A Very Vampy Christmas

Bardzo wampirze święta

-1-

Bardzo wampirze święta Kerrelyn Sparks 2,5

Bardzo wampirze święta

-2-

Bardzo wampirze święta

Spis treści Streszczenie............................................................................................ - 4 Rozdział 1 .............................................................................................. - 5 Rozdział 2 ............................................................................................ - 16 Rozdział 3 ............................................................................................ - 24 Rozdział 4 ............................................................................................ - 37 Rozdział 5 ............................................................................................ - 46 Rozdział 6 ............................................................................................ - 60 Epilog................................................................................................... - 71 -

-3-

Bardzo wampirze święta

Streszczenie Maggie O'Brian podejmuje pracę w Vampire Digital Network (DVN) jako aktorka grająca w telenoweli Moda na krew. Głównym bohaterem opery mydlanej jest Don Orlando de Corazon, najlepszy wampirzy kochanek na świecie. Ale kim Don Orlando jest naprawdę? Nawet jego fryzjer nie może mieć co do tego pewności. Maggie i Don Orlando udają się do Nowego Orleanu i Teksasu w poszukiwaniu jego tajemniczej i szalonej przeszłości.

-4-

Bardzo wampirze święta

Rozdzia?1 - To koniec Don Orlando. - Maggie O'Brian zmrużyła oczy. Łzy przysłaniały jej pole widzenia, a wszystko po to, aby jak najlepiej odegrać rolę Jessicy Goodwin, śmiertelnej pani doktor, beznadziejnie zakochanej w wampirze. Jak przystało na dobrą aktorkę opery mydlanej, Maggie odwróciła się plecami do osoby, do której słowa zostały skierowane i spojrzała smutno w kamerę. - Nie przychodź tu więcej. - Nie mów tak! - Don Orlando stanął u jej boku, uklęknął na jedno kolano, ścisnął jej dłoń i ucałował. - Moja najdroższa chiquito, nigdy nie pozwolę ci odejść. Chiquito? Kto powypisywał te brednie w scenariuszu? Maggie szykowała w myślach napaść na scenarzystę, próbując zignorować dotyk ust Don Orlanda na kostkach paliczków u dłoni. Święta Maryjo, teraz delikatnie je przygryzł. Ale to nic nie znaczyło. Tylko grał. Plotka głosiła, że naprzygryzał się wielu kobiecych palców w ciągu tych kilku ostatnich lat. Łza spływająca po policzku Maggie była warta nagrody Emmy. Niestety, brak pulsu wykluczał jej obecność na ceremonii rozdania statuetek. I jak można byłoby wręczyć nagrody Emmy grupie aktorów, która nawet tak naprawdę nie istniała? Jedynie kilku śmiertelnych pracowników Digital Vampire Network wiedziało o wampirzych operach mydlanych, zachowywali jednak tę sensację w sekrecie. Śmiertelnicy wiedzieli, że ich za długi język mógł zostać opłacony krwią. Dosłownie. Maggie wyrwała dłoń z uścisku Don Orlanda. - Przepraszam, ale to nigdy nie miało prawa bytu. Kiedy Don Orlando wstawał, zrzucił z jednego ramienia czarną, jedwabną pelerynę, ukazując zarysowane mięśnie torsu, pokrytego czarnymi, grubymi włosami. Maggie wiedziała, że ten ruch sprawił, że setka wampirzyc przed telewizorami krzyknęła w ekstazie. Powinna wiedzieć. Kiedyś była jedną z nich. I jeśli Don Orlando wykona swój numer popisowy, całkiem zdzierając z siebie pelerynę, aby pokazać pełną świetność umięśnionej piersi, to jego fanki zaczną mdleć. Bez wątpienia, także kilku fanów. -5-

Bardzo wampirze święta Maggie podeszła do pustego biurka w jej rzekomym biurze. - Jak wiele razy mam ci to powtarzać? To szpital. Nie powinieneś przychodzić tu bez koszuli. - Nie mogłem się doczekać spotkania z tobą. - Jego głos brzmiał równie gładko jak była jego jedwabna peleryna. - A pielęgniarki nigdy na to nie narzekają. - Przeziębisz się. - Spojrzała na niego ponad ramieniem. - Na zewnątrz pada śnieg. Prawie mamy święta Bożego Narodzenia. Wstrząsnął masywnymi ramionami. - Choroby dopadające śmiertelnych mi nie zagrażają. Uzdrowię się podczas dziennego snu. Maggie przycisnęła dłoń do piersi i spojrzała wprost w kamerę numer dwa. - Składałam przysięgę, że będę ratować życie. Jak mogłam zakochać się w nieumarłym? - Obróciła się stając z nim twarzą w twarz, położyła ręce na biurku za nią. Ta poza miała uwydatnić jej obfity biust. - Tak mnie uwiodłeś, prawda? Użyłeś tych swoich zdradzieckich wampirzych mocy, aby kontrolować mój mózg. - To ty mnie uwiodłaś, swoją dobrocią i szlachetnym sercem. - Jego oczy spoczęły na jej piersiach. - Nie potrafię sobie pomóc. - Musisz jakoś przeciwstawić się temu. Ukłonił się. - Jam jest Don Orlando de Corazon, najwspanialszy kochanek w wampirzym świecie. Żadna kobieta, czy żywa czy umarła, nie może mi się oprzeć. - Ale ja muszę! - Maggie podeszła do kamery numer dwa. - Ciężko pracowałam, aby osiągnąć to, co teraz mam. Lata szkoły medycznej, niezliczone godziny w pogotowiu doraźnym. A teraz, jestem znanym chirurgiem. Ludzie mnie potrzebują. - Jestem z ciebie taki dumny, moja chiquito. - Nie mów tak! Nie mogę zniszczyć swojej reputacji. Potrzebuję szacunku współpracowników. Jak mogę wplątać się w romans z martwym trębaczem z zespołu mariachi 1? Potarł swój podbródek.

1

Mariachi - rodzaj orkiestr popularnych w Meksyku. Typowi mariachi mają w swoim składzie skrzypce, różne rodzaje gitar, mandoliny i trąbki. Orkiestry liczą od 3 do 12 członków, w swoim repertuarze mają zarówno kompozycje współczesne, jak i meksykańską muzykę ludową.

-6-

Bardzo wampirze święta - Jestem doskonałym trębaczem. Jednocześnie najwspanialszym kochankiem w wampirzym świecie - przechwalał się dumnie, trzymając rękę na pasku od skórzanych spodni. Maggie odwróciła się z jękiem. - Nie kuś, Don Orlando! - Chodź ze mną! - Chwacił ją w objęcia. - Razem skomponujemy wspaniałą muzykę. - Nie, nie, nie! - Potrząsała głową w rytmie wykrzykiwanych słów. - Tak, tak! Położyła dłonie na jego piersi, chcąc odepchnąć mężczyznę. Pierścień na jej małym palcu zabłysnął złotem kontrastując z czarnymi jak węgiel włosami na jego klacie. Wzmocnił uścisk. - Pocałuj i powiedź, że mnie nie kochasz. Odwróciła swoją wypełnioną łzami twarz w kierunku kamery numer jeden. - Jesteś zbyt okrutny pozwalając mi cierpieć. Proszę, pozwól mi na samotność! - Odepchnęła go mocniej. Zatoczył się w tył. - Aaaa! - Aaaa! - Wrzask Maggie dołączył do jego krzyku, kiedy spostrzegła, co się dzieje. Wykrzywiając się z bólu, Don Orlando przycisnął dłoń do nagle gołej piersi. Jego owłosienie było doczepione do prawej dłoni Maggie, wydawałoby się, że trzyma martwego szczura z czarną sierścią. - Aaaa! - Potrząsnęła głową. - Zabierzcie to! - Włoski zawinęły się wokół jej dłoni, zaczepione o pierścionek. - Przeklęta kobieta! - Don Orlando skrzywił się pocierając czerwony pasek na swojej piersi. - Prawie zdarłaś mi skórę. - Cięcie! - krzyknął Gordon, reżyser. - Charakteryzacja! Włosy Orlanda mają wrócić na swoje miejsce. Maggie spojrzała na gołą klatę Don Orlanda, a potem na kłaki doczepione do pierścienia. To była podróbka? Słodka Maryjo, powinna o tym wiedzieć. Jak wielu mężczyzn mogło się pochwalić dywanikiem w stylu owczarka staroangielskiego Bobtail? Wyciągnęła to coś zza pierścionka i wręczyła właścicielowi. - Przepraszam. Nie chciałam zrobić ci krzywdy.

-7-

Bardzo wampirze święta Usta Don Orlanda wykrzywiły się w uśmiechu, postukał w czerwoną plamę na torsie. - Może jak pocałujesz nie będzie bolało? - Nie! - Maggie rzuciła w niego piersiowy tupecikiem. - Dlaczego nosisz coś tak idiotycznego? Wyglądał na zakłopotanego. Na jakieś pół sekundy. - Stwierdzili, że z większą ilością włosów stanę się bardziej sexy. - Posłał jej koślawy uśmiech. - Choć teraz, byłbym szczęśliwszy z powodu posiadanie gładkiej piersi. Maggie odpowiedziała uśmiechem. Na jakieś pół sekundy. Jej przyjemność umarła śmiercią naturalną, kiedy wyhaczyła wizażystkę z chytrym uśmieszkiem malującym się na jej twarzy. - Hola, piękna senorito - wymruczał do dziewczyny. Spłonęła rumieńcem, podczas pokrywania klejem gołej skóry na jego torsie. - Moglibyśmy się przenieść do mojej przymierzalni? - Mrugnął. - Postaramy się o większą ilość lepkiej mazi i wszystko posklejamy. - Dziewczyna zachichotała. Maggie zacisnęła dłonie w pięści, pragnąc mu przyłożyć. Słodka Maryjo i Józefie, była wściekła. Zawsze unosiła się gniewem, kiedy odkrywała, że wielbiony przez nią heros, Don Orlando de Corazon, okazywał się psem na baby. A teraz, zauważyła, że sprawy mają się nawet gorzej. Był popieprzonym, śliniącym się pieskiem. Ruszyła w kierunku stolika z posiłkiem i wzięła sobie szklaneczkę Chocolood, zmieszanej krwi syntetycznej i czekolady, jednego z najlepszych wampirzych napojów. Zmarszczyła brwi widząc kępkę włosów ciągle przyczepioną do pierścionka. Wyciągnęła kłaki, przypominając sobie jak tata dał jej ten pierścionek na Pierwszą Komunię, kiedy miała siedem lat. Później, w 1872, pierścionek idealnie pasował na czwarty paluszek. Uwielbiała swoją białą suknię, pierwszą, która wcześniej nie należała do jej siostry. Jako ósmemu dziecku z dwunastodzietnej gromadki, Maggie dobrze znane były głód i ubóstwo. Ale nie znała sekretnego świata nieumarłych, póki nie dołączyła do niego w wieku dziewiętnastu lat. Przerażona, próbowała powrócić do domu, ale reakcja rodziny była straszna. Pokazała im pierścionek i to, że krzyż jej nie rani. Dlaczego jej wiara miałaby się zmienić z powodu śmierci? Ciągle pozostawała ukochaną córeczką tatusia zwaną przez niego ‘Maggie May’. Ale ojciec wydziedziczył ją, uznając, że jest kreaturą z otchłani piekieł.

-8-

Bardzo wampirze święta Maggie sączyła Chocolood, ignorując ból w piersi. Nie wierzyła, że jej tata miał rację. Została zaatakowana. Jak Wspaniałomyślny Bóg mógłby obwiniać ofiarę? Ale później, musiała działać, aby przetrwać musiała gryźć innych. Pastwiąc się nad nimi. I strach, że jej ojciec miał racje, otworzył w jej sercu wielką ranę. Dzięki Bogu za wynalezienie syntetycznej krewi. O wiele łatwiej było udawać, że jest dobrą istotą. Włożyła oczyszczony pierścień na palec przekonując siebie, że ma dobre serce, nawet jeśli ono przestaje bić każdego dnia po nastaniu świtu. Pięć lat wcześniej, coś się zakończyło w posępnej egzystencji Maggie. Jakieś mądre wampiry umożliwiły nagrywanie tych istot na taśmę i powstało Digital Vampire Network. Wiele wampirów na całym świecie stało się o wiele szczęśliwsze dzięki: Nocnym wieściom i magazynie plotkarskim prowadzonym przez Corky Courrant, Na żywo wśród nieumarłych. DVN wyprodukowało także własne opery mydlane - Modę na krew, Wszystkie wampiry duże i małe oraz Kostnicę na peryferiach. Potem, pojawił się on. Cztery lata temu, Moda na krew pozyskała nowego aktora i po raz pierwszy w długim życiu, Maggie się zakochała. Don Orlando de Corazon wskoczył na ekrany telewizorów świecąc w ciemnościach owłosionym torsem, a przez te pożądliwe oczy, kobieta straciła głowę. Był tym jedynym. Jedynym dla niej. I jeśli tylko mógłby się z nią zobaczyć, z pewnością powinien rozpoznać w niej pokrewną duszę. To właśnie miłość do niego zaprowadziła ją na przesłuchanie DVN. Kiedy zdobyła rolę w Modzie na krew, wyglądało na to, że jej sny się spełnią. Ale te sny stały sie koszmarem. Przed pierwszym dniem na planie, poznała prawdę. Tej nocy w plotkarskim magazynie, Corky Courrant ujawniła sprośny charakter Don Orlanda jako wielkiego kobieciarza. A Maggie utknęła z nim grając doktor Jessicę Goodwin, jeden z podbojów Don Orlanda. Próbowała skupić się na rozwoju swoich aktorskich umiejętności, ale za każdym razem, kiedy kręciła z nim jakąś scenę, jej serce chciało wyskoczyć z piersi. Jak w ogóle miała zamiar pozostać mu obojętna, kiedy deklarował jej miłość? Ale to było złudzenie. Słodka Maryjo. Nawet jego włosy na klacie były fałszywe! - Na miejsca! - krzyknął reżyser. - Dokończmy kręcenie sceny. Maggie wzięła głęboki wdech. To było to. W tej scenie, Don Orlando miał pocałować doktor Jessicę. Jej pierwszy pocałunek z Don Orlandem. To nie dzieje się naprawdę. Prawdopodobnie nie zna nawet jej prawdziwego imienia.

-9-

Bardzo wampirze święta Już stała w swoim rzekomym biurze w szpitalu, wizażystka uzupełniła zmytą pomadkę. - Zacznijmy od „Pocałuj i powiedź, że mnie nie kochasz” - poinstruował ich Gordon. - Zagrajcie to. Maggie wstrzymała oddech, kiedy Don Orlando podszedł do niej. Uwodził ją. - Pocałuj i powiedź, że mnie nie kochasz. - Jesteś zbyt okrutny pozwalając mi cierpieć - wyszeptała Maggie, jej kolana zmiękły. Złapała się jego ramion. - Proszę, pozwól mi na samotność. - Proszę, pocałuj mnie. Czekałam na to cztery lata. Przyglądał się jej twarzy, zagarniając kobietę mocniej w ramiona. Zamknęła oczy i pochyliła się ku niemu. Kiedy jego usta dotknęły jej, zadrżała. Był ciepły i delikatny. Chciałaby, aby mógł stać się bohaterem z jej snów. Żeby mógł ją pokochać. Zobaczyć w niej dobroć, miłować w sposób, w jaki potrzebowała. Jakby cuda się zdarzały. - Świetnie! - pochwalił ich reżyser. - Cięcie, robimy zdjęcia! Z pomrukiem, Don Orlando pogłębił pocałunek. Przejechał końcówką języka po jej wargach, po czym pokrył pocałunkami ścieżkę od jej policzka do ucha. - Cięcie! - krzyknął Gordon. - Czujesz to? - wyszeptał Don Orlando do jej ucha, delikatnie ssał jej małżowinę. - Powiedziałem cięcie! Dajcie spokój, mamy inne sceny do nakręcenia. Maggie ledwie słyszała słowa reżysera. Częściowo dlatego, że język Don Orlanda wsunął się do jej ucha. A częściowo dlatego, że jej serce biło wyjątkowo głośno. Święta Maryjo, był w tym tak dobry jak to sobie wyobrażała. Tulił się do jej szyi. - Jesteś taka piękna. Moja słodka… Jessico. Z jękiem zawodu, zesztywniała. Odepchnęła go. - Jestem Maggie! Don Orlando uśmiechnął się. - Więc czy zechcesz zwiedzić moją przymierzalnię, słodka… Maggie? Spoliczkowała mężczyznę. Cofnął się, jego oczy były szeroko otwarte ze zdziwienia.

- 10 -

Bardzo wampirze święta - Dlaczego… dlaczego? - Wszystko w tobie jest kłamstwem. Nie jesteś najwspanialszym kochankiem na świecie. Jesteś największym oszustem na świecie! Jesteś świnią i… pozerem! Odwróciła się i odeszła. W swojej przymierzalni, Don Orlando jęczał odrywając fałszywe włosy ze swojego torsu, pozostawiając skórę różową. Największy oszust na świecie. Maggie powiedziała mu prawdę prosto w oczy, cholera. Za pierwszym razem, kiedy ją spotkał, kiedy była przesłuchiwana, patrzyła na niego z takim podziwem kwitnącym w tych niebieskich oczach. Nie chciała go wykorzystać w celu dalszego rozwoju własnej kariery. Jej otwartość na jego osobę była najsłodszą rzeczą, z jaką się spotkał od czterech i pół roku życia jako wampir. Poprosił reżysera, aby ją zatrudnił i dał odpowiednią rolę. Kogoś dobrego ze szlachetnym sercem. Kogoś takiego jak Jessica Goodwin. Nie tylko dlatego, że pani doktor była wzorem przyzwoitości, ale przede wszystkim chodziło ot o, że zakochała się w nim, w Don Orlandzie. Ale kiedy Maggie przyjęła tę pracę, stała sie zimna i niedostępna. Ignorowała jego zapędy. Chciał jej pokazać, jak wygląda jego pocałunek. I to jaki! Sposób, w jakim rozpływała się w jego ramionach… w tym momencie już wiedział, że ta oziębłość jest udawana. Ciągle go podziwiała. Chciał wykrzyczeć jej imię pod niebiosa, ale wiedział, że nadal działają kamery, więc nazwał ją Jessicą. A teraz, była smutna. Musi ją przeprosić i odzyskać. Jeśli tylko zechce ponownie spojrzeć na niego z takim podziwem w oczach, to może sprawić, że jego fałszywa kreacja stanie się łatwiejsza do udźwignięcia. Założył na siebie szlafrok i skórzane spodnie, udał sie w kierunku pokoju Maggie. Jak miałby jej zaimponować? Powie jej cokolwiek, byle byłoby prawdą. Chciał jej namiętności, nie litości. Zapukał do drzwi. - Proszę wejść. - Maggie wydała sie podirytowana, kiedy przekroczył próg. Cholera, powinien przynieść kwiaty. Jako najwspanialszy kochanek na świecie, wydawał się kompletnym idiotą. Maggie pozostała na swoim miejscu, siedząc przy toaletce. - Czego chcesz?

- 11 -

Bardzo wampirze święta Żebyś mnie kochała. Nie, Don Orlando nigdy nie zachowałby się jak mięczak. Był agresywnym macho, a to się sprawdzało. Potwierdzał to stosik liścików od fanek. Kobiety kochały Don Orlanda de Corazon, Maggie także. - Nie mogłem pozostać z dala od ciebie, Margaret Mary O'Brian, oczarowałaś mnie. Parsknęła. - Cóż, widziałeś moje nazwisko na drzwiach. Powinnam być pod wrażeniem, bo umiesz czytać? - Od momentu, gdy po raz pierwszy cię ujrzałem, twoje imię wyryło się w moim sercu. - To brzmi boleśnie. - Skłoniła się, chcąc zdjąć szpilki. - Możesz przestać grać. Kamer już nie ma. - Ale moja namiętność nadal płonie jak nieugaszalny płomień. Przysięgam, że staniesz się moją. W jej oczach rozbłysła złość. - Żadna kobieta o zdrowych zmysłach nie zechce być twoją. Kolejka oczekujących jest zbyt długa. Skrzywił się w duchu. Maggie musiała wysłuchać kłamstw Corky Courrant, które zostały ujawnione w programie Na żywo wśród nieumarłych. - Moje serce należy tylko do ciebie, słodka chiquito. - Nie jestem twoim bananem! - Rzuciła butem, celując w jego głowę. Z wampirzą szybkością, uniknął pocisku. But uderzył w drzwi. - Ay, caramba, jaka ognista! To stawia moje lędźwie w płomieniach! - A mnie się zbiera na wymioty! - Rzuciła w niego kolejnym butem, a ten trafił dokładnie w jego pierś. - Auć! - Obcas wbił się w podrażnioną skórę. - Dlaczego się tak na mnie wściekasz, Maggie? - Naprawdę jesteś taki tępy? Naprawdę uwierzyłeś, że ulegnę tym końskim zalotom? - Końskim? - Czy w twojej głowie zrodziła się jakaś chora myśl, że zaprowadzisz wszystkie kobiety tego świata do łóżka? - To nie tak. - Posłał jej uwodzicielskie spojrzenie, łączące się z zadziornym uśmieszkiem i wygiętą brwią. - Nie potrzebujemy łóżka. Możemy być… bardziej kreatywni, nie? - Wrrr! - Skoczyła na równe nogi, chwytając szczotkę do włosów i rzucając w niego.

- 12 -

Bardzo wampirze święta Przeklął robiąc unik. Dlaczego to na nią nie działało? Sprawdzało się przy każdym innym. Przerwał rozważania, czarny bucior walnął go w głowę. - Cholera, jesteś inna. Nie lubisz Don Orlanda. Wzdychając, Maggie osunęła się na krzesło. - Przepraszam. Tak wiekowa jak jestem, powinnam wiedzieć, że nie należy rzucać rzeczami w gniewie. Podszedł do niej. - Jesteś zła, ponieważ nazwałem cię Jessicą, kiedy się całowaliśmy? Mogę wyjaśnić. Myślałem, że ciągle nas kręcą. Policzki Maggie stały się różowe, kiedy się odwróciła. - Nie chodzi o pocałunek. To… te wszystkie kobiety… - Nie możesz wierzyć we wszystko, co plecie Corky. Nie wyjawiła prawdy na mój temat. - Więc nie miałeś z nią romansu? Spochmurniał. - To akurat prawda. - I zdradzałeś ją? - Cóż, tak, ale z właściwych pobudek. Maggie prychnęła. - Pobudką numer jeden była Tiffany? Ile takich pobudek miałeś? - To nie tak jak myślisz. - Cholera, nie miał zamiaru powiedzieć jej prawdy. Kto by w to uwierzył? - Mam problem… - Wiem. Twoje spodnie. Osunęły się na dół. - Nie. To… ja. Nie lubię samotności. Prychnęła. - Wybacz, że na ciebie nakrzyczałam. - Maggie, przebywam w Nowym Jorku od czterech lat, pozostałem wierny Corky, wszystko stało się jakieś sześć miesięcy temu. To był jeden wyskok, byłem zły i sfrustrowany, a Tiffany… - Poczekaj chwilę. - Maggie wstała. - Corky zaznaczyła, że miałeś setki kobiet. Tysiące. - Jest wściekła. Mści się na mnie. - Dlaczego miałabym w to uwierzyć? - Maggie przemierzyła mały pokoik. - Jesteś kłamcą. Cofnął się w kierunku drzwi.

- 13 -

Bardzo wampirze święta - Wiem, że Don Orlando nie jest prawdziwy. Ale ratuje mi skórę. Daje powód do egzystencji. Sprawia, że ludzie mnie kochają. - Westchnął. - Nawet ty kiedyś mnie pokochasz. Maggie zwolniła zatrzymując się. - Myślałam, że kocham, ale to było udawane. Przełknął ślinę. - Symulacja to wszystko, co mam. - Bzdury. Gdzieś tam musi być twoje prawdziwe ja. Jeśli naprawdę kiedyś istniało. Obrócił się i chwycił za klamkę. - Przepraszam. Ja… chciałem, abyś mnie polubiła, ale… - Może cię polubię, jeśli dasz mi się poznać. - Maggie podeszła do niego. Kim naprawdę jesteś? Oparł głowę o drzwi i zamknął oczy. Nie mógł tego zrobić. Nie pozwoli dostrzec w nim tej pustki. - Jam Don Orlando de Corazon, najlepszy… - Przestań. Jeśli chcesz, abym cię polubiła, musisz być ze mną szczery. Pokaż swoje prawdziwe ja. - Ale tu nie… - Jego oczy wypełniły się łzami. Nie mógł tego zrobić. Nie mógł ukazać pustki. Usłyszała już i tak zbyt wiele. To był właśnie powód, dla którego nienawidził samotności. Tego bycia z niczym. Maggie dotknęła jego ramienia. - Co się dzieje? Wziął głęboki wdech. - Wiem, że Don Orlando jest obłudą. Corky wymyśliła go, abym stał się gwiazdą. Przykro mi, że cię znieważył. - Więc nie bądź nim - wyszeptała Maggie. - Bądź sobą. Prychnął. - Chciałbym. Chciałbym być ciebie wart. Chciałbym mieć duszę. - Każdy ma duszę. - Nie ja. Ja jestem jak biała karta. Cofnęła się z przerażeniem w oczach. Oczywiście, że to ją przerażało. Była przerażona jego tokiem myślenia. Wstrząsnął ramionami. - Może Corky będzie mogła to wyjaśnić. Jeśli zechce być z tobą szczera. Sprawi jej radość wyjawienie mojego brzydkiego sekretu. Maggie posłała mu zmartwione spojrzenie.

- 14 -

Bardzo wampirze święta - Jakiego sekretu? - Nie mogę być sobą, skoro nie wiem, kim jestem. Te głupie role, które gram są wszystkim, co powstrzymuje mnie przed pogrążeniem się w czarnej dziurze nicości. - Masz na myśli depresje? - Nie. - Don Orlando chwycił za klamkę. - Mam amnezję.

- 15 -

Bardzo wampirze święta

Rozdzia?2 Po pracy, Maggie zawsze teleportowała się do klubu nocnego swoich przyjaciółek, Horny Devils. Jej współlokatorki rozkręciły ten biznes po wygraniu pierwszego reality show stacji DVN. Ale tej nocy, Maggie była zbyt zmieszana, aby dzielić ich radość. Ból, jaki ujrzała w oczach Don Orlanda, nie dawał kobiecie spokoju. Chodziła po swojej przymierzalni, rozmyślając nad bieżącymi problemami. Czy naprawdę mógł mieć amnezję? Czy Corky kłamała, mówiąc o setkach kobiet, które uwiódł? Maggie nie wiedziała, w co ciężej jest jej uwierzyć - we wierność Don Orlanda czy jego luki w pamięci. Potrzebowała większej ilości informacji. A jedynym źródłem wiedzy w DVN była Corky Courrant, były ekspert od tortur w Londyńskiej Tower 2 za panowania Henryka VIII, a teraz bezlitosną królową mediów w wampirzym świecie. Maggie skierowała się do głównych gabinetów w DVN. Nie ważne jak bardzo starała się zapomnieć o Don Orlandzie, mężczyzna nadal ją intrygował. Zawsze wyczuwała roztaczającą się wokół niego aurę tajemniczości, no i miała nosa. On był tajemnicą, nawet dla samego siebie. Zgrywał gościa chłodnego i zadufanego, ale pod tą skorupą ukrywał się pełen wrażliwości mężczyzna. Z westchnieniem, Maggie uświadomiła sobie, że zawsze przyciągały ją dusze straceńców. To właśnie współczucie, spowodowało, że wstąpiła do Armii Zbawienia3 w 1884, co zaowocowało atakiem na jej osobę, atakiem, który uczynił z niej wampirzycę. Jej przyjaciele nazywali ją miękkim sercem błogosławienia, ale ona uważała to raczej za fatalną wadę. Teraz, po raz kolejny, jej pełna współczucia natura przywiodła kobietę ku nieznanemu. 2

Tower Londyńska była więzieniem, z którego podobno nie było ucieczki, ponieważ wejście było zaraz nad wodą - podpływano łódkami i tam prowadzono więźniów do celi. Więziono tu m.in. króla Anglii Henryka IV, królową Annę Boleyn, Thomasa More'a, Thomasa Cromwella, Lady Jane Grey, żeglarza Waltera Raleigha, a w 1941 r. Rudolfa Hessa. 3 Armia Zbawienia (ang. Salvation Army) - chrześcijańskie wyznanie protestanckie o charakterze ewangelikalnym, metodystycznym i uświęceniowym, zorganizowane w sposób hierarchiczny na podobieństwo organizacji militarnych. Doktryna religijna Armii Zbawienia określana jest mianem salwacjonizmu. Wyznanie znane jest z działalności charytatywnej. W Polsce zarejestrowane pod nazwą Kościół Armia Zbawienia w Rzeczypospolitej Polskiej, jest członkiem Aliansu Ewangelicznego w RP.

- 16 -

Bardzo wampirze święta Zapukała w szerokie drzwi naznaczone olbrzymią nalepką Na żywo wśród nieumarłych, gwiazda Corky Courrant. - Wejść! - zapiszczał ostry głos Corky. Maggie wparowała do środka. - O, to ty! - Corky uniosła oczy. - Maggie Jakaśtam. - O'Brian. - Nieważne. Właśnie patrzę, jak spoliczkowałaś tę kupę gówna Don Orlanda. To było bajeczne! - Że co? Corky wycelowała pilota w telewizor i nacisnęła przycisk. - Jeden z kamerzystów właśnie przekazał mi tę taśmę. - Scena, którą wcześniej Maggie odgrywała z Don Orlandem pojawiła się na ekranie. Całowali się pomimo, iż reżyser krzyczał cięcie. Maggie otworzyła szeroko usta. - Jakim cudem… - Słuchaj. - Corky uniosła dłoń, aby ją uciszyć. Na ekranie telewizora, Maggie uderzyła Don Orlanda w twarz, po czym zaczęła swój monolog. Corky wybuchła śmiechem, jej duży biust podskakiwał. - Uwielbiam to! Zacznę tym mój jutrzejszy program. Ciepło napłynęło Maggie do twarzy. - Ale to nie powinno zostać nagrane. Gordon powiedział cięcie… - I co z tego? Chłopcy nigdy nie przestają kręcić, kiedy Don Orlando jest na scenie. Wiedzą, że zapłacę każde pieniądze, aby złapać tę świnię w niedwuznacznej sytuacji. - Corky posłużyła się pilotem, aby wyłączyć telewizor. - Więc, zechcesz przyjść jutro do mojego programu? - Cóż, ja… - Nie robię wywiadów z byle kim. Ale jesteś na tyle mądrą babką, aby wiedzieć jaką szumowiną jest Don Orlando, więc dam ci szansę. - Dziękuje bardzo. To bardzo uprzejme z twojej strony. - Maggie podejrzewała, że zdobędzie więcej informacji, jeśli nie przestanie grać. Uważam, że obrzydliwie cię oszukał. - I to po tym wszystkim co dla niego zrobiłam! - Oczy Corky błyszczały od gniewu. - Sprawiłam, że stał się sławny. Sprawiałam, że stał się bogaty. Dzięki mnie jego imię stało się najczęściej wymawianym w całym wampirzym świecie. - Niesamowite. - Tak, właśnie to ja jestem niesamowita. Był niczym, zanim się nim zajęłam. Niczym! - Głos Corky drżał od natężenia.

- 17 -

Bardzo wampirze święta Maggie skrzywiła się. - Słyszałam, że nawet nie zna swojego prawdziwego imienia. - Dokładnie! Był nic nie wartym włóczęgą, spacerującym po Nowym Orleanie. Nawet nie wiedział, który mamy rok. - Więc to prawda. Ma amnezję. - No i? - Corky machnęła odprawiająco ręką. - Zajęłam się nim lepiej niż zrobiłby to sam. Nauczyłam go jak ma się ubierać, jak grać, jak się kochać. Wszystko mi zawdzięcza. Jeśli nie przechodziłabym tamtędy przypadkiem, ciągle leżałby w rynsztoku. - Jakie to przykre. - Można było nad nim popłakać! Ale przyprowadziłam go tu i zrobiłam z niego gwiazdę. Wszystko z czystej dobroci mego serca. - Corky przycisnęła dłoń do piersi, sugerując, że gdzieś pod tymi olbrzymimi implantami znajduje się ten organ. - No i za czterdzieści procent z jego zarobków. Maggie zamrugała. - Czterdzieści procent? - Dlaczego nie? Zainwestowałam w niego wiele czasu. To było też w kontrakcie. Bydlak może mnie zdradzać do woli, ale ciągle czterdzieści procent należy do mnie. Maggie zaczęła rozumieć, dlaczego Don Orlando nie był szczęśliwy z Corky. Traktowała go jak niewolnika. - Jak przypuszczam robił to już od dłuższego czasu. - Ha! Wiem o wszystkim co sie tutaj dzieje. Mogę tworzyć i niszczyć kariery, Paniusiu, uwierz mi, właśnie tak się dzieje. - Corky uśmiechnęła się zadowolona z siebie. - Tylko ta głupia Tiffany odważyła się położyć łapy na moim Don Orlandzie. Nie daruje im tego. Słodka Maryjo! Powiedział jej prawdę! - Więc nie był ze setką. - Nie, oczywiście, że nie. To taka… licencja artystyczna. Namówiłam kilka dupodajek, aby powiedziały, że z nim były, w końcu grają na okrągło. Uwielbiają rozgłos. Więc, udzielisz mi tego wywiadu czy nie? - O, tak. To oczywiste. - Tak myślałam. - Corky uśmiechnęła się głupawo, odrzucając do tyłu włosy. - Czekam na ciebie w studiu nr 2 o ósmej. I lepiej bądź gotowa utopić Don Orlanda w dużej ilości gówna. - Nie ma sprawy. - Maggie otworzyła drzwi chcąc wyjść, jednak się zawahała. - Zastanawiałaś się kiedyś, kim on naprawdę jest?

- 18 -

Bardzo wampirze święta - To nieudomowiona świnia. Co jeszcze mi potrzebne do szczęścia? Wszystko, pomyślała Maggie. Skąd pochodzi? Czy ma gdzieś rodzinę? - Znam kilku kolesi z Agencji MacKay’a. Na pewno mogliby pomóc mu ustalić kim jest. - Po co tyle zachodu? - Corky zaczęła przeglądać stertę papierów, prawdziwie znudzona nowym tematem. Ale Maggie nagrała się wystarczająco dużo, aby wiedzieć czego trzeba tej kobiecie. Właściwej motywacji. - Chcesz go poniżyć, prawda? - Tak. - Corky podchwyciła przynętę, rzucając papiery na biurko. - Znasz jakiś jego mroczny sekret? - Jeszcze nie. Ale wyobraź sobie jak podle musiałby się czuć, gdybyś wykopała śmierdzące fakty z jego przeszłości. Usta Corky wyszczerzyły się w szerokim uśmiechu. - O tak! Możemy zrobić dochodzenie, odkryć jego brzydką przeszłość. Czy mogłabyś to dla mnie zrobić jadąc do Nowego Orleanu? - Tak. Mogłabym pojechać tam jako reżyser. Mam doświadczenie. Byłam asystentem reżyserki przy reality show emitowanym zeszłego lata. - Maggie stwierdziła, że w ten sposób mogłaby kontrolować treść raportów, więc nie pogorszyłaby wizerunku mężczyzny. Don Orlando pewnie chciałby dowiedzieć się kim jest, ale nie zasługiwał na świństwa, jakie kłębiły się w umyśle Corky. - Świetnie! - Corky stukała długim paznokciem o blat biurka. - Pogadam z Gordonem, aby dał ci kilka tygodni wolnego. Maggie uśmiechnęła się. Wszystko się pięknie układało. Jechała do Nowego Orleanu, aby rozwikłać tajemnicę Don Orlanda. - Don Orlando także powinien ze mną pojechać. Może natrafimy na coś, co przywoła jakieś wspomnienia. - Hmm. - Corky zmarszczyła czoło. - Nie wiem. Wolę jak pracuje, bo wtedy na mnie zarabia. Szef - tyran. - Ale jeśli odkryjemy coś naprawdę okropnego, będziemy mogli nagrać jak się zmiesza. Corky odzyskała animusz. - Dobra. Okej, wszystko przygotuję. - Złapała za słuchawkę telefonu. - Do jutra.

- 19 -

Bardzo wampirze święta Maggie promieniała wracając do swojej przymierzalni. Mogła przedzwonić do Connora, aby sprawdzić, czy mógłby obyć się bez jednego umarłego z Agencji MacKay’a. Zastanawiała się także jak bardzo ucieszy się Don Orlando. - To zły pomysł - zaprotestował Don Orlando następnej nocy. Maggie warknęła. - Nie chcesz się dowiedzieć kim jesteś? - Nie kiedy będą się za mną włóczyć kamerzyści, gotowi zarejestrować każde ciekawe odkrycie, aby Corky mogła mnie ośmieszyć przed całym wampirzym światem. Nie ma mowy. To się nie wydarzy. - Don Orlando ruszył w kierunku studia nr 4, gdzie Moda na krew była nagrywana każdej nocy. Czarna peleryna powiewała u szczytu długich skórzanych butów. - Ale to ja będę reżyserem. - Maggie podążyła za nim. - Nie pozwolę ci się ośmieszyć. Parsknął. - Tak. Widziałem cię dziś u Corky. - Musiałam zagrać. Zrobiłam to dla ciebie. Zatrzymał się i spojrzał jej w twarz. - Dla mnie? Spędziłaś dziesięć minut w jej programie, opisując jak cudownie było mnie uderzyć w twarz. Maggie zarumieniła się. - Corky miała nas na taśmie. Ciężko byłoby powiedzieć, że tego nie zrobiłam. - Jeśli tak bardzo ci się to podobało, droga wolna. - Nadstawił swój policzek. - Wiesz, że na to zasłużyłem. Maggie przygryzła wargę, aby powstrzymać chichot. - Wolałabym się dowiedzieć kim jesteś. A potem, jeśli najdzie mnie ochota, przyłożyć ci ponownie. - Jestem pewien, że najdzie. Jestem śmieciem, Maggie. Nie przyszło ci do głowy, że moja przeszłość może okazać się naprawdę śmierdząca? - A po czym to stwierdzasz? Jesteś młodym wampirem, nieprawdaż? Otworzył drzwi do studia i wskazał, że ma iść pierwsza. - Zostałem przemieniony około cztery i pół roku temu. Przy stoliku z przekąskami stało mnóstwo ludzi, więc Maggie poprowadziła go do cichszego narożnika. - Nie zauważyłeś tego? Tak młody jak jesteś, ciągle możesz mieć rodzinę. Nie byłoby cudownie ją znaleźć? Może udałoby ci się spędzić z nimi święta.

- 20 -

Bardzo wampirze święta - Prawda. Teraz sobie to uświadamiam. Wesołych świąt wszystkim! W każdym bądź razie, nie powiedziałem ci, że jestem wampirem? Nie potrzebuję przypraw, wystarczy naga szyja… - Nie wygłupiaj się! Nie ugryzłbyś członka swojej rodziny. - Właśnie o tym mówię, Maggie. Może ugryzłbym. Może odkryjemy, że jestem nic nie wartą kupą gówna. Ostatecznie teraz tylko coś takiego udaję. Co jeżeli rzeczywistość okaże się gorsza od gry? Chwyciła jego ramię, poczuła pod palcami czarny jedwab. - Nie wierzę w to. Jeśli naprawdę byłeś złym człowiekiem, nie martwiłbyś się tym. Przechylił głowę, przyglądając się jej. - Wierzysz, w to, że mógłbym okazać się dobry? - Tak. I uważam, że twoja rodzina będzie szczęśliwa mogąc zobaczyć cię… we własnej osobie. - A co jeśli umarły w rodzinie będzie dla nich czymś nie do zniesienia? Maggie zacisnęła palce na jego pelerynie. Wynocha z mojego domu, ty bezwstydna kreaturo! - Maggie, wszystko w porządku? Potrząsnęła głową, starając się pozbyć wspomnień. Dotknął jej ramienia. - Jesteś tak blada jak ści… - Zmrużył oczy. - Jak było w twoim przypadku? Opuściła głowę. - To było bardzo dawno temu. Ja… musisz wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Mamy dwudziesty pierwszy wiek. Teraz ludzie są bardziej otwarci niż byli wcześniej. Przybliżył się do niej. - Twoja rodzina wyrzuciła cię? Skrzywiła się. - Nie chce o tym mówić. - O, Maggie, tak mi przykro. - Wziął jej dłoń w swoje. - Powinni dostrzec, jakie dobre masz serduszko. - Jej serce zabiło mocniej. Czy Don zobaczył to, co jej ojciec przeoczył? Położyła dłoń na jego piersi. - Dlatego mi pomagasz, prawda? Ponieważ jesteś wspaniałomyślną duszyczką. Wyczułem to od pierwszego wejrzenia na ciebie. Maggie nie mogła się skupić. Topniała pod miękkim, badawczym spojrzeniem tych złotych oczu.

- 21 -

Bardzo wampirze święta - Maggie - wyszeptał, unosząc jej dłoń do ust. - O, tu jesteście! - Gordon kierował się ku nim. Maggie wyrwała rękę z uścisku Don Orlanda i odwróciła się w stronę reżysera. - Hej. - Corky powiedziała mi o waszej podróży do Nowego Orleanu - powiedział Gordon. - Chce, abyście wyruszyli jutrzejszej nocy. Don Orlando zesztywniał. - Jeszcze nie zdecydowałem, czy w ogóle… - Musisz pojechać. - Maggie spojrzała na niego błagalnie. - Właśnie gadałem ze scenarzystami - kontynuował Gordon - i już mamy rozwiązanie, więc możesz jechać. Będziemy mieć nowy scenariusz za trzydzieści minut, potem nakręcimy wszystko tej nocy. - Jak wyjaśnicie naszą nieobecność? - zapytała Maggie. - To niezwykle proste. - Gordon zaczął gestykulować. - Doktor Jessica pojedzie do Południowej Ameryki, aby rozdzielić bliźnięta syjamskie połączone głowami. W końcu jest najznamienitszym chirurgiem, będą o nią prosić, zgodzisz się to zrobić nie pobierając żadnych opłat. Don Orlando potaknął. - To ma sens. Ma takie dobre serce. Zawsze pomoże komuś w potrzebie. Delikatnie otarł się o rękę Maggie opuszkami palców. Spojrzała na niego. Czy opisywał jej charakter? Wstrzymała oddech, kiedy przemierzał palcem długość jej paliczka. Stali ze sobą ramię w ramie, ich dłonie dotykały jego peleryny. - Co o tym myślisz, Maggie? - zapytał Gordon. - To jest… w porządku. - Próbowała się skoncentrować. Don Orlando nie dotykał jej dłoni. On ją badał. - Co się stanie z Don Orlandem? Gordon skrzywił się. - To będzie trudniejsze. Będzie rozpaczał po twoim odjeździe i uderzy samochodem w ścianę budynku na Wall Street, to spowoduje, że wpadnie w śpiączkę. Maggie zamrugała. - Śpiączka? Ale nie powinien się uleczyć podczas dziennego spoczynku? Gordon wzruszył ramionami. - To tylko telewizja. Nie spodziewaj się, że to będzie miało jakikolwiek sens. Może leżeć w tym stanie przez kilka dni lub tygodni, to zależy od tego ile

- 22 -

Bardzo wampirze święta czasu będziecie potrzebować. Widzowie będą szaleć, martwiąc się, że może umrzeć w każdej chwili. Don Orlando pokiwał głową. - Jeżeli mnie pytacie to może być. - Świetnie! Idę zobaczyć jak postępują prace nad scenariuszem. - Gordon odszedł. Don Orlando spojrzał na nią. - Nie chce jechać z kamerzystami. Maggie uśmiechnęła się. - Pomyśl, że jedziesz ze mną. - Jeśli będziemy tylko my dwoje, o tak. Ufam ci. - Cóż, Ian MacPhie także się z nami zabiera. Ale możesz mu ufać. - Nie znam go. - Pracuje w Agencji MacKay’a. Poznałam go, kiedy mieszkałam w domu Romana Draganesti. Wygląda na niewinnego piętnastolatka, choć stuknęło mu już czterysta lat i naprawdę zna się na tym co robi. Don Orlando wziął głęboki wdech. - Nie wierzę, że się na to zgodziłem. Jeśli odkryjemy coś okropnego, Corky pokaże to całemu wampirzemu światu. - Nigdy się nie dowie. Ian i ja zatrzymamy to w sekrecie. Z drugiej strony, nie odkryjemy nic strasznego. Będzie świetnie, uwierz mi. - Jesteś aniołem, Maggie. Nie było dla mnie żadnej nadziei, dopóki cię nie spotkałem. A teraz mam jedną. - Że znajdziesz swoją rodzinę? - To byłoby miłe, ale nie pamiętam ich, więc nie tęsknię. - Chwycił jej dłoń w swoje. - Więc, na co liczysz? Uniósł jej dłoń do ust. - Mam nadzieję, że jak dowiemy się kim jestem, okaże się ciebie wart.

- 23 -

Bardzo wampirze święta

Rozdzia?3 Dwie noce później, Don Orlando przyjechał do Horny Devils ze swoim workiem z ciuchami. W międzyczasie jego oczy zdążyły przywyknąć do rozmigotanych świateł nocnego klubu, otaczały go tłumy skandalicznie przyodzianych wampirzyc, które piszczały chcąc być usłyszane pomimo głośnej muzyki. - Oh, Don Orlando! Uwielbiam twój numer popisowy! Tę twoją pelerynkę! - Dlaczego masz na sobie koszulę? - Mogę dostać autograf? Tysiące serwetek zostało wycelowanych w jego twarz. Włożył rękę do kieszeni płaszcza, aby wydobyć z niej długopis, jednocześnie lustrując dokładnie pomieszczenie w poszukiwaniu Maggie. - Ja pierwsza! - Serwetka uderzyła w jego nos. Blond wampirzyca ubrana jak cheerleaderka stanęła przed nim, blokując mu przejście. Mrugnął. Coś mu się nie podobało w cheerleaderkach z kłami. Położyła dłoń na jego ramieniu, jej długie pazury wbiły się w skórę jak chwytające się go haczyki. - Nie potrzebujesz przypadkiem dziewczyny? - Nie, dziękuję. - Chciałby publicznie uznać Maggie za swoją dziewczynę, ale pewnie wtedy rzuciłaby kolejnym butem w jego głowę. Choć troszczyła się o niego, prawda? Zorganizowała tę wycieczkę, aby odkryć kim on jest. Gdzie się teraz podziewała? - Wystarczy, drogie panie! - Potężna kobieta o purpurowych włosach krzyknęła ponad muzyką. - Nie chcecie przegapić przecież występu naszego nowego tancerza. Ze zwycięskim okrzykiem cheerleaderka puściła jego ramię i ruszyła w podskokach w kierunku sceny. Dołączyła do niej inna kobieta, podrygując w rytmie muzyki. Kurtyna uniosła się ukazując mężczyznę w indiańskim pióropuszu, pomalowanego farbą, mającego na sobie jeszcze jakieś szmatki. Kobiety zaczęły piszczeć. Don Orlando odetchnął głęboko. Dzięki Bogu nie był juz w centrum uwagi. Uśmiechnął się do purpurowłosej kobiety. - 24 -

Bardzo wampirze święta - Jesteś jedną z przyjaciółek Maggie? Myślałem, że ją tu spotkam. - Jest w biurze, czeka na ciebie. - Kobieta zmierzyła go zwężonymi oczyma. - Więc, jesteś tym sławnym Don Orlandem. - Tak, a pani? - Wyciągnął ku niej dłoń. Ścisnęła ją i przyciągnął do siebie tak nagle, że rzemień od jego torby zsunął się z ramienia mężczyzny. - Jestem Vanda, i jeśli skrzywdzisz Maggie, przyjdę po ciebie. - Nigdy jej nie skrzywdzę. - Przynajmniej nie celowo, ale martwił się, że prawda o nim, jaką mogła odkryć, okaże się rozczarowująca. Wsunął swoją torbę z powrotem na ramię. - Wpuść mnie! - Dało się słyszeć młody głosik przy drzwiach. - Spadaj - odrzekł bramkarz. - Jesteś nieletni. - Mam czterysta siedemdziesiąt dziewięć lat, głupcze. - Hugo! - krzyknęła Vanda. - W porządku. Wpuść go. Ogromny ochroniarz cofnął się, burcząc. - Cóż, wygląda na dwunastolatka. - Nie - syknął młody wampir wchodząc do klubu. Nie, nie wyglądał. Don Orlando stwierdził, że nowoprzybyły musi mieć więcej niż piętnaście lat. Czarne, kręcone loki kontrastowały z jego jasną karnacją, czerwony klit w szkocką kratę szeleścił, kiedy mężczyzna się ku nim zbliżał. - Ty to pewnie Ian MacPhie. - Aye, a ty musisz być Don Orlando. - Wymienili uściski, po czym Ian zwrócił się do Vandy. - Wyglądasz równie uroczo, co zawsze. - Ujął jej dłoń z zamiarem pocałowania. Ze śmiechem, zabrała rękę, jednocześnie czochrając mu włosy. - Chodź. Maggie czeka. - Ruszyła w stronę biura. - Dzięki za pomoc przy śledztwie. Don Orlando zauważył, że oczy Szkota poruszały się zgodnie z ruchem bioder Vandy. - Lubię być zajęty. To sprawia, że nie myślę o… różnych rzeczach. - Ian był zajęty obserwowaniem kobiety na scenie wykonującej dziwne wygibasy. Don Orlando przypuszczał, że pod zwrotem „różne rzeczy” kryły się kobiety. Pewnie nie za różowo rysowała się możliwość spędzenia wieczności na ujarzmianiu szalejących hormonów piętnastolatka. - Rozmawiałem ze znajomym z Nowego Orleanu staniej nocy. Niedługo powinien dać znać. Mam numery telefonów do osób z całej Ameryki. - Ian

- 25 -

Bardzo wampirze święta poklepał skórzany woreczek zawieszony u jego pasa. - Możemy się teleportować praktycznie do każdego miasta. - To dobrze. - Szczególnie dlatego, że Don Orlando nie miał pojęcia skąd pochodzi. Vanda zatrzymała się przed drzwiami, aby się pożegnać. - Powodzenia przy poszukiwaniu siebie. - Po czym zwróciła się do Iana. Zachowuj się w Nowym Orleanie, słodziaku. Ian wyglądał na rozdrażnionego. - Jestem starszy od ciebie. Roześmiała się. - Wiem, ale wyglądasz tak słodko. - Poklepała jego policzki, po czym odeszła. Ian warknął, po czym pchnął drzwi otwierając je. - Don Orlando, Ian! - krzyknęła Maggie, kiedy przekroczyli próg. Stała przy biurku, w dłoni trzymała słuchawkę od telefonu. - Colbert GrandPied właśnie dzwoni. Już się przebudził. - Dobrze. Idę pierwszy. - Ian podszedł do Maggie i chwycił słuchawkę. Colbert, mów. Jestem w drodze. Sylwetka Iana wyblakła, potem cała jego postać zniknęła. Don Orlando znał ten manewr w teorii. Wampiry mogły teleportować się na dłuższe dystanse używając głosu, j jako łącznika. Jednak nigdy wcześniej sam na a sobie tego nie praktykował. Kiedy Corky teleportowała go do Nowego Jorku, był wygłodzony i zaszokowany. - Gotowy? - zapytała M Maggie. Przysunął się do telefonu, wsłuchując w głos Colberta naznaczony francuskim akcentem. Zalała go fala strachu. Co on robił, wracał do Nowego Orleanu? To był dom jego najgorszych koszmarów, miejsce, w którym utracił pamięć i śmiertelność. - Maggie - wyszeptał - to trudne. Jej niebieskie oczy wyrażały czystą troskę. - Nie martw się. - Odłożyła słuchawkę na widełki, przełączając na głośnomówiący. Głęboki głos Colberta wypełnił pomieszczenie. Kiedy już nie wiedział, co jeszcze może powiedzieć, zaczął śpiewać. - Au Claire de la Lune4. Maggie założyła sobie pasek od torby podróżnej na ramię, po czym chwyciła Don Orlanda za ręce. 4 Francuska piosnka ludowa zaczynająca się od słów Au clair de la lune, co można tłumaczyć jako Przy świetle księżyca.

- 26 -

Bardzo wampirze święta - Idę z tobą. Podążymy razem, krok w krok. - Uśmiechnęła się. - Będziesz miał mnie dość po tym wszystkim. - Nie, nigdy. - Mocniej ścisnął jej dłonie skupiając się na głosie Colberta. Nie zasługuję na ciebie Maggie. - Zasługujesz na szczęście. - Jej sylwetka powoli zaczęła się zamazywać. Szczęściem jest bycie z tobą - taka była jego ostatnia myśl, przed tym jak wszystko stało się czarne. Ciągle wyczuwał jej obecność, słyszał także głos Colberta, głos, który stawał się coraz głośniejszy i bliższy. Donośny odgłos stuknięcia obcasami o podłoże zasygnalizował dotarcie na miejsce. Ian był tam także, stał obok Colberta. Ciało Maggie zamigotało, po czym jego kontury wyostrzyły się, ciągle trzymała go za ręce. - Bonsoir, mon ami - Colbert kiwnął do niego, po czym uśmiechnął się do Maggie. - Enchanté, ma petite. Ty jesteś? Moja. Don Orlando poczuł dziwną zaborczość w stosunku do kobiety. W Wiedział, że Colbert jest znany z umiejętności uwodzenia pięknych pań, więc przycisnął się bliżej Maggie i objął ją ramieniem. Uśmiechając się, spojrzała na niego, po czym odwróciła się do Colberta. - Jestem Maggie O'Brian. Dziękujemy za możliwość pobytu tutaj. - Cała przyjemność po mojej stronie, chérie. - Colbert ukłonił się z gracją. Ian wyjawił mi, że przybyliście, a aby odkryć prawdziwą osobowość Don Orlanda. - Tak. - Don Orlando położył swoją torbę na podłodze i rozejrzał się po pomieszczeniu. Znajdowali się w opuszczonym magazynie. Puste, rozwalone klatki zajmowały pokój. Zapach kawy gryzł się z odorem pleśni i kurzu. Ten widok różnił się ę od wnętrza piwnica winnicy, którą pamiętał. - Przenieśliście się? - Oui - westchnął Colbert. - Nasza ukochana winnica została zalana przy ostatnim huraganie. Zbyt wiele rzeczy uległo zniszczeniu - wiele wartościowych antyków i nasze ukochane trumny. - Tak mi przykro - wyszeptała Maggie. - Na szczęście znalazłem ten stary magazyn, przechowywano tu kiedyś kawę. - Colbert wskazał na ściany. - Ciągle widać ślady na murach, poziom, do którego dotarła woda, ale drugie piętro okazało się bezpieczne i dość brudne. Najważniejsze jest to, że nie ma tu okien, ani żadnych dodatkowych wyjść. Rząd przydzielił nam kilka kocy i łóżek, ale nie jest już tak jak kiedyś. - Poczekaj - przerwał Don Orlando - otrzymaliście pomoc od rządu? Colbert wzruszył ramionami.

- 27 -

Bardzo wampirze święta - Odwaliłem całą papierkowa robotę, wypełniłem odpowiednie druczki. Rozejrzał się po pomieszczeniu, zatrzymując się na balkoniku otaczającym drzwi. - I tu się teraz ukrywamy za dnia. Ian wskazał na stosik drewna pod balkonikiem. - Tu były schody? Zniszczyliście je? - Oui. Teraz żaden śmiertelnik nie będzie nas niepokoił podczas dziennego spoczynku. Ian pokiwał głową. - Dobry plan. Więc, jeśli nie macie nic przeciwko, chciałbym rozpocząć śledztwo. - Oczywiście. - Colbert uśmiechnął się nieznacznie do Don Orlanda. Musze przyznać, że byłem ciekawy co do prawdziwego ja naszego Buciorka. - Buciorka? - zapytała Maggie. Don Orlando skrzywił się. To wszystko zaczynało być żenujące. - Nie wiedzieliśmy jak go nazwać - wyjaśnił Colbert - więc daliśmy mu ksywkę od butów, jakie nosił. - Jakie buty? - zapytał Ian. - Ze skóry aligatora, jak mniemam. - Nie, chodziło mi o rodzaj - nalegał Ian. - To były trapery, obuwie turystyczne… - Ach. - Pokiwał głową Colbert. - To były kowbojskie buty. Don Orlando zamrugał. - Jestem… jestem kowbojem? - Nie pamiętasz swoich butów? - zapytała Maggie. Zazgrzytał zębami. - Nie, jakbyś nie wiedziała, mam amnezję. Prychnęła. - Wiem, ale musiałeś mieć te buty na nogach w momencie przemiany, po tym jak straciłeś pamięć. - Rozumiem cię, chérie - ustąpił Colbert. - Ale Scarlett i Tutciorce nie podobał się styl ubrań Buciorka, więc przed przemianą go przebrano. Był wtedy nieprzytomny, nic dziwnego, że niewiele pamięta z tego okresu. - Scarlett i Tutciorka? - Maggie spojrzała na Don Orlanda ze złością. Przemieniły cię dwie kobiety? Don Orlando jękną. - To długa historia. - Czekaj - przerwał Ian - wciąż masz jego stare ciuchy?

- 28 -

Bardzo wampirze święta Colbert potarł dłonią swój pomarszczony podbródek. - Może. Kiedy się ewakuowaliśmy zabraliśmy ze sobą ile się dało. Musiałbym zapytać Giselle. - Zrób to - polecił Ian. - Może jego ubrania coś nam podpowiedzą. Muszę także przesłuchać Scarlett i Tutciorkę. - Musisz? - wyjęczał Don Orlando. - Ależ oczywiście. - Colbert uśmiechnął się do Don Orlanda. - Oczekiwano twojego przyjazdu z wypiekami na twarzy. Prawie nastąpiły omdlenia z podekscytowania. - Mhm, znam tę dziwną tendencję do omdleń - warknął Don Orlando. Colbert roześmiał się. - Sprowadzę je i pójdę po Giselle. A bientôt, mes amis. - Przeniósł się na balkonik, po czym otworzył drzwi. - Scarlett, Tutciorko, chodźcie! Odpowiedziały mu wysokie piski. Maggie posłała Don Orlandowi zawistne spojrzenie. - Nie powiedziałeś mi o swoich dziewczynach. Don Orlando rozważał wspięcie się na jedną z klatek. - Jest tutaj! Nasz malutki Buciorek powrócił! - Szczupły wampir wybiegł na balkon. Opuścił głowę i spojrzał prosto na Don Orlanda, jego purpurowe usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu. Don Orlando odpowiedział grymasem. Huragan nie zniszczył ubrań Scarlett. Miał on na sobie zwykłe białe, skórzane mini i czarne dziurkowane pończochy. Czerwony staniczek pasował do czerwonego, pokrytego piórami szala owiniętego dookoła jego szyi. Duże stopy mężczyzny zostały wepchnięte w czerwone lakierki. - Święta Maryjo i Józefie - wyszeptała Maggie. Jej torba upadła na podłogę. - Cholera - wymamrotał Ian, cofając się. - Juuhu, Bucioreczku! - Wampir pomachał do Don Orlanda szalem. Obrócił się. - Tuciorko, przestań martwić się pomadką. Nie każ Buciorkowi czekać. - Nadchodzę! - oznajmił głęboki męski baryton. - Nie musisz się spieszyć - jęknął Don Orlando. Maggie obróciła się ku niemu, promieniejąc. - Tuciorka i Buciorek? Musieliście tworzyć urocza parę. - Nawet tak nie myśl - wymamrotał Don Orlando. - Nie tworzyliśmy, wierz mi.

- 29 -

Bardzo wampirze święta - Bucioreczek! - Wampir, mający na sobie czerwony, aksamitny kostium, wyskoczył na balkon. Futerko pokrywało obrzeża koszulki, wcięcie dekoltu i zakończenia rękawów. Biały, duży pompon wieńczył czapeczkę Świętego Mikołaja, jaką założył, a mocno zaostrzone i zakręcone butki (w iście elfim stylu) zostały udekorowane dzwonkiem. - Buciorku, wyglądasz olśniewająco. Przyjął odpowiednią pozę. - Czy mój nowy strój nie jest uroczy? Wyglądam jak model. - Tak, to oczywiste - mruknął Don Orlando. Scarlett i Tuciorka spłynęły na dół, długi szal powiewał, a dzwoneczki dzwoniły przy każdym ruchu. Wylądowali z gracją na ziemi, po czym ruszyli w stronę Don Orlanda. Stał nieruchomo, kiedy go objęli i pocałowali w policzki. - O co chodzi? - zaskowytał Scarlett. - Żadnych uścisków ani buziaków? Don Orlando poklepał go po ramieniu. - Miło was znów widzieć. Tuciorka dotknął oczu koronkowa chusteczką, którą wyciągnął z rękawa. - Nasz mały chłopczyk wrócił do domu. Zaraz zemdleję, po prostu to wiem. - Oh, kochany. - Scarlett posłał Tuciorce srogie spojrzenie. - Nie wolno smucić Buciorka, skoro w końcu tu jest. - Obrócił się ku Don Orlando obdarzając go uśmiechem. - Jesteśmy z ciebie tacy dumni! Nasz malutki Buciorek sławną gwiazdą małego ekranu. Tuciorka pociągnęła nosem. - Kocham twoją pelerynę. - Oh, ja też! - Scarlett podszedł bliżej. - Ale powinniśmy o tym pogadać. Czy to zawsze musi być czarna peleryna, słodziaku? Fiolet lub śliwka byłby wspaniały. - Przepraszam. - Ian uniósł dłoń w celu skupienia na sobie uwagi. Musimy zająć się sprawą. Więc, czy to prawda, że jesteście tymi, którzy przemienili Don Orlanda? - Oh, mój…! - Tutciorka przyjrzała się Ianowi. - Twój młody przyjaciel w seksownym kilcie i uroczym akcencie jest bardzo… mrau. - Zadrżał. - Nie wiem czy powinienem czuć się przerażony czy podniecony. Don Orlando odchrząknął. - Pozwólcie, że przedstawię wam moich przyjaciół z Nowego Jorku. Iana MacPhie i Maggie O'Brian.

- 30 -

Bardzo wampirze święta - Oh, tak! - Scarlett uścisnęła dłoń Maggie i potrząsnęła nią. - Ty jesteś dr Jessica z Mody na krew. Uważamy, że to wspaniałe, iż jedziesz do Południowej Ameryki, aby pomóc tym bliźniętom syjamskim. - Ale ja… - zaczęła Maggie. - Jak tylko o tym pomyślę zaczynam płakać. - Tuciorek otarł oczy. Powiedź mi, czy operacja odbędzie się bez nieprzyjemnych wypadków? Maggie posłała Don Orlandowi zadziwione spojrzenie. - Ach, tak, bliźniaki mają się świetnie. - Oh, niech Bóg im błogosławi! - Scarlett docisnął rękę do płaskiej piersi. - Jestem ta szczęśliwy, że zaraz zemdleję od nadmiaru radości - dodał Tusiorka. - Możemy wrócić do spraw ważnych? - zapytał Ian. - Żadnego mdlenia, dopóki was nie przesłucham. - Oh, jest taki potężny. - Zadrżał Tusiorka. - Jesteś taka uroczą dziewczyną. - Scarlett odgarnął niesforny kosmyk z twarzy Maggie. - Wiesz, niewielu osobom do twarzy z kokiem. Ale jeżeli mógłbym doradzić, to z pewnością większe natężenie niebieskiego światła byłoby dla ciebie lepsze. Jak myślisz, Tusiorko? - Tak, to uwydatniłoby głębię błękitu jej oczu. - Sprawa! - krzyknął Ian. - Jeszcze przed wschodem słońca, błagam. - Oh, jakie z ciebie dzikie zwierze - zamruczał Tusiorka pochylając się ku Ianowi. - Jak dziki szkocki żbik. - Tylko mnie dotknij, a złamię ci rękę - warknął Ian, splatając ręce. - Więc, jesteśmy tu aby odkryć tożsamość… Buciorka. - Jego usta zadrżały niebezpiecznie. Maggie zachichotała. Don Orlando zmierzył ich oboje wzrokiem. - Który z was znalazł Buciorka? - zapytał Ian. - Ja - zeznał Scarlett. - Tuciorka i ja spacerowaliśmy po Placu Jacksona. Wypiłem trochę butelkowanej krwi na obiad, więc nie byłem głodny. Ale kiedy ujrzałem słodkiego, malutkiego Buciorka siedzącego na schodach katedry. Wydawał się taki smutny i piękny z tymi poskręcanymi czarnymi włosami i złotymi oczami, nie mogłem się powstrzymać. Stwierdziłem, że mały gryzek nie zaszkodzi… - Ugryzłeś go? - Maggie była przerażona. - Cóż… tak. - Policzki Scarlett stały się różowe kontrastując z purpurą ust. - Ale Tusiorka także go ugryzł. Tusiorka posłał przyjacielowi pełne niedowierzania spojrzenie.

- 31 -

Bardzo wampirze święta - Cóż, nie mogłem pozwolić, aby tylko on się dobrze bawił. Jednak mężczyzna był tak okropnie smutny, jak umierająca Dama Kameliowa. Jak mielibyśmy się powstrzymać? Scarlett westchnął. - Obawiam się, że byliśmy trochę napaleni. - Trochę? - Don Orlando spojrzał na nich ze złością. - Sprawiliście, że straciłem świadomość. - Ale tylko i wyłącznie dlatego, że nam się spodobałeś! - zawołał Tusiorek. - Nie zrobiliśmy tego tak od razu. - Scarlett zdmuchnął różowe piórka sprzed ust. - Wszystko było w porządku, dopóki nie zaczęliśmy wymazywać ci pamięci. Wtedy odkryliśmy, że nic nie pamiętasz. - I wtedy Scarlett zaproponował pewne rozwiązanie - dodał Tusiorka. - Ja zaproponowałem? - prychnął Scarlett. - Zgodziłeś się na to. - Jakie rozwiązanie? - zapytał Ian. Tusiorka zwiesił głowę. - Wiem, że nie powinniśmy… - Nie powinniście - warknął Don Orlando. Różowe wargi Scarlett zadrżały. - Mówiliśmy, że cię bardzo przepraszamy. Tusiorka otarł oczy chusteczką. - Błagaliśmy o wybaczenie, ale wyjechałeś do Nowego Jorku z tą odrażającą babą i zapomniałeś o nas. Nawet nie wysłałeś kartki. - Oh, jakie to smutne. - Maggie poklepała Tusiorkę po ramieniu. - Jestem pewna, że wam wybaczył. - Posłała Don Orlandowi pełne wyrzutu spojrzenie. Wybaczyłeś, prawda? - Maggie, oni mnie zamordowali! Wzruszyła ramionami. - I? Miałeś po prostu zły dzień. - Co? - Nie chciałam być nieczuła. - Ścisnęła jego dłoń. - Ale każdy z nas popełnił jakieś zbrodnie. Taka jest nasza natura. Jeśli chcesz być szczęśliwy, musisz to przeboleć i im wybaczyć. Przed tobą wspaniała przyszłość. Tusiorka pokiwał głową. - Powinieneś jej posłuchać. To bardzo mądry doktor. - Wystarczy spojrzeć na to, jak ocaliła te bliźnięta z Południowej Ameryki dodał Scarlett pociągając nosem.

- 32 -

Bardzo wampirze święta Don Orlando westchnął. Tusiorka i Scarlett wciąż utożsamiali Maggie z lekarką, którą grała w serialu, ale mieli rację. Sobie znanym sposobem, Maggie uzdrawiała jego duszę. Miała rację. Ciągłe wyrzucanie win czyniło go nieszczęśliwym. Spojrzał na Tusiorkę i Scarlett. Obydwoje pociągali nosami, ich wargi drżały, oczy były przepełnione żalem. - W porządku, wybaczam wam. Tak naprawdę czerpię radość z bycia wampirem. - Naprawdę? - Scarlett otarł łzy z zaróżowionych policzków. - Tak. - Don Orlando obrócił się do Maggie i chwycił jej dłonie. - Jeśli nie zostałbym wampirem, nie spotkałbym tej pięknej, niesamowitej i mądrej kobiety. Maggie, jesteś warta śmierci. Kobieta otworzyła usta i rozszerzyła oczy ze zdziwienia. Kiedy przyciągną ją do siebie, chętnie poddała się jego dłoniom. Trzymał ją mocno, całując czubek głowy. Więc jeśli nic nie pamiętał, to co? Mógłby zbudować wieczność na wspomnieniach z własnego życia z Maggie. - Oh, mój! - Scarlett podekscytował się. - To takie romantyczne. - Oh, tak! - Tusiorka położył dłoń na czole. - Zaraz zemdleję. - Nie, nie zemdlejesz - ostrzegł Ian. - Nie powiedzieliście nam o tym rozwiązaniu. - Oh, jesteś taki władczy - jęknął Tusiorka. - Jak szkocki terier pilnujący kości. - Mmm, bardzo długiej kości. - Scarlett uśmiechnął się figlarnie, patrząc na kilt Iana. - Rozwiązanie? - warknął Ian. - Cóż, nie musisz być aż tak czuły na tym punkcie. - Tusiorka posłał mu spojrzenie pełne bólu. - Chcieliśmy, aby Buciorek był taki jak my. - Był wampirem? - zapytał Ian. - Nie. - Don Orlando spojrzał na swoich stwórców. - Chcieli, abym był dokładnie taki jak oni. Zabrali moje ciało do winnicy i ubrali w cholerną sukienkę. Tusiorek zadrwił. - Nie powinieneś na nas warczeć. Podobno nam wybaczyłeś. - I to była bardzo ładna sukienka - dodał Scarlett. - Suknia w kolorze kości słoniowej z ornamentem paciorkowym na staniku.

- 33 -

Bardzo wampirze święta - To była pieprzona sukienka - warknął Don Orlando. - Obudziłem się kolejnej nocy i dowiedziałem, że jestem nieumarłym i miałem na sobie sukienkę! Maggie szeroko się uśmiechnęła. - To nie było zabawne - jęknął Don Orlando. - Jestem pewna, że wyglądałeś uroczo. - Maggie objęła go w pasie i mężczyzna zapomniał, że miał być wściekły. - Więc… - Ian zmarszczył brwi w dezaprobacie. - Wasze rozwiązanie polegało na zabraniu śmiertelnika pozbawionego pamięci, przemienieniu go i udowodnieniu, że jest gejem transwestytą? Tusiorka prychnął. - Nie chcieliśmy zabrzmieć tak makiawelicznie5. Daliśmy mu naszą najlepszą suknię. - Od Very Wang6 - dodał Scarlett. - A ten brutal rozdarł ją, kiedy zdejmował strój. Ian mrugnął do Don Orlanda. - Rozumiem, że ich mały eksperyment się nie powiódł? - Nie. Nawet nie pamiętając niczego, wiedziałem, że nie jestem taki. Ian spojrzał na balkonik i otworzył usta. Don Orlando nie był zaskoczony. Giselle zazwyczaj wywierała na mężczyznach olbrzymie wrażenie. Stała na balkonie, ubrana w błyszczącą białą suknię, blond włosy opadały na plecy kobiety. Trzymała w rękach zwinięte ubrania. - Bonsoir. - Uśmiechając się spłynęła w dół. - Znalazłam stare ubrania Buciorka. Przeszła obok nich, skierowała się w stronę siedziska. Dwa krzesła i złota sofa stały obok małego stoliczka. Giselle odłożyła ciuchy na stolik, po czym usiadła na krześle. Scarlett i Tusiorka podeszli do niej i usadowili się razem na kanapie. Maggie i Ian podążyli za nimi. Don Orlando wziął dwie torby, swoją oraz Maggie, i położył je przy wolnym krześle. - Dziękujemy za znalezienie ubrań. - Ian uśmiechnął się i chwycił dłoń Giselle. - Jestem Ian MacPhie z Nowego Jorku.

5

W traktacie Książę Niccolo Machiavellii stwierdził, że w polityce najważniejsze są racje wyższe (np. państwa) i aby je uzyskać można korzystać z wszelkich dostępnych środków (także podstępu i okrucieństwa) „Macie bowiem wiedzieć, że są dwa sposoby walki - trzeba być lisem i lwem” Makiawelicznie oznacza tyle, co moralnie dwuznaczne, nacechowane hipokryzją. 6 Vera Wang (ur. 27 czerwca 1949) - projektantka mody pochodząca z Chin, zamieszkała w Nowym Jorku. Tworzyła stroje dla łyżwiarek figurowych, m.in. dla Nancy Kerrigan i Michelle Kwan, a także suknie ślubne dla gwiazd.

- 34 -

Bardzo wampirze święta - Enchantée. - Wyrwała rękę z jego uścisku, zanim ją pocałował. Z westchnieniem, Ian zajął się rzeczami ułożonymi na stoliku. Scarlett w szczypki wziął gładką koszule kowbojską. - Odrażające. Natomiast Don Orlando podniósł buty. Były znoszone i niechlujne. Czy naprawdę mógł być kowbojem? - Interesujące - Ian zabrał ze stołu pasek i przyglądał się sprzączce. - Jest duża. - Maggie przybliżyła się do Iana, aby mieć lepszy widok. - Co jest wykute na przedzie? Dziki koń? - Mustang. - Don Orlando zamrugał zdając sobie sprawę, że słowo to samo wypłynęło z jego ust. Naprawdę musiał być kowbojem. Ian odwrócił sprzączkę. - Tu jest coś napisane. WYSTAWA BYDŁA I RODEO 1999. Może się przydać. - Odwrócił się do Giselle. - Macie tu jakiś komputer, z którego mógłbym skorzystać? - Tak, na drugim piętrze. - Wstała. - Zaprowadzę cię tam. - Dziękuje. - Ian podążył za Giselle na balkon, po czym podleciał w górę. Scarlett i Tusiorka ruszyły na przód z wampirzą szybkością, chcąc rzucić okiem pod kilt Iana. Don Orlando chrząknął. Zakłopotani mężczyźni spojrzeli na siebie. Ian zerknął w dół. - Musicie popracować. Pewnie są tu jakieś wskazówki, ruszcie głową. Podążył za Giselle i zamknął za nimi drzwi. - Jakie wskazówki? - Buty Tusiorki zadzwoniły, kiedy on i Scarlett wrócili na kanapę. - Zawsze się zastanawiałem jak doszło do tego, że straciłem pamięć. - Don Orlando usiadł na jednym z krzeseł. - Jego umysł był pusty, kiedy go znaleźliście? - zapytała Maggie Tusiorkę i Scarlett. Przytaknęli. - Więc tamtej nocy musiałem wszystko zapomnieć - wywnioskował Don Orlando. - Dokładnie - zgodziła się Maggie. - To musiało się dopiero co stać, pewnie zostały ci w głowie jeszcze jakieś wspomnienia. Wszystko musiało się wydarzyć blisko miejsca twojego znalezienia. - Gdzieś we Francuskiej Dzielnicy? - zapytał Tusiorka. Maggie obróciła się do wampira siedzącego na kanapie. - Czy Don Orlando miał jakąś ranę głowy lub coś w tym stylu?

- 35 -

Bardzo wampirze święta - Nie, był idealny - skrzywił się Scarlett. - Zawsze sądziłem, że z tym wszystkim mają związek - zniżył głos do szeptu - ciemne moce. Tusiorka jęknął i przycisnął dłonie do piersi. - Nie powoduj mojego omdlenia. Don Orlando oparł się o oparcie krzesła, czując strach wyciekający każdym porem jego skóry. - Masz na myśli magię? - zapytała Maggie. - Albo wiedźmy? Scarlett i Tusiorka wymienili zmartwione spojrzenia i zadrżeli. - Mają na myśli voodoo - wyszeptał Don Orlando. - A to działa? - zapytała Maggie. - Działa, jeśli w to wierzysz - wyszeptał Tusiorka. Maggie spojrzała na Don Orlanda. - Wierzyłeś w to? - Nie wiem. Nie pamiętam. - Cóż. - Maggie uniosła głowę. - Ja się nie boję. Jeśli jego amnezja jest skutkiem rzuconego zaklęcia, to istnieje także przeciwzaklęcie. Musimy odnaleźć kogoś, kto się na tym zna, i zobaczyć, co może zrobić. Scarlett otworzył usta. - Nie zaciągniesz mnie na spotkanie z kapłanem voodoo. Maggie posłała mu surowe spojrzenie. - Nie pójdziesz nawet dla Buciorka? Tusiorka chwyciła rękę Scarlett i mocno ją ścisnęła. - Zabierzemy was do Francuskiej Dzielnicy, gdzie są lokalne sklepy, ale nie wejdziemy do środka. - Bardzo dobrze. - Maggie wstała. - Chodźmy. Don Orlando uśmiechnął się. Jaką zaciętą wojowniczką byłą ta kobieta. Nie wyobrażał sobie wieczności czy choćby jednej nocy bez niej. Jego uśmiech wyblakł, kiedy zrozumiał potęgę swoich uczuć. Był zakochany w Maggie O'Brian. Kobieta spojrzała na niego z troską. - Wszystko w porządku? - Nigdy nie było lepiej. - Chwycił jej dłoń. - Chodźmy.

- 36 -

Bardzo wampirze święta

Rozdzia?4 - Święta Maryjo, zaraz nogi mi odpadną. - Maggie przykucnęła pod starą latarnią uliczną. Musiało być kilka minut po trzeciej nad ranem, a oni zwiedzali sklep za sklepem. Scarlett i Tusiorka pozostawili ich samych sobie przy ulicy Bourbon, kiedy mijali lokal, w którym skąpo ubrany mężczyzna tańczył na ladzie baru. Don Orlando przyjrzał się dokładnie krótkiej, czarnej spódniczce, nogom wciśniętym w czarne legginsy i czarnym butom na wysokich obcasach. - Takie nogi mogą doprowadzić do kraksy. Jęknęła. - Jestem za mała. - Jesteś piękna. - Skupił się na jej różowym sweterku. Łobuz. Maggie ciągle nie mogła wyjść z szoku, jakiego doznała na wieść, że w Nowym Orleanie nie czekała na niego żadna dziewczyna. Tusiorka i Scarlett potwierdzili tę informację. Teraz już rozumiała, dlaczego uciekł z Nowego Jorku z Corky. Biedny facet po prostu tęsknił za życiem i nową tożsamością, która nie obejmowałaby Buciorka, nieudanego eksperymentu. Święta Maryjo, lubiła go. To było coś więcej niż zwykłe lubienie. Był słodki i opiekuńczy. Silny, choć wrażliwy. Ale najważniejsze było to, że uważał ją za osobę wyjątkową. Piękną i dobrą. Z westchnieniem, rozejrzała się po otoczeniu. Na nierównym chodniku utworzyły się kałuże, pozostałość po świeżych opadach. Ciepłe powietrze owiewało jej skórę. Była zmartwiona. Zmartwiona tym, że bezwarunkowo straciła głowę dla Don Orlanda. Co jeśli okaże się, że jest żonaty? - Chyba byliśmy w każdym sklepie przy tej ulicy - marudziła. Byli w zwyczajnych sklepach z pamiątkami, koszulkami, szalami z piór, różańcami i maskami. Wycofała się w cień. - Gdzie się podziewają kapłani voodoo, kiedy ich potrzeba? - Nie wiem. - Don Orlando wziął ją za rękę. - Znajdźmy Tusiorkę i Scarlett. - Ruszył chodnikiem w dół. - Idziemy w dobrym kierunku? - Po drodze minęli tyle uliczek, że Maggie, aby rozpoznać ich położenie, musiała się rozejrzeć. - 37 -

Bardzo wampirze święta - Tak. Ulica Bourbon jest tam. - Don Orlando wskazał na prawo. - Możemy dojść do niej tą boczną aleją. Skręcili w wąską, boczną uliczkę, światło paliło się wewnątrz jednego z przydrożnych sklepików. - Sprawdziliśmy to miejsce? - Maggie zwolniła, chcąc się przyjrzeć wystawionym eksponatom. Niezwykłym rzeczom - paciorkom i szalom. Był tam mały wypchany aligator w czapce Świętego Mikołaja. - Oh, zobacz. Don Orlando zacmokał, kiedy zauważył pudło z laleczkami voodoo. - Ekonomiczne pudło. Dwadzieścia cztery laleczki voodoo po okazyjnej cenie. - Święta Maryjo. Za jednym zamachem trzymasz w szachu wszystkich swoich wrogów. Wejdźmy. Pchnął drzwi otwierając je. Malutki dzwoneczek zabrzęczał nad ich głowami. - Halo? Maggie weszła za nim do środka. Drzwi zamknęły się ponownie wprawiając dzwoneczek w ruch. Na zapleczu paliło się słabe światło. Po jednej stronie leżały zwykłe pamiątki, jednak na jednej ze ścian wisiały szklane gabloty. Podeszła bliżej, aby mieć lepszy widok. - Ugh! - Cofnęła się. Na półkach stały szklane słoiki wypełnione rzeczami, które przypominały marynowane wnętrzności zwierząt. - Wygląda na to, że dobrze trafiliśmy - powiedział Don Orlando. - Zależy czego państwo szukają - z tyłów pomieszczenia przemówił męski głos. Maggie sapnęła, przybliżając się do Don Orlanda. Dało się słyszeć trzask zapalanej zapałki, po czym mały płomień zaczął się przemieszczać się od jednej świeczki na drugą, dopóki trzy duże, blade świece nie oświetliły tyłów pomieszczenia. Świeczki były ustawione na ladze, za którą stała ciemna postać. Don Orlando chrząknął. - Może nam pan pomóc? Mężczyzna skłonił głowę. - Zazwyczaj klienci przebywający tu o trzeciej nad ranem potrzebują mojej pomocy. - Jego głos był głęboki, wręcz hipnotyzujący. - Przybliżcie się, abym mógł was zobaczyć. Maggie podążyła za Don Orlandem, kiedy ten ruszył w stronę lady wchodząc w światło świeczek.

- 38 -

Bardzo wampirze święta Nagle ciemna postać zesztywniała. - Pierce? Don Orlando zatrzymał się. - Do mnie mówisz? - Oczywiście. Nie pamiętasz… - Otworzył szeroko oczy. - Oh, Boże, nie pamiętasz. - Potarł dłonią łysinę. - Sklep jest zamknięty. Wróćcie jutro. Zdmuchnął świeczkę. - Czekaj! - Don Orlando stanął przy nim. - Wiesz kim jestem. - Nie, nie. Pomyliłem cię z kimś innym. - Zdmuchnął kolejną świeczkę. Idźcie. Sklep jest zam… - Nie! - Don Orlando chwycił ostatnią świeczkę i odciągnął ją od właściciela sklepu. - Powiedź mi, kim jestem. Mężczyzna potrząsnął głową. - Mówiłem już, nie znam cię. - Znasz. - Don Orlando podał świeczkę Maggie, po czym wychylił się za ladę, chwytając mężczyznę za koszulę i podnosząc go nad podłogę. - Mów. - Cholera - wycharczał mężczyzna. - Skąd w tobie tyle siły? Okej. Wszystko wyśpiewam. - Zachłysnął się powietrzem, kiedy wylądował na ziemi. - Rany, gościu. Wiesz chociaż jak masz na imię? - Nic nie pamiętam. - Cholera! - Uderzył w ladę płaską dłonią. - Mówiłem jej, że napar wyjdzie zbyt silny, ale czy ona kiedykolwiek mnie słucha? Nieeee. Użyła trzech skrzydeł nietoperza, a nie dwóch jak nakazywała książka. Trzy! I to oko traszki… Uniósł dłonie ku niebu i potrzasnął głową. - Nie powinna go w ogóle dodawać. Powiedziałem jej, że sama się prosi o kłopoty. - Wystarczy! - Don Orlando wziął do Maggie świeczkę i odstawił ją. Płomień zamigotał, dzikie cienie pojawiły się na słoikach o dziwnej zawartości. - Kim jestem? - Masz na imię Pierce. Pierce O'Callahan. Don Orlando posłał Maggie zdziwione spojrzenie. - Jestem Irlandczykiem? Właściciel ponownie przeklął pod nosem. - Mówiłem, że to wyjdzie zbyt silne. Zawsze wpląta mnie w jakąś kabałę. Don Orlando spojrzał na niego. - Kim ty jesteś? - Durand Dérangé. - Z westchnieniem, podszedł do ściany i zapalił światło.

- 39 -

Bardzo wampirze święta Słoiki w fioletowym, fluoroscencyjnym świetle wyglądały nawet bardziej diabolicznie. Maggie mogła w nich dojrzeć dokładnie zarysowane gałki oczne i stópki zwierząt. - W jaki sposób wymazaliście pamięć Don Orlandowi? Chciałam powiedzieć, Pierce’owi. - Chwilę zabrało jej przyzwyczajenie się do jego nowego imienia. - Co ważniejsze - dodał Pierce - możesz przyrządzić inny napar, abym odzyskał pamięć? - Ach, gościu. Nie sądzę. Jak już się stało, to musi trwać. Pierce pochylił się nad ladą. - Kobieta, która sporządził napój, może cofnąć klątwę? Durand uciekł oczyma na lewo. - Nie wiem, gdzie ona jest. Zabrała się stąd przed huraganem i nie wróciła. - Kim ona jest? - jęknął Pierce. - Moją siostrą. Désirée. - Ponownie spojrzał na lewo. Maggie zerknęła w tym kierunku i zauważyła ramkę ze zdjęciem umieszczoną pomiędzy dwoma słoikami. Zmrużyła oczy, aby lepiej widzieć. - Desiree jest szalona. Czegokolwiek będzie chciała, dostanie to. - Durand wzruszył ramionami. - A chciała ciebie, koleś. To jasne jak słońce. Maggie warknęła w głębi ducha. Nawet jako śmiertelnik, Don Orlando, eee… Pierce, przyciągał miliony dziewcząt. Zdjęcie stojące na zakurzonej półce przedstawiało piękną kobietę o świecącej brązowej skórze, mającą na sobie białą letnią sukienkę. Obok niej stała mała dziewczynka, także w białej sukience. - Czy to Desiree? - Nie patrz na to. - Durand skoczył na lewo, chwycił zdjęcie i cisnął je pod ladę. Spojrzał na Pierce’a. - Powiedziałem ci kim jesteś. Idź już. Co on ukrywał? - Dlaczego nie pozwolisz Pierce’owi zobaczyć zdjęcia? - zapytała Maggie. - Może to przywróci mu pamięć. - Nie, nie. - Durand potrząsnął głową. - Zdjęcie nie pomoże. Dziewczyna kompletnie wymazała mu pamięć. - Dlaczego? - Pierce uderzył pięścią w ladę. - Co jej uczyniłem, że zasłużyłem na amnezję? - Nic, koleś. - Durand wstrząsnął ramionami. - Desiree wpadła do kuzyna, do Dallas. Wybrali się razem na rodeo. Tam cię poznała i ubzdurała sobie, że cię

- 40 -

Bardzo wampirze święta zdobędzie. Nie pytaj dlaczego. Nigdy wcześniej nie fantazjowała na temat kowboi. - Więc byłem kowbojem? - zapytał Pierce. - Startowałem w rodeo? - Pewnie. Słyszałem, że byłeś niezły. - Pierce zaczął się umawiać z twoją siostrą? - zapytała Maggie. - Nie, nie. - Durand potrzasnął głową. - Pierce nawet nie wiedział o jej istnieniu, dopóki nie wlała mu do piwa napoju miłosnego. Nieszczęśliwie, jej napary zawsze okazywały się za mocne. - Więc, zmusiła Pierce do miłości? - Maggie zacisnęła dłonie w pięści. Dobrze, że Desiree nie przebywała teraz w mieście. - Ta - kontynuował Durand. - Biedny Pierce kompletnie poddał się zaklęciom. Kiedy jej się znudził wróciła do domu, ale on przyjechał tu za nią. W końcu, całkiem nim zmęczona, zadecydowała, że wymaże siebie z jego umysłu. Maggie mocniej zacisnęła pięści. Jak jakaś kobieta mogła się znudzić Don Orlandem? Pierce przeklął. - Nie pozbyła się tylko swojej osoby z mojego umysłu, ale wszystkiego. - Przykro mi, koleś. - Durand zwiesił głowę. - Powiedziałem jej, że dodanie oka traszki będzie przesadą. - I naprawdę nie wiesz, gdzie ona jest? - Maggie zastanawiała się czy nie wejść w jego umysł i rozstrzygnąć, czy mówi prawdę. - Uciekła przed huraganem. Poznała jakiegoś arystokratę z Hollywoodu, który powiedział, że uczyni z niej gwiazdę - skrzywił się Durand. - Pozostawiła mnie sprzątanie całego bałaganu, pracę w tym przeklętym sklepie. Śmiech Pierce'a był przepełniony bólem. - Wygląda na to, że twoja siostra jest cudowną dziewczyną. Cieszę się, że jej nie pamiętam. - Ruszył w kierunku drzwi. Maggie już chciała podążyć za nim, ale nagle w głowie zaświtała jej pewna myśl. Coś jej umknęło. Zatrzymała się i spojrzała na Duranda. - Kim jest ta mała dziewczynka na zdjęciu? Mężczyzna głośno przełknął ślinę. - Nie wiem, o czym mówisz. - Mała dziewczynka na zdjęciu, stojąca obok Desiree. - Maggie podeszła do Duranda. - Kim ona jest? - To… to kuzynka. Mamy ich wiele. - Chwycił pęk kluczy. - Musze zamknąć sklep.

- 41 -

Bardzo wampirze święta Maggie zebrała myśli i skupiła się na łysej głowie Duranda. Szturmem zdobyła jego umysł. Złapał oddech i jęknął. Klucze wypadły mu z reki i z brzdękiem upadły na podłogę. Maggie podeszła do niego, jednocześnie wyciągając obrazy z jego myśli. Durand zaczął sie cofać, póki nie uderzył plecami w ścianę. - Oh, Boże. Jesteś istotą nocy. - Więc wiesz co mogę zrobić - wyszeptała Maggie. Przeszukiwała jego myśli, odnalazła obraz Desiree z dzieckiem. - Cholera. - Durand spojrzał na Pierce’a. - Ty także? Dlatego jesteś taki silny. - Chwycił słoik z szafki za nim i wysypał jego czerwoną zawartość na ladę w równej linii. Nagle Maggie została wyrzucona z jego głowy. Jak on to zrobił? - Kim jest ta mała dziewczynka? Pierce dołączył do niej. - Powiedź nam prawdę, Durand. Durand uniósł głowę. - Nie możecie zmusić mnie do mówienia. Nie możecie przekroczyć linii, nawet myślami. Nie możecie mnie skrzywdzić. - A ty nie możesz się wiecznie przed nami ukrywać - warknął Pierce. Pokaż mi zdjęcie. - Cholera. - Durand przenosił ciężar ciała z jednej nogi na drugą. - Desiree zawsze wpędza mnie w kłopoty. Nie skrzywdzisz jej? - Nie mam nic do twojej siostry - powiedział miękko Pierce. - Pokaż mi zdjęcie. Ze zrezygnowanym westchnieniem, Durand wręczył Pierce’owi zdjęcie. - Ta mała dziewczynka ma na imię Lucy. Maggie zerknęła na zdjęcie. - Jest piękna. Pierce potarł kciukiem piękną twarz dziecka. Była bardzo podobna do niego. - Jestem jej ojcem? Durand skrzywił się. - Tak jesteś. Po powrocie do magazynu, Maggie z ulgą odkryła, że Colbert wybudował dwie łazienki na drugim piętrze - jedną dla panów, drugą dla pań. Kiedy brała

- 42 -

Bardzo wampirze święta prysznic, jej myśli były skupione na Don Orlandzie. Znaczy się Pierce’owi. Pierce’owi O'Callahanowi, który miał piękną córeczkę Lucy. Ścisnęło się jej serce w piersi. Oh, jak ona pragnęła dzieci! Ale było to niemożliwe, jeśli posiadało się macicę, która z przyczyn oczywistych była za dnia martwa. Stanęła pod natryskiem i pozwoliła gorącej wodzie spłynąć po jej ciele. Jak mogła być tak samolubna? Powinna być szczęśliwa dla Pierce’a. Zakręciła wodę i wytarła się ręcznikiem. Koniec końców taki był cel jej misji, prawda? Odkryć jego prawdziwą tożsamość i postarać się odnaleźć jego rodzinę? Powinna się cieszyć. Więc dlaczego zbierało jej się na płacz? Maggie wyciągnęła z torby pidżamę i założyła ją na siebie. Po czym rozczesała mokre włosy, odstawiła torbę i poczłapała do łóżka, które przydzielił jej Colbert. Zauważyła, że Pierce także ma mokre włosy po wziętym prysznicu; mężczyzna siedział przy komputerze i przeglądał coś, co Ian znalazł w Internecie. Ian był w pobliżu, rozmawiał z Giselle. Pochylił się do przodu i wyszeptał kilka słów do jej ucha. Nagle kobieta cofnęła się i spoliczkowała go. Maggie jęknęła. Inne wampiry wymieniły rozbawione spojrzenia. - Nie zadaje się z dziećmi! - Giselle ruszyła w kierunku łazienki. Maggie odsunęła się na bok, pozwalając jej przejść, po czym podeszła do Iana. - Jesteś cały? Wzruszył ramionami jakby o to nie dbał, choć jego czerwona twarz mówiła coś zupełnie innego. - Ciągle to samo. Albo nie są zainteresowane, ponieważ sądzą, że jestem dzieckiem, albo są zainteresowane, ponieważ jestem taki młody, co jest nawet gorsze. - Tak mi przykro - wymamrotała Maggie. Pierce wstał i poklepał go po ramieniu. - To moja wina. Powinienem cię ostrzec. Giselle jest kobietą Colberta. Uderzyłaby każdego chłopaka, który zabiegałby o nią, nie patrząc na jego wiek. - Oh. - Ian wyprostował się. - Dzięki. Maggie uśmiechnęła się do Pierce'a, wdzięczna za próbę poprawienia Ianowi humoru. Ian wziął głęboki wdech. - Wracając do sprawy. Ustaliłem, że Pierce O'Callahan wygrał zawody jazdy na oklep w 1999.

- 43 -

Bardzo wampirze święta Maggie posłała Pierce'owi zadziwione spojrzenie. - Jestem pod wrażeniem. Wstrząsnął ramionami. - Nie pamiętam tego. - I zlokalizowałem ranczo rodziny O'Callahan w Teksasie - kontynuował Ian. - Około godzina jazdy od Dallas, więc jutrzejszej nocy teleportujemy się do Dallas. Już nas tam oczekują, zgodzono się nawet wypożyczyć Pierce’owi samochód, więc będzie mógł pojechać na ranczo. Pamiętasz jak się jeździ? - Nie wiem. - Pierce przejechał ręką po swoich zwilżonych włosach, marszcząc brwi. - Prawdopodobnie sobie przypomnisz, kiedy usiądziesz za kółkiem powiedział Ian. To było to, pomyślała Maggie. Nic dziwnego, że chciało jej się płakać. Jutro, Pierce pojedzie na rodzinne ranczo, a krewni powitają go z otwartymi ramionami. Jej praca będzie zakończona. Wróci sama do Nowego Jorku. - Ian, pomożesz mi odnaleźć córkę? - zapytał Pierce. - Oczywiście - odpowiedział Ian. - Idę do łóżka. Dobrej nocy. - Maggie poczłapała do łóżka, kiedy Pierce i Ian układali plan znalezienia Lucy. Minęła choinkę, zauważyła leżące pod nią prezenty. Poczuła się taka samotna. Usiadła na łóżku. Pierce już jej nie potrzebował. Miał córkę i rodzinę. Zakopała się w koce. Słońce musiało mieć się ku wschodowi. Czuła się strasznie senna. W pokoju wampiry już weszły do łóżek i pogasiły małe lampki. Jedynym światełkiem rozświetlającym pokój była mała gwiazdka na czubku choinki. - Będziesz miała coś przeciwko, jeśli przesunę swoje łóżku bliżej twojego? - wyszeptał Pierce. Obróciła się i zauważyła go przy posłaniu. Zaprzeczająco kiwnęła głową. - Nigdy ci się nie odwdzięczę, Maggie. - Wskoczył do łóżka i okrył ciało do pasa kocami. Ściągnął przez głowę koszule i rzucił ją na ziemię przy łożu. Miał szerokie ramiona, nie to, żeby go obserwowała. Światło było zbyt stłumione. Musiała zmrużyć oczy, aby dostrzec brązowe, kręcone włosy na jego piersi. - Więc jednak masz włosy na torsie. Czy brąz jest twoim naturalnym kolorem? - Tak. - Rozciągnął się na łóżku. - Corky stwierdziła, że seksowniej wyglądam z czarnymi włosami, z dużą ich ilością na klacie. Maggie ziewnęła, czując kolejne nawoływanie Morfeusza.

- 44 -

Bardzo wampirze święta - Corky jest głupia. Lubię cię takiego jakim jesteś. Poprawka: Kocham cię. - Jesteś aniołem, Maggie. - Wyciągnął do niej rękę i chwycił dłoń. Przywróciłaś mi moje stare życie. I cel egzystencji. Wiem, co powinienem zrobić. Muszę odnaleźć rodzinę i córkę. I nie było dla niej miejsca przy realizacji tego podniosłego celu. Maggie zabrała rękę. - Cieszę się twoim szczęściem. - Przewróciła się na drugi bok, więc nie mógł zobaczyć łez w jej oczach. Po raz pierwszy, Maggie z radością powitała zapomnienie dziennego snu.

- 45 -

Bardzo wampirze święta

Rozdzia?5 Pierce kątem oka spojrzał na Maggie, która usiadła na miejscu pasażera w SUV-ie, który wypożyczono mu w Dallas. Prawie nic nie mówiła w ciągu całej jazdy, pomijając czytanie wskazówek Iana, czy uważne studiowanie mapy Teksasu, którą trzymała na kolanach. Coś ją martwiło, czuł to, ale nie wiedział co to było. Spojrzał w boczne lusterka. Przez ostatnie dwadzieścia minut, nie było nikogo innego na trasie oprócz nich. - Daleko jeszcze? Chwyciła kartkę ze wskazówkami Iana. Dzięki światłu rzucanemu przez księżyc w pełni oraz jej wyostrzonemu wampirzemu wzrokowi była zdolna je przeczytać. - Niedługo powinniśmy wjechać na krajową drogę nr 3. Jeżeli zaraz potem skręcimy w prawo będziemy już dojeżdżali do rancza O'Callahanów. - Świetnie. - Pierce sięgnął pomiędzy siedzenia i otworzył małą przenośną lodówkę. - Lepiej najpierw coś zjedzmy. - Okej. - Wyciągnęła zimną butelkę Chocolood. Natomiast mężczyzna zabrał się za krew syntetyczną typu 0. - Na zdrowie. Nic nie powiedziała, jedynie wzięła łyk swojej Chocolood i wyjrzała przez okno. Co, do jasnej cholery, było nie tak? Pierce wypił połowę płynu z butelki, po czym odłożył ją do uchwytu na kubek. - Maggie, jesteś rozczarowana tym, że okazało się, iż jestem zwykłym kowbojem z Teksasu? - Nie. Ja… bardzo się cieszę. - Nie brzmisz zbyt szczęśliwie. Myślałem, że lubisz Irlandczyków. Jestem tego rodzaju chłopakiem, którego można zabrać do domu i przedstawić rodzicom. - Tylko moi rodzice umarli około sto lat temu. I nigdy nie byliby przychyli żadnemu niumarłemu. Nawet ja nie dostąpiłam tej łaski.

- 46 -

Bardzo wampirze święta - Przykro mi, że cię nie przyjęli. Ty… nigdy nie mówiłaś mi, jak to się stało, że zostałaś przemieniona. Upiła kolejny łyk napoju, bojąc się na niego spojrzeć. - Tu musimy skręcić. - Wskazała na wąską uliczkę przed nimi. - Mam nadzieję, że kiedyś mi o tym opowiesz. - Chciał, aby transformacja kobiety nie dokonała się gwałtem. Pragnął, aby była zdolna mu zaufać i go pokochać. Ale mógł poczekać, aż będzie na to gotowa. To była jedna z zalet bycia wampirem. Mógł czekać nawet sto lat, jeśli zaistniała taka potrzeba. Skręcił SUV na wiejską drogę. Ian miał rację. Jak tylko usiadł za kółkiem, przypomniał sobie jak się jeździ. Rozejrzał się po okolicy, poczuł przypływ dumy. Znajdowali się już na ziemi O'Callahanów. - Byłam wolontariuszką w Armii Zbawienia - wyszeptała Maggie. Weszliśmy na obszar nieprzyjaciela, zostałam oddzielona od grupy. Zapadła noc, zgubiłam się. Pierce odwrócił się ku niej. - Zostałaś zaatakowana? - To było bardziej jak… - Urwała. Spojrzał przed siebie i zamarł. Coś wybiegło na ulicę. Nacisnął hamulec. Maggie krzyknęła. Rozbrzmiał pisk opon, duże zwierzę wpadło w krzaki po prawej stronie jezdni. Pierce na chwile pozostał nieruchomy, czekał aż jego serce się uspokoi. - Co to, do cholery, było? Maggie wzięła głęboki wdech. - Myślałam, że w to uderzymy. Ustawił prosto SUV i wpatrzył się w przestrzeń pod dużym dębem. - Patrz! To jest tam! Dostrzegł wilkopodobne zwierzę uciekające na czterech łapach. To coś szybko podniosło się na dwie kończyny i zawyło do księżyca. - Jest duże - wyszeptała Maggie. Włochate stworzenie opadło na cztery łapy i pognało przed siebie. Pierce potrząsnął głową. Mógłby przysiąc, że w tej części Teksasu nie ma wilków. Ruszyli naprzód, uważając na dzikie zwierzęta. Po lewej stronie drogi wzniesiony został płot, nagie drewno potrzebowało kolejnej warstwy farby. Dwie ceglane kolumny flankowały wjazd w boczną aleję. Zardzewiała żelazna tablica łączyła oba słupy. Były na niej napisane trzy słowa „RANCZO RODZINY O'CALLAHAN”. To było to. Dom.

- 47 -

Bardzo wampirze święta Skręcił na podjazd, w końcu po tej długiej podróży docierając do domu. Budynek był duży, biały, w wiktoriańskim stylu z ciemnymi okiennicami i trzema wieżyczkami. Drugie piętro zostało zakryte płaskim dachem. Światełka choinki migotały w szerokim oknie po prawej. Schodki przed domem wiodły na szeroki ganek. Cały dom stał na częściowo widocznych fundamentach. Nawet o północy, Pierce mógł powiedzieć, że budynek potrzebował remontu, dodatkowo jedna z okiennic była wykrzywiona. Nagle przeraził się, że ranczo było w takim stanie z powodu jego zniknięcia. Czy rodzina mogła być na niego zła o pojawienie sie po pięciu latach nieobecności? - Jak tu pięknie - wyszeptała Maggie. Podobał jej się? Co za ulga. - Nie masz nic przeciwko temu, co odkryliśmy? Mam na myśli fakt, że okazałam się kowbojem z Teksasu? - Z tajemniczym dzieckiem? - Spojrzała na niego z uśmiechem. - Wiesz, to brzmi jak niezła historia z opery mydlanej. A Pierce to idealne imię dla wampira. Takie z kłem. - Ta. - Stanął przed domem, studiując zaniedbany budynek. - Może przybyłem, aby ocalić ranczo. - Możesz też być długo poszukiwanym księciem z Europy. Parsknął wyciągając kluczyki ze stacyjki. - Tak, a może mój ojciec to ukrywający się arabski szejk. Maggie roześmiała się. - I mogę się założyć, że masz złego brata bliźniaka. W tej właśnie chwili, frontowe drzwi zostały otworzone i na ganek wyszedł wysoki mężczyzna. Maggie jęknęła. - Święta Maryjo! On wygląda tak jak ty. Bliźniak? Pierce otworzył szeroko usta. Mężczyzna uniósł strzelbę i krzyknął: - Wynocha stąd! Zły brat bliźniak? Pierce wymienił z Maggie zaszokowane spojrzenia. - Zniż się i pozostań w aucie. - Sięgnął do klamki. - Co robisz? - Maggie skurczyła się na siedzeniu. - Zastrzeli cię. - Nie sądzę, że mógłby mnie zabić. - Pierce szybko otworzył drzwi. Choć mógł sprawić, aby bolało jak cholera. - Mówiłem, abyś odjechał! - Mężczyzna odblokował broń.

- 48 -

Bardzo wampirze święta - Czekaj! - Pierce przeszedł przed SUV. Reflektory samochodu nie zostały jeszcze wyłączone, więc stał w pełnym blasku. - Nie poznajesz mnie? Mężczyzna cofnął się z jękiem. Broń wypadła z jego dłoni i wypaliła z głośnym bum. Pierce schował się za SUV. Maggie krzyknęła. - Słodki Jezu! - Mężczyzna zbiegł po schodach, ale zatrzymał się zanim dosięgnął ziemi. - Pierce, jesteś cały? Starsza, chuda kobieta wyjrzała na ganek. - Patrick, co się tu dzieje, do cholery? Boże dopomóż, jeśli zastrzeliłeś Boba, ja… - Nie! - Patrick wskazał na SUV. - To Pierce! On wrócił! - Co? - Gapiła się na SUV, jej usta były otwarte. Pierce wyprostował się i pomachał kobiecie. - Cześć. - Pierce! - pisnęła kobieta. Obróciła się do Patricka i trzepnęła go. Strzelałeś do własnego brata? - Nie chciałem. To był wypadek. - Jestem cały. Naprawdę. - Pierce ruszył w kierunku ganku. Kobieta zeszła ze schodów i otoczyła go ramionami. - Pierce! Ty żyjesz! Tak jakby. Jednak to nie był najlepszy czas, aby zagłębiać się w szczegóły dotyczące sposobu jego egzystencji. Także uściskał kobietę. - Mama? Odepchnęła go zmieszana. - Nie jestem twoją matką. - Oh, przepraszam. - Cofnął się. - Nie pamiętasz mnie? Jestem ciocia Betty. - Ach, miło cię zobaczyć. Po prostu, ja… - Cóż, nie podejrzewałam cię o to. - Ciocia Betty położyła dłonie na biodrach i spojrzała na niego. - Najpierw, wyjeżdżasz bez słowa, pozostawiając nas samych sobie na pięć lat, a teraz zachowujesz się jakbyś nas nie znał. Po całym tym obnoszeniu się… - Cierpię na amnezję! Jego brat jęknął. Ciotka zmarszczyła długiego nochala. - To jak mleko z magnezem, wiesz Magnezja? - Nie, ciociu Betty - wymamrotał Patrick. - Amnezja. To znaczy, że niczego nie pamięta. Maggie wyszła z SUV.

- 49 -

Bardzo wampirze święta - To prawda. Pierce cierpi na amnezję od pięciu lat. Ciocia Betty zmrużyła oczy. - A jakim diabłem ty jesteś? Pierce objął Maggie ramieniem. - To moja dobra przyjaciółka, Maggie O'Brian. - Phi - prychnęła ciocia Betty. - A jej imię to pamiętasz. Patrick otworzył przednie drzwi i krzyknął: - Mama! Pierce wrócił! - Pozwolił drzwiom się zatrzasnąć, ponownie stanął na ganku. Pierce zastanawiał się czy pomiędzy nim, a jego bratem nie było jakiś niesnasek. Patrick nawet nie uścisnął mu dłoni. - Jesteśmy bliźniakami? Patrick roześmiał się. Ciocia Betty parsknęła. - Nie wiesz, że to ty jesteś najstarszy z rodzeństwa? - Ma amnezję - przypomniał jej Patrick. - Jesteś ode mnie trzy lata starszy, Pierce, choć na to nie wygląda. Oczywiście. Kiedy stał się nieumarłym, przestał się starzeć. Krótko ścięta, ciemnowłosa kobieta wybiegła na ganek i jęknęła, kiedy zobaczyła Pierce’a. - Santa Maria! - Zbiegła ze schodów. - Pierce Alejandro! Myślałam, że nigdy więcej cię nie zobaczę. - Chwyciła go w objęcia i się rozpłakała. Pierce Alejandro? Posłał Maggie zaszokowane spojrzenie nad głową matki. W jego żyłach płynęła hiszpańska krew. Maggie uśmiechnęła się. Poklepał matkę po plecach. - Ty jesteś moją matką, tak? - Milcz. - Cofnęła się. - Nie pamiętasz? - Ma amnezję - krzyknął Patrick z ganku. Jego matka była zaskoczona. - W ogóle nas nie pamiętasz? - Nie, dlatego nie było mnie tak długo. Dopiero wczoraj dowiedziałem się, że nazywam się Pierce O'Callahan. Jego matka wyglądała nawet na bardziej zmieszaną. - Więc kim byłeś wcześniej? - On nic nie pamięta! - krzyknął Patrick. - Ma amnezję! - W rzeczywistości, pamiętam ostatnie cztery i pół roku. Wszystko przed tym to pustka. Ciocia Betty spojrzała na niego z ukosa. - Więc zwiedzałeś sobie świat, kiedy my przymieraliśmy głodem?

- 50 -

Bardzo wampirze święta - Nie głodowaliśmy! - zaprotestowała jego matka, ponownie przytuliła Pierce’a. - Nie martw się, pobrecito. Jesteś w domu, teraz wszystko będzie dobrze. Poklepał matkę po plecach. Zaczął podejrzewać, że jego rodzina spodziewała się, iż ocali ranczo. Ale jak mógł to zrobić skoro nie znał się na farmerstwie? - Lepiej wejdźmy do środka - krzyknął Patrick z ganku. - Tu nie jest bezpiecznie. Pierce wziął Maggie za rękę. - Mamo, chcę abyś poznała Maggie O'Brian. Pomagała mi odkryć moją tożsamość. Bez niej nie wróciłbym do domu. Oczy Maggie napełniły się łzami. - Cieszę się, że mogłam pomóc. Jego matka wzięła ją w objęcia. - Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Jesteś aniołem, który przyprowadził mi mojego syna z powrotem. - Maggie wróciła w objęcia kobiety. - Mów mi Dorotea - pouczyła ją matka Pierce'a. - Zawsze będziesz mile widziana w moim domu. Niech Bóg ci błogosławi, dziecko. - Nie stójcie tam! - krzyknął Patrick z ganku. - Szybko, do domu! Musiało istnieć jakieś niebezpieczeństwo. Z jakiego innego powodu jego brat stałby z bronią? Pierce poprowadził Maggie do góry po schodach, idąc za matką i ciotką. Jak tylko dotarł na ganek, jego brat zamknął go w niedźwiedzim uścisku. - Cieszę się, że wróciłeś. - Patrick poklepał go po plecach. Pierce uśmiechnął się, uświadamiając sobie, że żył w dobrych stosunkach z bratem. - O co chodzi z tą bronią? - To nic takiego. - Patrick posłał zdenerwowane spojrzenie matce i ciotce. Ale nie powinniście tej nocy przebywać na zewnątrz. Kiedy przemierzali korytarz Pierce wymienił z Maggie zdziwione spojrzenia. Skręcili na prawo wchodząc do salonu. - Usiądźcie. - Dorotea wskazała na długą sofę z pulchnymi poduchami. Pierce i Maggie razem usiedli na kanapie. Patrick zajął miejsce blisko choinki, mając dobry widok przez szerokie okno. Na przeciwległej ścianie stała szeroka szafka wypełniona książkami, drobiazgami i starym telewizorem. Jego matka i ciotka usiadły po obu stronach kanapy na kasztanowych krzesłach z podłokietnikami.

- 51 -

Bardzo wampirze święta Maggie zmarszczyła brwi patrząc na broń Patricka. - Coś jest nie tak? Na drodze widzieliśmy dziwne stworzenie. Pierce prawie w nie uderzył. Dorotea jęknęła. Ciocia Betty skoczyła na równe nogi. - Jakie stworzenie? - Nie jestem pewna. - Maggie przekręciła pierścień na małym palcu. - Było duże, wilkokształtne. - Uderzyliście w nie? - wrzasnęła ciocia Betty. - Nie, nie - uspokoił ją Pierce. - Zwierzęciu nic nie jest. Tylko nas przestraszyło. - Oh. - Ciocia Betty wróciła na krzesło, jej twarz była blada. Patrick zagderał coś o klątwie, patrząc przez okno. - Co się dzieje? - zapytał Pierce. - Musicie być głodni. - Dorotea wstała i skierowała się w stronę drzwi. Przygotuję coś do jedzenia. - Nie, dzięki - odpowiedział Pierce. - Jedliśmy w drodze. Dorotea podtrzymał drzwi. - Coś do picia? Maggie uśmiechnęła się. - Piliśmy w samochodzie, ale dziękujemy za troskę. - Oh. - Dorotea klapła na krzesło. - Więc, powiedź mi, Pierce. Co robiłeś, kiedy cię nie było? - Byłem w Nowym Jorku. - Jest sławnym aktorem - dodała Maggie. Ciocia Betty prychnęła. - Niezbyt sławnym. Nie widziałam go w żadnym filmie. - Gra Don Orlanda de Corazona w operze mydlanej DVN. - Oh, cudownie! - Dorotea rozpromieniła się. - Chyba nie mamy tego kanału. Nigdy nie mogliśmy pozwolić sobie na dodatkowe opłaty. Pierce pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach. - Bądź ze mną szczera. Czy ranczo ma kłopoty? Jego matka westchnęła. - Mieliśmy ciężkie chwile, ale one już są za nami. Patrick prychnął. - One nigdy nie będą za nami. Ciocia Betty uniosła ręce. - To nie jest wina Boba. Nie może nic na to poradzić.

- 52 -

Bardzo wampirze święta - Kim jest Bob? - zapytał Pierce. - To mój mąż, a twój wujek. - Ciocia Betty spojrzała na niego. - Nauczył cię jazdy konnej. Nic nie pamiętasz? - Dajcie mu odpocząć - warknął Patrick. - Ma amnezję. - Cóż, mam nadzieję, że pamięta jak należy zajmować się bydłem odwarknęła się ciocia Betty. - Skoro ty boisz się opuszczać ten dom. Patrick zesztywniał. - Nic na to nie poradzę. To przez klątwę. - Przesądne bzdury. - Ciocia Betty wydęła wargi. - Klątwa? - zapytał Pierce. - Nie martw się tym. - Dorotea pospieszyła do Pierce’a i usiadła na fotelu obok niego. - Jesteśmy wdzięczni Bogu za twój powrót. I to w tym świątecznym okresie! - Założę się, że Pierce jest zbyt mądry, aby wierzyć w klątwy wymamrotała ciocia Betty. Nie był tego taki pewien. Koniec końców, napar kapłana voodoo wymazał jego pamięć. - Jaka klątwa? - Gryząca klątwa. - Patrick odłożył bron na ławę stojącą przy ścianie. - Nie waż się opuszczać tego domu. Jeśli to zrobisz, ostrzegam, zostaniesz ugryziony. Dorotea cicho wyszeptała Pierce'owi na ucho: - Twój brat boi się opuścić dom. - Nie boje się. - Patrick zmarszczył brwi. - To podpowiada mi mój nos. W jaki sposób ojciec zginął trzy lata temu? Dorotea westchnęła. - Został ugryziony przez grzechotnika przebywając kilka mil od domostwa. Pobrecito7. Nie wrócił na czas do domu. - Tak mi przykro. - Pierce chwycił dłoń matki. - Co się przydarzyło wujowi Bobowi i Rosalindzie? - kontynuował Patrick. - Powiem ci co. Zostali ugryzieni! - Kim jest Rosalinda? - zapytał Pierce. - To twoja siostra. - Dorotea popatrzyła na niego. - Jej także nie pamiętasz? - Na miłość Boską, chłopak ma amnezję! - Patrick uniósł dłonie z frustracji. - Przepraszam. - Dorotea pogłaskała Pierce'a po włosach. - Ciągle zapominam. - Nagle uniosła dłoń ku niebu. - Santa Maria. Czy to jest zakaźne? 7

W tłum. biedactwo.

- 53 -

Bardzo wampirze święta - Nie - uspokoił ją Pierce. - Jesteście bezpieczni. Patrick prychnął. - Ta, tak długo, aż nie zostaniemy ugryzieni. Pierce wymienił z Maggie zmartwione spojrzenia. To nie był dobry czas na przyznanie, że są wampirami. - Gdzie jest Rosalinda? Chciałbym ją zobaczyć. - Poszła… wyszła - wymamrotała Dorotea. - Nic jej nie jest - wyszeptała ciocia Betty. - Zawsze wraca do domu. Patrick chwycił broń i podszedł do okna. - Zawsze nocami siedzimy razem. Co tu się, kurwa, działo? - Gdzie ona jest? - zapytał Pierce. Dorotea wzruszyła ramionami, po czym się rozpogodziła. - Cudownie jest mieć cię z powrotem na święta! Z pewnością, los się odwróci, Bóg nam teraz błogosławi. Pierce spojrzał na zegarek i szafę z książkami. Czwarta piętnaście nad ranem. Potrzebują godziny, aby wrócić do Dallas. - Cóż chyba powinniśmy się zbierać. - Nie! - Dorotea wstała. - Musisz zostać na Boże Narodzenie! Na zawsze! Nie masz drugiego takiego domu. Nie możemy pozwolić ci odejść. - Tak mi przykro - wtrąciła Maggie - ale Pierce musi mnie odwieźć. - Bzdura! - Dorotea zakreśliła koło wokół stolika i usiadła obok Maggie. Także musisz zostać. Jesteś aniołem, który przyprowadził z powrotem mojego syna. Zawsze będziesz mile wdziana w tym domu. Maggie zamrugała oczami. - Dziękuję. Tak bardzo pani dziękuję. - Posłała Pierce’owi pełne uczucia spojrzenie. Pomyślał, że martwi się znalezieniem dobrego miejsca na dzienny spoczynek. Kwatery w Dallas byłyby najbezpieczniejsze. - Lepiej zawiozę cię do Dallas. - Jej uśmiech wyblakł. Czy w jej oczach zaszkliły się łzy? Cholera, powiedział coś nie tak. - Nie możesz jechać! - Dorotea po raz kolejny wstała. - Twoja córka! - Ciocia Betty skoczyła na równe nogi. - Musisz zostać, aby ją zobaczyć. Pierce otworzył szeroko usta. - Moja… moja córka? Jest tutaj? - Tak! - Dorotea się rozpogodziła. - Przyniesiesz ją, Betty? - Oczywiście. Dajcie mi chwilę. - Ciocia Betty wyszła do przedpokoju.

- 54 -

Bardzo wampirze święta Dorotea położyła obie dłonie na obfitym biuście. - Zasnęła oczekując Świętego Mikołaja. Ale wydarzył się piękniejszy cud! Jej tatuś wrócił do domu. - Zmarszczyła brwi, kiedy Pierce wstał. - Nie wiedziałeś, że masz dziecko? Wstydź się. Wychowała cię na lepszego człowieka. - Na miłość Boską! - krzyknął Patrick. - Ma amnezję! - Nie, wiedziałem o Lucy - zeznał Pierce. - Prawdę mówiąc, wiem od wczoraj. Myślałem, że jest z matką. Dorotea skrzywiła się. - Z tą okropną kobietą. Nie zasłużyła na Lucy. Porzuciła la pobrecita jak niechcianego gato8. Jedynie dlatego, że mężczyzna, z którym aktualnie się związała nie chciał dziecka. Maggie prychnęła oburzona. - To okropne! - Wiem. - Dorotea uniosła głowę, kiedy usłyszała poruszenie na schodach. Położyła palce na ustach. - Nie mówiliśmy o tym z Lucy. - Oczywiście, że nie. - Pierce ruszył w stronę korytarza, nie mogąc się doczekać pierwszego spotkania z córką. Serce stanęło mu w gardle, kiedy ujrzał ją na szczycie schodów. Jej czarne kręcone włoski były potargane, duże brązowe oczy zaspane, usta zasłonione dwoma palcami, a jej piżama w postacie z Ulicy Sezamkowej przekrzywiona. W całym swoim życiu nie widział piękniejszego dziecka. Jego serce przepełnione miłością opadło na miejsce, mężczyzna miał poczuciem pełności. Maggie i Lucy. Kochał te najcenniejsze kobiety w jego życiu. Ciocia Betty pomagała śpiącej dziewczynce zejść ze schodów. - Wszyscy ją podziwiamy. - Nawet twarz Betty złagodniała. - Przywróciła radość temu domowi. - Daję temu wiarę. - Pierce uklęknął przed córką. Lucy stanęła przed nim i zdjęła palce z ust. - Nie jesteś Świętym Mikołajem. - Nie. Jestem twoim ojcem. - A ona była jedynym dzieckiem, jakie on i Maggie mogli mieć. Status nieumarłego wykluczał posiadanie dzieci. - Jesteś cudem. - Nie, jestem Lucy. Z uśmiechem na ustach przytulił ją. - Przyszedłeś ze Świętym Mikołajem? 8 W tłum. kocur

- 55 -

Bardzo wampirze święta - Nie. - Wyprostował się. - Z aniołem. - Wskazał na Maggie siedzącą na kanapie, obserwującą ich ze łzami w oczach. Lucy przeszła przez salon i stanęła przed Maggie. - Jesteś śliczna. Łza spłynęła po policzku Maggie. - Ja uważam, że to ty jesteś piękna - Jestem śpiąca. - Lucy wspięła się na kanapę i położyła głowę na kolanach Maggie. Maggie delikatnie pogłaskała ją po głowie. Pierce poczuł jak jego serce mięknie. Po raz pierwszy odkąd pamiętał wszystko było takie jak trzeba. Był szczęśliwy. - Jaki uroczy obrazek stworzyliście. - Dorotea stanęła przy szafie. - Zrobię wam zdjęcie. - Nie! - Pierce ruszył w stronę kanapy. Cholera! Jeśli jego matka miała 35 mm obiektyw, on i Maggie nie byliby przez niego widoczni. Maggie posłała mu przerażone spojrzenie. - Eee… błysk światła może obudzić Lucy - wymamrotał pokrętnie. - Tak - przytaknęła Maggie. - Możemy zobaczyć jakieś zdjęcia? Może to przywróci Pierce'owi pamięć. - Dobry pomysł! - Dorotea zabrała albumy z półki. Pierce wypuścił wstrzymywane powietrze i usiadł przy Maggie. Dorotea przysiadła obok nich i podała im album. - Ach, to mój ulubiony. - Obniżyła niżej książeczkę, aby Pierce i Maggie mogli zobaczyć zdjęcie. - Halloween. Rosalinda była księżniczką. Patrick Robinem, a Pierce Batmanem. Maggie z ukosa spojrzała rozbawiona na Pierce’a. - Czarna peleryna? - Tak. - Dorotea uśmiechnęła się. - Pierce zawsze miał słabość do peleryn. Maggie uśmiechnęła się. - Interesujące. Pierce zastanawiał się jaki wpływ na jego nowe życie miała podświadomość. Przywiązanie do peleryn. Upodobanie do kobiet z krótkimi, ciemnymi włosami. Jak jego matka i Maggie. Patrick spojrzał na zdjęcie. - Pamiętam te kostiumy. Używaliśmy ich do zabawy w jaskini. Pierce zazwyczaj mówił: „Do jaskini nietoperza, Robinie”. Dorotea prychnęła.

- 56 -

Bardzo wampirze święta - I wracaliście do domu cali w nietoperzym gównie. Zniszczyliście te kostiumy. - Zaczęła przewracać stronice albumu, aż nie dotarła do kolejnego zdjęcia. - Kolejny rok. Patrick jako Spiderman, a Pierce jako Zorro. Maggie roześmiała się. - Kolejna czarna peleryna? Dorotea kontynuowała przeglądanie albumu. - Większość zdjęć przedstawia Pierce z końmi. Wygrywał medale już w wieku dziesięciu lat. Potem w szkole wyższej, odnalazł inną pasję. Uśmiech Maggie wyblakł. - Masz na myśli dziewczyny? - Oh, nie. - Dorotea zacmokała. - Był nieśmiały w towarzystwie dziewcząt. Kochał swoją kapelę. I muzykę. Pierce zamrugał zaskoczony. - Potrafię grać na jakimś instrumencie? - Oczywiście. - Dorotea wyciągnęła ku nim album. - Tu jest w swoim stroju grajka. Czyż on nie jest przystojny? - Bardzo przystojny. - Maggie przysunęła się bliżej. - Słodka Maryjo, trzymasz trąbkę. Trąbkę? Pierce i Maggie wymienili zdziwione spojrzenia. Nic dziwnego, że Don Orlando grał na trąbce w kapeli mariachi. Kiedy Lucy zasnęła, wtulona w ciało Maggie, Dorotea dalej kontynuowała pokazywanie im zdjęć. - Robi się późno - wyszeptała Maggie, po czym ukształtowała w głowie myśl. - Możemy się teleportować do Dallas, ale ciężko będzie to wyjaśnić twojej rodzinie. - Masz rację. - Zerknęła na zegarek. Piąta piętnaście. - Maggie i ja jesteśmy zmęczeni podróżą. Jest tu gdzieś miejsce, w którym moglibyśmy spocząć? Ciemny pokój bez okien? - Żadnych okien? - Dorotea zamknęła album spoczywający na jej kolanach. - W piwnicy jest łóżko - zaoferowała ciocia Betty. - Ale tylko jedno. Ściągnęła usta w dezaprobacie. - W piwnicy jest kilka okien. - Dorotea odłożyła albumy na półkę. - Ale są bardzo małe. Jestem pewna, że nie będą wam przeszkadzać. - Mam uczulenie - wyjaśniła Maggie. - Jakiekolwiek wystawienie skóry na działanie promieni słonecznych może okazać się bardzo bolesne. Betty chrząknęła.

- 57 -

Bardzo wampirze święta - Myślałam, że jesteście zbyt bladzi. I rzeczywiście tak jest. Trochę słońca dobrze wam zrobi. Pierce skrzywił się. - To może wydąć się dziwne, ale oboje cierpimy na pewne schorzenie i potrzebujemy odpoczynku i kompletnej ciemności. Betty prychnęła. - Coś kręcicie. Patrick zacmokał. - Zawsze są jaskinie. - Nie bądź głupi - oburzyła się Dorotea. - W jaskiniach są nietoperze. Oraz ich odchody. Patrick przytaknął. - Z naszym szczęściem, jeden z tych nietoperzy mógłby ich ugryźć. Dorotea uniosła głowę. - Mamy schron! Jest tam bardzo ciemno. - Brzmi świetnie. - Pierce wstał. - Gdzie on jest? - Blisko garażu. To miejsce, w którym się chowamy na wypadek tornada. Dorotea potarła nos. - Ale to nieodpowiednie miejsce do spania. Żadnego prądu czy ogrzewania - Będzie dobrze - nalegała Maggie. - Dziękujemy. - Pierce delikatnie uniósł głowę Lucy, tak aby Maggie mogła wstać. Wsunął poduszkę pod głowę córki i pocałował ją w czoło. - Do zobaczenia jutro, malutka. Dorotea potrzasnęła głową. - To okropne. Jak możemy wam pozwolić spać w ciemnej dziurze pod ziemią, kiedy my będziemy się cieszyć wygodnymi łóżkami w domu? Ciocia Betty chrząknęła. - Wątpię, że będzie im zimno. - Nic nam nie będzie, mamo - zagwarantował jej Pierce. - Naprawdę potrzebujemy egipskich ciemności. I będziemy spać cały dzień, nie niepokojeni. - Cały dzień? - zapytała Dorotea. - Ale jutro jest gwiazdka. Musisz zobaczyć jak Lucy będzie otwierać prezenty. Obiad planowałam na trzecią po południu. Pierce posłał Maggie zmartwione spojrzenie. - Jesteśmy… zmęczeni. Ciocia Betty prychnęła.

- 58 -

Bardzo wampirze święta - Mówię poważnie - nalegał Pierce. - Musicie dać mi słowo, że nie przekroczycie progu schronu przed zachodem słońca. Dorotea przeczesała ręką siwiejące włosy. - Świetnie. Będziemy mieć Bożonarodzeniowy obiad o siódmej wieczorem. - Dziękuję. - Pierce pocałował matkę w policzek. - Teraz zaprowadźcie nas do tego schronu.

- 59 -

Bardzo wampirze święta

Rozdzia?6 Maggie podeszła do SUV, kiedy Pierce i jego matka udali się do schronu. Wyciągnęła z przenośnej lodówki dwie butelki i wsadziła je do swojej torby. Wiedziała, że Ian i ich przyjaciele z Dallas będą się martwić, więc z komórki zadzwoniła do Iana. - Nie kłopocz się zlokalizowaniem Lucy. Jest tutaj. - Maggie zauważyła, że Patrick obserwuje ją przez okno. - Dzieje się tu coś dziwnego. - Na kształt czego? - Głos Iana stał się ostrzejszy. - Nie wiem. Możesz przejrzeć lokalną prasę, co do dziwnych kreatur włóczących się na wolności? - Odwróciła się w kierunku SUV w momencie, kiedy futrzane zwierzątko wyskoczyło zza tylniego koła. - Święta Maryjo! Maggie wycofała się z jękiem. - Co się stało? - zapytał Ian. - Widzisz tę przerażającą kreaturę? Maggie przycisnęła dłoń do piersi. - Nie, królika. Króliczek przysunął się ku niej, marszcząc nos i dokładnie lustrując ją brązowymi oczkami. - Straszysz mnie małym króliczkiem? - zapytał Ian. - Już miałem się do ciebie teleportować, aby zabić krwiożerczego potwora. Maggie roześmiała się. - Zaskoczył mnie. - Podeszła do zwierzątka, ale ono uciekło w stronę domu i przecisnęło się pomiędzy kratami pod schodami. Dom wymagał remontu. Maggie wiedziała, że Pierce będzie chciał pomóc swojej rodzinie. Ale ona także chciała pomóc. Chciała stać się częścią tego miejsca, równie mocno jak on. Dorotea powitała ją z otwartymi ramionami, ale to Pierce musiał poprosić kobietę, aby została. A jedyną rzeczą, którą jej zaproponował, była podwózka do Dallas. Musiała udowodnić swoją wartość, mogła to zrobić pomagając odrestaurować budynek. - Ian, możesz sprawdzić wysokość cen nietoperzego nawozu naturalnego? - Nawozu naturalnego?

- 60 -

Bardzo wampirze święta - Tak. Daj mi odpowiedź jutrzejszej nocy. - Rozłączyła sie i pospieszyła do schronu. Wycie posłyszane z oddali wywołało gęsią skórę na jej plecach. Nic dziwnego, że króliczek się schował. Dorotea stała przy wejściu, uścisnęła Maggie. - Jesteście pewni? - Tak. Nic nam nie będzie. - Maggie założyła na ramię pasek od torby i weszła na drabinę. Poniżej Pierce latarką oświetlał im drogę. Gdy byli w połowie drabiny, Dorotea zamknęła właz. - W końcu sami. - Pierce odłożył latarkę na półkę. Maggie położyła torbę na zimnym linoleum pokrywającym podłogę i wyjęła z niej dwie butelki syntetycznej krwi. - Mam dla nas przekąskę. - Świetnie. - Pierce otworzył butelkę i zaczął pić. - Jesteś najlepsza, Maggie. - Położył butelkę na półce obok latarki i zaczął rozkładać śpiwory. Naprawdę uważał, że jest najlepsza? Jeśli tak, dlaczego nie świadczył jej dowodów miłości i nie prosił jej o rękę? Nie, on po prostu ukucnął na podłodze i zajął się rozpinaniem śpiworów. Oh no cóż, było późno. Już mogła poczuć senność. Dobrze, że wszystko przygotowywał. Rozejrzała się po małej piwnicy. Przy ścianie stały szafy, których półki były zapełnione słoikami z wodą. Przy innej ścianie, stojącej naprzeciwko tej, kilka szafek było wysuniętych do przodu, nie dotykały one cegieł. Na ich półkach stały słoiczki z żywnością. Weszła za szafę i wyjęła swoją pidżamę z torby. Była wilgotna od zimnych butelek, które tu przyniosła. Zmarszczyła nos. Jeśli byłaby na tyle odważna, wyskoczyłaby zza szafy kompletnie naga i pokazała Pierce'owi, że naprawdę jest najlepsza. Warknęła w duchu. Nie wiedziała nic na temat uwodzenia. Swój jedyny kontakt z seksem miała około sto lat temu, kiedy to wampir użył na niej swoich mocy, aby odebrać jej krew, dziewictwo i śmiertelność. Był bardzo delikatny, ale jednak ją kontrolował. Zmusił ją do myślenia, że to, co robi jest przyjemne, jednak następnej nocy, kiedy się obudziła, była martwa i przerażona. Wtedy nie wydawało się to przyjemne. Przez ostatnie sto lat, kilka razy uprawiała seks wampiryczny, ale nigdy nie chciała uprawiać miłości w sposób fizyczny. Nigdy nie chciała ryzykować nawiązania więzi emocjonalnej z mężczyzną. Aż do teraz.

- 61 -

Bardzo wampirze święta Szybko się rozebrała i wskoczyła w wilgotne spodnie od pidżamy. Co jeśli Pierce odrzuciłby ją? Zawsze jej dziękował, ale ona pragnęła jego miłości, nie wdzięczności. Porównał ją do anioła. Czy chciał w ten sposób podkreślić, że nie pożąda jej jako kobiety? Poczuła kolejne nawoływanie snu. Jeśli zamierza go uwieść, powinna zrobić to szybko. Założyła górę od pidżamy i odwróciła się patrząc pomiędzy puszkami i słoikami, próbując rozstrzygnąć, co robi mężczyzna. Siedział na ich śpiworach i ją obserwował. Jęknęła, ujawniły się jej staroświeckie poglądy. - Jak śmiałeś! Uśmiechnął się. - Nie martw się. Tu jest duża rolka papieru, no i kompletnie zasłania najlepszą część. Puls Maggie przyspieszył. Był zainteresowany nią jako kobietą. Rozluźniła się. Jego spojrzenie ślizgało się po jej ciele. - Jesteś piękna, Maggie. - We flanelowej pidżamie? - Przejechała dłonią po wilgotnym materiale. Jest trochę mokra. - Więc powinnaś ją zdjąć, aby nie złapać przeziębienia. Prychnęła. - Teraz brzmisz jak Don Orlando. Pierce potrząsnął głową. - Don Orlando odszedł. - Wstał. - Jesteśmy tu tylko ty i ja. Jej serce przyspieszyło. Spuściła głowę i zobaczyła jakie przygotował im łoże. Otworzył śpiwory i ustawił je jeden przy drugim, tak, że tworzyły łącznie jeden materac. Na jednym jego końcu spoczywały dwie poduchy, a na drugim koce. Poczuła rozlewającą się w jej wnętrzu falę ciepła. - Planowałeś uwiedzenie mnie? - Tak. - Rozpiął dżinsy i rzucił je na podłogę. - Wiem, że zasługujesz na coś lepszego Maggie. Zasługujesz na najlepszy apartament w hotelu Plaza lub Ritz. - To jest w porządku. - Bardziej niż w porządku. Obserwowała grę mięśni jego torsu, kiedy ściągał przez głowę koszulkę. - I zasługujesz na kogoś lepszego niż biedny kowboj, który ma bardzo dziwną rodzinę.

- 62 -

Bardzo wampirze święta - Lubię twoją rodzinę. - Wstrzymała oddech, kiedy ujrzała spore wybrzuszenie na przedzie jego bawełnianych slipów. Święta Maryjo i Józefie, teraz nie myślał o niej jak o aniele. Włożył kciuki za elastyczną gumkę i powoli ściągnął majtki. - Nie chcę cię pospieszać, ukochana, ale nie pozostało nam wiele czasu zanim zabierze nas dzienny sen. Oblizała usta. Tak, pragnęła go, ale co z miłością? Dlaczego nie powiedział tego, co musiała usłyszeć? Odwróciła się jak tylko jego slipy upadły na podłogę. - Kochasz mnie? - Boże, tak. - Złapał ją i obrócił twarzą do siebie. - Zawsze cię kochałem, Maggie. Kochałem cię jako Don Orlando. Uwielbiam cię jako Pierce. Nie wiem jak miałbym spędzić wieczność bez ciebie. Cholera, nie wyobrażam sobie jednej nocy bez ciebie. - Oh, Pierce. - Chwyciła jego twarz w dłonie. - Złapałeś mnie na zwykłe „Boże, tak”. Tak bardzo cię kocham. Jego usta pożerały jej z taką mocą, że ledwie mogła złapać oddech, kolana się pod nią uginały. Zanim się spostrzegła, leżeli na rozłożonym materacu, Pierce obsypywał jej twarz i szyje pocałunkami. Gładziła dłońmi plecy mężczyzny, rozkoszując się ciepłotą jego ciała i wyraźnie zarysowanymi mięśniami. - Musimy się pospieszyć. - Rozpiął górę od jej pidżamy. - Rozumiem. - Taka piękna. - Wziął sutek kobiety w usta. To było piękne. Maggie nie była świadoma tego jak piękne mogło się okazać uprawianie miłości. Ledwo oddychała. Ledwo formułowała myśli. Jej skóra płonęła w każdym miejscu, w którym jej dotknął. Było jeszcze ciepło, ogromna potrzeba rodząca się pomiędzy jej nogami. - Szybciej. Ściągnął z niej spodnie i ulokował się pomiędzy jej udami. - Wybacz mi, że wszystko dzieje się tak szybko. - Wsunął w nią palec i poruszył nim. Maggie jęknęła. - Oh, Boże, zostało ci wybaczone. - Jesteś taka mokra. - Rozmazał miłosne soki na fałdkach płci kobiety, po czym zaczął ją smakować. Podskoczyła, wypychając w górę biodra. Święta Maryjo, naprawdę był najwspanialszym kochankiem w wampirzym świecie. Straciła kontrolę. Jego

- 63 -

Bardzo wampirze święta język nie przestawał słodkiej tortury, ucztując na jej ciele, pochłaniając ją. Krzyknęła, kiedy dopadł ją orgazm, nurzając się w powodzi słodkiej przyjemności. - Weź mnie. - Założyła mu ręce na ramiona, nogami oplotła go w tali. Wszedł w nią. - Chciałbym mieć całą noc. - Na jego twarzy malowało się zmęczenie. Także je czuła. Sen nadchodził, zabierając jej świadomość. - Jeszcze tylko trochę. Proszę. Zagryzł zęby i zaczął pompować. Unosiła biodra, zgrywając się z ruchem jego pchnięć. Jeszcze tylko trochę. Proszę. Czuła narastające w jej ciele napięcie. Przyspieszył, jego oddech przeszedł w sapanie. Nagle, przy ostatnim głębokim zanurzeniu, zesztywniał i krzyknął. Opadł na nią, jego głowa legła obok jej. - Boże, kocham cię. - Ja też cię kocham. - Kiedy zabrał ją sen, czuła jedynie słodkie pulsowanie w miejscu, gdzie ich ciała nadal pozostały złączone. Pierce obudził się, czując jak spazmy radości przelewają się przez jego ciało. Otworzył oczy w momencie, kiedy i Maggie powracała do życia. Za nimi dało się słyszeć krzyk. Maggie otworzyła oczy i także zaczęła krzyczeć. Pierce spojrzał za siebie. Młoda dziewczyna stojąca przy ich łóżku wrzeszczała ile sił w płucach, nawołując jego matkę. - Wystarczy! - Pierce chwycił koc, aby okryć siebie i Maggie, po czym usiadł. Cholera. Mieli nie przychodzić przed zachodem słońca. - Myślałam, że jesteście martwi! - Młoda kobieta wskazała na niego palcem. Dorotea złożyła razem dłonie, modląc się. - To cud! - Upadła na kolana i wybuchła płaczem. Młoda kobieta przyklękła obok Dorotey, ściskając ją. Posłała Pierce’owi zmieszane spojrzenie. - Mogłam przysiąc, że jesteście martwi. - Kim jesteś? - zapytał Pierce. - Twoją siostrą, Rosalindą. Matka nie pozwoliła mi tu zejść przed zachodem słońca, ale nie mogłam czekać. Musiałam cię zobaczyć, ale kiedy tu weszłam zastałam was martwych. - Zakryła twarz dłońmi i zaszlochała.

- 64 -

Bardzo wampirze święta Świetnie. Zaczął swoje nowe życie od przestraszenia członków rodziny. Spojrzał na Maggie, aby zobaczyć jak ona się miewa. Jej twarz była blada, pospiesznie zapinała bluzkę od pidżamy. Jego matka i siostra były zapłakane, mógł wyczuć przyspieszony puls kobiet, zapach krążącej krwi. Zerknął na do połowy pełną butelkę na półce. Musiał coś zjeść. - Dlaczego krzyczycie? - warknęła z góry ciocia Betty. - Oni żyją! - Rosalinda wstała, ciągle płacząc. - Co? - wrzasnęła ciocia Betty. - Już nie są martwi? - Żyją! - Rosalinda podeszła do drabiny i spojrzała w górę na ciotkę. Zadzwoń pod dziewięć - jeden - jeden i odwołaj karetkę. - To cud - westchnęła Dorotea podnosząc się na nogi. - To Bożonarodzeniowy cud. - Mogę wyjaśnić - jęknął cicho Pierce. Czy naprawdę mógł to zrobić? - Nie ma takiej potrzeby. - Roześmiała się Rosalinda, ocierając łzy z twarzy. - Jest dość oczywiste co wy dwoje robiliście przez cały dzień. Maggie skrzywiła się. - Tak naprawdę my… spaliśmy prawie przez cały dzień. - Ta, naprawdę - prychnęła Rosalinda. - Byliśmy nieprzytomni - dodał Pierce. - Przez pół godziny? - Otworzyła szeroko oczy. - Łał. Chciałabym mieć takie orgazmy. Dorotea jęknęła. - Rosalinda! Pierce dopadł ostry głód. Jego rodzina musiała się stąd szybko wynieść. - Proszę, idźcie do domu. Maggie i ja zaraz się tam zjawimy, wtedy wszystko wam wyjaśnimy. - Bardzo dobrze. - Dorotea i jej córka wymieniły spojrzenia. - Wszyscy mamy co wyjaśniać. Po ich wyjściu, Pierce rzucił się na butelkę stojąca na półce. Wypił cały płyn, kiedy Maggie zajęła się swoją porcją. Kiedy zaspokoili głód, zaczęli się ubierać. Mężczyzna zapiął spodnie. - Nie wiem jak mam im to powiedzieć. Maggie chwyciła jego dłoń i ścisnęła. - Będę tam z tobą. Na dobre i na złe. - Dziękuje. - Pocałował jej dłoń. - Gotowa do wyjścia?

- 65 -

Bardzo wampirze święta - Tak. - Wsunęła pasek od torby na ramię i ruszyła za nim w kierunku drabiny. Kiedy szli do domu, Pierce zauważył swojego brata na ganku. - Jesteś cały? - Patrick zbiegł ze schodów, ale zatrzymał się na ostatnim stopniu. Na jego twarzy był widoczny wstyd. - Chciałbym nie być takim cholernym tchórzem. Wejdźcie. Obiad jest gotowy. - Dajcie mi chwilę. - Maggie pobiegła do SUV i wzięła dwie ostatnie butelki krwi. Jak tylko weszli do przedpokoju, Lucy podbiegła do nich, obdarzając parę olbrzymim uśmiechem. - Chcecie zobaczyć, co przyniósł mi Święty Mikołaj? - Za chwilę. - Pierce podniósł ją i pocałował w policzek. Lucy zachichotała. - Dużo śpicie. - Obawiam się, że to prawda. - Pierce zaniósł ją do jadalni. Wyplątała się z jego ramion i wspięła na przystrojone krzesło. Wysoki mężczyzna w kamizelce wszedł do pokoju. - Jestem wujek Bob. Cieszę się, że wróciłeś. - Ja także. - Pierce uścisnął mu dłoń. - A to jest Maggie. - Położył jedną rękę na tali kobiety. Dorotea, Rosalinda i ciocia Betty skończyły ustawiać jedzenie na stole indyka, tłuczone ziemniaki, różne sałatki. Wujek Bob zajął miejsce na końcu stołu. - Mam nadzieję, że jesteście głodni. Dziewczyny kuchciły cały dzień. Pierce wymienił z Maggie zmartwione spojrzenia. Kobieta szybko położyła dwie butelki syntetycznej krwi obok ich talerzy. - Wszyscy siądźcie. - Dorotea usadowiła się na drugim krańcu stołu z Lucy po swojej jednej stronie i Rosalindą po drugiej. Patrick usiadł pomiędzy siostrą, a ciotką. Pierce ulokował się obok Lucy, Maggie usiadła przy nim. - Podziękujmy Bogu - powiedziała Dorotea, wszyscy wyciągnęli dłonie nad jedzenie. - Dzięki Ci, Panie, za Lucy, która wniosła wiele radości do tego domu. Dzięki Ci za zesłanie Pierce’a i Maggie. Mojego syna, który zaginął, a teraz wrócił. Amen. - Dorotea złożyła dłonie ze łzami w oczach. - Teraz jedźmy. - Wujek Bob nałożył na talerz kawałek indyka, po czym podał go Maggie. Ona oddała talerz Pierce’owi, a ten ułożył go przed Lucy. - Coś nie tak? - zapytała Dorotea. - Nie jecie?

- 66 -

Bardzo wampirze święta - Jesteśmy na specjalnej diecie - wymamrotała Maggie otwierając butelkę Chocolood. Wlała sobie trochę płynu do szklanki. - Nie spodziewałam się tego - warknęła ciocia Betty. - I to po całej naszej dziennej harówce przy piecu. - Jedzenie jest przepyszne. - Wujek Bob pożarł całą pierś indyka na dwa kęsy. Pierce otworzył swoją butelkę i upił łyka. - W noc, kiedy straciłem pamięć, wydarzyło się coś jeszcze. Zostałem zaatakowany. Patrick wlepił oczy w swój talerz. - Ugryziono cię? - Tak. - Cholera! - Patrick uderzył pięścią w stół. - Wiedziałem, to przez tę cholerną klątwę. - Nie przeklinaj przy stole - wymamrotała Dorotea. - Mów dalej, Pierce. Co się stało? To było trudne. - Zostałem przemieniony w wampira. - Rozejrzał się po twarzach towarzyszy, ale napotkał jedynie puste spojrzenia. Przynajmniej nie zaczęli krzyczeć. Czy nie zaatakowali go srebrną zastawą. - Jesteś pewien, kochany? - zapytała Dorotea. - Nie sądziłam, że coś takiego istnieje - wymamrotała Rosalinda z pełnymi ustami. - To prawda - potaknęła Maggie. - Pierce i ja jesteśmy wampirami. Nagle przy stole zrobiło się cicho, wszyscy zaprzestali jeść. Pierce zastanawiał się, kiedy wreszcie zaczną krzyczeć. - Ach, cóż. - Dorotea wzruszyła ramionami. - Nikt nie jest idealny. - To prawda - dodała ciocia Betty. - Podasz mi ziemniaczki - poprosił wujek Bob. Pierce zamrugał podając wujowi miskę ziemniaków. - Nie jesteście źli? Maggie i ja jesteśmy jakby… martwi za dnia. - Ha! - Rosalinda uśmiechnęła się zadowolona. - Wiedziałam, że miałam rację. Patrick zmarszczył brwi. - Nie ugryziecie nas, prawda? - Nie. Pijemy syntetyczną krew. - Pierce zademonstrował im to upijając kolejny łyk z butelki.

- 67 -

Bardzo wampirze święta Z torby Maggie doszło ich ciche dzwonienie. Wyjęła z niej komórkę i przeprosiła wszystkich. Nawet rozmawiając z przedpokoju, Pierce, dzięki swojemu wampirzemu słuchowi, mógł ustalić, że rozmawia z Ianem. Reszta jego rodziny powróciła do posiłku. Wujek Bob przygryzał udko indyka. Rosalinda jadła sałatkę. - Powinniśmy wyremontować schron i przystosować go dla ciebie powiedziała Dorotea krojąc mięso. - Byłoby świetnie. Dziękuję. - Pierce wziął głęboki wdech, wypuścił powietrze z ulgą. - Całkiem nieźle przyjęliście tę nowinę, Ciocia Betty wzruszyła ramionami. - Jesteśmy rodziną. - I dziękujemy Bogu, że wróciłeś do domu - dodała Dorotea. - Zaoszczędziłem trochę pieniędzy - zaoferował Pierce. - Możemy je wydać na remont. - Oh, cudownie! - zawołała Dorotea. - Możemy zakupić krowy - dodała ciocia Betty. - Dlaczego powinniśmy? - zapytał Patrick. - I tak zostaną zjedzone jak ich poprzedniczki. Taki nasz los. Nic nas nie ocali. - Nie mów tak - prychnęła Betty. - On nic na to nie poradzi. Wujek Bob uderzył pięścią w stół. - Pracowałem na tym ranczu od maleńkości. Budowałem je gołymi rękami. Naprawdę myślisz, że dobrze jest być osobą, która to wszystko niszczy? - Spokojnie, spokojnie. - Betty przytuliła męża. - O co chodzi? - zapytał Pierce. Zapadła cisza. - Dobre wiadomości! - Wróciła Maggie ze śmiechem na ustach. - Wiem jak ocalić ranczo. Możemy zarabiać sprzedając nietoperze łajno jako nawóz. - Maggie, jesteś wspaniała! - Pierce uśmiechnął się do niej. - Ciągle będziesz mnie kochać jak stanę się gównianym farmerem? Roześmiała się. - Oczywiście. Wujek Bob odchrząknął. - Będę szczęśliwy mogąc ci pomóc opchnąć to gówno. - Dzięki. - Pierce odwrócił się do Patricka. - Także możesz pomóc. Patrick zbladł. - Na zewnątrz nie jest bezpiecznie.

- 68 -

Bardzo wampirze święta - Nie pozwolę cię skrzywdzić, Patrick. Zaufaj mi. - Pierce chwycił widelec i wygiął go w kółeczko. Patrick otworzył szeroko oczy. Także spróbował zmienić kształt widelca, ale nie mógł. - Łał, jesteś bardzo silny. - Mam wyostrzony wzrok, słuch oraz nadludzką siłę. Mogę lewitować, teleportować się i kontrolować ludzkie umysły, jeśli zajdzie taka potrzeba. Będziesz ze mną bezpieczny, Patricku. Mężczyzna spojrzał na wujka Boba. - Możesz kontrolować zwierzęta? - Chyba tak. Pomożesz mi, Patrick? Przełknął ślinę. - Spróbuję. Ale nie możemy niczego robić w pełnię księżyca. - Dlaczego nie? - zapytał Pierce. - Ponieważ w każdą pełnię, tracimy kolejną krowę - wyjaśnił smutno wujek Bob. - Nic na to nie poradzisz - wyszeptała Betty. - Jeśli nie wziąłbyś jednej z naszych krów i poszedł do sąsiadów, zastrzeliliby cię. Wujek Bob zabijał krowy? Pierce potarł ręką głowę, zdumiony, nagle przypomniał sobie wilkopodobne stworzenie. Maggie jęknęła i spojrzała na niego. Myślała o tym samym. Spojrzeli oboje na wujka Boba. Mężczyzna westchnął. - To we mnie prawie uderzyliście na drodze. Zmieniam się o każdej pełni księżyca. - Nie sadziłam, że wilkołaki istnieją - wyszeptała Maggie. - A ja nie sądziłem, ze wampiry istnieją - odpowiedział Bob. - Ale nie jestem wilkołakiem. Nie ma wilków w tej części Teksasu. Ugryzł mnie kojot. Pierce zamrugał. - Jesteś więc kojotołakiem? - Ta - przytaknął wujek Bob. - To klątwa - jęknął Patrick. - Wszyscy zostaniemy pogryzieni. Rosalindę także dopadło przeznaczenie Maggie jęknęła. - Także jesteś kojotołakiem? Odłożyła marchewkę, którą pochrupywała. - Mnie ugryzł królik wielkouchy. Maggie ponownie jęknęła.

- 69 -

Bardzo wampirze święta - Wczorajszej nocy byłaś tym królikiem? Rosalinda pokiwała głową z uśmiechem. - Byłam ciekawa ciebie. - Teraz, kiedy wszystkie nasze sekrety wyszły na jaw - Dorotea posłała Pierce’owi zmartwione spojrzenie - nadal cieszysz się z odnalezienia rodziny? - Tak. Cieszę się, że akceptujecie mnie takiego, jakim jestem. Jego matka uśmiechnęła się smutno. - Zawsze będziemy cię kochać. Tak funkcjonuje rodzina. Pierce wstał i wsunął krzesło pod stół. - Więc mam nadzieję, że w tej rodzinie jest miejsce na jeszcze jednego członka. - Uklęknął przy Maggie i wziął jej dłoń w swoje ręce. - Kocham cię, Maggie. Czy porzucisz życie gwiazdy filmowej i zostaniesz żoną biednego gównianego farmera? - Tak! - Zsunęła sie z krzesła prosto w jego ramiona. - Tak, zostanę twoją żoną.

- 70 -

Bardzo wampirze święta

Epilog Miesiąc później… - To koniec, Don Orlando. - Maggie stała przy łóżku w wyimaginowanym szpitalu na planie serialu Moda na krew. Pierce leżał na nim milczący, udawał, że jest w śpiączce. - Możemy się nigdy więcej nie zobaczyć. - Kobieta odwróciła się od łóżka i spojrzała wprost w kamerę numer dwa. - Opuszczam kraj. W Południowej Ameryce jest tylu chorych ludzi, którzy mnie potrzebują. Maggie ponownie stanęła z Don Orlandem twarzą w twarz. - Ale zanim wyjadę, jest jedna rzecz, którą muszę zrobić. - Wzięła go za rękę i pochyliła się nad łóżkiem. - Muszę ci powiedzieć, co tak naprawdę do ciebie czuję. Nie ma dla nas przyszłości. Jesteś najwspanialszym kochankiem w wampirzym świecie, a ja znanym chirurgiem i śmiertelniczką. Nasza miłość nie ma prawa bytu. - Usiadła przy nim, przyciskając jego dłoń do piersi. - Jednak zawsze będę cię kochać, Don Orlando. Jęknął i obrócił głowę. Maggie skoczyła na równe nogi, puszczając jego dłoń. - O mój Boże. Istny cud! On wychodzi ze śpiączki! - Jessica - wyszeptał, otwierając oczy. - Wróciłaś do mnie. - Chwycił jej dłoń. Odsunęła się od niego, smutno spoglądając w kamerę numer jeden. - Muszę iść. Wyjeżdżam do Południowej Ameryki. - Więc pojadę tam z tobą. - Mężczyzna usiadł na łóżku. - I odejdziesz z zespołu mariachi? - Poradzą sobie beze mnie. Ponad to słyszałem, że Południowa Ameryka cierpi na niedobór mariachi. Usiadła obok niego na łóżku. - Ale tutaj jesteś sławny. Porzucisz to wszystko dla mnie? - Kocham cię, Jessico. Gdziekolwiek pójdziesz, podążę za tobą. Przyciągnął ją, tak, że wpadła w jego ramiona. - Także cię kocham, Don Orlando. - Więc moje życie jest kompletne. - Jego usta znalazły się na jej.

- 71 -

Bardzo wampirze święta Maggie objęła go rękoma, rozkoszując się ostatnim pocałunkiem Don Orlanda. - Znakomicie! - krzyknął reżyser. - Cięcie! Pierce pogłębił pocałunek, wsuwając język do jej ust. Maggie jęknęła i przysunęła się bliżej mężczyzny. - Powiedziałem cięcie! Pierce obsypał pocałunkami szyję kobiety, ocierając się o jej ucho. - Kocham cię, Maggie O'Callahan. Westchnęła zadowolona. Pierce odchylił się i posłał jej zawadiackie spojrzenie Don Orlanda, oczywiście jednocześnie uniósł jedną z brązowych brwi. - Moglibyśmy się przenieść do mojej przymierzalni? Ze śmiechem, Maggie wyszła ze studia wraz ze swoim mężem, najwspanialszym kochankiem w wampirzym świecie.

- 72 -