8. Dzikie noce - 08-Stephanie Laurens

:

Rozdział 1 Ulica Upper Brook, Londyn 20 lutego 1825

.

- To beznadziejne! - Amanda Cynster rzuciła się na łóżko swej siostry, bliźniaczki. - Po prostu nie ma żadnego dżentelmena wartego uwagi. - Od ostatnich pięciu lat nie ma, przynajmniej ta­ kiego, który byłby zainteresowany znalezieniem żony - Amanda wyciągnęła się obok siostry i wpatrywała w baldachim. - Szukamy i szukamy... - Szukałyśmy wszędzie. - A ci nawet średnio zainteresowani nie są... inte­ resujący. - To śmieszne! - Przygnębiające. Obie bliźniaczki, podobne do siebie fizycznie i psychicznie, obdarzone blond lokami, chabrowymi oczami i porcelanową cerą, mogłyby z łatwością uchodzić za La Belle Assemble, dobrze wychowane, modne młode damy, gdyby nie wyraz, jaki malował się na ich twarzach. Amelia wyglądała na zdegusto­ waną, a Amanda na zbuntowaną. - Nie mam zamiaru obniżać swoich standardów. 5

Od lat bezustannie rozprawiały nad wymaganiami wobec przyszłego męża. Ich oczekiwania nie różniły się od tych wyznawanych przez ich mentorki: matkę, ciotki i żony kuzynów. Otaczały je silne kobiety, da­ my, z których każda odnalazła szczęście w małżeń­ stwie. Bliźniaczki nie miały najmniejszych wątpliwo­ ści co do rzeczy, których poszukiwały. Dżentelmena, który nade wszystko pokocha je i rodzinę, jaką razem założą. Opiekuna, przyjaciela o silnym ramieniu, który zawsze zapewni im poczu­ cie bezpieczeństwa. Mężczyznę, który doceni ich zdolności, inteligencję, własne zdanie i zaakceptuje jako równe samemu sobie, nawet gdyby pragnął być panem i władcą świata. Dżentelmena majętnego, który pomnażałby majątek, mężczyznę z ich świata, na tyle dobrze skoligaconego, by pasował do potęż­ nego klanu Cynsterów. Człowieka namiętnego i rodzinnego, kochanka, opiekuna, partnera. Męża. - Musi to być ktoś, kto dorównuje naszym kuzy­ nom - mruknęła Amanda. Cynsterowie, słyn­ na szóstka, która trzęsła wszystkim dokoła przez wiele lat, łamiąc wiele dziewczęcych serc, dopóki każdego z nich nie dopadło przeznaczenie. - Nie mogą być wyjątkiem. - Nie są. Pomyśl o Chillinworthcie. - Prawda, ale wtedy myślę o lady Francesce, więc niewiele to pomaga. Już jest zajęty. - I tak jest za stary. Potrzebny nam ktoś bardziej w naszym wieku. - Byle nie za młody, dość już mam niecierpliwych młodzianów. Było to dla nich objawienie niczym na drodze do Damaszku, kiedy zdały sobie sprawę, że ich kuzy­ ni, ci aroganccy, dyktatorscy mężczyźni, od których 6

przez tyle lat pragnęły się uwolnić, są w istocie uoso­ bieniem ich ideałów. Odkrycie to zmniejszyło dra­ stycznie kolejkę potencjalnych kandydatów na męża, co sprawiło im nie mniej zaskakującą ulgę. - Jeśli kiedykolwiek mamy zamiar znaleźć sobie mężów, musimy zacząć działać. - Potrzebny nam plan. - Inny niż ten z zeszłego roku, czy z roku poprzed­ niego! - Amanda zerknęła na Amelię; na twarzy sio­ stry malował się wyraz nieobecności, oczy wpatrzone były w jakąś, tylko dla niej wyraźną, wizję. - Wyglą­ dasz tak, jakbyś już jakiś miała. Amelia spojrzała w jej stronę: - Nie, nie mam planu. Jeszcze nie, są jednak od­ powiedni mężczyźni, tylko że oni nie szukają żony. Przynajmniej jeden przychodzi mi na myśl, więc mu­ szą być i inni. Myślałam, że... Może powinnyśmy przestać czekać i wziąć sprawy we własne ręce. - Zgadzam się całkowicie, ale co proponujesz? - Mam już dość czekania - Amelia zacisnęła szczęki. - Mam dwadzieścia trzy lata! Chcę wyjść za mąż do czerwca. Kiedy zaczną się święta, mam za­ miar sporządzić nową listę kandydatów, niezależnie od tego, czy mają ochotę na małżeństwo, czy nie. Po­ tem mam zamiar wybrać tego, który mi najbardziej odpowiada i podjąć kroki, które doprowadzą go ze mną do ołtarza. W ostatnim zdaniu dało się wyczuć prawdziwą de­ terminację. Amanda przyjrzała się profilowi siostry. Wiele osób sądziło, iż to ona jest tą upartą, silniejszą i pewniejszą siebie. Amelia wyglądała na spokojniej­ szą, ale w rzeczywistości, kiedy już sobie coś posta­ nowiła, nie było siły mogącej zawrócić ją z raz obra­ nej drogi, prowadzącej do osiągnięcia wymarzonego celu. 7

- Ty szczwana łasiczko, masz kogoś na oku. Amanda zmarszczyła n o s e k . - Mam, ale nie jestem pewna. Może me jest naj­ lepszym wyborem, jeśli pominiesz założenie, że kan­ dydat powinien szukać żony, to wybór będzie o wie­ le większy. - Prawda. Ale nie dla mnie, szukałam... - zamil­ kła na chwilę. - Powiesz mi, kto to jest? Czy mam zgadywać? - Ani jedno, ani drugie - Amelia zerknęła na sio­ strę. - Nie wiem na pewno, czy to akurat ten jedyny, a ty mogłabyś nieuważnie zdradzić moją tajemnicę, gdybyś wiedziała. Amanda musiała przyznać siostrze rację; masko­ wanie uczuć nie było jej najmocniejszą stroną. - Dobrze, ale jak masz zamiar sprawić, by dopro­ wadził cię do ołtarza? - Nie wiem, ale uczynię wszystko co konieczne, by tak się stało. To ponure ślubowanie sprawiło, iż po plecach Amandy przeszły ciarki. Doskonale wiedziała, co oznacza określenie „wszystko co konieczne". Była to ryzykowna strategia, ale nie miała wątpliwości, że Amelia, zdeterminowana Amelia, doprowadzi ją do zwycięstwa. Amelia posłała jej spojrzenie: - Co z tobą? Co z twoim planem? Nie trudź się na­ wet wmawiając mi, że żadnego nie masz. Amanda uśmiechnęła się. To było najlepsze w by­ ciu bliźniaczkami: instynktownie wyczuwały własne myśli. - Już przejrzałam nasze otoczenie i nie tylko tych, którzy raczyliby błogosławić nasze stopy. Doszłam do wniosku, że skoro nie mogę znaleźć mężczyzny w naszym otoczeniu, muszę szukać poza nim. 8

- A gdzie znajdziesz nadającego się do małżeń­ stwa mężczyznę poza naszym otoczeniem? - Gdzie nasi kuzyni spędzali większość wieczorów, zanim się pożenili? - Chodzili na bale i przyjęcia. - Tak, ale przypomnij sobie, że zjawiali się tylko na chwilę, na taniec lub dwa, i wychodzili. Pojawiali się tylko dlatego, że ciotki nalegały. Nie wszyscy od­ powiedni mężczyźni, tacy, jakich uważałybyśmy za dobre partie, mają kobiety w rodzinie, które dba­ ją o to, by pojawiali się w towarzystwie. - Więc... - Amelia skupiła wzrok na twarzy sio­ stry. - Będziesz szukała właściwej partii w prywat­ nych klubach i szulerniach?... Dżentelmenów, któ­ rych nie spotkałyśmy, ponieważ niezbyt często lub wcale nie pokazują się w naszych kręgach? - Właśnie: w klubach i szulerniach i na prywat­ nych przyjęciach, które odbywają się w salonach róż­ nych dam. - Mhm, brzmi nieźle. - Sądzę, iż kryje w sobie mnóstwo możliwości Amanda przyjrzała się twarzy siostry. - Chcesz po­ szukać ze mną? Z pewnością w cieniu kryje się wię­ cej niż jedna odpowiednia partia. Wzrok Amelii napotkał spojrzenie siostry i ominął ją; po chwili bliźniaczka przytaknęła: - Nie, gdybym nie była zdeterminowana, ale je­ stem. Ich spojrzenia skrzyżowały się w idealnym porozu­ mieniu i Amanda skinęła głową: - Czas się rozdzielić - uśmiechnęła się i wykonała teatralny gest. - Ty poszukasz szczęścia w świetle ży­ randoli... -A ty...? - A ja odnajdę swe przeznaczenie w ciemnościach. 9

* Zaiste głębokie ciemności panowały w głównej sa­ li Mellors, najnowszym, najbardziej modnym klubie gry; opanowując chęć zapuszczenia się w nie, Aman­ da zatrzymała się u wejścia i chłodnym spojrzeniem omiotła towarzystwo. Zebrani również się jej przyglądali, jednak nie tak chłodno. Wokół czterech z sześciu okrągłych stołów zgro­ madzeni byli mężczyźni; mieli zmęczone oczy, w rę­ kach karty, na stolikach stały kieliszki. Bezczelnie przyglądali się dziewczynie, ale Amanda zignorowa­ ła to. Przy największym stole trwała partia faraona; dwóm graczom towarzyszyły dwie damy, przywarte do nich niczym syreny. Bankier spojrzał wprost na Amandę, zamarł, jakby sobie coś przypomniał, i zerknął w dół, odwracając kolejną kartę. Towarzysz Amandy, Reggie Carmarthen, przyja­ ciel z dzieciństwa, coraz mniej chętny do tej eskapa­ dy, potajemnie pociągnął ją za rękaw. - Nic tu nie ma, naprawdę. Jeśli teraz wyjdziemy, zdążymy do Henry's przed końcem kolacji. Amanda skończyła swój przegląd i napotkała wzrok Reggie'ego. - Jak możesz mówić, że nic tu nie ma? Ledwo przyszliśmy, a w kątach jest ciemno. Właściciele klubu znajdującego się na tyłach ulicy Duke udekorowali ściany brązowymi tapetami, pa­ sującymi do skórzanych krzeseł i drewnianych stoli­ ków. Pomieszczenie, oświetlone jedynie przez do­ brze rozmieszczone na ścianach świeczniki, tonęło w mroku, pełnym nasyconej męskością atmosfery. Amanda rozejrzała się. Opanował ją dreszcz stra­ chu, ciarki przeszyły ciało. Uniosła brodę. 10

- Pozwól mi się rozejrzeć; jeśli nie będzie rzeczy­ wiście nic interesującego, wyjdziemy. Reggie wiedział, jakiego to „nic interesującego" szukała Amanda, nawet jeśli on zdecydowanie tego nie pochwalał. Podając mu swoje ramię, dziewczy­ na uśmiechnęła się. - Nie możesz tak szybko nawoływać do odwrotu. - Oznacza to, że nie posłuchasz mnie, nawet jeśli tak będzie. Rozmawiali ściszonymi głosami, mając na uwadze skupienie grających. Amanda poprowadziła Reggie'ego w stronę stolików, nie zwracając uwagi na to, co przyglądający się im mogliby pomyśleć: że Reggie jest jej kawalerem i ona namówiła go, by zabrał ją w to miejsce. Rzeczywiście przekonała go, jednak miała na myśli o wiele bardziej skandaliczny cel. Lokal był nowy i przyciągał rozmaitej maści fircyków i awanturników szukających hulanki. Gdyby znalazła cokolwiek w jej guście w miejscu o lepszej renomie, nigdy nie przyszłoby jej do głowy przycho­ dzić tutaj. Jednak przez ostatnie dwa tygodnie od­ wiedzała kluby i szulernie i jej obecność tutaj, gdzie jedynymi znajomymi twarzami oprócz Reggie'ego były te, których wolałaby nie rozpoznawać, świadczy­ ła jedynie o jej zdesperowaniu. Wsparta na ramieniu towarzysza, udając niewinne zainteresowanie grą, spoglądała zblazowanym wzro­ kiem na graczy i każdego odrzucała. Gdzie, łkała w środku, był mężczyzna dla niej? Dotarła do ostatniego stolika i zatrzymała się. Po­ mieszczenie było głębokie. Przed nimi rozciągała się ciemność rozjaśniona jedynie promieniami dwóch ściennych lamp. Tu i ówdzie stały przepastne fotele, w których niemal niknęli siedzący ludzie. Pomiędzy fotelami poustawiano niewielkie stoliki. Amanda 11

dostrzegła, jak biała dłoń o długich palcach apatycz­ nie rzuca kartę na wypolerowany blat. Niewątpliwie w tej części pomieszczenia odbywały się najbardziej poważne partie. I znajdowali się tu najbardziej niebezpieczni gracze. Zanim zdecydowała się podejść bliżej, przy jed­ nym ze stolików skończyła się właśnie gra. Karty rzu­ cono na stół, żarty przeplatały się z przekleństwami; szurały krzesła. Amanda obróciła się i znalazła pod obstrzałem czterech par męskich oczu, intensywnym i rozpalo­ nym. Wszystkie spojrzenia skupione były na niej. Najbliższy z mężczyzn podniósł się; był o głowę wyższy od Reggie'ego. Jeden z jego towarzyszy dołą­ czył do niego. Uśmiechał się niczym wilk. Pierwszy z mężczyzn nawet się nie uśmiechnął. Zrobił śmiały, chwiejny krok w przód i zawahał się, omiatając ich spojrzeniem. - Proszę, proszę... czyż to nie mała panienka Cynster? Przyszłaś zobaczyć, jak bawi się druga po­ łowa? Amanda dumnie się obróciła, mimo iż mężczyzna przewyższał ją wzrostem, spojrzała na niego z góry. Kiedy rozpoznała, kim jest, uniosła brodę jeszcze wyżej. - Lord Connor - skłoniła się. Był w końcu hrabią, ale ona zbagatelizowała tę różnicę, jej status społeczny był wyższy. Hrabia był rozpustnikiem, miał opinię człowieka pełnego wad i wszetecznika. Wilgotny błysk w jego bladych oczach, z których jedno było na wpół przy­ mknięte z powodu jakiegoś dawnego pojedynku, świadczył o tym, iż w tym wypadku plotka nie mija się z prawdą. Był korpulentny, szerszy niż wyższy; chodził wolno, jego skóra wyglądała blado, a obwisłe

policzki sprawiały, że gdyby nie kruczoczarne włosy, mógłby wyglądać na kogoś w wieku jej ojca. - No więc? Przyszłaś tutaj pogapić się, czy wziąć udział w grze? Mięsiste usta Connora wydęły się w pogardliwym uśmiechu; zmarszczki, żłobione latami na jego twa­ rzy, pogłębiły się. - Z pewnością teraz, kiedy dzielnie przekroczyłaś progi Mellors, nie odejdziesz bez spróbowania szczę­ ścia w grze? Nie wykorzystasz przychylnego Cynsterom losu? Słyszałem, że odnosiłeś niejakie sukcesy podczas wypadów do miasta. - W zasadzie, my już... - Reggie zacisnął dłoń na jej nadgarstku. - Szukaliście odpowiedniego wyzwania? Zobacz­ my, czy uda mi się was zadowolić. Co powiecie na partyjkę wista? Amanda nie patrzyła na Reggie'ego; wiedziała, co myśli, ale zostanie przeklęta, jeśli weźmie nogi za pas i ucieknie tylko dlatego, że jakiś mężczyzna z plemie­ nia Connorów stanął jej na drodze. Pozwoliła, aby na jej twarzy zagościł wyraz rozbawionej buty. - Nie sądzę, mój panie, aby wygrana z taką nowicjuszką jak ja dała ci jakąkolwiek satysfakcję. - Wręcz przeciwnie - głos Connora stał się twardy. - Mam nadzieję, że sprawi mi to przyjemność uśmiechnął się niczym drapieżnik zwąchawszy zwie­ rzynę. - Słyszałem, że masz rękę do kart, z pewno­ ścią nie pominiesz takiej okazji - wypróbować swe umiejętności przeciwko moim. - Nie! - wyszeptał Reggie w sotto voce. Amanda wiedziała, że powinna w chłodny sposób odmówić i pozwolić, by Reggie ją wyprowadził, ale nie mogła, po prostu nie mogła znieść myśli, że Connor i każdy z tych mężczyzn pośle za jej plecami

12

13

domyślny uśmieszek i roześmieją się w głos, kiedy wyjdzie. - Wist? - Usłyszała własne słowa. Reggie wydał z siebie jęk. Znała dobrze zasady gry i rzeczywiście sprzyjała jej karta, ale nie była na tyle głupia, by uważać, iż mogłaby być równą przeciwniczką dla Connora. Udawała, iż rozważa jego propozycję, świadoma, że wszystkie oczy wpatrzone są w nią. Następnie po­ trząsnęła głową, a na jej ustach zagościł uśmieszek. -Sądzę, że... - Mam piękną, młodą klaczkę, czysty Arab, kupi­ łem ją dla hodowli, ale się okazało, że piekielnie gry­ zie i jest całkowicie nieokiełznana. Będzie ci idealnie pasowała - słowa te brzmiały tak gładko, że nie mo­ gły zostać odebrane jako obraza.. Connor uśmiech­ nął się, doskonale zdając sobie z tego sprawę. - Wy­ grałem ją od twojego kuzyna, w rzeczy samej. Ta ostatnia uwaga, została rzucona niewątpliwie po to, by wzbudzić jej zainteresowanie, zamiast tego podrażniła jej dumę. - Nie! - nalegał Reggie rozpaczliwym szeptem. Amanda zmierzyła się spojrzeniem z Connorem i uniosła brew. Uśmiech zniknął z jej twarzy. - Klacz, powiadasz? Connor przytaknął, troszkę zbity z tropu. - Warta niezły majątek - w jego tonie słychać by­ ło, iż zaczyna się zastanawiać nad słusznością swej propozycji. Przez ułamek sekundy Amanda rozważała podję­ cie rzuconej rękawicy, ale ostrożność wzięła górę. Gdyby odrzuciła propozycję Connora i rozegrała partię z paroma z przyglądających im się hulaków, to by wystarczyło, by udowodnić, iż nie zasługuje na miano kompletnej dyletantki. Nie mogła pozwo-

lić sobie na odrzucenie i pogardę towarzystwa, w którym prawdopodobnie znajdował się jej przyszły mąż. Jak jednak wymknąć się z pułapki Connora? Odpowiedź była jasna jak słońce. Amanda wygię­ ła usta i wycedziła: - Jakże ciekawe. Niestety, nie mam nic, co mogła­ bym postawić wobec tak cennej stawki. Odwróciła się i pozwoliła, aby jej wzrok spotkał się ze spojrzeniami dwóch młodzieńców, którzy na­ gle zaczęli się zbliżać. Przyglądała im się spokojnie. - Nie poświęcisz nawet trzech godzin swego cza­ su? - wyjęczał Connor. - Trzech godzin? - Amanda odwróciła się. - Trzech godzin u mojego boku - Connor wielko­ dusznie machnął ręką. - W otoczeniu, w jakim sobie zażyczysz. - Ostatnie zdanie wypowiedział, łypiąc lu­ bieżnie okiem. Amanda mogła roześmiać się sama do siebie kpią­ co. Uniosła brodę: - Mój czas staje się coraz cenniejszy. Ale ośmie­ lam się twierdzić, że ta twoja klacz jest również cen­ na. - Serce waliło jej jak młotem. Uśmiechnęła się protekcjonalnie. - Musi być, skoro Demon się nią in­ teresował - rozpogodziła się. - Jeśli wygram, dam mu ją. Skręciłby jej kark. Jęk Reggie'ego mogli usłyszeć wszyscy. Amanda uśmiechnęła się. - Zdaje się, że powiedziałeś coś o partyjce wista? Wreszcie przekroczyła granicę, wkraczając na nie­ bezpieczne tereny. Kiedy wypowiadała te słowa i kie­ dy patrzyła na tężejący wzrok Connora, poczuła nie­ pokój, jakiego nigdy wcześniej nie doznała. Poczuła dreszcz strachu i oczekiwania zarazem; ogarniała ją wesołość.

14

15

- Twój partner? - spojrzała z zaciekawieniem na Connora. Ten z kamienną twarzą machnął ręką w stronę ciemności: - Meredith. Chudy jegomość uniósł się z fotela i sztywno ukłonił. - Niewiele mówi, ale doskonale radzi sobie w kar­ tach. - Connor przeniósł wzrok na Reggie'ego. A kto będzie partnerował tobie, panno Cynster? Ten tu, Carmarthen? - Nie - w tonie Reggie'ego wyczuwało się granicę, której nie miał zamiaru przekraczać. Potrząsnął ra­ mieniem Amandy. - To szaleństwo! Chodź zaraz! Co ci zależy, co ta­ kie łobuzy sądzą na twój temat? Ale ona o to nie dbała, w tym tkwiła cała przy­ krość. Nie potrafiła tego wytłumaczyć, jednak nie mogła wyobrazić sobie, by którykolwiek z jej kuzy­ nów zostawił ot tak sobie gładkie obraźliwe słówka Connora. Na pewno nie, zanim otrzymaliby odpłatę. Klacz krwi arabskiej wydawała się właściwą odpła­ tą. Zaiste odpłata. To go nauczy, żeby nie igrać z ko­ bietami Cynsterów, nawet z tymi młodymi. Najpierw jednak musiała znaleźć partnera, najle­ piej takiego, który pomógłby jej w zwycięstwie. Nie traciła czasu na przekonywanie Reggie'ego, ledwo pamiętał kolory kart. Uśmiechając się pewnie, stara­ jąc się zmniejszyć jego zatroskanie, zwróciła się w stronę stolików, przy których zamarła gra. Musi znaleźć się jakiś dżentelmen, chcący przyjść jej z pomocą. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe. Nie było naj­ mniejszego zainteresowania, nie zauważyła żadnego zaciekawionego wyrazu twarzy, jaki spodziewała się dostrzec. W oczach mężczyzn widać było nieskrywa-

ną, chłodną kalkulację. Łatwo było się domyślić, ja­ ką opcję rozważają: ile Amanda jest skłonna dać za uratowanie jej przed Connorem? Wystarczyło jedno spojrzenie. Dla nich była jedy­ nie niewinnym, soczystym gołąbkiem w sam raz do oskubania. Opuściła ją wesołość i opanowało przemożne, paniczne uczucie. Jeśli chcąc zaspokoić swą dumę wybierze jednego z tych mężczyzn na partnera, gdzie zaprowadzi ją to pod koniec gry? Da jej to poczucie triumfu niezależnie od rezulta­ tu, ale i kolejny być może bardziej niebezpieczny dług. Patrzyła po kolei w oczy każdego z mężczyzn, a serce zamarło jej w piersi. Z pewnością był wśród nich jeden dżentelmen, wystarczająco szacowny, by partnerować jej w tej piekielnej grze. Tu i ówdzie pojawiły się uśmiechy; zaszurały krze­ sła. Kilku mężczyzn wstało... Nagle uwagę mężczyzn zebranych w sali odwróci­ ło coś w cieniu, w jej głębi. Amanda i Reggie się odwrócili. W ciemnościach majaczyło coś wielkiego. Z krzesła w drugim końcu pomieszczenia podniósł się ciemny kształt; mężczyzna, szeroki w barach i wy­ soki. Ospale i dostojnie, co wraz z jego posturą było imponujące, niespiesznie zbliżył się w ich stronę. Powoli wynurzył się z cienia; stanął w świetle, gdzie widoczny był jak na dłoni, ubrany w płaszcz, który pochodzić mógł jedynie od jednego z najzna­ mienitszych krawców. Na szyi zawiązany miał fanta­ zyjny krawat koloru kości słoniowej, a całości dopeł­ niała zdobna, satynowa kamizela wyjątkowej urody. Sposób, w jaki się poruszał, bez wysiłku i dostojnie, świadczył o pewności siebie i - co więcej - całkowi-

16

17

tym przekonaniu o umiejętności wygrywania, nieza­ leżnie od podjętego wyzwania. Mężczyzna miał ciemne, gęste włosy, przycięte w modny sposób; opadały mu na twarz, kryjąc grube brwi i spływając na kołnierz. W świetle świec wyglą­ dały niczym pióra jakiegoś ptaka. Zbliżył się spokojnie, nie wzbudzając strachu, a jednak po jego sposobie poruszania się widać było, iż każdym długim, majestatycznym krokiem pacyfi­ kuje swą siłę. W końcu i jego twarz wynurzyła się z ciemności. Amanda wstrzymała oddech. Wyraziste kości policzkowe wznosiły się nad po­ liczkami, szczupłymi, lekko zapadniętymi w okoli­ cach mocno zarysowanej żuchwy. Miał twarz, którą Amanda bezbłędnie oceniła - w tak arystokratyczny sposób elegancką, jak jego ubranie, i tak pełną siły i wyrazistą, jak sposób jego poruszania. Oczy o barwie zielonkawych agatów napotkały jej wzrok i przytrzymały go do momentu, aż mężczyzna stanął obok. Nie odczuła żadnego instynktu dra­ pieżcy z jego strony; szukała, lecz nie udało jej się odnaleźć żadnego śladu ukrytego w jego wzroku. Zamiast tego dostrzegła zrozumienie i wyczuła roz­ bawienie. - Jeśli potrzebujesz partnera, będę zaszczycony jeśli ci pomogę. Jego głos doskonale pasował do postury: był głę­ boki, nieco szorstki, zachrypnięty, jakby nadwyrężo­ ny. Amanda poczuła jego słowa niemal namacalnie a jej zmysły zawrzały. Mężczyzna nie spuszczał wzro­ ku z jej twarzy, chociaż zdążył omieść błyskawicznym spojrzeniem jej postać, a następnie ponownie zajrzał jej w oczy. Amanda nie patrzyła na Reggie'ego, ale zdawała sobie sprawę, że mężczyzna wie o obecności

jej przyjaciela, który szarpał ją za rękaw i od czasu do czasu wydawał z siebie ostrzegający syk. - Dziękuję - ufała, zaufała tym agatowym oczom. Nawet jeśli się myliła, nie dbała o to. - Panna Aman­ da Cynster - wyciągnęła dłoń. - A pan jest...? Mężczyzna chwycił jej dłoń, a jego usta wygięły się, kiedy się skłonił: - Martin. Szczerze wątpiła by był panem Martinem, a zatem lord Martin. Jak przez mgłę pamiętała, iż słyszała o jakimś lordzie Martinie. Martin wypuścił jej rękę i zwrócił się do Connora: - Zakładam, że nie masz nic przeciw temu? Amanda skierowała wzrok na twarz Connora i do­ strzegła, że w istocie ma on jakieś obiekcje. I to po­ ważne, jeśli wierzyć krzywemu spojrzeniu jego oczu. Doskonale! Być może Connor się wycofa... W tym samym momencie zdała sobie sprawę, jak mało jest to prawdopodobne. Mężczyźni i ich idio­ tyczne zasady! Zaraz jednak Connor szybko skinął głową. Chciał­ by zaprotestować, ale czuł, że nie może. Amanda zerknęła na Reggie'ego. Na jego twarzy malował się wyraz całkowitego przygnębienia i po­ rażki. Otworzył usta, omiótł dziewczynę spojrze­ niem, a potem powoli zacisnął wargi z powrotem. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Jego szept dobiegł jej w momencie, kiedy zwróciła się ku nowemu partnerowi. Martin patrzył na Connora: - To może powinniśmy zaczynać - machnął ręką w stronę ciemnego wnętrza. - W rzeczy samej. - Connor odwrócił się i ruszył w stronę cienia. - Noc zbliża się wielkimi krokami. Amanda przyjrzała się panującym wokół ciemno­ ściom i powstrzymała wyraz grymasu. Spojrzała

18

19

w górę i napotkała wzrok Martina, który następnie zerknął ponad jej głową w stronę drzwi. - Dwie świeże talie, Mellors - ponownie spojrzał w jej stronę. - I dwa kandelabry. Zawahał się przez chwilę, a następnie zaoferował jej swe ramię. - Idziemy? Amanda uśmiechnęła się i położyła dłoń na jego ra­ mieniu, zdając sobie natychmiast sprawę ze stalowej siły jego mięśni. Mężczyzna poprowadził ją w róg po­ mieszczenia, gdzie oczekiwali ich Connor i Meredith. - Czy jesteś dobrym graczem, sir? - Uważają, że mam dobrą rękę - uśmiech zaigrał na jego wargach i mężczyzna spojrzał na nią. - To dobrze, ponieważ Connor jest ekspertem, a ja nie. I sądzę, że często grywa z Meredithem. - A jak ty grasz? - spytał po chwili Martin. - Dość dobrze, ale nie równam się klasą z Connorem. -W takim razie - zniżył głos, kiedy zbliżyli się do przeciwników. - Graj prosto, nie staraj się być sprytna, to zostaw mnie. To były jedyne wskazówki, na jakie mieli czas, ale w zupełności wystarczyły. Amanda starała się ich trzymać, kiedy rozpoczęła się pierwsza partia. Mieli dla siebie cały róg pomieszczenia. Reggie zapadł się w fotelu kilka metrów dalej, obserwując ponuro całą scenę. Connor siedział po lewej ręce Amandy, Mere­ dith po prawej. Obaj wzdrygnęli się, kiedy Mellors przyniósł kandelabry. Niewzruszony Martin nakazał Mellorsowi umie­ ścić świeczniki na małych stolikach po obu stronach krzesła Amandy. Connor posłał Martinowi jadowite spojrzenie, ale nie rzekł ani słowa; Martin roztaczał wokół siebie aurę tak niezwykłej siły, że niewielu miałoby odwagę ją kwestionować. Amanda, spowita

złocistym blaskiem, poczuła się o wiele bardziej komfortowo; zrelaksowana, potrafiła lepiej się skon­ centrować. Pierwsza partia była serią pojedynków, Connor oceniał siłę Amandy i jej partnera, a Martin jedno­ cześnie szacował przeciwników i z bliska przyglądał się grze dziewczyny. Jak to się często zdarzało, karta jej szła, ale granie przeciw tak wyśmienitemu graczo­ wi jak Connor nie było łatwym zadaniem. Niemniej jednak, pod czujnym okiem Martina, wygrali pierw­ szą partię. Amanda była zachwycona rozgrywką. Oparła się wygodnie i wyciągnęła ręce, uśmiechając się do Mellorsa, który poczęstował ją kieliszkiem szampana. Rozdawano kieliszki; Amanda delikatnie skosztowa­ ła napoju; mężczyźni pochłonęli łapczywie zawartość szkła i Mellors skwapliwie uzupełnił trunek. Martin potasował karty, Connor rozdał i rozpo­ częła się kolejna partia. Po każdym wyłożeniu Martin, po raz pierwszy od długiego czasu, nie był pewien, czy wygra. Co jeszcze bardziej go zdziwiło, zależało mu na tym, nie dla siebie samego, ale dla tego anioła, który siedział naprzeciw niego w złocistej aureoli blasku świec. Jej włosy mieniły się, gęste i lśniące. Palce świerzbiły go by ich dotknąć, pogłaskać, nie tylko jej włosy. Cera dziewczyny była doskonała, idealnie mleczna, taka, jaką znaleźć można było tylko u niektórych angiel­ skich panienek. Wiele usiłowało osiągnąć podobne efekty za pomocą maści i kremów, ale w przypadku Amandy Cynster skóra była naturalna niczym nie­ skazitelny marmur. Oczy miała chabrowe, o blasku najdroższych sza­ firów. Prawdziwe, niewinne klejnoty... Ale dziew­ czyna nie była naiwna, była nietknięta cynizmem te-

20

21

go świata. Nie dopadły jej jeszcze życiowe burze. By­ ła dziewicą, co do tego nie miał wątpliwości. Dla takiego konesera jak on, o wysmakowanym, wyrafinowanym guście, dziewczyna stanowiła per­ fekcyjny okaz angielskiej róży. Oczekującej na kogoś, kto ją zerwie. Z pewnością stałoby się tak tego wieczoru, gdyby się tutaj nie pojawił. Co, do diabła, tu robiła, przecha­ dzając się w tym piekle niczym łabędź pływający w sta­ wie pełnym krokodyli. Tego nie potrafił zrozumieć. Między Bogiem a prawdą nie chciał myśleć o niej zbyt dużo, o niej, o jej myślach i potrzebach. Jedy­ nym powodem, dla którego zapragnął wyciągnąć ją z tego piekła, był czysty altruizm. Widział, jak usiło­ wała odeprzeć ataki starego Connora, jednocześnie próbując zachować godność. Rozumiał, dlaczego przyjęła wyzwanie. Wiedział bardzo dobrze, co to znaczy stracić twarz. Kiedy jednak wygrają i dziewczyna będzie bez­ pieczna, on odejdzie i powróci w krainę cienia, gdzie jego miejsce. Z żalem, przyznał, ale musiał tak po­ stąpić. Ona nie była i nigdy nie będzie dla niego. Odszedł z jej świata dawno temu. Ostatnia lewa przypadła Connorowi. Martin oce­ nił wzrokiem zapis, jaki leżał na stole pomiędzy ni­ mi. Jeszcze jedno rozdanie i, jeśli nie nadejdzie po­ moc z niebios, Connor i Meredith wygrają partię, grę i cały wieczór. Czas na zmianę taktyki. Następne rozdanie poszło zgodnie z jego przy­ puszczeniami, Connor zapiszczał z radości i poprosił o więcej szampana, tasując karty do pierwszego roz­ dania w decydującej rozgrywce. Zauważając delikat­ ny rumieniec na jasnych policzkach swojej partnerki,

Martin przywołał Mellorsa, kiedy ten schylił się, by napełnić kieliszki, i wyszeptał mu jakieś polecenie. Mellors miał dobre rozeznanie w tym, kto jest kim wśród jego zamożniejszych klientów; przechodząc za oparciem krzesła Amandy, potrącił świecznik, chwycił, aby go ustawić ponownie, i zrzucił kieliszek dziewczyny, dopiero co napełniony najprzedniej­ szym, francuskim szampanem. Rozpływając się w przeprosinach, pozbierał kieliszek i obiecał przy­ nieść następny. Zrobił to jakiś czas później, kiedy gra zbliżała się do końca pierwszego rozdania. Amanda przyglądała się swoim kartom, czekając, aż Connor zawistuje jako pierwszy. Ani ona, ani nikt z graczy nie zagrał jeszcze fałszywą kartą; robili, co mogli, wykorzystując swoje rozdania. Decydującym czynnikiem był łut szczęścia. Niezbyt pocieszająca myśl. Zwłaszcza gdy Connor okazał się jeszcze większym ekspertem, niż przypuszczała. Gdyby nie ta potężna, dająca poczucie pewności postać, siedząca po prze­ ciwnej stronie stołu, spokojnie tasująca karty dziew­ czyna już dawno by spanikowała. Nie żeby spędzenie trzech godzin w towarzystwie Connora tak bardzo ją martwiło, ale jak zrobić to w bezpieczny sposób, tak aby nie dowiedziała się o tym jej rodzina... Ta myśl przemknęła jej przez głowę, kiedy rozpoczęli drugą partię. Teraz zajmowała ją dogłębnie. Przegrana do Connora wcale nie pomoże jej w zna­ lezieniu męża. Szlag by go trafił. Dlaczego musiał rzu­ cić jej to wyzwanie, zwłaszcza w taki sposób, podraż­ niając jej poczucie dumy i nadwyrężając nerwy? Jednak wyzwanie to sprawiło, że pojawił się Martin. Amanda koncentrowała się na kartach, niewzru­ szenie starając się powstrzymać od skupienia uwagi

22

23

na przeciwległym krańcu stołu. Nie mogła sobie na to pozwolić, nie w tej chwili; kiedy wygrają, będzie mogła pofolgować zmysłom do woli. Ta obietnica, stojąca jej przed oczami, pozwoliła na chwycenie my­ śli w cugle. Karty padały na stół; temperatura rosła. Dziewczyna sięgnęła po kieliszek, upiła łyk. Skrzywiła się i pociągnęła kolejny łyk. Grymas zniknął z jej twarzy. Woda. - Teraz ty, moja droga. Uśmiechnęła się do Connora; odstawiła kieliszek na bok, zastanowiła się przez chwilę i przebiła atu­ tem jego asa. Na ustach Martina zamigotał uśmie­ szek; dziewczyna powstrzymała się przed patrzeniem na niego i ostrożnie wyjęła kolejną atutową kartę. Wygrali rozdanie, ale punkty były marne. Connor nie miał zamiaru okazywać im żadnej łaski. Rozda­ nie szło za rozdaniem, toczyła się zażarta walka. Martin grał bardziej agresywnie, ale i Connor nie pozostawał mu dłużny. Przy czwartym rozdaniu Martin mógł z całą sta­ nowczością stwierdzić, że hrabia Connor był najzna­ mienitszym graczem, przeciw jakiemu miał kiedykol­ wiek przyjemność grać. Niestety, przyjemność tę za­ smucał fakt wiszącego nad rozgrywką zakładu. Za­ równo on, jak i Connor starali się wykorzystać wszel­ kie możliwości w tym pojedynku udanych ataków i popełnianych błędów. Jak do tej pory, Amanda do­ stosowywała się do upomnień Martina; on się modlił, żeby nie rozproszyła jej taktyka jego lub Connora. Od czasu do czasu dziewczyna rzucała mu spojrze­ nie, zagryzając ze zmartwienia dolną wargę. On na­ potykał wzrokiem jej spojrzenie i nie spuszczał oczu... jakby czerpał siłę z tego delikatnego kontak­ tu, dziewczyna wstrzymywała oddech i rzucała na stół kolejną kartę, prosto, bez zbędnego zastana-

wiania, tak jak ją o to prosił. Jak na kobietę zaskaku­ jąco dobrze radziła sobie z tym trudnym zadaniem. Wraz z rozwojem gry szacunek Martina do Amandy rósł. Świece zdążyły się wypalić. Mellors pojawił się, by je wymienić. Wszyscy gracze wyciągnęli się na krze­ słach czekając na wznowienie gry, dając odpocząć oczom i umysłom. Grali już od wielu godzin. Martin, Connor i Meredith byli przyzwyczajeni do całonocnych partyjek, Amanda nie. Zmęczenie, mimo iż usiłowała je okiełznać, zamgliło jej oczy. Kiedy zdusiła ziewnięcie, Martin ze zdziwieniem po­ czuł na sobie spojrzenie Connora i przytrzymał wzrok starego rozpustnika. Spoczywał na nim ostry niczym ostrze noża, jakby Connor pragnął zajrzeć mu w duszę. Martin uniósł brwi. Connor zawahał się, a następnie zwrócił wzrok na karty. Szli łeb w łeb, każdy miał po dwa punkty, ale z każdym rozdaniem sytuacja się nie wyjaśniała, nadal był remis. Martin rozłożył karty do następnego rozdania. W końcu to doświadczenie sprawiło, że szala zwy­ cięstwa przechyliła się na ich stronę. Dlaczego Connor popełnił taki błąd, trudno było zrozumieć. Nawet gdyby stracił siły, a tak się nie sta­ ło. Każdy mógł popełnić błąd, to oczywiste: Martin miał pewność, że tak właśnie tłumaczyłby się Con­ nor, gdyby go spytano. Zaczekał, aż rozegrano ostatnią lewą. Razem z Amandą zyskali jeden punkt na rękę. Zanim Con­ nor zdążył zgarnąć karty, Martin wymruczał: - Czy mógłbyś odwrócić ostatnie cztery lewy...? Connor zerknął na niego i uczynił, o co ten popro­ sił. Stało się oczywistym, iż nie dał karty do koloru. Connor wpatrywał się w obrazki i westchnął.

24

25

- Cholera! Przepraszam. Amanda zerknęła na karty, a potem podniosła py­ tający wzrok na Martina. Ten poczuł, jak wyginają mu się wargi: - Wygraliśmy. Amanda otworzyła szeroko buzię ze zdziwienia. Z zaciekawieniem, z narastającą przyjemnością spoj­ rzała w karty. Obserwujący ich z oddali tłum powoli topniał, ale ci, co pozostali, porozbudzali się i zaczęli opuszczać swoje stoliki ciekawi wyniku rozgrywki. W ciągu kil­ ku sekund powietrze wypełniło się podekscytowany­ mi pomrukami i gwarem głosów. Connor, o dość grzecznym usposobieniu, zważyw­ szy na okoliczności, wyjaśnił Amandzie swój błąd i w jaki sposób wygrali partię, a tym samym robra. Następnie odepchnął krzesło i wstał. - Dobra! Zatem to już koniec! Spojrzał groźnie na Amandę. Dziewczyna zamrugała, świadoma zdradzieckiego, złośliwego błysku, jaki pojawił się w oczach Connora. - Jutro z samego rana przyślę klacz, ulica Upper Brook, prawda? Niech ci się dobrze chowa. Ostatnie słowa wypowiedział z rubaszną wesoło­ ścią. Do świadomości Amandy dotarła rzeczywi­ stość. - Nie! Poczekaj... Gdzie, do diabła, miałaby trzymać tego konia? Jak wytłumaczy, w jaki sposób go zdobyła? A co gorsza, Demon bawił w mieście, mógł wpaść przez przypa­ dek, rozpoznać zwierzę, poznać, do kogo należało, i zacząć zadawać niewygodne pytania. - Daj mi się zastanowić... - zerknęła na Reggie'ego. Nie, żadnej pomocy z tej strony; Reggie za­ mieszkiwał z rodzicami, a jego matka była serdeczną

przyjaciółka jej matki. - Być może... - Zerknęła na Connora. Czy mogłaby odmówić przyjęcia wygra­ nej? Czy biorąc pod uwagę niezrozumiałe zasady, ja­ kimi rządził się męski świat, zostanie to poczytane za przejaw zniewagi? - Śmiem twierdzić... - głęboki, spokojny głos Martina wdarł się w jej myśli. Wraz z Connorem obrócili się w jego stronę, w stronę zwycięzcy, wygodnie rozpartego na wielkim krześle z kieliszkiem szampana w wysmukłej dłoni. - ...że panna Cynster może obecnie nie dyspono­ wać miejscem w stajniach dla tego konia - utkwił wzrok zielonkawych oczu w twarzy dziewczyny. Moje stajnie są spore i tylko w połowie zapełnione. Jeśli zechcesz, Connor może przysłać klacz do moje­ go majątku, a ty możesz dać znać kiedykolwiek bę­ dziesz chciała na niej pojeździć, lub przenieść ją w inne miejsce, kiedy już zdołasz przygotować wszystko, co konieczne. Amandę ogarnęło poczucie ulgi. Człowiek ten okazał się błogosławieństwem nie tylko w jednej sprawie. Uśmiechnęła się szeroko. - Dziękuję. To byłoby wprost doskonale - zerknę­ ła w górę na Connora. - Gdyby zechciał pan być tak łaskawy, mój panie, i dostarczył klacz do posiadłości lorda Martina... Connor wlepił w nią wzrok. - Do posiadłości lorda Martina? Tak? - Przytak­ nął. - Bardzo dobrze. Będzie, jak zechcesz - zawahał się chwilę, następnie schylił, wziął jej dłoń i się skło­ nił. - Grasz nadzwyczaj dobrze, jak na kobietę, moja droga, lecz nie jesteś w mojej lidze... ani w jego wskazał ruchem głowy na Martina. - Byłoby rozsąd­ nym pamiętać o tym podczas przyszłych wypraw do piekła takiego, jak to.

26

27

Amanda uśmiechnęła się słodziutko. Dzięki wy­ granemu zakiadowi potrzeba podobnych wypraw rozwiała się niczym mgła. Dziewczyna nie miała za­ miaru zapominać o Martinie. Connor puścił jej dłoń i się cofnął. Meredith, któ­ ry do tej pory nie odezwał się ani słowem, podniósł się sztywno, skłonił się i wymruczał: - To była prawdziwa przyjemność, panno Cynster. Po czym wraz z Connorem zniknęli w ciemno­ ściach. Amanda zwróciła się do Martina i obdarzyła go jednym ze swych najpiękniejszych uśmiechów: - Dziękuję za propozycję, rzeczywiście trudno by mi było w tej chwili znaleźć u siebie miejsce dla klaczki. Mężczyzna przyjrzał się jej spokojnie z delikatnym rozbawieniem w oczach, ale bardzo widocznym, przynajmniej dla niej. - Tak też pomyślałem - uniósł kieliszek w jej stro­ nę, opróżnił go i odstawił na bok. Wstał; Amanda również się podniosła. - Muszę także podziękować za twoją pomoc znowu się uśmiechnęła, przypominając sobie jego propozycję służenia wsparciem, to, jak kazał nalać jej wody zamiast szampana, jak poprosił o zapalenie świeczników i wiele chwil w trakcie gry, kiedy jego zielonkawe oczy o złocistych refleksach powstrzymy­ wały ją przed paniką. - Byłeś w rzeczy samej moim bohaterem wieczoru. Kąciki jego ust podniosły się w uśmiechu; wziął ją za rękę, zaciskając mocno swe długie palce na jej dłoni... I zawahał się. Amanda spojrzała mu w oczy i zorientowała się, że znowu się zmieniły, stały się ciemniejsze. Mężczyzna skłonił się i puścił jej dłoń.

- Connor miał rację, miejsca takie jak Mellors nie są dla ciebie, ale domyślam się, że zdałaś sobie z te­ go sprawę. Mężczyzna sięgnął do kieszeni i wyjął z niej srebr­ ne pudełko. Wyciągnął ze środka bilet wizytowy i trzymając pomiędzy dwoma palcami, rzekł: - To, żebyś wiedziała, gdzie masz posłać po klacz. Wyślij wiadomość, a jeden z moich stajennych natych­ miast ci ją przyprowadzi - jego wzrok znowu dotknął jej twarzy i zaraz potem mężczyzna schylił głowę: - Do widzenia, panno Cynster. Dziewczyna spiesznie podziękowała, a kiedy Mar­ tin się odwrócił, zerknęła na otrzymany bilecik: - Mój Boże! Bezmyślnie, z oczami utkwionymi w wizytówce, złapała za rękaw mężczyznę, który był jej partnerem w grze przez całą tę noc. Zatrzymał się posłusznie. Z początku Amanda nie mogła oderwać wzroku od bileciku, prostego, białego, papierowego prostokącika ze złoceniami. Pod złotą obwódką wydruko­ wano jedno tylko słowo: Dexter. Poniżej widniał ad­ res na Park Lane, który, jak domyślała się Amanda, musiał przynależeć do jednej z wielkich posiadłości leżących naprzeciw parku. Ale to nazwisko wywróci­ ło jej świat do góry nogami. Odrywając wzrok od karteczki, spojrzała na Mar­ tina. - Ty jesteś Dexter? Rozpustny, o opinii marnotrawnego, wyjątkowo tajemniczy Martin Fulbridge, piąty hrabia Dexter. Słyszała o nim z całą pewnością, ale dziś wieczór zo­ baczyła go po raz pierwszy. Zdała sobie sprawę, że ciągle ściska jego rękaw i zwolniła uścisk. W jego oczach na powrót pojawiła się iskierka roz­ bawienia. Uniósł brew i cynicznym tonem spytał:

28

29

Martin opuścił Mellorsa i zanurzył się w głąb uli­ cy. Szedł tak, a wiedziony doświadczeniem wiedział, że w atramentowych ciemnościach nie czai się żadne niebezpieczeństwo. W oddali posępnie majaczył fronton jakiegoś bu­ dynku. Martin zatrzymał się, spowity ciemnością, i czekał. Trzy minuty później odźwierny otworzył drzwi od Mellorsa, wyjrzał, gwizdnął i przywołał skinięciem oczekujący nieopodal powóz, który przytoczył się z hurgotem. Martin skinął głową z aprobatą. Pojawił się Mellors w towarzystwie Amandy Cynster i Regie'ego Carmarthena, których odprowadził do powo­ zu. Weszli do środka, zatrzaśnięto drzwiczki i woźni­ ca trzasnął lejcami, a powóz potoczył się po bruku. Skryty w ciemnościach Martin patrzył, jak się oddala, dostrzegł ledwie widoczny błysk miodowych włosów, widział postać Carmarthena pochyloną do przodu. Mężczyzna uśmiechnął się; wyszedł z ukrycia i po­ dążył w swoją stronę. Otoczyła go noc. Przemierzając ulice Londynu w tych późnych godzinach, czuł się jak ryba w wodzie.

Dlaczego tak się działo, było tajemnicą, ale dawno już temu nauczył się, iż kwestionowanie przeznaczenia jest bezowocne. Dziwne było zaiste, iż tutaj, w otocze­ niu, w którym się urodził i którego teraz unikał, czuł się tak bardzo na miejscu, jak nigdzie indziej na świe­ cie, nawet pomimo faktu, iż wszyscy, którzy mogliby go rozpoznać, spali teraz smacznie we własnych łóż­ kach nieświadomi, iż przechodzi właśnie tuż obok. Skręcił w Piccadilly, wydłużył krok, a jego myśli zwróciły się ku fascynującej partii wista, jaka roze­ grała się tego wieczoru. Z początku sądził, że Connor, sprośny stary knur, upatrzył sobie Amandę Cynster, ale w miarę rozwo­ ju gry, wydawać mu się to zaczęło coraz mniej praw­ dopodobne. Sam zakład z Connorem nie stanowił dla Amandy zagrożenia, niezależnie od tego, czy wy­ grałaby, czy przegrała, ale rozegranie robra z Con­ norem uchroniłoby ją przed kontaktem z innymi by­ walcami Mellorsa. Martin przyglądał się dziewczynie, tym wielkim niebieskim oczom, które rozglądały się po pomiesz­ czeniu w poszukiwaniu wybawcy... Potrząsnął głową, zastanawiając się nad tą nie­ oczekiwaną dla niego samego własną wrażliwością. Od kiedy to stał się tak żałośnie rycerski, modlący się do pary niebieskich oczu? W Londynie i poza nim było wielu, którzy śmialiby się z samego tylko podob­ nego pomysłu, a mimo to, kiedy stanął oko w oko z Amandą Cynster, starającą się za wszelką cenę ra­ tować swą dumę, ku własnemu zdziwieniu zapropo­ nował jej pomoc. Jeszcze bardziej go zaskoczyło, iż mu się to spodo­ bało. Pojedynek okazał się największym wyzwaniem, które przykuło jego uwagę bardziej niż jakiekolwiek inne od czasu powrotu do Anglii.

30

31

- A któżby inny? Ich oczy spotkały się, a następnie mężczyzna nie­ spiesznie omiótł wzrokiem jej twarz i równie nie­ spiesznie odszedł.

Rozdział 2

Zakład Connor a zdziwił go. Jego podejrzenia, co do dobrych intencji tego mężczyzny nie sprawdzały się, aż do momentu, kiedy Connor rzucił kartę nie do koloru. Za nic w świecie nie uwierzyłby, że Con­ nor popełnił błąd. W którymś momencie gry najwy­ raźniej stwierdził, że przegrana wobec Amandy była ryzykiem do przyjęcia. Martin nie miał pewności, co powinien myśleć na ten temat. Być może znaczyło to jedynie tyle, że Connor był niezwykle przebiegły. Miał bowiem ra­ cję, Dexter nie żywił wobec niej żadnych zamiarów. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, kim jest i że dziewczyna nie była dla niego. Przyjemnie spędził kilka godzin w jej towarzystwie, ale nie zamierzał po­ zwolić, aby para chabrowych oczu i różane usteczka, czy nawet satynowa skóra i jedwabiste włosy, zawró­ ciły mu w głowie. W jego życiu nie było miejsca na damy takie, jak Amanda Cynster. Ani teraz, ani nigdy. Ignorując uczucie żalu, które przemknęło mu przez serce, skręcił w Park Lane i pomaszerował w stronę domu.

- Znalazłam go! - Amanda z roziskrzonym wzro­ kiem zaciągnęła Amelię do sypialni i zatrzasnęła drzwi. - Jest doskonały. Po prostu wspaniały, nie mogłabym wymarzyć sobie lepszego. - Opowiadaj - Amelia ścisnęła siostrę za rękę. Dziewczyna streściła historię, a kiedy skończyła, Amelia wyglądała na równie oszołomioną, jak jej siostra. - Dexter? - Tajemniczy, nieuchwytny hrabia Dexter, o któ­ rym krąży wiele plotek.

- Czy jest przystojny? - Oszałamiająco... - Amanda szukała właściwych słów i machnęła ręką. - Po prostu lepszy od wszyst­ kich, jakich widziałam. - Co jeszcze o nim wiesz? - Jest inteligentny, bystry, wyobraź sobie, że przy­ szło mu do głowy, by Mellors podmienił mi wino na wodę, i to w taki sposób, by nikt tego nie zauwa­ żył. - Amanda opadła na poduszki; obie umościły się na łóżku. - W sumie i fizycznie, i psychicznie Dexter jest idealny. Biorąc w dodatku pod uwagę, że jest bo­ gaty jak Krezus, zbyt bogaty, w każdym razie, by po­ łakomić się na mój posag oraz to, że, jeśli wierzyć plotkom, prowadził niezwykle ekscytujące życie, da­ leko bardziej szalone, niż mogłabym sobie wyobra­ zić, jego doskonałość staje się jeszcze bardziej wyra­ zista. - Hm, pamiętaj jednak o tym skandalu sprzed lat. Amanda zlekceważyła to ostrzeżenie: - Skoro grandes dames nie uważają tego za warte pamiętania, to po cóż mam się tym przejmować? Zmarszczyła brwi. - Wiesz, o co w ogóle w tym wszystkim chodziło? - Wiem tylko, że dotyczyło to jakiejś młodej dziewczyny, którą rzekomo zbałamucił i która potem odebrała sobie życie. To było lata temu, kiedy przy­ jechał po raz pierwszy do miasta. Niezależnie od te­ go, czy była to prawda, został wygnany przez własne­ go ojca... - I wrócił do Anglii dopiero rok temu, rok po odziedziczeniu tytułu, tyle wiem. - Ile ma lat? - Trzydzieści? - Amanda uniosła brwi. - Coś koło tego. Wydaje się starszy niż jest... Jest... poważny. - Poważny?

32

33

*

- Nie w tym sensie, to znaczy... głęboki, z dystan­ sem... Opanowany. Tacy mężczyźni zawsze wydają się starsi niż w istocie są. Amelia przytaknęła. - No dobrze... przyznaję, że wydaje się dla ciebie idealny, jak jednak masz zamiar poradzić sobie z naj­ większym problemem? Każda dama z towarzystwa stara się skusić go do powrotu na salony, lecz on od­ rzuca wszelkie zaproszenia. Jak więc zamierzasz spo­ tykać go na tyle często, by przekonać go... - Amelii zabrakło słów. Studiowała przez chwilę twarz siostry. - Nie będziesz się starała wciągnąć go do swego świa­ ta. .. masz zamiar sama przeniknąć do jego świata... - Taki mam plan, przynajmniej do momentu, aż tak go obłaskawię, że pójdzie za mną wszędzie. Amelia zachichotała. - Mówisz, jakby był psem. - Nie psem, raczej lwem. Wielką, dziką bestią, któ­ ra rozkoszuje się leżeniem u boku swej lwicy i polu­ je w nocy - Amanda przytaknęła z wyrazem determi­ nacji na twarzy. - Dokładnie to zamierzam zrobić, obłaskawić i poskromić mojego lwa.

Nie mogła jednak powrócić do Mellorsa, nie po ostrzeżeniach, jakie usłyszała od Martina. Byłoby to nadzwyczaj bezmyślne, a poza tym zbyt szybko zdradziłoby jej zamiary. On zaś z pewnością by tego nie pochwalił. Myśl ta wyzwoliła kolejną, i jeszcze następną, i na­ gle Amanda wiedziała już dokładnie, co sprowadzi tego lwa do jej nogi. *

Nie była na tyle głupia, by sądzić, iż to łatwe zada­ nie. Spędziła cały dzień, rozważając wszelkie ewen­ tualności. Jedną z nich była klacz, ale dziewczyna nie chciała wyjść na zbyt niecierpliwą, a poza tym, gdyby zbyt wcześnie wyłożyła tę kartę, Martin mógłby zro­ bić dokładnie to, co powiedział, czyli przysłać po prostu stajennego z koniem i w ten sposób zacho­ wać rozsądny, chłodny dystans. Rozsądny, chłodny dystans nie był tym, czego pra­ gnęła Amanda.

- Wczorajszej nocy Mellors, dziś lady Hennessy. Postradałaś zmysły? - Reggie wpatrywał się w dziew­ czynę w mrokach powozu. - Jeśli moja matka dowie się, że towarzyszyłem ci w takim miejscu, z pewno­ ścią mnie wydziedziczy! - Nie bądź niemądry - Amanda poklepała go po kolanie. - Zarówno ona, jak i moja matka sądzą, że bawimy się z Montaguesami w Chelsea. Dlacze­ góż miałyby sądzić, że jesteśmy gdzie indziej? W miarę jak mijały lata, Amanda i Reggie, czę­ sto w towarzystwie Amelii, sami wybierali ulubione rozrywki w swoim otoczeniu. Ponieważ wybór ten przeważnie nie pokrywał się z preferencjami ich matek, konsekwentnie i coraz częściej robili wszystko po swojemu. Żadne plotki nie krążyły na ten temat, wszystkim było wiadomo, że Reggie Carmarthen zna się z bliźniaczkami Cynsterów od dzieciństwa. Taki układ przynosił korzyści każdej ze stron. Sio­ stry miały odpowiednią eskortę, którą potrafiły owi­ nąć sobie wokół małego palca. Reggie zyskał wy­ mówkę przed mamusiami, które w innym wypadku niechybnie namówiłyby jego mamę, by towarzyszył ich afektowanym córeczkom. Zaś rodzice bliźnia-

34

35

*

czek i Reggie'ego mogli czuć się bezpiecznie wie­ dząc, że ich pociechy są bezpieczne. Do pewnego stopnia przynajmniej. - I nie musisz zachowywać się tak, jakby wizyta u lady Hennessy miała mnie zrujnować. - Nie jesteś jeszcze mężatką! - Po jego głosie znać było, iż niezbyt szybko spodoba mu się cały ten po­ mysł. - To już lada chwila. Mam dwadzieścia trzy lata. Od sześciu lat bywam na salonach. Nikomu nie przyjdzie do głowy, że jestem niewinną panienką. Z ust Reggie'ego wyrwał się stłumiony okrzyk, zło­ żył ręce na piersiach i opadł ciężko na siedzenie. Nie odezwał się już ani słowem, kiedy powóz wtoczył się w uliczkę prowadzącą do sekretnie oświetlonych drzwi pod numerem 19 przy ulicy Gloucester. Powóz zatrzymał się, Reggie zacisnął mocno wargi, wysiadł i pomógł wydostać się Amandzie, która strzep­ nęła suknię i spojrzała w stronę drzwi. Obok nich stał odźwierny w liberii. Reggie podał dziewczynie ramię. - Powiedz tylko słówko, a wyjdziemy. - Prowadź Horacy! Reggie wymruczał coś, ale zgodził się, prowadząc Amandę w górę po stopniach. Podał odźwiernemu ich nazwiska, drzwi otworzyły się i odźwierny wpuścił ich do środka, nisko się kłaniając. Reggie rozejrzał się po wyłożonym marmurami holu, podczas gdy Amanda oddała płaszcz bardzo odpowiednio wyglą­ dającemu lokajowi. - Zawsze chciałem wiedzieć, jak wygląda to miej­ sce w środku - przyznał Reggie, kiedy Amanda po­ nownie do niego dołączyła. - Widzisz - wzięła go pod ramię i skierowała w stronę salonu. - Tylko czekałeś, aż dam ci stosow­ ną wymówkę, by tu przyjść.

-Ech! Weszli do salonu, zatrzymali się i zaczęli rozglądać dokoła. Lady Hennessy to był zupełnie inny świat niż Mellors, tutaj czuć było rękę kobiety z klasą. Ściany ob­ wieszono kremowym jedwabiem o niezwykle deli­ katnym, turkusowym wzorze. Kremowy, złoty i tur­ kusowy wzór widniał także na satynowych obiciach krzeseł i szezlongów oraz na otulających wysokie okna ciężkich zasłonach. Podłogę pokrywały drogo­ cenne chińskie dywany, tłumiące stukot modnych obcasików. Bogata spadkobierczyni szkockiej arystokracji, la­ dy Hennessy, postanowiła ożywić swoje życie oraz życie sporej części towarzystwa, organizując salon w tradycji poprzedniego stulecia. Jej salony zostały umeblowane wygodnie i z modną elegancją; przeką­ ski i napoje zawsze były najwyższej jakości. Jeśli cho­ dzi o karty, to w noce, kiedy gra była dozwolona, stawki stawały się ponoć astronomiczne. Jednak przez większość czasu lady Hennessy kon­ centrowała się na zapewnianiu rozrywki, która gwa­ rantowała przyciągnięcie najprzedniejszej błękitnej krwi rozpustników w mieście. To z kolei zapewniało obecność samej śmietanki zamężnych dam, szukają­ cych odmiany, co z kolei gwarantowało, że każdy rozpustnik wart swej opinii nieodmiennie powracał do salonu przy ulicy Gloucester. Geniusz gospodyni polegał na sposobie, w jaki potrafiła przewidzieć związek pomiędzy dwiema najważniejszymi grupami gości i potrafiła go umiejętnie podsycać. W salonie przygrywał dyskretnie kwartet smyczkowy, a oświe­ tlenie z dużych i małych lamp, ściennych świeczni­ ków i kandelabrów dawało miejsca łagodnie oświe­ tlone oraz zacienione, bardziej sprzyjające dyskret-

36

37

nym wybuchom namiętności niż jaskrawe światło ży­ randola. Chodziły słuchy o innych pokojach, które od cza­ su do czasu wynajmowano na prywatne przyjęcia. Amanda była ich ciekawa, ale pewna, iż nie będzie musiała doświadczyć pobytu w takich miejscach. Dla jej celów w zupełności wystarczą ogólnie dostępne salony lady Hennessy. - Raczej spokojnie, nieprawdaż? - na twarzy Reggie'ego pojawił się grymas. - Nie tego się spodziewa­ łem. Amanda skryła uśmiech; Reggie oczekiwał pew­ nie, iż będzie to połączenie domu publicznego z pubem. Jednak wśród rozmów, wśród szeptów, chichotów i westchnień eleganckiego tłumu czuć było napięcie, które nawiązywało się między para­ mi zbliżonymi w poufałych rozmowach i które z pewnością dalekie było od letniego. Padające tu i ówdzie spojrzenia płonęły niczym rozżarzone wę­ gle. Almack's był targowiskiem dla chcących się wydać lub ożenić; lady Hennessy była targowi­ skiem innego rodzaju, ale i tu, i tam bywały te sa­ me grupy kupujących i sprzedających. Mówiło się, iż w każdy wieczór podczas świąt Bożego Narodze­ nia więcej mężczyzn błękitnej krwi można znaleźć przy ulicy Gloucester niż w jakimkolwiek innym lo­ kalu w mieście. Kończąc wyczerpującą ocenę sytuacji, Amanda poczuła ulgę, iż nie znalazła tam nikogo, kogo nie pragnęłaby zobaczyć, na przykład znajomych ojca. Lub kogoś z kręgu matki. Lub jakiegoś z przyjaciół jej kuzynów. Była to jedyna obawa, jaka powstrzymy­ wała ją przed wdrożeniem w życie swojej strategii. Upewniwszy się, poczuła się odprężona i natych­ miast pomyślała o podjęciu kolejnego kroku. 38

- Jestem spragniona. Nie mógłbyś przynieść mi kieliszka szampana? - Dobrze. Wydaje mi się, że bufet znajduje się tam - Reggie skinął głową w stronę sąsiedniego salonu i ruszył w tamtym kierunku. Amanda poczekała, aż zniknie jej z oczu, przesło­ nięty barczystymi postaciami. Następnie wkroczyła w tłum i zaczęła się rozglądać. Nie minęły trzy minuty, a już zgromadziła wokół siebie trzech idealnie pasujących adoratorów. Byli to dżentelmeni pożądani, atrakcyjni i eleganccy, którzy okazali się również dowcipni i czarujący, i którzy by­ li nadzwyczaj zainteresowani odkryciem powodu, dla którego Amanda pojawiła się na salonach lady Hen­ nessy. Amanda uczęszczała na zbyt wiele przyjęć i balów, by słowna szermierka z trzema kawalerami - panem Fitzgibbonem, lordem Walterem i lordem Cranbournem, okazała się dla niej jakimkolwiek wyzwa­ niem. Potrafiła ukryć prawdziwe zamiary. W rzeczy samej łatwość, z jaką umiała to zrobić, jedynie roz­ paliła podekscytowanie i ciekawość dżentelmenów i sprawiła, iż otoczyli ją ciasnym wianuszkiem. Nim Reggie zdążył ją odnaleźć, była już całkiem zaabsorbowana. Amanda obdarzyła go uśmiechem i przyjęła kieli­ szek szampana, który dla niej przyniósł, i zapoznała go z trzema adoratorami. Reggie, z niewzruszonym wyrazem twarzy, przyjął to do wiadomości. Amanda zignorowała ten surowy wyraz, kiedy się zwrócił w jej stronę, i uśmiechnęła się do pana Fitzgibbona: - Opisywał pan nocne pływanie łodzią po Tamizie, sir. Czy to doświadczenie warte jest wszelkiej niewygody? Pan Fitzgibbon bez wahania zapewnił ją, iż tak właśnie jest. Amanda notowała w myślach, kiedy za39

Martin dojrzał Amandę, jak tylko przekroczył próg salonu lady Hennessy. Dziewczyna stała obok kominka; płomienie świec oświetlały ją w pełni, jak­ by pozłacając całą postać. Uczucie, jakiego doznał na jej widok, zaskoczyło go; nagłe ukłucie żądzy posiadania, niespodziewany poryw serca. Strząsnął z siebie te doznania, przyjmu­ jąc cynicznie rozbawioną maskę, jaką zawsze nosił, i podszedł w stronę gospodyni.

Helen była zachwycona, widząc go. Rozmawiała z nim, starając się przyciągnąć jego uwagę ku trzem samotnym, doświadczonym damom, które zaszczyci­ ły ją swą obecnością tego wieczoru. - Będą zachwycone, mogąc cię poznać. Zerknęła na niego, unosząc brew. Martin ledwie rzucił okiem na owe damy. - Nie dziś. - Nie wiem czy się cieszyć, czy smucić - wes­ tchnęła Helen. - Twoja nierychliwość jedynie wzmaga ich zainteresowanie, ale ciągłe odmowy zaangażowania stawiają pod znakiem zapytania moje umiejętności. - Zawsze w końcu ci się udaje, moja droga, i je­ stem pewien, iż damy te o tym wiedzą. Dziś wieczór jednak będą musiały zadowolić się talentami kogoś innego, ja... - Martin spojrzał na Amandę, która ni­ czym złocisty anioł rozsyłała uśmiechy wśród adora­ torów. - Mam inną pieczeń do usmażenia. Spojrzał na Helen, zaciekawiony, czy podchwyci kierunek, w jakim padł jego wzrok. - Nie, nie musisz się dziwić, podejrzewam, że rola, jaką przyjdzie mi odegrać, będzie raczej rolą rycerza-opiekuna niźli demonicznego kochanka. - Jakże fascynujące - Helen otworzyła szeroko oczy i uśmiechnęła się. - Bardzo dobrze. Masz moją zgodę na rozdzielanie swych łask podług własnego życzenia, i tak nie posłuchałbyś, gdyby było inaczej. Ale uważaj! - Spojrzała na niego spod przymrużo­ nych powiek i odwróciła się, by przywitać kolejnego gościa. - Wiesz, co mówią o miejscach takich jak to? Nie wiedział i nie miał też takiej potrzeby. Ostrze­ żenie to wyleciało mu z głowy, kiedy przedzierał się przez tłum, ostentacyjnie omijając wzrokiem owe damy i wypatrując tej jedynej.

40

41

czął w poetycki sposób rozpływać się nad widokiem gwiazd rozświetlonych na nocnym niebie i odbijają­ cych się w czarnych wodach Tamizy. Nie wiedziała, ile wieczorów przyjdzie jej tu spędzić, i chciała wyko­ rzystać przynętę w postaci trzech kawalerów, aż na­ zbyt chętnych, by sprowadzić ją do swego mniej cno­ tliwego świata, w jakim przebywali. Nie miała zamiaru korzystać z ich pomocy, ale skrzętnie to skrywała. Logika sugerowała jej, że Dexter odwiedzi lady Hennessy; Amanda mogła się założyć, że zna on miejsce, odpowiadające jego wartości. Jeśli miałby się nie pojawić, straci parę wieczorów; to kropla w morzu czasu, jaki spędziła dotychczas na poszukiwaniach męża. Jeśli się pojawi, ale nie za­ chowa, jak przewidywała, zdobędzie niesamowicie cenną wiedzę, wystarczającą, by dojść do wniosku, iż - pomimo całej swej wiary - Dexter nie jest dla niej. Jednak jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, wygra, tak jak zamierzała. Amanda uważała, że jej zamysł jest wprost genial­ ny. Z szerokim uśmiechem, bezwstydnie wodząc oczami i roztaczając wdzięki, rzuciła się ku wyzwaniu. *

Nie zauważyła go do tej pory, a przynajmniej tak się zdawało; spostrzegł jej wzrok biegnący w jego kierunku, ale dziewczyna nie dała po sobie poznać, że go rozpoznała. Nadal zajęta była trzema adorato­ rami i Carmarthene'em, choć ten ostatni wyglądał raczej na zatroskanego niż rozbawionego. Martin musiał przyznać, iż zabawianie kawalerów szło jej nadzwyczaj sprawnie. Jej uśmiechy, śmiech, którego niestety nie mógł dosłyszeć, wesoła paplani­ na, radość błyszcząca w oczach, wszystko to składało się na osóbkę pewną siebie, młodą damę, pełną iskrzącego się czaru. Przypominała mu w istocie naj­ przedniejszy szampan, doskonałe, musujące wino, którego smak pogłębiał odpowiedni wiek, obiecują­ cy rozkosz dla podniebienia i zmysłów. Martin nie mógł stwierdzić, czy dziewczyna wie o jego obecności. Nie potrafił powiedzieć, czy jej za­ chowanie było wykreowane na pokaz, ze względu na jego osobę, czy też podpowiadała mu to tylko własna arogancja. Krążąc wśród tłumu, znalazł się poza zasięgiem jej wzroku. Teraz tłum między nimi przerzedził się i mężczyzna mógł dostrzec ją bardzo wyraźnie; mimo to nie odwracała się w jego stronę. Roześmiała się, świetlistym, głębokim i radosnym śmiechem, który doleciał do jego uszu. Pieścił je, wabił, podobnie jak stojących w pobliżu dziewczyny mężczyzn. Nie miało to znaczenia, czy zaplanowała sobie zwrócić w ten sposób na siebie jego uwagę. I tak jej się to udało. Amanda poczuła nadejście Martina niczym wkra­ dającą się burzę, wyczuwała jego bliskość. Uczucie to poruszyło ją, zmusiła się, by się nie odwrócić i sta­ nąć twarzą w twarz z tym, przed czym ostrzegały ją wszystkie zmysły. Gdyby zrobiła to za wcześnie, wy42

dałby się cały jej misterny plan. Nagle Martin zatrzy­ mał się tuż koło niej, a jego strzelista postać była wy­ starczająca wymówką, by przerwać opowieść i posłać mu spojrzenie. Pozwoliła, by na jej twarzy zagościł wyraz świad­ czący o tym, iż go rozpoznała, w jej oczach pojawiło się zadowolenie. Nie było to trudne, w jasnym świe­ tle, w eleganckim ubraniu mężczyzna wyglądał jesz­ cze przystojniej niż poprzedniego wieczoru. Dziew­ czyna uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę: - Mój panie. Uczyniła jedynie tyle, pozwalając, by zarówno on, jak i inni zinterpretowali to na swój własny sposób. Martin ujął jej dłoń, a ona dygnęła. Podniósł rękę Amandy, ze wzrokiem utkwionym w jej oczach i skłonił głowę. - Panno Cynster. Amanda starała się, aby jej palce nie zaczęły pie­ ścić jego dłoni, mądrze jednak nie cofając ręki, do­ póki on tego nie uczyni. Martin zwolnił uścisk, Amanda rozpoczęła rytuał przedstawiania gości. - I sądzę, że pamięta pan pana Carmarthena. - W rzeczy samej. Reggie obdarzył go uważnym spojrzeniem i grzecznym skinięciem głowy. Wzrok Dextera spo­ czął na jego twarzy, a potem na twarzy Amandy. - Przyznaję, iż jestem zaskoczony spotykając pa­ nienkę tutaj. Sądziłem, że po ostatniej wizycie w po­ dobnym przybytku rozwaga wygra jednak z odwagą. Jest tutaj! Jest tutaj i chwycił przynętę! Amanda spojrzała mu w oczy i bezlitośnie przerwa­ ła biegnącą w jej głowie litanię. Tak był tutaj, ale jesz­ cze nie dał się obłaskawić. I jeśli Amanda nie będzie uważać, to ona sama może znaleźć się w potrzasku. 43

Martin z wyraźną przyjemnością wspomniał ich ostatnie spotkanie i dziewczyna uśmiechnęła się: - Rozważałam pomysł, czy nie uczestniczyć w ba­ lu lady Sutcliffe, jednak - obdarzyła uśmiechem trzech kawalerów - takie formalne zobowiązania stają się nudne, kiedy spędziło się tyle lat na salo­ nach - ponownie zerknęła na Dextera. - Wydaje się prawdziwą stratą nie uczestniczyć w bardziej wyrafi­ nowanych divertissements organizowanych przez na­ szą gospodynię; to o wiele bardziej zajmujące; śmiem twierdzić, że i pan je takimi znajduje? Martin przytrzymał jej spojrzenie i zastanawiał się, czy dziewczyna nie blefuje. - Moje gusta z pewnością ulokowane są z dala od przyjęć organizowanych przez damy z towarzy­ stwa. Jednak nie wyobrażam sobie, by takie rozryw­ ki mogły stanowić pokusę dla takiej młodej damy. Amanda uniosła brodę, w jej oczach rozbłysły iskierki, świadczące o tym, iż potraktowała to wyzwa­ nie z humorem: - Wręcz przeciwnie, mój panie. Mam zdecydowa­ ną ochotę na bardziej ekscytujące rozrywki z uśmiechem, przelotnie dotknęła jego rękawa. Ośmielam się twierdzić, że o tym nie słyszałeś, pro­ wadząc tak samotniczy żywot. - Ekscytujące rozrywki, he? - Cranbourne podchwy­ cił te słowa. - Słyszała panienka o ekscesach, jakie wy­ prawiano wczorajszego wieczora u pani Croxton? - Doprawdy? - Amanda zwróciła się w jego stronę. Martin patrzył, jak dziewczyna pozwala, by trzej kawalerowie przedstawiali jej swe najbardziej wy­ myślne propozycje. Być może żył w odosobnieniu, ale wiedział dokładnie, co ogląda. Carmarthen sta­ wał się coraz bardziej zdenerwowany. Jednak gdyby on, Dexter, skłonił się teraz i odszedł, czy ona dalej

zachowywałaby się tak samo? Gdyby on zadeklaro­ wał się jako jej opiekun, czy Amanda obyłaby się bez niego? Jakie sieci wiązała, ile z tego było prawdą? Nie żeby miało to dla niego znaczenie; potrafiłby sobie poradzić z nią niezależnie od taktyki, jaką przyjęła. Ona zaś najwyraźniej potrzebowała kogoś, kto się nią zaopiekuje, kogoś bardziej muskularnego niż drogi Reggie. Cranbourne, Fitzgibbon i Walter byli pochłonięci dziewczyną; biorąc pod uwagę, ile czasu spędziła na zabawianiu ich, spodziewali się, iż wkrótce które­ goś z nich wybierze. I w odróżnieniu od tego, czego spodziewała się Amanda, przyzwyczajona do zasad panujących na balach i w salonach, urocza odmowa na pewno nie zostałaby dobrze przyjęta. Martin sięgnął po jej dłoń; zdziwiona dziewczy­ na spojrzała w jego stronę, zbijając przemawiającego Waltera z pantałyku. - Moja droga, obiecałem Helenie... lady Hennessy, że skoro jest to twoja pierwsza tu wizyta, dopilnu­ ję, byś zapoznała się ze wszystkim, co nasza gospody­ ni ma do zaoferowania - popatrzył prosto w jej oczy i położył jej dłoń na swym ramieniu. - Czas już, by­ śmy ruszyli, albo nie zdążysz zobaczyć wszystkiego, nim nastanie świt - zerknął na trzech kawalerów. Jestem pewien, iż panowie nam wybaczą. Nie mieli wyboru; nikt nie sprzeciwiłby się zalece­ niom Heleny, Martin tylko na to liczył. Dżentelmeni pożegnali się i wycofali. Martin zastanowił się nad Reggie'em. - Wydaje mi się, że panna Cynster miałaby ocho­ tę na jeszcze jeden kieliszek szampana. Reggie spojrzał na Amandę. Ta zaś przytaknęła, brzękając bransoletkami. - Tak, miałabym.

44

45

Reggie skrzywił się i rzucił spojrzenie Martinowi. - Pod warunkiem, że nie znikniecie mi, kiedy mnie nie będzie. Martin zdusił uśmiech; być może Reggie nie był tak niedomyślny, jak się zdawało. - Zostaniemy w tym salonie, ale będziemy się przechadzać - przerwał z oczami utkwionymi w Reggie'ego. - Niezbyt to rozsądne przebywać zbyt długo w jednej pozycji. Ujrzał przerażenie na jego twarzy, a potem mło­ dzieniec przytaknął: - W porządku, znajdę was - rzucił Amandzie peł­ ne dezaprobaty spojrzenie i ruszył w stronę sąsied­ niego salonu. Martin rozejrzał się po pomieszczeniu, opuścił ra­ mię i skinieniem ręki przywołał Amandę, by ruszyła przodem. Trzymanie jej dłoni na swoim ramieniu, ta­ ka bliskość, nie byłoby zbyt mądrym posunięciem. Pragnął, aby wszyscy widzieli, że dziewczyna jest pod jego opieką w towarzyskim sensie, ostatnią rze­ czą, jakiej by sobie życzył było to, by goście pomyśle­ li, iż jest to coś więcej. - Naprawdę przyjaźnisz się z lady Hennessy? -Tak. Helen była kolejną osobą, która, choć mogła by­ wać w towarzystwie, odrzucała taką propozycję. Amanda zwolniła kroku. - Co zrobiłam źle? Martin schwycił jej spojrzenie i zdał sobie sprawę, że było to proste, bezpośrednie pytanie. - Jeśli spędzasz więcej niż piętnaście minut na roz­ mowie z jednym mężczyzną, zostanie to odebrane tak, iż masz ochotę na jedną z egzotycznych rozry­ wek, o jakich rozmawialiście.

- Och -jej piękna twarz pobladła. Dziewczyna od­ wróciła się i ruszyła dalej przed siebie. - Nie miałam takiego zamiaru. Martin przedstawił ją trzem osobom i ruszyli da­ lej. Zmniejszając dystans między nimi, schylił głowę i wyszeptał: - A jaki miałaś zamiar? Dziewczyna stanęła tak raptownie, że niemal na nią nie wpadł. Zatrzymał się; ledwie centymetr oddzielał jego tors od jej pleców, jego uda od pokrytych jedwabiem jej pośladków. Amanda obejrzała się i napotkała jego wzrok. Martin poczuł nagłą potrzebę objęcia jej i przytu­ lenia do siebie. - Chciałabym trochę pożyć, zanim się zestarzeję odnalazła wzrokiem jego oczy. - Czy to zbrodnia? - Jeśli tak jest, połowa świata to zbrodniarze. Dziewczyna spojrzała przed siebie i ruszyła dalej. Martin opanował swe instynkty i ruszył jej śladem. - Rozumiem, że miałeś sporo doświadczenia w tej kwestii - zerknęła na niego. - Nie wszystko było takie przyjemne. - Mnie interesują jedynie przyjemne aspekty - za­ machała ręką w powietrzu. Ton jej głosu był bezpośredni, bez przedrzeźniają­ cej nuty. Zamierzała szukać przyjemności życia, uni­ kając jednocześnie pułapek. Gdyby tylko życie było takie proste. Kontynuowali przechadzkę, zatrzymując się na kil­ ka minut przy rozmaitych grupkach gości; Amanda szła pół metra przed nim, Martin zrelaksowany, ale uważnie obserwujący, tuż za nią. Wątpił, by do tej po­ ry napotkała wiele przykrych niespodzianek w życiu; jej wiara w życie, w jego radości pozostawała nie-

46

47

wzruszona. Błysk w jej oczach, rozkwitający uśmiech - wszystko to świadczyło o jej niewinności. To miejsce nie mogło tego zniszczyć. Dotarli do pustego rogu pokoju. - W zasadzie, skoro mówimy o przyjemnościach życia... - zaczęła. Martin zatrzymał się przed nią, zasłaniając szero­ kimi barkami widok na salon. Napotkał wzrokiem jej spojrzenie. - Myślałam o konnej przejażdżce jutro rano. Wczesnym rankiem. W parku. Czy sądzisz, że stajen­ ny spełni moją prośbę? Zamrugał; Amanda szerzej się uśmiechnęła. I za­ częła się modlić, czy aby nie za wcześnie odsłoniła karty. Skoro Martin był tak tajemniczy, mógł, jeśliby nie wykonała właściwego ruchu, po tym wieczorze zapaść się pod ziemię i musiałaby powtarzać całe za­ danie od początku. Jego twarz była nieodgadniona. W końcu rzekł: - Connor wspominał o ulicy Upper Brooke. - Dom moich rodziców jest pod numerem dwuna­ stym. - Każę stajennemu czekać z końmi na ciebie na rogu Park Lane. Po przejażdżce odprowadzi klacz z powrotem do moich stajni. - Dziękuję - uśmiechnęła się z wdzięcznością, zbyt mądra, by wspomnieć, iż o wiele bardziej pasowałoby jej towarzystwo jego niż stajennego. - O której godzinie? - O szóstej - zmarszczyła nosek. - O szóstej? - Martin wlepił w nią oczy. Była już nie­ mal północ, a o szóstej rano park bywał opustoszały. - Muszę wrócić do domu, zanim wszyscy się poja­ wią. Nie chcę, żeby kuzyni zobaczyli konia i zaczęli wypytywać, skąd go wzięłam.

- Twoi kuzyni? - Moi kuzyni z rodziny Cynsterów. Są ode mnie starsi. Wszyscy są już żonaci i zrobili się okropnie sztywni. Martin w duchu dał sobie kuksańca, że wcześniej nie domyślił się tego powinowactwa. Oczywiście by­ ło wielu Cynsterów i nigdy nie słyszał o żadnych dziewczynach. Wszyscy członkowie tej rodziny, któ­ rych kiedyś poznał, byli mężczyznami. Mówiono o nich Klub Cynsterów. Kiedy pojawił się w mieście po raz pierwszy, bałamucili najprzed­ niejsze panny z towarzystwa. Teraz jednak wszyscy byli żonaci... w ciągu ostatniego roku nie spotkał żadnego z nich, niepodzielnie królując w królestwie, w którym niegdyś oni panowali. - Jesteś pierwszą kuzynką St. Ives? Amanda przytaknęła, patrząc mu prosto w oczy. Nadszedł Reggie, niosąc kieliszek szampana. Martin przytaknął z zaciśniętymi ustami. - Bardzo dobrze, o szóstej rano na rogu Park Lane.

48

49

*

Ranek o tej porze był mglisty, szary i chłodny. Ser­ ce Amandy truchlało, kiedy usadowiona na coraz bardziej niespokojnej klaczy, kierowała się w stronę Mount Gate oraz postaci na wysokim wierzchowcu, czekającej niecierpliwie pod drzewem, nieopodal bramy. Ubrana w strój do konnej jazdy, wyślizgnęła się przez boczne drzwi domu rodziców i pospieszyła wzdłuż ulicy. Kiedy dotarła do rogu, zastała tam, czekającego, tak jak było umówione, stajennego. Jej nadzieje runęły; skarciła się, iż najwyraźniej spodzie­ wała się zbyt wiele i zbyt szybko. Dexter wiedział, że

wybiera się na przejażdżkę i pewnego dnia zechce jej towarzyszyć. Najwyraźniej skusiła go już teraz. Siedział na wspaniałym, srokatym ogierze, które­ go bez wysiłku kontrolował, zaciskając długie, mu­ skularne uda na bokach zwierzęcia. Miał na sobie tradycyjną marynarkę do konnej jazdy, bryczesy i wysokie buty; zbliżywszy się krótkim galopem, Amanda pomyślała, iż wygląda bardziej dziko, zdecydowanie bardziej niebezpiecznie niż w formalnym stroju poprzedniego wieczoru. Włosy miał rozwichrzone, spojrzenie przenikliwe. Nie miał skrzywionej miny, ale wyglądał na ponure­ go. Amanda dołączyła do niego i wyraźnie przekona­ ła się, iż nie jest zadowolony ze swojej obecności w tym miejscu. - Dzień dobry, mój panie. Nie spodziewałam się, że spotka mnie przyjemność twego towarzystwa uśmiechnęła się promiennie, zachwycona, iż jej uwaga była tak zgodna z prawdą. - Jesteś gotów na galop? Martin przyglądał się jej obojętnie. - Zobaczysz, że jestem gotów na prawie wszystko. - Jedźmy w stronę Row - jej uśmiech pojaśniał jeszcze bardziej. Martin rzucił spojrzenie w stronę stajennego. - Zaczekaj tutaj. Ruszyli równo, jadąc kłusem przez otoczony drze­ wami trawnik. Amanda była zajęta wyczuwaniem jazdy klaczy. Martin obserwował ją, czując ulgę, iż jest wytrawną amazonką. Niczego innego nie spo­ dziewał się po panience z domu Cynsterów. - Z tego, co mówił Connor, wnioskuję, że twój ku­ zyn, nie pamiętam już który, nadal żywo zaintereso­ wany jest koniem.

- Demon. - Amanda eksperymentowała z wodza­ mi. - Ma ogiera w Newmarket. Hoduje konie wyści­ gowe, a Flick je ujeżdża. - Flick? - Jego żona, Felicity. Ma doskonałą rękę do koni, pomaga je układać. Martin nie mógł tego sobie wyobrazić. Demon Cynster, którego pamiętał, przenigdy nie pozwoliłby zwykłej kobiecie kręcić się przy jego koniach. Strząsnął z siebie te wątpliwości i skoncentrował na tym, co go nurtowało. - Więc jeśli Demon zobaczy klacz, rozpozna ją. - Nawet jeśli zobaczy ją ktoś inny i mu ją opisze. To pewne. - Amanda zerknęła na niego. - Dlatego mogę jeździć tylko o tak wczesnej porze, kiedy niko­ go nie ma. Martin ukrył grymas na twarzy; nie powątpiewałby w jej tłumaczenie. Jednak świadomość, że dziewczy­ na ma zamiar jeździć w opustoszałym parku, wystar­ czyła, by go wybudzić, nawet o tak nieludzkiej porze; w jego wyobraźni pojawiły się obrazy, które uniemoż­ liwiłyby mu ponowne zaśnięcie. Był więc tutaj, pomi­ mo faktu, iż wcale nie miał zamiaru jej towarzyszyć. Nie oszukiwał się, że kolejnego ranka, kiedy dziewczyna będzie jeździć, sytuacja się zmieni. Jeśli dowiedziano by się, że odbywają te prze­ jażdżki sam na sam, tak wczesnym rankiem, zaczęto by szeptać i snuć domysły. Amanda była doświadczo­ na, rozsądna, dobrze wychowana i miała dwadzieścia trzy lata; jej reputacja stanęłaby pod znakiem zapy­ tania, lecz nie przez sam fakt samotnych przejażdżek z nim. To jego osoba byłaby temu winna. Jej rodzina, kuzyni, nie byliby zadowoleni, ale i ona, i on musie­ liby zacząć zachowywać się bardziej nieprzyzwoicie, by spowodować jakieś interwencje.

50

51

Z drugiej strony, gdyby jej kuzyni dowiedzieli się, że on wie, iż Amanda jeździ sama w pustym parku, a on nic nie zrobił, tylko spał sobie w najlepsze, wów­ czas, był tego pewien, stałby się celem nazbyt szyb­ kiej interwencji. Nie mógł się zdecydować, czy fakt, że ten ostatni scenariusz nie spełni się, nie byłby dla niego szczę­ śliwszym rozwiązaniem. Jedyną rzeczą, jaka nieco rozjaśniała ten ponury nastrój, była pewność, że Amanda nie zdaje sobie sprawy z jego pozycji. Jej ra­ dość, że spotkała go, czekającego na nią, była jak najbardziej prawdziwa; nie liczyła na to. Patrzył, jak Amanda prowadzi klacz na tylnych no­ gach, potem każe koniowi tańczyć i sprowadza na powrót do właściwego rytmu. - Wspaniale reaguje. Martin zerknął na niebo; miało kolor ciemnych pereł, noc rozjaśniała się tuż przed świtaniem. - Jeśli mamy zamiar pogalopować, lepiej się po­ spieszmy. Skierowała klacz na tor. Rzuciła Martinowi spoj­ rzenie, mężczyzna podprowadził swojego srokacza; dziewczyna spięła konia. Klacz była szybsza, ale dłuższe kroki ogiera szybko zmniejszyły dystans; za­ częli galopować łeb w łeb. Park był opustoszały, ci­ chy i spokojny. Srokacz z łatwością prześcignąłby klacz, ale Martin przyhamował go. Mógł obserwo­ wać jej twarz, rozjaśnioną niekłamaną radością, do­ strzec uczucie zadowolenia, jakie ją ogarniało. Ciężki odgłos stukotu kopyt otaczał ich zewsząd, aż zaczął krążyć echem w żyłach. Owiewały ich stru­ mienie powietrza, rozdmuchując włosy, szczypiąc w twarze i rozjaśniając oczy. Amanda zwolniła; tor przed nimi wkrótce się koń­ czył. Przeszli z galopu do kłusa, a w końcu zaczęli iść

stępem. Wierzchowce wydychały opary powietrza w idealnej ciszy. Uprzęż zadźwięczała, kiedy srokacz potrząsnął łbem. Martin zawrócił w stronę Mount Gate, spoglądając okiem znawcy na klacz. Wykonała manewr bezbłędnie, podobnie jak pro­ wadząca ją amazonka. Martin widział zbyt wiele kobiecego piękna, by być na nie wrażliwym. A mimo to nigdy nie mógł przeoczyć wspaniałych barw i jeszcze bardziej dosko­ nałych faktur. Aksamitny żakiet pasował do barwy jej oczu; wcześniej nie był w stanie docenić tego ko­ loru, ale teraz ciemności rozjaśniły się i dostrzegł to wyraźnie, kiedy dziewczyna odwróciła się do niego, uśmiechnięta, oszołomiona radością. Spod zawadiackiego nakrycia głowy, tej samej barwy co żakiet, wystawały kosmyki jej włosów oświetlone pierwszymi promieniami słońca, które wydobywało z nich złocisty odblask. Poprzedniego wieczoru, kiedy miała włosy wysoko upięte, wyobra­ żał sobie, że są długie do ramion. Teraz widział, że są znacznie dłuższe, przynajmniej do połowy ple­ ców. Błyszczące, połyskujące loki, związane pod na­ kryciem głowy, wymykały się tu i ówdzie, muskając jej szyję i tworząc urocze pierścienie wokół malut­ kich uszu. Jej włosy sprawiły, że zaświerzbiały go palce. Jej skóra przyprawiła go niemal o ból. Po przejażdżce alabastrowa cera Amandy przy­ brała delikatny, różany odcień. Martin wiedział, że gdyby przytknął usta do jej szyi, gdyby musnął palca­ mi odsłonięte ramię, mógłby poczuć krew krążącą w jej żyłach pod delikatną skórą. Wiedział, że pożą­ danie wzbudziłoby identyczny efekt. A jej usta, roz­ chylone, różowe wargi... Oderwał od niej wzrok, spojrzał w stronę parku.

52

53

- Lepiej wracajmy. Wkrótce pojawią się tu stali bywalcy. Amanda usiłowała wyrównać oddech, ale przytak­ nęła i nakierowała klacz, by szła za ogierem. Byli już w zasięgu wzroku, czekającego przy bramie stajen­ nego, kiedy Amanda wyszeptała: - Lady Cavendish wydaje dziś wieczór kolację, to jedno z tych przyjęć, na których należy być. Martin wmówił sobie, iż poczuł ulgę. Nie będzie musiał czuć się zobowiązany do odgrywania roli rycerza-opiekuna. - Ale pomyślałam, że później wpadnę na soiree w konsulacie Korsyki. To chyba tuż obok domu Cavendishów. Martin zmierzył ją lodowatym spojrzeniem: - Kto przysłał ci zaproszenie? Soirees w konsulacie Korsyki są tylko za zaproszeniami. Z rozsądnego po­ wodu. - Leopold Korsinsky. Konsul Korsyki. Kiedy ona poznała Leopolda? Wątpliwe, by w trakcie wizyt w podejrzanych loka­ lach. Martin spojrzał przed siebie, rozważając myśl, czyby jej nie odradzić tego pomysłu. Dziewczy­ na miała zamiar posmakować ciemniejszej strony ży­ cia, a uczestnictwo w przyjęciu u Leopolda idealnie pasowało do jej planu. Zatrzymał konia. - Zostawię cię tutaj - zaczęli pojawiać się dżentel­ meni udający się na poranne przejażdżki. - Stajenny pojedzie z tobą na Upper Brook i potem odprowadzi konia. - Dziękuję zatem za towarzystwo, mój panie Amanda uśmiechnęła się. Skinęła grzecznie głową i zawróciła konia, nie da­ jąc żadnego, najmniejszego nawet znaku, że ma na­ dzieję spotkać go tej nocy.

Martin patrzył spod przymrużonych powiek na oddalające się plecy dziewczyny. Kiedy dołączyła do stajennego i bez jednego spojrzenia w tył opuści­ ła park, Martin ruszył stępa w stronę Stanhope Gate, przejechał przez Park Lane i minął dwie olbrzy­ mie bramy, strzegące wejścia do domu Fulbridge'ów. Wszedł od strony kuchni. Nie zwracając uwagi na meble przykryte pokrowcami, wiele zamkniętych drzwi oraz atmosferę dojmującego przygnębienia, udał się w stronę biblioteki. Było to kolejne, oprócz niewielkiej jadalni, po­ mieszczenie, z którego korzystał. Otworzył drzwi i zanurzył się w pokoju pełnym luksusowej dekaden­ cji. Podobnie jak w innych bibliotekach, również i tu ściany przysłonięte były półkami z książkami. Zbiór ten, różnorodny, ale uporządkowany, świadczył o bogactwie, wykształceniu i wielkim szacunku dla wiedzy. Pod każdym względem była to wyjątkowa bi­ blioteka. Wysokie okna nadal przysłonięte były aksamitny­ mi storami. Martin przeszedł przez drewniany, boga­ to intarsjowany parkiet, ukryty częściowo pod ciem­ nymi dywanami, i odsunął zasłony. Za oknami roz­ ciągał się otoczony murem dziedziniec, na którego środku wznosiła się fontanna tryskająca z okrągłej sadzawki. Kamienny mur bujnie obrastały bluszcze i pnącza. Martin odwrócił się, omiatając spojrzeniem obity satyną szezlong i sofę przyozdobioną jedwabnymi chustami w jaskrawych barwach, na której poukłada­ no wysadzane szlachetnymi kamieniami poduszki. Pomiędzy meblami stały wymyślnie rzeźbione stoliki. Wszędzie, gdzie padał jego wzrok, widać było prze­ pych kolorów i faktur.

54

55

Był to pokój, który radował jego zmysły w odróż­ nieniu od pustki, jakiej doświadczał w życiu. Wzrok Martina powędrował na stos zaproszeń le­ żących na marmurowym szczycie kominka. Chwycił je i szybko przebiegł wzrokiem. Znalazł to, czego szukał. Zaczął przyglądać się zaproszeniu, resztę odłożył na kominek, a to wybrane ułożył na mahoniowym stoliku, opadł na sofę i wyciągnął nogi na skórzanej otomanie... i przyjrzał się zaproszeniu od Leopolda Korsinsky'ego.

Rodział 3 Martin, oparty o ścianę w rogu sali balowej konsu­ latu, przyglądał się stojącej w drzwiach Amandzie Cynster. Na jej twarzy nie pojawił się ani cień wycze­ kiwania, wyglądała jak dama chłodno kalkulująca możliwości. Szybko zjawił się Leopold. Dziewczyna uśmiech­ nęła się czarująco i wyciągnęła dłoń; mężczyzna po­ chwycił ją ochoczo i powitał Amandę zbyt eleganc­ kim, zbyt radosnym ukłonem. Martin zacisnął szczęki. Leopold przemawiał, ge­ stykulował, najwyraźniej pragnąc olśnić dziewczynę. Martin przyglądał się temu i zastanawiał... Był celem matrymonialnym dla zbyt wielu kobiet, by nie wyrobić w sobie szóstego zmysłu wyczuwają­ cego zaloty. Jednak co do Amandy Cynster nie był 56

jeszcze pewien... Różniła się od kobiet, które znał; była młodsza, mniej doświadczona, ale nie tak mło­ da, by uznać ją za dziewczynkę, i nie tak niedoświad­ czona, by mógł uznać ją lub jej zabiegi za nic nieznaczące. Zbił fortunę w handlu doceniając przeciwników. Jednak w tym wypadku nawet nie był pewien, czy w ogóle wpadł w oko tej kobiecie. Do Amandy zbliżyli się kolejni dwaj mężczyźni, rozpustnicy najgorszego sortu, szukający ryzykow­ nych rozrywek. Leopold ogarnął ich spojrzeniem; przedstawił Amandzie, ale nic nie wskazywało na to, by miał odstąpić od jej boku czy zrezygnować z jej uwagi. Mężczyźni skłonili się i ruszyli dalej. Martin odprężył się i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, jak bardzo był spięty. Utkwił wzrok w dziew­ czynie, przypatrując się kaskadom loków, mienią­ cych się złociście w silnym świetle; patrzył na gibką figurę spowitą w delikatny jedwab barwy dojrzałej brzoskwini i zastanawiał się, jak soczyste jest to, skryte pod materiałem, ciało... Złapał się na tej myśli, wygnał obraz z wyobraźni i skupił się na rzeczywistości i na łamigłówce, której zaczynał być świadkiem. Do tej pory, za każdym razem, kiedy się pojawiał, dziewczyna zdawała się wyraźnie ucieszona i chętna, a nawet szczęśliwa, że może przyjąć pomoc, jaką jej ofiarował. Do tej pory jednak nie dostrzegł żadnego znaku, że była zainteresowana akurat nim. Przyzwy­ czajona była do opiekuńczych mężczyzn, takich jak jej kuzyni, i istniała możliwość, przygnębiająca myśl, że z równą łatwością przyjęłaby opiekę ze strony po­ dobnego mężczyzny. Nie potrafił pomyśleć o jakimś mężczyźnie, który mógłby platonicznie być nią zain­ teresowany, jednak taka możliwość istniała. Oczywi57

sta przyjemność, z jaką traktowała jego towarzystwo, mogła po prostu wynikać z naturalnego pociągu do mężczyzn, do jakich była przyzwyczajona. Nie nagabywała go swoim towarzystwem, po pro­ stu go prześladowała. To stwarzało zupełnie nowe okoliczności, gdyż od tej chwili Martin nie miał już pewności, czy miała taki zamiar, czy też robiła to nie­ świadomie. Zdecydował, iż musi wyjaśnić tę kwestię. Odsunął się od ściany. Leopold już stanowczo zbyt długo zajmował się dziewczyną, a mężczyźni, którym została przedstawiona, nie oddalili się zbytnio. Dziewczyna skupiona była na Leopoldzie. Le­ opold też go nie spostrzegł; ciemne oczy utkwione miał w Amandzie. Dopiero kiedy Martin zjawił się za jej plecami, dziewczyna oderwała się od rozmowy i spojrzała na niego, uśmiechnęła się szeroko i wycią­ gnęła dłoń. - Mój panie. Martin zacisnął palce na jej dłoni. Amanda dygnę­ ła, mężczyzna skłonił się. - Panno Cynster. W jej oczach rozbłysła radość, jaka wcześniej w nich nie gościła. Rosnące niezadowolenie w oczach Leopolda świadczyło o tym, iż wrażenie to nie było jedynie wytworem wyobraźni Martina. - Dexter. - Leopold sztywno skinął głową. - Znasz pannę Cynster. Nie było to pytanie, przynajmniej nie bezpośrednie. Martin napotkał wzrokiem spojrzenie Leopolda. -Jesteśmy... przyjaciółmi. Niezadowolenie w oczach Leopolda stało się jesz­ cze wyraźniejsze; słowo „przyjaciele" wypowiedziane w ten sposób mogło oznaczać cokolwiek. Znał jed­ nak Martina dość dobrze. Dziewczyna nie dała żad-

nego znaku, iż ma pojęcie, o co chodzi w tej wymia­ nie uprzejmości, spoglądała tylko to na jednego, to na drugiego z lekkim rozbawieniem w oczach. Wreszcie jej wzrok spoczął na Martinie. - Czy zechciałabyś przejść się i zobaczyć, kto jesz­ cze przybył? Jesteś tu już od jakiegoś czasu; z pew­ nością Leopold ma także inne zobowiązania. To ostatnie zdanie miało być ostrzeżeniem; nagły błysk w jej oku i szerszy uśmiech spowodowały, iż powtórzył sobie w myślach własne słowa. Dziewczy­ na ochoczo uwolniła się od towarzystwa Leopolda. Martin zbeształ się w duchu. Właśnie jej powiedział, że od jakiegoś czasu ją obserwował. Jako gospodarz, Leopold nie mógł się skrzywić, ale spojrzenie, jakim obdarzył Martina, dawało do zrozumienia, że jeszcze powróci, powróci, by wy­ rwać Amandę spod jego skrzydeł. Leopold uwielbiał wprost rywalizację. Martin podał dziewczynie ramię, z czego skwapli­ wie skorzystała. - Dobrze znasz pana Korsinsky'ego? -Tak. Prowadzę interesy na Korsyce, a rodzina Le­ opolda to najwięksi bandyci na wyspie. - Czy on jest... - wykonała nieokreślony gest ręką - ...godny zaufania? Czy może powinnam oceniać go podobnie, jak tych dwóch, którzy zostali mi przedstawieni? Martin już chciał odpowiedzieć, ale ugryzł się w język. Wiedziała, że ją obserwował. - Leopold ma swoje własne pojęcie honoru, ale nie jest to honor angielski, nie jestem nawet pewien, czy mieści się w granicach cywilizowanego pojęcia. Byłoby rozsądniej traktować go, tak jak tamtych dwóch - przerwał, a potem dodał bardziej stanow­ czym tonem: - Innymi słowy, unikaj go.

58

59

Amanda wydęła usta. - Mam więcej niż siedem lat, wiesz? - Ale oni mają więcej niż osiem. - A ty? Zwolnili kroku. Jakaś dama zamachała dłonią, chcąc zwrócić ich uwagę. Martin dostrzegł to, ale nie zareagował, zajęty przyglądaniem się zwróconej ku niemu twarzy. Mogłaby należeć do anioła, gdyby nie goszczące na niej ożywienie. Wstrzymał oddech i spojrzał w górę. - Ja, moja droga, jestem poza twoim zasięgiem. Amanda podążyła wzrokiem za jego spojrze­ niem; dzieląca ich odległość stopniała. Łagodnie przeszli do rozmowy na tematy towarzyskie, zatrzy­ mując się na pogawędkę z grupką, którą spotkali u lady Hennessy. Martin był zadowolony, iż może stać u boku Amandy i pozwolić jej udzielać się towarzysko. Była pewna siebie, dowcipna, zwinnie odparowując wszel­ kie pytania dotyczące ich znajomości. Damy były za­ intrygowane, a panom po prostu podobało się jej to­ warzystwo, obserwowali jej twarz, oczy, przysłuchi­ wali się melodyjnemu śmiechowi. Martin robił to samo, jednak z innymi zamiarami, starając się dojrzeć nieco głębiej. Poczuł, jak wstrzy­ mała oddech, a jej palce rozluźniły się na jego ramie­ niu w trakcie tego jednego momentu, kiedy ją ostrzegł. Chciał zrobić to ponownie, ale gdy tylko usłyszał własne słowa i zobaczył wyraz uporu malują­ cy się pod delikatnymi rysami jej twarzy, zrozumiał, że dziewczyna może odebrać jego ostrzeżenie opacznie. Może potraktować je jako wyzwanie. W końcu szukała rozrywki. Przyglądając się jej zmiennym minom, jej błękit­ nym oczom, nie potrafił określić, jaka to była reakcja.

Co gorsza, nie był już pewien, jakiej reakcji ocze­ kiwał. Czy chciałby, żeby uciekła od niego, czy do niego. Logicznie rzecz biorąc, wiedział, czego chce. Ona nie była dla niego; nie chciał się z nią wią­ zać. Biorąc pod uwagę logikę, wszystko było jasne. Skąd więc to poczucie zakłopotania? Wysoki dźwięk skrzypiec przerwał potok myśli. Wszyscy się odwrócili, czekając na walca, który wła­ śnie miał się rozpocząć. Martin napotkał wzrok Amandy. Dziewczyna uniosła brew. Wskazał dłonią na parkiet: - Zatańczymy? Uśmiechnęła się i podała mu dłoń. Poprowadził ją na parkiet, zdecydowany uzyskać odpowiedzi na wła­ sne pytania. Walce w konsulacie korsykańskim nigdy nie odpo­ wiadały stylowi akceptowanemu przez patronkę Almacka. Martin chwycił Amandę w ramiona i przyci­ snął ją jeszcze mocniej, kiedy na parkiecie zaczęło pojawiać się więcej par. Zaczęli wirować; Amanda pilnowała obrotów, sta­ rając się jednocześnie uspokoić oddech, aby nie dać po sobie poznać, że brak jej tchu, kiedy Dexter przy­ tknął dłoń do jej pleców. Dłoń ta była duża i silna, mężczyzna prowadził Amandę bez wysiłku w tłumie par. Żar płynący nie tylko z jego ręki, palący przez jedwab, jego gorące ciało, tak blisko, zaledwie centy­ metr od jej ciała... nic dziwnego, że damy mdlały na zatłoczonych parkietach. Nie obawiała się, iż podzieli ich los, a mnóstwo ra­ zy zdarzało jej się brać udział w tańcach. Poza jej zasięgiem. Skoncentrowała się na tych sło­ wach, na tym, jaka kryła się za nimi obietnica, na wszystkim, co miała zamiar zdobyć. Od niego. Przyda mu się nauczka. Miał takie samo aroganckie

60

61

poczucie wyższości, jak jej kuzyni; prawda i tak wyj­ dzie na jaw, wcale jej to nie przeszkadzało. To tylko osłodzi podbój. - Doskonale tańczysz walca, mój panie - uśmiech­ nęła się delikatnie. - Jesteś znawczynią, jak mniemam. - Po sześciu latach bywania na salonach? Owszem, jestem. Zawahał się; nie potrafiła wyczytać ani śladu wy­ zwania w jego zielonych oczach. - Nie jesteś jednak znawczynią w tej dziedzinie, jak słusznie stwierdził Connor. - Connor powiedział mi, że jestem nieco za słaba, by grać z takimi jak on, i z tym się zgadzam - zerknę­ ła na tańczących. - Pod innymi względami nie widzę tu zbyt wielu rzeczy, które mogłyby stanowić dla mnie wyzwanie. Martin nie odezwał się i Amanda zerknęła na jego twarz. Czekał, usidlił jej spojrzenie. - Do czego zmierzasz? Do ciebie. - Powiedziałam ci, że chcę trochę pożyć, pragnę do­ świadczyć rzeczy bardziej ekscytujących niż te, które można znaleźć w towarzystwie - odważnie spojrzała mu w oczy. - Przyznałeś mi rację, że to nie zbrodnia. - Być może nie zbrodnia, ale jest to niebezpiecz­ ne. Zwłaszcza dla kogoś takiego, jak ty. - Nieco niebezpieczeństwa tylko dodaje pieprzyku rozrywce. Martin nie mógł uwierzyć w potok uczuć, które tak mimowolnie wyzwalała. - A jeśli niebezpieczeństwo jest większe? - Jeśli tak miałoby być, to nie jestem zaintereso­ wana. Od sześciu lat bywam na salonach, wiem,

gdzie wytyczone są granice. Nie mam zamiaru ich przekraczać. Znów odwróciła wzrok. Jej suknia unosiła się z szelestem, ocierając się o jego ubranie. Martin słyszał jej urywany oddech, czuł drżenie pleców. - Co do tych rozrywek, których pragniesz do­ świadczyć, to domyślam się, iż masz na myśli jakąś konkretną rzecz. - Rzeczy. Nie powiedziała nic więcej, był więc zmuszony py­ tać dalej: -A jakież to? Ton jego głosu sprawił, że zdecydowała się po­ słusznie odpowiedzieć na pytanie: - Udać się na przejażdżkę po parku Richmond w świetle księżyca. Popłynąć nocą po Tamizie i ob­ serwować gwiazdy. Wziąć udział w jakimś przyjęciu w Vauxhall organizowanym przez kogoś, kogo nie znają moi rodzice. Wziąć udział w balu maskowym w Covent Garden. Zamilkła. - To wszystko? Amanda zignorowała ton jego głosu. - Na dziś to tyle. - Jeśli ktoś się dowie, że robiłaś którąś z tych rze­ czy... będziesz... - jego usta zacisnęły się w wąską kreseczkę. - Wyklęta, uznana za bezmyślną, będą mi prawić kazania, aż uszy będą mnie piekły i będą mnie pilno­ wać aż do końca karnawału. Taka perspektywa nie bardzo mnie przeraża. W moim wieku nic oprócz udowodnionej niedyskrecji nie jest w stanie zaszko­ dzić mojej pozycji.

62

63

Martin wydal pełen ironii dźwięk. Amanda uśmiechnęła się. - Jeśli już musisz wiedzieć, moja lista jest tak krót­ ka, właśnie ze względu na wymagania społeczne. Walc dobiegł końca; wykonali obrót i zatrzymali się. - Jeszcze tyle tygodni, zanim karnawał na dobre się rozkręci. Wówczas mój kalendarz zapełni się obowiązkowymi imprezami towarzyskimi i nie będę miała czasu na poszukiwanie ekscytujących rozry­ wek. Cofnęła się, wysuwając z jego objęcia. Martin wy­ puścił jej palce z dłoni, ale powoli. Tak jakby w każ­ dej sekundzie mógł zmienić zdanie i uścisnąć je, uścisnąć ją. Rozejrzała się po otaczających ich mężczyznach. - Ciekawa jestem, kto mógłby zechcieć zawieźć mnie do Richmond. Martin zmrużył oczy i sięgnął po jej dłoń, by przy­ sunąć dziewczynę do siebie i powiedzieć jej, co sądzi o tym pomyśle i że nie podoba mu się, jak ktoś go ła­ pie na haczyk, kiedy tuż przed nimi pojawiła się Agnes Korsinsky, siostra Leopolda. - Dexter, mon cher! Agnes rzuciła się w jego ramiona; nie miał innej możliwości, jak tylko ją złapać. Ucałowała go siar­ czyście w oba policzki, a następnie dla lepszego efek­ tu cofnęła się i powtórzyła przywitanie. Martin chwycił ją w pasie i odsunął od siebie. - Agnes. Zatrzymał wzrok na jej twarzy. Dziewczyna ubra­ na była zdecydowanie niestosownie, uwidaczniając swe bujne wdzięki. Był świadom tego, iż ma ona pla­ ny co do jego osoby, tytułu i majątku; było tak od lat, a osóbka ta była równie niebezpieczna, jak jej brat.

Amanda obserwowała i oceniała całą sytuację; Mar­ tin powiedział pierwszą rzecz, jaka przyszła mu do głowy: - Masz doskonałą widownię... musisz być w siód­ mym niebie. - Ach, oni! - Agnes wykonała lekceważący gest, kierując go przy okazji na Amandę. - Nic nie znaczą w porównaniu z tobą, mon cher. Jakże jednak niemi­ ło, że się nie przywitałeś, nawet nie wiedziałam, że tu jesteś. Właśnie. Martin wykonał ruch w stronę Amandy w sekundę, zanim Agnes zapragnęła sięgnąć po jego ramię. - Pozwól, że ci przedstawię... panna Wallace. Czarne oczy Agnes zapłonęły. Zwróciła się wynio­ śle w stronę Amandy. - Panna Wallace? Martin zerknął na Amandę i dostrzegł jej uśmiech. Dziewczyna wyciągnęła dłoń. - Panno Korsinsky. Twoje soiree jest dość przyjem­ ne. Spędziłam jakiś czas, rozmawiając z pani bra­ tem... Martin z wysiłkiem powstrzymał uśmiech. Agnes rozpłynęła się w potoku błahej paplaniny. Nie paso­ wała do kogoś, kto spędził sześć lat na salonach. W końcu przypomniała sobie, że musi z kimś się spo­ tkać, pożegnała Martina zaledwie skinieniem głowy, i rzucając grzeczne słówko Amandzie, opuściła ich. Dopiero wówczas pozwolił sobie na uśmiech. - Dziękuję - uniósł dłoń Amandy do ust i musnął jej palce, ich oczy spotkały się. Poczuł, jak dreszcz przebiega jej od szyi aż po pal­ ce stóp i poczuł narastające pożądanie, widząc jej rozszerzające się źrenice. Dziewczyna wzięła głęboki oddech, uśmiechnęła się i cofnęła rękę.

64

65

- Czy był jakiś powód, aby zmieniać moją tożsa­ mość? - Odwróciła się, wpatrując w tłum. - Agnes nie należy do osób, którym można zaufać. Może być... mściwa - spojrzał na złociste loki. - Zwłaszcza jeśli chodzi o rzeczy, które pragnie zdobyć i nie może? - Zwłaszcza wtedy. Dziewczyna ruszyła powoli przed siebie, a on po­ dążył jej śladem. Tłum był tak wielki, że nie mogli iść ramię w ramię. - Teraz, kiedy ocaliłam cię przed panną Korsinsky, może mógłbyś mi pomóc? Nadszedł ten moment, kiedy miała go poprosić, by towarzyszył jej w nocnej przejażdżce po Richmond. - W jakiej sprawie potrzebujesz pomocy? - W kwestii, którego z dżentelmenów wybrać, aby towarzyszył mi w wyprawie po przygodę. Przeciskali się przez tłum; Martin trzymał się bli­ sko niej, nie chcąc, by oddalała się na więcej niż dzie­ sięć centymetrów, i usiłując okiełznać własne demo­ ny. Amanda nie miała zamiaru prosić o pomoc niko­ go innego. Zastawiała na niego pułapkę, był tego pe­ wien. Przystawała tu i ówdzie, wymieniając pozdrowie­ nia, świadoma obecności Dextera za plecami. Czuła jego ciepło, jego siłę niczym nadciągającą letnią bu­ rzę. Uśmiechając się z pewnością siebie, szukała spo­ sobności wykorzystania odpowiedniej prowokacji, by burza wreszcie nadeszła. Nagle wypatrzyła lorda Cranbourne'a. Był to dżentelmen o eleganckich manierach i przyjemnym wyglądzie. Idealny. Zatrzymała się i położyła mu dłoń na ramieniu. - Lord Cranbourne - wymruczała. Wyczuła, jak Dexter podąża wzrokiem w tym samym kierunku. 66

Wydaje mi się, że jest idealnym kandydatem, by za­ wieźć mnie w nocy do Richmond. Doskonały w roz­ mowie, jego siwki są wspaniałe. Przywołując na twarz jeden z najpiękniejszych uśmiechów, puściła ramię Martina, zrobiła krok do przodu i utkwiła oczy w lordzie Cranbourne. Zrobiła kolejne dwa kroki, ale nagle poczuła na nadgarstku zaciskające się niczym obcęgi palce. -Nie. Niski gardłowy dźwięk, jaki poprzedził to słowo, spowodował, że niemal się uśmiechnęła. Odwróciła się w stronę Dextera z szeroko otwartymi oczyma: -Nie? Miał zaciśnięte szczęki, a jego oczy wpatrzone by­ ły pytająco w jej twarz. Nagle zwrócił wzrok ku górze, ponad jej głową, ponad tłumem. Zwolnił uścisk palców, zamykając jej rękę w swojej. - Chodź ze mną. Amanda skryła uśmieszek, a Martin poprowadził ją na bok sali. Myślała, że się tu zatrzyma, ale on otworzył drzwi i wyszedł, prowadząc ją na wielką ga­ lerię, która otaczała salę balową. Galeria była wąska, a w ścianie, którą dzieliła z salą, znajdowało się tro­ je drzwi. Inne pary przechadzały się w świetle umieszczo­ nych nad drzwiami świeczników. Okna były odsło­ nięte i wpuszczały do środka srebrzystą poświatę księżyca. Z ponurą twarzą poprowadził ją w głąb pomiesz­ czenia. - Ten cały twój pomysł to czyste szaleństwo. Amanda nie kwapiła się z odpowiedzią. W pobli­ żu znajdowało się ostatnie, narożne okno, wychodzą­ ce na niewielki dziedziniec. 67

- Jak ładnie. Zatrzymali się; dziewczyna wysunęła dłoń z jego mocnych palców, przechyliła się przez parapet i zer­ knęła w dół. - Nie rozważasz chyba na poważnie robienia ja­ kiejkolwiek z rzeczy, którą masz na tej niby-liście? Nic nie odpowiedziała, tylko się uśmiechnęła. - Doskonale wiesz, jak zareagują twoi kuzyni. - Nic nie będą wiedzieli, więc nie zareagują. - No to twoi rodzice, nie sądzisz chyba, że uwie­ rzę, iż możesz wyślizgnąć się co noc z domu, a oni nic nie zauważą. - Masz rację, co noc nie dam rady, ale... - wzru­ szyła ramionami. - Od czasu do czasu nie jest to ta­ kie trudne. W tym tygodniu już spędziłam dwie noce poza domem. Nie stanowi to żadnej przeszkody dla moich planów. Zastanowiła się, czy dźwięk, który usłyszała, był odgłosem zgrzytających zębów. Zerknęła na Marti­ na i spostrzegła, że pozostałe pary wracają na salę balową. Zza drzwi dobiegła do nich muzyka. Dexter patrzył, jak odchodzi ostatnia para. Zostali sami w cichej galerii i wtedy na nią spojrzał. Srebrzyste światło rzucało blask na jego rysy, wy­ dobywając ich ostrość, czyniąc jeszcze bardziej onie­ śmielającymi. Był potomkiem normańskich wojow­ ników, i na takiego wyglądał w tej poświacie; twarz została pozbawiona miękkości, tej eleganckiej ma­ ski, którą nosił niczym odzienie. Amanda uniosła brodę: - Mam zdecydowany zamiar doświadczyć przynaj­ mniej trochę rozrywki, poproszę lorda Cranbourne'a, by zawiózł mnie do Richmond w kolejną księ­ życową noc. Stężała twarz Martina teraz zmieniła się w głaz.

- Nie pozwolę na to. - Dlaczego? Dumnie uniosła brew. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał, w jego oczach pojawiło się niezadowolenie. - Dlaczego? - Dlaczego wydaje ci się, że masz cokolwiek do po­ wiedzenia w tej kwestii? Moje zachowanie, moje czy­ ny nie powinny cię interesować - przerwała na chwi­ lę, a potem dodała wyjątkowo celnie: - Nieważne, czy jesteś hrabią, czy nie. Uniosła się, by przemknąć w stronę sali balowej, ale on uwięził ją, opierając rękę na framudze okna. Martin wytrzymał jej spojrzenie. Uniósł rękę, wierz­ chem dłoni, niczym piórkiem, musnął jej policzek. Amanda zdusiła w sobie dreszcz, zanim on zdążył­ by go zauważyć, ale wiedziała, że musiał go poczuć. - Jeśli pragniesz przeżyć ekscytującą przygodę, znajdziesz ją tutaj. Nie musisz jechać do Richmond. Ton jego głosu stał się głębszy; wydało jej się, że jest bliżej, chociaż się nie poruszył. Jego siła i bijący z ciała żar były niemal namacalne. Patrzyli sobie w oczy; Amanda nie miała śmiałości, by odwrócić wzrok. Ledwie odważyła się zamrugać. Martin przysunął się jeszcze bliżej i schylił głowę. Amanda nie widziała już jego oczu, które teraz spo­ częły na jej ustach. Była wdzięczna, że ma za sobą twardą framugę, dzięki której trzymała się jeszcze na nogach. Martin zbliżył głowę i musnął wargami jej usta, a następnie z pewnością człowieka, który wie, że nie zostanie odepchnięty, pozwolił sobie na więcej. Amanda poczuła ten pocałunek w całym ciele. Gorący żar rozlał się w jej duszy. Przestała oddychać. Zachwiała się, uniosła rękę i zacisnęła ją na spoczy­ wającym tuż za nią stalowym ramieniu.

68

69

W głowie Martina rozległy się alarmujące dzwony. Wstrzymał je; wiedział, co robi, wiedział, że na tym polu całkowicie panuje nad sytuacją. Zamiast się wy­ cofać, wykorzystał swe umiejętności w smakowaniu jej soczystych ust. W ułamku sekundy zdał sobie sprawę, że chociaż dziewczyna poznała smak pocałunków, jej usta nigdy nie zaznały mężczyzny. Delikatnie przesunął palca­ mi po jej brodzie i rozchylił jej wargi. Wdarł się do środka, wyczuł, jak łapczywie chwyta powietrze, jak dreszcz przebiega jej po plecach. Pochwycił ją w pasie, tak że nie mogła się ruszyć, przyciskając palce do jej pleców. Amanda odwzajemniła pocałunek, w niedoświad­ czony sposób kusząco i zdecydowanie oddając każdą pieszczotę. Z minuty na minutę stawała się coraz odważniejsza. Amanda smakowała słodko, delikatnie i bezbronnie. Zapragnął więcej... nie dostał wystarczająco dużo, by nasycić swe potrzeby. Oparł się tej pokusie, przywołując się do porządku i przypominając sobie, co właśnie robi, pokazując dziewczynie niebezpieczeństwa, jakie czyhają w jej planach. Przyciśnięcie jej do siebie byłoby kuszące. Niezależnie od tego, jak pełne pożądania. Ponownie wziął jej usta, rozkoszując się ich mięk­ kością, delikatnym poczuciem, że choć niewinna, in­ stynktownie wie, jak ma postępować. Oboje stopili się w pocałunku, pozwalając, by zalała ich fala przy­ jemności. Zakończenie pocałunku kosztowało go więcej wysił­ ku, niż się spodziewał. Lekko szumiało mu w głowie. - Wystarczająco ekscytujące? - Usłyszał we własnym głosie szorstki ton i zastanowił się, do kogo właściwie było skierowane to pytanie. 70

Amanda zamrugała z roztargnieniem, a potem powoli wróciła na ziemię. Spojrzała na jego usta i poczuła drżenie. Nadal czuła podniecenie spowodowane wtargnięciem jego języka i całą falę emocji, jakie potem nastąpiły. Po­ czuła pragnienie czegoś więcej. Wiedziała jednak, że jeszcze nie może tego dostać. - Na chwilę - zastanowił ją własny ton, czarujące, ciche mruczenie, które mogłoby brzmieć lepiej, gdy­ by się postarała. Spojrzała mu w oczy i dostrzegła w ich zieloności wyraz niezadowolenia. Odwróciła wzrok, by ukryć satysfakcję, przesunęła dłonią po przytrzymującej ją w pasie ręce i odsunęła ją. Martin wyprostował się, kiedy dziewczyna wysu­ nęła się z jego cienia. Walc właśnie się skończył, ale nikt nie dotarł jeszcze do galerii. Amanda popatrzy­ ła w stronę drzwi. - W zasadzie myliłeś się. - Co do czego? - Chcę jechać do Richmond. Przez moment przytrzymała jego wzrok, a potem odwróciła się w stronę najbliższych drzwi. - Amando... Zaległa cisza. - Kiedy? Zastanowiła się nad tonem jego głosu, bezbarw­ nym, bez cienia wybaczenia. - Porozmawiamy o tym jutro rano; w parku. Odwróciła się, otworzyła drzwi i spojrzała za sie­ bie. - Przyślesz stajennego, tak jak wtedy? Obserwował ją, a kiedy przetrzymał ją już wystar­ czająco długo, kiwnął głową. - Jak wtedy. 71

Była chłodna pora, tuż przed świtaniem. Martin usadowił się na swym wierzchowcu pod drzewem i czekał na jadącą w jego stronę Amandę. Wspaniałe domy Mayfair stanowiły tło, podkreślając fakt, iż dziewczyna opuszcza pełen reguł, uporządkowany świat i zmierza ku innemu, mniej spokojnemu, bar­ dziej niebezpiecznemu i podniecającemu światowi rozciągającemu się pod tymi drzewami. Martin patrzył, jak Amanda przemierza Park La­ ne. Poczuł znajomy ogień w żyłach. Wierzchowiec poruszył się, mężczyzna ściągnął wodze i uspokoił wielkie zwierzę. Amanda wygrała ostatnią rundę. Martin znalazł się w pułapce, ale wątpił, by ona o tym wiedziała. Sam nie był pewien czy rozumie, nie do końca przy­ najmniej. Z całą pewnością nie wiedział, jak to się stało, iż znalazł się w tym położeniu. Wiedząc o jej zamiarach, nie mógł pozwolić, by wymknęła się i szukała podniet z innymi mężczyzna­ mi; doskonale zdawał sobie sprawę, że ścieżka ta sprowadziłaby ją na manowce. Będąc mężczyzną, ta­ kim jak był, nie mógł na to pozwolić; miał przekona-

nie, że mogąc ją chronić i otaczać opieką, jego obo­ wiązkiem było tak właśnie postąpić. To było wystarczająco jasne. Od dawna zdawał so­ bie sprawę ze swej opiekuńczości i akceptował to, akceptował samego siebie, takiego, jakim był. Nie rozumiał tylko, w jaki sposób udało jej się tę opie­ kuńczość obudzić, tak by, bez większych starań, po­ stępował zgodnie z własnymi przekonaniami. Przyglądał się jej postaci w miarę jak się przybliża­ ła; nie dostrzegł nic pod radosnym humorem i wy­ raźnym, jak zawsze, zadowoleniem ze spotkania z nim. Nie wyglądało na to, iż dziewczyna zastanawia się nad żądaniem od niego czegoś więcej, ani że w ja­ kiś sposób to kalkuluje. Wydawało się, iż jest za­ chwycona perspektywą wspólnej przejażdżki. Przyprowadziła klacz; odrzuciła do tyłu głowę i odszukała jego twarz chabrowymi oczami. - Czy zawsze jesteś tak ponury rano, czy też my­ ślisz o czymś innym niż o przejażdżce? Martin spojrzał na nią spod przymrużonych po­ wiek, a potem wykonał szybki gest. - Proponuję, byśmy ruszyli. Skinęła głową. Martin obserwował ją podczas przejażdżki, świa­ dom tego, iż po prostu nie może oderwać od niej wzroku i niepewny, skąd wzięła się taka potrzeba. Dobrze trzymała się w siodle, miała mocny dosiad i najwyraźniej była nieświadoma jego spojrzenia. Park był opustoszały, podobnie jak poprzednim razem. Spięli konie, kiedy tylko znaleźli się na torze. Pędzili tak w ciszy poranka, bok przy boku, w rześ­ kim, szczypiącym powietrzu, od którego poczerwie­ niały im twarze i szkliły się oczy. Kiedy zwolnili, klacz zatańczyła, spragniona dalszego galopu.

72

73

Wymknęła się do sali balowej, przez minutę czuła na karku jego wzrok. Idąc szybko, tak, by nikt jej nie zatrzymał, opuściła salę, skierowała się w stronę schodów i zeszła w dół, nie oglądając się za siebie. Odźwierny pospieszył, by podać płaszcz, a inny ru­ szył, by wezwać powóz. Przez cały ten czas Amanda wiedziała, że Dexter ją obserwuje. Dopiero na ulicy Upper Brooke odetchnęła na ty­ le, by móc upajać się swym sukcesem. *

Amanda uspokoiła ją i przysunęła do wierzchowca Martina. Zawrócili w stronę parku, gdzie pod drzewem czekał stajenny. Martin nadal ją obserwował, świa­ dom aż po koniuszki palców tego, jak bardzo jest rzeczywista. Świt rozbłyskał złotymi refleksami w jej włosach i pogłębiał lazur jej oczu. Wcielenie idealnej kobiecości; Martin był świadom swego zniewolenia. Zerknęła w jego stronę i ich oczy spotkały się. W jej spojrzeniu pełno było życia i nadal niewinnej radości z uroków tego świata, nieważne czy dużych, czy małych. Nieważne jak bardzo intymnych. - Richmond. Dziś będzie jasna noc. Możesz zno­ wu się wymknąć? - Dziś wieczór? - Wydęła dolną wargę, najwyraź­ niej zastanawiając się nad listą zobowiązań. - Moi rodzice są zaproszeni na kolację do Devonshire, ale my z Amelią wymówiłyśmy się. - Z Amelią? - Moją siostrą. Często chodzimy teraz na własne przyjęcia, więc dziś wieczór, jak najbardziej, będę wolna. - Bardzo dobrze. Dziś wieczór, ale mam warunek. - Jaki warunek? - Amanda uważnie mu się przyj­ rzała. - Nie powiesz nikomu, gdzie ani z kim spędzasz wieczór. Ponadto - spojrzał jej w oczy - zgodzę się towarzyszyć ci w czterech wyprawach z twojej listy, pod warunkiem że w tym karnawale nie dodasz już do niej ani jednej pozycji i że przy żadnej okazji nie powiesz nikomu o tych rozrywkach ani o swojej zna­ jomości ze mną. Amanda nie odpowiedziała natychmiast, zbyt była zajęta oceną propozycji, zbyt zajęta rozpamiętywa74

niem swojego szczęścia, a na jej ustach gościł szero­ ki, zwycięski uśmiech. Kiedy już się uspokoiła, od­ parła: - Bardzo dobrze, zgadzam się. Wierzchowiec poruszył się, Martin usadził go w miejscu. - Spotkamy się na rogu North Audley i Upper Brook. Będzie tam czekał czarny powóz. - Zamknięty? - Jak najbardziej. Przesiądziemy się na moją dwukółkę, kiedy tylko znikniemy z ciekawskich oczu. Uśmiechnęła się, omiotła go spojrzeniem i rzekła: - Jaka to ulga znaleźć się w rękach kogoś, kto o wszystkim wie. Martin przymrużył oczy, a ona uśmiechnęła się jeszcze promienniej. - A zatem do wieczora, o której godzinie? - O dziewiątej. Wszyscy wtedy zasiadają do kolacji. Spojrzała na niego roześmianymi oczami, a na­ stępnie wstrząsnęła wodze i ruszyła w kierunku bra­ my, zanim zdążyłaby popaść w prawdziwą euforię i zdradzić się zbyt prędko. *

- Idzie doskonale! Absolutnie doskonale... nie może się powstrzymać. - Jak to? Amelia wspięła się na łóżko Amandy i ułożyła ko­ ło niej. Było późne popołudnie, czas, kiedy często zdarzało im się spędzić godzinę w samotności. - Bardzo przypomina naszych kuzynów, tak jak podejrzewałam. Nie może się powstrzymać, by mnie chronić. Amelia skrzywiła się. 75

- Przed czym? Nie robisz przecież nic zbyt niebez­ piecznego, prawda? - Oczywiście, że nie - Amanda opadła na plecy, tak by nie patrzeć Amelii w oczy. Uczestniczenie w przyjęciu w konsulacie korsykańskim było najbar­ dziej ryzykownym przedsięwzięciem, na jakie do tej pory się porwała; była świadoma tego, że rozmawia­ ła z Leopoldem Korsinskym modląc się, by Dexter pojawił się u jej boku. Reggie nie zgodził się, by jej tam towarzyszyć, ale ona musiała iść. Amelia wytłu­ maczyła zniknięcie siostry z ogrodów lady Cavendish bólem głowy, i dzięki pojawieniu się Dextera miała okazję się przekonać, iż jej przewidywania co do nie­ go okazały się słuszne. Jeśli tylko znajdował się w tym samym pomieszczeniu, nic nie mogło jej gro­ zić. - Tu chodzi bardziej o stworzenie potencjalnego zagrożenia, przynajmniej w jego oczach, dla niego to wystarczające. - Więc powiedz, co w zasadzie robisz? - Nie mogę... Postawił warunek, że nie mogę ni­ komu powiedzieć, co robimy. Nawet tego, że mi to­ warzyszy, ale o tym już wiesz. Grymas na twarzy Amelii pogłębił się, a potem jej rysy wypogodniały. - Cóż, w końcu mając tyle lat, powinnaś wiedzieć, co robisz - usadowiła się wygodniej na łóżku. - A jak twój plan? - spytała Amanda. - Powoli. Nie zdawałam sobie sprawy, ilu poten­ cjalnych mężów jest w towarzystwie. - Myślałam, że masz już kogoś na oku - Amanda podejrzewała, że wie, kto to jest. Amelia wypuściła głośno powietrze z płuc. - Mam, ale to nie będzie łatwe. - Zdecydowałam, że muszę się upewnić ponad wszel­ ką wątpliwość, że to jest ten jedyny, którego chcę, bio-

rąc pod uwagę, iż obłaskawienie go kosztuje tyle wysił­ ku. I biorąc pod uwagę, że może się nie udać. Amanda spojrzała na siostrę, ale nie przyszło jej nic do głowy, co mogłaby zaproponować. Leżały, zadowolone ze swojego towarzystwa, my­ ślami wybiegając ku nadziejom i planom... rzeczom, z których zwierzały się tylko sobie. Amanda była właśnie pochłonięta myślami, co też może wydarzyć się w Richmond, kiedy Amelia spytała: - Sądzisz, że to naprawdę bezpieczne, aby wyzwa­ lać w Dexterze jego... opiekuńczość? - Bezpieczne? - Amanda zamrugała. - Co przez to rozumiesz? - Mam na myśli to wszystko, co słyszałyśmy od Ho­ noru i Patience i innych, że opiekuńczość, z którą tak igrasz, idzie w parze z zaborczością. I to nie taką zwy­ kłą, przynajmniej w wypadku naszych kuzynów. - Ale tego właśnie chcę, czyż nie? - Jesteś zupełnie pewna?

76

77

Rozdział 4 Amanda wyślizgnęła się przez boczną bramę do­ mu rodziców na wąską aleję i wyjrzała na zewnątrz. Zamknęła za sobą bramkę i szczelnie otuliwszy się płaszczem, podbiegła do końca alei. Na rogu North Audley czekał czarny powóz. Mar­ tin wypatrywał dziewczyny i kiedy zbliżyła się, drzwiczki powozu stanęły otworem.

- Chodź. Szybko. Jej oczom ukazała się władcza ręka o długich pal­ cach. Skrywając uśmiech, Amanda podała mu dłoń i pozwoliła pomóc sobie wsiąść do powozu. Usiadła, a Martin pochylił się, zatrzasnął drzwiczki i zastukał w dach, dając znak do odjazdu. Powóz szarpnął i ru­ szył ze stukotem. Dopiero wtedy jego dłoń puściła palce dziewczy­ ny. W bladym świetle ulicznych latarni Amanda wi­ działa, jak Martin jej się przygląda. Uśmiechnęła się z rozkoszą i wyjrzała przez okno na mijane ulice. W jej żyłach krążyła buzująca z podniecenia krew, rozpalając ciało. Uczucie to brało się w dużej mierze z bliskości tego mężczyzny w otaczającym ich mroku, w mniejszej zaś z czekającego ją wydarzenia. Aman­ da poczuła, jak Martin spuszcza wzrok z jej twarzy i przenosi go w dół. Była do bólu świadoma jego ża­ ru, męskości oraz tego, że znajdowała się z tym wszystkim w zaciszu powozu wraz z wynikającymi z tego możliwościami. - Przynajmniej miałaś na tyle rozumu, by założyć pelisę. - Wątpię, by spodobała mi się przejażdżka, gdy­ bym drżała z zimna. Powóz zwolnił i skręcił pomiędzy wysokimi słupa­ mi, zwieńczonymi... orłami. Skierowali się na Park Lane. Ich oczom ukazała się posiadłość; prowadził do niej podjazd. - Czeka na nas moja dwukółka. Powóz zatrzymał się na te słowa. Dexter otworzył drzwiczki i pomógł dziewczynie wysiąść. Dziedziniec był pogrążony w głębokim cieniu. Dexter poprowadził Amandę do dwukółki i tym ra­ zem pomógł jej wsiąść. Dwaj stajenni odprowadzili konie, które ciągnęły powóz; kolejny przytrzymywał

roztańczoną parę, zaprzężoną do dwukółki. Dexter chwycił lejce i usadowił się obok dziewczyny. Spoj­ rzał na nią, sięgnął obok i wydobył gruby, ciepły pled, który rzucił na jej kolana. - Proszę. Zrobi się chłodniej, jak ruszymy - spoj­ rzał przed siebie i krzyknął do stajennego. - Puść ko­ nie. Stajenny wykonał polecenie i odskoczył w tył, a Martin strzelił lejcami. Amanda uczepiła się uchwytu; dwukółka wystrzeliła do przodu po trza­ skającym pod kołami żwirze. Okrążyli dom i Aman­ da mogła przyjrzeć się skrytej w ciemności masywnej budowli. Jechali dalej w kierunku bram. Kiedy Dexter skręcił i powóz zaczął jechać równo, dziewczy­ na puściła uchwyt i wygodnie się rozsiadła. Strzepnęła pled i odkryła, iż wykonany jest z naj­ przedniejszego jedwabiu. Jego soczyste, czerwone barwy, mieniły się nawet w tak słabym świetle. Z obu stron wykończony był długimi frędzlami. Dziewczy­ na okryła sobie plecy i szczelnie się opatuliła. Dexter zerknął na nią, upewnił się, że jest jej wygodnie, a następnie przeniósł wzrok na konie. Jego dom znajdował się w pobliżu południowego krańca Park Lane, w południowo-wschodnim zakąt­ ku bardzo modnej dzielnicy. Było to dla Amandy wy­ starczająco bezpieczne, by jechać obok niego pod osłoną nocy. Skręcili dalej na południe w Kings Road. Konie mieli wypoczęte, wokół było niewiele powo­ zów, sporo od nich oddalonych. Amanda oparła się wygodnie i cieszyła rześkim powietrzem oraz ciszą nocy. Mieli dobry czas, przejechali rzekę w Putney i potoczyli się w stronę wiosek i przysiołków. W trak­ cie tej podróży chmury rozstąpiły się i na niebie uka­ zał się księżyc. W końcu znaleźli się we wsi Rich-

78

79

mond, uśpionej pod czarnym, aksamitnym, upstrzo­ nym gwiazdami niebem. Za ostatnim domem we wsi, w stronę rzeki, rozciągał się ogrom parku Deer. Amanda przeciągnęła się, widząc pierwsze wielkie drzewo o rozłożystych gałęziach. Często tu niegdyś bywała i poznawała to miejsce, a mimo to wyglądało ono w ciemnościach zupełnie inaczej. Wzbudzało obietnicę jeszcze większej ekscytacji. Jej ciało pokry­ ła gęsia skórka i dziewczyna zadygotała. Natychmiast poczuła na sobie wzrok Dextera, ale nie wykonała najmniejszego gestu, by go odwzajem­ nić. Mężczyzna musiał patrzeć na konie, które zagłę­ biły się w ciemny park. Nastała cisza, głęboka i wymowna, którą przery­ wało jedynie pohukiwanie sowy, tupot jakiegoś noc­ nego zwierzęcia i głuche stąpanie końskich kopyt. Światło księżyca było łagodne, na tyle, by można by­ ło dostrzec kształty, ale nie kolory. Wiał równie ła­ godny wietrzyk, unosząc z sobą zapach drzew, traw i opadłych liści. Jelenie spały, skulone pod drzewa­ mi. Niektóre stały, ale nie wykazywały większego za­ interesowania przybyszami do ich oświetlonego księ­ życową poświatą świata. Byli już w głębi parku, zostawiając daleko za sobą wszystkie ludzkie sprawy, kiedy Dexter zatrzymał konie. Cisza, niesamowita atmosfera nocy otuliła ich szczelnym płaszczem. Mężczyzna odwiązał lejce i zwrócił się do swej towarzyszki. Dziewczyna chło­ nęła, szeroko rozwartymi oczyma, widok rozciągają­ cego się wokół nich parku, wypełnionego drzewami i krzewami, ożywionego jedynie blaskiem księżyca. - Wystarczająco podekscytowana? Dosięgnął ją ten szept; nie było w nim za grosz cy­ nizmu... Martin wydawał się równie przejęty, jak ona.

Dziewczyna wciągnęła powietrze, chłodniejsze, słodsze niż kiedykolwiek. - Jest... dziwnie - zerknęła na niego. - Chodź, przejdźmy się trochę. Mężczyzna uniósł brwi, ale wstał z miejsca, prze­ szedł obok niej, zeskoczył i podał jej swoje ręce. Po­ mógł Amandzie zejść z dwukółki, chwytając jedną z jej dłoni mocnym uściskiem, i zapytał: - W którą stronę? - Tam - wskazała przed siebie. Dexter krzyknął na stajennego i, nadal trzymając dziewczynę za rękę, ruszył przed siebie. Od lat już nie szła tak z kimś za rękę. Okazało się to nagle zdumiewająco miłe, czuła się o wiele bar­ dziej wolna, niż gdyby szła z nim pod ramię. Lecz kiedy wpadła nogą w zagłębienie, on podciągnął ją w górę i pomógł stanąć. Amanda roześmiała się i po­ dziękowała mu, poprawiła pled, pozwoliła wziąć się znowu za rękę i ruszyli dalej. Za ich plecami malał podjazd dla powozów. Z każ­ dym krokiem ogarniało ich coraz większe poczucie, iż są jedynymi żywymi istotami w tym zamarłym krajo­ brazie. Poczucie tej izolacji, mężczyzny i kobiety, za­ czynało kiełkować. Wokół nie było żadnej żywej isto­ ty, która mogłaby rozproszyć ich zmysły. Magia unosząca się w księżycowej poświacie dzia­ łała niczym narkotyk. Kiedy dotarli do sosnowego zagajnika, Amanda poczuła się oszołomiona. Była świadoma faktu, iż Dexter ją obserwuje; nie sposób jednak było przeniknąć jego myśli. W jaki sposób ją odbierał? Jako obowiązek, mło­ dą damę, którą czuł się zobowiązany opiekować? Czy jako damę, z którą przyjemnie spacerowało mu się za rękę w księżycową noc?

80

81

Nie wiedziała, która z tych możliwości jest praw­ dą, ale była zdeterminowana, by się tego dowiedzieć. Sosny skupione były w niewielkim zagajniku, który przecinała ścieżka. Dziewczyna zerknęła na Dextera. - Wejdziemy do środka? - Jeśli sobie życzysz. Amanda szła pierwsza, rozglądając się dookoła w miarę, jak zanurzali się coraz głębiej w cienistą gę­ stwinę. Ścieżka prowadziła na polanę, na której można było przystanąć i podziwiać poszczególne okazy drzew. Księżyc skrył się za drzewami; polanę oświetlało jedynie rozproszone światło. Wysunęła palce z dłoni Dextera i poprawiła je­ dwabny szal. Zatrzymała się ze zmysłami rozbudzo­ nymi delikatną obietnicą, nieuchwytnym szeptem nocnego powietrza. Odwróciła się w stronę mężczy­ zny. Zawahała się, ale tylko przez ułamek sekundy, i przysunęła bliżej. Położyła jedną rękę na jego bar­ ku i dotknęła ustami jego ust. Martin z początku nie zareagował, a potem objął ją w pasie. Odwzajemnił pieszczotę i dotknął języ­ kiem jej warg, rozsuwając je, po czym wszedł do środka. Ich usta się złączyły, języki przywarły do siebie, pieszcząc się i obiecując rozkosz. Jego palce przesu­ nęły się wzdłuż jej kręgosłupa, przyciskając ją coraz mocniej, jakby chciał unieruchomić ją w miejscu, w którym stała. Zakończył pocałunek. Wzrokiem poszukał jej oczu. Amanda dotknęła palcami jego karku. - Mówiłam ci już, że potrzebuję ekscytacji. Powie­ działeś, że tu ją znajdę. W twoich ramionach. Jej pelisa otarła się o jego płaszcz.

- Pokaż mi zatem - przeniosła wzrok na jego war­ gi. - Chcę wiedzieć... chcę to poczuć. Wyciągnęła się i znowu go pocałowała; tym razem mężczyzna zareagował natychmiast. Ich usta złączy­ ły się, języki splotły... a potem, zupełnie jakby Amandzie udało się namówić go do otwarcia jakichś drzwi, mięśnie jego ramion rozluźniły się. Jego palce zwolniły uścisk, ręce wsunął pod jedwabisty szal. Ten kontakt, ciało przy ciele, był szokiem... roz­ kosznym szokiem. Gdyby był to inny mężczyzna, na­ potkałby z pewnością opór wobec więżącej ją siły mię­ śni. Teraz jednak zatopiła się w nim i uśmiechnęła w duchu, kiedy zacisnął ramiona i dotknął dłońmi jej pleców. Amandę zdumiał ten kontrast, jej delikatne­ go ciała i jego muskularnej postury, jej kruchych kości przy jego masywnej budowie. Jej ciało zaczęło reago­ wać, poczuła jak serce zaczyna bić coraz szybciej. Wy­ czuła jego potrzebę, by ją posiąść. Była wdzięczna, że tego nie zrobił. Czuła, że pod ubraniem jest jakby wykuty z żelaza. Poczuła ból w przytulonych do jego płaszcza pier­ siach; dłonie zaczęły ją swędzieć. Wsunęła palce w jego włosy, ciężkie i równie jedwabiste jak szal, którym była otulona. Drugą rękę położyła na jego piersiach; pozwoliłaby jej śmiało wędrować, ale on ją rozproszył. Pocałował ją jeszcze mocniej, chwycił za nadgarst­ ki i posiadł jej zmysły nagłym żarem namiętności. Nagle odkryte zostało pożądanie ich obojga, pokusa nieznanej potrzeby. Martin przechylił głowę i jeszcze bardziej pogłębił pocałunek, pociągając ją za sobą, trzymając w niewo­ li, tam gdzie chciał ją mieć. Od kiedy znaleźli się na tym pustkowiu, nie po­ trafił jasno myśleć. W ten sposób złapała go w pu-

82

83

łapkę i była w stanie zaciągnąć go w to miejsce, co było nierozsądne. Jednak jak odmówić, jak ją od­ rzucić... zadanie niemożliwe w obecnym stanie je­ go umysłu. Amanda wymruczała coś i przytuliła się mocniej, delikatnie zadrżała. Nagła potrzeba wydobycia z niej tego pożądania na światło dzienne zatrwożyła go. Było to dla niego zaskakujące pragnienie. Nigdy nie pożądał kobiece­ go... pragnienia. Przez całe jego życie było dokład­ nie na odwrót; to one go pożądały i pragnęły, by ich pożądał. A mimo to, teraz... Chciał zwalczyć jakoś to uczucie i okazało się, że nie jest w stanie. Pokusa była po prostu zbyt wielka. Amanda ochoczo poddała się kolejnemu pocałun­ kowi, ale on i tak wyczuwał barierę, kruchą, ale rze­ czywistą, ograniczającą rzeczy, które była skłon­ na mu ofiarować, odsłonić przed nim, ile z siebie by­ ła przygotowana mu dać. Pociągała go jej smukła szyja, skóra pokrywająca ją niczym brzoskwiniowa satyna. Jego palce wędro­ wały, zmysły były zniewolone, zaczarowane; jego usta smakowały ją, czuły szybko pulsującą pod skórą w zagłębieniu szyi krew. Palce Amandy pieściły i przeczesywały jego włosy. Kiedy Martin znalazł w sobie wreszcie na tyle sił, by unieść głowę, Amanda odsunęła mu włosy z czoła i spojrzała prosto w jego twarz, prosto w oczy. Na­ stępnie musnęła palcami policzek i przesunęła je ni­ żej, dotykając warg. Uśmiechnęła się, zadowolona, z satysfakcją. Była nieco zdenerwowana, z jej piersi wydobył się drżący oddech, który stał się jeszcze bardziej rozedrgany, kiedy jej piersi spoczęły na torsie. - Dziękuję.

Podróż powrotna nie obfitowała w wydarzenia, podobnie jak droga w tamtą stronę, różniła się jed­ nak w zasadniczym aspekcie. Amanda cały czas mó­ wiła. Bez przerwy. Mówiła z sensem, co było na­ prawdę wyczynem. Dziewczyna zyskała więcej, niż się spodziewała; taki stopień ekscytacji, jakiego doświadczyła, poru­ szył ją do głębi. Martin zostawił dwukółkę i konie pod opieką sta­ jennego i ruszył w stronę domu. Trzymając w ręku jedwabny szal, nadal ciepły od jej ciała, wszedł do budynku i udał się do biblioteki. Na­ lał sobie kieliszek brandy, i siadając na sofie, pozwo­ lił myślom powrócić do wydarzeń minionej nocy. Porównywał i analizował ich wcześniejsze spotka­ nia. Żar w kominku powoli wygasał. Dwie rzeczy wy-

84

85

Jej oczy błyszczały nawet w tak słabym świetle. Wysunęła się z jego objęć, a on musiał rozluźnić mię­ śnie, zmusić ramiona, by ją wypuściły. Amanda przechyliła głowę, ale cały czas nie spusz­ czała wzroku z Martina. - Lepiej wracajmy do powozu, bo będę spóźniona. To miała być jego kwestia, nie jej. Z trudem opa­ nował pokusę, by potrząsnąć głową, potrząsnąć tak, aby skołatane zmysły wróciły na swoje miejsce. Amanda zrobiła krok w tył, a on na to pozwolił, czu­ jąc jednak opór, aż do szpiku kości. Dłoń dziewczyny wolno osunęła się po jego ramie­ niu, Martin chwycił ją i przytrzymał. Zajrzał jej w oczy, uniósł jej dłoń do ust i pocałował. - Chodź - nadal nie wypuszczał jej dłoni. - Powóz czeka. *

dawały mu się pewne: dziewczyna miała jakiś plan. I teraz on był częścią tego planu. Dwie rzeczy jednak nadal były niejasne. Czy Aman­ da od samego początku właśnie jego wybrała jako to­ warzysza tych ekscytujących wypraw, czy też upatrzyła go sobie później, jako najlepszy z możliwych wyborów? Dosyć istotna kwestia, biorąc pod uwagę inne aspekty tego planu, co do których nie miał zielonego pojęcia. Dokąd zmierzała Amanda? Jaki był jej ostateczny cel? Czy może po prostu pragnęła zabawić się po raz ostatni przed ustatkowaniem się w małżeństwie z od­ powiednim kandydatem? To co mówiła o rozpoczę­ ciu karnawału jako granicy dla przygód mogło suge­ rować, iż tak właśnie jest. Co jednak, jeśli było inaczej? Co jeśli, poza jej niewinnością, dziewczyna była skoncentrowana na osiągnięciu czegoś więcej? Co, jeśli miała na celu małżeństwo... z nim? Zawahał się i wziął spory łyk brandy, posmakował alkoholu, ale mimo to nie pojawiła się reakcja, na którą czekał. Zdeterminowanie, aby trzymać ją na dystans... gdzie podział się jego instynkt? - Dobry Boże! Pociągnął kolejny łyk brandy. Co ona z nim zrobi­ ła? Skusiła tę część jego „ja", o której sądził, iż umarła dawno temu. Nie chciał, by jego myśli biegły dalej tym torem, jednak sposób, w jaki rozjaśnił mu się umysł, upo­ rządkowały doznania, mówiły mu, że miał rację. Czekał, sącząc alkohol, wpatrując się w dogasający żar, aż wreszcie zdołał, przy pewnej dozie spokoju, stawić czoło pytaniu, w jakim miejscu obecnie się znajduje, gdzie znajdują się oni. Uprawiali jakąś grę, którą wybrała ona, i w której mimo wszystko on brał teraz czynny udział. Wycofa-

nie się i wystąpienie z tej gry nie było wyjściem z sy­ tuacji, które chciałby zastosować. To by było tyle. W sprawie pytania, dokąd zmierzają, nie znał odpo­ wiedzi, ale podąży za nią, dokądkolwiek go zechce zaprowadzić. To była część gry. Amandzie udało się chwycić wodze w swe drobne ręce, a on nie widział sposobu, by w tym momencie je przejąć. Oznaczało to, iż jest prowadzony i manipulowany przez kobietę. Znowu czekał na znaną sobie reakcję i ponownie nie nadeszła. Po raz pierwszy w życiu był zupełnie chętny, by być prowadzonym przez kobietę. Na razie przynajmniej. Z pełnym pogardy dla samego siebie grymasem twarzy wysączył szklanicę do dna. Biorąc pod uwagę dziedzinę, w jakiej prowadzili grę, biorąc pod uwagę jego doświadczenie w tej kwe­ stii, ostateczne przejęcie kontroli, możliwość zatrzy­ mania się, odwrócenia kolei gry, a nawet przepisania zasad na nowo, była w jego rękach. I zawsze tak bę­ dzie. Zastanawiał się, czy Amanda zdaje sobie z tego sprawę.

86

87

*

Po nocnej przechadzce w parku Richmond Aman­ da z trudem wykazywała jakiekolwiek zainteresowa­ nie takim przyziemnym wydarzeniem, jakim był bal. - Chciałabym uciec - wyszeptała do Amelii, kiedy, podążając za matką, przemierzały salę balową. Amelia rzuciła siostrze zatroskane spojrzenie. - Nie możesz mieć kolejnego bólu głowy. Ledwie powstrzymałam mamę przed wezwaniem doktora Grahama ostatnim razem.

Amanda przyglądała się śmietance towarzyskiej niechętnym wzrokiem. - Wobec tego będzie to musiało być inne przyję­ cie. Czy jutro odbywa się coś u Farthingalesów? - Tak, ale będziesz musiała wytrzymać z godzinę, zanim będziesz mogła wyjść. No i musisz znaleźć Reggie'ego. - Prawda. Widziałaś go? Amelia potrząsnęła głową. Louise usadowiła się na szezlongu wraz z lady Osbaldestone i ich ciotką, księżną wdową St. Ives. Po wymianie ukłonów i uprzejmości bliźniaczki ruszyły dalej w tłum. - Są Emily i Anne. Amanda podążyła spojrzeniem za wzrokiem Amelii w stronę stojących pod ścianą, podenerwo­ wanych dziewcząt. Emily i Anne Ashford miały w tym karnawale zacząć bywać po raz pierwszy. Bliź­ niaczki znały rodzinę Ashfordów od zawsze. Z iden­ tycznymi, uspokajającymi uśmiechami na twarzach podeszły do młodszych koleżanek. Twarze Emily i Anne pojaśniały. - To wasz pierwszy bal, prawda? - spytała Amelia. Dziewczyny przytaknęły. - Nie przejmujcie się - rzekła Amanda. - Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale przeżyjecie tę noc. Emily uśmiechnęła się nerwowo, ale z wdzięcznością. - To takie... imponujące - wykonała ruch ręką w stronę sali balowej. - Z początku - odparła Amelia - ale po paru tygo­ dniach przywykniecie do tego, tak jak my. Amelia i Amanda zaczęły rozmawiać o błahost­ kach, zręcznie umożliwiając młodszym dziewczętom zapomnienie o stresie. Amanda rozglądała się za odpowiednim, młodym dżentelmenem dla Emily i Anne, kiedy właśnie poja88

wił się jeden z ich braci, Edward Ashford. Był wyso­ ki, dobrze zbudowany i skromnie odziany; skłonił się bliźniaczkom, a potem stanął obok swych sióstr i za­ czął przyglądać się zgromadzonym gościom. - Stosunkowo niewielkie przyjęcie. Kiedy karna­ wał zacznie się na dobre, będzie jeszcze gorzej. Emily spojrzała na Amandę ze zdumieniem. Ta zaś zdusiła w sobie chęć kopnięcia Edwarda. - Sto czy pięćset to żadna różnica. I tak naraz można dostrzec jedynie dwadzieścia osób. - A kiedy zaczną się wielkie bale, będziecie już czuły się jak u siebie - wtrąciła Amelia. Edward spojrzał na siostry krytycznym wzrokiem. - W tym karnawale macie szansę na dobrą partię. Warto byłoby wykonać jakiś wysiłek, aby zwrócić na siebie należytą uwagę, chowanie się pod ścianą... - Edwardzie - Amanda spojrzała na niego wzro­ kiem miotającym błyskawice. - Widzisz gdzieś Reggie'ego Carmarthena? - Carmarthena? - Edward uniósł głowę i rozejrzał się. - Nie sądziłem, że akurat z niego byłby jakiś po­ żytek. Na pewno większy niż z Edwarda. Miał dwadzie­ ścia siedem lat i opinię nudziarza, pysznego i zaro­ zumiałego. Amelia dostrzegła możliwość odwróce­ nia uwagi dziewcząt; Amanda skupiała na sobie uwagę Edwarda. -Nie widzę... och. Na twarzy Edwarda pojawił się typowy dla niego wyraz pogardy. Podążając wzrokiem za jego spojrze­ niem, Amanda dostrzegła, nie dziwiąc się zbytnio, jego starszego brata, Luciena Ashforda, Viscounta Calvertona, który wynurzył się z tłumu i zbliżył do nich ze zwykłym dla siebie, dziwnym uśmiesz­ kiem, malującym się na szerokich ustach. 89

- Tutaj jesteście. Amanda wiedziała, że Luc doskonale zdawał so­ bie sprawę z obecności jej i Amelii, ale spojrzeniem obdarzył tylko swoje siostry. Pod jego siłą dziewczę­ ta rozkwitły jak pączki róży. Mężczyzna ukłonił się z niedbałą elegancją, a następnie pomógł im pod­ nieść się z ukłonów, które odwzajemniły, zakręcił najpierw Emily, potem Anne, uważnie przyglądając się ich nowym sukienkom, z wyraźną aprobatą wy­ malowaną na twarzy. - Domyślam się, że świetnie sobie radzicie, mes enfants, więc lepiej się pospieszę, zatańczę pierwszy taniec z tobą - uroczyście skinął głową w stronę Emi­ ly. - A drugi z tobą - uśmiechnął się do Anne. Obie dziewczęta były zachwycone; radość na ich twarzach czyniła je jeszcze piękniejszymi. Amanda zgryźliwie zauważyła, że Luc będzie teraz musiał po­ zostać na sali balowej przez co najmniej dwa tańce, co rzadko mu się zdarzało. Fakt, że zgodził się na ta­ kie poświęcenie, silnie kontrastował z wkładem Edwarda w sukces sióstr. Chociaż bracia byli podobni do siebie pod wzglę­ dem budowy i wzrostu, Luc obdarzony został prawdzi­ wie zmysłowym pięknem i równie wspaniałym charak­ terem. Był to powód, dla którego od lat bracia się róż­ nili, i co stanowiło miernik dla częstej krytyki Edwarda wobec rozpustnych zachowań starszego brata. Amanda spojrzała na Edwarda i dostrzegła ponu­ ry blask jego oczu skierowanych w stronę Luca. Cza­ ił się w nich również gniew, jak gdyby Edwardowi przeszkadzały uczucia, które z taką łatwością płynę­ ły w stronę Luca. Amanda zdusiła w sobie wes­ tchnienie; było proste wyjście z tej sytuacji, gdyby tyl­ ko Edward zechciał uczynić krok w stylu podobnym do poczynań Luca.

Luc potrafił być wyniosły, w dziwny sposób pro­ tekcjonalny i miał cięty język, ale nigdy nie pouczał ani nie krytykował sposobu spędzania czasu przez Edwarda. Ponadto Luc był obdarzony naturalną ła­ godnością, na którą reagowały i którą doceniały prawdziwe kobiety. Amanda obserwowała, jak Amelia połączyła siły z Luciem, przekomarzając się i plotkując na temat pewności siebie młodszych dziewcząt. Bliźniaczka stanowiła idealny kontrast dla ciemnej, byronicznej urody Luca. Wzrok Amandy spoczął na profilu męż­ czyzny. Znała tę twarz, znała Luca od lat... Zerknę­ ła na Edwarda, również zwróconego do niej profi­ lem. Obaj zdali jej się jeszcze bardziej podobni do kogoś znajomego. Ponownie zerknęła na Luca. Jesteś spokrewniony z Dexterem? - Zdusiła w sobie te słowa. Gdyby zapyta­ ła, Luc odwróciłby się powoli w jej kierunku z pełnym napięcia spojrzeniem: Jak to się stało, że znasz Dextera? Nie mogła pytać, ale teraz, kiedy o tym pomyślała, przypomniała sobie o powiązaniach pomiędzy rodzi­ ną Ashfordów i Fulbridgów. Na nowo przyjrzała się Lucowi i ponownie spojrzała na Edwarda; porówna­ ła ich. Luc był nieco szczuplejszy, smuklejszy, miał czarne włosy i ciemnoniebieskie oczy. Edward, o brązowych włosach i piwnych oczach, o wiele bar­ dziej przypominał Dextera, a mimo to ze swą pogar­ dliwą, pełną wyższości postawą i leżącą u ich podło­ ża posępnością wydawał się w jakiś sposób osobny, inny. W przypadku Edwarda istniało coś, co czyniło go mniej atrakcyjnym fizycznie również w każdym innym względzie. - A teraz, moje drogie, muszę was opuścić - głos Luca przerwał tok jej rozumowania. - Niemniej nie­ bawem będę z powrotem.

90

91

Chwycił jeden z loków Emily, posłał uśmiech An­ ne, ukłonił się Amelii i lekkim skinieniem głowy po­ żegnał Amandę. Następnie wyprostował się i popa­ trzył na brata: - Edward, chciałbym prosić cię na słówko... - ski­ nął długim palcem i odszedł, zmuszając brata do po­ dążenia jego śladem, a siostry pozostawiając w spo­ koju. Amanda przyklasnęła temu w duchu z aprobatą, i dostrzegła podobny wyraz w oczach Amelii. Rozej­ rzała się. - Teraz... Pięć minut później przyglądała się wianuszkowi adoratorów, jaki otaczał Emily i Anne. Była to dla nich największa nagroda. I satysfakcja. Amanda na­ potkała wzrok Amelii. - Mam zamiar poszukać Reggie'ego. Jeśli nie bę­ dzie mnie, kiedy będziesz wychodzić, powiesz ma­ mie? Amelia przytaknęła z uśmiechem, ale w jej wzro­ ku było więcej powagi. - Uważaj na siebie. - Zawsze uważam - uśmiechnęła się uspokajająco Amanda. Wślizgnęła się w tłum. Niedługo miał zacząć się pierwszy taniec. Reggie musiał gdzieś tu być; jej ma­ ma miała spotkać się tu z jego matką, a Reggie z pew­ nością stanowiłby część jej świty, biorąc pod uwagę, iż nie poczynili żadnych innych planów wcześniej. Amanda niczego nie planowała, ponieważ nie była pewna. Nie co do rzeczy, której pragnęła; która wyry­ ta była w jej sercu. Jej niepewność wyrastała z czegoś jeszcze bardziej mglistego. Było coś w tym pocałunku o północy, być może łatwość, z jaką Dexter wciągnął ją w ten żar i sprawił, że zapragnęła więcej. A może

była to po prostu drzemiąca w niej reakcja, za którą tęskniła? Niezależnie od tego, co to było, w głowie Amandy rozległ się ostrzegawczy dzwonek. Była to ostrożność, jakiej nigdy dotąd nie czuła, igranie z ogniem, czysto instynktowne kuszenie dzikiej bestii. Jednak ostrożność, obawa nie mogły równać się z innym uczuciem, jakie narodziło się w świetle księ­ życa. Z niecierpliwością. Czuła ją pod skórą, potrzebę spełnienia, która mogła być tu jedynym lekarstwem. Za każdym ra­ zem, kiedy przypominała sobie doznania, jakich do­ świadczyła w ramionach Dextera, czując jego siłę, je­ go wargi, jego język... - Droga panno Cynster... a zatem rzeczywiście się spotkaliśmy! Amanda zamrugała, zanim potrafiła skoncentro­ wać wzrok na kłaniającym się jej dżentelmenie. Usi­ łując ukryć grymas niezadowolenia pod bladym uśmiechem, dygnęła i wyciągnęła dłoń. - Pan Lytton-Symthe. Percival Lytton-Symthe, blondyn o piwnych oczach, chwycił jej palce i obdarzył swym zwykłym, pełnym wyższości uśmiechem: - Lady Carmichael zapewniła mnie, iż będzie tu panna dzisiaj. Zastanawiałem się czy zawracać sobie głowę wychodzeniem z domu na samym początku karnawału, ale myśl o tobie, samotnej w tłumie, spragnionej odpowiedniego towarzystwa aż mnie zmroziła. Tak więc jestem, jeszcze raz gotów służyć swym ramieniem. Na te słowa zamaszyście je wyciągnął. Amanda powstrzymała chęć wywrócenia oczami. Wiedząc, iż nie ma łatwej drogi ucieczki, ułożyła dłoń na ramieniu mężczyzny. - Właśnie opuściłam paru przyjaciół.

92

93

- W rzeczy samej, w rzeczy samej. Nie wierzył jej. Rozejrzała się po tłumie gości. Percival był od niej o pół głowy wyższy, jednak dobre maniery powstrzymały ją przed poproszeniem, by odszukał Reggie'ego, aby mogła uciec przed jego to­ warzystwem. Jednak ani dobre maniery, ani mądrość nie doszły do głosu, kiedy Percival, przyglądając się ze skrzy­ wioną miną jej sukni, odchrząknął: - Hmm, panno Cynster, obawiam się, iż muszę rzec, biorąc pod uwagę porozumienie, jakie istnieje między nami, że twoja suknia wydaje mi się cokol­ wiek... rozwiązła. Porozumienie? Rozwiązła? Amanda zamarła. Zdjęła rękę z ramienia Percivala i stanęła z nim twarzą w twarz. Nie było nic złego w jej morelowej, jedwabnej sukni, z dekoltem w kształcie serca i krótkimi rękawkami. Percival cze­ piał się, od kiedy wpadł na nią podczas zeszłego kar­ nawału i doszedł do wniosku, iż stanowiliby niezłą parę. Z jego punktu widzenia, być może; ale nie z jej. - Panie Lytton-Smythe, obawiam się, iż muszę skomentować pańskie przypuszczenia. Nie ma mię­ dzy nami żadnego porozumienia ani żadnej więzi, które usprawiedliwiałyby tak mało pochlebne i nie­ prawdziwe opinie dotyczące mojego wyglądu - spoj­ rzała na niego z góry i wykorzystała okazję, którą tak łatwo sam włożył jej w ręce. - Poczułam się obrażo­ na i byłabym wdzięczna, gdyby na przyszłość unikał pan mojego towarzystwa. Ukłoniła się lodowato i odwróciła... Mężczyzna chwycił ją za nadgarstek. - Nie, nie moja droga. Wybacz mi moją bezmyśl­ ność, moją niezręczność. Pragnę jedynie twojej apro­ baty, w rzeczy samej... 94

Mówił tak i mówił, aż Amanda poczuła, że zaraz zacznie krzyczeć. Starała się uwolnić rękę, ale on nie puszczał; nie mogła nic zrobić, tylko pozwolić mu na wydobycie z siebie wszystkich słów przeprosin w oczekiwaniu na jej wybaczenie. Zniesmaczona, czekała, aż skończy. Bóg jeden wiedział tylko, w jaki sposób miała pomóc Percivalowi wyzbyć się błędnego przypuszczenia, jakie zago­ ściło w jego głowie. Usiłowała go zignorować w na­ dziei, że zda sobie z tego sprawę, ale najwyraźniej był pozbawiony tej dozy wrażliwości, która by mu to umożliwiła. Skrzypce wydały z siebie przenikliwy dźwięk; Percival przerwał przemowę i Amanda wykorzystała ten moment: - Bardzo dobrze. Możesz stanąć razem ze mną do kotyliona. Pełen zadowolenia z siebie uśmiech, jaki zagościł na twarzy Percivala, sprawił, że Amanda ponownie zapragnęła krzyknąć; głupiec sądził, że jej gniew był jedynie udawany! Będąc niebezpiecznie blisko wpadnięcia w prawdziwą furię, dziewczyna wygnała z głowy wszelkie myśli o nim i skoncentrowała się na prawdziwym celu. Reggie. Uwielbiał tańczyć; jeśli tu jest, pojawi się na par­ kiecie. Przyjrzała się tancerzom, którzy zaczynali ustawiać się do kotyliona. Dwa rzędy dalej Luc prowadził Emily, dumną i spokojną. A w kolejnym rzędzie Reggie partnerował młodej damie, Muriel Brownley. Amanda uśmiechnęła się. Kiedy rozległy się dźwięki muzyki, rozejrzała się w poszukiwaniu Percivala. Z wyrazu jego twarzy wywnioskowała, że sądzi, iż ten uśmiech przeznaczony jest dla niego. Z wynio95

slością wymalowaną na obliczu skierowała całą swą uwagę na taniec. W momencie, kiedy wybrzmiały ostatnie nuty, pospiesznie dygnęła. - Obawiam się, iż musisz mi wybaczyć; zamierzam kogoś złapać. Zostawiła Percivala wpatrującego się w nią w zdu­ mieniu. Gdyby jej matka widziała takie zachowanie niegodne damy, natarłaby jej uszu; na szczęście za­ równo ona, jak i jej ciotka oraz lady Osbaldestone znajdowały się w przeciwległym końcu sali. Amanda dotarła do Reggie'ego i jego partnerki, zanim zdążyli opuścić parkiet. Wymieniła zwykłe grzeczności, zauważając zaborczy uścisk panny Brownley na ramieniu Reggie'ego oraz jego wzrok przypominający spojrzenie złapanego w pułapkę królika. Panna Brownley była stosunkowo od niedaw­ na w towarzystwie i nie stanowiła dla Amandy żad­ nej konkurencji. Amanda zaczęła beztroską paplani­ nę, angażując zarówno pannę Brownley, jak i Reggie'ego w dyskusje na temat nadchodzących wyda­ rzeń. Panna Brownley nie zauważyła upływu czasu. Aż do momentu, kiedy rozległy się dźwięki skrzypiec i zdała sobie sprawę, że nie może zatańczyć kolejne­ go tańca z Reggie'em. Dwa tańce z rzędu z jednym mężczyzną byłyby pretekstem do niestosownych ko­ mentarzy. Jako stara przyjaciółka rodziny Amanda zaproponowała, by Reggie partnerował w tańcu jej. Panna Brownley, acz niechętnie, zgodziła się i go pu­ ściła. - Bogu dzięki! Już myślałem, że będę uziemiony przez resztę wieczoru. Dopadła mnie w tej samej se­ kundzie, w której się tu pojawiłem. Mama odeszła z jej matką i byłem ugotowany. W pułapce! 96

- No tak... - obejmując Reggie'ego, Amanda po­ spieszyła wraz z nim w stronę tancerzy. - Przygotuj­ my się, by być w pobliżu drzwi, kiedy taniec się skoń­ czy - ustawiła ich w pozycji, co do której doświadcze­ nie podpowiadało jej, że doprowadzi ich do wyma­ rzonego celu. Reggie wpatrywał się w nią uważnie. - Dlaczego? Możliwość, iż wpadnie z deszczu pod rynnę, naj­ wyraźniej przemknęła mu przez głowę. - Chcę odwiedzić lady Hennessy. - Znowu? Taniec się zaczął i na chwilę się rozdzielili, a kie­ dy spotkali się ponownie, Amanda wysyczała: - Biorąc pod uwagę, od czego przed chwilą cię ocaliłam, myślałam, że będziesz mi wdzięczny i z chęcią znikniesz z pola widzenia. Pozwoliła, by Reggie przemyślał to sobie przez moment i dodała: - Znowu cię odnajdzie, jeśli nie znikniesz. Była to prawda. Kiedy ponownie się spotkali, Reg­ gie przytaknął z ponurą miną: - Masz rację... lady Hennessy. Biorąc wszystkie rzeczy pod uwagę, jest tam o wiele bezpieczniej. Kiedy tylko skończył się taniec, wyślizgnęli się na­ tychmiast, niezauważeni przez pannę Brownley ani przez nikogo, kto zechciałby przeszkodzić im w ucieczce. Spotkali natomiast jeszcze jednego ucie­ kiniera. Czekając w holu na okrycie Amandy i powóz do wynajęcia, natknęli się na Luca Ashforda. Zszedł ze schodów i skinął głową na Reggie'ego; jego wzrok nabrał ostrzejszego wyrazu. - A dokąd to się wybieracie? Amanda uśmiechnęła się niewinnie, bezdusznie tłumiąc w sobie przemożne pragnienie odpowiedze97

nia mu, że to nie jego interes. To był Luc; każda ta­ ka uwaga skutkowałaby najgorszym z możliwych efektów: stałby się jeszcze bardziej uparty i zdeter­ minowany, by wszystkiego się dowiedzieć. Był ni­ czym jastrząb wobec swoich czterech sióstr; Amanda znała ten typ. - Wychodzimy do Farthingalesów. Reggie, który, jak zwykle przybrał najbardziej bez­ barwny wyraz twarzy, zostawiając wszelkie odpowie­ dzi Amandzie, teraz przytaknął. - Plac Cavendish. - A ty dokąd zmierzasz? - spytała Amanda. Nie dbała o to, co podejrzewa Luc; nigdy nie do­ myśliłby się prawdy, ale nie widziała powodu, dla którego ma stać koło niego i pozwolić, by wzmagał opór Reggie'ego wobec jej planów. Luc nie odwrócił się natychmiast w jej stronę, ale kiedy to uczynił, jego wzrok był poważny. - Mam zamiar spędzić resztę wieczoru w... - przy­ mknął na moment oczy i poprawił sobie mankiet .. .w raczej bardziej prywatnym otoczeniu. - Pański powóz czeka, proszę pana. - Pojawił się odźwierny. - Dziękuję. - Luc zwrócił się w stronę drzwi, zer­ kając na Amandę. - Może was podwieźć? - Wątpię, by plac Cavendish był po drodze uśmiechnęła się słodko Amanda. Luc przytrzymał wzrokiem jej spojrzenie i przy­ taknął. - Skoro tak twierdzisz - skinął również głową w stronę Reggie'ego i ruszył w stronę drzwi. Reggie pozostał z niewyraźnym wyrazem twarzy, a Amanda chwyciła go pod ramię i zaczęła rozma­ wiać, aby odwrócić jego uwagę. Udało jej się to cał­ kiem dobrze - zanim dotarli do lady Hennessy, Reg98

gie odzyskał swoje zwykłe, miłe usposobienie. Po przywitaniu się z gospodynią Amanda przycisnę­ ła jego ramię. - Chcę sprawdzić, kto jest. Może przyniósłbyś nie­ co szampana? - Dobrze. Pięć minut później odkryła, że Dexter nie zaszczy­ cił swą obecnością żadnego z salonów, przynajmniej tych publicznych. Nie chciała dopuścić do siebie my­ śli, że być może zaszczyca jeden z prywatnych pokoi. Z całą determinacją oczyma wyobraźni widziała go w Mellors lub innej podobnej, ekskluzywnej mor­ downi. Chowającego się w cieniu. Poza jej zasięgiem. Do diabła z nim... z pewnością nie ułatwiał jej te­ go podboju. Znalazła Reggie'ego, guzdrzącego się przy suto zastawionym stole. Kosztował kawałek paszteciku i podał jej kieliszek szampana. Amanda upiła łyk i odstawiła pucharek. - Nie ma nikogo, kogo chciałabym spotkać. Rów­ nie dobrze możemy wracać do domu. - Do domu? Przecież dopiero co przyszliśmy. - Bez odpowiedniego towarzystwa każde miejsce jest nudne. A właśnie sobie przypomniałam, że mam jutro rano o szóstej spotkanie. - O szóstej? Nikt nie umawia się tak wcześnie, na­ wet z modniarkami. - Ja tak - pociągnęła go za rękaw. - Chodź. Mu­ szę wracać do domu. - W samą porę, by wysłać po­ słańca z liścikiem do domu Fulbridge'ów. Reggie westchnął, spoglądając przez stół. - Paszteciki z łososia. Przepadły. Amanda pozwoliła mu wziąć jeszcze jeden i pocią­ gnęła go za sobą.

Rozdział 5 Następnego poranka, widząc ciemną postać na grzbiecie bijącego kopytami o ziemię wierzchow­ ca, Amanda poczuła niewysłowioną ulgę. Przynaj­ mniej na to mogła liczyć. Podprowadziła bliżej konia i promiennie się uśmiechnęła: - Dzień dobry. Był wilgotny, zimny i szary poranek, a wokół w lekkiej mżawce wszystko zlewało się w jednolitą mgłę. Dexter, z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, skinął głową i skierował konia w stronę odległego toru. Amanda niemal spodziewała się chrząknięcia. Po­ spieszyła jego śladem, puszczając klacz obok jego wierzchowca. Jak sprowokować go, by zaaranżował kolejne z za­ planowanych przez nią przygód? By mogli spędzić więcej czasu sam na sam? Zerknęła na niego, usiłując chwycić jego spojrzenie. Martin nie patrzył w jej stronę. Jechał prosto do początku toru, a potem, ledwie na nią spojrzaw­ szy, spiął konia. Amanda zagryzła zęby i ruszyła za nim. Nie dało­ by się dobitniej wyjaśnić, że Martin zamierzał być trudnym przeciwnikiem. W trakcie gonitwy dotarło do Amandy, iż doskonale wie, o co chciała go zapy­ tać. Drażniło ją, iż zbyt się obawia otwarcie wypo­ wiedzieć swe żądanie, tak jak postąpiłaby z każdym innym mężczyzną. Dexter był wystarczająco nieustę­ pliwy i wystarczająco nieokiełznany, by po prostu od­ mówić. A wówczas, cóż by jej pozostało? Podchody 100

przypominały grę w węże i drabiny - jeden zły krok i wróci do punktu wyjścia. Koniec toru stawał się coraz bliższy; zwolnili bieg i skierowali się na pobocze toru. Martin ściągnął wo­ dze i zatrzymał konia; Amanda zrobiła to samo. Oboje ciężko oddychali, rozgrzana krew nadal buzo­ wała w żyłach. Dziewczyna uniosła głowę i spojrzała mu w twarz. Zatopiła się w zielonych jak agaty oczach. Zielonozłote spojrzenie przytrzymało jej wzrok. W chłodzie poranka ponownie poczuła żar, słodkie uderzenie gorąca, którego doświadczyła w jego ra­ mionach. Ogień nadal płonął, teraz był to już być może żar, ale nadal niosący obietnicę płomieni. Nadal wpatrywali się w siebie z ogromną fascyna­ cją, która sprawiła, iż Amanda zapragnęła wtulić się w niego, zanurzyć w sam środek ognia i skąpać się w płomieniach. Poddać się i spłonąć. Zamrugała, starając się powrócić do rzeczywisto­ ści. Nie miała pojęcia, co Martin wyczytał z jej twa­ rzy, a on patrzył przed siebie w stronę parku. - Mówiłaś, że chcesz udać się na przyjęcie do Vauxhall do kogoś, kogo nie znają twoi rodzice. Mam zamiar wydać prywatne przyjęcie w Ogrodach za dwa dni. Będziesz mogła przyjść? Amanda zmusiła się, by przez chwilę udawać, że rozważa propozycję, zanim skinęła głową. -Tak. - Bardzo dobrze. Mój powóz będzie czekał, jak poprzednio, o dziewiątej, na rogu - zawahał się i do­ dał: - Weź płaszcz z kapturem.

101

*

Czarny powóz rzeczywiście czekał; jak poprzed­ nio, dłoń Martina wyciągnęła się ku niej, by pomóc jej wsiąść. Amanda zdusiła w sobie dreszcz oczeki­ wania, kiedy pojazd ruszył z miejsca i zaczął toczyć się w stronę Ogrodów Vauxhall. Martin jechał w milczeniu; dziewczyna czuła jego wzrok na twarzy, na swoim ciele, spowitym długim, aksamitnym płaszczem z kapturem skrywającym włosy. Całe godziny zajęła jej decyzja, w co ma się ubrać; czy ma oszołomić, czy zasiać ziarno tajemni­ cy. Postawiła na tajemnicę; Martin był zbyt doświad­ czony, by cokolwiek mogło go zaszokować. Kopyta głucho zastukotały, bo powóz wtoczył się na most. Przed nimi przez drzewa majaczyły światła Ogrodów, blask tańczył na tafli wody. - Ilu będzie gości na przyjęciu? - To pytanie nur­ towało ją od chwili, kiedy otrzymała zaproszenie. Spojrzała w jego stronę. Martin, spowity mrokiem, studiował wyraz jej twa­ rzy i odparł: - Za chwilę zobaczysz. Amanda wątpiła, by mogła go źle ocenić. Niemniej jednak wiedza ta oraz fakt, iż złożyła swą re­ putację w jego dłonie, nadszarpnęła, już i tak nadwy­ rężone nerwy oraz wyostrzyła zmysły. Utwierdzając się w swej ocenie, zauważyła, iż po­ wóz zatrzymał się nie przy głównym wejściu, ale przy bocznym, zdecydowanie bardziej dyskretnym. Dexter wysiadł z powozu i pospiesznie się rozejrzał, zanim podał jej dłoń. Z aprobatą przyjrzał się jej kapturowi naciągniętemu na twarz. To zapewniało jej anonimowość, chyba że ktoś zechciałby podejść bliżej i zerknąć głębiej pod osłonę.

Przywitał ich służący, nisko się kłaniając, podczas gdy Dexter szybko przeprowadził Amandę przez furtkę. - Namiot jest gotowy, panie. Dexter skinął głową. Służący odwrócił się i popro­ wadził ich zacienioną ścieżką. Amanda często bywała w Vauxhall, ale nigdy nie zapuszczała się w te części Ogrodów. Nieopodal, za­ słonięta przez drzewa, stała oświetlona rotunda, skąd dobiegała muzyka. Ścieżka wiła się pod konara­ mi drzew, otoczona gęstymi krzewami, wśród któ­ rych znajdowały się namioty - każdy w stosownej od­ ległości od sąsiedniego, zapewniając atmosferę od­ osobnienia i prywatności. Zatrzymali się przed jed­ nym z nich, służący otworzył drzwi i na ścieżkę wylał się jasny strumień światła świec; służący nisko się skłonił, zapraszając do środka. Amanda przekroczyła próg, niepewna, czego ma się spodziewać, i niecierpliwa. Namiot był mniejszy od tych, które stały w publicznej części ogrodów, ale zdecydowanie lepiej wyposażony. Podłogę wyściełał dywan; na stole leżał adamaszkowy obrus, błyszczały kieliszki, biała porcelana i sztućce dla dwóch osób. Wewnątrz znajdowały się dwa tapicerowane krzesła. Pośrodku stołu płonęła pojedyncza świeca, a na sto­ liku obok, ustawionym przy wygodnym szezlongu, paliły się dwie - w dwuramiennym świeczniku. Na ozdobnym stoliczku koło głównego stołu umiesz­ czono wiadro z lodem, w którym chłodziła się butel­ ka szampana. Nie było odpowiedzi na jej pytanie. Pewna siebie, odsunęła z głowy kaptur. - Możesz przynieść posiłek. Martin zamknął drzwi za służącym. Zawahał się, a następnie podszedł do źródła swej podniety. Zdjął

102

103

płaszcz z ramion dziewczyny, a kiedy rozwiązała sznurki, zerknęła na niego i uśmiechnęła się w po­ dziękowaniu. Martin wykorzystał moment, kiedy odkładał ich płaszcze na szezlong, by się uspokoić. Następnie od­ wrócił się do Amandy. Po raz pierwszy tego wieczoru ujrzał ją w całej krasie. Oświetlona płomieniami świec, rękę trzymała na oparciu krzesła. Delikatny blask pogłębiał złoci­ stą barwę jej włosów, ale nie skrywał ich błysku, ani jej idealnej cery, ani kształtu kobiecych piersi, bioder i ud spowitych jedwabiem w odcieniu jej oczu. Suknia podkreślała jej powab - przykuwała wzrok, sugerując ukryte pod spodem piękno. Wszystko to już dawno przewidział. Nie spodzie­ wał się jedynie tego uczucia wyczekiwania, czysto zmysłowego, które wypełniało przestrzeń między ni­ mi, które widniało na jej twarzy, rozszerzało jej źre­ nice i wypełniało usta. Efekt tego był porażający, o wiele bardziej, niż się spodziewał. Nie przypominał sobie, by zrobił jakikolwiek krok, ale nagle znalazł się tuż obok niej. Amanda uniosła głowę, przytrzymując spojrzeniem jego wzrok. Martin uniósł dłoń i sięgnął koniuszkami palców ku jej szyi, a potem odwrócił dłoń, ujął jej brodę i schylił głowę. Jej wargi pewnie przywarły do jego ust. Bez zbyt­ niej gorliwości, ale dziewczyna była gotowa i chęt­ na podążyć tam, gdzie on zechce ją zaprowadzić. To jej opanowanie umożliwiało mu samokontrolę, dodawało mu sił, aby unieść głowę i nie posunąć się dalej w pieszczotach. Usłyszawszy dobiegający zza drzwi odgłos, sięgnął ręką za plecy dziewczyny i przysunął krzesło. Jej wzrok napotkał przelotnie je­ go oczy, a potem Amanda odwróciła się i usiadła,

poprawiając suknię. Służący wszedł, prowadząc przed sobą wózek z jedzeniem. Kiedy wszystko znalazło się już na stole, Martin zwolnił służącego i zajął miejsce. Amanda zaczęła się częstować smakołykami, a on sięgnął po butelkę szampana i napełnił jej, a potem swój kieliszek. - Byłeś tu już wcześniej - jej oczy świdrowały go przez odległość stołu. - Zdarzało się. - Martin nie miał zamiaru pozwo­ lić, by sobie wyobrażała, iż jest mniej niebezpieczny niż mówiono w towarzystwie. Dziewczyna wygięła wargi, a w policzku pojawił się dołeczek. Uniosła kieliszek. On posłusznie uczy­ nił to samo i stuknął szkłem o szkło. - Za moje przygody - wzniosła toast Amanda i wy­ chyliła szampana. Za trzeźwość umysłu. Martin łyknął potężny haust. - Czy możemy wyjść na zewnątrz i pochodzić po Ogrodach? - Jak zjemy - Martin pociągnął kolejny łyk. Amanda zajęła się jedzeniem z niekłamanym od­ daniem. Jednak oprócz wychwalania talentów nie­ znanego kucharza, nie odzywała się w ogóle. Nie ga­ wędziła, nie wypełniła jego uszu zwykłym u kobiet szczebiotem. Dla Martina jej malomówność była de­ koncentrująca. Dezorientująca. Z natury był milczkiem. Damy, którym towarzyszył, chętnie wypełniały tę lukę. Co za tym idzie, nigdy nie nęciło go, by się dowiedzieć, co też działo się w ich głowach; kiedy mówiły, przestawały myśleć. Teraz jednak milczenie Amandy przykuło jego uwagę tak, jak żadne mono­ logi. Co też kłębiło się pod tymi jej złotymi lokami? Co też knuła? I dlaczego? Przy ostatnim pytaniu rozległy się w jego głowie alarmujące dzwony. Dlaczego chciał to wiedzieć?

104

105

Amanda odłożyła sztućce. Martin nalał ostatnie krople szampana do swego kieliszka i rozsiadł się wygodnie, sącząc trunek. Panna Cynster spojrzała na niego ponad stołem. - Dziwne... Nie słychać wcale ludzi. - Krzaki tłumią odgłosy. - Martin odsunął krzesło i wstał. - Chodź. Zaczerpnijmy świeżego powietrza. Tylko na to czekała; stres spowodowany ciągłym powstrzymywaniem się przed nerwową paplaniną zaczynał ją wykańczać. Na zewnątrz, w tłumie ludzi, będzie wiele rzeczy zaprzątających uwagę, które przyniosą ulgę jej nerwom. Spędzanie czasu na za­ mkniętej przestrzeni z wielkim, drapieżnym mężczy­ zną, wyglądającym niczym uosobienie grzechu, nie było kojącym doświadczeniem. Wiedziała, że jest bezpieczna, a mimo to jej zmysły rozpaczliwie usiło­ wały powiedzieć coś innego. Wyszła z namiotu, wsparta na ramieniu Dextera, zaciągnąwszy na oczy kaptur. Znaleźli się na ścieżce i skręcili w jakąś boczną dróżkę, która prowadziła do dużej alei. Natychmiast otoczyły ich spacerujące pary i grupki rozbawionych ludzi. Idąc w stronę rotundy, centrum rozrywki w Ogrodach, zauważyli, że tłum robi się coraz większy. Nie była to galowa noc, kiedy więc dotarli do miej­ sca, gdzie pary wirowały w walcu, wystarczyło miej­ sca, by Dexter chwycił ją w objęcia i porwał w pląsy. Zerknęła na jego twarz; obserwował ją. Studiował jej oczy, wyraz twarzy; kiedy wykonali obrót musiał spojrzeć w górę. Wiszące nad ich głowami lampiony rzucały na przemian to światło, to cień na jego rysy. Oświetlały, a potem zasłaniały, niczym welonem. Podążała za Martinem, pozwalając, by jej myśli swobodnie płynęły, i umożliwiając zmysłom w pełni rozkoszować się chwilą. Była świadoma jego siły, ła-

twości, z jaką ją prowadził, nagłego napięcia jego ra­ mienia, przytulającego ją w opiekuńczym geście, kie­ dy na parkiecie zrobiło się tłoczniej. Tańczący wokół ludzie pochodzili z rozmaitych środowisk; damy i dżentelmeni rozkoszujący się wie­ czorem w Ogrodach, niektóre panie w płaszczach, a niekiedy nawet skryte pod woalkami. Po raz pierwszy w życiu obcowała z czymś niedo­ zwolonym. Wzrok Dextera ponownie spoczął na jej twarzy. Odważnie odwzajemniła to spojrzenie. Wiro­ wali, nie spuszczając z siebie oczu, nie chcąc ryzyko­ wać przeoczenia kolejnej takiej sposobności. Teraz liczyła się tylko chwila. Jakaś magia unosiła się w migotliwym blasku lam­ pionów, drażniła ich zmysły. Byli otoczeni tłumem, ale równie dobrze mogli być sami, tak bardzo sku­ piali się na sobie. Muzyka ustała; Amanda przypomniała sobie swój plan. Teraz musi skusić tego mężczyznę, by podjął kolejny krok. Martin spostrzegł delikatną zmarszczkę pomiędzy jej brwiami. - Miałabyś ochotę na nieco ponczu? - Poproszę - rzuciła mu promienny uśmiech, zmy­ wając grymas z twarzy. - Nie byłam tu od lat. - Wątpię, aby poncz się zmienił - wziął dwie szkla­ nice od przechodzącego kelnera, podał Amandzie jedną i patrzył jak upija łyk. Patrzył, jak czerwony płyn barwi jej usta, jak oblizuje dolną wargę. Uniósł swój pucharek i opróżnił jednym haustem. - Dexter! Martin odwrócił się i zobaczył Leopolda Korsinsky'ego przepychającego się przez tłum w jego kie­ runku. Przeklął w duchu, odstawił pustą szklankę i sięgnął po dłoń Amandy.

106

107

- Uważaj - tyle tylko zdołał wydusić, zanim Le­ opold dotarł do nich, prowadząc pod ramię skrytą pod kapturem płaszcza damę. Ledwo skinął głową Martinowi i wykonał zama­ szysty ukłon przed Amandą. - Madame, czy myśmy się już spotkali? Amanda skryła twarz za szklanką i wyjrzała z głę­ bi swego kaptura, zauważając ostry korsykański wzrok, który przyglądał się łapczywie temu, co udało mu się dostrzec. Zniżyła głos o kilka tonów. - Wydaje mi się, że się spotkaliśmy, sir, ale może pan sobie tego nie przypominać. Dexter ścisnął jej palce i Amanda uśmiechnęła się nad szklanicą. Korsinsky zmrużył oczy. - Moja pamięć często mnie zawodzi, jednak gdy­ bym miał nie pamiętać tak interesującej osoby, był­ bym niechybnie przypadkiem beznadziejnym. Towarzysząca mu dama pożerała Martina wzrokiem. Amanda roześmiała się. - Skąd pan wie, że jestem atrakcyjna? Leopold rzucił spojrzenie Dexterowi - Amandzie udała się odpowiedź. - Nie przypuszczałbym, by mogło być inaczej, ma belle - odparował Leopold - ale być może mógłbym cię przekonać... - Leopold. Jedno słowo naładowane ostrzeżeniem; mężczy­ zna spojrzał na Dextera. - Ależ, mon ami, dla ciebie nie brak tu rozrywki. Jest tu też Agnes, będzie zachwycona wiedząc, że przy­ byłeś. - Ośmielam się zauważyć, iż madame ma ochotę obejrzeć Ogrody. Zechcesz więc wraz ze swą damą nam wybaczyć? - Martin ukłonił się kobiecie i po-

bieżnie skinął głową Leopoldowi, następnie chwycił dłoń Amandy i zrobił krok w tył. Ledwie miała czas, by kiwnąć głową na pożegnanie, zanim pociągnął ją za sobą. Na zacienionej ścieżce Amanda nie mogła nie spytać: - Kim była owa dama? - Nikim z twojego kręgu. - Martin wziął jej pusty kieliszek i wręczył go służącemu. Zatrzymał się i przyj­ rzał słabo oświetlonej ścieżce wijącej się przed nimi, a następnie odwrócił się i poprowadził ich z powrotem ku alei. - Zaraz zaczną się fajerwerki. Kierowali się w stronę trawnika, spotykając coraz więcej ludzi. Na miejscu otoczył ich gwar. Dexter chwycił Amandę za łokieć. - Chodź tam. Miał na myśli niewielkie wzniesienie, skąd rozta­ czać się mógł dobry widok na całe widowisko. Pagó­ rek był zatłoczony, ale jemu udało się znaleźć dla nich miejsce tuż przy samym szczycie. - Stań przede mną. Umieścił dziewczynę przed sobą, ochraniając ją swym ciałem przed napierającym z tyłu tłumem. Nie­ mal natychmiast pierwsza rakieta wystrzeliła w niebo i eksplodowała. Zaczęło się przedstawienie przery­ wane spontanicznymi okrzykami podziwu i radości; niebo rozświetlały kolorowe pióropusze. Tłum za­ marł, spoglądając na malujący się w górze obraz ko­ nia, a Amanda wyczuła jakiś ruch za plecami i usły­ szała: - Martin? Tak myślałem, że to ty. Luc Ashford! Poczuła brak opiekuńczej obecności Dextera, brak jego ciepła na swoich plecach, nagle poczuła się bezbronna, obnażona. Dexter zrobił krok w tył, by odsunąć wszelkie podejrzenia, iż cokolwiek łączy go

108

109

z Amandą. Luc miał bystry wzrok i równie bystry umysł. Ani ona, ani Dexter nie chcieli, by jego oczy skierowały się w jej stronę. - Luc jesteś tu dla atmosfery, czy z towarzyszką? Po chwili wahania Luc odparł: - Jestem z przyjaciółmi. Są tu gdzieś, ale wydawa­ ło mi się, że spostrzegłem cię w tłumie. -Ach. - A ty? Jak głosi plotka, omijasz tego typu towa­ rzyskie spędy niczym zarazę. - Nie powinno się dawać wiary plotkom. Nie było dziś wieczorem nic innego interesującego, więc... Po chwili przerwy Dexter dodał: - Zapomniałem już, jak to jest. Luc odezwał się bardziej miękkim tonem: - Pamiętasz pierwszy raz, kiedy tu przyszliśmy? Każdy z dziewczyną, tani namiot, a czuliśmy się jak królowie. - To było dawno temu - odezwał się spokojnie Dexter, ale jego ton był ostry. - W rzeczy samej. Zostawiam cię więc, byś cieszył się wieczorem. Minuty uciekały. Amanda nie poruszyła się, już od dawna nie przyglądała się fajerwerkom. Nagle Martin podszedł bliżej; zacisnął dłoń na jej łok­ ciu. - Chodź ze mną. Odwróciła się i pozwoliła mu się poprowadzić w dół wzgórza na opustoszałe ścieżki. Za ich plecami niebo rozbłyskało. Lekki wietrzyk poruszał liśćmi, rozsiewając cienie i westchnienia wśród konarów. Zeszli z głównej alei w stronę ciem­ niejszej ścieżki. Martin zwolnił kroku, Amanda ro­ zejrzała się i już wiedziała, gdzie się znajdują. Ciemna Aleja.

Ścieżka, w którą żadna młoda dama nie powin­ na była dać się zwieść. Amanda nie słyszała nigdy o żadnej potwierdzonej tragedii związanej ze złama­ niem tej zasady, ale też nigdy nie znała żadnej mło­ dej damy, która spacerowałaby tym szlakiem. Zwłaszcza w towarzystwie mężczyzny pokroju Martina Fulbridge'a. Rzuciła mu spojrzenie; on tylko na to czekał. - Domyśliłem się, że spacer Ciemną Aleją znala­ złby się na twej liście ekscytujących rozrywek. - W rzeczy samej. - Amanda potrafiła rozpoznać nadarzającą się okazję, którą los podawał jej na tacy. - Czy możemy pójść tędy aż do końca? - Taki miałem zamiar - odparł Martin po chwili zawahania. Ścieżka była wąska i kręta, otoczona gęstymi krza­ kami, przez co wydawała się jeszcze bardziej ponura i tajemnicza. Na całej długości ustawiono ławeczki i konstrukcje specjalnie przeznaczone do igraszek. Tłum gości pochłonięty był pokazem sztucznych ogni i alejka w tej chwili opustoszała. Dziewczyna przyglądała się uważnie każdej ławce w miarę, jak się przemieszczali, ale nie zauważyła ni­ czego odpowiedniego dla jej celów. Nagle zobaczyła coś, co jej się spodobało, niewielką grecką świątynię usadowioną nieco dalej od ścieżki i okoloną gęstymi krzewami. - Patrz! - Pociągnęła Martina za rękaw. - Może­ my tam wejść? Poczuła jego ostre spojrzenie, ale wziął ją za rękę i poprowadził po stopniach. Wewnątrz znajdowało się małe, okrągłe pomiesz­ czenie, które w ciemności, jaką tworzyła ściana krze­ wów, wydawało się całkowicie odcięte od świata. Na środku znajdował się postument podtrzymujący

110

111

popiersie któregoś z bogów, ale Amanda nie potrafi­ ła powiedzieć którego. Oprócz tego nie znajdowało się tam nic, jedynie pusta ciemność. A w niej Amanda i jej własny bożek. Było już za późno, by ją powstrzymać. Położyła dłoń na jego piersi. Było za późno. Jego ciało już zareagowało na jej obecność. Martin pochylił głowę, dotknął jej warg i wziął od niej to, co mu zaofiarowała. Przez ułamek sekundy próbował zignorować jej czar. Dziewczy­ na jednak oszołomiła go zupełnie i zbyt jej pragnął, by dać się przekonać logicznym argumentom. A to był jedynie pocałunek. Tak sobie właśnie to tłumaczył, zanurzając się w jej ustach, obejmując ją ramionami i przyciągając bliżej. Jeden pocałunek. Cóż złego może sprawić? Kontrolował przecież sytu­ ację. Pocałunek trwał, stawał się coraz głębszy. Dziew­ czyna oplotła ramionami jego szyję i wspięła się wy­ żej na palcach. Martin nie protestował. Chłonął uczucie jej drob­ nego, przytulonego ciała, kobiecych kształtów, ku­ szącego kontrastu miękkości oraz prężności, pełnych obietnic, drażniących, nęcących. Chciała więcej, wie­ dział o tym. Stracił całkowicie poczucie czasu i miej­ sca, liczył się jedynie jej niewinny głód oraz jego pa­ ląca potrzeba, by go zaspokoić. Amanda, choć niewinna, rozpoznała tę potrzebę. Czuła ją w jego pocałunkach, w obejmujących ją, ramionach. Pożądała jej, pragnęła tego, pragnęła jego. Pragnęła by był związany jedynie z nią łańcuchem na ryle silnym, aby wytrzymał wszelkie przeciwności losu. Wiedziała w głębi serca, co by za to oddała. Zdała sobie sprawę, że trzeba będzie realizować to

krok po kroku, scena po scenie, pocałunek za poca­ łunkiem. Pożądanie działało jak silnie uzależniający narko­ tyk. Ukradł jej serce, zawojował umysł i zmysły. Jego powolne, niemal boleśnie wnikliwe poznawanie jej, leniwa eksploracja pozbawiły ją niemal władzy umy­ słu, zniewoliły zmysły. Miała rację, tego właśnie pragnęła, potrzebowała stać się tym wszystkim, do czego została stworzona. Gdyby mu się do tego przyznała, straciłaby go. Gdy­ by jej reakcje stały się zbyt oczywiste, wycofałby się, zostawił ją i zniknął w ciemnościach. Ostre spojrze­ nia, jakie posyłał jej od czasu do czasu, stanowiły wy­ raźne ostrzeżenie; musiała przekroczyć delikatną granicę pomiędzy naiwnym rozochoceniem a celo­ wym, zmysłowym pragnieniem. Musiała skusić go jeszcze bardziej, zachowując jednocześnie prawdzi­ we intencje w tajemnicy, tak aby nie był pewien, czy zastawiła na niego pułapkę, czy nie. Trudne zadanie, biorąc pod uwagę jego doświad­ czenie oraz niewzruszoną małomówność. Pocałowała go odważnie, lecz szybko, tak by wzbu­ dzić jego reakcję i wciągnąć go odrobinę bardziej do gry. Cegiełka po cegiełce Amanda postanowiła zbu­ rzyć mur między nimi. Martin splótł zaciśnięte dłonie na jej plecach; dziewczyna wyczuła wewnętrzną walkę, jaką toczy sam z sobą, by nie pozwolić im wędrować po jej ciele. Zastanowiła się, czy aby nie posunąć się dalej, i zda­ ła sobie sprawę, że jej niedoświadczenie zdradzi wszystko. Martin zbyt szybko wygrał swą wewnętrzną walkę, by to jej się spodobało. Czas na wypróbowanie innej taktyki.

112

113

Amanda delikatnie przerwała pocałunek i odsu­ nęła się, ukrywając satysfakcję z krótkiej chwili, jaka minęła, zanim ją puścił. Kiedy uspokoiła zmysły, usłyszała dobiegające z oddali głosy. Oboje odwróci­ li się, nasłuchując, a potem dziewczyna zrobiła krok w tył i wysunęła się całkowicie z jego ramion. Stara­ ła się znaleźć jakiś wykręt dla swej ucieczki, by skryć nadzieję, że wywoła ona w nim pragnienie czegoś, czego mu odmówiono. - Wystarczająca rozrywka? Głęboki ton głosu oraz wyzwanie, jakie się w nim kryło, sprawił, że dziewczyna uniosła głowę. Martin wy­ dawał się jedynie majaczącym w ciemnościach cieniem. - Noc jeszcze młoda - ton jej głosu uderzył w do­ skonałą nutę, niską, ciepłą, a jednocześnie wyważoną. To zachwiało równowagą Martina. Ale na krótko. - Wracamy do namiotu? - Amanda spojrzała w stronę Alei. Martin sięgnął po jej dłoń. - Nie wracamy. Noc jeszcze młoda... Byłby głupcem, gdyby sądził, iż zapewnienie jej dwóch przygód jednego wieczoru byłoby dobrym po­ mysłem. Ciężko byłoby wytrzymać kolejną dawkę jej „rozrywki". Lecz on da sobie z tym radę. Poprowa­ dził dziewczynę w dół schodów świątyni i spojrzał na nią. - Mówiłaś, że chcesz zobaczyć gwiazdy nad Tamizą. Oczekiwanie, jakie rozświetliło jej twarz, było przepełnione radością. - Łódź? Stąd? Wiele czasu minęło, od kiedy był w towarzystwie kobiety potrafiącej cieszyć się tak niewinnie. Wygiął wargi w szczerym, całkowicie spontanicznym uśmie­ chu: - Przystań jest tam.

Poprowadził ją dalej Ciemną Aleją, a potem przez bramę wychodzącą na brzeg rzeki, niezachwianie starając się nie rozważać trudności, jakie niewątpli­ wie przed nim leżały. Podczas lat spędzonych w In­ diach przeżył już wystarczająco spotkań z pogranicza życia i śmierci; godzina na łodzi z Amandą Cynster z pewnością nie będzie równie groźna. Od bramy do kamiennej przystani, gdzie stała flo­ ta rzecznych łodzi, było zaledwie kilka stopni. Łódź do przejażdżek, którą wynajął, czekała już na nich, delikatnie unosząc się na fali, przy wiosłach siedzia­ ło dwóch rosłych wioślarzy, a właściciel czekał przy sterze. Kiedy ich spostrzegł, wyprostował się i zasalutował. Wioślarze poruszyli się i kiwnęli z sza­ cunkiem głowami, kiedy Martin zeskoczył na po­ kład. Wyciągnął rękę do Amandy, a ta ochoczo po­ dążyła w jego ślady. - Witam panią - właściciel ukłonił się nisko. Amanda skinęła głową i zerknęła na Dextera, on zaś wykonał gest ręką w stronę kotary przesłaniają­ cej pokład w dwóch trzecich jego długości. Właści­ ciel pospiesznie rzucił się, by unieść jedną z zasłon. Amanda weszła do środka. Rozejrzała się. I w mil­ czeniu podziękowała losowi za wsparcie. Dexter wsunął się tuż za nią; ciężki materiał prze­ słonił przejście, odgradzając ich od mężczyzn na ło­ dzi i zapewniając prywatność. Składała się z wąskiego przejścia wiodącego wokół relingów. W wiklinowym koszyku znajdowały się owoce, miseczka z orzechami, dwa kieliszki i otwar­ ta butelka wina. Resztę wnętrza zajmowało grube posłanie usytuowane na drewnianej podstawie i przykryte zwykłym, czarnym materiałem. Na nim zaś leżały poduszki powleczone jaskrawokolorowym indyjskim jedwabiem.

114

115

Pokład tej łodzi wygłądał dokładnie tak, jak z wy­ obrażeń Amandy: miejsce uwiedzenia. Opuściła kaptur i zerknęła na Dextera. On przyjrzał się jej twarzy. Łódź odbiła od brzegu i pokład zakołysał się. - Chodź. Usiądź. Podprowadził ją na sofę; była tak wygodna, na ja­ ką wyglądała. Sam usiadł obok Amandy, opierając się na poduszkach. - Czy to spełnia twoje oczekiwania? - Jak dotąd - uśmiechnęła się. Oparła się o stos jedwabnych poduszek. Zerknęła w górę na gwiazdy. I nie powiedziała więcej ani sło­ wa. Wpatrywała się w niebo, na migoczące na czar­ nym aksamicie gwiazdy, świadoma, iż wzrok Dextera ani na chwilę nie odsunął się z jej twarzy. Łódź skierowała się w stronę nurtu, wioślarze za­ marli, po czym ruszyli na południe, z prądem rzeki. Martin wstał i podszedł do koszyka. Zignorował butelkę wina, wyjął winogrono, posmakował je, a następnie uniósł półmisek i wrócił, by poczęsto­ wać towarzyszkę. Amanda uśmiechnęła się, wybra­ ła małą kiść i podziękowała półgłosem. Martin usiadł znów obok niej, stawiając półmisek między nimi, i zapatrzył się na rzekę. Zerknęła w tym sa­ mym kierunku. - Spędziłeś wiele lat w Indiach. -Tak. Amanda odczekała chwilę, a następnie dodała: - W jednym miejscu, czy... w różnych? - W różnych. Wyrywanie zębów byłoby łatwiejsze. Amanda spojrzała mu prosto w twarz. - W różnych - gdzie? Milczał.

- Twoje podróże to chyba nie były tajemnice pań­ stwowe. Niespodziewanie jego wargi uniosły się w uśmiechu. - W zasadzie... - ponownie opadł na poduszki. Niektóre z nich były. - Pracowałeś dla rządu? - I dla Kompanii. - Kompanii Wschodnioindyjskiej? Przytaknął. - W Delhi było kilku uczniów Eton, a maharadżo­ wie woleli załatwiać sprawy z tymi, których uważali za równych sobie. - Gdzie więc jeździłeś? - Głównie wzdłuż szlaków handlowych na półno­ cy, niekiedy na południe do Bangalore, Kalkuty czy Madrasu. - Jak było? Opowiedz. Miała rozświetlony wzrok. Urzekło go wprawdzie zainteresowanie, jakie widział na jej twarzy, oraz świadomość, że kiedy słucha jego opowieści z szero­ ko otwartymi oczyma, niczego nie knuje. Zasypywa­ ła go pytaniami; odkrył, iż opowiada jej rzeczy i wspomina lata w taki sposób, w jaki nikomu do tej pory tego nie opowiadał. Nikt inny nie pytał o takie rzeczy. Pytania Amandy skończyły się wraz z winogrona­ mi. Dziewczyna westchnęła z satysfakcją, podniosła półmisek i wstała. Martin przyglądał się jej, jak idzie w stronę koszy­ ka i wkłada do niego talerz. Wpatrywała się w ciem­ ną wodę, przyglądając się zapewne odblaskom gwiazd. Naciągnęła kaptur; z miejsca, w którym Martin się znajdował, wyglądała jak uosobienie ta­ jemniczości, z ukrytym ciałem i umysłem, odgrodzo­ nymi od jego osoby.

116

117

Pojawiło się w nim pragnienie poznania jej, całko­ wicie i w każdym sensie; zdusił je w zarodku i z wy­ siłkiem zgasił w sobie ten impuls, by podejść do niej, wziąć ją w ramiona... spojrzał w stronę brzegu, nie­ widocznego teraz w ciemnościach. Pomiędzy nimi a brzegiem przemieszczały się inne łodzie, niektóre płynęły wolno, jak ich własna, niektóre ich mijały. - Usiądź. Z ich prawej strony szybko zbliżała się kolej­ na łódź. Martin pochylił się i chwycił dziewczynę za nadgarstek. - Ktoś cię może rozpoznać. Amanda odwróciła się w tej samej chwili, kiedy Martin ją chwycił, a fala wzbudzona mijającą ich ło­ dzią zachwiała pokładem. Panna Cynster wpadła prosto w objęcia Dextera, śmiejąc się. Martin nie mógł złapać tchu. Ich spojrzenia spotkały się i ona także zamarła w bezdechu. Uśmiech zniknął z jej oczu, a w jego miejsce poja­ wiło się budzące się pożądanie. Uniosła dłoń i przyciągnęła jego twarz ku swojej. Nie, nie nie... pomimo ostrzegawczych dzwonów w głowie pozwolił jej na to, pozwolił, by pociągnęła go za sobą w otchłań rozkoszy, by zanurzył się w niej i rozsmakował. Zachęcała go, dała mu siebie, a on doskonale wiedział, co robi. Wiedział, że pragnie go uwieść, wiedział, że mą­ drze byłoby nie dać się skusić. Ale po prostu nie mógł. Zwłaszcza kiedy w jego logicznym umyśle pojawi­ ła się myśl o jej niedoświadczeniu; nie mogła dyspo­ nować żadną bronią, żadnym planem, z którego nie miałby drogi ucieczki, a który wykorzystywały bar­ dziej doświadczone kobiety próbujące go okiełznać. Amanda nie stanowiła dla niego zagrożenia. Nie by­ 118

ło więc powodu, dla którego nie miałby jej skoszto­ wać i dać tej podniety, do jakiej tęskniła. Była przy nim bezpieczna, a co za tym idzie, logicznie rzecz biorąc, i on był bezpieczny przy niej. Pocałował ją raz jeszcze, zabrał jej oddech, a ją przysunął do siebie. Pogłębił pocałunek, a ona za­ drżała. Poczuł to aż do szpiku kości. Nie. Rozwaga kazała mu przystopować. Wstrzy­ mywała go. Nie był aż tak lekkomyślny. Jednak pragnienie nie opuszczało go. Przycisnął dłonie do jedwabnej poduszki w rozpaczliwej chęci ugaszenia tego pożaru. Amanda doskonale czuła szalejący płomień; było jej zbyt gorąco w płaszczu. Z każdym pocałunkiem, powolnym i głębokim, w jej żyłach burzyła się krew. Starała się skupić na tym, jak uwolnić się z płasz­ cza... jednak za każdym razem, kiedy usiłowała pod­ jąć próbę, on kradł jej zmysły, więził je wraz z ciągle narastającą intymnością ich pocałunków. Chłonęli razem tę rozkosz; Amanda nie potrzebo­ wała doświadczenia, które podpowiedziałoby jej, iż on także czerpał przyjemność z tej żarliwej wymiany. Ona była nowicjuszką, on ekspertem, a mimo to każ­ dy jego krok świadczył o pożądaniu, każde zbliżenie o narastającej namiętności. Namiętności, która była w surowy sposób powstrzy­ mana. Ten fakt stawał się coraz bardziej oczywisty. Zdała sobie z tego sprawę i to dodało jej odwagi oraz wystarczająco dużo uporu, by skupić się na we­ wnętrznej intuicji. Martin ustalał granice, stawiał mury i poprzeczki. Wyzwaniem dla niej było ich złamanie. Sposób, w ja­ ki zmusi go, aby skruszył te zapory; nawet gdyby nim potrząsnęła, pewnie by się to jej nie udało. Jak... jak? 119

Wewnętrzny ból pogłębiał się z każdą mijającą mi­ nutą. Udało jej się unieść dłonie i rozplątać więżącą jej gardło tasiemkę oraz zsunąć kaptur. Nagle Mar­ tin poruszył się, wplątując palce w jej loki i przytrzy­ mując jej głowę, całował, badał jej usta, coraz moc­ niej, coraz goręcej... Już wcześniej płonęła; teraz rozgorzał prawdziwy pożar. Westchnęła i wygięła się do tyłu, opierając głowę na poduszkach, rozpaczliwie łykając powietrze. Mar­ tin pochylił się, jego usta wędrowały wzdłuż linii bro­ dy, a potem ku delikatnej szyi i dotarły do pulsujące­ go miejsca. Opanowało ją pragnienie, by znaleźć się jeszcze bliżej niego, dużo bliżej. - Proszę - nie była w stanie myśleć, sformułować myśli, ale wiedziała, czego chce. - Dotknij mnie. Tak bardzo mnie boli... Po prostu... dotknij mnie. Po cichym błaganiu zapadło milczenie. Aż w koń­ cu Martin odpowiedział: - Będzie cię bolało jeszcze bardziej, jeśli to zrobię. Amanda z trudem uchyliła powieki. Spod uniesio­ nych rzęs zajrzała mu prosto w szmaragdowe oczy i odparła: - Zaryzykuję. Czy powinien? Czy się odważy? Martin usiłować nabrać do niej dystansu, powstrzymać swe instynkty. Wzrok Amandy padł na jego usta; uniosła rękę i pogłaskała go po policzku: - Proszę. Ten dotyk zachwiał jego dobrymi zamiarami jesz­ cze bardziej niż wyszeptana prośba. Spił z jej ust ostatnią sylabę i ponownie je ucałował. Jego palce osunęły się po złocistych lokach, miękkich jak je­ dwab, i sięgnęły do brzegu płaszcza. Ręka powędro-

wała pod jego poły. Martin wmówił sobie, że jeśli po­ zostawi ją w ubraniu, całkowicie odzianą, wszystko będzie dobrze... W tej samej chwili, kiedy jej dotknął, zrozumiał, że jest w błędzie. Jego dłoń dotknęła jedwabiu i musnęła pierś. Coś w nim pękło. W nim czy w niej, nie wiedział. Dziewczyna westchnęła z rozkoszą. Martin spił tę ekstazę z jej ust i nadal pieścił ciało Amandy, chcąc ukoić jej ból, ofiarować przyjemność. Uniósł głowę i przyglądał się twarzy dziewczyny, by mógł uciec przed jej żarem. Ale wiedział, że to niemożliwe. Rozgarnął poły jej płaszcza. Schylił głowę, by zło­ żyć hołd alabastrowej skórze, rozsiewając pocałunki w każdym zagłębieniu. Miała głęboki dekolt. Wsunął tam palec. Kiedy to się stało, Amanda myślała, że umrze. Dotyk tam był dokładnie tym, czego potrzebowała, pragnęła. Jej westchnienie odbiło się drżącym echem wśród nocy; palce wplotła w jego włosy i przytrzymała. Martin całował, lizał i wsunął koniuszek jej piersi do ust. Och tak! Te słowa huczały w jej głowie, uciekając z niej wraz z westchnieniami. Pożądanie rosło, oblepiało ich łagodnie, leniwie, aż Amanda dała się ponieść temu spokojnemu prą­ dowi, tak innemu od nagłego, porywistego strumie­ nia, jakiego się spodziewała. Mogła teraz rozkoszować się tym uczuciem w peł­ ni, bez utraty zmysłów. Przez cały ten czas jego opór był niewzruszony ni­ czym mur fortecy, jej udało się ją nieco nadkruszyć i była z tego zadowolona. Biorąc to pod uwagę oraz wiedzę, którą zdobyła, czuła, że zyskała doświadcze­ nie. Nawet ją zaskoczyło, że nie czuła zdumienia,

120

121

kiedy zaczął poprawiać jej suknię, by nie został ślad ich namiętności. Spojrzała na jego twarz, na ostre, surowe rysy. Do­ wód na nagle powściągnięte pożądanie. Chciałaby doświadczyć o wiele więcej, jednak pora nie była od­ powiednia. Kiedy Martin narzucił jej płaszcz na ramiona, Amanda uniosła dłoń do jego policzka. - Dziękuję - wymruczała. Martin odwrócił wzrok, zawahał się, a potem schy­ lił głowę i musnął wargami kącik jej ust. - Cała przyjemność po mojej stronie. Kiedy dwie godziny później powrócił do domu, przypomniał sobie te słowa jeszcze raz. Przystał na jej błagania z czystym zamiarem sprawienia jej przyjemności, aby złagodzić ból, jaki przyniosły jej jego pocałunki. A skończył w zatraceniu, zafascyno­ wany, poruszony do głębi samym tylko jej dotyka­ niem. Zdecydowanie zbyt się nią rozkoszował, a pragnął rozkoszować się jeszcze bardziej. I w tym czaiło się szaleństwo. Ta dziewczyna już zdążyła sprawić, że zaczął pra­ gnąć i pożądać tego, czego nie mógł mieć. Im dłużej pozwoli jej pozostać w jego życiu, tym bardziej zdoła naruszyć jego obronne mury. Opadł na sofę w bibliotece, wziął spory łyk brandy i wbił wzrok w ogień. Nadal czuł jej obecność, na swoich dłoniach, w swych zmysłach; jej smak uza­ leżniał, pozostawał w pamięci i wzbudzał pożądanie. Martin skierował myśli ku kwestii, w jaki sposób przeciąć ten kontakt.

Rozdział 6 Dwa dni później, o poranku, Amanda chodziła na paluszkach w swej sypialni, ubierając się w koszu­ lę i halki oraz wkładając strój do konnej jazdy. Wszystkie czynności wykonywała machinalnie, a jej umysł pogrążony był w rozważaniach o Dexterze. Ich ostatnie spotkanie potwierdziło jedynie słuszność jej instynktów; ten człowiek był dokładnie taki, jak się spodziewała. Był kimś więcej, skrywał głębsze po­ trzeby. Miał o wiele bardziej złożony charakter, niż dawał jej odczuć. I stanowił większe wyzwanie niż jakikolwiek inny mężczyzna, którego spotkała. W jej żyłach rozlało się ciepło zadowolenia. Teraz wiedziała, iż może wygrać. Tam, na łodzi, odkrył się wyraźniej niż przedtem. Odsłonił się tak, by mogła wyczuć różnicę, wyczuć ją w jego pocałunku, w jego dotyku. Pragnienie, potrzeba, zdumienie były jedynie po części zmysłowe, chociaż przemożna zmysłowość Martina bardzo odwracała uwagę. Amanda posiada­ ła coś, czego pragnął, coś, czym mogła wywabić go z kryjówki. Ten wieczór potwierdził, iż to, o czym marzyła, może się ziścić. Kolejną przeszkodą, którą musiała przejść, była jego niezachwiana samokontrola. Amanda spięła włosy, zastanawiając się, jak najlepiej rozwiązać ten problem, jak wzmocnić swoją władzę nad Martinem. Niezależnie od tego, jak wiele przyniosły ich wspól­ ne przygody, teraz miała tylko jedno wyjście, co 123

do którego się zobowiązał, jeszcze jedną szansę, by kontynuować swój plan. Jakież możliwości przynie­ sie bal maskowy w ogrodach Covent Garden? Amanda rozmyślała i snuła swoje plany, opusz­ czając uśpiony dom bocznym wyjściem. Jak daleko musi się posunąć, by chwycić go w pułapkę, okieł­ znać jego zmysły i złamać silną wolę? Jakie jej po­ czynania najlepiej wywołają w nim pożądaną reak­ cję? Opiekuńczość. Dumę. W końcu zaborczość, jak ostrzegała ją Amelia. Wszystkie silne uczucia. Którego należało się pozbyć, a które lepiej byłoby pozostawić? Które z nich ośmieli się sprowokować? Gdzie wy­ znaczy sobie granicę? Dziesięć minut później wjechała do parku. Pod dębem przy wejściu nikt na nią nie czekał; nie było rumaka ani jeźdźca. Amanda poczuła jego nieobecność niczym ude­ rzenie w policzek. Szok. Nagłą pustkę. Nie wiedziała, co ma myśleć. Po minucie uspoka­ jania klaczy i wpatrywania się w puste miejsce, ze­ brała wodze i ruszyła w głąb parku. Jej serce, które zamarło sekundy temu, ponownie zaczęło bić jak oszalałe w nagłej nadziei na ponow­ ne ujrzenie go. Jej pierś ścisnęła niewidzialna ob­ ręcz; w środku czuła pustkę. Przez głowę przelaty­ wały jej wszystkie wspomnienia spotkań z Marti­ nem, a myśl ciągle powracała ta sama: czego się do­ myślił? Dotarła do toru, bez zastanowienia spięła klacz. Stajenny czekał pod drzewami i przyglądał się całej scenie. Gdzieś w połowie drogi, w pełnym galopie, gdy wiatr owiewał jej policzki i wichrzył loki, dopa­ dła ją myśl, że wcale nie cieszy się tą chwilą, radością, dreszczykiem przejażdżki, kiedy jest sama.

W tym momencie usłyszała szybko zbliżający się tętent kopyt. Rzuciła spojrzenie przez ramię; zbliżał się do niej wierzchowiec wraz ze znanym jej jeźdźcem. Spojrzała przed siebie i uśmiechnęła się eksta­ tycznie, wiedząc, iż on tego nie może zobaczyć. Kilka sekund później już jechał u jej boku; napo­ tkała wzrokiem jego oczy i uśmiechnęła się na przy­ witanie, modląc się, by żaden wyraz triumfu nie po­ jawił się na jej twarzy Martin był tutaj, ale jednocześnie był daleki od ujarzmienia. A ona nie była na tyle głupia, by sądzić, iż przynajmniej po części nie przejrzał jej zamiarów. Zbliżał się koniec toru; Martin zwolnił, a potem skierowali konie na trawnik. Mężczyzna ściągnął wo­ dze i zauważył jej zaróżowioną od wiatru twarz. Oboje szybko oddychali po męczącej przejażdżce; Martin starał się nie zwracać uwagi na falowanie jej piersi. Tych samych, które wypełniały jego sny nie tylko zmysłowymi obrazami, ale i namiętną tęsknotą, zwykłym pragnieniem doświadczenia tego uczucia ponownie, nakarmienia zmysłów jeszcze bardziej wystawną ucztą niż poprzednio. Martin dał stajennemu znak, chwycił wodze i ski­ nął głową w stronę wijącej się między drzewami ścieżki. - Wróćmy tędy. Chciał pozostać z boku, zerwać te więzi, wycofać się z jej gry. Fakt, że był tutaj i jechał koło niej, wca­ le mu się nie podobał. Zerknął na twarz dziewczyny i dostrzegł, że jest skupiona. Może myślała, że po prostu nieco się spóź­ nił, bo zaspał. Nie był na tyle głupi, by to przełknąć, ale - niechętnie - musiał docenić jej strategię. Jej subtelność. W tej dziedzinie była groźnym przeciw­ nikiem.

124

125

- Dobra, dobra! Zerknęła na Martina, on zaś odwzajemnił się lo­ dowatym spojrzeniem. - Obiecałem, że zabiorę cię na ten przeklęty bal, to tak zrobię. Trudno jej było ukryć radosne uniesienie, ale uda­ ło się jej. - Dziękuję. To mi ułatwi sprawę. W końcu lepiej trzymać z diabłem, którego się zna. Jego spojrzenie stało się jeszcze bardziej lodowa­ te. Skinął głową. - Poczynię stosowne ustalenia. Odwrócił konia, najwyraźniej zamierzając wjechać głębiej w las. Amanda pożegnała się z gracją i ruszy­ ła w stronę bramy. Nie obejrzała się, ale nie musiała, bo wiedziała już, że po chwili i on pojawi się u jej boku. Kiedy ko­ pyta klaczy zastukotały po bruku, wyraz pewności znikł z jej oczu.

Znajdowali się głęboko w lesie, osłonięci przed pozostałymi amatorami wczesnych przejaż­ dżek, kiedy Martin ponownie ściągnął wodze, a Amanda zatrzymała się, przyglądając mu się. - Pragnęłaś wziąć udział w balu maskowym w Covent Garden... obawiam się, że nie będę mógł ci towarzyszyć. - Och? - Nie spuściła wzroku z jego twarzy. - A to dlaczego? Ponieważ po ostatnim spotkaniu na Tamizie był zbyt mądry, by dać jej kolejną szansę na kuszenie. - Ponieważ takie wyjście jest stanowczo niewska­ zane dla damy twojego pokroju - odparł i umyślnie dodał: - Zwłaszcza ze mną jako eskortą. Jej chabrowe oczy nie zmieniły wyrazu, ale nie mógł odczytać, co się w nich kryło. Z jej twarzy domyślił się tylko, iż rozważa jego słowa. Potem kiwnęła głową. - Bardzo dobrze. I ruszyła stępa. Bardzo dobrze? - A więc akceptujesz to, że nie weźmiesz udziału w jednym z balów maskowych? - Oczywiście, że nie - będę musiała po prostu zna­ leźć inną eskortę. Czego on się spodziewał? Szybko zmieniała go w kolejnego „drogiego Reggie'ego". Martin nie mógł powiedzieć, iż blefowała, nie był bowiem tego absolutnie pewien. Jej spojrzenie było nieruchome, jakby rozważała, który z mężczyzn mógłby jej towarzyszyć do Covent Garden. Widzieli już bramę, stajennego czekającego opodal, kiedy Amanda nagle usłyszała te słowa, które usłyszeć pragnęła:

- Wycofa się... ucieknie! Wiem to! Amanda przemierzała sypialnię i rzuciła komen­ tarz w stronę usadowionej na łóżku Amelii. - Czy jest jakiś sposób, byś mogła... no wiesz, przywiązać go? - Jest zbyt ostrożny - prychnęła Amanda - zbyt przytomny. Widzisz, on wie, że gramy w jakąś grę. Sprawiłam, że stał się bardzo nią zainteresowany i wie, że ja także wiem, że on wie. Och! Nie wie tyl­ ko, że według moich zasad ta gra ma się skończyć przed ołtarzem. Mogę po prostu według niego pra­ gnąć zaznać szalonej rozrywki przed nudnym zamążpójściem.

126

127

*

- Nudnym zamążpójściem? Chyba w to nie wierzy. - On się nie pojawia w towarzystwie. Nie zna ro­ dziny. Więc nie może zgadnąć, jaki jest mój cel, co jest częścią całej atrakcji i częścią tego, że chce być moim przewodnikiem. - Ach - Amelia oparła się na łokciach. - A co z resztą powodów, dla których spędza czas z tobą? Na twarzy Amandy pojawił się grymas. - Nie mówiłam ci, że trudno go rozgryźć? Że jest tajemniczy? Nie wiem dokładnie, jaka jest ta reszta. W zasadzie to nie wiem, czy on sam wie. Poza tym nie chcę, by się teraz na tym koncentrował. Jeśli jest jakiś powód, potrzeba czasu, by sam go odnalazł. - Więc będziesz potrzebowała zmian w taktyce. - Tak, ale jakich? - Wiesz, uważam, że patrzysz na to od złej strony. Myślisz o nim w szczególny sposób. Ale to w dal­ szym ciągu mężczyzna, taki sam jak nasi kuzyni. Prawda? Twarz Amandy rozjaśniła się. Rzuciła się na łóżko i uścisnęła siostrę. - Melly, jesteś genialna! * Cztery dni później, o poranku, Martin czekał na swym wierzchowcu pod dębem i patrzył, jak w je­ go stronę zbliża się panna Amanda Cynster. Jej twarz rozjaśniał łagodny, słoneczny uśmiech, bez cie­ nia afektowanego uśmieszku ani najmniejszego zna­ ku satysfakcji. Martin chrząknął, ale nie mógł oderwać oczu od jej postaci, od złotych loków rozświetlonych ja­ snym słońcem poranka, od smukłej, odzianej w aksa­ mitny strój figury. 128

Napływ uczuć sprawił, że miał aż ochotę zazgrzy­ tać zębami. Od lat nie czuł się w taki sposób. Poczuł narastającą irytację i przeświadczenie, że los ponow­ nie nie traktuje go łaskawie. Starał się postępować słusznie i z honorem, dotrzymać obietnicy i zapewnić jej przygody, o jakich mówili, a potem przerwać wię­ zi uczuć, jakie między nimi rosły, i ponownie rozmyć się w ciemnościach. A mimo to los jakby sobie z nie­ go drwił. Po dokonaniu stosownych ustaleń w sprawie wie­ czoru w Covent Garden czekał ponownie, by pode­ słać jej klacz. I czekał. W końcu oświeciło go, iż dziewczyna spędza poranki po prostu śpiąc. Albo więc była nadzwyczaj go pewna, albo wcale jej nie zależało. Problem polegał na tym, iż nie wie­ dział, którą odpowiedź wybrać. Niezależnie od tego, zamiast pozostać przy przy­ siędze, by jej w żaden sposób nie zachęcać, musiał wysłać jej liścik z zaproszeniem na spotkanie. Roz­ drażnienie to za delikatne słowo, by opisać, co czuł. Dziewczyna zatrzymała konia, poklepała jego błyszczący kark i uśmiechnęła się szeroko. - Masz rację... nie trzeba jej ujeżdżać. Martin przyglądał się Amandzie, a jego twarz tę­ żała w miarę jak w myślach powtarzał sobie jej sło­ wa. Skrócił wodze i skinął głową w kierunku toru. - Jedźmy. Ruszyli; pomimo częstych spojrzeń, jakie jej rzu­ cał, nie odkrył najmniejszej oznaki samozadowole­ nia. Zachowanie Amandy wskazywało na to, że ich wspólne przygody były jedynie sposobem spędzania czasu i nie stanowiły niczego ważnego w jej życiu. Dotarli do toru i ruszyli galopem łeb w łeb. Żadnych oczekiwań. Żadnych zobowiązań. Po pro­ stu czysta radość i uniesienie. 129

Mieli jedną wspólną cechę: zdolność poddawania się urokowi chwili. Przytomność umysłu przyszła, kiedy zwolnili i skierowali się z powrotem na traw­ nik. Martina opuściła irytacja, pozostawiając uczucie, którego spodziewał się więcej nie doświadczyć. Szybkim skinięciem głowy pokierował dziewczynę w stronę zalesionej ścieżki, którą jechali uprzednio. Słońce wschodziło wcześniej; już inni jeźdźcy leniwie przemieszczali się po parku. - Mam dla nas lożę w Covent Garden na bal ma­ skowy na następny wtorek. - Wspaniale - uśmiechnęła się do niego promiennie. - Jeśli data ci pasuje, będę czekał w powozie, jak poprzednio. Uśmiech nie znikał z twarzy Amandy. - Wtorkowy wieczór pasuje mi idealnie. Najważ­ niejsze bale odbywają się w poniedziałki i środy, jeśli więc wymówię się we wtorek, nikt nie będzie zdzi­ wiony. Martin uważnie jej się przyjrzał. Ona ze spokojem zniosła to badanie; wyraz jej twarzy nic nie zdradził. Może nie zdawała sobie sprawy, może sądziła, iż jazda konna to jest to, czym lubił zajmować się o tej porze. - Zatem do wtorkowej nocy. Potem będzie wolny. Amanda, nadal się uśmiechając, skinęła głową. I odjechała. Martin patrzył w ślad za nią ze spokojem ducha i odjechał do domu jeszcze bardziej zdeterminowa­ ny, by przerwać tę grę.

130

* Covent Garden, wypełnione po brzegi rozbawio­ nymi ludźmi, było czymś, co przerastało najbujniej­ sze wyobrażenia Amandy. Dexter zaprowadził ją do ich loży w pierwszym rzędzie; Amanda nie wie­ działa, gdzie najpierw skierować wzrok. Wszyscy mieli maski, ale wiele dam pozbyło się już swych płaszczy, odsłaniając najfrywolniejsze suknie, jakich Amanda nigdy dotąd nie widziała. Chłonęła ten widok szeroko otwartymi oczami. Nie, to nie mo­ gły być damy. Żadna dama nie włożyłaby na siebie równie prowokującego stroju. Zapadła w fotel i z rozkoszą podglądacza przyglą­ dała się kolejnym osobom. Były to niewątpliwie da­ my z półświatka. Baletnice, często występujące na scenie tej wielkiej sali. Zewsząd dochodziły spro­ śne komentarze i bezwstydne śmiechy. Powłóczyste spojrzenia i chichoty oczarowywały zmysły męż­ czyzn, kusząc ich coraz bardziej. Dżentelmeni niczym się nie wyróżniali, było to towarzystwo, które Amanda widywała co noc. Za­ dziwiło ją natomiast ich zachowanie, nieskrępowa­ ny zachwyt nad panienkami prezentującymi swe wdzięki tuż przed ich nosami. Ta delikatna gra w rozpalanie pożądania, a potem negocjowanie je­ go zaspokojenia zaintrygowała ją. Zdawała sobie sprawę z pełnego dezaprobaty spojrzenia Dextera, kiedy nadal siedziała i wpatrywała się w tłum. Po ja­ kimś czasie i on usiadł koło niej, olbrzymi i strzegą­ cy jej niczym lew. Kiedy nacieszyła już oczy i utwierdziła się w prze­ konaniu, iż, jak jej się wydawało, nie było tu nikogo znajomego, odwróciła się i przyjrzała Martinowi. - Możemy zejść na dół? 131

Chciał powiedzieć „nie", widziała to w jego oczach. Poruszył się i spojrzał na tłum. -Jeśli chcesz... Wstał, Amanda podała mu dłoń i także się pod­ niosła z miejsca. Martin spojrzał na nią, na całą jej postać w morelowej, jedwabnej sukni, którą było wi­ dać spod maskaradowego płaszcza. Uważnie wybie­ rała odcień stroju; podkreślał koloryt jej skóry i do­ dawał włosom złocistych refleksów. Martin spojrzał na nią i zamknął poły jej płaszcza. - Rozsądnie byłoby pozostać incognito. Jedno spojrzenie na twoją suknię i już będą chcieli wie­ dzieć, kim jesteś. Aniołem w piekle. Zacisnęła dłoń na jego rękawie, Martin poprowadził ją do westybulu. Kiedy dotarli na dół i ogarnął ich hałas, przypomniał sobie, że nie jest to prawdziwe piekło; gdyby tak było, nigdy by jej tutaj nie przyprowadził. Jednak na pewno było to miejsce, w którym nie musiała być, którego nie mu­ siała oglądać i nie musiała znosić tego rodzaju towa­ rzystwa. Przynajmniej jego zdaniem. Z zaciśniętymi szczękami wprowadził ją w tłum, mając zamiar przypilnować, iż to, co zobaczy, będzie, jeśli nie akceptowalne, to przynajmniej nieszokujące. Liczył na fakt, że ma u swego boku kobietę, a to powinno działać odstraszająco, niemniej jednak licz­ ne zaczepne spojrzenia, znaczące mrugnięcia były kierowane w jego stronę. Czego na pewno jego part­ nerka nie omieszkała zauważyć. Amanda zesztywniała, wbiła palce w jego ramię, jednak w miarę jak zagłębiali się w tłum, jej napięcie stopniowo zelżało. Martin zerknął na jej twarz, ale ponieważ miała maskę, nie mógł odgadnąć toku jej myśli.

Nie mógł niczego przewidzieć. Wyrozumiałość Amandy dla kobiet przechadzają­ cych się po sali zgasła w momencie, kiedy zrozumia­ ła, iż one tak samo zdają sobie sprawę z potencjału jej eskorty, co ona sama. Pięć metrów powolnego spaceru dowiodło jednak zarazem, iż on zupełnie nie interesuje się innymi kobietami, jego uwaga skupia­ ła się dokładnie na tym, na czym zależało Amandzie. Na niej. To dawało jej możliwość wykorzystania sytuacji. Mogła podpatrzeć prowokujące spojrzenia, mach­ nięcia wachlarzem, i to od niewątpliwie najlepszych ekspertek w tej dziedzinie. Jednak sam fakt, iż Mar­ tin pozostawał niewzruszony, sugerował, że będzie potrzebowała nieco subtelniejszej broni. - Co teraz? Te słowa nie były zbyt grzeczne, ale to ona chciała tu przyjść. - Przejdźmy się. Chcę zobaczyć wszystko, co jest do zobaczenia. Nie było mowy, by na to zezwolił. Poprowadził ją przez tłum, wcześniej upewniając się, iż wygląda nie­ groźnie, unikając tych, których zachowanie oceniał jako zbyt nieprzyzwoite dla jej anielskich, chabro­ wych oczu. Przypomniał sobie, dlaczego się tu znalazł. Ponieważ zgodził się ją tu przyprowadzić, ponie­ waż wydobył od niej obietnicę, że wróci na sale balo­ we, gdzie było jej miejsce. Lata nauczyły go mądro­ ści; wiedział, że dziewczyna dotrzyma słowa. Miała swój honor, tak jak i on. Jego honor zażądał od nie­ go, iż kiedy ta noc się skończy, wycofa się z życia Amandy. I zrobiłby to. Niezależnie od wszystkiego. Musi jedynie przetrwać tę noc i wszystko będzie do­ brze.

132

133

Piskliwe okrzyki oraz krzykliwy bełkot podniece­ nia, który pozostawał poza zasięgiem jej wzroku, dał Amandzie do zrozumienia, że było wiele rzeczy, któ­ rych nie widziała. Nie dbała już o to. Gra, w jaką oboje z Dexterem byli zaangażowani, wymagała całej jej uwagi. Dziś w nocy będzie miała ostatnią szansę, aby skruszyć otaczający go mur. W tym pojedynku szanse były wy­ równane. Musiała jedynie poprowadzić umiejętnie tę partię. Tłum stawał się coraz bardziej rozbawiony. Amanda szukała nadarzającej się okazji, z której chciała zaczerpnąć możliwie jak najwięcej korzyści. Tuż przed sceną pary wirowały przy dźwiękach wal­ ca. Zatrzymała się nagle i odwróciła, wpadając wprost w objęcia Dextera. - Zatańczymy? Zdusiła swą reakcję na ten nagły kontakt, piersi przy piersi, biodra przy jego udzie, zignorowała stę­ żenie jego mięśni, zaborczy chwyt jego ręki na jej ta­ lii. Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. Martin zerknął na nią, potem na tańczących. Zaci­ snął mocno szczęki: - Jeśli sobie życzysz. Ruszyli pomiędzy wirujące pary. Walc w tym miej­ scu różnił się znacznie od tego w salach balowych. Był wolniejszy, bardziej intymny. Martin tańczył już wcześniej po to, by uwodzić, ru­ chy przyszły mu zbyt łatwo, jakby były jego drugą na­ turą. Parkiet był zbyt zatłoczony, by mogli zachować między sobą jakiś dystans. Amanda pomyliła kroki. Martin rozchylił poły jej płaszcza i wsunął rękę pod spód, mocno obejmując ją w talii. Przyciągnął ją ku sobie, ich ubrania ocierały się o siebie zmysłowo, a ona była tak blisko w jego objęciach.

Przez chwilę nie mogła zaczerpnąć tchu, a potem pochyliła się, opierając skroń o jego ramię. Ze spo­ kojem spoczęła w jego mocnym objęciu i pozwoliła, by jej ciało poddało się narastającej fali. Martin czuł się przy niej jak skała; wirowali powoli, ich uda i bio­ dra pieściły się, przyciskając mocno. Podniecenie i burza zmysłów opanowały ciało Amandy i rozlały gorącą falą w żyłach. Ledwo mogąc zaczerpnąć po­ wietrza, dziewczyna spojrzała w górę i zatonęła w je­ go oczach. Łagodnych, zielonych ze złotymi refleksa­ mi, płonącymi obietnicą niewypowiedzianej rozko­ szy. Niewypowiedzianej, ale trzymanej na wodzy. Nie mogła oderwać od niego oczu i zastanawiała się, co też on może z nich wyczytać. To, że jej pragnął, było oczywiste; podniecenie, które chciała wzbudzić, zostało wzbudzone, nawet potężniejsze, niż się tego domyślała. Ta świadomość poruszyła ją i nieoczekiwanie wystraszyła. To chciała uzyskać, ale... teraz to miała... a myśl o tym, co sta­ nie się w następnej kolejności, przyprawiała ją o bi­ cie serca. Uniosła rękę i zanurzyła palce w jego jedwabi­ stych włosach, a potem grzbietem dłoni potarła linię jego brody. Schylił głowę w znany jej sposób; serce Amandy zamarło, usta zadrżały, rozchylając się. Dotknął kącika jej warg ustami, tak jak robił to wcześniej. - Nie obawiaj się - rzekł niskim, drżącym głosem - nie zjem cię. Do diabła! Nagle zdała sobie ponownie sprawę z napięcia, jakie go wstrzymywało, siły jego opano­ wania. Miał zamiar ją oszczędzić. Jakże szlachetnie z jego strony, ale nie to miała na myśli. Jak wytłuma­ czyć. .. - Och! Ty okropny mężczyzno!

134

135

Słowa te i następujące po nich uderzenie dłoni sprawiły, iż zerknęli na prawo. Grupka otaczająca protestującą kobietę roześmiała się wulgarnie. Ona także się śmiała. Amandzie omal oczy nie wyszły z orbit. Suknia ko­ biety... jej góra była przeźroczysta. Widać było jej sterczące sutki. Przyglądało jej się kilku mężczyzn. Ciche „dobry Boże!" Amandy zagłuszyło bardziej zdecydowane „chodź" Dextera. Odwrócił ją, trzymając mocno, i poprowadził w przeciwnym kierunku. Przeklął w myślach. Walc odwrócił jego uwagę; przegapił ten moment, na który wyczekiwał, kiedy zmieniał się charakter całego wieczoru. Z zabawnego na zdecydowanie frywolny. Z tego, co widział dooko­ ła, sprawy niedługo przekroczą granice przyzwoitości. Zmiana ta dokonała się tego wieczoru wyjątkowo wcześnie. Zwykle wróciłby do loży z którąkolwiek z dam i zatopił w rozpuście. W ciągu ostatniego ro­ ku z pewnością nie prowadził się jak mnich. Dziś wieczór jednak zdecydowanie przeznaczony był mu celibat. Prowadząc Amandę do loży, pomyślał, aby spędzić z nią tu jakiś czas w samotności, pod wa­ runkiem, że będzie się zachowywał przyzwoicie. Amanda weszła do loży. Zanim zdążył ją po­ wstrzymać, podeszła do barierki i wyjrzała. - Dobry Boże! Po przyjrzeniu się tłumowi jej wzrok utkwił w jed­ nym punkcie. - Och, popatrz tam! Nie musiał i ona też nie musiała. Martin chwycił ją za łokieć... Stłumiony pisk zwrócił ich uwagę na sąsiednią lo­ żę. Potem nastąpiły inne dźwięki, dyszenie, jakieś niezrozumiałe okrzyki, wypowiadane wskazówki.

Martin podziękował w duchu, że ich sąsiedzi byli ła­ skawi zaciągnąć kotarę. - Chodź. Wychodzimy. - Wychodzimy? Ale... -Nie. W tym momencie Amanda poczuła, że zostaje bezlitośnie prowadzona w stronę drzwi. Z jednej strony chciała się zaprzeć z całych sił, była to jej ostatnia noc z nim, ostatnia szansa, którą on właśnie niweczył. Z drugiej strony przyjęcie nie okazało się tak przyjemne, jak przypuszczała; nie było roman­ tyczne, ani nie miało subtelnego uwodzicielskiego klimatu. Ona zaś potrzebowała subtelności, tego by­ ła pewna. Zachowanie zgromadzonych tu osób wzmocniło jedynie przekonanie, że Covent Garden był nieod­ powiednim miejscem dla jej celów. Musiała walczyć z rumieńcem na twarzy, ukrywać szok, co zbyt ją roz­ praszało, a ona potrzebowała pełni świadomości. Poczuła prawdziwą ulgę, kiedy Dexter poprowa­ dził ją w stronę powozu. Nie miała jednak czasu się odprężyć, choć udawała, że właśnie tak jest, kiedy drzwi się zatrzasnęły i on usiadł obok niej. Amanda wyjrzała przez okno w poszukiwaniu inspiracji. Do­ prowadziła go do punktu, w którym pragnęła go mieć, płonącego z pożądania. Jak jednak miała czer­ pać z tego zyski, kiedy on chciał stawiać opór? Jak wyrwać mu zwycięstwo? Końskie kopyta stukotały po Pall Mail, a ona de­ speracko szukała pomysłu na przedłużenie wieczoru z Martinem. Jeśli ucieknie jej teraz w takim nastro­ ju, w jakim jest, z pewnością nigdy więcej go już nie ujrzy. Powóz minął St. James; przed nimi rozciągał się ciemny Green Park. Amanda już wiedziała, co ma robić. Opuścił ją spokojny nastrój; poczekała, aż

136

137

skręcą w ulicę biegnącą wzdłuż parku i spojrzała na Dextera. - Jeszcze wcześnie. Czy moglibyśmy pospacero­ wać przez chwilę po Greek Park? Martin spojrzał na szutrowe ścieżki, wijące się pod wysokimi drzewami. W ciągu dnia miejsce to zajmowały guwernantki i niańki z dziećmi; nocą było opustoszałe. Park nie był ogrodzony, przestronne trawniki i drzewa, brak krzewów i miejsc do poten­ cjalnych kryjówek sprawiały, że wydawał się miej­ scem bezpiecznym. - Spodziewałam się, że spędzimy w Covent Gar­ den cały wieczór. Jednak... - Amanda wzruszyła ra­ mionami. - W tych okolicznościach pospacerujmy, a będę usatysfakcjonowana. - Bardzo dobrze. Na jego znak powóz zatrzymał się przy zakręcie; Martin wysiadł, podał dłoń Amandzie i pomógł jej zejść oraz zmienić płaszcz maskaradowy na aksamit­ ny. Amanda zawiązała tasiemki u szyi, zostawiając poły częściowo rozchylone, ukazując ciepły odcień sukienki. Przy milczącej aprobacie Martina zsunęła kaptur, a jej obfite loki błyszczały w słabym świetle. Palce go świerzbiły, aby ich dotknąć. Sięgnął jed­ nak po rękę dziewczyny, położył jej dłoń na swoim ramieniu i ruszył w stronę najbliższej ścieżki. Amanda nie zareagowała na jego milczenie ani sło­ wem; zauważyła, iż zachowuje się tak po to, by trzy­ mać ludzi na dystans, ale ona wiedziała, jak przedrzeć się przez tę zaporę. Spacerowali pod drzewami, w cie­ nistych refleksach. Amanda czekała, aż znajdą się głę­ boko wewnątrz parku, z dala od oczu stangreta. Wtedy wyciągnęła dłoń z jego ramienia i stanęła na­ przeciw niego. Pozwoliła mu się objąć, pozwoliła, by położył dłonie na jej sukience. Uśmiechnęła się i po-

głaskała go po policzku, stanęła na palcach i przycisnę­ ła swe usta do jego ust. Był to pocałunek dziękczynny, ale Amanda sądzi­ ła, iż może przerodzić się w coś więcej. Czy udało jej się go nabrać, czy po prostu był zdziwiony, jego usta ochoczo przywarły do jej warg. Wykorzystała chwilę, to ona kontrolowała ten po­ całunek. Martin całował ją wystarczająco wiele razy, by zdążyła się nauczyć, jak być odważną i bezwstydną. Językiem szukała jego języka, gładziła go i pieściła. Owinęła ramiona wokół jego szyi. Martin ścisnął ją jeszcze mocniej w talii, chwytając palcami, jakby miał zamiar ją od siebie oderwać. Dziewczyna wygię­ ła wargi, pocałowała go jeszcze głębiej, rozpaliła tlą­ cy się w nich żar. Martin zwolnił uścisk, i delikatnie pogładził ją po plecach. Przewaga była po jej stronie. Nie miała zamiaru jej stracić, nie, zanim jasno pokaże, jaka jest sytu­ acja, co ma mu do zaofiarowania. Siebie. Nagle pocałunek się zmienił. Stał się inny od wszystkich, jakich doznała do tej pory, stał się wirującą przyjemnością, kalejdosko­ pem zmysłowej rozkoszy. Martin pociągnął ją głębiej i oddał jej przyjemność, jaką ona mu ofiarowała. Pragnął jej, jednak nie wiedziony nieokiełznanym pożądaniem. Opór, który wcześniej go ograniczał zniknął, a mimo to nadal istniała między nimi jakaś przeszkoda. Pomiędzy ich pragnieniami, odgradzają­ ca ich wspólne spełnienie. To jego pragnienia się zmieniły, czy może raczej odsłoniły. Czuła to w delikatności jego uścisku, sub­ telnej rozkoszy, od której kręciło się w głowie, po­ wolnemu uświadomieniu sobie możliwości.

138

139

Nagle zrozumiała, nagle to dostrzegła. Pragnął jej w głębszy, mocniejszy, bardziej pociągający sposób. Nie proste pożądanie, ale coś więcej. Zrozumiała to. Tylko po to, by poczuć, jak Martin się wycofuje. - Nie - wyszeptał, kończąc pocałunek. Nie wierzył, że jej się uda, ani nawet, że będzie próbowała. Jej milczące błaganie przebiło się przez wszelkie bariery, jakie zbudował wokół siebie przez ostatnie dziesięć lat. Już podczas pierwszego wieczo­ ru, kiedy się spotkali, widział u swych stóp ziejącą przepaść, sądził jednak, iż jest bezpieczny; a jego sys­ tem obronny jest zbyt solidny, by Amanda mogła go złamać. Zamiast tego, ona skruszyła go i sprawiła, iż poczuł się teraz bardziej bezbronny niż kiedykolwiek przedtem. W myślach szukał jakiejś fortecy, w której mógłby się schronić. Spojrzał na jej twarz, w jej oczy. Amanda wybrała takie miejsce, że w słabej poświacie gwiazd mógł wy­ czytać z jej oblicza zmieszanie, niedowierzanie i ból, który jej zadał. To spowodowało, że powiedział: - Jesteś kimś, kogo nigdy nie będę mógł mieć. Nie miał pojęcia, co sobie pomyślała, błądziła oczyma po jego twarzy, potem spojrzała mu w oczy. - Dlaczego? Nigdy nie odpowiedział na to pytanie, żadnej z dam, z którymi miał okazję dzielić łoże w ostatnim roku. Nie miały prawa wiedzieć ani żądać podobnej wiedzy w takim stopniu, jak ona. - Zabiłem człowieka. Tak uważa się w towarzy­ stwie. Amanda nawet nie mrugnęła, po prostu patrzyła; żaden mięsień nie stężał w ciele otoczonym jego ra­ mionami. - A zrobiłeś to?

_ Nie. - Jego usta wygięły się w gorzkim grymasie, którego nie potrafił skryć. - Opowiedz. Teraz on musiał coś rozważyć. Spojrzał na żelazną tawkę. - Usiądźmy. Tak też zrobili. Zatopił się w najczarniejszych wspomnieniach, a gdy nadal milczał, Amanda ośmieliła go: - Słyszałam, że uwiodłeś dziewczynę. Martin zawahał się i odparł: - To tylko część historii, ale równie nieprawdziwa. - Po chwili dodał: - Była taka dziewczyna na wsi, niedaleko mojego domu. Dorastaliśmy razem, byłem jedynakiem i traktowałem ją jak młodszą siostrę. Pewnego dnia popełniła samobójstwo, którego po­ wodem był jej ojciec, surowy, stary drań. Była w cią­ ży. Miałem wtedy dziewiętnaście lat i spędzałem większość czasu w Londynie. Dowiedziałem się o jej śmierci podczas wizyty w domu. Poprzysiągłem ze­ mstę i udałem się na poszukiwania jej ojca. Znala­ złem go. Spadł ze skały. Miał roztrzaskaną głowę. Wieśniacy znaleźli mnie stojącego nad nim z kamie­ niem w dłoni, który machinalnie podniosłem z ziemi. - Sądzili, że go zabiłeś? - Kowal widział jakiegoś mężczyznę, którego wziął za mnie, walczącego ze starym na szczycie klifu i twierdził, że to ja zepchnąłem go ze skały. - Ale to nie byłeś ty. - Nie, i oczywiście zaprzeczyłem wszystkiemu. Zaczerpnął powietrza. - Nikt mi nie uwierzył. Mój ojciec - przerwał, czekając, aż głos mu się uspokoi założył, że to wszystko, co ludzie mówią, to prawda. Chciał mnie wydziedziczyć, ale ze względu na rodzi­ nę zdecydował się mnie wygnać. Jako jego spadko­

140

141

Jego twarz i oczy spowijał cień, więc nie mogła do­ strzec ich wyrazu. Jego uścisk na jej dłoni stężał i na­ gle natychmiast zelżał. Lekkim skinieniem głowy wskazał, by weszli do powozu.

bierca zostałem wysłany za granicę, zamiast być po­ stawiony przed sądem. Nie miał siły, nie mógł znaleźć słów, by skończyć tę chwilę i przywołać czas, w którym będą musieli się rozstać. - Czy nigdy nie starałeś się wyjaśnić tej sprawy? - Edykt mojego ojca głosił, iż dopóki on żyje, mo­ ja noga nie postanie na angielskiej ziemi. A ja hono­ rowałem to postanowienie. - I jeszcze więcej, jak słyszałam. - Dziesięć lat minęło, od kiedy wydał na mnie wy­ rok. Jakakolwiek szansa na udowodnienie prawdy dawno temu minęła. Podobnie, jak jakakolwiek szansa na uznanie go za odpowiednią partię dla takiej damy jak Amanda; do tej pory to akurat najmniej go obchodziło. Myśl ta sprawiła, że poderwał się z miejsca, spojrzał na nią i wyciągnął ku niej dłoń. - Chodź, zawiozę cię do domu. Zastanowiła się, co ma teraz robić. Wiedziała aż za dobrze, że nie powinna negować jego toku myśle­ nia; zbyt głęboko rozumiała sytuację, w jakiej się znalazł. Rozumiała też, iż on traktuje tę chwilę jako osta­ teczne rozstanie. Nie zgadzała się na to, ale nie mo­ gła się kłócić, przynajmniej dopóki nie znajdzie wię­ cej argumentów na poparcie swej tezy. Podała mu dłoń i wstała. Poszli ramię w ramię wzdłuż ścieżki. Byli już niemal przy powozie, kiedy dziewczy­ na zatrzymała się i pocałowała go w usta. Martin był ostrożny, ale pozwolił jej na to. Ten pocałunek był niczym odlegle echo tego, co zdarzyło się między ni­ mi do tej pory. - Dziękuję, że mi powiedziałeś.

Amanda złapała swego lwa w pułapkę, ale zraniła go. Mógł teraz powrócić do swej kryjówki, ale Amanda nie porzuciła marzeń. W rzeczy samej, po przechadzce w parku poddanie się było ostatnią rzeczą, jaka przyszłaby jej do głowy. - Muszę dowiedzieć się więcej. - Amanda przyglą­ dała się tłumowi, stojąc wraz z Amelią w sali balowej lady Moffat. - Muszę się dowiedzieć, czy jest tak, jak mówi, i ludzie uważają go za mordercę. - A jesteś pewna, że nim nie jest? - Amelia spoj­ rzała na nią z ukosa. - Wystarczy tylko go poznać, żeby się przekonać, jak niedorzeczny to pomysł, ale skoro on odrzuca każdą szansę wyjaśnienia sprawy, opinia towarzy­ stwa raczej się nie zmieni. - To prawda. Ja nigdy nie słyszałam wcześniej tych plotek o morderstwie. Zawsze były to plotki o jego skłonnościach do miłostek. - W rzeczy samej, ale biorąc pod uwagę, iż mają dużo wspólnego z prawdą, możliwe, że i plotka

142

143

Rozdział 7

o morderstwie zawsze krążyła, a nam jedynie oszczę­ dzano tej informacji. - To niestety jest jak najbardziej prawdopodobne. - Muszę więc dowiedzieć się prawdy, tak jak ją wi­ dzą ludzie. Nie mogę udawać, iż chcę zarzucić na niego sieć niezależnie od jego sytuacji; na to by się nie zgodził. - Amanda rozejrzała się. - Problem tylko: kogo spytać? - Ciotkę Helenę? - Przejrzy moje zamiary i może ostrzec mamę. - Honoria nie będzie najlepszym wyborem rów­ nież z tych samych powodów. - Poza tym to było dziesięć lat temu, nie sądzę, by Honoria o tym wiedziała. Amelia dołączyła do Amandy i razem przyglądały się gościom. - Nie jest to takie łatwe. Musisz znaleźć kogoś, kto zna szczegóły tego starego skandalu... - Szczegóły, które przynajmniej w części zostały ukryte. -1 musi to być człowiek o dobrej pamięci. - Oczywiście - Amanda przerwała, przyglądając się osobie, która mogła być idealnym źródłem takich informacji. Amelia podążyła oczami za jej wzrokiem i skinęła głową. - Tak. Jeśli ktokolwiek może pomóc, to właśnie ona. - I jest mniej prawdopodobne, by przeszkodziła moim zamiarom. Amanda ruszyła przez salę balową, omijając wszystkich, którzy chcieli z nią zamienić kilka słów. Musiała poczekać, chowając się za szezlongiem, aż matrona, która szukała towarzystwa dla swych córek, odejdzie.

Amanda natychmiast zajęła jej miejsce; usiadła szeleszcząc halkami. Lady Osbaldestone przyjrzała się jej z większą ciekawością niż poprzedniej damie. - No więc, pannico? Nie jesteś w ciąży? Amanda zaniemówiła na moment, po czym od­ parła: -Nie. - Ach, dobrze, śmiem twierdzić, że istnieje zatem jeszcze szansa. Amanda zebrała się na odwagę: - Jeśli o to chodzi... chciałam prosić panią o przy­ pomnienie sobie szczegółów pewnego starego skan­ dalu. Dama prześwidrowała jej twarz czarnym jak smo­ ła wzrokiem. - Jak starego? - Sprzed dziesięciu lat. - Dexter - lady Osbaldestone wycedziła to słowo i zmrużyła oczy. Amanda zadrżała. - Dobry Boże, dziewczyno! Nie mów mi, że udało ci się to, co nie powiodło się innym przed tobą! Amanda była rozdarta między skromnością a po­ czuciem dumy. - Zaciekawił mnie ten skandal. Jedyne, co słysze­ liśmy to to, że uwiódł jakąś dziewczynę, ona popełni­ ła samobójstwo, ale dowiedziałam się też, że było tam jakieś morderstwo. - Dowiedziałaś się, tak? Ciekawe od kogo? Nie ma zbyt wielu ludzi, którzy rozpowiadaliby o tym fakcie. - Och? - Amanda przybrała najbardziej niewinny wyraz twarzy, na jaki było ją stać. Lady Osbaldestone westchnęła.

144

145

- Bardzo dobrze, powiem ci, jak było naprawdę, skoro tak bardzo chcesz wiedzieć. Jak niesie wieść, Dexter uwiódł jakąś miejscową dziewuchę; jego ro­ dzinna posiadłość leży w okręgu Peak. Dziewczy­ na zaszła w ciążę, ale zamiast posłać po Dextera, po­ wiedziała wszystko swojemu ojcu, który był z tych re­ ligijnych. Ojciec przeklął ją, a ona popełniła samo­ bójstwo. Dexter dowiedział się o tym podczas kolej­ nej wizyty w domu. Wyruszył na poszukiwania ojca dziewczyny, i ponoć go zamordował, a potem jak głupek stał obok, aż znaleźli go wieśniacy. Stary Dexter, jego ojciec, był przerażony. Chciał go wydziedziczyć, ale wówczas tytuł i posiadłość wróciłyby do Korony. Poza tym hrabina wstawiła się za synem, ukochanym jedynakiem. Umożliwienie mu stanięcia przed są­ dem było wykluczone, przynajmniej w tamtych cza­ sach. Został więc wygnany do czasu śmierci ojca. Tak mówiono w Londynie. - Lady Osbaldestone złożyła ręce na pokaźnym brzuchu. - To, w co wierzyliśmy, to zupełnie inna sprawa. - W towarzystwie nie wierzono, że on, obecny hra­ bia, jest mordercą? - Ocena była powściągliwa. Dexter jest być może w gorącej wodzie kąpany, dziki, porywczy, ale nigdy nikomu nie wydał się złym chłopakiem. Dama spojrzała na Amandę i dodała łagodniej­ szym tonem: - Zawsze znajdzie się jakaś czarna owca w stadzie. Dexter może być zdolny do zabicia człowieka, ale na pewno nie byłby zdolny do morderstwa. Był barw­ nym ptakiem, wesołym młodzieńcem, potężnym i energicznym, niech piekło pochłonie tych, co zwąt­ pili. Bawił wtedy w mieście zaledwie od kilku miesię­ cy, ale wszyscy widzieli wystarczająco dużo, by go ocenić. 146

Lady Osbaldestone przerwała, po czym ciągnęła dalej: - Istniał jeszcze niezaprzeczalny fakt, iż jego oj­ ciec był surowym służbistą. Dobrym człowiekiem, ale surowym i bardzo nieprzejednanym w tym wzglę­ dzie. Pomysł, jakoby jego syn popełnił morderstwo, nie mówiąc już o innych rzeczach, zniszczył jego po­ czucie dumy i zranił duszę. Decyzja zapadła i zosta­ ła wcielona w życie w ciągu zaledwie kilku godzin. W takich okolicznościach, przy wielkich emocjach łatwo popełnić błąd. - A obecna opinia w towarzystwie na temat Dextera...? - Przy jego majątku? Nie wspominając już o jego urodzie. Oczywiście jest sporo mamuś, które wydałyby za niego swe córki w mgnieniu oka, niezależnie od ja­ kiegoś tam morderstwa - zatopiła wzrok w oczach Amandy. - Twoja matka nie jest jedną z nich. Amanda zmusiła się, by nie zareagować. Lady Osbaldestone oparła się wygodnie i zmierzy­ ła ją przenikliwym spojrzeniem. - Obecną sytuację można by najlepiej określić ja­ ko niejasną. Kiedy Dexter odzyska zmysły i powróci do towarzystwa, nie spotka go ostracyzm, jest wielu wśród nas, którzy tego dopilnują. Jednak dopóki sprawa morderstwa nie zostanie wyjaśniona, nad je­ go imieniem zawsze będzie wisiała ciemna chmura. - Dziękuję - Amanda skinęła głową. Chciała wstać, ale zatrzymała się w połowie drogi. - Chcia­ łam zapytać... jakie jest powinowactwo pomiędzy Dexterem a Ashfordami? - Więzy krwi, Luc Ashford jest kuzynem w pierw­ szej linii Martina Fulbridge'a. Ich matki były siostra­ mi. - Lady Osbaldestone przerwała i dodała: - Jako chłopcy byli nierozłączni. Są podobni, nieprawdaż? 147

Amanda przytaknęła. - Aha! Więc poznałaś już tajemniczego hrabiego. No moja dziewczyno, pozwól, niech dam ci jedną do­ brą radę - zacisnęła dłoń na nadgarstku Amandy i pochyliła się bliżej. - Jeśli bardzo czegoś pragniesz i jesteś przekonana, że to rzecz właściwa dla ciebie, jeśli trzeba będzie walczyć: walcz! Puściła Amandę i patrzyła, jak dziewczyna wstaje. - Pamiętaj, co ci powiedziałam. Jeśli to słusz­ na sprawa, nie poddawaj się, niezależnie od przeciw­ ności. Amanda napotkała spojrzenie ciemnych, starych i mądrych oczu damy; dygnęła grzecznie: - Zapamiętam.

Zajęło jej dwa dni, by przekonać Reggie'ego, że jest absolutnie konieczne, aby raz jeszcze zaszczyciła swą obecnością lady Hennessy. Trzy dni po spacerze w Greek Parku po raz kolejny znalazła się pod nu­ merem 19 przy ulicy Gloucester. I znowu salon wy­ pełniony był po brzegi śmietanką towarzyską Londy­ nu; lady Hennessy przywitała nowych gości. Amanda poklepała Reggie'ego po ramieniu. - Pamiętaj, co obiecałeś. - Nie podoba mi się to. Co będzie, jeśli zaczepi cię jakiś mężczyzna? - Wrócę spiesznie do twego boku - zrobiła krok naprzód i podchwyciła jego spojrzenie. - Tylko mi całkiem nie zniknij. - Jakbym mógł - żachnął się Reggie. Pamiętając o jej poleceniu, oddalił się. Amanda przywołała na twarz uśmiech i rozpoczęła prze­ chadzkę po sali.

Tym razem uważała, aby żaden z mężczyzn nie za­ ofiarował jej swego towarzystwa. Przyłączała się to do jednej grupki, to do drugiej, wykorzystując umie­ jętności od lat doskonalone na salonach. Cały czas świadoma była stale rosnącego napięcia. Nie wiedziała, jak Dexter zareaguje, spotykając ją tu ponownie. Był to podstawowy warunek, dla które­ go zgodził się spełnić jej zachcianki: że do końca kar­ nawału nie będzie szukała tego rodzaju rozrywek. A teraz była tutaj, najwyraźniej łamiąc daną mu obietnicę. Była zdecydowana bronić swojego postę­ powania. Bardziej martwiło ją to, czy on odczyta jej obecność tutaj jako głupi postępek, szukanie kłopo­ tów i czy stwierdzi, że ona i jej zachowanie nie są tym, czego potrzebuje do szczęścia. Jeśli zamiast zareagować ciepło, odwróci się ple­ cami... nie była pewna, co wówczas uczyni. Nie musiała się martwić: pojawił się niczym noc­ ny anioł, z grymasem na twarzy, zaciśniętymi usta­ mi i płonącym spojrzeniem. Podszedł prosto do niej. - Co, do diabła, tu robisz? - Och! - Amanda podskoczyła; rękę uniosła in­ stynktownie do piersi, w której łomotało serce. - Do­ brze, że ty jesteś tutaj. Martin zmrużył oczy. Amanda przysunęła się bliżej, chwytając klapę je­ go surduta i mając nadzieję, że nikt tego nie do­ strzeże. - Nie możemy się już spotykać w parku; słońce wschodzi zbyt wcześnie i o szóstej jest już tam pełno ludzi, a ja co noc muszę uczestniczyć w różnych ba­ lach, więc spotkania przed szóstą również są niemoż­ liwe. Muszę z tobą pomówić. - Rozmawiasz ze mną.

148

149

*

- Tak - Amanda rozejrzała się - ale to, o czym chcę z tobą mówić, nie nadaje się do przedyskutowa­ nia tutaj. Czy jest jakieś miejsce...? Po dłuższym milczeniu usłyszała, jak westchnął: - Gdzie jest Carmarthen? - Uniósł głowę i rozej­ rzał się. - Domyślam się, że cię tu przyprowadził. - Czeka pod ścianą. Wie, że przyszłam, by pomó­ wić z tobą. Martin spojrzał w jej ufną twarz, w chabrowe oczy, w których nie było cienia buntu, jaki spodziewał się tam dostrzec. Instynkt podpowiadał mu, że niezależ­ nie od tego, co chciała mu powiedzieć, lepiej dla nie­ go byłoby, gdyby tego nie słyszał. Jednak na sam jej widok zapomniał o logicznych, racjonalnych argumentach, by trzymać się od niej z daleka. - Bardzo dobrze - z zaciśniętymi ustami chwycił ją za ramię. - Chodź tędy. Poprowadził ją obok kominka ku przeszklonym drzwiom osłoniętym kotarą. Po chwili znaleźli się na wąskim balkonie wychodzącym na ogród. W cał­ kowitej prywatności, jednak nie w okolicznościach, które mogłyby spowodować skandal. - O czym chciałabyś porozmawiać? - Opowiedziałeś mi o swojej przeszłości. Stwier­ dziłeś, że stoi ona, a raczej jej konsekwencje, pomię­ dzy nami. Dyskretnie wypytałam ludzi o to, jak było, i o opinię towarzystwa na twój temat - odszukała je­ go wzrok. - Wiele osób nigdy nie przyjęło do wiado­ mości twojej winy. Martin uniósł brwi; nigdy nie obchodziło go, co myślą o nim w towarzystwie. Ci ludzie nigdy nie byli dla niego ważni. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz pra­ gnął, było zachęcanie jej. Wzruszył ramionami. - To niewiele znaczy.

- Wręcz przeciwnie, znaczy bardzo dużo. Ton jej głosu, determinacja w oczach od razu zwróciły jego uwagę. Gdyby został oczyszczony w oczach towarzystwa... Wizja Amandy, niemożliwe do zrealizowania ma­ rzenie teraz pojawiło się i w jego głowie. Zaakcepto­ wanie jego prawdziwej pozycji... To wszystko, jak również wiele innych spraw tłumił w sobie przez ostatnie dziesięć lat. Nie. - Nie. To na nic. - Musiał ją powstrzymać. - Nie znaczy to, że nigdy nie próbowałem oczyścić swego imienia. Ale to stało się dziesięć lat temu, a nawet wtedy nie było śladu dowodu na potwierdzenie mo­ jej wersji... nikogo, kto mógłby być świadkiem. Bardzo tęsknił do tego, by posiadać. Wiedział, że w tym wypadku, gdyby spróbował i mu się nie powio­ dło, będzie to o wiele gorsze, niż gdyby nie próbował wcale. Gdyby on, oni, podjęli próbę oczyszczenia jego imienia i ponieśli porażkę... Nawet nie chciał się zastanawiać nad podobnym scenariuszem. Otrzymać nadzieję odzyskania daw­ nego życia jedynie po to, by ją bezpowrotnie stracić. Wiedząc, że Amanda zostanie wyklęta w towarzy­ stwie. I tylko jedna kwestia tak naprawdę nie dawała mu spokoju przez te wszystkie lata: skoro nie on zamor­ dował starego Buxtona, kto to zrobił? Odkrycie i ogłoszenie prawdy mogłoby przyczynić się do oczyszczenia go z zarzutów. Wziął głęboki oddech, zmusił się, by odwrócić wzrok od Amandy, spojrzał na ogród, starając się pozbierać myśli, postawić jakąś barierę pomiędzy so­ bą a kobietą, z którą był.

150

151

- Nie ma sensu szukać odpowiedzi. Nie mogę, nie możemy nic zrobić. Nie opowiedziałem ci tego, by zyskać twoją pomoc, ale abyś zrozumiała, dlaczego nie ma dla mnie przyszłości w towarzystwie. - Prze­ rwał, a potem dodał: - Przeszłość jest dawno za­ mknięta. - Być może zamknięta, ale jeszcze żywa - odparła Amanda cichym głosem. Martin nie spojrzał w jej stronę, nie chciał patrzeć na jej twarz, w jej oczy. Po chwili dodała bardziej stanowczym tonem: - Trudno mi uwierzyć w to, iż umyślnie zaprzepa­ ścisz swoje życie. Że nie dbasz o to, jakie mogłoby być, gdybyś oczyścił swe imię. Jej tok rozumowania rozbrajał go. Kiedy nie zareagował, Amanda wybuchła. - Dlaczego? - W jej głosie słychać było frustrację. - Znam cię na tyle dobrze, by wiedzieć, że masz po­ wód. Miał mnóstwo powodów, ale o żadnym z nich nie musiała wiedzieć. Z łatwością mógł sobie wyobrazić jej opinię. Zmusił się, by spojrzeć w jej oczy, i zrozu­ miał nagle, że musi sprawić, iż panna Cynster uwie­ rzy, że źle go oceniła. Nie przyjmując do wiadomości skutków ubocz­ nych jego lub jej bólu, powoli i spokojnie rzekł: - Nie ma żadnego powodu, dla którego trzeba by było podejmować tak desperackie działania, odgrze­ bywać duchy przeszłości. Wracania do towarzystwa, do grandes dames, na miłość boską, to nie jest dla mnie ważne. Nacisk, jaki położył na ostatnie słowa, był brutal­ ny; dziewczyna wycofała się; wyczuł nagły chłód. Wy­ raz jej twarzy stał się obojętny; jej oczy nagle po­ ciemniały. A potem powtórzyła jego słowa:

- Powiedział „nie", odmówił, całkowicie! - Aman­ da kopnęła suknię i odwróciła się. - Powiedział, że ja... my, nie jesteśmy ważni! Amelia patrzyła, jak siostra przemierza sypialnię. - Jesteś pewna, że zrozumiał wszystkie twoje in­ tencje? - Och zrozumiał, bądź spokojna! Nie ma proble­ mów ze zrozumieniem! Ale z całą resztą tak! Amelia nigdy nie widziała Amandy bardziej prze­ jętej niż teraz. Po chwili zadała pytanie: - Więc... poddajesz się? - Poddaję? - Amanda przystanęła. - Oczywiście, że nie. - Co masz zamiar zrobić? Amanda opadła na łóżko obok siostry. Wlepiła wzrok w baldachim. Miała zaciśnięte usta i nieobec­ ny wyraz twarzy. - Nie wiem. - I zaraz potem dodała: - Ale coś wy­ myślę.

152

153

- Nie jest ważne. Rozumiem. Spojrzała w stronę wysokich okien, z których wy­ sypywał się snop światła. - Przepraszam. Najwyraźniej źle oceniłam twoją chęć powrotu do dawnego życia - skłoniła sztywno głową i ruszyła w stronę drzwi. - Zostawiam cię wo­ bec tego z życiem, które wybierasz. Do widzenia. Nie „dobranoc"; Martin patrzył, jak otwiera drzwi i znika za kotarą. Patrzył, jak z dumnie podniesioną głową wchodzi do pokoju i zanurza się w tłumie. Ufał, że Carmarthen odprowadzi ją do domu. Od­ wrócił się, oparł o balustradę i wyjrzał na ciemny ogród, w noc, jaką teraz stało się jego życie. *

*

Trzy dni później Martin powrócił na ulice Glouce­ ster przywołany przez Helenę Hennessy. Nie miał zamiaru tam się stawić, ale liścik Heleny nie pozosta­ wiał wątpliwości. Byli na tyle dobrymi przyjaciółmi, że biorąc pod uwagę, iż nie ma nic do roboty, czuł się w obowiązku, by sprawić jej przyjemność i przybyć na wezwanie. Przywitała go ciepło. - Czemu chciałaś mnie widzieć? Helena uniosła wysoko brwi. - Twoje maniery schodzą na psy... to zawsze wy­ mowny znak. A co do powodu twojej tu obecności, sądzę, iż powinieneś wiedzieć, co robi twoja przyja­ ciółka. - Która przyjaciółka? - Panna Cynster oczywiście. I lepiej oszczędź sobie czasu na wmawianie mi, że nią nie jest. Carmarthen nie towarzyszy jej tego wieczoru, przyszła sama. I ra­ czej twoje patrzenie na mnie spode łba nic tu nie da. Naprawdę uważam, że powinieneś popatrzeć. Cokol­ wiek potem zrobisz, jest twoją prywatną sprawą. Martin skinął głową. - Spojrzę. Odwrócił się w stronę rogu pokoju, który mu wskazała. Jeśli sądziła, że jej podziękuje, iż wezwała go na pomoc Amandzie Cynster, to była w błędzie. Nie przyszło mu do głowy, aby wyjść, nie zobaczyw­ szy tego, o co prosiła go Helen, aż do chwili, kiedy spostrzegł stojącą w kącie grupkę osób. Przeklął w myślach i zapragnął odejść, ale było już za późno. Nie był na tyle głupi, by wtargnąć, nie oceniwszy najpierw sytuacji. Zrozumiał troskę Heleny; grupka ta stanowiła iście wybuchową mieszankę. 154

Amanda zebrała wokół siebie najprzedniejszych wszeteczników w mieście. Przyciągnęło to uwagę do­ brze urodzonych dam, przewijających się przez salo­ ny Heleny. Powinny były potraktować ją jako poten­ cjalną rywalkę, ale coś uległo zmianie. I Martin wie­ dział, dzięki komu owa zmiana się dokonała. Zamiast pokazywania pazurów, inne, bardziej doj­ rzałe damy i panna Cynster doszły do jakiegoś poro­ zumienia. Martin mógł zgadnąć, czego owo porozu­ mienie dotyczyło, ale jeszcze nie dotarły do niego za­ chwycone spojrzenia zebranych wokół Amandy męż­ czyzn, ani fakt, że tego wieczoru nie miała zamiaru grać w ich grę. Patrzył, jak dziewczyna flirtuje z jakimś elegancikiem i zastanowił się, czy rzeczywiście powinien być taki pewny siebie. Była najwyższym trofeum, obiecy­ wała niezwykłe doświadczenia. Była nie tylko pięk­ na, zmysłowo pociągająca, nietknięta, bystra, była też niezależna: kwintesencja kobiecości. W gronie jej adoratorów z pewnością znajdowali się koneserzy skłonni to docenić. Ale nie tego wieczoru. Niezależnie od tego, jakie miała plany. Po szybkim naocznym ocenieniu sytuacji odrzucił bezpośredni atak. Odwrócił się i przywołał lokaja. *

Śmiejąc się do lorda Rawleya, Amanda podniosła liścik z tacy, przeczytała go i omal nie upuściła. Nie miała pojęcia, że był tu Dexter; nie poczuła jego spojrzenia... nie dostrzegła go. - Mówiłem... co to jest? Złe wieści? Podniosła wzrok na lorda Rawleya i pozostałych mężczyzn i powiedziała poważnie zatroskana: 155

- Ach... nie. To znaczy... Nie jestem pewna. Tego właśnie chciała, to zamierzała uzyskać. Ale dlaczego czekał w holu? Uśmiechnęła się do swych adoratorów. - W holu jest posłaniec, z którym muszę pomówić. Proszę wybaczyć mi na chwilę... - Oczywiście, moja droga - odezwał się w imieniu wszystkich lord Elrood. Amanda wymknęła się, zanim którykolwiek z nich zaofiarował się jej towarzyszyć. Wchodząc do holu z zatłoczonego salonu, spojrza­ ła w stronę drzwi wejściowych i nie zobaczyła nikogo oprócz dwóch kamerdynerów. Zanim zdążyła się od­ wrócić i spojrzeć w drugą stronę, poczuła na ramio­ nach swój płaszcz. Zanim zdążyła zareagować, naciągnięto jej na gło­ wę kaptur. Otoczyły ją ramiona niczym stal i uniosły w powietrze. - Drzwi, gamonie! Otwierać! W tym momencie rozwiały się wszelkie wątpliwo­ ści, jakie mogła mieć co do tożsamości nieznajome­ go. Amanda wyrywała się, usiłowała kopać, ale na próżno. Kiedy pomyślała o tym, czy nie zacząć krzyczeć, Dexter zdążył wynieść ją za próg i znieść po schodach. Dziewczyna uspokoiła się, czekając, aż postawi ją na ziemię. Martin dotarł do chodnika, zrobił dwa kroki, po czym bezceremonialnie zrzucił na siedzenie powozu. Z prawdziwą furią usiłowała wydobyć się ze zwo­ jów płaszcza. Drzwi zatrzasnęły się; usłyszała krzyk. Powóz ruszył z takim pędem, jakby uciekał z samego piekła. Wydo­ była się z płaszcza i zobaczyła szybko przemykające za oknem fasady domów przy Belgrave Road. Opadła na siedzenie całkowicie zszokowana.

Jej przeznaczenie spotkało ją na przyjęciu u pani Fawcett, wdowy o niezbyt chwalebnej reputacji, któ­ rej wieczorne rozrywki były w cenie u śmietanki to­ warzyskiej. - Co ty, do diabła, wyprawiasz? Ten głęboki, gardłowy głos zabrzmiał w uszach Amandy niczym muzyka. Bez odwracania uwagi od gry, której to niby się przyglądała, rzuciła spojrze­ nie na Dextera, stojącego tuż za nią:

156

157

Jak on śmiał? Była tak wściekła, że nie mogła sformułować spój­ nej myśli. Powóz pędził dalej, ledwie wyhamowując na zakrętach; Amanda musiała przytrzymywać się, żeby nie spaść z siedzenia. Dopiero kiedy powóz się zatrzymał, mogła zebrać myśli. Wysiadła. Nie była zdziwiona, iż znajduje się na rogu ulic North Audley i Upper Brookes, kilka kroków od domu. Odwróciła się i otworzyła torebkę. Stangret chrząknął i rzekł: - Przepraszam, panienko, ale jaśnie pan już hojnie zapłacił. Jasne, że tak. Amanda podniosła głowę i uśmiech­ nęła się. Bez radości. - W takim razie możesz jechać. Stangret nie sprzeciwił się. Odczekała, aż powóz zniknął za rogiem, zarzuciła płaszcz na ramiona i ru­ szyła w stronę domu. - Przynajmniej widać, że mu zależy. - Widać, że gamoń z niego, zarozumiały, aroganc­ ki typek! Samiec, jak w rodzinie Cynsterów. - Co teraz? - Zaczynam plan B. *

- Bawię się - odparła z uśmiechem na ustach i po­ nownie zwróciła uwagę na grę. Po chwili przeciągającej się ciszy nadeszła odpo­ wiedź: - Jeśli nie myślisz o swojej reputacji, to pomyśl choć o Carmarthenie: stawiasz go w złym świetle. Amanda pojawiła się na przyjęciu z Reggie'em ja­ ko eskortą. Rozmawiał właśnie zawzięcie z innym dżentelmenem w podobnym wieku. - Nie sądzę, by był w jakimkolwiek niebezpieczeń­ stwie - uniosła brew i spojrzała w zdenerwowane oczy Dextera. - Wolałbyś, żebym przyszła bez niego? - Wolałbym, żebyś w ogóle tu nie przychodziła. Ani w żadne podobne miejsce. - Nie rozumiem, w jaki sposób możesz sobie wy­ obrażać, iż twoja opinia mogłaby wpłynąć na moje zdanie. - Obiecałaś, że jeśli dostarczę ci przygód, jakich żądałaś, wszystkich, będziesz trzymała się z daleka od takich imprez do końca karnawału. Mówił przez zaciśnięte zęby. Amanda odwróciła się; byli tak blisko, jej piersi otarły się o jego tors. - Skłamałam - uśmiechnęła się, patrząc mu prosto w oczy, a potem dodała: - Ale dlaczegóż miałoby cię to obchodzić? - Zasalutowała w ironicznym geście i zrobiła krok do przodu. - A teraz, jeśli zechcesz wy­ baczyć, mam tu jeszcze spotkać paru dżentelmenów. Po czym całkowicie spokojnie się oddaliła. *

Martin chwycił Amandę za nadgarstek, kiedy mia­ ła zamiar przekroczyć drzwi do salonu pani Swayne. Widział ją, jak wymyka się do poczekalni, i czekał 158

tam na nią; do tego ograniczyła jego rolę. Wyciągnął ją z tłumu gości. - Powiedz mi tylko, jaki masz plan? Amanda otworzyła szeroko oczy. - Plan? - Plan, żeby zmienić co lepszych łotrów z towarzy­ stwa w niewolników, którzy czekają, którego wybie­ rzesz. - Ach... ten plan - rozejrzała się po morzu wszeteczników i rozpustników wypełniającym niewielki salonik. Martin nie rozstawał się ze swym ponurym nastro­ jem. Żałował, że tak postąpił u Heleny; oto dokąd go to zaprowadziło. Ostatni tydzień spędził na uczestni­ czeniu w każdym przeklętym przyjęciu w towarzy­ stwie, szukając Amandy na salonach. Pilnując jej. Lu­ dzie zaczęli coś zauważać. A ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, było zwrócenie uwagi na swoją i jej osobę. - Nie ma powodu, by się martwić. Akceptuję fakt, iż nie ma porozumienia między nami. Żadnego po­ wiązania, dosadnie to wyłuszczyłeś. Dlatego nie ro­ zumiem, czemu pragniesz zachowywać się wobec mnie niczym pies ogrodnika. Nie sądzisz chyba, że to zaakceptuję. Martin zacisnął zęby, starając się nie odgryźć so­ bie języka i hamując się, by nie wybuchnąć. Miała go, przyszpiliła niczym motyla. Kiedy tak milczał, Amanda ponownie rozejrzała się po pokoju i rzekła: - Wybacz mi, proszę, są tu też inni, z którymi chciałbym porozmawiać. Zaczęła się oddalać; ale on chwycił ją za nadgar­ stek. Amanda spojrzała na jego palce i usiłowała uwolnić rękę. I czekała. Martin zmusił się do wy­ puszczenia jej z uścisku. 159

Paradowała pośród niebezpiecznej zgrai wilków; w którymś momencie, gdyby zrobiła błędny krok, mogłoby się to naprawdę źle skończyć. Drapieżniki tylko na to czyhały; dlatego czekały tak cierpliwie, dając się z chęcią wodzić na sznurku niczym szcze­ niaki, którymi z pewnością nie były. Martin zgrzytał zębami i patrzył na to każdej ko­ lejnej nocy, na każdym przyjęciu i balu. W towarzy­ stwie właściwy karnawał właśnie się zaczynał; śmie­ tanka Londynu znacznie wzmogła swą aktywność. Każdego wieczoru znajdował Amandę, nawet jeśli miała zobowiązania wobec towarzystwa, a potem, eskortowana przez coraz bardziej nieszczęśliwego Carmarthena, pojawiała się w jego świecie. I każdej nocy zdawała się odrobinę dziksza, odrobinę bar­ dziej nieprzewidywalna. Śmiała się i czarowała; Martin stawał pod ścianą i patrzył; najbardziej niebezpieczni z adoratorów za­ uważyli ich wcześniejsze powiązania i skutecznie ukrywali swe prawdziwe natury drapieżców. Nikt nie mógłby odkryć, co naprawdę ich łączyło, ale kilku miałoby czelność wejść mu w paradę. Jedyną bronią, jaka mu pozostała, było chronić Amandę. Fakt, że do tej pory zdawało to egzamin, był jego jedynym sukcesem w tej grze. Podpierając ścianę na raucie u pani Emmerson, ob­ serwował wianuszek gości, którego centrum stanowi-

ła Amanda. Niektóre z poruszanych kwestii były kon­ trowersyjne, jednak ton dyskusji pozostawał raczej in­ telektualny niż erotyczny, co było dziwne biorąc pod uwagę towarzystwo, ale nie dziwiło, biorąc pod uwagę, że to Amanda nadawała ton rozmowie. Nagle Reggie Carmarthen wystąpił z grupki; ro­ zejrzał się z wyrazem prawdziwej paniki na twarzy. Dojrzał Martina. Ku zdziwieniu tego ostatniego ruszył w jego stro­ nę. Dotarł do niego i rzekł bez zbędnych ceremonii: - Musisz coś zrobić. Ona - machnął ręką w stronę Amandy - zaraz wpadnie w niezłe tarapaty! - Więc ją powstrzymaj. Na twarzy Reggie'ego pojawił się wyraz zniecier­ pliwienia. - Gdybym mógł ją powstrzymać, w ogóle by się tu­ taj nie pojawiła! To oczywiste. Nigdy nie byłem w sta­ nie jej powstrzymać, jeśli wbiła sobie coś do głowy. Spojrzał na Martina wojowniczo. - A wbiła już sobie do głowy w chwili, kiedy zgodziłeś się partnerować jej w wista. Oskarżenie to było jasne, ale Martin musiał znieść naruszenie własnej dumy. Już czuł się odpowiedzial­ ny, zwłaszcza moralnie, za coraz bardziej zuchwałe zachowanie Amandy, jej niespokojnego ducha. Wąt­ pił, by Reggie do końca zdawał sobie sprawę z tego, do jakiego stopnia wina leżała po jego stronie. Poruszył się pod surowym spojrzeniem Reggie'ego. - O czym dyskutują? - O akwafortach. - Akwafortach? - Martin spojrzał na Reggie'ego. Ten zaś przytaknął zdegustowany: - Właśnie, tych rodzajach akwafort. Tylko że Amanda nie zdaje sobie sprawy z tego, z czego nie-

160

161

- Dokąd? - Nie mógł powstrzymać się od zadania tego pytania; widział, że Amanda czuje, iż tak na­ prawdę chodzi mu o to, dokąd zmierza w tej grze. - Do piekła i z powrotem - odparła, a odwracając się, dodała: - Jeśli mi się tak spodoba. *

którzy z nich sobie zdają. W każdej chwili jest zdol­ na przyjąć rzucone zręcznymi słówkami wyzwanie. Jeśli już tego nie zrobiła. Martin przeklął i podążył wzrokiem za spojrze­ niem Reggie'ego. Z ulgą dostrzegł, iż dyskusja nadal wrze. Prym wiodła Amanda. - Pozwolą jej się najpierw pogubić we własnych ar­ gumentach, jeśli mają odrobinę oleju w głowach. - Jest tam Curtis i McLintock. Co mówiło samo za siebie. Do diabła! Martin pa­ trzył, jak rozwija się sytuacja, rozważając najlepszy moment do interwencji. Wpadł mu do głowy pomysł, by zainteresować kuzynów Amandy jej niezwykłymi poczynaniami, ale żadnego z nich nie napotkał w trakcie szarży Cynsterówny po salonach. Poszuki­ wanie ich wśród osób z towarzystwa nie było dobrym wyjściem z sytuacji. Nie dla niego. Spojrzał na Reggie'ego. - Wyciągnę ją z tego. Mógłbym cię prosić, żebyś rzucił słówko któremuś z jej kuzynów, Diabłowi lub Vane'owi albo któremuś innemu? Reggie gapił się na niego tak, jakby Martin źle zrozumiał coś istotnego. - Nie mogę tego zrobić. Jestem jej przyjacielem. - Zdaje się zatem, że wszystko w moich rękach westchnął Martin i spojrzał ponownie w stronę Amandy. Niemal już całkowicie straciła nadzieję, kiedy u jej boku nagle pojawił się Dexter. Przez ostatni tydzień grała bardzo ryzykownie, z nocy na noc jej uśmiech stawał się coraz bardziej wymuszony, a zachowanie bardziej niesłychane. Teraz balansowała na cienkiej linie, ale jakaś jej część w ogóle o to nie dbała. Przerażające było odkrycie, jak mało troszczyła się o to, co się stanie, jeśli Martin Fulbridge nie będzie

częścią jej życia. Przerażający był widok takiej przy­ szłości: nudnego małżeństwa. Pomimo jej taktyczne­ go zainteresowania półświatkiem była już świadoma, jakie to rozrywki preferował, żałosną imitację rozry­ wek salonowych, mniej obeznane towarzystwo, mniej szczere znajomości; nie podobały jej się chłod­ ne spojrzenia mężczyzn ani nieszczerość kobiet. Tego wieczoru doszła do etapu, w którym flirtowa­ nie z potencjalnie niebezpieczną sytuacją wydawało się do przyjęcia. W głębi serca wiedziała, iż tak nie jest, ale serce miała zbyt obolałe, by miało ją prowa­ dzić. Pojawienie się Dextera mogłoby je uzdrowić, ale wystarczył jeden rzut oka na jego skamieniałą twarz, by ochłodzić jej reakcję. - A zatem, mój panie - spojrzała na niego równie odważnie, co inne obecne tu kobiety, ale z o wiele większym wyzwaniem. - Jaka jest twoja opinia, tak czy nie? - Tak czy nie w jakiej kwestii? - Kwestii takiej, że najszlachetniejsze akwaforty gwarantują rozpalenie kobiecej namiętności - zwró­ ciła się pogardliwie, umiejętnie jednak chowając po­ gardę dla samego tematu dyskusji. Kiedy rozpoczęła się rozmowa na temat niezwy­ kłego działania pewnego rysunku, Amanda wygłosi­ ła zdanie, że takie wizerunki są zdecydowanie prze­ ceniane w kwestii ich oddziaływania na kobiety; każ­ dy mężczyzna, który to słyszał, w protekcjonalny spo­ sób starał się zmienić jej pogląd. To było wszystko, czego potrzebowała w obecnym nastroju, zaprzeć się i trzymać własnego zdania. Fakt, iż każdy z mężczyzn założył, że jest to swego ro­ dzaju teoria i że przy odpowiedniej taktyce Amanda da się namówić na mały eksperyment, wywołał w niej tylko pogardę.

162

163

Czy naprawdę sądzili, iż jest aż tak naiwna? Oczywiście wiedziała, o jakie dzieła im chodzi: miała dwadzieścia trzy lata! Widziała kilka, o innych słyszała oraz oglądała prace takich artystów, jak Fragonard, od najwcześniejszych lat. Jej opinia to nie była teoria, ale wiedza: dzieło sztuki, niezależnie od swego tematu, nigdy nie miało wpływu na jej na­ miętność. Tę kwestię będzie musiała jeszcze wyjaśnić; głod­ na rozrywki, być może niezbyt mądrze rozwinęła wa­ chlarz argumentów. Teraz jej zadaniem było odkry­ cie, ile czasu zajmie owym dżentelmenom zrozumie­ nie, iż nie jest na tyle naiwna, by dać się skusić na oglądanie kolekcji któregoś z nich. - Z pewnością ma pan jakąś opinię, mój panie? Można by się spodziewać, iż jest to znany ci temat. Jego usta wygięły się w uśmiechu, od którego przeszła ją gęsia skórka. - Rzadko nie dają pożądanych rezultatów, choć oczywiście wrażliwość danej damy ma tu kolosalne znaczenie. Dobitnie wypowiedziane słowa zapadły w nagłą ciszę. Amanda wpatrywała się, przygwożdżona jego spojrzeniem. Zakładała, że będzie spoglądał spode łba i utnie całą dyskusję, a nie bezdusznie rzuci ręka­ wicę, którą każdy z obecnych tu mężczyzn chętnie podejmie. Pod maską grzeczności była do głębi obu­ rzona. - Racja - wymruczał Curtin - mam takie same do­ świadczenia. - W rzeczy samej - wpadł w słowo lord McLintock - co oznacza, moja droga, że będziesz musiała obej­ rzeć kolekcję odpowiednich akwafort, by udowodnić swoje zdanie. Będę szczęśliwy, mogąc zaproponować swój zbiór do twej oceny.

- Nie, nie, moja kolekcja jest większa... - Ach, ale wydaje mi się, że moja będzie odpo­ wiedniejsza... Kakofonia ofert zalała jej uszy. W ciągu sekund rozgorzała dyskusja nad tym, czyj zbiór jest najodpo­ wiedniejszy dla jej potrzeb. Debatę przerwał głęboki głos Dextera: - Ponieważ była to moja obserwacja, a w mojej bi­ bliotece znajduje się olbrzymi zbiór takich prac, włą­ czając w to rzadkie okazy ze Wschodu, proponuję, by panna Cynster wypróbowała swoje tezy, oglądając dzieła z mojej kolekcji. Amanda wolno wciągnęła powietrze. Żaden z obecnych drani nie ośmielił się zaprotestować. Czekali, gotowi do skoku, gdyby odrzuciła propozy­ cję Dextera. Spojrzała na niego, by jedynie on mógł dostrzec jej przymrużone oczy. Celowo ukrócał jej wieczorne rozrywki, niewątpliwie niby dla jej własnego dobra. Dobrze: teraz mógł ofiarować jej jakieś zadośćuczy­ nienie. Uniosła brodę i uśmiechnęła się. - Cóż za doskonały pomysł. - Wyraz jego twarzy był przyjemnością, jakiej nie mogła sobie odmówić. Uśmiechnęła się promiennie do grupki obserwatorów. - Oczywiście zdam panom raport ze swoich odkryć. Kilku mężczyzn coś wymruczało z niezadowole­ niem; inni zaakceptowali stratę z godnością, niewąt­ pliwie sądząc, że dziewczyna wróci z rozpalonym apetytem, który będą mogli zaspokoić. Amanda westchnęła w duchu, całkowicie decydu­ jąc się ukrócić swe wypady do półświatka. Jedynym powodem, dla którego w ogóle się tu znalazła, był Dexter. Podała mu dłoń; on wziął ją pod ramię. Ski­ nął głową pozostałym i poprowadził ją prosto do drzwi.

164

165

- Nie przypuszczam - stwierdził Martin, kiedy je­ chali powozem wzdłuż Park Lane - że pozwolisz, bym zostawił cię przed domem twoich rodziców i w ten sposób zakończył wieczór? -Nie. To by było wszystko. Nie miał wyboru, a jednak żałował, iż skradł jej wieczór, od chwili, kiedy opu-

ścili dom pani Emerson. Nie wiedział, czemu jest taki podminowany: weźmie ją do biblioteki, pokaże jedną z tych przeklętych książek, a potem zawiezie z powrotem do domu. I to będzie koniec. Na ten wieczór. Powóz wjechał na podjazd i według jego wcześniej­ szych wskazówek skierował się ku tylnemu ogrodowi. Martin przeklął w duchu, a potem przypomniał so­ bie, że drzwi frontowych nie otwierano od lat. Powóz zatrzymał się. Martin wysiadł i pomógł wysiąść Amandzie, wmawiając sobie, iż jest zdenerwowany, ponieważ to pierwszy gość z jego dawnych kręgów, którego zaprasza do tego domu. Jednak kiedy eskor­ tował ją przez ciemną kuchnię i mroczne korytarze, zaczął się denerwować jeszcze bardziej. Amanda była wdzięczna ciemnościom, które roz­ świetlała jedynie świeca zabrana przez Dextera z ku­ chennego stołu. Dom pogrążony był w mroku. Nie było jednak zupełnie ciemno: Widziała osłonięte po­ krowcami meble, czuła atmosferę pustego domu. Drżące światełko świecy nie docierało do jej twarzy, mogła więc rozglądać się do woli. Jego kryjówka. Poczuła gęsią skórkę. Było tu strasznie zimno, nie­ mal lodowato. Palono chyba jedynie w kuchni, jed­ nak Martin z pewnością nie spędzał tu całych dni. Po prawej stronie wielkiego niczym mauzoleum ho­ lu wzbijała się w niebo masywna, klasycystyczna klat­ ka schodowa, prowadząca na skrytą w cieniach gale­ rię. Amanda rozejrzała się i stłumiła w sobie kolejne dreszcze; większość drzwi stała otworem: żaden po­ kój nie wyglądał na używany. To nie był dom. Jakby uciekło stąd całe życie. Nic nie pozostało, żadnego ludzkiego ciepła, żadnego ukojenia dla niespokojnego ducha.

166

167

- Nie wyobrażaj sobie - wymruczała - że wymigasz się od pokazania mi jakiejś książki ze swej kolekcji... jednego z tych rzadkich dzieł ze Wschodu... - Nie musisz oglądać takich książek. Amanda otworzyła szeroko oczy i chciała wysunąć dłoń z jego ramienia, ale on zdążył ją pochwycić. - Jeśli uważasz, że ich towarzystwo jest dla mnie zbyt ryzykowne, musisz zapewnić mi jakąś alternaty­ wę. Zaproponowałeś obejrzenie swojej kolekcji, przyjęłam to. Wszyscy słyszeli. - Poważnie masz zamiar to wyegzekwować? -Tak. Martin przeklął w duchu. Spojrzał na morze głów, puścił jej dłoń i sięgnął do kieszeni. Napisał liścik do Reggie'ego, pokrótce informując go, iż aby rato­ wać jego przyjaciółkę, musiał zabrać ją do domu. Wysłał z liścikiem lokaja i ponownie wziął Amandę za rękę. - Chodź.

Rozdział 8

Nie zatrzymując się, Dexter poprowadził ją przez kolejny korytarz, szerszy od poprzedniego i równie opustoszały. Zimno. To słowo odbiło się echem w myślach Amandy. Jak on może tu mieszkać? Nagle otworzył drzwi. Wylał się z nich snop świa­ tła. Amanda, jak zaczarowana, weszła do środka, bez skrępowania się rozglądając. Było to wielkie pomieszczenie, prawdopodobnie dawna sala balowa, a obecnie biblioteka. Określenie to nie oddawało charakteru tego miejsca. W komin­ ku płonęły polana; półki zapełnione były oprawnymi w skórę tomami, wiele grzbietów posiadało bogate, złote lub srebrne zdobienia. Palenisko było tak duże, że można by na nim smażyć wołu. Na przeciwległej ścianie znajdował się rząd wysokich okien wychodzą­ cych na zalany księżycową poświatą ogród pełen buj­ nej zieleni, z kwadratowym trawnikiem i fontanną. Wysokie mury porastała winorośl. Wzrok Amandy powędrował do sufitu; zaniemó­ wiła. To było prawdziwe dzieło sztuki, każdy segment kopuły przedstawiał wyobrażenie bóstw, zwierząt, ryb i ptactwa. Można się było temu przyglądać godzi­ nami; no i ten rząd wygaszonych teraz, kryształo­ wych żyrandoli. Poczuła, jak ogarnia ją atmosfera przepychu. Gdziekolwiek spojrzała, mogła znaleźć jakiś przed­ miot cudownej urody. W delikatnych zdobieniach z kości słoniowej, w nefrytowych figurynkach stoją­ cych na drewnianych postumentach, jedwabnych na­ rzutach stolików widać było lata spędzone na Wschodzie. Wypolerowaną podłogę pokrywały jaskrawobarwne dywany, błyszczące się w świetle świec; ich odcienie mieniły się nawet w tak słabej po­ świacie.

Przed płonącym kominkiem stały, ulokowane na­ przeciw siebie, sofa oraz szezlong, świadczące o tym, iż jest to pokój, w którym Martin zwykle wypoczywa. Na sofie piętrzyły się, haftowane złotą nicią, jedwab­ ne poduszki oraz tęczowe zwoje jedwabnych szali, których frędzle migotały w płomykach świec. Amanda wzięła głęboki oddech i spojrzała jeszcze raz na całość pomieszczenia. To nie jego skala onie­ śmielała, tylko barwy. Bogactwo. Czysta zmysłowa rozkosz. Ten dom przypominał Martina. Ta myśl ogarnęła ją z całą przejrzystością i dosadnością. Na zewnątrz surowy, wejście mroczne, ale w jego sercu znajdowa­ ło się miejsce o niebywałym cieple, gdzie mieszały się ze sobą piękno rozumu i zmysłów. Odwróciła się i zobaczyła, jak Dexter dokłada drew do kominka. Podeszła do najbliższego regału i przyjrzała się grzbietom ksiąg. Sztuka, klasyka, po­ ezja: było tu wszystko. Eseje, traktaty filozoficzne, dzienniki po łacinie, niemiecku i francusku i w grece; zbiór był przeogromny. Dexter stał i przyglądał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Więc - machnęła ręką w stronę półek. - Której książki powinnam szukać? Wyraz jego twarzy stężał. - Nie powinnaś szukać żadnej książki. - Jednak muszę. To jedyna rozrywka, jaką możesz mi zaofiarować, biorąc pod uwagę to, co zaszło wcześniej. I nie zapominaj: jeden ze wschodnich wo­ luminów. Martin zacisnął szczęki. Sięgnął wysoko ponad jej głowę, wyciągając oprawny w brązową skórę tom. Włożył ciężką księgę w jej dłonie. - Proszę, usiądź.

168

169

Zapalił świecznik i postawił go na niskim stoliku obok szezlonga. Amanda skierowała się w stronę so­ fy, nie mogąc oprzeć się urodzie jedwabiu. Usadowi­ ła się pomiędzy poduszkami, które zaszeleściły. Po­ łożyła sobie książkę na kolanach, dotknęła palcami okładki, bogato zdobionej złotymi listkami. - Zdobyłeś ją podczas swych podróży? - Dostałem ją od żony maharadży - odparł po chwi­ li wahania. Usiadł w drugim końcu sofy, opierając się szeroko rozłożonymi ramionami o poduszki. Wyglądał tu tak naturalnie, iż Amanda domyśliła się, że sofa jest je­ go ulubionym miejscem wypoczynku. Usatysfakcjonowana Amanda skupiła całą uwagę na książce. Otworzyła ją i już na pierwszej stronie dostrzegła piękne liternictwo. - Sanskryt. - Umiesz to przeczytać? - Tak, ale ten tekst nie jest istotny dla twoich ce­ lów. Przejdź do ilustracji. Przewróciła stronę. I znalazła pierwszą akwafortę. Co dziwne, nie poczuła się ani odrobinę zszoko­ wana. Żaden rumieniec nie wystąpił na jej policzki. Jednak czuła się tak, jakby nie mogła oddychać, a jej oczy nie mogły się już szerzej otworzyć. Nie była zszokowana. Była zafascynowana. Pod­ niecona. Oczarowana. Martin patrzył, jak blask ognia igra na jej twarzy, patrzył na zmianę jej wyrazu, kiedy przewracała kartki. Starał się nie myśleć o tym, co dziewczy­ na ogląda. I nagle ku swemu zakłopotaniu odkrył, że nie potrafi. Do diabła! Zapomniał już, jak realistyczne były ilustracje w tej właśnie książce, jak szczegółowe.

Amanda przerzuciła kartkę i z zaciekawieniem stu­ diowała kolejny obrazek. Martin przyjrzał mu się, a potem zerknął na jej twarz, wyobrażając sobie, ja­ kież to myśli muszą teraz kłębić się w jej głowie. Poczuł suchość w ustach; całe jego ciało zareagowało. Amanda przewróciła kartkę: ukazał się obraz przedstawiający parę na sofie, bardzo podobnej do tej, na której siedzieli. Martin poczuł podniecenie. Amanda zerknęła na niego. Ich oczy spotkały się. Dziewczyna znieruchomiała. Rumieniec oblał jej porcelanowe policzki. Jej wargi stały się miękkie; zerknęła na książkę, jeszcze raz przyjrzała się szkicowi. Martin umiał dostrzec jej narastające pożądanie i nagle ogarniające ich napięcie. - Sama widzisz - rzekł Martin chropawym, niskim głosem - te rysunki mają na ciebie wpływ. Sięgnął po książkę, wiedział, że musi ją zabrać, skończyć to. I to szybko. - Nie, mylisz się. - Amanda upuściła tom, który spadł z jedwabnej sukni na podłogę. Schylili się po nią oboje. Martin znalazł się nagle bardzo blisko. Pod ciężarem jego ciała Amanda zapadła się w stertę poduszek. - Nie... zostaw - usiłowała złapać oddech, zebrać myśli i patrzeć na niego, a nie na same jego usta. - To dowiodło mojej racji. Mięśnie pod jej dłońmi stężały; wyczuła, iż Martin ledwo się kontroluje. - Jak to? Obrazy cię podnieciły. - Nie - triumf zalał ją ciepłem, ale powoli było jej coraz trudniej zebrać myśli. - To nie obrazy. Były... ciekawe. Tylko nowe. Nic ponadto.

170

171

Odważnie przesunęła palcem po jego twarzy i za­ trzymała dłoń przy kącikach ust. Zaczynało kręcić jej się w głowie. - To byłeś ty, to, jak patrzyłeś. Wyobraziłam sobie że ty wyobrażasz sobie... mnie... nas... w takiej sytu­ acji. Ich usta spotkały się i byli zgubieni. Wreszcie skusiła swego lwa, przełamała wszelkie bariery, okiełznała jego zmysłowość. Rozkoszowała się tym, że był jej, tutaj i teraz. A ona była jego. Świadomość ta rozlała się w niej czystym uczu­ ciem, które czuła pod skórą, w krwi, w sercu. Była przy nim od chwili, kiedy pocałunek rozniecił iskrę w krzesiwie, i chętnie zanurzyła się w rozbucha­ ne płomienie wzajemnej pieszczoty. Martin opadł na poduszki, a dziewczyna podążyła za nim, opadła na niego. Owinęła ramiona wokół jego szyi i przygar­ nęła go do siebie w pocałunku. Zanurzali się coraz głębiej w ten czar, a przezna­ czenie tkało wokół nich swą nić. Później Amanda zdała sobie sprawę, że właśnie to przyciągnęło ich ku sobie, opanowało ich; wtedy jed­ nak wiedziała tylko, że musi zostać jego kobietą, a on jej mężczyzną. Była to potrzeba tak zgodna z jej pra­ gnieniami, że nie istniał powód, by się nad tym zasta­ nawiać, ani by to kwestionować. Wszystko pasowało idealnie. Martin wsunął ręce w jej włosy i wyjął z nich spin­ ki. Masa loków opadła w jego dłonie; pochwycił je, przytrzymał, rozkoszując się ciężkimi pasmami, przesuwającymi się przez jego palce; nabierał je gar­ ściami. W końcu zostawił jej włosy w nieładzie, jego dłoń powędrowała w dół, palce pieściły delikatną skórę

szyi. Potem ich śladem podążyły jego usta. Amanda poczuła szarpnięcie, a potem jej płaszcz ześlizgnął się, spadając z łóżka na podłogę. Martin położył dłoń na jej piersi; Amanda westchnęła z zadowoleniem. Dłonie Martina powędrowały ku tasiemkom, zręcznie je rozwiązały i wreszcie Amanda mogła swobodniej oddychać, choć jej oddech nadal był płytki. Martin zdjął jej suknię, uwalniając najpierw jedno, potem drugie ramię. Następnie rozwiązał tasiemkę przytrzymującą koszulę i ściągnął ją wraz z suknią, pozostawiając dziewczynę nagą aż do pasa. Był zupełnie oczarowany, całkowicie zniewolony, zauroczony. Zimne powietrze owiało jej skórę, a mi­ mo to nie czuła chłodu, nie pod tym wielbiącym ją spojrzeniem. Uniósł dłoń i niemal z nabożną czcią otoczył nimi piersi Amandy. Dziewczyna westchnę­ ła, zamknęła oczy. Podążył ustami wzdłuż linii jej szyi aż do pulsują­ cego miejsca nad obojczykiem. Jego wargi zatrzyma­ ły się tam. Pod skórą Amandy rozgorzał płomień, a on delikatnie ssał, wycofywał się i ponownie lizał i pieścił to miejsce. Potem przesunął głowę niżej, przesuwając ustami po jej piersi. Amanda czuła każdy nerw, wstrzymała oddech w oczekiwaniu... Martin nie pozwolił Amandzie na uspokojenie od­ dechu, nie pozwolił, by jej zmysły przestały wirować. Podparta na poduszkach, trzymając dłoń na jego głowie, przyciągnęła go ku sobie, ponaglając, by wziął to, czego pragnął. Każdy jej nerw był żywy, wyostrzone zmysły skon­ centrowały się na jego dotyku. Opadł na poduszki, położył się i sięgnął ku niej, jeszcze raz wsuwając dłonie w jej włosy, przyciągając jej usta ku swoim.

172

173

Martin rozkoszował się jej gorliwością, nieskoń­ czoną zmysłowością, która przemawiała wprost do niego. Łączyli się w każdym ruchu, każdym doty­ ku, każdym biciu serc. Byli już jednym: jednością j w zamiarach i jednością w oczekiwaniu. Doświadcze­ nie nauczyło Martina przeciągać te chwile w nie­ skończoność, rozkoszując się każdym małym krocz­ kiem na tej drodze, którą tak dobrze znał, i teraz ogarnęło go zdziwienie, że przy niej to się zmieniło. Był równie zafascynowany jak ona. Było tyle różnic; ona była inna, ale co więcej, zmieniło się całe otoczenie. Był oszołomiony, zacie­ kawiony; razem byli nowicjuszami, razem się uczyli i choć był doświadczony, tak wiele pojawiło się no­ wości. Żar rozpalony pocałunkami nasilał się, wzrastając z każdą delikatnie pobudzającą pieszczotą, eskalował krok po kroku ku nieodwracalnemu. Musiał uspokoić swe rozszalałe zmysły, dotykać jej, odkryć więcej. Więcej: pragnął więcej. Pochwycił jej koszulę i suknię, i ściągnął je w dół. Materiał zsunął się z łatwością przez kobiece biodra. Martin przerwał pocałunek i uniósł się nieco, jedną ręką obejmując jej nagą talię i przytrzymując ją przy sobie, chwycił pomięty materiał i ściągnął z nóg dziewczyny, zrzucając go na podłogę. Amanda zsunęła satynowe pantofelki, zrzucając je delikatnym kopnięciem tam, gdzie już leżała suknia. Spojrzenie Martina utkwiło na, osnutych jedwab­ nymi pończochami, stopach dziewczyny. Ponad nimi skóra była naga, błyszcząca w łagod­ nym świetle niczym masa perłowa. Leżała wyciągnię­ ta obok niego, otoczona jednym ramieniem i, po­ za jedwabnymi pończochami, całkowicie naga. Dzie-

ło stworzone, by opanować jego zmysły, kobiece kształty utrwalone w alabastrowej satynie, złociste loki mieniące się w świetle świec. Schylił głowę, odnalazł usta Amandy; ucałował je powoli, namiętnie i mocno przytulił ją do siebie. Syk­ nęła, kiedy jej nagie ciało dotknęło jego ubrania; Martin uśmiechnął się w duchu i przytulił ją jeszcze mocniej, pozwalając, aby poczuła bezbronność. Poddała się, ani na moment się nie zatrzymując, by odzyskać zmysły. Uleciały już dawno temu; kiero­ wała się całkowicie instynktem, instynktem wiodą­ cym ku szczytowi, na który mieli wspiąć się razem, i który miał ich na zawsze zmienić. Na zawsze połą­ czyć. W jej wnętrzu rozgorzał pożar nie do okiełznania, podczas gdy on specjalnie ocierał się o nią. Ledwo mogła oddychać. Pragnęła, by w nią wszedł, wiedziała to bez zastanowienia, bez jednego pytania uległa tej potrzebie. A mimo to... Martin zrozumiał, uniósł się nad nią, a ona uśmiech­ nęła się z rozkoszą. Uwolniła ręce i sięgnęła do jego płaszcza. Rozchylając poły, na moment uwięziła jego ramiona. Poddał się i pomógł jej zdjąć płaszcz. Na wpół siedząc, Amanda sięgnęła ku zapinkom u jego koszuli. Zwinnymi palcami, wiedziona pra­ gnieniem, rozpięła je, rozchyliła koszulę i z otwarty­ mi ustami wpatrywała się we wspaniały widok, jaki ukazał się jej oczom. Poczuła suchość w ustach. Oniemiała, przesunęła dłonie w dół, wzdłuż twardego jak skała brzucha. Był taki twardy, taki gorący. Żar wydobywał się z niego falami. W jednej chwili, zanim usta Martina dotknęły jej warg, Amanda została zaczarowana jego namiętno­ ścią, pożądaniem.

174

175

Ale ona nie miała zamiaru się sprzeciwiać. Oddała mu się, oplotła ramionami jego szyję i od­ wzajemniła ognisty pocałunek, chcąc go rozniecić, przyciągnąć ku sobie, związać ze sobą. Martin poło­ żył ją na sofie. Amanda zerknęła w dół. Wplotła palce w jego włosy. - Spodnie. Zdejmij je. - Uśmiechnęła się niczym kotka. - Chcę cię zobaczyć całego. Ręce Martina przesunęły się do jej bioder. Przez moment jego palce zesztywniały, ale zaraz potem zwolniły uścisk. Schylił głowę i nadal obsypywał po­ całunkami brzuch dziewczyny, ale jego dłonie błą­ dziły wokół paska u spodni. Był cudowny: to, co ujrzała, całkowicie jej się po­ dobało, ale nadal nie zobaczyła wszystkiego, co pra­ gnęła dojrzeć. Pocałunek, który nie pozostawiał wątpliwości co do tego, iż nadszedł czas. Lew już się pobawił i teraz przyszła pora, by dostał to, co mu się należy. Martin nie mógł opanować siły, która go wiodła, która opanowała go w momencie, gdy Amanda wy­ znała mu, co ją tak bardzo podnieciło. Wiedział, że powinien myśleć, ale nie mógł, nie potrafił uwolnić swego racjonalnego umysłu spod nieokiełznanej fali pożądania. Silniejszej niż kiedykolwiek, napędzanej większą namiętnością, plątaniną uczuć, których nie rozpoznawał, nie mówiąc już o ich zrozumieniu. Niecierpliwe palce odszukały miejsce między miękkimi loczkami jej włosów. W jego ciele rozgo­ rzało dzikie pożądanie, kiedy zdał sobie sprawę, że była gotowa. Sięgnął głębiej, dotknął jej, pieścił, uczył się jej do­ tykiem kochanka. I powoli wsunął w nią palec. Zadrżała; łapczywie łapała powietrze. Martin po­ nownie ją pocałował, rozpalając burzę zmysłów. Po-

nowił pieszczotę. Instynktownie odpowiedziała, otwierając się na niego, rozluźniając biodra i uda. Wszedł w nią. Zatrzymał się na moment wewnątrz jej ciała i skupił na jej ustach, pragnąc całej jej uwa­ gi, splątując jej zmysły... i nagle delikatnie wycofał się, po czym gwałtownie naparł z całą mocą. Wszedł w nią potężnym pchnięciem i poczuł, jak ustępuje jej dziewictwo, poczuł gorąco zaciskającego się na nim ciała. Krzyknęła i zamarła w bezruchu. Usiłując złapać od­ dech, zmusił się, by się nie poruszyć, powstrzymał pragnienie spenetrowania jej ciepłej głębi, podboju. Jedną dłoń nadal wplatał w jej włosy, drugą przytrzymywał plecy, uniósł głowę i spojrzał w twarz dziewczyny. Amanda wciągnęła powietrze. Ból w jego lędź­ wiach jeszcze się nasilił. Zanim zdołał zebrać myśli, by się odezwać, Amanda westchnęła: - Dobry Boże! Kilkakrotnie zamrugała, aż jej wzrok powoli odzy­ skał koncentrację i skupił się na jego twarzy. Starała się poruszyć... - Nie! Po prostu... poczekaj chwilę. - To jest jak... - powiedziała drżącym głosem. Zamknął jej usta pocałunkiem, długim, mocnym, głębokim i poczuł, jak topnieją ostatnie ślady oporu, poczuł, jak jej ciało rozluźnia się. Poddaje. Żadna chwila do tej pory nie była tak słodka, wy­ pełniona poczuciem, że to właśnie ten moment, jego zadanie, jego prawo, jego przywilej. Jak gdyby posiadanie jej było od dawna niespeł­ nioną, życiową ambicją. Ich usta stopiły się, rozdzieliły i znowu połączyły; ich ciała odzwierciedlały ten ruch. Rytm ten nie był czymś, co Martin świadomie wywołał, był tak natu­ ralnie zależny od ich pragnienia, zanurzony w jej

176

177

rozkoszy, że instynktownie dostosował pragnienia swego ciała do jej potrzeb. Amanda kołysała się, wzdychała, przywierała do niego; jej dłonie odszukały jego ramiona, palce zacisnęły się mocno, chwytając go rozpaczliwie w trakcie ekstazy. Uniosła kolana oplatając nimi je­ go biodra; jej biodra zaczęły się poruszać, zabierając go głębiej, ponaglając, by ją posiadł całkowicie. Odsunęła usta od pocałunku i wyszeptała jego imię, co nigdy nie brzmiało tak podniecająco. Dorównała jego tempu, dopasowała się do rytmu. Jej ciało pieściło go w bezwstydnie intymny sposób. I nagle nie było już jego i jej, odrębnych istot, ale jedno wielkie pragnienie. Być jednym. Całkowicie, do końca. Na zawsze. Nadciągnęła fala, porwała ich i uniosła wysoko, aż na sam szczyt. Amanda zadrżała, wymówiła jego imię i jej ciało cia­ sno go oplotło. Porwało za sobą w otchłań szaleństwa. Przywarła do niego, zamknęła oczy, jej umysł opa­ nowała niebiańska rozkosz; nie czuła nic prócz nie­ samowitej przyjemności, którą jej ofiarował, radości, którą dzielili, i tego, że nadal jest przy niej. Fizyczność tego, co się wydarzyło, obezwładniła ją, sprawiła, że poczuła się bezbronna, całkowicie mu oddana. I wiedziała, że dokonało się coś więcej niż tylko akt miłosny. Wypełnił ją triumf, ale nie tego rodzaju, jakiego się spodziewała. Była to głęboka satysfakcja. Czułość. Była kobietą, która odnalazła swego mężczyznę. Tego jedynego. Swoją i jego przyszłość. Sięgnęła po niego wiedziona uczuciem szczęścia, odnalazła jego twarz, przesunęła palcem po jego ustach, uniosła głowę i pocałowała go.

Martin odwzajemnił pieszczotę, ich usta przywar­ ły do siebie i rozłączyły się. Amanda westchnęła z rozkoszą, opadła na po­ duszki i pozwoliła, by zawładnęło nią uczucie nie­ biańskiego zmęczenia. Martin nie mógł zebrać myśli. Było to przerażające odkrycie. Niezależnie od te­ go, jak usilnie starał się skoncentrować, jego umysł pozostawał pusty. Nie wiedział, jak długo tak leży, nagi, obok Amandy, również nagiej. Ich ciała były splecione w miłosnym uścisku. W końcu odzyskał zmysły. Czuł, że ten fakt powinien go wystraszyć, a mimo to... Było tak, jak być powinno. Martin znał to wspaniałe uczucie zmęczenia po miłosnym zbliżeniu, ale głębia tych doznań obez­ władniła go, przyniosła taką satysfakcję, która nie mogła równać się z niczym, co przeżył do tej pory. Było inaczej w jakiś nieuchwytny sposób, sposób, ja­ kiego nie potrafił określić. Czuł po prostu więcej, o wiele więcej, głębiej. To było to, czego potrzebował. Pragnął. Nawet je­ śli wcześniej o tym nie wiedział. Wiedział, że musi zebrać myśli... wiedział, że obo­ je przekroczyli granice ich świata i będą musieli od­ naleźć drogę powrotną. Jednak niezależnie od tego, jak bardzo starał się przywołać myśli do działania, stanąć twarzą w twarz z sytuacją, w jego głowie świe­ ciła pustka. Pustka wypełniona poczuciem zdumie­ nia, które sprawiło, że poczuł się bezbronny i wnie­ bowzięty jednocześnie. Ogień zmienił się w żar i w pokoju zrobiło się chłodno. Martin nie chciał jej budzić, jeszcze nie teraz. Naj­ pierw chciał umieścić ją w swym łożu, zanim zdąży

178

179

zaprotestować. Ten impuls był tak silny, że nawet nie rozumiejąc jego przyczyny, Martin poddał mu się. Wysunął ją spod siebie i pozwolił, by wtuliła się w rozgrzane jedwabie, na których spoczywali. Uniósł się i owinął ją szalem. Pozbierał jej poroz­ rzucane rzeczy, swoje zostawiając tam, gdzie leżały, otworzył drzwi i powrócił do sofy. Złożył jej suknię, koszulę i pantofle i owinął wszystko płaszczem, wziął ją na ręce wraz z jedwabnymi szalami i zaniósł w kie­ runku drzwi.

Dom był pogrążony w ciszy. Martin dotarł do swe­ go pokoju i musiał namęczyć się nieco, by otworzyć drzwi, ale dziewczyna się nie obudziła. Wszedł do środka i oparł się o drzwi, zamykając je swym ciężarem. Przeszedł po cichu przez pokój, któ­ rego wypolerowana posadzka wyłożona była jedwab­ nymi dywanami. Na ozdobnie rzeźbionym kominku płonął niewielki ogień. Blask oświetlał pomieszcze­ nie pełne dekadenckiego przepychu. Było to, oprócz przylegającej garderoby i jeszcze jednego pomieszczenia, przerobionego na pokój ką­ pielowy, jedyne, z którego korzystał na piętrze. Na dole używał biblioteki i niewielkiej jadalni; resz­ ta posiadłości pozostawała w takim stanie, w jakim zastał ją po powrocie do Anglii. Zamknięta. Pozba­ wiona życia.

Jednak ten pokój był inny. Martin zawsze lubił eg­ zotykę. Dzikość, namiętność i zmysłowość. Płomień z kominka oświetlał bogate, wypolerowa­ ne posadzki, odbijał się w brązie i złocie ozdób, rzucał cienie na bogate rzeźbienia. Barwy stały się ciemniej­ sze, tajemnicze, podkreślające przepych aksamitów, satyny i jedwabi, subtelny połysk doskonałej skóry. Centralnym punktem pomieszczenia było masyw­ ne łoże z baldachimem. Jedwabna pościel, gruby ma­ terac i poduszki sprawiały, iż wyglądało niczym łoże dla cesarza. I jego kusicielki. Położył Amandę, odsuwając pojemnik z ciepłą wo­ dą nagrzewający pościel, i wsunął ją pod kołdrę. Nie mógł oderwać myśli ani wzroku od jej syreniej figury. Była dla niego piękna w każdym calu, zauważył to od razu, ale starał się o tym nie myśleć. Teraz mógł nakarmić swe zmysły do woli, mógł napawać się wi­ dokiem jej bujnych włosów rozrzuconych na podusz­ ce, zauważyć lekki rumieniec, jaki zostawiło na jej skórze ich miłosne zbliżenie, ślady posiadania, jakie jego palce i usta zostawiły na alabastrowej skórze. Je­ dwabne szale, które ją spowijały, były zbyt cienkie, by ukryć ten widok. Zakryć jej wspaniałe ciało. Nagle zdał sobie sprawę, że jest zbyt podniecony, by się ukoić. Położył jej ubranie na podłodze, pod­ niósł naczynie do ogrzewania łóżka i zaniósł je do kominka. Kiedy wrócił, Amanda poruszyła się, przeciągnęła i ponownie zapadła w drzemkę. Szal owinął się cia­ sno wokół jej bioder, lekko się rozchylił, drażniąc je­ go zmysły, kusząc, prowokując... Z zaciśniętą szczęką sięgnął po kołdrę. Amanda była niedoświadczona i prawdopodobnie wyczerpa­ na...

180

181

Rozdział 9

Nagle zauważył błysk czegoś niebieskiego na jej udach: podwiązki. Myślał przez całą minutę, potem odsunął kołdrę i osunął jeden z szali, wydobywając na światło ko­ minka jedną podwiązkę. Włożył palec pomiędzy nią a nagie ciało i upewnił się, że jest zbyt ciasna, by ją pozostawić. Jej skóra parzyła niczym płomień i Martin cofnął rękę. I w duchu przeklął. Powinien był wcześniej zdjąć jej pończochy, ale pozostawienie ich było zbyt kuszą­ ce. Zmysłowy, dekadencki szczegół. - Do diabła! - Potarł czoło, starając się zluzować napięcie. Jego umysł nadal odmawiał współpracy. Nie wiedział, jak zdjąć podwiązki, nie dotykając jej ponownie. Nie musiał myśleć ani zerkać w dół, by się zorientować, że dotykanie jej w jego obecnym stanie nie byłoby mądre. Nie mogła jednak spać z czymś tak ciasnym na ciele. Nie mógł narażać jej na niebez­ pieczeństwo. Ta myśl wystarczyła. Kontrolując zmysły tak, by mogły znieść tę tortu­ rę, sięgnął po jedwabną opaskę. Wstrzymując od­ dech, zsunął ją i zdjął przez kostkę. Zdjęcie luźnej pończochy okazało się wyzwaniem, jedwab szelesz­ czący o jej nagą skórę, gładką, miękką i ciepłą. Nie sposób było nie dotknąć, nie pogładzić, nie rozko­ szować się. Pończocha opadła. Upuścił ją i spojrzał na drugą nogę. Musiał odsunąć dwa szale, aby wydobyć na wierzch podwiązkę i jednocześnie odsłonił więcej, niż chciał zobaczyć. Usiłując się opamiętać, chwycił podwiązkę i ściągnął ją w dół. Zdjął pończochę przez kolano, dotykając dłonią wgłębienia pod nim, jej smukłej łydki, zsuwając jed-

nocześnie jedwabny materiał. Nagle kostka, którą podtrzymywał, drgnęła w jego dłoni. Smukła noga uniosła się zachęcająco, przykuwając uwagę. Spojrzał w górę... prosto w rozmarzone, błę­ kitne oczy. Oczy zamglone pożądaniem. Przeniósł wzrok na jej usta, na jej piersi; zauważył płytki oddech, mógł wyczuć oczekiwanie wznoszące się wokół nich niczym perfumy. Jego wzrok powę­ drował niżej ku szczupłej postaci spowitej w jedwab. Ku jej biodrom i udom, które nie tak dawno więziły słodko jego ciało. Nie mógł się oprzeć, by jego oczy nie powędrowały ku trójkątowi złocistych włosów le­ dwie okrytych szalem. Amanda poruszyła się. Martin nie mógł oddychać. Oszołomiony, chciał się wycofać...

182

183

* Obudził go trzask drewna w kominku. Leżała z biodrem przyciśniętym do jego lędźwi. Nagle przypomniał sobie, kim jest ta dziewczyna. Myśl ta owładnęła nim całkowicie. Wyłączyła go. Jego świat, jego punkt odniesienia w życiu, został zmieciony przez ostatnią noc, pozostawiając go bez żadnego drogowskazu. Przysunął się bliżej, dotknął dłonią jej włosów, po­ czuł ich miękkość, poczuł jej ramię na swej piersi. Była realna. Była tutaj i teraz. Czerpał zadowolenie ze źródła, do jakiego nigdy nie dotarła żadna kobieta. Pogładził jej włosy, poczuł na swym ciele jej pręż­ ne kształty. Uniósł rękę i położył się na plecy.

*

Mógł znowu myśleć, a mimo to, kiedy usiłował określić to, co się stało, co to oznaczało, dokąd ich prowadzi, nie przychodziło mu do głowy nic oprócz czystych emocji. W tej kwestii miał mało doświad­ czenia, wielu uczuć nie potrafił nazwać, rozpoznać. Jedno natomiast było tak wyraźne, że nie sposób było go przeoczyć. Posiadanie. Należała do niego. A co do reszty... Starał się rozpoznać nieznajome uczucia. Zrobił nieznaczny ruch i Amanda odwróciła się przodem do niego. Jej zaspane spojrzenie raptownie się rozjaśniło. Dojrzał, jak przez jej myśli przebiega­ ją wspomnienia, nic dziwnego, że wydawała się zszo­ kowana. - Będę musiał się z tobą ożenić - powiedział spo­ kojnie. To wydawało się dość oczywiste. Zapadła cisza. Nagle, całkowicie zdecydowanym tonem Amanda odrzekła: -Nie. Martin powtórzył to słowo w myślach, a potem na głos. -Nie? Amanda patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami; nie rozumiał jej zaskoczonego, niemal wy­ straszonego wyrazu twarzy. A potem jej wargi zaci­ snęły się, jak to już widział w ciągu tych minionych tygodni. - Nie - tym razem ton jej głosu był zdecydowanie stanowczy. - Co to, do diabła, znaczy „nie"?

Uniósł się na łokciu. Opanowało go napięcie, ale zupełnie innego rodzaju, był niebezpiecznie blisko paniki. Dotknął palcem jej nosa. - Koniec gierek. To - wskazał na nich - jest praw­ dziwe. - Dość - przymrużyła oczy. Po czym odwróciła się i wyślizgnęła z łóżka. Mar­ tin skoczył za nią, usiłując ją chwycić, ale zdołał zła­ pać jedynie zwoje jedwabnego materiału. - Amanda! Nie zwracała na niego najmniejszej uwagi. Panika mieszała się w nim z zakłopotaniem. Prze­ klął, odrzucił kołdrę i wstał z łóżka. Podszedł i stanął między nią a drzwiami. Amanda włożyła suknię i wiązała tasiemki. Nie zaproponował swojej pomo­ cy. Spytał przez zaciśnięte zęby: - Gdzie ty się wybierasz? Rzuciła mu spojrzenie i, jeśli poczuła się zakłopo­ tana, to potrafiła to dobrze ukryć. - Do domu. Martin przemilczał wiadomość, że właśnie jest w domu, tu gdzie było jej miejsce; to brzmiałoby zbyt apodyktycznie. Zbyt ekspresyjnie, jak na to, co do­ kładnie czuł. - Zanim wyjdziesz, mamy niecierpiącą zwłoki sprawę do omówienia. - Jaką? Sięgnęła po płaszcz. - Nasze małżeństwo. Zwinęła pończochy i podwiązki, i wepchnęła je do kieszeni płaszcza. - Nie weźmiemy ślubu z powodu tego, co wydarzy­ ło się w nocy. Martin znowu zwinął dłonie w pięści, bo aż go kor­ ciło, by wbić jej do głowy trochę rozumu.

184

185

- Nie, weźmiemy ślub z powodu wydarzeń, do ja­ kich doszło wczorajszej nocy - jego glos przeszedł niemal w krzyk. - Jesteś, do diabła, damą, z rodziny Cynsterów! I spędziłaś całą noc w moim domu. Zda­ ję sobie sprawę, że przez dziesięć lat nie było mnie w towarzystwie, ale niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. Oczywiście, że weźmiemy ślub! - Nie - Amanda włożyła pantofelki. -Nie? Spojrzała na niego. W jej oczach pojawił się bunt. - Wbij sobie do głowy, że nie weźmiemy ślubu z powodu jakichś konwenansów. - One nie mówią, że powinniśmy, tylko że musi­ my. - Ha! Nie powiesz nikomu. Ja nie powiem niko­ mu. Dlaczegóż więc towarzystwo, czy ktokolwiek in­ ny, miałby zawracać sobie tym głowę. Martin wyglądał wspaniale w świetle kominka. Amanda zdusiła to wrażenie i wykorzystała swą wściekłość jako tarczę obronną, kryjąc za nią emocje. - Dobranoc. Ruszyła szybko do drzwi. - Amanda! Czyżby naprawdę sądził, że się zatrzyma? Otwo­ rzyła drzwi i wyszła na zewnątrz, prosto w gęsty mrok. - Wracaj tu, do diabła! Musimy porozmawiać. - Nie na ten temat. Dostrzegła w półmroku balustradę. Galeria? Przy­ spieszyła kroku. - Nie wydostaniesz się, drzwi frontowe są za­ mknięte. Sądził, że ona w to uwierzy? Dotarła do galerii i z ulgą dojrzała wynurzające się z cienia schody. Mar­ tin przeklął, a Amanda usłyszała jego oddalające się

kroki. Nie chcąc zastanawiać się nad tym, co to może oznaczać, zacisnęła zęby i ruszyła w stronę wyjścia. Ciskając przekleństwa pod nosem, Martin wrócił do swego pokoju. Jeden Bóg wiedział, co zamierzała, ale nie mógł iść dalej bez ubrania. Odnalazł strój do polowania, wrócił na korytarz i podążył za Aman­ dą. Przeszedł przez galerię i udał się w stronę scho­ dów; na półpiętrze doleciał go odgłos przekleństw dziewczyny szamoczącej się z zamkami przy drzwiach frontowych. - Mówiłem ci, że się nie otwierają. - Nie bądź śmieszny! - Odwróciła się w jego stro­ nę. - To jest Park Lane, nie zaułki Bombaju. Żaden szanujący się kamerdyner nie pozwoliłby, żeby fron­ towe drzwi zarosły rdzą. - Nie mam kamerdynera, szanującego się czy też nie. - Nie możesz mieszkać tu przecież sam! - Aman­ da wlepiła w niego wzrok. - Mam człowieka. - Tylko jednego? - Wystarcza aż nadto. - Najwyraźniej nie - wskazała ręką na drzwi. Otworzyłam dolne zasuwy, ale ta chyba się zacięła wskazała na oporny zamek na wysokości głowy i zer­ knęła na Martina. - Otwórz go. Dexter wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby. Amanda była najwyraźniej czymś podminowana. Mu­ siał jakoś sobie z nią poradzić. Uniósł dłoń i uderzył nią z całej siły w zasuwę, pragnąc ukazać daremność tego wysiłku. Zasuwa drgnęła i przesunęła się ze zgrzytem - Proszę! - Amanda skinęła głową, chwyciła za klamkę i otworzyła drzwi. Martin próbował je zatrzasnąć, ale było za późno. Amanda wybiegła w głuchą noc.

186

187

Dogonił ją na ulicy i chwycił za łokieć. - Ani się waż! - Dziewczyna wyrwała rękę. Wspomnienia napłynęły niczym fala, sprawiły, że zapragnął ją zatrzymać i być przeklętym. Podnieść ją do góry, przerzucić przez ramię i zanieść z powrotem do łóżka. Zamknął oczy, zacisnął szczęki i zdusił w sobie ten impuls. Tymczasem Amanda wychodziła przez bramę. Dlaczego była taka wściekła? Chciał się z nią oże­ nić i powiedział to dość wyraźnie. Na szczęście dom nie był daleko, kilka przecznic stąd. Starała się skoncentrować na swym celu, wła­ snej sypialni i własnym łóżku. Nie jego! Tego gamonia! Mruczała pod nosem przekleństwa, wiedząc, że nie może skupić się na pozostałych emocjach, nie kiedy on depcze jej po piętach. Musiała być już dru­ ga lub trzecia w nocy; Londyn pogrążony był we śnie. Niech ją diabli, jeśli miałaby dyskutować dłużej kwestie ich domniemanego małżeństwa. Przynaj­ mniej dopóki nie zdąży rozważyć, przypomnieć sobie wszystkiego, co się wydarzyło, czego wysłuchała, i ustalić, jaką drogę na przyszłość wybrać. Ustalić, jaką taktykę podjąć, aby uprościć kwestię, którą on właśnie doskonale skomplikował. Martin dogonił ją; poczuła twardość jego spojrzenia. - Pozwól, niech się upewnię, czy zrozumiałem wszystko właściwie. - W jego tonie brzmiała wielka powściągliwość. - Zarzuciłaś na mnie sidła od pierw­ szej nocy, kiedy się spotkaliśmy. Od początku miałaś jeden cel: odnaleźć drogę do mojego łóżka. Teraz ci się to udało i co? Uciekasz w panice? Doszli do rogu Upper Brooke. Amanda zatrzyma­ ła się, stanęła naprzeciw niego i spojrzała mu prosto w oczy. 188

- Nigdy nie miałam zamiaru wrabiać cię w mał­ żeństwo. - Skoro nie małżeństwo, to co? Czego ode mnie chcesz? Amanda z bijącym sercem powiedziała: - Kiedy uda mi się to uzyskać, obiecuję, że się dowiesz. Wymknęła się pod jego ramieniem i zniknęła za rogiem. *

- Nie mogę uwierzyć, że w końcu... - Amelia ge­ stykulowała szeroko, siedząc na brzegu łóżka Aman­ dy. - Czy to była rzeczywiście taka cudowna chwila? - Tak - Amanda zakołysała się na obcasach i za­ częła przemierzać pokój. - Przynajmniej tak mi się zdawało. Kto wie, co on sobie pomyślał. I czy w ogó­ le pomyślał. - Myślałam, że jesteś pewna, iż on czuje w ten sam sposób, co ty. - Byłam pewna. - Teraz już nie była tego pew­ na aż tak. Nie mogła przypomnieć sobie, dlaczego leżąc w jedwabnej pościeli w jego łóżku, pogrążo­ na w oceanie namiętności, sądziła, iż złapała swego lwa w pułapkę dokładnie w taki sposób, w jaki pra­ gnęła: nie przez konwenanse, ale więzy prawdzi­ wych uczuć. - Jakkolwiek jest, tak czy inaczej, nie ucieknie. To pierwsze rozdanie, ale nie dotarliśmy jeszcze do koń­ ca gry. *

Liścik nie był niespodzianką. Kiedy Amanda ze­ szła na obiad, ich kamerdyner, Colthrope, odchrząk189

nął i dyskretnie podał jej złożony kawałek papieru. Przyjęła go, kiwnąwszy głową, i udała się do salonu, by wziąć udział w rodzinnym obiedzie, a potem pójść na dwa bale oraz raut. Nadwerężając silną wolę do granic wytrzymałości, nie wyjęła liściku do momentu, aż wróciła do sypial­ ni, już nad ranem. Po przebraniu się w koszulę nocną i uczesaniu włosów zwolniła pokojówkę i wyjmując liścik usado­ wiła się na fotelu przed kominkiem. Tak, jak się spodziewała było to zaproszenie na poranną przejażdżkę. Przyglądała się prostemu, zdecydowanemu charakterowi pisma, z rzadka roz­ rzuconym słowom, które stanowiły, ni mniej ni wię­ cej, tylko proste polecenie. Po chwili zawieszenia wzroku w przestrzeni spojrzała na ogień i jednym ru­ chem rzuciła w niego papier. Patrzyła jak płomienie buchają i obracają zapro­ szenie w kupkę popiołu, a następnie udała się do łóżka. *

Zegar na wieży w City wybił piątą, Martin czekał na rogu ulicy, na niespokojnym wierzchowcu, a obok stała osiodłana klacz. Amanda przyglądała mu się z opuszczonego dzie­ cinnego pokoju. Poranek był szary, chłodny; słońce jeszcze nie wstało. Patrzyła, jak Martin czeka w świe­ tle budzącego się poranka. Patrzyła, jak zawraca konie i odjeżdża. A potem zeszła na dół i udała się do łóżka.

190

*

Miała zamiar być bez serca. Nie mogła się poddać, nie mogła spotkać się z nim ponownie w ciemno­ ściach. Nie mogła powrócić do jego kryjówki, a tym bardziej do świata, w którym przebywał. Jeśli naprawdę jej pragnął... Jeśli tak było, jeśli czuł do niej chociaż połowę te­ go, co ona czuła do niego, powinien pójść jej śladem. Do jej świata, świata, od którego się odwrócił. Jeśli tak było... - Jesteś gotowa? Amanda przywołała na twarz pogodny uśmiech. Amelia stała w drzwiach. - Tak - odłożyła szczotkę, którą trzymała w ręku od niezliczonych minut; chwyciła parasol. - Przyszedł już Reggie? - Właśnie przybył. *

Martin zatrzasnął frontowe drzwi. Przystanął na ganku i spojrzał na park. Aleją ciągnęły powozy, towarzystwo przechadzało się po trawnikach, suknie dam wyglądały niczym bukiety kwiatów, kontrastu­ jąc z bardziej stonowanym ubiorem panów. Popołudniowe przechadzki po parku najwyraźniej nadal były obowiązkowe i w dobrym tonie. Przynaj­ mniej dla kobiet. A jedną z nich pragnął właśnie zobaczyć. Zszedł ze schodów i podążył w kierunku bramy, a potem przez Park Lane. Wszedł do parku przez boczną bramę, udając się w miejsce zacienione przez drzewa. Czuł, że Amanda będzie gdzieś tu, śmiejąc się, rozmawiając z ludźmi. 191

Pragnął ją zobaczyć. Tylko tyle. Nie chciał docie­ kać, z jakich powodów. Absurdalne, że mężczyzna z jego doświadczeniem nie potrafił zaakceptować jej odejścia, nie mógł lekceważąco potraktować tego ja­ ko epizodu, otrząsnąć się i ruszyć dalej. Nie potrafił tego zrobić, pomimo jej zdecydowanego „nie"; nie mógł zapomnieć i odejść. Było tak dokładnie z tego powodu, że nie mógł zapomnieć o tym, gdzie jest. Nie mógł zapomnieć poczucia spełnienia, które dzielili, nie mógł wyma­ zać zmysłowego wspomnienia, nawet jeśli fakty, któ­ re pamiętał, były spowite mgłą. Nie rozumiał, jak się to stało, w jaki sposób sprawy wymknęły mu się z rąk. Nie rozumiał, co się dokładnie stało, i z pew­ nością nie rozumiał, dlaczego tak raptownie się skończyło. Dlaczego uciekła. Ale tak się stało; jej dalsze zachowanie potwier­ dzało tę decyzję. Nie chciała go już więcej widzieć. Dobrze. Zacisnął szczęki i zaczął przechadzać się po trawie, okrążając modne towarzystwo. Własne słowa odbijały się przedrzeźniającym echem w gło­ wie. Odgonił je. Nic nie było tak, jak być powinno. Czuł się, jakby właśnie znalazł coś niezwykle cennego, jakby dopie­ ro odkrył, że taka rzecz istnieje, a ona to zabrała, szansę i siebie. Zgrzytając zębami, zatrzymał się pod drzewem i czekał, aż ochłonie, przynajmniej na tyle, by iść da­ lej. Jego plan był prosty. Jeśli ją spotka, poobserwu­ je na tyle długo, by utwierdzić się w przekonaniu, że jest szczęśliwa i zadowolona i czuje ulgę, iż z nim skończyła - wówczas zaakceptuje to odrzucenie. Nie będzie innego wyjścia. Jeśli źle ją ocenił, jeśli da radę przekonać samego siebie, że angażowała się

w niebezpieczne związki dla czystej przyjemności, ta akceptacja przyjdzie mu dużo łatwiej. Wyszedł spod drzew i kontynuował poszukiwania. Właściwy karnawał właśnie miał się rozpocząć: tłum był spory, lecz nie tak gęsty, by nie mógł dostrzec w nim Amandy. Dzień był pogodny, lekki wiaterek tańczył, rozwiewając wstążki i loki. I nagle ją zobaczył. Spacerowała z inną dziewczyną, która musiała być jej siostrą bliźniaczką. Wydawały się zbyt podobne, by mogło być inaczej, ale nie były identyczne. Towa­ rzyszył im Reggie Carmarthen; Amanda trzymała w dłoni parasolkę, skrywając twarz w jej cieniu, i szła pośrodku trójki. Martin schował się za pobliskie drzewo i obserwo­ wał. Siostra rozmawiała swobodnie z Carmarthenem, śmiała się i gestykulowała. Za każdym razem, kiedy zwracali się do Amandy, ta uśmiechała się i przytakiwała, urocza, jeszcze piękniejsza od siostry. Dorzucała słówko lub dwa i milkła. Kiedy pozostała dwójka kontynuowała konwersację, ona spoglądała w ziemię. Pogodny wyraz z jej twarzy znikał; stawała się za­ myślona, opanowana; szła w milczeniu do momentu, aż ponownie się do niej zwrócono. Martin dostrzegł trzy takie przemiany, kiedy sio­ stra Amandy, najwyraźniej zaniepokojona, podała jej dłoń. Złotowłose głowy zbliżyły się; Reggie przy­ takiwał, jego uwaga skupiona była na Amandzie. Starali się ją pocieszyć. Nagle Reggie wskazał na jakąś grupkę przed nimi. Amanda spojrzała i potrząsnęła głową. Rozgorzała dyskusja i Amanda wskazała na pustą ławkę ustawio­ ną pod drzewem. Jej towarzysze nie chcieli się zgo­ dzić, ale ona była nieubłagana; pomachała na nich,

192

193

by dołączyli do napotkanej grupy, a sama siadła na ławce. Schowała się za parasolem - nie przed słońcem, lecz przed spojrzeniami ciekawskich. Starała się wykorzy­ stać chwile spokoju; ostatniej rzeczy, jakiej chciała, by­ ło spotkanie z kimś, a zwłaszcza z Percivalem Lyttonem-Smythem, którego spostrzegła wcześniej. Potrzebowała spokoju, by pomyśleć; karnawał nie przysparzał jej zbyt wielu takich okazji. Miała coraz mniej czasu dla siebie, zbyt mało, by skupić się na co­ raz bardziej dręczących ją myślach. Co, jeśli się myliła? Co, jeśli on nie był wystarcza­ jąco zainteresowany, by za nią podążać? Co, jeśli nie poczuł tej chwili tak jak ona, nie zauważył, co ozna­ cza? Co, jeśli...? Pytań było nieskończenie wiele i na żadne nie by­ ło odpowiedzi; zdeterminowana skupiła się na tym, co czuła, że wie. I na tym, co podpowiadały jej zmy­ sły i instynkt. Był odpowiednim mężczyzną dla niej. Była tego całkowicie pewna po wszystkich latach szukania; czuła to w sercu, w duszy. A ona była odpowiednią kobietą dla niego. Myśl o innej kobiecie w jego życiu wydawała się jej absurdalna; będzie nią rządził, jak przystało na tyrana, którym był, a mimo to... Odrzuciła oświadczyny, wynikające jedynie z kon­ wenansów; kiedy powiedział, że będzie musiał ją po­ ślubić, była oburzona. Nie chciała wierzyć własnym uszom. Ale uwierzyła. A mimo to nie wiedziała, nie mogła powiedzieć, czy czuł do niej coś więcej, czy, jak jej kuzyni, wykorzystywał normy społecz­ ne, by ukryć swe prawdziwe motywy. Lub też, czy fakt, że czuje do niej coś więcej, jeszcze nie zaświ­ tał mu w głowie? Któż wie, co dzieje się w mózgu mężczyzny.

Tajemnica ta w tym przypadku nie mogła pozostać nierozwikłana. Musiała się dowiedzieć, co on na­ prawdę czuje. Jaki więc ma być następny ruch w tej grze? Zakła­ dając, że nadal w nią grają, a on nie zrezygnował i nie zapomniał o niej. Myśl ta zakłóciła jej spokój, ale szybko ją od siebie odegnała. Przypomniała sobie, że lwy nie zachowują się w taki sposób. Są zaborcze i zwykle dość obsesyj­ ne na tym punkcie. Biorąc to pod uwagę, nie mogła powrócić do jego świata. Gdyby tak się stało, byłaby zdana na jego ła­ skę bądź niełaskę. On zacząłby ustalać zasady. Da­ wanie mu takiej przewagi było absolutnie wykluczo­ ne; kto wie, jak by to wykorzystał? W jej umyśle po­ wstawały niezliczone możliwości, ale wszystkie pro­ wadziły do ich małżeństwa zawartego pod naciskiem norm społecznych. A tego nigdy nie chciała. Ich gra będzie musiała się toczyć, tak jak zakłada­ ła, tutaj, w towarzystwie. Problem tylko, jak wyku­ rzyć go z jego kryjówki. Minęły cztery dni, od kiedy wyszła z jego domu; po pierwszym liściku nie dostała żadnego więcej. Po wysłuchaniu historii Martina bezpośrednio od niego zrozumiała, że jego antypatia do socjety może być głęboko zakorzeniona; zaakceptowała fakt, że być może Martin nie przekroczy tak łatwo murów, które sam wokół siebie zbudował. Ale jeśli ona do niego nie przyjdzie, on będzie mu­ siał przyjść do niej. Czy mogła coś wykorzystać, by go ponaglić? Układała szalone plany i odrzucała je. Starała się zignorować nadciągające uczucie przygnębienia; czekanie, gdy się ma jedynie nadzieję na pociesze­ nie, nie było w jej stylu.

194

195

Długie, chłodne palce dotknęły jej szyi, musnęły wrażliwe miejsce u jej nasady. Amanda zamarła. - Nie. Zostań na miejscu. Jego głos; przycisnął mocniej dłoń, przesunął po jej skórze i odsunął rękę. Amanda starała się trzy­ mać parasolkę prosto i zdając sobie sprawę, że zasła­ nia ich oboje, odwróciła głowę i spojrzała w górę. Ich ! oczy spotkały się. Wyraz twarzy Martina był nieporuszony; nic niemówiący. O wiele więcej można było wyczytać z jego wzroku. Gdzie byłaś? Czemu mnie unikasz? Amanda dostrzegała te pytania, te i inne tłoczące się w jego głowie; żadnego jednak nie wypowiedział głośno, a ona nie zrobiła nic, by na nie odpowiedzieć. Patrzyła na niego po prostu, obserwowała, ocenia­ ła sytuację. Kiedy pochylił się wolno ku niej, nie pomyślała, by uciec; nie mogłaby tego uczynić. Spojrzała na jego usta i zamknęła oczy. Pocałunek był delikatny, a potem jego wargi stward­ niały; pieszczota stała się mocniejsza, zdecydowana. Kiedy uniósł głowę, Amanda poczuła, że wszystko wokół wiruje. Zamrugała i wysyczała: - Nie możesz całować mnie w parku. - Właśnie to zrobiłem. - Pochylił się ku niej. Nikt nie widział. Amanda rozejrzała się, upewniając, czy trzyma pa­ rasol we właściwej pozycji, i jej panika zniknęła. - Dlaczego nie rozmawiasz z siostrą i Carmarthenem? Ton jego głosu był zrównoważony, ale nie potrafi­ ła teraz już niczego wyczytać z jego oczu. Zamacha­ ła ręką i spojrzała w dal. 196

- Nie czuję się zbyt dobrze. Nastała cisza; Amanda spojrzała mu w oczy i domy­ śliła się dokładnie, o co mu chodzi. Zarumieniła się. - Nie o to chodzi. Nie jestem... niedysponowana odwróciła wzrok i uniosła brodę. - Tylko nieco zmę­ czona. Martin sądził, że nie czuje się dobrze w sensie, w jakim kobiety czują się raz na miesiąc. Ale tak nie było. Co oznaczało, że istnieje możliwość... możli­ wość, która wcześniej nie przyszła jej do głowy, i któ­ ra spowodowała, że oczy jej rozszerzyły się, a myśli zaczęły wirować. - Musimy porozmawiać - rzekł zdecydowanym szeptem - ale nie teraz, nie tutaj. - Z pewnością nie teraz i nie tutaj. Przyglądał się jej bacznie; studiował jej twarz, po czym rzekł: - Spotkajmy się jutro o piątej rano na końcu two­ jej ulicy, jak przedtem. Zawahała się. - A jeśli nie przyjdę? - Jeśli nie przyjdziesz, wtedy ja się zjawię, stukając u drzwi twojego ojca. Dobiegły ich głosy; Martin spojrzał w górę, Aman­ da wyjrzała spod parasolki. Nadchodzili Reggie i Amelia. Kiedy się odwróciła, jego już nie było. Wstała i zaczęła przyglądać się okolicy, ale on roz­ płynął się jak we mgle. Amelia i Reggie byli już blisko. Odwróciła się, by ich przywitać. I zastanowiła się, czyje to było zwycięstwo: jego czy jej.

197

Rozdział 10 Niczyje, stwierdziła, wyślizgując się z domu o pią­ tej rano. Prawda, wszedł do towarzystwa, by ją od­ szukać, co dodało jej niebywałej otuchy. Ale nawet tam nadal trzymał się w cieniu; roztropnie byłoby wyjść mu naprzeciw. Czekał na rogu, trzymając wodze w dłoni. Usłyszał kroki i podniósł głowę; popatrzył na Amandę i przy­ sunął się do boku klaczy. Dziewczyna podeszła do niego, uśmiechając się: - Dzień dobry. Pochwycił ją w talii i posadził na siodle. Zanim zdążyła wsunąć stopy w strzemiona, on już siedział na swoim koniu. Amanda zawróciła klacz i udali się w stronę parku. Kiedy się tam znaleźli, puścili konie lekkim galo­ pem; Martin spostrzegł niekłamaną przyjemność rozświetlającą twarz Amandy. Przemilczał słowa, które paliły go w język, i skierował się w stronę toru. Ścigali się jak zwykle, jak zwykle uczucie oszołomie­ nia i radości zawładnęło chwilą, pragnienie prędko­ ści, zanurzenia się w nieokiełznanym żywiole. Zwolnili przy końcu toru, by złapać dech. Aman­ da puściła klacz stępa, kierując się w zarośniętą część parku, gdzie niegdyś wiedli rozmowę. Martin zauwa­ ży! ten pojednawczy gest; nie wyobrażał sobie, by to oznaczało, iż Amanda ma zamiar posłuchać głosu rozsądku. Podążył za klaczą i skierował myśli na ar­ gumenty, jakie przygotował. Amanda ściągnęła wodze. Martin podchwycił jej wzrok.

- Musimy się pobrać. - Dlaczego? - Ponieważ pozostajemy w intymnych stosunkach. Ponieważ jesteś arystokratką z dobrego domu, w którym takich spraw nie traktuje się jak laissez-faire. Ponieważ ja pochodzę ze starego szlacheckiego domu i uważam tak samo. Ponieważ domaga się te­ go społeczeństwo. Potrzebujesz jeszcze jakichś po­ wodów? - Tak - spojrzała mu prosto w oczy. Było to całkowicie niepodważalne „tak". Na jej twarzy pojawił się wyraz zdeterminowania. Martin rozpoznawał jego objawy, ale nie wiedział, jaka była ich przyczyna. Pochylił się ku niej. Otworzył usta... Uciszyła go ruchem głowy. - Tylko ty i ja wiemy, w jak zażyłych stosunkach je­ steśmy. Nie ma powodu, byś sądził, że mnie krzyw­ dzisz. Uczestniczyłam w tym z własnej woli, gdybyś zapomniał. Martin nie potrafił przypomnieć sobie na tyle du­ żo, by być tego pewnym. - Może i tak jest, ale w naszych kręgach... Amanda roześmiała się i ponagliła klacz. - Porzuciłeś te kręgi, więc nie możesz twierdzić, że ich zasady coś dla ciebie teraz znaczą. Martin wycedził przez zaciśnięte żeby: - Niezależnie od mojej postawy, ty nie porzuciłaś tych kręgów i ich zasady są dla ciebie istotne. Twoje życie, życie, jakie powinnaś mieć, w dużej mierze za­ leży od tego, co dyktuje społeczeństwo. Niezależnie od wszystkiego innego, nie pozwolę po raz kolejny postawić się w sytuacji dżentelmena, który nie postę­ puje właściwie. - Ach, stary skandal. Nie pomyślałam o tym.

198

199

- Są pewne podobieństwa. - Załóżmy, że nie byłeś w tym wypadku do końca odpowiedzialny, ale teraz zapewniam cię, iż nie mam najmniejszego zamiaru odbierać sobie życia. Amanda chciała w ten sposób oświadczyć, iż nie jest również w ciąży; ale tego nie wiedziała. - Zamiast tracić czas na bezowocne gdybania... czy mogę coś zaproponować? Martin przytaknął. - Moja postawa jest prosta: nie wyjdę za mąż, za cie­ bie ani kogokolwiek innego, jedynie przez wzgląd na społeczeństwo, które - gdyby się o wszystkim do­ wiedziało - uznałoby nasz ślub za karę za nasze grze­ chy. Nie sądzę, by konwenanse były właściwym funda­ mentem małżeństwa. Zwłaszcza mojego małżeństwa. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Czy to jasne? Martin zastanawiał się, co dziewczyna chce mu przez to powiedzieć. To, co mówiła, było prawdą, którą akceptował, ale czy to wszystko? To, że Amanda przy swoich dwudziestu trzech la­ tach, nieposkromionej naturze i żądzy odważnych przygód nie godziła się, by jej życiem coś rządziło, było oczywiste. To, że źle zareaguje na jego propozy­ cję zawarcia małżeństwa ze względu na normy, było logiczną konsekwencją. - Całkowicie - przytaknął. Amanda zamrugała i po krótkiej przerwie zapytała: - Zgadzasz się więc, że nie musimy się pobrać, by zaspokoić społeczne oczekiwania? Zmusił się, by przytaknąć ponownie. - Dobrze - rysy jej twarzy złagodniały. Martin przyglądał się spod przymrużonych powiek złocistym lokom mieniącym się w coraz mocniejszym słońcu, szczupłej figurze. Rozważał następne podej­ ście do ataku.

Pod koniec alei, w miejscu, gdzie łączyła się z trawnikiem, nieopodal bramy, wymruczał: - Dziś wieczór lady Chalcombe wydaje prywatne przyjęcie. To w Chelsea, nad rzeką. Może mogliby­ śmy się tam spotkać? Amanda potrząsnęła głową: - Nie, obawiam się, że nie. - Jej ton był stanowczy, ale słychać było w nim żal. - Jest środek karnawału, dziś jest bal u księżnej Richmond. Potem mam już zapełnione wieczory. Zawsze wiedziałam, że począ­ tek karnawału położy kres mniej formalnym zobo­ wiązaniom. Co chciała mu powiedzieć? Skrzywił się i zerknął na jej profil. I dojrzał na jej twarzy konsternację. - Och, mój Boże, już pojawili się inni. Lepiej się rozdzielmy. Czy tam to jest twój stajenny? - Wskaza­ ła na postać czekającą przy bramie. -Tak. - Zostawię mu klacz. Do widzenia. Szarpnęła wodze i ruszyła kłusem. Martin z niedowierzaniem patrzył, jak panna Cynster się oddala. Uśmiech, pogodne pożegnanie i tyle? Najwyraźniej.

200

201

*

- Dziękuję panie Lytton-Smythe. Teraz, jeśli ze­ chce mi pan wybaczyć, muszę ruszyć dalej. - Ale moja droga panno Cynster - Percival nadal trzymał ją za ramię, pomimo iż usiłowała je wyrwać. - Oczywiście, że musisz. Będę zachwycony, mogąc ci towarzyszyć. - Nie! - Amanda szukała drogi ucieczki i porato­ wała się starym sposobem. - Muszę odwiedzić... po­ kój toaletowy.

- Ach - zrezygnowany Percival puścił ją, ale zaraz potem uśmiechnął się promiennie. - Ale nie może­ my pozwolić, abyś sama przemierzała pokoje księż­ nej. Poczekam na twój powrót. - Jak sobie życzysz - Amanda powstrzymała się, by nie przewrócić oczami. Uciekła, zastanawiając się, czy Percivalowi przy­ szło do głowy, że jest na coś chora: był tak uciążliwy, że zawsze wymawiała się w ten sposób w jego towa­ rzystwie. Ale on najwyraźniej nie był w stanie zrozu­ mieć jej aluzji. Kierowała się ku frontowemu foyer; teraz prze­ szła do mniejszego salonu. Tańczyła z Percivalem jedynie w poczucia obowiązku. Nie lubiła tego, sta­ wał się coraz bardziej irytujący. Nie żeby trzymał ją zbyt blisko lub, co nie daj Boże, pozwalał sobie na zbyt śmiały dotyk. Po prostu uwielbiała taniec, a Percival był z całą pewnością złym partnerem. Ca­ ły czas czuła się tak, jakby miała zaraz wyrwać mu ramię. Wymieniła pozdrowienia z różnymi gośćmi, tu i ówdzie zatrzymując się na chwilę pogawędki, i stop­ niowo przesuwała się do rogu pomieszczenia, gdzie rząd doniczkowych palm odgradzał zaciszne miejsce między resztą pokoju a parą wysokich okien. Idealne miejsce na rozmyślania. Wsunąwszy się za liście palm, westchnęła w duchu. Było więcej mężczyzn, którzy mieli ją na oku. Po­ wszechnie wiedziano, że zarówno Amanda, jak i Amelia były posażnymi pannami. Oraz że obie mia­ ły po dwadzieścia trzy lata. Doskonały wiek na wyda­ nie. Niektórzy dżentelmeni uważali, że będą już nie­ co zdesperowane. Powiedzmy, że mieli rację, ale reakcja dziewcząt na tę desperację nie była taka, jakiej oczekiwali.

Wyjrzała przez liście palmy. Amelia tańczyła wal­ ca z lordem Endicottem. Jej siostra realizowała wła­ sny plan; miała zamiar zasadzić się na każdego od­ powiedniego dżentelmena z towarzystwa. Życząc jej w duchu szczęścia, Amanda skupiła się na własnych planach. Czy Martin przyjdzie jej szukać nawet w takim miejscu, jak to? Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?... Stalowe ramię objęło ją w talii, a druga dłoń spo­ częła na jej ustach. W ułamku sekundy ktoś odcią­ gnął ją w tył, za koronkową firankę, na taras. Wie­ działa, komu to zawdzięcza. Amanda widziała go już we fraku, ale w salonie, nie na oświetlonym blaskiem księżyca tarasie. Czerń i biel oblane srebrzystą poświatą stanowiły kontrast dla ostrych rysów twarzy. Amanda przyjrzała się mu, a potem przywołała go gestem dłoni. - Chodź, zatańcz ze mną. W ułamku sekundy Martin chwycił ją w ramio­ na i zaczął powoli obracać się w rytm muzyki dobie­ gającej przez okno z wnętrza salonu. Przywarła do niego, pozwoliła, by uniósł ją w tań­ cu, oddała się jego sile. Oparła skroń o jego ramię i przymknęła oczy. - Nie spodziewałam się ciebie tutaj dziś wieczór wymruczała te słowa, kiedy dotarli do końca tarasu, a muzyka ucichła. -Nie? - Miałam nadzieję, że pojawisz się któregoś wie­ czoru, ale nie sądziłam, że dzisiaj, tutaj. Martin popatrzył w jej oczy i dostrzegł w nich zwy­ kłą szczerość. Czy ona naprawdę nie miała pojęcia, jaki wywierała na niego wpływ? Trzymając ją w ra­ mionach, wiedział ponad wszystko, że nie może po­ zwolić jej odejść.

202

203

Nie był przygotowany, by wejść do sali balowej i zabrać ją stamtąd, ale zobaczył Amandę przez okno. Przywołał ją w myślach i niemal nie mógł uwierzyć w swoje szczęście, kiedy go posłuchała. Przyglądała się jego twarzy. - Powiedz mi, czy nasza gospodyni wie, że tu je­ steś? - Nie - uśmiechnął się i schylił głowę. - Nikt nie wie, że tu jestem, oprócz ciebie. Jego wargi dotknęły jej ust; Amanda mocno się przytuliła. Wiedziała, dlaczego się tu znalazł, dlaczego jest tak blisko niej, tak blisko blasku świateł, którymi gar­ dził. Pragnął jej, chciał jej, pożądał i pragnął, aby ona pragnęła jego. Zaczęła odwzajemniać jego namiętne pocałunki. Szybko stały się one zachłanne. Oboje pragnęli cze­ goś więcej, o wiele więcej. Martin uniósł głowę, spojrzał jej w oczy, a następ­ nie pocałował ponownie i rzekł: - Chodź ze mną; chcę ci coś pokazać. Objął ją ramieniem. Po schodach wchodziło się na kolejny taras cią­ gnący się wzdłuż pokoi nieudostępnianych gościom. Taras wychodził za narożnik posiadłości i schodził w dół do ogrodu zimowego. Tutaj znajdowali się da­ leko od tłumu. Martin otworzył drzwi do ogrodu zimowego i Amanda weszła do chłodnego, zacisznego pomiesz­ czenia. Księżyc oświetlał ścieżkę wijącą się przez długie pomieszczenie, łączącą niewielką fontannę tuż przy wejściu z alkową na drugim końcu. Znajdo­ wało się tu okno wychodzące na ogród i stała żeliw­ na ławka, wymoszczona poduszkami, z której rozta­ czał się na niego widok.

Zieleń błyszczała łagodnie w świetle księżyca, pal­ my i paprocie stanowiły ciemne tło dla niezliczonych cudów przyrody. Martin zamknął drzwi. - Orchidee. - Amanda pochyliła się, by powąchać kwiaty. Westchnęła z przyjemnością. - Czyż to nie cudowny widok? Wyprostowała się i spojrzała za siebie. - Tak - przybliżył twarz i ucałował obnażony kark. Amanda zadrżała, poczuła tę pieszczotę aż do wnętrza. - Chodź. Pozwoliła się poprowadzić do alkowy na drugim końcu pomieszczenia. Powietrze było ciężkie od zapachu orchidei, cie­ płe, lekko wilgotne; Amanda zadrżała, lecz nie od chłodu. Zatrzymali się przy ławeczce. - Co chciałeś mi pokazać? Uniosła ręce i oplotła nimi jego szyję. Poczuła się drobna, bezbronna w jego uścisku. Spojrzał w jej oczy, schylił głowę i rzekł: - Tylko to. Pocałunek był niczym płonąca żagiew, Amanda poczuła, jak staje w płomieniach. Żar rozlał się w jej żyłach, pod skórą, zalał jej łono i rozpalił pożar. Martin był równie bezbronny wobec tego ognia wspólnego pragnienia. Z pewnością wspólnego. Ich usta połączyły się w preludium do miłosnego aktu, na którym nie­ ubłaganie były skupione ich zmysły. Amanda przy­ warła do Martina, zatapiając palce jednej dłoni w jego włosy, zaś palce drugiej wczepiając w ramio­ na; przywarła do niego ze wszystkich sił. Martin przytulił ją jeszcze mocniej, zmiażdżył niemal, z ca­ łym rozmysłem, prowokacyjnie pobudzając jej po­ żądanie.

204

205

Zdjęła dłoń z jego barku, przesunęła palcami w dół torsu i niżej... Martin złapał jej nadgarstek, potrząsnął nim. Przerwał pocałunek. -Nie. Jej oczy napotkały w niemym zdziwieniu jego wzrok. - Jeszcze nie. - Co zatem? - zapytała. - Dzisiaj -jego głos był niski, szorstki; oddech pie­ ścił loczki nad jej uchem. - Dzisiaj zrobimy to powoli. Stanął za nią. Uniósł ręce i zamknął je na jej pier­ siach; głowa Amandy opadła do tyłu na jego barki. Starała się przypomnieć sobie ich wcześniejszą po­ dróż - była dość długa. - Jakże to? - Nie myśl. Po prostu czuj. To polecenie jedynie wyostrzyło myśli, ale ku jej uciesze nie zakłóciło zmysłów. Być może zaczynała się przyzwyczajać do nabożnej czci, z jaką pieścił jej pier­ si, prawdziwej przyjemności czerpanej ze świadomo­ ści, że on jest zaabsorbowany, skupiony... na czym? Na uwiedzeniu jej, to była chyba najwłaściwsza odpowiedź. Góra jej sukni zsunęła się aż do pasa, a zaraz potem opadła koszula. Materiał zwisał wokół jej bioder, a on nadal pieścił ją palcami, każdym ru­ chem wywołując po skórą prawdziwy pożar. Miał zamiar kolejny raz ją uwieść, czy może to był pierwszy raz? Tajemnicą było, kto kogo uwiódł w trakcie ich poprzedniego spotkania Dlaczego był tutaj, pragnąc powtórzyć ten akt? Co się zmieniło? Jej myśli leniwie krążyły wokół tej kwestii, zatrzy­ mały się przy wybuchu nagłej przyjemności, kiedy Martin wyszeptał:

- Czekaj. Kilka sekund później wrócił, niosąc trzy wspaniałe kwiaty. Łodyżkę jednego z nich włożył za jedno, a drugą za drugie jej ucho. Aromat natychmiast ją obezwładnił; wciągnęła go głęboko do płuc. Ostatnią orchideę umieścił w zwojach jej sukni, tuż pod pęp­ kiem. Usiadł na ławce. Przytrzymała się jego ramion, a on ponownie odnalazł jej piersi. Amanda westchnęła, pochyliła się; jego dotyk był inny, jeszcze bardziej żarliwy, jeszcze bardziej pełen uwielbienia. Stała między jego rozłożonymi udami. Chwyciła głowę Martina, zachęcając go do dalszej uczty. Poddała się jego narastającemu nienasyceniu i przez to sama przeżywała rozkosz. Martin przesunął dłonie po jej plecach, pieszcząc długie, smukłe mięśnie wzdłuż kręgosłupa. Jedną rę­ ką ściągnął na dół suknię i koszulę, przesuwając je za pośladki; drugą wyjął białą orchideę ze zwoju ma­ teriału na jej brzuchu i suknia opadła na ziemię z ci­ chym szelestem. Amanda stała przed nim opierając dłonie o jego barki i patrzyła, jak Martin wkłada łodygę orchidei przez miękkie włoski na wzgórku wieńczącym jej uda. Odsunął się, przyglądając się ze spokojem dzie­ łu, które stworzył. Czuł narastające w niej napięcie. Zaczął całować jej brzuch, schodząc coraz niżej, aż do pępka. Smakując go językiem, poczuł aromat orchi­ dei połączony z jeszcze bardziej podniecającą wonią. Uniósł ją i umieścił na ławce, oparł jej plecy o po­ duszkę i odsunął się, wkładając dłonie pod jej uda, unosząc je i rozchylając, kładąc jej nogi na oparciach po obu stronach ławki. Leżała tak, rozłożona przed nim niczym sekret z jego najdzikszych snów.

206

207

Jej skóra błyszczała perliście w świetle księżyca oczy były przymglone, wargi lekko napuchnięte, roz­ chylone. Drżała, nabrała powietrza i zerknęła na jego twarz. Pragnął wiedzieć, co tam zobaczyła; każdy jego mięsień był twardy niczym głaz. Każdy instynkt niena­ sycony głodem pożądania. Pożądanie było tak silne, iż niemal omdlewające. Teraz pozostały mu już jedynie instynkty. Miał zamiar doprowadzić ją do takiego sta­ nu, w jakim teraz leżała: szczęścia, poddania się. Nie potrzeba było logicznych wskazówek, by jego ręce powędrowały ku piersiom. Pod jej jedwabną skórą raz jeszcze zapalił się płomień; rękoma chwy­ tała powietrze, przycisnęła do siebie jego głowę. Sprawianie jej przyjemności było rozkoszą, która go wypełniała. Wiedziony tą determinacją, podążył w stronę nagrody. Amanda zapragnęła pomyśleć, chciała uciec, choćby na krótką chwilę, od tych uczuć. Leżała naga, nie licząc pończoch, podwiązek i orchidei, czując się zarówno bezbronną, jak i silną. Bezbronną, będąc tak intymnie przed nim otwartą, i silną, ponieważ wi­ działa, jak to na niego działa. Czuła to w jego ogniu, pocałunkach, jakie składał na jej brzuchu, w tym, jak bardzo był głodny. - Twój płaszcz - złapała go za kołnierz. - Potem - wyjęczał. - Nie. Teraz. Usiłowała usiąść, ale on ją powstrzymał. Zrzucił płaszcz i natychmiast powrócił do niej, chwytając za biodra, pochylając głowę... - Martin! - Amanda chwyciła go za włosy. Opano­ wało ją nieziemskie uczucie, każdy nerw zaczął drżeć, zaciskać się. Ledwo mogła oddychać; smakował ją i ssał, aż po­ myślała, że straci zmysły.

Biodra miała zakleszczone w jego dłoniach, uda szeroko rozwarte, rozdzielał je językiem, odnalazł wejście do jej wnętrza, zagłębił się w nim. Stanowczo, ale łagodnie, wchodził w nią coraz głębiej. Zadrżała ze stłumionym jękiem, poczuła, jak jej ciało eksploduje, poczuła żar rozkoszy rozlewającej się w żyłach, roztapiającej się pod skórą. Dysząc, spoglądała na niego spod przymkniętych powiek. Miała jedynie tyle siły, by przywołać go ski­ nieniem ręki: - Chodź. Słowo to było cichym błaganiem. Martin patrzył na nią, wyraz jego twarzy nigdy nie był bardziej surowy. I Amanda zdała sobie sprawę w tej jednej chwili, iż on nie ma zamiaru ponownie się z nią łączyć. Nie było to częścią jego planu. Przytrzymała jego wzrok i zdobyła się na uśmiech. - Pragnę cię, chodź. Naprawdę go pragnęła, pragnęła go poczuć w środku, razem z nią dzielącego rozkosz, przyjem­ ność aż do granic. Martin zawahał się, a potem wstał. Sięgnął do pa­ ska i zbliżył się do ławki. Zanim zdążyła pomyśleć, sięgnął po nią i z łatwo­ ścią uniósł ku sobie. Chwyciła go za ramiona, on po­ łożył dłonie na jej biodrach, podtrzymując ją i kieru­ jąc, i przycisnął ją do siebie. Jej uda przytuliły się do zewnętrznej strony jego ud, otwierając ją jeszcze bardziej, a potem Martin osunął ją niżej i trzon jego męskości wdarł się w jej miękkie ciało. Spełnienie nadeszło, kiedy wypełnił ją i wszedł głęboko ostatni raz - poczuł, jak jej ciało zaciska się na nim i przytrzymuje go w spazmach. Usiłował złapać oddech, odzyskać zmysły. Od kie­ dy to namiętność stała się tak wyczerpująca?

208

209

Przytrzymywał ją mocno, gładząc z wolna po ple­ cach, czując spokój i odprężenie, jakie ogarnęły cia­ ła obojga, i usiłował zmusić się do myślenia. Starał się zrozumieć, dlaczego z nią jest to takie inne. Dlaczego znaczy o tyle więcej. Starał się pojąć, co czuje, skąd brało się to pragnienie, by ją całkowi­ cie posiąść. Starał się nazwać zalewające go uczucie, jakiego doświadczył, trzymając ją nagą w objęciach, całkowicie uspokojoną i całkowicie, do końca, jego. Cokolwiek to było, wystraszyło go. Przeraziło. Żelazna obręcz na piersi puściła. Mógł niemal swobodnie oddychać. Spojrzał na nią: na masę zło­ tych loków z białymi orchideami, alabastrową, saty­ nową skórę ramion i zaróżowione miłosnym uniesie­ niem plecy. Schylił głowę i potarł policzkiem jej twarz, delikat­ nie ucałował skroń: - Powiedz, że wyjdziesz za mnie. -Hm? - Jeśli wyjdziesz za mnie, będziesz to miała każde­ go poranka i każdej nocy. Amanda uniosła głowę, popatrzyła mu w oczy i pozwoliła, by dostrzegł jej niedowierzanie. Nerwy w niej zawrzały, zacisnęła mocno usta, by nie wymsknęło się jej nic obraźliwego pod jego adresem. -Nie! Wysunęła się z jego objęć, zeszła z ławki. Podnio­ sła z ziemi koszulę; powoli zaczynało się to stawać ja­ kimś rytuałem. - Nie mam zamiaru wyjść za ciebie - nie potrafiła dobrać słów, wykonała szeroki gest - z tego powodu! Co za pomysł! Chciała mieć „to wszystko", ale pragnęła też o wiele więcej, a po ostatniej godzinie była pewna, że może otrzymać o wiele więcej. 210

Martin żachnął się i przerzucił nogi przez ławkę, by znaleźć się z Amandą twarzą w twarz. - To nas prowadzi donikąd. Wyjdziesz za mnie... nie mam zamiaru zniknąć w ciemnościach, podczas gdy ty odpłyniesz niczym łabędź z jakimś odpowied­ nim dżentelmenem. - Dobrze! - Odwróciła się do niego tyłem. - A te­ raz zapnij to. Martin niemal ryknął. Wstał i zawiązał tasiemki na plecach. - Gdybym nie wiedział, pomyślałbym, że masz demencję. Powiedz mi tylko, czemu nie chcesz się zgo­ dzić? Amanda wsunęła stopy w pantofelki. - A cóż takiego możesz mi zaofiarować, czego nie dostanę od innego dżentelmena? Martin wybałuszył oczy. - Kiedy się dowiesz, o co mi chodzi, być może bę­ dziemy negocjować. A na razie... - odwróciła się, szeleszcząc suknią, i ruszyła w stronę drzwi. - Życzę ci dobrej nocy. Wychodząc, dostrzegła kątem oka jego znierucho­ miałą postać, ciemną skórę piersi otoczoną białym materiałem koszuli, ręce na biodrach, grymas na twarzy i chłodny wzrok.

Rozdział 11

Przynajmniej wiedziała, czego chce, czego zażąda, zanim zgodzi się na jakikolwiek ślub. Pragnęła jego serca, zaofiarowanego świadomie, z wolnej woli, za­ nim zgodzi się zostać jego żoną - duszą i ciałem. *

Bal powoli zbliżał się ku końcowi; Amanda nie mogła doczekać się powrotu do domu i własnego łóżka. Zdmuchując świecę położyła się na podusz­ kach; wreszcie mogła pomyśleć. Kochał ją: była tego niemal pewna. Z pewnością miłość sprawiała, że traktował ją jak swą madonnę, jakby miała jakiś klucz do jego serca. Oprócz na­ miętności, pożaru w trakcie każdego z trzech zbliżeń było tam jeszcze coś: coś głębszego, silniejszego, trudnego do określenia, ale zdecydowanie bardziej potężnego niż zwykłe pożądanie. Amanda czuła to od samego początku, ale wcze­ śniej nie znała miłości, nie takiego rodzaju, tak po­ wiązanej z erotyczną potrzebą, z chęcią posiadania. Tak, to musiała być miłość: z jakiej innej przyczyny dżentelmen jego pokroju, z taką przeszłością, byłby tak zdecydowany na małżeństwo? Dla honoru. Amanda skrzywiła się. To było to, w co miała uwierzyć - tego chciał. A mimo to, jeśli tak było, to o co chodziło dziś wieczorem? Po co miałby przeku­ pywać ją perspektywą cielesnej przyjemności? Za­ ofiarował jej swe nazwisko, ona je odrzuciła. Jego poczucie honoru już zostało usatysfakcjonowane, nieprawdaż? Mrucząc pod nosem przekleństwa pod adresem mężczyzn i ich obsesji, Amanda otrzepała poduszkę i zanurzyła się w nią. Poczuła dreszcze w udach, ale nie tak silne jak cztery noce temu. Amanda zamknę­ ła oczy i westchnęła.

Ogień na kominku w bibliotece nadal płonął, kie­ dy Martin wrócił z Richmond. Podszedł do stolika i nalał sobie brandy, a następnie rozłożył się na ulu­ bionej sofie. Tej samej, na której po raz pierwszy po­ siadł Amandę Cynster. Pozbawił ją cnoty: takie było społecznie przyjęte i ak­ ceptowalne określenie. A zatem powinien ją poślubić. To równanie wydawało mu się jak najbardziej logiczne. Ale najwyraźniej jej nie. Przełknął jęk wraz z łykiem brandy i zastanowił się nad kolejną próbą zmiany jej zdania. Ale nie rozwa­ żał ani przez sekundę, czy dokonać jeszcze jednego podejścia: to było poza dyskusją. Chciał się z nią ożenić. Sytuacja, w jakiej się zna­ lazł, świadczyła o tym, iż powinien. Wobec tego zrobi to. Jeśli o niego chodzi, taki powód był w zupełności wystarczający. Co Amanda miała na myśli, zadając te nonsensowne pytania, pozostanie tajemnicą: mu­ siało to być coś typowo kobiecego, zupełnie nieprak­ tycznie idealistycznego. Cóż więc dalej? Liścik z zaproszeniem na poranną przejażdżkę? Spojrzał na zegar, rozważając, o której godzinie Amanda mogła położyć się spać. Wyobrażając ją so­ bie w łóżku... a potem w jego łóżku. Strząsając z siebie tę rozpraszającą wizję, postano­ wił poczekać do kolejnego poranka, do kolejnego

212

213

Nie miał zamiaru pojawiać się na tego rodzaju zo­ bowiązaniach, ale stały strumień zaproszeń, jakie otrzymywał, pozwalał mu wytypować choćby jedno wydarzenie danego wieczoru, na którym będzie obecna jego zwierzyna. Łatwo będzie wybrać dom, w którym, dzięki wydarzeniom przeszłości, z łatwo­ ścią mógł się pojawić niezauważony. Kolejnego wieczoru po cichu zamknął bramę po­ siadłości Caldecotts i wszedł na schody prowadzące na taras sali balowej. Zbliżając się, słyszał dźwięki

walca; pojawiła się jakaś szepcząca para, która znik­ nęła w ogrodzie nie zaszczyciwszy go nawet jednym spojrzeniem. Wysokie oszklone drzwi sali balowej stały otwo­ rem; Martin wszedł do środka i przyjrzał się po­ mieszczeniu pewien, iż niewiele osób go rozpozna. Większość z nich nie widziała go przez długie dzie­ sięć lat. Bywał na mniej arystokratycznych przyję­ ciach, ale nie wychylał się zanadto, a kilka dam, któ­ re mogłyby go poznać, miało wystarczający powód, by utrzymywać ten fakt w tajemnicy. Pławienie się w jaskrawym świetle żyrandoli nie byłoby zbyt mą­ dre, ale szybkie przemknięcie po obrzeżach towarzy­ skich spotkań nie wiązało się ze zbytnim ryzykiem. Pamięć go nie zawodziła; sala balowa u Caldecottów miała galerię. Dotrzeć tam można było schoda­ mi w rogu sali. Przemykając pośród tłumu, skorzy­ stał z tej możliwości. Galeria była szeroka, przystosowana specjalnie do przechadzek, z których skrzętnie w tej chwili ko­ rzystało kilka par. Jedynym światłem, jakie tu dociera­ ło, było to z żyrandoli sali balowej, miejsce oddalone od balustrady pogrążone było w mroku. Idealny punkt obserwacyjny - umożliwiający odszukanie zwie­ rzyny w gąszczu czarnych fraków i jaskrawych sukien. Z łatwością zlokalizował Amandę; jej loki świeciły się niczym złoto. Ubrana była w suknię takiego sa­ mego chabrowego koloru, jak jej oczy. Dyskutowała z jakimś jasnowłosym dżentelme­ nem. Martin patrzył, jak ów mężczyzna chwyta Amandę za rękę i chce wziąć pod ramię. Zacisnął ręce na balustradzie. Amanda wyrwała dłoń i wyrzuciła z siebie dosad­ ne epitety pod adresem dżentelmena, a potem wy-

214

215

spotkania. Nic nie zyska na tym czekaniu, i prawdo­ podobnie nic nie zyska na tej przejażdżce. Musiał spotkać się z nią w otoczeniu odpowiadającym jego argumentom, innymi słowy, odpowiadającym kolej­ nemu uwiedzeniu. Był człowiekiem honoru; z pew­ nością w tych okolicznościach honor nakazywał wy­ korzystanie każdej broni, by zmienić jej zdanie, by sprawić, iż zaakceptuje wymagany przez społeczeń­ stwo rezultat ich igraszek. Czy to była racjonalizacja, przepastny argument, nie dbał o to. Fakt - był zepsuty. Rozpuszczony jako bogaty i przystojny młodzieniec i równie zepsuty ja­ ko mężczyzna, z całą pewnością nienauczony wysłu­ chiwania „nie" z ust kobiet. A to chyba było ulubione słowo Amandy. Opróżnił szklankę i spojrzał na stertę zaproszeń, jaką Jules, jego człowiek, układał nad kominkiem w nadziei, że jego pan powróci do sfer, do których jak mniemał - z całą pewnością należał. Jules nie miał na niego aż takiego wpływu, niemniej jednak... Martin westchnął, odstawił pustą szklankę na sto­ lik, podniósł się i sięgnął do sterty białych karteczek. *

kręciła się na obcasie i przeleciała jak burza przez tłum. Martin śledził ją jednym okiem, a drugim spo­ glądał na dżentelmena, widząc jego wyniosłe wzru­ szenie ramion oraz to, jak poprawia rękawy, najwy­ raźniej niezbyt przejęty tym, co się stało. Martin skrzywił się i skupił uwagę na Amandzie zbliżała się do schodów. Chwilę później weszła na galerię i ruszyła do alko­ wy, której wielkie okna wychodziły na ogród. Stał całkowicie nieruchomy w cieniu kolumny, niecałe parę metrów od niej. Amanda wyjrzała na ogród. Gdzie on był? Nie martwiła się już, że Martin się podda, zostawi ją i powróci do dawnego życia; zasta­ nawiała się jednak, jaki ruch wykona, jakiego argu­ mentu użyje, by ją przekonać, że powinna wyjść za niego za mąż. Wyczuła jego obecność na ułamek sekundy, zanim poczuła w talii jego dłoń. Jej zmysły oszalały; płuca ścisnęły się i raptownie wciągnęła powietrze. Znieruchomiała i schyliła głowę. - Dobry wieczór, mój panie. Jego palce dotykały jej zmysłowo, delikatnie; nie sposób było je zignorować. Zmysłowe dreszcze ogar­ nęły całe jej ciało. Drugą ręką odsunął jej włosy z karku i schylając głowę, dotknął ustami wrażliwego miejsca na szyi. Jego słowa pieściły jej ucho: - Czy wiesz czego chcę... co chciałbym ci zrobić w tej chwili? Amanda wiedziała. - Nie. Co? - Wyobraź sobie, jeśli potrafisz. Myśli Amandy rozbiegły się w dziesiątkach kie­ runków, a potem Martin znowu przemówił niskim, głębszym tonem:

- Wyobraź sobie, że jesteśmy tu całkiem sami, sa­ la balowa jest pusta, cicha. Żyrandole nie świecą. Nie ma muzyki z wyjątkiem wiatru dobiegającego z ogrodu. Jest noc, ciemno, tak jak teraz. Jedyne światło, jakie dochodzi, to blask księżyca. - Tak jak teraz. - Właśnie - czuła jego oddech na karku - wdarł się w jej zmysły. - Czekasz tu na mnie, wiedząc, że przyjdę. Ze przyjdę w nocy, by cię posiąść. - A przyjdziesz? - Jestem tu teraz. - A potem? - Nie mogła zaczerpnąć powietrza. - A potem... uniosę twoją suknię jedynie z tyłu. Jeśli ktokolwiek będzie patrzył na nas z ogrodu, nic więcej nie dostrzeże. - Jego dłoń poruszyła się, pod­ ciągając materiał, pozwalając jej to sobie wyobrazić jeszcze lepiej. - Potem dotknę cię, będę pieścił, pod­ niosę tył twojej koszuli aż po talię. - Przerwał i wy­ szeptał: - Nie nosisz pantalonów. - W towarzystwie pantalony nadal uważane są za niesłychanie konieczne? - Ach - iskierka humoru pojawiła się w jego głosie i kontynuował: - Więc rozbiorę cię, odkryję, będę pieścił, podniecę. - Jego dłoń naśladowała te ruchy, a dłoń na jej szyi przytrzymywała ją mocno. Mimo iż jej suknia nadal pozostawała nienaruszona, jej ciało zareagowało na tak sugestywne obrazy. - A potem... - A potem? - Amanda nie była pewna, czy da ra­ dę ustać na nogach. Powoli przesunął palcem wskazującym wzdłuż jej kręgosłupa, aż do pośladków. - A potem przechylę cię do przodu, każę chwycić się parapetu... Przerwał. Amanda poczuła, jak unosi głowę, i wy­ czuła nagłą zmianę. Ułamek sekundy później jego

216

217

ręce oderwały się od niej... I już go nie było; nagły brak jego ciepła wprawił ją w osłupienie. Odwróciła się i usłyszała zbliżające się kroki; dostrzegła w cie­ niu Martina chowającego się za pobliską kolumnę. Zbliżał się Edward Ashford; spoglądał na salę ba­ lową z kwaśną miną. Podniósł wzrok i dostrzegł Amandę; kiwnął głową i podszedł bliżej. - Nie widziałaś przypadkiem Luca? - Luca? - Amanda wciągnęła powietrze i starała się zebrać myśli. Uspokoić. - Nie. Szukasz go? - Bezskutecznie oczywiście. Domyślam się, że za­ bawia się z jakąś tancereczką. To do niego bardziej podobne niż spełnianie obowiązków wobec mamy i dziewcząt. Amanda zignorowała jasne zaproszenie do obga­ dywania czarnego charakteru Luca. Przypomniała sobie powiązania pomiędzy Fulbridge'ami a Ashfordami; Edward rozpoznałby Martina. Martin był uwięziony za kolumną. - Czemu szukasz Luca? Czy Emily albo Anne go potrzebują? - Podała Edwardowi ramię i nakierowa­ ła go w stronę schodów. - Teraz nie, ale wydaje mi się... Amanda pozwoliła, by Edward rozwinął temat i zeszli na dół, do sali balowej.

- Nie wyglądasz zbyt dobrze, Amando. Panna Cynster uniosła głowę znad talerza i popi trzyła na stół pełen śniadaniowych potraw on na matkę. - Ach... nie spałam zbyt dobrze. Była to najczystsza prawda, Louise tyle rozumiał i przytaknęła. 218

- Dobrze. Ale twoja aktywność przed rozpoczę­ ciem właściwego karnawału trochę nadwerężyła ci siły, musisz się oszczędzać. Amanda westchnęła i wbiła wzrok w talerz. - Masz rację... jak zwykle - posłała matce słaby uśmiech. - Dziś po południu odpocznę. Wieczorem jest bal u Cottlesloesów, prawda? - Tak, a wcześniej obiad u Wrexhamów. Louise odłożyła serwetkę i wstała, przyglądając się przenikliwym wzrokiem swym najstarszym córkom. Amelia była cicha, jak zwykle, ale jej oblicze było za­ chmurzone, a wzrok nieobecny. Amanda, niezależ­ nie od zmęczenia, wydawała się nienaturalnie pogrą­ żona w rozmarzeniu. Louise minęła je i położyła dłonie na ramionach córek. - Nie zapomnijcie odpocząć. *

Amanda odwróciła się, słysząc skrzypnięcie drzwi do sypialni; nie zaskoczył jej widok wślizgującej się do środka Amelii. Siostra stanęła przy zasłoniętym oknie, po czym cicho zamknęła drzwi. - Masz odpoczywać. - Będę, za minutę. Sądzę, że wreszcie domyśliłam się, o co mu chodzi. - Dexterowi? - Mhm. Myślę, że usiłuje wzbudzić we mnie pra­ gnienie. Sprawić, że będę go tak fizycznie pragnąć, iż zgodzę się za niego wyjść. - I co? Udaje mu się? - Amelia opadła na łóżko. Amanda dołączyła do niej z grymasem na twarzy. - Tak, niech go diabli, dlatego nie mogłam. To sza­ tan wcielony, ale nie mam zamiaru się poddać. 219

- Jak on to robi... sprawia, że go pragniesz? - Nie pytaj. Ale nie mam zamiaru wyjść za niego tylko dlatego, że wie, jak sprawić mi przyjemność. - Jak więc masz zamiar go powstrzymać? Kiedy będzie wyprawiał te swoje czary i wzbudzał w tobie pragnienie? - Nie mam takiego zamiaru - Amanda wbiła wzrok w baldachim, wspominając nieprzyzwoite spotkania, jakie odbyła ze swym przeznaczeniem. O tym właśnie myślałam. Ta jego ostatnia taktyka może wyjść mi na dobre. Może przysporzyć mi wię­ cej korzyści niż cokolwiek innego, o czym myśla­ łam. - Jak to? - Pomyśl o tym: na każdy gram pożądania, jakie we mnie budzi... nie jestem pewna, ale z tego, co by­ ło między nami... wydaje się, że on czuje to samo, je­ śli nie więcej. - Mówisz więc, że wasza bitwa może sprowadzać się do tego, kto lepiej oprze się pożądaniu? Amanda przytaknęła: - Tak, i uważam że się przecenił. Jest przyzwycza­ jony do tego, że kobiety - wykonała szeroki gest omdlewają z pożądania. Jest przyzwyczajony do te­ go, że tak na nie działa. Myślę, że nie przyszło mu do głowy, iż mogę się temu oprzeć. - Hm, ale on jest, jak mi się zdaje, bardzo do­ świadczony. - Bardzo, ale w tym przypadku doświadczenie mo­ że okazać się przeszkodą. Jest przyzwyczajony do te­ go, iż jego pragnienia są wcześniej lub później zaspo­ kajane. Nie jest przyzwyczajony do czekania ani do negocjacji. Bierze, co chce. Ale tym razem trak­ tuje pożądanie niczym marchewkę. - Może więc pobić się własną bronią?

- Tak. A biorąc pod uwagę fakt, że jestem nienawykła do pożądania i, co za tym idzie, jego zaspokojenia... - Jest możliwe, że ty rozegrasz tę partię jego kar­ tami. - Właśnie - Amanda rozważyła taką ewentual­ ność, przyjrzała jej się pod każdym kątem. - Jest to zdecydowanie jakiś sposób. Skoro on uważa, że to je­ go własny plan, będzie się mniej opierał - zerknęła na Amelię, widząc, że myśli siostry krążą gdzieś w przestrzeni. - A jak tam twój plan? - Mam niesłychanie długą listę możliwości, które z każdym dniem i z każdą nocą się kurczą. - Położy­ ła głowę na poduszce i przymknęła oczy. - To będzie raczej długa historia. Amanda powstrzymała się z propozycją pójścia na skróty, wykreślenia wszystkich imion, prócz jed­ nego. Chociaż nie był to jej sposób, rozumiała po­ trzebę Amelii upewnienia się, zanim zacznie zabie­ gać o tego jedynego. Okiełznanie tego dżentelme­ na nie będzie łatwym zadaniem. Myśl ta przypomniała jej o własnym planie, własnym dżentelmenie. Zamykając oczy, pozwoliła powędro­ wać myślom ku wspaniałej perspektywie schwycenia lwa w jego własne sidła.

220

221

*

Była pewna, że Martin pojawi się na balu u Cottesloesów. Sala balowa znajdowała się na parterze; okna z jednej strony wychodziły na taras, co umożli­ wiało przedostanie się na parter obrośnięty gęstymi krzewami. Wieczór był ciepły, idealny na przechadz­ ki w świetle księżyca. Obiad u Wrexhamów przeciągał się, ale kiedy do­ tarli na bal, największą przeszkodą w spotkaniu Mar-

tina okazała się wszechobecność adoratorów. W środku karnawału było ich na pęczki. - Jak szarańcza - wymruczała Amanda, przeciska­ jąc się przez tłum. Spoglądanie we wszystkie miejsca jednocześnie było nieco kłopotliwe. Z oficjalnym uśmieszkiem przylepionym do twarzy szła ku oknom wychodzącym na taras; drzwi tam prowadzące znaj­ dowały się z prawej strony. Amanda skrzywiła się na myśl, że przeceniła albo jego, albo jego intencje; odwróciła się i raz jeszcze omiotła wzrokiem pomieszczenie, sprawdzając, czy nie przegapiła jakiegoś miejsca, gdzie mógłby do­ godnie się skryć w oczekiwaniu na nią... Wokół jej nadgarstka owinęły się długie, chłodne palce. -Dokąd...? Martin stał za nią, Amanda czuła na plecach żar jego ciała. - Poruszasz się tak cicho. Uniósł jej dłoń i ucałował palce, a potem odwrócił rękę i przyłożył wargi do pulsującego miejsca na nadgarstku. Schylił głowę i wyszeptał tak, że jego oddech rozwiał loczki na jej karku: - Jestem drapieżnikiem, wiesz o tym. Wiedziała. Na szczęście on nie oczekiwał odpo­ wiedzi. Położył jej dłoń na swoim rękawie i machnął w kierunku drzwi na taras: - Może się przejdziemy? - Jeśli chcesz - wygięła usta w uśmiechu i skinęła głową. Ominęli tłum; nikt nie rozpoznał Martina, nikt nie zwrócił na nich najmniejszej uwagi. Wyszli na taras; Martin obrzucił spojrzeniem klomb, zauważając sześć par już zdążających w odosobnione miejsca. Uśmiechnął się w duchu i wskazał na stopnie.

- Tędy? Zgodziła się. Wydawała się kobietą świadomą swej władzy. Była to z pewnością jej wrodzona cecha i fakt, że to na jego ramieniu się wspierała, sprawił, iż się uśmiechnął. Amanda dostrzegła to i uniosła brwi. Martin po­ trząsnął głową. - Nic, nic. Według niepisanej umowy szli bardzo blisko sie­ bie, jego udo ocierało się o jej biodro, jego ramię do­ tykało lekko jej piersi. Wystarczyło, że spojrzał na jej twarz oblaną światłem księżyca, by mógł dostrzec, że nie była ani obojętna, ani niechętna. Podobał jej się ten subtelny kontakt równie mocno, jak jemu. „Podobał się" nie było jednak właściwym określe­ niem. Dotarli do miejsca, gdzie wielkie drzewo rozpina­ ło nad klombem swe gałęzie. Martin pociągnął ją w jego cień. Uniósł jej brodę i ucałował usta. Był to pocałunek lekki, drażniący, oczarowujący ją. Kuszący. Uniósł głowę i przyglądał się jej twarzy, wolno przesuwając palcem wzdłuż jej szyi, ledwo muskając odsłonięty dekolt. Patrzył w dół i wsunął palce za materiał. Jego dłoń opadła; Amanda, drżąc, wciągnęła powie­ trze, ale uśmiechnęła się pogodnie i odwróciła, gdy ją ponaglił, by wyszli z cienia. Kontynuowali spacer. Kie­ dy okrążyli odległy róg klombu, Martin wyszeptał: - Pragnę cię. Amanda rzuciła mu spojrzenie, zbyt zacienione, by mógł je odgadnąć. Odwróciła głowę. - Wiem. Nie wstrząsnął nią najmniejszy dreszcz, a mimo to Martin wiedział, iż czuje go równie mocno, jak on czuje ją.

222

223

całym ciałem, jej piersi przylegają do jego torsu, a rę­ ce obejmują go za szyję. Ktoś nadchodził. Amanda westchnęła i odsunęła się o krok. Martin wstrzymał oddech, spojrzał na nią przeni­ kliwie, ale jego uwaga skupiona była na postaciach dwóch mężczyzn i dwóch kobiet nadchodzących aleją. - Wracajmy lepiej na salę. Dość długo nas tam już nie ma. Minęła chwila i Martin skinął głową. Podał jej ra­ mię, zaprowadził do budynku, a potem natychmiast się ulotnił. *

Z prawej strony znajdowało się wejście do zakątka ogrodu osłoniętego krzewami: łuk wycięty w żywo­ płocie. Amanda nie była zdziwiona, kiedy Martin poprowadził ją tamtędy w zacienioną ałeję. Szli da­ lej, a ciemne ściany żywopłotu zamykały się wokół nich. Była jeszcze mniej zdziwiona, kiedy zatrzymał się i chwycił ją w objęcia. Kiedy ją namiętnie pocało­ wał, Amanda znała go już. Wiedziała, że trzyma po­ żądanie na wodzy, że ogień pozostaje pod jego kon­ trolą. Ale w tej grze brało udział dwoje graczy. Amanda otoczyła jego szyję ramionami. Pocało­ wała go niby od niechcenia. Podczas gdy on trzymał się na wodzy, mogła robić, co jej się podobało. Mo­ gła go drażnić, kusić i doprowadzać do szaleństwa. Przejął kontrolę, odebrał jej władzę, zawładnął zmysłami, przypierając ją do ściany żywopłotu. Jego dłonie zamknęły się na jej piersiach; zaborcze, wszystkowiedzące, doświadczone. Oddając mu żarliwe pocałunki, potrafiła odsunąć myśli od żądzy natychmiastowego zaspokojenia. Od­ kryła, że potrafi smakować i podniecać go sama, nie dając się zwieść na manowce pożądania. Dopóki on pozostawał przy zdrowych zmysłach, jej też się to udawało. Jeśli straciłaby kontrolę, wówczas jego po­ żądanie połączone z jej własnym zmiotłoby ich obo­ je z powierzchni ziemi. Tak, jak się to stało wcześniej. Ale Martin nie mógł jej posiąść, nie całkowicie, bez skruszenia własnych murów obronnych. A on nie miał takiego zamiaru. Bardzo mądrze, jak się okazało. Byli pogrążeni, zaabsorbowani wzajemnymi pieszczotami, kiedy do­ tarły do nich głosy, coraz donośniejsze, aż przedarły się przez mgłę otaczającą ich zmysły. Oderwali się od pocałunku i zaczęli wpatrywać w mrok. Amanda poczuła, że przywiera do Dextera

Następnego wieczoru spotkali się u lady Hepplewhite. Posiadłość Hepplewhite'ów była starym do­ mostwem oferującym mnóstwo okazji dla nieformal­ nych spotkań. Amanda dosłownie wpadła na Marti­ na w jednym z niewielkich salonów. Uciekała przed Percivalem Lytton-Smythem. - Dobrze! - Podała Martinowi ramię i odciągnęła go na bok. - Jeśli będziemy tak stać, zaczną o nas ga­ dać. Mogłabym zaproponować, byśmy poszli do ogrodu zimowego? - Mam lepszy pomysł. Przejście do ogrodu: wąskie, opuszczone, wycho­ dzące na dziedziniec, gdzie rozciągał się ogród. - Nigdy tu wcześniej nie byłam - powiedziała Amanda, rozglądając się dokoła. Martin zamknął drzwi. Pomieszczenie było mrocz­ ne, ale mimo to mógł dostrzec oczekiwanie wymalo­ wane na twarzy dziewczyny. - Chodź, zatańczmy. Nawet tutaj słychać muzykę.

224

225

Podszedł do niej. Przez grube mury dobiegały przytłumione dźwięki orkiestry z głównego salonu. Martin wziął ją w ramiona i zaczął niespiesznie krą­ żyć. Rytm melodii był wolny, pozwalający na wę­ drówkę zmysłów. Martin rozkoszował się kobiecymi kształtami wypełniającymi jego ramiona, subtelną li­ nią pleców, uwodzicielskim ocieraniem się odzia­ nych w jedwab pośladków o jego uda. Schylił głowę i wyszeptał: - Jest inny taniec, który chciałbym z tobą zatań­ czyć. Amanda uśmiechnęła się, uwolniła ręce i zarzuci­ ła mu na szyję. - Niestety - specjalnie przysunęła się bliżej. - Wy­ daje się, że będziemy musieli zadowolić się walcem... Przemyślane wyzwanie. Uniosła twarz, zaoferowa­ ła mu usta, a on wziął je bez chwili wahania. Amanda poczuła narastające pragnienie, jego re­ akcję na jej palce drażniące jego kark. Ból, jaki czu­ ła w środku, nieukojony od dwóch wieczorów, ożył przy pierwszej pieszczocie. Był coraz bardziej inten­ sywny, wymagający. Pragnęła, aby Martin poddał się. Pragnęła sama mu ulec. Jednak on musiał uczynić to pierwszy. Pozwoliła, by ją kusił, igrał z nią niemymi obietni­ cami rozkoszy. Skupiła się na odwzajemnianiu piesz­ czot. Na nasileniu jego pragnienia. Martin złapał jej rękę, złączył swe palce z jej pal­ cami, zamknął pięść. Przytrzymał ją mocno. Wyszeptała: - Pozwól mi się dotknąć. Pocałowała go ponownie, długo i niespiesznie. - Nie. - Martin odsunął się. - Wyjdź za mnie, to będziesz mogła dotykać mnie wszędzie, gdzie ze­ chcesz.

Amanda roześmiała się uwodzicielsko. Poczuła się na tyle ośmielona, by stwierdzić: - Nie wygrasz ze mną w ten sposób. - Nieważne, i tak nie przegram - chwycił jej drugą dłoń i uniósł obie ku swoim barkom. Przyciągnął ją mocno ku sobie, przyciskając jej piersi do swego torsu. Nie spuszczając wzroku z jego twarzy, jeszcze mocniej chwyciła go za szyję, przyciągnęła go ku so­ bie. Spojrzała na jego usta i przymknęła powieki. Martin dotknął wargami kącika jej ust, a potem ko­ niuszkiem języka przejechał po dolnej wardze. - Żaden inny mężczyzna nie dotknie twojej skóry, nigdy nie będzie pieścił twoich nagich piersi. Żaden inny mężczyzna nigdy nie wejdzie między twoje uda, nie zagłębi się w tobie. Tylko ja. Te ostatnie słowa brzmiały stanowczo; Martin przechylił głowę i dotknął wargami jej ust. Amanda rozpłynęła się w nagłym strumieniu żaru, w fali po­ żądania. Sięgnęła wyżej, śmiało przywarła do niego, zachęciła go. Wstrzymała oddech w oczekiwaniu, kiedy przyparł ją do półki biegnącej wzdłuż ściany. Jego ręka spoczęła na jej biodrze i osunęła się w dół, przytrzymując jej pośladki. Amandę opanowało po­ żądanie, chciała się wspiąć, opleść go nogami. Wie­ działa, że może. Gdyby tylko zechciał. Wydawało się, że i on o tym myśli. Nagle oboje rozejrzeli się na boki, wyglądając na dziedziniec przez szklane drzwi. Młoda dama, chichocząc, mocowała się z jakimś dżentelmenem i przekomarzała. Para opadła na ławkę koło drzwi; dziewczyna piszczała, podczas gdy mężczyzna mięto­ sił jej piersi. - To panna Ellis! Dopiero co zaczęła bywać - ode­ zwała się Amanda.

226

227

Martin usiadł na wielkim pniu w wąwozie nad brze­ giem jeziora przy posiadłości Osterley. Czekał na uko­ jenie. Dotarcie niezauważonym na miejsce było łatwe; od jeziora do drogi rozciągał się las na długość kilome­ tra. Ulubione miejsce pikników znajdowało się na dru­ gim krańcu jeziora, blisko alejek prowadzących przez gąszcz hiacyntów. Aby dołączyć do Martina, Amanda musiała obejść jezioro. Wątpił, aby jakakolwiek in­ na młoda dama miała tyle zapału, więc miał nadzieję, że pozwoli im to na niczym niezmącony spokój. Snucie nici pożądania, która miałaby opleść i związać z nim Amandę, okazało się niespodziewa-

nie wymagające. Nie było to wyzwanie, jakiego się wcześniej podejmował; nigdy wcześniej nie chciał przywiązać do siebie żadnej kobiety. Biorąc jednak pod uwagę, jak bardzo były one, zwłaszcza damy, chętne, z pewnością nie będzie miał kłopotów z tą jedną. Niech więc Amanda nawet nie myśli o powiedze­ niu „nie", niezależnie od tego, co on zaproponuje. Dostrzegł ją. Weszła uśmiechnięta do wąwozu, podeszła do pnia i przystanęła. Patrzyła na jezioro, przyglądając się pobliskiemu brzegowi. Martin wstał. Teraz, albo męka stanie się nie do wytrzymania. Sam jej widok, nie mówiąc już o pewnym siebie uśmiechu, podniecił go do granic wytrzymałości. Wyciągnął ku niej dłonie, objął ją. - Wyjdź za mnie. - Dlaczego? Dlaczego? - Bo cię pragnę! Słowa wyrwały mu się z ust, zanim zdążył pomy­ śleć. Ale nie widział powodu, dla którego miałby je cofnąć. Ani nawet ukrywać ich znaczenia. Przytulił ją jeszcze mocniej, tak aby dokładnie mogła poczuć, co miał na myśli. Opuściła powieki, a w kąciku ust zaigrał delikatny uśmieszek. - Przyjmuję to, że mnie pożądasz -jej ciało odprę­ żyło się w jego ramionach, obiecując raj. - Ale jeśli pożądanie jest jedynym powodem, dla którego mnie pragniesz pojąć za żonę, to jest to niewystarczający powód, bym została twoją na zawsze. Znowu mówiła zagadkami. Nagłe podejrzenie zakiełkowało w jego umyśle. Amanda zerknęła na niego spod rzęs; Martin po-

228

229

- Chodź. - Martin wziął ją za rękę, pozwalając, by zobaczyła grymas zdegustowania na jego twarzy, i skierował się w stronę drzwi. - Zanim nas zobaczą. Zbyt ryzykownym byłoby uczynić inaczej. Odpro­ wadził Amandę do małego salonu. - Zostawię cię tutaj - uchwycił jej spojrzenie, doj­ rzał wspomnienie pożądania, zalewające mgłą jej oczy. Uniósł jej dłoń i ucałował koniuszki palców. Do następnego razu. Amanda otworzyła szeroko oczy, kiedy zrozumia­ ła, co miał na myśli. Chciał puścić jej dłoń, ale ona zacisnęła palce na jego ręku. - Jutro po południu jest piknik w Osterley. Wszyscy będą w lesie, gdzie rosną dzikie hiacynty. Pamiętasz wąwóz przy końcu jeziora? Martin usiłował sobie przypomnieć i kiwnął głową. - Jutro po południu - ukłonił się i zniknął w ciem­ nościach. Niechętnie pozostawiając ją, by wróciła do swego barwnego świata. *

chwycił to spojrzenie. Rozważył możliwość, której do tej pory w ogóle nie brał pod uwagę. Poczuł, jak rysy jego twarzy ściągają się. - Grasz w bardzo niebezpieczną grę. Amanda spojrzała mu w twarz bez cienia wahania czy strachu. - Wiem - przejechała palcem po jego twarzy. Ale mówię poważnie. Przetoczyła się przez niego fala rozmaitych uczuć. Gdyby mógł zamknąć oczy, zacisnąć pięści, gdyby stał samotnie w pustym pokoju, być może byłby w stanie nie zareagować. Teraz natomiast jego ra­ miona zacisnęły się jeszcze mocniej, niemal ją miaż­ dżąc. Pochylił głowę i wziął jej usta. Wstęp do posia­ dania jej całej. Amanda o nic nie prosiła. Wczepiła palce w jego włosy, upijała się namiętnością, jaką ją zalewał, i od­ dawała mu to samo. Przyjęła pewną taktykę, wiedziała, że stoi na twar­ dym gruncie; on jasno określił swoje stanowisko i nie dawał się od niego odwieść. Dziewczyna była przygotowana na to, by to prze­ trzymać. Przygotowana na toczenie wojny aż do zwy­ cięstwa, które stałoby się ich wspólnym zwycię­ stwem. Pomimo jego obecnego stanowiska, nieprze­ jednanego oporu oraz murów męskiej dominacji, które nie dawały się skruszyć. Jeśli on był skałą, ona była kroplą wody, która miała ją wydrążyć. Jeśli był lwem, była jedyną osobą, która mogła go poskromić. Amanda ochoczo podała mu swe usta. Przywarła do niego, podczas gdy on doprowadzał do szału jej zmysły. Potem zebrała się w sobie i doprowadziła do głosu własne żądania. Pociągnęła go za sobą.

Martin zwolnił tempo pocałunku; Amanda czuła jego rześki oddech, czuła, jak jego pierś unosi się i opada tuż przy jej obolałych piersiach, słyszała ło­ motanie jego serca i bicie własnego. Nie słyszeli nic więcej; Martin przechylił głowę i raz jeszcze wciągnął ją w otchłań pocałunku. - Którędy to? Tędy? Piskliwy, dziewczęcy głos wyrwał ich z transu i sprowadził na ziemię z łoskotem. - Co? - Amanda zerknęła przez ramię. Martin też spojrzał w tę stronę i zaklął. - Nie wierzę - wysyczała Amanda - to panna Ellis! Znowu! Z innym mężczyzną! Para szła wzdłuż brzegu jeziora w stronę wąwozu. Nie zauważyli jeszcze Martina i Amandy. - Muszę iść - Martin znowu zaklął. Amanda spojrzała na niego i przełknęła ciche „nie". - Gdzie będziesz dziś wieczór? - U Kendricków. Do diabła! To niemożliwe. Tam nie ma tarasu ani ogrodów, tylko jedna wielka sala balowa. To są przyjaciele rodziny. Nie mogę się tam pojawić. - Dom stoi przy ulicy Albemarle? - Martin przy­ stanął w cieniu drzew. Amanda przytaknęła. - Tam jest balkon, który wychodzi na boczny ogród. - Ale on jest na pierwszym piętrze. - Bądź tam o północy. - Będę. Jego spojrzenie mówiło, że lepiej, by tak się stało; potem oddalił się i na jej oczach zniknął w cieniu, roztapiając się w nicości. Całkowicie zdruzgotana, z napiętymi nerwami, które miały pozostać w takim stanie przez godziny,

230

231

Dokładnie o północy Amanda wyślizgnęła się na wąski balkon na końcu sali balowej domu Kendricks'ów. Wychodziło się tam przez przeszklone drzwi. Balkon ciągnął się wzdłuż narożnika budynku i wychodził na boczny ogród. Dziewczyna zadrżała i objęła się ramionami. Po­ goda nie była zbyt przyjazna; ostry wiatr rozdmuchi­ wał strugi deszczu w świetle księżyca. Ulewa była przerażająca. Amanda pospieszyła do rogu balkonu. Drzwi za jej plecami stanęły otworem: - Amanda? Dziewczyna okręciła się na pięcie i zamrugała oczami na widok jasnowłosej postaci rysującej się na tle rozświetlonego okna sali balowej. - Co ty tu robisz? - w tonie Simona, dokładnie ta­ kim, jaki powinien był należeć do młodszego brata, brzmiało stwierdzenie, iż uważa ją za szaloną. - Ach... wyszłam nieco pooddychać. Strasznie tam duszno. - Nie wiedziała, iż ją obserwował. Co gorsza, w jego przymrużonych oczach widać było, iż

ją śledził, co świadczyło jedynie o tym, że jej młodszy brat dorasta. A był on z krwi i kości Cynsterem. I ona także. - Wrócę za kilka minut. Simon zmarszczył brwi i wyszedł na balkon. - Co ty kombinujesz? Amanda wzięła się w garść; pragnęła spojrzeć na niego z wyższością, ale on w wieku dziewiętnastu lat już górował nad nią wzrostem - Nic nie kombinuję. A co ty sobie wyobrażasz? Wyszłam na balkon tak wąski jak parapet, a ty czym się martwisz? - Rozłożyła szeroko ramiona. - Jestem nad ziemią i nikogo tu nie ma! W tej właśnie chwili chmury rozwiały się, a wiatr cisnął grube, ciężkie krople o ścianę domu. Amanda skuliła się przy murze. Simon chwycił ją za ramię: - Zimno tu! Przeziębisz się i mama dostanie szału. Chodź! Pociągnął ją w stronę drzwi. Zawahała się; deszcz stał się jeszcze bardziej intensywny. Jeśli nie wejdzie do środka, przemoknie do suchej nitki. Mrucząc coś pod nosem, pozwoliła Simonowi zaprowadzić się z powrotem do sali balowej. Miała jedynie nadzieję, iż Martin będzie wiedział, że dotrzymała umowy. Ze swojej kryjówki pod balkonem słyszał ich kro­ ki, zatrzaskujące się drzwi i potem pozostał już sam w ciszy, nasłuchując odgłosu spadających kropli. Ro­ meo w deszczu. Tak właśnie się dzieje, kiedy plany tworzone są w gorączce pożądania. Bezużyteczność spotkania tego wieczoru dotarła do niego dopiero, kiedy wrócił do domu po opuszcze­ niu Osterley. Nie zajęło mu aż tak wiele czasu, by sku-

232

233

Amanda ruszyła na przywitanie powodu jej niezado­ wolenia. Przywołała na twarz uśmiech i wyruszyła naprzeciw panny Ellis i jej kawalera. Skoro jej oczekiwania co do popołudnia okazały się niespełnione, niech ją diabli, jeśli pozwoli pannie Ellis poczuć się lepiej.

Rozdział 12

pić się na tym, co nie wydarzyło się w wąwozie. I na tym co się wydarzyło. Kiedy był już w stanie myśleć kon­ struktywnie, pojął, iż biorąc pod uwagę obecny stan ich dyskusji, niczego nie uzyska z ukradkowych spotkań z Amandą, nie wspominając już o takim jak to na bal­ konie. Argumenty, jakie zamierzał jej przedstawić, wy­ magały godziny, a jeszcze lepiej dwóch, i to w łóżku. Przybył tu dziś wieczorem właśnie po to, by zorga­ nizować takie spotkanie. A tymczasem... Jak tylko przestało tak bardzo padać, Martin wy­ chylił się spod balkonu, prześlizgnął przez bramę i wdrapał do swojego powozu, czekającego przy staj­ niach. Wyciągnął przed siebie nogi i owinął je płasz­ czem. Powóz potoczył się wzdłuż Park Lane i Martin nie mógł się oprzeć myśli, iż wtargnięcie Amandy w jego życie zaowocowało dogłębnymi zmianami. Dwa miesiące wcześniej nie zmierzałby do domu o tej porze samotnie. Bawiłby się i polował na okazję do zapomnienia. Na rozrywkę, która wypełniłaby sa­ motne godziny. Teraz, pomijając fakt, iż będzie sam, kiedy dotrze do domu, nie będzie czuł jego pustki, nie będzie miał na to czasu. Jego myśli będą galopować, skupiać się na tym, w jaki sposób ugiąć jedną upartą damę tak, aby zaakceptowała go jako swoje przeznaczenie, nawet je­ śli oznaczałoby to jeszcze więcej zmian w jego życiu. Wzięcie sobie za żonę Amandy Cynster będzie oznaczać prawdziwą rewolucję. A co nadziwniejsze, fakt ten nie poruszał go w najmniejszym stopniu.

Porwanie jej wydawało się jedyną możliwością. Następnego ranka, siedząc przy śniadaniu i sącząc kawę, Martin rozważał możliwości wykonania tego

planu. Odkrył zaproszenie przysłane mu przez lady Montacute na dzisiejszy wieczór na bal maskowy, co oznaczało nieco pozbawione blasku wydarzenie, ja­ kim niegdyś bywało. Płaszcz maskaradowy, maski na twarz oraz zaproszenie na wejście: takie były wy­ mogi. Czternaście godzin później, ubrana w obowiązko­ wy czarny płaszcz, z twarzą skrytą za maską, Aman­ da pojawiła się w progu sali balowej u lady Montacute w towarzystwie jeszcze jednej damy oraz kawale­ ra. Biorąc pod uwagę wzrost oraz blond loki wyłania­ jące się spod kaptura, Martin przyjął, iż jest to sio­ stra Amandy, co do kawalera mógł się założyć, iż był nim Carmarthen. Wkrótce trójka rozdzieliła się. Był przy niej jako pierwszy, ale zaledwie o kilka kroków. Inni mężczyźni również zauważyli jej obec­ ność, rozglądali się, gotowi do skoku. Martin nie dbał o to, otoczył ją ramieniem w pasie. - Och! - Amanda spojrzała w górę, wiedząc, że to on, w ten sam sposób, w jaki on wiedział, że to na­ prawdę ona, a nie jakaś inna złotowłosa dama, która przez przypadek ma trzy białe orchidee przypięte przy dekolcie. - Dokąd idziemy? - zapytała. Martin już ją prowadził przez tłum. - Tam, gdzie nie będą nam przeszkadzać. Nie powiedział nic więcej, prowadząc ją przez ko­ rytarz, potem przez opustoszały salonik i na taras, który łączył się z frontowym gankiem; trzymając dłoń na jej plecach, pospieszył ją w dół schodów i wzdłuż podjazdu na ulicę. Tam czekał powóz. Martin otworzył drzwiczki. Amanda chwyciła go za rękaw: -Dokąd...? - Czy to ma jakieś znaczenie?

234

235

*

Pomógł jej wsiąść, wskoczył za nią, zatrzasnął drzwiczki, powóz szarpnął i ruszyli. - To było... - Amanda zsunęła kaptur. Martin poruszył się, chwycił ją za nadgarstek i po­ sadził sobie na kolanach. Jedną dłonią ujął twarz dziewczyny i przyłożył usta do jej ust. Amanda niemal straciła zmysły, chwyciła jego ra­ miona. Jej zmysły zanurzyły się w powodzi nagłego pożądania, gorącej, nieomylnej, nieodpartej namięt­ ności. Do jego domu nie było daleko; Amanda była oszołomiona, ale nie zaskoczona, kiedy powóz za­ trzymał się, a Martin otworzył drzwiczki. Oczom Amandy ukazał się ciemny, potężny kształt jego po­ siadłości. Tym razem znaleźli się przed drzwiami frontowy­ mi; Martin wysiadł, odwrócił się, chwycił ją w ramio­ na i zaniósł po schodach. Jak tylko jego buty zastukotały po ganku, potężne drzwi stanęły otworem i Amanda dostrzegła kątem oka jakąś postać w cie­ niu, która skinęła z szacunkiem głową. Dziewczy­ na czekała, aż Martin się zatrzyma. Nie zrobił tego. - Czy to jest ten twój człowiek? - spytała. - Jules. - Możesz mnie już postawić -jej serce zaczęło bić szybciej. - Dlaczego? Amandzie nie przychodziła do głowy żadna odpo­ wiedź, żadna, którą on by zaakceptował. Było nad wyraz jasne, że jego głowę zaprzątała teraz tylko jedna myśl i to jedynie pogłębiało jej rozkojarzenie. Zwiększało oszałamiające poczucie, iż nic innego się nie liczy. Za pierwszym razem, kiedy zaniósł ją do swej sy­ pialni, była pogrążona we śnie; tym razem wydawało

się sprytne, by zapamiętać drogę. Echo odbijało się w przepastnej pustce; Amanda rozpoznała galerię, a następnie Martin skręcił w znany jej korytarz. Zatrzymał się, poprawił Amandę w swych ramio­ nach i otworzył z rozmachem drzwi. Chłód, ciemność i ponury nastrój zniknęły, kiedy przeniósł ją przez próg. Zatrzasnął drzwi nogą. Amanda część przedmiotów dobrze pamiętała: masywną, rzeźbioną kamienną półkę nad komin­ kiem, bogate, brokatowe zasłony zwisające z balda­ chimu olbrzymiego łoża, zmysłowy jedwab pościeli. Tu i ówdzie błyszczały mahoniowe stoliki, oświetlane blaskiem lamp z brązu, porozstawianych po pokoju. W świetle ognia migotały intarsje z brązu i złota. Podłogę wyściełały, wysadzane kamieniami szlachet­ nymi, orientalne dywany. Podobnie jak w bibliotece, było tam mnóstwo in­ teresujących rzeczy, miliony barw, faktur, dzieł sztu­ ki, ozdób cieszących oczy i sycących zmysły. Było to wyjątkowe miejsce. Nic w tej jaskini zmysłowej przyjemności, żad­ na rzecz, żaden przedmiot, nic nie wskazywało na to, iż jest to sypialnia angielskiego hrabiego, człowieka uro­ dzonego i wychowanego w tym kraju, wykształconego w Eton, wychowanego, by rządzić częścią tego kraju. Była to świątynia orientalnego paszy, człowieka, którym rządziło słońce, i którego drugą naturą była zmysłowość. Dla którego zmysłowość była potrzeb­ na do życia niczym powietrze. Amanda podeszła i stanęła przed nim na jedwab­ nym dywanie obok łóżka. Spojrzała mu w twarz i sta­ rała się połączyć to, co wiedziała o nim, z tym, co uj­ rzała tutaj. Martin rozwiązał tasiemki płaszcza i odrzucił na bok. Nie spuszczał oczu z jej twarzy.

236

237

Poczuła istniejące między nimi porozumienie. Stanęła na palcach, położyła dłonie na jego piersi i pocałowała go. Zachęciła go. Poczuła, że on wyczekuje, biernie pozwala, aby jej pragnienia stały się jasne. A potem to on przejął kontrolę, wziął jej usta i złożył swą pieczęć na jej wargach, na języku. Amanda poddała się temu ochoczo, poczuła ło­ motanie serca, kiedy jego dłonie uniosły się i rozwią­ zały tasiemki jej płaszcza, odrzuciły go na bok, po­ tem objęły ją w pasie, coraz mocniej, i przyciągnęły do niego. Przytuliły do jego twardego ciała. Amanda objęła go za szyję i przywarła jeszcze mocniej. Jedynym sposobem na skuszenie go, jaki znała, było zaoferowanie mu siebie. Takiej jaką była, wszystkim, czym mogłaby być, kochać go tak, jak sa­ ma chciałby być przez niego kochana. Całkowicie. Bez zahamowań. Martin wyczuł jej postanowienie; zbyt wiele miał kobiet, by nie rozpoznać, kiedy któraś oferowała mu siebie bezgranicznie i bez jakichkolwiek żądań. Od wszystkich innych brał przyjemność zmysłową, chwilową rozkosz. Z nią było inaczej; było o wiele więcej rzeczy, które pragnął jej ofiarować. Większe przyjemności. Większą radość. Oddanie. Nie mógł dobrać właściwych słów, ale też nie miał zamiaru ich szukać, aby wytłumaczyć, w jaki sposób przeszłość nauczyła go bezbronności, podarowała tę jedyną wyrwę w zbroi, w którą przyodziało go jego dziedzictwo. Zachowywanie się w sposób otwarty by­ ło zbyt kosztowne, było to poświęcenie, którego wię­ cej nie chciał zrobić. Nawet dla niej. Wszystko inne

chciałby jej ofiarować: ciało, nazwisko, opiekę. Swo­ je oddanie. W jaki sposób otworzyć przed nią bramy niebios. przekonać ją, by była jego. Przy niej nie musiał logicznie rozumować, opraco­ wywać planów. Musiał jedynie iść za głosem swego serca. Martin zaczął zdejmować jej suknię. Amanda zsu­ nęła pantofelki. Ukląkł przed nią. Spojrzał w górę. - Twoje pończochy. Sięgnął pod spód jej koszuli i chwycił kawałek je­ dwabiu otulającego nogę. Zdjął jedną pończochę, potem drugą. Starał się nie myśleć o tym, jak go obejmują, co wkrótce miało się stać. Odrzucił na bok drugą pończochę i skupił uwagę na Amandzie. Chwycił jej uda obiema dłońmi i prze­ sunął nimi powoli aż do kostek, a potem z powro­ tem, w górę, pieszcząc każdy centymetr ciała, prze­ suwając dłońmi po jej udach i pochylając się ku niej. Poczuł, jak Amanda wsuwa palce w jego włosy, a sam uniósł rąbek jej koszuli. Zacisnął ręce na jej udach i przytrzymał ją mocno, zanurzając się w niej. Amanda westchnęła, ale nie odsunęła się, nie oponowała. Patrzył na emocje przebiegające po jej obliczu, kiedy go rozbierała. Poruszał się tylko tyle, ile było konieczne, kiedy zdejmowała płaszcz, krawat, kami­ zelkę i koszulę. Potem zaczęła pieścić i dotykać jego ciało, aż ten dotyk stał się nie do zniesienia. Zanim zdążył pomyśleć, owinęła palce wokół jego męskości i jej dotyk wszystko mu wyjaśnił. Fascyna­ cję, zdziwienie, podniecenie. Oczekiwanie. Amanda przesunęła dłoń w górę, Martin zdusił jęk. A potem znowu zacisnęła dłoń, popieściła go

238

239

ponownie. I znowu. Uniosła głowę i zwarli się w po­ całunku. Martin miażdżył jej wargi, szukał jej języka, bawił się nim. Amanda czuła, jak się w nią wtapia. Przycisnęła się mocniej. Gorące ciało przy gorącym ciele, nagość przy nagości. Ogarnęła ich namiętność, otaczała coraz ciaśniej. Martin sięgnął i odsunął narzutę na łóżku. Zachę­ cił ją do wykonania ostatniego kroku. Amanda usia­ dła na jedwabnej pościeli. On klęknął koło niej, po­ zwoliła, by ją położył tak, że spoczywała z głową na poduszkach, a jej złote loki rozsypywały się na po­ ścieli w kolorze kości słoniowej. Ogień z kominka rzucał ciepły blask na jej mlecz­ ną skórę, płomienie tańczyły po jej pełnych pier­ siach. Martin podziwiał kontrast pomiędzy ciałem dziewczyny a jego opaloną skórą. Pożądanie wzbierało niczym powódź. Jeśli ją po­ całuje, porwie ich i uniesie ze sobą. Zmierzyli się wzrokiem, Martin przesunął dłonią po wewnętrznej części jej uda. Nadal nie spuszczając z niej oczu, uniósł się i wszedł w nią. Rytmiczne kołysanie owładnęło jej zmysłami; jej ciało przejęło rytm. Straciła poczucie rzeczywistości, czuła jedynie jego ciało i swoje, złączone, splecione w kokonie jedwabnej pościeli. Był pełen oddania. Ta myśl przemknęła jej przez głowę, kiedy Martin wysunął się nieznacznie, by z nowym impetem zanurzyć się w jej ciele. Znaleźli się na szczycie, wyrzuceni tam przez fa­ lę ognia i bezgranicznej rozkoszy. Amanda zanu­ rzyła się w ekstazie, w jej żyłach popłynęła rozkosz, sprawiła, że ciało zapłonęło w uniesieniu. Usłysza­ ła własny krzyk, Martin schylił głowę i spił go z jej ust. Chwilę później jego ciało wyprężyło się, 240

Amanda otuliła go ramionami i mocno przytrzy­ mała. *

Nie mogło upłynąć wiele czasu. Martin nadal leżał wyciągnięty u jej boku, potężny, ciepły i nagi, przesu­ wając leniwie dłonią po jej ciele i patrząc na własne palce pieszczące jej skórę. Palce wędrujące po zagłę­ bieniu jej brzucha. Jakby go badał... Amanda nagle domyśliła się, co mu chodzi po głowie. - Nie jestem w ciąży. - Skąd wiesz? Ton jego głosu był spokojny. Jego palce nadal się poruszały, wędrowały. Wyglądał jak całkowicie usatysfakcjonowany lew, przyglądający się swej zdobyczy... - Mogłabyś się zgodzić wyjść za mnie. Chciała go poślubić... To wyznanie cisnęło jej się na usta: wyjdę za ciebie jeśli... Jeśli powie jej, że ją kocha? To nie zadziała, nie przekona jej serca. Było przy­ najmniej dziesięciu dżentelmenów szukających jej na salonach lady Montacute. I każdy z nich z rado­ ścią padłby na kolana i wyznał jej dozgonną miłość, pomijając fakt, iż żaden z nich nie miał pojęcia, o czym by tak naprawdę mówił. Chciałaby wiedzieć, że Martin ją kocha, całkowi­ cie, do końca, bez żadnych oporów. Ale to nie był najważniejszy powód, dla którego chciała usłyszeć te słowa, wypowiedziane z własnej woli. Musiała mieć pewność, że on to wie. Gdyby poprosiła go o deklarację miłości, mógłby ją uczynić, bez wiary, bez przekonania. -Nie. 241

- Nie poddam się. -Ani ja. Odpowiedź ta zbiła go z tropu, zaczarowała nie­ mal, co tylko ułatwiło jej kolejny ruch. - Pozwól mi wstać. Odepchnęła jego ramię i wyślizgnęła się spod niego. - To śmieszne! Martin sięgnął ku niej i chwycił ją za włosy, przy­ ciągając ku sobie, by w końcu raz jeszcze skryć ją w swych ramionach. - Lepiej nie potrafiłabym tego ująć. Starał się zignorować natychmiastową reakcję swego ciała na delikatną pieszczotę i wiedział po jej oddechu, że i ona była tego doskonale świadoma. - Byliśmy z sobą trzy razy. - Cztery - Amanda zmrużyła oczy. - Cztery, co jedynie oznacza większe prawdopo­ dobieństwo, iż nosisz w łonie moje dziecko. - Być może. - Jeśli tak jest, bierzemy ślub. Oczy Amandy zachmurzyły się; Martin niemal wi­ dział myśli przebiegające przez jej głowę, ale nie po­ trafił ich nazwać. Nagle odepchnęła go od siebie, a on puścił jej wło sy i pozwolił jej się odsunąć. - Jeżeli - podkreśliła - tak się okaże, wtedy może my podyskutować o małżeństwie - odwróciła si i chwyciła koszulę. - A teraz, jeśli pozwolisz, chciała bym powrócić na bal. - Amanda - Martin zmrużył oczy. Kłócił się i przeklinał, i kłócił. Nic to nie dało, a w tym czasie ona zdążyła się ubrać. Wbił się w płaszcz i podążył za nią w dół schodów. Z kuchni wychynął Jules; Martin rzucił mu polecenie,

by przygotował powóz, i Jules zniknął. Martin podą­ żył na dół do frontowych drzwi, gdzie czekała jego oblubienica, z podniesioną głową, przytupując. Spoj­ rzał w jej zaciętą twarz. - Dlaczego? Amanda nie udawała nawet, że nie rozumie. Za­ stanowiła się tylko, jak to najlepiej wyjaśnić. - Mówiłam ci wcześniej, chcę czegoś więcej. Jest coś, co tylko ty możesz mi dać, ale dopóki nie zgo­ dzisz się na to, ja nie zgodzę się wyjść za ciebie. - Ale co to jest? - Martin starał się nie wrzasnąć, ale rozdrażnienie wyraźnie wibrowało w tonie jego głosu. - To - odparła Amanda chłodnym tonem - jest czymś, co ty sam musisz odkryć. - Stuknęła go pal­ cem w pierś. - Zakładam jedynie, że masz to, czego chcę. Jeśli nie... Jeśli nie, to tego nie odkryjesz i to będzie wszystko na ten temat. Martin zazgrzytał zębami, otworzył usta, chcąc po­ wiedzieć coś niemądrego... Na zewnątrz zastukotały kopyta i Amanda ruszyła do drzwi, naciągając kaptur na głowę. - Chciałabym powrócić na bal, mój panie. - Jak sobie życzysz, pani.

242

243

*

Była jego. Z całą pewnością. Gdyby nie te godziny spędzone w jego łóżku, za­ stanawiałby się, czy Amanda nie bawi się z nim w kotka i myszkę. Czy nie jest zainteresowana jedy­ nie nieprzyzwoitym spotkaniem z kimś, kto według jej otoczenia uważany jest za niebezpiecznego czło­ wieka. Nawet teraz nie był pewien, czy jej opór nie wynikał po części właśnie z jego reputacji.

Odprowadził Amandę na bal. Poczekał, aż dołą­ czy do swej siostry i Carmarthena i wrócił do do­ mu. Był odprężony, ale niespokojny, zmęczony, nie chciało mu się jednak spać. Zamknął drzwi i podszedł do wielkiego fotela, stojącego przed ko­ minkiem. Jego wzrok przyciągnęły jasne refleksy na dywanie. Orchidee, które jej przysłał, te, które nosiła przy dekolcie, by mógł od razu ją rozpoznać. Podniósł je. Przypominając sobie ich spotkania, przyglądając się orchideom, wiedział już, że przyszła na bal, by spotkać się z nim, podobnie jak tyle razy wcześniej. Nie należała do tego gatunku kobiet, które chęt­ nie i bez namysłu idą do łóżka z mężczyzną. Pocho­ dziła z rodu Cynsterów; dobrze znał ten typ. Była ulepiona z tej samej gliny, co i on. Ale do tej pory jej nie doceniał. Od początku wiedział, że gra w jakąś grę, ale nie umiał przewidzieć, jaki jest jej cel, co zamierzała osiągnąć. Pozwolił, by wciągnęła go w tę grę, dał się jej oczarować, a będąc przekonanym, że nie da mu rady, nie miał zamiaru się poddawać. Przyjrzał się mlecznobiałym płatkom, delikatnym i miękkim jak jej skóra, a potem zamknął dłoń i schował w niej kwiaty. Zamknął oczy i odchylił głowę. Już wiedział, czego ona chce. Miał nadzieję, że uniknie gry o taką stawkę. Do tej pory to ona wygrała wszystkie rozdania i zostawiła mu niewielkie pole do popisu, tak by nie musiał wy­ kładać na stół swego serca. Polano strzeliło w kominku, pękło na pół. Martin otworzył oczy i przyjrzał się płomieniom. Zastanowił się nad ostatnią możliwością, jaka mu pozostała.

- Dostarczono je kilka minut temu, panienko Amando. Amanda dotarła do holu i patrzyła, jak Colthorpe podaje jej owinięty w bibułę bukiet kwiatów. - Dziękuję Colthorpe. Pojawiła się Amelia. Obie z Louise wychodziły na wielki bal do lady Macham. - Wstążka jest wyszywana złotą nicią - wyszeptała. Amanda rozerwała pakunek i jej oczom ukazały się trzy białe orchidee. Dołączyła do nich Louise. - Jakie urocze! - podniosła bukiet i przyjrzała się kwiatom. - Niesłychanie egzotyczne! - Zwróciła bu­ kiet Amandzie. - Kto je przysłał? Amanda rzuciła spojrzenie Colthorpe'owi. - Nie było liściku. Colthorpe kiwnął głową. - Dostarczył je stajenny w brązowej liberii z zielo­ nymi i złotymi obszyciami. Nie rozpoznałem domu. - Dobrze. - Louise zwróciła się w stronę drzwi. Będziesz musiała je nosić i zobaczyć, kto przyjdzie prosić o twą rękę.

244

245

Miał jeszcze jedną atutową kartę, ostatnią, dzięki której może odwrócić bieg zdarzeń i chwycić jej rękę i ją bez konieczności obrony własnego serca. Pytanie tylko brzmiało: czy ma ochotę nią zagrać?

Rozdział 13

Martin czekał do ostatniej chwili, aż do momentu, kiedy przybyli ostatni goście, a lady Macham i jej małżonek mieli już opuścić swój posterunek na szczycie schodów w sali balowej. Kiedy podał swój bilet wizytowy kamerdynerowi, ten omal go nie upu­ ścił, ale zachował spokój i wystąpiwszy naprzód, za­ anonsował przybycie hrabiego Dextera. Nie wywołałby większego poruszenia, gdyby nawet ogłosił nadejście epidemii dżumy. Zapanowała abso­ lutna cisza. Zamilkły konwersacje, a wszystkie głowy zwróciły się w stronę Martina. Martin ujął wysuniętą dłoń gospodyni i nisko się ukłonił. - Madam. Przez ułamek sekundy lady Macham po prostu wpatrywała się w niego, a potem na jej twarzy poja­ wił się wyraz triumfu. - Mój panie. Czy mogę powiedzieć, iż jest to znak... - przyjrzała się dokładnie całej jego postaci, eleganckiej fryzurze, modnemu wieczorowemu stro­ jowi, idealnie zawiązanemu krawatowi, a potem rze­ kła z aprobatą: - Przyjemność widzieć cię wreszcie z dala od twej kryjówki. W sali balowej zaszumiało od szeptów.

Martin skinął głową lordowi Macham, który od­ wzajemnił ukłon najwyraźniej zaintrygowany tym nieoczekiwanym przybyciem. Martin odparł: - Była już najwyższa pora, a pani zaproszenie zda­ ło się być wyrokiem losu. - Doprawdy? - Lady Matcham odprawiła małżon­ ka machnięciem ręki, wzięła Martina pod ramię i skierowała się w stronę schodów. - Jak sobie przy­ pominam, zawsze miałeś giętki język, więc muszę cię ostrzec, iż będziesz go potrzebował. Mam zamiar przedstawić cię wszystkim damom, przed którymi przez tyle lat się ukrywałeś. Martin skinął głową z grzecznym uśmiechem na twarzy. - Jeśli to konieczne. - Och tak, z całą pewnością. Martin odprowadził ją na dół do wielkiej sali balo­ wej. Dla gospodyni jej pokroju ten wieczór, obecność Martina, oznaczała znaczące podniesienie jej towa­ rzyskiej atrakcyjności. Szereg zaproszeń przypieczę­ tuje ten sukces; dla niego była to niewielka cena. W końcowym rozrachunku bycie przedstawionym takiej gospodyni może okazać się dla niego bardzo przydatne. Idąc tak i kłaniając się oraz wymieniając pozdrowienia z damami, które wiele znaczyły w to­ warzystwie, obmyślał szczegóły najnowszego planu. Planu, który miał mu przynieść ślub z Amandą. Większość dam była po prostu zadowolona, mogąc go spotkać, wymienić parę słów i uzyskać obietnicę, że ich zaproszenia zostaną potraktowane z należytą uwagą. Dwie z nich, lady Jersey, młodsza, i księż­ na Leven, jedna gadatliwa, druga z chłodną rezerwą, zdały się dociekać powodów tej nagłej zmiany jego zamiarów, jego powrotu do świata, który przez ostat­ nie lata ignorował. Dla nich wydawało się jasne, iż

246

247

Amanda zerknęła na Amelię, a ta odwzajemniła spojrzenie. - Chodźmy już, bo się spóźnimy. - Tak, mamo. - Amelia podała siostrze ramię i po­ nagliła ją. - Chodź, musisz iść i zobaczyć. - W rzeczy samej. Amanda ruszyła jej śladem. Musi iść i stanąć twarzą w twarz ze swym lwem. *

coś musiało go tutaj sprowadzić, a takie plotkary nie mogły przegapić okazji, by się dowiedzieć, co to było. Kiedy w końcu oderwał się od rozmowy ze starą lady Osbaldestone, był zaskoczony, kiedy zobaczył, że stara wiedźma nadal jest w formie, lady Macham rzuciła mu uważne spojrzenie. - Czy jest ktoś, jakaś młoda dama, której zechciał­ byś być przedstawiony? - Tak. - Martin uniósł głowę i rozejrzał się po po­ mieszczeniu. - Jest tu młoda dama w morelowej suk­ ni. O, tam. - Och? - Lady Matcham była zbyt niska, by do­ strzec cokolwiek spod męskich pleców. - Kimkolwiek jest, wydaje się, iż nie potrzebuje więcej tancerzy. - Tak - Martin usłyszał stalowe nuty we własnym głosie. Uśmiechnął się do lady Macham. - Jest moją partnerką w pierwszym walcu, ale podejrzewam, że jeszcze o tym nie wie. Uważam, że powinniśmy prze­ kazać jej te wieści. Zafascynowana lady Macham zastanawiała się najwyraźniej, w jaki sposób wymusić na nim, by wszystko opowiedział, ale doszła do wniosku, iż nic w ten sposób nie osiągnie. - Bardzo dobrze - położyła dłoń na jego rękawie i pozwoliła mu się podprowadzić do grupki gości. Karnawał jest jak do tej pory dość nudny. Kiedy zbliżyli się do grupki i dżentelmeni rozstąpi­ li się, ukazując gospodyni damę, którą Martin miał na myśli, jej oczy otworzyły się szeroko, a na twarzy pojawił się uśmiech. - Ach, panna Cynster. Proszę pozwolić przedsta­ wić sobie jego lordowską mość, hrabiego Dextera. - Panna Cynster. Martin skłonił się w niewymuszenie elegancki spo­ sób, zupełnie jakby nie opuszczał sali balowej przez 248

ostatnie dziesięć lat. Amanda stała wpatrzona, a po­ tem oprzytomniała i dygnęła w stosowny sposób. Martin pochwycił jej dłoń. - Mój panie, jestem zdumiona, widząc cię tutaj, słyszałam, że nie interesujesz się takimi wydarzenia­ mi towarzyskimi. - Czasy się zmieniają. Wzrok lady Macham wyostrzył się; zwróciła się do dżentelmena, stojącego po prawej ręce Amandy: - Lordzie Ventris, jest tu pewna dama, którą chcę ci przedstawić. Proszę mi służyć ramieniem. Lady Matcham wzięła lorda za ramię i niczym ga­ leon odpłynęła z nim, znikając w tłumie. Zostawiła puste miejsce u boku Amandy, które Martin natych­ miast zajął. - Ośmielam się zauważyć, iż słyszałaś - wyszeptał cicho. - Byłem, jak by to powiedzieć, nieosiągalny przez parę lat. Dopiero teraz, od kiedy pojawił się Martin, Amanda zdobyła się na słaby uśmiech, starając się zebrać rozbiegane myśli. - To jest zwykłe przyjęcie, nieprawdaż, lordzie Foster? - Och, tak, w rzeczy samej - lord Foster rozejrzał się, jakby widział to pomieszczenie po raz pierwszy. - Zupełnie zwykłe. Zapadła krępująca cisza. Amanda przygryzła war­ gę, obok stało jeszcze sześciu dżentelmenów i wszyscy byli zaskoczeni pojawieniem się Dextera, najbardziej nieujarzmionego lwa w towarzystwie. Wszyscy obser­ wowali go, jakby był jakąś egzotyczną bestią, która w każdej chwili może zaatakować, gdy się ją sprowo­ kuje. Amanda westchnęła w duchu i otworzyła usta, by wygłosić jakąś uwagę o pogodzie... Lord Elmhurst zwrócił się do Martina: 249

- Czy to prawda, że współpracowałeś z rządem przy negocjacjach z maharadżami? Martin zawahał się, po czym skinął głową. - W pewnych kwestiach. - Dużo podróżowałeś po Indiach? - Sporo. I tyle o pogodzie. Amanda stała i przysłuchiwała się, podczas gdy Martin odpowiadał na pytania doty­ czące jego pobytu w Indiach. Starała się zwrócić my­ śli ku uporczywemu pytaniu dotyczącemu jego poja­ wienia się, ale na próżno. Wokół zebrało się coraz więcej mężczyzn, których przyciągnął gwar interesu­ jącej rozmowy. - Mój kuzyn pracuje tam dla Kompanii, pisze, że byłeś znanym bohaterem w jej szeregach. - Słyszałem, że na własną rękę przekonałeś maha­ radżę z Rantipopo, aby pozwolił nam handlować je­ go szmaragdami. Amanda nastawiała z ciekawością uszu, zachowu­ jąc w pamięci szczegóły, składające się na jej wiedzę o Martinie. - Czy był pan w którymś z haremów? - Dociekli­ we pytanie pana Wentwortha przebiło się po­ nad chórem głosów. Martin rzucił mu uśmiech, a potem zerknął na Amandę. - To wstęp do pierwszego walca, jak mi się zdaje. Skinął głową w stronę orchidei, które trzymała w ręku. Amanda spojrzała na kwiaty. - Skoro uczyniłaś mi honor, nosząc mój znak, do­ myślam się też, że uczynisz mi honor, ofiarowując pierwszy taniec. To nie było pytanie, on po prostu domagał się swe­ go. Przywołała uśmiech na usta i podała Martinowi dłoń. 25D

- Cały zaszczyt po mojej stronie, mój panie. Tań­ czy pan walca, nieprawdaż? - Możesz sama sprawdzić, pani - uśmiechnął się, zaciskając dłoń na jej palcach. Wiedziała, że Martin bosko tańczy walca, ale chciała, aby wszyscy dookoła myśleli, iż tych dwoje nigdy się wcześniej nie spotkało. Musiała pozwolić mu poprowadzić się na parkiet i wziąć w ramio­ na na oczach wszystkich zebranych. Na oczach bar­ dzo zainteresowanej całą sytuacją gospodyni. - Co ty tu robisz? - Musiała wypowiedzieć te sło­ wa z przyklejonym do twarzy uśmiechem. - Zmieniam zasady. - Jakie zasady? - Naszej gry. Nie zabrzmiało to obiecująco, zwłaszcza w jej po­ łożeniu. Spodziewała się, że Martin dziś przyjdzie; orchidee były wyraźnym ostrzeżeniem. Sądziła jed­ nak, iż zjawi się tak jak zawsze, gdzieś na uboczu, po­ tajemnie, i wyrwie ją w jakieś zaciszne miejsce, gdzie będą mogli kontynuować „dyskusję o małżeństwie". Nie żeby miała mu pozwolić na wykorzystanie ko­ lejnych erotycznych argumentów. Po tym jak uchylił rąbka tajemnicy na temat swych poglądów o ojco­ stwie, nie chciała więcej ryzykować w tej materii. Miała jednak nadzieję wykorzystać jeszcze tę przynę­ tę, by zmusić go do zastanowienia, co do niej czuje. Ostatnią rzeczą, jaką sobie wyobrażała, było to, że ukaże się w świetle reflektorów i podejdzie prosto do niej. Tak więc Amanda uwolniła się od matki, Amelii i Reggie'ego i oddaliła w przeciwny koniec pomiesz­ czenia, opędzając się od tych, którzy chcieli jej towa­ rzyszyć. Nagle usłyszała, jak go zapowiadają, uniosła głowę i zobaczyła, że wchodzi na salę. Nie wiedziała, 251

jak ma zareagować. W chwili, gdy usłyszała „Dexter", wiedziała, że potrzebuje ochrony. Jakiejś ochrony. A znając informacje, które zebrała podczas ich spotkań, wiedziała, że nie znajdzie lepszej ochrony, a takiej będzie potrzebowała następnym ra­ zem. Bo o tym, iż takowy nastąpi, nie wątpiła. Co do jego celu jednak... Spojrzała w jego szmaragdowe oczy i uśmiechnęła się ciepło. W końcu to ona czuła się na tym terenie jak u siebie w domu, bardziej niż on. Martin starał się odgadnąć tok jej myśli, a ona pra­ gnęła, by mu się to udało. A kiedy to nie nastąpiło, skupiła się na przyjemności walca. To był błąd. Jej zmysły zareagowały na jego bli­ skość, na siłę, z jaką prowadził ją w tańcu. Cała spię­ ła się w oczekiwaniu, w wyuczonym przewidywaniu. Jego uda otarły się o jej ciało, fala słodkiego pożąda­ nia wzrosła. Amanda wstrzymała oddech i poczuła, jak jej uśmiech blednie. Usiłowała zwalczyć pragnienie, by przysunąć się bliżej Martina. Przymknęła powieki, nie chcąc, by cokolwiek zauważył, i zdała sobie spra­ wę, że on o wszystkim wie. Ze on czuje to samo. Martin zacisnął dłoń na jej palcach. Dziewczyna nie zrobiła nic, by to przerwać; pomysł, by którekolwiek z nich oddało się takim emocjom na środku sali balo­ wej... oprócz skandalu, byłby mu idealnie na rękę. Poczuła ulgę, kiedy muzyka umilkła. Na szczęście Martin wydawał się z przejęciem od­ dany roli, jaką sam sobie wyznaczył; ukłonił się w od­ powiednio ugrzeczniony sposób, pomógł jej się pod­ nieść, kiedy dygnęła, i odprowadził z powrotem ku grupce oczekujących dżentelmenów. Fakt, iż wybrał ją na partnerkę do pierwszego wal­ ca, sprowokował pozostałych mężczyzn do ponow252

nego przyjrzenia się jej wdziękom, a to nie było jej szczególnie potrzebne. Martin trwał przy jej boku, kiedy oddawała się towarzyskim obowiązkom, pro­ wadząc zwykłą konwersację. Odniosła wrażenie, że Martin przysłuchuje się i uczy. Świadoma, że w tej materii wie więcej od niego, pokierowała rozmowę na jak najwięcej interesujących tematów. Orkiestra ponownie zagrała do tańca. Lord Ashcrofft wyciągnął ku niej rękę, a ona z gracją ją przyjęła. Pod koniec kotyliona lord odprowadził Amandę do jej kręgu. Martin nadal stał na swoim miejscu, obserwując. Miejsce obok niego wydawało się czekać właśnie na nią. Chociaż dziewczyna przyjęła wyrok losu zupeł­ nie nieświadomie, poczuła się trochę nieswojo. Uczucie to potęgowało się wraz z rozwojem przy­ jęcia, ponieważ Martin nie stanął u jej boku. Wyda­ wało się, iż zezwala jej na taniec z innymi mężczyzna­ mi; było tylko kwestią czasu, kiedy inni to zauważą. Wszyscy patrzyli. Pewnie już zdążyli zauważyć. Korzystając z okazji, że cała zgromadzona grupka pochłonięta była dyskusją między lordem Flintem a panem Carr, Amanda chwyciła Martina za rękaw i szepnęła, kiedy zwrócił się w jej stronę: - Powinieneś się przechadzać. - Dlaczego? - Ponieważ, kiedy tak stoisz koło mnie, wydaje się to dość dziwne. - Ale ja jestem dziwny. Zwłaszcza kiedy jestem obok damy, która jest moją hrabiną. - Cicho - oczy Amandy zrobiły się okrągłe. Nie miała zamiaru ostrzegać go ponownie. Jej uśmiech stężał, nadal gawędziła i oddawała się tań­ cowi, ignorując coraz wymowniejsze spojrzenia mło­ dych dam oraz pełne dezaprobaty spojrzenia ich ma­ tek. Nie tylko, według nich, monopolizowała naj253

świeższego lwa w towarzystwie, ale absorbowała również za bardzo innych dżentelmenów. Nie widać było żadnej drogi ucieczki. Aż do momen­ tu, kiedy wieczór zbliżył się do finału i jej matka, zakoń­ czywszy spotkanie matron zebranych w odległym rogu sali, przedarła się przez tłum. Amanda niemal jęknęła, widząc, kto jej towarzyszy: jej ciotki, księżna wdowa St. Ives i lady Horatia Cynster. Za nimi kroczyła ciekawska Amelia, idąc pod ramię z Reggie'em. - No, moja droga - powiedziała z uśmiechem Louise. - Podobał ci się wieczór? - Tak - pozbawiona alternatywy wskazała na Mar­ tina. - Pozwól mi przedstawić sobie hrabiego Dextera. Moja mama, lady Louise Cynster. Martin uśmiechnął się czarująco, ukłonił się, a Lo­ uise dygnęła. - Oraz moje ciotki, księżna wdowa St. Ives i lady Horatia Cynster. Wymieniono przywitania, księżna wdowa poczyni­ ła jakieś uwagi na temat jego bardzo spóźnionego powrotu na salony. Czy to było to, czy też przebiegłe spojrzenie owej damy, dość, że Martin zdecydował, iż nadszedł odpowiedni moment, by się wycofać. Z gracją wykonał ostatni ukłon nad dłonią damy. - Do następnego spotkania. Mogło to być zaledwie uprzejme pożegnanie. Ale je­ go wzrok oraz delikatne tony w głosie mówiły co innego. Było to wyzwanie i ostrzeżenie. *

- Brawo! - Podeszła bliżej, przyglądając się kwia­ tom. - Domyślam się, że to od Dextera. Tym razem również nie załączono bileciku. - Tak przypuszczam. Amanda owinęła dłonią filiżankę i przyjrzała się kwiatom. Nie wyobrażała sobie, by jakikolwiek inny dżentelmen przysłał jej orchidee; oprócz olbrzymie­ go wydatku, były to egzotyczne kwiaty. Dekadencko zmysłowe. Pasowały do Dextera, do innych nie. Louise zauważyła wyraz jej twarzy. Lekko uniosła brwi i przeszła do swego miejsca na drugim krańcu stołu, czekając, aż Colthorpe naleje jej herbaty i się odsunie. Amelia siedziała naprzeciw Amandy, w ci­ szy rozpamiętując własne myśli i pozwalając siostrze na spokojne rozmyślania. Louise strzepnęła serwet­ kę i zerknęła na Amandę. - Wydaje mi się, że będzie to przebój na salonach. Dżentelmen pokroju Dextera, nie mówiąc już o jego szczególnym statusie, wychodzący ze swej kryjówki z oczami utkwionymi jedynie w twojej osobie... Nie dokończyła myśli, zajęła się smarowaniem grzanki masłem. Odgryzła kawałek i zaczęła spokoj­ nie ją przeżuwać, a potem napiła się herbaty. Znowu spojrzała na Amandę. - Mądrze będzie, jeśli zapamiętasz jedną rzecz. Amanda podniosła wzrok i napotkała spojrzenie matki. - Jakiekolwiek uczucie spowodowało, iż opuścił swą kryjówkę, z pewnością nie jest letnie. *

Następnego dnia rano Amanda siedziała przy śniadaniu, sącząc herbatę i wpatrując się w trzy delikatne białe orchidee, które doręczono jej godzi­ nę wcześniej. Weszła Louise.

Słowa matki dźwięczały echem w głowie Amandy, kiedy nieco później tego ranka stała na skraju parku i przyglądała się wyciągniętej ku niej dłoni.

254

255

Rozkazującej. Niecierpliwej. Zdecydowanie nie letniej. Żeby nie powiedzieć - niebezpiecznej. Amanda chwyciła parasol i wsunęła palce w dłoń Martina, pozwalając, by pomógł jej wsiąść do powo­ zu. Poprawiła suknię. Pozdrawiając szybkim gestem Amelię i Reggie'ego, Martin strzepnął lejce i ruszyli. - Powiedz mi - rzekła Amanda chwytając lwa za grzywę. - Dlaczego zdecydowałeś się powrócić na salony? - Mówiłem już, wydaje się, że to zostało postano­ wione. - Postanowione? - Przez jakąś siłę wyższą. - Masz więc zamiar odzyskać należne ci miejsce? Jego spojrzenie stało się twardsze. - Jeśli to konieczne. Zbliżali się do najchętniej uczęszczanej części tra­ sy, zapełnionej już powozami. - A teraz, czy możesz powiedzieć, kim są wszystkie te kobiety? „Wszystkie kobiety" kłaniały się z gracją, patrząc szeroko otwartymi oczyma. - To lady Cooper, z pewnością ją pamiętasz. Przytaknął. - Czy ta w zielonej sukni to lady Waldorff? - Twoja pamięć jest zadziwiająca, ale teraz to lady Marton. Dama ta uchodziła za znaną piękność przed swym drugim zamążpójściem parę lat wcześniej. Pamięć Martina była niesłychana, niektóre opisy niezwykle szczegółowe; ostatni raz widział tych ludzi dziesięć lat temu jako młodzieniec. Niektóre z jego obserwacji doprowadzały Amandę do śmiechu. Do­ wiedziała się mnóstwa nowych rzeczy, ale też i jemu

Co rano nadchodziły trzy białe orchidee. Gdzie­ kolwiek zjawiała się Amanda, pojawiał się i on. Czekał na jej uwagę, jej rękę, pierwszy walc oraz, jeśli był, również walc wieczorny. Niezależnie od charakteru rozrywki, stał u jej boku, niewzrusze­ nie niczym skała. Jego zainteresowanie było jednak doskonale wyważone, społecznie akceptowane. Po­ stronni obserwatorzy nie mogli zauważyć zmysło­ wości kryjącej się za każdym spojrzeniem, w każ­ dym dotyku. Nie mogli zauważyć sieci, jaką tkał krok po kroku wokół Amandy. Ona o tym wiedzia­ ła, ale nie mogła zrobić nic, by temu zapobiec, za­ przeczyć władzy, jaką już posiadał nad jej ciałem i sercem. Rzeczywiście zmienił zasady gry. Nie było między nimi już udawania, że nie istnieje pożądanie, które tylko czeka, by wybuchnąć płomieniem. Że chcieli być już sami, czy to przy kominku w jego bibliotece, czy gdzie indziej, a nie na zatłoczonym parkiecie. Ale jemu chodziło o jej poddanie się, o to, by zgodzi­ ła się wyjść za niego, zaakceptować takim, jakim był. Aby oddała mu się bez dalszych obietnic. Przeniósł pole bitwy na salony, zmienił zasady na takie, jakie obowiązywały w towarzystwie, ale to, co miał na ce­ lu się nie zmieniło.

256

257

przekazała sporo informacji, o których nie miał po­ jęcia. Kiedy dotarli do końca zatłoczonego odcinka tra­ sy, Martin poderwał konie do kłusa. Jakaś jej część cieszyła się z jego obecności, która była jej sukcesem. Inna, bardziej ostrożna, podpowiadała jej, aby nie chwaliła dnia przed zachodem słońca. *

Dzień za dniem, noc za nocą szedł jej śladem. Był na salach balowych, salonach, w operze, w parku. Ni­ gdy, ani razu, nie przekroczył linii, ale towarzyszył Amandzie, w wyjątkowy od innych sposób. Nie był zainteresowany żadną inną damą i w ogóle tego nie ukrywał. Ku zaskoczeniu i narastającej konsternacji Aman­ dy wykorzystywał zasady panujące w towarzystwie na swoją korzyść. Nie sądziła, że będzie to możliwe, aby na terenie, na którym była o wiele bardziej do­ świadczona od niego, mógł z nią wygrać. A mimo to wygrywał. Ledwo mogła uwierzyć własnym uszom, kiedy na balu u Castlereagsów podsłuchała, jak Emily Co­ oper, uprzejmie jak zwykle, szepce do Martina: - Doskonały wybór, chłopcze, będzie idealnie pa­ sowała na twoją hrabinę. Rozglądała się dokoła, starając się wysłuchać hi­ storii opowiadanej przez pana Cole'a i zobaczyła, jak Martin uśmiecha się, potakuje głową, i odpowiada: - W rzeczy samej, też tak uważam. Lady Cooper uśmiechnęła się słodko, poklepała go po ramieniu i oddaliła się. Martin napotkał wzrokiem spojrzenie Amandy i uśmiechnął się lwim uśmiechem. Niebezpieczeństwo, jakim okazała się zmiana jego taktyki, dotarło do niej, kiedy hrabina Lieven klep­ nęła ją po nadgarstku wachlarzem. Pokiwała głową w stronę Martina zajętego lordem Wooleyem. - Cieszę się, że wreszcie sprecyzowałaś swoje zain­ teresowania. Przebieranie w dżentelmenach z towa­ rzystwa jest dobre jak ma się osiemnaście lat, ale w wieku dwudziestu trzech... - uniosła brwi. - Wy­ starczy powiedzieć, że związek z Dexterem zdobę­ dzie ogólne uznanie. Jest co prawda stary skandal,

ale... - wzruszyła ramionami i ciągnęła dalej. - Wy­ daje się, że sprawa już przyschła w ten czy inny spo­ sób. Hrabina odpłynęła niczym łabędź, zostawiając Amandę wpatrzoną w jej plecy. W ten czy inny sposób? Wiedziała, co to oznacza: że powinna poślubić Martina, nosić wysoko głowę i urodzić mu potomka albo trzech i upewnić się, że ani on, ani ona nie wy­ wołają już więcej skandalu. Odpuszczenie przez sko­ jarzenie: jeśli ona pozostanie czysta niczym gołąbek, jego domniemane grzeszki zostaną pominięte. Ta myśl ją przeraziła. Odwróciła się w stronę Mar­ tina i zobaczyła niechętny wyraz jego twarzy. - Co mówiła ta wiedźma? Amanda niemal czuła, jak Martin wrze. - Nic, nic. Słychać skrzypce. Chodźmy zatańczyć. Udało jej się zaciągnąć go na parkiet; ale nie dał zbić się z tropu. Kiedy wirowała w jego objęciach, coś jej podpowiadało, że może winna się poddać. Martin zjawił się w towarzystwie w jej poszukiwaniu, wkroczył na parkiety, oczarował wszystkie znaczące damy po to, by ją wygrać; czy potrzebne jej były jesz­ cze jakieś deklaracje? Odpowiedzią było jednoznaczne „tak". Chciała wiedzieć, mieć pewność, że Martin ją kocha, a nie zaobserwowała niczego, co by to przypominało. Ist­ niała jeszcze jedna poważna przeszkoda, taka, która nie zniknie niezależnie od jego czy jej woli. Ani na­ wet woli społeczeństwa. Jej rodzina nie była przeko­ nana, a przynajmniej nieprzekonana do tego stop­ nia, by pozwolić jej wyjść za niego za mąż. Dopiero ostatnio zdała sobie z tego sprawę, ostat­ nio dostrzegła chłodne spojrzenie matki i szepty między matką a ciotkami.

258

259

W jej prostym, poukładanym świecie nagle wyło­ niły się niespodziewane rafy i mielizny. - Tutaj! Dziewczyno! Amanda odwróciła się. Nieopodal na szezlongu siedziała lady Osbaldestone. - Tak, ty! - Przywołała ją laską. - Chcę z tobą po­ mówić. Amanda podeszła do niej, z Martinem u boku. - Usiądź. - Lady Osbaldestone wskazała miejsce obok siebie. Następnie spojrzała na Dextera i uśmiechnęła się. - A ty możesz przynieść mi szkla­ neczkę orszady, a dla panny Cynster szklaneczkę wo­ dy. Podziękuje ci za to później. Nie mogąc odmówić, Martin przyjął polecenie z gracją, ukłonił się i udał do salonu z przekąskami. - Miło wiedzieć, że właściwie odgadłam - lady Osbaldestone odwróciła się do Amandy i zaczęła się jej przyglądać. - Więc? Zdecydowałaś się już? Amanda westchnęła i spojrzała w ciemne, głębo­ kie oczy. - Zdecydowałam się, i on najwyraźniej też, ale... - Z mojego doświadczenia wynika, że zawsze jest jakieś „ale". Co to jest w tym przypadku? I na Boga, streszczaj się, bo on zaraz wróci. Amanda wciągnęła powietrze. - Są dwa „ale". Pierwsze to takie, nie czy on mnie kocha, ponieważ jestem absolutnie pewna, że tak, ale czy on sam wie, że mnie kocha. Drugie jest chy­ ba bardziej poważne. Nadal ciąży na nim skandal. Wiem, że towarzystwo się z tym pogodzi, ale nie są­ dzę, by uczyniła to moja rodzina. Lady Osbaldestone przytaknęła. - Masz rację. Nie pogodzą się. W tej kwestii mo­ żesz mi zaufać. Jednak mylisz się co do tego, co jest, a co nie jest poważne - podchwyciła spojrzenie 260

Amandy i przysunęła się bliżej. - Słuchaj, i to uważ­ nie. Masz całkowitą rację, że obstajesz przy swoim i pragniesz usłyszeć potwierdzenie, przynajmniej między wami, że on cię kocha. Domyślam się, że o to właśnie chodziło w ostatnim tygodniu. Przychodzi za tobą na salony, by wymusić na tobie zgodę? _ Właśnie - przytaknęła Amanda. - To dobry znak, ale cokolwiek zrobisz, nie wahaj się. Nie pozwól, by on lub ktokolwiek inny odwiódł cię od twego celu. Dama spojrzała przed siebie; Amelia podążyła wzrokiem za jej spojrzeniem i dostrzegła zbliżające­ go się Martina. Lady Osbaidestone zaczęła mówić prędko: - Co do skandalu, musisz uwierzyć mojej opinii o Martinie i jego rodzinie, ale skandal zostanie zaże­ gnany dopiero, kiedy on sam tego zapragnie, a on ze­ chce tego jedynie dla powodu bardziej istotnego niż wszystkie, które sprawiają, że stare skandale żyją. Rozumiesz, o co mi chodzi, dziewczyno? - Kobieta zacisnęła kościstą dłoń na nadgarstku Amandy. Jest tylko jeden powód, który widzę, i który będzie na tyle ważny, aby Dexter zechciał oczyścić swe imię. Lady Osbaidestone oparła się wygodnie i przyjęła z uśmiechem szklaneczkę orszady. Martin spojrzał na nią, a potem na Amandę. Przyjęła od niego wodę i duszkiem wypiła.

Rozdział 14 W kolejnych dniach Amanda coraz bardziej czuła się niczym antylopa odcięta od stada przez lwa. Fakt | ten dal Martinowi zbyt wiele asów, których nie omieszka wykorzystać. Amanda pospieszała siostrę i matkę, aby przyby­ wały wcześnie na każde towarzyskie wydarzenie, by| mogła zapewnić sobie grupkę dżentelmenów służą­ cych jej niczym tarcza. Zaakceptowała fakt, iż musi poradzić sobie z Mar­ tinem, że nie może zrobić nic innego niż przeczekać, powstrzymując swoje wymaganie co do pragnienia czegoś więcej. Jeśli on był skałą, ona była przypływem. Jeśli dobrze zrozumiała lady Osbaldestone, to charakter ich przyszłości zależał od jej uporu. Bal u łady Musselford musiał być wydarzeniem. Dziewczęta Mussleford, obie po raz pierwszy for­ malnie, pojawiały się tego wieczoru w towarzystwie. Amanda modliła się, by któraś z nich skupiła na so­ bie uwagę otoczenia, z dala od niej i jej wybranka. Zaczynało ją męczyć śledzenie każdego ich kroku. - Panno Cynster! Miałem wielką nadzieję, że po­ jawisz się dziś wieczór. Amanda wlepiła wzrok w kłaniającego się jej Percivala Lytton-Smythe'a. - A... dobry wieczór panu. - Ośmielę się zaryzykować stwierdzenie, że - Percival uśmiechnął się do niej promiennie - zastana­ wiałaś się pewnie, gdzie podziewałem się przez te dwa tygodnie. 262

Amanda nawet nie zauważyła jego nieobecności: - Byłeś na wsi? Nadal wyglądała przybycia Martina. - Podróżowałem do Shropshire, jedna z moich ciotek się starzeje. Chciała sporządzić testament, ustanawiając mnie jej spadkobiercą. Amanda dostrzegła przebłysk spalonych słońcem loków w odległym krańcu sali. - Jakże szczęśliwie. - Szczęśliwie, w rzeczy samej! Panno Cynster, mo­ ja droga Amando, gdybym mógł być tak śmiały... Percival chwycił jej dłoń, odwracając uwagę od nadciągającego niebezpieczeństwa. - Panie Lytton-Smythe! - Amanda starała się uwolnić dłoń, ale on z uporem nie puszczał. - Nie, nie, nie, żadnych przeprosin, moja damo. Nagłość moich uczuć zaskoczyła cię, ale musisz po­ zwolić na mój naturalny entuzjazm, mając w per­ spektywie fakt, iż hojność mojej ciotki oświetla teraz naszą przyszłość. - Naszą? Zaskoczona Amanda przyjrzała mu się z niedo­ wierzaniem. Percival poklepał jej dłoń. - Moja droga Amando, jedynie nierówność na­ szych majątków, pomysł, że ktoś mógłby uważać nasz związek za zbyt nie na miejscu, powstrzymywała mnie przed przemówieniem do ciebie, lecz nie mo­ żesz nie być świadoma, iż związek między nami da nam obojgu wielkie korzyści. - Korzyści? Gniew Amandy wzmagał się, musiała ze sobą wal­ czyć, by go opanować. - Ależ oczywiście. Ponieważ jesteś tak niewinna, twoi rodzice z pewnością nie zawracali ci głowy eko263

nomicznymi aspektami małżeństwa. Nie ma takiej potrzeby, ponieważ ja i twój ojciec zadbamy o to, byś była dobrze zabezpieczona. Możesz być tego pewna. Ostatnią kwestię wypowiedział z protekcjonalnym uśmieszkiem i zanim Amanda zdążyła wybuchnąć, wypuścił jej dłoń. I ciągnął dalej: - Niezależnie od ostatnich obrzydliwych tenden­ cji, by podchodzić do kwestii małżeństwa emocjonalnie, twierdzę, że jest absurdem budowanie poważne­ go związku na czymkolwiek innym poza takimi spra­ wami, jak bogactwo i ciągłość rodu. Na starych do­ brych ideałach. - A dokładnie jakim to starym ideałom miałby słu­ żyć nasz związek? - Jedynym powodem, dla którego zadała to pytanie, była wiara, iż musi Percivala po­ wstrzymać. - Dla wszystkich będzie oczywiste, że nasze mał­ żeństwo ukróci twoją żałosną nierozważność, tę sa­ mą, która przez ostatnich kilka lat powstrzymywała cię przed małżeństwem. Jasne jest, że potrzebujesz silnej ręki, a ja jestem tym mężczyzną, który potrafi ją zapewnić. Percival uśmiechnął się do otaczającego ich tłu­ mu. - I oczywiście połączenie naszych fortun stworzy ładny majątek, taki, którym będę zarządzał ku naszej korzyści. Związki z St. Ives poprawią mój status. W rzeczy samej nasze małżeństwo będzie miało nie­ słychaną wartość i jestem pewien, że nawet tak nie­ winna osóbka jak ty w tych sprawach temu nie za­ przeczy. Uśmiechnął się do niej triumfująco. - Jesteś w błędzie. Uśmiech natychmiast zniknął z jego osłupiałej twarzy. 264

- Mylisz się - odezwała się Amanda. - Po pierw­ sze, cenię sobie stare ideały, które ty wielbisz: bogac­ two i status... Są moje, niezależnie od tego, za kogo wyjdę. Ponadto obrażasz moją rodzinę, wyobrażając sobie, iż liczy się dla niej cokolwiek innego oprócz mojego szczęścia. Jej wzrok przykuła wysoka postać zmierzająca w ich stronę. - Wiem, że moja rodzina nie poprze żadnego związku, o którym będą wiedzieli, że nie leży w mo­ im interesie, ani tym bardziej kandydata, który nie znajduje uznania w moich oczach. -Ba!

- Wydaje mi się, że nasza rozmowa dobiegła koń­ ca, sir. Życzę miłego wieczoru. Odwróciła się, by odejść, zniknąć w tłumie i oto­ czyć się wianuszkiem adoratorów, zanim dołączy do niej Martin. Percival chwycił ją za nadgarstek. - Nonsens! Najwyższy czas, byś porzuciła takie niemądre, afektowane zachowanie. To pasuje do szkółki... - Puść mnie! Wciekły, lecz lodowaty ton jej głosu uderzył Percivala niczym bicz. Wyprostował się i usiłował spojrzeć na nią z góry - zauważył bukiecik orchidei, który trzymała w dłoni. Amanda usiłowała wyrwać rękę, jednak Percival trzymał mocno. Uniósł jej dłoń w gó­ rę i przyjrzał się egzotycznym kwiatom. Tonem nauczyciela, który odkrył poważne wykro­ czenie u ucznia, rzekł: - Cóż to jest? - Uosobienie zmysłowego piękna - powiedział głę­ boki, szorstki głos. Percival rozejrzał się nerwowo. 265

Martin stanął obok niego, popatrzył na orchidee, a potem przysunął się do Amandy. - Nieprawdaż? Pytanie to było jak najbardziej skierowane do Percivala i najwyraźniej chodziło w nim o coś innego niż o kwiaty. Zdumiony Percivai zwolni! uścisk. Amanda wy­ rwała rękę. Uśmiechnęła się rozkosznie do Martina. - Dexter, w samą porę. Pozwól, niech ci przedsta­ wię pana Lytton-Smythe'a. - Sir - Martin skłonił głowę. Oczy Percivala zrobiły się okrągłe i po chwili wahania skinął sztywno głową. -Sir. - Dlaczegóż to „w samą porę"? - Martin spojrzał Amandzie w oczy. - Ponieważ właśnie żegnałam się z panem Lytton-Smythe'em i zamierzałam przejść się po sali. Teraz widzę, że nie będę sama. Wyciągnęła dłoń. Percival wysunął ramię i rzekł. - Będę więcej niż szczęśliwy, mogąc ci towarzy­ szyć, moja droga. - Ach, ale ja jestem pierwszy, rozumiesz. I wskazał palcem na orchidee. Po ułamku ciszy, kiedy zmierzyli się wzrokiem z Percivalem, Martin z typową dla siebie galanterią zaoferował Amandzie ramię. Ignorując ewentualnie domysły, Amanda skorzy­ stała z oferty Martina. Ukłoniwszy się dumnie Percivalowi, rzekła chłodno: - Zegnam, sir. Po czym pozwoliła Martinowi się odprowadzić. Nie była zdziwiona, kiedy po przejściu paru me­ trów Dexter wymruczał:

- Kim właściwie jest ten pan Lytton-Smythe? - Nie kim, a czym. Jest szkodnikiem. - Ach, to w takim razie miejmy nadzieję, że pojął aluzję. -Oby. Martin patrzył, jak zdenerwowanie i gniew znika­ ją z oczu Amandy i nie potrzebował więcej zapew­ nień dotyczących tego, co znaczy dla niej Lytton­ -Smythe. Jednak w jej oczach pozostała niewielka chmurka, lekko zasnuwająca jej czoło, i widok ten nie spotkał się z aprobatą Martina. Przechadzali się po coraz tłoczniejszym salonie, Przed nimi rozciągała się nisza, w której znajdowało się popiersie jakiegoś dawno zmarłego generała. Martin zwolnił i zacisnął palce na dłoni Amandy. Zatrzymując się przy niszy, uniósł dłoń dziewczy­ ny, nadal ściskającą bukiecik orchidei. Martin przyj­ rzał się nie kwiatom, lecz nadgarstkowi, delikatnym kościom oraz żyłkom prześwitującym przez porcela­ nową skórę. - Nie zrobił ci chyba krzywdy? Pod ochrypłym tonem głosu kryła się zaborczość, a on nie poczynił żadnego wysiłku, by ją ukryć. Na­ potkał spojrzeniem jej rozszerzone oczy i nie spusz­ czał wzroku, muskając palcami jej nadgarstek w de­ likatnej pieszczocie, czując pulsujące tętno pod pal­ cami. Wyczul jej urywany oddech, zobaczył rozszerzają­ ce się źrenice i to, jak podejmuje decyzję, by odważ­ nie spojrzeć mu w oczy, pozwolić narastać pożąda­ niu, cieplej obietnicy namiętności, zanim, z koniecz­ ności, pozwolą jej odpłynąć. Dopiero kiedy obojgu udało się odzyskać spokoj­ ny oddech, Amanda schyliła głowę i wyszeptała: - Dziękuję, że mnie uratowałeś.

266

267

Kąciki ust Martina raptownie się uniosły, nadal na nią patrząc, uniósł jej dłoń. - Cała przyjemność - wyszeptał - po mojej stro­ nie. Wypowiadając ostatnie słowa, musnął jej delikat­ ną skórę wargami. Położył jej dłoń z powrotem na swym ramieniu i ruszyli dalej, przed siebie. Po drugiej stronie sali balowej stał Vane Cynster. Obserwował z kwaśną miną swą kuzynkę i jej towa­ rzysza, dopóki nie zniknęli mu w tłumie. - Tutaj jesteś! - Patience, żona Vane'a, podeszła do niego i włożyła mu rękę pod ramię. - Lady Osbaldestone pragnie z tobą pomówić. - Jeśli tylko będzie trzymała laskę przy sobie. Vane pozwolił, by Patience pociągnęła go za sobą w tłum, który się rozstąpił, i ich oczom ukazała się ponownie Amanda wraz ze swym towarzyszem. Vane zatrzymał się i Patience z konieczności uczyniła to samo. Spojrzała na niego pytająco. - A któż to jest, u diabła? - Vane kiwnął głową, Ten dżentelmen obok Amandy. Patience uśmiechnęła się. - Dexter. Sądziłam, że słyszałeś, jego powrót na salony jest ostatnio tematem numer jeden. - Doskonale wiesz, że ja, podobnie jak pozostali, unikam salonów jak ognia. - Vane przyglądał się mi­ nie żony i uśmiechowi, który zagościł na jej twarzy. A jakie są domysły? - Obecne domysły krążą wokół tego, co też skło­ niło Dextera, by wyszedł ze swej ogromnej posiadło­ ści przy Park Lane na salony. - Czyżby nie Amanda? Jego oczy wypełniło przerażenie; Patience roze­ śmiała się.

- Tak, Amanda. Nie ma jednak powodu do obaw. Doskonale daje sobie radę, i chociaż istnieje ten sta­ ry skandal, nie ma żadnego powodu, byś ty, czy kto­ kolwiek inny, w to się mieszał. Vane nic nie powiedział; gdyby Patience zerknęła na jego twarz, dostrzegłaby pochmurne spojrzenie szarych oczu.

268

269

*

W kwestii Amandy uczucia Martina nie różniły się tak bardzo od odczuć Vane'a. Teraz uważał ją za swoją. Jego własne wymagania stawały się coraz bardziej określone i coraz trudniejsze do powstrzymania. Pragnął, by Amanda była postrzegana jako jemu przynależna. Teraz. Dziś. Wczoraj. Patrząc, jak tańczy kotyliona z lordem Wittinghamem, zwrócił myśli ku najpilniejszemu pytaniu: kie­ dy może zakończyć tę grę? Jego jedynym celem w powrocie na salony było ustanowienie bona fides dla swej sprawy w dążeniu do zdobycia Amandy. Spędził niemal dwa tygodnie na ćwiczeniu cierpliwości, której nie miał zbyt wiele. Karnawał szedł pełną parą. Nadchodziły tygodnie, w których miało się odbyć wiele ważnych balów. Sa­ ma myśl przyprawiała go o zawrót głowy; bale, nawet te spędzane u boku Amandy, nie oferowały mu tego, czego potrzebował, by ukoić niespokojne zmysły. Uczyniłaby to tylko sama Amanda. Ile jeszcze będzie musiał czekać? A właściwie, czy musi jeszcze czekać? Incydent z Lytton-Smythe'em dokuczył mu. Nie żeby wyobrażał sobie Amandę zajętą i skradzioną mu przez innego; była to raczej pierwotna reakcja

przeciw każdemu, który obrzucał ją pożądliwym wzrokiem. Podczas gdy Amanda zatapiała się w tańcu, Mar­ tin przyglądał się gościom. Był ich cały tłum, bawili tu wszyscy, nawet jej kuzyni. Dostrzegł dwóch z nich, usłyszał, jak anonsowany jest St. Ives, ale nie spotkał się w tłumie z żadnym z męskich członków rodziny Cynsterów. W ciągu ostatnich tygodni został przedstawiony żonom ich wszystkich, które bez słów dawały mu do zrozumienia, jaki będzie rodzinny werdykt. Aprobowały go, ale... Znał powód ich rezerwy. Zajmie się tym, jak tylko zdobędzie Amandę. Z wcześniejszych „dochodzeń" i z tego, co do tej pory opowiedziała mu Amanda, wiedział, że o to nie dbała, ale jej rodzina była prze­ ciwnego zdania i stanowisko to doskonale rozumiał. Ze starym skandalem należy sobie poradzić, ale... Jeśli ona zgodzi się wyjść za niego, wówczas skandal stanie się ostatnią przeszkodą na jego drodze. Minęła go hrabina Lieven i dumnie skinęła mu głową. Wcześniej lady Esterhazy uśmiechnęła się do niego z aprobatą. Sally Jersey, za każdym razem, kiedy go spotykała, szukała Amandy. Ponownie spojrzał na Amandę, która uśmiechnę­ ła się i dygnęła przed lordem Wittinghamem, gdyż taniec dobiegł końca. Uniosła głowę i rozejrzała się w poszukiwaniu Martina. Wszyscy patrzyli, a kolejny ruch miał należeć do Martina. Najgorsze, co mógł, już zrobił, przekonał całe to­ warzystwo, a na pewno tych, którzy się liczyli, że związek między nimi jest jak najbardziej na miejscu, a nawet wskazany. Że wszelkie przeszkody zostaną pokonane.

Kiedy się zbliżył, podziękowała lordowi Wittinghamowi i odwróciła się do Martina z uśmiechem. - Dlaczego mi ufasz? - zapytał. Nie spodziewała się tego. Miała tylko jedną odpo­ wiedź: - Ponieważ to ty. Zatańczyli. Kiedy muzyka umilkła, zaczęli ponow­ nie krążyć wśród tłumu, spędzając czas z tymi, którzy byli skłonni podziwiać hrabiego Dextera. Jej świta rozpierzchła się; stała obecność Marti­ na u jej boku sprawiała, iż jego intencje były czytel­ ne. Żaden inny dżentelmen nie mógł się z nim rów­ nać; cała reszta zarzuciła starania o jej rękę. Niezagrożony Martin poprowadził ją na kolację. Sadowiąc Amandę przy stole, przysunął ku niej dwa półmiski wypełnione smakołykami. Ledwie zaczęli ucztę, kiedy tuż obok pojawił się jakiś dżentelmen z damą. Amanda zerknęła w ich stronę. - Czy możemy się dosiąść? - Luc Ashford, uoso­ bienie pożeracza serc, uniósł brew. Trzymając w dło­ niach dwa półmiski, obdarzył Amandę pospiesznym ukłonem. Tuż obok stała Amelia, która uśmiechnęła się w podziękowaniu, kiedy Martin wstał, by podać jej krzesło. - Zauważyliśmy was z drugiego końca sali. Ledwie mieliśmy okazję zamienić choćby dwa słowa. Luc położył półmiski i przysunął krzesło dla sie­ bie, stawiając je obok Amandy, naprzeciw Martina. - Wydawało mi się, iż nie bawią cię salony, kuzy­ nie. - Mnie również się tak zdawało - Martin uśmiech­ nął się, ale w jego wzroku pojawił się chłód. - Jest parę rzeczy, bez których nadal mogę się obejść -

270

271

wzruszył ramionami. - Ale istnieją pewne koniecz­ ności. - Z całą pewnością wywołałeś zamieszanie. Dla­ czego...? - Amelia się roześmiała. Amanda puściła szczebiotanie siostry mimo uszu. Dobrze znała Martina, ale Luca znała od zawsze. Je­ śli Martina uważała za lwa, Luc był zawsze czarną panterą, przebiegłą i drapieżną. Teraz był czujny, ale nie agresywny. Jeszcze. Nie wiedziała dlaczego, ale podczas rozmowy stawała się coraz bardziej pewna, że lew i pantera oceniają się nawzajem i komunikują na jakiejś sobie tylko znanej płaszczyźnie. Wspomnienia lady Osbaldestone o tym, jak się razem wychowywali, dobrze znali, były praw­ dziwe. Luc dawał mu ostrzeżenie. Amanda nie rozumia­ ła jednak dlaczego. Luc i ona nigdy dobrze się nie ro­ zumieli. Potrafił ciąć językiem jak brzytwą i często to robił także wobec niej. Doceniali się, ale nigdy nie było między nimi cieplejszych uczuć. Rozparty na krześle naprzeciw Luca, Martin za­ stanawiał się nad tym samym. Niegdyś byli bliżsi so­ bie niż bracia. Dziesięć lat rozłąki stworzyło między nimi przepaść, a mimo to nadal doskonale znał Lu­ ca. Wiedział, że lepiej niż inni potrafi odgadnąć, co Martin czuje i jak zareaguje. Od kiedy powrócił do Anglii, spotkali się przelotnie kilka razy, ale za­ mienili zaledwie parę słów. A mimo to... Amelia upiła łyk szampana. Luc spojrzał na Martina. - Zdecydowałeś się otworzyć dom Fulbridge? - To zależy. W spojrzeniu, jakie posłał mu Luc, czaiło się wy­ zwanie i ostrzeżenie; Martina aż kusiło, by zapytać, o co mu chodzi. Jego instynkt rozpoznawał motywy Luca; chciał chronić Amandę...

Amelia uśmiechnęła się promiennie. - Powiedz mi, czy to prawda... Martin dostrzegł światełko, dostrzegł delikatną ła­ godność w oczach kuzyna w ułamku sekundy, kiedy podążył za wzrokiem Luca skierowanym na delikat­ ną twarz Amelii. Luc nie chronił Amandy, lecz jej siostrę. Wiedział, że krzywda Amandy odbije się na Amelii. Odkrycie to zafascynowało go, ale niewiele mógł zrobić, by zmniejszyć podejrzenia kuzyna. Ashfordowie byli blisko z Cynsterami, Luc szybko się więc do­ wie, że Amanda, a co za tym idzie Amelia, są całko­ wicie bezpieczne. Po skończonej kolacji wszyscy razem wstali i po­ wrócili na salę balową. Amelia zamilkła, Amanda zwinnie przejęła prowadzenie rozmowy, wypytując Luca o jego siostry. Ten odpowiadał z narastającą szorstkością w głosie. Kiedy rozległy się dźwięki mu­ zyki, zwrócił się w stronę Amelii i poprosił ją do tań­ ca. Dziewczyna podała mu dłoń; cała czwórka poże­ gnała się. Amanda wróciła w ramiona Martina, a on zauważył na jej twarzy błysk pełnego satysfakcji uśmieszku. - Miałem rację - pokierował ją między wirujące pary. - Między Lucern a twoją siostrą jest pewna nić porozumienia. - Uważam, że pasowaliby do siebie. Jak myślisz? - Może... Twoja siostra nie jest taka jak ty. - Nie, jest bardziej uparta. Martin dostrzegł wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę uważnie im się przyglądającego. St. Ives: Martin od razu rozpoznał te rysy znamionują­ ce butę i arogancję. Przypomniał sobie postawę Lu­ ca. Musiał działać, albo ryzykować spięcie z kuzy­ nami.

272

273

Gdyby Cynsterowie wiedzieli o jego zamiarach wo­ bec Amandy, już dawno złożyliby mu wizytę. Ale tak się nie stało. Dzięki dyskrecji ich żon. Żony Cynsterów dały mu czas na poprowadzenie Amandy jak najdalej po tej ścieżce, którą razem kroczyli. Czas ten jednak już się skończył. Martin musiał zagrać kolejną kartą. - Dziwnie się zachowujesz przez cały wieczór - za­ uważyła Amanda. - Muszę z tobą pomówić. W jakimś ustronnym miejscu. W pobliżu znajdował się wykusz wychodzący na ogród. Martin zaprowadził ją właśnie tam. Aman­ da spojrzała na Dextera pełna ufności Nadal pewna, że niczym jej nie zaskoczy. Martin stanął tak, że zasłonił widok na salę balo­ wą. Nikt nie mógł ich dosłyszeć ani widzieć ich twa­ rzy, a mimo to pozostawali dla wszystkich widoczni. - Mam zamiar jutro poprosić o twoją rękę. - Już to zrobiłeś... Nie możesz... - Oficjalnie poprosić? Uwierz, że mogę. - Ale... - Amanda zachmurzyła się. - To nie ma sensu. Dopóki ja się nie zgodzę, oni również się nie zgodzą. Nadal niczego nie widziała. - To zrozumiałe, muszę jeszcze zdobyć twoją zgo­ dę na nasz ślub. Jednak nie to jest celem oficjalnych oświadczyn. Będę prosił o pozwolenie twojej rodziny. Amanda nadal się niepokoiła. - Dobry Boże, nie możesz! Obiecaj, że tego nie zrobisz, że pod żadnym pozorem nie wspomnisz... - Zapewniam cię, że żadna wzmianka na temat naszej zażyłości nie wymknie się z mych ust. Wpatrywała się w niego z przerażeniem. - Nie będziesz musiał mówić ani słowa. Wystarczy, że spojrzą na ciebie i się domyślą!

- Powinniśmy go za to powiesić za... - Nie jestem pewien, czy to usprawiedliwione. Demon wlepił wzrok w Richarda. - Czy usprawiedliwione? Mówisz, że ją naciskał... - Tak - ciągnął Richard, siedzący w fotelu naprze­ ciw biurka Diabła. - Ale nie w taki sposób, w jaki so­ bie wyobrażacie. Demon zachmurzył się i opadł na krzesło. - O co więc, do diabła, chodzi? Cała szóstka wymieniła spojrzenia. Siedzący za biurkiem Diabeł westchnął: - Znając Amandę, nie będzie to takie proste. - Jak mi się zdaje - wtrącił Richard - nie było. - Ich... - odezwał się Vane - ...związek jest na ustach wszystkich. Z szezlonga przy kominku wtrącił się Gabriel: - Powiedz nam, co dokładnie widziałeś? - Widziałem ich pierwszy - rzekł Vane. - Przecha­ dzali się, a potem zatrzymali z dala od tłumu. Roz-

274

275

- Będzie co będzie, nie możemy ciągnąć tego dalej w ten sposób, bez żadnej deklaracji z mojej strony. Jeśli nie twój ojciec, to twoi kuzyni będą tego żądać. Teraz stała się naprawdę wojownicza. - Nie! Kiedy się domyślą, kiedy się dowiedzą, to... - I nagle skinęła głową. - Bardzo dobrze. Możesz podjąć taką taktykę, skoro sobie życzysz, i jeśli uwa­ żasz, że to konieczne. Jednak... - uniosła wysoko głowę - ...mój ojciec wyjechał z Londynu. Podróżuje w interesach. Powiedziawszy to, opuściła bezpieczny wykusz. Kilka metrów dalej stał Richard Cynster i przyglą­ dał się całej scenie z nieruchomym wyrazem twarzy. *

mawiali, potem on pocałował jej nadgarstek, nie nie­ winnie. Wyglądało, jakby rozkoszował się tym poca­ łunkiem, a ona, głupiutka, tylko go zachęcała. Potem poszli dalej. Patience mówiła, że Amanda doskonale daje sobie radę i chociaż istnieje ten stary skandal, żaden z nas nie powinien się wtrącać. Pozostali spojrzeli na niego i, jak jeden mąż, zwró­ cili się do Richarda. - Widziałem ich przez moment, podczas ostatnie­ go walca - rzekł Diabeł. - Jestem pewien, że Dexter mnie dostrzegł. - Rozpoznał cię? - Richard uniósł brwi. - To, co ja widziałem, wydarzyło się zaraz potem, mniej więcej pod koniec walca. - Opisał wszystko, co zauważył. Krótko mówiąc, wyglądało na to, że Dexter mówi spo­ kojnie; to Amanda była bardziej natarczywa. A biorąc pod uwagę, iż odeszła pod koniec rozmowy z dumnie uniesioną głową oraz to, w jaki sposób za nią patrzył, jakby chciał to wszystko zrozumieć... - Richard wes­ tchnął. - Szczerze mówiąc, poczułem dla niego litość. Demon chrząknął. - Ten facet to drapieżnik najgorszego sortu. - Kiedyś wszyscy byliśmy tacy - wymruczał Diabeł. - O to właśnie mi chodzi. Wiemy, co on sobie my­ śli... - Demon nagle ucichł. - Ja też tak uważam - dodał Richard. - Dobrze. Przyjmijmy fakt, że wygląda na to, iż Dexter usiłuje zdobyć Amandę. Nie widzę żadnego powodu, by musiał posunąć się aż do uwiedzenia jej. Z jakiegoś powodu zachowuje się tak, jak wymagają tego zasady. Cóż więc o nim wiemy? Osobiście go nie pamiętam. - Diabeł spojrzał na Vane'a. - Był od nas dużo młodszy. - Młodszy nawet ode mnie - rzekł Demon. - Pa­ miętam jednak, że był nicponiem.

- N o i ten skandal... - Richard przypomniał pokrót­ ce to, co wiedział na ten temat, i skończył słowami: Grandes dames i wiele innych osób uważało, iż jego ojciec przesadził w swych reakcjach, w sumie niewielu wierzyło, że Dexter mógł być winny, ale nikt ich nie pytał o zdanie. Zapadła decyzja i Dextera wyprawio­ no z Anglii zanim ktokolwiek się zorientował. - Jakie są obecne odczucia towarzystwa? - spytał Diabeł. Richard wzruszył ramionami. - Niewinny, dopóki nie udowodni mu się zbrodni; ale nadal podejrzany. - Miałem z nim kiedyś do czynienia. - Gabriel po­ chylił się do przodu. - W City jest legendą. Prowadził syndykat, którym się interesowaliśmy, i znał się na rzeczy. Zrobiliśmy na tej spółce niezły interes. Działa w egzotycznych branżach, czasami ezoterycz­ nych, ale zawsze bardzo dochodowych. Ma niesły­ chaną reputację; jest znany jako człowiek honoru, uczciwy kupiec, który nie boi się ani głupców, ani oszustów. - Jest również legendą w kręgach kolekcjonerów dodał Lucyfer, rozciągnięty na szezlongu. - Zapłacił­ bym, żeby dostać się do tego jego grobowca przy Park Lane. Niewielu tam było, ale ci, którzy wi­ dzieli jego bibliotekę, wychodzili stamtąd oszołomie­ ni. Z zapartym tchem. Nie chodzi o same książki, chociaż zbiór jest imponujący, ale o sztukę oriental­ ną, którą kolekcjonuje od lat. Wydaje się, że ma wy­ jątkowe wyczucie piękna. - Więc nie ma powodu, by sprzeciwiać się temu związkowi, pod warunkiem że stary skandal ucich­ nie. - I pod warunkiem, iż on myśli w takich katego­ riach - dodał Vane.

276

277

- W rzeczy samej - twarz Diabła przybrała surow­ szy wyraz. - Niezależnie od wyobrażeń naszych dam, wydaje mi się, iż powinienem żądać prostych wyja­ śnień od naszego hrabiego. - Idę z tobą - rozległo się z pięciu gardeł jedno­ cześnie. Ktoś zapukał do drzwi i wszyscy spojrzeli w tę stronę. Drzwi otworzyły się; stanął w nich Sligo, majordomus. - Przybył hrabia Dexter, jaśnie panie. Prosi o roz­ mowę. - Dexter? - Diabeł zrobił wielkie oczy. Sligo podał tacę, na której leżał bilecik. Diabeł wziął go i przyjrzał się uważnie. - Gdzie on jest? - Zostawiłem go w salonie. - A gdzie jest jaśnie pani? - Wyszła. - Poproś pana hrabiego.

Rozdział 15 Martin wszedł do biblioteki. Skupiło się na nim sześć par oczu; nie musiał domyślać się ostatniego tematu ich rozmów. Wchodząc do dużego pokoju, wykorzystał chwilę, by przyjrzeć się zgromadzonym tu osobom; było ich więcej, niż się spodziewał, ale nie był zaskoczony. Słyszał, że działają w grupie. Na jej czele stał mężczyzna, który podniósł się po­ woli zza biurka. 278

- Dexter. - Wyciągnął dłoń. Martin odwzajemnił ukłon. - St. Ives. - Czy masz coś przeciw rozmowie w towarzystwie moich kuzynów? Martin szybko przyjrzał się kamiennym twarzom. -Nie. - W takim razie... - Diabeł przedstawił wszyst­ kich, używając ich przezwisk, i wskazał na wysokie krzesło stojące przy biurku: - Usiądź. Martin spojrzał na krzesło, a potem podniósł je i postawił z boku biurka, by nie siedzieć plecami do pozostałych Cynsterów. Martin spojrzał na Diabła i bez wstępów rzekł: - Przybywam właśnie z Upper Brook, gdzie dowie­ działem się, że wasz wuj, lord Arthur Cynster, jest po­ za domem i ma go nie być przez cały tydzień. Pragną­ łem prosić go o pozwolenie starania się o rękę jego cór­ ki Amandy. W tych okolicznościach, ponieważ stanowisz głowę rodziny i jesteś obecny w mieście, przy­ bywam, by prosić o to pod nieobecność lorda Arthura. Oświadczenie to spotkało się z całkowitym milcze­ niem zebranych; potwierdziło to jego przypuszczenia co do tematu, na jaki dyskutowali przed jego przybyciem. - Tydzień to niezbyt długo - powiedział Diabeł. Martin przemilczał tę uwagę; nie był przygotowa­ ny na czekanie przez kolejny tydzień. - Wiele może się zdarzyć w ciągu tygodnia, jestem pewien, że zgodzisz się ze mną. Martin nie kwapił się nawet, by go zrozumieć. Po­ wiedział: - Nadszedł czas. W moim przekonaniu sprawy po­ sunęły się do miejsca, w którym ślub jest konieczny. Dlatego... jestem tutaj. 279

Wszyscy pojęli w mig, o jakie sprawy chodzi i jak daleko zaszły; rozległy się zduszone przekleństwa i groźby powieszenia Dextera za pewną część ciała. Diabeł uciszył ich ruchem ręki; jego wzrok skupił się na twarzy Martina. - Dopiero co powróciłeś na salony, uganiając się za Amandą. Rozumiem, że te sprawy zaszły tak dale­ ko już wcześniej. Gdzie spotkałeś ją po raz pierwszy? - U Mellors'a. - Gdzie? W tej spelunie? Rozległy się kolejne pomruki. Martin spuścił wzrok, poprawił mankiet. - Przyjęła zakład o partyjkę wista. Przeciw Connorowi. Nie miała partnera. Cisza, która nastała, była przesycona niedowierza­ niem. - Drugi raz spotkałem ją w salonie Heleny Hennessy. W pomieszczeniu zawrzało. Na głowę Amandy posypały się rozmaite epitety. Martina zalała po­ wódź pytań, ale uznał je za retoryczne i zachował milczenie. W końcu, na znak dany przez Diabła, wszyscy ucichli. - Co stało się potem? - Miała listę wydarzeń, w których chciała uczestni­ czyć, wszystkie poza salonami towarzystwa, ale nie skandaliczne. Nocna przejażdżka po parku Rich­ mond, pływanie łodzią po Tamizie, wizyta w Vauxhall w niezbyt aprobowanym towarzystwie oraz bal maskowy w Covent Garden. - Zaproponowałeś, że zabierzesz ją we wszystkie te miejsca? - Nie. Nie miałem wyboru: miałem patrzeć, jak organizuje je sobie z kimś innym? Miała na oku lor280

da Cranbourne'a jako towarzysza przejażdżki do Richmond. - Cranbourne'a? Tego łotra? - Byli też inni, których poznała na ulicy Glouce­ ster. Miała alternatywę. Uznałem, iż będzie bez­ pieczniej założyć, że nie blefuje. - A podczas tych wyjść... - Nie. - Martin spojrzał Diabłowi w oczy. - Zabie­ rałem ją na te atrakcje pod warunkiem, że potem wróci grzecznie na salony, gdzie jej miejsce. Jednak, jak się potem okazało, wyjścia te nie były jej prawdzi­ wym celem. Kiedy się skończyły, zmieniła zasady i powróciła na ulicę Gloucester i na inne, nawet jesz­ cze mniej stosowne imprezy - nie spuszczał wzroku z Diabła i dodał: - Co stało się później, wydarzyło się na jej wyraźne życzenie, jeśli w ogóle wcześniej do­ kładnie tego sobie nie zaplanowała. Nie było wśród nich nikogo, kto by mu nie współ­ czuł; przyznawał się do tego, iż pragnie zdobyć Amandę. Wiedząc, że nadeszła właściwa pora, Mar­ tin ciągnął dalej: - W tych okolicznościach ślub jest konieczny. Więc... czy mam twoje pozwolenie, by starać się o jej rękę? - Bogactwo, urodzenie, pozycja, posiadłość: to wszystko jest w porządku. Ale co z przeszłością? zapytał ponuro Diabeł. - Przeszłość zostanie wyprostowana. - Zrobiłeś to? - Nie. Ale zrobił to ktoś inny. Diabeł skinął głową. - Dobrze, zgadzam się. Pod warunkiem, że stary skandal zostanie rozwikłany na twoją korzyść; twoje małżeństwo z Amandą jest całkowicie stosowne. 281

Masz moje pozwolenie, by starać się o jej rękę. Po­ mówię z moim wujem po jego powrocie. - Dobrze. I wyjaśnisz stanowisko rodziny? - Towarzystwu? Oczywiście. - Diabeł wzruszył ra­ mionami. - Miałem na myśli Amandę. Zapadła nieco krępująca cisza. Pierwszy odezwał się Diabeł: - Dlaczego? - Ponieważ musi powiedzieć jasno i wyraźnie „tak". - Ach. - Diabeł zrobił okrągłe oczy. - Prosiłeś ją. - Oczywiście, kilkakrotnie. W przeciwnym razie po cóż miałbym gonić za nią po salonach, za którymi niespecjalnie przepadam? - Powiedziała, że się nie zgadza? - zapytał Ri­ chard. - Ona chce „czegoś więcej", co - jak rozumiem jest czymś, co nie występuje w żadnym małżeńskim kontrakcie. Wyraz ich twarzy świadczył o tym, iż doskonale wiedzieli, co ma na myśli. - Drobnostki - rzekł Diabeł, a po chwili spytał: Mam nadzieję, że nie zamierzasz po prostu jej tego dać? Nie - pomyślał Martin. - Nie, jeśli istnieje jakiś in­ ny sposób. - A jeśli ci powiem, że prawdopodobnie nie bę­ dzie innego sposobu? - Mógłbyś z nią pomówić. - Mógłbym, ale zyskałbym jedynie pouczenie, bym pilnował własnych spraw. - Jest lepszy sposób - odezwał się Demon.

282

* Wieczorem znalazł się na tarasie u Fortescuesów. - Diabeł? - Jest głową twojej rodziny. Amanda żachnęła się. Poprawiła szal na ramionach. - To, co on i inni myślą, nie ma znaczenia. To ja muszę się zgodzić, a tego nie zrobiłam. - Wiem - ostry ton głosu Martina sprawił, że zer­ knęła na niego; podchwycił to spojrzenie. - Co prze­ kona cię, byś powiedziała „tak"? - Mówiłam ci wcześniej, sam musisz to odkryć. Martin popatrzył przed siebie. Chociaż po tarasie kręciło się kilkanaście innych par, nikt nie zmierzał w ich stronę, w miejsce, gdzie nad tarasem zwieszała się bujna roślinność, tworząc zieloną grotę. - W takim razie rozumiem, że nie masz nic prze­ ciw temu, bym szukał... Amanda spojrzała na niego. Doleciały ich jakieś odgłosy. Oboje odwrócili się. Wszyscy wracali na sa­ lę balową, skuszeni dźwiękami walca. Martin się uśmiechnął. - To chyba mój taniec. Pochwycił ją w ramiona; pozwoliła ponieść się chwi­ li i muzyce, bez namysłu zezwalając, by ją prowadził. Nie była zaskoczona, kiedy poprowadził ją w stro­ nę cienia, ani kiedy zwolnił i mocniej ją objął. - Często tańczyłem z tobą walca, więc pewnie te­ go, czego chcesz, nie odnajdę w tańcu. Jego usta dotknęły jej ucha, przesunęły się po ze­ wnętrznym płatku. - Zastanawiam się... Amanda znalazła się w pułapce, ale nie fizycznie. Nić zmysłów, którą utkał, była niewidoczna, a mimo to nierozerwalna, Amanda nie mogła się zmusić, by 283

ją przerwać, oderwać się od tego świata, którym ją otaczał. W tym świecie to ona rządziła, a on jej słu­ żył. Niczym cesarzowa mogła wydawać rozkazy, żą­ dać, a potem położyć się i otrzymać każdą rozkosz, jaką hojnie jej ofiarowywał. Usiłowała uwolnić rękę i sięgnąć do niego, do­ tknąć jego policzka, ale jego palce zacisnęły się, przytrzymywał jej dłoń. Nagle dostrzegła z tarasu Edwarda Ashforda wy­ prowadzającego Emily, Anne i ich przyjaciółkę pan­ nę Folliot z sali balowej. Martin cicho przeklął; Amanda poczuła tak samo. Stali w cieniu, jeszcze niewidoczni, ale nie aż tak dobrze ukryci, aby zignorować intruzów. Martin po­ łożył jej dłoń na rękawie i wyszli z mroku. Edward zobaczył ich pierwszy, zesztywniał, a po­ tem przybrał jeszcze bardziej wyniosły wyraz twarzy niż zwykle. Dziewczęta, poprawiając szale, również ich do­ strzegły i ruszyły w ich stronę. Edward zawahał się, a potem podążył za nimi. - Dobry wieczór, całkiem tu rześko, nieprawdaż? - Dobry wieczór, mój panie. Wszystkie trzy dziewczęta spotkały Martina już wcześniej; wszystkie go podziwiały, ale obecność Amandy dodała im odwagi. Po pozdrowieniu dziewcząt Amanda spojrzała na Edwarda. Obserwował Martina spod przymrużo­ nych powiek, potem dostrzegł ją i schylił głowę. Nie­ co sztywniej ukłonił się Martinowi. - Dexter. Martin odwzajemnił ukłon. Amanda poczuła, jakby chciała wyrzucić ramio­ na w powietrze. Byli kuzynami pierwszego stopnia, na miłość boską! Przynajmniej Luc rozmawiał nor-

- Nie mogę w to uwierzyć, nie prawili mi kazań, nie warczeli na mnie. Demon nawet się do mnie uśmiechnął! - Amanda wpatrywała się w swych ku­ zynów stojących z żonami po drugiej stronie sali ba­ lowej u lady Hamilton. Stojąca koło niej Amelia również patrzyła w tę stronę. - I Diabeł dał zgodę, ale z pewnością się domyśli­ li? Być może inni nie słyszeli. - Według Patience wszyscy byli obecni, kiedy Mar­ tin rozmawiał z Diabłem. - Zatem wszyscy się z nim widzieli, co znaczy, że masz rację, to niesłychane. Jestem zaskoczona, mu­ szą coś knuć. - Być może... - wzrok Amandy stał się nieobecny. - Tak musi być. Martin widocznie przekonał ich, iż stało się, co się stało, i ma ochotę ożenić się ze mną, i żeby mu pozwolili poradzić sobie z moim uporem. - Znowu spojrzała na kuzynów. - Wie, co myślę na ich temat i na temat ich wtrącania się. Amanda pokręciła głową i popatrzyła jeszcze raz na kuzynów. - Coś knują, tylko co?

284

285

malnie. Sztywność i niedostępność Edwarda dawała jasno do zrozumienia, że byłby szczęśliwszy móc za­ brać dziewczęta i pozbyć się uciążliwego towarzy­ stwa Martina. Amanda była wdzięczna Dexterowi, iż w odpowie­ dzi na irytujące zachowanie Edwarda postąpił tak powściągliwie. Wzięła Martina pod ramię i uśmiech­ nęła się do dziewcząt: - Opuszczamy was, ale nie zostawajcie na ze­ wnątrz zbyt długo. Ludzie to widzą. *

* Jakikolwiek był ich plan, nie przewidywał zniechę cania Martina. Udzielenie zgody to była jedna rzecz, ale żeby od razu tak aprobować... Wirując w takt pierwszego walca w ramionach Martina, Amanda dostrzegła Vane'a, a potem Gabriela. - Kiedy rozmawiałeś z Diabłem, czy ty albo on do­ tknęliście kwestii naszej zażyłości? - zapytała Martina. - Jeśli chodzi ci o to, czy rozmawialiśmy o naszej intymności, to nie. Jednak moja interpretacja dyskusji mówi, że ten aspekt został zrozumiany. - Założyli tak z góry? - Powiedzmy, że podejrzewali. Nie wiedziała, jak zareagować, czy czuć ulgę, że jej kuzyni najwyraźniej zaakceptowali jej prawo do własne­ go życia, czy też być podejrzliwą. Przygotowała się do bycia ostrożną. Zanim wykona kolejny krok. - To szaleństwo - wyszeptał Martin, kiedy muzyka ucichła. - Chodźmy do foyer. Tam przynajmniej można będzie oddychać. Lady Hamilton zaprosiła o ponad połowę gości więcej niż mieściło się w jej salonach. Niestety goście nadal przybywali. Martin poprowadził Amandę w stronę korytarza. - Chodźmy stąd. Biblioteka jest tutaj... teraz ni­ kogo tam jeszcze nie ma. Lekko skołowana Amanda zgodziła się. Martin poprowadził ją słabo oświetlonym korytarzem, otwo­ rzył drzwi, zajrzał do środka i przywołał ją skinie­ niem ręki. Biblioteka była wygodnie umeblowana szezlongami stojącymi przy kominku oraz zgrabnym biurkiem. Na stoliku stał zapalony kandelabr, w którego świe-

tle błyszczała srebrna taca z karafkami i kieliszkami dla starszych dżentelmenów, którzy mieli nadcią­ gnąć tu późniejszym wieczorem. Teraz nikogo tu nie było. Amanda wciągnęła powietrze. Poczuła na sobie spojrzenie Martina. Podeszła do biurka. Popatrzyła na półki z książkami. - Ta biblioteka nawet się nie umywa do twojej. - Nie? Jak to? - Brakuje tu koloru - odwróciła się i stanęła z nim twarzą w twarz. - Tylko koloru? - I kilku innych rzeczy... Poczuła łomotanie serca, nagły przypływ pożąda­ nia i nie widziała potrzeby, by to ukryć. Pozwoliła, by pragnienie rozlało się w jej żyłach; rozkoszując się falą namiętności, przywarła wargami do jego ust, po­ zwalając, by to poczuł. Potem na chwilę oderwała się, kusząc go, poddając wyzwaniu. Martin całował ją żarliwie. I wtedy poruszyła się klamka u drzwi. Nieokiełznane instynkty, szybkie niczym błyskawi­ ca refleksy, cofnęły go w przeszłość. Zanim drzwi zdążyły się otworzyć, Martin zdążył ukryć się za chińskim parawanem, który stał kilka metrów od biurka. Amanda wtuliła się w Dextera. Usłyszeli głos: - To biblioteka. Oboje go rozpoznali, oboje wstrzymali oddech. Po chwili lady Jersey spytała nieco niezadowolona: - I co teraz? Oczy Amandy zrobiły się okrągłe. Z kim, do diabła, rozmawiała Sally Jersey, naj­ większa salonowa plotkarka? I dlaczego się tu zna­ leźli? A co ważniejsze, kiedy sobie pójdą?

286

287

Słychać było stukot obcasów, Sally przemierzała pokój. W chwilę później próg biblioteki przekroczył ktoś inny. - Sally? Co ty tu robisz całkiem sama? Amanda zesztywniała. To był głos Diabła. - Prawdę mówiąc, sama nie wiem - usłyszeli sze­ lest papieru. - Dostałam liścik, w którym proszono mnie, bym tu przyszła - Masz zamiar czekać, czy pozwolisz odprowadzić się do sali balowej? - Możesz zaofiarować mi swoje ramię, i kolejny taniec, jeśli o to chodzi. - Jeśli sobie życzysz. Chwilę później drzwi zamknęły się i ponownie zo­ stali sami. - Wielkie nieba! - Amanda była poruszona. Zacisnęła wargi i poprawiła suknię, jej zachowanie i wyraz twarzy jasno mówiły, że spotkanie jest skończone. Zaoferował jej swe ramię. - Lepiej wracajmy na salę balową.

- A nie pragniesz mieć jego dziecka? - Tak, ponad wszystko. Ale nie chcę, żeby żenił się ze mną z tego powodu, a wydaje się, że na to się za­ nosi! Opadła na łóżko. Amelia po chwili zapytała: - A jakie ma znaczenie „wydaje się" wobec tego, co naprawdę „jest"? *

- Bóg jeden wie, co by się stało, gdyby Sally nie weszła! - Amanda zatrzymała się i zmarszczyła twarz. - Nie, to nieprawda. Wiem dobrze, co by się stało i byłoby to bardziej na rękę jemu niż mnie. Skończyła krążyć po pokoju i wspięła się na łóżko, gdzie leżała, słuchająca jej opowieści, Amelia. - Bycie z nim sam na sam jest zbyt niebezpieczne. - Jeśli znów to zrobimy, ryzykuję tym, że zajdę w ciążę - spojrzała na lekko wypukły brzuch. - Kto wie? Może już noszę jego dziecko? Dosłyszała w swym głosie pragnienie i nie była za­ skoczona, kiedy Amelia spytała łagodnym tonem:

To było dobre pytanie. Amanda stanęła z nim twa­ rzą w twarz, ale nie potrafiła znaleźć prostej odpo­ wiedzi. Postanowiła zachowywać się ostrożnie do chwili, aż jej nie znajdzie, postanowiła rozmawiać, ale nie całować. Zachęcać go, ale postawić wyraźną granicę, której nie przekroczy. Znowu. Aż do... - Panno Cynster? Odwróciła się; lokaj podsunął tackę, na której le­ żał liścik. Amanda wzięła go i oddaliła się od szezlonga, na którym siedziały jej matka i ciotki, i przeczytała: Jeśli wyjdziesz teraz na taras, wierzę, że będziesz za­ skoczona tym, co odkryjesz. Liścik nie był podpisany. I nie był od Martina. O tak wczesnej porze sala balowa wypełniona by­ ła jedynie do połowy. Amanda schowała liścik do torebki, przeprosiła mamę i ciotki, i wyszła na taras, otulając się szalem. Taras był olbrzymi, otoczony gęstymi krzewami, które rzucały gęsty cień. Ociągając się, zamknęła za sobą drzwi i ruszyła przed siebie, trzymając się strumieni światła padającego z wnętrza sali. Oprócz szumu wiatru żaden dźwięk nie dotarł do jej uszu.

288

289

Odwróciła się, by wrócić. Robiło jej się coraz zim­ niej; wymamrotała pod nosem przekleństwo, a po­ tem odwróciła się... - Panno Cynster.. panno Amando Cynster.... Zatrzymała się, spoglądając w gęsty cień, który okazał się wejściem w pasmo krzewów. Nieznajomy głos zawołał ponownie. - Chodź do mnie, moja kochana, a w świetle księ­ życa będziemy... - Pokaż się! - krzyknęła, starając się domyślić, do którego z jej znajomych należał ów głos. Rozpo­ znała ton głosu, ale głos był zmieniony, słodki i dziewczęcy. Choć na pewno należał do mężczyzny. - Kim jesteś? Tylko łotr zachowywałby się w ten sposób. - A jakiż to sposób? Amanda odwróciła się; poczuła ulgę, bo z sali ba­ lowej na taras wyszedł Martin. Zbliżył się do niej z niezadowoloną miną. Rozejrzał się. - Z kim rozmawiałaś? - Nie wiem! - Wskazała ręką na krzewy. - Był tu ja­ kiś głupiec, usiłował mnie skusić, bym do niego przyszła. Odwróciła się i ruszyła w stronę sali balowej. Martin zrobił dwa kroki i znalazł się tuż za nią. - Dlaczego tu przyszłaś? - Ponieważ on, kimkolwiek był, przysłał mi liścik. - Pokaż. Poszukała w torebce i podała mu zmiętą kartkę. - Proszę! Zobacz, nie zapraszałam go. Martin przyjrzał się liścikowi, a potem z grymasem na twarzy wsunął kartkę do kieszeni. Amanda odchrząknęła i ruszyła w stronę drzwi. Nie obchodził ją liścik ani jego autor. - Nie powinnaś była przychodzić tu sama, nie na wezwanie anonimowego listu. 290

Zatrzymała się przy drzwiach, ale odwróciła i spoj­ rzała Martinowi w twarz. - To był mój liścik, moja decyzja i byłam absolut­ nie bezpieczna, a teraz, jeśli pozwolisz, mam zamiar wejść do środka i zatańczyć. Z kimkolwiek zechcę! *

Nie miała zamiaru tego znosić; pozwolić mu za­ chowywać się zaborczo. Pierwszy taniec był tańcem ludowym; namówiła Reggie'ego, by jej towarzyszył. Potem dołączyli do grupki młodych dam i oddali się pogawędkom; później w pomieszczeniu ogłoszono rozpoczęcie ko­ tyliona. Demon dotknął jej ramienia. - Chodź, zatańczmy. Była podejrzliwa, ale w jego zachowaniu nie do­ strzegła najmniejszego cienia niezadowolenia ani nadopiekuńczości. Flik spodziewała się ich trzeciego dziecka i nie tańczyła, siedziała z Honorią na szezlongu, uśmiechnęła się i pomachała zachęcająco do Amandy. Panna Cynster zatańczyła więc kotyliona z Demo­ nem i nie miała powodów do narzekań. Następny lu­ dowy taniec rozpoczął się natychmiast i Amanda od­ kryła, że o taniec prosi ją z uśmiechem Richard. - Muszę zatańczyć z tobą choć raz w tym karnawa­ le, zanim wyjedziemy. - Wracacie do Szkocji? - Catriona nie lubi zostawiać Vale i bliźniaków na zbyt długo. Powiedział to z uśmiechem, który odwzajemniła. Ze wszystkich jej kuzynów Richard był najbardziej... nie, nie łagodny, ale pełen zrozumienia. A Catrio­ na była uosobieniem kobiecej mądrości. Amanda 291

wspomniała o chęci rozmowy z Catrioną przed ich wyjazdem. - Porozmawiaj z nią dziś wieczór, ponieważ wyjeż­ dżamy jutro rano. Pod koniec tańca miała ochotę odejść razem z Ri­ chardem, ale zebrali się wokół niej inni i zatrzymała się, by pogawędzić. Następnie usłyszała pierwsze nu­ ty walca. Odwróciła się i zobaczyła tuż koło siebie Martina. - To mój taniec, jak sądzę. W głębokim tonie głosu czaiły się nuty ostrzeż nia. Amanda skinęła głową, podała mu dłoń i dum­ nie pozwoliła poprowadzić się na parkiet. Orchidee, które dostarczano jej teraz codziennie, bukiet z trzech białych kwiatów, spoczywały na jego ramieniu. Amanda spojrzała na nie, a potem prze­ niosła wzrok na twarz Martina. - Nie jestem twoja. - To kwestia poglądu na sprawę. - Nawet jeśli się pobierzemy... Zawsze będę nale­ gać, by być sobą. - Nie sądziłem, iż te dwie rzeczy się wykluczają. - Czyli uważasz, że mogę być twoja i nadal żyć w niezależny sposób? A to na przykład dotyczy spo­ sobu, w jaki traktuję anonimowe liściki, które zosta­ ją mi doręczane. Nie będziesz po prostu w to ingero­ wał, traktując jak swoje prawo? - Moim prawem jest zapewnić ci bezpieczeństwo. - Jeśli zgodziłabym się być twoja, być może. - Nie ma innej możliwości. - Nie akceptuję tego, iż takie prawo polega na chro­ nieniu mnie przed złem, zupełnie jakbym była jakąś bezmyślną gęsią. - Ostatnią rzeczą, jaka przyszłaby mi do głowy, jest to, że mogłabyś być bezmyślna.

Nagle zdali sobie sprawę, iż kłócą się na środku parkietu, a wkoło znajduje się mnóstwo zaciekawio­ nych oczu. - To nas prowadzi donikąd - rzekł Martin przez zaciśnięte zęby. - Ani ta dyskusja, ani twoje ostatnie zachowanie. Ostatnie zachowanie? - Co masz na myśli? - Mam na myśli fakt, iż będziesz musiała skorzy­ stać ze swojej niezależności i wkrótce podjąć decyzję. Wiesz, co ci proponuję, wyłożyłem karty na stół. Zaofiarował jej swoją rękę, wszystko, co mógł i nie było nic więcej do zdobycia, niczego więcej nie zary­ zykowałby w tej grze. - Teraz twoja kolej. Ty prowadzisz - jego twarz i oczy były niczym z granitu. Amanda nie odpowiedziała, patrzyła gdzieś w przestrzeń i pozwoliła, by porwał ją taniec. Kiedy się skończył, dygnęła, a Dexter skinął głową. - Zapomniałam, że mam inną możliwość. Mogę odmówić mojej ręki. Mogę rzucić karty na stół i odejść. Na te słowa odwróciła się i podeszła do szezlonga, na którym siedziały jej ciotka Helena z lady Osbaldestone i Honorią. - Zatem? - Starsza dama zagarnęła swą bufiastą suknię, robiąc dla Amandy wolne miejsce. - O co chodziło? - Wskazała laską oddalające się plecy Martina. - Gdyby spojrzenie mogło zabić... domy­ ślam się, że nie dostaje tego, czego chce. - Nie, nie dostaje - Amanda usiłowała powstrzy­ mać nerwy. - Ale to uparciuch i arogant, zdetermi­ nowany, by wygrać... Helena roześmiała się i położyła dłoń na ramieniu Amandy.

292

293

- To mężczyzna, jeden z nas, nie możesz spodziewać się niczego innego. - Założę się o to - Honoria uśmiechnęła się do Amandy zza pleców Heleny. - Jeśli jest jakieś pocieszenie, możesz starać się przypominać sobie, że Dexter jest zwykłym hrabią. Ja musiałam dawać sobie radę z księciem, który z wiadomych powodów nosi przezwisko Diabeł. Amanda nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Ale w końcu przekonałaś go, by dostrzegł świa­ tełko. Honoria uniosła brwi. - Prawdę mówiąc, sądzę, że widział je od począt­ ku, ale... Może byłoby mądrze zastanowić się nad formą kapitulacji. Są inne znaki, inne formy ko­ munikacji niż słowa. - Tak - lady Osbaldestone skinęła głową. - Byłoby dobrze, gdybyś wzięła ten fakt pod uwagę, jednak pamiętaj, co ci powiedziałam. Niezależnie od tego, co on mówi i co robi, nie wolno ci się poddawać. Mu­ si otworzyć stare rany i poradzić sobie ze starym skandalem. Amanda zerknęła na Helenę i Honorię i zobaczy­ ła, że obie potakują. Jej zdenerwowanie minęło. Spojrzała na salę - Martin rozmawiał z Ashfordem. Westchnęła. - Spróbuję. Już nie była taka pewna, że jej się uda.

Martin zszedł z parkietu zdenerwowany. Było to uczucie, które zwykle z niewielkim wysiłkiem trzy­ mał na wodzy. Domyślał się, że niezbyt długo to wszystko potrwa.

Z boku sali balowej dojrzał Luca i Edwarda Ashfordów w towarzystwie ich dwóch sióstr. Dziewczęta dostrzegły go i rozpromieniły się, a następnie zoba­ czyły wyraz jego twarzy. Ich uśmiechy zgasły. Martin odwzajemnił uśmiech i ich oblicza ponow­ nie się rozpogodziły. Zmienił taktykę i dołączył do nich. Nadeszło dwóch innych dżentelmenów, partnerów dziewcząt na ten wieczór. Podczas gdy Martin prowadził rozmowę, Luc stał obok, rzucając uwagi w stronę młodzieży, cały czas jednak gotów służyć opieką siostrom. Wyraźnie go uwielbiały. Edward natomiast stał z boku, a na jego twarzy pojawił się wyraz niezadowolenia. Martinowi zajęło chwilę, by zdać sobie sprawę, iż to niezadowolenie dotyczy jego osoby. Kiedy rozległa się muzyka i dziewczęta wraz z ka­ walerami ruszyły na parkiet, Martin zwrócił się w stronę Edwarda. Ale zanim cokolwiek rzekł, Edward zapytał: - Rozumiem, że jesteś zainteresowany Amandą Cynster? Martin skinął głową. - Muszę się żenić. - Ach tak. Tytuł, majątek... - Skoro tak twierdzisz. Edward obciągnął kamizelkę i z wysoko uniesioną głową przyjrzał się tłumowi. - Powinieneś wiedzieć, że przynajmniej ja od lat podtrzymywałem dobre imię naszej rodziny, kiedy cię nie było. Pochlebia mi to, iż jestem znany jako człowiek nieskazitelnego honoru i prawego charak­ teru. Wobec tego dobrze się ożenię, kiedy tylko mo­ je siostry zostaną odpowiednio wydane za mąż. Rzucił spojrzenie na Luca, a potem sztywno ukło­ nił się Martinowi.

294

295

*

- Teraz moja opieka nad siostrami skończyła się, rozejrzę się chyba nieco - co powiedziawszy, od­ szedł. Ukryta myśl była taka, iż nie chciał być widziany z Martinem. Dexter rozumiał to bardzo dobrze. Zer­ knął na Luca. Ten również na niego spojrzał. - Nie, nie zmienił się przez te lata. - Najwyraźniej. Martin dostrzegł kątem oka złocisty odblask wło­ sów Amandy, która podnosiła się właśnie z szezlonga. Zapragnął ją poobserwować. Luc podążył wzrokiem za jego spojrzeniem i wyszeptał: - Jeśli naprawdę upatrzyłeś sobie Amandę, mogę jedynie życzyć ci szczęścia. Ale to wiedźma - dodał Luc. - Niepotulna. Obie takie są. - Ona i jej siostra? - spytał Martin. - Uhm - Luc był nieobecny myślami. - Jeden Bóg wie, dlaczego mężczyzna przy zdrowych zmysłach chciałby się wiązać z którąkolwiek z nich.

Pojawianie się co rano trzech białych orchidei sta­ ło się zwyczajem tak oczywistym w jej życiu, że kiedy zabrakło ich następnego dnia, Amanda poczuła się nieswojo. Ale czy po ich rozmowie poprzedniego wieczoru nie powinna była spodziewać się czegoś w tym stylu? Powiedział, że teraz jej kolej, od niej za-

leży, czy przyjmie, czy odrzuci jego propozycję. Za­ przestanie przysyłania orchidei oznaczało prawdo­ podobnie, iż przestał się spierać, przestał się starać. Ale może po prostu skończyły mu się kwiaty. Pzez długi dzień wypełniony zobowiązaniami to­ warzyskimi, poranną herbatką, lunchem, przejażdżką po parku, przyjęciem w domu Amanda wahała się między tymi dwoma wyjaśnieniami. Jej humor zmie­ niał się jak w kalejdoskopie; przybrała pogodny uśmiech, ale jej serce rozpadało się na kawałki. Potem dostała liścik. Była to kartka koloru kości słoniowej pokryta pismem Martina. Wyjrzyj na taras. Tylko tyle było napisane. Amanda wcisnęła liścik do kieszeni, przeprosiła osoby, z którymi rozmawiała, i przeszła przez zatło­ czoną salę balową. Dotarła do wychodzącego na ta­ ras okna, pokój za jej plecami był pełen gości. Drzwi na taras stały otworem, ale najwyraźniej nikt nie wy­ bierał się na przechadzkę w świetle księżyca. Księżyca, który odbijał się w białych płatkach leżą­ cego na szczycie schodów kwiatu. Amanda podnio­ sła go; była to biała orchidea. Jeśli Martin powracał do swej zwykłej praktyki, powinny być jeszcze dwie. Rozejrzała się, ale nie zobaczyła na tarasie żadnych innych kwiatów. Zerknęła w stronę sali balowej i szybko zeszła po schodach w dół. Trawnik otaczała wysypana żwi­ rem ścieżka biegnąca na prawo i lewo. Amanda zer­ knęła w lewo i dostrzegła drugi biały kwiat, leżący w świetle księżyca w miejscu, gdzie przecinały się dwie ścieżki. Jej pantofelki zazgrzytały na żwirze, dołączyła drugi kwiat do pierwszego i rozejrzała się za trzecim. Alejka biegnąca dalej od domu była pusta i ciemna,

296

297

Rozdział 16

ale na tej, która biegła wzdłuż żywopłotu, błyszczało coś białego. Trzecia orchidea leżała tuż obok zwieńczonego łu­ kiem przejścia przez ścianę żywopłotu, otwierające­ go się na dziedziniec. Amanda podniosła kwiat i przeszła pod łukiem; zatrzymała się i rozejrzała. Był to czarowny widok. Dziedziniec wypełniono klombami letnich kwiatów, róż i irysów rozdzielony­ mi ścieżkami łączącymi się w półkolistej przestrzeni tuż przed wejściem do letniego domku. Stanowił on swego rodzaju przejście pomiędzy dziedzińcem a krzewami. Wbudowany był w gęsty żywopłot two­ rzący ogrodzenie dziedzińca - jedyny jasny obiekt na tle ciemnej zieleni. Z miejsca, w którym stała, nie mogła dostrzec, czy w środku ktoś jest; w domku za­ legały ciemności Wciągnąwszy powietrze przez nos i dziękując za to, iż noc jest tak łagodna, że może przechadzać się bez szala, Amanda uniosła głowę i odważnie ru­ szyła naprzód. Martin czekał na nią w cieniu, na jednej z szero­ kich ławek, które usytuowane były wzdłuż ścian domku. Pomiędzy nimi znajdowały się przejścia, jed­ no wychodzące na dziedziniec, a drugie na krzewy. Amanda zatrzymała się u podnóża czterech schodków, Martin podniósł się z miejsca. Nic nie powiedział. Stała przez dłuższą chwilę, wpatrując się w niego. Potem weszła do domku. Pragnę cię. Czy słowa te rozległy się w jej głowie, czy padły z jego ust, nie potrafiła powiedzieć. To trwało ułamki chwil. Było ogniem. Zacisnęła na nim dłoń, a on jęknął. Chwycił ją za biodra i naprowadził... - Och! Czyż tu nie jest cudownie?

- Całkowicie magicznie! - Ten dżentelmen miał rację. To wspaniałe miej­ sce, prawda? - I taki piękny letni domek. Szczebiot jakichś młodych dam. Martin zamarł. Amanda spojrzała na niego z wy­ razem bezradności i zmieszania. Nawet w tej ciemności widziała jego kwaśną minę. - Szszsz. Ledwo dosłyszała szept, następnie Martin chwycił ją w pasie i odsunął od siebie, i już po chwili szli w stronę krzewów. - Och! Patrz! Martin odciągnął ją na bok ścieżki; przytuliła się do niego. Zatrzymał się, opierając plecami o żywo­ płot. Dobiegły ich piskliwe śmiechy. - Kto to był? Widziałyście? Na szczęście poruszali się tak szybko, że nikt nie widział na tyle wyraźnie, by móc ich rozpoznać. Byli jedynie dwiema figurkami wyciętymi w cieniu na tle ściany domku, chronionymi przez głęboką czerń krzewów. Martin rozejrzał się, zapinając guziki w pasie, i po­ ciągnął Amandę za rękę. - Chodź, nie wyszliśmy jeszcze z tarapatów. - Jestem niemal bez sukni! - syknęła, usiłując jed­ ną dłonią przytrzymać odzienie. Zatrzymali się pod osłoną nieco bardziej oddalo­ nego żywopłotu; oparł ją plecami o krzewy, schylił głowę i odnalazł jej usta, uniósł dłonie i wypełnił je jej piersiami. Nadal płonął w nich żar, jeszcze silniejszy dzięki oczekiwaniu, niczym wulkan, który miał lada mo­ ment wybuchnąć. - Czy to w tę stronę, jak myślisz?

298

299

Martin oderwał od niej usta, siarczyście przeklął. Usłyszeli chrobot stóp na żwirze. Poczuli się, jakby ktoś wylał na nich kubeł lodo­ watej wody, skutecznie gasząc pożar. Ich oczy spo­ tkały się. - Pragnę cię. - Jego dłonie powędrowały do paska u spodni, szybko go zapinając, podczas gdy ona za­ wiązała tasiemki przy gorsecie. - Ale nie tak. Pragnę cię w moim domu, w moim łóżku. Chcę, żebyś była moja. Napotkała oczami jego pociemniały wzrok, wyczu­ ła frustrację w jego głosie, pragnienie i pożądanie, potrzebę. Poczuła, jak niepewność burzy jej postano­ wienie, i usłyszała w głowie słowa lady Osbaldestone. - Jak bardzo mnie pragniesz? Martin nie odpowiedział. Nadciągająca ścieżką grupka uchroniła go przed powiedzeniem czegoś, czego mógłby żałować. Wrócili do domu, wymieniając ukłony z mijanymi osobami. Martin zmarszczył brwi. Przynajmniej ich nie nakryto... To skomplikowałoby życie jeszcze bardziej. Zrozu­ mienie, jakie miał u Cystersów, nie rozciągało się aż tak daleko; oczekiwali od niego, iż wykorzysta swe umiejętności, by przekonać Amandę do zaakcepto­ wania jego propozycji. W ten sam sposób oczekiwali od niego uniknięcia jakiegokolwiek skandalu. Uwiedzenie kobiety Cynsterów, wyperswadowa­ nie jej, by przyjęła jego propozycje bez kapitulacji, którą miała zamiar na nim wymóc, w pełnym świetle żyrandoli i wszystko bez najmniejszego cienia skan­ dalu.... To rzeczywiście było wyzwanie. Jakaś jego część cieszyła się z tego wyzwania; inna chciała, aby już było po wszystkim, a Amanda jego.

Kiedy wchodzili po schodach na taras, zerknął na jej twarz. Miała wysoko uniesioną brodę, szczęki zaciśnięte w uporze. Zatrzymali się przed drzwiami. - To twoja decyzja - powiedział. Amanda odwróciła się i weszła na salę balową. Pozostali razem w trakcie kolacji i ostatniego wal­ ca, a potem Martin w przepisowy sposób oddalił się. Amanda patrzyła, jak wspina się po schodach i wy­ chodzi. Żałowała, że nie może wyjść z nim. Żałowała, że się nie ośmieli. Żałowała, że po prostu nie może dać mu tego, cze­ go pragnął i zakończyć tę grę. Świadomość, iż ją ko­ cha, była ważna, ale przecież już wiedziała, że tak jest. Czy świadomość, że on też to wie, naprawdę by­ ła aż tak istotna? Według lady Osbaldestone i jej mentorek - była. Rozumiała powody, dla których ich akceptowały, ale zaczynała podejrzewać, że chodzi tu o coś jeszcze. O jakiś powód, o którym stara i sprytna lady Osbal­ destone wiedziała i nie chciała powiedzieć. Nie było sensu starać się z niej tego wydobyć, ponieważ i tak nie puściłaby pary z ust. Myśl ta, że chodziło o coś więcej zaprzątała jej umysł, kiedy czekała na Louise i Amelię, by się po­ żegnać. Nieobecnym wzrokiem błądziła po sali i za­ trzymała go na Edwardzie Ashfordzie. Czekał, z twa­ rzą ściągniętą pogardą, podczas gdy jego siostry wy­ mieniały wskazówki z dwiema innymi damami, naj­ wyraźniej z prowincji. Amanda podeszła z niewymuszonym uśmiechem, zastanawiając się, jak rozpocząć rozmowę i skiero­ wać ją w stronę, w którą sobie życzyła.

300

301

Edward przywitał ją grzecznym skinieniem głowy i kwaśną miną. - Jest mi miło, że mam sposobność przekazać ci małe ostrzeżenie. - Ostrzeżenie? - Dotyczące Dextera. - Edward zwrócił się w stro­ nę pustej sali balowej. - Dexter to całkowicie nie­ godne zaufania indywiduum. Zabił człowieka, wiesz? Zepchnął go ze skały i zatłukł na śmierć ka­ mieniem. Stary zupełnie nie był w stanie się bronić. Charakter i reputacja Dextera są skandaliczne. W rzeczy samej, jestem zdziwiony, że twoja rodzi­ na nie podjęła kroków, aby skończyć jego awanse. Wakacje w pełni i twoi wujowie oraz kuzyni są na miejscu, nie ma więc wątpliwości, iż to dostrzegą i wkroczą do akcji. Amanda zastanawiała się, co takiego uczynił Martin, by mieć takiego robaka - Edwarda - za kuzyna. - St. Ives dał oficjalną zgodę Martinowi na stara­ nie się o moją rękę - odparła lodowato. Twarz Edwarda pobladła. - Oficjalne pozwolenie? Masz na myśli... Amanda uśmiechnęła się przez zaciśnięte usta. - Mam na myśli dokładnie to, co powiedziałam. Dobranoc, Edwardzie. - Pożegnała go chłodnym ski­ nieniem głowy. W stronę sióstr i Edwarda zbliżał się Luc; niewąt­ pliwie skończył bal na drugim tańcu. Impuls kazał jej stanąć na jego drodze. - Dexter poprosił i otrzymał zgodę, aby starać się o moją rękę. - Tak się spodziewałem. - Jakie jest twoje zdanie na ten temat? Luc przyglądał jej się tak długo, iż zaczęła podej­ rzewać, że jest pijany, a potem wycedził:

- Moja opinia, jeśli w ogóle to ma jakieś znaczenie, jest taka, że zwariował. To samo mu powiedziałem. - Zwariował? Dlaczego? Luc znowu się zastanowił. - Wiem o Mellorsie i Helenie Hennessy. Wiem, że Martin nie raz, lecz wiele razy, ustrzegł cię przed nie­ bezpieczeństwem. Powrócił na salony, do miejsca, którego nie lubi i nie ma powodu, by lubić, a wszyst­ ko to dla ciebie. Otwarcie cię adoruje, trzyma nerwy na wodzy i robi pięknie to, co dyktuje towarzystwo, a ta kapitulacja musiała go sporo kosztować. Widział się z twoim kuzynem i poczynił Bóg wie jakie ustale­ nia tylko po to, by prosić o twoją wybredną rączkę. Luc przerwał, patrząc na nią beznamiętnym wzro­ kiem. - Powiedz mi, co w tobie jest, że zasługujesz na to wszystko? Co sprawia, że jesteś warta takiego po­ święcenia? A co ważniejsze, co daje ci prawo do wy­ stawiania go na taką próbę? - To sprawa między mną a nim - odrzekła prawie spokojnie. Luc skinął głową. - Dopóki tylko ty znasz odpowiedź.

302

303

* Ktoś chodził za Amandą. Ktoś inny niż Martin. Obserwował ją, obserwował ich. Kto? I dlaczego? Martin zastanawiał się nad tymi pytaniami, sie­ dząc kolejnego dnia przy śniadaniu. Był to jedyny te­ mat, który mógł odwrócić uwagę od frustracji wrzą­ cej mu w duszy. Motywy były niejasne, ale dowody zbyt poważne, by je ignorować. Początkiem był liścik wywabiający Amandę na taras. Nie mógł sobie przypomnieć żad-

nego wcześniejszego podejrzanego incydentu, ale po­ tem nadeszło nieoczekiwane spotkanie Edwarda i to­ warzystwa na tarasie u Fortescuesów w potencjalnie oczywistym momencie oraz liścik, który zapraszał Sally Jersey do biblioteki u Hamiltonów, a ostatniej nocy przybycie grupki młodych dam pragnących obejrzeć letni domek w najgorszym z możliwych momencie. Młode damy zostały przysłane przez „tego dżen­ telmena", Martin pamiętał ich uwagi. Jakiś dżentelmen starał się wyprowadzić Amandę z równowagi. Jakikolwiek skandal dotyczący jego lub jej, co prawda irytując wszystkich, jednak tylko przyspie­ szyłby ich ślub. Ale skandal, który nie stałby się publiczny, jak na przykład zajście Amandy w ciążę, nadal był wielkim zagrożeniem. Tak więc kimkolwiek był ów dżentelmen, miał ja­ kiś powód, by źle życzyć Amandzie. Ktoś spoza jej kręgu. Jedynym nazwiskiem, jakie przychodziło mu na myśl, był hrabia Connor. Popołudniowa wizyta u hrabiego zredukowała jego listę do zera. Connor był mile połechtany tymi podejrzeniami, ale jego opis wcześniejszego zainte­ resowania losem Amandy był zbyt prawdziwy, aby w niego wątpić. Dał słowo, iż nie żywi wobec niej żadnej urazy, a potem wykorzystał moment i prze­ strzegł Martina przed zbyt długim czekaniem na znalezienie sobie żony oraz staniem się starym człowiekiem bez celu w życiu. Pożegnalne słowa Connora „nie ryzykuj" dzwoni­ ły Martinowi w uszach, kiedy dotarł do domu i do bi­ blioteki, aby po raz kolejny zastanowić się nad tym, co właściwie się dzieje. I kto za tym stoi.

- Jeśli nie Connor, to kto? - Amanda obejrzała się na Martina, który szedł za nią w stronę ogrodu zimo­ wego ciotki Horatii. Zatrzasnął drzwi i najwyraźniej bezwiednie zatrzasnął zasuwę; dźwięki wielkiego ba­ lu, jaki toczył się za drzwiami, zostały stłumione. - Nie ma nikogo innego, z kim się posprzeczałam. - Zanim pojawiłaś się u Mellors'a, lub nawet wcze­ śniej, nie zachęcałaś jakiegoś dżentelmena? - Nigdy nie zachęcałam w sposób, w jaki masz na myśli. Ogród zimowy oświetlało jedynie światło wpada­ jące przez palmowe liście; Martin nie mógł dostrzec, jak się zarumieniła. - Nie mogę sobie przypomnieć żadnego dżentel­ mena, który źle by mi życzył, zwłaszcza aż do tego stopnia... -Kto? Ton jego głosu nie pozwalał na nic innego, jak tyl­ ko przyznać: - Luc. Nie aprobuje mnie, nie mówiąc już o tym, jak to ujął, że wodzę cię za nos. - Mówił o mnie? - Jak najbardziej - Amanda wzruszyła ramionami. - Zawsze miał niewyparzony język. Martin zdusił uśmiech. - Nieważne, to nie on, oprócz wszystkiego innego, to musi być ktoś, kto nie zna sedna sprawy, a Luc zna najnowsze wieści. - Z pewnością - zgodziła się - to nie mógłby być on, to nie w jego stylu. Nadeszła pora na perswazję. Tym razem nikt im nie przeszkodzi; Martin przedsięwziął kroki mające na celu zapewnienie im intymności, aby mógł na no-

304

305

*

- Huśtawka! - Amanda zatrzymała się przed wy­ ściełaną ławką, szeroką na dwie osoby, zawieszoną na żeliwnej podstawie pośrodku dżungli paproci. Cóż za cudowny pomysł! Musi być nowa. - Możemy ją ochrzcić. Amanda odwróciła się, by usiąść. - Nie - zatrzymały ją zaciskające się na jej łokciu palce. - Nie tak. Jego ton zaalarmował ją; wzrok jej powędrował do jego ust, a potem znowu do oczu. - Bal, moi kuzyni. Co, jeśli nam przeszkodzą? Znowu. - Nie przeszkodzą. Zapewniam cię, iż twoi kuzyni nie będą walić do drzwi, są zajęci czym innym. Ta

chwila należy do nas i możemy robić, co nam się po­ doba. - Ostatnie zdanie zabrzmiało jak śmiałe wy­ ­wanie. Amanda zwilżyła usta: - Zatem jak? Martin przyciągnął ją do siebie, a ona poddała mu się. Zdusił uśmiech oczekiwania, schylił głowę i zakrył ustami jej usta. Całował ją, aż zapomniała o bo­ żym świecie, aż przywarła do niego, objęła go i wplo­ tła dłonie w jego włosy. - Musimy zdjąć tę suknię, bo się pogniecie. Wyszeptał te słowa tuż przy jej wargach i znowu ją pocałował. Rozwiązał tasiemki. - Unieś ramiona. Zdjął jej suknię przez głowę, a trzy orchidee, przy­ branie, zakołysały się w jej lokach. Jego wzrok spo­ czął na jej sylwetce, osłoniętej jedynie cienką je­ dwabną koszulą. Martin odrzucił po omacku suknię i sięgnął po Amandę. Poddała się temu z ochotą, z pożądaniem, bły­ skiem w oczach i uniesionymi ku niemu ustami. Objął ją w talii rozkoszując się subtelnymi kształ­ tami jej ciała, a potem przygarnął ją ku sobie. Przy­ tulił ją do siebie tak, aby mogła poczuć jego pożąda­ nie, i rozkołysał jej biodra. Roztopiła się w jego ra­ mionach. Amanda poczuła, że Martin mocuje się ze spodniami; zsunęła ręce w dół, odsunęła jego dłonie i sama poradziła sobie z rozpięciem spodni. Poczuła w dłoni jego męskość i usłyszała, jak Martin wciąga raptownie powietrze. Poczuła, iż czeka na to, co ona zrobi, a potem z czułością zacisnęła dłoń. Powtórzyła tę torturę trzykrotnie, zanim Martin ostrożnie się rozluźnił; sądziła, że przestał oddychać.

306

307

wo nawiązać zmysłową nić porozumienia między ni­ mi i spowodować, iż zapragnie go dzisiaj i na zawsze. Vane zasugerował ogród zimowy jego matki. Po­ wietrze było tu ciepłe, lekko wilgotne; światło roz­ proszone, ale nie ciemne. Podeszli do miejsca, w któ­ rym stała fontanna zwieńczona figurą kobiety w rzymskiej tunice, nalewającej wodę z amfory. Fon­ tanna stała na podwyższeniu; Martin rozważył moż­ liwości, ale poprowadził zamyśloną Amandę dalej. Ścieżka wiła się wzdłuż długiego pomieszczenia i kończyła kolejnym otwartym miejscem, gdzie znaj­ dowało się dokładnie to, czego szukał.

Rozdział 17

Potem zrobił krok w tył i usiadł na huśtawce, zachę­ cając ją, by zrobiła tak samo. - Uklęknij. Amanda uniosła jedno kolano, potem drugie i po­ czuła pod nogami adamaszkową poduszkę. Owinęła dłonie wokół jego szyi, przechyliła głowę i dotknęła wargami jego ust, a potem przysunęła się bliżej, aż dotknęła brzuchem jego twardych mięśni, a następ­ nie zmysłowo osunęła się w dół. Dotyk jego ubrania na jej nagim ciele przypominał o jej nagości i jego niepełnym ubraniu. Jej bezbronność i jego siła, jej dawanie, jego pragnienie. Ponaglił ją, by usiadła niżej. Jego dłoń była pod nią, kierując ją na niego. Poczuła jego dotyk, poczuła siłę, kiedy w nią wszedł. Wstrzymała oddech. Przyjęła go do środka, rozkoszując się napięciem, pełnią, łatwością, z jaką jej ciało przyjęło go, a potem miłośnie się na nim zacisnęło. Huśtawka zaczęła swój taniec. Po kilku minutach Amanda zadrżała w jego ra­ mionach, Martin zdusił jej krzyk pocałunkiem i po­ dążył za nią, nie mogąc zerwać więzi, jaka ich połą­ czyła. Stali się jednością. Jedną przyszłością. Jeśli kiedykolwiek miał jakieś wątpliwości, te ostatnie chwile je wymazały. Nie potrzebował ostrzeżenia Connora; wiedział, że nie może ryzykować, by ją stracić. - Wyjdź za mnie. - Te słowa przyszły mu o wiele łatwiej. - Ta gra trwa już zbyt długo. Musimy ją skoń­ czyć. W jego głosie brzmiała szczerość, Amanda uniosła głowę z jego piersi, spojrzała mu w twarz i przytuliła dłoń do jego policzka. Kręciło jej się w głowie, nie mogła myśleć. „Tak" miała na koniuszku języka. 308

Nie wiedziała, co ją powstrzymało, by to powie­ dzieć, by zgodzić się teraz i tutaj na wyjście za niego niezależnie od wszystkiego. W lekkiej poświacie księżyca, w jego twarzy widać było jedynie mocne ry­ sy, oblicze uczciwego człowieka, jakim był. Czekał. - Ja... - Amanda przerwała, by językiem zwilżyć usta. - Nie mówię „nie", ale... Muszę pomyśleć. - Jak długo? Amanda zmrużyła oczy. On miał rację, musieli to zakończyć. - Jeden dzień. - Dobrze. I znowu rozkołysał huśtawkę. * - Obserwowali! Cały czas! - Co?! - Amanda zerknęła na Amelię. Pożegnały się z Louise na szczycie schodów i scho­ dziły do korytarza, gdzie znajdowały się ich pokoje. Amelia miała ponurą minę. - Ty i Martin wymknęliście się do ogrodu zimowe­ go. Natychmiast Demon zaczął kręcić się przy drzwiach. - I? - I kiedy jakaś para wyglądała, jakby chciała wejść przez te drzwi, był tam, aby ich od tego odwieść. Wi­ działam to. Potem znowu obserwował. Potem Flick zechciała wcześniej wyjść i Demon popatrzył na Vane'a, i ten przejął kontrolę. Był tam do momentu, kiedy wyszliście, nie zauważyłaś, bo stał pod ścianą. Dotarły do swoich pokoi; Amanda wpatrywała się w siostrę. Nie wiedziała, co powiedzieć. Uścisnęła dłoń Amelii. 309

- Przebierz się, a potem porozmawiamy. Czas, który spędziła z pokojówką, po raz drugi zdejmując suknię tego wieczoru, przebierając się w koszulę nocną i czesząc włosy, nie poprawił jej hu­ moru. Kiedy pokojówka wyszła i pojawiła się Ame­ lia, wsuwając się pod kołdrę, zmysły Amandy nadal wirowały, podobnie jak jej uczucia. Jedyną pewną rzeczą pozostały jej instynkty. Mówiły, że powin­ na zrobić duży krok w tyl. - Nie rozumiem, co się dzieje - wspięła się na łóż­ ko obok Amelii. - Wiem, że Diabeł dał mu swoje po­ zwolenie, ale... - mieszały się w niej złość i zakłopo­ tanie. - Odwrócili się i zupełnie spokojnie oddali mnie lwu na pożarcie! - Czy on naprawdę przypomina lwa? - Zakładam, iż zgodzili się, zamiast... Wiem cze­ mu. To dlatego, że on jest taki jak oni! - No tak, wiedziałyśmy, że nasz wymarzony dżen­ telmen będzie taki jak oni. - Ale nie muszą mu pomagać! Po chwili Amelia spytała: - Więc na jakim etapie jest wasza gra? - O to chodzi, że nie wiem! Za każdym razem, kie­ dy usiłuję o tym pomyśleć, boli mnie serce. Okrutnie. Minęło kilka chwil ciszy, a potem Amelia odnala­ zła pod kołdrą rękę siostry, ścisnęła ją i usiadła. - Wracam do łóżka. Prześpij się z tym, rano wszyst­ ko wyda się prostsze. Mama zawsze to powtarza. Amanda wymruczała „dobranoc" i słyszała jesz­ cze, jak Amelia się wymyka z sypialni. Zamknęła oczy i starała się zastosować do rady siostry. Udało jej się to dopiero o świcie. Ale nawet wtedy jej sen był przerywany i niespokojny. Wiedziała, że była u niej Louise, spojrzała na nią i uznała, że po­ winna dalej spać. 310

Później matka ponownie pojawiła się przy jej łóż­ ku. Louise uśmiechnęła się, usiadła i delikatnie od­ sunęła włosy z czoła Amandy. - Nie jest łatwo, prawda? - Nie, myślałam, że będzie łatwiej. Uśmiech Louise przygasł. - Nigdy nie jest, ale w końcu wysiłek nie jest nada­ remny. Teraz chcę, żebyś wyspała się przez cały po­ ranek. Amelia i ja pójdziemy na herbatkę do lady Hatcham, a potem zajrzymy do ciebie i zobaczymy, czy jesteś w stanie wybrać się na lunch do lady Cardigan. Louise odeszła, posyłając Amandzie kolejny czuły uśmiech; Amanda zastanowiła się, jak wspierająca i troskliwa jest jej matka; jak bliska czuła się teraz nie tylko jej, ale również ciotkom oraz żonom swych kuzynów. Jakby przeszła przez jakąś magiczną barie­ rę wieku, kolejne wtajemniczenie, musząc sprostać trudnościom, z jakimi borykały się wszystkie kobiety w jej rodzinie. Coś zrozumiała. Dowiedziała się więcej o życiu, miłości i rodzinie. O tym, ile wysiłku kosztowało marzenie każdej ko­ biety. O tym, że ich marzenia były takie same, nawet jeśli dzieliły ich lata, różni byli mężczyźni i różne okoliczności. A u podstaw to samo, silne uczucie. Była spokojniejsza. Główne pytanie nadal pozostało. Zakładając, iż Martin ją kocha, czy zdawał sobie z tego sprawę? A jeśli tak, czy musiała to od niego usłyszeć, wypo­ wiedziane na głos, słowami, czy wystarczy może ja­ kaś inna forma wyrazu? A jeśli się myliła? Gdyby zaakceptowała go bez żadnej słownej deklaracji, a potem okazałoby się, iż on wcale nie akceptuje faktu, że ją kocha? Czy nadal czułby się zobowiązany do oczyszczenia swego na311

zwiska ze starego skandalu? Czy pomimo zapewnie­ nia, jakie dał zapewne Diabłowi, zmieni reguły gry i przyzna się do skandalu, a sam wycofa się z życia publicznego, zostawiając ją i ich dzieci samym sobie? Jeśli wybrałby tę drogę, w rzeczywistości niewiele pozostawało do zrobienia dla Cynsterów, oprócz utrzymywania dobrej miny do złej gry. Jej serce mówiło jej, że Martin ją kocha, niezależ­ nie od tego, co sam myśli. Jej instynkt podpowiadał, by się strzegła, bo jest jakaś inna, głębsza rana, któ­ rej ona nie widzi, coś ukrytego, co ona, oni, muszą najpierw rozwiązać. Odrzuciła kołdrę, wstała i przypomniała sobie, że powiedziała Martinowi, iż odpowie mu jeszcze tego dnia. Co oznaczało - do dziś wieczór. Zapadła się ponownie w łóżko. Na samą myśl o tym, iż go dzisiaj zobaczy, dostawała zawrotów gło­ wy. Gdyby zobaczyła go teraz, już zupełnie by się po­ gubiła. Mogłaby nawet powiedzieć „tak", podczas gdy wszystkie jej instynkty mówiły, żeby powiedziała „jeszcze nie, dopóki...". Owinęła się szalem i zaczęła spacerować po poko­ ju. Musiała to przemyśleć, sformułować argumenty i ubrać je w słowa, tak aby celnie go nimi uderzyć, kiedy po raz kolejny będzie naciskał, by się zgodziła. Co z całą pewnością się stanie. Teraz miał poparcie jej kuzynów, po ostatniej nocy ich opinia stała się wy­ raźna. - Oczywiście - przez kolejną chwilę się zastana­ wiała i nagle skinęła głową. - Idealnie. Ożywiona, czując się o wiele lżej, niemal pełna na­ dziei, sięgnęła do dzwonka wzywającego służbę.

312

*

Martin czekał, przechadzał się i czekał. O czwar­ tej się poddał, opuścił dom i poszedł wzdłuż ulicy Upper Brooke. Jego cierpliwość była na wyczerpa­ niu.. Cały dzień zarzucał sobie, że nie naciskał bardziej ostatniej nocy, kiedy była taka oszołomiona i bez­ bronna. Kiedy był przy niej, po prostu nie mógł się zmusić, by przyznać się do prawdy, łatwiej byłoby mu obciąć sobie rękę. Dlaczego tak było... wiedział dlaczego, ale rozwodzenie się nad tym niczego nie dawało. Uczucia... Zrodziły się w jednej chwili, kiedy po raz pierwszy na nią spojrzał; wrażenie, jakie na nim zrobiła, emocjonalna burza, którą wywołała to niemal przerażało. Dziś był ten dzień. Kiedy zdobędzie już jej zgodę, ja­ sno wypowiedzianą, będą mogli zacząć. Po ostatniej nocy Amanda musiała już wiedzieć, iż zaprzeczanie, że go kocha, nie było żadnym wyjściem; kochała go i to od pierwszego razu, kiedy mu się oddała, a Martin miał zbyt wiele doświadczenia, by o tym nie wiedzieć. Nie było żadnego powodu, by mu miała odmówić. Żadnego logicznego powodu, pozostawały nato­ miast jej irracjonalne obawy, ale nie była nierozsąd­ ną kobietą. Ostatniej nocy miękła, niemal powie­ działa tak. Dziś się to stanie. Wszedł po schodach do domu pod numerem dwu­ nastym. - Do panny Amandy Cynster - podał kamerdyne­ rowi bilecik wizytowy. - Obawiam się, iż jej pan nie zastał, pozostawiła jednak wiadomość. - Nie zastałem? 313

- W rzeczy samej. Wyszła po lunchu, dość nieoczekiwanie - kamerdyner otworzył drzwi i Martin wszedł do holu. - Pan Carmarthen pojechał z nią. Je­ stem pewien, że widziałem pańskie nazwisko na liści­ ku... - Mężczyzna zaczął przeszukiwać stertę zaproszeń. - Nie myliłem się, ale dlaczego panienka go tu zostawiła... Martin wyrwał list z jego rąk. Z przodu napisano „Dexter". Nie myśląc wiele i nie wyciągając pochop­ nych wniosków, Martin rozłożył papier. Krew skuła mu się w żyłach lodem.

Godzinę później popędzał konie wzdłuż Great North Road, przeklinając wszystkich i wszystko, co znalazło mu się na drodze. Przeklinając te kilka mi­ nut, które spędził, pisząc liścik do Diabła i opowia­ dając mu, co się stało.

Obiecując, iż przywiezie ją z powrotem. Ale najbardziej przeklinał sam siebie. Za to, że nie powiedział, słów, które ona pragnęła usłyszeć, za to, że nie miał odwagi, by przyznać się do prawdy i odrzucić przeszłość w zapomnienie. Ostatniej nocy miał idealną okazję, ale zamiast tego poszedł po najmniejszej linii oporu. Uparł się, iż to ona pierwsza się ugnie, zgodzi na zaakceptowanie jedy­ nie tego, co chciał jej dać. Miał szansę, by otworzyć przed nią swe serce, ale zamiast tego zdecydował się nadal je zamykać. Nawet przed nią. Uciekał przed ryzykiem, a teraz oboje byli bliscy, by ponieść tego konsekwencje. Powóz pędził przed siebie, mijając inne pojazdy i prując przez równiny. Martin zmienił konie w Barnet i potem często je zmieniał, przeklinając koniecz­ ność podróżowania bez stajennego. Nie chciał żad­ nych świadków, kiedy dogoni jej powóz. Wystarcza­ jąco niemiłe będzie załatwienie sprawy z Carmarthenem i ich stangretem. Ale Amanda i Carmarthen nie będą tak gnać, nie bę­ dą cały czas zmieniać koni, by utrzymać szybkie tempo. Nagle zdał sobie sprawę, że zostawiła liścik, by do­ starczono mu go wieczorem, kiedy pogoń za nią by­ łaby nadaremna. Tymczasem znajdował się niecałe pięć godzin drogi za nimi, a jego powóz był o wiele szybszy niż dyliżans. Los dał mu kolejną, ostatnią szansę. Gdyby był mniej niespokojny, bardziej pewien jej odpowiedzi, nie poszedłby na Upper Brooke o nie­ oczekiwanej czwartej godzinie. Ale tak się stało, miał więc kolejną szansę, by powiedzieć jej słowa, których potrzebowała, zapłacić cenę za jej „tak". Ostatnią szansę, by przekonać ją, żeby została jego żoną.

314

315

Przyjmij moje przeprosiny. Nie mogłam dać ci odpowiedzi, której oczekujesz. Podjęłam kroki, by znaleźć się poza twoim zasięgiem, ale wrócę do miasta jak najszybciej i wówczas udzielę ci od­ powiedzi. Całość podpisano ozdobną literą „A". Martin zgniótł kartkę w pięści. Przez dłuższą chwi­ lę wpatrywał się w korytarz i nic nie widział. Świat jakby się zatrzymał, a wraz z nim jego serce. - Dokąd pojechała? - odezwał się bezbarwnym głosem - Do Szkocji, sir. Martin zacisnął szczęki. Wsunął list do kieszeni i wyszedł z domu. *

A nie Carmarthena. Zapadał powolny zmierzch. Martin niemal słyszał cyniczny, prześmiewczy śmiech Connora w szumie wiatru. * Amanda przymknęła oczy, kiedy zgasły za nimi światła Chesterfield. Przedrzemała większość podró­ ży; nie była śpiąca, ale siedzący naprzeciw niej Reggie zamknął oczy, gdy tylko opuścili Derby. Przynaj­ mniej on przestał ją pouczać. Czekała ze swoim planem do chwili, kiedy Louise i Amelia powróciły z porannej herbatki u lady Hatcham. Louise wysłuchała jej i zgodziła się, ale nale­ gała, aby Amanda miała towarzystwo na czas tak długiej podróży do Vale. Louise zerknęła na Amelię, która w milczeniu wpatrywała się w Amandę. W tej chwili zaanonsowano Reggie'ego; przybył, by odpro­ wadzić je na lunch do lady Cardigan. W chwili, kiedy go poprosiła, zesztywniał i jak prawdziwy przyjaciel, którym był, zaoferował się, iż chętnie pojedzie z nią na północ. Odwiedził już wcześniej wraz z nimi Vale i podobało mu się tam; pobiegł tylko do domu spakować się. Amanda pod­ jechała po niego dyliżansem i wyruszyli. Dopiero kiedy minęli Barnet, przyszło Reggie'emu do głowy spytać, dlaczego Amanda tak spiesznie wyrusza na północ. I gdzie był Dexter? Odpowiedziała mu niespodziewanie całkiem otwarcie. Reggie wziął stronę Martina. Był tak zły, ja­ kim nigdy go nie widziała, prawił jej kazania przez ca­ łe mile na temat jej „nierealistycznych oczekiwań". Spodziewałaby się, iż tak się zachowa Luc, ale nie Reggie.

Siedziała jak zamurowana i słyszała wkoło roz­ brzmiewające słowa Reggie'ego. Nie było sensu kłó­ cić się z nim ani się bronić. W tym momencie był to męski punkt widzenia, ten, który wszyscy mężczyźni podzielali; a kobiece zdanie w tej kwestii było zupeł­ nie inne. Reggie w końcu zaprzestał, kiedy dotarli do Der­ by. Przy Red Bells pogrążyli się w ciszy i powóz ru­ szył dalej. Reggie zajął swoje miejsce, złożył ramio­ na i chłodno wpatrywał się w Amandę, a potem za­ mknął oczy. Nie otworzył ich od tamtej pory ani razu; Amanda słyszała, jak cichutko pochrapuje. Dyliżans toczył się dalej. Była to długa i męcząca podróż, ale pokonywała ją wiele razy w ostatnich la­ tach, od kiedy Richard i Catriona się pobrali. Potem urodziły się bliźniaki, a teraz mieli drugą, małą có­ reczkę, Annabelle... Myśli Amandy skierowały się ku szczęściu, jakie gościło w Vale. To, czego pragnęła dla siebie i dla Martina, nigdy dotąd nie było tak wyraźne. -Stój! Krzyk dobiegający z tyłu skupił jej uwagę i wyrwał Reggie'ego z drzemki. - Co znowu... Stangret ściągnął lejce i konie stanęły, dyliżans zakołysał się ostro, a potem zamarł. Amanda wypro­ stowała się i wyjrzała zdumiona w ciemną noc, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. To nie mógł być, to nie było możliwe... Drzwi dyliżansu otworzyły się i pojawiła się w nich znajoma postać. - Tutaj jesteś! - Ulga, która wydobyła się z ust Martina, niemal powaliła go na kolana. Wyciągnął rękę i zacisnął ją na nadgarstku Amandy, wyciągając ją z powozu prosto w swe ramiona.

316

317

- Martin! Co, do diabła, robisz? Postaw mnie na ziemi! - Co ja robię? To nie ja uciekam do Szkocji! - J a n i e uciekam! - Tak? To może mi wytłumaczysz.... - Jeśli pozwolicie - zamęt przeciął chłodny torii głosu Reggie'ego. - Stangret i ja nie musimy być w ton wplątani; podjedziemy do zakrętu i zaczekamy tam. - Sięgnął w stronę drzwi dyliżansu. Martin spojrzał na Reggie'ego i grzecznie się ukłonił. Ten człowiek miał w sobie wiele zrozumienia, ale z drugiej strony znał Amandę całe życie. - Wkrótce do was dołączymy. - Masz zamiar zostawić mnie tu całkiem samą, z nim? - W głosie Amandy brzmiało niedowierzanie i rosnąca złość. - Tak - Reggie zmarszczył brwi. - Przy odrobinie szczęścia odnajdziecie rozsądek. - Zatrzasnął drzwiczki, a stangret, ociągając się, strzelił lejcami i powóz wolno potoczył się do przodu. Amanda wpatrywała się w ślad za nim, a potem spojrzała na Martina spod przymrużonych powiek. Z niesmakiem zerknęła w dół na jego palce zaciśnię­ te na jej nadgarstku: - Bądź łaskaw mnie puścić. Spojrzała mu w oczy, jej własne zrobiły się jeszcze węższe. Amanda zrobiła krok do tyłu i wzięła głęboki od­ dech. - A teraz, jeśli pozwolisz, wytłumacz mi, proszę, co tu robisz? Wyciągasz mnie w nocy z dyliżansu mo­ ich rodziców pośrodku... niczego. - Co ja robię? - Wycelował palcem prosto w jej nos. - Miałaś dać mi dziś wieczór odpowiedź! - Wyjaśniłam ci, zostawiłam liścik.

Martin poszperał w kieszeni. - Masz na myśli to? - Pokazał jej zmiętą kartkę. - Tak, i jestem pewna, że mama wytłumaczyła ci wszystko, dając ci go... - Twoja matka mi go nie dała, tylko twój kamerdy­ ner. - Colthrope? - Amanda wlepiła w niego wzrok. Colthrope ci go dał? Och. - Jej twarz rozjaśniła się. _ To dlatego nas goniłeś... - Po tej stronie granicy. Na szczęście dla nas wszystkich, ponieważ byłbym przeklęty, gdybym do­ padł was w Gretna Green później. - Gretna Geen. - Oczy Amandy zrobiły się wielkie. - Bóg jeden wie, dlaczego myślałaś, że wiązanie się z drogim Reggie'em byłoby dobrym pomysłem. - Nie jechaliśmy do Gretna Green i nigdy nie wy­ szłabym za Reggie'ego. Dlaczego, do diabła, tak po­ myślałeś? Mówiła szczerą prawdę i miała to wypisane na twarzy. - Liścik, ten, który napisałaś... Cóż innego miałaś na myśli, jeśli nie to? - Martin zaczynał być równie zagubiony, jak ona. Amanda zerknęła na list, przeczytała kilka linijek i skrzywiła się. - Mama poprosiła mnie, bym napisała wiadomość dla ciebie, żeby miała co ci dać. Miał zostać przeczy­ tany razem z jej wyjaśnieniem. Nie powinien być sam w sobie formą komunikacji. - No więc, cóż innego miałem sobie pomyśleć? Przeczesał palcami włosy i wciągnął głęboko powie­ trze, jakby pierwszy raz od wielu godzin. Amanda nie miała zamiaru poślubić Reggie'ego. Zamrugał i ponownie zapytał: - Dokąd więc jedziecie, jeśli nie do Gretna Green?

318

319

- Są jeszcze inne miejsca w Szkocji oprócz Gretna Green. - Ale niewiele jest zamieszkanych. Czemu, do diabła, musisz jechać aż tutaj? - Jadę odwiedzić Richarda i Catrionę. Mieszkają w Vale, na północ od Carlisle. Obróciła się na pięcie i ruszyła w stronę jego powozu. Martin podążył za nią; w jego myślach zagościł obraz płomiennowłosej matrony, żony Richarda. Przy­ pomniał sobie wszystko, co o niej słyszał, i spojrzał na kobietę idącą u jego boku. - Catriona? Czy ona nie jest... wiedźmą? Amanda przytaknęła. - Mądrą kobietą, bardzo mądrą. - Taką, która ma do czynienia z ziołami i innymi leczniczymi roślinami? - Nie jadę do Catriony po żadne... ziołowe lekar­ stwo! Jakbym w ogóle mogła! Och! - Zamachała rę­ koma, jakby chciała go odepchnąć, i odwróciła się, idąc dalej. Potrząsnęła głową. - Jesteś niemożliwy, wiesz? - Ja jestem niemożliwy! Nie powiedziałaś mi jesz­ cze dlaczego... - Dobrze! - Amanda odwróciła się, stając z nim twarzą w twarz i wycelowała palec w jego pierś. - Po­ trzebowałam czasu, by pomyśleć, z dala od ciebie! Usiłowałam podjąć decyzję, o którą mnie prosiłeś, ale... potrzebowałam ciszy i odrobiny spokoju, na miłość boską! Nie stać mnie na podjęcie złej de­ cyzji. A Catriona umie bardzo dobrze słuchać...Odwróciła się w stronę powozu. - Tak czy inaczej, tam właśnie jadę. - Jadę z tobą. - Tb pozbawiłoby podróż celu. 320

- Nie, nieprawda. Może i ja na tym skorzystam i czegoś mądrego się dowiem. Amanda znieruchomiała. Martin pozostał na swo­ im miejscu; ich wzrok spotkał się. Usiłowała zrozu­ mieć znaczenie jego słów. Z wahaniem wyciągnęła dłoń. On zrobił to samo. Ich palce dotknęły się, splotły. Nagle rozległ się huk.

Rozdział 18 Amanda zacisnęła palce na dłoni Martina, a on odwzajemnił uścisk. Spojrzeli w stronę zakrętu, za którym zniknął powóz. Rozległ się kolejny strzał, tłumiąc echo pierwszego i rozrywając ciszę. Martin przeklął i wspiął się do powozu. - Reggie! - Amanda otworzyła szeroko oczy. - Trzymaj się! - Martin zerknął na nią, upewniając się, iż siedzi bezpiecznie, zanim szarpnął lejcami. Konie ruszyły narowiście, ale Martin je opanował i na pełnej prędkości popędził w stronę zakrętu, w ostatniej chwili zwalniając tuż przy powozie. Ich oczom ukazał się całkowity chaos. Powóz leżał rozwalony na drodze, konie rżały, wierzgały, częściowo wolne od uprzęży. Stangret z jednym ramieniem przy­ ciśniętym do ciała, trzymał je na wodzy zdrową ręką. Dostrzegł ich, a na jego twarzy pojawił się wyraz bólu; skinął głową w stronę powozu. 321

-Dżentelmen... Martin zatrzymał konie, zawiązał lejce, zeskoczył i ruszył w stronę dyliżansu. Amanda omal nie wypa­ dła z powozu i ruszyła za Martinem. - Reggie! Światło księżyca padało na znieruchomiałą, po­ bladłą dłoń z podkurczonymi palcami, wystającą po­ nad okno z drzwi dyliżansu. Martin dopadł do niego, uniósł dłoń i otworzył drzwi. - Mój Boże! - Amanda stała za nim, wpatrując się w scenę jak z koszmaru. Reggie leżał w połowie opierając się o siedzenie, miał zamknięte oczy. Wo­ kół niego błyszczały ciemne kałuże. Krew. Wszędzie. - Uważaj. - Martin prześlizgnął się do środka po­ wozu, przestąpił przez Reggie'ego i, pochylając się nad nim, rozwiązał mu krawat. - Żyje. Amanda pospiesznie wypuściła powietrze z płuc, po­ czuła się słabo, ale przezwyciężyła to uczucie. Uniosła suknię, chwyciła halki i zaczęła je drzeć. Martin chwy­ cił pierwszy długi kawałek, który oddarła. Rozwiązał swój krawat i złożył go na kilka części, przymocowując na miejscu podanym przez Amandę materiałem. - To rana głowy. Wygląda, jakby kula przeszła ponad skronią, na szczęście wystarczająco wysoko. Za­ haczyła o czaszkę, ale nie wbiła się w nią. - Ale ta krew... - Amanda nadal darła materiał, który Martin używał do przytrzymania opatrunku. - To jest pewne niebezpieczeństwo. Rany głowy zwykle obficie krwawią. - Zawiązał supeł i pokazał, iż nie potrzebuje więcej bandaża. - Może nam być j potrzebny później. Wyprostował się, na ile mógł, w ciasnym dyliżansie. Amanda skuliła się w drzwiach i sięgnęła po dłoń Reggie'ego. Zamknęła ją w swych dłoniach. 322

- Jest taki zimny. - To szok i utrata krwi. - Martin wyciągnął koce ze schowka nad siedzeniami. - Dzięki Bogu jechałaś przygotowana na pobyt w Szkocji. Strzepnął jeden koc i rozłożył go na siedzeniu, Amanda pomogła go rozprostować, starając się po­ wstrzymać wargi przed drżeniem. Martin rzucił jej szybkie spojrzenie. -Położę go tutaj i owiniemy go kocem. Zostaniesz przy nim, a ja pomogę stangretowi, dobrze? Skinęła głową. - Nie zemdlejesz? Spojrzenie, które mu rzuciła, mówiło, żeby nie był niemądry. Potrzebował jej pomocy; Reggie'ego nie było stać na jej histeryczne reakcje. Martin uniósł go, wygina­ jąc z tej ograniczonej przestrzeni. Kiedy go położył na ziemi obok, Amanda znalazła się tuż za nim w po­ wozie, rozkładając drugi koc i ciasno owijając nim Reggie'ego. Martin zerknął na jej twarz i dojrzał na niej wyraz ponurej troski. Ścisnął jej ramię i wyskoczył na ze­ wnątrz. Konie były spokojne, ale stangret nie mógł uwol­ nić zwierząt, a jedynie je uspokoić. - Pan Carmarthen? - zapytał. - Żyje. Teraz usiądź. - Martin pomógł mu się dźwignąć, jednocześnie obserwując konie. - Jak two­ je ramię? - Kula przeszła na wylot. Dzięki Bogu nie trafiła w kość. Zawiązałem chustką. Boli, ale przeżyję. Martin przyjrzał się ranie i uspokojony zapytał: - Co się stało? - Bandyta, sir. Martin zabrał się za rozplątywanie uprzęży. 323

- Przypomnij sobie, opisz, co się stało, krok po kroku. Stangret westchnął. - Musiał na nas już czekać, nie mogło być inaczej. Wyjechaliśmy zza zakrętu i zobaczyłem go tam... Martin zerknął ponad grzbietami końskimi w stro­ nę drogi, odbiegającej od traktu na wschód. Szersza biegła na zachód. - Siodłał konia, spokojnie i cierpliwie. Nie widać było, że jest bandytą, ot, zwykły dżentelmen, czeka­ jący na kogoś. Pan Carmarthen kazał mi się tam za­ trzymać, więc zwolniłem. Łobuz czekał, aż się z nim niemal zrównaliśmy, sięgnął pod płaszcz, wyciągnął pistolet i strzelił do mnie. Bez ostrzeżenia, bez nicze­ go. Z całą premedytacją. - Co stało się potem? - Krzyknąłem, chwyciłem za ramię i spadłem z ko­ zła. Potem usłyszałem drugi strzał - stangret prze­ rwał i zaraz dodał: - Potem słyszałem już tylko rże­ nie koni i galop oddalającego się jeźdźca. - Nie podjechał do dyliżansu? - Nie, widziałbym, gdyby tak zrobił. - Więc odwrócił się i po prostu odjechał... W któ­ rą stronę? Nie mijał nas. - Pojechał tamtędy. - Stangret skinął głową: na wschód. - Zawrócił konia i puścił się galopem. Martin przyjrzał się traktowi, sprawdzając popra­ wioną uprząż. - Tędy wiedzie skrót do Nottingham, a z Notting­ ham biegnie dobra droga łącząca się z Great North Ro­ ad, a stamtąd na południe do Londynu. Martin zwrócił się do stangreta. - Nie jesteś w stanie powozić, ale będziemy cię potrzebowali, byś podtrzymywał pana Carmarthe-j na.

- Kolejne miasto to Sheffield. - Niestety to zbyt daleko dla pana Carmarthena, a zanim tam dotrzemy, będzie zbyt późno, by ktokol­ wiek nam otworzył. Mężczyzna skrzywił się. - Tak - skinął głową w stronę powozu. - Czy on wyzdrowieje? - Przy odrobinie szczęścia, ale musimy oczyścić ra­ nę i szybko przewieźć go w ciepłe miejsce. - Martin rozejrzał się po cichej i opustoszałej okolicy. - Tutaj temperatura spadnie w ciągu kilku godzin. Martin dowiedział się, iż stangret nazywa się Onslow, po czym skinął na Amandę, by wyszła z powozu. - Onslow zajmie się Reggie'em, a ja poprowadzę. Zaskoczona Amanda zapytała: - A co ze mną? Martin poprowadził ją do swojego powozu. - To nie moje konie i mocno je zgoniłem. Są zmę­ czone i dość posłuszne. Dasz sobie radę? - Chcesz, żebym nimi powoziła? - Nie chcę, ale to jedyny sposób, aby nie zostawiać ich tutaj na noc. Przed świtem nadejdzie mróz, a one pędziły od kilku godzin. Dopiero teraz Amanda zwróciła uwagę na tempe­ raturę. Zadrżała. - Gdzie jesteśmy? Dokąd jedziemy? Ponury wyraz twarzy Martina stał się jeszcze bar­ dziej ponury. - Jesteśmy w okręgu Peak, wysoko, więc jest zim­ no, a zrobi się jeszcze zimniej wraz z upływem nocy. Reggie nie chował się na wsi, jeśli więc opatrzymy ra­ nę i utrzymamy go w cieple, przy odrobinie szczęścia da radę. Ale szok w połączeniu z utratą krwi oraz ni­ ska temperatura... Musimy szybko przewieźć go w odpowiednie miejsce.

324

325

Amanda odniosła wrażenie, iż Martin przekonuje raczej siebie niż ją. -Ale gdzie...? Nagle dotarto do niej, iż Martin wie wszystko, co trzeba. - Pojedziemy tędy - wskazał kierunek. Chwycił ją w pasie i posadził na koźle. Amanda poprawiła suk­ nię; Martin rozwiązał lejce i podał jej. - Umiesz jechać w kolumnie, prawda? - Oczywiście. - Jedź dobre dziesięć metrów z tyłu, na wypadek gdybym musiał nagle się zatrzymać. - Co tam jest? Martin nie odwrócił się, idąc w stronę dyliżansu, - Hathersage - zrobił kolejne dwa kroki, po czym dodał: - Mój dom. *

Za dnia byłaby to łatwa jazda; w świetle księżyca każdy nerw Amandy był napięty niczym struna, kiedy gnała zmęczone konie w ślad za dyliżansem. Przy-J najmniej trakt był szeroki. Prowadził prosto na zachód, to opadając, to wznosząc się, wijąc się pomiędzy zalesionymi wzgórzami. Dotarli do rzeki; powóz zaturkotał, wjeżdżając na kamienny most, i skierował się na północ. Amanda podążyła za nim. Zmęczone konie nie słuchały się jej tak, jakby tego chciała, ale dawała sobie radę. Wieś leżała uśpiona, rozproszone chaty stały z da­ la od traktu. Na końcu wsi znajdował się kościół i kiedy go mijali, poczuła lekki wietrzyk. Spojrzała w górę i zobaczyła zmianę w krajobrazie - otwartą przestrzeń. Podziwiała wznoszące się klify, górujące nad doliną, nad szachownicą pól, rzekę szemrzącą wzdłuż traktu, w której odbijały się srebrzyste blaski 326

księżyca. Sceneria ta, jakże imponująca nocą, byłaby jeszcze bardziej zachwycająca w ciągu dnia, kiedy można by było doceniać kolory i całą potęgę dzikiej przyrody otoczonej potężnymi wzgórzami. Powóz toczył się dalej. I wtedy to zobaczyła. Dom, wielką posiadłość, stojącą dokładnie na­ przeciwko, w połowie stoku, spowitą w cień pobli­ skiego klifu. Rzeka wiła się ku zachodowi, droga bie­ gła wzdłuż niej, ale Amanda była pewna, że ich cel leżał dokładnie naprzeciwko. Tak też się okazało. Martin zawrócił powóz na za­ rośnięty podjazd i za chwilę przejechali przez szero­ ko otwartą bramę. Otoczyły ich drzewa, wielkie dęby i wiązy oraz inne, których Amanda nie potrafiła roz­ poznać w nocy. Niemi świadkowie ich przybycia. Wszystko otaczała głucha cisza. Poczucie pustki w tym miejscu było przytłaczające. Podjazd skończył się i jej oczom ukazał się dom, cichy i opuszczony. Czuła to. Przed posiadłością rozpościerał się traw­ nik, nieco zaniedbany, a dalej na zboczu znajdowały się fontanna i krzewy. Widok na rzekę, nawet o tej porze, zapierał dech w piersiach. Był dziki, nieokieł­ znany, zdumiewający. Martin nie zatrzymał się przed frontowymi stop­ niami, ale objechał dom i wjechał na spory dziedzi­ niec, z tyłu. To samo uczyniła Amanda. Zaciągnęła hamulec, owinęła wokół niego lejce i z ulgą wciągnę­ ła powietrze. Dopiero wówczas zdała sobie sprawę, jak bardzo zmarzła. Palce miała skostniałe. Rozpro­ stowała je, a potem zeskoczyła z kozła i pospieszyła w stronę powozu Martina. Martin szedł na tyły domu. Amanda zajrzała do powozu, Onslow skinął jej głową; teraz, uspoko­ jona, ruszyła za Martinem. 327

Ten zastukał w drzwi, kiedy Amanda zbliżyła się do ganku. Nie paliły się żadne światła. Stanęła z bo­ ku i zajrzała przez okno do środka; dostrzegła od blask świecy. - Ktoś idzie - dołączyła do Martina. - Tak? - dobiegł głos z wewnątrz. - Kto tam? Martin otworzył usta, zawahał się i rzekł: - Dexter. - Dex... - dotarł do nich dźwięk odsuwanej zasu­ wy, a potem drzwi się rozwarły i stanął w nich stary mężczyzna o potarganych włosach, trzymający w rę­ ku świecę i wpatrujący się w Martina rozszerzonymi oczami. - Boże jedyny! To naprawdę pan, panie Martinie? - Tak, Colly, to ja. - Martin wszedł do środka. Mamy dwóch rannych, którymi trzeba się zaopieko­ wać. Sam tutaj jesteś? - Tak, tylko ja. Jest tak od czasu... Martha Migas wróciła na farmę brata, a ja zostałem, by dopilnować porządku. Po kilku krokach przeszli korytarzem do prze­ stronnej kuchni. W jej rogach zwieszały się pajęczy­ ny, jedynie część przed głównym paleniskiem wyglą­ dała na używaną. Amanda zamrugała i zrobiła krok do przodu. - Najpierw musimy dorzucić do ognia, potem ro­ zejrzymy się za łóżkiem. - To jest panna Amanda, Colly, chcę żebyś zrobił, o cokolwiek poprosi. Colly przyglądał mu się zaniepokojony, poprawia­ jąc szal, który zarzucił na koszulę nocną. - Nie mamy tu zbyt wiele możliwości, panie. Martin przytaknął z ponurym wyrazem twarzy. - Musimy radzić sobie z tym, co mamy. Rozpal ogień, ja przyprowadzę rannych. 328

Martin wyszedł i Amanda podeszła do wielkiego, żeliwnego pieca. - Jak się to otwiera? - Tutaj, pokażę panience. Rozpalili mocny ogień; na propozycję Amandy Colly rozpalił kolejny ogień w otwartym palenisku pieca. Był zaspany, ale sprawnie wykonywał jej pole­ cenia. Amanda chwyciła szmatę i przetarła stół, je­ dyne miejsce, na którym, jak sądziła, można było ułożyć Reggie'ego. Położyła na blacie poduszki, któ­ re zdjęła ze starego krzesła. Martin pojawił się w drzwiach niosąc rannego. - Dobrze - położył Reggie'ego i skinął w stronę korytarza, Onslow stał, opierając się o ścianę. - Za­ mknij tylne drzwi na zasuwy. Amanda zrobiła, o co prosił, wróciła do kuchni i poleciła Onslowowi, by siadł na zakurzonym krze­ śle. Colly nastawiał dwa czajniki wody. - Potrzeba więcej bandaży - spojrzała na Colly'ego. - Stare prześcieradła? I stare ręczniki. Colly skinął głową i ruszył na poszukiwania. Mar­ tin przyglądał się bandażowi Reggie'ego. Amanda obejrzała ramię Onslowa. Kolejne pół godziny upłynęło im na opatrywaniu rannych. Amanda przemyła zakrwawioną twarz i gło­ wę Reggie'ego, potem zajął się nim Martin, obejrzał ranę, a Amanda przyglądała się temu z zaciśniętymi do białości pięściami. Potem Martin zmył świeżą krew. - Tak jak myślałem - sięgnął po ręczniki, które przygotowała. - Kula nie utkwiła w głowie, ale mało brakowało. Ponownie zabandażowali ranę, wtedy Martin po­ szedł po ich bagaże. Przeszukał je i wyciągnął koszu­ lę nocną. Rozebrali Reggie'ego i założyli mu przez głowę nocne odzienie. 329

Z Onslowem, nadal osłabionym, lecz przytom­ nym, poszło dużo łatwiej. - Muszę zaprowadzić konie do stajni - powiedział Dexter. - Obejrzyjmy miejsca do spania - zaproponowała, gdy wyszedł. - Potrzebujemy światła. Najlepsze będą latarnie. Colly znalazł dwie, ale były puste. Amanda, wy­ posażona w olbrzymi, siedmioramienny świecznik, ruszyła z Collym, który szedł za nią, przyświecając jej. Weszli w długi korytarz prowadzący z kuchni w stronę frontowego holu, tak wielkiego, że światło świec nie docierało do jego rogów. W górę prowa- ] dziły równie imponujące schody, które u szczytu rozwidlały się. - Które z pokoi były używane jako ostatnie? - Pokoje rodzinne, rodzinne skrzydło jest po pra­ wej stronie. Weszła schodami po prawej stronie; rozciągająca się na górze galeria pogrążona była w mroku. Świa­ tło zamigotało na pozłacanych ramach, a Amanda skierowała się w korytarz, który biegł, jak się zdawa­ ło, wzdłuż połowy długości domu. Posiadłość była cicha i spokojna, podobnie jak londyńska rezydencja Martina, ale z jedną znaczącą różnicą. Ten dom zdawał się oddychać, był żywy, choć uśpiony, cicho czekając, cały spowity w pokrow­ ce. Było tu zimniej, lecz chłód w londyńskim domu wydawał się bardziej przejmujący. To był kiedyś prawdziwy dom, który czekał, by po­ nownie nim się stać. W ciemnościach czaiły się jakieś szepty. Amanda czuła, że gdyby się w nie wsłuchała, dosłyszałaby od­ głosy śmiechu i stukających obcasów, krzyków dzieci i donośnych męskich głosów. 330

Tu było ciepło. Uśmiechnęła się i pozwoliła, by Colly pierwszy otworzył drzwi. - Ten pokój zawsze był przygotowany dla pana. Amanda przytrzymała wysoko świecznik i przyj­ rzała się pomieszczeniu. - Dla hrabiego? Nie wydawał się zbyt obszerny. - Nie, dla młodego pana, lorda Martina. Spodzie­ wali się w każdej chwili, że powróci. -Oni? - Stary hrabia i lady Rachel. Szukali go przez lata, ale nigdy nie wrócił. - Colly odsłonił poły baldachi­ mu, nie zwracając uwagi na tumany kurzu. - Jego przybycie zaskoczyło mnie. Za późno dla jego ojca i jaśnie pani, tym większa szkoda. Colly zaczął strzepywać poduszki i kołdry. Aman­ da, zapominając na chwilę o zakłopotaniu, odstawiła świecznik na stolik i pomogła Colly'emu. Ten pokój i łóżko będą dla Reggie'ego. Poleciła rozpalić ogień i skierowała się z powrotem do kuchni. Do Reggie'ego. Nigdy nie widziała go tak bladego, tak po­ zbawionego sił, rozciągniętego na stole przed paleni­ skiem. Delikatnie odsunęła mu pęk włosów z czoła. Zmusiła się, by rozejrzeć się dokoła. Zrobić coś, by powstrzymać te trudne do zniesienia uczucia. Szok, strata krwi, co robi się w takich wypadkach? Nigdy nie czuła się tak bezradna. Herbata, na wszystko zaleca się herbatę. Poszukała wśród kil­ ku puszek stojących na bocznym stoliku. Wśród skromnych zapasów Colly'ego znalazła herbatę. Martin wszedł, kiedy Amanda stała nad parują­ cym czajnikiem z łyżką w dłoni i otwartą puszką w drugiej. Spojrzała na niego i wykonała bezradny gest. - Nie mam pojęcia, ile wsypać. 331

Martin dosłyszał drżenie jej głosu. Podszedł bliżej. - Ja to zrobię. Sprawnie odmierzył herbatę i wsypał ją do czajnika. - Jak on się czuje? - Lodowaty. - Znalazłaś odpowiednie łóżko? - Tak, ale w pokoju, o którym Colly mówi, że był twój. - To nieważne, to dobry wybór. Jest mały, łatwiej go ogrzać. Amanda zadrżała, Martin spojrzał na nią; w kuch­ ni nie było już aż tak zimno. - Znajdź może jakieś filiżanki. Wszystkim nam przyda się coś gorącego. Colly powrócił ze stertą koców. - Proszę bardzo - podał jeden Onslowowi. Amanda ustawiła kubki, które znalazła, i pospie­ szyła, by wziąć koc i nakryć nim Reggie'ego. Martin przyglądał się jej i zerknął na Colly'ego. - Przygotuj łóżko w pokoju obok twojego dla Onslowa. Niech się napije herbaty, a potem musi poło­ żyć się spać. - Dobrze, sir. Colly wyszedł. Martin nalał herbatę do czterech kubków. - Proszę. - Wręczył jeden Onslowowi, który zaci­ snął na nim dłonie. - Jak ramię? - Pulsuje, ale myślę, że to dobry znak. - Onslow pociągnął łyk. - Zostałem już kiedyś postrzelony, la­ ta temu. Przeżyję. Martin zaoferował jeden kubek Amandzie, ale ta potrząsnęła głową. - Nie, ten dla Reggie'ego. - Szczerze wątpię, by obudził się dziś w nocy, stra­ cił za dużo krwi. Najprawdopodobniej ocknie się 332

wreszcie, ale jeszcze nie teraz. Teraz ty tego potrze­ bujesz. - Włożył w jej dłonie kubek. Wrócił Colly; Martin podał mu herbatę i wszyscy zaczęli pić, stojąc przy palenisku. - Konie w porządku? - spytał Colly. - Jak najbardziej. Gdzie są pozostałe wierzchowce mojego ojca i konie pociągowe? Co się z nimi stało? - Sprzedane, przed laty. Martin westchnął. Jego ojciec zmarł dopiero rok wcześniej, ale stajnie stały puste o wiele dłużej. Col­ ly odstawił pusty kubek i sięgnął po kubek Onslowa. - Chodź, położymy cię zatem. Kiedy Colly wrócił, Martin skinął głową w stronę Reggie'ego: - Powinno być już wystarczająco ciepło na górze, chodź, zanieśmy go. Nie było to łatwe zadanie. Reggie był niepozorny, ale ważył niemało, a Martin nie chciał prosić starego sługi o pomoc. Martin musiał zatrzymać się we fron­ towym holu i potem znowu na szczycie schodów, by złapać dech. Udało im się bezpiecznie dotrzeć do po­ koju. Amanda odrzuciła kołdry, odkładając pojem­ nik z ciepłą wodą, który umieścił w łóżku Colly. Martin położył Reggie'ego, Amanda przykryła go, rozprostowała mu ramiona i odsunęła włosy z czoła. - Potrzebujemy parę cegieł. - Przyniosę je na górę, sir - odezwał się Colly. Martin kucnął przed kominkiem i dorzucił do ognia, zauważając, iż pojemniki z drewnem i wę­ glem były pełne. Colly powrócił z rozgrzanymi cegłami owiniętymi w koce i ogrzał nimi Reggie'ego. - Prześpij się, zobaczymy, jaka jest sytuacja, gdy nadejdzie ranek - Dexter zwrócił się do starego słu­ żącego. 333

Colly skłonił się i odszedł. Martin zerknął na Amandę. Położyła się na łóżku obok Reggie'ego wpatrując się w jego bladą twarz. Było już dobrze po północy; oboje potrzebowali odpoczynku, ale wiedział, iż lepiej będzie nie proponować jej, by opu­ ściła swego podopiecznego. - Poszukani poduszek i koców. Wziął mniejszy świecznik. Amanda nie podniosła oczu, kiedy opuścił pokój. W korytarzu zawahał się. Podszedł do podwójnych drzwi z wyrzeźbionym rodowym herbem. Zatrzymał się i jego oczom ukaza­ ły się obrazy z przeszłości. Odwrócił głowę i przyjrzał się drzwiom naprzeciwko. Ostatni raz przekroczył je ponad dziesięć lat temu. Był to buduar jego matki przez całe dzieciństwo jego ulubione miejsce, stano­ wiące pożywkę dla dziecięcej wyobraźni. Pokój był taki, jakim go zapamiętał, ozdobiony sa­ tyną i jedwabiami, bogatymi brokatami i koronkami. Żaden harem sułtański nie był tak strojny. To po swej pięknej matce Martin odziedziczył dziką i zmysłową naturę, wrażliwość i umiłowanie kolorów i faktur. Zamknął drzwi i uniósł świecznik, przyjrzał się sekretarzykowi umieszczonemu między oknami. Ocza­ mi wyobraźni widział przy nim matkę piszącą jakiś li­ ścik, odwracającą się, by go przywitać cudownym uśmiechem. Nie uśmiechnęła się do niego tamtego dnia. Nie uwierzyła mu, a raczej nie wiedziała, w co ma wie­ rzyć. I to wystarczyło. Wystarczyło, by położyć kres życiu, jakie oboje znali. Martin zaczął chodzić po pokoju, rozpoznając szczegóły - zegar, nóż do listów... Wciągając powietrze, niemal uwierzył, iż czuje jej perfumy, zwietrza­ łe wraz z upływem czasu, ale nadal tu obecne. 334

Dawno już przestał ją obwiniać. Zatrzymał się przy łóżku. Kapa była z jedwabiu, poduszki wyszywa­ ne koronką; Martin pozbierał je wszystkie na środku łóżka i owinął kapą. Wziął w rękę świecznik i ruszył z powrotem do Amandy. Kiedy dotarł do drzwi swe­ go dawnego pokoju, zatrzymał się. Położył zawiniąt­ ko pod drzwiami i ruszył w głąb galerii. Znał ten dom jak własną kieszeń. Przeszedł przez pokoje na dole i sprawdził każde okno, drzwi i miej­ sce, przez które można by było dostać się do środka. Dom ten zbudował jego pradziadek i zbudował go solidnie. Rok zaniedbania nie zniszczył tkanin, led­ wie zostawił ślady w postaci kurzu i pajęczyn. Uspokojony, powrócił na górę. Otwierając drzwi pokoju usłyszał, jak Reggie majaczy. - Wiesz, wyglądasz jak pewna młoda dama, którą kiedyś znałem. Czy musimy, to znaczy, czy ja ko­ niecznie muszę widzieć się ze świętym Piotrem? Czy mogę po prostu wejść, oczywiście zakładając, iż nie mam plamy na sumieniu? Mam czyste sumienie, jak sądzę, żadnego poważniejszego grzechu, wiesz? Reggie przewracał się niespokojnie na łóżku; Martin usiadł koło niego na posłaniu. - Prawda jest taka - ciągnął Reggie. - Zawsze wy­ obrażałem sobie, że on wygląda jak mój dawny na­ uczyciel, stary Pettigrew. Bardzo chciałbym zobaczyć staruszka - przerwał i poprawił się. - Świętego Pio­ tra znaczy. Nie Pettigrewa. Wiem, jak wyglądał stary Pettigrew, wyglądał jak Pettigrew, wiesz? - Reggie ciągnął, ale jego słowa zaczęły być coraz trudniejsze do zrozumienia, aż zlały się w jeden bełkot. Amanda cicho płakała, łzy leciały jej po policzkach, kiedy usiłowała powstrzymać Reggie'ego, by nie po­ rozrywał sobie bandaży. Reggie cały czas bełkotał, raz ciszej, raz głośniej. Przewracał się i szamotał na łóżku. 335

Martin odsunął Amandę na bok. - Siądź przy wezgłowiu i przytrzymaj mu głowę, a ja zajmę się resztą. Martin musiał położyć się w poprzek łóżka, by przytrzymać ręce rannemu, zanim ten zdołałby ude­ rzyć Amandę. A na to się zanosiło. W końcu Reggie się uspokoił i po raz kolejny za­ padł w sen. Amanda oparła się o wezgłowie, niechęt­ nie zdejmując dłonie z głowy Reggie'ego. - Myśli, że nie żyje. Martin przytulił ją. - Nie umarł i nie ma powodu, by sądzić, iż tak się stanie. Musimy po prostu czekać, aż się obudzi. Modlił się, by to była prawda. Amanda pociągnęła nosem, a potem skierowała się w stronę łóżka, jakby miała zamiar klęczeć przy nim dopóty, dopóki Reggie nie odzyska przy­ tomności. - Nie, musisz odpocząć. - Nie mogę go opuścić. - Możemy zrobić sobie posłanie koło paleniska i być na tyle blisko, by usłyszeć, że się porusza, jeśli znowu zrobi się niespokojny- pociągnął ją za sobą, zabierając zawiniątko z pościelą. - Na nic mu się później nie przydasz, jeśli będziesz taka wyczerpana. Nakłonił ją do pomocy przy rozścieleniu pięknej kapy, rozłożeniu poduszek i szali. Wiedziała, że miał rację. - Śpię z tej strony - powiedział, wskazując część łóżka od strony Reggie'ego. Martin położył się między nią a kominkiem. Przy­ tulił się do jej pleców i otulił ramionami. Jego ciepło rozpłynęło się po niej cudowną falą. Powieki stały się ciężkie...

336

*

Obudził ją dziwny hałas, coś pomiędzy chrząknię­ ciem i kaszlem. Wtedy sobie przypomniała. Otworzyła natych­ miast oczy i spojrzała na łóżko. I zdała sobie sprawę z tego, co słyszy. Było to chrapanie, lecz nie Martina, lecz Reggie'ego. Wysunęła się z ramion Dextera, wstała i podeszła do łóżka. Z niezasłoniętego okna wdzierało się do środka słabe światło. Reggie leżał na plecach, wy­ dawał się spać spokojnie. Rysy jego twarzy nie znamionowały kogoś nie­ obecnego, jak u całkiem nieprzytomnego. Amanda z nadzieją przyłożyła dłoń do jego policzka. Ranny głośniej chrapnął, uniósł dłoń i chwycił jej palce, a potem odepchnął. - Nie teraz, Daisy, później. - Odwrócił się na bok i nakrył kołdrą. - Naprawdę powinnaś mieć lepsze poduszki, kochanie. Odwróciła się i zobaczyła, iż Martin podpiera się na łokciu. - To oznacza że wyzdrowieje, prawda? - Tak, ale ledwie świta. Daj mu pospać. - Martin opadł na posłanie. - Chodź tutaj. Zerknąwszy ostatni raz na Reggie'ego, Amanda wróciła na posłanie. Wsunęła się pod kapę, odwraca­ jąc twarzą w stronę Reggie'ego, i wyszeptała: - Dotknęłam jego twarzy, a on myślał, że jestem kimś o imieniu Daisy. Myślisz, że nadal majaczy? - Wydaje się, że nie, Amanda zastanowiła się chwilę, a potem uśmiech­ nęła i zamknęła oczy.

Rozdział 19 Nadal byli zanurzeni w cieple kapy, kiedy Martin usłyszał kroki Colly'ego zmierzające po schodach. Nie otwierał oczu przez ostatnią chwilę, pozwalając swym zmysłom na rozkoszowanie się spokojem, zwy­ kłą radością, która ich otaczała. Amanda wtulo­ na w jego objęcia również nie spała i też nie chciała jeszcze wstawać. Rozkoszowała się ostatnią chwilą spokojnego sam na sam tego dnia. Jednak poranek naglił, było wiele rzeczy do zro­ bienia. Colly przyniósł dzban i miednicę. Martin spę­ dził trochę czasu na tłumaczeniu Amandzie, że po­ winni zostawić Reggie'ego śpiącego, aż obudzi się sam, i poszedł za Collym do kuchni. Kiedy już tam dotarli, na jego twarzy zagościł gry­ mas niezadowolenia. - Zostaniemy tu co najmniej kilka dni, musimy otworzyć więcej pokoi, pozamiatać pajęczyny i kurz, tak by było nam wygodnie. Colly spojrzał na niego szczerze zdumiony. - Salon? Salon był olbrzymi. - Nie, wystarczy mniejszy salonik. - Zajmę się tym po śniadaniu. - Colly zerknął w stronę pieca. - Nie jestem za dobry w gotowa­ niu. - A co mamy? Lata podróży nauczyły go umiejętności, które nie­ koniecznie posiadają hrabiowscy synowie. Kiedy Amanda zeszła do kuchni, mieszał na piecu w garn­ ku pełnym owsianki. 338

- Colly znalazł nieco miodu, dzięki temu będzie to bardziej zjadliwe. Amanda spojrzała: -Hmm. Colly i Onslowe zjedli razem z nimi. Służący zdą­ żył już przemyć i opatrzyć ranę stangreta. Martin wy­ korzystał ten czas, by się zorientować, jaki jest stan spiżarni. - Mam w piwnicy kapustę i ziemniaki, jest odrobi­ na zapiekanki z dziczyzny z zeszłego tygodnia. - Col­ ly zamyślił się. - Niewiele więcej. Najbliższym miastem, w którym odbywał się targ, było Buton; Martin nie chciał tracić całego dnia na podróż tam i z powrotem. Nie mówiąc już o roz­ głaszaniu wszem wobec swego powrotu. Prawda by­ ła taka, iż nie miał zamiaru wracać. - Wezmę strzelbę i zobaczę, co uda mi się znaleźć, osiodłam konia i podjadę też do piekarni. - Tak. - Colly wstał i pozbierał puste talerze. - Jest tu mnóstwo dzikiej zwierzyny, a w piekarni mają za­ wsze zapiekanki i ciasta. - Odkurzę pokoje i przygotuję parę łóżek. Muszę zająć się Reggie'em - oznajmiła Amanda. - Colly pokaże ci, gdzie co jest. - Martin zerknął na nią. Po trzech godzinach włóczenia się ze strzelbą po okolicznych wzgórzach, które Martin znał jak własną kieszeń, udało mu się ustrzelić trzy zające. Oddał je Colly'emu do oprawienia, oczyścił broń i udał się do stajni. Zajęło mu pół godziny, by zna­ leźć odpowiednie siodło i potem nie miał już powo­ du, by odsuwać od siebie to, co nieuniknione. Kiedy wjechał do wsi Grindleford, słońce stało już wysoko. Przejechał koło kościoła, pustego teraz, i górującego nad wioską niczym strażnik. Domostwa 339

rozsiane byty wśród pobliskich pól, przy trakcie stała jedynie piekarnia i kuźnia, dokładnie naprzeciw sie­ bie. Kuźnia była otwarta, lecz ani tu, ani w okolicy nie było widać żywego ducha. Martin zeskoczył z ko­ nia i przywiązał go do drzewa. Wnętrze sklepiku wypełniały aromatyczne zapa­ chy wypieków. Z zaplecza wynurzyła się dziewczy­ na odziana w biały fartuch, na jej twarzy malowała się ciekawość. Nie rozpoznała go, była zbyt młoda, albo przyjechała tu w ciągu ostatnich dziesięciu lat. - Czym mogę panu służyć? Martin uśmiechnął się i poprosił, by pokazała mu najświeższe wypieki. Wybrał dwa bochenki, nie mo­ gąc oprzeć się kuszącemu go chlebowi kukurydzia­ nemu, który uwielbiał jako chłopiec, oraz rozmaito­ ści ciast i ciasteczek, w takim wyborze, że dziewczy­ na zaczęła mu się ciekawie przyglądać. Odwracał się już, kiedy starsza kobieta, wycierając ręce w fartuch, pojawiła się w przejściu między pie­ karnią a sklepikiem. Kobieta zatrzymała się, gdy tyl­ ko go dojrzała, jakby wpadła na niewidzialną ścianę. Martin zrozumiał. Uśmiech zniknął z jego twarzy; jedyne, o czym pomyślał to to, że kobieta nie praco­ wała tu wcześniej. Z obojętnym wyrazem twarzy skinął głową. - Pani Crockett. - Mój panie. Martin szybko ukłonił się jej i dziewczynie i opu­ ścił sklep. *

Gdyby pani Crockett powiedziała „dobry Boże!" zrozumiałby. Że też akurat musiał spotkać właśnie ją! Była starą gospodynią z Buton i opiekunką Sarah; 340

miała z pewnością więcej niż jeden powód, by pamię­ tać, dlaczego Martin zniknął, dlaczego został wygna­ ny. Mimo iż Grindleford była tak mała, a populacja rozproszona, wieści rozchodziły się tu lotem błyskawi­ cy. Tego mógł być pewien. Kiedy wrócił do pustej kuchni, nadal był ponury; położył zakupy na stole. Ni­ gdzie nie było widać Colly'ego, ale dostrzegł kupione warzywa, a oprawione zające wisiały nad zlewem. Udał się do frontowego holu, zastanawiając się, gdzie podziali się wszyscy; spojrzał w górę, kiedy usłyszał chrząknięcie. Na podeście stała Amanda, usiłując poradzić sobie z wielkim dzbanem i miedni­ cą. Martin ruszył jej z pomocą. - Dziękuję. - Na jej twarzy jaśniał promienny uśmiech. - Reggie się obudził! Jest przy zdrowych zmysłach. - Dobrze - ramię przy ramieniu poszli w górę schodów. - Colly pomaga mu się rozebrać. Onslow śpi. Kiedy dotarli do galerii, uśmiech Amandy przybladł. - Reggie nadal jest bardzo słaby. - Tego można się było spodziewać. Powrót do zdrowia zajmie mu parę dni. Amanda zdała się przyjąć to do wiadomości. Mar­ tin nie dodał, że kolejną bitwą, jakiej być może sta­ wią czoło, będzie zakażenie rany; miał nadzieję, iż uda im się tego uniknąć. Reggie leżał odziany w jedwabny szlafrok, który jedynie podkreślał jego bladość. - Teraz musimy zmienić ci opatrunek i obmyć ranę. - Ty? - popatrzył zdumiony na Amandę, a potem na Martina. - Ja nie... Potem nastąpiła wymiana argumentów, jaka tylko jest możliwa pomiędzy starymi przyjaciółmi z dzieciń­ stwa. Martin przysłuchiwał się temu, uśmiechając 341

w duchu i nie mogąc zgodzić się z żadnym z nich, niezaskoczony, kiedy Amandzie udało się mimo prote­ stów Reggie'ego rozwinąć opatrunek i odsłonić ranę. Nie był to miły widok. Martin spojrzał na twarz Amandy, ale ona dalej szczebiotała radośnie, prze­ mywając i osuszając ranę. Kiedy skończyła, Martin zajął jej miejsce i ponownie zabandażował ranę. Zadanie to nadwerężyło siły Reggie'ego, zrobił się jeszcze bledszy. - Pamiętasz, co się wydarzyło? - zapytał Martin. Na twarzy Reggie'ego pojawił się grymas. - Wytoczyliśmy się zza zakrętu i Onslow zwolnił. Kazałem mu się zatrzymać i czekać. Potem rozległ się strzał, usłyszałem, jak Onslow krzyknął, a potem było uderzenie; wychyliłem się, by zobaczyć, co się stało. Zobaczyłem tego człowieka na koniu. Kolejną rzeczą, jaką pamiętam to ból rozrywający mi głowę, a potem pamiętam trzask - skrzywił się. - To wszystko. - Niewiele więcej się wydarzyło. Gdy przybiegliśmy, jeźdźca już nie było. Czy zdążyłeś mu się przyjrzeć? Reggie spojrzał w górę i przyjrzał się jego twarzy, a potem potrząsnął głową: - To jest najdziwniejsze. Nie wiem, czy mój umysł mnie zawodzi, czy jak. - Czemu? - spytała Amanda. - Pamiętam, że było pochmurno, ale w jednej chwi­ li wyjrzał księżyc i oświetlił dokładnie człowieka na ko­ niu. Widziałem go bardzo wyraźnie, tak mi się zdaje. Ale to mogło być przekłamanie w blasku księżyca. - Czemu nie jesteś pewien? - Ponieważ on wyglądał tak jak ty. - Reggie spoj­ rzał na Martina. Po chwili ciszy pierwsza odezwała się Amanda: - Ale to niemożliwe. To nie mógł być Martin, bo cały czas byliśmy razem, kiedy usłyszeliśmy strzały. 342

- Wiem, że to niemożliwe! - Reggie chwycił koł­ drę. - Ale pytał, co widziałem, a to właśnie widzia­ łem. Wiem, że to nie był on, ale ten człowiek wyglą­ dał jak on. - Zostawimy cię, byś odpoczął, śpij i wypoczy­ waj, zostawiam drzwi uchylone, gdybyś chciał cze­ goś, pociągnij za dzwonek - poinformował go Mar­ tin. I wyszli z pokoju. *

- Nie rozumiem. Amanda niosła pusty dzban do kuchni. Martin szedł za nią z miednicą pełną zużytych bandaży. Szli w stronę zmywalni. Ze schodów schodził Onslow. Oboje go zauważyli; Amanda otworzyła usta, lecz Martin chwycił ją ostrzegawczo za ramię. Spojrzała na niego zaskoczona. - Onslow: musiałeś widzieć napastnika choć przez chwilę. Stangret zachwiał się. Martin wskazał mu ruchem dłoni fotel. - Siadaj i opowiadaj, co widziałeś. Nie martw się, jak to zabrzmi. Po prostu opisz tego człowieka, jak najlepiej umiesz. Onslow westchnął. - Jestem bardzo zadowolony, że to powiedziałeś, mój panie, bo prawdę mówiąc, wydawało mi się, że widzę podwójnie. Drań wyglądał dokładnie jak ty. To nie byłeś ty, wiem, i nie tylko dlatego, iż zostawiłem was razem z panną Amandą w dole drogi. Dlatego byłem absolutnie pewien, że to nie pan. Nie ma pan brata bliźniaka? 343

- Nie - Martin się skrzywił. - Ale... - nagle urwał wpół zdania. - A jak rana? - Boli, ale mniej niż przedtem, myślę, że nabiorę sil i po lunchu zajrzę do koni. Do lunchu została co najmniej godzina. Amanda ruszyła z powrotem do domu. - Muszę jeszcze wywietrzyć pokoje i przygotować łóżka. Zaczęłam, ale obudził się Reggie. Martin ruszył za nią do frontowego holu. - Poczekaj. Chodź do ogrodu na kilka minut, sa­ ma potrzebujesz nieco powietrza. -Ale pokoje... - Będziemy tu nadal po lunchu. Nie zapominaj, że słońce zachodzi tutaj wcześniej. Wieczorem nie bę­ dzie można przechadzać się po ogrodzie. Amanda uśmiechnęła się. - Przyjechałam przygotowana na Szkocję, zapo­ mniałeś? Martin chwycił jej dłoń, odwrócił się i ruszył nie w stronę głównych drzwi, lecz bocznym korytarzem. - Dokąd idziemy? - W wyjątkowe miejsce. Amanda sama mogła to ocenić, kiedy Martin po­ prowadził ją przez przeszklone drzwi na końcu skrzydła na osłonięty dziedziniec i dalej, do ogrodu, który niegdyś musiał być prawdziwą świątynią barw i aromatów. Teraz zarośnięty, nadal ujawniał pozo­ stałości dawnej świetności, kolorowe kwiaty usiane na tle zielonych roślin, którym przydałoby się jedynie nieco przycięcia. - Jest piękny. - Amanda szła u jego boku i rozglą­ dała się. Od północy i od wschodu ogród był osłonię­ ty przez wzgórza, od zachodu przez dom. Na połu­ dnie ciągnęła się dolina rzeki, skąpana w łagodnym

słońcu. Amanda popatrzyła przed siebie i dostrzegła ławkę w końcu ogrodu. - Czy to był ogród twojej matki? Martin przytaknął. - Bardzo kochała róże; róże i irysy, i lawendę. Wokół pełno było róż. Tu i ówdzie wystrzeliły w niebo irysy. Lawenda rozrastała się bujnie. Amanda dotarła do ławki i poczekała, aż Martin siądzie koło niej. Oboje spojrzeli na dom. - Co się stało? Wahanie Martina świadczyło, iż nie spodziewał się tak bezpośredniego pytania. Pochylił się do przodu, opierając ramiona na udach, złączył palce i opowie­ dział jej o wszystkim. Opowiedział, jak wieśniacy przybyli do tego domu, ciągnąc go za sobą, i jak jego ojciec przyjął to wszystko, co mówili, za prawdę bez żadnych pytań. - Jedyną rzeczą, jaką mi powiedział, było: „Jak mogłeś?". Nigdy nie przyszło mu do głowy, że tego nie zrobiłem. Znany byłem z nieposkromionego cha­ rakteru. - Teraz nie wydajesz się taki. - Nie. Tego właśnie uczy przebywanie z hindusami - nie ma sensu się denerwować. Zamieszkiwała tu ca­ ła rodzina, wujowie, ciotki i kuzyni; było to jedno z wielkanocnych spotkań, którym lubił przewodniczyć mój ojciec. Myślę, że w jego oczach największym grze­ chem było to, że mógłbym popełnić taki czyn akurat w takiej porze, i na oczach całej rodziny. Niewielu z nich stanęło po mojej stronie i dla dobra rodziny po­ stanowiono wygnać mnie jeszcze tej samej nocy. Amanda zdusiła w sobie drżenie. Zostać wydzie­ dziczonym przez własną rodzinę, wyrzuconym, wy­ gnanym. Bez słowa. Bez cienia sprawiedliwości. Sa-

344

345

ma nie mogła nawet sobie tego wyobrazić, na samą myśl bolało ją serce. Zadała pytanie, które najbardziej ją nurtowało: - A twoja matka? - Ach, mama. Ona jedna z nich wszystkich dobrze znała mój charakter, temperament, osobowość. By­ łem taki sam jak ona. - Uniósł głowę i spojrzał na ogród. - Nie miała pewności. Wiedziała, że nie mogłem tego zrobić, ale., podobnie jak inni nie wie­ rzyła mi, kiedy przysięgałem, iż tego nie uczyniłem. Gdyby mi uwierzyła... Co się stało, to się nie odsta­ nie, a przeszłość leży daleko za nami. - Kochałeś ich, prawda? - Tak. - A po chwili dodał: - Oboje. Nie powiedział już nic więcej, lecz Amanda wszystko dobrze zrozumiała. Wcześniej przeniosła ich prowizoryczne posłanie do buduaru hrabiny. Ten pokój wiele nauczył ją o przeszłości Martina, ale po­ kój młodego hrabiego również odzwierciedlał jego charakter. - Kiedy weźmiemy ślub, nie zamieszkamy tutaj Martin poruszył się, nadal patrząc na dom. Czas gry minął. Nadszedł czas podjęcia decyzji. - Dlaczegóżby nie? Martin zerknął na nią. - Przydałby się tu mały remont, może coś więcej, ale jeszcze nie widziałam całości, a mimo to... - prze­ chyliła głowę i przyjrzała się jasnożółtemu kamienio­ wi i stromemu dachowi. - Tkwi w nim potencjał, wszystko pasuje, potrzebuje jedynie ludzi, by ożył. Budowla jest imponująca, stateczna z jednej strony i urocza z drugiej. Podobają mi się okna i rozkład po­ koi, i... - zawahała się, a potem wykonała szeroki gest ramionami. - Po prostu pasuje. Okolica jest wspaniała, a dom stanowi nierozerwalną jej część. 346

Martin nie spuszczał wzroku z jej twarzy. - Sądziłem, że jesteś prawdziwą mieszkanką Lon­ dynu. - Mieszkałam tam przez większość życia, tam jest dom rodziców, ale moje ciotki wujowie i kuzyn mają domy na wsi. Spędziłam tam całe lata, w różnych miejscach. - Wstała, zrobiła kilka kroków i spojrzała na południe w stronę rzeki. - Nigdy nie widziałam tak pięknego miejsca, nie, to złe słowo: imponujące­ go. Mogłabym tu stać i patrzeć całymi godzinami i nigdy by mi się nie znudziło. Ściszyła głos, zatapiając się w urokach krajobrazu. Martinowi nie przyszło do głowy, że Amandę rów­ nież to dopadnie, że jej zamiłowanie do ekscytują­ cych rzeczy przeniesie się na tę dziką i pustą okolicę. Miejsce, gdzie się urodził. Te tereny były częścią jego samego, podobnie jak jego zmysłowa natura. Tutaj był jego dom. Dom. Odwrócił się do niego plecami, sądził, iż wygnał go ze swego życia i nigdy tu nie powróci, nigdy już nie da się oczarować syrenim śpiewom wiatru ani maje­ statowi górskich szczytów. Dom. Podniósł się i stanął koło Amandy, włożył ręce do kieszeni i poczuł podmuch wiatru we włosach. Było to niczym delikatne błogosławieństwo, powita­ nie pierworodnego syna, mądrzejszego i bardziej do­ świadczonego. Dom. Otoczyła go jego aura, powróciły dobre wspo­ mnienia, które wyrzucił z pamięci wraz ze złymi. Dźwięki z dzieciństwa, radosne śmiechy, odgłosy rozmów, tupot stóp, piskliwe nawoływania. Szczę­ ście. Dzieciństwo przechodzące w trudną młodość, 347

czas pełen doświadczeń, niosący podniecenie z od­ krywania, z pogłębiania wiedzy. A potem nastąpił przełom; zdruzgotał jego świat i wygnał całe dobro niczym jesienny wiatr zdmuchu­ jący liście. Liście, których nie potrafił złapać. Być może nie była to metoda. Być może należało po prostu wrócić, pozwolić, by drzewo zakwitło zno­ wu. Zacząć od początku. Spojrzał na Amandę, na jej twarzy nadal malował się zachwyt. Popatrzył na dom. Zastanowił się, jak by to było. I ile by to kosztowało. Amanda spojrzała na niego promiennie. - Dziękuję, że mnie tu przyprowadziłeś - podała mu dłoń. - Ale teraz chodźmy lepiej na lunch i wróć­ my do naszych obowiązków. Martin pozwolił, by poprowadziła go z powrotem do domu.

Colly cały ranek pracował w małym saloniku; nale­ gał, że poda im tutaj lunch. Zdając sobie sprawę, że Colly i Onslow czują się niekomfortowo, dzieląc z ni­ mi stół, przyjęli łaskawie wygnanie z ciepłej kuchni. Pod koniec posiłku nie pociągnęli za sznurek od dzwonka, ale sami zebrali talerze i zanieśli je do kuchni, a stamtąd, pomimo protestów Colly'ego, do zmywalni. Kiedy wrócili, tylne drzwi w kuchni sta­ nęły otworem. Ujrzeli w nich wielką kobietę ze wsi. Miała na gło­ wie kapelusz, jej szyję owijał szal, odziana była w znisz­ czony czarny płaszcz. Spod poł płaszcza wyglądała ma­ sa spódnic. Stopy odziane były w wielkie buty. W obu dłoniach dzierżyła sznurkowe torby pełne produktów, od rzepy i porów po młode kurki.

Ruszyła prosto do stołu i z odgłosem ulgi położy­ ła torby na stole. Dopiero wtedy podniosła głowę. Była wysoka, moc­ nej budowy, o okrągłej, ogorzałej twarzy i siwych wło­ sach związanych w ciasny kok. Dostrzegła Onslowa, Colly'ego i Amandę, a potem wlepiła wzrok w Martina. - Najwyższa pora, aby pan wrócił - skinęła głową. Amanda zerknęła na Martina; na jej ustach zaigrał uśmieszek. - Dzień dobry Allie. - Tak, dobrze widzieć pana z powrotem, tam gdzie pana miejsce. - Skinąwszy głową Colly'emu, zaczęła wypakowywać torby. - Powiem prosto z mostu, że ni­ gdy nie wierzyłam, iż pan to zrobił, jak mówili, a te­ raz pan wrócił. Spodziewam się, że wyjaśni pan tę sprawę. To nie jest rzecz, która powinna wisieć nad głową młodego hrabiego. W trakcie wyciągania wiktuałów, które Colly szyb­ ko rozpakowywał, rzucała spojrzenia na Amandę. - A kto to jest? - To... - odparł Martin z niewzruszonym spokojem - ...to jest panna Amanda Cynster - i zwrócił się do Amandy: - Przedstawiam ci Allie Bolton. Była nie­ gdyś moją nianią i zachowała swój tytuł jeszcze przez długi czas. Mieliśmy tu ochmistrzynię, ale to Allie prowadziła całe gospodarstwo. Jak wkrótce się prze­ konasz, jest prawdziwym tyranem, ale ma złote serce i zawsze najważniejsze dla niej było dobro rodziny. Podszedł do Allie, uścisnął ją i ucałował. - Dajże spokój! - Kobieta opędziła się od niego, wyraźnie zadowolona. - Nie takiego zachowania go uczyłam - żachnęła się. - Możesz być pewna. - Jestem pewna, że było z nim sporo roboty Amanda starała się zinterpretować gesty, które Mar­ tin wykonywał za plecami Allie.

348

349

*

Colly również przytakiwał zachęcająco głową. Zerknęła na ostatnie rozpakowane produkty, osełkę masła. Przysunęła się bliżej. - Oczywiście nie wiemy, jakie masz teraz zobowią­ zania, ale będziemy szczęśliwi, gdybyś rozważyła możliwość powrotu na swoją starą posadę tutaj. - Ha! Tak, oczywiście, ale tylko jeśli on - skinęła głową w stronę Colly'ego. - Będzie prowadził dom. Domyślam się, że dom jest w dobrym stanie. - Zaczęliśmy otwierać pokoje, ale... ponieważ nie wiem jak było dawniej... - Zostaw to mnie - Allie rozwiązała kokardę czepka, położyła go na szafce i zaczęła rozpinać płaszcz. - Dałam znać Marcie Migas, będzie tu jutro rano i szybko doprowadzimy to miejsce do porządku. Determinacja kryjąca się za tymi słowami świadczyła jasno o tym, iż nic nie jest w stanie stanąć Allie na dro­ dze. Amanda poczuła, jak ciężar spada jej z ramion. - Mamy na górze rannego dżentelmena, został po­ strzelony przez napastnika, podobnie jak mój stan­ gret - machnęła ręką na Onslowa, który zmierzał w stronę drzwi. - Wielkie nieba! - Allie wydobyła fartuch spod licznych spódnic i przewiązała go na obfitych bio­ drach. - Lepiej zatem zerknę na jego rany. - Moja się już zagoiła, muszę dopilnować koni skinąwszy głową Martinowi i Amandzie, Onslow ra­ tował się ucieczką przez tylne drzwi. - Do zobaczenia później! - krzyknęła za nim Allie i zwróciła się do Amandy: - Dobrze. Zaprowadź mnie do tego dżentelmena, a potem zastanowimy się nad otwarciem większej liczby pokoi. Colly, będę cię potrzebować, nie znikaj nigdzie. Martin patrzył, jak Allie popędza przed sobą Amandę w głąb domu. Collie westchnął, ale uśmie-

chał się. Martin poczuł w środku ciepło, tam, gdzie od dawna gościł chłód. Zawahał się, a potem z uśmiechem ruszył, by pomóc Onslowowi.

350

351

*

Następnego ranka Reggie nadal był osłabiony. Zjadł bez słowa sprzeciwu śniadanie, jakie mu przy­ gotowała Allie, a potem pozwolił zaprowadzić się na dół, aby zdrzemnąć się w fotelu na słońcu. Po dobrze przespanej nocy w pokoju obok sypial­ ni Reggie'ego, wywietrzonym i odkurzonym zgod­ nie ze standardami Allie, a potem po śniadaniu z Martinem, Amanda poszła odszukać Allie, by po­ dziękować jej za pomoc i być do jej dyspozycji. Po­ zostawało wiele do zrobienia; a pomaganie Allie wydawało się najlepszą drogą zdobycia wiedzy o posiadłości. Amanda odnalazła kobietę w pokoju Martina za­ jętą ścieleniem łóżka. Poprzedniego dnia, po przygo­ towaniu pokoju, zajmowanego teraz przez Amandę, otworzyła na oścież podwójne drzwi w końcu koryta­ rza. Potem zajęła się oknami, zapamiętale odkurza­ ła, czyściła i polerowała, ścieliła łóżko i cały czas mó­ wiła, a Amanda przysłuchiwała się jej i się uczyła. Kiedy poprzedniej nocy udawali się z Martinem na spoczynek, na pytanie, który pokój Allie przygo­ towała dla niego, kobieta wskazała właśnie ten. Do­ strzegła jego wahanie, ale nic po sobie nie pokazała, uśmiechnęła się jedynie i życzyła mu dobrej nocy. Zamknęła drzwi i nasłuchiwała; po chwili Martin przeszedł korytarzem, a potem usłyszała odgłos otwieranych drzwi. Nastąpiła długa przerwa, a potem drzwi się za­ mknęły.

Amanda wyjrzała. Martina nie było. Wróciła do łóżka, zastanawiając się, co też on może czuć i co dzieje się w jego głowie. Kusiło ją, by pójść i się prze­ konać, ale wiedziała w głębi duszy, że nie nadszedł jeszcze właściwy czas. Sama była wyczerpana fizycz­ nie i potrzebowała snu, który natychmiast nadszedł. Teraz... kiedy czuła, iż rozumie związek Marti­ na z matką, tajemnicą nadal owiany był jego związek z ojcem. A mimo to ostatniej nocy Martin spał w tym pokoju, który niegdyś należał do jego ojca. Zaakcep­ tował to, że był jego synem. - Tak... dojdzie do siebie - Allie przyjrzała się Amandzie i spytała: - Czy mam rację, jeśli myślę, że nie spodziewała się panienka, iż się tu znajdzie? - Tak, to zwykły przypadek, że napastnik zaatako­ wał, gdy byliśmy w pobliżu. Jechałam do Szkocji, do kuzyna i jego żony, Martin... jechał za mną. - Tak - w tonie Allie czuć było zrozumienie. Zajęło jej zaledwie kilka minut, by się rozeznać, jak się sprawy mają między Amandą a jej byłym podopiecznym. Nie powiedziała nic wprost, ale Amanda wiedziała, iż poprzedniego dnia została poddana wnikliwej obserwacji i że opinia Allie była pozytywna. Allie odwróciła się od łóżka i wyjrzała przez okno: -Dziwne... Amanda także podeszła do okna i dostrzegła Mar­ tina siodłającego jednego z koni. - Jedzie zapewne do wsi... Allie nie prosiła go, by cokolwiek przywoził. - Ach, no tak, jedzie na cmentarz. - Na cmentarz? Wydaje mi się, że widziałam w le­ sie mauzoleum. - Tam pochowani są jego rodzice. - Allie wstrzą­ snęła miotełką do kurzu. - Ale najpierw chce odwie-

dzić Sarę. Tam to się wszystko zaczęło. - Allie przyj­ rzała się Amandzie. - Powiedział ci, prawda? - No więc... - Allie skinęła głową w stronę okna. - Wiesz, co robić. Pewność w jej głosie wzięła górę nad wątpliwościa­ mi Amandy, która szybko ruszyła w stronę stajni. Onslow pomógł jej osiodłać konia. Nie mogli zna­ leźć damskiego siodła, a Amanda nie miała czasu, by przebrać się w strój do konnej jazdy. Czuła się nie­ swojo, galopując z podwiniętą suknią. Skierowała się na południe i pojechała wzdłuż rze­ ki. Poranek był rześki i słoneczny, w powietrzu czuć było wiosnę, na gałązkach pojawiły się pączki. Zielo­ ne cienie zastąpiły ponure szarości zimy, rzeka pły­ nęła wartkim nurtem w skalistym korycie, a jej szum zdawał się hymnem na cześć poranka. Amanda dotarła do kościoła i dojrzała konia przy­ wiązanego do drzewa. Nieopodal znajdowała się piekarnia, naprzeciw kuźni, w której wnętrzu rozbłyskało palenisko. Przy­ wiązawszy konia koło wierzchowca Martina, Aman­ da ruszyła w stronę bramy, która stała otworem; Amanda okrążyła budynek. Przypatrywała się gro­ bom na przykościelnym małym cmentarzu. Spojrzała w stronę piekarni, a potem zajrzała do kuźni. Przyjrzała się okolicznym polom. Marti­ na nigdzie nie było. Wróciła do bramy i do koni: oba stały na swoim miejscu. A potem przypomniała sobie. Sarah popełniła sa­ mobójstwo. Dziewczyna ruszyła w drugą stronę i skierowała się na zewnątrz muru okalającego cmentarz, wypa­ trując nagrobka. Był - przy murze, na tyłach kościo­ ła, obok kilku innych. Kopce usypane z ziemi były le­ dwie widoczne pośród wysokiej trawy.

352

353

Martin stał przy jednym z nich. Na grobie leżał ka­ mień, na którym wyryto dwie litery: S. B. Musiał słyszeć, jak się zbliża, lecz ani drgnął. Amanda wzięła go za rę­ kę. Spojrzała na mogiłę dziewczyny, którą wyklęto. Po chwili jego dłoń zacisnęła się mocno na jej ręce. - Nigdy nie miałem okazji się pożegnać. Kiedy wy­ gnano mnie tamtej nocy, nie pozwolono mi się tu za­ trzymać. Wyszli z cmentarza i przysiedli na pobliskim du­ żym kamieniu. Spoglądali na skąpaną w słońcu doli­ nę, widząc dom na wzgórzu, otoczony z tyłu szczyta­ mi. W oknach odbijały się promienie słońca. Amanda nie potrzebowała słów, by wiedzieć, że oboje myślą to samo. - Który to był klif? Przyjrzała się poszarpanym szczytom otaczającym wioskę. Martin wskazał górujący nad innymi szpic. - Tamten. Froggat Edge. Oceniła odległość między nim a wsią, i wysokość pionowo opadającej stromizny. - Opowiedz mi raz jeszcze: co stało się tego ranka, kiedy wyruszyłeś na spotkanie z ojcem Sarah? Martin zawahał się, ale tylko przez sekundę, a po­ tem odwrócił się i wskazał na chałupę położoną przy wąskiej drodze. - Najpierw poszedłem do domu Buxtonów. Kiedy gospodyni powiedziała mi, że wyszedł na spacer, ru­ szyłem tą ścieżką - wskazał na mocno uczęszczaną dróżkę, prowadzącą od drogi przez pola w stronę szczytu. - Wije się w górę i wychodzi jakiś kawałek dalej za jego brzegiem. Martin zamilkł, a potem ciągnął dalej: - Niczego i nikogo nie widziałem ani nie słysza­ łem. Ale byłem wściekły, wystrzał bym usłyszał, ale 354

co innego mógłbym przeoczyć. Kiedy dotarłem na szczyt, nikogo tam nie było, tak jak się spodziewa­ łem. Stamtąd mogłem widzieć Buxtona, gdyby znaj­ dował się gdzieś w pobliżu. Nikogo nie zauważyłem. Przypominam sobie, że nagle poczułem przejmują­ ce, trupie wprost zimno. Dostrzegłem myszołowy. Krążyły nad szczytem. Podszedłem do krawędzi i spojrzałem w dół. Przerwał i Amanda spytała: - Gdzie upadł? Martin wskazał na podstawę szczytu, w miejsce, gdzie z ziemi wystawały rozsiane głazy. - Jest tu przerwa między skałami. Nie widać jej, dopóki się tam nie dotrze, no chyba że spojrzy się w dół ze szczytu. Pamiętam, że ten człowiek wyglądał jak Buxton i pierwszą rzeczą, jaka mi przyszła do gło­ wy, było to, iż cieszę się, że nie żyje. Pomyślałem, że pewnie rzucił się ze skały w przypływie żalu i poczu­ cia winy. - Zszedłeś na dół, żeby sprawdzić? - Nie byłem pewien, czy to on. Leżał twarzą do zie­ mi, a poza tym, co, gdyby jednak żył? Nie mogłem tak go tam zostawić. - Jak dostałeś się na dół? - Tą samą drogą, którą wszedłem na górę. Amanda zastanowiła się nad odległościami. - Czy ze szczytu na dół jest jeszcze jakaś droga prowadząca do miejsca, gdzie upadł? Martin wskazał na druga stronę Froggat Edge. - Jest tam bardziej stroma ścieżka. Krótsza. Ale nie poszedłem tamtędy, bo jest bardziej niebezpiecz­ na, co w praktyce oznacza, że również wolniej się nią idzie. - Dotarłeś więc na miejsce, gdzie leżał ten czło­ wiek i...? 355

- Ktoś go już odwrócił i jego czaszka została strza­ skana kamieniem. - W tym czasie, zanim zdążyłeś zejść na dół? Martin przytaknął. - Ktoś tam był w międzyczasie i upewnił się, iż oj­ ciec Sarah nie żyje. Trupowi twarz zakrywał kamień, podniosłem więc go. - I wtedy odnaleźli cię wieśniacy. - Podniosłem kamień i zobaczyłem... a potem usły­ szałem, jak nadchodzą; kiedy spojrzałem, byli zgro­ madzeni w wielkiej sile. - Martin przypomniał coś so­ bie i wstrząsnął głową. - Musiałem być w szoku, teraz to wiem, ale wcześniej nic podobnego nie wydarzyło się w moim życiu. Właśnie się dowiedziałem, że Sarah nie żyje, że ludzie myślą, iż to ja... a teraz jeszcze to. Nie wiem, co powiedziałem, ale wiem na pewno, że potem twierdziłem, że tego nie zrobiłem. - Powiedziałeś, że wieśniacy widzieli dżentelmena, o którym myśleli, że to ty, jak zepchnął mężczyznę ze skały. Martin pomachał ręką w stronę kuźni. - Kowal pracował, tył kuźni był otwarty. W pewnej chwili spojrzał w górę i zobaczył dwóch mężczyzn, starego Buxtona i młodego dżentelmena, szamoczą­ cych się na szczycie. Widział, jak mężczyzna spycha Buxtona w dół. Kowal rzucił narzędzia, przerwał pracę, zebrał kilku innych i ruszyli w to miejsce. Amanda pozbierała wszystkie części układanki. - Więc... Buxton idzie na spacer, wspina się na Froggat Edge. Czy to możliwe? - Wiele osób tam chodzi. To popularne miejsce. - Dobrze zatem: idzie w górę. Ty przychodzisz do jego domu i wyruszasz na Edge, całkowicie przy­ padkowo, by go odnaleźć. Ale ktoś, kto również pra­ gnie odnaleźć Buxtona, jest tam przed tobą. Kiedy ty 356

wspinasz się na górę, on walczy z Buxtonem i spycha go w dół. Widzi to kowal, rusza na ratunek. Potem morderca, niepewny, czy Buxton żyje, schodzi na dół drugą ścieżką, by go dobić. W tym czasie ty docho­ dzisz do szczytu, rozglądasz się i widzisz Buxtona le­ żącego na dole, twarzą do ziemi. Nie mogłeś do­ strzec tej drugiej ścieżki z góry, prawda? Martin potrząsnął głową. - Zdecydowałeś się zejść na dół i zobaczyć, co się stało. Zszedłeś pierwszą ścieżką. Czy stamtąd wi­ działeś miejsce, gdzie leżał Buxton? -Nie. - Kiedy jesteś w drodze w dół, morderca dociera do Buxtona, przewraca go i miażdży mu głowę ka­ mieniem. Potem ucieka. Czy mógł to zrobić, nie bę­ dąc zauważonym przez ciebie lub wieśniaków? Martin zawahał się. - Byłoby to trudne, ale tak. Ziemia jest bardzo nierówna u podnóża klifów, mógł zniknąć nam z oczu i wcale nie musiał odejść daleko. Później, kie­ dy mnie znaleźli, nie szukali już nikogo innego. - Więc dotarłeś do ciała i tam cię znaleźli. Tak się to odbyło... Martin przyjrzał się jej spokojnemu, zdetermino­ wanemu i upartemu wyrazowi twarzy. - Jesteś zadziwiająco optymistycznie nastawiona, co do tego morderstwa. - Jestem zadziwiająco nieoptymistycznie nasta­ wiona do faktu, iż ciebie o nie oskarżono. Więc jak masz zamiar udowodnić prawdę? - Nie wiem, czy to możliwe. Wówczas nie było naj­ mniejszego dowodu. Gdyby był, wykorzystałbym go nawet w stanie szoku. Amanda przypomniała sobie słowa lady Osbaldestone. 357

- Rzeczy dzieją się bardzo szybko. Możliwe, że coś przeoczono albo wyszło na jaw dużo później. Co szkodzi popytać. Mogło szkodzić, lecz to już nie miało znaczenia. Martin nic nie powiedział: nadszedł czas. Musiał wy­ bierać: ona lub ta inna osoba, którą chronił. Aman­ da nie błagała go, lecz gdyby się opierał, zrobiłaby i to; była przejęta oczyszczeniem Martina z podej­ rzeń, ponieważ od tego zależał ich wspólny los. Była to przyszłość, o którą dbał teraz jak o nic in­ nego w życiu. Spojrzał w jej chabrowe oczy, a potem podniósł wzrok, spoglądając w dolinę Hathersage. Na dom jego pradziadka, dziadka, ojca, a teraz i jego. Teraz ich. Sięgnął po dłoń Amandy. - Zobaczmy, czy uda nam się odszukać kowala.

Rozdział 20 Tata jest w chałupie, panie - kowal odłożył na bok narzędzia i ochoczo zapraszał ich do środka. - Będzie zadowolony, mogąc pana widzieć. Ostatni­ mi czasy te stare sprawy bardzo mu dokuczają. Pro­ szę wejść. Ostatnio słabuje na zdrowiu. - Wejdziemy Dan, pamiętam drogę. Nie zostawiaj pracy. - Martin wskazał skinieniem głowy rozżarzo­ ną podkowę, nad którą pracował chłopak. Przechodząc przez podwórko za kuźnią, Martin spojrzał w górę i zwolnił, Amanda podążyła za jego 358

wzrokiem. Klify. Froggatt Edge było dobrze widocz­ ne, lecz czy z takiej odległości można było być pew­ nym, kto jest na górze? - Wieśniacy mają rzekomo dobry wzrok - wyszep­ tał Martin. Zastukał do drzwi. Otworzyła je młoda kobieta. Kiedy przedstawił się i poprosił o możliwość zoba­ czenia się z Conlanem, jej oczy zrobiły się olbrzymie. - Och, niebiosa! - dygnęła uroczyście. - Mój pa­ nie, ja... - zerknęła do pokoju za plecami. - Kto tam, Betsy? Martin uniósł brwi. Betsy wytarła ręce w fartuch i machnięciem ręki zaprosiła ich do środka. - To Dexter, Conlan. Stary człowiek siedzący w fotelu przy palenisku, zamrugał, a potem jego twarz rozpogodziła się. - Wasza lordowska mość? Czy to naprawdę pan? - W rzeczy samej, to ja. - Niech będzie pochwalony! - Conlan z wysiłkiem stanął i ukłonił się. - Witaj w domu, mój panie, i dzięki Bogu, że wreszcie mogę panu opowiedzieć. To nie pana wtedy widziałem. - Skąd ta pewność? - spytał Martin, kiedy już wszyscy usiedli i Betsy zamknęła drzwi. - Rozumiem, iż mogłeś mieć wątpliwości, ale skąd pewność? Nie­ możliwe, byś nawet ty rozpoznał rysy twarzy z takiej odległości. - Tak, ma pan niby rację, ale to nie rysy twarzy mi powiedziały. - Conlan siadł w swoim fotelu. - Po­ zwólcie mi opowiedzieć jak było, a zrozumiecie. Martin skinął głową. - Zobaczyłem na górze siłujące się, walczące po­ stacie, i jak młody dżentelmen spycha Buxtona ze skały. Wiedziałem, że to Buxton, bo miał na sobie swoją kamizelkę w żółto-czarne prążki. Pobiegłem 359

i zebrałem Simmonsa, Tuckera i Morrisseya. Inni dołączyli do nas, gdy biegliśmy do klifu. Tucker spy­ tał, kto zrzucił Buxtona. Powiedziałem, że to był młody dżentelmen, który wyglądał tak jak pan. Był pan jedynym młodym dżentelmenem w okolicy i wszyscy wiedzieliśmy, jak pan wygląda, nawet z da­ leka. I nadal przysięgam, że dżentelmen, którego wi­ działem, wyglądał tak jak pan. Wtedy tyle tylko po­ wiedziałem, tylko tyle naprawdę wiedziałem. A po­ tem pana znaleźliśmy i wszystko pasowało. Że pan to zrobił. Nawet pomimo że pan zaprzeczał, co mieli­ śmy myśleć, kiedy stał pan tam tak z kamieniem w ręku i martwym Buxtonem u stóp? Udaliśmy się więc do pana ojca, a jego reakcja była natychmiasto­ wa. Dla nas było niepojęte. Mówię panu. Nie sądzi­ liśmy, że podda się i wyśle pana ot tak. Ale stało się... wszyscy wróciliśmy do domu - skinął głową w stronę okna. - Siedziałem tutaj i słyszałem turkot powozu, który mijał mój dom, wywożąc pana na po­ łudnie. - Conlan westchnął. - Usiłowałem zasnąć, ale coś mnie dręczyło. Nie pozwalało uspokoić się, zmuszało do przyjrzenia się całej sytuacji raz jeszcze, przypomnieć sobie, jak dżentelmen spycha Buxtona ze skały. Buxton nie był głupcem, nie spacerował tuż przy krawędzi. Ten drugi musiał go do tego zmu­ sić i oczywiście Buxton nie poddał się łatwo. Wtedy właśnie wszystko wydało mi się jasne i wiedziałem, że zrobiliśmy błąd. Martin zmarszczył brwi. - Co sobie przypomniałeś? - To był pejcz, który miał ten dżentelmen. Bił nim Buxtona, widziałem wyraźnie, widziałem, jak jego ramię podnosi się i opada, widziałem, jak Buxton unosi ręce, by chronić głowę. Dżentelmen zmusił go do podejścia do krawędzi i zepchnął w przepaść. Wi-

działem, jak stoi tam, patrząc w dół na Buxtona, z pejczem nadal zaciśniętym w dłoni. Conlan znowu westchnął. - Widzicie więc, to nie był pan. Nie mógł pan nim być. Amanda zerknęła na twarz Martina; zauważyła ciemną chmurę. Zwróciła się do Conlana: - Dlaczego to cię przekonało? - Nigdy nie używał pejcza. Nigdy. Nawet kiedy sie­ dział po raz pierwszy na kucyku. Wszyscy znaliśmy go od dziecka, widzieliśmy, jak jeździ konno, przez wiele lat. Nigdy nie miał pejcza. Według Smithersa, który był głównym stajennym posiadłości, nigdy żad­ nego nie używał. Conlan zwrócił się do Martina: - Wiedziałem już wtedy i może pan być pewien, iż mówiłem o tym każdemu, kto chciał słuchać. Rano poszedłem do dworu, ale nie pozwolono mi się wi­ dzieć z pańskim ojcem. Usiłowałem im powiedzieć, ale było straszne zamieszanie. Rozmawiałem ze sta­ rym Canterem, próbował porozmawiać z pańskim ojcem, ale wydaje się, iż zakazano wspominać pań­ skiego imienia. Canter usiłował, ale jego lordowska mość nie chciał słuchać. Powiedziałem sobie, że zro­ biłem, co mogłem, ale nie dawało mi to spokoju. Po­ szedłem do wioski Buxtona i rozmawiałem z sir Francisem, ale on powiedział, że pański ojciec jest główną władzą w tym okręgu i on nie widzi sposobu, by się w to wtrącać. Powiedział mi, że pański ojciec bez wątpienia miał powody i ja powinienem zostawić to w spokoju. - Conlan przerwał, a potem rzekł: I tak to było. Czekałem dziesięć lat, by powiedzieć to panu osobiście. Wierzyłem, że pan wróci, że pański ojciec zmieni zdanie, zwłaszcza po śmierci pańskiej matki. Ale pan nigdy nie wrócił - podniósł pytający wzrok na twarz Martina.

360

361

- Nie wiedzieli, gdzie jestem, nie mogli sprowa­ dzić mnie z powrotem. - Martin poklepał Conlana po ramieniu. - Dziękuję, że mi powiedziałeś. Wstał, musiał wyjść z tej małej chaty. Gdzieś, gdzie będzie mógł zaczerpnąć powietrza, pomyśleć, starać się to wszystko ogarnąć. Jego uśmiech był nieco wy­ muszony, kiedy opuszczał Conlana i Betsy. Amanda wyczuła jego napięcie; swobodnie szczebiotała, uła­ twiając im wyjście ku drzwiom. Martin pomachał Danowi, ale nie zatrzymał się. Amanda usiłowała dotrzymać mu kroku, a potem poklepała go po ramieniu. Martin zatrzymał się i odwrócił, by na nią spojrzeć. - Zwolnij! Słyszałeś? Nie jesteś winny! - Zawsze to wiedziałem. - Ale nigdy nie byłeś winny w oczach tych ludzi. Czy to nic dla ciebie nie znaczy? - Owszem. Znaczy. Tylko... Nie wiem co. - Co masz na myśli? Co to znaczy, że nie wiesz? - To znaczy - cały świat rozpadał się mu przed ocza­ mi. - Ja... - nie mógł znaleźć słów, by opisać nagłą zmianę w jego myśleniu. Chwycił ją za ramię i pocią­ gnął za sobą. Przystanęli przy murze cmentarza, Mar­ tin obrócił ją twarzą w stronę gór. - Spójrz na Froggart Edge. Wygląda niemal tak samo, jak tamtego dnia, ta sama pora roku. Światło jest to samo. Wyobraź sobie mnie stojącego tam, a teraz wyobraź sobie stojącego tam Luca. Czy mo­ głabyś, czy ktokolwiek mógłby nas pomylić? -Luc? - Nie mógłbym pomyśleć o nikim innym, komu Sarah by się oddała, ale Luc nigdy nie nosił pejcza, tak samo jak ja. Usiedli obok siebie na kamiennym murze i Martin zaczął tłumaczyć: 362

- Luc również ją znał, nie tak dobrze jak ja, ale... wystarczająco dobrze. Zawsze był oszałamiająco przystojny, mogę sobie wyobrazić, jak się to stało. A Luc był w Hathersage na święta Bożego Narodze­ nia. Przyjechał tego dnia z Londynu przede mną. Wiedziałem, że był w domu wcześniej, usłyszałby o śmierci Sarah tak jak i ja, zaraz po przyjeździe. Miał okazję, by to zrobić, a ja sądziłem, iż miał mo­ tyw, który mnie przypisywano - wygiął usta. - Mnie uważano za nieokiełznanego, ale to Luc był dziki. - Wiem, zapomniałeś, że znam go od urodzenia, ale czemu nie zdałeś sobie z tego sprawy, kiedy Conlan powiedział, że morderca wyglądał jak ty... - Sądziłem, że się pomylił, jak to się często zdarza. - Myląc ciebie i Luca? Przytaknął. - Byliśmy do siebie podobni i wtedy było łatwo nas pomylić. Dopiero kiedy usłyszałem, jak Conlan opi­ suje całą scenę, zdałem sobie sprawę ze światła. Amanda spojrzała na szczyt. - Było tego dnia takie jak teraz? - Tak, jasne niebo i słabe światło opływające cały Edge. Nie wierzę, by Conlan pominął różnice w bar­ wach, nie w takim świetle. No i ten pejcz. - Co oznacza, że to nie Luc. - Amanda zwróciła się do Martina. - Więc kto? Jej oczy zrobiły się okrągłe. Dżentelmen, który wygląda jak ty. Chwyciła Martina za ramię. - Napastnik! Jego zachmurzone spojrzenie powiedziało jej, iż już na to wpadł. - To dlatego czekał na rozstaju dróg, czekał, nie na Reggie'go, lecz... Skąd mógł wiedzieć, że je­ dziesz traktem na północ? 363

- Nie wiem, ale poważnie wątpię, by Reggie był je­ go celem. - Reggie mówił, że strzał padł w tej samej chwili, kiedy wychylił się do przodu. - A napastnik nie sprawdził swej ofiary, więc nie wiemy, czy zdał sobie sprawę, że strzelał do innego człowieka. - Ale czemu chce cię zastrzelić? - Aby powstrzymać mnie przed prowadzeniem dochodzenia w sprawie śmierci Buxtona i Sarah. Martin zamilkł na chwilę, a potem zeskoczył z muru. - Chodź, jest jeszcze ktoś, z kim chcę pomówić. * Pani Crockett patrzyła na niego przez dłuższą chwilę, a potem zrobiła krok w tył. - Wejdźcie. Nie powiem, bym była zaskoczona, wi­ dząc tutaj jaśnie pana. Amanda zerknęła na Martina; ten, niewzruszony, przepuścił ją przodem, a potem poszedł za nią do niewielkiego saloniku. Pani Crockett wskazała im sofę i sama usiadła w bujanym fotelu. - Więc - spojrzała na nich. - Muszę powiedzieć, że sądziłam, iż to ty zabiłeś starego Buxtona, biorąc pod uwagę, że znaleźli cię z kamieniem w dłoni. Mo­ głeś tego z łatwością dokonać przy twoim temperamen­ cie, przeklęty sprawiedliwy, dokładnie taki, jak stary pan hrabia. I byłoby to w twoim stylu - stanąć w obro­ nie Sarah. Ale wtedy Conlan powiedział co innego, a w okolicy nie ma nikogo o lepszym wzroku od niego. Wtedy nie było. Prawda jest taka, że nie bolałam za bardzo nad śmiercią starego Buxtona, nie po tym, co zrobił. Grzech ojców na jego głowę, i całkiem słusznie. Ale... - zatrzymała się w bezruchu i spojrzała na Mar364

tina. - Była jedna rzecz, o której wiedziałam, że jej nie zrobiłeś, że nie wykorzystałeś Sarah. Usiłowałam po­ wiedzieć im, że to nie ty, ale dla nich pasowało to do układanki. Każdy wiedział, że byłaby twoja, gdybyś zechciał, gdybyś tylko kiwnął palcem. - Potrząsnęła głową. - Ale ty nigdy nie patrzyłeś na nią w ten sposób, ja to tak widziałam. Nigdy nie miałeś brata ani sio­ stry... i ona była dla ciebie młodszą siostrą. -Tak. - Tak - pani Crockett ciaśniej owinęła się szalem. - Głupcy ci wszyscy, którzy sądzili, że to ty. Widzia­ łam siniaki. Martin spytał: - Siniaki? - Kimkolwiek on był, zmusił ją. Widziałam ślady i zmianę w niej. Zawsze była roześmiana, a potem, z dnia na dzień ledwie mogłam ją zmusić, by na mnie spojrzała. Ale ona nigdy nie robiła wokół siebie za­ mieszania, moja Sarah, a z takim ojcem, jakiego mia­ ła, nie dziwne, że tak było, prawda? Kołysała się coraz mocniej i rzucała ogniste spoj­ rzenia na Martina. - Gdybyś tu był, zobaczyłabym, czy zdołasz nakło­ nić ją do mówienia. Mnie nic by nie powiedziała. - Została zmuszona... - głos Martina był spokoj­ ny. - Jesteś pewna? Pani Crockett przytaknęła. - Jak tu siedzę. Było to drugiego stycznia, dwa dni po balu w wielkim domu. Kiedy Martin i pani Crockett zamilkli, Amanda zapytała: - Powiedziała pani, że wiedziała, że to nie był Martin. - To chyba logiczne, prawda? Gdyby on - skinęła głową na Martina - tylko ją zechciał, wystarczyłoby, 365

aby powiedział. Nie musiałby jej zmuszać. - Posłała Martinowi kolejne spojrzenie, usta jej zadrżały i do­ dała łagodniejszym głosem: - Moja Sarah miała si­ niaki, wielkie, czarne siniaki na całych plecach. Drań poobijał ją o skały, byle sobie ulżyć. Martin poruszył się, Amanda czuła, jak gotuje się w nim wściekłość. Jednak spytał spokojnie: - Czy mówiła coś, dała jakąś wskazówkę, kto to był? Pani Crockett pokręciła głową. - Nie. Nigdy. Bądź pewien, że zapamiętałabym, gdyby tak było. Nadal pamiętam, jak zebrała się na odwagę i stanęła przed swoim ojcem, kiedy nad­ szedł czas. Starała się, żeby zrozumiał powód, ale on? - żachnęła się. - Zamknął ją w jej pokoju, a po­ tem zaczęło się bicie i kazania. - Czy on naprawdę zmusił ją, by odebrała sobie życie? - odezwała się Amanda. - On odebrał jej życie, może nie zawiązał stryczka, ale upewnił się, iż ona to zrobi! Nie zostawił jej wy­ boru. - Pani Crockett objęła się ramionami i zaczęła kołysać w przód i w tył. - Szkoda, że nie prowadziła pamiętnika. *

Amanda trzymała język za zębami przez całą dro­ gę do domu. Allie spojrzała na twarz Martina i poin­ struowała ich, by przygotowali się do lunchu. Podała posiłek w salonie. Często spoglądała na Amandę, ale powstrzymała się przed zadawaniem pytań. Poinformowała ich, że Reggie zjadł wcześniej i drzemie w swoim pokoju. - Wygląda o wiele lepiej i nie ma gorączki. - Chodź, panie hrabio, oprowadź mnie po rodzin­ nych włościach, pokaż portrety przodków. 366

Martin uniósł brwi. Amanda się uśmiechnęła. - Czyż nie tak postępują dżentelmeni, by zaimpo­ nować przyszłej pannie młodej? - Jesteś jak otwarta książka. - Rozbaw mnie - Amanda uśmiechnęła się i poda­ ła mu rękę. Portrety wisiały wzdłuż całej galerii głównych schodów. - Czy mam rację, iż po powrocie do Anglii nie po­ ruszałeś sprawy morderstwa, ponieważ sądziłeś, iż to był Luc? Martin nie odpowiedział od razu. Kiedy dotarli na podest, zatrzymał się i skierował w lewo. - Nie wiedziałem, co myśleć. Luc i ja do tamtego czasu byliśmy sobie bliżsi niż bracia. Dorastaliśmy razem, nasze matki były siostrami, chodziliśmy do Eton... -wzruszył ramionami. - Naprawdę nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków, pomyślałem tylko tyle, że było to możliwe. - Ale teraz nie podejrzewasz Luca? - Nie i jeszcze raz nie. Wzrok Conlana jest zbyt dobry, a co do użycia siły... Znasz Luca. - Kto jeszcze mógłby to być? Weszli do galerii. Martin poprowadził ją do por­ tretów. Allie się napracowała, zasłony były odsunięte i przytrzymane sznurkami. Do środka wpadało świa­ tło, w którym odbijały się fruwające w powietrzu dro­ binki kurzu, opadając na powieszone w równych rzę­ dach portrety. - Możemy zacząć od starego Henry'ego, pierwsze­ go hrabiego. Martin podprowadził ją do portretu czerstwo wy­ glądającego dżentelmena, otoczonego wianuszkiem wpatrzonych w niego spanieli. 367

- Historia mówi, że wolał swoje psy niż własną żo­ nę. Oto ona. Amanda spojrzała na sąsiedni portret, surowo wy­ glądającej kobiety o ostrych rysach i siwych włosach. -Hm. Szli wzdłuż rzędów portretów, aż doszli do tych najnowszych. - Mój pradziadek, trzeci hrabia. Dzieło było wybitne, Amanda przyjrzała mu się, spojrzała na Martina, a potem znowu na obraz. - Nie jesteś do niego za bardzo podobny. - Tak, rysy twarzy mam po matce. Ruszyli do przodu, mijając portrety Fullbridge'ów, które potwierdzały jego słowa. Męscy członkowie ro­ dziny mieli inny kształt czaszki, gęstsze brwi i mniej wyraziste szczęki. Amanda zatrzymała się przed portretem ojca Martina. Widziała cień w jego spojrzeniu. Przygląda­ ła się człowiekowi, który wygnał własnego syna, jak się teraz wydawało, bez najmniejszego powodu. Por­ tret ukazywał surową twarz i sprawiedliwe oblicze, nie było w nim jednak śladu okrucieństwa. Jej uwagę przykuł kolejny wizerunek. - Twoja matka? - A obok jej siostra. - Matka Luca, wiem. Wygląda tu o wiele młodziej. - Miały wtedy po dwadzieścia lat. Powiedział, że jest podobny do matki i do pewne­ go stopnia była to prawda, podobieństwo było wyraź­ ne, ale dostrzegła też różnice. Zrozumiała jednak, co Martin miał na myśli, wygłaszając tę uwagę. Wskaza­ ła na mężczyznę stojącego pomiędzy siostrami, za stołem, przy którym je posadzono. - Kto to? - Mój wuj, ich starszy brat.

Mężczyzna był kropla w kroplę jak Martin. Wyglądali niemal identycznie. Amanda wpatrywała się w obraz i spijała wszystkie zawarte w nim informacje. Potem odwróciła się i spojrzała w zielone oczy Martina: - Morderca jest twoim krewnym, ale nie jest to ża­ den Fullbridge, tylko ktoś ze strony matki. Kiedy Martin nic nie powiedział, ciągnęła dalej. - I ten ktoś nadal żyje, i nie chce, byś zajmował się sprawą tamtego morderstwa, bo jeśli to zrobisz... Martin odezwał się po chwili, patrząc jej prosto w oczy: - Ten ktoś miał nadzieję, że, ponieważ zostawiłem sprawę w spokoju przez tak długi czas i po powrocie do Londynu nie zrobiłem nic, by się oczyścić z zarzu­ tów i poszukać prawdziwego mordercy, to sprawa jest zamknięta, a on bezpieczny. Teraz jednak moje zainteresowanie tobą stało się powszechnie znane i morderca wie, iż oficjalnie ci się oświadczyłem, a nikt, kto zna Cynsterów nie wyobraża sobie, bym zyskał ich zgodę bez podjęcia kroków w celu rozwi­ kłania skandalu; stało się to tak nagle i niespodzie­ wanie, że morderca poczuł się zagrożony. Amanda przytaknęła. - Więc uderzył. Myślisz że zdał sobie sprawę, iż to Reggie'ego postrzelił, a nie ciebie? - Być może. Ale nawet jeśli, musiał odjechać i zo­ stawić nas, nie mógł ryzykować i przyjechać tu za mną. - Dlaczego nie? Prawdopodobnie zna to miej­ sce... - I prawdopodobnie wszyscy go tu też znają. - Kie­ dy Amanda nie wyglądała na przekonaną, Martin kontynuował. - Gdyby go tu zobaczono i rozpozna­ no, zabicie mnie nic by mu nie dało, gdyby dał się

368

369

złapać. Gdyby mógł mnie zabić i gdyby mu się to upiekło, wówczas warto by było spróbować. Teraz jednak może przypuszczać, że nie będę miał jak oczyścić imienia, a nawet jeśli mi się to uda, to po ty­ lu latach nie będzie dowodów związanych ze śmier­ cią Buxtona. Amanda rozważała w głowie fakty, dodawała wię­ cej elementów do swej układanki. - Ale - powiedziała w końcu - najlepszym sposo­ bem na oczyszczenia twego imienia, zwłaszcza po ty­ lu latach, byłoby wskazanie mordercy. - Najlepszy sposób, ale chyba nie jedyny. - Czy podjąłeś kroki w celu oczyszczenia się z te­ go skandalu? - Nie słowami, ale zostało to zrozumiane. - Zatem dobrze! - Amanda zacisnęła palce na je­ go ramieniu, pozwoliła, by jej determinacja była wy­ raźna, nie pozwoliłaby teraz, by coś stanęło między nimi. - Proponuję, abyśmy zaczęli szukać twojego krew­ nego, który pasuje do opisu, kogoś, kto tu był, znał Sarah i tak dalej. Martin zatrzymał się w plamie światła. - Możemy też dać spokój. Amanda przyjrzała mu się. - Nie sądzisz chyba, że pozwolę ci zostawić tę sprawę i wrócić do życia w ukryciu? - Ktokolwiek to jest, ma rodzinę, jego upadek skrzywdzi niewinnych ludzi. Sarah nie żyje, nic jej nie wskrzesi. A co do Buxtona, dochodzenie sprawiedli­ wości w tej kwestii najmniej mnie martwi, ale... - Czekaj! Wróć. Martwisz się, że skrzywdzisz ro­ dzinę mordercy, ujawniając jego nazwisko? Nagle dostrzegła problem, który w swej mądrości przewidziała lady Osbaldestone. 370

- Twoja rodzina niesprawiedliwie wyparła się cie­ bie. A ty poświęcisz wszystko, by chronić swoją ro­ dzinę, prawda? Jednak - ciągnęła - niezależnie od sytuacji, niezależnie od twoich argumentów, nic nie zmieni faktu, że twoim najważniejszym celem musi być opieka nad domem. Nauczono cię przed­ kładać to ponad wszystko, a przyszłość twojego do­ mu leży w twoich rękach. Moich i naszych dzieci. Umilkła na moment i kontynuowała: - Pomyśl tylko, ten morderca postrzelił już przez przypadek Reggie'ego. Co będzie, jeśli zdecyduje, że musi się upewnić, czy nie żyjesz, i znowu będzie pró­ bował cię zabić, ale zabije mnie albo któreś z naszych dzieci? Przez pomyłkę, oczywiście. Wyraz jego twarzy mówił, iż Amanda dobrała cel­ ny argument; umiała pociągać za sznurki. Martin wypuścił powietrze i odwrócił wzrok. Amanda chwyciła jego dłonie. - Poświęcanie własnej przyszłości, by chronić inną rodzinę, to jedno. Poświęcanie nas, to drugie. Nie możesz dłużej chronić mordercy - spojrzała mu w oczy i cicho dodała: - Poza wszystkim, on nie jest tego wart. Stali tak, ze splecionymi dłońmi. Padało na nich słońce, ogrzewając ich i przynosząc obietnicę przy­ szłego szczęścia. Z dołu dobiegł głos Allie i szczęka­ nie sztućców. Martin wciągnął głęboko powietrze i szybko uści­ snął jej palce. Wyjrzał przez okno. Amanda czekała, modląc się. Cóż więcej mogła powiedzieć? - To jest człowiek z rodziny, który był tamtego ro­ ku tutaj, na święta i Nowy Rok, a potem powrócił na spotkanie na Wielkanoc. Amanda uśmiechnęła się radośnie: 371

-Pamiętasz...? Martin potrząsnął głową. - Jest więcej kandydatów, niż się spodziewasz. Ta gałąź rodziny jest bardzo liczna i wielu jej członków bywało tu regularnie. Na każde święta, Nowy Rok i Wielkanoc, i przynajmniej dwukrotnie w ciągu lata; organizowaliśmy tu wielkie rodzinne przyjęcia. Re­ gularnie sypiało tu ponad siedemdziesiąt osób. - Kto więc będzie wiedział? Allie? - Nie. Muszę sprawdzić w gabinecie ojca. Amanda wiedziała, że woli być w takiej chwili sam. Uśmiechnęła się. - Muszę zajrzeć do Reggie'ego, a potem porozma­ wiam z Allie. Wysunęła dłonie z jego rąk i pocałowała go w po­ liczek. Martin przyjął pieszczotę, ale natychmiast od­ wrócił głowę. Spojrzał jej w oczy, schylił się i pocało­ wał ją w usta. - Dołącz do mnie, kiedy skończysz. *

Martin otworzył drzwi gabinetu ojca, kwadratowe­ go pokoju z oknami wychodzącymi na zachód, na kli­ fy. Allie jeszcze tu nie dotarła; pokój był ciemny i po­ nury. Martin podszedł do okien i odsunął zasłony; stanął, spoglądając w dół, patrzył na wijącą się na wschód rzekę. Wszystko dokoła było ciche. Czy to nie dziwne, że czuł tak bliską obecność ojca, jego osoba nadal prze­ bywała w tym pokoju, po roku od śmierci. Podszedł do biurka i stojącego za nim wielkiego krzesła wyłożonego startą do połysku skórą. Bibuła z kilkoma plamkami, pióro włożone w dawno wy­ schnięty kałamarz. Na biurku nie było żadnych pa372

pierów. Wszystko zostało uprzątnięte. Nie przez nie­ go, przez adwokata. Nie wiedział nawet, gdzie zmarł jego ojciec, ani w jaki sposób. Martin przypomniał sobie datę i zdał sobie sprawę, iż było to dokładnie rok po tym, jak po raz pierwszy ujrzał Amandę. Sama myśl o niej roztopiła mu serce. Odesłała przeszłość na bezpiecz­ ną odległość. Przywołała teraźniejszość. Martin odsunął krzesło i usiadł. Przyjrzał się księ­ gom podatkowym. Zauważył kilka nowych książek, niczego niespodziewanego, niczego nie na swoim miejscu. Nie zwracając uwagi na kurz, sięgnął do pierwszej szuflady po lewej stronie. Pióra, ołówki różne drobiazgi oraz kawałek muszli z kości słoniowej, którą dał ojcu w prezencie lata temu. Wiedząc o surowości ojca, wydało mu się dziwne, iż trzymał taką rzecz tutaj, gdzie widywał ją codziennie. Martin otworzył kolejną szufladę. Listy, stare, pożółkłe, całe mnóstwo listów. Zaczął je przeglądać. Wszystkie były zaadresowane do niego ręką jego ojca. Wlepił w nie wzrok. Nie mógł sobie wyobrazić... zastanawiał się, kiedy zostały napisane. Był tylko je­ den sposób, by się przekonać. Znalazł nóż do papie­ ru i przeciął pierwszą kopertę. Zerknął jedynie na datę, otworzył pozostałe i ułożył je w porządku chronologicznym. Korespondencja obejmowała dziewięć lat; pierwszy został napisany cztery dni po jego wyjeździe... po wygnaniu. Zaczerpnął powietrza i zaczął czytać. Martin, mój synu... myliłem się. Bardzo się my­ liłem. W swojej arogancji... 373

Musiał przerwać, spojrzeć górę i zmusić się do zła­ pania oddechu. Ręka mu drżała; odłożył list, pod­ szedł do okna i otworzył je na oścież. Wychylił się, powitał chłodny powiew i głęboko wciągnął powie­ trze. Uspokoił wirujące myśli. Wrócił do biurka, wziął list i przeczytał każde sło­ wo. Kiedy dotarł do końca, poczuł, jak przeszłość, taka, jaką znał, rozpada się. Zamknął oczy i przez dłuższą chwilę siedział abso­ lutnie nieruchomo, wyobrażając sobie... Cóż to musiało być dla jego matki. Cóż - jak wynikało z poczucia winy i cierpienia wylewających się z listu - musiało znaczyć dla jego ojca. Jego sprawiedliwego, zawsze przejętego tym, by zrobić wszystko, jak należy, ojca. Przeczytał resztę listów. W ostatnim była notka nakreślona ręką jego mat­ ki tuż przed jej śmiercią. Błagała go, aby im obojgu wybaczył i powrócił, by ojciec mógł naprawić zło, które mu wyrządził. Jej słowa, bardziej niż cokolwiek innego, zdruzgotały go.

Otworzyły się drzwi. Do pokoju zajrzała Amanda i zawahała się. Wy­ czuła emocje. Podeszła do Martina. Usłyszał ją, zerknął na nią, a potem objął ją jed­ nym ramieniem, oparł głowę o jej bok i mocniej ją przytulił. - Wiedzieli. Nie mogła dostrzec jego twarzy. - Że nie ty byłeś mordercą? - Zdali sobie z tego sprawę w ciągu kilku dni i sła­ li za mną listy. Ale...

- Ale co? Skoro wiedzieli, to dlaczego tyle lat by­ łeś na wygnaniu? Martin wciągnął drżącymi ustami powietrze. - Wysłali mnie na kontynent, gdzie jadą wszelkie uty­ tułowane łotry z Anglii, gdy tu robi się zbyt niebezpiecz­ nie. Ale ja zdecydowałem, że skoro ojciec tak definityw­ nie mnie wydziedzicza, nie muszę respektować jego po­ leceń. Zamiast jechać do Dover, a potem do Ostendy, pojechałem do Southampton. Pierwszy z brzegu statek płynął do Bombaju. Było mi wszystko jedno dokąd, by­ le jak najdalej od Anglii, jak najdalej stąd. - Nie mogli cię znaleźć? - Wysyłali kurierów i innych na poszukiwania, ale nigdy nie natrafili na mój ślad, ponieważ byłem na innym kontynencie. Gdyby spróbowali w Indiach, odnaleźliby mnie, nie byłem tam incognito. Amanda pogładziła go po włosach. - Ale z pewnością ktoś w Londynie, kto miał inte­ resy w Indiach... Potrząsnął gwałtownie głową. - Nie. Czekali tu na mnie. Była to forma pokuty; zamiast żyć zwykłym życiem, jechać na karnawał do Londynu, odwiedzać znajomych, jeździć na polo­ wania, zostali tutaj, w tym domu. Od dnia, kiedy wy­ jechałem, aż po dni ich śmierci. Z tego, co wiem, to czekali tu na mnie, aż przyjadę i im wybaczę. A ja tego nigdy nie zrobiłem. Nie musiał mówić tych słów. Amanda słyszała je w jego głowie. Jego uścisk wzmocnił się i Martin skrył na chwilę twarz w jej sukni. Amanda pogłaskała go po głowie, nie mogła pora­ dzić sobie z uczuciami, ze współczuciem i zwykłą fru­ stracją z tego powodu. Tyle smutku, tyle smutku... A wszystko z powodu jednego tchórzliwego człowie­ ka. Kimkolwiek był.

374

375

*

To ostatnie przyszło do głowy także Martinowi. Odsunął Amandę i poprosił, by usiadła na krześle. Zebrał listy i włożył je do szuflady. Co było, to było, przeszłość minęła i nie wróci. Nie mógł się cofnąć i pogodzić z rodzicami, ale mógł ich pomścić, Sarah i nawet Buxtona; dopilnować, by sprawiedliwość dosięgła tego, kto zrujnował ich życie, a potem żyć tak, jak chcieliby tego jego rodzice. - Miałem znaleźć zapiski mojego ojca o gościach. Był bardzo dokładny, notował wszystkie zaproszenia i imprezy rodzinne, zaznaczał, kto i kiedy przybył. Trzymał to w biurku... Wszystko było w dolnej szufladzie. Wyjął papiery, zdmuchnął kurz i przerzucił kilka kartek. - Jednej rzeczy nie rozumiem, skoro wiedzieli, dlaczego twoi rodzice nie oczyścili twego imienia? - To było w listach. Mój ojciec wyobraził sobie, że ogłosi to oficjalnie przed całym towarzystwem. Zro­ biłby to w ramach pokuty. Ale chciał, abym był wte­ dy przy nim. Zmarł nieoczekiwanie. Sprawa ta była zbyt bolesna, poczucie winy jego oj­ ca tak głębokie, że nie mógł go znieść, nie bez obiet­ nicy wybaczenia, którą dałaby mu obecność Martina. - W jaki sposób dowiedziałeś się, że umarł i mo­ żesz wrócić? - Kilka lat później zatrudniłem adwokata z Lon­ dynu, aby pilnował tu moich interesów. To od niego dowiedziałem się o śmierci matki, a potem ojca. Hmm... Powiedziałem ci, że ojciec uwielbiał spotka­ nia rodzinne. Od tamtej Wielkanocy nie ma więcej o nich wzmianki. Żadnych spotkań. Żyli tu samotnie, całkiem od­ cięci od rodziny, tak jak i on. Martin westchnął, po­ czuł, jak żal i gorycz, które czuł od lat, znikają; jego rodzice cierpieli o wiele bardziej niż on.

Zacisnął szczęki i położył księgę na biurku. - Tu jest lista tych, którzy byli na Wielkanoc. Martin przejrzał ją, a potem skupił się na liście go­ ści na Nowy Rok. Zapiski przy nazwiskach wskazy­ wały daty przybycia poszczególnych osób. Amanda znalazła czystą kartkę papieru i coś do pisania. - Podaj mi nazwisko każdego mężczyzny ze strony matki, który był tu na Nowy Rok i potem na Wielka­ noc. Nie oceniaj i nie wykluczaj nikogo, zrobimy to później. Wykreślili z listy tych, którzy z różnych przyczyn nie mogli być podejrzani. - Dwanaście - Amanda przyjrzała się liście. - Jest pośród tych mężczyzn. Co jeszcze o nim wiemy? Martin wziął listę i przejrzał ją. - Możesz wykreślić Luca i Edwarda. - Ile Edward miał wtedy lat? - Jest niemal dwa lata młodszy od Luca... mógł mieć szesnaście prawie siedemnaście lat. -Hmm. - Nie myślisz chyba poważnie, że to on zrobił. - Musimy podejść do sprawy logicznie. Zgadzam się co do Luca, ale tylko dlatego, że w świetle dzien­ nym nikt by was nie pomylił. Ale Edward? - Uniosła brew. - Przypomnij sobie, jak wyglądał w wieku sie­ demnastu lat. Martin spojrzał na nią spod przymrużonych powiek. - Niech będzie, jak chcesz, zostaw Edwarda na li­ ście, póki co. Amanda westchnęła. Edward miał taką samą kar­ nację jak Martin, chociaż nie mogła powiedzieć, by teraz byli do siebie podobni. A wtedy...? Jeśli Edward był podobny do mężczyzn ze swojej rodziny, w wieku szesnastu lat byłby już wyrośnięty. Łatwo byłoby pomylić go z daleka.

376

377

Nie żeby Amanda naprawdę wierzyła, iż zrobił coś okropnego, ale zachowanie Edwarda na liście po wy­ eliminowaniu Luca było dla niej satysfakcjonujące. - Dobrze, teraz musimy sprawdzić innych i wyeli­ minować tych, którzy mają alibi na czas morderstwa. - Jak się czuje Reggie? - O wiele lepiej i całkiem gotowy do powrotu do Londynu - uśmiechnęła się Amanda. Martin podniósł się, okrążył biurko i dołączył do niej. - Jest jeszcze jedna rzecz, którą wiemy o naszym po­ szukiwanym. Był dwa dni temu na Great North Road. Amanda pozwoliła odprowadzić się do drzwi. - W zasadzie to jest kilka rzeczy. Martin uniósł brew. - Nasz mężczyzna to ktoś, kto wiedział, że ruszasz na północ, ale nie wiedział czemu i w jakim powozie.

Rozdział 21 Po poczynieniu przygotowań do wyjazdu następ­ nego ranka, położyli się wcześnie spać. Martin stał z założonymi rękoma, oparty ramionami o framu­ gę okna w wykuszu sypialni hrabiego Dextera i pa­ trzył, jak dolina tonie w cieniu i blasku księżyca. Upajał się tym widokiem, wraz z akceptacją faktu, iż tytuł, ten pokój, dom oraz okoliczne pola były te­ raz jego własnością. Stał się za nie odpowiedzialny i musiał o nie dbać. 378

Przyniosło mu to uczucie spokoju - nie wierzył już, iż stanie się kiedykolwiek jego udziałem; nie za­ gościł w jego sercu przez ostatnie dziesięć lat. Znowu był dla niego osiągalny, a wszystko dzięki temu, że udał się w pogoń za złotowłosą dziewczyną jadącą do Szkocji. Była jego pierwszym promyczkiem, który wyciągnął go z otchłani i z powrotem do życia. Bez niej nie byłoby go tutaj. Dała mu z powrotem przyszłość. Zamierzała stać się jej nierozerwalną częścią. Jednak jeszcze nie udzieliła mu odpowiedzi. Szczęknęła zasuwa; Martin spojrzał na drzwi spo­ dziewając się Colly'ego z jakimś problemem. Ale do pokoju wślizgnęła się, ubrana w miękki szlafrok, Amanda. Rozejrzała się i dostrzegła go, zamknęła drzwi i ruszyła w jego stronę. Odwrócił się ku niej niezmiernie zaskoczony. Zdmuchnął świece, by móc lepiej widzieć to, co za oknem, pokój oblany był księżycową poświatą, pe­ łen tajemniczych i podniecających cieni. Amanda podeszła do niego z uśmiechem i łagod­ nym pytaniem w oczach. Nic nie powiedziała, zanu­ rzając się w jego ramiona, sięgnęła i położyła dłoń na jego policzku. Tak jak to zwykła często robić. Ich oczy spotkały się w mroku, bez żądań, rozkazów. Martin schylił głowę i ich usta połączyły się. Rze­ czywistość skurczyła się do tego pokoju. Pełen zdumienia Martin, wyczuwając obietnicę zmysłowej rozkoszy, wplótł palce w jej loki, a ona po­ woli zaczęła rozpinać mu koszulę... *

Martin obudził się przed świtem, jak już kiedyś, ze słodkim ciężarem wtulonego w niego ciała Amandy. 379

Wymruczała coś zaspanym głosem, odwróciła się do niego i przytuliła. Martin pocałował ją przeciągle i wyszeptał: - Będziemy musieli się rozdzielić, kiedy dotrzemy do Londynu. - Hm, ale nie na długo... I nie teraz. Otoczył ją ramionami i przestał martwić się o ko­ lejny dzień.

Martin przekazał lejce stajennemu i zwrócił się do Reggie'ego: - Jak twoja głowa? - Nie tak źle, jak było, pomogło mi chyba świeże powietrze. - Dobrze, Jules, mój lokaj obejrzy ranę. Ma lekar­ stwa na wszelkie choroby. Amanda otoczyła Reggie'ego opiekuńczym ramie­ niem i zawróciła go w stronę domu. - Być może Jules wie, jak zaparzyć herbatę.

Droga powrotna do Londynu zajęła im większość dnia. Ramię Onslowa nie zagoiło się wystarczająco, by mógł powozić; zostawili go pod czujnym okiem Allie i pojechali powozem Martina. Ten trzymał lej­ ce, obok niego siedziała Amanda, a Reggie zajął miejsce z tyłu. Kiedy powóz pędził na południe, Martin i Aman­ da rozważyli wszystko to, czego się dowiedzieli, wszystkie konkluzje i podejrzenia. Reggie przysłu­ chiwał się temu, a potem trzeźwo zauważył: - Jeśli był przygotowany na to, by zabić, żeby spra­ wa ucichła, nie da za wygraną. Martin przytaknął z pochmurnym wyrazem twarzy. - Pytanie, czy pozwolić, by się dowiedział, kogo postrzelił, czy pozwolić, by tym też się martwił? Reggie opowiedział się za wzmożeniem napięcia. - W takim razie - Martin popędził konie - będzie­ my musieli cię ukryć. Dokonali tego, jadąc okrężną drogą; dotarli do Londynu pod koniec dnia, wjechali na podjazd posiadłości Fullbridge'a, a potem szybko na jej tyły. - Nikt nas nie widział. - Amanda zeszła z kozła. - Nikt, kto mógłby nas rozpoznać. - Reggie zszedł na ziemię nieco wolniej.

* Później, kiedy Jules opatrzył ranę Reggie'ego i oznajmił, że dobrze się goi, podał im sycący, lecz nieco egzotyczny obiad. Martin z Amandą udali się do biblioteki, by obmyślić plan. Jadąc do Londynu, zgodzili się, że muszą wtajemniczyć w swoje zamiary jeszcze jedną osobę: Luca Ashforda. Martin napisał liścik, który wysłał do domu Ashfordów, a potem za­ jęli się bardziej pilnymi sprawami. - Reggie może tu zostać, nie będzie na widoku, a dodatkowo zawsze któreś z nas tu będzie, w cen­ trum dowodzenia, by tak rzec. Reggie zastanowił się i przytaknął. - Wszyscy będą wiedzieli, że wyjechałem z Aman­ dą. - Spojrzał na nią, zwiniętą w jednym rogu sofy. Jeśli powiesz, że pojechałem odwiedzić przyjaciół na północy, nikt nie będzie się spodziewał mnie zo­ baczyć. - Oprócz twojej matki - przypomniała mu Aman­ da - która mi nie uwierzy. A nie chcesz chyba, żebym jej powiedziała, że masz dziurę w głowie. - Dobry Boże! Nie, napiszę liścik. Powiedz jej, że jadę odwiedzić znajomych. Uwierzy.

380

381

Martin spojrzał na Amandę. - Zawiozę cię do domu później, wieczorem. Czy twój ojciec wrócił już z podróży? Amanda potwierdziła. - Ale do czego jest ci potrzebny? - Ponieważ musi znać prawdę. Mam zamiar cię poślubić, a jeszcze nawet z nim nie rozmawiałem. Cynster z krwi i kości spotka się z jej przyszłym mężem, drugim opiekuńczym mężczyzną. Nie chcia­ ła być wykluczona z tak ekscytującego przeżycia.

Martin zrobił trzy kopie listy podejrzanych. Wy­ cierał bibułą ostatnią, kiedy usłyszał dzwonek u drzwi. Jedną kopię dał Amandzie; Reggie wziął drugą dla siebie. Otworzyły się drzwi i stanął w nich Jules. - Viscount Calverton - zaanonsował nienaganną angielszczyzną. Wszedł Luc, omiótł szybko wzrokiem pomieszcze­ nie, Jules wycofał się i cicho zamknął drzwi. Luc był zaskoczony, iż widzi tu Amandę i Reggie'ego, a jesz­ cze bardziej zaskoczony, kiedy dostrzegł na jego gło­ wie bandaż. - Dobry Boże! Co ci się stało? - Postrzelił mnie któryś z twoich krewnych. - Co? - Luc zerknął na Martina. - Otrzymałem twoje wezwanie, Dexter. Więc jestem. - Przepraszam za formę, ale potrzebujemy cię tu­ taj. Martin nie powiedział nic więcej; Luc usiadł koło Amandy, przyjrzał się jej uważnie, potem spojrzał na Martina: - Dlaczego?

- Właśnie wróciłem z Heathersage. Dokładnie zrelacjonował mu wszystko, czego się dowiedzieli. Luc słuchał skoncentrowany. Martin zdawał się uprzedzać jego pytania, robiąc tu i ówdzie dygresje, by naświetlić szczegóły. Skończył swoje opowiadanie informacją, że rodzice poznali prawdę i usiłowali go bezskutecznie odnaleźć. Martin zamilkł i czekał. Luc długo milczał, po czym powiedział: - Przepraszam, powinienem był wiedzieć, ale w tamtym czasie naprawdę nie miałem pojęcia, co sądzić. - To samo mogę powiedzieć o tobie. - Martin roz­ szerzył usta w uśmiechu. Luc się zamyślił. - Myślałeś, że ja to zrobiłem? - Wiedziałem, że ja tego nie zrobiłem. A nie wie­ działem, aż do wczoraj, że Sarah została zgwałcona. Jeśli nie ja, to tylko ty mógłbyś zawrócić jej w głowie. - Miałem ją za młodszą siostrę, podobnie jak ty. To byłoby tak, jakbym pożądał Emily lub Anne żachnął się Luc. - Właśnie. - Martin usiadł na sofie. Ułożył pozo­ stałe dwie kopie listy na kolanach i wskazał na nie. - Zaczęliśmy od określania, że morderca, prawdo­ podobnie gwałciciel Sarah i niedoszły zabójca Reggie'ego, musi być jednym w tych mężczyzn. Wyjaśnił mu zapiski ojca; Luc przypomniał je so­ bie, wziął listę i przyjrzał się nazwiskom. - To nie może być Giles ani Cameron. Zatrzyma­ łem się w Millikens koło Derby, więc dotarłem do Heathersage późnym rankiem. Spotkałem Milesa i Camerona niosących strzelby i kosze; zachęcali mnie, żebym do nich dołączył, i tak zrobiłem. Spędzi-

382

383

liśmy razem cały dzień. Nie wróciliśmy aż do zmroku. Kiedy było już po wszystkim i zapadły decyzje, powie­ dziano nam, żebyśmy nawet nie próbowali z tobą roz­ mawiać. Zabrali cię godzinę później. Martin przytaknął ze spokojnym wyrazem twarzy i dodał: - To nam daje dziewięciu. Luc przejrzał listę raz jeszcze. - Wszyscy byli w domu, kiedy wróciliśmy pod ko­ niec dnia. Nie jest łatwo przypomnieć sobie to wszystko po dziesięciu latach. - To prawda, ale mamy też coś bliższego w czasie do sprawdzenia. Kto był trzy dni temu na Great North Road? Luc spojrzał na Reggie'ego. - Postrzelił cię? - Chcesz zobaczyć dziurę w mojej głowie? - Wierzę ci na słowo - skrzywił się Luc. - Ale dla­ czego? - Domyślam się, iż morderca założył, że to ja bę­ dę jechał powozem. Opowiedział o zdarzeniu. Luc pokiwał głową. Amanda nalegała, aby imię Edwarda pozostało na liście; Luc je teraz zauważył. - Dobrze. Mogę łatwiej sprawdzić te imiona niż wy. Muszę zapytać mamę. - Uniósł dłoń, aby uciszyć ich protesty. - I znaleźć Olicera i Bruce'a, których nie widziałem od lat. Będę w stanie odnaleźć więk­ szość z nich w klubach. - Jeśli się okaże, że ktoś był na balu albo jakimś in­ nym spotkaniu towarzyskim trzy dni temu, może zostać skreślony z listy. - Jesteś pewien, że to ten sam człowiek, no, ten morderca i człowiek, który postrzelił Reggie'ego?

- Dla dobra rodziny, mam taką szczerą nadzieję. Mamy świadków, którzy twierdzą, że obaj wyglądali tak jak ja. Luc przyjrzał się twarzy Martina. - Zacznę dziś wieczór. Wstał. Martin zrobił to samo. - Reggie zostanie tutaj, poza zasięgiem ciekaw­ skich spojrzeń. Niezależnie od tego, kim jest mor­ derca, z pewnością zastanowi się, kogo trafił, kiedy ja się objawię. - A kiedy to będzie? - spytał Luc. - Na balu u księżnej St. Ives. Jutro wieczorem.

384

385

* - Zatem, moja droga - jej ojciec zamknął ciężkie drzwi salonu, pożegnawszy uprzednio Martina - cał­ kowicie aprobuję twój wybór. Uśmiechnął się i podszedł do ognia, napotkał spojrzenie Louise, która odpoczywała na kanapie z książką na kolanach. - Jest skandal, z którym trzeba się uporać, ale ogólnie moja opinia zgadza się z opinią Diabła. - Ar­ thur uśmiechnął się do Amandy. - To będzie dosko­ nała partia, Dexter jest takim dżentelmenem, które­ go życzylibyśmy sobie w naszej rodzinie. Amanda wymieniła spojrzenia z matką, Louise uśmiechnęła się i podniosła książkę. - Amanda zaproponowała jutrzejszą kolację i bal u Honorii jako najodpowiedniejszą porę na ogłoszenie zdania rodziny, przez demonstrację raczej niż oświadczenie w tych okolicznościach, i z tym się zgadzam, i z pewnością zgodzą się też Helena i Honoria.

- Jestem pewien, że mogę zostawić towarzyską re­ habilitację Dextera w waszych delikatnych rękach w oczach Arthura rozbłysła iskierka. Patrzył na Amandę z uczuciem, ale też w jego spojrzeniu do­ strzegła przebiegłą kalkulację. - Z tego, co mówił Diabeł i inni kuzyni, jestem przekonany, że stary skandal okaże się okropną po­ myłką i Dexter wyjdzie z tego bez plamy na honorze. Jego charakter od czasu, kiedy opuścił Anglię, aż do teraz... niemożliwe, by ukrywać tak długo taką skazę, zwłaszcza w takich pełnych wyzwań okoliczno­ ściach, którym stawiał czoło. Z tego, co mi powiedzie­ liście, wynika, że jego plany, by rozwikłać tę sprawę, są dość zaawansowane. Co sprowadza nas do kwestii faktycznego złoczyńcy, który, biorąc pod uwagę ranę Reggie'ego jest naprawdę niebezpieczny. Nie mam zastrzeżeń co do twojego bezpieczeństwa, kiedy jesteś w towarzystwie Dextera, ale sprawisz mi przyjemność, jeśli pozostając pod moją opieką będziesz uważna, kiedy go przy tobie nie będzie. W tonie jego głosu nastąpiła lekka zmiana, rzadko uciekał się do ojcowskiego autorytetu, ale kiedy mó­ wił w ten sposób, Amanda wiedziała, że lepiej mu się nie sprzeciwiać. - Będę, obiecuję - zerknęła na Louise, która przy­ glądała się mężowi. - Czy naprawdę istnieje jakieś niebezpieczeństwo? - Dexter sądzi, że potencjalnie istnieje, a nie jest człowiekiem zbyt pochopnym w sądach. *

Sceneria była doskonała na wielkie wejście i zdo­ bycie zainteresowania śmietanki towarzyskiej. Szczegóły zostały omówione i przedyskutowane 386

przy kolacji, która poprzedzała bal; wsparcie naj­ ważniejszych dam z towarzystwa, które wszystkie były obecne, zostało zatem zapewnione już na sa­ mym początku. Wszyscy zgodzili się, że Martin po­ winien się przywitać z Amandą u swego boku, kie­ dy goście przybędą w komplecie. Kiedy nadeszła ta chwila, Webster zaanonsował najpierw pana Spen­ cera Cynstera i jego żonę Patience, w towarzystwie lady Osbaldestone, która nalegała, by wziąć udział w całej zabawie, oraz księżną wdowę St. Ives. To wystarczyło by wszyscy zerknęli w stronę wejścia, ciekawi następnych przybyszy: lorda Martina Fullbridge'a, hrabiego Dextera w towarzystwie panny Amandy Cynster. Najpierw wszyscy szeroko otworzyli oczy ze zdzi­ wienia, a potem nastąpiły szybkie spekulacje, gdy go­ ście zobaczyli, jak wysoki, niezwykle przystojny Mar­ tin, oświetlony złocistym światłem kandelabrów, kła­ nia się Honorii i ściska dłoń Diabłowi, mając u swe­ go boku Amandę. Dziewczyna położyła mu dłoń na przedramieniu, kiedy schodzili ze schodów w ślad za księżną i lady Osbaldestone. Towarzystwo zrozumiało aluzję, każdy, kto pa­ trzył, z łatwością domyślił się, o co chodzi. Kolejny­ mi zaanonsowanymi gośćmi okazali się lord Arthur i lady Louise Cynster, i nie było już wątpliwości, że został Zawarty sojusz pomiędzy dwoma głównymi arystokratycznymi domami i że wkrótce zostanie wy­ dane formalne oświadczenie. - Domyślam się - lady Osbaldestone posłała dia­ belski uśmieszek Martinowi, kiedy wraz z Amandą dołączył do niej w sali balowej - że wasze zaślubiny staną się głównym tematem każdego jutrzejszego spotkania. Martin uniósł nonszalancko brew. 387

- Jutro? - Arthur i Louise dołączyli do grupy. Sądzę, że wiadomości dotrą do połowy towarzystwa, zanim położą się spać. - Nie ma sensu się spierać - odparł Vane. - Nigdy nikt cię nie przegada. Trzej mężczyźni wymienili spojrzenia; ich damy odwróciły się, by powitać gości, a wszyscy umierali z ciekawości, aby dowiedzieć się szczegółów tej intry­ gującej sprawy. Amanda szczebiotała, śmiała się i grała rolę przy­ szłej hrabiny jak należy, cały czas opierając się docie­ kliwym pytaniom, gdzie i kiedy po raz pierwszy spo­ tkali się z Martinem, jak go poznała, kiedy się oświadczył. Mając matkę u jednego boku i ciotkę He­ lenę u drugiego, bez trudu zadowoliła towarzystwo. Sprytne matrony i wprawne obserwatoria odeszły przekonane, że proponowany związek jest bezpiecz­ ny, akceptowany przez Cynsterów i innych, i wszyst­ ko było tak, jak być powinno. „Odpowiedni i szczęśliwy związek" tak brzmiał werdykt gości na balu. Kiedy rozległy się dźwięki pierwszego walca, Mar­ tin, ojciec Amandy, Diabeł i Vane stali otoczeni wia­ nuszkiem szczebioczących dam; byli wysocy, barczy­ ści, nieprzyzwoicie przystojni, wymieniali cyniczne uwagi i bacznie wszystko obserwowali. Diabeł nie spuszczał z oczu Honorii, wzrok Vane'a wędrował od czasu do czasu w stronę Patience. Martin pod­ chwycił spojrzenie Amandy i zrobił krok w jej stronę. Uśmiechnął się uroczo do dam, z którymi rozmawia­ ła, a potem rzekł do niej: - To mój taniec, jak mi się zdaje. - W rzeczy samej, mój panie. Wziął ją za rękę i poprowadził na parkiet; i zawi­ rowali w tańcu ku wspólnej przyszłości. 388

Po chwili w ich ślad poszli Arthur i Louise, Diabeł i Honoria, Vane i Patience, a za nimi kolejne pary. - Jak dotąd wszystko przebiega dobrze. - Martin zerknął na jej uśmiechniętą twarz. - Zapomniałem już, jak robi się takie rzeczy. - Jeszcze nie skończyliśmy, jedno pokazanie się w towarzystwie to za mało. - To znaczy, że mam bywać częściej? Amanda uśmiechnęła się. - Może nie tak intensywnie, ale nie sądź, że znik­ niesz z powrotem w tym wielkim domu przy Park La­ ne, uważając swój obowiązek za spełniony. - Przynajmniej nie muszę dłużej udawać, że podo­ ba mi się twój orszak bawidamków. - Nie byli bawidamkami. Reszta tańca upłynęła im na żarliwej dyskusji do­ tyczącej dżentelmenów, którzy wcześniej zabiegali o jej względy. Kiedy orkiestra skończyła, zostali oto­ czeni przez ciekawskich. Gdy zagrała ponownie, swój taniec Amandzie proponowali liczni dżentel­ meni, ale ona tylko uśmiechała się i odmawiała, a potem podała dłoń Martinowi. - Może się przejdziemy? Martin przeprosił towarzystwo i poprowadził ją przez salę. Zatrzymywano ich co chwila i dopiero po jakimś czasie Amanda mogła zapytać: - Masz jakieś wieści od Luca? - Jest gdzieś tutaj. - Martin przyjrzał się gościom. - Musiał się czegoś dowiedzieć... O, proszę, oto i on. Podeszli do Luca, który natychmiast ich poinfor­ mował: - Mogę wyeliminować parę osób... Rozległo się zaproszenie do kotyliona i jego wzrok powrócił do dam, z którymi rozmawiał wcześniej. Nie zareagował, kiedy jego siostry przyjęły zaproszenia, 389

dopiero gdy Amelia z uśmiechem podała dłoń lordo­ wi Polworthowi, Luc spojrzał na nich ponownie. - Czy jest tu jakieś miejsce, gdzie możemy poroz­ mawiać, tak żeby nas nie podsłuchano? - Diabeł powiedział, żeby skorzystać z jego gabinetu. - Możemy wyjść przez boczne drzwi. Amanda poprowadziła ich do głównego budynku. Odgłosy balu przycichły. Dotarli do gabinetu Diabła i weszli do środka. Lampka na biurku była zapalona. - Czego się dowiedziałeś? Luc poklepał się po kieszeniach w poszukiwaniu listy. - Do diabła! Zapomniałem jej! Zerknął na Martina, który wykonał podobną pan­ tomimę z podobnym rezultatem. Amanda westchnęła, otworzyła torebkę i wycią­ gnęła z niej swoją kopię. Rozłożyła kartkę i przysu­ nęła ją bliżej światła: - Kogo więc sprawdziłeś? Obaj mężczyźni przyjrzeli się liście. - Moreton - Luc stuknął palcem w kartkę i zerk­ nął na Martina. - Stałem obok niego, kiedy was anonsowano, był naprawdę zachwycony tym wido­ kiem. Nie umie udawać. Gdyby był mordercą, zdra­ dziłby się. Był natomiast wniebowzięty. - Wykreśl Moretona - zgodził się Martin. - I Georgia, i Bruce'a, i Melvilla też. Nie byli w Lon­ dynie w tym karnawale, a z tego, co wiem, czas pomię­ dzy tym, jak zdecydowałeś się ruszyć na północ a po­ strzeleniem Reggie'ego był zbyt krótki, by ktoś, kto nie gościł w Londynie, mógł w porę zacząć działać. - To mi nie przyszło do głowy, ale masz rację. Nie tylko morderca musiałby dowiedzieć się o moim wy­ jeździe, ale była na to tylko godzina.

- W zasadzie to chyba nie o twoim wyjeździe się dowiedział, ale Amandy. - O moim? - Twoje ostatnie wejście, nie mówiąc już o związ­ ku, nie były tajemnicą. Jeśli morderca dowiedział się, że ty - Luc skinął na Amandę - jedziesz do Szkocij, mógł założyć, że Martin będzie ci towarzyszył i że za­ trzymacie się w Heathersage. - To ma sens. Było zbyt mało czasu pomiędzy pod­ jęciem decyzji a moim wyjazdem. - Martin zerknął na listę. - Zostało nam więc pięć osób. - I obawiam się, że dalej się nie posuniemy. - Luc oparł się o biurko. - Sprawdziłem czterech z tych pięciu i żaden z nich nie przedstawia wiarygodnych dowodów na to, gdzie był pięć nocy temu. - Jak czterech dżentelmenów może być gdzieś, gdzie ich nikt nie spotkał? - Z łatwością. - Luc zerknął na Martina. - Nie rozmawiałem tylko z Radleyem, ale założę się, że z nim będzie dokładnie tak jak z tamtymi. - Rozumiem - przyznał Martin. - Rozumiesz co? - Amanda patrzyła to na jedne­ go, to na drugiego. Luc spojrzał na Martina, a potem powiedział: - Radley i inni to kuzyni, mniej więcej w takim sa­ mym wieku jak my. Kiedy nie powiedział nic więcej, Amanda wlepiła w niego wzrok, a potem spojrzała na Martina. - Nie myślisz chyba... wszyscy? Luc posłał jej bezradne spojrzenie. Spojrzała na li­ stę. Jedno imię rzucało jej się w oczy. - A co z Edwardem? Nie powiesz mi chyba, że nie wypełniał swego obowiązku i nie towarzyszył twoim siostrom i mamie na jakimś balu.

390

391

Spojrzenie, jakim obdarzył ją Luc, wystarczyło za odpowiedź. - Według Cottsloe'a, naszego kamerdynera, Edward wrócił do domu wcześnie, poprosił lokaja, aby oznajmił mamie, że leży w łóżku z migreną i nie chce, by mu przeszkadzano, i wyszedł. Wrócił jakoś w nocy, ale wszyscy spali i nie wiadomo, kiedy to było. Myśli Amandy musiały być widoczne na jej twarzy, więc Luc dodał: - Nie przywiązywałbym wielkiej wagi do pory, ro­ bił to już wcześniej. Niestety, towarzystwo, z którym się zadaje, uwielbia gin. Nie wierzyłbym ani słowu kogokolwiek z nich. To samo dotyczy pozostałych; nie chodzi o gin, ale nie mają wiarygodnych świad­ ków, co oznacza, że nie możemy wykreślić ich z listy, choć ich zachowanie niekoniecznie czyni ich winny­ mi. Amanda przeglądała listę, podczas gdy Martin i Luc umawiali się na spotkanie w domu Martina na­ stępnego dnia. Amanda wpatrywała się w jedno imię. Znała pię­ ciu z tych mężczyzn, ale oprócz Edwarda niezbyt do­ brze. Pozostała czwórka była, jak powiedział Luc, bardzo podobna do niego i Martina. Z łatwością wy­ obraziła sobie, iż mogli odwiedzać jakąś damę, któ­ rej imienia nie chcieli wyjawić. Znała Luca zbyt dobrze, by myśleć, że przesadza. Co sprawiło, iż pomyślała o Edwardzie zdecydo­ wanie podejrzliwie? Cóż za człowiek przejawiałby oficjalnie skrajnie purytańskie poglądy, a jednocze­ śnie odwiedzał jaskinie rozpusty? - Chodź. - Martin chwycił ją za łokieć. - Wracaj­ my na salę, zanim zaczną się spekulacje.

Rozdział 22 Zgodnie z poleceniem przyszłej żony i teściowej Martin zjawił się następnego ranka przy Upper Brook i zabrał Amandę powozem na przejażdżkę wzdłuż Park Lane i do parku. Jadąc aleją, zerkał na Amandę, zauważył jej jasne oczy i radość, która ją przepełniała, i stwierdził, że warto było poświęcić ten poranek. Amanda zapewni­ ła go, że będzie musiał zrobić to jedyny raz, a Martin zrozumiał, że był to jakiś dziwny rytuał, który rozu­ miały jedynie kobiety z towarzystwa. Wniosek ten nabrał mocy, kiedy matrony i starsze damy siedzące dumnie w swych powozach uśmiecha­ ły się porozumiewawczo na ich widok, a potem wita­ ły się skinieniem głowy. Amanda uśmiechała się pro­ miennie i odwzajemniała ukłony. Podjechali, by zamienić kilka słów z księżną wdo­ wą St. Ives, a potem wymienili uprzejmości z Emily Cooper. Potem znaleźli się już poza wszystkimi po­ wozami i Martin puścił konie kłusem. Pogratulował sobie przetrwania próby, kiedy Amanda pociągnęła go za rękaw, wskazując miejsce, gdzie powozy stały w kolejce, by zawrócić. - Teraz jeszcze raz. Martin zerknął na nią: nie żartowała. Wymruczał coś pod nosem. Zgodził się robić to, co sobie zaży­ czy, dopóki ona i jej krewne nie uznają, że jego po­ wrót na salony został oficjalnie uznany. Potem, jak zrozumiał, będzie mógł zająć się ważniejszymi spra­ wami, tak jak ich mężowie i synowie. Uznał, iż nie ma potrzeby ogłaszać, że zamierza przez większość roku przebywać w Heathersage. 393

Kiedy jechali raz jeszcze między rzędami powozów, jego dom nigdy wcześniej nie wydał mu się bardziej atrakcyjny. Nagle Amanda ścisnęła go za ramię tak mocno, że aż poczuł na ciele jej paznokcie. - Patrz! - wskazała parasolką. Martin popatrzył w stronę dwóch młodych dam przechadzających się w słońcu i na dżentelmena, który szedł kilka kroków za nimi. - Edward, Emily i Anne. Martin spojrzał na Amandę, na jej pobladłą twarz. - Nie zdawałam sobie sprawy, że z daleka wygląda dokładnie jak ty. - Niech cię to nie zwiedzie, cała piątka z odległo­ ści wygląda tak jak ja - próbował zażartować. - Nie jest znowu aż tak do mnie podobny. - Wiem, i o to mi chodzi. Jest niższy i lżejszy, i nie ma tak jasnych włosów. Nie ma tak wyrazistych rysów. Nie sądziłam, by był tak podobny, ale teraz, z odległo­ ści... Wszystko sprowadza się jedynie do proporcji. -Jeśli to Edward... -Amando... - Nie - podniosła dłoń. - Nie mówię, że to pewne, ale przypuśćmy, że to on. Jak się o nas dowiedział?... O mnie i o tobie jadących na północ... Jej głos zamarł; Martin znów na nią spojrzał. Wy­ raz jej twarzy nic mu nie mówił, a potem pojawiła się na niej ekscytacja. - Amelia! Musimy ją znaleźć. Nie widziałam jej... nie była z mamą, co znaczy, że się przechadza, ale nie było jej z Emily i Anne, a Reggie jest nieobec­ ny... O, tam jest! - Znowu chwyciła go za ramię. Zatrzymaj się. Szybko! Martin wcisnął powóz pomiędzy staromodną bryczkę zajętą przez starą wiedźmę z mopsem a lekki po-

wozik wypełniony rozchichotanymi dziewczętami, które na jego widok zaczęły śmiać się jeszcze bardziej. Amelia dostrzegła, że siostra rozpaczliwie do niej macha. Podeszła do Amandy w towarzystwie lorda Canthorpa. Amelia uśmiechnęła się i przedstawiła im lorda. Podczas gdy Martin i Canthorp wymieniali uprzejmości, Amanda i Amelia wymieniły porozu­ miewawcze spojrzenia. W wyniku tego spławiono grzecznie Canthorpa i kiedy tylko stosownie się od­ dalił, Amelia zapytała: -Co? - Tego dnia, kiedy wyjechałam do Szkocji, czy po­ wiedziałaś o tym komukolwiek? Amelia przytaknęła. - Na lunchu u lady Cardigan, lady Bain i pani Carr. Spytały, gdzie jesteś. - Nikt poza nimi? - Podniecenie Amandy zmalało. - No nikt więcej nie pytał, ale zatrzymałyśmy się w parku w drodze na lunch i spotkałyśmy Ashfordów. Wyszło to w rozmowie z nimi. - Tak? - Amanda chwyciła dłoń siostry. - Kto tam był? Z Ashfordów, znaczy? - Ci co zwykle, Emily, Anne ich mama i Edward. Martin zacisnął dłoń na ręku Amandy, by ją uci­ szyć. - Amelio, przypomnij sobie, co dokładnie im po­ wiedziałaś? Dziewczyna uśmiechnęła się. - To łatwe. Mama i ja rozmawiałyśmy o tym, co powinnyśmy powiedzieć przed wyjściem z domu. Zdecydowałyśmy, że celowo będziemy tajemnicze. Zgodziłyśmy się powiedzieć, że Amanda wyruszyła na północ na kilka dni; nic ponadto.

394

395

* Przez godzinę jeździli po ulicach, rozważając możliwość, że Edward był złoczyńcą, którego szu­ kali. - Nie możesz, po prostu nie możesz twierdzić, że to nie jest możliwe - wołała Amanda. Rozstali się z Amelią oboje tak zszokowani, że Amelia nie kryła swej troski. Amanda uspokoiła sio­ strę obietnicą opowiedzenia jej wszystkiego później, a potem szybko odjechali. - Dopuszczam, że to możliwe - ponury ton głosu Martina utwierdził ją w przekonaniu, iż był on w rzeczywistości bardziej skłonny przyznać jej rację, ale... Amanda zerknęła na jego kamienny wyraz twarzy. - Jeśli myślisz, że wydanie go przysporzy Lucowi, lady Calverton i jego siostrom bólu, to nie zapomnij o bólu, jaki zdążył zadać ludziom, którzy nie mogą już dochodzić sprawiedliwości. Spojrzenie, jakie jej posłał, świadczyło o tym, iż Amanda trafiła w czuły punkt; ciągnęła więc dalej: - Nie możemy o tym zapominać, że jeśli on uwa­ ża, iż mu się upiecze, może zrobić coś podobnego znowu. Nie możesz wymagać ode mnie, bym uwie­ rzyła, iż połowa mężczyzn w twojej rodzinie regular­ nie odwiedza domy rozpusty, a Edward wyrobił so­ bie opinię prawego, sztywnego i pompatycznego, ale zawsze poprawnego. Melly i ja zawsze uważałyśmy, że to tylko jego zarozumiałość; chociaż jest przystoj­ ny, nigdy nie mógłby równać się z tobą. Martin skrzywił się, a potem rzekł: - Kiedy byliśmy młodsi, zawsze stał w naszym cieniu. Zamknęła dłoń na ręku Martina, złączyła palce z jego palcami. 396

~ Przypomniało mi się, co powiedziała lady Osbaldestone, nie wiem, do czego to była aluzja, ale nie chodziło tylko o twoją sytuację; powiedziała, że na­ wet w najlepszych rodzinach trafia się często czar­ na owca. I że w twoim przypadku nikt nie wierzył, że jesteś czarną owcą. Nie użyła aż tylu słów, ale domy­ śliłam się, że jej zdaniem obowiązkiem rodziny jest pozbycie się czarnej owcy. Myślałam tylko, czy nie tak właśnie uważał twój ojciec? Czy czuł, że musi zrobić to, co zrobił, dla dobra rodziny? Tylko że wy­ brał nie tę owcę. Martin przez chwilę był jakby nieobecny. Potem powiedział niemal szeptem: - O tej porze Luc będzie Bóg wie gdzie. - Ale spotka się z nami w posiadłości Fullbridge o czwartej. Kiedy Martin przytaknął z ponurym wyrazem twa­ rzy, Amanda cicho dodała: - A w międzyczasie mamy lunch al fresco i spotka­ nie u lady Montague. * Wzięli udział w obu spotkaniach i chociaż Martin skrył swą niecierpliwość pod urokiem osobistym, je­ go nerwy nigdy nie były tak napięte. Amanda czuła to napięcie buzujące tuż pod skórą. Kiedy dziesięć minut po przybyciu do lady Montague Martin spytał: - Możemy już wyjść? - Amanda zwyczajowo udała ból głowy i wyszli. Martin pomógł jej wsiąść do powozu i popędził konie wzdłuż Park Lane. - Edward? - Reggie wlepił w nich wzrok. - Ten drań! Mogę to sobie wyobrazić, sposób, w jaki bez przerwy się wymądrza... 397

- Czekaj! - przerwał mu Martin. Amanda i Reggie spojrzeli na Dextera; stali przy oknach biblioteki, wyglądając na zielony dzie­ dziniec. - Nie powinniśmy osądzać go bez dowodu, a na razie żadnego nie mamy. - Wiemy tylko, że to mógł być on - zgodziła się Amanda. Martin westchnął. - We wszystkich wypadkach, Sarah, Buxtona i Reggie'ego Edward miał zarówno wiedzę, jak i możliwość. Jednak dopóki nie mamy niepodważal­ nego dowodu, proponuję, byśmy złagodzili swoje stanowisko. Amanda wyszeptała: - Czy to Edward mógł być człowiekiem, którego widziałeś? - Tak, do diabła! - szepnął do niej Reggie. - Powie­ działem, że wyglądał jak Dexter, ponieważ widywałem go tu i ówdzie. Wiedziałem, że to nie Luc, bo jego wło­ sy wyglądają inaczej wieczorem, ale gdyby na miejscu nie było do porównania Dextera, powiedziałbym, że drań wyglądał jak Edward. - Zerknął na Martina. Nie żeby to się liczyło jako dowód, niestety. Kiedy zegary wybiły czwartą, pojawił się Luc. Mar­ tin opowiedział mu wszystko, powtarzając relację Amelii. Kiedy zamilkł, odezwała się Amanda, wskazując na rozbieżność w zachowaniu Edwarda. - Światło, w jakim się przedstawia, jest fałszywe. Nie jest miłym i opiekuńczym bratem, nie jest też sprawiedliwym i moralnym dżentelmenem. Luc miał bladą twarz, ale w jego oczach nie było niedowierzania. Po chwili spojrzał na Martina i wy­ rzucił z głębi płuc ciężkie westchnienie.

- Nadal pamiętam Sarah. - Przymknął na moment oczy. - I wierzę, że to mógł być Edward. Była to ostatnia rzecz, jaką się Martin spodziewał usłyszeć. - Jak to...? - Podszedł bliżej. - Jesteś pewien? - Pewien, że to zrobił? Nie. Pewien, że mógł to zro­ bić, tak - Luc spojrzał na Amandę i Reggie'ego, a po­ tem z powrotem na Martina. - Znam go o wiele le­ piej, niż którekolwiek z was. To, co powiedziała Amanda, jest prawdziwe; obraz, jaki roztacza wokół siebie Edward, różni się od jego prawdziwej natury. Zastanawiałem się kiedyś, czy to zwykła zazdrość, re­ akcja na fakt, że ty i ja zawsze byliśmy silniejsi, lepsi... cokolwiek. Edward nigdy nam nie dorównywał, nawet jeśli nikt inny tego, oprócz niego, nie oceniał. Ale kie­ dy miał siedem lat, złapałem go na torturowaniu ko­ ta. Uratowałem go, zabrałem. Nie powiedziałem ojcu, ale starałem się wytłumaczyć Edwardowi, że to, co zrobił, było złe. Nie zrozumiał tego, ani wtedy, ani później. - Zerknął na Martina. - Pewnie nigdy nie sły­ szałeś, ale Edward miał zawsze kłopoty w szkole z po­ wodu gwałtownego usposobienia. Od kiedy pojawił się w mieście, miałem z nim niewielki kontakt. Tak czy inaczej jego postawa przez lata była taka, że dla boga­ tych, utytułowanych, niewielu wybranych był uroczy, wszyscy niższego stanu byli tylko dla jego wygody. Służba go nienawidziła. Gdyby nie mama i dziewczę­ ta, nie tolerowaliby go. Tak więc mógł zgwałcić Sarah, zabić Buxtona i nie powiedzieć ani słowa, kiedy ty, którego zawsze nie cierpiał, zostałeś oskarżony. Mógł postrzelić Reggie'ego, sądząc, że to ty. - Luc spojrzał na Martina. - Jeśli się zdecydował, że wina spadnie na ciebie, wątpię, by teraz zmienił zdanie. Martin podtrzymał spojrzenie Luca, potem zro­ bił krok i usiadł na sofie. Potrząsnął głową i oparł

398

399

się, patrząc tępo w sufit. Po chwili zwrócił się do Luca: - Nadal potrzebne nam są dowody. - Jakiś rodzaj wydobycia zeznań od Edwarda, a to­ bie się nie uda, nie ma sposobu, by tak się stało. Jest bystry, dobrze kalkuluje, a w jego żyłach nie płynie ani gram ciepła. Odwoływanie się do jego poczucia honoru byłoby stratą czasu, nie rozumie tego pojęcia. Gorycz kryjąca się za słowami Luca mówiła wszystko o jego uczuciach; usiłował, ale wiedział, iż nie udało mu się zreformować własnego brata. Amanda obserwowała go, zastanawiając się, czy zaakceptowałby konieczność wymierzenia sprawie­ dliwości Edwardowi. Jego następne słowa były odpowiedzią na jej wąt­ pliwości. - Musimy pomyśleć o tym jak o wyzwaniu; ponie­ waż rzadko nam się nie udawało, kiedy razem nad czymś myśleliśmy. Martin napotkał jego spojrzenie. - Masz rację, wyzwanie. Ale jak udowodnić, że Edward jest winny? Musi być jakiś sposób, jest jakiś sposób. Tylko jaki? - Jak dostał się na północ? - Wydaje się, że jechał przez Nottingham. Zaczęli zasypywać się pytaniami, zastanawiając się, w jaki sposób działał Edward, usiłując dostrzec, gdzie mogły znajdować się dowody. Amanda i Reggie dołączyli do nich; Jules przyniósł przekąski; jedli, popijali i wytężali umysł. Po godzinie Martin powiedział: - To prowadzi donikąd. Nawet jeśli udowodnimy, że tam był, musimy jeszcze udowodnić, że „pocią­ gnął za spust". A nawet gdyby nam się udało, nic nie łączy tego incydentu z Sarah i Buxtonem. 400

- To właśnie za Sarah ma mi zapłacić. To wtedy wszystko się zaczęło. Gdyby tylko coś powiedziała, porozmawiała z nianią... Martin pokręcił głową. - Pani Crockett nic nie słyszała, a zapamiętałaby na pewno... - Czekaj! - Amanda chwyciła Martina za ramię. To jest to! - Co? Sarah nie zostawiła żadnej wskazówki. - Nie, ale o tym wiemy tylko my i pani Crockett. - Coś wymyślimy... - rzekł Luc. - Niezupełnie. Posłuchajcie. Martin oświadczył się o moją rękę, co oznacza, że musi rozwikłać stary skandal. Więc po raz pierwszy pojawia się ponownie na miejscu zdarzeń i zadaje pytania ludziom z tym związanym. Morderca wie, że Martin był w domu, więc wszystko się zgadza. - Jedną z osób, z którą rozmawiał, jest pani Crockett. Ponieważ ona nic nie wie, po naszym wy­ jeździe przeszukała kufer z rzeczami Sarah. Nie za­ glądała tam wcześniej, bo przyjęła, iż to Martin był winny. Wiem, że tak nie było, ale to lepiej pasuje do mojej historii. Teraz, po naszym wyjeździe, pani Crockett przypomniała sobie o pamiętniku, ale nie była pewna, czy on nadal istnieje. Poszukała więc w kufrze i znalazła; oczywiście Sarah nie nazwała po imieniu człowieka, który ją zniewolił, tego, któ­ rego dziecko nosiła. Wszyscy mężczyźni sądzą, że dziewczęta prowadzą pamiętniki. Pani Crockett wy­ słała zapytanie do Martina, co ma zrobić z tym zna­ leziskiem. Martin polecił, by odesłać je do Londy­ nu. Pamiętnik zostanie przysłany tutaj, określonego dnia i o określonej godzinie, ponieważ przyjedzie wraz z dyliżansem. My tam będziemy, czekając na przesyłkę... 401

- A Edward poruszy niebo i ziemię, by temu zapo­ biec. To może się udać - rzekł Luc. - I - dodał Martin - plan wypali, nawet jeśli to nie będzie Edward. Kiedy cała trójka spojrzała na niego, rzekł: - Poza dowodami poszlakowymi musimy udo­ wodnić, że to jest Edward. Bylibyśmy głupcami za­ kładając, że to z pewnością on - zerknął na Amandę. - Dlatego twój plan jest taki zmyślny, zadziała nieza­ leżnie od tego, kto z tej piątki jest ową osobą. I tak będzie się starał powstrzymać nas przed przeczyta­ niem pamiętnika. - Ale my nie mamy pamiętnika - rzekł Reggie. - Każda książka się nada - Martin popatrzył na półki. - Nie, nie każda - zaprzeczyła Amanda. - Mam stary szkolny pamiętnik ze wstążkami i różyczkami na okładce. Napiszę na niej „Sarah". To będzie wy­ glądało przekonująco. Luc westchnął. - Gdybym to był ja, starałbym się odzyskać pa­ miętnik od pani Crockett, pojawiłbym się w jej domu i powiedział, że Martin przysłał mnie, bym go zabrał. - Nie miałbyś czasu - rzekł Martin. - Załatwimy to szybko. Pamiętnik przyjedzie jutro wieczorem, dy­ liżans z północy dociera na St. Pancrass o piątej po południu. Żeby było to jeszcze bardziej realistycz­ ne i żeby się upewnić, iż pamiętnik przybędzie, wyślę Julesa na północ, by go przywiózł. W rzeczywistości, owiniemy pamiętnik Amandy, damy go Julesowi i je­ den z moich stajennych zawiezie go do Burnett jutro o świcie. Złapie tam dyliżans, który będzie później tego dnia jechał na południe. - Ale co z Julesem? - Amanda zwróciła się do Martina. - Wiemy, że morderca jest niebezpiecz­ ny. Nie chcemy, by Julesowi coś się stało. 402

- Nie musisz martwić się o Julesa, umie zadbać o siebie. Amanda nie wyglądała na przekonaną, więc Mar­ tin dodał: - To były korsykański bandyta, zabójca, między in­ nymi. Kiedyś wysłano go, by mnie zabił. - Najwyraźniej nie był zbyt dobry w swej robocie rzekł Luc. - W zasadzie był bardzo dobry, ale ja jestem lepszy. Kuzyni wymienili spojrzenia, a potem powrócili do sprawy. - Jednak, aby bardziej uprawdopodobnić naszą hi­ storię, wyślę dwóch stajennych, by czekali na dyli­ żans na St. Pancrass i eskortowali Julesa wraz z dro­ gocennym pamiętnikiem z powrotem do domu. - Tak, to wystarczy - przytaknął Luc. - Wystawie­ nie straży przy pamiętniku to mistrzowskie posunię­ cie, nie zawracałbyś sobie tym głowy, gdybyś nie wie­ dział, iż zawarte w nim dowody są istotne. - Właśnie. Dowiodłoby to, że zostałem niesłusz­ nie oskarżony, oczyściłoby ze skandalu, przywróciło dobre imię i pozwoliło na ślub z Amandą, łącząc mnie z Cynsterami. Jeśli to Edward, który nie znosi mnie, jak twierdzisz, wówczas to połączenie gra na moją korzyść i informacje zawarte w pamiętniku sprawią, iż nie będzie mógł niezareagować. * Następnego dnia o świcie wszystko było na swoim miejscu. Amanda przygotowała swój stary pamiętnik i napisała „Sarah" na okładce, owinęła go w brązowy papier i oddała we władanie Julesowi, który wraz z jednym ze stajennych Martina wyruszył o świcie do Barnet. 403

Wszyscy mieli przydzielone zadania. Reggie pozo­ stał w posiadłości Fullbridge'a, stojąc na straży. Po­ zostali zdawali mu relacje w ciągu dnia, potwierdza­ jąc wykonane zadania i sprawdzając, co się dzieje. Po intensywnych dyskusjach zgodzili się, jak prze­ kazać ich historię wszystkim pięciu dżentelmenom, którzy figurowali na liście. Musieli być pewni, iż każ­ dy z nich otrzymał wiadomość przed piątą tego po­ południa. Argumenty Amandy, Luca i Reggie'ego przekonały Martina, że nie można trzymać sprawy w tajemnicy. Luc wyruszył na rundkę po klubach, spotykając się z pozostałymi czterema osobami z listy. Oni z pew­ nością zapytaliby go o najnowsze wieści, których by im dostarczył bez wahania. Co do Edwarda, wszyscy zgodzili się, iż powinien usłyszeć wiadomość ze źródła, którego nigdy by się nie spodziewał: od swoich sióstr, Emily i Anne. Amanda została wysłana wraz z Amelią, by opowie­ dzieć im historię. Wyruszyła na przejażdżkę powo­ zem z matką i siostrą po parku. Spotkanie z Ashfordami i dołączenie do przechadzających się dziewcząt nie było niczym niezwykłym. Jak zwykle Edward był w pobliżu, ale nie szedł z nimi. Amelia i Amanda sprytnie zwróciły rozmowę na temat bliskiego ślubu Amandy. Emily i Ann zasypały je niewinnymi pyta­ niami. Łatwo było Amandzie wyznać, z poczuciem ulgi, że chmura wisząca nad Martinem wkrótce zostanie przegnana. Kiedy dziewczęta, które słyszały co nieco o starym skandalu, chciały wyjaśnień, powiedziała im to, co powinny wiedzieć, pomijając szczegóły, ale za­ pewniając je, że to, co miało nastąpić później tego popołudnia, będzie grać kluczową rolę w całej spra­ wie. 404

Zachwycone Emily i Anne stwierdziły, że brzmi to jak bajka. Wymieniwszy spojrzenia, Amelia i Aman­ da zapewniały je dalej, pewne, iż dziewczęta opowie­ dzą całą historię matce, zaś Edward będzie siedział obok i się przysłuchiwał. Martin na koniu, skryty za gałęziami, bacznie ob­ serwował całą scenę. Widział, jak Emily i Anne żegna­ ją się z Amandą i Amelią i wracają do powozu matki. Edward również usiadł koło niej. I powóz ruszył. Kiedy mijał Martina, skrytego za drzewem, dało się usłyszeć, jak Anne powiada: - Ten pamiętnik... ma przybyć dziś o piątej! Martin ruszył w ślad za nimi. Dziewczęta mówiły bez przerwy. Jego ciotka uśmiechała się, przytakiwała i zadawała pytania. Edward siedział z niewzruszonym wyrazem twarzy, zupełnie nieruchomo. Kiedy powóz dotarł do posia­ dłości Ashfordów, Edward wysiadł, pomógł matce i siostrom i zatrzymał Anne. Z rogu ulicy Martin widział, jak Edward zadaje jej pytania. Wyraz jego twarzy był nieodgadniony. Martin wrócił na Park Lane, by zdać relację. Potem, w ciągu dnia, on i Amanda musieli ode­ grać rolę ekstatycznych kochanków, tworząc obraz pary, dla której runęła ostatnia przeszkoda przed dopełnieniem się ich ślubu. - Jesteś mój - wyszeptała w pewnej chwili Amanda. - Na zawsze. * O piątej wszyscy zebrali się w bibliotece Martina. - Pozostała czwórka wie, ale nie zauważyłem żad­ nych oznak niepokoju. Wręcz przeciwnie: wydawali 405

się zadowoleni, że jesteś tak blisko oczyszczenia swe­ go imienia - zdał relację Luc. - Edward zna przynajmniej istotne szczegóły. - Zatem pułapka zastawiona. Usiedli, by poczekać. Kiedy rozległ się dzwonek, wszyscy zamarli. Słu­ chali kroków Josepha, który zastępował Jules'a, w holu, a potem słyszeli, jak rozmawia z przybyszem. Szybko stało się jasne, że kimkolwiek był ów gość, nie była to osoba, której się spodziewali; słuchali, jak Joseph próbuje pozbyć się dżentelmena. Ale głosy za ścianą stawały się coraz donośniejsze. Amanda skrzywiła się. Ton głosu wydał jej się znajomy... Potem usłyszała imię i poznała, kto to jest. - Dobry Boże. Czy to nie...? Amanda zamilkła i wstała. - Zajmę się tym. Zanim dotarła do holu, jej nerwy były już nadpięte. Joseph usłyszał ją, rozejrzał się i cofnął, ustępując jej pola. Zostawił ją stojącą naprzeciw dżentelmena, który wdarł się do holu. - Pan Lytton-Smythe! - Podeszła bliżej. - Sądzę, iż szukał pan mnie? Każdy mądry mężczyzna, słysząc ton jej głosu, od­ wróciłby się na pięcie i uciekł. Percival natomiast po­ prawił kamizelkę i rzekł: - W rzeczy samej - chwycił ją za nadgarstek. Zrobisz mi przyjemność, opuszczając ten dom w tej chwili! - Słucham? - Amanda wzdrygnęła się. Percival był na tyle dżentelmenem, by nie ciągnąć jej za ramię, ale ani jej nie puścił, ani nie cofnął się, tylko wszedł głębiej do holu. - Panie Lytton-Smythe, wydaje się, że postradał pan zmysły! Co pana napadło? 406

- Zupełnie nic, po prostu skończyła mi się cierpli­ wość. Byłem, zapewne każdy by się zgodził, wyjątkowo wyrozumiały. Patrzyłem, jak bawisz się z innymi - po­ groził jej palcem. - I nie szukałem sposobu, by uciąć te niestosowne rozrywki. Rzucenie się w wir zabawy przed małżeńskimi obowiązkami wydawało się rozsąd­ ne, i mogę wytłumaczyć twoje motywy we wspomaga­ niu rehabilitacji krewnego bliskich znajomych; zrobi­ łem wszystko, by zapewnić, iż podobnie skandaliczne zdarzenie nie będzie miało więcej miejsca. Amanda była całkowicie zszokowana. - Mówisz, że to ty wysłałeś te dziewczęta na dzie­ dziniec u lady Arbuthnot? I innym razem... na taras u Fortescuesów i w bibliotece u Hamiltonów? Chcia­ łeś uniknąć skandalu? Przytaknął. - Czemu? - To powinno być oczywiste. Nie mógłbym poślubić damy, której reputacja została nadszarpnięta, nawet je­ śli niewinnie. Teraz, biorąc pod uwagę nasze ustalenia, nalegam, abyś natychmiast opuściła ten dom. Słysza­ łem, że pojechałaś na północ, zrozumiałem, że jedziesz odwiedzić krewnych, więc pojechałem do mojej ciotki, gdzie dowiedziałem się, że spędzasz czas całkiem otwarcie z Dexterem. Nie zgodzę się na to. Teraz... - O jakich ustaleniach mówisz, sir? Jej ton wreszcie dotarł do Percivala. - Dotyczących twojej zgody, by wyjść za mnie, oczywiście. - Panie Lytton-Smythe, mogę z czystym sumie­ niem powiedzieć, że nigdy, przenigdy nie dałam ci najmniejszej zachęty, byś mógł myśleć, że przyjmę twoją propozycję. - Oczywiście, że nie zrobiłaś tego. Nie jest to rzecz, o której powinna mówić młoda dama. Ale ja 407

postawiłem sprawę jasno i nie ma żadnych przeszkód co do naszego małżeństwa, więc nie ma powodu, byś powiedziała „nie". Amanda zmrużyła oczy. - Owszem, jest. Jeśli będę miała zamiar poślubić mężczyznę, możesz być absolutnie pewien, że po­ wiem mu to na głos, prostymi słowami i bez wstydu. Sama podejmę decyzję, za kogo wyjdę, i z pewnością ją ogłoszę. Gdybyś raczył mnie zapytać, dowiedział­ byś się, że w twoim przypadku odpowiedź zawsze po­ zostanie jedna: nie. - Nie? Co masz na myśli mówiąc „nie"? - Nie, nie wyjdę za ciebie, ani nie opuszczę tego domu z tobą. Nie bawię się w gierki. Ile razy jeszcze chcesz to usłyszeć? - Zawrócił ci w głowie, Dexter ma zły wpływ na ciebie. Nalegam, abyś natychmiast ze mną wyszła. Muszę cię ocalić przed samą sobą, to mój obowią­ zek. - Percival zaczął ciągnąć ją ku drzwiom; był sil­ niejszy; Amanda szukała wzrokiem jakiejś broni; zerknęła na spluwaczkę na stoliku w kącie. Chwyciła ją i zdała sobie sprawę, że jest pełna. Dała Percivalovi ostatnią szansę: - Puść mnie. -Nie. Wylała więc na niego całą zawartość, prosto na głowę. Percival zatrzymał się, ale jego uścisk jedynie się zwiększył. Wtedy uderzyła go naczyniem w głowę. Mężczy­ zna zachwiał się i Amanda uwolniła rękę. - Ty głupia kobieto! Musisz iść ze mną... Uderzyła go raz jeszcze. - Nie! Niech to dotrze do twojego pustego łba; nie chcę wyjść za ciebie. Nigdy nie chciałam i nie zechcę. 408

Wybrałam o wiele lepszego mężczyznę. A teraz wy­ noś się! - Wskazała palcem na drzwi. Zrobił krok w jej stronę. - Wynoś się! - wrzasnęła raz jeszcze. Nadal wymachiwała naczyniem i mężczyzna był zmuszony się wycofać. Joseph przytrzymał szeroko otwarte drzwi, patrząc na Amandę z podziwem. Percival usiłował zatrzymać się w progu, ale Aman­ da popchnęła go znowu i wypchnęła za drzwi. Po­ tknął się na schodach. Amanda stanęła w drzwiach i spojrzała na niego: - Nigdy nie wyjdę za głupka, który mógłby choć wyobrazić sobie, że nie mam własnego rozumu. Trzasnęła drzwiami, odwróciła się i dumnie skinę­ ła głową Josephowi, podając mu spluwaczkę. - Zetrzyj, zanim ktoś się poślizgnie. Poszła w stronę biblioteki i zdała sobie sprawę, że Martin stoi w cieniu. - Czemu mi nie pomogłeś? - Zrobiłbym to, gdybyś tego potrzebowała, ale ra­ dziłaś sobie doskonale sama! Czy ten człowiek w końcu dostał nauczkę? Dobry Boże! Cuda się zdarzają. Weszła do biblioteki i zobaczyła Reggie'ego i Luca skulonych ze śmiechu. - Czym ty, do diabła, go uderzyłaś? - Naczyniem, które stało w holu na stoliku. Znowu ryknęli śmiechem. Amanda zajęła swoje miejsce na szezlongu i spojrzała na zegar. Było dwa­ dzieścia po czasie, pamiętnik dotarł już do Londynu i jechał ku nim pod opieką Julesa. Luc przyjrzał się jej, a potem spytał Martina, co wydarzyło się na dziedzińcu u lady Arbuthnot. Mar­ tin zaproponował, by pilnował swego nosa. Pamiętnik miał dotrzeć przed szóstą. Jakoś o tej porze... 409

Doleciały ich głosy, stłumione, ze środka domu. Zaciekawieni, wymienili spojrzenia, potem usłyszeli szorstki rozkaz, odgłosy kroków... więcej niż jednej osoby, w korytarzu... Pierwszy w drzwiach pojawił się Joseph. - Mój panie - rozłożył bezradnie ręce i otworzył drzwi. Martin i Luc zerwali się na równe nogi. Do środka weszła lady Osbaldestone. - Aha! - Omiotła ich mrocznym spojrzeniem. Tak jak myślałam. Całkiem nieźle, ale nie zabezpie­ czyliście tyłów. Martin wlepił w nią wzrok, a potem spojrzał na dwóch dżentelmenów, którzy weszli w ślad za nią: Diabła i Vane'a. Diabeł skinął głową: - Bardzo mnie to martwi, ale obawiam się, iż pani ma rację. - Spojrzał na Martina. - Potrzebujecie niezainteresowanego świadka, niepowiązanego z twoją rodziną. - Mamy Reggie'ego - zauważyła Amanda. - Biorąc pod uwagę bandaż na jego głowie, trud­ no, by nie był zainteresowany wymierzeniem spra­ wiedliwości człowiekowi, który go ranił. Martin odprawił Josepha, a potem zwrócił się do reszty: - Co macie na myśli? Mamy bardzo mało czasu, a jeśli złoczyńcą jest człowiek, którego podejrzewa­ my, będzie wiedział, że to pułapka w chwili, kiedy tylko dojrzy któregoś z was. - Dlatego weszliśmy tylnymi drzwiami. - Lady Osbaldestone przyglądała się meblom. - Ależ to ja­ skinia skarbów. Tego dokładnie nam trzeba. Wskazała laską na drewniany parawan, składający się z czterech skrzydeł. A potem skinęła laską na Vane'a i Diabła. 410

- Wy dwaj, weźcie i postawcie go tam - wskazała laską na miejsce z dala od okien. - Ten głupiec nie będzie szedł przez dziedziniec, więc nie zobaczy nas tu. Możecie wstawić za parawan fotel dla mnie, a wy staniecie po jego bokach. Wszyscy rzucili się, by spełnić jej prośbę. Nie było wiele czasu. Luc ustawił fotel; Martin pomógł jej usiąść. Dia­ beł i Vane przenieśli ciężki parawan i stanęli za nim. - Doskonale! - usłyszeli glos lady Osbaldestone zza ukrycia. - Przez te małe dziurki widać miejsce przed kominkiem. Cudownie zmysłowi są na tym Wschodzie. Martin i Luc wymienili spojrzenia. Wrócili na swo­ je miejsca i usiedli. U drzwi ponownie rozległ się dzwonek.

Rozdział 23 Usłyszeli głos mężczyzny; Joseph mu odpowie­ dział, a potem, z początku słabo, a stopniowo coraz bardziej stanowczo, zadudniły kroki. Josepha i tego drugiego mężczyzny. Niczym trupa aktorska przed wyjściem zza kurty­ ny maskowali swoje napięcie, spoczywając na szezlongu, na fotelu, przybierając na twarz wyraz spokoj­ nego wyczekiwania. Drzwi stanęły otworem; pojawił się w nich Joseph. Amanda wstrzymała oddech. 411

- Pan Edward Ahsford, sir. Na twarzy Martina pojawiło się jedynie lekkie zdziwienie; podniósł się z miejsca. - Edward? - Martin ścisnął mu rękę. - Co mogę dla ciebie zrobić? Edward zauważył ich, Luca rozpartego w fotelu przy kominku, Reggie'ego na szezlongu koło Aman­ dy. Spojrzał na Martina: - W zasadzie sądziłem, że na coś się tu przydam. Czyżbym się spóźnił? - Spóźnił na co, Edwardzie? - odezwał się Luc. Amanda modliła się, by Luc potrafił ukryć praw­ dziwe uczucia w swych ciemnych oczach. Na twarzy Edwarda malowała się pogarda. - Przyszedłem, by być świadkiem, oczywiście. Są­ dziłem, że to oczywiste, w świetle ciężaru zbrodni, jakkolwiek starej, powinni tu być bezstronni obser­ watorzy, kiedy Martin otrzyma pamiętnik. W tonie jego głosu brzmiało stwierdzenie, iż pa­ miętnik jest bujdą, a niewinność Martina żartem. Ani Martin, ani Luc nie zareagowali; wyraz ich twa­ rzy pozostał obojętny. Amanda zmusiła się do opa­ nowania. To Reggie cały zesztywniał z wściekłości. Edward spojrzał na niego, jego wzrok zatrzymał się na bandażu. - Miałeś jakiś wypadek, Carmathen? Reggie sztywno skinął głową. - Usiądź. - Martin spoczął obok Amandy i wska­ zał Edwardowi miejsce na szezlongu koło Reggie'ego i Luca. - Jeśli nie macie nic przeciwko, ogrzeję się chwilę przy ogniu. - Edward wyminął Reggie'ego, by stanąć przy palenisku. - Na zewnątrz jest zdecydowanie chłodno.

Na te słowa rozległ się dzwonek do drzwi i głosy w holu, potem kroki. Zastukano, Martin zawołał, by wejść, i w progu stanął Jules, niosąc owinięty w brą­ zowy papier pakunek przewiązany sznurkiem. Martin wstał; Jules podał mu paczkę. - Starsza pani życzy panu zdrowia. Jules ukłonił się i wycofał. Martin spojrzał na paczkę i pociągnął za sznurek. Wyraz jego twarzy był nie do rozszyfrowania; rozwi­ nął papier, ukazując oczom zebranych dziewczęcy pamiętnik. Pozwolił, by papier spadł na podłogę, tak że napis „Sarah" stał się widoczny dla Edwarda. Amanda zerknęła na niego; przybrał przekonują­ cą pozę bycia ledwie zainteresowanym. Martin stanął przed grupką przy kominku i otwo­ rzył pamiętnik; przeczytał pierwszą stronę, a potem zaczął przewracać kartki, docierając do ostatnich wpisów... Nagle Edward zrobił krok do przodu. Wyrwał pamiętnik z ręki Martina. I rzucił go w płomienie. Ogień wybuchł z nową siłą, Luc zerwał się na rów­ ne nogi, podobnie jak Reggie; Martin nie poruszył się. Amanda opadła na szezlong i patrzyła na twarz Edwarda. Jedną rzeczą było wyobrażenie sobie tego, inną pewność. Płomienie chciwie pochłaniały suche kartki, które zrobiły się brązowe, a potem zmieniły w popiół. - Edward? - Głos Martina był spokojny, lecz lo­ dowaty. - Dlaczego to zrobiłeś? - To oczywiste. - Edward stanął naprzeciw nich z wysoko uniesioną głową. - Wy dwoje nigdy nie my­ ślicie o nikim innym, tylko o sobie. Pomyśleliście, ja­ kiego bólu przysporzycie wszystkim, wyciągając tę

412

413

starą sprawę, zbrodnię, która została osądzona, za którą zapłacono i rzecz zamknięto. Rodziny Fulbridge'ów i Asfhordów i wszyscy nasi bliscy dawno temu skończyli z tym skandalem. Nie ma sensu rozgrzebywać tej sprawy teraz. Co chcecie zyskać? Ty wskazał brodą Martina - zostałeś osądzony i uznany za winnego dziesięć lat temu. Niezależnie od tego, czy popełniłeś tę zbrodnię, wszyscy w to uwierzyli. Zasłużyłeś sobie. - Edward wzruszył ramionami. Byłeś uznany za tego, który musi unieść ciężar winy. Udało ci się. Nie ma powodu, abyś dalej nie niósł te­ go ciężaru. Tak będzie najlepiej dla rodziny. Edward zerknął na Amandę. - Nawet jeśli to ozna­ cza, że nie będziesz mógł mieć wszystkiego. Amanda wiedziała już, jak czuje się zając, stojąc oko w oko z wężem. Znała Edwarda całe życie; led­ wie mogła uwierzyć w chłód w jego oczach. - Więc - odezwał się Martin - spaliłeś pamiętnik, ponieważ uważasz, że powinienem nadal nieść ciężar tej zbrodni, której nie popełniłem, aby zaoszczędzić rodzinie dalszych skandali. Wyraz twarzy Edwarda stężał. - Tak będzie najlepiej. - Najlepiej dla kogo, drogi bracie? - Luc stanął koło Martina, blokując drogę ku drzwiom. - Jesteś pewien, iż chcesz zostawić stary skandal w spokoju, ponieważ dokładne dochodzenie mogłoby dotyczyć twojej osoby? Edward żachnął się. - Oczywiście, że nie. Wszyscy wiedzą, że... -... że używasz pejcza - przytaknął Luc. - W rze­ czy samej. Tak samo jak wiemy, że to ty zamordowa­ łeś Buxtona, ty znalazłeś go na Froggatt Egde, wal­ czyłeś z nim i zepchnąłeś w przepaść. Wymachując pejczem.

Przez moment twarz Edwarda stała się pusta. - Tak, drogi bracie. Martin nigdy nie miał pejcza, nigdy go nie potrzebował. Ty nie radziłeś sobie z końmi. A to wiedzą wszyscy w rodzinie. Edward poruszył się, jakby Luc go uderzył. - Bzdura! Każdy mógł wziąć pejcz - spojrzał na pamiętnik, doszczętnie już teraz spopielały. - Sarah nigdy nie miała pamiętnika, Edwardzie. Edward wyprostował się, zamrugał, a potem raz jeszcze spojrzał na spaloną książkę. Amanda wykorzystała tę chwilę, by przejść obok szezlonga. Edward zauważył ją, ale patrzył na Martina. - Co ty mówisz? - Nigdy nie było prawdziwego pamiętnika. Martin odczekał chwilę i rzekł; - To byłeś ty, Edwardzie. Ty skrzywdziłeś Sarah po raz pierwszy w głosie Martina pojawiły się emo­ cje, w jego oczach płonęła wściekłość. Zrobił krok do przodu, Edward cofnął się, uderzył butem w pa­ lenisko. - Nawet nie umiesz sobie wyobrazić, w jaki sposób umarła? Ani bólu, jaki musiał cierpieć Buxton, za­ nim go dobiłeś? - Stanął bliżej. - Nie mówiąc już o cierpieniu mojej matki i ojca, zanim umarli? Ile ludzkich istnień zniszczyłeś, Edwardzie. Edward westchnął, spojrzał w dół, Amanda wi­ działa, jak nabiera powietrza w płuca. Nagle przeskoczył szezlong, znalazł się obok niej i odsunął mebel w stronę Martina i Luca. Amanda krzyknęła i rzuciła się do ucieczki. Edward chwycił ją za włosy, okrutnie pociągnął do tyłu i wykręcił dłoń, aż jęknęła z bólu. Podciągnął ją w górę tak, że stanę­ ła na palcach. Kątem oka dostrzegła metaliczny błysk, a potem poczuła na gardle chłodną stal.

414

415

- Cofnijcie się! - wrzasnął Edward, kiedy Martin i Luc zerwali się na równe nogi. Już mieli rzucić się w jego stronę, ale zatrzymali się. Na ich twarzach malował się szok. - Tak lepiej. Amanda poczuła, jak Edward skinął głową. - Zostań tam, gdzie jesteś. Nie chcesz chyba, by twoja ostatnia miłość również umarła! Nagle rozległ się łomot. Dźwięk był tak raptowny, że wszyscy podskoczyli, jego echo przetoczyło się przez pokój. - Ty okropny chłopcze! Twoja matka nie uwierzy­ łaby własnym oczom, gdyby cię teraz zobaczyła. Jak śmiałeś! - Lady Osbaldestone szła naprzód, łomo­ cząc laską. Parawan, za którym siedziała, leżał prze­ wrócony; Diabeł i Vane byli tuż za nią. Edward patrzył jak zamurowany. - Jesteś robakiem! Powinni cię byli utopić po urodzeniu, jesteś wrzodem na łonie rodziny. A masz! Zanim ktokolwiek zdążył mrugnąć okiem, jej la­ ska przecięła ze świstem powietrze i wylądowała na nadgarstku Edwarda. Ten wrzasnął i upuścił nóż. Martin i Luc przeskoczyli przez szezlong. Lady Osbaldestone chwyciła Amandę za rękę i odciągnęła dziewczynę w bezpieczne miejsce. Mar­ tin i Luc powalili Edwarda na podłogę. Reggie obserwował wszystko z szezlonga, pona­ glając ich. - Ha! - lady Osbaldestone dojrzała dłoń Edwarda rozpostartą na podłodze i przygniotła ją butem. - Ty parszywy tchórzu! Diabeł z trudem ich rozdzielił.

Drzwi stanęły otworem. Pojawił się w nich Jules ze wściekłym wyrazem twarzy; wpadł do środka razem z Josephem. Vane szybko do nich dołączył. Wkrótce było po wszystkim; Martin ani Luc nie byli w nastroju do bijatyki. Poobijany i zakrwawiony Edward leżał na podłodze, a jego brat i kuzyni powo­ li podnosili się na nogi. Martin zwrócił się do Amandy, mocno ją przytulił i obejrzał jej szyję. - Drań cię zranił. W jego głosie brzmiała wściekłość. - Nic nie czuję - skłamała Amanda. Skaleczenie piekło ją, ale i tak było to lepsze od tego, co mogło się stać. Nagle dotarła do niej rzeczywistość, wtuliła się w Martina pewna jego siły. Martin spojrzał na Julesa i przytaknął, że wszystko jest w porządku. Kamer­ dyner i Joseph wyszli. Vane zamknął drzwi. Nagle rozległo się łomotanie do drzwi wraz z odgło­ sem dzwonka. Wszyscy w bibliotece zamarli, nasłuchi­ wali, mając nadzieję, że Jules i Joseph poradzą sobie... Nadzieja okazała się jednak płonna. W pokoju rozległy się kobiece, zdecydowanie nieznoszące sprzeciwu głosy. Amanda doskonale je znała. Zerknęła na Diabła. Zobaczyła, jak zaciska szczęki i znacząco spogląda na lady Osbaldestone. - To nie ja - oświadczyła starsza dama. - To mu­ siał być któryś z was dwóch, kto nie umie dochować tajemnicy. - Nawet ich nie widzieliśmy, od kiedy nas porwa­ łaś - jęknął Vane. Drzwi otworzyły się; do środka weszły Honoria, Patience i Amelia. Honoria omiotła spojrzeniem po­ kój.

416

417

- No teraz już lepiej! Amando, będziesz miała strasznie dużo roboty, by to przystroić przed wese­ lem. Honoria podeszła i uściskała dziewczynę, nie wy­ ciągając jej z objęć Martina. - Patience, tutaj. Jest skaleczona, krwawi. Honoria zwróciła się do lady Osbaldestone, która, jak zauważył Martin, pobladła i pozwoliła odprowa­ dzić się na fotel. Patience zajęła się Amandą, kazała jej usiąść na krześle koło okna, aby opatrzyć ranę. - Nie chcemy najmniejszej blizny. Martin patrzył zdziwiony. To były tylko trzy kobie­ ty, a momentalnie przejęły kontrolę nad sytuacją. Amelia pomogła usadowić się dość blademu Reggie'emu na szezlongu. Przywołała służbę. Kiedy po­ jawił się Jules, kazała mu przynieść dzbanek gorącej wody, miednicę i kawałek szmatki do przemycia ra­ ny. Zerknęła na Luca i poprosiła o trochę lodu. Martin zerknął na kuzyna, na jego szczęce pojawił się sporych rozmiarów siniak. Od ciosu, który był przeznaczony dla Martina, a który otrzymał Luc. Spojrzawszy wymownie na męża, Honoria wysłała go po coś do picia dla lady Osbaldestone. Martin spojrzał na Edwarda. - Chodźmy tam, jest parę spraw do omówienia. Diabeł przyniósł kieliszek czerwonego wina dla Reggie'ego. Jules wrócił z miednicą i szmatką; Amelia pospie­ szyła, by wziąć je z jego rąk i poszła pomóc siostrze. Mężczyźni zgromadzili się przy kominku, Reggie sie­ dział za nimi na szezlongu. Zaczęli dyskutować o tym, jak odpowiednio zająć się Edwardem, jak zminimalizować szkody, które niewątpliwie spowo­ duje jego perfidia. Pierwsze było łatwe, drugie wręcz przeciwnie.

Panie dołączyły do nich, usiadły na szezlongach. Honoria spojrzała na męża: - Co postanowiliście? Diabeł zerknął na Martina, a potem stwierdził: - Ani prawo, ani społeczeństwo nie zaakceptuje niczego innego oprócz dożywotniego wygnania spojrzał na Edwarda, który uniósł się z podłogi i sku­ lił koło sekretarzyka. - Może wybrać, dokąd, ale mu­ simy wysłać go z angielskiej ziemi i to jak najszybciej. Zbyt wiele osób wiedziało, iż prawda wyjdzie na jaw dziś po południu. Rezultatu można się domyślać. Honoria spojrzała na Luca: - Zgadzasz się? - Tak - Luc zerknął na Edwarda. - Sam tego do­ pilnuję. - Bardzo dobrze. - Honoria spojrzała na nich wszystkich. - A co z resztą? - Musimy coś zrobić, by chronić Ashfordów, tylko co...? - zamyślił się Diabeł. - Dość śmieszne - zawyrokowała lady Osbaldesto­ ne. - Ta cała kwestia grzechów braci, które odbijają się na ich siostrach... W tym wypadku jest całkiem ja­ sne, że zbrodniarz nie jest szalony czy niezrównowa­ żony. Był po prosty zepsuty do szpiku kości. Niefor­ tunna szkoda na męskiej linii rodziny, ale ty - wska­ zała na Luca - z pewnością uratujesz przyszłość Ash­ fordów w tej kwestii. Luc nie wyglądał na zadowolonego. Lady Osbałdestone zignorowała go. Spojrzała na Honorię. - No, moja droga? Jesteś księżną. Amanda jest niemal hrabiną, a i ja sama nie jestem zupełnie bez wpływów. Proponuję, byśmy przystąpiły do dzieła zerknęła na zegar i spojrzała kątem oka na Martina. - Niedobra pora, ale śmiem powiedzieć, że ty i ja je-

418

419

steśmy w stanie dotrzeć do tylu osób, by wieść się ro­ zeszła. Martin zadzwonił na Julesa; ten wezwał Josepha, który wraz z Diabłem pomógł łady Osbaldestone wsiąść do powozu. W krótkiej dyskusji ustalono, iż Luc i Jules będą eskortować Edwarda do Dover, gdzie wsadzą go na statek. - Pojadę z wami, przyda się wam jeszcze jeden, zu­ pełnie niezainteresowany tematem człowiek - za­ proponował Vane. Kiedy wszyscy wreszcie wyszli i odjechali, Martin spojrzał na Amandę, a potem otworzył ramiona. Przytuliła się do niego; zamknął ją w uścisku i scho­ wał twarz w jej włosach. *

- Chcę się z tobą ożenić, ponieważ... - patrzył jej w oczy, uniósł jej dłoń do ust i ucałował. - ...To mój obowiązek poślubić damę taką, jak ty; mój honor mi to nakazuje, nasze małżeństwo jest dyktowane przez nakazy społeczeństwa, a także z powodu dziecka, które być może nosisz. Uciszył ją spojrzeniem, znowu ucałował jej dłoń. - Ale najbardziej pragnę poślubić cię z jednego powodu: ponieważ nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. To jest to, co poeci nazywają miłością. Amanda uśmiechnęła się tajemniczo; uwolniła dłoń, pogładziła go po policzku, a potem pocałowała w usta, delikatnie, pieszczotą tak piękną, jak ta chwila. Oddała się lwu, którego chciała usidlić. I wiedziała, że nigdy nie będzie potrzebowała ni­ czego więcej. *

Później, kiedy zapadła noc, spokojni, zaspokojeni, leżeli i rozkoszowali się słodką atmosferą szczęścia. Marzyli o przyszłości. Schylił głowę i dotknął ustami wrażliwego miejsca za jej uchem: - Nigdy, przenigdy nie wierzyłem, że bę­ dę miał to wszystko. Hmm... Nie dałaś mi odpowiedzi. - Czy naprawdę musisz usłyszeć to w słowach? - Tylko raz. - Więc tak; będę twoja. Wyjdę za ciebie i będę twoją hrabiną, urodzę ci dzieci i odnowię twój dom, chociaż najwyraźniej Honoria uważa, że kolej rzeczy powinna być odwrotna. - Pytałaś mnie wcześniej, dlaczego chcę cię poślu­ bić. Dałem ci odpowiedź, prawdziwą, ale to nie była cała prawda. Amanda zamarła; Martin zacisnął dłoń na jej dło­ ni i mógłby przysiąc, iż słyszy łomot jej serca.

Ślub Martina Gordona Fulbridge'a, piątego hra­ biego, i panny Amandy Marii Cynster odbył się na prywatnej ceremonii w kościele świętego Jerzego przy Hanover Square cztery dni później. Mimo iż ceremonia była prywatna, nie była skromna. Wszyscy z rodziny Fullbridge'ów dołączyli do Cynsterów i ich krewnych, zapełniając kościół tłu­ mem świadków. Wszystkich ogarnęła euforia, gdy tylko Amanda wyszła do nawy, promieniejąc radością. Błysk w oczach pana młodego był równie silny. Radość przepełniła cały dzień. Odbyło się uroczy­ ste śniadanie, a potem nadszedł czas dla państwa młodych na długą podróż do ich domu na północy. Jak było w zwyczaju, wszystkie panny zebrały się wokół powozu. Reszta zajęła miejsca tłocząc się

420

421

na schodach domu i przyciskając w stronę radosnej panny młodej. Martin i Amanda opuścili salę balową i wyszli na zewnątrz, żegnając się najpierw z rodziną, potem z gośćmi, aż w końcu przeszli przez drzwi. Luc i Amelia, główna druhna Amandy, odprowa­ dzali szczęśliwą parę. Zatrzymali się na ganku. Martin i Amanda przecisnęli się przez zbity tłum do powozu. Martin uniósł Amandę na stopnie powozu. Aman­ da chwyciła się framugi i rzuciła za siebie bukiet. Prosto na Luca. Ten przeklął, i chciał się cofnąć, ale tuż za nim by­ ła kolumna. Złapał więc kwiaty. I wręczył je Amelii. - Twoja siostra ma niezły cel. Myślę, że to było dla ciebie. - Dziękuję. - Amelia przyjęła wiązankę, schylając głowę, by ukryć uśmiech. Potem zerknęła na powóz, zobaczyła, jak Amanda przesyła jej pocałunek. Amelia uśmiechnęła się i pomachała siostrze bu­ kietem, bo wiedziała, że ta pochwala jej wybór. Teraz nadeszła pora Amelii. Luc drgnął, kiedy trzasnęły drzwi powozu i stan­ gret strzelił z bicza. Potem poczuł na ramieniu dłoń Amelii. - Chodźmy lepiej do środka. Skinął głową i odwrócił się, by pójść za nią. Spoj­ rzała przez ramię i łagodnie się uśmiechnęła. Uśmiechem, który widział wcześniej nieskończoną ilość razy. Wszedł do domu i zastanowił się, dlaczego dostał gęsiej skórki.