9 Nalini Singh Gra pragnienia

Nalini Singh

Gra pragnienia. Tłumaczenie nieoficjalne: zapiski_mola_ksiazkowego Okładka: augen

CZYSTOŚĆ Psi byli czyści. Byli Cisi od ponad stu lat. Ich emocje były usuwane z nich za pomocą warunkowania, aż od świata oddzielała ich ściana lodu. Pasja i miłość, nienawiść i smutek nie były już rzeczami, które znali. Uznawali je za jedne ze słabości emocjonalnych ras ludzi i zmiennokształtnych. Ale, gdy zima 2081 r. zmieniła się w wiosnę zmiana stała się czymś więcej niż tylko szeptem na horyzoncie. Zbyt wielu Psi uciekło. Zbyt wielu przełamało warunkowanie. I zbyt wiele pęknięć odcina się na powierzchni Sieci. Niektórzy uważają, że upadek Ciszy jest nieunikniony. A inni są gotowi, by zabić, aby ją utrzymać. ROZDZIAŁ 1 Indigo wytarła deszcz z twarzy, by ją oczyścić choćby na ułamek sekundy. Huraganowa ulewa nadal uderzała z nieustanną furią uderzając lodowato zimnymi kulami o jej skórę i zmieniając ciemny niczym w nocy las w niemożliwy do przeniknięcia wzrokiem. Pochyliła głowę i odezwała się do wodoodpornego mikrofonu dołączonego do przemoczonego kołnierzyka swojej czarnej koszulki. „Masz go w polu widzenia?” Głos, który jej odpowiedział był głęboki, znajomy i w tym momencie śmiertelnie skupiony. „Północny-zachód, osiemset metrów. Idę w twoją stronę.” „Północny-zachód, osiemset metrów.” Powtórzyła, by się upewnić, że dobrze się rozumieli. Słuch zmiennokształtnego był niesamowicie dokładny, ale deszcz był dziki. Uderzał w jej czaszkę aż nawet zaawansowany technicznie odbiornik, który miała włożony do ucha szumiał. „Indy, bądź ostrożna. On obecnie funkcjonuje na poziomie dzikiego wilka.” W normalnych okolicznościach prychnęłaby na niego za używanie tego idiotycznego przezwiska. Dzisiaj, była zbyt zmartwiona. „Ty również. Zranił cię podczas pierwszego starcia.”

„To tylko powierzchowna rana. Cisza radiowa.” Założyła włosy do tyłu i wzięła głęboki wdech wilgotnego powietrza. Zaczęła skradać się w stronę ich zdobyczy. Jej kolega – myśliwy miał rację, manewr przyszpilający był ich najlepszą szansą, by pojmać Joshu'ę bez uszkodzenia go. Wnętrzności Indigo zacisnęły się. Ból rozkwitł w jej sercu. Nie chciała być zmuszona, by go skrzywdzić. Nie chciał tego również tropiciel podążający śladem chłopca – był to powód dla którego większy i silniejszy wilk został ranny w ich wcześniejszej bójce. Ale będzie musiał to zrobić, jeżeli nie zdołają sprowadzić Joshu'y z powrotem znad krawędzi. Chłopiec był tak zagubiony w poczuciu bezsilności i bólu, że poddał się swojej wilczej stronie. A wilk, młody i poza kontrolą, zmienił te uczucia we wściekłość. Joshua był teraz zagrożeniem dla stada. Ale był również jednym z nich. Krwawili. Rzucili się w bezkresny deszcz. Nie wykonają jednak na nim egzekucji do momentu, gdy nie wyczerpią wszystkich innych opcji. Gałąź uderzyła ją po policzku, gdy nie poruszyła się wystarczająco szybko podczas tej burzowej pogody. Ostre. Żelazo. Krew. Indigo przeklęła nisko pod nosem. Joshua złapie jej zapach, jeżeli nie będzie ostrożna. Obróciła twarz ku deszczu. Pozwoliła, by obmył krew z rozcięcia. Ale krew nadal była zbyt jasna. Jej zapach był zbyt niemożliwy do pomylenia z czymś innym. Jęknęła – ich uzdrowicielka wygarbuje jej za to skórę – przykucnęła i rozsmarowała błoto po powierzchownej rance. Zapach przytłumił się, stał się zmieszany z zapachem ziemi. Może być. Joshua był tak daleko w szale, że nie wykryje subtelnego tonu, który pozostał. „Gdzie jesteś?” Wydała z siebie bezdźwięczny szept, gdy skradała się przez nasączoną deszczem noc. Joshua jeszcze nie odebrał życia. Nie zabił, ani nie uszkodził żywej istoty. Mógł zostać sprowadzony z powrotem – jeżeli jego ból pozwoli mu wrócić. A był to żywy obezwładniający ból młodego mężczyzny na granicy dorosłości. Uderzający wiatr … razem z nim przyszedł również zapach jej zdobyczy. Indigo przyspieszyła tępo. Zaufała oczom wilka, który był jej drugą połową. Jego wzrok był silniejszy w ciemności. Poziom tego zapachu zyskiwał na sile, gdy rozwścieczone wycie wilka przecięło powietrze. Warczenia. Przyprawiający o mdłości dźwięk uderzających o siebie zębów. Więcej żelaza w powietrzu. „Nie!” Zwiększając prędkość do niebezpiecznych poziomów. Przeskoczyła przez powalone kłody i nowo utworzone strumieni z błota i wody tak naprawdę nie dostrzegając ich. Kierowała się w stronę sceny walki. Zajęło jej to może dwadzieścia sekund i jednocześnie całe życie. W momencie, gdy dotarła do małego przejaśnienia, gdzie walczyli uderzył piorun. Zobaczyła ich otoczonych elektrycznie ciemnym niebem. Dwóch zmiennokształtnych w pełnej wilczej formie. Złączonych w walce. Upadli na ziemię, gdy piorun zniknął, ale nadal mogła ich zobaczyć. Ich oczy śledziły się nawzajem ze śmiertelnie niebezpiecznym celem i skupieniem. Tropiciel, myśliwy był większy. Jego normalnie olśniewające srebrne futro było przemoczone i niemal czarne, ale to mniejszy wilk z sierścią czerwonawego koloru wygrywał. Ponieważ myśliwy powstrzymywał się próbując nie zabić. Świadoma, że jej przemoczone ubranie sprawiłoby problem przy rozbieraniu się, Indigo zmieniła się tak jak stała. Był to przeszywający ból i rozdzierająca agonalna radość. Ubrania, które miała na sobie zdezintegrowały się. Jej ciało obróciło się w prysznicu światła zanim uformowało się w gładkiego muskularnego wilka z budową ciała stworzoną do biegania. Wskoczyła do bójki, gdy czerwony wilk – Joshua – rozciął linię boku swojego oponenta. Większy wilk złapał kark nastolatka. W tym momencie mógł z łatwością zabić. Tak jak mógł to zrobić i wcześniej. Ale próbował jedynie skłonić go do poddania się. Joshua był jednak za bardzo

zagubiony, by posłuchać. Sięgnął pazurami i próbował uderzyć w brzuch myśliwego. Indigo skoczyła z obnażonymi zębami. Jej łapy uderzyły w mniejszego wilka. Przytrzymała jego wiercące się i prychające ciało przy ziemi. Nie wiedziała jak długo tak tam stali przytrzymując wypełnionego przemocą wilka. Odmawiali pozwolenia mu, by przeszedł przez tą destrukcyjną krawędź. Oczy myśliwego spojrzały w jej oczy. W jego wilczej formie miały genialny miedziany kolor. Były tak nietypowe, że nigdy nie widziała takich u jakiegokolwiek innego wilka, zarówno zmiennokształtnego jak i prawdziwego – dzikiego. Dostrzegła w tym spojrzeniu przeszywającą inteligencję. Wielu ludzi ją przegapiało dlatego, że śmiał się z taką łatwością i czarował z taką otwartą psotą. Większość osób w stadzie Śnieżnych Tancerzy nie zdawało sobie nawet sprawy z tego, że był ich śledczym będącym w stanie namierzyć zdziczałe wilki przez śnieg, wiatr, i tak jak to miało miejsce dzisiaj – niekończący się deszcz. I choć nie mieli w zwyczaju nazywać go Myśliwym, właśnie tym był. Spoczywał na nim obowiązek wykonywania egzekucji na tych, których nie mógł ocalić. Ale Joshua rozumiał kto stał przed nim. Ponieważ w końcu uciszył się, a jego ciało stało się bezwładne pod naporem ich ciał. Indigo ostrożnie wypuściła go z uścisku, ale on nie podskoczył na nogi nawet, gdy wypuścił go większy wilk. Zmartwiona zmieniła się w ludzką formę. W ciągu jednej chwili jej mokre włosy przykleiły się do jej nagiego ciała. Tropiciel stał obok niej na straży. Jego mokre futro ocierało się o jej skórę. „Joshua.” Powiedziała pochylając się, by przemówić do chłopca. Zdeterminowana, by sprowadzić go z powrotem od jego wilka. „Twoja siostra żyje. Zdołaliśmy zawieść ją na czas do przychodni.” W tych ciemno żółtych oczach nie było rozpoznania, ale Ingdigo nie była porucznikiem Śnieżnych Tancerzy dlatego, że łatwo się poddawała. „Pyta się o ciebie, więc lepiej otrząśnij się z tego i wstawaj.” W następny rozkaz włożyła każdy fragment swojej dominacji. „W tej chwili.” Wilk zamrugał i uniósł głowę. Gdy Indigo obserwowała wstał na trzęsących się nogach. Gdy sięgnęła po niego skulił głowę jęcząc. „Ćśś.” Powiedziała łapiąc go za pysk i wpatrując się w te jasne wilcze oczy. Jego spojrzenie uciekło w bok. Joshua był zbyt młody, zbyt uległy w porównaniu z jej siłą, by rzucić jej w ten sposób wyzwanie. „Nie jestem zła.” Powiedziała Indigo upewniając się, by usłyszał w każdym jej słowie prawdę. By wyczuwał ją w sposobie w jaki go trzymała – pewnie, ale nie w sposób, który spowodowałby ból. „Ale potrzebuję, byś stał się człowiekiem.” Nadal brak kontaktu wzrokowego. Ale usłyszał ją. Ponieważ w następnej chwili powietrze wypełniło się iskrami światła, a ułamek sekundy później młody mężczyzna, który ledwie skończył czternaście lat klęczał nago na ziemi. Jego twarz była ściągnięta. „Na prawdę nic jej nie jest?” Powiedział szorstkim tonem. Wilk nadal był obecny w jego głosie. „Czy kiedykolwiek cię okłamałam?” „Miałem jej pilnować, tylko że ...” „To nie była twoja wina.” Położyła palce na jego szczęce dając mu ratunek dotykiem, poczuciem Stada. „To była lawina skał – nic nie mogłeś zrobić. Ma złamaną rękę, dwa złamane żebra i całkiem fajną bliznę na łuku brwiowym, którą już wszystkim pokazuje niczym paw swój ogon.” Recytacja tych zranień wydawała się stabilizować stan Joshu'i. „To brzmi zupełnie jak ona.” Niepewny uśmiech. Szybkie ostrożne zerknięcie na nią zanim opuścił wzrok. Indigo uśmiechnęła się – bo jeżeli bał się konsekwencji swoich czynów, to znaczyło, że wrócił. Poddała się swojemu poczuciu ulgi i uszczypnęła ostro szczeniaka w ucho. Jęknął. A potem zakopał twarz w jej szyi. „Przepraszam.”

Przesunęła dłonią po jego plecach. „Już dobrze. Ale jeżeli kiedykolwiek zrobisz to jeszcze raz oskóruję cię i użyję twojego futra jako nowych poduszek na kanapę. Rozumiemy się?” Kolejny roztrzęsiony uśmiech i szybkie przytaknięcie. „Chcę do domu.” Przełknął ślinę i obrócił się w stronę śledzącego. „Dzięki, że mnie nie zabiłeś. Przepraszam, że zmusiłem cię do wyjścia w ten deszcz.” Wielki wilk obok Indigo z uniesionym w geście dominacji ogonem zacisnął swoje bardzo niebezpieczne zęby wokół gardła chłopca. Joshua pozostał nieruchomy, cichy, aż tropiciel wypuścił go. Przeprosiny zaakceptowane. Indigo podjęła bezcelowy wysiłek, by strząsnąć deszcz z włosów i spojrzała na chłopca. „Nie chcę byś zmieniał się w wilka przez cały tydzień.” Dotknęła jego ramiona, gdy wyglądał na zdruzgotanego. „To nie jest kara. Dzisiaj znalazłeś się zbyt blisko krawędzi. Nie ma sensu na podejmowanie ryzyka.” „Dobrze, zgadzam się.” Zamilkł. W jego oczach był szept wstydu. „Wilk staje się trudny do kontroli. Tak jakbym znowu był dzieckiem.” To wyjaśniało jego irracjonalną reakcję na wypadek siostry, pomyślała Indigo. Zapamiętała sobie, by skopać parę tyłków w związku z tą myślą. Młodzież i nastolatki mieli czasami problemy z kontrolą – nauczyciele Joshu'i powinni wyłapać sygnały, które świadczyłyby o tym. „To się czasami zdarza.” Powiedziała mu utrzymując spokojny i rzeczowy ton. „Mi też to się przytrafiło, gdy byłam mniej więcej w twoim wieku. To nic, czego należałoby się wstydzić. Jeżeli poczujesz, że wilk znów bierze kontrolę przyjdź bezpośrednio do mnie.” Gdy przytaknął pełen ulgi zmieniła się z powrotem w swoją drugą formę. Legowisko było ogromną siecią tuneli ukrytych poza wzrokiem wrogów w podziemiach Californijskich gór Sierra Nevada. Podróż do legowiska była cicha. Deszcz zelżał jakieś dziesięć minut po tym jak wyruszyli. Ludzie mogliby się pośliznąć i upaść ze sto razy w tym śliskim terenie, ale wilki miały pewny krok. Ich łapy były zaprojektowane tak, by zwiększały pewność i stabilność – i znajdowały łatwiejsze ścieżki dla Joshu'i. Ingdigo zagnała chłopca aż do otwartej przestrzeni drzwi czegoś, co każdemu innemu wydawałoby się nagą ścianą skalną. Tropiciel zajął pozycję za chłopcem. Roztrzęsiona matka chłopca czekała tam na nich razem z innym wilkiem – srebrno-złotym z oczami bardzo jasnego błękitu, tak że niemal przypominały lód. Chłopiec upadł na kolana przed alfą Śnieżnych Tancerzy. Indigo i tropiciel wycofali się. Ich zadanie zostało ukończone. Szczeniak był bezpieczny. Inni zatroszczą się o niego. Teraz potrzebowali wybiegać trochę napięcia dzisiejszej nocy. Naprawdę sądziła, że będą zmuszeni zabić Joshu'ę. Chłopiec był niemal szalony, gdy zdołali przygwoździć go wcześniej dzisiejszego dnia. Zerknęła na swojego kompana przywołując to wspomnienie – większy wilk z łatwością dotrzymywał jej tępa. Zdała sobie sprawę, że krwawił. Zatrzymała się i warknęła na niego. Zatrzymał się jedynie krok później. Obrócił się i przesunął po jej nosie własnym. Zmieniła się w ludzką postać i pochyliła nad nim odsuwając swoje mokre od deszczu włosy. „Musisz zobaczyć się z Lar'ą.” Ich uzdrowicielka będzie lepiej w stanie ocenić jego rany i upewnić się, że nie były poważne. Wilk uszczypnął jej szczękę warcząc nisko w gardle. Odepchnęła go. „Nie zmuszaj mnie, bym zastosowała na ciebie hierarchię.” Choć szczerze powiedziawszy, nie była pewna czy w ogóle mogła – a to przeszkadzało zarówno kobiecie, jak i wilkowi. Zajmował dziwne miejsce w hierarchii. Był od niej młodszy. Nie był porucznikiem, ale raportował bezpośrednio i tylko do alfy. A jako ich tropiciel jego umiejętności były krytyczne dla bezpieczeństwa i dobra stada. Kolejne warknięcie, kolejne uszczypnięcie – tym razem w jej ramię. Zmrużyła oczy. „Uważaj sobie, albo odgryzę ten twój nos.”

Wydał z siebie warczący dźwięk niezgody i pokazał zęby. Postukała go mocno w pysk. „Wracamy, i to natychmiast.” Kolor pod jej dłońmi. Wilk z futrem o wyróżniającym się kolorze srebrnej brzozowej kory zmienił się w człowieka o niebieskich oczach przypominających jezioro i gładkich od deszczu włosach. „Nie wydaje mi się.” Był na niej zanim zorientowała się co robi. Jej twarz była ujęta w jego dłonie, a jego usta były na jej wargach. Pieszczota była gorąca, mocna i uderzyła w nią niczym pięść, sprawiając, że znieruchomiała. A potem … piekło uderzyło przez jej ciało sprawiając, że wmieszała dłoń w jego grube brązowe włosy i odciągnęła jego głowę. „Co robisz?” Powiedziała nie mogąc złapać oddechu. „To nie jest oczywiste?” W jego oczach był śmiech. Miały odcień jeziora skąpanego w słońcu, gdy jego kciuki przesunęły się po jej policzkach. „Chcę cię całą wylizać.” Nie wzięła tego do siebie. „Jesteś pijany od adrenaliny wynikającej z polowania.” Odepchnęła jego dłonie i przechyliła głowę w bok. „I utraty krwi.” Płynęła w czystej rozluźnionej wodą linii po jego boku. „Zdecydowanie potrzebujesz szwów.” „Nie, wcale nie.” Ponownie pocałował ją i pchnął na ziemię. Tym razem nie wycofała się natychmiast. I otrzymała pełne uderzenie tego pocałunku … i twardego podniecenia uciskającego wrażliwe zagłębienie jej podbrzusza. Jej puls przyśpieszył zdumiewając ją wystarczająco, by mocno ugryzła jego wargę. „Tu jest zimno.” Choć śnieg już stopniał w tej części gór Sierra Nevada nadal trwały w chłodnym pocałunku zimy mimo rozkwitającej wiosny. Skruszone spojrzenie. Chwilę później znalazła się na górze. Nadal była całowana. Jęknęła na tego upartego wilka – który potrafił całować tak szaleńczo dobrze, że kusiło ją, by pozwolić mu na to. Pchnęła go w ramiona. „Wstawaj zanim zginiesz od utraty krwi, wariacie.” Niezadowolona mina. A potem Drew ponownie ją pocałował. ROZDZIAŁ 2 Andrew usłyszał jak Indigo jęknęła. Poczuł jak jej ciało zmiękło smakowitą odrobinę zanim porucznik zapanowała nad sobą. Popchnęła go w ramiona i odsunęła się, by ukucnąć obok niego na runie leśnym. Oczy, którym zawdzięczała swoje imię były jasne od nocnego wzroku wilka. „Tym razem wybaczę ci rozpływanie się na mnie. Ale zrób to jeszcze raz, a wylądujesz na tyłku.” „Już na nim siedzę.” Usiadł. „Wydaje mi się, że ty również się rozpływałaś.” Jej język w jego ustach był gładki i szybki, zanim ta jej cholerna samodyscyplina włączyła się, by im przeszkodzić. „Chcesz jeszcze trochę to po robić?” Odsunęła włosy. „Poddaję się. Zostań tutaj. Umrzyj z utraty krwi. Ja zamierzam wśliznąć się do miłej ciepłej kąpieli i zjeść kawałek sernika, który Lucy ukryła dla mnie przed wygłodniałymi hordami, po tym jak ją przekupiłam.” „Masz sernik?” Przesunął się, by kucnąć obok niej. Udawanie, że to tylko gra było trudne, cholernie trudne. Bawić się z nią, gdy jedynym czego pragnął to zanurzenie twarzy w jej szyi i po prostu … bycie. „Podzielisz się jeżeli wrócę?” Niskie kobiece warknięcie, które z pewnością sprawiłoby, że większość mężczyzn zaczęłaby się pakować. „Próbujesz mnie szantażować?” „Jak bym śmiał?” Potrzebował jej dotknąć. Pocałował ustami skórę na jej ramieniu. Nie odepchnęła go – była wysoko postawioną kobietą pozwalającą na przywileje skóry mężczyźnie ze stada, bo uważała, że potrzebuje tego, by się ustabilizować. Nie chciał być tylko kolejnym mężczyznom, tylko kolejnym wilkiem. Ale jeżeli dzięki temu będzie blisko niej, to zadowoli się

tym … na razie. „Indy.” Przesunął się tak, że teraz był za nią i zakopał noc w jej karku. Wziął głęboki wdech i uśmiechnął się w dzikiej satysfakcji, gdy wyczuł jedynie ją. Żadnego mężczyzny. Nie miała kochanka, którego akceptowałaby na tym poziomie. Wiedział już o tym, ale dobrze było mieć potwierdzenie. Ponieważ podjął decyzję – zamierzał przestać krążyć i zacząć walczyć o to czego pragnął. A pragnął Indigo. Mądrej, niebezpiecznej, fascynującej Indigo. Sięgnęła do tyłu i pociągnęła go za włosy. „Żadnego sernika jeżeli nie przestaniesz używać tego głupiego przezwiska.” Skubnął jej palce. Westchnęła w odpowiedzi. „Choć. Chodźmy do domu.” Zmieniła się pod jego dłońmi. Piękny wilk o głęboko szarym futrze z oczami zadziwiającego wypolerowanego złota. Wziął głęboki wdech i zmienił się obok niej i pozwolił, by poprowadziła go z powrotem. Gdy już znaleźli się w legowisku zagoniła go do uzdrowicielki i stała warcząc nisko w gardle, aż zmienił się w ludzką postać i pozwolił Lar'ze się obstukiwać i obsłuchiwać. Wyszła dopiero, gdy była pewna, że będzie się zachowywał. Jego radość przytłumiła się. Nadal czuł jej skórę – jedwabną i mokrą pod jego dłońmi. Nadal potrafił wyczuć dziki żar jej ust. Boże, ale pragnął prawa, by ją mieć. Tylko, że ona była dominującą kobietą. Najwyższą rangą kobietą w stadzie. A on był mężczyzną, którego poziom dominacji był niejednoznaczny – była to nietypowa sytuacja w stadzie wilków. Jednak jego praca dla alfy zależała od tego, by był postrzegany jako ktoś spoza hierarchii. Bez względu na to jednak jak to ująć, przewyższała go rangą. Była porucznikiem już od lat. I do tego jeszcze była cztery lata starsza. Sfrustrowany z powodu swoich przemyśleń powoli poszedł do swoich pokojów, gdy Lara w końcu go wypuściła. Ledwie zauważał cienki bandaż koloru skóry, który uzdrowicielka przykleiła do jego boku. Właśnie wychodził spod prysznica, gdy usłyszał jak drzwi do jego pokoju otwierają się. Chwilę później wyczuł zapach Indigo. Potarł bezmyślnie włosy i otoczył ręcznikiem talię, a potem wyszedł. Znalazł ją siedzącą ze skrzyżowanymi nogami na swoim łóżku. Była oparta plecami do ściany. Miała na talerzyku wielki kawałek sernika. Była tutaj. Na jego terenie. Oparł się w przejściu do łazienki i tylko ją obserwował. Jej skóra była rozpalona od ciepła, więc wzięła tą kąpiel. A włosy, które zazwyczaj związywała w kucyk opadały gładkie i mokre na plecy jej białej koszulki. Jej miękkie spodnie od piżamy ukrywały długie nogi, ale Andrew zapamiętał każdy smukło umięśniony centymetr jej ciała. „Chcesz trochę, czy nie?” Uniosła widelczyk. Nie był wystarczająco głupi, by odmówić. Posłał jej uśmiech, który celowo zabarwił czystą psotą. „Pozwól, że włożę na siebie jakieś ubranie. Chyba, że chcesz mnie nagiego?” Odpowiedziało mu kobiece prychnięcie. „Już to widziałam i czułam, nie mam ochoty kupować koszulki zachwalającej ten towar.” Ta obraza cięła ostro. Był mężczyzną. Chciał ją tak mocno, że ledwie był w stanie cokolwiek zobaczyć. Ale nie mógł pozwolić, by o tym wiedziała, nie gdy już miała w garści wszystkie asy. Wzruszył więc ramionami. „Dobra.” I upuścił ręcznik. Indigo niemal zadławiła się sernikiem, gdy Drw podszedł do komody po drugiej stronie pokoju. O … matko. Jej oczy nie mogły oderwać się od jego tyłka. Twardy, umięśniony i proszący się o ugryzienie. Zdecydowanie proszący się o ugryzienie.

Ledwie powstrzymała się przed jęknięciem, gdy naciągnął parę spodni dresowych na tą piękną złotą skórę i napięte mięśnie. Już miała go poprosić, by je ściągnął, gdy zdała sobie sprawę z tego kogo pożerała wzrokiem. Co było z nią nie tak? Przerażona dźgnęła widelcem w sernik i wcisnęła jego wielki kawałek w usta akurat, gdy Drew się obrócił. Na jego twarzy nie było już humoru. I nagle nie widziała już młodszego brata Riley'a. To nie był roześmiany i droczący się mężczyzna, który potrafił oczarować każdą kobietę w legowisku, by zrobiła to czego pragnął. Tylko tropiciel, który wytropił swoją zdobycz w burzy tak ostrej, że schroniły się przed nią nawet dzikie wilki. I nigdy nie stracił tropu – było to zadanie, które uważała za nie możliwe biorąc pod uwagę huraganowy deszcz i wiejący wiatr. Przesunął dłońmi po włosach i podszedł do łóżka. Mięśnie na przodzie jego ciała były równie imponujące jak te z tyłu, pomyślała. Ale w tym momencie jej oczy spoczywały na jego twarzy. Nie potrafiła go rozszyfrować zdała sobie sprawę, z przeszywającym wnętrzności szokiem. Nie tak jak to było w przypadku młodszych mężczyzn. Ale wiedziała, że obraziła go. Drapieżni zmiennokształtni mężczyźni byli bardzo drażliwi na tego rodzaju stwierdzenia padające z ust kobiety – ale tak było zazwyczaj w więzach jakiegoś związku, albo starania się o niego. Mimo wszystko … Rozłożył się obok niej i oparł plecami o ścianę. Obróciła się lekko i wzięła na widelczyk kawałek sernika, a potem uniosła go do jego ust. Wziął go utrzymując z nią kontakt wzrokowy, gdy wyciągała widelczyk z jego ust. Jej ciało rozgrzało się wolno płonącym żarem, gdy przypomniała sobie te usta na swoich wargach – silne i pewne siebie … i kuszące. Przesunął językiem, by zlizać śmietanę, która osadziła się mu na wardze. Jego oczy nigdy nie opuściły jej spojrzenia. Gdy przysiadł i wziął widelczyk z jej dłoni, pozwoliła mu na to. A, gdy uniósł kawałek sernika do jej ust niemal pozwoliła mu włożyć ten kawałeczek do swoich ust. Tylko, że nagle z oślepiającą siłą uderzyła w nią intymność tego aktu. „Drew, my nie jesteśmy ...” Sernik wylądował w jej ustach. Smak był głęboki i bogaty, a widelczyk ciepły, gdy wyciągnął go bardzo powoli z jej ust. Wziął długi głęboki wdech. „Potrafię wyczuć twój głód.” Wymruczał. Jego głos obniżył się, aż niemal drapał ją po skórze, mocno i podniecająco. „Chcę go posmakować.” Nieco wytrącona z równowagi przez tą szokującą zmianę w atmosferze potrząsnęła przecząco głową, mimo że jej mięśnie wydawały się topnieć. Jej ciało bolało w sposób, który nie miał nic wspólnego z polowaniem, które właśnie zakończyli. „Nie śpię z moimi podwładnymi.” „A ja nie raportuję do ciebie.” Kolejny kawałek sernika uniesiony do jej ust w droczącej się obietnicy. „Jestem niezależny od hierarchii poruczników.” Jej skóra zadrżała. Jej dłonie korciły ją, by prześledziła wyrzeźbione piękno jego klaty. Od tak dawna nie miała kochanka. Dominująca zmiennokształtna kobieta w tym regionie nie miała zbyt wiele możliwości. Choć odkąd brat Drew – Riley związał się więzią z kotem sprawdziła też kilku leopardów. Poszła nawet na kilka randek. Żaden z mężczyzn nie sprawił, że jej ciało buzowało. Nawet odrobinę. Ale to ciało teraz nadrabiało stracony czas. Jej skóra wydawała się naciągać, gdy ponętne ciepło nachodziło jej komórki i otulało się wokół jej żył, by pulsować pod skórom i sprawić, że stała się niewiarygodnie wrażliwa. Zbyt długo, pomyślała zszokowana rozprzestrzenianiem się tego pragnienia. To po prostu było zbyt długo. „Drew ...” Jego usta były tak blisko. Jego język przesunął się po konturze jej warg, by skraść drobny kawałek śmietanowego smakołyku, który przyniosła do pokoju. „Wpuść mnie Indy.” Jego żar był dziki, świeży, młody i głaskał ją niczym fizyczna pieszczota.

Jęknęła i włożyła następny kawałek w jego usta. „Nie mogę spać z młodszym bratem Riley'a.” Nie będzie w stanie stanąć twarzą w twarz ze swoim kolegą porucznikiem, gdy wróci ze swojej podróży do Południowej Ameryki. Twarde spojrzenie z tych niebieskich oczu, które zmieniły się w kobaltowe. „Nie jestem dzieckiem Indigo.” Była tak zadziwiona, że użył jej pełnego imienia, że aż zamrugała. „Jesteś dla mnie za młody. Na rany Boskie, byłam twoim trenerem.” Prychnął. „Następna wymówka.” Ton jego głosu sprawił, że futro na jej karku uniosło się. „Ostrożnie, Drew. Nie jestem jedną z twoich małych zabaweczek.” Na jedno kiwnięcie jego palca harem przewinął się przez jego łóżko. Wszystkie kobiety najwyraźniej opuszczały je zadowolone – żadna z jego wcześniejszych kochanek nigdy nie obgadywała go ze złością. Właściwie, z tego co wiedziała, nadal uwielbiały go. „A czy ja powiedziałem, że chcę zabawkę?” Odłożył sernik bez zainteresowania na materacu po swojej drugiej stronie. Przysunął się do niej. Jego palce spoczęły na jej szczęce, a usta na wargach, gdy ona nadal próbowała sformułować odpowiedź na wyburczane przez jego pytanie. Uderzenie doznań uderzyło ją prosto we wnętrzności, ale również zmieszanie wilka na tą nagłą zmianę w ich relacjach. Pchnęła go w klatkę piersiową. Oczywiście, ponieważ był drapieżnym zmiennokształtnym mężczyznom, nadal ją całował. Mogłaby uciec, ale nie chciała tak mocno go odrzucić. Więc ponownie go popchnęła. Przerwał jedynie wystarczająco długo, by stwierdzić. „Pragniesz mnie. Potrafię to wyczuć w zapachu.” Jego język polizał jej w otwartym żądaniu. Jego wolna ręka zacisnęła się na tyle jej szyi, gdy przycisnął ją do ściany. Żar jego skóry palił się w niej. Czerwona mgła gniewu. Wystarczająco silna, by musiała walczyć o to, by jej pazury pozostały ukryte. Oderwała się używając umiejętności i siły, które sprawiały, że była jednym z najwyższych rangą poruczników Śnieżnych Tancerzy. Wstała z łóżka. Wściekłość pulsowała w każdym centymetrze jej ciała. Pocałunek mógł być wybaczony. Nawet ta nachalność – rozumiała kim był, nie karałaby go za to. Ale dłoń wokół jej szyi. Sposób w jaki próbował użyć ciała, by ją przycisnąć do ściany. I co najgorsze – arogancja z jaką wziął ją sądząc, że to, że była rozpalona dawało mu prawo do tego, by to zrobić? O nie. „Nie dałam ci prawa, by mnie dotykać tak jak masz na to ochotę.” Powiedziała tak spokojnym tonem, że jego utrzymanie wymagało całej jej kontroli. Co innego zabawa … a co innego linie, których nie należało przekraczać. Zaborczy, właścicielski dotyk był jedną z nich. „Następnym razem, gdy dotkniesz mnie w ten sposób bądź gotowy na pokiereszowanie tej swojej pięknej buźki.” Była tak wkurzona, że nie słyszała nic poza tętnem własnej krwi. Obróciła się na pięcie i wyszła. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że ufała Drew. Sądziła, że był przyjacielem, który akceptował i doceniał ją jako dominującą kobietę, którą była. Ale najwyraźniej, był jedynie kolejnym zarozumiałym młodym mężczyznom, który sądził, że przez seks można sprowadzić porucznika pod obcas. I choć łatwo mogła wybaczyć wszystko inne, tej zdrady nie mogła. ROZDZIAŁ 3 Zamknięty w prywatnej przestrzeni swojego bezpiecznego mieszkania w Londynie Radny Henry Scott spojrzał ponad biurkiem na swoją „żonę” Radną Shoshann'ę Scott. Rozważał za i przeciw ich związku. Byli Psi – w przeciwieństwie do innych ras, emocje nie wchodziły w grę, w czasie

dokonywania tej oceny. Ich małżeństwo było częścią strategii politycznej. Sposobem, by ugłaskać ludzkie i zmiennokształtne media dając im łatwo przyswajalny obraz. Jednakże ostatnio ten plus był niwelowany przez pytania, które ludzie zadawali na temat dokładnej natury ich związku. Było zbyt wiele przecieków. Teraz emocjonalne rasy miały informacje, których nigdy nie powinny posiadać. Doprowadziło to do kilku uciążliwych dochodzeń w tej sprawie na ostatnich konferencjach prasowych. Pytań, które jeszcze dwa lata temu w ogóle, by nie padły. Ale, choć ta sprawa była problematyczna, mogła poczekać. „Nadal jest możliwe zamknięcie Sieci przed wpływami z zewnątrz.” Powiedział skupiając się na bardziej ważnym zmartwieniu. „Nikita nie nie ma racji stwierdzając, że sprawy dotarły do punktu krytycznego, a Cisza jest bliska upadkowi.” Radna Duncan została skażona przez nieustanny i wydłużający się kontakt ze zmiennokształtnymi znajdującymi się na jej terytorium. I jako taka, stanowiła zagrożenie dla czystości Ciszy – Protokołu, który wymazywał szaleństwo ich rasy jednocześnie wymazując emocje. Henry zamierzał odnowić tą czystość za wszelką cenę. Miał również znaczne wsparcie. Liczba członków Czystych Psi zwiększała się z dnia na dzień. Grupa została sformułowanej, by upewnić się, że Cisza nie upadnie. „Nasza rasa ani nie potrzebuje, ani nie chce zmiany w Protokole.” Przesuwając się w krześle Shoshanna podniosła pilota i przełączyła ekran po jej prawej stronie. „To są główni gracze, których musimy wyeliminować, by zainicjować całkowite zamknięcie Sieci.” Pierwszy obraz po lewej stronie pokazywał Sasch'ę Duncan, wadliwą córkę Nikit'y. Zaraz po nim następowało zdjęcie Faith NightStar i Ashay'i Aleine. „Wszyscy uciekinierzy z Sieci o wysokim poziomie umiejętności.” Wymruczał obserwując jak Shoshanna wywoływała kolejne zdjęcia. „Mężczyźni ze stada leopardów Ciemnej Rzeki, z którymi się związały również będą musieli zostać wyeliminowani.” Dodała Shoshanna. „Zmiennokształtni są zaborczy w odniesieniu do swoich kobiet.” „Są również nieustępliwi.” Powiedział Henry wpatrując się w rząd fotografii. „Musimy wyeliminować całe stado, albo przynajmniej jego najsilniejszą część, by zapewnić sobie sukces.” „Zgadza się.” Przełączyła kolejne zdjęcie. Pokazywało mężczyznę z lodowato niebieskimi oczami i włosami niezwykłego srebrno-złotego koloru. „Alfę Śnieżnych Tancerzy też należy zlikwidować, razem z jego porucznikami.” Na ekranie pojawiło się dziewięć zdjęć. „Wilki są zbyt mocno związane sojuszem z leopardami, by zaryzykować pozostawienie ich nietkniętych.” „Wydawało mi się, że nasze dane stwierdzały, że Śnieżni Tancerze mieli dziesięciu poruczników.” „Wygląda na to, że stracili jednego, albo na początku uzyskaliśmy błędne informacje.” A to, jak Henry wiedział było całkiem prawdopodobne. Ich szpieg w szeregach Śnieżnych Tancerzy został zabity ponad rok temu. Od tamtej pory jakiekolwiek informacje, które byli w stanie uzyskać były w najlepszym przypadku w zarysie. „Jakakolwiek próba zamachu na zmiennokształtnych nosi wysokie ryzyko porażki. Ich naturalne tarcze dają im wystarczające ostrzeżenie, by mieli okazję do odwetu.” I choć uważał zwierzęce rasy za dużo mniej inteligentne niż jego własna, szanował ich siłę fizyczną w porównaniu ze słabszymi ciałami Psi. „Zgadzam się, ale możemy później dopracować logistykę.” Kontynuowała. „Jednakże w świetle bliskiego sojuszu między Śnieżnymi Tancerzami i Ciemną Rzeką dobrym strategicznym posunięciem byłoby usunięcie z równania alfy wilków zanim ruszymy na leopardy. Ich emocjonalne natury sprawią, że będą osłabieni przez szkodliwe psychologiczne uderzenie takiej straty.” Henry nie kłócił się z tym założeniem, ponieważ Shoshanna udowodniła, że jest uzdolniona w przewidywaniu takich reakcji w ludziach i zmiennokształtnych. „Skupienie naszych środków najpierw na obszarze San Francisco ma sens. Większość problemów zostało spowodowanych przez relatywnie małą grupę.”

Na ekranie pojawiły się jeszcze dwie fotografie – ludzkiego szefa ochrony Nikit'y i uszkodzonej J Psi, która najprawdopodobniej znajdowała się z nim w związku. Tarcze J-Psi były niewyjaśnione i niemożliwe do przedarcia się przez nie, ale fakt, że nadal znajdowała się w Sieci mimo tego, że złamała Ciszę był tak niemożliwy do zaakceptowania, że nie wymagał przedyskutowania. Kolejne trzy obrazy. Wszystkie pokazujące ich kolegów Radnych. „Nikita musi zniknąć.” Ton Shoshann'y był płaski i nie pozostawiał miejsca na kompromis. „Ming ma dostęp do znacznych źródeł wojskowych. Jeżeli nie będziemy mogli z nim współpracować, musimy go wyeliminować.” „Zgadzam się.” Powiedział Henry. „Ale nie jest priorytetowym celem.” Skinął na trzecie zdjęcie. „Co myślisz na temat Anthon'ego?” Nie ufał swojej żonie nawet na milimetr, ale szanował jej polityczną ocenę. Tak jak szanował fakt, że w niedługiej przyszłości będzie musiał ją zabić – by zapewnić, że ona nie zabije go pierwsza. „Jest niepewny.” Powiedziała teraz. „Anthony poparł Nikit'ę na spotkaniu Rady w sprawie Ciszy, ale kilka razy poparł również nas, więc może zostać jeszcze przekonany. Nie ma połączeń poza Siecią za wyjątkiem pośredniczenia w umowach z córką. Jest to decyzja, którą mogłabym sama podjąć będąc na jego miejscu.” Ponieważ Faith NightStar była najsilniejszym F-Psi na świecie była w stanie przewidzieć przyszłość, której inni jasnowidze nie mogli nawet dostrzec w zarysie. Jej usługi były warte miliony, jeżeli nie biliony dolarów. Henry również rozumiał decyzję Anthon'ego. „Broni jednak swojej inwestycji. Będziemy musieli o tym mocno pomyśleć zanim wyeliminujemy Faith.” „Tak, możemy ją rozważyć na sam koniec.” Zamilkła. „F-Psi w końcu są często wadliwe i trzymane pod strażą psychiczną. Może na nowo zostać włączona i zasymilowana do Sieci.” „Jest taka możliwość.” Henry zapamiętał sobie, by sprawdzić, czy Shoshanna sama nie miała „maskotki” F-Psi. Jej telepatyczny zasięg był wystarczająco silny był kierować niestabilnym umysłem złamanego F-Psi. „Tych dwoje jest celem pierwszego rzędu.” Powiedział podnosząc pilota i podświetlając dwa zdjęcia. „Zabijemy ich i położymy miasto na kolana.” A on już miał w toku operację mającą to zapewnić. ROZDZIAŁ 4 Andrew wiedział, że namieszał, i to bardzo. Stojąc pod zimnym strumieniem porannego prysznica przycisnął czoło do płytek. Jego dłoń zacisnęła się w pięść na chłodnej białej powierzchni. Nie winił Indy za to, że sądziła, że był zainteresowany tylko w seksie, w aspekcie fizycznym. Tak, był seksualnie wygłodniały. Bardzo, ale to bardzo wygłodniały. Ale nie tylko samego seksu. Seksu z Indigo – pragnął jej praktycznie od zawsze, ale w ciągu ostatnich kilku miesięcy jego potrzeby stały się bardzo specyficzne i to w każdy sposób. Jedyna rzecz jaka powstrzymywała go od wybuchu, był fakt, że wiedział, iż ona również od kilku miesięcy z nikim nie była. A teraz załatwił swoje szanse na dobrze. Nie tylko to, umocnił jeszcze jej opinię o nim jako młodym mężczyźnie prowadzonym jedynie za penisa i niewartego, by go traktować serio w sferze osobistej. „Cholera.” Chciał w coś uderzyć – najlepiej we własną głupotę. Wyszedł spod prysznica i wytarł się do sucha. Właśnie przesuwał dłonią po mokrych włosach, gdy zadzwonił jego telefon. Dzwonił jego alfa.

„Moje biuro. Pięć minut.” W wyniku tego wezwania adrenalina wpompowała mu się w żyły. Lepiej, dużo lepiej będzie zająć się jakimś zadaniem, które będzie wiązało się z podróżowaniem przez zimny klimat Sierra niż siedzieć uwięzionym w tym pokoju, w tym legowisku, nasączonym unikalnym zapachem Indigo. Burza i ogień, lód i stal – właśnie tym dla niego była Indigo. I właśnie ten zapach czekał na niego w biurze Hawk'a. Wziął głęboki wdech, gdy do niego wszedł. Musiał okiełznać swojego wilka, który chciał skoczyć do niej. Indigo zerknęła na niego z miejsca, w którym stała przed biurkiem alfy, ale jej oczy niczego mu nie powiedziały. Jednakże prosta linia jej kręgosłupa i kąt szczęki mówiły głośno i wyraźnie „zachowaj dystans”. Choć fakt, że złamał panujące między nimi zaufanie był dla niego niczym cios w brzuch, Andrew nie zamierzał posłuchać cichego rozkazu. A jeżeli Indigo sądziła, że podda się tak łatwo, to nie miała pojęcia z kim miała do czynienia. „Usiądźcie oboje.” Powiedział Hawke siadając we własnym krześle. „Drew, miałeś jakieś wieści od Riley'a?” Andrew wśliznął się na miejsce obok Indigo i rozprostował przed sobą nogi. „Dostałem sms mówiący, że zamierzają dzisiaj zwiedzić Rio de Janeiro. Och, i już zakochał się w babci Mercy. Ponieważ jeszcze nie wypruła mu wnętrzności sądzi, że ona też może go lubić.” Hawke uśmiechnął się. „Biedny Riley. Mam nadzieję, że przetrwa.” „Wiedział w co się pakuje, gdy związał się z dominującą kobietą.” Powiedziała Indigo stukając palcem o podłokietnik krzesła. „Jeżeli ma wystarczająco dużo rozsądku, by traktować Mercy zgodnie z tym jaka jest, to jestem pewna, że jej rodzina nie będzie miała nic przeciwko niemu.” Andrew wiedział, że te słowa były skierowane do niego. I tak, cięły ostro. Ale zwiększały również jego determinację. Bo nie było mowy, by wczorajszy wieczór stanowił ostatnie słowo w kwestii ich związku. „Pamiętacie te dwa koty, które przyjechały tutaj?” Powiedział głośno mentalnie obiecując sobie, by stopić tą lodowatą kontrolę i sprawić, by dostrzegła go. „Tych, którzy sądzili, że mogą mieć szansę u Mercy?” „Eduardo i Joaquin'a?” Powiedział Hawke. Jego włosy uchwyciły światło, gdy odchylił się w swoim fotelu i założył ręce za głowę. „Co z nimi?” „Wczoraj zabrali Riley'a na noc picia.” Ich troje trawiło to przez sekundę … zanim uśmiechy pojawiły się na ich twarzach zmieniając się w chichot, a potem w otwarty śmiech – włączając w to porucznika siedzącego prosto i sztywno obok niego. Jego wilk obnażył zęby w dzikim uśmiechu. Indy mogła sądzić, że zdoła go odmrozić tak jak każdego innego, ale niech tylko zaczeka. Po tym jak wyrzucili z siebie to rozbawienie Hawke podniósł swój notatnik. „Dobra, teraz, gdy nie ma Riley'a i Mercy musimy ruszyć trochę spraw. Potrzebuję, byś wykonał kilka dodatkowych zmian na obwodzie ochrony.” Powiedział zerkając na Andrew. „Nie ma sprawy.” Jego stanowisko jako oczy i uszy Hawk'a w całym stadzie, bardzo często musiał być w podróży. Podczas swojego pobytu w legowisku funkcjonował również jako żołnierz wyższego szczebla. Hawke zanotował coś sobie. „Indigo, pasuje ci kontynuowanie koordynowania naszymi środkami?” „Tak.” Ton Indigo był spokojny, praktyczny. Nie miał w sobie najdrobniejszego śladu pełnej pasji natury, którą dostrzegł przez krótki moment wczorajszej nocy. „Zajmujesz się kwestią przedstawicielstwa z leopardami?” Niezadowolona mina Hawk'a sprawiła, że Andrew musiał walczyć z uśmiechem. „Tak. Wiecie jak wielu nastolatków musiałem przegonić wczoraj z terytorium kotów? Pięciu.” Powiedział bez

czekania na odpowiedź. „Wpadły na genialny pomysł, by złapać nastolatka leopardów w zwierzęcej formie i pokryć go w niebieską i srebrną farbą.” Andrew prychnął. „Przynajmniej wybrali kolory stada.” „Tak, tylko na ich nieszczęście, że „nastolatek”, którego wybrali był tak naprawdę dorosłą kobietą żołnierzem, która po prostu jest nieco mniejsza rozmiarem.” Jęknięcie Indigo było niczym syk powietrza. „Jak mocno ich pokiereszowała?” „Przeżyją.” Wilk Hawk'a był widoczny w jego oczach, najwyraźniej rozbawiony. „Moja kara była pewnie dla nich gorsza. Oblałem idiotów ich własną farbą i powiedziałam, że nie wolno im się zmieniać, by się jej pozbyć. Albo zmyje się pod prysznicem, albo w ogóle nie zejdzie.” To tłumaczyło głupkowato wyglądającego nastolatka ze sztywnymi niebieskimi pasmami włosów, którego Andrew mijał po drodze tutaj. „Chcesz żebym się zajął, którymiś z tych spraw?” „Nie.” Hawke potrząsnął głową. „Indigo i ja będziemy przesuwać cię, gdy będziemy mieli jakąś lukę. Dzisiaj po południu przyjedzie Riaz, więc niedługo będziemy mieli kolejnego porucznika, ale będziemy potrzebował kilka dni na odpoczynek i doprowadzenie się do pełni sił.” Ingdigo pochyliła się odrobinę do przodu. „Nie wiedziałam, że wraca do domu.” Wilk Andrew warknął w jego głowie w ostrzeżeniu widząc oznaki jej zainteresowania drugim mężczyznom. Wiedział, że Riaz był mniej więcej w wieku Indigo, a w hierarchii znajdował się tylko odrobinę poniżej jej. Spędził większość ostatnich kilku lat poza terytorium Śnieżnych Tancerzy wędrując po różnych częściach kraju i świata, by zbierać informacje, funkcjonować jako biznesowy przedstawiciel stada, gdy było to konieczne, a ostatnio, by zainicjować kontakt lub nieformalny sojusz z innymi grupami zmiennokształtnych. Ale nic z tego nie było ważne dla jego wilka. Unoszenie się jego futra sprawiał jeden niemożliwy do przeoczenia fakt – Riaz i Indigo byli kiedyś kochankami. Jego dłoń zacisnęła się na poręczy krzesła, a pazury wyszły i przebiły syntetyczną skórę. Wycofał fizyczny dowód swoich emocji zanim ktokolwiek zdołał to zauważyć. Nie mógł jednak nic poradzić na pazury uderzające w wewnętrzną stronę jego skóry, gdy jego wilk krążył zdenerwowany i nisko warczał w tyle jego gardła. Intensywność tej reakcji zaskoczyła nawet jego. „Kiedy Riaz wrócił do kraju?” Mimo tego, że nadal kontynuował walkę z prymitywnymi odruchami swojego wilka, Andrew wiedział bez wątpienia, że nikt nie byłby w stanie zgadnąć, że miał problemy z utrzymaniem stabilności. Ta umiejętność, uciekania przed radarem była czymś co towarzyszyło mu przez całe życie. Ale tak naprawdę doprowadził ją do perfekcji w miesiącach następujących po porwaniu i torturach jego siostry Brenn'y. Riley miał swoje koszmary. Andrew … Andrew przez wiele tygodni co noc biegał tak długo, aż padał z wycieńczenia. Sam. „Ostatnio, gdy słyszałem coś na jego temat był w Europie.” „Był.” Powiedział Hawke przerywając jego mroczną serię wspomnień. „Dopiero kilka godzin temu wylądował w Nowym Jorku. Do południa powinien być w San Francisco.” „Odbiorę go.” Indigo zgłosiła się na ochotnika. Andrew rozprostował swoją dłoń na boku krzesła ukrytym przed widokiem Indigo. Jego pazury na zmianę to wysuwały się, to ponownie się chowały. „Czy to wszystko?” Potrzebował uciec od obezwładniającego i prowokującego zapachu Indigo. Musiał zapanować nad sobą zanim zrobi coś jeszcze głupszego. Hawke potrząsnął głową. „Mam coś, czym chciałbym byście się oboje zajęli.” Rozsiadł się i wypuścił z siebie oddech. „Sprawa z Joshu'ą? Nie powinna mieć miejsca. To sprawa całego stada, nie przypadek jednego czy dwóch osób opuszczających bal.” Andrew rozluźnił się nieco, gdy opiekuńcze potrzeby jego wilka dotyczące stada zwyciężyły nad

bardziej prymitywnymi instynktami. „Byliśmy tak zajęci ochroną Śnieżnych Tancerzy przed Radą, że nie poświęciliśmy wystarczająco dużo uwagi młodym.” „Drew ma rację.” Indigo oparła przedramiona na udach. Jej niezadowolona mina była widoczna również w tonie głosu. „Skupiliśmy się na trenowaniu starszych żołnierzy, dominujących, ze szkodą dla osobników innych rang. Tak nie funkcjonuje zdrowe stado. Nasze stado nie powinno tak funkcjonować.” Brzmiała na jednocześnie złą i sfrustrowaną – na samą siebie. „Dlaczego do cholery nie zauważyliśmy wcześniej tego problemu?” „Ktoś zauważył. Powiedziałem mu, że to nie jest sprawa priorytetowa.” Zdumiona, Indigo podążyła za wzrokiem Hawk'a i spojrzała na Drew, który wzruszył ramionami w płynny sposób typowy dla siebie. „Powinienem mocniej na ciebie naciskać w tej sprawie.” Powiedział do ich alfy. „I to nie wydawało się w tamtym czasie konieczne. A Joshua został pchnięty nad krawędź w bardzo skrajnej sytuacji. Żaden z pozostałych nie jest nawet w pobliżu tego stanu. Zmusiłbym ciebie, byś zwrócił na to uwagę, gdyby było tak źle.” Indigo nie była przyzwyczajona do tego, by być poza kręgiem informacji. Irytowało ją to, a co więcej – sprawiało, że zaczęła się zastanawiać czego dokładnie jeszcze nie wiedziała na temat rzeczy, które Drew robił dla stada i dla Hawk'a. Usiadła bardziej prosto, skrzyżowała ręce i przygwoździła go spojrzeniem. „Jak to się stało, że jesteś na bieżąco na temat tego co się dzieje z młodzieżą?” „Ludzie ze mną rozmawiają.” Jego słowa były luźne, ale miały w sobie coś jeszcze. Jego wilk wyszczerzył zęby w odpowiedzi na jej agresywny ton. „Chodzi nie tylko o dzieciaki z legowiska.” Kontynuował dalej. „Jest jeszcze kilkoro w dalszym terytorium, którzy na różne sposoby walczą ze sobą.” „Sprowadź ich tutaj przed weekendem.” Powiedział Hawke. Jego jasne oczy były pełne niebezpiecznego skupienia. Idigo zastanawiała się co dostrzegał, ale nie zapytała się o to. Ponieważ nie była pewna, czy chciała wiedzieć. Wczorajszej nocy Drew zmienił status quo. Zmienił go w sposób, który pozostawił jedynie zmieszanie i nieustępliwą furię. Nie było to uczucie, które lubiła. „Co planujesz?” Zapytała Hawk'a zdeterminowana, by ponownie odnaleźć swój balans. Inne wilki mogły lubić chaos, ale Indigo, zarówno wilk, jak i kobieta, wolała porządek. Hierarchia była solidnym fundamentem tego porządku. Żadne stado wilków równie silne jak Śnieżni Tancerze nie mogło bez niej przetrwać. Hawke – mężczyzna u szczytu tego łańcucha dowodzenia odpowiedział jej. „Chcę, żebyście oboje zabrali młodzież, której to dotyczy w góry na kilka dni. Dajcie im trochę intensywnego kontaktu i osobistej uwagi. Dowiedzcie się czy pod powierzchnią nie ma jakiś bardziej poważnych problemów, którymi musielibyśmy się zająć.” Przekazał jej kawałek papieru. „To osoby, które Drew wskazał mi ostatnio. Dodajcie do tego innych, którzy waszym zdaniem mogliby na tym zyskać. Jeżeli będzie ich zbyt wiele możemy podzielić ich na dwie grupy.” Wilk Indigo dostrzegł sens tego co zasugerował – nawiązywanie relacji było sercem zdrowego stada. Obecnie, sprawy były wystarczająco spokojne, by mogli poświęcić czas, by zatroszczyć się o tych w niebezpieczeństwie załamania się. Ale myśl o spędzeniu takiej ilości czasu samej z młodym mężczyznom siedzącym po jej lewej drażniło jej futro w niezbyt dobry sposób. Przed wczorajszym wieczorem, zajęłaby się tym z nim bez mrugnięcia okiem ufając, że zrobi to co było konieczne – i nie będzie zachowywał się jak dupek. Jednakże nadal była porucznikiem Śnieżnych Tancerzy, mimo sfrustrowanego gniewu i braku możliwości zrozumienia dlaczego zrobił to, co zrobił. „Będą chcieli też zobaczyć się z tobą.” Powiedziała do Hawk'a. „Załatwiam sprawy tak, bym mógł dołączyć do was przynajmniej na jeden dzień.” Mięśnie jego twarzy spięły się bez ostrzeżenia.

Sekundę później Indigo wyłapała na prądach powietrznych znajomy zapach. Nie długo po tym ładna dziewczyna z brązowymi oczami i włosami związanymi w długi warkocz wystawiła głowę zza rogu. „O, wrócę póź...” Zaczęła widząc ich trójkę. „Nie. Właśnie skończyliśmy.” Drew wstał z muskularną gracją, o której Indigo zawsze wiedziała po tym jak trenowała z nim więcej niż jeden raz. Często wspinali się również razem. Oboje cieszyli się adrenaliną wynikającą z mierzenia się ze wzniesieniami Sierr'a Nevad'y. Ale nigdy tak naprawdę nie dostrzegała tej gracji, aż do tego momentu. Nagła świadomość jego jako mężczyzny, i nie tylko tyle – jako silnego i przystojnego mężczyzny ponownie zburzyła balans, który zdołała odzyskać. Po raz pierwszy odkryła, że tak naprawdę zaczyna się martwić tym, że sprawy nigdy nie wrócą do stanu w jakim były kiedyś. Ich przyjaźń umarła w jego pokoju wczorajszego wieczora. Ta myśl zszokowała ją wystarczająco mocno, że musiała świadomie wysilić się, by wychwycić następne słowa Drew. „Dzisiaj zamkniemy listę.” Powiedział do Hawk'a. „Będziemy mogli zdecydować o szczegółach, czasie wyjazdu itd., gdy już skontaktujemy się ze wszystkimi. To ci pasuje, Indy?” Jej zmartwienie zostało przesunięte przez napływ złości, gdy zastanawiała się, czy ten cholerny wilk o miedzianych oczach uważał, że może wygładzić sprawy z takim niewielkim wysiłkiem. „Dobra. Zajmiesz się skontaktowaniem z tymi spoza miasta. Ja zajmę się młodzieżą w legowisku.” Andrew przytaknął i poszedł w stronę drzwi świadomy narastającego poziomu napięcia panującego w pokoju – nie wszystko było winą jego i Indigo. Sienna posłała mu delikatny uśmiech, gdy podszedł blisko miejsca, gdzie czekała w przejściu. Nawet po tych wszystkich miesiącach dziwnie było widzieć ją z tymi oczami i brązowymi włosami, które nawet w przybliżeniu nie przypomniały jej spektakularnego prawdziwego odcienia. Ale bez względu na łupinę, którą przywdziała by pozwolić sobie na bezpieczne poruszanie się po zewnętrznym świecie, jej osobowość przebijała się przez nią. Cicha, zdeterminowana … i z odrobiną diablika wrzuconą w ramach przyprawy. Pochylił się i ujął dłonią jej szczękę, a potem pocałował ją w policzek. „Jak się miewasz, siostrzyczko?” To pytanie nie było zwyczajną kurtuazją. Miała kłopoty. Jej psychiczne umiejętności zaczynały wymykać się spod kontroli zanim odsunęła się z legowiska, by spędzić czas pod opieką leopardów Ciemnej Rzeki. „Tylko na tyle zasłużyłem, po tym jak przysłałem ci całe pudło ekstra czekoladowych wiśniowych ciastek?” Zapytał udając niesamowity zawód. „Tylko „dobrze”?” Zmarszczki pojawiły się między jej brwiami. Ciemne linie, które przeszywały jej piękną skąpaną w słońcu skrę. „Drew.” Ale, gdy uśmiechnął się i przytulił ją nie tylko pozwoliła na ten objaw uczucia, ale sama otuliła go rękami. Sprawienie, by zaufała mu ze swoim ciałem w ten sposób zajęło mu miesiące cierpliwej troski. „Czy ten chłopak leopardów … jak on ma na imię ...” Andrew udawał, że myśli … „Kit, właśnie. Czy Kit dobrze cię traktuje?” Wymruczał to pytanie tonem, który był pewien, że Hawke podsłucha. Doskonale zdając sobie sprawę, że wciska kij w mrowisko. „Drew.” Sienna odsunęła się i zacisnęła w pięść dłoń na jego klacie. Jej oczy uderzały w niego piorunami i przez chwilę mógł niemal dostrzec przez ciemnobrązowe szkła kontaktowe znajdujące się pod nimi nocne niebo. Białe gwiazdy na tle czarnego aksamitu. Mówiono, że oczy kardynalnych Psi odzwierciedlały obezwładniające piękno Sieci Psi. Pochylił się i pocałował ją w drugi policzek. Obniżył głos wystarczająco mocno, by uciekł nawet przed wyczulonym słuchem jego alfy. „Zrób mu piekło, kochanie. A potem przyjdź mi o tym opowiedzieć.” Zmierzwił jej włosy i w końcu pozwolił jej przejść obok siebie i wyszedł z biura. Indigo podążyła za nim sekundę później. „Słynny czar Andrew Kincaid'a w akcji?” Jej pytanie było

ostre … ale miało w sobie cień rozbawienia. Bo była wystarczająco blisko, by usłyszeć co powiedział do Sienn'y na samym końcu. Nie dał się oszukać – lód nie stopniał. Został chwilowo przytłumiony przez ciekawą naturę wilka. „Trochę czaru nie zaszkodzi Sienn'ie.” Dziewczyna Psi, teraz już młoda kobieta, przeszła przez rzeczy, które złamałyby i przeraziłby dużo starszych i silniejszych mężczyzn. „Gdyby Hawke to zrozumiał byłby dużo szczęśliwszy.” Indigo prychnęła. „Tak, właśnie widzę jak wyciąga czar prosto z kapelusza.” Andrew skierował swoje ciało w jej stronę. Planował przeprosić za swoje zachowanie wczorajszej nocy jak tylko mieliby chwilę prywatności, ale, gdy już miał otworzyć usta dostrzegł w jej oczach ulotne oczekiwanie. Porucznik czekała, aż to powie. A gdy to zrobi, ona mu wybaczy – zarówno dlatego, że nie była tego rodzaju kobietą, która obrażała się, jak i dla tego, że to z pewnością pchnęłoby ich z powrotem w role, które jak zdecydowała były dla nich jedynymi możliwymi do zaakceptowania. Jego wilk ucichł. Myślał. Lepiej, dużo lepiej będzie jeżeli nadal będzie na niego zła i będzie o nim rozmyślała, pomyślał czując się podstępny i rozbawiony własną osobą. Och, nie było żadnych wątpliwości, że był dupkiem i musiał za to przeprosić, ale zrobi to w czasie i miejscu, które sam wybierze. I w sposób, który poprze jego sprawę, nie jej. „Do zobaczenia Indy.” Był niemal pewien, że usłyszał niskie kobiece prychnięcie, gdy szedł w dół korytarza. Jego wilk odsłonił zęby w dzikim uśmiechu. ROZDZIAŁ 5 Sienna jedynie w połowie świadomie przesunęła dłońmi po włosach zastanawiając się jak bardzo Drew je potargał. „Nie chciałam przeszkadzać.” Jej słowa były sztywne, nerwowe. Bez względu na to jak bardzo pozbierana była przy wszystkich innych, gdy przychodziła do Hawk'a cała się rozpadała. Choć więcej niż tylko jeden wilk w legowisku nazywał ją „starą duszą”. Wstał. Jego biurko znajdowało się między nimi. „Już skończyliśmy.” Lodowato niebieskie oczy przemknęły po jej twarzy … policzkach – które jak wiedziała były niesamowicie obsypane piegami po czasie jaki spędzała na świeżym powietrzu. „Nie wiedziałem, że jesteś tak blisko z Drew.” Padło pytanie zakamuflowane jako stwierdzenie. Walczyła z pragnieniem, by zakryć swoje policzki, gdy nadal się w nie wpatrywał i wzruszyła ramionami. Był to ruch typowy dla ludzi i zmiennokształtnych. Coś co podłapała po spędzeniu niemal trzech lat poza Siecią Psi. Kiedyś nie odpowiedziałaby na zasugerowane pytanie Hawk'a czekając na bezpośrednie ujęcie tej kwestii. Ale kiedyś była również Cicha, a jej emocje był schłodzone niczym lód … nie były tak przepełnione ogniem, że ją przerażały. „Drew uznał, że skoro jego siostra związała się z moim wujkiem daje mu to prawo do uznania mnie za swoją rodzinę.” Powiedziała skupiając się na plamie nad ramieniem Hawk'a w wysiłku, by odzyskać równowagę. Była kardynalnym Psi. Jej moc psychiczna była oślepiająca, ale nadal nie mogła zrozumieć jak Drew zdołał wśliznąć się pod jej systemami obronnymi i zrobić dla siebie miejsce w jej życiu. Wiedziała jedynie, że jeżeli kiedykolwiek odejdzie będzie za nim straszliwie tęsknić. „Ale stwierdził, że nie jest wystarczająco stary, by być moim wujkiem więc zdecydował, że będzie mnie traktować jak kolejną młodszą siostrę.” Powiedziała. Jej głos był idiotycznie zdyszany. Większość ludzi przewróciłaby oczami z powodu tego zawiłego rozumowania, ale Hawke po prostu

przytaknął, tak jakby to miało całkowity sens. Oczywiście, dla niego pewnie tak było. Drapieżni zmiennokształtni, których znała byli jedną wielką rodziną – i musiała przyznać, że było … miło być traktowaną z taką łatwą uczuciowością prze tych, którym ufała. Drew rozumiał, że była potężna i mogła spowodować niesamowite szkody, a jednak nadal się z nią droczył równie bezlitośnie jak ze swoją prawdziwą siostrą, Brenn'ą. Czasami, Sienna nawet odpowiadała mu tym samym. Nazywała to samoobroną. „Chcesz zgody na powrót na ziemie Ciemnej Rzeki?” Zapytał Hawke. Jego głos był tak chłodny, jak głos Drew był ciepły. Roztrzaskał stabilność, którą dała radę ponownie uzyskać. Nie, pomyślała przypominając sobie to co powiedziała jej Sascha ostatnim razem, gdy spędziła noc w domu kobiety, która też była uciekinierem z Sieci Psi – empatki będącej w stanie wyczuć i wyleczyć zranienia emocjonalne. Nikt nie może zabrać ci tego, czego nie chcesz dać. To twój wybór. I pomyślała usztywniając kręgosłup, ona wybierała, by nie pozwolić na złamanie się temu dziwnemu przyciąganiu do mężczyzny, który nie był nią zainteresowany i nigdy nie będzie. „Chciałam podziękować za pozwolenie, bym spędzała tyle czasu z kotami.” Powiedziała kontrolując niechciane emocje recytując swoją uspokajającą mantrę, którą nauczyła się podczas warunkowania w Sieci Psi. Hawke w końcu wyszedł zza biurka, które zawsze trzymał między nimi niczym niemożliwą do przejścia ścianę. I tak szybko wszystko się zmieniło. Jej tarcze zadrżały pod uderzeniem jego obecności. „To pomogło?” Zapytał. „Tak.” Nie podda się, nie dzisiaj. „Moja kontrola nad umiejętnościami jest dużo lepsza.” Ponieważ jego tam nie było. Nie przedzierał się przez jej systemy obronne niczym innym niż samą swoją obecnością. „Sascha i Faith pomagały mi ulepszyć i wzmocnić moje tarcze.” „Faith?” „F-Psi mają niesamowicie silne tarcze. A Faith skalibrowała swoje w celu uzyskania maksymalnej efektywności.” Na razie, takie same tarcze dawały Sienn'ie pewną dozę spokoju. Choć teraz, dzisiaj, jej serce biło między żebrami niczym uwięziony królik. Jej skóra nagle stała się zbyt ciasna dla rozgrzanego ciała. Hawke dotknął góry jej prawego policzka. Był to najlżejszy z możliwych dotyków … ale był to pierwszy raz od ponad roku, gdy ją dotknął. Pęknięcia pojawiły się na całej powierzchni jej tarcz. Nagłe i silne, groziły wepchnięciem jej w mroczną otchłań jej mocy. Zadrżała i zrobiła krok w tył. „Proszę, nie do tykaj mnie.” Padły powściągliwe słowa. Dłoń Hawk'a zacisnęła się w pięść na niemal cichy rozkaz Sienn'y. Jego wilk warczał, by się wydostać i nauczyć tą szczupłą dziewczynę, że jego się nie odrzuca. „Masz tam rozcięcie.” Jej palce uniosły się do tego policzka. Policzka, który nosił rozsypane pasmo złotych od słońca pieg, których nie miała na sobie, gdy ostatnim razem rozmawiali. „Och.” Powiedziała po chwili. „To pewnie z czasu, który spędziłam wczoraj z Kit'em.” Jego wilk obnażył śmiertelnie niebezpieczne zęby. Kit był młody, niesamowicie dominujący i bardzo zbliżony wiekiem do Sienn'y. To nie znaczyło, że miał do niej prawo. „On cię skrzywdził?” Padło chłodne pytanie. Jego wilk stał się nieruchomy niczym drapieżnik na chwilę przed atakiem. Oczy Sienn'y rozszerzyły się. „Nie. Nie patrzyłam gdzie idę, gdy biegliśmy z powrotem z sesji

sparingowej i potknęłam się.” Zawstydzone spojrzenie. „Nigdy nie będę tak pełna gracji jak zmiennokształtny.” Hawke niczego nie powiedział. Nie był w stanie nic powiedzieć. Jego umysł wypełnił się obrazami jak młody mężczyzna leopard dotyka jej. Śmieje się z nią, gdy pomaga jej wstać z ziemi. „O ile dłużej zamierzasz zostać w legowisku?” Walczył przeciwko jej wyjeździe na teren Ciemnej Rzeki, ale nie było wątpliwości, że teraz była dużo bardziej stabilna niż wcześniej. „Trochę dłużej. Bardzo tęsknię za Toby'm, gdy jestem z kotami.” Powiedziała odnosząc się do małego brata, którego kochała z taką intensywnością, która przypominała naturę wilka. „Chcę również porozmawiać z Judd'em na temat pewnych spraw związanych z moimi umiejętnościami. Ale pod koniec miesiąca jadę na małą podróż wspinaczkową z Kit'em i kilkoma innymi młodszymi żołnierzami z Ciemnej Rzeki.” „Upewnij się, żeby porozmawiać z Indigo tak, by dostosowała twoje obowiązki.” Wilk Hawk'a teraz drapał o wewnętrzną stronę jego skóry, a jego wzrok zaczynał się rozmazywać. „I trzymaj się z dala ode mnie, gdy tutaj jesteś.” Jego rozkaz wypadł równie ostro szorstko jak krawędź zardzewiałego noża. Twarz Sienn'y zrobiła się biała mimo że furia sprawiła, że zacisnęła usta. „Nie martw się. Nie wróciłam, żeby zobaczyć się z tobą.” Indigo stała obrócona plecami do ściany lotniska. Czekała, aż Riaz wyjdzie ze swojej bramki. Już namierzyła i rozmawiała z nastolatkami ze swojej połowy listy. Poinformowała ich, że muszą być spakowani i gotowi do wyruszenia za kilka dni w zimne ale spektakularnie piękne góry. Reakcje były zróżnicowane – od zdumionych westchnień szoku do otwartego rozradowania. Dostała również odpowiedź od Drew mówiącą, że on też niemal skończył ze swoją połową listy. Ale nie widziała się z nim tak naprawdę od spotkania u Hawk'a. To tylko jeszcze bardziej rozpalało jej gniew – bo jeżeli niczego innego to spodziewała się chociaż przeprosin za jego zachowanie. Zamiast tego zachował się tak jakby nic się nie stało. Idiota. Zrobiła niezadowoloną minę i uniosła głowę, gdy Riaz właśnie pojawił się w strumieniu pasażerów wychodzących z lotu z Nowego Jorku. Przy jego 188 cm wzrostu, był wyższy niż ona o dziesięć centymetrów. Był zbudowany z solidną gracją typową dla jego wilczej formy. Same czyste mięśnie – a Riaz doskonale wiedział jak dobrze się nimi posługiwać. Wyczuł ją już od samego wyjścia. Jego zęby rozbłysły bielą na tle śniadej cery, gdy ich oczy spojrzały na siebie. „Witaj, piękna.” Powiedział upuszczając bagaże na podłogę i unosząc ją w silnym uścisku, gdy spotkała się z nim w połowie drogi. Śmiejąc się pocałowała go w szczękę i poczuła szorstki zarost przesuwający się po ustach. „Witaj, nieznajomy. Wróciłeś na dobre?” „Zależy od tego kto pyta.” Leniwy uśmiech w oczach, które miały tak jasno brązowy kolor, że przypomniały przytłumione złoto. Nietypowe. I dla większości kobiet, fascynujące. Uniósł brew, gdy nadal się w niego wpatrywała. „Urósł mi drugi nos, czy coś w tym stylu?” Wyszła z jego uścisku nasączonego mydłem-ziemią-ciepłem i obserwowała o tym jak podnosi swoje torby. „Nie, ale przybrałeś trochę więcej mięśni.” To był unik. Bo tak naprawdę myślała o czymś zupełnie innym – że Riaz, jego czarne jak węgiel włosy i oczy koloru hiszpańskiego złota były cudowne i seksowne – i co bardzo ważne – dominujące na poziomie jedynie odrobinę poniżej jej w hierarchii. Nie była to wystarczająca różnica, by przeszkadzała jej wilkowi. A oni nigdy nie mieli problemów z fizyczną chemią. To wszystko były fakty, które należy rozważyć. Usta Riaz'a wygięły się w głębszym uśmiechu, gdy przerzucił jedną z toreb przez ramię, a drugą złapał w swoją wolną dłoń. „Więc zauważyłaś. Chcesz poczuć?”

„Możesz być seksowny, ale Don Juan'em to ty nie jesteś.” Śmiejąc się z powodu jego urażonego spojrzenia poprowadziła go do pojazdu. Załadowali się do niego po tym jak wrzucili jego torby do bagażnika. „Jak było w Europie?” „Cały czas ładne dziewczyny, eleganckie hotele, pięciogwiazdkowe jedzenie.” Jęknął i odsunął fotel tak daleko jak tylko było to możliwe, by mógł rozciągnąć te długie i mocno umięśnione nogi. „Sądziłem, że oszaleję.” Uśmiech flirtował z jej ustami. Przesunęła kartą przy bramkach parkingowych, które otworzyły się z cichym szumem. „Biedactwo.” Riaz nic nie powiedział przez kilka minut. Obniżył okno i pozwolił wiatrowi zmierzwić sobie włosy. „Boże, Indigo, jak dobrze być w domu.” W każdym jego słowie przebrzmiewało serce. Tęsknota jego wilka za domem była ewidentna w każdej sylabie. „Nie mogę się doczekać aż przebiegnę się po lesie, przejdę się po legowisku i urządzę imprezę zresztą z was.” „Byłeś w domu od czasu do czasu.” „Ale zawsze wiedziałem, że znowu będę wyjeżdżał.” Powiedział drugi porucznik. „Więc nigdy nie dałem sobie szansy, żeby się na dobre zadomowić. Ale teraz ...” Wziął głęboki wdech – długi i powolny. „Coś co powinienem wiedzieć?” „Riley pojechał spotkać się z dziadkami swojej bratniej duszy.” Riaz potrząsnął głową. Jego czarne jak noc włosy uderzyły w jego twarz, gdy przyśpieszyła. „Gdy to usłyszałem, nie mogłem uwierzyć, że związał się z kotem. Po tym jednak jak spotkałem Mercy w czasie mojej ostatniej podróży do domu muszę stwierdzić, że ten facet ma doskonały gust.” Kolejna cisza, która w niczym nie przeszkadzała. „Więc o co chodziło ci na lotnisku w związku z tym, że jestem wysoki, śniady i nie można mi się oprzeć?” „Nie przypominam sobie, bym używała tych słów.” Na jedną chwilę oczy przytłumionego złota spojrzały w jej oczy, zanim wróciła spojrzeniem na drogę. Przesunął dłoń na tył jej szyi i delikatnie go pomasował. Był to znajomy i intymny dotyk. W przeciwieństwie do Drew, jej wilk pozwolił na ten ruch. Ponieważ Riaz zasłużył na zaufanie jej wilka na tym poziomie. Jej wilk dał mu to prawo. Nie próbował po prostu go sobie wziąć w sposób w jaki zrobił to Drew – tak jakby kilka pocałunków dało mu prawo do żądania wszystkiego. Jej dłonie zacisnęły się na kierownicy do sterowania ręcznego. „Nie jestem z nikim związany Indigo.” Powiedział Riaz z powagą, która w pewien sposób uderzyła ją jako „nie dobra”, choć nie mogła dokładnie stwierdzić dlaczego. „Więc jeżeli uważasz, że potrzebujesz kogoś z kim mogłabyś spuścić napięcie, będę więcej niż zadowolony mogąc się tego podjąć.” Powoli przytaknęła spychając na bok wspomnienie pocałunków Drew i rozwścieczającą arogancję jego prób, by użyć jej głodne dotyku ciało przeciwko niej. „Pomyślę o tym.” Andrew czuł się tak jakby uderzono go we wnętrzności, a potem wypruto je na wierz, gdy widział Indigo śmiejącą się z innym mężczyznom. Mężczyznom, który nie miał w ogóle pojęcia o prawdziwej wartości idącej obok niego kobiety. Nie, to było niesprawiedliwe. Niesamowite oczy Riaz'a błyszczały inteligencją i szacunkiem, gdy patrzył na Indigo. Porucznik dokładnie rozumiał kim była. Pozostał w zacienionym miejscu – w tyle pokoju, gdzie wszyscy starsi stopniem członkowie stada zebrali się, by urządzić Riaz'owi nieformalne przyjęcie powitalne. Andrew pił swoje piwo i zmusił swoją uwagę, by przesunęła się z pary po drugiej stronie pokoju na coś innego, cokolwiek. Zobaczył Hawk'a rozmawiającego z Elias'em i Yuki. Dostrzegł jak Sing-Liu zabawnie łapie tyłek swojego wybranka, i … - Zamrugał. Walker Lauren był tutaj. To nie była ogromna niespodzianka, bo choć cichy, mężczyzna Psi okazał się genialny gdy chodziło o radzenie sobie z młodymi narwańcami. Do tego stopnia, że Hawke wyznaczył go jako osobę, do której należało się udać dla

tłumu w wieku od dziesięciu do trzynastu lat. Uwagę Andrew przyciągnął fakt, że Walker stał bardzo blisko Lar'y. Biorąc pod uwagę wyraz na pięknej twarzy uzdrowicielki, sposób w jaki niemal dźgała w dużo wyższego mężczyznę w klatę – była mocno i naprawdę wkurzona. Wyraz twarzy Walker'a był dużo trudniejszy do odczytania, ale… Niski kobiecy śmiech. Intymny. Zabawny. Znajomy. Zacisnął szczękę i zmusił się, by nie obracać się, by popatrzeć. „Wyglądasz tak jak byś został uderzony w brzuch.” Ciche słowa padające od mężczyzny, który kiedyś był cieniem w ciemności, zabójcom, którego nigdy się nie widziało i nie wiedziało się o nim, aż do momentu, gdy było za późno. Andrew zerknął na wybranka siostry, gdy Judd stanął obok niego przy ścianie. „Czuję się dużo gorzej.” Ozy Judd'a znajdowały się po drugiej stronie pokoju – na ciekawym obrazku prezentowanym przez jego starszego brata i Lar'ę – ale rozmawiał z Andrew. „Chcesz, żebym zostawił cię samego?” I właśnie dlatego Andrew lubił Judd'a. Mimo faktu, że ten regularnie ośmielał się pójść do łóżka z jego ukochaną siostrzyczką. „Nie, ale muszę się stąd zabrać w cholerę.” Judd nie powiedział nic, tylko odłożył własny napój i przesunął się w stronę drzwi. Andrew podążył za nim zostawiając swoje niedokończone piwo na stoliku w roku, gdy wychodził. Odmówił dalszego torturowania się. To zawsze było trudne – oglądanie jak wchodzi z innym mężczyznom w interakcje w jakie nie chciała wchodzić z nim, ale nigdy do tego stopnia. Dlatego, że wiedział jak bardzo Riaz był groźny dla jego celów. Jego zmysły mówiły mu, że między Riaz'em i Indigo nie było niczego seksualnego … teraz. Ostatnie słowo było kluczowe. Ponieważ sposób w jaki Riaz patrzył na Indigo, i sposób, w jaki ona patrzyła na niego wskazywały, że rozważali to na pewnym poziomie. A jeżeli Andrew nie będzie ostrożny, sama bliskość może pchnąć ich do decyzji, która rozerwie jego serce na tysiące kawałeczków. „W tą stronę.” Judd skinął na korytarz, który prowadził do jednego z mniej uczęszczanych wyjść. Wychodząc przez nie przeszli przez Białą Strefę – zamknięty obszar legowiska, gdzie młodzi mogli bawić się do woli. Udali się do bardziej gęsto zalesionego obszaru leżącego za nią. Wciśniętego między bardzo mocno strzeżonej granicy i równie mocno strzeżonego wejścia do Białej Strefy, że zapewniało ogromna przestrzeń dla dorosłych i nastoletnich wilków, w której mogli biegać, bawić się i znaleźć samotność. Tak jak teraz. Cisza była czymś w czym Judd był dobry, ale po niemal dziesięciu minutach ciszy mężczyzna Psi zerknął na Andrew. „Gdyby chodziło o mnie zrozumiałbym potrzebę, by pochodzić samemu. Ale ty jesteś osobą społeczną, jedną z najbardziej popularnych osób wśród Śnieżnych Tancerzy.” Niewypowiedziane pytanie wisiało między nimi w powietrzu. ROZDZIAŁ 6 Andrew nie rozmawiał ze swoim przyciąganiem do Indigo z nikim, nigdy. Ponieważ choć kochał swoje stado każdym oddechem nie chciał, by podglądali mu przez ramię, gdy walczył o swoje prawo, by ją adorować. „Boże, gdyby Riley mógł mnie teraz widzieć.” Nieustannie napastował brata na temat Mercy. Judd nadal szedł obok niego. Jego krok był elegancki nawet w przemokniętej ziemi. Była to nie

możliwa do wyjaśnienia gracja biorąc pod uwagę, że większość ludzi uważała, że był telepatą. Tak naprawdę był również bardzo silnym telekinetykiem. Judd już był częścią stada przez dobrze ponad rok zanim, ktokolwiek z nich odkrył prawdę. Więc Andrew nie miał wątpliwości, że potrafił dotrzymać sekretów – przynajmniej przed stadem. „Powiesz Brenn'ie, prawda?” Porucznik Psi obrócił się i po prostu na niego spojrzał. „Tak.” Andrew powoli wypuścił powietrze. „Nie, żeby w ogóle coś innego wchodziło w grę.” Nie było to również wystarczający powód, by zachować ciszę – jego siostra była lojalna aż do szpiku kości. Prywatnie może się z nim droczyć, ale jeżeli poprosi ją o to, to zachowa tą sprawę dla siebie. „Nie musisz nic mówić.” Głos Judd'a był spokojny i czysty w nasyconym śniegiem chłodzie nocy. „Widziałem sposób w jaki patrzysz na panią Porucznik. Brenna również.” „Cholera.” Stado, ze swoim ukochanym droczeniem się może teraz narobić więcej szkody niż pożytku, gdy Indigo była tak zdeterminowana, by narysować między nimi linię na piasku. „To jest tak cholernie oczywiste?” „Nie.” Judd zaczekał, aż Andrew ponownie zacznie iść. „Jednak, my jesteśmy … rodziną.” Emocje – otwarte ich okazywanie – nadal było trudne dla Judd'a. Ale Drew nie tylko raz stanął na drodze kuli wycelowanej w kobietę, która stanowiła serce Judd'a. Wilczy mężczyzna użył swojego znacznego czaru, by sprowadzić uśmiech na twarz Sienn'y. Za same te dwie rzeczy, Judd zawsze będzie jego dłużnikiem. Ale nawet zanim Drew zaczął wchodzić w interakcje z Sienn'ą i innymi dziećmi Lauren'ów, on i Judd również wypracowali ostrożny rodzaj przyjaźni – zbudowany na ich wspólnej miłości do Brenn'y. „Brenna martwi się o ciebie.” Drew wydał z siebie zdumiony śmiech. „Co? Ja to nie Riley. Nie biorę na siebie odpowiedzialności za całe zło świata.” Powiedział to z otwartym przywiązaniem dla brata, który jak Judd wiedział niemal wychował zarówno Drew, jak i Brenn'ę. Używając drobnej ilości Tk, Judd bezmyślnie podtrzymał nasączoną wodą gałąź, która właśnie miała złamać się nad ich głowami. „Sądzę, że Mercy próbuje go z tego wyleczyć.” Minuta … dwie ciszy. Tylko, że to tak naprawdę nie była cisza. Był zabójcą. Wiedział jak poruszać się bez uruchomiania pędów powietrza. Choć był również zaznajomiony z cichą ciemnością nocy. Ale Brenna, jego wybranka, pokazała mu jej noc, jej ciszę. Był to niesamowity, piękny świat. Szum, gdy zając wyłapał ich zapach i zamarł. Przytłumione uderzenie gałęzi uderzającej o ziemię. Delikatny dotyk ciężkiego od wilgoci powietrza na jego twarzy. Małe rzeczy, które wypełniały ciszę i mrok, aż przestawały być puste i stawały się niezwykłą krainą czarów. „Indigo uważa, że Riaz – albo ktoś taki jak Riaz, będzie dla niej dobry. Widzę to jasno jak słońce.” Powiedział w końcu Drew swoim napiętym głosem. „Ty się z tym nie zgadzasz.” „Nikt z nich jej nie zna, nie tak jak ja.” Judd delikatnie skierował swoje ciało w lewą stronę prowadząc ich do delikatnego wzniesienia, które w końcu doprowadzi ich do jednego z jezior usianych po Sierra. Większość znajdujących się w wyższych partiach gór, zwłaszcza w centralnym i południowym obszarze była nadal zamarznięta, ale to było płynne. Jego wody przesuwały się pod światłem księżyca, gdy chmury rozsuwały się by je ujawnić. „Na prawdę ją znasz, Drew?” Andrew poczuł jak jego ramiona sztywnieją, a wilk szczerzy kły w instynktownej reakcji. Szanował jednak inteligencję Judd'a wystarczająco, by się powstrzymać. „Sugerujesz, że jest inaczej?”

„Mówię, że z tego co zauważyła Brenna jesteś zauroczony Indigo od czasu, gdy byłeś bardzo młodym mężczyznom.” Judd wyciągnął do góry rękę, gdy Andrew chciał mu przerwać. „Nie kwestionuję tego co czujesz. Nie mówię ci, że się mylisz. Po prostu proszę cię, byś przemyślał i sprawdził swoje własne emocje.” Powiedział z nieznośną logiką. „Zapytaj siebie czy to Indigo jest tą, której pragniesz, czy może chcesz obrazu, który stworzyłeś sobie na jej temat we własnej głowie.” Po tych słowach Judd zbiegł ostatnią stromą część zbocza, aż na brzeg jeziora. Andrew podążył za nim z dużo mniejszą gracją mimo tego, że był zmiennokształtnym. Jego umysł szalał, a ciało nie było zupełnie pod jego kontrolą. Czuł się tak jakby świat wstrząsnął się na swoich podstawach. Kilka metrów dalej jezioro obijało się regularnie falami o gładkie ukształtowane przez wodę kamienie. Był to ogromny kontrast w stosunku do jego zdezorientowanego stanu. Przeklął pod nosem, rozdarł bluzę i ściągnął buty. Judd odszedł bez słowa idąc ścieżką wzdłuż zaokrąglonej krawędzi ciemnej powierzchni wody. Andrew rozebrał się do naga. Spojrzał na księżyc. Jego wilk był zagubiony. Jasna tarcza księżyca chwilę później zakryta chmurami nie mogła dać mu odpowiedzi. A im więcej myślał, tym bardziej zaplątywał się w klejące zagubienie tysięcy pajęczych sieci. Wzruszył ramionami na mroźne uszczypnięcie wiatru, przeszedł przez płyciznę i zanurkował. Lód. Szok temperatury wydarł mu powietrze z płuc i zmroził krew w jego żyłach … przywracając czystość umysłu. Indigo warcząca na niego, bo opierdzielał się podczas treningu. Indigo pozwalająca mu się do niej przytulić, bo sądziła, że potrzebował dotyku Stada. Indigo wkurzona podczas krótkiej podróży, którą razem odbyli do Los Angeles. Indigo śmiejąca się z Mercy, gdy obie droczyły się z Riley'em. Indigo spokojna i mądra, gdy doradzała Hawk'owi wskazując wady zaplanowanego manewru. Indigo wykrzykująca w zwycięstwie i radości, gdy skończyli wdrapywanie się na jedną z najtrudniejszych prób wspinaczkowych, których się podjęli. Wkurzająca Indigo, gdy kierowała się w stronę mężczyzny, którego uważała za właściwego. Starł wodę z twarzy i wziął głęboki oddech mroźnego powietrza, a potem wywrzeszczał do nocy. „Znam każdą jej część, razem z wadami i całą resztą! I nadal ją uwielbiam!” Zaczął kierować się w stronę brzegu bez czekania na jakąkolwiek odpowiedź. Nawet jego twarde zmiennokształtne ciało nie było w stanie znieść zbyt długo tak lodowatej wody. Obok jego porzuconych ciuchów czekał na niego ręcznik. Uśmiechnął się. Posiadanie przyjaciela telekinetyka czasami się przydawało. Wytarł się szorstkimi ruchami, które sprawiły, że jego krew ponownie zaczęła krążyć. Potarł włosy i włożył swoje ciuchy. Siedział na kamienistym brzegu z ręcznikiem zarzuconym na kark, gdy Judd wrócił do jego boku. Zajął miejsce obok niego. Jego ruchy były tak ciche, że gdyby Andrew nie wyczuł jego zapachu nigdy nie byłby w stanie powiedzieć, że ktoś jest obok niego. „I co zamierzasz zrobić?” Zapytał Judd. „To co robiłem do tej pory.” Powiedział Andrew, a jego wilk warczał w dzikim potwierdzeniu. „Nie zamierzam pozwolić jej się ignorować tylko dla tego, że nie pasuję gładko do pudełeczka, które oznaczyła dla mężczyzny, którego weźmie za swojego.” Chciał użyć słowa „zwiąże się” ale dla zmiennokształtnych miało ono bardzo specyficzne znaczenie. I choć przyznanie tego bolało go. Między nim a Indigo nie było tańca bratnich dusz. Nie było przyciągania dzikich serc ich natur, które choćby skierowałoby ją w jego stronę i zmusiło do

zwrócenia na niego uwagi. Nie, miał jedynie swoją upartą determinacje … i serce. Judd westchnął. „To nie jest twoja silna strona.” „Dajesz mi rady na temat randek?” Andrew był oszołomiony. „Jestem związany więzią.” Wytknął Judd z chłodną arogancją, która niemal ukryła śmiech w jego głosie. „A ty nie jesteś nawet w stanie sprawić, by kobieta której pragniesz poszła z tobą do łóżka. Na twoim miejscu posłuchałbym.” Andrew posłał mu środkowy palec, ale jego wilk nadstawił uszu. „Tak, i co?” „Sienna.” Powiedział Judd w nagłej zmianie tematu. „Bardzo wolno dopuszcza do siebie ludzi. Jest podejrzliwa w stosunku do motywów każdej osoby. Musiała taka się stać, by się bronić. A jednak pozwala ci się przytulać. Rozumiesz jak wielka jest to dla niej sprawa?” Za pierwszym razem, gdy Judd widział jak Drew przyciąga Sienn'ę w uścisk niemal zainterweniował. Ale potem, na chwilę przed tym zanim zmienił kości Drew w zapałki zobaczył jak ręce Sienn'y wędrują wokół tali wilka, a jej twarz rozświetla się maleńkim uśmiechem powitania. Ten widok dosłownie zamurował go. „Tak.” Drew odpowiedział na jego pytanie. W jego głosie przebrzmiewała czułość, która zazwyczaj uwidaczniała się, gdy rozmawiał ze swoją siostrą. „Wiedziałem, że cierpiała. Cholera, prawdopodobnie lepiej rozumiem niż ktokolwiek inny przez co przechodzi w tym jednym szczególnym obszarze życia.” Judd nie podążył za tą ścieżką myślową – zbierały się tam kłopoty, ale jeszcze mieli czas. Dzisiaj, skupił się na Drew. „Jak sprawiłeś, że Sienna ci zaufała?” „Jak?” Wzruszył ramionami w sposób, który Judd bardziej wyczuł niż zobaczył. Księżyc był zasłonięty przez ciężkie deszczowe chmury. „Rozmawiałem z nią.” „I przekupiłeś ją tuzinem ekstra babeczek, z których każda miała swoją własną warstwę lukru.” Judd nadal pamiętał jak trójka kuzynostwa – Sienna, Toby i córka Walker'a, Marlee – siedzieli dookoła opakowania i pochłaniali słodkie przysmaki. „Na koniec dnia nie było nawet jednego małego okruszka. Jestem przekonany, że Sienna i dzieciaki miały śpiączki cukrowe.” Śmiech Drew był ciepły w otaczającej ich ciemności. „Widziałem jak przygląda się ich zdjęciu w jednej z gazet. To był tylko sposób, by wprowadzić ją w dobry nastrój.” „Tak samo było z namalowaniem różowych stokrotek na drzwiach pojazdu, który najczęściej używa do dostania się na terytorium Ciemnej Rzeki?” „To była farba wodna.” Powiedział Drew, który najwyraźniej w ogóle nie odczuwał skruchy z tego powodu. „Zmazanie jej zajęło ledwie minutę.” Uśmiechnął się. „Zezłościła się dopiero, gdy odkryła, że jej torbę też pomalowałem.” Judd nie mógł się powstrzymać. Roześmiał się. To nadal było dla niego coś nowego – ten dźwięk, jego uczucie. Ale lubił się śmiać. Lubił bąbelki radości w krwiobiegu i uczucie w jaki mięśnie jego klatki piersiowej rozciągały się w sposób całkowicie kiedyś dla niego nieznany. „Jesteś idiotą Drew.” Niskie warknięcie zabarwiło powietrze. „Moja siostra może mieć słabość do twojej twarzyczki, ale to nie znaczy, że będę powstrzymywał swoje ciosy.” „Ponownie zadam ci to pytanie – jak sprawiłeś, że Sienna ci zaufała?” Najwyraźniej zirytowany przez powtórzenie tego pytania Drew puścił kaczkę na wodzi i podniósł kolejny kamień. „Ingdigo powiedziałaby, że czarem sprawiłem, że … - Och.” Nadal trzymając kamień w dłoni wpatrywał się w Judd'a. „Jestem idiotą.” Judd zostawił Drew, by zaplanował swój następny krok w adorowaniu Indigo i poszedł do domu ucałować swoją wybrankę i obiecać jej, że wróci za kilka godzin.

Brenna przyciągnęła do siebie jego głowę i z uczuciem potarła swój nos o jego. „Bądź ostrożny.” Padł rozkaz. „Dzisiaj nic niebezpiecznego.” Wymruczał przesuwając dłonią po jej plecach oszołomiony jak zawsze jej delikatną siłą. Taka moc w takiej małej ramie. „Planujesz założyć jedną z tych koronkowych koszulek do spania?” „Nie wiem po co się wysilam.” Uśmiechnęła się w jego usta, a wilk tańczył w jej oczach. „Nigdy długo nie wytrzymują.” „Lubię je.” A najbardziej lubił ściąganie ich z niej centymetr po powolnym centymetrze. Zachrypnięty śmiech. „Więc nie wracaj zbyt późno.” Odpowiednio zmotywowany, by dokończyć swoje zadanie i wrócić w jej ramiona szedł przez zasłonięte nocą ulice San Francisco, a stamtąd do spokojnego szumu miejsca, które Ojciec Xavier Perez nazywał swoim domem i powołaniem. Xavier czekał na niego w poza tym pustej przestrzeni kościoła Drugiej Reformacji. Lekki nastrój Judd'a zmienił się w zmartwienie, gdy podszedł bliżej i zobaczył lnie napięcia na twarzy mężczyzny, który normalnie nosił wyraz pogodnego oblicza. „Xavier, o co chodzi?' Powiedział spotykając się z człowiekiem Boga w centralnej alejce zaraz pod końcem chóru. „Tego co ci teraz powiem nie możesz przekazać naszemu wspólnemu znajomemu.” Oczy Xavier'a były zmartwione, ale rezolutne. „Nie chodzi o to, że mu nie ufam ...” „Ale Duch ma swoje własne cele.” Judd też martwił się o silnego rebelianta Psi, który był trzecią siłą ich trójkąta. Duch był połączony i lojalny w stosunku do Sieci Psi. Ale rosnąca ciemność w tej Sieci wydawała się zagrażać skorodowaniem tego co jeszcze pozostało z jego duszy. A jeżeli Duch pęknie … Dreszcz przeszedł po kręgosłupie Judd'a. „Nie powiem mu.” Xavier pochylił głowę w bezdźwięcznym zrozumieniu, zanim zaczął kontynuować dalej. „Nigdy o tym nie rozmawiałem, ale w moim zgromadzeniu jest pewna liczba Psi.” Judd ledwo powstrzymał swoją zaskoczoną reakcję. Religia nie istniała w Sieci Psi. Cisza nie pozwalała na nią. „Przychodzą do ciebie po poradę?” Delikatny uśmiech, który w żaden sposób nie zmniejszył napięcia wokół ust Xavier'a. „Nie, chowają się w cieniach. Ale są tam, a niektórzy przychodzą wystarczająco długo, bym czuł, że są moi i powinienem nad nimi czuwać.” Judd zaczekał, aż ksiądz otworzył swoją Biblię i wyciągnął kawałek papieru. „Kilkoro z nich z czasem zaufało mi podając swoje szczegóły kontaktowe.” Przekazał papier Judd'owi. „Ta kobieta, Gloria przychodziła na mszę w każdy wtorek wieczór bez wyjątku już od dwóch lat.” Jud był zabójcą, Strzałą używaną przez Radę jako broń. Połączył kropki, zanim Xavier je narysował. „Przestała przychodzić.” „Tylko raz, dzisiaj.” Powiedział Xavier. „Ale zawsze kontaktowała się ze mną, jeżeli była możliwość, że nie uda jej się dotrzeć na mszę. Dzisiaj nie otrzymałem żadnej wiadomości, a nikt nie odbiera, gdy próbuję do niej zadzwonić.” Judd zapamiętał informacje zapisane na kartce papieru – prosty numer telefonu, i oddał ją z powrotem Xavier'owi. „Zobaczę czego będę w stanie się dowiedzieć.” Xavier ponownie schował papier do Biblii. Jego oczy skąpane były w zmartwieniu. „Jej dusza była tak zagubiona, gdy po raz pierwszy zaczęła przychodzić – była tak zimna, że wydawała się nie mieć w sobie życia. Jednak w ciągu ostatniego roku potrafiłem dostrzec jak budzi się do życia.” Judd nic nie odpowiedział, ale miał przeczucie, że przebudzenie Glori'i przyciągnęło do niej niewłaściwy rodzaj uwagi – taki, który prowadził do rehabilitacji. Nikt nie wracał z rehabilitacji.

Wymazywała ona osobowość, czyściła umysł i pozostawiała za sobą jedynie pustą łupię. ROZDZIAŁ 7 Następnego ranka Indigo nie widziała Drew idąc przez korytarze. Jej celem było małe własne biuro znajdujące się blisko sal treningowych. Widziała jak wczorajszego wieczora razem z Judd'em wcześnie opuścił przyjęcie dla Riaz'a. Teraz zaczęła się zastanawiać, czy został z porucznikiem Psi, czy upolował jedną ze swoich małych zabaweczek i trenował gimnastykę łóżkową. Zacisnęła zęby, gdy jej umysł podesłał jej serię obrazów ukazującego Drew złączonego z jakąś nieposiadającą twarzy kobitą. Stwierdziła, że trzeba było przyjąć jedną z ofert, które wczoraj posypały się w jej kierunku, gdy starsi rangą członkowie stada wyłożyli karty na stół. Dobra wyciskająca pot pościelowa gimnastyka z pewnością usunęłaby napięcie z jej ciała. Ale nie zrobiła tego – z jakiegoś powodu, którego sama nie była w stanie zrozumieć – a teraz płaciła za to cenę. Jej skóra była zbyt wrażliwa, a wilk poirytowany z jakiegoś powodu. Rozkazała sobie, by się skupić i idąc włączyła swój notatnik wywołując dzisiejszy rozkład dnia. Od ośmiu lat zarządzała treningiem nowych żołnierzy, cztery jako asystentka ojca. Ostatnie cztery już samodzielnie po tym jak jej ojciec przejął inną rolę. Jednakże w ciągu ostatnich kilku lat zaczęła również zajmować się bardziej osobistymi sprawami związanymi z młodymi dominującymi osobnikami w stadzie. Przychodzili do niej z pytaniami, po radę, wybadać grunt, a czasami po prostu, by spędzić razem trochę czasu – bo jej wilk uspokajał ich wilki. „Czego nie będzie w stanie zrobić, jeżeli nie weźmiesz się pod kontrolę.” Wymruczała rozzłoszczona na siebie, za to, że pozwoliła Drew rozstroić się w ten sposób. Właśnie wtedy wpadła na jedyną osobę, której wystarczyło jedno spojrzenie, by ją odczytać niczym otwartą księgę. „Dziecko, przytul mnie.” Powiedziała jej mama z uśmiechem tak pełnym miłości, że serce Indigo aż bolało. Już i tak pochylała się, by dokładnie to zrobić. Każda część tej cudownej kobiety była świątynią, z której się wywodziła. Tarah Riviere miała takie same czarne jak smoła włosy, choć nosiły teraz kilka – bardzo niewiele – pasm srebra. Miała też takie same żywe niebieskie oczy usiane iskrami, które były niemal purpurowe i była równie wysoka co jej córka. Ale na tym podobieństwa się kończyły. Ciało Indigo składało się z mocnych mięśni, jej mama tymczasem była sprawna, ale słodko zaokrąglona. Indigo była osobnikiem dominującym, co ujawniło się niedługo po jej urodzeniu, Tarah była prawdziwą uległą, jedną z najdelikatniejszych osób w całym stadzie. I choć Indigo nigdy nie zrezygnuje ze wszystkiego dla jakiegokolwiek mężczyzny – nawet tego, którego pokocha – Tarah znajdywała niewymowną radość mogąc we wszystkim polegać na swoim wybranku. „Witaj, Mamo.” Jej mama ujęła twarz córki w obie dłonie i dokładnie zbadała ją tymi swoimi wielkimi oczami. „Co cię martwi moja starsza córko?” W przypadku każdej innej osoby w legowisku Indigo postawiłaby się i zmroziła wszelkie pytania. W obliczu czułego zaniepokojenia swojej matki wysypała się niczym dziurawy balon. „Kłócę się z Drew.” Powiedziała mając nadzieję, że Tarah przyjmie to bez dalszych wyjaśnień. Naprawdę nie chciała jej tłumaczyć źródła tego konfliktu. Tarah roześmiała się i opuściła dłonie od jej twarzy. Wśliznęła rękę pod rękę Indigo i zaczęła iść w stronę jednej z większych części wspólnych znajdujących się w legowisku. „Masz czas na poranną kawę z mamą?”

„Zawsze.” Był to jeden z ich rytuałów – choć nie miał zasad, ani ustalonych dat. Ale przynajmniej kilka razy w tygodniu Indigo była sama z Tar'ą. Czasami rozmawiały nad kawą, czasami spacerowały po lesie, a czasami robiły michę popcornu i oglądały razem film, który sprawiał, że obie płakały jak dzieci. Jej ojciec zazwyczaj unikał bycia w domu w te wieczory. Indigo uśmiechnęła się i wróciła myślami do wcześniejszych lat. „Robimy to w jednej postaci, albo w innej od kiedy? Odkąd skończyłam dziesięć lat?” Wiedziała, że to z powodu Evangeline. Jej dużo młodsza siostra była przerażająco słaba jako dziecko, choć nikt nie potrafił zdiagnozować powodu, który za tym stał. Gdy Indigo złapało przeziębienie, następnego dnia była już w stanie biegać. Gdy Evie złapało przeziębienie musiała być podłączona do maszyn, by mogła oddychać, a jej małe ciało targały dreszcze. Fakt, że mogła stracić siostrę, którą tak bardzo kochała przerażał Indigo. Było to też coś z czym nie mogła walczyć, ani przed czym nie mogła jej obronić. Mama ścisnęła mocniej jej rękę. „Ty też jesteś moim dzieckiem.” Indigo przysunęła się bliżej mamy. Jej wilk chciał się o nią poocierać, gdy tak razem szły. „Co słychać u Evie? Nie rozmawiałam z nią od paru dni?” Jej siostra w końcu otrząsnęła się z niewyjaśnionej – zwłaszcza jak na zmiennokształtnego – chorowitości w okresie dojrzewania. Teraz była na drugim roku licencjatu. Miała słodką naturę uległego wilka ściganego przez więcej niż tylko jednego wilka w legowisku – nie wliczając w to ludzi. „Za trzy tygodnie przyjedzie w odwiedziny.” Wilk Indigo rozprostował łapy i wygiął kręgosłup w przyjemności. „I powiedziała, że mam ci powiedzieć, żebyś nie odstraszyła za w czasu wszystkich mężczyzn.” Kontynuowała Tarah. „Chce się umawiać na randki z dzikimi i niebezpiecznymi typami. Matko Boska.” Śmiejąc się na widok twarzy Indigo stwierdziła. „Znajdź nam dobre miejsca. Ja pójdę po kawę.” Nadal marszcząc czoło na myśl o jej drobnej szczupłej siostrze z niektórymi bardziej szorstkimi młodymi mężczyznami Indigo przemierzyła pomieszczenie wypełnione meblami w jasnych cytrusowych kolorach, aż znalazła dwa fotele stojące w cichym rogu naprzeciwko siebie. Oba były w intensywnym pomarańczowym kolorze, a stojący między nimi ciemny stół nosił nacięcia i zadrapania wynikające z nieustannego użytkowania. „Cześć Indigo.” Pomachała, by przywitać się z Tai'em, gdy młody żołnierz przechodził obok niej. Rozsiadła się i czekała na mamę. To też była część rytuału. To zawsze Tarah brała kawę mieszając składniki w sposób, który sprawiał, że smakowała niesamowicie. To przez miłość. Raz Tarah powiedziała o tym ze śmiechem. To tajemniczy składnik. „Indigo?” Tai wrócił do niej. Spojrzała na tą jego ładną twarz, jedwabiste włosy i dzikie zielone oczy lekko unoszące się w kącikach, co świadczyło o jego balijskich przodkach ze strony mamy. „Tak, przyjeżdża do domu z wizytą. Nie, nie dam ci wolnej ręki. Położysz na niej jeden palec, a pobiję cię na miazgę.” Tai prychnął głęboko w gardle. Jego szerokie ramiona zesztywniały, gdy zacisnął pięści. „Tak, cóż, może też cię pobiję.” Z twarzą pełną piorunów odszedł, gdy ona walczyła z uśmiechem. Hmm, może młody protegowany Judd'a miał potencjał. Żaden z innych nie ośmielił się jej postawić. A Indigo nie zamierzała przekazać swojej bezbronnej młodszej siostry wilkowi, który nie mógłby ochronić jej przed wszystkimi innymi. Tarah położyła między nimi tacę, gdy Tai właśnie wychodził ze stołówki. Na tacy stały twa kubki parującej kawy i para wielkich bułeczek jagodowych. „Były ostatnie.” Powiedziała Tarah

potrząsając głową. „A jest dopiero dziewiąta.” „Stado ma sporą młodą populację.” Powiedziała Indigo biorąc łyka kawy zanim odłożyła kubek i wzięła bułeczkę. „Powinnaś zobaczyć ile moi podopieczni potrafią zjeść w ciągu dnia.” „Skoro już mówimy o młodej populacji.” Tarah zmierzyła Indigo nad swoim kubkiem. „Powiedziałam ci, żebyś nie odstraszała randek Evie.” Indigo nawet w najmniejszym stopniu nie czuła się skarcona przez udawaną niezadowoloną minę mamy. Doskonale była w stanie wypatrzeć rozbawienie w jej oczach. „Troszczenie się o nią jest jednym z moich obowiązków.” „Zawsze byłaś zaborcza w stosunku do niej.” Tarah potrząsnęła głową i wzięła kolejnego łyka kawy. „Mamo?” Zapytała Indigo po kilku minutach miłej ciszy. „Tak, dziecko.” Indigo poczuła jak jej usta wyginają się w uśmiechu. Tylko Tarah była w stanie tak do niej mówić i robić to tak, że brzmiało to całkowicie do zaakceptowania. Oczywiście jej ojciec nazywał ją swoją „dynią” i mierzwił jej włosy tak jakby miała pięć lat. Zero szacunku, pomyślała z wewnętrznym uśmiechem. Zero szacunku ze strony rodziców. „Czy kiedykolwiek złościsz się na Tatę?” Oczy Tar'y rozbłysły. „Oczywiście, że tak. Wiesz o tym.” „Nie, nie mam na myśli małych sprzeczek.” Choć tak też nie bardzo mogła je nazwać. Jej rodzice byli tak zsynchronizowani, że czasami ją to przerażało. „Chodzi mi o jego dominację … nie chcesz czasami, żeby pozwolił ci przejąć kontrolę?” Nigdy wcześniej nie zadała swojej mamie tego pytania. Zawsze czuła, że to przekroczy pewną granicę, ale dzisiaj musiała wiedzieć. Tarah odłożyła swój kubek na stole, pochyliła się do przodu i wzięła bułeczkę jagodową. Przeżuwała ją w zamyśleniu zanim odpowiedziała. „Nie.” Powiedziała w końcu. Jej odpowiedź była wolna od dwuznaczności. „Mój wilk musi czuć się chroniony, bezpieczny.” Przekrzywiła głowę, gdy Indigo nadal milczała. „Wiem, że nigdy tego nie zrozumiesz dziecko, choć mnie kochasz.” „Mamo, ja nie chciałam ...” „Cicho.” Delikatny rozkaz, który sprawił, że Indigo przełknęła swoje przeprosiny. „Faktem jest, że jesteś osobą dominującą – właśnie dlatego ty i tata zawsze sprzeczaliście się ze sobą.” „Byłam aż taka zła?” „Okropna.” Padła wesoła odpowiedź. „Ale z powodu hierarchii, mogliśmy poradzić sobie z tobą bez zbyt wielu problemów. Twój ojciec przewyższał cię rangą – więc, gdy było to niezbędne, musiałaś go słuchać.” Teraz to Indigo przewyższała rangą Abl'a – choć nigdy, nawet za milion lat nie wyciągnęłaby tego. Nigdy. Niektóre relacje były święte, więc gdy była z ojcem traktowała go tak, jakby to on był bardziej dominujący. „Doprowadzało mnie to do szaleństwa – to, że mógł zamknąć mi usta powołując się na rangę, ale jednocześnie, było to uspokajające.” Powiedziała w odpowiedzi na stwierdzenie mamy. „Widzisz, a jednak rozumiesz.” Tarah wydłubała kolejną jagodę. „Ścisłe trzymanie się hierarchii pomaga w utrzymaniu balansu stada. Nasze wilki są najszczęśliwsze, gdy znają swoje miejsce w schemacie rzeczy. Dla mojego wilka to miejsce jest w schronieniu ramion Abl'a.” Indigo przytaknęła powoli dostrzegając w słowach matki głębszą prawdę. „Ja nigdy nie będę szczęśliwa z mężczyzną, który traktowałby mnie jak uległą, lub z takim, którego mój wilk postrzegałby za słabszego.” Powiedziała wylewając z siebie słowa zanim zdała sobie sprawę z tego jak wiele mogą zdradzić.

Tarah posłała jej penetrujące spojrzenie, a Indigo wiedziała, że jej mama widziała zbyt wiele. Powiedziała jednak jedynie … „Tak, to prawda. Twoje miejsce nie jest takie samo jak moje. Żebyś była szczęśliwa musisz zaakceptować i szanować swojego partnera, aż do samego wnętrza duszy – albo twój wilk sprawi, że życie was obojga będzie męczarnią.” Andrew przyjechał do miasta, by porozmawiać z jednym ze swoich kontaktów w populacji ludzi i zdecydował, że przywita się również z Teijan'em stwierdzając, że równie dobrze może wykorzystać ten czas w produktywny sposób. Ponieważ, jeżeli wróci do legowiska bez wątpienia skończy tropiąc Indigo. A nie mógł jeszcze wystawić głowy, jeszcze nie, nie do póki się nie przygotuje do tego. Więc czekał teraz na alfę Szczurów na Nabrzeżu Rybaka, gdy słońce wzeszło wystarczająco wysoko, by odgonić szepty mgły, która nadal lizała powierzchnię nad zatoką. Teijan pojawił się równie gładko i elegancko ubrany jakby wyszedł z jakiegoś wyrafinowanego męskiego magazynu z modą. „Kurcze, nie musiałeś tak się stroić z mojego powodu.” Powiedział Andrew opierając się rękami o barierki metalowego ogrodzenia, które okalało tą część nabrzeża. „Doceń swoje szczęście.” Teijan poprawił mankiety koszuli z rękawami marynarki. „Idę na rozmowę w sprawie pracy.” Andrew zmrużył oczy. „Odkąd alfa Szczurów potrzebuje znaleźć pracę?” Teijan operował czymś co było efektywnie działającą największą siecią informacyjną w mieście, a prawdopodobnie nawet w całym stanie. A dzięki informacji można było zdobyć poważne pieniądze – zwłaszcza skoro Śnieżni Tancerze i Ciemna Rzeka zdecydowali dzielić się zyskami z każdej umowy, która doszła do skutku z powodu przekazanego przez Szczury wywiadu. Brutalne fakty były takie, że mogli zażądać tych danych jako warunek pozwolenia słabszej grupie zmiennokształtnych zostania w mieście, ale Lucas i Hawke byli bardzo inteligentnymi ludźmi. Rozumieli, że Szczury będą dużo bardziej zainteresowane ochroną miasta, jeżeli nie tylko będą mieli prawo nazwać je domem, ale będą traktowani jak integralna część jego funkcjonowania. I właśnie taką częścią właśnie się stawali. Teraz Teijan posłał mu mały ostry uśmieszek pełen zębów. „To zabawne jak łatwo jest wejść do niektórych budynków jeżeli wygląda się „szacownie” i ma się w ręku podanie o pracę.” „Chcę o tym wiedzieć?” „Nie. Jeszcze nie ma nic do powiedzenia.” Ciemnowłosy mężczyzna spojrzał nad lśniącymi wodami zatoki. „Moje zwierze wie, że potrafi pływać.” Wymruczał. „Ale jednocześnie, ani ono, ani moja ludzka połowa nie jest zbyt zadowolona z wody.” „To dlaczego San Francisco?” Wzruszył ramionami. „Przesuwaliśmy się po świecie próbując od dłuższego czasu znaleźć dom, a stare tunele metra nie były zajęte.” Szept wiatru zmierzwił jego idealnie ułożone włosy. „Dobrze, żę to koty znalazły nas jako pierwsze. Wy wilki pewnie zdecydowalibyście, że dobrze smakujemy upieczeni na ognisku.” „Żaden szanujący się wilk nie zjadłby gryzonia. Choć moglibyśmy użyć waszych zębów jako dekoracji.” Powiedział Andrew z poważną miną. Teijan zasyczał w bardzo nietypowym dla szczura prychnięciu. „Dlaczego do cholery wysilam się, żeby z tobą rozmawiać?” „Hawke sądzi, że daję ci ser.” Wyciągnął z kieszeni mały zapakowany w folę kawałek. „Trzymaj.” „Pieprz się.” Ale alfa Szczurów śmiał się. „Dlaczego chciałeś się spotkać.” Andrew włożył obie ręce do kieszeni kurtki i pozwolił, by nasączony solą wiatr przesunął się po

jego twarzy. „Chciałem zobaczyć, czy masz jakieś wiadomości, którymi chcesz się podzielić.” Ciemna Rzeka zawsze wprowadzała Śnieżnych Tancerzy we wszystkie raporty z uwagi na ich sojusz, ale Teijan dosyć często miał drobne sprawy w procesie, których nie umieszczał w raportach dopóki wszystkiego nie potwierdził. „Coś dziwnego dzieje się z Psi.” Powiedział teraz alfa Szczurów. „Nie mogę do końca stwierdzić o co chodzi, ale gdybym nie wiedział lepiej powiedziałbym, że są drażliwi.” Ponieważ Psi nie czuli emocji tego rodzaju ocena była bardzo ciekawa. „Cokolwiek, by poprzeć to przeczucie?” Zapytał wiedząc, że Teijan miał wysoko rozwiniętą antenę do wyczuwania kłopotów po tym jak utrzymywał swoich ludzi w bezpieczeństwie i chronił ich od lat mimo ich niewielkiej liczby i siły fizycznej. Teijan wydał z siebie językiem klikający dźwięk. „Słyszałem plotki o dwóch albo trzech Psi zmarłych w podejrzanych okolicznościach, ale nie mam jeszcze potwierdzenia. To mogą być przypadki jednej albo dwóch złych rehabilitacji.” Andrew poczuł jak dostaje gęsiej skórki na myśl o typowej karze Psi – całkowitemu wymazaniu psychiki, które niszczyło daną osobę i zostawiało tylko pustą skorupę. „Może popełnili samobójstwo.” Widząc spojrzenie Teijan'a wzruszył ramionami. „Gdybym był na ich miejscu ...” „Tak.” Teijan wypuścił z siebie oddech. „Ale wieści głoszą, że po rehabilitacji nic nie pozostaje z wcześniejszego człowieka, a musiało by coś zostać, żeby rozumieli czym się stali.” Zerknął na zegarek. „Lepiej będę się zbierać. Prześlę wywiad przez ustalony sposób, jeżeli usłyszę coś jeszcze.” Andrew patrzył jak jego rozmówca odchodzi i zastanawiał się jaką twarz nosiłby ten świat, gdyby Radzie Psi udało się uzyskać całkowitą władzę tak jak próbowali to zrobić od dekad. Ta wizja mroziła krew w żyłach. „Drew?” Otrząsnął się z brutalnych obrazów i obrócił się na pięcie znajdując się twarzą w twarz z Lar'ą. „Musiałaś przyjechać jeszcze zanim otworzyli sklepy.” Powiedział patrząc na torby, które miała w ręce. „Mam zły humor.” Powiedziała. „Postanowiłam to zmienić wydając trochę pieniędzy, ale nienawidzę wszystkiego co kupiłam. Kto potrzebuje głupiej żółtej sukienki? Nikt z moją tonacją skóry.” Jej skóra w tym świetle miała naturalny ciemny odcień usiany złotem. Naciągnęła się, gdy zrobiła niezadowoloną minę. „Sądzę, że cudownie wyglądasz w żółtym.” Otulił ręką jej ramiona i przytulił do siebie jej mniejsze ciało. Tak jak większość ludzi w legowisku przez to, że była taka kompetentna zapominał, że była niewiele starsza od niego. Ale dzisiaj wyglądała niesamowicie młodo. „Czy ten zły nastrój ma cokolwiek wspólnego z ...” „Nie drąż tego tematu.” Ostrzegła mimo że w tym samym czasie wśliznęła swoją rękę wokół jego tali. Delikatne ciemne loki świeciły się iskrami czerwieni. „To ja nie będę cię nękać o Indigo.” Zamarł. „Jak do cholery uzdrowiciele to robią?” „Tajemnica zawodowa.” Posłała mu cień uśmiechu. Jej wysokie kości policzkowe sprawiały, że jej oczy wyglądały na niemal kocie, gdy zerknęła w górę. „Dlaczego jest na ciebie taka zła?” Zapytała z bezpośredniością, która przypominała mu Ben'a, szczeniaka, którego uzdrowicielka często pilnowała dla swojej przyjaciółki Av'y. „Nie powiem.” Zmarszczyła na niego nos. „Zamierzasz coś z tym zrobić?” Andrew pomyślał o planie, który ułożył późno wczorajszej nocy. „O tak, zamierzam coś na to

poradzić.” A pani Porucznik nigdy nie zauważy co w nią uderzyło. ROZDZIAŁ 8 Indigo pożegnała się ze swoją mamą i po paru minutach znalazła Hawk'a. Usiedli, by skoordynować środki stada. „Mamy spotkanie poruczników później dzisiejszego dnia.” Powiedziała pod koniec. „Pamiętam.” Wstał od biurka i skrzyżował ręce na piersi, a potem je rozluźnił i przesunął nimi po włosach, które były echem obezwładniającego koloru jego futra w wilczej formie. W tej chwili jego wilk mocno go prześladował. „Chcesz iść pobiegać?” Zapytała sama czując się więcej niż tylko trochę drażliwa. „Obojgu nam się to przyda.” Fakt, że Hawke nawet nie udawał, że nie potrzebował wypuścić wilka na wolność wiele jej powiedział. „Wilk czy człowiek?” Zapytał zmienionym głosem, który świadczył, że wilk już znajdował się u kontroli. Jego oczy też zaświeciły w najbardziej subtelny sposób – wilk obserwował ją z ludzkiej twarzy. „Człowiek, wilk jest trudniejszy do utrzymania.” Powiedziała. „Chodźmy.” Zanim wyszli z legowiska jej wilk znajdował się już na przodzie jej umysłu. Nadal była fizycznie człowiekiem, ale jej proces myślowy nie był już chłodnym, pozbieranym porucznikiem. Myśli należały do wilka, który żył w jej duszy, i ciele. Jedynie jej oczy odzwierciedlałyby tą zmianę. Choć, gdy zaczęli biec poczuła jak jej pazury szczypią o wnętrze skóry i zdecydowała się je wypuścić. Biegli jedno przy drugim wydostając się z Białej Strefy prosto w gęstą ciemność znajdującego się za nią lasu. Drzewa zmieniły się w pasmo bogatej zieleni, a gdy zaczęli się wspinać wyżej – mijali również okazjonalną białą plamę śniegu. Była cholernie szybka, ale wiedziała że Hawke dałby radę zostawić ją w tyle. Nie było tak tylko dlatego, że był alfą – choć to również odgrywało tutaj rolę. Jej własny wilk nie chciał go wyprzedzić, gdyby mógł wprowadzałoby to w nim zamęt. Ale większą rolę odgrywał tu fakt, że był po prostu naturalnie szybszy. Ale zmuszała go do wysiłku, i to było ważne. Jednym z zadań porucznika było rzucanie wyzwań alfie, gdy było to konieczne – tak jak zadaniem alfy było dbanie o stado. Więc Indigo zmusiła biegiem ich obu do granicy wyczerpania skacząc nad skałami i starymi drzewami. Gałęzie podrapały jej ręce i groziły uderzeniem w twarz. Wiatr był niczym ostry nóż na jej skórze. Jej wilk rozkoszował się przypływem prędkości, pulsowaniem krwi i dziką przyjemnością biegnięcia z członkiem stada. Dopiero, gdy dotarli na szczyt wzgórza, gdzie otaczała ich jedynie cisza, a ziemie stada rozpościerały się przed nimi w morzu bieli, zieleni i błękitu jezior jej wilk westchnął i zatrzymał się. Hawke stał obok niej opierając dłonie o kolana, jego pierś falowała w głębokich wdechach a twarz świeciła się od potu. Zerknęła na niego i zobaczyła jak jego wilk uśmiecha się do niej. Błyszczący lód jego oczu wypełniony był twardą radością. Odwzajemniła jego uśmiech i pozwoliła sobie, by upaść na plecy w pokrytą śniegiem trawę. Jej chłód był niczym pocałunek powitania na jej rozgrzanej skórze. Niebo miało cudowny krystalicznie niebieski kolor. Oczy Hawk'a miały ciekawy i dużo jaśniejszy odcień błękitu, gdy spojrzał na nią z góry. Jego głowa była skierowana pod takim kątem, który po prostu nie był ludzki. Kłapnęła na niego zębami. To rozśmieszyło go i zrelaksowało. Położył się obok niej. Ich ręce były złączone w przyjacielski w

przyjacielski sposób. „Więc ...” Powiedział głosem mającym w sobie cień warknięcia. „Więc.” Odpowiedziała mu tym samym. Jej własny wilk skakał zadowolony pod skórą. Hawke przesunął się, uniósł się na łokciu zanim pochylił się, by uszczypnąć jej dolną wargę szybkim, ostrym skubnięciem. Wiele kobiet uznałoby to za zmysłowe zaproszenie z tymi jego niesamowitymi oczami i cudowną srebrno-złotą sierścią. Ona była wilkiem. Wiedziała, że ponieważ pochodziło to od jej alfy, gest ten miał zupełnie inne znaczenie. Potarła wargę i zrobiła niezadowoloną minę. „Co ja takiego zrobiłam?” Bo to była nagana. Zabawna, jasne, ale niemniej jednak nagana. Hawke postukał palcem wskazującym w jej nos. „Mój wilk potrafi wyczuć, że twój ma kłopoty. Dlaczego nie przyszłaś do mnie?” „To nic.” Powiedziała odpychając go z warknięciem, gdy chciał drugi raz użyć na niej swoich zębów. Tak, był alfą, ale ona była dominującą kobietą. „Poprawka – to jest coś, ale nic w czym potrzebowałabym twoje pomocy, by dać sobie z tym radę.” Drew był jej problemem, a ona poradzi sobie z tą sytuacją. Hawke ponownie uniósł się na łokciach i obserwował ją jeszcze przez kilka minut. Kontakt wzrokowy był przeszywający. Jego wilk był bliżej powierzchni niż w przypadku jakiegokolwiek innego mężczyzny w stadzie. Ona zaś była jednym z niewielu ludzi, którzy wiedzieli dlaczego. Zacisnęła dłoń na jego włosach i przyciągnęła go w dół aż ich nosy niemal dotykały się. „Nie jestem jedyną osobą, która ma problem.” Zawarczał na nią. Pozwoliła, by poczuł jej pazury przy swojej twarzy. Lodowato błękitne oczy spojrzały prosto na nią. „Wiesz o co chodzi.” Powiedział w końcu. Jego głos był tak głęboki, że trudno było go zrozumieć. Odsunął się od niej i położył na plecach opierając głowę na jednej z rąk. Tak, Indigo wiedziała o co chodziło. „Jest teraz dużo starsza niż, gdy po raz pierwszy weszła do legowiska.” Hawke nic nie odpowiedział. Nie musiał – mogła niemal wyczuć buzujące w nim napięcie. „Nikt cię nie powstrzyma, jeżeli zdecydujesz ...” Hawke nagle pochylał się nad nią. Przesunął się w jednym z tych swoich nagłych elektryzujących ruchów. Jego wilk rządził nim. „Riley bardzo wyraźnie dał do zrozumienia, że jest poza zasięgiem.” Indigo doskonale wiedziała, że jej kolega porucznik wysunął to ostrzeżenie. Nie zrobił tego tylko dla tego, że Sienna była rodziną i chronił ją jako jej część. Dziewczyna potrzebowała również czasu, by wrosnąć w swoją osobowość zanim musiałaby zderzyć jej siłę z Hawk'iem. „Wtedy tak było.” Przesunęła palcami po jego włosach, bo potrzebował kontaktu ze Stadem. „Teraz … jest silniejsza. Nie mówię, że jest gotowa na pełną inwazję Hawk'a, ale może przyjąć jej trochę.” Jej wilk obnażył zęby, gdy Hawke zawarczał. Ocena Indigo na temat Sienny Lauren mówiła o opinii Porucznik na temat dziewczyny więcej niż cokolwiek innego, ponieważ na planecie było bardzo niewiele kobiet, które mogły poradzić sobie z Hawk'iem. Fakt, że głównym kandydatem była osiemnastoletnia uciekinierka Psi, zbliżająca się do swoich dziewiętnastych urodzin był cholerną niespodzianką. Nie znaczyło to jednak, że powinni zignorować ten temat mając nadzieję, że zniknie. Zwłaszcza, gdy ta dziewczyna wydawała się sięgać do tych części Hawk'a, których nikt inny nigdy nawet nie widział. Indigo wiedziała, co Hawke odpowiedział Riley'owi, gdy ten temat wyszedł ostatnim razem. Czekała czy ponownie od razu odrzuci ten pomysł. Obserwowała jak wstaje na nogi i kuca na krawędzi klifu. Jego plecy i włosy były usiane kryształkami lodu, które błyszczały w słońcu. „Powinniśmy wracać.” Powiedział po kilku długich minutach. Jego głos ponownie był ludzki.

Indigo nie naciskała. Tą decyzję Hawke musi podjąć sam. Wiedziała, że gdy raz już ją podejmie będzie ona ostateczna i absolutna. Jeżeli zdecyduje się adorować Sienn'ę … Indigo wzięła wdech i obiecała sobie, że ostrzeże dziewczynę, gdy nadejdzie ten czas – bo żadna kobieta nie powinna stawać nieprzygotowana do tego rodzaju kampanii. Mimo swojej determinacji, by zachować dystans Andrew odkrył, że podążał za pragnieniem, by namierzyć Indigo jak tylko wrócił do legowiska – tylko po to, by się dowiedzieć, że poszła pobiegać z Hawk'iem. W tym momencie bez ostrzeżenia uderzyły w niego obrazy tego co mogli razem robić. Indigo była najwyższą rangą kobietą w legowisku. Rangą przewyższały ją jedynie dwie osoby. Riley, który był szczęśliwie związany z Mercy. I Hawke. Który zdecydowanie nie był związany więzią. Pazury wbiły się w jego dłonie. Zamknął się w pokoju i spróbował walczyć z bzyczeniem w swojej głowie, by pomyśleć. To okazało się prawie niemożliwe. Bez względu na wszystkie swoje plany i wydane sobie instrukcje, gdyby w tym momencie nie zadzwonił telefon mógłby wyjść nabuzowany i zrobić z siebie idiotę. Odebrał bez patrzenia na identyfikator rozmówcy. „Andrew przy telefonie.” „Co tam słychać w legowisku?” Pojawił się znajomy głos Riley'a. „Rozluźnij się starszy bracie.” Andrew spróbował udać rozluźniony ton. „Dajemy radę kulać się do przodu bez ciebie.” Chwila ciszy. „Co się stało?” O cholera. Jego starszy brat znał go lepiej niż ktokolwiek inny – nie było mowy, że uwierzy w jakiś kit. „Mam pytanie. Czy Indigo i Hawke kiedykolwiek ...” Kwas palił jego wnętrzności, gdy zwokalizował możliwość, której nigdy wcześniej nie rozważał. Kolejna jeszcze dłuższa pauza. „Nie. Nigdy.” Adrew opadł siadając na łóżko. „A teraz musisz zapomnieć, że kiedykolwiek zadałem ci to pytanie.” Inne wilki mogłyby się z nim droczyć, ale Riley skomentował to na własny sposób. „Dam ci radę – nigdy nie pozwól, by Indigo wyłapała choć cień tego, że przyszła ci do głowy ta konkretna myśl. Jej totalna głupota przewyższy wszystkie plusy jakie zdołasz sobie zaskarbić.” Andrew jęknął. „W tej chwili nie zyskuję, żadnych plusów.” „Gdy byłeś dzieckiem zmuszenie cię, żebyś wypuścił zabawkę, gdy już raz wczepiłeś w nią zęby było niemożliwe.” Powiedział Riley. „Indigo w niczym nie przypomina zabawki.” Nie, była twardą inteligentną kobietą, która nigdy łatwo nie wpadnie w ramiona mężczyzny – a już na pewno nie takiego, którego uważa za poza zasięgiem. „Chodzi o to, że jesteś jeszcze bardziej uparty niż ja.” Powiedział sucho Riley. „Tylko, że ludziom zajmuje cholernie dużo czasu, by to zrozumieć.” I nagle mózg Andrew ponownie zaczął funkcjonować. Uśmiechnął się na myśl o zatopieniu zębów w Indigo – nie po to by ją zranić, tylko po to, by ją odrobinę naznaczyć. „Jak tam wakacje?” „Dziadkowie Mercy chcą kociaki lub szczeniaki, które będą mogli rozpieszczać – nie są wybredni w kwestii, które z nich. Najlepiej od jutra, ale są gotowi dać nam cały rok, żebyśmy zabrali się do roboty.” Ton Riley'a był śmiertelnie poważny, ale Andrew nie przegapił sposobu w jaki jego głos złagodniał, gdy mówił o dzieciach.

Życzenie dziadków Mercy może spełnić się całkiem szybko. „Brenna wyszła z Judd'em, ale powinieneś złapać ją na komórkę.” Powiedział głośno. „Wiem, że chce nadrobić co tam u ciebie słychać.” Riley, po tym jak praktycznie wychował Andrew i Brenn'ę był patriarchą rodziny Kincaid, z uwagi na brak lepszego słowa. Nawet zabójca, który był wybrankiem Brenny traktował go z szacunkiem. Wszyscy tęsknili za nim – i jego solidnymi jak skała radami – gdy nie było go w legowisku. „Zadzwonię do niej na chwilę.” Szum ubrań. „Mercy ma nadzieję, że się zachowujesz.” Uśmiechnął się na myśl o ognistej wybrance Riley'a. „Ani troszeczkę.” Chwilę później Mercy pojawiła się przy telefonie. „Wydaje mi się, czy słyszałam jak mówiłeś coś na temat Indigo?” „Mercy.” Zaczął Andrew. „Nie, nie zamierzam się wtrącać. Ale dam ci małą radę w zamian za coś ważnego co mi kiedyś powiedziałeś, więc słuchaj uważnie.” Mimo swoich ostatnich działań, Andrew nie urodził się głupi więc zrobił dokładnie to co mu wpowiedziała. „Nie bądź nikim innym, niż tylko sobą.” Powiedziała mu Strażniczka leopardów. „To da ci element zaskoczenia, gdy uderzysz.” Powierzchownie był to bardzo lekki komentarz, ale Andrew dostrzegł w nim prawdę. Skąd Mercy wiedziała? Pomyślał. Jak zgadła, że jego pewność siebie była tak mocno nadwyrężona pod wpływem wiedzy, że tak bardzo się różnił od mężczyzny, którego Indigo chciałaby na wybranka? Bez względu na to, był wdzięczny za jej słowa. „Dzięki Mercy.” „Cóż mogę rzec – przypominasz mi demony, które nazywam braćmi.” Padł pełen uczucia komentarz. „Pa, Drew.” Pożegnał się równie miło. Wziął głęboki wdech i posłał szybki e-mail do Hawk'a przekazując notatki na temat tego czym podzielił się z nim Teijan. I choć pokusa, by wyśledzić Indigo była niczym gorączka w jego wnętrznościach zacisnął szczękę i poszedł na siłownię kierując swoje pragnienie w wysiłek fizyczny. Bo, gdy „uderzy” jak to ujęła Mercy, chciał mieć Indigo jedynie dla siebie. Bez możliwych dróg ucieczki i bufora stada. ROZDZIAŁ 9 Mimo swojego wcześniejszego biegu z Hawk'iem Idigo nie mogła znaleźć swojego balansu na popołudniowym spotkaniu poruczników. Powiedziała sobie, że to nie ma nic wspólnego z faktem, że widziała się z Drew zaledwie kilka minut temu. Jego włosy były mokre od potu, a jego ręka była owinięta wokół Lucy, gdy młoda kobieta o słonecznej naturze przytuliła go z uczuciem. Kobiety uwielbiały Drew. Nic dziwnego, że wydawało mu się, że mógł ściągnąć Indigo do łóżka po takim małym wysiłku, a potem podjąć sprawy tam, gdzie je zostawił tak jakby fundamentalnie nie naruszył natury ich relacji. Jej wilk obnażył kły na myśl o byciu wrzuconym do jednego worka z jego małymi zabaweczkami. Do tego stopnia, że musiała świadomie walczyć o zachowanie kontroli. Dobrze, że siedziała w specjalnym pokoju konferencyjnym otoczona porucznikami Śnieżnych Tancerzy. Z uwagi na rozległość terytorium Śnieżnych Tancerzy spotkanie się wszystkich poruczników osobiście było rzadkością. Jednakże prowadzili comiesięczne spotkania za pośrednictwem konferencji komunikacyjnych. Każdy porucznik wpadał również do legowiska przynajmniej co dwa miesiące, co zapewniało funkcjonowanie stada jako spójnej jednostki.

Hawke też robił regularne wycieczki do każdej części ich terytorium. I był jeszcze Drew, który z pomocą swojej małego, ciasno-splecionego zespołu krążył po całym stanie, gdy tylko była taka potrzeba. Zacisnęła zęby, gdy ten cholerny wilk ponownie naszedł jej myśli. Zerknęła do góry i skupiła się na ekranach ustawionych w półokręgu wokół pokoju. Ustawienia komputerowe pozwalały im na interakcje ze sobą na tak efektywnym poziomie, że często zapominali, że tak naprawdę nie znajdowali się fizycznie w jednym pomieszczeniu. Jem – naprawdę mający na imię Garnet – zalogował się z Los Angeles i aktualnie wymieniał złośliwości z olśniewająco zielonookim Kenj'im. Tych dwoje robiło to bardzo często. Krążyły zakłady na temat dokładnej daty, gdy w końcu rozedrą nawzajem swoje ciuchy i po prostu zostawią to za sobą. Alexei i Matthias obserwowali cisi jak zawsze. Tych dwóch ruszało się jedynie, gdy było to konieczna, a przez większość czasu mówili jeszcze mniej. Z nich dwóch to prawdopodobnie Alexei, ze swoimi słonecznymi włosami i wyglądem gwiazdy filmowej, był bardziej wygadany – co znaczyło, że wypowiadał dwa słowa w ciągu godziny, a nie jedno. Cooper był jednym ze starszych stopniem Poruczników – jego miejsce w hierarchii było podobne do Riaz'a – obserwował ich z otwartym rozbawieniem. Jego skóra błyszczała bogatym brązem w słońcu wpadającym przez ogromne okno po lewej stronie jego biura. Miał poszarpaną bliznę wzdłuż lewego policzka, która dodawała jego kształtom dzikości. Kobiety patrzyły na niego i drżały w mieszaninie strachu i oczekiwania. Choć to najbliższa odległość na jaką kiedykolwiek do niego podejdą, ponieważ Coop był szaleńczo zakochany – i obecnie zalecał się – do kobiety tak słodkiej, że całe stado, aż huczało od plotek na ten temat. Nikt nie spodziewał się, że szalony, zły i niebezpieczny Coop upadnie na głowę dla uległej wilczycy, a już na pewno nie ona sama. Indigo przygryzła uśmiech, gdy pomyślała o zadziwionej minie ukochanej Coop'a, gdy dotarło do niej, że jest adorowana przez jednego z najbardziej śmiertelnie niebezpiecznych mężczyzn w całym stadzie. Nie trwało to jednak długo. Bo choć była słodka i uległa, ale jak Coop zaczynał się uczyć, to nie znaczyło, że nie miała własnego umysłu – i siły woli.1 Był jeszcze Tomas, który był jednym z bliższych przyjaciół Drew – i nieustannie wydawał się niczego nie brać na serio. Uśmiechał się również tymi swoimi ciemnoczekoladowymi oczyma sprawiając, że większość kobiet topiła się niczym lód w kałużę wody. Indigo posłała Tomas'owi karcące spojrzenie, gdy zerknął na Jem i Kenji'a, a potem mrugnął do niej okiem. Ale nie mogła powstrzymać uśmiechu swojego wilka. Bo poważnie … „Znajdźcie sobie jakiś pokój.” Jem nie przerwała nawet swojej kłótni, by posłać Indigo bardzo specyficzny niewerbalny gest jedną zwodniczo delikatnie wyglądającą dłonią. Kenji wykonał taki sam ruch z taką niesamowitą dokładnością, że było tak jakby go zsynchronizowali w dwóch różnych częściach stanu. Siedzący obok Indigo Riaz powiedział do Tomas'a ruchem warg „Kenji”, ten potrząsnął głową i wargami wskazał „Jem”. Riaz wyciągnął dłoń i rozłożył palce. Tomas przytaknął przyjmując zakład. Judd nic nie powiedział z miejsca dwa siedzenia po lewej stronie od Indigo, ale był zrelaksowany w stopniu, który jeszcze rok temu nie byłby możliwy. Jego krzesło było odchylone do tyłu i opierało się o ścianę, a nogi były rozciągnięte przed nim. Ale bez względu na jego powierzchownie rozleniwioną pozę, Indigo nie miała wątpliwości, że widział i zapamiętywał każde słowo, które padło odkąd wszedł do pokoju. 1 08,5 Declaration of Courtship / Deklaracja zalotów – krótka powieść będąca częścią zbioru Wild Invitation / Dzikie Zaproszenie (planowana data publikacji: 14.03.2013 r.)

Indigo odchyliła krzesło i położyła nogi na stojącym przed nią stole. Uniosła dłoń machając znajomo, gdy przyszedł Hawke i zajął puste miejsce po jej prawej stronie. „Teraz, gdy już wszyscy jesteśmy, możemy zacząć.” „Daj mi spokój, Indy.” Hakwe uśmiechnął się na spojrzenie, które mu posłała, ale jego następne słowa były warknięciem. „Właśnie spędziłem dziesięć minut wyjaśniając młodzieży dlaczego nie mogą ciągle obwąchiwać dziewczyn leopardów bez spodziewania się, że ich chłopacy przynajmniej raz skopią im tyłek. Kiedy do cholery wraca Riley?” Alexei i Matthias obaj uśmiechnęli się – powoli mając wilki w oczach. Tomas odchylił się do tyłu i roześmiał z otwartym rozbawieniem. Głębokie męskie dołeczki w policzkach zmieniły jego twarz z przystojnej na cudowną. Potrząsnęła głową i delikatnie postukała długopisem policzek Hawk'a. „Przeżyjesz.” Obróciła się w stronę pozostałych. „Kenji skończ z tą grą wstępną. Melduj.” Kenji przeszedł w nastrój Porucznika tak szybko, że Indigo byłaby tym zaskoczona, gdyby nie widziała jak robi to już wcześniej. „Nic znaczącego do zameldowania. Kilku dodatkowych Psi przeniosło się w ten region, ale nasz wywiad mówi, że nie stanowią zagrożenia – wygląda na to, że większość przyjechała do pracy w nowej fabryce komputerowej Psi.” „Jakieś wskazania, by ta fabryka była przykrywką do czegoś innego?” Zapytał Hawke. „Widzieliśmy już to wcześniej.” „Mam ją na oku.” Kenji odsunął do tyłu pasma swoich prostych jak drut czarnych włosów. „Ale na razie wszystko się zgadza. I to jedna z fabryk Nikit'y Duncan – ona ma w zwyczaju oddzielanie zysków od polityki.” Indigo zgadzała się z jego oceną, ale zapamiętała, by i tak zlecić hakerom w legowisku głębsze przekopanie się przez pliki fabryki. „Tomas, jak tam twój fragment?” „Bez zmian.” Następna była Jem. „Mieliśmy zwiększenie odsetku morderstw, ale wygląda na to, że to walka ludzkich gangów.” „Zajmujesz się tym?” Hawke postukał nerwowo palcem o bok krzesła. „Już ucięliśmy sobie pogawędkę z gangami. Chcą sprawiać kłopoty, to nie na naszym terenie.” Niedopowiedziane zostało, że jeżeli nadal będą kontynuować, to szybko znajdą się w roli zwierzyny łownej. Stado nie zajmowało największego terytorium w kraju, bo grało miło. Dostawało się tylko jedno ostrzeżenie. Matthias odezwał się po raz pierwszy. Przyjemnie słuchało się jego głębokiego głosu rezonującego z niemal niemożliwą czystością. „Wysłałem ci notatkę na temat dziwnych ruchów statków. Nie byliśmy w stanie jeszcze niczego wyśledzić, ale będę informował cię na bieżąco.” Indigo spojrzała na Coop'era. „Coś nowego?” „Mam dwie kobiety nowicjuszki, które wykazują oznaki umiejętności w precyzyjnym strzelaniu.” „Prześlij mi szczegóły na ich temat.” Powiedział Judd. „Ocenię je i ustawię im rozkład treningowy.” „Hej, Coop.” Zawołał Tomas z diablikiem w oczach. „Jak ci idzie ze swoim ładniutkim małym wilczkiem?” Cooper zerknął na niego nieporuszony. „Będziesz ostatnim, który się o tym dowie. Ale, gdy następnym razem przyślesz jej kwiaty wpadnę do ciebie na małą przyjacielską wizytę i wepchnę je tam, gdzie słońce nie dochodzi.” Ignorując podejrzany kaszel, który wydawał się dotykać każdego biorącego udział w spotkaniu Indigo wskazała na Alexei'a. „Ten sektor jest stabilny.” Powiedział młody Porucznik wykonując próżny wysiłek, by zwalczyć

śmiech. „Ale sądzę, że musimy zorganizować kolejne szerokie na całe stado przyjęcie. Mam w swoim obszarze zbyt wielu niezwiązanych więzią dorosłych. Zaczynają irytować siebie nawzajem.” Ostatnią rzeczą, o której Indigo potrzebowała myśleć był seksualny głód ich zwierząt, ale zacisnęła szczękę i przeszła do rzeczy. Fakt był taki, że głodni dotyku zmiennokształtni, a zwłaszcza wilki tak agresywne jak Śnieżni Tancerze, potrzebowali ujścia. Jeżeli nie dostaną seksu, skłonią się do przemocy. Dodając do tego brak wyboru w porównywalnie małym sektorze Alexei'a – i przepis na kłopoty gotowy. „W maju.” Powiedziała sprawdzając kalendarz. „Możemy mieć tygodniową imprezę na terytorium legowiska. To da nam wystarczające pole manewru, by upewnić się, że nie będzie wpadki z ochroną terytorium.” Nikt nie miał nic przeciwko temu, więc przeszli do kolejnych spraw. „Sokoły korzystają z traktatu lotniczego.” Powiedział pod koniec Matthias. Jego grube rzęsy były ciemne i intensywne. „Widziałem jak przelatują nad moim sektorem.” „Ja też.” Alexei pochylił się do przodu i oparł ręce na lśniącym wiśniowym biurku. „Pracujemy nad możliwym sojuszem?” „Sądzę, że to realna możliwość.” Powiedział Hawke. „Miesiąc temu wysłałem Drew, by spędził z nimi jakiś czas na ziemi. Jego raport potwierdza mój początkowy osąd.” „Jest w legowisku?” Zapytał Cooper. „Dobrze byłoby usłyszeć co ma do powiedzenia.” Gdy Hawke przytaknął, Indigo stwierdziła tonem, który miała nadzieję, że brzmiał praktycznie i nie sugerował niczego innego. „Dziesięć minut przerwy, a potem kontynuujemy. Wytropię Drew.” To okazało się być dziecięco łatwe. Otworzył drzwi do swojego pokoju z mokrymi włosami i ręcznikiem oplecionym wokół tali. „Indy.” Mruganiem zrzucił wodę z oczu i przesunął się w bok przekrzywiając głowę. „Wejdź. Właśnie miałem wrzucić na siebie jakieś ciuchy.” Żar rozlał się w jej podbrzuszu – ponieważ bez względu na to jak mocno była na niego wkurzona, Andrew Kincaid sprawiał, że palce swędziały ją chcąc go dotykać. Gładka, lśniąca skóra. Stonowane mięśnie. I te oczy, które nigdy nie traciły iskry psoty. „Jesteś potrzebny w głównym pokoju konferencyjnym. Masz pięć minut.” Poszedł z powrotem do środka i zniknął za drzwiami. Ona pozostała w wejściu. „W jakiej sprawie?” „Sokołów.” Jej umysł upierał się, by zapewnić jej wszelkiego rodzaju sprośne obrazy, gdy usłyszała delikatny ruch ręcznika opuszczającego jego ciało i opadającego na podłogę. Bardziej szorstki dźwięk zakładania dżinsów … „Nie spóźnij się.” Wysyczała i obróciła się na pięcie. Palce Andrew zacisnęły się w konwulsji na koszulce, którą miał w ręce. Nadal była zła. Tyle było jasne. Bez względu na to, że utrzymywanie jej w tym stanie było częścią jego ostatecznej strategii miał ogromną ochotę, by przyciągnąć ją do siebie i pocałunkami zmusić, by przestała się na niego gniewać. Oczywiście, pomyślał, w jej obecnym nastroju to jedynie zyskałoby mu pięknie podrapaną klatę. „Czar.” Wymruczał pod nosem. „Nie zapominaj o tym – wszystko kręci się wokół bycia czarującym. Trzymaj się planu.” Włożył koszulkę, zawiązał trampki i poszedł do pokoju konferencyjnego. „Miło widzieć jak wszyscy ciężko pracują.” Powiedział, gdy wszedł i zobaczył jak grają w wirtualnego pokera. Na jego słowa posypały się różne odpowiedzi – jedne nieuprzejme, inne przyjacielskie, ale gra w ciągu minuty została zakończona. Zwycięzcą został Alexei. Po kpiącym ukłonie złotowłosego Porucznika Andrew wyłożył swoje wrażenia na temat skrzydła

sokołów. Był świadomy cichej obecności Indigo po drugiej stronie Hawk'a na podstawowym prymitywnym poziomie. „To dobra, silna jednostka.” Powiedział. „Dobrze wyszkolona i wytrenowana do wspólnej pracy. Przodkowie głównej grupy sformułowali skrzydło jeszcze przed Wojnami Terytorialnymi, więc są na tym terenie od kilku stuleci.” „Dlaczego do tej pory nie jest ich więcej?” Zapytał Judd ze swojego miejsca na dalekim krańcu stołu. Odpowiedział mu Hawke. „Ptaki zazwyczaj mają małe skrzydła. Sądzę, że ma to związek z zapewnieniem wystarczającej ilości otwartego nieba, choć słyszałem, że pozostają w bliskich kontaktach z innymi skrzydłami na terenie całego kraju.” „Hawke ma rację.” Powiedział Andrew. W tym czasie jego wilk podłapał zapach Indigo ze wszystkich pasm zapachowych w pokoju i kręcił się w nim niczym szczeniak. „Zapytałem o to Adam'a – ich lidera skrzydła. Powiedział, że ich ścieżki lotu często nachodzą na siebie, więc utrzymywanie przyjaznych stosunków ma sens. Ale rezultat końcowy jest taki, że choć Schronienie Wiatru nie jest duże, to jeżeli zwiążemy się z nimi sojuszem uzyskamy dostęp do sieci skrzydeł na terenie całego kraju.” Cooper uniósł brew. „Nie jest to coś co można zlekceważyć. Tak długo jak są w stanie poradzić sobie z nami.” Była to naga prawda. „W przeciwnym razie sprawy dominacji rozwalą wszystko.” Hawke odchylił się w swoim krześle zakładając ręce za głową. „Miałem do czynienia z Adam'em i Jacques'em, jego drugim. Nie sądzę, żeby to był problem.” „Więc rzucamy piłkę do gry?” Głos Indigo przeciął się przez koncentrację Andrew z łatwością brzytwy. „Porozmawiam z Ciemną Rzeką.” Powiedział Hawke. „Zobaczę, czy mają jakieś dalsze informacje. Sądzę jednak, że powinniśmy skorzystać z tej okazji.” Andrew słuchał jak Indigo omawia kilka innych spraw zanim zakończyła spotkanie. Jej słowa były zwięzłe, rozkazy jasne, a inteligencja ostra jak nóż. Nie było mowy, by ułatwiła mu sprawę. Jego wilk przysiadł w wyczekiwaniu – nigdy nie chciał, żeby to było łatwe. Zawsze chciał Indigo. A jutro, będzie miał ją tylko dla siebie z dala od legowiska i hierarchii … i zasad, które trzymały pod silną kontrolą jej własne wybuchowe odpowiedzi na jego osobę. On jednak wiedział. Zasmakował ich. I zamierzał zmusić Indy do tego, by się do nich przyznała – nawet jeżeli będzie musiał wemknąć się pod jej systemami obronnymi używając każdej nieczystej sztuczki jaką znał. To była wojna. Kto do cholery martwiłby się graniem fair? ROZDZIAŁ 10 Radna Nikita Duncan spotkała się z Radnym Anthony'm Kyriakus'em przed małym domem położonym wśród mocno zalesionych obszarów okalających Tahoe. Przyjechała sama mdłym szarym sedanem z przyćmionymi oknami. „To tutaj żyła twoja córka, gdy znajdowała się w Sieci?” Zapytała Anthon'ego, gdy ten otworzył drzwi. Czarne włosy Anthon'ego zalśniły srebrem na skroniach i uniosły się odrobinę na leśnej bryzie, gdy odpowiedział jej. „Tak.” Skinął w stronę drzwi. „Proszę.” „Dziękuję.” Weszła i zauważyła wszystko w tym miejscu. Pokój znajdujący się bezpośrednio po jej prawej mógł kiedyś funkcjonować jako salon, ale teraz był zmieniony w biuro / pokój konferencjny z małym stołem zawierającym wbudowany panel komputerowy i czterema krzesłami. „Czy

umiejętność F ujawnia się w każdym pokoleniu?” Uścisk Grupy NightStar na rynku jasnowidzenia był bardzo mocny. „Zdarzają się sporadyczne pominięcia, ale ogólnie „tak”.” Powiedział, gdy zajęli miejsca naprzeciw siebie. „Tak samo jest w twojej rodzinie, prawda?” Nikita odpowiedziała, ponieważ to nie był żaden sekret - „wadliwa” umiejętność E była kamieniem milowym w genetyce rodziny Duncan. „Zazwyczaj omija jedno pokolenie.” Nie była to zupełna prawda, ale wystarczająca, by ją zaakceptował. „Wiesz czemu się z tobą skontaktowałam.” I dlaczego zrobiła to poza ciemnymi niebiosami Sieci Psi. Anthony spojrzał jej prosto w oczy. Jego spojrzenie było penetrujące. „Coś dzieje się ze Szwadronem Strzał.” „Tak.” Ming był oficjalnym przywódcą zabójców, którzy byli najbardziej śmiertelnie niebezpieczną armią Rady, ale szpiedzy Nikit'y wyłapali rozdarcia, które świadczyły, że sprawy mogą się zmieniać. „Jeżeli dowództwo zmieni się są jedynie dwaj możliwi sukcesorzy.” „Kaleb i Vasic.” Powiedział Anthony. „Ale choć Vasic jest Strzałą i jedynym prawdziwym teleporterem w Sieci moje informacje donoszą, że nie uważa się za kandydata na to stanowisko.” „Jednakże mając jego poparcie mógłby zająć je ktoś inny.” Szwadron był niesamowicie skryty, ale Nikita nie stała się Radną ponieważ poddawała się przy pierwszej przeszkodzie. „Krążą plotki o innej Strzale, którą Szwadron może zaakceptować w roli lidera.” Anthony odpowiedział dopiero po chwili. „Ma na imię Aden. Mam oko na tą sprawę, obecnie są one w trakcie rozwoju.” Nikita zrozumiała, że było to bardzo celowe podzielenie się informacjami. „Dobrze. Ale ta sytuacja, choć jest ważna, nie jest krytyczna w odniesieniu do nas.” Żadne z nich nie uczestniczyło w walce, by dowodzić Strzałami. Anthony nie udawał, że jej nie rozumie. „Henry i Shoshanna.” Powiedział. „Ich poparcie idei Czystości wyklucza jednocześnie wszystko co inne, choć jasnym jest, że Cisza upada.” „Istnieje duża szansa, że padniemy ofiarami ich gier strategicznych jeżeli będziemy podzieleni.” Powiedziała. Podjęła swoją decyzję już w momencie, gdy pierwszy raz zadzwoniła do Anthon'ego. „Ale razem stanowimy siłę, z którą należy się liczyć.” A potem zadała najważniejsze pytanie. „A na jakim stanowisku ty stoisz, Anthony?” Anthony wziął łyka ze szklanki wody przy swoim łokciu. Odpowiedział jedynie po dziesięciu sekundach rozmyślań. „Nie popieram żadnej grupy czy systemu, który wymaże moją indywidualność, a Scott'owie są zdeterminowani, by stworzyć prawdziwy umysł roju w tej, czy innej formie.” Odłożył szklankę na stół. „A co ważniejsze o jeden raz za dużo wtrącali się w moje interesy i to terytorium.” Nikita zastanowiła się, czy Scott'owie próbowali wtrącić się w umowę pośrednictwa Anthon'ego w kontraktowaniu usług jego córki. Nie, żeby szczegóły miały tutaj znaczenie. Cokolwiek zrobili działało to na korzyść Nikit'y. „Jeżeli mamy efektywnie pracować razem istnieje jeszcze coś co musimy przedyskutować.” I potem zaczęła mówić o śmierci. ROZDZIAŁ 11 Namierzenie zaginionej parafianki Xavier'a – Glori'i zajęło Judd'owi więcej czasu niż się tego spodziewał. Jego wybranka ze swoim genialnym umysłem wykonała większość cybernetycznej pracy detektywistycznej namierzając numer telefonu i przekopując się przez warstwy ochrony, by uzyskać adres, z którym się on łączył.

„W ciągu ostatnich kilku dni nie było aktywności na jej kartach bankowych.” Powiedziała Brenna. Zmartwienie odmalowywało się mocnymi cieniami pod jej oczami, gdy podawała mu te informacje. „Wygląda też na to, że zrezygnowała ze swojego najmu. Może jej tam nawet nie być.” Teraz w chłodnej ciszy północy Judd otworzył zamek z niskimi zabezpieczeniami ochrony na uprzednim mieszkaniu Glori'i i wśliznął się do środka. Gdyby ktoś był w środku teleportowałby się poza nie zanim ktoś, by go zauważył. Ale poczuł jedynie zimną pustkę miejsca, w którym od kilku dni nie było życia. Używając latarki ustawionej na delikatną poświatę sprawdził oba pokoje. Meble nadal były na miejscu, ale z tego na co wyglądało równie dobrze mogły być wynajęte razem z mieszkaniem. W garderobie nie było ubrań, w łazience nie było przyrządów toaletowych, a w kuchni nie było jedzenia. Co więcej, mieszkanie było czyste. Bardzo, bardzo czyste. Tego rodzaju czystość oznaczała, że czyjaś egzystencja została wymazana. Gloria nie żyła. Jego instynkty powiedziały mu, że ktoś – najprawdopodobniej w super strukturze Rady – przysłał ekipę sprzątającą, by zapewnić że nie pozostanie żaden ślad po kobiecie, która odnalazła się w kościele Xavier'a. Ale Judd nie zamierzał przekazać księdzu tej informacji dopóki nie będzie pewien – ponieważ istniała drobna szansa, że Gloria została zrehabilitowana. Był to los gorszy od śmierci. Decydując się uruchomić kontakty Psi Śnieżnych Tancerzy, gdy pojawi się poranek skupił się na obrazie sypialni, którą dzielił ze swoją wybranką, a potem … był już w domu. Ubrana w truskawkową satynę i białe koronkowe stringi Brenna leżała zwinięta na jego stronie futonu. Zawsze tak robiła, gdy nie był z nią, tak jakby trzymała go blisko nawet przez sen. Z cichą gracją wynikającą z treningów całego życia zdjął ubrania i wśliznął się obok niej, a potem unosząc się na jednej ręce pochylił się, by pocałować ją w jedwabiście ciepłe zagłębienie w szyi. Zadrżała, jej ciało zrelaksowało się w swojej zwiniętej postaci, gdy obróciła się, by spojrzeć mu w twarz. Jej dłonie oparły się na jego klacie. „Judd.” Wyszeptała w śpiącym powitaniu. Jej wilk był widoczny w genialnej nocnej poświacie, którą dostrzegł między ledwie rozsuniętymi powiekami. Zagarnął jej wargi swoimi ustami. Przesunął dłoń po jej małej ładnej koszulce nocnej, aż znalazł skórę. A potem rozkoszował się w przyjemności, która wydawała się stawać jeszcze bardziej przeszywająca, jeszcze bardziej intensywna. Kiedyś nie był w stanie jej dotknąć nie powodując u siebie bólu. Teraz, odczuwał ból jedynie, gdy jej nie dotykał. Choć dzień rozpoczął się jasnym i czystym świtem, a słońce obiecywało genialny pokaz Indigo miała drażliwy nastrój. I zdawała sobie z tego sprawę wystarczająco dobrze, by zachować go pod kontrolą. To nie była wina tych biednych nastolatków zebranych w Białej Strefie, że Drew był idiotą, który zmienił wszystko między nimi przez idiotyczną próbę uzyskania seksu, a potem pogorszył całą sprawę odmawiając stawieniu temu czoła. Zmusiła swój zły nastrój do kapitulacji i pomogła jednemu z nastolatków zacisnąć mocniej pasy jej małego plecaka. „Cieszysz się na dzisiejszy dzień Silvia?” Dziewczyna przełknęła i zarumieniła się pod skórą o głębokim odcieniem kawy. Jej słowa, gdy się pojawiły, były pełne wahania. „Nie jestem silna jak ty.” I to, pomyślała Indigo, był jeszcze większy problem niż kłopoty z kontrolą dominujących mężczyzn. „Posłuchaj mnie.” Powiedziała ujmując policzek dziewczyny. Wyczuwała delikatny świt młodości pod swoją szorstką dłonią. „My – żołnierze jesteśmy cegłami, mięśniami. To matczyne kobiety takie jak ty są sercem stada. Jesteście klejem, który spaja nas razem. Jeżeli o mnie chodzi, jesteście najsilniejszą częścią Śnieżnych Tancerzy.”

Silvia zamrugała swoimi długimi jedwabnymi rzęsami i przytuliła odrobinę policzek do dotyku Indigo. „Ja … moja mama powiedziała … ale miło to usłyszeć od ciebie.” Indigo uśmiechnęła się i przytuliła ją, gdy szły, by dołączyć do reszty grupy. Dwanaścioro dzieciaków w wieku od trzynastu do siedemnastu lat. Wszystkie po prostu potrzebowały trochę dodatkowej uwagi, by wrócić na właściwą ścieżkę. „Wszyscy gotowi?” Lawina przytaknięć. „Sądziłem, że Drew też idzie.” Powiedział szczupły młody chłopak z grubym mopem jasno brązowych włosów i głosem, który był zbyt głęboki dla jego chudego ciała. Będzie idealny, gdy Brace nabierze masy w barach, teraz jego policzki różowiły się za każdym razem, gdy się odzywał. „Może nas dogonić.” Dobra, może nie przeszedł jej drażliwy nastrój. „Chodźcie za mną.” Ustaliła stabilne tępo – niezbyt łatwe, żeby się nie nudzili, ale też nie zbyt trudne, by mogli nadążyć. Zabrała ich w nietypową część gór. Był to obszar o tak wyjątkowym pięknie, że mogło zatrzymać serce. Jednocześnie jednak był to obszar, który rzadko był odwiedzany przez stado, dlatego, że było trudniej się do niego dostać niż do innych pięknych miejsc. Jednakże, w tej chwili plusem tej lokalizacji był niemal całkowity brak pokrywy śnieżnej, gdy porównywalne obszary w południowej części Sierra pozostawały pokryte białym puchem. W połowie poranka zatrzymali się na przekąskę. Nie było śladu Drew. Jeżeli zostawił ją samą na cały weekend, oskóruje go. „Chodźcie.” Powiedziała mając nadzieję, że jej wewnętrzna opryskliwość nie przebijała się. Odpowiedziały jej pełne skargi jęki, ale wiedziała, że udają. Czuła ich podekscytowanie, gdy próbowali swoje ciała i rozluźniali się wystarczająco, by z nią porozmawiać i zadawać pytania. Więc zwiększyła prędkość wiedząc, że są w stanie ją znieść, że będą dumni ze swoich osiągnięć. Ale i tak byli wykończeni, gdy przeszli przez krawędź wzgórza i doszli na miejsce, gdzie zamierzała zjeść z nimi obiad … gdzie znaleźli ogromny koc piknikowy zastawiony owocami, napojami, kanapkami, ciastem i oczywiście czipsami ziemniaczanymi. Ale czekało na nich nie tylko jedzenie. Drew skłonił się w pas. Ręcznik kuchenny w biało-czerwoną kratę przewieszony był dramatycznie przez jego rękę. „Witajcie w mojej kuchni.” Indigo zacisnęła mięśnie w brzuchy uzbrajając się przeciwko szokowi zobaczenia go twarzą w twarz po tym jak psychicznie wymazała go z umysłu przez większość podróży. Nastolatki nie miały takich obiekcji. Krzycząc z radości rzucili się na ucztę tak jakby żaden z nich nie pochłonął batoników proteinowych i suszonych owoców zaledwie kilka godzin temu. Drew umknął przed szalejącą hordą i podszedł, by do niej dołączyć. „Rozłożyłem tam dla ciebie koc. Pomyślałem, że przyda ci się przerwa.” Jej wilk był bardzo podejrzliwy wobec jego troski po niezręczności panującej ostatnio między nimi. Albo może, pomyślała z cichym warknięciem, to była część jego polityki „udawajmy, że to nigdy nie miało miejsca”. „Dlatego zostawiłeś mnie samą z dwunastoma nastolatkami?” Skrzyżowała ręce odmawiając poddania się pragnieniu, by poprawić jego zmierzwione przez wiatr włosy. To było coś, co mogłaby zrobić wcześniej. Gdy był zaufanym przyjacielem. Drew sięgnął do góry i lekko skinął na swoje ucho. „Wielkie uszy.” Zerknęła ponad ramieniem i zobaczyła, że ich podopieczni byli pochłonięci jedzeniem, ale miał rację. Więc nie kłóciła się, gdy skinął, by poszła za nim w dół wzgórza na małą półkę, która znajdowała się poza widokiem i pod wiatr w stosunku do pozostałych. Czekający tam koc piknikowy był mniejszy. Miał biało niebieską kratę i leżał w skąpanym w słońcu przesmyku. Kosz piknikowy leżał na jego boku. Sam koc był zastawiony małymi talerzykami zawierającymi jagody, kawałki kurczaka, puchaty chleb i coś co wyglądało na zieloną sałatkę. Dwie

butelki wody błyszczały na słońcu. Wilkowi Indigo podobała się wizja jedzenia, ale ani wilk ani ona nie mieli zamiaru odpuścić Drew. „Czekam na odpowiedź.” „Wiedziałem, że dasz sobie radę z nastolatkami.” Powiedział z łatwością bez podtekstów. „I uznałem, że będzie lepiej, jeżeli pobiegnę przodem i sprawdzę szlak, na wypadek możliwych lawin skał po ostatniej burzy. Z tego co wiem od tamtej pory nikogo tu nie było.” Cholera, powinna o tym pomyśleć. „Powinieneś mi powiedzieć.” „Zostawiłem wiadomość na twojej komórce.” Indigo zrobiła niezadowoloną minę i wyciągła telefon z kieszeni. Podwójna cholera. „Zapomniałam ją naładować.” Nadal zła – choć było to irracjonalne i nie miało nic wspólnego z jego czynami – w końcu zdjęła plecak i zajęła miejsce na kocu. Drew usiadł w ciszy, gdy robiła sobie kanapkę, a potem zrobił drugą dla siebie. Powietrze tutaj było świeże, mroźne i w jakiś sposób uwalniające. Poczuła jak ramiona rozluźniają się jej, ale jej emocje opadają mimo jej żywej, niemal niemiłej świadomości mężczyzny wilka siedzącego po drugiej stronie koca piknikowego. Gdy sięgnął po koszyk, była wystarczająco zaciekawiona, by zerknąć na niego. „Co tam jeszcze masz?” Posłał jej uśmiech, który rozświetlił mu oczy do niesamowitego odcienia sprawiając, że musiała powstrzymać zdumiony wdech. Nie była bez powodu obsceniczna – potrafiła przyznać, że Drew miał coś w sobie. Wcześniej zawsze używał tej mocy, by sprowokować ją do uśmiechu. Ale dzisiaj nie była gotowa, by ją oczarował. A potem otworzył pudełko z piekarni, które miał w ręku ujawniając kawałek sernika. „Ponieważ zrujnowałem doświadczenie związane z poprzednim.” Położył go na kocu między nimi kładąc na nim kilka świeżych jagód i przesunął go w jej stronę. „Ten jest cały dla ciebie.” Serce Indigo groziło roztopieniem się, ale trzymała się mocno. Pewnie, wyglądał jak nieszczęście, ale znała go zbyt długo, by dać się na to nabrać. „Dzięki.” Wzięła sernik i widelczyk, a potem zjadła kawałeczek obserwując jak Drew pakował resztę rzeczy i przesunął koszyk tak, by mógł chyłkiem przemknąć się, by usiąść obok niej. „Uważaj.” Wymruczała. „Przepraszam.” Zdumiona zerknęła na niego – zobaczyła, że te zawsze roześmiane oczy stały się naprawdę poważne, a wyraz jego twarzy pełen skupienia. „W związku z czym?” Jej wilk musiał być pewien. Żadna jej część nie lubiła odcieni szarości. „W związku ze sposobem w jaki zachowałem się ostatniej nocy.” Głupawy uśmiech. „Miałaś rację. Funkcjonowałem na wysokim poziomie adrenaliny – powinienem ją rozbić zamiast dobierać się do ciebie.” Podejrzliwość szeptała jej przez krew. Było coś czego nie mówił, pomyślała, ale nie była w stanie stwierdzić o co chodziło. „Dlaczego nie powiedziałeś tego wcześniej?” „Chciałem to zrobić tak jak trzeba – a ty byłaś zbyt zła, żeby posłuchać.” Tak, przyznała, była. Jej poczucie zdrady było nieproporcjonalne w stosunku do tego co tak naprawdę zrobił. Potrafiła to teraz przyznać. Tylko, że to był on, wilk, któremu podarowała swoje największe zaufanie. Szturchnął ją ramieniem, gdy nadal była cicho. „Nienawidzę tego, że teraz boję się ciebie dotknąć. I wiem, że to tylko moja wina.” Zamilkł na chwilę. „Indy, daj spokój. Wiesz jak wcześnie musiałem wstać, żeby dostać twój sernik?” Wielkie niebieskie oczy, które wyglądały na tak prostolinijne jak u szczeniaka noworodka. Wiedziała, że połowa z tego to była gra – ale jej wilk lubił się bawić. Zawsze to lubiła. I …

przeprosił. Bez ogródek. Bez zahamowań. Większość dominujących wilków – a Drew był zdecydowanie dominujący, choć potrafił przekonać ludzi, by myśleli inaczej – miało problem z wypowiedzeniem tych słów, nawet, gdy całkowicie się mylili. Może nie unikał jej bo się boczył, zdecydowała. Może naprawdę zastanawiał się jak przeprosić. Będąc sama osobnikiem dominującym dokładnie rozumiała jak to musiało być dla niego trudne. Więc nabrała kawałeczek sernika na widelczyk i uniosła go do jego ust. Zaakceptował go. Uśmiech rozświetlił mu twarz. A potem przesunął nosem po jej karku, a jej wilk pozwolił na to … miło powitał ten gest. Właśnie wtedy Indigo zdała sobie sprawę, że ona też nienawidziła tego, że nie była w stanie dotykać Drew. Za plecami Indigo Andrew zacisnął dłoń w pięść. Wciągnął w płuca jej zapach będący mieszaniną burzy i stali. Jego wilk był wygłodniały tego zapachu. Obracał się w nim tak jakby był pijany. Nie był w stanie się nim nasycić. A gdy nie odepchnęła go, zanim uniósł głowę pozwolił sobie na kolejną cenną przeszywającą sekundę, by rozkoszować się jedwabnym ciepłem jej skóry. Uniosła w jego stronę kolejny kawałeczek sernika. Wydał z siebie ogromne westchnienie i wyciągnął dłoń w geście protestu. „Nie. Powiedziałem ci, że ten jest tylko dla ciebie.” Kąciki jej ust zadrżały. „Jesteś okropny, wiesz o tym?” Włożyła mu widelczyk w usta. Rozdzielił je i pozwolił się nakarmić. Ta drobna intymność sprawiła, że jego wilk chciał śpiewać w rytmie drżącej przyjemności. „Właśnie dlatego mnie kochasz.” Potrząsnęła głową, ale jej usta wygięły się w uśmiechu, a oczy błyszczały pod jego wpływem. „Jak Riley z tobą wytrzymywał, gdy byłeś dzieckiem?” „Znasz Riley'a. Nic go nie rusza.” Za wyjątkiem Mercy, pomyślał Andrew. Jego brat, Ściana, poległ. I tak samo będzie z mądrą, upartą Indigo. „Gdy zrobiłem coś głupiego nie krzyczał na mnie, nie warczał, tylko po prostu wrzucał mnie do jeziora. Wypłukał mnie, a potem ponownie powtarzał to, aż dotarło do mnie o co chodzi.” Indigo podśmiewała się pod nosem, a to sprawiło, że jego wilk znieruchomiał i uniósł głowę. Dźwięk jej radości … tak, zrobiłby dla niego wszystko. „Szkoda, że teraz jesteś za duży, żeby wrzucić cię do jeziora.” Położył się na kocu i założył ręce za głową wpatrując się w liście na tle niesamowicie niebieskiego nieba. Były obezwładniające w swoim pięknie, ale nie potrafiły zatrzymać jego uwagi. Zapach Indigo. Jej ciepło w tak bliskiej odległości. Jej biodro ocierające się o niego. To wszystko przeszywało go aż po samą duszę. „Och, wątpię, zrobił to kilka tygodni temu.” Powiedział utrzymując lekki nastrój, bo w żadnym wypadku nie chciał znowu jej odstraszyć. Niemal zobaczył jak wilk Indigo unosi uszy. Obróciła się i pochyliła, by odłożyć puste pudełko z piekarni obok kosza piknikowego, a potem położyła dłoń na jego klacie i delikatnie pchnęła. „Opowiedz mi.” Jej dotyk zacisnął mu powietrze w gardle. Groził skradzeniem mu słów, duszy. Indigo ponownie go pchnęła, gdy nie odpowiedział. „Wiesz, że i tak się dowiem.” Zadowolony, że źle zrozumiała jego ciszę zrobił w jej stronę niezadowoloną minę. „Ja tylko powiedziałem, że powinien się ogolić.” Pochyliła się aż jej nos niemal stykał się z jego własnym i zmrużyła oczy. „Acha. A którą część ciała zasugerowałeś, że powinien ogolić?” ROZDZIAŁ 12

Uśmiechnął się, jego wilk był rozbawiony jej postawą. „Głowę.” Gdy Indigo dotknęła nosem jego nosa ośmielił się unieść dłoń i pobawić się pasmami jej włosów. Jej kucyk przewiesił się przez ramię. „Mogłem napomknąć, że stawał się stary i siwy. A, i tam pewnie niedługo straci włosy.” Ciało Indigo zatrzęsło się. „Wiesz, że świeżo związani więzią mężczyźni są drażliwi na tym punkcie.” Ale jej dłonie zacisnęły się na jego koszulce, zanim odsunęła się i opadła obok niego kładąc się na plecy. Dźwięk jej śmiechu był otwarty i zachrypnięty. „Boże, żałuję, że nie wiedziałam w tym momencie jego twarzy.” Andrew nie pragnął niczego więcej niż tylko unieść się na łokciu, sięgnąć w dół i przesunąć dłonią po jej twarzy. Trzymałby ją palcami na szczęce, gdy jednocześnie zagarnąłby jej uśmiechnięte usta własnymi wargami rozkoszując się po raz kolejny w smaku, którego nie był w stanie wyrzucić z głowy od czasu nocy pochłoniętej w burzy. Jego ciało napięło się, a gorąca krew pulsowała mocno. Zacisnął zęby i zgiął jedną nogę, by ukryć oczywisty dowód swojej reakcji. „Nie mogłem uwierzyć, że dał się na to złapać.” Jego brat był w kwiecie wieku. Był jednym z najsilniejszych wilków w stadzie. I z pewnością nie groziła mu utrata włosów. „Jeszcze przez jakiś czas nie będzie myślał całkowicie logicznie.” Powiedziała Indigo. „Ale to taniec bratnich dusz jest najgorszą częścią. Mężczyźni w tym czasie stają się odrobinę szaleni. Pamiętam, gdy Elias spotkał Yuki. Zamienił się w swojego złego bliźniaka. Warczał na każdego, kto chociaż spojrzał w jej stronę.” Andrew nie potrafił sobie wyobrazić zrównoważonego Elias'a warczącego na wszystkich. Ale jak sam wiedział, trudno było zachować rozsądek, gdy cała twoja istota skupiała się na kobiecie do tego stopnia, że pragnienie, by dotknąć jej skóry i wciągnąć w płuca jej zapach stawało się niczym gorączka w żyłach. „Sądzę, że tubylcy zaczynają stawać się podekscytowani.” „Tak, słyszę ich.” Usiadła i delikatnie stuknęła go w klatkę piersiową. „Pójdę pomóc im posprzątać i spakować pozostałości na później.” „Zajmę się wszystkim tutaj.” Wstał i patrzył jak odchodzi – wysoka, silna kobieta z zadowoleniem mruczącym przez swoje uparte kości. Dlatego, że przeprosił. Ponieważ sądziła, że cofnął zegar z powrotem na dawne tory. Jego dłoń ponownie zacisnęła się w pięść, ale nie w gniewie. W determinacji. Późnym popołudniem rozbili obóz. Ponieważ pogoda dopisywała, a niebo obiecywało być piękne ponad możliwość wyrazu Andrew zasugerował, by rozłożyli śpiwory na ziemi. „Nie jest już mokro.” Powiedział do Indigo po tym jak sprawdził ziemię. „Nie wygląda też jakby miało dzisiaj padać. A ten teren zanotował jedynie sporadyczne opady śniegu w ciągu ostatnich kilku tygodni, więc z tej strony też jesteśmy kryci.” Indigo przewróciła oczami. „Najwyraźniej nigdy nie byłeś nastolatką.” „Co?” Spojrzał na dzieciaki, które padły na ziemi pod drzewami. „To wszystko dobre dzieciaki. I wszystkie są zmiennokształtnymi.” Bez względu na to jakie zajmowały miejsce w hierarchii, wszystkie wilki mogły przetrwać w lesie bez jakichkolwiek udogodnień. Indigo potrząsnęła głową i powiedziała. „Nie mogę uwierzyć, że muszę to tłumaczyć mężczyźnie, który zna wszystkich i prawdopodobnie jadł kolację u większej ilości ludzi w stadzie niż ja, Hawke i Riley razem wzięci.” „Nie pław się tak w tym.” Zrobił niezadowoloną minę z powodu jej droczenia się – choć jego wilk skakał dookoła w niepohamowanej radości, że bawiła się z nim. „Więc?” „Nie zauważyłeś spojrzeń przesyłanych między chłopakami i dziewczynami?” Uniosła brew i skierowała jego uwagę na konkretną parę. „Pewnie, to żadna wielka sprawa, być nagą, gdy się przemieniasz – ale jesteśmy też ludźmi. Żadna nastolatka nie jest zadowolona ze swojego ciała. Zwłaszcza przy chłopaku, którego chciałaby zobaczyć.”

Andrew potarł szczękę świadomy, że przegapił przechodzące sygnały między dzieciakami, bo był tak skupiony na Indigo. „Ha. Słodkie.” „Może i tak. Ale na mojej warcie nie będzie żadnych romansów.” Uśmiechnął się widząc jej poważny wyraz twarzy. „Założę się, że ty byłaś pewna siebie w stosunku w odniesieniu do swojego ciała, gdy byłaś nastolatką.” „Przegrałbyś ten zakład.” Prychnęła i przyłożyła dłonie po obu stronach ust. „Dalej chłopcy i dziewczęta, wznosimy namioty! A potem zagramy w grę.” „Jaka jest nagroda?” Padła pewna siebie odpowiedź Harley'a, który w wieku szesnastu lat nadal mocno zmieniał swoją kontrolę – i wynikającą z niej dominację – tak, że nikt nie wiedział, gdzie umieścić go w hierarchii. Hawke miał nadzieję, że dwa dni skoncentrowanego czasu z dominującymi osobnikami stada zdecydują w tej kwestii w jedną, albo w drugą stronę. Indigo uśmiechnęła się. „Dodatkowa pianka w gorącej czekoladzie, jeżeli będziesz miał szczęście. A teraz do roboty.” Marudząc na jej „poganianie niewolników” zaczęli parami wznosić namioty, które wszyscy dzielili z kimś. Indigo martwiła się o to w przypadku Drew, ale teraz wrócili do normy, więc zrobią tak samo. To sprawiło, że jej wilk był szczęśliwy. Tak jak większość Śnieżnych Tancerzy wolała spać ze Stadem niż w pustym łóżku. Tylko ludzka część wolała prywatność. Ale dzisiaj z Drew, obie strony będą zadowolone. Drew już pochylił się, by odczepić namiot z dołu swojego plecaka. „Nie wierzę w to.” Wymruczał kontynuując ich wcześniejszą rozmowę. „O co musiałaś się martwić jako nastolatka?” „Och, proszę cię.” Pomogła mu rozłożyć warstwę ziemną na równym fragmencie ziemi znajdującą się przodem do pozostałych namiotów i wyszukała bardzo silne wsporniki, gdy on rozkładał cienką jak papier tkaninę samego namiotu. „Dorosłam do pełni mojego wzrostu mając czternaście lat.” Na boso mierzyła metr siedemdziesiąt osiem. Indigo uwielbiała swój wzrost. Teraz. „Ale nie miałam żadnych krągłości.” Kontynuowała, gdy przyczepiali krawędzie namiotu. „Wcale. Miałam tylko stopy wielkości butów klauna, o które ciągle się potykałam i cało, które miało same kąty proste. Czułam się jak gigant w krainie liliputów. Gigant z płaską klatą i łokciami zagłady.” Drew zachichotał i włożył jeden z giętkich drutów podtrzymujących, które trzymały namiot w pionie bez potrzeby posiadania centralnego wspornika. „Ja w wieku czternastu lat byłem niski. Naprawdę niski.” Indigo cofnęła się pamięcią wstecz, próbowała to sobie przypomnieć. Ale miała wtedy osiemnaście lat i czternastoletni chłopcy nie przyciągali zbytnio jej uwagi. „To musiało być trudne.” „Nie masz nawet pojęcia.” Patrzył jak wprowadza drugi krzyżowy wspornik. „Riley był już całkowicie męski, a ja nawet nie potrafiłem dostrzec czegokolwiek ponad poziom butów.” Jego twarz przybrała wyraz pełen żalu. Śmiejąc się skończyła swoje zadanie i otworzyła poły namiotu, by mógł wrzucić do środka ich plecaki. „Ach, cóż, oboje wrośliśmy w nasze ciała.” „W moim przypadku, wyrosłem z niego.” Poprawił Drew. „Wystrzeliłem jak sosna w lato między czternastymi i piętnastymi urodzinami. Niestety nadal brakowało mi jakiegokolwiek męskości.” Indigo ścisnęła jego przedramię. Skura jej palców była odrobinę szorstka od całej pracy, którą wykonywała podczas treningów walki z młodymi dominującymi. „Cóż, ładnie rozkwitłeś.” Potrzeba było każdego pasma samokontroli, by Andrew nadal utrzymał lekki ton, gdy jedynym czego pragnął było rozebranie się do naga i pozwolenie, by pogłaskała tymi zdolnymi dłońmi każdy napięty centymetr jego ciała. Dzięki Bogu, że gdy usiadł obok niej jego koszulka zasłaniała twarde

wzniesienie penisa. Jego ramiona luźno opierały się na uniesionych kolanach. „Dzięki.” Powiedział, gdy spojrzała na niego po odpowiedź. „Dokładnie to powiedziała Meadow Sanderson, gdy pozbawiła mnie dziewictwa.” „Meadow … nie pamiętam jej.” „Człowiek.” Powiedział przypominając sobie mocno zmysłową dziewczynę, która związała go w supły podczas kursu długiego, mglistego lata. „Rzuciła mnie dla rozgrywającego po tym jak zagrała na moim ciele niczym na banjo. To takie smutne.” „Założę się.” „Mówię poważnie. Złamała mi serce.” „Na jak długo?” „Cały tydzień.” To wieczność w życiu nastoletniego chłopca. „Potem zdałem sobie sprawę, że inne dziewczyny też zauważyły moją nową męskość, a reszta, jak to mówią, należy do historii.” Uwielbianie dziewczyn nigdy nie było dla niego trudne. Lubił sposób w jaki pachniały. Sposób w jaki ich ciała zaokrąglały się. Sposób w jaki się śmiały. Ale tego cudnego roku po raz pierwszy w jego życiu dziewczyny odwzajemniały mu się tym samym. „A jak było z tobą?” „Byłam myśliwym, nie zdobyczą.” Powiedziała z powolnym uśmiechem na myśl o wspomnieniach. „W końcu na przedostatnim roku liceum urosły mi jakieś piersi – i zdecydowałam, że czekałam już wystarczająco długo.” Potrafił dostrzec ją w swojej głowie – wysoką, smakowicie zaokrągloną dziewczynę, która sprawiła, że kręciło mu się w głowie. Na tamtym etapie był to ogólny podziw – bez wątpienia sądził, że była gorąca, ale był bardziej skupiony na zmuszenie dziewczyn w jego własnym wieku, by zwróciły na niego uwagę. „I kto był tym szczęściarzem?” Zazdrość wbiła mu we wnętrzności ostre małe pazury, ale zamknął mocno te drzwi zanim jeszcze dobrze się otworzyły. Zmiennokształtni byli zmysłowymi istotami – dotyk, był kamieniem węgielnym na podstawie którego polegali jeden na drugim. Nigdy nie życzyłby Indigo, by spędziła całe swoje dorosłe życie bez intymności. To by ją bolało na najgłębszym poziomie. Ale to było wtedy. Gdyby teraz poszła do łóżka z innym mężczyznom … Wilk Andrew zobaczył czerwień. „To był uczeń z wymiany z Ekwadoru. Miał na imię Dominik.” Głos Indigo przedarł się przez czerwoną mgłę i przyciągnął ją z powrotem do teraźniejszości. „Ciemny, przystojny, i z tym akcentem – a chłopak totalnie nie wiedział co robi.” Zaśmiała się … ale zachrypnięty dźwięk tego śmiechu był odrobinę „zły”. „Choć pamiętam, że odsunął się do tyłu, gdy wyskoczyły mi pazury.” Dostrojony do jej każdego najmniejszego aspektu mocno skupił na niej swoją uwagę. „On też był człowiekiem?” „Zmiennokształtnym, i to dominującym, ale nie sądzę, by kiedykolwiek był z kobietą, która była równie dominująca.” Zamilkła na chwilę. „Nie sądzę, by to doświadczenie sprawiło, że miałby ochotę to powtórzyć.” „Głupi chłopak.” Powiedział Andrew zbyt zły, by nie być absolutnie szczery. „Mam nadzieję, że na swój kolejny raz znalazłaś kogoś z większymi jajami.” Śmiech Indigo był zdumiony. „Coś w tym stylu.” Napięcie odpłynęło jej z twarzy. Stuknęła go delikatnie ramieniem. „Czas na twój popis, mądralo. Niech ślad będzie trudny, ale nie niemożliwy. Chodzi przecież o podbudowanie ich pewności siebie.” „Tak proszę pani.” Wstał. Ściągnął jednocześnie bluzę i koszulkę, a potem wrzucił je do namiotu. „Hej.” Powiedziała Indigo patrząc na niego z niezadowoloną miną. „Odniosłam wrażenie, że chciałeś pomóc chłopakom w ich romantycznych perswazjach.”

Andrew podążył za jej spojrzeniem … i zobaczył na sobie kilka par kobiecych oczu. Nastoletnich kobiecych oczu. „Cholera.” Wpadł do namiotu, tam skończył się rozbierać i przemienił się. Miał cholerną nadzieję, że wilk posłucha rozsądku w odniesieniu do kobiety, która położyła dłoń na jego pysku i wyszeptała mu do ucha, gdy tylko wyszedł na zewnątrz. „Żadnych sztuczek.” Drżąc wewnętrznie od pragnienia, by przewrócić ją na ziemię i zmusić do zmiany postać, aż zacznie się śmiać i żuci się za nim w pogoń, zacisnął zęby wokół jej wolnej dłoni. Delikatne ugryzienie. „Dobra.” Powiedziała z uśmiechem, który niemal roztrzaskał samokontrolę wilka. „Żadnych sztuczek, którym nie są w stanie sprostać. Idź.” Futro Drew wyśliznęło się spod dłoni Indigo. Jego muskularna waga płynnie się poruszała, gdy zniknął w lesie. Obserwowała go, ale zniknął niczym szept we wczesnych wieczornych cieniach. Obróciła się, by stanąć przodem do swoich podopiecznych. Skuliła palce do wnętrza dłoni niepokojąco świadoma tego jakie uczucie wywoływało dotykanie go, jego żary i dzikiego piękna. „Proste zasady.” Powiedziała nastolatkom, gdy zmieniały postać. „Pierwsza osoba, która znajdzie Drew wygrywa. Możecie pracować w parach, albo samemu, ale musicie zdecydować o tym teraz.” Dała im kilka minut na zastanowienie się zanim kontynuowała dalej. „Nie ma pułapek podpuch, nie ma krwi. Tu chodzi o tropienie śladów.” Rozejrzała się dookoła, aby upewnić się, że wszyscy zrozumieli. Uniosła rękę, a potem szybko ją opuściła. „Start!” Wystrzelili obok niej niczym pasma błyskawic. Podążyła za nimi na ludzkich nogach. Mogła z łatwością zobaczyć – i wyczuć – gdzie poszedł Drew, ale dzieciaki poruszały się wolniej. Rzadko miały szansę pracować z kimś o jego umiejętnościach. To sprawiło, że Indigo zaczęła się zastanawiać, czy byłaby w stanie go wytropić, gdyby on tego nie chciał. Jej wilkowi nie podobała się ta myśl – przywykła do tego, że była w stanie wytropić każdego, kogo tylko sobie upatrzyła, za wyjątkiem Hawk'a. Ich alfa stosował wszelkie rodzaje przebiegłości, gdy nie chciał być znaleziony. Drew jednak był ich tropicielem. Urodził się z niemal nadnaturalną umiejętnością, by wytropić zdziczałe wilki. Linie pojawiły się na jej czole, gdy naszła ją nowa myśl. Czy Drew potrafił zlokalizować ich Hawk'a nawet jeżeli ich alfa nie wolał pozostać zagubiony? Wyłapała podmuch żelaza w powietrzu i zmieniła kierunek, by upewnić się, że nikt nie został ranny. Znalazła Silvi'ę – ostra gałąź uderzyła ją w pysk. Dziewczyna znikła zanim Indigo mogła jej powiedzieć, że uszkodzenie było powierzchowne. Wilk Indigo pochwalał to. Zakopała gałąź, by upewnić się, że nieuchronnie poprowadzi innych w tę stronę, a potem poszła dalej mieć myśliwych na oku. Prawdziwa ciemność zaczynała wisieć nad horyzontem, gdy usłyszała na chłodnym wieczornym wietrze zwycięskie wycie. Brace. Nic tak jak chęć zaimponowania dziewczynie – w tym przypadku Silvi'i – nie motywuje mężczyzny wilka do działania. Uniosła głowę i dołączyła, gdy inni w grupie zaczęli wyć w odpowiedzi na trumf Brac'a. Ten dźwięk … Dotykał duszy. Muzyka polowania. Zaskakująco czysta, a jednocześnie tak bardzo naturalna. Dom. Stado. Rodzina. Świadoma tego, że Drew zagoni wszystkich do obozu, obniżyła głowę w milknącym echu ostatniej nuty i sama wróciła biegiem. I odkryła, że Silvia dotarła tam przed nią. W ludzkiej formie siniec dziewczyny wyglądał gorzej, ale matczyna dziewczyna nie była zmartwiona. „Znalazłam coś.” Powiedziała z niemal szczenięcą gorliwością. „Patrz.” Okrągła metalowa kulka leżała na jej dłoni. Była zardzewiała i najwyraźniej zderzyła się wcześniej ze skałami, ale nadal była rozpoznawalna jako coś zrobionego przez człowieka. Indigo zmarszczyła brwi. „Gdzie to znalazłaś?” Śnieżni Tancerze mieli bardzo restrykcyjne zasady

na temat zaśmiecania. Nic, absolutnie nic, nie było dozwolone, by zaśmiecać ich ziemię. Silvia opisała lokalizację jakieś pięć minut biegiem na wschód od miejsca, gdzie znalazła ją Indigo. „To utknęło między dwoma skałami na krawędzi przy strumieniu. Sądzę, że chyba musiało zostać tutaj wymyte.” Indigo też tak sądziła biorąc pod uwagę ilość dopływów, które spływały z gór. To znaczyło, że nie było sposobu, by wyśledzić pochodzenie tego przedmiotu. „Nie sądzę, by nawet Brenna była w stanie zrozumieć co to miało być.” Ponieważ choć mogła dostrzec w środku pozostałości kilku przewodów. Metalowa kula w większości była pusta. Radość Silvi'i przytłumiła się. Indigo uścisnęła zaokrąglone ramiona dziewczyny. „Dobrze się spisałaś przynosząc to do mnie. Nawet jeżeli to są po prostu śmieci musimy wytropić odpowiedzialne za to osoby, by powiedzieć im, by trzymali swoje śmieci z dala od naszej ziemi.” W tym momencie zaczęli schodzić się rządkami. Obróciła się i położyła kulę w namiocie. Drew wśliznął się do środka, gdy jeszcze pakowała go. Zmienił się w deszczu iskier i pociągnął za zapięcia swojego plecaka. „Idę zamoczyć się w strumieniu.” Indigo zdała sobie sprawę, że wpatruje się w muskularną linię jego pleców. Jej palce zwinęły się do środka tak jakby były gotowe, by go pogłaskać. „Pewnie.” Zarumieniła się pod wpływem własnej niegrzeczności wycofała się z namiotu. Dzięki Bogu Drew był zbyt skupiony na wyciąganiu zmiany ubrania, by to zauważyć. ROZDZIAŁ 13 Dwie godziny później po ukończeniu pogoni, i godzinę po kolacji, po tym jak ich podopieczni padli w swoich namiotach, Andrew leżał na swoim śpiworze. On i Indigo przypięli do góry poły namiotu i ustawili swoje śpiwory jeden obok drugiego przodem do wejścia. Ta pozycja pozwoli im cieszyć się nocnym niebem i jednocześnie w tym samym czasie trzymać straż. Teraz, z pełnym napięcia wyczekiwaniem w brzuchu czekał na Indigo. Sam, w końcu będą sami – i w zasięgu dotyku. Indigo poszła w dół strumienia, by wziąć kąpiel. Jego wilka korciło, by podążyć za nią. Miała najpiękniejsze ciało – całe składało się z napiętych mięśni i niebezpiecznych krągłości. Chciał mieć prawo, by głaskać te krągłości tak jak tylko miał na to ochotę, tak jak ona miałaby na to ochotę. Chciał mieć prawo, by oglądać ją podczas kąpieli i pieścić ją w czasie, gdy była gładka i mokra. Po prostu chciał. Wziął głęboki wdech, gdy jego penis stwardniał w odpowiedzi na ten tor myśli. Zacisnął dłonie pod głową i skierował spojrzenie do góry. Ale bez względu na swoją zaciskającą zęby koncentrację jego ciało nadal nie było nawet pod najmniejszą kontrolą, gdy wyczuł Indigo wracającą ze swojej kąpieli. Taką mokrą, świeżą i smakowicie kobiecą. Cholera. Jeżeli wyłapie nawet cień jego podniecenia znowu ustawi między nimi tą barierę lodowatej kontroli zanim będzie w stanie mrugnąć okiem. Skłonienie do obniżenia jej po raz drugi będzie niemal niemożliwe. Wyszedł z namiotu i wstał. Zaczekał jedynie aż dostrzeże go z daleka, zanim skierował kciuk w stronę lasu tak jakby chciał odpowiedzieć na wołanie natury. Zniknął za solidną grupą świerków zanim zdążyła być w stanie zrobić cokolwiek innego niż tylko przytaknąć. A potem pobiegł. Leżąc między rozpiętymi połami śpiwora – by zapewnić sobie szybką możliwość wydostania się, gdyby potrzebowała się ruszyć – Indigo w końcu podała się z czekaniem na Drew i

zamknęła oczy w płytkim śnie, którego nauczyła się w pierwszym roku rotacji strażniczej. Drew pewnie został uwiedziony przez zimną przejrzystą noc i poszedł pobiegać, pomyślała ze zirytowanym uśmiechem. Jej wilk zrobił niezadowolony grymas, jeżeli można powiedzieć, że wilki grymaszą. Ona też chciała pójść pobiegać, ale zmusiła się do wrócenia do obozowiska ...choć tak naprawdę nie wymagało to zbytniego wysiłku, gdy wiedziała, że Drew czeka na nią. Zmarszczyła czoło i przesunęła się na bok niezadowolona z kierunku swoich myśli i niskiego pomruku żaru w podbrzuszu. Jej oczy otworzyły się nagle, gdy zidentyfikowała to uczucie. Pragnienie. Pożądanie. Nie było co do tego najmniejszej wątpliwości. Gdy wcześniej Drew niewinnie ściągnął swoją koszulkę nie tylko nastolatki zwróciły na to uwagę. Indigo wzięła przyjemny wdech na widok tych solidnych ramion, muskularnych rąk i świecącej zdrowej skóry ze złotą poświatą. A potem przyszła chwila w namiocie, gdy upajała się męskim pięknem jego nagiej postaci. Szczypta żaru w brzuchu, na piersiach pogarszana przez fakt, że spróbowała pocałunku Drew. Poczuła na swoim ciele jego silne gładkie i nagie ciało. A teraz, gdy Drew wypuścił już dżina z butelki, ten odmawiał wrócenia z powrotem do środka. Nie miało nawet znaczenia to, że wiedziała iż nawet przelotny seksualny romans nie przyniesie nic dobrego. Widziała na własne oczy, co się działo, gdy dominująca kobieta wybierała sobie mniej dominującego partnera, a co dopiero takiego, który był o cztery lata młodszy. Ból. Zranienie. Gniew. Cały czas w kółko. Bez końca. Nic z tego nie miało znaczenia dla jej ciała. Teraz znało już Drew – co więcej, wiedziało, że istnieje między nimi poważna pochłaniająca chemia. „Po prostu minęło już dużo czasu, to wszystko.” Wymruczała do siebie, ale nawet gdy wypowiadała te słowa, wiedziała, że były kłamstwem. Tak, była dorosłą zmiennokształtną kobietą. Tak, pragnęła dotyku aż do bólu. Ale zawsze była w stanie kontrolować swoje pragnienia. Żar nisko w jej podbrzuszu ścisnął się jeszcze mocniej. Ciemne, wyczekujące ciepło. Spojrzała w niebo. Nie miała nastroju, by złapać zapach Drew zmieszany ze świeżością wody. Najwyraźniej zanurzył się w strumieniu po tym jak wrócił z biegania. Najprawdopodobniej był nagi, podpowiedział jej umysł, albo przynajmniej półnagi. Zamknęła z determinacją oczy i próbowała niczego nie słyszeć, gdy wślizgiwał się do środka. Tylko, że było cholernie trudno nie zdać sobie sprawy, że rzucił przepoconą parę dżinsów do rogu namiotu i nałożył … coś lekkiego, miękkiego, coś co ocierało się o jego skórę w sposób, którego nie mogła zidentyfikować jedynie za pomocą słuchu. „Obudziłeś mnie.” Zamarł, a ona wiedziała, że patrzył na nią, ale nie otworzyła oczu. Odmawiała poddania się pokusie, by zobaczyć co dokładnie miał na sobie. Nie była młodą kobietą pijaną własną seksualnością. Była kobietą przyzwyczajoną do wybierania swoich kochanków z ostrożnością – nie była prowadzona przez pragnienia swojego ciała. „Nie spałaś tak naprawdę.” Powiedział Drew z cieniem uśmiechu w głosie. „I przyniosłem ci prezent.” Nie była zachłanną osobą, ale nie była również martwa. Otworzyła w końcu oczy i nie mogła się oprzeć powolnej wycieczce wzdłuż jego ciała, gdy uklęknął, by wyciągnąć coś z kieszeni swoich porzuconych dżinsów. Muskularne ramiona w cieniu, plecy tak piękne, że aż prosiły się, żeby je pogłaskać … i bokserki. Zwykłe czarne i … „Jedwabne bokserki podczas obozowania?” Wzruszył ramionami i ponownie przyciągnął tym gestem jej uwagę do nich. „Były na górze czystego prania.” Znalazł cokolwiek jej przyniósł, a potem położył się na górę swojego śpiwora i oparł się na jednym ramieniu, a drugą wyciągnął w jej stronę zaciśniętą w pięść.

Wpatrywała się w nią podejrzliwie. „Nic nie czuję.” Jego zapach – dziki, ziemisty i odrobinę szorstki – owinął się wokół niej w niemal fizycznej pieszczocie … aż jej wilk warknął i szturchnął jej kobiecą połowę, by pocałowała jego skórę i zaspokoiła głód dotyku, który nagle stał się niemal nie do zniesienia. Drew wyciągnął swoją zaciśniętą pięść odrobinę bliżej niej. „No dalej, Panno Marudna, weź.” Posłał jej droczący się uśmiech, który sprawił, że chciała pocałunkiem zmazać go z jego ust … zanim przygwoździ go do ziemi i otrze się o jego ciało wzdłuż jego ciepłej, muskularnej siły. Przełknęła to szalone pragnienie, obróciła się na bok i wyciągnęła dłoń. Położył na niej mały, lekki przedmiot. „Do twojej kolekcji.” Usiadła nagle, gdy zobaczyła co to było. Skrzyżowała swoje nagie nogi pod sobą, gdy przyłożyła do oka mały, płaski kawałek skały. Zachowany w nim fragment był delikatny – maleńki, pięknie zachowany liść. Jej serce waliło, gdy przyjrzała mu się jeszcze bliżej. Och, ładny. Idealny. Gdy obróciła się, by spojrzeć na twarz, gdy leżał na plecach z głową opartą na ramionach dostrzegła na niej pewny uśmiech. Wyglądał na tak zadowolonego z siebie, że nie mogła się powstrzymać – jej własne usta wygięły się w uśmiechu. „Skąd wiedziałeś, że kolekcjonuję skamieniałości?” „Widzę wszystko i wiem wszystko.” Zmarszczyła na niego nos i ujęła cenną skamielinę w dłoń. A potem pochyliła się i pocałowała go w usta. To miał być pocałunek na podziękowanie. Odrobina czułości między członkami stada, którzy byli ze sobą blisko związani, nic więcej. Ale gdy zamarł pod nią, a jej ciało zmieniło się w jeden wielki płomień wiedziała, że popełniła błąd. Błąd, który mógł spalić ich oboje na proch. Odsunęła się do tyło od tego rozdzierającego kontaktu i spojrzała na niego. Jej klatka piersiowa była ciężka. Obserwował ją tymi czystymi niebieskimi oczami, które niczego nie zdradzały – ale jego ciało opowiadało własną historię. A ona nie mogła powstrzymać się od patrzenia na niego, tak jak nie była w stanie powstrzymać szalejącego tętna jej własnego serca. Płaska płaszczyzna jego podbrzusza była napięta. Złoty jedwab jego skóry był złamany przez cienką linię ciemnych włosów, które znikały pod pasem bokserek. Czarny jedwab był naciągnięty na dumnym wzniesieniu jego erekcji. Tak silny, piękny i męski – każda część jej ciała rozgrzewała się w przyjemności wynikającej z posiadania go blisko. Chciała do niego sięgnąć, przesunąć dłonią po twardym niemym żądaniu penisa, ująć go w dłoń i sprawić, by stracił kontrolę, która sprawiała, że jego żyły nabrzmiewały w czystym napięciu na tle skóry … O Boże. Powinna coś powiedzieć, ale nie potrafiła zmusić gardła, by przestało się zaciskać. Nie mogła zmusić ust do otworzenia się. A potem Drew posłał jej mocny, głupkowaty uśmiech. „Hej, nic na to nie poradzę, że jestem facetem. Głupia biologia.” Obrócił się, położył głowę na jednym z ramion i poszedł spać. Zamrugała nie będąc pewna co się właśnie stało. Ale pięć minut później jego oddech był łatwy, równy. Odłożyła cenną skamielinę do bocznej kieszeni plecaka – po tym jak oplotła ją w miękką tkaninę starej koszuli – w końcu położyła się i zaciągnęła górną połowę śpiwora na swoje poddenerwowane ciało. Jej sutki ocierały się o tkaninę koszulki, napięte i bolesne. Jej figi nagle stały się mocno zbyt opinające, a jej wilki – był wściekły za to, że mu odmówiono. Nie Drew, powiedziała ponownie swojemu wilkowi. Nie zniosę skrzywdzenia go. A tak by się stało. Ponieważ związek między dominującą kobietą a niższym szczeblem dominującym mężczyznom nigdy nie zakończy się niczym innym niż kompletną katastrofą. Andrew miał wrażenie, że minęły godziny, gdy w końcu rozluźnił swoją zaciśniętą pięść,

gdy wyczuł jak Indigo w końcu pogrąża się w prawdziwym śnie. Ostrożnie obrócił się na plecy świadomy tego, że obudzi się na najmniejszą świadomość zagrożenia. Pozwolił sobie przesunąć wzrokiem po linii jej ciała, gdy leżała tak plecami do niego. Skopała górę swojego śpiwora. Długie linie jej nóg były nagie pod białą koszulką. Jej skóra była gładka, aż prosiła się o dotyk. Pragnienie ponownie uderzyło w niego, ale było zmieszane z niemal obezwładniającą czułością. Chciał tylko otulić wokół niej swoje ciało, położyć ramię na jej tali i przyciągnąć ją blisko. Po prostu ją przytulić. Wcześniej mogła mu na to pozwolić, ale po tym pocałunku … Jego wnętrzności zacisnęły się. Jego wilk kręcił się na ziemi pragnąc zaznać jej smaku po raz kolejny. Pragnęła go. Widział płomień zszokowanego pragnienia w jej oczach. Dostrzegł głód wilka. Ale jak już się nauczył, gdy sprawa dotyczyła Indigo samo pragnienie nigdy nie wystarczy. Mniej uparty mężczyzna mógł się poddać, ale Andrew zamierzał ją zatrzymać. Zadrżała delikatnie. Przesunął się natychmiast, by przykryć ją klapą śpiwora. Zamarł, był wystarczająco blisko, by wyczuć ciepło jej ciała. Co zrobi jeżeli się w nią wtuli? Może puścić to płazem sądząc, że zrobił to przez sen – albo może skopać mu tyłek. Chochlik w jego naturze sprawił, że wilk uniósł uszy i stwierdził, że czas podjąć ryzyko w tej grze. Rozluźnił swoje ciało tak bardzo jak tylko potrafił i wtulił się w nią przesuwając rękę na jej talię. Obudziła się natychmiast po tym jak ją dotknął – ale nie odgoniła go. Wsunął twarz w jej włosy i pozwolił, by oczy zamknęły mu się. To już nie było udawane. Nie, gdy była obok niego taka ciepła i smakowita. Sen zaczął szeptać mu do ucha. Zdecydował, że pozwoli wciągnąć mu się w sny, gdzie Indigo nie tylko pozwalała mu się przytulać, ale również robić dużo więcej. Musiał spać, pomyślała Indigo, leżąc cicho w pełnych żaru objęciach Drew. Nie było mowy, by zrobił to, gdyby nie spał – nie po reakcji, którą przypadkowo zainicjowała w nich obojgu. Oczywiście, był również pół demonem, więc mógł ją torturować, by trochę się na niej odegrać. Mimo wszystko rozluźniła się, gdy jego palce złączyły się z jej. Był oślepiająco gorący w porównaniu z górskim chłodem. Pachniał Stadem, ufała mu do najgłębszego poziomu duszy. Usadowiła się bardziej wygodnie w jego uścisku i odpłynęła w sen nie mając świadomości, że niecałą godzinę później obudzi się do świadomości z prędkością błyskawicy. ROZDZIAŁ 14 Wiele kilometrów dalej na przedmieściach śpiącego San Francisco Judd zasiadł obok Ojca Xavier'a Perez'a na tylnych stopniach jego kościoła. „Przykro mi Xavier.” Powiedział wiedząc, że ksiądz wolał natychmiast usłyszeć prawdę. „Glori'i już nie ma, została zamordowana.” Uzyskał potwierdzenie bez konieczności korzystania ze swoich kontaktów. Brenna włamała się do akt w bazie danych i znalazła certyfikat zgonu. Stwierdzał „nagły zawał serca” jako przyczynę śmierci, ale jej wyczyszczone do skrajnego stopnia mieszkanie opowiadało inną historię. Xavier wydał z siebie długie i wolne westchnienie zanim pochylił głowę i wymruczał cichą modlitwę prosto z serca. Judd czekał w ciszy, aż jego kompan ponownie uniesie głowę. „Ośmieliła się sięgnąć po coś poza tym co dozwolone.” Powiedział Xavier. „A oni zabili ją za to.” „Możliwe.” Powiedział Xavier'owi coś, czym podzielił się z nim Drew, po tym jak usłyszał to od alfy Szczurów. „Krążą plotki o innym martwych Psi w mieście. Wiesz coś na ten temat?” Xavier potrząsnął przecząco głową. „Nasz wspólny znajomy może wiedzieć więcej.” „Tak.” Podobnie jak inny mężczyzna. Mężczyzna, pomyślał Judd, którego jego pozornie beztroski

szwagier określał jeżeli nie jako przyjaciela, to przynajmniej jako dobrego znajomego. Poprosi Drew, by podążył za tą sprawą ze swoim kontaktem, gdy wróci z gór. Teraz słuchał insektów zajmujących się swoimi sprawami na tyłach ogrodu i czekał. Drżenie w ciemności pojawiło się niedługo później. Judd skupił się. „Spóźniłeś się dzisiaj.” Duch oparł się o stare dębowe drzewo. Jego twarz jak zawsze była ukryta w cieniu. „Zostałem opóźniony przez niespodziewanego gościa.” „W mieście są martwi Psi.” Powiedział Judd zadając najważniejsze pytanie. „Wiesz coś na ten temat?” „Nie.” Wymruczał Duch. „Byłem zajęty innymi sprawami. Co się wydarzyło?” Judd miał przeczucia co do natury „innych spraw” Ducha – a jeżeli miał rację, to najbardziej niebezpieczny rebeliant w Sieci niedługo stanie się jeszcze bardziej śmiertelnie groźny. „Obecnie nie mam nic poza plotkami.” „Jeżeli odkryję coś, podzielę się tym z tobą.” Duch przesunął się mocniej w cień, gdy chmury rozsunęły się i odsłoniły perłowe światło księżyca. „Ale obecnie San Francisco nie przyciąga mocno mojej uwagi.” Judd usłyszał coś w tym zdaniu. Coś co sprawiło, że jego instynkty obudziły się do pełnej czujności. „Co planujesz?” „Troje z nas zjednoczyło się, ponieważ wierzymy, że Rada niszczy rasę Psi i pogrąża ze sobą resztę świata.” Powiedział Duch. „Teraz Radni mają wyciągnięte noże w stosunku do siebie nawzajem. Wynikająca z tego wojna zdewastuje Sieć i zabije miliony – Psi, ludzi i zmiennokształtnych.” Judd zgadzał się z tą oceną … rozumiał również. „Zamierzasz zabić ich wszystkich.” „Jeżeli będzie to konieczne.” Powiedział Duch. „Nie może być wojny, jeżeli nie będzie Rady.” A to pozostawi Sieć całkowicie we władaniu Ducha, pomyślał Judd. ROZDZIAŁ 15 Metal. Intruz. Indigo znajdowała się w stanie całkowitego alarmu, gdy nagle otworzyła oczy. Poczuła jak Drew budzi się do życia niemal w tej samej chwili. Zerknęła na niego i zobaczyła, że jego oczy zaczęły świecić nocnym blaskiem. Wilk znajdował się na jego przodzie. „Psi.” Powiedział do niej ruchem warg. Przytaknęła podejmując decyzję. Nic innego nie mogło zostać pomylone z tym zapachem. Był tak wyróżniający się jak krew na śniegu. Przecinał się przez zmysły zmiennokształtnych z szorstką brutalnością zginającego się metalu. Nie wszyscy Psi nosili w sobie tą metaliczną skazę. Obecna teoria głosiła, że przyczepiał się on jedynie do tych, którzy nieodwracalnie poddali się Ciszy … stracili dusze na rzecz pozbawionej emocji Sieci Psi. Jakakolwiek była prawda, nie mieli powodu, by tu być – głęboko na terenie Śnieżnych Tancerzy. Indigo zerknęła na dzieciaki – wszystkie spały – podjęła natychmiastową decyzję. „Idź.” Drew zmienił się i odszedł od obozu, gdy ona podeszła do namiotu Harley'a. Sięgnęła do środka i ścisnęła go za ramię. Chłopiec natychmiast się obudził. Przyłożyła palec do ust i pochyliła się. „Potrzebuję, żebyś trzymał wartę. Wznieć alarm jeżeli wyczujesz intruza.”

Ku jego zasłudze chłopiec wyszedł z namiotu bez budzenia swojego towarzysza, a jego oczy już były czujne. „Użyję wołania wilka.” Pewna, że zajmie się tym zadaniem zmieniła się bez zawracania sobie głowy rozbieraniem koszulki i podążyła za Drew. Metaliczny zapach był silny, świeży i nie trudny do wyśledzenia nawet, gdyby Drew nie podążył przodem. Dotarła do końca szlaku i znalazła się w małym oświetlonym przez księżyc przesmyku noszącym najlżejsze ślady odcisków butów. Przyłożyła nos do ziemi i spróbowała znaleźć sposób odejścia intruzów. Nic nie znalazła. Teleportacja. Co najprawdopodobniej oznaczało, że Rada – albo przynajmniej Radny – była w to zaangażowana w jakimś stopniu. Zdolni do teleportacji Tk byli skromni w liczbach. Zgodnie z opinią Judd'a niemal zawsze byli wciągani w rangi Rady. Sfrustrowana spojrzała na Drew, gdy pojawił się po drugiej stronie polany po tym jak najwyraźniej okrążył ten obszar. Przyszedł tak blisko, że ich pyski praktycznie stykały się i potrząsnął przecząco głową. Cholera. Zmieniła się. Musieli porozmawiać i lepiej było zrobić to tutaj niż w obozowisku. Nie było sensu straszyć dzieciaków, gdy nic teraz nie można było z tym zrobić. „Nie ma cienia śladu?” Zacisnęła dłoń w pięść na jego futrze, gdy zapytała o potwierdzenie jego niewerbalnego raportu. Jego futro było niewiarygodnie miękkie pod ochronną szorstkością jego wierzchnich włosów. Kolejne potrząśnięcie głowy zanim odsunął się i zmienił się kucając naprzeciw niej. Gładko umięśniony mężczyzna z oczami niebieskimi jak jeziora, które miały w sobie drobną nocną poświatę – wilk spoglądający z ludzkiej skóry. „Tk.” Jego głos był niski, głęboki, wilczy. „Też tak pomyślałam.” Próbowała ignorować sposób w jaki jego szorstki ton unosił drobne włoski na jej ciele. Rozłożyła palce na krótkiej trawie. „Dlaczego tutaj?” „Odizolowany teren – albo przynajmniej powinien taki być.” Drew przekrzywił głowę w sposób, który nie miał nic wspólnego z jego ludzką połową. „Może używali tego miejsca jako dobrego miejsca na spotkanie, zdali sobie sprawę z tego, że tu jesteśmy i znikli.” Była w tym pewna mądrość, pomyślała Indigo, jej własny wilk nerwowo przemieszczał się wewnątrz umysłu. Jego gniew był zimny i racjonalny. Terytorium Śnieżnych Tancerzy nie było przyjaźnie nastawione wobec intruzów, ale zarazem było również tak szerokie, że jeżeli ktoś chciał się spotkać poza czujnym spojrzeniem innych mógł dotrzeć w ten obszar bez zaalarmowania wartowników. To była idealna lokalizacja. „Musimy to zgłosić i ustalić dodatkowe patrole w tym regionie na wypadek, gdyby zdecydowali się tu wrócić.” „Możemy to zrobić z obozu.” Drew zmienił się po tych słowach i przez moment siedziała nieruchomo i podziwiała piękno wielkiego srebrnego wilka patrzącego na nią swoimi ciekawymi miedzianymi oczami. Uniosła dłoń i rozkoszowała się przesuwając palcami po jego futrze w długich powolnych ruchach, tak jak nie ośmieliłaby się tego zrobić, gdyby byli w ludzkiej formie. „Z pewnością jesteś pięknym wilkiem Drew.” To zasłużyło jej na czułe uszczypnięcie w podbródek i przesunięcie nosem po szyi. Czując uśmiech wkradający się jej na twarz pozwoliła przewrócić się na ziemię. Psi już nie było, a biorąc pod uwagę ich gładką ewakuację złapali na wietrze sygnał obozu i najprawdopodobniej nie wrócą już dzisiaj. Jeszcze kilka minut nie zrobi żadnej różnicy. Zostając w ludzkiej formie siłowała się z Drew, gdy ten próbował ją przygwoździć. Wyśliznęła się spod jego łap i obróciła się, by zajść go od tyłu. Był dla niej za szybki, wyśliznął się i wskoczył na nią. Śmiejąc się wyśliznęła się spod jego zabawnego uścisku zanim zmieniła się. Ponownie skoczył na nią, ale ona już przekręcała się na bok. Naprzeciw niej przykucał z przednimi łapami wyciągniętymi do przodu i plecami wygiętymi w łuk – było to jasne zaproszenie do zabawy.

Było zbyt kuszące, by móc je odrzucić. Skoczyła na niego i udała atak warcząc nisko w gardle. On odpowiedział atakiem … ale tak naprawdę próbował tylko zacisnąć zęby na jej ogonie. Śmiejąc się w środku pośliznęła się, a on niemal ją dostał … ale uderzyła w niego ciałem wybijając go z równowagi. A potem ruszyła za jego ogonem. Pisnął i odsunął się z drogi. Jego oczy błyszczały radością, która mogła pochodzić jedynie z samego serca żyjącego w jego wnętrzu wilka. Dalsza zabawa była kusząca, ale nie mogli zostawić podopiecznych samych na całą noc. Dotknęła pyskiem jego pyska i obróciła się, by poprowadzić ich z powrotem do obozu, gdzie zdjęli Harley'a z warty, a potem użyli komórki Drew, by zameldować swoje odkrycia. Wartę od północy do szóstej rano w legowisku pełnił akurat Judd. Indigo widziała jak jego spojrzenie wyostrza się nawet na maleńkim ekranie komórki. „Zostawili coś za sobą?” Zapytał mężczyzna Psi. „Z tego co widzieliśmy to nie.” Zameldowała Indigo bardzo świadoma żywego żaru ciała Drew, gdy przyciskał się do niej od tyłu, by też mógł patrzeć w ekran. „Wcześniej dzisiejszego dnia Silvia znalazła coś metalowego. Ale tak naprawdę mogło pochodzić z każdego miejsca. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że zostało zmyte tutaj przez rzeki.” „Nic się nie stanie, jeżeli technicy i tak rzucą na to okiem.” Dodał. „Ocena zagrożenia?” „Niska.” Powiedziała Indigo. „Nie widzę powodu, by zmieniać nasze plany. Drew?” „Zgadzam się z tobą. Gdyby chcieli zaatakować największe szanse mieliby dzisiaj, gdy posiadali element zaskoczenia, i nie skorzystali z tej możliwości.” Judd przytaknął. „Zorganizuję jakieś dodatkowe patrole w tym obszarze zaczynając od czasu, gdy odejdziecie z tego terenu. Obecnie wasza obecność powinna zadziałać jako czynnik odstraszający.” Indigo przytaknęła. „Upewnij się, że wyślesz jedynie doświadczonych ludzi. Psi są zbyt niebezpieczni, by zajmowali się nimi nowicjusze.” „Zgoda. Hawke dołączy do was jutro, więc będziecie mogli wtedy więcej porozmawiać na ten temat.” Rozłączył się po jeszcze kilku słowach. Indigo zmrużyła brwi. „Trzeba pewnych jaj, by pojawić się na naszym terenie wiedząc jak twardzi jesteśmy wobec intruzów.” Reputacja Śnieżnych Tancerzy głosiła, że najpierw strzelają, a potem zadają pytania zwłokom. „To, albo czysta arogancja.” Powiedział Drew wślizgując ręce wokół jej tali i przyciągając ją do siebie. Indigo nie odpowiedziała mu od razu, jej komórki mózgowe były usmażone przez falę, która lizała jej ciało. Przez chwilę zastanawiała się nad obróceniem się twarzą do tego pięknego wilka za jej plecami i pozwolenia, by przejął ją żar. To byłoby przyjemne – tyle było pewne. Był wielki, cudowny i zabawny. Każda z tych rzeczy wskazywała, że byłby cudownym i czułym kochankiem. Zacisnął ręce wokół niej i oparł policzek na jej ramieniu. „Z tymi wszystkimi sprawami Psi, które działy się w ciągu ostatniego roku sądzę, że dzieje się coś podejrzanego, ale to wydaje się być nadmierną reakcją w stosunku do czegoś co najprawdopodobniej jest prostym naruszeniem terytorium.” Trudno było myśleć mimo uderzającego głodu jej pulsu. „Z Psi nic nigdy nie jest proste.” Powiedziała obracając głowę odrobinę, by mogła poczuć jego włosy ocierające się o policzek. Pocałował ją w szczękę. Była to szybka, niemal bezmyślna pieszczota. „Prawda.” „Ale tak, istnieje szansa, że używali po prostu tej lokalizacji jako bezpiecznego miejsca spotkania.” Nie będąc w stanie się oprzeć sięgnęła do tyłu, by dotknąć jego twarzy. Przycisnął do jej dłoni swoją szorstką od zarostu szczękę, a wilk w jej wnętrzu zamruczał z zadowolenia. Przypomniała jak bardzo tęskniła za tym kontaktem, podczas ich sprzeczki. Gdyby go uwiodła – a nawet samo

rozważanie tego sprawiało, że czuła się winna – trafiliby z powrotem dokładnie w to samo miejsce. Zbytnio ceniła sobie przyjaźń z Drew, by to zaryzykować. Ponieważ bez względu na wszystko, seks wszystko zmieni. Stworzy subtelne napięcie, którego nikt nigdy nie będzie w stanie wymazać. „Powinniśmy trochę się przespać.” Powiedziała nie przestając zastanawiać się dlaczego była tak pewna, że nie będzie w stanie pozostać z Drew przyjaciółmi po tej intymności, gdy z wcześniejszymi kochankami miała zupełnie serdeczne stosunki. „Jutro rano mamy wczesną pobudkę.” Drew ziewnął i wypuścił ją. Nagły chłód spowodowany nieobecnością ciepła jego ciała sprawił, że na całym ciele pojawiła się jej gęsia skórka. „Chcę porozmawiać z Hawk'iem na temat Harley'a.” Powiedział Drew przesuwając się do swojego śpiwora. „Dzieciak tak naprawdę nie waha się aż tak mocno jak wszyscy uważają – a z tego jak to wygląda nosi w sobie potencjał na dominującego wysokiego szczebla.” „Zastanawiałam się, czy też to wyłapałeś.” Wśliznęła się do otwartej połowy swojego śpiwora. Drew zrobił niezadowoloną minę widząc gęsią skórkę na jej ręce. „Zmarzłaś.” „Nic mi nie będzie.” Była dorosłym wilkiem – zimno nie było czymś co tak naprawdę jej przeszkadzało, nawet w ludzkiej formie. A jeżeli chodzi o emocjonalne powody stojące za jej niespodziewanie silną reakcją – nie zamierzała się nad nimi zastanawiać. „I o Silvi'i.” Wymruczał Drew sennym głosem. „W niej coś jest.” „Hmm. Jest matczyną dominującą.” Dziewczyna będzie tarczą stada, gdy zyska trochę więcej pewności siebie. „Branoc, Indy.” Zastanawiała się nad powiedzeniem, by przestał używać tego przezwiska, gdy owinął ciało wokół niej i wśliznął dłoń i nogę pod górną połę jej śpiwora. Zdecydowała się dać dzisiaj temu spokój … i pozwoliła, by pochłonął ją sen. Hawke pojawił się w obozie wcześnie następnego ranka – ale nie był sam. „Andrew, to tutaj się ukrywasz.” Powiedziała przeciągając samogłoski gibka młoda kobieta, którą przyprowadził z sobą. „Maria ...” Słowa powitania wypowiedziane przez Drew zostały odcięte, gdy drobna, ale krągła kobieta podskoczyła i przygwoździła swoje pełne, rubinowo czerwone usta do jego warg owijając go nogami w tali, gdy złapał ją pod uda. Indigo zmrużyła oczy na swojego alfę nie będąc w stanie wymazać palców Drew zaciskających się na napiętym ciele Mari'i. „Przyprowadziłeś mi kolejnego obozowicza?” Kocie, pomyślała, to był bardzo koci komentarz. W jego jasnych oczach pojawiła się iskra, ale gdy się odezwał ton jego głosu był równy. „Maria jest żołnierzem, jak doskonale zdajesz sobie z tego sprawę, i to bardzo zdolnym.” Hawke spojrzał na nastolatków, którzy uśmiechali się i gwizdali przeciągle w stronę Drew i Mari'i. „Sądzę, że przyjście tutaj i spędzenie trochę czasu trenując młodsze dzieciaki będzie dla niej dobrym doświadczeniem.” Drew po tym jak przerwał pocałunek odłożył dziewczynę na nogi – choć jego ręce nadal pozostały na jej maleńkiej tali. Kolor mocno i jasno wypłynął na jego policzki, a Indigo chciała wierzyć, że było to wynikiem zawstydzenia, a nie pragnienia. Tylko, że był zdrowym młodym mężczyznom, a Maria ze swoimi wielkimi piersiami, błyszczącymi czarnymi oczami i pełnymi biodrami dawała mu wyjątkowo gorące sygnały. Jej ręce były rozłożone na jego klacie w niemal otwartej pieszczocie. Indigo poczuła jak jej pazury drapią wnętrze skóry, gdy przyłożył do ust dwa palce i zagwizdał. „Czas iść na polowanie. Chcę, żeby wszyscy przybrali formę wilka.”

Dobrze, pomyślała Indigo, ponieważ była w nastroju na krew. Najlepiej z rodzaju „słodkiej i młodej”. Andrew miał ochotę zabić Hawk'a – powoli, czerpiąc z tego ogromną przyjemność. Ze wszystkich kobiet, które mógł tu przyprowadzić … „Dlaczego?” Wymruczał do alfy, gdy Maria w końcu odkleiła się od niego, by rozpakować plecak. Jej biodra kołysały się w zaproszeniu, gdy posłała mu nad ramieniem pocałunek. Wzrok Hawk'a był niewinny. Andrew wiedział, że była to czysta gra. „Poprosiłem o ochotnika – ona uniosła rękę.” „Acha.” Przesunął palcami po włosach i zmierzył wzrokiem mężczyznę, którego świadomie zamierzał udusić przy pierwszej lepszej okazji. „Maria jest słodka, seksowna i chce cię wybzykać, aż mózg ci eksploduje.” Uśmiech Hawk'a przenikało czyste rozbawienie wilka. „Nie widzę tutaj problemu – zwłaszcza, że najwidoczniej potrzebujesz solidnego seksu.” Jego alfa wiedział dokładnie, które guziki nacisnąć, ale Anrew również. „A nie mówisz o sobie Hawke?” Lodowato niebieskie oczy zabłysły czymś gorętszym, dużo bardziej prawdziwym, ale Hawke nie złapał się na przynętę. „Cwaniaczek. Powiedz mi o problemie z wczorajszej nocy.” Andrew wyłożył wszystko chwilowo spychając na bok komplikację spowodowaną wejściem Mari'i w adorowanie Indigo. „Poszedłem dzisiaj rano rzucić na wszystko jeszcze raz okiem zanim przyszliście. Nic.” Hawke zmarszczył czoło i wpatrzył się w zimową zieleń lasu. „Będziemy mieli sytuację na oku i zobaczymy jak się rozwinie. Judd nic nie słyszał od swoich kontaktów, co sugerowałoby operację Rady, ale zostajemy w stanie podwyższonego alarmu.” „Koty?” „Zostawiłem Lucas'owi wiadomość.” Powiedział wspominając alfę leopardów. „Dzisiaj sprawami w legowisku zajmują się Riaz i Elias, więc skontaktują się z nami, jeżeli koty coś odkryją.” Rozejrzał się dookoła i wziął głęboki wdech chłodnego porannego powietrza. „Cieszmy się tym dniem – nie często mamy taką szansę.” Sięgnął do karku i ściągnął koszulkę rozbierając się, gdy Andrew w tym czasie robił to samo. Obaj zmienili się w wilczą formę zanim dzieciaki wróciły z powrotem. Maria, też zmieniła się. Była rozbrykanym małym wilkiem, ładnym i delikatnym. Nawet w swojej zwierzęcej formie. Andrew pomyślał, że była wystarczająco słodka, ale nie była kobietą, której pragnął. Ta kobieta była elegancka, długonoga i miała wilcze futro głębokiego szarego koloru i zdecydowanie dystyngowane spojrzenie w swoich złotych oczach, gdy podeszła, by stanąć obok Hawk'a. Chciał ją ugryźć. Zamiast tego Maria uszczypnęła go w bok. Zdecydowanie zabiję Hawk'a za to. ROZDZIAŁ 16 Tej nocy nastolatki były wykończone. Wczołgały się do swoich śpiworów jak tylko zapadła ciemność, ale wyciągnęły je na zewnątrz, by mogły siedzieć i słuchać jak rozmawiają starsi członkowie stada. Kilkoro wybrało pozostanie w wilczej formie. Siedziały zwinięte w kłębek przy plaz-onisku – przenośnym urządzeniu ogrzewającym, które dawało doskonałe złudzenie płomieni, ale w ogóle nie stwarzało ryzyka podpalenia lasu.

Andrew obserwował ze swojego miejsca na kłodzie siedzących naprzeciw Hawk'a i Indigo, jego pani porucznik – i tak, odkrywał bardzo szybko, że był cholernie zaborczym draniem. Pokazywała alfie małą metalową kulę, którą odkryła Silvia. Hawke bawił się przedmiotem w dłoni po tym jak powąchał go, by zobaczyć czy jego wilczy nos może mu coś powiedzieć. „Zobaczymy co Bren i inni technicy będą mogli z tym zrobić.” Powiedział. „Nie lubię nikogo umieszczającego swoje gówno na naszej ziemi, bez względu na to, czy jest to Rada czy jakiś konglomerat.” Maria szturchnęła Andrew łokciem, gdy Hawke i Indigo zaczęli dyskutować na temat poprawek, które będą musieli zrobić w patrolach ochrony, by zwolnić żołnierzy na potrzeby tego obszaru. „Masz wolne od zmian w przyszły weekend?” Wyszeptała. Jej miękkie i ciepłe piersi opierały się o jego przedramię, gdy przybliżyła się bliżej. „Mam bilety na nowy spektakl. Ma świetne recenzje.” Andrew trzymał ręce zwisające na kolanach, jego palce luźno łączyły się ze sobą. „Sądziłem, że spotykasz się z Kieran'em.” Zauważył – i był wdzięczny – że przestała rzucać zalotne aluzje w jego stronę, po tym jak związała się z tym chłopakiem. Prychnęła. Lekkie jak piórko przesunięcie się jej delikatnych loków, gdy pochyliła głowę na dół. „To przestarzałe informacje.” Wilk Andrew znieruchomiał wyczuwając głębokie zranienie pod olśniewającym żarem jej zmysłowości. „Choć na spacer.” Powiedział wiedząc, że nigdy się nie otworzy w zasięgu uszu innych osób. Zgodziła się skwapliwie. Zastanawiał się, czy Indigo w ogóle zauważyła ich odejście. Była głęboko pogrążona w rozmowę z Hawk'iem – i był to cholerny cios dla jego ego. Ale zachował to dla siebie, gdy prowadził Mari'ę z dala od obozu i w stronę bardziej prywatnego miejsca. Jeśli ochrona była częścią ważnej roli Indigo w stadzie, to właśnie była jego część – troszczenie się o tych, którzy nikomu innemu mogliby nie zaufać ze swoim bólem. Maria wśliznęła dłoń na jego podbrzusze jak tylko dotarli do ciemności drzew. Jej celem był pas jego dżinsów. „Więc ...” Całkowicie kontrolując się złapał ja za nadgarstek i ścisnął. „Cicho.” A potem z palcami owiniętymi wokół jej nadgarstku dalej prowadził ich przez zimową zieleń świerków. Maria nie opierała się ani jego uchwytowi, ani rozkazowi. To był jasny znak tego, że jego przeczucie było prawdziwe. Młode drapieżne zmiennokształtne kobiety nie były zbyt nieśmiałe w podążaniu za tym czego pragnęły, Andrew nigdy wcześniej nie był w stanie tak szybko jej zniechęcić. Przyprowadził ich do płaskiej skały i usiadł skłaniając ją, by siadła obok niego. „Złamał ci serce, co?” „Kto?” Wyrwała mu swoją dłoń. „Sądziłam, że prowadzisz mnie tutaj, by robić coś interesującego, a nie rozmawiać na temat starych bzdur.” „Maria.” Przytulił ją w tym momencie i potarł policzkiem po miękkiej powierzchni tych ładnych loków. „Porozmawiaj ze mną kochanie. Wiesz, że możesz.” Kolejne prychnięcie, te jednak było znacznie bardziej mokre. „Wszystkie dziewczyny ostrzegały mnie na jego temat, ale nie słuchałam. Sądziłam, że mogę go okiełznać. Ale jestem głupia!” Andrew przycisnął ją bliżej, aż niemal siedziała na jego kolanach. „Powiedz mi.” I tak zrobiła wylewając swoje serce. Kieran, mimo całego swojego człowieczeństwa – został adoptowany do Śnieżnych Tancerzy – bardziej przypominał krążącego wilka niż większość zostawiając za sobą szlak złamanych serc. Maria, pomyślał Andrew, nie była pierwszą ofiarą, nie będzie również ostatnią. Jej serce zagoi się, ale współczuł jej płonącemu sercu świeżego sińca – wiedział lepiej niż większość jak mocno mogło boleć serce, gdy ten kogo się pragnęło nie chciał ciebie w zamian. Indigo była ciepłą smakowitą obecnością towarzyszą mu przez całą noc. Jej nogi były złączone z

jego, gładkie w kontraście z jego bardziej szorstką skórą, ale nie popełnił błędu sądząc, że zmieniła zdanie na temat jego odpowiedniości w roli kochanka. A jednak reagowała na niego seksualnie od czasu, gdy weszli w góry więcej niż tylko jeden raz. Zapach jej pragnienia przypominał nęcący perfum. Trzeba było całej jego silnej woli, by nie przesunął palcami, by ująć jej piersi ostatniej nocy po tym jak go pocałowała. By nie przesunął nosem drogi w dół i nie rozkoszował się ciepłym erotycznym zapachem u złączenia jej ud. Nie sprawił jej przyjemności ustami i dłońmi. Nie uwielbiał jej w najbardziej surowy seksualny sposób. Niemal pękł, gdy zdał sobie sprawę, że po raz kolejny walczy z pragnieniami własnego ciała. Czasami miał ochotę wstrząsnąć Indigo, by dostrzegła rozum. Po podnieceniu, które wyczuł wiedział teraz, że mógł uwieść ją przez podsycanie uścisku pasji, aż jej wilk – zmysłowy, pragnący kontaktu i z dużo mniejszą liczbą zmartwień niż człowiek – pchnie ją w jego ramiona. Ale oczywiście, to nie było takie proste. Poczuł jak Maria potarła swój mokry policzek o jego klatkę piersiową i zmusił swoją uwagę, do powrotu w chwilę obecną. Przesuwał dłonią po jej plecach, aż się uspokoiła. „Kieran jest idiotą.” Wymruczał nadal pieszcząc ją pozbawionym żądania ruchem członka stada. „Gdy podrośniesz jeszcze trochę i staniesz się kobietą, którą będziesz sam będzie kopał się za to w tyłek. A ty będziesz mogła wytrzeć mu tym twarz.” Maria posłała mu rozedrgany uśmiech. Jej ciemne oczy w jego nocnym wzroku były niemal czarne. „Wiesz jak podbudować kobiece ego.” Używając kciuków wytarł pozostałości jej łez. „To łatwe w przypadku kogoś takiego jak ty.” Szkoda, że on utknął na kobiecie, która mogła doprowadzić ich oboje do szaleństwa swoją odmową przyznania, że może istnieć choćby możliwość, że między nimi coś jest. Pół godziny po tym jak Drew odszedł razem z Mari'ą przyczepioną do niego niczym rzep Indigo została sama. Nie było wątpliwości na temat tego co robili, choć dzięki Bogu, poszli wystarczająco daleko, by nie mogła usłyszeć lub wyczuć ich ciał. Co do Hawk'a – zauważył, że czworo z nastolatków nie było tak wykończonych jak ich rówieśnicy więc zwołał ich i zabrał na badanie spowitego w nocy lasu. Ósemka, która została była pogrążona w śnie. Ich twarze – bez względu na formę, którą wybrali – były pełne zadowolenia. Jedynie siedząca przy ognisku Indigo nie spała. Jej kręgosłup był sztywny. Jej wilk warczał wewnątrz jej umysłu, gdy wpatrywała się w miejsce, gdzie Drew zniknął w ciemności z ramieniem owiniętym wokół kształtnej postaci Mari'i. Jej oczy zmieniły się bez świadomego udziału jej kontroli tak, że zaczęła widzieć wszystko z przeszywającym nocnym wzrokiem wilka. Wściekła na swój brak kontroli poszła do namiotu – by stawić czoła śpiworowi Drew. Najprawdopodobniej nie wróci tutaj, a nawet gdyby tak było, ona z pewnością nie zamierzała spać obok mężczyzny, który cuchnął inną kobietą. Podjęła decyzję i zrolowała go w kłębek i położyła śpiwór i jego plecak opierając je o drzewo znajdujące się w niewielkiej odległości, gdzie nie mógł go przegapić. Zachowywała się po prostu jak dobry członek stada, powiedziała do siebie. To nie miało nic wspólnego z faktem, że dziwny rodzaj gniewu buzował przez jej ciało. Nie chciała spać z Drew. Dobra, tak, chciała, ale nie zamierzała tego zrobić, więc nie miała powodu, by być tak dziko wściekła, że poszedł uprawiać seks z inną kobietą. Nie było nic gorszego niż kobieta, która bawiła się w psa ogrodnika – to byłby najgorszy rodzaj hipokryzji z jej strony. Jej umysł zasypywał ją obrazami nagiego ciała Drew, gdy opuścił ręcznik w noc burzy. Jego umięśnione ciało aż prosiło się o dotyk. Maria prawdopodobnie była zachwycona … Dosyć. Rozebrała się z ciuchów i założyła wielki dres na swoją bieliznę, a potem wcisnęła się między otwarte połowy swojego śpiwora. Wczoraj skopała jego górną połowę. Nie potrzebowała go biorąc

pod uwagę oślepiający żar ciała Drew. Znajdujące się za nią serce biło w wolnym, stabilnym rytmie. Jego oddech na jej skroni był ciepły. Gdzieś w trakcie nocy rozłożył na jej podbrzuszu swoją dłoń i przemieszał ich nogi między sobą. Włosy na jego udach ocierały się szorstko i zmysłowo o jej skórę. Spanie niczym dwa złączone ze sobą szczeniaki było nie tylko miłe, było czymś … więcej. Zacisnęła zęby na duże wrażenie tego najbardziej frustrująca zwierzyna … znajome postacie wróciły do obozu. determinacji, by nie wziąć głębszego piżmowego smaku seksu.

wspomnienia i zamknęła oczy. Sen nadal jej unikał niczym więc była całkowicie obudzona, gdy wyczuła jak dwie Jej dłoń zacisnęła się w pięść, a szczęka stwardniała w wdechu w celu rozwarstwienia zapachów w poszukiwaniu

„Wygląda na to, że wszyscy śpią.” Kobiecy szept. Chwila ciszy i choć Indigo wiedziała, że to niemożliwe, mogłaby przysiąc, że oczy Drew wwiercały się w jej czaszkę. „Ty też lepiej trochę odpocznij.” Dźwięk spotykającej się skóry. Pocałunek? „Dobranoc Drew. To było naprawdę miłe … dziękuję.” Miłe? Nie był to grzmiący komplement. Miała nadzieję, że zapiekło to ego Drew. Następne dźwięki wynikały z przemieszania się Mari'i idącej do swojego namiotu. Cięższy krok Drew nie podążył za nią. Zamiast tego Indigo poczuła jak idzie do swojego plecaka … a potem kolejne cichsze bardziej zdeterminowane dźwięk – rozwijania tkaniny, ściągania butów i opuszczania ich na ziemię. Nie była w stanie się oprzeć - otworzyła oczy i przesunęła się w stronę gdzie zostawiła jego rzeczy – by odkryć, że ściąga koszulkę i rzuca ją na plecak w sposób, który aż krzyczał że miał podniesione ciśnienie. Jego śpiwór był rozłożony obok niego. Powinna zamknąć oczy i wrócić do snu, ale napięty temperament jej wilka skłonił ją, żeby wstała i skonfrontowała się z nim. „Co robisz?” Zapytała w niemal niedosłyszalny sposób. Nie chciała, by Maria ich słyszała. Dzieciaki były zbyt zmęczone, by się obudzić. Chłodne niebieskie oczy spojrzały prosto na nią. „Idę spać.” Tnąca ostrość jego odpowiedzi sprawiła, że zdębiała na chwilę – nigdy wcześniej nie widziała tak naprawdę złego Drew. „Sądziłam, że będziesz dzielił namiot z Mari'ą.” „Takie masz zdanie na mój temat?” Zapytał z takim mrozem w głosie, że miała ochotę owinąć się rękami. „Sądzisz, że wykorzystałbym dziewczynę, której dopiero co złamano serce?” „Ja – co?” Była dobrym Porucznikiem, ale nie dostrzegła w zachowaniu Mari'i niczego co zdradzałoby tego rodzaju zranienie. „Kto?” „Nie ważne. Nic jej nie będzie.” Jego dłonie podążyły do górnego guzika jego dżinsów. Odpiął go. „Równie dobrze mogę się zmienić.” Wymruczał nie rozpinając rozporka. „Skoro pachnie na deszcz, nie sądzę, bym zaznał dzisiaj dużo snu, jeżeli zostanę w ludzkiej formie.” Sposób w jaki to powiedział, w jaki spojrzał na nią, sprawiał, że jej temperament jeszcze się podniósł. „Dobra, źle odczytałam sytuację.” Rozłożyła ręce i zacisnęła dłonie w pięści. „Możesz ...” „Nie, dzięki.” Położył dłonie na biodra. Mięśnie jego klatki piersiowej znajdowały się jedynie kilka centymetrów od niej. „Sądzę, że wolę trochę deszczu niż bycie zmrożonym przez Porucznik Indigo Riviere za ośmielenie się poproszenia jej, by wyszła poza swój mały bezpieczny światopogląd.” Zaczęła widzieć na czerwono. „Co to niby ma znaczyć?” Jedynie pozbawiająca oddechu furia sprawiła, że ton jej głosu był niski. „Pozwolisz, że zadam ci pytanie zamiast odpowiedzieć.” Przyszedł do niej, aż stali nos w nos. Żar jego ciała był cichym wyzwaniem. „Dlaczego jesteś tutaj i warczysz na mnie?” „Ja nie „warczę”.” Jej wilk zawarczał.

„Jak dla mnie brzmisz, jakbyś była rozdrażniona.” A potem ten cholerny facet zrobił to, co zrobił – pocałował ją. Tak jakby miał wszystkie prawa, by wziąć jej usta swoim dzikim żarem, ująć jej głowę, przygryźć dolną wargę i possać ustami górną. Palce jej stóp podkuliły się. Wściekłość w jej krwiobiegu zmieniła się w czysty dziki żar, gdy głodny dotyku wilk przejął kontrolę. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że rozłożyła ramiona, aż jej dłonie spotkały twardą ścianę jego klatki. Gorącą. Silną. Piękną. Obezwładniona przez nagły blask seksualnego piekła chciała pchnąć go na ziemię. Chciała zawładnąć każdy solidny centymetr jego męskiego ciała ustami, rękami, i w końcu własnym ciałem i seksem. Głód był niczym panująca w niej gorączka. Narastający, uderzający puls. „Cholera.” Drew uniósł głowę, jego klatka piersiowa ciężko pracowała. „Mogę wyczuć Hawk'a i pozostałych.” Jego słowa oblały zimną wodą płomienie pasji. Zdała sobie sprawę, że nadal miała ręce na jego ciele. Jej palce delikatnie wbijały się w jego ciało tak, jakby chciała podrapać go swoimi pazurami – jakby była w rui. Odsunęła się i lekko się zachwiała. „Skłamałeś.” Powiedziała wyładowując na nim swoje własne zszokowane zagubienie. „Wszystkie te bzdury na temat tego, że wszystko wróciło do normy.” „Ty również.” Jego oczy świeciły, mocno i jasno. „Pragniesz mnie, i może, gdybyś na sekundę przestała sama się okłamywać, to zdałabyś sobie sprawę z tego, że może nas łączyć coś dobrego.” Jej wilk nie był już złapany w seksualne piekło prychnął na to wyzwanie i arogancję mężczyzny, któremu wydawało się, że mógł ją sprowadzić pod obcas. „Nie oszukuj się. Tak, potrafisz całować – ale od swojego mężczyzny potrzebuję czegoś więcej.” Ostre, pełne złości słowa wydarte z tej jej części, która nienawidziła tego, że odchodząc z Mari'ą sprawił, że czuła się taka bezbronna i słaba. Nigdy nie była słaba. Odmawiała pozwolenia na to. „Mogę bawić się z chłopcami, ale nie zatrzymuję ich.” Drew drgnął, a ona wiedziała, że utoczyła krwi. Z jakiegoś powodu nie czuła się z tym tak dobrze, jak powinna. Ale nie mogła się zmusić, by to odwołać. Była zbyt dumna, zbyt zagubiona, zbyt cholernie przerażona tego, o co prosił ją Drew. Wiedziała jak to się skończy. Widziała jak to się skończy. Zranienie, ból, nieustanne staranie się, by być kimś mniej, by on poczuł się lepiej jako mężczyzna. Nie było warto. Nawet jeżeli odejście od niego bolało jak jasna cholera. ROZDZIAŁ 17 Henry spojrzał na swojego człowieka. „Da się to zrobić?” „Tak” Padła jednoznaczna odpowiedź. „Jednakże musimy szybko wprowadzić w czyn resztę operacji teraz, gdy nas wykryli.” „Zakładam, że działania obecnie są w trakcie realizacji.” Henry wybrał tego człowieka z powodu jego inteligencji i oddania Ciszy – i w przeciwieństwie do Shoshann'y nie zamierzał pozbawić się tego zasobu zabijając go tylko dlatego, że był wystarczająco silny, by móc stanowić zagrożenie. Przytaknięcie. „Nawet jeżeli w jakiś sposób odkryją pierwszy element, drugi powinien dać nam to czego potrzebujemy.” A wojna, by utrzymać Ciszę zagarnie kolejną ofiarę, pomyślał Henry. ROZDZIAŁ 18

Andrew rzucił swój plecak do pokoju i zaczął ściągać ubrania, by wziąć prysznic. Zejście z górskiego obozowiska nie było wymagające mimo deszczy, który spadł w ciągu nocy. A dla młodzieży była to niezła zabawa. Większość porzuciła swoje plecaki planując później po nie wrócić w połowie drogi w dół. Zmienili się szalejąc w kałużach wody niczym czterolatki. Ich pełne radości wycia były muzyką dla jego duszy. Ale bez względu na radość wilka spowodowaną byciem w stadzie jego podróż w dół źle na niego wpływała. Sprawiła, że krwawił – ponieważ mimo wszystkiego co powiedział sobie na temat czaru i adoracji zeszłego wieczoru stracił panowanie nad sobą i nadal nie mógł do końca okiełznać swojej złości. Nie był w nastroju do zabawy – Indigo również. Rozmawiali ze sobą jedynie, gdy było to konieczne, a przez resztę czasu trzymali się na dystans. Dla Andrew była to częściowo samoobrona, a częściowo było to również spowodowane tym, że nie ufał sobie w jej towarzystwie. Głód by dotknąć, pieścić, wziąć w posiadanie, był już nieustannym pragnieniem w jego wnętrzu. Był w pełni zdolny do tego, by ruszyć za nią z zamiarem zażądania praw, których nie miał. Praw, których nie chciała mu dać bez względu na uzależniający zapach jej własnego pragnienia. Rzucił ostatni fragment ubrania na podłogę i wszedł pod prysznic próbując zmyć z siebie to pragnienie i furię, które sprawiały, że tracił rozum. Oczywiście, one wcale nie zniknęły, ale czas, który spędził pod celowo lodowatym strumieniem uspokoił go odrobinę. Popełnił błąd stawiając Indigo takie wyzwanie – ale nie żałował tego. Ponieważ, gdy przychodziło co do czego, był osobnikiem dominującym tak samo jak ona. Nie zamierzał kłamać jej na ten temat. Ale to nie znaczyło, że nie zamierzał użyć swoich innych umiejętności, by przepalić się przez jej lodowaty temperament. Mogę bawić się z chłopcami, ale nie zatrzymuję ich. Zacisnął szczękę na wspomnienie ostrych jak brzytwa słów odmawiając, by odepchnęły go. Ona właśnie tego chciała – to byłoby łatwe wyjście z sytuacji. A bez względu na to jak cholernie był zły na to co powiedziała, nie zamierzał dać jej tej satysfakcji. Nie było nawet mowy. Wyłączył prysznic, ubrał się, a potem napisał coś na małym kawałku papieru, który wśliznął pod drzwi Indigo idąc do garażu. Nie był teraz najlepszym towarzyszem. Lepiej skierować swój gniew w coś pożytecznego jak na przykład naprawienie jednego z popsutych pojazdów. Fakt był taki, że był dobry w samochodach, ale nie był ekspertem – co znaczyło, że będzie musiał się skoncentrować. Jednakże ledwie dotarł do podziemnego obszaru, w którym znajdowały się ich wszystkie pojazdy, gdy ktoś przyciągnął go na bok i wyszeptał, ze słyszał plotki związane z „czystością”. Drew zamarł i zapytał o dalsze szczegóły, ale mechanik tylko wzruszył ramionami. „To coś paskudnego, ale nikt nie jest zbytnio pewien o co chodzi.” Jego gniew został utemperowany przez pragnienie, by chronić stado. Andrew zaczął robić to, co robił najlepiej – rozmawiać z ludźmi. W ciągu kilku następnych godzin przesuwał się od grupy do grupy: jadł drugie śniadanie z żołnierzami, grał w szachy z kilkoma starszymi, siedział w przedszkolu i w salach treningowych. Na początku jego wnętrzności były związane w supeł. Ostatni zdrajca w stadzie niemal zabił Śnieżnych Tancerzy wbijając nóż prosto w serce. Nie był pewien czy zniosą to po raz drugi. Stado było zbyt ciasno związaną ze sobą jednostką. Ich lojalność do siebie nawzajem była skałą, na której budowali swoje światy. Ale zamiast tego znalazł coś innego, coś niespodziewanego. „E-mail.” Powiedział do Hawk'a później tego dnia, po tym jak w końcu zdołał dobrać się do jego kopii. „Został wysłany z anonimowego konta, ale z zawartości widać, że jest powiązany z Czystymi Psi, tą grupą, która tak chce zachować Ciszę. Nikt nie wie skąd się wziął – kilka osób, które go otrzymało miało wystarczające umiejętności, by spróbować wyśledzić jego pochodzenie. Nic.”

Hawke wyciągnął rękę po e-mail. Andrew podał mu go. Już zdążył zapamiętać jego truciznę. Zapraszamy naszych braci i siostry ze Śnieżnych Tancerzy, by pomogli nam osiągnąć nasz cel – świat absolutnej Czystości. Z pewnością nie chcecie, by wasza krew została skażona tymi, którzy pochodzą z innych ras – z pewnością nie chcecie, by wasze stado zostało osłabione przez ludzi. Hawke wyrzucił papier. Jego szczęka była zaciśnięta w brutalną linię. „Czy mamy problem?” „Nie.” Andrew był szczęśliwy, że mógł to powiedzieć. Ulga jego wilka biła silnie w jego skórze. „Każdy z kim się zetknąłem, a który miał kontakt z tym czymś uważał, że jest złe i złośliwe, po czym natychmiast go skasował. Mam tą kopię z kosza z jednej z osób.” Hawke potarł czoło. „Dlaczego do cholery nie wysłali tego do mnie? Muszę wiedzieć o takich gównach.” Gdy Andrew nic mu nie odpowiedział jego alfa przysiadł na fotelu. „Tak, tak, właśnie dlatego mam ciebie.” Andrew posłał mu niepewny uśmiech. „Większość ludzi nie uznało tego za coś ważnego – uznali, że to paskudna kampania e-mail'owa jakiejś grupy hakerów. Nic więcej.” Rozluźniony już, ale z zupełnie innym rodzajem napięcia krążącym w żyłach skinął na e-mail. „To był błąd w kalkulacjach ze strony Czystych Psi. Niemal każdy w stadzie ma w rodzinie jakiegoś człowieka, a dzieci Lauren'ów uważają za szczeniaki, które należy chronić.” A wilki, zmiennokształtni czy dzikie osobniki, oddałyby życie w obronie młodych. „Ale nie podoba mi się fakt, że nadawca skierował to do osób na niższym szczeblu hierarchii.” „To znaczy, że mają wystarczająco dużo informacji na nasz temat, by załapać choć trochę w jaki sposób funkcjonuje stado.” Hawke postukał palcem o biurko. „Musimy dowiedzieć się, czy próbują rekrutować również poza legowiskiem.” „Już zleciłem to swojemu zespołowi.” Powiedział mu Andrew. „Jak na razie wygląda na to, że był to skoncentrowany atak e-mail w odniesieniu do ludzi w tym obszarze.” „Dobrze. Musimy rozważyć również, czy wzięli na cel także inne grupy w populacji miasta. Coś takiego może spowodować poważne napięcia.” „Rozpuszczę wici. Zobaczymy, czy taka możliwość istnieje.” We wzroku Hawk'a widać było wilka, gdy ponownie podniósł e-mail. „Nie dostaną się wewnątrz tego stada.” Powiedział z chłodną ostatecznością. „Ale musimy wiedzieć jak silni są w Sieci Psi.” Andrew nie potrzebował, by Hawke wyjaśnił mu dlaczego. Biorąc pod uwagę wpływ rasy Psi na ekonomię i politykę cokolwiek stanie się wewnątrz Sieci ma potencjał, by uderzyć w nich wszystkich. „Później spotykam się z Judd'em. Zobaczę, co zdoła wykopać. Ostatnim razem, gdy słyszeliśmy Czyści Psi byli w większości drobną frakcją.” „W tym pieprzonym umyśle roju rzeczy szybko się zmieniają.” Linie naznaczyły jego czoło. „Może powinniśmy również porozmawiać z tym glinom.” Powiedział Hawke odnosząc się do nowego szefa ochrony Nikit'y. „Zajmę się tym.” Powiedział Andrew biorąc e-mail i składając go w kostkę, którą włożył do tylnej kieszeni dżinsów. „A tak poza tym, Nikita nie może być zbytnio popularna wśród Czystych Psi jeżeli ma ludzkiego szefa ochrony.” To samo w sobie – fakt, że w domenie Radnej był człowiek, musiało być niezłą historią. Andrew słyszał jej fragmenty i pogłoski na temat tego co zaszło z Max'em Shannon'em i J-Psi, która była jego żoną, ale gdy większość z tego miała miejsce było w innym regionie. Jednakże, gdy wrócił do legowiska skontaktował się z Max'em wiedząc, że stanowisko gliny oznaczało, że będzie miał on dostęp do pewnych bardzo użytecznych informacji. Max również dostrzegł korzyść w posiadaniu bezpośredniego kontaktu ze Śnieżnymi Tancerzami. „Ona nadal jest Radną.” Powiedział Hawke ponurym tonem. „Bądź ostrożny z tym jakimi informacjami podzielisz się z nimi.”

„W tej chwili zbyt wiele dzielenia się nie ma miejsca.” Andrew wiedział, że prawdziwe zaufanie wymaga czasu. Cholera, w przypadku leopardów zajęło to ponad dziesięć lat. „Na razie wyczuwamy się nawzajem. Oczy Hawk'a rozświetliły się w niespodziewanym humorze. „I jak, czujesz coś w związku z pewną panią porucznik?” Andrew nawet nie wysilał się, by przekląć. Po prostu wstał i dźgnął palcem powietrze w kierunku alfy. „Nie wtrącaj się.” Będzie zabiegał, uwodził i ścierał się z Indigo na swój własny sposób. Hawke wyciągnął do góry dłonie w geście kapitulacji, ale iskra w jego oczach nie zniknęła. „Ona już się z tobą bawi?” Andrew pomyślał o ciszy, która była jej odpowiedzią na notatkę, którą wcisnął jej pod drzwi. „Jeszcze nie. Ale będzie.” Nie zaakceptuje innego wyniku. Indigo przyszła przebrać się po sesji treningowej z żołnierzami nowicjuszami i nie mogła powstrzymać się od wpatrywania się w kawałek papieru leżący na jej nocnym stoliku. Przecież słowa nie zmieniłyby się od dzisiejszego poranka, ale i tak podniosła go i przystawiła blisko pod oczy – tak jakby to sprawiło, że lepiej je zrozumie. Zjedz dzisiaj ze mną kolację – Drew. Ps. Nie chcesz się przekonać? To była ostatnia rzecz jakiej się po nim spodziewała po ich gorzkiej kłótni. Ponieważ odkładając na bok cały czar, Drew był dominującym drapieżnym zmiennokształtnym mężczyznom. Dowodził zmiennym sektorem San Diego zanim Hawke przydzielił go na jego nowe stanowisko krążącego przedstawiciela/szpiega na terytorium Śnieżnych Tancerzy. I był ich tropicielem. Tego rodzaju mężczyźni mają temperament. Obrażali się. Nie oferowali gałązek oliwnych … jeżeli to właśnie było to. Zmrużyła oczy. Cwany, pomyślała. Drew był nie tylko mądry i silny. Miał w sobie całą masę podstępności. Co do PS, mogła powiedzieć sobie, że nie rozumiała go, ale to byłoby nieszczere, gdy prawda uderzała ją w głowę z subtelnością stukilogramowego młota. Młota trzymanego przez zawziętego mężczyznę z sugestywnym uśmiechem i sposobem poruszania, który sprawiał, że miała ochotę porostu się rozsiąść i podziwiać go. Byłoby tak łatwo powiedzieć tak. Dużo łatwiej, niż kiedykolwiek to sobie wyobrażała. „Ale potem co?” Wyszeptała na głos wiedząc, że różnica ich wieku – a co ważniejsze – w pozycji w hierarchii oznaczała, ze jakikolwiek związek byłby czymś przelotnym. Bez względu na wszystko nigdy już nie będzie w stanie dotknąć Drew z radością znajomości Stada. Nigdy nie będzie mogła spać z ciałem owiniętym wokół jego. Sfrustrowana na niego i zła o to, że to robił, że zmieniał związek, na którym nie wiedziała, że opiera się, aż został on jej wyrwany spod stóp zgięła kawałek papieru w kulkę i wrzuciła ją do rogu pokoju. Ale choć liścik zniknął z jej widoku, nie chciał zniknąć jej z głowy. Po przeprowadzeniu z Judd'em interesującej dyskusji na temat Czystych Psi, jak również innej sprawy, którą jego szwagier chciał, by się zajął Andrew zajrzał do Brenn'y wiedząc, że miała dzień wolny. „I co tam na obiad?” Powiedział przesyłając jej swój najlepszy uśmiech. Roześmiała się. „Stałam się odporna na to spojrzenie mniej więcej w wieku pięciu lat.” Ale przytuliła go, zanim podała mu duży kawałek odgrzewanej lazanii, owoce, a nawet kawałek pomarańczowo-migdałowego ciasta. Zjadł szybko. Pocałował ją w czoło w podziękowaniu zanim użył prywatności jej mieszkania, by zadzwonić do szefa ochrony Nikit'y. Max był zajęty dzisiaj przez cały dzień i jutro też, więc ustalili czas spotkania na pojutrze o poranku.

„Na temat plotek, które słyszał Judd?” Zapytała Brenna, gdy się rozłączył. „Możliwych martwych Psi w mieście?” „Tak.” Andrew przemyślał wszystko co miał na swojej liście rzeczy do zrobienia i zdał sobie sprawę, że ją wyczerpał w całości. Teraz nadszedł czas, by podążył za swoją osobistą zdobyczą – i to w najbardziej nietypowej lokalizacji. „Do zobaczenia siostrzyczko.” „Hej.” Zawołała Brenna, gdy już miał dłoń na klamce. „Jak ci idzie z ofensywą przy użyciu czaru?” Andrew pomyślał jak wściekła była na niego Indy, pomyślał też o jej ciszy w odpowiedzi na jego notatkę. „Pracuję nad tym.” Przeszedł przez korytarze do Białej Strefy. Jego celem było zewnętrzne przedszkole wciśnięte w jeden z rogów mocno strzeżonego obszaru zaprojektowanego jako bezpieczny teren. Nie przeszedł w nim dalej niż na metr, gdy został zaczepiony przez zdeterminowanego dwulatka. „W górę.” Uniosła rozkazująco ręce. Mając miękkie serce zrobił to co mu kazała, a potem podrzucił ją w powietrzu. „Jeszcze!” rozkazała, gdy ją złapał. Poranne światło świeciło przez jej grube brązowe loki. Posłuchał się. Podrzucił ją jeszcze cztery razy – ku jej piszczącemu rozradowaniu – zanim grubiutkie małe rączki uściskały jego szyję. „W dół.” Pochylił się, by położyć ją na ziemię, a ona przycisnęła swoje usteczka do niego w cichym podziękowaniu. „Więc ten czar działa też na dwulatki?” Delikatny komentarz od kobiety, która stała na straży najmniejszych, gdy bawili się na bezpiecznym placu – zabezpieczonym kamiennymi ścianami mającymi zapewnić, by żadna szkoda nie mogła przytrafić się najmniejszym członkom Śnieżnych Tancerzy. Uniósł się do pełnego wzrostu. „Jedyną osobą, na którą wydaje się nie działać jest twoja córka.” Powiedział doskonale świadomy jej celnej oceny, która była w stanie przejrzeć każdą próbę stosowania uników. Uśmiech Tar'y Riviere powiększył się. Było w nim tyle szczerości, że jego własny wilk stał się spokojny nie chcąc jej przeszkadzać swoimi chaotycznymi emocjami. „Twój wybranek jest szczęśliwym człowiekiem.” Powiedział bez stosowania żadnych sztuczek. Tak spokój nigdy nie będzie odpowiadał jego własnej dzikiej naturze, ale nie było mowy, by odmówić mu piękna i gracji. „Oczarowanie mnie niczego ci nie da w przypadku mojej córki.” Tarah pochyliła się i pocałowała zranienie małego chłopca, a potem odesłała małego radośnie raczkującego w drugą stronę. Andrew włożył ręce w kieszenie spodni kołysząc się na piętach. „Uwielbiam ją.” Powiedział uznając, że szczerość jedynie pomoże jego sprawie. „A jeżeli nie ma w tym nic innego ...” Nie mógł powiedzieć „pragnie mnie” do mamy Indigo. „... odczuwa przyciąganie do mnie, ale nie jestem w stanie skłonić jej choćby do porozmawiania na ten temat, bo nie pasuję do obrazu, który usnuła sobie na temat mężczyzny, z którym powinna się spotykać.” Jego sfrustrowanie przebiło się, mimo tego co sobie wcześniej obiecał. Tarah zrobiła niezadowoloną minę. „Bez krytykowania mojego dziecka.” „Przepraszam.” Przesunął dłońmi po włosach i złapał szczeniaka w wilczej formie, gdy chłopiec próbował uciec. Postukał go delikatnie po pysku zanim postawił go na ziemię kierując go we właściwą stronę. „Ona doprowadza mnie do szaleństwa.” Pozostał w kuckach i bawił się ze szczeniakiem, który wrócił, zawarczał i atakował jego dłonie swoimi małymi łapami. Palce Tar'y dotknęły jego włosów. „Moja Indigo ma silny charakter. Zawsze tak było, zawsze będzie.” Pełne uczucia słowa. „Wie czego chce.” „Cóż, myli się.” Wymruczał warcząc na szczeniaka, gdy mały próbował walki o dominację. Szczeniak zamarł.

Andrew podniósł go i uszczypnął w ucho, a potem odesłał go w swoją drogę. „Dobrze zrobione.” Wymruczała Tarah. „Dzieciaki zawsze próbują takich rzeczy. W tym wieku muszą znać swoje granice.” „To przez wilka.” Powiedział Andrew pozostając w miejscu … bo miło było mieć palce matki bawiące się w jego włosach. Miał tylko kilka cennych wspomnień o własnej mamie poruczniku, ale tęsknił za nią. Za sposobem w jaki obsypywała jego twarz pocałunkami. Za sposobem w jaki czesała jego włosy. Za sposobem w jaki pachniała po powrocie ze służby. Drobne rzeczy, ulotne szepty – to były rzeczy, które pamiętał. „Potrzebuje pewności hierarchii.” „To nie zmienia się z wiekiem.” Westchnęła i pociągnęła trochę za jego włosy sprawiając, że spojrzał na nią. „Nie pasujesz do hierarchii Andrew.” ROZDZIAŁ 19 Niemal nikt nie mówił do niego Andrew. Poczuł się ponownie jak mały chłopiec. „To nie moja wina.” „Tak?” Pełne powątpiewania pytanie. „Wiedziałeś dokładnie co robisz od momentu, gdy nauczyłeś się chodzić. To, czego próbował właśnie ten szczeniak? Wielka Ucieczka? Cóż, na dziesięć razy tobie dziewięć się udawało. Robiłeś to będąc tak kompletnie słodki i grzeczny, że nikomu nie przyszło do głowy, by mieć cię na oku.” Kolejne pociągnięcie, tym razem mocniejsze. „Wiesz ile razy musiałam biegać za tobą?” „Przykro mi?” Zrobił skruszoną minę, gdy w końcu wstał a dłoń Tar'y spoczęła na jego przedramieniu. „Nie, wcale nie.” Roześmiała się delikatnie, ale jej oczy zrobiły się poważne. „Lubię cię Andrew.” Powiedziała. „I podoba mi się sposób jak brzmi twój głos, gdy mówisz o mojej dziewczynce.” Andrew dotknął dłoni na swojej ręce. „Zrobiłbym dla niej wszystko.” Tarah patrzyła na niego przez długą chwilę. „Twoja mama nazywała cię swoim „kochanym dzieckiem”.” „Tak?” Powiedział Andrew ze ściśniętym gardłem. „A Riley'a?” „Jej upartym dzieckiem.” Tarah uśmiechnęła się. „Brenna była jej słonecznym dzieckiem.” „Miała nas rozgryzionych.” Andrew nie był w stanie spojrzeć już w twarz Tar'y. Jego spojrzenie zamgliło się. Obrócił głowę i wpatrzył się w dzieci, choć tak naprawdę ich nie widział. Przez kilka długich chwili Tarah nie odzywała się, ale gdy to zrobiła, nie mówiła już na temat jego matki. „Znasz moją Evangeline?” Był zadowolony ze zmiany tematu. „Pewnie.” Jego umysł przywołał obraz długich czarnych włosów, głębokich szarych oczu i szczupłego ciała baleriny. „Bawiła się z Brenn'ą, gdy były młode.” Dwie dziewczyny rozdzieliły się, gdy ich zainteresowania zaczęły się różnić, ale nadal od czasu do czasu chodziły razem do kina, gdy Evie była w legowisku. „Jest teraz na studiach, prawda?” „Tak, ale ze kilka tygodni wpadnie z wizytą.” Ścisnęła jego rękę i spojrzała w górę. „Evie była kruchym dzieckiem – spędzała całe tygodnie w szpitalu. Nie doszła do siebie aż skończyła trzynaście lat.” Znając tak dobrze Indy Andrew natychmiast dostrzegł to, co Tarah próbowała mu powiedzieć. Indigo, ze swoją siłą i wolą próbowałaby wziąć jak najwięcej ciężaru swoich rodziców na własne ramiona, ale wyraz twarzy Tar'y mówił więcej. „Czy Evie kiedykolwiek zagrażała śmierć?”

„Więcej niż raz.” Poważne słowa. „A moja Indigo, ona kocha swoją siostrę. Rozdzierało ją to za każdym razem, gdy Evangeline była zabierana do szpitala.” Z tego ognia powstała stalowa natura Indigo. Kochała swoją siostrę, swoją rodzinę, ale nie dopuści z łatwością równie blisko nikogo, bo to stworzyłoby w jej sercu głęboką bezbronność. „Dziękuję Tarah.” Ponieważ w przypadku jego i Indy chodziło o coś więcej niż tylko o seks. Byli związani więzami przyjaźni na długo przed tym, gdy ośmielił się sięgnąć po jej serce. I może, tylko może, uciekała wystraszona, bo głęboko w środku rozumiała, ze on nigdy nie będzie kochankiem, który pozwoliłby jej na zachowanie emocjonalnego dystansu. Tarah strząsnęła liść, który spadł na jego rękę z typowym dla matki odruchu. „Sądzę, że powinieneś też spotkać innego członka naszej rodziny.” Wyłapał w tym zdaniu coś ukrytego. „Kogo?” „Nie.” Powiedziała Tarah po pełnej rozmyślań pauzie wypuszczając jego rękę. „Pokonaj pierwszą przeszkodę, a potem porozmawiamy o drugiej.” Chciał dalej dociekać w sprawie tej zakamuflowanej podpowiedzi, ale Tarah dała jasno do zrozumienia, że nie ulegnie w tej sprawie. Ujęła go jednak za policzki, a gdy pochylił głowę zsunęła mu włosy z twarzy matczynym dotykiem. „Nadajesz się Andrew.” Postukała go palcem w nos. „Tylko nie doprowadź mojej dziewczynki do zbytniego szaleństwa.” Andrew uśmiechnął się. Nagle jego serce stało się lekkie. Indigo była bardzo mocno związana ze swoją mamą. Tarah mogła poważnie nadwyrężyć jego starania. Zamiast tego patrzyła na niego z poirytowanym uczuciem. „Za dobrze mnie znasz Tarah.” „Zmykaj.” Potrząsnęła głową kazała mu pobawić się ze szczeniakami. W tej chwili był zachwycony całym światem. Nadzieja świeciła w jego wnętrzu oślepiającym blaskiem. Posłuchał jej zatem bez protestów. Indigo nie mogła uwierzyć, że rozważała zaproszenie Drew. Wpatrywała się w kawałek papieru, który podniosła parę minut po tym jak go zmiażdżyła. Nęcił ją od momentu, gdy po raz dziesiąty już włożyła go do kieszeni spodni. „Jeszcze raz.” Powiedziała do małej grupy żołnierzy nowicjuszy, których zmuszała do wysiłku w jednej z rzadziej używanych siłowni w legowisku. Jęknęli, ale ponownie zaczęli przejście treningowe. Obserwowała notując słabości, siły, rzeczy, które należało poprawić. Niestety to nadal pozostawiało jej mnóstwo czasu, by myśleć na temat pewnego wilka, który pod zabawną otoczką okazał się uparty jak osioł. „Dobra grupa.” Głęboki głos Riaz'a rozległ się zza niej. Wyłapała jego ciemny leśny zapach, więc nie zaskoczył jej. „Tak, to prawda – nasi najlepsi.” Przynajmniej jeden przyszły porucznik, najprawdopodobniej dwóch. „Czy to Sienna Lauren?” „Tak.” Może i dziewczyna spędzała sporo czasu z leopardami Ciemnej Rzeki, ale była żołnierzem Ciemnej Rzeki – i nigdy nie zawiodła w przebyciu wymaganej liczby godzin treningowych pogłębiając umiejętności, które wbiła jej do głowy Indigo. W czasie, gdy zaczynały Sienna była upartą siedemnastolatką zdeterminowaną, by polegać jedynie na umiejętnościach psychicznych. Przedarcie się przez pyskatą otoczkę zajęło Indigo niemal sześć miesięcy … dostrzegła pod nią obezwładniający strach. Sienna Lauren bardziej bała się własnej mocy niż jakiegokolwiek potwora – prawdziwego czy fikcyjnego. „Jest bardzo dobra.” Riaz podszedł, by stanąć obok niej. Jego ręce spoczywały luźno, gdy obserwował jak grupa kończy jedną część trasy treningowej i przesuwa się do kolejnej. „Chyba sam spróbuję tego kursu – nie miałem okazji zrobić tego rodzaju przejścia już od dłuższego czasu.” „To będzie dla ciebie za łatwe.” Powiedziała całkowicie pewna, że kontynuował rozwijanie swoich

umiejętności podczas nieobecności w legowisku. „Powinieneś przejść tor na zewnątrz.” Przesunął się w zainteresowaniu. „Jest taki sam, gdy ostatnio wyjeżdżałem?” „Kilka zmian, ale nic drastycznego.” Przypomniała sobie coś, uśmiechnęła się i szturchnęła go lekko w ramię. „Wydaje mi się, że rekord przejścia starego toru nadal należy do ciebie.” „Tak?” Najwyraźniej zadowolony posłał jej leniwy uśmiech, który zmienił jego wygląd z przystojnego, na obezwładniający. „Zrobisz go ze mną?” Zarówno kobieta, jak i wilk odczytały zaproszenie ukryte pod tym oczywistym. Zawahała się, a potem ruszyła do przodu. Bo był idealny. Z Riaz'em nie będzie żadnych gierek związanych z poprawą jego ego, nie będzie wysysania z niej emocji czy zmniejszania swojej pewności siebie, tak jakby było gdyby martwiła się, że jej dominacja go raniła. Nie będzie musiała powstrzymywać się zanim zrobi coś co mogłoby urazić jego dumę. „Jasne. Jesteś wolny po tym jak tu skończą?” Zaczął potakiwać, a potem zrobił niezadowoloną minę. „Nie, mam konferencję wideo z moimi kontaktami z Europy. Możemy zamiast tego przejść go około czwartej?” „Jasne.” W czasie, gdy to mówiła notatka Drew wypalała jej dziurę w kieszeni. Andrew właśnie odłożył telefon po tym jak skontaktował się z ostatnią małą grupą kobiet i mężczyzn pod jego bezpośrednimi rozkazami rozsianymi wśród całego stada – ostrzegł ich, by trzymali rękę na pulsie w sprawie dalszych prób podejmowanych przez Czystych Psi – gdy jego wilk wyłapał kumulującą się w legowisku falę podekscytowania. Odczuwał to niemal jak fizyczne pchnięcie w futro – mimo tego, że był w ludzkiej formie. Wystawił głowę zza drzwi swojego pokoju i zawołał jednego z żołnierzy idącego w dół korytarza. „Eli, co się dzieje?” „Indigo i Riaz będą przechodzić zewnętrzny tor treningowy.” Słowa Elias'a miały w sobie szum podekscytowania. „Wiesz jaka ona jest szybka, a on ma ostatni rekord. Nie ma sposobu, żeby stwierdzić kto wygra.” Andrew poczuł jak jego kręgosłup prostuje się od napięcia. Mrożący chłód rozprzestrzeniał się przez jego żyły. „Zaczynają teraz?” W jakiś sposób jego głos brzmiał normalnie, zwyczajnie, choć jedynym czego pragnął było wytropienie Indigo i zażądanie, by przestała do cholery od niego uciekać. Bo on doskonale wiedział co właśnie w tym momencie działo się w jej głowie. Wiedział dokładnie co jej wilk widziałby w Riaz'ie. „Tak. Idziesz?” Andrew już zamykał za sobą drzwi. „Za nic bym tego nie przegapił.” Jego wilk był mocno poddenerwowany, ale zawsze był dobry w powstrzymywaniu od odzwierciedlania się emocji na twarzy. Jego obecna praca dla Hawk'a jedynie ulepszyła tą umiejętność. Gdy wyszedł z legowiska z Elias'em i podbiegł do terenów treningowych nikt nie byłby w stanie powiedzieć, że stąpał po najostrzejszej z krawędzi. „Będziesz przyjmował zakłady?” Zapytał z uśmiechem Elias. Ponieważ Andrew był znany z tego, że właśnie tak robił, gdy okazjonalnie członkowie stada wyzywali jeden drugiego na pojedynek, nie mógł winić pojawienia się tego pytania. „Nie tym razem. Indigo mogłaby mnie oskórować.” Utrzymanie lekkiego tonu było trudne. Podobnie jak zachowywanie się tak jak Elias spodziewał się tego po nim. Zawsze wiedział, że to adorowanie nie będzie łatwe, ale nigdy nie spodziewał się, że Indy tak mocno go skopie poniżej pasa. A potem stanęli na linii startu, ale kopniak w jego brzuch zrobił się brutalny. Idigo i Riaz stali jedno obok drugiego. Oboje nie mieli butów i najwyraźniej szykowali się do startu. Indigo miała na sobie cienkie czarne spodnie do ćwiczeń z białymi paskami po bokach, Riaz tak samo. Jednak pan porucznik nie miał na sobie koszulki. Tatuaż na tyle jego lewego ramienia przykuwał uwagę kontrastując z jego brązowym tonem skóry.

Ale to Indigo przyciągnęło nie tylko uwagę Andrew, ale również Elias'a. „Jest piękna, prawda?” Padł cichy komentarz. Wilk wewnątrz Andrew wyszczerzył zęby. „Jesteś związany.” „To jak podziwianie pięknego arcydzieła.” Wymruczał Elias. „Yuki powiedziałaby to samo, gdyby stała obok mnie.” Andrew rozumiał co Elias miał na myśli. Ubrana w te praktyczne spodnie i czarny top, który przylegał do jej ciała niczym druga skóra, z włosami ściągniętymi z twarzy w ciasny kucyk – Indigo była piękna bez zbędnych zdobień – silna, śmiertelnie niebezpieczna piękność. A chwilę później, była pięknością w ruchu, gdy ktoś – Judd – uruchomił dzwonek na start. Indigo była niczym płynny piorun, gdy wdrapywała się na pierwszą masywną ścianę. Riaz, ze swoim cięższym ciałem, był wolniejszy we wdrapywaniu się. Ale miał przewagę w następnej sekcji, która opierała się na sile górnej części ciała. Gdy czołgali się pod labiryntem utworzonym z sieci lin szli łeb w łeb. Ich ciała były ubłocone, gdy wystrzelili z drugiego końca, by podbiec prosto do stromej ścianki. Wspinaczka na nią z użyciem pazurów w celu zapewnienia sobie stabilności doprowadzała do dyskwalifikacji. Indigo pośliznęła się i spadła na śliską kłodę, ale dała radę zamortyzować upadek rękami. Wilk Andrew poganiał ją, by wstała. Zrobiła tak. A Riaz ześliznął się. Właśnie w tym momencie Indigo obejrzała się, by spojrzeć na swojego rywala. Śmiała się. Jej wilk najwyraźniej był zachwycony. Krew Andrew zmieniła się w lód. Ten widok w jej oczach, ta radość … Przełknął. Zmusił się, by patrzeć jak Riaz ponownie wdrapuje się na ściankę i dołącza do Indigo na równoważni rozwieszonej nad wodą zanim zacisnęli dłonie nad drabinkami w „dżungli siłowej”, która była przyczyną porażki wielu członków Śnieżnych Tancerzy. Była ona stworzona z nakładających się na siebie fragmentów, które były przestawiane przed każdym biegiem. Natura tej przeszkody była nieprzewidywalna. Miała ona w sobie mnóstwo półapek. Indigo uruchomiła jedną z nich. Przeklęła, gdy spadła na ziemię i musiała wrócić na początek zwodniczego metalu. Tym razem udało jej się przejść nad jej górną barierą całości i zaczęła przechodzić przez wymagającą zwinności mieszaninę stopni pełnych podpuch. Riaz, który zyskał przewagę zaklął siarczyście, gdy część metalowej struktury rozpadła się niemal zrzucając go na ziemię. Złapał się przesuwając ciało, ale opóźnienie dało Indigo czas, by zmniejszyć dzielącą ich różnicę. Po raz kolejny poruszali się jedno obok drugiego, gdy opadli z dżungli i wystrzelili w kierunku podziemnych rur, które wymagały zarówno siły, jak i prędkości. Riaz wyszedł z nich pierwszy, ale Indigo deptała mu po piętach, a była szybszą biegaczką. Przebiegła obok niego na ostatniej prostej zaokrąglonego toru, który przywiódł ich z powrotem na start. Śmiejąc się opadła do pozycji siedzącej zaraz za linią mety. „Wydaje mi się, że zjadłeś zbyt wiele bagietek.” Powiedziała udając, że grozi Riaz'owi palcem. Riaz ciężko oddychał. Oparł ręce o kolana i uśmiechnął się. „Zrobiłaś się szybsza od czasu, gdy ostatnio robiłem z tobą ten tor.” Łącząca ich wspólna historia nie musiała być ponownie przywoływana. Była dużo bardziej bolesna, gdyż była tak swobodnie przyjmowana za oczywistość. Andrew obserwował jak Riaz wyciągnął dłoń, a Indigo przyjęła ją i pozwoliła się przyciągnąć na nogi. Bez wahania, bez martwienia się o dominację, ponieważ wiedzieli, że są sobie równi. Było im z tym swobodnie. I to w sposób, w który Indigo nigdy nie będzie wystarczająco swobodna w odniesieniu do Andrew. Wszyscy klaskali i gratulowali zarówno Indigo, jak i Riaz'owi – przebiegli tor w niesamowicie

krótkim czasie. Andrew trzymał się z tyłu obserwując promienną twarz Indigo. Wyglądała niesamowicie, bez względu na błoto na policzku czy ziemię wmieszaną we włosy i plamiącą ubranie. Była obezwładniająca. I to nie Andrew wywołał ten wyraz na jej twarzy. Obróciła się w tym momencie. Spojrzała mu prosto w oczy. Wściekła mieszanina gniewu i bólu groziła oślepieniem go, ale zmusił się do podejścia do nich i utrzymania równego tonu głosu. „To był niezły bieg.” Skierował swój komentarz do obojga. Riaz uśmiechnął się, a jego następne słowa były dobroduszne. „Wgniotła mnie w ziemię.” „Następnym razem powinieneś przejść ten tor z Judd'em.” Powiedziała Indigo lekko marszcząc brwi, gdy odwróciła spojrzenie od Andrew. „On potrafi robić dziwne rzeczy ze swoją prędkością i nigdy nie potyka się podczas wspinaczki.” „Nigdy.” Indigo przytaknęła głową. „W takim razie mogę równie dobrze spróbować z nim swoich sił.” Zerknął na zegarek i spojrzał w oczy Indigo. „Umieram z głodu. Chcesz wpaść na kolację, po tym jak weźmiemy prysznic?” Czas zamarł. Indigo przez ulotną sekundę spojrzała na Andrew, a on dostrzegł w jej oczach decyzję jeszcze zanim obróciła się do Riaz'a. „Tak, brzmi nieźle.” ROZDZIAŁ 20 Indigo spojrzała w górę po tym jak zaakceptowała ofertę Riaz'a spodziewając się pełnego złości spojrzenia Drew, ale jego już nie było. Wtopił się w tłum członków stada, którzy przyszli zobaczyć jak ona i Riaz biegną przez tor. Jej żołądek zrobił się ciężki, tak jakby był pełen kamieni – choć powiedziała sobie, że podjęła słuszną decyzję. Cokolwiek paliło się między nią i Derw nie przetrwałoby – a co więcej, w trakcie trwania zraniłoby ich oboje. Lepiej od razu to przerwać i skupić się na związku, który ma szansę rozwinięcia się. Tylko, że wbrew sobie ponownie zaczęła szukać wzrokiem Drew. Jej wilk krążył nerwowo w tą i z powrotem. Nie było po nim śladu. W tej chwili wiedziała już, że nigdy więcej nie wśliźnie kolejnej notatki pod jej drzwi. Ponieważ Andrew Liam Kincaid choć był czarujący, śmiał się z łatwością i droczył się z uśmiechem pełnym radości, był również dominującym mężczyznom. Był dumny do szpiku kości. Ta duma nie pozwoli mu ponownie do niej podejść, gdy tak otwarcie – publicznie – dokonała innego wyboru. Nie będzie więcej prezentów ze skamielin czy łapówek ze słodkich deserów. Nie będzie więcej pocałunków z zasadzki, wyzwań, Drew. Kamienie w jej żołądku zmieniły się w blok lodu, dy zrobiła krok w stronę legowiska zamierzając podążyć za jego blednącym zapachem. „To było świetne!” Jeden z członków stada poklepał ją po plecach. „Wiedziałem, że jesteś szybka, ale to było coś więcej.” Nie było sposobu, by wycofać się z gracją. Nie biorąc pod uwagę wszystkich wokół niej. A poza tym nie wiedziała co powiedziałaby Drew, gdyby go dogoniła. Bo podjęła właściwą decyzję. Właściwą. Drew właśnie widział jak Riaz i Indigo odjeżdżają na kolację. Zarzucił na ramię lekki plecak i poszedł do biura Hawk'a. Jego alfa zaznaczał coś na mapie terytorium wiszącej na jednej ze skalnych ścian. „Drew, o co chodzi?” Powiedział posyłając mu nad ramieniem przenikliwe

spojrzenie. „Potrzebuję wolnego na dzisiaj i jutro.” Wydusił słowa mimo że silne emocje nadal dławiły mu gardło. Hawke zmarszczył czoło. „Już i tak będziemy mieli kilku ludzi mniej, bo Eli i Yuki zabierają jutro Sakur'ę do Disneyland'u, a Sing-Liu i D'Arn wyjechali godzinę temu by odwiedzić na kilka dni jej rodziców.” „Jedna noc i jeden dzień.” Powtórzył Andrew. Ufał sobie wystarczająco tylko na tyle, by powiedzieć jedynie te słowa. Jasno niebieskie oczy Hawk'a przeszyły go wzrokiem. Maleńkie linie sformułowały się w kącikach jego oczu. „Idź.” Powiedział w końcu alfa. „A jeżeli będziesz potrzebował Stada nie bądź głupkiem i nie próbuj przebić się przez to sam. Zadzwoń do mnie.” Stado było jednością. Stado było rodziną. Andrew wiedział o tym, ale w tej chwili chciał być sam. To, że Indigo wolała kogoś innego niż jego bolało jak jasna cholera. Ale pogodziłby się z tym i dalej próbowałaby ją adorować, by wyzwać Riaz'a o prawo do niej, gdyby nie widział promiennego wyrazu jej twarzy podczas biegu i nie słyszał jej śmiechu po nim. Riaz sprawiał, że była szczęśliwa. Naprawdę szczęśliwa, bez zmartwienia czy gniewu, które zabarwiały jej związek z Andrew. I choć ta wiedza sprawiała, że jego wilk drapał mocno wewnątrz skóry Andrew prędzej poderżnie sobie gardło niż zrobi cokolwiek, by zniszczyć jej szczęście – co bez wątpienia, by się stało, gdyby zobaczył jak dotyka innego mężczyznę. Więc musiał stąd odejść. Musiał znaleźć jakiś sposób, by uzyskać kontrolę nad siłą swoich emocji, by wypalić wściekłość, aż nie będzie mu groziło użycie umiejętności tropiciela stada, by przelać krew Śnieżnego Tancerza. Większość ludzi zapominała, że tropiciel był również szkolony do zabicia zdziczałych, których tropił. Andrew nigdy tego nie zapomniał. Właśnie dlatego nie zmienił postaci. Nie zamierzał się zmieniać aż zapanuje nad sobą – nie ufał temu co mógłby zrobić, gdyby poddał się dużo bardziej prymitywnemu nastawieniu umysłu wilka. Opuścił biuro Hawk'a bez dalszych słów. Przeszedł przez tunele z pochyloną głową nie zapraszając nikogo do rozmowy. Nie uwzględnił jednak Ben'a. Pięciolatek wypadł zza rogu i otulił swoje miękkie dziecięce rączki wokół nóg Andrew. „Drew!” Rozświetlona twarz uniosła się w jego stronę. W jego ciemnych brązowych oczach było absolutne zaufanie. Andrew nie był w stanie zdusić tej radości bardziej niż byłby w stanie wyciąć Indy ze swojego serca. „Pan Ben.” Pochylił się i podniósł słodkiego chłopca, a potem obrócił go do góry nogami. Rozradowany śmiech Ben'a przyciągnął uwagę przechodzących obok członków stada sprawiając, że na ich twarzach też pojawiał się uśmiech. Andrew też się uśmiechnął, ale jego serce było zbyt posiniaczone, by był to prawdziwy uśmiech. Obrócił Ben'a i posadził chłopca na ręce. Jego oczy spoczęły na miękkiej flanelowej piżamie Ben'a. „Uciekłeś przed leżakowaniem?” Zaczął iść w stronę domu Ben'a. Chłopiec przytaknął i położył rękę wokół szyi Andrew. „Zabierasz mnie z powrotem.” „Tak.” Ben westchnął a potem wtulił główkę w zagłębienie szyi Andrew i siedział cierpliwie aż dotarli do otwartych drzwi jego domu. „Puk, puk.” Powiedział Andrew. „Przyprowadziłem zbiega.”

Mama Ben'a wyszła do nich potrząsając głową z niedowierzaniem. „Oślizła mała małpka. Sądziłam, że jesteś w łóżku.” Wzięła Ben'a i posłała Andrew uśmiech równie jasny i otwarty co uśmiech jej syna. „Dziękuję, że przyprowadziłeś z powrotem mojego małego mężczyznę.” Andrew przytaknął i już miał odejść, gdy Ben powiedział. „Zaczekaj! Chcę dać coś Drew.” Wyśliznął się z ramion mamy i pobiegł do mieszkania. Jego mama już chciała coś powiedzieć, gdy skądś w salonie rozległ się płać. „Och, to dzieciątko.” Powiedziała. „Lepiej ją wezmę.” Andrew został w przejściu, gdy ona cofnęła się do domu, by zrobić to co zapowiedziała. „Jak Ben się z nią obchodzi?” „Bawi się z nią godzinami.” Policzki Av'y rozpromieniły się w matczynej dumie, gdy zerknęła na niego przez ramię. „Mój Ben ma w sobie mnóstwo cierpliwości. Nie byłbyś w stanie w to uwierzyć.” W tym momencie Ben wyłonił się ze swojego pokoju biegnąc tak szybko na ile pozwoliły mu jego małe nóżki. Chłopiec wręczył Andrew mały przedmiot, gdy ten przykucnął przed nim. To była figurka akcji przedstawiająca mężczyznę w niebieskim kombinezonie ukazująca niesamowite mięśnie. „Dzięki.” „Jestem szczęśliwy, gdy się nią bawię.” Ben postukał go po policzku jedną ze swoich dziecięcych miękkich dłoni. „Nie bądź smutny Drew.” Andrew spojrzał w te świecące oczy i zastanawiał się kim będzie Ben, gdy urośnie. Kimkolwiek będzie ten mężczyzna, Andrew miał przeczucie, że całe stado będzie z niego cholernie dumne. „Tak? Dobrze.” Tak zyskał uśmiech pełen słońca. „Dalej Benny.” Zawołała Ava. „Choć do łóżka mój słodki chłopcze.” Andrew pomachał Ben'owi na pożegnanie i włożył małą figurkę akcji do bocznej kieszeni plecaka. Ben widział. Hawke też. Andrew nie chciał, by jeszcze ktokolwiek inny to zauważył. Więc upewnił się, że nie był ponownie zatrzymany, gdy wychodził z legowiska, do którego Indigo wróci pod ramię z innym mężczyznom. Reszta tego co mogło się wydarzyć … nie mógł o tym myśleć nie wypuszczając na wolność udręczonej wściekłości swojego wilka. Indigo siedziała naprzeciwko Riaz'a na otwartym patio restauracji znajdującej się na dachu budynku, którą zazwyczaj trzeba było rezerwować z tygodniowym wyprzedzeniem. Błyszczące światła miasta rozpościerały się na dole w lśniących liniach. A za nimi widać było ciemną głębię zatoki. Był to zapierający dech w piersiach widok, a mężczyzna siedzący naprzeciwko niej był bez wątpienia przystojny, ale nie potrafiła się skupić. Jej całe ciało było spięte jakby szykowało się do bitwy. A co do jej wilka – był zaagitowany, nie był stanie siedzieć spokojnie. Riaz poruszył się naprzeciwko niej. „I?” Uśmiechnięcie się wymagało wysiłku. Podobnie jak udawanie, że wszystko było w porządku. „Jestem pod wrażeniem.” Powiedziała odwracając wzrok od widoku. „Jak udało ci się tak szybko załatwić rezerwację?” „Zadzwoniłem z prośbą o spłatę przysługi. Nie chciałem cię zawieść.” Powolny uśmiech, który powinien sprawić, że jej zmysły wystrzeliłyby w odpowiedzi. „Zauważyłaś jak cywilizowanie się zachowuję?” To było odniesienie do ich wspólnej przeszłości, gdy Riaz był bardzo dzikim młodym mężczyznom, a ona dochodziła do pełni swoich sił jako dominująca kobieta. „Niemal cię nie poznaję.” Skinęła kieliszkiem wina w jego stronę w cichym salucie, choć część jej tęskniła za dzikim chłopakiem, którym kiedyś był. Ostatnimi dniami był niemal zbyt dojrzały.

Uśmiech Riaz'a pogłębił się po jej komentarzu, ale pomyślała, że dostrzegła coś za nim ukrytego. Ostre echo własnego zagubienia. Jednakże jego głos był spokojny, gdy się odezwał. „Jesteś gotowa złożyć zamówienie?” „Ty to zrób.” Riaz uniósł brew. „Sprawdzasz jak dobrze cię znam?” „Może.” Wzięła łyka doskonałego wina i obserwowała go nad kieliszkiem. Niesamowite ciemnozłote oczy. Oczy mężczyzny, który widział świat i wiedział dokładnie czego chciał. Ale od czasu jego powrotu z Europy te oczy częściej były zakryte barierami i skierowane do jego wnętrza niż pełne śmiechu. Jedyny raz, gdy naprawdę widziała go pełnego zabawy był moment, gdy biegli przez tor. Nawet, gdy był młody, był … intensywny. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie. Zabawa była dla chłopców i dla dzieci. Riaz był silnym mężczyznom w sile wieku. Obie strony jej natury uważały, że był więcej niż tylko akceptowalny … tylko, że pomyślał jej rozmarzony wilk, odrobina więcej zabawy byłaby miła. W końcu on też był wilkiem. Zabawa była częścią ich życia. Czy on nie powinien chcieć bawić się z kobietą, która go pociągała? Słuchała jak składa zamówienie. Idealne. Aż do momentu, gdy powiedział … „Bez deseru. Zamiast tego poprosimy kawę.” Jej wilk prychnął. Bez deseru? Drew nigdy nie popełniłby tego błędu. Złapała tą myśl, gdy tylko się pojawiła. Wygryzła ją zanim mogła się na dobre zakorzenić. Drew nie tylko był za młody. Nie był w wystarczającym stopniu dominujący, by poradzić sobie z jej wilkiem, mimo tego, że uważał inaczej. Jak miała okazję obserwować z bliska tak pozbawiony balansu związek nie mógł się udać – emocjonalna dewastacja zniszczy ich oboje krusząc pozostałości przyjaźni. Może przyjść nawet czas, gdy będzie na nią patrzył z ledwie skrywaną nienawiścią. Odsunęła na bok bolesne obrazy wywołane przez te myśli i bardzo celowo skierowała swoją uwagę na Riaz'a. „Opowiedz mi więcej na temat tego co robiłeś, gdy ciebie nie było.” Jej kompan zaczął mówić. Jego głos był niski, głęboki i gładki niczym karmel. Gdy mówił pozwoliła sobie tak naprawdę mu się przyjrzeć. Jego skóra lśniła w świetle świec przytłumionym brązem. Jego niemal czarne włosy błyszczały brązowymi pasemkami. Obezwładniająca blondynka trzy stoliki dalej posyłała mu uwodzicielskie spojrzenia za każdym razem, gdy wydawało się jej, że Indigo nie patrzy. Dwie cudowne czarne kobiety przy stoliku po prawej nie próbowały nawet ukrywać swojego podziwu. Spojrzały Indigo w oczy i dyskretnie uniosły kciuki do góry w geście poparcia. Indigo uśmiechnęła się w odpowiedzi na przyjacielskie docenienie i wróciła uwagą do silnej szczęki Riaz'a i jego pięknie ukształtowanych ust, które kiedyś czuła na własnych wargach. Byli dobrymi kochankami, bardzo dobrymi. Rozdzielili się jako najlepsi przyjaciele. Bez złamanych serc, czy rozdartych dusz. To sprawiło, że jej wilk zatrzymał się w myśli. Zaczął rozważać. Zmiennokształtne wilki wiązały się na całe życie. Związek jej rodziców mógł dla Indigo nie mieć sensu, ale nie było w niej cienia wątpliwości, że kochali się nawzajem aż do podstawy ich istnienia. Co więcej, pasowali do siebie niczym dwa kawałki całości – tak jakby bez jednego, nie byłoby drugiego. Też tego chciała – zdała sobie z tego sprawę siedząc naprzeciw tego niesamowitego mężczyzny, który pasował do właściwego schematu, który byłby dobrym partnerem, ale który nigdy nie będzie niczym bicie jej serca. Chciała agonii i ekstazy. Pragnęła dzikości więzi, która wiązała mężczyznę i kobietę w najbardziej pierwotny sposób. W jej wnętrzu rozkwitł strach związany z bezbronnością, która towarzyszyła takiemu związkowi, ale nie był on wystarczający, by przezwyciężyć głód jej

duszy. „Hej.” Zamrugała i odkryła, że Riaz obserwował ją z zaskakująco skupionym spojrzeniem. „Przepraszam.” Powiedziała, a jej policzki zapłonęły wstydem. „Mój umysł odpłynął na sekundę.” Riaz nie pozwolił jej wymknąć się tak łatwo. „Indigo, znamy się zbyt długo, by grać w gierki.” Uniósł swój kieliszek i wziął łyka złotego płynu. „Oboje wiemy, że to się nie uda – ale próbujemy udawać, że tak będzie, bo jest to łatwiejsze, bezpieczniejsze.” Usłyszała w jego słowach echo bólu i dotknęła jego wolnej ręki – bez względu na wszystko, był jej przyjacielem. Był członkiem Stada. „Kto?” „Moja wybranka.” Dłoń Indigo zacisnęła się na jego ręce. „Znalazłeś ją?” „Za późno.” Wydarł ze swojej duszy. Jego oczy świeciły niczym bursztyn w żywym świetle świec. „Jest żoną innego mężczyzny. Dobrego człowieka.” W jego słowach czuć było surowy ból. „Nie dotknięcie jej, nie wzięcie jej tak po prostu było najtrudniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłem – ale gardziłaby sobą z powodu zdrady.” Więc odszedł, pomyślała Indigo, choć wyraźnie zrobienie tego zdewastowało go. „Przykro mi Riaz.” Nie mogła sobie wyobrazić koszmaru, który przeżywał wiedząc, że jego wybranka należała do kogoś innego. Drapieżni zmiennokształtni mężczyźni byli niewiarygodnie zaborczy – wiedza, że inny mężczyzna miał prawo dotykać jego wybrankę i zbudować z nią życie musiała być dla niego torturą. „Indigo, ja nie bawiłem się z tobą w gierki.” Powiedział obracając dłoń tak, że ich palce splotły się ze sobą. Jego ton był surowy. „Sądziłem ...” „Wiem.” Wtrąciła z całą delikatnością, którą miała w sobie. Cierpiał i był skrzywdzony. Potrzebował Stada, a ona była kimś kogo kochał jako przyjaciela. Zwrócenie się do niej byłoby instynktem. Próbom znalezienia jakiegoś rodzaju nadziei. „Nie musisz mnie przepraszać.” „Wszystko byłoby dużo łatwiejsze, gdybyś to była ty.” Posłał jej delikatny uśmiech. Ból w jego oczach zelżał w wyniku mocnego uścisku kontroli. „To Drew, prawda?” Chciała zabrać dłoń, ale przytrzymał ją. „Tak.” Przyznała. „To jak sprawia, że się czuję dezorientuje mnie, dezorientuje też mojego wilka.” Radosne podniecenie i radość … i całkowity, bezgraniczny terror. Bo co jeżeli okaże się, że ona miała rację? Co jeżeli bycie z Drew w końcu sprowadzi się do korozji bólu, który zniszczy ich oboje kropla po kropli? Riaz pochylił się do przodu i uniósł do ust jej palce. Pocałował je w delikatnej pieszczocie. „Wiesz, co ci powiem.” W jego spojrzeniu dostrzegła silne pragnienie, głód, który powiedział jej, że oddałby wszystko, by mieć prawo do zalotów i posiadania kobiety, która śpiewała do jego serca. Kobiety, z którą mógłby po prostu się bawić, pomyślała Indigo z wejrzeniem zrodzonym z własnego zamieszania w uczuciach. „Zabierz mnie do domu Riaz.” Nie było sensu udawać, że nie pragnęła z całych sił wrócić, by związać się z wilkiem, który nie powinien sprawiać, by czuła się w ten sposób. Który jednak to sprawiał. A ona już wystarczająco długo była tchórzem. Nadszedł czas, by stanąć twarzą w twarz z tym, co równie dobrze mogło być jej przeznaczeniem. ROZDZIAŁ 21 Indigo skopała obcasy, wyskoczyła z sukienki i zmyła makijaż z twarzy. Rozczesała włosy z

wyszukanego koka i związała je w bardziej zwyczajny kucyk. Wciągnęła na siebie dżinsy dopełniając je gładkim czarnym golfem, włożyła nogi w trapery … a potem wzięła głęboki wdech. Motyle ruszały się to tu, to tam w jej brzuchu, gdy krew w rozchwiany i nierówny sposób pulsowała jej w żyłach. Uniosła dłonie do twarzy i potarła ją. Jej skóra najpierw zrobiła się gorąca, a potem zimna, zanim ten cykl ponownie się powtórzył. „Przestań zwlekać.” Rozkazała sobie i otworzyła z siłą drzwi. Korytarze były cicho. Większość legowiska położyła się spać na noc. Jedynie ci, którzy byli na nocnej zmianie czuwali – machali do niej w powitaniu, gdy przechodziła obok nich. Odpowiadała im tym samym i szła dalej. Kwatery Drew znajdowały się niemal na końcu przejścia. Właśnie zamierzała zapukać, gdy żołnierz mieszkający obok wystawił głowę. „Cześć Indigo. Tak sądziłem, że cię wyczułem. Szukasz Drew?” Przytaknęła. „Wyszedł kilka godzin temu.” Powiedział jej. „Wiesz, gdzie się wybierał?” „Miał plecak.” Padła odpowiedź. „Uznałem, że wybiera się w jedną ze swoich podróży.” Jej żołądek opadł. Wyjechał? W końcu poddał się i wyjechał? Jej wilk ucichł niepewny mimo tego, że jej gniew rozpalił się. Tak się nie grało w tą grę – mężczyźni nie wyjeżdżali. Gonił za nią, bawił się z nią i walczył. Tylko, że … wybrała kogoś innego przed nim. Równie dobrze mogła wziąć piłę mechaniczną i przeciąć nią jego dumę. Jedyne podatne na atak miejsce w zbroi drapieżnego zmiennokształtnego mężczyzny. „Dzięki.” Żołnierz przytaknął i schował się do siebie. Indigo zmusiła się do przejścia korytarza i odejścia od kwater używanych przez samotnych dominujących stada. Nie zdawała sobie nawet sprawy z tego, że kierowała się do biura Hawk'a, aż się tam znalazła i odkryła, że jest puste. Zapłonęła w niej frustracja, ale obróciła się i skierowała w stronę sal treningowych. Ich alfa spał bardzo mało w ciągu nocy. Prześladowały go rzeczy, które naznaczyły go już w dzieciństwie – i może w tym momencie więcej niż tylko trochę frustracji seksualnej. Namierzyła go w siłowni, gdzie siedział na ławce podnosząc jedną ręką odważniki i czytając jednocześnie na płaskim przeźroczystym ekranie na ścianie coś co wyglądało na raport giełdowy. „I właśnie pada twój wizerunek samych mięśni i braku mózgu.” Powiedziała obracając się plecami do raportów. Mruknął i odłożył odważnik, którego używał. „Nie mów nikomu. To moja sekretna broń.” Podała mu ręcznik, gdy przytaknął w stronę, gdzie zwisał z innego urządzenia treningowego. Zaczekała, aż wytrze twarz i odłoży ręcznik, a potem usiadła na ławeczce naprzeciwko. To dało jej dobry widok jego nagiej klaty, i tak, biorąc pod uwagę, że świeciła potem i była delikatnie owłosiona jasnymi srebrno-złotymi włosami, stanowiła cholernie miły widok. Tego rodzaju widok sprawiłby, że większość kobiet jęczałaby i błagała o szansę, by pieścić go, aż warknąłby i przejął panowanie. „Auł.” Wymruczał Hawke, ale śmiech wilka był widoczny w jego spojrzeniu. „Siedzę sobie tutaj w całej mojej chwale, a ty porównujesz mnie z innym mężczyznom.” Wypuściła z siebie powietrze i opadła na ławkę wpatrując się w sufit. „Nie wiem co robię.” „Pierwszym krokiem w stronę wyzdrowienia jest przyznanie się do tego.” Pokazała mu środkowy palec lewej dłoni w odpowiedzi na to żałosne stwierdzenie. „Jestem upartym głupcem?” O czym świadczył fakt, że mogła odgonić jedynego mężczyznę, który kiedykolwiek groził roztrzaskaniem jej systemów obronnych … który sprawiał, że czuła się wystarczająco bezbronna, by uderzyć w panice samoobrony.

„Twoja determinacja jest jedną z rzeczy, która sprawia, że jesteś dobrym porucznikiem.” Przysiadła i wpatrzyła się w niego, gdy ponownie zaczął podnosić ciężary. Mięśnie jego przedramion napinały się i rozluźniały w bardzo interesujący sposób. Było to miłe dla oka – ale i tak nadal nie miała ochoty się w niego wgryźć. „Dominująca kobieta, i równie dominujący, albo bardziej dominujący mężczyzna. Tak wygląda to równanie. Zawsze tak było.” Lodowato niebieskie oczy błyszczące plamami koloru pochodzącymi z ekranu naprzeciwko spojrzały jej w oczy. „Wiesz już, że nie zawsze tak to działa, to dlaczego marnujesz czas powtarzając ten sam argument? Idź po prostu znaleźć Drew i rozwiąż to.” „To wkurzające, wiesz – ten twój nawyk posiadania wiedzy o wszystkim.” „Dobrze w takim razie, że jestem od ciebie większy i nie możesz zbić mnie na miazgę.” Położył odważnik na ławce, wstał i przeniósł się do maty ćwiczeniowej. „Stań mi na stopach.” Powiedział kładąc się na plecach. „Mam na sobie trapery.” Ale podeszła do niego i przycisnęła dłońmi na jego uniesionych kolanach, gdy robił jeden brzuszek za drugim nawet nie zmieniając tempa oddechu. „Wiesz na temat Adri'i.” Hawke uniósł usta w uśmiechu. „Jak na mądrą kobietę, jesteś niesamowicie tempa.” Gdy zmierzyła go wzrokiem zniżył się do udzielenia wyjaśnienia swojego stwierdzenia. „Nie jesteś Adri'ą, Indigo.” Nie, pomyślała, nie była. Nigdy nie pozwoliłaby mężczyźnie traktować się tak jak Martin traktował Adri'ę – tak jak zawsze ją traktował. W porównaniu z nim Drew … nie, on też nie był Martin'em. „Dlaczego nadal myślisz?” Zapytał Hawke. Mięśnie jego podbrzusza pracowały, gdy podczas rozmowy nadal kontynuował ćwiczenia. „Musisz rozpracować to twarzą w twarz z Drew.” „Cholera, Hawke. Wydaje mi się, że naprawdę nawaliłam.” Uderzanie w siebie nawzajem, walka ze sobą, to wszystko było w porządku. Ale ona przekroczyła linię, gdy wprowadziła do równania trzeciego gracza – zrobiła to w panice samoobrony, ale to w zły sposób zmieniło równowagę między nimi. „Tak, też mi się tak wydaje.” Padłu brutalnie uczciwe słowa. „Ale on ma tylko trzygodzinne wyprzedzenie, jeżeli teraz wyjdziesz, to możesz go dogonić.” Spojrzała w jego twarz, gdy przestał robić brzuszki, by ją obserwować tymi dziwnie przeszywającymi oczami. „Czy on mnie przywita?” „Nie.” Wstał, gdy puściła jego kolana i podniósł pilota, by zmienić kanał z raportów z giełdy, na skrót sportowych wydarzeń dnia. „Ale ty nie jesteś z tych co się poddają. Oczywiście, to jest też jedna z twoich największych słabości.” Dodał, gdy obróciła się, by wyjść. Indigo sprawdziła zapięcia plecaka, który miała na plecach i wyszła z legowiska na chłodne nocne powietrze. Mogła pobiec w formie wilka, ale już i tak będzie mocno obnażona emocjonalnie, gdy dotrze do Drew. Nie było sensu dodawać do tego nagości. Hawke nie miał pojęcia, w którą stronę poszedł Drew, a nasycony deszczem wiatr zrobił bałagan w śladzie zapachowym, więc będzie musiała zrobić to w trudniejszy sposób – używając swoich umiejętności tropienia. Co byłoby łatwiejsze, gdyby wiatr nie zdecydował się wesoło szaleć i rozrzucać dookoła liście wymazując jakikolwiek ślad przejścia Drew. Coś zaszeleściło po jej lewej, gdy właśnie schylała się, by sprawdzić bardziej subtelny ślad, który mógł wskazywać, że przechodził tędy mężczyzna jego wzrostu i wagi. Uniosła szybko głowę i zdała sobie sprawę, że pogrążyła się tak głęboko w myśli, że zostawiła swój bok niechroniony. Oczywiście, to była ziemia Śnieżnych Tancerzy, a mężczyzna, który podszedł do niej był porucznikiem i jej kolegą, a jednak … „Co tu robisz czyhając w ciemnościach?” Judd przykucnął obok niej. „To naturalny dar.” Był ubrany na czarno. Stanowił kwintesencję zabójcy. Zrezygnował ze swojego wcześniejszego zajęcia, ale wiedziała, że nadal był zaangażowany w sprawy Psi – a bardziej konkretnie, w sprawy związane z Duchem – najbardziej

niebezpiecznym rebeliantem Psi z nich wszystkich. „Idziesz zobaczyć się ze swoim groźnym kumplem?” Judd potrząsnął przecząco głową. Ciemno brązowe włosy świeciły w ciemności. „Nie jestem tutaj dla pogaduszek – za godzinę mam spotkanie.” Niewypowiedziany pozostał fakt, że ludzie z którymi miał się spotkać nie zwykli czekać. „Drew poszedł w tym kierunku.” Wskazał na wprost siebie i wstał. „Śledziłem go przez chwilę, żeby upewnić się, że nie zrobi niczego głupiego. Ostatnim razem, gdy go wiedziałem był w Wężowej Przełęczy.” Indigo wstała równocześnie z Judd'em. „Dzięki.” Pociągnęła trochę zmieszana za ramię plecaka. „Dlaczego?” Judd zmieszał się z ciemnością. „Bo kiedyś byłem tobą.” Obróciła się na pięcie i zaczęła iść w stronę Wężowej Przełęczy. Słowa Judd'a obijały się jej w czaszce. Był Psi. Był lodowato zimnym draniem, gdy po raz pierwszy przyłączył się do stada. Był równie pozbawiony emocji i szorstki co skalne ściany w Sierra Nevada. Ona była zmiennokształtnym. Dotyk był dla niej niczym życiodajna krew. Była również powiązana ze stadem przez niezliczoną liczbę pasm. Nie było między nimi podobieństw. Tylko, że … Migawka wspomnienia tego jak powstrzymywała łzy po złym upadku, bo nie chciała płakać i dać rodzicom kolejnej rzeczy, o którą musieliby się martwić. To był instynkt – wiedziała, że potrzebowali całej energii, by troszczyć się o Evie. Indigo bardzo mocno kochała siostrę. To był jej wybór. Po nim przyszły następne. Nie były niczym czego by żałowała – jej niezależność i siła były zaletami, z których była dumna. Nie było nic złego w byciu stalowym. Nie było nic złego w byciu silnym. Po mężczyznach tego właśnie się spodziewano. Tylko dlatego, że była kobietą … ale w momencie, gdy już szykowała sobie dobrą dawkę pary przypomniała sobie, kto powiedział słowa, które zaczęły lawinę wspomnień i myśli. Jeżeli ktokolwiek wiedział coś na temat bycia lodowatym i stalowym, to tą osobą był Judd. Jej stopa potknęła się na zakręconym korzeniu i niemal upadła. „Cholera.” Złapała równowagę i wróciła uwagą do chwili obecnej. Przeszłość i to jak ją ukształtowała mogła zostać odłożona na później. Dużo później. Cztery godziny po tym jak zaczęła złapała pierwszy ślad zapachu Drew na nierównym terenie delikatnie usianym plamami śniegu. Jej instynkt dyktował jej by szybciej zaczęła się wspinać i dogoniła go tak szybko jak to tylko możliwe, ale zmusiła się, by zwolnić i rozważyć co mu powie, gdy do niego dotrze. Pustka. „Cudownie Indigo. Po prostu cudownie.” Wymruczała pod nosem. Odkręciła butelkę z wodą, którą ponownie napełniła w strumieniu kilka godzin wcześniej i wypiła jej pół za jednym zamachem. Pragnienie zostało ugaszone, ale jej umysł nie był bardziej pomocny. Wśliznęła butelkę na swoje miejsce z boku plecaka i zaczęła wspinać się po stromej ścieżce znajdującej się przed nią. Prawdę powiedziawszy tak naprawdę to nie była ścieżka. Bardziej ja nasyp skał, który z czasem stwardniał, a stado używało go w roli schodów, gdy znajdowali się w wilczej formie. W ludzkim ciele nie było to takie proste. Jej ręce pokiereszowały się trochę na ostrych krawędziach. Kilka razy obiła też sobie kolana. Ale ledwie zauważała drobne zranienia, gdy przeszła przez krawędź. Bo Drew zatrzymał się – na małym płaskowyżu pozbawionym śniegu, który uchwyci bezpośrednie słońce, gdy te wzejdzie, choć obszar za nim był gęsto usiany drzewami, których konary sięgały samych chmur. Ustawił przenośne laz-ognisko i rozłożył śpiwór na płachcie gumy, która powstrzyma przed

przemakaniem wilgoci. Dla większości ludzi i tak byłoby zbyt zimno – dla większości zmiennokształtnych prawdopodobnie również. Ale ona czuła ciało Drew na swoim ciele i wiedziała, że płonął. Wzięła głęboki wdech i podeszła do obozowiska. Niebo nad nią było kryształowo ciemne. Gwiazdy były równie jasne jak błysk diamentów. Wokół niej była jedynie cisza. W połowie drogi w dół zauważyła plecak Drew oparty o drzewo niedaleko ogniska, ale nie było śladu po mężczyźnie, którego przyszła tu odnaleźć. Dopiero, gdy znajdowała się niemal na samym płaskowyżu usłyszała plusk wody w oddali. Zdjęła własny plecak razem z kurtką i zostawiła je obok rzeczy Drew. Podążyła za dźwiękiem, który okazał się być strumieniem. Rozrósł się pod wpływem deszczy i stopionego śniegu. Spływał do naturalnego basenu sformowanego przez długie uderzanie wody o skały. Było to miejsce, w którym woda w końcu uspokajała się. Poza pianą spadającej wody basen był czarny, ale nie potrzebowała nic innego niż światło gwiazd – jej oczy podążyły nieomylnie do muskularnego ciała mężczyzny przeszywającego czarną powierzchnię. Zeszła na krawędź wody i zobaczyła skałę na której Drew porzucił swoje ubrania. Jej własne były przesiąknięte potem mimo chłodnego powietrza. Popatrzyła z utęsknieniem na wodę. Drew jeszcze jej nie zauważył. Wiedziała, że gdy to nastąpi nie będzie miło. „A w cholerę z tym wszystkim.” Wymruczała i sięgnęła, by ściągnąć buty. Właśnie ściągnęła swój golf i rzuciła go na resztę kupki ubrania, gdy głowa Drew wychyliła się nagle z wody. Ich oczy spotkały się. Miała wrażenie, że cały świat wstrzymał oddech. ROZDZIAŁ 22 Andrew pomyślałby, że ma halucynacje, gdyby nie fakt, że zapach Indigo otaczał go z każdej strony. Prądy powietrza były okrutne i kapryśne. Wpatrywał się w nią jak stała tam taka dumna i piękna – taka cholernie piękna. Musiał walczyć z całych sił, by nie przeciąć powierzchni wody i nie ściągnąć jej do jeziora, by mógł przesunąć dłońmi po jej piersiach i nie zagarnąć jej ust własnymi wargami. Nadal wpatrywała się jemu w oczy, gdy sięgnęła, by rozpuścić włosy z kucyka. Ciemna masa rozsypała się po jej plecach i ramionach. Przesunęła ją do tyłu odkrywając czarne krągłości stanika, który kształtował jej ciało. Nawet z tak daleka był w stanie stwierdzić, że nie był wymyślny i koronkowy. Nie, był funkcjonalny, podtrzymywał ją … i opinał ją z odbierającą oddech intymnością. Trzymał ją, gdy była naga. Pocałował ją nawet, gdy była naga. Ale żaden moment nie sprawiał wrażenia tak intymnego, jak ten. Obserwował ją z ciałem twardym jak skała i nagłym, wściekłym podnieceniem, które sprawiało, że płonął. W tym momencie sięgnęła do tyłu i odpięła stanik. Nie. Zanurkował pod wodę. Wystarczająco głęboko, by nie otaczało go nic poza ciszą. Nic poza ciemnością. Woda przesuwała się po jego ciele w pieszczocie płynnej satyny, zimna i słodka. Wypłynął dopiero, gdy jego płuca zaprotestowały. Odsunął włosy z oczu, by zobaczyć, że linia brzegowa była pusta, a ubrania Indigo leżały porzucone obok jego ciuchów. Rozdarcie wody przy jego boku. I już wiedział, że była w skalnym basenie wody razem z nim. Jej ciało było tak gładkie i szybkie co futro foki, gdy zanurkowała i wypłynęła kilka metrów po jego lewej stronie. Jej ciało lśniło od wody. Powoli i lekko przesunęła się w jego stronę – tak jakby bała się, że zniknie. Jej ostrożność sprawiły, że wyszczerzył zęby. „Nie jestem pieprzonym królikiem.” „Nie, jesteś wkurzonym wilkiem mężczyzną.” Odpowiedziała Indigo. Jej puls walił z podwójną

prędkością. „Podstawowa zasada głosi, by poruszać się powoli i postarać się nie skończyć z rozerwanym gardłem.” Powolne warknięcie wibrowało w panującej wokół nich nagłej ciszy, tak jakby stworzenia leśne zamarły. „Nie potrzebuję, by pieścić moje ego, Indigo. Podjęłaś decyzję. Stało się.” „Drew ...” „Dlaczego jesteś tutaj?” Ostre słowa zupełnie pozbawione czaru, którego zaczęła się po nim spodziewać. „Martwiłaś się, że jedno z twoich piskląt jest w kłopotach?” „Nie pozwalasz mi ...” „Cóż, jak możesz zobaczyć, nic mi nie jest. Więc możesz wracać do legowiska z czystym sumieniem.” Przeciął przez wodę i wyszedł na brzeg zanim była w stanie go powstrzymać. Przyzwyczajona do dawania prywatności członkom stada chciała zamknąć oczy, a potem pomyślała a niech to wszyscy diabli, i trzymała je otwarte. Był cudownie zbudowany. Same płynne linie i gibkie mięśnie, które ukrywały zażartą moc i siłę. Nie patrzył na nią, gdy podniósł swoje brudne ubrania i odszedł. Ale wiedziała, że był świadomy tego, że go obserwuje. Wypuściła z siebie powietrze, gdy zniknął w ciemności. Położyła się bezwładnie na plecy i dryfowała w wodzie wpatrując się w usiane klejnotami niebo. „Cóż, poszło nieźle.” Nikt jej nie odpowiedział. Istoty leśne po raz kolejny zajęły się swoimi sprawami. Nie interesował ich fakt, że zasady według, których żyła całe życie rozpadały się wokół niej. Nie wiedziała jak długo pozostawała w wodzie, ale gdy dreszcze zaczęły się piąć po jej skórze wyciągnęła się w końcu … i znalazła czystą koszulkę i ręcznik położony w miejscu, gdzie leżały jej brudne ciuchy. Jej serce delikatnie uderzyło w rytm nadziei. Wytarła się tak szybko jak to było możliwe w próbie, by wetrzeć ciepło w swoją skórę i wciągnęła na siebie koszulkę. Ziemiste ciepło, promienie słońca i śmiech. To była koszulka Drew. Przesunęła twarzą po ramieniu i wzięła głęboki wdech jego zapachu, zanim oplotła ręcznikiem włosy i wróciła do obozowiska. Ślad zapachowy, który pozostawił po sobie Drew poprowadził ją łatwiejszą ścieżką niż ta, którą zeszła w dół. Niedługo później dotarła do ciepłego światła laz-ogniska. Gdy przyszła Drew leżał na swoim śpiworze na plecach. Miał ręce założone za głowę. Jego ciało było objęte jedynie w wyblakłe dżinsy i nic więcej. Nie podjął wysiłku, by rozwinąć jej śpiwór. Właściwie nawet jej brudne ubrania zostały spakowane. Jego sugestia była jasna niczym bilbord. Zawarczała nisko w gardle, oderwała od siebie ręcznik i rzuciła go na jego plecak. A potem prowadzona przez gniew i upartą wolę, która doprowadziła do tego całego bałaganu podeszła do niego i usiadła okrakiem na jego ciele, gdy udawał, że śpi. Jego oczy natychmiast się otworzyły, gdy jej waga osiadła na jego biodrach z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Dostrzegła w jego niebieskich oczach w ciągu jednej sekundy wściekłą mieszaninę surowego głodu i czystej wściekłości zanim podparł się na łokciach i stwierdził. „Co? Riaz nie wie co robi w łóżku?” Jego głos był wystarczająco ostry, by zdzierać farbę ze ściany. „Czy to oferta?” Padło słodkie pytanie, gdy przesunęła się tak, by ująć między uda silne wzniesienie jego podniecenia. To uczucie … Jej brzuch stał się cały napięty i poskręcany. Jej skóra błyszczała nagłym, oślepiającym żarem, który nie miał nic wspólnego z ogniem znajdującym się po jej lewej stronie. Jego twarz była całkowicie pochłonięta czystym niezadowoleniem, gdy jej odpowiedział. „Nie mam ochoty być pieprzoną nagrodą pocieszenia, więc nie, to nie jest oferta.” Indigo rozłożyła ręce i pochyliła się opierając dłonie płasko po obu stronach jego głowy. Drew odchylił się do tyłu. Jego dłonie zacisnęły się na jej biodrach. „Co robisz?” Wysyczał przez

zaciśnięte zęby. Te ręce, te palce miała wrażenie, że naznaczają jej skórę. Przepalają się przez tkaninę koszulki tworząc odcisk na jej skórze. „Próbuję zrozumieć dlaczego do cholery przeszłam całą tą drogę po to, byś się na mnie wyżywał.” Zacisnął na niej palce. „Właśnie, dlaczego to zrobiłaś?” „Może dlatego, że chciałam zrobić to.” Uszczypnęła mocno jego pełną dolną wargę. „I to.” Ssąc wzięła w usta jego górną wargę, a potem wypuściła ją z powolną przyjemnością. „I to też.” Przesunęła palcami po jego mokrych włosach i wśliznęła język wewnątrz jego ust w pocałunku, który niczego nie ukrywał i nie powstrzymywał. Warknięcie wibrowało przez jego klatkę sprawiając, że zadrżała. „To było przyjemne.” Powiedziała przerywając pocałunek, by wziąć oddech. „Zrób tak jeszcze raz, gdy będę naga.” Jego dłonie ześliznęły się w dół, a potem wróciły w górę jej ud, by zacisnąć się na jej nagich pośladkach. „ Indigo. Co robisz?” Skradła jednak to pytanie swoimi ustami. Uniosła dłoń z miękkiej poduszki śpiwora i przesunęła nią po jego policzku. Zarost jego nieogolonej szczęki podrapała ją po dłoni. Chciała poczuć te doznania w dużo delikatniejszej skórze, w dużo bardziej czułych miejscach. Jej uda zacisnęły się wokół niego, a on to poczuł, jeżeli jego odpowiedź w jakikolwiek sposób miałaby coś wskazywać. Ścisnął ciało, które miał w dłoniach i przesunął je na górne części jej ud. Bawił się palcami po ich bardzo wrażliwej wewnętrznej stronie wystarczająco, by sprawić, że westchnęła … a potem przesunął dłońmi dokładnie tam, gdzie były wcześniej. „Droczysz się.” Przerwała pocałunek i spojrzała na niego. Zobaczyła coś co sprawiło, że schowała twarz w jego szyi, gdy rozprostowała nogi i ułożyła je tak, by leżały na nim. Jego dłonie nadal znajdowały się na jej nagim ciele. Jego erekcja była sztywna pod jej udami. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w rozchwianym rytmie. Jej własny oddech również nie był zbyt równy, ale oblizała usta i spróbowała się odezwać. „To nie jest gra.” Padły miękkie, zachrypnięte słowa. Ale Drew był wilkiem, a jego słuch był ostry niczym u drapieżnika. Przesunął się i przestawił ją swoimi zaborczymi dłońmi tak, że leżała na plecach, a on unosił się nad nią oparty na jednym łokciu. Jego mokre włosy były rozczochrane od jej dłoni. Opadały mu na czoło i sprawiały, że wyglądał jeszcze młodziej. A jednak gorące płomienie błyszczące w jego oczach opowiadały zupełnie inną historię. Były w nich cienie, echa bólu i smutku, straty i nadziei. Ten wilk żył, walczył i krwawił dla stada, a ona nie miała prawa umniejszać wartości tego co robił tylko dla tego, że była od niego cztery lata starsza. „Bez gierek.” Powiedziała ponownie ośmielając się unieść dłoń, by odgarnąć mu włosy z czoła. „W takim razie co?” Zapytał pozwalając na dotyk nadal przygwożdżając ją nogą zarzuconą na jej nogę. Nadal chłodnie odległy, nadal nie będąc Drew, którego znała. Przesunęła palcami po jego policzku, wzdłuż szczęki, głaszcząc nagrzany jedwab jego ramienia. Uda zacisnęły się jej w cichej, zmysłowej odpowiedzi, gdy pod wpływem jej dotyku mięśnie zaciskały się i rozluźniały. „Jestem gotowa spróbować.” „To za mało.” Twarde słowa. Szczęka zaciśnięta w brutalną linię. Jej wilk zawarczał w odpowiedzi na ciche wyzwanie. Drew odpowiedział jej twardym spojrzeniem z niezachwianym żądaniem w oczach. „Chcę spróbować.” Powiedziała, gdy odmówił przerwania tego śmiertelnego spojrzenia. „Chcę ciebie. Ale nie wiem, czy mój wilk zaakceptuje to, czego ty ode mnie pragniesz.” Nadal pozostawał niepewny w odniesieniu do mężczyzny, który po prostu nie pasował w to co uważał za akceptowalne parametry u wybranka, którego chciałby wziąć – bez względu na to jak

bardzo przemawiał zarówno do kobiety, jak i do wilka. „Nie chcę cię skrzywdzić.” Nie dodała tego, że przerażało ją to, że on może skrzywdzić ją, że nie będzie w stanie zaakceptować prawdy tego kim była. To zdradziłoby zbyt wielką słabość. Ale jedną rzecz musiała powiedzieć. „Nie będę składać obietnic, których mogę nie być w stanie dotrzymać.” Drew uniósł dłoń, którą trzymała na jego ramieniu i pocałował ją. Serce mocno zacisnęło się jej w piersi. Mogło to wywołać u niej panikę, gdyby nie przesunął w tym momencie nogi – szorstka pieszczota dżinsu na jej udach sprawiła, że wysyczała powietrze. „Drew.” Nie było uśmiechu, ale wypuścił jej dłoń, a swoją ułożył jej na żebrach tuż pod krągłością piersi. „Pozwól mi martwić się o siebie.” Powiedział do nasyconej ciszy. „Ale musisz być pewna Indigo.” Otworzyła usta, by mu odpowiedzieć, ale położył jej palec na ustach uciszając ją. „Pozwoliłem ci odejść z Riaz'em, bo sądziłem, że on sprawia, że jesteś szczęśliwa.” Och, pomyślała, gdy kontynuował nieznajomym szorstkim głosem. „Nie będę miał w sobie dosyć szlachetności, by odejść po raz drugi, jeżeli zdecydujesz, że wolisz innego mężczyznę. Będę walczył do pieprzonego końca i nie będą mnie obchodzić konsekwencje. Stanę z nim do walki i pokiereszuję go, jeżeli będę musiał.” Jej wilk wyprostował pazury w umyśle. „Jeżeli zdecyduję przeciw tobie sama będę walczyć własne bitwy.” Powiedziała unosząc się na łokciach i zaciskając mięśnie żołądka w odpowiedzi na impuls wywołany przez wśliźnięcie się jego uda między jej nogi. Przyszła do niego, bo dała ciała, ale to nie znaczyła, że nie była tym kim zawsze. „Nie potrzebuję, by inny mężczyzna robił to za mnie.” „Dobrze.” Pocałował ją. Gorąco. Mocno. Niesamowicie. „To po to, żebyśmy się dobrze zrozumieli.” Uszczypnął jej dolną wargę. Kolejne uszczypnięcie w zagięcie szyi i ramion, gdy używał swojej wagi, by przycisnąć jej miękkość do śpiwora. Była bardzo gotowa, by zatańczyć z nim. Przesunęła palcami po jego włosach. Ale odsunął się i przykucnął metr od niej zanim wiedziała, że zniknął. Jego oczy świeciły w ciemności nocnym blaskiem. „Uciekaj.” Adrenalina uderzyła jej w system. Odzwierciedliła jego pozycję przykucając naprzeciwko niego. Zgięła głowę w bok. „Czujesz się rozbrykany?” Jego oczy zmieniły się w te dziwne piękne miedziane i wilcze podążały za nią w każdej minucie. „Uciekaj.” Drobne włoski na tyle jej szyi uniosły się, ale był to znak niecierpliwego oczekiwania, a nie strachu. „Nigdy mnie nie złapiesz.” Padł rozleniwiony komentarz, gdy udała, że rusza w prawo … a potem przeskoczyła nad ogniskiem w skoku, którego mógł dokonać jedynie zmiennokształtny. Usłyszała jak warknął za nią, ale już była w lesie robiąc wszystko, co tylko było w jej mocy, by popsuć swój ślad zapachowy. Dwukrotnie przeszła przez płytki strumień, cofnęła się, a potem wróciła po swoich śladach zanim poszła z wiatrem. Jej policzki pulsowały kolorem. Serce biło jej w klatce, gdy spojrzała w tył. Cisza. Zbyt dużo ciszy. Był blisko, a las o tym wiedział. Uśmiechając się raz jeszcze popsuła ślad zapachowy, a potem znalazła sobie kryjówkę po drugiej stronie strumienia – za wielkim krzakiem obwieszonym małymi zimowymi jagodami, które były niejadalne. Nawet ptaki omijały je z daleka. Patrząc ponad nim obserwowała drugi brzeg rzeki

używając nocnego wzroku wilka. Tam. Wypadł z ciemności, wilk w ludzkiej formie. Zobaczyła jak obwąchuje obszar wokół strumienia, a potem znika tam, skąd przyszedł. Co on robił? Wiedziała, że nie nabrałby się na tą sztuczkę – nie próbowała tak naprawdę go zgubić. Bawili się. Zabawa polegała na pogoni. A Drew był przebiegły. Zdała sobie sprawę z tego co zrobił i obróciła się akurat na czas, by zobaczyć jak wychodzi zza drzew tuż za nią. Jej klatka piersiowa wypełniła się śmiechem, zdołała przejść na drugą stronę krzaku, gdy ukucnął naprzeciw niej. „Znalazłem cię.” Powiedział bardzo wilczym tonem. Jej oczy rozszerzyły się, gdy patrzyła ponad jego ramieniem. „O nie!” Opiekuńczość wbudowana w niego sprawiła, że obrócił się, by sprawdzić zagrożenie … a jej już nie było. Skakała po skałach, które okalały strumień po drugiej stronie. Jej wilk przez cały ten czas śmiał się. Andrew nie bawił się tak dobrze od … nigdy nie bawił się tak dobrze. Goniąc za Indigo, gdy uciekała pozwolił jej trochę go wyprzedzić, a potem obrócił, by zaczekać na nią w zasadzce za małym drzewem. Wyczuła go, zatrzymała się, ale przechodzili przez ten teren tyle razy, że nie miała możliwości stwierdzić, czy naprawdę tam był, czy była to pozostałość jego zapachu. Zobaczył jak przygryza wargę i wiedział dokładnie, gdy zdecydowała się spróbować. Przycisnął ją plecami do siebie, gdy przechodziła obok jego kryjówki. Uszczypnął ją w miejscu na karku, które go fascynowało i ponownie ją wypuścił. Chciał się jeszcze pobawić. Zrozumiała. Posłała mu uśmiech wypełniony czystym rozradowaniem wskazała za niego. Obrócił się dając jej fory. Zaczekał niemal pięć minut zanim zaczął jej szukać. Tym razem ukryła się, a nie uciekała. Nie mógł wyczuć wibracji jej przejścia pod stopami, a stworzenia leśne ponownie cichutko zajmowały się sobą. Były jej dobrowolnymi wspólnikami oferując zasłonę z hałasu. Przesuwał się po ziemi w gładkim truchcie, który był tak płynny, że ludzkim oczom wydawałby się niemożliwy. Złapał w powietrzu cień stali, smugę wiosennej burzy … i był gotowy, gdy „zaatakowała”. Obrócił się, gdy była w trakcie skoku i złapał ją przyciskając do klaty. Pozwolił powalić się na usianą igliwiem ziemię w mieszaninie rąk, nóg i włosów. Zawarczał, gdy uszczypnęła go w szczękę, a ona roześmiała się i powtórzyła tą prowokację. Odsunął jej włosy z twarzy, a potem przyciągnął ją w dół, aż znaleźli się nos w nos. Ich wilki wpatrywały się w siebie nawzajem. Gdy kłapnął na nią zębami, ona odpowiedziała mu tym samym. Jego uśmiech rozszerzył się, aż wydawało się, że na zawsze zagościł na jego ustach. Ich pocałunek, był równie dziki jak pogoń, równie zabawny jak ich gra. Otuliła go ramionami i nie protestowała, gdy wstał z nią w uścisku. Nie chciał robić tego na zimnej ziemi, bez względu na to, że igliwie zapewniało gruby materac. Pewna siebie i nie ograniczana wstydem zagarnęła jego ustaw z pasją kobiety, która wiedziała czego pragnie … i była pewna z jakim mężczyzną tego pragnie. Jakakolwiek racjonalna myśl zaczynała być niemożliwością. Przerwał pocałunek i postawił ją obok ognia. „Zaczekaj.” Rozciągnęła ręce nad głową drocząc się z nim obietnicą swojego ciała, gdy rozwinął i otworzył jej śpiwór kładąc go na swoim. Już, pomyślał, to będzie wystarczająco miękkie pod jej plecami. Skoczyła i przykucnęła na nich, gdy kończył używając porzuconego ręcznika, by przetrzeć stopy. Jej pełen zabawy nastrój nadal był widoczny. „Masz na sobie zbyt wiele ciuchów.” I sięgnęła do górnego guzika jego spodni. ROZDZIAŁ 23

Nie powstrzymał jej, choć ten widok, dotyk jej palców tak blisko jego bolącego penisa był istną torturą. Odpięła guzik i przyciągnęła go do przodu, popchnęła. Padł na śpiwory rozkładając się na plecach. Rozsunął nogi, by zrobić jej miejsce, gdy przyklękła między nimi. Ale nie obniżyła rozporka. Nie, pochyliła głowę, i nadal utrzymując przykuwający kontakt wzrokowy przyłożyła usta do samej góry jego krocza. Zaledwie centymetr nad pulsującą grubością jego erekcji. Jęknął i zacisnął dłonie w jej włosach przyciągając ją do góry. Przyszła … by dać mu przeszywający do szpiku kości pocałunek. „Nie tylko ja mam zbyt wiele na sobie.” Powiedział prosto w jej usta. „Co to za zaniedbanie z mojej strony.” Z uśmiechem pełnym zmysłowej pokusy sięgnęła w dół i ściągnęła przez głowę koszulkę, którą dał jej wcześniej. Koszulkę, która okrywała ją jego zapachem. Wyschło mu w ustach. Jego komórki mózgowe zrobiły się miękkie niczym spaghetti. Dobry Boże – była obezwładniająca. Jej piersi były pełne i kontrastowały z gładką muskulaturą budowy ciała kobiety, która była porucznikiem Śnieżnych Tancerzy. Jej skóra była delikatnie opalona. Sutki były ciemniejsze. Jej podbrzusze zaokrąglało się bardzo delikatnie. Miał zamiar rozkoszowania się językiem po tym obszarze zanim przesunie się w stronę ciemniejszych loków, które ukrywały wilgotny, ziemisty zapach jej pragnienia. Rozdzieli jej delikatne warstwy, będzie przesuwał po nich palcami, lizał i pieścił, aż wykrzyknie jego imię. Gdy patrzył tak oczarowany ona przesunęła się z powrotem w dół na swoje miejsce i zaczęła ciągnąć w dół suwak. Wziął głęboki wdech i wciągnął brzuch. Miał cholerną nadzieję, że się nie okryje wstydem. Światła rozbłysły pod jego zamkniętymi powiekami, gdy jego erekcja w końcu była wolna. Poczuł bardziej niż usłyszał jak Indigo skłania go do uniesienia ciała, by mogła ściągnąć mu dżinsy. Otworzył oczy i posłuchał jej. Dżinsy poleciały gdzieś na bok. Idigo położyła dłonie na jego udach. Jej spojrzenia spoczywało na jego erekcji. „Chcę …” Zaczęła, ale sięgnął w dół i przyciągnął ją do góry. Jej wilgotny żar przesunął się po jego podbrzuszu. Musiał zacisnąć zęby, by powstrzymać się przed eksplozjom podobną do fajerwerków z okazji święta 4 lipca. „Najpierw ja ciebie posmakuję.” Ścisnął jej biodra. „A potem zrobię to jeszcze raz.” Siedziała na nim okrakiem. Jej kolana znajdowały się po obu stronach jego klatki piersiowej. A gdy przyciągnął ją wyżej jej oczy rozszerzyły się. „W ten sposób?” Chichot wyrwał mu się mimo seksualnego zamglenia. „Nie mów mi, że zszokowałem niemożliwą do zaskoczenia panią porucznik.” „Powinnam spodziewać się, że będziesz znać różnego rodzaju wyuzdane przyjemności.” Ale posłuchała go i przesunęła się wyżej … aż jedynym co musiał zrobić to utrzymanie jej w miejscu swoim chwytem na jej udach. Wciągnął w płuca ciemny żar jej pasji. I zaczął rozkoszować się tym czego od tak dawna pragnął spróbować. Kręgosłup Indigo wygiął się przy pierwszym dotyku. W tym momencie zdała sobie sprawę, że ten cholerny wilk trzymał ją w stalowym uścisku i nie pozwoli jej się odsunąć. Przyjemność tej pieszczoty była przeszywająca. Pazury przedarły jej się przez skórę. Walczyła, by wciągnąć je z powrotem. Poległa. „Już więcej nie.” Była zbyt długo głodna. Wystarczyło jedynie kilka seksownych przesunięć językiem, by jej ciało napięło się do niemal bolesnego stanu. „Drew.” Wziął ostatni posmak i pozwolił jej uciec. Jego oczy miały w sobie czysty obraz wilka. „Następnym razem będziesz leżeć nieruchomo, aż skończę cie smakować.” Powiedział zachrypniętym tonem, głębokim, w żaden sposób nie przypominającym ludzkiego.

Warknięcie rozbrzmiało jej w tyle gardła. „Czyżby?” „Tak będzie sprawiedliwie.” Jej wilk nie rozumiał jego logiki, ale jego umysł był rozdarty najbardziej intymnym głodem smakowitych przywilejów skóry. „Czemu?” Ześliznęła się w dół jego ciała ocierając się o stalowy aksamit jego podniecenia. Podbrzusze Drew było pod jej dłońmi napięte jak skała. Jego penis stał się bardziej napięty. „Ponieważ ja też leżę tutaj i pozwalam ci robić cokolwiek na co masz ochotę.” Powiedział poważnym nieludzkim głosem. Jej wilk zamarł, spojrzała na niego i oblizała usta. Wielki, cudowny i niebezpiecznie podniecony. Sprawiał, że chciała … słowa uciekły jej. Jej ciało było zbyt gorące i spragnione. Zakończyła droczącą się grę swojego ciała na jego ciele. „Teraz.” Zacisnął dłonie na jej udach, a potem obrócił nią tak, że leżała pod nim. Jej nogi były rozłożone szeroko, by pomieścić jego większe, cięższe ciało. Jego skóra błyszczała od potu. Napięcie w jego mięśniach zmieniło je w stal. Ale choć przycisnął w nią samą główką erekcji, a jego długość przyciskała się radośnie do wejścia do jej ciała. Zatrzymał się wystarczająco długo, by mocno ją pocałować długo liżąc jej usta i delikatnie szczypać w wargi. Był czuły, kochający i jednocześnie seksowny. A potem jej ciało wygięło się, a on w jednym mocnym pchnięciu wszedł w nią. Jej krzyk wpadł prosto w jego usta. Jej palce zacisnęły się na jego bicepsach. Żadne z nich nie poruszyło się przez kilka następnych sekund. Czuła jak jego serce bije pod jej dłońmi. Odbijało się ono echem w stosunku do bicia jej własnego serca. Zdała sobie sprawę, że jej pazury odrobinę wysunięte. Wystarczająco mocno, by upuścić mu krwi w objęciu pasji. Zaczęła je wycofywać. Ugryzł w jej dolną szczękę. „Podoba mi się.” Wzięła go za słowo i podrapała go lekko, gdy próbowała przyzwyczaić się do uczucia jakie sprawiał w jej wnętrzu. Twardy, gruby i smakowicie długi. Rozciągał ją aż do limitu. Ale pasowali do siebie. Och, pasowali do siebie i to bardzo mocno. „Wygląda na to, że plotki nie były przesadzone.” Zdołała wydusić z siebie po kilku sekundach. Nie odpowiedział jej. Całe jego ciało drżało od wysiłku, którego wymagało nie wbicie się w nią wduszając ją w ziemię. „Drew. Nie jestem krucha.” Wyszeptała szczypiąc go w ucho. Wilcze miedziane oczy spojrzały na nią. Nie było w nich niczego ludzkiego. „Nie, jesteś moja.” Uścisnął jedną ręką jej biodro, a na drugiej oparł się nad nią, a potem zaczął ją ujeżdżać. Indigo pomyślała, że nie było innego słowa, by to opisać. Nie było to w żadnym razie jakieś wyrafinowanie połączenie – było surowe, mocne i prymitywne. Siła pchnięć Drew wysyłała fale szoku przez całe jej ciało. Zostałaby zsunięta ze śpiwora więcej niż raz, gdyby jego uścisk nie przyciskał jej do ziemi. Sama zacisnęła nogi wokół niego poddając się żarowi i sile prowadzącego nim głodu seksualnego. Nigdy wcześniej nie miała tak pochłoniętego nią kochanka, i uwielbiała to. Uwielbiała jego. Wbiła się pazurami w plecy i uniosła biodra, by odpowiedzieć na jego pchnięcia. Jednak jego rytm był zbyt szybki, zbyt agresywny, a jej ciało już zaciskało się w grożącym wybuchem łuku. Nie miało to znaczenia – teraz niemożliwym było powstrzymanie ruchów jej bioder. Jej ciało zaciskało się i rozluźniało na nim w szalonym seksualnym rytmie, która doprowadziła go do jeszcze mocniejszego zapomnienia. Gdzieś w międzyczasie zdała sobie sprawę, że palce jego wolnej dłoni zacisnęły się z jej palcami, gdy jej dłoń leżała oparta wierzchem na ziemi obok jej głowy.

Napięcie nadbudowywało się w niej. Coraz mocniej. Goręcej. Agonalnie. „Drew!” Wykrzyknęła, gdy napięcie sięgnęło punktu zenitu i wybuchło. Jej ostatnią myślą było to, że Drew też w końcu puścił. Uniosła się jakiś czas później i odkryła, że Drew ponownie ich przewrócił. Więc leżała rozłożona na jego klacie. Jej prawa dłoń pozostała złączona z jego ręką. Podczas gdy jej lewa dłoń zacisnęła się na tyle jego szyi. Założyła jedną nogę na jego biodrze. Druga leżała rozprostowana na muskularnej męskiej nodze. Włoski na jego skórze były smakowicie szorstkie na jej wrażliwym ciele. Jego dłoń głaskała w górę i w dół po jej plecach, odrobinę szorstko, idealnie. „Obudź się Indy.” „Mmm.” Przesunęła się odrobinę. Poczuła jego odnowioną erekcję na skórze wewnątrz ud. „Nawet zmiennokształtni nie są w stanie tak szybko dojść do siebie.” Jej serce nadal pulsowało od ekstazy pierwszej jazdy. Była całkowicie przekonana, że gwiazdy tańczące jej w oczach nie miały nic wspólnego z tymi na niebie. Obrócił ją na plecy. Jedna z jego rąk stanowiła poduszkę dla jej głowy. „Widzisz, właśnie to zyskujesz wybierając młodszego kochanka.” To pewne siebie, droczące się światło ponownie wróciło do jego oczu. Nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo się za nim stęskniła. Jak bardzo stęskniła się za Drew. Zarzuciła nogę wokół jego biodra i przyciągła go do siebie, aż opierał się nad nią na łokciach. „Czy to jest moment, gdy leżę nieruchomo?” „Tak.” Podciągnął do góry jej drugą nogę tak, że była zgięta w kolanie … i wśliznął się w nią w ostrym pchnięciu. Jej kręgosłup wygiął się na śpiworze. „Drew!” Zamarł i odsunął jej włosy z twarzy. „Nie byłaś gotowa?” Usłyszała w jego głosie nagie zmartwienie. Zobaczyła wilka przebłyskującego mu w oczach. Przesunęła rękami po jego klacie, a potem uszczypnęła go w szczękę. „Och, byłam gotowa – ale drobne ostrzeżenie byłoby miłe.” Na jego twarz wypłynął powolny uśmiech. Wilk nadal świecił w jego oczach. Był teraz rozbawiony w najbardziej zmysłowy sposób. „Nie, nie sądzę.” Pochłonął jej usta zanim zdołała warknąć na niego za te cudownie aroganckie zdanie. Zaczął się poruszać w niej. Cholernie podobała jej się ich pierwsza jazda. Spodziewała się ponownie mocnych, szorstkich pchnięć. Był młodym (młodszym!) mężczyzną. W tym wieku finezja nie była najsilniejszym punktem. Tylko, że to był Drew – dziki Drew, którego reakcje były niemożliwe do przewidzenia. Tym razem jego pchnięcia były długie, powolne i głębokie. Jej pazury wbijały się w jego ramiona już za czwartym razem, a jej ciało falowało pod nim. Zacisnął zęby na jej dolnej wardze w zabawnej reprymendzie. „Nie leżysz nieruchomo.” Objął dłonią jej pierś. Jego palce ciągły za napięty wzgórek sutka. Westchnęła biorąc oddech. Otworzyła oczy, by odpalić mu coś w odpowiedzi … i zobaczyła, że patrzył na nią wilk. „Witaj.” Wyszeptała. Jego odpowiedzią był pocałunek. Język wepchnął się jej do ust w niewypowiedzianym żądaniu. Jego ciało było nad nią piękne i silne, gdy wbijał się w nią jedno powolne pchnięcie za drugim, i przesunął się do drugiego błyszczącego sutka. Tym razem, trzymała go, gdy rozpadł się, a jego ciało napięło się nad nią. Gdy opadł na nią wtuliła się w niego. Zarzuciła na niego nogę, a drugą, po przeciwnej stronie uniosła w kolanie. Czuła się luksusowo i grzesznie leżąc tak tutaj tam mocno zaspokojona razem z mężczyzną, który sprawiał, że jej ciało śpiewało … i który najwyraźniej nie miał problemów z

faktem, że podczas seksu stawała się nie co bardziej niż tylko trochę szalona i dzika. Pomyślała, liżąc językiem kilka śladów pazurów na jego ramionach. Szczerze powiedziawszy pomyślała bycie zbyt dzikim byłoby niemal niemożliwe z kochankiem, tak nieokiełznanym i entuzjastycznym jak Drew. Potarła policzkiem po boku jego głowy. Przesunęła palcami po włosach masując jego kark. Zadrżał odrobinę i rozluźnił się jeszcze mocniej opadając na nią. A biorąc pod uwagę jak wiele miał muskuł – był ciężki. Ale ona też nie była zrobiona ze szkła. I było coś w byciu przykryciu gorącym kocem składającym się z zaspokojonego męskiego wilka. Uśmiech wypłynął na jej usta. Zarzuciła na niego górną część śpiwora, by nie zamarzł i nadal go pieściła. Tuląc wilka, który sprawił, że każdy powód uprzedzeń padł w rozsypce pod jej stopami. Teraz … teraz zobaczą co przyniesie ze sobą przyszłość. Zmienili pozycję, gdy wymruczał, że ją „zdusza” i przesunął się, by przytulić ją do swojego boku. Rozłożył jedną dłoń na jej podbrzuszu. Wtuliła swoje ciało w jego i zasnęła. Było dobrze zaspokojona i zadowolona. Było jej ciepło. I była pewna, że ten obszar był bezpieczny. Jej wilk nie był gotowy, by oddać jemu pełna ochronę nad jej ciałem i nad sobą. Może nigdy nie być w stanie przekazać jej jakiemukolwiek mężczyźnie. Był jednak wystarczająco mocno zadowolony z jego umiejętności i siły, by zamknąć oczy i pozwolić, by sen wziął ich oboje w objęcia. Obudziła się odkrywając, że jej nos był wciśnięty w zagłębienie męskiego ramienia. Nie było dezorientacji, ani momentu zastanawiania się, kim był. Jego zapach był zbyt znajomy i miło widziany. Pozwoliła sobie na nietypowy moment lenistwa, gdy przesunęła dłonią po jego klacie. Spał. Jego ręce otulały ją z każdej strony. Nie było najmniejszych wątpliwości, że był to opiekuńczy uścisk. Nie była zbytnio pewna jak się z tym czuła, ale bycie z dominującym drapieżnym zmiennokształtnym mężczyznom wymagało pewnych dostosowań. Dostosowań. Pomyślała o swojej cioci – Adri'i. Pomyślała też o dostosowaniach i kompromisach, które Adria dokonywała codziennie. Poczuła jak jej mięśnie zaczynają się napinać. Nie, wyszeptała wewnątrz umysłu, nie. Hawke miał rację – nie była Adri'ą. Ona wykopie tyłek Drew za drzwi w momencie, gdy tylko zacznie wycinać takie gówniane numery jakie Martin robił w stosunku do Adri'i. Nie, żeby potrafiła sobie w ogóle wyobrazić tego rodzaju zaborcze i agresywne zachowanie ze strony Drew. Mimo całej swojej przebiegłości nie był wystarczająco subtelny w stosunku do tego rodzaju wrogości, pomyślała z otwartym uczuciem. Nie, dużo prawdopodobniej nakrzyczy na nią, a jeżeli to nie podziała – teraz, gdy już łączył ich intymny związek – rozbierze ją do naga i spróbuje ją przekonać zasypując ją przyjemnością. Tego rodzaju gry o dominację rozumiała i była gotowa je powitać. Z poprawionym humorem w wyniku tego olśnienia pocałowała tą jego część, która była najbliżej jej ust. Poruszył się, ale nie obudził. Ponownie pocałowała jego skórę i delikatnie go popchnęła. Wydał z klatki piersiowej mrukliwy dźwięk. Wibracje spowodowały, że jej sutki zaczęły mrowić, gdyż były mocno przyciśnięte do jego muskularnego ciała. On jednak nie puścił jej. Przygryzła go w szczękę. „Muszę wstać.” Gdy nadal się nie poruszał popchnęła go mocniej. Mrucząc z niezadowoleniem poluzował swój uścisk wystarczająco, by była w stanie się wyśliznąć. Natychmiast rozłożył się na miejscu, które opuściła kładąc się na boku. Jego włosy były całe zmierzwione. Nie mogła się powstrzymać. Pochyliła się i pocałowała ciepłe zagłębienie w szyi. Kolejny pomruk. „Nie jesteś rannym ptaszkiem.” Powiedziała szczypiąc go prowokacyjnie w ucho, co zyskało jej zaspane prychnięcie. „Nigdy tego nie wiedziałam.” Padło na wpół zdumione zdanie. Sądziła, że wiedziała o nim wszystko, ale tego nie wiedziała. Zdumiona jeszcze raz go pocałowała zanim zaczęła szukać koszulki. W końcu zlokalizowała tą, którą miała na sobie zeszłej nocy wiszącą na jednej z gałęzi drzewa. Nie miała pojęcia jak dostała

się tak wysoko na górę. Stanęła na palcach i właśnie ją ściągnęła, gdy usłyszała pełen podziwu wilczy gwizd. ROZDZIAŁ 24 Uśmiechnęła się i założyła koszulkę, a potem zerknęła przez ramię. Zaspany mężczyzna – zdecydowanie wilk – obserwował ją z oczywistym zmysłowym zamiarem. „Indy.” To było zaproszenie. Podejście do niego było bardzo kuszące. Tak kuszące, że sprawiło iż jej wilk wycofał się w nagłej ostrożności. „Daj mi sekundkę.” Poszła w stronę lasu i weszła do strumienia, by obrzucić twarz odrobiną wody. Jej palce drżały, gdy przesunęła nimi po włosach. To, ta sprawa z Drew, nie pasowała do żadnego z parametrów z tego co do tej pory wiedziała. Dla kobiety, która przywykła do stosowania kontroli nad wszelkimi aspektami jej życia to było … „Wiedziałem, że będziesz tutaj to robić.” Dłoń zaciskająca się na jej karku. Drew pocałował ją w otwarte usta zanim sam pochylił się i opłukał twarz wodą. Był ubrany jedynie w bojówki koloru khaki. Aż się prosił o dotyk. „Co robić?” Wstała i zacisnęła palce w dłoniach. To nieubłagane zmysłowe przyciąganie, które czuła w stosunku do Drew wytrącało ją z równowagi. A nawet więcej, jeżeli miała być ze sobą szczera. Była przyzwyczajona do trzymania wodzy w jej kontaktach z płcią przeciwną. Potrząsnął głową w typowo wilczy sposób i objął jej łydkę jedną dłonią wpatrując się w te cudownie zmienne oczy. „Martwisz się o te wszystkie rzeczy, które mogą pójść źle. Ciesz się chwilą Indy. Ciesz się tym co ...” „Jeżeli sądzisz, że jestem w stanie to zrobić, to nie mnie nie znasz.” Powiedziała z ostrożnym uśmiechem czując jak część jej napięcia znika. Ścisnął jej nogę. „Tak, właśnie dlatego zdecydowałem się wstać o tej niemożliwej godzinie i przyjść cię uratować.” „Jest przynajmniej kilka godzin po świcie.” Las był skąpany w pogaduszkach ptaków. Niebo miało jasny lazurowy kolor i lśniło pasmami złota i różu, które zapowiadały genialny dzień. Drew zrobił niezadowoloną minę. Jego oczy spoczywały na grze światła odbijającego się w wodzie. „Kilka godzin po świcie? Oszalałaś? Racjonalni ludzie wstają w południe.” Roześmiała się i oparła o niego, gdy przesuwał dłoń po jej nodze w leniwej pieszczocie. „Jak funkcjonujesz, gdy masz nocną albo poranną zmianę?” „Funkcjonuję całkiem dobrze. Po prostu wolę leżeć w łóżku jeżeli jest to w ogóle możliwe.” „Jesteś pewien, że jesteś wilkiem?” Droczyła się. „Bo dla mnie brzmisz zupełnie jak wyliniały leniwy kot.” Zawarczał nisko w gardle. „Wrzuciłbym cię za to do wody, ale czuję się zbyt wymęczony po tym jak wczoraj mnie wykończyłaś.” „To nie ty masz sińce na plecach.” Posłał jej nieposkromiony uśmiech. „Ty też nie masz żadnych – już to sprawdziłem.” Wstał, gdy udała, że chce go wrzucić do wody. Wśliznął dłoń pod jej koszulkę i ujął jej nagi pośladek. „Hej, Indy?” Zaskoczona przez dziwnie poważny ton spojrzała w górę. „O co chodzi?” „Dlaczego unikasz dotykania mnie?”

Zerknęła w dół na swoje dłonie i zobaczyła, że ponownie zacisnęła je w pięści. Jęknęła i oparła czoło o jego klatkę piersiową. „Przepraszam.” Nie zasługiwał na to. Pocałował ją w skroń. Silnie dłonie pieściły pośladki, które wcześniej ujęły. „Masz mnie dosyć już po jednej nocy?” Niemal dała się nabrać na ten żałosny ton – ale oczy tego czorta tańczyły, gdy w nie spojrzała. „Bardzo zabawne.” Ścisnął za ciało, które wcześniej głaskał. „Przerażona, co? Powiedziałem ci, że trochę się tego spodziewałem.” Otuliła go rękami i przytaknęła. „Nie jestem przyzwyczajona do bycia taka ...” Bliska uzależnienia. Pochylił głowę i spojrzał jej w oczy. „Czy to pomoże, jeżeli powiem, że ja już jestem bliski bycia ćpunem? I zamierzam folgować sobie tak mocno jak to tylko możliwe – a potem jeszcze trochę. Jeżeli chcesz, to mogę przywiązać cię do łóżka, byś nie mogła mnie dotykać.” Jej wilk uderzył łapą na niego w odpowiedzi na te oburzające droczenie się. „Sądzę, że to ciebie trzeba przywiązać.” Wymruczała ponuro, ale jego całkowity brak krycia się z istniejącym między nimi głodem znacznie ułatwił jej sprawę, by poczuć się bardziej komfortowo z głębią jej własnego pragnienia. „Chodź tutaj.” „Po co?” Zapytał. Podejrzliwość uwidaczniała się w każdej wypowiedzianej przez niego sylabie. Jej wilk roześmiał się. „Na pocałunek na dzień dobry – zdecydowałam, że pozwolę ci żyć.” Jego oczy zaświeciły się. „Doskonały pomysł.” Ześliznął się na kolana i przyciągnął do siebie jej płeć w żarłocznym żądaniu ust zanim mogła zrobić coś więcej niż tylko wziąć głęboki wdech. Zacisnęła dłoń w jego włosach i chciała przyciągnąć go do góry … ale potem zrobił językiem coś, co sprawiło, że skuliły jej się palce u stóp i ku własnemu zaskoczeniu rozszerzyła nogi, by dać mu lepszy dostęp. Odczuła przyjemne wibracje, gdy zamruczał. A po nich była tylko przyjemność nad przyjemności. Po tym jak posmakował jej aż do punktu, gdy była doprowadzona do morderczej pasji, wzięli kąpiel i zjedli coś. „Skoro już i tak oboje nie śpimy o tej szalonej porze dnia, to chcesz się wspiąć na Wilczy Punkt?” Wymruczał później Drew ponurym głosem. Wilczy Punkt, nazwany tak na cześć pierwszych wilków, które osiedliły się w tym regionie, oferował zapierający dech w piersiach widok na usiany jeziorami obszar. W dzień taki jak ten, niebo nad nim będzie niesamowicie niebieskie, a promienie słońca jasne i ostre. Jej skóra zamrowiła od przyjemności doznań zmysłowych. „Tak, zróbmy tak.” „Weźmiemy plecaki, żebyśmy mogli rozbić tam obóz?” Po jej przytaknięciu zaczął zwijać śpiwory, gdy ona wyłączała i pakowała ognisko-laz. „Powinniśmy jutro wrócić do legowiska.” Powiedziała, gdy skończyli. „Tak.” Spojrzenie Drew było poważne. „Zostawiliśmy Hawk'a z brakami w kadrach. Sądzisz, że powinniśmy już wracać?” Mentalnie sprawdziła, kto był w legowisku i był w stanie zapełnić luki w obowiązkach. Potrząsnęła głową. „Mam swoją komórkę – zadzwoniłby, gdyby nas potrzebował.” Chciała więcej czasu, by móc zbadać więź między nią a Drew. Bo gdy wrócą do legowiska nie będą mogli tego ukryć. Nie po tym jak dzielili ze sobą tą intymność, i nadal będą ją ze sobą dzielić. Wilcze nosy wyczują to w ciągu jednej sekundy. „Chcesz to ukryć?” Zapytał Drew bez ostrzeżenia. Kręgosłup jej zesztywniał, gdy usłyszała w jego głosie absolutną neutralność. „Co?”

„To. Nas.” Zdumiało ją to, że zgadł kierunek jej myśli, ale jej odpowiedź była natychmiastowa. „Nie.” Była niepewna i zagubiona, ale nie była tchórzem – nie teraz, gdy podjęła decyzję, by z nim zatańczyć. Co więcej, była dumna z mężczyzny, którego wybrała. Cokolwiek się stanie był jej. Inne kobiety dobrze zrobią, jeżeli będą trzymać łapy z dala od niego. „Dam ci jedną rozmowę telefoniczną, by powiadomić twój harem, że od dziś jesteś poza zasięgiem.” Zaskoczony wyraz twarzy … który zmienił się w pełną zadowolenia arogancję. „Nikt nie ośmieli się do mnie zbliżyć teraz, gdy ty zagarnęłaś mnie dla siebie.” Zamilkł na chwilę. „Martwisz się wścibskimi członkami stada?” „Może nasycili się już dzięki Riley'owi i Mercy.” Powiedziała w wybuchu nadziei. „My jesteśmy dwojgiem wilków – nic wielkiego.” Drew prychnął i pochylił się, by poklepać ją po pośladku z swobodną zaborczością. „Jesteś taka słodka, gdy sama siebie oszukujesz.” Z łatwością unikając ciosu w rękę podniósł jej plecak i podał go. „Będą mieli istne szaleństwo – porucznik, która potrafi zmrozić faceta samym tylko spojrzeniem i … Drew?” Zrobił zadziwioną, pełną niedowierzania minę. Prychnęła i włożyła ręce w ramiona plecaka. „Znam ciebie od zawsze, a i tak nie rozumiem jak to robisz.” Posłał jej pytające spojrzenie, gdy poszedł podnieść swój plecak. „Jak sprawiasz, że ludzie wierzą w to, że jesteś niegroźny.” Zapięła pasy wspierające w pasie. „Nie odpowiedziałeś na moje pytanie Panie Niegroźny.” „To dar.” Założył plecak i podszedł do niej, by zapiąć drugi pas wspierający nad symbolem UC Berkeley na jej bluzie, gdy ona zrobiła to samo dla niego. „Dzięki, Indy.” Był to zwykły komentarz, ale w tym momencie błękit jego oczu uderzył ją prosto w serce. Mógł ją zranić. Naprawdę zranić. A oni ledwie zrobili pierwszy krok w ten niespodziewany związek. „Nie ma za co.” Powiedziała walcząc z ostrożnością wilka wspomnieniem tego jak smakował ją wcześniej przy strumieniu. Troszczył się o nią. Jej wilk zamarł pod wpływem tego olśnienia. Musiała świadomie zmusić się do ruchu, gdy Drew obrócił się, by wyprowadzić ich z obozu. Nigdy nie pozwoliłaby mu na to, by się o nią troszczył, gdyby próbował robić to wprost. Została jednak naprana przez jego chęć do zabawy i przeoczyła ukrytą pod nią chęć opiekuńczości. Ktoś pomyślałby, że powinna już wiedzieć lepiej. Mentalnie potrząsnęła głową. Nadal jednak zaskakiwał ją swoim szybkim jak błyskawica umysłem. Jeżeli miała być szczera, to jego ostra jak brzytwa inteligencja była jedną z najbardziej atrakcyjnych w nim rzeczy – nawet jeżeli oznaczało to, że miał w zwyczaju łapać ją nieprzygotowaną. Ta myśl sprawiła, że zmarszczyła czoło i rozważyła coś innego. „Drew?” Kontynuowała, gdy spojrzał na nią. „To dla tego, że jesteś tropicielem naszego stada? Dlatego wkładasz tyle wysiłku, by wydawać się niegroźnym?” Nigdy wcześniej nie uznała za zasadne, by zadać to pytanie – ponieważ, był tak dobry w sprawianiu, by ludzie zapominali kim był. Ręka Drew złączyła się z jej własną. Wyraz jego twarzy był poważny. „Gdy dorastałem, nie rozważałem tego świadomie, ale jako dorosły mogę stwierdzić, że jest to częściowa przyczyna. Jestem wilkiem – potrzebuję być w pełni częścią stada.” Rozumiała. Nie mógłby nią być, gdyby każdy się go bał. Przytaknęła i pozwoliła, by zakończyć na tym temat. Ten związek był zbyt nowy, by zmuszać go do

podzielenia się tak intensywnie prywatnym aspektem siebie. Ale Drew ścisnął jej dłoń. „W porządku Indy. Nie mam nic przeciwko rozmawianiu na ten temat. Hawke i Riley regularnie zmuszają mnie do tego.” „Tak?” Zamrugała. „Aha.” Uśmiechnął się. „Sądzę, że chcą się chyba upewnić, że nie pęknę pod wpływem presji.” W tym momencie, gdy patrzyła w jego niesamowite oczy, gdy zdała sobie sprawę z niesamowitej głębi siły jego wnętrza. „Wiedza, że w każdej chwili możesz zostać zawołany, by wyśledzić i dokonać egzekucji członka stada musi być niesamowicie trudna.” Nie zaprzeczył temu. „Sęk w tym, że urodziłem się z tą osobliwą umiejętnością pozwalającą na wyśledzenie innych członków stada lepiej nawet od samego Hawk'a – więc rola jaką miałem pełnić w stadzie była oczywista. Mogłem albo nauczyć się sobie z tym radzić, albo zrezygnować z tego obowiązku, gdy byłem już wystarczająco duży, by to zrozumieć, żeby można było trenować w tym kierunku kogoś innego.” Choć nie rozumiała aż do dzisiaj dlaczego kultywował wokół siebie tą atmosferę nieodpowiedzialności, znała go zbyt długo, by już lata temu nie zajrzeć pod powierzchnię – i nie dostrzec wilka, który był najbardziej zaufaną osobą w stadzie. „Nigdy nawet nie pomyślałeś o zrezygnowaniu z tego obowiązku, co?” „Gdy wilki dziczeją robią rzeczy, na które nigdy, by nie przystali, gdyby myśleli. Próbują polować, zarzynać innych członków stada, włączając w to dzieci. Gdyby mi się to przytrafiło, chciałbym, by ktoś podążył moim śladem, znalazł mnie i zlitował się nade mną zanim wyrządziłbym komuś krzywdę.” Emocje zwinęły się w węzeł w gardle Indigo. Stanęła i ujęła dłonią jego policzek. Potarł nim o jej rękę. „Nie patrz tak, Indy.” Palce na jej skroni pociągnęły luźne pasemko włosów. „Śnieżni Tancerze to silne, zgrane stado. Wiesz, że choć wytropiłem mnóstwo ludzi, musiałem dokonać egzekucji tylko jednego wilka po tym jak go już znalazłem. I nie sądzę, by miał on do mnie o to pretensję.” „Był stary.” Powiedziała Indigo przypominając sobie smutek w legowisku związany z odejściem tego starszego członka stada. „Miał chorobę umysłową, która z jakiś przyczyn umknęła podczas skanów medycznych.” Ale przeżył długie i szczęśliwe życie, zanim to się stało. Był trzykrotnym pradziadkiem. „Nie, on nie chciałby skrzywdzić tych, które przez całe życie bronił.” Drew pociągnął ją za dłoń. Jego dotyk był ciepły i solidny. „Chodźmy.” Gdy tak szli ramię w ramię rozważała olbrzymią zmianę, która właśnie w niej zaszła w odniesieniu do tego mężczyzny. Wcześniej po prostu nigdy nie rozumiała wielkiej części tego, co sprawiało, że był tym, kim był. Ale teraz wiedziała … teraz wiedział jej wilk. Pasmo koloru. Kobieta i wilk oboje zamarli w zdumieniu. „Spojrzyj w górę.” Powiedziała do Drew. „Bardzo powoli.” Kontynuowała, gdy jej usłuchał. „Odrobinę po twojej lewej. Widzisz?” Długi powolny wydech powietrza był jej odpowiedzą. „Piękny.” Szaro niebieski ptak siedział dumny i władczy na przyprószonej śniegiem gałęzi. Jego szpony zapewniały mu pewny uchwyt. „Jastrząb gołębiarz?” Drew zamruczał w zgodzie. „Ma pas brwiowy, ogon wygląda na właściwy rozmiar – chciałbym zobaczyć tą piękność lecącą między drzewami.” Gdy tak patrzeli ptak zgiął na bok głowę mówiąc jej i Drew, że ich widzi, ale są zbyt mało istotni, by przywiązywał do nich wagę. Zaśmiała się delikatnie. Zaskoczyło ją, gdy Drew uniósł ich złączone dłonie do ust i pocałował jej knykcie.

To był bardzo uczuciowy gest, ale również zaborczy. Jej wilk rozważył to razem z całą resztą rzeczy, którą zauważyła w jego naturze. „Niech ci się nie wydaje, że nie widzę twoich gestów w stylu „jesteś moja”.” Powiedziała, by zobaczyć co zrobi. Chwilę później jego usta były na jej wargach. Jego wolna dłoń ujęła jej policzek, gdy dokonywał szorstkiej eksploracji jej ust. „To też był jeden z nich.” Jej usta zadrżały w uśmiechu. Uniosła do góry dłoń zanim był w stanie tego uniknąć i rozcięła bardzo ostrożną linię na jego policzku. Przez chwilę wilk rozpalił się w jego oczach w wybuchu miedzi zanim człowiek uśmiechnął się i dotknął drobnej ranki. „Zagoi się zanim wrócimy do legowiska.” Padła skarga. „Nie, wcale nie.” Niemal nie była w stanie uwierzyć, że to zrobiła, że tak otwarcie go naznaczyła. Teraz wiercenie innych członków stada nie będzie miało końca. „A jeżeli się zagoi, to jestem pewna, że ślady pazurów na twoich plecach spełnią swoją rolę.” Drapieżni zmiennokształtni mężczyźni byli strasznymi ekshibicjonistami, gdy przychodziło do obnoszenia się ich prawem do kobiety. Zadowolony z tego powodu Drew odsunął się do tyłu i ponownie zaczęli iść swoją ścieżką. „Patrz.” Wymruczał niemal pół godziny później wskazując na delikatny biały kwiatek, który wyglądał spoza dwóch skał. Już miała przyciągnąć jego uwagę do skamieniałej muszli w jednej ze skał, gdy znieruchomiał w typowy dla drapieżników sposób. Indigo ucichła razem z nim. Uniosła podbródek w cichym zapytaniu. Wilcze oczy koloru miedzi spojrzały prosto na nią, gdy powiedział ruchem warg. „Psi.” ROZDZIAŁ 25 Indigo pozwoliła swojemu wilkowi wypłynąć na powierzchnię. Jej zmysły rozszerzyły się. Chwilę później wyłapała to, najlżejszy szept zapachu przyniesiony w ich kierunku na chłodnych górskich prądach powietrza. Dotknęła biodra Drew, by przyciągnąć jego uwagę i pociągnęła za ramiona plecaka. Przytaknął. Pomogli sobie nawzajem usunąć w ciszy plecaki. Położyli je w kryjówce stworzonej przez poplątanie korzenie starożytnego drzewa i rozebrali się. Ich wilki będą bardziej ciche. Poduszeczki na ich łapach były stworzone dla śniegu i usianego liśćmi terenu skalnego gruntu. Jej oczy przykuły rozluźniające się mięśnie na plecach Drew, gdy ściągał swoje ciuchy. Dała sobie ulotną sekundę, by nacieszyć się tym widokiem. Był jej kochankiem, pomyślała, miała prawo go obserwować. Jej pazury zaczęły wysuwać się ze skóry, gdy poddała się przemianie. A jeżeli w jej wzrokowe pieszczoty było wmieszane odrobinę zaborczości … cóż, sam ją wybrał. Teraz będzie musiał sobie z tym poradzić. Była to jej ostatnia myśl, zanim przemiana całkowicie nad nią zapanowała. Przeszyła ją głęboka aż do szpiku kości przyjemność nasycona elektryzującym bólem, gdy jej ciało zmieniło się w tysiącu iskier światła zanim ponownie się sformowało w nowy kształt, który był bliżej ziemi. Wilczy zmysł zapachu, był tak jasny i wyraźny, że niemal była w stanie zobaczyć znaki naruszenia tego terenu przez Psi niczym błyszczące metaliczne pasma powietrza. Stanęła na nogi i zobaczyła, że Drew też dokończył przemianę. Był większy od niej, ale nie był mniej pełny gracji. Jego uszy były uniesione, by wyłapać najdrobniejszy dźwięk. Szturchnął ją ramieniem, i zaczął iść w stronę ich zdobyczy. Szli lekkim truchtem, aż znaleźli się niemal na początku zapachu, a potem, bez mówienia o tym, rozdzielili się, by okrążyć swój cel. Indigo skradała się z brzuchem przy ziemi nie chcąc zaalarmować mężczyzny Psi znajdującego się

w centrum ich małego kręgu. Dostrzegła pojawiające się srebrne futro Drew pojawiające się między ciemnymi pniami po drugiej stronie, ale wiedziała, że ich cel nie miał pojęcia, że został okrążony. Skupiał się na tym co robił na ziemi przy swoich nogach. Gdy obserwowała potrząsnął dłońmi strząsając z nich ziemię i wstał – tak jakby na coś czekał. Biorąc pod uwagę fakt, że ochrona Śnieżnych Tancerzy wykryłaby każdy nie dozwolony samolot lub pojazd, oznaczało to, że Psi skontaktował się telepatycznie po podwózkę telekinetyczną. To znaczyło, że mieli sekundę albo dwie, by zdjąć tego mężczyznę zanim pojawi się Tk … ale Indigo zdecydowała się tego nie robić. Maleńkie robaczki zmartwienia poruszyły się w jej głowie, gdy zastanawiała się, czy Drew podąży za jej przewodnictwem, czy sam wkroczy. W każdej innej operacji, nie byłoby o tym nawet mowy – jako najwyższy stopniem członek stada w okolicy dowodzenie przysługiwałoby jej automatycznie. Ale mężczyźni – nawet ci najbardziej inteligentni – czasami widzieli rzeczy inaczej po tym jak spędzili noc z kobietą. W momencie, gdy ta myśl przeszła jej przez głowę w ich kręgu pojawił się Tk. Trzydzieści sekund później obu Psi już nie było. Ten szczególny metaliczny zapach był jedynym znakiem ich niedawnej obecności. Trzydzieści sekund. Zapamiętała sobie, by zapytać o to Judd'a, ale według niej to wskazywało, że ten Tk nie był aż tak potężny. Judd sam potrzebował jedynie kilka sekund, by skoncentrować się przed teleportacją. Powiedział jej, że ci najbardziej potężni Tk praktycznie w ogóle nie potrzebowali na to żadnego czasu. Zaczekała pełne dziesięć minut, by upewnić się, że Psi nie zamierzali wrócić. Indigo wysunęła się ze swojej kryjówki, a Drew ze swojej. Został w wilczej formie, a ona zmieniła się. Gdyby Psi ponownie pojawili się bez ostrzeżenia byłby w tej formie dużo bardziej niebezpieczny. Indigo wypuściła pazury i zaczęła ściągać warstwę ziemi z tego, co zakopał Psi. Trzydzieści centymetrów pod powierzchnią ziemi jej dłoń dotknęła czegoś metalowego. Jej zmysły nie zaalarmowały jej o materiałach wybuchowych. Pomachała dłonią w stronę Drew. „Wyczuwasz coś niebezpiecznego?” Podszedł na cichych łapach pokonując usianą liśćmi ziemię. Zaczekała aż potrząsnął przecząco głową. Sięgnęła w dół i dalej odkopywała ziemię, aż była wystarczająco luźna, by pozwolić jej zobaczenie większości urządzenia. „Wygląda identycznie jak ta metalowa kula, którą znalazła Silvia.” Tylko, że ta nadal była w jednym kawałku. Po tym jak odsunęła ziemię dostrzegła błyszczącą stal. Wydawała się nieruchoma za wyjątkiem czerwonego światełka mrugającego na wierzchu. Z zapachem, czy bez, jej instynkt podpowiadał jej, że to było niebezpieczne urządzenie, ale nie była technikiem. „Uważam, że nie powinniśmy tego ruszać, aż będziemy wiedzieć co to jest.” Drew, który stanął przy jej ramieniu zawarczał wyrażając zgodę. A potem przeszedł, by zająć pozycję naprzeciw niej i zmienił postać. Zdumiewało ją obserwowanie jak zmienia postać w rozbłysku wielokolorowych iskier zanim ponownie przybrał postać muskularnego mężczyzny, którego znała tak dobrze. „Potrzebujemy, żeby technik przeprowadził pełną ocenę.” Idigo wrzuciła ziemię z powrotem do dziury. „Tak na wypadek, gdyby wrócili sprawdzić.” „Dobry pomysł.” Drew przyklepał ją w sposób w jaki zrobił to jeden z Psi ukrywając w ten sposób wszelką ewidencję interwencji. „Pójdę po moją komórkę.” Ale gdy tak zrobiła odkryła, że nie miała zasięgu ani w miejscu, gdzie ukryli plecaki, ani na samej polanie. „Cholera, burza musiała uszkodzić tutaj transmiter komórkowy. Będę musiała zbiec na niższy grunt.” W obozowisku telefon działał. „Nie sądzę, żeby było to bardzo pilne.” Powiedział Drew. „Nie mieliby potrzeby, by ukrywać ten przedmiot, gdyby szybko miał coś zrobić.” Indigo zgadzała się z nim. „W takim razie jedno z nas może równie dobrze zejść aż do legowiska.

Łatwiej będzie przyprowadzić tutaj techników, niż nakierować ich w to miejsce.” „Jesteś szybsza.” Powiedział. „Ty pobiegnij. Za zmienię się i zostanę między drzewami.” Indigo schowała telefon w dziurze powalonego drzewa i zmieniła się. Drew zaczekał aż będzie w wilczej formie zanim przesunął powoli ręką po jej grzbiecie w długiej pieszczocie. „Bądź ostrożna.” Zamilkł na chwilę. „Teraz należysz do mnie.” Naciskał. Tak właśnie robili drapieżni zmiennokształtni mężczyźni – i było to coś co z czym mogła sobie poradzić. Ugryzła go lekko w rękę w udawanej naganie i odeszła spod jego dotyku. Jego palce były ciepłe i ciężkie, gdy przesuwały się przez jej futro. Dopiero, gdy była niemal w połowie drogi w dół, gdy zdała sobie sprawę, że Drew nie zawahał się, by stwierdzić, że jest szybszym biegaczem. Mimo faktu, że wcześniej podążył za jej przewodnictwem, część jej nadal spodziewała się z jego strony jakiegoś głupiego męskiego zagrania, ale ponownie, zaskoczył ją … Jęknęła, po tym jak niemal przegapiła skok. Wzięła to za znak, i odepchnęła ludzkie myśli z umysłu pozwalając przejąć dowodzenie wilkowi. Legowisko pojawiło się z lasu zaraz po tym jak zaczęła męczyć się od intensywności biegu. Był to miły widok. Wewnątrz, podążyła za zapachem Hawk'a do jego kwater w obszarze położonym poza kwaterami dla niezwiązanych więzią żołnierzy. Jako alfa mógł zarządzać posiadaniem dużo większej przestrzeni, ale miał pokój niemal identyczny do tego, który zajmował Drew. Jedyna różnica polegała na tym, że miał połączony z nim drugi, odrobinę większy pokój – z dołączonym barkiem – gdzie mógł prowadzić prywatne, rozluźnione spotkania z wyżej postawionymi członkami stada. Podrapała pazurem drzwi i zaczekała aż otworzy. Zrobił to niemal natychmiast. „Indigo.” Powiedział ostrym tonem. „Przyniosę ci koszulkę.” Przytaknęła wdzięczna. Nagość przy alfie nie była czymś wielkim, ale właśnie przyszła z ramion Drew – było to coś, co Hawke najwidoczniej wyczuł. Dziwnie, by się czuła naga przed innym mężczyznom, gdy sprawy między nią i Drew były takie nowe i kruche. Przesunęła się za jeden z foteli na przedzie pokoju i zmieniła się. Zaraz po przemianie Hawke rzucił jej duży zwykły czarny podkoszulek. Założyła go i wstała. „Mamy problem.” Powiedziała i wyłożyła fakty. „Brenna pracowała z technologią Psi. Może być w stanie to rozgryźć.” Hawke przytaknął natychmiast. „Dorian jest tutaj. Przyniósł coś od swojej wybranki, by Bren obejrzała to.” Rok temu Indigo byłaby zadziwiona pomysłem wprowadzenia leoparda w sprawy stada, ale teraz leopardy w pewnym sensie były stadem. Jej wilk nadal uważał to za dziwne, ale nawet on akceptował fakt, że koty udowodniły swoja wartość i zapracowały na zaufanie Śnieżnych Tancerzy. „Świetnie.” Powiedziała wiedząc, że choć Strażnik Ciemnej Rzeki był z wykształcenia architektem mocno interesował się i miał doświadczenie w sprawie skomplikowanych systemów komputerowych. „Ich dwoje do spółki powinno być w stanie rozgryźć co to jest – a jeżeli będzie to konieczne, to będą w stanie wprowadzić w to Ashay'ę.” Hawke już wykonywał konieczne telefony. A gdy on się tym zajmował, ona przejrzała dobrze zaopatrzony barek i zrobiła sobie ogromną kanapkę, by uzupełnić kalorie, które zużyła podczas swojego szybkiego biegu. Właśnie zjadała ostatniego gryza, gdy wszedł Hawke. „Dorian i Brenna spotkają się z tobą przed legowiskiem za pięć minut. Pojadą w ludzkiej formie, zabiorą sprzęt, by przetestować ten obiekt.” „Domyśliłam się tego.” Wypiła szklankę mleka wzmacniając w ten sposób mieszankę proteinową, a potem zrobiła drugą – jeszcze większą kanapkę, którą wsadziła do torebki śniadaniowej. „Wezmę jeden z pojazdów z napędem na cztery koła.” I tak ostatnią część traktu będą musieli pokonać

pieszo, ale zawsze będą mogli wrócić do pojazdu po cięższy sprzęt, jeżeli będzie to konieczne. Wyraz twarzy Hawk'a był ponury, gdy spojrzała na niego. „Nie zamierzam pozwolić, by Psi ponownie zatruli nasze stado. Ani tymi e-mail'ami o „czystości”, ani tym gównem.” „Jesteśmy silniejsi niż byliśmy kiedyś.” Rzadko rozmawiali o mrocznych latach, gdy Hawke był tylko dzieckiem. Te lata ukształtowały jednak w znacznej części to jacy Śnieżni Tancerze byli dzisiaj. „I nie jesteśmy już sami.” Hawke nic jej nie odpowiedział. Po przekąsce jej poziom energii wrócił do pełni sił. Podeszła i z uczuciem poklepała go po policzku. „Nic dziwnego, że ty i Riley jesteście najlepszymi kumplami. Obaj zbyt mocno zamykacie się w sobie.” Nie zbył jej słów. Ich przyjaźń była wystarczająco długa, wystarczająco głęboka. Taka odmiana przywilejów skóry była akceptowalną częścią ich relacji. „I kto to mówi.” Odgryzł się stukając ją palcem po nosie. Wzruszyła ramionami, opuściła dłoń, ale nie odsunęła się od niego. „Swój pozna swego.” „Zamierzasz powiedzieć mi co się dzieje między tobą a Drew?” „Nie.” To było zbyt nowe, zbyt prywatne, by wystawić to na światło dnia. Hawke uniósł brew. „Dam ci radę – Drew i Riley są do siebie bardziej podobni niż ludzie zdają sobie z tego sprawę.” Indigo pomyślała o sposobie w jaki Drew na nią naciskał. O sposobie w jaki próbował ją zdominować na swój własny czarujący sposób. „Mogłeś ostrzec mnie wcześniej.” Padło mrukliwe zdanie. „Miałbym przegapić całą zabawę?” Pociągnął ją za kręcące się pasmo włosów. „Dlaczego miałbym to zrobić?” Zrobiła niezadowoloną minę i pocieszyła się faktem, że jego czas też nadejdzie. Z i to z całą pewnością. „Lepiej pójdę nałożyć na siebie jakieś porządne ciuchy zanim wyruszymy.” Pożyczyła od niego parę spodni dresowych – znacząco zbyt dużych jak na jej posturę – na krótką drogę do jej kwater i szybko przebrała się w dżinsy i bluzkę z długim rękawem na drogę z powrotem. Nawet z jej wycieczką po ciuchy była pierwszą osobą przy pojeździe. Dorian i Brenna zatrzymali się, by wziąć konieczny sprzęt z laboratorium technicznego Śnieżnych Tancerzy. Włożyli walizy do bagażnika. Dorian zajął miejsce pasażera z przodu, a Brenna wcisnęła się do tyłu, gdzie mogła pogrzebać w jednym ze skanerów. „To starszy model.” Wymruczała. „Podobno jest w porządku, ale chcę sprawdzić czy jest w pełni funkcjonalny. Od dłuższego czasu nie miałam powodu, by go używać.” Droga minęła przy akompaniamencie technicznego dialogu między Dorian'em i Brenn'ą. Szybko znaleźli się przy ostatnim etapie podróży – biorąc ze sobą jedynie niezbędny sprzęt. „Bren, możesz to schować do swojej torby?” Powiedziała Indigo biorąc z tablicy rozdzielczej kanapkę, którą zrobiła wcześniej. „Jasne.” Poprowadziła ich w miejsce, w którym ona i Drew zostawili swoje plecaki. Zatrzymała się jedynie wystarczająco długo, by podnieść niebieską niczym niebo koszulkę i dżinsy. Bieganie nago nie byłoby problemem dla Drew. Był najmniej samoświadomym mężczyznom jakiego znała, a w stadzie wilków to już było coś. „Dobra. Chodźmy.” Drew wyłonił się spośród drzew, by ich powitać, gdy przybyli na miejsce. Jego zrelaksowana postawa dawała jasno do zrozumienia, że Psi nie wrócili.Jej wilk chciał go powąchać i przytulić, ale

utrzymała profesjonalny ton głosu. „Ubrania.” Powiedziała kładąc je za drzewem. Gdy wróciła, by przyłączyć się do pozostałych Drew przesunął się koło niej wystarczająco blisko, by jej palce przesunęły się po jego futrze. Przykucnęła obok Bren i Dorian'a walcząc z pragnieniem, by pójść za Drew i jeszcze trochę go pogłaskać. „Jakieś pomysły co to może być?” Brenna wstukała coś na małym komputerze połączonym bezprzewodowo z urządzeniem, którym Dorian przesuwał po ziemi. „W stopie metalicznym nie ma niczego niezwykłego.” Wymruczała. „Urządzenie jest bez wątpienia komputerowe i sprawne.” „Musi mieć jakieś źródło zasilania.” Powiedział Dorian odkładając skaner. „Jakiegoś rodzaju baterię.” Brenna odsunęła z oczu pasemka. „Wydaje mi się, że czas, by trochę pokopać.” Indigo pomogła im. odkrycie metalowej kulki zajęło tylko minutę. Zamiast ją podnieść Brenna i Dorian pochylili nad nią głowy i wymruczeli jeszcze więcej technicznych słów. Indigo poczuła jak Drew przyszedł stanąć koło jej ramienia, wyciągnęła kanapkę z torby Brenn'y i wstała. „Jedz.” Powiedziała wiedząc, że nie zostawiłby urządzenia bez nadzoru, by zapolować. Przesunął knykciami po jej policzku. „Dzięki.” Gdy zrobił pierwszego gryza zdała sobie sprawę, że zapomniała wziąć jego butelkę z piciem. „Jest gdzieś w pobliżu woda?” „Tak, ale szybciej będzie pobiec do plecaków.” Już pochłonął pół kanapki. „Niedługo wrócę.” Świadoma, że Brenna i Dorian panowali nad sytuacją podeszła do granicy polany i zaczęła przeprowadzać szczegółowe przeszukanie centymetr po centymetrze. Tak na wszelki wypadek, gdyby Psi zostawili za sobą coś jeszcze. Nie znalazła niczego w najbliższej okolicy. W odległości kilku metrów od urządzenia również niczego nie znalazła. Już miała zawrócić, gdy wyłapała na bryzie zapach Drew. Znalazł ją kilka sekund później. „Hej, Poruczniku.” Jego usta znalazły się na jej wargach zanim zdołała w odpowiedzi zrobić cokolwiek więcej niż tylko otworzyć usta. Powinna przyzwyczaić się do sposobu w jaki to robił, ale zawirowało jej odrobinę w głowie. Przytrzymała się jego tali, by utrzymać się w pionie. Nie, żeby było to koniecznej. Jego ramiona mocno zaciskały się wokół jej tali. Jego usta badały jej z leniwą zmysłowością, która aprawiała, ze chciała mruczeć niczym cholerny kot. „To nie jest odpowiedni moment.” Powiedziała łapiąc oddech. Kolejny głęboki pocałunek. Jedna z jego wielkich dłoni przesunęła się po konturze jej pośladków. „Jestem grzeczny.” Powiedział niewinnym głosem. „Nie zrobiłem tego na oczach Dorian'a i Bern., prawda?” Jej wilk roześmiał się. Owinęła ręce wokół niego i sięgnęła, by ująć jego twarz. A potem pocałowała Andrew Liam'a Kinciad i to bardzo mocno. ROZDZIAŁ 26 Andrew był pewien, że jeszcze jakąś minutę temu przez jego głowę przelatywała racjonalna myśl, ale było to odległe wspomnienie. Pani porucznik sprawiała, że umysł wyciekał mu przez uszy. Jej język był szybki i gładki niczym strzała w jego ustach. Jej zęby były delikatnymi ostrymi akcentami na jego wargach. Jej dłonie znaczyły jego skórę. Jęknął, złapał ją za biodra i poddał się. Jego nagrodą był pocałunek tak gorący, że sprawił, iż jego dżinsy stały się niewygodnie ciasne. Nie był w stanie utrzymać z dala rąk – przesunął dłonią po jej bluzie i zacisnął ją na krągłej piersi. Jej sutki już były nabrzmiałe pod delikatną tkaniną stanika. Bawił się nimi przez ubranie. Chciał się

nauczyć każdego elementu tego co doprowadzało ją do szaleństwa. Zajęło trochę czasu, zanim dźwięk przeszył się do jego świadomości, a głos stał się rozpoznawalny. Dorian wołał Indigo po imieniu. „Czas wracać.” Wymruczał w te smakowicie pełne usta, które zmieniły go w dobrowolnego niewolnika. „Jeżeli będziesz się dobrze zachowywał, mogę pocałować cię też w inne miejsce.” Wymruczała Indigo seksownym, zachrypniętym głosem, gdy sięgnęła by na elektryzującą sekundę ścisnąć go za napiętego penisa. Przeklął siarczyście, gdy zabrała dłoń i odsunęła się do tyłu. „Jak do jasnej cholery mam teraz wrócić i stanąć przed moją młodszą siostrzyczką, gdy mam taką szalejącą erekcję?” „Biedactwo.” Ale w jej oczach tańczyła nieznana iskra seksualnego szaleństwa. „Jestem pewna, że coś wymyślisz.” Odeszła kołysząc biodrami w sposób, który miał posłać jego i tak już gotującą się temperaturę ciała do samych niebios. Frustracja seksualna była suką, ale jego wilk uśmiechnął się – ponieważ pani porucznik ponownie się z nim bawiła. A Indigo Riviere bawiła się z bardzo niewielkim gronem osób. Zacisnął zęby, policzył do tysiąca i jakoś zdołał wziąć swoje ciało pod kontrolę. „I co przegapiłem?” Zapytał, gdy dołączył do pozostałych kucających przy znalezionym obiekcie. „To nadajnik.” Powiedział Dorian trzymający w dłoni stalową orbitę. Spojrzał w błękitne oczy surfera Strażnika leopardów. „Brzmisz na bardzo pewnego siebie.” Ale odpowiedziała mu jego siostra. „Technologia jest dosyć pospolita, gdy już ściągnie się nietypową obudowę.” „Zasięg nie jest ogromny.” Dodał Dorian. „Może około pięciuset metrów, czy coś koło tego.” Oczy Brenny zrównały się ze wzrokiem Andrew. Uśmiech ciągnął koniuszki jej ust w górę, co wskazywało na kłopoty – ale jej słowa były praktyczne. „Sądzimy, że miał działać jako lokalizator.” „Lokalizator czego?” Wymruczała Indigo. „Ten obszar to dzicz. Poza stworzeniami leśnymi jedynie wilki przychodzą ...” Dorian chrząknął znacząco. „Wilki i leopardy są jedynymi, którzy tutaj przychodzą.” Powiedziała Indigo potrząsając głową na widok uśmieszku blond strażnika. Linie sformułowały się między jej brwiami. „Tylko oni powinni tu się pojawiać. Zastanawiam się, czy Psi, których wyczuliśmy, gdy byliśmy z nastolatkami poszukiwali miejsc, by umieścić te rzeczy.” „To miałoby sens.” Powiedziała Brenna. „Byliście wtedy odrobinę na wschód, ale nie dużo niżej w odniesieniu do poziomu gór.” Włosy Dorian'a zabłyszczały niemal na biało w ostrym słońcu, gdy ponownie pochylił głowę nad urządzeniem. „Możemy przeszukać ziemię skanerami o zaawansowanej mocy, ale mamy problem logistyczny – terytorium legowiska zajmuje zbyt wielki obszar.” Zerknął na Brenn'ę. Siostra Andrew potwierdziła przytaknięciem jego ocenę. „Musimy znaleźć konkretny obszar, w którym przeprowadzimy poszukiwania.” „Jak długo wytrzymują baterie w tych urządzeniach?” Zapytała Indigo. „Tak w przybliżeniu.” „Potwierdzę to, gdy rozbierzemy jeden z nich, ale powiedziałabym że maksymalnie trzy miesiące.” Stwierdziła Brenna patrząc na Dorian'a. Przytaknął i dodał. „Funkcja lokalizacyjna wymaga dużych zasobów energii. Tak dla bezpieczeństwa – trzy miesiące, ale powiedziałbym, że bardziej realistyczną oceną byłoby około dwóch.” Andrew domyślił się do czego zmierzała Indigo. „Więc prawdopodobnie możemy wyeliminować

wszystkie obszary, gdzie pokrywa śnieżna była dosyć solidna w czasie ostatnich dwóch miesięcy.” To wyeliminuje spory fragment ich terytorium. „Tak.” Oczy Brenn'y rozbłysły. „Telekinetyk mógłby usunąć śnieg, ale po pierwsze to byłaby znaczna strata energii, a po drugie na tle całej tej bieli jakikolwiek intruz odstawałby wyraźnie na obrazach z satelity.” Indigo przytaknęła. „Zgadzam się – na razie możemy spokojnie wyeliminować obszary pokryte śniegiem. Możemy również wyeliminować wszystkie obszary, gdzie jest spory ruch.” Andrew spojrzał na siostrę. „Bren, masz kawałek papieru?” „Sądzę, że w tej torbie powinien być notatnik ...” Obróciła się i zaczęła buszować po torbie, a potem wydała z siebie okrzyk sukcesu. „Jest. I długopis.” „Dzięki siostrzyczko.” Uśmiechnął się widząc buziaka, którego mu posłała. Otworzył notatnik i naszkicował podstawowy zarys ich terytorium. „Dobra, jesteśmy tutaj.” Zrobił X na mapie. „Drugi transmiter jest bezużyteczny jako miejsce odniesienia, bo mógł pochodzić z każdej strony, ale co powiecie na to?” Zarysował nierówne półkole używając ich bieżącego miejsca jako punktu centralnego. Indigo spojrzała nad jego ramieniem. „Cały obszar jest równo oddalony od krawędzi terytorium legowiska.” Pomyślała przez chwilę na ten temat, a potem przytaknęła. „Mamy wystarczająco dużo światła, byśmy mogli przynajmniej przetestować tą teorię.” „Mamy dwa skanery, więc możemy pójść w obu kierunkach.” Przypomniała im Brenna. „Drew idź z Brenn'ą. Ja pójdę z Dorian'em.” Powiedziała Indigo. Jej ton był czysty, gdy przestawiła się na tryb pracy. Wiedział co robiła – dobrała do pary każdego eksperta technicznego z kimś, kto mógł mieć oko na bezpieczeństwo. Odkrył jednak, że nie chciał, by była sama z przystojnym mężczyznom leoparda. Na moment jej wzrok spotkał się z jego oczami. Z nagłego mrozu w jej oczach wiedział, że dokładnie odczytała gorące zaborcze pragnienie, które przebijało się w nim. Zacisnął zęby czystą siłą woli i obrócił się do Brenn'y. Musiał walczyć ze swoim wilkiem, by to zrobić. „Potrzebujesz całego sprzętu?” „Tylko torby ze skanerem.” Wśliznęła mały komputer do swojej torby i przerzuciła ją skośnie przez ciało. Trzymając w ręce tylko sam skaner. „Dorian, nie masz nic przeciwko używaniu ...” „Nie ma sprawy, kochanie.” Dorian ustawił komputer w taki sam sposób co Brenna i podniósł trochę większy i bardziej toporny skaner. „Spełni swoją rolę, ale ma krótszy zasięg.” Powiedział do Indigo. „Więc prawdopodobnie sprawdzimy mniejszy dystans.” Brenna zaczęła się oddalać. Andrew poszedł za nią zmuszając się do utrzymania uwagi na siostrze, a nie na kobiecie, która w ciszy była na niego wściekła. Brenna nic nie powiedziała aż znaleźli się dobrze poza zasięgiem słuchu. „Judd powiedział mi.” Andrew zamruczał, nie był w nastroju na przekomarzanie się. „Ona jest Porucznikiem, głupku.” Wymruczała Brenna. „Zachowywanie się jak he-man nie sprawi, że zdobędziesz sobie plusy.” Zamrugał. „Teraz masz oczy z tyłu głowy?” Posłała mu cudowny uśmiech. „Mam doświadczenie z twardogłowymi mężczyznami – nigdy nie sądziłam, że będę ci prawić to małe kazanie. Zawsze sądziłam, że to Riley będzie miał problemy. A on szczęśliwie związał się więzią wybranków ze Strażniczką.” Sprawdził obszar pod kontem zagrożeń i stwierdził, że byli jedynymi dwoma osobami w tym obszarze. Pozwolił sobie, by jego uwaga wróciła do tematu jego i Indigo. „Nie mogłem na to nic poradzić.” Wymruczał czując się nadąsany i marudny – choć nie pokazałby tego nikomu poza

siostrom, którą opiekował się od czasu, gdy była niemowlakiem. „Mój umysł wiedział, że robię coś głupiego, ale moje hormony mówią, że powinienem ją chronić – a w tej chwili instynkt kopie żałosny tyłek rozsądku.” Brenna potrząsnęła głową. Słońce późnego popołudnia sprawiło, że drobne pasma jej włosów błyszczały niczym obsypane złotem. „Łatwym rozwiązaniem będzie jeżeli przeprosisz, a ona ci wybaczy ...” „Ale?” Szturchnął ramieniem w jej ramię. Jego wilk był gotowy jej posłuchać mimo tego, że była młodsza i dużo mniej dominująca. „Ale ona dokładnie taka jest.” Wymruczała Brenna. Jej oczy były zaniepokojone, gdy spojrzała na niego. „Ty stanąłeś przede mną, by wziąć za mnie na siebie kulę. Taki ty jesteś.” Jej głos odrobinę się załamał. „Hej.” Przytulił ją i pocałował w czubek głowy. „Nigdzie się nie wybieram.” Tuliła się do niego przez kilka sekund, a potem Brenna odsunęła się i ponownie zaczęła skanować. „Chcę powiedzieć, że w twojej naturze leży bronienie innych – sądzisz, że jesteś w stanie poradzić sobie, naprawdę sobie poradzić, z byciem z kobietą, która nie tylko nie potrzebuje twojej ochrony, ale która samo jej zaoferowanie weźmie za zniewagę?” Te słowa mocno go uderzyły. Cięły bardzo głęboko. Ale prawda nie miała nic wspólnego z jego akceptacją rangi Indigo. „Jestem zazdrosny.” Przyznał bez ogródek jedynej osobie, w stosunku do której był w stanie przyznać się do tej słabości. „Wiem, że nie pasuję do obrazu idealnego partnera jaki zbudowała sobie w umyśle. To mocno mi doskwiera za każdym razem, gdy wchodzi w interakcje z innym mężczyznom, który do tego obrazu pasuje.” Z mężczyzną, który najprawdopodobniej był dużo bardziej możliwy do zaakceptowania przez jej wilka, mimo tego, że ten wilk zaakceptował go na pewnym poziomie. „Mimo tego, że Dorian jest związany więzią i jest leopardem do samego szpiku kości?” „Tak. To głupie, co?” „Wszyscy jesteśmy trochę głupcami, gdy jesteśmy zakochani.” Zaraz po wypowiedzeniu tego zdanie jej sprzęt zapiszczał. „Zaczekaj.” Zaczekał cierpliwie, gdy wykonała głębszy skan. „Nic.” Powiedziała po minucie. „Wydaje mi się, że musiał zostać uruchomiony przez metaliczny składnik w jednej ze skał.” Indigo pomyślała, że Dorian poruszał się typowo jak kot, którym był. Płynnie i z gracją. Uznałaby go za leoparda nawet, gdyby nie wiedziała jaka jest jego druga postać. Hamilton, leopard z którym kilka miesięcy temu umówiła się na parę randek, poruszał się z taką samą kocią gracją. Seksownie … tylko, że to nie było dla Indigo. Oczywiście, w ludzkiej formie, Dorian również był szalenie atrakcyjny ze swoimi włosami w kolorze białego blondu i elektryzująco niebieskimi oczami. W ostrym górskim świetle jego włosy płonęły niczym czysty biały ogień przyciągając wzrok. Hamilton też sprawiał, że głowa każdej kobiety obracała się, gdy wychodzili gdzieś razem. Indigo doceniała to zewnętrzne piękno – w ten sam sposób w jaki doceniała Hawk'a i Riaz'a. Jej płuca funkcjonowały równo. Serce nadal biło stabilnym rytmem nawet, gdy Hamilton ją pocałował. Pozwoliła na tą pieszczotę. Pozwoliła mu nawet wśliznąć dłoń na jej kark, gdy trzymał ją w miejscu badając usta w pocałunku. Dlatego, że chciała wiedzieć, czy była szansa na jakąkolwiek chemię. Nic. Zero. Pustka. W porównaniu, Drew musiał jedynie …

„Ziemia do Porucznik Długie Nogi.” Indigo wróciła uwagą do Dorian'a. „Znalazłeś coś Blondasku?” „Nie jestem pewien.” Posłał jej koci uśmiech, który sprawił, że jej instynkty zamrowiły w ostrzeżeniu jeszcze zanim się odezwał. „Wydaje mi się, czy widzę malinkę na twojej szyi?” Nie była wystarczająco naiwna, by się na to nabrać. „Wiem, ze na twojej twarzy odmalowuje się za to duży stek bzdur.” Leopard roześmiał się całkowicie nie zawstydzony swoim bezczelnym podpuszczaniem i wrócił uwagą do skanera. „Próbowałem być subtelny.” „Aha.” Spojrzała na niego potrzebując wypalić nieustanną energię. „Możesz mieć oczy dookoła siebie, gdy skanujesz?” Był jednym z najsilniejszych kotów w Ciemnej Rzece. Trenował też sztuki walki w ręcz z byłym zamachowcem. Była całkowicie przekonana, że nie było zbyt wiele rzeczy, z którymi Dorian nie był sobie w stanie poradzić. Posłał jej pewne ciekawości spojrzenie. „Pewnie. Wybierasz się gdzieś?” „Chcę się trochę rozejrzeć po tym terenie – może zobaczę ślady kopania w jakimś miejscu.” Dorian nie powiedział jej, że nic to nie da. Po prostu przytaknął. „Hej, Indigo.” „Co?” „Możesz uciekać.” Powiedział Dorian neutralnym tonem, który w żaden sposób nie zmniejszył intensywności jego wyrazu twarzy. „Jednak prędzej czy później skończą ci się kryjówki.” Nie odpowiedziała mu. Już była w drodze na drobne wzniesienie po prawej stronie. Ale jego słowa krążyły w kółko w jej głowie, gdy cięła przez zimne górskie powietrze. Czy właśnie to robiła? Uciekała? To sprawiło, że jej wilk potrząsnął głową w silnym zaprzeczeniu. Zawsze stała przy swoim. Brała na siebie ciosy, gdy się pojawiały. Dorian nie wiedział o czym mówi. Był kotem, więc dlaczego to ją zaskakiwało? To sprawiło, że poruszała się spokojnie jeszcze przez kilka minut zanim jej praktyczna natura wskazała, że to nie na kota była zła. Była zła na Drew. Widziała to spojrzenie. Widziała sposób w jaki jego włosy na grzbiecie uniosły się, gdy dała mu jego przydział. Choć, ku jego zasłudze należy przyznać, że trzymał dziób na kłódkę. „Nie była to jednak zbyt duża zasługa.” Wymruczała pod nosem. Bo fakt był taki, ze był dominującym zmiennokształtnym mężczyzną. Słowa „zaborczy”, „opiekuńczy” i „wkurzający” były bez wątpienia powiązane z jego opisem. Tak jak niezależność, kontrola i upór były związane z nią. Tam. Była oddalona już niemal o pięćdziesiąt metrów zanim zdała sobie sprawę z tego co widziała. Zatrzymała się i wróciła do polany, która miała na sobie kilka kęp zielonej wiosennej trawy, które zaczęły brązowieć – tak jakby zagłębiono w nich ostrze … albo zostały zmiażdżone przez ciężkie trapery. Nie mogła dostrzec czegokolwiek, co wskazywałoby, że urządzenie mogłoby być tutaj zagrzebane. Ale nie podobał jej się wygląd tego miejsca. Ufając swojemu instynktowi zapamiętała to miejsce, a potem pobiegła z powrotem do Dorian'a. Znalezienie transmitera zajęło mu mniej niż dziesięć sekund. „Był tutaj przez pewien czas.” Powiedział, gdy zaczęli kopać używając pazurów. „Trawa zdążyła urosnąć nad nim.” „Ale te ślady połamanej trawy sugerują, że Psi niedawno wrócili. Może po to, by go sprawdzić.” Zmrużyła oczy i poczuła jak jej pazur dotknął urządzenia. „Tutaj.” „Odrobinę zardzewiały, ale poza tym w dobrym stanie.” Powiedział Dorian po tym jak wydobyli go z ziemi. „Jest identyczny w porównaniu z tym, który już znaleźliśmy.” Spojrzał jej w oczy. „Co oni do cholery planują?”

Godzinę później spotkali się ponownie w miejscu, z którego zaczęli. Drew i Brenna nic nie znaleźli, ale biorąc pod uwagę drugie urządzenie, które znalazła Indigo mieli teraz lepszą orientację na temat tego jak ukierunkować obszar poszukiwań. „Te przedmioty nie mogą znaleźć się nigdzie w pobliżu legowiska.” Powiedziała Indigo. Spędzili zbyt dużo czasu i wysiłku w ukrycie dokładnej lokalizacji prawdziwego domu stada, by tak łatwo ją zdradzić. „Możecie je dezaktywować?” Brenna naradziła się z Dorian'em, a potem przytaknęła. „Bez problemu. Tak jak powiedziałam wcześniej – z technicznego punktu widzenia są na dosyć podstawowym poziomie. Dla bezpieczeństwa nie wezmę nawet komponentów tylko wykonam tutaj całą pracę. To, które znalazła Silvia było tylko pustą osłoną, więc nic nam nie grozi z tego powodu.” Drew potarł szczękę i zmrużył oczy. „Uważam, że nie powinniśmy ich dezaktywować. Jeszcze nie.” ROZDZIAL 27 Gdy wszyscy spojrzeli na niego położył dłonie na biodrach. Błyszczące brązowe pasma jego włosów unosiły się na wczesnej wieczornej bryzie. „Jeżeli wyłączymy dwa w tak bliskiej odległości Psi mogą przyjść to sprawdzić – a my nie mamy odpowiednich posiłków, by poradzić sobie z nimi, gdyby naraz przybyła ich cała zgraja.” Wilk Indigo nadal był poirytowany na niego mimo że była niemal pewna, iż nie zrobił tego, co zrobił celowo. Potrafiła jednak dostrzec w jego sugestii logikę. „Powinniśmy znaleźć tak wiele tych rzeczy jak to tylko możliwe zanim zaczniemy je wyłączać.” „Jeżeli skierujemy wszystkich żołnierzy i adeptów z obu stad do poszukiwań powinniśmy prawdopodobnie znaleźć większość transmiterów, ale jak tylko zaczniemy dezaktywować je masowo Psi będą wiedzieć, że je odkryliśmy.” „I stracimy naszą szansę, by ich przechytrzyć.” Indigo wypuściła z siebie oddech i zmarszczyła czoło. „Sądzę, że powinniśmy to zaryzykować. Pozbądźmy się tego z naszej ziemi, a potem będziemy się zastanawiać po co one się tam znalazły.” Wyciągnęła z kieszeni komórkę, którą wzięła wcześniej. „Muszę porozmawiać o tym z Haw – Cholera.” Spojrzała na Brenn'ę. „Trzeba sprawdzić tutejszy nadajnik komórkowy.” To sprawiło, że zaczęła się zastanawiać … „Jakie są szanse, że te urządzenia zakłócają jego pracę?” „Nie sądzę, by tak było.” Powiedziała Brenna. „Ale sama będę nadzorować czynności sprawdzające, by się upewnić.” „To prawdopodobnie tylko uszkodzenie po burzy.” Dorian wyciągnął coś z kieszeni, gdy mówił. „Telefon satelitarny.” Powiedział podając go jej. „Sądziłem, że już się przestawiliście.” „Tak jest.” Powiedziała Brenna, gdy Indigo odeszła na bok, by wykonać rozmowę. „Ale w dostawie był problem z bateriami. Czekamy na zastępcze.” Indigo wróciła do ich boku niecałą minutę później. „Bren, ty i Dorian zejdźcie na dół. Zbierzcie tak wielu techników ilu zdołacie. Hawke już organizuje żołnierzy. Drew i ja zostaniemy tutaj i będzieli mieli na wszystko oko.” „Zostawię wam telefon.” Powiedział Dorian. Andrew podziękował kotu i pożyczył go, by zadzwonić do Max'a i przestawić ich spotkanie zanim przekazał go Indigo. Wzięła go i poszła do obozu przy drugim znalezisku – tak na wypadek, gdyby ich działanie zaalarmowało Psi. „Zgodnie z najlepszym scenariuszem zrozumieją aluzję i będą trzymać się z dala od naszego

terytorium.” Powiedział Hawke o świcie następnego ranka, gdy każdy zebrał się w głównym punkcie spotkań. Jego głos zmienił się i stał się szorstki w sposób typowy dla wilka. „Ale z jakiejś przyczyny wątpię, by tak się stało.” Indigo przytaknęła. „Musimy rozszerzyć nasze patrole jeszcze dalej, niż już to zrobiliśmy. Jednym z pomysłów może być poproszenie zespołów mężczyzn o spędzenie po kilka dni na włóczędze w bardziej odległych obszarach w systemie zmianowym.” „Zorganizuję to.” Powiedział Hawke zanim zwrócił swoją uwagę na Riaz'a. „Możesz przejąć część z normalnych obowiązków Indigo?” Ten przytaknął do niego w odpowiedzi. „Czy Judd już się czegoś dowiedział?” Oddech Hawk'a wydobywał się białą mgłą we wczesnym porannym chłodzie. „To pachnie Radą, ale potwierdził, że Rada nie działa już jako spójna jednostka, więc to może być każdy z nich.” To było bardzo interesujące, pomyślał Andrew. Będzie musiał poruszyć ten temat, gdy spotka się z Max'em, szefem ochrony Nikity. Hawke obrócił się do Indigo. „Musimy poprosić Riley'a i Mercy, by skrócili podróż?” „Nie sądzę, żeby to już było tak poważne.” W tutejszym świetle oczy Indigo były niemal lazurowe. Mocno odznaczały się na tle jej złotej opalenizny. „Jesteśmy w stanie sobie z tym na razie poradzić – niektórzy żołnierze mogą zrobić po kilka dodatkowych zmian co powinno pokryć nasze braki.” Andrew oparł się o pień pobliskiego świerku. Skrzyżował dłonie, by powstrzymać się przed sięganiem po Indigo i wyraźnym zaznaczeniem swojego wyboru wobec innych dominujących osobników – zwłaszcza przed Riaz'em. „Oboje potrzebują tej przerwy.” Jego brat był zdruzgotany, gdy Mercy została ranna zaraz po tym jak się związali. Para wyszła z tej próby z jeszcze silniejszą więzią, ale … „Nie sądzę, by do tej pory mieli szansę na miesiąc miodowy.” Usta Hawk'a wygięły się w uśmiechu. „Zastanawiam się, czy Riley uważa swoją obecną sytuację za miesiąc miodowy czy za czyściec.” Każdy zaśmiał się, ale dźwięk tego śmiechu był przytłumiony. Ich instynkty były zaalarmowane w stosunku do jakikolwiek znaków intruzów. Tak szybko jak tylko było wystarczająco dużo światła podzielili się na przydzielone grupy i ruszyli na poszukiwanie igieł w stogu siana. „Znaleźliśmy terytorium.” Andrew Chinatown, która „Przeprowadziliśmy znaleźliśmy.”

dziesięć urządzeń zlokalizowanych na północnej krawędzi naszego powiedział Max'owi przy piwie tego wieczora w małej ciemnej tawernie w serwowała najlepsze piwo własnej produkcji w całym mieście. dosyć szczegółowe poszukiwania po innych stronach, ale niczego nie

„Mimo wszystko, to ogromny teren.” Powiedział Max. „A te urządzenia wydają się dosyć małe.” „Tak.” Obserwował jak kropla wody spływała w dół jego szklanej butelki, a potem spojrzał w oczy gliniarza. „Ale cokolwiek kombinują, zrobiliśmy dziurę w ich planach zwiększając ochronę we wszystkich odizolowanych sekcjach.” „Masz jakąś teorię?” „Kilka.” Zostawił to bez dalszego komentarza. „Mogę potwierdzić, że to nie Nikita.” Powiedział Max bez czekania, aż Andrew o to zapyta. „Jak możesz być tego pewien?” „Nie byłoby sensu, by mnie zatrudniać, gdyby miała kogoś, kto byłby w stanie zorganizować tego rodzaju operację.” Wzruszył ramionami. „A biorąc pod uwagę dostęp, który dała mi do danych Psi nie sądzę, by to była jakaś ogromna podwójna gra.” Jedynym innym Radnym w tym obszarze był Anthony Kyriakus, którego córka Faith była związana z jednym ze Strażników Ciemnej Rzeki. Koty już dały znać, że Anthony nie był w to

zaangażowany. Śnieżni Tancerze zazwyczaj nie przyjmowali niczego do wiadomości tylko na podstawie wiary, ale tym razem Hawke tak zrobił. Co cholernie dużo mówiło na temat sojuszu Śnieżnych Tancerzy i Ciemnej Rzeki. „Czy Nikita ma coś jeszcze do powiedzenia na ten temat?” Zapytał Andrew. Max wziął łyka swojego piwa wydając z siebie doceniający pomruk. „Uważała, gdy mówiłem jej o tym, ale coś innego przykuwa jej uwagę.” „Chcesz podzielić się tą informacją?” Wypił trochę swojego piwa. Max oparł się do tyłu w rdzawoczerwonej skórze swojej budki. „Nie chciałem pracować dla Radnej, ale teraz to robię – i tak długo jak nie złamie naszej umowy będę wobec niej lojalny.” Andrew nie pytał o to, co to była za umowa. Potrafił się domyślić. „To wystarczająco uczciwe.” To sprawi, że jego zadanie będzie trudniejsze, ale jednocześnie umocniło to szacunek jego wilka wobec gliniarza. „Ale czy to ma cokolwiek wspólnego z martwymi Psi w mieście?” Max skinął swoją butelką w stronę Drew. „Zastanawiałem się jak długo zajmie zanim do tego dojdziecie.” Odłożył swoją butelkę i oparł przedramiona na stole. „Cztery podejrzane śmierci, wszystko uderzenia psychiczne.” „W mediach nic nie ma na ten temat. Ukrywasz tą sprawę dla Nikit'y.” Skóra na szczęce Max'a zacisnęła się. „Pozwolę, by uszło ci to płazem tylko dlatego, że sześć miesięcy temu sam doszedłbym do takiego wniosku.” Gniew odbijał się w jego oczach chłodnym płomieniem. „Nie kryję tego. Egzekutywa jest w pełni świadoma tej sytuacji, tylko po raz pierwszy trzymają dziób na kłódkę.” Andrew usłyszał w tym dźwięk prawdy. „Przepraszam, chłopie. Musiałem zapytać.” „Tak, cóż, nie rób tego więcej.” Gliniarz wypuścił z siebie powietrze. „Słuchaj, ostrzegliśmy zagrożoną grupę – Psi o niskim stopniu mocy na skali – ale zrobiliśmy to tak cicho, bo istnieje spora szansa, że te zabójstwa są zmotywowane politycznie. Mają na celu spowodowanie napięcia w populacji cywili.” „Słyszeliśmy plotki o kłopotach w randze Rady.” Max przytaknął. „Prawdopodobieństwo, że te morderstwa są ich częścią jest bardzo wysokie.” „Interesujące.” Andrew podzielił się informacją na temat e-mail'u Czystych Psi przysłanym do wilków Śnieżnych Tancerzy. „Sądzisz, że to jest powiązane?” „Mogę się założyć.” Max oddał mu z powrotem obrzydliwy e-mail. „Muszę mieć w sprawie tych morderstw otwarty umysł, gdyby okazało się, że jacyś inni szaleńcy zostali „zainspirowani” przez Czystych Psi, ale moje przeczucie mówi mi, że Henry Scott i jego fanatycy są w tym głęboko po kolana.” „Gloria.” Powiedział Andrew obserwując twarz gliniarza. „Została wymazana.” Linie pojawiły się w rogach delikatnie skośnych oczu gliniarza. „Masz bardzo dobry wywiad. To było zrobione bez mojej wiedzy. Inne sceny zbrodni są przetwarzane tak jak być powinny.” Andrew wiedział bez pytania, ze ktokolwiek wydał rozkaz wymazania nie zrobi tego ponownie. To sprawiło, że zaczął być ciekawy na temat umowy, którą Nikita zawarła z gliniarzem pozwalając mu na tak wiele władzy. Wiedział jednak bez pytania, że Max nie odpowie na to pytanie. Więc zadał inne. „Jak to jest pracować dla Radnej?” „Przez połowę czasu zacieram ręce z niesamowitej radochy z powodu informacji, do których mam dostęp.” „A przez drugą połowę?”

„Próbuję sam kogoś nie zabić – zazwyczaj Nikit'y.” Zaraz po wypowiedzeniu tego zdania telefon Max'a zadzwonił. Gliniarz zerknął na wyświetlacz z uśmiechem. „Moja żona chce, żebym wrócił do domu na kolację.” Andrew nie musiał mieć psychicznych zdolności, by wyczuć nieokiełznaną przyjemność u swojego rozmówcy. Miał zły humor bez innego żadnego powodu poza tym, że Indigo była na niego zła. „Rozzłościłeś ją kiedyś?” Jeżeli gliniarz powie, że on i jego żona żyli w stanie nieustannego szczęścia, Andrew zdecydował, że będzie miał pełne prawo mu przywalić. Max uniósł brew. „Jasne, jestem człowiekiem.” Wśliznął telefon do kieszeni spodni garnituru i stał z wyróżniającym się błyskiem w oku. „Gdybyś jeszcze na to nie wpadł godzenie się jest najfajniejszą częścią.” Później tego wieczoru Indigo zanurzyła się w mocno zasłużoną kąpiel. Dopiero skończyła wprowadzanie innych Poruczników w sytuację z najściami Psi. Tomas miał kolejne niepokojące informacje, którymi się podzielił – więcej martwych Psi. Tym razem na obrzeżach stanu, pozostawionych w obszarach publicznych, gdzie nie można było ich przegapić. Judd, który wcześniej zgłosił się na ochotnika, by mieć na oku tą sytuację zgodził się, by dalej zajmować się tym problemem. Indigo była mu tak wdzięczna, że mogłaby go pocałować. Była zmęczona poszukiwaniami. Jej mięśnie były spięte. Ale przede wszystkim miała chęć i nikogo, kto by się tym zajął. Wysyczała powietrze i zapadła się głębiej w wodę. Była cholernie zadowolona, że wybrała pokoje z wanną, a nie z prysznicem. Właśnie podniosła gąbkę, by przesunąć nią po nodze, gdy usłyszała jak ktoś wchodzi do niej do mieszkania. Bardzo wąskie grono osób uważałoby, że ma prawo do tego, by tak tu wparować. A potem wyłapała zapach dzikiego, szalonego mężczyzny. Płynny żar między jej nogami nie miał nic wspólnego z kąpielą. „Jak poszło twoje spotkanie?” Zapytała, gdy Drew pojawił się w przejściu. Jego oczy przesunęły się po bąbelkach, które zakrywały ją od głowy po palce u stóp. „Martwi Psi mogą być powiązani z Czystymi Psi. Wygląda na to, że są ofiarami w politycznym pokazie sił.” Psi byli wrogami, ale dzisiaj odczuwała litość wobec tych, którzy nie mieli wyjścia i musieli pozostać w Sieci Psi. „Boże, wyobrażasz sobie, żeby rządzili tobą tacy socjopatyczni dranie.” „Wolałbym raczej nie rozmawiać teraz na temat Rady.” „Tak? A o czym chciałbyś porozmawiać?” Uniosła rękę z wanny i zaczęła przesuwać po niej gąbką. Chciała go po torturować z powodu swojej przeszywającej frustracji seksualnej. Drew zmniejszył dzielącą ich odległość i przysiadł na brzegu wanny. Zanurzył palce w pianie nie spuszczając oczu z jej twarzy. „Indigo.” Spojrzała na niego i uniosła brew. Nadal utrzymywał z nią kontakt wzrokowy, gdy zmienił sposób w jaki przytrzymywał ręce – każda po jednej stronie wanny – zamykając ją w więzieniu złożonym ze stalowych męskich mięśni. „Jestem dominującym mężczyznom.” Powiedział po cichu. „Musisz nauczyć się sobie z tym radzić.” Jego ton sprawił, że jej pazury naciskały na wnętrze skóry, ale utrzymała neutralny ton. „Jestem przyzwyczajona do radzenia sobie z dominującymi mężczyznami.” „Gówno prawda.” Cicho. Intensywnie. „Miałaś kochanków, ale nigdy nie miałaś takiego, którego dopuściłaś wystarczająco blisko, by musieć naprawdę stawić czoła temu co to ze sobą niosło.” „Co sprawia, że sądzisz, że zmienisz ten schemat?” Woda wypłynęła przez krawędź wanny na podłogę obłożoną płytkami, gdy Drew wszedł do wanny, w dżinsach i całej reszcie. Przyklęknął i usiadł na niej okrakiem. Mimo swojego szoku, była

gotowa, gdy ujął jej twarz w dłonie i wcisnął jej język do ust. Wyczuła ziemistą muskularną zmysłowość, cień piwa – gładkiego i ciemnego – i czegoś, co przesuwało się po jej zmysłach niczym ogień. Drew. Jego język głaskał i lizał, a ręce trzymały ją w miejscu, by mógł się delektować. Jego zęby wbiły się w jej dolną wargę, drocząc górną. Żar rozwinął się w jej brzuchu, choć rozpoznawała dokładnie to co właśnie robił. Był to kolejny pokaz posiadania. Jej wilk obnażył zęby na samą myśl dając jej wystarczającą siłę woli, by przerwać pocałunek i pchnąć pazurami w jego ramiona. Odmówił przesunięcia się, ale położył dłonie na krawędzi wanny za nią. Właśnie nabierała powietrza, by się odezwać, gdy po prostu pochylił głowę i ponownie ją pocałował. Tak gorąco, ciepło, seksownie i wymagająco. Seks, pomyślała, niczego nie rozwiąże … ale potem ześliznął w dół jedną z dłoni i ścisnął jej pierś w przypływie oślepiającego posiadania przyćmiewając każdą inną myśl. Przygryzła jego dolną wargę i odciągnęła mu głowę dłonią zaciśniętą na jego włosach. „Zdejmij koszulkę.” Ku jej zaskoczeniu nie kłócił się z nią. Ściągnął na wpół przemoczony materiał przez głowę. Wylądowała bezdźwięcznie na puchatym dywaniku łazienkowym, gdy przerzucił ją na bok. Przesuwała dłońmi po jego klacie rozradowana nagrzanym jedwabiem jego ciała, gdy ponownie ją pocałował. I tym razem, nie było żadnego wstępu. Nie, po prostu kontynuował w tym miejscu, w którym przerwał pieszcząc jej pierś pełnym zaborczości dotykiem, który sprawiał, że miała ochotę w tym samym czasie jęknąć i ugryźć go. Jego wolna dłoń przesuwała się w dół, by przycisnąć się do jej podbrzusza. Gdy chciała sięgnąć dłonią po jego erekcję, przesunął swoją dłoń i rozłożył palce między jej lokami, by … Krzyknęła mu prosto w usta, gdy wepchnął w nią dwa palce. „Cholera, Drew.” Wydyszała. „To nie jest gra wstępna.” Przygryzł jej kark przesuwając drugą dłonią po jej żebrach. A potem z powrotem w górę, by ściskać i pieścić jej piersi, pocierać kciukiem po jednym z mocno odstających sutków. „Właśnie, że jest.” Kolejny pocałunek. Kolejna mieszanina ust, zębów i języka. „Mogę wyczuć jaka jesteś jedwabna, smakowita i gotowa.” Dwa szybkie pchnięcia, które pchnęły ją zaskakująco blisko orgazmu. „Taka gorąca i gotowa.” Jęknęła i sięgnęła w dół, by powalczyć z jego przemoczonymi dżinsami. Głupi guzik nie chciał się rozpiąć – a on nie chciał jej pomóc. Miał zamiar doprowadzić ją do szaleństwa. Więc wyciągnęła pazury i podarła dżinsowy materiał. Jej dłoń napotkała więcej przemoczonego materiału ukrywającego gorącą, pulsującą wypukłość jego imponującego podniecenia. „Ze wszystkich dni akurat dzisiaj musiałeś założyć bieliznę.” Wymruczała, gdy dał jej sekundę na złapanie oddechu. Nauczyła się, że Drew lubił się całować. Zaczynała być uzależniona od rodzaju pocałunku typowego dla niego. „Dotknij mnie Indy.” Zachrypnięta prośba prosto w jej usta. O Boże, ten głos. Zadrżała w czystej zmysłowej przyjemności. „Próbuję.” Ściskała i pieściła go przez tkaninę. Została nagrodzona tym, że wyczuła, iż jego palce tracą rytm wewnątrz jej ciała. Ale szybko się pozbierał. Ześliznął wolną dłoń, by zacisnęła się w jej włosach, tak by mógł odchylić jej głowę i rozkoszować się jej ustami, gdy jego palce zaczęły się w niej poruszać mocniej i szybciej. Gwiazdy zaczęły błyszczeć w kącikach oczu Indigo, ale zacisnęła zęby i wytrzymała – chciała mieć tego cholernego wilka w sobie. Podarła jego bieliznę – ze znaczną ostrożnością, bo nie chciała go uszkodzić – i pchnęła go w klatę

z całej siły. Przerwał pocałunek, zabrał z niej palce po ostatnim przedłużającym się pchnięciu i pozwolił odepchnąć się do tyłu, aż mogła usiąść na nim okrakiem. Była to cała kontrola jaką jej dał. Chwilę później jego dłonie były na jej biodrach, a jego erekcja przesuwała się do jej wnętrza. Wbił się w nią w surowej obietnicy. Indigo jęknęła i złapała się brzegów wanny. Jej piersi były mokre i błyszczały się nad nim, gdy ich ciała tańczyły pod wodą gładko i gorąco. Ich połączenie było odrobinę szorstkie, całkowicie surowe. A potem zacisnął zęby na delikatnym ciele jej piersi, a jej ciało napięło się w wybuchu przyjemności. Jej mięśnie zacisnęły się ciasno na nim, gdy przygniatał ją do siebie i doszedł z mocnym, wybuchowym pomrukiem. ROZDZIAŁ 28 Judd po tym jak zadzwonił do niego Drew po swojej rozmowie z Max'em, wykonał kolejną rozmowę telefoniczną. „Rada rozdzieliła się.” Powiedział. „Jak mocno źle jest?” „Mocno. Scott'owie są zdeterminowani, by pozbyć się Nikit'y. Wypowiedziała pewne prowokujące zdania na temat Ciszy – i działała zgodnie z nimi.” Judd rozważył to co wiedział na temat Radnej Nikit'y Duncan. Zastanawiał się, co ona z tego miała. „Możesz zabić ich wszystkich.” Powiedział pamiętając zdanie Ducha wypowiedziane przy okazji ich ostatniego spotkania. „Są chorobą. Wirusem, który żeruje na naszych ludziach.” „Rozważyłeś jak blisko jesteś związany z Siecią?” Ciemne pasma, martwe pasma krążące po sieci psychicznej, która karmiła miliony umysłów Psi na całej planecie sprawiały wrażenie jakby cała jej psychiczna tkanina gniła. „Jej degeneracja może mieć na ciebie wpływ.” „Nie.” Powiedział Duch. „Jestem dosyć zdrowy na umyśle.” Judd nie był pewien, czy Duch kiedykolwiek był naprawdę zdrowy na umyśle – nikt, kto posiadał tyle mocy nie mógł być zdrowy. Ale zawsze był logiczny. „Jeżeli Rada się załamie, a nie będzie na jej miejsce żadnego nowego systemu skończy się to zdestabilizowaniem Sieci i śmierciom setek tysięcy niewinnych.” „Uważasz, że mam serce.” Zapytał z ciekawością Duch. „Że taki fakt będzie miał na mnie wpływ?” Judd wiedział, że Duch coraz bardziej zbliżał się do spadnięcia z krawędzi – wiedział również, że nie może mu na to pozwolić. Nie tylko z powodu śmiertelnej mocy rebelianta, ale również dlatego, że Judd uważał go za przyjaciela. „Jedna osoba.” Powiedział Judd. „Musi być jedna osoba, której śmierci nie chcesz.” Długa, bardzo długa chwila ciszy. „A jeżeli jest?” Ulga Judd'a była przytłaczająca. „Rozważaj tą osobę za każdym razem, gdy podejmujesz decyzję.” Tym razem pauza była dłuższa, grubsza, mroczniejsza. „Będę tak robił. Na razie.” ROZDZIAŁ 29 Indigo nie była zbytnio pewna jak dali radę przejść z wanny do łóżka, ale gdy się obudziła odkryła, że było jej ciepło. Była sucha i leżała rozłożona na brzuchu. Obok niej na plecach leżał równie mocno zrelaksowany Andrew. Oczywiście jedna z jego dłoni spoczywała na jej pośladkach

głaskając ją w sposób, który krzyczał „moja” silniej niż jakiegokolwiek słowa. Znajdując gdzieś siłę szturchnęła go w rękę. „Co to było?” Ścisnął pośladek, który pieścił. „Naprawdę wspaniały seks.” Jej wilk zawarczał, ale tylko udawał. Drew wyciągnął całą złość z nich obojga. „Próbowałeś zmusić mnie seksem do poddania się.” „Zadziałało?” Posłał jej rozleniwiony uśmiech, gdy obrócił się, by na nią spojrzeć. „Byłem po prostu sobą.” Było to bardzo bliskie tego, co powiedział wczoraj na samym początku. „Nie zamierzam nagle zaakceptować tych wszystkich dominujących bzdur.” „Czy ja cię o to proszę?” Jego niebieskie oczy zmrużyły się. „Ale jeżeli ja uczę się jak sobie radzić z porucznikiem, która jest uparta na kilometr i ma tendencję do stawiania ścian z lodu, ty lepiej do cholery naucz się radzić sobie z tropicielem, który nie pozwoli ci przejść po sobie niczym walec.” To sprawiło, że przewróciła oczami. „Jedyny walec jaki widzę tutaj ma około metr osiemdziesiąt wzrostu i nieco ponad dziewięćdziesiąt kilo mięśni.” To zamiast dodać jeszcze pary do jego gniewu sprawiło, że jego oczy zrobiły się ciepłe. Przesunął się i przerzucił nogę przez jej ciało pieszcząc jednocześnie jej nagie ciało jeszcze bardziej zaborczą dłonią. „Złamałaś mi serce, gdy powiedziałaś, że nie znam się na grze wstępnej.” Jej usta zadrżały w uśmiechu. „Tak, jesteś okropny w seksie. Po prostu okropny.” Właśnie dlatego leżała tutaj z roztopionymi kośćmi i tak uśpionym wewnętrznym wilkiem, że była rozłożona na łóżku w kompletnym rozleniwieniu. „Hmm.” Pocałunek w jej ramię. „Wydaje mi się, że powinienem nad tym popracować.” Już miała mu odpowiedzieć, gdy przesunął się tak, że był oparty nad nią podtrzymując swój ciężar na jednej ręce zgiętej w łokciu. Drugą sięgnął w dół i rozsunął jej uda. Żar jego klatki piersiowej palił, a ona westchnęła z przyjemności posiadania go tak blisko siebie. „Jeżeli powiesz mi, że jesteś gotowy po tym wszystkim na więcej, będę musiała nazwać cię kłamcą.” „Cóż, Pani Porucznik, biorę to za wyzwanie.” Podniosła się, aż poczuła jego twardy, jedwabny żar przesuwający się przy jej wejściu. „Drew ...” Zapomniała o wykończeniu i uniosła odrobinę pośladki. Chciała go w sobie. Uwielbiała sposób w jaki czuła go w sobie. Sposób w jaki dotykał ją, głaskał i pieścił. „Aha.” Nadal droczył się z nią z najlżejszym dotykiem swojego penisa. Pocałował tył jej szyi. Górę jej kręgosłupa. Głaskając jednym doprowadzającym do szaleństwa palcem wokół miejsca, które było mokre, gorące i gotowe na jego penetrację. „Muszę odzyskać swoją dumę.” Więcej pocałunków wzdłuż linii kręgosłupa. Dłonie ściskające jej biodra. „I dać ci tą grę wstępną.” Zadrżała, gdy jego nieogolony policzek przesunął się po dole jej pleców, a jego usta dotknęły zagłębienia w lędźwiowej części kręgosłupa. Jego język przesunął się, by zmoczyć to miejsce, zanim podmuchał na nie swoim gorącym oddechem. „Mmm.” Był to dźwięk rozleniwionej przyjemności, gdy przesunął swoje ciało jeszcze niżej na łóżko … a potem zniknął. Zdezorientowana już miała się obrócić, gdy złapał ją za kostki i pociągnął ją w dół, aż jej biodra znalazły się na skraju łóżka, a stopy dotykały podłogi. Jego dłonie ponownie zaczęły się poruszać – na tył jej ud. Rozłożył je, a potem podmuchał w nią powietrzem. „Co lubisz Indy? Liźnięcia?” Szybkie kocie liźnięcia na jej szaleńczo wrażliwym ciele. „Uszczypnięcia?” Uczucie zębów na jej wargach sromowych. Jej mózg zaczął zachodzić mgłą. „Pocałunki?” Mokre, gorące i pochłaniające. Jego usta zagarnęły nią. Jego język wśliznął się w nią w droczącym się pchnięciu, zanim się wycofał. Próbowała znaleźć powietrze, gdy przestał. „I?” Zapytał.

„Co?” Zdołała wydusić z siebie. „Nie powiedziałaś mi co lubisz, nie chciałbym zrobić tego źle.” Potrafiła wyczuć jak się śmieje, ten demon. „Nie masz pojęcia z kim zadzierasz.” Potarł szorstkim policzkiem o gładką skórę wnętrza jej ud. Lizał i szczypał w sposób, który torturował bez ofiarowywania ulgi. „Sądzę, że podoba mi się taki rodzaj gry wstępnej.” Indigo chciała się odsunąć zdeterminowana, by go złapać i ujechać aż do utraty sił. Ale poczuł jak jej mięśnie napinają się i zacisnął swój uścisk. A potem jego usta ponowiły droczenie się z nią. Nie sądziła, że może wydobyć z jej już tak zaspokojonego ciała więcej przyjemności. Myliła się. Udało mu się to tymi swoimi wyuzdanymi, śmiejącymi się ustami. Liżąc, głaskając i podrażniając jej ciało, aż znalazła się na samej krawędzi przyjemności. Tym razem, gdy się odsunął wygięła plecy w łuk zapraszając jego wejście w posiadanie. Chwilę później jego uda dotknęły tył jej ud. Jego ciało weszło w nią w ciasnym, powolnym pchnięciu. Przygryzła usta powstrzymując jęknięcie z powodu intensywności doznań. Zacisnęła pięści na prześcieradle. Podciągnął ją do góry aż była w stanie oprzeć się na łóżku płasko rozłożonymi dłońmi. „Robię ci krzywdę?” „Nie.” Nigdy. Potem nastąpiło już tylko gładkie ocieranie się ciała o ciało. Rozgrzane, zmysłowe pomruki. I najbardziej rozdzierająca przyjemność. Indigo obudziła się blisko świtu. Nie była nawet w najmniejszym stopniu zaskoczona, że była cała zakopana pod ciężkim, ciepłym mężczyznom. Nauczyła się podczas nocy, że Drew niesamowicie rozpychał się w łóżku – ale lubił trzymać ją blisko, więc zamiast zostania zepchniętą z łóżka była wciągana pod niego. Jego uda były splątane z jej nogami, dłoń spoczywała na jej piersi, a twarz była wtulona w jej szyję. Nigdy nie miała kochanka, który próbował posiąść ją tak całkowicie. Ale mogłaby się przyzwyczaić do tego rodzaju wyrażania uczucia, pomyślała otwierając odrobinę serce. Ponieważ cokolwiek brał, oddawał również z przytłaczającą hojnością. Przesunęła palcami po jego włosach i pomyślała o tym co powiedział. Ponieważ on nie składał się jedynie z uczuciowości, śmiechu i zabawy – tak jak zrozumiała to po raz pierwszy na stoku góry dwa dni temu. Był tropicielem stada wraz ze wszystkim z czym to się wiązało. Był również bardzo silnym osobnikiem dominującym. Miał absolutne prawo wymagania, by nauczyła się radzić sobie z nim, tak jak on uczył się radzić sobie z nią. Jej wilk zawarczał niezadowolony na myśl poddania się wobec jakiegokolwiek mężczyzny. Ale czy to tak naprawdę była uległość jeżeli mężczyzna też w odpowiedzi naginał się dla niej. Indigo ośmieliła się po raz pierwszy zadać sobie to pytanie. Hawke nie spał już od trzeciej rano. Skończył właśnie czytać ostatni szkic proponowanej nowej umowy budowlanej / posiadania ziemi, w której Śnieżni Tancerze mieli być cichymi wspólnikami. Już miał odejść od biurka, gdy zadzwonił jego telefon. Widząc na identyfikatorze kim był jego rozmówca poskromił swoją niecierpliwość. „Lucas, o co chodzi?” „Wczoraj wieczorem staliśmy się celem e-mail'a Czystych Psi.” Powiedział alfa Ciemnej Rzeki. „Kilkoro naszych nastolatków przyszło do mnie opowiadając, że zostało zaczepionych na czatach internetowych.” Wilk Hawk'a obnażył zęby z powodu bezczelności tej grupy. „Z nastolatkami wszystko w porządku?”

„Czują się tylko znieważeni.” Powiedział Lucas. W jego głosie słychać było pasmo dumy. „Dorian obserwuje czaty na wypadek, gdyby spróbowali ponownie. Możemy czegoś się z tego dowiedzieć. Będę cię informował na bieżąco.” Rozłączył się po zamienieniu jeszcze kilku słów. Hawke napisał do Drew krótką notatkę przekazując nowe informacje, a potem podszedł do drzwi. Bycie w pomieszczeniach sprawiało mu jeszcze mniej przyjemności niż większości zmiennokształtnych, ale ta praca była ważna dla zdrowia stada, tak jak jego bardziej fizyczna obrona. Więc nauczył się ją dobrze wykonywać, mając u boku swoich poruczników. Biorąc pod uwagę, że zrobił wszystko co miał do zrobienia w pracy biurowej, Indigo doskonale radzącą sobie z utrzymaniem fortu i Riaz'em dowodzącym dzisiaj patrolami ochrony i poszukiwaniami na zboczach gór – poddał się dzikiemu głodowi w jego wnętrzu i wyszedł pobiegać w wilczej formie. Kilkoro porannych ptaszków spośród stada widziało go, ale nikt nie przerwał jego samotności. Wszyscy rozumieli tą potrzebę. Czasami wilk potrzebował pochodzić w samotności. Jednakże ledwie wyszedł za drzwi, gdy wyłapał zapach, który natychmiast zmierzwił mu futro. Pachniała jak jesienny ogień i jakaś bogata, egzotyczna przyprawa. Był to o wiele zbyt intensywny zapach jak na kogoś tak młodego. Kogoś, od kogo powinien trzymać się z daleka. Zamiast tego wziął głęboki wdech powietrza nasyconego przyprawą i pobiegł małą ścieżką, która zaprowadziła go do niewielkiego wzniesienia, z którego mógł obserwować swoją zwierzynę. Miała ze sobą mały plecak i niosła ze sobą coś co wyglądało jak mała kamera holograficzna. Szła w dół ścieżki, która w końcu zaprowadziłaby ją do jednego z środkowych obszarów w terytorium legowiska. Wiedział, że zaparkowała tam samochód, na który zapisała się w garażu na swoje wycieczki na ziemię Ciemnej Rzeki i z powrotem. Ale biorąc pod uwagę jej bieżące tępo dotarcie tam i tak zajmie jej kilka godzin. Zamarł w bezruchu, gdy zatrzymała się i uniosła twarz ku wschodzącemu światłu poranka. Wypuściła z siebie powietrze w długim, powolnym wydechu. Jej nieskrywana radość w byciu w czystym, obezwładniającym pięknie Sierra Nevada śpiewała do niego. Było to niebezpieczne przyciąganie. Powinien odejść. Powinien odejść w przeciwnym kierunku. Powinien. Obrócił się i skierował się w dół między drzewami, aż pojawił się na ścieżce obok niej. Sienna wzdrygnęła się zaskoczona i wpatrywała się w niego wielkimi oczami. Gdy nie zrobił nic poza czekaniem na nią nadal kontynuowała spacer w dół ścieżki posyłając mu ukradkowe spojrzenia wypełnione podejrzliwością, aż stało się jasne, że zamierzał jedynie dotrzymać jej towarzystwa. Potem jej tempo rozluźniło się i szli razem. W ciszy. Minął ponad tydzień odkąd Andrew zaskoczył Indigo w kąpieli. Zaczynał pomału odczuwać ostrożny optymizm. Porucznik nosiła w skórze jego zapach, i z tego co był w stanie stwierdzić, nie martwiło jej to. Był świadomy tego jak długo zajęło jego braniu zyskanie tej samej akceptacji od Mercy. Pozwolił sobie zatem na odrobinę dumniejszy krok – ponieważ ta akceptacja oznaczała, że wilk Indy zaczynał pokonywać swoją niepewność w odniesieniu do jego osoby. Oczywiście część z tego miała najprawdopodobniej wiele wspólnego z faktem, że pani porucznik okazywała się równie zaborcza co każdy zmiennokształtny mężczyzna. On też nosił w skórze jej zapach – razem z sporą liczbą śladów po pazurach. Był bardzo szczęśliwy – nie, był rozradowany – obecnym stanem ich związku, pomyślał, gdy dotknął malinki na swojej szyi. Członkowie ich stada oczywiście uważali całą tą sytuację za bardzo miłą rozrywkę. Była to miła przerwa od nieustannej czujności patroli ochrony w górach. Po głównych poszukiwaniach technicy znaleźli jeszcze jedynie trzy transmitery. Zaczynało wyglądać to tak, jakby wykryli ich większość,

jeżeli nie wszystkie, ale Śnieżni Tancerze nie zamierzali obniżyć poziomu czujności, gdy Rada ośmieliła się naruszyć samo serce terytorium stada. Oczywiście to nie znaczyło, że wilki przestały być wilkami. Andrew radził sobie z podpuszczaniem za pomocą uśmiechu i wzruszenia ramion, Indigo robiła niezadowoloną minę. Żadna z tych reakcji nie miała jakiegokolwiek wpływu na plotki – albo dobre rady, które Andrew zaczął dostawać od kobiet ze stada. „Daj jej przestrzeń.” Doradziła mu jedna z dominujących kobiet. „Ale nie zbyt wiele.” „Cokolwiek zrobisz, na niebiosa nie traktuj jej jak dziewczyny. Ona jest kobietą.” „Andrew, kocham cię, ale jesteś najbardziej podstępnym, cwanym wilkiem jakiego kiedykolwiek znałam – użyj tego.” Po kilku dniach takich porad Andrew przycisnął jedną z pań. „Nie, żebym nie był wam wdzięczny, ale dlaczego wszystkie jesteście takie pomocne?” Zapytał. To zarobiło mu wybuch śmiechu, dotyk ciepłych zdolnych dłoni na twarzy i soczystego buziaka. „Głuptas. Ona jest nasza i kochamy ją – wszyscy martwiliśmy się tym jak mocno wysila się dla stada. Ty sprawiasz, że jest szczęśliwa.” Te proste słowa były dla niego rewelacją. Więc był gotowy, by stawić czoła następnemu etapowi ich zalotów, gdy Indigo zaprosiła go na oficjalną kolację rodzinną. „Kolacja z moimi rodzicami u nich w domu.” Powiedziała spokojnie, tak jakby to było nic takiego. „Evie jeszcze nie wróciła, ale moja ciocia Adria i jej kochanek Martin też tam będą. Przylecą znad granicy z Oregon'em.” Miał mgliste wspomnienie tego, że siostra Tar'y była dużo młodsza zapytał. „Jesteś blisko związana z Adri'ą?” „Tak.” Uśmiechnęła się. „Jest bardziej zbliżona wiekiem do mnie, niż do mojej mamy.” Instynkt podpowiadał mu, że w grę wchodziło coś więcej niż tylko zwykłe rodzinne relacje, ale milczał. Dużo łatwiej będzie zmusić Indy do mówienia, gdy już pozna jej ciotkę. Dowie się co sprawiało, że wilk Indigo niemal … schował się na wspomnienie jej imienia. W związku z czym realny obraz Adri'i zaskoczył go. Podobieństwo fizyczne między trójką kobiet było zdumiewające. Stojąc jedna przy drugiej: Tarah, Indigo i Adria były niemal odbiciami lustrzanymi siebie samych w różnych stadiach życia. Ale choć Tarah była osobnikiem uległym, Adria była dominująca. Tarah pocałowała go w policzek z matczynym uczuciem, Adria natomiast posłała mu mierzące spojrzenie spod przymrużonych powiek. Wiedział również, że choć Tarah polegała z otwartym zaangażowaniem na swoim wybranku, między Adri'ą i Martinem, jej kochankiem, można było wyczuć prawdziwe wibracje przepychanki. Zdał sobie sprawę, że Indigo była dużo bardziej podobna do swojej ciotki, niż do matki. „Więc to ty jesteś tym jedynym.” Powiedziała Adria po tym jak uścisnęli sobie dłonie. Polubił ją – ale cóż, miał słabość do upartych kobiet o chłodnym spojrzeniu. „Tak.” Linie sformułowały się na jej czole, a brwi ściągnęły się razem. „Nie jesteś taki jak się tego spodziewałam.” Wiedział, że to nie był komplement. „Zazwyczaj zaskakuję ludzi.” „Hmm.” Wilk skradał się za oczami o odcień jaśniejszymi niż u Indigo. „Widziałam cię w naszym sektorze, ale nie rozmawialiśmy. Opowiedz mi o sobie.” Posłuchał jej szorstkiego rozkazu. Jego wilk był rozbawiony jej szalejącą opiekuńczością. Zauważył jednak coś. Martin, choć stał obok Adri'i nie włączył się do rozmowy. To samo w sobie

nic nie znaczyło – Riley miał w zwyczaju stać cichy niczym sfinks u boku Mercy. Jednakże w umysłach ludzi nigdy nie było wątpliwości, że był w stu procentach świadomy nie tylko kierunku rozmowy, ale i najdrobniejszego aspektu obecności jego wybranki. Tutaj coś było niepokojąco inaczej. Sztywność kręgosłupa Adri'i, gdy ramię jej kochanka otarło się o jej własne. Białe linie wokół ust Martin'a. Sposób w jaki oboje unikali kontaktu wzrokowego ze sobą nawzajem – tych dwoje było wkurzonych na siebie nawzajem. Andrew przyjął to bez mrugnięcia okiem. Bycie z silną kobietą okazjonalnie oznaczało pewne fajerwerki. Nie mógł wyobrazić sobie Indigo bez jej charakterku. Jego wilk zawarczał w zgodzie rozmawiając dalej z Adri'ą, aż podeszła do nich Tarah, która chciała dowiedzieć się co słychać u jej siostry. Przesunął się do miejsca przy ścianie, gdzie Indigo kończyła swoje jabłko i pociągnął ją za kitkę. „Dlaczego opuściłaś mnie przy swojej ciotce inkwizytorze?” Uderzyła biodrem jego biodro. „Nie mów, że twój uśmiech nie zadziałał?” „Cwaniara.” Sięgnął dłonią za nią i poklepał ją po pośladku. „Uważaj sobie.” „Zamierzam – później dzisiejszego wieczoru.” Indigo posłała mu karcące spojrzenie, ale wyłapał skrywający się za nim śmiech. „Co sądzisz o mojej ciotce?” „Jest niczym starsza wersja ciebie.” Powiedział z całkowitą szczerością. „Doprowadziła do perfekcji swoje „miażdżące spojrzenie”.” Indigo położyła dłoń na jego ramieniu, a w drugiej trzymała swój ogryzek. „Daj mi jeszcze kilka lat.” Był bardzo zadowolony na myśl o obserwowaniu jak jeszcze bardziej wzrasta w swoją skórę stał obok niej, gdy inni rozmawiali. Zdanie sobie sprawy, iż mimo jego umiejętności w odczytywaniu podtekstów w każdej sytuacji przegapił tutaj coś zajęło mu chwilę. Martin i Adria nie byli wkurzeni na siebie nawzajem – jedynie jedno z nich było złe. Adria położyła dłoń na ręce Martin'a … tylko po to, by ten ją strząsnął. Twarz Adri'i zdradzała w tym momencie czysty ból serca, zanim ponownie uniosła swoje tarcze – chłodnej i kontrolującej się osoby. Walcząc z pragnieniem, by uderzyć Martin'a za to, że sprawił, iż ten wyraz twarzy pojawił się u tak silnej kobiety, Andrew wrócił myślami do innych drobnych rzeczy, które zdążył zauważyć. A w szczególności do sposobu w jaki Martin niemal celowo wszedł pierwszy do pokoju z komentarzem. „Najsilniejsi powinni osłaniać tyły, prawda?” Wtedy Andrew wziął to za żart między kochankami, ale teraz … „Kto jest bardziej dominujący?” Zapytał czując chłód rozchodzący się po żyłach. „Adria, prawda?” ROZDZIAŁ 30 Ciało Indigo znieruchomiało obok niego. „Wiesz to przecież.” Andrew natychmiast zdał sobie sprawę, że będzie miał do przejścia cholerną bitwę, by wymazać wrażenie jakie ten toksyczny związek zostawił w Indigo. Nie było jednak czasu, by podążyć za tym tematem, ponieważ w tym momencie wszedł Abel, który spóźnił się z pracy – był trenerem i koordynatorem zasobów żołnierzy Śnieżnych Tancerzy w całym stanie. Najpierw Abel pocałował swoją wybrankę. Potem poklepał jego policzek, by jego córka mogła unieść się jedną dłonią na jego ramieniu i go pocałować. Potem przytulił Adri'ę i uściskał dłoń

Martin'a. Następnie podszedł z powrotem do nich … a Andrew odkrył, że został zabrany na zewnątrz na „małą pogawędkę.” „Powiem w prost.” Powiedział Abel, gdy stali na świeżym nocnym powietrzu z drinkami w rękach. „Indigo jest dorosłą kobietą, która wie czego chce. Wybierze tego, kogo wybierze.” Ponieważ Abel zamilkł czekając na odpowiedź Andrew stwierdził. „Tak, proszę pana.” Choć jego wilk dobrze poradził sobie z Adri'ą, był czujny w stosunku do Abl'a. Nie była to kwestia dominacji, ponieważ Andrew przewyższał go rangą. Chodziło o rodzinę. Abel wziął łyka whiskey. „Rozpytałem się o ciebie.” Andrew czekał. „Kobiety cię lubią.” Iskra w tych głęboko szarych oczach, które odziedziczyła po nim jego młodsza córka. „Nie musi się pan martwić o moją lojalność.” Powiedział Andrew nie chcąc na tym polu żadnych błędów czy nieporozumień. „Indigo jest jedyną kobietą, której pragnę.” „Wiem o tym.” Powiedział Abel ku jego zaskoczeniu. „Gdy pierwszy raz się spotkaliśmy patrzyłem na Tar'ę w sposób w jaki ty patrzysz na Indigo.” Zaśmiał się. „Nadal tak na nią patrzę, jeżeli o to się rozchodzi.” Andrew rozluźnił się. Zbyt szybko. „Chcę tylko żebyś wiedział, że jeżeli skrzywdzisz ją to połamię każdą kość w twoim ciele. Dwukrotnie.” Powiedział Abel tym samym ciepłym tonem. Andrew po tym jak przetrwał zarówno kolację jak i Abl'a wszedł do kuchni i stanął przy boku Tar'y, gdy kroiła na kawałki tort przygotowany na deser. „Tarah?” Zamiast mu odpowiedzieć Tarah podniosła kawałek tortu i obróciła się, by go nim nakarmić. „I?” Przeżuł go rozkoszując się wybuchem brandy i czekolady. Przełknął. „Wyjdziesz za mnie?” To zyskało mu promienny uśmiech. „Co chcesz wiedzieć kochanie?” Całkowicie przez nią roztopiony nie wysilał się, by udawać, że nie przyszedł tu za nią z ukrytym motywem. „Twoja siostra jest od ciebie dużo młodsza.” „Nasi rodzice zostali bardzo radośnie zaskoczeni, gdy miałam niemal dwadzieścia lat.” Drew pomyślał o tym przez chwilę. Zmiennokształtni byli mniej płodni niż ludzie, czy Psi. Choć tego rodzaju rzeczy zdarzały się, miały miejsce bardzo rzadko. „Musiał to być powód do sporego świętowania.” Tarah położyła tort na tacy i kazała mu podać filiżanki i spodeczki z górnej półki. „Och, tak było.” Powiedziała, gdy robił co mu kazała. „Każdy sądził, że będę zazdrosna, ale ja uważałam, że jest najsłodszym, najbardziej cudownym dzieckiem jakie widziałam.” Zaśmiała się na to wspomnienie. „Skradałam ją mamie bez przerwy i pokazywałam wszystkim tak jakby była moim własnym dzieckiem.” Zaśmiał się przypominając sobie jak Riley traktował jego i Brenn'ę, gdy byli młodsi. „Adria nie może być dużo starsza od Indigo.” „Szybko znalazłam swojego wybranka.” Olśniewające echo wspomnień. „Mieliśmy naszą piękną Indigo niedługo później. Adria miała wtedy tylko cztery lata, więc dorastały bardziej jak siostry niż jak ciotka i siostrzenica.” Zachęcony przez jej otwartość zadał pytanie, które wielu uznałoby, że nie jest jego sprawą. „Jak

długo Adria jest z Martin'em?” „Dziesięć lat z przerwami.” Tarah po tym jak ułożyła wszystko na tacy chciała ją podnieść. Wśliznął dłonie obok jej rąk. „Ja to wezmę.” Spojrzała w górę i zatrzymała go z dłonią na przedramieniu. „Byłeś cudownym chłopcem Andrew. Bardzo się cieszę, że znam mężczyznę którym się stałeś.” Czując miłość w tym dotyku i w jej słowach zapytał ostatnie, najważniejsze pytanie. „Od jak dawna między nimi tak jest?” „Od początku.” Ból odmalował się na jej wyrazie twarzy. „Oni kochają się nawzajem, ale Martin nigdy nie był w stanie poradzić sobie z siłą Adri'i … łamie jej serce za każdym razem, gdy daje to do zrozumienia.” Gdy Andrew leżał nagi w łóżku obserwując jak Indigo szykuje się, by do niego dołączyć myślał o konsekwencjach tego czego się dzisiaj dowiedział. Nie musiał być psychologiem, by wiedzieć, że poglądy Indigo na temat związków zostały ukształtowane przez te dwa jej najbliższe. Więź wybranków jej rodziców, choć nie przystawała do jej własnej sytuacji, pasowała do zaakceptowanych zwyczajów i była bardzo udana. W przeciwieństwie do nich Adria złamała zasady i związała się z dużo mniej dominującym mężczyznom – rezultaty nie były zbytnio inspirujące. „Głębokie myśli?” Zapytała Indigo czesząc włosy przed lustrem naprzeciwko łóżka. Przesunął oczami po małych jedwabnych bokserkach koloru odzwierciedlającego jej oczy, które połączyła z cienką czarną kamizelką. Jej włosy były błyszczącym wodospadem czerni opadającym na jej ramiona. „Jesteś tak piękna, że moje serce aż zamiera.” Jej dłoń zamarła w trakcie gładkiego pociągnięcia. Wpatrywała się w niego przez całą długość pokoju. „Drew … nie możesz chodzić i mówić takich rzeczy.” „Dlaczego nie?” Odłożyła szczotkę na toaletkę. Wdrapała się na łóżko i usiadła okrakiem na jego ciele. „Bo to sprawia, że uwielbiam cię jeszcze bardziej, a nie jestem pewna czy jestem w stanie sobie z tym poradzić.” Droczyła się z nim, ale usłyszał w tym zdaniu szept prawdy. Jego porucznik obawiała się rosnącej głębi łączących ich relacji. Nie mógł jej o to winić. To też mocno uderzyło w niego, gdy zdał sobie po raz pierwszy sprawę z tego, że była dla niego tą jedyną. Na zawsze. „W takim razie – twoje oczy są śmieszne, a zęby krzywe.” Cała jej twarz rozpromieniała. „Dużo lepiej.” Pozwolił, by emocje z jego serca wypłynęły w powolnym uśmiechu. Przesunął dłońmi w górę jej ud i pod krawędź kamizelki. „Mam pewną fantazję.” „Na prawdę?” Padł rzeczowy komentarz. „Czy jest ona związana ze mną nago?” „Skąd wiedziałaś?” „Nie jesteś zbyt trudny do odczytania.” Potarła ciałem po pulsującym wzniesieniu jego erekcji. „A może powinnam powiedzieć, że twoja twardość jest łatwa do odczytania?” Wziął głęboki wdech wchłaniając pełne, ziemiste ciepło jej podniecenia. „Bardzo zabawne.” „Też tak sądzę.” Przesunęła dłońmi w pieszczocie po jego klacie. Jej pazury wbiły się jedynie wystarczająco mocno, by przywołać jego wilka do warczącego życia. „Widzę, że ktoś pojawił się, by się pobawić.” Jej wilk znajdował się w jej oczach. Pochyliła głowę i przesunęła zębami po jego sutku. Jej włosy działały jak tysiące droczących się palców na jego skórze. Zacisnął jedną dłoń w jedwabnej masie, a drugą na pościeli. „To wszystko na co cię stać?”

Iskra rozbłysła w oczach koloru indygo między ledwie rozszerzonymi powiekami. Potarła bardzo powoli swoimi ledwie zakrytymi piersiami o jego klatę. Wśliznęła dłoń w dół i zacisnęła ją na jego erekcji w otwartym zaborczym uścisku. „Matko.” Wysyczał między zaciśniętymi zębami. Gdy chciał złapać ją za ramiona i przyciągnąć ją do góry zacisnęła mocniej swój uścisk i pozwoliła mu poczuć jej pazury. Przeklął i opuścił dłonie. „W takim razie rób co możesz najgorszego, pani Porucznik.” Głaskając i ściskając napiętą długość jego erekcji ciepłymi, silnymi dłońmi skierowała się w dół jego ud … a potem jeszcze niżej. „Och, tak właśnie zamierzam.” Gorący, wilgotny oddech na samym czubku jego penisa. Jego ciało wygięło się w stronę jej ciepłych mokrych ust. „Cierpliwości.” Padła roześmiana nagana, gdy ponownie się uniosła i wypuściła go, by przycisnąć dłonie na jego udach. Pozostanie w miejscu wymagało całej jego silnej woli. Pozwolił jej się bawić tak jak tego chciała. Ale nadal był drapieżnym zmiennokształtnym mężczyzną z kobietą, którą uważał za swoją. „Góra. Ściągaj.” Padły zachrypnięte, szorstkie słowa. Przesunęła palcem po zapięciu swojej kamizelki. „Masz na myśli to?” Zmrużył oczy i rozciął ją jednym pojedynczym celnym pociągnięciem pazura. Indigo odskoczyła do tyłu, ale nie była wystarczająco szybka. Jej usta otworzyły się ze zdziwienia, gdy jej kamizelka rozsunęła się na przodzie w dwóch zgrabnych połowach. „Hej!” Prześledził oczami nagie krągłości jej piersi. „Ups.” Indigo zdarła z siebie kamizelkę i odrzuciła ją na bok. A potem podciągnęła się do góry i opierając się na dłoniach po obu stronach jego głowy stwierdziła. „Uważasz, że jesteś bardzo sprytny.” Ogarnęła go niemal oślepiająca przyjemność, gdy przesunął dłońmi po jej pośladkach i dole kręgosłupa. Dotykając jej jak tylko miął na to ochotę. „Tak.” Skierował ją w dół wystarczająco, by mógł uchwycić zębami jej sutek. Gdy wsunęła dłoń w jego włosy wypuścił go, zanim ponownie go possał i mocno pociągnął. Zadrżała na jego ciele. „Więcej.” Był to jednocześnie rozkaz i żądanie. Andrew uśmiechnął się i zaserwował taką samą pieszczotę na jej zaniedbanej piersi. Uniósł dłoń i popieścił ją z zaborczą przyjemnością nigdy nie czyniąc wysiłków, by ją ukryć. „Masz w zwyczaju przejmować inicjatywę w łóżku.” Wymruczała prosto w jego usta, gdy się odsunęła. „Ale ja mam dzisiaj własne plany.” Opuścił głowę na poduszki i obserwował bez oddechu, gdy palcem wytyczyła drogę w dół jego klatki z powrotem do szalejącej twardości jego penisa. Tym razem jej palce celowo go okrążyły. Nie było żadnego ostrzeżenia. W jednej minucie siedziała na nim okrakiem, a w następnej ześliznęła się w dół, by wziąć go w mokry żar swoich ust. „Cholera!” Wyrwało mu się, gdy przyjemność zrobiła spięcie w jego zmysłach. Sięgnął w dół i włożył jedną dłoń w jej włosy. Gdy odsunęła się drażniąc się z nim do szaleństwa skierował dłonią jej głowę z powrotem. Pozwoliła poczuć mu swoje zęby. Zawarczał. W oczach, które spojrzały na niego był śmiech. Wiedział, że przepadł. Jęknął, wziął wszystko co miała mu do ofiarowywania i rozkoszował się tym. Moja. Pomyślał, gdy obdarowywała go jedną przyjemnością za drugą, gdy oddała kontrolę nad sobą swojemu wilkowi. Jesteś moja. Indigo raz za razem doprowadzała Drew na szczyt wycofując się na sekundę zanim straciłby kontrolę. Jej własne pragnienie było niczym wiercąca potrzeba, gdy liznęła go po raz ostatni, pozbyła się swoich bokserek i ponownie usiadła na nim okrakiem.

W jego oczach widać było wilka. Podobnie jak w pazurach, które wbił w łóżko rozdzierając pościel. „Przeprosiłbym, ale nie sądzę, byś na to zasługiwała.” Zawarczał podążając za jej spojrzeniem. Nawet teraz potrafił sprawić, żeby się uśmiechnęła, mimo że głód i pragnienie między nimi było niczym szalejąca bestia. „W takim razie … może po prostu po robię tak przez chwilę.” Uniosła się i przesunęła się swoim wnętrzem o szczyt jego penisa. Miała to być pełna droczenia się kara. Doprowadziła tym siebie do szaleństwa. Dłonie Drew zacisnęły się na jej biodrach. „W dół!” Pociągnął ją. Ześliznęła się na niego w twardym pośpiechu. Wykrzyknęła z powodu niemal bolesnego doznania. Jego dłonie rozluźniły się na niej, a ona zdała sobie sprawę, że nie schował pazurów. To nic. Jej wbijały się w jego klatkę, gdy opierała się na niej. „Indy?” Było to tak napięte słowo, że wiedziała, iż musiał walczyć ze sobą, by je wydobyć. Wzięła głęboki wdech i zacisnęła swoje wewnętrzne mięśnie. Zobaczyła jak jego oczy odpływają. Jego dłonie nadal pozostały na jej biodrach powstrzymując ją przed poruszeniem się. „Nic mi nie jest.” Powiedziała wiedząc, że jego opiekuńczy instynkt uniósł się razem z jej krzykiem. „Jesteś w tej pozycji po prostu trochę bardziej … znaczący.” Jego usta zadrżały w wyrazie zabawnej arogancji, która sprawiła, że chciała się z nim droczyć i sprawiać mu przyjemność w jednakowym stopniu. Zsunęła z siebie jego dłonie, a potem złączyła je z własnymi i zaczęła ujeżdżać swojego wilka. Gładkie poruszanie się ciała o ciało. Bogaty posmak ich złączonych zapachów. Olśniewający żar ognia w jej brzuchu. To wszystko składało się na bardzo egzotyczny taniec. Ale najbardziej silnym doznaniem było zobaczenie jak oczy Drew zmieniają się z niebieskich na miedziane, i z powrotem, gdy zarówno wilk, jak i człowiek poddali się szalejącemu między nimi piekłu. I zabrał ją tam razem ze sobą. ROZDZIAŁ 31 Henry podniósł transmiter podobny do tego, który jego ludzie umieścili na terytorium Śnieżnych Tancerzy. Szkoda, że zostały odkryte. W przyszłości zaoferowałyby mu drobną przewagę taktyczną – ale nie był to powód, by zakończyć grę. Oślepione przez słabość ich zwierzęcej natury wilki nie znalazły jeszcze pozostałych technologicznych urządzeń. A zanim to zrobią, będzie już za późno. ROZDZIAŁ 32 Następnego dnia rano Andrew wszedł do biura Hawk'a akurat, gdy jego alfa kończył rozmowę z Judd'em przez panel komunikacyjny. Skinął swojemu szwagrowi zanim ekran pociemniał i zerknął na Hawk'a. „Gdzie jest Judd?” „Gdzieś w Ameryce Południowej.” Dla większości ludzi ta odpowiedź nie miałaby sensu biorąc pod uwagę, że Judd jeszcze kilka godzin temu był w legowisku. Jedynie ograniczona liczba ludzi wiedziała, że był on bardzo silnym telekinetykiem. Nie był prawdziwym teleporterem, ale był w stanie przenosić się na długie dystanse.

„Nadal nic co mogłoby potwierdzić dlaczego transmitery były tutaj?” Zapytał zajmując miejsce. „Są cztery możliwości.” Hawke uniósł palec. Jego gniew był przytłumiony, ale to nie sprawiało, że był z tego powodu mniej niebezpieczny. „Miały działać jako lokalizatory do teleportacji lub pojazdów napowietrznych.” Drugi palec. „Jako test, by sprawdzić jak szybko wykryjemy tego rodzaju naruszenie terytorium.” Trzeci palec. „Lub jako znaczniki miejsc pod materiały wybuchowe.” Andrew wypuścił z siebie powietrze. „Próba spowodowania ogromnej lawiny skalnej?” Hawke przytaknął stukając w naszkicowany diagram, który miał przed sobą. „Jeżeli wysadziłoby się tą sekcję skutkowałoby to nie tylko odcięciem znacznego fragmentu naszej ziemi. Każda najeżdżająca nas armia miałaby dużo mniejszy dystans do pokonania w celu dotarcia do serca terytorium legowiska.” „Powiedziałeś cztery możliwości. Jaka jest czwarta?” „Znaleźliśmy je tak szybko, że można, by pomyśleć, że mieliśmy je znaleźć.” „Przykrywki.” Andrew zmarszczył czoło. „Ale w jakim celu?” „To część tego co Judd ma nadzieję się dowiedzieć. Słyszał szepty, że ta sprawa może być powiązana z Czystymi Psi. Wysłałem również techników, żeby przeskanowali, czy jest tam jeszcze coś co nie powinno się tam znajdować.” Hawke przesunął dłońmi po włosach i zacisnął szczękę. „Jakakolwiek jest prawda, instynkt podpowiada mi, że sprawy przybiorą groźny obrót i to raczej szybciej, niż później.” „Jeżeli Judd kategorycznie połączy transmitery z Czystymi Psi i dodamy do tej mieszaniny e-mail'e, to jestem pewien, że stada nie zostały wzięte za odizolowany cel, tylko jako część kampanii przeciwko całemu miastu.” Powiedział Andrew przeglądając w umyśle inne fragmenty tej łamigłówki. Z oczy Hawk'a wyglądał wilk, gdy obrócił się, by spojrzeć na Andrew. „Dowiedziałeś się czegoś jeszcze.” „Teijan zadzwonił do mnie dzisiaj rano. Jego ludzie zauważyli stabilny strumień Psi wślizgujących się do miasta i zakładających domy. Nie którzy z nich nie mają tutaj pracy.” Hawke zacisnął szczękę. „Kłopoty?” „Po rozmowie z Teijan'em zadzwoniłem do Max'a. Zgodnie z tym czego się od niego dowiedziałem – nie. Wygląda na to, że rozeszła się plotka o zaakceptowaniu przez Nikit'ę do swojej administracji wadliwego Psi.” Żona Max'a, Sophia nadal była w Sieci. I nie była już Cicha. Hawke pomyślał o kobiecie z chłodnym spojrzeniem, która wydziedziczyła własną córkę i wiedział, że Nikita musiała coś z tego mieć. Albo to, albo Radna po prostu czekała na szansę, by uderzyć w biedne dusze, które szukały u niej nadziei. „Powodują jakieś niepokoje?” „Max ma ich na oku. Mówi, że większość z nich próbuje jedynie znaleźć schronienie.” „Ale to zmieni balans w mieście.” A najważniejszym priorytetem Hawk'a było bezpieczeństwo jego stada. „Porozmawiam z Lucas'em. Upewnię się, że nasi ludzie będą mieli tą sytuację na oku.” Drew bawił się długopisem między palcami. „Fakt, że San Francisco zaczyna stawać się głównym celem Psi, którzy łamią Ciszę … cóż, to wyjaśnia sprawę martwych Psi w mieście i na obrzeżach stanu, prawda?” „Biedacy utknęli w ogniu krzyżowym między dwoma frakcjami Radnych.” Hawke podniósł z rogu biurka małą piłeczkę, odbił ją od ściany i ponownie złapał po tym jak się odbiła. „Sądzisz, że my też dostaliśmy się w krzyżowy ogień.” Drew przytaknął. „Wywiad Judd'a mówi, że Henry Scott chce się pozbyć Nikit'y, a my już wiemy,

że Henry kontroluje Czystych Psi. A choć San Francisco jest miastem zmiennokształtnych, jest również siedzibą Nikit'y.” „Wojna psychologiczna.” Wymruczał Hawke. „Chce, żeby miasto było w chaosie, żeby podburzyć pozycję Nikit'y – i ...” Hawke ponownie złapał odbijającą się piłeczkę i przytrzymał ją w dłoni. „Jaki jest na to lepszy sposób, niż podburzenie ludzi i zmiennokształtnych przeciw sobie?” „Właśnie to mnie martwi.” Powiedział Drew. „Ale sądzę, że słyszelibyśmy coś – wyczulibyśmy coś – gdyby tego rodzaju paskudztwo rozprzestrzeniało się.” Hawke rzucił piłeczkę tak, że odbiła się w stronę Drew. „Który dzisiaj jest?” Andrew złapał piłkę zerknął na zegarek i oddał piłeczkę Hawk'owi. „Dlaczego?” „Festiwal Płatków Wiśni w dzielnicy japońskiej.” „Trwa teraz.” Natychmiast zdał sobie sprawę z tego co jego alfa chciał, by zrobił. „Koty będą miały dużo większe szanse na uzyskanie stamtąd informacji.” Ciemna Rzeka rządziła miastem. Robili to wystarczająco długo i dobrze, by stać się zaufaną częścią jego mieszaniny. W porównaniu z nimi Śnieżni Tancerze wywoływali czujną ostrożność – i chcieli, by nadal tak było. „Pracuj z nimi.” Powiedział Hawke. „Ale chcę, żebyś ty też tam był.” „Nawet teraz nie ufasz kotom?” Hawke wzruszył ramionami. „Nie chodzi o zaufanie. Chodzi o Stado.” Andrew rozumiał. Pracą Hawk'a było bronienie Śnieżnych Tancerzy. Bez względu na więź krwi między Śnieżnymi Tancerzami i Ciemną Rzeką nigdy nie powierzy życia swoich ludzi jedynie w ręce sojuszników. Indigo nie była zbytnio zadowolona, że odciągnięto ją od – znaczących – obowiązków, by poszła „pobawić się w dziewczynę” jak to ujął Drew. „Jeżeli potrzebowałeś przykrywki, to dlaczego nie wybrałeś jednej z dziewczyn ze swojego haremu?” Wymruczała, gdy przechodzili między zatłoczonymi alejkami straganów okalającymi ulicę oferującymi wszelkiego rodzaju towary. Przyciągnął ją bliżej siebie ręką owiniętą wokół jej ramion i uszczypnął czubek jej nosa. „Ponieważ pocięłabyś minie na kawałeczki tym swoim lodowatym spojrzeniem.” Powiedział z uśmiechem, mimo jej niezadowolonej miny i ześliznął dłoń po jej plecach. „Zaraz po tym jak wykopałabyś mój zakrwawiony, jęczący tyłek ze swojego łóżka. A ja naprawdę lubię twój materac.” Nie będzie się śmiała. „Będziesz jęczał z bólu i to już nie długo, jeżeli nie przestaniesz publicznie pieścić mojego tyłka.” Przesunął dłonią jeszcze niżej, a drugą ujął jej twarz i zagarnął usta w pełnym śmiechu pocałunku, który po prostu roztopił z niej cały zły humor. Boże, pomyślała, będzie musiała go pilnować. On potrafił czarem wymigać się z każdej sytuacji – i zrobić przy tym z niej wspólnika. Nie odsunął się, gdy przerwał pocałunek, ale czule potarł nosem o jej nos. „Pomyśl o tym jak o randce.” W tym momencie, po raz pierwszy od wieków, Indigo zdecydowała, a co tam. W San Francisco był piękny słoneczny dzień. Była z cudownym, seksownym mężczyzną, który nie potrafił trzymać od niej rąk z daleka. A biorąc pod uwagę ich do tej pory odkrytą taktykę grupa Psi stojąca za obecnymi próbami, by spowodować kłopoty w najbliższej przyszłości nie uderzy z dymiącymi pistoletami. „W takim razie musisz kupić mi lody.” Powiedziała wślizgując rękę wokół jego tali. Dopiero, gdy ponownie zaczęli dalej iść zdała sobie sprawę jak wiele przyciągnęli uwagi mimo tłumów. Dostrzegła więcej niż tylko jeden uśmiech posłany w ich stronę, razem z dziwnymi mrugnięciami. Jej wilk westchnął, ale nawet on musiał przyznać, że poczucie zabawy Drew było

rozkoszne. W momencie, gdy Drew poszedł po ich lody Indigo ku własnemu zdziwieniu została zawołana dłonią przez drobną japońską panią siedzącą przy małym straganie. Zaintrygowana poszła do niej. Gdy ubrana w kimono starsza pani kazała jej podejść bliżej swoją pomarszczoną dłonią Indigo pochyliła się nad tacami słodkich mochi2 leżącymi na stole, aż była w stanie usłyszeć słowa kobiety mimo szumu tłumów odwiedzających festiwal. „Tamten.” Starsza pani powiedziała miękkim, ale mocnym głosem. „Kłopoty.” Indigo uśmiechnęła się. „Zdecydowanie.” Kobieta roześmiała się w głos i podniosła ze stolika mochi. „Moje serce się raduje widząc mężczyznę, który nie boi się silnej kobiety.” Położyła smakołyk w dłoni Indigo i odmówiła machając ręką, gdy ta chciała jej zapłacić mówiąc, by wróciła do swoich „kłopotów”. Indigo uśmiechnęła się w podziękowaniu i zatopiła zęby w klejącą masę ryżową, by odkryć, że w środku znajdowała się płynna czekolada. „Mmm.” Zlizała syrop z ust i spojrzała w górę, by zobaczyć, że Andrew znajdował się tuż przed nią, a jego oczy nie odrywały się od jej ust. „Podziel się.” Powiedział zachrypniętym głosem. Celowo udając, że nie rozumie o co mu chodzi włożyła niezjedzone pół mochi do jego ust. W ciągu ostatnich kilku tygodni odkryła, ze droczenie się z nim było fajną zabawą. Wzięła od niego swoje lody – mus mango – i polizała je, gdy zrobił niezadowoloną minę. „A co ty masz?” Palce Drew splątały się z jej, a gdy przełknął smakołyk, który miał w ustach odpowiedział jej. „Czekolada, rum rodzynkowy i tutti-frutti.” Indigo zamarła i wpatrzyła się w jego trójkolorową gałkę. „Dziwnie smakuje?” „Nie. Spróbuj.” Jego gest był rozluźniony, ale gdy próbowała jego mieszaniny smaków ich oczy spotkały się i nagle ta chwila wydawała się daleka od lekkiego nastroju. … mężczyzna, który nie boi się silnej kobiety. Słowa starszej pani przewinęły się przez jej umysł, gdy odsunęła się. Ścisnęła mocniej jego palce i ponownie zaczęli iść przez mieszaninę zapachów cukru i lodów, a później przez stoiska z owocami morza i najbardziej delikatnymi sashimi. Dalej, w obszarze zarezerwowanym dla artystów i rękodzieła wychwyciła zapach tak odległy jak palone drewno i płatki wiśni w pełnym rozkwicie. Dzień wydawał się jeszcze jaśniejszy niż wcześniej – i po raz pierwszy nadzieja w jej sercu przewyższyła strach. Bo starsza pani miała rację. Choć Drew stawiał jej wyzwania, próbował ją zdominować na swój własny czarujący sposób, i bez wątpienia lubił mieć kontrolę, nigdy – bez względu na wszystko – nie podkopywał jej siły, albo nie sprawiał, że czuła się mniej kobieca z powodu tego kim i czym była. Właściwie, niezliczoną ilość razy dawał jasno do zrozumienia, że jej mocna, niezależna natura była częścią jej atrakcyjności. „Chodź tutaj.” Wymruczała. Jej serce sprawiało wrażenie kruchego, a jednocześnie ogromnie silnego, gdy ośmieliła się stwierdzić, że ten nieortodoksyjny – i całkowicie cudowny – związek, może jednak się udać. Pocałowała go, gdy pochylił głowę. „Jak ci smakuje mus mangowy?” Wymruczała w jego usta, które znała tak dobrze. „Sądzę, że muszę jeszcze raz spróbować.” Andrew mógłby spędzić cały dzień bawiąc się z Indigo, ale był świadomy tego jak ważne było 2 Mochi (jap.) – tradycyjne japońskie kluski/ciastka robione z klejącego ryżu, ale także z mochiko, czyli mąki ryżowej, podobne do dango, często nadziewane pastą ze słodkiej, czerwonej fasoli anko lub truskawek, obtoczone w czarnym sezamie goma, sojowym proszku kinako albo zabarwione na zielono poprzez dodatek sproszkowanych liści yomogi. (Źródło: Wikipedia)

wczucie się w emocjonalny stan zdrowia miasta. Pracował z ludźmi, których spotkali po drodze. Utrzymywał pytania w lekkim tonie, a jego komentarze były niewinne. Kawałek po kawałku, słowo po słowie zaczął uzyskiwać fragmenty informacji. Indigo pozostawała nietypowo cicho u jego boku. „Wszystko w porządku?” Zapytał, gdy zatrzymali się, by popatrzeć na paradę. „Nigdy wcześniej nie widziałam, jak wykonujesz taką pracę.” Powiedziała spoglądając na niego. „Jesteś w tym bardzo dobry.” W jego wnętrzu duma rozpostarła swoje skrzydła, a jego wilk zaczął dumnie kroczyć. Godzinę później, gdy wpadli na parę Ciemnej Rzeki, którą oboje znali – Emmett'a i Ri'ę – umknęli przed pośpiechem tłumów i zajęli miejsca przy starym żelaznym stole przed małą kawiarnią. Po zamówieniu napojów Andrew zapytał parę, czy zauważyli coś. Był świadomy tego, że wszyscy starsi stopniem żołnierze Ciemnej Rzeki zostaliby wprowadzeni w możliwą sytuację. Emmett skinął na swoją wybrankę – małą krągłą brunetkę z wystarczająco skośnymi oczami, by wskazywały jej azjatyckie pochodzenie. „Rodzina Ri'i jest z Chinatown. Martwili się tym co słyszeli od swoich klientów.” Ria podłapała rozmowę tak gładko, że oczywistym było, że są ze sobą związani wystarczająco długo, by nauczyć się wzajemnego rytmu. „Po mieście krążą szepty na temat „Czystości”.” Powiedziała robiąc niezadowoloną minę, gdy przesunęła się tak, by oprzeć się o swojego wybranka. „Jakaś grupa próbuje skłonić ludzi, by wierzyli, że będzie im lepiej z „niesplamioną” krwią.” Emmett bawił się pasmami włosów swojej wybranki. „Jeżeli chcą spowodować rozłam, to źle się do tego zabierają.” Owinął dłoń na szyi Ri'i. Jego palce delikatnie ją głaskały. „To miasto i jego ludzie jest lojalne wobec Ciemnej Rzeki. Pomogliśmy im, gdy Psi nie chcieli się tym zająć. Zrobiliśmy to wystarczająco dużo razy, ze ich lojalność jest ukuta w kamieniu.” Andrew wziął łyka swojego napoju. Jego wilk był zafascynowany interakcją tej pary. Nie trudno było zgadnąć dlaczego – był po prostu odrobinę zazdrosny. Nie dlatego, że nie mógł dotknąć Indigo, ale dlatego, że nie osiągnęli jeszcze tego rodzaju głębi intymności. Nie, tego rodzaju miłość narastała, formowała się i zakorzeniała przez lata. A Indy jeszcze nie zaangażowała się w pełni wobec niego. Mimo wszystkiego czym się dla siebie stali, wiedział, że jej wilk nadal widział go najpierw jako młodszego mężczyznę. Wszystko inne było na bocznym planie. Nie był niecierpliwy, ale nie był też świętym. W chwilach takich jak ta, gdy wiedział co mogli mieć, ten subtelny dystans groził dobraniem się do niego. „Ja dzisiaj dowiedziałem się mniej więcej tego samego.” Powiedział zmuszając swoją uwagę do powrotu do bieżącej sprawy, gdy zdał sobie sprawę, że wszyscy czekają aż odpowie. „Ludzie są zaniepokojeni, ale bardziej samym pomysłem „Czystości” niż tym, że chcą się pod nim podpisać.” Idigo odłożyła swój koktajl. „Będą pewne skupiska malkontentów. Nic nie możemy w tym temacie zrobić poza monitorowaniem sytuacji.” „Tak.” Potwierdził Emmett. Jego ciało było skierowane w stronę wybranki. Andrew miał wrażenie, że jego rozmówca nie zdawał sobie nawet z tego sprawy. „Ale, moja opinia? Nie musimy się martwić o populację jako całość.” Andrew zgodził się z nim. „A tak przy okazji. Gratulacje.” Powiedział uznając, że głupio będzie tego nie wspomnieć, skoro już to odgadł. Ria rozpromieniała się. „Nie sądziłam, że zmiennokształtni spoza stada będą wiedzieli.” „Większość nie wiedziałaby.” Ton Indigo był suchy, nawet, gdy ścisnęła dłoń Ri'i. „Ale Drew prowadził przez całe życie studia na temat kobiecych form.” Emmett roześmiał się i pocałował skroń wybranki. „Powiedz im co powiedział Lucas, gdy się

dowiedział.” „Wiecie, że jestem asystentką administracyjną Lucas'a, prawda?” Gdy przytaknęli, Ria kontynuowała dalej. „Gdy zdał sobie sprawę z tego, że jestem w ciąży nakrzyczał na mnie.” Andrew zamrugał. „Poważnie?” Koty uwielbiały dzieci równie mocno co Śnieżni Tancerze. Nie mógł sobie wyobrazić alfy leopardów nie zadowolonego z tego wydarzenia. „Aha. Zapytał mnie co on do cholery zrobi, gdy pójdę na urlop macierzyński.” Ria zaczekała chwilę zanim dowaliła do pieca. „Potem powiedział, że mam dać nogi do góry i nie chciał mi nawet pozwolić podnieść zszywacza, aż zagroziłam, że walnę go nim w głowę.” Indigo wybuchła śmiechem. „Ile razy groziła tobie od momentu, gdy się dowiedziałeś?” Zapytała Emmett'a. „Tylko dwadzieścia, albo coś koło tego.” Emmett posłał jej powolny uśmiech, gdy odpowiedział, a Ria delikatnie podskoczyła. „Emmett.” Andrew zobaczył jak Indigo powstrzymuje uśmiech, gdy Ria zaczerwieniła się. „Musicie wybaczyć Emmett'owi.” Powiedziała roześmianym głosem. „Jest absolutnie niecywilizowany. Nie można go zabrać do ludzi … Emmett!” Andrew skierował głowę w stronę Indigo. „Jak myślisz, co robi pod stołem?” Wyszeptał jej do ucha, gdy jego własna dłoń prześlizgiwała się w górę jej uda. „Nie podłapuj pomysłów, cwaniaczku.” Ale wilk zabłyszczał złotem w jej oczach. Później tej nocy, gdy leżeli splątani w łóżku jej oczy zaczęły świecić nocnym blaskiem, a on wiedział, że tańczył zarówno z kobietą, jak i z wilkiem. To nie było wszystko, ale było to wystarczające, by uspokoić jego wilka. ROZDZIAŁ 33 Po wysłaniu uaktualnienia do innych poruczników na temat sytuacji w mieście i na terytorium legowiska, Indigo właśnie szła do swojego biura, by przeczytać raport Riaz'a wypełniony po jego zmianie, gdy do legowiska wpadł Brace. Był cały podrapany i zakrwawiony. Jego koszulka była rozerwana. Zaczął mówić, gdy zobaczył Indigo. Oczywistym było, że znajdował się jeden krok od całkowitej paniki. „Silvia spadła z klifu. Próbowałem ją złapać, ale nie dałem rady jej schwycić na czas. Nie mogłem ...” Indigo położyła dłonie na jego rozedrganych ramionach i zmusiła go do spojrzenia jej w oczy. „Gdzie?” Włożyła swoją wewnętrzną dominację w to pytanie. Podał jej lokalizację z prędkością karabinu maszynowego i wziął duży wdech. „Nie odpowiadała, gdy ją wołałem. Indigo, ona nie ...” „Skup się Brace.” Ścisnęła go za ramiona dając mu oparcie w dotyku Stada. „Jak nisko jest i jaki jest do niej dostęp?” „Um.” Niemal widziała jak rozwiewa sieci ze swojego umysłu. „Będą potrzebne liny i sprzęt do wspinaczki. Próbowałem do niej zejść, ale to niemal płaska ściana. Jest uwięziona na półce skalnej tak daleko w dole, że ledwie ją widać.” „Zorganizuję misję ratunkową.” Powiedziała, a wiedząc, że będzie lepiej funkcjonował jeżeli dostanie do zrobienia coś konkretnego dodała. „Twoim zadaniem jest wyśledzenie Lar'y i sprowadzenie jej na miejsce. Zrozumiałeś?” Przytaknął ostro. Jego wilk doceniał bezpośredni rozkaz. „Znajdę ją.”

Indigo zadzwoniła z komórki po odejściu Brac'a i zebrała żołnierzy, o których wiedziała, że są w legowisku i są dostępni. Poinformowała też o całej sytuacji Hawk'a. Właśnie wyjeżdżał z terytorium legowiska, ale zawrócił po jej telefonie. „Spotkamy się na miejscu.” Powiedział napiętym tonem. Drew, Sing-Liu i Tai po kilku minutach już odpowiedzieli na jej wezwanie. Spotkali się w jednym z magazynów stada i pracując z ogromną prędkością wzięli liny, sprzęt wspinaczkowy i inny sprzęt, który będzie im potrzebny do nadzorowania rannej postaci Silvi'i. Nikt nawet nie rozważał możliwości, że dziewczyna może już nie żyć. Była członkiem Stada. Zostanie sprowadzona z powrotem, bez względu na wszystko. „Chodźmy.” Powiedziała Indigo. Były to pierwsze słowa, które wypowiedzieli od czasu, gdy poinformowała ich o szczegółach wypadku. Teraz biegli razem. Nie można było dostać się na miejsce wypadku nawet najbardziej dostosowanym do jazdy terenowej pojazdem. Każda mijająca sekunda przybliżała Silvi'ę do śmierci, więc dawali z siebie wszystko i dotarli na miejsce w połowie czasu, który był zazwyczaj do tego potrzebny. Indigo opuściła sprzęt, który niosła na kupkę odrobinę na bok od krawędzi klifu i podczołgała się do krawędzi, która odpadła, aż była w stanie za nią zajrzeć. Jej wzrok był mocny jak u zmiennokształtnego, ale Brace miał rację. Mogła jedynie dostrzec jasny dżins spodni Silvi'i i jej czerwony sweter, gdy leżała zwinięta na krawędzi przynajmniej sto metrów niżej. Jedna jej ręka była dziwnie wykrzywiona. Jej nogi wydawały się zwinięte pod ciałem w sposób, w który po prostu być nie powinny. Była świadoma tego, że Drew podczołgał się obok niej i obróciła głowę. „Co myślisz?” Wspinała się z nim więcej niż jeden raz. Wiedziała, że miał wysokie umiejętności w tym zakresie. „Jedno z nas będzie musiało zejść na dół.” Powiedział patrząc nad ramieniem i wskazując na wysoki świerk. „Możemy użyć tego drzewa jako głównego wspornika i ustawić dodatkową linię wspierającą.” Indigo zgodziła się z nim. Zaczekała aż oboje odeszli od ścianki klifu i skinęła do Sing-Liu, żeby podała jej uprząż. „Zejdę ...” Drew położył dłoń na jej ręce. „To cholernie niebezpieczna ścianka. Ja pójdę – mam większe doświadczenie.” Jego pierwsze zdanie zirytowało ją, ale zignorowała je skupiając się na praktycznym powodzie, dla którego była lepszym kandydatem do tego zadania. „Jeżeli coś pójdzie nie tak, ludziom, którzy tu będą łatwiej będzie wciągnąć kogoś o mojej wadze, niż twojej.” „Nie biorąc pod uwagę połączenie siły Tai'a, twojej i Sing-Liu – a jeżeli Silvia będzie potrzebowała ustabilizowania, mam większe przeszkolenie medyczne niż ty.” Indigo zapomniała o modułach, które przeszedł z Lar'ą. Dodając do tego fakt, że był bardziej doświadczonym wspinaczem przesuwało to skalę na jego rzecz. Już miała to powiedzieć, gdy potrząsnął głową. „Nie możemy tracić czasu na kłótnie Indy. Sing-Liu podaj mi uprząż.” Był to policzek, który sprawił, że aż zadzwoniło jej w głowie. „To ja jestem porucznikiem.” Przypomniała mu lodowatym tonem. „Ja wydaję rozkazy.” Cholera, pomyślała gdy wylała z siebie te słowa, później zajmie się jego działaniem. Teraz Silvia ich potrzebowała. „Zrobimy tak ...” W tym momencie Drew stanął prosto przed nią. „Możesz być porucznikiem.” Wysyczał między zębami. „Ale ja jestem starszym stopniem członkiem stada, a ty nie masz powodu, by ignorować moją opinię tylko dlatego, że upierasz się, by postrzegać mnie jako mniej dominującego młodszego mężczyznę zapominając o całej reszcie.” Indigo stwierdziła, że niech ją cholera, jeżeli będzie miała kontynuować publicznie tą kłótnię. Wzięła uprząż i walnęła nią w jego klatę. „Zakładaj.” Zaczął to robić poruszając się z ogromną prędkością, ale jego temperament nadal rozbłyskał.

„Gdybyśmy nie spali razem posłuchałabyś mnie od pierwszego słowa zamiast idiocieć, bo wydaje ci się, że masz coś do udowodnienia.” Wymruczał. Panowanie Indigo nad jej temperamentem w tym momencie trzasło. Warknięcie wydarło się z jej gardła, a pazury wyszły ze skóry. W tym momencie Hawke pojawił się pośród drzew. „Wystarczy.” Warknął rozkaz. „Drew, sprawdź uprząż. Indigo, musisz się przejść?” Jedynie całe życie praktyki w kontrolowaniu się pozwoliło jej opanować wilka, by powiedzieć. „W porządku. Zorganizuję sprawy z tego końca.” Gdy mówiła zdała sobie sprawę, że Lara i Brace też się już pojawili. Fakt, że byli świadkami jak Hawke warknął na nią dodało jeszcze oliwy do jej lodowatej wściekłości, ale utrzymała ją w bezwzględnych ryzach. Drew nie powiedział ani słowa, gdy ponownie sprawdził wszystko i włożył słuchawkę do ucha, gdy Sing-Liu przypięła mu do kołnierzyka mikrofon. „Jestem gotowy.” „My również.” Indigo ustawiła podparcie używając za podstawę drzewa, ale ona i pozostali będą ręcznie kontrolować linę zapasową. Musieli być ekstra ostrożni, bo stawką były dwa życia. „Idź.” Drew podpiął się i zniknął za krawędzią klifu, a przez długą, nieruchomą chwilę serce Indigo uderzyło o żebra tak mocno, że mogło aż spowodować sińce. A potem lina napięła się i wiedziała, że zaczął schodzić w dół. Andrew zszedł w dół szybciej niż byłoby to bezpieczne dla większości ludzi i przykucnął obok rannego członka stada. Po tym jak upewnił się, że jej drogi oddechowe były czyste, a puls był wyczuwalny przeprowadził wzrokowy skan obrażeń. „Złamana noga, połamane żebra.” Powiedział do mikrofonu. „Znaczne sińce, brzydka rana z tyłu głowy.” Potrafił wyczuć jej krew, mokrą i klejącą. „Jest nieprzytomna, ale oddycha.” Lara kazała mu bardziej przyjrzeć się złamaniom. „Sądzisz, że możesz ją przenieść na nosze, żebyśmy mogli ją wciągnąć?” Andrew przesunął się ostrożnie na kanciastą półkę skalną, by lepiej widzieć plecy Silvi'i. „Martwię się o jej kręgosłup Lara. Sposób w jaki jest powyginana … mogę ją uszkodzić, jeżeli ją ruszę.” Mimo wielkiego postępu technologicznego późnych lat dwudziestego pierwszego wieku rany kręgosłupa nadal były problematyczne. Większość mogła zostać wyleczona, ale proces odzyskiwania sił był brutalny. Głos Lary zniknął na chwilę tak jakby rozmawiała z kimś innym. „Muszę zejść na dół.” „Wejdę do góry po ciebie i pomogę ci zejść.” Powiedział Andrew, ponieważ nawet kontrolowane zejście w dół ze ścianki tego klifu mogło okazać się niebezpieczne dla niedoświadczonego wspinacza. „Widzę pewne oparcia dla stóp. Powinienem być w stanie wspiąć się bez pomocy.” „Trzymamy cię, jeżeli się pośliźniesz.” Głos Indigo w jego uchu był spokojny i równy. „Dzięki.” Wejście na ściankę klifu zajęło mu znacznie więcej czasu niż zejście. Jego mięśnie krzyczały zanim dotarł na górę, ale był to ból z którym mógł sobie poradzić. Lara była gotowa, by zejść, gdy wszedł. Uzdrowicielka wzięła głęboki wdech i przygotowała się do zejścia niemal przyklejona do niego. Andrew walczył z pragnieniem, by odszukać wzrok Indigo – ta konkretna walka mogła zaczekać – i ponownie zszedł za krawędź klifu. Uleczenie Silvi'i wystarczająco, by mogła zostać bezpiecznie wciągnięta na górę zajęło Lar'ze godzinę. Kolejne piętnaście minut zajęło Larze wspięcie się na szczyt z Andrew wspinającym się za nią. W chaosie ściągania uprzęży Lar'y i zwijania lin nie zobaczył jak Indigo odeszła. Założył, że pomagała nieść ranną dziewczynę do ambulatorium. I dobrze, pomyślał zaciskając zęby. Odłożył swoją linę na ziemię i zwijał linę Lar'y, gdy wrócił Hawke. „Jezu Chryste, Drew.” Wymruczał jego alfa zbierając pozostały porzucony sprzęt.

„Sądziłem, że dobrze sobie radzisz z kobietami.” Andrew rzucił linę i obrócił się w stronę drugiego wilka. „Miałem rację. Nie używała w odpowiedni sposób dostępnych środków.” Hawke nie odpowiedział mu warknięciem, tylko uniósł brew. „Nie to powiedziałem.” Andrew wypuścił z siebie powietrze i obrócił się wpatrując w poszarpany górski krajobraz. Tak cholernie piękne – i tak śmiertelnie niebezpieczne, gdy nachodził je nastrój. Ten opis pasował również do pewnej pani porucznik. „To co?” „Chcesz mi powiedzieć, że nadal jesteś wkurzony na Indigo?” Obrócił się na pięcie i zrobił w stronę alfy niezadowoloną minę. „Oczywiście, że tak.” Hawke potrząsnął głową. Gładkie pasma jego srebrno-złotych włosów uderzyły o ego twarz w nagłym podmuchu wiatru. Odsunął je i powiedział. „Może powinieneś iść się ochłodzić, żeby twój mózg znowu zaczął funkcjonować.” Andrew pochylił się i ponownie zaczął zwijać drugą linę. Jego ręce były podrapane i brudne. Ale nie miał wystarczająco dużo cierpliwości do tego zadania. Rzucił ją na ziemię i ponownie wstał. „Zbyt długo zajmowało jej podjęcie decyzji.” „Z tego co mogę powiedzieć zajęło jej to może piętnaście sekund. Jej praca polega na ocenie ryzyka i rozważeniu wszystkich opcji w każdej sytuacji.” Powiedział Hawke nadal składając sprzęt. „Gdyby nie myślała z takim spokojem przyszlibyście tutaj bez połowy potrzebnego sprzętu.” Andrew wpatrywał się w swojego alfę wiedząc, że czegoś nie dostrzegał. „Co chcesz mi powiedzieć?” Hawke wzruszył ramionami. „Mogłeś dostać dokładnie to co chciałeś bez problemów, gdybyś załatwił to w odpowiedni sposób.” „Nie zamierzam tańczyć wokół niej na paluszkach w takich sytuacjach.” Zniesie wszystko inne, ale nie to. „Powiedziałem jej, że musi nauczyć się traktować mnie zgodnie z tym kim jestem.” „Tak, bo ty wykonujesz taką świetną robotę odwzajemniając się jej tym samym.” Jego sarkazm, był niczym przecięcie żyletką po twarzy. „Ja ...” Zamilkł. Poczuł chłód rozprzestrzeniający się po jego kręgosłupie. „Cholera, jasna cholera!” Hawke nie powiedział słowa zanim Andrew ponownie się nie opanował. „Zignorowałem jej rozkaz w obecności innych.” Waga tego co zrobił uderzyła w niego niczym cios poniżej pasa. „Zmusiłem ciebie do wyciągnięcia nad nią rangi w obecności jej podwładnych.” I jej duma. Matko, jej duma. Hawke przytaknął. Wokół jego ust malowały się napięte linie. „Powinieneś zabrać ją na bok, przedyskutować twoje umiejętności wspinaczkowe i szkolenie medyczne. Cholera, ona zachowywała się rozsądnie nawet po tym jak kontrolę nad tobą przejął kutas, a nie rozum.” „Ale ja nadal naciskałem, aż niemal straciła kontrolę.” Kontrola dla Indigo była wszystkim. Była niezbędną częścią tego jak siebie postrzegała. „Kurwa.” Przesunął dłońmi po włosach i podniósł jedną z lin, które zwinął Hawke zakładając ją na ramię, gdy Hawke zrobił to samo z drugą. „Przyślę Tai'a po resztę sprzętu.” Powiedział alfa, gdy zaczęli iść. „Ona łatwo ci tego nie wybaczy. Szczerze powiedziawszy, nie winię jej o to. Gdyby ktoś próbował tego ze mną, wycieralibyśmy teraz krew.” Andrew przypomniał sobie jak bardzo raniło Indigo obserwowanie toksycznego związku jej ciotki. Wiedział dokładnie jak wielkiej odwagi wymagało od niej włożenie zaufania w możliwość związku z nim. A on i tak dał ciała. „Spieprzyłem to.” Może miałaby kłopoty z obniżeniem swoich ostatnich barier, ale zrobiła tysiące maleńkich kroczków w tą stronę. Ten bałagan był całkowicie jego winą.

Hawke prychnął. „Zapomnij o spieprzeniu spraw. Ty je wysadziłeś z hukiem w powietrze.” Silvia znalazła się bezpiecznie w rękach Lar'y. Jej stan dzięki Bogu, był stabilny. Indigo usiadła na skraju swojego łóżka. Jej włosy były mokre po prysznicu. Jej dłonie nosiły drobne otarcia od liny. Ale nie czuła ich. Czuła jedynie przytłaczające poczucie poniżenia … i zranienia. Drew naciskał na nią, wyzwał ją w obliczu mniej dominujących członków stada. I to do stopnia, w którym jej wilk wystrzelił i postąpił wbrew wszelkim zasadom według których żyła. Boże, Hawke publicznie ją skarcił. Czerwony ogień zapalił jej policzki, ale choć palił ją wstyd w całym schemacie spraw nie było to zbytnio ważne. Każdy czasami tracił temperament. Sing-Liu, Tai, Lara, cholera – nawet Hawke, żadne z nich nie zmieni z tego powodu zdania na jej temat. To Drew wbił nóż prosto w jej serce. Co innego, gdy wojowali ze sobą, gdy byli sami, a co innego … „Dosyć.” Podniosła szczotkę i zaczęła czesać włosy. Co się stało, to się nie odstanie. Przeprosi Hawk'a za to, że dała się ponieść nerwom, podejmie swoje obowiązki będzie trwać dalej. Co do Drew … Jej serce ścisnęło się. Będzie profesjonalna, powiedziała do siebie. Zachowa się profesjonalnie. To był jedyny sposób, żeby sobie z tym poradzić. Wszystko inne bolałoby zbyt … Jej głowa nagle skierowała się do drzwi, gdy wyłapała cień bardzo znajomego zapachu. Kilka sekund później rozległo się pukanie. Przez chwilę zastanawiała się, czy otworzyć, ale potem jej wilk uniósł głowę w stalowym wyrazie dumy i kazał jej podejść do drzwi. Zerknęła na siebie. Sprawdziła, czy jej długi do kolan szlafrok był zapięty i podeszła do drzwi. „Tak?” Powiedziała do mężczyzny znajdującego się po drugiej stronie przyklejając do twarzy wyraz zawodowego braku zainteresowania. Choć dłoń ukryta pod pasmami szlafroka była zaciśnięta tak mocno, że wycinała w niej paznokciami półksiężyce. Drew rzucił na nią jedno spojrzenie i wymruczał pod nosem ostre przekleństwo. „Co mam zrobić?” Wyglądał na takiego zagubionego, tak bezbronnego, że aż zamrugała w szoku, ale jedynie przez chwilę. „Nie ma nic do zrobienia. Hawke rozwiązał sprawę na miejscu – i na tyle, na ile jest to warte przepraszam, że wprowadziłam do tej sytuacji swój temperament.” Jej słowa były szczere, ale serce w jej piersi było zimne niczym skała. Oczy Drew zmieniły kolor na genialny, dziki odcień miedzi. „Nie rób tego Indy. Nie odcinaj mnie.” Jej dłoń zacisnęła się na drzwiach, ale utrzymała swoją postawę świadoma innych członków stada przechodzących przez korytarz. „Chciałeś coś konkretnego?” „Nawaliłem.” Padły bezpośrednie słowa, niespodziewane i surowe. „Przepraszam.” Jej opór zachwiał się. Siła łączącej ich więzi naciskała na nią, by otworzyła drzwi i zaprosiła go do środka. Ale … „To co zrobiłeś było wyzwaniem o dominację.” Wyciągnęła dłoń i powstrzymała go, gdy chciał jej przerwać. „Nie możesz nic na to poradzić.” Był osobnikiem dominującym, i to cholernie silnym. „To będzie się powtarzało, a ja nie mogę sobie na to pozwolić.” „Indigo ...” „Nie, Drew. Dla zdrowia stada hierarchia musi być zachowana.” Byli zbyt silni. Mieli zbyt dzikie serca, by zaakceptować cokolwiek innego. „Jeżeli nadal będziemy kochankami … nie będziesz w stanie powstrzymać się przed ponownym wyzwaniem mnie.” Jako drapieżny zmiennokształtny mężczyzna Drew nie mógł bardziej się powstrzymać przed zrobieniem tego co zrobił, niż ona była w stanie powstrzymać swoją antagonistyczną reakcję. Drew nie odpowiedział jej natychmiast, ale jego szczęka zacisnęła się w sposób, który znała aż nazbyt dobrze. „Więc to wszystko? Nawet nie spróbujesz?” Jej wilk wyszczerzył zęby. Cała nadzieja na racjonalną dyskusję właśnie spłynęła do rynsztoka. „A jak ci się wydaje co do cholery robiłam przez cały ten czas?”

ROZDZIAŁ 34 Drew oparł dłonie o krawędzie framugi blokując świat zewnętrzny. „Ale gdy przychodzi do próby wycofujesz się wybierając łatwe rozwiązanie.” Indigo zacisnęła zęby i patrzyła się prosto w te miedziane wilcze oczy. „Wybieram dobro stada. Właśnie tak robią porucznicy.” Drew pochylił się, aż wyszeptał prosto w jej usta. Była to słodka, gorąca i pełna złości pieszczota. „Tak? Skoro tak dobrze znasz się na drapieżnych zmiennokształtnych mężczyznach wiesz dokładnie, co teraz zrobię.” Pchnęła dłonią jego klatkę. „Dotknij mnie, a rozetnę cie na kawałeczki.” Zamiast nadal podążać swoją ścieżką tak jak zrobiłby każdy inny mężczyzna, którego znała, posłał jej cień uśmiechu, któremu nie ufała nawet na milimetr .. i odsunął się od drzwi. „Do następnego spotkania Pani Porucznik.” I już go nie było. Indigo stała tam tak osłupiała, aż mijający ją członek stada zawołał do niej w powitaniu. Wymruczała odpowiedź i zamknęła drzwi. Jej wilk potrząsnął głową próbując zrozumieć co właśnie się stało. Nie miał pojęcia, ale wiedział, że Drew coś kombinuje. Zacisnęła dłonie w pięści. Cokolwiek to będzie, poradzi sobie z tym. Ponieważ bez względu na to jak ją pociągał, bez względu na to jak mocno przemawiał do jej serca – gdy stała się porucznikiem złożyła przysięgę, że będzie bronić stado. Nadszedł czas, by jej dotrzymać. To nią kierowało. Kłamczucha. Wyprostowała kręgosłup i spróbowała zignorować wewnętrzny głos, ale on nie chciał się zamknąć. Ponieważ tutaj nie tylko chodziło o stado. Chodziło o nią. O jej dumę … i jej serce. Zranił ją. Sama uczyniła się bezbronną otwierając serce … a on ją zranił. Andrew zdołał mieć się pod kontrolą jedynie ostatkiem woli, gdy odchodził. „Wyzwanie o dominację, akurat.” Wymruczał pod nosem, gdy wracał do swojego pokoju. Nie miał ochoty walczyć o wyższą rangę w hierarchii. Był dokładnie tam, gdzie był potrzebny. Stracił panowanie nad swoim temperamentem – każdy od czasu do czasu tracił nad sobą panowanie. Ta sytuacja była bardzo stresująca. Co w tym takiego dziwnego, że odezwał się zanim pomyślał. Był tak pochłonięty swoim wewnętrznym monologiem, że jeden z członków stada musiał próbować trzy razy zanim przyciągnął jego uwagę. Gdy Andrew w końcu spojrzał w górę kobieta zwróciła mu uwagę. „Drew nie możesz iść do żłobka wyglądając jakbyś chciał rozedrzeć kogoś na kawałeczki pazurami, a potem zjeść zakrwawione szczątki.” „Do żłobka?” Potrząsnął głową i rozejrzał się. „Cholera.” Obrócił się na pięcie dziękując na odchodnym. Ale ta przerwa sprawiła, że jego umysł zresetował się. Zdał sobie sprawę, że złoszczenie się nic mu nie da. Tak, Indigo była uparta odmawiając porozmawiania z nim o tym, ale to co zrobił … tak, dobra, miała prawo być wściekła. I zraniona, wyszeptało jego sumienie pamiętając ból, który dostrzegł w zaciemnionym fiolecie jej spojrzenia. Zranił ją. To sprawiało, że czuł się jak gówno. Chciał pójść do jej mieszkania, siłą wcisnąć się do środka i kłócić się z nią aż lód popęka wystarczająco, by mógł ją przytulić i przekonać do wysłuchania. Ale oczywiście pomyślał z kolejnym wybuchem temperamentu ona nie będzie walczyć z nim jak robiła każda inna dominująca kobieta robiła ze swoim mężczyzną, gdy cierpiała lub była zła. Nie, Indigo musiała stać się cicha i dumna, a jej emocje były twardo

poskromione. „Dobra.” Wymruczał popychając swoje drzwi. „W takim sprawię, że zignorowanie mnie będzie tak cholernie trudne, że będzie musiała ze mną walczyć.” Następnego ranka Indigo znalazła pierwszą różę – w szafce, której używała do trzymania sprzętu do ćwiczeń w pomieszczeniach. Miała odcień bardzo ciemnej czerwieni. Szkarłat, pomyślała, to było odpowiednie słowo. I pachniała niebiańsko. Ale pod bogatym kwiatowym bankietem leżał zapach mężczyzny – dziki i pełen zabawy. Żar rozwinął się w jej podbrzuszu, ale oblała go chłodnym rozsądkiem. To nie była jakaś drobna sprzeczka między kochankami, która mogła być wygładzona przez różę i przeprosiny. To miało swoje źródło w sercu ich istnień, tam gdzie podejmowano decyzje. Włożyła różę z powrotem do szafki, zamknęła drzwi i poszła sprawić, by jej obecna grupa osiemnastolatków zyskała formę do walki. „No dobra, chłopcy i dziewczęta proszę dwukrotnie powtórzyć to co ćwiczyliśmy ostatnio. Zaczynać!” Zanim lekcja dobiegła końca nie tylko jeden uczeń był bliski czołgania się, a jednak poziom energii Indigo nadal był wysoki. Jej zmysły były postawione w stan czujności wyłapując jakikolwiek sygnał obecności Drew. Ale nie przyszedł do niej. I bardzo dobrze, pomyślała ignorując warczenie swojego wilka. Może ta róża była tylko pożegnaniem. Chłód rozpostarł się po jej żyłach, gdy ponownie otworzyła drzwi szafki. Była na dobrej drodze, by znienawidzić róże. Głupia, pomyślała. Zachowywała się głupio zachowując się jak jedna z rozedrganych nastolatek, która sama nie wiedziała czego chce. Podjęła decyzję. Koniec histo... Płatki wysypały się na nią. Miękkie, świeże i wyjątkowe. „Co do ...” Wpatrywała się zdumiona, gdy zdała sobie sprawę, że jej szafka była wypchana po brzegi różami. Czerwonymi różami. Za nią Sing-Liu zagwizdała, gdy zamykając własną szafkę. „No, to są przeprosiny. Ten facet ma styl.” „Możesz je wziąć.” Powiedziała Indigo z niezadowoloną miną zbierając róże i kładąc je na ławeczce między szafkami. „Trzymaj.” Sing-Liu wzięła jeden perfekcyjny kwiat i włożyła go za ucho. Jego kolor był szokująco jasny w porównaniu z błyszczącym węglem jej włosów. „Hej, daj spokój.” Powiedziała z uśmiechem żołnierka. „Wiem, że zachował się jak dupek, ale powinien dostać trochę zasługi za kreatywność. Większość mężczyzn po prostu prycha, warczy i próbuje seksem sprawić, by ich kochanki wpadły w dobry nastrój.” Posłała jej zmysłowy uśmiech. „Nie żebym miała coś przeciwko seksowi, który sprawia, że aż zawijają ci się palce. Powinnaś tego spróbować.” Indigo warknęła na koleżankę żołnierza. „Nie masz czegoś do roboty?” „Chyba mam.” Jej usta wygięły się w prowokacyjnym uśmiechu. Mała, smukła ludzka kobieta, która była bardziej groźna niż większość wilków w legowisku zniknęła za rogiem. Indigo wyczyściła swoją szafkę, zamknęła jej drzwiczki i obróciła się, by wyjść. Zawahała się w połowie kroku. Wpatrzyła się w ciemno czerwony bukiet róż i poczuła jak jej bezbronne serce mięknie. Ale równie szybko jak pojawiło się to uczucie zbudowała ogrodzenia wokół wrażliwego organu. Jeżeli zaakceptuje te przeprosiny, jeżeli pozwoli, by ich związek ponownie zaistniał, to to, co powiedziała minie i będzie bez znaczenia. Drew znów spróbuje zdominować jej wilka w niemożliwy do zaakceptowania sposób. Zmusi ją do znalezienia się w sytuacji, gdy jej wilk uderzy. Raz za razem, i tak w kółko.

Taki związek zniszczy ich oboje, aż miłość, która ich wiązała razem będzie wypaczona i połamana. Adria i Martin teraz niemal się nienawidzili. Nie wystarczająco mocno, by się rozstać, ale jakakolwiek pozostająca między nimi miłość była skażona i godna pożałowania. Indigo nie wiedziała dlaczego nadal ze sobą byli – nigdy się ze sobą nie śmiali. Było między nimi tyle martwego powietrza, że wilk Indigo cierpiał z powodu przeszywającej ciszy. Nie pozwoli, by to się przytrafiło jej i Drew. Jej ręka dotknęła płatków róży. Zabrała ją z powrotem zanim aksamitna miękkość zdołała uwieść ją do opuszczenia straży i wyszła na korytarz. Nikt jej nie zatrzymał, choć kilka osób posłało jej parę zainteresowanych spojrzeń. Nie była w nastroju na plotki więc z hukiem weszła do swojego pokoju … i stanęła jak zamurowana. Ten cholerny wilk zasypał jej pokój w zapakowanych w srebrną folię czekoladowych bombonierkach w kształcie serduszek. Było ich tysiące. Zawarczała. A potem otworzyła drzwi do szafy. Smakołyki zaczęły pojawiać się następnego dnia. Miska dekadenckich moczonych w szampanie jagód na biurku jej małego biura. Sernik z marakują oblany serpentyną z czekolady cudownie pojawiający się w jej lodówce. Owoc kandyzowany w kieszeni jej kurtki. I zawsze, wszędzie czekoladowe bombonierki w kształcie serduszek. Czekoladowe serduszka. Wszędzie, gdzie się obróciła. W przeciwieństwie do nich, nigdy nie widziała Drew, choć wyłapywała jego zapach w każdym miejscu, do którego szła. Jego mglista obecność służyła podniesieniu jej frustracji jednocześnie karmiąc jej wciąż rosnące pragnienie jego osoby. Sądziła, że dystans zmniejszy tą potrzebę. Zamiast tego jedynie sprawiał, że była jeszcze silniejsza – aż ból nieustannie pulsował w jej ciele i zaczynała szukać tych cholernych czekoladowych serduszek. „Przysięgam, że skręcę mu kark.” Wymruczała pod nosem, gdy kolejny członek stada uśmiechnął się do niej, gdy szła na spotkanie z Hawk'iem. Bo ten demon przeciągnął stado na swoją stronę. „On tylko stracił panowanie nad temperamentem, Indigo.” Powiedziała do niej Yuki kilka nocy temu. „To może zdarzyć się każdemu.” „Jeżeli nie dasz mu szansy, to jak on ma się czegokolwiek z tego nauczyć?” Zaofiarowała Jem, która choć była aż z Los Angeles wiedziała wszystko dzięki poczcie plotkarskiej stada. „Mi amigo cierpi.” Powiedział do niej Tomas niewiele później ze miną i ciemnymi oczami odzwierciedlającymi współczucie dla swojego przyjaciela. Nie ufała mu nawet na milimetr. „Jak możesz być tak okrutna dla kogoś, kto tak cię uwielbia?” „Spuść trochę z tonu.” Powiedziała wczoraj Lara. „On wygląda na tak pogrążonego w depresji, że aż łamie mi serce.” „Depresja, akurat.” Wymruczała Indigo. Znała go zbyt dobrze. Używał tego swojego czaru, by wszystkich oszuka... „Cholera.” Zdała sobie sprawę, że zapomniała małego notatnika, w którym wypisała sobie kilka spraw, które musiała przedyskutować z Hawk'iem. Obróciła się na pięcie i wróciła do swojego pokoju. Uśmiechy powinny ją ostrzec, ale pomyślała, że to po prostu kolejna róża. I może jej serce zabiło silniej na tą myśl, ale była zdeterminowana, by nie poddać się jego nieustannej adoracji. Andrew Liam Kincaid nie zamęczy jej. A potem zobaczyła drzwi do siebie. I zamarła.

To była miękka pluszowa zabawka. A dokładnie mówiąc wilk. Wilk z bogatym srebrnym futrem i bardzo niebieskimi oczami. Miał on w swoich ustach kopertę. Rozejrzała się po podejrzanie pustym korytarzu. Ha! Członkowie jej stada najprawdopodobniej ukrywali się zaraz za rogiem. Wpatrywała się w tego futrzaka. Mogła go zignorować. Otworzyła drzwi, weszła do środka, wzięła notatnik i włożyła go do kieszeni. Ale gdy miała już wyjść wilk spojrzał na nią tak cudownie słodko, że nie mogła zostawić go samego i opuszczonego na korytarzu. Zawarczała, podniosła zabawkę i wzięła ją do środka zamykając za sobą drzwi. Teraz, gdy miała tego pluszaka w ręce nie mogła powstrzymać się przed sięgnięciem po kopertę. Trzymając zabawkę przy swoim boku otworzyła kopertę i wyciągnęła kartkę, na której ktoś umieścił emblemat róży łącznie z ręcznie narysowanymi kolcami – i to dużymi. „Słodkie.” Powiedziała, a jej wilk rozpostarł pazury wewnątrz umysłu. Otworzyła kartkę i odkryła, że patrzy na piękne pismo ręczne, które nie mogło należeć do Drew. Znajdowało się na niej wypisane złotym atramentem zaproszenie na kolację, która miała odbyć się dzisiejszego wieczora w jednej z najbardziej eleganckich restauracji w San Francisco z okazji … Indigo zamrugała ponownie czytając tą linię. … z okazji przyjęcia pożegnalnego Andrew Kincaid'a. Indigo zmrużyła oczy. Jej wilk zamarł w wyrazie podejrzliwości. Co on teraz knuł? Bo nie było mowy, by uwierzyła, że się poddał. Drapieżni zmiennokształtni mężczyźni nie mieli słowa „poddać się” w swoich słownikach. A może, wyszeptała część jej, ona po prostu nie chciała w to wierzyć. Ponieważ, jeżeli on się poddał, to to był koniec. Definitywny. Na zawsze. Jej wilk nigdy nawet za milion lat nie zaakceptuje osoby, która sama rezygnuje. „Argh!” Powiedziała trzęsąc głową. Znowu to zrobił. Sprawił, że zaczęła myśleć tak jakby nadal się spotykali. Gdy wbrew jego uporowi tak nie było. Ale, pomyślała mierząc wzrokiem różę pełną kolców, zaakceptuje to zaproszenie. Był najwyższy czas, by ona i Drew wyjaśnili to twarzą w twarz. ROZDZIAŁ 35 Andrew westchnął z ulgą, gdy poczta plotkarska stada poinformowała go, że Indigo wzięła zabawkę do środka. I co więcej – wyglądała na wkurzoną. „Dobrze.” Powiedział do Brenn'y, gdy siedział przeszkadzając jej, gdy próbowała pracować. Położył nogi na stole naprzeciw i odchylił opierając się o konsolę obok konsoli jego siostry. Zerknęła na niego znad ekranu dotykowego, na którym coś robiła. „Dobrze? Jesteś zadowolony, bo najsilniejsza, najbardziej groźna kobieta w legowisku chce zmienić cię w mieloną miazgę?” „Ona robi ten numer ze zlodowaceniem.” Powiedział do siostry. Jego wilk warczał na samą myśl o tym. „Nie cierpię tego zlodowacenia.” Brenna przestała na chwilę i posłała mu zdumione spojrzenie. „Tak, ja też.” Przestała na chwilę wykonywać swoje zadanie i potarła nasadę nosa. „Judd'owi zlodowacenie już nie uchodzi na sucho.” Andrew pamiętał jak zimny był mężczyzna Psi zanim związał się więzią z Brenn'ą. „Jak zdołałaś to zrobić?” Może mógłby się czegoś nauczyć. „Nie jest to coś czym chciałabym podzielić się z bratem.” Powiedziała Brenn'a z soczystym uśmiechem.

„Bachor.” „Miło mi.” Jej uśmieszek sprawił, że jego wilk roześmiał się. „Jak sobie radzisz z nieobecnością Judd'a?” „Wrócił parę nocy temu.” Zrobiła niezadowoloną minę. „Przysięgłam, że oskóruję go jeżeli zrobi to jeszcze raz. Teleportowanie się na tak dalekie odległości naprawdę go wykańcza, nawet jeżeli robi to na raty. Był niemal nieprzytomny przez wiele godzin.” Andrew wiedział bez pytania, ze Judd odszedł równie cicho jak się pojawił. Psi przesyłał mu doniesienia z różnych części krajów Południowej Ameryki, gdzie podążał za śladami operacji Czystych Psi. Był teraz pewien, że ta grupa, ze wsparciem Henr'ego, stała za transmiterami znajdującymi się na ziemi Śnieżnych Tancerzy. „Wiesz, że możesz przyjść do mnie i poprosić o wszystko, gdy jego nie ma, prawda?” Powiedział Andrew skierowując na razie swój umysł z dala od tej sytuacji. „Tak jakbym musiała, gdy każdy w stadzie zaraz, by mnie wydał w jednej chwili, gdybym choć w przybliżeniu wyglądała jakbym miała kłopoty.” Wymruczała. Ale pochyliła się w jego stronę i pocałowała go w szczękę zanim ponownie zaczęła pracować na ekranie wymazując i na nowo rozrysowując punkty czegoś, co wydawało się skomplikowanym projektem komputerowym. „To twoja maszyna do teleportacji?” Wiedział, że projekt FAST był jej najważniejszym długoterminowym przedsięwzięciem. Jeżeli pewnego dnia wynajdzie sposób, by przesłać kogokolwiek – nie tylko Tk – z miejsca w miejsce z taką prędkością – zmieni to świat. „Aha.” Między jej brwiami pojawiły się maleńkie linie. „Teraz, gdy masz już uwagę pani porucznik, co zamierzasz z tym zrobić?” Powiedziała wracając do ich wcześniejszego tematu. „To nie sprawa dla ciebie.” Posłał jej pewne spojrzenie, gdy odpowiedziała mu niezadowoloną miną. Zdjął nogi ze stołu. „Muszę przeprowadzić konferencję komunikacyjną z moim zespołem i upewnić się, że na naszym terytorium nie ma czegoś na co trzeba zwrócić uwagę Hawk'a.” „Możesz użyć tego pokoju.” Powiedziała Brenna wskazując na prawo. „Nikt na razie go nie zarezerwował.” Zamilkła na chwilę i spojrzała na niego roześmianymi oczami. „I pozwolę ci się ukrywać przed Indigo, aż będziesz gotowy zastawić na nią pułapkę.” Andrew pochylił się i pocałował czubek głowy siostry. „Kocham cię.” Powiedział to ze śmiechem, ale przez to nie było to mniej prawdziwe. „Też ciebie kocham.” Powiedziała Brenna. „Nawet jeżeli doprowadzasz Indigo do szaleństwa, a ona zaczyna warczeć na każdego w legowisku. Naprawdę ukradłeś jej telefon i nagrałeś swój głos wyjący jej imię jako dzwonek?” „Może.” Głęboko zadowolony z powodu obecnego stanu tej sprawy Andrew poszedł do pokoju konferencyjnego, zamknął za sobą drzwi i zaczął dzwonić. Ufał Bren, ale inni technicy mogli wejść w każdej chwili, a informacje, które zbierał jego zespół często były bardzo wrażliwe. Usiadł i słuchał swoich rozmówców, a czasami, gdy było to konieczne, robił notatki. Dzięki Bogu sprawy obecnie były stabilne. Częściowo był to rezultat związania się więzią Riley'a i Mercy. Silna para wybranków nie była niezbędna na szczycie hierarchii, ale pomagała uspokoić stado jako całość. „A co z grupą starszych?” Zapytał jednej z kobiet w jego zespole. „Tymi, którymi martwiłaś się, że duszą coś w sobie?” „Doszłam do wniosku, że są po prostu marudnymi starszymi ludźmi.” Roześmiał się i uzyskał jeszcze kilka informacji zanim zakończył wcześniej ich spotkanie. Andrew przedarł się przez korytarze i wprowadził Hawk'a w kilka drobniejszych spraw. Jego alfa lubił trzymać rękę na pulsie stada. „Jesteśmy w dobrej kondycji.” Powiedział Hawke, gdy Andrew skończył. Żaden z nich nie usiadł

podczas tego krótkiego uaktualnienia. „Za wyjątkiem gierek, w które grają z nami Psi.” „Czyści Psi wydają się przynajmniej akceptować porażkę w swoich wysiłkach propagandowych.” Powiedział Andrew, który monitorował tą sytuację. „Nie ma nowych raportów na ten temat ze stada i z miasta.” „A my nie wykryliśmy więcej naruszeń naszej ziemi.” Hawke skrzyżował ręce i wpatrywał się w wiszącą na ścianie mapę terytorium. „Ale coś mi mówi, że to jeszcze nie koniec.” „Nie.” Zgodził się z nim Andrew. „To wymagało zbyt wielkiego planowania, by zrezygnowali tak łatwo ze swojego celu – jakikolwiek on jest.” „Może okazać się na pewnym etapie, że będziemy musieli dać Radnemu Henr'emu Scott'owi ostrzeżenie dające mu znać, że nie jest tutaj mile widziany.” Ponieważ Śnieżni Tancerze razem z Ciemną Rzeką już pozbyli się jednego Radnego, Andrew wiedział, że to „ostrzeżenie” było realną możliwością. „Planujesz coś w najbliższej przyszłości?” „Nie. Potrzebujemy więcej wywiadu na temat tego drania. On jest mądry.” Hawke obrócił się od mapy i uniósł brew. „Od tej chwili jesteś zdjęty z warty na następne czterdzieści osiem godzin. Idź grać w swoją ulubioną grę.” Czując szum niecierpliwości w brzuchu Andrew posłał alfie niewinny uśmiech. „Nie mam pojęcia o czym mówisz.” Hawke pokazał w niego palcem. „Do końca tygodnia chcę mieć z powrotem swoją spokojną, pozbieraną porucznik, albo spakuję cię do pudełka i wyślę na cholerną Syberię.” Andrew uśmiechnął się. „Słyszałem, że o tej porze roku jest tam ładnie.” Indigo wiedziała, że dobrze wygląda w sukience bez ramiączek, która sięgała jej do połowy ud i owijała się wokół jej ciała niczym pieszczota kochanka. Założyła też ośmiocentymetrowe szpilki. Jej włosy spływały wodospadem aż do nasady jej kręgosłupa. Usta były wydatne i czerwone. Zamierzała sprawić, by oczy Andrew Kincaid'a wyskoczyły mu z orbit za nieustanną presję, której była poddawana, by mu „wybaczyć”. Nie miało znaczenia ile razy tłumaczyła, że tu nie chodzi o kwestię wybaczenia, ale o zdrowie stada. Nikt jej nie słuchał. Miała dosyć. Kilkoro mężczyzn czekających przy barze zamarło, gdy weszła do restauracji. „Andrew Kincaid.” Powiedziała do hostessy ignorując wszystkich innych. Drobna brunetka sprawdziła swój schludny organizer komputerowy. „Tędy proszę Panno Riviere.” Indigo zmrużyła oczy, ale nic nie powiedziała podążając za kobietą przez pokryty dywanem środek restauracji i drobną klatkę schodową na jej tyle. Słyszała jak kilku mężczyzn bierze głęboki wdech, gdy ich mijała. Jeden jęknął i skomentował na tyle głośno, by go usłyszała. „Boże, ale ona ma nogi.” Ale nic z tego nie złagodziło jej temperamentu. Zamiast zaprowadzić ją do stolika na górnym poziomie restauracji hostessa zabrała ją do drzwi do małego prywatnego pokoju. „Mam nadzieję, że posiłek sprawi pani przyjemność, Panno Riviere.” Powiedziała kobieta otwierając drzwi i czekając aż Indigo wejdzie do środka. „Dziękuję.” Usłyszała jak drzwi za nią zamykają się, ale jej oczy spoczywały na mężczyźnie, który stał obok stolika ubranym w smoking, który zmienił go z cudownego i smakowicie seksownego w przytłaczająco przystojnego – ale dzika psotna iskra nadal była obecna w jego oczach. „Wow.” Przesunął oczami po jej ciele, a potem jeszcze raz w górę i na dół. Powoli. Bardzo powoli. Każdy centymetr jej ciała był nadwrażliwy zanim te pełne zabawy niebieskie oczy ponownie zrównały się z jej spojrzeniem. „Jestem oficjalnie zabity samym twoim widokiem.” Powiedział kładąc dłoń na sercu. Nie uśmiechnie się. „Sądziłam, że to przyjęcie.”

„Dla dwojga.” Odsunął krzesło i skinął głową na bok. „Indigo, może usiądziesz?” Dziwnie się czuła słysząc jak używa jej pełnego imienia. Ale zdecydowała, że skorzysta z jego oferty skoro cały sens dzisiejszego wieczoru sprowadzał się do porozmawiania z nim twarzą w twarz. Zmniejszyła dzielącą ich odległość, położyła torebkę na stole i usiadła. Przysunął jej krzesło. Jego ręce okalały ją z obu stron. „Pachniesz ...” Długi, powolny wdech tak jakby rozkoszował się jej zapachem. Nie odpowiedziała mu obezwładniona jego zmysłowym oddziaływaniem. Ciepło jego ciała osuwało się po jej skórze nawet, gdy jego dziki męski zapach otulał się wokół niej w niewidzialnej pieszczocie. Niemal spodziewała się, że pochyli głowę i pocałuje jej kark. Do tego stopnia, że jej ciało zacisnęło się w nerwowym oczekiwaniu, ale on odsunął się od jej krzesła i przesunął się, by siąść naprzeciw niej. „Nadal nosisz w skórze mój zapach.” Zacisnęła mocno dłonie na bokach krzesła, by wziąć się pod kontrolę. „Zblednie.” Ból i nieposkromiona, nienazwana emocja wybuchła w niej w tym samym czasie, gdy wypowiadała te słowa. „Ja też noszę ciebie w skórze.” Powiedział tonem, którego nie potrafiła odczytać zanim wprowadził kod na małym ekraniku dotykowym znajdującym się z jego boku. „Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, ale zamówiłem już wcześniej dania dla nas obojga. Chciałem móc porozmawiać z tobą bez przeszkód.” Nie była pewna jak odebrać jego zachowanie. „Nic nie szkodzi.” Powiedziała i obserwowała jak drzwi otworzyły się i wszedł przez nie kelner w dobrze skrojonym czarnym garniturze. Wprowadził wózek na kółkach. Szczupły mężczyzna po cichu ustawił go przy stole. „Jest pan pewien, że nie chcą państwo, żebym został?” „Nie, poradzimy sobie.” Mężczyzna wyszedł skłoniwszy się Drew i Indigo. Drew uniósł pokrywkę i położył przed nią talerz smakołyków. „Pomyślałem, że spodobałby ci się wybór zakąsek.” Zaczęła czuć dziwne mrowienie z tyłu karku – tak jakby nieświadoma weszła w pułapkę. Mimo wszystko Indigo podniosła artystyczną pastę i włożyła ją do ust, gdy on wziął własny talerz. Smaki eksplodowały na jej języku w wybuchu słodyczy i przypraw. „Pyszne.” Uśmiech Drew był ostry, zadowolony z siebie … było w nim coś jeszcze. Coś czego nie była w stanie do końca wykryć, ale co sprawiało, że jej wilk zawarczał w ostrzeżeniu, gdy on wymruczał. „Dobrze.” Zdecydowała się spróbować pulchnych rożków i pozwoliła, by nalał jej wina zanim powiedziała. „Więc o co tutaj chodzi?” „Opuszczam stado.” Jej serce zabiło mocniej zanim zmrużyła oczy. „Aha.” Posłał jej połowiczny uśmieszek. „To nie jest żart. Już rozmawiałem z Zimowym Ogniem z Północnej Dakoty. Są gotowi przyjąć mnie do siebie.” Zimowy Ogień było silnym, ale dużo mniejszym stadem. „A co będziesz robił w Zimowym Ogniu?” Nie kupowała tego nawet przez jedną chwilę. „To samo co robię tutaj.” „Zanudzisz się na śmierć.” Duży rozstrzał ich terytorium był bardzo odpowiedni dla jego umiejętności.

Drew wzruszył ramionami. „Jestem gotowy podjąć to ryzyko.” Przewróciła oczami i pochyliła się do przodu. Zauważyła, że jego wzrok powędrował do jej dekoltu. Nawet nie wysilał się, by udawać, że nie jej nie mierzy wzrokiem, gdy mówiła. „Daj spokój z tymi bzdurami Drew. Co naprawdę kombinujesz?” Jej piersi nagle były zbyt ciasne, zbyt mocno opięte. Jej skóra była gorąca i bolała ją. Drew odłożył kieliszek i uniósł wzrok do jej oczu. „Mówię poważnie Indigo.” Jego słowa były szczere. Po raz pierwszy poczuła cień niepewności. „Oszalałeś? Nie możemy stracić jednego z najsilniejszych mężczyzn w stadzie! I to w dodatku tropiciela!” „Pragnę cię.” Powiedział z nieokiełznaną szczerością, która sprawiła, że zakręciło jej się w głowie. „A ty pragniesz mnie.” Ponieważ całe jej ciało płonęło z powodu jego bliskości – do tego stopnia, że musiał być w stanie wyczuć zapach jej podniecenia – nie mogła temu zaprzeczyć. „Nie podążam za twoją logiką.” „Z tego co wiem trzymają nas z dala jedynie dwie rzeczy.” Wymruczał głaskając wzrokiem jej rozpalone piersi. „Pierwszą jest fakt, że nie sądzisz, by nasze połączenie było dobre dla zdrowia stada.” „Usunięcie siebie z tego stada niezbyt poprawi tą sytuację.” „Właśnie, że poprawi.” Powiedział skupionym tonem. „Nie będziesz musiała martwić się o zamieszanie związane z hierarchią – a Zimowy Ogień nie ma nic przeciwko temu, bym kontynuował pracę dla Śnieżnych Tancerzy, gdy będzie to konieczne.” Słysząc jego racjonalny argument poczuła jak jej wilk wbija pazury w jej skórę – nie w gniewie, ale w dziwnej, dzikiej panice. „Przemyślałeś to.” Mięśnie mocno opięły jego szczękę. „Tak, przemyślałem. Bo ja nie zamierzam odwrócić się od nas Indigo. Nie obchodzi mnie jak mocno będę musiał o ciebie walczyć.” Zacisnęła pod stołem dłoń w pięść. „Powiedziałeś dwie rzeczy. Jaka jest druga?” „Twój ośli upór.” Zmięła swoją serwetkę w kulkę i rzuciła nią w niego. „Mój ośli upór? To nie ja odmawiam przyjęcia do wiadomości, że między nami koniec!” Drew bez zbytniego wysiłku złapał serwetkę i odłożył ją na stół. „Naprawdę tego chcesz Indy?” „Oczywiście! Nie chodzę opowiadając dookoła rzeczy, których naprawdę nie myślę.” Wstał, obszedł stół i stanął za nią, gdy ona nie ruszyła się z miejsca – była to kurtuazja ze strony jej „oślego uporu”. Położył dłonie na oparciach krzesła i pochylił się w dół aż jego usta ocierały się o jej ucho. „Kłamczucha.” „Drew, nie jestem w nastroju ...” Pocałunki na jej karku – powolne, mokre, uspokajające. „Mogę sprawić, żebyś nabrała odpowiedniego nastroju.” Zęby, drobne uszczypnięcia i ugryzienia, które sprawiły, że całe jej ciało napięło się. „Przestań.” Położyła dłonie na jego rękach, ale nie odepchnęła go. Była zbyt wygłodniała ich kontaktu skóra o skórę. Boże, uzależnił ją od siebie. Zdanie sobie z tego sprawy przerażało ją, ale nie wystarczająco mocno, by przerwała to połączenie. „Rozmawiamy o mocnym postanowieniu opuszczenia stada.” „Podjąłem już decyzję.” Kolejny pocałunek. Jej pazury groziły wydostaniem się. Odsunęła krzesło i wstała, by stanąć naprzeciw niego. Obserwował ją bez mrugnięcia okiem. „Gdzie jest suwak w tej sukience?”

Indigo uniosła trzęsący się palec i wskazała na niego. „Nie opuścisz Śnieżnych Tancerzy.” „To nie jest twoja decyzja.” Chłodne słowa. Pod ich powierzchnią lśniła dominacja. ROZDZIAŁ 36 Przesunęła się zza krzesła i zmierzyła go wzrokiem trzymając jedną dłoń na oparciu, a drugą na biodrze. „Zachowujesz się jak idiota.” „Nie, zachowuję się mądrze.” Zrobił krok w jej stronę, położył dłoń na jej karku i przyciągnął ją do siebie na spotkanie jej ust. Była tak zszokowana przez ten twardy, szybki ruch, że nie miała czasu, by podnieść swoje tarcze. Choć nie miała pojęcia dlaczego ją to tak dziwiło. Jej dłonie podniosły się, by złapać go za talię. Ku własnemu zdziwieniu nie tylko dała mu do siebie pełen dostęp, ale sama wykorzystała tą sytuację. Jej język smakowicie złączył się z jego. Smakował grzechem, pokusom i wszelkimi innymi szaleństwami. A jej ciało, jej ciało było wygłodniałe jego dotyku. Zadrżała, gdy przesunął dłonie, by ująć jej twarz i poczuła jak kolejna bariera kruszy się. Ponieważ ten pocałunek obezwładniał, brał i żądał, a jego uścisk był czuły do stopnia, który był niemal niemożliwy do zniesienia. „Jesteś upartym głupcem.” Wymruczała w jego usta. „Ale nie potrafię przestać cię uwielbiać.” Zamarł. Wyraz jego twarzy pokazywał nagłą, niespodziewaną bezbronność. „Nie igraj tak ze mną, Indy.” Tym razem to ona pocałowała jego otulając ręce wokół jego szyi i wsuwając jedną dłoń w bogaty jedwab jego włosów i przyciągając do siebie jego usta. „Nie opuścisz Śnieżnych Tancerzy.” Ugryzła go mocno w dolną wargę. „Zrobisz to i z nami koniec.” Pasma niebieskiego koloru błysnęły pod jego obniżonymi rzęsami. „Sądziłem, że z nami już jest koniec.” „Zmieniłam zdanie.” Fakt był taki, że nie przestała o nim myśleć od chwili, gdy powiedziała, że się rozstają. I choć nigdy, nawet za milion lat nie przyznałaby się do tego, zniszczyłoby ją to, gdyby wziął ją za słowo i wycofał się. Dominujące wilki nie adorowały w ten sposób. A ona, trochę ku własnemu zaskoczeniu, odkryła, że nadal ścierała się z nim na tym poziomie. „Chcesz się kłócić, czy wolisz wrócić do domu i rozedrzeć nasze ubrania?” Jego usta uniosły się w uśmiechu. „I tak nigdy tak naprawdę nie lubiłem Północnej Dakoty.” Usłyszała w tym zdaniu śmiech wilka i spojrzała w górę. Poczuła jak jej oczy rozszerzają się, a jej wilk przysiadł w pełnym szoku niedowierzaniu. „Oszukałeś mnie!” Nikt nigdy do tego stopnia nie oszukał tak ani kobiety, ani wilka. Uszczypnął ją w ucho. „Poważnie mówiłem na temat opuszczenia stada, ale miałem nadzieję, że mi na to nie pozwolisz.” Posłał jej tak niewinne spojrzenie, że wiedziała, że to jego wilk próbował wydawać się niewinnym. Opuścić stado, akurat – pomyślała. W ogóle nie miał zamiaru tego zrobić. Z jakiegoś powodu jego podstępność sprawiła, że jej własny wilk potrząsnął głową i uśmiechnął się. „Choćby z tego powodu zmuszę cię do dokończenia ze mną tej kolacji.” Powiedziała szczypiąc go zębami w podbródek. Była w stanie wyczuć na podbrzuszu chętny nacisk wybrzuszenia jego erekcji. Jej uda zacisnęły się w oczekiwaniu. Skóra mrowiła od głodu dotyku, który mógł zaspokoić jedynie Drew. Zagarnął jej usta w słodkim, gorącym pocałunku i ześliznął dłoń do jej pośladków, a potem ścisnął je. „Trzymam panią za słowo, Pani Porucznik.”

Przystawki i danie główne przeszły dosyć gładko – tak jakby Indigo nie zauważała faktu, że Drew pożerał ją wzrokiem. Ale gdy dotarli do deseru. „Och.” Niemal zamruczała, gdy zobaczyła co zamówił. Miniaturowy tort serowy z potrójną czekoladą i położonym obok sorbetem cytrynowym. Jej wilk wyszczerzył zęby, gdy położył talerzyk przed sobą i skinął na nią palcem. Potem jednak zdecydowała pobawić się z nim … i trochę poddać go torturom. Podeszła, położyła dłoń na jego karku i wśliznęła palce w jego włosy, gdy usadowiła się na jego kolanie. „O jej, cóż to czuję pod sobą?” Wymruczała przesuwając językiem po dolnej wardze. Śmiech Drew był napięty. „Czarownica.” Zanurzył łyżeczkę w sorbecie i podniósł ją do jej ust. Trzymając ją. Biorąc ją w posiadanie. Chłodne srebro dotknęło jej ust, a jej oczy wpatrywały się prosto w niego … i cały śmiech uszedł z niej. Czekał cierpliwie. „Wiedzę twojego wilka.” Powiedział do niej. Jej wilk również jego widział. I zdecydował, że ten mężczyzna, który wprawiał w zagubienie, zdumienie, rozbawienie, rozradowanie i doprowadzał ich oboje w jednakowym stopniu był godnym przeciwnikiem. Otworzyła usta i pozwoliła mu wśliznąć łyżeczkę do środka. „Mmm.” Był to wywodzący się z gardła dźwięk zadowolenia, gdy delektowała się ostrym smakiem cytryny. Kwaśnym i słodkim zarazem. Dłoń Drew rozłożyła się u nasady jej pleców, gdy wrócił łyżeczką, by wziąć kawałek sernika. Tym razem, gdy umieścił go w jej ustach otworzyła je bez wahania przez cały czas utrzymując z nim kontakt wzrokowy. Wiedziała, że jej oczy również zmieniły się w wilcze. W tym momencie czekoladowe smaki rozpłynęły się na jej języku i zdecydowała, że Drew Kincaid zapracował sobie na powodujący eksplozję umysłu seks, którym zamierzała go dzisiaj obdarzyć. Pochyliła się i podzieliła się z nim smakiem sernika w najbardziej intymny sposób. „Dobre, prawda?” Leniwie przesunęła językiem po jego sprawiając, że zacisnął dłoń na jej biodrze. Łyżeczka uderzyła o talerzyk, a dłoń Drew nagle znalazła się między jej udami ujmując ją z szokująco surową intymnością. „Usiądź na mnie okrakiem.” „Ja … nie możemy ... co jeżeli ...” Już przesuwał jej ciało, by zajęła odpowiednią pozycję. Jego dłonie przesunęły jej sukienkę na krawędź pośladków. „Nikt nie wejdzie. Włączyłem zamek po tym jak zaserwowano posiłek.” Indigo zadrżała, gdy przesunął dłonie i ujął jej pośladki. „Nie możemy uprawiać seksu w restauracji.” Była zszokowana przez sam taki pomysł. „Wyjmij mnie Indy.” Pocałował jej szyję – gorąco, z pasją i pełną swobodą. Nie mogła bardziej powstrzymać dłoni od przesunięcia się w dół jej ubranej klatki piersiowej do zapięcia paska, niż mogłaby powstrzymać swoje ciało od zmysłowego ocierania się o niego. Zdołała rozpiąć pasek mimo tego, że jej palce nagle stały się bardzo niezgrabne. Zanim poddała się pokusie i położyła na nim palce odpięła górny guzik spodni. Wziął nagły wdech i zamarł. „Rozporek, Indy.” Szorstkie pragnienie w jego głosie jeszcze bardziej podsyciło jej głód, gdy obniżyła zamek w rozporku, a jej palce otarły się o ciepłą, sztywną wypukłość jego podniecenia. „Co ty masz przeciwko bieliźnie?” Nie, żeby narzekała. Nie, gdy był w jej dłoni taki twardy i piękny. Gruby, jedwabny i pulsujący podnieceniem. Dla niej. Tylko dla niej. Zaborczość sprawiła, że powoli i z łatwością pogłaskała go. Nie śpiesząc się. Pozostawiając swój znak. Ugryzł przez sukienkę jej sutek – było to krótkie, ostre ostrzeżenie. „Bielizna jest przereklamowana.” Zapulsował goręcej w jej dłoni i nagle nie potrafiła już dłużej czekać. Zmieniła odrobinę pozycję i doprowadziła ich do idealnego zsynchronizowania. Uczucie tego jak wpychał się w nią było … Zadrżała i zacisnęła dłonie w jego włosach pozwalając, by zsunął ją na tego pięknego penisa. „Mój.” Uszczypnęła go w ucho. „Dotknij jakiejkolwiek innej kobiety, a

odetnę ci go.” Poklepał ją lekko po pośladkach. „Dotknij jakiegokolwiek innego mężczyznę, a przywiążę cię nagą do łóżka i będę cię tak trzymał, aż zdasz sobie sprawę ze swojego błędu.” Uśmiechnęła się prosto w jego usta. „To tylko tak, żebyśmy mieli jasność.” „Krystaliczną.” A potem wśliznął się w nią aż po samą nasadę. Nie potrafiła powstrzymać swojego krzyku rozradowania. Drew wyłapał go swoimi ustami przesuwając dłonie, by ściągnąć górę jej sukienki, aż jej piersi wyskoczyły na wolność ze swojego więzienia. Wymruczał szorstkie, zmysłowe słowa będące wyrazem docenienia i przyjemności. Lizał, całował i pieścił, gdy pozwolił jej ustanowić rytm ich połączenia. Oparła się stopami o szczeble jego krzesła. Jej dłonie spoczywały na jego pokrytych w marynarkę ramionach. Poruszała się powoli i lekko … przez pierwszych kilka pchnięć. Ale minęło zbyt wiele czasu. Za mocno się za nim stęskniła. Więc, gdy opuścił dłonie, by podtrzymać ją za biodra i skłonił ją do szybszego tempa nie sprzeciwiła się temu. Zamiast tego złączyła usta z jego wargami, gdy ustanowił dużo bardziej silne tempo kołysząc ich oboje do orgazmu, który budował się już od kilku dni. „Nie mogę uwierzyć, że namówiłeś mnie do seksu w miejscu publicznym.” Powiedziała Indigo później tego wieczora, gdy szli wzdłuż korytarza do pokoju hotelowego, który zdecydowali się wynająć w mieście. Potrzebowali spędzić trochę czasu sami. Z dala od wszystkich. Sprawy się zmieniły. A oni oboje potrzebowali czasu, by je zaakceptować i przetrawić. Drew przesunął dłonią po jej pośladkach w typowy dla siebie zaborczy sposób, gdy otworzył drzwi i wpuścił ją do środka. „Jak ciągle ci powtarzam, spotykanie się z młodszym mężczyzną ma swoje zalety.” Poczuła jak jej usta drżą. „Zaczynam to dostrzegać.” Jej komentarz był lekki, ale był w nim element prawdy. Seksualność Drew była dzika, otwarta i pełna entuzjazmu. Oczywiście większość z tego brała się po prostu z tego kim był, pomyślała. Wiek miał tu niewielkie znaczenie. Nawet mając dobrze po osiemdziesiątce będzie pewnie robił zasadzki, by wyłudzić od niej pocałunek. A to dopiero była myśl … fakt, że mogło im się udać być razem tak długo. Gdy znaleźli się w prywatnej przestrzeni pokoju już zabierała się za ściągnięcie obcasów, ale została powstrzymana przez dłonie Drew na jej biodrach. „Zostawisz je?” Padła zachrypnięta prośba. Jego ciało opierające się o nią było silne i twarde. Sięgnęła rękami do tyłu i otuliła je wokół jego szyi. „Suwak jest ukryty z boku.” Andrew przesunął dłonią po boku Indigo. Ujął w palce jej pierś i rozwinął je na jej biodrze zanim ponownie wrócił nimi do boku i znalazł sprytnie ukryty zamek. Jedno pociągnięcie i czarny materiał zaczął się rozdzielać ze zmysłowym szeptem. Pod sukienką była naga. Pozostałości z jej majtek były ukryte w jednej z jego kieszeni. Jego wilk uśmiechnął się na wspomnienie sposobu w jaki zmierzyła go wzrokiem, gdy droczył się z nią sugerując, by je zostawili w pokoju, żeby zszokować kelnera. „Lubię tą sukienkę.” Wymruczał. Rozporek sięgał teraz niemal do jej biodra, a sukienka niemal sama spadała z jej ciała. „To dlatego, że daje ci łatwy dostęp.” Zadrżała delikatnie w całkowicie kobiecy sposób. Opuściła ręce z jego szyi, gdy sukienka całkowicie z niej spadła. Wyszła z niej i delikatnie odsunęła ją na bok. Nic nie powiedział, dlatego, że wydawało się, iż umysł ponownie go opuścił. Nadal miała na sobie te wysokie obcasy, ale poza tym była bezwstydnie naga. Była urzeczywistnieniem fantazji. Była silna, seksowna i tak prosiła się o pieszczotę, że nie potrafił powstrzymać dłoni przed przesuwaniem się po jej ciele. Gdy zadrżała i oparła się tyłem o niego jego wilk zawarczał w dumie. Moja, pomyślał, ona jest moja.

Przesunął dłonie w górę jej klatki piersiowej i ujął jej piersi. Drażnił jej sutki zanim zaczął pieścić ją nieco bardziej szorstkim dotykiem. Wydała z siebie niski, gardłowy dźwięk przyjemności, ale odsunęła się od niego. Obserwował jak podeszła do łóżka i położyła się na brzuchu przodem do niego. Oparła głowę na łokciach. Zgięła kolana i skrzyżowała kostki unosząc je w górę. Jej seksowne obcasy znalazły się w powietrzu. „Rozbieraj się.” Padł zmysłowy rozkaz. Jednak było to również zaproszenie do zabawy – Andrew zdał sobie z tego sprawę z wybuchem radości w duszy. A pani porucznik rzadko inicjowała ich zabawę. „Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.” Skłonił się w teatralnym geście. Zsunął z siebie marynarkę i ostrożnie położył ją na krześle zanim przesunął palce do muszki znajdującej się przy jego gardle. Zdjęcie czarnej tkaniny okalającej jego szyję zajęło zaledwie kilka sekund, ale spędził jeszcze parę z ostrożnością układając ją na marynarce. Dopiero wtedy przesunął palce do spinek mankietowych świadomy tego, że Indigo obserwowała każdy jego ruch. Perfum jej pragnienia zabarwiał powietrze w bogatym piżmowym odcieniu, który sprawiał, że jego penis pulsował z bólu. Mając spinki mankietowe w dłoni podszedł do komody i położył je na niej. Potem wrócił, stanął przed nią i zaczął rozpinać koszulę. W połowie drogi stwierdził jednak. „Najpierw buty, jak myślisz?” Jej przytaknięcie było powolne. Jej oczy znajdowały się na paśmie skóry ujawnionym przez rozpięte poły koszuli. Męska duma wystrzeliła ciepłem przez każdą jego część, gdy pozbywał się butów i skarpetek. „Szybciej.” Rozkazała, gdy ponownie wstał. W każdym milimetrze jej ciała widać było władczą kobietę. Posłuchał jej wyciągając koszulę ze spodni i rozpinając pozostałe guziki w tym samym czasie używając swojego wzroku do pieszczenia jej krągłych piersi, gładkiej długości nóg i seksownego zagłębienia u podstawy kręgosłupa. „An...drew...” Indigo wypowiedziała jego imię przeciągając je. Dopiero wtedy zorientował się, że guziki się skończyły. Zbytnio podobała mu się ta chwila, by miał się przejmować jak wiele emocji ukazuje zdjął z siebie koszule i rzucił ją bezwładnie na krzesło. „Nie powinno w tym momencie być jakiejś bitej śmietany, albo olejku do masażu?” Jasne oczy w kolorze indygo spojrzały prosto na niego. „Zapamiętam to sobie na następny raz.” Jej słowa były zmysłową obietnicą. „Zamierzasz w niedługim czasie ściągnąć spodnie?” „To zależy.” Powiedział Andrew podchodząc bliżej do łóżka, gdy zaczął rozpinać pasek. „Zamierzasz wykorzystać moje biedne ciało tak jak to zrobiłaś w restauracji?” „To nic.” Podniosła się do pozycji klęczącej na krańcu łóżka, pociągnęła za jego pasek i zrzuciła go na podłogę. „Zanim z tobą skończę będziesz jęczał z rozpaczy.” „Tak? Zobaczymy.” Odsunął się z jej zasięgu i odpiął rozporek spodni obracając się do niej tyłem. „Zamknij oczy.” „Dlaczego?” „Jestem nieśmiały.” Coś uderzyło go w plecy. Zdał sobie sprawę, że rzuciła w niego jednym z jaśków leżących na łóżku obok dużych poduszek. „Demon.” Jego wilk uśmiechnął się słysząc sposób w jaki to powiedziała – z otwartym, zmysłowym uczuciem. Nie odpowiedział jej nic na to, tylko ściągnął spodnie i rzucił je na bok. Indigo westchnęła na widok czystej cudownej perfekcji, którą był stojący przed nią mężczyzna. „Choć tutaj, żebym mogła cię bezlitośnie wykorzystać.” Jego ciało składało się z gładkiej złotej

skóry i stonowanych mięśni. A tyłek był po prostu stworzony dla zębów. Gdy się obrócił okazało się, że pieści palcami swoją erekcję. Poczuła jak jej własne ciało staje się niemożliwie gotowe na niego. Spojrzała w mu w oczy i zobaczyła czysty niebieski ogień … i coś jeszcze. Głęboką, nieubłaganą zaborczość. Jej wilk nie zawarczał, nie tym razem. Ponieważ bez względu na to co przyniesie ze sobą przyszłość, on też należał do niej. To była wymiana, a jeżeli miała być ze sobą szczera, nie miała nic przeciwko należeniu do kogoś, kto z radością należał do niej. „Na plecy.” Powiedział głosem szorstkim od pragnienia. Wśliznęła się na łóżko aż leżała na wpół oparta na poduszkach. Miała nogi zgięte w kolanach i złączone razem. „Sądziłam, że to ja ciebie wykorzystam.” Wypuścił napiętą długość erekcji i wszedł na łóżko kładąc jedną dłoń po obu stronach jej kolan. „Później.” Rozsunął jej uda z otwartym seksualnym zamiarem i prześliznął dłonią w dół po niesamowicie wrażliwej skórze wnętrza jej ud. Jej ciało wygięło się w bezwstydnym powitaniu. Przysunął się bliżej i pchnął w nią. Ostra penetracja była dokładnie tym czego pragnęła. Jęknęła w wyniku szokującej fali przyjemności. Otuliła nogi wokół jego tali i pchnęła palce w jego włosy. Gdy jego wzrok napotkał jej oczy zobaczyła, że spoglądają na nią dzikie oczy koloru miedzi. Wilk. Przyciągnęła jego głowę i uszczypnęła go w dolną wargę zanim wessała ją do ust. Zawarczał prosto w jej wargi zanim zaczął się poruszać. Mocno i szybko, aż musiała przytrzymać się dłońmi o zagłówek łóżka, by powstrzymać się przed uderzeniem plecami prosto w jego drewnianą powierzchnię. Och, jakie to było przyjemne. Wychodziła naprzeciw jego ruchom pchnięcie po pchnięciu. Czuła jak jedna z jego dużych dłoni zaciska się na jej piersi. Ściska ją i pieści z zaborczością, na którą nigdy nie pozwoliła nikomu innemu. A pocałunki … Ssał, lizał i szczypał jej usta i szyję. I przez cały czas sprawiał, że czuła się niewiarygodnie uwielbiana. Nawet gdy sprawiał seksem, że mózg jej zaraz eksploduje. ROZDZIAŁ 37 Później, gdy leżała przygnieciona pod twardymi męskimi mięśniami była niemal pewna, ze jej serce odzyska normalny rytm jakoś w przyszłym stuleciu. Ujęła dłonią kark Drew, gdy leżał na niej rozluźniony. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadała w urywanym oddechu. Przesunęła nosem po boku jego twarzy. „Wydaje mi się, że właśnie zostałam przeleciana po królewsku.” Jego usta wygięły się w uśmiechu. „Przeleciana?” „To wydaje się być właściwym określeniem. Czuję się jak pokojówka, której zarzucono spódnicę na głowę.” „Następnym razem.” Ugryzła go lekko w ucho i potarła teraz już pozbawioną szpilek stopą po jego pośladku. Fakt, że miała go całego dla siebie sprawiał jej przyjemność. Przez chwilę tylko tak leżeli zatapiając się w swoich zapachach. Gdy Drew w końcu się poruszył, zrobił to tylko po to, żeby zabrać jej ciało razem ze swoim. „Indy?” Wyłapała dziwnie poważną nutę w jego głosie, gdy przesunęła dłonią po jego ręce, którą używała jako poduszki. „O co chodzi?” „Przepraszam.” Było to surowe stwierdzenie. „Nie powinienem robić tego co zrobiłem przy innych.

Nie zrobię tego ponownie, bez względu na to jak mocno będę musiał walczyć z moim wilkiem.” Tym razem nie zbyła jego przeprosin. To było ważne. Nie tylko ze względu na to co powiedział – ale z uwagi na fakt, że powiedział to po tym jak już do niego wróciła. „Ty też miałeś rację w pewnej sprawie.” Powiedziała otwierając się w sposób w jaki nigdy tego nie zrobiła dla żadnego mężczyzny. „Może i jesteś młodszy, ale zdecydowanie jesteś dominującym mężczyznom. Przepraszam, jeżeli sprawiłam, że poczułeś się ...” „Cicho.” Pocałował ją w szyję. „Wszystko w porządku.” Boże, ale on był cudowny. Rozpieści ją straszliwie jeżeli mu na to pozwoli. „Nie.” Powiedziała. „Daj mi dokończyć. Ta uparta jak osioł kobieta może nie powiedzieć tego po raz drugi.” Zaśmiał się, ale nie przerwał jej po raz drugi. „Mimo tego co sobie mówiłam, w odniesieniu do ciebie zakopywałam głowę w piasek.” Powiedziała z brutalną szczerością. „Łatwiej było mi poradzić sobie z łączącymi nas relacjami, jeżeli umniejszyłam cię po prostu do młodszego, mniej dominującego mężczyzny.” Tak długo jak był tylko tym, mogła uzasadnić zachowanie subtelnego emocjonalnego dystansu pod maską ostrożności. „Nie zrobię tego więcej. Nauczę się traktować cię tak jak na to zasługujesz i jaki jesteś.” A ten mężczyzna z nawiązką mógł stanąć naprzeciw i dorównać jej wilkowi. Przesunął dłonią po jej biodrze. Jego dotyk był ciepły i czuły. „Wiesz, że to oznacza, że będę miał wolną rękę w podejmowaniu pewnych działań, które najprawdopodobniej doprowadzą cię do szaleństwa.” Jego słowa były lekkie, a jednak znajdowało się w nich ziarno prawdy. Pogłaskała jego rękę. Była w stanie wyczuć pod dłonią szorstkie włosy. „Nie będziesz miał wolnej ręki. Mogę się rozzłościć. Mogę nawet trochę pokrzyczeć.” Przytulił ją do siebie mocniej. „To zniosę. Cholera, ja nawet lubię się z tobą kłócić.” Pocałunek u podstawy jej ramienia. „Ale nie pozwolę ci Indy ponownie ustawić między nami tych lodowatych ścian. Lojalnie cię ostrzegam.” „Co masz na myśli mówiąc o pozwoleniu mi?” Zapytała. Wiedziała, że ton jej głosu był zdegustowany. „Bombardowanie mnie różami, czekoladkami i słodkimi miękkimi zabawkami „pozwalaniem mi”? Nie zamierzam nawet wspominać o mojej komórce czy szafce.” Zaśmiał się. „Tak – teraz możesz sobie wyobrazić o ile gorszy mogę się stać.” Nie była w stanie powstrzymać uśmiechu. Potrząsnęła głową. „Najprawdopodobniej w przyszłości staniesz naprzeciw ścian z lodu.” Powiedziała znając samą siebie. „Ale masz pełną zgodę na wyciągnięcie przeciw nim swoich najgorszych broni.” Jego śmiech był ciepły i otwarty. „Przytul się do mnie bliżej.” „Bliżej już nie mogę.” Ale wcisnęła się w niego głębiej. Jej wilk w wyniku ich ostatniego kochania się nadal był rozłożony w jej wnętrzu na brzuchu. Andrew Kincaid znał dobre, poważne ruchy, pomyślała, gdy ogarniał ją sen, a Drew nadal przesuwał dłonią po jej biodrze. Jego oddech równo owiewał jej włosy. Miał również nieskończone zasoby energii. Obudziła się w ciemności w wyniku jego skubiących pocałunków składanych wzdłuż linii szyi. Jego palce bawiły się między jej udami. Roztopiła się i przyciągnęła jego głowę po pocałunek. Gdy uniósł jej nogę i wśliznął się w nią sprawił, że końcówki jej nerwów spięły się w rozkoszy. Tym razem kochali się w leniwy sposób. Drew ukołysał ją do długiego, głębokiego orgazmu zanim doszedł w jej wnętrzu w pulsie żaru. Gdy Andrew wszedł do legowiska z Indigo przy swoim boku miał w swoim kroku pewną arogancję. Nie potrafił się od tego powstrzymać. Był tak cholernie szczęśliwy, że ta radość pulsowała w jego żyłach. Nawet, gdy Indigo posłała mu karcące spojrzenie, które mówiło

„zachowuj się”, jedynym co chciał zrobić to uśmiechnąć się i wykrzyczeć całemu światu, że była jego. A on zamierzał ją zatrzymać, bez względu na to, czy łączył ich taniec wybranków, czy nie. „Co dzisiaj robisz, pani Porucznik?” Zapytał po tym jak już się przebrali. „Sprawdzę co u Silivi'i.” Andrew zaglądał do dziewczyny wczoraj. Był szczęśliwy mogąc zobaczyć, że jest przytomna i znajduje się na dobrej drodze do odzyskania zdrowia. „Pójdę z tobą. Lara jest już pewna, że nie będą jej grozić żadne długoterminowe urazy.” „To cholernie szczęśliwy zbieg okoliczności biorąc pod uwagę wysokość z jakiej spadła.” Otuliła rękę wokół jego tali. „Mali uzdrowiciele kotów mieli z tym cokolwiek wspólnego?” Andrew potrząsnął przecząco głową samemu obejmując ją ręką wokół ramion. „Mali uzdrowiciele” byli dwójką bardzo utalentowanych dzieci – których talent Ciemna Rzeka ujawniła jedynie małej grupie Śnieżnych Tancerzy dlatego, że dzieci często bawiły się ze swoimi przyjacielami w legowisku. Wilki musiały zatem wiedzieć, by trzymać ich z dala od ambulatorium. „Każdy zgadza się, że ta dwójka potrzebuje swojego dzieciństwa.” Powiedział. „Sądzę, że koty zdecydowały się uznać ich zdolności za niedostępne, aż dzieciaki ukończą osiemnaście lat.” „Dobrze. Szczeniaki muszą być szczeniakami.” „I może być tak, że dzieciaki nie mogą uleczyć wszystkich fizycznych zranień.” Dodał Andrew. „Lara i uzdrowicielka Ciemnej Rzeki zaczynają uważać, że ich dar łączy się bezpośrednio z traumatycznymi urazami mózgu.” „To ma sens.” Wymruczała Indigo. „Biorąc pod uwagę, że Psi są tak bardzo skupieni na sile umysłu.” Andrew przytaknął zgadzając się z nią, gdy zbliżali się do ambulatorium. „Idzie Brace.” Chłopiec szedł w przeciwnym kierunku. „Słyszałam, że urywał się z zajęć, by posiedzieć z Silvi'ą.” „Mocno to przeżył. Nauczyciele na razie pozwalają mu się trochę wymigać, bo normalnie jest takim dobrym uczniem.” Uśmiechnął się z powodu sposobu w jaki szła – wystarczająco blisko niego, by ich ciała od czasu do czasu ocierały się o siebie. W bardzo podobny sposób wiki adorowały się w dziczy. Wziął głęboki wdech zapachu jej skóry – który teraz nosił jego własny na tak głębokim i prawdziwym poziomie, że nie będzie już mowy o jego zblednięciu. Indigo posłała mu ostrzegawcze spojrzenie, gdy wychodzili z ambulatorium po odwiedzeniu Silvi'i. „Dzisiaj przeprowadzamy na zewnątrz bieg z żołnierzami nowicjuszami. Riaz mi pomaga.” Jego wilk zawarczał, ale Andrew nie był głupi. Czekała, by zobaczyć co on zrobi. Może lepiej byłoby, gdyby udawał, że nie pragnie nadal utoczyć krwi Riaz'a, ale nie zamierzał kłamać kobiecie, którą na zawsze chciał mieć przy swoim boku. Pokazał jej zęby i odpowiedział. „W takim razie upewnię się, że nie będzie mnie w pobliżu.” Indigo zatrzymała się w korytarzu. „Będziesz się porządnie zachowywał?” „Może.” Pozwolił wilkowi unieść się na powierzchnię. „Oboje wiemy kim i czym jestem. W związku z tym, oboje wiemy również, że nie myślę zbyt racjonalnie, gdy inny mężczyzna jest blisko kobiety, którą uważam za swoją. Więc nie mogę ci obiecać całkowicie racjonalnego zachowania, ale skoro pozwalasz mi przelecieć cię tak dogłębnie, to spróbuję.” Usta Indigo zadrżały odrobinę w uśmiechu. „Okropny facet.” Złapała go za poły białej koszuli i przyciągnęła w dół na pocałunek. Przechodzący obok członek stada zagwizdał na ich widok, i został całkowicie zignorowany. „Postaraj się mocno.” Pozwoliła, by poczuł jej wbijające się pazury zanim puściła go. „Co dzisiaj

będziesz robił?” „Dostałem wiadomość na telefon, żeby zobaczyć się z Hawk'iem, gdy wrócę do legowiska, więc pewnie ma dla mnie jakieś zadanie.” Zmarszczki pojawiły się na czole Indigo. „Kiedy powinieneś ponownie wyjechać, by zrobić swoją rundkę po naszym terytorium?” „Za kilka tygodni.” Nienawidził wizji bycia od niej z dala przez tak długi czas. Zwłaszcza, gdy w końcu naprawdę prawdziwie zaczęli się ze sobą łączyć. Ponieważ, choć ta więź była silna, to nie była jeszcze ustanowiona w kamieniu. „Mogę być w stanie przeorganizować sprawy i wracać do legowiska częściej i bardziej regularnie.” Wzrok Indigo był ciemny, gdy na niego spojrzała. „To co robisz Drew, jest ważne. Nie możesz kosztem stada ...” „Ćśś.” Tym razem ją pocałował. „Sprawiasz, że jestem szczęśliwy. A szczęśliwy Andrew, to bardziej produktywny Andrew.” Indigo przewróciła oczami. „Kiedy ostatnio przegrałeś kłótnię?” Udawał, że się nad tym zastanawia. A potem pochylił się i wyszeptał jej odpowiedź do ucha. „Kilka godzin temu, gdy odmówiłaś zatrzymania samochodu i wczołgania się ze mną na tylne siedzenie.” Niedługo później Andrew wpatrywał się w swojego alfę, gdy stali patrząc się na rozpościerającą się przed nimi zieloną dolinę. „Ha.” Hawke uniósł brew. „Nie jest to reakcja, na którą miałem nadzieję.” „To tylko trochę niespodziewane, to wszystko.” Przez moment pomyślał na temat jego propozycji. „Dlaczego ja?” „Adam cię lubi.” Powiedział Hawke wspominając o liderze sokołów ze Schronienia Wiatru. Oparł się o duży świerk. Jego włosy w tym świetle miały niemal srebrny kolor. Nie było to jednak srebro wynikające z wieku – nie, był to odcień srebra typowy dla cennych metali, unikalny i zadziwiający. Zwłaszcza biorąc pod uwagę jego jasne wilcze oczy. „Nie masz nic przeciwko zajęciu się tym?” Andrew odwrócił wzrok od alfy i zaczął chodzić wzdłuż klifu. „Jasne. To znaczy, nie mam problemów z działaniem jako łącznik z sokołami, ale czy Adam nie będzie w większości spraw kontaktował się bezpośrednio z tobą?” „W przypadku ważnych spraw, tak.” Powiedział Hawke. „Ale tak jak z Ciemną Rzeką będą sprawy, które nie będą wymagały uwagi alfy, ale będzie ważne, by zajął się nimi jakiś wyższy szczeblem członek stada.” Andrew przytaknął. Hawke jako alfa miał do załatwienia tysiące spraw. Delegacja części odpowiedzialności była kluczowa dla jego zdrowia psychicznego, a także zdrowia całego stada. Tak wiele silnych wilków nie mających nic do zrobienia byłoby gotową receptą na katastrofę. „Dlaczego nie poprosiłeś o to jednego ze swoich poruczników?” „Wszyscy mają już na sobie wiele odpowiedzialności … i obaj wiemy, że gdybyś tylko chciał to mógłbyś być porucznikiem.” Andrew potrząsnął przecząco głową. „Nie mógłbym robić tego co robię, gdybym nim był.” Musiał być postrzegany jako możliwy do zainicjowania kontaktu nawet przez najsłabszych i najmniej pewnych siebie. Nie mógł być kimś kto automatycznie byłby identyfikowany jako część struktury władzy stada. „To ułatwiłoby twój związek z Indigo.” Powiedział Hawke, a Andrew wiedział, że było to zakamuflowane pytanie. „Nie, wcale nie. Podstawowe problemy pozostały, by takie same.” Jego wiek i fakt, że miała wyższy stopień dominacji. „A tak z ciekawości – kiedy uznałeś mnie za możliwego porucznika?”

„Zawsze wiedziałem, że masz to w sobie.” Powiedział Hawke zaskakując go. „Właśnie dlatego oryginalnie umieściłem cię jako dowódcę sektora w San Diego. A ty z nawiązką spełniłeś pokładane w tobie nadzieje. Twoja praca w ostatnich dziesięciu miesiącach była tylko wisienką na torcie. Ale jestem bezwzględny, gdy sprawy dotyczą stada. Jesteś dla mnie użyteczny dokładnie tam gdzie jesteś.” „Ty, bezwzględny?” Andrew przyłożył dłoń do klatki piersiowej udając zawał serca. Hawke posłał mu ostry uśmiech. „Adam powiedział, że łącznikiem z ich strony będzie Jacques.” „Spotkałem go. Jest w porządku.” Był trochę cichy, ale Andrew dorastał z Riley'em więc spokojnie mógł sobie z tym poradzić. Na cichych trzeba było po prostu naciskać, aż do momentu, gdy w końcu zareagowali. „Kogo używają koty w roli swojego łącznika?” Zapytał Adrew, bo z nim lub nią też będzie musiał współpracować. „Nathan'a.” Powiedział Hawke wspominając o najstarszym strażniku Ciemnej Rzeki. „Powinniśmy pewnie ustawić jakieś spotkanie, by wypracować podstawy.” Wepchnął dłonie do kieszeni dżinsów i zakołysał się na piętach. „Spróbuję umówić się na krótką konferencję komunikacyjną, gdy wrócę do legowiska.” Hawke przytaknął i odsunął się od drzewa. „Zamierzam pobiec na północną krawędź, by zobaczyć jak tam mają się sprawy.” „Jakieś następne wskazówki dotyczące interwencji Psi?” „Nie. A technicy nie znaleźli żadnych innych zakopanych urządzeń.” Głębokie zmarszczki pojawiły się po obu stronach ust Hawk'a. „Ale Judd wczoraj zadzwonił przekazując pewne informacje. Słyszał szepty, które sugerują, że Henry Scott chciał – nadal chce – naszej ziemi, by użyć jej jako pierwotnego przyczółku, by przejąć całe miasto.” „Nie byliby zbyt daleko pod względem fizycznym?” Zapytał Andrew. „Tak, ale dowody wskazują, że mają w swojej grupie kilku telekinetyków z możliwością teleportacji.” Andrew pomyślał o tym. „Tak, to mogłoby zadziałać.” Ziemie Śnieżnych Tancerzy były wystarczająco odległe, by jakakolwiek najeżdżająca armia nie została natychmiast zauważona z miasta. „Zwłaszcza jeżeli rozważają uderzenia z chirurgiczną precyzją, a nie pełną konferencję.” „Skoro wywiad należy do twoich obowiązków naprawdę musisz zacząć przychodzić na spotkania poruczników.” Powiedział Hawke. Andrew przytaknął. Gdy pierwszy raz zajął to stanowisko chodziło jedynie o trzymanie palców na pulsie stada. Jednak sieć, którą skonstruował oznaczała, że teraz przechodziły przez niego wszelkie rodzaje informacji. „Poproszę Indy, by mnie wprowadziła przed najbliższym spotkaniem.” „Dobrze.” Hawke sięgnął dłonią w dół, by pogłaskać dzikiego wilka, który pojawił się spośród drzew. „Judd odkrył też coś jeszcze – wygląda na to, że Czyści Psi zagarnęli odizolowaną górską wioskę w celu używania jej w roli punktu zbornego dla żołnierzy i zapasów, a także w roli terenu treningowego.” „Jaka jest jego sugestia?” „Pozwolić na dalsze trwanie tej operacji. Powiedział, że może mieć na nich oko – i lepiej jest wiedzieć, gdzie ukrywają się żmije.” Twarz Hawk'a, gdy spojrzał w górę nie miała w sobie litości. „W ten sposób, możemy mocno w nich uderzyć, jeżeli Scott'owie ruszą z uderzeniem na miasto. Dzięki temu w krytycznym momencie będziemy mogli zlikwidować znaczną część ich zasobów.” Indigo zwolniła właśnie grupę ludzi, których zwołała na spotkanie na zewnątrz, by ustalić jak w najlepszy sposób pokryć – i ustanowić na długi czas – szeroki obszar patroli konieczny z uwagi na najścia przez Psi. Podniosła bransoletkę, która ześliznęła się z czyjegoś nadgarstku i już

miała sama wrócić do legowiska, gdy wyłapała na wietrze niespodziewany – ale nie nieznany – zapach. Jej wilk już przysiadł w przygotowaniu do podskoku na powitanie, gdy Matthias wszedł na polanę. Z radością wskoczyła w jego objęcia i otuliła nogi wokół jego bioder. Nie wielu ludzi stałoby nieruchomo pod wpływem jej powitania, ale ponieważ Matthias był niczym czołg po prostu ją złapał i posłał jej jeden ze swoich małych, cichych uśmiechów, które oszukało wiele kobiet wywołując u nich przekonanie, że jest nieśmiały. Półgodziny później większość tych kobiet prawdopodobnie znajdowała się rozłożona nago pod jego ciałem. „Co ty tutaj robisz?” Zapytała po tym jak obdarowała go czułym pocałunkiem. Oczy ciemne niczym górskie niebo o północy spojrzały w jej oczy, gdy ścisnął rękę, którą miał wokół jej bioder. „Słyszałem pewne zaskakujące plotki na twój temat, kochanie.” „Czyżby?” Uniosła brew i odlepiła się od jego ciała. A potem zrobiła wystarczająco duży krok w tył, by mogła przyjrzeć się jego twarzy. Matthias nie tylko był zbudowany jak czołg. Był też wyższy niż niemal każdy inny mężczyzna w stadzie. Miał około metr dziewięćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu. To wszystko sprawiłoby, że byłby groźny z wyglądu, za wyjątkiem jego niesamowitej twarzy. Była to przytłaczająca mieszanina pochodzenia hiszpańskiego, dalekiego wschodu i ciepłego ciemnego odcieniu Tanzanii będącej ojczyzną jego matki. Dzięki tej twarzy ludzie zazwyczaj zapominali jak bardzo potrafił być śmiertelnie niebezpieczny. Ale Indigo znała go zbyt długo, by poddać się temu wrażeniu – a w tej chwili była bardzo świadoma droczącego się światełka w tych oczach koloru płynnej nocy. „A co dokładnie słyszałeś?” Powiedziała przeciągając. „Coś na temat tego, że bawisz się w dom z małym braciszkiem Riley'a.” Wiedziała, że był to celowy przytyk, który miał wyłudzić od niej informacje, więc przybrała niewinny wyraz twarz. „Naprawdę? To bardzo interesujące.” Włoski na tyle jej karku uniosły się w tym momencie, a ona nagle zdała sobie sprawę, że może wyczuć zapach zbliżającego się innego mężczyzny. „Tak.” Powiedział Matthias, gdy obracała się na pięcie. „Pomyślałem, że lepiej przyjadę i upewnię się, że nie zapomniałaś do kogo należysz.” Wściekłe warknięcie wypełniło powietrze na moment przed tym, gdy ciało Drew wyskoczyło z lasu prosto w Matthias'a powalając porucznika na glebę. ROZDZIAŁ 38 „Kurwa.” Wymruczała Indigo, gdy Matthias odreagowując instynktownie uderzył jedną ze swoich wielkich pięści w żebra Drew. Drew strząsnął z siebie ten cios tak, jakby w ogóle go nie poczuł i uderzył Matthias'a w szczękę powodując, że aż odskoczyła do tyłu. Matthias zawarczał i strącił Drew ze swojej klatki. Tylko, że Drew nawet nie drgnął i uderzył drugą pięścią w szczękę swojego przeciwnika. Tym razem Matthias odpowiedział podobnym uderzeniem. Indigo wypatrując luki w tej walce wskoczyła między dwóch mężczyzn, gdy unieśli się na nogi. „Stop!” Oczy Drew, gdy na niego spojrzała miały wilczy kolor miedzi i były całkowicie skupione na Matthias'ie. Który wykonywał doskonałą robotę imitując wilka w ludzkiej skórze. „Zejdź mi z drogi Indigo.” Warknął wielki porucznik. Ciało Drew wibrowało pod jej dłonią. „Nie wydawaj jej rozkazów!” Sięgnął do przodu tak jakby

chciał ją wciągnąć za siebie. Wziął głęboki wdech, gdy uderzyła go mocno w brzuch w tym samym czasie kopiąc Matthias'a w kolano. Był zbyt duży, żeby stracić równowagę, ale to przykuło jego uwagę do niej. „Dosyć.” Powiedziała do nich obu. „Matthias potrzebuję, żebyś poszedł do legowiska.” „Dlaczego do kur...” Matthias zamarł, zamrugał i nagle ponownie był człowiekiem. „O cholera.” Indigo wpatrzyła się w niego. „Co?” Spodziewała się, że będzie musiała poradzić sobie z jego znacznym temperamentem porównywalnym do uśpionego wulkanu … zamiast tego wyglądał tak, jakby miał zamiar przeprosić. „Co?” Matthias nadal wpatrywał w Drew. „Facet, ja tylko żartowałem, wiesz o tym. Nigdy bym tego nie powiedział, gdybym wiedział.” Drew nadal warczał nisko i gardłowo, a jego oczy miały odcień tej dziwnej, fascynującej miedzi. Śledziły Matthias'a z niezachwianym skupieniem, gdy ten zaczął wycofywać się w stronę legowiska pocierając dłonią swoją posiniaczoną szczękę. „Matthias.” Warknęła Indigo. „Co ...” Drew złapał ją za kark, jego usta nagle znalazły się przy jej uchu. „Nie rozmawiaj z nim.” Warknęła i już miała uderzyć w niego swoim własnym temperamentem, gdy z olśniewającą nagłością fragmenty w jej głowie zaczęły układać się w całość. Tak, Drew był osobnikiem dominującym. Tak, Drew miał swój charakterek – choć zazwyczaj bardzo dobrze go ukrywał. Ale Drew był również bardzo mądry. Nigdy nie ruszyłby na większego, silniejszego oponenta w sposób, który właśnie to zrobił, gdyby nie powodowało nim coś innego niż logika i rozsądek. Ledwie świadoma znikającego między drzewami Matthias'a położyła dłoń na klatce piersiowej Drew. „Andrew, puść mnie, albo zrobię z twoich wnętrzności spaghetti.” Powiedziała spokojnym, racjonalnym tonem. Z dłonią nadal spoczywającą na jej karku pochylił się, aż jego oczy zrównały się z jej oczami. Były dominujące, prymitywne i pozbawione jakiejkolwiek cywilizowanej myśli. Nie zaskoczyło jej nawet w najmniejszym stopniu, gdy zawarczał i zatopił zęby w czułe zagłębienie, gdzie szyja spotykała się z ramieniem. Wysyczała powietrze i zacisnęła dłoń w jego włosach. Racjonalne przekonywanie najwyraźniej nie podziała. W każdej innej sytuacji jej wilk ruszyłby po krew. Ale to nie była jakaś inna sytuacja. A to nie był jakiś inny mężczyzna. On naginał się dla niej więcej niż tylko raz. Więc dzisiaj ona nagięła się dla niego. Pozwoliła, by jej ciało rozluźniło się w powitaniu i trzymała przy sobie jego głowę, gdy drugą dłoń wsunęła pod jego koszulkę i rozłożyła na nagrzanej skórze jego pleców. Przywileje skóry. Przez kilka sekund nie zmienił pozycji. Gdy ona również się nie poruszyła, za wyjątkiem pieszczenia dłonią jego pleców, w końcu rozluźnił uścisk zębów na jej ciele i przesunął językiem po małym zranieniu. Jego ręce owinęły się wokół niej w dużo delikatniejszym – choć przez to nie mniej zaborczym – uścisku. Jego usta na jej szyi, policzku, wargach. Jęknęła, gdy zażądał, by otworzyła usta i poddała się. Twardy, gorący i głęboki – ten pocałunek mógł mieć tylko jedno zakończenie. Nie powstrzymała go, gdy rozerwał jej koszulkę ujawniając sportowy stanik, który miała pod spodem. Jęknęła, gdy przerwał pocałunek, by wziąć przez tkaninę w usta jej prawy sutek. Jego dłoń zakrywała wypukłość jej zaniedbanej piersi. Pieszcząc ją i drocząc jednocześnie. Przez cały ten czas nie przestał nisko warczeć w gardle, ale teraz warknięcie było bardziej cichym

szumem niż okrzykiem wojennym. Była gotowa, gdy pchnął ją na ziemię. Była również gotowa, gdy ponownie uniósł głowę i ją pocałował. Była też gotowa, gdy jego dłoń głaskała i pieściła jej ciało w szorstkiej obietnicy. Nie była jednak gotowa na to, by uniósł głowę i posłał jej zdumione spojrzenie. „Indy?” Zacisnęła mięśnie na napiętej jedwabnej skórze mięśni jego ramion. „Wszystko w porządku.” Powiedziała przyciągając go z powrotem. Ale oparł się jej, potrząsnął głową i przyklęknął usiadając okrakiem nad jej ciałem. „Zraniłem cię.” Dotknął ostrożnie palcami śladu po ugryzieniu. Uniosła się na łokciach nie będąc w stanie mocniej wstać – uwięził jej dolną część ciała swoim ciałem. „Tak, cóż, ja więcej niż kilka razy podrapałam cię pazurami podczas seksu i nie przypominam sobie, żebyś miał coś przeciwko.” „To co innego.” Zrobił nachmurzoną minę. Kiedyś odpowiedziałaby gniewem … ale bycie z Drew zmieniło w niej coś. Nauczyło ją, że śmiech może być równie potężny co furia. „Tak, bo ty możesz się obnosić, ale ja nie?” Położył dłonie po obu jej stronach i zawarczał. „Mężczyzna nie krzywdzi swojej wybranki.” I to właśnie było to. Powód, dla którego jej cudowny, hojny, roześmiany kochanek zmienił się bez ostrzeżenia w szalejącą bestię. W tym samym momencie słowa wydawały się przenikać do jego umysłu. „Jesteśmy w tańcu wybranków.” Przez kilka długich minut wpatrywali się w siebie. A potem Drew zaczął się uśmiechać. Jego oczy zmieniały się z niebieskich na miedziane i z powrotem. „Jesteśmy w tańcu bratnich dusz.” Opadła na ziemię i dźgnęła go w klatkę piersiową. „Nie bądź taki zadowolony. Tylko dlatego, że jesteśmy w tańcu nie oznacza, że mój wilk zaakceptuje samą więź.” Przez jej ciało przepłynęła szalona radość, razem z zdrową dawką paniki. Andrew, który w końcu był w stanie myśleć, gdy czerwone pasmo rozwścieczonej zazdrości nie zachmurzało już jego osądu spojrzał w te niesamowite oczy. Zobaczył wilka chodzącego za nimi w tą i z powrotem. Wiedział, że będzie musiał postępować ostrożnie. Adorował ją, bawił się z nią i wygrał ją. Ale teraz stawka ponownie uległa zmianie. Stała się dużo wyższa. Ponieważ, gdy wilki już się związały więzią nie było z tego wyjścia – to było na całe życie. „Tak?” Wymruczał zmieniając pozycję tak, że jego nogi splątały się z jej nogami, choć nadal trzymał swoją górną część ciała opartą na przedramionach. „To może po prostu uwiodę twojego wilka do tego.” Przesunęła dłońmi po jego ramionach i objęła nimi jego szyję. „Dlaczego nie wiedziałeś?” Zapytała. Jej uścisk był zaborczy w sposób, który sprawiał, że jego wilk miał ochotę śpiewać. „Mężczyzna zawsze wie, kiedy zaczyna się taniec.” „Właśnie dlatego szedłem się z tobą zobaczyć – poczułem jak taniec uderza bez ostrzeżenia.” Przeżył szok. Radość, której nigdy się nie spodziewał. Nawet nie pomyślał o tym, żeby nie podzielić się tą informacją z Indigo, bez względu na tego konsekwencje. „A potem dotarłem tutaj, usłyszałem co mówił Matthias i wyczułem twój zapach zmieszany z jego, i ...” „Bum.” Dokończyła ze śmiechem Indigo. „Cóż, teraz wiemy jedną rzecz – Matthias może zostać powalony, jeżeli uderzy się go wystarczająco mocno.” Wilk Andrew zawarczał w dumie. „Nie czułem bólu. Nie pamiętam większości z tego co zaszło – auł!” Zawołał, gdy Indigo delikatnie szturchnęła go w bok. Jęknęła. „Przepraszam. Daj mi zobaczyć.”

Oparł swój ciężar na drugim boku i pozwolił jej unieść do góry swoją koszulkę. Przekrzywiła głowę i ponownie jęknęła. „Sądzę, że on prawdopodobnie połamał ci żebra. Siniec już się formuje.” „Było warto.” Powiedział przesuwając nosem o jej nos, gdy przesunęła delikatnie dłonią po zranionym miejscu. „Kiedy się ze mną zwiążesz?” Uszczypnęła go w szczękę. „Gdy udowodnisz, że jesteś warty mojego czasu.” Pochylił głowę do jej szyi i pocałował znak po ugryzieniu ukrywając w tym czasie swój uśmiech. Bo ona nie odsunęła się do tyłu, nie odsunęła się od niego. Był na wpół przerażony, że właśnie tak zrobi, że wszystko co osiągnęli zostanie pogrzebane pod dziką odmową jej wilka, by poddać się i do tego stopnia stać się bezbronnym. Zamiast tego ten wilk wyglądał z jej oczu emanując przed chwilą czystym wyzwaniem. Złap mnie, mówił. Złap mnie, to może będę twoja. Następnego dnia biorąc pod uwagę, że nie będzie dzisiaj wykonywała żadnych fizycznych ćwiczeń Indigo ubierając się do pracy założyła parę dżinsów, które opinały ją niczym druga skóra i podkreślały kształt jej bioder. Wciągnęła też swoje ulubione trapery i czarną bluzkę ze znacznym dekoltem. Gdy zebrała włosy z twarzy i związała je w typowy dla siebie kucyk znak po ugryzieniu w dole jej dekoltu odstawał niczym sygnał świetlny. Uśmiechnęła się i skończyła się przygotowywać. Jako ostateczne wykończenie wrzuciła na siebie długą do bioder kurtkę z syntetycznej skóry. Już miała wyjść, gdy zawahała się. Ten ślad jej nie przeszkadzał – jej wilk właściwie popierał agresywny sposób w jaki Drew zareagował na coś, co odczytał jako zagrożenie do swojego oświadczenia o posiadaniu jej jako wybranki. Ale Drew nadal miał to sobie za złe. Za każdym razem, gdy widział ten ślad na jego twarz wypływała mroczna mina. Mogła go zakryć … ale jej wilk odrzucił ten pomysł. Właśnie taka była. Jeżeli mężczyzna, który chciał być jej wybrankiem do tej pory nie zdał sobie z tego sprawy, to cóż, będzie musiała walić go prawdą w głowę, aż to do niego dotrze. Zrobiła niezadowoloną minę na tą myśl, otworzyła drzwi i wyszła. Pierwszy członek stada, który wpadł na nią wpatrywał się w ślad po ugryzieniu, aż musiała na niego warknąć. Uniósł dłonie i odszedł … ale najpierw wyłapała zadziwioną minę na jego twarzy. To samo spojrzenie widziała wszędzie, aż zaczęło ją to drażnić. Tak, rozumiała odrobinę zaskoczenia, ale zazwyczaj zostałoby ono pokryte wiwatami i droczącymi sugestiami zemsty. Dzisiaj, nic. Dopadła Hawk'a w jego pokoju zanim nawet zdołał wypić pierwszy kubek kawy. Jego dżinsy zwisały mu bardzo nisko na biodrach. Gdy zamrugał na nią rozespanymi oczami przeszła obok niego i skrzyżowała ręce na piersi. A potem omówiła z nim te dziwne reakcje. „On mnie nie zranił, więc nie wiem dlaczego oni ...” Hawke potrząsnął głową tak jakby się budził i położył jej na ustach palec. „Ten ślad jest bardzo szczegółowy.” Powiedział mając oczy na omawianym kawałku skóry jej szyi. „Żadnych rozdarć, ani zadrapań. To znaczy, że się nie broniłaś.” „I?” Zapytała wiedząc, że brzmiała na zadziwioną, ale była zbyt rozzłoszczona, by ją to obchodziło. „Jesteś Indigo.” Wymruczał Hawke. „Jeżeli pozwoliłaś na coś takiego, to coś to oznacza, a stado to rozumie.” Zrobiła niezadowoloną minę, bo nadal nie uważała tego za coś wielkiego. Rozplątała ręce i stwierdziła. „Ok, dopóki nie będą nękać o to Drew.” Jego oczy miały wyraz, któremu nie ufała – był zbyt przebiegły. „Nie martwiłbym się teraz o Drew.” Zamilkł na chwilę. „Martwiłbym się o to, jak on planuje wygrać taniec bratnich dusz.” „Hmm.” Do tej pory Indigo już dobrze znała Drew. Była gotowa na jego sztuczki. Uniosła dłoń i

wyprostowała grube włosy Hawk'a ze znajomością wypływającą z długiej i głębokiej przyjaźni. „Potrzebujesz seksu.” Hawke zamrugał, a potem zmiażdżył ją spojrzeniem. „Co?” Przewróciła oczami. „Wyczuwam jak twój wilk walczy ze swoimi więzami, niemal jestem w stanie wyczuć jego głód. I raczej prędzej, niż później, zacznie to również być oczywiste dla mniej dominujących wilków.” Zignorowała fakt, że z jego gardła wydobywało się niskie warczenie i podeszła bliżej. „A ponieważ jesteś alfą, twoje szaleństwo będzie miało wpływ na resztę stada.” Miała rację. Hawke wiedział, że miała rację. To nie znaczyło, że chciał jej wysłuchać. „Tam są drzwi. Skorzystaj z nich.” Powoli wypuściła z siebie powietrze, obróciła się i skierowała w stronę drzwi. „Ona z nim nie spała, wiesz.” Hawke zamarł. Jego oczy wwiercały się w oddalające się plecy swojej porucznik. Indigo położyła dłoń na klamce i posłała mu spojrzenie nad ramieniem. „Kobieta potrafi to wyczuć.” Powiedziała odpowiadając na jego niewypowiedziane pytanie. „Nie czekaj zbyt długo Hawke, bo możesz ją stracić.” ROZDZIAŁ 39 Nikita spojrzała Anthon'emu w oczy, gdy ponownie siedzieli w chacie nad Tahoe po tym jak zgodzili się przeprowadzać fizyczne spotkania tak często jak to tylko możliwe. Było zbyt duże ryzyko, że słowa wypowiedziane w Sieci Psi mogły być podsłuchane przez kogoś innego. „Armia Henr'ego staje się większa z dnia na dzień.” „W populacji wystarczająco dużo ludzi jest zaniepokojonych problemami w Sieci, by miał szerokie pole, z którego może wybierać.” „Tak.” Rasa Psi przyzwyczaiła się do iluzji bezpieczeństwa zapewnianej przez Ciszę. Będą trzymać się tej iluzji tak długo jak tylko będą mogli. Nawet jeżeli było jasne, że ta iluzja zaczynała powoli stawać się ciemna i zgniła do tego stopnia, aż sama Sieć była skażona przez chorobę. „Mamy wystarczająco dużo siły, by przez pewien czas powstrzymać Schott'ów, ale żadne z nas nie jest siłą militarną.” Wytknął Anthony z idealnym spokojem. „Musimy rozważyć nasze opcje.” „Mam silne poparcie w bazie populacyjnej miasta, a ta siła będzie nadal rosła.” Powiedziała Nikit'a. Henry dokonując morderstw popełnił krytyczny błąd. Prawdę powiedziawszy w Sieci było bardzo, ale to bardzo niewielu „idealnych” Psi. A teraz wszyscy wiedzieli dzięki ostrożnym szeptom Nikit'y, że Henry uważał ich za zbędnych. „Populacja zareagowała niechętnie na jego próby odstraszenia ich od tego regionu.” „A Kaleb?” Zapytał Anthony. „Istnieje duża szansa, że zagarnie kontrolę nad Strzałami.” Jedna Strzała była warta tuziny zwykłych żołnierzy, ale … „Poproszenie o pomoc Kaleb'a musi być ostatnią deską ratunku.” Ponieważ było bardzo prawdopodobne, że wejdzie i sam zagarnie dla siebie miasto. „Jest jeszcze jedna opcja.” Jeżeli z niej skorzystają zmieni to na zawsze balans sił w świecie. ROZDZIAŁ 40 Dwa dni po rozpoczęciu tańcu bratnich dusz Indigo ku własnemu zaskoczeniu dzięki raportowi Judd'a znalazła się na skraju wzdłuż północnej krawędzi ich terytorium. Jakimś cudem jej kolega

porucznik zdołał „podsłuchać” spotkanie między dwoma ludźmi wysokiej rangi wśród Czystych Psi. Wysnuł z tego niepokojące wrażenie, iż są oni pewni możliwości przejęcia Śnieżnych Tancerzy, kiedy tylko będą mieli na to ochotę. „Na naszych ziemiach jest coś jeszcze, czego nie znaleźliśmy.” Powiedział w ostatniej wiadomości. „Coś co daje im pewność, że będą mieli niesamowitą przewagę taktyczną.” Hawke natychmiast uznał to zadanie za priorytetowe i powierzył dowodzenie nad nim Indigo. „Przeszukaliśmy ten obszar, i inne okalające go obszary. I to kilka razy odkąd odkryliśmy transmitery.” Powiedziała teraz Indigo do Riaz'a i Elias'a, którzy stali obok niej. „Nic nie znaleźliśmy. Więc co nam umyka?” Nawet teraz technicy pracowali rozrzuceni pod nimi niczym armia mrówek, ale potrafiła powiedzieć, że byli zniechęceni. „Jakie są szanse, że Psi przeniknęli głębiej w regiony, których nie sprawdziliśmy?” Zapytał Riaz. Odpowiedział mu Elias. „Jeżeli mnie by się o to zapytało, powiedziałbym, że zerowe. W tych obszarach jesteśmy zbyt nieprzewidywalni. Dorosły wilk może w każdej chwili zdecydować się na przebieżkę, w dzień i w nocy.” „Zgadzam się z Eli. Odizolowane obszary są jedynymi, gdzie mieliby pewność posiadania pewnego okresu czasu, w którym nikt by im nie przeszkodził.” Indigo pozwoliła swojemu wilkowi wydostać się na powierzchnię. Jego wzrok był dużo bardziej dokładny. Skupiła się na odległym dystansie – i zobaczyła mocno umięśnionego wilka z futrem o bogatym srebrnym kolorze, którzy szczekał patrząc w jej stronę. Jej usta wygięły się w uśmiechu. „Powinniśmy zniknąć?” Zapytał Elias z kaszlem, który uznała za wyjątkowo podejrzany. Gdy uniosła brew na jego pytanie, mrugnął do niej. „Styl adorowania Drew wydaje się wiązać z wciąganiem cię w taką ilość ciemnych zakamarków, w jaką tylko zdoła.” Riaz uśmiechnął się pod nosem. Zdecydowała się z gracją poradzić sobie z tym droczeniem. „Czy ja czasem nie złapałam cię całkowicie nagiego z Yuki?” Zapytała Elias'a. „Nie byłeś przypadkiem wtedy cały pokryty sosem czekoladowym?” „Zamknij się.” Elias skrzyżował ręce na piersi. „I do twojej informacji, to był miód.” Riaz zaśmiewał się teraz do rozpuku. I choć jego rozradowanie odbywało się częściowo jej kosztem, wilk Indigo cieszył się, że widział go będącego w stanie znaleźć radość. Choć nie było to szczęście. Obróciła się, by zobaczyć jak Drew przeszedł przesz ostatnie wzgórze i obrócił się, by stanąć obok niej. Przesunęła palcami po tej dumnej głowie. Riaz, który poskromił swój wybuch śmiechu wskazał na małą dolinę na wschodzie. „Mogli tam coś ukryć. Nie poświęciliśmy tamtemu obszarowi dużej uwagi, bo jest podatny na zalanie.” Indigo poczuła jak jej wilk ociera się z zadowoleniem wewnątrz jej skóry, gdy Drew oparł o nią swoją wagę i przytaknął. „Nasza czwórka jest w tej chwili wolna. Możemy pożyczyć kilka skanerów i rzucić wstępnie okiem.” Ale gdy zerknęła w dół na miedziane spojrzenie Drew dostrzegła, że się z nią nie zgadza. „Co?” Spojrzał do góry. „Przewracasz na mnie oczami?” Jej wilk poczuł się dotknięty. Długie westchnienie, a potem ponownie spojrzał w górę. Celowo. Indigo podążyła za jego wzrokiem. „Eli, Riaz, czy ja jestem ślepa?” „Nie.” Odpowiedział jej głęboki głos Riaz'a. „Widzę tylko niebo i gałęzie drzew, tak samo jak ty.” „Wydaje mi się, że dostrzegłem wiewiórkę.” Dodał Elias. Tym razem wszyscy obrócili się w stronę Drew.

Jeżeli wilk mógł wyglądać na zirytowanego, to on właśnie tak wyglądał,. Już miała go poprosić, by się zmienił i wyjaśnił o co mu chodzi, gdy zobaczyła jak jego głowa wędruje w stronę nieba. Jego wzrok podążał za czymś. To był jastrząb gołębiarz. Jego skrzydła były rozłożone w niebiesko-szarej fali złączonej z bielą, gdy zanurkował, by złapać swoją bezbronną zdobyć w silne szpony, zanim ponownie się uniósł. W niebo. „W górę.” Wyszeptała Indigo. „Jesteśmy stworzeniami ziemi – rzadko spoglądamy w górę.” Drew szczeknął krótko dając do zrozumienia, że załapała o co mu chodziło. Przyklękła obok wilka, który potrafił widzieć świat przez tak wiele szkieł okularów i zacisnęła palce w jego futrze mierzwiąc je na jego szyi. „Powiem technikom, żeby zaczęli skanować w tym kierunku, ale potrzebuję, żebyś znalazł mi trochę kotów.” Leopardy dużo lepiej radziły sobie w powietrzu niż Śnieżni Tancerze. Mogli prowadzić poszukiwania w sposób, który był niedostępny dla wilków. „Wiesz, kto będzie w tym dobry.” Zawahał się i spojrzał na Riaz'a. Potarła policzek o jego futro świadoma, że taniec wybranków musiał siać zniszczenie w jego instynktach. „Zaczekam tu na ciebie.” Choć było jasne, że wilk nie był nawet w najmniejszym stopniu zadowolony, poszedł. Uniosła się i zerknęła na cichego Riaz'a. Ten potrząsnął głową. „Cholera, ale on ma silną samokontrolę.” Patrząc jak duży srebrny wilk znika z widoku zdała sobie sprawę, że Riaz miał absolutną rację. W tym samym momencie zrozumiała, że Drew podążył za jej prośbą tylko z jednego powodu – ponieważ obiecał jej, że nigdy więcej nie zrobi nic co mogłoby skłonić kogoś do myślenia, że kwestionuje jej rangę. Rozumiejąc wpływ tańca wybranków jej wilk był zadziwiony faktem, że on nawet teraz pamiętał swoją obietnicę. Kolejna jej bariera opadła. Przyprowadzenie kotów okazało się mądrą decyzją. Drew zebrał kilkoro zwinnych, ciekawych i energicznych nastolatków i młodych dorosłych. Wśród nich znajdował się Kit – który był równie cudowny w formie leoparda, co w ludzkiej postaci. Jednakże, to nie domniemany chłopak Sienny odnalazł to, czego szukali. Zrobił to zwinny mały leopard o imieniu Grey. „Najmłodszy brat Mercy.” Indigo powiedziała do Riaz'a, gdy Grey podbiegł do nich i zwrócił na siebie ich uwagę, a potem poprowadził ich do starego powyginanego drzewa. Wejście na nie zajęło mu dwie sekundy i jeden skok. Indigo wypuściła swoje pazury i podążyła za nim nieco bardziej powoli. Gdy już znalazła się w gąszczu gałęzi obserwowała jak Grey przeskoczył na wyższą gałąź i wskazał łapą na inną znajdującą się pod nim. Ostrożnie balansując podeszła do miejsca, które wskazał. Przez chwilę nic nie widziała – a potem dostrzegła to. „Cholera.” Kamuflaż był genialny. Zobaczyła jak Drew podążył za jej zapachem. „Bren.” Powiedziała. Odszedł natychmiast, by wyśledzić swoją siostrę, która przyszła pomóc przeszukiwać obszar. Gdy Brenna zobaczyła to urządzenie wypuściła z siebie powietrze w nagłym ruchu. „To kamera.” Powiedziała natychmiast usuwając baterię. „Ma krótki zasięg transmisji – ale jest wystarczający jeżeli umieści się odbiornik za krawędzią naszego terytorium.” Krew Indigo zamarła, ale nie miała czasu martwić się dewastującym wpływem, który mógł mieć ten podgląd. Nie teraz. „Grey, czy możesz wyjaśnić innym jak ją znalazłeś?” Powiedziała

zeskakując na ziemię obok brata Mercy. Przytaknął. Miał krystalicznie niebiesko-zielone oczy, które odcinały się od jego złoto-czarnego futra. „Zrób to.” Gdy wieść się rozniosła przybyło więcej kotów. Z ich pomocą i technikami wspinającymi się na drzewa najlepiej jak tylko potrafili znaleźli jeszcze piętnaście kamer w tym obszarze zanim zapadł zmrok. Razem z jeszcze jednym większym urządzeniem, które Brenna zidentyfikowała jako wzmacniacz sygnału. „Nie można stwierdzić jak daleko te kamery rozpościerają się.” Indigo zameldowała Hawk'owi tej nocy. „Przeszukanie całego narażonego na nie sektora zajmie dużo czasu – i choć te obszary mają niskie prawdopodobieństwo bycia celami powinniśmy sprawdzić również obszary pokryte śniegiem. Już przestawiłam nasze rozkłady zajęć, ale nadal będziemy potrzebowali pomocy kotów.” Białe linie zaczęły okalać usta alfy, ale jego słowa były spokojne. „Już rozmawiałem z Lucas'em.” Spojrzał jej w oczy. „Oni obserwują nasze warty i uczą się naszych schematów.” Indigo też tak uważała. „Wywiad Judd'a był dobry. Nikt nie zadaje sobie tyle trudu, chyba że planuje uderzenie z dużą ofensywą.” Myślała jednak o tym trochę … „Gdybym była Radnym, który chciałby uderzyć w Śnieżnych Tancerzy ruszyłabym najpierw za tobą.” Stado miało tylko jedną słabość, i może, tylko może, Henry Scott ją odkrył. Oczy Hawk'a zmieniły się w maleńkie szparki błękitu. „Riley, ty albo Cooper moglibyście zająć moje miejsce.” „Tak, ale wyzywano by nas nieustannie. Odstraszenie wyzywających nas osób zajęłoby wiele miesięcy, a to pozostawiłoby stado w nieładzie.” Nikt nie wyzywał Hawk'a, bo on się sprawdził. Dla stada skąpał się w krwi. „Nawet jeżeli jestem celem, tego rodzaju planowanie wykracza poza ten zakres.” Powiedział. „Tak. Oni bez wątpienia chcą tego co mamy.” „Będą musieli zabić wszystkich Śnieżnych Tancerzy, żeby to dostać.” Wykończona przez wydarzenia tego dnia Indigo powinna wrócić do swojego pokoju i uwalić się na łóżku, by przygotować się na wyzwania następnego dnia. Ale gdy wyszła zza rogu Drew czekał na nią z poważnym wyrazem oczu, choć jego słowa były lekkie. „Masaż i kawałek francuskiego ciasta z białej czekolady ze świeżymi wiśniami?” I tak właśnie niedługo potem znalazła się naga w jego łóżku. Mając głowę na jego klatce głaskała go, gdy rozmawiali. „Nie chcę, by stado przechodziło przez to, co nas spotkało te wszystkie lata temu.” Wymruczała. „Nie mogę zapomnieć tej krwi, tej straty.” Drew przesunął dłonią po jej plecach. „Byłem młodszy, ale pamiętam fragmenty. Moi rodzice zginęli w pierwszej fali kłopotów. To było tylko kilka lat wcześniej.” Przytuliła go mocno. Przez chwilę rozkoszowała się tym jak leżenie z nim i omawianie dnia było przyjemne. Nie potrafiła sobie wyobrazić, by mogło być jej tak komfortowo z kimkolwiek innym. „Drew?” „Hmm?” „Dziękuję, że poszedłeś po koty.” Za to, że podążyłeś za rozkazem, bez względu na zaborcze pragnienie, które musiało w tych dniach doprowadzać go niemal do szaleństwa. „To nic.” Potarł tył jej szyi. „Zdecydowałem, że zabiję Riaz'a później, gdy nie będziesz patrzeć.” Usiadła i spojrzała prosto w jego oczy. „Chcę, żebyś o czymś wiedział.”

„Taka poważna.” Odsunął kosmyk włosów z jej twarzy. „Powiedz mi.” „Jeżeli kiedykolwiek będę wygadywać bzdury, spodziewam się, że mi to wytkniesz.” „Nie martw się o to, Pani Porucznik.” Poklepał ją po pośladkach. „Nigdy nie pozwolę, by jakieś sprawy prześliznęły się.” Posłał jej bardziej trzeźwe spojrzenie. „Ale wszelkie kłótnie na temat spraw stada nie będą się odbywać na oczach innych.” Wiedziała, że to będzie dla niego trudne biorąc pod uwagę, że był drapieżnym zmiennokształtnym mężczyznom. Ale ostatnie tygodnie pokazały jej obezwładniającą siłę jego woli. Przygryzie język aż do krwi, ale nigdy więcej publicznie nie podważy jej autorytetu. I na pewno nigdy nie zawiedzie nie popierając jej, gdy będzie tego potrzebowała. Tak jak Martin często robił w stosunku do Adri'i. I to, zdecydowała z absolutną ostatecznością, będzie ostatni raz, gdy porównała swojego mężczyznę z facetem ciotki. Ponieważ Drew był tysiąc razy lepszym człowiekiem i wilkiem niż Martin. „Sądziłam, że miałeś jakieś ciasto.” Powiedziała obrysowując palcem kontur jego ust. Uszczypnął ją w niego. „Nigdy bym ci nie skłamał na temat ciasta.” Szczypnęła delikatnie zębami te jego piękne usta. „Tak?” Jęknął. „Jest w lodówce. Ale ...” Zaśmiała się i odsunęła od niego. „Pozwól, że najpierw uzupełnię mój poziom energii. Wy męskie zabaweczki jesteście bardzo wyczerpujące.” „Zabaweczki?” Zawarczał. Mrugnęła do niego zeskakując z łóżka. „Ja oczywiście jestem zainteresowana tylko moją prywatną męską zabawką.” „Tak lepiej.” Powiedział kradnąc pocałunek, po tym jak też wstał i podszedł cudownie nagi do lodówki. „Nie masz w sobie żadnego wstydu?” Z całych sił próbowała brzmieć na zszokowaną jego skandalicznym zachowaniem. Było to jednak trudne, gdy jedynym czego chciała było oblizanie go od stóp do głów. „Nie.” Nie była jeszcze gotowa, by jeść nago więc podeszła do komody Drew i wyciągnęła jego koszulkę. „Skoro ktoś podarł moją.” Jej pełne dezaprobaty spojrzenie nie miało żadnego efektu na cudownego mężczyznę, który obecnie pił mleko prosto z kartonika. Wytarł usta, odłożył mleko i skinął na nią palcem. „Choć tutaj.” „Nie wiem, czy ...” Zmarszczyła brwi mając rękę na koszulce. „Co to jest?” Drew nagle znalazł się obok niej i próbował zamknąć komodę. „Nie martw się o to. To tylko ...” Ale ona już wyciągnęła zniszczoną miękką zabawkę. To był miś. Prawdopodobnie kiedyś był zrobiony z brązowego pluszu, ale teraz był smutnie wyliniały. Większości jego futra nie było już. Brakowało jednego oka. Jego uszy były pogryzione, brakowało ich w połowie. Był zdecydowanie w złym stanie, ale zdała sobie sprawę, że dbano o niego. Zauważyła schludne szwy, które zacerowały rozdarcia. Świadoma, że stojący obok niej Drew stał się cichy zerknęła na niego. I po raz pierwszy w życiu zobaczyła na jego twarzy maskę. Uderzyło to w nią niczym cios poniżej pasa. ROZDZIAŁ 41 „Przepraszam.” Powiedziała pewna, że zraniła go w jakiś straszliwy sposób. „Nie chciałam ...”

Dłoń Drew wśliznęła się za jej kark i przyciągnęła ją do jego klatki. „Ćśś.” Ciepło wróciło do jego głosu. Jego ton był napięty od emocji. „Po prostu nie byłem na to gotowy.” „To nic.” Pogłaskała wolną dłonią tył jego pleców trzymając między nimi misia. „Odłożymy go, aż będziesz.” Świadomość, że cierpiał raniła ją. Naprawdę ją raniła. Drew przesunął nosem po jej szyi. „Nie. Sądzę, że Dziobak jest już zmęczony siedzeniem w komodzie.” Zamrugała. „Miałeś misia o imieniu Dziobak?” Uśmiechnął się, gdy wziął od niej misia i z uczuciem przesunął dłońmi po przeżutych uszach. „Hej, byłem dzieckiem. Skąd miałem wiedzieć czym jest dziobak?” Podszedł do łóżka, przysiadł i przyciągnął do siebie wystarczająco dużo pościeli, by zakryć najbardziej rozpraszającą uwagę część ciała. „Chodź. Usiądź.” Naciągnęła na siebie koszulkę i przysiadła obok niego. Podkuliła pod siebie nogi. Nadal nie była tego co nieświadomie zrobiła. Położyła dłoń na jego ramieniu i delikatnie przysunęła do niego swoje ciało. „Był twój?” „Gdy byłem mały.” Zobaczyła jak przełyka ślinę i przypomniała sobie jak był mały, gdy stracił oboje rodziców. Gardło zacisnęło się jej. „Byłeś groźnym maleństwem, prawda?” Powiedziała mimo węzła emocji ciągnąc za tak już zniszczone uszy misia. Drew zaśmiał się się. Uścisk w jego piersi nieco zelżał. Jej wilk nie lubił oglądać go cierpiącego. „Moja mama dała mi Dziobaka.” Przysunął misia do nosa i wziął głęboki wdech. „Czasami wydaje mi się, że mogę wyczuć jej perfumy, jeżeli postaram się wystarczająco mocno.” Łza spłynęła po policzku Indigo, ale zamrugała i pozbyła się jej. Wiedziała, że Drew potrzebował, by dzisiaj go wysłuchała. „Dobrze się o niego troszczyłeś.” „Wiesz, że byliśmy adoptowani w ramach stada.” Powiedział po cichu. „Nasi rodzice zastępczy byli dobrzy. Byli naprawdę dobrzy dla całej naszej trójki. Wychowali już własne dzieci. Wiedzieli czego dokładnie potrzebowaliśmy.” „Ale nie byli waszymi rodzicami.” Indigo rozumiała go. Wiedziała, że jego rodzice zastępczy też, by to zrozumieli. Ruszyli na wędrówkę po świecie kilka lat temu. Drew zaskoczył ją śmiejąc się. „Nie sądzę, by Riley pozwolił im na przejęcie tej roli.” Ostry uśmiech pełen uczucia. „To do niego, jako do najstarszego zwracaliśmy się instynktownie. A on nigdy nas nie zawiódł. Kochaliśmy naszych rodziców zastępczych za dom jaki nam dali, ale najsilniej związaliśmy się z sobą nawzajem.” „Dzięki temu lepiej rozumiem sposób w jaki Riley traktuje waszą dwójkę.” Zwłaszcza Brenn'ę. Jej kolega porucznik był straszliwie nadopiekuńczy – był bardziej jak ojciec niż jak brat. Z Drew mniej się to rzucało w oczy, ale cień tej nadopiekuńczości nadal był obecny w jego relacjach z bratem. „Tak.” Trzymając Dziobaka w jednej dłoni Drew położył drugą na jej udzie. Jego palce głaskały ją z uczuciem. Już dawno zrozumiała, że było to dla niego równie naturalne jak oddychanie. „Wiesz, częściowo to jaki jest wynika z tego, że nas wychował, ale ...” „... częściowo jest to po prostu to jaki jest.” Dokończyła Indigo. „Wiesz. Pamiętam go jako dzieciaka. Był taki intensywny i skupiony. Jeżeli w kręgu dzieci potrzebowałeś, by coś było zrobione to szedłeś albo do Hawk'a albo do Riley'a. Hawke prowadził do kłopotów, a Riley upewniał się, żeby nas nie złapano.” Drew ścisnął jej udo. „Trzymałem Dziobaka ze sobą przez całe moje dzieciństwo.” Powiedział, a potem wzruszył ramionami. „Gdy stałem się nastolatkiem ukryłem go w szufladzie, ale czasami wyciągałem go w nocy i rozmawiałem z nim.”

Przesunęła się i objęła jego ramiona kładąc policzek na jego plecach. „To było jak ponowne bycie z twoją mamą.” „Tak.” Drew ponownie pogłaskał po poszarpanych uszach misia. „Riley i Brenna nie wiedzą, że nadal go mam.” Jej wilk zrozumiał, co chciał jej powiedzieć. Doceniał ten dar. „Sądzę, że będzie dobrze wyglądał na komodzie.” Wymruczała całując go w kark. „A ty jak myślisz?” Drew pomyślał o tym przez długą chwilę zanim uniósł jej dłoń do swoich ust. Po czym wstał, by położyć Dziobaka w dumnym miejscu na wypolerowanym drewnie komody. Miał w sobie bezbronność, której mogła niemal dotknąć – i wiedziała, że był przez to zawstydzony. A jednak podzielił się z nią tak wielkim fragmentem swojego serca. Jego odwaga sprawiała, że pokorniała. I pchnęła ją na samą krawędź zaakceptowania więzi bratnich dusz. Resztki jej wątpliwości nie miały nic wspólnego z jego młodością, czy dominacją. Były dużo bardziej prymitywne. Jej wilk uwielbiał teraz Drew, ale był przyzwyczajony do kontroli i bronienia się. Był niespokojny na myśl o całkowitym i absolutnym poddaniu się, które oznaczała więź wybranków. Jednak mimo tego, odkrył, że znalazł się przyciągnięty na samą krawędź przez otwarte zaangażowanie Drew. Przez nieustraszony sposób w jaki chwytał się życia … i miłości. Następnego ranka Andrew potrafił niemal posmakować więzi bratnich dusz, gdy pracował u boku Indigo, by oczyścić północną krawędź ich terytorium z urządzeń służących do podglądu. To była poważna praca – ale był wilkiem. „Hej, Indy.” Powiedział około połowy poranka czując się odrobinę obnażony po wczorajszej nocy. Ale ponieważ to jego wybranka była tą, która widziała go tak bardzo bezbronnego był w stanie sobie z tym poradzić. „Koniec pocałunków.” Ostrzegła z niezadowoloną miną. Dobrze wiedział, że udawała. „Ludzie zaczynają zakładać się jak długo czasu minie zanim znowu się na mnie zasadzisz.” „To dobre dla morale.” Indigo posłała mu spojrzenie spod przymrużonych powiek. „Masz rację. Podstępne stworzenie.” „To tylko uboczna zaleta.” Powiedział. „Ja po prostu lubię cię całować.” Przed wszystkimi ludźmi. By każdy wiedział, że była jego. „Ale tym razem chciałem ci powiedzieć, że masz coś we włosach.” Przesunęła dłonią po włosach i zatrzymała się na gumce do włosów. „Co do ...” Czekoladowe serduszko leżało w jej dłoni. Czekał na jej reakcję. Utrzymując z nim kontakt wzrokowy wyciągnęła czekoladkę ze sreberka, a potem zacisnęła na niej usta w sposób specjalnie pomyślany, by sprawić, by pewna część jego ciała zaczęła pulsować. „Pyszne.” Oblizała usta i wskazała na południe. „Czas popracować.” Pracował. Później jednak Indigo musiała wrócić do legowiska w celu przeprowadzenia jednej ze swoich lekcji. Nie mogli sobie jednak pozwolić, by zaniedbać przeprowadzanie lekcji, zwłaszcza teraz. Zanim jednak to nastąpiło pocałował ją w usta pięć razy i skąpał ją w jeszcze kilku ukrytych czekoladowych bombonierkach. Kilka z nich zostało znalezionych przez roześmianych członków stada, którzy poważnie dostarczyli je do Indigo … która, równie poważnie akceptowała każdy podarunek. Jego wilk był zadowolony z pracy wykonanej dzisiejszego dnia. Chwilę po tym jak Indigo odeszła, podszedł do niego Tai. „Naucz mnie.” Zażądał. „Czego?” „Adorowania. Bo z uśmiechu na twarzy Indigo widać, że jesteś w tym naprawdę dobry.”

Andrew pomyślał o wczorajszej nocy. O sile emocji, które przeszły między nimi. Otworzyła dla niego swoje ramiona, gdy wrócił do łóżka. Czuł obecność jej wilka w każdym atomie jej istoty, gdy tak leżeli splątani. To była przytłaczająca intymność, ale … „Ona jeszcze nie zaakceptowała więzi.” Aż do tego momentu nigdy nie można było być pewnym wyboru dominującej kobiety. „Wiem, że jestem jedynie nowicjuszem, ale sądzę, że to dlatego, że kobiety wilka lubią doprowadzać swoich mężczyzn do kresu wytrzymałości.” Zrobił niezadowoloną minę. „I dlatego, że zbyt dobrze się bawi grając z tobą.” Andrew nadal myślał o słowach Tai'a, gdy wszedł tego wieczora do swojego pokoju. Spędził cały dzień w zespole poszukiwawczym. Odkryli jeszcze tylko jedną kamerę, ale nie zamierzali odpuszczać. Te cholerne rzeczy były tak małe i sprytnie zakamuflowane, że łatwo mogły być przeoczone. Zmarszczył czoło i zatrzymał się w drodze pod prysznic. Z pokojem było coś nie tak, ale nie potrafił do końca stwierdzić co. Zrzucił z siebie ubranie, umył się, a potem wyszedł z łazienki. Nadal nie potrafił wychwycić co było zmienione … aż podszedł wyjąć z komody parę spodni dresowych. Śmiech wyrwał mu się. Dziobak dostał przepaskę na oko, na której widniała czaszka i skrzyżowane piszczele. Podniósł małą notatkę leżącą pod łapą misia. Zobaczył ręczne pismo Indigo. Uważam, że wygląda obezwładniająco, a ty? Przyjdź spać do mnie, gdy wrócisz. Dokładnie tak zrobił. „Kiedy zwiążesz się ze mną więzią?” Zapytał ją około północy, gdy wśliznął się w roztopiony żar jej ciała. Jej oczy, które stały się wilcze i złote zabłyszczały w ciemności. „Rozważamy to.” Jego własny wilk ledwie powstrzymał uśmiech triumfu, a jego serce rozrosło się. „Będę spał z tobą każdej nocy.” „Brzmisz na bardzo pewnego siebie.” Słychać w niej było nasycenie dominacji. „Och, bo jestem.” Zamiast na nią warknąć pocałował ją powoli i z łatwością. „Tęskniłabyś za mną, gdyby mnie tu nie było.” Jej ciało wygięło się, gdy przestał swoje pieszczoty. „Drew.” Padło w ostrzeżeniu. Ale był większy i cięższy, więc przygniótł ją do pościeli. „Przyznaj to.” Pocałował ją w usta, uszczypnął w szczękę, polizał w linie gardła. „Powiedz to.” Wygięła ciało i niemal zdołała powalić go na plecy. Roześmiał się i ponownie ją przycisnął do pościeli. „Hej, niemal złamałaś na pół bardzo ważną część mojej anatomii.” Nie będąc w stanie oprzeć się jej gładkiemu żarowi zaczął ponownie się poruszać, głęboko i mocno. Chwilę później Indigo rozpadła się pod nim, a on nie był daleko za nią. Zdał sobie sprawę, że nie powiedziała tego czego od niej chciał. Nie przyznała do tej bezbronności. To go martwiło, ponieważ, by więź uderzyła na swoje miejsce musiała otworzyć na niego swoją duszę. Bez tarcz, ścian i ochron. Mimo wszystko, pomyślał, przytulając się bliżej. Bez wątpienia brała aktywny udział w tańcu wybranków, a to już był bardzo dobry znak. Cierpliwości, przekonywał swojego wilka, jeszcze tylko trochę cierpliwości. ROZDZIAŁ 42

Radny Henry Scott spojrzał na mężczyznę, któremu powierzył dowództwo nad operacją dotyczącą Śnieżnych Tancerzy. „Zapewniłeś mnie, że nie wykryją kamer podglądu.” „Nie powinni tego wykryć, ale w obecnym tempie w ciągu tygodnia, maksymalnie dwóch oczyszczą cały obszar.” Henry potrząsnął głową. „Nie możemy opierać się na tej ocenie ram czasu. Musimy działać teraz.” Gdy nadal zachowywali jakiś element zaskoczenia. „Mam zespół gotowy do wyruszenia. Kiedy chciałby pan, żebyśmy ruszyli?” „Jutro. Skupcie się na celu priorytetowym.” „Tak zrobimy.” „Zaczekaj.” Henry wywołał drugi obraz. „Wyślij kilkoro ludzi, by jego też usunąć.” Nie było sensu czekać. Nie, gdy podwójne zabójstwo będzie miało dużo silniejsze oddziaływanie. ROZDZIAŁ 43 Wcześnie następnego ranka jej serce uśmiechało się przypominając sobie sposób w jaki się obudziła z Drew rozłożonym na całym jej ciele i łóżku. Indigo siedziała teraz obok Joshu'i przy kamienistym brzegu jeziora znajdującego się najbliżej legowiska. Poszukiwanie kamer nadal miało miejsce w górach. Każdego dnia byli do tego przydzielani inni mężczyźni i kobiety. Jednak ona i Hawke zgadzali się, że musiała kontynuować pracę z młodymi. Nie chcieli stracić całego postępu, który do tej pory zrobili. „I?” Zapytała znajdującego się obok niej chłopca badając wyraz jego twarzy i postawę, żeby wybadać czy ma jakiekolwiek problemy ze swoim wilkiem. Posłał jej szybki uśmiech. „Radzę sobie lepiej. Hawke też miał na mnie oko.” „Dobrze.” Wilk Indigo spojrzał na chłopca i wyrobił sobie zdanie na ten temat. „Twój wilk nadal znajduje się bardzo blisko powierzchni.” „Tak, ale Hawke powiedział, że dla niektórych z nas tak po prostu jest.” „On wie co mówi.” Wilk Hawk'a był trudny do zauważenia, ponieważ jego oczy nigdy nie zmieniały koloru – co, oczywiście, samo w sobie stanowiło odpowiedź. „Ale on potrafi go kontrolować. Uczył cię jak sobie radzić z wilkiem, gdy staje się nachalny?” Joshua przytaknął. „Rzeczy, które ty mnie uczysz, te o skupieniu i dyscyplinie, też pomagają. Wydaje mi się, że razem z wilkiem dochodzimy do porozumienia.” To sprawiło, że Indigo się rozluźniła. Dlatego, że chłopiec mówił o swoim wilku jako o partnerze, a nie przeciwniku. „Słyszałam, że spotykasz się z Moly.” Powiedziała. Dyskretnie zorientowała się w tym temacie, po tym jak Drew wspomniał coś na ten temat dzisiejszego poranka. Oczy Joshu'i zrobiły się wielkie tuż przed tym, gdy gorący rumieniec wypłynął na jego policzki. „Matko, Indigo, czy ty masz wszędzie szpiegów?” „Tak.” Roześmiała się z powodu jego zakłopotania i zmierzwiła mu włosy. „Ona ma na ciebie dobry wpływ, szczeniaku. I jest dla ciebie za dobra.” Zniósł te wyrazy uczucia w ciszy, ale posłał jej zadowolone spojrzenie. „Wiem, ale i tak zamierzam ją zatrzymać.” Na jego twarzy odmalowywało się takie zadowolenie z siebie, że nie była pewna, czy się zaśmiać, czy zawarczeć. „Jest dużo bardziej dojrzała niż ja.” Powiedział szczerze. „Więc jestem w stosunku do jej wilka zachowuję się spokojnie i naturalnie.” Spojrzała na niego zaskoczona jego oceną sytuacji. „To ci nie przeszkadza?”

„Nie.” Jego ramiona rozluźniły się, a usta wygięły w uśmiechu. „Mój wilk tak bardzo chce ją zadowolić, że zachowuje się porządnie … i sądzę, że oboje uczymy się i stajemy się dzięki temu lepsi.” Był to tak przenikliwy komentarz, że Indigo przez chwilę była cicho. Ponieważ ona też wiedziała co to znaczy uczyć się od innego wilka. W ciszy odezwał się Joshua. „Czy ty i Drew zwiążecie się razem?” Wilk Indigo przeciągnął swoje pazury. „Dlaczego wydaje ci się, że masz prawo zadać mi to pytanie?” Powiedziała do chłopca, który był jednym z jej podwładnych. Joshua jęknął z powodu jej tonu. „Um, nieważne. Pójdę teraz zwietrzyć trop.” Jej wilk wycofał swoje pazury. „Nie zapomnij o swojej jutrzejszej sesji.” „Dobrze.” Wstał i zamilkł na chwilę. „I, Indigo … dzięki.” Indigo siedziała tam wpatrując się w wodę na długo po tym jak odszedł. Wybranek. Wiedziała, że Drew był dla niej tym jedynym, ale sama myśl o podjęciu tego ostatecznego kroku sprawiała, że oddech zamierał jej w gardle, a jej wilk nerwowo krążył w jej umyśle z boku na bok. „Indigo!” Zdumiona spojrzała w górę i zobaczyła Mercy schodzącą ze wzniesienia. Była obrana w wyblakłe dżinsy i białą tunikę z wyhaftowanymi czerwonymi różami wzdłuż głębokiego dekoltu. Piegi Strażniczki Ciemnej Rzeki świeciły na tle jej kremowej skóry. W przeciwieństwie do nich jej czerwone włosy wydawały się jaśniejsze i usiane pasmami blondu. „Kiedy wróciliście?” Wykrzyknęła Indigo. Wstała i przytuliła Mercy, gdy ta dotarła na brzeg jeziora. Choć było to dziwne Mercy w jakiś sposób stała się jedną z jej najbliższych przyjaciół. Co dziwniejsze, to uczucie wydawało się odwzajemnione. Obie w tym obszarze były jedynymi wysoko postawionymi dominującymi kobietami w otaczającej je grupie mężczyzn. Cholernie miło było mieć kogoś, z kim można było porozmawiać i kto rozumiał unikalne problemy, którym musiały stawiać czoła. Mercy odsunęła się z uścisku i odpowiedziała jej. „Dopiero co przyjechaliśmy. Riley rozmawia z Drew i Hawk'iem, ale ja złapałam twój zapach i zdecydowałam się przyjść tutaj do ciebie.” „Chcesz usiąść?” Mercy przytaknęła i usiadła na kamieniach obok niej. Jej wzrok spoczął na spokojnej powierzchni jeziora. „Dobrze być w domu.” Indigo posłała jej zaciekawione spojrzenie. „Myślisz o terytorium Śnieżnych Tancerzy też jako o swoim domu?” „Dom jest wszędzie tam, gdzie jest Riley.” Powiedziała po prostu Mercy. „Po drodze tutaj zatrzymaliśmy się też u moich rodziców. I w budynku Ciemnej Rzeki – w przeciwnym razie Dorian nigdy, by mi tego nie wybaczył.” Indigo zaśmiała się i zadała jej pytanie, które zawsze ją zastanawiało. „Dlaczego ty i Dorian nigdy … no wiesz.” „Boże, to by było jak przespanie się z jednym z moich braci.” Mercy zadrżała. „Ale hej, to nie ja mam tutaj gorące wieści. Ty i Drew, co? Riley powiedział, że wyczuł taniec bratnich dusz.” Indigo powoli wypuściła z siebie oddech. Próbowała utrzymać lekki ton mimo znajdującego się w niej chaosu emocji. „Nie wiem jak to się stało. On jakoś mnie podszedł.” Mercy poklepała ją po ramieniu. „Ma w sobie sporo przebiegłości. Ale ...” Zamilkła na chwilę. „Indigo, on ma w sobie też cholernie wielkie serce.” „Wiem.” Przełknęła i zerknęła na nagle poważną twarz Mercy. „Boję się, Mercy.” Powiedziała

przyznając prawdę prawdopodobnie jedynej osobie, która była w stanie to zrozumieć. Mercy nie prawiła jej błahych komentarzy. Owinęła ręce wokół uniesionych kolan i przytaknęła. „To jest przerażające – stanie naprzeciw mężczyzny, który może przedrzeć się przez twoje systemy obronne i pozostawić cię bezbronną.” Powiedziała z czystą szczerością. „Naszym zwierzętom to się nie podoba. Nie podoba im się nawet sama myśl o tym.” „Ta przestraszona część mnie chce na niego warczeć aż zdecyduje, że nie jestem warta tego całego wysiłku.” Przyznała Indigo. „Ale wiem, że on nigdy nie odejdzie – a to sprawia, że chcę ująć jego twarz w dłonie i cholernie mocno go pocałować.” Mercy prychnęła. „Brzmi to dokładnie jak reakcja, którą byłby w stanie sprowokować Drew.” Strażniczka leopardów zamilkła, a potem powiedziała. „Nie wiem, czy powinnam ci to wytykać, ale … zdajesz sobie sprawę, że on nie uzyskał jeszcze pełni sił.” Indigo tak szybko obróciła głowę w stronę swojej rozmówczyni, że aż zobaczyła mroczki pod oczami. „Co?” „Riley powiedział mi, że Drew zyskuje na sile i dominacji każdego roku od momentu, gdy osiągnął dorosły wiek. I nie wykazuje żadnych oznak zaprzestania tego procesu.” Indigo wiedziała o tym. Miała mgliste pojęcie na ten temat. Nigdy jednak nie przemyślała czym to może skutkować. „Może skończyć jako bardziej dominujący niż ja.” Jej wilk przysiadł zdumiony. „Tak.” Mercy bawiła się jednym z wymytych przez wodę kamieni. „To ci przeszkadza?” Indigo otworzyła usta, by jej odpowiedzieć. Zamknęła je. Pomyślała o tym co czuła. „Radzenie sobie z dominującymi mężczyznami nie jest dla mnie pierwszyzną, a Drew już i tak jest dosyć mocno dominującym osobnikiem.” Będzie uczyła się i wzrastała razem z nim. „Wypracujemy nasz własny balans.” „Ufasz mu. Ufasz waszemu związkowi, ale coś nadal cię powstrzymuje.” Włosy Mercy uniosły się na bryzie, gdy obróciła się, by spojrzeć na Indigo. „To nic konkretnego, tylko ...” Indigo objęła rękami kolana. „Czuję się, jakbym stała na krawędzi klifu wiedząc, że wystarczy jeden krok i wszystko zmieni się na zawsze.” W jej wnętrzu szalały terror, podekscytowanie i bardzo dzikie pragnienie. „Sęk w tym, że gdy już się poddasz i rzucisz w przepaść rezultat jest po prostu niesamowity. Jeżeli zdołasz zwalczyć instynktowną potrzebę swojego zwierzęcia, by chronić cię przed tego rodzaju bezbronnością nagroda, którą dostaniesz jest czymś ...” Potrząsnęła głową. Głos jej zamarł. „On jest moim całym światem.” Indigo poczuła jak jej oczy zaczynają płonąć od zbierającego się płaczu w wyniku czystej prawdy zawartej w tym zdaniu. Dobrze się stało, że w tej chwili usłyszała męskie głosy. Riley, Drew i Hawke chwilę później wyłonili się z lasu i zaczęli schodzić w dół wzgórza. Drew śmiał się z czegoś co powiedział Riley. Jego twarz była skierowana w stronę brata. Był to zwyczajny moment, zwyczajny dzień. Był po prostu sobą, ze swoją łatwością do uśmiechu i droczeniem się, które sprawiało, że jego brat robił niezadowoloną minę, a Hawke śmiał się. A ona poczuła szalone pragnienie, by wstać, pocałować jego szczękę i naznaczyć go. Mój. Po raz pierwszy wymruczał jej wilk. On jest mój. Andrew opuścił Indigo krótko po przyjeździe brata i Mercy, by spędzić kilka godzin w obszarze poszukiwań, gdy Indy wprowadzała we wszystko nowożeńców. Andrew wrócił do domu, gdy światło dnia bladło i odkrył, że Brenna chodziła nerwowo koło wejścia. „Co się stało siostrzyczko?” Przytulił ją i pocałował w czoło. Przytuliła się do niego mocno. „Dostałam wiadomość od Judd'a, że wrócił do miasta i jedzie tutaj.” Odsunął się i stał z nią przy wejściu. „Jest zbyt wycieńczony, by zrobić swoją „sztuczkę”?”

Brenna przytaknęła i pochyliła się do niego wystarczająco blisko, by jej policzek spoczywał na jego ręce. „Dowiedział się jakiś naprawdę niepokojących rzeczy.” Andrew był w stanie w to uwierzyć. Widział wcześniejsze raporty Judd'a. „Zaczekam z tobą.” Brenna posłała mu droczące się spojrzenie. „Idź, niemal cały się ślinisz, by dobrać się pazurami do Indigo.” „Hej, gniewam się na ten komentarz.” Pochylił się i pociągnął ją za włosy. Poczuł jak zmiana wiatru przynosi mu znajomy zapach. „Czy to nie ...” Ale Brenn'y już nie było. Pobiegła w stronę zapachu, który oznaczał, że jej wybranek był w pobliżu. Jego wilk był szczęśliwy z powodu szczęścia siostry, ale chciał do własnej wybranki. Brenna poczuła szum zbliżającego się pojazdu i zgadła, że Judd wziął jeden z samochodów, które stado trzymało w mieście. Ale nie przestała biec w jego stronę. Wiedziała, że wyczuje jej zbliżanie się. I tak było. Pojazd zjechał na bok szlaku, gdy wybiegła zza rogu. Jej wybranek wysiadł z niego. „Judd!” Rzuciła się w jego ramiona owijając własne wokół jego szyi. Jej twarz była zakopana w cieple jego skóry. Jej wilk skąpał się w tym zapachu rozradowany i pijany z przyjemności wywołanej przez samą jego obecność. Kobieta i wilk, oboje stęsknili się za nim, aż do tego stopnia, że mieli problemy z oddychaniem. Choć więź wybranków ułatwiała trochę sprawy. Gdy pocałował ją w zagłębienie szyi, a jego ręce były niczym stalowe ramy wokół jej ciała powtórzyła jego pieszczotę zanim odsunęła się wystarczająco, by móc spojrzeć na jego twarz. „Kochanie wyglądasz na wykończonego.” Powiedziała zauważając głębokie cienie pod jego oczami i napięte linie twarzy. „Jesteś bliski wypalenia?” Ostatnim razem wyglądał tak źle niedługo potem stał się nieprzytomny, a jego rezerwy mocy były wyczerpane. „Tak.” Powiedział Judd pochylając głowę, jakby spodziewał się mocnej połajanki. „Potrzebujesz odpoczynku.” Później nakrzyczy na niego za to, że nie troszczył się o siebie wystarczająco mocno. „Wsiadaj do samochodu. Pozwól, że zawiozę nas do domu.” „Rządzisz się.” Zrobiła niezadowoloną minę, gdy nie chciał jej puścić. „Ktoś musi to robić, bo inaczej wykończysz się.” A potem, nie będąc w stanie się powstrzymać ujęła jego twarz w dłonie, razem z jego nieogoloną szczęką drapiącą jej ręce, i pocałowała go … a potem jeszcze raz. Fantomowe palce głaskały ją w intymnej pieszczocie między nogami równo z posunięciami jego języka w jej ustach. Jęknęła. „Przestań z tym.” Powiedziała. „Już i tak funkcjonujesz na oparach.” Użył swoich umiejętności telekinetycznych by jeszcze raz ją popieścić, zanim to wrażenie zniknęło. „Niestety masz rację. Czuję jak mój umysł zamyka się.” To zdecydowało o wszystkim. Zagoniła swojego znacznie większego i silniejszego wybranka do samochodu i zabrała ich do domu. Upierał się przy prysznicu, ale upewniła się, by był szybki. Wyciągnęła pościel, by Judd mógł paść twarzą na futon po kiepskim osuszeniu się. Podniosła ręcznik, który upuścił na podłogę. Potarła nim jego włosy i obróciła jego twarz na bok. Jego silne ciało było nagie rozłożone na posłaniu. Jej własne ciało drżało pod wpływem płomienia wywołanego przez jego kuszącą postać. Nie mogła powstrzymać się przed przesunięciem ręcznikiem po jego plecach i dolnych partiach ciała susząc go pełnymi miłości ruchami. „Śpij.” Wymruczała całując miękką skórę za jego uchem. „Mam plany co do ciebie, gdy się obudzisz.” „Zostań.” Padła niemal bezdźwięczna prośba, gdy sen wciągnął go w swoje objęcia. Ale nie miała zamiaru zrobić niczego innego. Po odłożeniu ręcznika zrzuciła z siebie ciuchy i wczołgała się do łóżka obok swojego wybranka. Choć w tym czasie był już mocno pogrążony we śnie przytulił ją do

żaru swojego ciała. Po raz pierwszy odkąd opuścił legowisko zamknęła oczy i zapadła w prawdziwy, głęboki sen. Andrew właśnie dopadł Indigo w jej biurze żądając pocałunku w zamian za małą skamielinę, którą dla niej znalazł, gdy jej komórka zaczęła pikać w kodzie awaryjnym. Odsunął się, a ona odebrała telefon. „Co się dzieje?” Zapytał, gdy się rozłączyła. „Znaki najścia Psi w całkowicie innej lokalizacji niż ta, gdzie jest większość naszych ludzi.” Powiedziała Indigo truchtem opuszczając biuro. „Mają ze sobą sprzęt. Wyczuto też zapach materiałów wybuchowych.” „Możemy przekierować naszych żołnierzy w ten obszar?” Zapytał idąc razem z nią znaleźć Hawk'a. Potrząsnęła przecząco głową i podała mu lokalizację. „Ukształtowanie terenu powoduje, że stąd będziemy mieli większe szanse dotarcia do nich szybciej.” Weszli do małej sali treningowej i znaleźli Hawk'a trenującego walkę w ręcz ze spoconym Harley'em. Hawke zwolnił chłopca, gdy zobaczył Indigo i podszedł dołączyć do nich. Zanim Indigo skończyła mówić wilk był obecny w jego głosie. Jednak jego rozkazy były chłodne i inteligentne. „Przygotuj zespół. Nie pozwolimy, by sprowokowali nas w połowicznie przygotowanych działaniach, ale nie będziemy też siedzieć z boku, gdy oni grają w swoje gierki.” „To pułapka.” Powiedziała Indigo mówiąc głośno, to co myślał Andrew. „Nie ma co do tego, żadnych złudzeń. Wybrali tą lokalizację pewnie dlatego, że nadal mają tam kamery. Będą w stanie potwierdzić, czy jesteś z nami zanim uderzą.” „Czy prosisz mnie bym został?” Padło delikatne pytanie. Andrew stanął obok Indigo. „Nie będą mogli cię zamordować, jeżeli cię tam nie będzie.” „A jak ci się wydaje, jak zareaguje stado na wieść, że siedziałem tutaj bezpiecznie, gdy moi ludzie szli w niebezpieczeństwo?” Cholera. Andrew spojrzał na Indigo i zobaczył na jej twarzy to samo olśnienie. Brak udziału w akcji Hawk'a wyrządzi równie wiele szkód, co jego zranienie. Po ustaleniu tego zwołanie zespołu zajęło już tylko dwadzieścia minut. Indigo, Andrew, D'Arn, Riaz i sześciu innych żołnierzy pójdzie z Hawk'iem, gdy Riley na wszelki wypadek zorganizuje zespół do obrony legowiska. „Gdzie jest Judd?” Zapytał Riley. „Jest nieprzytomny.” Odpowiedziała Indigo. „Ale w sumie to dobrze. Nie możemy ryzykować ujawnienia go – chyba, że stanie się to absolutnie konieczne.” Dla reszty świata – a zwłaszcza Sieci Psi – cała rodzina Lauren'ów od dawna była martwa. Riley przytaknął. „Dam znać Mercy co się dzieje. Da znać kotom, że w mieście też mogą wystąpić problemy.” Wzięli broń wysokiej mocy i wybiegli z legowiska w stronę obszaru, który wyglądał na główny punkt aktywności Psi. Troje zwiadowców Śnieżnych Tancerzy, którzy wykryli to najście już znajdowało się na pozycjach. Ale Psi wyciągnęli lekcję ze swoich wcześniejszych błędów w starciach z wyczulonymi zmysłami zmiennokształtnych. Teleportowali się na miejsce, gdy grupa zmiennokształtnych zaczęła wspinać się i znajdowała się przynajmniej w odległość dziesięciu minut drogi pieszo od miejsca, gdzie zauważono obecność intruzów. Ubrani na czarno mężczyźni, gdy tylko się pojawili zaczęli strzelać z broni o dużym zasięgu. Kule były zaprojektowane tak, by uderzać mocno i rozszczepić się wewnątrz ciała. Odłamki miały odbijać się rykoszetem wewnątrz ciała powodując znaczne uszkodzenia organów. Grupa Śnieżnych Tancerzy znajdowała się bezpośrednio na linii ognia.

ROZDZIAŁ 44 „Na dół.” Krzyknął Hawke przekręcając się, by uniknąć kuli i jednocześnie odpychając D'Arn'a z drogi następnej. W pierwszym uderzeniu nikt nie został ranny, gdyż użyli wybuchu prędkości zmiennokształtnych, by znaleźć schronienie. Jednak chwilę później Andrew poczuł mocne uderzenie w umysł. Niego naturalna psychiczna tarcza uchroniła go przed uszkodzeniem mózgu, ale dzwoniło mu w uszach. Wiedział, że tarcza nie ochroni go, jeżeli Psi zatrzyma się wystarczająco długo, by skoncentrować uderzenie mocy psychicznej. A to oznaczało, że zmiennokształtni nie mogli dać im wystarczająco dużo czasu na skupienie się. Zostawiając precyzyjne strzelanie wyznaczonym do tego osobą w grupie Andrew okrążył Psi w poświacie wczesnego wieczoru. Bardziej wyczuł niż zobaczył jak dwóch innych Śnieżnych Tancerzy wtapia się w las, by zrobić podobnie. Psi obrócili się próbując zestrzelić ich z drzew. Ale to było terytorium wilków, a Andrew nie musiał nawet patrzeć przed siebie, by wiedzieć gdzie idzie. Nie wysilając się, by się rozebrać zmienił się w wilka. I czekał. Gdy Psi, który celował bronią w drzewa w końcu zdecydował, ze zabił to co się w nich czaiło obrócił się Andrew wykonał swój ruch. Zeskoczył i zatopił zęby w gardle mężczyzny. Rozerwał je i zniknął zanim kolega tego Psi zauważył jak daleko jego partner oddalił się od ciasnej formacji atakującej grupę. A nawet, gdy już zauważyli poległego mężczyznę, tylko jeden mężczyzna obrócił się, by chronić ich tyły. Coś było nie tak. I to bardzo. Nie miało to nic wspólnego z faktem, że najwyraźniej byli jedynie zainteresowani w Hawk'u – nawet do tego stopnia, by zostawić się wystawionym na ogień wroga. Chwilę później usłyszał strzały po drugiej stronie. W jakiś sposób, mimo całej ochrony Psi zdołali ich okrążyć i przygwoździć Śnieżnych Tancerzy. Ludzka połowa Andrew mogłaby przekląć w tym momencie, ale wilk myślał jedynie o tym jak obrócić karty na ich korzyść. Podbiegł zająć lepszą pozycję. Zobaczył jak Hawke, Riaz i D'Arn stoją obróceni do siebie plecami i powstrzymują Psi dobrze wymierzonymi kulami wystrzelonymi z własnej broni. Indigo nie było. Razem z nią znikli Elias, Sing-Liu i kilku innych. Wiedział, że Hawke oddelegował ich, by zajęli się grupą nadchodzącą z drugiej strony. Dwa inne wilki, które też zmieniły postać zostały w tyle. Andrew zobaczył jak jeden z nich wyskoczył i zdjął kolejnego żołnierza Psi, gdy ten obniżył czujność. Zabrzmiał wystrzał, a wilk z powrotem zniknął między drzewami. Mężczyzna Psi był już martwy, albo umierający. Jego gardło przypominało mielone mięso. Dobrze. Jeden wróg mniej, o którego trzeba było się martwić. Gdy Andrew podczołgał się na brzuchu po wdarciu się na tył kolejnego atakującego Psi wyczuł jak krwawi nos D'Arn'a. Napaści psychiczne zaczynały odnosić skutek. Andrew spostrzegł, że jego zwierzyna odsunęła się wystarczająco daleko od głównej gruby, by stać się bezbronna. Napiął mięśnie i już był gotowy, by go zdjąć. Ale potem zauważył mężczyznę w centrum. Strzelał, ale jedynie wystarczająco, by się chronić. Większość jego uwagi była skupiona na patrzeniu się na Hawk'a … tak jakby przesyłał obraz wizualny. Andrew zdał sobie sprawę z tego co się stanie na ułamek sekundy przed tym, gdy inny Psi teleportował się tuż przed jego alfą. Nawet nadludzka prędkość Hawk'a nie mogła uchronić go przed kulą z tej odległości. Ale Andrew skoczył w stronę Hawk'a na ułamek sekundy zanim zdał sobie sprawę po co to robi. I przed pojawieniem się zamachowca. Uderzenie kuli sprawiło, że czuł się jakby kowadło wbijało się w jego podbrzusze. Krew wypłynęła

na jego futro. Upadł na Hawk'a i pozostałych. Alfa upadł, ale nie został w jednym miejscu. Odczołgał się z Andrew i zajął bardziej bezpieczną pozycję za drzewem. Riaz i D'Arn zrobili to samo po drugiej stronie. „Zostań ze mną Drew.” Rozkazał Hawke nakładając ucisk na ogromną ranę Andrew. „Indigo oskóruje mnie, jeżeli umrzesz.” Ciało Andrew zaczynało omdlewać. Utrzymał oczy otwarte wystarczająco długo, by zobaczyć jak Psi upada. Skupiając się na Hawk'u pozostawili się otwartymi na atak i teraz nie mieli żadnej osłony. Riaz zdjął dwóch, D'Arn zabił kolejnego. Dwóch Psi zdołało się teleportować i znikło. To zostawiło trzech. Nadal uciskając ranę Drew kolanem Hawke ustabilizował ręce i wycelował. Postrzelił najbliższego Psi w kolano. Gdy jego cel upadł Hawke wycelował w mężczyznę stojącego obok leżącego Psi. Miał ponury wyraz twarzy, krew z rany Andrew spływała po jego klatce piersiowej. Ale zanim Hawke zdołał wystrzelić drugi mężczyzna obrócił się w stronę swojego kolegi i strzelił w czaszkę rannego mężczyzny. Sekundę później trafiła go kula Hawk'a. Ostatni mężczyzna padł od strzału Riaz'a. Cisza. Indigo, pomyślał Andrew, gdy jego klatka zaczęła dostawać dreszczy a krew zaczęła wypływać z jego ust. Gdzie jest Indigo? Chwilę później poczuł przypływ zapachu. Burza wiatrowa nasycona stalom. Jego dusza westchnęła w przypływie spokoju. Oczy mu się zamknęły. Indigo poczuła jak jej serce zamiera. „Nie, nie!” Upadła obok mocno rannego wilka i zastąpiła ręce Hawk'a własnymi. „Judd.” Powiedział Hawke z lodowatym od kontroli spojrzeniem. „On może naprawić ...” „On nie spał, gdy wychodziliśmy – był nieprzytomny.” Powiedziała Indigo rzucając Hawk'owi swój nowy telefon satelitarny. „Zobacz czy się obudził.” Hawke zadzwonił. Domyśliła się z jego ponurego wyrazu twarzy, że Judd nadal był nieprzytomny. Po jego ostatniej podróży posiadana przez niego moc do używania telekinetyki na poziomie komórkowym literalnie składając zniszczone ciała do kupy będzie potrzebowała czasu do zregenerowania się. Czasu, którego Drew nie posiadał. „Lara.” Powiedziała Indigo zdeterminowana, by nie stracić wilka, który pościgiem, czarem i zabawom utorował sobie się drogę do jej serca. „Musimy zaprowadzić go do Lar'y.” Hawke nie wysilał się, by jej powiedzieć, że Drew był zbyt mocno ranny. Nie powiedział, że nigdy nie dadzą rady zaprowadzić go na czas do legowiska. Po prostu wśliznął ręce pod ciężkie ciało wilka i stwierdził. „Zatrzymaj go tutaj.” Zatrzymaj go tutaj. Jej wilk nie zawahał się. Opuścił się swoje najbardziej wewnętrzne bariery stawiając serce i duszę Indigo całkowicie otwarte. Przez chwilę nic się nie wydarzyło. Chciała pogrążyć się w męce. To nie było sprawiedliwe. On był jej! Wybranek mógł przytrzymać swoją drugą połówkę przy życiu. Mógł siłą woli sprawić, by jego bratnia dusza pragnęła żyć. A potem nieposkromiona moc więzi uderzyła w nią z taką siłą, że opadła na kolana. Gdy więź bratnich dusz wskoczyła na miejsce jej umysł zaczął załamywać się od bólu, który nie był jej. „Mam go.” Powiedziała trzymając stalowymi dłońmi bladnącego ducha Drew. „Mam cię Drew. Nie waż się odchodzić po tym jak sprawiłeś, że się w tobie zakochałam. Wytropię cię nawet w zaświatach, jeżeli będę musiała.” Hawke już się przemieszczał. A ona w jakiś sposób szła obok niego.

Później zdała sobie sprawę, że Riaz obejmował ją w tali muskularną ręką i niemal ją niósł. „Ty tylko go trzymaj.” Porucznik wyszeptał jej do ucha szorstkim głosem. „Trzymaj go Indigo.” Przytaknęłaby, ale nie miała na to energii. Popychanie jej woli, gniewu i strachu w więź wybranków zabierało z niej wszystko. Nie była Psi. Nie mogła zobaczyć tej więzi. Ale mogła ją wyczuć. Mogła jej niemal dotknąć. I wiedziała, gdy zaczęła drżeć. Więc wlała w nią jeszcze więcej swojej energii i siły. Nie zgadzała się na to, by myśleć o czymś innym niż sukcesie. Oczywiście, że to podziała. Oczywiście, że Drew obudzi się, by znowu się z nią droczyć. Oczywiście, że jej nie zostawi. Proszę, Drew. Nie wiedziała, czy powiedziała te słowa na głos, ale wiedziała, kiedy Lara wybiegła spomiędzy drzew blisko legowiska. Jej serce uzdrowicielki poczuło impakt zranienia. „Drew.” Powiedziała uzdrowicielka. Ból sprawił, że jej głos zadrżał zanim wyraz jej twarzy zrobił się praktyczny, a ramiona zesztywniały. „Połóżcie go. Zobaczę, czy mogę tutaj uleczyć część uszkodzeń.” To była ostatnia chwila, gdy Indigo była świadoma słyszenia czegokolwiek. Umysł pogrążył ją w ciemności. Ale nawet wtedy trzymała Drew. Był jej. Nie puści go. Lara spojrzała na Indigo, gdy położyła dłonie na ranie Drew i zaczęła karmić go swoją uzdrowicielską siłą. „Boże, ale ona jest uparta. Będę musiała ją ucałować jak się obudzi. Utrzymała go. Trzyma go nawet teraz.” Hawke spojrzał na nieprzytomne ciało Indigo, a potem na Drew. Nic nie powiedział wiedząc, że Lara była świadoma tego, że może czerpać z jego ciała energię Stada. Było to coś co potrafiła każda uzdrowicielka, ale tylko w stosunku do swojego stada i swojego alfy. Poczuł, gdy zaczęła to robić. Otworzył się, by dać jej coraz więcej. Oddałby ostatnią kroplę krwi za swoje stado. Tylko, że tym razem nie był pewien, czy to wystarczy, by ocalić dwa życia. Bo jeżeli stracą Andrew, Indigo pójdzie razem z nim uparcie trzymając go do samego końca. „Lara?” „Jest wystarczająco stabilny, by go przenieść.” Powiedziała uzdrowicielka. Linie napięcia uwidoczniły się w kącikach jej oczu. „Ale ma bardzo dużo uszkodzeń. Odłamki kuli przedarły się przez większość głównych organów.” Hawke nic nie powiedział, gdy niósł Drew. Zaraz za nim szedł Riaz niosąc Indigo. Skoncentrował się po prostu na zebraniu siły z przysięgi krwi łączących go ze swoimi porucznikami. Płynęła od Riley'a, Riaz'a, od nich wszystkich rozsianych po całym stanie. Była silna, czysta i oddawana dobrowolnie. Poczuł nawet chłodną energię Judd'a, gdy Psi odpowiedział na wezwanie mimo tego, że nadal był nieprzytomny. „Lara. Nie możemy ich stracić.” Andrew był jednym z elementów „serca” stada. Był jednym z wilków, które łączyły ich wszystkich razem w sposób, który był trudny do wytłumaczenia, ale niezbędny do funkcjonowania zdrowego stada. Jego strata uderzy prosto w to serce i sprawi, że wszyscy będą krwawić z bólu … a utrata Indigo zniszczy wszelką pozostałą nadzieję. Była jednym z najsilniejszych filarów podtrzymujących Śnieżnych Tancerzy. Była kobietą, do której wszyscy szli po poradę, nawet Hawke. „Nie stracimy.” Powiedziała Lara, gdy doszli do ambulatorium i zaczęła pracować używając zarówno daru uzdrawiania, jak i umiejętności medycznych. Jej asystentka Lucy wygoniła wszystkich poza Hawk'iem, który został trzymając dłoń na ramieniu Lar'y, by ułatwić jej dostęp do energii Stada znajdującej się w jego wnętrzu. No i oczywiście poza Indigo, która obudziła się na wystarczająco długo, by opaść na krzesło u wezgłowia łóżka. Jej dłoń spoczywała na głowie Drew. Zajęło to całe godziny. Pod koniec Indigo ocknęła się do przytomności. Spojrzała w oczy Hawk'a. Zobaczył, że były pozbawione łez. Rozumiał. Teraz nie było czasu na płacz. Teraz był czas, by walczyć. W końcu we

wczesnych godzinach poranka poczuł jak Lara przestaje pobierać energię z niego i jego poruczników. Jej normalnie brązowa od opalenizny skóra miała w sobie odcień szarości. Skinęła na Indigo. „Powiedz mu, żeby na razie został w wilczej formie.” Indigo nie kłóciła się. Po prostu wypowiedziała odpowiednie słowa. Hawke wiedział, że wysyłała również siłę swojego rozkazu przez więź wybranków. „Nie waż się zmieniać postaci dopóki nie powiem, że możesz.” Jej głos był napięty, a wola absolutna. „Lara?” „Sądzę, że uleczyłam główne uszkodzenia.” Powiedziała uzdrowicielka. Jej ciało drżało od wysiłku. Hawke przyciągnął ją do ciepła swojego ciała. „W końcu udało mu się sprawić, żeby Indigo zaakceptowała więź bratnich dusz.” Powiedział. „Naprawdę uważasz, że ten cholernie uparty wilk z tego zrezygnuje?” To sprawiło, że usta Lary wygięły się odrobinę w uśmiechu, gdy odpoczywała przytulona do niego. Lucy zaczęła sprzątać. Ale Lara pozwoliła sobie jedynie na krótką przerwę. „Uważam, że nie powinniśmy go ruszać, ale musimy zmienić to prześcieradło. Ma wystarczająco dużo energii, by jeszcze to zrobić.” „Zaczekaj.” Wypuścił ją po drobnym uściśnięciu. Przesunął się, by wsunąć ręce pod ciało wielkiego srebrnego wilka, a Indigo zrobiła to samo z jego głową. „Lucy?” Pielęgniarka stażystka przytaknęła. Miała czerwone oczy od powstrzymywania łez. „Gotowa.” Gdy podnieśli go, Lucy szybko usunęła zakrwawione prześcieradło i rozścieliła nowe. Lara pomogła jej z drugiej strony łóżka. Zajęło to tylko kilka sekund, a Drew nawet raz nie drgnął. ROZDZIAŁ 45 Shoshanna odłożyła raport z incydentu. „Twoja jednostka zawiodła.” „Tak.” Jedyną pozytywną wiadomością było to, że bardzo inteligentny mężczyzna, który zorganizował tą operację uszedł z niej żywy. „Nie będziemy mieli kolejnej szansy. Nadal kontynuują rozłączanie podglądu i zwiększają ochronę.” „Powinieneś uderzyć w alfę wilków, gdy byłby w mieście.” Henry zastanawiał się, czy jego żona sądziła, że ponownie dowodziła w ich „związku”. Ale nie powiedział nic w związku z tym. Pozwoli, by Shoshanna sama oszukała się fałszywym poczuciem wyższości. To na końcu sprawi, że będzie łatwiejsza do zabicia. „Taka operacja nie pasowałaby do naszego długoterminowego planu.” Plan przewidywał przejęcie miasta i jego zasobów tak gładko jak to tylko możliwe. Shoshanna musiała zatem zgodzić się ze swoim mężem. „A inni?” „Rozkazałem ludziom wyeliminować alfę Ciemnej Rzeki, ale nasze wysiłki związane z podglądem skupiały się na wilkach. Nie byli w stanie się do niego dostać. Wygląda na to, że obecnie spędza większość czasu z dala od miasta.” „Chroni swoje nienarodzone dziecko.” Powiedziała Shoshanna. „Dziecko, które w ogóle nie powinno istnieć.” „To nie ma teraz znaczenia. Potknęliśmy się, a oni są teraz w podwyższonym stanie alarmu.” Głowa Henr'ego, gdy wstał zabłyszczała w świetle ciemnym mahoniem. „To może być dobry moment na zmianę długoterminowego planu.” Shoshanna nie była żoną Henr'ego w żadnym znaczeniu poza prawnym, ale pracowała z nim

wystarczająco długo, by zrozumieć co ma na myśli. „Chcesz poświęcić San Francisco.” Henry odwrócił się od okna. „To spowoduje chaos ekonomiczny na masową skalę, ale damy sobie z tym radę, gdy usuniemy korzenie wszystkich kłopotów.” Shoshanna rozważyła ich opcje. Otwarta wojna będzie miała poważny wpływ na cały świat. Włączając w to świat biznesu, który do tej pory popierał Scott'ów. Jednakże z drugiej strony czyste posunięcie wyeliminuje dziewięćdziesiąt procent kłopotów. „Jak silna jest twoja armia?” „Daj mi jeszcze dwa miesiące.” A potem, pomyślała Shoshanna, San Francisco spłonie. ROZDZIAŁ 46 Czterdzieści osiem godzin po strzelaninie Indigo siedziała wtulona w ramię ojca w Białej Strefie. Nie chciała nawet na chwilę opuścić boku Drew, ale Lara przyciągnęła Hawk'a, a jej alfa rozkazał jej zrobić sobie przerwę, albo sam ją stamtąd wyniesie. „Zdecydowałam się na niego.” Powiedziała ojcu. „Mój wilk się na niego zdecydował, ale on o tym nie wiedział.” Zanim poszedł na swoją zmianę było wokół nich zbyt wielu ludzi, a ona chciała, żeby to była wyjątkowa prywatna chwila. „Chciałam mu powiedzieć jak wrócimy do domu, ale ...” Tata przesunął dłonią po jej włosach. Powoli i delikatnie. „Sądzisz, że on nie wiedział, gdy więź wskoczyła na swoje miejsce?” „Cały czas myślę, że gdybym zaakceptowała więź szybciej mogłabym ...” „Zatrzymałaś go.” Powiedział jej tata poważnym tonem. „To wszystko co wybranek może zrobić w takiej sytuacji. Zrobiłaś to. Nadal to robisz.” „Drew jest w moim sercu. Tak głęboko, aż myśl utraty go jest równoznaczna z żyletkami tnącymi po duszy.” „Taka właśnie jesteś, pączuszku.” Wiedziała, że przezwisko z dzieciństwa miało sprawić, by się uśmiechnęła. Jednak obecnie nic nie było w stanie jej do tego sprowokować. Ale zaakceptowała jego pocieszający uścisk. „Przez cały ten czas właśnie tego tak się bałam – pokochania kogoś tak mocno i stracenia go.” Abel odsunął jej włosy z twarzy. „Zawsze byłaś stworzona, by pokochać całą duszą. Jesteś tak zbudowana.” „On też.” Wyszeptała. „ Tato, w nim jest tyle miłości.” Więź bratnich dusz ukazała jej głębię jego uczuć i serca. Były jeszcze większe niż to sobie wyobrażała. Andrew Liam Kincaid był kimś wyjątkowym. I był jej. „Chciałabym, żebyś mógł go zobaczyć tak jak ja.” „To byłoby wbrew prawom natury.” Powiedział Abel poważnym tonem. „Muszę być w stanie skopać mu tyłek jeżeli będzie to konieczne – więc muszę go widzieć jako wrednego drania, który ośmielił się skrzywdzić moją córkę dając się postrzelić.” „Czy ty właśnie grozisz mojemu śmiertelnie rannemu wybrankowi?” Tata pocałował ją w skroń. „Zaczekam, aż będzie zdrowy.” Już miała mu odpowiedzieć, gdy wyłapała delikatny zapach równie znajomy co jej własny. „Evie tu jest.” „Oczywiście, że tak.” Uścisk siostry sprowadził łzy do oczu Indigo, ale przełknęła je. Nie będzie płakać. To by było równoznaczne z poddaniem się.

A ona nie zgadzała się na zrezygnowanie z Drew. Po spędzeniu godziny przy nieprzytomnej postaci Drew, Hawke oparł dłonie o ścianę przed ambulatorium. Chciał wyrządzić jakąś szkodę. Odnaleźć zemstę. Wiedział jednak, że nawet gdyby w tej chwili zdołał owinąć dłonie wokół szyi Radnego Henr'ego Scott'a, nie pomogłoby to Drew. Logika nie miała znaczenia dla jego wilka. Był rozwścieczony i … Zapach. Bogaty i egzotyczny. Papier ścierny ocierający o jego skórę. Nie poruszył się. Miał cholerną nadzieję, że przejdzie obok. Ale ku jego szokowi zatrzymała się i położyła z wahaniem dłoń na jego plecach. „Czy on …?” Nie obrócił się. Wiedział, że jeżeli teraz na nią spojrzy może zrobić rzeczy, których nigdy nie będzie w stanie cofnąć. „Jego stan jest stabilny, ale poza tym bez zmian.” Paznokcie przesunęły się po jego koszulce, gdy zacisnęła dłoń w pięść. „Ale wyzdrowieje, prawda?” Prosiła go o pocieszenie, gdyby był to jakikolwiek inny członek stada obróciłby się i przytulił go. Ale to była Sienna Lauren. Nie ufał sobie przy niej. „Jest silny.” Gdy jej dłoń odsunęła się od jego pleców odczuł tą stratę niczym ranę od noża. „Lara jest pełna nadziei – twój wujek też nad nim pracował. Pomógł naprawić pewne mikroskopijne uszkodzenia.” Ale fragmenty kuli spowodowały tyle szkód, że nawet Judd nie mógł być pewien, że znalazł każde śmiertelne niebezpieczne rozcięcie i zranienie. Sienna przytaknęła, a on wyłapał ten ruch na peryferii swojego widzenia. Obserwował jak uchyliła drzwi ambulatorium i wśliznęła się do środka. Dopiero wtedy odsunął się od ściany. Jego mięśnie były równie napięte co żelazo. Poddanie się swojemu wilkowi było agonalnie kuszące. Miał ochotę biec aż silne emocje w jego wnętrzu zostałyby tak wycieńczone, że ucichłyby. Był jednak alfą. I miał tu do wykonania pracę. Jedną z najważniejszych rzeczy było upewnienie się, że każde urządzenie podglądu na terenie przynależącym do legowiska zostało znalezione i zniszczone. Śnieżni Tancerze w połączeniu z Ciemną Rzeką już zainicjowali całościowe poszukiwania, ale nadal istniała szansa, że przeoczyli jedno lub dwa. „Czy masz kogoś, kto może pomóc upewnić się, że ziemia jest czysta?” Kilka minut później zapytał Lucas'a myśląc o członkach Psi stada leopardów. Lucas nie miał nikogo takiego. Ale zaczął zadawać mu dyskretny wywiad, który sprawił, że zaczął zadawać Hawk'owi dziwne pytania. „Wszystkie urządzenie, które znaleźliście miały metalowe komponenty?” Sprawdził to u Brenn'y. „Tak. W każdym z tych urządzeń jest przynajmniej trochę metalu w tej czy innej formie.” „Daj mi kilka minut.” Gdy Lucas ponownie zadzwonił zaoferował mu pomoc z cholernie niespodziewanego źródła. Devraj Sanstos, dyrektor Fundacji Światło i jeden z Zapomnianych – potomek uciekinierów Psi z Sieci sprzed wprowadzenia Ciszy – zaoferował swoje usługi. „Jak on je znajdzie?” Zapytał Hawke. Jego wilk nie chciał zaufać mężczyźnie, którego nigdy nie spotkał. „I co ma z tym wspólnego metal?” Alfa leopardów brzmiał na rozdrażnionego, gdy mu odpowiedział. „Nie chce powiedzieć, ale ufam mu. Zapomniani nienawidzą Rady jeszcze bardziej niż my.” Tyle było prawdą, a to sprawiło, że zastanowił się nad ofertą Santos'a. „Co chce w zamian?” Hawke wiedział o Świetle i zdawał sobie sprawę, że Santos posiadał znaczną władzę. Żaden mężczyzna nie utrzymywał tak wielkiej grupy ludzi w bezpieczeństwie przed zabójcami Rady wyświadczając

przysługi za darmo. „My już jesteśmy połączeni ze Światłem.” Powiedział Lucas. „Chce mieć również jakiś rodzaj związku z Śnieżnymi Tancerzami.” „To nie będzie sojusz.” Hawke nie wiązał się sojuszem z nikim, kogo nie znał na wylot. „Ale będziemy mu winni przysługę, jeżeli zdoła się wywiązać.” Przysługa ze strony Śnieżnych Tancerzy była cholernie dużo warta. Dev Santos zgodził się na taki układ. Wyczyszczenie całego terenu zajęło dyrektorowi Światła tydzień składający się z osiemnastogodzinnych dni pracy. Lokalizował kamery bez pomyłki nawet w najczarniejszej ciemności i z ogromnych odległości. Hawke zdecydował się zwiększyć liczbę przysług, by zwiększyć zysk Santos'a. „Czasami potrzebuję, by pewni ludzie „zniknęli”, gdy Rada staje się zbyt mocno nimi zainteresowana.” Powiedział później Dev. „Nie przychodzi mi do głowy lepsze miejsce niż stado wilków. Jesteście tak skryci, że musiałem trzykrotnie podpisać pakt krwią zanim pozwolono mi postawić nogę na waszej ziemi.” „Niczego ci nie obiecuję.” Powiedział Hawke. „Skontaktuj się ze mną, gdy będziesz tego potrzebował i wtedy porozmawiamy.” Na terenie stanu były setki miejsc kontrolowanych przez wilki, gdzie kobieta lub mężczyzna mogli zniknąć i nie zostać więcej odnalezionym. A ludzie Dev'a Santos'a mieli w sobie geny Psi. Jak on sam pokazał, te geny mogły okazać się bardzo użyteczne. Devraj Santos wyciągnął dłoń w jego stronę. Hawke wilka zdecydował, że mogli zawrzeć umowę z tym mężczyzną. Uścisnęli dłonie. ROZDZIAŁ 47 Indigo dotknęła ust Drew. Były miękkie i ciepłe, tak jakby po prostu odpoczywał. Wcześniej tego ranka spontanicznie zmienił się do ludzkiej postaci. Wszyscy mieli nadzieję, że to oznaczało, iż niedługo przebudzi się ze swojego zbliżonego do śpiączki snu, który trzymał go w objęciach. Nienawidziła oglądania go tak cichym i spokojnym. Drew nigdy nie był cichy. Składał się z energii, życia i psoty. „Indigo?” Zapytała Lara. „Wszystko w porządku?” „Tak.” Nie. „Co to jest?” Zapytała odwracając uwagę uzdrowicielki wskazując na coś leżącego na stoliku nocnym Drew. „Co?” Podniosła małą żółtą figurkę akcji mającą kły i pazury. „Ben.” Lara uśmiechnęła się. „Ciągle się tu zakrada i zostawia swoje żołnierzyki, żeby „strzegły” Drew.” „Widzisz Drew, musisz się teraz obudzić.” Powiedziała, gdy Lara odeszła sprawdzić co z Silvi'ą, która była już na dobrej drodze do odzyskania pełni sił. „Czym Ben będzie się bawił, jeżeli odda ci wszystkie swoje żołnierzyki?” Właśnie odsuwała włosy z twarzy Drew, gdy wyłapała zapach Riley'a. Jej kolega porucznik przyszedł i złapał za dłoń brata. „Co z nim?” Riley zawsze pytał jej, nie Lar'y. Był związany więzią wybranków. I raz niemal stracił swoją bratnią duszę. „Jest silny.” Powiedziała Indigo. „Jest tak silny, że gdy zasypiam mogłabym przysiąc, że tuli

się wokół mnie.” Czasami budziła się czując jakby otarła twarz o grube, lśniące futro srebrnego koloru. To pocieszało ją we śnie … i powodowało niesamowitą samotność, gdy się budziła. Spojrzał jej w oczy w przejawie cichego zrozumienia. Riley pochylił się i wyszeptał coś do ucha Drew zanim odszedł kilka minut później. Brenna już wpadła tego poranka i najprawdopodobniej wróci ponownie w ciągu godziny. Lara dotknęła ramienia Indigo jakiś czas później. „Chodź na filiżankę kawy.” Indigo potrząsnęła przecząco głową. „Dobra, powołuję się na wyższy stopień rangi.” Powiedziała stalowym głosem Lara. „Wstaniesz teraz, posadzisz swój tyłek przy moim biurku i zjesz to co przed tobą postawię.” Zdumiona Indigo wpatrywała się w Lar'ę. „Możesz powołać się na rangę tylko, gdy członek stada jest w niebezpieczeństwie skrzywdzenia samego siebie.” W takiej sytuacji Lara przewyższała rangą nawet Hawk'a. Lara dźgnęła Indigo w żebra. „Kiedy ostatnio coś jadłaś?” Nie czekała na odpowiedź. „Jeżeli nie zrobisz tego dobrowolnie zadzwonię do Hawk'a i Riaz'a i karzę im przywiązać cię do krzesła i nakarmię łyżeczką. A potem nafaszeruję cie lekami, żebyś solidnie przespała pełne osiem godzin.” Wilk Indigo chciał zawarczeć, ale zbyt mocno kochał uzdrowicielkę stada. „Grasz nieczysto.” Pochyliła się i pocałowała Drew w usta. „Wrócę, gdy zadowolę Generała Lar'ę.” Odciągnięcie się od niego było bardzo trudne. Jeszcze trudniejsze było przełknięcie jedzenia przez gardło. Zajęło jej to dziesięć minut – Lara nie chciała jej puścić dopóki nie zjadła wszystkiego aż po ostatni kęs. „Drew, słodziaku, mam dla ciebie złe wieści.” Powiedziała Lara, gdy Indigo wróciła do jego boku. „Twoja wybranka schudła dziesięć kilogramów i wygląda jak kij od szczotki. Jeżeli szybko nie otworzysz tych swoich niebieskich oczu odkryjesz, że jesteś związany więzią ze szkieletem.” Indigo zrobiła niezadowoloną minę, ale jej odpowiedź zanikła w przypływie hałasu, gdy wrócili Riley, Brenna i Judd. Razem z nimi przyszedł też Hawke i kilkoro nastolatków, którzy poszli z nią i z Drew na wycieczkę w góry. To było zbyt wiele osób – ale w ten sposób leczyli się. Przez dotyk. Przez Stado. Hawke poprosił Lar'ę o uaktualnienie informacji. Uzdrowicielka zaczęła mówić, ale Indigo była skupiona jedynie na Drew … jej wilk wyłapał moment, w którym jego oddech zmienił się. A potem usłyszała najsłodszy dźwięk ze wszystkich. „Gdzie jest Indy?” Padło półprzytomne pytanie. Mieszanina dźwięków i zapachów uderzyła w zmysłu Andrew. Poczuł na twarzy i na klatce piersiowej ciepłe dłonie Lar'y. Usłyszał powitalny krzyk siostry. Zobaczył błysk wyróżniających się włosów Hawk'a. Ale … Tutaj jest. „Hej.” Wspomnienia uderzyły w niego. Ból i poczucie zasadzki … i niesamowita siła kogoś trzymającego go przy życiu. Jego wybranka. Nie powiedziała ani słowa. Po prostu przepchnęła się obok Lar'y i wczołgała się do łóżka obok niego zakopując twarz w jego szyi. Jego serce niemal zatrzymało się. Zrobiła to przy wszystkich. Jego silna bratnia dusza – niesamowicie dumna i posiadająca ogromną potrzebę prywatności. A potem przestało go to obchodzić, bo poczuł na skórze mokry żar. „Wynocha.” Warknął. Wszyscy wyszli. „Indy, proszę nie płacz.” Nie mógł tego znieść. Indigo była twarda aż do szpiku kości. Nigdy nie

widział, by płakała. „Proszę, dziecino, nie płacz.” Zacisnęła dłoń na jego ramieniu. Jej łzy były ciche i łamały serce. Głaskał ją po włosach. Był trochę zagubiony, ale zdeterminowany, by dać swojej wybrance to, czego potrzebowała. „Obiecuję, że więcej nie dam się postrzelić. Dwa razy na całe życie powinno wystarczyć, by wypełnić moją dolę.” Pocałował ją w te części twarzy, które był w stanie zobaczyć – w ucho, w róg oka. „Dziecino, musisz przestać.” Wilk szalał w jego wnętrzu. Drapał i ciął w wyniku stresu. Poddał się swojemu zwierzęciu – i ignorując ostry ból i napięcie ciała – przesunął się, by zagarnąć jej usta w pocałunku będącą pełną pasji mieszaniną przeprosin, posiadania i czystej czułości. Gdy w końcu pozwolił jej na oddech jej błyszczące oczy spojrzały na niego – jasne genialnego koloru indygo. Nie będąc w stanie znieść widoku śladów łez, które znaczyły jej policzki pocałował je. „Przepraszam.” Powiedział jej w usta. „I dobrze.” Padła zachrypnięta reprymenda. Jego Indigo wracała do błyszczącego życia. „Jeżeli zmusisz mnie do przejścia przez to jeszcze raz to, Boże dopomóż, skopię twój tyłek tak mocno, że przez tydzień nie będziesz mógł na nim siedzieć.” Jej palce zacisnęły mu się na włosach, gdy trzymała go blisko siebie. Pochylił głowę i pozwolił, by go okrzyczała ukrywając w zakamarku jej szyi uśmiech swojego wilka. Ponieważ w czasie, gdy mówiła jej ręce przesuwały się czule po jego ciele, a nogi były splątane z jego nogami. Westchnął zadowolony, bo znajdował się w domu. Zamknął oczy i poddał się wymaganiom posiniaczonego i zmęczonego ciała. Indigo zaraz zorientowała się, gdy Drew zasnął rozłożony na niej niczym wielki, cudowny koc z umięśnionego męskiego ciała. Poczuła jak gardło jej się zaciska na myśl o tym jak blisko stracenia go się znalazła. Pocałowała go w skroń i zmusiła się do odplątania nóg z jego ciała. Bała się tworzyć nacisk na jego rany. „Czy można bezpiecznie wejść?” Rozległ się szept z przejścia. Indigo przytaknęła w stronę Lar'y. „Śpi.” Choć Indigo miała przeczucie, że Drew naprawdę mocno odpadł, Lara podeszła na paluszkach i przesunęła dłońmi po jego ciele. „Wszystko w porządku.” Padły pełne ulgi słowa. „Jego ciało leczy pozostałe uszkodzenia we własnym tempie. Pozwolę na to. To zapewni, że będzie odpoczywał.” „Upewnię się, że zrobi wszystko co mu karzesz.” Dłonie Indigo zacisnęły się na włosach Drew. „Boże, ale on mnie dopadł.” Przypływ emocji, na których odczuwanie w końcu sobie pozwoliła teraz, gdy był już bezpieczny był niczym przeszywający serce wstrząs. Lara przysiadła na boku łóżka. „Wiesz, że wszystkie niezwiązane więzią kobiety są zazdrosne.” Posłała jej uśmiech pełen wilczej radości. „Nie tylko jest silnym młodszym mężczyzną, który prawdopodobnie doprowadzi cię w łóżku do kresu wytrzymałości ...” Karcące spojrzenie Indigo nie odniosło żadnego efektu. „ … w dodatku jeszcze wielbi ziemię, po której stąpasz.” Uzdrowicielka położyła dłoń na ramieniu Drew w delikatnym wyrazie czułości. „Odcięłabym sobie prawą rękę, by mieć mężczyznę, który będzie na mnie patrzył tak jak Drew patrzy na ciebie.” „Przykro mi, ale on jest mój.” Nagłe, silne pragnienie, by go mocno przytulić, by zaspokoić sobie pragnienie jego czułości sprawiło, że z niezadowoleniem zerknęła na dłoń Lar'y. Uzdrowicielka zabrała ją z uśmiechem. „Jak wydostaniesz się spod niego?” Indigo spróbowała przesunąć Drew odrobinę. Mruknął przez sen i wsunął dłoń pod jej koszulkę, by ująć jej pierś, gdy głębiej zakopał twarz w zagłębieniu jej szyi. Spojrzała w górę i zauważyła, że Lara próbowała z całych sił nie wybuchnąć śmiechem. Indigo poczuła jak jej usta zaczynają drżeć

w uśmiechu. „Może powinnaś zamknąć drzwi do nas, po swoim wyjściu.” Uzdrowicielka dokładnie tak zrobiła … a Indigo zdecydowała, że zasłużyła sobie na trochę wolnego. Ostrożnie przerzuciła nogę nad nieuszkodzoną stroną Drew, wtuliła się rękami w jego ciężkie rozżarzone ciało i pozwoliła, by pochłonął ją sen. Indigo pozwoliła, by Drew wprowadził Hawk'a w niespodziewaną wiadomość, którą odkrył na swojej komórce, gdy ponownie wstał i był w stanie je sprawdzić. W rezultacie trzy dni później znalazła się w mocno zabezpieczonej prywatnej lokalizacji, gdzie miała wziąć udział w spotkaniu, którego żadne z nich nie zdołałoby sobie wyśnić. Nawet w najdzikszych, najbardziej szalonych snach. Po jednej stronie stołu siedział Hawke. Po jego lewej znajdował się Riley, a po prawej znajdująca się w zaawansowanej ciąży Sascha Duncan ze swoim wybrankiem Lucas'em. Indigo, strażnicy Ciemnej Rzeki – Nathan i Dorian oraz nadal leczący się, ale uparty Drew trzymali wartę przy ścianie za ich plecami. Wartę za drzwiami na zewnątrz pokoju, którym odbywało się spotkanie pełnił Riaz mający u boku Mercy. Naprzeciw nich siedzieli Radni Nikita Duncan i Anthony Kyriakus. Po prawej stronie Nikit'y siedział Max Shannon, a obok niego siedziała jego żona Sophia. Koło Anthon'ego siedział wysoki brązowooki, brązowo-skóry młody mężczyzna. Tanique Gray był najwyraźniej synem Anthon'ego i przyrodnim bratem Faith. I z tego na co wyglądało, wybrał w dorosłym życiu sprzymierzenie się z ojcem. Zadaniem Indigo była ochrona swojego alfy. W tym celu rezolutnie trzymała oczy na zagrożeniu, które przedstawiali swoją osobą Radni. Pomyślała, że nigdy nie otarła się o tak chłodną osobowość jak Nikit'a Duncan. Nawet Anthony Kyriakus mimo całej swojej siły nie mierzwił futra jej wilka równie mocno. „Wydaje mi się, że ktoś powinien zacząć.” Powiedziała Sascha. Jej głos był jedynym dźwiękiem w ciszy. Nikita przytaknęła krótko przyjmując do wiadomości słowa córki. Ale to Lucas odezwał się następny. „Wszyscy wiemy dlaczego tutaj jesteśmy. W tej czy innej części to terytorium należy do wszystkich z nas.” Nikita spojrzała prosto na alfę Ciemnej Rzeki. „To terytorium jest teraz zagrożone.” Indigo potrafiła wyczuć jak Hawke wysila się na dziką kontrolę, by powstrzymać swoją instynktowną i dziką niechęć w stosunku do Radnych. Rada raz niemal zniszczyła Śnieżnych Tancerzy. Żaden z nich nie zaufa więcej jej członkom. „Obaj zostaliście wzięci na cel ponieważ wasza śmierć spowodowałaby przynajmniej czasowe zamieszanie w waszych stadach.” Nikita przeniosła wzrok z Hawk'a na Lucas'a. Żaden alfa nic na to nie odpowiedział. Do tego wniosku zdążyli już dojść sami. „Jeżeli wyeliminować Śnieżnych Tancerzy i Ciemną Rzekę zyskałoby się wyrwę w obronie miasta.” Dodał Anthony. Jego ton był wymierzony i spokojny. Indigo nie dała się nabrać jego zewnętrznie umiarkowanej postawie. Zgodnie z informacjami zdobytymi przez Śnieżnych Tancerzy ten trzymający się z boku Radny miał dostęp do najsilniejszej sieci F-Psi. Anthony Kyriakus znał więcej sekretów niż ktokolwiek inny w tym pokoju. Była całkowicie przekonana, że Radny nie wahał się, by używać tych sekretów do przewagi w negocjacjach, gdy było to konieczne. Riley przerwał ciszę. „Zgodnie z naszymi informacjami Rada znajduje się w stanie wojny.” To zdanie było testem. Judd już potwierdził te plotki. Teraz Indigo czekała, by zobaczyć co powie na to Nikita.

Matka Sasch'y nawet nie mrugnęła odpowiadając. „Henry, Shoshana i możliwe, że również Tatiana zdecydowali, iż Cisza musi zostać utrzymana za wszelką cenę. Dążą do wyeliminowania każdego, kto sprzeciwia się tej retoryce.” Riley ponownie się odezwał. Jego ton był tak spokojny, że można, by pomyśleć że dyskutują na temat rotacji wart. „Dlaczego dzielicie się tymi informacjami, gdy Rada jest znana z tego, że woli zachowywać swoje sekrety?” „Powodem, dla którego oni skupiają się na tym mieście i stanie jest fakt, że zarówno ja, jak i Nikita nazywamy je domem. Tak jak dwa najbardziej silne zmiennokształtne stada w kraju.” Odpowiedział Anthony. „Biorąc to pod uwagę – jeżeli zajmą to miasto, zajmą cały kraj.” To prawda, pomyślała Indigo. Ponieważ nawet jeżeli Anthony lub Nikita przetrwaliby atak, Henry i jego poplecznicy po udowodnieniu swojej siły na polu bitwy kontynuowaliby zajmowanie miasta za miastem, stanu za stanem. „Dlaczego mieliby wziąć nas wszystkich na cel?” Zapytał Hawke. Indigo wiedziała, że jego wilk ważył wszystkie opcje z zimnym, twardym skupieniem. Hawke był tak dobrym alfą częściowo dlatego, że bez względu na to jak dzikie były jego emocje zarówno mężczyzna, jak i wilk nigdy nie przestawili myśleć. „Dlaczego uważają, że będzie nas obchodzić w jakikolwiek sposób wewnętrzna wojna Psi?” Tym razem odezwała się Sascha, która wpatrywała się w oczy matki. „Z mojego powodu i z powodu Faith.” Padły ciche słowa kobiety, która kiedyś została mocno odtrącona przez siedzącą naprzeciw niej Radną. „Z powodu emocjonalnego połączenia z nami Ciemnej Rzeki. Niemożliwości spokojnego obserwowania przez stado śmierci naszych rodziców. To wszystko zostało wliczone w ich kalkulacje.” „Chodzi o coś więcej.” Powiedział Max, gdy Drew odrobinę zmienił pozycję przesuwając swój środek ciężkości na drugą nogę. Indigo odrobinę przesunęła się w lewą stronę, by w razie potrzeby móc go wesprzeć. Puls miłości przeszedł do niej po więzi wybranków. Była to czuła pieszczota, która miała „smak” Drew. To intymne połączenie było nadal nowe, ale już w takim stopniu było jej częścią, że nie potrafiła sobie wyobrazić jak do tej pory funkcjonowała bez niego. Otuliła miłość swojego wybranka wokół siebie i obserwowała jak Nikita posłała chłodne spojrzenie swojemu szefowi ochrony. Jednak mężczyzna potrząsnął głową. Ponure linie okalały jego szczękę. „Oni muszą uzyskać wszystkie informacje.” Powiedział do Nikit'y. „W przeciwnym razie Hawke z radością rzuci nas na pożarcie wilkom.” Powiedział z napiętym uśmiechem. Nikita nie odpowiadała przez kilka sekund. „Wygląda na to, że pan Shannon ma rację. Biorą na cel nas wszystkich ponieważ uważają, że jestem zbyt liberalna w moich kontaktach biznesowych z wami.” Kolejna chwila milczenia, po której spojrzała w oczy córki. „I dlatego, że już nie popieram Protokołu.” Cisza. Tak głęboka cisza, że Indigo była w stanie usłyszeć bicie serca każdej znajdującej się w pokoju osoby. Nawet dziecka w łonie Sasch'y. ROZDZIAŁ 48 Wszyscy słyszeli plotki. Wiedzieli przyjeżdżających do miasta Psi. Jednak przyznanie tego przez Nikit'ę … „Co chcesz przez to powiedzieć Matko?” Zapytała w końcu Sascha. „Czy teraz popierasz upadek Ciszy?”

„Cisza nie może tak szybko upaść.” Odpowiedziała Nikita. „Nie bez spowodowania niesamowitych szkód. Ale zaczyna pękać na krawędziach – a ja nigdy w swoim życiu nie zostawałam na pokładzie tonącego statku. Nie zamierzam zacząć tego robić teraz.” Sascha poruszyła się odrobinę na krześle trzymając dłoń na twardym zaokrągleniu brzucha. „Nie, ty zawsze wiedziałaś jak płynąć z prądem.” „Nie wspomnieliście o Ming'u i Kaleb'ie.” Wytknął Lucas dyskretnie masując w czasie rozmowy dół pleców wybranki. Nikita zwróciła oczy na alfę Ciemnej Rzeki. „Kaleb jest wysoce nieprzewidywalny i może, na sam koniec, przechytrzyć każdego, ale on również nie pozostaje na tonących statkach. Ming ma własne problemy i jest bardziej nimi zmartwiony niż przejęciem tego, czy jakiegokolwiek innego terytorium.” „Henry i Shoshanna są najsilniejszymi poplecznikami działania Ciszy i związanych z nią protokołów, które zostały wypracowane w ciągu ostatniego stulecia.” Dodał Anthony. „Chcą zwiększyć liczbę przymusowej rehabilitacji, a tych którzy są częściowo uszkodzeni skazać na całkowitą rehabilitację.” Żona Max'a, Sophia odezwała się po raz pierwszy. „Przez odmowę podpisania mojego nakazu rehabilitacji Nikita wysłała sygnał, że nie wspiera tej grupy. To sprawiło, że stała się … niepopularna.” „Jeżeli stada publicznie wystąpią i dadzą jasno do zrozumienia, że nie są z wami sprzymierzeni, co się stanie?” Napięcie w pokoju wzrosło. „Mogą zostawić was w spokoju i ruszyć pełną siłą na mnie i Nikit'ę.” Powiedział Anthony. „Ale nie stawiałbym na to.” Dodał Max odsuwając na bok pasma swoich czarnych jak węgiel włosów. „Z tego co mówiła mi Sophie w Sieci Psi już panuje przekonanie, że ten obszar już funkcjonuje jako współgrająca machina. Mamy cholernie dużo wzajemnych interakcji, o wiele więcej niż w innych sektorach.” Indigo pomyślała o połączeniach wiążących ludzi znajdujących się w tym pokoju ze sobą nawzajem. Wiedziała, że Max Shannon miał rację. Był również fakt, iż oba stada okazały się zagrożeniem nawet dla najpotężniejszych Psi. Bez względu na wszystko inni Radni nie zostawią ich w spokoju. Nikita odezwała się w trwającą ciszę. Jej słowa były skierowane do córki. „Jest do decyzja, na której podjęcie nigdy nie pozwoliłaby ci twoja emocjonalna natura.” Powiedziała z lodowatą praktycznością. „Dlaczego więc zadałaś to pytanie?” „Mam teraz dziecko, które muszę chronić Matko.” Delikatne silne słowa. „Priorytety ulegają zmianie.” Nikita nic na to nie odpowiedziała, a wilk Indigo chciał potraktować ją za to pazurami. Ponieważ ten wilk rozumiał jedynie rodzinę. Wiedział, że jej matka nigdy nie patrzyłaby na swoje dziecko z takim chłodem. „Ale nie ma znaczenia to jak bardzo postaramy się od was zdystansować.” Powiedziała Sascha. „Max ma rację – jesteśmy teraz wszyscy powiązani. Wszyscy nazywamy ten region domem. Nie mogą zaatakować jednego z nas nie wpływając przez to na pozostałych.” I to było sedno wszystkiego, pomyślał Andrew opierając się delikatnie o ciało wybranki, gdy jego zaczęło protestować z powodu tak długiego wysiłku. Wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. Andrew nie posunąłby się aż tak daleko, ale mógł niemal zobaczyć jak Hawke kalkuluje możliwe

opcje zanim ponownie się odezwał. „Bylibyśmy bardziej skłonni potraktować was poważnie, gdybyście podali nam informacje, które jesteśmy w stanie spożytkować.” Jego słowa były wyzwanieniem. „Henry i Shoshanna zbierają armię.” Powiedział Anthony patrząc Hawk'owi w oczy. „Mają po swojej stronie kilka Strzał razem z wszystkimi innymi, którzy wierzą w Czystość.” „Stracili ludzi, gdy ruszyli za Hawk'iem.” Ponownie odezwał się równy głos Riley'a. „Przynajmniej jeden z nich był zdolnym do teleportacji telekinetykiem.” „To duża strata.” Zgodził się z nim Anthony. „Może spowodować opóźnienie w ich planach – ale niewielkie. Ponieważ Tk mają jedną z najbardziej niebezpiecznych umiejętności najsilniej trzymają się Protokołu.” Dając Scott'om silne źródło zabójców. „Ming i Kaleb mogą nam pomóc, gdy uderzą Scott'owie.” Dodała Nikita. „Ale tylko jeżeli ta pomoc posłuży ich celom.” „Pomoc niektórych osób nie jest nam potrzebna.” Powiedział Hawke. Andrew zgadzał się z nim. Ming LeBon pod wszelkimi względami był socjopatą ukrywającym się pod maską Radnego. Kaleb Krychek był trudniejszy do rozgryzienia. Mogło to jednak oznaczać, że po prostu lepiej ukrywał swoje zbrodnie – ponieważ zgodnie z uzyskanym przez Andrew wywiadem mentorem Kaleb'a Krychek'a był ten sam sadystyczny morderca, który nie tylko torturował Brenn'ę, ale zabił również wiele innych młodych zmiennokształtnych kobiet. „Tak.” Powiedziała Nikita. „Zatem jakiekolwiek środki obronne będziemy musieli oprzeć na naszych własnych zasobach. Mam pod swoimi bezpośrednimi rozkazami znaczną liczbę silnych telepatów, ale głównym zasobem, który wnoszę jest moja znaczna siła ekonomiczna. Jestem już w trakcie procesu zduszania finansów Scott'ów.” Nie trzeba było głośno mówić, że Anthony wnosił ze sobą jasnowidzów. „Rozważyliście uderzenie zapobiegawcze?” Zapytał Hawke, a Andrew przypomniał sobie „ostrzeżenie”, które dyskutowali nie tak dawno temu. Anthony przytaknął. „Na swoich ziemiach mają silną przewagę. Tutaj nie ma to zastosowania.” Nastąpiła długa chwila ciszy, którą przerwał Hawke. „Kolejne spotkanie. Za tydzień.” „Dobrze.” Anthony skinął głową. Srebrne pasma przy jego skroniach błysnęły w świetle. „Jest jeszcze jedna rzecz, o której powinniście wiedzieć. Każdy silny F-Psi w Grupie NightStar w ciągu ostatniego miesiąca miał przynajmniej jedną spontaniczną niezwiązaną z biznesem przepowiednię dotyczącą mocno nietypowego wydarzenia.” „Co widzieli?” Zapytał Lucas. „Krew, śmierć i ogień. Cały czas w kółko. Bez możliwość alternatywnego ułożenia się przyszłości. Cokolwiek zdecydujemy na następnym spotkaniu nie sądzę, by którekolwiek z nas mogło uciec zbliżającemu się pogromowi.” Później tej nocy Drew pieścił pośladki Indigo, gdy leżała rozłożona na nim. „Myślę, że umarłem.” Ścisnął jej napięte ciało z czystą zaborczością. „A to jest moja wizja nieba.” Dobrze świadoma tego, że musiała mieć się na baczności przed jego podstępną nieporuszoną taktyką Indigo wydała z siebie warknięcie, w które jednak nie włożyła zbyt wiele mocy. Była zbyt mocno zaspokojona, by wydobyć z siebie jakiekolwiek prawdziwe oburzenie. „Lubię widzieć cię taką.” Ponownie pogłaskał jej tyłek zanim zaczął rysować różne wzory na dole jej pleców pojedynczym palcem. „Taką zaspokojoną, ciepłą i moją.” Zaborczy demon. Ale ona była taka sama, więc nie mogła narzekać. Ziewnęła i wtuliła się w niego mocniej. Jej powieki były ciężkie. Jego ciało było pod jej dotykiem gorące i umięśnione. Bicie jego

serca nadal było odrobinę nierówne, a jego zapach … Jej wilk zwinął się w szczęśliwą małą kulkę, ale zmusiła się do znalezienia sił. „Sądziłam, że Lara kazała ci odpoczywać.” Dosłownie wciągnął ją w zasadzkę, gdy przeszła przez drzwi. Jego usta wylądowały na jej wargach, a jego ciało w jej wnętrzu zanim mogła zmusić komórki umysłu do protestu. Ponownie ją pocałował. „Zdecydowałem, że rzucenie się na ciebie będzie bardziej zabawne.” Uśmiechnęła się w jego usta i pogłaskała go dłonią po żebrach. „Niezłe spotkanie, co?” „Zwłaszcza ostatni komentarz Anthon'ego.” Andrew przesunął się, by bardziej wtulić się w Indigo, gdy splątała swoje nogi z jego. Bawił się palcami w jej włosach. „Koty mówią, że Faith potwierdziła tą przepowiednię.” A Faith NightStar była najsilniejszą jasnowidzką w i poza Siecią Psi. Indigo rysowała palcem kółka na jego klacie. „Cokolwiek się stanie, damy sobie z tym radę. Śnieżni Tancerze nie przetrwali tak długo, by upaść pod wpływem megalomanii Radnych.” Kolejny leniwy krąg. „Nie mogłam odczytać Hawk'a – dowiemy się pewnie co uważa na ten temat jutro na spotkaniu poruczników.” „Dzisiaj ciągle spodziewałem się, że wstanie i rozedrze jakieś gardło.” Indigo zaśmiała się. „Brzmisz na zawiedzionego.” „On zachowuje się racjonalnie. To przerażające.” Tym razem śmiech Indigo był długi i głęboki. Przewróciła się na plecy i rozplątała ich nogi. A gdy uniósł się nad nią zarzuciła mu ręce na szyję. „Jesteś okropny, wiesz o tym?” „Dlatego mnie kochasz.” Potarł nosem o jej nos i poczuł jak jego wilk rozciąga się w jego wnętrzu w nagiej przyjemności. Uszczypnęła go w podbródek i pocałowała w usta. „Tak. W dniu, w którym zaczniesz się porządnie zachowywać będę wiedziała, że mam do czynienia z sobowtórem.” Bawiła się palcami w jego włosach i zarzuciła nogę na jego biodro. „Myślałam o tym co zrobimy z podróżami, które czekają cię z uwagi na twoje stanowisko w stadzie.” „Mój zespół ma na razie sprawy pod kontrolą.” Powiedział Drew. Jego oczy miały tak czysto niebieski kolor, że czuła się tak jakby była skąpana w słońcu. „Ale oni cię potrzebują.” Duma z niego mocno przebijała się w jej wnętrzu. Była dumna z wilka, który był wystarczająco mądry i silny, by dotrzeć do ich najbardziej bezbronnych. „Teraz, gdy Riaz jest w legowisku mogę jechać z tobą na większość takich podróży.” Drew zamrugał. Jego rzęsy były długie i piękne. „Jeżeli Riley jest prawą ręką Hawk'a, to ty jesteś jego lewą. Potrzebuje cię tutaj. Zwłaszcza teraz.” „Rozmawiałam z nim.” Przyciągnęła go w dół, tak by leżał na całym jej ciele. Cieszył ją taki kontakt. Takie niesamowite wyjątkowe skóry. „Nie będziemy wyjeżdżać na całe miesiące. Teraz uż masz twoja sieć jest już utworzona.” „To prawda. Ale nadal będę musiał wyjeżdżać w wiele krótkich podróży – zwłaszcza do San Diego. Seb jest cholernie silny, ale jest ode mnie młodszy.” Powiedział o swoim zastępcy w tym sektorze. „Możemy rozważać to za każdym razem osobno.” Powiedziała Indigo wiedząc, że będzie za nim tęsknić, gdy go nie będzie, ale wiedząc również, że więź wybranków sprawi, że nigdy nie będzie samotna. Długa, cicha pauza, a potem Drew ponownie się odezwał. „Indy?” Słysząc napięcie w jego głosie pocałowała go w szyję. „O co chodzi?” „Zostałaś postawiona w sytuacji, gdzie musiałaś zaakceptować więź bratnich dusz.” Powiedział

Drew mając cienie w oczach, gdy spojrzała w nie. „Żałujesz tego?” Wiedziała jak wiele kosztowało go zadanie tego pytania. „Jedyną rzeczą jakiej żałuję jest to, że nie mogłam dokończyć tańca wybranków tak jak planowałam.” W błękicie pojawiła się iskra. „Miałaś plan?” „Aha.” „Powiedz mi.” Palce tańczące na jej podbrzuszu, grożące łaskotkami. „Cóż wiązał się z przywiązaniem cię nago do mojego łóżka.” Powiedziała przesuwając ustami po jego uchu. „Pofolgowanie sobie z twoim nagim ciałem w zemście za tą twoją doprowadzającą do szaleństwa taktykę … a potem powiedzeniem ci, że należysz do mnie. Na zawsze. Bez prawa do wyjścia. Bez reszty.” Drew przesunął dłonią po jej włosach. Jego wzrok zmienił kolor na tą zadziwiającą wilczą miedź. „Powiedz mi to teraz.” Tak zrobiła. A potem, ponieważ miała dobry nastrój i uwielbiała go, a on nauczył ją otwierać serce, wyszeptała mu do ucha więcej słów miłości. Aż złamał każdą z zasad Lary i po raz drugi doprowadził ich oboje do nieba.

Nalini Singh

Wilcza szkoła Scena usunięta z części 09 Gra pragnienia źródło: darmowy dodatek umieszczony na stronie www autorki Tłumaczenie nieoficjalne: zapiski_mola_ksiazkowego Oryginalna wersja ww. usuniętej sceny - www.nalinisingh.com zakładka Extras - deleted scens. Kilka godzin po jej dyskusji z Hawk'iem Idigo rozejrzała się po polanie i poczuła jak jej serce rozgrzewa się w dumie. Młodzi żołnierze ustawieni w nierównym okręgu. Ich nogi były rozciągnięte, a plecy były skierowane w stronę drzew. Wszyscy byli silni, mądrzy i honorowi. Byłaby zadowolona mając kogokolwiek z nich przy swoim boku w walce. „Taktyka.” Powiedziała, po tym jak się rozsiedli. „Wiem, że większość z was chce ...” Zamilkła, przechyliła głowę na bok i zmarszczyła czoło słysząc na bryzie coś niespodziewanego. To brzmiało jak dziecko – a ten obszar był niedozwolony dla dzieci. Chyba, że byli w towarzystwie dorosłego. Zerknęła na Tai'a i skinęła, by zaczął dyskusję, gdy ona pójdzie sprawdzić ten hałas. Młody mężczyzna zrobił to z taką pewnością siebie, że jasnym było, iż był niemal gotowy do awansowania na żołnierza w pełnym wymiarze. Zapamiętała sobie, by porozmawiać o tej sytuacji z Riley'em i zaczęła zastanawiać się kto jeszcze może być bliski „ukończenia” statusu nowicjusza. Charlie znajdowała się na krawędzi, ale miała problem z temperamentem. Ale z drugiej strony, podobnie było kiedyś z Jem – odpowiednio ukierunkowany ten temperament mógł stać się jej siłą. Seksowna pokusa zapachu Drew szepnęła w jej zmysły zanim zobaczyła jak kuca przed małym szczeniakiem. Futro chłopca było miękkie, a jego zapach niewinny. Ben – rozpoznała go natychmiast. Choć Drew musiał ją wyczuć nie odwrócił się w jej stronę, więc oparła się o drzewo i obserwowała próbując domyślić się co na niebiosa oni wyprawiali. Ben skierował głowę do góry, wziął głęboki wdech i wydał z siebie ostry gwiżdżący dźwięk. Widok zakłopotania na jego twarzy groził wywołaniem uśmiechu na jej twarzy, ale złapała się na czas. Tak, był jeszcze bardzo małym chłopcem, ale był chłopcem. Duma była czymś, co było mocno wpisane w chromosom Y. „Tak lepiej.” Powiedzial Drew z dłonią na plecach chłopca. „Musisz wyprowadzić dźwięk z niższych partii ciała.” Uniósł głowę, wziął wdech i wypuścił dźwięk. Prześladująca muzyka wilczego wycia odbiła się echem od drzew. Nie było tak silne, jak gdyby wydobywało się z gardła wilka, ale było wystarczająco mocne. Kilkoro członków stada odpowiedziało z oddali sprawiając, że włoski na karku Indigo uniosły się. Jej wilk chciał natychmiast dołączyć do tego radosnego śpiewu. Rozumiał jednak, że to była lekcja zgodził się zatem z jej ciszą. „Widzisz?” Powiedział Drew wpatrując się w oczy Ben'a. „Wyprowadź je z serca. Bądź swoim wilkiem.” Ben wziął kolejny głęboki wdech, zatrzymał go, a potem uniósł głowę.

Wycie, które się z niego wydostało zostało w połowie ucięte, gdy szczeniak przestał z jęknięciem. Najwyraźniej sam siebie wystraszył. Drew zaczął się śmiać mimo że członkowie stada ponownie odpowiedzieli. Tym razem w ich tonie było zmartwione pytanie. Obserwowała jak Drew im odpowiada mówiąc, że wszystko jest w porządku. Ben wywinął się spod dłoni Drew i w tym momencie podbiegł do Indigo. Jego ciało emanowało dumą i podekscytowaniem. Pochyliła się i podrapała go między uszami. „Dobra robota, Ben.” Uderzył główką w jej rękę, uniósł głowę i pokazał szyję. Był to gest aktywnej uległości. Znak, że chciał się pobawić. Pochyliła się i dotknęła nosem jego noska w otwartym wyrazie uczucia. „Pracuję teraz, ale pobawimy się później, dobrze?” Drew podniósł szczeniaka w górę, gdy wstała. „Nie daj się nabrać – ma już ustawioną randkę zabawową z Marlee.” Indigo zaczęła się uśmiechać, gdy Ben ukrył twarz w klatce Drew. Właśnie wtedy Drew wyciągnął dłoń, przyciągnął ją blisko i pocałował z taką rozżarzoną gorliwością, że para zaczęła buchać z jej uszu. „Witaj Pani Porucznik.” Powiedział po wszystkim.

Okładka wydania dziewiątej części cyklu Psi i Zmiennokształtni na USA i Kanadę opublikowanego listopadzie 2010 r.

Okładka niemieckiego wydania dziewiątej części cyklu Psi i Zmiennokształtni opublikowanego w marcu 2011 r.

Okładka wydania dziewiątej części cyklu Psi i Zmiennokształtni na Wielką Brytanię, Nową Zelandię i Australię opublikowanego 26 maja 2011 r.

Okładka anglojęzycznego audiobook'a szóstej części Psi i Zmiennokształtnych wydanego w dniu 19 października 2011 r.