9 Martwy I Nieobecny

CHARLAINE HARRIS

SOOKIE STACKHOUSE:

MARTWY I NIEOBECNY

2

ROZDZIAŁ 1 - Wampiry rasy kaukaskiej powinny wystrzegać się bieli - powiedział dziennikarz telewizyjny. - Śledzimy z ukrycia Devon Dawn, która została wampirem zaledwie dekadę temu, patrząc jak ubiera się wychodząc na całonocne szaleństwo. Spójrzcie na to! Nic do niej nie pasuje! - Co ona sobie myślała? - powiedział zjadliwy damski głos. - Mówimy tutaj o zatrzymaniu się na latach 90-tych! Spójrz na tę jej bluzkę, jeśli to coś, co ma na sobie można tak określić. Jej skóra po prostu potrzebuje kontrastujących kolorów, a co ona założyła? Kość słoniową! To sprawia, że jej skóra wygląda jak foliówka. Przestałam wiązać buty, żeby zobaczyć, co stanie się za chwilę, kiedy dwoje wampirzych stylistów rzuci się na bezbronną ofiarę, o przepraszam, szczęśliwą wampirzycę, która miała za chwilę przejść dobrowolną metamorfozę. Dostąpiła też nadprogramowej przyjemności dowiedzenia się, że jej przyjaciele zgłosili ją modowej policji. - Nie sądzę, aby to się dobrze skończyło - powiedziała Octavia Fant. Chociaż moja współlokatorka w pewnym sensie przemyciła Octavię do mojego domu na podstawie niezobowiązującego zaproszenia, w momencie mojej słabości, do tej pory ten układ, się sprawdzał. - Devon Dawn, Bev Leveto z „I ty możesz być super ubranym wampirem", a ja jestem Todd Seabrook. Twoja przyjaciółka Tessa zadzwoniła do nas, żeby powiedzieć, że potrzebujesz pomocy! Filmowaliśmy cię w sekrecie przez ostatnie dwie noce i AAAACKK! - biała dłoń przesunęła się po gardle Todda, które nagle zostało rozerwane, pozostała czerwona dziura. Gdy Todd upadał na podłogę, kamera zafascynowana podążyła za nim, następnie uniosła się, śledząc walkę pomiędzy Devon Dawn i Bev. - Boże - powiedziała Amelia. - Wygląda na to, że Bev wygra. - Lepsze wyczucie strategii – powiedziałam. - Zauważyłaś, że pozwoliła Toddowi, wejść pierwszemu przez drzwi? - Załatwiłam ją - zatriumfowała Bev na ekranie. - Devon Dawn, w trakcie, gdy Todd będzie zdrowiał, przejrzę twoją szafę. Dziewczyna, która ma żyć przez wieczność nie może sobie pozwolić na nie trendy. Wampiry nie mogą pozwolić sobie na utknięcie we własnej przeszłości. Musimy wychodzić modzie naprzeciw! Devon Dawn zapiszczała: - Ale ja lubię moje ubrania! Są częścią mnie! Złamałaś mi rękę. - Do wesela się zagoi. Posłuchaj, nie chcesz być znana jako ten bezbronny, mały wampirek, który nie potrafił zostawić przeszłości za sobą, prawda? - No... raczej nie... - Dobrze! Teraz cię uwolnię. Po kasłaniu zgaduję, że Todd czuje się już lepiej. Wyłączyłam telewizor i zawiązałam drugiego buta, jednocześnie kręcąc głową nad nową edycją wampirzych „reality show". Wyjęłam żurawinowy płaszcz z szafy. Jego widok przypomniał mi, że sama mam kilka problemów z wampirem; od dwóch i pół miesiąca, kiedy to wampiry z Luizjany zostały zaatakowane przez wampiry z Nevady, Eric Northman był zajęty umacnianiem swojej pozycji w nowym reżimie i reaktywacją tego, co pozostało ze starej gwardii. Nad moją głową wisiała perspektywa odbycia zaległej rozmowy na temat jego odzyskanych wspomnień, i naszego intensywnego, 3

ale krótkiego romansu, który mieliśmy podczas jego zaniku pamięci spowodowanego złymi czarami. - Co zamierzacie robić dzisiaj wieczorem, kiedy będę w pracy? - zapytałam Amelię i Octavię. Założyłam płaszcz. W północnej Luizjanie nie doświadczamy bardzo niskich, prawdziwie północnych temperatur, jednak dzisiaj w nocy, kiedy skończę pracę, będzie zimniej. - Moja siostrzenica i jej dzieci zabierają mnie na kolację - oznajmiła Octavia. Amelia i ja wymieniłyśmy zdziwione spojrzenia, kiedy starsza kobieta skupiła się na bluzce, którą cerowała. To miało być pierwsze spotkanie z rodziną, od kiedy Octavia się do mnie przeprowadziła. - Myślę, że ja i Tray wpadniemy dzisiaj do baru - dodała szybko Amelia, żeby ukryć niezręczną przerwę w konwersacji. - Więc zobaczymy się w Merlotte's - jestem tam kelnerką i barmanką odkąd pamiętam. - O, wzięłam nie tę nitkę - powiedziała Octavia i udała się do swojej sypialni. - Rozumiem, że nie widujesz się z Pam? - zapytałam Amelię. - Ty i Tray zdajecie się być parą?– wciągnęłam koszulę w czarne spodnie. Przejrzałam się w lustrze, wiszącym na gzymsie kominka. Moje proste, blond włosy, jak zwykle, były związane w koński ogon. Wyjęłam je na czerwony płaszcz i poprawiłam kitkę. - Pam była chwilową przygodą i jestem pewna, że myśli to samo o mnie. Ja naprawdę lubię Tray’a - odpowiedziała Amelia. - Wydaje mi się, że w istocie nie przejmuje się bogactwem mojego taty i nie przeszkadza mu, że jestem czarownicą. No i zna kilka sztuczek w sypialni, więc jest nam razem bardzo dobrze. -Twarz Amelii przypominała teraz wyglądem kota, który opił się śmietanki. Może i wyglądała jak porządna kura domowa, ale jej zainteresowania krążyły wokół seksu i jego urozmaiceń. - To dobry chłopak - powiedziałam - Czy widziałaś go już w wilczej formie? - Nie. Ale nie mogę się doczekać. Znalazłam coś zaskakującego w umyśle Amelii. - To już niedługo? Ujawnienie? - Czy możesz tego nie robić? - Amelia normalnie nie zwracała uwagi na moje czytanie w myślach, jednak nie tym razem. - Muszę dochować tajemnicy! - Przepraszam - odparłam. I naprawdę było mi głupio, ale równocześnie poczułam się urażona. Uważałam, że powinnam móc się odprężyć choć we własnym domu, i opuścić szczelną tarczę blokującą dopływ myśli. W końcu musiałam się z tym zmagać każdego dnia w pracy. Amelia natychmiast zareagowała - Ja też przepraszam. Posłuchaj muszę wyjść. Zobaczymy się później. - Weszła na górę, na pierwsze piętro, które było nieużywane póki Amelia nie przyjechała ze mną z Nowego Orleanu kilka miesięcy temu. Ominęła ją Katrina, w przeciwieństwie do biednej Octavi. - Do widzenia Octavio. Baw się dobrze! - Zawołałam i wyszłam przez tylne drzwi do mojego samochodu. Podjeżdżając pośród lasu do ulicy Hummingbird, zastanawiałam się nad prawdopodobieństwem tego, że Amelia i Tray zostaną razem. Tray, wilkołak, pracował jako mechanik motocyklowy i nadawał się do prac fizycznych. Amelia była dobrze zapowiadającą się czarownicą, a jej tato był nieludzko bogaty, nawet po ataku Katriny. Huragan oszczędził większość materiałów w jego magazynach i dostarczył mu pracy.

4

Według umysłu Amelii dzisiejsza noc miała być tą nocą, nie myślcie sobie, że myślała o propozycji małżeństwa, Tray się ujawniał. Dwoista natura Tray'a była zaletą w oczach mojej, lubiącej egzotykę, współlokatorki. Weszłam przez wejście dla pracowników i skierowałam się do biura Sama. - Cześć szefie - przywitałam się, kiedy zobaczyłam go za jego biurkiem. Sam nienawidził papierkowej roboty, ale musiał to robić. Może moje pojawienie się dało mu usprawiedliwienie do przerwania zajęcia. Wyglądał na zmartwionego. Jego włosy, skołtunione teraz bardziej niż zwykle, truskawkowe fale, sterczące w różne strony i tworzące aureolę wokół jego twarzy. - Trzymaj się. Dzisiaj jest ta noc - powiedział. Byłam taka dumna, że mi powiedział, i że myślał tak jak ja. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Jestem gotowa. Na pewno będę tutaj - położyłam moją torebkę w szufladzie jego biurka i poszłam zawiązać mój fartuszek. Zmieniałam Holly, więc po rozmowie na temat stolików i klientów powiedziałam: - Powinnaś dzisiaj tu zostać. Spojrzała na mnie ostro. Ostatnio Holly pozwoliła swoim włosom po prostu rosnąć, więc jej czarne końcówki wyglądały jak zamoczone w smole. Jej naturalnym kolorem, który widać było na około cal od głowy, jest sympatyczny, jasny brąz. Farbowała się już tak długo, że o tym zapomniałam. - Czy powód o tego będzie wystarczający do tego, abym musiała kazać czekać Hoytowi?- zapytała. - On i Cody dogadują się bardzo dobrze, ale to ja jestem mamą Cody’ego. - Hoyt, to najlepszy przyjaciel mojego brata Jasona, związał się ostatnio z Holly. Teraz był jej wyznawcą. - Powinnaś zostać jeszcze chwilkę - znacząco uniosłam brwi. Holly zapytała: - Łaki? - Przytaknęłam i jej twarz rozjaśniła się uśmiechem. - O Jezu! Arlene będzie mieć gównianą zmianę. Arlene, nasza współpracownica i moja była przyjaciółka, stała się klika miesięcy temu politycznie wyczulona na pewne sprawy, przez jednego z jej mężczyzn. Obecnie była bardziej drażliwa niż Hun Attyla, zwłaszcza jeśli chodzi o wampiry. Wstąpiła nawet do Bractwa Słońca, kościoła tylko z nazwy. Stała teraz przy jednym ze swoich stolików i prowadziła poważną rozmowę ze swoim facetem Whitem Spradlinem, oficjalnym członkiem Bractwa, który normalnie pracował w supermarkecie Home Depots. Miał widoczną łysinę i mały brzuszek, ale to mnie nie obchodziło. Obchodziły mnie jego poglądy polityczne. Razem z nim siedział oczywiście jego kumpel. Zdawało się, że ludzie z BS chodzą stadami, tak jak inna mniejszość, z którą mieli się spotkać. Mój brat Jason też tu był. Siedział z Melem Hartem. Mel pracował w zakładzie samochodowym w Bon Temps i był mniej więcej w wieku Jasona, miał może trzydzieści jeden lat. Szczupły i umięśniony Mel miał półdługie brązowe włosy, wąsy, brodę i miłą twarz. Ostatnio często widziałam z nim Jasona. Założyłam, że wypełniał pustkę, jaką pozostawił po sobie Hyot. Jason nie był szczęśliwy bez obstawy. Dzisiaj obaj mężczyźni mieli randki. Mel był rozwiedziony, ale mój brat wciąż był teoretycznie żonaty, więc nie powinien pokazywać się z kobietą publicznie. Jednak nikt nie miał mu tego za złe. Jego żona Crystal, została przyłapana na zdradzie z mieszkającym tu mężczyzną. Słyszałam, że ciężarna Crystal przeniosła się z powrotem do Hotshot, do swoich bliskich (co znaczyło, że mógł to być którykolwiek z domów, taki rodzaj wspólnoty). Mel Hart także urodził się w Hotshot, ale należał do tych rzadkich jej członków, którzy wybrali życie poza osadą. 5

Ku mojemu zdziwieniu, w barze, razem z innym wampirem Clancym siedział też mój były, Bill. Clancy nie był moim ulubieńcem. Obydwaj mieli butelki TrueBlood na stole. Nie myślałam, że Clancy kiedykolwiek wpadnie na drinka do Merlotte's, i to z Billem. - Cześć, może doleweczki? - spytałam uśmiechając się najszerzej jak potrafiłam. Jestem nieco nerwowa w towarzystwie Billa. - Poproszę - powiedział grzecznie Bili, a Clancy pokazał mi swoją pustą butelkę. Zatrzymałam się na chwilę za barem, żeby wziąć dwie dodatkowe butelki TrueBlood z zamrażarki, otworzyłam je i włożyłam do mikrofalówki (15 sekund to idealny czas). Delikatnie wstrząsnęłam butelkami i postawiłam je na tacy razem z świeżymi serwetkami. Zimna dłoń Billa dotknęła mnie, kiedy stawiałam przed nim drinka. - Jeśli potrzebujesz jakiejś pomocy, proszę daj mi znać. -Wiem, że zrobił to wyłącznie z uprzejmości, ale podkreślało to mój status kobiety samotnej. Dom Billa dzielił od mojego tylko cmentarz, i w związku z tym, że lubił włóczyć się po nocy, doskonale wiedział o moim braku towarzystwa. - Dzięki Bill - odpowiedziałam uśmiechając się. Clancy tylko pogardliwie się uśmiechnął. Tray i Amelia weszli do baru. Zaraz po tym jak Tray usadził Amelię przy stoliku, podszedł do baru witając się ze wszystkimi po drodze. Sam wyszedł ze swojego biura i dołączył do krzepkiego mężczyzny, który był przynajmniej 5 cali wyższy od mojego szefa i prawie dwukrotnie większy. Uśmiechnęli się do siebie. Bill i Clancy zaczęli być bardziej uważni. Telewizory rozwieszone w równych odstępach po sali, przerwały nadawanie rozgrywek sportowych. Brzęczenie zaalarmowało klientów baru, że coś dzieje się na ekranie. Natychmiast cały bar ucichł. Zaczął się „Raport Specjalny", spiker z podciętymi i wyżelowanymi włosami oraz poważną twarzą uroczystym tonem powiedział: - Jestem Matthew Harrow. Dzisiaj przedstawię wam specjalny raport, podobnie jak inne redakcje w całym kraju, tutaj w Shreverport mamy w studio gościa. - Kamera podjechała w tył poszerzając obraz, wtedy na ekranie pojawiła się ładna kobieta. Jej twarz wydawała się znajoma. Lekko skinęła do kamery. Miała na sobie hawajską sukienkę, dziwny strój jak na telewizję. - To jest Patricia Crimmins, która przeprowadziła się do Shreverport kilka tygodni temu. Patty - mogę tak do ciebie mówić? - Właściwie to wolę Patricia - odpowiedziała brunetka. Przypomniałam sobie, że jest członkiem stada włączonego do stada Alcide'a. Dziewczyna wyglądała jak z obrazka. A ta część ciała, która nie była zakryta wyglądała zgrabnie i wdzięcznie. Uśmiechnęła się do dziennikarza. - Reprezentuję dzisiaj osoby, które żyły pośród was przez wiele lat. Ponieważ wampirom żyje się całkiem dobrze po ujawnieniu swojej obecności, zdecydowaliśmy, że nadszedł czas, aby powiedzieć wam o nas. W końcu wampiry są martwe. Nie są ludźmi. My jesteśmy normalnymi ludźmi tak jak wy, tyle, że trochę innymi. Sam podgłosił. Ludzie w barze zaczęli przekręcać się na swoich krzesłach, żeby lepiej widzieć. Uśmiech wyraźnie zdenerwowanego reportera stał się maksymalnie sztywny. - Patricio, jakie to interesujące. Czcz...Czym jesteś? - Dziękuję Matthew, że pytasz! Jestem wilkołakiem - ręce Patricii leżały na jej kolanach. Jej nogi były skrzyżowane. Wyglądała wystarczająco pewnie, żeby sprzedawać

6

używane samochody. Alcide dobrze wybrał. Poza tym, jeśli ktoś ją zaraz zabije, cóż... jest nowa. Do tej chwili Merlotte's było już ciche i tylko pojedyncze słowa pojawiały się miedzy stolikami. Bill i Clancy wstali i stanęli za barem. Zrozumiałam wtedy, że byli tu, aby utrzymać porządek, jeśli zaszłaby taka konieczność. Sam musiał ich o to poprosić. Tray zaczął rozpinać swoją koszulę. Sam nosił t-shirt z długim rękawem i zdjął go przez głowę. - Mówisz, że zmieniasz się w wilka przy pełni księżyca? - drżącym głosem zapytał Matthew Harrow jednocześnie próbując utrzymać uśmiech i wyraz zainteresowania na twarzy. Nie bardzo mu to wychodziło. - Nie tylko wtedy -wyjaśniła Patricia. - Podczas pełni większość z nas musi się przemienić, lecz jeśli jesteśmy czystej krwi „łakami”, możemy się też zmieniać w innym czasie. Jest wiele rodzajów |łaków”, ale ja zmieniam się w wilka. Jesteśmy najliczniejsi pośród posiadających dwoistą naturę. Teraz pokaże tobie jak niesamowity jest cały ten proces. Nie bój się. Nic mi się nie stanie - zsunęła buty, ale nie sukienkę. Nagle zrozumiałam, że założyła ją, żeby nie musieć rozbierać się przed kamerą. Patricia uklękła na podłodze, uśmiechnęła się do kamery i zaczęła się przekształcać. Powietrze na około niej drżało magią, a wszyscy w Merlotte's powiedzieli „Ooooo". Zaraz po tym, jak Patricia zaczęła przemianę na telewizyjnym ekranie, to samo zrobili Sam i Tray tutaj i teraz. Zdjęli wszystko nie przejmując się nagością. Bar podzielił się na tych, co oglądali przemieniającą się w zwierzę z długimi białymi zębami ładną kobietę, i odgrywających ten sam spektakl dwóch mężczyzn, których znali. W całej knajpie podniósł się krzyk - większość słów była nie do powtórzenia w dobrze wychowanym towarzystwie. Partnerka Jasona, Michele Schubert, wstała, żeby lepiej widzieć. Byłam dumna z Sama. To wymagało wiele odwagi, skoro prowadził biznes uzależniony od jego popularności. W kolejnej minucie było już po wszystkim. Sam, rzadki czysty zmiennokształtny, zmienił się w swoją ulubioną formę, owczarka collie. Podszedł, usiadł naprzeciwko mnie i wydał wesoły skowyt. Pochyliłam się, żeby poklepać go po głowie. Wystawił język i uśmiechnął się do mnie. Manifestacja zwierzęcia Tray’a była bardziej dramatyczna. Wielkie wilki nie są zbyt często widziane w północnej Luizjanie, spójrzmy prawdzie w oczy, są przerażające. Ludzie zaczęli zmieniać nastawienie na nieprzyjazne i może zaczęliby uciekać z budynku, gdyby Amelia nie kucnęła przy Tray’u i nie objęła jego szyi rękami. - On wie, co mówicie - zachęcająco powiedziała ludziom, siedzącym przy najbliższym stoliku. Amelia miała na twarzy ogromny uśmiech. - Hej, Tray daj im tą podkładkę podała mu jedną z barowych podkładek i Tray Dawson, jeden z najbardziej nieprzejednanych wojowników bez względu na formę, podbiegł i położył podkładkę na udzie klientki. Zamrugała, zachwiała się i w końcu wybuchnęła śmiechem. Sam polizał moją dłoń. - O mój Boże - krzyknęła głośno Arlene. Whit Spradlin i jego kumpel byli na nogach. Ale poza kilkoma innymi nerwowo wyglądającymi gośćmi, nikt nie przejawiał agresji. Bill i Clancy spoglądali z kamiennymi twarzami. Było oczywiste, że są gotowi poradzić sobie z kłopotami, ale wyglądało, że wszystko pójdzie dobrze z tym „Wielkim Ujawnieniem". Noc wampirzego „Wielkiego Ujawnienia" nie poszła tak gładko, ponieważ był to pierwszy szok, jaki odczuło społeczeństwo od wielu lat. 7

Stopniowo wampiry stały się częścią Ameryki, lecz wciąż mieli pewne ograniczenia. Sam i Tray wędrowali pośród ludzi, pozwalając się poklepywać jakby byli zwykłymi zwierzakami. Podczas gdy to robili, reporter z telewizji widocznie się trząsł stojąc przed pięknym białym wilkiem, jakim stała się Patricia. - Spójrzcie, jest tak przerażony, że się trzęsie! - zauważył D'Eriq, nasz chłoptaś na posyłki. Śmiał się z tego głośno. Pijący w Merlotte's zrelaksowali się, poczuli się lepiej. W końcu oni znieśli to z zimną krwią. Nowy kolega Jasona, Mel powiedział - Nikt nie powinien bać się tak ładnej kobiety, nawet, jeśli się zmienia - i w barze rozniósł się śmiech. Odczułam ulgę, chociaż uznałam, że to trochę ironiczne, ponieważ ludzie mogliby nie być tak skorzy do śmiechu, jeśli zmieniliby się Jason i Mel; byli panterołakami, tyle, że Jason nie mógł się teraz zmienić. Po śmiechu wiedziałam, że wszystko będzie OK. Bill i Clancy po uważnym zlustrowaniu baru wrócili do swojego stolika. Whit i Arlene, otoczeni przez mieszkańców, trawili zaistniałą sytuację i wyglądali na oszołomionych. Mogłam usłyszeć, że Arlene jest dodatkowo skołowana tym, jak powinna zareagować. W końcu Sam był naszym szefem przez wiele lat. Jeśli nie chciała stracić pracy nie mogła protestować. Mogłam jednak też wyczuć jej strach i idącą za nim złość. Whit reagował zawsze tak samo na coś, czego nie rozumiał. Nienawidził tego, a nienawiść jest zaraźliwa. Popatrzył na swojego kumpla od kieliszka i wymienili mroczne spojrzenia. Myśli kłębiły się w głowie Arlene jak kulki w maszynie do losowania. Było mi trudno powiedzieć, która wyjdzie na powierzchnię pierwsza. - Jezu, zabijcie go! - krzyknęła Arlene. Kulka z nienawiścią wygrała. Kilka osób powiedziało „Oh, Arlene...", ale słuchali dalej. - To jest przeciw naturze zakomunikowała Arlene głośno. Jej rude włosy poruszały się gwałtownie. - Czy wy wszyscy chcecie, aby to coś pałętało się koło waszych dzieci? - To zawsze było w pobliżu naszych dzieci - powiedziała Holly równie głośno. - Po prostu o tym nie wiedzieliśmy. I nikomu nie stała się krzywda - również wstała. - Bóg nas ukarze, jeśli ich nie zniszczymy - powiedziała Arlene, celując dramatycznie palcem w Tray'a. Teraz jej twarz była równie czerwona co jej włosy. Whit patrzył na nią z uznaniem. Wy nic nie rozumiecie! Wszyscy będziemy smażyć się w piekle, jeśli nie odbierzemy im świata! Popatrzcie kogo poprosili o utrzymanie nas ludzi w ryzach! - jej palec przesunął się na Billa i Clancy'ego, ale że zajęli już oni swoje krzesła uwaga straciła na mocy. Położyłam swoją tacę na barze i postąpiłam krok do przodu, moje dłonie zacisnęły się w pięści. - Wszyscy mieszkamy w Bon Temps - powiedziałam spokojnym, wyważonym głosem. - Wydajesz się być jedyną niezadowoloną z tej sytuacji, Arlene. Rozejrzała się po barze, próbując uchwycić spojrzenia różnych osób. Znała ich wszystkich. Była naprawdę zaszokowana, że większość osób nie podziela jej reakcji. Sam podszedł i usiadł naprzeciw niej. Popatrzył na jej twarz pięknymi psimi oczami. Podeszłam jeszcze jeden krok bliżej Whita, tak na wszelki wypadek. Whit wahał się co zrobić, rozważał skoczenie na Sama. Ale kto dołączy do niego, żeby zbić owczarka collie? Nawet Whit był w stanie dostrzec absurd tej sytuacji i to sprawiło, że znienawidził Sama jeszcze bardziej. 8

- Jak mogłeś? - Arlene krzyczała na Sama. - Okłamywałeś mnie przez te wszystkie lata. Myślałam, że jesteś człowiekiem, a nie przeklętym nadnaturalnym! - On jest człowiekiem - powiedziałam. - Po prostu ma drugą naturę, to wszystko. - A ty - powiedziała wypluwając słowa. - Ty jesteś najdziwniejsza, najbardziej nieludzka z nich wszystkich. - Chwileczkę - powiedział Jason. Skoczył na nogi i po chwili wahania dołączył do niego Mel. Jego partnerka była zaniepokojona, mimo, że przyjaciółka Jasona po prostu się uśmiechała. - Zostaw moją siostrę w spokoju. Ona opiekowała się twoimi dziećmi, sprzątała ci przyczepę i zmagała się z całym twoim gównem przez lata. Jaką przyjaciółką jesteś? Jason nie patrzył na mnie. Zamarłam zdziwiona. To nie było w stylu Jasona. Czyżby trochę dorósł? - Taką, która nie chce się zadawać z nienaturalnymi kreaturami jak twoja siostra odparła Arlene. Zerwała z siebie fartuszek i powiedziała do Sama w formie owczarka collie. - Rzucam tę pracę - i wymaszerowała do biura Sama po swoją torebkę. Może z cztery osoby wyglądały na przestraszone i smutne. Połowa była zafascynowana przedstawieniem. Reszta była niezdecydowana. Sam zaskowyczał jak smutny pies i schował nos pomiędzy łapy. To spowodowało atak śmiechu i atmosfera się oczyściła. Obserwowałam jak Whit i jego kumpel wychodzą przez główne drzwi, zrelaksowałam się, kiedy zniknęli. Tak na wypadek, jakby Whit chciał wyciągnąć strzelbę ze swojej ciężarówki, spojrzałam na Billa, który śmignął za nimi. Po chwili był już z powrotem, kiwając głową, goście z Bractwa odjechali. Jak tylko tylne drzwi zatrzasnęły się za Arlene, reszta wieczoru minęła całkiem dobrze. Tray i Sam skierowali się do biura, żeby się zmienić z powrotem i ubrać. Sam wrócił za bar jakby nic się nie stało, a Tray usiadł przy stoliku z Amelią, która go pocałowała. Przez chwilę ludzie gapili się na nich i spoglądali ukrycie, ale jakoś po godzinie atmosfera w Merlotte's wróciła do normy. Przejęłam stoliki Arlene i specjalnie byłam jeszcze milsza dla osób niezdecydowanych, co do wydarzeń tego wieczoru. Ludzie zdawali się pić więcej tej nocy. Może mieli obawy, co do jego drugiej natury, ale nie mieli problemów z pomnażaniem jego zysków. Bili złapał moje spojrzenie i podniósł rękę na pożegnanie. On i Clancy wyszli z baru. Jason próbował przykuć moją uwagę raz czy dwa, a jego kolega Mel posyłał mi serdeczne uśmiechy. Mel był wyższy niż mój brat, ale obaj mieli ten jasny, przyciągający wygląd niemyślącego faceta, który polega na swoich instynktach. Na jego obronę, Mel zdawał się nie zgadzać ze wszystkim co Jason mówi, nie jak to zwykł robić Hyot. Mel wydał się być spoko gościem, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Fakt, że był jednym z nielicznych panterołaków niemieszkających w Hotsho,t również przemawiał na jego korzyść. To też mogło być powodem, dlaczego on i Jason tak się polubili. Byli jak inne panterołaki, ale odmienni. Jeśli jeszcze kiedykolwiek zacznę odzywać się do Jasona z powrotem, będę musiała mu zadać jedno pytanie. Dlaczego w tym szczególnym dniu dla „łaków” nie skierował części uwagi na siebie? Jason był bardzo dumny ze swojego statusu panterołaka. Mój brat został ugryziony, nie urodził się taki. To oznacza, że złapał wirusa, czy cokolwiek to jest, od innego panterołaka, a nie urodził się z tą zdolnością, tak jak Mel. Forma po przemianie Jasona była podobna do ludzkiej, tyle, że porośnięta futrem, z pyskiem i pazurami pantery: 9

powiedział, że jest naprawdę straszny. Nie był pięknym zwierzęciem i to męczyło mojego brata. Mel był czystej krwi i byłby jednocześnie wspaniały i przerażający po przemianie. Może pantery zostały poproszone o nie wychylanie się, ponieważ były po prostu zbyt przerażające. Jeśli coś tak dużego i zabójczego jak pantera pojawiłoby się w barze reakcja gości byłaby prawie na pewno dużo bardziej histeryczna. Pomimo, że czytanie umysłów łaków było dużo trudniejsze, to mogłam odczytać zawód, jaki czuły dwie pantery. Z pewnością decyzja została podjęta przez Calvina Norrisa, jako przywódcy stada. - Dobry ruch, Calvin - pomyślałam. Po tym, jak pomogłam zamknąć bar, przytuliłam Sama, kiedy wstąpiłam do jego biura zabrać torebkę. Wyglądał na zmęczonego, ale i szczęśliwego. - Czujesz się równie dobrze jak wyglądasz? - zapytałam. - Tak. Moja prawdziwa natura nie jest już tajemnicą. To wyzwalające. Moja mama obiecała, że dzisiaj powie mojemu ojczymowi. Czekam na wieści od niej - jak na komendę zadzwonił telefon. Sam odebrał wciąż uśmiechając się. - Mamo? powiedział. Nagle jego twarz zaczęła się zmieniać. - Don? Coś ty zrobił? - usiadłam na krześle i czekałam. Tray przyszedł zamienić słowo z Samem, a Amelia była razem z nim. Obydwoje stali twardo w drzwiach, ciekawi co się stało. - O mój Boże powiedział Sam. - Przyjadę najszybciej jak się da. Wyruszę jeszcze tej nocy - bardzo delikatnie odłożył słuchawkę. - Kiedy moja mama się przemieniała – powiedział. - Don strzelił do niej - nigdy nie widziałam Sama tak nieszczęśliwego. - Nie żyje? - zapytałam bojąc się odpowiedzi. - Nie – odpowiedział. - Nie, ale jest w szpitalu ze zgruchotanym obojczykiem i raną postrzałową lewego ramienia. Prawie ją zabił. Jeśli tylko by nie odskoczyła... - Tak mi przykro - powiedziała Amelia. - Jak mogę pomóc? - zapytałam. - Prowadź bar, kiedy mnie nie będzie - odpowiedział, trzęsąc się. - Zadzwoń doTerry’ego. Terry i Tray mogą wymieniać się jako barmani. Tray wiesz, że ci zapłacę, kiedy wrócę. Sook grafik pracy kelnerek jest na ścianie za barem. Proszę, znajdź kogoś na zastępstwo Arlene. - Oczywiście Sam - powiedziałam. - Potrzebujesz pomocy w pakowaniu? Może zatankować ciężarówkę, czy coś? - Nie. Poradzę sobie. Masz klucze do mojej przyczepy, wiec proszę podlewaj moje rośliny. Myślę, że nie będzie mnie kilka dni, ale nigdy nie wiadomo. - Oczywiście Sam. Nie martw się tym. Informuj nas. Wyszliśmy, żeby Sam mógł się szykować do drogi. Posprzątałam wszystko w barze, więc przynajmniej mógł wszystko znaleźć od razu. Kiedy jechałam do domu, próbowałam sobie wyobrazić, jak ojczym Sama mógł zrobić coś takiego. Czy był aż tak przerażony, że jego żona prowadzi drugie życie, które go omija? Czy przemieniła się w ukryciu, wyszła przemieniona i zaskoczyła go? Po prostu nie mogłam uwierzyć, że można strzelić do kogoś, kogo się kocha, kogoś, z kim się mieszka, tylko dla tego, że jest czymś więcej niż nam się wydawało. Może Don uznał jej drugie ja za zdradę? A może chodziło o to, że trzymała to w ukryciu? Mogłam częściowo zrozumieć jego reakcję, jeśli analizowałam to w ten sposób. Wszyscy mamy sekrety, a ja znałam większość z nich. Bycie telepatką nie jest fajne. Słyszysz tandetę, smutek, odrazę i żal... wszystko to, co normalnie staramy się ukryć przed naszymi towarzyszami, żeby nie zmienili zdania na nasz temat. 10

Sekrety, o których myślałam dzisiejszej nocy przynajmniej były moje. To o czym myślałam dotyczyło rzadkiego genetycznego dziedzictwa, jakie dzieliłam z moim bratem, a które przeszło na nas po ojcu. Mój ojciec nie wiedział, że jego matka, Adele, miała ogromny sekret, który został przede mną odkryty dopiero ostatnio. Dwoje dzieci mojej babci- mój tato i jego siostra Linda - nie byli owocem długiego małżeństwa z moim dziadkiem. Oboje zostali poczęci podczas jej romansu z półwróżem półczłowiekiem o imieniu Fintan. Zgodnie z tym, co twierdził ojciec Fintana, Niall, krew wróżek u mojego ojca była odpowiedzialna za obsesyjną miłość mojej matki do niego i obdarowanie własnych dzieci tylko namiastką uczucia i uwagi. To genetyczne dziedzictwo nie ujawniło się u siostry ojca Lindy; na pewno nie pomogło zwalczyć jej raka, który ją zabił czy podgrzać miłości jej męża do niej. Jednakże wnuk Lindy, Hunter, była tak jak ja telepatą. Wciąż zmagałam się z kawałkami tej historii. Wierzyłam w opowieść Nialla, ale nie mogłam zrozumieć tego pragnienia posiadania dzieci przez moją babcię. To po prostu nie pasowało do jej charakteru, i nie rozumiałam, czemu nie wyczytałem tego z jej umysłu podczas tych wszystkich lat, kiedy mieszkałyśmy razem. Musiała przecież myśleć o okolicznościach poczęcia swoich dzieci. Nie ma mowy, żeby zepchnęła te zdarzenia w jakiś ciemny zakątek swojego umysłu. Był tylko jeden drobny problem, moja babcia nie żyła od ponad roku, więc nie będę w stanie jej o to zapytać. Jej mąż odszedł jeszcze wcześniej. Niall powiedział mi, że mój biologiczny dziadek, Fintan, także nie żył. Przeszło mi przez myśl przejrzeć rzeczy babci w poszukiwaniu jakiejś wskazówki co do jej postępowania, i tych niezwykłych zdarzeń z jej życia. I nagle pomyślałam... Po co? I tak muszę radzić sobie z konsekwencjami tego teraz. Resztka krwi wróżek płynąca w moich żyłach sprawiała, że jestem bardziej atrakcyjna dla nadnaturalnych, albo przynajmniej dla kilku wampirów. Nie wszystkie mogły wykryć coś z wróżki w moich genach, ale miały do mnie słabość, co sporadycznie miało negatywne skutki. A może ta cała krew wróżek była bujdą, a wampiry interesowały się każdą młodą, w miarę atrakcyjną dziewczyną, która traktowała ich z szacunkiem i była tolerancyjna. Podobnie może być z zależnością pomiędzy krwią wróżek i telepatią? Jakoś tak się złożyło, że nie bardzo miałam kogo zapytać, ani nie było zbyt dużo literatury na ten temat. Może mały Hunter i ja byliśmy zbiegiem okoliczności? - Tak, na pewno. Może ta cecha jest genetyczna, ale niezależna od genów wróżki. Może po prostu miałam szczęście.

11

ROZDZIAŁ 2 Pojechałam wczesnym rankiem do Merlotte’s - co dla mnie oznaczało wpół do dziewiątej - sprawdzić sytuację baru i musiałam zastąpić Arlene. Pracowałam podwójnie. Na szczęście nie było dużego ruchu. Nie wiedziałam, czy to był skutek ujawnienia natury Sama, czy normalnego stanu rzeczy. Musiałam wykonać kilka telefonów, kiedy Terry Bellefleur zajął miejsce za barem. Terry był w dobrym nastroju, w czymś, co dla niego uchodziło za dobry nastrój. Był weteranem wojny wietnamskiej, przeżył tą złą wojnę. W głębi serca był dobrym facetem i zawsze się zgadzaliśmy. Naprawdę był zafascynowany ujawnieniem się wilkołaków. Od wojny, Terry był w lepszym stosunku ze zwierzętami niż ludźmi. - Właśnie dlatego zawsze lubiłem pracować dla Sama - powiedział Terry, a ja uśmiechnęłam się do niego. - Ja też lubię dla niego pracować - powiedziałam. Kiedy Terry nalewał piwa i pilnował Jane Bodehouse, jedną z naszych alkoholików, zaczęłam dzwonić poszukając kelnerki. Amelia powiedziała mi, że pomoże trochę, ale tylko w nocy, ponieważ teraz miała tymczasową pracę w agencji ubezpieczeniowej, zastępując jedną pracownicę, która przeszła na urlop macierzyński. Najpierw zadzwoniłam do Charlsie Tooten. Charlsie, chociaż współczuła Samowi, powiedziała, że musi zajmować się wnukiem, kiedy jej córka jest w pracy, a potem będzie zbyt zmęczona, aby jeszcze pracować. Zadzwoniłam do innego byłego pracownika Merlotte’s, ale tamta kelnerka zaczęła pracować w innym barze. Holly powiedziała, że mogłaby pracować przez jakiś czas za Arlene, ale nie za długo, ponieważ musiała poświęcić więcej czasu synowi. Danielle, inna pełnoetatowa kelnerka, powiedziała to samo. (Danielle miała dwa razy lepsze usprawiedliwienie, ponieważ miała dwoje dzieci.) Tak, w końcu, z ogromnym westchnieniem, dając upust mojemu wykorzystywaniu, zadzwoniłam do jednej z moich najmniej ulubionych osób, Tanyi Grissom, lisołaka i byłą sabotażystkę. Zabrało mi chwilę wyśledzenie jej, ale przez wypytanie kilku ludzi z Hotshot, byłam w stanie dotrzeć do niej, mieszkała teraz w domu Calvina. Tanya umawiała się z nim. Lubiłam ludzi tam mieszkających, ale kiedy pomyślałam o tym gronie małych domów skupionych razem, zadrżałam. - Tanya, jak leci? Tu Sookie Stackhouse. - Naprawdę? Hmmm. Cześć. Nie winiłam jej za bycie ostrożną. - Jedna z kelnerek zrezygnowała, pamiętasz Arlene? Zbzikowała przez to ujawnienie wilkołaków i odeszła. Zastanawiałam się, czy mogłabyś ją zastąpić na jakiś czas? - Jesteś teraz partnerką Sama? Nie ułatwiała mi tego. - Nie, tylko pomagam mu. Musiał wyjechać. - Byłam prawdopodobnie na dnie twojej listy. Pauza mówiła sama za siebie. - Wyobrażam sobie, że możemy pracować razem - powiedziałam, ponieważ musiałam coś powiedzieć. - Dostałam pracę, ale mogę pomóc na kilku wieczorów, aż znajdujesz, kogoś na stałe powiedziała Tanya. To było trudne, aby wyczytać cokolwiek z tonu jej głosu. 12

- Dzięki. To dało mi dwóch zmienników, Amelia i Tanya mogłyby podzielić się pracą. To nie byłoby takie trudne dla nich. - Czy możesz wejść jutro na wieczorną zmianę? Jeżeli mógłbyś być tutaj około piątej trzydzieści pięć, ktoś przekaże ci kontrolę i będziesz pracowała do zamknięcia. Była krótka cisza. - Będę tam - powiedziała Tanya. - Dostałam jakieś czarne spodenki. Masz koszulkę, którą mogę nosić? - Tak jest. M-ka? - Tak wystarczy. Odłożyła słuchawkę. Dobrze, mogłabym ledwie oczekiwać jej szczęścia, nigdy nie byłyśmy swoimi fankami. Faktycznie, chociaż nie sądziłam, że pamiętała, złapałam ją zaczarowaną przez Amelię i mentora Amelii, Octavię. Nadal bolała mnie myśl, jak zmieniłam życie Tanyi, ale nie miałam wyboru. Czasami tylko żałujesz pewnych rzeczy i lecisz na przód. Sam zadzwonił, kiedy Terry i ja zamykaliśmy bar. Byłam zmęczona. Moja głowa była ciężka, a moje stopy obolałe. - Jak się mają sprawy? - spytał Sam. Jego głos był szorstki. - Radzimy sobie - powiedziałam, próbując dźwięczeć żwawo i beztrosko. - Jak ma się twoja mama? - Żyje - powiedział. – Mówi, że w domu poczuje się lepiej. Doktor mówi, że wyzdrowieje. Mój ojczym został aresztowany. - Co za bałagan - powiedziałam prawdziwie strapiona. - Mama mówi, że powinna powiedzieć mu wcześniej - powiedział mi. – Bała się tego. - Dobrze . . . słusznie, nie? Jak się okazuje. Parsknął. - Nie rozmawiała z nim o tym, a potem się przemieniła, gdy oglądał TV, jego reakcja jest zrozumiała. Byłam tak zajęta barem, że nie miałam szansy, aby obejrzeć wiadomości i poznać reakcję świata co do tego drugiego Wielkiego Odkrycia. Zastanawiałam się jak poszło w Montanie, Indianie czy na Florydzie? Zastanawiałam się, czy jakiś ze sławnych aktorów w Hollywood mógł być wilkołakiem. Co jeżeli Ryan Seacrest zmieniał się każdej pełni księżyca? Albo Jennifer Hewitt albo Russell Crowe? (to bardziej niż prawdopodobnie). To zrobiłoby ogromną różnicę co do publicznej akceptacji. - Czy widziałeś twojego ojczyma albo rozmawiałeś z nim? - Jeszcze nie. Nie mogę się zmusić. Mój brat przyjechał. Powiedział, że Don się rozpłakał. To było złe. - Czy twoja siostra tam jest? - Cóż, jest w jej drodze. Przeżyła ciężkie chwile - wydał się trochę niezdecydowany. - Wiedziała o twojej mamie, prawda? - spróbowałam nie brzmieć niedowierzająco. - Nie - powiedział. - Rodzice nie mówią nic dzieciom, które nie są odmienne. Rodzeństwo nie wiedziało o mnie, nie wiedzieli też o mamie. - Przepraszam - powiedziałam, co oznaczało dużo rzeczy. - Żałuję, że nie ma cię tutaj - powiedział, biorąc mnie przez zaskoczenie.

13

- Żałuję, że nie mogłam pomóc - powiedziałam. - Jeżeli coś jeszcze mogę zrobić, powiedz. - Prowadź biznes - powiedział. - Lepiej idź już spać. - W porządku Sam. Porozmawiamy jutro, w dobrze? - Pewnie - powiedział. Był smutny, trudno było mi nie płakać. Czułam się złagodzona, odłożyłam moje osobiste uczucia i zadzwoniłam do Tanyi. To była właściwa rzecz. Matka Sama została postrzelona, a ja miałam się martwić swoją niechęcia do Tanyi Grissom. Weszłam do łóżka i przestałam myśleć. Byłam pewna, że ciepły ogień w moim sercu rozgorzały po rozmowie z Samem, ale poranek zaczął się źle. Sam zamówił zapasy i przekazał inwentarz naturalnie. Naturalnie też, zapomniał przypomnieć mi, że przyjedzie dostawa piwa. Miałam rozmowę telefoniczną z kierowcą ciężarówki Duffem i musiałam wyskoczyć z łóżka, i w pośpiechu jechać do Merlotte’s. Na wejściu, zerknęłam na mrugające światło na sekretarce, wiadomość, której nie byłam w stanie odsłuchać noc wcześniej. Ale nie miałem czasu, aby się tym niepokoić. Po prostu Duff pomyślał o zadzwonieniu do mnie, kiedy nie dostał żadnej odpowiedzi od Sama. Otworzyłam tylne drzwi Merlotte’s. Nieco nerwowo podpisałam się za Sama. Kiedy ciężarówka wyciągnęła z parkingu, Sarah Jen, listonoszka, wpadła z prywatną pocztą Sama i tą służbową. Przyjęłam obie. Sarah Jen była plotkarą. Usłyszała, że mama Sama była w szpitalu, ale nie czułam, że muszę oświecić ją, co do okoliczności zajścia. To była sprawa Sama. Sarah Jen też chciała powiedzieć mi, że nie zdumiało ją przemienienie Sama, ponieważ zawsze myślała, że było w nim coś dziwnego. - Jest miłym facetem - mówiła Sarah Jen. - Nie mówię, że nie jest. Tylko . . . coś dziwnego było w nim. Wcale nie byłam zaskoczona. - Naprawdę? Powiedział takie miłe rzeczy o tobie - powiedziałam słodko, patrząc w dół. Widziałam zachwyt w głowie Sarah Jen tak wyraźnie jak gdyby ona narysowała mi obraz. - On zawsze był grzeczny - powiedziała, nagle widząc Sama w innym świetle, najbardziej percepcyjnego człowieka. - Dobrze, lepiej pójdę. Muszę dokończyć trasę. Jeżeli będziesz rozmawiać z Samem, powiedz mu, że martwię się o jego mamę. Gdy niosłam pocztę do biura Sama, zadzwoniła Amelia, aby powiedzieć mi, że Octavia zadzwoniła, by spytać, czy mogłabym zabrać ją do Wal-Mart. Octavia, poniosła stratę, większość jej rzeczy została zniszczona przez huragan. - Będziesz musiała wziąć ją w przerwie na lunch - powiedziałam, zdołałam nie pstryknąć palcami. – Mamy dziś niezłe zamieszanie – powiedziałam, gdy samochód zatrzymał się obok mojego na parkingu. – Ktoś od Erica jest tutaj, Buddy Burnham. - Och, miałam powiedzieć. Octavia powiedziała, że Eric próbował dzwonić do ciebie dwa razy. Więc ona w końcu powiedziała Buddemu, gdzie będziesz dziś rano powiedziała Amelia. - Myślała, że to mogłoby być ważne. Szczęściara. W porządku, zatroszczę się o Octavię. Jakoś. - Dobrze - powiedziałam, próbując nie wydać się tak szorstka, jak miałam chęć. – Porozmawiam z tobą później.

14

Buddy Burnham wyszedł z jego Impala i kroczył ku mnie. Jego szef, Eric był związany ze mną skomplikowaną relacją, która została oparta nie tylko na naszej historii, ale też na fakcie, że wymieniliśmy krew kilka razy. Buddy Burnham był dupkiem. Być może Eric dostał go na sprzedaż? - Panna Stackhouse - powiedział. - Mój mistrz prosi, żeby przyjechała pani do Fangtasii dzisiaj wieczorem. To nie było wezwanie do sądu, którego oczekiwałam, ale rodzaj rozmowy, którą miałam odbyć z szeryfem Obszaru Piątego. Dany fakt, że mieliśmy jakieś osobiste sprawy do przedyskutowania, sprawił, że myślałam, że Eric zajrzy do mnie, kiedy wszystko się ustabilizuje. Nasze spotkanie, albo randka miała wyjaśnić wiele spraw. Nie spodobało mi się to bezosobowe wezwanie. - Nie mógł zadzwonić? - powiedziałam. - Zostawił ci wiadomość ubiegłej nocy. Kazał mi porozmawiać z tobą dzisiaj. Tylko wykonuje rozkazy. - Eric kazał tobie, przyjechać tutaj i prosić mnie, abym przyjechała tego wieczora do baru. Nawet dla moich uszu dźwięczało to głupio. - Tak. Powiedział: „Wyśledzić ją, dostarczyć wiadomość osobiście i być grzecznym”. Oto jestem. Będąc grzecznym. Mówił prawdę. To wystarczyło, abym się uśmiechnęła. Buddy naprawdę mnie nie lubił. Uważał, że nie byłam godna zawiadomień Erica. On nie lubił mojego mniej - niż - pełen czci nastawienia do Erica i nie mógłby zrozumieć, dlaczego Pam, prawa ręka Erica, mnie lubi. Nie mogłam nic zrobić, aby zmienić to nastawienie, nawet jeśli niechęć Buddy’ego przygnębiła mnie. Ale Eric zmartwił mnie. Musiałam porozmawiać z nim i mogło się udać. Ostatnio widziałam go w październiku, a teraz był styczeń. - Kiedy skończę pracę tutaj będę mogła pojechać. Jestem chwilowo odpowiedzialna za bar - powiedziałam, nie byłam ani zadowolona, ani łaskawa. - O której? On chce cię tam o siódmej. Viktor wtedy tam będzie. Victor Madden był reprezentantem nowego króla, Felipe de Castro. To było krwawe przejęcie, i Eric był jedynym szeryfem starego reżimu nadal na urzędzie. Pozostawanie w dobrych relacjach z nowym reżimem było ważne dla Erica. Nie byłam jeszcze pewna, jak bardzo to nie był mój problem. Ale żyłam w przyjaźni z Felipe de Castro przez szczęśliwy wypadek i chciałam zostawić to w ten sposób. - Będę tam o siódmej - powiedziałam po wewnętrznym obliczeniu. Spróbowałam nie myśleć o tym, jak chciałam ujrzeć Erica. Przynajmniej dziesięć razy w przeszłości, przyłapałam się na pomyśle, aby pojechać i zobaczyć się z nim. Ale szczęśliwie oparłam się tym impulsom, ponieważ wiedziałam, że próbował utrzymać swoją pozycję w nowym reżimie. - Tak, będę o siódmej. - Będzie zachwycony – powiedział Buddy szyderczo. Wytrzymaj to, w końcu to dupek, pomyślałam. - Naprawdę będzie – przybrał szczery ton głosu. - W porządku, wiadomość dostarczona - powiedziałam. - Wracam do pracy. - Gdzie jest twój szef? - Miał rodzinny problem w Teksasie. 15

- Och, myślałem, że może hycel go złapał. - Do widzenia Buddy - powiedziałam i skierowałam się ku drzwiom. - Tutaj – powiedział, a ja odwróciłam się zirytowana. - Eric powiedział, że będziesz potrzebowała tego - wręczył mi paczkę zawiniętą w czarny aksamit. Wampiry nie mogłyby dać niczego w torbie z Wal-Mart albo zawiniętego w papier, och, nie. Czarny aksamit. Paczka została zabezpieczona z złotem sznurem. To przyprawiło mnie o ponure odczucia. - I co to? - Nie wiem. Miałem za zadanie dostarczyć, a nie otwierać paczki. Nienawidzę zwrotu "dane zadanie do wykonania". - Co mam z tym zrobić? - powiedziałam. - Eric powiedział: „Każ jej, aby włożyła to dzisiaj wieczorem, zaprezentowała się przed Viktorem. Eric nie zrobił niczego bez powodu. - W porządku - powiedziałam niechętnie. – Wiadomość została dostarczona. Nastała nowa zmiana. Każdy brał się z zapałem do pracy, aby pomóc i to podobało mi się to. Kucharz ciężko pracował cały dzień. To była już nie wiadomo która osoba na tym stanowisku w Merlotte’s. Mieliśmy tu iście wiele ras: czarnego, białego, mężczyznę, kobietę, starą, młodą, martwego (tak, kucharz był wampirem) i prawdopodobnie jeden albo dwóch, o których zupełnie zapomniałam. Ten kucharz, Antoine Lebrun, był naprawdę miły. Przyszedł tu z powodu Katriny i pozostał jak większość innych uchodźców. Antoine miał około pięćdziesiątki, miał pokręcone czarno-siwe włosy. Doprowadził do oddania aktu darowizny w Superdome, powiedział mi pewnego dnia, że został najemnikiem. Antoine świetnie dogadywał się z D'Eriq’iem, chłopcem na posyłki, który pracował jako jego asystent. Kiedy poszłam do kuchni, aby się upewnić, że ma wszystko czego potrzebuje, Antoine powiedział mi, że jest naprawdę dumny, mogąc pracować dla zmiennokształtnego i D'Eriq oznajmił swoją reakcję na transformację Sama i Troy’a. Gdy wrócił do pracy, D'Eriq odebrał telefon od jego kuzyna z Monroe, chciał opowiedzieć nam wszystkim, że żona jego kuzyna jest wilkołakiem. Reakcja D'Eriq’a była, czego się spodziewałam, typowa. Dwie noce wcześniej, wielu ludzi odkryło że ktoś, kogo znali osobiście był inny. Jak dobrze poszło, nikt nie został narażony na ataki przemocy. Ludzie byli skłonni przyjąć inny kształt, aby się ujawnić. To nawet ekscytowało. Nie miałam czasu, by sprawdzić reakcje świata, ale mając na uwadze miejscową reakcję, ujawnienie wydawało się pójść gładko. Nikt nie był bardzo zbulwersowany w Merlotte’s z powodu podwójnej natury Sama i pomyślałam, że biznes był bezpieczny. Tanya była dwadzieścia minut wcześniej, posłałam jej prawdziwy uśmiech. Gdy omówiliśmy podstawowe kwestie dotyczące pracy, zapytałam: - Lubisz życie w Hotshot? - Tak - powiedziała, wydając się trochę zaskoczona. - Rodziny z Hotshot, naprawdę dobrze ze sobą żyją. Jeżeli coś jest na rzeczy, rozmawiają o tym. Jeżeli ktoś nie chce tak żyć, odchodzi jak zrobił to Mel Deer. - Prawie każdy w Hotshot był albo Deer, albo Norris.

16

- Zaprzyjaźnił się ostatnio z moim bratem - powiedziałam, ponieważ byłam trochę ciekawa nowego przyjaciela Jasona. - Tak, właśnie słyszałam. Dobrze, że znalazł kogoś poza społecznością. - Dlaczego tam nie pasował? - spytałam bezpośrednio. Tanya powiedziała: - Rozumiem, że Mel nie lubi warunków, jakie panują w małej społeczności. Panuje tam zasada „Co jest moje, to jest twoje” - wzruszyła ramionami. – Przynajmniej tak mówią. - Jason także - powiedziałam. Nie mogłam przeczytać umysłu Tanyi zbyt wyraźnie z powodu jej podwójnej natury, ale mogłam wyczytać jej nastrój i zrozumiałam, że inne pantery niepokoiły się o Mela. Nie wiedzieli, co Mel robi w dużym świecie Bon Temps. Hotshot był jego małym wszechświatem. Tanya zmieniła mnie i powiesiłam swój fartuch. Zebrałam portfel i paczkę od Burnhama. Spieszyłam się do wyjścia, by pojechać do Shreveport. Zaczęłam słuchać wiadomości jak jechałam, ale byłam zmęczona ponurą rzeczywistością. Posłuchałam Mariah Carey i to było lepsze. Kocham wyśpiewywać liryki, kiedy jadę. Ponury nastrój zaczął się oddalać, i powoli był zastępowany przez optymistyczny. Sam wróci, jego matka żyje, a jej mąż poprawi się i kochał ją będzie już na zawsze. Świat jeszcze przez chwilę będzie się martwił obecnością wilkołaków i zmiennokształtnych, ale później znów wszystko będzie normalne. Czyż to nie piękny scenariusz?

17

ROZDZIAŁ 3 Im byłam bliżej wampirzego baru, tym szybciej biło mi serce. To był minus więzi krwi, którą miałam z Ericem Northmanem. Wiedziałam, że się z nim zobaczę, i zwyczajnie cieszyłam się z tego. Powinnam być zaniepokojona, powinnam była być podejrzliwa w stosunku do tego, o co mnie prosi, powinnam była zadać milion pytań o pakunek zawinięty w welwet, ale ja po prostu jechałam sobie z uśmiechem na twarzy. Chociaż nie byłam w stanie nic poradzić na to co czułam, mogłam przecież kontrolować moje poczynania. Wcale nie z przekory, tylko dlatego, że nikt mi nie powiedział, że mam wejść przez wejście dla personelu, zaczęłam iść do głównego wejścia. To była pracowita noc dla Fangtasii, przed wejściem stał tłum, a na ławkach za pierwszą parą drzwi siedział kolejny tłum ludzi. Pam stała przy stanowisku dla gospodyni. Szeroko uśmiechnęła się do mnie pokazując niewielkie kły (tłum był zachwycony). Znałam Pam już od jakiegoś czasu i wśród wampirów była kimś, kogo mogłabym nazwać przyjacielem. Tej nocy blond wampirzyca miała na sobie obowiązkową błyszczącą czarną sukienkę i połączyła ją z długą czarną przeźroczystą woalką. Jej paznokcie były pomalowana na kolor szkarłatny. - Przyjaciółko – powiedziała Pam i wyszła przed tłum, żeby mnie uściskać. Byłam przyjemnie zaskoczona i z radością również ją uściskałam. Spryskała się lekko perfumami, żeby przyćmić raczej słaby zapach wampira. – Masz to? – Wyszeptała mi do ucha. - Och, pakunek? Jest w mojej torebce – podniosłam za uszy moją dużą brązową torbę na ramię. Pam spojrzała na mnie w sposób, który był trudny do zinterpretowania przez woalkę. Wyglądało to na wyrażenie pogłębionej irytacji i sympatii. – Nawet nie spojrzałaś do środka? - Nie miałam czasu – powiedziałam. To nie tak, że nie byłam ciekawa. Po prostu nie miałam wolnej chwili, żeby o tym pomyśleć. – Sam musiał wyjechać, ponieważ jego mama została postrzelona przez ojczyma, a ja prowadzę bar. Pam spojrzała na mnie oceniająco. – Idź do biura Erica i wręcz mu pakunek – powiedziała. - Nie otwieraj go bez względu na to, kto jest w środku, ale też nie wręczaj tego jakby było narzędziem ogrodowym, które ktoś zgubił. Spojrzałam na nią natychmiast. – Co ja robię, Pam? – Zapytałam wskakując do pociągu ciekawości zdecydowanie za późno. - Ochraniasz swoją skórę – powiedziała Pam. – Nigdy w to nie wątp, a teraz idź. – Poklepała mnie po plecach na drogę i odwróciła się odpowiedzieć turystom na pytanie jak często wampiry muszą myć zęby. - Chcesz do mnie podejść bardzo blisko i przyjrzeć się moim? - Pam zapytała prowokującym głosem, a zachwycona kobieta wrzasnęła ze strachu. Właśnie dlatego ludzie przychodzą do wampirzych barów i wampirzych wypożyczalni komedii, wampirzych pralni chemicznych, wampirzych kasyn… żeby poflirtować z niebezpieczeństwem. Co jakiś czas flirtowanie zamienia się w coś więcej.

18

Droga na zaplecze baru prowadziła pomiędzy stolikami i przez parkiet. Barmanka Felicja zrobiła niezadowoloną minę jak tylko mnie zobaczyła. Znalazła coś do roboty, żeby na mnie nie patrzeć. Łączyła mnie z tą barmanką pewna niefortunna historia. W barze siedziało kilku wampirów porozrzucanych po sali wśród gapiących się turystów, ludzi przebranych za wampiry oraz osób, które robiły z wampirami interesy. Przy sklepiku z pamiątkami jeden wampir, który uciekł z Nowego Orleanu, sprzedawał właśnie parze chichoczących dziewczyn firmowy t-shirt z Fangtasią. Drobna Thalia o profilu ze starożytnej monety i bledsza, niż wybielona bawełna, siedziała sama przy małym stoliku. Thalia akurat została wytropiona przez fanów, którzy założyli w Internecie stronę jej poświęconą, chociaż wcale by się nie przejęła, gdyby wszyscy zginęli w płomieniach. Kiedy patrzyłam, podpity serwisant z bazy sił powietrznych Barksdale ukląkł przed nią, i kiedy Thalia zwróciła na niego swoje ciemne oczy, jego wcześniej przygotowana mowa uwięzła mu w gardle. Potężny młody człowiek, blednąc cofnął się od wampira połowę niższego od siebie, i kiedy wrócił do swojego stolika jego koledzy zaczęli z niego drwić, więc wiedziałam, że nie spróbuje znowu. Po tym krótkim epizodzie z życia baru, z radością zapukałam do drzwi Erica. Usłyszałam jego głos dobiegający ze środka, mówiący mi żebym weszła. – Cześć, Eric – powiedziałam i prawie odebrało mi głos przez falę radości, która mnie ogarniała, kiedy tylko go widziałam. Jego długie jasne włosy były tej nocy splecione. Miał na sobie ulubiony zestaw – koszulkę i jeansy. Tej nocy koszulka była jasnozielona powodując, że wyglądał bardziej blado niż zwykle. Fala zachwytu niekoniecznie była związana ze wspaniałością wyglądu Erica albo z faktem, że kiedyś połączyliśmy nasze ciała w jedno. To więzy krwi były odpowiedzialne. Może powinnam walczyć z tym uczuciem? Na pewno. Victor Madden, reprezentant nowego króla Felipe de Castro, wstał i pochylił swoją głowę pokrytą ciemnymi kręconymi włosami. Niski i krępy Victor był zawsze uprzejmy i dobrze ubrany. Tego wieczora wyglądał szczególnie olśniewająco w oliwkowym garniturze i brązowym krawacie w pasy. Uśmiechnęłam się do niego, i już miałam mu powiedzieć jak cieszę się mogąc go znów zobaczyć, kiedy zauważyłam, że Eric patrzy na mnie wyczekująco. No tak. Zrzuciłam swój płaszcz i wyciągnęłam z torebki welwetowy pakunek. Położyłam płaszcz i torbę na puste krzesło i podeszłam do biurka Erica z pakunkiem wyciągniętym przed sobą na obydwu rękach. To był najbardziej spektakularny gest, na jaki było mnie stać, brakowało tylko tego, żebym padła na kolana i zaczęła się przed nim czołgać. Szybciej by piekło zamarzło, niż bym to zrobiła. Położyłam przed nim pakunek skłoniwszy głowę, co, miałam nadzieję, będzie wyglądało na ceremonialne zachowanie i usiadłam na krześle naprzeciwko. - Co ci twoja jasnowłosa przyjaciółka przyniosła, Ericu? - Victor zapytał swoim wesołym głosem, którym mówił przez większość czasu. Może faktycznie był tak zadowolony albo jego matka (kilka wieków temu) nauczyła go, że na miód złapie więcej much, niż na ocet. W odrobinę teatralnym geście Eric rozwiązał złotą wstążkę i rozwinął welwet. Naszym oczom ukazał się, błyszczący jak klejnot w nocy, ceremonialny nóż ostatnio widziany w mieście Rhodes. Eric używał go podczas udzielania oficjalnego ślubu dwóm królom wampirów, a potem, żeby się skaleczyć, kiedy pił moją krew i oddawał 19

mi w zamian swoją. To była ostateczna wymiana, taka, która (z mojego punktu widzenia) wywołała najwięcej kłopotów. W tym momencie Eric uniósł połyskujące ostrze do ust i pocałował je. Po tym jak Victor rozpoznał nóż, po uśmiechu na jego twarzy nie było już śladu. On i Eric uważnie mierzyli się wzrokiem. - Bardzo interesujące – powiedział w końcu Victor. Po raz kolejny miałam poczucie, że tonę, kiedy nawet nie byłam świadoma, że wskoczyłam do basenu. Zaczęłam mówić, ale czułam napór woli Erica każącej mi siedzieć cicho. W wampirzych sprawach mądrze było słuchać rad Erica. - Zatem prośba tygrysa nie ma już znaczenia – powiedział Victor. – I tak mój pan nie był zadowolony, że tygrys chce wyjechać. No i oczywiście poinformuję mojego pana o twoim pierwszeństwie. Uznajemy twój formalny związek z nią. Z kierunku, w którym Victor kiwnął głową zrozumiałam, że ja byłam „nią” i znałam tylko jednego tygrysa. – O czym rozmawiacie?– zapytałam wprost. - Quinn poprosił o prywatne spotkanie z tobą – powiedział Victor. – Ale teraz nie może wkroczyć na teren Erica bez jego pozwolenia. To jeden z warunków wynegocjowanych kiedy… kiedy Eric stał się naszym sprzymierzeńcem. To było delikatniejszym ujęciem tego, że zabili wszystkie inne wampiry w Luizjanie za wyjątkiem Erica i jego współtowarzyszy oraz, że ocaliłam ich króla przed śmiercią. Chciałam się chwilę zastanowić z dala od tego pomieszczenia, w którym gapiły się na mnie dwa wampiry. - Czy ta nowa zasada dotyczy tylko Quinna, czy wszystkich zmiennokształtnych, którzy przyjeżdżają do Luizjany? Jak możesz mieć władzę nad zmiennokształtnymi? I od kiedy działa ta zasada? – zapytałam Erica starając się grać na zwłokę, aż zbiorę się w sobie. Chciałam, żeby również Victor wytłumaczył ostatnią część swojej wypowiedzi, fragment o formalnym związku, ale postanowiłam uzyskać odpowiedź najpierw na jedno pytanie. - Trzy tygodnie temu – powiedział Eric odpowiadając najpierw na ostatnie pytanie. Jego twarz była spokojna, a głos nie wyrażał emocji. – A ta „nowa zasada” ma zastosowanie tylko do zmiennokształtnych, którzy są związani z nami interesami. Quinn pracował dla E(E)E, która, jak podejrzewałam, była choć częściowo własnością wampirów, ponieważ zadania Quinna znacznie wykraczały ponad organizację ślubów i barmictw, czym zajmował się oddział ludzki firmy. Zadania Quinna były związane z imprezami dla nadnaturalnych. – Tygrys został przez ciebie odprawiony. Usłyszałem to z jego własnych ust. Czemu miałby wracać? – Eric wzruszył ramionami. Przynajmniej nie próbował słodzić mówiąc „pomyślałem, że mógłby cię niepokoić” albo „zrobiłem to dla twojego własnego dobra”. Nie ważne jak jesteśmy związani krwią, i jak aktualnie walczyłam z pokusą, żeby się do niego uśmiechnąć, czułam jak jeżą mi się włosy na karku, kiedy Eric w ten sposób kieruje moim życiem. - Teraz, kiedy ty i Eric jesteście oficjalnie poślubieni – powiedział Victor jedwabistym głosem – z pewnością nie chcesz widzieć się z Quinnem, i ja mu to przekażę. - Co jesteśmy? – spojrzałam gniewnie na Erica, który patrzył na mnie w sposób, do którego pasuje tylko określenie - bez wyrazu. - Ten nóż – powiedział Victor z jeszcze większą radością w głosie. – On jest szczególny. To rytualny nóż przekazywany od stuleci i używany podczas najważniejszych ceremonii i poświęceń. Nie jest oczywiście jedynym w swoim rodzaju, ale jest rzadki. Teraz używany jest tylko do rytuałów małżeńskich. Nie jestem pewien, jak Eric znalazł 20

się w jego posiadaniu, ale prezentacja go Ericowi i jego przyjęcie oznacza tylko jedno, ty i Eric jesteście małżeństwem. - Zróbmy wszyscy krok w tył i zaczerpnijmy powietrza – powiedziałam, chociaż byłam jedyną osobą w pomieszczeniu, która oddycha. Podniosłam ręce i wystawiłam przed siebie w geście „stop”, jakby to miało ich powstrzymać. - Eric? – starałam się zawrzeć wszystkie emocje w swoim głosie, ale jedno słowo nie uniesie tak ciężkiego bagażu. - To dla twojego bezpieczeństwa, skarbie – powiedział. Starał się mówić łagodnie, żeby część tej łagodności spłynęła na mnie i osłabiła moje wzburzenie. Nawet kilka galonów łagodności nie była w stanie mnie uspokoić. – To jest straszny despotyzm – powiedziałam zdławionym głosem. – To jest zwyczajna bezczelność. Jak mogłeś mi to zrobić bez zapytania mnie najpierw? Jak mogłeś pomyśleć, że pozwolę ci zobowiązać mnie do czegoś, bez wcześniejszego przedyskutowania tego? Od miesięcy się nie widzieliśmy. - Byłem tutaj trochę zajęty. Myślałem, że włączy ci się instynkt samozachowawczy – powiedział Eric, co było uczciwe, ale niezbyt taktowne. – Czy wątpisz w to, że chcę dla ciebie jak najlepiej? - Nie mam wątpliwości, że chcesz dla mnie tego, co wydaje ci się najlepsze – powiedziałam. – I nie mam wątpliwości, że to idzie w parze z tym, co jest dla ciebie dobre. Victor się zaśmiał. – Ona cię dobrze zna, Ericu – powiedział i oboje obrzuciliśmy go gniewnym spojrzeniem. – Uuuups – powiedział i udał, że zamyka buzię na kłódkę. - Eric, wracam do domu. Wkrótce o tym porozmawiamy, ale nie wiem jeszcze kiedy. Podczas nieobecności Sama prowadzę bar. Ma rodzinne problemy. - Ale Clancy powiedział, że ogłoszenie przebiegło dobrze w Bon Temps. - Tak, przebiegło, ale Sam ma rodzinę w Teksasie, a tam nie poszło tak świetnie. Eric spojrzał zdegustowany. – Zrobiłem wszystko, żeby pomóc. Wysłałem przynajmniej po jednym z moich ludzi na każde publiczne ogłoszenie. Pojechałem zobaczyć przemianę samego Alcide’a w Kasynie Shamrock. - Dobrze poszło? – zapytałam tymczasowo kierując uwagę na coś innego. - Tak, tylko kilku pijaków zachowywało się niespokojnie. Dosyć łatwo było ich spacyfikować. Nawet jedna kobieta chciała współżyć z Alcide’m, kiedy był pod postacią wilka - Fuuuuj – powiedziałam i wstałam zabierając torebkę. Wystarczająco długo odwracał moją uwagę. Eric wstał i przeskoczył przed biurko w przerażający, a jednocześnie imponujący sposób. Nagle znalazł się tuż przede mną, oplótł mnie ramionami i przycisnął do siebie. Z całych sił starałam się trzymać prosto zamiast swobodnie przytulić do niego. Ciężko mi wytłumaczyć, co czuję w związku z tą więzią. Nie ważne jak wściekła byłam na Erica, przy nim byłam szczęśliwsza. To nie tak, że bez przerwy wyłam za nim, kiedy był daleko. To raczej tak, że przez cały czas byłam świadoma jego istnienia. Byłam ciekawa, czy on ma tak samo. - Jutrzejszej nocy? – zapytał wypuszczając mnie z objęć. - Jeśli będę mogła się wyrwać. Musimy porozmawiać o wielu rzeczach – spojrzałam sztywno na Victora i wyszłam. Spojrzałam jeszcze raz za siebie żeby zobaczyć, że na biurku Erica wciąż leży czarny welwet a na nim połyskujący nóż. 21

Wiedziałam jak Eric zdobył nóż. Po prostu zatrzymał go zamiast oddać Quinnowi, który był mistrzem ceremonii zaślubin dwóch wampirów. Ceremonii, której byłam świadkiem w Rhodes. Eric, który był kimś w rodzaju korespondencyjnego kapłana udzielał ślubu, a potem najwyraźniej zatrzymał na wszelki wypadek nóż, który mógł się jeszcze przydać. Nie miałam pojęcia jak wydobył go z ruin hotelu. Może po eksplozji wrócił tam w nocy, może wysłał Pam. Ale najwyraźniej go miał i użył, żeby mnie poślubić. I przez oszołomienie własnymi uczuciami… lub ciepłem… albo zauroczeniu wampirzym Wikingiem zrobiłam dokładnie to, czego chciał, bez odwołania się do mojego zdrowego rozsądku. Nie wiedziałam, na kogo bardziej się złościć – na siebie czy na Erica.

22

ROZDZIAŁ 4 Spędziłam bezsenną noc. Myślałam o Ericu, i poczułam nagłe ,ciepłe uczucie radości, a potem pomyślałam, że chciałabym go strzelić w twarz. Myślałam też o Billu, pierwszym mężczyźnie, z którym spotkałam się więcej niż raz, pierwszym, z którym poszłam do łóżka. Kiedy przypomniałam sobie jego ciało, jego zimny głos i opanowanie, i porównałam go z Ericem, nie mogłam uwierzyć, że zafascynowało mnie dwóch tak różnych mężczyzn. Zwłaszcza, jeśli doda się do tego mój krótki epizod z Quinnem. Quinn był gorącokrwisty w każdym aspekcie, impulsywny i uprzejmy dla mnie, ale i tak przestraszyłam się jego przeszłości, którą się nie chciał ze mną podzielić, co, z mojego punktu widzenia, doprowadziło do ruiny naszą relację. Spotykałam się również z Alcidem Herveaux, przywódcą stada, ale to nigdy nie zabrnęło dalej. Przegląd Wszystkich Mężczyzn Sookie Stackhouse. Czy noce, kiedy myśli się o wszystkich popełnionych błędach, wszystkich bolesnych momentach, każdej podłości, która nas spotkała, nie są po prostu okropne? Nie ma z tego żadnych korzyści, nie ma w tym sensu a trzeba spać, ale tej nocy mężczyźni okupowali mój umysł i to nie w przyjemny sposób. Kiedy wyczerpałam temat moich problemów z mężczyznami, przełączyłam się na zamartwianie się odpowiedzialnością za bar. Po uświadomieniu sobie, że nie ma sposobu, żebym mogła doprowadzić interes Sama do ruiny w kilka dni, zasnęłam na 3 godziny. Sam zadzwonił następnego dnia, kiedy byłam jeszcze w domu i powiedział, że z jego mamą jest lepiej i z pewnością wyzdrowieje. Jego brat i siostra radzili sobie z rodzinnymi rewelacjami znacznie spokojniej. Oczywiście Don przebywał wciąż w więzieniu. - Jeśli wciąż będzie jej się poprawiać, może będę w stanie wyjechać stąd za parę dni – powiedział. – Albo nawet wcześniej. Oczywiście lekarze wciąż powtarzają, że nie mogą uwierzyć w to, jak szybko zdrowieje – westchnął. – Przynajmniej teraz nie musimy tego ukrywać. - Jak twoja mama radzi sobie w kwestii emocjonalnej? – zapytałam. - Przestała nalegać, żeby go wypuścili. Od kiedy odbyła z nami poważną rozmowę, przyznaje, że ona i Don będą musieli się rozwieść – powiedział. – Nie cieszy ją ten pomysł, ale ja nie wiem, czy można całkiem pogodzić się z kimś, kto do ciebie strzelał. Chociaż odebrałam telefon przy łóżku, leżąc na brzuchu, nie mogłam już zasnąć po odłożeniu słuchawki. Nienawidziłam, kiedy Sam miał zbolały głos. Sam miał wystarczająco dużo zmartwień bez moich problemów, więc nawet nie myślałam poważnie, żeby mu powiedzieć o incydencie z nożem, chociaż ulżyłoby mi gdybym podzieliła się obawami z Samem. O ósmej byłam już na nogach, ubrana. Wcześnie jak na mnie. Ponieważ poruszałam się, myślałam, i czułam się słaba i pognieciona jak moja pościel, chciałam, żeby ktoś szarpnął mnie porządnie, tak jak ja szarpałam się z pościelą. Amelia była w domu (sprawdziłam czy jej samochód stoi na tyłach domu, a potem zaparzyłam kawę). Spojrzałam na Octavię przemykającą się do łazienki na korytarzu, więc zapowiadał się typowy poranek, jakie teraz panowały w moim domu.

23

Wzór został złamany przez pukanie do frontowych drzwi. Zazwyczaj słyszę najpierw trzeszczenie żwiru na podjeździe, ale ten trudniejszy niż zazwyczaj poranek spowodował, że mi to umknęło. Wyjrzałam przez wizjer. Zobaczyłam mężczyznę i kobietę ubranych w odpowiednie garnitury. Nie wyglądali jak Świadkowie Jehowy albo domokrążcy. Dotarłam do nich mentalnie i nie znalazłam żadnej wrogości albo gniewu, tylko ciekawość. Otworzyłam drzwi z szerokim uśmiechem. – W czym mogę pomóc? – zapytałam. Zimne powietrze owionęło moje bose stopy. Kobieta, która była chyba krótko po czterdziestce uśmiechnęła się. Jej brązowe włosy były lekko siwe i obcięte prosto do wysokości brody. Bardzo precyzyjnie zrobiła w nich przedziałek. Jej garnitur był w kolorze ciemnobrązowym, a sweter pod spodem i buty w czarnym. Miała ze sobą czarną torbę, która nie przypominała raczej damskiej torebki, bardziej torbę na laptopa. Wyciągnęła rękę na powitanie, i kiedy dotknęłam jej, dowiedziałam się więcej. Trudno mi było ukryć szok na twarzy. – Jestem z biura FBI w Nowym Orleanie – powiedziała. To było jak bomba na rozpoczęcie przeciętnej konwersacji. – Nazywam się agentka Sara Weiss. To jest agent specjalny Tom Lattesta z naszego biura w Rhodes. - A jesteście tu, ponieważ…? – utrzymywałam twarz bez wyrazu. - Czy możemy wejść? Tom przyjechał prosto z Rhodes, żeby z panią porozmawiać, no i pozwalamy, że całe ciepłe powietrze ucieka z pani domu. - Jasne – powiedziałam, chociaż wcale nie miałam tego na myśli. Z całych sił próbowałam skupić się na ich intencjach, ale to nie było proste. Mogłam tylko powiedzieć, że nie przyjechali tu by mnie aresztować, ani zrobić niczego równie drastycznego. - Czy to jest dogodny moment dla pani? - zapytał agent Weiss. Zasugerowała, że z przyjemnością odwiedzą mnie później, ale wiedziałam, że to nieprawda. - Dobry jak każdy inny – powiedziałam. Moja babcia dałaby mi piorunujące spojrzenie za mój brak manier, ale z drugiej strony, babcię nigdy nie przesłuchiwało FBI. To nie była całkiem towarzyska wizyta. - Będę musiała niedługo wyjść do pracy – powiedziałam, żeby dać sobie furtkę do ewakuacji. - To przykre, co się przydarzyło matce pani szefa – powiedział Lattesta. – Czy wielkie ogłoszenie przebiegło dobrze w pani barze? – Z jego akcentu wywnioskowałam, że urodził się gdzieś pomiędzy Mason a Dixon, a z jego wiedzy na temat pobytu i tożsamości Sama, że odrobił swoje zadanie domowe związane z wyśledzeniem mojego miejsca pracy. Poczułam silniejszy ścisk w żołądku. Miałam chwilę, kiedy tak bardzo chciałam, żeby był tu ze mną Eric, że zakręciło mi się w głowie. Potem spojrzałam przez okno na słońce i poczułam gniew z powodu mojej tęsknoty. Masz to co chciałaś - tłumaczyłam sobie. - Obecność wilkołaków czyni ten świat bardziej interesującym, prawda? – powiedziałam. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech, uśmiech, który oznaczał, że jestem naprawdę spięta. – Wezmę państwa płaszcze, proszę siadajcie. – Wskazałam kanapę, a oni na niej usiedli. – Czy mogę zaproponować kawę albo mrożoną herbatę? – powiedziałam płynnie dzięki naukom babci.

24

- Och – powiedziała Weiss. – Mrożona herbata byłaby cudowna. Wiem, że jest na zewnątrz chłodno, ale ja ją pijam cały rok. Jestem z urodzenia i wychowania kobietą Południa. Wydało mi się to trochę nieprawdopodobne. Nie sądziłam, że Weiss zostanie moją najlepszą przyjaciółką i nie miałam zamiaru wymieniać się przepisami. – A pan? – spojrzałam na Lattestę. - Jasne, poproszę – odpowiedział. - Z cukrem czy bez? - Lattesta uznał za zabawne spróbować sławnej południowej słodkiej herbaty, a Weiss zaakceptowała słodką, jako kwestię naszego powiązania. – Pozwólcie, że powiem moim współlokatorkom, że mamy towarzystwo – powiedziałam i zawołałam ze schodów – Amelia! FBI tu jest! - Zaraz zejdę – zawołała nie brzmiąc, jakby ją to zaskoczyło. Wiedziałam, że stała u szczytu schodów i słyszała każde słowo. I przyszła Octavia w swoich ulubionych zielonych spodniach i pasiastej koszuli z długimi rękawami. Wyglądała jak dystyngowana urocza dama, jak tylko może wyglądać siwa czarnoskóra kobieta. Ruby Dee nie miałaby nic do zarzucenia Octavii. - Witam – powiedziała kłaniając się. Pomimo tego, że wyglądała jak ulubiona babcia wszystkich, Octavia była potężną wiedźmą, która mogła rzucać zaklęciami z prawie chirurgiczną precyzją. Miała całe życie na praktykę w ukrywaniu swoich zdolności. Sookie nie powiedziała nam, że oczekuje towarzystwa, gdybyśmy wiedziały, posprzątałybyśmy dom. Octavia znowu ukłoniła się. Przesunęła ręką wskazując nieskazitelny salon. Nigdy by go nie pokazali w Southern Living, ale był czysty, na Boga. - Dla mnie wygląda świetnie – powiedziała z szacunkiem Weiss. – Chciałbym, żeby mój dom wyglądał tak porządnie. – Mówiła prawdę. Weiss była matką dwóch nastolatków, miała męża i trzy psy. Poczułam dużo sympatii i może trochę zazdrościłam agentce Weiss. - Sookie, przyniosę herbatę dla twoich gości, a ty rozmawiaj – powiedziała Octavia swoim najsłodszym głosem. – Siedź sobie spokojnie ze swoimi gośćmi. – Agenci siedzieli na kanapie i rozglądali się po salonie z zainteresowaniem, kiedy wróciła z serwetkami i dwoma szklankami słodkiej herbaty z lodem przyjemnie kołyszącym się w szklance. Podniosłam się z krzesła naprzeciwko kanapy, żeby rozłożyć przed nimi serwetki, a Octavia postawiła na nich szklanki. Lattesta wziął duży łyk herbaty. Kącik ust Octavii poruszył się nieco, gdy zrobił zaskoczoną minę i próbował zmienić ją w minę przyjemnego zaskoczenia. - O co chcielibyście mnie zapytać? – czas wyłożyć kawę na ławę. Uśmiechnęłam się do nich szeroko, moje ręce leżały złożone na kolanach, moje stopy równolegle do siebie, a kolana złączone. Lattesta miał ze sobą teczkę i teraz postawił ją na stoliku do kawy i otworzył. Wyciągnął zdjęcie i podał mi je. Zostało zrobione po południu, kilka miesięcy wcześniej, w mieście Rhodes. Zdjęcie było wyraźne, choć powietrze otaczające ludzi było chmurą kurzu unoszącą się z nad zniszczonego Hotelu Piramida w Gizie. Patrzyłam na zdjęcie, utrzymywałam uśmiech na twarzy, ale nie mogłam powstrzymać mojej krwi przed odpłynięciem do stóp.

25

Na tym zdjęciu, Barry Bellboy i ja, staliśmy razem na gruzowisku hotelu dla wampirów, który to został wysadzony w powietrze w październiku, przez odłam Bractwa Słońca. Byłam bardziej rozpoznawalna niż mój towarzysz, ponieważ Barry był odwrócony bokiem. Stałam przodem do aparatu nieświadoma jego obecności i patrzyłam na Barrego. Byliśmy oboje cali brudni we krwi, popiele i kurzu. - To pani, panno Stackhouse – powiedział Lattesta. - Tak, to ja. – Bez sensu byłoby zaprzeczanie, że kobieta ze zdjęcia to nie ja, ale z przyjemnością bym temu zaprzeczyła. Patrzenie na zdjęcie powodowało mdłości, ponieważ to zmusiło mnie to przypomnienia sobie tamtego dnia zbyt wyraziście. - Więc była pani gościem Piramidy podczas eksplozji? - Tak, byłam. - Była pani zatrudniona przez Sophie-Anne Leclerq, wampirzą businesswoman. Tak zwaną królową Luizjany. Chciałam mu wytłumaczyć, że nie ma żadnego „tak zwaną” w tym określeniu, ale dyskrecja nakazała mi nie zdradzać tego. – Przyleciałam z nią – powiedziałam zamiast tego. - A Sophie-Anne Leclerq odniosła poważne obrażenia w tym wybuchu? - Sądzę, że tak. - Nie widziała się pani z nią od wybuchu? - Nie. - Kim jest człowiek, z którym pani stoi na tym zdjęciu? Lattesta nie zidentyfikował Barry’ego. Musiałam trzymać swoje ramiona sztywno, żeby nie opadły z ulgą. Wzruszyłam ramionami. – Podszedł do mnie po wybuchu – powiedziałam. – Byliśmy w lepszym stanie niż większość, więc pomogliśmy szukać tych, którzy ocaleli. Prawda, ale nie cała prawda. Poznałam Barry’ego kilka miesięcy przed spotkaniem na konferencji w Piramidzie. Świadczył usługi królowi Teksasu. Zastanawiałam się jak dobrze FBI orientuje się w hierarchii wampirów. - W jaki sposób wy dwoje szukaliście ocalałych? – zapytał Lattesta. To było podchwytliwe pytanie. Wtedy Barry był jedynym znanym mi telepatą. Eksperymentowaliśmy łapiąc się za ręce, żeby zwiększyć naszą moc i szukaliśmy w stosie gruzu sygnatur umysłów. Wzięłam głęboki wdech. – Jestem dobra w znajdowaniu rzeczy – powiedziałam. – Wydawało mi się, że to istotna pomoc. Tak wiele osób tak bardzo ucierpiało. - Szef straży na miejscu powiedział, że wyglądało na to, że masz jakąś zdolność psychiczną – powiedział Lattesta. Weiss spojrzała w dół na szklankę z herbatą, żeby ukryć swoją minę. - Nie jestem medium – powiedziałam zgodnie z prawdą, a Weiss momentalnie poczuła się rozczarowana. Czuła, że może znajdować się w obecności pozera albo ekscentryka, ale miała nadzieję, że potwierdzę ich przypuszczenia. - Szef Trochek powiedział, że powiedziałaś mu, gdzie znajdzie ocalałych. Powiedział, że tak naprawdę nakierowałaś ekipę ratunkową do żyjących. Wtedy zeszła ze schodów Amelia, wyglądała bardzo szykownie w czerwonym swetrze i designerskich jeansach. Nasze spojrzenia się spotkały, cicho prosiłam o pomoc mając nadzieję, że to zauważy. Nie byłam w stanie odwrócić się plecami do sytuacji, w której mogę uratować komuś życie. Wtedy, kiedy zdałam sobie sprawę, że 26

mogę znaleźć ludzi, co było rezultatem połączenia sił z Barrym, i pomimo tego, że bałam się, iż świat zauważy, że jestem odmieńcem Trudno wytłumaczyć, co widzę. Podejrzewam, że to przypomina patrzenie przez okulary na podczerwień albo coś w tym rodzaju. Widzę ciepło bijące z umysłu. Mogę policzyć żyjących ludzi w budynku, jeśli mam czas. Umysły wampirów zostawiają dziury, ujemną przestrzeń i zazwyczaj jestem w stanie to również policzyć. Zwykły martwy człowiek nie wysyła do mnie żadnego sygnału. Tego dnia, kiedy Barry i ja trzymaliśmy się za ręce, połączenie zwiększyło nasze zdolności. Mogliśmy znaleźć żyjących i mogliśmy usłyszeć ostatnie myśli umierających. Nikomu tego nie życzę, i sama nie chcę tego doświadczać nigdy więcej. - Po prostu mieliśmy szczęście – powiedziałam. To by nie przekonało nawet ropuchy do skoku. Amelia podeszła z wyciągniętą ręką. – Nazywam się Amelia Broadway - powiedziała, jakby oczekiwała, że oni zdają sobie sprawę, kim ona jest. Zdawali sobie sprawę. - Jesteś córką Copley’a, prawda? – zapytała Weiss. – Spotkałam go kilka tygodni temu w związku z programem społecznym. - Jest bardzo zaangażowany w sprawy miasta – powiedziała Amelia z olśniewającym uśmiechem. – Macza palce chyba w tuzinie spraw. Tata bardzo lubi Sooki. – Niezbyt to subtelne, ale miejmy nadzieję, że skuteczne – „zostawcie w spokoju moją współlokatorkę, bo mój tata jest wpływowy”. Weiss skinęła uprzejmie. – Jak pani wylądowała w Bon Temps, panno Broadway? – zapytała. – Wygląda na to, że to ciche miejsce w porównaniu z Nowym Orleanem. „Co taka bogata suka jak ty, robi na tym zadupiu? Poza tym, twojego taty nie ma w pobliżu, żeby zainterweniował w twojej sprawie.” - Mój dom uległ zniszczeniu podczas Katriny – powiedziała Amelia. Zostawiła ich z tą informacją. Nie powiedziała, że przed Katriną była już w Bon Temps. - A pani, pani Fant? - zapytał Lattesta. – Czy pani się również ewakuowała? – W żadnym wypadku nie porzucił tematu moich zdolności, ale w tej chwili chciał podtrzymać towarzyski przepływ informacji. - Tak – powiedziała Octavia. – Mieszkałam z siostrzenicą, było nam ciasno, i Sookie, bardzo uprzejmie zaproponowała mi osobną sypialnię. - Jak się poznałyście? – zapytała Weiss, jakby miała nadzieję, że usłyszy wyśmienitą historię. - Przez Amelię – odpowiedziałam uśmiechając się do niej równie szeroko. - A jak poznałyście się z Amelią? - W Nowym Orleanie – powiedziała Amelia jasno przecinając ten wątek przesłuchania. - Czy podać jeszcze mrożonej herbaty? - Octavia zapytała Lattesty. - Nie, dziękuję – powiedział prawie się wzdrygając. Była kolej Octavii na zrobienie herbaty, a ona miała bardzo ciężką rękę do cukru. – Panno Stackhouse, czy ma pani pojęcie, jak skontaktować się z tym młodym człowiekiem? – wskazała na zdjęcie. Przeszedł mnie dreszcz. – Oboje pomagaliśmy szukać ciał – powiedziałam. – To był straszny dzień. Nie pamiętam jak się przedstawił. - To wydaje mi się dziwne – powiedział Lattesta, a ja pomyślałam „o cholera”. – Ktoś odpowiadający pani opisowi, i ktoś, odpowiadający opisowi tego młodego 27

mężczyzny, zameldowali się tamtej nocy w motelu trochę oddalonym od miejsca wybuchu, i wynajęli jeden pokój. - Cóż, nie trzeba znać imienia osoby, z którą spędza się noc – powiedziała rozsądnie Amelia. Zadrżałam i starałam się wyglądać na zakłopotaną, co nie było zbyt trudne. Wolałam, żeby myśleli, że jestem łatwa, niż uznali, że jestem warta uwagi. – Przeszliśmy razem straszne, stresujące chwile. To nas zbliżyło i to była nasza reakcja. – Tak naprawdę Barry prawie od razu zasnął, a ja prawie zaraz po nim. „Bara-bara” była ostatnią rzeczą, o której myśleliśmy. Obaj agenci patrzyli na mnie z powątpiewaniem. Weiss pomyślała, że na pewno kłamię, a Lattesta to podejrzewał. Pomyślał, że znam Barry’ego bardzo dobrze. Zadzwonił telefon i Amelia pospieszyła do kuchni, żeby odebrać. Wróciła zielona na twarzy. - Sookie, dzwonił Antoine ze swojej komórki. Potrzebują cię w barze – powiedziała, a potem zwróciła się do agentów FBI. – Pewnie powinniście jechać z nią. - Dlaczego? – zapytała Weiss. – Co się dzieje? – Już była na nogach, a Lattesta wkładał zdjęcie z powrotem do teczki. - Ciało – powiedziała Amelia. – Za barem ukrzyżowano kobietę.

28

ROZDZIAŁ 5 Agenci pojechali za mną do baru Merlotte’s. Pomiędzy parkingiem dla gości, a parkingiem dla pracowników za barem stało już pięć lub sześć samochodów zaparkowanych tak, aby skutecznie zablokować wjazd za bar. Wyskoczyłam jednak z samochodu i poszłam ścieżką pomiędzy autami, a agenci FBI byli tuż za mną. Ledwie byłam w stanie w to uwierzyć, ale jednak okazało się to prawdą. Na parkingu dla pracowników stał tradycyjny krzyż oparty o drzewa, w miejscu, gdzie żwir zamienia się w kurz. Ciało było do niego przybite gwoździami. Przeskanowałam je oczami od wykręconego ciała poprzez smugi zakrzepłej krwi, aż do twarzy - Och, nie – powiedziałam, a moje kolana się ugięły. Kucharz Antoine i pomocnik D’Eriq nagle znaleźli się przy mnie podnosząc mnie z ziemi. Twarz D’Eriq’a była we łzach, a Antoine wyglądał na przygnębionego, lecz jakoś się trzymał. Był w Iraku i w Nowym Orleanie podczas Katriny. Widział gorsze rzeczy niż to. - Przykro mi, Sookie – powiedział. Był tam Andy Bellefleur, jak również szeryf Dearborn. Podeszli do mnie, w swoich wodoodpornych pelerynach wyglądali na większych i potężniejszych. Na ich twarzach odciskał się wstrząs, jakiego dawno nie doświadczyli. - Przykro mi z powodu twojej szwagierki – powiedział Bud Dearborn, ale ledwie mogłam skupić swoją uwagę na słowach. - Była w ciąży – powiedziałam. – Ona była w ciąży. – To było wszystko, o czym mogłam myśleć. Nie byłam zaskoczona, że ktoś mógł chcieć zabić Crystal, ale byłam naprawdę wstrząśnięta z powodu dziecka. Wzięłam głęboki wdech, żeby móc spojrzeć na nią znowu. Ręce Crystal były całe we krwi i miały panterze łapy. Niższe partie jej nóg również się zmieniły. Efekt był jeszcze bardziej szokujący i groteskowy, niż ukrzyżowanie przeciętnej kobiety, jeśli to możliwe, i bardziej żałosny. Myśli przebiegły przez moją głowę bez żadnego logicznego sensu. Pomyślałam, kto powinien wiedzieć o tym, że Crystal nie żyje. Calvin, nie tylko przywódca klanu, ale również jej wuj. Mąż Crystal - mój brat. Dlaczego ze wszystkich miejsc akurat w tym zostawili Crystal? Kto mógł to zrobić? - Czy zadzwoniliście już do Jasona? – powiedziałam zdrętwiałymi ustami. Próbowałam zwalić to na zimno, ale wiedziałam, że to z szoku. – W tym czasie powinien być w pracy. - Zadzwoniliśmy do niego – powiedział Bud Dearborn. - Proszę, nie każcie mu na nią patrzeć – powiedziałam. W dół, po krzyżu na ziemię ściekała krew. Zatkałam sobie usta przywołując się do porządku. - Rozumiem, że zdradzała go, i ich rozstanie było dość oficjalne. – Bud próbował być beznamiętny, ale ten wysiłek go przerastał. Wściekłość wyzierała z jego oczu. - Możesz spytać o to Dove’a Beck’a – powiedziałam celowo defensywnie. Alcee Beck był detektywem w departamencie policji w Bon Temps, i kuzynem człowieka, z którym Crystal zdradzała męża. – Tak, Crystal i Jason byli w separacji. Ale on nigdy nie zrobiłby nic swojemu dziecku. Wiedziałam, że Jason nie zrobiłby nic tak

29

okropnego Crystal, bez względu na to, jak by go sprowokowała, ale nie oczekiwałam, że inni mi w to uwierzą. Lattesta podszedł do nas, agent Weiss poszła za nim. Wyglądała trochę blado na twarzy, ale jej głos był spokojny. – Patrząc na stan ciała wnoszę, że ta kobieta była… panterołakiem. – powiedziała to tak, jakby nie mogła wydobyć z siebie tych słów. Skinęłam. – Tak, proszę pani. Była. – Wciąż próbowałam odzyskać kontrolę nad żołądkiem. - Więc to może być zbrodnia z nienawiści – powiedział Lattesta. Jego twarz była stężała, a myśli uporządkowane. Tworzył w myślach listę telefonów do wykonania, i próbował wymyślić jak przejąć dowodzenie nad sprawą. Jeśli motywem morderstwa była nienawiść, miał dobry powód do uczestniczenia w dochodzeniu. - A kim pan jest? – zapytał Bud Dearborn. Trzymał ręce na pasie i patrzył na Weiss i Lattestę, jakby byli sprzedawcami kwater na cmentarzu. Podczas, gdy stróże prawa przedstawiali się sobie nawzajem, i dzielili się głębokimi spostrzeżeniami na temat miejsca zbrodni, Antoine powiedział – Przykro mi, Sookie. Musieliśmy do nich zadzwonić, ale zaraz potem zadzwoniliśmy do ciebie. - To oczywiste, że musieliście do nich zadzwonić – powiedziałam. Chciałabym tylko żeby był tu teraz Sam. – O Boże. Wyciągnęłam telefon komórkowy z kieszeni, i wybrałam z menu szybkiego wymierania numer Sama. - Sam – powiedziałam, kiedy odebrał. – Czy możesz rozmawiać? - Tak – odpowiedział brzmiąc, jakby się obawiał. Czuł, że coś jest nie tak. - Gdzie jesteś? - W swoim samochodzie. - Mam złe wieści. - Co się stało? Czy bar spłonął? - Nie, ale Crystal została zamordowana na parkingu za twoją przyczepą. - O cholera. Gdzie jest Jason? - Z tego, co wiem, już tu jedzie. - Przykro mi, Sookie. – Brzmiał jakby był wyczerpany. – To będzie coś strasznego. - FBI tu jest. Uważają, że to może być zbrodnia z nienawiści. – Ominęłam wyjaśnienie, dlaczego akurat są w Bon Temps. - Cóż, wielu ludzi nie lubiło Crystal – powiedział Sam z ostrożnym zdziwieniem w głosie. - Została ukrzyżowana. - Jasna cholera – nastąpiła długa pauza. – Sook, jeśli stan mojej mamy wciąż będzie się stabilizował, i nic nie wydarzy się w sprawie mojego ojczyma, wyjadę stąd dziś pod koniec dnia, albo jutro rano. - To dobrze – nie mogłam wypowiedzieć tego z większą ulgą w głosie. Nie było sensu udawać, że mam wszystko pod kontrolą. - Przykro mi, skarbie – powiedział znowu. – Przykro mi, że musisz przez to przechodzić, przykro mi, że Jason będzie podejrzany, przykro mi z powodu tej całej sprawy. Żal mi również Crystal. - Z radością cię tutaj zobaczę – powiedziałam, a mój głos trząsł się przez nagły napływ łez. - Będę tam – i się rozłączył. - Pani Stackhouse, czy ci mężczyźni to pracownicy baru? - zapytał Lattesta. 30

Przedstawiłam Antoine i D’Eriqa agentowi Lattesta. Wyraz twarzy Antoine’a wcale się nie zmienił, ale D’Eriq był absolutnie pod wrażeniem tego, że poznał agenta FBI. - Obydwaj znaliście Crystal Norris prawda? – powiedział łagodnie Lattesta. - Tylko z widzenia. Czasem przychodziła do baru. – odpowiedział Antoine, a D’Eriq skinął. - Crystal Norris Stackhouse – powiedziałam. – To moja szwagierka. Szeryf zawiadomił brata, ale trzeba zadzwonić do jej wuja, Calvina Norrisa. Pracuje w Norcross. - Czy to jej najbliższy krewny oprócz męża? - Ma siostrę, ale Calvin jest przywódcą… - przerwałam nie będąc pewna czy Calvin wspierał Wielką Rewelację.- On ją wychował – powiedziałam będąc dostatecznie blisko prawdy. Lattesta i Weiss nie odstępowali Buda Dearborna. Byli pogrążeni w rozmowie, najprawdopodobniej o Calvinie, i malutkiej społeczności na ponurym skrzyżowaniu dróg. Miejscowość Hotshot składała się z grupy małych domów skrywających wiele sekretów. Crystal chciała uciec z Hotshot, ale jednocześnie tam czuła się dużo bezpieczniej. Moje oczy zwróciły się znowu w stronę torturowanej postaci na krzyżu. Crystal była ubrana, ale jej rzeczy zostały podarte, kiedy jej ręce i nogi zamieniły się w kończyny pantery i wszędzie była krew. Jej ręce i stopy przybite gwoździami stopiły się z nimi. Sznury pełniły rolę podtrzymującą ciało na poprzecznej belce, zabezpieczając je przed oberwaniem się z gwoździ. Widziałam dużo okropnych rzeczy, ale to było najbardziej poruszające. – Biedna Crystal – powiedziałam i po moich policzkach zaczęły płynąć łzy. - Nie lubiłaś jej – powiedział Andy Bellefleur. Zastanawiałam się jak długo tu był patrząc na ruinę tego, co kiedyś było żyjącą istotą, oddychającą, zdrową kobietą. Policzki Andy’ego były pokryte zarostem, a jego nos był czerwony. Andy był przeziębiony. Kichał i przepraszał, kiedy używał chusteczki. D’Eriq i Antoine rozmawiali z Alcee Beckiem. Alcee był drugim detektywem w policji Bon Temps, ale to nie czyniło dochodzenia bardziej obiecującym. On też nie będzie za bardzo żałował, że Crystal nie żyje. Andy zwrócił się znowu do mnie, po tym jak schował chusteczkę do kieszeni. Patrzyłam na jego zmęczoną, szeroką twarz. Wiedziałam, że zrobi, co w jego mocy, aby znaleźć winnych morderstwa. Ufałam Andy’emu. Kwadratowej postury Andy, kilka lat ode mnie starszy, nigdy nie był typem człowieka wiecznie uśmiechniętego. Był poważny i podejrzliwy. Nie wiedziałam, czy wybrał tę profesję, ponieważ do niego pasowała, czy też jego charakter zmienił się pod wpływem tej profesji. - Słyszałem, że ona i Jason się rozstali – powiedział. - Tak, zdradziła go. – Wszyscy o tym wiedzieli. Poza tym, nie zamierzałam udawać, że było inaczej. - W ciąży i w ogóle? – Andy potrząsnął głową. - Tak - rozłożyłam ręce. Taka właśnie była Crystal. - To chore – powiedział Andy. - Tak, to prawda. Zdradzanie męża z jego dzieckiem w brzuchu pomiędzy… to szczególnie obrzydliwe. – To były moje dotąd niewypowiedziane myśli.

31

- Więc, kim był ten drugi mężczyzna? – powiedział mimochodem Andy – Albo mężczyźni? - Jesteś jedynym facetem w Bon Temps, który nie wie, że pieprzyła się z Dovem Beckiem – powiedziałam. Tym razem Andy to zarejestrował. Spojrzał na Alcee Becka i znowu na mnie. – Teraz już wiem – powiedział. – Kto jej aż tak nienawidził, Sookie? - Jeśli masz na myśli Jasona, to pomyśl jeszcze raz. On by nigdy nie zrobił nic własnemu dziecku. - Skoro ona sobie tak swobodnie poczynała, może to wcale nie było jego dziecko powiedział Andy. – Może on to odkrył? - Było jego – powiedziałam to z pewnością, której nie do końca nie czułam. – A nawet, jeśli nie było, jeśli jakieś testy krwi potwierdzą, że nie było, on by nie zabił niczyjego dziecka. W każdym razie nie mieszkali razem. Ona wyprowadziła się do siostry. Czemu by pakował się w kłopoty? - Czemu FBI odwiedziło cię w twoim domu? Ok., więc teraz pytania zmierzały w innym kierunku. – Mieli pytania dotyczące eksplozji w Rhodes – powiedziałam. – Dowiedziałam się o Crystal, kiedy u mnie byli. Sądzę, że przyjechali tu z ciekawości zawodowej. Lattesta, ten facet, uważa, że to może być zbrodnia z nienawiści. - To ciekawa teoria – powiedział. – To bez wątpienia zbrodnia z nienawiści, ale tak czy inaczej, nie wiem jeszcze, czy to oni powinni prowadzić śledztwo. Odszedł, żeby porozmawiać z Weiss. Lattesta patrzył na ciało potrząsając głową, jak gdyby zauważył poziom obrzydliwości, o którym myślał, że nie jest możliwy do osiągnięcia. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Byłam odpowiedzialna za bar, a miejsce zbrodni było na terenie baru, więc byłam zmuszona do pozostania tam. Alcee Beck krzyknął – Wszyscy, którzy nie są funkcjonariuszami policji mają opuścić teren! Wszyscy funkcjonariusze, którzy nie są niezbędni w miejscu zbrodni, mają przejść na parking przed budynkiem! – Jego spojrzenie spoczęło na mnie i wskazał palcem miejsce przed budynkiem, więc wróciłam, żeby oprzeć się o swój samochód. Ponieważ było bardzo zimno, mieliśmy wszyscy szczęście, że ten dzień był słoneczny i nie wiał wiatr. Postawiłam kołnierz, żeby zasłonić uszy, i sięgnęłam do auta po czarne rękawiczki. Włożyłam je i czekałam. Czas płynął. Widziałam różnych oficerów policji przyjeżdżających i wyjeżdżających. Kiedy Holly pojawiła się na swoją zmianę wytłumaczyłam jej, co się stało i odesłałam do domu. Powiedziałam, że zadzwonię, kiedy dostanę pozwolenie na ponowne otwarcie. Nie mogłam myśleć o innym wariancie wydarzeń. Antoine i D’Eriq odjechali już dawno, zaraz po tym jak wpisałam sobie ich numery komórkowe do telefonu. Ciężarówka Jasona zatrzymała się z piskiem przy moim samochodzie, a on sam wyskoczył z niej i stanął obok mnie. Nie rozmawialiśmy od tygodni, ale to nie był czas, żeby rozmawiać o tym, co nas różni. – Czy to prawda? – zapytał mój brat. - To prawda, przykro mi. - Dziecko też? - Tak. - Alcee przyszedł do mnie na plac budowy – powiedział odrętwiale. – Przyszedł spytać, kiedy ostatnio się z nią widziałem. Nie rozmawialiśmy cztery lub pięć tygodni,

32

tylko wysłałem jej trochę pieniędzy na wizyty lekarskie i witaminy. Raz ją widziałem w Dairy Queen. - Z kim była? - Z siostrą. – Wziął długi niespokojny wdech – Czy myślisz… że to źle? Nie było sensu owijać w bawełnę. – Tak – powiedziałam. - Więc żałuję, że musiała przez to przechodzić – powiedział. Nie był przyzwyczajony do wyrażania złożonych emocji, i to w ogóle do niego nie pasowało, ta kombinacja żalu, współczucia i straty. Wyglądał pięć lat starzej. – Byłem tak zraniony przez nią i tak na nią zły, ale nie chciałem, żeby cierpiała, ani się bała. Bóg raczy wiedzieć, ale chyba nie bylibyśmy dobrymi rodzicami. Nie mieliśmy jednak szansy się o tym przekonać. Zgadzałam się ze wszystkim, co powiedział. - Byłeś z kimś zeszłej nocy? – powiedziałam w końcu. - Tak, pojechałem z Bayou do domu z Michele Schubert – powiedział. Bayou jest barem w Clarice, zaledwie kilka mil dalej. - Została całą noc? - Dziś rano zrobiłem jej jajecznicę. - Dobrze – choć raz rozwiązłość mojego brata do czegoś się przydała. Michele była samotną, bezdzietną rozwódką, skłonną do zwierzeń. Jeśli ktoś chciałby powiedzieć policji dokładnie, co robił i gdzie był, to tą osobą była Michele. Tak bym to ujęła. - Policja już z nią rozmawiała – powiedział Jason. – Bardzo szybko. - Bud był zeszłej nocy w Bayou. Więc Szeryf widział jak Jason wychodził i mógł zauważyć z kim. Bud nie utrzymałby funkcji szeryfa przez tak długi czas, gdyby nie był bystry. – Cóż, to dobrze – powiedziałam i nie mogłam wymyślić, co jeszcze mogłabym powiedzieć. Hm. - Myślisz, że została zabita, ponieważ była panterą? – zapytał niepewnie Jason. - Możliwe. Kiedy ją zabito była częściowo zmieniona. - Biedna Crystal – powiedział. – znienawidziłaby każdego, kto by ją taką zobaczył. – I ku mojemu zaskoczeniu łzy spłynęły po jego twarzy. Nie miałam bladego pojęcia jak mam zareagować. Wszystko, co byłam stanie zrobić to wyciągnąć chusteczkę higieniczną z pudełka w samochodzie i wcisnąć mu ją w dłoń. Od lat nie widziałam płaczącego Jasona. Czy on w ogóle płakał, kiedy umarła babcia? Może faktycznie kochał Crystal. Może to nie zraniona duma kazała mu zastawić zasadzkę na zdradzającą Crystal. Tak to zaaranżował, że zarówno jej wuj Calvin, jak i ja, zobaczyliśmy tę sytuację. Byłam tak zdegustowana i wściekła, ponieważ zmusił mnie do bycia tego świadkiem, oraz poniesienia konsekwencji, że nie odzywałam się do niego przez tygodnie. Śmierć Crystal odsunęła na bok ten gniew, przynajmniej w tym momencie. - Teraz ona jest ponad tym wszystkim – powiedziałam. Poobijana ciężarówka Calvina zaparkowała z drugiej strony mojego samochodu. Szybciej niż mógł zarejestrować to mój wzrok, stanął przede mną, podczas, gdy Tanya Grissom wygrzebywała się z drugiej strony. Oczy Calvina wyglądały obco. Normalnie kolor jego oczu przypominał żółtawy, teraz były złote, a tęczówki były tak ogromne, że prawie nie było widać białek. Jego źrenice były podłużne. Nie miał na sobie nawet cienkiej kurtki. Samo patrzenie na niego powodowało, że było mi zimno. 33

Podniosłam dłonie.- Tak mi przykro Calvin – powiedziałam. – Musisz wiedzieć, że Jason tego nie zrobił. – Spojrzałam nieco w górę, żeby spotkać się z jego straszliwym wzrokiem. Calvin był teraz bardziej siwy, niż wtedy, gdy poznałam go kilka lat temu, i nieco masywniejszy, choć wciąż wyglądał solidnie i odpowiedzialnie. - Muszę ją powąchać – powiedział ignorując moje słowa. – Muszą mnie wpuścić na tył, żebym ją powąchał. Dowiem się. - Więc chodź, powiemy im – powiedziałam, ponieważ to nie tylko był dobry pomysł, ale również chciałam go trzymać z dala od Jasona. Przynajmniej Jason był na tyle mądry, żeby stać po drugiej stronie mojego samochodu. Wzięłam Calvina za ramię i poszliśmy za budynek zatrzymani tylko przez taśmę policyjną okalającą miejsce zbrodni. Bud Dearborn przeszedł na drugą stronę taśmy, kiedy tylko nas zobaczył. - Calvin, wiem, że jesteś wstrząśnięty i przykro mi z powody twojej siostrzenicy. – Zaczął, ale w mgnieniu oka Calvin pazurami przeciął taśmę i zaczął iść dalej. Zanim wykonał trzy kroki, dwójka agentów FBI przybiegła, żeby mu przeszkodzić. Nagle znaleźli się na ziemi. Było dużo ruchu i krzyku i Calvin został zatrzymany przez Buda, Andy’ego i Alcee. Lattesta i Weiss próbowali im pomóc ze swojego niedogodnego położenia. - Calvin – sapał Bud Dearborn. Bud nie był młodzieniaszkiem i było jasne, że utrzymywanie Calvina zabierało mu wszystkie siły. – Musisz trzymać się z daleka, Calvin. Wszystkie dowody, które znaleźliśmy zostaną zatarte, jeśli nie będziesz się trzymał z daleka od ciała. – Byłam zaskoczona powściągliwością Buda. Oczekiwałam, że walnie w głowę Calvina pałką albo latarką. Zamiast tego wyglądało na to, że był tak współczujący, jak tylko spięty i zmęczony człowiek może być. Po raz pierwszy zrozumiałam, że nie tylko ja wiem o sekrecie społeczności Hotshot. Pomarszczona ręka Buda poklepała ramię Calvina w geście pocieszenia. Bud uważał, żeby nie dotknąć pazurów Calvina. Agent specjalny Lattesta zauważył je i gwałtownie wciągnął powietrze wydając ostrzegawczy, nieskładny dźwięk. - Bud - powiedział Calvin, a jego głos przypominał ryk. – Jeśli nie możesz mnie teraz wpuścić, muszę ją powąchać, jak ją zdejmiecie. Staram się wyłapać zapach tych, którzy to zrobili. - Zobaczę, czy możesz – powiedział spokojnie Bud. – Na razie stary, musimy cię stąd zabrać, ponieważ oni muszą zebrać wszystkie ślady zbrodni, dowody, które będą użyte w sądzie. Musisz trzymać się od niej za daleka, OK.? Bud nigdy się mną nie przejmował, ani ja nim, ale w tym momencie z pewnością dobrze o nim myślałam. Po dłuższej chwil, Calvin skinął. Część napięcia zeszło z jego ramion. Wszyscy, którzy go przytrzymywali rozluźnili swoje uściski. - Stań od frontu, zawołamy cię. Masz moje słowo - powiedział Bud. - W porządku - powiedział Calvin. Funkcjonariusze prawa puścili go, i Calvin pozwolił mi się objąć ramieniem. Razem udaliśmy się w kierunku frontowego parkingu. Tanya czekała na niego z napięciem w każdym skrawku jej ciała. Oczekiwała tego samego, co ja – tego, że Calvin wda się w niezłą bójkę. - Jason tego nie zrobił – powiedziałam znowu. - Nie obchodzi mnie twój brat – powiedział zwracając na mnie swoje dziwne oczy. – Nie ma dla mnie znaczenia. Nie sądzę, że ją zabił. 34

Było jasne, że uważał, że mój niepokój o Jasona blokował moje zainteresowanie prawdziwym problemem, śmiercią jego siostrzenicy. Było oczywistym, że tego nie pochwalał. Musiałam uszanować jego uczucia, więc zamknęłam buzię na kłódkę. Tanya wzięła jego rękę, pazury i resztę. – Czy oni cię do niej dopuszczą? – zapytała. Jej oczy nie opuszczały jego twarzy. Równie dobrze mogło mnie tam nie być. - Kiedy zdejmą ciało – powiedział. Byłoby wspaniale, gdyby Calvin mógł zidentyfikować winowajcę. Dzięki Bogu zmiennokształtni się ujawnili. Ale… to mogło być powodem zabicia Crystal. - Myślisz, że jesteś w stanie wychwycić zapach? – zapytała Tanya. Jej głos był cichy, przejęty. Była bardziej poważna, niż kiedykolwiek, kiedy ją widziałam podczas naszych sporadycznych spotkań. Owinęła ramiona wokół Calvina i chociaż nie był wysokim mężczyzną, dosięgnęła tylko górnej części jego mostka. Spojrzała w górę na niego. - Po tym, jak oni wszyscy jej dotykali, wychwycę sumę zapachów. Mogę tylko spróbować je dopasować. Szkoda, że nie przyjechałem tu pierwszy. – Trzymał Tanyę jakby musiał się na kimś wesprzeć. Jason stał jard dalej czekając, aż Calvin go zauważy. Jest plecy były wyprostowane, jego twarz znieruchomiała. Nastąpiła okropna chwila ciszy, gdy Calvin spojrzał ponad ramionami Tanyi i zauważył obecność Jasona. Nie wiem jak zareagowała Tanya, ale każdy mięsień mojego ciała drżał z napięcia. Powoli Calvin wyciągnął rękę do Jasona. Ponieważ miał znów normalne dłonie, była wyraźnie zmaltretowana. Skóra była pokryta świeżymi bliznami, a jeden z palców lekko wyłamany. Ja to zrobiłam. Świadczyłam za Jasona na jego ślubie, a Calvin świadczył za Crystal. Po tym jak Jason uczynił nas świadkami niewierności Crystal musieliśmy ich reprezentować i ponieść karę, którą było okaleczenie dłoni albo łapy. Musiałam przywalić cegłą w rękę mojego przyjaciela. Od tego czasu nie traktowałam Jasona tak samo. Jason klęknął i polizał jego dłoń, podkreślając jak jest podległy. Zrobił to dziwnie, ponieważ jeszcze nie był dobrze zaznajomiony z tym rytuałem. Wstrzymałam oddech. Oczy Jasona były uniesione, żeby nie spuszczać wzroku z twarzy Calvina. Kiedy Calvin skinął, wszystkim ulżyło. Calvin przyjął hołd złożony przez Jasona. - Będziesz na pogrzebie – powiedział Calvin, jakby Jason spytał go o cokolwiek. - Dzięki – powiedział Jason, a potem się wycofał. Zatrzymał się, kiedy znalazł się kilka stóp dalej. – Chcę ją pogrzebać – powiedział. - Wszyscy ją pogrzebiemy – powiedział Calvin. – Kiedy nam ją oddadzą. – W jego głosie nie było cienia ustępstwa. Jason chwilę się ociągał, ale w końcu skinął. Calvin i Tanya wrócili do ciężarówki Calvina. Usiedli w środku. Najwyraźniej mieli zamiar poczekać tam, aż zdejmą ciało z krzyża. Jason rzekł – wracam do domu. Nie mogę tu zostać. Był prawie nieprzytomny. - Ok. – powiedziałam. - Czy ty… tu zostajesz? - Tak, odpowiadam za bar, ponieważ nie ma Sama. - Bardzo ci ufa – powiedział Jason. 35

Skinęłam. Powinnam poczuć się doceniona. Czułam się doceniona. - Czy to prawda, że jego ojczym postrzelił mamę? Wczoraj o tym usłyszałem w Bayou. - Tak – powiedziałam. – Nie wiedział, że mama Sama jest zmiennokształtna, wiesz. Jason potrząsną głową. – To ujawnienie – powiedział – po tym wszystkim, nie wiem, czy to był taki dobry pomysł. Mama Sama została postrzelona. Crystal nie żyje. Ktoś, kto wiedział, czym ona jest tu ją zostawił, Sookie. Może teraz będą czyhać na mnie, Calvina, Tray’a Dawsona lub Alcide’a. Może spróbują wszystkich nas zabić? Próbowałam powiedzieć, że to się nie stanie, że ludzie, których znam, nie zwrócą się przeciwko przyjaciołom i sąsiadom, ze względu na to, kim się urodzili. Ale w końcu nie powiedziałam tego, ponieważ zaczęłam się zastanawiać, czy to faktycznie prawda. - Może spróbują – powiedziałam czując zimny dreszcz na plecach. Wzięłam głęboki oddech. – Ale skoro nie udało im się dopaść wampirów, większości z nich, sądzę, że będą w stanie zaakceptować zmiennokształtnych różnego rodzaju. Przynajmniej mam taką nadzieję. Mel, w sportowych spodniach i koszulce, które nosił w dzień w miejscu z częściami samochodowymi wyszedł z samochodu i podszedł do nas. Zauważyłam, że uważał, żeby nie patrzeć na Calvina, ponieważ Jason stał dokładnie przy jego samochodzie. – Więc to prawda – powiedział Mel. - Ona nie żyje, Mel – odpowiedział Jason. Mel poklepał Jasona w ramię w dziwny sposób, w jaki robią to mężczyźni, żeby pocieszyć innych mężczyzn. - Chodź, Jason. Nie musisz się tu kręcić. Jedźmy do twojego domu, wypijemy drinka, stary. Jason skinął nieprzytomnie. – Ok., jedźmy. – Po tym jak Jason odjechał do domu, a Mel pojechał za nim, weszłam do mojego samochodu i przeczytałam do końca gazety leżące na tylnim siedzeniu przez kilka ostatnich dni. Często zabierałam je z podjazdu, kiedy jechałam do pracy, wrzucałam je na tył i starałam się przeczytać w wolnej chwili chociaż pierwszą stronę. Od czasu, kiedy Sam wyjechał, a ja prowadziłam bar, nie miałam okazji nawet na nie spojrzeć i nie wiedziałam, co się wydarzyło, od kiedy zmiennokształtni się ujawnili. Ułożyłam gazety w kolejności i zaczęłam czytać. Reakcja ludzi wahała się od paniki do zupełnego spokoju. Wiele osób twierdziło, że mieli podejrzenia, że świat składa się nie tylko z ludzi i wampirów. Wampiry w stu procentach popierały swoich futrzastych braci, przynajmniej publicznie. Z mojego doświadczenia wynikało, że te dwie główne ponadnaturalne grupy miały napięte relacje. Zmiennokształtni i wilkołaki wyśmiewali się z wampirów, a wampiry nie pozostawały dłużne odpłacając się drwinami. Wyglądało jednak na to, że ponadnaturalni uzgodnili, że będą prezentować na zewnątrz wspólne stanowisko, przynajmniej przez jakiś czas. Reakcje rządów były różne. Sądzę, że polityka Stanów Zjednoczonych była tworzona przez wilkołaki, bo była niezwykle korzystna. Wystąpiła znacząca tendencja do akceptowania zmiennokształtnych, jakby byli normalnymi ludźmi, i utrzymanie ich starych praw do bycia Amerykanami zanim jeszcze ktoś się dowiedział, że są czymś więcej. Wampiry niezbyt się z tego cieszyły, ponieważ oni jeszcze nie odzyskali pełni praw i przywilejów prawnych. Legalne małżeństwa i dziedziczenie majątku były wciąż zakazane w wielu stanach, a wampiry były pozbawione możliwości posiadania 36

niektórych interesów. Lobby ludzi na rzecz kasyn, z sukcesem odsuwały wampiry od możliwości posiadania przedsiębiorstw hazardowych, czego nie byłam w stanie zrozumieć, skoro wampiry mogły być funkcjonariuszami policji i strażakami. Wampiry, w środowisku lekarskim, nie były akceptowane na żadnym stanowisku związanym z opieką nad pacjentem z otwartymi obrażeniami. Wampiry nie były również dopuszczane do zawodów sportowych. To mogłam zrozumieć, były zbyt silne. W sporcie było jednak wielu lekkoatletów, których pochodzenie wywodziło się od pełnych do częściowych wilkołaków, ponieważ sport był dla nich czymś naturalnym. W siłach zbrojnych również służyło wielu mężczyzn i kobiet, których dziadkowie wyli do księżyca podczas pełni. Było nawet trochę wilkołaków czystej krwi w wojsku, choć było to bardzo ryzykowne dla ludzi, którzy musieli ukrywać się przez trzy noce w miesiącu. Strony sportowe były pełne zdjęć częściowych lub całkowitych wilkołaków, które stały się sławne. Pomocnik z drużyny New England Patriots, łapacz z drużyny Cardinals, maratończyk… wszyscy oni się przyznali, że byli zmiennokształtnymi różnego rodzaju. Mistrz olimpijski w pływaniu odkrył właśnie, że jego ojciec zmieniał się w fokę, a najlepsza brytyjska tenisistka ujawniła, że jej mama jest lampartołakiem. W świecie sportu nie działo się tyle od czasu afery narkotykowej. Czy pochodzenie tych lekkoatletów daje im nieuczciwą przewagę nad innymi zawodnikami? Czy powinno się im odebrać nagrody za zwycięstwa? Czy powinno się utrzymać ich rekordy sportowe? Kiedy indziej mogłabym podyskutować o tym z kimś, ale w tym momencie zupełnie mnie to nie obchodziło. Zaczęłam widzieć pełen obraz sytuacji. Wyjście istot o dwoistej naturze było zupełnie inne od ogłoszenia o istnieniu wampirów. Wampiry nie miały żadnego powiązania ze światem ludzi z wyjątkiem legend i tradycji. Żyli osobno. Od kiedy mieli japoński substytut w postaci syntetycznej krwi, prezentowali wizerunek zupełnie nieszkodliwych. Ale zmiennokształtni żyli pomiędzy nami cały czas, wtopieni w społeczność utrzymywali w tajemnicy sekrety związane ze swoim życiem i sojuszami. Czasem nawet ich dzieci (które nie były pierworodnymi, więc nie były zmiennokształtne) nie wiedziały, że rodzice się zmieniają, szczególnie jeśli nie zmieniali się w wilki. - Czuję się zdradzona – brzmiała cytowana wypowiedź jakiejś kobiety. - Mój dziadek zmienia się w rysia każdego miesiąca. Biega po okolicy i zabija różne stworzenia. Moja kosmetyczka, do której chodzę piętnaście lat jest kojotem. Nie wiedziałam o tym! Czuję, że mnie okropnie oszukali. Niektórzy ludzie uważali to za fascynujące. – Nasz dyrektor jest wilkołakiem – powiedziało dziecko ze Springfield w Missouri. – Czy to nie super? Fakt istnienia zmiennokształtnych przerażał niektórych ludzi. – Boję się, że przypadkiem zastrzelę mojego sąsiada, jak zobaczę go gdzieś przy drodze – powiedział farmer z Kansas. – A co jeśli zapoluje na moje kury? Różne kościoły formułowały swoje stanowiska wobec zmiennokształtnych. – Nie wiemy, co myśleć – przyznał przedstawiciel Watykanu. – Oni żyją pomiędzy nami i muszą mieć dusze. Nawet niektórzy księża są zmiennokształtni. – Fundamentaliści byli równie zdezorientowani. – Martwiliśmy się Adamem i Stevem – powiedział baptystyczny pastor. – Czy powinniśmy się bardziej martwić o Pikusia i Maksa? 37

Kiedy trzymałam głowę w piasku, rozpętało się piekło. Nagle łatwiej mi było dostrzec, że moja szwagierka będąca panterołakiem skończyła przybita do krzyża za barem należącym do zmiennokształtnego.

38

ROZDZIAŁ 6 W chwili, kiedy wyjęto gwoździe z nóg i rąk ciała, Crystal zaczęła wyglądać normalnie. Obserwowałam to zza taśmy policyjnej. Ten przerażający proceder zgromadził uwagę wszystkich, którzy byli na miejscu. Nawet Alcee Beck się wzdrygnął. Od kiedy przyjechałam na miejsce minęły godziny czekania, dwukrotnie przeczytałam gazety, w schowku na rękawiczki znalazłam książkę i przeczytałam prawie jedną trzecią oraz odbyłam krótką konwersację z Tanyą na temat matki Sama. Kiedy przerobiłyśmy już ten temat, ona zaczęła mówić głównie o Calvinie. Wywnioskowałam, że przeprowadziła się do niego. Dostała pracę na część etatu na jakimś biurowym stanowisku w centrali Norcross. Uwielbiała stałe godziny pracy. – I nie muszę stać na nogach przez cały dzień – powiedziała. - Brzmi nieźle – powiedziałam uprzejmie, chociaż nienawidziłam takiej pracy. Praca z tymi samymi ludźmi dzień po dniu. Za dobrze bym ich poznała. Nie byłabym w stanie trzymać się z dala od ich myśli i osiągnęłabym punkt, w którym chciałabym uciec od nich jak najdalej, ponieważ wiedziałabym za dużo. W barze były zawsze różne osoby, które przychodziły i rozpraszały moją uwagę. - Co u ciebie po Wielkiej Rewelacji? – zapytałam. - Następnego dnia powiedziałam o tym w Norcross – odpowiedziała. – Kiedy dowiedzieli się, że jestem lisołakiem, pomyśleli, że to zabawne –wyglądała na zdegustowaną. – Dlaczego dużym zwierzętom poświęca się całą uwagę? Calvin ma teraz ogromny szacunek wśród swojej załogi, a ja słyszę żarty o puszystym ogonku. - To nie fair – zgodziłam się powstrzymując śmiech. - Calvin jest zupełnie zdruzgotany w związku z Crystal – powiedziała nagle Tanya. – To była jego ulubiona siostrzenica. Bardzo jej współczuł, kiedy okazało się, że jest takim kiepskim zmiennokształtnym. No i z powodu dzieci. – Crystal była wynikiem rozmnażania wewnątrz stada, bardzo dużo czasu potrzebowała, żeby się zmienić w panterę i bardzo ciężko było jej zmienić się z powrotem w człowieka. Poza tym poroniła kilka razy. Jedynym powodem, dla którego pozwolono jej wyjść za Jasona był fakt, że najprawdopodobniej nigdy nie będzie w stanie urodzić dziecka czystej krwi. - Czy jest możliwość, że dziecko zmarło przez zamordowaniem jej, czy dopiero podczas? – zapytałam. – Może ten, kto to zrobił, nie wiedział o ciąży? - To było widać, ale nie za bardzo – powiedziała Tanya kiwając głową. – Bardzo uważała z jedzeniem, bo chciała utrzymać figurę. – Potrząsnęła głową z gorzkim wyrazem twarzy. – Ale tak naprawdę Sookie, czy to ma jakieś znaczenie czy morderca wiedział czy nie? Koniec jest taki sam. Dziecko nie żyje, tak jak i Crystal, a umarła samotnie, w strachu. Tanya miała całkowitą rację. - Czy myślisz, że Calvin może wytropić tego, kto to zrobił po zapachu? – zapytałam. Tanya wyglądała na skrępowaną – Tu jest wiele zapachów – powiedziała. – Nie wiem jak on rozpozna, który zapach, do kogo należy, poza tym spójrz, oni wszyscy jej dotykają. Niektórzy w gumowych rękawicach, a one wydzielają zapach, wiesz? Zobacz, tam jest też Mitch Norris, który pomaga im ją zdjąć, on jest jednym z nas, więc jak Calvin będzie wiedział?

39

- Poza tym, to może być jeden z nich – powiedziałam wskazując głową grupę zgromadzoną wokoło martwej kobiety. Tanya obdarzyła mnie ostrym spojrzeniem. - Myślisz, że stróże prawa mogą być w to zamieszani? – zapytała. – Czy ty coś wiesz? - Nie – powiedziałam żałując, że otworzyłam moją niewyparzoną buzię – Po prostu… nic nie wiemy na pewno. Sądzę, że pomyślałam o Dove Becku. - To on był z nią w łóżku tamtego dnia? Skinęłam. – Ten wielki facet stojący tam, czarny facet w garniturze to jego kuzyn Alcee. - Myślisz, że może mieć z tym coś wspólnego? - Raczej nie – powiedziałam. – Ja tylko… spekuluję. - Założę się, że Calvin pomyślał o tym samym – powiedziała. – Calvin jest bardzo bystry. Skinęłam. Nie było nic wyróżniającego w Calvinie i nie był w collegu (ja też nie byłam), ale z jego głową wszystko było w porządku. Wtedy Bud skinął na Calvina, więc wysiadł z samochodu i podszedł do ciała, które leżało na noszach na kółkach w otwartym plastikowym worku. Calvin podszedł do ciała bardzo ostrożnie z rękami założonymi do tyłu, żeby nie dotknąć Crystal. Wszyscy patrzyliśmy, aż skończył. Niektórzy z odrazą i niechęcią, niektórzy z obojętnością lub zainteresowaniem. Wyprostował się, odwrócił i skierował się w kierunku swojej ciężarówki. Tanya wysiadła z mojego samochodu żeby do niego podejść. Oplotła go rękami i spojrzała w górę na jego twarz. Potrząsnął głową. Opuściłam okno, żeby lepiej słyszeć. – Nie dowiedziałem się zbyt wiele z tego, co z niej zostało – powiedział. – Za dużo obcych zapachów. Pachnie po prostu jak nieżywa pantera. - Jedźmy do domu, Calvin – powiedziała Tanya. - Ok. – oboje podnieśli ręce dając mi znać, że odjeżdżają i zostałam sama wciąż czekając na frontowym parkingu. Bud poprosił mnie, żebym otworzyła wejście do baru dla pracowników. Wręczyłam mu klucze. Wrócił z nimi po kilku minutach, żeby powiedzieć, że drzwi były bezpiecznie zamknięte i nie ma śladów, że ktoś był w środku od chwili zamknięcia baru. Oddał mi klucze. - Więc możemy otworzyć? – zapytałam. Kilka radiowozów odjechało, ciała już nie było i wyglądało na to, że cały proces się zakończył. Chciałam tam zaczekać, jeśli tylko mogłabym potem dostać się do budynku. Ale jak Bud powiedział, że to może potrwać jeszcze ze dwie lub trzy godziny, zdecydowałam się wrócić do domu. Porozmawiałam ze wszystkimi pracownikami, z którymi udało mi się skontaktować, a każdy klient mógł dostrzec przez taśmę na parkingu, że bar jest zamknięty. Marnowałam czas. Moi agenci FBI, którzy spędzili godziny z przyklejonymi do ucha komórkami zdawali się być bardziej przejęci tą zbrodnią, niż moją sprawą, i to było super. Może zapomnieli o mnie. Ponieważ nikt mnie nie obserwował i nie zwracał uwagi na to co robię, uruchomiłam samochód i odjechałam. Nie miałam serca do załatwiania po drodze żadnych spraw. Wróciłam prosto do domu. Amelia dawno temu wyszła do pracy w agencji ubezpieczeniowej, ale Octavia była w domu. Rozstawiła w pokoju deskę do prasowania. Naciskała żelazkiem na spodnie, które właśnie skróciła, a obok leżał stos bluzek do uprasowania. Podejrzewam, że nie istnieje żadne magiczne zaklęcie, żeby pozbyć się zagnieceń. Zaproponowałam, że 40

podwiozę ją do miasta, ale powiedziała, że wczoraj odbyła wycieczkę z Amelią, która spełniła wszystkie jej potrzeby. Zaprosiła mnie, żebym posiedziała na drewnianym krześle przy łóżku, podczas gdy ona pracowała. – Prasowanie idzie szybciej, kiedy ma się z kim porozmawiać – powiedziała, i brzmiała przy tym tak samotnie, że poczułam się winna. Opowiedziałam jej o poranku, jaki miałam i okolicznościach śmierci Crystal. Octavia widziała w swoim czasie wiele strasznych rzeczy, więc nie panikowała. Odpowiadała we właściwy sposób i wyrażała szok, którego prawie każdy by doświadczył, a nawet nie znała Crystal. Mogłam wyczuć, że coś jej leżało na sercu. Octavia odłożyła żelazko i zwróciła się do mnie twarzą. – Sookie - powiedziała, muszę znaleźć pracę, wiem, że jestem dla ciebie i Amelii ciężarem. Kiedyś pożyczałam samochód od mojej siostrzenicy za dnia, kiedy ona pracowała na nocnej zmianie, ale od kiedy przeprowadziłam się tutaj, muszę was prosić o wożenie mnie. Wiem, że to się robi męczące. Sprzątałam dom siostrzenicy, gotowałam i opiekowałam się dziećmi, żeby zapłacić za mój nocleg i wyżywienie, ale ty i Amelia jesteście takimi czyściochami, że moje dwa grosze na nic się wam nie przydadzą. - Cieszę się, że tu jesteś Octavio – powiedziałam niecałkiem szczerze. – Pomogłaś mi na wiele sposobów. Pamiętasz jak zdjęłaś mi Tanyę z pleców? A teraz wygląda na zakochaną w Calvinie, więc nie będzie mnie już prześladować. Wiem, że poczułabyś się lepiej mając pracę i może coś się znajdzie. W międzyczasie spokojnie tu sobie mieszkaj. Coś wymyślimy. - Zadzwoniłam do brata do Nowego Orleanu- powiedziała ku mojemu zdziwieniu. Nawet nie wiedziałam, że jej brat żyje. – Powiedział, że towarzystwo ubezpieczeniowe podjęło decyzję o wypłaceniu mi odszkodowania. To niewiele, biorąc pod uwagę, że prawie wszystko straciłam, ale wystarczy na zakup dobrego używanego samochodu. Nie ma tam nic, do czego mogłabym wrócić. Nie zamierzam odbudować domu i nie ma wielu miejsc, na które byłoby mnie stać. - Przykro mi – powiedziałam. – Chciałabym móc coś dla ciebie zrobić Octavio. Pomóc ci jakoś. - Ty już mi pomogłaś – powiedziała. – Jestem ci wdzięczna. - Proszę cię – powiedziałam z przykrością. – Przestań. Podziękuj Amelii, nie mnie. - Wszystko, co umiem to magia – powiedziała Octavia. – Cieszę się, że mogłam pomóc ci z Tanyą. Czy ona pamięta? - Nie – odpowiedziałam. – Nie sądzę, żeby pamiętała cokolwiek z tego jak Calvin ją tu przywiózł albo samo rzucanie zaklęcia. Nigdy nie będę jej ulubioną koleżanką, ale przynajmniej nie stara się uczynić z mojego życia koszmaru. Tanya została przysłana przez kobietę, która miała do mnie żal. Nazywała się Sandra Pelt i chciała mnie sabotować. Ponieważ Calvin był pod dużym wrażeniem Tanyi, Amelia i Octavia rzuciły na nią trochę magii, żeby uwolnić ją od wpływu Sandry. Tanya wciąż była nieprzyjemna, ale podejrzewam, że to chyba leżało w jej naturze. - Czy uważasz, że powinnyśmy zrobić rekonstrukcję, żeby dowiedzieć się, kto zabił Crystal? - zaproponowała Octavia. Myślałam o tym. Starałam się wyobrazić sobie rekonstrukcję ektoplazmy na parkingu przy Merlotte’s. Pomyślałam, że musiałybyśmy znaleźć jeszcze co najmniej jedną czarownicę, ponieważ to był duży teren, i nie byłam pewna, czy Octavia i Amelia poradziłyby sobie same. Pewnie one uważały, że tak. 41

- Myślę, że by nas zauważono – powiedziałam w końcu. – A to nie byłoby najlepsze dla ciebie i Amelii. Poza tym, nie wiemy gdzie tak naprawdę została zabita. A to jest potrzebne, prawda? Miejsce śmierci? Octavia powiedziała – Tak. Jeśli nie umarła na parkingu, to nic to nie da. – Wyglądało na to, że trochę jej ulżyło. - Myślę, że nie dowiemy się przed autopsją czy umarła tam, czy już nie żyła, gdy przybijali ją do krzyża. – Poza tym, chyba nie byłabym w stanie oglądać kolejnej rekonstrukcji ektoplazmy. Widziałam dwie. Oglądanie śmierci w rozmyciu, ale wciąż dość wyraźnej, oglądanie ostatnich minut życia było niesłychanie dziwnym i przygnębiającym doświadczeniem. Octavia powróciła do prasowania, a ja poczłapałam do kuchni i podgrzałam sobie zupę. Musiałam coś zjeść, a otworzenie puszki było największym wysiłkiem, na który było mnie stać. Upływające godziny były absolutnie negatywnym doświadczeniem. Nie miałam wieści od Sama. Policja nie skontaktowała się ze mną w sprawie otwarcia baru. Agenci FBI nie wrócili, żeby zadać mi więcej pytań. W końcu postanowiłam pojechać do Shreveport. Amelia wróciła z pracy, i kiedy wychodziłam z domu, wraz z Octavią zaczęły przygotowywać kolację. To była domowa scenka, w której nie byłam w stanie uczestniczyć ze względu na mój niespokojny stan ducha. Już drugi raz w ciągu ostatnich dni znalazłam się w drodze do Fangtasii. Nie pozwalałam sobie na rozmyślanie. Podczas całej drogi słuchałam radia nadającego czarną muzykę gospel i modlitwa sprawiła, że poczułam się lepiej, zwarzywszy na te wszystkie okropne wydarzenia dzisiejszego dnia. Do czasu, aż dojechałam na miejsce zapadł zmrok, ale było zbyt wcześnie, żeby bar się zapełnił. Eric siedział tyłem do mnie przy jednym ze stolików w głównej sali. Pił TrueBlood i rozmawiał z Clancym, który chyba w hierarchii znajdował się pod Pam. Clancy popatrzył na mnie i kiedy zobaczył, że podchodzę do stolika uśmiechnął się szyderczo. Clancy nie był fanem Sookie Stackhouse. Ponieważ był wampirem, nie mogłam się dowiedzieć dlaczego, ale podejrzewałam, że mnie zwyczajnie nie lubi. Kiedy podchodziłam Eric odwrócił się i uniósł brwi. Powiedział coś do Clancy’ego, który wstał i wrócił na zaplecze. Eric czekał, aż usiądę przy jego stoliku. – Witaj, Sookie – powiedział. – Przyszłaś powiedzieć jak jesteś na mnie zła w związku z naszymi zaślubinami? A może jesteś gotowa do odbycia tej długiej rozmowy, którą musimy wcześniej czy później odbyć? - Nie – powiedziałam. Chwilę siedzieliśmy w ciszy. Czułam się wyczerpana, ale dziwnie spokojna. Powinnam zrobić Ericowi piekło z powodu jego niepodlegającej dyskusji decyzji o odrzuceniu prośby Quinna i prezentacji z nożem. Powinnam zadać mu różnego rodzaju pytania… ale nie mogłam wskrzesić w sobie niezbędnego ognia. Po prostu chciałam przy nim posiedzieć. Grała muzyka, ktoś włączył stację KDED - radio dla wampirów. Leciała piosenka „The Night” zespołu „The Animals”. Kiedy skończył swojego drinka i w butelce został tylko czerwony osad, Eric położył swoją zimną rękę na mojej. – Co się dzisiaj stało? – zapytał spokojnym głosem. Zaczęłam mu opowiadać zaczynając od wizyty FBI. Nie przerywał mi, żeby zaprotestować albo zadać jakieś pytanie. Nawet, kiedy skończyłam swoją opowieść usunięciem ciała Crystal, nic nie mówił przez jakiś czas. – Nawet jak na ciebie to był 42

intensywny dzień, Sookie – powiedział w końcu. – A co do Crystal, nie sądzę, żebyśmy kiedykolwiek się poznali, ale wygląda na to, że nie była nic warta. Eric nigdy nie silił się na uprzejmość. Chociaż tak naprawdę mi się to podobało, byłam również zadowolona, że nie była to powszechna cecha. – Każdy w moim przekonaniu ma jakąś wartość – powiedziałam. – Choć muszę przyznać, że jeśli miałabym wybrać jedną osobę, z którą miałabym się znaleźć w łodzi ratunkowej, ona nie znalazłaby się nawet na mojej długiej liście. Na ustach Erica zagościł rzadki uśmiech. - Ale – dodałam - ona była w ciąży, i co najważniejsze, to było dziecko mojego brata. - W moich czasach, ciężarne kobiety były warte dwa razy tyle, jeśli były zabijane – powiedział Eric. Nigdy nie ujawniał zbyt wiele informacji o swoim życiu przed przemianą. – Co to znaczy „warte”? – zapytałam. - Na wojnie albo wśród obcokrajowców mogliśmy zabijać, kogo tylko chcieliśmy – powiedział. – Ale w przypadku sporu pomiędzy naszymi ludźmi musieliśmy płacić srebrem, kiedy poniósł śmierć ktoś z naszych. – Wyglądał tak jakby z wysiłkiem przywoływał wspomnienia. – Jeśli zabita osoba była kobietą z dzieckiem, cena była podwójna. - Ile miałeś lat, kiedy się ożeniłeś? Czy miałeś dzieci? – Wiedziałam, że Eric był żonaty, ale nie wiedziałam nic więcej o jego życiu. - Od momentu ukończenia dwunastu lat byłem już mężczyzną – powiedział. – Ożeniłem się mając szesnaście lat. Moja żona miała na imię Aude. Aude miała… mieliśmy… sześcioro dzieci. Wstrzymałam oddech. Czułam, że jest myślami gdzieś pomiędzy czasami, które minęły a teraźniejszością. Pomiędzy barem w Shreveport w Luizjanie a swoją przeszłością – kobietą, która zmarła tysiąc lat temu. - Czy przeżyły? – zapytałam bardzo cicho. - Troje przeżyło – powiedział i się uśmiechnął. – Dwóch chłopców i dziewczynka. Dwoje zmarło po urodzeniu. Z szóstym dzieckiem zmarła również Aude. - Na co? Wzruszył ramionami. – Ona i dziecko dostali gorączki. Myślę, że to była jakaś infekcja. Wtedy, jeśli ktoś zachorował, zazwyczaj umierał. Aude i dziecko zmarli w odstępie kilku godzin. Pochowałem ich w pięknym grobowcu – powiedział z dumą. – Moja żona miała przypiętą do sukni najlepszą ze swoich broszy, a na jej piersi ułożyłem dziecko. Nigdy, jako mężczyzna, nie brzmiał mniej nowocześnie niż w tej chwili. – Ile miałeś lat? Zastanawiał się. – To było zaledwie kilka lat po ukończeniu dwudziestu lat powiedział. - Może dwadzieścia trzy. Aude była starsza. Była żoną mojego starszego brata, kiedy zginął podczas bitwy, to na mnie spadł obowiązek ożenienia się z nią, aby nasze rodziny wciąż były związane. Ale zawsze ją lubiłem a ona była chętna. Nie była głupia, straciła dwoje dzieci mojego brata i cieszyła się, że może mieć więcej, które przeżyją. - Co się stało z twoimi dziećmi? - Kiedy stałem się wampirem? Skinęłam. 43

- Nie mogły być duże. - Nie, były jeszcze małe. To stało się wkrótce po śmierci Aude – powiedział. – Brakowało mi jej. Widzisz, potrzebowałem kogoś, kto wychowa moje dzieci. Wtedy mężczyźni nie mogli być kurami domowymi –zaśmiał się. – Musiałem uczestniczyć w najazdach. Musiałem być pewien, że niewolnicy na polach robią to, co powinni, więc potrzebowałem kolejnej żony. Pewnej nocy pojechałem z wizytą do rodziny, która miała na wydaniu młodą kobietę i miałem nadzieję, że za mnie wyjdzie. Mieszkała milę lub dwie ode mnie. Miałem trochę dóbr ziemskich, a mój ojciec był przywódcą. Byłem uważany za przystojnego mężczyznę i nieprzeciętnego wojownika, więc byłem dobrą partią. Jej bracia i ojciec cieszyli się, że mogą mnie powitać i wyglądało na to, że ona jest… sympatyczna. Starałem się ją trochę poznać. To był udany wieczór. Miałem wielkie nadzieje, ale musiałem dużo wypić i tej nocy w drodze powrotnej do domu … Eric przerwał i dostrzegłam jak jego klatka piersiowa się porusza. Przypominając sobie ostatnie chwile, jako człowiek, faktycznie wziął głęboki wdech. – Była pełnia księżyca. Zobaczyłem rannego mężczyznę na drodze. Normalnie rozejrzałbym się dookoła w poszukiwaniu tych, którzy go zaatakowali, ale byłem pijany. Podszedłem, żeby mu pomóc, pewnie możesz się domyślić, co się stało potem. - Tak naprawdę nie był ranny. - Nie. Ale wkrótce potem ja byłem. Był bardzo głodny. Nazywał się Appius Livius Ocella. - Eric naprawdę się uśmiechnął, choć bez większego entuzjazmu. – Nauczył mnie wielu rzeczy, po pierwsze, żeby nie nazywać go Appius. Powiedział, że nie znam go dostatecznie dobrze. - A po drugie? - Jak go poznać. - Och – pomyślałam, że wiem, co to oznacza. Eric wzruszył ramionami. - To nie było takie straszne… kiedy opuściliśmy te tereny, już wiedziałem. Z czasem przestałem tęsknić za domem i dziećmi. Nigdy nie opuszczałem moich ludzi. Mój ojciec i matka wciąż żyli. Wiedziałem, że moi bracia i siostry dopilnują, żeby dzieci zostały wychowane tak, jak powinny, i zostawiłem po sobie tyle, że dzieci nie były dla nich obciążeniem. Oczywiście martwiłem się, ale nic nie mogłem zrobić. Musiałem trzymać się z dala. W tamtych czasach w małych wioskach obcy był od razu zauważany i jeśli bym pojawił się gdzieś blisko miejsca, w którym mieszkałem, zostałbym rozpoznany i schwytany. Wiedzieliby, kim się stałem lub przynajmniej wiedzieliby, że coś jest ze mną nie tak. - Gdzie udaliście się z Appiusem? - Jeździliśmy do największych miast, jakie udało nam się znaleźć, a wtedy było ich tylko kilka. Cały czas podróżowaliśmy obok głównych dróg, przy których mogliśmy polować na podróżnych. Zadrżałam. Ciężko mi było wyobrazić sobie ekstrawaganckiego i bystrego Erica zaczajonego w lesie w poszukiwaniu łatwej krwi. Okropnie było myśleć o nieszczęśnikach, na których zastawiał pułapki. - Nie było tam zbyt wielu ludzi – powiedział. – Wieśniacy zauważyliby od razu zniknięcie swoich sąsiadów. Musieliśmy wciąż być w ruchu. Młode wampiry są na początku bardzo głodne. Zabijałem nawet wtedy, kiedy nie miałem takiego zamiaru.

44

Wzięłam głęboki wdech. To właśnie robiły wampiry, kiedy były młode - zabijały. Wtedy nie było żadnego substytutu świeżej krwi. Zabij albo giń. – Czy on był dla ciebie dobry? Appius Livius Ocella? – Co może być gorszego od nieustannego przebywania z kimś, kto cię wcześniej zamordował? - Nauczył mnie wszystkiego, co wiem. Był w legionach i był wojownikiem tak jak ja, więc mieliśmy coś wspólnego. Naturalnie lubił mężczyzn i musiałem się do tego przyzwyczaić. Nigdy tego nie robiłem, ale kiedy jesteś młodym wampirem wszystko, co seksualne wydaje się być ekscytujące, więc nawet to polubiłem… w końcu. - Musiałeś ulegać – powiedziałam. - Och, on był dużo silniejszy… choć ja byłem większym mężczyzną od niego – wyższym, z szerszymi ramionami. On był wampirem liczącym sobie tak wiele wieków, że stracił rachubę. No i oczywiście był moim panem, musiałem się podporządkować – Eric wzruszył ramionami. - Czy to jest mistycyzm czy takie są ustalone zasady? – zapytałam, ciekawość mało mnie nie zeżarła. - Jedno i drugie – powiedział Eric. – To przymus. Nie jesteś w stanie się przeciwstawić, nawet jeśli chcesz… nawet, jeśli desperacko chcesz uciec – jego biała twarz zamilkła w zamyśleniu. Nie mogłam wyobrazić sobie Erica robiącego coś, czego nie chciał robić, podporządkowującego się. Oczywiście teraz ma szefa, nie jest niezależny, ale nie musi się kłaniać i walczyć o przetrwanie, no i podejmuje własne decyzje. - Nie umiem sobie tego wyobrazić – powiedziałam. - Nie chciałbym, żebyś umiała. Jeden z kącików jego ust opuścił się tworząc na jego ustach krzywą minę. Właśnie kiedy zaczęłam zastanawiać się nad ironią tego, że Eric ożenił się ze mną w wampirzym stylu bez pytania mnie o zdanie, Eric zmienił temat zatrzaskując drzwi do swojej przeszłości. – Świat bardzo zmienił się odkąd byłem człowiekiem. Ostatnie sto lat było szczególnie ekscytujące, a teraz ujawniły się wilkołaki i inni o dwoistej naturze. Kto wie, może wkrótce czarownice i inne istoty magiczne również się ujawnią? – uśmiechnął się do mnie, ale trochę sztywno. Jego pomysł wywołał u mnie radosną fantazję na temat mojego pradziadka, którego mogłabym codziennie widywać. Dopiero kilka miesięcy temu dowiedziałam się o jego istnieniu i nie spędzaliśmy ze sobą dużo czasu, ale świadomość, że mam żyjącego przodka była bardzo ważna. Miałam tak niewielu krewnych. – To by było wspaniałe powiedziałam z tęsknotą w głosie. - To nigdy nie nastąpi, moja kochana – powiedział Eric. – Stworzenia magiczne są najbardziej tajemnicze ze wszystkich istot ponadnaturalnych. Niewiele ich zostało w tym kraju. W zasadzie niewiele ich zostało na świecie. Liczba ich kobiet i ich płodność spada z każdym rokiem. Twój pradziadek jest jednym z kilku ocalałych przedstawicieli królewskiego rodu. Nigdy by się nie zniżył do zadawania z ludźmi. - Ze mną rozmawia – powiedziałam, ponieważ nie byłam pewna, co miał na myśli mówiąc o „zadawaniu”. - Płynie w tobie jego krew – Eric machnął wolną ręką. – Jeśli byś jej nie miała to nigdy byś go nie zobaczyła. Cóż, Niall raczej nie zatrzymałby się przejazdem w Merlotte’s na piwo i kurczaka, żeby móc uścisnąć każdemu rękę. Spojrzałam na Erica nieszczęśliwa. – Chciałabym, 45

żeby pomógł Jasonowi – powiedziałam. – Nie sądziłam, że to kiedykolwiek powiem, ale Niall chyba wcale nie lubi Jasona, a Jason będzie miał wiele kłopotów związanych ze śmiercią Crystal. - Sookie, jeśli chcesz wiedzieć co myślę, to nie mam pojęcia czemu Crystal została zabita. – I go to specjalnie nie obchodziło. Przynajmniej w przypadku Erica zawsze było wiadomo na czymś się stoi. W tle DJ stacji KDED powiedział – A teraz „Thom Yorke’s” w piosence „And It Rained All Night. – Podczas naszej rozmowy w cztery oczy odgłosy baru docierały do nas jakby z daleka, teraz nagle wróciły z całą mocą. - Policja i panterołaki wytropią tego, kto to zrobił – powiedział. – Bardziej niepokoją mnie agenci FBI. Jaki jest ich cel? Chcą cię zabrać? Czy to dozwolone w tym kraju? - Chcieli zidentyfikować Barry,ego. Potem chcieli dowiedzieć się, do czego Barry i ja jesteśmy zdolni i jak to robimy. Może mieli zapytać czy będziemy dla nich pracować? A śmierć Crystal przerwała naszą rozmowę zanim zdołali cokolwiek powiedzieć. - A ty nie chcesz dla nich pracować – błękitne oczy Erica wpatrywały się w moją twarz. – Nie chcesz wyjeżdżać. Wyciągnęłam swoją rękę z pod jego. Patrzyłam jak moje ręce splatają się ze sobą i obracają. – Nie chcę, żeby ginęli ludzie, ponieważ ja im nie pomogę – powiedziałam. Poczułam jak do moich oczu napływają łzy. – Ale jestem wystarczająco samolubna, żeby nie chcieć jechać tam, gdzie mnie wyślą na poszukiwania umierających ludzi. Nie byłabym w stanie znieść codziennego oglądania katastrof. Nie chcę opuszczać domu. Staram się wyobrazić sobie jak by to było, co kazaliby mi robić i to mnie śmiertelnie przeraziło. - Chcesz być panem swojego życia – powiedział Eric. - Tak samo jak każdy. - Kiedy tylko pomyślę, że jesteś bardzo prostolinijna, mówisz coś bardzo skomplikowanego – powiedział Eric. - Narzekasz? – starałam się uśmiechnąć, ale mi nie wyszło. - Nie. Ciężka dziewczyna z dużą szczęką podeszła i położyła przed Ericem otwarty zeszyt na autografy. – Czy mógłbyś mi się podpisać, proszę? – powiedziała. Eric obdarzył ją oślepiającym uśmiechem i podpisał się na czystej stronie. – Dziękuję – powiedziała bez tchu, i wróciła do swojego stolika. Jej przyjaciółki, same kobiety będące dostatecznie pełnoletnie, żeby przebywać w barze, podziwiały jej odwagę, a ona usiadła i opowiedziała im całą sytuację z wampirem. Jak skończyła, podeszła do nich jedna z ludzkich kelnerek, żeby przyjąć kolejne zamówienia na drinki. Obsługa tego baru była dobrze przeszkolona. - O czym ona myślała? – zapytał Eric. - Och, była bardzo zdenerwowana i pomyślała, że jesteś uroczy, ale… - trudno mi było ubrać to w słowa. – Nie jesteś przystojny w sposób, do jakiego jest przyzwyczajona, ponieważ ona nigdy by nie pomyślała, że może ciebie zdobyć. Ona jest bardzo… nie myśli o sobie za dużo. Miałam jedną z moich nagłych fantazji. Eric podchodzi do niej, kłania się i całuje ją w policzek ignorując jej ładniejsze koleżanki. Ten gest dałby każdemu mężczyźnie w barze do myślenia o tym, co zobaczył w tej dziewczynie wampir, a czego oni nie byli w stanie dostrzec. Nagle ta zwykła dziewczyna staje się onieśmielona uwagą 46

mężczyzn, którzy są świadkami tej sceny. Jej przyjaciółki czują do niej respekt, ponieważ interesuje Erica. Jej życie się zmienia. Ale nic takiego oczywiście się nie stało. Eric zapomniał o dziewczynie jak tylko skończyłam mówić. Wiedziałam, że sprawy nie potoczą się tak, jak w mojej fantazji, nawet jeśli by do niej podszedł. Poczułam ukłucie rozczarowania, że nic się nie kończy tak jak w bajkach. Zastanawiałam się czy mój pradziadek słyszał kiedyś bajkę o wróżkach. Czy wróżki opowiadają swoim dzieciom bajki o ludziach? Założę się, że nie. Czułam przez chwilę jak tracę kontakt, jakbym stała z tyłu i obserwowała swoje życie z daleka. Wampiry były mi winne pieniądze i przysługi za moje usługi względem nich. Wilkołaki uznały mnie za przyjaciela stada, za moją pomoc podczas niedawno zakończonej wojny. Eric ślubował mi, co chyba oznaczało, że byłam narzeczoną, a nawet żoną. Mój brat był panterołakiem. Mój pradziadek był wróżem. Chwilę zajęło mi znalezienie się znowu we własnej skórze. Moje życie było zbyt dziwne. Znów miałam wrażenie, że tracę nad nim kontrolę, jakbym szybko kręciła się na karuzeli i nie mogła się zatrzymać. - Nie rozmawiaj sama z ludźmi z FBI – mówił Eric. – Zadzwoń do mnie, jeśli to będzie w nocy, a do Boby’ego Burnhama, jeśli to będzie za dnia. - Ale on mnie nie znosi! – powiedziałam niezbyt ostrożnie wracając do rzeczywistości. - Co? - Bobby mnie nienawidzi – powiedziałam. – Byłby zachwycony, gdyby federalni zamknęli mnie w jakimś podziemnym bunkrze w Nevadzie na resztę życia. Twarz Erica znieruchomiała, jakby zamarzła. – On to powiedział? - Nie musiał. Wiem, kiedy ktoś myśli o mnie jak o czymś oślizgłym. - Porozmawiam sobie z Bobbym. - Eric, to nie przestępstwo, kiedy ktoś mnie nie lubi – powiedziałam przypominając sobie jak niebezpieczne może byś skarżenie się wampirowi. Zaśmiał się. – Może ja to uczynię niezgodnym z prawem – powiedział żartobliwie z silniejszym akcentem w głosie. - Jeśli nie możesz wezwać Bobby’ego, a jestem absolutnie pewien, że ci pomoże, powinnaś zadzwonić do pana Cataliadesa, chociaż on jest w Nowym Orleanie. - Czy u niego wszystko w porządku? – Nie widziałam ani nie rozmawiałam z prawnikiem i pół-demonem od czasu zawalenia się hotelu dla wampirów w Rhodes. Eric skinął. – Nigdy nie było lepiej. Teraz reprezentuje interesy Felipe de Castro w Luizjanie. Pomógłby ci, jeśli byś go poprosiła. Lubi cię. Zatrzymałam tę informację do późniejszych rozważań. – Czy jego bratanica ocalała? – zapytałam. - Diantha? - Tak – powiedział Eric. – Była pod gruzami przez dwanaście godzin i ekipa ratunkowa wiedziała, że tam jest, ale belki zaklinowały drogę do miejsca, gdzie była uwięziona, więc potrzeba było czasu, żeby je usunąć. W końcu ją wyciągnęli. Ucieszyła mnie wiadomość, że Diantha żyje. – A ten prawnik Johan Glassport? – spytałam. – Pan Cataliades powiedział, że miał kilka siniaków. - Całkowicie wyzdrowiał. Dostał swoje wynagrodzenie i rozpłynął się za granicami Meksyku.

47

- Zysk Meksyku to strata Meksyku- powiedziałam i wzruszyłam ramionami. – Domyślam się, że potrzeba prawnika, żeby dostać wynagrodzenie, kiedy pracodawca umiera. Ja swojego nie dostałam. Może Sophie-Anne uznała, że Glassport zrobił dla niej więcej, albo miał tupet poprosić o pieniądze pomimo tego, że straciła nogi. - Nie wiedziałem, że ci nie zapłacono – Eric wyglądał na bardzo niezadowolonego. – Porozmawiam z Victorem. Jeśli Glassport dostał wynagrodzenie za swoje usługi dla Sophie, ty też powinnaś. Sophie pozostawiła po sobie wiele nieruchomości i żadnych dzieci. Król Victora jest ci coś winien. Posłucha. - Byłoby cudownie – powiedziałam. W moim głosie brzmiało chyba za dużo ulgi. Eric spojrzał na mnie ostrym wzrokiem. – Wiesz – powiedział – jeśli potrzebujesz pieniędzy wystarczy tylko powiedzieć. Nie pozwolę, żebyś obywała się bez czegokolwiek, co ci jest potrzebne, i znam cię na tyle, żeby być pewnym, że nie prosiłabyś o pieniądze na jakieś bzdury. Zabrzmiało to prawie tak, jakby mówił o godnej podziwu zalecie. – Doceniam twoją propozycję – powiedziałam, i poczułam jak mój głos robi się sztywny. – Chcę tylko dostać to, co do mnie należy. Wtedy pomiędzy nami zaległa długa cisza, chociaż w barze wokół stolica Erica panował normalny gwar. - Powiedz mi prawdę – powiedział Eric. – Czy to możliwe, że przyjechałaś tu po prostu spędzić ze mną trochę czasu? Wciąż mi nie powiedziałaś, jak zła na mnie jesteś za to, że oszukałem cię w sytuacji z nożem. Najwyraźniej nie zamierzałaś, przynajmniej nie dzisiejszej nocy. Wciąż nie przedyskutowałem z tobą moich wspomnień z czasu, który razem spędziliśmy, kiedy ukrywałaś mnie w swoim domu. Czy wiesz, czemu tamtej zimnej nocy znalazłaś mnie biegnącego drogą w kierunku twojego domu? Jego pytanie było tak nieoczekiwane, że odebrało mi głos. Nie byłam pewna czy chcę znać odpowiedź. W końcu jednak powiedziałam – Nie, nie wiem. - Zaklęcie rzucone przez wiedźmę zawierało klątwę, która zaczęła działaś, kiedy Clancy ją zabił… klątwa mówiła, że będę blisko pragnienia mojego serca, ale nie będę o tym wiedział. Straszne przekleństwo, jedno z takich, które wymagało od Hallow ogromnej subtelności. Znaleźliśmy je na zagiętej stronie jej księgi zaklęć. Nie było nic, co mogłabym powiedzieć, choć sądzę, że to później przemyślę. To był pierwszy raz, kiedy przyjechałam do Fangtasii po prostu porozmawiać, i nie zostałam wezwana przez wampiry z jakiś powodów. Więzy krwi czy coś dużo bardziej naturalnego? – Myślę, że… po prostu potrzebowałam towarzystwa – powiedziałam. – Beż żadnych wstrząsających rewelacji. Uśmiechnął się. – To dobrze. Nie wiedziałam, czy to dobrze, czy nie. - Ty wiesz, że nie jesteśmy prawdziwym małżeństwem, prawda? – powiedziałam. Musiałam coś powiedzieć, tak samo, jak chciałam zapomnieć, że to wszystko w ogóle się wydarzyło. – Wiem, że wampiry i ludzie nie mogą zawierać związków małżeńskich, ale z tego, co się zorientowałam to nie była ceremonia, nie w obliczu prawa Luizjany. - Wiem, że gdybym tego nie zrobił, siedziałabyś teraz w małym pokoiku w Nevadzie i przysłuchiwała się jak Felipe de Castro robi interesy z ludźmi.

48

Nienawidzę, kiedy moje podejrzenia okazują się być prawdą. – Ale ja go uratowałam – starałam się nie żalić. – Ocaliłam jego życie, a on obiecał, że mam jego przyjaźń. Co, jak sądzę, oznacza ochronę. - On chciałby zapewnić ci ochronę tuż przy sobie. Jednak teraz, kiedy zdaje sobie sprawę z tego, co umiesz robić, chce mieć nade mną przewagę w postaci ciebie. - A wdzięczność? Powinnam była pozwolić, żeby Sigebert go zabił – zamknęłam oczy. – Cholera, ja po prostu nie mogę się wychylać. - Teraz nie będzie cię miał – powiedział Eric. – Wzięliśmy ślub. - Ale Eric… Myślałam o tak wielu obiekcjach na temat tego układu, że nie wiedziałam nawet od czego zacząć. Obiecałam sobie, że nie rozpętam tej nocy kłótni na ten temat, ale on był jak goryl ważący osiemset funtów. Po prostu nie mógł być zignorowany. – A co jeśli kogoś poznam? A co jeśli ty… Hej, jakie są główne zasady, kiedy jest się oficjalnie małżeństwem? Powiedz mi. - Jesteś dziś zbyt rozstrojona i zmęczona, żeby móc rzeczowo rozmawiać – powiedział Eric. Odrzucił do tyłu włosy i spadły na ramiona, a kobieta siedząca przy stoliku obok powiedziała - Oooooooooch. - Zrozum, że on teraz nie może cię tknąć, nikt nie może pod groźbą utraty życia, chyba że najpierw zwróci się do mnie. W tym przypadku moja bezwzględność przyda się nam obojgu. Wzięłam głęboki wdech. – Ok. Masz rację, ale to nie koniec tematu. Chcę wiedzieć wszystko na temat naszej nowej sytuacji i chcę wiedzieć, czy mogę się z niej wyplątać, jeśli nie będę w stanie jej znieść. – Jego oczy wyglądały jak błękitne czyste jesienne niebo i były tak samo szczere. – Jeśli będziesz chciała, dowiesz się wszystkiego, co musisz wiedzieć – powiedział. - Hej, czy nowy król wie o moim pradziadku? Twarz Erica skamieniała. – Nie mogę przewidzieć reakcji Felipe, kiedy się dowie, moja kochana. Tylko Bill i ja mamy w tym momencie taką wiedzę. Musi tak pozostać. Jego ręka dotarła do mnie, żeby znów chwycić za moją. Mogłam poczuć każdy mięsień i kość pod zimnym ciałem. To tak jak trzymanie ręki posągu, bardzo pięknej statuy. Znowu przez kilka minut czułam się dziwnie spokojna. - Eric, muszę już iść – powiedziałam z przykrością, ale nie aż taką, żeby zostać. Pochylił się nade mną i pocałował mnie lekko w usta. Kiedy odsunęłam krzesło, wstał, żeby odprowadzić mnie do drzwi. Podczas gdy opuszczałam Fangtasię, czułam na sobie morderczy wzrok wszystkich, którzy chcieli być na moim miejscu. Pam była na swoim posterunku i patrzyła na nas z chłodnym uśmiechem. Żebyśmy nie rozstali się w zbyt romantycznym nastroju powiedziałam - Eric, kiedy już będę sobą, zamierzam przetrzepać ci tyłek za uczynienie ze mnie swojej żony. - Kochanie, możesz robić z moim tyłkiem, co tylko chcesz – powiedział czarująco i odwrócił się, żeby wrócić so swojego stolika. Pam przewróciła oczami. – Wy dwoje – powiedziała. - Hej, to nie ja sprowokowałam to wszystko – powiedziałam, ale nie było to zupełną prawdą. Za to było dobrą formułką na zakończenie i skorzystałam z niej, żeby opuścić bar.

49

ROZDZIAŁ 7 Następnego ranka Andy Bellefleur skontaktował się ze mną, mając już zgodę na otwarcie Merlotte’a. Podczas gdy ściągano taśmę z miejsca zbrodni, Sam wrócił do Bon Temps. Byłam tak zadowolona z powitania z szefem, że oczy same zaszły mi łzami. Zarządzanie Merlotte’m było o wiele trudniejsze, niż kiedykolwiek myślałam. Codzienne podejmowanie decyzji i ogromny tłum ludzi, których trzeba było zadowolić: klienci, pracownicy, dystrybutorzy, dostawcy. Doradca Sama od podatków zadzwonił z pytaniami, na które nie potrafiłam odpowiedzieć. Rachunki były realizowane, co trzy dni, a ja nie miałam upoważnienia na wystawianie czeków. Było dużo pieniędzy, które należało złożyć w banku. To był czas wypłat. Choć czułam, że muszę wygadać mu się z tych wszystkich problemów. W chwili, w której Sam wchodził przez tylnie drzwi baru, uspokoiłam oddech i zapytałam o jego matkę. Po tym, jak mnie lekko uścisnął, opadł na swoje skrzypiące krzesło za biurkiem. Zaraz zresztą obrócił się twarzą do mnie. Z niewysłowioną ulgą oparł stopy na krawędzi biurka. - Rozmawiała, spacerowała - powiedział. - Po raz pierwszy nie musieliśmy wymyślać historyjki, aby usprawiedliwić jej szybkie wyleczenie. Rankiem zabraliśmy ją do domu, a ona od razu próbowała zająć się pracami domowymi. Mój brat i siostra zadawali jej milion pytań, ale widać było, że już przyzwyczaili się do tej myśli. Wydawali się nawet trochę zazdrośni, że to ja, jako jedyny odziedziczyłem tę cechę. Miałam ochotę zapytać o sytuację prawną jego ojczyma, ale wydawało się, że Sam wolałby wrócić do swoich normalnych obowiązków. Odczekałam moment, aby zobaczyć czy się podniesie. Nie. Zamiast tego poprosił o rachunek a ja z westchnieniem ulgi dodałam mu go do stosu rzeczy, wymagających jego uwagi. Zostawiłam to wszystko na biurku, opisane moim schludnym pismem. Pierwszy na liście był fakt, że zatrudniłam Tanye i Amelie, by zastąpiły Arlene. Sam spojrzał smutno. - Arlene pracowała dla mnie, od kiedy kupiłem ten bar - powiedział. - Będzie tutaj dziwnie bez niej. Była wrzodem na tyłku przez ostatnie kilka miesięcy, ale myślałem, że prędzej czy później otrząśnie się i wróci z powrotem. Myślisz, że ponownie rozpatrzy swoją decyzję? - Może …- powiedziałam, choć miałam poważne wątpliwości. - Ale ona jest taka nietolerancyjna. Nie sądzę, aby mogła pracować dla zmiennokształtnego. Przykro mi, Sam. Potrząsnął głową. Jego zły nastrój nie dziwił, biorąc pod uwagę sytuację jego mamy i nie całkiem entuzjastyczne reakcje ludności amerykańskiej, co do tej dziwniejszej części populacji. Zdumiało mnie to, że kiedyś sama o tym nie wiedziałam. Nie zdawałam sobie sprawy, że niektóre osoby, które znam, były wilkołakami, ponieważ nie wiedziałam, że w ogóle było coś takiego! Możesz błędnie zinterpretować każdy mentalny sygnał, jeśli nie rozumiesz skąd pochodzi. Zawsze zastanawiałam się, dlaczego niektórzy ludzie byli tak trudni do odczytania, dlaczego ich mózgi dawały mi inny niż zwykle przekaz. Po prostu nie przyszło mi do głowy, że to dlatego, że te mózgi należały do ludzi, którzy dosłownie! Przemieniali się w zwierzęta. 50

- Myślisz, że biznes może podupaść, ponieważ jestem zmiennokształtnym, lub ze względu na to morderstwo? - Spytał Sam. Następnie otrząsnął się i powiedział. – Przepraszam, Sook. Nie wiedziałem, że Crystal była ci jednak bliska. - Nigdy się nią zbytnio nie przejmowałam, jak dobrze wiesz - powiedziałam jak najbardziej rzeczowo. - Ale myślę, że to, co jej zrobiono było straszne, bez względu na to, jaka była. Sam przytaknął. Nigdy nie widziałam jeszcze jego twarzy tak ponurej i poważnej. Sam był pogodnym stworzeniem. - Oh - powiedziałam, wstając już, aby wyjść, ale zatrzymałam się przestępując z nogi na nogę. Wzięłam głęboki oddech. - Przy okazji: Eric i ja jesteśmy teraz małżeństwem. - Jeśli myślałam, że uda mi się wyjść po cichu po rzuceniu mu tej rewelacji - myliłam się. - Coś ty zrobiła?! - Zapytał. Był śmiertelnie poważny. - Ja nie zrobiłam nic - powiedziałam, zaskoczona jego gwałtownością. - To Eric – i powiedziałam Samowi o nożu. - Nie wiedziałaś, że nóż ma pewne znaczenie?! - Nie wiedziałam, że to nóż - powiedziałam, zaczynając czuć się jak pijana, ale wciąż mówiłam spokojnie. - Bobby mi nie powiedział. Myślę, że on sam nie wiedział, więc nie mogłam wyraźnie odczytać tego z jego myśli. - Gdzieś ty miałaś głowę? Sookie, to była idiotyczna rzecz! To nie była dokładnie taka reakcja, której się spodziewałam od faceta, o którego się zamartwiałam, i od faceta, w którego imieniu harowałam przez te wszystkie dni. Otuliłam się swoim bólem i dumą jak kurtką. - Więc pozwól mi zabrać moją głupotę do domu, abyś nie musiał z nią więcej spędzać czasu - powiedziałam podniesionym głosem. - Pójdę do domu. Skoro ty jesteś już z powrotem, to ja nie będę musiała dłużej spędzać tutaj każdej minuty, by nadzorować czy aby wszystko idzie tu zgodnie z planem. - Przepraszam - powiedział, ale było już na to za późno. Wyszłam tylnimi drzwiami przed nosem naszego największego pijaka, który umiał liczyć tylko do pięciu, a potem znalazłam się w swoim samochodzie, w drodze do domu. Byłam wściekła, smutna i podejrzewałam, że Sam miał rację. Tak jest, kiedy jesteś najbardziej wkurzona, prawda? Kiedy wiesz, że zrobiłaś coś głupiego? Wyjaśnienia Erica nie usunęły do końca moich obaw. Planowałam pracować tego wieczoru. Nie było mowy o tym, że mogłabym się tu nie pokazać. Nie byłam jeszcze gotowa na powrót do domu, gdzie musiałabym myśleć o wszystkich moich skotłowanych uczuciach. Zamiast więc dotrzeć do domu, zawróciłam i poszłam do Tara’s Togs. Nie widziałam mojej dobrej przyjaciółki Tary, od kiedy uciekła z JB du Rone. Mój wewnętrzny kompas poszukiwał jej obecności. Na moje szczęście Tara była w sklepie sama. McKenna, jej pomocnica, nie pracowała na pełen etat. Tara wyszła z zaplecza, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. I choć początkowo wyglądała na trochę zaskoczoną, to potem się uśmiechnęła. Nasza przyjaźń miewała swoje wzloty i upadki, ale teraz wydawało się, że wszystko jest w porządku. Świetnie. - Jak tam? - Spytała Tara. Wyglądała atrakcyjnie i milutko w turkusowym swetrze. Tara jest ode mnie wyższa, całkiem ładna i jest naprawdę dobrą biznesmenką. - Zrobiłam głupią rzecz i teraz nie wiem co o tym sądzić - powiedziałam.

51

- Opowiedz mi - rozkazała i poszliśmy usiąść przy stole, gdzie były przechowywane katalogi ślubne. Podała mi pudełko kleenexów. Zawsze wiedziała, kiedy mam zamiar płakać. Opowiedziałam jej moją długą historię, począwszy od incydentu w Rhodes, kiedy wymieniłam się krwią z Ericem, co, jak się okazało, nastąpiło już zbyt wiele razy. Opowiedziałam jej o dziwnych zobowiązaniach, które z tego wynikły. - Pozwól mi to uprościć - powiedziała. - Zaoferował się, że wypije twoją krew, aby nie zrobił tego inny groźniejszy wampir? Skinęłam głową, przecierając oczy. - Wow, jakie poświęcenie. - Tara miała złe doświadczenia z wampirami. Nie byłam zaskoczona jej sarkastycznym podsumowaniem. - Uwierz mi, Eric był wtedy mniejszym złem - zapewniałam ją. Nagle zdałam sobie sprawę, że byłabym teraz wolna, gdyby to Andree wypił wówczas moją krew. Zginął przecież w czasie zamachu. Zastanawiałam się nad tym przez sekundę. No cóż, tak się nie stało i nie byłam wolna, ale przynajmniej łańcuch, który teraz nosiłam - był dużo ładniejszy. - Więc co czujesz do Erica? - Spytała Tara. - Nie wiem - powiedziałam. - Są rzeczy, które prawie w nim kocham, i rzeczy, które mnie piekielnie przerażają. I naprawdę … no, wiesz … pragnę go. Ale on mówi, że to dla mojego dobra! Wierzę, że się o mnie troszczy. Ale o siebie troszczy się bardziej. Wzięłam głęboki wdech. – Przepraszam cię. Ciągle paplam o sobie. - Dlatego ja wyszłam za mąż za JB - powiedziała. -Więc nie muszę się martwić o takie gówno jak to. – Kiwnęła głową, jakby potwierdzając własną słuszną decyzję. - Cóż, to ty go wzięłaś, więc ja już nie mogę - powiedziałam. Próbowałam się uśmiechnąć. Wyjście za kogoś takiego jak JB wydawało się naprawdę relaksujące. Ale czy małżeństwo powinno wyglądać jak rozrachunek z La-Z-Boy ? W końcu, gdy czas spędzało się z Ericem, nigdy nie było nudno, pomyślałam. Słodki na swój sposób JB miał ograniczoną zdolność prowadzenia interesującej rozmowy. Plusem więc było mieć nad nim kontrolę. Tara nigdy nie była głupia, i miłość nigdy jej nie zaślepiała. Możliwe, że zaślepiały ją inne rzeczy, ale nie miłość. Wiedziałam, że Tara wyraźnie zrozumiała zasady małżeństwa z JB i nie wydawała się temu przeciwna. Dla niej bycie głównodowodzącym to komfortowa i pocieszająca sytuacja. Ja zdecydowanie lubiłam być sama odpowiedzialna za własne życie –i nie chciałam martwić się o nikogo poza mną – ale moje pojęcie o małżeństwie miało charakter demokratycznego partnerstwa. - Pozwól mi więc podsumować - powiedziała Tara dobrze naśladując jednego z naszych nauczycieli ze szkoły średniej. - Ty i Eric byliście niegrzeczni w przeszłości? Przytaknęłam. O taaaak, byliśmy niegrzeczni. - Teraz cała organizacja wampirów wisi ci coś, za usługi, które wykonałaś. Nie chcę wiedzieć co to było, i nie chcę wiedzieć dlaczego to zrobiłaś. Znowu przytaknęłam. - Ponadto, Eric w mniejszym czy większym stopniu, posiada część ciebie, ponieważ z tej wymiany krwi wynikły jakieś zobowiązania. Które to może niekoniecznie zaplanował, ale teraz dają mu one nad tobą przewagę. - Taaak.

52

- A teraz on awansował cię do pozycji swojej narzeczonej? Swojej żony? A ty nie wiedziałaś co robiłaś? - Prawda. - A Sam nazwał cię idiotką, bo posłuchałaś Erica? Wzruszyłam ramionami. - Tak, tak zrobił. Potem Tara musiała pomóc klientowi, ale tylko na kilka minut. (Riki Cunningham chciała zapłacić za sukienkę na studniówkę, którą odłożyła dla swojej córki.) Kiedy Tara ponownie się usadowiła na krześle, była gotowa do udzielania mi dalszych rad. - Sookie, Eric przynajmniej o ciebie dba i nigdy cię nie skrzywdzi. Mogłaś być mądrzejsza. Nie wiem czy nie byłaś, skoro masz z nim te jakieś więzi lub dlatego, że poleciałaś na niego nie zadając wystarczająca dużo pytań. Możesz sobie tylko pomarzyć o wyjściu z tej sytuacji. Ale mogło być gorzej. Żaden człowiek nie mógł wiedzieć o tym nożu. A ponieważ Eric nie może być w okolicy w ciągu dnia, więc możesz zawsze w tym czasie samotnie porozmyślać. Poza tym on prowadzi swoją działalność, więc nie będzie cały czas cię śledził. A inne, nowe wampiry, będą musiały zostawić cię w spokoju, bo będą chciały uszczęśliwić Erica. Nie tak źle, prawda? Uśmiechnęła się do mnie, a ja po sekundzie odwzajemniłam jej uśmiech. Zaczęłam się zbierać. - Dzięki Tara - powiedziałam. - Myślisz, że Sam przestanie się wściekać? - Nie oczekuj, że przeprosi cię za to, iż powiedział, że zachowałaś się jak idiotka ostrzegła mnie Tara. - I to prawda, że Y jest mężczyzną. Ma ten właśnie chromosom. Ale zawsze świetnie się dogadywaliście i zawdzięcza ci to, że zajęłaś się jego barem. Więc przejdzie mu. Wyrzuciłam zużyte kleenexy do kosza na śmieci przy stole. Uśmiechnęłam się, choć prawdopodobnie nie za bardzo się postarałam. - Tymczasem - powiedziała Tara – ja też mam też dla ciebie kilka wiadomości. - Wzięła głęboki oddech. - Co jest? - Spytałam, zadowolona, że znowu weszłyśmy w stadium dobrych przyjaciółek. - Będę miała dziecko - powiedziała Tara, a jej twarz zastygła w dziwnym grymasie. Ah-oh. Niebezpieczny grunt. - Nie wyglądasz na super szczęśliwą - powiedziałam ostrożnie. - W ogóle nie planowałam mieć dzieci - powiedziała. - Więc …? - Cóż, nawet wiele metod antykoncepcji jednocześnie nie zawsze działa - powiedziała Tara, patrząc w dół na swoje dłonie, które spoczęły na stosie magazynów dla nowożeńców. - A ja po prostu nie wiem, co robić. To nasze dziecko… - Może … może poszukasz gdzieś rad na ten temat? Próbowała się uśmiechnąć. - JB jest naprawdę szczęśliwy. Trudno mu zachować to w sekrecie. Chciałam poczekać przez pierwsze trzy miesiące. Jesteś jedyną, której powiedziałam. - Przysięgam - powiedziałam, pocierając jej ramiona. - Będziesz wspaniałą matką. - Naprawdę tak myślisz? - Wyglądała na przerażoną i zachwyconą jednocześnie. Rodzinka Tary prezentowała typ rodziców, którzy od czasu do czasu dostawali kulką w łeb od swoich podopiecznych. Wstręt Tary do przemocy nie pozwalał jej na pójście

53

tą drogą, ale nie sądzę, aby ktokolwiek się zdziwił, gdyby pewnej nocy zniknęli starsi Thorontonowie. Ci, którzy by się tym zajęli, zasługiwaliby wręcz na pochwałę. - Tak, naprawdę tak myślę - powiedziałam poważnie. Mogłam usłyszeć bezpośrednio z jej głowy, że determinacja Tary do wymazania wszystkiego o jej matce sprawiłaby, że byłaby najlepszą matką na jaką byłoby ją stać dla własnego dziecka. W przypadku Tary oznaczało to, że byłaby trzeźwa, pełna uznania, delikatna i nie przeklinałaby. - Pokażę się w każdej klasie w Dni Otwartej Szkoły i na każdej wywiadówce nauczycielskiej - powiedziała takim głosem, który swoją intensywnością niemal przerażał. - Upiekę ciasteczka na spotkania klasowe. Moje dziecko będzie miało nowe ubrania. Dopasowane buty. Dostanie swoje zdjęcia i szelki. Zaczniemy oszczędzać na jego studia już w przyszłym tygodniu. Powiem, że kochałam ją czy jego każdego cholernego dnia. Jeśli to nie był dobry plan na bycie matką, to nie mogę sobie wyobrazić, co byłoby lepsze. Przytuliłyśmy się, kiedy wychodziłam. To jest ta właściwa droga, pomyślałam. Wróciłam do domu, zjadłam spóźniony obiad i rozebrałam się z moich roboczych ciuchów. Kiedy zadzwonił telefon, miałam nadzieję, że to był Sam chcący wszystko naprawić, ale głos na drugim końcu należał do starszego, nieznanego mi mężczyzny. - Cześć. Czy mogę mówić z Octavią Fant? - Nie, proszę pana, wyszła. Czy mogę przekazać jej wiadomość od pana? -Bardzo proszę. - Jasne - odebrałam telefon w kuchni, więc nie było pod ręką żadnego papieru ani ołówka. - Proszę jej powiedzieć, że dzwonił Louis Chambers. Oto mój numer. - Podyktował mi powoli i ostrożnie, a ja powtórzyłam, aby upewnić się, że prawidłowo zapamiętałam. - Proszę, zapytaj ją czy zadzwoni do mnie. Będę zadowolony z rozmowy na koszt odbiorcy. - Postaram się, aby dostała wiadomość. - Dziękuję. Hmmm. Nie mogłam odczytać myśli przez telefon, co zazwyczaj uznawałam za wielką ulgę. Ale ucieszyłabym się, gdybym dowiedziała się nieco więcej o panu Chambersie. Kiedy Amelia wróciła do domu było trochę po piątej. Octavia siedziała jeszcze w samochodzie. Wywnioskowałam, że Octavia spacerowała w okolicach centrum Bon Temps, wypełniając wnioski o zatrudnienie, podczas gdy Amelia musiała pojawić się po południu w biurze agencji ubezpieczeniowej. To był wieczór Amelii, by gotować, i choć miałam pojechać na chwilę do Merlotte’s, cieszyłam się oglądając ją w akcji tworzenia sosu do spaghetti. Podczas gdy Amelia siekała cebulę i papryki - przekazałam Octavii wiadomość telefoniczną. Octavia się zakrztusiła, co usłyszała Amelia, więc przestała siekać i zaczęła nasłuchiwać. Czekałyśmy, by dowiedzieć się od Octavii o co chodzi. Nic nie mówiła, a po chwili zdałam sobie sprawę, że Octavia płacze, więc szybko pobiegłam do swojej sypialni i wzięłam chusteczki. Starałam się taktownie podsunąć je Octavii, tak jakbym nie zauważyła niczego dziwnego w tym, że miałam dodatkowe kleenexy w dłoni.

54

Amelia uważnie spojrzała w dół na deskę do krojenia i wznowiła siekanie, podczas gdy ja spojrzałam na zegar i zaczęłam szperać w swojej torebce w poszukiwaniu kluczyków do samochodu, poświęcając na to zdecydowanie zbyt wiele czasu. - Czy jego głos brzmiał normalnie? - Spytała Octavia zdławionym głosem. - Tak - powiedziałam. Tylko tyle mogłam wywnioskować z głosu na drugim końcu linii telefonicznej. - Był zaniepokojony, bo chciał porozmawiać z tobą. - Oh, muszę do niego oddzwonić! - Powiedziała wzburzona. - Jasne - powiedziałam. - Tylko wybij ten numer. Nie przejmuj się rozmową na koszt rozmówcy; rachunek telefoniczny powie nam ile to nas kosztowało. - Spojrzałam na Amelię, ściągając brwi. Potrząsnęłam głową. Bądź co bądź, nie wiedziałam o co chodzi. Octavia drżącymi palcami wykręciła numer. Przycisnęła telefon do ucha po pierwszym sygnale. Zauważyłam po wyrazie jej twarzy, kiedy Louis Chambers odpowiedział. Zacisnęła oczy, a ręce ściskały telefon tak mocno, że mięśnie jej się napięły. - Oh, Louis - powiedziała, a jej głos pełen był ulgi i zdziwienia. - Dzięki Bogu! Jesteś cały? W tym momencie ja i Amelia wyszłyśmy z kuchni. Podeszłyśmy do mojego samochodu. - Słyszałaś kiedykolwiek o tym Louisie? - Zapytałam. - Nigdy nie mówiła o swoim prywatnym życie, kiedy ze mną pracowała. Ale inne wiedźmy powiedziały mi, że Octavia miała stałego chłopaka. Nie wspominała o nim od kiedy tutaj jest. Wygląda na to, że nie słyszała o nim od czasu huraganu Katriny. - Może nie myślała, że przeżył - powiedziała i popatrzyłyśmy na siebie wytrzeszczonymi oczami. - To coś dużego - powiedziała Amelia. - Cóż. Nie możemy opuścić Octavii. - Próbowała stłumić swoją ulgę, ale oczywiście, mogłam to odczytać. Tak długo jak Amelia była ze swoim magicznym mentorem, zdawałam sobie sprawę, że dla niej mieszkanie z Octavią było jak mieszkanie z profesorem dla małolata. - Muszę iść - powiedziałam. - Informuj mnie. Napisz, jeśli będą jakiekolwiek ważniejsze wiadomości. SMS-owanie było jedną z moich nowych umiejętności, których nauczyła mnie Amelia. Pomimo chłodu w powietrzu Amelia usiadła na jednym z krzeseł ogrodowych, które niedawno udało nam się przywieźć z magazynu, by to zmobilizowało nas do przyjęcia nadchodzącej wiosny. - W chwili, kiedy tylko się dowiem - zgodziła się. - Poczekam tutaj kilka minut, a potem sprawdzę co z nią jest. Wsiadłam do samochodu z nadzieją, że ogrzewanie zaraz zadziała. W gęstniejącym mroku pojechałam do Merlotte’s. Po drodze zobaczyłam kojota. Zazwyczaj były zbyt mądre aby wystawiać się na pokaz, ale ten jeden truchtał wzdłuż pobocza, jakby był umówiony na spotkanie w mieście. Może to był prawdziwy kojot, a może tylko osoba po przemianie. Kiedy zastanawiałam się nad losem oposów, szopów i nielicznych pancerników, które widziałam zmiażdżone na drodze każdego ranka, w mojej głowie pojawiło się pytanie, ilu zmiennokształtnych zostało zabitych w zwierzęcej formie w tak tragiczny sposób. Być może niektóre z organów policji zaznaczały ofiary morderstwa, będące zwykłymi ludźmi, zabitymi przez przypadek w swojej zastępczej formie. Przypomniałam sobie jak wszystkie zwierzęce oznaki zniknęły z ciała Crystal, 55

kiedy była zabierana ze skrzyżowania, po tym, jak gwoździe zostały usunięte. Byłam w stanie się założyć, że gwoździe były srebrne. Było dużo rzeczy, o których nie wiedziałam. Kiedy weszłam do Merlotte’s tylnimi drzwiami, pełna planów pogodzenia się z Samem, znalazłam szefa dyskutującego z Bobbym Burnhamem. Było prawie ciemno i Bobby powinien zakończyć pracę. Zamiast tego stał w holu przy biurze Sama. Był czerwony na twarzy i zdenerwowany. - Co jest? - Spytałam. - Bobby, chcesz ze mną porozmawiać? - Tak. Ten gość nie chciał powiedzieć mi, kiedy się tutaj zjawisz - powiedział Bobby. - Ten człowiek jest moim szefem i nie ma obowiązku ci o niczym mówić powiedziałam. - Oto jestem. Co chciałeś mi powiedzieć? - Eric wysłał do ciebie kartkę a mnie kazał przekazać, że jestem do twojej dyspozycji kiedykolwiek tylko będziesz mnie potrzebowała. Mogę umyć twój samochód, jeśli tego chcesz. - Twarz Bobbiego jeszcze bardziej poczerwieniała gdy to powiedział. Jeśli Eric się spodziewał, że Bobby będzie pokorny i uległy po publicznym upokorzeniu, to się pomylił. Teraz Bobby będzie mnie nienawidził przez sto lat, jeśli tyle dożyje. Wzięłam kartkę, którą mi podał i powiedziałam: - Dzięki Bobby. Wracaj do Shreveport. Jeszcze zanim skończyłam mówić, Bobby był już za tylnimi drzwiami. Obejrzałam zwykłą, białą kopertę i włożyłam do torebki. Podniosłam wzrok i napotkałam oczy Sama. - Tak jakbyś potrzebowała następnego wroga - powiedział i poszedł do biura. Jakbym potrzebowała kolejnego przyjaciela zachowującego się jak dupek, pomyślałam. Dobrze byłoby móc pośmiać się z naszego nieporozumienia. Poszłam za Samem, aby wrzucić torebkę do szuflady, którą trzymał w tym celu pustą dla barmanek. Nie powiedzieliśmy do siebie ani słowa. Poszłam do magazynu założyć fartuch. Antoine zamieniał swój na czysty. - D’Eriq natknął się na mnie gdy niosłem słoik pełen jalapeños, i sok się rozlał powiedział. - Nie znoszę tego zapachu. - Coo? – Powiedziałam. - Nie potępiam cię. - Z mamą Sama wszystko w porządku? - Tak, wyszła ze szpitala - powiedziałam. - Dobra nowina. Kiedy zawiązywałam sznurek wokół mojej talii, pomyślałam, że Antoine chciał powiedzenia coś jeszcze, ale jeśli tak to zmienił zdanie. Przeszedł przez hol aby zapukać do kuchennych drzwi, a D’Eriq otworzył je od wewnątrz i wpuścił go. Ludzie wędrowali do kuchni przez pomyłkę zbyt często i drzwi były przez cały czas zamknięte. Były inne kuchenne drzwi, które prowadziły bezpośrednio na tyły i Dumpster stał właśnie tam. Poszłam do biura Sama nie oglądając się za siebie. Nie chciał ze mną porozmawiać; okay, ja z nim też nie będę rozmawiać. Przekonałam się, że był infantylny. Agenci FBI byli nadal w Bon Temps, co nie powinno mnie zaskoczyć. Dziś wieczorem przyszli do baru. Weiss i Lattesta siedzieli naprzeciwko siebie i rozmawiali skupieni, z dzbanem piwa i koszyczkiem francuskich smażonych ogórków pomiędzy sobą. A przy stole blisko nich, wyglądając królewsko i pięknie, siedział mój pradziadek, Niall Brigant. 56

Dzisiejszy dzień powinien dostać nagrodę za najbardziej interesujący. Wypuściłam powietrze i podeszłam do mojego pradziadka. Wstał, kiedy się zbliżyłam. Jego jasne, proste włosy były związane z tyłu karku. Miał na sobie czarny garnitur i białą koszulę, jak zawsze. Dziś wieczór zamiast stałego, czarnego krawata, który zazwyczaj nosił, miał ten, który dałam mu na Boże Narodzenie. Był w czerwono – złoto –czarne paski i wyglądał wspaniale. Wszystko na nim lśniło i błyszczało. Koszula nie była zwyczajnie biała –była śnieżna i wykrochmalona; płaszcz nie był zwyczajnie czarny – był nienagannie atramentowy. Jego buty nie pokrywały nawet odrobiny pyłu, a drobne zmarszczki na pięknej twarzy tylko potwierdzały doskonałość i wspaniałe, zielone oczy. Jego wiek wzmacniał tylko efekt. Patrzenie na niego prawie bolało. Niall objął mnie i pocałował w policzek. - Krew z mojej krwi - powiedział a ja uśmiechnęłam się do jego piersi. Był taki dramatyczny. Miał ciężkie życie, kiedy był człowiekiem. Miałam jeden przebłysk jego prawdziwej postaci i było to oślepiające. Ponieważ nikt inny w barze nie sapał na jego widok, wiedziałam, że nie widzą go w taki sam sposób jak ja. - Niall - powiedziałam. - Jestem taka szczęśliwa mogąc cię widzieć. - Zawsze czułam się zadowolona i zaszczycona, kiedy przyjeżdżał w odwiedziny. Bycie prawnuczką Nialla było jak posiadanie więzi rodzinnych z gwiazdą rocka; żył życiem, którego nie mogłam sobie wyobrazić, odwiedził miejsca, w których nigdy się nie pojawię, miał moc, której nie mogłam pojąć. Ale kiedy od czasu do czasu spędzał czas ze mną, zawsze było to jak Boże Narodzenie. Powiedział bardzo spokojnie. - Ci ludzie naprzeciwko mnie, nic nie robią tylko o tobie rozmawiają. - Wiesz co to FBI? - Zasób wiedzy Nialla był niesamowity, ponieważ był tak stary, że jego lata liczyły się w tysiącach i nie wiedziałam jak szczegółowe informacje na temat dzisiejszego nowoczesnego świata może posiadać. - Tak - powiedział. - FBI. Agencja rządowa, która gromadzi dane na temat łamaczy prawa i terrorystów z USA. Skinęłam głową. - Ale ty jesteś taką dobrą osobą. Nie jesteś morderczynią lub terrorystką - powiedział Naill, ale nie zabrzmiało to tak jakby wierzył, że moja niewinność może mnie ochronić. - Dziękuję - powiedziałam. - Ale nie sądzę, że chcieliby mnie aresztować. Podejrzewam, że chcą się dowiedzieć czegoś na temat mojego stanu psychicznego i jeśli zdecydują, że nie jestem szurnięta, prawdopodobnie będą chcieli abym dla nich pracowała. Dlatego przyjechali do Bon Temps … coś jednak chwilowo odciągnęło ich uwagę. - I to zaprowadziło mnie na bolesny temat. - Czy wiesz co się stało z Crystal? Ale właśnie wtedy kilku innych klientów zawołało mnie i minęło trochę czasu, zanim wróciłam do Nialla, który cierpliwie czekał. Jakimś sposobem sprawił, że odrapane krzesło wyglądało jak tron. Rozpoczął naszą rozmowę w miejscu, w którym ją zakończyliśmy. - Tak. Wiem co się jej przydarzyło. - Jego twarz się nie zmieniła, ale czułam jak wypływa od niego chłód. Gdybym miała coś wspólnego ze śmiercią Crystal to powinnam zacząć się bać. - Dlaczego cię to obchodzi? - Zapytałam. Nigdy nie zwracał uwagi na Jasona; w rzeczywistości, Niall wydawał się nawet nie lubić mojego brata.

57

Naill powiedział: - Zawsze jestem zainteresowany, gdy ktoś ze mną związany umiera. – Głos Naill’a brzmiał zupełnie bezosobowo, kiedy mówił o śmierci Crystal, ale jeśli jest zainteresowany, to może mógłby pomóc? Można by pomyśleć, że chce oczyścić Jasona, ponieważ Jason był jego prawnukiem, tak jak ja byłam jego prawnuczką, ale Niall nigdy nie wykazywał chęci do spotkania się z Jasonem, a tym bardziej do poznania go. Antoine zadzwonił z kuchni, aby dać znać, że jedno z moich zamówień było już gotowe i popędziłam zaserwować Sidowi Mattowi Lancasterowi i Budowi Dearbornowi ich kiepskie chilli i bekonowe frytki. Niedawno owdowiały Sid Matt był tak stary, że myślę, iż jego tętnice ni mogą już wyobrazić sobie nic mocniejszego od tego co właśnie dostały, a Bud nigdy nie był zwolennikiem zdrowej żywności. Kiedy mogłam powrócić do Nialla zapytałam: - Masz może jakieś podejrzenia, kto to zrobił? Panterołaki również szukają. Położyłam dodatkową serwetkę na stół przed nim, tak abym wyglądała na zajętą. Niall nie gardził panterami. W rzeczywistości, choć wróżki uważały się za niezależne i przewyższające wszystkie inne gatunki nadnaturalne, Niall (przynajmniej) miał szacunek dla wszystkich zmiennokształtnych, w przeciwieństwie do wampirów, które uważały je za obywateli drugiej kategorii. - Rozejrzę się trochę. Byłem trochę zajęty i dlatego nie składałem wizyty. Mam problemy. Zauważyłam że wyraz twarzy Nailla był jeszcze poważniejszy niż zwykle. O cholera. Więcej kłopotów. - Ale to nie musi ciebie obchodzić - powiedział uroczyście. – Sam to załatwię. Czy wspomniałam, że Niall jest trochę dumny? Ale nie mogłam mu pomóc, choć czułam, że związane jest to ze mną. Za chwilę będę musiała podać komuś następnego drinka i chciałam być pewna, że go zrozumiałam. Niall nie przejeżdżał tędy często, a kiedy to robił, rzadko marudził. I mogę nie mieć następnej szansy na rozmowę z nim. - Co się stało, Niall? - Zapytałam bezpośrednio. - Chcę, abyś otoczyła się specjalną opieką. Jeśli zauważysz inne wróżki niż ja, Claude lub Claudine, od razu do mnie zadzwoń. - Dlaczego miałabym się obawiać innych wróżek? - I w końcu zrozumiałam. - Dlaczego inne wróżki chciałyby mnie zranić? - Ponieważ jesteś moją prawnuczką. - Stanął i wiedziałam, że nie otrzymam więcej wyjaśnień. Niall przytulił mnie znowu i pocałował (wróżki są bardzo czułe) i wyszedł z baru z laską w dłoni. Nigdy nie widziałam, aby używał jej jako pomoc w chodzeniu, lecz zawsze miał ją ze sobą. Kiedy odprowadzałam go wzrokiem, zastanawiałam się czy miał w niej ukryty nóż. A może to była bardzo długa magiczna różdżka. Albo obie te rzeczy. Pragnęłam, aby mógł zatrzymać się na chwilę i powiedzieć coś więcej na temat tego zagrożenia. - Panno Stackhouse - powiedział uprzejmy męski głos - mogłabyś przynieść nam kolejny dzban piwa i następny koszyk ogórków? Odwróciłam się do agenta specjalnego Lattesta. - Oczywiście, z przyjemnością powiedziałam uśmiechając się automatycznie. - To był bardzo przystojny mężczyzna - powiedziała Sara Weiss. Sara już odczuwała skutki dwóch szklanek piwa, które zdążyła wypić. - Na pewno wyglądał też inaczej. Jest z Europy?

58

- Wygląda jak obcokrajowiec - zgodziłam się i wzięłam pusty dzban piwa i odniosłam pełen, cały czas się uśmiechając. Potem Catfish, szef mojego brata, przewrócił łokciem rum i Colę, więc musiałam zadzwonić do D’Eriq aby przyszła ze ścierką do stołu i mopem do podłogi. Jeszcze później dwóch idiotów z klasy licealnej rozpętało bójkę o to, który pies myśliwski jest lepszy. Sam musiał to zakończyć. Faktycznie szybciej się opamiętali, wiedząc czym jest Sam, co było w tym momencie niespodziewanym bonusem. Wieczorem, naturalnie, mnóstwo dyskusji w barze dotyczyło śmierci Crystal. Fakt, że była panterołakiem, wsączył się do świadomości miasta. Około połowa bywalców baru wierzyła, że została zabita przez kogoś, kto nienawidził nowo ujawnionego świata. Druga połowa nie była taka pewna, że została zabita z tego powodu. Ta część myślała, że jej rozwiązłość wystarczyłaby za powód. Większość z nich zakładała, że to Jason był winny. Niektórzy z nich czuli do niego sympatię. Niektórzy z nich znali Crystal lub jej reputację i uważali, że działanie Jasona byłoby usprawiedliwione. Prawie wszystkie myśli ludzi dotyczyły Crystal w kategoriach winy lub niewinności Jasona. To przykre, że większość ludzi zapamięta ją tylko za sposobu w jaki umarła. Powinnam zobaczyć się z Jasonem lub do niego zadzwonić, ale w głębi serca nie mogłam się na to zdobyć. Działania Jasona w ciągu ostatnich kilku miesięcy coś we mnie zabiły. Jason był moim bratem i kochałam go, zaczął wreszcie przejawiać efekty dorastania, ale już nie czułam potrzeby wspierania go po tych wszystkich przejściach, jakie przyniosły mu życie. Zdałam sobie sprawę, że to robiło ze mnie zapewne złego chrześcijanina. Chociaż wiedziałam, że nie byłam głęboką myślicielką, czasami zastanawiałam się, czy kryzysowe momenty mego życia nie sprowadzają się do wyboru jednej z dwóch opcji: bycie dobrym chrześcijaninem lub śmierć. Za każdym razem wybieram życie. Czy dobrze rozumowałam? Czy był inny punkt widzenia, który mógł mnie oświecić? Nie mogłam nawet myśleć, by kogoś o to zapytać. Próbowałam wyobrazić sobie twarz duszpasterza, kiedy zapytałabym go: „Czy lepiej jest zasztyletować kogoś, aby być bezpiecznym, czy może powinnam puścić go wolno i dać się zabić? Lepiej jest złamać przysięgę, składaną Bogu, czy też złamać rękę przyjaciela?’’ - to były wybory, z którymi miałam do czynienia. Może zaciągnęłam u Boga wielki dług. A może chroniłam siebie, tak jak On chciał. Po prostu nie wiedziałam i nie byłam w stanie wymyślić nic, aby poznać Ostateczną Właściwą Odpowiedź. Czy ludzie, których obsługiwałam, śmieliby się, gdyby wiedzieli o czym myślę? Czy mój niepokój i stan duszy bawiłby ich? Wielu z nich prawdopodobnie powiedziałoby mi, że wszystkie odpowiedzi są ukryte w Biblii i że jeżeli będę ją wnikliwie czytała, to je odnajdę. Porzuciłam swoje skołowane myśli i przerzuciłam się na ludzi wokół mnie, aby dać odpocząć mojemu mózgowi. Sara Weiss myślała, że wydaję się prostą młodą kobietą i uznała, że jestem niewiarygodną szczęściarą, obdarowywaną prezentami. Wierzyła we wszystko co Lattesta powiedział jej o zdarzeniach w Piramidzie, ponieważ przy jej praktycznym podejściem do życia istniała też odrobina mistyki. Lattesta również myślał, iż prawdopodobnie byłam psychiczna; wysłuchał relacji z Rhodes od pierwszych poszkodowanych z wielkim zainteresowaniem, a teraz, kiedy mnie poznał, uzmysłowił sobie, że oni mówili prawdę. Chciałby się dowiedzieć, co mogę zrobić dla 59

mojego kraju i jego kariery. Zastanawiał się, czy dostanie awans, jeśli na tyle zjedna sobie moje zaufanie, że będzie mógł zostać moim mentorem na cały ten czas, kiedy pomagałabym FBI. Gdyby także mógł zjednać sobie mojego męskiego współpracownika, jego wyższe stanowisko byłoby zapewnione. Znalazłby się w centrali FBI w Waszyngtonie. Rozpocząłby wspinaczkę po drabinie kariery. Rozważałam propozycję Amelii, by rzucić zaklęcia na agentów FBI, ale czułabym się tak, jakbym w jakiś sposób kogoś oszukiwała. Nie byli superbohaterami. Robili tylko to, co im kazano. Nie mieli złej woli; w rzeczywistości, Lattesta wierzył, że robił mi przysługę, ponieważ mógłby mnie wyciągnąć z tego zaścianka do krajowego centrum uwagi, a przynajmniej zdobyłabym szacunek FBI. Tak jakby miało to dla mnie znaczenie! Podczas gdy wypełniałam swoje obowiązki, uśmiechając się i gawędząc ze stałymi klientami, próbowałam wyobrazić sobie pozostawienie Bon Temps i wyjazd z Lattestem. Opracowałby jakiś test do pomiaru dokładności moich odczytów. Wreszcie uwierzyli, że nie byłam wariatką, tylko telepatką. Kiedy poznaliby zasięg mojego talentu, zabraliby mnie w miejsca, gdzie dzieją się straszne rzeczy, abym znajdowała ocalałych. Umieściliby mnie w pokoju z inteligentnymi agentami z różnych krajów, lub z Amerykanami podejrzanymi o okropne zbrodnie. Musiałabym badać dla FBI, czy ci ludzie byli faktycznie winni popełnianych przestępstw, niezależnie od tego co sobie o nich wyobrażali. Możliwe, że musiałabym być blisko seryjnych morderców. Wyobraziłam sobie, co mogłabym zobaczyć w umyśle takiej osoby i zrobiło mi się niedobrze. Ale czy ta wiedza, jaką zdobywałabym, nie byłaby przydatna w życiu? Może dowiadywałabym się na temat spisków na tyle szybko, by móc zapobiec śmierci? Potrząsnęłam głową. Mój umysł wędrował zbyt daleko. Wszystko to może się zdarzyć. Seryjny morderca może myśleć o tym, gdzie jego ofiary zostały pochowane tylko przez chwilę, kiedy będę go słuchać. A przy moim dużym doświadczeniu, ludzie rzadko myśleli, „Tak, pochowałem to ciało na 1218 Clover Drive pod krzewem róży” lub „Te pieniądze, które ukradłem są bezpieczne na moim koncie pod numerem 12345 w Banku Narodowym Szwajcarii” - Znacznie rzadziej: „Uknułem spisek w celu wysadzenia budynku XYZ na 4 Maja, i moich sześciu wspólników jest …” Tak, byłoby trochę dobrych rzeczy, które mogłabym zrobić. Ale to co mogłabym osiągnąć, nigdy nie zaspokoi oczekiwań rządu. I nigdy nie byłabym znowu wolna. Nie sądzę, że trzymaliby mnie w komórce lub czymś takim –nie jestem paranoiczką. Ale nie sądzę, że kiedykolwiek mogłabym żyć własnym życiem, tak jak chciałam. Więc po raz kolejny stwierdziłam, że pewnie byłam złą chrześcijanką, lub co najmniej złą Amerykanką. Ale wiedziałam też, że jeżeli nie jestem do tego zmuszona, to nie zamierzam opuścić Bon Temps z agentką Weiss lub agentem specjalnym Lattestem. Być żoną wampira to lepsze wyjście.

60

ROZDZIAŁ 8 Byłam wściekła prawie na każdego, kiedy przyjechałam w nocy do domu. Co jakiś czas miałam takie okresy; może wszyscy je mieli. To może być związane z hormonami czy w jakiś tam sposób cykliczne. A może to tylko przypadek spowodowany układem gwiazd. Rozgniewałam się dodatkowo na Jasona, chociaż byłam na niego zła już od kilku miesięcy. Byłam zła na Sama i to mnie mocna zabolało. Byłam wkurzona na agentów FBI, którzy byli tu, aby wywrzeć na mnie nacisk –(choć jeszcze tego nie uczynili). Byłam oburzona zachowaniem Erica w sprawie dotyczącej noża i jego decyzją o przegnaniu Quinna, choć muszę przyznać, że prawdą było to, co mówił. Ale to nie oznaczało, że nigdy nie chciałabym go znowu zobaczyć! I na pewno nie oznacza to, że Eric może mi dyktować, kogo mogę widywać, a kogo nie! A może jestem zła na siebie, bo gdy miałam okazję do konfrontacji z Ericem - zamiast tego słuchałam jego wspomnień. Jak na retrospekcjach z Zagubionych, wspomnienia Wikinga Erica przebijały się do mojej teraźniejszości. Mój humor jeszcze się pogorszył, gdy zobaczyłam tuż przed moimi drzwiami, na miejscu tylko dla gości, stojący samochód, którego zupełnie nie rozpoznawałam. Podeszłam do tylnich drzwi po schodach ganku, marszcząc brwi i czując się zupełnie irracjonalnie. Wszystko, co chciałam teraz zrobić, to wskoczyć w moją nową piżamę, umyć twarz i wleźć do łóżka z książką. Tymczasem przy kuchennym stole siedziała Octavia z mężczyzną, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Był jednym z najczarniejszych ludzi, jakich kiedykolwiek spotkałam, a jego twarz była wytatuowana wokół oczu. Mimo tych groźnych ozdób wyglądał spokojnie i przyjemnie. Podniósł się, kiedy weszłam. - Sookie - powiedziała Octavia drżącym głosem. - To mój przyjaciel Louis. - Miło mi cię poznać - powiedziałam i wyciągnęłam rękę do uścisku. Odwzajemnił delikatnie uścisk, a ja usiadłam. Wtedy zauważyłam walizki stojące w holu. - Octavia? – Zapytałam wskazując na nie palcem. - Cóż, Sookie, nawet starsze panie miewają romanse -powiedziała Octavia uśmiechając się. - Louis i ja byliśmy bliskimi przyjaciółmi przed Katriną. Mieszkał około dziesięciu minut jazdy ode mnie w Nowym Orleanie. Po tym, co się stało, szukałam go bardzo długo. W końcu musiałam się poddać. - Spędziłem wiele czasu na odszukanie Octavii - powiedział Louis z oczami zwróconymi ku jej twarzy. - I wreszcie, dwa dni temu, odnalazłem jej siostrzenicę, a ona podała mi tutejszy numer telefonu. Nie mogłem uwierzyć, że w końcu ją znalazłem. - Czy twój dom przetrwał ten straszliwy huragan? - Tak, dzięki Bogu, tak się stało. I mam nawet prąd. Jest wiele do zrobienia, ale jest światło i ciepło. Znowu mogę gotować. Moja chłodziarka działa a ulica jest prawie czysta. Z powrotem kładę dach. Teraz Octavia może wrócić ze mną do domu, by móc urządzić go po swojemu. - Sookie - powiedziała bardzo delikatnie. - Byłaś dla mnie taka miła pozwalając mi zostać. Ale chcę być z Louisem i muszę wrócić do Nowego Orleanu. Tam będę mogła jakoś pomóc w odbudowie miasta. To tam jest moje miejsce.

61

Octavia oczywiście wyczuwała, że było to dla mnie ogromną niespodzianką. Starałam się wyglądać na zmartwioną. - Musisz zrobić to co jest dla ciebie najlepsze, Octavio. Było mi bardzo miło móc gościć cię w swoim domu. - Byłam taka wdzięczna, że Octavia nie była telepatką… - Czy jest Amelia? - Tak, jest na górze i przygotowuje coś dla mnie. Błogosławić jej dobre serce, jakimś cudem ma dla mnie prezent na pożegnanie. - Awwww, powiedziałam starając się nie przesadzić. Ostro spojrzałam w stronę Louisa, ale to Octavia rozproszyła moje smutki. Jeszcze nigdy wcześniej nie widziałam Octavii tak promiennej i podobał mi się ten widok. - Jestem zadowolona, że mogłam ci pomóc - powiedziała, kiwając głową. Miałam mały problem, aby utrzymać na twarzy mój lekko smutny, ale dzielny uśmiech, jednak udało się. Dzięki Bogu, Amelia w tym momencie schodziła ze schodów, z pakuneczkiem w dłoniach, owiniętym cienką, delikatną, czerwoną wstążką i z dużą kokardą. Nie patrząc na mnie Amelia powiedziała: - Oto drobiazg ode mnie i Sookie. Myślę, że ci się spodoba. - Och, jesteście takie słodkie. Przepraszam, że kiedykolwiek wątpiłam w twoje umiejętności, Amelio. Jesteś cholernie dobrą czarownicą! - Octavio, jak wiele dla mnie znaczy usłyszeć te słowa od ciebie! - Amelia bardzo się wzruszyła. Dzięki Bogu, że chwilę później Louis i Octavia wstali od stołu. Choć lubiłam i szanowałam starszą czarownicę, zbyt szybko wprowadziła zmiany w naszym wspólnym z Amelią gospodarstwie domowym. I odetchnęłam z głęboką ulgą, gdy drzwi zamknęły się za nią i jej partnerem. Octavia dziękowała w kółko za różne rzeczy, choć nie omieszkała przypominać nam też o tym, co jej zawdzięczaliśmy. - Niech niebiosa będą pochwalone - powiedziała Amelia wlokąc się na schody. Nie była przesadnie religijną kobietą, więc z jej strony była to trochę kąśliwa uwaga. Usiadłam na brzegu kanapy. - Mam nadzieję, że będą bardzo szczęśliwi powiedziałam. - Czy nie sądzisz, że powinnyśmy były go sprawdzić? - Czy czarownica tak silna jak Octavia nie może się tym zająć? - Dobre pytanie. Ale widziałaś te tatuaże? - Oznaczały coś, nieprawdaż? - Myślę, że jest jakiegoś rodzaju czarownikiem.- Amelia przytaknęła. -Tak. Jestem pewna, że uprawia jakąś formę afrykańskiej magii - powiedziała. - Nie sądzę, abyśmy musiały się martwić o wysoki poziom przestępczości w Nowym Orleanie, będącym w zasięgu wpływów Octavii i Louisa. Nie sądzę też, by ktoś zamierzał ich obrabować. - A co to za prezent, który jej dałyśmy? - Zadzwoniłam do taty, a on przesłał mi bon do swojego sklepu, z dostawą do domu. - Hej, to był dobry pomysł. Ile ci wiszę? - Ani grosza. Upierał się, że to na jego koszt. Przynajmniej ten jeden szczęśliwy incydent zakończył wszechogarniający mnie gniew. Czułam się już lepiej w towarzystwie Amelii, przestałam żywić do niej urazę za zakwaterowanie tu Octavii na tak niejasnych zasadach. Siedziałyśmy w kuchni i rozmawiałyśmy prawie godzinę, zanim okazało się, że byłam zbyt wyczerpana aby wyjaśnić jej ostatnie wydarzenia. Poszłyśmy do łóżek jako dwie najlepsze przyjaciółki po raz pierwszy od wielu tygodni. 62

Kiedy byłam już przygotowana do spania, pomyślałam o naszym praktycznym prezencie dla Octavii i przypomniało mi to liścik, którą wręczył mi Bobby Burnham. Wydobyłam go z mojej torebki i otworzyłam kopertę paznokciem. Ze środka wyciągnęłam kartkę. Zamknięto w niej zdjęcie, którego nigdy wcześniej nie widziałam; wyraźnie zrobione było podczas sesji zdjęciowej Erica do kalendarza, który mogłeś kupić w sklepie z pamiątkami w Fangtasii. Na zdjęciu w kalendarzu Eric (Pan Styczeń) stał przy ogromnym łóżku całym w bieli. Tło było szare ze zwisającymi płatkami śniegu dookoła. Eric trzymał jedną stopę na podłodze, druga zgięta noga spoczywała na łóżku. Białą futrzaną narzutę trzymał w strategicznym miejscu. Na zdjęciu, które Eric dał mi dzisiaj, był prawie w tej samej pozie, ale wyciągał rękę do kamery, tak jakby zapraszał widzów, aby się do niego przyłączyli. A białe futro niezupełnie wszystko zasłaniało. ‘’Czekam na noc, kiedy do mnie dołączysz,’’ napisał na czystym odwrocie kartki swoim niewyraźnym charakterem pisma. Niewiarygodnie kiepskie? Tak. Wywoływało kontrowersje? Och, na pewno. Ale tak naprawdę mogłam poczuć gorąco mojej krwi. Żałowałam, że otworzyłam to, zanim weszłam do łóżka. I jestem pewna, że trochę czasu minęło, zanim udało mi się zasnąć… Kiedy obudziłam się następnego ranka poczułam się szczęśliwa, nie słysząc Octavii, robiącej rano zawsze tyle zamieszania. Zniknęła z mojego życia tak szybko jak się w nim pojawiła. Mam nadzieję, że przez ten czas, który spędziły razem, Octavia z Amelią omówiły jej status i to, co postanowiono na sabacie w Nowym Orleanie. Trudno było uwierzyć, że Amelia mogła zmienić młodego mężczyznę w kota (w trakcie bardzo ryzykownego seksu). Myślałam o tym wszystkim oglądając moją współlokatorkę spieszącą się do tylnych drzwi, by zdążyć do pracy w biurze ubezpieczeń. Amelia ubrana w garniturowe spodnie i marynarkę, opalona, wyglądała jakby miała sprzedawać ciasteczka podczas harcerskiej akcji charytatywnej. Kiedy zatrzasnęły się za nią drzwi, wypuściłam wstrzymywany oddech. Był to mój pierwszy od kilku lat poranek, kiedy byłam sama w domu! Samotność jednak nie trwała długo. Piłam drugi kubek kawy i jadłam tosta, kiedy Andy Bellefleur i agent specjalny Lattesta doszli do frontowych drzwi. Natychmiast wciągnęłam na siebie jakieś jeansy i t-shirt, aby móc otworzyć drzwi. - Andy, agencie specjalny Lattesta – przywitałam ich. - Wejdźcie. - Wróciłam z powrotem do kuchni. Nie zamierzałam dać im się odciągnąć od mojego ekspresu do kawy. - Chcecie filiżankę? - Zapytałam ich, ale oboje potrząsnęli przecząco głowami. - Sookie – Andy miał poważną twarz. - Przyszliśmy w sprawie Crystal. - Jasne. - Nadal żułam i połykałam. Zastanawiałam się czy Lattesta był na diecie lub coś takiego, bo śledził każdy mój ruch. Zajrzałam do jego myśli. Nie był zadowolony z tego, że nie miałam na sobie stanika, ponieważ moje cycki rozpraszały go. Sądził, że jak na jego gust, jestem zbyt zdzirowata. Uważał, że lepiej jednak nie myśleć o mnie więcej w ten sposób. Brakowało mu jego żony. - Pomyślałam, że może to właśnie było w tym najważniejsze. Zwróciłam uwagę z powrotem na Andy’ego. Nie mogłam wyczuć, ile Andy wiedział –ile Lattesta mu wyjawił –na temat tego, co stało się w Rhodes. Andy skinął głową. – Uważamy -powiedział, spoglądając raz na mnie, raz na Latteste - Że Crystal zmarła trzy noce temu, gdzieś pomiędzy pierwszą i trzecią lub czwartą nad ranem. 63

- Oczywiście - powiedziałam ponownie. - Wiedziałaś o tym? - Lattesta przeszedł od razu do sedna. - Ma się rozumieć. Zawsze ktoś kręci się wkoło baru przed pierwszą lub drugą, a potem Terry przychodzi czyścić podłogi tak pomiędzy szóstą a ósmą rano. Terry nie przyszedł tego dnia tak wcześnie, ponieważ opiekował się barem i musiał to odespać, ale większość ludzi o tym nie wiedziała, prawda? - Prawda - powiedział Andy po chwilowej pauzie. - No tak -powiedziałam i dolałam sobie kawy. - Jak dobrze znasz Traya Dawsona? - Zapytał wtedy Andy. To było ciekawe pytanie. Dokładna odpowiedź brzmiała ‘’Nie tak dobrze jak myślisz”. Raz przyłapano nas w alei z Trayem Dawsonem, gdy on był nagi, ale to nie było to, co zazwyczaj wszyscy myślą. (Byłam świadoma tego, że teraz wiedzą już całkiem sporo). - Umawia się z Amelią - powiedziałam, co brzmiało dość bezpiecznie. - Jest moją współlokatorką - przypomniałam Lattescie, który patrzył na mnie pustym wzrokiem. - Spotkałeś ją dwa dni temu. Teraz jest w pracy. A Tray jest oczywiście wilkołakiem. Lattesta zamrugał. Zajmie mu trochę czasu zanim przywyknie do ludzi, którzy mówią mu takie rzeczy prosto w twarz. Wyraz twarzy Andy’ego się nie zmienił. - To prawda - powiedział Andy. - Czy Amelia umówiła się z Trayem w noc kiedy Crystal umarła? - Nie pamiętam. Zapytaj ją. - Zapytamy. Czy Tray powiedział ci coś kiedyś na temat swojej szwagierki? - Niczego sobie nie przypominam. Oczywiście, że się znali, a przynajmniej trochę, ponieważ oboje byli wilkołakami. - Jak długo wiesz … o wilkołakach? I innych zmiennokształtnych?- Zapytał Andy, jakby po prostu nie mógł powstrzymać swojej ciekawości. - Och, od jakiegoś czasu - powiedziałam. - Sam był pierwszy, a potem byli następni. - I nikomu nic nie powiedziałaś? - Andy zapytał z niedowierzaniem i zgrozą. - Oczywiście, że nie - powiedziałam. - Ludzie uważają, że już jestem wystarczająco dziwna. Poza tym, to nie był mój sekret, abym mogła się nim dzielić. – Teraz była moja kolej aby na niego spojrzeć. - Andy, ty również wiedziałeś. – (Tej nocy w alei, kiedy zostałam zaatakowana przez człowieka nienawidzącego zmiennokształtnych, Andy mógł przynajmniej usłyszeć, gdy Tray był w swojej zwierzęcej formie, a potem zobaczył go jako nagiego człowieka). Andy spojrzał w dół na notatnik, który wcześniej wyjął z kieszeni. Niczego nie zapisał. Wziął głęboki oddech. - Więc wtedy, kiedy widziałem Traya w alejce, on po prostu przemieniał się z powrotem? W pewnym sensie jestem zadowolony. Nigdy nie widziałem w tobie kobiety, która uprawia seks w miejscach publicznych, z kimś, kogo ledwie zna. (To mnie zaskoczyło; zawsze myślałam, że Andy nie miał o mnie dobrego zdania). - Co z tą krwią psiska, która była na tobie? - To była krew Sama - powiedziałam, przymierzając się do opróżnienia mojej filiżanki z kawą. - Ale w barze zmienił się w collie.

64

- Collie są słodkie - powiedziałam. - Doszedł do wniosku, że większość ludzi zaaprobuje ten wybór. To jego najczęstsza forma. Oczy Lattesty były nieobecne. Był raczej konkretnym facetem. - Wróćmy do tematu - powiedział. - Alibi twojego brata wydaje się być prawdziwe - stwierdził Andy. - Rozmawialiśmy z Jasonem dwa lub trzy razy oraz przepytaliśmy Michaele dwa razy, a ona mówi, że był z nią przez cały czas. Szczegółowo nam opowiedziała wszystko, co się zdarzyło tamtej nocy - Andy uśmiechnął się krzywo. - Zbyt szczegółowo. To była cała Michaela. Była szczera i mówiła wszystko wprost, nie owijając w bawełnę. Jej mama była taka sama. Pewnego lata pojechałam na wakacje ze szkółki chrześcijańskiej, a pani Schubert nauczała moją grupę. - Mów prawdę i wstydź się diabła - powiedziała nam. Michaela mówiła to co miała na sercu, choć może niedokładnie o to chodziło jej matce. - Cieszę się, że jej uwierzyliście - powiedziałam. - Rozmawialiśmy również z Calvinem. - Andy oparł się na łokciu. - Dał nam namiary na Dova i Crystal. Według niego, Jason wszystko wiedział o ich romansie. - Wiedział. - Mocno zacisnęłam usta. Jeśli tylko nie muszę, nie będę mówić o tym incydencie. - I rozmawialiśmy z Dove’m. - Oczywiście. - Dove Beck - Lattesta czytał ze swoich notatek. - Ma dwadzieścia sześć lat, dwójkę dzieci i jest żonaty. O tym wszystkim wiedziałam i nie miałam nic do dodania. - Jego kuzyn Alcee upierał się być przy tej rozmowie. - Powiedział Lattesta. - Dove powiedział, że tę całą noc spędził w domu i potwierdza to jego żona. - Nie sądzę, że to sprawka Dove’a – zauważyłam, a obaj spojrzeli na mnie zaskoczeni. - Ale to ty podałaś nam informację, że ona i Dove mieli romans -powiedział Andy. Zaczerwieniłam się z upokorzenia. - Przepraszam, że to zrobiłam. Nie znoszę, kiedy każdy patrzy na Jasona, jakby był pewny, że jest winien, choć wie, że nie jest. Nie sądzę, aby to Dove zabił Crystal. Nie sądzę też, by był na tyle nią zainteresowany by coś takiego zrobić. - Ale może zrobił to z zemsty za zniszczenie swego małżeństwa? - Pomimo to nie zrobiłby tego. Dove jest wściekły na siebie, nie na nią. A ona była w ciąży. Dove nie zabiłby kobiety w błogosławionym stanie. - Skąd możesz być tego pewna? „Ponieważ potrafię przeczytać jego myśli i stwierdzić, że jest niewinny” -pomyślałam. Ale to nie wampiry i zmiennokształtni są dla mnie problemem. Sama nie byłam całkowicie ludzką istotą. Byłam jakby mutacją człowieka. - Nie sądzę, że to w stylu Dove’a. Nie uwierzę w to. - I powinniśmy przyjąć to jako dowód? - Powiedział Lattesta z ironią. - Nie obchodzi mnie co z tym zrobicie - stwierdziłam, powstrzymując go tym samym od dalszych sugestii, co można z tym zrobić. - Zapytałeś mnie; odpowiedziałam. - Więc sądzisz, że to była zbrodnia z nienawiści? Teraz to ja spuściłam wzrok na stół. Nie miałam przygotowanej ściągi, z której mogłabym skorzystać, a chciałam rozważnie przedstawić to, co miałam do powiedzenia. 65

- Tak - powiedziałam w końcu. - Myślę, że to była zbrodnia z nienawiści. Ale nie wiem, czy to była osobista nienawiść, ponieważ Crystal była dziwką … czy nienawiść rasowa, ponieważ Crystal była panterołakiem - wzruszyłam ramionami. - Jeśli coś usłyszę, powiem ci. Chciałabym, żeby ta sprawa już się zakończyła. - Coś usłyszysz? W barze? – Chciwie podchwycił Lattesta. Wreszcie ktoś uważał mnie za naprawdę ważną osobę! Na moje szczęście był żonaty i myślał, że jestem dziwadłem. - Tak - powiedziałam. - Mogłabym coś usłyszeć w barze. Po tym wyszli, a ja byłam szczęśliwa gdy odeszli. To był mój wolny dzień. Czułam, że powinnam zrobić coś specjalnego aby to uczcić, ponieważ czekały mnie trudne chwile, ale nie mogłam nic wymyślić. Spojrzałam na program o pogodzie i zobaczyłam, że temperatura na dziś miała być taka jak w latach sześćdziesiątych. Uznałam, że zima oficjalnie się zakończyła, choć nadal był styczeń. Mogłam ponownie zachorować, ale dziś miałam zamiar skorzystać z pięknego dnia. Wyjęłam mój stary leżak z magazynku i ustawiłam w ogrodzie. Przygładziłam i spięłam włosy w kucyk i podwiązałam go tak, aby nie zwisał. Włożyłam najmniejsze bikini, jasnopomarańczowo –turkusowe. Posmarowałam całe ciało balsamem do opalania. Wzięłam radio, książkę, którą czytałam, ręcznik i wyszłam na podwórze. Taaaak, było fajnie. Taaaak, dostałam gęsiej skórki, kiedy pojawił się wiaterek. Ale jak zawsze był to szczęśliwy dzień w moim kalendarzu, pierwszy dzień, kiedy zaczęłam się opalać. Zamierzałam się nim cieszyć. Potrzebowałam tego. Co roku zastanawiałam się, czy powinnam leżeć na słońcu. Co roku podsumowywałam swoje dobre strony: nie piję, nie palę i bardzo rzadko uprawiam seks, chociaż to właśnie skłonna jestem zmienić. Ale kochałam słońce, a dzisiaj niebo było jasne. Wiem, że prędzej czy później zapłacę za to, ale to jest moja jedyna słabość. Zastanawiałam się, czy moja krew wróżki ustrzeże mnie przed rakiem skóry... Ba, moja ciotka Linda zmarła na raka, a miała więcej krwi wróżki niż ja. Cóż … cholera. Leżałam na wznak z zamkniętymi oczyma, ciemnymi okularami na nosie, minimalizującymi tę oślepiającą jasność. Westchnęłam z błogością, ignorując fakt, że plecy miałam zimne. Starałam się nie myśleć o Crystal, tajemniczych złych wróżkach, FBI. Po piętnastu minutach przewróciłam się na brzuch, słuchając krajowej zachodniej stacji z Shreveport, śpiewając od czasu do czasu, ponieważ wkoło mnie nie było nikogo, kto mógłby mnie usłyszeć. Mam okropny głos. - Co robisz? – Usłyszałam od strony mojego prawego ucha. Nigdy wcześniej nie lewitowałam, ale myślę, że wtedy to zrobiłam, wzbijając się na sześć cali ponad leżak, wydając przy tym głośny pisk. - Jezusie Chrystusie, Pasterzu Judei - wysapałam, kiedy w końcu zrozumiałam, że głos należał do Dianthy, częściowo demona, siostrzenicy prawnika pół-demona Pana Cataliedesa. - Diantha, tak mnie wystraszyłaś, że prawie wyskoczyłam ze skóry. Diantha śmiała się cichutko, a jej chude, płaskie ciało aż podskakiwało. Siedziała po turecku na ziemi i miała na sobie czerwone spodenki do biegania z lycry oraz T-shirt w czarnozielone wzory. Czerwone Conversy z żółtymi skarpetkami uzupełniały jej strój. Miała nowe blizny, a jedna długa, czerwona i pomarszczona spływała w dół po jej lewej łydce.

66

- Wybuch - powiedziała, kiedy zauważyła, że na nią patrzę. Diantha zmieniła również swój kolor włosów; były w kolorze lśniąco platynowym. Ale blizna była na tyle widoczna, że zatrzymała moją uwagę. - Wszystko w porządku? - Zapytałam. Łatwo było przyjąć lakoniczny styl, kiedy mówiło się do Dianthy, ponieważ rozmowa z nią była niczym czytanie telegramu. - Lepiej - powiedziała, patrząc w dół na swoją bliznę. Potem jej dziwne, zielone oczy spotkały moje. - Mój wujek mnie przysłał. - To był wstęp do wiadomości, jaką przybyła mi przekazać; zrozumiałam to, ponieważ powiedziała to wolno i wyraźnie. - Co twój wujek chciał mi powiedzieć? - Leżałam ciągle na brzuchu, podparta na łokciach. Mój oddech wrócił do normy. - Powiedział, że zauważył olbrzymie poruszenie wśród wróżek. Mówi, abyś uważała. Powiedział, że jeśli im się uda cię złapać, to zrobią ci krzywdę. - Diantha mrugnęła do mnie. - Dlaczego? - Spytałam, a całe moje zadowolenie wyparowało, jakby go nigdy nie było. Zrobiło mi się zimno. Nerwowo rzuciłam okiem na podwórze. - Twój pradziadek ma wielu wrogów, powiedziała Diantha wolno i wyraźnie. - Czy wiesz, dlaczego ma tak wielu wrogów? - To było pytanie, którego nie mogłam zadać osobiście mojemu pradziadkowi, a przynajmniej nie miałam na tyle odwagi, aby to zrobić. Diantha spojrzała na mnie pytająco. – Wielu jest po przeciwnej stronie niż on powiedziała to tak, jakbym nie nadążała za jej wypowiedzią. - To oni złapali twego dziadka. - Oni … te inne wróżki zabiły mojego dziadka Fintana? Skinęła głową energicznie. - Nie powiedział ci? –Zapytała. - Niall? On mi po prostu powiedział, że jego syn nie żyje. Diantha wybuchnęła przeraźliwym śmiechem i gwizdem. - Mogłaś o tym powiedzieć - rzekła i aż się zgięła ze śmiechu. - Posiekany na kawałki! – Klepnęła mnie mocno w ramię z nadmiaru emocji. Wzdrygnęłam się. Przepraszam - powiedziała. - Przepraszam, przepraszam, przepraszam. - W porządku - Daj mi chwilkę. - Potarłam energicznie ramię, aby przywrócić w nim czucie. Jak możesz się chronić, kiedy wokoło były grasujące wróżki? - Kogo dokładnie mam się bać? - Zapytałam. - Breandana - powiedziała. - To imię coś znaczy; nie pamiętam. - Oh. A co oznacza ‘’Niall’’? – Łatwo zrozumieć, że o to zapytałam. - Chmura - powiedziała Diantha. - Wszyscy ludzie Nialla noszą imiona związane z niebem. - Dobra. Więc Breandan wybiera się po mnie. Kim on jest? Diantha zamrugała. Jak dla niej była to bardzo długa rozmowa. - To wróg twojego pradziadka - wyjaśniła, jakbym była wyjątkowo tępa. - Dlaczego Pan Cataliades cię wysłał? - Byłam najlepsza - powiedziała jednym tchem. Jej skupione jasne oczy spojrzały w moje, po czym skinęła głową i delikatnie poklepała mnie po dłoni. Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, aby wydostać każdego z Piramidy. Ale to za mało. W pewnym sensie, satysfakcjonujące było to, że prawnik docenił moje wysiłki. Spędziłam tydzień, wściekając się na siebie, ponieważ nie odkryłam tego całego 67

zamachu szybciej. Gdybym zwróciła większą uwagę, nie dając się rozproszyć przez inne rzeczy dziejące się wokół mnie … - Również przyszedł twój czek. - O, jak dobrze. - Poczułam się szczęśliwsza pomimo obaw spowodowanych przez pozostałe wieści Dianthy. - Przyniosłaś dla mnie list, czy coś w tym rodzaju? - Zapytałam, mając nadzieję, że mógłby więcej spraw mi wyjaśnić. Diantha potrząsnęła głową a żelowe kolce jej platynowych włosów zadrżały na całej głowie tak, że wyglądała teraz jak wzburzony jeżozwierz. - Wujek musi pozostać neutralny - powiedziała wyraźnie. - Żadnych listów, rozmów telefonicznych, e-maili. Dlatego mnie posłał. Cataliades naprawdę nadstawiał za mnie karku. Nie, nadstawiał karku Dianthy. - A co jeśli cię złapią? –Zapytałam. Wzruszyła kościstymi ramionami. - Bóg raczy wiedzieć - powiedziała. Jej twarz posmutniała. Choć nie mogłam czytać myśli demonów w ten sam sposób co ludzkich, każdy głupi mógłby powiedzieć, że Diantha pomyślała teraz o swojej siostrze Gladioli, która zmarła od miecza wampira. Ale już po sekundzie Diantha wyglądała po prostu zabójczo. - Spalić ich! - Wykrzyknęła. Usiadłam i podniosłam brwi, aby pokazać, że nie zrozumiałam. Diantha obróciła swoją dłoń i spojrzała na nią. Unosiły się z niej drobne płomienie. - Nie wiedziałam, że tak potrafisz - powiedziałam. Byłam pod niemałym wrażeniem. Pomyślałam, by zawsze pozostawać z nią w dobrej komitywie. - Tylko troszkę - powiedziała wzruszając ramionami. Wynikało z tego, że Diantha mogła stworzyć niewielki płomień. Gladiola musiała być całkowicie zaskoczona przez wampira, który ją zabił, ponieważ wampiry są łatwopalne, znacznie bardziej niż ludzie. - Czy wróżki palą się jak wampiry? Potrząsnęła przecząco głową. - Ale wszystko się pali - powiedziała głosem pewnym i poważnym. - Prędzej czy później. Stłumiłam dreszcze. - Chcesz drinka lub coś do jedzenia? - Zapytałam. - Nie. - Wstała z ziemi i wytrzepała swój świetny strój. - Muszę się zbierać - Poklepała mnie po głowie i odwróciła się, by po chwili zniknąć biegnąc szybciej niż jeleń. Położyłam się z powrotem na leżaku, aby porozmyślać nad tym wszystkim. Niall mnie uprzedzał, pan Cataliedes ostrzegał i czułam się już naprawdę przerażona. Ale ostrzeżenia, choć dane na czas, nie przyniosły mi żadnych praktycznych informacji na temat ochrony przed tego typu zagrożeniem. To może się zdarzyć w dowolnym czasie lub w dowolnym miejscu! Mogłam przyjąć założenie, że wrogie wróżki nie napadną na Merlotte’s i nie wyciągną mnie stamtąd, ponieważ istoty te były w rzeczywistości ukryte; ale poza tym nie miałam pojęcia, jaką formę ataku przyjmą i jak się przed nimi mam bronić. Czy zamknięte drzwi utrzymują wróżki na zewnątrz? Czy musiały mieć pozwolenie na wejście tak jak wampiry? Nie, nie mogłam sobie przypomnieć, czy Niall czekał na zaproszenie, by wejść do mojego domu. Wiedziałam, że wróżki nie ograniczają się tylko do życia nocą, tak jak wampiry. Wiedziałam, że były tak silne jak one. Rozumiałam, że istoty, które były rzeczywiście 68

wróżkami (w odróżnieniu do istot, które były skrzatami, goblinami lub elfami) były piękne i bezwzględne; nawet wampiry przestrzegały mnie przed ich okrucieństwem. Najstarsze wróżki nie zawsze żyły w naszym świecie, tak jak Claudine i Claude; było jeszcze inne miejsce, gdzie mogły się pojawiać, był to sekretny świat uznany za znacznie lepszy od naszego: świat bez żelaza. Jeśli mogły ograniczyć ryzyko natknięcia się na żelazo, wróżki mogłyby żyć tak długo, że nie zliczyłyby swoich lat. Niall na przykład w bardzo niespójny sposób postrzegał naszą chronologię. Mógł opisywać jakieś zdarzenie sprzed pięciuset lat, gdy kolejne, (poprzedzające tamto) wydarzyło się dla niego dwieście lat temu. Po prostu nie mógł śledzić upływu czasu, częściowo dlatego, że nie spędzał większości czasu w naszym świecie. Skupiłam się na jednym fakcie: nie mogłam uwierzyć, że zapomniałam o tym nawet na chwilę! Jeżeli żelazo ma tak zły wpływ na wróżki, to sok cytrynowy jest jeszcze gorszy. Siostra Claude’a i Claudine została zamordowana właśnie sokiem z cytryny! Teraz kiedy o nich pomyślałam, uznałam, że pomóc mi może rozmowa z Claude’m i Claudine. Nie tylko byli moimi kuzynami, Claudine była także moją wróżką chrzestną i miała mi pomagać. Pracuje teraz w domu towarowym, gdzie rozpatruje reklamacje, oferuje zakupy w pakietach wiązanych i prolonguje płatności. Claude będzie w męskim klubie ze striptizem, którego jest właścicielem i zarządcą. Będzie więc łatwiejszy do osiągnięcia w tej chwili. Weszłam do domu, aby wyszukać numer. Claude faktycznie osobiście odebrał telefon. - Tak ? - W tym jednym słowie ukryta była pogarda, obojętność i nuda. - Cześć kochanie! - Powiedziałam wyraźnie. - Muszę z tobą porozmawiać osobiście. Mogę do ciebie podjechać, czy jesteś zajęty? - Nie, nie przychodź tutaj! – W jego głosie usłyszałam zaniepokojenie - Spotkajmy się w centrum handlowym. Bliźniaki mieszkały w Monroe, które chlubiło się niezłym centrum handlowym. - Okej - powiedziałam. – Gdzie dokładnie i o której? Nastąpiła chwila ciszy. - Claudine też będzie mogła wyrwać się na późny obiad. Spotkajmy się za półtorej godziny w części z restauracjami, niedaleko Chick-fil-A. - Do zobaczenia - powiedziałam i Claude rozłączył się. Pan Uroczy. Wcisnęłam się w moje ulubione jeansy i zielono-biały T-shirt. Energicznie wyszczotkowałam włosy. Były już tak długie, że musiałam się nieźle wysilić aby sobie z nimi poradzić, nie miałam jednak serca ich ściąć. Ponieważ kilka razy wymieniłam krew z Ericem, to nie tylko nie złapałam przeziębienia, ale nawet nie rozdwajały mi się końcówki! Dodatkowo moje włosy błyszczały i wyglądały na grubsze. Nie byłam zaskoczona tym, że ludzie kupowali wampirzą krew na czarnym rynku. Dziwiło mnie natomiast, że ludzie mieli na tyle zaufania do sprzedawców, kiedy ci mówili, że ta czerwona ciecz była prawdziwą, wspaniałą wampirzą krwią. Zazwyczaj fiolki zawierały TrueBlood lub świńską krew albo nawet własną krew drainerów. Jeśli nabywcy udało się dostać prawdziwą krew, to łatwo było namierzyć szalonego konsumenta. Nigdy nie poszłabym do drainera, aby zakupić wampirzą krew. Ostatnio otrzymałam kilkakrotnie dawki ich krwi (i to bardzo świeżej), dzięki czemu nie musiałam nawet używać podkładu pod makijaż. Moja skóra była bez skazy. Dzięki, Eric!

69

Nie wiem dlaczego byłam z siebie taka dumna, przecież nikt na mnie nie spojrzy po raz drugi, kiedy będę siedziała przy Claudzie! On ma blisko sześć stóp wzrostu, falujące czarne włosy, brązowe oczy, figurę striptizera (jak sześć poduszek abees i kaloryfer) oraz szczękę i kości policzkowe renesansowego pomnika. Niestety ma również osobowość takiegoż pomnika. Dziś Claude miał na sobie spodnie khaki i obcisły top pod zieloną, rozpiętą, jedwabną koszulą. Współgrało to z parą ciemnych okularów. Choć wyraz twarzy Claude, kiedy nie pracował wahał się od pustego do ponurego, dziś wydawał się rzeczywiście nerwowy. Uważnie przyglądał się okolicy, podejrzewając widocznie, że ktoś może mnie śledzić. Nie zrelaksował się nawet wtedy, kiedy wsunęłam się na krzesło przy stole. Miał Chickfil *– filiżanka stała przed nim, ale nie wziął niczego do jedzenia, więc ja również nie brałam. - Kuzynko - powiedział. - Dobrze się czujesz? - Nawet nie starał się, by zabrzmiało to szczerze, ale przynajmniej odpowiednio się zachował. Claude stał się tylko nieznacznie bardziej uprzejmy, kiedy odkryłam, że mój pradziadek był jego dziadkiem, ale nigdy nie zapominał, że byłam (w większości) człowiekiem. Miał tyle pogardy dla ludzi, jak tylko miały wróżki, choć w łóżku zdecydowanie wolał rasę ludzką –tak długo jak mieli zarost. - Tak, dziękuję Claude. Minęło trochę czasu. - Od kiedy się spotykamy? Tak. - I to był właśnie prawdziwy on. - Jak mogę ci pomóc? Oh, i jest Claudine. – Zauważył z ulgą. Claudine miała na sobie brązowy garnitur z dużymi, złotymi guzikami i brązowokremową bluzkę w paski. Do pracy ubierała się bardzo ostrożnie, choć zauważyłam, że strój za bardzo jej nie wyszczuplał. Była bliźniaczką Clauda; kiedyś mieli jeszcze siostrę, Claudette, ale została zamordowana. Zastanawiałam się, czy jeśli pozostało dwoje z trojga, to czy tą żyjącą dwójkę można nazwać bliźniakami? Claudine była tak wysoka jak Claude i kiedy schyliła się aby pocałować go w policzek, ich włosy (dokładnie w tym samym odcieniu) zmieszały się w kaskadzie ciemnych fal. Mnie również pocałowała. Zastanawiałam się, czy wszystkie takie istoty pozostają w kontakcie fizycznym tak jak te znane mi wróżki. Moja kuzynka wzięła pełny zestaw jedzenia: francuskie frytki, kurczęce nuggetsy, jakiś deser i duży, słodki napój. - W jaki rodzaj problemów wplątał się Niall? - Spytałam, przechodząc bezpośrednio do rzeczy. - Jaki ma rodzaj wrogów? Czy wszyscy oni są prawdziwymi wróżkami? Czy są między nimi inne rodzaje istot? Nastąpiła chwila przerwy, podczas której Claude i Claudine analizowali mój ożywiony nastrój. W ogóle nie byli zaskoczeni moimi pytaniami, co, jak sobie uzmysłowiłam, było wymowne. - Nasi wrogowie to wróżki - powiedziała Claudine. - W zasadzie, inne istoty nie mieszają się w naszą politykę, chociaż w naszej rasie istnieją różne ich odmiany. Tak jak wśród ludzi istnieją pigmeje, rasa kaukaska czy azjatycka. - Spojrzała smutno. - Jest nas mniej niż kiedyś. - Rozerwała opakowanie ketchupu i polała nim całe frytki. Wsadziła trzy frytki do ust jednocześnie. Wow, naprawdę była głodna. - Zajęłoby godziny wyjaśnianie ci całej naszej linii pokoleniowej - powiedział Claude, ale nie po to, by się ode mnie zdystansować. Po prostu stwierdzał fakt. - Pochodzimy z linii wróżek, która roszczą sobie prawa do pokrewieństwa z niebem. Nasz dziadek

70

a twój pradziad jest jednym z nielicznych żyjących członków naszej rodziny królewskiej. - Jest księciem - powiedziałam, ponieważ to był jeden z kilku faktów które znałam. Książę Uroczy. Książę Odważny. Książę Miasta. Tytuły niosły z sobą dużą odpowiedzialność. - Tak. Jest też inny książę, Breandan. - Claude wymówił to ‘Bren –DOWN’. Diantha wspominała o Breandonie. - Jest synem starszego brata Nialla, Rogana. Rogan rościł sobie prawo do pokrewieństwa z morzem, przez co rozprzestrzenił swoje wpływy na wszystkie istoty wodne. Rogan niedawno odszedł do Summerlands. - Zmarł - przetłumaczyła Claudine zanim wzięła kęs kurczaka. Claude wzruszył ramionami. - Tak, Rogan nie żyje. Był jedynym, który mógł powstrzymać Breandana. I powinnaś wiedzieć, że Breandan jest jednym z tych, którzy… –Claude zamilkł w środku zdania, ponieważ dłoń jego siostry zacisnęła się na jego łokciu. Kobieta, która karmiła małego chłopca francuskimi frytkami spojrzała na nas uważniej, gdyż jej uwagę przyciągnął nagły gest Claudine. Claudine przesłała bratu spojrzenie, które mogłoby sparzyć. Pokiwał głową, wyjął rękę z jej uścisku i ponownie zaczął mówić. - Breandan nie zgadza się z polityką Nialla. On… Rodzeństwo spojrzało na siebie. Claudine wreszcie skinęła głową. - Breandan uważa, że wszyscy ludzie z krwią wróżek powinni zostać zlikwidowani. Wierzy, że kiedy jeden z nas schodzi się z człowiekiem, tracimy naszą magię. Chrząknęłam próbując pozbyć się obaw, które mnie dławiły. - Więc Breandan jest wrogiem. Jest jeszcze jakaś inna rodzina królewska po stronie Nialla? - Spytałam zdławionym głosem. - Nawet nie książęca. Jego tytuł nie jest tłumaczony - powiedział Claude. - Nasz tata, Dillon, syn Nialla i jego pierwszej żony Branny. Jeśli Niall pójdzie do Summerlands, Dillon zastąpi go jako książę. Ale oczywiście musi poczekać. Imiona były mi nieznane. Pierwsze brzmiało prawie jak Dylan, drugie jak BEE- nah. - Przeliteruj je proszę -poprosiłam i Claudine tak zrobiła. - B-I-N-N-E. D-I-L-L-O-N. - Niall nie żył długo i szczęśliwie z Branną i zajęło mu dużo czasu aby pokochać naszego ojca Dillona. Niall bardziej skłaniał się ku swoim na wpół ludzkim synom. - Uśmiechnęła się, jakby chciała zaznaczyć że jej to nie przeszkadzało. Tak myślę. Niall powiedział mi kiedyś, że jestem jego jedyną żyjącą krewną. Ale to nie była prawda. Niall zdecydowanie poddał się emocjom a nie faktom. Claude i Claudine nie wydają się chować urazy na stronniczość Nialla w stosunku do mnie, co sprawiło mi ogromną ulgę. - Więc kto jest po stronie Breandona? - Spytałam. - Dermot -powiedziała Claudine. Patrzyła na mnie wyczekująco. Znałam to imię. Z trudem przypominałam sobie, gdzie je usłyszałam. - To brat mojego dziadka Fintana - powiedziałam powoli. - Drugi syn Nialla z Einin. Ale jest na wpół człowiekiem. - Einin była ludzką kobietą, którą uwiódł Niall wieki temu. (Myślała że był aniołem, co daje pewne wyobrażenie o tym, jak dobrze mogą wyglądać wróżki, kiedy nie muszą wyglądać jak ludzie.) - Mój stryjeczny dziadek, pół-człowiek próbował zabić swojego ojca? - Czy Niall powiedział ci, że Fintan i Dermot byli bliźniętami? - Zapytał Claude. - Nie - powiedziałam zdziwiona. 71

- Dermot był młodszy o kilka minut. Nie są identyczni, rozumiesz - powiedział. Cieszył się z mojej niewiedzy. - Byli… - przerwał, wyglądając na zaskoczonego. - Nie znam odpowiedniego terminu - powiedział. -Antagonistami? Okej, ciekawe, ale co z tego? - Właściwie - powiedziała Claudine wpatrując się w swego kurczaka - twój brat Jason jest żywym odbiciem Dermota. - Sugerujesz, że … Co ty sugerujesz? - Byłam gotowa się oburzyć, gdybym tylko wiedziała dlaczego. - Mówimy ci to dlatego, że Niall ma naturalną skłonność do faworyzowania ciebie a nie twojego brata - powiedział Claude. - Niall kochał Fintana, ale Dermot przeciwstawiał się mu na każdym kroku. Dawno już zbuntował się przeciwko naszemu dziadkowi i zobowiązał się do bycia lojalnym wobec Breandana, choć Breandan nim gardzi. Poza podobieństwem Dermota do Jasona, które jest tylko zrządzeniem genów, Dermot jest dupkiem tak jak i Jason. Teraz wiesz, dlaczego Niall nie dochodził pokrewieństwa z twoim bratem. Przez chwilę czułam litość dla Jasona, dopóki mój zdrowy rozsądek mnie nie obudził. - A więc Niall ma innych wrogów oprócz Breandona i Dermota? - Oni mają własnych zwolenników i pracowników, w tym kilku zamachowców. - Ale wasz ojciec i matka są po stronie Nialla? - Tak, inni oczywiście też. Wszyscy Ludzie Nieba. - Więc muszę uważać na wszelkie zbliżające się wróżki, bo mogą mnie zaatakować, ponieważ jestem z krwi Nialla?- Tak. Świat wróżek jest bardzo niebezpieczny. Zwłaszcza teraz. To jeden z powodów, dla którego żyjemy w świecie ludzi. - Claude spojrzał na Claudine która opychała się swoim kurczęcym nuggetsem, jakby długo nic nie jadła. Claudine przełknęła, poklepała usta papierową serwetką i powiedziała: -A teraz część najważniejsza. Zanurzyła zęby w kolejnym kawałku kurczaka i spojrzała na Clauda, sygnalizując, by ją zastąpił. - Jeśli zobaczysz kogoś kto wygląda jak twój brat, ale nim nie jest… - powiedział Claude. Claudine przełknęła: - Uciekaj gdzie pieprz rośnie - poradziła.

72

ROZDZIAŁ 9 Wracałam do domu z większą gonitwą myśli niż kiedykolwiek. Choć kochałam swojego pradziadka, najbardziej jak mogłam - wziąwszy pod uwagę naszą krótką znajomość … i jestem gotowa pokochać go jeszcze bardziej, nadal nie wiem jak walczyć w tej wojnie, lub przynajmniej jak się bronić. Wróżki nie chciały ujawnić się ludzkiemu światu i nigdy nie będą chciały. Nie były takie jak zmiennokształtni lub wampiry, które chciały podzielić się z nami światem. Miały o wiele mniej powodów, aby żyć w zgodzie z ludzką polityką i zasadami. Mogą przecież robić wszystko, co tylko zechcą, a potem po prostu zniknąć na powrót w swoim ukrytym świecie. Z milion razy bardziej wolałabym mieć normalnego pradziadka - zamiast tego dostałam nieprawdopodobną, czasami niewygodną wersję księcia z bajki! Skarciłam samą siebie. Powinnam być zadowolona z tego co otrzymałam. Miałam nadzieję, że Bóg nie zauważył mojego chwilowego braku zadowolenia. Miałam już zajęty cały dzień, a była dopiero druga. Nie tak powinien wyglądać mój normalny, wolny dzień. Zazwyczaj sprzątałam w domu, robiłam pranie, szłam do sklepu, czytałam, płaciłam rachunki … Ale dzisiaj było tak pięknie, że chciałam pozostać na dworze. Mogłabym robić coś, co pozwoliłoby mi na myślenie o czymś innym. Jeżeli o to chodzi, na pewno było wiele do przemyślenia. Popatrzyłam na rabaty kwiatowe wokół domu i postanowiłam je wypielić. To nie była moja ulubiona robota, może dlatego, że często musiałam to robić gdy byłam dzieckiem. Babcia wierzyła, że powinniśmy przyzwyczajać się do pracy. Za punkt honoru przyjęła kiedyś utrzymanie tych rabatek w pięknym stanie – moimi rękami… Teraz więc tylko westchnęłam i zdecydowałam się na wykonanie tej pracy do końca. Chciałam zacząć od kwietnika przy podjeździe od południowej strony domu. Podeszłam więc do metalowych narzędzi ogrodowych (ostatni z tej serii służył rodzinie Stackhousów już od pokoleń). Otworzyłam drzwi z bardzo mieszanymi uczuciami: przyjemności i przerażenia. Planowałam kiedyś zacząć kilka poważnych prac porządkowych obecnego wnętrza. Ciągle jeszcze używałam starego ręcznika mojej babci; nie wiedziałam, kto używał go wcześniej. Był stareńki, ale tak dobrze zachowany, że przewyższał wszystkie współczesne. Weszłam głębiej i znalazłam moje rękawice ogrodnicze i pazurki. Wiedziałam, dzięki oglądaniu Antiques Roadshow że istnieją ludzie, zbierający stare narzędzia rolnicze. Ta szopa na narzędzia mogłaby być jaskinią Aladyna dla takiego kolekcjonera. Moja rodzina nie uznaje wypożyczania używanych stale rzeczy, jeśli nadal działają. Choć przepełniona, szopa była uporządkowana, ponieważ tak zarządził mój dziadek. Kiedy zamieszkaliśmy z nim i babcią, oznaczył każde często stosowane narzędzie. Wymagał, by odkładać je na swoje miejsce po każdym użyciu. Nadal tam stały. Bez przeszkód mogłam dosięgnąć szpadla, który najprawdopodobniej był najstarszym narzędziem w szopie. Był cięższy, ostrzejszy i węższy niż jego nowoczesne odpowiedniki, a kształt wspaniale pasował do mojej dłoni. Gdyby nastąpiła prawdziwa wiosna, mogłabym znowu przebrać się w moje bikini i połączyć pracę z przyjemnością. Ale chociaż słońce wciąż świeciło, nie byłam już dłużej w beztroskim nastroju. Naciągnęłam rękawice ogrodowe, ponieważ nie chciałam zniszczyć moich paznokci. Niektóre z tych chwastów wydawały się 73

uzbrojone! Jeden taki miał grubą, mięsistą łodygę i ostre kolce na liściach. Jeśli pozwoliłabym mu rosnąć jeszcze trochę – na pewno by zakwitł. Był naprawdę brzydki i kłujący i trzeba go było usunąć z korzeniami. Sporo z nich wyrastało wśród wschodzących pacioreczników. Babcia dostałaby drgawek. Przykucnęłam i zabrałam się do pracy. Prawą dłonią zanurzyłam pazurki w miękkiej ziemi grządki kwiatowej, poluzowując korzenie paskudnego chwastu i wyciągając go moją lewą dłonią. Potrząsnęłam łodygą, aby strzepać ziemię z korzeni i odrzuciłam na bok. Zanim zaczęłam postawiłam na ganku radio. Po niedługim czasie śpiewałam z LeAnn Rimes. Poczułam się znacznie lepiej. Po pewnym czasie miałam duży stos wypielonych chwastów i poczucie zadowolenia z siebie. Gdyby się nie odezwał - wszystko mogłoby zakończyć się całkiem inaczej. Ale że lubił się chełpić – otworzył usta. Jego pycha uratowała mi życie. A wypowiadanie tak niebezpiecznej kwestii: - Z przyjemnością zabiję cię dla mojego Pana! – nie sprawiło, że poczułam się wspaniale. Mam dobry refleks i wystrzeliłam z mojej kucznej pozycji z pazurkami w ręku by przejechać mu nimi po brzuchu. Narzędzie samoistnie przesunęło się w prawo, tak jakby było zaprojektowane do zabijania wróżek. I stało się dokładnie tak, jak mogłam to przewidzieć: stare narzędzie zrobione było z żelaza, a on był wróżką… Odskoczyłam do tyłu i przykucnęłam, nadal trzymając zakrwawione pazurki i czekając na jego reakcję. Patrzył w dół na krew sączącą mu się przez palce, jak gdyby nie mógł uwierzyć, że go zraniłam. Potem spojrzał na mnie swoimi jasnoniebieskimi , ogromnymi oczyma, a na jego twarzy było wypisane pytanie, czy ja naprawdę mu to zrobiłam, czy nie jest to jakiś rodzaj pomyłki? Zaczęłam cofać się do ganku nie odrywając od niego wzroku, choć nie był już dla mnie zagrożeniem. Kiedy poczułam za sobą powierzchnię drzwi, które mogłam otworzyć, mój niedoszły morderca zgiął się ku ziemi, nadal wyglądając na zaskoczonego. Cofnęłam się w głąb domu i zamknęłam drzwi. Potem na chwiejnych nogach podeszłam do okna nad zlewozmywakiem i wyjrzałam, opierając się z całej siły o zlew. Z tego miejsca mogłam zobaczyć tylko fragment skręconego ciała. – Dobra powiedziałam do siebie głośno. - Dobra. Wygląda na to, że nie żyje. I wydarzyło się to tak szybko! Zaczęłam podnosić telefon ścienny, zauważając, jak drżą mi dłonie i wtedy zobaczyłam moją komórkę na kuchennym blacie. Ładowała się. Była to sytuacja zdecydowanie wymagająca telefonu do właściwej osoby, więc wcisnęłam szybkie wybieranie i połączyłam się z tajemniczym numerem alarmowym mojego pradziadka. Pomyślałam, że ta sytuacja się do tego kwalifikuje. Męski głos, ale nie Niall, odpowiedział. - Tak? - Rzucił ostrożnie. - Czy jest tam Niall? - Mogę się z nim połączyć. Czy mógłbym w czymś pomóc? Uspokój się, powtarzałam sobie. Uspokój się. - Czy mógłbyś przekazać mu, że zabiłam wróżkę i teraz leży na moim podwórku, a ja nie wiem co zrobić z ciałem?! - Nastąpiła chwila ciszy. - Tak, powiem mu. 74

- A jak myślisz, wkrótce? Jestem sama i już prawie wariuję! - Tak, dość szybko. - I ktoś przyjdzie? - ( Matko, brzmiało to żałośnie!). Trochę zebrałam się do kupy. - To znaczy, myślę, że mogę załadować go do bagażnika mojej ciężarówki, albo zadzwonić do szeryfa… - Chciałam trochę zaimponować nieznajomemu, że nie jestem tak całkowicie bezradna i zależna od niego. - Ale wokół was jest tyle tajemnic i nie widziałam u niego broni i oczywiście nie mogę udowodnić, że powiedział, że moja śmierć go ucieszy… - Ty … zabiłaś wróżkę? – przerwał mi - Już to powiedziałam. Obudź się! - Pan Powolne Myślenie. Jeszcze raz wyjrzałam przez okno. - Tak, nadal się nie rusza. Całkiem umarł. Tym razem milczenie trwało na tyle długo, iż pomyślałam, że musiałam przeoczyć coś, co powiedział. - Halo?? - Mówisz poważnie?! Za chwilę się zjawimy - i odwiesił słuchawkę. Nie mogłam nie patrzeć i nie mogłam patrzeć. Widziałam już wcześniej umarłych, zarówno ludzi jak i nieludzi. Od czasu tej nocy, kiedy spotkałam Billa Comptona w Merlotte’s , widziałam więcej, niż bym chciała. Nie z winy Billa oczywiście. Dostałam gęsiej skórki. Po około pięciu minutach, Niall i inne wróżki wyszły z lasu. Tam gdzieś musi być pewnego rodzaju portal. Może Scotty przeniósł ich w górę. Albo w dół. A może nie myślałam zbyt logicznie. Dwie wróżki zatrzymały się, kiedy ujrzały ciało i zamieniły między sobą parę słów. Wydawali się zdziwieni. Ale nie byli przerażeni i nie zachowywali się tak, jakby spodziewali się, że facet może się podnieść i zacznie walczyć, więc wyszłam powoli na ganek. Wiedzieli, że tam byłam, ale nie przerywali oględzin ciała. Mój pradziadek uniósł ramię a ja wsunęłam się pod nie. Przytulił mnie do siebie, a gdy spojrzałam na niego, zobaczyłam, że się uśmiecha. Okej, ale tego się nie spodziewałam! - Zaliczasz się do naszej rodziny. I zabiłaś mojego wroga - powiedział. - Nie pomyliłem się co do ludzi. - Spojrzał na mnie z dumą. - To ma być dobre?! Jedna z wróżek roześmiała się i po raz pierwszy spojrzała na mnie. Miała włosy w kolorze toffi i pasujące do nich oczy, które jednak wyglądały dziwnie odpychająco – choć jak wszystkie wróżki, które poznałam, była wspaniała. Stłumiłam westchnienie. Pomiędzy pięknymi wampirami i wróżkami byłam skazana na bycie zwyczajną osobą. - Jestem Dillon – przedstawił się. - Oh, tata Claudine. Miło pana poznać. Zgaduję, że pana imię również coś znaczy? zapytałam. - Błyskawica - rzekł i posłał mi szczególnie pociągający uśmiech. -A kto to był? - spytałam, wskazując głową. - To był Murry - powiedział Niall. - Był bliskim przyjacielem mojego bratanka Breandana. Murry wyglądał na bardzo młodego; według naszej, ludzkiej miary mógł mieć osiemnastkę. - Powiedział, że szukał mnie, aby zabić - powiedziałam im. 75

- Ale zamiast tego, to ty zabiłaś jego. Jak to zrobiłaś? - Zapytał Dillon, jakby to było pytanie o to, jak wyrabiam kruche ciasto. - Pazurkami mojej babci - powiedziałam – Są bardzo stare. Nie, żeby sprawiało nam przyjemność zbieranie narzędzi ogrodniczych; są sprawne więc nie trzeba kupować nowych. - Paplałam jak najęta. Oboje spojrzeli na mnie. Nie mogłam powiedzieć, czy myśleli, że jestem stuknięta czy coś takiego. - Mogłabyś pokazać nam to narzędzie ogrodnicze? - Zapytał Niall. - Jasne. Może chcielibyście napić się herbaty lub czegoś innego? Myślę, że mamy kilka butelek Pepsi i lemoniady. - Nie, nie, nie lemoniada! Poumieramy! - Przepraszam, wycofuję tę lemoniadę. Herbaty? - Nie - powiedział Niall. - Myślę, że nie teraz. Porzuciłam zakrwawione pazurki pośród kwiatów. Teraz je podniosłam i podeszłam do nich. Dillon na ich widok wykrzywił usta. - Żelazo! - Nie musisz zakładać rękawic - powiedział Niall do syna i wziął ode mnie pazurki. Jego dłonie były pokryte przejrzystą, elastyczną powłoką, opracowaną w chemicznych fabrykach wróżek. Wróżki pokryte tą substancją były w stanie wejść do świata ludzi z dużym prawdopodobieństwem, że nie zatrują się tutaj. Dillon spojrzał hardo. - Nie przepraszam, Ojcze. Niall potrząsnął głową jakby był rozczarowany Dillonem, ale tak naprawdę jego uwaga była skupiona na pazurkach. Prawdopodobnie był przygotowany na ostrożne obchodzenie się z czymś trującym dla niego, i trzymał narzędzie bardzo delikatnie. - Naprawdę łatwo było mu to wbić - powiedziałam i musiałam stłumić nagły przypływ mdłości. - Nie wiem dlaczego. Są ostre ale nie aż tak! - Żelazo może zatopić się w nas tak jak gorący nóż w maśle -powiedział Niall. - Ugh. - Przynajmniej wiedziałam, że nie dostałam nagle super siły. - Zaskoczył cię? - Zapytał Dillon. Nie miał tych delikatnych, drobnych zmarszczek, które czyniły mojego dziadka jeszcze piękniejszym; wyglądał na trochę tylko młodszego od Nialla, a to czyniło ich relacje jeszcze trudniejsze do zdefiniowania. I kiedy ponownie spojrzałam na ciało, całkowicie powróciłam do chwili obecnej. - Na pewno zrobił mi niespodziankę. Właśnie pieliłam rabatki, gdy stanął tuż obok mówiąc mi jak bardzo wyczekiwał na moment w którym mnie zabije! Nigdy nic mu nie zrobiłam. Przestraszył mnie, więc odskoczyłam w pośpiechu z pazurkami i przejechałam po jego brzuchu. - Znowu zmagałam się z moim odruchem wymiotnym. - Czy powiedział coś jeszcze? - Pradziadek zapytał jakby mimochodem, ale wydawał się bardzo zainteresowany moją odpowiedzią. - Nie - powiedziałam. - Wydawał się być bardzo zaskoczony, a potem … umarł. Podeszłam do schodów i usiadłam na nich z impetem. - To niedokładnie tak, że czuję się źle z powodu tego, co się stało - powiedziałam w nagłym przypływie winy. - Tyle, że on próbował mnie zabić i był szczęśliwy z tego powodu, a ja mu przecież nigdy nic nie zrobiłam! Nic o nim nawet nie wiedziałam! A teraz jest martwy…

76

Dillon ukląkł przede mną. Spojrzał mi w twarz. Nie wyglądał za bardzo przyjaźnie, ale wydawał się być bezstronny. - Był twoim wrogiem, a teraz nie żyje - powiedział. – Już to samo jest powodem do radości. - Nie do końca - powiedziałam. Nie wiedziałam jak to wytłumaczyć. - Jesteś chrześcijanką - powiedział, jakby odkrył, że jestem hermafrodytą lub frutarianką . Naprawdę nie jestem zbyt dobra - powiedziałam szybko. Zauważyłam, że jego usta ściągnęły się i pomyślałam, że starał się nie roześmiać. Nigdy wcześniej nie czułam się gorzej z zabitym przeze mnie człowiekiem leżącym kilka metrów dalej. Zastanawiałam się, jak długo Murry chodził po tej ziemi, gdy w tej chwili pozostało z niego jedynie martwe ciało a jego krew barwi mój żwir. Chwileczkę! Już go tam nie było. Obrócił się w … pył? To nie wyglądało jak stopniowy rozkład wampira; to wyglądało tak, jakby ktoś usunął go stąd całkowicie i w jednej chwili. - Jest ci zimno? - Zapytał Niall. Nie wyglądał na kogoś, kto uważa, że zniknięcie czyjegoś ciała jest niezwykłą sprawą. - Nie. Jestem po prostu przerażona. To znaczy opalałam się, potem poszłam zobaczyć się z Claudine i Claudem, teraz jestem znowu tutaj… - Nie mogłam przy tym oderwać wzroku od miejsca, z którego zniknęło ciało. - Leżałaś na słońcu i pielęgnowałaś ogród. My lubimy słońce i niebo - powiedział, jakby to było dowodem, że łączą mnie szczególnie bliskie więzi z tą częścią naszej rodziny. Uśmiechnął się do mnie. Był taki piękny. Kiedy z nim byłam czułam się jak nastolatka, jak nastolatka z trądzikiem i tłustą cerą. Teraz czułam się dodatkowo jak nastoletnia morderczyni. - Masz zamiar zabrać jego … prochy? - Spytałam. Wstałam i starałam się wyglądać na energiczną i rzeczową. Działanie to sprawiło, że poczułam się mniej nieszczęśliwa. Dwie pary oczu spojrzały na mnie z zupełnym brakiem zrozumienia. - Po co? - Zapytał Dillon. - Aby je pochować. Spojrzeli na siebie przerażeni. - Nie, w ziemi nie - powiedział Niall, próbując ukryć w głosie dezaprobatę. - To nie jest nasz sposób. - Więc co zamierzacie z tym zrobić? - Na podjeździe i mojej rabatce pozostał spory stos błyszczącego proszku i fragmenty tułowia. - Nie chcę być niegrzeczna, ale w każdej chwili Amelia może wrócić do domu. Nie przyjmuję wielu gości, ale w tej chwili jest tu kilka ciekawych osób przeprowadzających wizję lokalną. - Dillon spojrzał na mojego pradziadka, jakbym nagle zaczęła mówić po japońsku. Niall wyjaśnił: - Sookie dzieli się swoim domem z inną kobietą, a ona może wrócić w każdej chwili. - Czy ktoś jeszcze po mnie przyjdzie? - Zapytałam, nakierowując wszystkich ponownie na mój problem. - Prawdopodobnie - powiedział Niall. - Fintan lepiej sobie radził z ochroną ciebie niż ja, Sookie. On nawet chronił cię przede mną, choć ja chcę cię tylko kochać. Nie chciał mi nawet powiedzieć gdzie cię znaleźć. - Po raz pierwszy od kiedy go spotkałam wyglądał na smutnego, zmęczonego i udręczonego. - Próbowałem trzymać cię od tego z daleka. Uroiłem sobie, że chcę cię tylko poznać zanim mnie zabiją i zaaranżowałem to z wampirem tak, aby moje ruchy były mniej zauważalne, ale przez zorganizowanie tego spotkania naraziłem cię na 77

niebezpieczeństwo. Możesz ufać mojemu synowi Dillonowi. - Położył rękę na ramieniu młodszego wróża. - Jeśli przyniesie ci wiadomość, będzie ona naprawdę ode mnie. Dillon uśmiechnął się czarująco pokazując przy tym swoje wspaniałe, naturalnie białe i ostre zęby. Cholera, był przerażający, nawet jeśli był ojcem Claude i Claudine. - Niedługo się zobaczymy - powiedział Niall pochylając się aby dać mi buziaka. Delikatne, jasne i lśniące włosy spadły na mój policzek. Pachniał tak ładnie; wróżki pachniały cudownie. - Przepraszam Sookie - powiedział. - Myślałem, że mogę ich wszystkich zmusić do akceptacji… cóż, jednak nie. - Jego zielone oczy przepełnione były żalem. -Masz –tak, wąż ogrodowy! - Możemy zebrać większość popiołów, ale myślę, że bardziej praktyczne będzie jeśli po prostu to … rozrzucimy. Objął mnie i przytulił, a Dillon drwiąco mi zasalutował. Obaj zrobili kilka kroków w stronę drzew, a potem po prostu zniknęli w zaroślach, jak jelenie, które nieraz można tam zobaczyć. I to by było na tyle. Pozostawiono mnie na słonecznym podwórku, samą sobie ze sporym błyszczącym stosem proszku w kształcie ciała, leżącego na żwirze. Dodałam do listy w swojej pamięci te dziwne rzeczy, które przytrafiły mi się dzisiaj: gościłam policję, opalałam się, odwiedziłam centrum handlowe by spotkać się z kilkoma wróżkami, pieliłam grządki i kogoś zabiłam. Teraz był czas na usuwanie sproszkowanych zwłok. Ale dzień się przecież jeszcze nie skończył. Odkręciłam kran, rozwinęłam węża na tyle aby mógł objąć swym zasięgiem całą okolicę i zwróciłam go w stronę połyskującego pyłu. Miałam dziwne uczucie deja vu. - Myślę, że będę musiała się do tego przyzwyczaić - powiedziałam na głos, wzdrygając się jeszcze bardziej. Nie chciałam mnożyć ludzi których zabiłam, choć technicznie rzecz biorąc, większość z nich ludźmi nie była. Aż do teraz – biorąc pod uwagę ostatnie dwa lata (może nawet mniej, jeśli liczyć to w miesiącach) nigdy nie podniosłam ręki na inną osobę w gniewie, prócz uderzenia Jasona w brzuch moim plastikowym kijem baseballowym, kiedy wyrwał mojej lalce Barbie włosy. Zadrżałam. Stało się. Nie da się tego cofnąć. Puściłam rączkę ogrodowego węża i zakręciłam kran. W zachodzącym słońcu raczej trudno to było zauważyć, ale pomyślałam, że dokładnie rozproszyłam popioły. - Ale nie zniknęły z mojej pamięci - powiedziałam sobie dobitnie. I wtedy zaczęłam się śmiać, co zabrzmiało trochę idiotycznie. Stałam na podwórku zmywając krew wróżki i wypowiadając sama do siebie melodramatyczne oświadczenia. Przypomniałam sobie monolog Hamleta, którego uczyłam się na pamięć w szkole średniej. To popołudnie naprawdę mnie dobiło! Przygryzłam dolną wargę. Teraz, kiedy już jestem zdecydowanie oszołomiona posiadaniem dużej rodziny, będę musiała zmierzyć się z faktem, że zachowanie Nialla, choć urocze (w większości) było dla mnie trudne do przewidzenia. Przez jego zachciankę, choć nieumyślnie, jednak sprowadził na mnie wielkie ryzyko. Może powinnam się zastanowić jaki był mój dziadek Fintan. Niall powiedział mi, że obserwował mnie bez żadnej ingerencji, co wydaje się być i wzruszające i przerażające. Niall też był taki przerażający i wzruszający. Natomiast dziadek Dillon wydawał się być tylko przerażający. Temperatura obniżała się wraz z pogłębianiem się ciemności i zaczęłam trząść się z zimna, więc wróciłam do domu. Wąż ogrodowy mógł zamarznąć przez noc, ale nie 78

znalazłam w sobie tyle siły by odłożyć go na miejsce. Na suszarce były ubrania, musiałam coś zjeść, ponieważ w centrum handlowym przegapiłam posiłek. Zbliżał się czas kolacji. Musiałam skupić się na drobnych, codziennych sprawach. Amelia zadzwoniła, kiedy składałam bieliznę. Poinformowała mnie, że po pracy spotyka się z Trayem i idą na kolację oraz do kina. Zapytała, czy chciałabym się przyłączyć, ale powiedziałam, że jestem zajęta. Amelia i Tray nie potrzebowali przyzwoitki, a ja nie chciałam czuć się jak piąte koło u wozu. Miło byłoby mieć kogoś obok siebie. Ale cóż mogłabym dziś robić prócz towarzyskiej pogawędki. (Wow, pazurki ślizgały się w jego brzuchu jakby był galaretką…). Wzdrygnęłam się i starałam się wymyślić, co robić dalej. Brakowało mi kota Boba (choć nie urodził się jako kot i teraz także nim nie był). Może mogłabym sobie sprawić prawdziwego kota. To już nie pierwszy raz , kiedy miałam zamiar odwiedzić schronisko dla zwierząt. Może jednak lepiej poczekam, aż zakończy się ten kryzys z wróżkami, zanim to zrobię. Nie było sensu w wybieraniu zwierzątka domowego, kiedy w każdej chwili mogłam zostać porwana lub zabita, prawda? To nie byłoby fair w stosunku do zwierzątka. Złapałam się na chichotaniu w myślach i wiedziałam, że nie jest to zdrowy objaw. Czas przestać rozmyślać; czas, żeby coś zrobić. Po pierwsze chciałam oczyścić pazurki i je odłożyć. Zaniosłam je do kuchennego zlewozmywaka, oskrobałam z ziemi i opłukałam. Matowe wcześniej żelazo wydało się błyszczeć, jak krzew, podlany po długotrwałej suszy. Trzymałam je w świetle żarówki i wpatrywałam się w stare narzędzie. Otrząsnęłam się. Taaa, to było naprawdę niewłaściwe porównanie. Odrzuciłam od siebie wszystkie myśli i zaczęłam szorować metal. Kiedy już myślałam, że pazurki wyglądają nieskazitelnie, umyłam je i wysuszyłam jeszcze raz. Następnie szybko wyszłam tylnymi drzwiami w ciemność podwórka aby odwiesić z powrotem to cholerstwo na wyznaczony w szopie hak na narzędzia. Zastanawiałam się, czy nie mogę po tym wszystkim kupić sobie nowych, tanich pazurków w Wal-Marcie. Nie byłam pewna czy mogłabym korzystać z tych żelaznych następnym razem, kiedy będę chciała posadzić kilka cebulek żonkili. Czułabym się tak, jakbym za pomocą pistoletu podważała gwoździe. Zawahałam się odwieszając narzędzie na wyznaczony hak. Potem przemyślałam to sobie i odniosłam je z powrotem do domu. Zatrzymałam się na tylnich schodach, podziwiając przez kilka sekund ostatnią smugę światła, zanim mój brzuch zaburczał z głodu. Co to był za długi dzień! Byłam gotowa na wyłożenie się przed telewizorem z czymś niezdrowym do jedzenia, i oglądać programy, które niekoniecznie wpływały pozytywnie na mój umysł. Wtedy usłyszałam szum samochodu zbliżającego się podjazdem, więc otworzyłam drzwi. Czekałam na zewnątrz aby zobaczyć, któż to może być tym przybyszem. Kimkolwiek był, znał moje zwyczaje, bo samochód zaparkował na tyłach domu. W tym dniu pełnym przeżyć, czekało mnie następne: moim gościem był Quinn, któremu zakazano pokazywać nawet palca w Obszarze Piątym. Przyjechał wynajętym fordem Taurusem.

79

- O świetnie - pomyślałam. Wcześniej miałam ochotę na towarzystwo, ale niekoniecznie takie. Tak jak bardzo lubiłam i podziwiałam Quinna, ta rozmowa zapowiadała się równie denerwująco, jak cały dzień, który właśnie mijał. Wysiadł z samochodu i podszedł do mnie, jak zawsze pełen gracji. Qiunn to bardzo wysoki mężczyzna, z ogoloną głową i oczyma jak fioletowe bratki. Jest jednym z niewielu tygrysołaków na świecie i prawdopodobnie jedynym męskim tygrysołakiem na kontynencie północnoamerykańskim. Zerwaliśmy z sobą ostatnim razem, kiedy go widziałam. Nie byłam dumna ze sposobu w jaki mu to powiedziałam i dlaczego to zrobiłam, ale myślałam, że jasno się wyraziłam, że nie jesteśmy już parą. Tymczasem był tutaj, a jego duże, ciepłe dłonie spoczęły na moich ramionach. Jakakolwiek przyjemność, którą mogłam odczuwać z ponownego spotkania, utonęła w fali lęku jaka mnie ogarnęła na jego widok. Czułam kłopoty w powietrzu. - Nie powinieneś być tutaj - powiedziałam. - Eric odrzucił twoją prośbę, tak mi powiedział. - Zapytał cię najpierw? Wiedziałaś, że chcę cię zobaczyć? - Ciemność była już tak gęsta, że zapłonęły zewnętrzne lampy. Rysy jego twarzy wyostrzyły się w ich żółtym blasku. Wlepił wzrok w moje oczy. - To nie o to chodzi – powiedziałam - Myślę, że o to. Słońce zaszło. Nie miałam czasu na szukanie kolejnych argumentów. - Nie wyjaśniliśmy sobie wszystkiego ostatnim razem? - Nie chciałam robić scen, bez względu na to jak bardzo lubiłam lub nie tego mężczyznę. - Powiedziałaś to, o czym myślałaś, kochanie. Nie zgadzam się z tym. Och, świetnie! Tylko tego było mi potrzeba! Ale policzyłam do dziesięciu i powiedziałam: - Wiem, że nie dałam ci żadnego wyboru, kiedy mówiłam ci, że nie powinniśmy się więcej spotykać, Quinn, ale to co wtedy powiedziałam, to prawda. Coś się zmieniło w twojej sytuacji osobistej? Czy twoja mama jest już w stanie sama się sobą opiekować? A Frannie dorosła na tyle, aby zaopiekować się mamą, kiedy ta znowu ucieknie? Mama Quinna przechodziła przez okropny okres, ale wyszła z tego, z dużą pomocą innych mniejszych czy większych kretynów. Tak faktycznie to chyba większych. Jego siostra Frannie była jeszcze nastolatką. Spuścił na chwilę głowę, jakby zbierał siły. Potem ponownie spojrzał mi w oczy: - Dlaczego jesteś dla mnie taka przykra? Bardziej niż ktokolwiek inny? - zapytał. - Nie jestem - odpowiedziałam od razu. Ale potem pomyślałam. Może jestem? - Zapytałaś Erica czy zrezygnuje z Fangtasii? Zapytałaś Billa czy zrezygnuje ze swojej firmy komputerowej? Zapytałaś Sama czy odwróci się plecami do swojej rodziny? - Co … ? - Zaczęłam, starając się to wszystko z sobą jakoś powiązać. - Pytasz mnie dlaczego nie zrezygnuję z innych, których kocham: mojej mamy, siostry, jeśli chcę mieć ciebie - powiedział. - Nie prosiłam cię, abyś zrobił coś takiego!- krzyknęłam, czując wzbierające we mnie coraz bardziej napięcie. – Powiedziałam tylko, że chcę być na pierwszym miejscu w życiu mojego faceta! A uzmysłowiłam sobie – ciągle uzmysławiam –że twoja rodzina będzie miała u ciebie bezwzględne pierwszeństwo, ponieważ ani twoja mama, ani siostra nie są typami kobiet, które mogą całkowicie stanąć na własne nogi! Nie prosiłam Erica, żeby zrezygnował z Fangtasii! Dlaczego miałabym to robić?! I dlaczego 80

mieszasz w to Sama? - Nie mogłam nawet myśleć o powodach, dla których wspomniał Billa. - Bill kocha swój status w świecie ludzi i wampirów, a Eric kocha swój mały kawałek Luizjany bardziej niż ciebie - powiedział to tak, że prawie zrobiło mi się przykro. To nie było śmieszne. - Skąd u ciebie tyle nienawiści? - Spytałam, trzymając przed sobą rozłożone ręce. - Nie przestałam się z tobą spotykać dlatego, że górę wzięły u mnie uczucia do kogoś innego. Przestałam się z tobą spotykać bo pomyślałam, że jesteś zbyt zajęty innymi sprawami i nigdy nie zajmę wśród nich pierwszego miejsca! - On próbuje odciąć cię od każdego kto o ciebie dba - powiedział Quinn koncentrując się na mnie z niesamowitą intensywnością. - I spójrz na tych wszystkich ludzi którzy mu podlegają. - Mówisz o Ericu? - Wszyscy zależni od Erica byli wampirami, które cholernie dobrze mogły same się sobą zaopiekować. - On nigdy dla ciebie nie porzuci swojego małego królestwa. Nigdy nie pozwoli swojej małej paczce wampirów odejść do kogoś innego. On nigdy… Nie mogłam tego dłużej znieść. Zaczęłam wrzeszczeć w furii. I tupałam nogą sfrustrowana jak trzylatek. - Nie prosiłam go o to! - Krzyknęłam. - O czym ty mówisz?! Pojawiłeś się aby powiedzieć mi, że nikt więcej mnie nie pokocha?! O co ci chodzi?! - Tak, Quinn – odezwał się zimny, znajomy głos. - Co z tobą? Przysięgam, że podskoczyłam o przynajmniej sześć cali. Kłótnia z Quinnem pochłonęła całą moją uwagę, nie zauważyłam nadejścia Billa. - Straszysz Sookie - powiedział Bill stojąc o krok za mną; drgnęłam słysząc jego głos – Nie mogę na to pozwolić, tygrysie. Quinn warknął. Na moich oczach jego zęby zaczęły rosnąć i stawać się ostrzejsze. W następnej sekundzie Bill stał już obok. Jego oczy zaświeciły niesamowitym, srebrzystym brązem. Nie bałam się o to, że pozabijają się nawzajem; zdałam sobie sprawę, że starałam się raczej usuwać wszystkich z mojego terenu, bo zaczynałam czuć się tu jak na stacji jakiejś nadprzyrodzonej kolei. Dłonie Quinna stały się łapami. Ryk wydobywał się z głębi piersi. - Nie! - krzyknęłam, chcąc skłonić ich do wysłuchania mnie. Był to naprawdę piekielny dzień. - Nie jesteś nawet na jej liście, wampirze - powiedział Quinn, a jego głos nie należał już do niego. - Jesteś już przeszłością. - Zrobię z ciebie dywan na mojej podłodze - powiedział Bill głosem zimniejszym niż lód. Dwóch idiotów skoczyło na siebie. Zaczęłam skakać wokół nich by ich powstrzymać, ale funkcjonująca jeszcze część mojego mózgu powiedziała mi, że to samobójstwo. Pomyślałam sobie, że mój trawnik zostanie oblany jeszcze większą ilością krwi dzisiejszego wieczora. To o czym powinnam była myśleć, to aby usunąć się im z tej cholernej drogi. Tak naprawdę, to powinnam wbiec do domu, zamknąć drzwi i zostawić ich samych. Ale miałam spóźniony refleks. Stałam przez chwilę, bezsensownie machając rękami, myśląc jak ich rozdzielić... a potem dwaj zmagający się ze sobą osobnicy zachwiali się

81

i zatoczyli. Quinn odrzucił z całej siły Billa. Bill zatoczył się na mnie, a ja wyleciałam do góry – a potem z łomotem upadłam.

82

ROZDZIAŁ 10 Zimna woda spływała po mojej twarzy i szyi. Zakrztusiłam się nią, gdy wpłynęła mi do ust. - Za dużo? - usłyszałam pewny siebie głos. Powoli otworzyłam oczy i zobaczyłam Erica. Byliśmy w moim pokoju, a jedynym źródłem światła była lampa w łazience. - Wystarczy - powiedziałam. Materac zadrżał, kiedy Eric wstał i zaniósł myjkę do łazienki. W następnej sekundzie wrócił z ręcznikiem i delikatnie przetarł moją twarz i szyję. Poduszka była wilgotna, ale nic mnie to nie obchodziło. Było mi chłodno, ponieważ słońce już zaszło, a ja leżałam w samej bieliźnie. - Zimno mi– odezwałam się - Gdzie jest moje ubranie? - Zabrudzone - stwierdził Eric. Na łóżku leżał koc, którym mnie okrył. Na chwilę odwrócił się ode mnie i usłyszałam jak jego buty lądują na podłodze. Potem wślizgnął się pod koc obok i wsparł na łokciu. Patrzył na mnie z góry. Na jego plecy padało światło z łazienki, więc nie mogłam dostrzec wyrazu jego twarzy. - Kochasz go? - zapytał. - Czy oni żyją? - Nie ma sensu odpowiadać na to pytanie, jeżeli Quinn nie żyje, prawda? A może Eric miał na myśli Billa? Nie wiedziałam. Czułam się z tym trochę dziwne. - Quinn odjechał z kilkoma połamanymi żebrami i złamaną szczęką -powiedział Eric zupełnie obojętnym głosem. - Bill uzdrowi się jeszcze dziś wieczorem, a nawet może już to się stało – Myślałam przez chwilę. - Zgaduję, że miałeś coś wspólnego z pojawieniem się tutaj Billa? - Kiedy Quinn nie zastosował się do naszego ostrzeżenia i skierował się w tę stronę w pół godziny później został zauważony jak przekracza granice mojego terytorium. A Bill był najbliższym wampirem, którego mogłem wysłać do twojego domu. Jego zadaniem było upewnić się, czy nie grozi ci niebezpieczeństwo, zanim ja dotrę na miejsce. Ale on zbyt poważnie to potraktował. Przykro mi, że zostałaś ranna powiedział Eric sztywno. Nie był przyzwyczajony do przepraszania. Uśmiechnęłam się w ciemnościach. Poczuć się pełnym niepokoju było dla niego uczuciem prawie niemożliwym. Ale ja chyba na pewno powinnam być zdenerwowana i zła? - Mam nadzieję, że przestali walczyć, kiedy uderzyłam o ziemię. - Tak, twój upadek zakończył.. starcie. -Czy Quinn odszedł o własnych siłach? - oblizałam usta, które smakowały dziwnie: ostro i metalicznie. - Tak. Powiedziałem, że zaopiekuję się tobą. Od kiedy zabroniłem mu przebywania na moim terytorium, wiedział, że przekroczył już zbyt wiele granic, przychodząc do ciebie. Bill był mniej tolerancyjny, ale zmusiłem go do pójścia do domu. Typowe zachowanie szeryfa. - Czy dałeś mi swoją krew? - zapytałam. Eric od niechcenia skinął głową. - Byłaś długo nieprzytomna - przyznał. – Wiedziałem, że to poważny uraz. Chciałem żebyś poczuła się lepiej. To była przecież moja wina. 83

Westchnęłam. - Pan Despotyczny - mruknęłam. - Wyjaśnij. Nie znam tego określenia - Oznacza to kogoś, kto myśli, że wie, co jest najlepsze dla wszystkich. Podejmuje decyzje bez pytania kogokolwiek o zdanie. - Może dołożyłam parę groszy od siebie do tej definicji, ale co z tego? - Zatem jestem despotyczny - powiedział Eric bez odrobiny zawstydzenia. - Jestem także bardzo… - Zniżył głowę i pocałował mnie powoli, bez pośpiechu. - Napalony – dokończyłam za niego. - Dokładnie - powiedział i pocałował mnie ponownie. - Pracowałem dziś z moim nowym przełożonym. Umocniłem swój autorytet. Mogę teraz żyć własnym życiem. Nadszedł czas, abym upomniał się o to, co moje Powiedziałam sobie, że sama będę podejmować decyzje, nieważne jak bardzo Eric i ja byliśmy związani więzami krwi. Mimo wszystko nadal mam wolną wolę. Ale nieważne, czy to pod wpływem krwi Erica, czy czegoś innego - moje ciało zdecydowanie optowało za powrotem do pocałunków, a koniuszki moich palców wędrowały po szerokich plecach Erica. Przez materiał koszuli wyczuwałam jego mięśnie, ścięgna i kości. Moje ręce zdawały się pamiętać topografię ciała Erica, a usta sposób, w jaki całował. Przez kilka długich minut nie robiliśmy nic innego tylko całowaliśmy się. - Naprawdę pamiętasz? - zapytałam. - Czy naprawdę pamiętasz jak było między nami przedtem? I pamiętasz jak się wtedy czułeś? - Oo, tak - powiedział.- Pamiętam - Zanim zdałam sobie z tego sprawę, przesunął rękę na moje plecy i rozpiął biustonosz. - Jak mógłbym to zapomnieć? - Włosy okalały mu twarz, a jego usta zamknęły się na moim biuście. Poczułam przyjemne i delikatne ukłucie jego ostrych kłów. Lekko przesunęłam ręką po jego dżinsach i wyczułam duże wybrzuszenie przy rozporku. Chwila niepewności dobiegła końca. Zrzucił dżinsy i koszulę, a moje majtki gdzieś zniknęły. Smukłe, chłodne ciało naparło na moje krągłe i gorące. Całował mnie mocno i bez przerwy. Jego palce muskały całe moje ciało w sposób, który sprawiał, że skręcałam się i drżałam z rozkoszy. Wydał z siebie głęboki pomruk, a ja mu zawtórowałam. - Eric - wydyszałam, starając się ułożyć pod nim. – Teraz! - O, tak!- usłyszałam w odpowiedzi. Wsunął się we mnie tak, jakby cały czas był w środku, jak gdybyśmy kochali się noc w noc przez ostatni rok. - Tak jest najlepiej - szepnął z akcentem, którym mówił bardzo rzadko, a który był jak wędrówka do czasów i miejsc, gdzie był dawno temu, a ja nie mogłam ich sobie nawet wyobrazić. - Tak jest najlepiej - powiedział raz jeszcze. - Tak jest dobrze – wysunął się nieco, a ja wydałam z siebie protestujący jęk. - Boli cię? - zapytał. - Nie! - odpowiedziałam. - Dla niektórych jestem zbyt duży. -Chodź tutaj! - powiedziałam. I on ruszył naprzód. - O mój Boże - wysapałam przez zaciśnięte zęby. Zacisnęłam palce na jego umięśnionych ramionach.

84

- Tak, jeszcze!- Był tak głęboko we mnie, jak to tylko możliwe bez operacji i płonął nade mną, jego biała skóra aż świeciła w ciemnym pokoju. Powiedział coś w obcym języku, którego nie rozumiałam; po dłuższej chwili powtórzył to samo. A potem zaczął się poruszać szybciej i szybciej, aż pomyślałam, że zaraz rozpadnę się na kawałki, ale dotrzymałam mu kroku. Kiedy nachylił się nade mną zobaczyłam jego lśniące kły. Poczułam całe swoje ciało, kiedy ugryzł mnie w ramię. Nigdy nie czułam niczego tak wspaniałego. Nie miałam dostatecznie dużo powietrza w płucach, żeby krzyczeć, a co dopiero mówić. Moje ręce oplatały plecy Erica i czułam dreszcze rozkoszy na całym jego ciele. Byłam tak wstrząśnięta, że nie mogłabym mówić nawet gdyby od tego zależało moje życie. Leżeliśmy w milczeniu, wyczerpani. Nie przeszkadzał mi jego ciężar. Czułam się bezpieczna. Oblizywał leniwie znak po ugryzieniu, a ja uśmiechałam się w ciemności. Głaskałam go po plecach, jakbym głaskała zwierzątko. Czułam się lepiej niż przez te ostatnie miesiące. Minęło już trochę czasu, od kiedy ostatni raz uprawiałam sex, a to było jak . . sex dla smakoszy. Nawet teraz czułam fale orgazmu wypływający z epicentrum mego ciała. - Czy coś się zmieni przez więzy krwi? - zapytałam. Dobierałam słowa uważnie, tak, aby nie brzmiało to jak oskarżenie. Ale przecież oskarżałam go. - Felipe ciebie pragnie. Im silniejsza będzie nasza więź, tym mniejsza szansa, że cię namówi do ucieczki. Wzdrygnęłam się. - Nie zrobię tego! - Nie - powiedział Eric, a jego głos głaskał mnie jak piórko. - Jesteśmy związani. Nie może mi ciebie odebrać. Mogę mu być tylko wdzięczna, że nie muszę udać się do Las Vegas. Nie chciałam opuszczać domu. Nie mogłam sobie wyobrazić siebie w otoczeniu pełnym chciwości i intryg. Byłoby to straszne. Chłodna, duża ręka Erica zaczęła gładzić mnie po piersi. - Ugryź mnie - powiedział w pewnym momencie Eric. - Dlaczego? Mówiłeś, że już dałeś mi krew? - Bo to sprawi, że poczuję się wspaniale - powiedział i znalazł się nade mną. – Tak.. po prostu.. - Nie możesz już być..- Jednak był gotowy. - Chcesz teraz być na górze? - zapytał. - Możemy to zrobić za chwilę - zamruczałam, starając się nie brzmieć jak femme fatale. Naprawdę trudno było nie mruczeć. Zanim zdążyłam się podnieść już byliśmy w odwrotnej pozycji. Jego oczy wpatrywały się we mnie. Jego dłonie powędrowały do moich piersi, pieścił i delikatnie je ściskał, a potem usta poszły w ślad za rękoma. Bałam się, że straciłam kontrolę nad mięśniami nóg, byłam aż tak rozluźniona. Zaczęłam poruszać się powoli, nie bardzo jednostajnie. Czułam stopniowo wzrastające napięcie. Starałam się skoncentrować, aby poruszać się miarowo. - Powoli - wyszeptał, więc zmniejszyłam tempo. Duże dłonie odnalazły moje biodra i zaczął mnie prowadzić. - Och - sapnęłam, kiedy ostra fala przyjemność zaczęła we mnie wzbierać.

85

Kciukiem odnalazł mój guziczek przyjemności. Zaczęłam przyspieszać, a jeśli próbował mnie znowu spowolnić to zignorowałam to. Podnosiłam się i opadłam, coraz szybciej i szybciej, a potem wzięłam jego rękę i ugryzłam go w nadgarstek z całych sił. Gdy ssałam jego ranę krzyknął pełen ulgi i spełnienia. To doznanie sprawiło, że byłam wykończona. Osunęłam się na niego. Leniwie lizałam jego nadgarstek, choć nie miałam koagulantu w mojej ślinie, w przeciwieństwie do niego. - Idealnie - powiedział. – Idealnie. Chciałam mu odpowiedzieć, że nie mówi chyba poważnie, zważywszy na to ile kobiet miał w swoim długim życiu, ale doszłam do wniosku: Po co psuć tę chwilę? Niech trwa. W rzadkich chwilach rozsądku posłuchałam własnej rady. - Czy chciałbyś wiedzieć co się dzisiaj wydarzyło? - zapytałam po kilku minutach drzemki. - Oczywiście, kochanie. - Miał na wpół otwarte oczy. Leżał na wznak obok mnie, a w pokoju unosił się zapach seksu i wampira. Przynajmniej na jakiś czas zamieniam się w słuch - Roześmiał się. To było jak prawdziwy skarb, a co najmniej jeden z naprawdę cennych skarbów – mieć kogoś, z kim można było porozmawiać o minionym dniu. Eric był dobrym słuchaczem kiedy był zrelaksowany. Opowiedziałam mu o Lattescie i Andym, o wizycie Dianthy, kiedy się opalałam. - Myślałem, że skosztuję słońca z twojej skóry - wymruczał, głaszcząc mnie po boku. Mów dalej. Więc mówiłam dalej, słowa płynęły z moich ust jak potok na wiosnę: powiedziałam mu o spotkaniu z Claudem i Claudine i przekazałam wszystko co mi powiedzieli o Breandanie i Dermoncie. Kiedy mówiłam o wróżach zainteresowanie Erica wzrosło.- Dom pachnie wróżkami – stwierdził - Ale byłem taki wściekły, widząc tygrysie paski mojego konkurenta, że odłożyłem te myśli na potem. Kto jeszcze tu był? - Cóż, ten wredny wróż o imieniu Murry, ale nie martw się, zabiłam go powiedziałam. Gdybym kiedykolwiek miała wątpliwości co do poświęcania mi uwagi przez Erica, teraz już ich nie miałam. - Jak to zrobiłaś, kochanie?- zapytał bardzo delikatnie. Opowiedziałam mu, a kiedy doszłam do momentu w którym pojawili się mój pradziadek i Dillon - Eric usiadł, a koc spadł na podłogę. Był spięty i bardzo poważny. - Ciało zniknęło? - zapytał po raz trzeci, a ja grzecznie odpowiedziałam: - Tak, Ericu. - Może było by lepiej, gdybyś zamieszkała w Shreveport – uznał Eric. - Możesz nawet zostać w moim domu. To było coś nowego. Nigdy wcześniej nie zostałam zaproszona do domu Erica. Nie miałam nawet pojęcia, gdzie się znajdował. Byłam oszołomiona i wzruszona. - Naprawdę to doceniam – odpowiedziałam - Ale dojazd do pracy z Shreveport to byłby prawdziwy koszmar. - Byłabyś znacznie bezpieczniejsza, gdybyś zostawiła pracę na czas rozwiązania problemu z wróżami - Eric pokiwał głową, i patrzył na mnie z twarzą nie wyrażającą żadnych uczuć.

86

- Nie, dziękuję - odpowiedziałam. – Miło mi, że zaoferowałeś pomoc. Założę się, że byłaby to bardzo niewygodna dla ciebie sytuacja, wiem, że dla mnie by była. - Pam jest jedyną osobą, którą dotąd zaprosiłem do domu. - Dozwolone tylko blondynki, co? - zażartowałam. - Wyróżniam cię tym zaproszeniem. - Z jego twarzy nadal nic nie mogłam wyczytać. Gdybym nie była przyzwyczajona do czytania w myślach, być może mogłabym lepiej zinterpretować język ciała. Byłam zbyt przyzwyczajona do tego, że wiem, co tak naprawdę ludzie myślą, bez względu na słowa, które wypowiadali. - Eric, nie rozumiem - powiedziałam. - Kawa na ławę, dobrze? Chyba czekasz na jakąś moją reakcję, ale ja nie mam pojęcia, o co ci chodzi! - Wyglądał na bardzo zaskoczonego. - Czego się boisz? - zapytał mnie, potrząsając głową. Jego piękne złote włosy zafalowały wokół twarzy. Po naszych igraszkach były w zupełnym nieładzie. Wyglądał lepiej niż zwykle. To było niesprawiedliwe! - Czego ja się boję?! – Położył się na plecach, a ja ułożyłam na boku twarzą do niego. - Nie sądzę, żebym się czegokolwiek bała.- powiedziałam ostrożnie. Miałam orgazm, niejeden.. Uśmiechnęłam się do niego, mając nadzieję, że to była dobra odpowiedź. - Nie chcesz rzucić pracy? - Dlaczego miałabym rzucić pracę? Z czego bym wtedy żyła? - zapytałam bezmyślnie. I wtedy mnie olśniło! - Czy myślisz, że po naszych figlach i po tym, jak powiedziałeś że jestem twoja, rzucę pracę i będę zajmować się domem dla ciebie?! Przez cały dzień będę jadła cukierki i pozwolę ci jeść mnie przez całą noc? Tak, to było to. A wyraz jego twarzy to potwierdził. Nie wiedziałam co czuć. Ból? Złość? Nie, miałam dość takich emocji przez cały dzień. Nie chciałam znowu zanurzyć się w tak silnych emocjach, nie dzisiaj. - Eric, ja lubię pracować - powiedziałam łagodnie. - Muszę wychodzić z domu codziennie i przebywać z ludźmi. Jeśli będę się trzymać z daleka od nich, to jak powrócę do pracy będę słyszeć tylko ogłuszający wrzask w mojej głowie. Jest o wiele lepiej kiedy przebywam między ludźmi dzień po dniu, wtedy ich myśli schodzą na drugi plan – wiem, że nie wytłumaczyłam mu tego za dobrze. - A tak w ogóle to lubię pracować za barem. Lubię spotykać się ze znajomymi w pracy. Co prawda podawanie ludziom alkoholu nie jest może do końca szlachetną pracą ani usługą publiczną; raczej przeciwnie. Ale jestem dobra w tym, co robię i to mi odpowiada. Czy ty sądzisz.. W ogóle, co ty o tym sądzisz? Eric zawsze pewny siebie wyglądał teraz na zaskoczonego, patrzył na mnie dziwnie. - Właśnie tego oczekiwały inne kobiety – przyznał. - Chciałam ci to zaoferować zanim byś o to poprosiła. - Widocznie nie jestem jak inne kobiety – odparłam spokojnie. Spróbowałam wzruszyć ramionami, co było trudne zważywszy na pozycję, w której leżałam. - Jesteś moja - powiedział. Ale zauważył moją dezaprobatę i szybko zmienił swoje słowa. - Jesteś moją jedyną partnerką. Nie Quinna, nie Sama, nie Billa.- Potem nastała długa przerwa. - Czyż nie tak? - zapytał.

87

Rozmowa o związku zainicjowana przez faceta? Z tego, co słyszałam od innych barmanek, to była jakaś nowość. - Nie mam pewności, czy to co czuję jest prawdziwym uczuciem, czy tylko efektem wymiany krwi - odpowiedziałam dobierając ostrożnie każde słowo. - Nie wiem, czy byłabym gotowa na seks tej nocy z tobą, gdyby nie więzy krwi, bo dzisiaj miałam naprawdę paskudny dzień. Nie mogę ci powiedzieć: Och, Ericu, kocham cię, zabierzesz mnie daleko - bo nie wiem, co jest prawdą, a co nie. Nie mogę tak powiedzieć, dopóki nie będę pewna, że chcę radykalnie zmienić moje życie. Brwi Erica zaczęły zbliżać się do siebie, nieomylny znak niezadowolenia. - Czy jestem szczęśliwa, gdy jestem z tobą? - Położyłam rękę na jego policzku. - Tak, jestem. Czy uważam, że seks z tobą jest najlepszą rzeczą pod słońcem? Tak. Czy chcę to zrobić ponownie? Oczywiście, tylko nie teraz, bo jestem za bardzo senna. Ale niedługo. I często. Czy uprawiam seks z kimś innym? Nie i nie będę, chyba, że dojdę do wniosku, że jedyne, co nas łączy - to więzy krwi. Wyglądał tak, jakby myślał nad czymś intensywnie i w końcu zapytał: - Żal ci Quinna? - Tak - powiedziałam, bo chciałam być szczera. - Zaczęło się dziać coś dobrego między nami i może popełniłam wielki błąd rezygnując z niego. Ale nigdy nie byłam poważnie zaangażowana w dwa związki równocześnie i nie mam zamiaru robić tego teraz. Teraz ty jesteś tym mężczyzną, z którym jestem związana. - Kochasz mnie – stwierdził, kiwając głową. - Szanuję cię - powiedziałam ostrożnie. - Pociągasz mnie. Lubię twoje towarzystwo. -To nie jest to samo - odpowiedział Eric. - Tak, nie jest. Ale ja cię nie naciskam do wyznania, co do mnie czujesz, prawda? Jestem przekonana, że nie spodobałaby mi się twoja odpowiedź. Więc może lepiej zostaw ją dla siebie. - Nie chcesz wiedzieć, co do ciebie czuję?- Eric spojrzał z niedowierzaniem. - Nie mogę uwierzyć, że jesteś kobietą. Kobiety zawsze chcą wiedzieć, co się do nich czuje! - Mogę się założyć, że potem tego żałują, prawda? Uniósł jedną brew. - Jeśli powiem im prawdę. - Od razu lepiej się czuję – roześmiałam się. - Tobie zawsze mówię prawdę - powiedział. Nie było śladu uśmiechu na jego twarzy.Może nie zawsze mówię ci wszystko co wiem, ale kiedy ci coś mówię.. tak, to zawsze jest prawda. - Dlaczego?! - Wymiana krwi działa w obie strony – odparł. - Piłem krew wielu kobiet. Miałem nad nimi prawie całkowitą kontrolę. Ale one nigdy nie piły mojej. Minęły dekady, a może wieki odkąd ostatnio pozwoliłem kobiecie pić moją krew. Możliwe, że od czasu, kiedy przemieniłem Pam. - Czy to jest powszechnie przyjęta polityka wśród wampirów, które znasz? Nie byłam całkiem pewna, jak zapytać o to, co naprawdę chciałam wiedzieć. Zawahał się chwilę, potem skinął głową. - W większości. Są wampiry, które chcą mieć całkowitą kontrolę nad ludźmi.. sprawiają, że ich człowiek staje się Renfieldem. -Wypowiedział ostatnie słowo z niesmakiem. - To postać z Draculi, prawda? 88

- Tak, to człowiek - sługa Drakuli. Zdegradowana istota.. Dlaczego ktoś tak wysoce postawiony jak Dracula chce tak upodlić człowieka… - Eric potrząsnął głową z niesmakiem. - Ale zdarza się. Najlepsi z nas patrzą na to z ukosa, na wampira, który tworzy sługę za sługą. Człowiek jest stracony, jeśli wampir będzie miał zbyt dużą kontrolę. Kiedy człowiek jest w jego całkowitej władzy, to nie warto go wtedy przemieniać. Prędzej czy później trzeba go zabić. - Zabić! Dlaczego? - Jeśli wampir posiada za dużą kontrolę i opuszcza swego Renfielda, lub jeśli sam wampir zostanie zabity.. wtedy życie Renfielda nie jest nic warte. - Więc trzeba go zabić - powiedziałam. - Jak psa z wścieklizną. - Tak - Eric patrzył w dal. - Ale mnie się to nie przydarzy. I nigdy mnie nie przemienisz! - Byłam śmiertelnie poważna. - Nie. Nigdy nie zmuszę cię do uległości. I nigdy cię nie przemienię, chyba, że sama będziesz tego chciała. - Nawet, jeśli będę umierająca, nie przemieniaj mnie. Znienawidzę to, bardziej niż wszystko inne. - Zgadzam się. Nieważne jak bardzo będę chciał cię zatrzymać. – Zaraz po tym jak poznałam Billa, nawet kiedy byłam bliska śmierci - nie przemienił mnie. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mógł mieć ochotę to zrobić. W zamian ocalił moje ludzkie życie. Muszę o tym później pomyśleć. Głupio jest myśleć o mężczyźnie, kiedy jest się w łóżku z innym. - Uratowałeś mnie od więzi z Andre - powiedziałam. Dużo to dla mnie znaczy. - Gdyby nadal żył, też bym za to zapłacił. Bez względu na to, czy miał rację, czy też nie - Andre odpłaciłby mi za moją interwencję. -Tej nocy wydawał się być taki spokojny - pomyślałam głośno. Eric namówił Andre, by to jego wyznaczył swoim pełnomocnikiem. Byłam za to wdzięczna, ponieważ na widok totumfackiego królowej dostawałam gęsiej skórki. Andre nie obchodziło, co się ze mną stanie. Pamiętam swoją rozmowę z Tarą. „Gdybym pozwoliła Andre na stworzenie więzi ze mną, byłabym teraz wolna, ponieważ on był martwy”. Wciąż nie mogłam się zdecydować, co na ten temat myśleć - miałam już trzy różne zdania. Dziś w nocy wydało się, że to była duża sprawa. - Andre nigdy nie zapominał faktu sprzeciwienia się jego woli - powiedział Eric. Sookie, czy wiesz jak on umarł? Ooch. - W klatkę piersiową wbił mu się kawałek drewna - powiedziałam. Tak jak Eric, nie zawsze mówiłam całą prawdę. Kołek nie wbił się przez przypadek w klatkę piersiową Andre. Quinn go tam umieścił. Eric patrzył na mnie przez dłuższą chwilę. Oczywiście wyczuł mój niepokój. Czekałam na jego reakcję, zastanawiałam się, czy będzie naciskał na mnie w tej sprawie. - Nie tęsknię za Andre – odezwał się w końcu. - Żałuję tylko Sophie-Anne. Była taka wspaniała! - Zgadzam się z tobą - rzekłam z ulgą. A przy okazji: jak się dogadujesz z nowym szefostwem? 89

- Jak do tej pory dobrze. Myślą przyszłościowo. To mi się podoba. Od końca października Eric musiał nauczyć się nowej struktury powiększonej organizacji, poznać nowe wampiry, z którymi teraz miał pracować i zasady współpracy z nowym królem. Nawet dla niego to było duże wyzwanie. - Założę się, że wampiry, które tej nocy zostały lojalne wobec ciebie - teraz są twoimi dłużnikami. Przeżyły, a przecież wiele wampirów z Luizjany umarło tej nocy. Eric uśmiechnął się szeroko. To byłby naprawdę straszny uśmiech, gdybym nie widziała wcześniej jego kłów. -Tak - powiedział z satysfakcją. - Zawdzięczają mi życie i dobrze o tym wiedzą. Objął mnie ramieniem i przytulił do swojego chłodnego ciała. Byłam zadowolona i nasycona, aż moje palce skręcały się ze szczęścia. Pogładziłam jego złote włosy. Pomyślałam o prowokacyjnym zdjęciu Erica jako Pana Stycznia w kalendarzu "Wampiry z Luizjany". Bardzo mi się to zdjęcie podobało. Zastanawiałam się, czy mogłabym dostać to zdjęcie w formie plakatu. Śmiał się, gdy o to zapytałam. - Musimy pomyśleć o następnym kalendarzu - powiedział. - To był dla nas prawdziwy zysk. A jeśli dostanę twoje zdjęcie w tej samej pozie, dam ci wtedy moje. Rozważałam to przez dwadzieścia sekund. - Nie sądzę, abym była w stanie pozować nago do zdjęcia - odparłam z pewnym żalem. - Zawsze mam wrażenie że modelki pokazują tyłek tak, jakby chciały być tam ugryzione. Eric znów się roześmiał, nisko i ochryple. – Ciekawe, że o tym mówisz - powiedział. Czy mam cię ugryźć w pupę? - To doprowadziło do wielu innych ciekawych rzeczy, rzeczy wspaniałych i zabawnych. Eric spojrzał na zegar przy łóżku. - Muszę iść - szepnął. - Wiem - powiedziałam. Powieki ciężko opadały mi na oczy. Zaczął się zbierać do powrotu do Shreveport, a ja ułożyłam się wygodnie. Oczy kleiły mi się do snu, ale oglądanie go jak krząta się w mojej sypialni było cudownym widokiem. Pochylił się, aby mnie pocałować, a ja objęłam go za szyję. Przez sekundę, wiedziałam o tym, myślał o wśliźnięciu się z powrotem do łóżka, mam nadzieję, że dobrze odczytałam to z jego ciała i westchnienia pełnego radości. Z rzadka miałam przebłyski wampirzych myśli, co budziło we mnie duży strach. Wiedziałam, że nie przetrwam długo, jeśli wampiry się o tym dowiedzą, nieważne jak często potrafiłam odczytać ich myśli. - Pragnę cię - powiedział, sam nieco zaskoczony. - Ale muszę iść. - Mam nadzieję, że się wkrótce zobaczymy- Byłam na tyle rozbudzona, aby po czuć się trochę niepewne. - Tak - odpowiedział. Oczy miał jasne, a skóra połyskiwała. Znak na przegubie znikł. Dotknęłam ustami miejsca gdzie go ugryzłam. Pochylił się i pocałował mnie w szyję, gdzie sam wcześniej mnie ukąsił. Po ciele przebiegły mi ciarki. - Wkrótce. I już go nie było. Usłyszałam jak cicho zamyka tylnie drzwi. Ostatnimi siłami podniosłam się i poszłam do kuchni, aby zamknąć drzwi na skobelek. Zobaczyłam

90

samochód Amelii zaparkowany obok mojego; w którymś momencie musiała wrócić do domu. Podeszłam do zlewu, aby napić się wody. Nawet po ciemku znałam tę kuchnię jak własną kieszeń, więc nie zaświecałam światła. Piłam i dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo byłam spragniona. Kiedy już zamierzałam udać się do łóżka, zobaczyłam coś na skraju lasu. Zamarłam z bijącym sercem i poczułam się nieswojo. Zza drzew wyszedł Bill. Od razu go poznałam. Stał patrząc w górę, wiedziałam, że obserwuje lecącego Erica. Bill uzdrowił się po walce z Quinnem. Myślałam, że będę zła na niego za to, że mnie podgląda, ale złość jakoś nie nadeszła. Bez względu na to, co się wydarzyło między nami, nie mogłam pozbyć się wrażenia, że Bill mnie nie szpieguje - on mnie po prostu obserwuje. I nic nie mogłam na to poradzić. Przecież nie otworzę drzwi i nie przeproszę go za to, że mam kogoś innego. W tym momencie w ogóle nie było mi przykro, że poszłam do łóżka z Ericem. Czułam się zaspokojona i zadowolona, jak gdyby to było święto Dziękczynienia. Eric co prawda nie wyglądał na indyka – ale miałam uroczą wizję jego leżącego na moim stole i ustrojonego słodkimi ziemniakami i pianką. Wróciłam do łóżka. Wsunęłam się pod kołdrę z uśmiechem na twarzy. Jak tylko poczułam poduszkę pod głową - od razu zasnęłam.

91

ROZDZIAŁ 11 Powinnam była przewidzieć, że mój brat przyjdzie mnie odwiedzić. Byłam tylko zaskoczona, że nie zrobił tego wcześniej. Kiedy wstałam następnego dnia w południe byłam w pełni wypoczęta, a Jason stał na podwórku przy leżaku, z którego korzystałam poprzedniego dnia. To dobrze, że czekał na zewnątrz, ostatnio nie byliśmy w najlepszych stosunkach. Dziś nie będzie już tak ciepło jak wczoraj. Było zimno i ponuro. Jason miał na sobie kurtkę moro i ciepłą czapkę. Patrzył w górę na bezchmurne niebo. Pamiętając ostrzeżenie bliźniaków spojrzałam na niego uważnie, ale to był Jason. Jego fale mózgowe były znajome, chociaż może wróże mogły i to naśladować? Wsłuchałam się w jego myśli. Nie, to zdecydowanie był mój brat. To było dziwne, patrzeć, jak siedzi bezczynnie, a może jeszcze dziwniejszym było widzieć go samego. Jason ciągle coś robił: rozmawiał, pił, flirtował z kobietami, pracował wokół domu, a jeśli akurat nie był z żadną kobietą, to prawie zawsze był z kolegami - Hoytem (dopóki ten nie został ubezwłasnowolniony przez Holly) lub Melem. Kontemplacja i samotność nie były cechami mojego brata. Obserwując go jak patrzy w niebo, popijałam kawę z mojego ulubionego kubka i pomyślałam: Jason jest teraz wdowcem. To była całkowicie nowa tożsamości Jasona, ciężkie brzemię, którego może nie udźwignąć. Troszczył się o Crystal bardziej niż ona dbała o niego. To też było nowym doświadczeniem dla Jasona. Crystal – dość głupia i niewierna - była jego żeńskim odpowiednikiem. Może jej niewierność była próbą walki o niezależność, a walka o zachowanie ciąży przywiązała ją bardziej do Jasona. A może ona po prostu była złą kobietą. Nigdy jej nie rozumiałam, a teraz już nigdy nie będę miała możliwości poznania jej lepiej. Wiedziałam, że będę musiała porozmawiać z moim bratem. Gdybym powiedziała Jasonowi żeby trzymał się ode mnie z daleka i tak by nie posłuchał. Czy kiedykolwiek mnie posłuchał? Może postanowił zawrzeć rozejm z powodu śmierci Crystal? Może to moment, żeby wszystko zacząć od nowa? Westchnęłam i wyszłam tylnymi drzwiami. Ponieważ budziłam się tak późno, brałam prysznic przed zaparzeniem kawy. Założyłam moją starą pikowaną różową kurtkę, wciągnęłam dżinsy i sweter. Postawiłam drugi kubek kawy na ziemi przy Jasonie i usiadłam na leżaku obok niego. Nie odwrócił głowy, choć wiedział, że jestem obok. Oczy miał ukryte za ciemnymi okularami. - Wybaczysz mi? - zapytał, gdy wziął łyk kawy. Miał ochrypły i gruby głos. Brzmiało to tak, jakby wcześniej płakał. - Prędzej czy później - odpowiedziałam. - Ale już nigdy nie będę czuła do ciebie tego samego co przedtem. - Boże, stałaś się taka twarda! Jesteś przecież moją jedyną rodziną! - Spojrzał na mnie zza ciemnych okularów. Musisz mi wybaczyć, jesteś jedyną osobą, która może mi wybaczyć. Spojrzałam na niego. Czułam zdenerwowanie i smutek. Jeśli stawałam się coraz twardsza, była to moja odpowiedź na świat który mnie otaczał. 92

- Jeśli naprawdę tak ci na mnie zależy, trzeba było się dwa razy zastanowić, zanim mnie wystawiłeś. - Potarłam się wolną ręką po twarzy. (Miał jeszcze rodzinę o której nie wiedział, a ja nie zamierzałam mu o niej powiedzieć. Próbowałby tylko wykorzystać Nialla). - Kiedy wydadzą ciało Crystal? - zapytałam. - Może za tydzień - powiedział. - Wtedy możemy zorganizować pogrzeb.Przyjdziesz? - Tak. Gdzie to będzie? - Niedaleko Hotshot jest kaplica - powiedział. - Bardzo skromna. - Tabernakulum Świętości Kościoła? - To był łuszczący się biały budynek daleko od miasta. Skinął głową. - Calvin powiedział, że urządzają tam pochówki dla Hotshot. Jeden z chłopców z Hotshot jest pastorem. - Kto? - Marvin Norris. Marvin był wujkiem Calvina, choć był cztery lata młodszy. - Pamiętam jak na tyłach kościoła odprawiano ceremonię. - Tak. Mieszkańcy wykopują grób, jeden z nich zbija trumnę i urządza całą ceremonię. Jest rodzinnie i prywatnie. - Byłaś już tam na pogrzebie? - Tak, w październiku. Jedno z dzieci zmarło. Nie było aktu zgonu w tym miesiącu w gazetach Bon Temps. Nie było żadnych śladów jego istnienia, zastanawiałam się, czy dziecko urodziło się w szpitalu, czy w jednym z domów w Hotshot. - Jason, czy policja miała do ciebie więcej pytań w tej sprawie? - Na okrągło. Ale ja tego nie zrobiłem i nic co mówią albo robią tego nie zmieni. A dodatkowo mam alibi. - Nie można się było do tego przyczepić. - Uda ci się naprawić sprawy w pracy?- Zastanawiałam się, czy nie zwolnią Jasona. To nie był pierwszy raz kiedy miał kłopoty. I choć Jason nigdy nie był winny, wcześniej czy później jego reputacja porządnego faceta po prostu zniknie na dobre. - Catfish powiedział żebym wziął sobie wolne, aż do pogrzebu. Wyślą wieniec na pogrzeb, kiedy dostaniemy jej ciało - A co z Hoytem? - Nie widziałem go ostatnio - powiedział Jason ze smutkiem. Holly, jego narzeczona, nie chciała, żeby nadal przyjaźnił się z Jasonem. Rozumiałam ją. - A Mel? - zapytałam. - Tak - powiedział Jason, rozjaśniając się. - Mel przyjdzie. Wczoraj pracowaliśmy nad jego samochodem, a w ten weekend będziemy malować moją kuchnię. - Jason uśmiechnął się do mnie, ale szybko powróciło przygnębienie. - Lubię Mela, ale brakuje mi Hoyta To była jedna z najbardziej szczerych wypowiedzi, jaką kiedykolwiek usłyszałam od Jasona. - Nie słyszałaś nic o tym, Sookie? - zapytał mnie Jason. - No wiesz, tak jak tylko ty potrafisz usłyszeć? Jakbyś mogła nakierować policję na właściwy trop, to może wtedy dowiedzieliby się, kto zabił moją żonę i dziecko, a ja mógłbym odzyskać moje życie 93

Nie sądziłam, żeby Jason kiedykolwiek odzyskał swoje dawne życie. Byłam pewna, że tego nie zrozumie, nawet gdybym powiedziała mu to wielkimi literami. I w tej chwili jego umysł zrobił się dla mnie całkowicie i prawdziwie przejrzysty: zobaczyłam, co się działo w jego głowie. Myślę, że Jason nie umiałby wyrazić tego słowami, ale rozumiał i udawał, nawet przed sobą, że wszystko będzie po staremu gdy tylko otrząśnie się spod ciężaru śmierci Crystal. - Albo powiedz nam - powiedział - zajmiemy się tym, Calvin i ja. - Postaram się - Co jeszcze mogłam powiedzieć? Wyszłam z głowy Jasona i poprzysięgłam sobie że już nigdy więcej do niej nie zajrzę. Po długim milczeniu wstał. Może czekał bym zaprosiła go na obiad? - W takim razie zbieram się do domu - Pa Usłyszałam, jak zapala samochód. Wróciłam do środka i powiesiłam kurtkę z powrotem, tam gdzie wisiała. Amelia zostawiła dla mnie karteczkę przyklejoną do kartonu mleka w lodówce. "Hej, sąsiadko!" napisała na niej. "Chyba miałaś gościa ostatniej nocy. Czyżbym wyczuwała wampira? Słyszałam jak ktoś zamknął drzwi o trzeciej trzydzieści. Słuchaj, sprawdź automatyczną sekretarkę. Są do ciebie wiadomości". Oczywiście przedtem Amelia je odsłuchała, bo światełko na telefonie nie migało. Nacisnęłam guzik odtwarzania. "Sookie, tu Arlene. Przepraszam za wszystko. Chciałabym żebyś przyszła pogadać. Zadzwoń." Gapiłam się w maszynę, nie wiedząc co powinnam myśleć na temat tej wiadomości. Minęło już parę dni i Arlene miała czas na przemyślenie swego odejścia z baru. Czy to oznacza, że chce się wyrzec przekonań Bractwa? Była jeszcze jedna wiadomość, tym razem od Sama. "Sookie, mogłabyś dziś przyjść do pracy nieco wcześniej albo zadzwoń do mnie. Muszę z tobą porozmawiać ". Spojrzałam na zegarek. Była dopiero pierwsza po południu, a ja powinnam być w pracy o piątej. Zadzwoniłam do baru. Odebrał Sam. - Hej, tu Sookie – odezwałam się - Coś się stało? Właśnie odebrałam twoją wiadomość. - Arlene chce wrócić do pracy - odpowiedział. - Nie wiem, co jej powiedzieć. Co o tym myślisz? - Zostawiła też wiadomość na mojej sekretarce. Chce ze mną pogadać - powiedziałam. – Ja też nie wiem, co o tym sądzić. Ona zawsze coś wymyśli, prawda? Uważasz, że mogła porzucić Bractwo? - Jeśli Whit ją rzucił - odpowiedział, a ja się zaśmiałam. Nie byłam pewna, czy chcę odbudować naszą przyjaźń. Im dłużej nad tym myślałam, tym bardziej w to wątpiłam. Arlene powiedziała mi parę bolesnych i strasznych rzeczy. Jeśli naprawdę tak myślała, to po co chciałaby odbudować relacje z tak okropną osobą jak ja? No, ale gdyby nie miała tego na myśli - to po jakie licho powiedziała mi to wszystko? Poczułam ukłucie żalu, kiedy pomyślałam o jej dzieciach, Cobym i Lisie. Pilnowałam ich tak często wieczorami. Lubiłam te dzieciaki. Nie widziałam ich od tygodni. Stwierdziłam, że nie jestem aż tak zdenerwowana z powodu zepsucia moich relacji z ich matką - Arlene zabijała tę przyjaźń już od jakiegoś czasu. Ale dzieci… tęskniłam za nimi. Powiedziałam o tym Samowi. 94

- Jesteś za dobra, mała - stwierdził. - Chyba nie chcę, żeby Arlene wróciła tu do pracy. - Podjął już decyzję. - Mam nadzieję, że znajdzie inną pracę. Dam jej referencje dla dobra tych dzieci. Ale z nią zawsze były kłopoty, nawet jeszcze przed ostatnimi wydarzeniami. Nie ma jednak sensu mieszać do tego jej dzieci. Decyzja Sama sprawiła, że teraz znacznie bardziej pozytywnie podchodziłam do spotkania z moją byłą przyjaciółką. Odkąd Arlene i ja nie mogłyśmy dojść do porozumienia w barze, chciałam naprawić na tyle nasze relacje, abyśmy mogły przynajmniej się przywitać, kiedy natkniemy się na siebie w Wal-Mart. Zadzwoniłam. Odebrała po pierwszym dzwonku. - Arlene, tu ja, Sookie. -Hej, słońce! Cieszę się, że oddzwoniłaś - odpowiedziała. Nastąpiła chwila ciszy. - Pomyślałam, że może wpadnę do ciebie na chwilkę - odparłam niezręcznie. Chciałabym zobaczyć dzieci i pogadać z tobą. Jeśli nie masz nic przeciwko temu… - Oczywiście, przyjeżdżaj! Daj mi kilka minut, żebym mogła uporać się z bałaganem. - Nie musisz tego dla mnie robić - Nieraz sprzątałam przyczepę Arlene w rewanżu za jej pomoc, albo kiedy opiekowałam się jej dziećmi i nie miałam nic lepszego do roboty. - Nie chcę powrócić do moich dawnych nawyków - powiedziała wesoło. Brzmiało to tak czule, że moje serce ożyło… na chwilę. Jednak nie odczekałam tych kilku minut. Wyszłam od razu. Nie potrafiłam sobie wytłumaczyć, dlaczego tak zrobiłam; nie dałam jej czasu, o który prosiła. Może nawet przez telefon wyczułam coś dziwnego w jej głosie. Może przez cały czas przypominałam sobie, ile to razy Arlene mnie zawiodła; wszystkie te chwile kiedy sprawiła, że źle się czułam. Było mi przykro, bo nigdy wcześniej tak bym się wobec niej nie zachowała… Tak bardzo potrzebowałam przyjaciół, tak bardzo trzymałam się tych resztek przyjaźni z Arlene, choć raz za razem wykorzystywała mnie. Kiedy namierzała kogoś, nawet nie pomyślała, by mnie zapytać, czy facet jest w porządku. Im więcej o tym wszystkim myślałam, tym bardziej byłam skłonna zawrócić do domu… Ale czy nie byłam winna Coby’emu i Lisie podjęcia jeszcze jednej próby naprawienia moich relacji z ich mamą? Przypomniałam sobie wszystkie gry w jakie graliśmy, czasy kiedy kładłam ich do łóżek i spędzałam noce w ich przyczepie po tym, gdy Arlene dzwoniła do mnie z pytaniem: czy nie przyszłabym do nich, by ona mogła spędzić noc poza domem? Co ja do diabła robię? Dlaczego teraz mam zaufać Arlene? Nie ufałam jej jednak, nie do końca. Dlatego chciałam wybadać sytuację. Arlene nie mieszkała w parku przyczep. Miała akr ziemi, trochę na zachód od miasta. Dostała ją od ojca zanim umarł. Tylko jedna czwarta akra została zagospodarowana. Starczyło to jednak na postawienie przyczepy i małe podwórze. Z tyłu była stara huśtawka dla dzieci, którą postawił jeden z dawnych wielbicieli Arlene, a dwa dziecięce rowery stały oparte o ścianę przyczepy. Patrzyłam na tę przyczepę z tyłu, bo skręciłam z drogi na zarośnięte podwórze małego domu, który kiedyś stał obok; teraz był całkiem spalony. Pożar wywołała wadliwa instalacja elektryczna. Od tego czasu szkielet domu stał na pół zwęglony i opuszczony. Poprzedni właściciele znaleźli inny dom w którym zamieszkali. Udało mi się zaparkować z tyłu domu, bo zimno nie pozwoliło w tym miejscu jeszcze wyrosnąć chwastom. Wybrałam ścieżkę

95

pomiędzy wysokimi chwastami a drzewami, które oddzielały ten dom od domu Arlene. Z miejsca gdzie przedzierałam się przez najwyższe chwasty, mogłam zobaczyć część podjazdu przed przyczepą i całe podwórko. Tylko samochód Arlene był widoczny z drogi, ponieważ był zaparkowany na podjeździe. Z mojego punktu obserwacyjnego widziałam jednak, że za przyczepą był zaparkowany czarny pickup ford ranger, może dziesięcioletni, i czerwony buick skylark. Pickup był załadowany kawałkami drewna, jeden z nich był na tyle długi, że wystawał poza pojazd. Oszacowałam, że miał około cztery metry. Kiedy tak obserwowałam wszystko z mojego miejsca, z przyczepy wyszła kobieta, którą pamiętałam jak przez mgłę. Nazywała się Helen Ellis. Około cztery lata temu pracowała w Merlotte. Chociaż Helen była kompetentna i tak śliczna, że przyciągała mężczyzn jak lep na muchy, to Sam musiał ją zwolnić za notoryczne spóźnienia. Helen była bardzo zdenerwowana. Lisa i Coby wyszli na ganek za nią. Arlene stanęła w drzwiach. Miała na sobie top w lamparci wzór i brązowe spodnie w paski. Dzieci wyglądały na dużo starsze niż je zapamiętałam! Były zniechęcone i trochę smutne, zwłaszcza Coby. Helen uśmiechała się do nich zachęcająco i odwróciła się do Arlene, żeby powiedzieć: - Daj znać, kiedy wszystko się skończy! - Nastąpiła chwila ciszy, kiedy to Helen głowiła się, jak ubrać w słowa swoją kolejną myśl, tak, aby dzieci nie zrozumiały o co jej chodzi.- - Dostanie to, na co zasługuje! Mogłam dostrzec tylko profil Helen, ale jej radosny uśmiech sprawił, że poczułam się bardzo nieswojo. Przełknęłam ślinę. - Dobrze, Helen. Zadzwonię, kiedy będziesz mogła przywieść dzieci z powrotem odparła Arlene. Za nią stanął mężczyzna. Był wcześniej w głębi domu i nie miałam pewności kim był, ale wydawało mi się, że jest to ten człowiek, którego uderzyłam w głowę tacą, kilka miesięcy temu. Ten sam, który był bardzo niemiły dla Pam i Amelii. Był jednym z nowych kumpli Arlene. Tymczasem Helen i dzieci odjechały. Arlene zamknęła tylne drzwi przyczepy przed chłodem. Zamknęłam oczy i namierzyłam ją w środku. Odkryłam, że razem z nią było tam jeszcze dwóch mężczyzn. O czym oni myśleli? Byłam trochę za daleko, ale wyostrzyłam zmysły do granic możliwości. Myśleli o okropnych rzeczach, które chcieli mi zrobić! Przykucnęłam pod mimozą. Czułam się nieswojo i byłam nieszczęśliwa jak nigdy przedtem. Prawda była taka, że od jakiegoś już czasu wiedziałam, że Arlene tak naprawdę nie była dobrym człowiekiem, a nawet godną zaufania osobą. Słyszałam, jak głośno narzekała i zachwycała się pomysłem zwalczania siłą istot nadprzyrodzonych. Zdałam sobie sprawę z tego, że odsunęła się ode mnie, bo zaliczała mnie do ich grona. Nie mogłam uwierzyć w to co się działo. Niezależnie od tego, co czuła do mnie a spowodowało, że się ode mnie odsunęła - pod wpływem Bractwa przerodziło się w nienawiść. Wyciągnęłam komórkę z kieszeni. Zadzwoniłam do Andy’ego Bellefleur. - Bellefleur - rzekł energicznie. Nie byliśmy dobrymi znajomymi, ale ucieszyłam się kiedy usłyszałam jego głos.

96

- Andy, tu Sookie - starałam się mówić cicho. - Słuchaj, w przyczepie Arlene są mężczyźni, a na pickupie mają długie kłody drewna. Nie wiedzą, że ich zauważyłam. Planują zrobić mi to samo, co zrobili Crystal. - Masz coś, z czym mogę pójść do sądu? - zapytał ostrożnie. Andy zawsze wierzył w moje zdolności telepatyczne, choć nie oznaczało to, że był moim fanem. - Nie – powiedziałam - Czekają na mnie - Podkradłam się bliżej, mając nadzieję, że nie wyglądają przez tylne okna. W pickupie było pudełko bardzo długich gwoździ… Musiałam zamknąć oczy na moment, żeby odgonić makabryczne wizje. - Są ze mną Weiss i Lattesta - powiedział Andy - Czy byłabyś gotowa wejść do środka, gdybyśmy cię ubezpieczali? - Jasne - odpowiedziałam. Po prostu wiedziałam, że muszę to zrobić. To mogłoby zakończyć podejrzenia w stosunku do Jasona. Może to być rekompensata lub przynajmniej zadośćuczynienie za śmierć Crystal i dziecka. Może umieszczą co najmniej kilku fanatyków Bractwa za kratkami i może posłuży to za dobry przykład dla reszty? - Gdzie jesteś? - zapytałam, trzęsąc się ze strachu. - Jesteśmy już w samochodzie. Możemy być na miejscu w ciągu siedmiu minut powiedział Andy. - Zaparkowałam za domem Freerów - powiedziałam. - Muszę kończyć. Ktoś nadchodzi z tyłu przyczepy. Whit Spradlin i jego kumpel, którego imienia nie mogłam sobie przypomnieć, zeszli po schodach i rozładowali drewno z pickupa. Kawałki drewna były obrobione. Whit odwrócił się do przyczepy i zawołał coś. Arlene otworzyła drzwi i zeszła tylnymi schodami z torebką na ramieniu. Szła w stronę kabiny pickupa. Cholera, miała zamiar odjechać, zostawiając swój samochód zaparkowany przed domem, tak jak gdyby była w środku! W sekundzie resztka czułości wyparowała z mojego serca. Spojrzałam na zegarek. Za około trzy minuty przyjedzie Andy. Pocałowała Whita i pomachała do drugiego mężczyzny; weszli do przyczepy, aby ukryć się tak, żebym ich nie zobaczyła. Według ich planu, podeszłabym do frontowych drzwi, zapukała, a jeden z nich rzuciłby się na mnie i wciągnął do środka. Gra skończona. Arlene otwierała drzwi samochodu. Czułam, że musi pozostać. Była tu najsłabszym ogniwem. Wiedziałam o tym w każdy możliwy sposób - intelektualnie, emocjonalnie, a także korzystając z innych moich zmysłów. To jednak będzie okropne. Zebrałam się w sobie. - Cześć, Arlene! - powiedziałam, wychodząc z mojej dotychczasowej kryjówki. Krzyknęła i podskoczyła. - Jezu Chryste, Sookie, co robisz na moim podwórku?! - Powoli zbierała myśli. Była pełna gniewu, strachu i poczucia winy. Pełna żalu. Przysięgam, tak było. - Czekałam na ciebie - powiedziałam. Nie miałam pojęcia, co robić, ale spowolniłam ją trochę. Może uda mi się ją zagadać. Mężczyźni wewnątrz nie zauważyli mojego nagłego pojawienie się, ale to nie potrwa długo, chyba że będę miała niesamowite szczęście. Ostatnio jednak nie miałam dobrej passy, a tym bardziej szczęścia. Arlene nadal stała z kluczami w ręku. Łatwo mogłam dostać się do jej myśli i przejrzeć je wszystkie.

97

- Szykujesz się do drogi, Arlene? - zapytałam cicho. - Powinnaś przecież czekać na mnie w środku? Wiedziała już, że domyśliłam się wszystkiego; zamknęła oczy. Winna, winna, winna – szemrało w jej głowie. Próbowała zbudować mur wokół siebie i udawać przed sobą że nic nie wie o zamiarach obu mężczyzn… To i tak nie zadziałało – i nic nie powstrzymało jej od zdrady. - Tkwisz w tym po same uszy.- powiedziałam. Mój własny głos brzmiał obco i spokojnie - Nikt tego nie zrozumie i nikt ci nie wybaczy. Jej oczy otworzyły się szerzej, ponieważ wiedziała że mówię prawdę. Ja sama byłam w szoku. I nagle wiedziałam na pewno, że to nie ona zabiła Crystal, ani żaden z tych mężczyzn tego nie zrobił! Planowali ukarać mnie, kopiując śmierć Crystal, ponieważ myśleli że to taki świetny pomysł, bezpośrednia i jawna opinia na temat ujawnienia się zmiennokształtnych. Ja zostałam wybrana jako baranek ofiarny, mimo że mieli całkowitą pewność, że nie jestem zmiennokształtna; w rzeczywistości myśleli, że jako sympatyk zmiennokształtnych nie będę stawiała im oporu. W ich opinii nie byłam silna. Dowiedziałam się tylu niezwykłych rzeczy… - Jesteś słabą kobietą - powiedziałam do Arlene. Nie mogłam się powstrzymać i wygarnęłam jej prawdę w oczy. - Nigdy nie umiałaś spojrzeć na siebie tak naprawdę, co? Nadal myślisz, że jesteś ładną dwudziestopięcioletnią dziewczyną i ciągle łudzisz się, że jakiś mężczyzna zobaczy w tobie tę właśnie osobę. Ktoś zaopiekuje się tobą, pozwoli ci rzucić pracę, wyśle dzieci do prywatnej szkoły, gdzie będą takie jak inne. To się nie wydarzy, Arlene. To jest twoje życie! Uderzyłam ręką o przyczepę starej ciężarówki. To była prawda, której nigdy nie wypowiedziałam głośno. Arlene krzyknęła. Nie mogła przestać krzyczeć. Spojrzałam w jej oczy. Próbowała patrzeć w dal, ale nie była w stanie tego zrobić. - Ty czarownico! - Zaszlochała. - Jesteś czarownicą! Takie rzeczy istnieją i ty jesteś jedną z nich! Gdyby miała rację, mogłabym zapobiec temu, co miało wydarzyć się za chwilę. Właśnie teraz Andy wjechał na podwórze Freerów, jak zrobiłam to wcześniej. Wydawało się, że nadal ma czas niepostrzeżenie podejść do przyczepy. Usłyszałam jak jego samochód stawał mniej więcej za moimi plecami. Cała moja uwaga była skoncentrowana na Arlene i tylnych drzwiach przyczepy. Gdy Weiss, Lattesta i Andy podchodzili do mnie, Whit i jego przyjaciel stanęli przy drzwiach ze strzelbami w rękach. Arlene i ja znalazłyśmy się pomiędzy dwoma uzbrojonymi obozami. Czułam słońce na ramionach. Poczułam zimny wiatr, który mierzwił moje włosy i owiewał mi twarz. Ponad ramieniem Arlene dojrzałam twarz przyjaciela Whita i wreszcie przypomniałam sobie jak się nazywa: Donny Boling. Był niedawno u fryzjera. Mogłam to stwierdzić po białym pasku na jego szyi. Jego oczy były brązowe. Miał na sobie tshirt z Orville's Stump Grinding . Był pełnomocnikiem w agencji Weiss. - Ona ma dzieci - krzyknęłam.- Nie rób tego! Oczy rozszerzyły mu się ze strachu. Wycelował strzelbę w moim kierunku i pomyślał: - Zastrzelę ją! Rzuciłam się na ziemię. Broń wystrzeliła. 98

- Opuście ręce! - krzyknął Lattesta. - FBI! Ale nie posłuchali go. Wydaje mi się, że nawet nie zarejestrowali jego słów. Więc Lattesta wystrzelił. Nie można było powiedzieć, że ich nie ostrzegał.

99

ROZDZIAŁ 12 Pomimo żądania agenta specjalnego Lattesty, by mężczyźni opuścili broń, kule przecinały powietrze jak pyłek sosny na wiosnę. Chociaż byłam z przodu, żadna z nich, co było zadziwiające, nie trafiła we mnie. Arlene nie padła na ziemię tak szybko jak ja i kula musnęła jej ramię. Agentka Weiss dostała kulę – tę samą, która minęła Arlene – w prawą stronę klatki piersiowej. Andy postrzelił Whita Spradlina. Agent specjalny Lattesta nie trafił Donny’ego Bolinga pierwszym strzałem, ale trafił za drugim razem. Pewnie tygodniami ustalano by kolejność zdarzeń, ale właśnie tak było. I nagle wszystko się skończyło. Lattesta zadzwonił pod 911, kiedy ja ciągle leżałam na ziemi, licząc własne palce aby nabrać pewności co do tego, że nic mi się nie stało. Andy w tym samym czasie powiadomił szeryfa o strzelaninie, obecności oficera i cywilów. Arlene wrzeszczała jakby została poważnie postrzelona. Agentka Weiss leżała na ziemi okropnie krwawiąc, z jej oczu wyzierał lęk, usta zacisnęły się w cienką linię. Kula przeszła pod jej podniesioną ręką i wbiła się w ciało. Myślała o swoich dzieciach i mężu, o umieraniu z daleka od nich, pozostawieniu ich samych. Lattesta podciągnął jej podkoszulek i zaciskał ręce na ranie a Andy zajął się dwoma strzelcami. Powoli usiadłam. Nie mogłam wstać. Siedziałam na sosnowych igłach i patrzyłam na martwego Donny’ego Bolinga. Nie wyczuwałam działalności jego mózgu. Część myśli nadal była jak żywa, ale w jakiś dziwny sposób. Po tym jak Andy sprawdził, co z Arlene i nakazał się jej zamknąć, przestała krzyczeć i zaczęła płakać. Miałam o co się obwiniać. Dodałam ten incydent do listy win, kiedy patrzyłam na krew mieszającą się z brudną ziemią obok Donny’ego. Nikt nie zostałby postrzelony gdybym wróciła do samochodu i odjechała. Ale musiałam przecież spróbować złapać zabójców Crystal! I choć teraz już wiedziałam, za późno to do mnie doszło, że ci idioci w żadnym stopniu się do tego nie przyczynili. Powiedziałam sobie, że przecież Andy prosił mnie o pomoc i Jason potrzebował mojej pomocy… ale w tej chwili nie potrafiłam przejść nad tym do porządku dziennego i pewnie będzie tak przez długi czas. Przez chwilę chciałam się położyć i pomarzyć o śmierci. - Wszystko w porządku? - Andy zawołał do mnie, gdy już sprawdził, co z Withem i Donnym. - Tak - powiedziałam. - Andy, przepraszam. - Ale on biegł już naprzeciw karetce. Nagle pojawiło się wokoło wielu ludzi. - Wszystko w porządku? - Spytała kobieta nosząca uniform EMT . Jej rękawy zostały starannie podwinięte, ukazując mięśnie na przedramionach. Nie sądziłam, że kobieta może mieć tak rozwinięte mięśnie. Można było wyodrębnić każdy jeden pod jej skórą. - Nie wyglądasz dobrze. - Nie przywykłam do patrzenia na ludzi, którzy zostali postrzeleni - powiedziałam. To była prawda. - Myślę, że lepiej jak usiądziesz na krześle - powiedziała i wskazała na składane krzesło. - Gdy opatrzę rannych zobaczę, co z tobą. - Audrey! – Zawołał jej partner, mężczyzna z brzuchem jak wykuszowe okno. Potrzebuję jeszcze jednej pary rąk!

100

Audrey ruszyła z pomocą, a inny zespół pogotowia ratunkowego podbiegł do przyczepy. Odbyłam z nimi ten sam dialog. Agentka Weiss pojechała do szpitala jako pierwsza, pewnie do Clarice, skąd przetransportują ją do Shreveport. With został załadowany do drugiego ambulansu. Trzecia karetka zabrała Arlene. Martwy facet czekał na koronera. Czekałam co będzie dalej. Lattesta beznamiętnie wpatrywał się w sosny. Jego ręce były zabrudzone krwią od uciskania rany Weiss. Ponieważ popatrzyłam na niego, powoli otrząsnął się z zamyślenia. Zawziętość powróciła na jego twarz, a myśli ponownie zaczęły płynąc innym torem. Chciał to wszystko skonsultować z Andym. Teraz teren roił się od policjantów, wszyscy byli zainteresowani. Postrzelenie pracownika policji nie jest zwyczajnym zjawiskiem w Bon Temps, czy Parafii Renard. Kiedy przybyło tu FBI, podekscytowanie i napięcie zwiększyło się czterokrotnie. Kilkoro osób pytało czy wszystko w porządku, ale ponieważ żadna z nich nie zasugerowała, że mogę iść, więc pozostałam na krześle. Patrzyłam na całe zamieszanie i próbowałam zablokować swój umysł. To nie było łatwe. Martwiłam się o agentkę Weiss i nadal miałam ogromne poczucie winy. Chyba powinnam się zdenerwować, kiedy zobaczyłam, że członek Bractwa nie żyje. Ale tak nie było. Po chwili stwierdziłam, że spóźnię się do pracy, jeżeli się nie pospieszą. Wiedziałam, że było to tylko proste stwierdzenie, nie przystające do sytuacji wsiąkającej w ziemię krwi zabitego, ale wiedziałam także, że nie będzie ono tak błahe dla mojego szefa. Zadzwoniłam do Sama. Nie pamiętam, co powiedziałam, ale musiałam wyperswadować mu pomysł przyjechania po mnie. Powiedziałam, że jest tu mnóstwo uzbrojonych ludzi. W sumie to nie miałam w tej chwili nic do roboty poza wpatrywaniem się w otaczający nas las. Był plątaniną ciemnych gałęzi, liści i różnorodnych brązowych cieni, z których wyłaniały się różnej wielkości sosny. Jasność dnia wywołała niezwykłą kombinację światłocieni. Tak wpatrując się w głąb lasu zauważyłam, że ktoś przyglądał się zajściu. Na linii drzew stała jakaś postać, mężczyzna… nie, wróż. Nie mogę całkowicie czytać w umysłach wróżek, nie są tak nieprzystępni jak wampiry, ale jednak bardzo ich przypominają pod tym względem. Łatwo mogłam wyczytać jego wrogie zamiary. Ta wróżka nie była po stronie mojego pradziadka. Z pewnością ucieszyłby ją widok mnie leżącej martwej na ziemi. Wyprostowałam się nagle. Uświadomiłam sobie, że ci wszyscy ludzie nie są w stanie zapewnić mi bezpieczeństwa! Serce zaczęło bić w alarmującym tempie, podniósł się poziom adrenaliny we krwi. Chciałam kogoś powiadomić o niebezpieczeństwie, ale wiedziałam, że gdy tylko podniosę alarm wróżka nie tylko może zniknąć, ale także wyrządzić krzywdę ludziom. Miałam wszystkiego dość. Kiedy podniosłam się z krzesła nie mając ciągle pojęcia, co robić - wróż zniknął. Czy nie mogę choć przez chwile odetchnąć? Po tej myśli musiałam zakryć twarz rękoma, ponieważ zaczęłam się śmiać i nie mogłam skończyć; nie był to normalny śmiech. Andy ukucnął przy mnie, próbował spojrzeć mi w twarz. - Sookie – powiedział, jego głos był delikatny. - Hej, dziewczyno, zbierz się do kupy. Musisz pogadać z szeryfem Dearbornem. 101

Nie tylko z nim musiałam porozmawiać. Nie zapamiętałam żadnej z rozmów, które przeprowadziłam później. Mówiłam prawdę. Nie wspomniałam o wróżu w lesie, ponieważ nikt nie spytał mnie - Czy widziałaś tutaj kogoś jeszcze tego popołudnia?- Kiedy przez chwilę nie czułam się taka ogłuszona, zastanowiłam się, dlaczego on mi się pokazał, dlaczego tu przyszedł. Czy mnie śledził? Czy był jakimś rodzajem nadprzyrodzonego podsłuchu? - Sookie – odezwał się Bud Dearborn. Mrugnęłam. - Proszę? – Wstałam, moje mięśnie drżały. - Teraz możesz już iść, porozmawiamy z tobą później - powiedział. - Dziękuję - powiedziałam, ledwie świadoma, co mówię. Całkowicie odrętwiała wsiadłam do mojego samochodu. Nakazałam sobie w myślach pojechać do domu, przywdziać strój kelnerki i udać się do pracy. Roznoszenie napojów jest lepszym wyjściem niż pozostanie w domu, aby rozpamiętywać wszystkie wydarzenia tego dnia. Amelia była w pracy, więc miałam cały dom dla siebie. Ubrałam moje robocze spodnie i koszulkę Merlotte’a z długim rękawem. Przemarzłam do szpiku kości i po raz pierwszy chciałam, aby Sam pomyślał o ciepłych bluzach z nadrukiem Merlotte’a. Moje odbicie w lustrze mnie przestraszyło: byłam blada jak wampir, miałam cienie pod oczami i chyba wyglądałam jak ktoś, kto zobaczył owego dnia mnóstwo trupów. Było zimno, kiedy wsiadałam do samochodu. Wkrótce zapadnie zmrok. Od kiedy Eric i ja byliśmy związani więzią krwi, myślałam o nim każdego dnia, kiedy niebo zaczynało robić się szare. Teraz, kiedy sypialiśmy razem moje myśli pobudzały inne części ciała. Próbowałam przestać o nim marzyć i pojechałam do baru, jednak on ciągle wypływał na powierzchnię moich myśli. Może z powodu tego koszmarnego dnia chciałam zobaczyć Erica właśnie teraz. Z trudem przeszłam przez drzwi dla personelu, wyciągając pazurki z torby na ramieniu. Nie wyczułam obecności Antoinego moim dodatkowym zmysłem, więc gdy przywitał się ze mną byłam gotowa do ataku. Palił papierosa. - Louise Antoine Geez, na śmierć mnie przestraszyłeś. - Przepraszam, Sookie. Chcesz coś zasadzić? - Przyjrzał się pazurkom, które wyjęłam z torby.- Dziś nie ma dużego ruchu, więc wyszedłem na papierosa. - Jest spokojnie? – Wrzuciłam pazurki do torby nic nie wyjaśniając. Może zapisał to na karb moich dziwnych zachowań. - Żadnych kłótni, żadnych zabójstw - uśmiechnął się. - D'Eriq rozpowiada o jakimś facecie, który był tu wcześniej. D'Eriq myślał, ze był wróżem. D'Eriq jest prostym gościem, ale widzi rzeczy, których inni nie widzą. Ale - wróżki? - Nie tamten homoseksualista, ale wróżka jak Dzwoneczek ? - pomyślałam, że mam za mało energii w sobie, by się zaniepokoić. A to niedobrze. Rozejrzałam się po parkingu - Sookie? To prawda? - Antoine gapił się na mnie. Wzruszyłam ramionami. - Cholera - powiedział Antoine. - Jasna cholera. Czy to ten sam świat, w którym się urodziłem? - Nie, Antoine. Nie ten sam. Jeżeli D'Eriq mówił cokolwiek jeszcze, proszę, powiedz. To może być ważne. 102

To mógł być pilnujący mnie pradziadek, albo jego syn Dillon. Albo też Pan Złowrogi, który czaił się w lesie. Co było najważniejsze w świecie wróżek? Przez lata nigdy żadnej nie widziałam. Teraz nie mogłam rzucić pazurkami nie uderzając we wróżkę. Antoine przyjrzał się mi powątpiewająco. - Pewnie, Sookie. Czy masz kłopoty, o których powinienem wiedzieć? - Nie, po prostu chcę uniknąć kłopotów - powiedziałam, ponieważ nie chciałam go niepokoić i nie chciałam, aby podzielił się tym niepokojem z Samem. Sam już i tak wystarczająco się o mnie martwił. Oczywiście, usłyszał już kilka wersji wydarzeń, które rozegrały się przy przyczepie Arlene i musiałam mu je teraz szybko streścić zanim przystąpiłam do pracy. Bardzo się zmartwił intencjami Donny’ego i Witha, a kiedy powiedziałam mu, że Donny nie żyje – odrzekł: - With także powinien zginąć. Nie byłam pewna czy dobrze usłyszałam, ale po minie Sama mogłam spokojnie stwierdzić, że był bardzo rozgniewany. - Sam, myślę, że już wystarczająco dużo ludzi zginęło - powiedziałam. - Nie wybaczyłam im, i być może nigdy tego nie zrobię, ale nie sądzę, że to oni zabili Crystal. Sam obrócił się z parsknięciem i położył butelkę rumu na biurku z taką siłą, że pomyślałam, że mogłaby się rozbić. Pomimo towarzyszącego mi stale niepokoju, doceniłam ten wieczór… ponieważ nic się nie zdarzyło. Nikt nie ogłosił, że jest np. gargulcem i chce zająć miejsce przy amerykańskim stole. Nikt nie próbował mnie zabić albo ostrzec czy okłamać. Nikt nie poświęcał mi zbyt wiele uwagi ani nie wściekał się. To sprawiło, że zaczęłam się nudzić! Przypomniałam sobie wieczory zanim spotkałam Billa Comptona, kiedy już wiedziałam o istnieniu wampirów, ale jeszcze żadnego nie spotkałam. Przypomniałam sobie, jak bardzo chciałam poznać wampira. Uwierzyłam ich prasie, która utrzymywała, że byli ofiarą wirusa, powodującego alergiczną reakcję na różne rzeczy (światło słoneczne, czosnek, jedzenie) i mogą przeżyć jedynie dzięki krwi. To ostatnie przynajmniej było całkowicie prawdziwe. Gdy pracowałam, pomyślałam o wróżkach. Były innie niż wampiry czy wilkołaki. Wróżki mogły i wykreowały swój własny świat. To był świat, który chciałam zobaczyć. Wróżki wcześniej nigdy nie były ludźmi. Wampiry, tak samo jak i wilkołaki - przynajmniej mogły pamiętać, jak to jest być człowiekiem, nawet mając teraz odmienną kulturę; bycie wilkołakiem jest jak posiadanie podwójnej osobowości. To była ważna różnica między wróżkami i innymi istotami i to sprawiło, że wróżki były bardziej przerażające. Jako że nadal pracowałam, chodziłam od stołu do stołu usiłując przyjmować zamówienia z uśmiechem na twarzy. Miałam czas by zastanawiać się, czy nie lepiej by było, gdybym nigdy nie spotkała mojego pradziadka. To był atrakcyjny pomysł. Przyniosłam Jane Bodehouse czwartego drinka i zasygnalizowałam Samowi, że należałoby ją odciąć od alkoholu. Jane piłaby, bez względu na to, czy zgodzilibyśmy się jej usłużyć czy też nie. Jej decyzja o zaprzestaniu picia nie trwała dłużej niż tydzień, ale nie byłam tym zaskoczona. Próbowała tego już wcześniej z tym samym zresztą skutkiem.

103

Przynajmniej kiedy Jane piła tutaj, upewnialiśmy się, że trafi do domu. Wczoraj zabiłam człowieka. Być może jej syn przyjechałby wkrótce po nią; był miłym facetem, który nigdy nie wziął alkoholu do ust. Dziś widziałam jak zastrzelony został człowiek. Zastygłam nieruchomo na chwilę, a pomieszczenie zdawało się wirować. Po chwili poczułam się silniejsza. Zapytałam Sama o zdrowie jego matki. - Jest coraz lepiej - odpowiedział, zamykając kasę fiskalną. – Mój ojczym przygotowuje dokumenty niezbędne do rozwodu. Powiedział, że mama nie zasługuje na jakikolwiek alimenty, ponieważ nie wyjawiła mu swojej prawdziwej natury przed ślubem Chociaż zawsze stawałam po stronie Sama, jakakolwiek by nie była, musiałam teraz zgodzić się z punktem widzenia jego ojczyma. - Tak mi przykro – stwierdziłam trochę nieszczerze - Wiem, że jest to trudny okres dla twojej mamy i całej twojej rodziny. - Narzeczona mojego brata także nie jest uszczęśliwiona. - Och, nie, Sam. Czy to przez to, że twoja mama…? - Tak. I oczywiście teraz o mnie także wie. Mój brat i siostra poradzili z tym sobie. Są w porządku - tylko Deidra nie myśli w ten sposób. Nie sądzę też, by jej rodzice pogodzili się z tym. Poklepałam ramię Sama, ponieważ nie wiedziałam, co powiedzieć. Posłał mi słaby uśmiech i przytulił mnie. Powiedział: - Jesteś opoką, Sookie - i zesztywniał. Nozdrza mu się rozszerzyły. – Masz na sobie zapach wampira - powiedział i całe ciepło uszło z jego głosu. Puścił mnie i spojrzał na mnie ostro. Naprawdę wyszorowałam się i użyłam wszystkich moich kosmetyków, ale nos Sama wyczuł ten ślad zapachu, który pozostawił Eric. - Cóż - powiedziałam i zamilkłam. Próbowałam sobie ułożyć, co powiedzieć. - Tak – powiedziałam w końcu. - Eric był u mnie ubiegłej nocy. – Nic więcej nie powiedziałam. Chciałabym móc wyjaśnić Samowi problemy mojego pradziadka, ale przecież on sam miał dość własnych kłopotów. W dodatku teraz cały personel czuł się źle na myśl o aresztowaniu Arlene. Zbyt wiele niemiłych zdarzeń. Miałam kolejny zawrót głowy, ale ten szybko minął. Sam nawet nie zauważył. Też był ponury i zamyślony, przynajmniej tyle mogłam z niego wyczytać. - Odprowadź mnie do mojego samochodu - powiedziałam impulsywnie. Musiałam wrócić do domu i przespać się. Nie miałam pojęcia, czy Eric ma zamiar się dziś pojawić, czy też nie. Nie chciałam, by ktoś jeszcze mnie zaskoczył. Nie chciałam, by ktoś jeszcze spowodował kolejną strzelaninę w mojej obecności. Żadnych zdrad, dokonywanych przez ludzi z mojego najbliższego otoczenia. To była długa lista moich oczekiwań co już samo w sobie nie było dobre. Jak wyciągnęłam moją torebkę z szuflady biurka Sama i powiedziałam dobranoc Antoinemu, który nadal sprzątał w kuchni, zrozumiałam, że pragnę jedynie dostać się do domu i iść do łóżka bez potrzeby rozmów z kimkolwiek, i niezakłóconego przez całą noc snu. Zastanowiłam się, czy to było możliwe. Sam nie powiedział nic więcej na temat Erica i przypisał moją prośbę o odprowadzenie nadmiernym emocjom nagromadzonym przez wydarzenia przy przyczepie. Wystarczyłoby abym wyszła na dwór i sprawdziła teren na swój sposób, ale wolałam być bardziej ostrożna; moja telepatia i zdolności Sama to znacznie lepsze połączenie.

104

Także i on chętnie sprawdził parking. Wydawał się zawiedziony, kiedy nie było tam nikogo oprócz nas. Gdy odjeżdżałam, we wstecznym lusterku widziałam Sama opierającego się o ciężarówkę, którą zaparkował przed swoją przyczepą. Trzymał ręce w kieszeniach. Gdy tylko wyjechałam na drogę, ruszył w kierunku baru zaplatając ręce na piersi.

105

ROZDZIAŁ 13 - Amelia, co szkodzi wróżkom? - Spytałam. W końcu się wyspałam i dlatego poczułam się nieco lepiej. Szef Amelii był poza miastem, więc miała wolne popołudnie. - Masz na myśli coś, co odstrasza wróżki? - Spytała. - Tak, nawet spowoduje ich śmierć - powiedziałam. – Nawet lepsze byłoby zamordowanie wróżki. Musze się jakoś bronić. - Nie wiem zbyt dużo o wróżkach, ponieważ są tak rzadkie i zakonspirowane powiedziała. - Nie byłam pewna, czy nadal istnieją, aż dowiedziałam się o twoim pradziadku. Potrzebujesz czegoś podobnego do maczugi na wróżki, huh? W głowie zaświtała mi pewna myśl. – Już wiem, Amelio - powiedziałam, czując się szczęśliwsza. Rozejrzałam się po półkach na drzwiach lodówki. Niezawodnie, była tam butelka ReaLemon. - Teraz wszystko, co jeszcze musze zrobić to kupić pistolet na wodę - powiedziałam. - Może to nie sezon, ale pewnie mają coś w dziale z zabawkami. - To zadziała? - Tak, mało znany przymiot nadnaturalnych. Wystarczy kontakt z tym i mogą umrzeć. Chyba w przypadku spożycia skutek następuje szybciej. Jeżeli udałoby się wcisnąć to prosto do ust wróżki stałaby się martwa. - Wygląda na to, ze masz porządne kłopoty, Sookie. – Amelia wcześniej czytała, ale teraz odłożyła książkę na stół. - Tak, mam. - Chcesz o tym pomówić? - To skomplikowane. Trudno mi to wyjaśniać. - Rozumiem definicję słowa „skomplikowany”. - Przepraszam. Cóż, to nie niezbyt bezpieczne, abyś zapoznała się dokładnie ze sprawą. Możesz mi pomóc? Czy twoje czary działają przeciwko wróżkom? - Sprawdzę - powiedziała Amelia w sposób, który zdradzał, że nie ma pojęcia. PowiadomięOctavię, jeżeli będę musiała. - Doceniam to. I, jeżeli czegoś potrzebujesz, decydujące składniki, pieniądze, to nie problem.

Sprawdziłam skrzynkę e-mailową rano, dostałam wiadomość wysłaną z posiadłości SophieAnne. Pan Cataliades przelał pieniądze, które była mi winna. Amelia wzięła głęboki oddech. Czekałam. Jest wyjątkowo jasnym nadajnikiem, wiedziałam, o czym chciała mówić, ale aby utrzymać nasze relację w równowadze, po prostu opieram się na tym, co mówiła głośno. - Usłyszałam od Traya, który ma przyjaciół w policji - jednak nie za wielu - że Whit i Arlene zaprzeczają, że zabili Crystal. Oni… Arlene mówi, że chcieli abyś stała się przykładem dla innych, co się stanie z osobami trzymającymi z nadnaturalnymi; śmierć Crystal podsunęła im ten pomysł. Mój dobry nastrój wyparował. Poczułam, jak głęboka depresja wzdryga moimi ramionami. Słysząc jak ktoś wypowiedział się głośno o tym pomyśle sprawiło, ze stał się on jeszcze gorszy. Nie wiedziałam co odpowiedzieć. - Co mogło się im przytrafić? - Powiedziałam w końcu. 106

- Zależy kto strzelał do Agent Weiss. Jeżeli to był Donny, to już nie żyje. Whit może powiedzieć, że strzelano do jego osoby więc się należało bronić. Może twierdzić, ze nie poznał planu związanego z twoim zabójstwem. Odwiedził swoją dziewczynę i poszedł po drzewo. - Co z Helen Ellis? - Powiedziała Andiemu Bellefleurowi, że tylko przyszła po dzieci, ponieważ mieli wyśmienite świadectwa i obiecała wziąć je do Sonic na lody. Twarz Amelii wyrażała ekstremalny sceptycyzm. - Więc tylko Arlene cos powiedziała. - Tak i może to szybko wycofać. Naprawdę była wstrząśnięta, kiedy zeznawała, ale pewnie zmądrzeje. Może zbyt późno. Przynajmniej możemy mieć taka nadzieję. Miałam rację; Arlene była najsłabszym ogniwem. - Dostała prawnika? - Tak. Ona nie mogłaby pozwolić sobie na Sida Matta Lancaster, więc wynajęła Melbę Jennings. - Dobry ruch - powiedziałam w zamyśleniu. Melba Jennings była tylko kilka lat starsza ode mnie. Była jedyna Afro-amerykanka zajmująca się prawem w Bon Temps. Była trudnym do pokonania prawnikiem. - Nie sądzę, że to będzie robiło głupka z kogoś, ale Melba jest jak pitbull. - Melba walczyła w agencji ubezpieczeniowej Amelii w imieniu kilku klientów. - Lepiej idę zaścielić moje łóżko - powiedziała Amelia, stojąc i przeciągając. - Hej, Tray i ja idziemy na film w wieczorem do Clarice. Chcesz pójść? - Naprawdę próbujesz zaciągnąć mnie na swoją randkę. Mam nadzieję, że nie znudziłaś się już Tray’em? - Wcale nie - powiedziała Amelia zaskoczona. - Faktycznie, myślę, że on jest świetny. Kumpel Drake niepokoi go, jednak. Drake zobaczył cię w barze i chce ciebie poznać. - Wilkołak? - Tylko człowiek. Myśli, że jesteś ładna. - Nie umawiam się regularnie z ludźmi - powiedziałam, uśmiechając się. - To nie układa się dobrze. To właściwie "układało się" fatalnie. Wyobraź sobie, ze znasz myśli twojego towarzysza. Plus, Eric i nasza nieokreślona, ale intymnej relacja. - Zastanów się. On jest naprawdę słodki i gorętszy niż kute żelazo. Gdy Amelia pognała po schodach, nalałam sobie herbaty. Spróbowałam poczytać, ale nie mogłam skoncentrować się na książce. W końcu, wsunęłam moją papierową zakładkę i gapiłam się w przestrzeń, myśląc o wielu rzeczach. Zastanawiałam się, gdzie były teraz dzieci Arlene. Ze starą ciocią Arlene, która mieszkała w Clarice? Albo nadal z Helen Ellis? Czy Helen lubiła Arlene na tyle aby opiekować się Cobym i Lisą? Nie mogłam pozbyć się dokuczliwego uczucia odpowiedzialności za smutna sytuacje tych dzieci, ale to był jedna z tych rzeczy, którą po prostu przecierpiałam. Osobą naprawdę odpowiedzialną była Arlene. Nic nie mogłam dla nich zrobić. Jak gdyby myślenie o dzieciach wywołało myśli we wszechświecie, zadzwonił telefon. Wstałam i podeszłam do niego. - Cześć - powiedziałam bez entuzjazmu. - Pani Stackhouse? Sookie? - Tak - powiedziałam. 107

- To jest Remy Savoy. Były mąż mojej martwej kuzynki Hadley, ojciec jej dziecka. - Cieszę się z twojego telefonu. Jak ma się Hunter? Hunter był "utalentowanym" dzieckiem, niech Bóg mu błogosławi. Był "utalentowany” w ten sam sposób co ja. - Ma się dobrze. Uh, z tą rzeczą. - Pewnie. - Będziemy omawiali telepatię. - On będzie wkrótce potrzebował jakiegoś nadzoru. Zaczyna przedszkole. Zauważą. To znaczy, zajmie to chwilę, ale wkrótce… - Tak, zauważą. W porządku. - Otworzyłam usta, aby zasugerować, aby Remy przyprowadził Huntera, kiedy będę miała wolne albo sama mogłam jechać do Red Ditch. Ale wtedy przypomniałam sobie, że jestem celem grupy morderczych wróżek. Nie dobry czas dla młodego, aby… um, przyjść na rozmowę, mogliby pójść za mną do domu Remy’ego? Dotychczas żaden z ich nie wiedział o Hutnerze. Nawet nie powiedziałam mojemu pradziadkowi o specjalnym talencie Hutnera. Jeżeli sam Niall nie wiedział, być może żaden ze sług nie poznał tej informacji. Najlepiej nie ryzykować. - Naprawdę chcę spotkać się z nim i poznać go. Obiecuję, że pomogę mu na ile będę mogła - powiedziałam. – Tylko właśnie teraz, to nie jest możliwe. Ale jak będziemy mieli czas, aby pogadać przed przedszkolem… być może za miesiąc mniej więcej? - Och - powiedział Remy zakłopotany. – Myślałam, ze uda mi się go przywieść, kiedy będę miał wolne. - Mam trudną sytuację. - Jeżeli pozostałabym żywa po tym wszystkim… ale nie mogłam, wyobrazić sobie tego. Spróbowałam pomyśleć o usprawiedliwieniu i miałam takowe. – Moja szwagierka umarła - powiedziałam Remy’emu. - Czy mogę zadzwonić do ciebie, kiedy się uporam z... - Nie wiedziałam jak dokończyć zdanie. - Obiecuję, że zrobię to wkrótce. Jeżeli nie masz potem wolnego, być może Kristen mogłaby przywieść Hutnera? - Kristen była dziewczyną Remy’ego. - Dobrze, ale to będzie problem - powiedział Remy i brzmiał na zmęczonego, ale też trochę rozbawionego. - Hutner powiedział Kristen, że wie, że ona tak naprawdę nie lubi go i, że powinna przestać myśleć o jego tatusiu bez jakiegokolwiek ubrania. Wzięłam głęboki oddech, spróbowałam się nie śmiać. - Przepraszam - powiedziałem. - Jak Kristen zaragowała? - Zaczęła płakać. Wtedy powiedziała mnie, że kochała mnie ale moje dziecko jest kapryśne i odeszła. - Najgorszy możliwy scenariusz - powiedziałam. - Ach . . . czy myślisz, że ona powie innym ludziom? - Nie. Ten wydany dźwięk był znajomy: cienie mojego bolesnego dzieciństwa. - Remy, przepraszam - powiedziałam. Remy wydał się być miłym facetem i był oddany synowi. - Jeżeli to poprawi ci humor to też to przeżywałam. - Nie twoi rodzice? - Był ślad żartu w jego głosie. - Nie - powiedziałam. - Jednakże, to nie miało niczego ułatwić mnie. Oni zostali schwyceni przez burzę, kiedy jechali do domu jednej nocy. Padał deszcz, widzialność była straszna, woda była czarna jak droga i tylko wjechali na most i zostali zepchnięci z niego. 108

Coś zadzwoniło w moim mózgu, jakiś rodzaj sygnału, że ta myśl była znacząca. - Przepraszam, tylko opowiadałem kawały - powiedział Remy wstrząśniętym głosem. - Żaden problem - powiedziałam, nie chcąc zdenerwować go własnymi uczuciami. Ustaliliśmy, że zadzwonię, kiedy będę miała czas. (To właściwie znaczyło "kiedy nikt nie będzie próbował mnie zabić," ale nie wyjaśniłam tego Remy’emu.) Odłożyłam słuchawkę i usiadłam na stołku w kuchni. Myślałam o śmierci moich rodziców. To było najsmutniejsze ze wszystkiego. Jason miał dziesięć lat, a ja miałam siedem, więc moja pamięć nie była dokładna, ale mówiliśmy o tym przez rok, oczywiście moja babcia opowiadała mi tę historię wiele razy. Zawsze była taka sama. Ulewny deszcz, droga prowadząca w dół, gdzie biegła zatoczka, czarna woda . . . i oni zostali zamyci w ciemność. Ich ciężarówka została znaleziona nazajutrz; ich ciała, dzień później. Ubrałam się do pracy automatycznie. Związałam włosy w kitkę. Gdy związywałam moje buty, Amelia pojawiła się na dole, aby powiedzieć mi, że znalazła coś w sieci. - Najlepiej zabić wróżki żelazem. - Jej twarz nosiła oznaki triumfu. Cytryny były jednak lepsze. - Wiedziałam o tym - powiedziałam, próbując nie być przygnębiona. - Doceniam wysiłek, ale muszę być zdolna, aby ich znokautować. Więc mogłabym uciec. Nie wiedziałem, czy musiałabym umyć znów wężem podjazd. Oczywiście, zabijanie wroga powalało alternatywę: pozwolić się schwytać i robić ze mną co chcą. Amelia była przygotowana do jej randki z Tray’em. Założyła wysokie obcasy i dżinsy. - Co z korkami? - Spytałam i Amelia uśmiechnęła się, pokazując jej doskonałe białe zęby. - Tray lubi je - powiedziała. - Z dżinsami lub bez. Powinnaś zobaczyć bieliznę, którą mam! - Pasuję - powiedziałam. - Jeżeli chcesz spotkać nas, gdy skończysz pracę, założę się, że Drake będzie tam. Jest bardzo zainteresowany poznaniem ciebie. I jest słodki, chociaż jego wygląd może nie przemówić do ciebie. - Dlaczego? Jak wygląda ten Drake? - Spytałam, delikatnie ciekawa. - To jest dziwne. On wygląda prawie jak twój brat. - Amelia patrzyła na mnie wątpliwie. - To mogłoby być niesamowite, huh? Czułam, jak cała krew odeszła z mojej twarzy. Wstałam, ale nagle usiadłam. - Sookie? O co chodzi? Sookie? - Amelia przebrzmiewała niepokojem. - Amelia – zarechotałam – Musisz unikać tego faceta. Ty i Tray musicie go zostawić. I na miłość Boską, nie odpowiadaj na jego pytania! Po jej minie mogłam stwierdzić, ze już odpowiedziała na kilka. Chociaż była zdolną wiedźmą, Amelia nie potrafiła powiedzieć, kiedy ludzie nie byli naprawdę ludźmi. Nawet Tray - chociaż słodki zapach wróżki powinien zaalarmować wilkołaka. Być może, Dermot posiadał tę sama umiejętność maskowana zapachu, którą jego ojciec, mój pradziadek, posiadał. - Kim on jest? - Spytała Amelia. Była przestraszona. - On jest… - Spróbowałam sformułować najlepsze wytłumaczenie. - On chce mnie zabic. - Czy to ma coś wspólnego ze śmiercią Crystal? - Nie sądzę - powiedziałam. Spróbowałam to rozważyć, ale nie mogłam. 109

- Nie rozumiem tego - powiedziała Amelia. – Prowadzimy spokojne życie i wtedy, wszystko się sypie! - Wzniosła ręce. - Możesz wrócić do Nowego Orleanu, jeżeli chcesz - powiedziałam słabnącym głosem. Oczywiście, Amelia wiedziała, ze mogłaby odejść kiedykolwiek chciała, ale chciałam pokazać jej, ze nie musiała zajmować się moimi problemami, chyba, ze taka była jej wola. - Nie - powiedziała mocno. - Lubię życie tutaj i mój dom w Nowym Orleanie nie jest jeszcze gotowy, w każdym razie. Mówiła tak cały czas. Nie, że chciałam, aby odeszła, ale nie widzę, na czym polegało opóźnienie. Pomimo wszystko jej tata był budowniczym. - Nie tęsknisz za Nowym Orleanem? - Oczywiście, że tak - powiedziała Amelia. - Ale lubię życie tutaj i lubię moje małe piętro i lubię Tray’a jak i moją pracę. I też lubię fakt, że jestem poza zasięgiem wzroku ojca - poklepała mnie po ramieniu. – Idź do pracy i o nic się nie martw. Jeśli nie wymyślę nic do rana, zadzwonię do Oktavii. Teraz, gdy już wiem o co chodzi z tym Drake’iem – zablokuje go! I tray też. - On jest bardzo niebezpieczny, Amelio - powiedziałam. Nie potrafiłam wywrzeć wrażenia na mojej współlokatorce. - Tak, tak, rozumiem - powiedziała. - Ale wiesz, nie jestem bezbronna i Dawson może walczyć z nim. Przytuliłyśmy się i pozwoliłam sobie zanurzyć się w umyśle Amelii. Jej myśli były ciepłe, zajęte, ciekawe i... patrzące naprzód. Brak myśli przeszłościowych. Klepnęła mnie i rozeszłyśmy się. Zatrzymałam się w Wal-Mart. Po poszukiwaniach, znalazłam jedną małą półkę pistoletów na wodę. Dostałam dwa - jeden błękitny i jeden żółty. Kiedy pomyślałam, że przeciwko potężnej magii mam jedynie pistolety na wodę, moja wybrana metoda obrony wydawała się śmieszna. Uzbroiłam się w plastikowy pistolet na wodę i grabki ogrodnicze. Spróbowałam oczyścić mój umysł ze wszystkich zmartwień, które mnie nękały. Trudno było myśleć racjonalnie… Starałam się oczyścić mój umysł ze wszystkich zmartwień, które mnie gryzły. A wiele było do myślenia, prawdę mówiąc, wiele miałam obaw. Może powinnam wziąć przykład z Amelii i patrzeć w przyszłość? Co musiałam zrobić dzisiaj wieczorem? Jakie moje zmartwienie trzeba rozwiązać? Mogłabym podsłuchać dzisiaj wieczorem w barze klientów, dowiadując się czegoś, co do śmierci Crystal, ponieważ Jason poprosił mnie o to (zrobiłaby to w każdym razie, ale teraz było nawet ważniejsze dla mnie, aby wyśledzić jej zabójców, niebezpieczeństwo wydawało się napływać ze wszystkich kierunków). Mógłbym uzbroić się przeciwko atakowi wróżki. Mógłbym być bardziej czujna, co do postanowień Bractwa. I mógłbym spróbować lepiej się ochronić. Pomimo wszystko miałam być pod ochroną stada z Shreveport, ponieważ pomogłam im. Byłam też pod ochroną wampirów, ponieważ uratowałem ich lidera. Felipe de Castro byłby stosem popiołu, jeżeli nie ja. Więc czy nie jest to najlepszy moment, aby skorzystać z ich pomocy? Wysiadłam z samochodu przy Merlotte. Patrzyłam na niebo, było zachmurzone. Myślałam, że minął tylko tydzień po nowiu. Było zdecydowanie ciemno. Wyciągnęłam mój telefon z torebki Wykręciłam numer komórki Erica, pośpiesznie zapisany na odwrocie jednej z jego wizytówek. Odpowiedział po drugim sygnale. 110

- Tak - powiedział i byłam w stanie stwierdzić – przez to jedno słowo – że nie jest sam. Mały dreszcz przebiegł mi po plecach na dźwięk jego głosu. - Eric - powiedziałam i wtedy zapragnęłam mieć jeszcze trochę czasu, aby uformować swoja prośbę. - Król powiedział, że jest moim dłużnikiem - kontynuowałam, rozumiejąc, że to było trochę śmiałe. - Jestem w prawdziwym niebezpieczeństwie. Zastanawiam się czy mógłby coś zrobić. - Czy to się dotyczy twojego rodzaju? - Tak, zdecydowanie było to związane z innymi ludźmi. - Tak. Ach, wróg próbuje dorwać Amelię i Tray’a aby wykorzystać ich przeciwko mnie. Nie wydaje się rozumieć, że mogłabym rozpoznać go, albo być może ma wysokie aspiracje. Nie znajduję się po stronie ludzi, ale jest pół-człowiekiem. Nie rozumiem jego zachowania. - Ok - powiedział Eric po przerwie. - Więc ochrona jest konieczna. - Tak. - I pytasz o to jako… ? Jeżeli byłby z jego sługami, kazałby im odejść aby mógł porozmawiać ze mną szczerze. Skoro nie zrobił tego, był prawdopodobnie z jednym z wampirów z Nevady: Sandy Sechrest, Victor Madden, lub Felipe de Castro we własnej osobie, chociaż było to nieprawdopodobne. Dochodowe przedsięwzięcia handlowe Castro w Nevadzie wymagało jego obecności przez większość czasu. W końcu zrozumiałam, że Eric próbował dowiedzieć się czy pytam jako kochanka i żona, czy jako ktoś komu był dłużny bardzo wiele. - Pytam o to jako ktoś, kto uratował Felipe de Castro - powiedziałem. - Przedstawię tę petycję Wiktorowi, jest tutaj w barze - powiedział Eric. – Odezwę się do ciebie dziś w nocy." - Świetnie. - Świadoma wyostrzonego słuchu wampirów, dodałam: - Doceniam to, Eric - jak byliśmy byli znajomymi. Uchylając pytanie czym właściwie byliśmy dla siebie, schowałam komórkę i wróciłam do pracy, spiesząc się, ponieważ byłam spóźniona. Teraz, po rozmowie z Ericem, pałałam większym optymizmem co do moich szans przetrwania.

111

ROZDZIAŁ 14 Tej nocy moje mentalne oczy pozostawały cały czas otwarte, był to więc dla mnie trudny wieczór. Po latach praktyk i pomocy Billa, nauczyłam się blokować myśli ludzi znajdujących się dookoła mnie. Ale tej nocy powróciły te złe czasy, kiedy uśmiechałam się non stop, aby ukryć zamieszania w mojej głowie spowodowane ciągłym bombardowaniem mentalnego mamrotania. Kiedy przechodziłam obok stolika, gdzie siedzieli Bud Dearborn i jego stary kumpel Sid Matt Lancaster, usłyszałam: - „Crystal to nie duża strata, ale nikt nie będzie mordowany w Gminie Renard… Musimy rozwiązać tę sprawę” i „Będę miał prawdziwe wilkołaki za klientów. Żałuję, że Elva Deane nie dożyła tego; ona polubiłaby to. Ale głównie Sid Mat myślał o hemoroidach i raku. Och, ojej, nie wiedziałam. Gdy następnie minęłam jego stół, poklepałam czcigodnego prawnika po ramieniu. - Daj mi znać, gdy będziesz potrzebować cokolwiek – powiedziałam. Mógł wziąć to na taki sposób, jaki wolał, o ile wiedział, że byłam skłonna pomóc. Kiedy wyrzucasz z siebie za dużo to możesz nazbierać różnego rodzaju śmieci. Dowiedziałam się w ciągu wieczoru, że Tanya myślała, że mogłaby osiedlić się na stałe z Calvinem, że Jane Bodehouse myślała, że załapała chlamydię i zastanowiła się, kto był za to odpowiedzialny, że Kevin i Kenia, policjanci, którzy byli obecni na mojej zmianie, mieszkali teraz razem. Ponieważ Kenia była czarna i Kevin nie mógł być bielszy, powodowało to problemy związanie z zasadami Kevina, ale on nie ustępował. Brat Kenii nie był zbyt szczęśliwy także, ale on nie będzie niepokoił Kevina. Posłałam im duży uśmiech, kiedy przyniosłam im Burbona i cole, a oni odwzajemnili go. To było tak rzadkie, aby móc zobaczyć, jak Kenia uśmiecha się. Wyglądała młodziej, kiedy to robiła. Andy Bellefleur wszedł wraz ze swoją nową żoną, Halleigh. Lubiłem Halleigh i uścisnęłam ją. Halleigh pomyślała, że może być w ciąży, to byłoby za wcześnie dla nich, aby założyć pełną rodzinę, ale Andy był trochę starszy niż ona. Może, ciąża nie została zaplanowana, więc nie wiedziała jak Andy przyjąłby tę wiadomość. Spróbowałam to sprawdzić. Użyłam mojego zmysłu w kierunku brzucha Halleigh. Jeżeli naprawdę była w ciąży, to wkrótce mały mózgu mógł zacząć pracować. Andy myślał, że Halleigh ostatnio jest dziwnie cicha i martwił się o nią. Martwił się także śledztwem w sprawie śmierci Crystal i kiedy poczuł oczy Buda Dearborna na sobie, zapragnął być gdzieś indziej. Strzelanina w przyczepie Arlene nawiedzała jego sny. Inni ludzie w barze myśleli o typowych sprawach. Jakie są najpopularniejsze myśli? Cóż, są naprawdę, naprawdę nudne. Większości ludzi myśli o ich problemach z pieniędzmi, co muszą jeszcze kupić, jaką mają pracę w domu, którą muszą jeszcze wykonać. Niepokoją się o ich dzieci… wiele takich myśli. Rozmyślają nad problemami ich szefów, współmałżonków, współpracowników i innymi członkami ich kościołów. W całości, dziewięćdziesiąt pięć procent z tego, co słyszę nie jest niczym, co ktoś chciałby umieścić w pamiętnikach.

112

Co jakiś czas faceci (rzadziej, kobiety) myślą o seksie, z kimś, kogo zobaczyli w barze, oczywiście zazwyczaj mogę to zignorować chyba, że będą myśleli o mnie. To jest dość wstrętne. Pomysły o seksie mnożą się wraz z wypitym alkoholem; żadne zaskoczenie. Ludzie myślący o Crystal i jej śmierci byli policjantami, którzy musieli wykryć morderców. Jeżeli jeden ze sprawców był w barze, nie rozmyślał o tym, co zrobił. Musiała to być więcej niż jedna osoba. Popełnienie zbrodni w ten sposób nie było czymś, co człowiek mógłby zrobić samodzielnie; przynajmniej nie bez przygotowania. Musiałbyś być kimś nadprzyrodzonym, by zrobić to samemu. Taki był tor myśli Andiego Bellefleura, kiedy czekał na drobiową sałatkę. Musiałam się z nim zgodzić. Założyłam, że Calvin już rozważył ten scenariusz. Calvin obwąchał ciało i nie powiedział, że wyczuł innego łaka, jakiegokolwiek rodzaju. O ile ucząc czegoś nowego, doznawałam rozczarowania, aż wszedł Mel. Mel, mieszkał w bliźniaku Sama, wyglądał jak koleś z załogi Robin Hooda. Jego brązowe włosy, schludne wąsy i broda oraz obcisłe spodenki nadawały mu iście teatralnego wyrazu. Mel zaskoczył mnie, ponieważ delikatnie mnie uścisnął zanim usiadł, jak gdybyśmy byli dobrymi kumplami. Jeżeli to zachowanie było spowodowane tym, że zarówno on, jaki i mój brat byli panterami… ale, że nadal nie miało sensu. Żaden z panterołaków nie był miły dla mnie z powodu Jasona - daleko od tego. Społeczność Hotshot była dużo milsza dla mnie, kiedy Calvin Norris chciał mnie za żonę. Czy Mel chciał się ze mną ożenić? To byłoby... nieprzyjemne i niepożądane. Wybrałam się w małą podróż do głowy Mela, gdzie nie znalazłam żadnych zbereźnych myśli o mnie. Jeżeli chciał mnie, powinien o tym myśleć, kiedy stałam przed nim. Mel myślał o Catfishu Hennessy, szefie Jasona. Balon tolerancji Catfisha wybuchł i powiedział Melowi, że myśli o zwolnieniu Jason. Mel martwił się o mojego brata, pobłogosławić jego serce. Zastanowiłam się całe moje życie jak ktoś tak samolubny jak mój brat mógł przyciągnąć takich wiernych przyjaciół. Mój pradziadek powiedział mi, że ludzie z krwią wróżek byli atrakcyjniejsi do innych. Tak być może to wyjaśniło wszystko. Przeniosłam się za bar, aby nalać więcej herbaty dla Jane Bodehouse, która próbował być trzeźwa, ponieważ chciała zestawić listę facetów, którzy mogliby zarazić ją chlamydią. Bar jest złym miejscem, aby zacząć realizować program trzeźwości - tylko Jane miała małą szansę na odniesienie sukcesu. Wrzuciłam plasterek cytryny do herbaty i zaniosłam to do Jane. Patrzyłam jak trzęsą się jej ręce, jak podniosła szklankę do ust. - Chcesz coś zjeść? - Spytałam, utrzymując mój głos niskim i spokojnym. Choć nigdy nie zauważyłam, aby realizowano reformę stop z pijaństwem w barze, nie oznaczało, że to nie mogłoby się zdarzyć. Jane potrząsnęła głową. Jej farbowane brązowe włosy już wymknęły się spod spinek, które utrzymywały je na miejscu, jej czarny sweter został pokryty kawałkami tego i owego. Jej makijaż został nałożony drżącą ręką. Widzę, że szminka zbryliła się w kącikach ust. Większość alkoholików tego obszaru mogłoby zatrzymać się w Merlotte, co jakiś czas, ale oni woleli Bayou. Tylko Jane była naszym "mieszkańcem", odkąd umarł stary Willie Chenier. Kiedy Jane była w barze, zawsze usiadła przy tym samym stołku. Hoyt zabierał takich jak ona, kiedy miała dużo, mogła pić całą noc, ale Sam załatwiał jej transport do domu.

113

Spojrzałam w głowę Jane przez straszna minutą albo dwie i oglądałam myśli jej oczyma, zauważyłam popękane żyły na jej policzkach. Myśl o staniu się tym, czym była Jane wystarczyła, aby przestraszyć kogoś trzeźwego. Obróciłem się, aby zająć pozycję obok Mela. Szedł do toalety, ponieważ właśnie to było w jego głowie, kiedy tam zajrzałam. - Wiesz co robią w Hotshot z takimi ludźmi? - Spytał cicho, wskazał głową na Jane jak gdyby, nie widziała go ani nie słyszała. (Właściwie, pomyślałam, że tak było. Jane była zajęta sobą do tego stopnia, że nie wiedziała, co się wokół niej dzieje.) - Nie powiedziałam zaskoczona. - Pozwala im się umrzeć - powiedział. - Oni nie oferują im jedzenia czy picia i ochrony, jeżeli osoba nie może załatwić sobie tego sama. Byłam pewna, że moje przerażenie było widoczne na mojej twarzy. - To jest najlepsze wyjście - powiedział. Wziął głęboki, drżący oddech. - Hotshot pozbywa się słabych. Ruszył w kierunku toalety. Poklepałam Jane po ramieniu, ale tak naprawdę nie myślałam o niej. Zastanawiałam się, co Mel zrobił, że zasłużył na wygnanie do bliźniaka w Bon Temps. Jeżeli to byłabym ja, byłabym szczęśliwa, mogąc się uwolnić od wielokrotnych więzi pokrewieństwa i mikroskopijnej hierarchii małego grona domów nagromadzonych dookoła rozstajów, ale Mel nie myślał w ten sposób. Była żona Mela przychodziła na drinka do Merlotte od czasu do czasu. Pomyślałam, że mogłabym zrobić małe badanie na nowym kumplu mojego brata, kiedy Ginjer wpadnie tu następnym razem. Sam spytał mnie kilka razy czy wszystko w porządku i zaskoczyła mnie moja chęć rozmowy z nim na temat ostatnich wydarzeń. Zastanowiłam się nad tym, jak często zwierzałam się Samowi, jak dużo wiedział o moim tajnym życiu. Ale wiedziałam, że Sam ma teraz i bez tego sporo na głowie. Rozmawiał przez telefon ze swoją siostrą i bratem kilka razy podczas tego wieczoru, co było naprawdę niezwykłe na niego. Wyglądał na zmartwionego i naprawdę samolubnie postąpiłabym, jeśli dołożyłabym mu zmartwień. Komórka w kieszeni fartucha wibrowała kilka razy i kiedy miałam chwilę, wymknęłam się do toalety i sprawdziłam moje SMS-y. Jeden od Erica. "Ochrona nadchodzi" - było napisane. To było dobre. Była inna wiadomość, od Herveaux Alcide, lidera stada z Shreveport. "Tray się odezwał. Problemy ze strony Ur?" - brzmiała. " Jesteśmy winni U." Moje szanse przetrwania wzrosły znacznie i poczułam dużo bardziej szczęśliwa kończąc zmianę. Dobrze było mieć układy z wampirami i wilkołakami. Być może wszystko, przez co przeszłam było tego warte. Ogólnie biorąc, musiałam powiedzieć, że moja ochrona na wieczór była zapewniona. Pewnie, po poproszeniu Sam o pozwolenie, napełniłam plastikowe pistolety na wodę sokiem od cytryn z lodówki (przeznaczonego do mrożonej herbaty). Myślałam, że być może prawdziwe cytryny będą lepsze od domowego soku z cytryn. Czułam się trochę bezpieczniejsza, ale moja wiedza, co do śmierci Crystal nie pogłębiła się. Albo mordercy nie przyszli do baru, nie gryźli się złą rzeczą, której dokonali, albo nie

114

pomyśleli o tym, w tej chwili, gdy spoglądałam wewnątrz ich głów. Albo, pomyślałam, wszystko razem.

115

ROZDZIAŁ 15 Miałam ochronę w postaci wampira, czekającą na mnie po pracy. Bubba stał przy moim samochodzie, kiedy wyszłam z Merlotte. Uśmiechnął się, kiedy mnie zobaczył i ucieszyłam się, przytulając go. Większości ludzi nie chciałaby się spotkać z umysłowo wadliwym wampirem, ze skłonnością do krwi kotów, ale byłam czuła dla Bubby. - Kiedy pojawiłeś się w mieście? - Spytałam. Bubba został ranny w Nowym Orleanie podczas Katriny, wymagał długiej rekonwalescencji. Wampiry były skłonne, by zakwaterować go, ponieważ był jednym z najsławniejszych ludzi na świecie, aż nie został przyniesiony do kostnicy w Memphis. - A, tak tydzień temu. Dobrze widzieć cię, panno Sookie. - Kły Bubby pokazały się, aby pokazać zadowolenie.. Bubba nadal miał talent. - Podróżuję. Pozostałem z przyjaciółmi. Ale byłem w Fangtasii dzisiaj wieczorem. Pan Eric spytał, czy będę cię pilnować. Powiedziałem mu: "Panna Sookie i ja, jesteśmy naprawdę dobrymi przyjaciółmi i byłoby świetnie". Masz innego kota? - Nie, Bubba, nie mam. - Dzięki Bogu . - Cóż, mam jakąś krew w chłodziarce w bagażniku mojego samochodu - pokiwał głową w kierunku ogromnego starego Cadillaca. - Och, samochód jest piękny - powiedziałam. Prawie dodałam: "Czy posiadałeś to kiedy byłeś żywy?" Ale Bubba nie lubił odniesienia do jego byłego stanu istnienia; stawał się wtedy zdezorientowany. (Jeżeli poprosiłeś bardzo ostrożnie to, od czasu do czasu, zaśpiewałby dla ciebie. Kiedyś słyszałam "Blue Christmas". Niezapomniane przeżycie.) - Russell mi go dał - powiedział. - Och, Russell Edgington? Król Mississippi? - Tak, czyż nie był miły? Powiedział, że odkąd został królem mojego domowego stanu, chciał dać mi coś specjalnego. - Jak on się miewa? - Russell i jego nowy mąż, Bart, mieli za sobą bombardowanie hotelu w Rhodes. - Czuje się już dobrze. On i Pan Bart są uzdrowieni. - Cieszę się słysząc to. Możesz pojechać za mną do domu? - Tak, taki jest plan. Jeżeli zostawisz drzwi otwarte, koło rana wejdę do schowka w twojej sypialni gościnnej; właśnie tak powiedział pan Eric. Dobrze, że Octavia wyprowadziła się. Nie wiedziałam jak zareagowałaby jeżeli powiedziałabym jej, że Człowiek z Memphis będzie spać w jej szafie przez cały dzień. Wracałam do domu, Bubba podążył za mną w jego zdumiewającym samochodzie. Widziałam, że ciężarówka Dawsona stała na podjeździe. Nie byłam zaskoczona. Dawson pracował jako ochroniarz od czasu do czasu i był na tym terenie. Odkąd Alcide zdecydował, że pomoże, Tray Dawson był jego wyborem, bez względu na jego relację z Amelią. Sam Tray siedział przy stole w kuchni, kiedy Bubba i ja weszliśmy. Pierwszy raz odkąd go poznałam, duży człowiek wyglądał na poważnie zaskoczonego. Ale był dość inteligentny, aby nie wydać się. - Tray, to jest mój przyjaciel Bubba - powiedziałam. - Gdzie jest Amelia? - Na piętrze. Ma do ciebie sprawę. - Sprawdzę. Bubba jest tutaj z tego samego powodu. Bubba, to jest Tray Dawson. - Hej, Tray! - Bubba uścisnął rękę Tray'owi, śmiejąc się, ponieważ wybił rytm. 116

Nie stał się prawdziwym wampirem. Iskra życia tląca się w nim był tak słaba, ale wampirzy pracownik kostnicy podparł ją dzięki swoim umiejętnościom. Bubba był szczęśliwy, mogąc przeżyć, choć nie wszystko wyszło ja trzeba. - Hej - powiedział Tray ostrożnie. - Jak się masz... Bubba? Odetchnęłam z ulgą, Tray odwołał się do tego imienia. - Naprawdę dobrze, dziękuję. Mam jakąś krew w chłodni, a panna Sookie trzyma trochę TrueBlood w lodówce, albo przynajmniej mam taką nadzieję. - Tak, mam jakiegoś - powiedziałam. - Chcesz usiąść, Bubba? - Nie. Myślę, że tylko wypiję butelkę i przejdę się po lesie. Bill nadal mieszka obok cmentarza? - Tak. - Zawsze dobrze mieć przyjaciela pod ręką. Nie byłam pewna czy mogłabym nazwać Billa moim przyjacielem; nasza histori była zbyt skomplikowana. Ale byłam całkowicie pewna, że pomógłby mi, jeżeli byłabym w niebezpieczeństwie. - Tak - powiedziałam. - To jest zawsze dobre. Bubba pogrzebał w lodówce i wyjął kilka butelek. Podnosił je ku mnie i Tray'a. - Dobry Boże Wszechmocny - powiedział Tray. - Czy to jest ta osoba, o której myślę? Pokiwałam głową i usiadłam naprzeciw niego. - To wiele mówi - powiedział. - Dobrze, posłuchaj, dostałaś go od wampirów i mnie od wilkołaków. To jest w porządku? - Tak. Domyślam się, że rozmawiałeś z Alcide'em? - Tak. Nie próbuję mieszać się w twoje sprawy, ale to byłoby lepiej, usłyszeć wszystko bezpośrednio od ciebie. Specjalnie odkąd rozmawiałaś z Amelią o tym facecie i Amelia zupełnie się zdenerwowała, ponieważ widocznie ona rozmawiała z wrogiem. Jeżeli wiedzielibyśmy o twoich kłopotach, trzymałaby usta na kłódkę. Zabiłbym go. Nie byłoby problemu. Pomyślisz o tym? Szczerość była dobrą drogą, aby dogadać się z Tray'em. - Myślę, że powinieneś poznać moje problemy, Tray. Jako, że jesteś tutaj jako mój przyjaciel i chłopak Amelii, mówię ci co mogę bez zagrażania Tobie albo Amelii. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że wrogowie Nialla będą myśleli o zdobyciu informacji przez mojego współlokatora. I to było wiadomość dla mnie. - Tray skrzywił się. - Możesz nie chcieć być odpowiedzialny za ochronę mnie. Z osobistą komplikacją mienia twojej dziewczyny pod tym samym dachem, co kobieta, którą masz ochronić. Czy to nie zbyt duży konflikt? - Nie, mogę to robić - powiedział, chociaż był wilkołakiem, mogłam powiedzieć że jego prawdziwym celem była obrona Amelii. Odkąd mieszkała ze mną, mógłby upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu, przez to, że płacono mu za ochranianie mnie. - I jeszcze coś, jestem ci winien za Drake'a. Nigdy nie poznałem się na tym, że był wróżem i nie wiem jak to zrobił. Dałem wodzić się za nos. Duma Tray'a została urażona. Mogłam to zrozumieć. - Tata Drake'a może zamaskować zapach, nawet dla wampirów. Być może Drake może także. Też, nie jest zupełnie wróżem. On jest na pół człowiekiem i jego prawdziwe imię to Dermot. Tray przyjął to skinieniem głowy. Mogłam powiedzieć, ze poczuł się lepiej. Miałam obawy. Pomyślałam o zadzwonieniu do Alcide'a i wyjaśnianiu, dlaczego Tray to nie

117

najlepszy pomysł, ale nie zrobiłam tego. Tray Dawson był wielkim wojownikiem i był dobry dla mnie... jednak, będzie musiał wybrać pomiędzy Amelią i mną. - Tak? - powiedział i zrozumiałam, że byłam zbyt spokojna. - Wampir może wziąć noce, a ty możesz wziąć dni - powiedziałam. - Powinno być spokojnie, kiedy będę w barze. Odsunęłam moje krzesło i wyszłam z kuchni bez mówienia czegokolwiek jeszcze. Musiałem przyznać się, że zamiast się uspokoić martwiłam się jeszcze bardziej. Pomyślałam, że byłam zdolna aby poprosić o dodatkową ochronę; zamiast tego, teraz będę niepokoiła się o bezpieczeństwo ludzi, którzy mnie maja zapewnić bezpieczeństwo. Byłam przygotowana do pójścia do łóżka, w końcu przyznając się w duchu, że spodziewałam się, że Eric zawinie do portu. Chciałbym mieć jego spokój, aby móc spać. Oczekiwałam, uprzedzając następny atak. Ponieważ nie nastąpił, byłam tak zmęczona, że zasnęłam bardzo szybko. Zamiast moich zwykłych nudnych snów (klienci zagadujący mnie stale kiedy śpieszyłam się), całą noc marzyłam o Ericu. W moim śnie, on był ludzki i szliśmy razem w słońcu. Dziwne, sprzedawał nieruchomości. Kiedy spojrzałam rano na zegar, było bardzo wcześnie, przynajmniej dla mnie: nie całkiem była ósma. Obudziłam się zaniepokojona. Zastanowiłam się, czy miałam jeszcze inny sen, którego nie zapamiętałam. Zastanowiłam się, czy mój telepatyczny umysł coś uchwycił. kiedy spałam, coś niewłaściwego. Przeskanowałam mój własny dom, niezbyt miły sposób na początek dnia. Amelia odeszła, ale Tray był tutaj i miał kłopoty. Nałożyłam szlafrok i pantofle, wyszłam na korytarz. Gdy otworzyłam drzwi, usłyszałam dziwny charkot w łazience. Są takie momenty, które powinny być zupełnie prywatne i z pewnością moment, kiedy wymiotujesz jest na szczycie listy. Ale wilkołaki są normalnie zupełnie zdrowe i to był facet który został wysłany, aby chronić mnie i oczywiście zachorował (przepraszam) jak pies. Czekałam. Zawołałam: - Tray, czy jest cokolwiek co mogę dla ciebie zrobić? - Zostałem otruty - powiedział, dławiąc i krztusząc. - Czy powinnam zadzwonić po doktora? Ludzkiego? Albo Dr. Ludwig? - Nie. - To było wystarczająco jasne. - Próbuję pozbyć się tego - złapał oddech, po kolejnym ataku nudności. - Ale jest zbyt późno. - Wiesz, kto ci to dał? - Tak. Ta nowa dziewczyna... - zamilkł na kilka sekund. - W lesie. Nowa kochanka wampira Billa. To była instynktowna reakcja. - Nie był z nią, tak? - Zapytałam. - Nie, ona - straszniejszy hałas. - Ona szła od jego domu, powiedziała, że jest jego... Wiedziałam, bez wątpliwości, że Bill nie miał nowej dziewczyny. Chociaż to zakłopotało mnie, aby przyjąć to, byłem pewna, ponieważ wiedziałam, że chciał mnie. Wiedziałam, że nie narazi się, że przez wzięcie ktoś jeszcze do łóżka albo przez pozwolenie takiej kobiecie wędrować w lesie, gdzie mogłabym ją spotkać. - Jaka ona była? - Powiedziałam. Męczyłam się z wrzeszcząc. - Była jakąś miłośniczką kłów - poczułem, jak mózg Tray'a osuwa się w mgłę choroby. - Przynajmniej, wyglądała jak człowiek. 118

- W ten sam sposób Dermot pachniał człowiekiem. I wypiłeś coś co ona wręczyła tobie. -To brzmiało niedowierzająco, ale było uczciwe! - Nie mógłbym postąpić inaczej - powiedział bardzo powoli. - Byłem tak spragniony. Musiałem wypić. Był pod wpływem zaklęć. - I co to było? Rzeczy, którą piłeś? - Smakowało jak wino - jęknął. - Niech to szlak, to musiała być krew wampira! Mogę to rozpoznać teraz! Krew wampirów była nadal lekiem na podziemnym rynku, a i ludzka reakcja na nią zmieniła się i picie krwi było niebezpieczne jak granie w rosyjską ruletkę. Wampiry nienawidziły osuszaczy, którzy zbierali krew, ponieważ często zostawiali oni wampiry na łaskę światła. Więc wampiry też brzydziły się pijaczami krwi, odkąd utworzyli nielegalny rynek. Niektórzy byli uzależnieni od ekstatycznego uczucia, które mogła zaoferować krew i czasami próby odjęcia dostępu do krwi w pewnych przypadka doprowadzało do samobójstwa. Ale co niektórzy, uzależnieni od krwi, postradali zmysły i zabili innych ludzi. Oba skutki były równie straszne. - Dlaczego to zrobiłeś? - Spytałam, niezdolna aby nie wyrazić swojego gniewu. - Nie mogłem nic na to poradzić - powiedział i drzwi łazienki w końcu się otworzyły. Postąpiłam kilka kroków. Tray wyglądał źle, a pachniał jeszcze gorzej. Miał na sobie spodnie od piżamy, nie miał koszuli. Na poziomie moich oczu znalazł się jego tors. Miał gęsią skórkę. - Dlaczego? - Nie mogłem… tego nie pić - potrząsnął głową. - Potem wróciłem tutaj i wszedłem łóżka z Amelią, przewracałem się i wierciłem cała noc. Byłem na nogach kiedy K… kiedy Bubba już przyszedł i udał się do łóżka w twojej szafie. Powiedział coś o kobiecie rozmawiającej z nim, ale czułem się naprawdę źle i nie zapamiętałem co powiedział. Czy Bill wysłał ją tutaj? Czy aż tak ciebie nienawidzi? Popatrzyłam w górę i spotkałam jego oczy. - Bill Compton kocha mnie - powiedziałam. - Nigdy nie zraniłby mnie. - Nawet teraz, kiedy jesteś z dużym blondynem? Amelia nie mogłaby trzymać ust na kłódkę. - Nawet teraz, kiedy jestem z dużym blondynem - powiedziałam. - Nie możesz przeczytać umysłów wampirów, tak mówiła Amelia. - Nie, nie mogę. Ale pewne rzeczy po prostu wiesz. - Dobrze. - Tray nie miała wystarczająco dużo energii, aby być sceptycznym. - Muszę pójść do łóżka, Sookie. Nie mogę troszczyć się o ciebie dzisiaj. Zauważyłam. – Dlaczego nie wrócisz do swojego domu i nie odpoczniesz w swoim własnym łóżku? - powiedział. - Będę dzisiaj pracowała i będę miała ciągle kogoś dookoła siebie. - Musisz być chroniona. - Zadzwonię po mojego brata - powiedziałam, zadziwiając nawet siebie. - Nie będzie pracował teraz i jest panterą. Powinien być w stanie, obserwować mnie. - W porządku. - Było źle z Tray’em, bo nie sprzeczał się, chociaż nie był fanem Jasona. - Amelia wie, że nie czuję się dobrze. Jeżeli będziesz z nią rozmawiać przede mną, to powiedź jej, że zadzwonię dzisiaj wieczorem.

119

Wilkołak zatoczył się do ciężarówki. Spodziewałam się, że może nie być w stanie, jechać do domu i wyjrzałam, aby upewnić się, ale on tylko pomaczał mi ręką i ruszył w kierunku podjazdu. Byłam dziwnie zdrętwiała, gdy przyglądałam mu się jak szedł. Zrobiłam rozważną rzecz; Wezwałem moich przyjaciół i dostałam ochronę. I to nie sprawiło mi ani trochę dobra. Ktoś, kto nie może zaatakować mnie w moim domu - z powodu magii Amelii – planował zaatakować mnie w inny sposób. Murry pojawił się na zewnątrz domu i teraz jakaś wróżka spotkała się z Tray’em w lesie, zmuszając go do wypicia krwi wampira. To mogłoby zesłać na niego szaleństwo; mógłby zabić wszystkich domowników. Domyślam się, że dla wróżek, była to wygrana sprawa. Chociaż nie oszalał i nie zabił mnie ani Amelii, stał się tak chory że nie jest w stanie skutecznie mnie chronić. Przechodziłam przez korytarz, zmierzając do mojego pokoju, z zamiarem wciągnięcia jakiegoś ubrania. To będzie ciężki dzień, a zawsze czułam się lepiej, kiedy się ubrałam. Coś w nakładaniu bielizny sprawiało, ze czułam się zdolniejsza. Przeżyłam kolejny szok, kiedy chciałam się przemieścić do innego pomieszczenia. Ktoś był w salonie. Zatrzymałam się na chwile, ale ciekawość w końcu wzięła górę. Mój pradziadek siedział na tapczanie, ale chwile mi zajęło rozpoznanie Nialla. Wstał, spojrzał na mnie z jakimś zdziwieniem kiedy stałam i łapałam oddech, uspokajałam moje serce. - Wyglądasz dziś na strapioną - powiedział. - Cóż, nie oczekiwałam gości - powiedziałam bez tchu. Nie wyglądał na pewnego siebie, jak za pierwszym razem. Jego ubrania zostały poplamione i porwane i, chyba, że się myliłam, pocił się. Mój pradziadek wróż po raz pierwszy nie był olśniewający. Przeszłam całkowicie do salonu i przyjrzałam się mu dokładniej. Chociaż było wcześnie już doświadczyłam niepokoju. - Co się dzieje? - Spytałam. - Wyglądasz jakbyś walczył. Zawahał się na moment, jak gdyby próbował wybrać między kilkoma rzeczami. Breandan odpłacił się za śmierci Murry - powiedział Niall. - Co zrobił? – Potarłam rękoma twarz. - Schwytał Endę ubiegłej nocy, a teraz ona nie żyje - powiedział. Mogłam powiedzieć po tonie jego głosu, że jej śmierć nie nastąpiła szybko. - Nie spotkałaś jej; bardzo obawiała się ludzi. - Breanden zabił wróżkę? Nie ma wiele kobiet-wróżek, prawda? Robiąc to . . . czy nie jest to dodatkowo straszne? - Miało być - powiedział Niall. Jego ton głosu był ponury. Pierwszy raz, zauważyłam, że luźne części ubrania mojego pradziadka zostały wymoczone w krwi dookoła kolan, pewnie dlatego nie przyszedł bliżej, uścisnąć mnie. - Musisz zmienić ubranie - powiedziałam. - Proszę Niall, idź weź prysznic, a ja wrzucę twoje rzeczy do pralki. - Muszę iść – powiedział. - Przyszedłem tutaj osobiście cię ostrzec, abyś wzięła sytuację na poważnie. Potężna magia otacza ten dom. Mogłem ukazać się tutaj, ponieważ byłem w domu wcześniej. Czy to prawda, że wampiry i wilkołaki cie chronią? Masz dodatkową ochronę. Mogę to wyczuć.

120

- Mam ochroniarza na dzień i noc - powiedziałam, nie musiał niepokoić się o mnie. Miał wystarczająco dużo problemów. - I wiesz, że Amelia jest silną wiedźmą. Nie bój się o mnie. Popatrzył się na mnie, ale nie pomyślałam, że zupełnie mnie nie widział. - Muszę iśćpowiedział nagle. - Chciałem się upewnić, że wszystko u ciebie ok. - W porządku... wielkie dzięki. - Próbowałam pomyśleć o poprawie przy tej miękkiej odpowiedzi, kiedy Niall wyleciał wprost z mojego pokoju dziennego. Powiedziałam Tray’owi, że zadzwonię do Jasona. Nie byłam pewna jak szczera z nim byłam, ale teraz wiedziałam, ze musze to zrobić. Obowiązująca ochrona Alcide’a wygasła; poprosił Tray’a o pomóc i teraz Tray nie mógł spełnić obowiązku. Pewnie nie będę prosiła, aby sam Alcide przyszedł, ani żaden z jego poddanych wilków. Wzięłam głęboki oddech i zadzwoniłam po mojego brata. - Jason – powiedziałam, kiedy odebrał telefon. - Sis. Co się dzieje?- Słyszałam dziwnie brzmiący jazz, jak gdyby doświadczył czegoś ekscytującego. - Tray musiał wyjść i potrzebuję ochrony na dzisiaj - powiedziałam. Nastąpiła długa cisza. Nie pytał o nic, co było dziwne. – Nie zastanawiasz się, gdzie musisz iść dziś ze mną? Planuję… - Zacięłam się i wtedy spróbowałam zrozumieć co się działo. Trudno było iść na przód w przypadku kryzysu. - Dobrze, muszę pojechać do biblioteki. Muszę zanieść spodnie do pralni chemicznej. - Nie sprawdziłam etykietek przed tym szczególnym zakupem. - Muszę popracować w Merlotte na dzienną zmianę. Domyślam się, że to wszystko. - W porządku - powiedział Jason. - Chociaż te sprawy nie są tak pilne. - Nastała długa przerwa. Nagle powiedział: - Wszystko w porządku? - Tak - powiedziałam ostrożnie. - Nie powinno tak być? - Najbardziej niesamowita rzecz zdarzyła się dzisiaj rano. Mel spał w moim mieszkaniu ubiegłej nocy, było z nim gorzej, gdy spotkał mnie w Bayou. Wcześnie ranno, ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłem i był tam ten facet i on był, nie wiem czymś dziwnym. Najdziwniejsza część była taka, że ten facet wyglądał jak ja. - Och, nie - usiadłam nagle na stołku. - Nie było z nim dobrze, siostra - powiedział Jason. - Nie wiem co było niewłaściwe, ale nie było z nim dobrze. Zaczął mówić kiedy Mel wskazał na drzwi, jak dowiedzieliśmy się, kim on jest. Powiedział zwariowaną rzecz. Mel spróbował dostać się między niego, a mnie, a on rzucił Melem przez pokój i nazwał go zabójcą. Mel mógł mieć skręcony kark, jeżeli nie wylądowałby na tapczanie. - Mel jest zdrowy? - Tak. Dość szalony, ale wiesz… - Pewnie. - Uczucia Mela nie były tutaj najważniejszym zagadnieniem. - Więc co zrobił następnie? - Mówił jakieś bzdury, chciał mnie zobaczyć i teraz widzi, dlaczego mój pradziadek nie chciał mnie poznać i że mieszańce powinny zupełnie wymrzeć, ale jestem krwią z jego krwi i musiał wiedzieć co się ze mną dzieje. Powiedział, że jestem niczego nieświadomy. Nie zrozumiałam wiele, i nadal nie rozumiem. Nie był wampirem i wiem, że nie był zmiennokształtnym, albo czymś co znam. 121

- Wszystko w porządku z tobą - to ważne, prawda? - Czy niewłaściwym było nie powiadomienie Jasona o powiązaniach z wróżkami? - Tak - powiedział, jego głos nagle stał się ostrożny. - Nie powiesz mi o co chodzi? - Przyjedź tutaj i pomówimy o tym. Proszę, bardzo proszę, nie otwieraj drzwi chyba że będziesz wiedział kto za nimi jest. Ten facet jest zły, Jason i od razu będzie chciał cię zranić, bez rozmów. Myślę, że ty i Mel mięliście szczęście. - Był ktoś z tobą? - Nie odkąd Tray wyszedł. - Jestem twoim bratem. Przyjdę, jeżeli będziesz mnie potrzebowała - powiedział Jason z niespodziewaną godnością. - Doceniam to - powiedziałam. Dostałam dwóch w cenie jednego. Mel przyszedł z Jasonem. To było niezręczne, ponieważ chciałam poruszyć rodzinną sprawę i nie mogłam mówić przy Melu. Z niespodziewanym taktem, Mel powiedział Jasonowi, że musi uciekać do domu i dostał worek z lodem do przyłożenia do jego ramienia, które było bardzo potłuczone. Kiedy Mel odszedł, usiadłam po przeciwnej stronie stołu co Jason i powiedziałam: - Muszę ci powiedzieć cos ważnego. - O Crystal? - Nie, nie dowiedziałam się o tym jeszcze. To o nas. O naszej babci. Będzie ci ciężko w to uwierzyć - posłałam mu piękne ostrzeżenie. Zapamiętałam jak zdenerwowana byłam, kiedy mój pradziadek powiedział mi o moim dziadku, półwróżu Fintanie, który spotkał moją babcię i jak skończyło się dla niej to spotkanie, kiedy zaszła w ciąże i wkrótce urodziła naszego tatę i naszą ciocię Lindę. Teraz Fintan nie żył, a nasza babcia i nasz ojciec i jego siostra byli także martwi. Ale my żyliśmy i tylko coś z wróżek co mieliśmy w sobie sprawiło, ze staliśmy się celem dla wrogów naszego pradziadka. - I to był jeden z tych wrogów - powiedziałam, gdy opowiedziałam już naszą rodzinną historię - Jest naszym na półludzkim, wujkiem, brat Fintana, Dermot. Powiedział Tray'owi i Amelii, że nazywa się Drake, myślę, że to brzmi nowocześniej. Dermot wygląda tak jak ty i to on pojawił się w twoim domu. Nie wiem na czym to wszystko polega. Dołączył do Breandana, wielkiego wroga Nialla, chociaż jest na półczłowiekiem i, tym czego Breandan nienawidzi. Powiedziałeś, że był dziwny, domyślam się, że to dla ciebie jest dobre wytłumaczenie. Wydaje się być podobny do ciebie, ale nienawidzi ciebie także. Jason gapił się na mnie. Jego twarz była zupełnie pusta. Jego myśli zostały uchwycone w korku. W końcu powiedział: - Mówisz, że próbował zbratać się z Tray’em i Amelią, by dostać się do ciebie? I nie wiedzieli czym on był? Pokiwałam głową. Nastąpiło więcej ciszy. - Tak, dlaczego chciał spotkać ciebie? Czy chciał cię zabić? Dlaczego spotkał się z tobą najpierw? Dobre pytanie. - Nie wiem - powiedziałam. - Być może tylko chciał widzieć czym jestem. Być może nie wie, czego naprawdę chce. - Nie mogłam zrozumieć tego i zastanowiłam się, czy Niall wróci i wyjaśnij mi to. Prawdopodobnie nie. Prowadzi wojnę, nawet, jeśli to była wojna z dala od ludzkiego wzroku. - Nie pojmuje tego - powiedziałam głośno. - Murry przyszedł tutaj aby zaatakować mnie i był wróżką. Dermot jest po tej samej stronie, będąc… pośrednikiem? 122

- Murry? - spytał Jason i zamknęłam oczy. Cholera. - On był wróżką - powiedziałam. - Próbował mnie zabić. To już nie jest problemem. Jason posłał mi pochwalające kiwnięcie głowa. - Dajesz, Sookie - powiedział. - W porządku, powiedz mi, czy dobrze rozumiem. Mój pradziadek nie chciał mnie spotkać, ponieważ wyglądam jak Dermot, mój… wujek, dobrze? - Dobrze. - Ale Dermot widocznie lubi mnie trochę bardziej, ponieważ przyszedł do mojego domu i spróbował przemówić do mnie. Jason zinterpretował sytuację własnym kredytem zaufania. - Tak - powiedziałam. Jason skoczył wstał i zaczął krążyć po kuchni. - To jest wina wszystkich wampirów powiedział. Patrzył na mnie. - Dlaczego tak myślisz? - To było niespodziewane. - Jeżeli nie ujawniliby się, to nic z tego by się nie zdarzało. Zobacz co się stało od tego wystąpienia z TV. Jak świat się zmienił. Teraz jesteśmy my. Następnie te pieprzone wróżki. I wróżki to zła wiadomość, Sookie; Calvin ostrzegł mnie przed nimi. Myślisz, że są ładne i słodkie, ale nie są. Opowiedział mi historie o nich, które sprawiają, ze włosy staja dęba. Tata Calvina znał jedną wróżkę albo dwie. Powiedział, ze dobrze by było, kiedy one by wyginęły. Nie mogłam zdecydować, czy jestem zaskoczona czy rozgniewana. - Dlaczego tak mówisz, Jason? Nie powinieneś sprzeczać się ze mną albo mówiąc złe rzeczy o Niallu. Nie znasz go. Nie robisz… Hej, jesteś po części wróżka, pamiętaj! – To było straszne uczucie, że to co powiedział było prawdziwe, ale to nie był czas na tę dyskusję. Jason wyglądał ponuro. - Nie przytwierdzę rodziny do jakiejś wróżki - powiedział. – On nie chce mnie; ja nie chcę jego. I, jeżeli znów zobaczę tego mieszańca, zabiję sukinsyna. Nie wiem co powiedziałabym, bo w tym momencie wszedł Mel bez pukania i obydwoje obróciliśmy się, aby popatrzeć na niego. - Przepraszam! - powiedział, oczywiście zauważył gniew Jasona. Przez sekundę, pomyślał, że Jason mówił o nim. Kiedy żaden z nas nie zganił go, odprężył się. - Przepraszam, Sookie - niósł torbę lodu, poruszał się trochę powoli. - Przepraszam byłeś zraniony przez gościa Jasona - powiedziałam. Świadczenie towarzystwa. Nie poznałam dobrze Mela, ale zrozumiałam że byłabym szczęśliwsza, jeżeli były kumpel Jasona, Hoyt, byłby tutaj zamiast panterołaka. Nie tak, że nie polubiłam Mela. Tylko, że nie poznałam go dość dobrze i nie poczułam do niego automatycznego zaufania. Mel był dziwny. Nawet jak na panterołaka, on był trudny do rozgryzienia, ale nie było to niemożliwe. Po propozycji Mela aby coś wypić, która była po prostu grzeczna, spytałam Jason, czy pozostanie ze mną cały dzień. Poważne wątpiłam w to, że powiedziałby tak. Jason czuł się odrzucony (przez czarodziejskiego pradziadka, z którym nigdy nie poznał się i nie zechciał go znać) i Jason nie czuł się dobrze. - Będę chodził przy tobie - powiedział sztywno. - Pozwól mi biec do domu i zabrać mój karabin. Będę potrzebował go. Mel? Pójdziesz ze mną? - Jason po prostu nie chciał mojej obecności. Mogłam wyczytać to tak łatwo jak gdyby napisał to na szczycie listy zakupów. Mel podniósł się, chcąc wyjść z Jasonem. 123

- Mel, co wiesz o gościu Jasona? - Spytałam. - Oprócz faktu, że mógł rzucić mnie przez pokój i wyglądał na tyle jak Jason, że mogłem pomyśleć, ze to on wrócił do sypialni? Niewiele - powiedział Mel. Mel potrafił dobrze wyglądać w jego zwykłych spodenkach i koszulce polo, ale siniki na jego rękach zrujnowany jego schludny wygląd. Wzruszył ramionami z wielką troską. - Do zobaczenia za chwilę, Sookie. Przyjdź, do mnie - powiedział Jason. Oczywiście, chciałby jechać w moim samochodzie. - Tymczasem, dostałaś mój numer komórki? - Pewnie. Zobaczymy się za mniej więcej za godzinę. Pozostawienie mnie samotnie nie było ostatnio normalnym stanem rzeczy, właściwie ucieszyłabym się mając dom dla siebie, jeżeli nie martwiłabym się o to, że nadprzyrodzony zabójca został wysłany po mnie. Nic nie się zdarzyło. Zjadłam miskę płatków. W końcu, zdecydowałam się zaryzykować wziąć prysznic. Zamknęłam wszystkie drzwi na klucz i zamknęłam na klucz drzwi od łazienki także. Wzięłam najszybszy prysznic w życiu. Nikt nie próbował mnie jeszcze zabić. Wytarłam się, nałożyłam makijaż. Kiedy nadszedł czas, aby iść, wyszłam na ganek i wymierzyłam wzrokowo odległość między drzwiami samochodu, a domem. Wyobraziłam sobie, że będę musiała zrobić dziesięć kroków. Wzięłam kilka głębokich oddechów i otworzyłam drzwi z siatki. Pchnęłam je otwierając i dość szybko wyszłam. Po niewyniosłej wspinaczce, szarpnęłam otwarte drzwi samochodu, weszłam i trząsnęłam nimi zamykając na klucz. Rozejrzałam się dookoła siebie. Nic się nie poruszyło. Pośmiałam się trochę. Głupiec ze mnie! Napięcie spowodował także oglądane przerażające filmy, które kiedykolwiek widziałam. Pomyślałam o Parku Jurajskim i dinozaurach, jest może w tym jakiś związek myśli był - wróżki były dinozaurami ze świata nadprzyrodzonego - i może oczekiwałam kawałka kozła, który mógł spaść się na moją przednią szybę. To nie zdarzyło się także. W porządku… Włożyłam klucz do stacyjki i zawróciłam. Nie krzyknęłam. Nie było żadnego Tyranozaura w lusterku wstecznym. Dotychczas dobrze. Poczułam się lepiej i zaczęłam jechać powoli na podjazd przez las, ale wolałam się czymś zająć. Poczułam przymus, aby skontaktować się z kimś, dać komuś znać gdzie jestem i co robię. Dobyłam mojego telefonu z torby i zadzwoniłam do Amelii. Kiedy odebrała powiedziałam: - Jadę do Jasona. Tray jest tak chory i Jason chroni mnie dzisiaj. Posłuchaj, wiesz, że Tray był zmuszony przez wróżkę do wypicia zepsutej krwi wampira? - Jestem w pracy - powiedziała Amelia ostrożnie. - Tak, zadzwonił dziesięć minut temu, ale musiał pójść zwymiotować. Biedny Tray. Przynajmniej z domem wszystko w porządku. Jej sprzedaż wzrosła. Dobrze, miała prawo, być z tego dumna. - Jesteś wielka - powiedziałam. - Dzięki. Posłuchaj, naprawdę martwię się o Tray’a. Próbowałam dzwonić do niego, ale nie odebrał. Spodziewam się, że odsypia, ale idę tam, gdy skończę pracę. Dlaczego nie przyjedziesz? Musimy zapewnić ci więcej bezpieczeństwa.

124

- W porządku - powiedziałam. - Przyjdę, gdy skończę pracę, prawdopodobnie około piątej. Odjęłam telefon od ucha i sprawdziłam pocztę w skrzynce, która była przy drodze. Wróciłam do domu tak szybko jak mogłam. To było głupie. Mógłbym obejść się bez sprawdzania poczty przez jeden dzień. Zwyczaje są bardzo trudne do przerwania, nawet kiedy są nieważnymi zwyczajami. Naprawdę jestem szczęśliwa, ze mieszkasz ze mną, Amelio - powiedziałam. To była absolutna prawda. Ale Amelia podążała po innej ścieżce. - Rozmawiasz znów z Jasonem? Powiedziałaś mu? O wszystkim? - Tak, musiałam. Pradziadek nie może mieć wszystkiego jak chce. Cos się wydarzyło. - wszystko zawsze czepia się ciebie - powiedziała Amelia. Nie był rozgniewana i nie potępiała mnie. - Nie zawsze - powiedziałam po chwili wątpliwości. Faktycznie, pomyślałam, ponieważ skręciłam na lewo na końcu Humingbird Road, aby pojechać do mojego brata, punkt widzenia Jasona, że wszystko zmieniło ujawnienie się wampirów… może naprawdę się z tym zgadzałam. Mój samochód potrzebował tankowania. Musiałam podjechać do Quik Grabbit. Kiedy tankowałam benzynę do mojego samochodu, powróciłam do rozważenia tego, co Jason mi powiedział. Co było tak pilne, że półwróżka przybyła do drzwi Jasona? Dlaczego powiedziałby Jasonowi…? Nie powinnam myśleć o tym. To było głupie i powinnam uważać na siebie zamiast próbować rozwiązać problemy Jasona. Ale po kilku sekundach prowadzenia rozmowy w mojej głowie, zaczęłam mieć wrażenie, ze wszystko lepiej rozumiem. Zadzwoniłam do Calvina. Na początku nie zrozumiał o czym mówię, ale potem zgodził się spotkać ze mną w domu Jasona. Ujrzałam w przelocie Jason na przydomowym podwórku, kiedy podeszłam o kołowego podjazdu, małego domu, mój tata dostał go, kiedy on i moja matka pobrali się. Przybył z kraju, dalej na zachód niż przyczepa Arlene, i chociaż to był widoczny z ulicy, to blisko był staw. Mój tata kochał wędkowanie, mój brat także. Jason ostatnio zorganizował prowizoryczny teren strzelniczy i przyniósł karabin. Zdecydowałam przyjść przez dom i pilnowałam się, aby krzyknąć, kiedy będę za drzwiami. - Hej! - Jason wrzasnął. Miał karabin w rękach. Był naszego ojca. Mel stał za nim, trzymając pudełko amunicji. - Zdecydowaliśmy, że lepiej zając się praktyką. - Dobry pomysł. Chciałam być pewna, ze się nie martwisz, więc zamierzałam krzyknąć. Jason zaśmiał się. - Nadal nie rozumiem jak dobry Dermot sprosta przednim drzwiom. - Myślę, że jednak sprosta - powiedziałam. Jason wyciągnął rękę i Mel podał mu jakieś kule. Jason otworzył karabin i zaczął go ładować. Spojrzałam na cel, ustawił sobie puste dzbanki na mleko na ziemi. Napełnił je wodą, więc stały mocno i dzięki dziurom woda wypływała na ziemię. - Niezłe strzały - powiedziałam. Wzięłam głęboki oddech. - Hej, Mel, chcesz powiedzieć mi coś o pogrzebach w Hotshot? Nie byłam tam na żadnym, a pogrzeb Crystal odbędzie się jak oddadzą ciało.

125

Mel był trochę zaskoczony. - Wiesz, że nie mieszkałem tam przez lata - zaprotestował. - To nie jest dla mnie. - Z wyjątkiem zanikających stłuczeń, nie wyglądał jakby został rzucony przez pokój przez kogoś, na miarę oszalałej wróżki. - Zastanawiam się, dlaczego ten facet walnął ciebie zamiast Jasona - powiedziałam i poczułam, jak przez myśli Mela przebiega lęk. - Czy jesteś ranny? Poruszył prawą ręką. - Myślałem, że coś złamałem. Ale domyślam się, że to tylko stłuczenie. Zastanawiam się czym był. Nie jednym z nas. Nie odpowiedział na pytanie, zauważyłam. Byłam dumna z brata, ponieważ nie rozpaplał. - Nie jest całkowicie ludzki - powiedziałam. Mel wyglądał na złagodzonego. - Dobrze, dobrze wiedzieć - powiedział. - Moja duma dość ucierpiała, kiedy mną rzucił. Znaczy, jestem pełnokrwistym panterołakiem i stało się cos takiego. Jason zaśmiał się. - Myślałem, że zabije mnie. Ale gdy Mel upadł, ten facet tylko zaczął ze mną rozmawiać. Mel udawał i ten facet tutaj wyglądał jak ja, mówiąc mi jaką przysługę mi wyświadcza… - To było niesamowite - zgodził się Mel – Byłem już na nogach, gdyby chciałby coś ci zrobić, ale mój dzwonek ostrzegawczy zadzwonił i pomyślałem, że jeżeli coś ci zrobi, to będę za tobą. - Mel, spodziewam się, że wszystko w porządku. – Podeszłam bliżej. - Pozwól mi opatrzyć to ramię. - Wyciągnęłam rękę i Jason ściągnął brwi. - Dlaczego potrzebujesz…? - Straszne podejrzenie wyszło na jego twarz. Bez słowa, stanął za jego przyjacielem i chwycił Mela pod ramiona. Mel skrzywił się z bólu, ale nie powiedział nic, ani słowa; nawet nie wydawał się być oburzony albo zaskoczony i to było wystarczające. Położyłam ręce na twarzy Mela i zamknęłam oczy, spojrzałam w jego głowie. I to Mel myślał o Crystal, nie Jason. - Zrobił to - powiedziałam. Otworzyłam oczy i popatrzyłam na twarz mojego brata przez ramię Mela. Pokiwałam głową. Jason wrzasnął i to nie był ludzki dźwięk. Twarz Mela wydawała się topić, jak gdyby wszystkie mięśnie i kości przesuwały się. Ledwo przypominał człowieka. - Pozwól mi na ciebie spojrzeć - powiedział Mel. Jason wyglądał na zdezorientowanego, odkąd Mel patrzał na mnie, on nie mógłby spojrzeć, gdziekolwiek indziej. Mel nie wyrywał się, ale każdy mięsień pod jego skórą był widoczny. Schyliłam się i podniosłam karabin, zadowolona, że Jason przeładował go. - On chce patrzeć na ciebie, nie mnie – powiedziałam do mojego brata. - Jasna cholera - powiedział Jason. Jego oddech był ciężki i zachowywał się jak gdyby biegł, a jego oczy były szeroko otwarte. - Musisz powiedzieć dlaczego. Cofnęłam się i podnosiłam karabin. W tej odległości, nawet ja nie mogłam chybić. Odwróć go, chce rozmawiać z tobą twarzą w twarz. Stał przodem do mnie, kiedy Jason obrócił Mela. Wzmocnił uścisku na panterołaku, ale teraz twarz Jason była o stopę od Mela. Calvin przyszedł do domu. Siostra Crystal, Dawn, była z nim. Był też chłopiec, około piętnastki. Pamiętałam go ze ślubu. To był Jacky, najstarszy kuzyn Crystal. Młodzieńcy praktycznie emanują z siebie emocje i zakłopotanie, a Jacky nie był 126

żadnym wyjątkiem. Próbował ukryć fakt, że był zarówno zdenerwowany i podekscytowany. Trudno było utrzymać maskę na twarzy. Trzej przybysze patrzyli na tę scenę. Calvin potrząsnął głowa, twarz miał poważną. To jest zły dzień - powiedział cicho i Mel szarpnął się na głos jego lidera. Trochę napięcia wyciekło z Jasona, kiedy zobaczył innego panterołaka. - Sookie usłyszała, że on to zrobił - powiedział do Calvina. - To wystarczy dla mnie - powiedział Calvin. - Ale Mel - powinieneś powiedzieć nam sam, bracie. - Nie jestem twoim bratem - powiedział Mel gorzko. - Nie mieszkałem z tobą przez lata. - To był twój własny wybór - powiedział Calvin. Obchodził nas wokoło, więc widział twarz Mela, reszta ruszyła za nim. Jacky warczał. Zwierzę było widoczne. - Nie ma nikogo takiego jak ja w Hotshot. Byłbym samotny. Jason wyglądał czysto. - Dużo facetów w Hotshot lubi ciebie - powiedział. - Nie, Jason - powiedziałam. - Mel jest homoseksualistą. - Czyżby to nam przeszkadzało? - spytał mój brat Calvina. Jason widocznie nie miał pojęcia o kilku zagadnieniach. - Nie pogardzamy ludźmi, którzy robiąca co chcą w domu, gdy wypełnią swój obowiązek co do klanu - powiedział Calvin. - Czystej krwi samce mają obowiązek stać się ojcami, obojętnie jak. - Nie mógłbym tego zrobić - powiedział Mel. - To jasne, że nie mógłbym tego zrobić. - Ale ożeniłeś się - powiedziałam i żałowałam, że to powiedziałam. To było teraz sprawą klanu. Nie zadzwoniłam do Deaborna. Zadzwoniłam do Calvina. Moje słowo było wystarczające dla Calvina, nie dla sądu. - Nasze małżeństwo nie było takie - powiedział Mel. Jego głos był prawie normalny. Ona zgadzała się z tym. Miała rybę, aby ją usmażyć. Nigdy nie uprawialiśmy… seksu. Jeżeli ja byłam zaniepokojona, mogłam jedynie sobie wyobrazić jak trudne było to dla Mela. Ale kiedy przypomniałam sobie jak Crystal wyglądała na tym krzyżu, cała moja sympatia zniknęła w pośpiechu. - Dlaczego zrobiłeś to Crystal? - Spytałam. Mógłbym powiedzieć o wściekłości narastającej w otaczających mnie głowach. Mel spojrzał za mną, na mojego brata, na przywódcę, siostrę jego ofiary i jej kuzyna. Wydawał się być skupiony na nagich drzewach i stawie. - Kocham Jasona powiedział. - Kocham go. A ona nadużyła jego miłości i dziecka. Wtedy szydziła ze mnie. Przyszła tutaj tego dnia… Miałem przerwę, by miałem pomóc Jasonowi zbudować coś w sklepie, nie było go jednak tutaj. Przyjechała, kiedy pisałem mu wiadomość. Mówiła… powiedziała straszne rzeczy. Powiedziała, ze muszę odbyć stosunek z nią, że jeżeli zrobiłbym to, wtedy ona powiedziałaby o tym w Hotshot i byłbym w stanie wrócić i żyć tam i Jason mógłby być ze mną. Ona powiedziała: „Jego dziecko wewnątrz mnie; czy to nie jest wystarczająco pociągające?” I to pogorszyło sprawę. Łóżko ciężarówki było na dole, ponieważ drewno, które kupiłem sterczało, o ona położyła się tak abym ją widział. To było… ona była… ona mówiła mi jaką cipą jestem i, że Jason nigdy nie troszczył się o mnie… uderzyłem ją bardzo mocno. Norris odszedł na jedna stronę jakby Dawn wymiotowała. Ale ona zacisnęła wargi i wyprostowała się. Jacky nie był tak twardy. 127

- Ona jednak nie była martwa. - Mój brat wymusił na sobie wypowiedzenie tych słów przez zaciśnięte zęby. - Skończyła na krzyżu. Straciła dziecko… - Przepraszam - powiedział Mel. Jego spojrzenie powróciło od stawu i skupiło się na moim bracie. - Myślałem, że to uderzenie zabiło ją - ja naprawdę to zrobiłem. Nigdy nie zostawiłbym jej, jeżeli byłaby żywa. Nigdy nie pozwoliłbym komuś aby ją dobił. To co zrobiłem było wystarczająco złe. Ale nie zrobiłem jej tego. Proszę uwierzcie mi. Obojętnie co myślisz o mnie z powodu zranienia jej, nigdy nie zrobiłbym tego. Myślałem, że jeżeli wziąłbym ją, gdzie indziej, nikt nie pomyślałby, że to ty zrobiłeś. Wiedziałem, jak wychodziłeś tej nocy i miałbyś alibi. Myślałem, że skończysz się spędzając noc z Michele. - Mel uśmiechnął się do Jasona i to było takie czułe spojrzenie, że moje serce zabolało. - Więc zostawiłem ją w ciężarówce i wróciłem do domu, aby się napić. I kiedy wróciłem, jej już nie było. Nie mogłem w to uwierzyć. Myślałem, że wstała i uciekła. Ale nie było nigdzie krwi. - Dlaczego Merlotte? - powiedział Calvin i jego głos brzmiał jak warkot. - Nie wiem, Calvin - powiedział Mel. Jego twarz była prawie wzniosła z jego ulgą od ładunku jego winy, z wypuszczeniem wyznawania jego zbrodni i miłości do mojego brata. - Calvin, wiem, że muszę umrzeć, i przysięgam, że nie wiem co stało się z Crystal, gdy wszedłem do domu. Nie zrobiłem jej tej okropnej rzeczy. - Nie wiem co o tym sądzić - powiedział Calvin. - Ale przyznałeś się i musimy coś z tym zrobić - Rozumiem - powiedział Mel. - Jason, kocham ciebie. Dawn odwróciła głowę, jej oczy spotkały moje. - Lepiej idź - powiedziała. – Mamy coś do zrobienia. Odeszłam z karabinem i nie obróciłam się, aby spojrzeć nawet kiedy inne pantery odciągnęły Mela na bok. Słyszałam to, jednak. Nie krzyczał po chwili. Zostawiłam karabin Jasona na jego werandzie z tyłu domu i pojechałam do pracy. Jakoś posiadanie ochroniarza nie wydawało się ważne.

128

ROZDZIAŁ 16 Gdy podawałam piwa, daiquiri oraz wódkę klientom, którzy zatrzymali się u nas w swojej drodze do domu, stanęłam i przyjrzałam się sobie ze zdziwieniem. Pracowałam od kilku godzin, serwując, uśmiechając się i przepychając przez tłum i jeszcze niczego tak naprawdę nie stłukłam. Musiałam tylko poprosić cztery osoby o powtórzenie swoich zamówień. No i dwa razy przeszłam obok Sama, który powiedział coś do mnie, na co nie odpowiedziałam, a wiedziałam, że w ogóle próbował ze mną porozmawiać, bo zatrzymał mnie, żeby to zrobić. Roznosiłam właściwe talerze i drinki do właściwych stolików, a moje napiwki oscylowały wokół zwykłej średniej, co oznaczało, że byłam miła i nie zapomniałam o czymś bardzo istotnym. - Świetnie się sprawujesz - powiedziałam sobie. - Jestem z ciebie taka dumna. Po prostu musisz przez to przejść. I będziesz mogła pojechać do domu za piętnaście minut. Zastanawiałam się ile kobiet mówi do siebie w ten sam sposób: dziewczyna, która podnosi głowę do góry aby spojrzeć na taniec, w którym jej chłopak poświęca uwagę innej koleżance z klasy; kobieta, którą ominął awans w pracy; kobieta, która usłyszała okrutną diagnozę i stara się, aby jej twarz nie wyrażała emocji, które nią zawładnęły. Wiedziałam, że mężczyźni też muszą mieć takie dni. Chociaż, cóż, może jednak niewiele ludzi ma dokładnie takie dni. Oczywiście, wciąż krążyło mi w głowie dziwne naleganie Mela, który starał się przekonać, że nie jest odpowiedzialny za ukrzyżowanie, podczas którego zmarła Crystal. Jego myśli posiadały wydźwięk prawdy. I naprawdę nie było powodu, dla którego miałby się powstrzymywać przed wyznaniem wszystkiego, po tym jak już zdradził tak wiele i odnalazł ulgę robiąc to. Dlaczego ktoś ukradł półżywą Crystal wraz z drewnem i zrobił coś tak odrażającego? To mógł być ktoś, kto bardzo nienawidził Crystal, albo może ktoś, kto nienawidził Mela, bądź Jasona. To był nieludzki czyn. Zdałam sobie sprawę z mojego przekonania, że Mel umiera z myślą, że tego nie zrobił. Byłam tak zadowolona opuszczając pracę, że rozpoczęłam jazdę do domu na automatycznym pilocie. Gdy byłam już prawie przy zjeździe do mojego domu, przypomniałam sobie, że godziny temu powiedziałam Amelii, że spotkam się z nią w domu Traya. Kompletnie o tym zapomniałam. Mogłam sobie to wybaczyć, biorąc pod uwagę dzisiejszy dzień - jeśli z Amelią było wszystko w porządku. Ale przypomniałam sobie stan, w jakim znajduje się Tray i połknięcie przez niego wampirze krwi i poczułam ukłucie paniki. Spojrzałam na zegarek i zdałam sobie sprawę, że jestem spóźniona już ponad czterdzieści pięć minut. Zawróciłam na kolejnym zjeździe i pędziłam z powrotem do miasta jak nietoperz, który wydostał się z piekła. Starałam się udawać przed samą sobą, że nie jestem przerażona. Nie za bardzo mi się to udawało. Nie było żadnych samochodów zaparkowanym przed małym domkiem. W oknach nie paliły się światła. Widziałam tylko zderzak ciężarówki Traya wyłaniający się z parkingu za domem. Jechałam prosto, a jakieś pół mili dalej skręciłam na drogę krajową. Mając mętlik w 129

głowie i zamartwiając się zaparkowałam obok domu Traya. Jego mieszkanie i sąsiadujący warsztat znajdowały się za granicami Bon Temps, ale nie były od niego odizolowane. Tray posiadał na oko z pół akrową działkę; jego mały domek oraz duży, metalowy budynek, w którym rozkręcał swój biznes stały dokładnie naprzeciwko podobnego zabudowania należącego do Brocka i Chessie Johnsonów, którzy prowadzili sklep z tapicerkami. Oczywiście Brock i Chessie wracali do swojego mieszkania na noc. Światło w pokoju dziennym było zapalone; gdy się przyjrzałam, zobaczyłam, że Chassie zaciągnęła zasłony w oknie. Większość ludzi niepochodzących stąd nie dręczyłoby się, aby to zrobić. Noc była ciemna i cicha; co prawda pies Johnsonów szczekał, ale był to jedyny dobiegający do mnie odgłos. Było za zimno, żeby usłyszeć chóry owadów, które często swoim śpiewem ożywiały noc. Zastanawiałam się nad kilkoma scenariuszami, które wyjaśniałyby mroczny wygląd domu. Pierwszy: Wampirza krew opętała Traya, który zabił Amelię. Właśnie teraz mógł siedzieć w domu i myśleć nad sposobami uśmiercenia samego siebie. A może czekał na moje przybycie, aby mnie też zabić. Drugi: Tray odzyskał siły po połknięciu krwi wampira, a gdy Amelia zjawiła się w wejściu, postanowili potraktować ten wolny wieczór jakby to był ich miesiąc miodowy. Mogliby nie być za bardzo szczęśliwi gdybym im przeszkodziła. Trzeci: Amelia tu była, nie zastała nikogo w domu i w tym momencie wróciła już do mieszkania i gotowała, dla siebie i dla mnie, kolację, oczekując mojego przyjazdu. To wyjaśniałoby brak samochodu Amelii na podjeździe. Starałam się myśleć o lepszym ciągu wydarzeń, ale nie byłam w stanie. Wyciągnęłam komórkę i wybrałam domowy numer. Usłyszałam swój własny głos nagrany na automatycznej sekretarce. Następnie próbowałam dodzwonić się do Amelii na komórkę. Po trzech sygnałach usłyszałam nagranie automatycznej sekretarki. Skończyły mi się dobre scenariusze. Myśląc, że dzwonienie telefonu będzie mniej natrętne niż pukanie do drzwi- wybrałam numer Traya. Słyszałam dźwięk dzwonka wewnątrz budynku… ale nikt nie odebrał. Zadzwoniłam do Billa. Nie myślałam o tym dłużej niż sekundę. Po prostu to zrobiłam. - Bill Campton - powiedział znany mi, zimny głos. - Bill - zaczęłam, ale nie mogłam dokończyć. - Gdzie jesteś? - Siedzę w moim samochodzie, niedaleko domu Traya Dawsona, wilkołaka, który prowadzi zakład naprawy motocykli. - Zaraz będę. Był za niecałe dziesięć minut. Jego auto zatrzymało się tuż za moim. Szarpnęłam ramieniem, ponieważ nie chciałam podjeżdżać na żwir wysypany przed domem. - Jestem słaba - powiedziałam, gdy znalazł się naprzeciwko mnie. - Ale przysięgam Bogu, nie wiedziałam, co zrobić. -Nie zadzwoniłaś do Erica - to było proste spostrzeżenie. -To by zajęło za wiele czasu - opowiedziałam mu, co zrobiłam. - Nie mogę uwierzyć, że zapomniałam o Amelii - powiedziałam, dotknięta swoją egocentrycznością. -Myślę, że zapomnienie o jednej rzeczy podczas takiego dnia jest całkiem możliwe, Sookie - odparł Bill.

130

- Nie, nie jest- powiedziała - to po prostu… nie mogę tam pójść i znaleźć ich martwych. Nie mogę po prostu tego zrobić. Moja odwaga się skończyła. Pochylił się i pocałował mnie w policzek. - Czym jest dla mnie jeszcze jedna zmarła osoba? - Powiedział, wysiadł z auta i zaczął cicho poruszać się w słabym świetle wydobywającym się zza zasłon sąsiadującego domu. Był już przy frontowych drzwiach z zamiarem nasłuchiwania. Nic nie usłyszał. Wiedziałam, bo otworzył drzwi i wszedł do środka. Gdy tylko zniknął, mój telefon zadzwonił. Podskoczyłam słysząc to i prawie uderzyłam głową w zadaszenie. Upuściłam telefon, więc musiałam po omacku go odszukać. - Halo - powiedziałam napełniona strachem. - Hej, dzwoniłaś? - Byłam pod prysznicem - odparła Amelia, a ja padłam na kierownicę, myśląc, Dziękuję Ci Boże, dziękuję Ci Boże, dziękuję, dziękuję. - Wszystko w porządku? - Zapytała Amelia. -Tak – odpowiedziałam. - W porządku, gdzie jest Tray? Jest tam z Tobą? - Nie, pojechałam do jego domu, ale go nie było. Czekałam chwilę na ciebie, ale się nie pokazywałaś. Wywnioskowałam, że musiał pójść do lekarza, a ty musisz być zajęta pracą, albo coś w tym stylu. Wróciłam do agencji ubezpieczeń i wróciłam do domu jakieś trzydzieści minut temu. O co chodzi? - Zaraz będę w domu - powiedziałam-zamknij drzwi i nie wpuszczaj nikogo do środka. - Drzwi są zamknięte; nikt nie pukał - odparła - Nie pozwól mi wejść, zanim nie podam ci hasła. - Jasne Sookie - powiedziała i mogę przysiąc, że pomyślała, że spojrzałam na dół znad krawędzi. - Jakie jest hasło? - Kalesony wróżki - powiedziałam. Jak na to wpadłam, nie miałam pojęcia. Po prostu wydawało się bardzo mało prawdopodobne, że ktoś inny na świecie może to powiedzieć. - Rozumiem - powiedziała Amelia. - Kalesony wróżki. Bill wracał do samochodu. - Muszę kończyć - powiedziałam i odłożyłam słuchawkę. Gdy otworzył drzwi, światło ukazało jego twarz. Wyglądała ponuro. - Nie ma go tam - powiedział natychmiast. - Ale ktoś tam walczył. - Krew? - Tak. - Dużo? - Możliwe, że wciąż żyje. Po zapachu, jaki wyczułem, nie sądzę żeby należała całkowicie do niego. Moje ramiona opadły. - Nie wiem, co robić- wyznałam poczułam się prawie dobrze, gdy powiedziałam to na głos. - Nie wiem gdzie pójść, żeby go znaleźć, albo mu pomóc. Pracował, jako mój ochroniarz, ale poszedł do lasu ostatniej nocy i spotkał kobietę, która powiedziała, że 131

jest twoją dziewczyną. Dała mu się napić. To była zła, wampirza krew, która sprawiła, że był chory, jakby miał grypę. Spojrzałam na Billa. - Może miała ją od Bubby, nie widziałam go, żeby go o to zapytać. Trochę się o niego martwię. Wiedziałam, że Bill może zobaczyć mnie o wiele wyraźniej niż ja jego. Uniosłam dłonie pytająco. Znał tę kobietę? Bill spojrzał na mnie. Jego usta wykrzywiły się w gorzki, lekki uśmiech. - Nie umawiam się z nikim - powiedział. Zdecydowałam się kompletnie ignorować emocjonalny wyraz tego stwierdzenia. Nie miałam na to dzisiaj czasu, ani energii. Miałam rację, gdy przeceniałam tajemniczą tożsamość kobiety. - A więc to był ktoś, kto mógł udawać, że jest miłośnikiem kłów, ktoś wystarczająco przekonywujący, by mógł zmylić wyczulony zmysł Traya, ktoś, kto mógł rzucić na niego czar, aby wypił krew. - Bubba nie posiada za dużo dobrego zmysłu - powiedział Bill. - Nawet, jeśli część magii wróżek nie działa na wampiry, nie sądzę by było trudno go oczarować. - Widziałeś go dzisiaj? - Przyszedł do mnie dzisiaj żeby położyć napoje w lodówce, ale wydawał się słaby i zdezorientowany. Po tym jak wypił kilka butelek TrueBlood, zdawał się wyglądać trochę lepiej. Gdy go ostatni raz widziałem, szedł przez cmentarz w kierunku twojego domu. - Sądzę, że najlepiej będzie jak tam teraz pojedziemy. - Pojadę za tobą - Bill poszedł do swojego samochodu i przygotowaliśmy się, aby pokonać krótką drogę prowadzącą do mojego domu. Bill skierował światła na przecięcie autostrady i Hummingbird Road, a ja byłam na przedzie w ciągu kilku sekund. Zaparkowałam z tyłu domu, który był cały oświetlony. Amelia nigdy, w całym swoim życiu, nie martwiła się o rachunek za prąd; czasami doprowadzało mnie do tego, że chciało mi się ryczeć, gdy szłam za nią i przełączałam włącznik za włącznikiem. Wysiadłam z samochodu i pospieszyłam ku tylnim schodom, gotowa powiedzieć „kalesony wróżki!”, gdy Amelia podeszła do drzwi. Bill może być tutaj za niecałą minutę i będziemy mogli ustalić plan jak znaleźć Traya. Gdy Bill przybył, poszedł sprawdzić, co z Bubbą; nie mogłam wejść do lasu. Byłam z siebie dumna, że nie pognałam między drzewa, aby szukać wampira. Tak dużo o tym myślałam, że nie zastanawiałam się nad najbardziej oczywistym niebezpieczeństwem. Nie ma przebacz dla braku przywiązania uwagi do detali. Kobieta posiada intuicje, która ją zawsze ostrzega, a kobieta, która dodatkowo posiada takie przeżycia jak ja, powinna mieć kolejny powód, aby dostrzec zapaloną lampkę ostrzegawczą. Światło na podwórku było wciąż włączone, a okolica wyglądała normalnie, to prawda. Nawet mogłam rzucić Amelii przelotne spojrzenie przez okno kuchni. Szybko podeszłam do tylnich schodów, moja torebka wisiała na ramieniu, z moją kielnią i pistoletem na wodę wewnątrz. Klucze trzymałam w dłoni. Ale w cieniu wszystko może się ukrywać i wystarczy tylko moment nieuwagi, aby dać się zaskoczyć. Usłyszałam kilka słów w języku, którego nie rozpoznałam, w sekundzie pomyślałam, mamrocze, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić, co mężczyzna za mną 132

może mamrotać i już stawiałam pierwszy krok na tylnim ganku. A później nie wiedziałam, co się stało.

133

ROZDZIAŁ 17 Myślałam, że jestem w jaskini. Czuło się jaskinie: zimno, wilgotno. A odgłosy były zabawne. Moje myśli można byłoby określić wieloma przymiotnikami, ale jednym z nich na pewno nie było słowo „pośpieszne”. Mimo to, poczucie zagrożenia kiełkowało w mojej świadomości z przerażającą pewnością. Nie byłam tam gdzie powinnam być i gdziekolwiek się znajdowałam-to nie było dla mnie odpowiednie miejsce. W tym momencie, wydawało mi się jakby to były dwie oddzielne i zupełnie różne myśli. Ktoś uderzył mnie w głowę. Pomyślałam o tym. Nie bolała mnie głowa, właściwie: była ciężka jakbym była poważnie przeziębiona, a na dodatek wzięła sporą dawkę decongestantu .Z czego wywnioskowałam (z prędkością żółwia), że zostałam raczej zaatakowana magią niż fizycznie. Rezultat był taki sam. Czułam się jak w piekle i byłam za bardzo przerażona, aby otworzyć oczy. Jednocześnie bardzo chciałam się dowiedzieć kto był razem ze mną w pomieszczeniu. Zmusiłam się żeby podnieść powieki. Złapałam wzrok cudownej i obojętnej twarzy, po czym moje powieki znów się przymknęły. Zdawały się pracować bez porozumienia ze mną. -Dołączyła do nas-ktoś powiedział. -To dobrze; możemy się trochę zabawić-odpowiedział inny głos. Nie zabrzmiało to obiecująco. Nie sądziłam żeby zabawa była czymkolwiek, z czego mogłabym także czerpać przyjemność. Pomyślałam o tym, że ratunek może pojawić się w każdej chwili i to mnie trochę podnosiło na duchu. Ale kawaleria nie nadjeżdżała. Zmusiłam oczy do ponownego otwarcia, tym razem powieki pozostały rozszerzone i w świetle pochodniprawdziwych -Bóg moim świadkiem - palących się drewnianych pochodni, przyjrzałam się moim oprawcom. Pierwszy był męską wróżką, był tak cudowny jak brat Claudine - Claude i w podobny sposób czarujący, choć nie dokładnie taki sam. Miał czarne włosy jak Claude, przystojne rysy twarzy oraz ciało godne wielbieniapodobnie jak Claude. Ale tego twarz nie potrafiłaby nawet udawać zainteresowania moją osobą. Claude przynajmniej był zdolny pozorować zaciekawienie gdy wymagały tego okoliczności. Spojrzałam na Porywaczkę Numer Dwa. Wcale nie wyglądała bardziej obiecująco. Także była wróżką, posiadała więc, typowy dla tego gatunku, urok. Nie wydawała się jednak bardziej dobroduszną istotą niż jej kompan.Dodatkowo miała na sobie bodystocking , albo coś bardzo podobnego i wyglądała w tym dobrze, co samo w sobie było wystarczającym powodem abym ją znienawidziła. -Złapaliśmy właściwą kobietę.-powiedział Numer Dwa - Kochającą się w wampirach dziwkę. Sądzę, że tamta w krótkich włosach była atrakcyjniejsza. - Tak jakby w ogóle człowiek mógł być atrakcyjny-odparł Numer Jeden. Nie wystarczyło żebym została porwana, musiałam być jeszcze obrażana. Chociaż ich słowa były ostatnią rzeczą, którą powinnam się teraz przejmować, mała iskra wściekłości ugrzęzła mi w klatce piersiowej. Mów tak dalej, dupku, myślałam, Tylko poczekaj aż mój dziadek cię dopadnie. Miałam nadzieję, że nie skrzywdzili Amelii, ani Bubby. Miałam nadzieję, że z Billem wszystko w porządku. 134

Miałam nadzieję, że zadzwonił do Erica i do mojego pradziadka . Było wiele nadziei. Tak długo, jak długo byłam w mojej nadziejowo-życzeniowej strefie myśli-pragnęłam aby Eric nastroił się na moje ogromne zmartwienie i olbrzymi strach. Czy mógł mnie wyśledzić po emocjach? To byłoby wspaniałe, ponieważ w tej chwili byłam nimi przepełniona. Gdy Bill i ja wymieniliśmy krew, powiedział mi, że będzie zdolny mnie odnaleźć. Miałam nadzieję, że mówił prawdę i miałam nadzieję, że ta umiejętność nie zanika wraz z upływem czasu. Chciałam zostać ocalona przez kogokolwiek. Wkrótce. Porywacz Numer Jeden wsunął dłonie pod moje pachy i usadowił mnie w pozycji siedzącej. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że moje dłonie są odrętwiałe. Spojrzałam w dół, żeby zobaczyć, że są skrępowane paskiem ze skóry. Teraz byłam ustawiona naprzeciwko ściany, więc mogłam zobaczyć, że właściwie nie jestem w jaskini. Znajdowaliśmy się w opuszczonym domu z dziurą w dachu, przez którą mogłam dostrzec gwiazdy. Zapach pleśni był bardzo intensywny, prawie duszący. Pod nim wyczuwało się woń gnijących: drewna i tapet. Nie było w pokoju niczego poza moją torebką, która została rzucona w kąt oraz starą, oprawioną fotografią, która wisiała krzywo za wróżkami. Zdjęcie było zrobione na zewnątrz, prawdopodobnie w latach dwudziestych, bądź trzydziestych ubiegłego wieku. Przedstawiało ciemnoskórą rodzinę, wystrojoną na spotkanie z fotograficzną przygodą przed obiektywem. Wyglądali na ród farmerów. Przynajmniej odbywało się to w moim świecie- zauważyłam, chociaż prawdopodobnie nie na długo. Gdy mogłam, uśmiechałam się do Rzeczy Jeden i Rzeczy Dwa. - Mój pradziadek was zabije-powiedziałam Nawet zdołałam zabrzmieć na uszczęśliwioną z tego powodu. - Tylko poczekajcie. Numer Jeden się zaśmiał, odrzucając do tyłu swoje czarne włosy w geście typowym dla modelki. - Nigdy nas nie znajdzie. Raczej ugnie się i ustąpi niż zobaczy ciebie zabijaną w powolny i bardzo bolesny sposób. Koooooocha ludzi - powiedział Numer Dwa. Powinien odejść ze Słonecznej Krainy wiele lat temu. Obcowanie z ludźmi zabije nas nawet szybciej niż dzieje się to teraz bez ich udziału. Breandan oddzieli nas. Będziemy bezpieczni. Niall jest przestarzały. Zupełnie jakby skończył się jego termin przydatności i miał trafić do odpadków, albo coś w tym stylu. - Powiedźcie, że macie szefa – powiedziałam. - Że to nie wy jesteście mózgami operacji. Byłam w jakiś sposób świadoma tego, że naprawdę nie myślę trzeźwo, prawdopodobnie w wyniku zaklęcia, które mnie powaliło, ale wiedziałam, ze to, że nie jestem sobą nie powstrzyma mnie od mówienia, co za szkoda. - Jesteśmy lojalni Breandanowi- powiedział Numer Jeden dumnie, jakby mi to wyjaśniało. Zamiast skojarzyć ich słowa z zaciekłym wrogiem mojego pradziadka, wyobraziłam sobie Brandona z którym chodziłam do liceum, który ponadto należał do drużyny footballowej. Później poszedł do Louisiana Tech, następnie znalazł się w siłach powietrznych. - Odszedł ze służby? - Zapytałam. Gapili się na mnie bez śladu zrozumienia. Nie mogłam ich za to winić. 135

- Czyjej służby? - Zapytał Numer Dwa. Wciąż pamiętałam jej to, że nazwała mnie zdzirą i postanowiłam się do niej nie odzywać. - Więc, jaki jest plan? – Zapytałam Jedynkę. - Czekamy na wieści od Nialla, który będą miały wpływ na żądania Breandana.powiedział - Breandan zapieczętuje nas w naszym świecie i już nigdy nie będziemy mieli nic do czynienia z kimś takim jak ty. W tym momencie zabrzmiało to dla mnie jak doskonały plan i chwilowo stałam po stronie Breandana. - A więc Niall nie chce żeby tak się stało? - Zapytałam, starając się aby mój głos brzmiał równo. - Nie, chciał odwiedzać takich jak ty. Gdy Fintan zatajał wiedzę o tobie i twoim bracie, Niall się hamował, jednak gdy usunęliśmy Fintana - Kawałek po kawałku-dokończył Numer Dwa i zaczęli się śmiać. - Miał możliwość dojścia do informacji, które wystarczyły żeby cię wytropić. Zrobiliśmy to samo. Pewnego dnia znaleźliśmy dom twojego brata i był tam też prezent na ciężarówce. Postanowiliśmy się nim trochę zabawić. Wytropiliśmy po zapachu gdzie pracujesz i zostawiliśmy tam żonę twojego brata i obrzydliwość, aby każdy mógł ją zobaczyć. Teraz zabawimy się z tobą. Breandan powiedział, że możemy zrobić z tobą co tylko chcemy, byle byś żyła. Możliwe, że moje powolne pojmowanie zyskiwało trochę na prędkości. Zrozumiałam, że byli gorylami wroga mojego dziadka. Zabili mojego dzidka Fintana i ukrzyżowali biedną Crystal. - Nie robiłabym tego na waszym miejscu- powiedziałam całkiem zdesperowana.-Nie raniłabym, bo co się stanie jeśli Breandan nie dostanie tego czego chce? Co jeśli Niall wygra? - Po pierwsze, nie jest to możliwe-powiedział Numer Dwa. Uśmiechnęła się.Planujemy wygrać i planujemy mieć dużo zabawy. Szczególnie jeśli Niall chciał cię zobaczyć; pewnie będzie żądał dowodu na to, że żyjesz, zanim się podda. Musimy pozostawić się przy życiu… ale im gorszy będzie twój stan, tym szybciej skończy się wojna. Miała najdłuższe, najostrzejsze zęby jakie w życiu widziałam. Niektóre z nich były pokryte świecącymi się, srebrnymi ostrzami. Sprawiało to upiorne wrażenie. Na widok tych zębów, tych okropnie świecących zębów, wyparowały ze mnie pozostałości magii jakiej użyli wobec mnie wcześniej, wielka szkoda. Byłam całkowicie świadoma przez następną godzinę, która była najdłuższą w całym moim życiu. Byłam oszołomiona, i całkowicie zszokowana, że mogę odczuwać taki ból I od niego nie umrzeć. Wiedziałam bardzo wiele o ludziach, zaglądałam do ich umysłów każdego dnia, ale nie wiedziałam zbyt wiele o kulturze wróżek. Musiałam wierzyć, że Numer Jeden i Numer Dwa nie byli typowymi przedstawicielami gatunku. Nie potrafiłam sobie wyobrazić, żeby mój pradziadek mógłby się śmiać podczas gdy ja zaczynałam krwawić.

136

I miałam nadzieję, że nie czerpałby przyjemności z kaleczenia ludzi nożem, jak to robili Numer Jeden i Numer Dwa. Czytałam książki, w których świadomość osoby przenosiła się „gdzieś indziej” podczas torturowania. Robiłam co w mojej mocy, aby znaleźć się psychicznie w innym miejscu, ale pozostawałam dokładnie w tym samym pokoju. Myślałam o silnych twarzach farmerskiej rodziny z fotografii. Tak bardzo chciałam żeby zdjęcie było mniej pokryte kurzem, abym mogła przyjrzeć się ich rysom dokładniej. Chciałam, aby fotografia wisiała prosto. Po prostu wiedziałam, że dobra rodzina byłaby przerażona tym, czego byli teraz świadkami. W przerwach gdy wróży duet mnie nie kaleczył, miałam nadzieję, że cierpię w szczególnie strasznym śnie i że mogę się z niego obudzić… raczej wcześniej niż później. Wiedziałam już od wczesnych lat mojego życia, że jest na świecie okrutnośćwierzcie mi, doświadczyłam tego- lecz wciąż byłam w szoku, że Numery zwyczajnie się cieszą z zadawania bólu. Nie miałam dla nich odpowiedniego słowa-tożsamości. Byli kompletnie obojętni na plany jakie miałam w moim życiu, przyjemności, których chciałam doznać. Zdawałam się zabłąkanym szczeniakiem albo żabą, która złapali w stawie. Myślałam, że robienie takich rzeczy szczeniakowi, bądź żabie było straszne. - Nie jest córką, jednego z tych których zabiliśmy? - Zapytał Numer Dwa podczas gdy ja krzyczałam. - Tak, próbowali przejechać przez rzekę podczas powodzi - powiedział Numer Dwa tonem wyrażającym, że są to miłe wspomnienia. - Woda! Podczas gdy ma się we krwi powietrze! Myśleli, że żelazo ich ochroni. - Duchy wody były wniebowzięte, że wciągnęły ich na dno - powiedział Numer Jeden. Moi rodzice nie zginęli w wypadku samochodowym. Zostali zamordowani. Nawet przez mój ból, przyjęłam to do świadomości. Chociaż w tej chwili to było poza moim zasięgiem formowanie się myśli dotyczących tej wiedzy. Próbowałam mówić w mojej głowie do Erica w nadziei, że potrafi mnie odnaleźć dzięki naszej więzi. Myślałam o jedynym, znanym mi, dorosłym telepacie, wysyłałam mu wiadomościchoć cholernie dobrze wiedziałam, że znajdowaliśmy się od siebie za daleko, aby przesyłać sobie myśli. Ku mojemu wiecznemu wstydowi, zastanawiałam się nawet nad próbą skontaktowania się z moim małym kuzynkiem- Hunterem. Choć wiedziałam, że Hunter jest za młody aby zrozumieć… nie mogłam zrobić tego dziecku. Nadzieja mnie opuściła i czekałam na śmierć. Podczas gdy uprawiali sex, myślałam o Samie i jak bardzo uszczęśliwiło by mnie gdybym mogła go teraz zobaczyć. Chciałam wymówić imię kogoś kto mnie kochał, ale moje gardło było zachrypłe od krzyku. Myślałam o zemście. Chciałam usłyszeć Jedynkę i Dwójkę umierających z błaganiem, które przepełniłoby ciepłem moje wnętrzności. Miałam nadzieję, że któryś z moich super-przyjaciół: Claude i Claudine, Niall, Alcide, Bill, Quinn, Tray, Pam, Eric, Calvin, Jason- rozerwie tych dwoje kawałeczek po

137

kawałeczku. Możliwe, że inne wróżki mogłyby się nimi zajmować tak samo długo, jak oni to robili ze mną. Jeden lub Dwa powiedział, że Breandan chciał, żeby mnie oszczędzili, ale nie trzeba było być telepatką żeby zdać sobie sprawę, że nie będą mogli się powstrzymać. Odsuwali swoje zmartwienia na bok, gdy się zabawiali. Tak jak to zrobili z Fintanem i Crystal, a poza tym, możliwe, że nie da się mnie już poskładać. Nabierałam pewności, że umrę. Zaczęłam mieć halucynacje. Zdawało mi się, że widziałam Billa, co w ogóle nie miało sensu. Prawdopodobnie był na moim podwórku i zastanawiał się gdzie jestem. Był z powrotem w świecie- to miało sens. Ale mogłabym przysiąc, widziałam go, zakradającego się za kreaturami, które cieszyły się z zabawą ostrzem żyletki. Miał palec przyłożony do ust, tak jakby chciał powiedzieć mi, abym zachowała ciszę. Chociaż przecież go tutaj wcale nie było, a moje gardło było zbyt ochrypłe by móc mówić (nie byłam już zdolna wydać nawet słabego krzyku). Za nim podążał cień, cień z bladym płomieniem na szczycie. Dwójka kuła mnie ostrym nożem, wyciągniętym z jej buta, nożem tak ostrym jak jej zęby. Obydwoje ułożyli się blisko mnie, aby móc upajać się moją reakcją. Mogłam jedynie wydać zgrzytliwy odgłos. Moja twarz była pokryta zakrzepła krwią i łzami. - Mała żabka skrzeczy - powiedział Numer Jeden. - Posłuchaj jej. Skrzecz, żabko. Zaskrzecz dla nas. Otwarłam oczy i spojrzałam w jej, spotykając je bezpośrednio pierwszy raz od wielu długich minut. Zwoływałam i zbierałam całą moją pozostają siłę. - Umrzesz - powiedziałam z absolutną pewnością, ale mówiłam już to wcześniej i nie poświęcili teraz temu więcej uwagi niż zrobili to za pierwszym razem. Ułożyłam moje usta w uśmiech. Mężczyzna miał wystarczająco czasu aby wyglądać na zaskoczonego zanim coś świecącego nie błysło pomiędzy jego głową a ramionami. Potem, ku mojej przyjemności, był już w dwóch kawałkach, cały pokryty świeżą, czerwoną krwią. Znalazła się też na mnie, mocząc schnącą właśnie na mojej skórze krew. Lecz moje oczy były czyste, więc mogłam dostrzec białą dłoń łapiącą szyję Numeru Dwa, zaciskającą się, okręcającą szyję dookoła. Jej szok był bardzo satysfakcjonujący gdy zęby, prawie tak ostre jak jej własne wbijały się w jej długą szyję.

138

ROZDZIAŁ 18 Nie byłam w szpitalu, mimo to znajdowałam się w łóżku, lecz nie moim własnym. Byłam nieco czyściejsza, niż wcześniej. Zostałam obandażowana, lecz odczuwałam ból, w zasadzie porażającą, okropną, wszechogarniającą sumę bólów. W części gdzie byłam umyta, a moje rany opatrzone- był to całkowicie właściwy stan rzeczy. W drugiej, nie opatrzonej części także panował ból- no dobra, to też było zrozumiałe i do przewidzenia. W końcu nikt jeszcze nigdy nie próbował mnie do tego stopnia, do którego zrobiono to teraz. Z tego powodu stwierdziłam, że jestem w doskonałym stanie. Miałam kilka dziur w pamięci. Nie mogłam sobie przypomnieć, co się stało po moim pobycie w rozwalającej się chatce, a przed znalezieniem się tutaj. Pamiętam tylko jakieś migawki z walki, jakieś głosy, ale nie mogłam ich ze sobą połączyć w spójną całość. Pamiętałam głowę Numeru Jeden odłączającą się od reszty ciała i wiedziałam, że ktoś gryzł Dwójkę. Miałam nadzieję, że była tak samo martwa jak Jedynka, ale nie byłam pewna. Naprawdę widziałam Billa? A co z cieniem, który się zanim znajdował. Usłyszałam klik, klik, klik. Nieznacznie odwróciłam głowę. Claudine, moja wróżka chrzestna, siedziała przy moim łóżku i robiła na drutach. Widok Claudine robiącej na drutach był tak nierealistyczny jak widok Billa pojawiającego się w jaskini. Postanowiłam z powrotem pójść spać - tchórzliwie się wycofać, ale usłyszałam, że ktoś o mnie mówi. - Wyliże się z tego-powiedziała doktor Ludwig. Jej głos pochodził zza mojego łóżka, co potwierdziło, że nie znajdowałam się w nowoczesnym, szpitalnym łóżku. Doktor Ludwig zajmowała się przypadkami, które nie mogły być leczone w zwykłym, ludzkim szpitalu, ponieważ personel mógłby uciec z krzykiem na sam widok chorych, bądź nie byłby zdolny do przeprowadzenia w swoim laboratorium analizy próbek krwi. Gdy doktor przechodziła obok mojego łóżka- mogłam zobaczyć, że ma nieuczesane włosy. Doktor Ludwig posiadała też głęboki głos. Podejrzewałam, że była hobbitem – nie, na serio, ale z pewnością wyglądała jak jeden z nich. Chociaż nosiła buty, jasne? Zajęło mi chwilę zastanawianie się czy kiedykolwiek widziałam stopy Doktor Ludwig. - Sookie - powiedziała, jej oczy skierowane były na mój łokieć. - Leki działają? Nie miała pojęcia, czy to była jej druga wizyta u mnie, albo czy doglądała mnie już od jakiegoś czasu. - Nie jestem mocno ranna - powiedziałam, a mój głos był chropowaty i cichy. - Zaczynam się czuć nieco odrętwiała. To po prostu...wspaniale. Pokiwała głową. - Tak – powiedział. - zważając na to, że jestem człowiekiem, miałaś wielkie szczęście. Zabawne, co prawda czułam się teraz lepiej niż w chacie, ale nie mogłabym powiedzieć, że jestem szczęściarą. Starałam się znaleźć w tym cząstkę mojej dobrej fortuny. Ale nie udało mi się to. Nie byłam zdolna, mój umysł był tak samo odrętwiały jak moje ciało. - Nie - powiedziałam, starałam się potrząsnąć głową, ale nawet środki przeciwbólowe, nie mogły zmienić tego, że moja szyja była zbyt obolała, aby nią poruszać. Z powrotem czułam się jakbym się dusiła. 139

- Nie jesteś martwa-zauważyła Doktor Ludwig. Ale byłam tego cholernie blisko; Tak jakbym stąpała po linie. To był krytyczny moment na uratowanie mnie. Jeśli zostałabym oswobodzona wcześniej, mogłabym się śmiać przez całą drogę do sekretnej kliniki dla ponadnaturalnym istot, o ile właśnie tam się znajdowałam. Ale byłam bliska śmierci, znajdowałam się w wystarczająco bliskiej odległości, by zobaczyć wszystkie pory na jej twarzy. I za bardzo cierpiałam. Nie mogłam odrzucić od siebie tej myśli tym razem. Mój fizyczny i emocjonalny stan został pokrojony, pokłuty, poszczypany i pogryziony i stał się szorstką, chropowatą powierzchnią. Nie miałam pojęcia czy będę zdolna powrócić do mojej gładkości z przed porwania. Powiedziałam to, używając prostszych słów, doktor Ludwig. - Są martwi, jeśli to ci pomoże - powiedziała. Właściwie tak, to troszkę pomogło. Miałam nadzieję, że nie będę wyobrażała sobie tego, obawiałam się, że ich śmierć była rozkosznie fantastyczna. - Twój pradziadek pozbawił głowy Lochlana - powiedziała. A więc był Jedynką. - A wampir Bill Compton rozerwał gardło siostrze Lochlana, Neave. Była Numerem Dwa. - Gdzie jest teraz Niall?- zapytałam. - Dowodzi wojną-odparła ponuro- Nie ma już negocjacji, nie ma oszukiwania dla uzyskania przewagi. Teraz jest tylko zabijanie. - Bill? - Jest poważnie ranny-powiedziała mała doktorka- dostała go swoim ostrzem, zanim spotkała ją śmierć. Ugryzła go w rewanżu. Było srebro w jej mieczu i srebrne wstawki w jej zębach. Teraz to krąży w jego ciele. -Wyzdrowieje - powiedziałam. Wzruszyła ramionami. Pomyślałam, że moje serce, wypada z mojej klatki piersiowej, spada pod łóżko. Nie mogłam patrzeć na smutek wymalowany na jej twarzy. Walczyłam, aby pomyśleć o czymś innym niż stan Billa. - A Tray? Jest tutaj? Spojrzała na mnie w ciszy przez chwilę. -Tak - powiedziała w końcu. - Muszę zobaczyć go i Billa. - Nie, nie możesz się poruszać. Bill ma teraz swój dzienny czas snu. Eric dziś przybędzie, właściwie za kilka godzin, weźmie ze sobą tez inne wampiry. To pomoże. A wilkołak jest zbyt ranny aby mu przeszkadzać. Nie przyjęłam tego. Mój umysł się ścigał. To był bardzo powolny wyścig, ale myślałam już trochę jaśniej. - Wiesz może czy ktoś poinformował Sama? Jak długo tu jestem? Ile dni pracy opuściłam? Doktor Ludwig potrząsnęła ramionami. - Nie wiem. Zdaje się, że wie o wszystkim. - To dobrze - starałam się zmienić pozycję, sapnęłam. - Zamierzam wstać, aby skorzystać z łazienki, uprzedziłam. - Claudine - powiedziała doktor Ludwig i moja kuzynka odłożyła druty, wstała z krzesła. Po raz pierwszy zauważyłam, że moja piękna wróżka chrzestna wygląda jakby ktoś próbował ją wepchnąć do urządzenia tartacznego do rozdrabniania drewna. Jej 140

ramiona były gołe i pokryte zadrapaniami, zadraśnięciami i zranieniami. Jej twarz była w chaosie.. Uśmiechnęła się do mnie, lecz sprawiało jej to ból. Gdy wzięła mnie w swoje ramiona, poczułam jej wysiłek. W zwykłych okolicznościach Claudine mogłaby, gdyby zechciała, podnieść duże cielę bez żądnego kłopotu. - Przykro mi-powiedziałam - mogę chodzić, jestem pewna. - Nie myśl o tym.- powiedziała Claudine- Spójrz, już jesteśmy na miejscu. Gdy nasza misja została wypełniona, podniosła mnie i zabrała mnie z powrotem do łóżka. - Co ci się stało? - zapytałam ją. Doktor Ludwig wyszła bez słowa. - Zostałam wciągnięta w zasadzkę.-powiedziała swoim słodkim głosem.- przez jakieś głupie krasnoludy i jednego wróża, miał na imię Lee. - Zgaduję, że byli powiązani z tym Breandanem. - Skinęła głową, zarzucając swoim tobołkiem z drutami. Pracowała nad czymś, co zdawało się być małym sweterkiem. Zastanawiałam się czy mógł być przeznaczony dla elfa. - Miał – powiedziała. - Teraz są kawałkami mięsa i kości. Brzmiała na całkiem zadowoloną. Claudine nigdy nie stanie się aniołem w taki sposób. Nie byłam pewna jak przebiegał ten proces, ale podejrzewałam, że redukowanie istnieć do ich składowych części prawdopodobnie nie było przewidziane po drodze. - Boże - powiedziałam. Im więcej popleczników Breandana, którzy odnaleźli swoje przeznaczenie, tym lepiej, - Widziałaś Billa? - Nie - powiedziała Claudiene, wyraźnie niezainteresowana. - Gdzie jest Claude? – zapytałam. - Jest bezpieczny? - Jest z dziadkiem - odpowiedziała i po raz pierwszy wyglądała na zmartwioną. - Starają się odszukać Breandana. Dziadek uważa, że jeśli pozbędzie się źródła, zwolennicy Breandana nie będą mieli wyboru i zaprzestaną wojny i poprzysięgną mu posłuszeństwo. - Oh - powiedziałam. -A ty nie poszłaś, bo…? - Chronię ciebie- odpowiedziała prosto- i żebyś nie myślała, że wybrałam zadanie o najmniejszym niebezpieczeństwie, jestem pewna, że Breandan próbuję znaleźć to miejsce. Musi być wściekły. Musi wejść do ludzkiego świata, którego tak bardzo nienawidzi, a do tego jego mordercze pupilki są martwe. Kochał Neave i Lochlana. Byli przy nim od tysiącleci, obole byli jego kochankami. - Obrzydliwe - powiedziałm prosto z serca, lub może z wnętrzności mojego brzucha. - Oh, obrzydliwe. - Nie była z stanie nawet myśleć o rodzaju „miłości” jaką mogli uprawiać. To co widziałam nie wyglądało jak miłość. – I nigdy nie oskarżałabym cię o wzięcie zadania o najmniejszym stopniu niebezpieczeństwa.-Powiedziałam gdy już pozbyłam się wstrętu.- Ten cały świat jest niebezpieczny. Claudine postała mi ostre spojrzenie. - Breandan, jakiego rodzaju to imię?- zapytałam po chwili wpatrywania się w tańcowanie jej drutów, które poruszały się o ogromną prędkością i rozmachem. Nie byłam pewna jak postrzępiony, zielony sweter powstawał, ale efekt był dobry. - Irlandzki - powiedziała. -Wszystkie starsze, pochodzące z tej części świata są irlandzkie. 141

Claude i ja powinniśmy mieć irlandzkie imiona. Wydaje mi się to głupie. Dlaczego nie moglibyśmy wybierać ich dla swojej przyjemności. Nikt nie potrafi przeliterować tych imion, albo wymówić je poprawnie. Moje poprzednie imię brzmi jak kot łapiący w górze skotłowaną piłkę. Siedziałyśmy w ciszy przez kilka minut. -Dla kogo jest ten mały sweterek? Spodziewasz się dziecka?- zapytałam się moim chrapliwych, szepczącym, nowym głosem. Staram się zabrzmieć zaczepnie, ale zamiast tego zabrzmiałam po postu strasznie. - Tak - odpowiedziała, podnosząc głowę, aby na mnie spojrzeć. Jej oczy świeciły. Spodziewam się dziecka. Czystej krwi wróżki. Byłam zaskoczona, źle starałam się to zakryć najszerszym uśmiechem jaki tylko zdołam przywołać na moją twarz. - Oh, to wspaniale! - zastanawiałam się, czy nie byłoby wścibskie zapytać się o tożsamość ojca. Pewnie tak. - Tak - powiedziała poważnie. - To wspaniale. Nie jesteśmy zbyt płodną rasą, a duża ilość żelaza jeszcze bardziej zredukowała liczbę urodzeń. Nasza liczebność zmniejsza się z każdym tysiącleciem. Jestem szczęściarą. To jeden z powodów, dla których nigdy nie szłam do łóżka z człowiekiem, choć od czasu do czasu bardzo bym chciała; oni są tacy słodcy, niektórzy z nich. Ale nie cierpię tracić okresu płodnego na człowieka. Zawsze sądziłam, że to jej pragnienie stania się aniołem powstrzymywało Claudine przed pójściem do łożka, z którymś z jej licznych wielbicieli. - A wiec, ojcem jest wróż- powiedziałam, krążąc niczym kot wokół tematu tożsamości ojca.- Długo się z nim spotykałaś ? Claudine się zaśmiała. - Wiedziałam, że nadszedł mój płodny okres. Wiedziałam, że on jest płodny. Nasze relacje nie były bliskie. Odnaleźliśmy w sobie pożądanie. - Będzie pomagał wychowywać dziecko? - O tak, będzie, żeby chronić dziecko podczas najmłodszych lat jego życia. - Mogę go spotkać? - zapytałam. Naprawdę cieszyłam się ze szczęścia Claudine, choć w osobliwy sposób. - Oczywiście, jeżeli wygramy tą wojnę i podróż między światami będzie możliwa. On najczęściej pozostaje w naszym świecie - powiedziała Claudine. - Nie jest za bardzo za ludzkim towarzystwem - powiedziała to w ten sam sposób, jakby oznajmiła, że ma alergię na koty. - Jeśli to Breandan wygra, Nasze światy zostaną odseparowane i wszystko co zbudowaliśmy na tym świecie przepadnie. Wspaniałe rzeczy, które wymyślili ludzie, a my możemy ich używać. Pieniądze, które wydaliśmy, aby fundować te odkrycia… to wszystko przepadnie. Przebywanie wśród ludzi jest takie upajające. Wydzielają tak dużo energii, tak wiele wspaniałych emocji. Są po prostu…zabawni. Ten nowy temat był całkiem zajmujący, ale moje gardło bolało, a gdy nie mogłam odpowiedzieć Claudine straciła zainteresowanie rozmową. Wróciła do swojej robótki. Byłam zaalarmowana, gdy po kilku minutach zauważyłam, że stała się bardziej spięta i skupiona. Usłyszałam jakieś hałasy na korytarzu, tak jakby ludzie w pośpiechu poruszali się dookoła budynku. Claudine wstała i przeszła przez wąski pokój do

142

drzwi, aby zajrzeć na zewnątrz. Gdy robiła to za trzecim razem, zatrzasnęła drzwi i zamknęła je na zamek. Zapytałam jej czego się spodziewa. - Kłopotów i Erica. Jedno i to samo. Pomyślałam. - Są tu inni pacjenci? To jest coś w rodzaju szpitala? - Tak – odpowiedziała. - Ale doktor Ludwig i jej pomoc ewakuują pacjentów, którzy mogą chodzić. Założyłam, że byłam przestraszona jak tylko było to możliwe, ale moje wyczerpane emocje zaczęły się jeszcze bardziej ożywiać, tak jakbym wchłaniała jej naprężenie. Około trzydziestu minut później, podniosła głowę jak jakby czegoś nasłuchiwała. - Eric zaraz będzie - powiedziała. - Będę musiała cię z nim zostawić. Nie mogę ukryć mojego zapachu, jak to robi dziadek. Wstała i odblokował drzwi. Pozostawiła je otwarte. Eric zjawił się bardzo szybko; W jednym momencie patrzyłam na drzwi, a w drugim już tam był. Claudine zabrała robótki i opuściła pokój, trzymając się tak daleko Erica, jak tylko pozwalał na to pokój. Jego nozdrza rozszerzyły się na wspaniały zapach wróżki. Wtedy odeszła, a Eric już był przy moim łóżku. Nie czułam się szczęśliwa, lub przepełniona, więc wiedziałam, że nawet więź jest wyczerpana, tymczasowo. Moja twarz bolała gdy zmieniałam mimikę, byłam więc świadoma, że pokrywają ją rany i zadrapania. Obraz z mojego lewego oka był okropnie mglisty. Nie potrzebowałam lusterka, aby powiedzieć jak okropnie wyglądałam. W tym momencie po prostu mnie to nie obchodziło. Eric bardzo starał się ukryć wściekłość, ale mu się nie udało. - Pieprzone wróżki - powiedział, a jego usta wygięły się tak jakby warczał. Nie mogłam sobie przypomnieć przeklinającego Erica. - Już są martwe - wyszeptałam, starając się ograniczyć słowa do minimum. - Tak, szybka śmierć była dla nich za dobra, Pokiwałam (na tyle, na ile mogłam) zgadzając się z tym całym sercem. W zasadzie można by przywrócić ich do życia, tylko po to, żeby jeszcze raz ich zabić, tym razem bardzo powoli. - Obejrzę twoje rany - powiedział Eric. Nie chciał mnie przestraszyć. - Okej - wyszeptałam, lecz wiedziałam, że widok będzie porażający. To co widziałam gdy podniosłam w łazience moją koszulę nocną było obrzydliwe i nie miałam zamiaru dalej na siebie patrzeć. Ze szpitalną delikatnością, Eric podniósł do góry prześcieradło i koc. Miałam na sobie typową, szpitalną koszulę.- pomyślicie pewnie, że szpital dla nadzwyczajnych istot powinien zaprezentować coś bardziej egzotycznego- i rzeczywiście, była ścięta ponad moimi kolanami. Wszędzie na moich nogach były ślady po ugryzieniach-głębokie dziury. Niektórych kawałków mięsa nie było. Patrzenie na moje nogi nasunęło mi na myśl Weekend Rekinów na Discovery Channel. Ludwig obandażowała najgorsze z nich i byłam pewna, że pod białą gazą były szwy. Eric stał kompletnie bez ruchu przez długą chwilę. - Zaciągnij koszulę - powiedział, lecz gdy zdał sobie sprawę, że moje ręce były za słabe by współpracować, sam to zrobił. Największą przyjemność sprawiały im delikatne miejsca, było wiec to naprawdę nieprzyjemne, właściwie obrzydzające. Nie mogłam spojrzeć nawet krótkim spojrzeniem. Pozostawiłam zamknięte oczy, jak dziecko, które jest przestraszone 143

oglądając horror. Nawet jeśli ból nie były tak ogromny, to i tak nie będzie nigdy tą samą osobą, fizycznie, ani psychicznie. Po długim czasie, Eric mnie przykrył i powiedział: - Będę z powrotem za minutę - i usłyszałam jak opuszcza pokój. Wrócił bardzo szybko z kilkoma butelkami TrueBlood. Położył je na podłodze, za łóżkiem. - Przesuń się - powiedział, a ja na niego spojrzałam, zdziwiona.-przesuń się-powtórzył z zniecierpliwieniem. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie mogę, włożył ramię za moje plecy, a drugie pod moje kolana i położył mnie bez problemy w inną część łóżka. Szczęśliwie szpitalne łożko, było trochę większe niż zwykłe, więc nie musiałam leżeć na boku, żeby zrobić dla niego miejsce. Eric oznajmił - Zamierzam cię nakarmić. - Co? - Dam ci moją krew. W innym razie, zajmie ci tygodnie żeby się wykurować. Nie mamy tyle czasu. Zabrzmiało to tak energicznie, że poczułam jak moje ramiona w końcu się rozluźniają. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo byłam spięta. Eric ugryzł się w przegub i przyłożył mi go do ust. - Masz - powiedział, jakby nie było wątpliwości, że to zrobię. Wśliznął wolną rękę pod moją szyję i uniósł mi głowę. Nie było w tym nic zabawnego, ani erotycznego, jak uszczypnięcie podczas sexu. Przez chwilę zastanawiałam się nad moim ślepym przyzwoleniem. Ale powiedział, że nie mamy czasu. W jakiś sposób zdawałam sobie sprawę co się dzieje, ale byłam za słaba, aby zrobić więcej, poza myśleniem o czasie jak o przelotnym, prawie nieistotnym fakcie. Otworzyła usta i połykałam. Tak bardzo cierpiałam z bólu i byłam tak przerażona zniszczeniami dokonanymi na moim ciele, że nie pomyślałam więcej niż jeden raz rozsądnie i tym, co właśnie robiłam. Wiedziałam jakie mogą być skutki spożywania wampirze krwi. Przegub się goił, a on go znów otwierał. - Jesteś pewien, że powinieneś to robić?- zapytałam, gdy gryzł siebie po raz drugi. Moje gardło pulsowało bólem i żałowałam, że nie powiedziałam tego skrótowo. - Tak - powiedział. - Wiem jak dużo jest za dużo. I odżywiłem się dobrze zanim tu przybyłem. Musisz być zdolna do poruszania się. Zachowywał się w tak praktyczny sposób, że poczułam się trochę lepiej. - Poruszania się?- sam pomysł przepełnił mnie niepokojem. - Tak. W tym momencie zwolennicy Breandana mogli odnaleźć to miejsce. Będą cię teraz śledzili po zapachu. Pachniesz wróżkami, które cię raniły, a oni wiedzą, że Niall kocha cie tak bardzo, że gotowy jest wybić swój własny gatunek dla ciebie. Złapanie ciebie, bardzo, ale to bardzo by ich uszczęśliwiło. Na myśl o większej ilości kłopotów, przestałam pić i zaczęłam płakać. Dłoń Erica powędrowała delikatnie po mojej twarzy, ale powiedział. - Przestań, musisz być silna. Jestem z ciebie dumny, słyszysz mnie? - Dlaczego?- z powrotem położyłam usta na jego przegubie i zaczęłam pić. - Jesteś wciąż w całości, jesteś wciąż osobą. Lochlan i Neave zostawiają wampiry i wróżki w strzępach, dosłownie w strzępach…ale ty przetrwałaś, a osobowość i duszą są nietknięte. 144

- Zostałam uratowana- wzięłam głęboki oddech i z powrotem powróciłam do jego przegubu. - Mogłabyś bardziej ocaleć-Eric schylił się, żeby sięgnąć po kolejną butelkę TrueBlood, i wypił szybko. -Nie chciałam tego-wzięłam kolejny głęboki oddech, ostrożnie, bo gardło wciąż mnie bolało, choć już nie aż tak mocno.- Nie chciałam żyć po… Pocałował mnie w czoło. - Ale żyjesz, a oni nie. I jesteś moja, i będziesz moja. Nie dostaną cię. Naprawdę sądzisz, że się zbliżają? - Tak, Breandan wydzielił siły, które znajdą to miejsce wcześniej lub później. Nie ma nic do stracenia, i chce zachować dumę. Obawiam się, że za niedługo nas znajdą. Ludwig ewakuowała prawie wszystkich pacjentów. Obrócił się nieco, tak jakby nasłuchiwał. - Tak, wielu z nich poszło. - Kto jeszcze tutaj został? - Bill jest w następnym pokoju. Dostaje krew od Clancy’ego. - Nie idziesz mu też trochę dać? - Gdybyś nie była w stanie wyzdrowieć… nie, pozwoliłbym mu zgnić. - Dlaczego? - zapytałam. - Przyszedł mnie ocalić. Dlaczego jesteś na niego wściekły? Gdzie byłeś? Wściekłość wypełniła moje gardło. Eric przesunął się o pół cala, duża reakcja ze strony wampira w jego wieku. Spojrzał w dal. Nie mogłam uwierzyć, że wypowiedziałam te słowa. - Nie jest tak, jakbyś był zobowiązany mnie znaleźć – powiedziałam. - Ale przez cały czas miałam nadzieje, że przybędziesz, modliłam się o to żebyś przybył, W kółko myślałam, że może mnie słyszysz… - Zabijasz mnie – powiedział. - Zabijasz mnie. Zatrząsł się obok mnie, jakby moje słowa go bolały. - Wyjaśnię - miał przyciszony głos. - Wyjaśnię, zrozumiesz, Ale teraz nie mamy wystarczająco czasu. Czujesz się już lepiej? Pomyślałam o tym. Nie czułam się już tak nieszczęśliwa, jak przez wypiciem krwi. Dziury w moim mięsie świerzbiły mnie, prawie nie do zniesienia, co znaczyło, że się goją. -Zaczynam się czuć, jakby było ze mną lepiej.-powiedziałam ostrożnie-Oh, jest tutaj wciąż Tray Dowson? Spojrzał na mnie z bardzo poważnym wyrazem twarzy. - Tak, nie mógł zostać przeniesiony. - Dlaczego nie? Dlaczego doktor Ludwig go nie zabrała? - Nie przeżyłby ewakuacji. - Nie.-powiedziałam, zszokowana, nawet po tym przez co przeszłam. - Bill powiedział mi o wampirzej krwi, którą wypił. Mieli nadzieję, że zwariuje na tyle, żeby cię zranić, ale pozostawienie cię bez opieki było wystarczające. Lochlan i Neave spóźnili się, para wojowników Nialla znalazła ich i musieli walczyć. Po tym postanowili okrażyć dom. Chcieli być pewni, że nie przybędzie żeby ci pomóc. Bill zadzwonił do mnie i powiedział, że poszedł razem z tobą. W tym czasie złapali Dawsona. Mieli z nim zabawę zanim… zanim złapali ciebie.

145

- Dawson jest tak samo ranny? Myślałam, że skutki wypicia złej, wampirzej krwi przeminęły. Nie mogłam sobie wyobrazić wielkiego faceta, najsolidniej zbudowanego wilkołaka, jakiego kiedykolwiek widziałam, pokonanego. - Wampirza krew, której użyli, była tylko rozpuszczalnikiem dla trucizny. Nigdy wcześniej nie użyli jej na wilkołaku. Tak przypuszczam, bo zabrało to wiele czasu. Później praktykowali swoje sztuczki na nim. Możesz wstać? Spróbowałam zebrać mięśnie żeby podjąć próbę. - Chyba jeszcze. - Przeniosę cię. - Gdzie? - Bill chce z tobą porozmawiać. Musisz być dzielna. - Moja torebka-powiedziałam- potrzebuję czegoś co się w niej znajduje. Bez słowa Eric położył delikatną torebkę, teraz zepsutą i poplamioną na łóżko, naprzeciwko mnie. Koncentrując się, byłam zdolna otworzyć ją i wśliznąć do środka rękę. Eric uniósł brwi, gdy zobaczył co wyciągam. Ale usłyszał coś z zewnątrz co go zaalarmowało. Eric wstał i wsuwał ramiona pod moje ciało, szedł z taką łatwością jakbym była talerzem ze spaghetti. Przystanął przy drzwiach, przekręciłam dla niego klamkę, a on użył stopy oby otworzyć drzwi. Wyszedł na korytarz. Zauważyłam, że był to stary budynek, coś w rodzaju małego centrum biznesowego, przerobionego i przystosowanego do obecnego przeznaczenia. Były tam drzwi, po prawej i po lewej tronie korytarza, była tam też oszklony pokój ochrony, coś w rodzaju Sali recepcyjnej. Przez szkło, po przeciwnej stronie zauważyłam ponury magazyn. Było tam trochę światła, wystarczająco, aby zauważyć, że był pusty, nie licząc kilku niepotrzebnych nikomu rzeczy, takich jak odrapane półki, czy części urządzeń. Obróciliśmy się na prawo, aby wejść do pokoju na końcu korytarza. Znów pełniłam honor przekręcenia klamki. W tym momencie, nie było to aż tak dla mnie bolesne, żeby chwycić uchwyt i go obrócić. W pokoju znajdowały się dwa łóżka. Bill leżał po prawej stronie, a Clancy siedział na plastikowym krześle znajdującym się naprzeciwko. Karmił Billa w taki sam sposób w jaki robił to Eric. Skóra Billa była szara, policzki miał zapadnięte. Wyglądał jak śmierć. Na drugim łóżku leżał Tray Dawson. Jeżeli Bill wyglądał jakby umierał, to Tray wyglądał jakby już umarł. Jego twarz była potłuczona na niebiesko. Jedno ucho miał odgryzione. Jego oczy były opuchnięte I zamknięte. Wszędzie na sobie miał zakrzepłą krew. A to było tylko to co mogłam zobaczyć na jego twarzy. Jego ręce leżały na prześcieradle. Obie w szynach. Eric położył mnie obok Billa. Oczy Billa się otworzyły i w zasadzie były wciąż takie same: ciemnobrązowe i bez wyrazu. Przestał pić od Clancy’ego, ale nie poruszył się, ani nie wyglądał lepiej. - Srebro jest w jego układzie.- powiedział szybko Clancy- ta trucizna dotarła do każdej części jego ciała. - Będzie potrzebować więcej i więcej krwi, żeby się jej pozbyć. Chciałam się zapytać: „ Będzie z nim lepiej?”, ale nie mogłam, nie gdy Bill tutaj był.

146

Clancy wstał i wraz z Billem zaczęli po cichu wymieniać zdania.-bardzo niemiłe, jeśli ekspresja na twarzy Erica mogła być jakąś wskazówką. Bill zapytał: - Jak się masz, Sookie? Wyzdrowiejesz? - Jego głos brzmiał niepewnie. - Dokładnie o to samo chciałam zapytać ciebie-powiedziałam, Żadne z nas nie miało wystarczająco energii, aby udźwignąć trud konwersacji. - Będziesz żyć-powiedział z satysfakcją.-Wyczuwam, że Eric dał ci krew. Wyzdrowiejesz, krew pomoże zabliźnić się ranom. Przepraszam, że nie przybyłem wcześniej. - Uratowałeś mi życie. - Widziałem jak cię zabrali.-powiedział. - Co? - Widziałem jak cię zabrali. - Ty - chciałam powiedzieć: ”Nie zatrzymałeś ich?”, ale wydawało się to niewyobrażalnie okrutne. - Wiedziałem, że nie mogę walczyć z obojgiem-powiedział- jeśli spróbowałbym ich zaatakować, zabiliby mnie, mogłabyś być martwa. Niewiele wiedziałem o wróżkach, nawet jeśli słyszałem o Neave i jej bracie.- Tych kilka zdań zdawało się wykończyć Billa. Próbował obrócić głowę na poduszce, żeby móc spojrzeć dokładnie w moją twarz, ale zdołał się przesunąć tylko o cal. Jego ciemne włosy były gładkie i bez połysku, a jego skóra nie posiadała już tego blasku, który spowodował, że wyglądał tak pięknie, gdy go po raz pierwszy zobaczyłam. - Więc zadzwoniłeś do Nialla? - zapytałam. - Tak - odpowiedział, ledwo poruszając ustami. - Albo właściwie zadzwoniłem do Erica, powiedziałem mu co widziałem , powiedziałem, żeby zadzwonił do Nialla. - Gdzie był stary dom? - zapytałam. - Na północ stąd, w Arkansas-powiedział- Zajęło chwilę wytropienie ciebie. Jeśli poruszaliby się samochodem… ale oni przemieścili się przez świat wróżek. Z moim zmysłem zapachu i wiedzą Nialla o magii wróżek, w końcu cię znaleźliśmy. -Twoje życie zostało ocalone. Sądzę, że było za późno dla Wilkołaka. Nie wiedziałam, że Tray był w chacie. Nie żeby ta wiedza robiła jakąś różnicę, choć możliwe, że czułabym się trochę mniej samotna. Oczywiście, to był prawdopodobnie powód, dla którego dwie wróżki nie pozwoliły mi się z nim widzieć. Mogłabym się założyć, że nie było dużo więcej psychologii, według której torturowali Neave i Lochlan, o której nie wiedziałam. - Jesteś pewny, że… - Kochanie, popatrz na niego. - Jeszcze nie odszedłem - wymamrotał Tray. Próbowałam wstać, żeby do niego podejść, ale było to wciąż poza moim zasięgiem, ale obróciłam się na boku, żeby na niego spojrzeć. Łóżka były tak blisko siebie, że mogła go bez problemu usłyszeć. Sądzę, że mógł zlokalizować gdzie się znajduję. - Tray – powiedzialam. - Tak mi przykro. Potrząsnął bez słowa głową. - To moja wina, powinienem był wiedzieć… kobieta w lesie…to nie było w porządku. - Zrobiłeś co w twojej mocy. Gdybyś się jej oparł, zabiłaby cię.

147

- Teraz umieram.-powiedział. Starał się otworzyć oczy. Zdawał się prawi na mnie spojrzeć. - To moja cholerna wina.-powiedział. Nie mogłam przestać płakać, zdawał się być nieprzytomny. Powoli obróciłam się do twarzy Billa. Jej koloryt trochę się poprawił. - Nie pozwolę i zrobię wszystko żeby cię nie zabili-powiedział- jej ostrze było srebrne i miała srebrne wstawki na zębach…Liczyłem na to, że rozerwę jej gardło, ale nie umarła wystarczająco szybko….Walczyła do końca. - Clancy dał ci krew – powiedziałam. - Poczujesz się lepiej. - Może - powiedział, a jego głos był tam zimny i spokojny jak zawsze. - Czuję teraz jakąś siłę. To mnie poniesie przez walkę. Będzie wystarczająco dużo czasu. Byłam tak zszokowana, że prawie nie mogłam mówić. Wampiry umierały tylko od wbicia kołka, rozczłonkowania, albo od rzadkich przypadków zakażenia sino-AIDS. Zatrucie srebrem? - Bill - powiedziałam szybko, myśląc o wielu rzeczach, które chciałabym mu teraz powiedzieć. Zamknął oczy, lecz teraz znów je otworzył i spojrzał na mnie. - Zbliżają się - powiedział Eric i wszystkie słowa umarły w moim gardle. - Ludzie Breandana? - Zapytałam. - Tak - powiedział Clancy którko. - Znalazły twój zapach - pogardzał mną nawet teraz, tak jakbym była słaba i zostawiała przez to za sobą ślad do wytropienia. Eric wyciągnął długi nóż z pochwy. - Żelazo - powiedział uśmiechając się. Bill też się uśmiechnął i nie był to przyjemny uśmiech. - Zabij tak wielu, ilu tylko możesz- powiedział silniejszym głosem.- Clancy, pomóż mi wstać. - Nie - powiedziałam. - Kochanie -powiedział Bill, bardzo formalnie. - Zawsze cię kochałem i będę dumny umierając w służbie tobie. Gdy odejdę, zmów za mnie modlitwę w prawdziwym kościele. Clancy zgiął się, żeby pomóc Billowi wstać z łóżka i posłał mi bardzo nieprzyjazne spojrzenie gdy to robił. Bill chwiał się na nogach. Był tak słaby jak człowiek. Ściągnął szpitalną koszulę I stał ubrany jedynie w spodniach od pidżamy. - Nie chcę zginąć w szpitalnej koszuli. - Eric, masz jakiś nóż żeby mi pożyczyć? - zapytał Bill, bez odwracania się od drzwi. Eric dał Billowi krótszą wersję swojego noża, który jak dla mnie, był połowy długości miecza. Clancy też był uzbrojony. Nikt nie powiedział słowa o ruszaniu Traya z miejsca. Gdy na niego spojrzałam, pomyślałam, że właściwie może już nie żyje. Zadzwonił telefon Erica, co sprawiło, że podskoczyłam o kilka cali. Odebrał go zwięzłym: - Tak? Wysłuchał i zatrzasnął klapkę. Prawie się zaśmiałam na myśl o ponadnaturalnych istotach, które komunikowały się za pomocą komórki. Lecz gdy spojrzałam na Billa, szarego na twarzy, opierającego się o ścianę, nie sądziłam, że cokolwiek na świecie może być znów zabawne.

148

- Niall i jego wróżki są już drodze - powiedział do nas Eric. Jego głos był spokojny i opanowany, tak jakby czytał o towarze znajdującym się na składzie sklepu. -Breandan zablokował wszystkie inne portale do świata wróżek. Teraz otwarty jest tylko jeden. Nie wiem, czy przybędą na czas. - Jeśli to przeżyję - powiedział Clancy. - zapytam cię o uwolnienie mnie spod mojego przyrzeczenia, Eric i poszukam innego pana. Sądzę, że pomysł, żeby zginąć w obronie człowieka jest obrzydliwy, nie ważne jakie jest jej powiązanie z tobą. - Jeśli umrzesz - powiedział Eric. - to umrzesz dlatego, że twój szeryf rozkazał ci walczyć. Powód nie jest istotny. Clancy skinął. - Tak, mój panie. - Ale uwolnię cię spod przysięgi, jeśli przeżyjesz. - Dziękuję, Eric. - Jezu Chryste. Mam nadzieję, że są teraz zadowoleni, gdy już tobie to wyjaśnili. Bill słaniał się na nogach, ale ani Eric, ani Clancy nie wsparli go niczym więcej niż aprobatą. Nie mogłam usłyszeć tego co słyszeli oni, ale napięcie w pokoju wzrosło niemal nieznośnie, podczas gdy nasi wrogowi byli oraz bliżej. Gdy patrzyłam na Billa, czekającego spokojnie aż śmierć po niego przyjdzie, miałam przebłyski wspomnień z nim związanych.: Pierwszy wampir, którego spotkałam. Pierwszy mężczyzna, z którym poszłam do łóżka. Pierwszy adorator, którego pokochałam. Wszystko co stało się później zatruwało te wspomnienia, ale przez tą chwilę znów go kochałam. Wtedy właśnie zaczęły roztrzaskiwać się na kawałki i ujrzałam błysk siekiery, usłyszałam dopingujące okrzyki innych wróżek skierowane w kierunku posiadacza siekiery. Postanowiłam wstać o własnych siłach, wolałam umrzeć na na nogach niż na łóżku. Tylko tyle pozostało we mnie odwagi. Możliwe, że po tym jak miałam w sobie krew Erica, poczułam uderzenie jego zaciętości do walki. Nic tak nie działało na Erica, jak obietnica dobrej walki. Usiłowałam utrzymać się na nogach. Odkryłam, że mogę chodzić, no może tylko trochę. Naprzeciwko ściany leżały drewniane kule. Nie mogłam sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek widziałam kule z drewna, ale nic z wyposażenia tego szpitala nie było standardowe. Wzięłam kule, przymierzając je, aby zobaczyć czy mogłabym się poruszać za ich pomocą. Odpowiedź brzmiała: „Prawdopodobnie nie”. To było wystarczające spostrzeżenie żeby się poddać, ale działanie jest lepsze od bezruchu. W międzyczasie, posiadłam broń z mojej torebki i trzymałam ją teraz w dłoniach, a drewniane kule przynajmniej mnie podtrzymywały. Wszystko to odbyło się o wiele szybciej niż opowiadanie o tym. Drzwi się roztrzaskiwały, a wróżki wrzeszczały unosząc w dłoniach kawałki drewna. W końcu dziura była wystarczająco duża, aby zmieścić jedną osobę, wysokiego, chudego mężczyznę z pajęczynowatymi włosami, jego zielone oczy świeciły się z walki. Zaatakował Erica mieczem, Eric sparował i zdołał ciąć przeciwnika w brzuch. Wróż zaskrzeczał i chciał powtórzyć uderzenie, ale cios Clancy’ego trafił go w tył szyi i oddzielił głowę. Przycisnęłam plecy do ściany i włożyłam kulę pod jedno ramię. Ścisnęłam moją broń, po jednej w każdą dłoń. Bill i ja, staliśmy bo, przy boku. I wtedy Bill bardzo powoli i rozmyślnie wyszedł przede mnie. Podniósł wycelował w kolejną 149

wróżkę wyłaniającą się z drzwi, a celem było dokładnie jej gardło. Bill cofnął się i sięgnął po kielnie mojej babci. Drzwi były już prawie zniszczone, szturmujące wróżki zdawały się cofnąć. Inny mężczyzna przeszedł przez odłamki i ciało pierwszej wróżki. Wiedziałam, że to musi być Breandan. Jego rude włosy były zaplecione w warkocz, a z jego miecza ściekała krew i spływała po klindze gdy zbliżał się żeby zaatakować Erica. Eric był wyższy, ale Breandan miał dłuższy miecz. Breandan był ranny, jego koszula była z jednej strony przemoczona krwią. Zobaczyłam coś świecącego, drut do robótek, wystający z ramienia Breandana. Krew na jego mieczu była z pewnością krwią Claudine . Wypełniła mnie wściekłość i to mnie powstrzymywało przed upadkiem. Pomimo próby zajęcia Breandana, powziętej przez Erica, udało mu się uskoczyć na bok, a wysoka, wojowniczka przeskoczyła przez dziurę, którą zajmował wcześniej Breandan i zamachnęła się buławą- buławą, na Boga, w kierunku Erica. Eric uskoczył, a buława kontynuowała drogę i uderzyła Clancy’ego w bok głowy. Natychmiastowo jego rude włosy zrobiły się jeszcze bardziej czerwone i upadł na ziemię jak worek piasku. Breandan odskoczył od Clancy’ego w kierunku Billa. Jego miecz odkroił głowę Clancy’ego. Szyderczy uśmiech Breandana stał się jaśniejszy. - Jesteś nim - powiedział. - Tym, który zabiła Neave’a. - Wyrwałem jej gardło - powiedział Bill, a jego głos wydawał się być tak silny jak zawsze. Ale chwiał się na nogach. - Widzę, że za to ona zabiła ciebie - powiedział Breandan i uśmiechnął się, jego osłona nieco się rozluźniła. - Będę tylko tym, który pozwoli ci przyjąć to do świadomości. Za nim, zapomniany na łóżku w rogu, Tray Dawson, z ponadludzkim wysiłkiem chwycił koszulę wróża. Niedbałym gestem, Breandan obrócił się lekko i pchnął lśniący miecz w dół, na bezbronnego Wilkołaka, a gdy wyciągnął z powrotem miecz, był on pokryty świeżą krwią. Ale w momencie, w którym Breandan to robił, Bill pchnął moją kielnię pod jego wyciągnięte ramię. Gdy Breandan się odwrócił, na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Patrzył w dół na uchwyt jakby nie mógł pojąć jakim cudem to coś mogło wystawać z jego boku. I wtedy krew popłynęła z kącików jego ust. Bill zaczął upadać. Wszystko zatrzymało się na chwilę, ale tylko w mojej wyobraźni. Przestrzeń przede mną była wolna, a kobieta opuściła swoją walkę z Eric’iem i skoczyła na ciało swojego księcia. Krzyczała, długo i głośno i po tym jak Bill upadł skierowała ostrze miecza w moim kierunku. Prysnęłam w nią sokiem z cytryny znajdującym się w moim pistolecie. Znów krzyknęła, lecz tym razem z bólu. Sok rozprysnął się wzdłuż jej klatki piersiowej i uniesionym ramion, a w miejscu gdzie substancja dotknęła jej skóry, zaczął wydobywać się dym. Kropla spadła na jej powiekę, zdałam sobie z tego sprawę, ponieważ użyła swojej wolnej dłoni, aby potrzeć palące się oko. A gdy to robiła, Eric zamachnął się swoim długim nożem i ciął jej ramię, a potem wbił w nią nóż. I wtedy Niall wypełnił wejście do pokoju, oczy zabolały mnie na jego widok. Nie był ubrany w czarny garnitur, w jakim zwykł się pokazywać w ludzkim świecie, gdy się ze mną spotykał. Miał za to na sobie coś w rodzaju długiej tuniki i luźnych spodni

150

włożonych w buty. Wszystko co miał na sobie było białe, emanował światłem… Wszystko, poza miejscami zaplamionymi krwią. Nastała długa cisza. Nie pozostał nikt do zabicia. Osunęłam się na podłogę, moje nogi były miękkie jak żelki. Odkryłam, ze opadłam na ścianę naprzeciwko Billa. Nie mogłam stwierdzić, czy żyje, czy jest martwy. Byłam zbyt zszokowana żeby płakać i zbyt przerażona by krzyczeć. Niektóre z moich ran się otworzyły i zapach krwi i skóry nęcił Erica, podwyższając poziom ekscytacji bitwą. Zanim Niall mógł mnie dosięgnąć, Eric klęczał przy mnie, zlizując krew z rany na moim policzku. Nie myślałam o tym, dawał mi siebie, był odnawialny. -Odejdź od niej wampirze-powiedział mój pradziadek bardzo miękkim głosem. Eric uniósł głowę, jego oczy przymknęły się z przyjemności. Usiadł obok mnie. Popatrzył się na ciało Clancy’ego. Cały triumf wyparował z jego twarzy, a czerwone łzy utorowały drogę na jego policzkach. - Czy Bill żyje? - Zapytałam. - Nie wiem - odpowiedział. Spojrzał na dół na swoje ramię. Też był ranny. Brzydkie cięcie lewym przedramieniu. Nawet nie widziałam jak o się stało. Przez rozerwany rękaw, zobaczyłam, że rana zaczyna się goić. Mój pradziadek kucnął przy mnie. - Niall - powiedziałam, a moje usta pracowały z ogromnym wysiłkiem. - Nie podziękowałam ci, że przybyłeś na czas. Prawdę mówiąc, byłam tak ogłuszona, że właściwie nie miałam pojęcia co mówię, nawet nie wiedziałam, za które przybycie dziękuję. Po raz pierwszy, utrzymanie przy życiu wydawało mi się tak trudne, nie byłam pewna czy było to warte tylu kłopotów. Mój pradziadek wziął mnie w swoje ramiona. -Jesteś już bezpieczna.-powiedział.- Jestem jedynym żyjącym księciem. Nikt nie może mi tego odebrać. Prawie wszyscy moi wrogowie są martwi. - Rozejrzyj się dookoła - powiedziałam, choć położyłam moją głowę na jego ramieniu. - Niall, zobacz do czego to doprowadziło. Krew Traya Dawsona sączyła się powoli w przemoczonego prześcieradła i kapała na podłogę. Bill leżał naprzeciwko mojego prawego uda. Mój pradziadek trzymał mnie blisko siebie i głaskał po włosach. Popatrzyłam przez jego ramię na Billa. Żył tak długo, przeżył wybuch, przeżył zaginięcie. Był gotowy za mnie umrzeć. Nie było innej kobiety-człowieka, wróżki, wampira, czy Wilkołaka. Na kogo takie zachowania nie miałoby wpływu. Myślałam o nocach, które spędziliśmy razem, o tym jak rozmawialiśmy leżąc razem w łóżku. Płakałam, choć czułam się zbyt wykończona by moje ciało mogło stworzyć łzy. Mój pradziadek z powrotem kucnął na piętach i spojrzał na mnie. - Potrzebujesz odpoczynku we własnym domu.-powiedział. - Claudine? - Odeszła do Słonecznej Krainy. Nie mogłam już znieść ani jednej, złej informacji więcej. -Wróżko, opuszczę to miejsce, a postrzątanie pozostawiam tobie.-powiedział Eric.Twoja prawnuczka jest moją kobietą. Moją i tylko moją. Zabiorę ją do domu. Niall spojrzał na Erica. 151

-Nie wszystkie ciała należą do wróżek- powiedział Niall i skierował wzrok na Clancy’ego.- Co mamy z tym zrobić? -Wskazał głową na Traya. -Ten ma wrócić z powrotem do domu.-Powiedziałam.- Musi mieć właściwy pogrzeb. Nie może tak po prostu zniknąć. Nie miałam pojęcia co mógłby sobie życzyć Tray, ale nie mogłam pozwolić wróżkom zakopać ciało byle gdzie. Zasłużył na coś lepszego niż to. I trzeba było powiadomić Amelię. O Boże. Starałam się przygotować moje nogi do wstania, ale przeszył je ból- Ahjęknęłam i zagryzłam zęby. Patrzyłam w dół, na podłogę do chwili gdy odzyskałam oddech. I gdy tak się patrzyłam, jeden z palców Billa drgnął. - On żyje, Ericu - powiedziałam i chociaż bolało jak licho, mogłam się uśmiechnąć.-Bill żyje. - To dobrze - powiedział Eric, choć zabrzmiał za cicho. Otworzył klapkę w telefonie i włączył opcję szybkiego wybierania numeru. - Pam - powiedział. - Sookie żyje. Tak, Bill też, Clancy nie. Przyjedź vanem. Chociaż spędziłam tam trochę czasu, ostatecznie Pam przybyłą wielkiem vanem. Z tyłu położony był materac, a Pam oraz Maxwell Lee, czarny biznesmen, który przypadkiem został wampirem, ułożyli na nim mnie i Billa. A przynajmniej, takie wrażenie zawsze sprawiał. Nawet w tę noc, w noc przemocy i konfliktów, Maxwell wyglądał schludnie i spokojnie. I mimo, że był wyższy od Pam, włożyli nas na tył z gracją i delikatnością, co bardzo doceniłam. Pam nawet nie próbowała żartować, co było miłą odmianą. Gdy jechaliśmy z powrotem do Bon Temps, słyszałam jak wampiry rozmawiały szeptem o końcu wojny wróżek. -Wielka szkoda, jeśli będą musiały opuścić ten świat.-powiedziała Pam.- Tak bardzo ich kochałam. Tak trudno je złapać. Maxwell Lee powiedział: - Nigdy nie miałem wróżki. - Mniam - powiedziała najbardziej przekonywujące Mniam, jakie w życiu słyszałam. - Cicho - powiedział Eric i obaj zamilkli. Palce Billa odnalazły moje i chwyciły je. - Clancy żyje w Billu - powiedział Eric pozostałej dwójce. Przyjęli tą wiadomość w ciszy, która wydawała mi się być wyrazem szacunku. - Tak jak ty żyjesz w Sookie - powiedziała cicho Pam. *** Mój pradziadek przybył mnie zobaczyć dwa dni później. Amelia wpuściła go do środka i z powrotem pobiegła na górę, aby płakać. Znała prawdę, choć oczywiście, reszta społeczności była zszokowana, że ktoś włamał się do domu Traya i go torturował. Popularna opinia głosiła, że jego napastnicy musieli wierzyć, że Tray jest handlarzem narkotyków, mimo iż, po dokładnym przeszukaniu, nie znaleziono żadnych śladów prochów ani w jego domu, ani w warsztacie. Była żona Traya i jego syn zorganizowali pogrzeb, został spalony i pochowany w Katolickim Kościele Nieskalanego Poczęcia. Starałam się wspierać Amelię. 152

Czasami miałam lepsze dni, ale dzisiaj byłam zadowolona, że mogłam leżeć w łóżku, ubrana w pidżamę. Eric nie mógł mi dać ani kropli więcej swojej krwi. Po pierwsze: bo w ciągu ostatnich kilku dni robił to już dwa razy, nie wspominając o krwi wymienionej podczas kochania się. No i powiedział, że jesteśmy niebezpiecznie blisko niezdefiniowanej granicy. Był też inny powód, Eric potrzebował całej swojej krwi aby wyleczyć samego siebie, wypił też trochę od Pam. Wszystko mnie swędziało, zdrowiałam. Zauważyłam, że wampirza krew wypełnia wygryzione mięso w mojej nodze. Co pasowało oficjalnego wyjaśnienia moich obrażeń (wypadek samochodowy; zderzył się ze mną pojazd, prowadzony przez nieznanego mężczyznę, który uciekł z miejsca wypadku.). Wytłumaczenie wydawało się prawdopodobne, o ile nie za wiele osób dokładnie przyjrzy się moim obrażeniom. Oczywiście, Sam dokładnie wiedział, że nie było w tym nic z prawdy. Powiedziałam mu co się stało gdy po raz pierwszy mnie odwiedził. Klienci Merlotte’a bardzo mi współczuli, zrelacjonował, gdy pojawił się u mnie po raz drugi. Przyniósł mi stokrotki i pudełko kurczaka z Dairy Queen. Gdy myślał, że nie widzę, patrzył na mnie ponurym wzrokiem. Po tym jak Niall przysunął krzesło blisko łóżka, wziął mnie za rękę. Możliwe, że wydarzenia z ostatnich dni spowodowały, że jego piękne zmarszczki jeszcze bardziej się pogłębiły. Chyba wyglądał na trochę smutnego. Ale mój królewski pradziadek był wciąż piękny, monarchiczny, niezwykły, ale teraz wiedziałam do czego jest zdolna jego rasa… wyglądał na zatroskanego. -Wiedziałeś, że Lochlan i Neave zabili moich rodziców? -zapytałam. Niall po krótkiej chwili przytaknął . -Podejrzewałem.-odpowiedział.- Gdy powiedziałaś, że twoi rodzice się utopili, uznałem, że to możliwe. Wszyscy byli związani z wodą, ludzie Breandana. -Cieszę się, że już nie żyją-powiedziałam. -Tak, ja też.-powiedział.- Większość popleczników Breandana jest martwa. Oszczędziłem dwie kobiety, bardzo ich w tych czasach potrzebujemy. I choć jedna z nich jest matką jednego z dzieci Breandana pozwoliłem jej żyć. Zdawał się czekać na moją pochwałę. -Co z dzieckiem?-zapytałam Niall potrząsnął głową i odtrącił kosmyk swoich bladych włosów. Kochał mnie ale pochodził ze świata, który był nawet bardziej dziki niż mój. Tak jakby słyszał moje myśli, Niall powiedział: - Właśnie kończę blokować portal łączący nasze światy. - Ale właśnie o to toczyła się wojna-powiedziałam oszołomiona.-tego właśnie chciałby Beandan. - Zaczynam myśleć że miał rację, mimo że kierowały nim złe pobudki. To nie wróżki muszą być chronione przed ludzkim światem. To ludzie muszą być chronieni przed nami. - Co się zmieni? Jaki będą konsekwencje? - Ci z nas, którzy żyli wśród ludzi, będą musieli wybrać. - Jak Claude. - Tak. Będzie musiał odciąć się od naszej krainy, jeśli zdecyduję się żyć tutaj. - A reszta? Ci którzy w tej chwili tam żyją? - Nie będziemy opuszczać krainy już nigdy więcej.-Jego twarz emanowała smutkiem. 153

- Już cię nie zobaczę? -Nie, serduszko. Lepiej nie. Próbowałam się zebrać do protestu. Powiedzieć mu, że wcale nie będzie lepiej. To było okropne, miałam tylko kilku krewnych, z którymi już nigdy nie porozmawiam. Lecz po prostu nie mogłam wydobyć siebie żadnych słów. - Co z Demrotem?. Powiedziałam zamiast tego. - Nie możemy go znaleźć - powiedział Niall. - Jeśli nie żyje, to zamienił się w popiół w miejscu, którego nie możemy odnaleźć. Jeśli jest tutaj, to znaczy, że jest przebiegły i zachowuje się bardzo cicho… Będziemy go szukać dopóki drzwi się nie zamkną. Miałam nadzieję, że Demrot znajduje się po tej drugiej stronie drzwi. W tym momencie Jason wszedł do środka. Mój pradziadek, nasz pradziadek, zerwał się na nogi, ale po chwili, zrelaksował się. - Ty musisz być Jasonem - powiedział. Mój brat patrzył na niego bez wyrazu. Jason nie był do końca sobą po śmierci Mela. W tym samym numerze naszej lokalnej gazety znalazła się opowieść o okropnym odkryciu ciała Traya Dawsona oraz historia zaginięcia Mela Harta. Powszechne było podejrzenie, że te dwa wydarzenia są ze sobą w jakiś sposób powiązane. Nie wiedziałam jak panterołaki zatuszowały miejsce za domem Jasona i nie chciałam tego wiedzieć. Nie wiedziałam też gdzie znajduje się ciało Mela. Możliwe, że zostało pożarte. Może znajduje się teraz na dnie sadzawki Jasona. A może leżało gdzieś w lesie. Właśnie tego ostatniego się spodziewałam. Jason i Calvin powiedzieli policji, że Mel mówił im wcześniej, że idzie zapolować w pojedynkę. Jego furgonetka była zaparkowana na parkingu, w części rezerwatu, która do niego należała. Na tyle samochodu znaleziono plamy krwi, co pozwoliło policji podejrzewać, że miał on coś wspólnego w okropną śmiercią Crystal Stackhouse. A do tego słyszano, jak Andy Bellefleur mówił, że nie byłby zaskoczony gdyby się okazało, że Mel popełnił w lesie samobójstwo. -Tak, mam na imię Jason - powiedział mój brat silnym głosem. - Ty musisz być… moim pradziadkiem? Niall skinął głową. - Jestem. Przybyłem żeby pożegnać się z twoją siostrą. - Ale nie ze mną, co? Nie jestem wystarczająco dobry. - Wyglądasz za bardzo jak Dermot. - Cóż, co za szkoda - Jason rzucił się w nogi łóżka. - Dermot nie wydawał się dla mnie aż taki zły. W zasadzie przybył, aby mnie ostrzec przed Melem, chciał żebym się dowiedział o tym, że Mel zabił moją żonę. - Tak - powiedział Niall jakby z oddali. - Możliwe, że Dermot był stronniczy w stosunku do ciebie ze względu na wasze niezwykłe podobieństwo. Podejrzewam, że jesteś świadomy tego, że pomógł zabić twoich rodziców? Oboje popatrzyliśmy na Nialla. -Tak. Jak słyszałem, oddana Breandanowi wróżka z pod znaku wody wciągnęła samochód do potoku. Ale tylko Dermot był w stanie dotknąć drzwi i wyciągnąć twoich rodziców z auta, a wtedy nimfa wodna pociągnęła ich na dno. Przebiegł mnie dreszcz. - Gdybyś mnie pytał, jestem szczęśliwy, że się żegnasz. Cieszę się, że odchodzisz. Mam nadzieję, że nigdy już nie wrócisz, że nie wróci już nikt z was. 154

Ból przebiegł po twarzy Nialla. - Nie mogę się spierać z twoimi uczuciami - powiedział. - Chciałem tylko poznać moją prawnuczkę, ale nie podarowałem Sookie nic poza smutkiem. Otwarłam moje usta w proteście i wtedy zdałam sobie sprawę, że powiedział prawdę. Choć nie całą prawdę. - Dałeś mi pewność, że posiadam rodzinę, która mnie kocha - powiedziałam, a Jason wydał z siebie dźwiek jakby się dławił. - Przysłałeś Claudine, aby mnie chroniła, i robiła to nie raz. Będę za tobą tęsknić Niall. - Wampir nie jest aż taki zły, no i cię kocha - powiedział Niall. Wstał. - Żegnaj. - Schylił się i pocałował mnie w policzek. Była jakaś siła w tym dotyku, od razu poczułam się lepiej. Zanim Jason zdołał zaprotestować, Niall pocałował go w czoło, a naprężone mięśnie Jasona się rozluźniły. I wtedy mój pradziadek odszedł, zanim zdążyłam go zapytać, którego wampira miał na myśli.

***KONIEC CZĘŚCI DZIEWIĄTEJ***

Tłumaczenie: sarusia_007, NightSun, Kattyg, Tutka75, madzialilka, maraniak, wredna_MN, michalskakarolina http://chomikuj.pl/dorotaEf 155