego łóżko. Jego pokój. Jego łóżko. I... Spojrzał na kobietę, która znaczyła dla niego więcej niż cokolwiek na świecie, i pomyślał: Moja.
-56-
PIĘĆ Kaeleer Drapieżnik, pomyślał Theran na widok mężczyzny, który wszedł do pokoju śniadaniowego. Zły nastrój Daemona Sadiego mógł być zagrożeniem dla reszty mężczyzn mieszkających w Pałacu. Nawet Beale zachowywał się w taki sposób, jakby był świadomy, że jeden niewłaściwy ruch w niewłaściwej chwili może przypłacić życiem, a przecież Beale miał coś, czego chciał Sadi, natomiast Theran... Tylko raz odważył się spojrzeć na tę zimną, piękną twarz, po czym wbił oczy w talerz przed sobą. W Dena Nehele mężczyzn, którzy spędzili w łóżku pracowitą noc, określano na dwa sposoby: dobrze użyty albo dobrze ujeżdżony. Mężczyzna dobrze użyty przychodził na śniadanie zaspokojony, roztaczając wokół siebie aurę leniwej satysfakcji. Mężczyzna dobrze ujeżdżony być może nieco sobie ulżył podczas nocnych igraszek, ale nadal był podminowany i tylko czekał na pretekst, by dać upust swej frustracji. Kiedy sprawa dotyczyła Księcia Wojowników, zwykle dochodziło do przelewu krwi — a przyjaciołom i członkom rodziny przychodziło wkrótce opłakiwać czyjąś śmierć. Sadi odsunął krzesło i usiadł naprzeciwko Therana. W tej samej chwili Beale nalał mu kawy i, nie pytając, przygotował talerz z posiłkiem. — Za chwilę wszystko będzie gotowe - oznajmił spokojnie. Sadi kiwnął głową i sięgnął po filiżankę czarnego naparu. Coś się działo. Każdy mężczyzna, który wychował się w Terreille, rozpoznawał te oznaki. Nawet ktoś, kto całe życie spędził w obozach zbiegów. W głosie Bealea pobrzmiewała troska - a także zrozumienie. Ta sama troska, jaką Theran wyczuwał w głosach starszych mężczyzn, kiedy próbowali pocieszyć młodego człowieka, złamanego sypialnianymi grami. W pewnym momencie Theran miał nawet wrażenie, że za chwilę kamerdyner otoczy opiekuńczym gestem ramię Sadiego.
- A N N E BISHOP -
Rozpoznawał wszystkie oznaki i wiedział, co symbolizują, ale kto, na ognie piekielne, miałby dość odwagi - lub byłby dość głupi - żeby pogrywać w ten sposób z Księciem Wojowników noszącym Czarny Kamień? Żona Sadiego. Ta wymiana zdań między panią Angelline a Sadim, której Theran był świadkiem, nie pozostawiała wątpliwości co do uczuć Daemona. Theran sądził początkowo, że to kwestia świeżości ich małżeństwa - tego okresu, kiedy myśli mężczyzny nie odbiegają zbyt daleko od łóżka. Teraz jednak zaczął w to wątpić. Kim była ta Jaenelle Angelline? Słyszał o Sadim - kto nie słyszał opowieści o Sadyście? Jednak żona księcia, adoptowana córka byłego księcia Dhemlanu, na ile mu było wiadomo, była Królową bez dworu i nigdzie nie rządziła, nawet w maleńkiej wiosce w pobliżu Pałacu. Nosiła Kamień tak dziwny, że on sam nigdy wcześniej takiego nie widział. I nie należało pytać o jej przeszłość. Sadi dał to bardzo jasno do zrozumienia podczas wczorajszej kolacji. Jasne stało się jeszcze jedno. Bez względu na to, j a k ta para zachowywała się przy służbie i gościach, bez względu na wysoką pozycję Sadiego w Dhemlanie, za zamkniętymi drzwiami sypialni to Jaenelle trzymała go za jaja i nie bała się mocno ścisnąć. Zaprowadziło to Therana do niewygodnej konkluzji, że to właśnie z panią Angelline, a nie z księciem Sadim, będzie musiał negocjować. Uniósł głowę i zorientował się, że Daemon przypatruje mu się sennymi, złocistymi oczami, że czynił to przez cały czas, w którym Theran pozostawał pogrążony we własnych myślach. Miał okropne uczucie, że Sadi starannie go bada, do ostatniej kropli krwi i najdrobniejszego kawałka kości. Nad stołem nagle zapanował chłód. Pojawiło się niewypowiedziane ostrzeżenie: Trzymaj ręce i myśli z dala od mojej żony. - Książę? Ciemności niech będą dzięki, pomyślał Theran, kiedy Daemon odwrócił się i spojrzał na stojącego w progu kamerdynera. Beale skłonił głowę. Sadi odepchnął krzesło od stołu, zawahał się, po czym przywołał zwój papieru i rzucił go na blat. — Oto warunki, na jakich Królowa z Kaeleer może przybyć do Dena Nehele - oświadczył. - Przejrzyj j e . Później przekażesz mi swoją decyzję. - 58 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Theran zaczekał, aż Daemon wyjdzie z pokoju. Dopiero wtedy odważył się odetchnąć z ulgą. Może powie kamerdynerowi, że chce się przejść, złapie Wiatry i dotrze do Stołpu, nim ktokolwiek się zorientuje? Może zdoła przekonać tego hayllańskiego bibliotekarza, żeby pomógł mu przejść przez bramę i wrócić do Terreille? Odrzucisz w ten sposób jedyną szansę na znalezienie kogoś, kto mógłby pomóc twojemu ludowi. Jeśli teraz uciekniesz,
uciekniesz od wszystkich. Jared
i Blaed nie uciekliby. Baliby się - na ognie piekielne, nie byli przecież głupcami - ale nie uciekliby. I on też tego nie zrobi. Sięgnął po dokument, żeby przejrzeć warunki. Daemon zatrzymał się przed drzwiami sypialni. W rękach trzymał tacę ze śniadaniem. Opanuj się, do cholery. Zacznij to kontrolować. Był Daemonem Sadim, Księciem Wojowników Dhemlanu, mężem Jaenelle Angelline. Dziś rano nie mógł być nikim innym. Tylko na to sobie pozwoli. Opanowanie, jakie sobie narzucił, niemal go dławiło, ale przeszedł przez drzwi sypialni i osłony, które nadal otaczały pokój. Kiedy wykradł się stąd o brzasku, mógł zmienić pieczęcie i osłony na Czerwone, które nie wpuściłyby tu Jazena, ale pozwoliłyby wyjść Jaenelle. Jednak tego nie zrobił, więc nadal była w jego łóżku, pod jego kołdrą, tak j a k ją zostawił. A jednak niezupełnie tak - uświadomił sobie, gdy okrążył łóżko i spojrzał na nią. Spała na pewno dostatecznie długo, by mogła stwierdzić, że została uwięziona w apartamencie Faworyta. Otworzyła oczy. Daemon nie był pewien, kto na niego patrzy: Jaenelle, jego żona... czy Czarownica. - Nadal jeszcze nie zdecydowałam, czy powinnam być z ciebie bardzo zadowolona, czy strasznie się na ciebie wściekać - powiedziała. Ostrożnie, z kiełkującą nadzieją, ponieważ dotąd w ogóle nie brał pod uwagę opcji, że mogłaby być choć trochę zadowolona, Daemon uniósł tacę.
- A N N E BISHOP -
- Mam dla ciebie śniadanie. - Przyniosłeś kawę? - Tak. - Oczywiście, że przyniósł kawę. Nie ważyłby się wrócić do tego pokoju bez kawy. Zaczekał, aż usiądzie wygodnie, i położył tacę na kolanach Jaenelle. Przysiadł ostrożnie na brzegu łóżka, onieśmielony j e j wymownym spojrzeniem. Milczał, kiedy przeglądała przygotowane potrawy. - Omlet z warzywami i... - uniosła brwi - ...z owocami morza? - Konieczne były niewielkie negocjacje z panią Beale, ale zgodziła się poświęcić krewetki i homary przeznaczone na obiad - odparł pokornie. Wzięła kęs omleta, nie patrząc na Daemona. - Jadłeś? - Nie byłem głodny. - Ze strachu przed tą rozmową było mu niedobrze na samą myśl o jedzeniu... - Chciałabym prosić cię o wyjaśnienie - powiedziała cicho Jaenelle. - Kochanie, przepraszam, że... - O wyjaśnienie, Daemonie, nie o przeprosiny. Przełknął słowa, które uwięzły mu w gardle, i zamknął oczy. Przeprosiny byłyby zdecydowanie łatwiejsze. - Coś się z tobą stało zeszłej nocy, nigdy cię takim nie widziałam. Mam wrażenie, że to ja sprowokowałam ten stan - albo się do niego przyczyniłam. Chciałabym wiedzieć dlaczego. - Niczego nie sprowokowałaś - warknął, gdy napotkał wzrok szafirowych oczu. - To nie było... - Nie pozwoli jej wziąć winy na siebie, nawet w najmniejszej części. Ale jak ma to wszystko wyjaśnić? Od czego zacząć? Jaenelle upiła łyk kawy. Czekała. - Pokój Faworyta to rodzaj sanktuarium - zaczął, starannie dobierając słowa. — Miejsce, w którym mężczyzna może się odsłonić. Miejsce, w którym nie musi grać. Ugryzła kawałek tostu i żuła powoli. - A masz wrażenie, że musisz grać, Daemonie? Pokręcił głową. - Nie... Nigdy... Nie przy tobie. Ale... przez większość życia musiałem grać, musiałem się chronić — wyjąwszy te kilka cennych godzin, które miałem tylko dla siebie. Więc choć teraz wszystko się zmieniło - nadal - 60 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
cenię sobie tę prywatną przestrzeń. Przychodzę tu czasami po południu, kładę się na godzinkę i pozwalam myślom swobodnie błądzić. Jaenelle ukroiła kawałek omleta z owocami morza, nabiła na widelec i wyciągnęła w stronę Daemona. Żołądek skurczył mu się boleśnie, ale pochylił się ku niej, przyjmując poczęstunek. Nie odrywał czujnego wzroku od jej oczu. - Chcesz mieć miejsce tylko dla siebie i nie ma w tym nic złego stwierdziła Jaenelle. - Ja mam swoją chatkę w Ebon Rih i rzadko wpuszczam tam nawet tych, których kocham. Doskonale to rozumiem. - Przez wszystkie te lata w Terreille z całych sił musiałem walczyć o takie miejsce — powiedział cicho. Kiedy nie dodał nic więcej, Jaenelle zaczęła szukać czegoś na tacy. - O, jest drugi widelec - powiedziała. - Teraz będziesz mógł jeść podczas przerw w rozmowie. Nie był pewien, czy w ten sposób Jaenelle subtelnie wymierza mu karę, czy też przyznaje, że wczoraj była bardziej wstrząśnięta, niż zamierzała okazać. Bo jako Uzdrowicielka musiała przecież wiedzieć, że w takim stanie Daemon nie da rady jeść. Ukroił jednak kawałek tostu, a potem wziął kęs omleta z warzywami. Przełknął z trudem, żeby utrzymać jedzenie w żołądku. - Potrzebowałem miejsca tylko dla siebie, żeby zachować zdrowe zmysły - podjął. - Potrzebowałem takiego miejsca. Swojego pokoju. Swojego łóżka. Pozbawionego związków z kimkolwiek. Jaenelle napiła się kawy i otarła usta serwetką. - Mogłeś poprosić, żebym wyszła. - Nie chciałem, żebyś wyszła. - Wbijał wzrok w tacę z jedzeniem. Nie był już w stanie spojrzeć na Jaenelle. - Na każdym dworze zawsze znalazła się taka czarownica, która nie respektowała moich granic, taka, z której musiałem uczynić nauczkę dla innych. Zawsze znalazła się jakaś mała suka, która sądziła, że choć publicznie odmawiam, prywatnie jej ulegnę. Pewnej nocy zjawiała się u mnie w prowokacyjnym stroju, wcierając swój smród w moje łóżko. Jaenelle drgnęła. - Robiłem im krzywdę, Jaenelle. Nawet jeśli pozwalałem im żyć dalej, krzywdziłem je. Odbierały mi tę odrobinę spokoju, jaką z trudem zdoła- 61
-
- A N N E BISHOP -
łem sobie wywalczyć, próbowały wzbudzić we mnie pragnienie, pożądanie, fizyczną reakcję. A gdyby Dorothea odkryła, że jestem w stanie naprawdę się podniecić, moja niewola stałaby się jeszcze cięższa. W pewnym sensie one osiągały swój cel. Wzbudzały we mnie pragnienie wyrządzania im krzywdy, rozkosz zadawania bólu. Pragnieniu temu towarzyszyła reakcja fizyczna, choć nie taka, jakiej się spodziewały. Reakcja, która do końca życia pojawiała się w ich najgorszych koszmarach. - Daemonie - powiedziała cicho Jaenelle. Nie mógł już przerwać. - Zeszłej nocy rozmowa z Theranem przywołała wspomnienia o Jaredzie i o naszym ostatnim spotkaniu. O latach, które nastąpiły po nim i które nie były dla mnie łatwe. - To te wspomnienia kierowały tobą wczoraj? - Tak. Byłem tutaj, w swoim pokoju, w moim prywatnym schronieniu, usiłując jakoś opanować uczucia. Rozmawiałem z tobą, ale cały czas myślałem o tamtym okresie swojego życia. Słuchałem cię, ale myślami byłem gdzie indziej. A kiedy się odwróciłem... - Zobaczyłeś wspomnienie. - Tysiące wspomnień. - Przełknął z trudem. - Zobaczyłem ciało, ale nie widziałem twarzy. Zobaczyłem ubranie, ale nie widziałem osoby, która je nosi. I ziścił się mój najgorszy koszmar z tamtych czasów. Byłem tak strasznie podniecony, że nie mogłem tego ukryć ani powstrzymać. Nie mogłem. Zupełnie jakbym nagle, bez ostrzeżenia, wpadł w ruję. A ty wtedy zrobiłaś taki ruch, jakbyś zamierzała wyjść, i... - Z całych sił zacisnął zęby. Jaenelle ponownie napełniła filiżankę kawą, niespiesznie dodała mleka i cukru. - Przeraziłeś mnie wczoraj. Pochylił głowę. - Wiem. - To było coś więcej niż ruja, Daemonie. - Zawahała się. - Kiedy przechodzisz ruję, wiesz, kim jestem. Wczoraj wieczorem... nie byłam pewna, czy zdajesz sobie sprawę, na kim leżysz... i czy ma to dla ciebie jakiekolwiek znaczenie. - Nie wiedziałem - przyznał. - Zorientowałem się, dopiero kiedy poczułem twój zapach. A wtedy... - W pokoju utrzymywała się psychiczna - 62 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
woń zeszłej nocy, budząca pamięć o tym, co robił, kiedy Jaenelle znalazła się pod nim. Woń zachęcająca tę część jego natury, którą tak bardzo starał się okiełznać, by się znów zbudziła, znów się zabawiła, znów tańczyła z Jaenelle. - Powiedz to - zażądała Jaenelle po długiej chwili milczenia. - Kiedy cię poczułem, uświadomiłem sobie, gdzie jesteśmy. Uświadomiłem sobie, że jestem podniecony właśnie dlatego, że jestem z tobą. Pomyślałem wtedy: to jest mój pokój, moje łóżko i ty też jesteś... moja. I nikt mnie nie powstrzyma, kiedy będę cię brał. Nic mnie nie powstrzyma od zaspokojenia wszystkich moich pragnień. Sięgnął po filiżankę, ale zrezygnował. Zamiast tego wziął kolejny kęs omleta. - Kiedy j u ż wiedziałem, że to ty - ciągnął cicho - to wszystko, czego przez tyle lat nienawidziłem, nagle zmieniło się w coś, czego pragnąłem. Chciałem, żeby twój zapach został na mojej pościeli, chciałem leżeć w tym łóżku we wszystkie kolejne noce, wspominając, jak cię w nim brałem. Ponieważ Jaenelle nie odpowiadała, Daemon przegryzł kolejny kęs. - Rzeczywiście zeszłej nocy byłeś dość monotematyczny - stwierdziła wreszcie z suchym rozbawieniem. - Moja, moja, moja. Mam wrażenie, że poddałeś się swojemu instynktowi posiadania. Wstrząsnął nim urywany śmiech. - Pewnie tak. Chwyciła rąbek koszuli między kciuk i palec wskazujący. - Jeśli chodzi o to, przepraszam, że przywołałam w ten sposób złe wspomnienia. Jeśli chcesz, to... - Włożysz ją znowu? Proszę. Popatrzyła na niego nieufnie. Delikatnie dotknął jej dłoni. To był pierwszy kontakt fizyczny, odkąd wszedł tu ze śniadaniem. - To był zły moment. Gdybym zobaczył cię w tym stroju w twojej sypialni albo tutaj w jakiś inny wieczór... Nie mogę zapewnić, że moja reakcja byłaby inna, ale na pewno inny byłby jej powód. Nagle zastanowiło go coś, na co wczoraj nie zwrócił uwagi. - A właściwie dlaczego byłaś tak ubrana? - 63 -
- A N N E BISHOP -
Jaenelle zaczerwieniła się i wzruszyła ramionami. Obracała w palcach filiżankę. Czekał cierpliwie jak drapieżnik w zasadzce. - Czytałam taką powieść... Kiedy bohaterka ubierała się w ten sposób, mężczyźni... - Znowu wzruszyła ramionami, nie przestając bawić się filiżanką. Próbował sobie przypomnieć, co czytała ostatnio, ale nie przychodził mu do głowy żaden tytuł. - Może też powinienem przeczytać tę książkę? Podda mi parę pomysłów. - Niepotrzebne ci nowe pomysły. Był prawie pewien, że może uznać to za komplement. Poczuł się swobodniej, więc znów, już ze smakiem, coś przegryzł. - A więc ubierzesz się tak jeszcze kiedyś? - A spędzimy noc w tym pokoju czy w drugim? - spytała szeptem Jaenelle. - W obu - odparł równie cicho. Na jej twarzy pojawił się leniwy, przewrotny uśmieszek. - Zamiast negocjować, w którym łóżku skończymy, może powinniśmy rzucić monetą, żeby ustalić, kto będzie na górze. Wczoraj w nocy to on dominował, brał ją w posiadanie, przytrzymywał pod sobą, miał nad nią pełną kontrolę. Nagle stanął mu przed oczami inny obraz: ona ujeżdża jego, jej ciało ukryte pod cienką koszulą, jej nogi wjaskrawobiałych pończochach, jego palce przesuwające się po jej udach ku mokremu trójkątowi powyżej pończoch, ku wilgotnemu żarowi, który go kiełzna. Nadal miał przed oczami ten obraz, ale jego nastrój zaczął się zmieniać, stawał się coraz bardziej mroczny, cudownie napięty, kiedy Jaenelle uświadamiała sobie, że wcale nie sprawuje kontroli, że to on nadal... Gwałtownie, z warkotem, powrócił do rzeczywistości, kiedy Jaenelle pstryknęła mu palcami przed nosem. Przyglądała mu się uważnie. - Po tym, jak szkliły ci się oczy, mogę się tylko domyślić, gdzie zawędrowały twoje myśli, Daemonie, ale nie mamy dość czasu na realizację tych wizji. Przecież mieli cały potrzebny mu czas. Kto śmie im przerwać? - Jadę dziś do Dharo, nie pamiętasz? - 64 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Jedzie? Zamierza go opuścić? - Daemonie. Masz gościa, pamiętasz? Theran. Obcy. Mężczyzna. Rywal. - Daemonie! Jaenelle chwyciła go za nadgarstek. Na poziomie fizycznym mógł uwolnić się bez trudu. Jednak jej dotknięcie, jej wola były jedynym łańcuchem zdolnym go okiełznać. Poprawił się na łóżku, szukając wygodnej pozycji i starając się nie warczeć. Odetchnęła, ale nie puściła jego ręki. - Nie zdołasz się opanować, jeśli tu dziś zostanę, a jeśli się nie opanujesz, książę Theran nie opuści żywy tego Pałacu. Miała rację. Oboje o tym wiedzieli. - Musisz stąd wyjść. Ten pokój trzeba posprzątać i wywietrzyć. I w tym względzie miała rację, ale... Nie był już Daemonem. Nie do końca. Ta druga strona jego osobowości niebezpiecznie zbliżyła się do powierzchni, chciała zatańczyć, zabawić się, chciała dać posmakować Jaenelle odrobiny strachu, kiedy będzie podniecał jej ciało, doprowadzając je do całego spektrum spełnień, od głośnych krzyków po stłumione, bezradne jęki. Objął ją za kark i przyciągnął do siebie - ostrożnie, ale stanowczo. Otworzył usta i odetchnął jej oddechem. - Pocałuj mnie. - To nie była prośba. To był rozkosznie wymruczany rozkaz. Drżała lekko, kiedy jej wargi spotkały się z jego ustami. Kiedy zetknęły się ich języki. Delikatny, długi pocałunek, który uspokajał drżenie obietnicą spełnienia. Puścił ją i siłą woli usunął z umysłu wszelkie natarczywe myśli o tym, co jego ciało pragnęło zrobić z jej ciałem, I o tym, co pragnął zrobić Sadysta... - Przebaczyłaś mi? - spytał. - Ostatnią noc? Tak. To, że zjadłeś cały omlet? Jeszcze nie wiem. Daemon spojrzał na tacę i uświadomił sobie, że we dwoje wyczyścili talerze do ostatniego okruszka. - Za to nawet nie tknąłem kawy - bąknął pod nosem. - 65 -
- A N N E BISHOP -
Jaenelle wyszczerzyła zęby w drapieżnym uśmiechu i lekko uszczypnęła go w policzek. - Dlatego masz jeszcze wszystkie palce.
• • • Daemon wyszedł z apartamentu Faworyta i poczuł mroczną obecność w pokojach po drugiej stronie korytarza. Zadrżał, patrząc na drzwi prowadzące do bawialni swojego ojca. Choć wiele wyjaśnił Jaenelle na temat ostatniej nocy, dużo więcej przed nią zataił. Nie potrafił powiedzieć wszystkiego. A przynajmniej nie jej. Przede wszystkim nie do końca nad sobą panował. Nie miał pewności, czy może sobie ufać, przebywając w jej towarzystwie - i to napełniało go przerażeniem aż do szpiku kości. Przeszedł przez korytarz, zapukał i zaczekał, aż głęboki głos ojca zaprosi go do środka. Zatrzasnął za sobą drzwi, podbiegł do fotela, w którym Saetan czytał książkę, i padł przed mężczyzną na kolana. - Ojcze. Saetan zamknął książkę, po czym zdjął i zniknął swoje okulary. - Co się stało? Poranny spokój Jaenelle i jej gotowość do okazania zrozumienia pomogły Daemonowi utrzymać w jej obecności cienką warstewkę opanowania, pod którą skrywał tę straszną brzydotę. Jednak tutaj, teraz, miał przed sobą człowieka, który nie zawaha się go ukarać, jeśli zasłużył na karę, nie zawaha się zadać mu bólu, jeśli będzie to konieczne do spłacenia długu. Człowieka, który zrozumie głębię jego winy. - Ojcze - powtórzył łamiącym się głosem. - Skrzywdziłem Jaenelle. Przeraziłem ją. - Te słowa dla większości ludzi znaczyłyby niewiele, ale Saetan wiedział doskonale, co to znaczy przerazić Czarownicę. - W jaki sposób? - spytał tylko. I Daemon powiedział mu wszystko. A kiedy skończył, położył głowę na kolanach ojca i rozpłakał się.
• • • - 66 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Na ognie piekielne, Matko Noc, spraw, niech Ciemność zlituje się nad nami, myślał Saetan, gładząc Daemona po włosach i równocześnie dyskretnie rzucając na niego uspokajające zaklęcie. Mogło być gorzej. Mogło być znacznie gorzej. O t o bolesne przypomnienie, że umysł Daemona został dwukrotnie rozbity i bez względu na to, jak wielką ma moc, bez względu na wysiłki czynione, by go uleczyć, na zawsze pozostaną w nim blizny. Mógł jednak pomóc temu chłopcu poradzić sobie z demonami zeszłej nocy. - Jesteś gotów mnie wysłuchać? - spytał cicho. Saetana - jako ojca - martwiło przekonanie, że gdyby kazał synowi rozebrać się do chłosty, po której na jego plecach nie pozostałby nawet strzęp skóry, ten nie zawahałby się, nie protestowałby — jeśli dzięki temu Jenelle naprawdę wybaczyłaby mu zeszłą noc. Daemon kiwnął głową, nie podnosząc jej z kolan Saetana. - Jestem tutaj, ponieważ poprosiła mnie o to Jaenelle — nie dlatego, że mnie potrzebowała, ale dlatego, że ty mnie potrzebujesz. - Ona potrzebuje Uzdrowicielki - szepnął Daemon. Tobie natomiast Uzdrowicielka nie wystarczy, pomyślał Saetan. Jedyna Czarownica, która mogła wszystko naprawić, znajdowała się w tej chwili po drugiej stronie korytarza. - Dopilnuję tego i poinformuję cię o wszystkim. Zajmę się również twoim gościem. - To dopiero będzie zabawa. - Ale teraz - Saetan lekko pociągnął Daemona za włosy - potrzebujesz odpoczynku. Więc rozbieraj się i wskakuj do mojego łóżka. Poczuł, j a k syn drgnął, i doskonale wiedział, dlaczego. Książę W o jowników był tym, kim był, i jeśli pozwalał innemu mężczyźnie położyć się w swoim łóżku, musiał to być dowód bezwarunkowej miłości. Łóżko Saetana było strefą zakazaną, ale kiedy jego synowie cierpieli, pozwalał, by ukoili w nim swoje rozedrgane serca. Czasami sam leżał przy nich, przytulał i cierpliwie wysłuchiwał opowieści o ich małych tragediach. Niekiedy siedział w fotelu przy łóżku i czytał im na głos. Jego chłopcy wiedzieli wtedy, że są bezpieczni, chronieni. Czasem wystarczyła im sama tego świadomość. - Naprawdę? - spytał Daemon z niedowierzaniem, które sprawiło Saetanowi ból. - 67 -
- A N N E BISHOP -
- Naprawdę. Mogę ci nawet poczytać, jak już załatwię wszystko, co trzeba. No dalej, idź. Daemon wstał. Nie próbował nawet ukryć tego, j a k bardzo jest wstrząśnięty - fizycznie i emocjonalnie. Przełknął raz, potem drugi, po czym rzucił się do łazienki i zatrzasnął za sobą drzwi. Chwilę później wokół podniosły się osłony słuchowe, ukrywając odgłos gwałtownych torsji. Saetan westchnął, przeszedł przez korytarz i zapukał do drzwi bawialni Jaenelle. Musiała wyjść właśnie z kąpieli, ponieważ otworzyła ubrana w szlafrok, a jasne włosy miała jeszcze wilgotne. Spodziewał się dostrzec w jej szafirowych oczach strach, ale zobaczył jedynie troskę. Za pomocą Fachu ustawił podnóżek naprzeciwko fotela Jaenelle i usiadł. - Jak on się czuje? - spytała. - Najpierw wyjaśnijmy rzeczy najważniejsze. Czy to był gwałt? - Czy będę musiał stracić własnego syna? Zobaczył w jej oczach zaskoczenie, a chwilę później gniew. - Nie. - Chcesz go chronić, ponieważ jest twoim mężem? - Nie. - Ton jej głosu był lodowaty, ostry jak brzytwa. - Mówię tak, ponieważ to prawda. On dał mi wybór, Saetanie. Poprosił, żebym została, ale powiedział też, że mogę odejść. Postanowiłam zostać. Saetana ogarnęło uczucie ulgi. Daemon nie pamiętał najwidoczniej, że dał Jaenelle taki wybór. Nie powiedział tego wprost, ale obawa, że przekroczył tę ostateczną granicę, za którą może j u ż nie być jego żony, pobrzmiewała w każdym jego słowie. - Potrzebna ci Uzdrowicielka? - Ja jestem Uzdrowicielką. Oraz Czarną Wdową i Królową. Jedną z zaledwie trzech czarownic w Kaeleer, które posiadały potrójny dar. - W takim razie poproszę o szczegółową listę twoich obrażeń. - Był przyszywanym ojcem Jaenelle i rodzonym ojcem Daemona, ale był także Zarządcą na dworze. I choć dla żadnego z nich nie będzie to miłe, musieli odbyć tę rozmowę. - Zanim mnie zbędziesz i zaczniesz kręcić, pamiętaj,
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
że to, co złamało się wczoraj w Daemonie, trzeba jak najszybciej naprawić. jeśli o to nie zadbamy, seks z tobą może już na zawsze pozostać jedynie w zasięgu wyobrażeń twojego męża. - Czy on wie, co wczoraj zaszło? Saetan zmarszczył brwi. - Mam wrażenie, że częściowo ci to wyjaśnił. - Tak. - Jaenelle przyglądała mu się przez chwilę, po czym powoli podwinęła rękawy szlafroka. Paskudne siniaki na jej nadgarstkach wywołały w Saetanie niemal fizyczny ból. - To najgorsze obrażenia - wyjaśniła Jaenelle, opuszczając rękawy. Mam też ślady ugryzień, ale ze względu na ich umiejscowienie nie zamierzam ci ich pokazywać. Po rozmowie z pełnym obaw Daemonem Saetan był przygotowany na coś znacznie gorszego. Dodatkowo pocieszał go pełen rozbawionej irytacji ton Jaenelle. - Jestem trochę obolała, ale to raczej skutek liczby powtórzeń, a nie samego temperamentu. W innej sytuacji Daemon zapewne okazywałby mi współczucie, zabarwione tą swoją irytującą dumą - ciągnęła Jaenelle. - Po nocy z nim i wcześniejszej przejażdżce na Nocnym Jastrzębiu mam tak obolałe uda, że nie zamierzam ujeżdżać nikogo przez co najmniej dwa dni. Saetan skapitulował i pozwolił, by na jego usta wypłynął uśmiech. - Tylko tyle? - Tylko tyle. Jego uśmiech zniknął tak szybko, j a k się pojawił. To nie mogło być wszystko. - Przestraszył cię. To dręczy go najbardziej. Przestraszył cię. - To prawda - odparła spokojnie Jaenelle. - On nie wiedział, kim jestem, Saetanie. Nie wiedział, gdzie się znajduje. Zatracił się w jakimś paskudnym wspomnieniu, a kiedy to sobie uświadomiłam, zrozumiałam, że gdyby naprawdę chciał zadać mi ból, musiałabym odpowiedzieć tym samym. Wiem, że po wszystkim łatwiej byłoby mu znieść fizyczne cierpienie niż świadomość, że zrobił mi coś gorszego niż tych kilka siniaków. - Byłabyś w stanie zadać mu ból? - spytał Saetan. - Czy masz dość mocy, żeby go powstrzymać? - 69 -
- ANNE BISHOP -
Jaenelle zacisnęła prawą dłoń w pięść. Kiedy ją otworzyła na palcach zamiast paznokci miała kocie pazury, zdolne ranić naprawdę głęboko. - Rozumiem - powiedział cicho Saetan. - Jadę dziś do Dharo - oświadczyła Jaenelle, znów zaciskając rękę. Już po chwili przeczesała włosy palcami uzbrojonymi jedynie w kształtne paznokcie. - Aaron powinien już tu być. - O? - Saetan postarał się, by ton jego głosu pozostał całkowicie neutralny, choć informacja ta dała mu do myślenia. Czy Jaenelle rzeczywiście była z nim zupełnie szczera, jeśli chodzi o swój stan emocjonalny? Rozumiał, że wezwała go tutaj dziś rano ze względu na Daemona, który najbardziej go potrzebował, ale skoro wezwała także Aarona... - O. — Szafirowe oczy przejrzały go na wylot - i natychmiast wychwyciły wszystko to, czego nie dopowiedział. - To spotkanie zostało umówione już kilka dni temu, choć jego cel się zmienił. Nic mi nie jest, tatusiu. Słowo honoru. Jestem... roztrzęsiona. Nie będę temu zaprzeczać, ale poza tym nic mi nie jest. Kiwnął głową. Położyła dłoń na jego ręce. - Zostaniesz tu dzisiaj? Z nim? Myślę, że twoja obecność pomoże mu teraz bardziej niż moja. - Tak, zostanę. Splotła palce wokół jego dłoni. - Daemon nie może wrócić do Terreille. Będzie próbował, w imię pamięci o swoim przyjacielu, ale nie może tam wrócić. - Nie potrafi się obronić przed wspomnieniami? - Nie, sprawdziłam. Jego umysł jest nietknięty. Zapewne czuje się złamany, ale to minie. Wczorajsza noc nie spowodowała trwałych urazów. Zeszłam do otchłani, kiedy zasnął na chwilę, i zbadałam stan jego umysłu, więc jestem tego pewna. Ale przez jakiś czas będzie przewrażliwiony, więc jeśli zajdzie taka konieczność, lepiej, żeby do Dena Nehele udał się Lucivar. - Obecność Lucivara w Dena Nehele oznacza kłopoty. Jaenelle prychnęła. - Powiedz mi coś, czego nie wiem. Saetan roześmiał się cicho. Miała rację. - 70 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- W porządku. — Uniósł rękę i ucałował j e j dłoń. - Jedziesz zatem do Dharo, a ja... - A ty zajmiesz się naszym gościem? - spytała Jaenelle. - Oczywiście. Ale najpierw poczytam swojemu synowi. Myślałem o Jednorożcu zbawcy albo o Sceltie ratuje sytuację... Srebrzysty, aksamitny śmiech Jaenelle ukoił jego serce i uspokoił wszelkie obawy. - ...ale nie sądzę, by docenił subtelność faktu, że czytam mu opowieści odpowiednie dla jego bratanka - dokończył. - Przynajmniej nie dzisiaj. - Zapewne masz rację. Nie dzisiaj. Kiedy przestali się śmiać, Jaenelle przywołała małą, drewnianą ramkę, jakich Czarne Wdowy używają do tkania splątanych sieci. - Tamten pokój trzeba posprzątać i wywietrzyć, nim Daemon do niego wejdzie. Razem z Marian pracowałyśmy nad metodą sprzątania sypialni po rui Książąt Wojowników. Myślę, że to przyda się Helenie. Tę fiolkę należy otworzyć podstawowym zaklęciem sprzątającym. Wówczas sieć zaabsorbuje zapachy psychiczne, a olejek z fiolki zneutralizuje wszystkie wonie fizyczne. Potrzeba na to mniej więcej dwóch godzin. Jedwab sieci stanie się gruby i tłusty, a olej się zwarzy. Nie wymyśliłyśmy jeszcze, co zrobić z siecią i olejem po ich użyciu, więc trzeba je umieścić w osłonie i spalić ogniem czarownicy, a potem zakopać popioły, żeby nie zabłądziły na Wiatry. Nikt wcześniej nawet nie pomyślał o czymś takim. Oczywiście niewiele Czarnych Wdów przyjaźniło się z domowymi czarownicami. O ile było mu wiadomo, przed Marian i Jaenelle nikt nie próbował łączyć tych dwóch rodzajów Fachu. - Jestem pewien, że Helena doceni to zaklęcie - powiedział, po czym wrócił na chwilę do czegoś, co nie dawało mu spokoju w opowiadaniu Daemona. - Mała czarownico, musiałaś przecież wiedzieć, że Daemon nie jest w najlepszej kondycji psychicznej. Dlaczego więc włożyłaś coś...? Gdyby nie była jego córką i jego Królową, nie miałby problemów z ubraniem w słowa swoich myśli. - Dlaczego włożyłam coś zachęcającego? - spytała. Kiwnął głową. - 71
-
- A N N E BISHOP -
Zdmuchnęła z twarzy kosmyk złocistych włosów. Rzuciła mu spojrzenie zarówno rozbawione, jak i pełne zażenowania. - Słyszałam, że kiedy mężczyzna jest czymś zmartwiony, czasami pragnie szukać pociechy w seksie, ale nie czuje się na tyle pewnie, by o niego poprosić. Sama myśl o tym, że sabat Jaenelle zwierza się sobie w sprawach dotyczących mężów i kochanków, sprawiła, że Saetan zapragnął się gdzieś schować. Pozostał jednak na miejscu i dzielnie kiwnął głową. - Sądziłam, że Daemon jest markotny z powodu wspomnień o Jaredzie. Nie zdawałam sobie sprawy, że to coś więcej, póki nie zrobiło się za późno. Widzisz, czytałam książkę, w której bohaterka strojem zwracała na siebie uwagę mężczyzn i... - Wzruszyła ramionami. - Wiedziałam, że jeśli Daemon nie będzie zainteresowany, nie zauważy, co mam na sobie. - Słucham? - Saetan zamrugał z niedowierzaniem. Był pewny, że się przesłyszał. - Daemon miałby nie zauważyć, w co jesteś ubrana? Nasz Daemon? - Tak. Nasz Daemon. - Mała czarownico... - Pokręcił głową. - Może udaje, że nie widzi, ale zauważa na pewno. - Nim Surreal wróciła do Ebon Rih, udałyśmy się do Amdarh na zakupy. Wybrała dla mnie rzeczy, które, jak się wyraziła, sprawią, że Daemonowi język będzie wlókł się po ziemi, a oczy wywrócą się białkami na wierzch. - Ciekawa perspektywa... - mruknął Saetan. - Przymierzyłam strój jeszcze tego samego wieczoru i właśnie się zastanawiałam, czy będę miała odwagę pokazać się w tym Daemonowi, kiedy wszedł do sypialni. Nie wiem, co robił tego dnia, ale wyglądał na wykończonego. Nim zdążyłam coś powiedzieć, zmierzył mnie wzrokiem, a potem stwierdził, że jest za zimno na taki strój, bo akurat trwała burza śnieżna. Owinął mnie w swój gruby szlafrok i założył mi na nogi dv;ie pary skarpet - moje, a na wierzch, dodatkowo, swoje - a potem zrobił nam obojgu gorący napar, wsadził mnie do łóżka i natychmiast zasnął obok. Saetan zacisnął wargi, żeby zachować powagę. Szlafrok Daemona. Skarpetki Daemona. Wszystkie wskazówki były doskonale czytelne, ale ani Jaenelle, ani Daemon nie zdawali sobie sprawy z ich znaczenia. - I to się zdarzyło nie raz - dodała Jaenelle. - Co jest nawet pocieszające. - 72 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- W jakim sensie? Tyle zrozumienia w tych szafirowych oczach. - Nie chcę, żeby Daemon uważał seks za swój obowiązek. To, że czasami nie dostrzega mojego zaproszenia, oznacza, że nie czuje się w obowiązku udawać. - Ubrałaś się tak jeszcze kiedyś? Wahała się dłuższą chwilę. - I Daemon zareagował zgodnie z przewidywaniami Surreal? - Niezupełnie. Sądząc z tego, jak się zarumieniła, na pewno wywołała jakąś reakcję. Saetan wstał, pocałował ją w czoło, wziął ramkę z siecią i skierował się do wyjścia. Odwrócił się w progu. - Jesteś pewna, że to wszystkie obrażenia, mała czarownico? - Jestem pewna. To mu wystarczyło. Gdy wyszedł z bawialni, ujrzał Bealea, Helenę i Jazena, stojących w progu sypialni Faworyta. Na ich twarzach malowało się przerażenie. - Jakiś problem? - spytał cicho, kładąc palec na ustach. - Książę Sadi jest w moim apartamencie. Lepiej mu nie przeszkadzać. Helena rzuciła przelotne spojrzenie w stronę sypialni, a potem znów popatrzyła na Saetana. - Czy komuś stała się krzywda? - spytała stłumionym głosem. Rozstąpili się, robiąc mu przejście. Kiedy stanął w progu, zrozumiał pytanie. Na pozór wszystko było w porządku. Nic nie zostało zniszczone. Nawet pościel nie była specjalnie wzburzona. Jednak zapachy psychiczne wymieszane z wonią seksu sprawiły, że Saetan cały zesztywniał. Pokój wypełniały wściekłość i strach oraz nienawiść tak głęboka, że zalewała gardło gorzką mgłą. Gdyby wszedł do tego pokoju, nie wiedząc, że przebywające w nim wcześniej osoby są całe i zdrowe, gorączkowo przetrząsałby teraz Pałac w poszukiwaniu Daemona i Jaenelle, pewien, że co najmniej jedno z nich jest ciężko ranne. Rozpoznawał coś, co kryło się pod tą mieszanką zapachów. Coś, Z czym obaj będą musieli sobie poradzić. Jednak jeszcze nie teraz. Dopiero kiedy jego chłopiec dojdzie do siebie. - 73 -
- A N N E BISHOP -
Odwrócił się i podał Helenie ramkę z oczyszczającą siecią, wyjaśniając jej przeznaczenie. - Proszę przekazać paniom moje podziękowania - powiedziała Helena. - To mi pomoże uprzątnąć ten pokój. - Spojrzała wymownie na Bealea i Jazena. - Im mniej kobiet tu wejdzie, tym lepiej. - Pomogę w sprzątaniu - zaproponował Jazen. - I sprawdzę, czy nie trzeba wywietrzyć ubrań. - Przyślę też Holta - obiecał Beale. Helena spojrzała na Saetana. - Pokój będzie gotowy za kilka godzin. - Dobrze - odparł Saetan. - Jazenie, przygotuj w mojej bawialni komplet ubrań na zmianę dla księcia. - Oczywiście. - Beale? Czy powinienem zająć się czymś jeszcze? - Książę Aaron jest w pokoju śniadaniowym, czeka na panią Angelline - powiedział Beale. - Gość księcia Sadiego jest w salonie. Chodzi w kółko i mruczy coś do siebie. - Powiedz księciu Theranowi, że ktoś przyjdzie do niego za godzinę, jeśli życzy sobie porozmawiać. - Oczywiście, Wielki Lordzie. Wyraz oczu Bealea powiedział mu dobitnie, że kamerdyner nie zamierza informować Therana o czymkolwiek. Co takiego było w tym Księciu Wojowników z Dena Nehele, że doprowadzał do pasji wszystkich mężczyzn z Kaeleer? Nie przestając się nad tym zastanawiać, Saetan ruszył do swojej sypialni. Zastał Daemona w łóżku. Ciało należało do dorosłego mężczyzny, ale pełne rozpaczy oczy do zagubionego chłopca. Saetan usiadł na skraju łóżka. - Nic jej nie jest - powiedział cicho. - Jest w lepszym stanie niż ty. - Miała siniaki - szepnął Daemon. - Całe nadgarstki w siniakach. Widziałem. Saetan kiwnął głową. - Owszem. I kilka miłosnych ugryzień, których nie chciała mi pokazać. I bolą ją mięśnie nóg, ale za to akurat odpowiadasz na równi z Nocnym Jastrzębiem. - 74 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Och. Daemonowi zadrgały wargi, a w złocistych oczach pojawił się cień rozbawienia. Spięte mięśnie ramion powoli, z każdym oddechem rozluźniały się. Saetan znał te objawy, już raz widział, jak jego syn usiłuje otrząsnąć się po stracie Jaenelle. - A choć jesteście winni na równi, to jednak tylko ty masz ręce i to właśnie ty zaproponujesz Jaenelle masaż dziś wieczorem - dodał. Niewypowiedziane pytanie zawisło między nimi w powietrzu. Saetan czekał. Wreszcie Daemon lekko kiwnął głową. Zarządca Ciemnego Dworu nie kazałby Faworytowi zająć się Królową, gdyby miał choć cień wątpliwości, czy zostanie dobrze przyjęty. Uznawszy tę część rozmowy za zakończoną, Saetan przywołał książkę, otworzył ją na spisie treści i wskazał tytuły dwóch opowiadań. - Którego chcesz posłuchać? - Obu? Ta odpowiedź przyniosła mu ból - ale też nadzieję. Jaenelle miała rację - Daemon jest chwilowo emocjonalnie zgnębiony, ale nie jest złamany. Syn nie pamiętał, że jako dziecko odpowiadał w ten sposób tak często, że stało się to ich prywatnym rytuałem. Saetan jednak pamiętał. A ponieważ pamiętał, przywołał swoje okulary, założył je na nos i przypieczętował rozmowę słowami, które zawsze w przeszłości wypowiadał. - W takim razie przeczytamy dziś oba.
SZEŚĆ Theran, pobudzony i niespokojny, zapukał do drzwi gabinetu i wszedł do środka, nim usłyszał zaproszenie. - Na ognie piekielne, Sadi! Poważnie zamierzasz narzucać nam takie warunki? Jednak mężczyzna siedzący za hebanowym biurkiem nie był Daemonem Sadim. To był ten wkurzający, stary fiut ze Stołpu, zastępca bibliotekarza. Dziś nie wyglądał jednak jak dobroduszny urzędnik, którego Czerwony Kamień i kastę można było zignorować. Nagle Theran dostrzegł podobieństwo między Sadim a tym hayllańskim Księciem Wojowników, który właśnie odłożył na biurko jakiś dokument, zdjął okulary i wbił czujny wzrok w jego twarz. Poczuł gwałtowne szarpnięcie strachu. Na prawej dłoni — o długich, pomalowanych na czarno paznokciach - mężczyzna nosił pierścień z Czarnym Kamieniem. - Ponieważ udało ci się mnie zdenerwować, zanim jeszcze zobaczyliśmy się w Stołpie, nie przedstawiliśmy się sobie do końca. Jestem Saetan Daemon SaDiablo, kiedyś Książę Wojowników Dhemlanu. Obecnie Wielki Lord Piekła. Pod T h e r a n e m ugięły się kolana. Opadł na sam skraj stojącego przed biurkiem krzesła i chwycił się podłokietnika, żeby się nieco podciągnąć. - J a . . . - Co niby miał powiedzieć Wielkiemu Lordowi? Przeprosić za to, że nie zachował się wobec niego grzeczniej podczas pierwszego spotkania? - Jak sądzę, przyszedłeś przedyskutować zaproponowane przez księcia Sadiego warunki, na jakich Królowa z Kaeleer mogłaby rządzić Dena Nehele. - Sadi... - Daemon jest dziś niedysponowany. Możesz przedyskutować je ze mną. Niech Ciemność zlituje się nade mną. Theran marzył tylko o tym, żeby wydostać się z tego pokoju. Jared by nie uciekł. Ani Blaed, mobilizował się. - 76 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Warunki są... - Sadi przyjął stanowisko Księcia Wojowników Dhemlanu kilka miesięcy po rezygnacji swego ojca. T h e r a n pamiętał, że była o tym mowa podczas wczorajszej kolacji. Jak miał wyrazić swoje obiekcje, żeby nie zabrzmiały one jak krytyka syna Wielkiego Lorda? Ten z kolei był ostatnią osobą, którą Theran chciał w tej chwili obrazić. - Nierozsądne? Obraźliwe? Twarde? - podpowiadał Saetan z cieniem złośliwego uśmiechu na ustach. - Wszystko ma swoją cenę, książę Theranie. Człowiek, który spisał te warunki, dobrze zna Terreille. Lepiej niż ty, gdyż jak przypuszczam, twoje doświadczenia ograniczają się do jednego terytorium. Książę Sadi wie również dobrze, jak mężczyźni z Kaeleer, szczególnie Książęta Wojowników, mogą zareagować na niebezpieczeństwo grożące kobiecie, nie wspominając j u ż o Królowej. Może ci się wydawać, że warunki są niedogodne, ale zostały starannie przemyślane, a ich zadaniem jest ochrona i twoich ludzi, i Królowej, która przybędzie nimi władać. Uświadomiwszy sobie, że upuścił dokument, kiedy desperacko chwytał się krzesła, Theran pochylił się, podniósł papier i popatrzył na listę warunków. - Rok? Zostanie tylko na rok? - Rok wystarczy, by stwierdzić, czy twój lud jest w stanie zaakceptować obcą Królową i czy naprawdę chce powrócić do Starych Obyczajów Krwawych. - Gdybyśmy nie chcieli powrócić do takiego życia, jakie wiedliśmy za czasów Szarej Pani, przyjęlibyśmy... - Przyjęlibyśmy jedną z królowych, które mamy, choć z całą pewnością zniszczyłaby to, co z nas zostało, tak jak protegowane
Dorothei.
Theran zgarbił się na krześle, zwieszając ręce między kolanami. - Szara Przystań to posiadłość mojej rodziny - moje dziedzictwo. A przynajmniej to, co z niego zostało. Królowa może tam zamieszkać. Jeśli chodzi o daniny... Na ognie piekielne, dopiero zaczynamy obsiewać pola i ledwie zbieramy dość, żeby starczyło na zimowe zapasy. Królowe, które nami rządziły, zebrały krwawy plon nie tylko w ludziach, ale i w naszej ziemi. Powiedziałem to wczoraj Sadiemu. - Nie zmienia to faktu, że dwór ma swoje potrzeby - stwierdził cicho Saetan. - Królowa zasługuje na wynagrodzenie za swój trud, a dwór musi jakoś regulować niezbędne wydatki. - 77 -
- A N N E BISHOP -
- Czy danina mogłaby zostać opłacona w naturze i robociżnie? spytał Theran. - Jeśli Królowa i jej Pierwszy Krąg przystaną na takie warunki, nie widzę przeciwwskazań. W i ę k s z a część daniny mogłaby być spłacana w taki sposób. Theran z nadzieją pomyślał, że warunki mogą okazać się bardziej elastyczne, niż w pierwszej chwili sądził. - Inspekcje? - zapytał, spoglądając z powrotem na dokument. - I zapewne cotygodniowe raporty od Królowej? - Właśnie. Dlaczego ona ma komuś podlegać? I dlaczego chcecie traktować mój lud jak dzieci, które odpytuje się z zaskoczenia, żeby sprawdzić, czy nauczyły się manier? Saetan odchylił się, złączył palce dłoni i oparł na nich podbródek. - Ponieważ wy nie macie żadnych manier. Dlatego tu jesteś. Pragniesz czegoś, czego nie pamiętasz, czegoś, czego nie pamięta twój lud. Inspekcje nie mają na celu sprawdzania waszych postępów - mają uspokoić Książęta Wojowników z rodzinnej prowincji Królowej. Ponieważ sam należysz do tej kasty, nie powinieneś lekceważyć ich mocy i temperamentu. Jeśli chodzi o cotygodniowe raporty Królowej, ich celem również jest zapewnienie nas o jej bezpieczeństwie. To równoważnik uzbrojonej straży. - Urwał. To znaczy uzbrojonej straży pochodzącej z jej rodzinnego terytorium. Bo zapewnienie jej ochrony spada w całości na ciebie. Do ciebie należy także zebranie mężczyzn, którzy sformują Pierwszy Krąg, oraz dbanie o kondycję Królowej - fizyczną i emocjonalną. Theran poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Uniknął dotąd tego wszystkiego. Żyjąc w górach z Talonem, żeby królowe Dorothei nie mogły kontrolować ostatniego mężczyzny z rodu Szarych, uniknął takiej służby. - Oceń dobrze swoje możliwości, książę - powiedział Saetan. - Będziesz należał do męskiego trójkąta, który służy najbliżej Królowej. - Faworyt? - Theran zakrztusił się tym słowem. - Oczekujesz, że będę służył jako... Saetan zaczął się śmiać, a dzikość tego śmiechu sprawiła, że Theran zadrżał. - Jesteś bezczelny, mój mały. Żaden mężczyzna z Kaeleer nie pogodzi się z myślą, że ktokolwiek z Terreille miałby mieć prawo do łoża Królowej. - 78 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- A zatem? - Pierwsza Eskorta - odparł Saetan. — W większości te same obowiązki, tyle że kończą się na progu sypialni. Jako Pierwsza Eskorta nie przekroczysz tego progu. Nie będziesz służył Królowej w łożu. Ale jeśli to stanowisko ci nie odpowiada, możesz zostać Dowódcą Straży lub Zarządcą - pod warunkiem że zaakceptują cię inni mężczyźni z Pierwszego Kręgu. Theran poczuł ulgę. - Jeśli nasza Królowa zgodzi się rządzić twoim ludem, będziesz odpowiedzialny za jej dobro. Zapamiętaj to sobie. Ale jeśli uznamy, że nie roztaczasz nad nią właściwej opieki, odpowiesz przed Kaeleer. To również zapamiętaj. Tutejsi Książęta Wojowników mogą sympatyzować z tym, co chcesz uczynić dla swego terytorium. Mogą być nawet skłonni ci pomóc. Ale jeśli stwierdzą, że źle traktujesz Królową pochodzącą z Królestwa Cieni albo że wystawiasz ją na niebezpieczeństwo, nie zawahają się zniszczyć ani ciebie, ani twego ludu. Zmiotą was z powierzchni ziemi równie skutecznie, jak potrafiła to robić Dorothea. Czy się rozumiemy? Musiał przełknąć, ponieważ serce podeszło mu do gardła. - Tak, Wielki Lordzie. Rozumiemy się. - Cieszę się. Pani Angelline udała się dziś na rozmowę z Królową, która może być zainteresowana objęciem rządów nad twoim ludem. Wróci na kolację. Do tego czasu sugeruję... - Saetan zawiesił głos i ze zmarszczonymi brwiami popatrzył na drzwi. Theran obrócił głowę i nasłuchiwał. Coś drapało w drzwi. Saetan uniósł rękę. Drzwi gabinetu otworzyły się i do śrpdka wbiegł mały, brązowo-biały pies. Zatrzymał się obok krzesła Therana. Nigdy nie miał psa, choć zawsze je lubił. Głaskał je i bawił się z nimi, kiedy odwiedzał wioski, ale obozy zbiegów to nie było miejsce dla psa. Bo choć mógłby ich ostrzec przed intruzami, jego szczekanie mogło również zdradzić położenie kryjówki. Pies nie zbliżył się na tyle, by Theran mógł go pogłaskać, ale wydawał się nim zainteresowany. - Oto Vae - powiedział powoli Saetan. Niepewny, z czego wynika ostrożność w głosie Wielkiego Lorda, Theran uważniej przyjrzał się psu. Coś błysnęło na piersi zwierzęcia. Złoty łańcuch, a na nim...
- A N N E BISHOP -
Serce zadrżało mu niespokojnie, zanim stwierdził pomyłkę. Przez chwilę wydawało mu się, że ktoś zawiesił psu na szyi Purpurowy Zmierzch, ale to był tylko ametyst. Ktoś tu miał specyficzne poczucie humoru, chcąc stworzyć iluzję, że pies nosi Kamienie. - Może przespacerujesz się z panią Vae do wioski? - zaproponował Saetan. - W Halaway Krwawi żyją wedle Starych Obyczajów, więc jeśli spędzisz z nimi kilka godzin, będziesz miał pojęcie, czego wymagać od swojego ludu. Spacerek? L u b i ć s p a c e r e k ! Theran usłyszał głos młodej dziewczyny... Chociaż tak naprawdę wcale go nie usłyszał. Ten głos zabrzmiał w jego głowie, tuż przy jego wewnętrznych barierach, jakby ktoś komunikował się z nim na psychicznej nici. Jednak oprócz Wielkiego Lorda w pokoju był tylko... O n nie m ó w i ć ? O n nie b y ć s z k o l o n y ? - Jego szkolenie właśnie się rozpoczęło. - Usta Saetana wykrzywiły się w przewrotnym uśmieszku. - Pani Vae to spokrewniona Sceltie. Czarownica nosząca Purpurowy Zmierzch. Theran poczuł, jak krew odpływa mu z głowy. - Spokrewniona? Czarownica? - Czyli ten Kamień był prawdziwy? Kamień tego psa miał taką samą rangę j a k Kamień należny z urodzenia jemu samemu? - T a k - powiedział słodko Saetan. - Myślę, że pani Vae będzie dla ciebie idealną eskortą. To m ę ż c z y z n a , w d o d a t k u g ł u p i . Ja go c h r o n i ć . - Oczywiście. - Nastała chwila. - Czy chcesz poruszyć jeszcze jakąś kwestię, książę Theranie? Zrozumiał, że to odprawa, ale nogi miał j a k z waty. Próbował kilka razy, nim udało mu się wstać z krzesła. Zniknął dokument z warunkami, na które musi przystać jego lud, a kiedy ruszył do drzwi, zorientował się, że pies już na niego czeka. Ja m ó c p r z e c h o d z i ć p r z e z drzwi - wyjaśniła Vae. - Z n a ć F a c h . A l e ty się u c z y ć , w i ę c j a z a c z e k a ć , a ż t y s a m o t w o r z y ć d r z w i . Theran wyszedł do holu, zamykając drzwi gabinetu. Za sobą usłyszał jeszcze śmiech Wielkiego Lorda Piekła.
• • • - 80 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Cassidy popatrzyła z niedowierzaniem na Jaenelle Angelline, a potem na swego kuzyna Aarona, który krążył po bawialni jej rodziców. - Żartujecie - powiedziała. - To żart, prawda? - Żałuję, ale nie - zawarczał Aaron. - Ona mówi serio. - Niemożliwe! - Dlaczego? - zapytała Jaenelle. - Jestem pomniejszą Królową, noszę zaledwie Różowy. Rządziłam tylko małą wioską. - Której nikt nie chciał, póki nowej, młodej Królowej nie
było potrzebne jakieś
miejsce
do
rządzenia,
dzięki
któremu
mogłaby
zdobyć referencje i ubiegać się o lepsze stanowisko. - Aaronie, powiedz jej! - Mówiłem - zapewnił Aaron. - Przez całą drogę jej mówiłem. - Mój Pierwszy Krąg zrezygnował i zniszczył dwór! - To banda idiotów - zawarczał Aaron. - Właśnie. A teraz masz okazję pomóc ludowi, który naprawdę cię potrzebuje - powiedziała spokojnie Jaenelle. - Oni potrzebują silnej Królowej - zaprotestowała Cassidy. - Jesteś silną Królową. - Potrzebują... wyszkolonej Królowej. - Potrzebują Królowej, która zna Stare Obyczaje i żyje zgodnie z nimi, która zna Protokół i potrafi rządzić sprawiedliwie - powiedziała Jaenelle. - Potrzebują kogoś takiego jak ty, Cassidy. - Jaenelle położyła rękę na jej dłoni. - Spójrz na mnie. Nie chciała patrzeć w te szafirowe oczy. Widziały zbyt wiele. Rozumiały zbyt wiele. Usłuchała jednak, ponieważ nie miało żadnego znaczenia, czy Jaenelle oficjalnie rządzi, czy nie. Nadal była Królową. A nikt przy zdrowych zmysłach nie okazuje nieposłuszeństwa Czarownicy. - Nie będą cię rozumieli - powiedziała Jaenelle. - Większość z nich nie dostrzeże, kim naprawdę jesteś. Będą rozczarowani twoją powierzchownością. Cassidy skrzywiła się boleśnie, a Aaron wyraził kolejną opinię o j e j byłym dworze. - Większość, Cassidy. Ale niektórzy dostrzegą, kim jesteś jako kobieta, a w swoim czasie inni docenią także to, jaką jesteś Królową. Stać cię na to. Gdybym miała co do tego jakiekolwiek wątpliwości, nie byłoby mnie tutaj. - Jaenelle poklepała ją po ręku i wyprostowała się na krześle. — Masz kilka dni na przemyślenie tej propozycji. - 81
-
- A N N E BISHOP -
Zamieszkać na obcym terytorium. W innym Królestwie. W Terreiłle. Nikt nie udaje się do Terreiłle. Wszyscy stamtąd uciekają. Mogłaby jednak coś zrobić dla tych ludzi. Mogłaby sprawić, że przypomnieliby sobie, kim są, pomóc im w odbudowaniu własnej ziemi i tożsamości. - Jak długo miałoby to potrwać? - spytała. Czy jeszcze kiedyś zobaczy rodzinę? Czy będzie mogła przyjeżdżać z wizytą, żeby rodzice byli o nią spokojni? - Trzeba będzie ustalić warunki. - Aaron nie przestawał krążyć po bawialni. - Nie pozwolimy jej udać się do tego przeklętego Królestwa bez żadnych gwarancji. - My, czyli kto? - zjeżyła się Cassidy. - Nikt poza mną nie decyduje o moim życiu. - Czyżby? - parsknął Aaron. Cassidy zamrugała. - Jesteś moim dalekim kuzynem! Nie s z a r p za s m y c z - ostrzegła Jaenelle na nici kądzieli. - Jeśli c h o d z i o r o d z i n ę , K s i ą ż ę t a W o j o w n i k o m s a m i d e c y d u j ą , j a k d a l e k i e jest p o k r e w i e ń s t w o . O n j u ż jest w ś c i e k ł y n a t w ó j d w ó r i nie u f a ł s o b i e n a t y l e , ż e b y tu p r z y j e c h a ć sam. Cassidy rzuciła okiem na Aarona, po czym wbiła wzrok w dywan. Zdziwiła się, kiedy dostała od kuzyna list z prośbą o przyjęcie wizyty, ale sądziła, że zamierza po prostu poklepać ją po ramieniu i wyrazić współczucie z powodu utraty dworu. Kiedy pojawił się w towarzystwie Jaenelle Angelline, która zaczęła jej opowiadać o Dena Nehele, nie była pewna, co ma o tym wszystkim myśleć. Nie przyszło jej do głowy, że Aaron, który naprawdę był bardzo dalekim kuzynem, będzie aż tak wściekły, żeby przybyć do Dharo z zamiarem ukarania mężczyzn z jej byłego Pierwszego Kręgu. N i e w i e d z i a ł a ś , ż e A a r o n j u ż o d b y ł „ r o z m o w ę " z Sabriną n a t e m a t p o w o d ó w z e r w a n i a t w o j e g o d w o r u ? - spytała Jaenelle. Nie. - Ciemności niech będą dzięki. - Jaką r o z m o w ę ? T a k ą , k t ó r a k o ń c z y się a w a n t u r ą . Aaron nawrzeszczał na Królową Dharo - która była członkinią sabatu Jaenelle i jego bliską przyjaciółką? Z jej powodu? O Matko Noc! - Mam wrażenie, że Daemon przygotował już warunki - powiedziała Jaenelle na głos. - A Wielki Lord właśnie je przegląda. - 82 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Aaron wreszcie przestał krążyć po pokoju. - Daemon przygotował warunki? Mężczyźni będą odpowiadać przed nim? Jaenelle kiwnęła głową. - Albo przed Wielkim Lordem. Albo przed jednym i drugim. Aaron usiadł na krześle, jego napięcie i złość nagle zniknęły. Natomiast Cassidy poczuła się jeszcze bardziej zdenerwowana. Świadomość, że obaj Książęta Wojowników noszący Czarne Kamienie - dwaj najsilniejsi mężczyźni w całej historii Krwawych - interesują się jej życiem, bynajmniej nie była komfortowa. Uniosła głowę i spostrzegła, jak usta Jaenelle układają się w domyślny uśmieszek. Oczywiście takie zainteresowanie będzie o wiele łatwiej znosić na dystans, niż mieszkając z nimi pod jednym dachem. - Chciałabym poznać te warunki - powiedziała słabo. - Załatwię to - obiecała Jaenelle. Potem spojrzała z ukosa na Aarona. - Jestem pewna, że twój ojciec - i inni mężczyźni z twojej rodziny również będą chcieli wypowiedzieć się w tej kwestii. - Czy nie da się tego uniknąć? - spytała Cassidy. - Nie, niestety - odparła wesoło Jaenelle. Wstała. - No cóż, masz teraz mnóstwo spraw do przemyślenia. Jeśli postanowisz przyjąć to wyzwanie, przybądź do Stołpu za tydzień. Cassidy również wstała, żeby odprowadzić gości do drzwi. - Kogo jeszcze prosiłaś o rozważenie tej propozycji? Jaenelle tylko na nią popatrzyła - Cassidy poczuła na plecach zimny dreszcz. - Nie zwykłam tkać splątanych sieci marzeń i wizji dla zabawy, pani Cassidy - oświadczyła Czarownica, a w j e j głosie pobrzmiewał mrok. W ciągu następnego roku rany Dena Nehele zaczną się zabliźniać albo pogłębią się na tyle, że nie da się go już ocalić. Ja wybrałam ciebie na Królową mieszkańców tego terytorium. Czy wybiorą cię również oni, to zależy od nich samych. A to, czy tam się udasz, zależy tylko od ciebie. Czarownica wybrała ją na Królową. Ujrzała przyszłość w splątanej sieci marzeń i wizji. Jak mogłaby odmówić? - W takim razie, pani, zobaczymy się za siedem dni - powiedziała. - 83 -
SIEDEM Kaeleer Theran? Theran! Ty z a c z e k a ć ! To d o b r e z a p a c h y ! Theran zgarbił się i przyspieszył kroku. Kiedy miał dziesięć lat, przez tydzień boczył się, ponieważ Talon nie chciał zgodzić się na psa. Teraz zastanawiał się, dlaczego, na ognie piekielne, kiedykolwiek w ogóle pragnął mieć takie zwierzę?! Theran! I jak ma się od niego uwolnić? Może kiedy dotrą do wioski, jakieś zapachy odwrócą uwagę Vae i zdoła się jej wymknąć, a ona straci trop? Może przyczepi się do jakiegoś innego, niczego niespodziewającego się mężczyzny? Oczywiście będzie to podejrzane, kiedy wróci do Pałacu bez niej, ale przecież jest mądra i trafi sama do domu, prawda? Prawda?! Theran! A gdy tylko wróci do Dena Nehele, przeprosi Talona za to, że zachował się jak mały fiut, kiedy nie dostał psa. Wprawdzie to było siedemnaście lat temu i Talon dawno o wszystkim zapomniał, ale dopiero teraz, posiadłszy mądrość, jaka przychodzi z wiekiem - i nieco mniej niż godzinę doświadczenia - Theran zrozumiał, że decyzja Talona była słuszna. Theran! Przed sobą ujrzał wioskę Halaway i na chwilę zapomniał o natrętnym psie. Droga przechodziła w główną ulicę małej, ale zamożnej osady. Pewny, że nikt go nie wyczuje na poziomie Zielonego Kamienia, wysłał sondę psychiczną, żeby stwierdzić, co to za miejsce. Przez chwilę miał wrażenie, że wyczuł jakąś moc poniżej Zielonego, ale zniknęła, nim zyskał pewność, że tam jest. Wioska pachniała czystością. Nie zalegał tam psychiczny zapach strachu, typowy dla wiosek w Dena Nehele. Ci ludzie mieszkali praktycznie na progu Pałacu SaDiablo, ale najwyraźniej nie bali się żyjącej tam mocy. Chcę tego samego dla mojego ludu, myślał, idąc chodnikiem i oglądając wystawy sklepów. Chciał tego dla miasteczka Szara Przystań. Patrzył, jak - 84 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
poruszają się ci ludzie, zauważył brak rezerwy i napięcia, kiedy mężczyźni i kobiety mijali się na trotuarach. Po chwili otworzyły się drzwi jednego ze sklepów i na ulicę wyszła kobieta. - Tak, dopilnuję tego - powiedziała do kogoś pozostającego w środku. Nie zauważyła Therana, póki nie znalazła się dokładnie przed nim. Niespecjalnie podobały mu się jej złociste oczy, typowe dla długowiecznych ras, ale byłaby z niej całkiem atrakcyjna kobieta, gdyby nie ścięła tak krótko swych czarnych włosów. Co było nie tak z kobietami z Kaeleer, że celowo starały się wyglądać nieatrakcyjnie? Oczywiście w łóżku zasady były jasne: kobiety rządziły, a mężczyźni służyli. Jednak czarownice w Dena Nehele zdawały sobie sprawę, że podniecenie mężczyzny to pierwszy krok do rozkoszy kobiety. - Książę - powiedziała ostrożnie kobieta, tak jak powinno się zwracać do członka jego kasty, szczególnie gdy nosi Ciemny Kamień. Zmarszczył brwi, nie kryjąc dezaprobaty dla jej wyglądu. I wtedy poczuł j e j psychiczny zapach. O cholera, pomyślał, gdy nagle otoczyli go ciasno posępni mężczyźni o twardych spojrzeniach. Pojawili się jakby znikąd. Był wśród nich Wojownik z Czerwonym Kamieniem, tak wielki, że bez żadnej pomocy mógłby rozwalić ścianę domu młotem kowalskim, w który był uzbrojony. - Panowie - powiedziała Królowa, uspokajająco klepiąc w ramię wojownika z Czerwonym Kamieniem. Wioska nie pachniała j u ż czystością. Ci mężczyźni byli naprawdę wkurzeni. Obraził ich tym, że śmiał krzywo popatrzeć na ich Królową. - Panowie! Nie cofnęli się, nie posłuchali. Theran pojął, że tej walki nie wygra. I wtedy... T h e r a n ! - Na szerokiej psychicznej nici pobrzmiewało rozdrażnienie. - Co za u p a r t a o w c a . Nagle przez otaczający go gniew przebiło się rozbawienie. Krąg się poruszył, a Theran nie musiał nawet widzieć uśmiechu na twarzy Królowej, żeby zorientować się, że u jego boku stoi pies. W i t a m cię, p a n i Vae - powiedziała Królowa. O n b y ć u D a e m o n a i Jaenelle. Z a b i e r a ć g o n a s p a c e r e k , ż e b y o n z o b a c z y ć
- A N N E BISHOP -
wioskę. My z n a l e ź ć jedzenie, a on p o t e m siedzieć i p a t r z e ć na ludzi, ż e b y n a u c z y ć się, j a k się z a c h o w y w a ć . Złociste oczy Sylvii zamigotały figlarnie. - Jesteś upartą owcą, książę Theranie? Wyczuwając nadal wściekłość mężczyzn, postanowił milczeć, ponieważ wątpił, czy zdoła zachować dostatecznie grzeczny ton. Ja p o m a g a ć go s z k o l i ć - tłumaczyła Vae. - W o l n o mi g r y ź ć . A l e nie mocno. Nie za p i e r w s z y m razem. Na ognie piekielne. - Rozumiem. - Sylvia schowała się za plecami wielkiego wojownika, ale wciąż nie mogła opanować chichotu. Hieran poczuł, j a k otaczająca go wściekłość niknie. Podejrzewał, że to, co go czeka, będzie dużo cięższą karą, niż gdyby został pobity. - No cóż - powiedziała Sylvia, usiłując zachować nieco powagi. Wyszła zza pleców wojownika. - Nie powinniśmy przeszkadzać dłużej w twoim szkoleniu, książę Theranie. Jeśli skorzystasz z którejś z tutejszych jadłodajni, każ im zapisać posiłek na rachunek Pałacu. Czy naprawdę wyglądał na kogoś, komu brakuje marek? - Taki jest zwyczaj - dodała Sylvia, wykazując więcej zrozumienia, niż był skłonny zaakceptować. Mężczyźni zrobili mu przejście, w dalszym ciągu jednak osłaniali swoją Królową, by nie mógł się do niej zbliżyć. Przyjmując tę odprawę i pragnąc jak najszybciej opuścić wioskę, Hieran ruszył w stronę Pałacu. Po chwili zaklął głośno, kiedy poczuł na nodze lekkie ugryzienie. W tę stronę, Cberan. W tę stronę! Nie śmiał protestować. Pozwolił zapędzić się dalej na główną ulicę. Mała Sceltie biegła za nim, gotowa znów ugryźć go w kostkę. O Matko Noc, co za upokorzenie. I to dla Księcia Wojowników! Mózg o w c y - stwierdziła Vae, biegnąc u jego boku. - Co? T y r o z z ł o ś c i ć t y c h m ę ż c z y z n . T y się z a c h o w y w a ć , j a k b y m i e ć m ó z g owcy. Głupio. - Nic nie zrobiłem! - mówił cicho, ale niech go diabli, jeśli pozwoli besztać się jakiemuś psu. - 86 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Z r o b i ć . R o z z ł o ś c i ć i c b . Oni n i g d y n i c w a l c z y ć b e z p o w o d u . Nie mieli powodu. Takiego prawdziwego. Jasne, wyraził swego rodzaju opinię, ale nie zrobiłby tego, gdyby wcześniej wyczuł zapach psychiczny Sylvii. Tylko że, na ognie piekielne, ona wcale nie wyglądała jak Królowa, z tymi włosami, w tej koszuli i spodniach, i... Usprawiedliwiał się. Nie zachował ostrożności i gdyby nie Vae, która rozbroiła ich bojowy nastrój, nie szedłby teraz o własnych siłach przez wioskę. Byłby ranny albo nawet martwy. W Dena Nehele przetrwał dzięki ostrożności. Nie mógł pozwolić sobie na zaprzepaszczenie wszystkiego, czego nauczył go Talon, tylko dlatego, że nie wyczuwał dobrze pola bitwy. I nie wolno mu zapominać, że moc, która zniszczyła Terreille, pochodziła właśnie z Kaeleer. Więc szedł dalej i rozglądał się dookoła. Dzieci, które mijał, najpierw zamierały na widok obcego, a zaraz potem odprężały się, dostrzegając u jego nogi Vae. Najwyraźniej pies stanowił jakiś znak, którego Theran nie rozumiał. Nie podchodził, nie rozmawiał z nimi, ale zauważył, że kiedy mija grupkę dzieci, chłopcy wysuwają się naprzód, tworząc mur między nim a dziewczętami. - Ci mężczyźni, którzy się rozzłościli - zagadnął Vae. - Wszyscy są członkami dworu Królowej:1 Oni m i e s z k a ć w w i o s c e - odparła Vae. - Oni s ł u ż y ć . - Ale należą do dworu? Nie. M y ś l e ć , ż e ż a d e n nie b y ć z d w o r u . - Więc dlaczego tak się zachowali? Vae zatrzymała się i zmierzyła go wzrokiem. Oni m i e ć p r a w o c h r o n i ć . - Uniosła głowę i powęszyła. - Tam b y ć jedzenie. Bez względu na obowiązujące przepisy dotyczące obecności zwierząt w jadłodajniach, młoda czarownica, która ich przywitała, rzuciła jedno spojrzenie na Vae, przechyliła głowę, jakby prowadziły między sobą prywatną rozmowę, po czym bez zastrzeżeń posadziła ich przy stoliku pod oknem. Theran dostał miseczkę zupy, a Vae talerzyk z siekanym surowym mięsem. Jadł powoli, obserwując, myśląc. - 87 -
- A N N E BISHOP -
Tutejsi mężczyźni chronili kobiety w ramach swoich praw, a nie obowiązków. Jakie to inne od zachowań, które były mu dotąd znane. Czy jego lud na to stać? Czy mężczyźni, którzy stworzą Pierwszy Krąg Królowej, będą w stanie zmienić przykry obowiązek w przedmiot pożądania? Nie miał na to odpowiedzi, więc obserwował i myślał - i dziwił się.
• • * Kiedy Saetan wszedł do sypialni, Daemon zapinał właśnie ostatni guzik białej, jedwabnej koszuli. - Jak się czujesz? - spytał. - Lepiej. Ale nieco zażenowany. - Daemon schował koszulę w spodnie i przez chwilę zastanowił się nad pytaniem ojca. - I głodny - dodał. Kilkugodzinny sen przyniósł ukojenie i nie czuł się już tak roztrzęsiony, jak rano. Nadal jednak miał przed sobą konieczność wejścia do tamtego pokoju i podświadomie czuł, że lepiej będzie, jeśli zrobi to z pustym żołądkiem. - W takim razie dołączę do ciebie, nim udam się na popołudniowy odpoczynek. - Saetan otworzył drzwi. Daemon włożył czarną marynarkę, wyszedł na korytarz i spojrzał na drzwi sypialni Faworyta. Saetan minął go bez słowa, otworzył je i wszedł do środka. Daemon zawahał się. Gdzieś w głębi miał nadzieję, że usłyszy od ojca polecenie pozostania na zewnątrz. Kiedy nie nadeszło, wszedł za Saetanem do pokoju i spojrzał na lewą ścianę, na której znajdowały się drzwi do łazienki. Wokół pachniało czystością, jak po generalnych porządkach Heleny. Niemal zbyt sterylną czystością, pomyślał, zauważając brak jakichkolwiek psychicznych zapachów. Nadal wyczuwał tu cień swojej obecności, pod wonią mydła i pasty do podłogi, ale dużo mniej wyraźnie niż zwykle. Mniej wyraźnie niż po codziennym sprzątaniu. - No i? - spytał szeptem Saetan. Tak jest lepiej. Brak obecności jest lepszy. Pokój znów był bezpieczny. Niewinny. A on nie... Spojrzał na łóżko. Moja! - 88 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Daemonie, przestań! Polecenie, ostre j a k uderzenie bata, choć poparte mocą, ledwie wystarczyło, ale zdołał opanować żądzę - i zamiast niej poczuł obrzydzenie. Zmusił się, żeby to powiedzieć, żeby przyznać się do tego, czemu z całego serca pragnął zaprzeczyć. - Wczoraj to Sadysta był z nią w łóżku. - To prawda - powiedział spokojnie Saetan. - I dobrze się bawił, jak sądzę. Przyjrzał się ojcu, niepewny, jak zinterpretować jego słowa. Saetan westchnął i potarł dwoma palcami czoło, jakby chciał pozbyć się bólu głowy. - Niedobrze, że stało się to zeszłej nocy, kiedy prześladowały cię wspomnienia o Terreille, ale to w końcu i tak by się stało, Daemonie. Ponieważ jesteś tym, kim jesteś, i ponieważ Jaenelle jest tym, kim jest. To i tak by się stało. - Nie. - Tak. Zmieniłeś część siebie w straszliwą broń do tego stopnia, że ludzie nadali jej inne imię. Ty sam nadałeś jej inne imię. Ale to jest część twojej natury, Daemonie. Część twojej kasty. Tkwi w każdym z nas. - Jak to? - Nie ma na to nazwy. To coś innego niż ruja, będąca rodzajem fizycznego szaleństwa, rozpoznawalna dla każdego, kto wie, na co zwracać uwagę. To kwestia emocji - mroczniejsza i bardziej niebezpieczna. To rozkosz, jaką daje nam budzenie strachu w kochance, którą uwodzimy tak umiejętnie, że nie potrafi nam odmówić. A równocześnie radość, że możemy jej ujawnić tę stronę naszej natury i wiedzieć, że nadal będzie nam ufać. - Saetan opuścił rękę i popatrzył na łóżko. - To potencjalna przemoc, przekuwana w rodzaj bezwzględnej czułości. - Skoro to część naszej kasty, dlaczego nie jest rozpoznawalna, tak jak ruja? - spytał Daemon. I dlaczego nigdy nic o niej nie słyszałem? - Ponieważ to jest coś, co pojawia się w tobie na godzinę, na jedną noc, a czasami tylko na chwilę, byś poczuł tę namiętność, kiedy patrzysz na kobietę i myślisz: moja, i wiesz, że to prawda. Posiadanie. Żądza posiadania. Książęta Wojowników mają dominującą naturę, bronią swego terytorium i swojej własności. Zwykle te cechy ujawniają się wobec in- 89 -
- A N N E BISHOP -
nych mężczyzn, potencjalnych rywali. - Saetan zajrzał synowi głęboko w oczy. - Ale czasami - szczególnie jeśli jesteś silnym Księciem Wojowników, który opuszcza się głęboko w otchłań - patrzysz na kobietę i opanowuje cię żądza posiadania. Saetan zatarł dłonie, a następnie spojrzał na pierścień z Czarnym Kamieniem, który nosił na prawej dłoni. - Zwykle jesteśmy gośćmi i dzięki temu zachowujemy się poprawniej. Przychodzimy do łóżka kochanki i nawet jeśli dzielimy je z nią przez dziewięćdziesiąt dziewięć nocy na sto, jest to nadal wyłącznie jej łóżko. Przeznaczeniem naszych łóżek jest sen, odpoczynek, samotność. Ale czasami, kiedy zabieramy kobietę na nasze posłanie, jest inaczej. I czujemy, że jest inaczej. Bez względu na to, jak jesteśmy delikatni, jak bardzo ostrożni, to nie jest miłość. To nie jest nawet seks. To jest posiadanie. Jej ciało należy do nas przez tę jedną noc, więc bawimy się nim. Doprowadzamy ją do szczytu albo świadomie odmawiamy jej spełnienia. Przez tę krótką chwilę. Daemon słuchał słów ojca - opisu zachowania Sadysty w jego najłagodniejszym wcieleniu. Opisu tego, co sam zrobił zeszłej nocy. I czegoś jeszcze. - Ty też to czułeś - powiedział. Spojrzał na ojca i zobaczył mężczyznę zdolnego do takiej zabawy. Jednak nie z okrucieństwa czy wściekłości. Saetan bawił się w takie gry z pożądania. - Patrząc na Hekatah, nigdy nie myślałem: moja. I to powinno ostrzec mnie przed tym, jakie są jej prawdziwe uczucia. Jakie są moje prawdziwe uczucia. Daemon zawahał się przez moment, ale ciekawość przeważyła nad ostrożnością. - A Sylvia? Saetan zamknął oczy. - Tak, Sylvia. Było kilka okazji, kiedy przychodziła do mojego łóżka i... - urwał. Ta atmosfera w pokoju. Musieli obaj się wycofać, otrząsnąć z tego. Na jakiś czas. Będzie jednak krążył wokół tego tematu, dowie się, czy Jaenelle uznała Sadystę za podniecającego, czy za przerażającego. Bo jeśli uznała go za podniecającego... Wycofaj się, głupcze, nim staniesz się zagrożeniem dla wszystkich wokół ciebie! - 90 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Ponieważ widział, że Saetan również usiłuje otrząsnąć się z tego nastroju, poszukał w myślach tematu zastępczego. - Gdzie jest Theran? Na twarzy Saetana pojawiło się rozbawienie. - Posłałem go do wioski. Z Vae. - Z Vae? - Daemon popatrzył na ojca z niedowierzaniem. - Posłałeś go do wioski z Vae? -Tak. - Z tą młodą Sceltie, która tak strasznie się rządzi, że Khary powołał się na wszystkie przysługi, jakie jesteśmy mu winni, żeby tylko pozbyć się jej z wioski choć na miesiąc? - Z tą samą. - Posłałeś ją z mężczyzną, który nie ma zielonego pojęcia o Sceltie ani o krewniakach? - Owszem. Daemon przełknął, żeby zdusić nagłe łaskotanie w gardle. - To było podłe. Saetan uśmiechnął się. - Wiem. Myśląc o tym, co zapewne przeżywa w tej chwili Theran, usiłujący poradzić sobie z tak nieznośnym Sceltie jak Vae, Daemon cofnął się kilka kroków i wpadł na ścianę. Pokój wypełnił się jego śmiechem.
• • • Już w połowie kolacji Theran zatęsknił za towarzystwem Vae. Przynajmniej przy tej podszczypującej go suczce wiedział dokładnie, na czym stoi. Natomiast siedząc przy stole naprzeciwko Jaenelle Angelline, w towarzystwie jej ojca i męża, miał wrażenie, że stąpa po naprawdę cienkim lodzie. Jedno słowo za dużo, jedno zbyt poufałe pochlebstwo - i pogwałci terytorium Sadiego. Jedno słowo za mało - i zostanie potępiony przez Saetana za brak manier. Dlatego ta kolacja nie była łatwym posiłkiem. Tym bardziej że pani Angelline wcale nie poruszała tematu spotkania, które dziś odbyła. I ciągle patrzyła na Therana tak, jakby coś ją bawiło. - 91
-
- A N N E BISHOP -
Kiedy na koniec zaserwowano sery i owoce oraz grube kostki czekolady i kawę, Saetan podjął rozmowę. - No dobrze, mała czarownico. Co cię tak śmieszy w księciu Theranie? Podziel się tym z nami. - Nasz gość ma dość tradycyjny gust - powiedziała Jaenelle ze słodyczą, od której Theranowi spociły się dłonie. - Najwyraźniej kobiety w spodniach i z krótkimi włosami budzą w nim taki sam opór, jak w tobie. Na ognie piekielne, Matko Noc, niech Ciemność zlituje się nad nim. Saetan popatrzył wymownie na Jaenelle. - Nie przypominam sobie, żebym zrobił jakąś uwagę na temat twoich włosów. Jaenelle wydęła wargi. - To prawda. Nigdy nie byłeś aż tak konserwatywny w swoich poglądach. Dwie pary złocistych oczu wbiły się w Therana. Miał szczerą nadzieję, że istnieje w tym Pałacu zasada niepozwalająca zabijać gości przy kolacji. - Ale podobnie jak ty, Theran będzie musiał nauczyć się sztuki kompromisu i nabrać nieco elastyczności - dokończyła Jaenelle. - Czy tak właśnie się stało? - spytał Saetan. - Tak, tatusiu, dokładnie. - Miło mi to słyszeć. Roześmiała się, a Theran ze zdumieniem stwierdził, że ten perlisty dźwięk działa kojąco na temperament dwóch gwałtownych i silnych mężczyzn. Wtedy zwróciła szafirowe oczy na niego. - Znalazłam Królową, która być może zechce udać się do Dena Nehele i pokazać twojemu ludowi, jak rządzono terytoriami, kiedy przestrzegano Starych Obyczajów. Jeśli postanowi przyjąć moją propozycję, pojawi się w Stołpie za siedem dni. Jest skłonna zaakceptować warunki, jakie postawił książę Sadi. Musisz porozmawiać ze swoimi ludźmi i sprawdzić, czy i oni je zaakceptują. Jeśli tak, spotkamy się za tydzień w Stołpie, a potem Królowa wróci z tobą do Dena Nehele. Theranowi zamarło serce. - Tylko jedna jest skłonna się zgodzić? Mówimy o całym terytorium, nie o wiosce. - 92 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Z pewnością są jeszcze inne. Możesz sam ich poszukać, jeśli takie l < - s t twoje życzenie. Ale przybyłeś do nas z prośbą o pomoc i to jest nasza odpowiedź. Twoja odpowiedź, pomyślał Theran, choć wiedział, że to także jedyna odpowiedź. - Chcę niezwłocznie wrócić do Dena Nehele - powiedział. - Mamy wiele do omówienia, nim podejmiemy decyzję. - Jeszcze dziś wieczorem W ó z może zabrać cię do Stołpu - powiedział Saetan. Theran kiwnął głową i nie powiedział j u ż ani słowa do końca kolacji. Gdy tylko nadeszła okazja, wstał od stołu, usprawiedliwiając się koniecznością spakowania rzeczy przed podróżą. • Jedyny wybór. Jedyna szansa. Czy ta Królowa okaże się dość olśniewająca, by przekonać zgorzkniałych mężczyzn, by jej służyli? W ó z albo przewóz. J u ż za siedem dni otrzyma wszystkie odpowiedzi. *
*
•
- Jeśli mi wybaczycie, chciałabym przejrzeć resztę wiadomości, jakie przyjął dla mnie Beale - powiedziała Jaenelle. - Po powrocie z Dharo zdążyłam przeczytać tylko tę od Sylvii. - Zapewne dlatego, że za bardzo się śmiałaś - stwierdził Daemon. - To prawda - odparła, gładząc go po ramieniu. - Nie, nie wstawaj. Dopijcie spokojnie wino. Kiedy wyszła z pokoju, Daemon odprawił lokaja, który usługiwał im przy kolacji. Przez kilka minut po prostu pili w milczeniu - Daemon czerwone wino, a Saetan yarbarah. - Nie mówiłeś mi, że Sylvia ścięła włosy - odezwał się wreszcie Saetan. - Nie byłem pewien, czy chcesz coś o niej wiedzieć - odparł Daemon. - Nie chcę. Nie powinienem. Ale... Czy rzeczywiście jest teraz taka nieatrakcyjna? - Wcale nie. Wygląda szykownie. Dobrze jej w takiej fryzurze. - W takim razie ten Theran to dupek. - 93 -
—
_
^
-
- A N N Ę BISHOP -
Daemon wzruszył ramionami. - Powinniśmy doceniać to, czego pragnie dla swego ludu. Poza tym niewątpliwie trzeba mieć jaja, żeby tu przybyć. - Masz rację. - Saetan zakołysał yarbarah w czarnym kielichu. Tyle że on do nas nie pasuje. Nosi Ciemne Kamienie i ma silną osobowość, ale do nas nie pasuje. - Patrzy w oczy Jaenelle i nie dostrzega, kim ona jest - dodał Daemon. Saetan pokiwał głową. - Tak. To był zawsze test, gdy mieliśmy przyjąć kogoś na Ciemny Dwór, choćby tylko na naukę. Jeśli zaglądał w oczy Jaenelle i nadal nie wiedział, tylko drażniłby cały Pierwszy Krąg i prowokował do ataku. - Na szczęście Theran nie będzie miał często do czynienia z ludźmi, którzy służyli na Ciemnym Dworze. - Wyjąwszy nową Królową - zastrzegł Saetan. Daemon westchnął. - Wyjąwszy nową Królową. - Ty i Jaenelle. Poradzicie sobie dziś w nocy? - Poradzimy sobie. - A ty sobie poradzisz? Uśmiechnął się. - Tak, ojcze, poradzę sobie. - W takim razie wrócę do Stołpu i odeślę Therana do Terreille. W holu zastali Jaenelle i Vae. Czekały na nich. Theran przyszedł chwilę później. - Dziękuję za pomoc i gościnę - powiedział. To były właściwe słowa, ale Daemon miał wrażenie, że ich gość powiedziałby wszystko, byle tylko wydostać się z Pałacu. - Do widzenia, mała czarownico. - Saetan pocałował Jaenelle w policzek. Daemon bardziej poczuł, niż zobaczył, panujące między nimi porozumienie. Saetan podszedł do niego i przyłożył dłoń do jego policzka. To był inny rodzaj porozumienia, zapewnienie, że najmroczniejsze uczucia, jakie w nim żyły, nie są niczym wyjątkowym. Zrobił z nimi coś, czego nie uczynił nikt inny, ale teraz wiedział, że jeśli tylko zechce, zdoła je okiełznać i złagodzić, tak żeby z broni zmieniły się w przynętę. - 94 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Dziś w n o c y m a s a ż , nic s e k s - przypomniał mu Saetan. Racja. Saetan jeszcze klepnął syna w ramię i wraz z Theranem opuścili Pałac. Do w i d z e n i a , T h e r a n ! - zawołała Vae, podskakując radośnie, jakby tańczyła. - Do w i d z e n i a ! Kiedy Beale zamknął drzwi, Vae zmierzyła ich wzrokiem, To m ę ż c z y z n a , i to g ł u p i . P o t r z e b o w a ć mnie. Kiedy p r z y j e c h a ć po Królową, ja u d a ć się z n i m . Wyszła z holu, a Daemon i Jaenelle patrzyli za nią w osłupieniu. - Hm, moglibyśmy zastanowić się nad kolejnym warunkiem - powiedział Daemon. - Jakim? - spytała Jaenelle. - Jeśli Theran chce dostać Królową, musi zabrać ze sobą Sceltie. - Och, Daemonie. Na ognie piekielne! Dużo później, kiedy tulił Jaenelle w j e j łóżku, zastanawiał się, czy widok Księcia Wojowników Dhemlanu i byłej Królowej Ebon Askavi siedzących na podłodze i płaczących ze śmiechu zdziwił Bealea.
OSIEM Terreille Theran patrzył na dziewięćdziesięciu dziewięciu Książąt Wojowników i marzył, żeby któryś z nich kichnął, zakaszlał, pierdnął - zrobił cokolwiek, by przerwać tę ciężką ciszę. - I tyle - powiedział. - To cały układ. - Jedna kandydatka - powiedział Ranon, Książę Wojowników z Shaladoru. - A jeśli okaże się niewłaściwa, zniszczy wszystko, co z nas zostało. Wiem. - Nie wierzę, żeby Daemon Sadi polecał nam Królową, która będzie dla nas stanowić zagrożenie. - Sadi nienawidzi Terreille - wycedził przez zęby Ranon. - Może uznał to za dobrą okazję do całkowitego zniszczenia terytorium? - Sadi nienawidził wszystkiego, co ma coś wspólnego z Dorotheą SaDiablo i z tym, co robiła temu Królestwu - sprostował Theran, podnosząc głos, by przekrzyczeć gniewne pomruki. - Może to i prawda, ale mówiłeś, że to jego żona pojechała porozmawiać z Królową - zaznaczył Archerr. chicznej nici skierowanej wyłącznie do Therana. Bo nie ma o c z y m m ó w i ć - odparł. Talon poprawił się na krześle. Pomruki umilkły. Książęta Wojowników skupili uwagę na nim. - Posłuchajcie - zaczął Talon. — Jared ufał Daemonowi Sadiemu. Podobnie Blaed. Znali go. Kształcił ich, kiedy byli niewolnikami, i pomógł im przeżyć. Tak, to było kilka wieków temu i być może się zmienił może skacze teraz na każde skinienie swojej żony. Ale warunki, jakie nam przedstawił, dowodzą, że poświęcił naszej prośbie nieco uwagi. Nie będą dla nas łatwe do wypełnienia i mnie też nie wszystkie się podobają. Mimo to uważam, że powinniśmy wykorzystać tę szansę. - Wybacz mi, książę Talonie, ale jesteś żyjącym demonem - powiedział z szacunkiem Ranon. - Masz do stracenia mniej niż my wszyscy. - 96 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Mam do stracenia mniej, jeśli chodzi o fizyczne istnienie - zgodził się Talon. - Ale to nie oznacza, że nie mam do stracenia nic ponad to. Zaproponuję swoją służbę tej Królowej, choć nie zrobiłem tego ani dla Gryzelli, ani dla Lii, kiedy rządziły. Na swój sposób służyłem im obu, ale nigdy z żadną z nich nie związałem się kontraktem. Zaszurały stopy. Słuchacze wiercili się na krzesłach. Oddać swoje życie do dyspozycji Królowej — wszyscy zrozumieli, jakie to trudne dla mężczyzny, który przez tyle lat był zbiegiem. - W jaki sposób zdecydujemy, kto będzie służył w Pierwszym Kręgu? - spytał wreszcie Ranon. - Każdy, kto na rok porzuci swoją część Dena Nehele, wystawi Krwawych na ataki plebejuszy. - Uważam, że wszyscy powinniśmy zaproponować służbę - odparł Theran. Myślał o tym przez całą drogę powrotną do Szarej Przystani. - Niech sama wybierze, kto najbardziej jej odpowiada. Mnie postawiono jeden warunek - mam należeć do trójkąta Królowej. Pozostali z was mogą oferować służbę zgodną ze swoimi preferencjami. - A co z resztą Krwawych? - spytał Archerr. - Będziesz potrzebował na dworze innych kobiet. Będziemy potrzebować
dużo
więcej.
- Dwór tworzy Królowa i dwunastu mężczyzn. Wszystko inne opiera się na tej strukturze. Najpierw stwórzmy Pierwszy Krąg i dajmy Królowej ze dwa dni na zadomowienie się i poznanie swoich mężczyzn. Potem ustalimy kolejność audiencji, żeby wszyscy mogli się jej zaprezentować. Ranon wstał. - W takim razie wracam do rezerwatu Shaladoru, by poinformować starszyznę. - Ranonie... - zaczął Theran. Ranon uśmiechnął się z goryczą. - Wiem, że nigdy nie byliśmy mile widziani na dworze, ale nami też rządzić będzie ta nowa Królowa, Theranie. Zaoferowanie naszych Krwawych łasce nowej pani będzie na miejscu. Odszedł. Kilka chwil później oddalili się również inni Książęta W o jowników. Talon i Theran pozostali sami. Theran usiadł okrakiem na krześle, opierając ramiona i podbródek na oparciu. - 97 -
- ANNE BISHOP -
- Może zaproszenie Ranona było błędem? Jest zbyt rozgoryczony, zbyt wściekły, choć niewątpliwie dobrze to ukrywa. - Przypominam ci, że gdybyś nie był tym, kim jesteś, mieszkałbyś razem z nim w rezerwacie - powiedział Talon. - W połowie jesteś Shaladorczykiem. Masz zielone oczy. - Wielu w Dena Nehele ma zielone oczy. - Nie o takim odcieniu. Taką zieleń znajdziesz tylko w rezerwatach, a nawet tam nie spotyka się j e j często. Masz oczy Shaladorczyka, Theranie. Oczy Jareda. On pochodził z tej rasy, a Dorothea SaDiablo zniszczyła jego terytorium i lud, ponieważ pomógł Lii. Lud Shaladoru spotkał gorszy los niż nas i ty dobrze o tym wiesz. W i e d z i a ł . To j e d n a k nie zmniejszyło jego obaw, że Krwawi zamieszkujący rezerwaty będą próbowali j e s z c z e bardziej podzielić Dena Nehele. - Nie wrócę do obozu w górach - powiedział. - Zamieszkam tutaj, w Szarej Przystani. - Wiem. - Jeśli zostaniesz przyjęty na dwór, ty też tu zamieszkasz. - Tak. Wprawdzie mało prawdopodobne, żeby Królowa przyjęła na służbę żyjącego demona, ale jeśli to zrobi, ja również nie wrócę w góry. Talon westchnął. - Musisz powiedzieć Grayowi. Musisz mu pozwolić dokonać wyboru. - Jakiego wyboru? Sam przecież nie przeżyje. - W górach zostanie wielu zbiegów. Nie będą się czuli dość pewnie, żeby zejść w doliny. Zaopiekują się nim. - To nie to samo, co rodzina. - Nie, to nie to samo - zgodził się Talon. - Ale Gray może nie być w stanie tu zamieszkać. Prawie na pewno nie da sobie z tym rady. Theran wstał gwałtownie, nie mogąc już usiedzieć na miejscu. - Przekonajmy się.
• • • Obaj mieli po dwadzieścia siedem lat. Obaj mieli ciemne włosy i zielone oczy, chociaż odziedziczyli je po różnych przodkach. Jeden miałjaśniej- 98 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
szą skórę niż drugi, ale byli do siebie na tyle podobni z twarzy i sylwetki, że można ich było ze sobą pomylić. Jednak jeden z nich stał się mężczyzną tylko pod względem fizycznym, natomiast emocjonalnie i umysłowo pozostał uległym chłopcem, choć był Księciem Wojowników noszącym Purpurowy Zmierzch. Jared Blaed Szary. Książę Wojowników, który powinien być mieczem i tarczą Therana, który powinien go wspierać - tak j a k niegdyś Blaed wspierał Jareda. Byli spokrewnieni ze strony swoich matek. Gray, jak go nazywali, nie był potomkiem rodu Szarych, choć nosił to nazwisko. Pochodził od Blaeda i Thery, Czarnej Wdowy, która była najbliższą przyjaciółką Lii. Czy nadano im takie imiona dla zmylenia wrogów, czy żeby uczcić pamięć przodków? Po tamtej sprawie sprzed dwunastu lat Theran często się nad tym zastanawiał. Tarcza Therana. Tak, Gray był nią bez wątpienia. Kiedyś udali się z wizytą do wioski i rozdzielili się, by każdy mógł zająć się swoimi sprawami. Strażnicy Królowej Prowincji, którzy przybyli z niespodziewaną inspekcją, zauważyli Graya i zabrali go do Królowej Terytorium, a ta zatrzymała go, by „służył" na jej dworze. Pojmali Graya i natychmiast zniknęli, żeby uniknąć starcia ze zbiegami, którzy często schodzili tu z gór. Nie zorientowali się, że w wiosce jest jeszcze jeden chłopak. Myśleli, że pojmali dziedzica Szarych, a Gray nigdy nie wyprowadził ich z błędu, nigdy nie wyjawił, że nie jest potomkiem wojownika z Shaladoru - męża Lii. Pracowali nad nim - torturowali go - przez dwa lata, nim Talon zdołał wyrwać go z ich łap i przyprowadził z powrotem w góry. Gray miał piętnaście lat, kiedy go pojmano. Nie złamali go ani nie wykastrowali - to były dwie najczęściej stosowane metody unieszkodliwiania mężczyzn, którzy mogli stanowić zagrożenie. Jednak zniszczyli go w inny sposób. Teraz, kiedy siedział naprzeciwko Therana, jego zielone oczy były tak przepełnione strachem, że zabranie go do Szarej Przystani byłoby aktem ostatecznej zdrady. - Nic ci nie jest? - spytał Gray. - Nie jesteś ranny? Wszystko jedno, czy Theran wracał z walki, czy z wypadu do wioski po kilku godzinach spędzonych z kobietą, pytania były zawsze takie - 99 -
- A N N E BISHOP -
same. Od kiedy Gray po raz ostatni opuścił góry, nie był j u ż tym, kim wcześniej. - Nic mi nie jest, naprawdę - zapewnił Tberan, pochylając się, by uścisnąć ramię kuzyna. - Ale stało się coś złego. Był stanowczo zbyt spostrzegawczy. - Nic złego. - Jak to powiedzieć, by spowodować najmniejsze szkody? - Będziemy mieli Królową, Gray. Pamiętasz, jak rozmawiałem o tym z Talonem? - Królową? - Gray zbladł. - Z Kaeleer, Królestwa Cieni. Będzie rządzić Dena Nehele. - Przybędzie tutaj? - Nie. Będzie mieszkała w Szarej Przystani. - Theran odetchnął głęboko, powoli wypuścił powietrze z płuc. - A ja zamieszkam z nią. - Nie! - Gray poderwał się, rzucając Theranowi pełne rozpaczyspojrzenie. — Nie! Jeśli mieszka w Szarej Przystani i wie, kim... kim on... Osunął się na kolana i zaczął zawodzić. Potwornym zawodzeniem straszliwie cierpiącego chłopca. - Gray. - Theran padł na kolana obok niego i objął go mocno. Gray, ja muszę to zrobić. Dla nas wszystkich. - Skrzywdzi cię. Skrzywdzi cię! Jestem Szarym. Jestem Szarym! Ostatnie słowa zmieniły się w rozdzierający krzyk, wspomnienie dawnego bólu. Theran spojrzał na Talona. Jego twarz była poważna i smutna. Gdy pojmano Graya, stary Książę Wojowników nie ustawał w jego poszukiwaniach. Nie zdołał jednak odnaleźć go dostatecznie szybko. Teraz i on klęczał na jednym kolanie, obejmując ręką plecy Graya. - Nie musisz tam wracać. Możesz zostać tutaj, w górach. Umiesz sobie radzić, nauczyłem cię tego. Inni też tu zostaną. Nie musisz wracać do Szarej Przystani. - On nie może tam jechać - szepnął Gray, opierając się na piersi kuzyna. - Theran nie może tam jechać! - Musi - powiedział Talon. - To część układu. Gray wstał i podszedł do okna. -
100 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Co on widzi? - zastanawiał się Theran. Przeszłość? Teraźniejszość? Czy był tutaj z nimi, w górskiej chacie, czy zamknięty w którymś z pokojów w Szarej Przystani, w oczekiwaniu na kolejne tortury? - Lubię ziemię - powiedział wreszcie cicho Gray, bardziej do siebie niż do nich. - Ziemia jest dobra, wyjałowiona, ale dobra. Mógłbym pracować w ogrodzie. - Gray... - Nie musiałbym mieszkać w domu, prawda? Szok, wywołany tymi słowami, sprawił, że T h e r a n przez dłuższą chwilę nie mógł wykrztusić ani słowa. W głębi duszy nie spodziewał się, że Gray w ogóle dopuści możliwość zejścia w doliny. - Nie, nie będziesz musiał mieszkać w domu - zapewnił. - W ogrodach stoi taka stara kamienna szopa... - Spojrzał pytająco na Talona. - Zapewne pełno tam połamanych narzędzi i innych gratów, ale da się w niej zamieszkać - podchwycił natychmiast żyjący demon. - Mógłbym być ogrodnikiem - powiedział Gray. - Mógłbym zajmować się ziemią. Ale na pewno nie mógłbym jej służyć. - Nie, nie musiałbyś jej służyć - zapewnił Theran. Jeśli nowa Królowa będzie miała inklinacje do zabawiania się kosztem złamanych mężczyzn, będzie musiał odbyć z nią poważną rozmowę. - Więc pojadę. - Gray... - Pojadę. - Gray odwrócił się i popatrzył na niego. Theran nigdy nie widział takiego smutku w jego oczach. - Jestem mieczem Therana. Och, Gray. Theran odchrząknął. - A zatem postanowione. Jutro spakujemy się i ruszymy przygotować Szarą Przystań na przybycie nowej Królowej. Gray wybiegł z chaty. Theran wstał. Czuł się bardziej wyczerpany niż po bitwie. - Myślisz, że zdoła przetrwać ten powrót? - spytał. - Nie wiem, Theranie - odparł Talon. - Naprawdę nie wiem.
- 101 -
DZIEWIĘĆ Kaeleer Cassidy zapakowała ostatnią książkę i zatrzasnęła wieko niewielkiego kufra. Tylko kilka ulubionych, te, które czytała, kiedy chciała się pocieszyć znajomą historią. Bardziej gotowa już nie będzie. Tak niewiele jednak wiedziała o Dena Nehele. Tylko tyle, że Dharo znajdowało się po wschodniej stronie gór, a Dena Nehele po zachodniej. I że są tam różne pory roku, więc spakowała odpowiednie ubrania, wybierając te najbardziej praktyczne. Co do reszty... - Masz wątpliwości? Cassidy odwróciła się i spojrzała na matkę, która stała w progu pokoju. - Masę, i to coraz większych. Ale nie zamierzam zmienić zdania. - Byłabym zdziwiona, gdybyś zmieniła. - Devra weszła do pokoju i usiadła na podłodze obok córki. - Mam coś dla ciebie. Wiem, że to kolejny bagaż, ale nie będziesz przecież tego nosić, więc... - Przywołała pudełko pełne szklanych słoiczków. - Kawałek domu na wynos. Cassidy wyjęła jeden słoiczek i odczytała schludną etykietkę. Potem wyjęła drugi. - Mamo, to są twoje nasiona do ogrodu! - Podzieliłam je na dwie części - zapewniła Devra. - Pamiętaj, nie wszystkie przyjmą się na obcej ziemi, ale sądzę, że z większością powinno się udać. Przygotuj więc niewielką grządkę, zasiej po kilka nasion, a poczujesz, że sercem zawsze jesteśmy z tobą. - Mamo. - Cassidy zamrugała szybko, żeby powstrzymać napływające do oczu łzy. Przesunęła palcami po wieczkach słoików. - Dziękuję. Devra pogładziła ją delikatnie po włosach. - Nadal chcesz wyruszyć zaraz po obiedzie? Cassidy kiwnęła głową. - Chcę mieć trochę czasu na przygotowanie się do spotkania z Księciem Wojowników z Dena Nehele. Książę Sadi i pani Angelline planują dla nas kolację w Stołpie, żebym mogła porozmawiać z nim jeszcze chwilę -
102 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
przed podjęciem ostatecznej decyzji. - Formalność, naprawdę. O ile nie okaże się wyjątkowo przerażający, poświęci jego ludowi rok swego życia. A ponieważ Cassidy spędziła cztery miesiące na Ciemnym Dworze i miewała do czynienia z Lucivarem Yaslaną, była zdania, że nie ma mężczyzny bardziej przerażającego niż on, kiedy jest w złym humorze. Oprócz księcia Sadiego. Tak przynajmniej słyszała. - Czy tatuś wróci do domu, żeby się ze mną pożegnać? - spytała. - Twój ojciec od godziny siedzi w bawialni i zamartwia się. - Nie musiał wracać tak wcześnie. - Z tego wszystkiego dwa razy uderzył się młotkiem w palec. - Devra pokręciła głową. - Stary Lord W i t t e r wysłał go do Uzdrowicielki, żeby sprawdziła, czy nic sobie nie złamał. I nie pozwolił mu wracać do pracy, póki nie wyjedziesz. Mogła sobie wyobrazić Lorda Wittera uczepionego ramienia Burle a, j a k upiera się, że zaprowadzi go do Uzdrowicielki, tłumacząc wszystkim po drodze powód takiej wizyty: Walnął się młotkiem, głupiec. Za bardzo zajęty myśleniem o córce, żeby odróżnić gwóźdź od kciuka. Muszę go zabrać do Uzdrowicielki, sprawdzić, czy nic sobie nie złamał. Kto by to pomyślał, że Burle walnie się młotkiem w palec? - Oj, niedobrze - powiedziała, żałując jednocześnie, że nie mogła na własne oczy zobaczyć tej sceny. - Nie drażnij się z ojcem. Już i tak miał ciężki dzień - ofuknęła ją matka. Cassidy wzięła skrzynkę i postawiła ją obok kuferka z książkami. - Schodzimy? Tu już nie ma nic do roboty. - Jeśli zejdziesz teraz na dół, dasz mu dodatkową godzinę na robienie zamieszania z powodu twojego wyjazdu i sprawdzanie kolejnej listy rzeczy do spakowania, żeby zweryfikować tę, którą sporządził wcześniej. Cassidy uśmiechnęła się pobłażliwie. - Wiem. Ale wtedy poczuje się lepiej, prawda? Ebon Askavi Pomimo wyraźnego psychicznego zapachu identyfikującego kastę Książąt Wojowników, Cassidy zawsze była zaskoczona tym, że mężczyzna równie silny, jak Wielki Lord Piekła, może pełnić prozaiczną rolę Zarząd-
103 -
- A N N E BISHOP -
cy - kogoś, kogo nie nuży papierkowa robota, dobrotliwego urzędnika, który po prostu chce być pożyteczny. I taki ktoś jest zarazem surowym, choć równocześnie pobłażliwym, honorowym stryjem najpotężniejszych królowych i Książąt Wojowników w całym Kaeleer. Uprzejmy. Ciepły. Pobłażliwy. Chyba że się go rozzłościło. Wtedy następowała niewiarygodnie szybka przemiana w bezlitosnego drapieżnika. Sama nigdy nie była przyczyną takiej przemiany, ale widziała ją, kiedy przebywała na Ciemnym Dworze. Wyczuła zimne uderzenie jego wściekłości, które przemknęło przez Pałac, ostrzegając wszystkich, że Wielki Lord nie jest zadowolony. Dziś nie była pewna, z którym jego „ja" miała do czynienia — z dobrodusznym urzędnikiem czy honorowym stryjem. Po kilku dniach spędzonych z ojcem z całą pewnością potrafiła jednak rozpoznać mężczyznę, który przygotował sobie listę niezbędnych rzeczy i nie spocznie, dopóki nie sprawdzi jej pozycja po pozycji. - Zapakowałaś wszystko? - spytał Saetan. - Tak, kufry już zabrano do Stołpu w Terreille i umieszczono w Wozie - odparła Cassidy. - Zabrałaś jakieś osobiste rzeczy? Książki? Muzykę? - Tak. Są już w Wozie. - Ubrania zimowe? - Tak. - Cassidy sapnęła. - I całą masę czystych chusteczek do nosa. Zmierzył ją wzrokiem, unosząc brew, a jego usta ułożyły się w suchy, domyślny uśmieszek. Cassidy skrzywiła się. Nie wierzę, że powiedziałam coś takiego Wielkiemu
Lordowi.
- Były na liście twojej matki czy ojca? - spytał. - Obojga. - A jak myślisz, które z nich wetknęło ci między nie kilka marek w tak dyskretny sposób, żebyś odkryła ten dar, dopiero kiedy poczujesz tęsknotę za domem? - Żadne... - Cassidy zawahała się. Przypomniała sobie nagle rumieniec ojca, który mamrotał coś niewyraźnie, kiedy weszła do pokoju i zastała go przy kufrach. - Skąd to wiesz? Saetan uśmiechnął się cieplej. -
104 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Ja też jestem ojcem. - Odchylił się w wielkim fotelu i założył ręce na piersiach. - Chcesz mojej rady? Ponieważ tak naprawdę nie było to pytanie, kiwnęła posłusznie głową. - Zgodnie z warunkami twojego wyjazdu, które ustalił książę Sadi, masz mu co tydzień przysyłać raport. To będzie sprawozdanie od Królowej Dena Nehele dla Księcia Wojowników Dhemlanu i może ograniczać się do informacji o dworze i oficjalnych spotkaniach. W ten sposób będzie wiedział, jak radzi sobie Królowa, ale niekoniecznie - jak radzisz sobie ty. Zapewne to mu wystarczy, ponieważ znacie się tylko przelotnie. Dlatego powinnaś przysyłać też krótką wiadomość dla Jaenelle o tym, co się z tobą dzieje. To powinien być osobisty list, nie mniej ważny niż raport. Nie zaniedbuj tego. Jeśli nie przyślesz raportu, w Kaeleer natychmiast znajdzie się kilku Książąt Wojowników, którzy zapragną wiedzieć, dlaczego tak się stało, i pojawią się w Dena Nehele gotowi do walki na śmierć i życie. Czy to jasne? - Tak. - Cassidy zawahała się. — Naprawdę sądzisz, że to będzie tak niebezpieczne? - Gdybym sądził, że znajdziesz się w niebezpieczeństwie, na pewno byś tam nie pojechała - odparł cicho Saetan. Potem poprawił się w fotelu i ciągnął dalej normalnym głosem. - Przy okazji raportów powinnaś również wysyłać listy do swojej matki. Dopilnujemy, by je dostawała. To powinny być listy od córki, nie od Królowej. Opowiadaj w nich o swoim życiu. I wysyłaj też listy do ojca. Jego nie będzie obchodził dwór. Będzie chciał wiedzieć, jak ci się powodzi w Dena Nehele. - Dlaczego nie miałabym wysyłać jednego listu do obojga? - spytała Cassidy. - Wtedy wystarczyłby jeden posłaniec. - Dla posłańców to będzie dobra szkoła - zapewnił sucho Saetan. Chodzi o to, żeby uspokoić twoich rodziców. Jeśli każde z nich będzie dostawało osobny list, poczują się spokojniejsi, ponieważ będą otrzymywać od ciebie wiadomości dwa razy częściej. No i przynajmniej raz w miesiącu pisz do brata. - Do Claytona? - Tak, do Claytona. To bez znaczenia, że nie pisałaś do niego nigdy wcześniej i że zawsze może zapytać o ciebie rodziców. Nie będziesz już w Dharo, Cassidy. Listy od ciebie będą miały dla niego wielkie znaczenie. -
105 -
- A N N E BISHOP -
- Zapewne powinnam też wysyłać listy do mojego kuzyna Aarona... - Nie jest to konieczne, ale dobrze by było. - Saetan przywołał przenośny pulpit do pisania i zawiesił go w powietrzu. — To powinno ułatwić ci zadanie. - Och. - Cassidy przyciągnęła pulpit. Boki i tył ozdobione miał rzeźbionymi kwiatami, blat na zawiasach był gładki i jedwabisty w dotyku. Kiedy go otworzyła, odkryła papeterię w dwóch rozmiarach, ozdobioną inicjałem „C". - Z boku masz szuflady - wyjaśnił Saetan. Jedna zawierała pióra i kałamarze, druga pałeczki wosku i trzy pieczęcie. Na pierwszej był kwiat, na drugiej jej inicjał, a na trzeciej... - Razem z Geoffreyem poszperaliśmy nieco w bibliotece i odszukaliśmy herb Szarych, którego używano w czasach, gdy w Dena Nehele rządziły Szare Panie. Przygotowaliśmy dla ciebie stosowną pieczęć. - A l e j a nie należę do rodu Szarych - zaprotestowała Cassidy. - Powiedziano mi, że używanie tego herbu w oficjalnej korespondencji będzie stosowne. Kto powiedział? Nie musiała pytać. Tylko jednej osoby Saetan usłuchałby bez wahania. Nie wiedziała, dlaczego Jaenelle uważała to za stosowne, ale nie zamierzała się spierać. - Dziękuję. - Jeszcze kilka rzeczy. - Wskazał na cztery wielkie skrzynie. - Dwie zawierają wprowadzenie do podstaw Protokołu. Pozostałe dwie - bardziej zaawansowane interpretacje. - Nie poczują się urażeni, jeśli przywiozę to ze sobą? - To będzie im niezbędne. Poza tym książę Sadi przeznaczył pewne fundusze na dar dla Królowej. - Wyciągnął rękę, uciszając jej protesty. Są rzeczy, których będziesz potrzebować, a których możesz nie znaleźć w Terreille. Daemon rozumie, że możesz wahać się prosić o nie ludzi, którzy mają tak niewiele, życzy więc sobie ponieść koszty. - Ile? - spytała Cassidy. - Jeśli będę wiedziała, nie będę prosić o nic nierozsądnego. - Jeśli uzna, że wydajesz za dużo, na pewno cię o tym poinformuje odparł łagodnie Saetan. - Nie masz łatwego zadania, Cassidy. Będziesz jedyną osobą, która zna Stare Obyczaje i towarzyszący im Protokół. Bę-
106 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
dziesz musiała pomóc tym ludziom przypomnieć sobie, kim są. Przyjmij więc pomoc, jaką ci oferujemy. Poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. - Tylko ja będę znała Protokół? - No cóż. - Saetan rzucił jej spojrzenie winowajcy. - Ty i Vae. Zaskoczona, zmarszczyła brwi. - A kto to jest Vae?
• * • C z e ś ć , Theran, c z e ś ć ! Vae skakała przed nim w radosnym tańcu. p a z u r ó w ! W y m i e ć U z d r o w i c i e l k i d l a k r e w n i a k ó w ? W Scelt m i e ć t a k i e U z d r o w i c i e l k i . One l e c z y ć t e ż i n n e z w i e r z ę t a , ale s z k o l i ć się, ż e b y l e c z y ć nas. M o ż e j e d n a z n i c h m u s i e ć p r z y j e c h a ć i n a u c z y ć t w o j ą U z d r o w i c i e l k ę , jak prawidłowo przycinać pazury? Theran stoczył wiele bitew. Dowiódł swojej wartości jako przywódca. Nosił Zielony Kamień. Był dominującym mężczyzną w Dena Nehele. Jednak za każdym razem, kiedy przybywał do Kaeleer, stał z rozdziawionymi ustami i nie potrafił wykrztusić nic sensownego. Ja p o w i e d z i e ć Jaenelle, że ty j u ż b y ć - oświadczyła Vae. - O n a i n o w a Królowa robić z a m i e s z a n i e . Ne m ó c jeść, nim one s k o ń c z y ć robić zamieszanie. Zaczekał, aż Sceltie zniknie z pokoju i jej głos znajdzie się poza zasięgiem jego percepcji. Dopiero wtedy zwrócił się do Daemona. - Nie. Ten pies z nami nie jedzie. - Owszem, jedzie - odparł Daemon takim tonem, że pod Theranem po raz kolejny ugięły się kolana. - Zna Fach, o czym zapewne nie omieszkała cię już poinformować, oraz Protokół, o czym zapewne nie omieszka ci niebawem powiedzieć. I postanowiła jechać z tobą. - Co muszę zrobić, żeby została? - spytał Theran. - O wiele więcej, niż jesteś w stanie. Pogódź się z tym, książę. Zabierasz ze sobą Sceltie albo wyjeżdżasz bez Królowej. - To jest szantaż! -
107 -
- A N N E BISHOP -
- Och, co za mocne słowo. — Daemon uśmiechnął się. - Ale nie będę spierać się o semantykę. - Zapewne chcesz dostawać raporty i o niej - mruknął Theran, nie starając się nawet ukryć rozgoryczenia, jakie i on, i inni Książęta Wojowników czuli z powodu tych nieszczęsnych sprawozdań. Zbyt przypominały o raportach wysyłanych do Dorothei SaDiablo, o ludziach, którzy znikali potem ciemną nocą. - Nie, to nie jest konieczne - odparł Daemon. - Ale Vae już ustaliła, jak to się będzie odbywać. - Jak to się... - Musisz pamiętać o misce z ciepłą wodą, żebyś mógł zmyć atrament z j e j łapy, kiedy j u ż powie ci, co masz napisać, i postawi odcisk na dole raportu. - Kiedy j u ż . . . - Theran dał sobie spokój z interpretacją słów Daemona i prychnął zirytowany. Uniknął pojmania, uniknął chłosty, uniknął wszystkich pułapek, jakie na niego zastawiono, tylko po to, żeby skończyć jako więzień tego cholernego zwierzęcia. - Którą stronę trójkąta wybrałeś? - spytał Daemon. Zmiana tematu nie przyniosła mu pociechy. Ten wątek również powodował u niego rozgoryczenie. - Pierwsza Eskorta. - Nikt inny nie chciał tego stanowiska. Kilku Książąt Wojowników zgłosiło swoje kandydatury na Dowódcę Straży, ale nadal nie znaleźli nikogo na miejsce Zarządcy. Rozważał możliwość przyjęcia tego stanowiska, ale nie znosił tkwić za biurkiem, a jak słusznie zauważył Talon, skoro był osobiście odpowiedzialny za bezpieczeństwo nowej Królowej, Pierwsza Eskorta to tak naprawdę jedyny wybór. Do pokoju weszła Jaenelle Angelline, a za nią jakaś kobieta. Pierwsza, spontaniczna myśl Therana była pełna ulgi. Ciemności niech będą dzięki, że nie muszę z nią sypiać. Chwilę później pomyślał jednak, że musiał się pomylić - ta grubokoścista, niezgrabna kobieta z okropnymi czerwonymi włosami i plamami na twarzy musiała być towarzyszką albo służącą pani Angelline. Gdyby nie jej Różowy Kamień i fakt, że w ogóle tu była, uznałby ją za silną, wiejską dziewuchę, zdatną do tego, żeby sobie użyć - o ile w stodole będzie dostatecznie ciemno - a nie za kobietę, z którą należy się liczyć. -
108 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
O Matko Noc! Jej zapach psychiczny, tłumiony przez przytłaczającą ich moc - ponieważ za kobietami do pokoju wszedł i sam Wielki Lord - dotarł do niego chwilę później. Królowa. Nie! - Książę Theranie Szary, oto pani Cassidy, Królowa, która zgodziła się rządzić Dena Nehele - dokonała prezentacji Jaenelle. - Cassidy, to jest Theran Szary - obejrzała się na Daemona, a jej ton zrobił się dziwnie ostry - który oferował się pełnić rolę Pierwszej Eskorty, oczywiście jeśli go przyjmiesz. - Książę Szary czyni mi zaszczyt. Jej słowa zabrzmiały szczerze, ale Theran nie potrafił odczytać uczuć z tej pospolitej twarzy. - Proponuję udać się do stołu - powiedział Saetan, stając z boku. Pani Cassidy wyszła pospiesznie z pokoju, a Jaenelle zaraz za nią. Kiedy wyszedł również Wielki Lord, drzwi zaczęły się zamykać. Theran również uczynił krok w ich stronę, ale zatrzymał się gwałtownie, chwycony za ramię. Sadi stał tuż za nim, wbijając w jego ciało długie, ostre paznokcie. - Jak na człowieka, który mieszka na niebezpiecznym terytorium, zupełnie nie potrafisz ukrywać swoich myśli - powiedział Daemon niebezpiecznie łagodnie. - Nie powiedziałem niczego niestosownego - warknął Theran obronnie. - Nie musiałeś. Jasno wyraziłeś swoją opinię. Nadal zamierzasz zjeść Z nami kolację czy mam jakoś usprawiedliwić twoją nieobecność:1 - O czym ty mówisz, książę? - Theran wyrwał się, zdenerwowany lodowatą pogardą w oczach Daemona. - Odrzuciłeś panią Cassidy. - Nic podobnego! - Lepiej nie kłam. Nawet nie próbowałeś ukryć swego rozczarowania na jej widok. - A czego oczekiwałeś? - Theran postanowił nie ukrywać wściekłości. - Naprawdę myślisz, że Książęta Wojowników ją zaakceptują? -
109 -
- A N N E BISHOP -
- To zależy, czy szukają kogoś, kto będzie rządził ich ludem według Starych Obyczajów, czy kogoś, kto będzie ujeżdżał im fiuty - powiedział Daemon z przerażającym opanowaniem. - Nie o to się układałem! - Dokładnie o to - odparł Daemon, sunąc ku drzwiom. Zatrzymał się i spojrzał na Therana. - Fakt, że jesteś ostatnim z potomków Jareda, pozwolił ci dotrzeć do tego miejsca i nigdzie dalej. Ale powiem ci jedno. Gdybyś zgłosił się na Faworyta, a nie na Pierwszą Eskortę, zabiłbym cię na miejscu, żeby oszczędzić Cassidy konieczności spędzenia z tobą w łóżku choćby minuty. Nie otworzył drzwi. Za pomocą Fachu po prostu przez nie przeszedł. Theran wymacał za sobą krzesło i opadł na nie ciężko. Nic dziwnego, że ta Królowa była wolna. Nic dziwnego, że nie domagała się większego wynagrodzenia za rządzenie terytorium. Była Królową, ponieważ się nią urodziła, podobnie jak on urodził się Księciem Wojowników. Nikt jednak jej nie chciał. Bo kto, na ognie piekielne, mógłby zechcieć kogoś takiego? Wetknęli mu najgorsze, co mieli, a on nie miał wyboru. Dena Nehele za bardzo potrzebuje Królowej, żeby mógł wrócić bez niej. Więc przełknie dumę, pójdzie na tę cholerną kolację i sprowadzi panią Cassidy do Dena Nehele na spotkanie z resztą Książąt Wojowników. I z jej niewielką pomocą zrobi dla swego ludu wszystko, co tylko będzie w jego mocy.
-
110 -
DZIESIĘĆ Kilka kroków od drzwi jadalni Jaenelle wzięła pchnęła
Cassidy pod rękę
i we-
do pobliskiego pokoju.
- Ale...
kolacja...
- Kolacja
-
zaczeka.
protestowała
Cassidy.
- Jaenelle puściła ją,
odchodząc
na
odległość
kilku
kroków. - Co myślisz o księciu Szarym? Cassidy wzruszyła
ramionami.
Nie miała
ochoty wyrażać głośno swojej
opinii. Jaenelle
wydęła
wargi.
- Jak by to powiedział Lucivar: jeśli będziesz żuć tę kość, prędzej czy później się zadławisz. Ostatnie
słowa
Więc najlepiej po prostu ją wypluj. zabrzmiały jak
warknięcie.
- Widziałaś wyraz jego twarzy, kiedy uświadomił sobie, że to ja miałam się udać do Dena Nehele? - odwarknęła Cassidy. - „Miałam się udać"? - On mnie nie chce na swoim cennym terytorium, nie chce, żebym rządziła jego ludem, i nie chce mi służyć. Jest to równie pewne jak to, że słońce nie świeci w Piekle. Dlaczego więc miałabym się tego podjąć? - Ponieważ bez względu na to, czego on chce - albo raczej: co mu się wydaje - jego ziemia i jego lud cię potrzebują - odparła Jaenelle. Jej słowa zaległy ciężarem prawdy w sercu dławiący
smutek.
Spróbowała
przełknąć
Cassidy, przywołując niemal
tę gorycz,
ponieważ przynosiła jej
wstyd, ale słowa same się z niej wylały. - On myśli jak mój dawny Pierwszy Krąg! - Jak ci mężczyźni, którzy porzucili ją dla Jaenelle
młodszej i bardziej ekscytującej Królowej.
rzuciła jej
- Owszem
ostre
spojrzenie.
- powiedziała powoli. - Myśli tak jak twój Pierwszy Krąg,
ponieważ ma z nim coś wspólnego. Nie należy do ciebie. - To nie jest przedmiot, żeby do mnie należał - warknęła Cassidy. - Nie
udawaj głupiej.
Zadrżała,
słysząc mroczną nutę w głosie Jaenelle - przypomniało jej
nagle, z kim naprawdę ma do czynienia. - Wybacz
mi, pani. - 101 -
to
- A N N E BISHOP -
Jaenelle podeszła do okna i przez chwilę patrzyła w dal, odwrócona tyłem do Cassidy. - To prosta prawda, siostro - powiedziała
wreszcie.
-
Theran Szary
nie należy do ciebie. Nigdy nie będzie należał. Jeszcze tego nie rozumie, ale ty musisz to zaakceptować. Ponieważ będzie pełnił funkcję twojej Pierwszej Eskorty,
traktuj go jak osobistego strażnika i towarzysza podczas wypełnia-
nia oficjalnych funkcji Królowej. Może nadejdzie czas, że się zaprzyjaźnicie, a
nawet jeśli nie,
zawsze możecie zgodnie współpracować przy odbudowie
Dena Nehele. Ale on nigdy nie będzie członkiem twojego dworu w prawdziwym tego znaczeniu. Nie oczekuj tego od niego. W pokoju zapadła niezręczna cisza. Cassidy w duchu wiedziała, że niezręczna przede wszystkim dla niej. Czarownica po prostu przyglądała się jej w
oczekiwaniu. - Udamy się teraz na kolację czy mam przeprosić księcia Therana w two-
im imieniu i odesłać go do Dena Nehele samego? - spytała wreszcie Jaenelle. Terreille Wspominając poprzedni wieczór, Cassidy ostrożnie odsunęła zasłonę i wyjrzała przez okno. To tylko jeden rok, pomyślała. Chociaż jeśli wszystkie kolejne dni będą podobne do dnia podróży do Dena Nehele, to będzie bardzo długi rok. I zapewne nie tylko ona będzie odliczać dni do chwili, kiedy Theran zabierze ją z powrotem do Ebon Askavi. Szczególnie że odmówiła zamieszkania w apartamentach Królowej. Zdawała sobie sprawę z tego, że ci ludzie bardzo się napracowali, by przygotować pokoje na jej przybycie, ale ledwie była w stanie przestąpić próg. Po prostu nie mogła tam zamieszkać. Nie miała pojęcia, co takiego zaszło w tym miejscu, że przepełniała je atmosfera okrucieństwa, dzikiego i nieokiełznanego, które wprost emanowało ze ścian. Wycofała się gwałtownie. Stanęła w korytarzu, walcząc z mdłościami, i próbowała wyjaśnić Theranowi, dlaczego nie może tam pozostać. Wysłuchał jej, zaciskając usta ze złości, jakby to, że nie chce zająć apartamentów przygotowanych specjalnie dla niej, stanowiło śmiertelną -
112 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
obrazę dla jego ludu - albo potwierdzało jego opinię, że Cassidy jest nieodpowiednią osobą na stanowisko Królowej Terytorium. - Pani uczyni, j a k zechce - oznajmił tylko i było to stwierdzenie bardzo bliskie Protokołowi. Omijając starannie skrzydło rezydencji, które T h e r a n wybrał dla swojej rodziny, Cassidy szybko sprawdziła resztę pokoi i znalazła takie, które — choć zakurzone i wyraźnie od dawna niezamieszkane - miały odpowiednią atmosferę. Krwawi, którzy zostali zatrudnieni jako służący, rozpaczliwie starali się doprowadzić chociaż sypialnię i łazienkę do takiego stanu, żeby mogła się tam rozgościć. Materac i pościel w przygotowanych apartamentach były nowe i nie nasiąkły jeszcze zapachem psychicznym, który wypełniał tamte pokoje, więc zgodziła się na ich przeniesienie. Wyraz ulgi na twarzach służących wręcz ją zabolał - ale powiedział j e j więcej o rządzących tu dotychczas królowych niż wszystkie wyjaśnienia, których zresztą Theran udzielał jej podczas podróży raczej niechętnie. Dziś rano miał ją przedstawić Książętom Wojowników. Było ich stu, łącznie z nim samym. Tylko tyle pozostało z tej kasty po czystkach przeprowadzonych przez królowe wśród mężczyzn, którzy sprzeciwili się władzy Dorothei. Powstania plebejuszy, które rozpętały się po usunięciu z Królestwa skazy, również zebrały krwawe żniwo. Zapewne w liczbie tej nie uwzględniono chłopców - przypuszczała, że zostali gdzieś ukryci i szkoleni w tajemnicy i że nie powinna o nich pytać, póki nie zdobędzie zaufania tych ludzi. Stu Książąt Wojowników. Jak ma wybrać spośród nich tych dwunastu, którzy będą tworzyć jej Pierwszy Krąg? Ciemności niech będą dzięki, Jaenelle udzieliła jej potrzebnych wyjaśnień. - Nie ty wybierasz mężczyzn, którzy służą - powiedziała. — To oni wybierają
ciebie.
Cassie,
upadek
twojego Pierwszego
Kręgu
wynikał między
innymi z twojej winy. Przyjęłaś tych mężczyzn, ponieważ powiedzieli, że chcą ci służyć, ale powody, które ich do tego skłaniały, w rzeczywistości nie miały nic wspólnego z tobą. Kierowałaś się rozumem, zamiast pozwolić, by o wyborze
zadecydował instynkt - Gdybym
bez
Królowej.
nie wybrała głową,
nie byłoby dworu
Królowej. -
113 -
i wioska pozostałaby
- A N N E BISHOP -
Jaenelle
przeszyta ją
- Przeżyliby.
szafirowym
W tej
spojrzeniem.
wiosce pojawił się wakat, ponieważ dawna
Królo-
wa Okręgu postanowiła rządzić tylko swoją rodzinną wioską. Pozostałe trzy wioski
Krwawych,
władzę jednej
którymi
Królowej,
wcześniej
zamiast je
władała,
można
było przekazać pod
rozdzielać.
- Ale to nie byłabym ja. - Nie, to nie byłabyś ty. Dharo ma silną Królową Terytorium i silne Królowe Prowincji, wyborze
Królowych
takiego jak
dlatego
tamtejszych Krwawych stać na pobłażliwość przy
Okręgów.
Tak
naprawdę
wcale
nie potrzebowali
kogoś
ty.
Słowa Jaenelle zabolały, tym bardziej że Cassie w głębi serca liczyła na zrozumienie
i
- Będą
współczucie. oczekiwać,
że
dokonam
wyboru
-
zaprotestowała.
- Jak
mam
wybrać, skoro tak naprawdę nie powinnam tego robić? Jaenelle
uśmiechnęła się. Jej sympatia
była
zwykle
niczym
balsam
dla
duszy, ale tym razem to wyraźne rozbawienie zdenerwowało Cassidy. - To proste - wyjaśniła Jaenelle. - Stań przed nimi i pozwól, by dobrze ci się przyjrzeli. Powiedz coś, Wielu poczuje
rozczarowanie
żeby usłyszeli -
niektórzy
twój głos. A potem
będą
nawet
zaczekaj.
rozgoryczeni, ponie-
waż nie wiedzą, że tak właśnie wygląda formowanie dworu. Dla większości nie będziesz właściwą Królową - przynajmniej nie na tyle, by mogli służyć w Pierwszym Kręgu. Ci powinni zaczekać na inne królowe. Ale ci, którzy do ciebie należą...
Możesz nie zauważyć tego od razu, ponieważ nigdy wcześniej
tego nie czułaś, ale oni będą wiedzieli. Niektórzy podejdą do ciebie i zobaczysz na ich twarzach ulgę albo zaskoczenie, ponieważ wreszcie znaleźli to, czego potrzebowali. Inni zachowają ostrożność,
nie
będą pewni,
czy powinni
zaufać instynktowi, który skłania ich, by oddali swój los w twoje ręce. Kiedy będą podchodzić, patrz im prosto w oczy. Jeśli coś ci podszepnie: „ten należy do mnie", to właśnie będzie słuszny wybór. - Nie chcę mieć Pierwszego Kręgu złożonego z samych Książąt Wojowników
- powiedziała
Cassidy.
- To nie do ciebie należy wybór. A poza tym oni są naprawdę słodcy, kiedy już przebić się przez ich humory i skłonność do panoszenia się. Zresztą nie sądzę,
żeby Książęta
Wojowników sformowali
więcej niż połowę Pierw-
szego Kręgu. Jednak muszą ci oferować służbę przed innymi kastami. -
114 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Wojownicy czas
byliby
czteromiesięcznego
bardziej pobytu
odpowiedni na
-
Ciemnym
mruknęła Dworze
Cassidy.
poznała
Pod-
wszystkie
zalety — i wady - wynikające ze współpracy tylu dominujących mężczyzn. Wojownicy przynajmniej Książęta
Wojowników
nie na
wykłócają
Ciemnym
się
Dworze
o
wszystko. wcale
się
Z nie
drugiej
strony,
wykłócali,
oni
po prostu trwali w swoim przekonaniu i nic nie było w stanie tego zmienić. - Och! Jeszcze jedno w kwestii Książąt Wojowników - dodała na koniec Jaenelle. - Ci, którzy należą do ciebie, będą chcieli wąchać twoją szyję. Nie zabraniaj im tego. - Wąchać moją szyję... — mruknęła pod nosem Cassidy na wspomnienie tych słów. Odwróciła się od okna, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Proszę! Birdie, służąca przydzielona do sprzątania jej apartamentów, weszła z niepewnym uśmiechem, niosąc tacę ze śniadaniem. - Dzień dobry, pani Cassidy - powiedziała. - Książęta Wojowników już się zbierają, więc Maydra - nasza kucharka - uznała, że zapewne będziesz chciała zjeść w spokoju. I że zapewne jesteś zdenerwowana, więc śniadanie jest lekkie. W jej słowach krył się strach. Wczoraj Cassidy była zmęczona i rozstrojona zachowaniem Therana oraz tym, co powiedziała jej Jaenelle, ale teraz uświadomiła sobie, że taki sam strach słyszała w głosie Drydena, kamerdynera, i Elli, gospodyni. Z o stali zatrudnieni, ponieważ mieli doświadczenie w pracy na dworze, ale bali się nowej Królowej, podobnie jak reszta służby. Co te królowe im zrobiły?! Na ognie piekielne,
Cassidy.
Te królowe porwała burza rozpętana przez
Czarownicę. To powinno ci coś mówić. - Postaw to tam. W krok za Birdie podeszła do małego stolika i podniosła pokrywę z tacy. Jajecznica i tost posmarowany masłem. Mała miseczka z dżemem owocowym. Mały dzbanek kawy, śmietanka i cukier. - Dziękuję - powiedziała. - Wszystko wygląda bardzo apetycznie. Proszę, podziękuj ode mnie Maydrze. To dokładnie takie śniadanie, jakiego mi dziś trzeba. -
115 -
- A N N E BISHOP -
- Ulży jej, kiedy to usłyszy - zapewniła Birdie. - Ella obiecała, że uporządkujemy twoje pokoje, kiedy będziesz wybierała dwór. Jeśli Jaenelle miała rację w kwestii formowania dworu, mogło to zająć mniej czasu, niż wszyscy się spodziewali. No cóż, czeka ją tu też wiele innych zajęć, więc na pewno nie będzie się plątać służbie pod nogami. Obawiając się, że to ostatnie w tym dniu chwile samotności, Cassidy usiadła do śniadania. Myśl, która ni stąd, ni zowąd pojawiła się w jej głowie, sprawiła, że parsknęła śmiechem. Przycisnęła dłoń do ust, żeby nie wypluć na stół kawałków tostu. Może i Theran Szary nigdy nie będzie należał do niej, ale to nie ona spędzi następny rok w towarzystwie Vae.
• • • Theran? Theran! C i m ę ż c z y ź n i n i c z b i e r a ć się t a k , j a k t r z e b a . Oni s t a ć w tej sali, ż e b y z o b a c z y ć Królową. Ja ich s p r o w a d z i ć . - Nie musisz... Po co właściwie zawraca sobie głowę protestami? Vae już zeskoczyła z podwyższenia wzniesionego dla pani Cassidy. Ta mała Sceltie i tak w ogóle go nie słuchała, natomiast na każdym kroku miała mu do powiedzenia wiele rzeczy. Ponieważ inni mężczyźni nie odpowiadali za tego psa, nie mieli powodu, by zwracać na niego uwagę. A jednak zwracali. Trudno byłoby tego nie robić, skoro pies potrafił zawisnąć w powietrzu, żeby móc im szczekać prosto w twarze. Albo unosił się na takiej wysokości, żeby szczypać ich w tyłki, a nie, jak mają w zwyczaju psy, po kostkach. Vae szalała więc po sali, szczekając, szczypiąc i wydając rozkazy. W r a c a ć tutaj! Czas z o b a c z y ć Królową! T y tutaj! Stać! U p a r t a o w c a . Mężczyźni zbliżyli się do podwyższenia. Ci, którzy wcześniej wyszli, wrócili do sali, zaciekawieni, co spowodowało takie poruszenie. Niektórzy wydawali się rozbawieni, inni trochę wkurzeni, a wszyscy bez wyjątku zastanawiali się, w co też pogrywa Theran. Ranon był najwyraźniej bardziej wkurzony niż rozbawiony. Shaladorski Książę Wojowników przepchnął się do podwyższenia, zmierzył wymownym spojrzeniem psa, który właśnie wisiał mu przed twarzą, i zwrócił się do Therana: - 116 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI - Co to ma być, Szary? JA b y ć VEA. S c e l t i e . S p o k r e w n i o n a . C z a r o w n i c a . Znać s w ó j Fach. Ty być m ę ż c z y z n ą , i to głupim. I człowiekiem. Ranon zamrugał. - Czarownica? To ma być czarownica? I to z Purpurowym Zmierzchem? Tak - odparła Vae, nim Theran zdążył otworzyć usta. - To Kamień należny
mi z urodzenia. Kiedy być starsza, z ł o ż y ć Ofiarę Ciemności
i dostać i n n y K a m i e ń . JA pomagać K r ó l o w e j s z k o l i ć jej m ę ż c z y z n . Szczeg ó l n i e T h e r a n a . J u ż CZAS. Vae obróciła się i pacnęła Ranona ogonem w twarz. Theran? Theran! Ty p r z y n i e ś ć Królową. - Słyszysz, Theranie? - powiedział Ranon, cofając się, żeby znów nie dostać ogonem. - No już, aport! Mogło być gorzej, pomyślał Theran, idąc w stronę wcześniej nieużywanego skrzydła rezydencji. Przynajmniej Cassidy, na ile zdołał stwierdzić, nie była gadatliwa. To mogło podnieść jej notowania w oczach tych Książąt Wojowników, którzy spędzili już nieco czasu z Vae. * Może zjedzenie śniadania
nie
*
*
było jednak
dobrym pomysłem,
zastana-
wiała się Cassidy, zmierzając z Theranem do sali audiencyjnej. Idąc po jej prawej stronie, ignorował Protokół i podkreślał, że to on z ich dwojga nosi Ciemniejsze Kamienie. Gdyby szedł po j e j lewej stronie, okazałby, że jego moc jest na jej usługach. Nie podał jej też ramienia w przyjęty u eskorty sposób, tak żeby mogła położyć dłoń na jego ręku. Może uznał, że poza salą audiencyjną nie musi przestrzegać takich formalności? Niemniej służba, którą mijali, na pewno zauważyła jego zachowanie. Książę Theran dawał do zrozumienia, że nowa Królowa nie zasługuje na grzeczność i szacunek - i z pewnością zostanie to przejęte przez dwór i Krwawych pracujących w rezydencji. Stawiał ją na straconej pozycji, nim miała szansę choć spróbować pokazać, kim jest. On nie należy do ciebie. Jaenelle wiedziała to już w chwili, kiedy zobaczyła, jak wchodzicie razem
do pokoju.
- A N N E BISHOP -
Należał jednak do rodu Szarych. Rezydencja Królowej była jego rodzinnym domem. Miasto wzięło nazwę od jego nazwiska. Opinia Therana będzie się tu liczyła na pewno bardziej niż jej. Otworzył przed nią drzwi. - Schody na podwyższenie są po lewej - powiedział. Weszła na nie, mając świadomość ciszy, jaka nagle zapadła. Wczoraj w Stołpie Jaenelle przejrzała jej ubrania i zasugerowała, które będą odpowiednie na poszczególne okazje. Początkowo wzbudziło to niechęć Cassidy; czuła się jak dziecko, któremu dorosły mówi, co ma na siebie włożyć. A przecież to ona była pięć lat starsza od Jaenelle. Potem jednak uświadomiła sobie, że siostra, inna Królowa, potwierdza w ten sposób słuszność jej wyboru - i że powodem tego przeglądu strojów była chęć udzielenia jej wsparcia, którego nie znajdzie tam, gdzie się udaje. Ubrała się więc na to pierwsze spotkanie starannie, ale w zwykły strój roboczy Królowej - długa spódnica i odpowiedni do niej żakiet, ciemnozielone, żeby podkreślić czerwień włosów i bladość cery. Do tego jasnozielona bluzka. Kiedy tak stała, patrząc na mężczyzn, którzy zdecydowali się oddać swój lud pod rządy Królowej z innego Królestwa, wyczuła ciężką falę ich rozczarowania. Nie ubrała się jak Królowa. Nie wyglądała tak, jak sobie wyobrażali. Vae przepchnęła się na podwyższenie, owinięta osłoną, żeby mogła swobodnie roztrącać mężczyzn zagradzających jej drogę. Ci m ę ż c z y ź n i to m a r u d n e o w c e - zwróciła się do Cassidy niczym kobieta do kobiety. Unosiła się w powietrzu, żeby mieć lepszy widok na salę. - T y m u s i e ć w y b r a ć t y c h , k t ó r z y n a l e ż e ć d o c i e b i e , ż e b y r e s z t a m ó c się r o z b i e c . Nie s ą d z ę , ż e b y mieli o c h o t ę się r o z b i e g a ć - odparła Cassidy. To ja ich p o g o n i ć i oni b i e g a ć . Być m n i e j m a r u d n i , j a k się z m ę c z y ć . Cassidy wątpiła, żeby Książęta Wojowników podzielali entuzjazm Vae, ale Sceltie to nie obchodziło. Podobnie j a k to, że przewyższali ją zarówno gabarytami, j a k i mocą. Miała do wykonania zadanie, więc je wykona i już. I ty również, Cassidy. I ty również. - Witam, panowie — powiedziała, za pomocą Fachu wzmacniając swój głos, żeby słyszano ją w całej sali. - Jestem Cassidy z terytorium -
118 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Dharo w Królestwie Kaeleer. Przybyłam tu, by pomóc wam odbudować Dena Nehele. Przybyłam, by pomóc waszemu ludowi. Rozczarowanie. Rozpacz. Gorycz. Czuła wokół siebie te wszystkie emocje. Książęta Wojowników bardziej niż inni mężczyźni potrzebowali związku z Królową, by zachować równowagę umysłu i uczuć. Ich moc i temperament wymagały okiełznania. To dlatego tyle złych królowych doszło do władzy w Dena Nehele. Kiedy zabrakło dobrych królowych, Książęta Wojowników dobrowolnie oferowali służbę tym, które zostały. Byli przez nie niszczeni albo wycofywali się - pozbawiali się tego, co było im tak potrzebne, służąc nie kobiecie, lecz idei. Niewielu mężczyzn mogło się na to zdobyć. Ci, którzy przed nią stali, zdecydowali się na to. Musi o tym zawsze pamiętać. Rozczarowanie. Rozpacz. Gorycz. A potem nagły błysk nadziei. Ostrożnej. Pełnej złości. Ale jednak nadziei. Patrzyła, j a k noszący Opal Książę Wojowników przepycha się między towarzyszami, żeby stanąć przed nią i spojrzeć jej w oczy. Nie potrafiła określić, czy jest tak opalony, czy ma cerę równie śniadą jak cera Therana. Ciemnobrązowe włosy, ciemnobrązowe oczy. O Matko Noc! Trzymała na smyczy tego wściekłego, ostrożnego mężczyznę, a on o tym wiedział. Coś w niej przemówiło do niego. Nie mógł się od niej odwrócić, nie płacąc za to wysokiej ceny. - Kogo uważasz za lud Dena Nehele? - spytał. Wysiłek, z jakim zdobył się na obojętny ton, ostrzegł ją, jak ważne jest dla niego to pytanie. - Wszystkich, którzy mieszkają w granicach tego terytorium - odparła. - Plebejuszy na równi z Krwawymi. - A co z Shaladorczykami? - Nie czas na to, Ranonie - warknął Theran. - A kiedy przyjdzie na to czas, Szary? — odwarknął Ranon. - Kim są Shaladorczycy? - spytała Cassidy. - Niedobitkami rasy pochodzącej z terytorium, które już nie istnieje. Mieszkamy w rezerwatach na południu Dena Nehele, na ziemi, którą przypisała nam Szara Pani. - Ranon obrzucił Therana wrogim spojrze-
119 -
- A N N E BISHOP -
niem. - Ziemi, którą później odbierała nam po kawałku każda Królowa, jaka rządziła tu od czasów Lii, aż ledwie zostało jej tyle, by nas wykarmić. - Nie czas na to - powtórzył Theran z naciskiem, stając w postawie bojowej. - Książę Theran ma rację - powiedziała Cassidy, kiedy Ranon również przybrał waleczną pozę. Opal nie dawał mu szans w starciu z Zielonym, ale Książąt Wojowników służących na tym samym dworze obowiązywał zakaz walki. - To nie jest właściwy czas. Ujrzała gorycz w oczach Ranona, ale nie ustąpiła. - To, co powiedziałeś, zasługuje na przemyślenie i przedyskutowanie, a tego nie mogę teraz uczynić. Ale obiecuję ci, że zajmiemy się problemami twojego ludu, jak również innych ludów zamieszkujących Dena Nehele. On był jej. Widziała to w jego oczach, kiedy odprężył się lekko i opanował morderczą furię. Choć nie spodobała mu się jej odpowiedź, będzie służył na jej dworze. Zniszczy to coś, co w sobie nosi, i będzie służył. Do podwyższenia podeszło pięciu innych Książąt Wojowników. Związek z nią, ich potrzeba nie były może tak silne jak w Ranonie, niemniej jednak istniały. Po raz pierwszy poczuła ciężar królewskiej władzy, trzymania w rękach życia innych ludzi. Wycofała się na środek podwyższenia. Kiedy Theran przedstawiał kolejnych mężczyzn, podchodzili i klękali przed nią, mówiąc: - Twoja wola jest moim życiem. Weź, czego potrzebujesz. Oddanie. Lojalność. Przynajmniej przez najbliższy rok... T h e r a n też wcześniej ukląkł przed nią i wypowiedział te słowa w obecności księcia Sadiego i Wielkiego Lorda. Jednak nie było to szczere. Wszyscy o tym wiedzieli. Natomiast Ranon i tych pięciu Książąt Wojowników mówili szczerze - i ta świadomość ich przerażała. Ją również. Kiedy wybrani stanęli na tyłach podwyższenia, Cassidy zwróciła się do Therana. - Kto jeszcze czeka na przyjęcie? Popatrzył na pozostałych Książąt Wojowników, a potem na nią. - Odprawiasz tych ludzi? -
120 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Uważam, że nie są odpowiedni do Pierwszego Kręgu - odparła spokojnie. - Chcę poznać innych, nim podejmę dalsze decyzje. Ale potrzebuję trochę czasu i świeżego powietrza, żeby pomyśleć. Zbierzemy się ponownie za dwie godziny. - Czy mogę ci przypomnieć, że masz zaledwie siedmiu mężczyzn? spytał Theran, odwracając się tak, żeby zebrani nie widzieli jego wściekłości. - Potrzebujesz dwunastu, żeby sformować dwór. Jeśli odprawisz tych książąt, mogą już nie wrócić. - Mam tego świadomość. Spacerek! - krzyknęła Vae. - W y , m ę ż c z y ź n i , iść t e r a z na s p a c e r e k . Wy m ó c z n a c z y ć d r z e w a . L u d z c y m ę ż c z y ź n i c z a s e m to robić. A ja was n a u c z y ć , j a k się b a w i ć w a p o r t o w a n i e . Prosto z podwyższenia za pomocą Fachu przeskoczyła nad głowami mężczyzn, lądując na środku sali. Zniknęła na chwilę, a potem podskoczyła na wysokość ramion zebranych, uderzając ich ogonem po twarzach i zaganiając na zewnątrz. Theran był wściekły. Audiencja nie przebiegła tak, jak sobie wyobrażał. Odrzucając Książąt Wojowników, Cassidy ryzykowała, że nie będzie w stanie sformować dworu. A jeśli nie zdoła go sformować, wszystkie przysługi, na jakie się powołał, pójdą na marne. Ranon dla odmiany wydawał się całkowicie odprężony. Podszedł i stanął u jej lewego boku. Zmieszany, ale spokojny. - Co za nieugięta suczka — powiedział, wskazując głową Vae. Supeł w brzuchu Cassidy rozluźnił się nieco na widok Książąt W o jowników, którzy okazują posłuszeństwo psu. Cóż, przynajmniej był to znajomy widok. Uśmiechnęła się do Ranona. - Oczywiście. To przecież Sceltie.
- 121 -
JEDENAŚCIE Terreille Gray przytulił się do ściany dużej kamiennej szopy ogrodowej. Trząsł się, serce biło mu jak oszalałe, jakby ciało jeszcze uciekało przed koszmarami, które dręczyły go w nocy. W Szarej Przystani była Królowa. Wyczuwał jej obecność nawet tutaj. Będzie mieszkała w tamtym apartamencie, w tamtym pokoju, będzie robiła... te rzeczy. Mięśnie jego pleców, które z lewej strony nigdy nie odzyskały dawnej sprawności, napięły się gwałtownie, grożąc skurczem. Nie może dopuścić do tego, by coś uniemożliwiło mu ucieczkę, ukrycie się do momentu, kiedy Królowej nie znudzi się szukanie go. Jestem
Szary. Jestem
Szary!
Miecz Therana. Nigdy nie zdradził kuzyna, chronił go w jedyny sposób, w jaki potrafił. Nawet wtedy, gdy robiła mu... te rzeczy. Nie mógł tego rozpamiętywać. Nie mógł. Theran mieszkał teraz w rezydencji. Z nią. Żadnych tajemnic. Już nie. Wiedziała, że Theran jest prawdziwym Szarym. Nie mógł zbliżyć się do rezydencji. Próbował, ponieważ Theran tam mieszkał, ale nie był w stanie wejść do tego domu. Talon przyniósł mu wczoraj jedzenie do szopy, a mężczyźni, którzy pracowali w stajniach, pozwolili mu korzystać z ubikacji i prysznica, więc nie będzie musiał stąd wychodzić. Pod stopami wyczuwał j e j obecność. Rezonowała w ziemi nawet tutaj, na skraju terenu, na którym kiedyś rozpościerały się ogrody. Nie pamiętał, żeby działo się tak, kiedy go tu więziono. Wtedy ogrody były najbezpieczniejszym miejscem. Królowa kazała go tu przykuwać na długim łańcuchu j a k kuca na pastwisku. Pozwoliła mu chodzić po ogrodach - albo czołgać się, jeśli storturowanego ciała nie stać było na nic więcej. Uwiązywali go w miejscu, skąd mógł widzieć uschniętą miodową gruszę, symbol tych królowych Szarej Przystani, które sprzeciwiały się Dorothei SaDiablo. Równie martwą j a k ich krew. Martwą od tak dawna, ale pozostawioną tu dla przestrogi. -
122 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Jared podarował tę miodową gruszę Lii, a ona opiekowała się nią do końca życia. Nikt nie mógł mieć pewności, że to to samo drzewo, jednak wszyscy w to wierzyli i tylko to się liczyło. Nadzieja. Życie. Miłość. Równie martwe jak to drzewo. Tego nauczyła go ostatnia Królowa. A potem Talon odszukał go i uratował. I obaj z Theranem uczynili wszystko, by pomóc mu w zbudowaniu nowego życia. Nie był tym, kim powinien być. Zdawał sobie z tego sprawę, odczuwał tę stratę. Zostanie tutaj, ponieważ jest tutaj Theran. I Talon. Ale... Poczuł jej obecność, jej psychiczny zapach - niczym żar na nagiej skórze. To był jednak inny żar, przyjemny j a k promienie słońca wpadające przez okno w wiosenny poranek. Wyjrzał zza rogu szopy i zobaczył, że idzie w jego stronę. Jednak nie patrzyła na niego. Wbijała wzrok w ziemię. Jej zapach mówił: „Królowa", ale ona sama wcale tak nie wyglądała. Nie była ubrana jak Królowa. Wyglądała... przyjacielsko. A jej włosy... Patrzył, jak wyciąga z nich spinki i potrząsa głową, by opadły luźno na ramiona i plecy. Nigdy dotąd nie widział czerwonych włosów. Czytał historie, w których ludzie mieli czerwone włosy, ale nigdy nie spotkał kogoś takiego osobiście. I miała plamki na twarzy. Dlaczego miała na twarzy plamki? Taka blada skóra. Jakiego koloru były jej oczy? Serce waliło mu jak młotem, kiedy oderwał się od ściany szopy i powoli, ze strachem ruszył w kierunku kobiety. To nie było bezpieczne. Nie było. Chciał jednak, musiał zobaczyć, jakiego koloru są jej oczy.
• • • Cassidy obserwowała, jak się do niej zbliża. Przystojny mężczyzna, bardzo podobny do Therana, z takimi samymi ciemnymi włosami i zielonymi oczami. Ktoś z rodziny? Smukłe ciało dorosłego mężczyzny, przywykłego do ruchu. Jednak jego psychiczny zapach mówił: „młodzieniec", a nawet: „chłopiec". Coś -
123 -
- A N N E BISHOP -
z nim musiało być nie tak. To nie wróżyło dobrze, ponieważ w tym ciele krył się... Książę Wojowników. Dziki. Skrzywdzony. Mój. Ta myśl zaskoczyła Cassidy. Serce zabiło jej szybko, ponieważ rozpoznało w tym mężczyźnie coś, czego jej umysł nie był jeszcze gotów uznać. To nie było to samo uczucie, które wskazywało jej Książąt Wojowników wybranych do Pierwszego Kręgu. Było odmienne. Osobiste. Tak bardzo skrzywdzony. Wyczytała to w jego zielonych oczach, kiedy podszedł dostatecznie blisko. Sprawiał wrażenie, jakby w każdej chwili był gotowy do ucieczki, a jednak szedł ku niej, jakby nie mógł się powstrzymać. - Witaj - powiedziała spokojnie. - Mam na imię Cassidy. Zatrzymał się na dźwięk jej głosu, przestępując z nogi na nogę, jakby niepewny, czy iść dalej, czy zawrócić. - Jestem Gray - powiedział, robiąc wreszcie krok w jej stronę. Jego oczy błądziły po jej twarzy. Kiedy znalazł się dość blisko, wyciągnął rękę, niemal dotykając jej policzka. Potem cofnął ją szybko, j a k chłopiec, który prawie dotknął czegoś, do czego zabroniono mu się zbliżać. Nie wiedząc, co go tak zaintrygowało, Cassidy dotknęła swojej twarzy, żeby sprawdzić, czy się czymś nie pobrudziła. Och! Zmarszczyła nos. - Nigdy nie widziałeś piegów, prawda? - Piegów? - wymówił to słowo miękko, jakby to było coś kruchego. Czy masz je tylko na twarzy? Wiedziała, że się czerwieni. Wiedziała również, że choć ma przed sobą mężczyznę, pytanie to zadał chłopiec. Ze zwykłej ciekawości. Mimo to... - Nie znam cię na tyle dobrze, żeby odpowiedzieć na to pytanie. Kiwnął głową, przyjmując odmowę. Był od niej ledwie o pół głowy wyższy. Jego spojrzenie cały czas niespokojnie krążyło po jej twarzy, nie była w stanie uchwycić wyrazu jego oczu. -
124 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Przyszedłeś obejrzeć ogrody? - spytała. Skulił się, jakby otrzymał ostrą reprymendę. - Opiekuję się ogrodami. To teraz moja praca. Nie mieszkam w wielkim domu. Nie zawadzam. Kto powiedział,
że
zawadzasz?
Ton jego głosu podniósł się, przypominając rozpaczliwe zawodzenie. Ponieważ sprawiał wrażenie kogoś, kto lada moment stąd ucieknie, Cassidy pospiesznie przeniosła swoją uwagę na coś, co kiedyś zapewne było klombem. - Cóż, masz zatem wiele pracy. Tej ziemi od dawna nikt nie kochał. Coś się nagle odwróciło. Cassidy aż westchnęła, wyczuwając tę gwałtowną zmianę atmosfery. Nie potrafiła rozszyfrować spojrzenia Graya, nie mogła wyczuć, gdzie był teraz — swoimi myślami, swoimi emocjami. Niedobrze, ponieważ bez względu na stan swojej świadomości ten mężczyzna był Księciem Wojowników i przewyższał ją kolorem Kamieni. Nie miała pewności, czy moc Purpurowego Zmierzchu, którą w nim wyczuwała, to należna mu z urodzenia moc czy ranga jego Kamienia, ale i tak był on ciemniejszy niż jej Różowy. A potem ze zdziwieniem wyczuła, że jakiś uszkodzony fragment jego zbłąkanej duszy nagle odnalazł swoje miejsce. Chwilę później było tak, jakby nic nie zaszło. Tyle że Gray sprawiał już mniej chłopięce wrażenie. - Tak, od dawna nikt jej nie kochał - przytaknął. Zbyt wiele uczuć. Wyszła tutaj, by od tego odetchnąć, zrobić coś, co by ją uspokoiło, nim wróci i stanie przed następną grupą mężczyzn, którzy będą rozczarowani swoją nową Królową. - Masz koszyk albo taczki? - spytała. - I jedno, i drugie. - To dobrze. Mam godzinę do następnego spotkania. To dość czasu, żeby oczyścić kawałek ziemi. - Oczyścić? - Wypielić klomb. Otworzył szeroko oczy. - Przecież nie możesz pielić. - Owszem, mogę. -
125 -
- A N N E BISHOP -
- Ale... jesteś Królową. - Istotnie. Zdumiał się, wyraźnie zagubiony. - Jestem Królową, która mieszka teraz w tej rezydencji, więc to są moje ogrody. Czyż nie? - Tak - zgodził się ostrożnie. - Czyli chwasty również należą do mnie. A ponieważ jestem Królową, mogę je wyrywać, kiedy tylko mam na to ochotę. Czyż nie? Zwlekał z odpowiedzią. No cóż, był w końcu Księciem Wojowników. Oni nigdy o niczym nie decydują pochopnie. Chyba że to ich własny pomysł. - Pobrudzisz się. Padało wczoraj - powiedział wreszcie. - Wiem, że padało. A to oznacza, że ziemia jest miękka i pielenie będzie łatwiejsze. - Ale się pobrudzisz. - Zmarszczył brwi, patrząc na brzeg jej spódnicy, który już był mokry od rosy. - Mogę... - spojrzała na kamienną szopę, ale Gray spiął się tak gwałtownie, że odwróciła wzrok - ...przebrać się za tamtym krzakiem, kiedy ty pójdziesz po taczki. Nie zostawiając mu czasu na dyskusje, schowała się za krzak, zniknęła swoje ubranie i przywołała starą koszulę i spodnie, w których zwykle pracowała w ogrodzie. Kiedy wkładała spodnie, obcas buta zahaczył się jej o podszycie nogawki i musiała skakać przez chwilę w miejscu, wypowiadając słowa, których, zdaniem jej ojca, w ogóle nie powinna znać. - Powinnaś była użyć Fachu, Cassie - mruknęła do siebie, kiedy wreszcie uwolniła obcas. - Przesunęłabyś swobodnie but przez ubranie, zamiast omal nie wylądować na tyłku. Kiedy w końcu udało jej się wciągnąć spodnie, zapięła koszulę z długim rękawem i pospiesznie splotła włosy, za pomocą Fachu zabezpieczając warkocz przed rozpleceniem się. - Starczy - mruknęła. Znalazła się przy klombie równocześnie z Grayem i jego taczką. - Pazurki są nieco zardzewiałe, ale pomogą wzruszyć ziemię - powiedział. Zawahał się, przestępując z nogi na nogę. Cały czas to patrzył na jej twarz, to odwracał wzrok. - Masz bardzo jasną skórę - powiedział wreszcie. -
126 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Cassidy zmarszczyła nos. - Jasna skóra zwykle towarzyszy rudym włosom. W przeciwieństwie do Claytona po dniu spędzonym na słońcu nigdy nie nabierała złocistej opalenizny. Jej twarz z bladej robiła się czerwona jak rak. - Twoje oczy nie są ani brązowe, ani zielone. - Ten kolor nazywają orzechowym. Czy nikt tutaj nie ma takich oczu? Gray pokręcił głową. - Zwykle brązowe albo niebieskie. Niektórzy mają zielone. Nie takie jak twoje. Twoje są ładne. Poczuła czysto kobiecą przyjemność. Jedynym mężczyzną, który uważał, że jest w niej cokolwiek ładnego, był jej ojciec, a ojcowie nigdy nie patrzą na córki tak jak inni mężczyźni, więc jego opinia tak naprawdę się nie liczyła. Choć oczywiście nigdy w życiu by mu tego nie powiedziała. Gray cofnął się o krok, jakby chciał odejść. - Wiem, że masz inną pracę, ale czy mógłbyś zostać chwilę i pokazać mi, które rośliny należy zostawić? - poprosiła. Chciała, żeby został. Choć poznała go zaledwie przed chwilą, przy nim to miejsce nie wydawało jej się takie samotne. Znów nastąpiło wahanie. - Chcesz, żebym ci pomógł? - Gdybyś był tak uprzejmy. - Dobrze. - Najwyraźniej myślał o czymś innym niż pielenie klombu. - Powinnaś nosić kapelusz, żeby chronić twarz. - O c h . . . - Miał oczywiście rację. W ciągu ostatnich kilku minut zdążył się zmienić z przerażonego chłopca w apodyktycznego nastolatka. Był grzecznie apodyktyczny, jednak ona nadal pamiętała z dzieciństwa pewną popołudniową wizytę u kuzyna Aarona. To było jej pierwsze spotkanie z Księciem Wojowników i do dziś pamięta ten ton. Nikt spoza tej kasty nie potrafił go naśladować. - Nie masz kapelusza? - Mam kapelusz, ale... będziesz się z niego śmiał. - Nie będę — zapewnił natychmiast Gray, kładąc rękę na sercu. Potem pomyślał chwilę i dodał: - Przynajmniej spróbuję. Dobre i to. -
127 -
- A N N E BISHOP -
Przywołała swój ogrodowy kapelusz i włożyła na głowę. Był prosty i słomiany, z szerokim rondem, które chroniło przed słońcem jej twarz i szyję. Gray nie śmiał się, ale im dłużej się jej przyglądał, tym jego uśmiech stawał się szerszy. - Dlaczego z jednej strony brakuje kawałka? - spytał. - Ponieważ mój brat drażnił się ze mną zeszłego lata, chowając go przede mną za plecami. Niestety, nie zauważył kozy, która podeszła do niego i zaczęła zjadać słomę. Gray odsłonił zęby w uśmiechu. - Nie powinien mieć wstążek? - Utrzymuję go na głowie za pomocą Fachu. Kiwnął głową i nadal się uśmiechając, podał jej ogrodowe pazurki na krótkiej rączce. - Pokażę ci, co tu powinno rosnąć.
• * • Gdzie, na ognie piekielne, polazła ta kobieta? - Theran rozejrzał się po zarośniętych chwastami klombach otaczających taras, a następnie ruszył w głąb ogrodów. Powiedziała, że chce się przewietrzyć i że zaraz wróci. To było ponad godzinę temu. Czekał już na nią posiłek oraz przybyli na spotkanie mężczyźni. Zważywszy na to, jak źle wyglądały sprawy, co takiego mogła znaleźć tutaj pani Cassidy, że zajęło jej to tyle czasu? Odpowiedź, która nagle zaświtała w jego głowie, ugodziła go prosto w serce. Wydłużył krok, kierując się ku kamiennej szopie, w której przechowywano niepotrzebne narzędzia. Kiedyś to była stróżówka. Osobiście pomógł Grayowi wynieść stąd trochę gratów i wstawić łóżko, małą komodę i biblioteczkę. Gray przywykł do skromnego życia. Podobnie jak on. Jednak tutaj, tak blisko rezydencji, to miejsce wydawało się... bardziej poślednie, bardziej prymitywne. Tylko tyle Gray był w stanie znieść. Jeśli Cassidy sądzi, że może się nim zabawiać, tylko dlatego, że Gray nie jest w stanie się bronić, szybko przekona się o swojej pomyłce. On, -
128 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Theran, nie ma już piętnastu lat i nie będzie się więcej ukrywał. A Gray nie musi już samotnie stawiać czoła swoim lękom. Zauważył kuzyna i pospieszył w jego stronę, straciwszy całe zainteresowanie Cassidy. Na lewo od Graya stała taczka pełna chwastów. Po drugiej stronie Theran zauważył jakąś postać, jednak poza słomianym kapeluszem niewiele widział. - Tę nazywają perłą mądrości - mówił Gray, wskazując jakąś roślinę. - Widzisz? Kwiat błyszczy jak wnętrze muszli, a słupek przypomina perłę. Kwitnie w lecie, zaledwie przez dwa tygodnie. - Gray! - zawołał Theran, zastanawiając się, który ze służących zaprzyjaźnił się z jego kuzynem. Gray rozejrzał się niespokojnie. - Theran! — zawołał radośnie. - O cholera. Theran. - Z drugiej strony taczki dobiegł go chrapliwy głos. Kiedy podniosła głowę, przez chwilę j e j nie poznawał. Była jedyną osobą w Dena Nehele, która miała czerwone włosy, ale i tak przez chwilę nie wiedział, z kim ma do czynienia. To nie była Królowa. Pomimo swojej kasty wcale nie była Królową. - Czy już minęła godzina? - spytała. - Nawet więcej. Czekamy na ciebie z obiadem. - Nie mógł usunąć z głosu napięcia, nie był w stanie nawet udawać szacunku. - Proszę o wybaczenie, książę. — W jej głosie też słychać było zdenerwowanie. Zniknęła kapelusz. - Umyję się i przyjdę za chwilę. Powiedz, proszę, zebranym, by na mnie nie czekali. Nie powinni jeść zimnego posiłku tylko dlatego, że straciłam rachubę czasu. - Żyjemy, by służyć — oświadczył Theran z goryczą. Skrzywiła się i uciekła wzrokiem, a potem pospiesznie ruszyła w stronę domu. Theran patrzył za nią przez chwilę. W końcu spojrzał na kuzyna. - Wszystko w porządku, Gray? W oczach mężczyzny znów pojawiła się dziwna ostrożność. - Nic mi nie jest. Co ona ci zrobiła? Nie mógł zapytać wprost, ale wiedział, że coś nie jest do końca w porządku. -
129 -
- A N N E BISHOP -
- Theranie? - odezwał się Gray, kiedy już miał odchodzić. - Ona wie, że ziemię trzeba kochać. Królowych, które tu mieszkały, nic to nie obchodziło. Coś uderzyło go w tych słowach. Gray zawsze myślał o ziemi, zwracał na nią większą uwagę niż inni, zwłaszcza od chwili uwolnienia. Dobrze, że się jej nie boisz, Gray, pomyślał, idąc do rezydencji. Tylko jaka Królowa zwraca większą uwagę na grzebanie w ziemi niż na swój lud? *
•
•
Spotkanie z wojownikami, którzy chcieli służyć na dworze, zajęło całe popołudnie. Trzech należało do niej, więc zostali przyjęci do Pierwszego Kręgu. Inni pragnęli pozycji, bezpieczeństwa, czegoś innego. Cokolwiek to było, w niej tego nie znajdą. Wojownicy, którzy mieszkali w mieście, mogli służyć w jednym z pozostałych dwunastu kręgów, składających się na dwór. Miała nadzieję, że przyjmą tę propozycję, kiedy wystąpi z nią w jej imieniu Zarządca. O ile znajdzie Zarządcę. I Dowódcę Straży. Z każdym przyjętym mężczyzną Theran spinał się bardziej. Pod koniec popołudnia przybył pierwszy i jedyny książę. Mężczyzna w średnim wieku o obwisłej skórze, jakby kiedyś był tęgi, ale nie jadał do syta od dłuższego czasu. Jego lewa ręka źle się zrosła po złamaniu. - Czego chcesz, Powell? - spytał wyzywająco Archerr. - Chciałbym się ubiegać o pozycję na dworze - odparł uprzejmie Powell, patrząc na Cassidy. - Jestem dobrym organizatorem. - I również dobry w podbieraniu danin należnych Królowej - warknął Archerr. - Niczego mu nie dowiedziono - odwarknął Ranon. Dlaczego Ranon bronił człowieka oskarżonego o okradanie Królowej? Być może Shaladorczyk wiedział albo podejrzewał coś, o czym inni mężczyźni nie mieli pojęcia. - Okradałeś Królową, której służyłeś? - spytała Cassidy. - Tak - odparł Powell. Pomruki wojowników i Książąt Wojowników wypełniły salę. Dało się słyszeć też warknięcia Książąt Wojowników, którzy należeli j u ż do -
130 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
j e j Pierwszego Kręgu. Nie potrafiła stwierdzić, czy warczeli na Powella, czy na siebie nawzajem. - Dlaczego? - zapytała. - Królowa Prowincji, której służyłem, lubiła luksus - wyjaśnił Powell. - Wszystkie królowe go lubiły, nieprawdaż? Ten luksus miał pochodzić z danin Królowych Okręgów. Trudno mi było chodzić po mieście i patrzeć na głodne i obdarte dzieci, więc czasami rzeczywiście kilka monet trafiało do swoich poprzednich właścicieli, z przeznaczeniem na jedzenie i ubrania. - Rozumiem - powiedziała Cassidy. - Czy stąd ta złamana ręka? Powell kiwnął głową. - Większość obdarowanych uważnie wydawała pieniądze. Jeden nie. Twierdziłem, że ofiarowałem mu pieniądze z własnych dochodów, a Królowa nie mogła dowieść, że było inaczej. Dlatego kazała mi złamać lewą rękę, a nie prawą. W Kaeleer trybunał królowych
natychmiast domyśliłby się,
że kłamiesz.
Ale zwróciłby złość przeciwko Królowej, która źle traktowała swój lud, a nie przeciwko tobie, pomyślała Cassidy. - Muszę mieć pewność, że ludzie, którzy mi służą, będą pracować dla dobra Dena Nehele - stwierdziła. - Rozumiem twoje pobudki i nie twierdzę, że zrobiłeś coś złego, ale przez jakiś czas wszyscy będziemy żyć skromnie, a daniny są konieczne do utrzymania dworu i pokrycia jego wydatków. Jeśli uznasz, że są zbyt wysokie, chcę o tym wiedzieć, niemniej wysokość daniny - wszystko jedno, sprawiedliwej czy nie - pozostanie w mojej decyzji. Czy to jasne? - Tak, pani - odparł Powell. - W takim razie, czy zgodzisz się nosić Pierścień Zarządcy? Nastała cisza. Theran nie próbował nawet ukryć niedowierzania innych mężczyzn z Pierwszego Kręgu. Z wyjątkiem zamyślonego Ranona. - To zaszczyt, móc służyć ci jako Zarządca, pani - oznajmił Powell. Wyczuła nagłe poruszenie na tyłach sali, złość i niechęć emanujące z ludzi stojących najbliżej drzwi. Złość i niepokój Ranona. Vae rzuciła się w stronę mężczyzn, za pomocą osłon otwierając szerokie przejście z taką siłą, że kilka osób omal nie wylądowało na podłodze. Źli m ę ż c z y ź n i ! - krzyczała. - Źli! - 131 -
- A N N E BISHOP -
Mężczyźni spojrzeli na podwyższenie, a potem rozstąpili się, ponieważ Cassidy nie odwołała Vae. Przez salę kroczyła jakaś kobieta. Czarownica. - To nie miejsce dla osób twojej płci - oświadczył Theran. - Witaj, Shiro. — Ranon odezwał się niemal równocześnie. On ją kocha, niekontrolowana myśl przemknęła przez głowę Cassidy na widok tego, jak Shaladorczyk sili się na obojętny wyraz twarzy. Ale nie chciał,
żeby tu przychodziła. Dlaczego?
- Mam takie samo prawo być tutaj jak ty, Theranie Szary - stwierdziła Shira. Pominięcie tytułu książęcego było celowo wymierzonym policzkiem. - Ty wywodzisz się od Jareda, a ja od jego ciotecznej siostry Shiry. Więc jeśli nie ma tu dla mnie miejsca, nie ma go również dla ciebie. Ponieważ ten cios na chwilę pozbawił Therana głosu, Cassidy uznała za stosowne wtrącić się. - Co mogę dla ciebie zrobić, siostro? Shira spojrzała na nią. - Chcę ci ofiarować swoją służbę, pani. Jestem w pełni wykwalifikowaną Uzdrowicielką i... - Nie tylko - warknął Theran. Miał rację. Wisiorek z klepsydrą, widniejący nad Letnim Niebem, świadczył o tym, że była kimś silniejszym i bardziej niebezpiecznym niż Uzdrowicielka. - Nie wstydzę się tego, kim jestem - oświadczyła. - Dlaczego miałabyś się wstydzić? - zdziwiła się Cassidy. - Ukończyłaś szkolenie w Fachu Klepsydry? — To pytanie było formalnością. Wisiorek Shiry, zawierający złoty pył w dolnej części klepsydry, wskazywał na status Czarnej Wdowy, która zakończyła szkolenie i mogła prząść splątane sieci marzeń i wizji oraz pomagać ludziom uwięzionym w Wykrzywionym Królestwie. Kasta Czarnych Wdów specjalizowała się również w przygotowywaniu i używaniu trucizn. - Takie jak ona zostały wyjęte spod prawa wiele pokoleń temu - wyjaśnił Theran. - Jesteś urodzoną Czarną Wdową? - spytała Cassidy, ignorując jego uwagę. - W Dena Nehele są tylko takie - odparła. -
132 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Karą za uczenie tego Fachu jest śmierć - powiedział Theran. Ranon zawarczał na niego. - Panowie. - Cassidy wzmocniła swój głos Fachem i zaczekała, aż wszyscy się uciszą. Potem musiała jeszcze poczekać, aż dwóch wojowników przestanie kląć na Vae, która zaczęła ich kąsać, bo j e j zdaniem nie uciszyli się dostatecznie szybko. - Jestem tutaj, ponieważ chcieliście mieć Królową, która zna Stare Obyczaje Krwawych, która żyje według tych Obyczajów i która będzie wymagać, byście i wy żyli zgodnie z Protokołem i kodeksem honorowym. A to oznacza, że bardzo wiele znanych wam rzeczy trzeba będzie zmienić. - Obróciła się w stronę Therana. Mówisz, że Czarne Wdowy zostały wyjęte spod prawa. Ile królowych, które rządziły Dena Nehele, miało Czarne Wdowy na swoich dworach? Zgaduję, że wszystkie. Wyjęte spod prawa zostały tylko członkinie tej kasty, które nie chciały im służyć. Te, których umiejętności stanowiły dla nich zagrożenie. Wracamy do Starych Obyczajów, panowie, a zgodnie z nimi Klepsydra to poważana kasta czarownic. Czarne Wdowy nie są wyjęte spod prawa. Ich szkolenie nie jest zabronione. - Cassidy zwróciła się do Shiry. — Jeśli przyjmiesz stanowisko nadwornej Uzdrowicielki, będziesz musiała tutaj zamieszkać. Czy jesteś na to gotowa? - Tak - odparła Shira. - W takim razie witaj na dworze, siostro. Z a p o m i n a s z o c z y m ś , p a n i - powiedział Theran. - ftie mamy dmoru. Masztylkojedenastum ę ż c z y z n . Nie - odparła Cassidy - jest j e s z c z e . . . - Gray, dokończyła w myślach. Jednak Gray nie zamierzał należeć do j e j dworu. I nie mógł. Nie w tym stanie. Mógłby jednak - nawet powinien - gdyby znów był sobą. Ranon rozejrzał się po mężczyznach zebranych na podwyższeniu. Miał poważny wyraz twarzy. On również uświadomił sobie, że nie zebrali pełnego dworu. - Czy zamierza się jeszcze zaprezentować jakiś Książę Wojowników? - spytał. Theran rzucił mu wrogie spojrzenie. - Tak. - Spojrzał w okno. - Pojawi się tuż po zachodzie słońca. -
133 -
- ANNE BISHOP -
I to z powodu tego Księcia Wojowników mężczyźni, którzy nie zostali wybrani,
nadal
czekają.
Cassidy usiadła za stołem, złożyła ręce i spojrzała w okno po drugiej stronie sali. - On tu niedługo będzie - powiedział jej kuzyn Aaron, patrząc w okno. Słońce już
niemal
zaszło.
Wiedziała, co znaczy, jeśli ktoś pojawia się dopiero po zachodzie słońca. Wiedziała, na co czekają ci mężczyźni. Pojawił się kilka minut po zmierzchu, za szybko, by mógł poświęcić czas swoim potrzebom. Starszy człowiek, okaleczony w bitwach. Szafirowy Kamień czynił z niego dominującego mężczyznę, ale to nie było wszystko. Kiedy patrzyła, jak się zbliża, ujrzała coś, co doskonale zapamiętała z miesięcy spędzonych na Ciemnym Dworze. W ten sam sposób mężczyźni z tamtejszego Pierwszego Kręgu, łącznie z jej kuzynem Aaronem, rozstępowali się przed Andulvarem Yaslaną, okazując szacunek żyjącemu demonowi. Ponieważ szkolił ich i był ich honorowym wujem albo przybranym ojcem. Mężczyźni, których miała teraz przed sobą, przetrwali dzięki temu, czego nauczył ich właśnie ten żyjący demon. Szedł przez salę, patrząc prosto przed siebie, a kiedy dotarł do podwyższenia, wreszcie na nią spojrzał. Poczuła wówczas tę samą więź - i tę samą ostrożność - jaką widziała w jego oczach. Nie spodziewał się tego uczucia. Ani ona. I tak przyjęłaby go do Pierwszego Kręgu ze względu na szacunek, jakim darzyli go inni mężczyźni. Nie spodziewała się jednak, że będzie należał do niej. Patrzyła, jak wchodzi na schody. Wstała, kiedy podszedł do stołu. Protokół. Drżała wewnętrznie, ponieważ był to bez wątpienia najbardziej niebezpieczny mężczyzna na tej sali. Znała jednak właściwe słowa i rytuały obowiązujące nie tylko w relacjach z Książętami Wojowników, ale i z żyjącymi demonami. - Witaj, książę - powiedziała. - I ty, pani. - Pochylił głowę w lekkim ukłonie. - Jestem Talon. Zmrużył oczy, przyglądając się jej twarzy. — Czy wiesz, czym jestem? Uśmiechnęła się lekko. - Moim Dowódcą Straży. Nie zdołał ukryć zaskoczenia. -
134 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Czuję się zaszczycony, pani, ale nie to miałem na myśli. - Jesteś żyjącym demonem. Mam tego świadomość. - Czy to ci nie przeszkadza? - Dlaczego miałoby mi to przeszkadzać? - Dostrzegła żar w oczach Talona. Głód. To było niebezpieczeństwo, kryjące się za obecnością żyjącego demona wśród żywych. - Książę Theranie, czy mógłbyś przynieść butelkę yarbarah? Jestem pewna, że książę Talon z chęcią się napije. - Butelkę czego? - spytał Theran. Cassidy zmarszczyła brwi. - Yarbarah. Krwawego wina. Popatrzył na nią pustym wzrokiem. Podobnie jak Talon. Na ognie piekielne, Matko Noc, niech Ciemność zlituje się nad nią. - Nie znasz tego trunku? - spytała Talona. - Nie mogę twierdzić, że o nim słyszałem - odparł ostrożnie. - Naprawdę? - Co zatem jadał, skoro nie znał yarbarah? Nie chciała o tym nawet myśleć, ponieważ z pewnością nie było to nic zgodnego z Protokołem i rytuałami przejścia w stan żywego demona. Przywołała prostą, drewnianą skrzynkę, którą zrobił jej ojciec z przeznaczeniem na dar ofiarowany jej przez Wielkiego Lorda, kiedy zakończyła nauki na Ciemnym Dworze. Nacisnęła umieszczone po bokach zamki, zdjęła wieko i wyjęła mały, srebrny kielich i nóż ze srebrną rączką. Postawiła kielich na stole, podwinęła rękaw i nim ktokolwiek zdążył się zorientować, co zamierza, otworzyła nożem żyłę na nadgarstku lewej ręki. Rozległo się chóralne westchnienie i protesty uciszane warczeniem małej Sceltie, która znała swój Fach. Spokój! - warczała Vae. - To c e r e m o n i a ! Ceremonia. Rytuał. Czasami oficjalny, czasami nie, ale zawsze - zawsze niezmienny w swoich intencjach. Kiedy kielich się napełnił, przyłożyła płasko ostrze noża do rany, po czym zatrzymała krwawienie za pomocą uzdrowicielskiego Fachu, którego nauczyła się specjalnie na takie okazje. Odłożyła nóż i podała kielich Talonowi. - Ofiarowana z własnej woli - powiedziała, zdając sobie sprawę, że wszyscy obecni mężczyźni zapamiętają jej słowa. - I z własnej woli przyjmowana.
- A N N E BISHOP -
Talon zawahał się, po czym wziął kielich, a na jego twarzy pojawił się głód. - Czynisz mi zaszczyt, pani. Dwa łyki. Dokładnie tyle mieściło się w kielichu. Krew ofiarowana z własnej woli miała inny smak niż krew skwaśniała od strachu. Talon zauważył tę różnicę, choć nie był do końca pewny, skąd się ona bierze. Z największą ostrożnością odstawił kielich na stół. - Czy ten pies rzuci się na mnie, jeśli uleczę twój nadgarstek? - spytała Shira. W odpowiedzi Cassidy wyciągnęła rękę. To było jedyne przyzwolenie, jakiego potrzebowała Uzdrowicielka. Kiedy tylko Shira zakończyła uzdrawianie, Cassidy zniknęła kielich, nóż i pudełko. Wolała oczyścić je w samotności. Spojrzała na Therana. Czy poczuł ulgę, widząc, że właśnie oficjalnie stworzyła dwór? Czy był zdenerwowany tym, że ofiarowała swoją krew Talonowi? Nie potrafiła odczytać jego uczuć, nie potrafiła poznać jego myśli. Nagle poczuła się tak zmęczona, że stało się to dla niej obojętne. - Panowie, to był długi dzień. Książę Powellu, bardzo proszę, prześlij Królowym Prowincji wyrazy mojego szacunku i zaproś je na spotkanie jutro rano. Nastała pełna napięcia cisza. - Czy Królowe Prowincji nie wiedzą, że Książęta Wojowników wybrali Królową Terytorium? - spytała Cassidy, nie będąc pewna, jak zinterpretować milczenie. - Nie mamy Królowych Prowincji - odparł Talon. - Wszystkie terytoria są podzielone na Prowincje i Okręgi - nie zrozumiała Cassidy. - Musicie mieć Królowe Prowincji. - Wszystkie zginęły dwa lata temu - wyjaśnił Talon. - Burza psychiczna, która przeszła przez Terreille, zabrała je wszystkie. Cassidy opadła na krzesło. - A Królowe Okręgów? - Pozostało ich kilka - odparł Talon. - Bo były zbyt stare lub zbyt słabe, by stanowić zagrożenie. Albo za młode, żeby stworzyć dwór i rządzić. -
136 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Na ognie piekielne, Matko Noc, niech Ciemność zlituje się nad nami. Myślała, że Książęta Wojowników Dena Nehele szukali kandydatki poza własnym terytorium, ponieważ nie było tu Królowej, której rządom gotowi byli się poddać. Theran nie powiedział jej, że nie będzie miała żadnych królowych do pomocy. Położyła ręce na stole i zamknęła oczy. Co powinna teraz robić? Tatulek wykładający na stół kawałki drewna, gwoździe, śruby i narzędzia. - Kotku, jeśli
nie jesteś pewna,
czym
dysponujesz,
rozłóż
wszystko
i przyjrzyj się temu dobrze. Wtedy zdecydujesz, czy da się coś zrobić z tego, co masz, nawet jeśli miałoby to nie być to, co planowałaś. Albo ustalisz, czego jeszcze potrzebujesz,
by uczynić to, co zamierzasz.
- Książę Powellu - powiedziała z zamkniętymi oczami, ponieważ pomagało jej, gdy w podświadomości rozmawiała z tatulkiem albo z bratem. - Potrzebuję mapy Dena Nehele - takiej, na której będzie całe terytorium i wszystkie Prowincje. Potrzebuję też osobnych map Prowincji z zaznaczonymi miastami i wioskami — i Krwawych, i plebejuszy. - Poszukam w biurze Zarządcy - obiecał Powell. - Muszę też dostać wykaz wszystkich królowych żyjących w Dena Nehele, wraz z informacją, gdzie mieszkają i jakie Kamienie noszą. Łącznie z dziewczętami za młodymi, żeby rządzić. Potrzebuję również listy Książąt Wojowników, z miejscem zamieszkania i rangą Kamieni. Książę Talonie, ty zajmiesz się gromadzeniem tych informacji. - To nie będzie łatwe - ostrzegł Ranon. - Królowe Shaladoru przetrwały, ponieważ żyją w ukryciu. Żadna z nich nie będzie chciała się znaleźć na takiej liście. Cassidy otworzyła oczy i spojrzała na niego. - W takim razie będziesz musiał je przekonać. Błysk w jego ciemnych oczach pokazał, jak ciężka to próba dla jego lojalności - jego wybór powie jej, czy może mu zaufać. Spojrzał jej w oczy i powiedział: - Twoja wola jest moim życiem. - Coś jeszcze? - spytała Cassidy. Nikt się nie odezwał, więc odsunęła krzesło od stołu i wstała. - W takim razie, panowie, ponieważ chciałabym dziś zjeść kolację w swoich apartamentach, życzę wam wszystkim dobrej nocy. Pani Shiro, czy zechcesz do mnie dołączyć? -
137 -
- A N N E BISHOP -
Shira była wyraźnie zaskoczona tą propozycją. - Z przyjemnością, pani - wyjąkała. Cassidy nie dała Theranowi czasu na protesty czy propozycję eskorty, z którą swoją drogą powinien był wystąpić. Nie obchodziło jej, jak to wygląda ani co pomyślą inni mężczyźni. Wyciągnęła Shirę z sali i jedynie Vae udała się za nimi. - Nie chcesz jeść kolacji ze swoim dworem? - spytała Shira. - Nie dzisiaj - odparła Cassidy. - Czujesz się zmęczona z powodu utraty krwi? O n a b y ć z m ę c z o n a m ó w i e n i e m d o m ę ż c z y z n - oświadczyła Vae, która biegła już przed nimi w podskokach. - Ty b y ć k o b i e t ą , nie g a d a ć c i ą g l e jak m ę ż c z y ź n i . Mała Sceltie skręciła za róg, prowadząc obie kobiety w stronę apartamentów Cassidy. Przez chwilę szły w milczeniu. - Czy ona zawsze jest taka bezpośrednia? - spytała wreszcie Shira. Cassidy westchnęła. - To przecież Sceltie.
-
138 -
DWANAŚCIE Terreille Gray podjechał taczką na skraj częściowo wypielonego klombu, tak jak robił to przez ostatnie kilka dni. Cassie nie wróciła. Wiedziała, że ziemia potrzebuje miłości, i sądził, że lubi pracować w ogrodzie. Dlaczego więc nie wróciła? Dobrze mu się pracowało u jej boku, podobał mu się dźwięk jej zachrypniętego głosu, gdy pytała o kwiaty. Chciał czuć jej zapach, choć nie śmiał podejść na tyle blisko, by poczuć go wyraźnie. Śnił o niej zeszłej nocy. Nie był to zły sen, jak te, które miewał o innych królowych. W tym śnie Cassidy pomagała mu włożyć piękny płaszcz, uszyty specjalnie dla niego. Jednak płaszcz nie leżał na nim dobrze. To go zezłościło - i przeraziło. A Cassie uśmiechnęła się smutno i powiedziała, że tego płaszcza nie można przerobić. Jeśli chce go nosić, sam będzie musiał się zmienić. Obudził się z bijącym sercem, bliski łez. Chciał nosić ten płaszcz. Urodził się, by go nosić. Nie miał jednak pojęcia, jak miałby się zmienić, aby na niego pasował. Cassie wiedziała. Cassie pomoże mu się zmienić we właściwy sposób. Dlaczego nie wróciła? Może uda mu się odszukać Therana? Może zdoła wejść do tego domu, odszukać go i zapytać, dlaczego Cassie nie wróciła? Zadrżał na myśl o przekroczeniu tych murów. Odwrócił się, popatrzył na dom... i zobaczył Cassie, która szła, dźwigając dużą tacę. Drgnął gwałtownie. Ona też drgnęła i naczynia zagrzechotały niebezpiecznie. Rzucił się do niej, by przytrzymać tacę, i chwycił Cassidy za ręce. Dotknął jej skóry. Spojrzał na ich złączone dłonie. Miał ochotę przedłużać tę chwilę w nieskończoność. - Gray, wszystko w porządku? - spytała. - Co? - Przepraszam, że cię przestraszyłam. Nie usłyszałeś, jak cię wołałam. -
139 -
- A N N E BISHOP -
- Wołałaś mnie na psychicznej nici? — Serce waliło mu z całych sił i nie wiedział, czy ze strachu, czy z radości. Cassie wyglądała na zdumioną. - Och, nie. Nie chciałam się narzucać. - Nie narzucałabyś się. - Chciał ją usłyszeć, poczuć ją w sobie. Ale... niezbyt głęboko. Nawet jeśli znała j u ż sekret, który próbowały siłą wydrzeć z niego inne królowe, lepiej nie wpuszczać jej zbyt głęboko za psychiczne bariery. Ale żeby porozmawiać z nią na psychicznej nici, nie musiałby ich otwierać... - Przyniosłam śniadanie - powiedziała Cassidy. - Nie wiedziałam, czy już jadłeś, więc starczy dla nas dwojga. - Mogę zjeść. - Wprawdzie dostał od stajennych coś do jedzenia, ale nie dość, by zaspokoił głód. Cassidy za pomocą Fachu zawiesiła tacę w powietrzu. Nalała im kawy, a potem rozerwała dwie bułki w taki sposób, żeby w środku utworzyło się wgłębienie. Jedną podała jemu, a drugą posmarowała niewielką ilością dżemu i wypełniła jajecznicą. - Kanapka z jajkiem - oświadczyła z uśmiechem. — Mój ojciec robi je zawsze, gdy ze śniadania zostaną jajka, i chowa do lodówki na później. Rodzice są małżeństwem od tylu lat, ale on chyba wciąż nie zdaje sobie sprawy z tego, że mama gotuje zawsze więcej jajek, żeby mógł przygotować sobie takie kanapki. Gray również napełnił swoją bułkę jajecznicą, po czym posmarował ją dżemem. Ugryzł i skrzywił się. - Za słodka? — odgadła Cassidy. - Tak - powiedział, zadowolony, że nie wziął więcej dżemu. - Ale smaczna - dodał szybko. Roześmiała się. Miała cudowny śmiech, ciepły i serdeczny. Tak inny od suchego, okrutnego dźwięku, jaki kojarzył mu się dotąd ze śmiechem kobiety. - Moja mama i ja lubimy je z dżemem. Mój brat woli dodawać czerwony sos, taki trochę ostry. - Brzmi lepiej. Rzuciła mu dziwne spojrzenie — i obdarowała jeszcze dziwniejszym uśmiechem. Nie był przepełniony złością, lecz po prostu dziwny. -
140 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Gray jadł kanapkę i popijał kawą, nie bardzo wiedząc, co dalej. - Nie wróciłaś - powiedział cicho. - Przyprowadzałem codziennie taczkę, ale nie wróciłaś. - Co wieczór podlewał też klomb, żeby ziemia pozostała miękka. - Chciałam wrócić, ale miałam strasznie dużo pracy. W kółko jakieś spotkania i raporty... Za każdym razem, gdy tylko chciałam wyrwać się do ogrodu, Theran zaganiał mnie na następne spotkanie. Mam wrażenie, że spędza za dużo czasu z Vae i powoli sam zmienia się w Sceltie. Gray roześmiał się. Poznał już tę małą Sceltie i chętnie bawił się z nią w aportowanie, ale zwykle trwało to krótko, bo rzeczywiście większość czasu spędzała z Theranem. Cassidy dolała mu kawy. - Wczoraj wieczorem postanowiłam sobie, że nie mogę skupiać się wyłącznie na pracy, że muszę mieć trochę czasu dla siebie. Dlatego co rano będę pracowała w ogrodzie, a dopiero potem umyję się, przebiorę i zajmę dworem. Gray poczuł się tak lekki, jakby miał zaraz wzbić się w powietrze. - Będziesz tu przychodziła codziennie? Kiwnęła głową. - Potrzebuję trochę czasu dla Cassidy, a nie tylko dla Królowej. Wiem, że jest dużo do zrobienia, ale naprawdę potrzebuję bywać w tym ogrodzie. Ja również potrzebuję, żebyś tu bywała, pomyślał Gray, odkładając filiżankę na tacę. - W takim razie nie marnujmy czasu, który tu spędzasz, Cassidy.
• • • Cassidy wracała do rezydencji, uśmiechając się do siebie. Ręce ją trochę bolały, ale praca fizyczna pozwoliła umysłowi odpocząć, skupić się na czymś innym niż mapy, listy i przekonywanie zachowawczych mężczyzn, że mogą j e j zaufać i przekazywać prawdziwe informacje, kiedy o nie prosi. Książęta Wojowników nie ufali królowym. Potrzebowali ich - i dla siebie, i dla Dena Nehele - ale po tylu latach brutalnych rządów już im nie ufali. Nawet ci, którzy należeli do niej, kluczyli ostrożnie i traktowali - 141 -
- A N N E BISHOP -
każde działanie, każdą informację j a k próbę, test, który ma pokazać, co ona zrobi, jak zareaguje. Shira również okazywała nieufność, ale w jej przypadku wynikała ona z faktu, że była Czarną Wdową i pochodziła z rezerwatów Shaladorczyków. Nie przywykła do akceptacji. Czy Shira i Ranon byli kochankami? Czy nadal tylko krążyli wokół siebie? Wiedziała, a przynajmniej miała nadzieję, że to nie jest j e j sprawa. Czy nie byłoby jednak miło patrzeć na miłość dwojga ludzi? Chyba jedyną osobą, z którą mogła zwyczajnie porozmawiać, był Gray, ale nawet on wyraźnie z czymś walczył za każdym razem, kiedy przebywała w pobliżu. No ale przynajmniej mogli rozmawiać o roślinach. Wspólna praca w ogrodzie sprawiała im radość, a podziwianie jej rezultatów przynosiło sporą satysfakcję. Cassidy wiedziała, że czas spędzony nad mapami może przynieść efekty w przyszłości, ale jedna godzina spędzona na pieleniu przynosiła je od razu. Gray zainspirował ją tego ranka do czegoś jeszcze. Wysłała już pierwszy raport dla księcia Sadiego i liścik do matki, ale teraz miała powód, żeby napisać również do Claytona. Zastanawiała się, czy brat będzie zaskoczony, gdy przeczyta w nim prośbę o przysłanie słoika tego czerwonego, pikantnego sosu, który sam tak lubi. Uśmiechnęła się szerzej, kiedy wyobraziła sobie wyraz twarzy Claytona, kiedy przeczyta od niej list. Tak, dzisiejszy poranek... - Pani? ...był miły. - Witam, książę Theranie. - Książę Powell od dłuższego czasu czeka, żeby przejrzeć z tobą raporty. - Zarządca ma wiele innej pracy - odparła sztywno Cassidy. - To bez różnicy, czy porozmawia ze mną godzinę wcześniej, czy godzinę później. A gdybym była naprawdę pilnie potrzebna, nietrudno mnie znaleźć. Theran zacisnął usta, jakby z trudem powstrzymywał się od powiedzenia czegoś niestosownego. - A teraz, książę, jeśli mi wybaczysz, muszę zabrać się do pracy. Odsunął się, robiąc jej przejście. -
142 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Naprawdę chciała go polubić, choćby dlatego, że był jej Pierwszą Eskortą, a to wymagało bliskiej współpracy. Jednak w drodze do swojego apartamentu zastanawiała się, czy warto się tak wysilać dla mężczyzny, który codziennie daje jej do zrozumienia, jak bardzo jej nie znosi. *
*
*
Suka. T h e r a n patrzył na ogrody, których część była j u ż wyraźnie mniej zarośnięta, i na kuzyna, który nadal tutaj tkwił, pracując zdecydowanie zbyt ciężko. Wystarczy jeden niewłaściwy ruch, a znów na wiele dni wyląduje w łóżku, obolały i oszołomiony medykamentami. No ale Cassidy musi mieć wypielony ogród, więc biedny Gray będzie się zaharowy wał, żeby tylko spełnić jej zachcianki. Naprawdę mogłaby zająć się ważniejszymi sprawami. Niech ją szlag! Dlaczego nie zostawi go w spokoju? Robił, co mógł, żeby znaleźć jej zajęcie, zrzucić na nią tyle obowiązków, żeby nie miała ani chwili na myślenie o Grayu i zmuszanie go do ciężkiej pracy. Ale dziś rano nie zdążył. Gdy zapukał do jej drzwi, żeby dowiedzieć się, kiedy zamierza wziąć się do pracy, Birdie powiedziała mu, że Cassidy już wyszła. Wyszła. Rzeczywiście. Ile czasu minie, nim znudzi ją patrzenie, jak Gray wyrywa chwasty, i wymyśli dla niego inne zajęcie? Niedoczekanie, pomyślał, wracając do domu. Byli z Grayem tego samego wzrostu i budowy. Obaj mieli ciemne włosy i zielone oczy. Kobiety, z którymi sypiał Theran, uważały, że jest przystojny i wystarczająco doświadczony, by przyjąć go na kolejną noc. Nie pragnął Cassidy. Kto mógłby pragnąć takiej kobiety? Choć musiał przyznać, że j e j głos mógł rozgrzać krew mężczyzny - o ile nie musiał patrzeć na jej twarz. Wypełni więc swój obowiązek wobec dworu i rodziny. Da pani Cassidy dostateczne powody, by nie myślała więcej o Grayu. *
•
•
Theran nie mógł dłużej odkładać tego nieprzyjemnego obowiązku. Cassidy wróciła do swoich apartamentów, a Pierwszy Krąg szykował się -
143 -
- A N N E BISHOP -
właśnie do tej rozkosznej godzinki, kiedy nikt nie będzie musiał tańczyć dla przyjemności Królowej. Wziął szal, który Cassidy zapomniała zabrać z bawialni, uśmiechnął się do pozostałych mężczyzn i ruszył w stronę wyjścia. - To chyba znak dla mnie — oświadczył. Zaległa pełna zaskoczenia cisza. - Jaki znak? - spytał Ranon, prostując się na krześle. - Przecież wiesz. - Myślałem, że to nie wchodzi w zakres obowiązków Pierwszej Eskorty. Theran wzruszył ramionami. - Nie, ale ten zakres zawsze można rozszerzyć. Sam nie był tego do końca pewien. Tak jak tego, czy nie przekroczy w ten sposób jakiejś granicy wyznaczonej w książkach o Protokole, które przywiozła ze sobą Cassidy. Uznał jednak, że kobieta, która nie ujeżdżała mężczyzny z pewnością od kilku dobrych dni, nie odrzuci takiej oferty, nawet jeśli nie będzie ona w pełni zgodna z tymi cholernymi zasadami. - Theranie, jesteś pewien? - spytał Ranon. W jego głosie pobrzmiewał niepokój. Nie, wcale nie był, ale musiał za wszelką cenę zapewnić bezpieczeństwo Grayowi. Znów się uśmiechnął. - Mogę wypełnić ten obowiązek wobec Królowej. Na szczęście po ciemku wszystkie kobiety wyglądają tak samo. Za drzwiami rozległ się jakiś szelest, ale kiedy je otworzył, nikogo za nimi nie było. Na ognie piekielne. Czyżby jakaś służąca podsłuchiwała ich rozmowę? Zresztą to bez znaczenia. Nie spieszył się w drodze do pokojów Cassidy, a i tak wydawało mu się, że stanął pod jej drzwiami o wiele za szybko. Zapukał dwa razy, a kiedy wreszcie otworzyła, zauważył, że plamy na jej twarzy są wyraźniejsze niż zwykle. - Czy coś się stało? - spytał. Patrzyła na niego bez słowa. - Zostawiłaś szal w bawialni. Żadnej odpowiedzi. - Mogę wejść? -
144 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Nie. - Miała ochrypły głos, jakby walczyła z jakimś silnym uczuciem. - Pani? - Wszystkie kobiety mogą wyglądać po ciemku tak samo, ale do mężczyzn nie odnosi się ta zasada. Tak się składa, że kobieta może dowiedzieć się w ciemności więcej o prawdziwej naturze mężczyzny niż w świetle dnia. Na ognie piekielne! To ona stała za drzwiami! - Słuchaj, j a . . . - Nie potrzebuję ani twojego członka, ani twojej litości. Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, a chwilę później poczuł, że zapieczętowała pokój Różowym. - Kurwa - mruknął pod nosem. Złożył szal i zostawił go pod drzwiami. Idąc korytarzem, zastanawiał się, jak bardzo będzie musiał płaszczyć się przed nią jutro rano.
-
145 -
TRZYNAŚCIE Terreille Po ciemku wszystkie kobiety wyglądają tak samo. Naprawdę
sądziłaś,
że
mnie podniecasz?
Cholernie
się
napracowałem
w twoim łóżku i Ciemności niech będą dzięki, że nigdy nie miałaś ochoty na przejażdżkę
za
dnia.
Po ciemku wszystkie kobiety wyglądają tak samo. Musiałem to robić przez długie pięć lat. Przynajmniej przy Kermilli nie będę potrzebował naparów na
utrzymanie wzwodu,
żeby wykonywać swoje
obowiązki. Po ciemku Wszystkie
wszystkie kobiety wyglądają
tak samo.
Wszystkie kobiety.
kobiety...
• • • Sny. Wspomnienia. Ból, jaki zadały jej słowa Faworyta w dniu, w którym odszedł z jej dworu, i wczorajsze słowa Therana. Gdy tylko zrobiło się jasno, Cassidy pospieszyła do ogrodów. Nie mogła zostać w tym domu, nie mogła w nim oddychać. Myślenie sprawiało ból. Uczucia sprawiały ból. Pamięć sprawiała ból. Theran jej nie pragnął i nie powinien nawet czynić takiej propozycji. Pierwsza Eskorta to nie to samo co Faworyt. Nie chciała mieć Faworyta. Nie chciała, żeby kolejny mężczyzna mówił jej, że nie jest wystarczająco dobra, wystarczająco ładna, wystarczająco podniecająca, wystarczająco namiętna, wystarczająco jakaś tam. Nie chciała znów tak cierpieć. Nigdy więcej. I właśnie teraz, kiedy powinna już uwolnić się od takiego bólu, kiedy żaden mężczyzna nie miał obowiązku grzać jej łóżka, Theran cisnął jej w twarz tę prawdę. Była dość dobra, jeśli służenie w jej łóżku mogło być drogą do spełnienia ambicji lub sposobem na ulżenie sobie, ale nikt nigdy nie będzie jej pragnął dla niej samej. -
146 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Nie mam narzędzi - wyszeptała do siebie. - Muszę mieć narzędzia. Najciszej, j a k mogła, weszła do wielkiej kamiennej szopy, ale dźwięczenie łopat wystarczyło, by Gray odsunął stary koc, który pełnił funkcję drzwi do jego pokoju. - Cassidy? Nie mogła z nim teraz rozmawiać. Z nikim nie mogła teraz rozmawiać. - Śpij dalej, Gray. Jest wcześnie. Potrzebne mi tylko narzędzia. Łopata, motyka, grabie, pazurki... - Chcesz teraz pielić? - Tak. - Trudno wziąć je wszystkie naraz. Łatwiej byłoby je zniknąć i przywołać z powrotem, kiedy j u ż będzie przy klombie. Nie chciała jednak sobie niczego upraszczać. Nie dzisiaj. Upraszczanie nie pomoże jej uciec przed tymi słowami. - Chcę dziś popracować sama. Musisz zostawić mnie samą. Uciekła z szopy i udała się w tę część ogrodu, której prawdopodobnie nie uprawiano od wielu lat. Ziemia tutaj nie była miękka jak na klombie, który oczyszczali z Grayem. Ta wymagała siły, potu, a nawet bólu. Nic łatwego. Nie tutaj. Po ciemku wszystkie kobiety wyglądają tak samo. Naprawdę sądziłaś,
że
mnie podniecasz?
Musi się ruszać. Musi. Praca. Ruch. Trzeba się ruszać. Nie myśleć. Jeśli pozwoli, by te słowa raz za razem odtwarzały się w jej sercu, po prostu położy się tutaj i już nigdy nie wstanie. Ebon Askavi Lucivar zamknął drzwi bawialni. Przez chwilę wyczuwał nastrój, z którym przyjdzie mu się zmierzyć, i nie spodobało mu się to, co poczuł. Wcale mu się to nie spodobało. - Draca powiedziała mi, że tu jesteś. Daemon odwrócił się od okna. - Otrzymałem pierwszy raport od Cassidy. - Jak jej idzie? Brat uśmiechnął się sucho. -
147 -
- A N N E BISHOP -
- Trudno powiedzieć. Myślę, że była zdenerwowana, gdy go pisała, i z całych sił starała się nie zdradzić złych emocji, więc brakuje w nim informacji. Jednak dowiedziałem się z niego, że jej Dowódcą Straży jest żyjący demon, Książę Wojowników z Szafirowym Kamieniem. Ponieważ w Dena Nehele nie znają yarbarah, poprosiła o przysłanie kilku butelek, opłaconych z daru dla Królowej. - Ty zajmujesz się tymi rachunkami, prawda? - T a k . A ponieważ przynajmniej połowa yarbarah produkowana w Kaeleer pochodzi z naszych rodzinnych winnic, postanowiłem doręczyć jej osobiście kilka skrzynek. - Możesz dostarczyć je osobiście do Stołpu w Kaeleer. Nie udasz się do Terreille. Daemon zesztywniał. Jego oczy zrobiły się szkliste. - Chcesz mi rozkazywać, fiucie? - spytał niebezpiecznie łagodnie. - Chcę ci tylko pomóc wykonać rozkaz naszej Królowej, nawet jeśli oznacza to, że po zakończeniu tej dyskusji obaj będziemy potrzebować Uzdrowicielki. Daemon odwrócił się do okna. - Ojciec powiedział ci, co się stało? - Powiedział, że wizyta Therana Szarego otworzyła stare rany - odparł Lucivar. Saetan powiedział mu więcej, a resztę potrafił odgadnąć sam. - A powiedział ci, że zaatakowałem Jaenelle? O Matko Noc. Lucivar odetchnął głęboko, nie wiedząc, co odpowiedzieć. - Powiedział ci, że przespał się z nią Sadysta? No proszę. Cóż, przynajmniej z tym potrafił sobie poradzić. - Słyszałem tylko, że Daemon, uwikłany w złe wspomnienia, zaatakował Jaenelle, a potem Sadysta rozkoszował się przejażdżką pełną jęków i orgazmów. - Co takiego? Na ognie piekielne,
ależ jest drażliwy.
- Sadysta używa seksu j a k o broni, ale zazwyczaj pojawia się pod wpływem wściekłości, nie pożądania - wyjaśnił. Daemon zachwiał się. Lucivarowi przypomniał się nagle inny czas i miejsce, to, j a k brat przyszedł do niego, j u ż niestabilny emocjonalnie, -
148 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
a on słowami zadał mu ranę, która nigdy się do końca nie zabliźniła. Nawet do dziś. - Słuchaj, stary, Daemon kocha się z Jaenelle, ale Sadysta tańczy Z Czarownicą — powiedział łagodnie. — Nie z nienawiści czy wściekłości. Tańczy z nią z pożądania. Tym razem, z jakichś powodów, nie towarzyszyła ci w tej przemianie i to cię wystraszyło. - A ciebie by nie wystraszyło? - Chyba żartujesz. Przerażasz mnie śmiertelnie za każdym razem, gdy zmieniasz się w Sadystę. Ale Jaenelle się ciebie nie boi. - Przeraziłem ją. - Ech, nie tak bardzo, j a k ci się zdaje. Poza tym uważam, że jeśli nastraszysz ją od czasu do czasu, to będzie pamiętała, co czujesz, kiedy to ona straszy ciebie. Co zresztą, jak musisz przyznać, robi dość regularnie. W odpowiedzi Daemon uśmiechnął się przelotnie, przyznając mu rację. Po chwili jednak uśmiech zniknął. - Czy ty kiedyś...? Ból. Strach. I stanowczo za blisko tych emocjonalnych ran budujących granicę, której Daemon nie mógł przekraczać, nie płacąc ostatecznej ceny. - Po prostu to powiedz. - Czy kiedyś czułeś zaborczość względem Marian? Lucivar usiadł w powietrzu, jakby siadał na stołku. - Zazwyczaj. Myślę o sobie jako o mężu Marian, myślę o niej jako 0 niezależnej czarownicy, która mieszka ze mną i jest matką mojego syna. Ale kiedy zostaliśmy kochankami, to ona przeniosła się do mojej sypialni - i do mojego łóżka - a nie odwrotnie. Więc praktycznie co noc powtarzam sobie: „moja". Daemon tylko patrzył na niego. Lucivar nie potrafił określić, co się dzieje w sercu czy umyśle brata, ale wiedział, że to, co tu zaraz powie, będzie miało znaczenie. Prawdziwe znaczenie. Więc starannie dobierał słowa. - Marian co noc przychodzi do mnie, ale czasami jest inaczej. Czasami czekam na nią w łóżku, a kiedy widzę, jak podchodzi, jak kładzie się przy mnie, czuję się... inaczej. Nie mam na to słów, Daemonie. Po prostu inaczej. Bardziej niebezpieczny. Nie tak jak w rui. Kiedy to się dzieje, nadal jestem obecny. Mój umysł jest obecny. Ale coś się we mnie zmienia 1 nie patrzę na nią w ten sam sposób co zwykle. -
149 -
- A N N E BISHOP -
Nie wiem, co ona dostrzega wtedy w mojej twarzy, w moich oczach. Czasami, gdy się kładzie, jest zdenerwowana, ale i podniecona. A czasami się boi. Mnie. Tego, kim jestem, kiedy przepełnia mnie to uczucie. Ich oczy spotkały się. Żaden z nich nie umknął wzrokiem. - Co wtedy robisz? - spytał cicho Daemon. - W te noce, kiedy jest zdenerwowana i podniecona, seks jest... pełniejszy. Ma inny smak. - A w inne noce? - Całuję j ą , ponieważ tego potrzebuję. I przytulam j ą , kiedy śpi. Ale nie kocham się z nią. Chociaż mam wrażenie, że zaraz wybuchnę, a ona zapewnia, że ma ochotę, nie kocham się z nią, kiedy wyczuwam j e j strach. Lucivar odetchnął. Niełatwo o tym mówić, nawet z bratem, którego się kocha. Nikomu wcześniej nie przyznał się do tego. - Chcesz mojej rady? - spytał. - Jasne. - Którejś nocy, kiedy nic cię nie pobudzi, kiedy będziesz całkiem spokojny, zaproś Jaenelle do swojego łóżka. Do łóżka, które jest twoje, a nie jej. - Żeby udowodnić, że nie zawsze spotka w nim Sadystę? - Och, nie. Nie, Daemonie. Sadysta obudzi się natychmiast, żeby bronić swojego terytorium. Ale nie sądzę, żeby skrzywdził Jaenelle. Będzie z nią igrał, ale jej nie skrzywdzi. Lucivar wyczuł w Daemonie zmianę, jakby fragmenty, które dotąd nie chciały do siebie pasować, nagle odnalazły swoje miejsca. - Zawiozę yarbarah do Dena Nehele - powiedział. - Chcę się tam rozejrzeć, a to dobry pretekst. Poza tym chcę rzucić okiem na tego żyjącego demona. - Czyli wrócisz późno? - Dam ci znać, kiedy będę w Stołpie. - W porządku. Mogę ci w czymś pomóc? Lucivar obdarzył brata leniwym, aroganckim uśmiechem. - Czujemy się odważni? - Daemon jęknął. - To dzień targowy. Miałem zabawiać małego przez parę godzin, żeby Marian mogła sama pójść do Riady. -
150 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Daemon jęknął głośniej, ale ten jęk nie zabrzmiał do końca szczerze. - Świetnie. Zgoda. Dla Marian - powiedział. - Oczywiście. Brat roześmiał się, a Lucivar odetchnął z ulgą. - Dasz radę wrócić do Terreille? - spytał Daemon. - Poradzę sobie. Sadi zawahał się. - Podniesiesz osłony? Lucivar zniknął dwie skrzynki z yarbarah. - Oczywiście. Muszę świecić przykładem. - Wyjął z pochwy nóż myśliwski i przyglądał się przez chwilę ostrzu, aż uznał, że to odpowiednia broń, żeby nosić ją na widoku. - Czy Surreal nadal jest na mnie wściekła za to, że ochrzaniłem ją, gdy weszła bez osłon do tamtego domu strachu? - Dźwięk twojego imienia nie wywołuje już u niej wiązanki przekleństw, więc chyba powoli dochodzi do siebie. Lucivar uśmiechnął się szeroko. - W takim razie czas wkurwić jakąś inną kobietę. Terreille Musiała się ruszać. Musiała pracować. Ruszać się. Pracować. Nie ustawać w ruchu. Za każdym razem kiedy zatrzymywała się na chwilę, ręce pulsowały jej w rytmie serca. Wiedziała, że to niedobrze, ale słowa nadal tylko czekały, żeby ranić, ciąć, rwać. Ból pleców, rąk, ramion i dłoni odpędzał je, tworzył mur, przez który nie mogły przeniknąć. Pracowała więc, ruszała się, odganiała od siebie te słowa.
• • • - Jak długo ona tak może? - Ranon był wyraźnie zmartwiony. Theran pokręcił głową, nie spuszczając wzroku z Cassidy. Wszyscy na nią patrzyli. Wczesnym rankiem cały Pierwszy Krąg zebrał się na tarasie i patrzył, jak ich Królowa miota się po ogrodzie. - 151 -
- A N N E BISHOP -
Czyli wstała wkurwiona. A gdyby nie podsłuchiwała, spędziłaby upojną noc i dziś rano czułaby się świetnie. Zamiast tego tkwiła w ogrodzie i kopała w ziemi, żeby wszyscy wokół wiedzieli, że mała Cassidy jest nadąsana. Nawarczała na Ranona, żądając, żeby zostawił ją w spokoju. A kiedy on, Theran, podszedł do niej, krzyknęła na niego. Krzyknęła. Tak przeraziła biednego Graya, że od tamtej pory trzymał się blisko tarasu. Przestanie,
kiedy zmęczy jq
udawanie skrzywdzonej,
pomyślał Theran.
0 Matko Noc, przecież nic takiego nie zrobiłem! - Co tu się dzieje, na ognie piekielne? Theran odwrócił się. Na progu stał Eyrieńczyk z Czerwonym Kamieniem. Książę Wojowników o szklistym spojrzeniu złocistych oczu, ostrzegającym, że balansuje na skraju morderczej furii, a może już nawet w nią wpadł. Ranon przybrał postawę bojową. Eyrieńczyk wyszedł na taras, ignorując Shaladorczyka. Patrzył na Cassidy. - Nie chcesz wdawać się ze mną w bójkę - rzucił Ranonowi przez ramię. - Uwierz mi, nie chcesz. - Odwrócił głowę i Theran poczuł gwałtowne pchnięcie mocy, kiedy spojrzenie złocistych oczu zatrzymało się na jego twarzy. Patrzył w oczy śmierci. Ten obcy mężczyzna wszedł do jego domu 1 Theran powinien stawić mu czoła, ale miał absolutną pewność, że w tej chwili patrzy w oczy śmierci. Potem Eyrieńczyk przeniósł wzrok na Graya. - Zrobiłeś coś, żeby ją wkurzyć? - spytał łagodnie. Gray pokręcił głową. - Więc przynieś dwa duże wiadra zimnej wody i postaw je tam. Wskazał miejsce obok schodów prowadzących na trawnik. - Już. Gray rzucił się pędem wykonać polecenie. - Co chcesz zrobić? - spytał Theran. - To, co wy powinniście zrobić j u ż dawno - odparł Eyrieńczyk. Zająć się waszą Królową. - Kazała nam odejść - zaprotestował Ranon. Eyrieńczyk parsknął. -
152 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Więc tak po prostu ją zostawiliście? Cóż, mnie tego nie powie. Kiedy tylko Gray wrócił z wiadrami, Eyrieńczyk ruszył ku Cassidy. Zbliżywszy się do niej, zagwizdał przeciągle. Uniosła głowę - i motykę, jakby to była broń. Eyrieńczyk bez słowa złapał trzonek narzędzia między jej rękami i pociągnął. Ona też pociągnęła. Spróbował jeszcze raz. Potem szarpnął mocniej, unosząc ją przez chwilę z ziemi, po czym odwrócił się i ruszył w kierunku tarasu, ciągnąc ją za sobą, uczepioną motyki. Usiłowała wyhamować, ale jej się nie udało, a Eyrieńczyk całkowicie ignorował jej coraz bardziej piskliwe rozkazy. - To moja motyka! - wrzeszczała, walcząc z całych sił, kiedy uniósł ją w powietrze na tyle, żeby wciągnąć ją na schody tarasu. - Puszczaj! To moje! - Aha. - Eyrieńczyk postawił ją koło wiader z wodą. - Moje! Szybki skręt nadgarstka i kawałek trzonka motyki między dłońmi Cassidy odłamał się gładko. Eyrieńczyk cisnął go na taras. - Złamałeś mi motykę! - wrzasnęła Cassidy. - Złamałeś mi motykę! Kiedy rzuciła części połamanego trzonka na ziemię, wiadra za jej plecami nagle uniosły się w powietrze i zalały ją zimną wodą. Wrzasnęła tak głośno, że wszyscy podskoczyli. Oprócz Eyrieńczyka. - Czy teraz będziesz skłonna posłuchać, mała czarownico? - spytał. - Ty... - Cassidy zamrugała szybko, patrząc na przybysza. - Właśnie. Pamiętasz mnie? - O cholera. — Jej oczy starannie ominęły Therana, zatrzymując się na chwilę na Ranonie i pozostałych, a potem wróciły do Eyrieńczyka. - Posłuchaj uważnie, Cassie, bo powiem to tylko raz - uprzedził Eyrieńczyk. - Jeśli masz problem z dworem, rozwiązujesz go z dworem. A jeśli z tego powodu ktoś zarobi kilka siniaków, to trudno. - Królowa nie robi krzywdy swojemu dworowi - odparła z dumą Cassidy. Eyrieńczyk złapał ją za nadgarstki i obrócił jej dłonie wnętrzem do góry. - A kobieta nie robi sobie czegoś takiego. Theran spojrzał na ręce Cassidy i poczuł, jak przewraca mu się w żołądku. Jak mogła to zrobić? Dlaczego nie przestała? Ona również spojrzała na swoje dłonie i zbladła. -
153 -
- A N N E BISHOP -
- Jeśli jeszcze raz zrobisz coś takiego, zawlokę cię z powrotem do Kaeleer - oświadczył Eyrieńczyk. - I własnoręcznie pochowam każdego, kto spróbuje mnie powstrzymać. - Nie masz prawa... - Zrób tak jeszcze raz, a siłą zaciągnę cię do twojego ojca, żebyś mogła wyjaśnić mu, dlaczego zrobiłaś coś takiego jego córce. To był kopniak prosto w brzuch. Usta Cassidy zadrżały, a oczy wypełniły się łzami. Ten cholerny Eyrieńczyk wiedział dokładnie, gdzie uderzyć, żeby poddała walkę. Drań. - Masz Uzdrowicielkę? - spytał skrzydlaty przybysz. -Tak. - Więc niech zajmie się twoimi rękami. Zajrzę do ciebie za chwilę. Musimy porozmawiać. Cassidy chwiejnym krokiem ruszyła do wejścia. Theran chciał ją podtrzymać, ale odskoczyła od niego gwałtownie. Zaczekał, aż zniknie mu z oczu, i odwrócił się w stronę nieznajomego. - Co ty sobie... I nagle odbił się plecami od ściany. Ręka Eyrieńczyka spoczywała na jego piersi, przytrzymując go w miejscu. Na ognie piekielne! Nawet nie zauważył, kiedy to się stało! - Kobieta robi sobie coś takiego tylko z jednego powodu. Ponieważ ucieka przed o wiele większym bólem — zawarczał Eyrieńczyk. — Doświadczenie mówi mi, że taki ból jest zwykle związany z jakimś fiutem. Podejrzewam też, że to ty jesteś powodem jej zachowania. Zresztą bez względu na to, gdzie tkwi problem, lepiej go rozwiąż, ponieważ jeśli jeszcze raz zastanę ją w takim stanie, obedrę cię żywcem ze skóry. Eyrieńczyk cofnął się, zostawiając zgarbionego Therana pod ścianą. Nieznajomy spojrzał na Ranona, który zesztywniał, jakby gotowy do starcia, jednak nie stawił mu wyzwania. - Czy w tym domu mieszka Dowódca Straży? - T a k - odparł Ranon. - Ale będzie mógł cię przyjąć dopiero po zachodzie słońca. - Mam tego świadomość. I przesyłkę dla niego. A także kilka spraw do przedyskutowania. -
154 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Ruszył w stronę domu. Nikt nie śmiał nawet zapytać go, dokąd idzie. - O Matko Noc - powiedział Ranon i spojrzał na Therana. - W porządku? - Siniaki, nic poza tym. Może oprócz tego, że spojrzał w oczy śmierci. Cassidy udała się do uzdrawialni, którą Shira urządziła sobie w skrzydle przeznaczonym na pracownie członków dworu. - Co się dzieje? - spytała Czarna Wdowa. - Ranon skontaktował się ze mną na psychicznej nici i kazał natychmiast tu przyjść. Był strasznie zdenerwowany. Co się...? Cassidy pokazała dłonie. - O Matko Noc! Shira pospiesznie obeszła stół, na którym przygotowywała toniki i lecznicze napary. Jej ręce zawisły nad dłońmi Cassidy, ale ich nie dotknęły. Oczy Królowej utkwione były w jakimś punkcie, tuż nad lewym ramieniem Shiry. - Możesz to uleczyć? - spytała. Shira odetchnęła niepewnie. - Chyba tak. Trochę czasu zajmie samo oczyszczenie ran i ich zbadanie, ale chyba tak. - Zaprowadziła Cassidy do stołu, wskazując j e j krzesło. Cassidy usiadła w milczeniu, zatapiając się w bólu. Nie zwracała uwagi na Shirę, która kręciła się po uzdrawialni, przygotowując napary do przemycia rąk i uzdrawiania. Popatrzyła na nią dopiero, gdy Uzdrowicielka postawiła na stole miskę. - Po co to? - spytała Cassidy. Shira zmierzyła ją przeciągłym spojrzeniem. - To nie będzie łatwe. Podejrzewam, że któraś z nas zwymiotuje, nim dojdziemy do końca.
• • • Gray poszedł za Eyrieńczykiem. J a k on śmiał oblać Cassie zimną wodą? I tak na nią nawrzeszczeć. -
155 -
- A N N E BISHOP -
Drań! Dlaczego Theran i Ranon nie zareagowali? Dlaczego mu na to pozwolili? Nie miał prawa. - Nie miał prawa! Eyrieńczyk zatrzymał się i obrócił głowę tylko na tyle, żeby pokazać, że ma świadomość obecności kogoś za nim. Zapewne przez cały czaś miał tę świadomość. Ten mężczyzna to była moc i wściekłość, jakich Gray nie odczuł nigdy dotąd. I tak się jednak nie powstrzyma. - To nasza Królowa! - krzyknął. - Nasza! Nie masz prawa na nią krzyczeć ani jej oblewać! Eyrieńczyk odwrócił się do niego. - Wasza Królowa - powtórzył cicho. - Więc czemu jej nie powstrzymałeś? W oczach Graya pojawiły się łzy. - Nie pozwoliła mi. Rozkazała mi odejść, zostawić ją w spokoju. I zrobiła sobie krzywdę. - Pochylił ramiona. - Zrobiła sobie krzywdę... Eyrieńczyk zbliżył się o krok. - Pierwszym obowiązkiem nie jest posłuszeństwo. Pierwszym obowiązkiem jest szacunek i ochrona. Drugim jest służba. A posłuszeństwo jest dopiero trzecim. - Ale jeśli nie słuchasz, zostajesz ukarany. Nieznajomy przyjrzał mu się. - Wszystko ma swoją cenę. Za sprzeciwienie się Królowej możesz zostać ukarany, a nawet zabity, również jeśli sprzeciwiasz się, by ją chronić. Ale podejmujesz ryzyko i robisz, co należy. Jeśli Królowa jest warta twojej lojalności, zrozumie twoje pobudki i ustąpi. Chociaż wcale j e j się to nie będzie podobać. - Nakazała wszystkim, żeby zostawili ją w spokoju. - To bolało, widzieć, jak zadaje sobie ból, i nie móc jej powstrzymać. - Ktoś ją zranił i... - Kto? — Gray poczuł, jak coś się w nim budzi. - Kto skrzywdził Cassie? - Nie wiem. I tak jest lepiej - odparł stanowczo Eyrieńczyk. — Wiem natomiast, że cierpiała, już zanim poszła do ogrodu, i że pracą w nim pró-
156 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
bowała rozładować swój ból i złość. Mężczyzna, który pełni obowiązki jej Pierwszej Eskorty, powinien dać jej godzinę, a potem skorzystać z Protokołu i ją powstrzymać. A gdyby to nie zadziałało, powinien jej się sprzeciwić. Gray zmarszczył brwi. - Protokół? To przecież tylko słowa. - Istotnie. Ale jedno zdanie złożone z właściwych słów mogło zapobiec temu wszystkiemu. Gray widział, w jakim stanie były ręce Cassidy. Jedno zdanie mogło temu zapobiec? Eyrieńczyk wydał jakiś dźwięk. Irytacja? Obrzydzenie? - Ten dwór miał się uczyć Starych Obyczajów. Wiem, że pani Cassidy przywiozła książki o Protokole. Czy żaden z was do nich nie zajrzał? - Nie wiem. - Gray potarł nos wierzchem dłoni. - Czy gdybym wypowiedział te odpowiednie słowa, nie zrobiłaby sobie krzywdy? Eyrieńczyk spojrzał na Graya nieodgadnionym wzrokiem. - Królowa nie lubi, kiedy mężczyzna sprzeciwia się jej i jest gotów z nią walczyć, więc jeśli będziesz ją powstrzymywał z pomocą Protokołu, zapewne na ciebie nakrzyczy. Bardzo. - Tylko tyle? Nakrzyczy na mnie? - Nie spodobałoby mu się to, ale w sumie nie brzmiało tak źle. - Może mnie uderzyć? - To zależy od kobiety. Ja parę razy oberwałem, ponieważ rozzłościłem czarownicę, którą trzeba było chronić przed nią samą. - Eyrieńczyk wzruszył ramionami. - Ale wolę mieć siniaki, niż patrzeć, jak ktoś, na kim mi zależy, zadaje sobie ból. Gdyby tylko Gray znał Protokół, mógłby... Rozejrzał się wkoło i nagle pojął, gdzie się znajduje. Był tak skupiony na Eyrieńczyku i swojej złości, że wcześniej nie zwrócił na to uwagi. - Jesteś tu bezpieczny - powiedział Eyrieńczyk. - Mnie nic nie zdoła się oprzeć. On wiedział... Jakimś cudem ten obcy wiedział. - Kim jesteś? - spytał szeptem Gray. Miał ochotę zwinąć się w kłębek i ukryć gdzieś głęboko. Miał ochotę uciec. - Nazywam się Lucivar. A ty? - Gray. - Drżał z wysiłku, kiedy opanowywał chęć ucieczki, ukrycia się, wykrzyczenia dawnego strachu aż do utraty głosu. -
157 -
- A N N E BISHOP -
Tamta Królowa nigdy nie przestawała zadawać mu bólu, póki nie zabrakło mu głosu. - Nie czuję się... dobrze - wyznał. To dlatego nie służył na dworze. Tak powiedzieli mu Theran i Talon. Oczywiście wcale nie chciał służyć na dworze. Przynajmniej zanim poznał Cassie. - Istotnie - powiedział Lucivar. - Nosisz blizny, i to głębokie. Czuję je w tobie. Kiedy mężczyzna ma takie blizny, są granice, których nie może przekroczyć, granice, które musi respektować, żeby pozostać sobą. Ale nie są one tak ciasne, jak sądzisz. Można wybrać, czy chce się prowadzić bezpieczne życie, czy sięgać aż do tych granic. Od czasu do czasu można je przekroczyć, choć to strasznie boli, i samemu zdecydować, czy gra była warta świeczki. - Ty też nosisz blizny? - spytał Gray. Lucivar kiwnął głową. - Owszem. I czasami nadal krwawią. Gray przyjrzał mu się uważnie. Ten człowiek go nie znał, nic nie wiedział o czasach, kiedy nie mógł dać sobie rady z własnym przerażeniem, kiedy jego ciało blokowało się nagle i nie mógł się ruszać. A jednak w jego słowach było jakieś przesłanie, obecne od pierwszej chwili, od kiedy się do niego odwrócił. - Nie jestem wojownikiem - powiedział. - Owszem, jesteś. - Lucivar uśmiechnął się smutno. - To, że twoje pole walki było inne, nie oznacza, że nie jesteś wojownikiem. Coś drgnęło, poruszyło się, znalazło swoje miejsce. - W e ź te książki o Protokole i przeczytaj je - poradził Lucivar. Następnym razem nie będziesz musiał stać i patrzeć, jak Cassidy robi coś głupiego. - Pierwszym obowiązkiem nie jest posłuszeństwo - powtórzył Gray. Lucivar uśmiechnął się, tym razem szeroko i szczerze. - To najważniejsza zasada, jakiej się nauczyłem. Gray odpowiedział mu uśmiechem, który j e d n a k zamarł mu na ustach, kiedy popatrzył na otaczające go ściany. Miał dojmujące wrażenie, że na niego napierają. - Chcesz, żebym cię stąd wyprowadził? - spytał Lucivar. Gray zawahał się. -
158 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Czy te granice, o których mówiłeś, mogą się przesunąć? - Do pewnego stopnia tak. Całe wyzwanie polega na tym, żeby dowiedzieć się, które są nadal płynne, a które wzniesione z kamienia. Widzę, Że wszedłeś właśnie do jaskini swojego wroga. Więc dość już badania granic, jak na jeden dzień. Gray kiwnął głową i wskazał drzwi po prawej stronie. - Ten pokój to najszybsza droga wyjścia. Nie przez drzwi, tylko przez okno. Ale pod nim nic nie rośnie. - Chodźmy. Kiedy Gray otworzył okno i był już jedną nogą na zewnątrz, uświadomił sobie, czego brakuje w psychicznym zapachu Lucivara. To było coś, co wyczuwał u wszystkich innych Książąt Wojowników, nawet u Therana i Talona. - Ty się nade mną nie litujesz - stwierdził. Lucivar obrzucił go taksującym spojrzeniem. - Wielu z nas nosi blizny, chłopcze. Największa różnica pomiędzy tobą a nami polega jednak na tym, że ty ze swoimi jeszcze nie nauczyłeś się żyć.
-
159 -
CZTERNAŚCIE Terreille Talon czekał na gościa w małym saloniku. Jako Dowódca Straży nie miał gabinetu, który przysługiwał Zarządcy - zresztą wcale nie chciał go mieć. Ten niewielki pokój stawał się powoli miejscem, gdzie mógł z kimś porozmawiać, jeśli miał jakieś prywatne polecenia, albo jeśli któryś z członków dworu chciał mu złożyć raport. Choć w sumie niewiele się działo. Miał jednak paskudne uczucie, że to się wkrótce zmieni. Nikt mu nie musiał mówić, że mają kłopoty. Wyczuł tę mroczną obecność natychmiast po przebudzeniu. Wiedział, że w rezydencji zjawił się groźny drapieżnik. A minutę po zachodzie słońca do jego drzwi zapukał Powell i powiedział, że czeka na niego Eyrieńczyk. Książę Wojowników z Czerwonym Kamieniem. - Z Czerwonym Kamieniem, akurat - mruknął Talon. Sam nosił Szafirowy i wiedział, jaki smak ma Czerwona moc. Jeśli ten Eyrieńczyk istotnie nosił Czerwony, mógł się założyć, że był to Kamień należny mu z urodzenia. A to oznaczało... Drzwi otworzyły się i pokój wypełniła kontrolowana furia. - Lucivar Yaslana — szepnął do siebie Talon, czując, jak miękną mu kolana. Nigdy nie spotkał go osobiście, Ciemności niech będą dzięki, ale Szaroczarny Kamień połyskujący na brązowej piersi przybysza nie pozostawiał żadnych wątpliwości. - Jestem Talon, Dowódca Straży - przedstawił się. - Wiesz, kim jestem? - spytał Lucivar. Talon kiwnął głową. Słyszał dość, żeby wiedzieć, z czym ma do czynienia. Lucivar uniósł rękę i na stole pojawiły się dwie skrzynki. Podszedł i zdjął wieko jednej z nich. - Najpierw sprawy oficjalne. To jest yarbarah, krwawe wino. Kontrolowanym ruchem otworzył butelkę, przywołał kieliszek, napełnił go i zaczął ogrzewać płyn nad językiem ognia czarownicy. -
160 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- Ponieważ musisz odnawiać swoją moc, powinieneś pić kieliszek trzy razy dziennie. Jeśli chcesz, możesz pić więcej, ale trzy kieliszki zapewniają dość krwi żyjącemu demonowi. Co dziesięć dni powinieneś dodać do tej diety trochę świeżej ludzkiej krwi. Ile, zależy od siły osoby, która ci ją da, ale zwykle dwie łyżki wystarczą. A raz w miesiącu powinieneś wypić kielich ofiarny nierozcieńczonej ludzkiej krwi. - Podał kieliszek Talonowi. - Yarbarah najlepiej smakuje na ciepło. Inaczej jest zbyt gęste. Otwartą butelkę najlepiej przechowywać w chłodnym miejscu. Talon przyjął kieliszek, ale nie napił się. - Dworu nie stać na wydatek na... - To dar dla Królowej. Wydatek nie obciąży dworu, a pozwoli ci służyć jako Dowódca Straży. Ktoś za to płaci, pomyślał Talon, ale nie próbował się dłużej opierać, gdyż zapach krwi pobudził jego głód. Pociągnął łyk, a potem szybko wypił do dna. Nie tak bogate i pełne mocy, jak ludzka krew, ale odpowiednie. - Istnieją specjalne rytuały dawania krwi - powiedział Lucivar. - Powinieneś je poznać. Talon zawahał się, potem ponownie napełnił kieliszek i ogrzał go nad ogniem czarownicy, tak jak Lucivar. - Skąd tyle wiesz o yarbarah? - spytał. - Mój wuj, kuzyn i starszy brat byli żyjącymi demonami. Mój ojciec jest Strażnikiem. Yarbarah to w mojej rodzinie codzienność. Talon napił się znowu i zmarszczył brwi. - Byli żyjącymi demonami? - Odeszli. - A twój ojciec jest...? - Krążyły pogłoski, że Yaslana to półkrwi bękart, którego ojciec nie jest znany. Według innych plotek ten nieznany ojciec spłodził również Daemona Sadiego, co czyniło Sadiego i Yaslanę przyrodnimi braćmi. - Strażnikiem - dokończył Lucivar. - Jednym z żyjących umarłych. I Wielkim Lordem Piekła. Talon poczuł na plecach lodowaty dreszcz. Ojcem Sadiego i Yaslany był Saetan? Na ognie piekielne, Matko Noc, niech Ciemność zlituje się nad nami! - 161 -
- A N N E BISHOP -
To wyjaśniało wiele rzeczy. I kazało się zastanawiać, czy zwrócenie się do Sadiego o pomoc nie było poważnym błędem, skoro jego brat zainteresował się Dena Nehele. I jego ojciec. To też nie była przyjemna myśl. - A jaka jest ta nieoficjalna sprawa? - spytał. Oczy Lucivara w ułamku sekundy zrobiły się szkliste. - Nie podoba mi się to, co tu widzę, Talonie. Nie podoba mi się to, co tu wyczuwam. Jeśli to się nie zmieni, zabiorę Cassidy do Kaeleer, a za sobą zostawię tylko trupy. - Nie masz prawa podejmować takiej decyzji. - Zapewniam cię, że mam. Wasza Królowa zrobiła sobie dziś krzywdę i nikt z jej dworu nawet nie kiwnął palcem, żeby ją przed tym powstrzymać. - Krzywdę? Jaką krzywdę? Co się stało? - Spytaj Pierwszy Krąg. Spytaj tego durnia, jej Pierwszą Eskortę. Ma szczęście, że jeszcze żyje. - Co się stało? - powtórzył Talon. - Uznałem, że dla wszystkich będzie lepiej, jeśli nie spytam o szczegóły. Na ognie piekielne. Coś było nie w porządku. Nawet jeśli Yaslana przybył tutaj, ponieważ poprosił go o to Sadi, jego zainteresowanie Cassidy wydawało się nieco zbyt zaborcze. - Dlaczego interesuje cię Królowa z Różowym Kamieniem? - spytał. Na co dzień próbował nie myśleć o niewielkiej mocy Cassidy, ponieważ była miłą dziewczyną - i ponieważ było w niej coś, co go do niej przyciągało, i to mocno - ale prawda była taka, że potrzebowali siły, a dostali słabość. Lucivar przechylił głowę, a jego twarz przybrała wyraz zimnego rozbawienia. - Nie wiesz? Twój chłopaczek z rodu Szarych ci nie powiedział? - O czym? - Kamienie, które nosi Królowa, to nie jest jej jedyna moc. Sam powinieneś o tym wiedzieć. Ile królowych, które tu mieliście przez ostatnie dziesięciolecia, mogłoby rządzić, gdyby nie miało wsparcia tej suki, Dorothei SaDiablo? -
162 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- Żadna - odparł gorzko Talon. - Ale co to ma wspólnego z teraźniejszością? - Chodzi o koneksje, mój książę. Patrzysz tylko na Kamienie Cassidy i zapominasz o jej koneksjach. - Jakich koneksjach? - Czy wiesz, dlaczego ona tutaj jest? - spytał Lucivar. - Ponieważ przyjaźni się z żoną Sadiego i Theran miał do wyboru przyjąć ją albo odejść bez Królowej - warknął Talon. Był do tego stopnia sfrustrowany, że stał się nieroztropny. - Z żoną Sadiego? - To Królowa, która najwyraźniej nie jest w stanie sformować własnego dworu, nawet z poparciem męża. W pokoju nagle zrobiło się przeraźliwie zimno. - Twój chłopak przemilczał parę spraw - stwierdził Lucivar niebezpiecznie spokojnie. - I tylko dlatego postaram się przymknąć oko na twój brak manier. Tym razem. Ponieważ Szary postanowił pominąć szczegóły albo nie pofatygował się o nie spytać - powinieneś zapytać Cassidy o kilka rzeczy. Na przykład o to, kto tak naprawdę przysłał ją do Dena Nehele. Chłód przemieniał mięśnie Talona w kamień. Nie byłby w stanie poruszać się dość szybko, by uniknąć ataku. Zresztą nie przetrwałby go, nawet gdyby zdołał się ruszyć. Pole walki. Starcie. To bez znaczenia. Każdy, kto kiedykolwiek walczył, wiedział, że nie przeżyje starcia z Yaslaną. - Wrócę tu, Talonie - zapowiedział Lucivar, kierując się w stronę drzwi. - Możesz na to liczyć. I następnym razem nie będę tak łagodny. Na to też możesz liczyć. Otworzył drzwi, lecz w progu zawahał się i odwrócił. - Ten Książę Wojowników, Gray. Talon przełknął z trudem. O Matko Noc! Jak ten bezbronny chłopiec miał sobie poradzić w konfrontacji z kimś takim jak Yaslana? - Co z nim? - Ile miał lat, kiedy go torturowano? Talon zdumiał się, niepewny, co o tym myśleć. - Skąd wiesz, że był...? Lucivar parsknął. -
163 -
- ANNE BISHOP -
- Przeżyłem tysiąc siedemset lat. Widziałem wiele dworów i wielu mężczyzn. Ten wyraz oczu nie jest mi obcy. To oczy kogoś, kto doskonale zna ból tortur. - Piętnaście - powiedział Talon. - Miał piętnaście lat i był najbardziej obiecującym Księciem Wojowników, jaki pojawił się tu od dwóch pokoleń. Nie taki dobry we władaniu bronią jak Theran, ale silniejszy pod innymi względami. Mógłby być silniejszy. - Westchnął, znów odczuwając dawny żal. - Kiedy dwa lata później odszukałem go i odebrałem tej suce, niewiele było w nim już z tego obiecującego chłopaka. Lucivar patrzył na niego przez długą chwilę. - Zadaj te pytania, książę - powiedział cicho. - Zadaj te pytania, nim będzie za późno. Talon zaczekał, aż Lucivar wyjdzie, po czym wychylił drugi kielich yarbarah. Potem zakorkował butelkę i rzucił na nią chłodzące zaklęcie. Chciał wypić więcej, potrzebował więcej krwi, ponieważ od dnia, kiedy Cassidy z własnej woli ofiarowała mu swoją, starał się nie prosić o nią Książąt Wojowników przebywających na dworze. - Za dużo ostrzeżeń, za mało informacji - zawarczał. Kiedy otworzył drzwi, stał za nimi Ranon. - Przyszedłem ci powiedzieć, że Eyrieńczyk odszedł - oznajmił. - Wchodź — nakazał Talon. Shaladorczyk wszedł nieufnie do pokoju. - Co, na ognie piekielne, się dzisiaj wydarzyło? — spytał Dowódca Straży. - Nie wiem - odparł Ranon. - Nie masz pojęcia, w jakich jesteśmy tarapatach, więc przestań ze mną pogrywać. - Nie wiem! Frustracja. Niepokój. Ranon nie próbował nawet ich ukrywać. - W takim razie powiedz mi, co wiesz.
• • • - Z całym szacunkiem, ale odmawiam wydania ci łopaty. I motyki. I grabi. I wszystkich innych narzędzi. Zamknąłem je w szopie za pomocą Fachu. -
164 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
Cassidy spojrzała spod oka na Graya, który zakradł się na klomb i stał teraz na odległość dużego kroku od niej. Bolały ją dłonie, kiedy opuszczała ręce, a barki, kiedy je podnosiła. Nie powinno j e j tu być. Powinna zostać u siebie, odpoczywać. Przespała się trochę, kiedy Shira ukończyła uzdrawianie i odprowadziła ją do j e j apartamentów, ale nie czuła się dobrze w pomieszczeniach. Tutaj, w ogrodzie, miała przynajmniej złudzenie swobody. Nagle, jakby na nowo, dotarły do niej słowa Graya. Przyjrzała mu się uważnie - jemu i książce, którą przyciskał do piersi niczym tarczę. - Czy to jedna z tych książek o Protokole, które przywiozłam? Kiwnął głową. - Gdybym przeczytał ją wcześniej, powstrzymałbym cię od zrobienia sobie krzywdy. - Kazałam ci odejść - powiedziała Cassidy. - Posłuchałeś mojego rozkazu. - Pierwszym prawem nie jest posłuszeństwo. Lucivar tak powiedział. Bardzo ci dziękuję, Lucwarze. Nawet gdyby Gray był dorosłym mężczyzną, ktoś taki jak Yaslana na pewno zrobiłby na nim wrażenie. - Ile czasu spędziłeś z Lucivarem? — spytała. - Niedużo. Najwyraźniej wystarczająco. W oczach Graya połyskiwało coś, czego jeszcze wczoraj nie widziała. - Możesz na mnie nakrzyczeć, jeśli chcesz - oświadczył z rozbrajającą szczerością. - Możesz na mnie nakrzyczeć, ponieważ nie dam ci żadnych narzędzi. Po raz pierwszy w życiu Cassidy doceniła swoje szkolenie w zakresie zachowywania pełnego godności wyrazu twarzy i spokojnego tonu, niezależnie od sytuacji. - Dziękuję, Grayu, ale nie mam w tej chwili ochoty krzyczeć. Wykorzystam twoje przyzwolenie przy innej okazji. - W porządku. - Zbliżył się ostrożnie i stanął tak blisko Cassidy, że aż otarł się o nią ramieniem. Nie chciała się zastanawiać, dlaczego stoi tak blisko, więc skierowała całą swoją uwagę na klomb. I zmarszczyła brwi. - Oczyściłeś go, prawda? — spytała. -
165 -
- A N N E BISHOP -
Kiwnął głową. - Wykopywałaś chwasty, ale nie usuwałaś ich. Ani kamieni. - Urwał, po czym dodał cicho: - Na niektórych kamieniach była twoja krew. Zrobiło jej się niedobrze. Nie zauważyła krwi. - Więc - ciągnął Gray, trącając ją lekko łokciem i wskazując kamień, który obkopywała dookoła, kiedy Lucivar wywlókł ją z ogrodu. - Jak sądzisz? Kamień zostaje czy kamień sobie idzie?
• * • Talon szedł w stronę ogrodów tak szybko, jak tylko pozwalała mu na to kaleka noga. Koneksje. Tak, wiedział, czym są koneksje. Jednak nie odczytał sygnałów we właściwym czasie. Nie uczynił wystarczającego wysiłku, by dowiedzieć się więcej o Królowej, która władała teraz Dena Nehele. Był rozczarowany brakiem mocy Cassidy i nie poddawał w wątpliwość rozpaczy Therana, że jedyna przysługa, o jaką mógł prosić, nie przyniosła rezultatu. Aż do dziś był przekonany, że sprawa została ustalona pomiędzy Sadim a Theranem - ze względu na Jareda. Teraz wiedział, że nie. Krew Jareda kupiła Theranowi audiencję, ale nic poza tym. Jedynym powodem, dla którego w ogóle mają Królową, były koneksje Cassidy z Sadim i Yaslaną. Lepiej będzie, jeśli dowie się, dlaczego dwaj mężczyźni z najciemniejszymi Kamieniami w historii Krwawych tak bardzo interesują się Królową noszącą zaledwie Różowy, chociaż jej nie służą. Gray zauważył go pierwszy. Mimo panującego zmierzchu Talon dostrzegł dziwny wyraz jego oczu. U innego Księcia Wojowników odebrałby to jako wyzwanie. Jednak ten wyraz znikł tak szybko, jak się pojawił, więc Talon odsunął od siebie tę myśl. - Pani? - zwrócił się do Cassidy. - Witaj, książę Talonie - odparła. - Powinieneś iść na kolację, Gray - powiedział. Jednak Gray nie ruszył się z miejsca. - Książę Talon subtelnie daje ci do zrozumienia, że chce ze mną porozmawiać w cztery oczy - wyjaśniła Cassidy. - A ty też chcesz z nim porozmawiać? - spytał Gray. -
166 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
Talon poczuł się tak, jakby wszedł na lód i właśnie zaczynał tracić równowagę. Co, na ognie piekielne, dzieje się dziś z tym chłopakiem?! - Zobaczymy się jutro - powiedziała Cassidy, trącając Graya łokciem. - Powinnam wrócić do domu, nim Vae zacznie mnie szukać. - W ł ó ż jutro kapelusz - nakazał Gray. - Dobrze. - I pamiętaj, że nie dotkniesz żadnego narzędzia. - Gray! - Będziesz na mnie krzyczeć? - Zastanowię się. Gray uśmiechnął się szeroko. Znów był tylko chłopcem. Ruszył lekkim krokiem w stronę stajni, gdzie czekała już na niego kolacja. Sam na sam z Cassidy, Talon zaczął zastanawiać się, w jaki sposób zadać jej te nieuniknione pytania. Minęło dużo czasu, odkąd ostatni raz miał do czynienia z Królową. Może za dużo... - Słyszałem o dzisiejszych kłopotach - zaczął, patrząc na jej ręce. Były zabandażowane tak grubo, że chyba nie miała z nich żadnego pożytku. Cassidy wzruszyła ramionami i zapatrzyła się na skopany klomb, który ledwie już majaczył w mroku. - Co z twoimi dłońmi? - spytał. - Shira mówi, że nie doszło do trwałych uszkodzeń - odparła. Przez jakiś czas muszę po prostu uważać, bo są bardzo wrażliwe. Talon kiwnął głową. - Opowiesz mi, co zaszło? - Nie. Postukał się palcem w pierś. - Jestem Dowódcą Straży, pamiętasz? - To... sprawa osobista. Osobista. Theran nie był głupi. Nie poszedłby do jej sypialni bez zaproszenia. Prawda? - Czy Theran...? - odwrócił wzrok. Nie chciał poruszać tego tematu, ale głębia wściekłości Yaslany - oraz to, w kogo była wymierzona - nie mogło ujść jego uwadze. - Czy Theran zrobił coś, czego nie powinien? -
167 -
- A N N E BISHOP -
- Nie. Wiedział, że kłamie, ale nie mógł jej tego wytknąć. Nawet jako Dowódca Straży nie mógł zarzucić jej kłamstwa. Mógł natomiast porozmawiać z Shirą i dowiedzieć się, czy Cassidy nie odniosła żadnych innych obrażeń. Nie podejrzewał jednak, żeby Uzdrowicielka miała dla niego złe wiadomości - gdyby krzywda Cassidy miała wymiar fizyczny, Eyrieńczyk nie pozostawiłby Therana przy życiu. - Słyszałem, że Yaslana wylał na ciebie kubeł wody - powiedział. Niezbyt rycerskie maniery. Cassidy spojrzała na Talona zdziwiona - ale pełna ulgi, że D o wódca S t r a ż y nie domaga się wyjaśnień w sprawie przyczyny stanu j e j rąk. - Och, to cały Lucivar. Wszystkim to robi. Kiedyś zezłościł się na swoją siostrę i wrzucił ją do stawu, chociaż była Królową, której służył. - W jaki sposób poznałaś kogoś takiego jak Yaslana? - Mój kuzyn Aaron służył w Pierwszym Kręgu Ciemnego Dworu, a Lucivar był tam Pierwszą Eskortą. Kiedy dwór sformował się oficjalnie, zorganizowano praktyki, żeby wszyscy mieli okazję pracować dla czarownic z Ciemnymi Kamieniami i dla Książąt Wojowników. No i uczyć się zasad Protokołu od samego Wielkiego Lorda. Talonowi opadła szczęka. - Uczyłaś się Protokołu od Wielkiego Lorda Piekła? - Nauka Protokołu rozpoczyna się przed Obrzędem Urodzinowym i trwa przez cały okres szkolenia. Lekcje Wielkiego Lorda dotyczyły raczej postępowania z mężczyznami noszącymi Ciemne Kamienie, jak również kontaktów z żyjącymi demonami. Jaenelle zawsze powtarzała, że charakter Lucivara to coś, czemu każda Królowa powinna stawić czoła przynajmniej raz w życiu. Czyli była tam również żona Sadiego. - Gdzie znajdował się ten ciemny dwór? Cassidy spojrzała na niego, wyraźnie zaskoczona. - Nie rozumiem? - Na każdym terytorium jest przynajmniej jeden dwór, który używa nazwy „ciemny" - wyjaśnił Talon. - Chciałem wiedzieć, gdzie znajdował się ten, o którym mówisz. -
168 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- W Kaeleer tylko jeden dwór nazywano w ten sposób - odparła powoli Cassidy. - Dwór w Ebon Askavi. O Matko Noc! - Dlaczego żona Sadiego sama nie założyła dworu, skoro miała takie referencje? - spytał Talon, choć raczej głośno myślał, niż spodziewał się odpowiedzi. - Kiedy Jaenelle wyleczyła się z ran, nie chciała już rządzić - wyjaśniła Cassidy. - A wszyscy tak ucieszyli się z jej ocalenia, że nikomu nie zależało na oficjalnym dworze. - Została ranna? - Dwa lata temu. Minęło kilka miesięcy, nim zyskaliśmy pewność, że przeżyje, i kilka kolejnych, nim ostatecznie wyzdrowiała. Dwa lata temu. Dwa lata temu. - Wpadła w wir burzy mocy, którą rozpętała armia Kaeleer? Cassidy zmarszczyła brwi. - Nie było żadnej armii. To zrobiła Jaenelle. Uwolniła swą pełną moc i oczyściła wszystkie trzy Królestwa z Krwawych skażonych przez tę złą Najwyższą Kapłankę. Talon zachwiał się. Poczuł tę moc, która dwa lata temu przetoczyła się przez Terreille. Poczuł jej ostrze, nim odeszła, nim go ominęła. Jedna czarownica uwolniła taką moc? Sama? Popatrzył na Cassidy. - To Theran ci nie powiedział? - zdziwiła się. - O czym? - Że Jaenelle była Królową Ebon Askavi?
• • • Theran przemierzał salę, rzucając spojrzenie na siedzącego przy stole Ranona za każdym razem, kiedy go mijał. - Talon na pewno kazał nam czekać tutaj? Ranon zmierzył go zimnym spojrzeniem. - Na pewno. Chciał się spotkać z całym Pierwszym Kręgiem, ale prosił, żeby dać mu wcześniej godzinę. Chyba coś go zatrzymało. Ciekawe
co? -
169 -
- A N N E BISHOP -
Kiedy kilka minut później Talon wszedł do sali, Theran wiedział już, że musiało stać się coś bardzo złego. Nigdy wcześniej nie widział żyjącego demona tak wstrząśniętego - i przerażonego. - Ty młody głupcze - rzucił Talon, kierując się prosto do niego. Coś ty narobił? Coś ty narobił?! Złapał go za koszulę na piersiach i potrząsnął z całej siły, a potem pchnął tak mocno, że Theran niemal upadł na mężczyzn siedzących przy stole. - Nic nie zrobiłem - warknął obronnie. - Najpierw pomyśl, a potem odpowiedz! - ryknął Talon. - Nic! Nie! Zrobiłem! - Zapomniałeś o kilku szczegółach, mój chłopcze. Takich, które mogą zniszczyć nas wszystkich i całe Dena Nehele. - Jakich szczegółach? - Koneksjach, Theranie. Koneksjach! Talon zgarbił się nagle i to było bardziej przerażające niż jego gniew. - Sam ponoszę równie wielką winę jak ty - powiedział cicho. - Nie przyjrzałem się uważnie. Nie pomyślałem, żeby spytać. Dopiero kiedy zarzucono mi wprost, że nie zapytałem... - Talonie, mówiąc zagadkami, nie pomagasz nam zrozumieć skali niebezpieczeństwa - wtrącił się Powell. Theran przeszedł na drugą stronę stołu, ale nie usiadł. Co też naopowiadała Talonowi Cassidy, że był na niego taki wkurzony? - Sprawiliśmy, że Lucivar Yaslana - bo to on był tym Eyrieńczykiem - ostrzy sobie na nas broń. A to oznacza, że Sadi również będzie się nam przyglądał i ostrzył własne oręże. Yaslana na pewno doniesie o wszystkim swojemu ojcu. Ojcu, który, tak się składa, jest Wielkim Lordem Piekła. Niektórzy mężczyźni wstrzymali oddech. Inni jęknęli. - A najgorsze jest to, że przyjaciółka pani Cassidy też nie będzie patrzeć na nas z sympatią - dodał ponuro Talon. - Przyjaciółka? - Ranon rzucił okiem na Therana. - Masz na myśli żonę Sadiego? Talon też spojrzał na Therana, a jego oczy były tak posępne, że ten zadrżał. -
170 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- Owszem, żonę Sadiego. I byłą Królową Ebon Askavi - powiedział wreszcie półgłosem. Zapadła ciężka cisza. - To ona wybrała Cassidy na naszą Królową - podjął Talon. - Więc lepiej wyjdźmy myślami poza jej Różowy Kamień i spróbujmy dowiedzieć się, jakie były przyczyny takiego wyboru. Panowie, popełniliśmy już jeden fatalny błąd. Nie stać nas na kolejny. Dlatego przeczytamy te książki o Protokole i opanujemy wszystko, czego podobno sami chcieliśmy się nauczyć. A jeśli Ciemność będzie nam łaskawa, Lucivar Yaslana przy kolejnej wizycie daruje nam zaproszenie na pole walki. Ebon Askavi Lucivar wszedł do bawialni i zatrzymał się. Był przygotowany na to, że ojciec będzie na niego czekał, ale... - Co ty tu jeszcze robisz? - spytał Daemona, podchodząc do niskiego stolika zastawionego przysmakami. - Czekam na ciebie. - Daemon położył kawałek sera na trójkątnym toście i dodał na wierzch mieloną wołowinę. - Wina? - spytał Saetan, wskazując otwartą butelkę. - Wolę piwo - odparł Lucivar, zajmując wolne miejsce przy stoliku. Nakładał sobie jedzenie na talerz, przyglądając się obu mężczyznom. Saetan wydawał się rozbawiony. To było najbardziej oględne określenie, jakie przyszło mu do głowy. Natomiast Daemon był wyraźnie naburmuszony. - Jak ci minął dzień? - spytał Yaslana, patrząc na brata. - Świetnie. - I nadal tu jesteś, ponieważ czekałeś specjalnie na mnie? Daemon mruknął coś niewyraźnie. - Zastanawia się, jak wyjaśnić żonie pewne szczególne zastosowanie Fachu - wtrącił Saetan. - O! - ucieszył się Lucivar. Daemon niezwykle wiele uwagi poświęcał przygotowywanej właśnie kanapce. - Marian jest prawie pewna, że zdoła zmyć farbę... - mruknął. W końcu. - 171 -
- A N N E BISHOP -
- O? Daemon sapnął. - Czy ta mała bestia nigdy się nie męczy? Saetan przycisnął jedną rękę do brzucha, a pięść drugiej z całej siły przytknął do ust. - O kurwa. Co się stało, bękarcie? - Twój brat popełnił błąd i zasnął - wyjaśnił mu Saetan. Daemon zawarczał. - Był spokój, więc pomyślałem, że mam chwilkę dla siebie. Siedzieliśmy na podłodze, a wszędzie dookoła leżały arkusze papieru. Wielkie arkusze. Dlaczego nie mógł malować po nich? - Na przyszłość może daj mu akwarele? Są mniej trwałe - powiedział Saetan. - I kto, na ognie piekielne, mówił temu malcowi o osłonach? W takim wieku? - warczał Daemon. Zapewne
młode
wilczki.
- Nie ja - zapewnił go Lucivar. - A więc Daemonar zdołał tak wpleść osłony w farbę, że nie da się jej usunąć w standardowy sposób? A przynajmniej nie na tyle, żeby nie zostały ślady? Saetan spiął się z całej siły, żeby powstrzymać wybuch śmiechu, a Daemon... - A co jeszcze, poza podłogą, pomalował mój syn? - spytał Yaslana. Martwą ciszę przerwał w końcu Saetan. - Stryjcia Daemona. Lucivar wylądował na podłodze, pokładając się ze śmiechu. Z pewnością rozjuszyłoby to Daemona, gdyby Lucivarowi nie towarzyszył ojciec. - A niech mnie - wysapał wreszcie, wczołgując się z powrotem na krzesło. Spojrzał na Daemona. Jego twarz wyglądała normalnie, poza tym, że była dziwnie czerwona. - Gdzie? Saetan oparł się o krzesło. - Cóż, Daemon będzie musiał wszystko wyjaśnić Jaenelle, nim zdejmie koszulę. W tym momencie na stole pojawił się dzbanek z piwem. - No dobrze. - Saetan zwrócił się do Lucivara. - To może teraz ty zdradzisz nam, dlaczego byłeś taki wkurzony, kiedy tu wszedłeś? -
172 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
Powinien wiedzieć, że przed tymi dwoma niczego nie zdoła ukryć. - Jakieś problemy? - spytał Daemon. - Niewykluczone. - Lucivar kilkoma łykami opróżnił szklankę i napełnił ją ponownie. - Cassidy zrobiła sobie krzywdę. Była tak zajęta uciekaniem przed bólem, że zupełnie zniszczyła sobie dłonie pracą w ogrodzie. - Zawahał się, a potem spojrzał na Daemona. - Mam wrażenie, że przyczyną jej bólu był ten cały Theran, ale nie wiem tego na pewno. Oczy brata zrobiły się szkliste i nieco senne - a chłód, który zaległ w pokoju, miał aż dwa źródła. - Dlaczego nie przywiozłeś jej z powrotem? - spytał Saetan niebezpiecznie łagodnie. - Jest tam jeszcze inny Książę Wojowników, mniej więcej w tym samym wieku, co Theran. Nazywa się Gray. Był torturowany, kiedy miał piętnaście lat, i nie doszedł po tym do siebie - ani emocjonalnie, ani umysłowo. Bezpieczniej się czuje jako chłopiec, ktoś, kto nie stanowi zagrożenia. - Lucivar pociągnął duży łyk piwa. - A jednak tylko on wystąpił w jej obronie. Powiedział mi wprost, że nie mam prawa zabierać nigdzie jego Królowej. Nazywał ją Cassie. - Kamień? - spytał krótko Saetan. - Nie widziałem, ale wyczuwałem Purpurowy Zmierzch. I wrażenie, że powinien nosić ciemniejszy. - Twoja opinia? - spytał równie lakonicznie Daemon. - To jeszcze nie jest dwór. Mężczyźni są dość oporni i niech mnie szlag, jeśli zrozumiem dlaczego. Więc zostawiłem instrukcje Vae. Będę tam, kiedy nadejdzie pierwszy księżycowy czas Cassie, tak na wszelki wypadek. A jeśli mężczyźni z jej Pierwszego Kręgu nie wzbudzą mojego zaufania, sprowadzę ją z powrotem. - Słusznie - zgodził się Saetan. - A co z Grayem? - spytał Daemon. - Możemy mu jakoś pomóc? Lucivar pomyślał przez chwilę, a potem pokręcił głową. - Jeszcze nie. Ale powiem wam jedno: jeśli ten chłopak postanowi się obudzić, Dowódca Straży będzie miał pełne ręce roboty.
-
173 -
PIĘTNAŚCIE Terreille Kiedy Shira zdjęła ostatni bandaż, przyjrzała się uważnie dłoniom Cassidy i odetchnęła z ulgą. Podobnie jak sama Cassidy. - Musisz na nie uważać - ostrzegła Shira. - Naprawdę uważać. Uzdrawianie nadal trwa pod skórą. A sama skóra jest jeszcze delikatna. Wystarczy ostre źdźbło trawy, żeby ją przeciąć. - Chcesz mi powiedzieć, że mam nie pracować w ogrodzie? - Chcę ci powiedzieć, żebyś bardzo uważała na to, co robisz, przez następne kilka dni - wyjaśniła Shira. - Owiń dłonie ciasną osłoną. I noś rękawiczki. Cassidy przewróciła oczami. - Mówisz jak mój ojciec. - Może więc powinnaś go słuchać. Popatrzyły na siebie, lecz Shira zaraz odwróciła wzrok, jakby nagle uświadomiła sobie, że przekroczyła jakąś granicę. Bo istotnie tak się stało. - Chyba zostałyśmy przyjaciółkami - powiedziała Cassidy, dostrzegając w oczach Uzdrowicielki zaskoczenie, ale i radość. - Chyba tak - odparła ostrożnie Shira. - Co więc zamierzasz najpierw, skoro możesz już coś robić? - Nie będzie to pierwsze, co zrobię, ale dziś wieczorem przygotuję sobie długą, gorącą kąpiel i będę w niej leżeć, aż skóra mi się pomarszczy. - Dostateczną karą za zrujnowanie stanu rąk była konieczność mycia się pod prysznicem. A fakt, że potrzebowała pomocy również przy bardziej intymnych czynnościach... To przypomniało jej o sprawie, którą musiała przedyskutować z Shirą. - Znasz jakiś napar opóźniający księżycowy czas? - spytała. Uzdrowicielka zmarszczyła brwi. - Dlaczego chcesz go opóźnić? To tylko sprawi, że następny będzie gorszy. Cassidy nie bardzo wiedziała, jak to wyjaśnić, by nikogo nie obrazić. Już sam fakt, że chciała opóźnić te dni, był w pewnym sensie obraźliwy. -
174 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- Nie ufasz im, prawda? - spytała Shira. - Nie ufam komu? - Pierwszemu Kręgowi. Nie ufasz, że cię ochronią. Nie ufasz, że nie zwrócą się przeciwko tobie. Cassidy nie chciała tego przyznać, ale nie mogła dłużej zaprzeczać prawdzie. Podczas pierwszych trzech dni księżycowego czasu czarownica była zupełnie bezbronna, ponieważ nie mogła używać swojej mocy. A tu, w Dena Nehele, Cassidy czuła się jeszcze bardziej bezbronna niż w Dharo. Shira rzuciła jej zamyślone spojrzenie. - Możesz zaufać Ranonowi. On cię nie skrzywdzi. - Nie jest pewien, czy chce mi służyć. - Nie, tego akurat jest pewien - odparła w zamyśleniu Shira. - On jest po prostu... zaskoczony tym, jak na ciebie reaguje. W oczach Cassidy pojawił się przebłysk zrozumienia. Szczególnie na widok postawy Shiry, która wyraźnie próbowała przygotować się na bolesną prawdę. - Chce powąchać moją szyję - zaryzykowała Cassidy. Shira zawahała się, a potem kiwnęła głową. - I nie jest przekonany, czy to nie jest coś seksualnego. Kolejne niechętne kiwnięcie głową. - Ale nie jest - dokończyła Cassidy. Uzdrowicielka otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Nie jest? - Nie. Nie wiem, na czym to polega, bo ja nic nie widzę ani nie czuję. Nie jestem pewna, co ten impuls oznacza dla mężczyzn, wiem natomiast, że nie ma on związku z seksem. - Cassidy była tego prawie pewna. Może powinna napisać do Jaenelle i zapytać o tę konkretną sytuację? - Kiedy przygotowywałam się do przybycia tutaj, Jaenelle uprzedzała mnie, że każdy Książę Wojowników, który naprawdę do mnie należy, będzie chciał wąchać moją szyję. I że nie powinnam robić z tego problemu. Shira otworzyła usta ze zdumienia. - Jaenelle? Powiedziała ci to Czarownica? Najwyraźniej reszta dworu znała już szczegóły, które zdradziła Talonowi na temat Jaenelle Angelline. Może to dlatego od kilku dni Theran okazywał jej taką sztywną uprzejmość. -
175 -
- A N N E BISHOP -
- T a k . Kiedy potem o tym myślałam, przypomniało mi się, że sama widziałam, j a k wszyscy mężczyźni z jej Pierwszego Kręgu stają za Jaenelle, po j e j prawej stronie, żeby móc... No cóż, nie robili tego jawnie, ale zasadniczo stawali tak, żeby móc ją wąchać. I nie było w tym nic seksualnego. Myślę, że seks może pojawić się w przypadku Faworyta, ale on przybył na dwór kilka lat po moim odejściu. W i d z i a ł a m tylko, j a k całuje ją w to miejsce Lucivar, j e j brat, ale to był zwyczajny przyjacielski pocałunek. Taki j a k wtedy, gdy Clayton, mój brat, całuje mnie w czoło. - To nie jest seksualne - powtórzyła sobie Shira, jakby nadal nie do końca w to wierzyła. Cassidy pokręciła głową i uśmiechnęła się. - Ranon cię kocha. Domyśliłam się tego j u ż pierwszego dnia, kiedy zaoferowałaś mi swoją służbę. Jeśli więc chcecie zamieszkać razem, nie mam nic przeciwko temu. A jeżeli zechcecie się zaręczyć, wydamy przyjęcie, nawet jeśli Theran miałby marudzić na temat niepotrzebnych wydatków. - Zmarszczyła brwi. - Są tu jeszcze jakieś Kapłanki, prawda? Nieco zdumiona Shira kiwnęła głową. - Ale przecież jestem Czarną Wdową - powiedziała. - Cóż, sądząc z tego, jaka była reakcja mężczyzn, kiedy się tu zjawiłaś, nie będzie to łatwe. Ale nie powinnaś pozwolić, by cokolwiek rozdzieliło cię z kimś, kogo kochasz. Shira podeszła do okna i zapatrzyła się w dal, co chwilę dyskretnie ocierając policzki. Cassidy ruszyła więc w stronę wyjścia, żeby wymknąć się niepostrzeżenie i dać jej nieco czasu na łzy szczęścia. - Ile ci jeszcze zostało do księżycowych dni? - spytała Shira, odwracając lekko głowę. - Niewiele. W zasadzie mogą się zacząć w każdej chwili. - Przyrządzę napar, który je opóźni. Ponieważ to j u ż prawie twój czas, nie jestem pewna, czy ominiesz cały cykl, ale zdołasz może trochę lepiej poznać tutejszych mężczyzn. - Dziękuję. Cassidy wyszła z uzdrawialni i zatrzymała się za drzwiami. W Dharo podjęła zaledwie kilka decyzji, które miały jakieś znaczenie. Tutaj każda, nawet najbardziej błaha, rozejdzie się echem po całym terytorium. -
176 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
Bądź sobą - tak brzmiała ostatnia rada Jaenelle. Może nie osiągnie wiele. Może dwór postanowi zatrzymać ją tu na rok w charakterze figurantki, żeby rządzić za jej pośrednictwem. Wszyscy oni są od niej silniejsi, więc sama nie zdoła uczynić nic, jeśli zwróciliby się przeciwko niej. Dziś jednak zrobiła coś cennego i nawet jeśli więcej tutaj nie osiągnie, przynajmniej tych dwoje nie będzie już musiało ukrywać swojej miłości. Podążała lekko w kierunku tarasu i nie mogła powstrzymać uśmiechu.
• • * Gray udawał, że grabi skopaną ziemię, ale tak naprawdę obserwował Cassie. Jej kroki były długie i swobodne, takie j a k ona cała. Jej warkocz w promieniach słońca zdawał się być jeszcze bardziej ognisty. Każdego ranka - od dnia, kiedy zniszczyła sobie dłonie — przychodziła tu, by posiedzieć na krześle, które dla niej wystawiał. Rozmawiali o roślinach, a on kopał i pielił, porządkując stopniowo ogrody. Cassie opowiadała mu też o Protokole, ponieważ co wieczór o nim czytał i zawsze miał mnóstwo pytań. Lubił swobodę, jaką przy niej odczuwał. Zawsze z niecierpliwością czekał na tę godzinę, którą spędzali razem, nim musiała wrócić do obowiązków Królowej. Miał nadzieję, że spodoba jej się dzisiejsza niespodzianka, którą ukrył na taczkach. - Patrz - powiedziała na powitanie Cassidy, z szerokim uśmiechem pokazując mu dłonie. - Zdjęli mi bandaże. Gray odłożył grabie i wytarł ręce o spodnie, a potem ujął ostrożnie jej palce. Uleczone. Nie została nawet jedna blizna. Uleczone, ale nie całkiem. Jeszcze nie. A jeśli już nigdy nie będą tak silne jak kiedyś? Dostał tę bolesną lekcję wiele lat temu. - Nie są dość mocne, żeby kopać - stwierdził. - Jeszcze nie. - Nie będziemy wiedzieć, póki... -
177 -
- A N N E BISHOP -
- Nie - oświadczył ostro. Nagle poczuł pewność siebie, której źródła nie potrafił wyjaśnić. - Nie są jeszcze dość silne, Cassie. Nie dość na kopanie w ziemi, której nikt nie uprawiał od wielu lat. Była zdumiona, że warczy na nią w ten sposób. I urażona. Dostrzegł to, więc dodał szybko: - Ale możesz sadzić. - Sadzić? Odsunął się, żeby odsłonić taczki. - Och - powiedziała, biorąc pojemnik z sadzonką. - Co to? J u ż nie była urażona. Teraz była ciekawa i podniecona - sadzonki radości. - Nie znam prawdziwej nazwy, ale mówi się na nie niebieska rzeka - wyjaśnił. - Pną się lekko i mają małe, niebieskie kwiatki. Kwitną pod koniec wiosny i latem. Jeśli się je wtedy przytnie, zakwitną jeszcze raz. Myślałem o tym kamieniu, co do którego nie miałaś zdania. Nadal patrząc na sadzonkę, Cassie kiwnęła głową. - Tak, jest w nim taka śmieszna dziura. - Chyba akurat na wielkość doniczki. Jeśli zasadzisz w niej jedną sadzonkę, a resztę przed kamieniem... - Będą wyglądać jak wodospad wpadający do rzeki. Gray, to wspaniały pomysł! - Pocałowała go przelotnie, prosto w usta, a potem pochyliła się nad taczkami i zaczęła coś szeptać do roślin. Gray zamarł. Pocałowała go. I to wcale nie w podły sposób. Nie w taki, który zapowiada, że zaraz go zwiąże i zada mu ból. Nie tak, jak tamta Królowa. Jednak też niezupełnie tak, j a k kobieta całuje mężczyznę. Przynajmniej tak mu się zdawało. Było po wszystkim, nim zorientował się, co się dzieje. W sumie nie miałby nic przeciwko takim prawdziwym pocałunkom, gdyby chodziło o Cassie. Czy chciałaby naprawdę go pocałować? - Gray? - Co? - Gdzie jesteś? - Co? -
178 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
Cassie stała przed nim, trzymając w rękach dwie doniczki. Uśmiechała się, ale była trochę zdziwiona. - Miałeś przedziwny wyraz twarzy - powiedziała. - O czym myślałeś? O nie, na pewno nie odpowie na to pytanie. - Pytałaś mnie o coś? Przyglądała mu się przez chwilę, a potem pokręciła głową. - Mężczyźni są doprawdy dziwni. Nawet w połowie nie tak dziwni jak kobiety, pomyślał. - Pytałam, skąd masz te sadzonki. - Och, to. W mieście mieszkają dwie kobiety, które hodują rośliny na sprzedaż. Mają szklarnie i w ogóle. Są jeszcze dwie siostry, które hodują zioła dla Uzdrowicielek, takie do naparów i maści. Więc kiedy Shira i Ranon poszli wczoraj wybrać zioła, wybrałem się z nimi i znalazłem te sadzonki. - Chciałabym zobaczyć, co tu można dostać - powiedziała Cassie. Może moglibyśmy pójść tam razem jutro rano albo pojutrze? - Zmarszczyła nos. - Nie byłam jeszcze w miasteczku. Tyle tu roboty. - Razem? - spytał Gray, zastanawiając się, dlaczego jego serce zaczęło nagle tak dziwnie bić. - Tak, ty i ja. Och, przypuszczam, że muszę mieć też oficjalną eskortę, żeby wszystko zostało załatwione właściwie. - Protokół - potwierdził Gray, kiwając głową. - Musisz świecić przykładem. Przewróciła oczami. - Wiem, że mieszkałeś tu całe życie, ale mówisz, jakbyś pochodził z Kaeleer. Jej słowa sprawiły, że poczuł się dziwnie - dziwnie dobrze. Był silniejszy w sposób, którego nie potrafił opisać. - Pomyślałam, że mógłbyś ze mną pójść - ciągnęła Cassie. - Oczywiście, jeśli chcesz - dodała. - Chcę. Jej uśmiech, kiedy była szczęśliwa, jaśniał bardziej niż słońce. - Tracimy czas — powiedziała. Odstawiła pojemniki i wyciągnęła ręce. - Patrz. Podwójna osłona i do tego grube rękawiczki. — Przywołała je i włożyła na dłonie. -
179 -
- A N N E BISHOP -
- I kapelusz - zaznaczył Gray. Zmarszczyła nos, ale usłuchała i przywołała kapelusz. - Będziesz na mnie krzyczeć? - spytał. - Nadal nad tym myślę. Tylko się uśmiechnął.
• • • Cassie? Cassie! Gray zatrzymał się, widząc niezdecydowanie Sceltie. Vae najwyraźniej miała własną opinię na temat pracy Cassidy w ogrodzie - zresztą, na ognie piekielne, ten pies miał opinię na każdy temat. Chyba nie była pewna tylko tego, czy przyzwolenie na podszczypywanie odnosi się też do Królowej. - Nic j e j nie jest - zapewnił ją Gray, zadowolony, że ma pretekst do przerwania pracy. Chociaż wiedział, że nie potrzebuje pretekstu - nie przy Cassie. Nie chciał jednak przyznać się do tego, co z taką łatwością sam jej wytknął: czasami szkód nie da się uleczyć, jeśli nie uważało się podczas uzdrawiania. Nie chciał, żeby wiedziała. Nie był gotów jej tego powiedzieć. Jeszcze nie teraz. Znał jednak ostrzegawcze objawy i wiedział, że musi uważać, bo inaczej stanie się słaby i obolały. - Tak, nic mi nie jest - potwierdziła Cassie. Zdjęła rękawiczki i pokazała Vae swoje dłonie. - Widzisz? Nic nie boli. - Potem spojrzała na Graya. - Ale ręce mają dość pracy na dziś. Z uśmiechem wzruszył ramionami. - I tak już nic nie zostało do zasadzenia. - Zrobiłeś to specjalnie? - Może. Przyjrzała mu się, jakby nawiązywała się między nimi nić porozumienia. Potem spojrzała na Sceltie. - Wyszłaś na spacerek? T h e r a n p o w i e d z i e ć , ż e j a się k r ę c i ć p o i ) n o g a m i i ż e b y w y j ś ć - odparła. - Uszczypnęłaś go, prawda? - spytała Cassie. -
180 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
W i e l e r a z y o n nie s ł u c h a ć , p ó k i g o nie u s z c z y p n ą ć . A l e o n się u c z y ć . - Chciałabym obejrzeć resztę ogrodu, poczuć go jako całość — Cassie zniknęła rękawiczki i wstała. - Dobrze, ale ostrzegam, że to jest najlepsza jego część. - powiedział Gray. - Tam, pod murem, ziemię zarosło jakieś zielsko. Ciągle odrasta. Nie sposób go trwale wyplenić ani nawet spalić. - Przyjrzę mu się. - Cassie odwróciła się w stronę domu. - A co z tym martwym drzewem? Dlaczego nikt go nie wyciął? - Nie można. - Gray potarł nos wierzchem dłoni. - To miodowa grusza. Jest symbolem rodu Szarych. Dlatego królowe ją zostawiły. Między innymi dlatego. - Ale przecież jest uschnięta. - Wiem. Po wyrazie jej oczu rozpoznał moment, w którym zrozumiała. - Suki - powiedziała cicho. - Jest sucha, ale i tak była im zawadą - powiedział Gray. - Rozmawiałem z mężczyznami, którzy tu pracowali i których ojcowie pracowali tu przed nimi. Mówili, że niektóre królowe próbowały zniszczyć to drzewo, ale ono na to nie pozwala. Opiera się piłom i siekierom. A jego korzenie wrosły tak głęboko, że nie da się ich wykopać. Ziemia wokół jest tak twarda, że można na niej połamać łopatę, a Fach j e j nie tyka. Królowe twierdziły, że zostawiły to drzewo jako symbol wygaśnięcia rodu Szarych, ale tak naprawdę zostawiły je, ponieważ nie były w stanie go usunąć. - Może dlatego, że ród nie wygasł do końca? - powiedziała w zamyśleniu Cassie. - Może. - Ciągle słyszę imiona: Jared i Lia, Blaed i Thera. Ci ludzie musieli być bardzo ważni dla tej ziemi, ale wiem o nich tak niewiele. Czy ktoś zna ich historię? A może też zaginęła, kiedy inne królowe przejęły Dena Nehele? - Wszyscy znają ich historię - odparł Gray. - Ja też. I Theran. Talon wie najwięcej, ponieważ znał ich osobiście. Wszyscy byli przyjaciółmi. - Myślisz, że opowie mi coś o nich? - Opowie. Ja też mogę. - 181 -
- A N N E BISHOP -
Cassidy patrzyła na drzewo i wydawała się trochę smutna. Potem uśmiechnęła się do Graya. - Lepiej obejrzę resztę ogrodu, nim ktoś zacznie mnie szukać. Patrzył, jak odchodzi, z Vae podskakującą u jej boku. Kiedy przestąpił z nogi na nogę, poczuł ostrzegawcze mrowienie w krzyżu. - Dość - powiedział sobie. Zaskoczyło go, jaką gorycz wywołała świadomość, że nie może j u ż dziś pracować. Nigdy wcześniej tak bardzo mu to nie przeszkadzało. Jednak to było w czasach, kiedy fakt, że uznają go za słabego, nie miał dla niego znaczenia. Jeszcze tylko jedno, pomyślał, znikając narzędzia. Musi przynieść wiadro wody i podlać sadzonki. Użyje jednak do tego Fachu, zamiast wysilać ciało. Potem coś zje i usiądzie w cieniu, by przeczytać ten fragment książki, w którym... Gray? G r a y ! Jego ciało zesztywniało, gdy wyczuł panikę w głosie Vae. Odszukał wzrokiem Cassie i zobaczył ją na skraju ogrodu. Wycofywała się z zarośniętego chwastami miejsca. Jedną dłoń przyciskała do ust. Działo się coś złego. Coś bardzo złego. Gray! Ruszył pędem. Kiedy Vae zobaczyła, że Gray biegnie w kierunku Cassie, sama rzuciła się w stronę domu. Nie miał pojęcia, kogo wzywała na pomoc, ale był pewien, że zaalarmuje, kogo tylko się da. Zwolnił, żeby nie przewrócić Cassidy. - Cassie! Może to tylko wąż albo martwa mysz. Może... Odwróciła się do niego. Piegi na jej bladej twarzy odznaczały się mocniej niż zwykle. - To krew czarownicy - szepnęła. Potem przytuliła się do niego tak mocno i gwałtownie, jakby od tego zależało jej życie. - To krew czarownicy! Nogi się pod nim ugięły i oboje upadli na kolana. Skrzywił się z bólu, kiedy uderzył ciężko o twardą ziemię. -
182 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- Aż tyle - szlochała Cassie. - Aż tyle... Nie wiedział, o co pytać, nie wiedział, co robić, nie rozumiał, dlaczego te czerwone kwiaty z czarnym brzegiem tak bardzo nią wstrząsnęły. Cassie? Cassie! Nie jest sama, pomyślał, kiedy Sceltie wróciła, skamląc niespokojnie. Głosy. Okrzyki. Nie mógł się odwrócić, ale po chwili na miejscu byli już Theran i Ranon i zasypywali go pytaniami, na które nie potrafił odpowiedzieć. Cassie ciągle płakała. A potem zjawiła się Shira i uklękła obok niego. - Co się stało? Zraniła się? - Nie wiem - powiedział, tak wstrząśnięty, że aż zaczął się jąkać. Zobaczyła te chwasty i strasznie się zdenerwowała. - To nie są chwasty - wyszlochała Cassie, zalewając się łzami. - O Matko Noc - mruknęła pod nosem Shira. Przywołała butelkę, w jakiej Uzdrowicielki przechowują toniki, i uniosła głowę Cassidy. Masz. Wypij to. No pij. Cassie piła, krztusząc się. Z trudem łapała oddech. Po chwili nieco się uspokoiła. Kiedy oparła głowę na ramieniu Graya, nadal się trzęsła, ale już nie płakała. Shira usiadła obok, sama napiła się z butelki, po czym wyciągnęła ją w stronę Graya. - Ty też. Posłuchał i pociągnął łyk. - Co to jest? - spytał Theran. - Brandy - odparła Shira. Teraz j u ż cały Pierwszy Krąg wyjąwszy Talona dotarł na miejsce — nawet Powell, który nadal dyszał z wysiłku. Gray spojrzał na Therana. - Naprawdę nie wiem, co się stało. - To nie twoja wina - zapewnił go kuzyn. - Aż tyle - szeptała ciągle Cassie. - Aż tyle... - Aż tyle czego? - spytała Shira tym spokojnym głosem, jakiego zwykle używają Uzdrowicielki, kiedy pytają o coś bolesnego. - Jeden kwiat, jeden grób - powiedziała Cassie. - T a k rośnie krew czarownicy. Stąd wiadomo. Jeden kwiat, jeden grób. Żyjące memento mori. -
183 -
- A N N E BISHOP -
Nie można go wyplenić, kiedy się zakorzeni, nie można ukryć. Ziemia nasiąknięta krwią odżywia jego nasiona. Gray dostrzegł zaszokowanie na twarzach mężczyzn. Shira zbladła. - Cassidy... - zaczęła Uzdrowicielka. - Ten kwiat rośnie tam, gdzie straciła życie czarownica - wyjaśniła Cassidy. - Rośnie tam, gdzie przelano jej krew. Tyle ich tu umarło. - O Matko Noc - powiedział Ranon. Gray nie był pewien, które z nich nadal się trzęsie - on czy Cassie póki nie odsunęła się od niego. To on cały drżał. - Czy mogę się jeszcze napić? - spytała Cassie, sięgając po butelkę. Shira bez słowa podała jej brandy. - Theranie, czy wiesz, kto mógł tu umrzeć? - spytał Ranon. Theran sprawiał wrażenie chorego. - Nie jestem pewien. Myślę, że Thera. I żona Talona. - Widziałem mnóstwo tych kwiatów w Dena Nehele. I w rezerwatach Shaladorczyków - powiedział Ranon. - Słyszałem, że to chwast, w dodatku wyjątkowo plenny. O Matko Noc... Gray nieśmiało dotknął ramienia Cassie. - Co teraz zrobimy? - Są przerośnięte chwastami i nikt ich dawno nie pielęgnował - odparła. - Więc będziemy dbać o tę ziemię i rosnącą tu krew czarownicy. Urwała. — Czarne Wdowy na Ciemnym Dworze mówiły mi, że ten kwiat zna imię zmarłej. Jeśli wiesz, jak zapytać, powie ci, czyja krew go odżywia. Dało się słyszeć pomruki. Shira wzdrygnęła się. - Mogę zapytać, jak to się robi. Jeśli chcecie wiedzieć. - Cassie spojrzała na Shirę. - Ja... Theranie? - Uzdrowicielka odwróciła się do Szarego. - Nie wiem - powiedział. - Nie wiem, czy... Po prostu nie wiem. Cassie kiwnęła głową. Kiedy się poruszyła, Theran wyciągnął rękę, żeby pomóc jej wstać. Gray też się podniósł, krzywiąc się lekko. Udawał, że nie dostrzega spojrzenia Shiry, gdy Ranon pomagał jej wstać. - Musimy oczyścić tę ziemię - zdecydowała Cassie.
-
184 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- Masz rację - zgodziła się Shira. - Ręce pani Cassidy są nadal wrażliwe. Jeśli ma tu zostać i nadzorować pracę, Gray powinien dotrzymać jej towarzystwa. Chciałabym pomóc uporządkować tę część ogrodu. - Ja również - powiedział Ranon. - Gray? Masz jakieś narzędzia? - spytał Theran. Gray przywołał zniknięte wcześniej narzędzia i rozdał je Theranowi, Ranonowi i Archerrowi. - Na twardej ziemi najlepiej sprawują się te małe pazurki - poradził. - Są w szopie. - Pójdę po nie - powiedział Ranon, podając motykę Shirze. Pracowali w ogrodzie przez resztę poranka, obchodząc ostrożnie kwiaty, które nabrały teraz nowej wartości. Gray, przygnębiony, przyglądał się im, ponieważ tylko na tyle było go stać. Czerpał dziwną pociechę z faktu, że Cassie była równie sfrustrowana tym, że nie może pomóc, jak on. Nie było natomiast żadnej pociechy w sposobie, w jaki Theran patrzył na Cassie, kiedy sądził, że nikt tego nie widzi.
-
185 -
SZESNAŚCIE Terreille - Nie mam pojęcia, co jest twardsze - męska głowa czy skamieniała ziemia - mruknęła do siebie Cassidy dwa dni później, kiedy wyszła do ogrodu, by odreagować nieco frustrację. Tego dnia, kiedy pracowali razem, żeby oczyścić część ogrodu, w której rosła krew czarownicy, myślała, że wreszcie doszli z Theranem do jakiegoś porozumienia, że może zacznie teraz słuchać, co ona ma do powiedzenia, zamiast w kółko powtarzać, że nie można tego zrobić „w taki sposób". Na ognie piekielne! Każdy, kto ma choć odrobinę rozumu, mógł się domyślić, że Dena Nehele nie da się rządzić w zwykły sposób. Nie mieli dość królowych, żeby tak rządzić. A poza tym nie ma nic niezwykłego w fakcie, że mężczyźni rządzą w imieniu Królowej. W Kaeleer zawsze się tak robiło. Jej kuzyn Aaron rządził Tajraną, stolicą Nharkhavy, w imieniu swojej Królowej. Książę Yaslana rządził Ebon Rih. A Książęta Wojowników wyznaczeni na przedstawicieli Królowej rządzili swoimi rodzinnymi wioskami. Jak, na ognie piekielne, miała zdecydować, które z dostępnych królowych mogą - o ile zechcą - rządzić większym obszarem niż wioska, skoro nie dano jej nawet okazji do rozmowy z nimi? Jednak książę Szary ciągle wynajdywał nowe powody, by nie mogła odwiedzić innych części Dena Nehele, i równie wiele argumentów, według których inne królowe nie mogły - nawet pod eskortą Książąt Wojowników - przybyć do Szarej Przystani. A żaden z Książąt Wojowników nie zaprzeczał jego durnowatym twierdzeniom, ponieważ Theran należał do rodu Szarych. - Ten człowiek pierdzi za każdym razem, gdy otworzy usta - wymamrotała pod nosem, zbliżając się do dużej, kamiennej szopy. Zamknęła oczy i odetchnęła głęboko. - Tatulek przetrzepałby ci tyłek, gdyby usłyszał, jak się wyrażasz napomniała się surowo. - Jestem Szary... -
186 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
Podeszła o krok bliżej do otwartych drzwi szopy. Nikogo nie było tam widać. Większość narzędzi została uporządkowana, nie licząc sterty niezidentyfikowanych przedmiotów tkwiących w lewym rogu szopy. Spojrzała na stary koc, który oddzielał pokój Graya od reszty pomieszczenia. - Jestem Szary. - Gray? - zawołała cicho. Theran został w domu, więc z kim on rozmawiał? Głos brzmiał znajomo, ale był za bardzo przytłumiony, żeby mogła go rozpoznać - wiedziała tylko, że należy do mężczyzny, młodego mężczyzny. A potem Gray zaczął zawodzić: - Jestem Szary! Jestem Szary! - Gray! Wpadła do szopy, odsunęła koc - i zobaczyła, jak mężczyzna trzęsie się na prymitywnej pryczy, najwyraźniej pogrążony w sennym koszmarze. Miał na sobie tylko spodnie. Poczuła, jak miękną jej kolana na widok blizn na jego plecach. - O Matko Noc, Gray - szepnęła. - Co oni ci zrobili? - Jestem Szary! Chciała go dotknąć, chciała nim potrząsnąć, żeby ocknął się z koszmaru - czy może wspomnienia - ale bała się, że przestraszy go jeszcze bardziej. Opanowała się więc i powiedziała stanowczym tonem: - Książę, uprasza się o twoją obecność. Drgnął, zaskowyczał. Jednak użycie Protokołu najwyraźniej wyrwało go z tego snu-wspomnienia. - Cassie? - zapytał. Musiał spróbować kilka razy, nim udało mu się odwrócić w stronę drzwi. - Cassie? Kosmyki jego ciemnych włosów były sklejone od potu. Na ściągniętej twarzy malowało się wyczerpanie, jak u mężczyzny, który przeszedł zbyt wiele. - Jak się nazywasz? - spytała Cassidy stanowczym tonem Królowej. — Jak brzmi twoje pełne imię? Prawdziwe imię? -
187 -
- A N N E BISHOP -
Zawahał się. - Jared Blaed Szary - powiedział wreszcie. Rozejrzała się po pokoju - proste krzesło z kamieniem podłożonym pod jedną nogę, żeby stało prosto, połamana komoda, samotna lampa, biblioteczka z tylko jedną całą półką. - Tylko na tyle było go stać? - spytała niebezpiecznie spokojnie, rozglądając się uważnie po pokoju. - Należysz do jego rodziny i tylko na tyle było go stać? Wycofała się, zaciągając za sobą koc. - Cassie?! - zawołał za nią Gray. Wyszła z szopy i zamaszystymi krokami ruszyła w stronę domu. - Cassie! Nie była w stanie zatrzymać się, odpowiedzieć. Każdy krok sprawiał, że jej wściekłość się potęgowała.
• • • - Przede wszystkim to był twój pomysł - powiedział Ranon. Szedł za Theranem, depcząc mu po piętach jak ta cholerna Sceltie. — Dlaczego raptem tak się starasz do tego nie dopuścić? - Wcale się nie staram - rzucił Theran przez ramię. - Nie jesteś w stanie okazać Cassidy choćby na tyle uprzejmości, by wysłuchać, co ma do powiedzenia. Wreszcie odwrócił się do Ranona. - Skoro Dena Nehele mają rządzić Książęta Wojowników, jaki był sens sprowadzać tu Królową? - A jaki jest sens posiadania Królowej, której nie pozwalasz nic zrobić? - warknął Ranon. - Rozumiem, że nie chcesz, żeby w tej chwili objeżdżała terytorium, ale dlaczego tak ci zależy, żeby tutejsze królowe nie odwiedziły jej w Szarej Przystani? W końcu teraz to ona nimi włada. - A na ilu królowych, które pominęliśmy, zrobi wrażenie czarownica z Różowym Kamieniem? - spytał T h e r a n , znowu czując napływającą gorycz. Musiał ją ukrywać przed Talonem, ale niech go diabli, jeśli będzie ją ukrywał przed resztą Pierwszego Kręgu. A szczególnie przed Ranonem. -
188 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
- Królowe Shaladoru mogą zechcieć się z nią spotkać. I wysłuchać, co ma do powiedzenia - zaznaczył Ranon. - Shalador, Shalador... Tylko o tym potrafisz myśleć, no nie? Na każdym spotkaniu Pierwszego Kręgu wyrywasz się z czymś dotyczącym rezerwatów. — Ktoś musi pamiętać o moim ludzie - parsknął Ranon, teraz również z goryczą. — Tylko dlatego, że Królowa dała ci pozwolenie na dosiadanie Czarnej Wdowy... - Uważaj na słowa, Szary - warknął Shaladorczyk. Kątem oka Theran dostrzegł jakiś ruch. Kiedy odwrócił głowę, zobaczył Cassidy zmierzającą pewnym krokiem w jego stronę. Miała ręce zaciśnięte w pięści, a wyraz jej twarzy... — Ty pozbawiony serca synu kurwiącej się dziwki! Pchnęła go z taką siłą, że poleciał na ścianę. Górę wzięły instynkt i wściekłość. Odepchnął ją tak mocno, że upadłaby, gdyby Ranon jej nie podtrzymał. Kiedy strząsnęła z siebie jego ręce, wyraz twarzy Ranona byłby nawet zabawny, ale Cassidy wyglądała, jakby była gotowa kogoś zabić. — Tyle mówisz o rodzinie, ty draniu - warczała. - Dwór ma zakaz wstępu do prywatnego skrzydła rezydencji, ponieważ to był dom rodu Szarych. - Dlaczego akurat teraz cię to złości?! - krzyknął Theran. — Ponieważ on też należy do twojej rodziny! - odwrzasnęła. - Ale ty go zamykasz w cholernej szopie w ogrodzie i nie pozwalasz mu nawet przychodzić na posiłki, tylko dlatego, że ktoś go skrzywdził, że nosi w sobie blizny i nie jest już doskonały. Nie potrafisz zaakceptować niczego, co nie jest doskonałe, prawda?! Ale ty też nie jesteś doskonały, książę Szary! Bynajmniej! Theran patrzył na nią z niedowierzaniem. — Chodzi ci o Graya? - Tak, chodzi mi o Graya! Pod wpływem jej krzyku wzmocnionego Fachem zadzwoniły szyby w oknach. A po chwili zbiegł się cały dwór. - Kurwa - powiedział cicho Ranon, odwracając się i unosząc rękę, żeby zatrzymać mężczyzn, którzy właśnie wpadli do pokoju. -
189 -
- A N N E BISHOP -
- Jared Blaed Szary - wycedziła Cassidy, a w jej głosie brzmiała tak zimna wściekłość, że Theran poczuł dreszcz na plecach. — To nie rodzina? - Jesteśmy kuzynami - odpowiedział ostrożnie Theran. Nosił Zielony, a ona Różowy. Nic mu nie groziło. Nie z jej strony. Nie mógł jednak zapominać, że ta czarownica ma za sobą wsparcie mocy, która byłaby w stanie zmieść Dena Nehele i jego lud z powierzchni ziemi. - Kuzynami - powtórzyła Cassidy. - Ale nie dość dobrymi, żeby być rodziną? Nie jest dość dobry, żeby mieszkać w twojej cennej posiadłości? - Gray nie może tu mieszkać. - Dlaczego? Coś się w nim złamało. Coś, co jątrzyło się w nim przez te wszystkie lata. Coś, co sprawiało mu ból za każdym razem, kiedy słyszał to zawodzenie. - Ponieważ to tutaj był torturowany! - wykrzyknął. - Tutaj, w tym domu! Przez dwa lata bili go tu i katowali, i robili mu rzeczy, które wracają tylko w koszmarach sennych. A wiesz, dlaczego je robili? Ponieważ myśleli, że Gray jest mną! Ponieważ ta suka myślała, że schwytała ostatniego z Szarych, i rozkoszowała się każdą zadawaną mu raną! Gray im nigdy nie wyjawił, że złapali niewłaściwego z nas. Nigdy nie powiedział im, że nie jest Szarym. Jared Blaed. T a k się wtedy nazywał. Jesteśmy spokrewnieni przez nasze matki, które wywodziły się od Thery i Blaeda. Chronił mnie w jedyny sposób, w jaki mógł, przez całe dwa lata. Odwrócił się i zaczął krążyć po pokoju. Tak bardzo chciał powiedzieć coś, co ją zrani. - Sądzisz, że chcę, żeby mieszkał w tej przeklętej szopie? Nie, moja pani, nie chcę. - Zamrugał, żeby pozbyć się łez. Nie chciał też widzieć łez w jej oczach. - Ale Graya przeraża wejście do tego domu. Nie chce przyjść nawet pod kuchenne drzwi po jedzenie, dlatego nosimy mu je do szopy. Musiał tu z nami przybyć. Nie mogliśmy go zostawić w obozie w górach, choć inni zbiegowie byli gotowi się nim zaopiekować. Tkwi w tej szopie, bo tylko na tyle go stać. Tylko tyle jest w stanie znieść. Cassidy wyprostowała ramiona i zadarła podbródek. - Przykro mi, nie wiedziałam. Ale to niczego nie zmienia, Theranie. Gray należy do rodziny i będzie miał pokój w prywatnym skrzydle rezydencji. -
190 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Nie słyszałaś, co powiedziałem? - Nie obchodzi mnie to, czy kiedykolwiek postawi nogę w tym domu. Będzie miał osobny pokój w prywatnym skrzydle, tak jak ty i Talon. Będzie wiedział, że go ma, że ten pokój na niego czeka, jeśli tylko zechce tu zamieszkać. A jeśli postanowi zostać w szopie, należy ją wyremontować. - Nie stać nas na... - zaczął Theran. - To nie jest ani prośba, ani sugestia - warknęła Cassidy. - To jest rozkaz, książę. Masz go wykonać. Już miała ruszyć do wyjścia, ale zawahała się. - I myślę, że powinniśmy się inaczej podzielić pracą, Theranie Szary. Odtąd ty będziesz robił, co będziesz mógł, a ja będę robiła to, co jest ważne. Odwróciła się, żeby wyjść, a Ranon uskoczył jej z drogi, unosząc ręce w poddańczym geście. Pozostali mężczyźni rozstąpili się pospiesznie, żeby zrobić jej przejście. - Na ognie piekielne, Theranie — sapnął cicho Ranon. — Ta kobieta jest naprawdę wkurwiona. - Też mi się tak zdaje — odparł Theran. Czuł się roztrzęsiony, jakby starł się z wrogiem dużo bardziej niebezpiecznym, niż się spodziewał. - Theranie? O Matko Noc, Gray! Odwrócił się. Gray przekroczył próg i wszedł do pokoju, z każdym krokiem trzęsąc się coraz bardziej. Nie mogąc tego dłużej znieść, Theran pokonał dzielącą ich odległość. Poczuł niewytłumaczalną wdzięczność, gdy zauważył, że Ranon ruszył za nim. Kiedy położył ręce na ramionach kuzyna, zobaczył, jak twarz Ranona martwieje na widok pleców Graya. - Ona nie rozumie - powiedział Gray. - Dlatego jest na ciebie taka zła. - To bez znaczenia - zapewnił go Theran. - Nie, to ma znaczenie. Rodzina jest ważna dla Cassie. Rodzina ma znaczenie. Dlatego jest taka zła. Nie wie, że dla ciebie to też wiele znaczy. - Gray... - Wezmę ten pokój, Theranie. Wtedy przestanie się na ciebie gniewać. - Nie musisz tego robić. Nie dla niej.
- A N N E BISHOP -
Gray uśmiechnął się do niego dziwnie. - Właśnie dlatego to robię. Dla niej. Na korytarzu rozległ się tupot. Theran zesztywniał. Kroki były zbyt lekkie na mężczyznę, więc kto...? Do pokoju wpadła Shira, zatrzymała się gwałtownie i przez długą chwilę patrzyła na plecy Graya. - O Matko Noc - wyszeptała. T h e r a n poczuł niechętny podziw, kiedy błyskawicznie opanowała oszołomienie i przybrała postawę godną profesjonalnej Uzdrowicielki. - Czy to zaboli, jeśli dotknę twoich pleców? - spytała Graya. - Nie - odparł, ale zniżył głos do pełnego napięcia szeptu, podświadomie oczekując bólu, po którym stanie się bezradny. Zatrząsł się - i Theran dostrzegł w jego oczach wstyd, że nie potrafi powstrzymać jęku. Nie dlatego, że lekkie dotknięcie Shiry sprawiło mu ból, ale ponieważ bał się dotyku kobiet. Ponieważ taki dotyk przywoływał zbyt wiele złych wspomnień. - Zaczniemy powoli - oświadczyła Shira, skończywszy badanie. Mam miksturę do nacierania, która rozluźni spięte mięśnie i zmniejszy ból. Dam ci też łagodny środek nasenny. - Mam pracę - zaprotestował niemal rozpaczliwie. Do diabła z pracą'. - pomyślał Theran. - Nie dzisiaj - zdecydowała Shira. - Dziś twoja praca będzie polegać na odpoczynku i leczeniu się. Jeśli mnie posłuchasz, jutro ty i pani Cassidy będziecie mogli pracować w ogrodzie przez jakąś godzinę. Pod nadzorem Vae. Choć Gray nadal się trząsł, spróbował się uśmiechnąć. - Vae gryzie. - Jest więc wprost stworzona do pilnowania was dwojga - stwierdziła cierpko Shira, ale po chwili jej głos złagodniał. - Chodź ze mną. Położysz się gdzieś, gdzie ci będzie wygodnie, a ja spróbuję złagodzić ból. Gray nie protestował, kiedy Shira zabrała go z pokoju. Znów miał wyraz twarzy nieśmiałego chłopca. Theran patrzył za nimi, ignorując innych mężczyzn, którzy powoli opuszczali pokój. - Wejście do tego domu wymagało z jego strony wielkiej odwagi powiedział Ranon. -
192 -
- P R Z Y M I E R Z E CI E M N O Ś C I -
Theran wciąż patrzył na drzwi, choć Shira i Gray już dawno za nimi zniknęli. Wreszcie przełknął z trudem. - Gray zawsze był odważny.
• * • Drzwi do gabinetu Zarządcy były otwarte, ale Talon zapukał w futrynę, nim wszedł do środka. - Chciałeś się ze mną widzieć? Powitalny uśmiech Powella zniknął prawie natychmiast. - Tak. Zamknij drzwi, proszę. Niedobrze, pomyślał Talon. Zamknął drzwi i usiadł na krześle dla gości. Oj, niedobrze. Powell zajrzał pod papiery rozłożone na biurku, wyciągnął jakąś kopertę i podał ją Talonowi. - To musi trafić do Stołpu. Talon popatrzył na imię wykaligrafowane na kopercie, a potem na pieczęć. - Kiedy Królowa ci to dała? - Zaraz po obiedzie. - Jest tu dopisek: „pilne". - Koperta... zagubiła się na kilka godzin - powiedział ostrożnie Powell. - Chciałem przedyskutować z tobą sytuację, nim wyślę... tam wiadomość. - Sytuację. - Nie potrzebował pisemnego zaproszenia na spotkanie z Powellem, żeby wiedzieć, że coś się dziś stało. Wyczuł napięcie w chwili, gdy opuścił prywatne skrzydło rezydencji. - Pomiędzy panią Cassidy i księciem T h e r a n e m zaistniało dziś rano pewne nieporozumienie. Padły ostre słowa... doszło do przepychanki. - Na ognie piekielne - jęknął Talon. - Później pani Cassidy poszła do swoich pokoi i do tej pory ich nie opuściła. - Ale nie jest ranna? - spytał takim tonem, że zabrzmiało to raczej jak żądanie konkretnej odpowiedzi, a nie jak pytanie. -
193 -
- A N N E BISHOP -
- Nie, nie. Nikt nie został ranny. - Powelł zawahał się. - Ale ten list - i rozkaz, by zawieźć go natychmiast do Stołpu - to jedyne, co jak dotąd usłyszeliśmy od Królowej. Skarżysz się, Cassidy? - pomyślał Talon. Czuł pokusę, by cisnąć kopertę w ogień, ale wówczas ktoś musiałby wziąć na siebie winę za niedostarczenie wiadomości - a czasami raz zawiedzionego zaufania nie da się odbudować. - Ja to zawiozę - powiedział. - Mogę jeździć na Szafirowym Wietrze, więc dotrę tam szybciej niż inni. - I przynajmniej będę miał szansę przedstawić wszystko z naszego punktu widzenia. Powell kiwnął głową. - A jeśli ktoś zapyta, gdzie jesteś? Talon zniknął kopertę. - Powiedz, że mam spotkanie. Wrócił do swojego pokoju, żeby zagrzać i wypić kielich yarbarah. Odkąd stał się żyjącym demonem, nie udawał się jeszcze na Wiatrach poza Dena Nehele, więc nie miał pojęcia, ile mocy będzie go kosztować podróż na taką odległość przez Ciemność po psychicznych ścieżkach. Nie wiedział też, co go czeka, kiedy już dotrze do Stołpu. Ani czy Wielki Lord Piekła pozwoli mu wrócić do Dena Nehele - i do ludzi, którzy nadal chodzą wśród żywych. Ebon Askavi Czarna Góra. Ebon Askavi. Poryta komnatami wykutymi w skale, dość obszernymi, by pomieścić dwór i bibliotekę, będącą zapewne największym rezerwuarem historii Krwawych — oraz Czarownicę. Ani tynk, ani drewniane panele nie łagodziły toporności kamiennych ścian. Nic nie pozwalało zapomnieć, że nad głową przebywającego tu gościa wznosi się cały ciężar góry. Wrażenie pradawności tego miejsca napierało na Talona równie mocno jak waga kamienia. A choć bawialnia, w której kazano mu czekać, była urządzona z niebywałym smakiem, zastanawiał się, jak ktoś mógł w ogóle tu mieszkać. Wreszcie drzwi się otworzyły. -
194 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Nie potrzebował widoku Czarnych Kamieni, by wiedzieć, że Książę Wojowników, który wszedł do pokoju, jest niebezpieczny. Samo spojrzenie w te złociste oczy wystarczyło, by w obecności tego mężczyzny chodzić na palcach. Szczególnie gdy było się żyjącym demonem. - Jestem Wielkim Lordem - powiedział mężczyzna głębokim, niemal pieszczotliwym głosem. Talon zadrżał. Choć nie wyczuł w nim groźby, zaczął zastanawiać się, ilu ludzi nie przeżyło spotkania z Wielkim Lordem, które zaczynał on właśnie w ten sposób. - Nazywam się Talon. - Co cię sprowadza do Stołpu, Dowódco Straży z Dena Nehele? Najwyraźniej książę Sadi dzielił się raportami Cassidy ze swoim ojcem. Bo skąd Wielki Lord mógłby wiedzieć, kim on jest? Na ognie piekielne, Matko Noc, niech Ciemność się nad nim zlituje. Przywołał list i wyciągnął rękę w stronę Wielkiego Lorda. - Wiadomość od pani Cassidy. Saetan zbliżył się do niego i wziął kopertę. W tej samej chwili rozległ się dzwonek i na stole pojawiła się taca z karafką i dwoma kielichami z czarnego szkła. - Czy wypijesz ze mną kielich yarbarah, książę? - spytał Saetan. Potem usiądziemy wygodnie i powiesz mi, po co tu przybyłeś. - Ja tylko dostarczam wiadomość od pani Cassidy - zapewnił Talon. - Noszę Szafirowy Kamień, więc mogę jeździć na Wiatrach ciemniejszych i szybszych niż inni. - Nie próbuj mnie oszukać, chłopcze - powiedział sucho Saetan. Byłem Zarządcą Dworu i wiem, że Dowódca Straży nie dostarcza wiadomości osobiście, bez względu na to, jak bardzo są pilne. Chyba że chodzi o coś więcej. Siadaj. Usiadł. - Pewnie nikt się z tobą nie spiera - zauważył Talon, sam nieco zaskoczony tym, że wykonał polecenie zupełnie bez udziału własnej woli. Saetan odłożył list, ogrzał dwa kielichy yarbarah i podał jeden Talonowi. - Człowiek używa takich narzędzi, jakie ma do dyspozycji, i uczy się dobrze nimi posługiwać. Mężczyźni służący na dworze rzadko dyskutu-
195 -
- A N N E BISHOP -
ją z bezpośrednim rozkazem. Natomiast sabat... - Wzruszył ramionami, a jego uśmiech był równocześnie niechętny i pełen ciepła. - Taki ton zwykle każe im zatrzymać się na dość długo, bym miał szansę powiedzieć coś na temat tego, co zamierzają - albo czego nie zamierzają - zrobić. Usiadł wygodnie, odstawił kielich na tacę, wziął kopertę i przywołał okulary-połówki. - Zobaczmy, co tak wkurzyło Cassidy, że nie mogła zaczekać z tym do raportu. Talon omal nie zakrztusił się yarbarah. - Ta wiadomość jest adresowana do księcia Sadiego! Saetan złamał pieczęć i wyjął list. - Książę Sadi upoważnił mnie do otwierania wszystkich listów z Dena Nehele, które uznam za niecierpiące zwłoki. Myślę, że coś z dopiskiem: „pilne" kwalifikuje się właśnie do takich wiadomości. - Proszę zrozumieć - Talon też odstawił swój kielich - nie mam pojęcia, o co dzisiaj Cassidy pokłóciła się z Theranem ani dlaczego tak się wściekła, ale oni często się ze sobą ścierają. - Co nie jest dobre ani dla Królowej, ani dla dworu - powiedział łagodnie Saetan. Przeczytał szybko pierwszą stronę listu i przeszedł do drugiej. - Ale obaj zdajemy sobie sprawę, że Theran nie został Pierwszą Eskortą ze względu na swoje kwalifikacje. Talon poczuł, jak opada mu szczęka. Saetan skończył czytać. Spojrzał na Talona i zniknął list wraz z kopertą. - Och, nie bądź taki zaskoczony. Theran postanowił, że nie polubi Cassidy, jeszcze zanim opuścili Stołp. A jej niechęć do niego jest obecnie zapewne równie wielka. - Theran jest... rozczarowany. - Nic mnie nie obchodzi jego rozczarowanie - warknął Saetan. Jeśli nie potrafi cenić Królowej, której zgodził się służyć, i rzetelnie wykonywać swoich obowiązków, powinien prosić o zwolnienie z kontraktu. - Jest nas tylko dwunastu - zaprotestował Talon. - Jeśli jeden odejdzie, stracimy dwór! - Więc może powinieneś wyjaśnić swojemu chłopakowi, że ma pomagać go budować, zamiast próbować go zniszczyć. -
196 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Co o nim napisała? - Nic. Talon znieruchomiał. Miał wrażenie, że dostał kopniaka prosto w pierś. - Nic o nim nie napisała - zapewnił go Saetan. - Gdybyś nie wspomniał o Theranie, nie miałbym pojęcia, że to ma z nim jakikolwiek związek. - Ale powiedziano mi, że pokłócili się dziś rano, a zaraz potem Cassidy napisała ten list. Pomyślałem... - Nie, Talonie. Nie pomyślałeś. W oczach Saetana połyskiwała gorąca wściekłość, ale to jego zimny ton głosu sprawił, że Talon zamarł w bezruchu. - Więc dam ci temat do przemyśleń - ciągnął Saetan niebezpiecznie łagodnie. - Twój chłopak nie lubi Królowej, którą przyjął, a ty - czy się z tym zgadzasz, czy nie — pozwoliłeś mu nadawać ton. Dopuściłeś, żeby jego brak szacunku ukształtował atmosferę na dworze. Widziałeś dość, by zareagować, ale nie zrobiłeś tego. - Wcale nie dopuszczam... - Jesteś Dowódcą Straży. Broń swojej Królowej. Nawet jeśli oznacza to wystąpienie przeciwko Theranowi. Talon milczał. Co miał powiedzieć? - Chcesz wiedzieć, kto polubiłby Cassidy? - spytał Saetan. - Jared by ją polubił. Thera by ją polubiła. A Lia by ją zrozumiała. Nie potrafię powiedzieć, jak zareagowałby Blaed, ponieważ nigdy nie dotarł do Ciemnego Królestwa. - Widziałeś ich? — wyszeptał Talon. - Przelotnie, ale mniej więcej wiem, jakimi byli ludźmi. Lia została najdłużej, ponieważ czekała na Jareda. Kiedy przybył, spędzili razem trochę czasu. Potem ich moc zgasła i stali się szeptem w Ciemności. Moc Thery prawie się już wypaliła, kiedy zmieniła się w żyjącego demona, więc nie przebywała długo w Ciemnym Królestwie. - Moja żona? Saetan się zawahał. - Pod koniec mówi się rzeczy, których za nic nie powiedziałoby się za życia, a ja nigdy nie zawiodłem zaufania martwych - wyszeptał wreszcie Saetan. - Ale mogę ci powiedzieć jedno: kochała cię, Talonie. I rozumiała -
197 -
- A N N E BISHOP -
twoją decyzję o pozostaniu. Miała tylko nadzieję, że zrozumiesz, dlaczego ona nie mogła tego uczynić. Talon zamknął oczy i kiwnął głową. - Przekaż Cassie, że to zajmie dwa dni, ale spełnię jej prośbę. Nic w tonie Wielkiego Lorda nie zachęcało do zadawania dalszych pytań, więc Talon podziękował tylko za poświęcony mu czas i z ulgą ruszył za służącym, który zjawił się na wezwanie Saetana, żeby odprowadzić Talona do sieci lądowiskowej. Nie poczuł się swobodnie, póki nie wskoczył na Szafirowy Wiatr i nie znalazł się w drodze do domu. Jared by ją polubił.
Thera by ją polubiła. A Lia by ją zrozumiała.
Tak, miał wiele do przemyślenia.
• * • Saetan wszedł do bawialni identycznej jak ta, którą opuścił w Stołpie w Terreille. W tej jednak znajdował się skarb o złocistych włosach. - N i m nam przerwano, zamierzałaś mi chyba wyjaśnić, dlaczego chcesz tu ze mną spędzić kilka dni - powiedział, siadając na kanapie obok Jaenelle. - Ponieważ dziś wieczorem miał się zacząć mój księżycowy czas i Daemon grzecznie poprosił, żebym spędziła pierwsze trzy dni tutaj, a nie w Pałacu. - Z nim. - Z nim. - Wyglądała na zmęczoną i smutną. - Miał rację? Zaczęło się? Rzuciła mu pełne goryczy spojrzenie. - Przecież wiesz, że tak. Oczywiście, że wiedział. Wyczuł zmianę w jej zapachu już w chwili, gdy wszedł do pokoju. - Daj mu trochę czasu, mała czarownico. Przestraszył się. Kocha cię całym sobą. Dopiero zaczyna rozumieć, że kocha cię naprawdę wszystkim, co w nim tkwi. - Tęsknię za nim. Saetan przyciągnął ją do siebie i objął ramieniem. -
198 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Nie aż tak bardzo, jak on tęskni za tobą. W tej chwili pewnie się zastanawia, jak mógł być tak głupi, żeby cię tu wysłać. - Skąd wiesz? - Ponieważ jest moim odbiciem. - Pocałował ją w czubek głowy. Więc jutro, kiedy się pokaże, nie mów mu, że wygląda, jakby nie spał całą noc, ponieważ na pewno nie będzie dziś spał. I nie jeż się na jego nieudolne nalegania, że musisz się zdrzemnąć. Po prostu połóż się z nim, żeby złapał trochę snu. Niech leczy się na swój własny sposób. Szafirowe oczy spojrzały na niego, w niego. - Ale czy się uleczy, tatusiu? - Żeby być z tobą, musi się uleczyć. Więc na pewno to zrobi - odparł Saetan. Siedzieli w milczeniu przez kilka minut.
i
- Po co wezwano cię do Stołpu w Terreille? - spytała wreszcie Jaenelle. - Po to. - Przywołał list Cassidy i podał jej. Jaenelle zatopiła się w lekturze, ale j u ż w połowie listu zaczęła chichotać. On sam tak nie zareagował, ale z jej strony spodziewał się mniej więcej takiej reakcji. - O rany, Cassie jest naprawdę wkurzona - stwierdziła. - I udowadnia, że potrafi być twarda — powiedział Saetan. - Zawsze była twarda, ale nigdy wcześniej nie musiała o nic walczyć, więc nie było tego widać. - Wygląda na to, że teraz walczy. - I niech Ciemność ma w opiece kogoś na tyle głupiego, by stanąć jej na drodze. - Jaenelle złożyła list i oddała mu. - Nie podała wymiarów. Trudno się zorientować, czego naprawdę potrzebuje, prawda? Zawsze wiedział, kiedy padało kluczowe pytanie. - Rzeczywiście. Masz jakieś sugestie? Jaenelle uśmiechnęła się do niego. - Chyba znamy dobrego stolarza, który z radością popracuje w Dena Nehele przez kilka dni. Odpowiedział jej uśmiechem. - Też mi się tak wydaje.
-
199 -
SIEDEMNAŚCIE Kaeleer Daemon podszedł do szafy i zdjął z wieszaka jedwabną, białą koszulę. - To tylko i wyłącznie twoja wina, ty bezmyślny durniu, więc zrób coś z tym - mruknął do siebie, wsuwając dłoń w rękaw. I niech go szlag, jeśli czegoś nie zrobi, jak tylko uda mu się włożyć tę pieprzoną koszulę na... - Przestań - warknął Jazen, podbiegając do szafy. - Przestań, książę, ona zaraz pęknie w szwach. Daemon wyszczerzył zęby i zawarczał na służącego. - Co wstąpiło w Lorda Aldrika, że nie umiał zdjąć dobrze miary? Ma na mnie duży zarobek! Służący zdjął z niego koszulę i odwiesił ją z taką starannością, że Daemon poczuł przypływ furii - ale równocześnie stał się ostrożny. - Nie pasuje, ponieważ to nie jest twoja koszula, książę - oświadczył Jazen, sprawdzając, czy szwy są całe. - Więc dlaczego wisi w mojej szafie? - Bo to koszula pani Angelline. - Ale dlaczego jest w mojej szafie? Jazen sapnął. Daemon odniósł wrażenie, że służący miał nadzieję, że nigdy nie będzie musiał odbyć tej rozmowy. - Musi tu wisieć, wśród twoich ubrań, żeby przeszła twoim zapachem - wyjaśnił wreszcie. - Sugerujesz, że śmierdzę? - Jeśli zamierzasz walczyć, poszukaj sobie innego przeciwnika, książę - powiedział sztywno Jazen. - Zadałeś pytanie. Próbuję ci na nie odpowiedzieć. Daemon zamknął oczy i spróbował się opanować. - Przyjmij moje przeprosiny, Jazenie - powiedział wreszcie. - Jestem nieco... rozdrażniony. - Książę, już przy śniadaniu wykroczyłeś poza stan rozdrażnienia i to dlatego Beale zasugerował, żebym cię spakował, na wypadek gdybyś nagle postanowił wyruszyć do Stołpu. - 200 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Zawsze był taki dobry w ukrywaniu uczuć, których nie chciał nikomu pokazać. Kiedy przestał to kontrolować? Otworzył oczy i spojrzał na Jazena. - Koszula. Jazen wybrał inną — białą, jedwabną koszulę - i podał ją Daemonowi. Wyglądała identycznie jak ta pierwsza, tyle że pasowała na niego jak ulał. - Służący są dyskretni - powiedział Jazen. - Szczególnie osobiści służący. A choć nie rozmawiają z obcymi o tym, co się dzieje w domu, rozmawiają między sobą. Ja zauważyłem pewien wzorzec. Kiedy pani Angelline pożycza jedną z twoich koszul, po praniu wraca ona do jej szafy, ale kiedy ponownie ją wkłada, wydaje się niezadowolona - i znów idzie buszować w twojej szafie. W końcu uświadomiłem sobie, że wcale nie chodzi o koszulę. Chodzi o zapach - fizyczny i psychiczny zapach - który zostaje w tkaninie. A rozmowy z pokojówkami uświadomiły mi, że twoje koszule są trochę za duże, więc nietrudno się było domyślić, że koszule Wielkiego Lorda będą bardziej odpowiednie. Kiedy byłem w Amdarh zamawiać koszule dla ciebie, pozwoliłem sobie poprosić Lorda Aldrika, by uszył dwie koszule nieco węższe w ramionach i z krótszymi rękawami. Przyczepiłem na wieszaku mały koralik, żeby łatwo je było zidentyfikować, i umieściłem je tak, żeby pani Angelline wybrała w pierwszej kolejności jedną z nich. - Rozumiem - mruknął Daemon. Nie zastanawiał się nigdy nad tym, dlaczego Jaenelle nosi jego koszule. Zawsze go podniecała, bez względu na strój, nawet kiedy było jasne, że nie jest zainteresowana rozładowaniem tego podniecenia. - Wiesz może, dlaczego ona to robi? Jazen zawahał się. - Nie śmiem snuć domysłów na temat tego, co myśli pani. - Zadałem ci pytanie, Jazenie. Nie wykorzystam przeciwko tobie twojej odpowiedzi. Jazen milczał przez chwilę. - Służący w Pałacu są bardzo dyskretni - powtórzył, podkreślając to mocno. - Niemniej opowiedzieli mi trochę o tym, co się zdarzyło, nim pani przybyła zamieszkać z Wielkim Lordem. Więc przypuszczam, że wiem, dlaczego tak reaguje w niektórych kwestiach. Sądzę, że zaczęła nosić koszule Wielkiego Lorda, kiedy była zdenerwowana albo czuła się bezbronna, ponieważ potrzebowała przypomnienia, że jest bezpieczna, - 201
-
- A N N E BISHOP -
że on będzie jej mieczem i tarczą. Później to się zmieniło, bo przestała porzucać jego koszule po praniu i tylko czasami pożyczała sobie nową, więc myślę, że wkroczyła w wiek, kiedy po prostu lubiła je nosić - i że to był taki mały bunt przeciwko ojcu, który lubi, jak kobieta przebiera się do kolacji. - Więc przebierała się do kolacji, tyle że w męską koszulę - dopowiedział Daemon. Zastanawiał się, czy Saetana to bawiło, czy raczej złościło. Tak bardzo za nią tęsknił, że aż bolało. Tak bardzo za nią tęsknił, że samotność szarpała jego trzewia. Zupełnie nie mógł spać tej nocy. Jej nieobecność za bardzo przypominała mu o tych wszystkich bezsennych, tragicznych nocach, kiedy myślał, że zginęła. Jednak tym razem sam sobie to zrobił. Odesłał Jaenelle, żeby ją zabezpieczyć przed zagrożeniem, jakie w sobie nosił. Przed samym sobą. Musi udać się do Stołpu. Musi z nią być. I musi wierzyć, że Saetan zrobi, co będzie konieczne, jeśli przekroczy granicę, której przekraczać nie wolno. - Więc zapach Wielkiego Lorda symbolizuje bezpieczeństwo - powiedział. - A mój? Jazen przyglądał mu się przez dłuższą chwilę, nim odpowiedział. - Jeśli dobrze zrozumiałem, jesteś jedynym mężczyzną, którego pani Angelline przyjęła na kochanka. Zważywszy na jej przeszłość, powiedziałbym, że twój zapach, książę, symbolizuje rozkosz. I miłość. I zaufanie. Terreiłle - Ty pozbawiony mózgu, uparty dupku! Theran zatrzymał się na skraju tarasu i spojrzał Cassidy prosto w twarz, dławiąc się słowami, które aż piekły go w gardle. Chciał walczyć, chciał wyrazić swoje zdanie i dać upust rozczarowaniu. Nie śmiał jednak tego zrobić, odkąd Talon wrócił z tajemniczej wizyty w Stołpie i oznajmił mu otwarcie, że od tej chwili Dowódca Straży będzie wspierać Królową w każdym sporze. I bez dyskusji. Zatem bez względu na to, co pani Cassidy uczyni, jeśli poskarży się na niego, to on nie będzie miał racji. - 202 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Jedyną dobrą rzeczą wynikającą z tego, że warczała na niego od rana, był wyraz twarzy Graya. Może jego kuzyn zaczął sobie wreszcie uświadamiać, że Cassidy wcale nie jest taka cudowna? - Nie ma sensu się spierać - odezwał się jakiś schrypnięty głos. Kiedy cała się gotuje, jest jak jej matka. Cassidy otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. - Tatulek? - wyszeptała, odwracając się w stronę wejścia na taras. Zapatrzyła się w osłupieniu na tęgiego przybysza. - Cześć, kotku. Ten wyraz jej twarzy, kiedy rzuciła się ku mężczyźnie, który objął ją z całych sił i uniósł. Nigdy dotąd nie widziałem jej szczęśliwej, pomyślał Theran. Krępowała go ta świadomość, gdyż wiedział, że po części jest to jego wina. Kto to jest? - spytał Gray, podchodząc bliżej. Komunikacja psychiczna zaskoczyła Therana, gdyż Gray używał jej bardzo rzadko. W oczach Graya pojawił się błysk, zbyt krótki, by zdołał go rozpoznać. Mężczyzna postawił Cassidy na ziemi, po czym uśmiechnął się szeroko i przesunął rękami po jej ramionach. Jednak jego uśmiech zniknął, kiedy zobaczył jej dłonie. Przesunął kciukami po ich wnętrzu. Na jego twarzy pojawił się smutek. - Ja tylko... - zaczęła Cassidy. - Nie - powiedział stanowczo. - Najlepiej będzie, gdy nie będziemy o tym mówić. - Pokiwał głową, jakby podjął jakąś decyzję. - Tak, myślę, że tak będzie najlepiej. Theran dostrzegł za nieznajomym Ranona i uświadomił sobie, że najwyższy czas podjąć obowiązki Pierwszej Eskorty, jeśli nie chce, by Shaladorczyk zrobił to za niego. - Pani? - powiedział, dyplomatycznie domagając się w ten sposób wyjaśnień. - Och... - Wyraźnie zdenerwowana Cassidy chwyciła przybysza pod ramię i odwróciła się do Therana. - To jest książę Theran Szary, moja Pierwsza Eskorta. A to jest jego kuzyn, Gray. - Obejrzała się przez ramię. - A to książę Ranon. - 203 -
- A N N E BISHOP -
- Witam, panowie - powiedział mężczyzna, trącając dwoma palcami rondo kapelusza. Najwyraźniej
wcale
mu
nie przeszkadza
obecność Książąt
Wojowników,
pomyślał Theran. - Książę Theranie, panowie, to jest mój ojciec, Lord Burle. Theran zobaczył, jak Gray otwiera szeroko oczy. - Twój ojciec przyjechał z wizytą? — upewnił się. - Tak — odparła Cassidy. - Niezupełnie - wtrącił się Burle. Puścił Cassidy, wyciągnął z wewnętrznej kieszeni kurtki kawałek papieru i podał go jej. Rozwinęła go, przeczytała - a potem po prostu zapatrzyła się na niego, aż Theran nabrał ochoty, żeby wyrwać jej wiadomość i przekonać się, co się dzieje. - Nie rozumiem - wykrztusiła wreszcie. - Mnie się to wydaje jasne - odparł Burle. - Poprosiłam księcia Sadiego, by przysłał łóżko, komodę i biblioteczkę - powiedziała Cassidy. - Pominęłaś kilka drobiazgów, kotku, więc zamiast wysyłać coś, co może nie pasować, książę wysłał mnie. Cztery dni pracy wystarczą, żeby zrobić meble, których ci trzeba. Jeśli zajmie mi to dłużej, mam kilka gotowych, które mogą się nadać, albo wynegocjujemy więcej czasu. Przywiozłem narzędzia i drewno, i wszystko, czego trzeba — Wozem, dzięki uprzejmości księcia Sadiego. Kierowca powiedział, że zostawi mi W ó z na warsztat, póki tu jestem, ale nadal siedzi na sieci lądowiskowej tam, za bramą, i trzeba go stamtąd zabrać, nim ktoś na niego wpadnie. I sprawdzić, czy mamy wszystko, nim wróci do Kaeleer. - Ja się tym zajmę - powiedział Ranon, patrząc na Cassidy. — Czy ma stanąć blisko domu? - Tak naprawdę to... - Cassidy zaczęła się jąkać. - Te meble miały być dla Graya, więc postaw go gdzieś w ogrodzie, tam pewnie będzie wygodniej. - Dla mnie? - zdziwił się Gray. - W takim razie może książę Gray poświęci mi kilka minut i pokaże, gdzie mają stać te sprzęty, i udzieli wskazówek co do ich wyglądu - powiedział Burle. - Ale przecież dopiero co przyjechałeś - zaprotestowała Cassidy. - 204 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Zostanę tu kilka dni - odparł Burle. - Jeśli płaci mi się za cały dzień, pracuję cały dzień, więc ty się teraz zabierz do swojej pracy, a ja się zabiorę do swojej. Zobaczymy się przy kolacji. No już, zmiataj. - Wolno ci tak mówić do Królowej? - spytał Gray. - Na ognie piekielne, nie - odparł Burle ze śmiechem. - Ale nie rozmawiam teraz z Królową, prawda? Rozmawiam ze swoją córką. - Rzucił Cassidy komicznie dzikie spojrzenie. - Jeszcze tu jesteś? - Świetnie - warknęła Cassidy, choć usta mimowolnie wykrzywiał jej uśmiech. - To idę. Nie trzeba było być geniuszem, żeby się domyślić, że po powrocie Lord Burle złoży raport bezpośrednio księciu Sadiemu, więc Theran wyciągnął prawą rękę. - Pani, jeśli jesteś gotowa, Zarządca przygotował informacje o Prowincjach - powiedział grzecznie. Jego zachowanie, kiedy eskortował ją do domu, było absolutnie bez zarzutu. Szkoda tylko, że nie ukrywała, jak bardzo jest tym zaskoczona.
• • * Ojciec Cassie. Ten człowiek to ojciec Cassie. Gray nie mógł myśleć o niczym innym - nawet o tym, gdzie stawia nogi - więc ciągle się potykał. - Zapewne znasz Cassie od dawna - zagaił. - Przez całe j e j życie - odparł Burle z dziwnym uśmiechem i błyskiem w oku. Głupiec. Idiota. Gray miał ochotę sam sobie przyłożyć. Teraz plątały mu się nie tylko nogi, ale i język. Czy można wyjść na jeszcze większego głupca? Dlaczego nie potrafi wysławiać się tak jak Theran czy Ranon, czy inni dorośli mężczyźni? I dlaczego nagle nabrało takiego znaczenia to, żeby ten człowiek nie ujrzał w nim chłopca, którego można łatwo zbyć? - Myślę, że Cassie nie spodobały się moje meble - powiedział. - Nie widziałem jej listu, ale odniosłem wrażenie, że była dość wkurzona - odparł Burle. - 205 -
- A N N E BISHOP -
- Nie musiała się wściekać. To nie jest ważne. Burle zatrzymał się gwałtownie. - Ale jej tego nie powiedziałeś, prawda? - Nie. Zważywszy na wyraz twarzy Burlea, zapewne dobrze się stało, że nie powiedział. - Bardzo roztropnie. Kiedy kobieta wścieka się o coś, największy błąd, jaki może popełnić mężczyzna, to powiedzieć jej, że to nieważne. Ona tego nie odbierze tak, j a k to zostało powiedziane, i trzeba potem masy czasu, żeby wszystko naprawić - o ile w ogóle jest to jeszcze możliwe. Jeśli kobieta uważa, że coś jest ważne, najrozsądniejsze, co może zrobić mężczyzna, to traktować to właśnie w ten sposób. Gray przemyślał jego słowa. - Bo jeśli traktuje się tak sprawy, które uważa za ważne, mówi się jej, że ona też jest ważna? - Można tak to ująć - odparł Burle i ruszył ku szopie. Kiedy weszli do środka, Gray pożałował, że nie uporządkował narzędzi, nie zamiótł podłogi, nie zrobił czegokolwiek. Ale, na ognie piekielne, nie spodziewał się przecież wizyty ojca Cassie. Burle odsunął stary koc i wydął usta. - Chcesz postawić nowe krzesło w tamtym kącie? Tam byłoby dobre miejsce do czytania, jeśli miałbyś lepszą lampę. Zapewne lubisz książki, skoro zamówiła biblioteczkę. - Lubię historie i w ogóle - odparł Gray. - I studiuję Protokół. - Dobrze jest znać Protokół - zgodził się Burle. Jednak myśli Graya zboczyły na inny tor. - Pewnie znasz historie z dzieciństwa Cassie? - Znam - powiedział Burle. - Mogę ci kilka opowiedzieć. Gray uśmiechnął się. Chciał je usłyszeć, chciał wiedzieć jak najwięcej o jej życiu. - Kiedy będę miał córkę, to czy będę mógł do niej mówić: „kotku"? Burle wydał z siebie dziwny dźwięk. - Pominąłeś kilka etapów, nie sądzisz? - Co? Burle przyjrzał mu się nieco zbyt uważnie. - 206 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Umiesz posługiwać się młotkiem? - spytał wreszcie. - Nigdy niczego nie budowałem. - A chcesz się nauczyć? Gray zawahał się. Chciał się nauczyć i chciał spędzać czas z Burleem, który rozumiał ważną różnicę pomiędzy córką a Królową - i pokazał jemu i wszystkim innym, że Cassie też ją rozumie. To było coś, czego nie pojmowały królowe, które rządziły wcześniej Dena Nehele. Jednak nim zaczną, musi się zdobyć na szczerość, bo inaczej źle się to skończy. - Nie mogę pracować przez cały dzień. - Czuł gorycz, ponieważ nie chciał wydawać się gorszy. - Jeszcze nie. Byłem... kiedyś... torturowany... i czasami moje ciało nie chce... działać. - Twoje ciało nie chce działać, ponieważ ostatnio się przepracowałeś? - odgadł Burle. - To chcesz mi powiedzieć? Gray kiwnął głową, nie mogąc spojrzeć mu w oczy. - Shira mówi, że mogę pracować kilka godzin dziennie, ale nie więcej. Jeszcze nie. A Vae będzie marudzić, jak spróbuję pracować dłużej. Zresztą nie tylko marudzić. Będzie gryźć. - A kto to jest Vae? - To Sceltie. - Ach... - Burle pokiwał głową. - Słyszałem o nich, choć osobiście nigdy żadnego nie poznałem. - Na pewno poznasz - zapewnił go Gray z przekąsem. - Vae ma swoje zdanie na każdy temat. Burle rozejrzał się po pokoju. - Powiem ci coś. Umówimy się tak: będziesz mi pomagał przez dwie godziny dziennie i nauczysz się czegoś przy okazji, a potem przez dwie godziny będziemy się zajmować twoją pracą. I zobaczymy, jak nam pójdzie. - Dobrze. Burle nie uważał, że Gray jest gorszy, bo nie może pracować cały dzień. Nic nie powiedział o torturach. Potraktował to zwyczajnie. T a k jak Lucivar. Coś w Grayu zaczęło się odprężać. - Zaczniemy od mierzenia - powiedział Burle. - Potem zajmiemy się twoją pracą, a jednocześnie ustalimy, jakie meble będą odpowiadać tobie i jednocześnie podobać się mojej dziewczynce. - 207 -
- A N N E BISHOP -
• • •
Wieczorem, po kolacji, podczas której nikt nie zdołał odprężyć się na tyle, żeby po prostu porozmawiać, Cassidy i Burle wyszli na spacer. Ruszyli w kierunku otwartych pól, jak najdalej od rezydencji. Jak najdalej od ludzi. - Powiesz mi, co się dzieje? - spytał Burle. Cassidy wzięła go pod ramię. Milczała. - No dobrze - powiedział Burle po kolejnej minucie. - Pozwól, że ujmę to inaczej. Co się dzieje? - Theran to uparty dupek! - Masz prawo do własnej opinii, kotku, ale nie jestem pewny, czy masz prawo zawstydzać go przed ludźmi, z którymi musi pracować. - Dlaczego nie? On też tak postępuje wobec mnie. Burle zatrzymał się, a Cassidy poczuła w powietrzu dziwny chłód. O Matko Noc. Jej ojciec był wojownikiem, nosił Tygrysie Oko i w normalnych warunkach nawet nie pomyślałby o stawieniu czoła Księciu Wojowników. Jednak ojcowie bywają nieostrożni, jeśli chodzi o obronę swoich córek. - Blokuje wszystko, co próbuję zrobić - wyjaśniła szybko. - Nie pozwala mi odwiedzić Prowincji, poznać innych królowych i sprawdzić, czy któraś z nich zechciałaby wziąć na siebie więcej obowiązków. Na ognie piekielne! Nie mówi gospodyni, jak ma wykonywać swoją pracę, ale próbuje podejmować za mnie wszystkie decyzje! Burle zawahał się - a powietrze wokół niego wróciło do poprzedniego stanu. - Z tego, co zrozumiałem, objazd Prowincji nie byłby w tym momencie najmądrzejszą - czy też najrozsądniejszą - rzeczą - zaczął ostrożnie. - Ale T h e r a n nie pozwala też zaprosić tych królowych do Szarej Przystani! Sprzeciwił się, nawet kiedy chciałam iść z Grayem do miasta i poszukać kwiatów do ogrodu. - Mógł mieć swoje powody. - Tak. Nie jestem dość ładna, by zrobić na kimś wrażenie - mruknęła pod nosem. - Mówisz głupstwa i dobrze o tym wiesz. - 208 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Czy to naprawdę takie głupie? - pomyślała. Ponieważ jednak nie chciała, żeby ojciec stawił wyzwanie Theranowi i zginął, ugryzła się w język. - Czas porozmawiać szczerze, kotku - powiedział Burle. - Królowe wykonują ważną pracę i są niezbędne i dla ziemi, i dla ludu. Potrafią stworzyć lub zniszczyć Prowincję czy wioskę. Na ognie piekielne, potrafią stworzyć lub zniszczyć terytorium. Tyle że ty coś po drodze przeoczyłaś. To jest twoja praca, a kiedy się jej podejmowałaś, wyraziłaś zgodę na to, że zostaniesz zatrudniona do wykonania określonego zadania. - Ale tu nikt nie chce, żebym je wykonała - stwierdziła Cassidy schrypniętym z goryczy głosem. - A ty chcesz? Było już tak ciemno, że prawie nie widziała jego twarzy. Jednak to, co zdołała dostrzec, wskazywało, że pytał serio. - Czasami mam pomysł na mebel i robię go tak, j a k go zobaczyłem w myślach - podjął Burle. - Dokładnie tak, jak mam ochotę i z czego mam ochotę. I jestem dumny z efektów swojej pracy. Niektórym się spodoba, innym nie, ale to ja tego dokonałem. Jednak czasami zostaję zatrudniany, żeby pomóc komuś zrobić taki mebel, jaki ten ktoś chce mieć. Jego wizja, jego projekt. Mogę coś zasugerować, jeśli przewiduję problemy z realizacją czy materiałami, ale nie ja go projektuję, kotku. Jestem najemnym pracownikiem, który pomaga komuś innemu stworzyć coś, co jest dla niego ważne. I nawet jeśli uważam, że można to zrobić inaczej - może lepiej — szanuję jego zdanie i pomagam mu najlepiej, j a k potrafię. Jesteś tu od kilku tygodni. Książę Theran spędził tu całe życie. Widział, j a k złe królowe niszczą jego ziemię i jego lud. Pracowałem dziś po południu z Grayem i opowiedział mi dużo o swoim kuzynie. Dość, żebym rozumiał, że Theran chce dobra swego ludu i Dena Nehele. Nazwisko „Szary" coś tutaj znaczy, a noszenie go to równocześnie przywilej i ciężar. - W i ę c powinnam mu pomóc budować nowy fundament zgodnie z jego metodą? — Przypomniało j e j się jedno z ulubionych powiedzeń Burlea: Nie burz ściany, bo wydaje ci się, że tak będzie ładniej, skoro zatrudniono
cię
tylko
do pomalowania pokoju.
- Za rok możesz opuścić tych ludzi i ich problemy. Ale on nie. Czy to znaczy, że jest uparty? - Burle wzruszył ramionami. - Zapewne nie przeżyłby, gdyby taki nie był. - 209 -
- A N N E BISHOP -
Cóż, trudno było protestować, skoro tatulek ujął to w ten sposób. - Powiem ci, do jakiego wniosku doszedłem przez te kilka godzin. Ty i Theran wcale nie różnicie się tak bardzo, jak wam się wydaje. - Burle uśmiechnął się i poklepał ją po ręku. - Ty chcesz dowieść czegoś sobie. On chce dowieść czegoś swemu ludowi. Być może powodem, dla którego się kłócicie, zamiast współpracować, jest to, że chcecie za dużo, za szybko i każde na swój własny sposób?
- 210 -
OSIEMNAŚCIE Terreille Cassidy wciągnęła przez głowę koszulę nocną i przycisnęła rękę do brzucha. Czuła nieprzyjemny ciężar. Tępy ból, który stawał się coraz wyraźniejszy. Cóż, Shira ostrzegała ją, że jeśli opóźni księżycowy czas, później będzie cierpiała jeszcze bardziej. Już wkrótce przekona się na własnej skórze, o ile bardziej. Przywołała niezbędne akcesoria i schowała je do szuflady w łazience, żeby były pod ręką, a potem położyła się. Było jej zimno, choć ta noc należała do cieplejszych. Poprawiła poduszki i otworzyła książkę, choć nie miała ochoty na lekturę. Przyjazd do Dena Nehele był dla niej przygodą, szansą na dokonanie czegoś ważnego. Jednak od tamtej pory czuła się tak, jakby brnęła przez emocjonalne błoto. Im dalej się zapuszczała, tym głębiej w nie wpadała. Myślenie o swoim zadaniu jak o kontrakcie na wykonanie konkretnej pracy również nie pomogło. Za każdym razem, kiedy pytała Therana, co jego zdaniem powinna zrobić w jakiejś sprawie, on unikał odpowiedzi. Sprzeciwiał się jej sugestiom, ale nie wysuwał własnych, ponieważ nie należało to do obowiązków Pierwszej Eskorty. Ale dlaczego? Jeśli nie zgadzał się z nią, bo sam wiedział lepiej, co się dzieje w Prowincjach i wioskach, dlaczego nie dzielił się swoją wiedzą? Słodka Ciemności, już tęskniła za ojcem, chociaż wyjechał zaledwie wczoraj. Parsknęła. - Pominęłam w liście kilka szczegółów... Dobre sobie. Tatulek przywiózł ze sobą gotową komodę i pocięte drewno na biblioteczkę. I materac, co wskazywało, że musiał wiedzieć, jakiej wielkości ma być łóżko. To była zwyczajna wymówka, żeby przyjechać z wizytą, choć nie była pewna, kto wpadł na ten pomysł - jej ojciec, książę Sadi czy sam Wielki Lord. Zresztą to bez znaczenia. Najważniejsze, że miała okazję spędzić - 211 -
- A N N E BISHOP -
trochę czasu z tatulkiem. Jego wizyta wywarła też dobry wpływ na Graya. Burle miał takie powiedzenie: „Pracuj ciężko, ale mądrze". Zawsze doskonale wyczuwał, kiedy należy używać siły mięśni, a kiedy trzeba wesprzeć się Fachem. I kiedy odpoczywać - dzięki czemu Gray mniej odczuwał zmęczenie. Cassidy doceniała to, co j e j ojciec robił dla Graya, ale widziała też, jak od czasu do czasu na twarzy chłopaka pojawia się głupawy uśmiech, a jego oczy rozjaśnia błysk rozbawienia. Wiedziała, że to efekt historyjek z jej dzieciństwa, którymi tatulek często raczył go podczas pracy. Pewnie by ją to złościło, gdyby nie fakt, że Gray poczuł się na tyle swobodnie, że znalazł w sobie dość odwagi, by przyjść na kolację w rezydencji w ostatnim dniu pobytu Burlea. To było chyba najbardziej udane dzieło jej ojca. Jedyną osobą, której Burle nie oczarował, był Theran. Do końca jego pobytu mężczyzna pozostał lodowato uprzejmy. Nawet Talon, kiedy przekonał się, że tatulkowi nie przeszkadza obecność żyjących demonów, przyłączał się do nich wieczorami, żeby porozmawiać i pograć w karty. Natomiast Theran uznał jej niearystokratyczne pochodzenie za kolejny dowód na to, że nie jest godna rządzić Dena Nehele. - A niech sobie sika pod wiatr, skoro ma ochotę - mruknęła Cassidy, odkładając książkę. Właśnie mościła się w łóżku, gdy usłyszała wzmocnione Fachem drapanie w drzwi apartamentu. Cassie? Cassie! Nie chcąc j u ż wstawać z łóżka, za pomocą Fachu otworzyła drzwi zewnętrzne oraz przeszklone drzwi prowadzące do sypialni. Ty nie b y ć na dole r a z e m z m ę ż c z y z n a m i - powiedziała Vae, gdy tylko weszła. - Dziś potrzebuję spokoju - odparła Cassidy. I czasu na zastanowienie się, co ma zrobić rano, kiedy wszyscy otaczający ją mężczyźni wyczują zapach księżycowej krwi, i jak przeżyje te pierwsze trzy dni, kiedy będzie praktycznie bezbronna, niezdolna do używania mocy bez zadawania sobie strasznego bólu. Ty nie c z u ć się d o b r z e ? - spytała Vae. W j e j pytaniu słychać było dziwne, niemal ludzkie, wahanie. Skąd jednak Sceltie miałaby wiedzieć, co to jest księżycowy czas? - 212 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Chcesz mi dotrzymać towarzystwa? - spytała Cassidy. Vae wskoczyła na łóżko i położyła się obok niej. Cassidy objęła psa ramieniem i przytuliła do siebie. Jej ciepło łagodziło ból brzucha i pozwalało się odprężyć. Cassidy z westchnieniem wygodnie ułożyła głowę na poduszce i zasnęła.
•
*
*
Vae budziła się przez całą noc, czekając na zmianę zapachu, która wyjaśni, czy Cassie jest nie w humorze przez wyjazd Burlea, czy może nadszedł jej czas krwi i nie będzie bezpieczna wśród mężczyzn. Nawet tych, którzy mieli ją chronić. Ludzkie kobiety są takie nierozsądne z tymi ciągłymi cieczkami... No ale ludzie rzadko wykazywali się rozsądkiem. To dlatego od tak dawna musiały się nimi opiekować Sceltie. Cassie była Królową, a jej dwór powinien ją chronić. Theran powinien ją chronić. Jednak Yas nie ufał dworowi Cassie, wątpił, że mężczyźni potrafią zapewnić jej ochronę. Ladvarian mówił, że Yas wie, jak chronić Królową. Ladvarian mówił, że Yas to człowiek, któremu krewniacy mogą ufać. Ladvarian nauczył się Fachu od Jaenelle, która była wyjątkową Królową, nawet w oczach krewniaków, i potem nauczył tych rzeczy innych spokrewnionych. Vae zdawała sobie sprawę z tego, że Yas wie o tutejszych mężczyznach rzeczy, o których ona sama nie ma pojęcia. Również te, dotyczące Therana. Jeszcze przed świtem zapach Cassie się zmienił. Vae podczołgała się tak, by jej głowa znalazła się na wysokości krocza Cassie, i powęszyła. Tak na wszelki wypadek. Ludzkie kobiety nie lubiły być wąchane przez nikogo prócz swych partnerów, więc Vae starała się poruszać delikatnie, by nie obudzić Cassie. Kiedy j u ż zorientowała się, że nastąpiła zmiana, zeskoczyła z łóżka, wybiegła z sypialni i za pomocą Fachu odsunęła zasłonę okna w bawialni. Wcześnie. Wszyscy jeszcze śpią. Kiedy jednak zaczną śpiewać pierwsze ptaki, obudzi się kucharka oraz jej pomocnice i zaczną szykować jedzenie na cały dzień. A potem obudzą się Krwawi, którzy dbają o dom. - 213 -
- A N N E BISHOP -
Ale jeszcze nie teraz. Teraz śpią wszyscy z wyjątkiem Talona, a on nie przychodzi do pokoi Cassie, więc nie będzie wiedział o zmianie jej zapachu. Jeszcze nie. Cassie potrzebowała teraz ochrony. Potrzebowała Yasa. Będzie bezpieczna, póki mężczyźni nie wyczują jej krwi. Vae wyskoczyła przez okno, za pomocą Fachu przenikając przez szkło. Zawisła w powietrzu na wysokości pierwszego piętra, wskoczyła na dach, a potem zbiegła z niego po drugiej stronie i poszybowała w powietrzu nad ogrodami i bramą. Wylądowała lekko, pobiegła na sieć lądowiskową i przez chwilę zastanawiała się nad kierunkiem, jaki ma obrać. W końcu złapała Wiatr w kolorze Purpurowego Zmierzchu i ruszyła do Ebon Askavi. Ebon Askavi Saetan marzył tylko o jednym - jeszcze na godzinkę zatonąć w tej fascynującej powieści, nim, wcześniej niż zwykle, uda się na spoczynek. Opuścił jednak swoje apartamenty i udał się do bawialni, po której krążył już Lucivar. - Czy jest jakiś szczególny powód, dla którego zjawiasz się tu każdego ranka? - spytał. - Potrafię liczyć - odparł Lucivar. - I to jest ważne, bo...? - Przychodził mu do głowy tylko jeden powód takiego zachowania syna. - Czyżby Marian była w ciąży? - Co? — Lucivar podskoczył, jakby coś ugryzło go w tyłek. - Na ognie piekielne, nie! Chociaż pracuje nad tym - dodał pod nosem. - Ona nad tym pracuje? Lucivar rzucił mu mroczne spojrzenie. - Jeszcze nie rozmawiała ze mną o odstawieniu naparu antykoncepcyjnego. Jeszcze. Ciemności niech będą dzięki choć za to. Saetan szczerze kochał swojego wnuka Daemonara, ale był pewny, że wszyscy członkowie rodziny będą wdzięczni za chwilę oddechu, nim przyjdzie im niańczyć kolejną miniaturkę Lucivara. Nawet sam Lucivar. - 214 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Czy Lord Burle powiedział ci coś o Cassidy? - Yaslana zmienił temat. - Parę rzeczy. Interesuje cię coś konkretnego? - Czy podczas jego pobytu przeszła przez swój księżycowy czas? - O to nie pytałem. - Dlaczego? S a e t a n zacisnął usta, niepewny, czy to, co czuje, to niesmak, czy rozbawienie. Andulvara Yaslanę znał od ponad pięćdziesięciu tysięcy lat, ale nawet t a k duże doświadczenie obcowania z obcesowością Eyrieńczyków nie zawsze okazywało się pomocne w zetknięciu z otwartością Lucivara. - Ponieważ to delikatny temat - stwierdził ostrożnie. - Ty byś go o to zapytał? - No pewnie. Nawet jeśli ostatni księżycowy czas miała tuż przed udaniem się do Dena Nehele, spóźnia się. - To się zdarza. - Owszem. Szczególnie kiedy próbuje się na to wpłynąć. Najwyraźniej Lucivar zatrzymał dla siebie parę spostrzeżeń z ostatniej wizyty w D e n a Nehele. Na przykład to, że Cassidy miała powody obawiać się swojej bezbronności w otoczeniu mężczyzn, którzy powinni j e j służyć. - Jej dwór - powiedział cicho Saetan. - Nie ufasz im. - Nie, nie ufam - potwierdził Lucivar. — Ale jestem pewny, że zdołam tak ułożyć sprawy, żeby nie musiała się więcej martwić. Saetan wolał nie wchodzić w szczegóły, j a k jego syn zamierza układać sprawy. - Skoro im nie ufasz, kto ma ci przesłać wiado... Yas? Yas!
No jasne, pomyślał Saetan na widok Vae wpadającej do pokoju. Cassie m i e ć c i e c z k ę ! Poczuł, j a k budzi się jego temperament. Tę samą zmianę rozpoznał w oczach Lucivara. Wprawdzie Cassidy nie była ich Królową i nie należała do rodziny, ale była z nimi związana przez Jaenelle i Daemona, więc zareagowali w sposób zgodny z ich naturą. - 215 -
- A N N E BISHOP -
- Wrócę za cztery dni - powiedział Lucivar bez chwili namysłu. Saetan kiwnął głową. - Udam się do Ebon Rih i poinformuję Marian. Powinienem wiedzieć coś jeszcze? - Nie, nie ma żadnych pilnych spraw. — Lucivar ruszył w stronę drzwi. - Chodź, Vae. Przejedziesz się ze mną na Szaroczarnym Wietrze. Przez długi czas Saetan patrzył za nimi. - Niech Ciemność się nad tobą zlituje, Theranie Szary, jeśli przez następne dni zrobisz cokolwiek, co wkurzy Lucivara - powiedział wreszcie. Terreille Nie możesz ukrywać się w swoim pokoju przez
następne
trzy dni,
pomyślała Cassie, zakładając długi, zielony sweter. Masz masę pracy, a poza tym,
w jaki sposób chcesz udowodnić Tberanowi i pozostałym, że
jesteś zdolna
rządzić ludem,
snemu
Pierwszemu
skoro
nie potrafisz stawić czoła
nawet wła-
Kręgowi?
Wiedziała, że nie może w nieskończoność ukrywać się w swoim pokoju, choć miała na to ogromną ochotę. W domu wiedziała, czego może się spodziewać po mężczyznach podczas tych dni, natomiast tutaj... Czy będą ze sobą współpracować? Czy dojdzie do starcia? Trudno powiedzieć. Zostając w sypialni, na pewno się tego nie dowie. Przycisnęła rękę do brzucha, odetchnęła głęboko i wyszła. Może nie będzie tak źle, pomyślała kilka minut później. Służący, których mijała, rzucali jej niespokojne spojrzenia, ale była to jedyna zmiana, jaką dostrzegła w ich zachowaniu. Skręcała za róg, myśląc już, że chyba całkiem niepotrzebnie się martwiła, kiedy nagle ujrzała Therana. Już nabrał tchu, niewątpliwie żeby spytać, co ją tak długo zatrzymało, skoro Zarządca i pozostali członkowie dworu już na nią czekają, kiedy nagle jego nozdrza rozdęły się, a oczy zrobiły się szkliste. Ich wyraz wcale nie był opiekuńczy. Był drapieżny. - Cassidy - zawarczał. Cofnęła się o krok. Potem o kolejny. - Muszę odetchnąć świeżym powietrzem. Przyjdę do biura Zarządcy za kilka minut - powiedziała spokojnie. - 216 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Cassidy. - Muszę stąd wyjść! Obróciła się na pięcie i ruszyła ku najbliższym drzwiom prowadzącym na zewnątrz. Prawie j e j się udało do nich doskoczyć, kiedy zjawił się Ranon. Jego zachowanie wskazywało wyraźnie, że wyczuł jej zapach i przyszedł tutaj za nią. Te szkliste oczy. Ta moc i dzikość. Książęta Wojowników, którzy wyczuli krew i wpadli w morderczą furię. Wiedziała, że powinna ukierunkować tę dzikość na swoje potrzeby, zmusić ją, by jej służyła. Była Królową i opanowywanie Książąt Wojowników należało do jej obowiązków. - Pani - zawarczał Ranon, zbliżając się o krok. Gdyby mogła mu zaufać, gdyby mogła zaufać któremukolwiek z nich, znalazłaby sposób na rozładowanie napięcia, nim zrobi się naprawdę niebezpiecznie. Kiedy jednak spojrzała w oczy Ranona, uświadomiła sobie, że zwykł wykorzystywać te kobiece dni, żeby zabijać znienawidzone czarownice, i że w tej chwili z całych sił stara się nie patrzeć na nią j a k na zdobycz. W Dena Nehele było stu Książąt Wojowników. Po raz pierwszy zrozumiała, co musieli robić, żeby przetrwać, ile krwi musieli przelać, by ochronić swój lud przed całkowitym zniszczeniem. - Muszę odetchnąć świeżym powietrzem - powtórzyła. - Zajmij się swoimi obowiązkami, książę. Wkrótce wrócę. Czy wyczuł w jej głosie kłamstwo? Głupia. Powinnaś udać się do Stołpu.jak tylko zaczęłaś podejrzewać, że zaraz się
zacznie.
Jednak wczoraj wieczorem się nie bała. Nie tak naprawdę. Przepełniało ją poczucie fałszywej pewności siebie, jakiej nabrała, obserwując stosunki panujące na dworze Jaenelle. Nigdy nie czuła się zagrożona przez tamtejszych Książąt Wojowników, nawet tych najsilniejszych. Na ognie piekielne, Lucivar nigdy nie tracił czasu na dyskusje z czarownicą podczas jej księżycowych dni. Po prostu podnosił ją i sadzał tam, gdzie uznał za stosowne. I koniec pieśni. Jeśli miała szczęście - a Yaslana akurat był w wielkodusznym nastroju - wolno jej było decydować, co zje i czy chce być przykryta jednym kocem czy dwoma. - 217 -
- A N N E BISHOP -
Mimo mocy i temperamentu Lucivara, pomimo tego, co potrafił zrobić, gdy wpadał w morderczą furię, nigdy nawet przez myśl jej nie przeszło, że mógłby ją skrzywdzić. Jednak tu i teraz jej myśli rozbiegały się w panice. Schyliła głowę, wbiła oczy w ziemię i ruszyła szybko przed siebie, nie zastanawiając się, dokąd idzie. Kiedy niespodziewanie poczuła czyjeś ręce na swoich ramionach, podskoczyła z krzykiem. - Cassie? - To był Gray. - Co się stało? - Och, to ty - sapnęła. - Nic się nie stało. Ja tylko... Nagle jego nozdrza rozdęły się, a oczy zrobiły się szkliste. Zamiast przyjaciela miała przed sobą kogoś obcego. Kiedy spróbowała się cofnąć, zacisnął mocniej palce na jej ramionach. - Jesteś ranna - oświadczył głosem schrypniętym od furii. - Potrzebujesz Uzdrowicielki. Pociągnął ją w stronę domu, ale z całych sił zaparła się w ziemię. - Nie potrzebuję Uzdrowicielki. Nie jestem ranna. - Krwawisz. Czuję zapach krwi. O Matko Noc. - To księżycowa krew. Wiesz, co to jest? Czy wiedział? Chłopcy nie zauważają tego zapachu, póki nie osiągną dojrzałości płciowej. Kiedy poznała Graya, jego zapach psychiczny mówił: „chłopiec", pomimo że ciało sygnalizowało: „mężczyzna". - Wiem - powiedział po chwili. W jego głosie wyczuła wahanie. Nie miała pewności, czy powinna mu wierzyć. - Nie możesz tak chodzić sama - stwierdził Gray. - Musisz wrócić do domu. Ktoś powinien się tobą opiekować. Cóż, wiedział przynajmniej tyle. Pomyślała o powrocie do rezydencji, o wyrazie oczu Therana - i Ranona - i wzdrygnęła się odruchowo. - Za dużo tam ludzi. - Chcesz powiedzieć: za dużo mężczyzn? -Tak. Jego uścisk złagodniał. Podobnie jak jego głos. - Musisz się położyć, Cassie. - 218 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Ja nie... - Nie mogła szczerze zaprzeczyć, więc urwała. Gray puścił ją, a potem, delikatnie, lecz stanowczo, wsunął rękę pod jej ramię i ujął jej dłoń. - Chodź. Możesz się położyć w moim łóżku. Będziesz tam bezpieczna. Mały pokój Graya w szopie. Spokojne, prywatne miejsce, gdzie mogłaby zebrać siły i odwagę. Nie opierała się, kiedy kładł ją do łóżka, które zrobił jej ojciec. Nie dyskutowała, kiedy zdejmował jej buty. Nie protestowała, kiedy położył się obok niej. - Śpij, Cassie - powiedział cicho. - Możesz spać spokojnie. Delikatnie gładził jej czoło, uspokajająco głaskał włosy. Kiedy kazał jej zamknąć oczy, usłuchała. Utulona ciepłem jego ciała, zasnęła.
• • • Gray przyglądał się jej, kiedy spała. Te ogniste włosy z miodowymi pasmami rozsypane na jego poduszce. Nie została w domu z Theranem i Ranonem. Przyszła do niego, ponieważ ufała, że to on zapewni jej bezpieczeństwo. I zrobi to. Podniósł osłonę Purpurowego Zmierzchu wokół szopy - najsilniejszą, jaką mógł stworzyć. Nie powstrzyma ona innych mężczyzn, jeśli postanowią tu wejść, ale da mu tę cenną chwilę na przygotowanie się do walki. Gray? Z o s t a w m n i e w s p o k o j u , Theranie. B o b r z e się c z u j e s z ? D l a c z e g o p o d n i o s ł e ś o s ł o n ę w o k ó ł s z o p y ? D o b r z e się czuje. Lepiej niż dobrze. Jego krew śpiewała w żyłach, potężna, gotowa do działania. W i d z i a ł e ś Cassidy? Zostam mnie w spokoju. Kiedy Theran zamilkł, Gray zaczął się odprężać. Skupił się na leżącej obok kobiecie. Cassie. Spojrzał na jej szyję. Schylił głowę i delikatnie odchylił jej sweter, żeby zobaczyć miejsce, które tak go intrygowało. Potem odetchnął jej zapachem. Przycisnął usta do jej skóry i posmakował ją językiem. - 219 -
- A N N E BISHOP -
Uniósł głowę i znów na nią popatrzył. Zobaczył teraz coś innego. Coś cudownego. Moja. W odpowiedzi na tę zaskakującą myśl zalało go dziwne uczucie, silne i dzikie. Uczucie, które przebiło skorupę, w której był zamknięty od tak dawna — i której już nie potrzebował. - Cassie - szepnął. - Cassie. Ponownie przycisnął usta do tego słodkiego miejsca. Czuł w swoim ciele głód, rozbudzający się jeszcze bardziej niż jego członek.. Z uśmiechem patrzył na śpiącą Cassidy. - Moja - szeptał.
• • * Theran patrzył, jak Gray i Cassidy idą razem w stronę domu. - Ten mały fiutek cały czas ukrywał ją w swojej szopie — zawarczał. - No to przynajmniej wiemy, gdzie była - stwierdził Ranon, masując sobie kark, żeby pozbyć się napięcia. - Mógł nam powiedzieć choć słowo — parsknął Theran. Od chwili, kiedy Cassidy wyszła do ogrodu, cała rezydencja znajdowała się w stanie milczącej paniki. Bezbronna
Królowa
to
martwa
Królowa.
Jeśli od razu nie można się było dobrać do Królowej, zaczynało się od likwidacji jej obrońców, ustalenia, kto jest wobec niej lojalny - a więc jest zdrajcą swojego ludu - a kto nie będzie wchodził w drogę wojownikom usiłującym ocalić resztki Dena Nehele. Theran nie walczył bezpośrednio - jak Ranon i inni - ale również miał swój udział w tej walce. I zdawał sobie sprawę, że jest tu wielu mężczyzn - w tym Książęta Wojowników - którzy nie zawahają się zaatakować Królowej, choć jej służą, ponieważ robili tak przez całe życie. - Nic jej nie jest? - spytała Shira, zbliżając się do nich szybko. Theran rzucił okiem przez ramię i zaklął cicho. Oprócz Talona, który z pewnością będzie miał wiele do powiedzenia, kiedy przyłączy się do nich wieczorem, zebrał się tu cały cholerny Pierwszy Krąg. Wszyscy czekali, aż Gray i Cassidy wejdą do domu. - 220 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Nie dał nikomu czasu na wyrażenie indywidualnych opinii. Gdy tylko Gray przestąpił próg, Theran ruszył ku niemu. - Gray, co, na ognie piekielne... Gray zawarczał, a w jego szklistych, zielonych oczach nie było nawet cienia świadomości. - Wszystko w porządku, Gray - powiedziała cicho Cassidy, usiłując wyswobodzić rękę z jego uścisku. - Wszystko w porządku. Gray zacisnął mocniej dłoń. - Moja - zawarczał. Nim Theran zdołał odpowiedzieć, gdzieś z tyłu rozległ się przeraźliwy gwizd. Wszyscy odwrócili się j a k na komendę. Moc i temperament zmusiły mężczyzn do zejścia z drogi Lucivarowi, który zatrzymał się dopiero przed Grayem. - Moja - zawarczał znów Gray. - Nie zauważyłem, żeby ktoś stawiał ci wyzwanie, chłopcze - stwierdził Lucivar. — Weź jednak pod uwagę parę rzeczy. Po pierwsze - wskazał na Kamień Graya, a potem na własny - Purpurowy Zmierzch. Szaroczarny. Nie występuję przeciwko tobie. Przybyłem pomóc, ale jeśli zaczniesz ze mną pogrywać, rozerwę cię na strzępy. Czy mamy jasność w tym względzie? Gray szybko kiwnął głową. - Po drugie, puść jej rękę, nim pogruchoczesz jej kości. Gray gwałtownie otworzył dłoń, a po chwili zamknął ją z powrotem, ale już nie tak mocno. Cassidy z napięciem wpatrywała się w Lucivara. - Po trzecie - ciągnął Yaslana - czy jest tu jakaś Uzdrowicielka? Wystąpiła stojąca u boku Ranona Shira. - Jestem - powiedziała. - Umiesz przyrządzać napary odpowiednie na księżycowy czas? spytał Lucivar. - Oczywiście, że... Cassidy wydała stłumiony ostrzegawczy dźwięk i Shira wyprostowała się jak struna. - Tak, książę - odpowiedziała grzecznie. — Zostałam dobrze wyszkolona w przyrządzaniu naparów usuwających dolegliwości księżycowego czasu. - 221
-
- A N N E BISHOP -
Lucivar kiwnął głową, a jego złociste spojrzenie ponownie spoczęło na Grayu. - Uzdrowicielka uda się teraz z Królową do jej apartamentów. Przyrządzi napar, a pani Cassidy zajmie się w tym czasie swoimi potrzebami. Vae uda się z nimi. Jeśli będziemy potrzebni, Vae da nam znać. Czy tu również mamy jasność? Gray kiwnął głową. - Puść, Gray — powiedziała Cassidy. - Wszystko w porządku. Pójdę teraz z Shirą. Niechęć. Opór. Theran widział, jak Gray zmaga się ze sprzecznymi uczuciami. Zdawał sobie sprawę, że tylko dzięki Yaslanie nie doszło tu przed chwilą do krwawego starcia. Kiedy Cassidy uwolniła wreszcie rękę z uścisku Graya, Shira wyprowadziła ją z pokoju, a Vae poszła za nimi. - A teraz - zwrócił się Lucivar do Graya - wyjdziesz na zewnątrz i będziesz oddychał świeżym powietrzem, aż z powrotem rozjaśni ci się w głowie, otumanionej zapachem krwi. Kiedy wrócisz, ustalimy, jak najlepiej możesz opiekować się Cassidy podczas jej księżycowego czasu. - Moja! - To jest Królowa - powiedział stanowczo Lucivar. - Ma dwór. Musisz się nią dzielić. Gray wyszczerzył zęby i zawarczał na Lucivara. Yaslana tylko na niego popatrzył. - Nawet najsłodsza czarownica robi się zgryźliwa podczas trzech pierwszych dni księżycowego czasu. Dlaczego chcesz, żeby wyładowywała się wyłącznie na tobie? - spytał, kiedy Gray się uspokoił. - Niech dwór też odcierpi swoje. To należy do obowiązków Pierwszego Kręgu. Gray, nie bądź głupcem, pomyślał Theran. On ci daje okazję, żebyś mógł się wycofać. Skorzystaj z niej. - Jak bardzo się dzielić? - spytał nieufnie Gray. - To właśnie ustalimy, kiedy wrócisz. No już, idź - nakazał łagodnie Lucivar. - Odetchnij świeżym powietrzem. Ten pierwszy raz zawsze jest trudny. Theran natomiast nie śmiał odetchnąć, póki Gray nie wyszedł. - Na ognie piekielne - odezwał się Ranon. - Co w niego wstąpiło? - 222 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Obudził się jego temperament - stwierdził Lucivar. - A ponieważ stało się to z dziesięcioletnim opóźnieniem, musicie z nim bardzo uważać. - Gray nikogo nie skrzywdzi - powiedział Theran z przekonaniem. - Tydzień temu zgodziłbym się z tobą - odparł Lucivar, rzucając mu przeciągłe spojrzenie. - Ale nie zapominaj, że on jest Księciem Wojowników i właśnie zgłosił roszczenie. Póki Cassidy zgodnie z Protokołem nie przyjmie go albo nie odrzuci, w jej obecności nie będzie cię postrzegał jako kuzyna. Będzie w tobie widział rywala. A jeśli uzna, że wchodzisz na jego teren, nie łudź się, że powstrzyma się od rozszarpania ci gardła.
- 223 -
DZIEWIĘTNAŚCIE Ebon Askavi Lucivar wszedł do bawialni w Stołpie i bez zaskoczenia przyjął fakt, że oprócz Saetana czeka na niego również Daemon. Wiedział, że obecność brata nie wynika z braku zaufania wobec jego umiejętności radzenia sobie w trudnych sytuacjach. To była raczej potrzeba przekonania się na własne oczy, że wrócił w jednym kawałku. A może w ten sposób Daemon chciał mu udowodnić, że jego niestabilność uczuciowa minęła — a przynajmniej została na tyle stłumiona, że już nie dawała się wyczuć? Sadi roztaczał wokół siebie aurę usatysfakcjonowanego mężczyzny, który otrzymał w nocy stosowną porcję pieszczot — Lucivar miał nadzieję na to samo, o ile oczywiście jemu i Marian zostanie dość energii po ułożeniu do snu ich małej bestyjki. Stół był już zastawiony, więc nałożył sobie pełny talerz, przyjął kawę, którą nalał mu Daemon, i wreszcie postanowił się odezwać. - Młodzi Książęta Wojowników są koszmarni. - Mogłem ci to powiedzieć z własnego doświadczenia - mruknął Saetan. - Theran sprawiał kłopoty? - spytał Daemon. - Nie, on nie. Gray. - Widząc, jak zmrużyli oczy, pokiwał głową. Tak, ten. Ten sam, który po torturach postanowił pozostać chłopcem. Teraz widocznie chce nadrobić stracony czas. - W jaki sposób? - spytał Saetan. - Zgłosił roszczenie do Królowej. - Co? Zadali to pytanie chórem. Na ich twarzach pojawiło się niedowierzanie, którego miejsce po chwili zajęło zamyślenie. Przez ostatnie trzy dni Lucivar miał podobny wyraz twarzy. Zadowolony z ciszy, jaka zapadła, zjadł pierwszy spokojny posiłek od chwili, kiedy przekroczył próg Szarej Przystani i zastał tam sytuację o wiele groźniejszą, niż się spodziewał. - Gray ma dwadzieścia siedem lat? - upewnił się Saetan. - 224 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Lucivar kiwnął głową. - Jest kilka miesięcy starszy od Therana. - I po raz pierwszy wyczuł księżycową krew? - spytał Daemon. - Najwyraźniej. A na domiar złego jestem w zasadzie pewien, że zakochał się w Cassidy. Saetan westchnął. - Zero szkolenia, zero kontroli, nikt go nie przygotował na coś takiego. Musieli być z Cassidy sami, kiedy wyczuł j e j zapach. Inaczej ktoś z Pierwszego Kręgu poniósłby śmierć z jego rąk, nim zdążyłby się zorientować, że Gray jest niebezpieczny. - Przybyłem akurat w chwili, kiedy wprowadzał ją do domu. Czekał na nich cały Pierwszy Krąg. - Trzeba było wytyczyć granice - mruknął Daemon. - Zająłem się tym - odparł Lucivar. - I przekonałem Graya, że wdepczę mu fiuta w podłogę, jeśli je przekroczy. - Cassidy ma dwór - zaznaczył Saetan. - W i e m - odparł krótko Lucivar. - Gray czyta książki o Protokole. Tak sobie pomyślałem, że nie zaszkodzi, jeśli otrzyma od ciebie list, w którym zwrócisz jego uwagę na te ustępy, które odnoszą się do zgłaszania roszczeń przez Książęta Wojowników i tego, jak wygląda przyjęte w takich sytuacjach zachowanie. - Tyle mogę zrobić - zgodził się Saetan. - Osobisty list od Wielkiego Lorda powinien go skłonić do nauki stwierdził Lucivar. - Zabijanie rywali to nic niezwykłego, choć nie jest to ogólnie przyjęte zachowanie, ponieważ może zniszczyć całą społeczność - powiedział Daemon. — Jeśli Gray jest taki pobudzony, samokontrola przyjdzie mu z trudem, zwłaszcza gdy natrafi na opór. - Dlatego dokonałem pewnego podziału - wyjaśnił Lucivar. - Gray zaleca się do Cassidy-kobiety. Pierwszy Krąg służy Cassidy-Królowej. Zarządca, Dowódca Straży i Pierwsza Eskorta tworzą wokół niej trójkąt i zawsze mają do niej dostęp. Fakt, że dwóch z tych trzech jest ze sobą spokrewnionych, pomaga w zachowaniu równowagi. Jedyny mężczyzna prócz nich, którego Gray nieformalnie zaakceptował, to Książę Wojowników z Shaladoru. - Dlaczego akurat on? - spytał Daemon. - 225 -
- ANNE BISHOP -
Lucivar uśmiechnął się. - Ponieważ kocha się w nadwornej Uzdrowicielce i nie jest zainteresowany grzaniem innych łóżek. - N o tak. Yaslana odstawił pusty talerz. - Może dobrze byłoby zaprosić Cassidy na kolację do Stołpu? Razem z Theranem i Grayem? Saetan uniósł brew. - Z Theranem, ponieważ jest jej Pierwszą Eskortą, a z Grayem, ponieważ...? - Ponieważ myślę, że powinien zobaczyć, jak należy się zachowywać. I zapewne ma wiele pytań, których nie ma komu zadać. - Czyli ma to być kolacja z teoretycznym wstępem do seksu? - spytał sucho Daemon. - Cóż, przynajmniej nie masz wątpliwości, kto będzie odpowiadał na większość pytań. - W porządku zatem - powiedział Saetan. - Zaproszę ją na za tydzień od dziś. Czy to wam obu odpowiada? - Ustalę to jeszcze z Marian - obiecał Lucivar. - Powinienem wrócić do tego czasu - stwierdził Daemon. — Jaenelle też. Lucivar spojrzał na brata pytająco. - Odwiedzam kilka Prowincji - wyjaśnił Daemon. - Zwrócono się do mnie z prośbą o rozwiązanie paru spraw. A Jaenelle wyruszyła dziś rano do Dea al Mon. Chce złożyć wizytę Surreal, która czuje się przytłoczona liczbą drzew na tym terytorium. - Lud Dea al Mon to Dzieci Lasu — mruknął Lucivar. - Nietrudno się domyślić, że na ich terytorium będą rosły drzewa. - Można się jednak domyślić, że poglądy panujące wśród ludu Dea al Mon na temat tego, jak powinno wyglądać miasto, różnią się znacznie od poglądów Surreal - powiedział Saetan. - Przecież nie musi tam mieszkać - zauważył Lucivar. - Może wrócić do naszego domu w Amdarh, jeśli czuje się tam szczęśliwsza. - Nie jest jeszcze gotowa na wyjazd. Najwyraźniej całkiem dobrze dogaduje się z babcią Teele. - 226 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Lucivar na chwilę przestał oddychać. Babcia Teele, jak ją nazywano, była zwierzchniczką klanu Dea al Mon. Przyjęła Jaenelle do swojej rodziny, zanim Saetan oficjalnie ją zaadoptował. Sprawiała wrażenie ekscentrycznej staruszki i najwyraźniej ją to bawiło, ale w rzeczywistości stanowiła siłę, której nie wolno było ignorować — nie wspominając już o tym, że była bardzo utalentowaną Czarną Wdową. - To straszne. - Prawda? - powiedział sucho Saetan, a jego złociste oczy zamigotały. Terreille - Cassie. Cassidy przysiadła na piętach i zerknęła przez ramię, zastanawiając się, z kim będzie mieć do czynienia - z Grayem-chłopcem czy z Grayem-mężczyzną, którym na jej oczach się stawał. - Tak? - spytała ostrożnie, ponieważ ciągle nie miała pewności. - Nie sądzisz, że masz dość na dzisiaj? Zapytał, a nie oznajmił, choć różnica w tonie była ledwie wyczuwalna. Chyba jednak bliższe było to temu specyficznemu, upartemu tonowi Książąt Wojowników, z którym nie sposób było wytrzymać. - Mam do zasadzenia jeszcze jedną roślinę. Potem umyję się i spotkam z Zarządcą. Muszę się zająć obowiązkami Królowej - odparła. To znaczy, że będzie siedzieć cicho przez kilka następnych godzin, bo tylko wtedy Książęta Wojowników są w miarę spokojni. - W porządku - powiedział Gray. Zadowoleni z osiągniętego porozumienia, wrócili do swoich zajęć. Cassidy nie spieszyła się z posadzeniem ostatniej rośliny, dlatego że chciała zostać w ogrodzie jeszcze chwilę i napawać się efektami pracy z ostatnich trzech dni. Lucivar dosłownie wstrząsnął jej dworem. Do czasu, kiedy razem z Shirą wróciły do mężczyzn, zdążył już narzucić reguły i wytyczyć granice, które wszyscy zaakceptowali czy raczej o które nikt nie śmiał się spierać. Nawet Gray, który usiłował poradzić sobie z tą stroną swojej natury, z którą nigdy wcześniej nie miał do czynienia. -
227 -
- A N N E BISHOP -
Jednak Lucivar zrobił też coś więcej. Zniósł granice, których istnienia inni mężczyźni nie byli świadomi. - Nie lubisz się męczyć, co? - spytał Ranona. - Dlaczego?
- zdziwił się.
- No to jazda do ogrodu, pomagać Grayowi. Nie grożą
wam już przy-
mrozki, trzeba zacząć sadzić, a nic nie można zrobić, póki nie oczyści się ziemi. Poza tym Shira też powinna mieć własny ogródek, żeby uprawiać zioła potrzebne
do
naparów
uzdrawiających
i
rośliny
użyteczne
Klepsydrze. Jeśli
chcesz dłużej grzać jej łóżko, czas służyć jej nie tylko fiutem. Ranon może miałby wiele przeciwko takiemu postawieniu sprawy, ale Lucivar sam zabrał się do pracy - za pomocą Fachu i siły mięśni oczyszczał stare klomby z bezwzględną efektywnością. Pokazał innym, że Książę Wojowników nie ogranicza się jedynie do walki, a służba oznacza zajmowanie się nie tylko sprawami wielkimi, ale i małymi. Bo te również mają swoje znaczenie. Co więcej, Lucivarowi udało się okiełznać Graya. Spokojnie przeczekiwał jego wybuchy złości i wymagał od niego, żeby w stosunkach z Cassidy i jej dworem trzymał się ściśle granic zakreślonych przez Protokół. Te trzy dni z Lucivarem wiele Graya nauczyły. Może nawet więcej, niżby chciała. Uklepała ziemię wokół rośliny, włożyła narzędzia do koszyka, który kupił dla niej Gray, kiedy poszedł z Lucivarem do miasta, a potem ze zmarszczonymi brwiami popatrzyła na puszkę do podlewania. Pusta. Można iść do pompy i napełnić ją wodą. Spojrzała przez ramię na Graya. Lepiej poprosić o pomoc. - Gray? Muszę już wracać do obowiązków. Czy byłbyś tak dobry i podlał tę ostatnią roślinę? - Jasne - odparł ochoczo. Czy ten radosny, chłopięcy entuzjazm był częścią natury Jareda Blaeda Szarego? Czy zniknie, kiedy Gray stanie się w pełni Księciem W o jowników? Cassidy zaniosła koszyk z narzędziami do szopy. Kiedy odwróciła się do drzwi, Gray blokował wyjście, a w wyrazie jego oczu nie było nic chłopięcego. - 228 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Podeszła bliżej, niepewna jego intencji, ale przekonana, że jej nic skrzywdzi. - Pocałowałaś mnie - powiedział Gray. — Tego dnia, kiedy kupiłem ci kwiatki, niebieską rzekę, pamiętasz? Dziś moja kolej. Delikatny pocałunek, miękki i długi. Leciutkie muśnięcie palców na włosach. Cudowne łaskotanie w żołądku. Gray cofnął się i uśmiechnął. - Lucivar powiedział, że skoro się do ciebie zalecam, wolno mi cię całować. Ale tylko od ramion w górę. Przynajmniej na razie. Zgoła odmienne łaskotanie w żołądku. - Czy Yaslana przygotował ci harmonogram dotyczący tego, co i kiedy możesz robić? -Tak. O Matko Noc. - Cassie? Jeśli nie chcesz, żebym cię całował, zrozumiem. Co zrozumie? Był od niej młodszy, a jego umysł jeszcze nie został uleczony. Choćby dlatego powinna zakazać mu się całować. Jednak to cudowne łaskotanie w żołądku... J e j Faworyt nigdy nie był przyczyną takiego uczucia. W i ę c zamiast odpowiedzieć, obdarzyła Graya delikatnym pocałunkiem i wyszła z szopy, zastanawiając się, czy właśnie zaczęła się prosić, by po raz kolejny złamano j e j serce. W końcu przecież nadejdzie dzień, gdy Gray ujrzy ją taką, jaką widzą ją inni mężczyźni. Zatrzymała się przy martwej miodowej gruszy. Wiedziała, że jest ona symbolem rodu Szarych, ale w j e j odczuciu była raczej symbolem miłości. Położyła dłoń na pniu, zastanawiając się, czy kiedykolwiek doświadczy takiej miłości, i rozpamiętując uczucie, jakie wywołał w niej pocałunek Graya. Nagle pod jej stopami coś zatrzeszczało i po chwili ziemia zaczęła pękać. Chwyciła się drzewa, żeby się nie przewrócić, ale ono zachwiało się pod jej ciężarem. - Cassie! - 229 -
- A N N E BISHOP -
- Uważaj! — krzyknęła do Graya, który j u ż biegł w j e j stronę. Patrz! - Przyłożyła obie ręce do pnia i pchnęła lekko. Oboje zobaczyli wyraźnie, jak drzewo się chwieje. - Korzenie musiały puścić - stwierdził Gray, przechodząc na drugą stronę drzewa i przykładając do niego ręce, co wywołało kolejne trzaski. - Zaraz runie - zdumiał się. - Po takim czasie! - Gray — szepnęła Cassidy. Poczuła jakąś tajemniczą siłę, dobywającą się z głębi ziemi, niosącą wiadomość, skrywaną przez wieki pod martwym drewnem. - Coś jest pod tym drzewem. W oczach Graya pojawił się entuzjazm. - Myślisz, że to skarb? - Co? - Podobno gdzieś w Szarej Przystani Lia ukryła skarb. Nawet Jared nie wiedział, gdzie jest schowany, ale przekazał swoim wnukom, że w stosownym czasie ten skarb pomoże odbudować Dena Nehele. Od tamtej pory wszyscy go szukają, ale bezskutecznie. - Mówiłeś, że nie mogli ściąć tego drzewa? - A ziemia wokoło była zbyt twarda, by je wykopać. Skarb? Dlaczego miałaby wyczuwać jakiś skarb? Spojrzała na Graya i uznała, że powinna uprzedzić go o swoich zamiarach. Puściła drzewo. - Zamierzam zrobić coś, co ci się nie spodoba, ale jest konieczne powiedziała. Zmierzył ją pytającym wzrokiem. Ścinała paznokcie na krótko, ponieważ tak wygodniej pracowało się w ogrodzie, musiała więc przywołać scyzoryk. Otworzyła go i nim Gray zdążył zaprotestować, nacięła opuszkę małego palca na tyle głęboko, że pojawiła się na niej kropla krwi. Zamknęła nożyk i zniknęła go. Ponownie przytknęła rękę do drzewa. - A krew śpiewać będzie krwi. Zaklęcia ustąpiły. Przetasowały się. Uruchomiły inne zaklęcia. Złożoność całej sytuacji sprawiła, że Cassidy się zachwiała. A może stało się tak dlatego, że ziemia zaczęła się zmieniać? - Cassie? - 230 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- To żyje — powiedziała. - Cokolwiek jest pod tym drzewem, żyje. Popatrzyli na siebie. - To twoja rodzina - powiedziała. - To powinien być twój wybór.
• • • - Theran! - zawołał Ranon, kiwając ręką. Wyglądał przez okno na piętrze. — Chodź, musisz to zobaczyć. Theran stanął obok niego i ujrzał, jak Gray i Cassidy kołyszą uschniętą miodową gruszą. Zaklął pod nosem. - Co tych dwoje znowu wyrabia?
• * • Drewno, które opierało się siekierom i Fachowi, teraz posłusznie kruszyło się pod palcami Cassidy i Graya. Ostrożnie, za pomocą Fachu, ułożyli je na ziemi, a wtedy rozpadło się pod własnym ciężarem. Będziemy mieli masę trocin na ściółkę, stwierdziła w myślach Cassidy, kiedy razem z Grayem biegli po łopaty i motyki. - Przemyj to skaleczenie - nakazał Gray. - Nie powinnaś zabrudzić go ziemią. Nie spierała się, ponieważ wiedziała, że ma rację. Zapiekło, kiedy przemywała palec pod pompą. Przywołała słoik z maścią gojącą i posmarowała nią rankę. N i m Gray zgodził się dać j e j łopatę, musiała owinąć ręce dwiema osłonami, włożyć rękawiczki i obiecać, że gdy tylko wróci do domu, pokaże Shirze skaleczenie. - Ziemia się zmieniła - stwierdziła Cassidy, kiedy zaczęli kopać. - Jest dobra i żyzna - powiedział Gray. Pracował szybko, ale ostrożnie. Byli tak skupieni, że nie zauważyli Therana, póki niemal na nich nie wszedł. - Co wy robicie?! - ryknął. - Kopiemy - odwarknął Gray. - W e ź łopatę, Theranie. Cassie ma już dość. - 231
-
- ANNE BISHOP -
- Coś zostało zakopane pod tym drzewem - wyjaśniła pospiesznie Cassidy na widok furii, z jaką Theran patrzył na przewrócone drzewo. Coś tam żyje. Twarz Therana wyrażała tylko wściekłość. Po chwili dotarły do niego usłyszane słowa. - Żyj' e ? Kiwnęła głową. Gray nie przestawał kopać, a po chwili Theran rzucił się mu z pomocą. Cassidy obejrzała się na taras i aż westchnęła na widok Shiry, Ranona, Powella i kilku innych osób, w tym służących. Wszyscy szli ku nim, żeby dowiedzieć się, co się stało. Ostatnio coraz częściej czuła się jak jednoosobowa trupa aktorska. W zasadzie nie zdarzało jej się zrobić nic bez obecności widzów. - Nie możecie usunąć tej ziemi za pomocą Fachu? - spytała Shira. Gray i Theran przestali kopać i spojrzeli na nią. Cassidy patrzyła przez chwilę na wykopany dół, a potem zamknęła oczy. Krew do krwi. Jednak to nie zaczęło się, kiedy przecięła sobie palec. To się zaczęło, kiedy zniszczyła sobie ręce, uciekając przed bólem, jaki zadały jej słowa Therana. Jej krew zmieszała się z ziemią. Moc Królowej łączy się z ziemią. Gdyby próbowali to zrobić bez wysiłku, nic by tutaj nie znaleźli. - Nie możemy użyć Fachu - powiedziała kategorycznie. Theran i Gray wrócili do kopania. Ziemia ciągle się osuwała, więc musieli poszerzyć otwór. Ranon przyprowadził taczki i kolejną łopatą zaczął usuwać ziemię. Inni członkowie dworu przyłączyli się do niego, podobnie jak służący i stajenni. Jednak to Theran i Gray kopali. I to Theran i Gray znaleźli w końcu starą, zamkniętą na kłódkę skrzynię i wyciągnęli ją z wykopanego dołu. Jedno uderzenie łopaty wystarczyło, by zerwać kłódkę. Theran powoli uchylił wieko skrzyni, po czym przysiadł na piętach, a na jego twarzy pojawiło się wielkie rozczarowanie. Skrzynia była wypełniona owocami. Cassidy wzięła jeden z nich i poczuła, j a k zaklęcie zabezpieczające zaczyna się rozpływać. - 232 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Dlaczego ktoś zadał sobie tyle trudu, żeby schować tu zwykłe owoce? - spytał Theran. Ponieważ dadzą początek, pomyślała Cassidy. - To nie są zwykłe owoce. To miodowe gruszki - stwierdził Gray, przesuwając ręką nad zawartością skrzynki. - Nie przypominają tych, które widziałam w domu — zdziwiła się Shira. - W rezerwatach Shaladorczyków pozostało kilka sadów, ale drzewa usychają, a ich owoce są małe i twarde. To, co wyrośnie z tych owoców, będzie miało smak wspomnień. Zaklęcie ochronne nagle przestało działać i owoc w ręku Cassidy stał się miękki, niemal przegniły. - Musimy je natychmiast zasadzić - powiedziała. - Dać im ziemię, zapewnić opiekę, a z tego, co jest w tej skrzyni, wyrośnie nowy sad. - O Matko Noc - jęknął Gray. Wziął w rękę garść ziemi. - Ta jest doskonała. Cassidy spojrzała na niego. - Szybko! Nie będziemy mieli wiele czasu na ich zasadzenie, kiedy wszystkie zaklęcia ochronne ustąpią. - Donice! - krzyknął Gray. - Zasadzimy je w donicach i postawimy na tarasie. Będą tam miały doskonałe warunki. Po gruszce, którą Cassidy trzymała w ręku, została już tylko garstka pyłu. Theran zaklął i pobiegł za Grayem. W krok za nim ruszyli Ranon i Shira. Każde z nich wróciło po chwili, dźwigając w rękach donice. Cassidy ściągnęła rękawiczki i zdjęła osłony z dłoni. Musiała poczuć bezpośredni kontakt z ziemią i gruszkami. - Gray, to ty i Cassidy powinniście je zasadzić — powiedział Theran. — Oboje macie do tego smykałkę. Co takiego było w jego głosie? - zastanawiała się Cassidy. Rozdrażnienie? Gorycz? Wiedziała, że minie wiele lat, nim te grusze urosną i zaczną rodzić owoce, ale czy żyjący symbol nie j e s t lepszy niż martwy? Nie zapytała. Tak naprawdę zresztą nie była tego ciekawa. Teraz ważne było tylko to, żeby nie stracić czegoś, co ktoś tak pieczołowicie starał się ocalić. - 233 -
- A N N E BISHOP -
Gray napełnił donice ziemią, a Cassidy układała gruszki na właściwej głębokości. Kiedy skończyła, w skrzynce został jeszcze tylko jeden owoc, który nie obrócił się w pył. - Jest jeszcze jedna - powiedziała. - Nie mamy więcej donic - odparł Theran. - Musimy coś znaleźć. - Zasadziliśmy już dwanaście. Ale
została jeszcze jedna!
Cassidy rzuciła się biegiem do szopy. Wiedziała, że zapewne wkurzyła Therana tym, że nie uwierzyła mu na słowo, ale było jej wszystko jedno. Cokolwiek, pomyślała, buszując bezskutecznie pod stojakiem na donice. Muszę znaleźć cokolwiek. Rozejrzała się po szopie. Kupka połamanych narzędzi w kącie wyglądała na j u ż sprawdzoną, niemniej postanowiła ją przeszukać. I w końcu znalazła jedną obtłuczoną donicę. Musi być stara, pomyślała. Uniosła naczynie, żeby przyjrzeć mu się bliżej. Była mniejsza niż pozostałe, ponieważ podzielono ją na dwie części, a mimo to wydawała się odpowiednia. Kiedy ją podnosiła, poczuła, jak coś od niej odpada. Cholera. Jeśli to było dno, nie będzie z niej już pożytku. Postawiła donicę na ławce i zamarła. Część, która odpadła, odsłoniła niewielką skrytkę na spodzie donicy. Wystawał z niej kawałek pożółkłego papieru. Czas uciekał. Musi zanieść tę doniczkę do Graya, nim gruszka zmurszeje. Choć wiedziała, że nie może tracić czasu na takie drobnostki, za pomocą Fachu szybko wyciągnęła papier z doniczki. Złożono go kilkakrotnie, żeby zmieścił się w szczelinie, i zapieczętowano pieczęcią Szarych. Na froncie, wykaligrafowany wyblakłym atramentem, widniał napis: Dla Królowej. Cassidy popatrzyła w kąt szopy i wstrzymała oddech. Zaklęcia zaczęły ustępować. Przetasowywać się. Połamane narzędzia, których nigdy nie uprzątnięto. Czy to wszystko czekało na nią przez tyle czasu? Dla
Królowej. - 234 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- O Matko Noc — wyszeptała. Usłyszała niespokojne głosy, więc zniknęła papier, złapała donicę i pobiegła z powrotem do ogrodu. - Znalazłam tylko to - powiedziała, padając na kolana obok Graya. Kiedy zaczął wypełniać ziemią jedną komorę donicy, wzięła w dłonie ostatnią miodową gruszkę, która jeszcze nie zmurszała. To jest ta, która zostanie w Szarej Przystani, pomyślała, przytrzymując delikatnie owoc, podczas gdy Gray starannie obsypywał go ziemią. Może inne utworzę tu sad, ale ta będzie rosła w pobliżu domu. Kiedy gruszka została zasadzona, Cassidy przysiadła na piętach, zmęczona i obolała. Theran i Gray byli cali brudni. Ona zapewne też wyglądała, jakby tarzała się w ziemi. - Postawmy donice na tarasie i wróćmy do obowiązków - powiedziała. - Trzeba je podlać - przypomniał Gray. - Postawimy je na tarasie i porządnie podlejemy. - Uśmiechnął się szeroko do zebranych. - Wygląda na to, że wreszcie znaleźliśmy nasz skarb. - Gdzie ją znalazłaś? - Theran był blady. Patrzył na wyrwę w donicy odsłaniającą szczelinę. - W szopie, między starymi narzędziami - odparła Cassidy. Theran z niedowierzaniem kręcił głową. - Zaglądałem tam i nic nie znalazłem. Nie ty miałeś ją znaleźć. - To donica życzeń - ciągnął. - Pamiętam ją ze starych opowieści. Należała do Jareda. W tę szczelinę wkładało się kartki z wiadomościami albo życzeniami. - Znalazłaś jakąś wiadomość? - spytał Gray, a oczy błyszczały mu z podniecenia. Wiadomość sprzed wieków. Ukryta przez wieki. Wiadomość dla Królowej. Pokręciła głową. Dopiero gdy przeczyta list, zdecyduje, czy podzieli się z innymi jego treścią. Gray pomógł Cassidy wstać. Obolałe mięśnie piekły tak bardzo, że zamiar wzięcia szybkiego prysznica ustąpił miejsca marzeniu o długiej, gorącej kąpieli. Dwór zaczeka. Robota papierkowa również. Kiedy sięgnęła po starą donicę, Theran ją powstrzymał. - 235 -
- A N N E BISHOP -
- Ja ją wezmę — powiedział ostro. Kilka osób popatrzyło na niego niepewnie, ale Cassidy spojrzała prosto w oczy Therana, ignorując ton jego głosu. Ta stara donica ma dla niego wielką wartość. Jest powrotem do przeszłości, spoiwem z jego historią. Same grusze nie będą miały znaczenia, póki nie wyrosną. Ale donica to co innego. Cofnęła się z uśmiechem. - Oczywiście. Theran zabrał stare naczynie i ruszył w stronę domu. Mężczyźni kolejno brali pozostałe donice i podążali za nim. - Myślisz, że już nic tam nie zostało? - spytała Shira, zaglądając do skrzynki. - Mało prawdopodobne - odparła Cassidy. - Mężczyźni mogą ją potem obejrzeć dla pewności, ale myślę, że znaleźliśmy wszystko, co było do znalezienia. Shira rzuciła jej przeciągłe spojrzenie. - Nie tylko rodzina Therana przekazywała sobie opowieści. Czarna Wdowa. Cassidy odniosła wrażenie, że Uzdrowicielka nie chce się jeszcze podzielić swoimi myślami. - Lepiej się umyję i pozwolę ci to oczyścić, nim Gray zacznie marudzić — powiedziała, pokazując Shirze zraniony palec. Nie spuszczając z Cassidy dziwnego spojrzenia, Shira kiwnęła głową. - Przyjdź do uzdrawialni, to przyjrzę się temu dokładniej. Musiałaś użyć Fachu, kiedy sadziłaś gruszki, więc rana zapewne jest czysta, ale powinniśmy uważać na takie rzeczy. Szczególnie teraz. - Dlaczego teraz? - spytała Cassidy. Shira uśmiechnęła się łagodnie. - Myślę, że masz rację. Może znaleźliśmy to, co mieliśmy znaleźć.
- 236 -
DWADZIEŚCIA Terreille Witaj,
siostro,
jeśli znalazłaś tę wiadomość, to znaczy, że uruchomiłaś zaklęcia, które doprowadzą cię do skarbu, mającego pomóc w odbudowie Dena Nehele. Nie prowadzą do niego żadne wskazówki, nie ma również mapy skarbów, jak to często bywa w powieściach. Ale są reguły. Jeśli je złamiesz, wtedy to, co ukryłyśmy, pozostanie ukryte. Reguła pierwsza: Zachowaj tajemnicę. Nie mów nikomu, że znalazłaś tę wiadomość. Nie mów nikomu, że masz klucz do odnalezienia skarbu. Reguła druga: Nie szukaj skarbu. Rządź swoim ludem. Żyj swoim życiem. Jeśli
ma
ci
być
dane
odnalezienie
następnego fragmentu
układanki,
znajdziesz go równie łatwo, jak znalazłaś tę donicę. Dopiero kiedy nadejdzie odpowiednia pora,
nie wcześniej.
Thera to utalentowana Czarna Wdowa i doskonale potrafi tkać zaklęcia. Nie ma jednak pewności, czy skarb zostanie kiedyś odnaleziony.
Wie jedynie,
że nadejdzie taki czas, kiedy będzie mógł zostać odnaleziony - czas, kiedy Dena Nehele będzie go potrzebować najbardziej. Ponieważ czytasz tę wiadomość, ten czas właśnie nadszedł. Życzę ci szczęścia, siostro. Arabella
Ardelia,
Królowa Dena
Nehele
PS Wszyscy nazywają mnie Lią. Cassidy złożyła ostrożnie kartkę i zniknęła ją, a potem wzięła do ręki mały, złoty kluczyk, który był do niej załączony. Ciemności niech będą dzięki, że nie powiedziała nikomu o tym liście. Gdyby to zrobiła, przepadłyby wszelkie szanse na odnalezienie skarbu. - Dostałam wiadomość, która ma pozostać tajemnicą, i złoty kluczyk do zamka, który diabli wiedzą, gdzie się znajduje — zastanawiała się Cassidy. - J u ż bardziej nie mogłaś mi tego utrudnić, Lio... - 237 -
- A N N E BISHOP -
No ale poszukiwania nie miały być trudne. W zasadzie w ogóle nie miała prowadzić poszukiwań. Rządź swoim ludem. Żyj swoim życiem. - To wcale nie jest takie łatwe, jak ci się wydaje - mruknęła, wkładając kluczyk do szkatułki, którą wiele lat temu zrobił dla niej ojciec. - Twój potomek jest bardzo upartym człowiekiem. Żyj swoim życiem. Jej życie. Coś innego niż obowiązki Królowej. Theran może ograniczać j e j działania jako Królowej, ale czas znów zacząć żyć. Kiedy weszła do pokoju śniadaniowego, Ranon wyglądał, jakby miał ochotę zapaść się pod ziemię, Shira była rozbawiona, a Theran sprawiał wrażenie ostrożnego. Powell wyraźnie grzebał się przy śniadaniu, ale Cassidy nie odniosła wrażenia, żeby czekał akurat na nią, chcąc na przykład przedyskutować z nią coś pilnego. Najwyraźniej po prostu nie chciał przepuścić kolejnego aktu dramatu rodu Szarych. - Gdzie jest Gray? - zapytała. Gray na tyle przywykł j u ż do rezydencji, że ostatnio jadał z nimi wszystkie posiłki, więc jego nieobecność wzbudziła w Cassidy niepokój. - Na tarasie, rozmawia z miodowymi gruszami - powiedział Theran. Cassidy zacisnęła usta. Nie śmiała zapytać, co miał na myśli. Shira ostrożnie posmarowała dżemem kolejny tost. Jeden miała już na talerzu, zapewne robiła to więc tylko po to, żeby zająć czymś ręce. - Czy grasz na jakimś instrumencie, pani? - zwróciła się niespodziewanie do Cassidy. Ranon warknął, więc pytanie wyraźnie nie było tak niewinne, jak się wydawało. - To zależy, co uważasz za grę - odparła Cassidy, szybko napełniając talerz i siadając obok Shiry. - Potrafię czytać nuty i zagrać je na pianinie. A co? - Gray uważa, że miodowym gruszom dobrze by zrobiło, gdyby ktoś codziennie im grał. Chyba tylko ciebie nie zapytał jeszcze o umiejętności muzyczne. Ranon poświęcał swojej jajecznicy o wiele więcej uwagi, niż tego wymagała. - 238 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- A ty? Grasz na czymś? - Cassidy zwróciła się do Shiry. - Na bębnie - odparła Uzdrowicielka. Cassidy zabrała jej z talerza jeden tost. - To jednak może być za głośne dla wrażliwych przyszłych sadzonek. Theran parsknął. Powell bawił się filiżanką z kawą. Nie pił i nie patrzył na nikogo z zebranych. - Ranon gra na shaladorskim flecie - dodała wesoło Shira. - Nie zamierzam grać dla trzynastu donic z ziemią - zawarczał Ranon. - Nigdy nie słyszałam brzmienia shaladorskiego fletu — stwierdziła Cassidy i zobaczyła, j a k Ranon blednie. Uświadomił sobie właśnie, że nie do niego należy decyzja, czy będzie grał dla miodowych grusz, czy nie. - Cokolwiek sprawi pani przyjemność - bąknął tylko. Cassidy zastanowiła się, czy poznał to wyrażenie podczas szkolenia, czy może czytał ostatnio książki o Protokole. Żyj swoim życiem. - A skoro już mowa o muzyce - zwróciła się Cassidy do Therana i zauważyła, że drgnął, rzuciwszy jej niespokojne spojrzenie. - Planuję udać się na koncert, który, jak słyszałam, co tydzień odbywa się w mieście. Razem z Dowódcą Straży zajmij się, proszę, koniecznymi przygotowaniami. To nie będzie oficjalna wizyta Królowej, więc należy zachować dyskrecję. - Nie zgadzam się — odpalił Theran. - To nie jest bezpieczne. Cassidy odsunęła talerz i splotła razem palce. - Książę, nie mówimy teraz o objeździe Prowincji, które jeszcze nie uporządkowały swoich spraw po niedawnych tragicznych wydarzeniach. Mówimy o kilku godzinach w sąsiednim miasteczku. Szara Przystań przylega do rezydencji, wyrosła przy niej. To jest miejsce, gdzie zamierzam robić zakupy, chodzić do teatru i uczestniczyć w koncertach. To jest miejsce, gdzie zamierzam żyć. Jeśli tam nie jestem bezpieczna, nie jestem bezpieczna nigdzie. Skoro uważasz, że nie możesz się zgodzić na moją nieoficjalną wizytę w jednym miasteczku, moja obecność tutaj nie ma sensu. I ty dobrze o tym wiesz - dodała cicho. Theran wydawał się wstrząśnięty - i jeszcze bardziej nieufny. Chciała odwiedzić miasteczko. Nie zamierzała spędzić całego życia zamknięta w tej rezydencji. - 239 -
- A N N E BISHOP -
Na twarzy Therana nagle pojawiła się gorycz, która ostatnio coraz częściej dawała o sobie znać. Przywołał kopertę i przesunął ją po blacie w stronę Cassidy. - To przyszło dziś rano. Nie była pewna, czy prawidłowo rozpoznała pismo, póki nie odwróciła koperty i nie zobaczyła pieczęci SaDiablo odbitej w czarnym wosku. Zaniepokojona, czy aby Wielki Lord nie przekazuje jej tą drogą złych wieści o rodzinie, otworzyła szybko kopertę i przebiegła wzrokiem po treści wiadomości. - To zaproszenie - powiedziała z pełnym ulgi uśmiechem. Jednak kiedy zaczęła analizować sposób, w jaki zostało sformułowane, poczuła lekki niepokój. — Ty, Gray i ja jesteśmy zaproszeni na kolację w Stołpie. Theran zacisnął pięści. Na jego podbródku zadrgały napięte mięśnie. - Zaproszenie? - Mniej więcej. - Wyciągnęła do niego list, żeby mógł sam przeczytać. Zawahał się, ale wziął wiadomość i przeczytał. Po chwili odprężył się. - Wyjazd nie jest wskazany. On się boi, pomyślała. A skoro on się boi spędzić jeden wieczór wśród tych ludzi, jak zareaguje Gray? Niestety jednak sprawa była bardziej skomplikowana, niż sądził Theran. - Przyjrzyj się jeszcze raz, Theranie - poleciła Cassidy. Przeczytał ponownie zaproszenie, ale w jego oczach nie zobaczyła zrozumienia. - Na tak sformułowane zaproszenie, pochodzące od kogoś takiego jak Wielki Lord, możliwa jest tylko jedna odpowiedź - wyjaśniła. Wreszcie zrozumiał. - Ale... Gray. Kiwnęła głową. - To również zostało wzięte pod uwagę. Pani Angelline jest Uzdrowicielką i... Uwierz mi, wzięto to pod uwagę. - Nie mamy zatem wyjścia - stwierdził Theran. - Żadnego. - W tej sytuacji koncert w mieście to chyba jednak dobry pomysł odezwała się Shira z udawaną pewnością w głosie. - Będziecie mieli przynajmniej tematy do rozmowy. - 240 -
DWADZIEŚCIA JEDEN Kaeleer Daemon sunął korytarzami Pałacu niczym wcielenie zimnej, milczącej furii. Koncentrowała się ona na jednej myśli: ile suk musi jeszcze zabić, zanim do nich dotrze, że mają zostawić go w spokoju? Cisza trwała, póki nie dotarł do swoich pokoi. Zatrzasnął za sobą drzwi i pozwolił, by złość i Fach wzmocniły ten dźwięk, aż zagrzmiał echem w korytarzach Pałacu, ostrzegając wszystkich przed tym, co ich czeka, jeśli śmią mu przeszkodzić. Chwilę później rozległo się pukanie do drzwi łączących jego apartament z pokojami Jaenelle. Zignorował je, więc Jaenelle otworzyła drzwi na tyle, by móc wetknąć głowę do pokoju. - Wszystko w porządku, Daemonie? - spytała. - Nie chcesz tu wchodzić - zawarczał. Wiedział, że furia wyzierająca z jego szklistych oczu jest w tej chwili śmiertelnie niebezpieczna. Wszystko jedno, czy chciała tu wejść, czy nie. On jej tutaj nie chciał. Nie w tej chwili. - To nie jest odpowiedź na moje pytanie - odparła Jaenelle. Pchnęła drzwi, otwierając je na oścież, ale sama została na swoim miejscu, co jeszcze bardziej go wkurzyło. W dodatku miała na sobie jedną z jego białych, jedwabnych koszul i czarne spodnie - a paznokcie rozkosznie bosych stóp pomalowała na kuszący różowy kolor. Malowała paznokcie u nóg tylko dlatego, że mu się to podobało a ponieważ robiła to rzadko, niezmiennie go to podniecało. Pomalowała je zapewne, żeby zrobić mu niespodziankę na przywitanie, a to tylko zwiększyło jego wściekłość. Książęta Wojowników byli namiętnie dzicy i dziko namiętni. Kłopot polegał na tym, że Daemon przeskakiwał pomiędzy dzikością a namiętnością zbyt szybko, by wiedzieć, które uczucie przeważy, jeśli zostanie sprowokowany. Miał ochotę rzucić się na nią, choć sam nie miał pojęcia, w jakim celu. Oczywiście to była jej wina, ponieważ pomalowała sobie te cholerne - 241
-
- A N N E BISHOP -
paznokcie, ale osoba, która przyglądała mu się w tej chwili, to nie była Jaenelle-żona, tylko Jaenelle-Uzdrowicielka. A ponieważ doskonale wiedział, dlaczego Uzdrowicielka zadaje takie pytanie, na moment spuścił ze smyczy swoją furię. - Nie jestem chory. Nie jestem ranny i, na ognie piekielne, nie jestem niestabilny umysłowo - ryknął. - Jestem po prostu wściekły. Więc zostaw. Mnie. W spokoju. Szafirowe oczy wpatrywały się w niego, przeglądając go na wskroś. Przekroczyła próg i weszła do pokoju. Niepewny, czy powoduje nim furia, czy instynkt posiadania, podniósł wokół sypialni Czarną osłonę, zamykając Jaenelle w środku. Jeśli nawet to zauważyła, nie zareagowała. Po prostu zbliżyła się do niego o kolejny krok. - Istotnie, twoja wściekłość jest wielka, książę - powiedziała. - Coś ją musiało wywołać, i to z tym czymś musimy sobie poradzić. Skoro uważasz, że najpierw musimy sobie poradzić z furią, trudno. Gorący. Zimny. W jednej chwili był Daemonem, wściekłym i zapędzonym w kozi róg. W następnej - Sadystą, gotowym do tańca. Och, jakże gotowym. Ta prawda przeraziła go do tego stopnia, że jego wściekłość obróciła się przeciwko niej. Opuścił Czarną osłonę, gotów do starcia, które zezłości ją na tyle, by sama stąd wyszła. Co będzie najbezpieczniejsze dla nich obojga. Odwrócił się do niej tyłem i zdjął czarną marynarkę. - Nie chcesz tu teraz być - powiedział zimnym, brutalnie obojętnym tonem, którym z taką łatwością ranił uczucia kobiet. - Dlaczego? Jej głos był tak oschły, że zrobiło mu się czerwono przed oczami. Przestał myśleć. - Ponieważ nie obronisz się przed tym, czym w tej chwili jestem! Cisnął w nią marynarką, dając jej namacalny dowód na to, że naprawdę nie chce być przy nim, kiedy on ledwie nad sobą panuje. Zamachnęła się prawą ręką. Na ognie piekielne! Osłupiony, wpatrywał się w rozcięcia na plecach marynarki, a potem - 242 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
rzucił okiem na dłoń Jaenelle. Czy naprawdę w chwili, kiedy podniosła dłoń, widział ostre szpony zamiast paznokci? - Powtórz, proszę, że nie potrafię się obronić - powiedziała niebezpiecznie łagodnie. Nie powtórzy tego, póki życie mu miłe. Jego furia opadła. Kiedy uznał prawdę, wypełniła go oszałamiająca radość. Starannie odwiesił marynarkę na wieszak, choć była w strzępach musiał jednak zająć czymś ręce. O Matko Noc, te szpony naprawdę robiły wrażenie. Ona robiła wrażenie. Była nieodzowną częścią jego życia. Jak jakaś suka mogła pomyśleć, że za pomocą kilku nędznych sztuczek stanie się dla niego tym, kim była Jaenelle? Ta myśl ponownie wzbudziła jego furię. Zimną i zabójczą. Jego pani zauważyła to, lecz postanowiła zignorować. - Pojechałeś odwiedzić dwie Królowe Prowincji - powiedziała. Wróciłeś do domu o dzień wcześniej, niż planowałeś, i w dodatku w tak bojowym nastroju. Co tam zaszło? Upuścił nieco furii samym natężeniem głosu. - Kiedy wszedłem do swojego pokoju w domu pani Rhei, ta suka Vulchera miała na sobie moją koszulę! - wrzasnął. W oczach Jaenelle pojawił się wyraz, jakiego nigdy wcześniej nie widział. Coś w rodzaju wściekłego niedowierzania. - Kiedy, na ognie piekielne, zdążyłeś się zrobić taki zaborczy w stosunku do koszul?! - odwrzasnęła. - Jeśli nie chcesz, żebym nosiła te twoje bezcenne koszule, po prostu mi powiedz! Albo każ Jazenowi, żeby mi to przekazał, ponieważ w stosunku do twojej garderoby jest równie zaborczy jak ty! - To nie... Jaenelle rozerwała na sobie koszulę tak gwałtownie, że urwane guziki poleciały na wszystkie strony. Zdjęła ją, zwinęła w kłębek i z całej siły cisnęła za siebie. Daemon nie był pewien, jak nazwać to coś, co miała pod spodem. Zarejestrował tylko, że składało się to głównie z koronki i niewiele przysłaniało. - 243 -
- A N N E BISHOP -
Do ust napłynęła mu ślina, a umysł w cudowny sposób opróżnił się ze wszystkich myśli, które nie krążyły teraz wokół zetknięcia się ich ciał w pewien szczególny, ekstatyczny sposób. — Daemonie! Sam zacząłeś, stary, więc lepiej uważaj. Im szybciej zakończy to starcie, tym szybciej będzie mógł zacząć ją przepraszać za to, że jest takim dupkiem, i wykorzystać całą tę energię do dużo przyjemniejszych zadań. — Zacznijmy od prawd podstawowych, książę - zażądała Jaenelle. Skrzywił się, słysząc ton jej głosu. — Jesteś pięknym mężczyzną, Daemonie. To coś więcej niż tylko twoja twarz. Chodzi również o to, jak się poruszasz, chodzi o brzmienie twojego głosu i seks, który promieniuje z ciebie, nawet jeśli trzymasz go na wodzy. To wszystko jest częścią ciebie. A kobiety to pociąga. Na ognie piekielne, mnie również. Przynajmniej do tej pory, ty dupku. Jego usta drgnęły niepewnie, próbując ułożyć się w uśmiech. — I nie powiesz chyba, że wchodząc do sypialni ubrany wyłącznie w skórzane spodnie, nie oczekujesz określonej reakcji kobiety? Na samo wspomnienie tej reakcji poczuł wzwód. I to potężny. — Nie, nie powiem. - Jego chrapliwy głos przypominał mruczenie. — Wiele kobiet będzie pragnęło twojego ciała. Niektóre będą nawet pragnęły mężczyzny, który w nim żyje. — Mężczyzny, który ich zdaniem w nim żyje. — Istotnie. - Westchnęła, a Daemon poczuł nadzieję, że to westchnięcie zwiastuje rychły koniec wściekłości. - Aaron ma ten sam problem, kiedy nocuje poza domem, szczególnie kiedy nie ma z nim Kalush. Szczerze mówiąc, nie wiem, co mu radzić. Wiem tyle — jego odmowa powinna być na tyle publiczna i wprawiająca w zażenowanie, żeby kobieta nie ważyła się więcej do niego zbliżyć. — To nie było tak - powiedział Daemon, odwracając wzrok. W każdym razie, nie całkiem. - Jego gniew wrócił, ale teraz j u ż zdołał go opanować. - Vulchera to dojrzała kobieta, a nie dziewczyna. Nie może tłumaczyć się tym, że jest młoda i głupia. Jako zaufana przyjaciółka Rhei została przez nią zaproszona do domu na wsi razem z resztą arystokracji, kiedy już załatwiliśmy sprawę, która mnie tam sprowadziła. - 244 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Więc była jakaś sprawa? — zdziwiła się Jaenelle. - Drobna. W każdym razie kokietowanie ze strony Vulchery stało się aż nazbyt oczywiste od chwili, gdy nas sobie przedstawiono. To nie był przyjacielski flirt, w jakim lubuje się twój sabat, taki, który ma na celu zabawę i nic poza tym. Twoje przyjaciółki nauczyły mnie, że kobieta może flirtować z mężczyzną w taki sposób, żeby wiedział, że to bezpieczne. Daemon włożył ręce do kieszeni. - Ta kobieta nie była jednak zainteresowana bezpieczną zabawą, a już na pewno nie interesowała ją moja reputacja czy uczucia. Używała tego samego zapachowego mydła, jakie kupiłaś podczas ostatniej wizyty na dworze pani Rhei. - Nie mam wyłączności na to mydło czy zapach. Poza tym jest ono dostępne także poza Prowincją. - Ale Vulchera nie pachniała nim pierwszego dnia - powiedział cicho Daemon. - W okolicach wiejskiego domu Rhei jest tylko jeden sklep z rzeczami odpowiednimi dla arystokracji. Zapłaciła jednemu ze sprzedawców, żeby dowiedział się, czego używałaś. - Wkrótce zamierzał zresztą odbyć poważną rozmowę z tym głupcem. - A potem założyła twoją koszulę - stwierdziła Jaenelle, kiwając głową, jakby wszystko doskonale rozumiała. Jednak nie rozumiała. - Czy wiesz, jak ja się czuję, widząc cię w mojej koszuli? - spytał. Czy rozumiesz, jak mnie to podnieca, jaką mi to sprawia zaborczą rozkosz? Ponieważ jesteś tym, kim jesteś, nosząc moje koszule, mówisz całej rezydencji, że jesteś moja. A nawet więcej - że ja należę do ciebie. - Kiedy mam na sobie twoją koszulę, czuję, że mnie otaczasz - powiedziała cicho. - Jest mi z tym dobrze. Czuję się bezpieczna. Kochana. - I podniecona? - spytał równie cicho. - Tylko kiedy wyobrażam sobie w niej ciebie - mruknęła. Uśmiechnął się, słysząc tę odpowiedź. Przyniosła mu ona ulgę. - Ale ta suka tego nie rozumiała. N i m skończyliśmy kolację tego pierwszego dnia, miała już pewność, że nie zaproszę jej do swojego łóżka ani też nie przyjmę zaproszenia od niej. Więc wykorzystała zapach, który kojarzę wyłącznie z tobą, włożyła koszulę, która pachniała mną. Chciała udawać ciebie. Chciała, żebym uwierzył, że może mi cię zastąpić. Jaenelle przyglądała mu się uważnie. - 245 -
- A N N E BISHOP -
- Więc poczułeś się urażony w moim imieniu. Wściekłość ogarnęła go tak nagle, że nie zdołał jej opanować. - Oczywiście! Po raz pierwszy, odkąd tu weszła, zrobiła się czujna. I nie bez powodu. Mógł puścić płazem obrazę wyrządzoną jemu, ale nigdy nie darowałby obrazy uczynionej jej. - Czy ona nadal żyje, Daemonie? - spytała ostrożnie. - Tak. - Sadysta uśmiechnął się zimnym, okrutnym uśmiechem. Ale poinformowałem ją, że kiedy następnym razem spróbuje uwieść żonatego mężczyznę, straci czucie między nogami i nie doświadczy przyjemności ani spełnienia, póki zaklęcie się nie wyczerpie. - Potrafisz... zrobić coś takiego? - Zaklęcie jest już na miejscu. Sprawiała wrażenie zdumionej. - O Matko Noc. Podszedł bliżej. Wsunął palce pod ramiączko tego koronkowego czegoś, co miała na sobie. - Nie chcę j u ż rozmawiać o Vulcherze - powiedział słodko. — Nie chcę o niej myśleć. Teraz zdawał sobie sprawę nie tylko z tego, że jego oczy są szkliste. Doskonale wiedział też, która strona jego natury pragnie się zabawić. Jaenelle też to wiedziała. - Zostań dziś ze mną - wymruczał Sadysta. - Tutaj. W tym pokoju. Pozwól mi się z tobą zabawić. - Co... co to znaczy? Jej zająknięcie sprawiło mu rozkosz. Podobnie jak jej zdenerwowanie. - Nie zdejmuj tego. To intrygujące. Załóż do tego jedną z moich koszul i te białe pończochy. Nic poza tym. Pisnęła cicho. - Poprawię poduszki i usiądę wygodnie. Ty mnie dosiądziesz. Weźmiesz mnie w siebie. A potem, kochana, zastygniesz idealnie nieruchomo. Nie pozwolę ci mnie dotykać, natomiast ja będę się rozkoszował dotykaniem ciebie. Chcę się z tobą zabawić, kochana. Obiecuję, że będę bardzo, bardzo delikatny, a kiedy skończę, będziesz bardzo, ale to bardzo szczęśliwa. - 246 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Oczy Jaenelle zrobiły się zamglone. Wydawała się oszołomiona seksu alnością, która ją otaczała. - Może pójdziesz teraz do łazienki i się przygotujesz? - Cofnął się o krok. Ledwie śmiał oddychać, póki nie zamknęła za sobą drzwi łazienki. W owej chwili pragnął jej rozpaczliwie, ale zdawał sobie też sprawę z tego, o co ją poprosił. Musi dać jej dość czasu, żeby mogła wszystko przemyśleć i sama zdecydować, czy chce z nim prowadzić tę grę. Zdjął buty i skarpetki, potem wyciągnął pasek ze spodni. Zaciągnął zasłony, przetrzepał poduszki i oparł się o nie. Czekał. Sadysta w roli kochanka. O tak. Chciał się zabawić. Kiedy Jaenelle wyszła z łazienki, ubrana dokładnie tak, jak sobie zażyczył, po raz pierwszy zyskał pewność, że ona nie boi się żadnej części jego natury - i to było w niej najbardziej podniecające. Ufała mu i czerpała z niego rozkosz - nawet kiedy był Sadystą. Kiedy usiadła na nim, poczuł zapach jej zdenerwowania i podniecenia. Kiedy pozwolił jej przyjąć się do środka, popiskiwała cicho z niecierpliwości. A kilka godzin później, kiedy patrzył, jak spała, wiedział, że uczynił ją bardzo, ale to bardzo szczęśliwą.
- 247 -
DWADZIEŚCIA DWA Terreille Theran wyszedł na taras i przykucnął obok Graya i donic z miodowymi gruszkami. - Czy coś już wzeszło? - spytał, choć widział wyraźnie, że jeszcze nie. - Za wcześnie - odparł Gray. Wydawał się zamyślony, rozproszony. I smutny. - Jeszcze przez jakiś czas nie będziemy wiedzieli, czy zechcą wyrosnąć. Nie byłeś taki zniechęcony, kiedy znaleźliśmy te gruszki. I co ma znaczyć to: „czy zechcą wyrosnąć"? - pomyślał Theran z lekką irytacją. - Coś się stało? — spytał głośno. — Martwisz się tą dzisiejszą kolacją w Stołpie? Właściwie dlaczego Gray miałby się martwić? Wystarczy, że on się martwi. Nie będą mieli do czynienia z Wielkim Lordem albo Yaslaną, albo Sadim. Będą mieli do czynienia ze wszystkimi trzema naraz. Jeśli 0 niego chodzi, był to wystarczający powód do nocnych koszmarów. Przynajmniej dzięki tej kolacji udało mu się powstrzymać Cassidy od pójścia na koncert. Była rozczarowana - i zła - ale przychyliła się do jego „prośby ", żeby pozostała w posiadłości i nie wystawiała się na niebezpieczeństwo. Ciemność jedna wie, jakich wymówek będzie musiał użyć, kiedy następnym razem ona znowu zechce pokazać się ludowi Dena Nehele. - Cassie nie chce zasiać nasion, które przywiozła z Dharo - powiedział cicho Gray, wbijając wzrok w najbliższą donicę. - Kiedy dziś rano zapytałem ją, dlaczego nie wybrała jeszcze na nie miejsca, powiedziała, że ich zasianie byłoby błędem, że coś, co nie pochodzi z Dena Nehele, nie powinno zapuszczać tu korzeni. - To ma sens - stwierdził Theran. - Nie chcemy, żeby nasze rodzime rośliny zostały stłamszone przez gatunki przywiezione z zewnątrz. - Tak naprawdę nie mówiła o roślinach - odparł Gray. Westchnął 1 spojrzał na Therana. - Kocham cię, Theranie, i jestem ci wdzięczny za to, jak się mną dotąd opiekowałeś, ale... - Nie masz za co być wdzięczny - parsknął Theran. - Jesteśmy rodziną. - Nie potrzebowałbyś takiej opieki, gdybyś kiedyś mnie nie chronił. - 248 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- ...ale kiedy Cassie wróci do Dharo, udam się tam razem z nią. Te słowa wstrząsnęły Theranem. Zmroziły go do szpiku kości. Ukazały mu możliwość straty o wiele głębszej niż fizyczna odległość, która ma ich rozdzielić. - Gray - powiedział cicho. - Gray, twój dom jest tutaj. W Dena Nehele. - Ona uważa, że nic jej tu nie czeka. Nie sądzi, żeby mogła zapuścić tu korzenie. - Mówisz o wyjeździe do Dharo - protestował Theran. - O wyjeździe do Kaeleer. Gray kiwnął głową. - Myślałem o tym przez cały ranek, odkąd mi powiedziała o swoich obawach. - Poprawił się i przysiadł na płytach tarasu. - Jeśli Cassie tu nie przynależy, ponieważ jej krew pochodzi z innego miejsca, to czy my tu przynależymy, Theranie? - Co? - Tak sobie myślę, że ty tu przynależysz, ponieważ w twoich żyłach płynie krew Szarych, ale jeśli chodzi o mnie — mam poważne wątpliwości. - Na ognie piekielne, Gray! Mam ci pokazać na mapie wioskę, w której się urodziłeś? Wioskę w Dena Nehele? - Nie pochodzę stąd - upierał się Gray. - Ze strony matki pochodzę od Thery i Blaeda. - Ja również - warknął Theran. - Nasze matki były siostrami, pamiętasz? - Thera i Blaed przybyli zza gór Tamanara i osiedlili się w Dena Nehele. - Żeby służyć Lii. - Zapuścili tu korzenie, stworzyli sobie tu życie, ale nie pochodzili z Dena Nehele. Jared też nie. On przybył z Shaladoru. A jego lud, ci, którzy przebyli góry, żeby uciec przed strasznym losem swego terytorium... Czy dość przelano shaladorskiej krwi w obronie Dena Nehele, by upoważniało to ocalałych do zapuszczenia tu korzeni? - Gray... - Ta myśl wstrząsnęła Theranem. Zastanawiał się, jak odpowiedziałby na to pytanie Ranon. - Wyjadę z nią - powtórzył Gray. - O ile mnie zechce. Theran nigdy nie słyszał, żeby kuzyn mówił takim tonem. - 249 -
- A N N E BISHOP -
- Co będziesz robił w Dharo? Gray wzruszył ramionami. - Znajdę pracę. Może mógłbym pracować dla ojca Cassie? Książę Wojowników z Purpurowym Zmierzchem pracujący dla wojownika, który nosi Tygrysie Oko? Co ten chłopak sobie myśli?! O ile w ogóle myśli. O ile to w ogóle jest jego pomysł. Czy Gray był dla Cassidy pionkiem w jakiejś prowadzonej przez nią grze? Nie byłby to pierwszy raz, kiedy Królowa wykorzystuje jednego mężczyznę, by usidlić innego. - No cóż - powiedział Theran, wstając. - Mamy jeszcze wiele czasu na przemyślenie tego wszystkiego. Teraz obaj musimy się umyć i przebrać. Ze względu na Cassidy musimy zrobić dobre wrażenie. W oczach Graya błysnął temperament, na ułamek sekundy zmieniając znajomą twarz w obcą maskę. Po chwili wszystko zniknęło i mężczyzna, który patrzył na Therana, znów przypominał tego chłopca, którym był przez dziesięć ostatnich lat. - Tak — powiedział. - Musimy zrobić dobre wrażenie. Ebon Askavi Saetan przysiadł na podłokietniku kanapy, skrzyżował ramiona na piersi i przyjrzał się swojej córce. - Nie jestem pewien, o co ci chodzi, mała czarownico — powiedział. Wysłuchał pełnej troski relacji Jaenelle z wizyty Daemona w wiejskim domu pani Rhei. Ponieważ już wcześniej wysłuchał także relacji samego Daemona, nie rozumiał, co ją tak trapi. - Ani ja, ani Daemon nie doznaliśmy żadnego uszczerbku - odparła Jaenelle. - Nie sądzisz, że ta... kara... jest trochę zbyt surowa? - Przeciwnie, uważam, że wskazuje na wielkie opanowanie księcia Sadiego. Może zbyt wielkie. Zmarszczyła brwi. Stłumił rozdrażnione westchnienie. - Co mam ci powiedzieć? - zapytał. - Czy uważam, że Daemon ma prawo się złościć? Oczywiście. Czy uważam, że jego kara była sprawiedli- 250 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
wa? Już to powiedziałem. Prawdę mówiąc, takie rozwiązanie tylko odwlc cze nieco chwilę, kiedy potwierdzą się jego podejrzenia co do przyjaciółki pani Rhei. Wątpię, żeby ta kobieta długo pożyła. Jeśli Daemon jej nie zabije, z pewnością zrobi to inny Książę Wojowników. - Rozumiem, że czuje się niezręcznie, kiedy inne kobiety są nim zauroczone do tego stopnia, że zachowują się jak idiotki, ale... - Jaenelle, przejrzyj na oczy - warknął Saetan. - Udajesz, że nic się nie stało, ponieważ chodzi o ciebie i Daemona. Wiesz, j a k zareagował zeszłej wiosny, kiedy tamta czarownica próbowała się ciebie pozbyć. Ale gdyby to Lucivar znalazł w swoim łóżku jakąś kobietę i tylko wzruszył ramionami, zamiast coś zrobić, przyparłabyś go do muru jako jego Królowa... - Była Królowa - poprawiła go Jaenelle. - ...albo jako jego siostra. A nim znowu dodasz do tytułu Królowej określenie: „była", sugeruję, żebyś przemyślała znaczenie słów: „dożywotni kontrakt". Zamrugała. Przeniosła ciężar ciała z jednego biodra na drugie. - Naprawdę jesteś wkurwiony. Urażony - gdyż słowo „wkurwiony" zdecydowanie wskazywało na zlekceważenie jego uczuć — Saetan pozwolił dać upust swojemu temperamentowi. Wstał i uwolnił jedno uderzenie mocy. Jaenelle zacisnęła usta, patrząc na tlącą się jeszcze kupkę popiołu, która przed chwilą była kanapą. - Przepraszam, Wielki Lordzie - powiedziała cicho. - Proszę, powiedz mi, czego nie dostrzegam. Formalny ton, jaki nadała swojej wypowiedzi, sprawił, że ich rozmowa przestała być prywatna. Docenił to. Nie miał ochoty walczyć z córką, ale z chęcią oświeci swoją Królową. - Po pierwsze - powiedział i zaczął spacerować - zapominasz, że kiedy Daemon był niewolnikiem dla przyjemności, takie spotkania jak to, które Rhea zorganizowała w swoim wiejskim domu, były dla niego okazją do polowań. Potrafi lepiej niż ktokolwiek inny rozpoznać drugiego myśliwego. - Myśliwego. - To nie było pytanie. Można to było zinterpretować jako powątpiewanie, ale ton głosu Jaenelle wskazywał, że oczekuje potwierdzenia. - 251
-
- A N N E BISHOP -
— Pozwól, że przez chwilę snuć będę przypuszczalny scenariusz rozwoju wydarzeń. - Saetan zaczekał, aż Jaenelle skinie głową. - Daemon wchodzi do swego pokoju w wiejskim domu Królowej Prowincji i zastaje czekającą na niego kobietę, kobietę, która otwarcie z nim flirtowała, a teraz daje mu do zrozumienia, że pragnie takiej uwagi, jaką żonaty mężczyzna rezerwuje wyłącznie dla swojej pani. Żąda, żeby kobieta wyszła, więc ta wychodzi, nadal ubrana w jego koszulę. Miesiąc później do Pałacu przychodzi przesyłka, zaadresowana w taki sposób, że najprawdopodobniej to właśnie ty ją otworzysz, choć nie jest skierowana bezpośrednio do ciebie. A w paczce będzie koszula twojego męża, pachnąca perfumami innej kobiety. Pachnąca inną kobietą. Do tego liścik, napisany z dużą starannością: „Mam nadzieję, że twoja żona nie zauważyła braku jednej z koszul". Co wtedy zrobisz? - Ponieważ to jasne, że usiłuje skrzywdzić mojego męża, odszukam ją i odbędziemy pogawędkę. W głosie Jaenelle pobrzmiewał ostry jak brzytwa chłód. I ten wyraz jej szafirowych oczu... Tak, ona i kobieta, która wyśle tę paczkę, odbędą pogawędkę - a sieci, które Jaenelle uprzędzie wokół tej suki, będą o wiele bardziej przerażającą karą niż ta nałożona przez Daemona. Saetan uświadomił sobie powód, dla którego Jaenelle nie rozumie. Ponieważ zna głębię oddania Daemona, zareaguje tak, jakby został zaatakowany, i stanie w jego obronie. Tak samo reagowała zawsze, kiedy uważała, że ktoś atakuje jej ojca. Pamiętając, jak wygląda taka obrona, Saetan wycofał się. Okiełznał swój temperament, rozważając, w jaki sposób najlepiej wyjaśnić to wszystko Jaenelle. - Chociaż... - dodała w zamyśleniu. - Przypuszczam, że inna kobieta złożyła j u ż skargę albo Królowej Prowincji, albo Królowej Okręgu, w którym leży jej rodzinna wioska. — A niektórzy mężczyźni złożą skargi, kiedy tylko dotrą do domu, szczególnie jeśli mają małe dzieci i oskarżenie o niewierność może sprawić, że ich ojcostwo nie zostanie uznane podczas Obrzędu Urodzinowego. - Saetan pokręcił głową. - Myślę, że jeśli Daemon zacznie dyskretnie pytać o poczynania tej pani, odkryje, że skargi zostały złożone już daw- 252 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
no, ale dziwnym zbiegiem okoliczności przepadły, nim dotarły do kogoi, kto ma dość mocy czy władzy, żeby je ujawnić. - Nie sądzisz więc, żeby chodziło akurat o Daemona? - Nie sądzę, żeby chodziło akurat o Daemona - ani o ciebie. Nie tym razem. Och, myślę, że spodobała jej się możliwość zaciągnięcia go do łóżka - co tylko dowodzi, jak bardzo jest arogancka i głupia - ale uważam, że bardziej interesowało ją uzależnienie Księcia Wojowników Dhemlanu od jej milczenia. - Rozumiem. Szantaż. Saetan kiwnął głową. - Nie ona pierwsza gra w tę grę. I nie ostatnia. - Nie wiedziałeś o niej? - Zawsze można coś ukryć, mała czarownico. Władczyni terytorium polega na Królowych Prowincji i Okręgów, że utrzymają ziemię i lud w równowadze. Gdybym wiedział o tej suce, nie byłoby jej już wśród żywych. Wspomnienie. Przebłysk, który kazał mu się zastanowić, czy naprawdę o niej nie wiedział. Odsunął od siebie tę myśl do czasu, kiedy będzie mógł ją rozważyć na spokojnie. - I co teraz? - spytała Jaenelle. - To zależy od decyzji Daemona - odparł. - Prawdziwe pytanie nie dotyczy czarownicy, która lubi się tak zabawiać. Prawdziwe pytanie brzmi: czy pani Rhea miała świadomość tej gry? Czy wiedziała, co j e j przyjaciółka robi na przyjęciach? Jeśli tak, jej milczenie można uznać za ciche przyzwolenie. Ale nawet jeśli nie wiedziała, nawet jeśli oddalała skargi, ponieważ w nie nie wierzyła... Cóż, wszystko ma swoją cenę. Zatrzymał się przed Jaenelle. - Daemon poprosi Rheę, by rozwiązała dwór i ustąpiła - stwierdziła. -Tak. - Czy reszta królowych i ich dwory nie będą się zastanawiać, dlaczego? - Daemon rządzi Dhemlanem, mała czarownico. I nosi Czarny Kamień - odparł sucho Saetan. - Nie sądzę, żeby ktoś pytał o przyczyny jego decyzji. Najwyraźniej Daemon przemilczał kilka spraw, kiedy opowiadał żonie o tym incydencie. Na przykład to, że Rhea mało nie posikała się ze stra- 253 -
- A N N E BISHOP -
chu, kiedy wpadł do bawialni, nie pozostawiając jej żadnych wątpliwości co do tego, że ona i jej przyjaciółka od tej chwili zasilają szeregi jego wrogów. - Daemon zapewne był wściekły, kiedy wrócił do domu — powiedział ostrożnie. - Można to tak nazwać - odparła Jaenelle ogólnikowo. - Czy wszystko między wami w porządku? - Nie zauważył żadnych oznak niepokoju, nie wyczuł oddalenia między Daemonem a Jaenelle, kiedy przybyli do Stołpu, ale syn wyraźnie unikał odpowiedzi na pytania, co się wydarzyło, kiedy opowiedział Jaenelle o incydencie. Oczywiście nie była to jego sprawa, niemniej... Na ognie piekielne, to były jego dzieci, więc, do cholery, to była jego sprawa. - Czy załatwiliście to między sobą? Jaenelle zaczerwieniła się gwałtownie. Patrzyła wszędzie, tylko nie na niego. - Och — powiedziała. - Tak. Załatwiliśmy to, oczywiście. - Rozumiem - odparł słabo. Może faktycznie nie była to jego sprawa. Odchrząknął, żeby odzyskać głos. - W takim razie może wrócimy do pozostałych? Nasi goście powinni przybyć lada chwila. - Czy to nie będzie zabawne? Nie wiedział, jak ma rozumieć słowa Jaenelle, więc po prostu poprowadził ją do drzwi. - Nie wiem, czy zabawne, ale na pewno interesujące - podsumował.
• • • Kiedy przeszli przez bramę prowadzącą ze Stołpu w Terreille do Stołpu w Kaeleer, Lucivar już na nich czekał. Theran nie był pewien, czy to dlatego, że Lucivar jako jedyny znał ich wszystkich, czy dlatego, że uchodził za najłagodniejszego z trzech mężczyzn, którzy zamierzali wydać osąd o nim i o Grayu, i zapewne o całym Dena Nehele. - Witam, pani Cassidy - powiedział Lucivar, skłaniając lekko głowę. Taki gest ze strony kogoś o jego randze był niewątpliwą oznaką szacunku. - Miło cię widzieć, książę - odparła Cassidy. Mów za siebie, pomyślał Theran. Był w dość buntowniczym nastroju i spodziewał się pytań o rzeczy, które, w jego odczuciu, nie były sprawą tych ludzi. Lucivar skinął głową również jemu i Grayowi. - 254 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Może dołączymy do towarzystwa i dokonamy niezbędnych prezentacji? - zaproponował. Cassidy uśmiechnęła się grzecznie i przyjęła ofertę eskorty Lucivara, kładąc lewą dłoń na jego prawej ręce. - Nie mogę się doczekać spotkania z Jaenelle. Chciałabym porozmawiać z nią o kilku sprawach. Jaenelle, pomyślał Theran, idąc wraz z Grayem za Lucivarem i Cassidy. Nie: pani Angelline. Jaenelle. Przypomniało mu to, niby mimochodem, że Cassidy zna Królową, która rządziła Ebon Askavi, na tyle dobrze, by wyrażać się o niej tak poufale. Czy powinien ostrzec Graya, kim i czym - jest Jaenelle Angelline? Kiedy Lucivar otworzył drzwi do bawialni, Theran nadal nie był pewny, ile powinien powiedzieć Grayowi o ludziach, których za chwilę pozna. A potem zrobiło się za późno na wszelkie ostrzeżenia. Zebrani w pokoju odwrócili się, by powitać gości, a Gray ruszył prosto ku złotowłosej kobiecie, zajmującej miejsce obok Daemona Sadiego. Stanął, dopiero kiedy znalazł się na wyciągnięcie ręki od niej. Jego twarz pełna była nabożnej czci, patrzył na nią, jakby spędził całe życie na pustyni, a ona była oazą, której zawsze szukał. - Drogie panie, oto książę Jared Blaed Szary i książę Theran Szary powiedział Lucivar. - Panowie, oto... - Królowa - powiedział Gray bez tchu, nie spuszczając oczu z Jaenelle. Jaenelle uśmiechnęła się. - Byłam Królową. Teraz... - Nadal jest Królową. - Trzy męskie głosy, wszystkie równie oburzone. - ...jestem żoną Daemona. - Pani czyni mi zaszczyt - zamruczał Daemon. Och, ten wyraz twarzy Graya. Jego oczy, kiedy obrzucał Daemona, Lucivara i Wielkiego Lorda taksującym spojrzeniem, by po chwili znów skupić się na Jaenelle. - Oczywiście, że jesteś Królową - powiedział. Jego słowa zabrzmiały szczerze, a ton głosu wyraźnie wskazywał, że bierze stronę pozostałych mężczyzn. Jaenelle przyjrzała mu się, mrużąc oczy. Potem pokręciła głową i westchnęła. - 255 -
- A N N E BISHOP -
- Po co w ogóle wdawać się w dyskusje z Książętami Wojowników? - Dla rozrywki? - podpowiedział Lucivar. - Nim wciągniemy naszych gości w rodzinne warkoty i zaloty, może jednak dokończymy prezentację? - włączył się Saetan. Eyrienka stojąca obok Wielkiego Lorda zasłoniła usta dłonią, próbując stłumić śmiech. - To moja żona Marian - powiedział Lucivar. Ta czarownica z Purpurowym Zmierzchem była żoną Yaslany? Jakim cudem zdołała przeżyć? - Jeśli panowie wybaczą, Marian i ja chciałybyśmy przed kolacją porozmawiać prywatnie z Cassidy - oznajmiła Jaenelle, gdy tylko dokonano prezentacji. To znaczy, że zostaną z Grayem sami w towarzystwie Daemona, Lucivara i Wielkiego Lorda? Czy ten wieczór może stać się jeszcze gorszy? Oczywiście, że może. Jeśli Cassidy poskarży się na niego Marian i Jaenelle, one przekażą to swoim mężom i szanse na to, że uda mu się wrócić do domu w jednym kawałku, będą... Zresztą kogo chce oszukać? Jeśli Yaslana albo Sadi zwrócą się przeciwko niemu, nie będzie miał najmniejszej szansy na przeżycie. Otworzono butelkę wina i napełniono kieliszki. Kiedy wszyscy wygodnie usiedli, Theran był już niemal pewny, że nie ominie go przesłuchanie na temat Dena Nehele i dworu Cassidy. Jednak nawet jeśli Lucivar, Daemon i Wielki Lord mieli takie plany, nie dano im szansy na ich realizację. - Cassie nie chce zapuszczać korzeni - wyrzucił z siebie niespodziewanie Gray. Coś milczącego, okropnego i drapieżnego wypełniło pokój. Coś, czego Theran nigdy wcześniej nie poczuł w niczyjej obecności - nawet przy Talonie, który w Dena Nehele nosił najciemniejszy Kamień. - Wyjaśnij - nakazał cicho Saetan. - Przywiozła nasiona z ogrodu matki - powiedział Gray. - Ale nie chce ich wysiać, nie chce, żeby rosły w Dena Nehele. Nastała chwila ciszy, podczas której to okropne coś powoli opuszczało pokój. - To rozsądna decyzja - powiedział wreszcie Daemon. - Pod wpływem wiatru takie nasiona mogą rozprzestrzenić się na wielki obszar. - 256 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Gray skulił się, jakby go ktoś uderzył. Theran zapragnął cofnąć słowa Daemona, choć przecież wcześniej powiedział Grayowi mniej więcej to samo. - A może cebulki? - rzucił propozycję Lucivar. — Coś, co można uprawiać w donicach? Marian tak robi, kiedy chce mieć jakąś roślinę, ale jednocześnie pragnie zachować nad nią kontrolę. - Jaenelle też - poparł go Daemon. - Oczywiście, jest to jakieś wyjście - powiedział Saetan. - Ale być może w pierwszym roku lepiej byłoby poszukać odpowiedników. - Odpowiedników? - powtórzył Gray, nic nie rozumiejąc. - Weźmy na przykład stokrotki, jakie rosną na terytoriach Kaeleer ciągnął Saetan. — Jeśli je ze sobą porównać, widać różnice, ale kiedy rosną na łąkach, dla ludzi są po prostu stokrotkami. Może powinieneś sprawdzić, które rośliny z Dena Nehele są podobne do tych przywiezionych przez Cassie? - Taki klomb będzie jej przypominał o Dharo, a równocześnie będzie należał do miejsca, które teraz nazywa domem - dodał Daemon. - Nie wiem, jak te rośliny wyglądają - zasępił się Gray. - Napisz do Lorda Burlea - poradził Daemon. - Poproś go o opisy roślin, których nasiona zabrała ze sobą Cassie. - Ale on się nie zna na ogrodnictwie — zaprotestował Gray. - Powiedział mi to podczas swego pobytu w Dena Nehele. - Ale ma żonę, która się na tym zna - odparł Saetan. - Żonę, która zapewne pamięta dokładnie, jakie nasiona dała swojej córce. Prośbę zaadresuj jednak do Lorda Burle a, bez względu na to, czy zna się na ogrodnictwie, czy nie. Gray kiwnął głową. - Wiem. Ponieważ mężczyzna nie zwraca się bezpośrednio do damy, póki nie zostanie jej oficjalnie przedstawiony, szczególnie jeśli zna mężczyznę, który jest z nią związany. - Widzę, że uczysz się Protokołu - powiedział Saetan z aprobatą. - Tak, proszę pana. Cassie mi pomaga. Nie znam go, pomyślał Theran, patrząc na Graya. Poczuł ostry ból straty. Nie znam tego mężczyzny, który siedzi obok mnie i rozmawia z Wielkim Lordem tak swobodnie, jakby robił to co tydzień. - Dołącz swój list do kolejnej partii raportów dla mnie - powiedział Daemon. - Dopilnuję, żeby dotarł do Lorda Burle a. - 257 -
- ANNEB1SHOP-
Gray uśmiechnął się. - Dziękuję. Napiszę jeszcze jutro. Theran zastanawiał się, co mógłby powiedzieć, ale nie czuł się swobodnie wśród tych mężczyzn i nie miał ochoty się z nimi niczym dzielić, jeśli nie musiał. - Mam blizny - oznajmił nagle Gray, wbijając oczy w dywan. Ponownie zapadła dziwna cisza, jakby Saetan, Daemon i Lucivar usłyszeli coś więcej niż słowa, które padły przed chwilą. - Czy Cassie je widziała? - spytał łagodnie Saetan. - Niektóre - wymamrotał Gray. - Czy któreś z nich wpływają na twoją sprawność seksualną? Gray zaczerwienił się i pokręcił głową. - A zatem... - Mam blizny. Ból zawarty w tych słowach targnął sercem Therana. Zaległa cisza. - Jeśli pocałujesz dziewczynę we właściwy sposób, nie zauważy twoich blizn - powiedział Daemon. - We właściwy sposób? — Gray powoli uniósł głowę. - Jest jakiś właściwy sposób? Daemon uśmiechnął się. Gray popatrzył na Lucivara, a w jego głosie pojawił się cień pretensji. - Nie powiedziałeś mi, że jest właściwy sposób. - Byłeś wtedy na pierwszym etapie zalotów - odparł Lucivar. - Pocałunki nowicjuszy. Póki nie zaczniesz się ślinić albo gryźć jej po wargach, wszystko jest w porządku. Saetan i Daemon wydali dziwne dźwięki. - No co? - spytał Lucivar. - Niech sam się domyśli. Zabroniłem mu całować ją poniżej szyi, przynajmniej chwilowo. - Przestrzegam tego - zapewnił żarliwie Gray. - Ale... - O technikach porozmawiamy później - powiedział cicho Daemon. Gray przełknął jego słowa i odchylił się na oparcie krzesła. - Och, ta radość, jaką niosą ze sobą rozmowy z młodymi ludźmi stwierdził sucho Saetan, patrząc na drzwi jadalni. - Ciemności niech będą dzięki, nasze panie już wracają. - 258 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Theran wstał, podobnie jak pozostali mężczyźni. Choć to Gray dzielił się intymnymi problemami z ludźmi, których ledwie znał, to Theran czuł się dziwnie obnażony. Do pokoju weszła Cassidy, w towarzystwie Jaenelle i Marian. Gray wciągnął gwałtownie powietrze, po czym ruszył ku niej, spychając ze swej drogi Therana. Z przerażoną miną ujął w dłonie głowę Cassidy. - Co się stało z jej twarzą? - Głos Graya zaczął przechodzić w rozpaczliwe zawodzenie. - Gdzie jest jej twarz? - Gray, o co chodzi? - spytała Cassidy. - Gdzie jest jej twarz? Saetan i Daemon chwycili go za nadgarstki, próbując oderwać jego dłonie od Cassidy. Theran skoczył ku nim, chcąc ich powstrzymać, nim zrobią Grayowi krzywdę, ale ostatecznie Lucivar złapał go za ramię i odciągnął. - Uspokój się - nakazał Grayowi Daemon. - Gdzie jest jej twarz? Saetan wypowiedział zdanie, które zabrzmiało jak rozkaz. Theran nie rozpoznał języka, w jakim zostało wypowiedziane, ale ton głosu Wielkiego Lorda był ostry i pełen wściekłości. Jaenelle cofnęła się gwałtownie, jakby ktoś ją uderzył. Chwilę później zawodzenie Graya przeszło w zdławiony szloch. - Jest. To jej twarz - powtarzał z ulgą. - Chodź ze mną, Grayu - powiedział Saetan. - Musimy porozmawiać. Na widok strachu malującego się w oczach Graya Theran spróbował bezskutecznie wyrwać się Lucivarowi, omal się nie przewracając. - Jaredzie. Zielone oczy patrzyły w złociste. Ręce Graya odprężyły się, pozwoliły się odciągnąć od twarzy Cassidy. - Chodź ze mną - powtórzył Saetan, nadal trzymając nadgarstek Graya i obejmując go drugą ręką. - Nie wyjdziemy z pokoju. Przejdziemy tylko kawałek dalej, żeby chwilę porozmawiać. Przez moment oddech Graya był płytki i urywany, co zwykle wskazywało na nadchodzący atak paniki. W końcu jednak odetchnął głęboko i poddając się woli Saetana, pozwolił odprowadzić się w kąt bawialni. - 259 -
- ANNE BISHOP -
Theran po raz kolejny szarpnął, próbując wyrwać się Lucivarowi, i tym razem Eyrieńczyk go puścił. Drogę do Wielkiego Lorda i Graya wciąż blokował mu jednak Sadi. Theran skapitulował - nie był aż tak głupi, żeby podejrzewać, że Daemon pozwoli mu przeszkodzić im w rozmowie. - To było tylko zaklęcie iluzji - powiedziała Cassidy drżącym głosem. - Miało tylko ukryć piegi. Theran nic nie zauważył, nie dostrzegł żadnej różnicy w jej wyglądzie. Zresztą światło było przyćmione, więc jak, na ognie piekielne, Gray mógł zauważyć różnicę z takiej odległości? - Przepraszam - powiedziała Jaenelle, patrząc na Daemona. - Nie przyszło mi do głowy, że tak go to zdenerwuje. - To nie twoja wina — zapewnił ją Sadi. — Myślę jednak, że Gray lepiej radzi sobie ze zmianami, jeśli go przedtem parę razy uprzedzić. J u ż po chwili Daemon i Lucivar stali obok kobiet. Theran odniósł wrażenie, że bez względu na to, j a k oceniają zaistniałą sytuację, będą wspierać i chronić swoje żony - a także Cassidy. Gray wydawał się niepewny i zaniepokojony, kiedy wraz z Saetanem powrócili do reszty towarzystwa. Wpatrywał się w twarz Cassidy tak długo i intensywnie, że wszystkie trzy kobiety poruszyły się niespokojnie. - No już - powiedział Saetan, a jego głos zabrzmiał jak strzał z pokrytego aksamitem bicza. Theran poczuł, j a k sztywnieją mu ramiona. To był głos, który nie dopuszczał dyskusji, oporu, wyzwań. - Każdy związek wymaga kompromisów - oznajmił Saetan. - Zawrzemy je tu i teraz. Chwila ciszy, jakby Wielki Lord dawał im wszystkim okazję, by ujawnili swą głupotę i zaczęli się z nim spierać. - Ponieważ piegi pani Cassidy są dla Graya ważne, nie mogą być w żaden sposób naruszane - powiedział. - Ale... - zaczęła Cassidy. - W żaden sposób. Cassidy pokornie skuliła ramiona. - Oczywiście. - W zamian za to Gray musi zaakceptować fakt, że kobiety lubią malować twarze, kłaść kolor na powieki, usta i policzki. - 260 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Ale dlaczego to robią? - spytał Gray. Oczy miał nadal wbite nieruchomo w twarz Cassidy, jakby pilnował, by nie zmieniła się, gdy tylko odwróci wzrok. - Chłopcze, obserwuję kobiety od ponad pięćdziesięciu tysięcy lat i nadal nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie - odparł Saetan. - Nie spodziewaj się zrozumieć, w jaki sposób myślą czarownice. Zadowól się świadomością, że pewne rzeczy, których nigdy nie zrozumiemy, są dla nich ważne, i naucz się uznawać ich sposób myślenia, kiedy to konieczne. - Na przykład wtedy, gdy malują twarze? - upewnił się Gray. - Dokładnie. Chociaż... kobieta używająca farb do twarzy, żeby podkreślić urodę, potrafi być naprawdę intrygująca. Theran zobaczył, j a k twarz Graya zmienia się, jak niepokój ustępuje miejsca ciekawości. - Na przykład przyciemnienie rzęs, żeby podkreślić zmysłowość oczu - ciągnął Saetan. - Cassie ma śliczne oczy - zapewnił go Gray. - Trochę złotego pyłu na policzkach - i w innych miejscach - żeby skóra kusząco połyskiwała w świetle świec - zamruczał Daemon. - Ale to zarezerwowane jest zwykle na romantyczne kolacje. - Daemonie! Na widok rumieńca na twarzy Jaenelle Theran nie miał j u ż wątpliwości, jak kończą się takie romantyczne kolacje — a w pokoju zrobiło się nagle zbyt gorąco. - A teraz włosy - ciągnął Saetan. Gray jęknął. - Zmiana ich koloru byłaby obrazą dla każdego mężczyzny, który jest koneserem piękna, więc nie należy tego robić. Teraz jęknęła Cassidy. - Jednakże ty, Grayu, musisz zaakceptować to, że kobiety lubią bawić się włosami, czesać je na coraz to inne sposoby, a nawet ścinać. - Ścinać? - Gray był przerażony. - To kompromis, książę - powiedział Saetan tonem nie znoszącym sprzeciwu. Po chwili Gray kiwnął głową. - Dobrze, nie będę zły, jeśli zetnie włosy. - 261
-
- A N N E BISHOP -
- A więc wszystko ustaliliśmy. Theran nie zauważył, by ktoś prócz Graya wyraził tu na coś zgodę, ale sądząc z wyrazu twarzy zebranych, nikt nie zamierzał o tym wspominać. - Zostało nam jeszcze kilka minut do kolacji - zwrócił się Daemon do Graya. - Może wyjdziemy na powietrze i porozmawiamy o tej drugiej sprawie? - Puścił do niego oko. Oczy Graya zrobiły się wielkie. Ruszył do wyjścia, lecz nagle zatrzymał się i spojrzał pytająco na Wielkiego Lorda. - Skończyliśmy, więc możecie wyjść - wyraził przyzwolenie Saetan. Kiedy Daemon i Gray zniknęli, Saetan skupił uwagę na Cassidy, a T h e r a n pierwszy raz poczuł, że naprawdę j e j współczuje. W końcu chciała tylko pozbyć się tych okropnych plam i wyglądać nieco bardziej atrakcyjnie. To nie była jej wina, że Gray fiksował na ich punkcie. - Nie wiedziałam - powiedziała cichutko Cassidy. - Ale teraz już wiesz - stwierdził nieprzejednanym głosem Saetan. Cassidy przesunęła dłonią po policzku. - Może... - Mała czarownico, jeśli naprawdę sądzisz, że ten chłopak nie zauważy zniknięcia choćby jednego piega, najwyraźniej niczego nie zrozumiałaś. To było uderzenie bata, tym razem już bez aksamitnej osłonki. Jaenelle wyprostowała się. - Jeśli panowie nam wybaczą, wraz z siostrami potrzebujemy kilku minut przed kolacją. Saetan schylił głowę w ukłonie i wyszedł z pokoju. Lucivar pocałował żonę w czubek głowy i również opuścił bawialnię. Nie pozostawił tym samym Theranowi innego wyboru, jak tylko udać się wraz z nim. - Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza - powiedział Lucivar i otworzył drzwi na dziedziniec. - A ty? Theran wzruszył ramionami. - Sądzę, że Wielki Lord nie naskoczyłby tak na nie, gdyby pani Angelline nadal była Królową Ebon Askavi - powiedział. Lucivar rzucił mu dziwne spojrzenie. - I tu się mylisz.
- 262 -
DWADZIEŚCIA T R Z Y Kaeleer Dziś żadnego seksu, pomyślał Daemon, zdejmując szlafrok i wślizgując się do łóżka. Oparł się na łokciu, patrząc na Jaenelle. Przez całą powrotną drogę do domu była zamyślona, jakby nieszczęśliwa, i najwyraźniej do tej pory jej nastrój się nie zmienił. - Nie poszło tak źle - powiedział pocieszająco. Wydała dźwięk, który wyrażał bardziej niedowierzanie niż śmiech. - Na jakiej kolacji ty dzisiaj byłeś? - Celem tego spotkania było nauczenie Graya, jak budować stosunki z Królową z Kaeleer, i uważam, że pod tym względem poszło nam całkiem dobrze. Otworzyła szeroko oczy. - Stworzyłam zaklęcie iluzji, żeby Cassie poczuła się pewniej, a skończyło się na tym, że śmiertelnie wystraszyłam Graya i - w dodatku dwa razy - nastąpiłam tatusiowi na odcisk tak mocno, że musiał się na mnie naprawdę wkurzyć. Ale ty uważasz, że poszło nam całkiem dobrze? Daemon wzruszył ramieniem. - Gray miał przynajmniej okazję spytać o rzeczy, które go dręczą, i teraz wie, jak powinien zareagować, kiedy następnym razem Cassidy zrobi coś, co go zdenerwuje. Dowiedział się też, że nie musi rezygnować z rzeczy, które są dla niego naprawdę ważne, jeśli jest w stanie pójść na kompromis w innych kwestiach. - Szybko ocenił nastrój Jaenelle - który pozostał bez zmian - i dodał: - A ja przy okazji dowiedziałem się, że zdaniem Lucivara romantyczne pocałunki polegają na tym, żeby się nie ślinić i nie gryźć kobiety po wargach. Jaenelle poderwała się tak szybko, że omal nie walnęła go w podbródek. - Nieprawda - powiedziała. - Zmyśliłeś to. Lucivar nie jest taki... taki... - Eyrieński? - O Matko Noc. - Jaenelle wyglądała na nieco oszołomioną. Kiedy spojrzała na Daemona, nagle pożałował, że nie dzieli ich cała szerokość łóżka. Wiedział już, że drażnienie jej uwagami o umiejętnościach seksu- 263 -
- A N N E BISHOP -
alnych Lucivara nie było najlepszym pomysłem. Szczególnie że sam wiedział, iż Lucivar powiedział tak tylko dla dobra Graya. - Musisz coś zrobić - zażądała Jaenelle. - Na przykład co? - Żadna kobieta nie powinna być skazana na coś takiego. A j u ż szczególnie Marian. Jeśli Lucivar w taki sposób postrzega romantyczność, musisz nauczyć go, jak należy się całować. - Jeśli mężczyzna robi to we właściwy sposób, nie potrzeba mu szkolenia - mruknął Daemon. - Daemonie, zrób coś! - Z impetem dźgnęła go palcem w pierś. Więc zrobił. Pocałował ją. A kiedy skończył, trzymała go jedną dłonią za włosy, nie pozwalając mu się odsunąć. - Dałem Grayowi wskazówki na temat romantycznych pocałunków wymruczał, kiedy jego wargi błądziły po jej twarzy. - Tak? - Jaenelle brakowało tchu, a jej zapach wskazywał na wystarczające podniecenie, by przyjemnie rozgrzać krew Daemona. - H m . . . M a m wrażenie, że nie myślał o niczym innym przez całą kolację. - To wyjaśnia, dlaczego był taki radosny - mruknęła Jaenelle, przechylając na bok głowę, żeby mógł skubać to miejsce na jej szyi, które lubił najbardziej. - Lucivar to większe wyzwanie. - Wsunął rękę pod jej koszulę nocną i zaczął gładzić wewnętrzną stronę jej ud. W oczach Jaenelle nie było j u ż nic prócz pożądania. W jej dotyku, kiedy wsunęła rękę pod kołdrę i zaczęła go pieścić, nie było nic prócz miłości. - Powinienem przećwiczyć technikę — stwierdził, liżąc zagłębienie między jej piersiami. - Daemonie - sapnęła, kiedy odszukiwał palcami kolejne interesujące miejsca na jej ciele. - Jak wiele ćwiczeń potrzebujesz? Położył się na niej, przez chwilę rozkoszując się cienką materią, która oddzielała ich ciała. - Powiem ci jutro rano - wymruczał. Jęknęła z rozkoszy.
- 264 -
-
P R Z Y M I E R Z E
C I E M N O Ś C I
-
Terreille Theran wszedł do saloniku w rodzinnej części rezydencji i opadł na kanapę. - Napijesz się brandy? - spytał Talon. - Jasne. Wziął kieliszek i jednym haustem wychylił połowę. - Jak wam poszło? - spytał Talon, siadając w fotelu obok kanapy. - Dość dobrze. - Jak przeżył to Gray? Theran wydał dźwięk, który przy odrobinie dobrej woli można było uznać za śmiech. - Lepiej niż ja. - Zranili cię? Pokręcił głową. Nie chciał, żeby Talon się niepokoił. Po prostu nie wiedział, czy powinien powtarzać to, co mu powiedziano. Nie był pewien, czy chce, żeby Talon zgodził się z oceną Wielkiego Lorda. - Gray jest taki jak oni - powiedział Theran. Obracał kieliszek, ogrzewając brandy, żeby tylko nie patrzeć na Talona. - Pasuje tam idealnie, jakby był integralną częścią skomplikowanego wzoru. To, jak z nimi rozmawiał, jak ich słuchał... Jeśli postanowi przenieść się do Dharo, pomogą mu. - Jeśli co? Theran skrzywił się. No tak, Talon nie wiedział. Gray wspomniał o tym pomyśle dopiero dziś rano. - Nie poznawałem go dziś wieczorem - wyjaśnił. - Dały o sobie znać niektóre jego... blizny... - Cholera - mruknął Theran. - ...ale oni sobie z tym poradzili. Sadi i Wielki Lord. Ich moc i uspokajające zaklęcia. Opanowali go w kilka minut. - Zapytałeś o to zaklęcie? - spytał Talon. - Może się okazać dla nas przydatne. Na ognie piekielne, próbowałem wszystkiego, a i tak w złe noce nie udawało mi się go uspokoić. - Wielki Lord wziął mnie na stronę i nauczył zaklęcia, którego użył. Jego zdaniem to podstawy Fachu, był zaskoczony, że coś takiego nie wchodzi w skład podstawowego szkolenia. - 265 -
- A N N E BISHOP -
Talon popatrzył uważnie na niego, a potem wyciągnął się w fotelu. - Przestań kluczyć - zażądał. - Miecz Therana - powiedział Theran. - Żartowaliśmy z Grayem z tego, że ma być moim wielkim obrońcą. Ale Kamienie mierzą tylko jeden rodzaj mocy, prawda? Dwaj mężczyźni mogą nosić Kamień tego samego koloru, nawet mieć dokładnie taką samą moc, a mimo to jeden z nich zawsze będzie dominował. Gdyby Gray nie trafił do niewoli, gdybyśmy obaj dorastali tak, jak powinniśmy, to on byłby dziś moim obrońcą. Stałby przede mną. A ja chłodziłbym się w jego cieniu. Ponieważ jest takim Księciem Wojowników jak oni - jak Sadi i Yaslana - czy raczej mógłby nim być. Kiedy tam byliśmy, niemal widziałem, jak się zmienia, z godziny na godzinę. Wielki Lord powiedział, że nawet przy tych wszystkich emocjonalnych bliznach Gray nie będzie miał problemów z osiedleniem się w Kaeleer, jeśli się na to zdecyduje. Theran dopił brandy i nalał sobie kolejny kieliszek. - Gray przez tyle lat pozostawał dzieckiem, że ja musiałem stać się mężczyzną. - Stałbyś się nim i tak - powiedział Talon. Poruszył się niespokojnie w fotelu, zupełnie jak nie on. - A więc nie pasowałeś do Sadiego i Yaslany? Nie martw się. Niewielu ludzi do nich pasuje. - Zapewne. - Idź spać - poradził Talon. - Wszystko będzie wyglądało inaczej, kiedy się wyśpisz. Theran wstał i uniósł kieliszek w toaście. - Tak zrobię.
• • • Talon zaczekał, aż Theran wyjdzie, a potem wstał i przygotował sobie kielich ciepłego yarbarah. ...Kamienie
mierzą
tylko jeden
rodzaj
mocy...
Stałby przede
ja chłodziłbym się w jego cieniu... Jest takim Księciem
mną...
A
Wojowników jak oni...
Uniósł kielich i przyjrzał się krwawemu winu. - Theranie, mój chłopcze, nigdy ci tego nie powiedziałem wprost, ale masz rację co do Graya. Przyćmiłby cię. Ale nie zrobiłby tego celowo. Od - 266 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
kołyski uczono go, że jest twoją tarczą i mieczem. Wychowano go tak, by wierzył, że jego obowiązkiem jest chronić ciebie i ród Szarych. Mężczyźni idą za tobą ze względu na twoje nazwisko, ale nie jesteś urodzonym przywódcą. Dla Graya zajęcie pozycji dominującego Księcia Wojowników w Dena Nehele byłoby równie naturalne jak oddychanie. Upił łyk yarbarah. - Być może znienawidziłbyś go za to, że jest wszystkim tym, czego spodziewano się po tobie. A choć boli mnie serce, gdy to mówię, choć nigdy nie chciałem, by stała mu się krzywda, być może dobrze, że budzi się dopiero teraz, kiedy jesteś na tyle dorosły, by to znieść. Wypił resztę yarbarah i westchnął. - Może dobrze się stało... *
•
•
Gray oparł się o zewnętrzną ścianę szopy i patrzył na blask światła czarownicy w swoim oknie. Przyćmione światło, powiedział Daemon. Dość jasne, by nie potykać się w ciemnościach, ale nie na tyle, by płoszyć pożądanie. W ciemności łatwiej jest posunąć się nieco dalej. Czy to nie cudowne? - pomyślał, czekając na Cassie. Rozmowa z Daemonem była jak pogawędka ze starym przyjacielem. Nie tylko wiedział różne rzeczy o kobietach, ale również był gotów podzielić się tą wiedzą. - Połóż dłonie na jej talii.
W taki sposób. Będzie tak zajęta przepra-
szaniem za to przeklęte zaklęcie iluzji,
że nie zauważy nawet twoich rąk,
póki nie poczuje ich ciepła. A kiedy je zauważy, wtedy zacznie się prawdziwy romans. Dziś będzie się czuła bezbronna. Będzie się próbowała wycofać. Musisz jej więc dać tyle, żeby zapragnęła więcej. Niech straci kilka godzin snu, myśląc o tobie. Niech się zastanawia. Niech marzy. A potem Daemon pokazał mu... - Gray? - zawołała cicho Cassie. - Gray, jesteś tam? - Tutaj - odpowiedział. Uświadomił sobie błąd taktyczny i wycofał się kawałek dalej. W ten sposób, kiedy stanie przed nim, łatwo będzie przesunąć się tak, żeby znalazła się w przyćmionym świetle, a on w mroku. Wyszła zza rogu, zawahała się, a następnie podeszła bliżej. - 267 -
- A N N E BISHOP -
- Coś się stało? - spytała takim tonem, jakby spodziewała się złych wieści. - Dlaczego coś miałoby się stać? - Jesteś na zewnątrz. - To ciepła noc. Zaczęło się już lato - powiedział z uśmiechem. Powietrze pachnie kwiatami. - A ja czekałem na ciebie. - Gray, chciałam cię przeprosić za to zaklęcie iluzji. Nie miałam pojęcia, że tak się zdenerwujesz. Chciałam tylko wyglądać... - Zacisnęła usta. Oderwał plecy od ściany i położył ręce na jej talii, przytrzymując ją lekko. - Jak chciałaś wyglądać? - Ładnie. Na tyle ładnie, na ile może wyglądać osoba taka jak ja. Usłyszał w jej głosie gorycz i ból. Podejrzewał, że kiedyś ktoś zadał jej głęboką ranę, ale nie rozumiał, co to mogło mieć wspólnego z tym głupim zaklęciem iluzji. - Dlaczego chciałaś być ładna? Przecież już jesteś piękna. Taka
bezbronna.
Nie uwierzyła mu. Nie potrafiła mu uwierzyć. Odetchnęła głęboko, zapewne odsuwając od siebie jego słowa. Kiedy na niego spojrzała, w jej oczach odnalazł dokładnie tę chwilę, w której uświadomiła sobie, że ją obejmuje, kiedy uświadomiła sobie, jak blisko siebie stoją i jak ta bliskość na niego wpływa. - Cassie... - szepnął. Musnął ustami kącik jej warg, a potem pocałował ją lekko, wędrując ustami przez policzek aż po skroń. - Cassie. - Nie rozumie jeszcze, jak jq widzisz, chłopcze, więc nie marnuj czasu na słowa, które sprawię tylko, że zauważy nie to, co trzeba - powiedział Daemon. Nie marnował więc czasu. Pilnie ćwiczył to, czego się dziś nauczył, i poczuł, j a k Cassie topnieje w jego ramionach, poczuł upajający zapach jej podniecenia - fizycznego i psychicznego. Kiedy przylgnęła ustami do jego warg i wysunęła język, objął jej ramiona i niemal zlekceważył ostatnią wskazówkę. Gdy jednak przypomniał sobie, kto będzie się domagał wyjaśnień, jeśli naprawdę ją zlekceważy, natychmiast się opanował. Poczekał, aż Cassie zakończy pocałunek, po czym wycofał się. - Wszystko ma swoją cenę, pani — powiedział z uśmiechem. - Jesteś mi coś winna za to zaklęcie iluzji. - 268 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
W jej orzechowych oczach widać było kłębowisko uczuć. Dominowj ły wśród nich ostrożność i podniecenie. - Co jestem ci winna? - Odpowiedź na pytanie. Odprężyła się nieco. - Czy masz piegi tylko na twarzy? Zaczerwieniła się. Przełknęła z trudem. - Nie, nie tylko - wykrztusiła wreszcie. - Nie mogę się doczekać, kiedy je zobaczę. - Cofnął się, niepewny, czy będzie na niego warczeć, czy zacznie jęczeć. - Chodź. Jest późno. Odprowadzę cię do rezydencji. Kiedy wracali do domu, wyglądała na oszołomioną. I na mocno zdezorientowaną. Wprowadził ją do środka i zamknął za nią drzwi. Po powrocie do szopy rozebrał się i położył do łóżka. Chciał napisać list do Lorda Burlea i zapytać go o rośliny, ale nie miał śmiałości zajmować się tym w chwili, kiedy buzowały w nim tego rodzaju uczucia do jego córki - i chciał z nią robić rzeczy, które wcale nie są grzeczne. Zgasił więc lampę i leżał w ciemności, myśląc o minionym wieczorze. Zyskał dziś przyjaciół. Przyjaciół, którzy wiedzieli, że został okaleczony. Choć nic nie zostało powiedziane, Wielki Lord, Lucivar i Daemon dali mu jasno do zrozumienia, że spodziewają się, iż wkrótce dogoni własny potencjał. A jeśli nie będzie wiedział, jak to zrobić, pomogą mu. - Daemonie? Całowałeś się kiedyś z mężczyzną? - Tak. - Na ustach Daemona pojawił się drapieżny uśmiech. - Niektórym nawet udało się przeżyć to doświadczenie. - Uczyłeś innych chłopaków, jak całować? Uśmiech złagodniał, a w złocistych oczach Daemona zagościł dziwny wyraz. - Uczyłem Jareda.
I
Blaeda. Ebon Askavi
Saetan kręcił kieliszkiem z brandy. Gdybym wiedział o tej suce, nie chodziłaby już wśród żywych. Powinien był o niej wiedzieć. Daemon powiedział, że to nie była dziewczyna, a trudno dać wiarę, że ten incydent był pierwszym przypaii - 269 -
- A N N E BISHOP -
kiem j e j flirtu z żonatym mężczyzną - szczególnie że zachowała sobie koszulę na pamiątkę. To kazało mu przypuszczać, że scenariusz, który przedstawił Jaenelle, nie był jedynie hipotetyczny. Trudno było też uwierzyć, że robiła sobie kilkudziesięcioletnie przerwy między ofiarami, a to oznaczało, że grała w tę grę, kiedy on rządził Dhemlanem. I nikt mu nie powiedział. Nawet jeśli królowe z jakichś niewyjaśnionych powodów postanowiły przymknąć oko na jej zachowanie, przynajmniej jeden Książę Wojowników powinien mieć jaja, by przybyć do Pałacu i go o tym poinformować. Wniosek? To jej zwierzyna pomagała jej gubić tropy. Nie interesowali go mężczyźni. Przynajmniej jeszcze nie. Jednak suka, która próbowała wciągnąć w swoje gierki jego syna... Przebłysk wspomnienia pojawił się i zniknął. Ból mężczyzny. Twarz dziecka. Czy raczej to, co z niej zostało. Z kieliszkiem w ręku wyszedł na dziedziniec. — Kiedy opuściłem Królestwa żywych i Dhemlan, myślałem, że daję Daemonowi zdrowe terytorium i czystą kartę na początek panowania rzucił w nocne niebo. - Ale wygląda na to, że zostały tam moje niedokończone sprawy.
- 270 -
DWADZIEŚCIA CZTERY Terreille Kilka dni po kolacji w Stołpie Theran wszedł do biura Powella, nie dając Zarządcy dość czasu, by ten zdołał usiąść za biurkiem. - Czy przyszedł list? - spytał. - Posłaniec właśnie wrócił ze Stołpu - odparł Powell. - Nie otworzyłem jeszcze poczty. - No to ją otwórz. Nim Powell zdążył coś powiedzieć, do biura weszli Ranon i Shira, a tuż za nimi Archerr. - Czy przyszedł list? - spytał Ranon. - Na ognie piekielne - wymruczał Powell. - Kiedy ostatnim razem tyle osób interesowało się jednym listem, chodziło o to, którego z młodzieńców najładniejsza dziewczyna w wiosce wybrała jako eskortę na dożynkowe tańce. - Minęło dość czasu - mruknął Theran. - Jak długo można spisywać kilka nazw kwiatów? Shira przewróciła oczami. - Mężczyźni są tacy ograniczeni w pewnych sprawach. Zwykle im coś jest ważniejsze, tym więcej wymaga czasu. Theran posłał Ranonowi cierpki uśmiech. - Rozumiem, że próbujesz zwiększać tempo? Ranon zawarczał. - Nie jego miałam na myśli - parsknęła Shira. - Jeśli kogoś to interesuje, to pani Cassidy dostała dwa listy - nie, trzy. Jest tu też skrzynka dla Graya, zaadresowana pismem księcia Sadiego, a to na pewno jest pieczęć rodu SaDiablo. - Cholera - powiedzieli jednocześnie Theran i Ranon. Theran westchnął, a potem przeczesał palcami ciemne włosy. - Daj mi to, zaniosę Grayowi. - I spróbuję wymyślić, co powiedzieć, kiedy w jego oczach pojawi się rozczarowanie. Powell podał mu skrzynkę. - 271
-
- ANNE BISHOP-
Śniadanie zaległo Theranowi w żołądku niczym zimny głaz - tym cięższy i zimniejszy, im bardziej zbliżał się w stronę klombu, który szykował Gray. Pracuje za ciężko, ma zbyt wielkie nadzieje, pomyślał Theran. Przez ostatnie kilka dni miał wrażenie, że Gray jednym ruchem poświęcił swoje życie, które z takim trudem poskładał z bolesnych kawałków, nie mając pojęcia, co dostanie w zamian. Jakie życie potrafi teraz zbudować? O ile w ogóle jest w stanie cokolwiek zbudować. - Gray? Gray odłożył łopatę i sięgnął po dzban z wodą. Rzucił okiem na skrzynkę, którą niósł Theran, ale nie zapytał o nią. Napił się, a potem wyciągnął zza paska ręcznik i wytarł twarz. — List nie przyszedł - stwierdził. Głos miał pozbawiony wyrazu, a jego spojrzenie było matowe. To zaniepokoiło Hierana. - Odpowiedź nie przyszła, ale przyszła przesyłka od księcia Sadiego - powiedział. - Cierpliwości, wysłałeś ten list całkiem niedawno. - Ale minęło już dość czasu, by matka Cassidy mogła stwierdzić, że nie życzy sobie takiego zainteresowania jej córką. O Matko Noc, Gray, o czym ty myślisz? Ból w głosie Graya nie pozostawiał wątpliwości co do jego uczuć. Stwierdził już, że nie jest dość dobry, żeby być dla Cassidy kimś więcej niż przyjacielem. — Otwórz paczkę - powiedział Theran. - Może znajdziesz w niej wyjaśnienie. Gray wytarł ręce o spodnie, po czym wziął skrzynkę i postawił ją na świeżo skopanej ziemi. Skrzynkę zamknięto jedynie na haczyk, więc jej zawartość nie mogła być cenna. Choć z drugiej strony nikt nie mógł być tak głupi, by próbować kraść coś z przesyłki zapieczętowanej pieczęcią SaDiablo. Gray otworzył skrzynkę i przysiadł na piętach. Wyjął ze środka zabezpieczony Fachem kwiat. Potem kolejny - i jeszcze jeden, aż wreszcie trzymał w ręku cały bukiet. — Jest też list i książka - stwierdził Theran, zaglądając do środka. I coś jeszcze. Gray podał mu bukiet i otworzył list. - 272 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Książę Grayu - przeczytał. Co za wspaniały pomysł! Kwiaty, których nasiona dałam Cassidy, maję kwitnąć przez cały sezon,
więc chwilowo niewiele mogę Ci pokazać. Przesy-
łam te z późnej wiosny i wczesnego lata, mam jednak nadzieję, że uda Ci się dobrać inne na podstawie rysunków zamieszczonych w książce. Cebulki można zasadzić w donicach. One również będą kwitły przez cały sezon. Niech przypomina to Cassidy o rodzinie w jej nowym domu. Burle bardzo dobrze się o dnia
Tobie wyrażał. Mam
nadzieję,
że pewnego
się poznamy. Devra Gray odłożył list, wziął książkę i przekartkował ją szybko. - Rośliny z Dharo. Są tu rysunki i informacje o uprawie i... - Za-
mknął książkę i spojrzał na okładkę. - Tę książkę napisała matka Cassie. Cassie mówiła, że jej matka zna się na ogrodnictwie, ale nie miałem pojęcia, że... Nic dziwnego, że tak dobrze rozumie ziemię. - Więc w porządku? - Lepiej niż w porządku. T o . . . - Nagle oczy Graya rozszerzyły się w przerażeniu, a jego twarz zbladła. Wyrwał Theranowi bukiet i wrzucił go pospiesznie do skrzynki. - Cassie tu idzie! Musisz ją czymś zająć. Zauważy, że skopałem ziemię w nowym miejscu, i będzie o nią pytać, a ja nie mogę jej okłamać. Nie mogę! I nie może zobaczyć, co przysłała mi jej matka. Domyśli się i zepsuje całą niespodziankę. - Więc co mam zrobić? - Theranie... Wystąp naprzód i bądź jego tarczą. Nigdy do nikogo nie czułeś tego, co on czuje do Cassidy. Nigdy nie czułeś nawet czegoś podobnego. - Schowaj to wszystko - nakazał Theran, podniósł się i ruszył w stronę domu. - Dzięki. Patrzył przez chwilę, jak Gray biegnie w stronę szopy, po czym pospieszył zatrzymać Cassidy. - Czy Grayowi coś się stało? - spytała, gdy tylko Theran zbliżył się do niej. - 273 -
- ANNE BISHOP-
- Nic mu nie j e s t - odparł, biorąc ją pod ramię i zawracając do domu. - Zaplanował sobie na dziś masę pracy. Choć był ranek, Cassidy nie miała na sobie roboczego stroju. Czy to był dobry znak, skoro zawsze po śniadaniu przebierała się specjalnie po to, by pogrzebać w ziemi? - Może powinnam mu pomóc? W j e j głosie usłyszał wątpliwość. Czyżby zamierzała wycofać się z tego związku? Ostatnio w towarzystwie Graya zachowywała się płochliwie. Z początku Gray był z tego zadowolony, ale oczekiwanie na list wprawiło go w niepokój. — Miałam popracować w ogrodzie, ale Ranon wraca na parę dni do swojej rodzinnej wioski i obaj z Powellem twierdzą, że muszę załatwić coś pilnego, nim wyjedzie. Nie powiedzieli jasno, o co chodzi, ale zasugerowali, że powinnam z tobą porozmawiać. Kiedy n a s t ę p n y m r a z e m postanowisz b y ć p o m o c n y , ostrzeż mnie j a k o ś . — Theran skontaktował się z Ranonem na psychicznej nici. Daliśmy jej p o w ó d , ż e b y p o s z ł a s z u k a ć ciebie, a nie G r a y a , w i ę c t e r a z sam w y m y ś l , dlaczego powinna tkwić za biurkiem p r z e z następne kilka godzin. Pieprz się. Nie powiedział tego, ale uczucie powędrowało po psychicznej nici - i po chwili ze strony Ranona otrzymał identyczną odpowiedź. O co miałby ją poprosić w związku z jego wyjazdem? Byli już na tarasie, prawie w drzwiach, kiedy znalazł odpowiedź. — Królowe Shaladoru - powiedział. - Musisz napisać list do królowych z rezerwatów Shaladoru i zaprosić je na spotkanie. Ranon zabierze go ze sobą do wioski. To właśnie jest takie pilne. — Ale przecież nie chcesz, żebym się kontaktowała z królowymi Dena Nehełe? - zaprotestowała Cassidy. - Sprzeciwiasz się temu za każdym razem, gdy próbuję to zrobić. - Uważałem, że najpierw dwór powinien się ze sobą zgrać. Ale teraz... — Wzruszył ramionami. - Naprawdę chcesz, żebym napisała do królowych z rezerwatów? — Tak, chcę. - A w myślach dodał: Bo to mato prawdopodobne, że któraś z nich przyjedzie. Otworzył przed nią drzwi. - 274 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Idź. Jak już załatwisz tę papierkową robotę, którą Powell generuje każdej nocy, będziesz miała resztę dnia na ocalanie kwiatków przed złymi chwastami. Zatrzymała się w progu i popatrzyła na niego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. - Nie czujesz ziemi, prawda? - spytała. - Dla ciebie to tylko gleba i granice. - Nie przejmuję się nią tak jak ty i Gray - odparł lekceważąco. - Dla mnie liczą się ludzie. To oni wymagają opieki. - Jak możesz opiekować się ludem, nie troszcząc się o ziemię? Ponieważ nie zaczekała na odpowiedź, Theran uznał, że jej nie oczekiwała.
• • • Gray wyłożył wszystko ze skrzynki na ławę i podziwiał swój prezent. Matka Cassie napisała tę książkę. Matka Cassie przesłała mu tę skrzynkę. Żadnej pospiesznej i zdawkowej odpowiedzi, tylko rzetelne informacje od kobiety, która najwidoczniej zrozumiała, że on, Gray, ma nadzieję zapuścić korzenie w sercu jej córki. I te kwiaty, owinięte osłonami, żeby mógł się im dobrze przyjrzeć. Jego własna matka pałała do niego dziką miłością. Nie wiedział, czy to dlatego, że nie potrafiła okazywać czułości, czy dlatego, że jego przeznaczeniem była walka i nie chciała dawać mu niczego, czego nie potrzebowałby wojownik. Nadal widział jej twarz, pełną nieustępliwej dumy, tego wieczoru, kiedy Talon przyszedł zabrać go w góry. Miał siedem lat, ale obyło się bez łez, bez uścisków. W jej oczach już był wojownikiem. W jej oczach zawsze nim był. Nie sądził, żeby matka Cassie była równie gwałtowną kobietą. Co nie oznaczało zapewne, że nie potrafiłaby być niebezpieczna, gdyby wymagała tego sytuacja. Przypuszczał jednak, że taka kobieta nie obawiałaby się przytulić chłopca. Czy jego matka jeszcze żyła? Czy zastanawiała się, jak go odnaleźć? O ile w ogóle chciała to uczynić. Aż do tej pory nigdy się nad tym nie - 275 -
- ANNE BISHOP-
zastanawiał. Może Powell jako Zarządca Dworu będzie potrafił to sprawdzić? Usłyszał pukanie do drzwi szopy. Gray najpierw za pomocą Fachu zniknął skrzynkę i dopiero wtedy otworzył drzwi. Do środka wszedł Ranon. Książę Wojowników z Shaladoru spojrzał na pustą ławę. - To nie moja sprawa, ale dziś rano widziałem skrzynkę - powiedział. - Kilka osób ją widziało i zastanawiamy się... Gray przywołał swój prezent i pokazał Ranonowi. - Popatrz na to. - Ranon uniósł jedną z roślin. - Jeden kwiat ma otwarty, a drugi w pączku. Może to dlatego Devra potrzebowała tylu dni na odpowiedź? Musiała zaczekać, aż kwiaty zakwitną, żeby je wysłać. - Nie pomyślałem o tym. Ranon odłożył roślinę. - Słuchaj, Gray, przygotowanie tego klombu będzie wymagało mnóstwa pracy. - Wiem. - Kiedy planujesz to zrobić? - Potrzebuję kilku dni, żeby przejrzeć książkę i wybrać rośliny. Potem będę musiał ich poszukać. Ranon kiwnął głową. - Jadę do swojej wioski, ale za dwa dni, góra trzy, wrócę. Kiedy będziesz gotowy, z chęcią pomogę ci sadzić. Shira także. I jeszcze kilka osób z Pierwszego Kręgu. Gray przyjrzał się Ranonowi i pierwszy raz pod fasadą Księcia W o jowników, który zawsze brał Therana pod włos, dostrzegł coś więcej. - Polubiłeś Yaslanę, prawda? Ranon rzucił mu zamyślone spojrzenie. - On mnie śmiertelnie przeraża, ale bez wahania ruszyłbym za nim na bitwę. Ale nie za Theranem. - Dzięki za propozycję pomocy - powiedział Gray. - Ustalę dzień sadzenia i dam ci znać. Ranon uśmiechnął się i ruszył do drzwi. W połowie drogi zatrzymał się. - Shira chciała, żebym cię o coś zapytał. Czy to ty jesteś powodem, dla którego Cassidy ostatnio nie sypia dobrze? - 276 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Gray tylko uśmiechnął się szeroko i po chwili Ranon roześmiał się szczerze. - Dobrze sobie radzisz, Gray. Naprawdę dobrze sobie radzisz.
• • * Cassidy siedziała na brzegu łóżka, obracając w palcach klucz, który znalazła w starej donicy życzeń - robiła to codziennie w nadziei, że klucz da jej jakieś wskazówki co do miejsca ukrycia skarbu, który podobno znajdował się gdzieś na terenie posiadłości. Oczywiście nie myślała o skarbie. Nie dziś wieczorem. Dziś myślała o... - Wiecie co, Lio i Thero? Wasi męscy potomkowie są nie do zniesienia. Obaj, Theran i Gray, ponosili winę za to, że nie mogła dziś spać. Theran zachowywał się przez cały ranek zupełnie irracjonalnie - najpierw sam nalegał, żeby napisała do królowych Shaladoru, a potem nie zgadzał się, żeby napisała również do innych królowych. A przecież musiały one j u ż słyszeć, że wybrano Królową Terytorium, której winne są posłuszeństwo. A potem, wieczorem, Gray zrobił się... taki podniecony. Ale nie aż tak, żeby wyjść poza pocałunki i pieszczoty. Nie tak, by zrobić użytek z łóżka. W tej kwestii Cassidy węszyła winę Lucivara, ponieważ w pewnym momencie, kiedy Gray z trudem oderwał się od niej, mruknął pod nosem coś o napisaniu do Daemona z pytaniem, czy naprawdę musi przestrzegać tego głupiego harmonogramu. Nigdy wcześniej nie widziała Daemona, ale spędziła dość czasu z Lucivarem, żeby wiedzieć, że Eyrieńczyk bez wahania przyłożyłby Grayowi, gdyby ten nie trzymał się wytyczonych przez niego granic. A zatem póki Daemon nie przekona Lucivara, by zmienił zasady, nie będzie prosiła Graya o nic więcej. Zresztą i tak nie była pewna, czy miałaby odwagę poprosić. Wszystko jedno, kto o czym decyduje, pomyślała cierpko, nie przestając obracać klucza w palcach. I tak przede mną kolejna bezsenna noc. Rozległo się drapanie do drzwi sypialni. Wstała z łóżka, żeby wpuścić Vae. - 277 -
- ANNE B15HOP-
Cassie? Cassie! Cy nic spać. Dlaczego ty nie spać? Co jest czas spania. Wszyscy spać. Prócz Calona. Ale to nie jego czas spania. Cassidy ledwie zdążyła usiąść na kanapie, a Vae już znalazła się przy niej i zaczęła się do niej łasić. - Trzeba cię wyczesać - stwierdziła Cassidy na widok sierści, która została na jej spodniach. Ja poszczypać jutro Cberana - obiecała Vae. - J on mnie wyczesać. Świetnie. Będziesz miał nauczkę, Szary, za to, że jesteś takim bezmózgim
dupkiem. Cy mieć zapacb - stwierdziła radośnie Vae. Cassidy już miała jej przypomnieć, że niegrzecznie jest mówić o za-
pachach ludzkiego ciała - szczególnie tych kobiecych, kiedy zorientowała się, że Sceltie patrzy na klucz w jej ręku. - To klucz, Vae. Metalowy. Nie pachnie. Vae ponownie obwąchała klucz, zeskoczyła z kanapy i pobiegła do sypialni. Ja znaleźć zapacb. - Proszę bardzo. - Jeśli Vae zajmie się szukaniem nieistniejących zapachów, przynajmniej jest szansa, że nic nie zmaluje. Być może. Nasłuchując odgłosów z sypialni, na wypadek gdyby Vae dobrała się do czegoś, czego nie powinna ruszać, Cassidy zwinęła się w kłębek w kącie kanapy, sfrustrowana i wyczerpana. Czasami kiedy Gray ją całował, wiedziała, że całuje ją - i przytula dorosły mężczyzna. Kiedy indziej miała jednak wrażenie, że to piętnastolatek, który właśnie po raz pierwszy bada kobiece ciało. Pod pewnymi względami tak właśnie było. Tyle że ona nie miała już piętnastu lat i kiedy do głosu dochodziła jego chłopięca bezradność, czuła się niezręcznie. A jednak nie mogła się wycofać, nie mogła zakończyć tego związku, ponieważ jej serce rozpoznawało w Grayu coś, czego nigdy dotąd nie czuła do żadnego mężczyzny. Cassie? Może to dobrze, że Lucivar wytyczył Grayowi takie ostre granice dotyczące seksu? Fizycznie był gotowy - bardziej niż gotowy - na więcej. Jednak emocjonalnie... Cassie! - 278 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Co? - Czuła się sfrustrowana i jej opryskliwy ton głosu zdradzał ten nastrój. JA
ztuleźć
ZAPACB.
- Jaki zapach? ZApACb ot) tego kluCZA. Cassidy spuściła nogi na podłogę w takim pośpiechu, że omal nie spadła z kanapy. Kiedy wpadła do sypialni, wszystko było na swoich miejscach. Nigdzie natomiast nie było widać Sceltie. - Vae? CutAj! ZApAcb być tut Aj! - Gdzie? Spod łóżka nagle wynurzył się koniec ogona Vae, pomachał na Cassidy, po czym zniknął. Cassidy podbiegła do łóżka, padła na kolana i podniosła narzutę. - Wyjdź stamtąd, nim utkniesz na dobre. Hic Utknąć - zapewniła Vae. - ZApACb być tutAj. Pod łóżkiem. Skarb był ukryty od wieków. Czy nikt nigdy nie zajrzał pod łóżko? Donica też leżała w szopie przez wieki i nikt jej dotąd nie znalazł. - Wyjdź stamtąd, Vae - poleciła. - Muszę odsunąć łóżko, a nie mogę tego zrobić, póki pod nim leżysz. Poczekała niecierpliwie, aż Vae się wyczołga, po czym za pomocą Fachu uniosła łóżko i przesunęła je. Vae doskoczyła, żeby obwąchać odsłonięty dywan, a potem zaczęła w niego nerwowo drapać. - Zaczekaj - powiedziała stanowczo Cassidy. Odsunęła stoliki nocne i zwinęła dywan. Nie znalazła pod nim oczekiwanej klapy w podłodze, prowadzącej do tajemnego schowka. Nie było tu nic charakterystycznego, a j u ż na pewno nie było żadnego zamka, do którego pasowałby j e j klucz. CutAj - powiedziała Vae, stawiając małą, białą łapkę w jednym miejscu na podłodze. Cassidy przesuwała ręką po deskach, ale niczego nie znalazła. Dopóki nie zbliżyła w to miejsce klucza. Cień, tak delikatny, że nie była pewna, czy istotnie go widzi. Jednak- 279 -
- ANNE BISHOP-
klucz idealnie wpasował się w jego kształt. Przekręciła go, jak w dobrze naoliwionym zamku, i prostokątny, długi jak jej ramię fragment podłogi nagle odskoczył. Kiedy go odsunęła... Vae czujnie powęszyła, kichając raz po raz. Cassidy zignorowała ułożoną w schowku szkatułkę, jej uwagę przykuły natomiast znajdujące się tam książki. Wyjęła jedną z nich i otworzyła na przypadkowej stronie. Podobnie jak w liście, który znalazła w donicy, tu również atrament wyblakł, chociaż nie tak bardzo. — Dziennik - powiedziała cicho. Papier? - spytała Vae, a w jej głosie słychać było rozczarowanie. - Tak, papier. Ale cenny. - Wystarczyło, że przeczytała kilka linijek, by zorientować się, że to dziennik Lii. Wpisy pochodziły najwidoczniej z ostatniego okresu jej życia. Cassidy przerzucała strony, aż znalazła ostatni wpis, jednak wykaligrafowany inną ręką. Lia nie żyje, a Dena Nebele pogrąża się w żałobie. Bez Szarej Pani Dena Nehele upadnie, podda się knowaniom Dorothei SaDiablo. To się nie zdarzy w przyszłym roku czy za dwa lata. Marzenia i wizje z moich splątanych sieci pokazują mi wciąż to samo — wnuczka Lii zachowa przez jakiś czas ziemię. Na tyle długo, by ocalić ród przed wygaśnięciem, choć w następnych latach tak wiele przepadnie. A Jared i jego wnukowie będą walczyć, by odsunąć cień od Dena Nehele. Umrę, nim zmieni się pora roku. Zabiją mnie tutaj, w Szarej Przystani, kiedy Jared, Blaed i Talon wyjadą na wojnę. Nie powiem im, ponieważ jeśli tu zostaną, nie przeżyją - a muszą przeżyć jeszcze kilka lat. Muszą. Lia nie żyje. Jutro będę ją opłakiwać. Dziś uruchomię wszystkie zaklęcia, które przygotowałyśmy, by zabezpieczyć skarb - i nadzieję, którą ukryłyśmy wraz z nim. Thera Cassidy zamknęła dziennik i miała zamiar odłożyć go na miejsce, ale zawahała się. Jeśli zostawi wszystko tam, gdzie przez tyle lat spoczywało nieodkryte, czy klucz zadziała po raz drugi? A jeśli zaklęcie daje tylko jedną, niepowtarzalną szansę na odnalezienie ukrytych rzeczy? - 280 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Nie chcąc ryzykować, wyciągnęła wszystkie dzienniki ze schowka, a na koniec dobyła z zagłębienia ostatni przedmiot - ozdobną szkatułkę. Przez cały ten czas Vae siedziała przy niej, niezbyt zainteresowana, niemniej jednak czujna. Cassidy otworzyła szkatułkę i z uśmiechem wyciągnęła kilka sztuk splątanej biżuterii. Nic cennego, żadnych drogich kamieni czy innych kosztowności. Pomyślała, że pewnie to Lia tak splątała tę biżuterię, żeby wydawała się mało ważna. Ale tak naprawdę była bardzo ważna. Kiedy przejrzy dzienniki, dowie się o pochodzeniu każdej sztuki. Prezenty od dzieci. Od męża. Nic kosztownego, ale jednocześnie tak bardzo cenne. Przez godzinę Cassidy odkurzała dzienniki i szkatułkę, a potem ukryła znalezisko na dnie kufra z własnymi rzeczami i zamknęła schowek. Z
- 281
-
DWADZIEŚCIA PIĘC Kaeleer Vulchera wślizgnęła się do sypialni i rozejrzała pospiesznie. Służąca zdjęła narzutę z łóżka i poprawiła poduszki. Wszystko było gotowe na przybycie wojownika, kiedy już pożegna towarzystwo i przyjdzie do swego cnotliwego łoża. Niech będzie przeklęty Sadi za swój brak dyskrecji. Dlaczego, na ognie piekielne, musiał tak wybuchnąć? Nawet nie był jej celem na tym przyjęciu, przynajmniej nie od początku. Kiedy jednak nie chciał nawet flirtować, kiedy patrzył na nią tymi zimnymi, żółtymi oczyma, jakby była jakąś wulgarną uliczną kurwą, kiedy każda uwaga skierowana do niej aż ociekała pogardą, manifestując, że nie ma zamiaru zbrukać się choćby rozmową z nią... Cóż, miała swą dumę. Chciała tylko, żeby poczuł niepokój. Drobna rekompensata za to, że pozostali mężczyźni zaproszeni przez Rheę najwidoczniej podzielili jego uczucia i zaczęli jej unikać. Chciała tylko, żeby poczuł się niepewnie. Nie zamierzała zrobić niczego, co zdenerwowałoby Jaenelle Angelline. Wszyscy, którzy słyszeli, co zeszłej wiosny Sadi zrobił z panią Lektrą, wystrzegali się choćby kąśliwych uwag na temat jego żony. Kiedy jednak zastał ją w swoim pokoju, wybuchnął i zwrócił swój gniew przeciwko Rhei, a ta „zasugerowała", by Vulchera wyjechała wcześniej - i dała jej jasno do zrozumienia, że nie będzie ponownie zaproszona. Były przyjaciółkami i Vulchera szczerze lubiła Rheę. Poza tym przyjaźń z Królową Prowincji ułatwiała jej dostęp do mężczyzn, którzy mogli się okazać najbardziej użyteczni, posiadała więc wpływy, których inaczej by nie zdobyła, choć Rhea nie miała pojęcia, czym ona się zajmuje. A teraz Vulchera wszystko popsuła, ponieważ źle oceniła pokłady wściekłości Sadiego. Nie miało to jednak znaczenia. Rhea starała się wierzyć, że Vulchera zamierzała spotkać się z kochankiem, który był wolnym człowiekiem, i że po prostu pomyliła pokoje. Obie jednak zdawały sobie sprawę z tego, że Sadi może doprowadzić do upadku dworu. Ich przyjaźń stała się pierwszą ofiarą tej błędnej oceny. - 282 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Rozpoczęcie kolejnej gry tak świeżo po tamtych zdarzeniach nie było najlepszym pomysłem, szczególnie w tym domu. Zona gospodarza jej nie lubiła. Gospodarz też za nią nie przepadał, ale był arystokratą i wojownikiem, więc czasami miał ochotę na jakąś pieprzną odmianę od rutyny małżeńskiego łoża. Koszula, którą zachowała na pamiątkę pewnego wieczoru, gwarantowała jej wejście do tego domu - przynajmniej póki najmłodszy syn wojownika nie przejdzie Obrzędu Urodzinowego, który ostatecznie potwierdzi jego ojcostwo. Musiała się jednak przekonać - naprawdę musiała - czy groźba Sadiego była prawdziwa. Udała się do Uzdrowicielki i otrzymała zapewnienie, że wszystko jest w porządku. Udała się do Czarnej Wdowy, która również zapewniła ją, że nie widzi śladów żadnego zaklęcia. Jednak kiedy osobą rzucającą zaklęcie był Książę Wojowników noszący Czarny Kamień, takie zapewnienia nie były wystarczające. Musiała wiedzieć na pewno, czy Sadi pozbawił ją zdolności do odczuwania rozkoszy seksu. Wybrała swą ofiarę - był żonaty i jasno dawał do zrozumienia, że ma ochotę na figle. W innych okolicznościach ograniczyłaby się do flirtu, ponieważ nie był to ktoś wystarczająco bogaty czy wpływowy, żeby móc zdobyć jej wdzięki. Teraz jednak będzie on w jej rękach narzędziem, które pomoże jej się przekonać, że nic jej nie grozi. Lampka na stoliku przy łóżku oświetlała tylko część pokoju, resztę okrywając mrokiem. Vulchera zdjęła ubranie, pozostając jedynie w butach na wysokim obcasie i przezroczystych majtkach. Czyż to nie miłe z jego strony? - pomyślała na widok koszuli przewieszonej przez oparcie krzesła. Ciężki jedwab. Miły w dotyku. Nie widziała, żeby wojownik nosił takie koszule, nie sądziła, że było go stać na taki luksus. Chyba że oferował je tylko kobietom, z którymi zamierzał się zabawić. Ta myśl nie była miła, podobnie jak możliwość, że mógł nie uznać jej atencji za coś wyjątkowego. Jednak koszula, gdy ogrzewała ją dłońmi, pachniała naprawdę uwodzicielsko. Nie wodą toaletową, ale prawdziwym zapachem mężczyzny, który sprawił, że poczuła się bardzo, bardzo kobieco. Włożyła ją, a materiał rozkosznie owinął jej ciało. Zapięła mankiety, a następnie połowę guzików. - 283 -
- A N N E BI S H O P -
Obróciła się raz, drugi. Koszula pieściła jej skórę przy każdym ruchu. Poczuła łaskoczącą kropelkę potu, spływającą wzdłuż kręgosłupa. Cholera, cholera, cholera. Nie chciała się pocić. Przynajmniej teraz, zanim jeszcze nie rozpoczęła z wojownikiem tej właściwej części wieczoru. Ujrzała swoje odbicie w lustrze nad toaletką. Ciemne plamy na koszuli rozszerzały się z sekundy na sekundę. Krople potu spływające po kręgosłupie. Co, na ognie piekielne, się z nią dzieje? Podeszła do lustra, żeby przyjrzeć się uważniej. Koszula przylepiła się jej do ramion. Przycisnęła palce do plam na jedwabiu. Kiedy je oderwała, były wilgotne - i czerwone. Pociła się krwią. Jak mogła pocić się krwią? Koszula. To z nią musi być coś nie tak. Chwyciła materiał obiema rękami, zamierzając zerwać go z siebie. Z jej rąk popłynęła krew. Pędem rzuciła się do wyjścia. Pomoc. Potrzebuje pomocy. Naparła na drzwi, ale nie ustąpiły. Waliła w nie z całej siły, pozostawiając na nich krwawe ślady. - Na pomoc! Niech ktoś mi pomoże! Żadnej odpowiedzi. - Nie usłyszą cię. - Gdzieś za nią śpiewnie odezwał się głęboki bas. Nikt ci nie pomoże. Odwróciła się w stronę głosu dochodzącego z ciemnej części pokoju. - Mój kochanek zaraz tu przyjdzie! Na granicy ciemności pojawił się mężczyzna. Większość jego twarzy znajdowała się w cieniu, ale zauważyła jego bezwzględny uśmiech. - Wojownik? Nie, moja droga, nie przyjdzie tutaj. Skutecznie zachęcono go do wyjazdu i jest już w drodze do domu. - Czego chcesz?! - krzyknęła. Koszula była coraz bardziej mokra i ciężko przylegała do skóry. Nogi trzęsły jej się z wysiłku, żeby utrzymać się w pionie. - 284 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Dziwne, jaki strach może wzbudzić zwykły skrawek materiału powiedział mężczyzna, nadal ze zmysłowym zaśpiewem. - Nie uważasz? Zwykła koszula może komuś zniszczyć życie. Powiedz, jak to jest czuć taki strach? Słyszała, jak jej krew kapie ciężkimi kroplami z koszuli na dywan. - Już rozumiem! Słyszysz? Nie będę już zadawać się z żonatymi mężczyznami! - Wiem, że nie będziesz. - W pozornie łagodnym tonie jego głosu nie było nic z łagodności. - Dlaczego to robisz?! - krzyknęła. - Przecież z tobą nigdy się nie zabawiałam! Podszedł o krok bliżej. Stał przed nią, przyglądając się uważnie j e j twarzy. I nagle poczuł, j a k coś w nim zaskakuje na swoje miejsce. Cierpienie mężczyzny. Zmasakrowana twarz dziecka. Ceremonia. Zdrada. Wściekłość. Wspomnienia zderzały się z sobą, obracały, zmieniały się w burzę, która porwała go poza granice, do Wykrzywionego Królestwa - gdzie czekała na niego ta okropna i znajoma jasność umysłu. - Kim ty jesteś? Wiedziała. Jak mogłaby nie wiedzieć? Ale będzie grał w jej grę jeszcze przez chwilę, ponieważ to już ostatni raz. - Jestem Księciem Ciemności, Wielkim Lordem Piekła. I ojcem Daemona Sadiego. Burza, która w nim szalała, nabrała mocy, karmiła zimną, zabójczą furię. Słodką, oczyszczającą wściekłość. - Zabrałaś mojego chłopca. Pokręciła głową. Kłamliwa suka. - Próbowałaś go skrzywdzić. - Nic bym mu nie zrobiła! - krzyknęła. - To była tylko zabawa! - To zawsze jest tylko zabawa, prawda? - spytał niebezpiecznie łagodnie. - Lubisz się zabawiać niszczeniem czyjegoś życia. - Ja... - Padła na podłogę, za słaba, żeby ustać. *
•
•
- 285 -
- A N N E BI S H O P -
Odetchnął podniecającym zapachem krwi, ale nie miał ochoty jej spróbować. Nie j e j krwi. Nie tej obrzydliwej, śmierdzącej cieczy, która płynęła w żyłach tej suki. Kiedy jednak dokonała się pierwsza część zapłaty... Była... nie, nie była. Bez znaczenia. Ona i wszystkie pozostałe były dokładnie takie same. Próbowała skrzywdzić jego syna - a to ma swoją cenę. Uśmiechnął się zimnym, bezwzględnym uśmiechem. - Moja droga Dorotheo, czas spłacić dług do końca.
- 286 -
DWADZIEŚCIA SZEŚĆ Kaeleer Ktoś wybudził Daemona, ocierając się lekko o jego pierwszą granicę. Książę? Beale? - Kamerdynera nie było w pokoju, ale Daemon i tak naciągnął kołdrę na cudownie nagie ciało Jaenelle - Beale? Musisz zejść na dół, książę. Przez chwilę rozważał nadesłane na psychicznej nici opanowanym głosem słowa, j a k również psychiczny zapach kamerdynera. Cokolwiek skłoniło Bealea do obudzenia go, wymagało jego natychmiastowej uwagi, ale nie prowokowało bezzwłocznej gotowości do walki. Beale musiał naprawdę doskonale znać i Daemona, i swoją pracę, skoro potrafił uzyskać zamierzoną reakcję, nie wywołując niechcący furii podpowiadanej przez instynkt. Która g o d z i n a ? Nieco p o t r z e c i e j . Daemon wyślizgnął się z łóżka, włożył szlafrok i ruszył do sypialni Faworyta, gdzie czekał na niego Beale. Po drodze podniósł osłonę słuchową, żeby nie obudzić Jaenelle. - Co się stało? - spytał. - Kilka minut temu przybył tu wojownik. - Beale pomimo osłony starał się mówić cicho. - Z dworu Królowej Prowincji. Dhemlan miał kilka Prowincji, każdą z nich rządziła Królowa. Jednak ton głosu Bealea sprawił, że Daemon dokładnie wiedział, o którą Królową chodzi. Coś musiało się stać, skoro Rhea zwróciła się właśnie do niego. - Najwyraźniej pojawił się problem - powiedział Beale. - W innych okolicznościach przydzieliłbym wojownikowi pokój i kazał mu zaczekać na bardziej odpowiednią porę... - Ale? - Jest bardzo przestraszony, książę. Cokolwiek usłyszał, cokolwiek zobaczył... Jest śmiertelnie przestraszony. - Dobrze. Przyjmę go. - 287 -
-
- A N N E BI S H O P -
- Pani Beale szykuje kawę i przekąski. Coś drobnego, nim śniadanie będzie gotowe. - Dziękuję. Zejdę za kilka minut. Beale zawahał się, a Daemon wyczuł w nim dziwne napięcie. - Coś jeszcze? - zapytał. - Czy udasz się do tej Prowincji, by porozmawiać z Królową? Sama myśl o powrocie w to przeklęte miejsce i ponownej wizycie u Rhei sprawiła, że mięśnie klatki piersiowej zacisnęły się Daemonowi boleśnie, utrudniając oddychanie. - Zapewne. - W sąsiedniej Prowincji, niemal na granicy, znajduje się jedna z posiadłości rodu SaDiablo - powiedział Beale. Zabrzmiało to tak, jakby badał drogę po grząskim gruncie. - To niedaleko dla osoby, która potrafi podróżować na najciemniejszych Wiatrach. Mogę wysłać posłańca, żeby służba przygotowała ją na twój pobyt. Daemon sam nie wybiegał myślą tak daleko, ale kiedy Beale wspomniał o możliwości zatrzymania się gdzie indziej, uświadomił mu, że minie nieco czasu, zanim przestanie postrzegać rezydencję każdej Królowej jako potencjalne pole walki. Dokładnie tak postrzegał dwory królowych, kiedy był niewolnikiem dla przyjemności w Terreille. - Dziękuję, Beale. Dlaczego kamerdyner o tym wspomniał? Kiedy spojrzał w jego oczy, poczuł, j a k ziemia wiruje mu pod nogami. - Nie zawsze miło jest pracować w domach arystokracji - powiedział Beale. - Nawet wśród Krwawych pracodawca czasami zapomina, że służący też jest człowiekiem. O co mu chodzi? - W i e l k i Lord jest doskonałym pracodawcą. Żaden człowiek zatrudniony w jego majątkach czy rezydencjach nie musiał się bać, że zostanie zmuszony do zrobienia czegoś, co pozostawi plamę na jego reputacji, plamę, której być może nie da się usunąć. Żadna kobieta nie musiała bać się otaczających ją mężczyzn w momentach, kiedy była bezbronna. Wielki Lord opiekował się swoimi ludźmi. Zawsze. - Beale urwał. — I ty również tak postępujesz, książę. Drobne gesty nie - 288 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
przechodzą niezauważone przez tych, którzy dla ciebie pracują. Nadal czujemy się tu bezpieczni. - Miło mi, że tak mówisz. - Jeszcze nie dotarli do sedna sprawy. - Opiekujesz się swoimi ludźmi, książę. - Beale postukał się palcem w pierś. — A my opiekujemy się tobą. Dlatego od tej pory, kiedy będziesz musiał odwiedzić jakąś Prowincję, najbliższa rezydencja należąca do rodu SaDiablo będzie zawsze gotowa na twoje przybycie. - Rezydencje są zawsze gotowe... — Nie, uświadomił sobie Daemon. Nie chodziło o domy. Chodziło o niego. Chodziło o to, żeby mógł się zatrzymać w miejscu, gdzie nie będzie się musiał przez cały czas pilnować. Chodziło o to, że będzie miał wokół siebie służbę, której może ufać. Chodziło o innych ludzi - a szczególnie o pewną panią - którzy czuli się bezpieczni przy nim, ponieważ on sam czuł się bezpieczny. - Powinienem dać ci podwyżkę - powiedział, niepewny, czy czuje wdzięczność, czy zażenowanie. - Płacisz mi wystarczająco dobrze - powiedział Beale z przelotnym uśmiechem, po czym wyszedł. Kilka minut później Daemon, ubrany w spodnie i szlafrok, zszedł do swojego gabinetu, żeby wysłuchać niespójnego raportu o morderstwie. Kiedy wyszedł, Jaenelle czekała już na niego w holu wraz z Bealem i Holtem. - Każ wyprowadzić W ó z na sieć lądowiskową - zwrócił się do Bealea. - Ja to zrobię - powiedział Holt, patrząc pytająco na kamerdynera. Beale kiwnął głową. - Powiem pani Beale, by przygotowała ci prowiant na drogę, książę. Kiedy obaj ruszyli wypełnić swoje obowiązki, Daemon zaprowadził Jaenelle do prywatnego pokoju przyjęć. - Problem? - spytała. - Suka, która próbowała się ze mną zabawić, została zamordowana odparł Daemon. - Nie upłynęło wiele czasu - mruknęła Jaenelle. - Powodem do niepokoju jest sposób, w jaki zginęła. Ranna została też żona gospodarza, ale nie wiem, na ile poważnie. Muszę tam jechać. - 289 -
- A N N E BI S H O P -
Mógł unieść się dumą albo wprost poprosić ją o pomoc, której potrzebował. - Pojedź ze mną. Jej uśmiech był czuły, a równocześnie przekorny. - Chcesz, żebym pojechała jako twoja eskorta, która ochroni cię przed złymi czarownicami? - Właśnie tak. Jej uśmiech znikł. Czy zdawała sobie sprawę z tego, ile kosztowała go ta prośba? Oczywiście. Była Czarownicą. Pod pewnymi względami znała jego uczucia lepiej niż on sam. Położyła dłoń na jego policzku. Jej dotyk koił i niósł pociechę. - Zawrę z tobą układ, książę. Będę twoją tarczą i mieczem, kiedy będziesz tego potrzebował, pod warunkiem że ty zrobisz to samo dla mnie. Przycisnął usta do jej dłoni. - Przyjmuję układ. Z ochotą. Cofnęła się. - Dowiedz się, ile zdołasz, a potem powiedz Bealeowi, żeby podał wojownikowi środek uspokajający, który przygotowałam. Chyba żadne z nas nie ma ochoty na podróż Wozem z rozhisteryzowanym mężczyzną, a wyczułam, że nad sobą nie panuje, jeszcze zanim zeszłam na dół. Zapakuję trochę ubrań i poproszę Jazena, żeby spakował twoje rzeczy. - Oni myślą, że to ja - powiedział, kiedy Jaenelle odwróciła się do wyjścia. Zamarła. - Rhea wysłała tu swojego człowieka, żeby prosił o pomoc, ponieważ wszyscy w domu tego arystokraty są przerażeni. Wojownik, który przywiózł wiadomość, boi się powiedzieć, co wie, ale odniosłem wrażenie, że Vulchera umarła w sposób, który wskazuje... Uważają, że proszą o pomoc jej oprawcę. - To nie byłeś ty - powiedziała Jaenelle, odwracając się do niego. Niech Ciemność się nad nią zlituje, skoro to nie byłeś ty. Jej bladość tylko potwierdziła jego podejrzenia i niepokój. - Spakuję się - powiedziała. Wrócił do gabinetu i jeszcze raz przesłuchał wojownika, ale nie dowiedział się niczego więcej. Zostawił więc przybysza pod opieką Bealea, wrócił do swego apartamentu i wziął szybki prysznic. - 290 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Słońce zaczęło właśnie wspinać się na horyzont, kiedy Daemon wsadził Holta wraz z lekko oszołomionym środkami uspokajającymi wojownikiem na tył Wozu, a sam zajął miejsce w przedziale kierującego. Jaenelle stała w drzwiach między dwoma przedziałami, przyglądając się ze zmarszczonymi brwiami wielkiemu termosowi z kawą, który Beale umieścił w Wozie wraz z koszem prowiantu. Daemon uniósł W ó z z sieci lądowiskowej, po czym złapał Czarny Wiatr i ruszył w stronę domu arystokratycznego wojownika i jego żony. - Taki wielki termos? - odezwała się Jaenelle. - Podróż na Czarnym Wietrze do Prowincji Rhei nie zajmie wiele czasu. Dlaczego Beale przygotował nam aż tyle kawy? Wiedział. Chociaż rozsądniej byłoby trzymać język za zębami. - Chyba chciał mieć pewność, że i mnie dostanie się filiżanka - powiedział najswobodniejszym tonem, na jaki w tych okolicznościach było go stać. Poczuł, jak wbiła wzrok w punkt między jego łopatkami, i zapragnął się skulić. - Prowadź ten przeklęty W ó z - warknęła wreszcie. Odczekał, aż zyskał pewność, że jest zajęta nakładaniem sobie jedzenia, i dopiero wtedy pozwolił sobie na uśmiech. I rzeczywiście udało mu się dostać filiżankę kawy do śniadania.
•
*
*
Stojąc w korytarzu obok Jaenelle, Daemon patrzył na leżące w sypialni ciało. Przełykał z trudem. Nie chodziło o krew. Były takie chwile, kiedy sam nurzał we krwi całe sypialnie, więc widok zakrwawionego dywanu i smug na ścianach czy meblach nie robił na nim wrażenia. Nie chodziło też o ciało, które od ramion w dół wydawało się odprężone, jakby jego posiadaczka po prostu zasnęła na podłodze. Chodziło o wściekłość - zimną, mroczną, skrzącą się wściekłość. To przez nią czuł dreszcze. Wypełniała pokój, a równocześnie sprawiała wrażenie nieuchwytnej, ulotnej. Niemal można ją było zlekceważyć. Było w tej wściekłości coś jeszcze, co powinien rozpoznać. - O Matko Noc — jęknęła Jaenelle. - 291
-
- ANNE BISHOP-
- I niech Ciemność zlituje się nad nami - dokończył Daemon. - Poszła wcześnie na górę, powiedziała, że jest zmęczona - odezwał się Lord Collyn, arystokrata, do którego należał ten dom. W jego głosie i oczach znać było gorycz. - Często szybko się męczyła na przyjęciach i chodziła spać wcześniej niż inni goście. - To nie jej pokój? - spytała Jaenelle. - Nie — odparł Collyn. — Razem z żoną kładliśmy się jako ostatni. Gdy już mieliśmy udać się na spoczynek, nasz kamerdyner wspomniał, że jeden z gości wyjechał w pośpiechu i był bardzo wzburzony. Słyszeliśmy, co się wydarzyło w wiejskiej rezydencji pani Rhei - rzucił nerwowe spojrzenie na Daemona - więc Rosalene, moja żona, poszła sprawdzić, czy moja „przyjaciółka" jest w pokoju, który j e j przydzieliliśmy. Nie było jej tam oczywiście, więc żona przyszła tutaj... i znalazła ją. Nie wiem, co sobie myślała, było przecież jasne, że Vulchera nie żyje, ale dotknęła ciała. I tak właśnie zraniła się w ręce. - Co dokładnie się stało? — spytał Daemon. - Uzdrowicielka nie jest pewna albo nie chce powiedzieć. - Kolejny nerwowy rzut oka na Sadiego. - Ale próbowała już wszystkiego i nie jest w stanie uleczyć jej rąk. - Spojrzę na nie za chwilę — obiecała Jaenelle. — Oględziny ciała nie powinny zabrać wiele czasu. Ską6 możesz tt>iei>zieć? - spytał Daemon na prywatnej psychicznej nici. Nie odpowiedziała. Zamiast tego zdjęła długi, czarny płaszcz z cielęcej skóry i zniknęła go. - Jeśli masz tam wejść, musisz chodzić w powietrzu - zwróciła się do Daemona. - Zdarzało mi się już chodzić po ziemi nasiąkniętej krwią. - Może i tak, książę, ale nie chcesz nosić później na sobie jej zapachu. Popatrzył, j a k Jaenelle wchodzi do pokoju, unosząc się tuż nad ziemią. Wzniósł się na podobną wysokość i wszedł za nią. Jaenelle powoli obeszła ciało. Raz. Drugi. Trzeci. On również obszedł je i uznał, że najwyraźniej nie odbierają tych samych informacji. A przynajmniej nie wszystkie. Gdyby natrafił na takie ciało, kiedy mieszkał w Terreille, mimo braku śladów przemocy byłby przekonany, że w tej śmierci nie było nic łagodne- 292 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
go. To ostrzegłoby go, żeby się wycofać. Trzeba było czegoś więcej niż moc i opanowanie, żeby zrobić to, co tu uczyniono. Jaenelle przykucnęła obok ciała i przyjrzała mu się uważnie. Daemon przykucnął po drugiej stronie, próbując jakoś poukładać zebrane informacje. Otoczył dłoń Czarną osłoną, po czym sięgnął do karku kobiety, zamierzając odciągnąć kołnierz i sprawdzić, kto uszył koszulę. Jaenelle w ostatniej chwili chwyciła go za nadgarstek. w ł o ż y ł a . T e r a z j e d w a b n a s i ą k n i ę t y jest k r w i ą i z a p e w n e p r z y l g n i e d o k a ż d e g o ciała. Mam na r ę k u osłonę. Spojrzała na niego. Poczuł na plecach lodowaty dreszcz. Puściła jego nadgarstek i zbliżyła dłoń do piersi martwej czarownicy. Świt Zmierzchu na jej wisiorze zmienił się w Czerwony przechodzący w Szary. Kamień w jej pierścieniu był równoważny Szaroczarnemu z żyłkami Czarnego. Daemon nie potrafił stwierdzić, jakiego zaklęcia użyła. Moc, która spłynęła z jej Kamieni, wydawała się tylko lekkim powiewem ciepłego powietrza, ale kiedy przeniknęła skrwawioną koszulę, na jedwabiu pojawiły się srebrzyste nici. Nie miały nic wspólnego z tkaniną, przypominały inny rodzaj tkactwa. Splątana sieć - stwierdziła Jaenelle. Srebrzyste nici zniknęły. M o ż e m y ją u s u n ą ć ? - spytał Daemon. Nie. Możemyjązniszczyć? Jej twarz była poważna. T a k . Daje w s k a z ó w k i . . . j a k j ą z n i s z c z y ć . A l e C i e m n o ś ć j e d n a wie, c o się w t e d y u w o l n i . Jaenelle... M u s i m y o t y m p o r o z m a w i a ć . O t y m w s z y s t k i m . Ale nie tutaj, n i e teraz. Teraz chcę, żebyś w y s z e d ł z tego p o k o j u i z a m k n ą ł za sobą drzwi. Co? Drewno i k a m i e ń pamiętają. Nie zrozumiał. - 293 -
- A N N E BI S H O P -
C h c e s z u ż y ć F a c h u K l e p s y d r y , ż e b y p r z y w o ł a ć to, c o t u z a s z ł o , i o b e j r z e ć tę e g z e k u c j ę ? Tak. W i ę c z o s t a n ę z tobą. Nie, D a e m o n i e . Chcę, ż e b y ś w y s z e d ł . Już. Rozkazała Królowa, dopowiedział sobie w myślach, wychodząc z pokoju. Zastanawiał się, czy dziko walące serce może zostawić siniaki na piersiach. Co takiego podejrzewała, że nie chciała, by to zobaczył? Miał wrażenie, że stoi na korytarzu całe wieki, ale kiedy Jaenelle wyszła z pokoju, był prawie pewien, że pozostawała tam krócej, niż Vulchera potrzebowała, żeby się wykrwawić. - Musicie pochować ciało - zwróciła się do Lorda Collyna. - Jeśli tego nie zrobicie, ta koszula nadal będzie zagrażać waszemu domowi. - Nie możemy zaczekać, aż zaklęcie przestanie działać, i wtedy pochować szczątki? - spytał Collyn. - Nim te zaklęcia ustąpią, ciało zgnije - odparła ostro. - Użyjcie Fachu. Nie dotykajcie niczego, czego nie musicie. Zbudujcie stos, ponieważ tę koszulę trzeba spalić. Użyjcie zwykłego ognia i ognia czarownicy. Oba są potrzebne do złamania zaklęcia. Zostawię wam oczyszczającą sieć, którą opracowałyśmy wraz z panią Yaslaną, by usuwać z pomieszczeń osad emocjonalny. Powinna umożliwić twoim ludziom przebywanie w tym pokoju na tyle długo, by zdołali go uporządkować. Daemon przypuszczał, że minie jeszcze wiele czasu, nim ktokolwiek zechce zatrzymać się w tym pokoju. Nawet, jeśli zostanie on oczyszczony. - A teraz zajmę się twoją żoną - powiedziała Jaenelle do Collyna.
• • • Z cienkich, głębokich rys na rękach pani Rosalene kapała krew, jakby zacisnęła dłonie na drucie kolczastym. Tyle że skóra nie została przecięta. Po wytarciu krwi na powierzchni rąk przez chwilę widoczne były srebrzyste nici - a potem krew znów zaczynała płynąć. Rosalene dotknęła koszuli, którą miała na sobie Vulchera. Weszła do sypialni, zobaczyła krew i chwyciła rękę tej suki w jakimś idiotycznym odruchu pomocy, nim zorientowała się, że jest już za późno. - 294 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Srebrzyste nici. Jak splątana sieć wpleciona w jedwab koszuli. Ignorując Collyna, który tkwił w drzwiach i nie śmiał nawet wejść do środka, Daemon stał u boku Jaenelle i przyglądał się, jak ponownie wyciera krew z rąk pani Rosalene. - Próbowałam wszystkiego, co potrafię. - Uzdrowicielka, niespokojna i pełna frustracji, była kobietą w średnim wieku. - Próbowałam wszystkich uzdrawiających zaklęć, jakie znam, ale nic sobie z tym nie radzi. Jaenelle przywołała mały nóż o krótkim ostrzu, jakiego używają Uzdrowicielki, i wykonała płytkie nacięcie na dłoni Rosalene, wzdłuż jednej ze srebrzystych nici. Potem odłożyła nóż, przywołała inny i nakłuła własny palec. Daemon zawarczał w naturalnej reakcji na zapach krwi Królowej, na świadomość przelania jej krwi. Poczuł, jak niewidzialna ręka gładzi go po plecach - dając mu dość siły, by powstrzymał instynkt Księcia Wojowników. - A krew będzie śpiewać krwi - powiedziała Jaenelle, kiedy kropla z jej palca spłynęła w płytkie rozcięcie na dłoni Rosalene. Uzdrowicielka namoczyła małą, kwadratową szmatkę w uzdrawiającym toniku i podała Jaenelle, która mruknęła podziękowanie. Nie ofuknęła Daemona, kiedy wziął od niej szmatkę i przetarł jej skaleczony palec. - Oczyść jeszcze raz jej dłonie - nakazała Uzdrowicielce. Srebrzyste nici znów się pokazały, ale tym razem, kiedy zbladły, krew nie zaczęła płynąć. - Tego nie próbowałam - powiedziała Uzdrowicielka. Jaenelle pokręciła głową. - To i tak by nic nie dało. P o n i e w a ż z a k l ę c i e r o z p o z n a w a ł o twoją krew? - Zalecam picie uzdrawiającego naparu przez dwa najbliższe dni. Kilka razy dziennie - zwróciła się Jaenelle do Rosalene. - To pomoże twemu ciału odzyskać siły i zastąpić krew, którą straciłaś. - Dopilnuję tego - powiedziała Uzdrowicielka. - W takim razie skończyliśmy. - Jaenelle spojrzała na Daemona, najwyraźniej cedując na niego dokonanie wyboru. Chciał jak najszybciej opuścić ten dom, ale wiedział, że jako K»ii}żę Dhemlanu ma tu obowiązki. - 295 -
- A N N E BI S H O P -
- Wszyscy potrzebujecie odpoczynku - powiedział do Collyna, który nadal stał w drzwiach. - Wrócę po południu i porozmawiamy o tym, co zaszło wczoraj. Wyprowadził Jaenelle z pokoju i poprowadził na dół, ku wyjściu, ku wolności. Daemonie, w i e m , że masz o b o w i ą z k i , ale nie c h c ę z o s t a ć w t y m d o m u - powiedziała na psychicznej nici. P r z y g o t o w a n o j u ż d l a nas p o b l i s k ą r e z y d e n c j ę . T a m się z a t r z y m a m y . Potknęła się. C z y t o d l a t e g o j e d z i e z n a m i Holt? W y d a ł o m i się d z i w n e , ż e Beale k a z a ł l o k a j o w i t o w a r z y s z y ć n a m w p o d r ó ż y W o z e m , ale b y ł a m z b y t z a j ę t a ważniejszymi rzeczami, żeby to analizować. Holt u d a ł się d o r e z y d e n c j i , ż e b y u p r z e d z i ć o n a s z y m p r z y b y c i u . Aha. Kiedy oglądała ciało, była poważna i spokojna, rękami Rosalene zajęła się z wprawą profesjonalnej Uzdrowicielki, nie był więc zupełnie przygotowany na to, że w Wozie, roztrzęsiona, rzuci mu się w ramiona. - J a e n e l l e . . . - Tulił ją, nie bardzo wiedząc, jak uspokoić jej skołatane nerwy. Ta reakcja wytrąciła go z równowagi bardziej niż wszystko inne. Jaenelle, co się stało? - Jeszcze nic - szepnęła. - Proszę. Nie chcę jeszcze o tym rozmawiać, nie chcę o tym jeszcze myśleć. Nie chcę być zupełnie trzeźwa, kiedy odbędziemy tę rozmowę. O Matko Noc. - Nie możesz mi nic powiedzieć? Kiedy na niego spojrzała, jej oczy zdawały się być takie udręczone. - Czy słyszałeś o Zuulamanie?
• • • Siedzieli owinięci kocem - bardziej dla wygody, gdyż i tak nie chronił przed chłodem, który przenikał ich na wskroś. Oboje pili już trzecią dużą brandy, kiedy wreszcie Jaenelle przestała się trząść. - 296 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Daemon obejmował ją jedną ręką. Wolałby sypialnię zamiast salonu, ale rozumiał jej wybór. Chciała odbyć tę rozmowę na neutralnym gruncie. - On postradał zmysły, Daemonie. Nie był pewien, czy dobrze zrozumiał. - Sądzisz, że Saetan tak się wściekł na tę sukę, że postanowił wejść do Wykrzywionego Królestwa, żeby się z nią rozprawić? - Nie sądzę, żeby coś postanowił - odparła Jaenelle. - Myślę, że coś pchnęło go poza granicę. Ze spadł prosto w otchłań szaleństwa - a wściekłość zaszyta w tym szaleństwie jest wielka... i okropna. Daemon wędrował po Wykrzywionym Królestwie przez osiem lat. Nie stracił wówczas mocy, ale jego szaleństwo było nastawione na autodestrukcję. Jeśli dobrze zrozumiał wzmiankę Jaenelle o Zuulamanie, szaleństwo Saetana zwrócone było na zewnątrz. Ku wrogom. - Dlaczego? - zapytał. - Co tam zobaczyłaś? Pokręciła głową. - Zaklęcie wplecione w koszulę to była egzekucja, brutalna ręka sprawiedliwości. On tam przybył jako egzekutor. Ale pod koniec coś się zmieniło. Znowu drżąc, spróbowała przytulić się do niego mocniej. Ponieważ nie było to możliwe, rzucił rozgrzewające zaklęcie na koc. - Zmieniło się - ciągnęła Jaenelle. - Nagle zrobiło się osobiste. Dla niego. Na tyle osobiste, by coś w nim złamać. Dopiła brandy, po czym za pomocą Fachu przywołała karafkę ze stołu. Nalała sobie, a także uzupełniła kieliszek Daemona, nim odesłała naczynie. Z m r u ż y ł oczy, przyglądając się, j a k karafka chwiejnie ląduje na blacie. Potem popatrzył na żonę, której wzrok zrobił się nieco szklisty. Tak, najwyraźniej po raz pierwszy w życiu wypiła dość alkoholu, żeby poczuć jego skutki. Nie wzięła pod uwagę tego, że nosi teraz nie Czarny, ale Świt Z m i e r z c h u , więc j e j ciało ma nieco wolniejszy metabolizm. Jego ukochana była więc dużo mniej trzeźwa, niż przypuszczała. Co oznaczało, że może zadawać jej pytania, na które normalnie by nie odpowiedziała. - Zabrał głowę Yulchery - powiedział łagodnie. - Dlaczego? - 297 -
- A N N E BI S H O P -
- Tylko tyle potrzebował. - Jaenelle upiła kolejny łyk brandy. - Nie rozbił jej Kamieni, nie pozbawił jej mocy. Zmieniła się w żyjącego demona, a on tego dopilnował. - Ale... to tylko głowa. - Która zawiera umysł, a umysł jest drogą do jaźni. Tylko tego mu trzeba. Zamierza dokończyć egzekucję. Vulchera wykrwawiła się. Powoli. Takie było zadanie koszuli. Zamknął kobietę w tym pokoju. Próbowała uciec, próbowała zrzucić z siebie koszulę. Kiedy j e j się nie udało, kiedy pojęła, że nie może tego zrobić... Czułeś, ile strachu było w tym pokoju? - Tak. - Wykrwawiła się, ponieważ włożyła koszulę. - Jaenelle roześmiała się, ale był to pusty dźwięk. - Wyobrażam sobie, że kiedy spalą jej ciało... Cokolwiek uwolni to zaklęcie... Myślę, że kilku mężczyzn będzie spało lepiej, kiedy ogień przekaże im tę wiadomość. Nie zrobił niczego, czego ja bym nie uczynił, pomyślał Daemon. Więc dlaczego ona tak się denerwuje? - Ten strach, kiedy się wykrwawiała, to była pierwsza część egzekucji - ciągnęła Jaenelle. - Kiedy przeszła w stan żyjącego demona... Dopiero wtedy zaczęło się prawdziwe cierpienie. - Dlaczego? Zrobiła się senna. Jej ciało zaczęło się odprężać. - Z twojego powodu. Chodzi o ciebie, Daemonie. O niego... i o ciebie. Dlatego to ty musisz mu pomóc wrócić z Wykrzywionego Królestwa. Na twoje wezwanie odpowie. - Nie wiem, jak to zrobić - zaprotestował. - Nie mam odpowiedniego przeszkolenia. - Nie potrzebujesz przeszkolenia. Tu chodzi o ojca i synów. Lucivar musi się tam udać razem z tobą. - Na ognie piekielne, Jaenelle. Saetan jest moim ojcem. Naprawdę uważasz, że potrzebuję ochrony Lucivara? Uśmiechnęła się łagodnie. - Nie, uważam, że jego obecność będzie działała na twoją korzyść. Nagle poczuł się wyczerpany i przerażony tym, co go czeka. Oparł policzek o jej głowę. - Kiedy? - 298 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Jutro po zachodzie słońca - odparła. - Zakończy już egzekucję i myślę, że jednak wróci do Stołpu. - Dobrze. - Odetchnął z drżeniem. - A teraz chodź ze mną do łóżka. Po prostu bądź przy mnie. Udali się na zasłużony odpoczynek, pocieszając się wzajemnie. Później, kiedy Daemon zajął się swoimi obowiązkami, rozmową z Lordem Collynem i analizą następstw zabójstwa, próbował nie myśleć o tym, co go czeka nazajutrz w Stołpie.
- 299 -
DWADZIEŚCIA SIEDEM Terreille - Pst, Gray. Gray spiął się. Kiedy był w niewoli, ten dźwięk zwykle poprzedzał próby „zaprzyjaźnienia" się z nim, czynione przez jakiegoś chłopaka. - Pst... Odwrócił się i ze zdziwieniem stwierdził, że za szopą chowa się Ranon. Podszedł do niego powoli, niechętnie. Ranon wydawał się pełen wahania. Już to wystarczyło, żeby zachować ostrożność. Shaladorczyk przykucnął i uniósł rękę nad ziemią. Kiedy opuścił osłonę wzrokową i pokazał drewnianą skrzynkę, Gray podbiegł do niego. Rośliny. Śliczne małe roślinki, gotowe do zasadzenia. - Widziałem się z moimi ludźmi - powiedział Ranon. - Część starszyzny i królowe przyjechali do mojej wioski, żeby ze mną porozmawiać. Posłuchać o nowej Królowej. Opowiedziałem im o Cassidy. O tym, co mówiła o krwi czarownicy, która rośnie w rezerwatach, choć zapomnieliśmy, co oznacza. I o klombie, który chcesz dla niej zasadzić. Wspomniałem, że niektóre rośliny przekazane Cassidy przez jej matkę wyglądają podobnie do tych, które rosną w południowej części Dena Nehele, więc przysłali mi je. Panie dołączyły do roślin liściki. - Przywołał kilka kartek papieru. Piszą, że niektóre z roślin to byliny, a inne są jednoroczne. Próbowały udzielić mi intensywnych lekcji ogrodnictwa, ale doszedłem do wniosku, że ty będziesz wiedział lepiej, o czym mówiły. Każda roślina miała starannie wypisaną etykietę, przyczepioną do doniczki. Gray dotykał ich delikatnie, poruszony faktem, że obcy ludzie chcą pomóc mu w urządzeniu ogrodu. Podniósł wzrok i już miał zapytać, dlaczego Ranon jest taki skrępowany, ale kiedy spojrzał w jego ciemne oczy, zrozumiał ryzyko - i nadzieję - jakie łączą się z tym podarkiem. Czy ktoś z rodu Szarych zaakceptuje rośliny, które pochodzą z rezerwatów Shaladorczyków? Czy nowa Królowa przyjmie dar ludu Shaladoru? - 300 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Dziękuję - powiedział. - Dzięki nim ten klomb będzie jeszcze bardziej wyjątkowy. Ranon odprężył się i uśmiechnął. - Jutro będę gotów do sadzenia - powiedział Gray. - Muszę jeszcze tylko porozmawiać z Theranem, żeby znalazł Cassie zajęcie na kilka godzin. - Czy to nie będzie interesujące? Nie był pewny, co to miało znaczyć, ale sądząc z rozbawienia Ranona, Theran raczej nie podzieli opinii, że jutrzejszy dzień będzie „interesujący". Ebon Askavi Kiedy Daemon o zachodzie słońca przybył do Stołpu, cały czas jeszcze nie wiedział, czego się spodziewać. A to, co tu zastał, przeraziło go do szpiku kości. Ledwie umeblowany pokój otoczony został licznymi osłonami, ale Daemon nie potrafił powiedzieć, czy są one Czarne, czy też utkane z mocy starszej niż moc Krwawych - z mocy smoków, które obdarzyły Krwawych magią dawno, dawno temu. Nie potrafił również określić, czy osłony miały zatrzymać mężczyznę, który czekał na niego w środku, czy powstrzymać jego wściekłość. Zimną, mroczną, połyskliwą wściekłość. Wszedł do pokoju i ruszył ku stołowi stojącemu blisko drzwi. Było to raczej dziwne miejsce na ten mebel, więc zapewne umieszczono go tutaj celowo, żeby powstrzymał nieproszonych gości. Popatrzył na mężczyznę, który stał z drugiej strony stołu, i przełknął z trudem. Kiedy zajrzał w oczy Saetana, zobaczył Księcia Wojowników, który tak doszczętnie zniszczył całą rasę ludzi i zamieszkiwane przez nich wyspy, że nie został po nich żaden ślad. Zobaczył prawdę o sobie. - Witaj, książę - powiedział Wielki Lord. O nie. Nie będzie miał szansy dotrzeć do niego, jeśli mają się trzymać tytulatury. - Ojcze... - powiedział. W szklistych oczach o złotym zabarwieniu ujrzał cień uczucia. Zatrzymał się przy brzegu stołu, poza zasięgiem - 301
-
- A N N E BI S H O P -
bójczo ostrych paznokci - i jadu zebranego w zębie węża pod paznokciem serdecznego palca. - Ojcze, porozmawiaj ze mną. Proszę. Żadnej odpowiedzi. Tylko taksujący wzrok silnego mężczyzny, który krążył po nieznanych ścieżkach Wykrzywionego Królestwa. Opanuję go. Mam dość mocy, żeby go powstrzymać, jeśli będzie trzeba. Dość mocy, żeby wygrać - być może - ale nie dość, by wyjść bez szwanku. Nie w sytuacji, kiedy będzie to starcie surowej mocy z tysiącami lat doświadczenia. Teraz poczuł zadowolenie, że Jaenelle zatrzymała Lucivara, zamiast pozwolić im obu udać się do Stołpu. Jeden z nich musiał przeżyć, żeby zająć się rodziną. Jeśli drugiemu coś się stanie. Słodka Ciemności, proszę, niech do tego nie dojdzie. - Ojcze - powtórzył. Saetan patrzył na stół. Przycisnął opuszki palców prawej dłoni do blatu. Obok nich pojawiły się dwie kartki papieru. Daemon ostrożnie postąpił o krok bliżej. - Co to jest? - Nazwiska - powiedział Saetan schrypniętym głosem. - Nazwiska mężczyzn, którzy nie chwycili przynęty, ale i tak wpadli w pułapkę. Powoli, boleśnie czujny, na wypadek gdyby sprowokował w ten sposób atak, Daemon przyciągnął do siebie jedną kartkę. Nazwiska i miejsca. Zabrał jej głowę, pomyślał.
Więcej nie potrzebował. Jaki ból towarzyszył
tworzeniu tej listy, żeby spłacić dług zaciągnięty przez Vulcherę wobec ludzi, których
skrzywdziła?
- Słów, które zostały wypowiedziane, nie da się cofnąć - szepnął Saetan. - Ale czasami serce potrafi wybaczyć, jeśli ujawni się kłamstwo. Może niektórym prawda pozwoli zachować to, co dla nich najcenniejsze. Daemon zmarszczył brwi. Nie podnosił oczu znad listy, rozpatrując podtekst słów. Gierki Vulchery zniszczyły małżeństwa. Niewiele kobiet skłonnych jest wybaczyć mężowi zdradę, szczególnie że wierność mężczyzny stanowi część kontraktu małżeńskiego. Jednak Jaenelle była pewna, że to, iż Saetan znalazł się w Wykrzywionym Królestwie, dotyczyło jego osobiście. Nie chodziło więc o te żony i zerwane małżeństwa. Musiało chodzić o dzieci. - 302 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Daemon odsunął od siebie strach. Nie stać go było na to, żeby Saetan wyczuł go w jego zapachu psychicznym. Dzieci. Niebezpieczny temat, jeśli chodzi o Wielkiego Lorda Piekła. - Chcesz, żebym skontaktował się z rodzinami tych mężczyzn? Saetan musnął palcami drugą kartkę papieru. - Ich życie legło w gruzach z powodu kłamstwa. Tylko dlatego, że jakaś suka lubiła się zabawić. Jego głos przeszedł w dziki warkot. O kim my mówimy? - zastanawiał się Daemon, czując dreszcz na plecach. Pokój nadal wypełniała wściekłość, ale teraz wzbierało pod nią coś jeszcze. Coś, co mogło stać się iskrą, która uwolni furię Wielkiego Lorda. - Nie masz pojęcia, jak to jest - szepnął Saetan. - Nie masz pojęcia, jakie to cierpienie, kiedy słyszysz te dwa słowa: „Zaprzeczam ojcostwu". Dał się słyszeć ochrypły warkot. Jakby Saetan z całej siły starał się okiełznać furię - albo krzyk, który dałby jej upust. Daemon musiał dokonać wyboru. Musiał zdecydować się na konfrontację. Jeśli Saetan straci kontrolę, pogrążony w tej szaleńczej furii, będzie zmuszony uderzyć bez wahania - ponieważ wahanie najpewniej wystawi go na atak, który wyeliminuje go z walki. I sprawi, że Lucivar będzie musiał zmierzyć się z ojcem sam. - Ojcze, porozmawiaj ze mną. Zaległa cisza ciągnąca się w nieskończoność. - Czasami, kiedy ciężar utrzymywania się w stanie żyjącego demona staje się zbyt wielki, mieszkańcy Piekła zwracają się do Wielkiego Lorda z prośbą, by dokończył to, co rozpoczęto — powiedział Saetan. - Więc choć nie zostałem należycie poinformowany przez królowe Dhemlanu, i tak poznałem całą historię. - Co zaszło? - spytał Daemon. Oczy Saetana stały się puste i pozbawione życia, były w nich tylko wspomnienia. - Sam wojownik przyznał się, że kilkakrotnie czuł pokusę, by zostać kochankiem innej kobiety, ale nie zrobił niczego, co zmusiłoby jego żonę do podjęcia drastycznych decyzji. Mieli syna, który przeszedł j u ż przez Obrzęd Urodzinowy i nieodwracalnie był jego potomkiem. Oraz córecz- 303 -
- A N N E BI S H O P -
kę, która jeszcze nie przeszła obrzędu. Bez względu na problemy z żoną wojownik uwielbiał swoją córeczkę i to dla niej kroczył tak ostrożnie przez swoje małżeństwo. Kilka miesięcy przed Obrzędem Urodzinowym córki pojechał na parę dni z wizytą do przyjaciela - coroczne przyjęcie, na które chodzili z żoną od lat. Jednak tego roku jego żona została w domu, ponieważ synek nie czuł się dobrze. Daemon kiwnął głową, wiedząc już, do czego prowadzi ta historia. - Vulchera była na tym przyjęciu i jak zwykle grała w swoje gierki. Czy chwycił przynętę? - Nie. Był tego bliski, ponieważ czuli się z żoną coraz bardziej nieszczęśliwi, ale wyszedł z sypialni i poszedł poszukać swojego przyjaciela. Kiedy razem wrócili do sypialni, suka zdążyła już zniknąć. - Zaprzeczyła, że była w jego pokoju? - spytał Daemon. - Oczywiście. Ale żona przyjaciela i tak kazała jej się pakować, a to nie podziałało dobrze na naszą panią. - Posłała żonie wojownika jego koszulę? Saetan kiwnął głową. - Podając dość szczegółów na temat jego ciała, by dowieść, że widziała go nago. Dzień wcześniej spocił się podczas ćwiczeń z innymi mężczyznami i zdjął koszulę, a Vulchera zaproponowała, że zaniesie ją do prania razem z kilkoma innymi. Małżeństwo zostało zerwane. Zbyt wiele razy wojownik zbliżał się do tej granicy, a jego żona nie była tego tak nieświadoma, jak sądził. Jak to się czasami zdarza, szybko zaczął żałować straty - tęsknić za kobietą, która nie wydawała się taka podniecająca, kiedy miał ją w zasięgu ręki. No i była jeszcze córeczka. Więc za wszelką cenę próbował odbudować to, co legło w gruzach. Nie mieszkał z nimi, ale co wieczór przychodził z wizytą, wykonywał obowiązki, których zawsze unikał, z radością bawił się z dziećmi. Rozmawiał z żoną i na nowo odkrywał kobietę, którą opuścił. Miesiąc przed Obrzędem Urodzinowym jego córki prawie udało mu się wrócić do rodziny, zdobył nawet na powrót dostęp do małżeńskiego łoża. Daemon nic nie powiedział. Oczy Saetana nadal były puste, ale czuł, jak coś straszliwego wzbiera pod powierzchnią jego słów. - Fakt, że wojownik udał się wtedy na poszukiwania swojego przyjaciela, pomieszał szyki naszej pani - mogła temu zaradzić, tylko przenosząc się - 304 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
do innej Prowincji, gdzie jej dotychczasowe sprawki nie byłyby powszechnie znane. Wynajęła więc młodą aktorkę i kupiła od Czarnej Wdowy zaklęcie, tłumacząc, że chce zażartować z dobrego przyjaciela. Wojownik zamierzał wprowadzić się z powrotem do domu po Obrzędzie Urodzinowym. Zona już mu zapowiedziała, że przyzna mu ojcowskie prawo do córki, ale oficjalnie miał odzyskać status męża i ojca dopiero po obrzędzie. Nie było go w domu, kiedy przybyła paczka z drugą koszulą i sprytnie napisanym liścikiem, który dawał do zrozumienia, że regularnie po opuszczeniu małżeńskiego łoża wojownik szedł prosto do kochanki, żeby z nią doznać prawdziwej rozkoszy. Te słowa miały podziałać na dumę żony i złamać jej serce. I dopięły swego. Tego samego dnia, po południu, wojownik patrzył, jak jego mała córeczka otrzymuje Kamień należny jej z urodzenia i z niecierpliwością czekał na ostatnią część ceremonii, żeby w pełni odzyskać to, co okazało się dla niego takie cenne. Wtedy jego żona spojrzała na niego i usłyszał te dwa straszliwe słowa: „Zaprzeczam ojcostwu". Saetan zamknął oczy. - Są takie chwile w życiu mężczyzny, gdy od raz podjętej decyzji nie ma już odwrotu, nie można jej zmienić. - Otworzył oczy. Nie były już puste, ale przepełniał je straszliwy żal. - Wstrząs. Ból - powiedział. - Nie masz pojęcia, jakie to uczucie, usłyszeć takie słowa. - To głupie prawo — stwierdził Daemon. Saetan pokręcił głową. - Nieprawda. Biorąc pod uwagę naturę Krwawych mężczyzn, są ku niemu podstawy. To, co było prawdą, kiedy zaczęto praktykować ten obyczaj, jest prawdą do dziś. To prawo częściej chroni, niż czyni krzywdę. Niemniej... czasem sprawia ból. - Co się stało z tym wojownikiem? - spytał Daemon. - Cofnął się. Zobaczył wstrząs na twarzach rodziny i przyjaciół ludzi, którzy wiedzieli o pojednaniu. Nie wiedział, co się stało, ale wiedział, że musiało to być coś strasznego. Kiedy się odwrócił, ona tam stała. I śmiała się z niego. Tyle wystarczyło. Śmiała się z niego, śmiała się z jego bólu i straty - i wtedy coś się w nim złamało. Nie pamiętał, co zaszło potem. Śmiała się, coś się w nim złamało, a po chwili stał w samym środku rzezi. Czarownica, młoda aktorka, zatrudniona, żeby dla żartu nosić twarz jego wroga, nie żyła. Podobnie j.ik - 305 -
- A N N E BI S H O P -
najbliższy przyjaciel wojownika, dwóch jego kuzynów... i jego córka. Kiedy zobaczył swoją córeczkę... opuścił wszystkie osłony i uderzenia mocy innych mężczyzn rozerwały jego ciało na strzępy. - O Matko Noc — szepnął Daemon. Straszna historia, ale miał wrażenie, że to tylko czubek góry lodowej, ukrywający coś naprawdę straszliwego. - Szalona wściekłość - i żadnych wspomnień - powiedział Saetan. I strach, że zabił własną córkę. - A zabił? Saetan wreszcie podniósł wzrok, wreszcie spojrzał mu w oczy. - Tak. — Uśmiechnął się. Szalona wściekłość w tym miłym uśmiechu żyła własnym życiem. - Dziewczynka chciała go ochronić za pomocą swoich świeżo otrzymanych Kamieni. Oczy Daemona zaszkliły się od łez. Zamrugał szybko. - Uderzenie jego mocy zmasakrowało połowę jej twarzy i ramię - powiedział Saetan nad wyraz spokojnie. - Zmienił się w żyjącego demona, a kiedy dotarł do Ciemnego Królestwa, błagał o wysłuchanie. I prosił, bym dokończył jego śmierć. - Uczyniłeś mu tę łaskę? - Tak, dokończyłem jego śmierć i odpłynął jako szept w Ciemności. Daemonowi ścisnął się żołądek pod wpływem myśli, która właśnie przyszła mu do głowy. - Ta dziewczynka stała się cildru dyathe, prawda? - Tak. Ale nie została długo. Kiedy ją znalazłem, powiedziałem jej, że jej ojciec bardzo ją kochał, że bardzo żałował, że została ranna, i że gdyby mógł cofnąć tę chwilę, odszedłby. Dla niej. Żeby tylko ochronić ją przed tym, co w nim tkwiło. - Ojcze... - To mogłeś być ty, Daemonie. To mogłeś być ty. Popatrzył w złociste oczy, połyskujące szaleństwem, i cofnął się o krok. Ból. Wstrząs. Chwila wyboru, nim dzika wściekłość uniemożliwi myślenie. Słowa Manny, kiedy wreszcie opowiedziała mu o ojcu. - 306 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
A on odszedł. Udał się do tego domu, który ciągle odwiedzałeś, w którym mieszkałeś z
matką,
i
zniszczył gabinet. Podarł książki
na
kawałki, porwał
zasłony, połamał wszystkie meble w komnacie. Nie mógł się wyładować. Gdy wreszcie ośmieliłam się otworzyć drzwi, piersiowa falowała, próbował złapać
klęczał na środku pokoju, jego klatka
oddech,
w
oczach
miał szaleństwo.
Kiedy Dorothea zdradziła Saetana podczas Obrzędu Urodzinowego Daemona, Wielki Lord odszedł, ponieważ znał głębię swojej wściekłości. Ponieważ chłopiec, tak jak wiele wieków później córka wojownika, próbowałby chronić ojca, uwikłałby się w walkę. Mógł zginąć. Oczy Saetana wypełniły się łzami. - To... mogłeś... być... ty. 0 to chodzi, pomyślał Daemon. Tu zaczyna się kaskada wspomnień, która zepchnęła go w głębię Wykrzywionego Królestwa - i omal nie uruchomiła
katastrofalnej
w skutkach
wściekłości.
Nie myślał. Nie musiał myśleć. Objął ojca i tulił mocno, kiedy Saetan zanosił się płaczem. - Jestem tutaj, ojcze. Jestem tutaj. Bezpieczny. Nic mi nie jest. Ochroniłeś mnie tego dnia. Odszedłeś i zapewniłeś mi bezpieczeństwo. 1 proszę, słodka Ciemności, proszę, nie pozwól mu myśleć o tym, jakie było potem życie jego chłopca. Nie teraz. - Jestem tu, ojcze. Jestem przy tobie. Kiedy Saetan płakał, Daemon w milczeniu opuszczał się w otchłań, aż znalazł się na poziomie Czarnego. Jestem synem swego ojca. Niewiele różnili się zapachem psychicznym czy mocą. Liczył na to, kiedy ostrożnie tworzył więź pomiędzy Czarną mocą Saetana a swoją - i zaczął absorbować moc ojca, wyczerpując siły ich obu. Spokojnie. Ostrożnie. Obaj staną się bezbronni, ale jeśli nie uda mu się sprowadzić ojca z Wykrzywionego Królestwa, Saetan nie będzie miał Czarnej mocy i będzie musiał ograniczyć się do Czerwonego, należnego mu z urodzenia. A wówczas to Lucivar będzie miał największą moc i uczyni to, co konieczne. Myśląc o własnym Obrzędzie Urodzinowym i o chwili zdrady, Daemon zastanawiał się, ile siły i odwagi potrzebuje mężczyzna, by przyjąć taki cios i odejść, żeby chronić tych, których kocha najbardziej. - 307 -
- A N N E BI S H O P -
- Jestem tu, ojcze. Jestem bezpieczny. Tamtego dnia zapewniłeś mi bezpieczeństwo. Kończył mu się czas. Absorbował moc coraz szybciej w nadziei, że pochłonie jej wystarczającą ilość. Kolejny wstrząs, przebłysk temperamentu na łączącej ich więzi. Saetan był świadomy drenowania jego mocy. Przez cały czas był świadomy - i pozwalał odebrać ją sobie, zamiast o nią walczyć. Teraz jednak Wielki Lord odpychał go, uniemożliwiał mu dalszy drenaż bez wdawania się w walkę. Wysunął się również z jego objęć, zwracając się w stronę drzwi. Nadal byli ze sobą połączeni, umysł z umysłem, ale nie było to połączenie ścisłe, raczej emocjonalna świadomość. Dość, by mu powiedzieć, że ojciec nadal znajduje się po niewłaściwej stronie granicy Wykrzywionego Królestwa. Dość, żeby poczuł, jak Saetan się buntuje. Kiedy zastanawiał się, co się zmieniło, Lucivar odrzucił osłonę wzrokową i powoli rozłożył skrzydła, co nadało mu imponujący wygląd. Od jak dawna tu stał? Daemon nie wyczuł go, był zbyt skupiony na ojcu. Jednak Saetan zareagował i zwrócił się ku przeciwnikowi. Czerwona osłona. Na ognie piekielne! Lucivar potrzebował czegoś więcej. Wiedział, że nie należy wdawać się w walkę z osłoną słabszą niż moc własnego Kamienia. A wtedy brat uśmiechnął się tym leniwym, aroganckim uśmieszkiem, który zawsze zapowiadał kłopoty, i Daemon uświadomił sobie, że Czerwona osłona po prostu ukrywa Hebanową, stworzoną przez Pierścień Honoru, który Jaenelle dała Lucivarowi wiele lat temu, kiedy została zmuszona do przyjęcia go na służbę. - Zdenerwowałeś swoją córkę - powiedział Lucivar tym charakterystycznym tonem, który zwykle poprzedzał cios pięścią w twarz. - Pamiętasz ją? Tak ją zdenerwowałeś, że pominęła stan wkurzenia i przeszła od razu do tej przerażającej furii Czarownicy. Pamiętasz ten nastrój? Od dawna nie mieliśmy już z nim do czynienia. Z więzi zostało nadal tyle, by Daemon wyczuł odpowiedź Saetana na ten emocjonalny cios - cios pięścią prosto w brzuch. Odebrał też przebłysk wspomnienia. Obraz dużego, złotego pająka, niesamowitej splątanej sieci i jednej małej nitki jedwabiu z ułamkiem Hebanowego Kamienia. - 308 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
O Matko Noc! Opanował się mocniej, zamknął wewnętrzne bariery. Nie był to odpowiedni moment na dzielenie się wspomnieniami - szczególnie że ani on, ani Saetan nie przeoczyli groźby kryjącej się w słowach Lucivara. Yaslana wyciągnął przed siebie zakorkowaną butelkę. - Przysłała mnie tutaj, żebym ci to dał. To napar uspokajający. Kilka godzin snu pomoże ci odzyskać równowagę. Saetan zawarczał. Lucivar wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Możemy się o to spierać i osobiście jestem zdania, że byłoby to nawet zabawne, ale wówczas Jaenelle wścieknie się na nas wszystkich. Więc pozostawiam ci wybór. Nie, Lucivarze, pomyślał Daemon. Tylko nie jeden z twoich wyborów. - Wypij to i odpocznij. Jeśli tego nie zrobisz, wpuszczę Daemonara do biblioteki bez nadzoru, a ty będziesz mógł się tam dostać tylko po moim trupie. Napięcie niemal krzesało iskry w powietrzu. I pojawiło się coś jeszcze. Daemon poczuł, j a k Saetan się wycofuje. Lucivar postawił warunek i był gotów do walki bez względu na jej wynik. A myśl o starciu z Lucivarem z jakichś przyczyn kazała wycofać się Wielkiemu Lordowi. Saetan usiadł za stołem, przywołał chusteczkę i wysiąkał nos. Otoczony. Zamknięty w pułapce. Gdziekolwiek się zwróci, napotka przeciwnika, z którym nie chce walczyć. Wnuk. Synowie. Córka. Jaenelle dobrze dobrała broń. - Ty fiucie - zawarczał wreszcie Saetan. - Naprawdę jesteś gotów to zrobić. - Oczywiście - odparł Lucivar. - Skoro nas tak straszysz, zasługujesz na konkretną groźbę. Dobrze, grozić
pomyślał
Wielkiemu
Lordowi
Daemon. Piekła,
Świetnie. kiedy
Cudownie. Jasne,
krąży po
zacznijmy
Wykrzywionym
Króle
stwie i może nie pamiętać, kim jesteśmy. Niech cię szlag, Luciuarze. Ale to zadziałało. Podszyta szaleństwem furia opadła, zastąpiona iry tacją i pełnym rozdrażnienia rozbawieniem - być może dlatego, ;•«• mki prócz Lucivara nie śmiałby nasikać na stopę Wielkiemu Lordowi. - 309 -
- A N N E BI S H O P -
Saetan uczynił kilka ostatnich kroków i wyszedł z Wykrzywionego Królestwa. Zgarbił się. Wyglądał na wyczerpanego, ale zebrał się w sobie na tyle, by wyciągnąć rękę. - Daj mi ten cholerny napar. Lucivar wyciągnął korek i podał Saetanowi butelkę. Saetan wypił zawartość duszkiem i oddał flaszkę Lucivarowi. - No cóż - powiedział kilka chwil później. - Przynajmniej ten j e j napar nie kopie jak oszalały koń. - Masz szczęście. - Lucivar zniknął butelkę i postawił Saetana na nogi. - Chodź, tato, prześpimy się teraz wszyscy, a potem znów na siebie powarczymy. Daemon przewrócił oczami i wziął Saetana pod ramię z drugiej strony. Cokolwiek było w tym naparze, zadziałało piorunująco. Nawet nie próbowali zaprowadzić go do sypialni. Na miejscu mieli kanapę, dość długą, by mógł na niej spać dorosły mężczyzna, więc tylko zdjęli Saetanowi marynarkę i buty i położyli go, okrywając kocem. - Lucivarze... — Ledwie przytomny, próbował coś powiedzieć. Lucivar uśmiechnął się szeroko. - Nie, nie wpuszczę tej małej bestyjki do biblioteki, póki nie poczujesz się na siłach, żeby ją gonić. - Ty fiu... Przez kilka minut przyglądali się, jak ojciec zapada w sen, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku. Wreszcie Lucivar pokręcił głową. - Uprzedzała, że szybko zaśnie. Cieszę się, że miała rację. Daemon przechylił głowę w niemym pytaniu. tutaj - odparł Lucivar na psychicznej nici. Przeszli do innej bawialni. W jednej chwili stali naprzeciwko siebie, a w następnej obejmowali się w braterskiej solidarności i obaj drżeli. - Ty głupi fiucie - powiedział Daemon. - Coś ty sobie myślał, stawiając taki warunek? - Ja? - Lucivar przycisnął go tak mocno, że praktycznie pozbawił go tchu. - A ty wystawiłeś się na atak. Na ognie piekielne, bękarcie, nie próbowałeś się nawet osłonić! - Nie mogłem zaryzykować, że wzbudzę jego gniew. - 310 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Wiem. Daemon oparł czoło na ramieniu brata. - Przestraszyłem się, widząc go w takim stanie. I kiedy postawiłeś warunek, naprawdę mnie to przeraziło. - Mnie również - Lucivar zawahał się. - Zabiłbyś go. Gdybyś musiał, zabiłbyś go. Daemon zamknął oczy. - Tak. Przynajmniej bym próbował. Uznałem, że najlepsze, co mogę zrobić, to osłabić go, nim we mnie uderzy, na tyle, żebyś mógł dokończyć sprawę. - Dobrze wiedzieć. - Znów chwila wahania. - Nie tylko my nosimy blizny. On też je ma, choć ukrywa je lepiej niż większość mężczyzn. - Tak. - Tej konkretnej szybko nie zapomni. - Daemonie... - Lucivar odsunął się nieco, ale nadal obejmował brata. - Chcę cię o coś spytać. Jeśli nie będziesz mi mógł powiedzieć, zrozumiem. - Dobrze - odparł Daemon, choć nie spodobała mu się nieufność, jaką dostrzegł w oczach brata. - Mówiłem serio o wściekłości Jaenelle. - Której unikałby każdy rozsądny mężczyzna. - To była wściekłość Czarownicy. Ten wyraz j e j oczu... - Lucivar pokręcił głową. - Przez chwilę, kiedy w nie patrzyłem, miałem wrażenie, że otworzyła się pode mną przepaść, i... Nie czułem takiej mocy, od kiedy... - westchnął. - Na ognie piekielne, nie wiem nawet, o co pytam. Owszem, wiesz, pomyślał Daemon. Dokonał wyboru i otarł się lekko o zewnętrzne bariery Lucivara, prosząc o dostęp do umysłu brata. Lucivar zawahał się, po czym otworzył wszystkie swoje bariery, dając bratu dostęp do całego siebie. Zdając się całkowicie na jego łaskę. Daemon poruszał się ostrożnie, ale zszedł głęboko, ponieważ to, co zamierzał dać bratu, koniecznie musiało pozostać tajemnicą. Kiedy dotarł do najbardziej strzeżonej części umysłu Lucivara, przekazał mu dwa obrazy: wspomnienie Saetana o splątanej sieci, która ucieleśniła marzenie i własne wspomnienie Mglistego Miejsca, oraz wizję spiralnej sieci mocy - mocy, z której Czarownica postanowiła zrezygnować, by móc prowadzić bardziej zwyczajne życie. - 311 -
- A N N E BI S H O P -
- O Matko Noc - szepnął Lucivar, otwierając szeroko oczy. — Ta moc nadal tam jest. - Owszem. - Może ją przywołać? Czyżby nie zrozumiał? - Czy przeżyje, jeśli coś zmusi ją do jej przywołania? - poprawił się Lucivar. - Nie wiem, czyjej ciało ma dość sił, by stać się naczyniem dla takiej mocy. Myślę, że mogłaby ją przywołać... ale nie sądzę, by pożyła wtedy długo. - Przełknął z trudem. - Dlatego zamierzam dopilnować, by nigdy nie musiała dokonywać tego wyboru. Lucivar uścisnął go mocno. - Obaj tego dopilnujemy. Oczywiście. Daemon zaśmiał się, choć w oczach miał łzy. - Kocham cię, fiucie. - Ja ciebie też, bękarcie. - Lucivar cofnął się i poruszył ramionami, żeby się rozluźnić. - Zostaniemy tu dzisiaj i będziemy mieć na niego oko? Sprawdzimy, czy będzie sobą, kiedy już się obudzi? -Tak. - No to wyślijmy wiadomość naszej przerażającej czarownicy, żeby przestała nas straszyć, a potem poszukajmy czegoś do jedzenia. Żaden z nich nie był w stanie zapomnieć ostatniej godziny, ale Daemon poczuł, jak z jego ciała schodzi część napięcia. Uśmiechnął się i wsunął ręce do kieszeni spodni. - Masz rację.
- 312 -
DWADZIEŚCIA OSIEM *
Terreille Kiedy Theran pukał do drzwi apartamentu Cassidy, nadal brzęczały mu w uszach instrukcje Graya. Miał nadzieję, że jeszcze się kąpie albo jest czymś zajęta i będzie miał więcej czasu na wymyślenie, co powiedzieć, ale otworzyła drzwi, nim zdecydował się zapukać po raz drugi. - Książę Theranie? Ostrożna. Zaskoczona jego widokiem. Wyraz jej oczu mówił wyraźnie, że dobrze pamięta chwilę, kiedy zapukał tak jakiś czas temu. - Czy mogę wejść? Wahanie. W końcu cofnęła się, wpuszczając go do bawialni. Kto z nią był? Oczywiście to nie była jego sprawa. Był jej Pierwszą Eskortą, a nie Faworytem, a Królowa miała prawo wzywać do siebie każdego ze służących jej mężczyzn. Tyle że gdyby wzięła sobie innego kochanka, to na pewno zabiłoby Graya. - Przeszkadzam? — spytał, kiedy usłyszał ruch w głębi jej sypialni. - Ani trochę - odpowiedziała grzecznie, choć wyraz jej twarzy mówił zupełnie co innego. W tym momencie Vae otworzyła nosem drzwi sypialni, przyłączając się do nich. - Są tu same czarownice? - Jeśli pytasz, czy jest tu Gray, to nie, nie ma go — ucięła ostro. Znał ten ton. Używał go w młodości wiele razy, kiedy nie chciał przyznać się Talonowi, że zrobił coś, czego mu nie było wolno. Właściwie co ona sobie myślała? Jak wyobrażała sobie jego reakcję, gdyby faktycznie był z nią Gray? Miałby pobiec do Stołpu i wezwać Yaslanę, żeby ich tu wszystkich porozstawiał po kątach? Może właśnie tak sobie pomyślała. Nawet w najlepsze dni współpraca przychodziła im z trudem i dał jej już dostatecznie wiele powodów, by nic darzyła go sympatią. Gdyby jednak pokłócił się z nią teraz, wyszłaby do ogrodu, a Gray nie byłby z tego powodu szczęśliwy. - 313 -
- A N N E BI S H O P -
Theran podrapał się po głowie, powstrzymując chęć wyrwania sobie garści włosów. W końcu skapitulował. - Słuchaj, chodzi o to, że Gray szykuje dla ciebie niespodziankę, a ja mam cię zabawić przez kilka godzin. Jej twarz ściągnęła się. Radość na wieść, że Gray planuje dla niej niespodziankę, zniknęła, nim jeszcze zdążyła się w pełni objawić. Cassidy cofnęła się o krok. Już miał zapytać, dlaczego tak się zachowuje, kiedy nagle uświadomił sobie, co powiedział i gdzie się znajdują. - Nie w ten sposób - zawarczał. - I dobrze, bo prędzej słońce zaświeci w Piekle, niż wpuszczę cię do mojej sypialni. Nie musiała tego aż tak podkreślać. Był przecież całkiem niezły w łóżku. Zjeżył się. Na szczęście, nim zdążył j e j wytknąć, że praca w łóżku zależy w dużym stopniu od atrakcyjności partnerki, przypomniał sobie, po co w ogóle tu przyszedł. - Pomyślałem, że moglibyśmy pójść do miasta - nie z oficjalną wizytą, ale żeby... no nie wiem... pochodzić po sklepach czy co tam robią kobiety. - Co tam robią kobiety? Czyżbyś nigdy nie spędził z dziewczyną jednego popołudnia, jeśli w grę nie wchodził seks? Jego temperament zerwał się ze smyczy, choć i tak niespecjalnie starał się go opanować. - Dorastałem w obozach zbiegów w górach Tamanara, a nie w jakiejś wygodnej wiosce, gdzie dziewczyny flirtują z chłopakami, żeby załatwić sobie konia pociągowego na popołudniowe zakupy. - Dziewczyny nie potrzebują koni pociągowych, ty bezmyślny dupku - warknęła Cassidy. - Same możemy nosić nasze paczki. Wiedziałbyś o tym, gdybyś kiedykolwiek porozmawiał z kobietą. - W obozach nie było wielu kobiet, a już na pewno nie było modnych sklepów. Byliśmy tam, by walczyć, bronić Dena Nehele, uciekać przed niewolą Pierścienia Posłuszeństwa, która uczyniłaby nas bezużytecznymi dla naszego ludu. W i ę c rzeczywiście, pani, nie mam miejskich manier. Nie wymagano ich w górach, a Talon nie tracił czasu na uczenie mnie rzeczy, których nie potrzebowałem. - 314 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Widział wysiłek, z jakim się wycofywała, by dokonać ponownej oceny. I zobaczył coś, czego się nie spodziewał i - przede wszystkim - czego nie chciał. Litość. - Przepraszam, książę Theranie - powiedziała cicho. - Nie miałam pojęcia, że wiodłeś tak ciężkie życie. - Wiodłem dobre życie - uciął. - Przeżyłem. Wielu się to nie udało. Cofnął się, z trudem odzyskując kontrolę nad swoim temperamentem. Nie lubili się. Trudno. Nie obchodziło go, czy Cassidy go rozumie, czy nie. Gray najwidoczniej postradał rozum, skoro się w niej zakochał, ale Theran nic nie mógł na to poradzić. Musiał ją tolerować najlepiej, jak potrafił, właśnie ze względu na Graya. I na ten cholerny kontrakt, którym przykuł go do niej Sadi. - Więc idziemy do miasta czy nie? - spytał po chwili milczenia. Cassidy odwróciła wzrok. - Tak. Daj mi kilka minut, przebiorę się. - Przygotuję kucyka i bryczkę. Spotkamy się przy wejściu. - Potrzebował powietrza i otwartej przestrzeni. Stojąc tu, w jej apartamentach, miał dziwne wrażenie, że ich słowa i uczucia przełamywały coś delikatnego, coś co było bliskie zerwania się.
• • • Przeżyłem. Wielu się to nie udało. Te słowa bez przerwy krążyły jej po głowie. Nie chciała angażować się w poważną dyskusję, a sztywna postawa Therana, który powoził bryczką, nie sprzyjała lekkiej rozmowie. Siedziała więc cicho i napawała się widokiem podczas krótkiej podróży do miasta. Przeżyłem. Wielu się to nie udało. Te słowa powiedziały jej o Theranie Szarym więcej, niż nauczyła się w ciągu ostatnich tygodni. Nie, nie potrzebował litości. Nie był jedynym chłopcem, którego wysłano w góry, by nauczył się walczyć. Nie on jeden ukrywał się przed królowymi będącymi pod wpływem Dorothei SaDiablo. Byli inni, którzy cierpieli dużo bardziej niż on. Na przykład Gray. Jednak z powodu tych słów po raz pierwszy inaczej spojrzała na jego poszukiwania Królowej. Tu nie chodziło po prostu o posiadanie Królowej, - 315 -
- ANNE BISHOP-
która znała Protokół i Stare Obyczaje Krwawych. Tu chodziło o Królową, która mogłaby oczarować, która mogłaby porwać serca mężczyzn zmęczonych walką - mężczyzn, którzy być może będą musieli znowu walczyć, by odbudować Dena Nehele i obronić je przed Krwawymi z innych terytoriów Terreille. Królowa była sercem ziemi, jej moralnym centrum i ostoją. Theran potrzebował serca, w które mógłby wierzyć bez zastrzeżeń. Nie znalazł go jednak. Nie w niej. Będzie musiała o tym pomyśleć. Jednak nie dziś. Dziś będzie gościem z Kaeleer, który odwiedza rodzinną wioskę gospodarza. Dziś będzie Cassidy, a nie Królową. Jutro pomyśli o tym, kim będzie w następnych dniach. Kiedy wjechali do Szarej Przystani, w myślach zaczęła układać listę rzeczy, które może swobodnie kupić w towarzystwie mężczyzny. Jeszcze wczoraj bez wahania zaciągnęłaby Therana do sklepów, w których większość mężczyzn czułaby się skrępowana. Teraz przypominała sobie miejsca, do których lubił chodzić Clayton. Uznała, że i Theran poczuje się dobrze w takich sklepach. - Czy chcesz iść w jakieś konkretne miejsca? - spytał kwaśno. - Chciałabym przejechać się po mieście i zobaczyć jak najwięcej, ale najpierw mam ochotę odwiedzić sklepy, w których zwykle zaopatruje się dwór. Starała się utrzymać ton zainteresowanego gościa, a nie Królowej. Przyglądał się jej przez chwilę, jakby wiedział, że coś się zmieniło, ale nie był pewien co. - Dobrze - powiedział w końcu. Dzielnica handlowa miała kilka parkingów dla powozów — były to miejsca, gdzie można było zostawić pojazd wraz z końmi i zająć się własnymi sprawami. Każdym parkingiem opiekowało się kilku młodzieńców, którzy doglądali zwierząt, a nawet podstawiali powóz, jeśli właściciel nie miał ochoty po niego wracać. Ponieważ w takim miejscu kucyk miał zapewnioną opiekę, Cassidy zasugerowała, żeby dalej poszli pieszo. Nie wiedziała, dlaczego Theran się zawahał. Nie musiała jednak zastanawiać się długo. Mężczyźni, którzy rozpoznawali go na ulicy, kiwali mu głową na powitanie, a potem nie ukrywali zaskoczenia, kiedy uświadamiali sobie, kim jest jego towarzyszka. - 316 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Jak rozumiem, tutejsi Krwawi nie czynią rozróżnienia pomiędzy wizytą oficjalną a nieoficjalną? - spytała, zatrzymując się przy pierwszej lepszej wystawie. Gdy czekała na odpowiedź Therana, zauważyła nagle ruch po drugiej stronie szyby. Mignęła jej twarz właściciela, który wycofał się pospiesznie. Theran ujął ją za łokieć i odciągnął od wystawy. - O co...? - To sklep dla mężczyzn. - I co z tego? - Powiedzmy, że damy udają zwykle, że rzeczy, które tu sprzedają, nie istnieją. Od razu pożałowała, że nie zwróciła uwagi na wystawę, ponieważ nie miała pojęcia, o czym mówi Theran - a była pewna, że nie pozwoli jej tam wrócić i przyjrzeć się bliżej witrynie. - Jakiego rozróżnienia? - wrócił do jej pytania. - Co było na tej wystawie? Pokręcił głową. - Skoro kobiety mają o tym nie wiedzieć, dlaczego te rzeczy są wystawione na widok publiczny? - Oficjalna i nieoficjalna wizyta - powtórzył Theran, przybierając ten uparty ton Księcia Wojowników. Świetnie. Zapamięta, jakie sklepy są obok, i któregoś dnia na pewno wróci tu z Shirą. - Kiedy Królowa załatwia w wiosce własne sprawy, traktowana jest jak każdy inny. - Wątpię. - W porządku, być może wzbudza więcej uwagi właścicieli sklepów, ale ci wszyscy ludzie, którzy nas mijają... Nie wiem, jak na to reagować. - Oni też nie wiedzą, jak reagować na ciebie - odparł Theran. - Nie sądzę, żeby któryś z nich miał doświadczenia z „nieoficjalną" wizytą Królowej. - Królowe wymagały Protokołu na zakupach? Zatrzymał się. Ponieważ nie chciała nikogo wprawiać w zakłopotanie, koncentrowała wzrok na jego ramieniu. Po raz pierwszy odkąd go poznała, zobaczyła jego szczere rozbawienie. - 317 -
- A N N E BI S H O P -
- Stoimy przed piekarnią - stwierdził. - Tu nie wywołasz skandalu, oglądając wystawę. Czuła, że jej twarz robi się czerwona jak burak, ale posłusznie zmieniła pozycję, żeby móc obejrzeć wystawę. - Nie wiem tego na pewno, ale nie sądzę, żeby ostatnimi czasy chodziła po tym mieście nieoficjalnie jakaś Królowa - powiedział Theran. Być może nie był to Protokół w najściślejszym tego słowa znaczeniu, ale królowe zwykle nie pojawiały się wśród ludu. - Nigdy tego tu nie robiono? - Od czasu Lii — nigdy. T a k bardzo nachmurzył się po tych słowach, że Cassidy trąciła go łokciem. - Jeśli będziesz tak się wpatrywał w te ciastka, cały krem się zwarzy - powiedziała. Odwrócił wzrok. - Może więc powinniśmy je kupić, żeby nikt nie musiał jeść zwarzonego kremu. - Może powinniśmy - odparła grzecznie. Chłopak. Piekarnia. Wspomnienie Claytona, wtedy gdy wymknął się do piekarni z garścią monet i bez rodziców, którzy by go pilnowali. Na szczęście Theran nie miał jedenastu lat. Na pewno potrafi opanować swoje łakomstwo i nie zje ilości słodyczy, która przyprawi go o mdłości. Kiedy weszli do piekarni, nie była pewna, czy piekarz zamierza zemdleć, czy skakać z zachwytu. Po chwili opuścili sklep, niosąc pudełko łakoci, które Theran ochoczo zadeklarował ponieść. *
•
•
Ranek upływał im lepiej, niż się spodziewał - choć raczej nie powinien był zjadać tego ostatniego ciastka. Ale, na ognie piekielne, zawsze miał słabość do słodyczy, a od dawna nie jadł niczego podobnego. Dokładnie od dwunastu lat. Chłopak, który się ukrywał, nie mógł pozwolić sobie na słabości albo zwyczaje, które ludzie zapamiętaliby i zdradzili za godziwą zapłatą. - 318 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Wokół gór Tamanara leżało kilka wiosek uważanych za bezpieczne. Miejsc, gdzie zaopatrywali się zbiegowie, w których odwiedzali kurwy lub kochanki, skąd czerpali wieści. To były uzbrojone obozy innego rodzaju, tu ufano mieszkańcom, ponieważ byli lojalni wobec Dena Nehele, a nie wobec Królowej. Wszystko jednak miało swoją cenę — również informacja o chłopcu, który miał słabość do ciastek z kremem. Kiedy miał piętnaście lat, słodycz kobiety okazała się jednak silniejsza od słodyczy łakoci. Młoda kurwa, niewiele starsza od niego, chciała dać poznać rozkosz jednemu z „dzielnych wojowników". Więc razem z Grayem odłączyli się od eskorty, żeby mógł z nią pofiglować. Miał jednak wtedy także ochotę na te przeklęte ciastka, więc Gray udał się do piekarni, którą odwiedzali za każdym razem, gdy byli w wiosce, choć sam nie przepadał za słodyczami. To również był powszechnie znany fakt. Dlatego strażnicy Królowej, którzy złapali Graya wychodzącego z piekarni, byli pewni, że złapali Therana Szarego. Jeszcze dziś Grayowi zdarzało się krzyczeć na widok ciastek i był to kolejny powód, dla którego Theran nie jadł ich od tak dawna. To nie usprawiedliwiało jednak jego dzisiejszego łakomstwa. Cassidy nie była uciążliwą towarzyszką. Uchwycił kilka jej tęsknych spojrzeń, rzucanych na sklepy tego typu, że gdyby dano mu wybór: wejść albo zostać wychłostanym, wybrałby chłostę, ale nie nalegała, żeby je odwiedzili. Sadi na pewno wszedłby do takiego sklepu, pomyślał, czekając, aż Cassidy kupi książki. Na ognie piekielne, on nie tylko by tam wszedł, on by go zdominował.
Swobodnie oceniałby jakość satyny
i
koronek,
zastanawiałby się
nad wygodą damskiej bielizny, którą się z nich uszyje. Czy Gray wszedłby do takiego sklepu? Cassidy odwróciła się od lady i popatrzyła na niego. - Wydaje mi się czy zzieleniałeś na twarzy? - Nic mi nie jest. Pokręciła głową. - Najwyraźniej mężczyźni z tego nie wyrastają. - Z czego? - Szczęśliwy, że wyszli z dusznego sklepu, odetchnął głęboko. Nie pomogło. Był ładny letni poranek, ale jego zdaniem zbyt - 319 -
- A N N E BI S H O P -
gorący i parny. To mogła być jednak wina jego samopoczucia, a nie pogody. - Jeśli wpuścić mężczyznę do piekarni, zmienia się w chłopca. - Zaczynasz mówić jak Vae. - Która została w domu nadąsana, ponieważ nie pozwolił jej jechać z nimi. Mieszkańcy miasteczka mieli zapewnionych dość wrażeń, goszcząc Królową, która udawała, że jest jedną z nich. Nie potrzebowali zaznajamiać się z wyszczekanym psem, mówiącym wszystkim, co mają robić. Cassidy przygryzła wargę i pokręciła głową. Cholera. A szło im tak dobrze. Przez prawie cały czas. - Już prawie pora obiadu - oświadczyła. - Nie sądzę. - Zjadłabym stek. Ty również go potrzebujesz, i to pilnie. Wybierz jadłodajnię, książę. Kiedy czegoś chcesz, błyskawicznie zmieniasz się w Królową, pomyślał. Jednak pomysł zjedzenia steku - i posiedzenia przez chwilę w spokoju miał wiele uroku, więc zaprowadził ją do jadłodajni z zamkniętym dziedzińcem i stolikami dla gości.
• • • Ten dziedziniec powinien zostać oczyszczony przez Czarną Wdowę. Krwawi tutaj jadali — i robili inne rzeczy. Widać było, że właściciele jadłodajni starają się odpędzić przeszłość, więc Cassidy milczała, żeby nikogo nie urazić. Takie rzeczy i tak najlepiej robić po cichu. A ponieważ Czarne Wdowy były wyjęte spod prawa, znalezienie jakiejś mogło wcale nie być takie łatwe. Może Shira będzie wiedziała, jak się skontaktować ze swymi siostrami z Klepsydry? Zadanie na kiedy indziej, pomyślała Cassidy. Jedzenie było doskonałe i choć nie czuła się tutaj swobodnie, mogłaby zostać regularnym gościem tej jadłodajni. Jeśli zaś chodzi o Therana... Cóż, stek toczył wojnę z ciastkami i sądząc z koloru jego twarzy, zdecydowanie wygrywał. Zapewne dzięki maestrii, z jaką kucharz z Zielonym Kamieniem smażył mięso. - 320 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Zaczekała, aż Theran zje trzy czwarte steku, po czym sięgnęła widelcem i zabrała mu resztę. - Hej - zaprotestował. - Jeszcze nie skończyłem. - Owszem, skończyłeś - odparła, odkładając ten kawałek i kawałek własnego mięsa na talerzyk na pieczywo. - Co...? - Theran patrzył ze zdumieniem, jak Cassidy stawia naczynie na ziemi. - Proszę, Vae - powiedziała. Theran wytrzeszczył oczy i rozdziawił usta. Sceltie zrzuciła osłonę wzrokową i zamerdała mu przed nosem końcem ogona. Gdy powąchała stek, merdała z jeszcze większym entuzjazmem. - Kiedy się tu zjawiła? - spytał Theran. - Dogoniła nas, kiedy odstawiliśmy bryczkę na parking - odparła Cassidy z szerokim uśmiechem. - Jakim cudem nikt jej nie zdeptał? - Potrafi chodzić w powietrzu - wyjaśniła. - Więc szła nad nami. Zastanawiała się, jak zadać pytanie, które mogło się okazać krępujące dla mężczyzny. Szczególnie dla Księcia Wojowników. - Nie wyczuwałeś jej, prawda? - Nie, nie wyczuwałem. A ty? - Tak, Ale krewniaków wyczuwa się inaczej niż ludzkich Krwawych. Potrzeba do tego praktyki i uwagi. - Jeśli ukryją się za osłoną i nie pyskują, trudno ich znaleźć - stwierdził Theran. Vae warknęła ostrzegawczo, kończąc swój posiłek. - Nie potrzebują osłon, żeby ich nie wykryto - odparła Cassidy. Gdyby na podwórzu biegało dwadzieścia Sceltie, skąd wiedziałbyś, które są spokrewnione? Szczególnie gdybyś nie miał pojęcia o istnieniu krewniaków? Spokrewnione konie i Sceltie żyły wśród ludzi przez wiele lat i nikt nie wiedział, że są Krwawymi. Nie ujawniają swej obecności, póki same nie zechcą. Widziała, j a k zastanawia się nad jej słowami. Ktoś z Ciemniejszym Kamieniem mógłby go śledzić niewykryty, ale powinien wyczuć czarownicę z Purpurowym Zmierzchem, tym bardziej że chodziła za nim całymi godzinami. - 321
-
- ANNE BISHOP-
Czarownica
to czarownica,
Theranie. Nie lekceważ jej tylko dlatego, że
nie wygląda tak jak ty. Lekcja, której Krwawi nadal uczyli się, jeśli chodziło o krewniaków. - Kawa? - zapytał. - Tak, poproszę. Teraz, kiedy obecność Vae wyszła wreszcie na jaw, Cassidy uznała, że we dwie zdołają skłonić Therana, by pokazał im pewną szczególną część miasta.
• • • Jakim cudem dałem się na to namówić? — zadawał sobie pytanie Theran. Znał odpowiedź. Oczywiście, że ją znał. Dwie kobiety gadające bez przerwy. Jedna nawet zawarczała, kiedy odmówił, i bynajmniej nie była to Vae. Jechał więc bryczką w stronę dzielnicy plebejuszy. - Plebejusze zwykle mają własne wioski - powiedziała Cassidy. Theran kiwnął głową strażnikom, którzy patrolowali tę część Szarej Przystani. Obaj odkłonili się i wsiedli na konie, by podjąć obowiązki eskorty. - Większość nadal je ma - odparł T h e r a n - ale niektórzy plebejusze zostali przesiedleni do wiosek Krwawych, kiedy ich osady spłonęły podczas buntów. - I żyją tak blisko, żeby Krwawi mogli ich trzymać krótko. Co nie oznaczało, że Krwawi lubili mieć pod nosem slumsy plebejuszy. W jego głosie pojawiła się gorycz, kiedy patrzył na mijane sklepy i przyglądających mu się ludzi. - Cholerni plebejusze - tylko buntują się za naszymi plecami. - To są ludzie - powiedziała Cassidy. - Należą do tej ziemi tak samo jak ty. - Pozbyliby się nas, gdyby tylko nadarzyła się okazja. Dwa lata zajęło nam stłumienie ich buntów. - Ilu wtedy zginęło? - spytała. - Więcej Krwawych, niż mogliśmy sobie na to pozwolić. - A ilu plebejuszy? - 322 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Nie dość. Westchnęła. - Tym więcej powodów, bym obejrzała tę część miasta. Dokładnie dlatego nie powinna jej oglądać. Jednak Theran wiedział, że nie ma sensu teraz się o to spierać, skoro już tu byli, a po ulicach chodzili inni Krwawi. Uświadomił sobie, że to akurat dzień targowy. Tutaj moc - i niewypowiadana groźba jej użycia - pozwalała za kilka monet kupić Krwawej rodzinie zaopatrzenie na cały tydzień. - Co to? - spytała Cassidy, prostując się na siedzeniu. - Rynek rzemieślników - odparł Theran, rzucając okiem w tamtą stronę. - Pracują tam garncarze, tkacze i inni. Niektórzy nawet... - Zatrzymaj - poleciła. - Theranie, zatrzymaj bryczkę. Chcę... - Nie. Theran? Theran! Kurwa! Ta mała suka będzie gderała przez resztę dnia. A Cassidy nie będzie lepsza. Pchnął lekko strażników na psychicznej nici, żeby się skupili, i ściągnął wodze. Cassidy i Vae wysiadły z bryczki i wróciły na rynek. Theran przywiązał lejce, a jeden ze strażników zsiadł z konia i stanął przy nim. - Przypilnuję bryczki, ale lepiej owiń te paczki osłoną - powiedział. Mnóstwo tu złodziei, którzy znikną, nim zorientujesz się, że coś ukradli. - Dzięki za przypomnienie. - T h e r a n owinął Zieloną osłoną tył bryczki, po czym pospieszył za Cassidy. Jeśli ktoś ukradnie ich sprawunki, da to Krwawym pretekst do pacyfikacji tej części miasta. A jeśli Królowa zostanie ranna... Cóż, nie był pewien, kto będzie walczył z kim, szczególnie jeśli usłyszą o tym Yaslana i Sadi, ale bez względu na to, kto zjawi się na polu walki, większość miasta spłonie, nim będzie po wszystkim. Cassidy zatrzymała się przy straganie tkacza. To rodzina, pomyślał Theran. Mężczyzna, kobieta, nastolatek i mała dziewczynka. Mężczyzna miał twardy wyraz twarzy i spojrzenie, które Theran doskonale rozpoznawał. Bojownik. - 323 -
- A N N E BI S H O P -
- Śliczna robota - powiedziała Cassidy, uśmiechając się do dziewczynki. - To twoje dzieło? - T-tak, pani. Cassidy zbliżyła się do krosien z niedokończoną tkaniną, tuż przy dziewczynce. Mężczyzna spiął się wyraźnie. Theran opuścił się na głębokość Zielonego i przygotował do walki. - Co to za wzór? - Tradycyjny, pani - odezwała się kobieta. - Dena Nehele ma swoje wzory na każdą porę roku. Dziewczyna tka wzór letni. - Śliczne kolory - powiedziała Cassidy. - Sama je wybrałaś? Dziewczynka nieśmiało kiwnęła głową. - Masz oko do kolorów. Teraz przysłuchiwali się im już wszyscy - i kupcy, i ich klienci. Niektórzy nawet podeszli bliżej. Ale nie za blisko. Jedno ostre spojrzenie Therana wystarczyło, by nie przekraczali pewnych granic. - Planujesz to sprzedać, kiedy skończysz? — spytała Cassidy. Wśród plebejuszy powstało napięcie, uczucie tak silne, że Vae aż zawarczała. - Bo co? - zapytał ostro mężczyzna. - Ponieważ chciałabym to kupić - wyjaśniła zdumiona Cassidy. - Jak mówiłam, to świetna robota. T a k i tradycyjny wzór spodoba się mojej matce, więc chciałabym j e j to kupić na W i n s o l . O ile oczywiście zostanie do tego czasu ukończone - dodała, znów zwracając się do dziewczynki. Mała tkaczka ponownie kiwnęła głową. - Z radością uczynimy ci z tego prezent - powiedział mężczyzna. Mało się nie udławił tymi słowami, pomyślał Theran, słysząc złość i gorycz człowieka, który od wielu lat zmuszany był do ofiarowywania takich „prezentów", by zapewnić bezpieczeństwo swojej rodzinie. Cassidy wyprostowała się z godnością. - Nie ma mowy. Jeśli ta tkanina przeznaczona jest na sprzedaż, powinieneś na niej zarobić. Zresztą, nie ty o tym decydujesz. To sprawa między mną a tą młodą damą. Kiedy przyniesie gotową tkaninę do rezydencji, usiądziemy i porozmawiamy o cenie. - 324 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Plebejusze w moim domu? Nigdy! Krew aż wrzała w żyłach Therana. Równocześnie zobaczył, że mężczyzna blednie z przerażenia, i zaczął się zastanawiać, jaki los spotykał plebejuszy, którzy trafiali do rezydencji. — Umowa stoi? - spytała Cassidy, wyciągając rękę. Dziewczynka spojrzała na ojca, tak skołowana i zdenerwowana, że nie wiedziała, co robić. Ty p o d a ć t e r a z ł a p ę - wyjaśniła jej Vae. - Tak l u d z i e zawierać u m o w y . Zaskoczone spojrzenia plebejuszy skierowały się tym razem na Sceltie. Ja l u b i ć to l u d z k i e s z c z e n i ę - oświadczyła Vae, machając ogonem. Ono ładnie pachnieć. Kobieta zasłoniła usta ręką. Oczy jej się śmiały. Mężczyzna wyglądał tak, jakby ktoś mu dał po głowie. — Znam to uczucie - mruknął Theran. W oczach mężczyzny pojawiło się lekkie rozbawienie. Widząc zmianę nastroju ojca, dziewczynka, wyraźnie zafascynowana psem, podała rękę Cassidy, przypieczętowując układ. Ten symboliczny gest, Ciemności niech będą dzięki, zakończył odwiedziny. Cassidy życzyła wszystkim dobrego dnia i ruszyła do bryczki. Uśmiechnęła się do Therana, kiedy ją dogonił, jakby nie zaszło tu nic niezwykłego. Po chwili sam uświadomił sobie, że nie zaszło. Na pewno nie w jej odczuciu. Cassidy nie pierwszy raz kupowała coś od plebejuszy. Jakim miejscem musiało być Dharo, skoro Królowa robiła sprawunki w plebejskiej wiosce? A może Cassidy ze swoim Różowym nie czuła takich dysproporcji społecznych jak Krwawi noszący Ciemniejsze Kamienie? Theran nie potrafił tego powiedzieć. Nie był nawet pewien, czy chce poznać odpowiedź na to pytanie. Będzie musiał jednak poinformować resztę Pierwszego Kręgu o zdolnościach Królowej do czynienia rzeczy niezwykłych. Nagle rozległo się nerwowe warczenie Vae. To było jedyne ostrzeżenie, nim dał się słyszeć pełen bólu krzyk dziecka i ryk wściekłego mężczyzny. Theran instynktownie obrócił się, by stawić czoła zagrożeniu. Kiedy zobaczył dwóch nastoletnich wojowników, stojących kilka kroków od straganu tkacza, zawahał się jednak. - 325 -
- A N N E BI S H O P -
Ale Cassidy się nie wahała. Pędem ruszyła z powrotem w kierunku plebejskiej rodziny. Theran - i strażnicy - poczuli nagłe uderzenie Różowej mocy i zobaczyli, j a k jeden z nastoletnich wojowników upada, zbity z nóg. Drugi zachwiał się pod ciosem, ale nosił Letnie Niebo i mógł zaabsorbować większość uderzenia Cassidy. Różowe osłony uniosły się przed plebejuszami. Różowe osłony objęły Cassidy, która przywołała pałkę o okrągłej główce i stanęła w pozycji bojowej. — Ty suko! - ryknął mężczyzna biegnący w ich kierunku. Musiał być ojcem młodych wojowników. — Ja ci pokażę, ty suko! Na ognie piekielne. T h e r a n postąpił krok w stronę Cassidy, zamierzając odciągnąć ją stamtąd. Nie powinna się wdawać w walkę, ponieważ nie była to walka Krwawych z Krwawymi. Jednak wówczas Vae rzuciła się na mężczyznę i Theran ze zdumieniem zobaczył, jak mała suczka, która znała swój Fach, przewraca na ziemię dorosłego wojownika. Usłyszał też trzask kości, kiedy jej szczęki, wzmocnione mocą Purpurowego Zmierzchu, zacisnęły się na przedramieniu mężczyzny. Chłopak z Letnim Niebem rzucił się na Cassidy, a Theran przeżył kolejny szok, kiedy ta wyszczerzyła zęby i odparła atak za pomocą pałki z taką siłą, że zdołała przebić się przez osłony silniejsze od własnych. Vae znów stanęła u boku Cassidy i zamknęła wokół nich obu osłony z Purpurowego Zmierzchu. Theran? Theran! Książę? To j e d e n ze s t r a ż n i k ó w . Co mamy robić? Niech go szlag, jeśli wiedział. Przede wszystkim nie powinni byli się pakować w to starcie. Oczywiście, że czujesz krew, ty kretynko, pomyślał Theran. Poszarpałaś temu
człowiekowi
rękę.
Cassidy obejrzała się za siebie, po czym krzyknęła: - SHIRA! Wzmocniony Fachem głos zapewne nie dotarł aż do posiadłości, ale na pewno wstrząsnął Krwawymi mieszkającymi wokół miasta. - 326 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Zraniłaś moich chłopców! - krzyknął starszy wojownik, poderwawszy się z ziemi. Przyciskał do tułowia złamaną rękę. - Zranili dziewczynkę - warknęła Cassidy. - Plebejska dziwka - odwarknął wojownik. - Dziewczynka. Jestem tu Królową, a ona należy do mnie. Nikt nie śmie tknąć nikogo z moich. - Królową, powiadasz? Nie masz dość mocy, żeby być Królową, ty suko z Różowym Kamieniem! - Chcesz się założyć? - Cassidy poprawiła postawę. - Chcesz się bić?' Dobrze, zakończmy to tu i teraz. Wojownik zawahał się. Theran poczuł, jak strażnicy cofają się, wstrząśnięci. I ujrzał, j a k wszystko, na co miał nadzieję, rozpada się w gruzy przez głupotę Cassidy. Ujrzał Graya, załamanego po jej stracie, ponieważ ta idiotka na pewno nie przeżyje walki. Cassidy i Vae przeciwko trzem wojownikom? Nawet ranni mogli rozerwać je na strzępy. Nienawidził jej. W owej chwili, choć wiedział, co powinien zrobić, i dławiła go ta wiedza, z całego serca jej nienawidził. Dokonał jednak wyboru i wkroczył na pole walki. - Jeśli chcesz to zakończyć, śmiało - zwrócił się do wojownika. - Ale nie z nią będziesz miał do czynienia. Będziesz walczył ze mną. - I ze mną. - Wzrokowa osłona spadła z Ranona i stanął po lewej stronie Cassidy, a jego shaladorski miecz błysnął w słońcu. - Z nami - powiedział Archerr, również wyłaniając się spod osłony i stając za trzema wojownikami. Kolejni mężczyźni zrzucali osłony. Migotały kolejne miecze. Prócz Powella i Talona przybył cały Pierwszy Krąg. Jakim c u d e m . . . ? - spytał Theran Ranona. Vae nas w e z w a ł a . Gorzki gniew, jaki wyczuł w głosie Shaladorczyka, dał mu jasno do zrozumienia, że zdaniem Ranona wezwanie dworu do obrony Królowej należało do obowiązków Pierwszej Eskorty. I taka była prawda. - Potrzebna mi Shira — powiedziała Cassidy, rzucając okiem na Ranona. - Jestem. Opuść osłonę, Cassidy, żebym mogła zająć się dziewczynką. - 327 -
- A N N E BI S H O P -
Kolejne osłony, wiele warstw osłon wyrosło wokół Cassidy i niewielkiego terenu, na którym stała, tuląc się do siebie, rodzina plebejskich tkaczy. Postawili je Książęta Wojowników, którzy służyli Królowej. Jednak nie było wśród nich mocy Zielonego. Nie była już potrzebna. Gdyby dodał ją teraz, to by było jak kłamstwo. - Możesz już opuścić osłonę, pani - powiedział Ranon. Różowa osłona za Cassidy zniknęła. Shira podbiegła do dziewczynki, która nadal zawodziła z bólu. - Pozwól, że spojrzę. - Odciągnęła dłonie dziecka od twarzy. - Jestem Uzdrowicielką. Pomogę ci... - Shiro? - spytała Cassidy. - Na ognie piekielne - odparła Shira. Potem spojrzała na matkę dziewczynki. - Pomóż mi. Chodź, kochanie, chodź tu z nami. - Zaprowadziła małą za stragan, gdzie rozpostarty był daszek chroniący przed słońcem. Pod nim stał stół i kilka krzeseł. - Shiro? - powtórzyła Cassidy. - Daj mi pracować! Jest źle, pomyślał Theran, wiedząc dobrze, co wróży ten ton głosu u Uzdrowicielek. - Uzdrowicielka powinna oglądać teraz moją rękę, a nie twarz jakiejś dziwki - powiedział starszy wojownik. - J e ś l i to on rzucił kamieniem, z radością zajmę się jego ręką! - zawołała Shira. - I obiecuję, że niewiele z niej zostanie, kiedy skończę. Wszyscy mężczyźni, nawet Ranon, przyjęli jej słowa z zaskoczeniem. Cassidy tylko kiwnęła głową. - To załatwia sprawę - mruknął wojownik. - My już pójdziemy. - Mylisz się. Sprawa nie jest załatwiona - oświadczyła Cassidy. Wszystko ma swoją cenę, twoja rozrywka również. - Posłuchaj, j a . . . - Wojownik zrobił krok w stronę Cassidy. Uniesiono ostrzegawczo miecze. Cassidy i Vae wyszczerzyły zęby, warcząc ostrzegawczo. - Jaka jest wola Królowej? - spytał Theran. Cassidy podeszła do krosna i przez długą chwilę przyglądała się robocie, nim wreszcie odwróciła się do mężczyzn. - 328 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Tkanina została zniszczona - powiedziała. - Sądząc z zapachu, to koński nawóz zmieszany z innymi nieczystościami. Ponieważ ulice są suche, gnój musiał zostać przygotowany wcześniej i przyniesiony tutaj z konkretnymi, i na pewno złymi, zamiarami. Szybki rzut oka na twarze młodzieńców potwierdził to przypuszczenie. - Ten zniszczony materiał będzie cię kosztował sto złotych marek oświadczyła Cassidy, a w jej oczach błyszczała dzika furia. - Co?! - wykrzyknął wojownik. - Sto złotych marek za takie byle... Warkot Vae przetoczył się ostrzegawczo po całej ulicy. - Sto złotych marek jako rekompensata za zniszczoną pracę i jako kara za nienauczenie synów ogłady. A jeśli chodzi o nich... — Oczy Cassidy skupiły się na dwóch nastolatkach. - Dziesięć dni pracy bez użycia Fachu albo dziesięć batów. - Z chęcią będę trzymał bat, jeśli dojdzie co do czego - powiedział Ranon. - A potrafię sprawić, że mięso ładnie odchodzi od kości. - Shaladorski bękart - zawarczał wojownik. - Skoro tak dobrze znasz się na Shaladorczykach, twoje małe bękarty będą pracować pod nadzorem księcia Ranona - ucięła Cassidy. - Nie waż się obrażać moich chłopców! - Dziesięć dni albo dziesięć batów - powtórzyła stanowczo Cassidy. - Wybieraj. - To niesprawiedliwe, kazać moim chłopcom pracować jak plebejusze - zaprotestował wojownik. - To pozwoli im zrozumieć, jak musi wysilać się ktoś, kto nie posiada Fachu, żeby czegoś dokonać. Wybieraj. - Nie masz prawa! - krzyknął wojownik. Coś w powietrzu. Coś delikatnego, co pod wpływem każdego wypowiedzianego słowa naprężało się jak struna, która zaraz pęknie. A jeśli pęknie... Theran stanął u boku Cassidy. - To jest Królowa Dena Nehele. Jej wola stanowi tu prawo. Otrzymałeś wybór, wojowniku, a Pierwszy Krąg Królowej jest tego świadkiem. I niech mi Ciemność dopomoże, ja również nim jestem. - Dziesięć dni pracy - wykrztusił wojownik. - Przyniosę złote marki, kiedy... - 329 -
- A N N E BI S H O P -
- Nie - powiedziała Cassidy. - Wy trzej macie zakaz wstępu do dzielnicy plebejuszy. Jeśli przyjdziecie tu znowu, zostaniecie wygnani z Dena Nehele. Strażnicy wstrzymali oddech. Nawet Książęta Wojowników, którzy ją wspierali, byli wyraźnie zaskoczeni. - Zgłosisz się do Zarządcy Dworu i jemu wręczysz zapłatę - powiedziała Cassidy. - Nie mam tyle naraz — zaprotestował wojownik. - Więc ustalisz z nim warunki. A jeśli ich nie dotrzymasz, Pierwszy Krąg pojawi się na twoim progu, żeby poznać powody. A potem odbiorą zapłatę w taki sposób, jaki uznają za stosowny. O M a t k o N o c , C a s s i d y . W ł a ś n i e m u p o w i e d z i a ł a ś , ż e K s i ą ż ę t a Woj o w n i k ó w m o g ą b e z k a r n i e r o z e r w a ć go na s t r z ę p y - jęknął Theran na psychicznej nici. Spojrzała na niego, w jej oczach nadal była furia. Nie znał tej kobiety. Nie znał tej Królowej. Zrozumiał jednak z zimną pewnością, że jest właśnie świadkiem stosowania Starych Obyczajów Krwawych i że w tych samych okolicznościach Książęta Wojowników z Kaeleer nie zawahaliby się wypełnić woli Królowej. Po raz pierwszy zaczął się zastanawiać, czy wprowadzanie Starych Obyczajów w Dena Nehele nie było przypadkiem błędem. - Jeszcze jedno. - Cassidy popatrzyła na dwóch nastoletnich wojowników, po czym skupiła się na tym, który nosił Letnie Niebo. - Jeśli dziewczynka straci oko z powodu kamienia, który rzuciłeś, ty stracisz rękę. To sprawiedliwość Królowej. - Sprawiedliwość Królowej! — rozległ się okrzyk, zawołanie bojowe. A Theran usłyszał własny głos, wykrzykujący wraz z innymi. Wojownicy przestali walczyć. Nie sądzili już, że zdołają się jakoś wykpić od odpowiedzialności za to, co zrobili. Wokół nich zebrali się drapieżnicy, powstrzymywani tylko przez Królową. Wieczorem nikt w mieście nie będzie miał wątpliwości, że ci Książęta Wojowników należą do Królowej. - Książę? - powiedział strażnik, który pilnował bryczki. - Książę Ranon jest zastępcą Dowódcy Straży. - Theran wskazał głową Ranona, po raz pierwszy uznając tę prawdę. - 330 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Odprowadźcie tych trzech do domu - zwrócił się Ranon do strażnika. - Książę Archerr pójdzie z wami. Strażnik spojrzał na Cassidy. - Poinformuję innych o rozkazie Królowej. Dopilnujemy, żeby ci wojownicy nie wrócili do plebejskiej dzielnicy. Wojownicy zostali odprowadzeni. - Pani? Na dźwięk głosu Shiry wszyscy się odwrócili. Cassidy spojrzała na Uzdrowicielkę, a potem za nią. - Kamień trafił blisko oka, ale go nie uszkodził, choć nie mam jeszcze stuprocentowej pewności, że nie spowodował żadnych obrażeń - powiedziała Shira. - W oku było dużo błota i piasku, a poza tym kamień rozciął skórę. Oczyściłam wszystko i nałożyłam na ranę pierwsze uzdrawiające balsamy. Dałam też dziewczynce środek nasenny. Matka dostanie porcję na zapas, bo rana będzie boleć, a sen jest w tej chwili dla małej najlepszy. Wrócę tu jutro rano, żeby przeprowadzić dalszą część uzdrowienia. Plebejusz zbliżył się nieco. - Pani, gdybyśmy sprzedali ten materiał na rynku, wycenilibyśmy go na pięćdziesiąt srebrnych marek i bylibyśmy szczęśliwi, gdybyśmy dostali trzydzieści. - Dziś jest wart sto - stwierdziła Cassidy. Theran poczuł, że zadrżała. To było jedyne ostrzeżenie, nim nogi się pod nią ugięły. Chwycił ją pod ramię. Ranon natychmiast złapał pod drugie. - Krzesło! - nakazał synowi plebejusz. Chłopak skoczył pod daszek i wrócił z krzesłem. Posadzili na nim Cassidy i pochylili jej głowę między kolana. - Jesteś ranna? - spytała Shira. - Czy ona jest ranna? - Słabo mi - jęknęła Cassidy. - Nie podnoś głowy - nakazał Theran, wyjmując jej z dłoni pałkę. - Nigdy nikogo nie zaatakowałam - wyjaśniła. - Lucivar uczył mnie używać pałki, bo powiedział, że nie mam odpowiedniego temperamentu do noża. Dużo ćwiczyłam - Lucivar się przy tym wciąż upierał, bo to było dobre ćwiczenie i wymagało samodyscypliny. Ale nigdy wcześniej - 331
-
- A N N E BI S H O P -
nikogo nie uderzyłam. Może poza moim bratem Claytonem, ale to co innego. - Nic nie widzę - powiedziała Shira. - Co jej jest? - Szok po pierwszej walce - mruknął Ranon. - Nic j e j nie będzie. Jest tylko roztrzęsiona. - Mam coś, co może pomóc - oświadczył plebejusz. Theran i Ranon wymienili spojrzenia. Obaj wiedzieli, że to „coś" pędzone było w kotłach i kosztowało dużo mniej niż wódka, na którą człowiek nie musiał przynosić własnych naczyń. To ją u s p o k o i - stwierdził Ranon na psychicznej nici. - Dziękujemy - powiedział Theran i ruszył za plebejuszem. Flaszka znajdowała się wśród dzbanów z wodą i herbatą. Mężczyzna napełnił filiżankę do połowy i postawił ją na spodeczku. Potem rzucił okiem na Therana i dolał jeszcze trochę. Theran przyjął filiżankę i upił łyk. Miał wrażenie, że oczy wyjdą mu z orbit. - O Matko Noc - wyrzęził. - Tak, to dość ostre - zgodził się plebejusz. Kiedy Theran zaniósł filiżankę Cassidy, ta powąchała zawartość, ale nawet nie skosztowała, póki Shira nie warknęła: - Masz to wypić albo przyrządzę ci coś, co będzie smakować jeszcze gorzej. Wtedy Cassie jednym haustem opróżniła filiżankę. Jej gardło, wbrew obawom, nie zapłonęło, a płuca nie eksplodowały. Theran sam nie wiedział, czy powinien ją za to podziwiać, czy raczej się jej obawiać. - Dajcie mi chwilę. Sprawdzę, co z dziewczynką - powiedziała Shira. - Potem pojadę z wami i pomogę odstawić panią Cassidy do domu. - Niiisssminiieeejest - zapewniła Cassidy. - Jasne - parsknął Theran i podniósł ją z krzesła. Vae rozłożyła się na siedzeniu bryczki i wyglądała na całkiem zadowoloną z siebie. Theran opuścił Zieloną osłonę chroniącą sprawunki. - Do tyłu - polecił. Marudziła nieco, ale przeszła posłusznie za siedzenie. Krążyła w powietrzu wokół pakunków, aż znalazła miejsce odpowiedniej wielkości dla Sceltie i położyła się tam, wzdychając ciężko. - 332 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Cassidy sprawiała więcej problemów, ponieważ wódka i walka osłabi ły jej koordynację do tego stopnia, że trudno było ją utrzymać. Wreszcie jednak Theran zdołał posadzić Królową na siedzeniu i owinął ją Zieloną osłoną, żeby nie wypadła z bryczki. Kiedy odwrócił się, żeby sprawdzić, co zatrzymuje Shirę, zobaczył, że Ranon rozmawia z Uzdrowicielką, i w tym momencie przed nim samym nagle wyrósł plebejusz. - Muszę ci coś powiedzieć - oświadczył mężczyzna. Theran zesztywniał. - Mów zatem. - To, co dziś zaszło... To, co zrobili ci chłopcy... To się zdarzało już wcześniej. Nie mnie i mojej rodzinie, ale innym. Kiwnął głową. - Już dawno nikt nie zobaczył w nas ludzi, kogoś więcej niż niskie istoty. Theran ponownie kiwnął głową, nie wiedząc, co powiedzieć ani do czego zmierza ten człowiek. - Walczyłem w powstaniach plebejuszy. - Ja również — odparł Theran. Mężczyzna popatrzył na bryczkę. - Gdyby dwa lata temu był tu ktoś taki jak ona, być może nie poczulibyśmy zewu walki. Chciałem tylko, żebyś to wiedział. Theranowi ścisnęło się gardło. Gdzieś w środku, coś go zabolało. Uniósł dłoń na pożegnanie, po czym wsiadł do bryczki. Chwilę później dołączyła do niego Shira i razem ruszyli w drogę powrotną. Ranon towarzyszył im z tyłu jako eskorta. - Ekscytujący dzień - stwierdziła Shira. - Tak — odparł Theran. Za dużo wrażeń naraz. Za dużo rzeczy do przemyślenia. I nie był do końca pewny, co powinien w związku z nimi czuć.
- 333 -
DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ Kaeleer Daemon przełożył drewnianą skrzynkę do jednej ręki i zapukał do drzwi chatki. Rozumiał, dlaczego Jaenelle wolała czekać w samotności. Czarownica nie byłaby zeszłej nocy łatwym towarzyszem, nie przyniosłoby jej też ulgi towarzystwo kobiet zebranych wokół Marian. Lucivar postawił eyrieńskich wojowników w stan gotowości, a dla kobiet było to wystarczające ostrzeżenie. Wojownicy natychmiast zorientowali się w sytuacji, gdy ujrzeli, że Yaslana udaje się do Stołpu uzbrojony i z podniesioną osłoną. Jeśli w Ebon Askavi wybuchnie walka między trzema najsilniejszymi Książętami Wojowników w Królestwie, wstrząśnie to całą doliną. A może nawet więcej niż wstrząśnie. Więc eyrieńskie kobiety zebrały się, żeby dotrzymać towarzystwa Marian i zabawiać Daemonara. Czekały. Jednak Królowa wolała czekać w milczeniu, w samotności. Ponieważ gdyby poczuła potrzebę odzyskania mocy, z której zrezygnowała, przeraziłaby ich wszystkich. Daemon nie był pewien, kto otworzy mu drzwi, i zaczął się martwić, kiedy nie odpowiedziała. W końcu jednak drzwi otworzyły się i stanęła w nich Jaenelle, przyglądając mu się tymi udręczonymi szafirowymi oczami, które zawsze widziały zbyt wiele. — Dlaczego pukasz? - zapytała. W jej postawie widoczne było napięcie. Słyszał je też w jej głosie. — Ponieważ to twoje prywatne miejsce. Tak jak drzwi do jego sypialni w Pałacu. Odprężyła się i skinęła głową, uznając jego wyjaśnienie. — Co przyniosłeś? — Kochającego mężczyznę - i śniadanie. Jej usta zadrgały, walczyła z uśmiechem. — W takim razie wejdź, proszę, książę. - 334 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
T a k cieszył go jej widok, że nie próbował powstrzymać uśmiechu. Miała cienie pod oczami - świadectwo nieprzespanej nocy, a włosy stei czały jej we wszystkie strony, przez co wyglądała jak niechlujny przyblę da... ubrany w wygodne spodnie i jedną z jego jedwabnych koszul. Pieprzyć śniadanie, pomyślał, stawiając skrzynkę na stole. Poskubię ją lepiej przez godzinkę czy dwie. Jednak wtedy Jaenelle zajrzała do skrzynki, a w brzuchu zaburczało jej tak głośno, że uznał konieczność zmiany priorytetów. - Skąd to masz? - spytała. - Kiedy odstawiłem Lucivara do domu, wpadłem do tawerny. Masz tam placek z mięsem, zapiekankę warzywną i owoce. - Tawerna jest zwykle o tej porze zamknięta. Zawahał się przez chwilę. Powinna mieć świadomość nastrojów panujących wśród Krwawych w Riadzie. - Właśnie zamykali, kiedy przyszedłem. - T a k naprawdę Merry i Briggs w ogóle nie zamknęli tawerny na noc, ponieważ wiele osób potrzebowało miejsca, gdzie mogliby się zebrać dla pocieszenia. Sięgnął do skrzynki po placek z mięsem. - Trzeba to trochę podgrzać. Położyła dłonie na jego rękach, powstrzymując go. - Daemonie, dlaczego nie mówisz mi tego, co trzeba powiedzieć? Jedzenie smakuje lepiej, gdy żołądek jest spokojny. Wyjął ręce ze skrzynki i wsunął do kieszeni spodni. Chciał ją przytulić, ale wolał oddzielić się od niej stołem. - Jestem synem swego ojca — powiedział. Przekrzywiła głowę. - To nie powinno być dla ciebie zaskoczeniem, książę. Jesteś kimś więcej niż jego synem. Jesteś jego odbiciem. - Tak, jestem. Ale mimo wszystkich rzeczy, jakie uczyniłem, nigdy nie było to dla mnie tak oczywiste jak ostatniej nocy. Odetchnął głęboko, powoli wypuszczając powietrze z płuc. Zmieniali się z Lucivarem. Jeden czuwał, a drugi odpoczywał - i podczas jednej z tych zmian, kiedy odtworzył sobie w myślach swój taniec z Saetanem, przyznał sam przed sobą trudną prawdę. - Zeszłej nocy zobaczyłem człowieka, który zniszczył całą rasę, - 335 -
- A N N E BI S H O P -
i zrozumiałem coś o sobie. We mnie też jest taka wściekłość, Jaenelle, choć nie ma jej w Lucivarze. Jestem zdolny uczynić to, co Saetan uczynił z Zuulamanem, ale w przeciwieństwie do mojego ojca nie musiałbym być pogrążony w rozpaczy ani szaleć z wściekłości, żeby to zrobić. Gdyby odpowiednio mnie sprowokowano, byłoby mnie stać na taki czyn. - Wiem. Daemon, zaskoczony, milczał. Kiedy ją poznał, te szafirowe oczy przejrzały go na wylot i podjęła w jego sprawie pewne decyzje, dokonała osądu. Czy wiedziała wtedy, mając zaledwie dwanaście lat, j a k wielkie są pokłady jego temperamentu, jaki potencjał niszczenia w nim drzemie? Zapewne. - A jednak mnie kochasz - powiedział. - Pomimo tego, kim jestem. Jaenelle obeszła stół, stanęła przy mężu i ujęła w dłonie jego twarz. - Nie, Daemonie. Kocham cię z powodu tego, kim jesteś. Z powodu wszystkiego, czym jesteś. W tej chwili jesteś przewrażliwiony, co zrozumiałe, i dostrzegasz tylko jedną prawdę, a nie widzisz reszty. Natomiast ja widzę całość i nie pozwolę ci zbyt długo skupiać się na tym jednym aspekcie twojej natury. Wziął ją w ramiona. - Czy ty wiesz, jak bardzo cię kocham? Jak bardzo cię potrzebuję? Objęła go za szyję. - Może mi to pokażesz... Zaburczało mu w brzuchu. - ...po śniadaniu? — dokończyła ze śmiechem. Zjedli, zdrzemnęli się, kochali się. Kiedy podgrzewali na obiad resztki śniadania, Daemon powiedział: - Twój pomysł był świetny. Tak na wypadek, gdybyś chciała wiedzieć. - Pomysł? - spytała Jaenelle, stawiając na blacie dwa talerze. - Żeby Lucivar postawił taki warunek. Rzuciła mu zdumione spojrzenie. - Powiedziałam Lucivarowi, że musi szturchnąć Saetana, żeby przypomniał sobie o swojej rodzinie. Ty byłeś w stanie doprowadzić go do granicy Wykrzywionego Królestwa, ale dopiero takie przypomnienie mogło go skłonić do jej przekroczenia. Daemon roześmiał się. - 336 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
- Cóż, to był świetny blef, zagrozić wpuszczeniem Daemonara bez nadzoru do biblioteki. Jaenelle upuściła widelec. - Lucivar zagroził Saetanowi czym? Daemon odwrócił się od pieca i przyjrzał się jej pobladłej nagle twarzy. - To był blef, prawda? - spytał, czując, jak krew odpływa mu z twarzy. - Nigdy bym nie potraktowała tatusia w ten sposób. - Na ognie piekielne... - Daemon? Daemon! W jednej chwili stał przy piecu, w następnej siedział na podłodze, a Jaenelle klęczała obok niego. - To nie był twój pomysł? - spytał słabo. Pokręciła głową. - Ale Lucivar jest Eyrieńczykiem. - Wiem - odparła. - I nosi Szaroczarny Kamień. - Wiem. - Eyrieńczycy nigdy nie blefują. Opadła na podłogę obok niego. Siedzieli tak przez kilka minut. - Czy Saetan uważa, że to był blef? - spytała wreszcie. - Na pewno. Kiedy się obudził, uznał, zresztą tak j a k ja, że kazałaś Lucivarowi to powiedzieć. - Och! Zastanawiali się nad tym przez kolejne kilka minut, a obiad stygł na blacie. - Więc - powiedziała w końcu Jaenelle. - Jak myślisz, ile powinniśmy odczekać, nim mu to wyjaśnimy? Skoro ma się dzieci dorównujące ci temperamentem, trzeba się pogodzić z faktem, że czasami będą ci dokuczać jak wrzód na tyłku. - Dajmy mu ze dwa dni - powiedział. - Wtedy nie będzie się niczego spodziewał. - To podłe - stwierdziła Jaenelle. - Podoba mi się. Wyobrażając sobie wyraz twarzy Saetana, kiedy odkryje, że pomysł z Daemonarem i biblioteką był autorstwa Lucivara, a nie Jaenelle, Daemon objął ją mocno, osunął się wraz z nią do pozycji leżącej i zaczął się śmiać.
- 337 -
TRZYDZIEŚCI Terreille Shira weszła do gabinetu Zarządcy i pokręciła głową w odpowiedzi na jego milczące pytanie. - Nie otwiera, a Vae mówi, że nadal nie chce z nikim rozmawiać. - Dlaczego? - spytał Gray, obejmując się ramionami. — Nie zrobiła nic złego! - Walczyła - wyjaśnił Theran. - Każdego to rozstraja, a już szczególnie Królową. Twarde spojrzenie Ranona i równie twardy wzrok Talona, który specjalnie przeciągał udanie się na spoczynek, by wysłuchać porannego raportu. Odkąd trzy dni temu wrócili z miasta, Cassidy nie wyszła ze swoich apartamentów, twierdząc, że jest rozstrojona po walce - walce, którą Theran mógł zakończyć, nim się w ogóle zaczęła. Powinien był zakończyć. Talon dał mu to boleśnie jasno do zrozumienia, kiedy usłyszał, co się stało. Natomiast Gray... Ponieważ dwaj młodzi wojownicy pracowali w rezydencji, by spłacić swój dług, Gray zmienił się w bezlitosnego nadzorcę i Ranon musiał pilnować nie skazańców, ale jego. Tymczasem Theran nie wiedział, co myśleć, nie wiedział, co robić. Cassidy nic się nie stało, nie została ranna. Była wstrząśnięta, to oczywiste, ale nie ranna. Tylko że nie wyszła od tamtego czasu ze swojego apartamentu i z nikim nie rozmawiała. Nawet z Grayem. Na ognie piekielne, co ona sobie myśli?
• • • Cassidy przesuwała palcami po okładkach dzienników, jakby ten dotyk mógł sprawić, że mądrość przeniknie z kart wprost do jej umysłu. - 338 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Ukrywała się w swoich pokojach od trzech dni. Nadszedł czas, by to zakończyć. Czas zrobić to, co należy. Lia w tych dziennikach odsłoniła swoje serce, ale Cassidy nie znalazła tu nic, co pomogłoby Królowej, która nie należała do tego terytorium. I nigdy nie będzie należeć. Wstrząsnęła swoim dworem, wstrząsnęła Krwawymi w mieście. Na ognie piekielne, wstrząsnęła nawet plebejuszami, występując w ich obronie. Jak mogła myśleć, że zdoła rządzić tymi ludźmi, skoro widziała wszystko tak odmiennie niż oni, skoro myślała zupełnie inaczej? Jak mogła sądzić, że któryś z nich przyjmie jej sposób myślenia? Nie była Lią. Nigdy nie będzie Lią. — Ż a ł u j ę , że nie z n a l a z ł a m dzienników z okresu, kiedy byłaś w moim wieku - powiedziała, odkładając tomy na nocny stolik. - Żałuję... Otworzyła pudełko na biżuterię i wyjęła wszystkie ozdoby. Wspomnienia. Pamiątki rodzinne. Talizmany życia pełnego miłości. Odda to wszystko Theranowi razem z dziennikami - i swoją rezygnacją. Tym razem nie będzie czekać, aż decyzję podejmie dwór. Zwolni tych ludzi z wymuszonej lojalności i wróci do domu, nim korzenie, które zaczęła tu zapuszczać, staną się mocniejsze. Nim odejście zacznie boleć równie mocno jak pozostanie. Włożyła ozdoby z powrotem do pudełka, jedną po drugiej. Czy Theran pozwoli jej zatrzymać jedną na pamiątkę? Czy będzie miała odwagę poprosić go o to? Dolna warga zaczęła jej się trząść, a do oczu napłynęły łzy. Zacisnęła mocno usta, by powstrzymać ich drżenie, i zamrugała szybko. Po prostu idź i to załatw. Podniosła pudełko, zamierzając postawić je na biurku, kiedy będzie pisała list rozwiązujący dwór. Nagle usłyszała trzask, denko pudełka odpadło, a ozdoby wysypały się na łóżko. - Na ognie piekielne - mruknęła, kręcąc głową. Kolejna rzecz, której nie potrafi zrobić porządnie. Kiedy podniosła denko, żeby zobaczyć, czy da się naprawić szkodę, stwierdziła z zaskoczeniem, że jest zrobione z dwóch cienkich warstw drewna. A między nimi ukryty jest papier. Wyjęła zwitek i rozłożyła go. Jej oczom ukazała się mapa - i kolejny klucz. - 339 -
- ANNE BISHOP-
• • •
Tu p a c h n i e ć b r z y d k o . - Vae przylgnęła do nogi Cassidy. - Wiem. Psychiczny zapach był wystarczająco okropny. Wolała sobie nie wyobrażać, co poza nim czuje pies. Poddasze było cmentarzyskiem mebli. Większość, na ile mogła stwierdzić, była w dobrym stanie, ale zapach psychiczny, jaki zaabsorbowało drewno - ból, rozpacz, radosne okrucieństwo - zapewne osiągnął taki stan nasycenia, że nikt nie mógł z nimi wytrzymać w jednym pokoju. Przeniesienie mebli na strych usunęło je z pola widzenia, ale nie oczyściło domu. Ciężar emocji wywierał presję na wszystkich, którzy tu mieszkali, i nie wiedzieli zapewne, dlaczego czują coś takiego. Skąd mieliby wiedzieć? - pomyślała Cassidy. Theran i jego rodzina wrócili do Szarej Przystani na krótko przed sprowadzeniem jej tutaj, reszta dworu nie mieszkała tu wcześniej, a służący zapewne tak przywykli do tych uczuć, że zupełnie nie zwracali już na nie uwagi. A przecież można było to zmienić. Istniały zaklęcia oczyszczające, które były w stanie usunąć osad psychiczny. Shira pewnie znała niektóre z nich, a jeśli nie, Cassidy mogła poprosić Jaenelle, by udzieliła odpowiednich wskazówek Czarnej Wdowie. - A jeśli to nie podziała, trzeba będzie je spalić - mruknęła do siebie. O g i e ń ? - Sceltie najwyraźniej uważała, że to doskonały sposób na pozbycie się wstrętnych zapachów. - Nie tutaj. - Cassidy przykucnęła i wyciągnęła klucz. Skoro Vae była w stanie wytropić skrytkę pod łóżkiem po zapachu klucza, może znajdzie i tutaj to, co ten klucz otwiera. - Szukamy rzeczy, do której pasuje ten klucz i która tak samo pachnie. Vae powąchała klucz. Niewiele z a p a c h u , n a w e t j a k d l a k r e w n i a k a . Cholera. Cóż, nie spodziewała się, że będzie łatwo. - Chodź. Poszukamy początku drogi. Szara Przystań była wielką rezydencją, więc na strych prowadziło kilka wejść, a mapa - przypadkiem lub celowo - nie miała zaznaczonych - 340 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
kierunków. Cassidy była zgrzana i zakurzona, a w ogon Vae wplątała się masa pajęczyn, zanim wreszcie znalazły wejście, które przypominało punkt startowy zaznaczony na mapie. Oczywiście o ile przez ostatnie kilka wieków nie zamurowano tu ani nie wybito żadnych okien, ani nie dokonano innych istotnych zmian w konstrukcji domu. Mapę wykonano na wiele lat przed przyniesieniem tu tych mebli. Cassidy pochyliła dokument w stronę światła, żeby odczytać drobny napis biegnący wokół tej części strychu, którą oznaczono jako miejsce ukrycia skarbu. - Musimy znaleźć dużą szafę, obok niej lustro, a przed nim kufer na ubrania. - Rozejrzała się po meblach. - Na ognie piekielne, Lio. Nie przyszło ci do głowy, że przez ten czas ktoś tu wstawi parę rzeczy? Strych był podzielony na części - wewnętrzne ściany nie sięgały dachu, ale dawały coś w rodzaju prywatności. Zapewne były to pozostałości kwater służby. - Mapa podaje liczbę kroków w linii prostej od tego miejsca do skarbu - mruknęła. — Czy te ściany były tu wtedy i Lia uznała, że ten, kto odnajdzie mapę, przejdzie przez nie z pomocą Fachu, czy też zostały postawione później? Cassie? - Czy pójdziemy po prostej, jak pokazuje mapa, przez meble i ściany? - spytała Cassidy bardziej siebie niż Sceltie. Nie. - Vae otrząsnęła się. - Nie iść p r z e z z ł y z a p a c h . Miała rację. Cassidy czuła się zbrukana, nawet stojąc obok tych mebli. Myśl o przejściu przez nie i możliwości, że przylgnie do niej ich zapach, była nie do przyjęcia. - W porządku. Czyli nie będzie łatwo.
• • • - Nie ma j e j u siebie - powiedziała Shira, kiedy przed południem wróciła do gabinetu Zarządcy. Talon udał się już na spoczynek, co przyjęła z nieskrywaną ulgą, ale Powell, Ranon, Theran i Gray wciąż czekali na jej raport. - 341
-
- A N N E BI S H O P -
Gray znów objął się ramionami. - Została uprowadzona? Ostre spojrzenie, jakie rzucił Shirze Ranon, powiedziało jej, że myśli o tym samym. A fakt, że żaden z nich nie zadał teraz tego pytania... Niemal czuła, jak Dena Nehele umiera wokół niej. Pokręciła głową. - Nie ma śladów walki. Nie wyczułam nic złego. - Zawahała się, a potem postanowiła nie wspominać o połamanym pudełku na biżuterię na łóżku Cassidy. Być może była to pamiątka, którą przywiozła ze sobą...? Choć Shira nie do końca w to wierzyła. Miała ochotę przejrzeć jedną z tych książek, które leżały na nocnym stoliku, ale kiedy wyciągnęła rękę, odniosła wrażenie, że jeśli jej dotknie, coś ważnego zniknie, przepadnie na zawsze. Ponieważ nie był to właściwy czas, żeby ich dotykała czy je czytała. Kiedy Czarna Wdowa wyczuwa takie ostrzeżenie, słucha go - szczególnie jeśli jej przyjaciółka znika nagle w tajemniczych okolicznościach. Dlatego otoczyła pokoje Cassidy osłonami i zapieczętowała je. Póki nie dowiedzą się, co się stało z Królową, nie zamierzała ryzykować, że ktoś naruszy tę kruchą równowagę. - Próbowałaś skontaktować się z nią na psychicznej nici? - spytał Theran. A ty? - zadała sobie pytanie Shira. - Nie odpowiada - powiedziała na głos. - Ale ona nie... — Theran rzucił okiem na Graya - ...nie spakowała się? Shira pokręciła głową. Biedny Gray. Ucieczka Cassidy musiała być dla niego najtrudniejsza. Shira widziała, że zaczyna się załamywać, w miarę j a k myśl, że Cassidy mogła zniknąć na dobre, zapuszczała korzenie w jego sercu. - No cóż — powiedziała, usiłując mówić dziarskim tonem, z nadzieją, że nikt prócz Ranona nie odnajdzie w nim troski. - Przynajmniej mamy pewność, że Cassidy nie jest sama. - Jak to? - spytał Ranon. - Nie mogę znaleźć również Vae.
- 342 -
-
P R Z Y M I E R Z E •
C I E M N O Ś C I *
-
•
- Zapewne jeśli pozbywasz się szafy, usuwasz też lustro i kufer mruknęła Cassidy, pocierając czoło brudną ręką i przyglądając się meblom. Dlaczego nie pomyślała o zabraniu wody? Umierała z pragnienia, a Vae dyszała ciężko. Na pewno nie powiem nikomu, że jej nie zabrałam. Lucwar nie będzie na mnie krzyczał, jeśli się nie dowie. Czuła pokusę, żeby się poddać. Krążyły po tym cholernym strychu już dość długo, by kilkakrotnie przeciąć własne ślady. Ale odpowiedź musiała gdzieś tu być. Po prostu musiała. Być z m ę c z o n a , Cassie - poskarżyła się Vae. Czasami rozsądek powinien przeważyć nad głupią potrzebą, żeby zrobić coś dobrze. - Ja również, Vae. Ostatnia próba. Jeśli i tym razem nic nie znajdziemy, zejdziemy na dół i poprosimy kogoś o pomoc. - Może po prostu powinna wyrzucić każde znalezione lustro, kufer i szafę na trawnik, aż znajdzie te właściwe? Theran mógłby jej w tym pomóc. W końcu to jego dziedzictwo, nie jej. Odetchnęła głęboko - i zakrztusiła się wszechobecnym kurzem. Przykucnęła przed kufrem i ze znużeniem wyciągnęła rękę. Niektóre z tych kufrów... Cokolwiek zawierały, było tak złe, że nie mogła się do nich zbliżyć. Ten natomiast... Oczekiwanie. Dziwne uczucie nadziei. Włożyła klucz do zamka i... ...otworzyły się drzwi szafy. - Sprytne. Uchyliła drzwi szerzej, po czym zablokowała je pierwszym lepszym pudłem, żeby się nie zamknęły. Stworzyła kulę ognia czarownicy. - To jest pokój - szepnęła. Cofnęła się i popatrzyła na spiętrzone meble i pudła. Część jest prawdziwa, a część to iluzja? Musiało tak być, ale nie była pewna, czy jej ręce potrafiłyby rozpoznać różnicę, nawet teraz, po tylu wiekach od rzucenia zaklęcia. - Vae, zostaniesz tutaj. Dlaczego? - 343 -
- A N N E BI S H O P -
- Ponieważ jeśli te drzwi się zamkną i zostanę uwięziona w środku, będziesz musiała znaleźć Therana i mnie uratować. Vae usiadła, pomachała potakująco ogonem i kichnęła. - Zobaczmy, co Lia zostawiła dla swoich potomków. Pod dwiema ścianami pomieszczenia stały kufry. Nad nimi wisiały solidne półki, pełne pudeł i toreb - i kolejnych tomów pamiętników. Trzecia ściana, po lewej, miała stojaki na obrazy. Cassidy wyciągnęła pierwszy z nich, zdjęła ochronny pokrowiec i oniemiała na widok portretu Therana. Potem odsłoniła następny obraz i ujrzała tego samego mężczyznę, ale starszego. Obejmował kobietę, która nie była ładna, ale miała swój urok. Jared i Lia. Chciała odsłonić resztę obrazów, chciała godzinami przyglądać się ludziom, którzy nadal stanowili serce tej ziemi. Jednak to Theran i Gray powinni odkryć to wszystko, więc założyła z powrotem pokrowce i zaczęła przeglądać półki, żeby przekonać się, co zostało tu złożone, nim zejdzie na dół i powie wszystkim o swoim odkryciu. Torby pełne złotych i srebrnych monet. Nawet kilka złotych sztabek. Drogie kamienie. Jak oceniła, starczy, by odnowić rezydencję i utrzymać dwór rozsądnej Królowej przez ładnych kilka lat. Wówczas daniny mogłyby posłużyć Prowincjom i wioskom, pomóc Krwawym i plebejuszom odbudować Dena Nehele. Kilka sztuk biżuterii odpowiedniej dla Królowej, starannie ułożonej w pudełkach wyściełanych aksamitem. Pamiątki rodzinne. Naczynia i kubki, bezcenne bardziej ze względu na wartość historyczną niż rzeczywistą. I pudełko, na którym leżała zapieczętowana wiadomość. Do
Królowej
Znalazłaś to, co zostawiłyśmy, żeby niosło pomoc, kiedy będzie najbardziej
potrzebna. Oddaj
to pudełko
dziedzicowi Szarej Przystani.
Kiedy spocznie
w jego
rękach, wszystkie zaklęcia, które chroniły te przedmioty, znikną i każdy będzie mógł znaleźć to miejsce. - 344 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Niech Ciemność ma Cię w opiece, siostro. Dałaś Dena Nehele i mojej rodzinie więcej,
niż sądzisz. Lia *
•
•
- Gdzieś ty, na ognie piekielne, była? - spytał Theran, gdy tylko Cassidy wyszła na taras, szczęśliwa i niewiarygodnie brudna. — Gray zamartwia się o ciebie. A niech to, poczuł ulgę na jej widok! Miał ochotę udusić ją za to, że tak ich wystraszyła, ale równocześnie czuł wielką ulgę. - Czy zdajesz sobie sprawę, że jest już popołudnie, a ty nie dawałaś znaku życia od rana? Pokojówka znalazła tacę ze śniadaniem pod twoimi drzwiami! - Już tak późno? - Wydawała się zdumiona. - Nie zauważyłam. - Gdzieś ty była?! - wykrzyknął. Cofnęła się. - Na strychu. - Po co? I dlaczego nikomu nie powiedziałaś? Byliśmy gotowi zrównać miasto z ziemią, żeby cię znaleźć! - Nie wspominając już, co by było, gdyby musieli poinformować Sadiego, że zgubili Królową. Vae przyłączyła się do nich, tak brudna, że gospodyni dostanie chyba szału, gdy zobaczy, że biega po domu. A ponieważ wiedział dokładnie, kto będzie kąpał Sceltie, jej widok tym bardziej go nie ucieszył. Szczególnie że na niego zawarczała. - A ty - warknął, wskazując na Vae. - Ty nie mogłaś nam powiedzieć, gdzie podziewa się Cassidy? Mielesz bez przerwy ozorem, ale o tym nie mogłaś powiedzieć? Theran parsknął. - Książę... - zaczęła Cassidy. - Cassie! Nie musiał się oglądać, żeby wiedzieć, że to Gray. Nadal patrzył na Cassidy, więc zobaczył, jak jej oczy zaczynają błyszczeć na widok jego kuzyna. - 34S -
- A N N Ę BISHOP -
Cóż, przynajmniej ma odpowiedź na jedno pytanie. - Cassie! - Gray zatrzymał się na skraju tarasu. - Chcę... chcę ci coś pokazać. Uśmiechnęła się do niego. - Ja tobie też. - Ale ja pierwszy - zastrzegł Gray. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Dobrze. Spojrzała na Therana i podała mu kwadratowe, drewniane pudełko, którego wieczko zdobiła pieczęć rodu Szarych. - To dla ciebie. Wziął pudełko, patrząc na nią pytająco. - Znalazłam skarb - wyjaśniła, a j e j twarz błyszczała podnieceniem nawet mimo brudu. - On tam jest, Theranie, razem z całym twoim dziedzictwem. - Postąpiła krok w stronę Graya, po czym odwróciła się. Wyglądasz zupełnie j a k on. To znaczy Jared. Wyglądasz zupełnie j a k Jared. Zaskoczony, patrzył, jak Gray bierze ją za rękę i ciągnie w stronę niespodzianki, którą przygotował w ogrodzie. Talon mówił mu wiele razy 0 tym podobieństwie, ale skąd wiedziała o nim Cassidy?
• • * - Gray, zaczekaj - poprosiła Cassidy. Emanowało z niego zbyt wiele emocji. Nie potrafiła powiedzieć, czy jest szczęśliwy, czy zatroskany, zły czy podniecony. Może wszystko naraz? Co oznaczałoby, że cały dwór będzie na nią wściekły za jej zniknięcie. Zakładając oczywiście, że w ogóle je zauważyli 1 że ich obeszło. Jesteś zmęczona, więc robisz się złośliwa, napomniała się w myślach. - Gray, zaczekaj. Zatrzymał się, ale wyglądał, jakby miał zaraz otrzymać straszny cios. - Pić mi się chce. Czy mogę dostać trochę wody, nim obejrzę niespodziankę? - Skąd wiesz, że to niespodzianka? - 346 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Na ognie piekielne, miała przecież nie wiedzieć! - Ponieważ nie wiem, co chcesz mi pokazać, to musi być niespodzianka. Potarł kciukiem j e j policzek i nagle nastąpiło jedno z tych jego nagłych przejść od chłopca do mężczyzny. - Jesteś ranna? - spytał. - Nie. Byłam na strychu i straciłam poczucie czasu. Nie chciałam cię zmartwić. - Przestraszyłaś mnie, Cassie. To o wiele więcej niż martwienie się. - To prawda. Bardzo mi przykro. Pokręcił głową. - Przez zbyt wiele lat było tutaj tak, że jeśli ktoś znikał, oznaczało to, że już nie wróci. Ze został schwytany albo zabity. Czasami Talon znajdował zwłoki takich ludzi. Zwykle jednak to się nie udawało. - Och, Gray. Znów pokręcił głową. - Dena Nehele nie jest jeszcze bezpiecznym miejscem. Pewnego dnia będzie, ale teraz nadal nie jest bezpiecznie zapuszczać się gdzieś samemu i nie zostawiać żadnej wiadomości. - Zapamiętam. - Będzie mi ciebie brakować, Gray. - Chodźmy po wodę. Napiła się do syta. A potem Gray pompował wodę, a ona zmywała warstwy brudu z twarzy i rąk. Przywołał mały ręcznik i podał jej. W jego oczach było pytanie, którego nie rozumiała. - Zamknij oczy - polecił. Posłuchała, a on objął ją ramieniem i poprowadził przez ogród. - Teraz możesz spojrzeć. Zobaczyła klomb i pierwsza myśl, j a k a pojawiła się w j e j głowie, brzmiała: dom. Potem przyjrzała się uważniej. - Odpowiedniki - wyjaśnił cicho Gray. - Niezupełnie takie same, ale podobne. Nie do końca dom, ale mógłby nim być, gdybyś zechciała zapuścić tu korzenie. A jeśli nie, jeśli nie jesteś w stanie, być może ja mógłbym zapuścić korzenie w Dharo. To był ogród jej matki, a równocześnie wcale nim nie był. - 347 -
- A N N E BI S H O P -
Dopiero po chwili dotarło do niej, co powiedział Gray. - Dharo? - spytała, wreszcie odrywając wzrok od kwiatów. - Chcesz zamieszkać w Dharo? - Chcę być z tobą. Przyciągnął ją do siebie. - Theran cię potrzebuje - powiedziała niepewnie. - A ja potrzebuję ciebie. Wiem, że to dla ciebie niełatwe, ponieważ wszystko tu jest takie inne od tego, co znasz, ale może znajdziemy jakieś wspólne elementy? Czy możemy spróbować, Cassie? Możemy chociaż spróbować? Pocałował ją powoli, głęboko, jakby mu na niej naprawdę zależało. Jakby zależało mu tylko na niej. - Cassie? Zajrzała mu w oczy. Nie do końca mężczyzna, ale j u ż nie chłopiec. Nie wiedziała, czy czeka ich wspólna przyszłość, ale kochała go. Czy miłość nie jest najżyźniejszą glebą? - Chciałabym spróbować - powiedziała, a do oczu napłynęły j e j łzy. - Naprawdę bardzo bym chciała. Niepokój na jego twarzy ustąpił miejsca zamyśleniu. - Czy to są łzy szczęścia? Przytuliła go mocno. - Tak, Gray, to są łzy szczęścia. - Potem cofnęła się, wytarła oczy i jej twarz rozpromienił uśmiech. - A teraz pokaż mi wszystkie rośliny.
• • * Theran patrzył, j a k Gray całuje Cassidy, ale szybko poczuł się j a k podglądacz, więc odwrócił się i otworzył pudełko. Do dziedzica rodu Szarych. Pod zapieczętowanym listem leżał Zielony Kamień. Nadal rezonował psychiką kobiety, która go nosiła, i częścią j e j mocy. T h e r a n uświadomił to sobie, kiedy poczuł, j a k ta moc znika, wykonawszy swoje zadanie. - 348 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Woskowa pieczęć była taka stara, że połamała się, gdy spróbował ją podważyć, ale słowa były czytelne. Do dziedzica rodu Szarych Jeśli to czytasz, masz przed sobą skarb. Nie złoto i klejnoty, choć mam nadzieję, że pomogą Ci one odbudować to, co legło w gruzach, ale Królową, która ma siłę i serce potrzebne do opieki nad ziemią i naszym ludem.
Ten
skarb nie ma ceny. Ale ty to już wiesz. Stało się coś, co dowiodło jej poświęcenia i odwagi a ty stanąłeś wtedy u jej boku. Gdybyś tego nie zrobił, ostatni klucz nigdy nie zostałby
odnaleziony,
i pozostałoby po nim Teraz
a
Dena Nehele
masz szansę przypomnieć sobie,
szansę znów stworzyć silne Masz przed sobą Jared
upadłoby
w ciągu
najbliższej
dekady
tylko wspomnienie.
skarb.
kim
byliśmy jako
ludzie.
Masz
terytorium. Mam
nadzieję,
że
cenisz ją
tak
bardzo, jak
cenił mnie. Niech Ciemność ma Cię w swojej opiece. Lia - Theranie? Talon stał w otwartych drzwiach tarasu, z dala od popołudniowego słońca. Theran miał zbyt ściśnięte gardło, by wydobyć choć słowo, więc po
prostu podał Talonowi list i skupił się na Grayu i Cassidy, którzy obejmowali się, pokazując sobie coś na klombie. - O Matko Noc - powiedział Talon, kiedy skończył czytać. Theran otworzył pudełko. - To Lii - powiedział Talon schrypniętym głosem. - Poznaję go. To Kamień należny jej z urodzenia. - Chciałbym ją widzieć tak, jak on ją widzi - szepnął Theran, znów patrząc na Graya i Cassidy. - Ale nie w romantyczny sposób. On ją kocha i zasługuje na szczęście. Ale ja chciałbym dostrzec Królową, którą on widzi, kiedy na nią patrzy. Królową, którą ty widzisz, kiedy na nią patrzysz. Nie stanąłem u jej boku dla niej, Talonie. Zrobiłem to dla Graya. Zrobiłem to, ponieważ on by nie przeżył, gdyby coś jej się stało. - 349 -
- ANNE BISHOP-
- Mimo to stanąłeś u jej boku. Po raz pierwszy od bardzo dawna ród Szarych wystąpił w obronie Królowej. Myślę, że to wystarczyło. - Talon złożył list i oddał Theranowi. - Co zamierzasz teraz zrobić? Theran zniknął pudełko i list. - Nauczyć się, jak być dobrą Pierwszą Eskortą. - Dla Graya? - I dla Dena Nehele. I dla siebie. Podszedł do nich Ranon. Spojrzał w głąb ogrodu i uśmiechnął się. Na jego twarzy odmalowała się ulga na widok Cassidy, całej i zdrowej. - Widzę, że Gray ją znalazł. To dobrze. - Po chwili uśmiech zniknął, a Ranon zrobił się ostrożny. - Pamiętacie ten list, który Cassidy napisała do królowych Shaladoru? - Pamiętam - powiedział Theran. - One właśnie przybyły. I chcą się zobaczyć z Królową. Theran zapewne wyglądał na równie zdumionego jak Talon. Nikt się nie spodziewał, że królowe Shaladoru wyjdą z ukrycia ani że opuszczą swoje rezerwaty. Theran zawahał się, automatycznie grając na zwłokę, żeby wymyślić jakiś powód, dla którego królowe nie będą mogły zobaczyć się z Cassidy. Kiedy spojrzał na Talona i Ranona, uświadomił sobie jednak, czego od niego oczekują. Może już czas, żeby przestał karmić się własnym rozczarowaniem, że nie dostał tego, czego chciał? Przecież Dena Nehele otrzymało to, co było mu potrzebne - Królową, która mogła pomóc ziemi i wszystkim jej mieszkańcom. Czas podjąć obowiązki Pierwszej Eskorty. - Zaczekaj tutaj - nakazał Ranonowi. Potem udał się do nowej części ogrodu, gdzie Gray i Cassidy nadal rozmawiali o kwiatach, które już wyrosły, i o tych, które nadal były tylko nasionami. - Proszę wybaczyć, że przeszkadzam, pani - powiedział. Cassidy odwróciła się do niego. Jej zaskoczenie, że zwrócił się do niej tak oficjalnie, natychmiast, mimowolnie, zmieniło się w czujność. - Czy coś się stało, książę? - Przybyły królowe Shaladoru i proszą o audiencję. - Przybyły? - 350 -
- PRZYMIERZE CIEMNOŚCI -
Radość zaskakująco odmieniła jej pospolitą twarz. Nie była ładna, nigdy nie będzie ładna, ale przez chwilę niemal zrozumiał, co tacy ludzie, jak Ranon i Talon, dostrzegali, patrząc na nią, - Tak - powiedział z uśmiechem. - Przybyły. - Wyciągnął ku niej prawą rękę wierzchem dłoni do góry. Automatycznie położyła na niej swą lewą dłoń. Zawahała się, westchnęła i spojrzała na Graya. A Theran ujrzał, jak Gray czyni kolejny krok na drodze do stania się mężczyzną. - Idź - powiedział. - Teraz Dena Nehele potrzebuje Królowej. I ja, i ogród będziemy tu na ciebie czekać, aż skończysz. Uszli zaledwie kilka kroków, kiedy Gray zawołał za nimi: - Cassie! Możesz pokazać im ten klomb. Niektóre rośliny pochodzą z rezerwatu. Rzuciła mu przez ramię promienny uśmiech, po czym wydłużyła krok, aż oboje z Theranem niemal biegli w stronę domu. Weszli szybko po stopniach tarasu. - O Matko Noc! - Cassidy zatrzymała się gwałtownie, spojrzała na siebie i rzuciła Theranowi, Talonowi i Ranonowi spojrzenie pełne kobiecej paniki. - Nie mogę przecież przyjąć królowych Shaladoru w tym stroju! Tydzień temu Theran uznałby, że to, iż dopiero w tej chwili przypomina sobie o swoim wyglądzie, oznacza, że nie obchodzi ją, jak widzą ją inni. Teraz rozumiał, że był to dowód na to, j a k wiele ludzie dla niej znaczą. - Obaj z Ranonem zabawimy panie, póki się nie umyjesz i nie przebierzesz - zapewnił. Obdarzyła go uśmiechem niemal równie promiennym, jak wcześniej Graya i pobiegła do domu. - No cóż - powiedział. - Nie każmy paniom czekać. Ranon z nieco oszołomionym wyrazem twarzy patrzył na donice stojące na tarasie. - Zobaczcie! - wykrzyknął. Theran spojrzał i uśmiechnął się. Miodowe grusze właśnie zaczynały wschodzić.
![6 Czarne Kamienie Niewidzialny Pierscien[calosc]](https://docer.tips/img/300x300/6-czarne-kamienie-niewidzialny-piersciencalosc_5a7ece73d64ab224f1fc8d62.jpg)
![6 Czarne Kamienie Niewidzialny Pierscien[calosc]](https://docer.tips/img/300x300/6-czarne-kamienie-niewidzialny-piersciencalosc_5acdac91d64ab23650c4470e.jpg)
