Akty Cainea Tom 3 - Caine Czar - Stover Matthew Woodring

Matthew Woodring Stover

Caine Czarny Nóż Caine Black Knife

Przełożyli: Małgorzata Strzelec i Wojciech Szypuła

Dla Robin - znowu. I na zawsze.

Przyszłość przerasta wszystko, co uważamy za pewne". Arthur M. Schlesinger Jr.

- To moja rana odniesiona w walce - powiedział, przytykając kikut to trawionej gangreną nogi Caine'a. - A to twoja. Nasze rany są jednym. Nasza krew jest jednym. - Co ty robisz? Posrało cię?! Orbek odsłonił kły. - Adoptuję cię. - Ty jesteś nienormalny! Przecież to ja... - Wiem, co zrobiłeś. Hańba dla Czarnych Noży? Teraz jest także twoją hańbą. Ale od teraz także twój honor to honor klanu. Niezły układ dla Czarnych Noży, co? - Dlaczego miałbym chcieć przystąpić do tego waszego pieprzonego klanu? - Dlaczego? A kogo to obchodzi? - Orbek wstał, szczerząc zęby w uśmiechu. - Klanu się nie wybiera, Caine. Rodzisz się Czarnym Nożem, jesteś Czarnym Nożem. Rodzisz się Haczykowatą Strzałą, jesteś Haczykowatą Strzałą. A teraz powiedz po prostu, że jesteś Czarnym Nożem, i pójdziemy zabić strażników, co? Caine leżał na kamieniu. Milczał. - Powiedz - warknął ogrillo. W świetle lampy oczy Caine'a błysnęły dziko. - No dobrze - powiedział w końcu. Jak na człowieka, obdarzonego malutkimi i w gruncie rzeczy bezużytecznymi zębami, całkiem przyzwoicie udało mu się powtórzyć drapieżny grymas Orbeka. - Jak chcesz, jestem Czarnym Nożem. Ostrze Tyshalle'a

Przygoda zarejestrowana na tym nośniku została zaklasyfikowana do kategorii

UV/X przez RADĘ KONSULTACYJNĄ DS. OCENY PRODUKCJI STUDIA ze względu na pełnozmysłowe doświadczanie drastycznych scen TORTUR PERWERSJI SEKSUALNEJ PRZEMOCY oraz WULGARNY JĘZYK. Udostępnienie Widzowi obrazów i wrażeń zawartych w niniejszym nagraniu jest równoważne zawarciu wiążącej umowy prawnej, w myśl której Widz zwalnia Studio Przygody-bez-Ograniczeń oraz wszystkich jego kooperantów od odpowiedzialności za wszelkie rzeczywiste lub potencjalne szkody wynikłe z wyżej wspomnianego udostępnienia, a w szczególności urazy emocjonalne, obrażenia fizyczne oraz psychiczne (okresowe i trwałe).

WSTĘP Wtedy: Najgorsze z najgorszych Teraz: Dar

NAJGORSZE Z NAJGORSZYCH ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. Ziemista chmura rozprzestrzenia się, sięga horyzontu, wypełnia zagłębienia wśród odległych wzgórz. - To oni - mówię, nie zwracając się do nikogo konkretnego. Słońce nad moim lewym ramieniem plami krwią chmurę i wzgórza. Cień wyrastającego za nami płaskowyżu rozlewa się po pustyni jak olej. Tizarre wytęża wzrok. Zaciska usta, jej zaciśnięte na pochwie miecza palce bieleją. - Jesteś pewien? Skąd wiesz? Mógłbym zacytować Sun Tzu: „Obłok kurzu wysoki i zwarty - to rydwany. Kurz ściele się nisko i szeroko - to piechota", ale tylko wzruszam ramionami i podaję jej lunetę. Gdyby Sun Tzu zobaczył taką piechotę, obesrałby sobie tę swoją jedwabną piżamkę. Tizarre podnosi lunetę do oka i resztki rumieńca odpływają jej z policzków. - Te postaci w chmurze... - szepcze. - Jest ich mnóstwo. Spoglądam na Rababàla. - Też chcesz popatrzeć? Odpowiada mi błysk platynowego krążka wielkości monety, który na przemian pojawia się i znika - pstryk, pstryk, pstryk - między serdelkowatymi palcami Rababàla. Ta zabawa zastępuje u niego myślenie. Mięsiste policzki, obwisłe, zakurzone i spocone zupełnie nie pasują do beztrosko zwinnych palców. - Zapasów mamy tylko na dziesięć dni. Nie możemy czekać. Nasi inwestorzy... - Naszym inwestorom nie grozi wydymanie przez dwieście ogrillów - przerywam mu. - A nam owszem. - Opieram się o mur i patrzę na pofałdowaną równinę. - Gdyby nie ta banda, może udałoby się nam zwinąć obóz i zniknąć wśród wadisów. Może. - Chcesz uciekać? Wycofać się? Czmychnąć? Zwiać?

Marade posyła mi pogardliwe spojrzenie, które widzę podwójnie: odbija się do góry nogami w jej efektownie wyprofilowanym kirysie. Chyba właśnie się modliła, jest w pełnej zbroi. Nie będę udawał, że mi się nie podoba. Ta kobieta nadaje zupełnie nowy sens słowu „napierśnik". A ten protekcjonalny grymas jeszcze dodaje jej uroku... Ciacho na sterydach, w ubranku z klubu sado-maso. - Nie chciałabym użyć słowa zaczynającego się na C, ale „cykor" sam się nasuwa... - Moje imię zaczyna się na C. Wybucha donośnym śmiechem i na jej plecy spływa złocista fala: jej włosy lśnią nie gorzej niż pancerz, a ja znów łapię się na myśli, że mógłbym na nią polecieć, gdyby puściła do mnie oczko. Rany... Zmiażdżyłaby mi miednicę jak biszkopt. - Chyba nie oddamy im pola jak drewniane żołnierzyki, co? Bez choćby jednej potyczki? - Na drewnianych żołnierzykach znasz się z pewnością lepiej ode mnie - zauważam. Jej uśmiech blednie. Kurna, ale ze mnie geniusz: więcej żartów o lesbach, to na pewno mnie polubi. - Jedna potyczka i będzie po nas - dodaję. - Mamy ponad dwa tuziny zbrojnych... - Tragarzy z mieczami. Pretornio szuka czegoś w fałdach sutanny. - Dzięki talentom Dal'kannitha Boga Wojny ci tragarze... - Jasne. Ci tragarze. - Krzywię się. - Naprawdę myślisz, że za pięć rojali miesięcznie nie marzą o niczym innym, tylko o naparzaniu się z ogrillami? To zwykli najmici. Platynowy krążek nieruchomieje. Groźne miny Rababàla na pewno robiły piorunujące wrażenie na nastoletnich nekromanckich czeladnikach. - Czy muszę ci przypominać, że ty, Caine, również jesteś „najmitą? - Nie, kurwa, w tej chwili naprawdę nie musisz. I tak robisz to dziesięć razy dziennie. Nie cierpię tego pieprzenia o najemnikach. Nawet najlepszy szef na świecie zawsze ucieleśnia gościa, który strzela nam nad głową z bata. - Ale jeśli mimo to zlekceważycie moją radę, to tak jakbyście wyrzucili kasę w błoto, nie uważasz? - A może... - Pretornio odkrztusza grudę kurzu i wierzchem zaplamionej krwią rękawiczki ociera pył z ust. - Może powinniśmy się... hm... pomodlić? Poprosić o pomoc... - Dobrze gada. - Tizarre opuszcza lunetę. Ma sińce pod oczami. Mówi o mnie, nie o lipkeńskim kapłanie. Z nich wszystkich chyba tylko ona jedna mi wierzy. Dwie setki ogrillów (dzięki panu Zeissowi widoczne jak na dłoni) pędzące tym swoim niedźwiedzim krokiem z prędkością dwudziestu mil na godzinę każdemu

przemawiają do wyobraźni. - Chyba powinniśmy stąd spadać - dodaje. - I to szybko. Wspólnicy znów zaczynają się kłócić. Boją się o kasę. Co za kołki. Daję im się trochę wygadać, ale w końcu przerywam ostro: - Hej! Nie będzie żadnego uciekania. Nie damy rady. Biegną prosto na nas. Milkną i patrzą na mnie takim wzrokiem, jakby z nosa nagle wyrosły mi macki. Szerokim gestem ogarniam skotłowaną w gorączce powierzchnię Boedecken. Wadisy rozbiegają się promieniście od stóp miasta i giną w gąszczu bylic, które wyssały całą wodę z zasilającej dawniej okolicę bezimiennej rzeki. Na poziomie gruntu od pościgu oddzielałyby nas tysiące fałdów i pagórków, ale stąd, z wysokości urwiska, możemy zajrzeć w każde zagłębienie aż do dna. Elfy, które od tysiąca lat już nie żyją, nie bez powodu zbudowały tu miasto. - Gdzie się schowamy, kiedy dotrą do ruin? - pytam. Stalton, ochroniarz Rababàla, skinieniem głowy wskazuje przesłaniający nam pół nieba skraj płaskowyżu. - Może na górze? - Widziałeś, jak to wygląda: ziemia płaska jak stół, i tak przez pięć dni jazdy. W dodatku wznosi się ku górom, więc nawet nie znikniemy za horyzontem. Kiwa głową - ponuro, ze zrozumieniem. - Ale gdybyśmy od razu wyruszyli, przynajmniej mielibyśmy przewagę. Mógłbym go polubić. My, żywe trupy, powinniśmy się trzymać razem. Kłopot w tym, że cały czas korci mnie, żeby stłuc Rababàla, a wtedy Stalton zrobi ze mnie miazgę. Nie traktuje tego osobiście, po prostu taką ma pracę - ale w ten sposób nie zbuduje się przyjaźni. Wzruszam ramionami. - Nic nie ucieknie przed polującym ogrillem. A już na pewno nie my. - Płaszcz! - wykrzykuje Tizarre z błyskiem szaleństwa w oczach. - Mogę nas okryć Płaszczem... - Nie, nie możesz. - Jak to nie? Na tej łące? Łąka jest łatwa. Wszystko wygląda tak samo. Mogę ukryć nas, konie, mogłabym, naprawdę bym mogła... - Mogłabyś co najwyżej stracić czas. Ogrille mają doskonały węch. A ty? - Skąd wiesz, że biegną właśnie do nas? - Platynowy krążek znika, Rababàl podnosi się z wykutej w kamieniu ławki i staje obok mnie przy murze. - Może, na przykład... nie wiem, tropią bizony? Albo migrują? Kto je tam wie...

Wyciągam rękę do Tizarre, która wkłada mi w dłoń lunetę. Podaję ją Rababàlowi. - Piękna robota - mówi z uznaniem, ważąc ją w dłoni. - Krasnoludzka? - Tak, krasnoludzka. - I tak bym ci nie powiedział, nawet gdybym mógł. - Zobacz, jak wygląda ich straż przednia, tam, poniżej tej podwójnej przełączki. Podnosi lunetę do oka. Wzdryga się, krzywi i z wysiłkiem przełyka ślinę. - No tak... - udaje mu się wykrztusić. Nie dziwię mu się. - Teraz zobacz, co widać bliżej, tak w połowie odległości między nimi a nami. Widzisz dwóch konnych? Miele w zębach przekleństwo. - Ludzie! - Ano ludzie. - Czyli to ich tropią ogrille... - Zgadza się. - A oni prowadzą pościg prosto do nas! Rozkładam ręce: quod erat demonstrandum. Milkną i kombinują co to wszystko właściwie oznacza. Uśmiecham się do Pretornia. - Chcesz się modlić? To módl się, żeby grille złapały tę dwójkę. Pretornio sztywnieje. Policzki mu purpurowieją. - Nie zgadzam się! Powinniśmy im pomóc... - Pomógłbym im, gdybym mógł: przestrzeliłbym im czaszki. - Zabieram Rababàlowi lunetę i spoglądam na przedpole. - Ale mój łuk tak daleko nie doniesie. Zresztą... kiepsko strzelam. Marade sroży się jak burzowa chmura. Spojrzenie ma lodowate, wyraz twarzy godny królowej zimy. - Caine... - Pochyla się nade mną. - Potraktuję twoje słowa jako żart. Jej chłód uświadamia mi, że mimo całej jej pogody ducha i pobożności, na Rycerzy Khryla nie wyświęca się aniołków. Rycerz musi - w pewnym sensie - lubić zabijanie. - Traktuj je, jak ci się żywnie podoba. - Ja też potrafię robić takie groźne miny. - Jeśli ci dwaj dotrą do ruin, grille przyjdą za nimi. Przyjdą i zaczną się rozglądać. Węszyć. Szukać ludzi. Daję im sekundę albo dwie na przetrawienie moich słów, które chyba mają gorzki smak. - Jeźdźców jest dwóch, nas trzydzieści osiem sztuk, a ogrillów... Ze dwie setki,

najmarniej. To sobie teraz, kurwa, porachujcie. Wszyscy zaczynają mówić jednocześnie. Nie powinienem był wspominać o rachunkach, bo skurwiele znów się kłócą o pieniądze. Zastanawialiście się kiedyś, co bogowie myślą o pieniądzach? Spójrzcie na ludzi, których nimi obdarowują. Patrzę przez lunetę. Jeden koń padł: miota się na ziemi i rzyga krwawą pianą. Drugi jeździec zawraca po towarzysza. Spina wierzchowca, ale ten chwieje się, ledwie wystarcza mu sił, żeby truchtać; nie ma mowy, żeby z podwójnym obciążeniem poszedł galopem. W końcu potyka się i wali na pysk. Wysadzony z siodła jeździec koziołkuje mu nad głową i wypada z cienia urwiska w słońce. Zbiera się z ziemi. Kuleje, ale widzę, że upiera się przy ratowaniu kumpla, którego przygwoździł zdychający koń. Może nawet uda się go uwolnić, zanim ogrille ich dopadną - ale i tak wtedy spieszeni ludzie nie zdążą dobiec do porośniętego zielskiem wału ziemnego, który kiedyś stanowił zewnętrzny pierścień murów miasta. Nie mają szans. Czuję, jak coś ściska mnie w gardle, jak żołądek skręca mi się w lodowatym skurczu... Odejmuję lunetę od oka i patrzę, jak leży mi w dłoni: abstrakcyjny kształt z polerowanej stali, który nagle wydaje mi się całkiem pozbawiony sensu. Spojrzałem w dal i zobaczyłem samego siebie w dwudziestokrotnym zbliżeniu. Ależ jestem popieprzony... Nie mogę znieść myśli, że stracili konie. Nie kibicowałem im, nic z tych rzeczy. Ba, jestem nawet ciekawy, co ogrille z nimi zrobią. Gdybym nie chciał widzieć szczegółów, wystarczy, że odłożę zeissa. Chodzi o coś innego. Ja... jestem rozczarowany. Kurwa mać, co się ze mną dzieje?! W głębi mojego zepsutego, przeżartego zgnilizną serca chcę, żeby ogrille nas znalazły. Żeby zapolowały na nas w tych ruinach. Żeby schwytały i zżarły tych mężczyzn i kobiety, z którymi jadłem, piłem, spałem i żartowałem. Żeby zjadły także mnie. Spoglądam w mroczne zwierciadło i w końcu dostrzegam w nim swoją twarz. Nasza sytuacja nie jest jeszcze dostatecznie zła. Chcę, żeby była fatalna, beznadziejna, tak rozpaczliwa, żeby zatrzeć wspomnienie tego dnia. Nie ma to nic wspólnego z balansowaniem na bańce mydlanej między ekscytującą perspektywą i straconą szansą. Ani z faktem, że dobiegając trzydziestki, mam za sobą trzy lata grania w niewydarzonych Przygodach. To tylko powierzchowne klisze. Refleksy na

powierzchni czarnej kałuży. Głębokiej kałuży. Znowu podnoszę lunetę do oka, chociaż sam nie wierzę, że chcę zobaczyć to, co chcę zobaczyć... Ale chcę. Tak, chcę. I niech Bóg ma mnie w swojej opiece. Chcę najgorszego z najgorszych. Pierwszy jeździec gramoli się spod dogorywającego konia. Jest poważnie ranny w nogę, kuśtyka z wysiłkiem, wsparty mocno na towarzyszu. Krew tryska mu z podudzia: skomplikowane otwarte złamanie piszczeli. Pech. Nie ma szans. Teraz pozostaje tylko czekać, czy grille zdążą ich dorwać, zanim goście popełnią samobójstwo. Znów dławi mnie w gardle gruda tłustego śluzu - ale zarazem czuję ulgę. Naprawdę. Doskonale wiem, co nas czeka, jeśli wpadniemy w łapy ogrillów. Tylko że... No wiecie... - Już po wszystkim - mówię, nie odrywając lunety od oka. - Dalsza dyskusja jest czysto akademicka. Za moimi plecami rozmowa się urywa. Czuję na prawym uchu gorący oddech Rababàla. - Złapały ich? Pokaż. Ani drgnę. - Na pewno tego chcesz? - pytam. Przychodzi mi na myśl tata. Zawsze powtarzał, że modlitwa to w gruncie rzeczy rozmowa z samym sobą. Taka użyteczna forma medytacji, nic więcej. Ale to było tam, w domu. Tu jest inaczej. Dlatego, jeśli chcę, żeby moja modlitwa została wysłuchana, powinienem się chyba zastanowić, o co właściwie proszę. Tyshalle'u, słuchasz mnie? Dwaj ludzie wdrapują się na grzbiet pagórka, zsuwają się po przeciwległym stoku w głąb wadisu i lądują na przysypanych piaskiem kamulcach. Temu zdrowemu udaje się podnieść: chwyta się karłowatej juki i podciąga do pozycji siedzącej. Opiera się ciężko o drzewko. Patrzy, jak krew tego drugiego wsiąka w spragnioną ziemię. Mówi coś. Jego kumpel leży na wznak, zasłania oczy przedramieniem, jakby nie zamierzał odpowiadać... W powietrzu między nimi pojawia się jakieś dziwne światło, niematerialna płynna poświata, mieniąca się tęczowo, rozszerzająca się, zagarniająca ich ciała, oblewająca je kolorową aureolą... Znikają.

W wyschniętym wąwozie tylko ślady w piasku i czarna plama krzepnącej krwi świadczą o tym, że przed chwilą ktoś tu jednak był. No, proszę. Słyszę swój głos, równie suchy jak koryto tego strumyka: - A to numer... - Co? Co się dzieje? Tłoczą się wokół mnie, domagając się odpowiedzi, których z powodu warunkowania nie mogę im udzielić. Ci dwaj to moi koledzy po fachu. Zostali ściągnięci do domu. Zabawne. Powinienem powiedzieć o tym Pretorniowi: jeśli chce, żeby jego modlitwy się spełniały, powinien prosić o coś, co i tak ma się wydarzyć. No dobrze. To wcale nie jest zabawne. Ogrille dalej pędzą na złamanie karku, węsząc trop, który za chwilę się urwie - ale prowadzi najkrótszą drogą do ruin miasta, w których się znajdujemy. Gorące, mroczne wyczekiwanie rozlewa mi się po podbrzuszu i jądrach. Idą tutaj. Do nas. Naprawdę. Polują na ludzi - dwóch jeźdźców, których nie uda im się znaleźć, bo ci zniknęli z tego wszechświata. Będą musiały zadowolić się nami. Przykładam lunetę do oka. Widzę je: pół niedźwiedzie, pół goryle, odziane w skóry drapieżniki z kłami dzików i szponami bojowymi długimi jak noże, które noszę na piersi. Na szerokich grzbietach niosą włócznie, tarcze i łuki. W biegu podpierają się długimi, sękatymi rękami, jak czworonożne zwierzęta. Niewiele brakuje, żebym uśmiechnął się pod nosem. Przez sekundę, najwyżej dwie. Bo potem jeden taki wielki skurwiel zatrzymuje się, prostuje i przepatruje teren dzielący go od ruin. Widzę teraz godło klanu, które ma wymalowane na piersi - i ten widok w mgnieniu oka mrozi mi bebechy. Moja moszna kurczy się tak gwałtownie, że łzy ciekną mi z oczu. Godło przedstawia czarne jak obsydian maźnięcie, zakrzywione i paskudnie ostre na czubku, przecinające pierś od lewego barku po prawe dolne żebro. Lśni, jakby farba jeszcze nie wyschła. Przypomina szpon bojowy ogrilla. Wiem, co to za rysunek. Każdy go zna. Dobra, cofam wszystko. Odwołuję „jeszcze gorsza" i „fatalna". Jestem kurewsko przerażony, chcę wrócić do domu i wiem, że to mi się nie uda, już nigdy

mi się nie uda, ponieważ tamci dwaj zostali odwołani właśnie w tym miejscu, żeby ściągnąć właśnie na nas właśnie to konkretne niebezpieczeństwo, i na myśl o tym wnętrzności mi się roztapiają, mam wodę w brzuchu, w dodatku zimną Wodę, bo kręgosłup zamienił mi się w słup lodu, i z mojego gardła dobywa się tylko słabe: - Rany... Kręcę głową i zaczynam się śmiać. Nie mogę się powstrzymać. Ze wszystkich klanów na całym tym pierdolonym Boedecken... Czarne Noże. Nie wiedziałem, co znaczy „najgorsze z najgorszych". I właśnie dlatego nie mogę się opanować i rżę jak koń. Bo chyba się właśnie dowiedziałem.

DAR Wiesz, że to nie sen. Poznajesz to po zapachu palonego świńskiego łoju, unoszącym się znad dymiącego knota lampy. Poznajesz po brudnożółtym świetle, przesączającym się przez żyłkowany, natłuszczony pergamin w jedynym oknie szopy; po szarych drzazgach w sfatygowanych drzwiach, które - oparte na kozłach - udają stół; po sczerniałej od pleśni słomie, zgarniętej w dwa barłogi obok paleniska. Na razie wiesz jednak tylko tyle, że to nie jest sen. Nie domyślasz się jeszcze, że to Mój Dar dla ciebie. Czujesz obce mięśnie, twardsze od ludzkich. Ręce masz wyraźnie dłuższe niż nogi, o dwie szerokości dłoni. Gruzłowata skóra ociera się o żebra, które - dziwnie masywne i niezbyt elastyczne - osłaniają serce bijące zbyt mocno i zbyt wolno. Blade słońce północy z ledwością grzeje ci plecy ukryte pod grubą skórzaną kurtką. Rozszczepiona na troje górna warga obejmuje zakrzywione do góry kły. Kopav Zwierciadło Pyłu, warczysz. Podobno ma tu legowisko. Mniejszy z dwóch ogrillów znajdujących się w pomieszczeniu obraca się na stołku. Widzisz jego grzbiet. Kręgosłup ma wygięty w łuk - to pewnie skutek szczenięcej krzywicy. Czaszkę ma łysą i pobielałą od podeszłego wieku. Cuchniesz człowiekiem. Hrk, prycha większy ogrillo. Człowiek. Przekraczasz próg i wchodzisz do środka. Szukam Kopava Zwierciadła Pyłu. Mogę zapłacić. Nie wątpię, miastowy. Mniejszy ogląda się przez ramię. Ładne buty. No, hrk. Buty. Prychnięcie większego zalatuje zgnilizną. Pewnie coś mu utknęło między zębami i się psuje. A może to same zęby tak mu śmierdzą. W Piekle nie widuje się takich butów. Może też być Ignik Zwierciadło Pyłu, obojętne. Ignik 'Thundiget. Nie znam cię, miastowy. Garbus ostentacyjnie prostuje jeden ze szponów bojowych i uważnie go ogląda. Z jakiego jesteś klanu? Z Czarnych Noży.

Oba samce nieruchomieją. Gapią się na ciebie, żeby nie musieć patrzeć po sobie nawzajem. Czarnych Noży nie ma, odzywa się w końcu garbus. Nie ma od czasu Koszmaru. Maska udawanego złudzenia rozpłynęła się bez śladu. Garbus ostrożnie szczerzy kły. Wzruszasz ramionami. O tym mogę pogadać z Kopavem. Czarny Nóż? Hrk. Czarny Nóż... prycha drugi. Dla mnie to ty raczej jesteś Beznóż. Spogląda na garbusa. Niezłe, co? Beznóż. Twoje serce dudni złowrogo, wściekła krew napływa do twarzy i wydatnych łuków brwiowych. Patrzysz w dół, na swoje ręce ukryte w rękawach kurtki - rękawach znacznie dłuższych niż u innych ogrillów. Przeszkadzałyby ci prostować szpony bojowe. Gdybyś je miał. Twoje nadgarstki są nagie jak u człowieka. Zamiast szponów masz na nich grube blizny. Kikuty wstydu. Odpowiedź na wstyd nosisz we wszytej w kurtkę pochwie: to SPEC KA-BAR, siedem cali matowoczarnej stali chromowej, klinga tak ostra, że samo przytknięcie jej do szyi dużego upuszcza mu krwi. Krople zbierają się na ostrzu jak klejnoty. Taki nóż ci wystarczy? Hej! Nie porusza się. Nie jest taki głupi, na jakiego wygląda. Co ty?! Garbus wstaje. Unosi puste ręce nad głowę w ludzkim geście kapitulacji. Złożone szpony przylegają do przedramion. Po co zaraz puszczać krew? Spokojnie. Powiedz, czego chcesz. Zobaczyć się z Kopavem Zwierciadłem Pyłu. Może mi powiesz, co cię sprowadza? Ostrożnie się przysuwa. A może ty nie będziesz się wpierdalał, gdzie cię nie proszą? Przyciskasz nóż odrobinę mocniej. Woń krwi pobudza twoje ślinianki. Wara od mojej zdobyczy. Hej... Ej, kurwa, chwilę... Większy jest zaskoczony. Urażony. Ale się nie boi. Ej, skaleczyłeś mnie. Dziabnął mnie! On... Garbus się waha. Mam propozycję, miastowy. Wróć po zachodzie słońca... Odruchowo zerkasz w stronę okna, żeby po ilości dziennego światła zorientować się, która godzina - trwa to ułamek sekundy, szybszy niż mgnienie oka, ale oba ogrille spodziewały się takiej reakcji. Większy odchyla głowę, żeby uniknąć twojego noża, i

szponem mierzy ci w krocze. Mniejszy tnie szponem w poprzek ścięgien w ręce, w której trzymasz nóż. Robisz piruet - dostatecznie szybko, żeby uniknąć chlaśnięcia po jajach, czujesz jednak szarpnięcie na wysokości pępka i gorąca powódź zalewa ci podbrzusze i napełnia powietrze słodką wonią świeżej krwi. KA-BAR zatacza krótki łuk i wbija się w kość. Większy ogrillo wyje z bólu, szarpie zranioną ręką, wpada na stół i razem z nim przewraca się na ziemię. Garbus robi wypad. Jest szybki, jak zawodowiec, ale ty wyciągasz mu na spotkanie drugą rękę, w której trzymasz automag. Krótka seria rozsznurowuje mu brzuch i odrzuca go do tyłu, na ścianę. Pergamin w oknie drze się na strzępy. Promień słońca przeszywa chmurę dymu ze spalonego prochu. Słyszysz śpiewne metaliczne dźwięczenie. Większy kuli się na klęczkach, łzy malują mu pysk czerwienią. Wymięty garbus siedzi pod ścianą i klnie półgłosem, miarowo, obiema rękami przytrzymując wylewające się wnętrzności. Ty skurwielu jebany... Masz gnata. Kurwa, masz gnata! Nic nie powiedziałeś, kutasie. Stajesz nad nim, celując w tego drugiego. Kopav Zwierciadło Pyłu, powtarzasz. Pierdol się. Nikt nigdy do mnie nie strzelał. Jebany gnat. Pewnie umrę, co? Pewnie tak. Ty skurwysynu. Możemy to załatwić bez bólu. Albo... Kucasz przy nim i pokazujesz nóż. Jeśli wolisz, może boleć. Patrzy przez ciebie na wylot. Wzruszasz ramionami. Możesz też leżeć we własnym gównie i czekać, aż przyjdzie Rycerz. Może Khryl cię uleczy? Zwłaszcza po tym, jak mu wyznasz, że chciałeś mnie wypatroszyć, żeby zabrać mi buty? Przymyka powieki. Czego chcesz? To ty, tak? Ty jesteś Kopav? Tak. Kopav Jurginget? Z Czarnych Noży? Otwiera oczy. Mają taki sam kolor jak twoje. Dawno temu. W szczenięcych latach. Zanim kraj znienawidził Czarne Noże. Dawno, dawno temu. Od czasu Koszmaru jestem Zwierciadłem Pyłu. Nie ma już Czarnych Noży.

Wywijasz wargi, obnażając kły do samych korzeni. Ja jestem. Wbija w ciebie wzrok. W jego oczach zapala się iskierka, którą jednak zaraz gasi spazm bólu. Czego chcesz? Stoisz nad z nim z nożem w jednej ręce i pistoletem w drugiej. Żebyś się poddał. Ha. Nagle wydaje ci się stary, zmęczony i smutny. Tylko tyle? Tak. Wal się. Nie musiałeś do mnie strzelać. Przekrzywiasz głowę o ćwierć cala. Nie musiałeś się na mnie rzucać. Więc... mam się poddać. Porusza żuchwą. I co wtedy? Wtedy nie będzie bolało. Długo ci się przygląda. Gdzieś z zewnątrz dobiegają stęknięcia, przytłumione odległością krzyki, szuranie, strzały, odgłosy szamotaniny. Tu, w środku, jest tylko krew, flaki i skamlenie większego ogrilla, który ściska sikające krwią rozcięcie na przedramieniu. W oczach garbusa widać przewalające się fale pustki. Ból musi być piekielny. W końcu sapie z rezygnacją. Nie musiałeś do mnie strzelać. Czekasz. Odpycha się od ściany, klęka i schyla się tak nisko, że czołem dotyka twoich stóp. Przełączasz automag na strzały pojedyncze. Należę do ciebie... - mówi. Celujesz w potylicę. ...ty suko. Pocisk wyrywa wielką jak pięść dziurę w drewnianej podłodze. Mokrą dziurę. Przesuwasz broń śladem rozbryźniętego mózgu i bierzesz na cel drugiego ogrilla. Ignik? Ignik Zwierciadło Pyłu: Thundiget? Stęka. Patrzy na ciebie oczami jak dwa przekrwione jajka. Mnie też zabijesz? Ruchem automaga wskazujesz swoje buty. Na ziemię. Skamle, ale pochyla się i wkłada łeb w kałużę krwi. Na-na-należę... Pociąga nosem tak gwałtownie, że ledwie go rozumiesz. Należę do

ciebie. Przyklękasz na jedno kolano i chowasz pistolet do kabury na wysokości nerki. Ignik syczy z bólu, kiedy łapiesz go za rozciętą rękę. Coś tam chrobocze - pewnie ma złamaną kość łokciową. Przyciskasz ranę na jego ręce do płytkiego zadraśnięcia, które jego szpon zostawił na twoim brzuchu. To moja rana odniesiona w walce, mówisz. A to twoja. Nasze rany są jednym. Nasza krew jest jednym. Szczęka mu opada, jakby gnijącymi zębami wabił muchy. Ja... eee... - stęka. Kto ty jesteś? Wstań, durniu. Czarny Nóż nie klęka. Ale... ale... hrk... Tłustą łapą rozmazuje sobie czerwone łzy na pysku. Czarny Nóż? Ściskasz mocniej nóż, bierzesz ogrilla za ramiona i nim potrząsasz. Jesteś brudny, braciszku. I miękki. Za długo siedzisz w Piekle. Masz szare kły i giętki kark. Ślini się. A ty... ty... Ja jestem Czarnym Nożem. Obracasz KA-BAR w dłoni rękojeścią naprzód i podajesz mu go. Ty też. Mój Dar został przekazany. Uwalniam cię. Otwierasz szeroko swoje do bólu ludzkie oczy, gapisz się na zżerany pleśnią sufit nad łóżkiem i mamroczesz pod nosem: - Ty skurczybyku... *** Domyślam się, że ciążące ci okrutnie brzemię wieku utrudnia pobudkę szarym świtem. Rwący ból w stawach może być wspomnieniem lęku - mrok, zgroza, tępe pazury szarpiące ciało z takim odgłosem, jakby darły bawełnę, lodowata pewność cierpienia i śmierci... A może to tylko blizny po trwającej od pół stulecia wojnie. Nie wiem. Czuję wprawdzie zgrzyt w biodrach i barkach, wyczuwam piasek pod wyschniętymi jak na kacu powiekami, w ustach mam gówniany posmak wypitej wieczorem brandy, a nozdrza wypełnia mi woń starego potu, który zaplamił ci kurtkę solą, mogę nawet zmierzyć ci puls, odliczając pulsowanie w skroniach, i dość dokładnie oszacować niepokojące ciśnienie w pęcherzu - ale i tak nie dowiem się, co myślisz. Może to dlatego tak mnie fascynujesz. Równie dobry powód jak każdy inny.

Co oznacza, że nie ma żadnego znaczenia. Zesztywniały po nocy kuśtykasz do okna z brudną, pełną purchli szybą i przytykasz do niej głowę. Jest jesień, szkło jest chłodne. Wyobrażam sobie, że zastanawiasz się w tej chwili, jak doszło do tego, że się tak postarzałeś; myślisz o tym, że w wieku dwudziestu pięciu lat stawiłeś czoło Czarnym Nożom - i nie możesz się nadziwić, że od tamtej pory minęło kolejne ćwierć wieku. Odwracasz się do stolika, na którym stoi miska do mycia. Przecierasz twarz ociekającym wodą ręcznikiem. Zalatuje stęchlizną. Kiedy patrzysz w posrebrzane lustro, marszczysz brwi: ślady siwizny na skroniach, białe drobinki w niegdyś czarnej brodzie. Kręcisz głową, jeszcze bardziej marszczysz brwi, wzdychasz jak stary, zmęczony człowiek... Ale obaj wiemy, że to tylko poza. A może raczej... gra? Mroczny płomień w twoich oczach jest dla nas obu równie oczywisty. Mars na twoim czole nie wyraża już złości, lecz zadumę. Wiem, co myślisz. Że może cię okłamuję. To, co pokazał ci mój Dar... Co to było? Historia? Teraźniejszość? Proroctwo? Czy jeden wielki szajs? Widzę, jak mars tężeje, nasila się i powoli przechodzi w ponury uśmiech - i już wiem: dochodzisz do wniosku, że gówno cię to obchodzi. Ja się odezwałem. Ty odpowiesz. Czy znalazłeś już w sercu historię, którą opowiesz córce, słodkiej półbogince śniącej o tobie w swoim zamku, wiele mil od tego górskiego miasta? Podasz jej opiekunce powód? Będziesz się tłumaczył? Czy raczej, kiedy cię wezwą, odpowie im echo? Może powiesz lady Faith, dziesięcioletniej margrabinie Harrakhy, coś takiego: - Twój wujek, Orbek, wpakował się w kłopoty. Mam u niego dług wdzięczności. Wyniósł mnie z Szybu. A do lady Avery, budzącej respekt hrabiny Lyrissanu, skierujesz takie słowa: - Muszę na jakiś czas udać się na północ. Chodzą słuchy, że na Boedecken pojawiły się Czarne Noże. Nie chcielibyście mieć tego rodzaju kłopotów na północy. A może nie? Może jednak powiesz im prawdę? Może opowiesz o tym, jak serce ci żywiej bije, jak adrenalina śpiewa słodko w twoich żyłach, a Mój Dar tchnie młodość w twoje stare, znużone nogi? Powiesz im, że znów czujesz, czym jest życie?

To jest właśnie Mój Dar dla ciebie, Mój Diable. Wyjdź z kryjówki, przemierzaj świat, wznoś się w nim i upadaj. Oddaję ci twoją radość. Oddaję ci twój żar. Wystąp, Mój Cainie, Moja miłości. Wystąp i służ Mi. Wystąp i baw się ze Mną.

CZĘŚĆ PIERWSZA Wtedy: Show Caine'a Legenda Bohater Wspomnienie dnia Na wieki wieków, amen Teraz: Głębiej niż Piekło Sprawiedliwy Dłoń Pokoju Półzdatny Boże Oczy

GŁĘBIEJ NIŻ PIEKŁO Stałem oparty o reling i w myślach liczyłem swoich zabitych. Powolny puls tłoków parowca dudnił mi w kościach. Monotonny szmer koła napędowego jak szum wodospadu szatkował gwar rozmów pasażerów i załogi. Wszystkie dźwięki zlewały się w biały szum. Nigdy nie byłem przesadnie towarzyski. Od Ciernistej Rozpadliny prawie się nie odzywałem. Podróżowałem sam. Nie mogłem nikogo zabrać w ten rejs. Nie do Boedecken. I nie tą rzeką. Nie moją rzeką. To niewiarygodne, kurwa: zginęło tam tylu ludzi, których znałem. Nie mogłem sobie przypomnieć wszystkich imion: Rababàl, Stalton, ten lipkeński niby-kapłan Dal'kannitha, jak mu tam... Pretornio. Nie myślałem o nich chyba od dwudziestu lat. Lyrrie. Kess Raman. Jashe Wydra. I inni, tuziny innych. Razem... trzydzieści pięć osób? Trzydzieści sześć? Nie mogłem się doliczyć. Na Ziemi wystarczyłoby mi wygrzebać z biblioteczki sześcian i przeżyć tę historię od nowa. Nie myślałem, że kiedyś to zrobię. Nie myślałem, że dam radę. Po odejściu na emeryturę - kiedy nastały złe czasy, te siedem lat, kiedy miałem nie do końca sprawne nogi i nauczyłem się w każdych okolicznościach zapamiętywać drogę do najbliższej łazienki, bo nigdy nie wiedziałem, kiedy się zesram - czasem oglądałem swoje stare Przygody. Przygody Caine'a. Tylko w te najgorsze dni, w najpaskudniejsze noce, kiedy tonąłem w szambie, w które zmieniłem swoje życie. Tej jednej nigdy nie obejrzałem. Tłamsiłem to w sobie. Nadal tłamszę, chociaż nie wiem dlaczego. Oni wszyscy nie żyją. Wszyscy, do kurwy nędzy. Wszyscy! Zginęli na Pustkowiu Boedecken. Bezimienne trupy na pustyni, porzucone na łaskę sępów, kruków i khoshoi. Na pastwę Czarnych Noży. I gdyby ktoś wypuścił ich na chwilę z Piekła, żeby mogli rzucić okiem na to przeklęte miejsce, byliby tak wstrząśnięci, że chyba umarliby po raz drugi. Miejsce żwirowych fałdów pustyni zajęły miękko pofalowane pola kukurydzy i fasoli, schludne plantacje drzew, równo posadzone wiatrochrony z brzóz i olch. Tam, gdzie stromy

teren nie nadawał się do uprawy zbóż, pojawiły się tarasowate winnice; długie rzędy rozpiętych na treliażach winorośli o chropowatej korze owocowały fioletowymi, czerwonymi i zielonymi gronami, których zapach dolatywał aż tutaj, na środek rzeki. Sama rzeka też była tu nowa, płytsza niż dawniej, starannie uregulowana; szerokie, leniwe zakola zasilały rozległą sieć kanałów irygacyjnych, stawów i zbiorników, dzięki którym Boedecken ożyło. Jakoś nie mogłem uwierzyć, że to dobrze. Żywe fale zieleni wydały mi się czymś gorszym niż dawna dzicz. Stare Boedecken było właśnie takie: stare. Wyrzeźbione przez czas, który nadał mu właściwy kształt. Surowe, kanciaste, pobliźnione życiem, jak szare drapieżne szczęki zaciśnięte na największym zadupiu tego świata. Właściwie nawet mi się podobało. Nie zaskoczyła mnie jedynie zmiana w wyglądzie rzeki. Kiedy tylko naszła mnie na to ochota, mogłem odtworzyć z pamięci cały proces jej narodzin, żywy jak wyjątkowo realistyczny sen. Jak to często bywa z narodzinami, z początku była brzydka, targana bólem i strachem, wzburzona jak huragan krwi. To był ten rodzaj zabawy, którego nie zaznałem już od bardzo, bardzo dawna. Ze spuszczoną głową czekałem, aż parostatek pokona spieniony Bród Purthina. Nie byłem gotowy, żeby spojrzeć na Piekło. Wiedziałem, że jest blisko. Już dwa dni wcześniej - przy ładnej pogodzie i w czystym powietrzu - pierwszy raz zobaczyłem Iglicę. Teraz jednak nie podniosłem wzroku, kiedy równiutkie rządki białych domów z czerwonymi dachami, skupione wokół schludnych placów, na których dominowały khryliańskie czuwalnie z szarego kamienia, odpływały na południe, zasłaniane przez przystanie i magazyny, a zimne, czarne cienie mostów omywały statek od dziobu po rufę; ich ceglane łuki tak ciasno obejmowały pokład, że czułem w powietrzu woń mydła, którym je umyto. Skrzywiłem się, aż popękała mi skorupa kurzu na policzkach. Oblizałem usta. Smakowały otwartym grobem. Czyżbym był przesądny? Raczej nie, nie odczuwałem strachu; nie czułem tego, co dawniej nazywano stresem pourazowym. Oczywiście, gdybym tylko chciał, cały Odwrót z Boedecken mógł ożyć w mojej głowie jasno i wyraźnie, jakbym przeżywał wszystko od nowa - tylko że ta perspektywa wcale mnie nie przerażała. Wprost przeciwnie. To miejsce mnie stworzyło. Kiedy pierwszy raz tu przybyłem, byłem nikim i zmierzałem donikąd. Wróciłem jako żywa legenda, którą zawsze chciałem się stać.

Ścigają mnie wszystkie moje przeszłe czyny. Jak sobowtór, jak widmo przeszłość podkrada się do mnie i dusi mnie we śnie. Kiedy prześladuje nas nocna mara, możemy się przed nią bronić, stawić jej czoło i zapytać o imię - bo kiedy poznamy imię potwora, bestia straci moc i przestanie nas nękać. Ja jednak nie spałem. Poza tym wiedziałem, jak nazywa się mój potwór. Caine. Ojciec powtarzał mi, że nie możemy być odpowiedzialni za konsekwencje swoich uczynków; że nie jesteśmy w stanie nawet ich przewidzieć. Dlatego trzeba po prostu zachowywać się przyzwoicie, żeby podobało nam się to, co zobaczymy w lustrze. Nie pamiętam już, kiedy ostatnio podobało mi się moje odbicie. Pewien dwudziestowieczny ziemski pisarz napisał, że „grzech to jest takie coś, po czym człowiek źle się czuje". Ze wszystkich rzeczy, których się w życiu dopuściłem, to, co zrobiłem tutaj... Może to dlatego miałem w ustach posmak otwartego grobu. Może dlatego wydawało mi się, że zawieszona na szyi cegła ciągnie mi głowę w dół. Może chodziło o wstyd. Może dlatego nie umiałem tego nazwać. Nigdy nie udawałem dobrego człowieka. Robiłem w życiu bardzo, bardzo złe rzeczy. Ktokolwiek wierzy w piekło, wierzy również, że zostało stworzone dla takich jak ja. W porządku. Właśnie tam zmierzałem. Właśnie tam wracałem. W końcu odepchnąłem się od relingu i wróciłem do kabiny, żeby spakować się przed przybiciem do brzegu. Nadal nie patrzyłem na Piekło. *** Żeby nie było nieporozumień: nie po to przybyłem do Boedecken, żeby ratować Orbeka czy kogokolwiek innego. Mam wiele talentów, ale nie jestem wybawicielem. Czasem po prostu za człowiekiem snuje się jakiś smród i trzeba się z nim w taki czy inny sposób rozprawić. Inaczej nie umiem tego wytłumaczyć. Nawet nie bardzo umiem inaczej o tym myśleć. W początkach dwudziestego wieku żył na Ziemi pewien powieściopisarz. Tata go uwielbiał. Pisarz ten powtarzał w swoich książkach tezę, że ponieważ nie mamy wpływu na skutki naszych działań, najważniejsze są stojące za tymi działaniami motywy. To był taki bardziej religijny gość, mormon... Nawet nie pytajcie. I jeśli dobrze pamiętam, doszedł do

wniosku, że wystarczy mieć czyste serce, a wtedy Bóg zajmie się resztą. Cóż, co ja mam wam powiedzieć... Znam paru bogów, i to lepiej niżbym chciał. Nasze czyste serca obchodzą ich tyle co zeszłoroczny śnieg. Parę lat temu mój kumpel napisał książkę, która miała opowiadać historię jego żywotów albo historie jego życia, jak wolicie, chociaż to akurat nieważne. Napisał, że sens naszego życia zależy od tego, jak opowiemy swoją historię. Jeśli chcecie się oszukiwać, że przyświecał mi jakiś szlachetny cel, proszę bardzo. Bez krępacji. Jeżeli wolicie utrzymywać, że kierowały mną wyrzuty sumienia, poczucie obowiązku albo po prostu przychodząca z dorosłością świadomość, że trzeba posprzątać bajzel, którego się w życiu narobiło - również nie mam nic przeciwko temu. Oto historia, która wydarzyła się po moim przybyciu do Boedecken. Piszę o tym, co się stało - nie dlaczego. Jedyną odpowiedzią na „dlaczego" jest „bo tak". Postanowiłem, że tam pojadę, i pojechałem. Koniec, kropka. A jeśli ktoś chciałby dalej wnikać w przyczyny mojej decyzji, niech się lepiej odpierdoli. Przyczyny są dobre dla prostaczków. Moja nieżyjąca żona - ta sama, która doszła do wniosku, że woli odgrywać boginię niż małżonkę - powtarzała, że nie wszystko kręci się wokół mnie. Pieprzyć to. No bo w końcu, kto opowiada tę historię? *** Zwlokłem swój kufer na brzeg. Podskakiwał na poprzecznych wzmocnieniach trapu. Odsunąłem się parę kroków w bok, robiąc miejsce dla idących za mną pasażerów, postawiłem kufer na sztorc i usiadłem na nim. *No dobra, draniu. Jestem.* Wygłaszanie Solilokwiów weszło mi w nawyk. Lata praktyki. Gdy tylko zaczynam błądzić gdzieś myślami, łapię się na tym, że komentuję sytuację niesłyszalnymi ruchami warg, języka i głośni. Kiedyś nieźle z tego żyłem - w czasach, kiedy maleńkie urządzenie, wszczepione w moją czaszkę za lewym uchem, wychwytywało subwokalizowane słowa i przesyłało je do innego wszechświata, na Ziemię. Tam skomplikowany program komputerowy tłumaczył je na wewnętrzny niby-monolog ku uciesze dziesiątków tysięcy znarkotyzowanych fanów, którzy płacili niemoralnie wielkie pieniądze za złudzenie bycia mną.

Moje życie zawsze lepiej się oglądało niż przeżywało. Tamte dni dawno minęły, a ja wciąż monologuję. Teraz gram przed jednoosobową publicznością. *Jestem tu, do diabła. Może jakaś sugestia? Wskazówka? Słup dymu? Krzew gorejący?* Czekałem, ale słyszałem tylko zwykłą portową gadkę, chrzęst sieci ładunkowych, głuchy łomot wyładowywanych towarów, odległe pogwizdywanie ptaków i chlupotanie rzeki. Bóg już ze mną nie rozmawia. - Jak chcesz - mruknąłem. - Wal się. Może poczuł się urażony, kiedy przebiłem mu mieczem mózg. Nawet go rozumiem. I zwykle mi to nie przeszkadza, bo sam też chowam jakąś urazę. Albo dwie. Dźwignąłem się na nogi i, pociągnąwszy kufer po ziemi, stanąłem w kolejce do szopy celników. Porządku pilnowali włócznicy w tanich kolczugach z płonącym słońcem Khryla wymalowanym na piersi wyblakłą, obłażącą żółtą farbą. Hełmy i przewieszone przez plecy tarcze mieli całkiem porządne, inkrustowane słonecznym symbolem Khryla z polerowanego mosiądzu. Półmetrowe ostrza włóczni wyglądały na wyjątkowo zadbane. Najcięższe prace w porcie odwalały zespoły ogrillów odzianych w lekkie tuniki w różnych stadiach zaniedbania. Tuniki wyglądały jak mundury: każda ekipa miała nieco inny uniform. Wszystkie ogrille miały spiłowane szpony bojowe. W każdej ekipie były dwa, czasem trzy grille w obszernych kolczugach ze słońcem na piersi. Na głowach nosiły hełmy obwieszone na dole stalowymi prętami, które rozkładały się niczym wachlarz i osłaniały kark. Ci nadzorcy byli uzbrojeni w grube kije mniej więcej pięciostopowej długości, na końcach okute i nabijane gwoździami. Ciekawsi byli patrolujący port czterej ludzie na potężnych, muskularnych koniach. Zamiast najtańszych pancerzy nosili kolczugi z ogniwek tak drobnych i delikatnych, że lały się i mieniły jak jedwab; słońca Khryla na ich piersiach lśniły najprawdziwszym złotem. Najbardziej interesująca wydała mi się jednak ich broń. Oprócz tradycyjnych khryliańskich morgenszternów z siedmioma kolcami mieli przewieszone przez ramię coś, co - mimo grawerunku z elektrum i filigranowych złotych inkrustacji na kolbach z orzechowego drewna - do złudzenia przypominało najprawdziwsze gładkolufowe spluwy policyjne. Umieszczony pod krótką, prostą lufą rurowaty magazynek kończył się solidnym, pozbawionym ozdób i długim na stopę bagnetem z zimnej stali. Czasy się zmieniają. Niektórzy mają o to pretensję do mnie. I weź tu ich zrozum, człowieku.

Przyglądałem się z ukosa najbliższemu z koni, aż zwrócił na mnie uwagę. Miał kompletnie pusty wzrok; jego ślepia były martwe jak dwa odłamki kamienia. Wetknięte głęboko w pysk wędzidło ociekało pianą. Gruby na cal wytok przyginał mu głowę. Biedny skurczybyk. Cały dzień dźwigania dwustupięćdziesięciofuntowego dupka w kolczudze na pewno nie poprawiał mu humoru. Przykro było na niego patrzeć, a ja przecież wcale nie przepadam za końmi. Tak w ogólności. Właściwie jedyne, co mogę o nich powiedzieć, to że są o wiele lepsze od ludzi. W porcie panowała niezwykła cisza - i to pomimo zgiełku pasażerów parowca; mimo obecności posępnych i zwalistych dokerów, obsługujących napędzane kieratami dźwigi przenoszące sieci ładunkowe na statki lub na brzeg, oraz załadowujących lub rozładowujących wozy, które stały w pobliżu na zablokowanych klinami kołach, z pustymi jarzmami i dyszlami; mimo wózków z kiełbaskami, budek z ciastkami i dziesiątków kramów rozstawionych w cieniu wysokich magazynów. Kiedy gwizdek parowca wściekłym wyciem obwieścił nadejście południa, wszyscy w porcie aż podskoczyli - i zaraz wybuchnęli śmiechem, który jednak też był przytłumiony. Byli czujni. Nerwowi. Instynktownie wyczuwali, że ta cisza to nie przypadek. Było cicho, bo khrylianie tak lubią. To nie była dobra cisza, jaka panuje zwykle w bibliotece, świątyni czy wieczorem przy kominku. To taki rodzaj ciszy, jaką się zachowuje, leżąc w łóżku, kiedy pijany ojciec rozbija się po przedpokoju, a my nie chcemy dać mu pretekstu, żeby władował się do nas do sypialni. Kiedy władza pochodzi od Boga, zawsze się to źle kończy. A to przecież byli porządni faceci. Znam trochę khrylian i wiem, że to dobrzy ludzie: uczciwi, wierni, kurewsko niezłomni i zdeterminowani rycerze światła. Co tylko pogarsza sprawę. Dopóki wlokłem się noga za nogą wraz z resztą kolejki, nie było jeszcze najgorzej: co minutę albo dwie posuwałem się dwie, trzy stopy do przodu, wlokąc kufer. W przerwach opierałem się o niego i osłaniając oczy przed słońcem, obserwowałem pracujące w porcie grille... Powrót okazał się dość znośny. Nie musiałem nic robić. Nie musiałem wykonywać żadnych ruchów. Nikomu nie działa się krzywda, nikt nie umierał, nikt nie otwierał drzwi do zamkniętej w mojej piersi czarnej pustki - nawet Iglica, ponadtysiącstopowy obelisk z białego kamienia, strzelający pod niebo za moimi plecami, po lewej. Oślepiające odbicie słońca w jego białej powierzchni było niezłym usprawiedliwieniem dla kogoś, kto nie chciał patrzeć na Piekło.

Wijąca się jak wąż kolejka znikała w drewnianym budynku celnym. W środku panował półmrok, w którym roiło się od skrzyń, żywego inwentarza oraz urzędników w białych, przepoconych koszulach, z notatnikami i węglowymi ołówkami w poplamionych na czarno palcach lub za poczernionym uchem. Nagrzany jesiennym słońcem blaszany dach promieniował ciepłem na całe wnętrze, nadając mu temperaturę nastawionego na średnią moc opiekacza, w której odór ludzkiego potu, pierdnięcia krów i świń, woń oleju maszynowego oraz odór pleśni i gnijącej słomy łączyły się w gęsty, znajomy, dławiący smród. Zapach cywilizacji. Dla zabicia czasu czytałem olbrzymi afisz na wyblakłym, rolującym się przy brzegach pergaminie, który w sześciu językach opisywał zdumiewającą liczbę przedmiotów, jakich podróżni niebędący Żołnierzami Khryla nie mają prawa wwozić do Brodu Purthina. Niektóre były oczywiste - rekwizyty stosowane w magii bojowej, broń sieczna o ostrzu dłuższym niż dwie trzecie szerokości dłoni, i tak dalej, ale na widok innych kręciłem z niedowierzaniem głową. Sadzonki winorośli? Napoje zawierające powyżej siedemnastu procent alkoholu? Żywe larwy mącznika? U dołu arkusza widniały dwa ewidentnie nowe dodatki, domalowane dwa razy większymi maźnięciami maczanego w krwawym szkarłacie pędzla: MATERIAŁY WYBUCHOWE BROŃ PALNA Paru celników przekopywało się przez skrzynie, sieci i palety z ładunkiem. Mieli na głowach bransolety ze stopu metali, który wyglądał mi na elektrum. Z bransolet sterczały przegubowe wysięgniki, na końcu których znajdowały się soczewki różnej wielkości i barwy. Inspektorzy badający podejrzany pojemnik oglądali go przez każdą soczewkę po kolei. Sprawiali wrażenie śmiertelnie znudzonych, podobnie jak ich kolega, który w taki sam sposób sprawdzał bagaż podręczny pasażerów. Uśmiechnąłem się beznamiętnie, ale przyjaźnie, kiedy inspektor spoglądał na mnie przez sześć soczewek po kolei. Miałem przy sobie tylko ubrania, przybory toaletowe i złoto. Zmarszczył brwi. - Wygląda, jakby miał pan broń. - Nic na to nie poradzę. - Proszę pokazać ręce. Pokazałem: wyciągnąłem je przed siebie, puste, wnętrzem dłoni do góry. Inspektor

przełączył się na inną soczewkę, pokiwał głową i coś sobie zanotował. - Czerwony, stopień szósty: ręce, nogi... hm... Głowa też. - Spojrzał na mnie. Klasztorny? - Kiedyś tak.. Skinął głową. - W porządku, może pan przejść. Proszę pamiętać, że Khryl nie uznaje niepodległości Klasztorów. Na Polu Bitwy podlega pan w pełni Regulaminowi Potyczek. - Jak tam sobie chcecie. - Proszę zapoznać się z regulaminem, znajdzie go pan w swojej broszurze informacyjnej. Osoby, które przeszły szkolenie klasztorne powyżej czwartego stopnia, są bez względu na okoliczności traktowane jak Uzbrojeni Wojownicy. Klauzula Nieuzbrojenia ich nie obejmuje. - Powyżej czwartego stopnia? - Szczegółowy opis stopni znajdzie pan w regulaminie. Szkolenie powyżej czwartego stopnia oznacza umiejętność władania magją lub, tak jak w pańskim przypadku, stosowania Autodyscypliny. - Sporo pan wie o Klasztorach. - Jestem Żołnierzem Khryla. Wiem sporo o wszystkim, co jest związane z walką. - Jasne, rozumiem. - Pochyliłem się nad nim i zniżyłem głos: - Macie z tym kłopoty? Ruchem głowy wskazałem plakat. - Broń palna, materiały wybuchowe... - Coraz częściej. Widział pan kiedyś, co karabin robi z człowiekiem? - Zdarzyło mi się. Inspektor wzruszył ramionami. Zajrzał do notatnika. - Bomby są jeszcze gorsze - mruknął. - Znam mniej przyjemne rodzaje śmierci niż wysadzenie w powietrze. - To prawda. - Celnik spojrzał na mnie, mrużąc oczy. - Słyszał pan o Dymnym Łowie? Zjeżyły mi się włoski na karku. Dymny Łów. Jak na wpół zapomniane echo... Wzruszyłem ramionami. - Ni chuja. - Oby Khryl zachował pana w tej nieświadomości. Proszę przechodzić. Powlokłem się dalej. To był dopiero początek, a moja wycieczka już zapowiadała się interesująco - chociaż nie w jakiś sympatyczny sposób. Ale też nie spodziewałem się niczego sympatycznego. Siedzący dalej urzędnik z pieczątką nawet na mnie nie spojrzał. - Nazwisko i kraj pochodzenia.

- Dominic Shade. - Ze sfatygowanej sakiewki przy pasie wyjąłem papiery. - Obywatel Ankhany. Urzędnik wziął ode mnie dokumenty i otworzył je, ale zamiast do nich zajrzeć, zerknął w bok, gdzie w pozycji „spocznij" stał wielki jak góra blondyn w lśniącej zbroi płytowej. Hełm z osłoną twarzy trzymał pod pachą, widziałem więc, jak marszczył brwi, kiedy mi się przyglądał. W odpowiedzi posłałem mu cień uśmiechu. Dwadzieścia pięć lat temu przekonałem się, że nawet najpotężniejsi khrylianie dysponujący prawdozmysłem nie są w stanie mnie przejrzeć. A takiej gównianej roboty jak prześwietlanie nowo przybyłych nie powierzyliby nikomu powyżej Rycerza Adiutanta, świeżo po nowicjacie. Nie miało to zresztą żadnego znaczenia, bo mówiłem prawdę. Ja zwykle mówię prawdę. Imię „Dominic" nosiłem, kiedy pierwszy raz przybyłem do Domu, by grać rolę obiecującego nowicjusza w Twierdzy Garthan. W otchłani hazardowego piekła Kirisch-Nar, gdzie ludzie gołymi rękami walczą z dzikimi zwierzętami, zamknięci na mających kształt gwiazdy arenach, do dziś pamiętają mnie jako Shade’a. A mniej więcej przed trzema laty uzyskałem obywatelstwo Ankhany - wkrótce po tym, jak zamordowałem opiekującego się cesarstwem boga. Ale dość już o mnie. Rycerz zacisnął usta. Celnik pokiwał z roztargnieniem głową. - Witamy w Brodzie Purthina, obywatelu Shade. Zbrojny, stopień szósty... Nieźle, jak na niekomunikanta. Klasztorny? - Emerytowany. - Aha. - Coś sobie zanotował. - Obecny zawód? - Podróżuję w interesach. - Naprawdę? - Urzędnik prychnął i spojrzał na mnie spode łba. - Rzadko tu widujemy Zbrojnych handlowców. Specjalność? - Hurtowe miary i wagi. - Ach tak... Mrugnąłem porozumiewawczo do Rycerza Adiutanta. - Miejcie baczenie, abyście nie okazali się zbyt lekcy, gdy położą was na szali. Wiecie, co mam na myśli? Lewa brew Rycerza drgnęła minimalnie. - Tak, tak. - Celnikowi raczej nie zaimponowałem. - Czas i cel pobytu? - Kilka dni, może tydzień. Góra dwa. - W interesach?

Uznałem, że i w tym miejscu warto powiedzieć prawdę. - Przyjechałem spotkać się z bratem. - Jak się nazywa? - Orbek. - Orbek Shade? - Nie - odparłem śmiertelnie poważnie, patrząc Rycerzowi w oczy. - Czarny Nóż. Orbek Czarny Nóż. Z klanu Taykar. Mars na czole Rycerza ustąpił miejsca bezgranicznemu zdumieniu. Celnik wypuścił ołówek i niezdarnie próbował go znowu wziąć do ręki. Węgiel pobrudził mu palce. - Bardzo śmieszne - powiedział. Zgarnął okruchy węgla, rysując czarne smugi na blacie. - Skoro pan tak twierdzi... - Jak nazywa się pański brat? Skinąłem na Rycerza. - Niech pan jego spyta. Celnik rozdziawił usta i spojrzał pytająco na Rycerza, który przyglądał mi się podejrzliwie. - Nasz Pan nie słyszy kłamstwa. Rozdziawiona japa celnika zwróciła się znów w moją stronę. - Pański brat jest... ogrillem? - To jakiś problem? - Rozłożyłem ręce. - Chyba tylko dla mojej matki. - Ja... bo... no, nie wiem, chyba nie... Rycerz zacisnął zęby i zmrużył oczy. - Twierdzisz, że ten tak zwany Czarny Nóż jest twoim bratem? - Ile razy mam to powtarzać? - W Brodzie Purthina nie ma Czarnych Noży. Odwrócił się i skinieniem opancerzonego palca przywołał giermka w liberii. Powiedział mu coś, ale zgiełk zagłuszył jego słowa. Nie mogłem też czytać z ruchu warg. Kiepsko. Giermek skierował się do drzwi wychodzących na miasto. Szedł żwawym krokiem, pochylony, jakby miał ochotę puścić się biegiem. Bardzo kiepsko. Westchnąłem. - Mogę już iść? - wycedziłem przez zęby. Odpowiedziało mi tępe spojrzenie urzędnika. - Że co?

- Czy wasze prawo zabrania odwiedzania bliskich? O co chodzi, mam zapłacić jakiś podatek? Uzyskać dyspensę od jakiegoś zasmarkanego Sędziego? - No... nie, ja tylko... - No to podbij mi w końcu te pieprzone papiery. Tu śmierdzi. - Obywatelu Shade? - Khryliańska góra mięcha i stali zawisła nad moim ramieniem. Żołnierzy Khryla należy traktować uprzejmie i z szacunkiem. - Serio? - Uśmiechnąłem się do oczu błękitnych i pustych jak zimowe niebo. Czułem, jak budzi się we mnie mój duch dwudziestopięciolatka. - Dobra, przepraszam. - Zwróciłem się do urzędnika: - Proszę, podbij mi te pieprzone papiery. Rozległ się metaliczny chrzęst - jedyny dźwięk, jaki wydaje dobrze konserwowany pancerz, kiedy jego właściciel przenosi ciężar ciała z nogi na nogę. Nie zagłuszył jednak zdławionego pomruku, który wyrwał się Rycerzowi z gardła. - Nikt nie mówi w ten sposób do Żołnierzy Khryla... - Nie? W takim razie chyba się właśnie... no, nie wiem... zdrzemnęliśmy na chwilkę? I przyśnił nam się ten sam sen? - Wyszczerzyłem zęby. - Czy to znaczy, że się kochamy? Giętkie, sprytnie kute pancerne rękawice zatrzeszczały, gdy Rycerz zacisnął pięści. - Obywatelu Shade, jesteś Zbrojnym, a twoje zachowanie nosi wszelkie znamiona oficjalnego Wyzwania. Czy chcesz, żebym je podjął? Druga połowa mojego życia zatętniła mi w żyłach wraz z długim powolnym westchnieniem; byłem przecież dostatecznie stary, żeby wiedzieć, jak to się skończy. Udało mi się wtłoczyć bestię z powrotem do więzienia, ale i tak musiałem spuścić głowę, zanim zdołałem przemówić. Mogę mieć pięćdziesiąt lat, lecz nadal nie potrafię się ukorzyć, patrząc przeciwnikowi w oczy. - Nie - odparłem. - Przepraszam. Przepraszam was obu. Kątem oka widziałem, że Rycerz obserwuje mnie spode łba, czekając na wyjaśnienie lub usprawiedliwienie w rodzaju: „To ze zmęczenia" albo: „Ja tylko żartowałem". Gapiłem się w podłogę. - Więc przepraszasz. - Tak. A czego się, kurwa, spodziewałeś? warczał mój młody duch. Kwiatów i bombonierki?! Ja jednak stanowczo wpatrywałem się w punkt poniżej podbródka Rycerza i zaciskałem zęby tak mocno, że rozbolała mnie szczęka. Rycerz wziął długi, głęboki wdech. Potem następny. - Przeprosiny przyjęte.

- Mogę już iść? Proszę pana? Skinieniem palca przywołał drugiego giermka. - Zabierz kufer tego obywatela do lucanixherilu. - Chwileczkę... - Obywatelu Shade? Rycerz wskazał mi pobliskie żelazne drzwi. Były otwarte i prowadziły na korytarz, w którym po obu stronach widniało więcej podobnych drzwi, tyle że zamkniętych i zaopatrzonych w judasze. - Tam poczekasz. Giermek cię zaprowadzi. - Moje dokumenty... - Nie będą ci potrzebne. - Przecież przeprosiłem... - Przyjąłem twoje przeprosiny. A teraz idź tam i czekaj. - Jestem aresztowany? Rycerz przekrzywił jasnowłosą głowę. - Jeśli chcesz... - Ale dlaczego? - Dlatego że mam prawo cię aresztować. - Twarz miał równie nieprzeniknioną jak pobliska ściana. - Jako Zbrojny szóstego stopnia masz prawo, zgodnie z Regulaminem Potyczek, zakwestionować moją władzę i wyzwać mnie na pojedynek. - Ledwie zauważalnym ruchem głowy wskazał rozświetlony słońcem otwór w przeciwległej ścianie szopy. Jego oczy nawet nie drgnęły. - Jeżeli to zrobisz, tam, za tym łukiem, czeka już poświęcona Arena. - Masz źle w głowie?! Nie. Na pewno nie. - Możemy tę sprawę rozstrzygnąć także tutaj, na miejscu. Wystarczy, że zaatakujesz. - Wystarczy, że zaatakuję... Obserwowałem go, mrużąc oczy. Sporo się zmieniło od mojej poprzedniej wizyty na Boedecken. Może właśnie z jej powodu. Blady uśmiech Rycerza nie sięgał poza strefę umiarkowaną, leżącą na południe od jego lodowatych jak Arktyka oczu. - Jeżeli to ja przekroczyłem swoje uprawnienia, będziesz miał błogosławieństwo Khryla. Nasz Pan jest nie tylko patronem męstwa, lecz także sprawiedliwości. - Fajna teoria. - Przetarłem twarz dłonią. Ból głowy zaczynał mi się wżerać od środka w oczy. - Powiedz temu giermkowi, żeby się delikatnie obchodził z moim kufrem. To nówka.

*** Cela lśniła czystością. Dwoje żelaznych drzwi, świeżo wyszorowanych i naoliwionych; szerokie zakratowane okno, przez które sączyła się cisza południa i skąpe powiewy jesiennego wiatru; ściany z bielonej cegły, pachnące świeżą kredą; wygodne poduchy na wmurowanych w ściany ławach; w jednym kącie błyszczący mosiężny nocnik, w drugim stolik, a na nim dwa gliniane kubki, ceramiczny dzban z zimną wodą, patera z suszonymi owocami, łuskane orzechy i talerzyk z trzema gatunkami twardego sera. To było chyba najprzyjemniejsze więzienie w moim życiu. Pożegnałem się z Orbekiem... ile, cztery miesiące temu? Na to wychodzi. Późną wiosną wróciliśmy do Ciernistej Rozpadliny, załatwiwszy co było do załatwienia na koryjskim pograniczu. Na Dworcu Orbek wsiadł do pociągu do Ankhany; mówił, że wybiera się do Kolonii, do starych kumpli. Chciał odwiedzić rodzinę. Od tamtej pory drzewa okryły się złotem i czerwienią, obaj wylądowaliśmy na Polu Bitwy, a Orbek jakimś sposobem narobił takiego zamieszania, że samo wymienienie jego imienia gwarantowało spędzenie spokojnego popołudnia w pierdlu. Nie traciłem czasu na próżne zamartwianie się, ani energii na chodzenie w kółko po celi: albo mnie wypuszczą, albo nie. Po jakimś czasie coś zjadłem. Słońce prażyło mury więzienia i ceglana ściana przyjemnie się nagrzewała. Wyciągnąłem się na tych wygodnych poduszkach i splotłem dłonie pod głową; ból pod czaszką zamknął mi oczy. Znów na krótki czas stałem się dwudziestopięciolatkiem, młodym, głupim i gwałtownym; znów grałem w Beau Geste i w pionowym mieście spotkałem Czarne Noże... Różnie o mnie mówią, ale nie jestem głupi. Szybko się zorientowałem, co mi doskwiera: ten dwudziestopięcioletni dzieciak. Nie przepadam za wspominaniem go. Nie lubię dzielić się z nim swoim życiem. Nie lubię, kiedy mi przypomina, że niewiele się zmieniłem. Ale tak naprawdę dostaję gęsiej skórki na myśl o tym, jak bardzo jednak się zmieniłem. Bo, widzicie, te czarne, ociekające krwią i rozbrzmiewające wrzaskiem koszmary senne... To wcale nie są koszmary. Nie dla mnie. Kiedy zgrzyt metalu o metal starł krew, zagłuszył krzyki i wciągnął noc z powrotem do wnętrza mojej głowy, obudziłem się z niechęcią. To taki mój prywatny teatrzyk lalkowy.

Obróciłem się na bok. Promienie słońca, padające skośnie przez zakratowane okno, zrzuciły mi na barki brzemię dodatkowego ćwierćwiecza. Otworzyły się drzwi prowadzące na dwór. Pierwszy strażnik ustawił się z lewej strony, drugi z prawej, trzeci wszedł środkiem. Zawodowcy. Wszyscy mieli takie same ozdobne gładkolufowe karabinki (trzymali je przed sobą, skosem przez pierś, z palcem wskazującym lekko opartym na osłonie spustu), takie same morgenszterny u pasa i takie same ogorzałe, pomarszczone twarze i jaszczurze oczy zabójców-weteranów. Byli ubrani w długie kolczugi i nabijane guzami hełmy, noszenie których w taki upał musiało przypominać włożenie na głowę rozpalonego garnka. Ten środkowy zatrzymał się przed moją ławką i opuścił karabinek. Nie celował we mnie. Nie całkiem. - Wstawaj. Dzień, już wcześniej raczej nędzny, z każdą chwilą stawał się coraz podlejszy. - Dopiero co się obudziłem... Strażnik cofnął się i przeładował broń. Lufa przesunęła się trochę, palec wśliznął się pod osłonę spustu. Poczułem lodowaty skurcz w jądrach - tam właśnie mierzył teraz karabinek. - Wstawaj, braciszku. - Bo odstrzelisz mi jaja? - Bo znieważysz mój urząd. - Nowy głos dobiegł zza wciąż otwartych drzwi: łagodny, przyjazny, ze śladem śpiewnego jheledzkiego akcentu. Wydawał się zwodniczo delikatny, jak wysokie dźwięki organów. - Proszę wstać, obywatelu Shade. Westchnąłem bez entuzjazmu i spuściłem nogi z ławki. Może byłem za stary na takie gówniarskie porównywanie, kto ma dłuższego, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby, wstając, nie spiorunować strażnika wzrokiem. - Lubię, jak mnie proszą, młotku. Chyba coś jest w powietrzu Boedecken. Sam nie wiem. Do celi wszedł lekkim krokiem Rycerz o nadzwyczaj pospolitej powierzchowności: niższy od przeciętnej (ode mnie był niższy na całą dłoń, a ja przecież nie jestem olbrzymem), w wieku mocno średnim, z pucołowatą, łagodną twarzą i przerzedzonymi włosami. Słońce Khryla na jego kirysie zdawało się karłowate w porównaniu z szerokością piersi, której nie było w stanie okryć. Zarzucony na ramiona płaszcz lśnił bielą - ale tylko do pasa, bo niżej był zachlapany takimi samymi rudobrązowymi plamami jak nagolenice i trzewiki. Trzymaną w jednej ręce przyłbicę niedbałym gestem oddał najbliższemu strażnikowi, który, odbierając ją, desperacko próbował przytrzymać karabinek jedną ręką i omal nie upuścił jednego i drugiego. Rycerz chyba niczego nie zauważył.

Oczy miał piwne, o ciepłym spojrzeniu i błyszczące jakimś tajemnym rozbawieniem. Pstryknął palcami i odczekał, aż drugi strażnik zamknie drzwi. Cela wydała mi się nagle znacznie mniejsza. - Obywatelu Shade... Jestem Tyrkilld, Rycerz z rodu Aeddharr. Tak się składa, że jestem również Rycerzem Gospodarzem parafii Przystań. - Tak się składa? W takim razie cholernie mi miło, że fatygowałeś się osobiście, żeby mnie powitać. Musisz być bardzo zapracowany. - A owszem, owszem... - Parsknął śmiechem i zrobił taką minę, jakby nagle się zdziwił, że znajduje się w celi. - I w rzeczy samej, przyszedłem cię powitać. - I z tej okazji włożyłeś khryliańską zbroję turniejową. - Zrobiłem to, by zaimponować szacownym personom. - Rycerz odpiął przegubowe zapinki mocujące pancerne rękawice do zarękawi. - Do których nikomu nie przyszłoby do głowy cię zaliczyć, obywatelu. Oddał rękawice drugiemu strażnikowi. Miał duże kwadratowe dłonie i krótkie grube palce, równie zwinne jak szprychy w kole wozu. I chyba równie miękkie. Zapowiadało się to paskudnie. - Rozumiem... - Ugiąłem kolana. Mięśnie ud wzięły na siebie cały ciężar ciała, kiedy wychyliłem się lekko w przód, balansując na palcach. Jeden, może dwa oddechy Samodyscypliny podpompowały mi adrenalinę. Obraz pojaśniał, czas zwolnił bieg. - Można by rzec, że nadszedł moment, w którym zdejmujemy białe rękawiczki. - Istotnie. - Rozłożył ręce i wzruszył ramionami w geście wyrażającym smutną konieczność. - Opancerzona dłoń mogłaby cię zabić, zanim wyjawisz prawdę, której domagają się Bóg i Sędzia. - Możecie po prostu zapytać... - Taki właśnie mam zamiar. Pynhall. Zorientowałem się co mnie czeka - Samodyscyplina dostatecznie wyostrzyła mi zmysły. Widziałem to jak na dłoni. Nie miało to jednak żadnego znaczenia. Policzek. Zwykły policzek, wymierzony otwartą dłonią - szeroką, płaską dłonią, jarzącą się nieziemskim błękitnym płomieniem, która z wysokości biodra śmignęła do mojej szczęki jak wystrzelona z karabinu. Nie zdążyłem nawet mrugnąć, gdy oślepiające białe światło zalało celę, a przez moje uszy przewalił się grzmot, który płynnie przeszedł w łoskot olbrzymiego karylionu zwołującego Ukochane Dzieci do Białej Katedry na modły w Święto Wniebowstąpienia. Odbiłem się od czegoś twardego i upadłem na coś jeszcze twardszego.

Kiedy świat odrodził się w przygasłym świetle, a dudnienie dzwonów przycichło, klęczałem na czworakach na kamiennej posadzce, wpatrzony w rozmazujące mi się i dwojące w oczach trzewiki oblepione rdzawym błockiem. Łeb mi pękał - Chryste Panie! - a kiedy nim potrząsnąłem, rozbolał mnie jeszcze bardziej i... - Rany... - wykrztusiłem. - Czy teraz się rozumiemy? Nawet nie próbowałem kiwnąć głową, boby mi odpadła. - Masz dar jasnego wyrażania myśli. - Nie ty pierwszy mi to mówisz, obywatelu. - Rycerz z szacunkiem cofnął się o krok. Może wolałbyś wstać? Najlepiej jest stać i trzymać się z dala od ścian. Całkiem nieźle posługuję się Ręką Khryla, ale przy wstrząsach wtórnych niewiele mogę ci pomóc. Udało mi się dźwignąć na jedno kolano i spojrzeć w łagodne, pucołowate twarze Rycerza: wszystkie trzy. Zamknąłem oczy, otworzyłem - i z trzech twarzy zrobiły się dwie. - Przeżyję? - To się okaże. Na razie wstań. Moje nogi nie chciały o tym słyszeć. - Dziękuję, poklęczę. Co mam zrobić, żeby to ustąpiło? - Powiedz mi to, co chcę usłyszeć. - A jeśli to niemożliwe? - Możliwe. Jestem pewien. - W takim razie mamy problem. Pancerz skrzypnął, kiedy Tyrkilld wzruszył ramionami. - Nie my, tylko ty. Rozejrzałem się w poszukiwaniu czegoś, o co mógłbym się oprzeć. Przy tej okazji głowa prawie rozpękła mi się na dwoje. - A jeśli rzucę ci Wyzwanie? - Proszę bardzo. Który jesteś stopień...? Szósty? - Tyrkilld prychnął pobłażliwie. - Atakuj, kiedy tylko zechcesz. - Jasne. Dzięki. - Wsparłem się obiema rękami na zgiętym kolanie i czekałem, aż kilka głębszych oddechów rozjaśni mi w głowie. - Chodzi o Orbeka? - To takie dziwne? Zakon Khryla i Stolica Pola Bitwy interesują się poczynaniami twojego ogrilla. - On nie jest moim ogrillem. - Przycisnąwszy dłoń do skroni, zdołałem stłamsić narastającą pod czaszką bezgłośną burzę. - Jest moim bratem.

- To już powiedziałeś Rycerzowi Kershawowi. Pan Męstwa nadal nie słyszy w twoich słowach kłamstwa. - Tyrkilld pokręcił głową. - Podobnie jak nie słyszy go, kiedy twierdzisz, że jesteś Klasztornym. Ezoterykiem. Prawdopodobnie zabójcą. - Emerytowanym. - Jeszcze nie tak dawno ty i ogrillo bylibyście śmiertelnymi wrogami. - Byliśmy. Ale nam przeszło. - Z pewnością byłaby to nadzwyczaj zajmująca opowieść... - I nadzwyczaj długa. - Zbyt długa, do chuja pana. - I lepiej brzmi, kiedy się jej słucha, niż kiedy musiało się ją przeżyć. - ...ale w ogóle mnie nie interesuje. Chciałbym usłyszeć, co masz do powiedzenia na temat Twarzy Wolności. - Z pewnością doznałbym błyskawicznego olśnienia, gdyby nie napierdalał mi tak łeb, ale... Co to jest Twarz Wolności, do diabła? - Pynahll't - powiedział Tyrkilld. W jego głosie brzmiał szczery żal. Teraz też zdążyłem się zorientować, co się święci. I też nie miało to żadnego znaczenia. Tym razem walnął mnie drugą ręką. Co również niczego nie zmieniło. Kiedy rozchyliłem drgające spazmatycznie powieki, leżałem na wznak. Z prawej strony w szyję wgryzało mi się stado wściekłych wiewiórek. Nie widziałem ich, nie słyszałem ani nie mogłem namacać, kiedy podnosiłem omdlałą rękę do źródła bólu, ale małe skurwysynki były gorliwe i zawzięte. Nad moją głową, niezbyt wysoko, zamajaczyła beżowa plama. Pewnie twarz Tyrkillda. - Chyba zasłużyłem sobie na Małą Pokutę - powiedział. W jego głosie było coś z odległego oceanu, jakby szum przyboju. - Obywatelu Shade, muszę ci coś powiedzieć. Tak się składa, że pechowym - dla ciebie - zbiegiem okoliczności, mój drogi ojciec, Rycerz o wiele cnotliwszy i sławniejszy niż ja, niegodny, został podstępnie zamordowany przez klasztornego zabójcę. Czy to ci coś wyjaśniło? Kamień na przemian spajał się z moim ciałem i od niego oddzielał. Ręce i nogi dygotały mi spazmatycznie. Nie mogłem się nawet przeturlać. - Ja... pierdolę... - Wiem wprawdzie doskonale, że to ciężki grzech potępiać człowieka za przewiny jego brata, lecz ze zdumieniem stwierdzam, że sprawia mi to przyjemność. Niewielką, ale zawsze. Stąd przypuszczenie, że zasłużyłem na Małą Pokutę. Oto bowiem gdzieś w mrocznych zakamarkach mojej niecnej duszy żywię nadzieję, że będziesz jak najdłużej robił uniki, chwytał się niemoralnych sztuczek i stawiał mi opór, bo wtedy będę mógł okładać twoją

grzeszną głowę Ręką Khryla, aż ten ohydny klasztorny mózg wycieknie ci przez oczodoły. Powoli odzyskiwałem władzę nad ciałem. Przetoczyłem się na bok i skuliłem wokół kłębka drutu kolczastego, który puchł mi pod żebrami. - Na pewno bym ci współczuł... że straciłeś ojca, masz niecną duszę, i tak dalej... Cieknąca mi z ust strużka krwi kreśliła malutką spiralę na kamiennej podłodze. - Gdybyś w tym samym czasie nie próbował mnie zatłuc. - Dasz radę wstać? - A muszę? - Jeśli będę musiał przyłożyć ci nogą, pożałujesz. - Za ręką też już nie przepadam. - Podparłem się na łokciu. - Ale dobrze, poczekaj. Wstanę. Daj mi chwilę, dobrze? Rozłożył ręce, między którymi rozciągał się szeroki, wyrozumiały uśmiech. Namacałem jedną z wbudowanych w ściany ceglanych ław, oparłem się na niej i podciągnąłem. Cela zawirowała, ściany zafalowały, żołądek podszedł mi do gardła. Odepchnąłem strażnika i dowlokłem się do stojącego w kącie nocnika w samą porę, żeby pozbyć się całego sera, orzechów i suszonych owoców, które godzinę czy dwie wcześniej postanowiłem przyswoić. Klęczałem nad nocnikiem i odpluwałem krwawe wymiociny. - Czy to, że mówię prawdę, ma jakieś znaczenie? - Każde słowo prawdy zmazuje jedną plamę z twojego brudnego serca - odparł miłym głosem Tyrkilld. - Pierwszy raz usłyszałem o Twarzy Wolności od ciebie, przed chwilą. - Nie nadużywaj mojej cierpliwości, obywatelu. Udało mi się podciągnąć kolana i chwiejnie wstać. - Przecież masz prawdozmysł, tępaku. Czy ja kłamię? Rycerz westchnął. - Obywatelu Shade, chcesz mi wmówić, że wyczulonego na prawdę i fałsz ucha naszego Pana nie da się zwieść za pomocą mrocznej magji elfów? Mój targany wymiotami żołądek zacisnął się jeszcze mocniej, jak pięść. - Elfów? - A może mam uwierzyć, że tylko zwykły zbieg okoliczności sprawił, że jeden Ankhańczyk, Ezoteryk, akurat teraz przybył w odwiedziny do innego Ankhańczyka, Orbeka Czarnego Noża? - Ankhańczyk do Ankhańczyka... O, kurwa. - Zakryłem ręką oczy. - Niech mnie kozioł

wydyma. Twarz Wolności. Twarz! Pieprzona Kierendal. - Widzisz? Może jednak możesz się ze mną podzielić prawdą. Tyle że nieśmiała to prawda i potrzebuje zachęty, żeby wyściubić nosek na światło dzienne. - Rozłożył swoje sękate łapska w zachęcającym geście. - Opowiedz mi o tej Kierendal. - Pytaj, o co chcesz. Nienawidzę tej szmaty. - Otarłem usta rękawem. - O co chodzi? Co to za kurestwo, jakiś Ruch Wyzwolenia Uciskanych Ogrillów? - No proszę. - Tyrkilld cały się rozpromienił. - Śmiało, wywab tę swoją nieśmiałą prawdę z ukrycia... - Znacząco zacisnął i rozprostował prawą pięść. - Chyba że wolisz, żebym ja się tym zajął. - Ja tylko zgaduję... - wydyszałem. Zastanawiałem się, czy znowu puszczę pawia. Ale nie zanosiło się na to. Szkoda, psiakrew. Gdybym nie był taki otępiały, pomyślałbym zawczasu o tym, żeby obrzygać draniowi napierśnik. - Tylko... zgaduję. Trzy lata temu cały Lud został wyzwolony, może o tym słyszałeś. Uzyskali pełnię praw obywatelskich. Pełnię praw człowieka. Tyrkilld pokręcił smutno głową. - Ci Ankhańczycy... - Nie zaczynaj. Kierendal jest... kurde, nie wiem nawet, jak ją teraz nazwać. Powiedzmy, że jest „księżną", tak chyba będzie najlepiej. To pierwotna... Wy powiedzielibyście „elfka". Prowadzi w stolicy pewien bardzo dochodowy interes. Interes jest dochodowy, ponieważ Kierendal kieruje również organizacją przestępczą, i to sporą, wyrosłą z dawnego gangu rządzącego Kolonią, a właściwie jej częścią, znaną jako Twarz. Jej ludzi nazywano Twarzami. Kapujesz? Więc jeśli ktoś kieruje z Ankhany jakimś tutejszym podziemiem walczącym o wolność grillów, można w ciemno zakładać, że Kierendal macza w tym palce. A to oznacza, że macie poważny zgryz, bo ona jest bogata, wpływowa, diabelnie cwana i bezwzględna. No i ustosunkowana. To są zresztą dodatkowe powody, dla których tak jej się powodzi w interesach. - Ma wysoko postawionych przyjaciół, tak? - Kiedyś pukał ją sam cesarz. To się liczy? Tyrkilld uśmiechnął się i skinął głową. Strażnicy przyjęli nowinę bez mrugnięcia okiem. - Żeby cię szlag trafił... - Pokręciłem obolałą głową i odplułem grudę żółci. - Kiedy powiem coś, o czym nie wiesz, weź zamachaj jakąś flagą czy coś, dobra? - No tak, rozumiem. Jak już się przekonałeś, umiemy wykryć prawdę. - To znaczy, że teraz znów będziesz mną rzucał o ściany?

- Najprawdopodobniej tak. Obaj już wiemy, że potrafisz być ze mną szczery. - Wyłamał palce. - Musisz się tylko postarać. - Sranie w banię... - Przejdźmy teraz do twojego... hm... brata... i jego przyjaciół z Dymnego Łowu. - Dymnego Łowu? - Otóż to, obywatelu. Na pewno spodziewałeś się, że w końcu do tego dojdziemy, prawda? Wziąłem głęboki wdech, wypuściłem powietrze z płuc i uniosłem głowę. Ważyła parę ton. - Coś mi się wydaje, że i w tej kwestii mam dla ciebie pewną nieśmiałą prawdę. Tyrkilld pokiwał głową i uśmiechnął się zachęcająco. Skinąłem głową w odpowiedzi. - Tylko... widzisz, ta prawda chowa się w mojej plugawej klasztornej dupie - ciągnąłem. Ale może udałoby ci się ją wyssać? Usta Tyrkillda wydęły się, formując spółgłoskę wargową. Tym razem się nie zorientowałem. Pięść trafiła mnie pod mostek. Wstrząs przebiegł mi po kręgosłupie w górę i w dół, przeszył wątrobę i nerki, eksplodował w czubku głowy i piętach. Przekoziołkowałem w powietrzu, uderzyłem w spojenie ściany z sufitem, po czym, spadając, zderzyłem się z ławą ale upadek na jej ceglaną powierzchnię z wysokości dziesięciu stóp i tak był niczym; ledwie go odczułem. Krew bulgotała mi w ustach, kiedy leżałem na podłodze skulony wokół pulsujących bólem wnętrzności i usiłowałem sobie przypomnieć, jak się oddycha. - Obywatelu, obywatelu... - odezwał się Tyrkilld, znowu jakby szczerze zasmucony. Wiesz

przecież,

jak

bolesne

są

dla

mnie

wspomnienia

mojego

nieszczęsnego,

zamordowanego ojca. Przepona zadygotała mi spazmatycznie i powietrze wypełniło ze świstem płuca. Odkaszlnąłem i splunąłem krwawą flegmą w kierunku słońca na piersi Tyrkillda. Chybiłem. Zostały mi więc tylko słowa. Nie spieszyłem się. Mówiłem powoli, wyraźnie, bez emocji. Nie było sensu dawać mu do zrozumienia, że po prostu mnie wkurzył. - Twój ojciec? Był zerem. Zwykłym bandziorem. Gnojem i tchórzem. - Odplułem jeszcze trochę flegmy z krwią. - Tak jak ty. - Wziąłem głęboki wdech, żeby nie zadrżał mi głos. Umarł na kolanach. Twarz Tyrkillda stężała. - Nic nie wiesz o moim...

- Wiem, że umarł... - Powoli. Wyraźnie. Bez emocji. - Robiąc loda jakiemuś klasztornemu. Świat znieruchomiał. Zrobiło się cicho, jeśli nie liczyć naszych oddechów, zdławionych i chrapliwych, podobnych, nierozłącznych. Aż w końcu zrozumieliśmy się bez dalszych słów. - Podnieście go - zabrzmiał w tej ciszy lodowaty szept. Najbliżej stojący strażnik, czerwony z gorąca i błyszczący tłustym potem, niepewnie ścisnął karabinek. - Czy Rycerz... Tyrkilld miał zimne, białe spojrzenie mordercy. Niezbyt wybrednego mordercy. - Podnieście go. Strażnik zlizał pot z górnej wargi. Przewiesił broń przez plecy, lufą w dół. - Jak Rycerz rozkaże. Leżąc, wyszczerzyłem do niego zęby. Miały smak krwi. - Tylko mnie dotknij... a pożałujesz, że od razu cię nie zabiłem. Strażnik zbladł i znieruchomiał w pół kroku. Przetoczyłem się na brzuch. Zimny kamień chłodził mi twarz i koił rozedrgane nerwy. - Ty i twój zasrany ojciec... - Splunąłem na posadzkę. - Może opowiem ci o moim ojcu? Podkuliłem ręce i nogi i dźwignąłem się na czworaki. Zwiesiłem głowę. Nie miałem siły jej unieść. - Mój ojciec... przez całe życie, codziennie, czuł na karku nacisk stalowego buta. Nareszcie. Siła, której tak potrzebowałem, płynęła z moich pokiereszowanych bebechów i kropla po kropli sączyła się wzdłuż kręgosłupa. Teraz mogłem podnieść głowę. Spojrzałem Tyrkilldowi w oczy. Były białe. Moje są czarne. - Mój ojciec... nie miał niezniszczalnej zbroi ani morgenszterna w garści... Nie miał boga, który by go uzdrowił. W przeciwieństwie do ciebie nie poruszał się jak błyskawica, nie władał gromem, nie miał żadnych wypasionych zabawek. Był człowiekiem. Zwykłym człowiekiem. Ale to wystarczyło. Każdego dnia umierał po trochu, tylko po to... Przygryzłem wargę. - Tylko po to, żeby takie kutafony jak ty nie mogły zbyt wygodnie rządzić światem. - Podnieście go - powtórzył Tyrkilld. Strażnik przykucnął i wyciągnął do mnie lewą rękę, skręcając tułów, żeby odsunąć ode mnie przewieszony przez prawe ramię karabinek. Gówno mu to dało. Prawą ręką złapałem go za lewy biceps - chwytem, który bywał pochlebnie porównywany

do uścisku szczęk buldoga. Wcisnąłem kciuk w nerw biegnący po wewnętrznej stronie jego ręki, wzdłuż tętnicy. Stęknął i szarpnął się odruchowo, targnięty niespodziewanym bólem. Przy okazji dźwignął mnie nieco z posadzki, dzięki czemu mogłem wbić mu lewy kciuk w prawe oko, a pozostałymi palcami dłoni zahaczyć o żuchwę i zmiażdżyć śliniankę przyuszną. Ciało podąża za głową, toteż kiedy Tyrkilld ryknął „ Tabhonall!” i w eksplozji błękitnego ognia katapultował się w moim kierunku, mierząc barkiem w moją pierś, po drodze - zamiast zmiażdżyć mi żebra i wydusić ze mnie ducha w fontannie potrzaskanych kości, kawałków płuc i krwi z pękniętego serca - natrafił na opancerzony grzbiet strażnika, którego jednym szarpnięciem ustawiłem mu na drodze. Strażnik nie zdążył nawet krzyknąć. Tyrkilld uderzył w nas jak rozpędzona lokomotywa i przygniótł do ściany. Nie powiem, zabolało; w głowie wybuchły mi fajerwerki, wzrok zmętniał, i coś pękło w brzuchu - ale z nieszczęsnego strażnika została od nerek po tyłek tylko krwawa miazga. Nie mogłem złapać tchu, wstać ani nawet zogniskować wzroku, ale to wszystko nie grało żadnej roli, bo kiedy na wpół zmiażdżony zsuwałem się po ścianie, musiałem tylko puścić szczękę strażnika i nacisnąć spust karabinka, który cały czas zwisał mu z ramienia. Tyrkilld próbował tymczasem odepchnąć dogorywającego nieszczęśnika i szykował się do zadania śmiertelnego ciosu. Jego pięść pałała oślepiającym ogniem, jak spawarka. Lufa karabinka była przyciśnięta do nabiodrka jego zbroi, który zareagował na strzał głośnym metalicznym bonk! Ładunek grubego śrutu przebił pancerz tuż powyżej kolana i nafaszerował mięsień czworogłowy uda Tyrkillda. Kaskada krwi, strzępów mięsa i odłamków kości wyrwała mu potężną dziurę pod kolanem. Wykręcił mimowolny piruet na zdrowej nodze. Zanim zdążył upaść, przerzuciłem drugą rękę przez pierś strażnika i przycisnąłem go do siebie. Razem upadliśmy na posadzkę. Udało mi się przeładować karabinek i wystrzelić następny ładunek w jednego ze strażników przy drzwiach, który właśnie szukał dogodnej pozycji do strzału. W jego miednicy pojawiły się nagle dwa otwory o średnicy kciuka. Rzuciło go na ścianę, trysnęła krew. W celi zaskwierczał rykoszet - tym razem musiała to być kula, nie śrut. Ryknął trzeci karabinek: ładunek śrutowy rozpłaszczył umierającego pierwszego strażnika na mojej piersi i podziurawił mi prawy bok, ale chwilowo miałem większe zmartwienie: upierdoliłem pół nogi Tyrkilldowi, Rycerzowi Aeddharrowi, ale to najwyraźniej nie wystarczało, żeby go powstrzymać. Wprawdzie skurwiel jedną ręką sięgnął w głąb rany, żeby zacisnąć tętnicę udową i

zatamować krwawienie, ale drugą spokojnie mógł odepchnąć rozdzielającego nas strażnika, co załatwiłoby sprawę, bo tę drugą pięść nadal spowijał morderczy żar. Dlatego postanowiłem wypalić mu prosto w pysk. No, przynajmniej się starałem. W chwili, gdy pociągałem za spust, niewiarygodnie silna dłoń zacisnęła się na końcu lufy: Tyrkilld przyjął cały ładunek na pławiącą się w magijnym ogniu dłoń - która bynajmniej nie eksplodowała deszczem krwawych strzępów. Impet wystrzału tylko odtrącił jego rękę. Śruciny zagrzechotały na posadzce. Cóż, bywa. Wzruszyłem ramionami, przeładowałem i strzeliłem jeszcze raz. Znowu zasłonił się zdrową ręką... Ale tym razem nie chronił jej magijny płomień. Kula wyrwała dziurę w dłoni. I drugą - w naramienniku, przy szyi. I trzecią - w fartuchu na plecach, poniżej kirysu. Kula rykoszetowała z wizgiem o ściany przez - jak mi się wydawało - bardzo, bardzo długi czas, zanim z wilgotnym plaśnięciem utkwiła w czyimś ciele. Usta Tyrkillda poruszyły się, ale zamiast słów dobyły się z nich tylko świst i bulgotanie krwi. Miał bardzo zdziwioną minę. Przeładowałem jeszcze raz i przystawiłem mu wylot lufy do lewego oka. - Rzućcie broń - poleciłem. W uszach mi dźwięczało, nic nie słyszałem, podniosłem więc głos, mówiąc dalej: - Jeśli dobrze liczę, następny znowu będzie śrut, więc rzućcie broń, bo inaczej wrócicie do domu ubabrani jego mózgiem. Nie wiem, może któryś ze strażników - albo ten stojący nieruchomo, który nawet nie zdążył wycelować, albo ten z popielatą twarzą, osuwający się po ścianie z bronią gotową do strzału w trzęsących się rękach - umiał czytać z ruchu warg. W każdym razie odłożyli karabinki. - Kopnijcie je tutaj, do mnie. Już! Zerknęli na Tyrkillda, ale on już przewrócił oczami i spod powiek łyskały mu same białka. Pozostało im tylko spojrzeć po sobie i po sekundzie posłuchać mnie. Ostrożnie zepchnąłem z siebie strażnika ze strzaskanym kręgosłupem. Pomału wstałem. Nogi chyba miałem w porządku, za to po potylicy spływał mi gorący syrop. Rana głowy. Przycisnąłem łokieć do prawego boku, hamując rozpływanie się ciepłej wilgoci, która po biodrze ściekła mi już prawie do kolana. Nie miałem pojęcia, jak ciężko jestem ranny. Ale w tamtej chwili nie czułem bólu. - Te wasze stopnie wyszkolenia bojowego... Srutu-tutu. - Zahaczyłem Tyrkillda paluchem i obróciłem na plecy. Wycelowałem mu w środek czoła. - Masz wolne od szkoły, lachociągu. Aż do następnego życia.

Nie pociągnąłem jednak za spust. Stałem nieruchomo i przekrzywiwszy głowę, wsłuchałem się w dźwięczącą ciszę. Upłynęła sekunda. Po niej następna. - No dobrze. - Odetchnąłem głęboko. Zakłuło mnie w boku. - Możesz wejść. Ty... Skinąłem na zdrowego strażnika. - Otwórz drzwi. Odpowiedziało mi tępe spojrzenie. - Ale komu...? - Temu, kto podsłuchuje. - Sznur bólu spętał mi żebra i zacisnął je na wypełnionych drutem kolczastym wnętrznościach. - Temu, kto na razie nie przysłał tu gromady uzbrojonych po zęby żołnierzy, żeby mnie zabili. Wpuść go, do kurwy nędzy! Bo jeśli zemdleję, to z tego gościa pode mną zostaną zwłoki. Jasne? Światło się przesunęło, metal zgrzytnął o metal, dobiegający z przystani zgiełk przybrał na sile - to otworzyły się zewnętrzne drzwi celi. - Obywatelu Shade... To był nowy głos: głębszy, bardziej mroczny, ściszony, spokojny, przypochlebny, gładki i śliski jak ceremonialna zbroja. - Jestem Markham, Sprawie... - Gówno mnie to obchodzi. Słyszałeś? - Słyszałem. - Wyraziłem się jasno? - Owszem. - Macie ten swój zasrany Regulamin Potyczek, macie tego pieprzonego boga... Więc jeśli dobrze pamiętam te wasze durne prawa, sam pierdolony Khryl we własnej osobie zawyrokował właśnie, że macie się ode mnie raz na zawsze odstosunkować, wy w dupę jebani... - Obywatelu Shade... - A w ogóle... w ogóle... - W celi pociemniało, język mi skołowaciał. Zgrzytnąłem zębami. - Niech was szlag, ratujcie tego biednego strażnika... - Postaramy się. - I bardzo dobrze, do kurwy nędzy... bardzo dobrze... Noc wezbrała mi w głowie i połknęła mnie w całości.

SHOW CAINE'A ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. - No, kurde, ale przecież... Mamy tu kapłanów lipkeńskiego boga wojny i tego, no... boga walki... - Pot klei Staltonowi włosy do czaszki i ścieka mu w kącik ust, skąd język odruchowo go zlizuje. - Mamy chyba prawo spodziewać się... no wiecie, jakiegoś cudu... No bo... wasi bogowie chyba nie pozwolą wam tak po prostu umrzeć, co? Odwracam się i spoglądam na gęstniejącą jak burzowa chmura ciżbę Czarnych Noży. Gdyby nie te przeklęte mdłości, olałbym tę kryjówkę i zademonstrował wspólnikom zalety klasztornej edukacji - Porozumienie z Pirichanthe, farmazony o tym, jak to wola jest funkcją ciała... Ale zwyczajnie nie mam siły. - Pan Męstwa już nas wspomógł. - Marade wpatruje się w przestrzeń. Zaciska wargi. - Ja jestem Jego cudem. Stalton wywraca oczami. - Od razu mi lepiej. - Jest taki Talent Dal'kannitha, który pozwala zjednoczyć ludzi, żeby walczyli jak jeden mąż - wtrąca Pretornio, jakby cytował wyuczoną lekcję z seminarium. - Inny Talent może nam dać siłę, która pozwoli wytrwać w najstraszniejszej bitwie, oraz odwagę, byśmy mężnie znosili cierpienie i bez mrugnięcia okiem stawili czoło śmierci. - Słyszysz, co oni naprawdę mówią? - Mój śmiech brzmi jak grzechotanie kamyków w zardzewiałej puszce. - To samo co ja. Jesteśmy zdani na siebie. - Gdyby udało nam się wysłać umyślnego do khryliańskiej stanicy w Północnym Rahnding... - zaczyna Marade. Z trudem się powstrzymuję, żeby nie nakłaść jej po pysku. - Nie zachowuj się jak blondynka! - Caine... - Poważnieje. - Zakon Khryla od pokoleń walczy z ogrillami. Mamy

wypracowane procedury wymiany więźniów... - Sram na wasze procedury. Dobrze wiesz, że Zakon nie ma tym draniom nic do zaoferowania. - Poza ich życiem. Krzywię się. - No to powodzenia. - Nie zostawiamy Żołnierzy Khryla w rękach wroga. - Marade podnosi głos. - Nigdy. Tak stanowi nasze Prawo. - Wasze prawo można o kant dupy rozbić. - Prawo jest święte, Caine. - To już nie jest zwykła powaga, tylko lodowata groźba. Dłoń, która może zrobić z kości miazgę, zaciska się na moim barku. - Drugiego ostrzeżenia nie będzie. Wzruszeniem ramion uwalniam się z uścisku. - Nie lubię, jak mnie ktoś dotyka w taki sposób. Marade marszczy brwi i chce coś odpowiedzieć, ale nie daję jej dość do słowa. - Powiedz im, Marade. Przecież wiesz. Musisz wiedzieć. Powiedz im, co Czarne Noże robią z jeńcami. Powiedz, ilu więźniów zdołało uciec. Albo ilu udało się wykupić. No, dalej. Ilu? Pochmurnieje. Milczy. To uczciwa odpowiedź. Odwracam się do pozostałych. - Suki z Boedecken straszą swoje szczenięta, że jak będą niegrzeczne, to przyjdą Czarne Noże i je zabiorą. Kapujecie? Nawet grille straszą swoje młode Czarnymi Nożami. Żałuję, że nie mogę im opowiedzieć o Micku Barandzie. O nielegalnym sześcianie z nagraniem jego ostatniej Przygody, który w wieku dwunastu lat przemyciłem do domu. Szkoda, że nie mogę im opowiedzieć o tym, co Czarne Noże z nim zrobiły. Ani o tym, jak to przyjął - on, jeden z największych twardzieli w dziejach Studia. Jak go złamały, sprawiły, że płakał, krzyczał i błagał. I jak - na samym końcu - już tylko dygotał. Umierał przez tydzień. Od dwóch dni był martwy, martwy w środku, zanim go w końcu zabiły. - Mówi się czasem, że kogoś spotkał los gorszy od śmierci, ale nie mówi się o losie gorszym niż wpadnięcie w łapy Czarnych Noży. Wiecie czemu? Bo czegoś takiego nie ma. Zrozumieją? Czy w ogóle są w stanie zrozumieć? Marade w końcu znajduje w sobie dość jaj, żeby się wtrącić. - Ma trochę racji - przyznaje. - Wszystkie klany z Boedecken boją się Czarnych Noży.

Boją się ich i nienawidzą. Czarne Noże odrzuciły nawet tych nędznych bogów, których czci się gdzie indziej na Boedecken. Z naszych informacji, opartych na zeznaniach nielicznych Czarnych Noży, które Zakonowi udało się pojmać żywcem, oraz... oraz na... na... badaniu odzyskanych szczątków... naszych jeńców... wynika, że ich społeczność opiera się na bardzo... prymitywnej i okrutnej magji. Celem wojny jest schwytanie więźniów, którzy są następnie... rytualnie torturowani. Ich katusze mają przywabiać demony. Ich ból... ich życie... W zamian za nie Czarne Noże otrzymują pewne... mroczne moce. I słyną z pomysłowości w dręczeniu więźniów. To właściwie powinno wystarczyć, ale takie oschłe, rzeczowe pieprzenie nikogo nie poruszy. - Słyszeliście? - pytam. - To teraz ja wam to przetłumaczę. Moglibyśmy im zgwałcić żony, pozabijać babki i pożreć dzieci, moglibyśmy nawet wyruchać ich pieski pokojowe, ale i tak nie pogorszymy swojej sytuacji. Rozumiecie? Tkwimy w gównie po szyję i właśnie nadciąga przypływ. Spoglądają po sobie, potem patrzą na mnie i po krótkiej refleksji „Rety, ależ ten gość ma gadane..." wracają do swoich pyskówek, tak jakbym w ogóle się nie odezwał. Nie mogę ich dłużej słuchać. Wbijam wzrok w chropowaty granit tarasu. Chciałbym zawyć, ryknąć i odgryźć kawałek tego granitu. Już się nie boję. Już nie jestem przygnębiony. Jestem zły. Perspektywa tortur i śmierci mnie nie rusza, ale wpienia mnie to, że te złamasy mnie nie słuchają. Chociaż nie. To nie tak. Wkurwia mnie to, że nie ma żadnego powodu, dla którego mieliby mnie słuchać. Niczego nie dokonałem. Nie jestem nikim ważnym. Przebyłem taki szmat drogi tylko po to, żeby dać się tu skasować. Jak jakiś pieprzony statysta. Zasługuję na więcej. Ciężko pracowałem na coś lepszego. Powinienem być gwiazdą. >>przewijanie w przód>> Rababàl ucieka wzrokiem w bok. Drgają mu usta. - Ale... Ale gdyby komuś z nas udało się uciec, mógłby wezwać pomoc... może nawet odsiecz. Dla wszystkich. Północne Rahnding jest całkiem blisko. To może być jedyna szansa dla reszty...

- Tylko dlatego, że tragarze muszą normalnie zarabiać na życie, twoim zdaniem nie zasługują na ostrzeżenie? - Nachylam się nad nim tak nisko, że mógłbym odgryźć mu kawałek policzka. Szepczę: - Chcesz uciekać? To się pospiesz, tłuściochu jebany. Zanim sam cię zabiję. Założę się, że smakuje jak wieprzowina. Stalton wpycha się między nas. - Nie tak blisko, Caine. Odsuń się. Ale już. Patrzę mu w oczy. Są wodniste i mają kolor gówna. - Bo co? Rękawica Marade spada mi na ramię jak stalowa cegła. - Caine, nie czas na... - Właśnie że czas. Najlepszy czas. - Odtrącam jej rękę i szczerzę zęby, widząc złowrogi błysk w jej oku. - Wy zasrane ptasie móżdżki, czy któryś z was w ogóle słyszał, co powiedziałem? To nie są zwierzęta, do kurwy nędzy! Nie przekupicie ich żywą przynętą. Kiedy wpadną do obozowiska, nie rzucą się żerować jak bezmyślne drapieżniki. Jak kogoś złapią, to najpierw zrobią mu krzywdę, żeby wydał pozostałych. A jak wam się wydaje, jak długo tragarze będą milczeć? Zresztą, po co mieliby to robić, zwłaszcza po tym, jak porzucicie ich na pewną śmierć? - Co w takim razie sugerujesz? W ten sposób przynajmniej niektórzy z nas mieliby szansę! - Jadowite spojrzenie Rababàla na pewno byłoby bardziej złowieszcze, gdyby obwisłe policzki tak mu się nie trzęsły. - Masz lepszy pomysł? I wtedy... A to sukinsyn. To się zaczyna nisko - poniżej piersi, poniżej brzucha, poniżej pępka. Ktoś podstawił mi pod jądra zapaloną zapałkę i bebechy zajęły mi się ogniem. - To zabawne, ale... - Żar pełznie coraz wyżej. Zapala uśmiech. - Tak. Mam lepszy pomysł. Patrzę na nich kolejno: Rababàl jest blady i spocony; Marade wygląda cudownie, kiedy tak posępnieje; Stalton mruży oczy; Tizarre odrzuca drżącą ręką włosy z czoła; Pretornio skręca w palcach modlitewny łańcuszek. Widzą to? - zastanawiam się. Czy widzą ten płomień w mojej głowie? Bo w tej chwili cała ta szara, gruzłowata breja - perspektywa śmierci, zanim na dobre rozpocząłem karierę, przygnębiający strach, czarna rozpacz, biadolenie „Boże, dlaczego ja, dlaczego ja?!" - wszystko to rozpływa się, topi z sykiem w tym ogniu, dymi na potęgę i znika

w pizdu. Dość tego pieprzenia o łykaniu gówna. I tak żyję dłużej niż się spodziewałem. Nie jestem gwiazdą, ale zafunduję sobie gwiazdorskie zejście ze sceny. - To proste... - zaczynam, cedząc słowa, żeby nawet Pretornio mnie zrozumiał. Naprawdę proste. Nie uciekniemy im. Nie ukryjemy się przed nimi. Nie przekupimy ich. Jeżeli ktokolwiek z nas ma przeżyć, jest na to tylko jeden sposób. Spoglądają na mnie pustymi oczami, czekając, żebym napełnił je nadzieją. Frajerzy. Do diabła z nadzieją. - Jeden sposób - powtarzam. - Musimy ich przekonać, że polowanie na nas to kiepski pomysł. Błysk w oku najpierw pojawia się u Marade. - Chcesz powiedzieć... - Tak, właśnie to chcę powiedzieć. - Wewnętrzny płomień słychać już w moim głosie. Musimy im skopać tyłki. To działa. Widzę, jak się zapalają do tego pomysłu. Wyobrażają sobie - jeszcze bez szczegółów, tylko na próbę - jak to będzie. Ciepło wzbiera w nich i topi lodowaty lęk. Odwracam się i opieram o balustradę; chcę, żeby razem ze mną spojrzeli na pustkowie. Żeby zobaczyli obłok kurzu i Czarne Noże. Żeby tak jak ja pomyśleli: a czemu by nie? Dowalmy im! - Myślisz... - Tizarre przełyka drżenie głosu i zaczyna jeszcze raz. - Myślisz, że damy radę? Dobre kłamstwo bije złą prawdę na głowę. - Wiem, że tak. - I to... - Platynowy krążek w palcach Rababàla pojawia się i znika coraz szybciej. - I to ma być nasza szansa? - Jedyna. Musimy się im postawić. Musimy urządzić im krwawą jatkę. I powinniśmy to zrobić jak należy. - Co to znaczy: jak należy? To znaczy, zgiąć ich wpół i ruchać w dupsko, aż krew im siknie z oczu - ale jeśli powiem to na głos, Marade zdzieli mnie w dziób, a Pretornio chyba zemdleje. - To znaczy po mojemu. Bez sprzeciwów. Bez komitetów. Bez dyskusji, do cholery! - Ale jak to po twojemu? Zakon Marade od wieków walczy z ogrillami, Pretornio jest doświadczonym dowódcą piechoty... - Ej, Marade... Uczą u was o tym, jak Czarne Noże obchodzą się z taumaturgami?

Marade odwraca się do mnie bokiem i najpierw ukradkiem zerka na Tizarre, a potem spuszcza wzrok na swoje rękawice. Zaciska usta, aż drżą jej mięśnie żuchwy. Nie ma nic do powiedzenia. Co innego ja. Ja nie mam oporów. Zahaczam kciuki o pas, odchylam się do tyłu i opieram łokcie o balustradę. - Nazywają to Pocałunkiem Czarnych Noży: przysysają ci się wargami do oczodołu i wyłuskują oko. Najpierw jedno, potem drugie. Przegryzają nerw wzrokowy. Wydaje im się, że jeśli cię oślepią, nie będziesz mógł posługiwać się magją. Rababàl porusza ustami, jakby chciał coś powiedzieć, ale zapomniał słów. - Potem ręce - ciągnę i spoglądam na jego dłonie. Chowa platynowy krążek tak błyskawicznie, jakbym przyłapał go na drapaniu się po jajkach. - Owijają ci nadgarstki drutem, mocno, tak żeby odciąć dopływ krwi. Ręce szybko czernieją. Umierają. Czasem grille dają swoim khoshoi je poobgryzać; czasem krzyżują cię na ziemi, żeby do rozpostartych szeroko ramion przywabić kruki; a czasem po prostu zostawiają je w spokoju, żeby sobie gniły. - Caine... - Przełyka ślinę. Głos mu drży. - Myślę jednak... - Jeśli mimo wszystko próbujesz rzucić zaklęcie, wbijają ci w czaszkę takie długie szpikulce, stalowe igły, długie jak przedramię i grube jak gwoździe do podków. Nie zabija cię to, nawet bardzo nie boli. Ale później biorą zapaloną pochodnię i przytykają ją do końcówek tych szpikulców. Po kolei. Metal dobrze przewodzi ciepło, ale ból nadal nie jest jakiś straszny; mózg nie jest przecież unerwiony. Dostajesz za to jebitnej gorączki. Najgorszej gorączki w życiu. Masz zwidy. Halucynacje. Koszmary, z których się nie budzisz. Za życia trafiasz do piekła. I mimo tej gorączki czujesz, jak umierasz. Mózg ci się gotuje na wolnym ogniu. Pomalutku. Rababàl robi się szary na twarzy. Chyba ma bujną wyobraźnię. Dostatecznie bujną, żeby nie pytać mnie, skąd to wszystko wiem, do cholery. Dobrze, że nie pyta. Nie miałbym dla niego sensownej odpowiedzi. - Nie zawsze jest tak źle - pocieszam go z uśmiechem. - Czasem poniesie je entuzjazm, przesadzą z pochodniami i wygotują ci mózg w trymiga. - Wzruszam ramionami. Przynajmniej wtedy szybko to idzie. Odpycham się od balustrady i robię krok w przód. Wchodzę między nich. Rozstępują się odruchowo, robią mi miejsce. To pierwszy dobry znak. Czekają, co powiem. To drugi. - A wiecie, jakie ogrille składają sobie życzenia? Mówią: „Zgiń w walce". Kapujecie? My też powinniśmy sobie tego życzyć. - Spoglądam na nich, wyszczerzam tyle zębów, ile zmieści

mi się w uśmiechu, i wystawiam przed siebie zaciśniętą pięść. - Zgińcie w walce. Marade znowu reaguje pierwsza. Lodowata determinacja wyostrza rysy jej twarzy. Zaciska pięść - pancerna rękawica zmienia się w kulę stali - i dotyka nią mojej pięści. - Tak - mówi. - Zgiń w walce. Liczyłem na nią. Khrylianie uwielbiają te heroiczne pierdoły - „do krwi ostatniej" i tak dalej. Wygląda w tej chwili tak prześlicznie, że lepiej, żebym się, kurwa, nie odzywał. Stalton spogląda na mnie podejrzliwie. - Mam wrażenie, że się świetnie bawisz - mówi. - Bo to świetna zabawa. Nie znam lepszej. Przynajmniej dopóki się nie rozbiorę. Naprawdę to powiedziałem?! Rumieniec wypływa mi na policzki. Nie, patrzeć na nią też nie powinienem. Stalton kręci głową. - Jesteś szurnięty. - Przeszkadza ci to? - Nie, skądże. To godne podziwu. - Uśmiecha się szeroko i dodaje pięść do naszych dwóch. - Zgiń w walce. Następna jest Tizarre, potem Pretornio, na koniec nawet Rababàl zaciska serdelkowate palce i kiwa głową. I co wy, kurwa, na to? Do diabła z Marade. To jest jeszcze lepsze. Czuję to. Czuję w kościach, w powietrzu i na języku - i możecie mnie wyruchać w lewe ucho, jeśli nie podoba mi się ten smak. Wspólnicy stoją i czekają. Patrzą na mnie. Na mnie! Czekają, żebym im powiedział, co mają robić. Kto by pomyślał, że to będzie takie proste... Nie, nie muszę tego mówić. Te słowa lepiej brzmią w mojej głowie niż zabrzmiałyby w ustach. Już nie jestem statystą. Teraz to wy, kundle zasrane, nadkastowe eunuchy, kutwy jebane... Teraz to wy będziecie grać ogony. To jest show Caine'a. >>przewijanie w przód>> Czarne Noże materializują się z kurzu i rozedrganego gorącem powietrza. Zatrzymują się na szczycie wzniesienia dwieście jardów od nas. Widzą mnie. Nigdy się nie dowiem, co spodziewały się zastać przed bramą pionowego miasta, ale na pewno nie ludzkiego chudzielca w czarnym skórzanym stroju, który stoi sam jeden na pagórku i na nie czeka.

Z ich punktu widzenia zewnętrzny mur pionowego miasta obramowuje mnie rozmazaną czerwoną poświatą zachodzącego słońca. Czarna skóra ostro kontrastuje z wyblakłym gruzem szczątków bramy miejskiej, trzydzieści jardów za moimi plecami. Moja sylwetka rysuje się wyraźnie na ich tle. Poza spokojna. Niedbała. Ręce swobodnie opuszczone. Dłonie otwarte. Puste. Obraz wyraźny jak we śnie. Przynajmniej w moim śnie. O ludziach wiedzą tylko tyle, że poluje się na nich, krzywdzi ich i zjada. Teraz pewnie się zastanawiają, co ten cherlawy sukinkot sobie myśli, że tak po prostu sobie tam stoi? Czy twarz mam w cieniu? Oby nie. Mam nadzieję, że widzą, jak się uśmiecham. Taksują mnie wzrokiem z wrodzoną ostrożnością drapieżników. Niemal czuję w nozdrzach zapowiedź tego, co chcą teraz zrobić: otoczyć mnie i dokładnie obwąchać, spokojnie, bez pośpiechu, jak hieny, zanim całym stadem rzucą się na ofiarę. Miałem rację, kiedy opowiadałem o nich wspólnikom: są drapieżcami, ale nie zwierzętami - i z pewnością są za sprytne, żeby wejść w zasięg strzału z łuku, zanim rozeznają się w sytuacji. Bardzo dobrze. Każda sekunda ich wahania to dodatkowa sekunda dla Pretornia, który odprawia swoje kapłańskie czary-mary nad tragarzami. A o to przecież właśnie chodzi... Tak w każdym razie powiedziałem tamtym. Czy to naprawdę takie straszne, że przed śmiercią chcę zagrać jedną ostrą, chwytającą za jaja scenę? Nic więcej. Jedna dobra solówka. Oby mi się udało. Drugiej szansy raczej miał nie będę. Gorąco. Zimno. Drętwota. Mrowienie. Serce gubi rytm. Prawa rzepka podryguje mi nerwowo, jakbym miał szczura uwięzionego pod skórą. Uszy wypełnia mi bezgłośny jazgot. Słyszę swój oddech - krótki, urywany, jakbym oddychał dymem. Słyszę widmowy szept suchego jak wypalone kości wiatru. Słyszę, jak dwadzieścia jardów ode mnie jakiś preriowy kurczak tarmosi pazurem karłowaty krzak. Mam wrażenie, że piasek szczelnie wypełnia mi nos, ale czuję woń prażonego słońcem kurzu i odór mojego potu. Może to ze strachu, nie wiem. Czy można bać się tak bardzo, żeby ze strachu czuć się szczęśliwym? To zresztą coś więcej niż szczęście: stanął mi. Pyta mi tak stwardniała, że mógłbym nią łamać deski. Jeden z Czarnych Noży, ze straży przedniej, rusza w moją stronę. Popisuje się - idzie swobodnie, luźno, z przesadną butą. Chce pokazać, kto tu rządzi. Prawie czuję zapach testosteronu. Napięcie spinające mi wnętrzności trochę odpuszcza. Widzę, że jego arogancja jest przesadzona.

To musi być jakiś młody-zdolny; szczawik, który chce się popisać przed starszyzną. Widziałem lepszych. Kurczę, sam jestem lepszy. Wiecie co? Gdyby temu szczeniakowi dać robocze ciuchy i zrobić operację plastyczną, idealnie wpasowałby się w moją starą dzielnicę. Pewnie dlatego jestem taki wyluzowany Boedecken wcale się tak bardzo nie różni od ulic, na których dorastałem. Przez większość życia uczyłem się, jak przeżyć wśród groźniejszych drapieżników. I kiedy teraz patrzę, jak się do mnie zbliża, dokładnie wiem, jakie są zasady. Pokonuje nieco ponad połowę dzielącego nas dystansu, zanim się zatrzyma. Mruży oczy, wzrusza ramionami i odwraca się do mnie tyłem. To taka grillowa prowokacja, część samczego rytuału. Pokazuje, że się mnie nie boi. Nie przestaję się uśmiechać. Aż bolą mnie policzki. Pośladki zresztą też. Nadal zwrócony plecami do mnie, ogrillo ostentacyjnie zakłada cięciwę i napina kompozytowy łuk refleksyjny. Teatralnym gestem sięga po strzałę. Unosi łuk wysoko nad głowę (to po to, żebym wszystko dobrze widział) nakłada strzałę na cięciwę i napina łuk - po czym jednym płynnym ruchem odwraca się i strzela. Stoję bez ruchu i uśmiecham się, jakby ktoś zszywaczem przypiął mi wargi do zębów. Grot strzały krzesze iskry z kamienia leżącego na wyciągnięcie ręki od mojej lewej stopy. Jak już mówiłem: znam zasady. W jego zmrużonych oczach pojawia się odrobina szacunku. Trójdzielna górna warga cofa się, odsłaniając kły. Z tyłu, od strony stojącej na wzniesieniu sfory, dobiegają stłumione pohukiwania, które mogą być oznaką aprobaty. Ogrillo rusza w moją stronę i znów napina łuk. Strzela z odległości jakichś siedemdziesięciu jardów. Strzała ze świstem przeszywa powietrze tuż przy moim prawym uchu. Skurwiel naprawdę umie strzelać. Rozkładam ręce w zapraszającym geście. Niech spróbuje jeszcze raz. Bliżej. Pohukiwanie staje się coraz głośniejsze - i słychać w nim wyraźną szyderczą nutę. Łucznik posępnieje. - Paggnakkid razlim nezz, paggtakkunni - woła do mnie. Kurczę... Nie przyszło mi do głowy, że te flety mogą nie znać westerlingu. Pokonuje kolejne dwadzieścia jardów; w jego zachowaniu nie ma już nic teatralnego. Napina łuk i strzela, nawet nie celuje. Ze świstem wypuszczam powietrze z płuc. Rozluźniam mięśnie nóg, opuszczam ręce i patrzę mu w oczy ponad skwierczącą w locie strzałą - a potem moja prawa ręka wystrzeliwuje znad uda i zaciska się na drzewcu strzały tuż przed moją

twarzą. Drzewce ślizga mi się przez chwilę w dłoni, parzy skórę, w końcu wyhamowuje. Stalowy grot wpatruje się w moje oko z odległości cala. Nie pogadamy? Trudno. Jest jeszcze coś takiego jak komunikacja niewerbalna. Obracam strzałę w palcach jak batutę; ta sztuczka powinna skutecznie ukryć wywołane przypływem adrenaliny drżenie rąk. Strzały ćwiczebne w Twierdzy Garthan miały woreczki z piaskiem zamiast grotów. Uff. Prawdziwy grot to... zupełnie inny świat. Uff. No dobrze. Czas na ciąg dalszy przekazu niewerbalnego. Opieram grot na opuszce lewego palca wskazującego i przez chwilę balansuję strzałą. Przed oczami staje mi wizja tego, jak głupio będę wyglądał, jeśli mi się nie uda - ale pieprzyć to. Wzruszam ramionami i cofam rękę. Strzała na ułamek sekundy zawisa w powietrzu, jak kojot ze „Strusia Pędziwiatra", a ja składam się do okrężnego kopnięcia prawą nogą. Piętą trafiam w sam środek drzewca. Strzała pęka na dwoje. Połówki klekocą na kamieniach. Preriowy kurczak z urażonym skrzeknięciem zrywa się do lotu. Ogrillo patrzy w ślad za odłamkami, a kiedy wraca spojrzeniem do mnie, rozkładam puste ręce... ...i kłaniam się nisko, jak na scenie. Ja pierdolę... Wspaniałe uczucie. Mój uśmiech nie jest już udawany. Czuję się tak, jakby jakiś upojny zapach kręcił mnie w nosie i uderzał mi do głowy. To jest to. O to właśnie chodzi. Oto, co znaczy być gwiazdą. Czy może być coś lepszego? Ha! Brakuje mi tylko... Gdzie oklaski, do diabła?! Może za aplauz należałoby poczytać graniczącą z niechęcią ostrożność, z jaką ogrillo odkłada łuk i odpina kołczan od pasa. Albo minę, z jaką sięga po włócznię, jakby bez jej ciężaru w dłoniach miał chronicznie miękkiego siurka. Albo sposób, w jaki grubym, suchym jęzorem oblizuje kły i ani na chwilę nie spuszcza mnie z oka. Tak, to musi mi chyba wystarczyć zamiast oklasków. Czarne Noże przysuwają się trochę i ustawiają szerokim łukiem na stoku wzniesienia, jak

idąca tyralierą piechota. Skrzydła szyku zakrzywiają się ku miastu. Jeżeli nasz Mały Włócznik się nie spręży i nie zaatakuje, tyraliera ogrillów za chwilę zagarnie mój pagórek. A wtedy - gwiazda, nie gwiazda - będę miał przerąbane. Może jednak trzeba było odstąpić tę rolę Marade? Sama na pagórku, w ostatnim punkcie oporu, odpierająca w pojedynkę szturm hordy ogrillów - tak pewnie wyobraża sobie seks. Kiedy patrzę, jak Mały Włócznik skrada się po zboczu mojej górki, pomysł z oddaniem roli Marade coraz bardziej mi się podoba. Ten koleś to jakiś olbrzym. Oglądałem - pośrednio - dwa Hammety i Baranda, ale nijak nie przygotowało mnie to na zetknięcie z gościem o takich gabarytach. Kiedy widzę tego bydlaka z bliska, w realu, mam wrażenie, jakbym skręcił w ciemną bramę i zderzył się z czymś, co dawno uznano za wymarłe. Siedem stóp wzrostu. Cztery stopy w barach. Pomarszczona szarozielona skóra okrywająca biceps większy niż moja głowa. Pożółkłe kły. I te przeklęte pazury... Szpony bojowe: długie jak miecze, ostre jak brzytwy. Pomalowane na czarno. I ta jego włócznia, a właściwie... Jak to się nazywa? Chyba gizarma. Ma osiem albo dziewięć stóp długości, z czego trzy zajmuje ostrze - szerokie jak moja dłoń, z zadziorami do wysadzania jeźdźców z siodła. Albo do przyciągania przeciwnika w zasięg szponów bojowych. Nie trzeba było zostawiać miecza Staltonowi. Za to trzeba było włożyć zbroję, do kurwy nędzy. Tak jak trzeba było pamiętać, że może i mam pośrednie wspomnienia z Przygód Hammeta i Baranda, ale jeszcze nigdy nie walczyłem z ogrillem. W ogóle powinienem był się bardziej skoncentrować na tym, jak przeżyć to spotkanie, niż na tym, jak zajebiście będę wyglądał na tym pagórku, bez pancerza, tylko z nożem w rękawie... I jeszcze jedno... Naprawdę, ale to naprawdę powinienem był poświęcić chwilę na to, żeby się po drodze odlać. Jeśli teraz spompuję się w gacie, całe moje gwiazdorstwo pójdzie się paść. Kiedy dzieli nas jakieś dziesięć stóp, Mały Włócznik nadyma pierś, pręży karczycho i wydaje z siebie piekielny skowyt, od którego stają mi dęba wszystkie włoski na ciele. Potrząsa włócznią, wskazując mój brzuch, i z gardłowym pomrukiem porusza biodrami w przód i w tył.

Skumałem. Daje mi do zrozumienia, że zamierza mnie wypatroszyć i wyruchać w ranę. Nie wiem, jak wy, ale ja od razu poczułem się lepiej. Bo gdyby naprawdę myślał, że mu się to uda, już by mnie dymał w brzuch, zamiast wdzięczyć się do mnie jak jakiś niedorozwinięty mim. Nie czuję się po prostu „lepiej" - czuję się niewiarygodnie wspaniale. Wszystkie problemy nagle... wyparowały. Moja kariera. Tortury. Śmierć. Tata. Wszystko. Absolutnie wszystko. Jedynym moim zmartwieniem jest teraz przeżycie najbliższych dwudziestu sekund. A to - tak naprawdę - żadne zmartwienie. Pikuś. Życie, śmierć... Kogo to obchodzi? Wiem, nigdy jeszcze nie walczyłem z ogrillem. Co z tego? Żaden ogrillo nie walczył jeszcze ze mną. Markuję wypad. Mały Włócznik się wzdryga, a ja parskam śmiechem. - No, Azorku. - Wykonuję zachęcający gest obiema rękami. - Zaczynaj, do cholery. Próbuje ostrożnego pchnięcia. Odskakuję. Wyprowadza cięcie na wysokości mojej głowy. Robię unik w bok. Oczy ma okrągłe jak spodki i żółte jak szczyny; założyłbym się o swoje lewe jajo, że gdyby nie patrzył na nas cały klan tych dupojebów, koleś spieprzałby w podskokach i srał w biegu. Ma klatę jak goryl, ale dyszy ciężko, jakby nie mógł zaczerpnąć dość powietrza... Potrząsa łbem i wciąga go w ramiona. Szczerzy kły. Mięśnie na wieńczącym łeb kostnym grzebieniu grają pod skórą. Warczy, ale nie wydaje mi się, żeby artykułował. Znów poczuł się pewniej. Zaczyna mnie okrążać: poluje na mnie ważący ponad trzysta funtów rozumny drapieżca. Grot włóczni zatacza wolne, leniwe łuki, kreśli symbol nieskończoności. Durnie, którzy udają, że znają się na walce wręcz, często pieprzą różne głupoty. Na przykład „kiedy szanse są wyrównane, dłuższa broń daje przewagę". Albo „kiedy szanse są wyrównane, wygrywa ten, kto pierwszy zada cios". I mój ulubiony tekst: „kiedy szanse są wyrównane, większy przeciwnik wygra z mniejszym". Wiecie, dlaczego uważam ich za durniów? Zaczekajcie, pokażę wam. Ogrillo wreszcie się decyduje: ze stęknięciem przypominającym chrząknięcie nosorożca robi wypad w przód, mierząc w mój kręgosłup, na wysokości pępka. Z dźwięcznym klang! zbijam ostrze w bok. Ogrillo wybałusza oczy, widząc, jak nóż, który mam w lewym rękawie, krzesze iskry z grotu włóczni. Zanim zdąża choćby z grubsza zajarzyć, co jest grane, robię piruet i w obrocie

przesuwam się wzdłuż drzewca. Lewą ręką łapię go za bliższy kieł, prawą wyciągam nóż. Ogrillo odruchowo wyszarpuje kieł z mojego uścisku, przy okazji odsłaniając potylicę. Tam właśnie uderzam. Klinga ma zaledwie siedem cali długości, więc tylko kawałek wychodzi mu pyskiem. Rozumiecie już? Nie ma czegoś takiego jak „wyrównane szanse". Jego ciało dygocze konwulsyjnie. Potężny spazm wyrywa mi nóż z ręki i rozciąga ogrilla na ziemi jak po trafieniu piorunem. Przy drugim wstrząsie wali z impetem potylicą w glebę. Rozdziawia pysk, z którego sterczy dodatkowy język z zakrwawionej stali. Żółte ślepia gapią się na mnie z żałosnym jak u psa zdumieniem - zupełnie jakbym złamał umowę, którą zawarliśmy, jakbym nie dotrzymał wcześniejszych ustaleń, że to ja zginę, a on przeżyje; nie ogarnia, jak mogłem go tak oszukać. Ta psia zgroza maluje się w żółtych oczach do samego końca, do chwili, gdy wzbity przez niego kurz osiada na nich i gasi ostatnią iluzję życia. Nieźle. Naprawdę nieźle. Teraz to już naprawdę muszę się odlać. Podnoszę wzrok. Wszędzie Czarne Noże. Stoją. Gapią się. Milczą jak drzewa. Ten widok jest kurewsko podniecający, wcale nie mniej niż zabicie tego frajera. O tak... O tak, kurwa. Czas na końcówkę. - Widzieliście to, kutafony? - Po dziesięciu latach ćwiczenia kiai mój głos mógłby wgnieść zbroję płytową. - A może któryś PRZEGAPIŁ to, co się przed chwilą wydarzyło? Może któremuś trzeba coś WYJAŚNIĆ?! Stoją. Gapią się. Szept przechodzi w szmer, który narasta jak ściszony grzmot. - To wszystko... - Szerokim gestem ogarniam pionowe miasto. - Należy do MNIE. Możecie się szlajać, gdzie się wam żywnie podoba, ale WARA od tego miejsca. Przestępują z nogi na nogę, kołyszą się lekko jak las przed burzą. Nie mam pojęcia, czy mnie rozumieją. - Dla was to PIEKŁO. Słyszycie? ROZUMIECIE? Tu czeka was BÓL. Tu czeka was ŚMIERĆ. - Wskazuję truchło Małego Włócznika. - On umarł SZYBKO. Wy umrzecie W MĘKACH.

Będziecie

KRZYCZEĆ.

Wasze

suki

będą

WYĆ.

Wasze

szczenięta

WYZDYCHAJĄ Z GŁODU. Nakarmię was waszą PRZYSZŁOŚCIĄ. Nadal tylko się kołyszą. W grzmiącym pomruku pojawia się rytm: na przemian narasta,

słabnie i znów narasta, jak łoskot przyboju poprzedzającego nadejście tajfunu. Czy te zawszone ćwoki w ogóle coś jarzą z tego, co do nich mówię? Spoglądam w dół, w martwe oczy u moich stóp. Myślę o drapieżnych mięsożercach polujących stadami... ...i zaczynam się śmiać. Wypada przecież oznaczyć swoje terytorium, prawda? Dlatego, zanim odwrócę się plecami do zbitej masy wojowników klanu Czarnych Noży, zanim ruszę, żeby pokonać nieskończenie długie trzydzieści jardów dzielące mnie od zburzonej bramy i wciągnąć ich w zasadzkę, zanim nawet zdążę się zastanowić, jak głęboko w gówno wpakuję nas za chwilę - rozsznurowuję spodnie, otwieram rozporek i wyjmuję wacka. I szczam na trupa. Ożeż w mordę... Zapomniałem. Trzeba było najpierw zabrać nóż.

SPRAWIEDLIWY Światło zastało mnie na czymś miękkim i guzowatym; czułem to pod plecami, głową i stopami. Pewnie obita brokatem sofa. Odkryłem, że mogę otworzyć oczy. Moje tępe spojrzenie padło prosto na otynkowany sufit, całkiem niedawno pomalowany na gustowny odcień kości słoniowej. W ciągu ostatniej doby ktoś musiał starannie omieść go miotełką - na ozdobnych stiukach nie było śladu kurzu, a pajęczyna, gdyby jakaś się trafiła, umarłaby z samotności. Chciałem usiąść, ale brzuch za nic nie chciał mnie dźwignąć. Nie bolało, byłem po prostu słaby, jakbym się przetrenował i przeciążył mięśnie. Bardzo mocno przeciążył. Ale żadnych bandaży. Żadnej krwi. Ktoś ubrał mnie w płócienną tunikę i spodnie. Ręka trochę mi się trzęsła, kiedy podwinąłem tunikę i obróciwszy głowę, zobaczyłem cztery poszarpane krążki świeżych blizn, zgrabnie okalające starą, zbrązowiałą bliznę w kształcie rombu - ślad po tym, jak piętnaście lat temu ankhański Rycerz Pałacowy dźgnął mnie w wątrobę. Dotknąłem nowych blizn. Duże. Gruby śrut, co najmniej siódemka - cholera wie, co ci khrylianie pakują do karabinków. Powinienem się cieszyć, że nie dostałem w twarz. Stary farciarz ze mnie. Coraz starszy. Na tym też polega mój fart. Jeszcze jedna świeża blizna, długa i wąska, zakrzywiała się od dolnych żeber do sutka. Była zbyt gładka, jak na pozostałość po przypadkowym zranieniu. Ślad po operacji. Mięśnie miałem jak z gumy, w dodatku całe rozedrgane, ale w końcu udało mi się przeturlać na bok. Potem musiałem chwilę odpocząć. Na surowym krześle przy surowym oknie siedział surowy mężczyzna w surowej zbroi. Krzesło było na dobrą sprawę zwykłym taboretem zaopatrzonym w oparcie. W łukowatym otworze okiennym tynk ustępował miejsca białemu kamieniowi, za oknem było widać chylące się ku zachodowi słońce.

Mężczyzna, nawet w zbroi, wyglądał chudo. Miał wydłużoną, wąską czaszkę, przesadnie zakrzywiony nos i wydatne kości policzkowe, typowe dla lipkeńskiej arystokracji. Jego włosy, regulaminowo przycięte na grubość palca, miały kolor jego zbroi - czarnej jak smoła, wykutej ze szczotkowanej węglowej stali, matowej i całkowicie pozbawionej typowych dla khryliańskich Rycerzy ostentacyjnych ornamentów. Jedyną jej ozdobą była stylizowana ręka (symbol DaPkannitha, lipkeńskiego boga wojny, ojca Khryla) inkrustowana elektrum na lewej piersi. Na otwartej dłoni widniało złote słońce Khryla. - Obywatelu Shade... - Mężczyzna minimalnie przekrzywił głowę. - Jestem Markham, z rodu Tarkanen, Sprawiedliwy w służbie Bojownika Khryla. - A ja jestem... - Zdławiwszy jęk, przełożyłem nogi przez krawędź sofy i usiadłem. Prawie pod wrażeniem. Gdzie jesteśmy? - W infirmerii czuwalni parafii Przystań, obywatelu. - U tego Rycerza? Jak mu tam, kutasinie, było... To na pewno dobry pomysł? Markham rozciągnął wargi w wąską krechę. - Łaska Khryla uleczyła twoje rany... - Zauważyłem. Wydłubaliście wszystkie kulki? - W twoim ciele znaleziono tylko jedną śrucinę, obywatelu. Udało się ją usunąć. Łaska Khryla uzdrowiła także twoje żebra. - No to się cieszę, że zajęliście się tym, dopóki byłem nieprzytomny. Bo jeśli dobrze pamiętam, działanie łaski Khryla przypomina lewatywę drutem kolczastym. Sprawiedliwy chyba tego nie dosłyszał. - Twoje ubranie trafiło do pralni. Jeśli zechcesz, zostanie zreperowane. Jeżeli sobie tego nie życzysz, pójdzie na szmaty, a my za darmo ofiarujemy ci nowe. - Robicie tak z każdym, któremu spuścicie wpierdol? Jego oczy również miały kolor zbroi. - Tylko z niewinnymi. - Czyli w zasadzie z każdym, tak? - Obywatelu Shade... - Wiesz co? Coraz bardziej mi się podoba, jak to brzmi: obywatel. Bo to oznacza wolnego człowieka, a tym właśnie jestem, zgadza się? Na mocy... Jak to będzie po lipkeńsku? Terranhidhal zhan Dhalleig? Deklaracja Męstwa... Jakoś tak, prawda? Sam Khryl orzekł, że nie macie prawa mnie przetrzymywać. - Owszem. - W takim razie możecie sobie wziąć moje ciuchy, ale ja stąd spadam.

- Twoje rany, obywatelu... - Czuję się świetnie. - Łaska Khryla leczy tylko rany odniesione w boju. Możesz mieć obrażenia wewnętrzne... - Od czego? - Od... - Wargi Markhama zwęziły się jeszcze bardziej. - Po tym, jak Rycerz Aeddharr w sposób nikczemny, haniebny i całkowicie bezprawny pastwił się nad twoją osobą. Złapałem się na tym, że się uśmiecham. - No, to mi się podoba: nikczemne, haniebne i całkowicie bezprawne pastwienie się nad moją osobą. Wargi zniknęły. - Jestem ci winien przeprosiny w imieniu Zakonu Khryla, Stolicy Pola Bitwy, parafii Przystań oraz Tyrkillda, Rycerza Aeddharra. - Bardzo, kurwa, słusznie. - Rycerz Aeddharr nie może w tej chwili przeprosić cię osobiście... - A co, zabiłem go? - Moje westchnienie byłoby pewnie bardziej przekonujące, gdybym przy okazji nie szczerzył zębów od ucha do ucha. - Kurczę, kiedyś Rycerze byli twardsi. - Żyje. - Mięśnie twarzy Markhama były równie sztywne jak jego kirys. Dyskretnym skinieniem palca wskazał drugie drzwi. - Użyta przez ciebie broń Strażnika zdruzgotała mu kość udową, która musi zostać zrekonstruowana, żeby mógł znowu chodzić... - To znaczy, że po prostu będzie kulał? To wszystko? Zaraz się popłaczę ze współczucia. Te niesamowite znikające wargi wyssały cały kolor z policzków Markhama. - Jeżeli zechcesz znowu targnąć się na jego życie, Rycerz Aeddharr zapewnił mnie, że stanie do walki w dogodnym dla ciebie terminie, gdy tylko łaska Khryla zaleczy jego rany. - Taaa... Łatwo być twardzielem, kiedy ma się takiego Khryla, który podmucha na każdy bolący paluszek. Mięśnie zagrały na żuchwie Sprawiedliwego. - Wracając do przeprosin, obywatelu... - A co z tym nieszczęsnym strażnikiem? Łaska Khryla nie odtworzy mu kręgosłupa. - Strażnik Braehew zmarł wskutek odniesionych ran - wycedził Markham przez zęby. Wytrzeszczyłem oczy. On również. Żaden z nas nie mrugnął. - Braehew. - Kolejne imię na piekielnie długiej liście. - Braehew. Nie chciałem go zabić. Nawet go nie znałem, ale to bez znaczenia. Niewłaściwe miejsce, niewłaściwy moment, spluwa wycelowana w jądra niewłaściwego człowieka - ot, cała historia.

Dużo takich historii kłębi mi się w głowie. - Dlaczego? - zapytałem. - Wszyscy Rycerze byli zajęci? - Strażnik odmówił poddania się uzdrowieniu. - Słucham?! - Zostawił żonę i dwie córeczki. Miałeś rację: łaska Khryla ocaliłaby mu życie, lecz nie zwróciłaby zdrowia. Do końca swoich dni wymagałby specjalistycznej opieki. Lepiej, żeby wypłacana przez zakon renta została spożytkowana na zapewnienie godnego życia rodzinie niż na opiekę nad kaleką. Tuż pod pępkiem mam bliznę; drugą, podobną, mam plecach, na wysokości krzyża. Między nimi, na kręgosłupie, noszę wszczepione małe urządzenie, które - dzięki wyspecjalizowanym technikom koncentracji i odrobinie magji (których używanie przez ostatnie trzy lata weszło mi w krew) - pozwala mi normalnie chodzić. Były lata, w których obywałem się bez niego; były i takie, w których działało z przerwami lub nie działało wcale. - Przejebane - mruknąłem. Markham siedział na baczność, jakby w pokoju był z nami Sędzia we własnej osobie. - Zginął honorową śmiercią. Ty tego nie zrozumiesz. - A jego żona rozumie? Ktoś zapytał jego córek, czy wolą pieniądze niż ojca? - Nie mamy w zwyczaju składać ciężaru takich decyzji na barki rodzin poległych Żołnierzy. - Założę się, że w tej chwili wypłakują sobie oczy z wdzięczności za wasz takt. - Przypuszczam, że jeśli płaczą, to wyłącznie z dumy, że Strażnik Braehew zginął w walce. Wszyscy khrylianie tego pragną. - Jasne, jasne... Gadaj zdrów. - Rozejrzałem się w poszukiwaniu butów. - Skończyliśmy? - Kwestia przeprosin nadal nie została załatwiona, obywatelu. - Nie jestem jakimś mistrzem przebaczania. Po prostu wypuśćcie mnie stąd. Muszę poszukać dachu nad głową na noc. - Znajdziesz schronienie w „Pratcie i Redhornie". To mała gospoda na terenie parafii. - Może wolałbym zatrzymać się gdzie indziej? - Zatrzymasz się w „Pratcie i Redhornie". - Czyżby? - Niewykonanie zgodnego z prawem rozkazu Rycerza Khryla stanowi ciężkie przestępstwo i zniewagę wobec samego Khryla. Czy wyrażam się jasno, obywatelu? - Może nawet jaśniej niżbyś chciał. Gdzie moje buty, do diabła? - Obywatelu, proszę... - Markham wyglądał tak, jakby cierpiał fizyczne katusze. -

Zechciej nas, z łaski swojej, posłuchać w tej jednej kwestii. - Nas? - Mnie i Bojownika. - Ciebie i Bojownika, tak? - Wzruszyłem ramionami. - Czego dokładnie mam z łaski swojej posłuchać? - Ponieważ Rycerz Aeddharr jest... niedysponowany, Zakon Khryla, Sędzia oraz Stolica Pola Bitwy pokornie proszą, żebyś się zniżył do przyjęcia oficjalnych przeprosin, które złoży ci osobiście Bojownik Khryla. Zamurowało mnie. - Co powiedziałeś? - Ponieważ Rycerz Aeddharr jest... - Wiem, słyszałem, co powiedziałeś. Przynajmniej tak mi się wydaje. Obmacałem czaszkę, ale nie wyczułem pod palcami żadnych większych guzów. Pokręciłem nią. Nie zakręciło mi się w głowie, wzrok też mi się nie zmącił. - Bojownik chce mnie przeprosić? Bojownik Khryla?! - Tak. Znowu pokręciłem głową. - To tak jakby papież chciał mi zrobić loda. Siwe brwi Markhama zbiegły się lekko. - Kto to jest papież? - Nieważne. Ale dobrze, przyprowadź go. - Słucham? - Miejmy to z głowy. Jestem zapracowanym człowiekiem. - Źle mnie zrozumiałeś, obywatelu Shade. Bojownik nie przybędzie na twoje wezwanie. Kazano mi cię do niego zaprowadzić. - Nic z tego. - Obywatelu...? - Powiedz mu, że dziękuję za dobre chęci, ale mam mnóstwo roboty. - Nadal się nie rozumiemy, obywatelu... - Jeden z nas na pewno czegoś tu nie rozumie. - Kazano mi cię zabrać... - A ja powiedziałem ci właśnie, że nigdzie się nie wybieram. - Mój przyjazny uśmiech stał się nieco mniej przyjazny. - Chyba że kazano ci również związać mnie i zawlec do tego Bojownika.

Markham znieruchomiał - całkowicie, jak jaszczurka, która wyczuwa zbliżającą się mysz. - Związać cię, obywatelu? Nie, skądże. Kazano mi tylko dostarczyć cię na miejsce. Jestem zobowiązany wypełniać rozkazy Bojownika i Khryla, ale Bojownik nie sprecyzował, czy masz ze mną pójść z własnej woli. Ani czy masz być przytomny. - Na jego twarzy nie drgnął żaden mięsień. - Ani żywy. - Z ciebie to jest kawał sympatycznego skurwysyna, wiesz? Usta Markhama zniknęły tak całkowicie, że właściwie należałoby się dziwić, że w ogóle ma jeszcze twarz. - Możesz mi utrudnić to zadanie - powiedział. - Ale to będzie wyłącznie twoja decyzja. Posłałem mu przeciągłe spojrzenie - dostatecznie długie, żeby przypomnieć sobie, ile mam lat. - A chuj z tym. Chodźmy. *** Strażnik o nieprzeniknionej twarzy przyniósł mi mój kufer. Stał i czekał, aż wyjmę tunikę, kamizelkę i spodnie i otrzepię je z proszku na mole. Buty były jeszcze wilgotne; przez gorzką woń mydła do skóry przebijał zapach krwi. Zwinąłem płócienne ciuchy w kłąb i rzuciłem je strażnikowi. - Rozdajcie je żebrakom, razem z resztą moich rzeczy. Kłąb bielizny odbił się od piersi strażnika i upadł na podłogę. Strażnik nawet na niego nie spojrzał. - W Brodzie Purthina nie ma żebraków. Wzruszyłem ramionami. - To wsadź je sobie w dupę. Markham czekał na mnie przy bocznej furtce czuwalni. Mój żołądek nadal fikał koziołki, a nogi miałem jak rozgotowany makaron, ale dzielnie wlokłem kufer po brukowanym dziedzińcu, starając się ze wszystkich sił udawać żwawszego, niż byłem. Pilnowałem się, żeby nie dyszeć ciężko, kiedy stanę pod kamiennym łukiem obok Sprawiedliwego. - Wy palan... To znaczy... Dalej wszędzie chodzicie piechotą? - Owszem. Sami dźwigamy na barkach ciężar zbroi Khryla. - Jasne, sami dźwigacie. O to mi chodziło. Ale dla kogoś, kto nie jest obdarzony waszą siłą, taki kufer podróżny to nie puchowa poducha. Nadążasz? - Naturalnie, obywatelu. Markham wyszedł na ulicę i skinął na przejeżdżającą rikszę.

Rikszarz - spocony grillo pod sześćdziesiątkę, bosy, w koszulinie z samodziału i workowatych, obszarpanych spodniach, zalatujący gnojem i tanim winem - puścił dyszle i przyjął pozę świadczącą o najwyższym szacunku: na klęczkach, ręce przy kostkach, czoło na bruku przy stopach khrylianina. - Czy szanowny pan zaszczyci bidnego zdatnego skorzystaniem z jego usług? - Ten obywatel z tobą pojedzie, zdatny - odparł Markham. - Bierz kufer. Grillo skoczył w stronę kufra z całą skwapliwością, na jaką pozwalały mu powykręcane artretyzmem stawy. - Zaczekaj - powiedziałem, widząc, jak krzywi się pod jego ciężarem. - Ja go załaduję... - Nie, nie, kwatch, już go mam - zapewnił mnie ze spuszczoną głową i wzrokiem utkwionym w bruku. Garbił się niezdarnie, byle tylko nie spojrzeć mi w oczy. - Proszę wsiadać, kwatch. Ja tylko robiem swoje robotę, nie? Odruchowo zacisnąłem i obnażyłem zęby. - Nie nazywaj mnie tak. Zgarbił się jeszcze bardziej i wtulił łeb w ramiona. - Nic żem złego nie chciał, kwatch... Kwatch nic nie znaczy, to tak jak... - Wiem co to znaczy! - Mięśnie karku napięły mi się do granic możliwości i przygięły głowę. - I nie jestem żadnym waszym przeklętym kwatcharrem. - Hej, szanowny pan, ja nie... nie... - Człowiek przemówił, zdatny. - Głos Rycerza był cichy, konkretny i całkowicie wyprany z emocji, ale uciszył jąkającego się grilla, jakby Markham poderżnął mu gardło jedwabnym nożem. - Obywatelu Shade? Wsiadasz? Nie odpowiedziałem. Patrzyłem na ciemne blizny na przedramionach rikszarza, pomarszczone, jakby zrakowaciałe. Kikuty szponów bojowych. Strażnicy w Donżonie odcięli Orbekowi szpony w taki sam sposób. Sekatorem. Klik, klak. Klik, kurwa, klak. Za to, że próbował pomóc Caine'owi. Czyli mnie. I dalej: Rozumiesz, co mi robią? Rozumiesz? Robią ze mną to samo, co ty, dawno temu, z Czarnymi Nożami: ucinają to, co mnie określa. Teraz żadna suka mnie nie chce. Nie mogę mieć szczeniąt. Co z tego, że jestem bezpieczny? Zostaje mi tylko dobra śmierć. Dobra śmierć. Honor dla klanu. Nie mogłem przełknąć śliny. Znajoma pięść związała mi bebechy w supeł. - Zdatny... - powtórzyłem. - Co to znaczy?

- Jasne, kwatch... znaczy, szefie. Jasna sprawa. Muszem być zdatny, nie? - Ogrillo wrzucił kufer na półkę ładunkową i z dumą pokazał mi okaleczone łapy. - No to jestem. Nie chcem sie zadawać z nietykami. Wole zdatnych. Dobrze sie tobom zaopiekujem. - Szurając nogami, wrócił na przód rikszy i podniósł dyszle. - Pan wsiada, nie? Gdzie jedziemy? Spojrzałem na Markhama. - Do czego jest zdatny? Twarz Sprawiedliwego wydawała się wykuta w kamieniu twardszym niż uliczne brukowce. - Jedziesz czy nie? Przygryzłem wargę. - Niech cię szlag... Wygrzebałem z sakiewki srebrnego ankhańskiego barona i rzuciłem go zaskoczonemu rikszarzowi. Przeszedłem na tył rikszy. Sięgnąłem po kufer. - Przejdę się. *** Na widok Iglicy przechodziły mnie ciarki. Przypominała obelisk w Waszyngtonie. Kiedyś robili mi przy nim promocyjną sesję zdjęciową: niezapomniane wrażenie, ten psychiczny ciężar olbrzymiej, gładkiej bryły neostali za plecami. Jak wielki biały kutas posuwający niebo. Iglica była od niego większa. Dużo większa. Spuściłem głowę. *Niczego nie robisz na pół gwizdka, co?* Bóg - jak zwykle - nie odpowiedział. Wydawała mi się czymś więcej niż iluzorycznym zagrożeniem, kiedy tak pochylała się nade mną, jakby chciała mnie zmiażdżyć. Jak wielki boski penis w erekcji. Problem polega na tym, że w pewnym sensie naprawdę była boskim penisem. Pieprzony Ma'elKoth. Gigantyczny stalagmit z licowanego białym kamieniem granitu, wyrastający z najniższego kręgu pionowego miasta i najeżony blankami, dominował nad całym Brodem Purthina i fasadą Piekła. Sześć wygiętych łukowato mostów, rozmieszczonych na jednej czwartej jego obwodu od strony klifu, łączyło go z kolejnymi poziomami pionowego miasta. Wierzchołek wznosił się prawie trzydzieści metrów ponad krawędź urwiska. Pięciopalczaste zwieńczenie z białego metalu odbijało promienie słońca; w pogodne dni oślepiające refleksy

były widoczne aż z gór Rymedge. Nie koniec na tym. Niewiarygodnie olbrzymi i niezłomnie potężny obelisk nie wystarczyłby, żeby dać należyte świadectwo geniuszowi tego wielkiego skurczybyka (sam przecież wybrał sobie paqulskie imię, które oznaczało „jestem bezgraniczny"). Tak sobie myślę, że drań odczuwał potrzebę potwierdzania swojej wielkości na każdym kroku. W Iglicy znajdowała się sterownia głównej hydroelektrowni Domu, a dołem przebiegał główny przelew spływowy zasilającego ją zbiornika wodnego. Widziałem szacunkowe dane tamy i elektrowni w klasztornym raporcie sprzed piętnastu lat, poświęconym ocenie różnych potencjalnych zagrożeń. Rzeka wypływa ze zbiornika zwanego Pięścią Boga, znajdującego się daleko w głębi płaskowyżu. Pięść Boga to ogromny krater (zapewne pozostałość po uderzeniu meteorytu albo ślad po jakiejś wulkanicznej czkawce), bardzo głęboki, bo sięgający zwierciadła wód gruntowych zasilających rzekę. Moją rzekę. Budując pod urwiskiem tę swoją przeklętą, wielgachną fortecę, Ma’elKoth zakorkował wylot rzeki i przerobił Pięść Boga na wielki basen. Mostki łączące Iglicę z klifem, z dołu prezentujące się wdzięcznie i zwiewnie, w rzeczywistości

były

potężnymi,

zamkniętymi

akweduktami

wysokociśnieniowymi.

Najwyższy z nich przylegał do urwiska w miejscu, gdzie dawniej rzeka tworzyła wodospad. Pięć niższych odprowadzało część wody z powrotem do fasady Piekła, dając początek pięciu strumieniom przepływającym przez pionowe miasto, z których grille piły i do których szczały - ale większość wody kłębiła się w środku Iglicy w kilku słupach, które napędzały przeróżne mechanizmy zapewniające właściwe funkcjonowanie skalnej fortecy: od wewnętrznych bram i podnoszonych krat, przez armatki wodne, aż po hydrauliczne windy zdolne za jednym zamachem przewieźć kompanię ciężkozbrojnej jazdy. Na koniec łaskawie pozwalano skotłowanej rzece wylać się spod twierdzy, skąd cały system kanałów prowadził ją w głąb miasta na równinie i dalej, do leżących wokół niego posiadłości. Prawdę powiedziawszy, mdliło mnie trochę na ten widok. A teraz tam właśnie się udawaliśmy. Wiedziałem o tym od początku, odkąd wyszedłem na schody czuwalni. - Prosto do Iglicy, co? - Udajemy się do Wiecznotrwałego Bastionu Zakonu Khryla - przytaknął sztywno Markham. - Tylko prostaczkowie nazywają go Iglicą. - Prostaczkowie mają dla niego jeszcze inne nazwy. Selektywna głuchota Markhama działała bez zarzutu. - Jako Ankhańczyk powinieneś okazać więcej szacunku. Nie wiem, czy wiesz, ale

Wiecznotrwały Bastion został wybudowany przez waszego patrona Ma’elKotha po chwalebnej wiktorii pod Ceraeno... - Wiem. To było, zanim jeszcze został bogiem. - Nie mogłem udawać, że o tym nie wiem: wspomnienie wypłynęło na powierzchnię jak pierd w wannie. - Toa-Phelathon zarządził jego budowę, żebyście nie mieszali się do Wojny na Równinach. Największa łapówa w dziejach Domu. Bliższa mnie brew Markhama drgnęła o milimetr. - Książę regent podarował nam Wiecznotrwały Bastion w podzięce za rolę, jaką nasz zakon odegrał w zmiażdżeniu hordy Khulana... - Tak, oczywiście. Stary łajdak Toa-Phelathon dostał Jhled-Kaarn, Harrakhę i Żelazny Fort, a zakon najefektowniejszą warownię w całym Domu. To było chyba najsprytniejsze posunięcie w całym jego życiu. Prawdopodobnie dzięki niemu wygrał wojnę. - Jeśli tak było... - Markham zerknął na mnie z ukosa. - To szkoda, że nie dożył chwili, w której mógłby się cieszyć z jej zakończenia. - Pewnie, że szkoda. - Jest taka uporczywie powracająca plotka... - ciągnął z namysłem. - Podobno książę regent nie zginął wcale z rąk wysłanników niechętnej mu arystokracji, która miała nadzieję przejąć kontrolę nad Tel-Tamaranthą, lecz został zabity przez klasztornego zabójcę. Ezoteryka. Mój głos był równie beznamiętny jak spojrzenie Markhama: - Nic mi o tym nie wiadomo. - Ponoć za wybuchem pierwszej Wojny o Sukcesję Ankhańską stała Rada Braci, która zamierzała osadzić Ma'elKotha na Dębowym Tronie. Uśmiechnąłem się z niedowierzaniem, subwokalizując na użytek mojej jednoosobowej publiczności: *Jak to się dzieje, że zawsze wszystko sprowadza się do nas dwóch: ciebie i mnie?* Ostrze niepokoju odcięło ironię. Nieczęsto pozwalam sobie na rozmyślania o fraktalnej pajęczynie przeznaczenia, która splotła moje życie z życiem Ma'elKotha; ilekroć próbuję się jej bliżej przyjrzeć, robi mi się niedobrze. I zaczynam się wkurwiać. Nadal mamy pewne rachunki do wyrównania. Ale już niedługo... - Moim zdaniem cała ta historia brzmi nieprawdopodobnie - powiedział Markham. Klasztorom nie powinno przecież zależeć na wzmocnieniu żadnego boga. - Wtedy nie był jeszcze bogiem.

Między innymi dlatego na myśl o nim chciało mi się rzygać. Nadal mi się chce. Zbudował tę zasraną Iglicę, będąc jeszcze człowiekiem. No, poniekąd. - Bóg to bóg, zawsze i wszędzie, wcielony czy nie. Dla bogów czas jest zaledwie snem. - Fajowa teoria. Markham pociągnął nosem. - Nie zamierzam dyskutować z Ankhańczykiem o teogonii. - I bardzo dobrze, bo w tej materii każdego rozkładam na łopatki. Zachodzące słońce budziło krwawe cienie wśród na wpół pustych ulic. Na nasz widok ludzie z szacunkiem pochylali głowy, a ogrille natychmiast padały na kolana i trwały w takiej pozycji, dopóki Sprawiedliwy ich nie minął. Wyłożona białymi kamiennymi płytami droga do głównej bramy Iglicy stanowiła labirynt sięgających na wysokość piersi ścian i barykad zbudowanych z worków z piaskiem. Całe to kręte podejście było wystawione na ogień ozdobionych srebrnym grawerunkiem karabinów, przez które pierwszy pierścień blanków o zachodzie słońca jarzył się ognistą poświatą, oraz rozmieszczonych nad nimi czarnych paszcz armat. Jeźdźcy na prychających koniach kręcili się niespiesznie po okolonych workami z piaskiem padokach, z długą bronią wspartą na okrytych kolczugą biodrach. Mniejsze i większe wozy, ciągnięte przez skute jarzmami ogrille, w żółwim tempie przesuwały się obok posterunku obsadzonego przez dwóch Rycerzy i uwijającą się gorliwie gromadę kontrolerów uzbrojonych w gogle w metalowych oprawkach zapewne uproszczoną wersję lup używanych przez celników. Te, które już sprawdzono, trafiały na szeroki parking, gdzie brygady ogrillów wyładowywały towar i sztuka po sztuce przenosiły skrzynki, baryłki i worki do Iglicy. Wszystko stało się jasne, gdy w końcu zobaczyłem główną bramę. A właściwie jej resztki. Potrzaskana wyrwa w fasadzie Iglicy. Czarna. Pusta. Z boku stały wysokie stosy ociosanych kamiennych bloków, wielkich jak stoły. Część z nich zużyto już do połatania ścian i odtworzenia zniszczonego łuku drzwi. Linia styku nowego i starego kamienia była wyraźnie widoczna mimo trwającego pewnie tydzień albo dwa pracowitego szorowania: stary kamień znaczyły brunatne ślady spalenizny. To musiała być niewąska bomba. Przysunąłem się do Markhama i ruchem głowy wskazałem bramę. - Co to było, jakiś wóz? Kareta? Bez woźnicy, tylko zaprzęg puszczony samopas... - Obywatelu Shade... - To dlatego teraz ogrille ciągną wasze wozy?

Byłem pełen podziwu dla skuteczności tego rozwiązania: zakładnicy jako zwierzęta pociągowe. I vice versa. - Obywatelu, Bojownik czeka. Nie odrywałem wzroku od zdruzgotanej bramy. - Co zrobicie, kiedy dojdą do wniosku, że warto zginąć, byle tylko dopiec wam do żywego? Sprawiedliwy spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakby w jego polu widzenia niespodziewanie zmaterializowało się coś godnego uwagi, ale nic nie powiedział. To była wystarczająca odpowiedź. Worki z piaskiem. Bunkry. Posterunki. Snajperzy. Więcej niż wystarczająca. Gasnące echo głosu pod czaszką... Dobra śmierć. Honor dla klanu. - W porządku, przyznaję: jestem skończonym durniem. - Machnięciem ręki ogarnąłem wszystkie te wzmocnione środki bezpieczeństwa. - To ma coś wspólnego z Orbekiem, tak? Markham milczał. - Markham? Po prostu szedł przed siebie. - Niech cię diabli, mówię do ciebie... - A ja nie odpowiadam, obywatelu Shade. Moje zadanie polega na opatrzeniu twoich ran i dostarczeniu cię do Bojownika - odparł. - To wszystko - dodał z niezbyt subtelnym naciskiem i przyspieszył kroku, chociaż i bez tego poruszał się dość żwawo. - Nie bądź taki, podpowiedz mi coś. Zatrzymał się. Oczy z oleistej stali spojrzały wzdłuż długiego lipkeńskiego nosa. - Po co miałbym to robić? - Na przykład po to, żeby chociaż przez jeden dzień w życiu nie być takim drętwym kutafonem. - Jesteś nieuprzejmy, bezczelny i ordynarny, wręcz wulgarny, obywatelu. Który aspekt twojego zachowania miałby dla mnie stanowić zachętę do tego, by wyświadczyć ci przysługę? - No, ja nie mogę, gdybym to ja powiedział ci coś takiego, musielibyśmy się zaraz bić... - Gdybyś ty tak powiedział... - Głos Markhama mógłby mrozić piwo. - Kłamałbyś, obywatelu.

- No, to ci się udało. - Przewróciłem oczami. - O co chodzi? Nie dość ci się podlizałem? Kurde balans, trzeba było od razu tak mówić. Ładna zbroja, Markham. Sam ją wykułeś? No i ten zajebisty fryz... Mówiłem do jego oddalających się pleców. - Ty wiesz co? - Powlokłem się za nim, ciągnąc klekocący na bruku kufer. - Tu chyba naprawdę jest coś takiego w powietrzu... Cokolwiek to było, pomału uderzało mi do głowy. Łeb mi pękał. Rozpalona, nabrzmiała masa bólu narastała mi za oczami, łomocąc w takt bicia serca. Krzywiłem się w tym samym rytmie, gdy Sprawiedliwy skręcił z zamienionej w tor przeszkód drogi w kierunku fasady Piekła. - Co jest? - zdziwiłem się. - Nie wejdziemy do środka? - Bojownik oczekuje cię na purificapeksie Wiecznotrwałego Bastionu. Będzie ci potrzebny środek transportu. Podniosłem wzrok na tysiącstopowy kloc białego kamienia. Gorący łoskot rozsadzający mi czaszkę uniemożliwił skuteczny protest. Zamknąłem się więc i w ślad za Sprawiedliwym ruszyłem po białym bruku w stronę parkingu dla platform transportowych. *** Wraz ze zmierzchem do miasta zakradła się delikatna mżawka. Płomienie lamp sygnałowych na wysokich stojakach syczały i krztusiły się od deszczu. Latarnie sześciu platform bryzgały światłem na lądowisko. Przy murze pierwszego poziomu umocnień stały pękate wozy towarowe; ogrille z mozołem ładowały na nie skrzynie i beczki. Rolę postronków pełniły grube łańcuchy, łączące zaprzęgi liczące po osiem ogrillów. Skute ogrille siedziały w milczeniu, ze zwieszonymi łbami. W chłodnym półmroku ich oddechy snuły się jak dym. Dwie dwupasmowe pochylnie, prowadzące zamaszystym zygzakiem w górę po fasadzie Piekła, zostały od moich czasów poszerzone i świeżo wybrukowane. Ciągnięte przez ogrille wozy mogły swobodnie poruszać się w górę i w dół po czterech pasach ruchu o dziesięcioprocentowym nachyleniu. Na dole pochylnie wychodziły na rozległy plac, gdzie objuczone ogrille, wracające z zakupów lub pracy w mieście na dole, czekały na sposobność załadowania bagażu na platformy - cierpliwe i milczące w padającym deszczu. Uzbrojeni strażnicy na koniach pilnowali, żeby nie miały głupich pomysłów. Na nasz widok jeden z tragarzy upuścił przenoszoną baryłkę z wodą i padł na kolana. - Rycerzu!

To samo zrobił następny, po nim następny i kolejni. Woziwody zeskoczyli z kozłów, trzaskając z bata nad głowami ogrillów w zaprzęgach. Zapomniane worki i paczki spadały na mokry kamień, beczułki z wodą turlały się po bruku. Nie wiadomo dlaczego przypomniała mi się Marade, ostrugująca złamaną piszczel z ostrych odłamków. Stanęła mi przed oczami jak żywa: małym nożykiem skrobała kość, nadając jej kształt spłaszczonej szpatułki o szerokości dwóch palców, żeby mieć czym wygrzebać czarną gęstą pulpę z przegubów stalowych trzewików. Czarną gęstą pulpę cuchnącą mięsem... I kurzem. I piaskiem. I zakrzepłą krwią. Przystanąłem, kręcąc głową. Rozejrzałem się, jakbym chciał zapytać wilgotny zmierzch, czemu akurat teraz przypomniałem sobie tę scenę. Widok Piekła nad głową, nachylenie oświetlonego lampami urwiska poruszyło coś w mojej pamięci... Zaparło mi dech w piersi. Mogłem co najwyżej zamrugać. To było tutaj. Dokładnie w tym miejscu. Khrylianie wybudowali tu parking dla platform. Brama. Zasadzka. Ogień, włócznie, strzały, krzyki, ostre szank! mieczy liżących stalowe krawędzie połączonych tarcz, morgensztern Marade rozchlapujący strzępy mięsa na wszystkie strony... Cokolwiek pozostało z tamtej krwawej pulpy, znajdowało się tutaj, pod tymi białymi płytami nawierzchni. Tutaj. Teraz. W tym samym miejscu, gdzie setki ogrillów klęczały przed jednym Rycerzem Khryla. Resztki tchu wyciekły mi z płuc w syczącym, rozdygotanym przekleństwie. Kiedy znów udało mi się odetchnąć, razem z powietrzem wciągnąłem nową porcję bólu głowy. - Obywatelu Shade? Dobrze się czujesz? - spytał Markham z nadzieją w głosie. - Ja... tak, dobrze. Po prostu... o czymś zapomniałem. - Czy to pilne? - Słucham? - To, co sobie przypomniałeś... Czy to coś ważnego? - Ehm... Spuściłem wzrok. Moje mokre buty błyszczały na poszarzałym od wilgoci bruku. W szparze między dwiema płytami dostrzegłem maleńkie mrowisko: kopczyk okruchów czarnej ziemi. - Chyba tak... Tak myślę. - Rozdeptałem mrowisko. Została z niego smuga błota na kamieniu. - Pieprzyć to. I tak już jest za późno.

Ruszyłem dalej. Ból głowy wzmógł się, kiedy stanęliśmy w kolejce do platform. Na moje oko zatrzymałem się dokładnie w tym samym miejscu, w którym Pretornio pogrzebał tragarzy tych dwóch, którzy zginęli, kiedy wciągnąłem Czarne Noże w pułapkę. Ciekawe, pomyślałem, czy ktoś odkopał ich ciała. Nie, raczej nie. Miałem wrażenie, że czuję ich obecność pod stopami: przeżarte przez robactwo kości leżące na wyciągnięcie ręki pod podeszwami moich butów. Perry? Pivo? Jakoś tak... Imię jednego z nich zaczynało się na P. Tego byłem pewien. Całkowicie pewien. A drugiego? Łomotanie pod czaszką skutecznie zacierało wspomnienia. Przymknąłem oczy, przycisnąłem rękę do skroni i zacząłem ją rozcierać kolistymi ruchami, które wprawdzie nie łagodziły bólu, ale też go nie nasilały. Masowałem dalej. Przynajmniej miałem jakieś zajęcie. - Obywatelu Shade? Jezu, jak mnie nasuwał łeb. - Co jest? - Wsiadaj, proszę. Blokujesz kolejkę. Otworzyłem oczy. Pięcioro ogrillów zaprzężonych do platformy klęczało w jarzmach na końcu napiętych postronków, dysząc chrapliwie, z opuszczonymi, drżącymi łapami elegancki autoerotyzm z podduszaniem i faszystowską nutą. Nie były skute, nie były więc skazańcami, po prostu taką miały robotę: cztery samce połączone w dwie pary plus suka w pojedynczym jarzmie na czele. Może wpatrywanie się w jej zad dodawało samcom sił. W tej chwili klęczała z czołem wciśniętym w podbicie pancernych trzewików Markhama. Sprawiedliwy najwyraźniej tego nie zauważał. - Obywatelu Shade? Należę do ciebie... Deszcz niczym plwocina ściekał po jej obleczonym szarą skórą łbie. ...ty suko. Nie mogłem na nią dłużej patrzeć. Pokręciłem głową. - Wiesz co? - odezwałem się. - Chyba wolałbym... Kłopot w tym, że klęczące ogrille były dosłownie wszędzie - z przodu, z tyłu, po bokach... Musiałem podnieść wzrok, a tam, na górze, rysował się trzeci poziom. Odszukałem spojrzeniem ścieżkę, którą kiedyś przemierzyłem pieszo, w pewną czarną, krwawą noc, kierując się zdławionymi jękami i świńskim pochrząkiwaniem. Z dołu widziałem teraz ostry zakręt powyżej komnaty, w której Czarne Noże wypatroszyły Staltona, zaplątanego we

własną zbroję, z kolczugą zarzuconą na głowę jak u ofiary gwałtu... - Eee, tam, pieprzyć to. Powiedz suce, żeby uważała na mój kufer. *** Ja jechałem na platformie, a Markham szedł - a właściwie biegł - obok, przytrzymując się jej jedną ręką jak ochroniarz z Policji Społecznej. Ogrille truchtały po stromych zakosach z taką prędkością, że od samego patrzenia na nie czułem się zmęczony. Posuwaliśmy się krętą drogą w górę urwiska, wyprzedzając inne sfatygowane platformy ciągnięte przez ponure ogrille o martwych ślepiach. Nie zważaliśmy na grille idące pieszo, które rozpierzchały się przed metalicznym tupotem trzewików Markhama, porzucały pakunki, padały w błocie na kolana i kornie chyliły łby. Mijaliśmy kolejne poziomy Piekła, coraz nędzniejsze i coraz bardziej przesycone dławiącym w gardle odorem grillowego gówna - zupełnie jakby grille instynktownie dzieliły się na kasty: na samym dole, na pierwszym poziomie, nosiły przynajmniej ubrania, używały lamp i budowały dachy; wyżej rynsztoki były pozatykane ogryzionymi kośćmi, zgniłą zieleniną i chorobliwie żółtymi klockami odchodów, które powoli rozpuszczały się w deszczu. Jedyne ulepszenie wprowadzone przez khrylian polegało na wykuciu w skale kanałów, którymi nieczystości w stanie stałym spływały z dala od rzeki. Pamiętam, że wtedy, przed laty, dziwiłem się, dlaczego Pierwszy Lud zbudował miasto pozbawione kanalizacji. Teraz, rzecz jasna, jest to dla mnie oczywiste. Zanim zeskoczyłem z platformy w komorze na piątym poziomie, czułem się jak zbity pies. Jakby mnie ktoś wyżął. W przeszłości zdarzało mi się obrywać po łbie, ale to było coś więcej, coś znacznie gorszego. Czułem się pokonany, pobity przez wiek i przez wspomnienia. Wszystko wyglądało zupełnie inaczej - a zarazem nie dość inaczej. Zygzakowata pochylnia tak jak dawniej przeszywała wysoko sklepione tunele i kończyła się wykutą w żywej skale olbrzymią komorą, przepastną jak gotycka katedra. Teraz jednak, dwadzieścia pięć lat później, w komorze nie było rozległych połaci cienia, suchej pleśni, piasku, porostów i ogryzionych do czysta kostek drobnej zwierzyny. Upstrzone miką ściany, wyszorowane i wypolerowane na wysoki połysk, odbijały światło kilkunastu lamp. Dwuskrzydłowe żelazne wrota, zdobione misternym filigranem, oddzielały komorę zarówno od zejścia na niższe poziomy, jak i od szerokiego, pochyłego tunelu wyprowadzającego na górną powierzchnię klifu. Atmosferą przypominała ruchliwą stację kolejową, z mnóstwem zbrojnych, urzędników, tragarzy, wozów i skutych łańcuchami ogrillów zaprzęgowych.

Kiedy poprzednio w niej byłem... Nie pozwoliłem sobie na snucie wspomnień. - Dalej pójdziesz pieszo - powiedział Markham. - Możesz zostawić kufer, gdziekolwiek zechcesz. Każę go odesłać do gospody, w której mieszkasz. - Niech cię diabli! Mogłeś mi to powiedzieć w czuwalni! - Istotnie - przytaknął. - Mogłem. Platforma zaczęła się cofać, zanim zdążyłem dobrze wysiąść. Natychmiast znalazł się jakiś usłużny giermek, gotowy zaopiekować się moim bagażem. Markham wskazał mi nowy tunel, równie szeroki jak ten, którym biegła główna droga, i przebity w kilkunastometrowej warstwie skały dzielącej komorę od ściany klifu. Prowadził do gniazda ładunkowego: szerokiego, owalnego występu skalnego, gdzie pod ciemniejącym niebem, wśród skrzypienia naoliwionych konopnych lin trzy masywne dźwigi podnosiły całe wozy wraz z ładunkiem, obracając się, przenosiły je nad półkilometrową przepaścią i wystawiały na górę, na powierzchnię płaskowyżu. Po lewej klif opadał stromo kolejnymi poziomami Piekła w stronę pogrążającej się w półmroku mapy Brodu Purthina i płaskiego indygowego węża rzeki, a przede mną... Przede mną wznosiła się Iglica: następne sto trzydzieści stóp nabrzmiałego boskiego fiuta wbijało się w ciemniejące niebo. Z prawej strony widok przesłaniał mi mur oporowy, na którym wspierał się najwyższy most łączący urwisko z Iglicą. Oglądane z dołu mostki wydawały się delikatne jak łuk tęczy; widziana z bliska przypora stanowiła olbrzymią, ociekającą deszczówką białą ścianę, której nie był w stanie ogarnąć umysł. Była diabelnie wielka. Starałem się nie zapominać, że nie mam żadnego specjalnego wykształcenia i w gruncie rzeczy gówno wiem o inżynierii materiałowej. Może granit w białej kamiennej okładzinie naprawdę był w stanie utrzymać ciężar twierdzy mającej półtora tysiąca stóp wysokości; może dało się z niego budować dwustujardowe przęsła mostów; może wytrzymywał napór bóg wie ilu pierdyliardów galonów wody, przewalających się w środku pod piekielnym ciśnieniem. Może Ma'elKoth był geniuszem sztuki inżynierskiej, największym w historii. A może to była magja? Miałem nadzieję, że ta magja nie przestanie nagle działać, teraz, kiedy znalazłem się o wiele za blisko tego kurestwa. Przeszliśmy z Markhamem wzdłuż krawędzi przepaści do wbudowanej w podstawę przypory kamiennego kantorka. Tak jak wszystkie khryliańskie budynki urzędowe był

nieskazitelnie czysty - same białe linie i perfekcyjne białe kąty - a przy tym wyglądał tak, że mógłby z powodzeniem służyć za bunkier. W zewnętrznym pomieszczeniu znajdowały się regulaminowe tablice, na których regulaminowi khryliańscy urzędnicy w regulaminowych rządkach zapisywali regulaminowy ładunek wszystkich wozów przechodzących przez gniazdo ładunkowe. W pokoju na tyłach zastaliśmy dwa standardowe egzemplarze biurowych gryzipiórków, wyróżniające się tylko rekruckimi fryzurami Żołnierzy Khryla i naszywkami z herbem słońca na koszulach. - Zajmuję to biuro - oznajmił Markham. Standardowe egzemplarze gryzipiórków zgarnęły papiery i ołówki i wyszły bez słowa. Nie spojrzały ani na nas, ani nawet na siebie nawzajem. - Nie zapytają dlaczego? Albo kim jestem? Ani na jak długo? - Ta wiedza nie wchodzi w zakres ich obowiązków. Drzwi się zamknęły. Markham podszedł do tylnej ściany pokoju, wyłożonej takim samym olśniewająco białym kamieniem jak cała Iglica; domyślałem się, że musi to być fragment przypory. Przyłożył rękę do muru i nieco pieszczotliwym ruchem zakreślił na nim długi łagodny łuk. - Phy'nyll tin Pinesh - powiedział. Wokół jego dłoni ciepłe światło zachodzącego słońca przybrało niebieskawy odcień; błękit emanował z jego palców. Prostokątny kawał ściany otworzył się jak drzwi do wewnątrz, w ciemność, z której dobywał się basowy grzmot, niski, na granicy słyszalności, jakby w głębi czarnej nocy nieustannie trwało powolne trzęsienie ziemi. To dudniła moja rzeka. Ożeż w mordę jeża... - Co to ma być? Jakiś żart? - Chodź ze mną, proszę. Markham wszedł w otwór w ścianie. Pochłonęła go noc. Zmrużyłem oczy i zajrzałem w czerń. - A co ja jestem, kurwa, nietoperz? Może byśmy wzięli lampę? - Droga jest prosta i równa. - W niosącym się echem głosie Markhama pobrzmiewała cierpliwość godna otaczającego nas kamienia. - Nie uderzysz w nic głową ani się nie potkniesz. Jeśli wolisz, mogę cię ponieść. Ból głowy tak mi doskwierał, że miałem ochotę skorzystać z tej propozycji, ale tylko westchnąłem. - Mówił ci ktoś kiedyś, że zabawny z ciebie facet?

- Nie. - Nie dziwię się. Zagłębiłem się w mroczny korytarz. Kamienne drzwi zatrzasnęły mi się za plecami. Zrobiło się ciemno jak w jaskini. Nawet to budziło wspomnienia. Szedłem po gładkiej posadzce w całkowitych ciemnościach, lewą ręką wodziłem po ścianie, zimnej i ociekającej naturalną, miałem nadzieję, wilgocią... Znów miałem dwadzieścia pięć lat i z Marade u boku wychodziłem prosto z lodowatych mroków nocy w skowyczący krwawy świt. Wciąż czułem dotyk twardych jak stalowe sprężyny mięśni pod aksamitną skórą jej ud, zapach mojej krwi na jej ręce, jej język w moich ustach... W którymś momencie otworzył się kolejny kawałek ściany i pojawiło się światło. Markham usunął się w bok i przepuścił mnie przodem. Pierwszy raz w Brodzie Purthina znalazłem się w pomieszczeniu, które nie pachniało czystością. Było to zarazem pierwsze khryliańskie wnętrze, które nie było białe. Przypominało rzymską łaźnię wyłożoną brązową terakotą. Kilka niskich stopni prowadziło w dół, do długiego, łukowato zakrzywionego basenu wypełnionego stojącą rdzawą wodą. Schodki prowadziły dalej w głąb basenu i ginęły w brunatnym półmroku. Cuchnęło stęchlizną i starością - znacznie mocniej niż powinno w pomieszczeniu wybudowanym niespełna dwadzieścia lat wcześniej. Powietrze było gęste od woni pleśni, rozkładu, sadzy i rzeźni. Trzy stopnie w górę wyprowadzały na wąski chodnik biegnący przy samej ścianie nad basenem. Zawieszone nad chodnikiem na łańcuchu lampy oświetlały komnatę; okien nie było. W ścianie przy stopniach tkwiły wieszaki na ubrania: na pierwszych trzech wisiały ręczniki, reszta była pusta. Obok stały stojaki na zbroje - puste, nie licząc jednego, na którym ktoś zostawił nie kolczugę czy płytówkę, lecz zupełnie zwyczajne ubranie: tunikę i spodnie, na oko uszyte z surowego jedwabiu. Markham zatrzymał się jeszcze w korytarzu. - To jest lavidherrixium - poinformował mnie. - Dalej pójdziesz sam. Wzruszyłem ramionami i skręciłem na schody prowadzące do chodnika. - Nie - usłyszałem zza pleców głos Markhama. - Za chwilę wkroczysz do purificapeksu Pana Męstwa. Obejrzałem się przez ramię. Sprawiedliwy wskazał mi basen. - No, daj spokój... - Rozbierz się i zostaw rzeczy na wieszaku. Po drugiej stronie znajdziesz szlafrok. - To znaczy... mam pływać? W tym?!

- Tak. - Chyba cię pojebało. - Zanim będziesz mógł przejść dalej, musisz zmyć skazę Tchórzostwa i Kompromisu wyjaśnił Markham. Wyraźnie słyszałem, że używa wielkich liter. - Musisz być Czysty. - I od kąpieli w tym czymś zrobię się czysty? W kulki sobie lecisz? Śmierdzi jak... Zmrużyłem oczy, powiodłem wzrokiem wzdłuż ściany i rzeczywiście dostrzegłem wiszące przy drugim końcu basenu szlafroki. One również nie były białe, lecz brunatne. Tak jak terakota na podłodze. Tak jak ta zardzewiała woda. W końcu dotarło do mnie, dlaczego tutejszy smród kojarzy mi się z rzeźnią. - Ja pierdolę... - Łeb mi pękał. Przetarłem oczy. - Pamiętam, uczyłem się o tym w klasztornej szkole: cały ten khryliański koncept uświęcenia przez krew bohaterów... ale myślałem, że to przenośnia... - Obywatelu, Bojownik czeka. Zagapiłem się na basen. Spróbowałem sobie wyobrazić, że zanurzam w tej cieczy czubek małego palca u nogi. Żołądek podszedł mi do gardła. Okręciłem się na pięcie i ruszyłem do wyjścia. - Powiedz Bojownikowi, że doceniam jego dobrą wolę, dziękuję za uzdrowienie i wycieczkę objazdową dobrą dla chłopków-roztropków, ale tutaj przegiął pałę i nie zamierzam dłużej... Stanąłem jak wryty. Wylot korytarza był zatarasowany khrylianinem. - Nie - powiedział khrylianin. - Zejdź mi z drogi, Markham. - Możesz spróbować mnie przesunąć. - Powiedziałem, że tego nie zrobię... - A ja ci mówię, obywatelu Shade, że zrobisz. Spojrzenie Sprawiedliwego pałało lodowatą groźbą. - Wszystkich, którzy wlezą tu na górę, pławicie we krwi? Czy to jakaś szopka specjalnie na moją cześć? W oczach Markhama błysnęło wtedy coś, czego wcześniej tam nie widziałem, jakiś płomyk, jednocześnie gorący i zimny. Coś gniewnego. Coś przestraszonego. Coś urażonego. Coś niebezpiecznego. - O ja cię pozdrawiaju... - Nagle pojąłem, że nie mogę złapać tchu. - Nie ma żadnych „wszystkich", mam rację? To dlatego przejechaliśmy przez Piekło, zamiast wejść do Iglicy; to dlatego te tajne przejścia, zero pytań i tak dalej! Wszystko po to, żeby nikt nie zaczął drzeć

ryja, że jakiś nie-khrylianin bezcześci wam ten wasz święty purifiutex czy jak tam się to kurestwo nazywa! Nigdy przedtem tego nie robiliście... - Moje zadanie polega na dostarczeniu cię przed oblicze Bojownika. - W głosie Markhama pojawiła się ta sama groźba, co przed chwilą w jego oczach. - Ty też nie wiesz, co jest grane. - Wyprostowanym palcem dźgnąłem powietrze tuż przed jego twarzą. - Ni chuja nie masz pojęcia, co się dzieje! Poruszył szczęką w taki sposób, jakby żuł kamienie. - Ta wiedza nie wchodzi w zakres moich obowiązków. - Ale ta niewiedza nie daje ci spokoju. Ciekawość cię zżera. Proces samokontroli Markhama dałoby się prześledzić po tym, jak rumieniec spłynął mu z twarzy na szyję. Sprawiedliwy opatulił się wyniosłą aurą lipkeńskiej pogardy. - Ta wiedza nie wchodzi w zakres moich obowiązków. Odwróciłem się do niego i zdjąłem tunikę. Parsknąłem niewesołym śmiechem i cisnąłem ją na podłogę obok wieszaków. - Będziesz tu, kiedy będę wracał? - Być może - odparł ostrożnie. - Dlaczego pytasz? - Może cię oświecę. - Zzułem buty i rozpiąłem pasek. - A może... - Zdjąłem spodnie. Może po prostu dam ci jeszcze jedną szansę pocałowania mnie w dupę.

LEGENDA ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. Z rykiem rzucają się moim śladem; brzmią jak tornado na spidzie. Pieprzę zwody, zmyłki i zygzaki i ostatnie dziesięć metrów przebiegam sprintem. Deszcz opatrzonych zadziorami strzał klekoce o kamienie bramy. Czuję draśnięcie w tyłek, gdy uskakuję za filar i napotykam stalowy mur tarcz tuzina tragarzy. Ten, na którego wpadłem, nawet nie mruga. Żaden z nich nie mruga. Dwanaście identycznych par oczu patrzących w dal. W ogóle mnie nie widzą. Wygląda na to, że Pretornio się uwinął. Ponad murem tarcz zerkają trzy twarze. Skurczybyki. Żałuję, że nie mam czym w nich rzucić. - Co z moim Płaszczem?! Tizarre krzywi się i mętnie tłumaczy. Najchętniej wziąłbym jakiś kamulec i wbił jej to usprawiedliwienie z powrotem do ryja. - Przestańcie! - syczy Stalton. - Są tuż za tobą... Macam się po zadku. Moja ręka jest cała czerwona. - Fakt, kurwa. Kilka wieków zaniedbania wygryzło zaprawę z muru - dziury między olbrzymimi kamiennymi blokami są głębokie na szerokość dłoni. Podskakuję, łapię się występu i wspinam na górę. Pokonuję osiem metrów muru szybciej, niż przeciętny człowiek wchodzi po schodach. Czarne Noże kłębią się przed wejściem. Ryczą. Wrzeszczą. Wściekły, morderczy jazgot pod moimi nogami. Oglądam się za siebie... Fala ogrillów rozbija się o podwójną formację tragarzy, którzy stoją w kratrio po obu stronach zwalonego łuku bramy: pierwszy szereg tarcza przy tarczy, drugi tworzy z tarcz

stalowy dach nad głowami. Zostają tylko wąskie szpary, przez które włócznie o długich ostrzach rażą każdego ogrilla, który okaże się na tyle głupi, żeby znaleźć się w ich zasięgu. Kiedy wdrapuję się na szczyt muru, Pretornio rozkłada ręce, jakby udzielał błogosławieństwa. Kratria zaczynają się poruszać. Tragarze napierają na tarcze i idealnie równym krokiem prą w głąb masy ogrillów. Przez pionowe szczeliny w stalowym murze wysuwają się trzymane w prawej dłoni krótkie klingi. Gdziekolwiek uderzą, tam Czarne Noże krwawią. Nie dziwota, że Lipke dyma cały ten kontynent jak chce. Wystarczy pół godziny z kapłanem Dal'kannitha, żeby dwudziestu pięciu niewyszkolonych i leniwych ćwoków zmienić w rzymski legion. Dwie połówki legionu zbliżają się teraz do siebie, odcinając napływ Czarnych Noży niczym zwieracz ze stalowymi zębami. Na szczycie muru Stalton wychyla się zza szerokiej pawęży, którą osłania Rababàla. Obok niego stoi oparty o blanki pęk włóczni z długimi ostrzami. W wolnej ręce Stalton trzyma moją kolczugę. - Z ciebie to naprawdę jest porypany sukinkot - mówi. Szczerzę zęby w uśmiechu, ale się nie zatrzymuję. Stalton pokazuje mi moją zbroję. - Włóż to, młody. Zaraz tu wlezą... Wchodzę pod tarczę i staję twarzą w twarz z Rababàlem. - Teraz, do diabła! Teraz! Rababàl też gapi się ślepo w przestrzeń: widzenie wewnętrzne. Wyciąga rękę i pirotechniczne kasztany, które rozrzucił wśród gruzu przed bramą, wybuchają ogniem. Kamienne odłamki świergocą w powietrzu. Poparzone i krwawiące Czarne Noże wyją jak potępieńcy i próbują nawzajem gasić swoje płonące ciała. Dym pachnie mięsem. Ciekawe... Całkiem jak pieczona kaczka. Rababàl z nieobecnym wyrazem twarzy mamrocze coś pod nosem, a kiedy dwa Czarne Noże zaczynają się wspinać po murze, pstryka w nie dymiącym kasztanem jak petem. Kasztan eksploduje, podmuch wybuchu zmiata ogrille na glebę. Skowyczą i palą się żywcem. Stalton upuszcza moją kolczugę, sięga po włócznię i zamaszystym, niezwykle stylowym chlaśnięciem obcina łapę pierwszemu Czarnemu Nożowi na szczycie muru. Ogrillo spada z rykiem na gruz. - Caine, włóż zbroję... - Później. Daj mi włócznię. - Ale strzały... - Widziałeś te strzały?!

Nie jestem tu pewnie najlepiej wykształconym łucznikiem, ale wiem, co było pod Agincourt. Stalton nie dyskutuje: oddaje mi swoją włócznię, a sam bierze nową. Umazana we krwi błyszcząca stal, dźgająca po pyskach i łapach, przekonuje w końcu Czarne Noże, że lepiej będzie szukać szczęścia na dole. Powodzenia, skurwiele. Zaraz się dowiecie, jakie to uczucie, znaleźć się między młotem a kowadłem. Tragarze formują lity prostokąt, który korkuje bramę. Dwa pierwsze szeregi są zwrócone twarzą do rozwścieczonych ogrillów za bramą, trzeci, za nimi, patrzy w przeciwną stronę. To jest nasze kowadło. Czarne Noże schwytane w potrzask w tunelu bramy - dwanaście, może piętnaście sztuk miotają się we wszystkie strony i ryczą wściekle. Przez spowity cieniem łuk do tunelu wkracza ludzki czołg. Jest nie do zatrzymania. Dziarsko wywija czterokilogramowym morgenszternem jak mażoretka buławą. To Marade. Domyślacie się już, o co chodzi z tym młotem i kowadłem? Z radosnym zapamiętaniem zabiera się do roboty. Spanikowane ogrille wrzeszczą i młócą łapami. Wiecie co... Chyba się zakochałem. >>przewijanie w przód>> Stoją na pustkowiu w małych grupkach, daleko poza zasięgiem strzału z łuku. Patrzą. Marade wyrzuca następnego trupa na rosnący przed bramą stos. Dobrze, skurwiele. Patrzcie. Żaden ogrillo nie wyjdzie stąd żywy. Patrzcie, sukinsyny. Lachociągi pieprzone. Patrzcie. I pomyślcie, czy warto. Tizarre dalej bełkocze coś o Płaszczu: - Nic nie rozumiem... to bez sensu... Im więcej mocy w niego pakowałam, tym słabszy się robił... - Wiem, słyszałem. Zamknij się już, dobrze? - Machnięciem ręki zbywam jej rozżalony jęk. - Już nieważne, zapomnij. Nic mi się nie stało, prawda? - Nie licząc draśnięcia na tyłku, które boli jak cholera przy każdym kroku. Ale mniejsza z tym. - Idź, pomóż Marade. - Z czym?

- Wali mnie to, po prostu idź stąd. Naprawdę nie mam czasu na jej urażoną dumę. Odwracam się i znów wkręcam sobie lunetę w oko. Żałuję, że za słabo znam się na ogrillach, żeby wyczytać coś z ich pysków. Niepokoi mnie, że żaden nie niesie plecaka, tylko parę ma bukłaki... Nie mają ze sobą ani koshoi, ani tych pseudoosłów, których na Boedecken używają do transportu zapasów i łupu. Nie wygląda mi to na rasową wyprawę łupieżczą, podejrzewam raczej, że wybrały się na krótki rekonesans. Albo gorzej: to grupa pościgowa... Jeden przykuca - po prostu, tak jak stał, przysiada w kucki, jak azjatycki wieśniak na ryżowisku, bez wysiłku, swobodnie. Drugi robi to samo. I następne. Dalej to już samo idzie: wszystkie ogrille przysiadają na równinie dziwnie urokliwą, nie do końca przypadkową falą, jak tłum uspokajający się po owacji na stojąco. Przygotowują się na długie czekanie. Chociaż nie, nie wszystkie. Trójka odłącza się i odbiega w głąb Boedecken. Wraca po śladach. Czas na mnie. Boli mnie oczodół. Muszę odłożyć zeissa, zanim wydłubię sobie oko. - Rababàl, zbierz ludzi. Pretornio dalej się opierdziela? - Nie nazwałbym... - Jak długo można grzebać dwa trupy? Tak, wiem - szacunek dla zmarłych i w ogóle. Petro i Lagget byli porządnymi facetami, nikt nie zna większej miłości od tej, gdy ktoś oddaje swoje życie, i tak dalej. Ale oni nie żyją, a my owszem, i chciałbym, żeby tak zostało. - Rababàl? Nie odpowiada. Wpatruje się w stado Czarnych Noży. Znów się bawi tą swoją zafajdaną monetą. - Co one robią? Tak po prostu siedzą i gapią się na nas... Myślisz, że się nam udało? Pójdą sobie? - Gdyby miały sobie pójść, już by to zrobiły. - Ten twój superplan... - mamrocze. - Na co czekają? Wzruszam ramionami. - Na zapadnięcie zmroku. Rababàl patrzy na mnie pytająco.

- Ogrille są... Jak to się mówi? Lubią polować o zmierzchu. Poczekają, aż się ściemni, bo w nocy widzą dużo lepiej niż my. Do tego mają świetny węch. I tym razem nie będą się spieszyć. Wyślą małe oddziały, za to będzie ich sporo: ogrille w ogóle najchętniej polują w sforach po siedem, dziesięć sztuk. Przyjdą po cichu. Spróbują zakraść się do środka, ustalić, gdzie jesteśmy i czym dysponujemy. - Jak zamierzasz je powstrzymać? - Wcale. Mnie już tu nie będzie. - Teraz chcesz uciekać?! - Gdyby chodziło po prostu o dopadnięcie tamtych dwóch gości na pustkowiu, dawno dałyby nam spokój. Zwabiło je coś innego. - Coś innego niż my? Jeszcze raz wzruszam ramionami i ruchem podbródka wskazuję stos trupów. - Musi tu być coś, za co były gotowe dać sobie odciąć kawałek swojego zbiorowego kutasa. My się chyba nie kwalifikujemy. - Obyś miał rację. - Módl się, żeby tak było. Krzywi się. - Co teraz? Przygryzam wargę, żeby nie westchnąć ciężko, i cedzę przez zęby: - Idź po Staltona. Niech Kess i stajenni siodłają konie. >>przewijanie w przód>> Aha. No cóż. To koniec. Odejmuję zeissa od oka i kładę na brudnej, zakrwawionej dłoni. Zmyślne maleństwo. Tubus ze szczotkowanej nierdzewnej stali, bez szwów i spawów. Okular wyłożony cielęcą skórką. Laserowo szlifowane szkła polaryzacyjne. W zamyśleniu ścieram kciukiem okruch zakrzepłej krwi szpecący błyszczącą powierzchnię. Rany, ależ się dziś naoglądał syfu. Jakiś mój kumpel po fachu musiał go przywieźć z domu. Wieki temu. Na czemodzie. Któraś z dawnych gwiazd, może nawet ktoś, na kogo Przygodach się wychowałem. Wtedy szefostwo częściej przymykało oko na technologiczną kontrabandę. Ta zabaweczka, dzieło

jakiegoś mistrza optyki, wałęsała się po tym świecie pewnie dłużej niż ja żyłem. Komuś zginęła, komuś ją ukradli, ktoś ją sprzedał, ktoś zastawił. Ktoś ukradł. Pamiętam, jak mnie zamurowało, kiedy pierwszy raz zobaczyłem - to było w Bożych Zębach - jak Hoppy Spinner wyjmuje ją z torby. Przyszło mi do głowy, że Hoppy może być kimś takim jak ja - szamocącym się bezradnie drugorzędnym wyrobnikiem, o którym nikt nigdy nie słyszał. Doszedłem do wniosku, że musi być jednym z nas. Pamiętam, w jakich okolicznościach przekonałem się, że jednak nie. Tam też były ogrille. Pamiętam, co z niego zostało po tym, jak khoshoi ogryzły kości z mięsa: zapomniane strzępy powoli gnijącego ciała. Luneta leżała w wyschniętej kałuży khoshoiowych rzygowin, między poharataną miednicą i strzaskanymi żebrami Hoppy'ego. Khoshoi są tak samo oszczędne jak wilki - ten, który wyrzygał niestrawny kawał metalu, zżarł potem wszystko, co zwrócił. Został tylko zeiss i trochę zgęstniałej żółci. Takie maleństwo... Moja jedyna pamiątka po Hoppym. Ciekawe, skąd ją wytrzasnął. - Co się stało? - chrypi Rababàl. Podenerwowani wspólnicy i tragarze zbili się w gromadę i przycupnęli w głębi tunelu. - Co tam zobaczyłeś? Odsuwam się od wejścia i podchodzę na skraj urwiska. Żwir chrzęści mi pod nogami. Pionowe miasto rozpościera się w dole kolejnymi coraz szerszymi kręgami, jak rozkrojona mapa piekła. No, proszę... Kiedy nazywałem je Piekłem, to była, wiecie, improwizacja. Ale teraz widzę to inaczej. - Możecie wyjść, jeśli chcecie! - wołam. Cisza nic nam już nie da. - Sami zobaczycie. Nawet bez lunety. Biorę długi, płynny zamach i ciskam to małe kurestwo wysoko, daleko, w półkilometrową przepaść. Promienie słońca padają nań w najwyższym punkcie łuku. Wygląda jak spadająca gwiazda. A potem znika mi z oczu, połknięta przez zalegający w dole cień. Mija cała wieczność, zanim w absolutnej ciszy rozlega się stłumiony klekot metalu o kamień. Ktoś staje obok mnie. Stalton. - Dlaczego to zrobiłeś? - Znalazłem ją przy trupie - mówię, nie odwracając się. - Nie chcę, żeby w ten sam sposób trafiła do następnego właściciela. - Kurczę, Caine, jeśli jej nie potrzebowałeś, trzeba było dać mnie...

Tym razem się odwracam - ale tylko na tyle, żeby spojrzeć mu w oczy. - Chyba nie zrozumiałeś, co przed chwilą powiedziałem. Zostawiam go, żeby sobie to przemyślał, i wracam do reszty wspólników. Daleko na pustkowiu snuje się szeroka chmura kurzu; dogasające słońce rozpala jej górną krawędź. Marade wpatruje się w nią takim wzrokiem, jakby mogła wyczytać z niej przyszłość. Bo może. Ja też. Rababàl i Tizarre stoją nieruchomo, jakby mróz ściął ich ciała w połowie odruchowego wzdrygnięcia. Gapią się na setkę - z hakiem - ogrillów, które posuwają się w naszą stronę po krawędzi płaskowyżu. Dzieli nas najwyżej mila, nie więcej. Biegną charakterystycznym gorylo-niedźwiedzim truchtem, ale nagle zwalniają, zatrzymują się i po kolei kucają w znajomej wyczekującej pozie. - Jak one tu wlazły? - Rababàl upuszcza swój platynowy krążek. Moneta spada z dźwięcznym cing! na kamienie, ale on w ogóle na nią nie patrzy. - Jakim cudem nas wyprzedziły?! - Nie wyprzedziły nas. - Ruchem głowy wskazuję miasto w dole. - Tamte są na swoim miejscu, te są nowe. - Ale... co one tu robią? Marade recytuje książkowe wyjaśnienie: - Prowadząc armię równolegle do naturalnej przeszkody o znacznych rozmiarach, na przykład pasma górskiego lub, tak jak tutaj, urwiska, należy wysłać zwiadowców, którzy będą posuwać się po jej drugiej stronie, na wypadek... - Prowadząc armię?! Słychać chrzęst chromowanej stali, gdy Marade kręci głową. - Nieważne. Rababàl podąża wzrokiem za jej spojrzeniem. Olbrzymi tuman kurzu ginie w cieniu widnokręgu. - Aha. Aha, rozumiem. - Wreszcie się uspokaja. Jego głos od początku działał mi na nerwy, dopiero teraz pierwszy raz mam wrażenie, że mówi jak dorosły. - Rozumiem. Ta... chmura... to nie burza. Marade kiwa głową. Nadal zagląda w swoją przyszłość - i chyba nie jest zachwycona tym, co tam widzi. Co ja jej poradzę? Ja też nie jestem.

W oczach Tizarre znów pojawia się dziki błysk. - Gdzie konie? Do diabła, gdzie Kess i stajenni?! Wyciągam rękę: druga chmura kurzu, niezbyt duża, przesuwa się w górę płaskowyżu, w stronę zachodzącego słońca. - A to łajdak... - sapie Tizarre. - A to szczur zawszony... - Pozwól, że to ja będę klął - przerywam jej półgłosem. - Do tego trzeba mieć dryg. Dziki błysk staje się niebezpiecznie wyrachowany. Obstawiam, że właśnie przegląda w myślach swój magijny arsenał, szukając czegoś, czym mogłaby im przypieprzyć z tej odległości. - Nie odjechali daleko... - Kawałek odjechali, ale dużo dalej już nie dotrą. To nie oni wzbijają tę kurzawę, tylko tropiące ich Czarne Noże. Stalton znów staje obok mnie. - To Czarnych Noży jest więcej?! - Mruży oczy. Tak jak myślałem: ma słaby wzrok. Nie rób sobie żartów. Ile? Gest, który nie rozpuszcza bryły lodu w moim żołądku, i wzruszenie ramion, którym nie pozbywam się brzemienia z barków - to mu powinno wystarczyć. - Nie wygłupiaj się, Caine. Patrzyłeś przez lunetę. Ile ich tam jest? - Wszystkie. >>przewijanie w przód>> Wyciągniętą ręką powstrzymuję dwoje taumaturgów na schodach, zanim wyjdą na szczyt urwiska. - Ile możecie rzucić Kul Ognistych? Tizarre spogląda na Rababàla, który krzywi się z dezaprobatą. - Ja wiem... Może z tuzin? - Tuzin... Pięknie, kurwa, pięknie. - Gdybym wiedział, jak fantastycznie sprawdzi się twój genialny plan, byłbym bardziej oszczędny... - cedzi przez zęby Rababàl. - Jasne. Tylko nie panikuj. Tylko nie panikuj. Panika? He, he. Zabawne.

Jaka panika? Wiecie co? Jedyne, co w tej chwili czuję, to takie mroczne, gorące kłucie tuż powyżej jąder. Może naprawdę jestem porypanym sukinkotem. Bo nie mogę się doczekać, kiedy się zacznie... - Dobra, słuchaj, możesz w widzeniu wewnętrznym używać Przeniesienia? - Mówisz o Telekinezie? - Rababàl marszczy brwi. - Jako tako... Nie jestem w tym mocny. - Nie musisz być. Zbierz manierki tragarzy. Wylej wodę, napełnij je w połowie olejem do lamp i do każdej wrzuć po kasztanie. Łapiesz? Kiwa z uznaniem głową. - Tak mi się wydaje... - Tizarre, masz Nocny Wzrok, prawda? A Szept? Zaczyna kiwać głową, ale się waha. Marszczy brwi. - Powinnam dać radę. Powinnam, ale tu jest coś nie tak z Przepływem. Niczego nie obiecuję. - A ja nie przyjmuję wymówek. Spręż się. Jest pełna wątpliwości. - Księżyc ledwie co wyszedł z pierwszej kwadry, wzejdzie dopiero po północy... Nawet jeśli wam powiem, gdzie są, nie będziecie mogli z nimi walczyć po ciemku. Wskazuję na Rababàla. - Będziecie działać razem. - Nie rozumiem. - Manierki z olejem - mruczy Rababàl. - Otóż to. - Ona załatwia zwiad, on robi za artylerię. - Będą nam przyświecać płonące ogrille. Przysadzisty nekromanta patrzy na mnie w taki sposób, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu; jakbym był jakimś z dupy wziętym dzikim zwierzakiem, a on usiłował się zorientować, czy jestem niebezpieczny. Nawet nie wie jak bardzo. - Co jeszcze masz? - Tak do walki? - Nie, kuźwa, do leczenia nocnych moczeń. - No... Kilka Małych Tarcz... Pięć, dokładnie. Do... no wiesz... do ochrony. - Co jeszcze?

Nie patrzy mi w oczy. Na policzki od dołu zakrada mu się rumieniec. - No, tak sobie myślę... - bąka niepewnie, od niechcenia, jakby dopiero teraz przyszło mu to do głowy. - Od biedy mógłbym użyć różdżkomiecza... - Różdżkomiecza? - Zbieram szczękę z podłogi, wkładam na miejsce i nachylam się nad nim tak bardzo, że kiedy oblizuje wargi, czuję woń jego śliny. - Ty skurwielu, masz różdżkomiecz, a ja musiałem wyjść za bramę tylko z nożem w rękawie? - No bo... to jest magja, nie...? Rozumiesz? - Nie chcesz wiedzieć, jak wiele rozumiem. - Wyciągam rękę. - Daj mi go. - Ale... ale... - Daj mi go, bo jak nie, to przysięgam na Boga, że znajdę go przy twoich zwłokach. Za moimi plecami Stalton robi krok w naszą stronę. - Caine, nie możesz nim tak pomiatać... Powstrzymuję go spojrzeniem. - Widziałeś, jak załatwiłem tego frajera przed bramą? Taksuje mnie wzrokiem. - Wiesz, że jeśli mam drugi nóż, ryzykujesz życie? Czerwieni się. - To nie... Podsuwam otwartą dłoń Rababàlowi pod nos. - Dawaj. Trzęsącą się ręką wyjmuje zza pazuchy różdżkomiecz. Z trudem powstrzymuję się, żeby nie wyrwać mu go z ręki. Nigdy nie widziałem różdżkomiecza z bliska, a od piętnastu lat odkąd jako dzieciak skombinowałem piracki sześcian Tkacza Światła - nie widziałem takiej zabawki nawet na seansie pośrednim. Rababàl mi go podaje. Trzymam różdżkomiecz. Trzymam go w ręce. Naprawdę. Jest ciężki, ciepły od dotyku dłoni i wilgotny od potu; długi prawie jak moje przedramię, inkrustowany niewiarygodnie skomplikowaną siatką cieniuteńkiego platynowego drutu. Rękojeść przy końcu rozszerza się i przechodzi w obłą końcówkę wielkości kurzego jaja. Świetnie mi leży w dłoni, jakby z niej wyrastała. Środek ciężkości znajduje się na szerokość palca od głowicy. W rękojeści musi siedzieć niezły kawał gryfkamienia. Różdżkomiecz. Nie wierzę, kurna, po prostu nie wierzę. Wystarczy jeden oddech, żebym osiągnął typową dla Samodyscypliny beznamiętną jasność umysłu. Niewiele się to różni od widzenia wewnętrznego. Czuję mrowienie energii w

palcach. Tkacz Światła robił to jakoś tak... Celuję różdżkomieczem w tunel i zaglądam w głąb siebie, szukając tam skupienia. Sięgam umysłem do spustu. Nic się nie dzieje. Psiakrew. Rababàl dalej się zapluwa: - Ale... ale to przecież magja, nie rozumiesz? Rozumiem, rozumiem. Przez rok studiowałem Magję Bitewną w Konserwatorium chociaż, gdybym czegokolwiek się nauczył, nie byłoby mnie tutaj. - Nie jesteś taumaturgiem, Caine. Jak chcesz... - Zamknij się. - Może ja go wezmę? - proponuje niepewnie Tizarre. - Nieźle władam mieczem... - Ty też się zamknij. Ostatnia próba. Najważniejsza jest intencja. Muszę to poczuć... W mojej prawej ręce wzbiera fala - nie jakieś tam mrowienie, nie elektryczne skwierczenie, ale najprawdziwsza fala, jakby rozgrzany olej przepływał mi z kręgosłupa aż do czubków palców... - Caine, nie ośmieszaj się. Długie lata ćwiczeń... Platynowa siateczka rozbłyskuje półprzejrzystym błękitnobiałym światłem, które następnie wytryskuje z czubka rękojeści, tworząc płaski brzeszczot szeroki jak dłoń i długi na jakieś trzy metry. Ostrze gładko wchodzi w wiekowy kamień tunelu. Nie czuję żadnego oporu. Przepływ energii trwa niespełna sekundę, tyle co uderzenie serca, ale to mi w zupełności wystarcza, żeby przekręcić różdżkę i odrąbać kamulec większy niż moja głowa. Ooo, tak... Odłamek spada z hukiem i stacza się po pochyłej podłodze. Ślad po cięciu jest gładki jak szkło. Rękojeść niemal parzy mi dłoń. Teraz także Stalton i Tizarre patrzą na mnie jak na egzotycznego zwierzaka. - Kim ty jesteś? - szepcze Rababàl. Podnoszę różdżkomiecz do światła. W promieniach zachodzącego słońca platynowa inkrustacja wygląda jak krew. Naprawdę nie mogę się doczekać. >>przewijanie w przód>>

- Teraz już wiecie, co nas czeka. Wpatrują się we mnie, zbici w małe grupki w przepastnym tunelu, skuleni i zieloni ze strachu. Za moimi plecami poświata wschodzącego księżyca niczym mleko duchów ścieka na posadzkę. - Nie ma drogi ucieczki. Nie ma odwrotu. Nie będzie negocjacji. Nie będzie litości. Kiedy tu przyjdą, umrzemy. Wszyscy. Nawet ich nie spowolnimy. Jedyny wybór, jaki nam pozostał, to, czy chcemy umrzeć dzisiaj, czy umierać przez cały najbliższy miesiąc. W mękach. Nie umywa się to do przemowy szekspirowskiego Henryka V, ale przynajmniej mnie słuchają. - Dziś w nocy zginę. Zginą również Marade, Pretornio, Stalton, Rababàl i Tizarre. Spoglądam na kucharza i jego kochanka. - Ty również, Nollo. I ty, Jashe. Wszyscy dziś umrzecie. A jeśli nie, to będziecie żałować, że nie umarliście. Powtórzcie za mną: „Dzisiaj umrę". Patrzą na mnie takim wzrokiem, jakbym kazał im odtańczyć „Kaczuszki". - No, już. Powtarzamy: „Dzisiaj umrę". Opornie, ponuro, z niechęcią, ale pomału jakoś to mamroczą. - W mojej ojczyźnie istniała kiedyś taka... nacja wojowników, powiedzmy. Idąc w bój, powtarzali sobie: „To dobry dzień do umierania". I wierzyli w to. - Wskazuję ciemniejące niebo. - Dla nas to będzie noc, nie dzień. Najbliższa noc. I nie wiem, czy będzie dobra, czy zła, ale innej nikt nam nie da. - Zaciskam pięść. - To dobra noc do umierania. Spoglądają po sobie, wodzą wzrokiem po pokrytych łuszczącą się saletrą ścianach, po olbrzymiej komorze - patrzą wszędzie, tylko nie na mnie. Chrześcijanie lubią powtarzać, że prawda nas wyzwoli. Chyba wybrałem niewłaściwą prawdę. - Słuchajcie... - Rozluźniam pięść i rozmasowuję czoło. - Słuchajcie, tak jak każdy ja też mam swoje problemy. Sami wiecie. Jestem dupkiem. Nikt mnie nie lubi. Sam siebie za bardzo nie lubię. Daję im sekundę na zaprzeczenie, ale nikt się nie wyrywa. Wielkie, kurna, zaskoczenie. - Mnie też przygniata syf codzienności, jak każdego. Martwię się tym, dokąd zmierza moje życie. Mam chorego ojca i nie mogę się nim zająć. Poznałem fajną pannę, ale ona uważa mnie za cymbała. I, prawdę mówiąc, ma rację, ale co ja poradzę, że... - Udaje mi się na nią nie spojrzeć. - Nieważne. Zapomnijcie. To bez znaczenia. Rzecz w tym, że to wszystko to jest przyszłość, rozumiecie? Wszystko, czym się przejmujemy; wszystko, co nie daje nam spać; wszelkie gówno, które świat trzyma w zanadrzu, żeby zwalić je nam na łeb. Pech, starość, samotność, złamane serce, rak... Co tam chcecie. W tej chwili to wszystko nie istnieje.

Kapujecie? Moglibyśmy się tym zamartwiać jutro, ale nie będziemy musieli. Ani jutro, ani kiedykolwiek później. Bo dla nas nie będzie jutra. Niczego nie będzie. Czarne Noże... Do diabła, one nam dają fantastyczny prezent! Cała ta bida z nędzą, która prześladowałaby nas do końca życia, cały ten szajs, który mógłby się nam przydarzyć... nie przydarzy się. Bo do końca życia zostało nam parę godzin. Ale to wystarczy, żeby zdecydować, jak chcemy umrzeć. - A jaka to różnica? - pyta ktoś. - Trup to trup. - Jest wam obojętne, jak umrzecie? W takim razie nie musicie nawet stąd wychodzić, wystarczy, że podejdziecie do mnie. - Rozkładam zapraszająco ręce. - Nic nie poczujecie. Nikt się nie wyrywa. Zero zdziwienia. - Powiem wam, jak ja zamierzam umrzeć. Przeciągłe spojrzenie. Każdemu w oczy, po kolei. Czekam, aż żar, który czuję w jądrach, rozpali mi głos. - Utonę w ich dymiącej posoce. Stłumione prychnięcie z cienia. Brzmi jak Stalton. Wiedziałem, że mu się spodoba. - Udławię się ich mózgami. Rozumiecie? Skurwiel, który mnie zabije, zabierze do grobu ślady moich zębów. Ktoś go za tysiąc lat odkopie, zobaczy blizny i powie: „Widzicie? To był Caine". W tunelu robi się cicho. Niektóre ze spoczywających na mnie spojrzeń robią się lodowate. Ci już porzucili nadzieję. To dobrze - dla nich i dla mnie. - Nie wiem, co mnie czeka w następnym życiu. Nie wiem nawet, czy jest jakieś następne życie. Wali mnie to; jeśli interesują was takie bzdety, idźcie pogadać z Pretorniem. Albo z Marade. Ale wiem jedno: jest taki rodzaj życia wiecznego, na który na pewno nas stać. Możemy dzisiaj walczyć tak, żeby przejść do legendy. - Wstaję. - I powiem wam, że w dupie mam ten drugi, lepszy świat, jeżeli mogę stać się nieśmiertelny już w tym, tu i teraz. I tak musimy umrzeć, więc przynajmniej umrzyjmy jak należy. - Co ty nie powiesz... - To chyba ten sam niedowiarek co przed chwilą. Poznaję głos, chociaż nie widzę osoby. - Kto będzie pamiętał? Przecież wszyscy zginiemy, tak? Nikt się nigdy nie dowie, co tu się stało... - Zostaniemy zapamiętani. Nie kłamię - to może być Przygoda Roku. Wszyscy staniemy się sławni, kiedy umrzemy na oczach milionów. Trochę szkoda, że nie będę się mógł tym nacieszyć. - Możecie mi wierzyć. - Wpatruję się w nich takim wzrokiem, jakby prawda była

gwoździem, który spojrzeniem wbiję im w łby. - Nasza historia przetrwa. - Tak? A kto ją opowie? Kto nas zapamięta? Warunkowanie by mnie udusiło, gdybym spróbował odpowiedzieć zgodnie z prawdą, ale mam dla nich inną prawdę. Lepszą. Prawdę, która - być może - naprawdę nas wyzwoli. - Myślałem, że to oczywiste. - Wyciągam rękę i przez czarny kamień tunelu wskazuję rozciągającą się na zewnątrz nieskończoną noc. Noc, w której czekają wojownicy Czarnych Noży. - Oni.

DŁOŃ POKOJU Szlafrok drażnił mi skórę i śmierdział mięsem. Człapałem boso po nieskończonych kręconych schodach, wyrastających poprzecznie z umieszczonego w samym środku granitowego słupa. Powierzchnia zewnętrznego bębna klatki schodowej zakrzywiała się cylindrycznie dobre sześć stóp od ich zewnętrznej krawędzi. Gdybym spadł, czekał mnie długi, długi lot w dół, do rozświetlonego blaskiem lamp lavidherrixium. Włosy wysychały mi na sztywno, skórę twarzy miałem lepką i opiętą na kościach, mrowiło mnie całe ciało. Nie mogłem powstrzymać się od grymasu, który przynajmniej w połowie był uśmiechem. Tylu ludzi byłoby wstrząśniętych - autentycznie wstrząśniętych gdyby się dowiedzieli, że mam opory przed kąpaniem się we krwi... Zabawne było to, że większość tych ludzi już nie żyła. A jeszcze zabawniejsze, że osobiście zabiłem wielu z nich. Tak, wiem, nie słynę z poczucia humoru. Po jakimś czasie woń krwi i sadzy ustąpiła przed rześką wieczorną bryzą, niosącą zapach deszczu. Stopnie zrobiły się wilgotne. Zatoczyłem jeszcze jedno kółko na schodach i znalazłem się pod gołym niebem. Bardzo, bardzo wysoko. Pode mną rozciągała się upstrzona punkcikami światła misterna makieta Brodu Purthina. Nagła zmiana perspektywy - zamiast sześciu stóp oświetlonego lampą kamienia, przed oczami rozpostarło mi się sześć mil terenu skąpanego w blasku księżyca - sprawiła, że nogi ugięły się pode mną i niewiele brakowało, żebym spadł w przepaść. Odskoczyłem od skraju schodów, pośliznąłem się, ale udało mi się oprzeć plecami o biały słup Iglicy. Moje bose stopy ślizgały się bezradnie, szukając oparcia na mokrym kamieniu. Stałem tak chyba przez rok albo dwa, zanim przestało mi się kręcić w głowie. Dopiero potem zacząłem znów oddychać. - Ożeż w mordę... - Stęknąłem cicho. Na nic więcej nie było mnie stać. - Nie mogli dać jakiejś tabliczki? Postawić barierki? Palanty... Ostatni zakręt schodów wyprowadzał na szczyt Iglicy. Wszedłem na górę, ocierając się prawym barkiem o ścianę i nie odrywając wzroku od stopni przed sobą. Nawet widok odległego o sto stóp skraju płaskowyżu szarpał mną, zakłócał równowagę i przyciągał do

brzegu schodów. Pomyślałem sobie, że nawet khrylianie nie włażą na górę bez wyraźnej potrzeby. Pięć białych metalicznych wieżyczek na samym szczycie Wiecznotrwałego Bastionu zakrzywiało się do góry niczym pięć palców uniesionej ręki. Znajdujący się między nimi hełm o stromych, wypukłych ścianach, wykonany z tego samego metalu, lśnił od deszczu. Schody kończyły się w miejscu, gdzie zaczynał się metal. Samego wierzchołka nie widziałem. Rozcapierzyłem palce i przyłożyłem rękę do hełmu Iglicy. Był gładki, śliski i zimniejszy niż deszcz. Hm... Miałem wystarczające pojęcie o fizycznych aspektach magji, żeby zdawać sobie sprawę, że tak ukształtowane palce-wieżyczki skupiają energię Przepływu w środku „dłoni" - w miejscu gdzie znajduje się hełm. Ten metal musiał więc być dobrym przewodnikiem... Ale nie było to srebro. Znajdowałem się na tyle wysoko, że widziałem jeszcze płonący nad horyzontem rąbek słońca, widoczny przez dziurę w snujących się wolno chmurach. W jego promieniach, na metalu nie było ani śladu patyny, a jakoś nie wyobrażałem sobie legionu khrylian, którzy dzień w dzień wspinaliby się na górę i polerowali go do połysku. A jeszcze biorąc pod uwagę Ma'elKotha i jego zasmarkaną artystyczną wrażliwość... Wobec tego musiała to być na przykład... Platyna. I to bynajmniej nie w postaci cienkiej blachy. Nie wiedziałem, jak gruba jest jej warstwa, ale wydawało się oczywiste, że po powierzchni hełmu można chodzić. Marszcząc brwi, podniosłem wzrok na niebotyczne wieżyczki i metalowy hełm pomiędzy nimi. Czy na całym świecie znalazłoby się dość platyny? Wzruszyłem ramionami. Jeżeli zwykły alchemik mógł zamieniać ołów w złoto, Ma’elKoth pewnie sra platyną, jeśli tylko ma na to ochotę. *Mogłem się tego spodziewać* - subwokalizowałem. *Srebro nie byłoby dostatecznie białe, prawda?* - Dołącz do mnie, proszę. Z góry lepiej widać. Podskoczyłem na dźwięk obcego głosu, ale nie ześliznąłem się po gładkim jak szkło platynowym skosie, nie sturlałem za krawędź tysiącstopowej wieży i nie pofrunąłem z wrzaskiem w powietrzu na spotkanie z jakimś przypadkowym elementem fortyfikacji niczym ludzka kula armatnia - chociaż niewiele brakowało. Tak niewiele, że całą scenę lotu doskonale obejrzałem sobie oczami wyobraźni. - Poważnie? - Ciężko dysząc, przykucnąłem i oparłem się o platynę. Wydała mi się

jeszcze zimniejsza i gładsza niż przed chwilą. Jak aksamitny lód. - W takim razie miło by było pożyć jeszcze chwilę, żeby móc go docenić, nie uważasz? - Gdyby z woli Khryla była ci dziś sądzona śmierć, umarłbyś w areszcie celnym w Przystani. Dołącz do mnie. Głos był kobiecy i zdradzał niezłe wykształcenie. Brzmiał swobodnie, jakby niedbale, w sposób typowy dla lipkeńskiej arystokracji, którą Ankhańczycy tak rozpaczliwie starają się naśladować, ale zarazem dudnił i rezonował w sposób charakterystyczny raczej dla pól bitewnych niż salonów. Lekka chrypka sugerowała, że przynależna głosowi kobieta sporo czasu spędziła na rzeczonych polach, wydając rozkazy, co wymagało przekrzykiwania szczęku broni i łoskotu okutych żelazem kopyt. Jakaś laska? - pomyślałem tępo. Tutaj? Wygrzebałem z pamięci stare klasztorne informacje na temat Zakonu, sprzed dziesięcioleci. Byłaby to pierwsza Bojowniczka Khryla od czasów... chyba od czasów Pintelle. Czyli plus minus osiemdziesiąt lat. Niekiepsko. Bose stopy dawały mi wystarczające oparcie na platynie (nawet mokrej), żebym mógł jako tako posuwać się w górę po stromiźnie hełmu - przynajmniej dopóki nie przesadzałem z pochylaniem się. Stała na samym środku purificapeksu, tyłem do mnie, z rękoma splecionymi za plecami. Była ubrana w taki sam szlafrok jak ja, upstrzony plamami zakrzepłej krwi. Zarzuciła kaptur na głowę. Stopy miała bose, kostki blade i grube, łydki jędrne i kształtne, jakby rzeźbione w marmurze. Z muskularnych, węźlastych nadgarstków wyrastały długie, mocne dłonie. Obok niej z metalicznej powierzchni hełmu sterczał sięgający jej do pasa metalowy występ - od góry gładki, lekko pochyły, szeroki na dziesięć cali i długi na kilka stóp. Na górze leżał jakiś skórzany pakunek, okręcony i obwiązany rzemieniem, jak pochwa kuchennego noża. Metalowy blok nadawałby się na ołtarz. Albo na kowadło. Albo na pieniek do rąbania mięsa. Z jego drugiej strony sterczało pod kątem coś w rodzaju uchwytu, jakby owinięta drutem rękojeść miecza półtoraręcznego. Był to jedyny element wyposażenia niewykonany z platyny - wyglądał staro, był pordzewiały i sfatygowany. Podczłapałem bliżej. - Myślisz, że ten wasz chłoptaś, Markham, wierzy w bajeczkę o przeprosinach? Nie poruszyła się.

- Nie ma znaczenia w co on wierzy. - Po co ją wymyśliłaś? - Nie wymyśliłam jej. To prawda. - Nie kpij sobie... Jedno jej ramię drgnęło leciutko. - Przynajmniej część prawdy. To nie Rycerz Aeddharr chciał cię przeprosić, lecz ja. - No, bez jaj, kobito... Wystarczyło wysłać bilecik. - Znalazłeś się tutaj, ponieważ moim życzeniem było, żebyś zobaczył Pole Bitwy tak, jak ja je widzę. Rozplotła ręce i zamaszystym, niespiesznym gestem jednej z nich ogarnęła pogrążającą się w mrokach równinę: chaotyczną zabudowę miasta i rozpościerające się na wzgórzach plantacje i winnice. - Bród Purthina. Posiadłości Zakonu Khryla. Powiodła ręką dalej, obejmując gestem płaskowyż, gdzie odległe kopalnie pałały gazowym ogniem. Drugi, bliższy kompleks zabudowań, złożony z ustawionych w rzędy regulaminowych baraków i klatek, otoczonych wartowniami i ogrodzonych drutem kolczastym, pławił się w zielonkawym świetle błądzących reflektorów. - Górne Fabryki. Kopalnia BlackStone Mining. I Kojce. Znów założyła rękę za plecy i lekko skłoniła głowę, patrząc na piętrzące się pod nami pionowe miasto. - Oraz, naturalnie, Piekło. - Taaak, pięknie tu. Tylko co z tego? - Pięciuset Rycerzy Khryla. Dziesięć tysięcy uzbrojonych strażników. Trzydzieści tysięcy zaprzysiężonych Żołnierzy z rodzinami: mężczyzn, kobiet, dzieci. Był taki czas, że Zakon Khryla budził taki szacunek i lęk, że sama możliwość, że włączymy się do bitwy, potrafiła zakończyć wojnę. - Do czego pijesz? - Teraz jesteśmy... dozorcami. - Tym razem wzruszenie ramion było tak wyraźne, że musiało zaboleć. - Pilnujemy ogrillów z Boedecken. Też wzruszyłem ramionami. - Przynajmniej macie fajną chatę. - Gorzki to obowiązek, ale skoro już spoczął na naszych barkach, dopilnuję, żebyśmy się z niego wywiązali. Dla dobra wszystkiego, co tu widzisz. Rozumiesz? Nie robię tego dla siebie, dla Khryla ani dla Zakonu; z pewnością nie liczę na chwałę ani powrót dawnych

wspaniałych dni. Stawką jest życie, nadzieje i szczęście czterdziestu tysięcy khrylian, podobnej liczby mieszkańców Stolicy oraz dwustu tysięcy ogrillów. Jestem odpowiedzialna za nich wszystkich. Osobiście. I w ten sposób spełniam ten obowiązek. - W ten sposób? - Zmarszczyłem brwi. - Sprowadzając mnie tutaj? - Tak. Sprowadzając cię do purificapeksu Khryla. Każąc ci stanąć obok mnie, w miejscu gdzie dotychczas stawali tylko wyświęceni Rycerze Khryla. Pokazując ci to, co ja widzę. Musimy się dobrze zrozumieć. - Musimy? - zapytałem, krzywiąc się. Dudnienie we łbie podpowiadało, że odpowiedź mi się nie spodoba. - Dlaczego? Dopiero teraz odwróciła się do mnie, odrzucając pochlapany krwią kaptur. - Dlatego że wiem, kim jesteś. *** Długo, bardzo długo po prostu gapiłem się na nią. Tak długo, że od zimnej platyny zdrętwiały mi stopy. Od „ładnej" dzieliły ją całe lata świetlne. Taką twarz można by wyciąć spawarką w arkuszu stali chromowej. Proste włosy miały kolor klonowych liści, które całą zimę przeleżały pod śniegiem, i zwisały bezwładnie. Pod skórą szyi prężyły się węźlaste mięśnie o ostrych jak nóż krawędziach, a projektant jej żuchwy zapatrzył się chyba na jakiś wielki młot kamieniarski. Za to oczy... Oczy. Niech je szlag. Znałem ten kolor. Wieki temu uczyłem się w Konserwatorium Studyjnym na Naxos, wyspie na Morzu Egejskim. U schyłku lata, kiedy wieczorem ostatni rąbek słońca zapada się w morze i zapalają się pierwsze gwiazdy, niebo wygląda jak indygowy aksamit - jest ciepłe, miękkie i niewiarygodnie odległe. Taki kolor. W jej oczach wyniosła melancholia łączyła się dodatkowo z chłodnym, nieskrępowanym zainteresowaniem, z jakim przyglądała się mojej twarzy i barkom, badała kształt moich dłoni, śledziła ułożenie mojego szlafroka. Cholera jasna, pomyślałem tylko. I postanowiłem zgrywać durnia. Mam wprawę. - Czy my się znamy? - zapytałem. Rozłożyła ręce.

- Jestem Angvasse z rodu Khlaylock, Bojowniczka Khryla. - Khlaylock? - Mój żołądek fiknął koziołka. - Przypadkowa zbieżność nazwisk? - Nie. Mam zaszczyt być bratanicą tego sławnego człowieka. - Aha. - Następny Khlaylock w moim życiu. Tego mi tylko brakowało. Odkaszlnąłem. Przepraszam, pewnie powinienem... uklęknąć albo coś w tym guście? - Nie musimy się przejmować protokołem, nie mam na sobie Pancerza Khryla. Zresztą tutaj, na Dłoni Boga, jesteśmy równi. Możesz stać. Możesz nawet mówić mi po imieniu. Wokół oszałamiających oczu pojawiły się drobniutkie zmarszczki, jakby zamierzała się uśmiechnąć. - Musisz jednak pamiętać, że taka swoboda nie wszędzie jest dopuszczalna. - Aaa... tak, rozumiem. - Możesz też mówić swobodnie, co myślisz. Khryl jest wojownikiem. Zwykłe słowa, nawet najbardziej wulgarne, nie splugawią jego sanktuarium. Znowu musiałem odkaszlnąć. - Skąd wiesz... Dlaczego twierdzisz, że wiesz, kim jestem? - Nie żartuj... - Machnęła lekceważąco ręką. - Kim może być ankhański Ezoteryk, który zjawia się na Polu Bitwy i mówi o Czarnych Nożach? Znam historię. A teraz, kiedy widzę cię na własne oczy... Wychowałam się w domu stryja. W jego gabinecie wisi twój portret. Stryj sam go namalował. Zamurowało mnie. - Naprawdę? - Jesteś na nim znacznie młodszy, naturalnie. Szczuplejszy. Mniej pobliźniony. Zmarszczki wokół oczu znów się pojawiły, jakby miała zamiar się uśmiechnąć, ale jednak zrezygnowała. - Myślałam, że będziesz wyższy. - Każdy tak myśli. - Spojrzałem na nią spode łba. - Nie robisz ze mnie balona? Mój portret? - Stryj jest znakomitym malarzem. Na razie sprawuje urząd Sędziego, ale jestem przekonana, że kiedy przejdzie na emeryturę, zyska sławę jako artysta. Zacząłem monologować: *Boże, chroń mnie przed nadwrażliwymi świrami z zacięciem artystycznym*, ale w porę przypomniałem sobie, że bóg, któremu zamierzam się pożalić, sam jest takim nadwrażliwym świrem. - Ale w gabinecie? Nie rozumiem. Nie wolałby tam mieć... bo ja wiem... portretu ojca? Albo Khryla? - Takie obrazy zdobią inne pokoje w jego posiadłości. Twój portret wisi właśnie w gabinecie, żeby, jak powtarza stryj, stale mu przypominać... - W melancholijnym głosie

pojawiła się osobliwa nuta satysfakcji z cudzego nieszczęścia. - Jak wysoka bywa cena próżności. - Na brak której nigdy nie mógł narzekać. - Gdybyście się dziś spotkali, zdziwiłbyś się, jak bardzo się zmienił. - Wolałbym nie. Pokiwała głową. - Nie wspomina cię zbyt ciepło. - Nadal nie rozumiem. Powinniście mnie chronić... - Nie przed wolą Bożą. Pan Męstwa wskazuje mi zagrożenia dla Jego włości i Żołnierzy. - Jestem zagrożeniem? - A nie? - Nie zamierzałem nim być. - Wzruszyłem ramionami. Po co kłamać? - Ale po tym, jak zostałem pobity prawie na śmierć, mogło mi się odmienić. - Dlatego chcę cię przeprosić. To ja wydałam rozkazy, które doprowadziły do tego incydentu. Jest mi niezmiernie przykro, że musiało do tego dojść. Przetrawiłem te słowa. Smakowały tak, jakbym przygryzł wewnętrzną stronę policzka. - Kazałaś skurwielowi mnie zabić? - Zabić? Nie. W żadnym wypadku. - Powiedziałaś mu to? - Jesteśmy młodym krajem, obywatelu. Nie mam jeszcze trzydziestu lat, ale byłam przy narodzinach Pola Bitwy. O czym zresztą sam wiesz najlepiej, bo walnie się do tych narodzin przyczyniłeś. Dopiero wypracowujemy sobie obyczaje i tradycje, żeby stworzyć społeczeństwo zdolne wypełnić wolę naszego Pana, który chce, żebyśmy podporządkowali sobie Jego ziemie i bronili niewinnych, którzy zechcą się na nich osiedlić. Tęskna nuta w jej głosie zdradzała, że kiedyś też w to wierzyła. - Aha. - Bardzo się starałem, żeby moje mruknięcie zabrzmiało zachęcająco. - Nasza obecna sytuacja jest bardzo trudna. Musieliśmy być pewni twoich zamiarów. - Co to ma wspólnego z Orbekiem? - Pewne... elementy... wprowadzają zamęt w khryliańskim społeczeństwie. Zamęt z użyciem przemocy. - No, tego to już się sam domyśliłem. Chodzi o to, że Orbek przystał do tej całej Twarzy Wolności? - Twarz Wolności to betka. - Otworzyła dłoń, jakby wypuszczała uwięzioną w niej muchę. - To potomkowie anhkańskich mieszczan, żółtodzioby, zgraja bogatych dzieciaków,

które mają za dużo wolnego czasu i z nieznanych mi przyczyn uwierzyły, że romantyczna idea wolności przeważy w starciu z armią. Wierzą, że przypadkowe akty wandalizmu i sabotażu, w połączeniu z demonstracją nieposłuszeństwa obywatelskiego, odmienią Wolę Bożą. Twarz Wolności nie stanowi problemu. Możemy ją zmiażdżyć w dowolnej chwili, ale pozwalamy jej istnieć, ponieważ jest dla nas użyteczna jako potrzask na wasze wilcze szczenięta. - Czy ktoś wytłumaczył to Tyrkilldowi? - Tyrkilldowi? - Angvasse szczerze się zdziwiła. - To właśnie on ma na nich oko. Twarz Wolności nie jest dla nas zagrożeniem. Czyżby? Jak chcesz. - Te karabiny i posterunki sugerują coś innego - zauważyłem. - To dlatego, że mamy inny problem. Poważniejszy. Dymny Łów. - Tak, słyszałem... - przyznałem z namysłem. - Ale gdzie jest w tym wszystkim miejsce dla Orbeka? Angvasse westchnęła. - Właśnie tutaj sprawy się... komplikują. - Ja to nazywam Prawem Caine'a. - Wzruszyłem ramionami. - Wszystko jest bardziej skomplikowane, niż się wydaje. - Ach tak... - Z Prawa Caine'a płynie oczywisty wniosek - ciągnąłem, siląc się na ton przyjaznej pogawędki. - Kiedy ktoś ci mówi, że coś jest proste, próbuje coś ci sprzedać. Znowu niemal się uśmiechnęła. Niemal. - Być może - zgodziła się. - Ja jednak mówię ci, że sprawa jest skomplikowana, a mimo to też próbuję ci coś... sprzedać. - Co? Utkwiła we mnie spojrzenie tych nieskończenie melancholijnych, wieczornych oczu. - Ten Orbek... Twierdzi, że jest Czarnym Nożem. To prawda? - O ile wiem, to tak. - Wzruszyłem ramionami i znalazłem sobie jakiś punkt na ciemnym niebie, na który mogłem się wygodnie gapić. - Tak mu przynajmniej powiedział ojciec. Orbek urodził się już po... no, wiesz... - A ty naprawdę uważasz go za swojego brata? Właśnie ty? - To... długa historia. Wolałbym nie wchodzić teraz w szczegóły. Pokręciła głową.

- Intrygujący z ciebie człowiek. - Orbek też jest intrygujący. - Aż za często spotykam intrygujących ludzi - powiedziała z roztargnieniem. - I nie tylko ludzi. Większość z nich muszę zabić. - To pewnie zbieg okoliczności. - Nie tym razem - odparła głosem zimnym i smutnym jak jesienny wiatr u progu zimy. Wieczorna wilgoć nagle zamarzła mi na karku. - Zechcesz mi łaskawie wyjaśnić, co masz na myśli? Uniosła głowę do nieba i wymamrotała półgłosem: - Ammare Khryl Tyrhaalv'Dhalleig, hrereteg yroshallai ti Hammantellentlei av uvranishai terishiin. Wiedziałem, co to za język - instynktownie, bez cienia zdziwienia, tak jak czasem zdarza się nam wiedzieć różne rzeczy we śnie: starowysokolipkeński. Nie było w tym nic dziwnego, bo słyszałem już w przeszłości ludzi mówiących tym językiem. Zaskoczyło mnie coś innego: zrozumiałem, co powiedziała Angvasse. Umiłowany Khrylu, Panie Męstwa, robię to tylko przez wzgląd na cześć Twojego imienia i przyszłość Twojego ludu. I to już było małe zdziwko, bo nie znam starowysokolipkeńskiego. Znów przygryzłem wargę, czekając, aż Angvasse przejdzie do rzeczy. W końcu opuściła głowę i wzięła głęboki wdech. - Co wiesz o poczynaniach swojego... brata... na Polu Bitwy? - O nie, nie. - Skrzyżowałem ręce na piersi. - To tak nie działa. - Słucham? - To twoja impreza. Ty serwujesz zakąski. Nieskończone znużenie w skinieniu głową. - Poznałam Orbeka osobiście. Twierdzi, że jest kwatcharrem Czarnych Noży. - Serio? Mówiła dalej, jakbym w ogóle się nie odezwał: - Sprowadziliśmy go na przesłuchanie w innej sprawie... morderstwa na czwartym poziomie Piekła. - To nie było morderstwo - powiedziałem. - Tak? Przekrzywiła z zaciekawieniem głowę, jakby się spodziewała, że rozwinę myśl. Wytrzymałem jej spojrzenie i czekałem, aż zmęczy się czekaniem.

Westchnęła. - Zabójstwa dokonano za pomocą broni palnej. Już samo jej wwiezienie do Brodu Purthina... - Skąd wiecie, że nie zdobył jej tutaj, na miejscu? Znowu przez chwilę czekała, aż powiem coś więcej - a ja czekałem, aż znudzi jej się czekanie. W końcu poddała się i kiwnęła głową. - Przez kilka dni wymykał się strażnikom i Rycerzom. Udało się go pojmać dopiero kiedy osobiście stanęłam na czele pościgu. Rzucił mi Wyzwanie, a ponieważ występowałam wtedy w Pancerzu Khryla, obraził w ten sposób samego Boga. - Ankhańczycy już tacy są. - To prawda, tacy właśnie jesteście. Cesarstwo zachowuje wprawdzie pozory ostrożnej neutralności, ale pozostaje tajemnicą poliszynela, że przynajmniej za część problemów, z którymi dziś borykamy się na Polu Bitwy, odpowiada nie kto inny jak właśnie Ankhana. Zakon Khryla zdaje sobie sprawę z więzów łączących cię z cesarstwem i osobą samego cesarza. To dlatego zostałeś tak okrutnie potraktowany: musieliśmy mieć pewność, że nie jesteś w zmowie z działającymi na Polu Bitwy wywrotowcami. Rycerz Aeddharr uznał, że w taki właśnie sposób najlepiej dowiedziesz swojej niewinności, i za to należą ci się przeprosiny w imieniu moim, Rycerza Aeddharra, Zakonu Khryla oraz Stolicy Pola Bitwy. Nasz żal jest szczery i głęboki, podobnie jak moja nadzieja, że te przeprosiny przyjmiesz. - Nie tak szybko. Na razie wróćmy do Orbeka. - Trudno mi znaleźć w tej sprawie jakieś przyzwoite słowa. - Tęskny ton zniknął, ale oczy nadal miały smutny, wieczorny odcień. - Twój brat przebywa w Kojcach. - W Kojcach - powtórzyłem. Puste echo, pozbawione znaczenia. - Tak. Jutro w porze krótkocienia stanie przed Sądem Khryla. Osobiście wymierzę mu sprawiedliwość. - Sąd Khryla? Przerąbane... Ma z tobą walczyć?! - Tak. - To nie będzie żaden sąd, tylko egzekucja. Angvasse nawet nie mrugnęła. - Sam o to poprosił, a mnie, Bojowniczce Khryla, Prawo i obyczaj nakazują zadośćuczynić tej prośbie. Przez długą, zimną minutę patrzyłem na nią. Po prostu patrzyłem. Nie przeszkadzała mi. I tak nie widziałem jej takiej, jaka naprawdę była. Przed oczami stanął mi Orbek w Jamie. Miało się wrażenie, że żyje tylko po to, żeby się

rżnąć i bić - i jest mu obojętne, kto mu się do czego trafi. Usłyszałem ślad typowego dla Boedecken warkotu w jego na pozór bezbarwnym, typowym dla mieszkańców Kolonii głosie... Jestem Czarny Nóż. Mój nieżyjący ojciec był Czarnym Nożem. Z wcześniejszych czasów. Kiedy jeszcze ta ziemia kochała Czarne Noże... Poczułem, jak chwyta mnie garścią za brudną koszulę i dyszy mi w twarz i szyję gorącym tchnieniem drapieżnika... ...ale pamiętaj. Tym razem wygrałeś. Pamiętaj, że mogłem cię zranić. Może bym zginął, ale ty byś był ranny, nie? Weź to sobie pod rozwagę, do kurwy nędzy. Przypomniał mi się Orbek w Szybie, Orbek na czele zadymy w Donżonie, Orbek opiekujący się Faith, Orbek przemierzający ze mną setki mil od czasu Wniebowstąpienia... Kiedy znów spojrzałem na Angvasse i odezwałem się, mój głos był płaski jak rozjechane zwierzątko: - To dlatego kazałaś Markhamowi mnie niańczyć. Wzięła do ręki skórzane zawiniątko i zaczęła odwijać rzemień. - Gdyby Zakon Khryla zapomniał kiedyś, jakie... potencjalne zagrożenie... stanowią Ezoterycy, twarz mojego stryja niezawodnie im o tym przypomni - odparła półgłosem. Podobnie jak świeże blizny Rycerza Aeddharra. - Ha... - A ty w dodatku nie jesteś zwyczajnym Ezoterykiem. Nie chcemy mieć w tobie wroga. - Nie wybiegam myślami tak daleko w przyszłość. Znieruchomiała. Zawiniątko nadal leżało na ołtarzu, na wpół rozpakowane. - Czyżby? Z roztargnieniem podrapałem blizny i odciski na knykciach lewej ręki. - To chyba zależy od tego, co ma spotkać Orbeka. Małe, użyteczne kłamstewko. - Aresztowaliśmy go za naruszenie zasad uległości. - A co to takiego, do diabła? - W obecności Rycerza Khryla każdy khryliański ogrillo musi mu okazać uległość. Ma to związek z procesem hodowania ogrillów: wyselekcjonowane elfy... - Wiem, skąd się wzięły ogrille. Ale Orbek nie jest khrylianinem, tylko poddanym Ankhany. - Na Polu Bitwy wszystkie ogrille są khrylianami. A on odmówił okazania uległości. - Nie wątpię.

...Czarny Nóż nie klęka... Coś zaświszczało mi cicho w uszach, jakby w mojej głowie zapalił się mały płomyk. - Nie wątpię - powtórzyłem. - Zamiast tego wykrzyknął swoje imię, jak okrzyk wojenny... - Wyobrażam sobie. - ...i zaatakował. - Angvasse rozpakowała zawiniątko. - Tym. W środku znajdowały się dwa noże KA-BAR Orbeka, które uwielbiał nosić w rękawach, chyba w ramach jakiejś popieprzonej kompensacji po tym, jak amputowali mu szpony bojowe, oraz czarny, zgrabny automag kaliber 10 mm. Angvasse wzięła pistolet za lufę i podała mi go. Podszedłem do niej. Powoli. Czułem się stary, ledwie szurałem nogami, ale każdy kolejny krok odmładzał mnie o dziesięć lat. Wziąłem pistolet i zważyłem w dłoni. Rękojeść była dostosowana do łapy dwa razy większej niż moja - rozmiar Orbeka. Sądząc po ciężarze, był naładowany. Pstryknąłem blokadą, magazynek wysunął się z kolby. Naprawdę był naładowany. Wbiłem magazynek na miejsce, wprowadziłem nabój do komory, wycelowałem w lśniącą podłogę. - Rycerze przeżyli? - Jeden - odparła półgłosem Angvasse. Jej głos mnie schwytał, a spojrzenie unieruchomiło. - Ty? - domyśliłem się. W słabym świetle wydawało mi się, że widzę dwie świeże blizny, trochę podobne do tych, które znalazłem na swoim tułowiu powyżej wątroby: długie, rozmazane maźnięcie różu pod lewym uchem i nieregularny krążek wielkości paznokcia tuż powyżej mostka. Mogłem się założyć, że pod szlafrokiem ma ich znacznie więcej. Orbek zawsze świetnie strzelał. Spojrzałem na pistolet, na nią, znów na pistolet. - A niech mnie kozioł wydyma... Odłożyła noże i rozłożyła ręce. - Jeżeli chcesz uprzedzić sąd i po prostu się zemścić, nie musisz daleko szukać. Cofnąłem się, podnosząc broń. - Wiem, jaką moc daje wam Khryl. Wiem, że jesteś szybka. - Cofnąłem się jeszcze o krok. - Ale i tak zdążę ci przestrzelić oko, zanim choćby drgniesz. - Z pewnością.

Coś zimnego pociekło mi po plecach. Zlizałem pot z górnej wargi. - Kurwa twoja mać, co ty wyrabiasz?! - Czekam na twoją decyzję. Spojrzałem na nią nad lufą pistoletu. - Nawet jeśli miałbym cię zastrzelić? - Tak. Zerknąłem w stronę schodów. Gdyby przy naciskaniu spustu drgnęła mi ręka, będę potrzebował każdego metra przewagi. Jej spojrzenie było nieruchome. Spokojne. Puste. Wyczekujące. Dawno już nie zabiłem kobiety. Mgliste wspomnienie sprzed ćwierć wieku: zmasakrowana twarz jej stryja, lewe oko wiszące na wiązce nerwów pod zdruzgotanym oczodołem, gorące płyny ustrojowe ściekające bruzdą na policzku, obok kącika ust. Chryste Panie, pomyślałem. Ta rodzina ma przesrane, ilekroć stanie mi na drodze. Zirytowany pokręciłem głową. Nie miałem czasu na takie bzdety. Poza tym każdy, kto stanie mi na drodze, ma przesrane. - To chyba najbardziej popierdolony numer, jaki ktokolwiek próbował mi w życiu wykręcić - wycedziłem. - I co z tego? - Kurwa! - Pistolet mi ciążył. Jakbym trzymał kowadło w wyciągniętej ręce. - Aż mi ciarki po plecach chodzą. Za samo to powinienem cię zastrzelić. - Czy twój brat jest zaprawionym w boju wojownikiem? - A co to za pytanie? - Towarzyszyło mi dwóch Rycerzy Śmiałków. - Jej spojrzenie, do tej pory smutne i puste, stało się jeszcze smutniejsze, ale bardziej przytomne. - Najpierw strzelił do nich. Wytrzeszczyłem oczy. Nie spuściła wzroku. Po minucie zamrugałem. Ona nie. - Że co...? - Mam powtórzyć? Pistolet opadł, ale to nie miało znaczenia. Zapomniałem, że go mam. - Może stałaś tyłem do niego... Nie zauważył symbolu Khryla. - Nie. - Nie wiedział, kim jesteś. - Wiedział.

- Nie wierzę. To niemożliwe, kurwa! Po prostu niemożliwe! - A jednak. - Gdyby chciał umrzeć, mógł sobie po prostu odstrzelić ten głupi łeb... - To prawda. - No to dlaczego?! - To pytanie nie daje mi spokoju od trzech dni. Czy to możliwe, żeby był pod wpływem magji? Postradał zmysły? A może po prostu jest tak zrozpaczony, że pragnie już tylko widowiskowej śmierci? To nie byle co, zginąć od Pięści Khryla. - Oparła się o domniemany ołtarz, jakby mogła z niego zaczerpnąć sił. - Kiedy dowiedziałam się o twoim przybyciu, pomyślałam, że odpowiedzi na te pytania mogą cię zainteresować. Znów przez chwilę patrzyłem na nią bez słowa - a ona znów mi na to pozwalała. W końcu wzruszyłem ramionami i dorzuciłem pistolet do zawiniątka. Odwróciłem się i spojrzałem na miasto, żeby ukryć przed nią wyraz twarzy. - Chcę się z nim zobaczyć. Dziś w nocy. - Obywatelu, dostęp cywilów do Kojców... Napięte mięśnie przygięły mi kark i zdławiły głos, który zabrzmiał jak chrobot rozpalonej do czerwoności raszpli. - Jestem jego najbliższym krewnym, do diabła! - Naprawdę tak twierdzisz? Spuściłem wzrok na bransoletę blizn wokół prawego nadgarstka. Lewym palcem wskazującym powiodłem po jej gruzłowatej powierzchni. Wróciły wspomnienia... Przypomniałem sobie, jak czołgałem się w górę Szybu w Donżonie, wlokąc bezużyteczne, drgające spazmatycznie nogi, z latarnią w jednej ręce i kółkiem z kluczami w drugiej. Przypomniałem sobie, jak znalazłem Orbeka przykutego do ściany. Przypomniałem sobie, co mu zrobili. - Tak, tak właśnie twierdzę. - Jako członek najbliższej rodziny masz prawo odwiedzić go w ostatnią noc jego życia. Powiedz Rycerzowi Tarkanenowi, że taka jest moja wola. - Nie jest moim... Nieważne, pieprzyć to. - Wbiłem wzrok w rozmazaną plamę słońca na platynowej posadzce. - Dzięki. - Taki mamy zwyczaj. - To wszystko? Może lepiej pójdę sobie, nim zapomnę o smutku i się wścieknę? - Na kogo miałbyś być zły? - W jej oczach czytałem, że smutek wytycza granicę jej świata. Złość jest tylko mityczną bestią, czającą się gdzieś za tą granicą. - Chcesz karać miecz

za czyny jego właściciela? - Zdarzało mi się. - Znów odwróciłem wzrok. - I to też jest sprawa, w której szczegóły nie chcę w tej chwili wnikać. - Nie wolałbyś uderzyć w tych, którzy ponoszą faktyczną odpowiedzialność? To mi dało do myślenia. Mówię poważnie. Nie jestem jakimś fanatykiem sprawiedliwości, a - jak lubił powtarzać Ma’elKoth - żądza zemsty to przymiot ludzi ubogich duchem, ale... Tu chodziło o Orbeka. Westchnąłem. - Zamieniam się w słuch. Oto jeszcze jeden powód, dla którego jestem winny całego tego syfu. Ten mój kumpel-pisarz powiedziałby pewnie, że każdą historię, w której się występuje, można opowiedzieć w taki sposób, żeby wziąć winę na siebie. I może nawet coś w tym jest, ale w tym wypadku wiedziałem, że mam rację. Czułem to. To był moment przełomu. Znaleźliśmy się w jednej z tych nieskończenie złożonych, skomplikowanych jak fraktal sytuacji, w której najmniejszy gest mógł spowodować upadek i dążenie do nieskończenie nieprzewidywalnego stanu równowagi. Byliśmy motylem w Hongkongu i szept naszych skrzydełek miał wpłynąć na trajektorię szalejącego na Atlantyku huraganu piątej kategorii. Czułem to, bo mam taki talent. Kiedy, kontrolując oddech, wprowadzę się w widzenie wewnętrzne, potrafię to nawet zobaczyć: czarny Przepływ. Energia zmiany. Kosmiczna sieć przyczynowo-skutkowa. Kwantowe plamy prawdopodobieństwa. Wysepki ładu wyznaczające rytm chaosu. Nie, to nie jest tylko kwestia talentu. Pewna grupa świrów, upierdliwych jak gniazdo szerszeni w dupie, twierdzi, że to jest moja prawdziwa natura. Srał ich pies. To nie ich historia. Angvasse wzięła głęboki wdech. Zacisnęła rękę opartą na ołtarzu. - Na Polu Bitwy twój brat wpadł w złe towarzystwo. Powiem więcej, i nie będą to wesołe słowa: stał się częścią Dymnego Łowu. - Jeżeli naprawdę chcesz się dowiedzieć, co jest grane, powinnaś po prostu posłać Rycerzy w teren i dać im listę pytań. Z waszym prawdozmysłem... - Nie jest nasz, obywatelu, lecz Khryla. Zresztą nawet prawdozmysł ma swoje... ograniczenia. - Jej oczy pociemniały. - Czyżby Klasztory o tym nie wiedziały? Nie spuściłem wzroku.

- Wszystko jedno. Co takiego, twoim zdaniem, ja mogę zrobić, a wy nie? - Tego nie wiem, obywatelu. - Znów usłyszałem w jej głosie tę tęskną nutę i zdałem sobie sprawę, że cały czas tam była. Uwypuklała się, ilekroć Angvasse nazwała mnie „obywatelem". - To chyba musisz rozstrzygnąć w swoim sumieniu. - Jasne... Moje sumienie. Świetnie. - Westchnąłem. - Czego ode mnie chcesz? - Żebyś złożył przysięgę na wierność naszemu Panu Męstwa, uświęconą i przypieczętowaną Jego świadectwem. - Mam dla ciebie pracować... - Spojrzałem na nią z ukosa. - To brzmi lepiej niż naprawdę wygląda. - Pracowałbyś, jeśli upierasz się przy tym określeniu, nie dla mnie, lecz dla Khryla. - On też może nie być zachwycony. - Na Polu Bitwy gusta nie mają znaczenia, obywatelu. Wrogowie naszego Pana muszą stanąć przed Jego sądem. - Chciałaś powiedzieć: twoim sądem. - Ruchem głowy wskazałem leżący na ołtarzu pistolet. Jej oczy pociemniały jak zimowe niebo o zmierzchu. - Na jedno wychodzi. - Zabawny zbieg okoliczności, nie uważasz? - Nie dla mnie. - Domyślam się, że w ogóle mało co cię bawi. Co to za nowe gówno, ta przysięga? - Za moim pośrednictwem obiecasz wierność Khrylowi do czasu wypełnienia tej misji. Pan Wojny we własnej osobie będzie świadkiem twojej przysięgi. Mocą swojej woli zagwarantuje sobie twoją lojalność do czasu, aż uzna, że wywiązałeś się z wyznaczonego zadania. Raz złożona przysięga będzie dla ciebie absolutnie wiążąca. Będziesz wiernie dotrzymywał jej warunków i bezwzględnie dążył do jej wypełnienia, nie bacząc na inne zobowiązania. Znowu przygryzłem dolną wargę. Zaczynała puchnąć. - A jeśli nie będę chciał? - Ależ będziesz chciał, obywatelu. Jeżeli złożysz taką obietnicę z własnej woli, chęć spełnienia jej stanie się twoim najgorętszym pragnieniem. Przez cały czas obowiązywania przysięgi będziesz pałał żądzą jej dotrzymania. - Wydajesz się cholernie pewna, że się zgodzę. Skinieniem palca wskazała automag. - Nadal masz wybór.

- A jeśli i ta opcja mi się nie spodoba? - Ogrille z Dymnego Łowu malują sobie na wysokości krzyża pewien symbol - odparła beznamiętnie. - Takie maźnięcie czarną farbą, w kształcie szponu bojowego. Sam nie wiem kiedy przeniosłem wzrok na zalane czerwoną poświatą ulice - ale wcale ich nie widziałem, ponieważ nie patrzyłem z wysokości tysiąca stóp na miasto, tylko ponad przepaścią dwudziestu pięciu lat spoglądałem na chude, żylaste, zahartowane pustynnym życiem suki Czarnych Noży. Tańczyły w blasku ognia pod moim krzyżem. - Oto dziś do mojego miasta przybywa legendarny Kat Czarnych Noży. Skórołaz we własnej osobie. Nie wierzę, że to przypadek. Otrząsam się ze wspomnień. - Z pewnością nie. - A zatem przekonałam cię? - Chcesz, żebym powstrzymał Dymne Łowy. - Zgadza się. - I myślisz, że podchwycę ten pomysł, bo te dranie podszywają się pod Czarne Noże. - Otóż to. - Jesteś gotowa dać mi wolną rękę w Brodzie Purthina, ponieważ obawiasz się, że wasza prawda i sprawiedliwość tym razem mogą nie wystarczyć. Bo Khryl narzuca wam zbyt wiele praw. - Powiedziałam przecież, że to... skomplikowane. - Nie ma w tym nic skomplikowanego, moja pani. Pomyśl, kim jestem. - Z wysiłkiem rozluźniłem pięści. Nie przypominałem sobie, żebym je zaciskał. - Po to właśnie tu przybyłem. - To prawda... Ze wszystkich żywych istot, przypuszczalnie tylko ty jeden naprawdę rozumiesz, co czeka krainę Khryla; tylko ty pojmujesz istotę zagłady grożącej Jego ludowi. Być może jesteś jedynym człowiekiem, który wie, czym naprawdę były Czarne Noże i czym znowu chcą się stać. - W dupie mam krainę Khryla i jego lud. - Zagapiłem się na chmury. - Orbeka też. On mi na pewno nie podziękuje. - Nadal ich nienawidzisz. Nienawidzisz Czarnych Noży, chociaż minęło tyle lat. Ta złość cię spala. Czuję to. - Niektórych rzeczy nie da się zapomnieć. - Istotnie... - W jej oczach zapłonęło światło gwiazd. - Istotnie. Wydawało jej się, że wie, o czym mówię. Po sposobie, w jaki taksowała mnie wzrokiem,

poznawałem, że wie co nieco o nienawiści. Co nieco - ale nie wszystko. Pamiętam czasy, kiedy byłem taki młody jak ona. Pamiętam, jak myślałem, że wiem, co to nienawiść. - Wierzę, że to Khryl nas ze sobą zetknął - powiedziała. - Najwidoczniej uznał, że jesteś ostatnią nadzieją Jego ludu. - Jestem zwykłym facetem, któremu parę razy się pofarciło. To wszystko. Zmarszczki wokół oczu: znajomy prawie-uśmiech. - Wielu z tych, którzy tak o tobie myśleli, gnije dziś w ziemi. Nie bardzo mogłem zaprzeczyć. - Dlatego sprowadziłam cię, żebyś stanął u mojego boku. - Twarz Angvasse przybrała surowszy wyraz. - I dlatego Khryl wybacza mi splugawienie purificapeksu twoją obecnością. Obecnością profanatora. Bluźniercy. - Ten głos mógłby ciąć szkło. - Wroga Boga. Wzruszyłem ramionami. - Nie waszego boga. - Księcia Chaosu. Ostrza Tyshalle'a... - Zawsze mi się wydawało, że Tyshalle i Khryl całkiem nieźle się dogadują. - ...który nawet nie jest człowiekiem. Zatkało mnie. - Że co, proszę? - Zakon zdaje sobie sprawę, że jesteś Aktirem. Wiemy, że uciekłeś z Piekła - z Prawdziwego Piekła, nie tej jego żałosnej namiastki, która rozpościera się tu w dole - wraz ze swoimi demonicznymi artańskimi pobratymcami, w dniu, który w Ankhanie nazwano Dniem Wniebowstąpienia. - Moi demoniczni pobratymcy... Taaak... - Skrzywiłem się. - Nie wiem, czy wiesz, ale jeden z waszych najsławniejszych Rycerzy był takim właśnie „moim demonicznym pobratymcem"... - Masz na myśli Jhubbara Tekkanala. - Tym razem uśmiech przedarł się w końcu przez maskę znużenia, ale nie było w nim cienia wesołości. - Myślałeś, że nie wiemy, skąd pochodził? Że udało mu się ukryć prawdziwą naturę przed wzrokiem Khryla? - Zarzuciła głową jak urażona klacz. - Jak ci się wydaje, dlaczego nazywano go Demonicznym Rycerzem? Dzięki czystości serca i sile wiary odrzucił swoje piekielne dziedzictwo. A ty... Posłała mi smętne spojrzenie. - Powszechnie wiadomo, że ani nie masz czystego serca, ani nie wiesz co to wiara. - Dobra, dobra. - Tak w ogóle, to prawda jest spoko, ale to jeszcze nie powód, żeby każdy napotkany człowiek dźgał mnie nią prosto w oczy. - Więc jesteśmy demonami. Ale chyba

niespecjalnie wam przeszkadza, że kręcimy się po okolicy, co? Wygięła usta w podkówkę. - Nie przyszliśmy tu po to, żeby o tym rozmawiać. - Nie, no, oczywiście. Fajne spluwy mają wasi strażnicy. I ten drut kolczasty. Reflektory, lampy gazowe w Kojcach... Ilu Artan mieszka w Brodzie Purthina? Oczy jej zabłysły. - W Brodzie Purthina? Ani jeden. - Rozumiem. Gdzie ich w takim razie trzymacie? - To nie ma nic do rzeczy. - Tam, skąd pochodzę, w miejscu, które nazywacie Piekłem - nawiasem mówiąc, my nazywaliśmy je po prostu Ziemią - bardzo dużo ludzi chciało pracować dla Kompanii Nadświatowej. Bardzo, bardzo dużo. Znacznie więcej marzyło o tym, żeby zostać Aktirimi. Przez wstępne sito selekcji przeszli tylko najbardziej cwani, najtwardsi i najokrutniejsi. Ci, którzy przeżyli w waszym świecie od czasu Wniebowstąpienia, są nie tylko cwani, twardzi i okrutni, ale mają też wielki fart. Co czyni z nich najgroźniejszych skurczybyków, jakich na pewno nie chciałabyś spotkać w ciemnym zaułku. Od trzech lat pilnuję, żeby skurwiele byli grzeczni, a nieposłusznych posyłam do piachu. Jej oczy były zimne jak międzygwiezdna próżnia. - To nie ma nic do rzeczy. Powstrzymałem się od splunięcia na podłogę. Podejrzewam, że gdybym to zrobił, przywaliłaby mi tak, że wylądowałbym w Ciernistej Rozpadlinie. Może jednak wcale nie rozumiała, kogo mają za przeciwnika... Kurczę, ja sam nie byłem pewien, czy mam rację. Przecież na Ziemi wszyscy znali Odwrót z Boedecken i wiedzieli, że z Czarnymi Nożami nie ma żartów. Tak jak i ze mną. - Niech będzie. Posłuchajmy tego. - Czego? - Twojej gadki. - Skinąłem otwartą dłonią. - Twojej propozycji. Co ja z tego będę miał? Dym przyćmił gwiezdny żar w jej oczach. - Powiedziałeś, że po to właśnie przybyłeś do Brodu Purthina. - Zgadza się. - A teraz dopominasz się o zapłatę? - Przyjechałem tu, żeby wtłuc bratu trochę rozumu do łba. Nie wpadłbym, kurwa, na to, że wyląduję w samym środku jakiegoś popieprzonego buntu terrorystów, a teofaszyści spod znaku Jedynego Prawdziwego Boga wyklepią mi maskę. I nie mam ochoty znów się na to

narażać. Dym zgęstniał. - Nie chcesz zatem pieniędzy ani włości. Nie szukasz nagrody. - Szukam dwóch. Chociaż nie: to będzie jedna nagroda i jedno narzędzie. Przekrzywiła z zaciekawieniem głowę. - Nagroda? - Życie Orbeka. - Wykluczone. - No to się nie dogadamy. - Poproś o cokolwiek innego. Nasz Pan osobiście określił reguły Sądu Khryla. Nie mam prawa ich zmienić ani zakwestionować; nie mogę nie podjąć Wyzwania. Rzucając mi je, Orbek Czarny Nóż oddał się pod osąd Khryla. Wszystko jest teraz w Jego rękach. - A gdyby Orbek się wycofał? Angvasse odwróciła się do mnie. - Musiałby się ukorzyć. - Powiedzmy, że nie będzie z tym kłopotu. - Pozostaje kwestia morderstwa w Piekle. - Powiedzmy, że i to da się załatwić. Wzruszyła ramionami. - Być może Pan Sprawiedliwy zadowoliłby się banicją i zakazem powrotu na Jego ziemie pod groźbą śmierci. - Załatwione. - W takim razie dobiliśmy targu, uwzględniając twoje optymistyczne założenia. A jakie miałoby to być narzędzie? - Władza - odparłem z udawaną obojętnością. Sadząc po jej spojrzeniu, spodziewała się chyba, że za chwilę wyrosną mi rogi i ogon i rzucę się na nią z rozpalonymi do czerwoności widłami w garści. - Wasza władza pochodzi wprost od Khryla, zgadza się? O coś takiego mi chodzi. Chcę mieć wolną rękę. Kiedy następny raz taki palant jak Tyrkilld spróbuje mi podskoczyć, chcę móc wyjąć Świętą Pytę i kazać mu ciągnąć druta, bo ja pracuję dla samego Boga. Długo się we mnie wpatrywała. Kiedy w końcu postanowiła przemówić, wyraz jej twarzy nie zmienił się ani na jotę. - Powiadają, że nie znasz granic. - To dotyczyło Ma'elKotha, nie mnie.

- W takim razie: że nie znasz umiaru. Że przed niczym się nie cofniesz. - Ludzie gadają różne głupoty. Słońce zaczęło się przebijać przez dym spowijający jej oczy. - Powinieneś wiedzieć, że ja jestem taka sama. - Tak, tak, naturalnie. - W służbie mojego Pana, w obronie Jego ziem i ludzi, nie cofnę się przed niczym. - Wierzę. Niespiesznie cofnęła się do niby-ołtarza gładko wyrastającego z chłodnej platynowej podłogi. Położyła rękę na sterczącym ukośnie uchwycie. Zacisnęła palce w delikatnym, niemal pieszczotliwym geście. Kontury wszechświata nagle się wyostrzyły. ...lekkie kłucie pokrytej zakrzepłą krwią wełny na skórze... ...wilgotny połysk chłodnej platyny pod stopami, zimniejszej niż pachnący dymem i deszczem wiatr... ...oczy przesłonięte mokrymi, oklapłymi włosami w tym samym burym kolorze co szaty... ...drobne, twarde piersi, przy wdechu napinające tkaninę... ...mrowienie w rękach na wspomnienie dotyku noży... Słowa wyrwały mi się z piersi wbrew mojej woli... - Kurwa mać! Co to było?! ...bo były to słowa, które zawsze wypowiadałem w tym właśnie momencie. Zaplanowałem ich wypowiedzenie w chwili, gdy rodził się wszechświat. A kiedy już padły, znałem... - To druga z najświętszych relikwii naszego Zakonu - odparła półgłosem Angvasse. Szczątki Przeklętej Klingi, która odcięła Panu Męstwa Dłoń Pokoju. I stało się to tak... ...błysk szarej stali i fontanna kropel krwi, lśniących jak rubiny w blasku ognia. Rozkwitały mi pod czaszką, rozpalając bezgłośną udrękę okaleczonego boga... ... jak miało się stać pięćset lat temu. Znowu. I znów z moich ust padły słowa, które zawsze padały w tej chwili: - Co się dzieje...? To... To jest... Ja już to kiedyś poczułem... Znałem odpowiedź Angvasse: - To niemożliwe. To Wizja Khryla. Słowa odbijały mi się w głowie nieskończonym echem, jakby Angvasse jeszcze ich nie

wypowiedziała, a zarazem wypowiedziała je dawno temu i wypowiadała przez cały czas. - Bogowie istnieją poza okowami czasu. Kiedy zwracamy na siebie Ich uwagę, muskają nas swoją mocą. - Nie - upierałem się przez całą wieczność. - Znam to uczucie... - To echo przyszłości - odpowiadała zawsze Angvasse. - Nie, ja naprawdę... Jestem tu od zawsze, ponieważ przeszłość nie istnieje. Została z niej tylko pajęczyna Przepływu, której czarne węzły tworzą strukturę teraźniejszości. Zawsze będę tutaj, ponieważ przyszłość nie istnieje: wszystko, co ma się wydarzyć, nigdy się nie wydarzy. Jest tylko teraźniejszość. Zawsze siedzę na wraku zdruzgotanego eksplozją transportera przy zburzonym Gmachu Finansów, z Kosallem na kolanach, i ponad zgliszczami Starego Miasta spoglądam w głąb Drogi Bogów. Pogięty i poszarpany tytanowy wrak zawsze pyka i jęczy mi pod tyłkiem, stygnąc przez całą wieczność. Kilkaset jardów na lewo ode mnie zawsze zieje dymiąca wyrwa po Sądzie, otoczona - jak wnętrze wulkanu - zębatym kraterem na wpół stopionych budynków. Nawet tysiącletnie cyklopowe mury Starego Miasta osiadają i wybrzuszają się nad rzeką, niczym nadmiernie rozgrzana prostopadłościenna świeca. W niekończącej się teraźniejszości staję twarzą w twarz z bogiem... - To echo mojej przeszłości - powiedziałem znowu i zawsze. - Coś w tym guście. Puść już to kurestwo, dobrze? Angvasse zdjęła rękę z uchwytu. Wszechświat znów napełnił się czasem. - Tylko tyle zostało z miecza Bogobójcy? - Wytrzeszczyłem oczy. - Naprawdę? - Przecież wiesz... Pokiwałem głową w zadumie, drapiąc się po brodzie. Palce grzęzły w pozlepianym krwią zaroście. - Powiedziałaś... Dłoń Pokoju? - Tak. Ręka, którą w geście przyjaźni Bóg wyciągnął do Jheretha z Tyrnall, kiedy nasz Pan-Ojciec Dal'kannith wysłał Go z misją pokojową, proponując zakończenie Deomachii. Dłoń, którą Jhereth podstępnie mu odciął. Tym ostrzem. - Hm... W Klasztorach uczą innej wersji tej historii. Dotknęła palcem nadgryzionej zębem czasu gładkiej głowicy miecza. Nawet tak drobny gest wystarczył, żeby uczucie déjà vu znów zalało mi mózg. ...zaciskam palce na rękojeści miecza. Jego buczenie dostraja się do moich wspomnień, wprawia moje zęby w wibracje...

- Przestań, do diabła! Cofnęła rękę i odwróciła ją dłonią do góry. - Masz powody przypuszczać, że to wasza wersja jest prawdziwa, a nasza nie? Wzruszyłem ramionami. Rozłożyłem ręce. - Historia zależy od tego, kto ją spisuje. - Moc Prawa krążąca we krwi naszego Pana unicestwiła Przeklętą Klingę. Nasz Pan został jednak zdradziecko okaleczony. W ów czarny dzień Dal'kannith powołał do istnienia nas, Rycerzy, abyśmy stali się Rękoma Pana. Jako Jego Bojowniczka, jestem Żywą Pięścią. Służąc Mu, wypełniam Jego wolę. Cokolwiek czynię, wypełniam Jego wolę. Dlatego mogłam cię tu sprowadzić, w to święte miejsce. Nawet ciebie. Mój uśmiech wcale nie był uśmiechem. - Wszystkie grzechy masz z góry odpuszczone - powiedziałem. - Z definicji postępuję słusznie. Dopóki nasz Pan poprzez Terranhidhal zhan Dhalleig nie ogłosi, że nie jestem już Jego wybranką, Jego Bojowniczką, nie mogę zgrzeszyć. - Ręce Pana... ale już nie ręce pokoju? - Nie. Dłoń Pokoju została odcięta. My jesteśmy Dłońmi Wojny. Dłoń Pokoju... Niedbale kiwnęła głową, odrzucając z oczu mokre od krwi włosy. - Właśnie na niej stoimy. Rozejrzałem się. Te wieżyczki nie bez powodu przypominały mi palce... *Ty i te twoje beznadziejne artystyczne metafory * - mruknąłem w Solilokwium. Bóg nie odpowiedział. - O co tu właściwie chodzi? - Musisz zrozumieć, że negocjuję z tobą tylko dlatego, że jesteś mniejszym złem niż grożące nam niebezpieczeństwo. Mimo że znajdujemy się w najświętszym sanktuarium naszego Zakonu; mimo że stoimy na Dłoni Pokoju Khryla; mimo pochodzenia Przeklętej Klingi, której świętość mogłaby zabić przeciętnego śmiertelnika, gdyby ważył się choć spojrzeć na nią... Musisz zrozumieć, że jeśli w którymś momencie nabiorę choćby mglistych podejrzeń, że to ty stanowisz większe zagrożenie... Odwróciła się do mnie i spojrzała mi w oczy. Obnażyła zęby, jej powieki jakby zupełnie zniknęły i w chromowanej stalowej twarzy nie zostało już nic z człowieka. Złapała rękojeść Przeklętej Klingi i wygnała z Wszechświata cały czas i sens. Mówiła zawsze: - Tu, na oczach Boga, przysięgam na moją Honorową Legendę, że wtedy wyszarpnę tę rękojeść i cię nią zajebię. Na śmierć.

Echo jej słów umierało u kresu wszechrzeczy. Kiedy po upływie kilku eonów puściła w końcu rękojeść i świat znów zaczął się kręcić, powiedziałem: - Rozumiem, że się zgadzasz.

BOHATER ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. Wrzaski palonych żywcem ogrillów niosą się echem wśród skał. Płonie osiem, może dziewięć sztuk. Niezłe ognisko. Blask płomieni pada na stalowe zęby dwóch kratriów, napierających na ogrille z obu końców uliczki. Widziane stąd, z góry, ruchy kratriów wyglądają jak na defiladzie: równe, precyzyjne, nawet eleganckie. Muszę przyznać, że jak na taką nędzną gnidę, Pretornio naprawdę umie przypierdolić. Caine. Unoszę głowę i macham ręką na znak, że słyszałem. Gdzieś w nieprzeniknionym nocnym mroku kryje się mur, na którym stoją Tizarre i Rababàl. Dwie sfory idą prosto na was. Uważajcie. Oczywiście: usłyszały krzyki i chcą sprawdzić, co się dzieje. Ta ciekawość je zabije. Odwracam się do pozbawionych twarzy cieni Marade i Staltona. - Idą. Schowajcie się. Są już prawie u was... Jeszcze raz potwierdzająco macham ręką. Przeskakuję przez otwór okienny, kucam i rozgrzewam w dłoni różdżkomiecz. Na dźwięk tupotu bosych stóp i chrobotu pazurów o kamień jądra chcą mi się schować do brzucha, aż pod żebra. Czekam, aż w mroku zamajaczą mi olbrzymie cienie, czarniejsze niż noc, i wystawiam różdżkomiecz przez okno. Z jego końca wystrzeliwuje impuls błękitnej energii. W tym świetle widzę trzy, cztery ogrille, które właśnie rozpadają się na kawałki. Stękają, sapią, upadają, jeden zaczyna wyć. Nurkuję pod parapetem okna i przyciskam plecy do schłodzonego nocą kamienia. Manierka z olejem, którą Rababàl Przeniósł dokładnie nad głowy ogrillów, eksploduje z metalicznym uang! Kiedy znów wyglądam przez okno, wszystko płonie.

Płonie również około piętnastu wojowników Czarnych Noży. >>przewijanie w przód>> No, nie wyjmę go, psia mać... Ta przeklęta skała jest jak imadło... Dobrze, że już po walce. Niewiele brakowało, żeby spotkał nas żenujący koniec. Nadeptuję mu na pysk - mój obcas z wilgotnym mlaśnięciem wyciska oko z oczodołu - i chowam różdżkomiecz za pas. Muszę mieć wolne ręce. Widmowe sine płomyki pełgają po oleju, który wciekł w szpary między kamiennymi płytami. Ostatnie dwa Czarne Noże osuwają się po ścianie. Powietrze ze świstem i gulgotem ucieka im z płuc. Marade podnosi wgniecioną osłonę twarzy; słychać piskliwy zgrzyt udręczonego metalu. Kulejąc, przestępuje ponad tlącymi się sieciami ogrillów, odpycha na bok młot, który jeden z nich podnosi ostatkiem sił, próbując się bronić, i bierze zamach morgenszternem. - Zostaw - dyszę. - Nałykały się ognia... Zaraz zdechną. Odwraca się do mnie. Twarz ma całą we krwi: odkształcony hełm musiał jej złamać nos. - Nie możemy pozwolić, żeby tak cierpiały... - Możemy, możemy... - Stalton opiera się o mur. Prawą ręką podtrzymuje lewą, w której z nadgarstka została krwawa miazga. Nogą szturcha jedną z sieci. - Niezłą przemowę walnąłeś, Caine. - Parska niepewnym, roztrzęsionym śmiechem. - Ale wygląda na to, że trudno będzie nie dać wziąć się żywcem. Zapieram się stopą o łeb zabitego ogrilla, przygniatam go do osmolonego bruku i szarpnięciem oburącz wyrywam miecz z czaszki. Kiedy napinam mięśnie, szkarłatna plama po uderzeniu młotem pod żebra boleśnie przypomina o swoim istnieniu. Stękam z wysiłku. - Ja pierdolę... Popatrzcie. - Wyłaniające się z krwawej pulpy ostrze jest zgięte pod kątem trzydziestu stopni i skręcone jak śruba o ćwierć obrotu. - Pół życia uczy się człowiek, jak wbić komuś miecz w czachę... To powinien też umieć go wyciągać, nie? Nie słuchają mnie. Stalton próbuje zdrową ręką dociągnąć paski tarczy, a Marade ogląda swoje zmasakrowane uderzeniami młotów udo. - Srał go pies - mówię i odrzucam miecz. Miecze i tak są do dupy. Z nożem nie byłoby takiego kłopotu. Biorę do ręki młot, którym oberwałem, ważę go w dłoni, przymierzam się do zamachu - i wtedy spod żeber po całym moim ciele rozpełza się drętwota, od której uginają mi się kolana. Niech to szlag...

Opuszczam młot i opieram się na nim. Wymacuję sobie wątrobę pod zimną, gładką kolczugą i pikowaną tuniką pod spodem. Właściwie trudno powiedzieć, że czuję ból wrażenie jest zbyt wszechogarniające, jak ocean. Brzuch już mi puchnie. Kiedy mocniej nacisnę, otwiera się w nim czarna dziura i wysysa ze mnie resztki sił. Nie wiem, jak bardzo źle ze mną, ale kiedy noc wokół mnie ciemnieje i staje się płynna, a dźwięki tracą sens, wiem, że nie jest dobrze. Na szczęście, na takie wstrząsy jestem przygotowany. I raz. Wdech. I dwa. Wydech. I raz. Wdech. I... Kilka sekund wytężonej Samodyscypliny wystarczy, żeby podkręcić ciśnienie krwi do poziomu, przy którym świat przestaje mi pływać przed oczami. Wdech. Wydech. Przesunięcie akcentu w Samodyscyplinie podbija mi poziom hormonów stresu. Ból znika, siła wraca do rąk i nóg, w głowie się przejaśnia. Miłość? Pieniądze? Bzdura, maleńka. To kortykosterydy rządzą światem. Po minucie mogę się wreszcie wyprostować i obejrzeć młot z bliska. Drzewce jest dłuższe niż moja ręka, obuch waży ze trzy kilo, ale oburącz mogę się nim całkiem przyzwoicie zamachnąć. Mój brzuch i nadgarstek Staltona najlepiej świadczą o tym, z jakim impetem można przygrzmocić tym cholerstwem. Umieszczony z tyłu kolec jest zakrzywiony jak szpon bojowy ogrilla i może z powodzeniem przebić płytówkę - to dlatego prawy nabiodrek Marade przypomina teraz powierzchnię księżyca. Co najmniej trzy młoty sięgnęły głęboko, aż do krwi. Będzie w sam raz do rozbijania łbów ogrillom. Marade kręci głową, krew z rozbitego nosa kapie jej na nogi. - Caine, musisz mi pomóc... Coś porusza się gwałtownie za jej plecami. Zamiast dokończyć zdanie, Marade uderza morgenszternem na oślep, z bekhendu, w tył, przerywając nieporadną szarżę dogorywającego Czarnego Noża i rozbryzgując jego mózg na ścianie.

Ma dziewczyna parę w łapach... Trup przewraca się na drugiego ogrilla, który warczy wściekle, ale nic nie może zrobić. Zresztą, nawet to warknięcie bardziej przypomina jęk, kiedy osuwa się bezwładnie pod ciężarem martwego kumpla. Posyła Marade mordercze spojrzenie, dławiąc się płynem wypełniającym poparzone płuca. Wiecie co? Gdyby udało się nam jakoś przeżyć... No i gdyby mnie polubiła, ma się rozumieć... Idzie chwiejnie w moją stronę, niezdarnie manipulując przy podziurawionym nabiodrku. - Pomóż mi to zdjąć, dobrze? Przyklękam na jedno kolano i sięgam pod taszkę, żeby namacać sprzączkę. I chyba naprawdę muszę być popieprzony, bo kiedy dotykam jej ciepłego ciała pod lepką nogawicą, zaczynam dyszeć jeszcze bardziej niż po tym trafieniu młotem. - Eee... Wiesz... - Muszę odchrząknąć. - Nie mamy bandaży... chyba że moja koszula... - Nie trzeba - przerywa mi. - Urazy tkanek miękkich nie są dla mnie groźne. Po prostu muszę zdjąć nabiodrek, bo kiedy jest taki pogięty, krawędzie wrzynają mi się w mięsień, a wtedy nie mogę ani chodzić, ani uzdrawiać. A powinnam się zająć ręką Staltona. Moim brzuchem też, ale... Marade jakoś dziwnie mówi. Zadzieram głowę. - Wcale nie brzmisz teraz jak Ivanhoe... - Słucham? - W jej zdziwionych oczach widzę cień zakłopotania. - Bo ja... Caine? Cichy jak głos ducha Szept Tizarre rozlega się tuż ponad moim lewym ramieniem. Unoszę rękę, żeby wiedziała, że ją słyszę. Następne dwie sfory, trzecia depcze im po piętach. Na południe od was, w odległości strzału z łuku. Zbliżają się. Kiwam głową i wyciągam nóż zza cholewy. Marade marszczy brwi, widząc, jak zaczynam ciąć paski nabiodrka. - Co się stało, Caine? - Tizarre się odezwała. Mamy towarzystwo. Marade szczerzy zęby. - Stalton? - pyta, zerkając przez ramię. - Mogę iść - odpowiada słabym głosem Stalton. Nie brzmi przekonująco. - Dokąd? - Nieważne. - Ostatni kawałek paska zostaje mi w ręce. - Schowaj się gdzieś. Przyjmiemy ich tutaj. >>przewijanie w przód>>

Ogrillo waha się przez ułamek sekundy, widząc wycelowany w swoje oko różdżkomiecz. Wysiłkiem woli przywołuję falę energii, która odetnie mu czubek głowy, ale różdżkomiecz tylko parska słabym ładunkiem elektrostatycznym, grzeje się, parzy mi rękę; kurwa mać, ile to cholerstwo potrzebuje czasu, żeby się naładować... Ogrillo prycha, uśmiecha się od ucha do ucha, bierze zamach i wali z całej siły. Nurkuję pod jego ramieniem, unikam czarnego wizgu młota, wchodzę do zwarcia i dźgam różdżkomieczem prosto w ten paskudny uśmiech. Rękojeść różdżkomiecza, zrobiona z twardego jak stal mithondiońskiego drewna, przebija skórę, rozdziera mięso i druzgocze kość. Zgrzyta o zawias żuchwy i klinuje się w niej na amen. Ogrillo ryczy z bólu i szarpie łbem. Rozluźnia chwyt na młocie, który ja łapię tuż poniżej obucha i wyrywam mu z łap. Kopię go w brzuch, ale w ten sposób tylko odpycham się od niego i staję przed nim z młotem w garści, podczas gdy ten skurwiel odwraca się na pięcie i spieprza w ciemność jak spłoszony kot. Z moim różdżkomieczem w ryju. - Ty cwelu! - Rzucam się w pogoń, ale coś mi pęka w brzuchu. Zresztą, na krótkim dystansie nie dogoniłbym go nawet na motorze. - Wracaj, ty niedojebany pizdogłowcu! Wracaj i walcz! Z całej siły rzucam młotem, który koziołkuje w powietrzu i trafia drania w nerki. Ogrillo na chwilę gubi rytm biegu, ale nie przewraca się i nie ogląda za siebie. Znika w gorącym, suchym mroku, a ja mogę sobie co najwyżej pokląć, powściekać się i poszukać nowej ofiary. Znajduję tylko dymiące truchła. Chrobot pazurów powoli cichnie. Marade w tej swojej sfatygowanej zbroi wskakuje na grzbiet jakiegoś przygłupa, który nie zorientował się, kiedy należało wziąć dupę w troki. Gdzieś posiała morgensztern, ale to bez znaczenia: przekłada jedną rękę pod grubą jak u byka szyją ogrilla, łapie za zarękawie drugiej - i używa Siły Khryla. Nawet nie musi go dusić: wystarczy jedno szarpnięcie, żeby niemal urwała mu łeb. Ogrillo jest martwy, zanim zwali się na ziemię. Zdyszana Marade upada na niego, ale zanim zdążę do niej doskoczyć, przetacza się na plecy. Oddycha z wyraźnym trudem - teraz już widzę dlaczego: cały napierśnik ma wgnieciony. Oddycha się w nim pewnie równie komfortowo jak we wnętrzu żelaznej dziewicy. Takiej z kolcami. - Daj, pomogę... - Nie... dam sobie radę... - Sapie i ściąga rękawice. Pomiędzy rozbitymi wargami bulgoce krew. - Gdzie...

Kręcę głową. - Uciekły, skurwysyny. Właściwie im się nie dziwię, ale... ale... - Ale co? Ledwie przechodzi mi to przez gardło: - Straciłem różdżkomiecz. Kiwa głową. Widać, że jest wykończona. Na chwilę przymyka oczy. - Nie szkodzi. Nic nie szkodzi. Nadal możemy... - Co nadal możemy? Umrzeć paskudną śmiercią? Sięga pod obojczyk, do sprzączek podtrzymujących kirys. - Khryl nadal mnie kocha... Jak tylko będę mogła normalnie oddychać, pomodlę się. On mnie uzdrowi. Wszystkich nas uzdrowi. Możemy dalej walczyć. - Jasna sprawa... - Odgarniam jej z oczu pozlepiane krwią włosy. - Ładnie mu skręciłaś kark. Od kiedy to khrylianie uczą takiego zabijania? Jej palce ześlizgują się ze sprzączek, na twarzy znów przez moment malują się wyrzuty sumienia. - Caine, ja... to znaczy... - Nieważne. Niektóre z powalonych Czarnych Noży jeszcze żyją. Jeden z mozołem czołga się w mrok. Płonący olej czepia się murów i wypełnionego piaskiem rynsztoka, wkrótce jednak zgaśnie i zostaniemy bez światła. Bardzo chętnie popatrzyłbym sobie, jak Marade zdejmuje napierśnik, ale robota czeka. Podnoszę młot zabitego przez nią ogrilla. - Dasz sobie radę? - upewniam się. - Pójdę dobić rannych. Odpina sprzączki, przesuwa kirys w taki sposób, żeby móc usiąść... i nagle nieruchomieje. Przekrzywia głowę. - Co się stało? - Tizarre. - Macha ręką na znak, że słyszy. Na jej twarzy najpierw widzę wyczekiwanie, potem przygnębienie. - Pretornio ma kłopoty. - Większe niż my? Szarpie napierśnik i zdziera go, aż jęczy blacha. - Tak. Tragarze pękli. Czarne Noże przełamały ich szyk. Paru wzięły do niewoli. - Do niewoli? Żywcem?! Kiwa głową. - Musimy... po nich pójść...

Z trudem wstaje. Chwieje się na nogach. Przesiąknięta krwią tunika lśni w świetle ognia czarno-czerwono. Marade robi jeden niepewny krok, drugi, opiera się o mur. I rzyga krwią. - Ty nigdzie nie pójdziesz. Powinnaś się położyć. - Muszę... - Górnym rąbkiem tuniki ociera usta i brodę. - Muszę stać, żeby się modlić. Zanim dojdziemy do Pretornia, będę mogła... - Rozgląda się i robi głupią minę. - Gdzie Stalton? Robię dokładnie to samo. Czuję się jeszcze głupiej niż ona wygląda. - A niech mnie, był przecież tutaj... Tutaj, gdzie teraz zostały tylko dogasające płomienie i kilkoro Czarnych Noży w opłakanym stanie. - Stalton! Hej, Stalton! - Caine... - syczy Marade i ucisza mnie gestem. Nie zwracam na nią uwagi. Jeśli ktoś mnie słyszał, i tak już teraz wie, gdzie jesteśmy. - Stalton! Chodź, musimy iść! Stoję bez ruchu, wsłuchany w cichy wiatr i pomruki dogorywającego ognia. Widzę jakieś zagłębienie w piasku. To może być trop. - Zostań tu i módl się - przykazuję Marade. - Ja go znajdę. Ślady krwi i wzruszony piasek prowadzą mnie poza krąg światła. Na krótko daję nura w Samodyscyplinę: moje źrenice rozszerzają się maksymalnie, a pręciki na siatkówce zostają zalane rodopsyną. Nie jest to prawdziwy Nocny Wzrok, ale przeszedłem trening, który pozwala mi widzieć wszystko wyraźnie, dopóki nie patrzę na wprost. W świetle gwiazd kątem oka dostrzegam miejsce, gdzie w przejściu między dwoma zburzonymi domami ślady butów Staltona znikają zadeptane przez odciski bosych łap ogrilla. Moja kolczuga nagle staje się o ładne dwieście funtów cięższa. Muszę usiąść, naprawdę muszę usiąść. Ale lepiej tego nie robić: nie wiem, czy dałbym radę wstać. Jeśli chodzi o wspaniałą, bohaterską śmierć, to na razie idzie nam cieniutko. - Caine? - Głos Marade jest wyraźnie mocniejszy niż przed chwilą. - Gdzie jesteś? Co się stało z latarnią? - Nie wiem. Przepadła. - A Stalton? - Już po nim. Idzie za mną, potykając się w nieprzeniknionej - dla niej - ciemności. - Jak to? Nie żyje? - Nie wiem. Możliwe. Jego trop tu się kończy, ich ślady biegną dalej. Ciała nie ma.

- Jakim cudem ty tutaj coś w ogóle... - Zatrzymuje się. Noc nieruchomieje wokół niej. Widzisz w ciemności. - W pewnym sensie. - Po co kłamać? - Trochę widzę. Marade stoi nieruchomo. Milczy. Trwa to bardzo, bardzo długo. Słyszę jej oddech. - Kim jesteś? - pyta półgłosem, cedząc słowa groźnym tonem. - Klasztornym? W oddali słychać cichnące krzyki ludzi. - A co to teraz zmienia? - Jesteś Ezoterykiem... Tak, na pewno. Dlaczego nikomu nie powiedziałeś? - Wszyscy mamy swoje tajemnice - przypominam jej. - Zabójca... - mruczy ponuro. Głos jej się łamie, jakby odkrycie mojej prawdziwej natury zabiło w niej coś cennego. Słyszę w nim nawet niezrozumiałą płaczliwą nutę. - Kto jest twoim celem? Ja? Biorąc pod uwagę zaszłości między Klasztorami i Zakonem Khryla, jej paranoja nie jest nieuzasadniona. - To nie tak... - mówię. - A jak? Masz zabić nas wszystkich? Od początku ci o to chodziło? No i teraz wszyscy zginiemy. Mistrzowski manewr... - Przestań, Marade. Weź się w garść. - Sam powinienem to zrobić. - To jeszcze nie koniec. Bez słowa kiwa głową. Pociąga nosem. - Tak, masz rację. Pretornio, jego ludzie, Stalton... Oni nas potrzebują. - No właśnie. Odpinam pas, ściągam kolczugę i pikowany podkład. Nareszcie. Zostaję tylko w cienkiej skórzanej tunice i spodniach. Znów mogę się poruszać. - Idź do kapłana i tragarzy. Pomóż im. - A ty? - Ja znajdę Staltona. Żywego lub martwego. - Jeśli nie żyje... - To po kłopocie. Będziemy mieli łączność przez Tizarre. Adrenalina pompuje mi siłę w nogi - przynajmniej trochę siły, bo Samodyscyplina też ma swoje granice, a ja jestem już bliski ich osiągnięcia. Bardziej gotowy nie będę. - Caine... To chyba... - Zarys wyciągniętej ręki. - Myślę, że już się nie spotkamy.

- Pewnie nie. Dłoń maca na oślep w ciemności. Podsuwam się pod nią i Marade zagarnia mnie w niedźwiedzi uścisk. Bez wysiłku podnosi mnie obleczonymi w stal rękami, które przy byle wzruszeniu ramion mogłyby mi pogruchotać kręgosłup. Pod mokrą od krwi tuniką czuję krągłe miękkie piersi i zamiast zmiażdżyć mnie i udusić, Marade przyciska usta do moich ust. Pocałunek ma metaliczny posmak miedzi. Zanim zdążę pomyśleć choćby „Co jest, kurna?" odstawia mnie na ziemię. - Zgiń w walce, Caine - mówi i chwiejnym krokiem wraca w krąg słabnących płomyków. Odprowadzam ją wzrokiem przez sekundę, potem drugą, trzecią i czwartą. Jestem tchórzem, jestem zerem, jestem takim śmieciem, że nie mam odwagi powiedzieć ani słowa. Nawet teraz. A potem znika mi z oczu. Cholera jasna! Tylko noc i trupy słyszą moje pożegnanie. Ostatnie płomyki gasną. Nie pozostaje mi nic innego, jak wyrównać oddech, wyostrzyć nocną percepcję, znaleźć sobie młot i potruchtać śladem Czarnych Noży. >>przewijanie w przód>> Wygląda na to, że ci dwaj postanowili coś przekąsić. Pewnie uznali, że to łatwiejsze niż wlec ciało aż do obozowiska. Co tylko dowodzi, że przeciętny wojownik Czarnych Noży bywa tak samo samolubny, niezdyscyplinowany i leniwy jak przeciętny człowiek. Jakoś mnie to nie pociesza. Powinienem stąd spadać, zostawić ich przy kolacji i poszukać Marade, bo już i tak nie pomogę Staltonowi. I poszedłbym, naprawdę, poszedłbym w cholerę, gdyby nie to, że w końcu wschodzi księżyc i w coraz silniejszym srebrnym blasku poza, jaką przyjęły, klęcząc nad jego brzuchem, wydaje mi się wyjątkowo dziwaczna. Jeden przednią łapą przytrzymuje podwiniętą kolczugę, którą zarzuciły Staltonowi na twarz. Drugi przypadł do ziemi na czterech łapach, przyciskając nogi Staltona do klepiska i skutecznie go unieruchamiając. Sens tej sceny nie zdąża jeszcze przebić się przez mentalny mur w mojej głowie - To niemożliwe! - gdy ciało Staltona zaczyna się wić i miotać, a jego wywleczone wnętrzności drżą... Ożeż kurwa, ja pierdolę... On żyje! Chrząkają i mlaszczą tak głośno, że nie słyszą, jak prześlizguję się przez parapet czegoś,

co przed wiekami - może i z tysiąc lat temu - musiało być wykuszowym oknem. Podnoszę młot, biorę potężny zamach i podszedłszy bliżej, uderzam tego przy głowie Staltona w łeb na wysokości ucha. Siła uderzenia prostuje go w biodrach. Puste oczy spoglądają w mrok ponad zmiażdżoną kością policzkową. Ten drugi, klęczący na nogach Staltona, zdąża unieść głowę w samą porę, żeby dostać młotem prosto między oczy, jak opas w rzeźni. Obuch zostawia mu w czaszce wgniecenie wielkości pięści i wyciska oczy z orbit. Ogrillo przewraca się na bok. Zanim zdąży upaść, obracam się w miejscu i wbijam umieszczony z tyłu obucha kolec temu drugiemu w nasadę karku. Wchodzi w kość i trzyma mocno, więc jak osęką ściągam nim skurwiela z piersi Staltona i odsuwam na bok, z dala od kłębowiny bebechów zmieszanych z czarnym wilgotnym piaskiem. Czarne Noże dygoczą spazmatycznie, kopią piętami w ziemię i rzężą; autonomiczne układy nerwowe nie mogą uwierzyć, że ich właściciele nie żyją, ale w końcu chrapliwe hagbag-haggg przechodzi w słabnący syk uchodzącego z płuc powietrza, a potem w zrujnowanej komnacie słychać zdławiony szloch. Nie wiem tylko czyj: mój czy Staltona? Porusza bezradnie głową, kolczuga zasłaniająca mu twarz przesuwa się na boki. Ręce ma związane za plecami. Klękam przy nim, tam gdzie przed chwilą kucał ogrillo, i delikatnie ściągam mu kolczugę na wysokość barków. Zaciska powieki z całej siły, jakby się bał, że eksplodują mu oczy. Usta, podbródek i policzki ma pokryte grubą warstwą krwi, w której łzy żłobią kanaliki. Płacze jak nastolatek, który właśnie przeżył zawód miłosny. Jedną rękę wsuwam mu pod głowę, drugą głaszczę go po włosach i powtarzam jakieś pierdoły o tym, że już jest dobrze, żeby nie płakał, że wszystko w porządku... Tyle że dla niego to najwyraźniej nie są pierdoły, bo pomału zaczyna normalnie oddychać i po chwili otwiera oczy. - Kto... - To ja, Caine. - C-Caine? Boli, Caine... Boli... - Wiem, stary. - Kurwa mać. Lepiej, żeby umarł jak najszybciej. Właściwie to szkoda, że nie umarł dwadzieścia minut temu. - Cii. Spokojnie. Już dobrze... - To nic takiego... bywało gorzej... naprawdę... nie jest źle... Ten ból? - Głos mu drży, język się plącze. - Jakbym się... czymś... struł... Nic strasznego. Caine...? Powiedziałbym mu, żeby oszczędzał siły, ale po co? - Słucham? - Masz... wodę? Pić mi się chce... Bardzo...

Mnie też. Nie będę mu przypominał, na co zużyliśmy manierki. - Pewnie. Zaraz ci dam. Za chwilkę. - To nie tak miało być... - Łzy płyną mu z kącików oczu i ściekają na skronie. - Zwykła robota, fucha jakich wiele. Miałem być... ochroniarzem. Może potem trafiłoby się coś... lepszego, nie? Ale nikt nie mówił, że to będzie coś takiego. To się nie powinno... tak kończyć... - Nie powinno. - Kładę jego głowę z powrotem na klepisku. Księżyc zagląda mi przez ramię. - Gdybym mógł, zmieniłbym to. - Ja... o, kurwa... - Wygina plecy w łuk. - Nawet nie mogę... usiąść... Nie dziwię się. Wyżarli mu mięśnie brzucha. - Wiem. Nie próbuj. - Pomóż mi... Chcę... zobaczyć... - Nie, nie chcesz. - Jest aż tak źle? Nic... nie widzę. Jest źle, prawda? - Zaufaj mi. Wstaję i sięgam po młot. Waży chyba z tonę. Muszę go dźwignąć i oprzeć na ramieniu, nie utrzymam go w ręce. Kolana się pode mną uginają. Zabijałem już wcześniej, ale nigdy nie zabiłem człowieka, który byłby dla mnie kimś rzeczywistym. Prawdziwą osobą. Facetem, którego lubię. Facetem, którego chciałbym mieć za przyjaciela. - Jasne... rozumiem... Ale, Caine...? Nie... nie... - Uwierz mi, tak będzie lepiej. To szybka śmierć. - Nie, nie o to... chodzi. To jest w porządku. Ale... - Znów zaczyna płakać. - Nie mów... nikomu. Dobra? - O czym? Udręczone oczy błagają o obietnicę. - Nie mów im, że umarłem jak... śmieć. Powiedz, że... padłem w boju. Tak im powiedz. Zrobisz to? Nie znam nikogo, kogo by to interesowało. Ale nie w tym rzecz. - Jasne. - Ściskam mocniej młot. Ręce mi drżą, dłonie w rękawicach świerzbią od potu. Gotowy? - Czy to konieczne...? Nie dałoby się... Może Marade... Albo Pretornio... - Nikogo innego tu nie ma. Masz tylko mnie, a ja się nie znam na uzdrawianiu. - Pokazuję mu młot. - Za to na tym się znam.

Patrzy mi w oczy. - Nie mów im, że umarłem jak śmieć. - Nie umrzesz jak śmieć. Podnoszę młot nad głowę i upuszczam, jak topór, jakby głowa Staltona była pniakiem do rozrąbania; słychać głuchy trzask i wilgotne plaśnięcie... I wiecie co? Jednak powiedziałem prawdę. Wcale nie umarł jak śmieć. Nawet nie zamknął oczu. Był twardszy ode mnie. To, co przed chwilą zrobiłem, gryzie mnie w mój tchórzowski zad zanim zdążę przeleźć z powrotem przez okno. Kolana mam jak z waty, odruch wymiotny rzuca mną na parapet. Osuwam się na ziemię obok zmasakrowanych zwłok, przeczołguję się w kąt - a potem już tylko siedzę i się trzęsę. Bo oto oglądam swoją przyszłość - a właściwie to, co z niej zostało. Widzę ją jak na dłoni. Wygląda właśnie tak. Dalsza walka nie ma sensu. Wali mnie równo całe to pieprzenie o bohaterskiej śmierci i nieśmiertelności, które wszystkim próbowałem wciskać. Dobrze brzmiało, ale teraz wiem, jakie to gówno. Czuję w ustach jego smak. Fajny moment na przekonanie się, że dupa ze mnie, nie bohater. Ale jedno jeszcze mogę dla nich zrobić. Tylko jedno. Dla ludzi, których oszukałem i wrobiłem w paskudną śmierć. Mam nadzieję, że z następnym będzie łatwiej. Chociaż nie, wcale bym nie chciał. Kurna, sam nie wiem. Czy można się przyzwyczaić do zabijania przyjaciół? A jeśli tak? Kim trzeba być, żeby tak się stało? No cóż. Chyba niedługo się przekonam.

PÓŁZDATNY Nie pamiętam Rytuału Zaprzysiężenia zbyt dokładnie. To chyba dobrze, bo jak prawie ze wszystkim co khryliańskie - kiedy odrzucimy otoczkę błyszczących zbroi, ślicznych domków i pieprzenie o bronieniu niewinnych i łaskawości wobec ubogich - skojarzenia mam raczej paskudne. Wszystko odbyło się w Wizji Khryla, przez co wydarzenia zlewają mi się w pamięci, ale nie obyło się bez szarpania mięsa gołymi rękami (jej, mojego albo nas obojga) i rozchlapywania bezcennych płynów ustrojowych, a w którymś momencie - tego jestem prawie pewien - trzymałem rękę we wnętrzu jej klatki piersiowej. Ściskając jej bijące serce. Teraz rozumiecie, dlaczego mówię o paskudnych skojarzeniach? Zresztą, może to była jej ręka zaciśnięta na moim sercu... Tak jak powiedziałem, szczegóły zatarły mi się w pamięci. Ktoś trzymał rękę w czyjejś piersi. Khrylianie zawsze chętnie pchają się z łapami do ludzi. Penetracja ciała i tym podobne bzdety - na tym polega to przeklęte khryliańskie uzdrawianie. Ale kiedy tak się nad tym zastanowić, to niezłe z nich świry. Niektórzy mówią, że ja też ześwirowałem, ale sram na ich opinię. Nikt z nich nie przeżył tego, co ja. Mniejsza z tym. Grunt, że wyszedłem stamtąd z garścią pełną metaforycznej Świętej Pyty i nie był to najprzyjemniejszy ciężar. Postanowiłem jednak, że jeśli przyjdzie mi walić gruchę, to muszę mieć z tego frajdę. *** Schodząc do lavidherrixium, ścierałem wałkującą mi się na skórze zaschniętą krew i zastanawiałem się, czy te porąbane dupki mają chociaż jakiś prysznic, żebym mógł się umyć, zanim pokażę się publicznie. Nie zauważyłem, jak dobiegający z góry szept wiatru zmienił się w szmer głosów, dopóki nie zacząłem rozróżniać słów. - ...i to, mój panie, jest sprawa, która zasługuje na rozpatrzenie przez samego Pana Męstwa. I właśnie z zamiarem jej przedstawienia przybyłem tutaj, a ty, mój panie, masz stanowczo za małą władzę, żeby mnie przed tym powstrzymać.

- Powtarzam: nie wolno ci tam wejść. - Z łatwością rozpoznałem głos Markhama, cedzącego słowa przez zaciśnięte lipkeńskie zęby. - Natychmiast stąd odejdź. To rozkaz. - Miłość naszego Pana Męstwa oczyszcza moje uszy, więc zrozumiałem cię za pierwszym razem. Za każdym następnym również. Nie słyszałem jednak, na jakiej podstawie ośmielasz się przeciwstawiać Rycerzowi Khryla, który chce się poddać Bożemu Osądowi. Nie rozumiem również, w jaki sposób zamierzasz mi narzucić swoją niedorzeczną wolę. - Jestem Sprawiedliwym w służbie Bojowniczki... - Ach tak, rzeczywiście: jako sługa Bojowniczki Khryla faktycznie masz odrobinę władzy. Jednakże nawet Bojowniczka ma prawo stanąć na drodze Rycerzowi tylko wówczas, gdy ów nieszczęsny Rycerz jest Tchórzem, Odstępcą lub Nikczemnikiem. Czy zamierzasz postawić jeden lub więcej takich zarzutów temu biednemu, na wpół okaleczonemu Rycerzowi? Mrugnij tylko, a spór rozstrzygniemy od razu, niezwłocznie, panie Sprawiedliwy w służbie, i tak dalej. Zapewniam cię, że to możliwe: musimy tylko przejść w inne miejsce, żeby nie zbezcześcić... - Powtarzam: nie wolno ci tam wejść. Natychmiast stąd odejdź. Wyobraziłem sobie minę Markhama i gęba sama mi się śmiała, kiedy wyszedłem na chodnik biegnący łukiem wzdłuż basenu - mimo że rozpoznałem także drugi głos. - Twoje bezprawne i świętokradcze... ktoś bardziej krytyczny niż moja skromna osoba mógłby wręcz powiedzieć: bluźniercze... naleganie mogłoby sprawić, że Rycerz obdarzony nieco podejrzliwszą naturą zacząłby się zastanawiać nad tym, czy u góry, w purificapeksie, nie znajduje się przypadkiem coś, czego twoim zdaniem ów Rycerz nie powinien oglądać. A także snuć domysły, co to za tajemnica. - No, Markham, powiedz panu - wtrąciłem, uchylając się przed ostatnią latarnią zawieszoną nad chodnikiem. - Co tam takiego jest, czego nie chcesz mu pokazać? Markham stał sztywno, jakby połknął kij, blady jak lipkeński trup. Wilgotne powietrze śmierdziało mięsem, po zbroi ściekała mu skroplona para. Na jednym ze stojaków znajdowała się imponująco wypolerowana khryliańska zbroja płytowa, którą mógłby nosić niewyrośnięty niedźwiedź. Na jednym haku - na wyciągnięcie ręki od miejsca, w którym leżało moje zwinięte w niechlujny kłąb ubranie - wisiały spodnie, pikowana tunika i płócienna bielizna, na drugim długi biały płaszcz. Naprzeciwko opancerzonego Sprawiedliwego, goły jak go pan Bóg stworzył, ale znacznie bardziej kudłaty, podparty pod boki stał Tyrkilld, Rycerz z rodu Aeddharr. Siwiejące włosy, gęsto porastające jego szeroką pierś, pośladki i grube jak pnie drzew nogi, nie były w stanie zamaskować imponującej kolekcji blizn, w tym wściekle czerwonej węźlastej krechy na

prawym udzie. Szczęka mu opadła, a rumieniec na twarzy błyskawicznie ustąpił miejsca morderczej bladości. - Jak noga, kutasino? Usta Tyrkillda zamknęły się z trzaskiem, od którego mogły mu chyba popękać zęby. Odetchnął głęboko - raz, potem drugi - a kiedy w końcu się odezwał, mówił prawie ludzkim głosem: - Poważnie mi dokucza, jednakże w porównaniu z cierpieniem, jakiego przysparza mi twoja plugawa obecność w tym świętym miejscu, jest jak pojedyncza świeca wrzucona do płonącego domu. - Dzięki. - Spojrzałem na bladą jak ze stali, oburzoną twarz Markhama. - Angvasse chce, żebyś zaprowadził mnie do Kojców. Mam się spotkać z Orbekiem. - Sam trafisz - odparł bez mrugnięcia okiem. - Wystarczy, że wrócisz tą samą drogą, którą przyszedłeś. Ubierz się i... - Przez kantorek, tak? - Pokiwałem głową. - Zaczekaj tam na mnie. Spojrzał na mnie pytająco. Odprawiłem go zdawkowym gestem. Jego twarz przyjęła ponadprzeciętnie czerwony odcień, upodabniając się kolorem do ceremonialnej szaty. - Moje zadanie... - Stul dziób, nie interesują mnie twoje zadania. - Może powinienem przyprawić palanta o wylew i powalić go na miejscu? - Przestań się gapić na mój tyłek i spadaj stąd. - Moje... - Zamknął jadaczkę, ale jeszcze raz ją otworzył. - Moje... - No już, wypierdalaj. - Moje obowiązki wobec Bojowniczki... - Tu mam twoje obowiązki. - Pokazałem mu rękę zaciśniętą na metaforycznej Świętej Pycie. - Ch'syavallanaig Khryllantai. W komnacie zrobiło się nagle bardzo, ale to bardzo jasno. Musiałem zmrużyć oczy oślepione ogniem tryskającym z mojej otwartej dłoni, mimo że zapobiegliwie wycelowałem ją jak najdalej od siebie. Na Markhama padł taki blask, jakby wsadził ryj w spawarkę. Tyrkilld zmełł w ustach coś, co u nie-khrylianina byłoby bluźnierczym przekleństwem, i osłonił oczy łapą wielką jak byczy udziec. Nie bez powodu jeden z przydomków Khryla brzmi „Świetlisty". Ma to pewnie jakiś

związek z byciem bogiem słońca. Miałem wrażenie, że dłoń zwęgla mi się na popiół i jednocześnie jest na bieżąco uzdrawiana, i to też nie był przypadek: faktycznie tak się właśnie działo. Kolejna sztuczka boga słońca. Przypuszczam, że Khryl nie życzy sobie, żeby Jego Zaprzysiężeni Wysłannicy szastali Jego mocą na prawo i lewo - na przykład po to, żeby podkurwić jakichś lipkeńskich dupków, kiedy przyjdzie im na to ochota. Tyle że jest bezradny wobec Porozumienia z Pirichanthe. A Porozumienie sprawia, że bóg może tylko albo udzielić śmiertelnikowi swojej mocy, albo mu ją odebrać; nie ma wpływu na to, jak ta moc zostanie wykorzystana. Dlatego mogłem bezkarnie stać nad basenem i szczerzyć zęby od ucha do ucha, strzepując buchającą parą dłoń i przyklepując tlący się rękaw szlafroka. - Rozumiesz, co to znaczy? - Machnąłem ręką. Była pokryta świeżą, różowiutką skórą i bolała jak diabli. - To znaczy, że masz wypierdalać. Już cię tu nie ma. Jedyną odpowiedzią Markhama było lodowate spojrzenie wyrażające najwyższe obrzydzenie, zanim zrobił ostry żołnierski w lewo zwrot i pomaszerował w głąb ciemnego korytarza. Słuchaliśmy z Tyrkilldem, jak odgłos jego kroków cichnie w oddali. Spojrzeliśmy po sobie. - Niewiele brakowało, żeby to widowisko wynagrodziło mi konieczność obcowania z twoją plugawą osobą - powiedział Tyrkilld. Nie mogłem się nie uśmiechnąć. - Wiesz, ja też nie znoszę tego skurczybyka. Wolnym krokiem podszedł do basenu. - Widzę, że... przeprosiny... naszej Bojowniczki przyjęły dość niezwykłą formę. Stanąłem przy swoim ubraniu. - Macie tu prysznic? - spytałem przez ramię. - Nie zabiegałem o przeprosiny dla ciebie. W żadnej postaci. - Prysznic - powtórzyłem. - Prysz-nic. Macie tu coś takiego? Wszystko mnie swędzi, jak dziwkę w stogu siana. - Tylko Khryla mogę przeprosić. - Za to, że próbowałeś mnie zabić? Czy za to, że ci się nie udało? Stał zwrócony plecami do mnie i gapił się na krwawą wodę. - Trwa wojna. Nie zrobiłem nic złego. Nic. - Powiedz to Khrylowi. - Taki mam zamiar.

Pieprzyć prysznic. Zrzuciłem szlafrok na podłogę i sięgnąłem po spodnie. - Chcesz mi powiedzieć, że właściwie nic się nie stało, ponieważ trwa wojna? Tak po prostu? Wal się, palancie. - To wszystko? - A czego się spodziewałeś? - Strzepnąłem spodnie. - Nie jestem geniuszem wybaczania. - A ktoś cię prosił o wybaczenie? - Ty nie. - Opuściłem spodnie na podłogę. - Jak na kogoś, komu pocisk urwał kawał kości udowej, całkiem nieźle chodzisz. Spojrzał w dół. Zacisnął pięść. Na plecach miał świeżą okrągłą bliznę wielkości złotego ankhańskiego rojala. - Ten strażnik... - zaczął po chwili milczenia. - Braehew. Wiem, słyszałem. Z roztargnieniem pokiwał głową. - Nawet kiedy Żołnierz poświęci życie dla Khryla, może nadal mu służyć. Są na to sposoby... Wybałuszyłem oczy. Spodnie poszły w zapomnienie. - Przeszczep kości? Masz wstawiony kawałek nogi tego biednego sukinkota?! - Tak. Jego kośćmi są połatane także moje ręce oraz twój tułów. Przycisnąłem różową dłoń do czworokąta blizn na wysokości wątroby. - Nie chrzań. - Miałeś potrzaskane żebra. Nikt ci o tym nie powiedział? - Nie. - Nagle poczułem się chory. Bardzo, bardzo chory. - Nikomu nie przyszło do głowy. - Dziś wieczorem zamierzam odwiedzić jego żonę i córki. Może zechciałbyś łaskawie mi towarzyszyć? Pokręciłem głową. Nie posiadałem się ze zdumienia. - Wy wszyscy jesteście kompletnie popieprzeni. Wszyscy bez wyjątku. - Zginął z honorem... - Gówno prawda. - ...w służbie Pana Męstwa. Moim obowiązkiem jest nieść wdowie po nim wszelką pociechę, jakiej potrzebuje. - Wszelką pociechę?! - Znów pokręciłem głową. - Chyba nie chcę wiedzieć. Głos Tyrkillda brzmiał bezbarwnie i chrapliwie. - Braehew nie miał synów.

- Powiedziałem chyba, że nie chcę wiedzieć? - Machnąłem ręką, jakbym rozganiał cudze pierdnięcie. - Im więcej się dowiaduję o khrylianach, tym mniej mi się podobają. Mówił z opuszczoną głową, nie widziałem wyrazu jego twarzy. - Ród Aeddharr stanowił kwiat jheledzkiego rycerstwa, kiedy wielkie i wspaniałe Cesarstwo Lipkeńskie było jeszcze zasikanym przez psy plackiem ziemi niczyjej, a nasz Pan Męstwa był prostym pasterzem kóz z procą u pasa. Mam więc pewne pojęcie o zobowiązaniach ciążących na prawdziwej arystokracji, którego ty, jak przypuszczam, jesteś pozbawiony. - Potraktuję to jak komplement. Zerknął na mnie z ukosa. - Jeżeli nie będzie to zbytnia bezczelność ze strony człowieka, który jeszcze niedawno czynił zakusy na twoje zdrowie i życie, muszę przyznać, że dobrze wyglądasz. - Nic mi nie jest. - To właśnie szczególnie mnie intryguje, ponieważ khryliańskie uzdrowienie leczy tylko rany odniesione w walce. - I co z tego? - Ciekawy wydaje mi się fakt, że uzdrowione zostały także rany, które odniosłeś na skutek użycia przeze mnie Ręki Khryla. Nastąpiło to przecież przed rozpoczęciem właściwej walki. Wzruszyłem ramionami i w końcu zacząłem wciągać spodnie. - Walka walce nierówna. - To znaczy? Włożyłem spodnie. - Walka zaczęła się, kiedy ten nieszczęsny dupek Braehew wycelował w moje jądra. - Ach, doprawdy? - Tyrkilld zmarszczył brwi. - Nie pomyślałbym. - Dlatego przegraliście. - Przegraliśmy... - Tyrkilld wyprężył pierś. Była to naprawdę imponująca demonstracja godności osobistej, zwłaszcza że był przecież całkiem goły. - Bo taki był wyrok Pana Męstwa. Zapiąłem rząd guzików z boku spodni. - A nie przyszło ci do głowy, że po prostu dostałeś bęcki? - Słucham? - Zwyczajnie złoiłem ci tyłek i tyle. Miałem fart, wklepałem ci, cześć pieśni. Nie pomyślałeś o tym?

Oczy Tyrkillda przybrały rozmarzony wyraz, jego głos wyraźnie złagodniał: - Czyżby moje niegodne uszy słyszały słodką muzykę spowiedzi? Prychnąłem lekceważąco. - Rzecz w tym, że wasze Wyznanie Męstwa jest, jak by to powiedzieć, takie... - Prymitywne? Niewiarygodne? Dziecinne? Głupie? - Tyrkilld wzruszył swoimi dwujardowymi kudłatymi ramionami. - Tylko dla niekomunikantów. Rozróżnienie zwykłej porażki od Bożego Wyroku nie przedstawia zazwyczaj wielkiego problemu, w tym zaś przypadku sprawa jest jasna i klarowna jak Zwierciadło Trahhametha. W kluczowym momencie Khryl przestał obdarzać mnie swoją miłością. - Teraz rozumiem... - Posłałem mu mdły uśmiech. - Chcesz powiedzieć, że sam Khryl potwierdził wszystko, co mówiłem o twoim ojcu. Na jego szerokiej szczęce zagrały naprężone mięśnie. - Nie o to nam poszło. - Chciałbyś. Na piersi Tyrkillda wykwitły czerwone plamy, jak ślady pazurów. Knykcie sękatych jak dęby dłoni pobielały. - Jesteś... bardzo, bardzo złym człowiekiem. - Wiesz, że kiedy mocno się wkurzasz, czerwienieją ci nawet jajka? Okręcił się na pięcie i znów podszedł do basenu, tupiąc tak, że trzęsła się podłoga. Zatrzymał się jednak przy schodkach. - Kiedy mówiłeś o swoim ojcu... Od tyłu wcale nie wyglądał lepiej. - No? Co z nim? - Można by pomyśleć, że był przyzwoitym człowiekiem, odważnym i wiernym swoim przekonaniom. Człowiekiem o wiele lepszym niż twoja plugawa osoba. - Może to jest coś, co nas łączy, mnie i ciebie. - Być może. Za pozwoleniem, chciałbym wyrazić szczery żal, że nie miałem okazji go poznać. - Daruj sobie. - Wziąłem do ręki wywróconą na lewą stronę tunikę. - Naplułby ci w twarz. Kiedy podniosłem wzrok, Tyrkilld brodził już bez słowa w krwawej cieczy. Nie wiadomo dlaczego poczułem się jak dupek. Skończony dupek. - Nie masz się czym przejmować. - Próbowałem przełknąć, ale prawda podeszła mi do gardła jak rzygowiny. - Mnie też naplułby w twarz. Zatrzymał się.

- Naprawdę jesteśmy w stanie wojny. - Nie wątpię. - Nie masz zielonego pojęcia... - Wydaje się wam, że trwa wojna. - A to co ma znaczyć? Zechcesz łaskawie zaspokoić ciekawość prostego parafialnego Rycerza? - Kiedy pójdziesz na górę spotkać się z Khrylem, trzymaj się mocno za jaja i módl, żebyś nigdy się nie dowiedział. Ponuro pokręcił głową. - Wśród dwustu kości w twoim ciele nie ma chyba ani jednej przyzwoitej, co? - Kiedyś jedna była, ale pewien khryliański łajdak zmiażdżył ją na proszek. Przez chwilę milczał, obserwując zmarszczki rozchodzące się po powierzchni krwawej cieczy wokół jego ud. - Powiedziałeś, że tacy ludzie jak ja rządzą światem... - Obejrzał się przez ramię. Powiem ci coś: nikt nie rządzi światem. Nam ledwie udaje się rządzić naszym Polem Bitwy. - Nie mówiłem o tym świecie. Odwróciłem tunikę na prawą stronę, strzepnąłem i zacząłem wkładać, dlatego odpowiedź Tyrkillda dotarła do mnie w chwili, gdy byłem ślepy i na wpół głuchy: - To wiem. - A niech mnie kozioł wydyma! - Jeśli taka twoja wola... - W mordę jeża! - Udało mi się wystawić głowę i obciągnąć tunikę. Zacząłem wkładać but, klnąc pod nosem. - Równie dobrze mogłem wjechać do miasta na jakimś pieprzonym wozie cyrkowym, z orszakiem klownów i orkiestrą grającą marsza. - Co takiego? Mój słuch nie jest już taki... - Jak mnie rozpoznałeś? - Cóż... Nie ma w tym nic niezwykłego. Najkrócej rzecz ujmując: spotkaliśmy się już kiedyś. W przeszłości towarzyszyłem lordowi Khlaylockowi. W tym pamiętnym dniu również. - Nie pamiętam cię. - Nas było kilkunastu, a ty... byłeś sobą. - Nadal jestem sobą, poniekąd. Jak może zauważyłeś. - Tupnąłem, żeby buty weszły do końca. - No, jestem ubrany, Markhama spławiłem... Dość tego pieprzenia. - Słucham?

- Wyświadczysz mi przysługę. Powoli odwrócił się do mnie, odchylając głowę i mrużąc oczy. Na jego ustach zatańczyły jakieś dwie trzecie uśmiechu niedowierzania. - Jakież to przesłanki pozwoliły ci nabrać tak nieprawdopodobnego przekonania? - Masz u mnie dług, Tyrkilld. Dwa razy ocaliłem ci dzisiaj życie. Sękate dłonie oparły się na owłosionych biodrach. - Czyżby? - W areszcie celnym na Przystani wasz Regulamin Potyczek przesądził o twojej porażce i śmierci. - Nie nasz, lecz Khryla. Poza tym zapewniam cię, że moja wdzięczność za twoje nieoczekiwane miłosierdzie nie zna granic. Ale drugi raz? Kiedy mogło do tego dojść? - Przed kwadransem. Czyli przed... dziesiątą częścią wachty, powiedzmy. - Ach tak... Oszczędziłeś mnie pod moją nieobecność, tak że nawet nie mogłem docenić twojego miłosierdzia? Jakie to szlachetne. - Skoro tak mówisz. - W jaki dokładnie sposób dokonałeś tego chwalebnego czynu? - Nie powiedziałem Angvasse Khlaylock, że jesteś ankhańskim szpiegiem. Przestał się uśmiechać. Pochylił głowę, opuścił ręce, przeniósł ciężar ciała nieco do przodu i wziął wdech. - Nie rób tego - ostrzegłem. Znieruchomiał w pełnej gotowości do skoku. - Zastanów się - ciągnąłem. - Angvasse jest teraz na górze. Dopiero co zaprzysięgła mnie przed Khrylem i udzieliła mi Jego mocy. Nieważne, jakiej magji użyjesz do oszukania jej prawdozmysłu, i tak ci nie uwierzy. Nie licz na to. Trochę się rozluźnił - jak lew, który nie może się zdecydować, czy jest już dostatecznie głodny - i z wysiłkiem przywołał na twarz kolejny pełen niedowierzania uśmiech. - Proszę, proszę... Oto kolejny przykład zgoła nieprawdopodobnego przekonania. Pomysł jest niedorzeczny, wręcz... - Daruj sobie. - Jestem wyświęconym Rycerzem i... - Zgadza się, jesteś wyświęconym Rycerzem i czym tam jeszcze chcesz i pracujesz dla Kierendal. Nie kłóćmy się, dobrze? - To tak absurdalne... - Kurde, Tyrkilld, myślisz, że mnie to interesuje? Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. Nic

poważnego, po prostu przekażesz jej wiadomość. - Waszej ankhańskiej królowej gangsterów? - Powiedz jej, że wiem, że jest w Brodzie Purthina, i wiem, co ją tu sprowadza. Powiedz, że nie musimy być wrogami, bo mamy wspólny cel. Powinniśmy się spotkać i porozmawiać. Powiedz, że w geście dobrej woli zapomnę o tym, że kazała ci mnie zakatować. Prychnął. Zrobił to całkiem wiarygodnie. - Zaiste, niepospolita wspaniałomyślność... A może ty po prostu lubisz wybaczać wyimaginowane zbrodnie? Wzruszyłem ramionami. - Łączy nas z Kierendal niezwykła więź. Z mojej strony spotyka ją samo dobro, a mimo to ona od czasu do czasu postanawia mnie zabić. Chyba do tego przywykłem. - Przyzwyczajenie pozwala oswoić najdziwniejsze praktyki. - Otóż to. Chociaż istnieje jeszcze możliwość, że w ogóle ci o mnie nie wspomniała. - Skąd miałbym wiedzieć? - To by oznaczało, że chciała nie mojej, lecz twojej śmierci. Tyrkilld pogrążył się w zadumie. - Zna Orbeka, zna mnie i wiedziała, że przylecę jak na skrzydłach, gdy tylko dojdą mnie słuchy, że Orbek ma kłopoty - mówiłem dalej. - Gdyby chciała cię oszczędzić, ostrzegłaby cię, że się zjawię. I uświadomiłaby ci, że zabijałem za mniejsze grzeszki niż obicie mi gęby. Odpowiedział mi wzruszeniem ramion. - Takie i podobne ostrzeżenia nie na wiele by się zdały, nawet gdyby twoja hipotetyczna królowa elfów zdołała mnie przekonać o twoich nieprzeciętnych umiejętnościach. - Jak chcesz. Po prostu przekaż jej, co powiedziałem, dobrze? Nie chcę jej szczać do zupy, ale nie pozwolę też, żeby ona szczała do mojej. - A gdyby tak się złożyło... - Mrużąc oczy, Tyrkilld spojrzał ponad moim ramieniem, jakby szukał natchnienia w mroku korytarza, gdzie zniknął Markham. - Gdyby ktoś całkiem niespodzianie i przypadkowo znalazł się w sytuacji, w której mógłby wyświadczyć rzeczoną przysługę twojej szacownej osobie, na jaką mógłby liczyć nagrodę? I skąd miałaby nadejść? - Powiem ci, jak cię przejrzałem. Co cię zdradziło. - Ach, tak? - Zastanów się, Tyrkilld. Khrylianie nie są tacy wyrozumiali jak ja. Świadomość tego, co spieprzyłeś, może ci ocalić życie. Nie tylko tobie zresztą, ale, na ten przykład, wszystkim członkom Twarzy Wolności. Co ty na to? Spuścił wzrok na krwawą ciecz omywającą mu nogi.

- Taaak... - Mimo że w lavidherrixium panowała martwa cisza, ledwie go słyszałem. Myślę, że to może być cenna informacja. Skąd wiedziałeś? Dureń. - Nie wiedziałem. Nie miałem pewności. Gwałtownie uniósł głowę. Rozdziawił usta. - Amator - dodałem i zagłębiłem się w mrok. *** Oglądane z zewnątrz Kojce przypominały gułag z Okresu Średniego: drut kolczasty, oślepiające reflektory i wieżyczki ze snajperami. Odruchowo notowałem w pamięci rozkład pól ostrzału, pól martwych i przeszkód terenowych i z niedowierzaniem kręciłem głową. Ktoś tu znał się na rzeczy. Ktoś - to znaczy jakiś Artanin. Drut kolczasty był galwanizowany, a reflektory świeciły znajomym zielonkawo-księżycowym blaskiem: światła na Dworcu w Transdei miały ten sam odcień. Odwiedziny nie stanowiły problemu. Nawet nie musiałem wyciągać Świętej Pyty: prowadzony przez Markhama za rączkę, po prostu przeszedłem przez bramę. Nie wyglądało na to, żeby ktokolwiek choć przez chwilę myślał o zatrzymaniu nas. Kojce widziane od środka bardziej przypominały psiarnię niż więzienie. Na oskrobanej do gołej skały powierzchni płaskowyżu stały rzędy klatek: osiem na pięć stóp, ściany z żelaznych płaskowników, ustawione na metrowej wysokości wspornikach. Zamiast kanalizacji uprzywilejowani kapo z grabiami, wiadrami i taczkami oraz pokaźna sterta gnoju pod płotem od strony przepaści. O zmierzchu powietrze zgęstniało od mżawki. Zaczynałem nienawidzić pogody w tym mieście. Niektóre ciągi klatek były puste: czekały na skazańców, którzy, skuci po ośmiu, stali w dużej zbiorowej zagrodzie. Gdzie indziej w klatkach kłębiły się niewyraźne kształty, skulone dla ochrony przed zimną wilgocią. Kapo rozbiegli się po obozie, narzucając na klatki nieprzemakalne brezentowe płachty. Gdzieniegdzie zimnym blaskiem płonęły lampy: zielonożółte gazowe światło wysysało kolor z zielonożółtych ślepi. Mżawka się nasiliła i przeszła w regularny deszcz. Ze spuszczoną głową i rękami założonymi na piersi szedłem za Sprawiedliwym. Lodowata strużka ściekała mi po kręgosłupie od pozlepianych wodą włosów do rowka w tyłku. Dreszcze, biorące początek pod żebrami, promieniowały falami do nóg i szyi.

No, przynajmniej woda zmywała starą krew. Pocieszające. Wielce pocieszające. Markham szedł długim, pewnym krokiem. Nie zważał na deszcz wciekający mu pod obojczyk pancerza. Może w trzewikach miał odpływ. Jeszcze trochę i zacznę go nienawidzić. Patrzyłem spod ociekających wodą brwi na jego plecy, katalogując wszystkie przeguby i szczeliny w perlącej się deszczem zbroi, przez które ostrze noża mogłoby dosięgnąć ciała. Nie miałem żadnych złych zamiarów, skądże. To były rutynowe oględziny. Poniekąd. Minęliśmy klatki i wyszliśmy na szeroki, płaski plac, który lekko parował w padającym deszczu. Z bliska zobaczyłem, że powierzchnia płaskowyżu jest w tym miejscu podziurawiona okratowanymi kwadratowymi otworami, z których sączyła się para. Kraty przykrywały jamy o wymiarach dziesięć na dziesięć stóp, wcięte na piętnaście stóp w skałę. Ta para... Oddechy i ciepło ciał. - Hm... - mruknąłem. - Mam tam wskoczyć? Czy znajdzie się jakaś drabina? - Nie będzie ci potrzebna. - Markham wskazał coś opancerzoną dłonią. - Twój ogrillo już ma gościa. Na środku kamienno-żelaznego placu stało dwóch przysadzistych kapo z głowami wtulonymi w szerokie ramiona i jakiś Rycerz Adiutant z niepewnym wyrazem twarzy. Jeden z ogrillów trzymał coś w rodzaju krótkiej drabiny oblężniczej: metalowy słup, z którego po obu stronach sterczały kołki, rozmieszczone w odstępach o szerokości jakichś dwóch dłoni. Markham zatrzymał się na skraju placu. - Tu cię zostawię, obywatelu. Ten Rycerz Adiutant się tobą zaopiekuje. - Nie odprowadzisz mnie do domu? - Twoje rzeczy zostaną dostarczone do „Pratta i Redhorna". Trafisz, każdy goniec wskaże ci drogę. Dobranoc. Wykonał precyzyjny w tył zwrot i odmaszerował w deszcz. Wzruszyłem ramionami i ruszyłem przez plac. Niektóre kraty zostały przykryte brezentem, ale było ich niewiele. Celi Orbeka nikt nie przykrył. Dwaj kapo i Rycerz Adiutant patrzyli w dół, do środka. Deszcz tłumił warczenie, pochrząkiwania i gardłowe skowyty. Rycerz zdjął hełm i trzymając go pod prawą pachą, przyglądał się rozgrywającej się w dole scenie. Jego twarz miała obojętny, zawzięty wyraz,

typowy dla człowieka, który zamierza do końca wypełnić odrażający obowiązek. Strażnicy szczerzyli spiłowane kły, ale nie umiałbym powiedzieć, czy ich uśmiechy są radosne, czy raczej szydercze. Mrużyli ślepia, z nozdrzy buchały im smużki pary; jeden gładził bliznę po obciętym szponie bojowym, drugi drapał się po kroczu równie bezwstydnie jak pies liżący się po jajach. Skowyt przeszedł w skomlenie. Ktoś cierpiał. I nie był to Orbek. - Co się tam dzieje? Kazaliście mu upolować sobie kolację? - Niezupełnie, obywatelu. - Rycerz odsunął się na bok, żeby mnie przepuścić. - Co to za pieprzenie? Kąciki jego oczu leciuteńko się zmarszczyły. - Celnie powiedziane... Dopiero kiedy stanąłem na skraju jamy, zaczęło mi świtać, że lipkeński Rycerz Khryla może jednak mieć poczucie humoru. - Ożeż w mordę... - Przetarłem oczy. Głowa zatętniła mi bólem. - Nie musiałem tego oglądać. „Tego", czyli Orbeka z gościem, który go odwiedził. I którego Orbek właśnie posuwał. Ogrillowa suka w średnim wieku, naga, jeśli nie liczyć sfatygowanych buciorów, stała w rozkroku w kącie, twarzą do ściany, jak bokser odpoczywający przy linach między dwiema rundami walki, a Orbek walił ją od tyłu. Był w innym świecie: kurczowo zaciśnięte powieki, spazmatycznie szarpiące się karczycho, kły rozchlapujące krople deszczu. Cyce suki huśtały się i podskakiwały jak korale indyka w konwulsjach. Zaskomlała, zadarła łeb, spojrzała nam w oczy i zawyła jeszcze głośniej - popisywała się, szyderczo odgrywała namiętność. Gruby fioletowy jęzor zwisał jej spomiędzy zębów, wytrzeszczone zielonożółte ślepia płonęły wyzywająco... Jakby prowokowała nas, żebyśmy wskoczyli do nich i też ją puknęli. Obejrzałem się przez ramię na Rycerza Adiutanta, którego spojrzenie, choć uprzejmie obojętne, mimo wszystko przypominało kpiący uśmieszek. - Niech zgadnę: zapytaliście, co by chciał zjeść przed egzekucją, a on powiedział, że jakąś psiochę. Rycerz zdławił coś na kształt parsknięcia śmiechem, nie tracąc przy tym śmiertelnej powagi. - Kojce to więzienie, nie burdel. To widzenie małżeńskie. - Przepraszająco wzruszył ramionami. - Zapewne ich ostatnie.

- Małże... To jego żona?! - Rozumiem, że ty i twój... hm... brat nie jesteście ze sobą zbyt blisko? - Sukinsyn... - Spojrzałem na Rycerza pytająco. - A od kiedy to ogrille się żenią? - Tego nie wiem. Założę się, że to jakaś niemądra ankhańska nowinka. - Pochylił głowę w namiastce ukłonu. - Z góry przepraszam za ewentualną niegrzeczność, ale przecież powszechnie wiadomo, że Ankhańczycy są obłąkani. - No pewnie. - Skinąłem na kapo. - Otwierajcie. Wchodzę. Rycerz pochylił głowę jeszcze o cal. - Teraz? - A co, tak dobrze się bawisz? - Ehm... Proszę bardzo, obywatelu. Jak sobie życzysz. - Tak myślałem. - Nachyliłem się nad kratą. - Orbek! Oczy ogrilla otworzyły się, napotkały mój wzrok i prawie wyszły z orbit. - To ty. - To ja. Złaź z niej. I włóż gacie, do diabła. Przeciągłe spojrzenie, w którym gniew przeszedł w żal, zakończyło się wzruszeniem ramion. Szeroka pierś młodego ogrilla uniosła się i opadła w przepełnionym rezygnacją westchnieniu. - Teraz to już i tak bez różnicy. Niech cię szlag, działasz jak kubeł zimnej wody. - Powiedziałbym, że jest mi przykro, gdyby mi było. Sam rozumiesz. - Taaak. - Uśmiechnął się, odsłaniając zakrzywione kły. - Mogłem się ciebie spodziewać, braciszku. - Mogłeś. - Nie jest chyba zachwycony - mruknął Rycerz. Wzruszyłem ramionami. - Przyzwyczaiłem się. *** Kiedy schodziłem do jamy, głowa bolała mnie coraz bardziej; zanim kapo wciągnęli drabinę i z łoskotem opuścili kratę na miejsce, byłem na wpół ślepy z bólu. Gazowe światło z placu sięgało tylko do połowy nory, a panujący głębiej półmrok miał czerwonawy odcień. Kamienne ściany były szarozielone od wiecznej wilgoci. Deszcz dla odmiany zelżał, za to na kracie skraplała się przesycająca powietrze para wodna i co sekundę albo dwie gruba rdzawa kropla rozbryzgiwała mi się na głowie.

Pokrywa stojącego w kącie kubła na odchody była trochę niedopasowana, dzięki czemu buchający spod niej smród przynajmniej częściowo maskował kwaśny odór niemytego ogrilla: gęstą mieszankę potu, feromonów i zwierzęcego seksu. Oparłem się o oślizłą ścianę i próbowałem poukładać myśli, żeby nie chlapnąć czegoś niepotrzebnie. Orbek nadal sznurował spodnie. Z nastroszonym czubem wyglądał jak Trojanin w hełmie zakończonym szczotką. Było widać, że przybrał na wadze, na piersi i barkach pod szarą skórą prężyły się nowe mięśnie - chociaż od dorosłej postaci ogrilla nadal dzieliło go dobre pięć lat. Których raczej nie będzie miał. Marne szanse. Kiedy się poznaliśmy w Donżonie, miał zaledwie siedemnaście lat. To było trzy lata temu... Tylko tyle? Chryste Panie... Sporo od tego czasu przeszliśmy. Musiałem coś powiedzieć. Przypomniałem sobie, jak przed trzema miesiącami pożegnaliśmy się na dworcu na Palatynie. Miał jechać do domu, zajrzeć do Kolonii, spotkać się ze starymi kumplami, odpocząć. Odwiedzić rodzinę. - Nie powinieneś być w Ankhanie? Zaciągnął i zasznurował troczki na biodrze. - Nie powinieneś być martwy? - Odpysknąłbym ci, gdyby mnie tak nie napieprzał łeb. - Zadarłem głowę i spojrzałem przez kratę w górę. Mżyło. - Mam takie małe marzenie... Właściwie nie marzenie, tylko taką fantazję: ktoś, na kim mi zależy, pakuje się w kłopoty, ja się zjawiam, żeby go z nich wyciągnąć, a on się cieszy na mój widok. - To po to przyjechałeś? - Głos Orbeka był czarny jak mocna kawa. - Chcesz mi pomóc? Mżawka zgęstniała i deszcz skapywał z kraty w dzielącą nas ciszę. Czyjaś pięść uderzyła mnie od środka w czaszkę. Raz. Drugi. Westchnąłem. - To tylko marzenie. Nic więcej. Orbek splunął w dłonie i poślinił czub, który stanął na sztorc, mokry i lśniący. - Klapnij sobie, braciszku. Źle wyglądasz. Usiądź, zanim się przewrócisz. Widziałem w jego żółtych oczach ostrożność, która w jednej chwili mogła się przerodzić we wrogość. To bardzo ułatwiało sprawę. Mogłem się bezpiecznie wycofać i grać dupka. Spojrzałem z ukosa na sukę. - Nie za stara dla ciebie? Zdążyła przeczłapać do kłębowiska mokrych koców, które służyło za pryczę, położyła się na nim i obserwowała nas bez cienia zainteresowania, bezmyślnie drapiąc się po kroczu.

- Ma na imię Kaiggez - powiedział półgłosem Orbek. - Przedstawiłbym was sobie, ale nie wiem, kim dzisiaj jesteś. Czując na sobie wzrok Rycerza Adiutanta, skinąłem suce lekko głową. - Dominic Shade. Nie wstawaj, nie lubię przytulanek, a tej twojej łapy na pewno nie będę ściskał. Jej twarz była nieprzenikniona. - Korloggilnaspaggarnik, paggtakkunni? - spytała cicho. - Perrlag Nazutakkaarik rint diz Etk Perrog'k? Lodowata strużka na moim grzbiecie nagle wydała mi się jeszcze zimniejsza. Znam parę słów z etk dag - jednym z nich jest „Nazutakkaarik". Przezwisko. Właściwie tytuł. Tytuł, który nadały mi Czarne Noże. Niektóre. Pod sam koniec. Kiedy została ich tylko garstka. Przeniosłem ciężar ciała na drugą nogę i zacząłem przesuwać się przy ścianie do kąta. - Powiedziała ci, kim jestem. Orbek uśmiechnął się krzywo. - Nie mówi po westerlińsku, braciszku. Powiedziała, że cieszy się, mogąc poznać szwagra. - Jasne, szwagra... - Rozpełzający mi się po ciele rumieniec gniewu trochę mnie rozgrzał. - Co naprawdę powiedziała? - zapytałem bełkotliwie, pomny nasłuchujących uszu. „Powiedz Skórołazowi, że jest mile widziany w Boedecken"? - Hrh - chrząknął Orbek, nie przestając się uśmiechać. - Dla nas to nie jest Boedecken, tylko Nasze Miejsce. - Wyluzowany jesteś, jak na kogoś, kto ma jutro umrzeć. - A co, powinienem skamleć jak człowiek? Wtedy byłbyś szczęśliwy? Powiedz. Bo ja chcę, żebyś był szczęśliwy. - Nie po to przejechałem taki kawał świata, żebyś mnie tu teraz dymał, piesku. - Od dymania mam ją, braciszku. - Rozłożył ręce. Miał łapy jak patelnie. - Chcesz jeszcze popatrzeć? - Jeszcze czego. Ta twoja końska pyta i tak straszy mnie po nocach. - Pokręciłem głową. Naprawdę nie masz o czym gadać, tylko musisz wracać do przeszłości? Do... jak wy to nazywacie? Do Koszmaru? - Gadać? My wcale nie gadamy. - Jego ślepia rozbłysły białym żarem: siatkówki drapieżnika wychwyciły i wzmocniły słabiutkie gazowe światło spływające po ociekających deszczem ścianach. - My słuchamy. - Aha...

Jak każdy cios pięścią w mostek, ten też właściwie nie zabolał, ale mną wstrząsnął. Rozwalił mnie na kawałki i zabełtał. Orbek usiadł na kocach obok suki i objął ją jedną ręką, opierając się plecami o skałę. Wtuliła się w jego objęcia i pocałowała go w przedramię. - Była wtedy terkullik - powiedział, poruszając kłami. - Opiekunką w zagrodzie dla szczeniąt. Szczenną i karmiącą. Widzisz to? - Wolną ręką pogładził pomarszczoną bliznę pokrywającą większą część uda i biodro suki. Zamiast lewego dolnego sutka miała czarny supeł. - Wiesz, skąd to ma? - Domyślam się. - Oszczędzę ci domysłów. Wynosiła z pożaru szczenięta, braciszku. Wiesz, o jakim pożarze mówię. Martwe szczenięta. - Ogień w jego ślepiach połyskiwał jak lód w blasku księżyca. - Jej własne. Suka pogładziła go po łapie, przyciągając ją bliżej pyska, i polizała kikut szponu bojowego. W jej wzroku nie było cienia gniewu ani wrogości, tylko skupienie i ostrożność. Jeden drapieżnik patrzył w oczy drugiemu. Ponad ciałem zabitej zwierzyny. Z kawałków, na które się rozpadłem, powstała nowa forma. - Ach, tak... Teraz rozumiem. - Tak myślisz? - Pewnie. Sprowadziłeś sobie sukę Czarnych Noży. - Przykucnąłem po ogrillowemu, okupując to głośnym trzeszczeniem bioder. - Będzie miała młode, prawda? Pysk Orbeka przybrał zajadły wyraz. - Wiesz, jestem tylko półzdatny... - Ile? Wiecie już? - Czwórkę. Byliśmy u norulaggik, zanim mnie złapali. Powiedziała: trzy samce, jedna suka. Uśmiechnąłem się szeroko, szczerze, swobodnie - pierwszy raz od czasu, gdy poniżej Cienistej Rozpadliny wsiadłem na pokład parowca. - Orbek... Ogier rozpłodowy Czarnych Noży. Zmarszczył bezwłose brwi. - Coś się tak rozpromienił? - Ale z ciebie tępak... Nie przyszło ci do łba, że mogę mieć coś do powiedzenia na temat powrotu Czarnych Noży do Boedecken? Zastanów się; wiesz, kim jestem, do cholery! Myślałeś, że co zrobię, jak się dowiem? Wyprawię wam przyjęcie? Skulił się, jakby chciał

stanowić mniejszy cel. - Wiesz co? - odezwał się. - W ogóle o tobie nie myślałem. Przeniosłem wzrok na obserwującą mnie sukę. - A ona tak. - No wiesz, ma powody. - Psia twoja mać, Orbek! Jadąc tu, cały czas martwiłem się, że będę musiał cię zabić! Ostrożność powoli odpływała z jego oczu. Odprężył się trochę i prychnął przyjaźnie. - Niepotrzebnie. Od zabijania jest Bojowniczka, nie? - To się da naprawić. - Tak myślisz? - Pewnie. Wyjdź na arenę i liż jej stopy. Spuścił łeb jak dzik. - Nie mogę. - Możesz, możesz. Pokręcił głową. Kły poruszyły się z boku na bok. - Czarny Nóż nie klęka. - Nie chrzań. Od czego masz kolana? Jeszcze bardziej zwiesił łeb. - Nie mogę. - Co cię dręczy? Ta sprawa z Kopavem? To już załatwione. Zadarł głowę i posłał mi znajome podejrzliwe spojrzenie. - Wiesz o Kopavie? - Tyle, ile muszę. - Znaczącym ruchem głowy wskazałem mglistą noc nad nami. - Mam wysoko postawionego informatora. - Ach tak, o Nim mówisz... - Orbek pokiwał łbem: powoli, z namysłem. Po ślepiach poznawałem jednak, że wciąż jest o krok od rzucenia mi się do gardła. - A czego On ode mnie chce? - Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Zajmiemy się tym, kiedy przeżyjesz jutrzejszy dzień, dobrze? - Kiedyś do niego strzeliłem. Wiedziałeś? Prawie trafiłem. W Dniu Wniebowstąpienia. Może żywić urazę. - Może myśli, że wyświadcza ci przysługę. - A może khoshoi wyfruwają mi z dupy. Niech On lepiej nie wtyka nosa w nieswoje sprawy, dobra? - Mocniej przytulił sukę. - I ty też.

- Ale ty jesteś moją sprawą, ćwoku. Daj tym frajerom to, czego chcą, a potem zabierz żonę do domu i żyjcie długo i szczęśliwie. - Terlukk pagganik rez haggallo, pagtakunni - mruknęła suka rozleniwionym, wrednym tonem. - Utoppik negge tesslent jeroppik Czarny Nóż? Pok ler Miękki Fiut? - Czarny Nóż ekk - burknął Orbek. - Paggano rez haggallo Czarny Nóż. Keptarrol Czarny Nóż. - Co tam mamroczecie? - Pyta, co ma powiedzieć moim synom, kiedy się urodzą - odmruknął Orbek. - Czy należą do klanu Czarnych Noży, czy Miękkich Fiutów? Zmarszczyłem brwi. - Nie mówi po westerlińsku, tak? - „Nie mówi" i „nie zna" to dwie różne rzeczy, braciszku. - Kapuję. Ale o co chodzi naszej diabolicznej suczy? Dlaczego wysysa ci resztki soków z jąder? - Chce, żeby Czarne Noże były wolne. Ja też tego chcę. - Wolne... Jasna sprawa. - Wycelowałem palec w pierś Orbeka. - Nie zapominaj, że dobrze cię znam, piesku. - Gówno o mnie wiesz. - Nie świruj. Odkąd mnie adoptowałeś, dzień w dzień powtarzałeś, że nie chcesz mieć szczeniąt. Właśnie dlatego mnie adoptowałeś, nie pamiętasz? - Pamiętam dużo różnych rzeczy. - Co ci powiedziała? Że bez walki nie będzie rżnięcia? Nie wydaje ci się, że to przesada? Parsknął pogardliwie, odsłaniając kły. - Czy aby na pewno jesteś właściwym człowiekiem, żeby wytykać innym, że z miłości do żony posuwają się za daleko? Musiałem odwrócić wzrok. Chwilę trwało, zanim udało mi się ścisnąć rozkwitający kwiat bólu w piersi do normalnej postaci: małego jak pięść kłębka drutu kolczastego. - Myślisz, że ona cię kocha? - zapytałem, kiedy znów mogłem normalnie mówić. - Ona ma cię w dupie, Orbek. Prowadzi jakąś własną grę. - Czy mnie kocha? Kocha to, co ja. Śni o tym, co ja. Na tym polega jej gra. I moja też, nie? Dlatego się pobraliśmy. Ona kocha Czarne Noże. Śni o wolności. Razem możemy wyśnić wolność dla Czarnych Noży, a potem urzeczywistnić nasz sen. Na zawsze. Każda skapująca z kraty kropla potęgowała mój ból głowy. - Mógłbyś mi to wyjaśnić? Tylko jakimiś mniejszymi słowami, bardzo proszę.

Orbek wyplątał się z uścisku suki i wstał. Jama nagle wydała mi się znacznie mniejsza. - Nie dlatego stanę naprzeciw Bojowniczki, że nie chcę się ukorzyć, tylko dlatego, że nie muszę. Chodzi o to, czy Czarne Noże będą musiały poddać się woli Khryla i ugiąć przed Jego prawem. Rozumiesz? Żeby udowodnić, że Kopav to była obrona własna, musiałbym okazać uległość. Uklęknąć i zawierzyć życie Khrylowi. Zgodzić się, że żyję i umieram według waszych praw. - Z obrzydzeniem potrząsnął łbem. - Kiedy Kopav mi się poddał, stałem się kwatcharrem Czarnych Noży. Jeżeli ja się ukorzę, ukorzy się cały mój klan. Wszyscy oddamy się Khrylowi. - To jakaś bzdura. - Tak myślisz? A co się stało z ogrillami z Boedecken po klęsce hordy Khulana pod Ceraeno? Miały ten sam wybór: poddać się albo walczyć. Poddały się. I jak skończyły, co? Napatrzyłeś się na życie ogrillów Khryla. Kurwa, to nie są żarty, braciszku. - Nie jest mi do śmiechu. - Jestem Czarnym Nożem. Jestem kwatcharrem Czarnych Noży. A Czarne Noże zawsze walczą do końca. Nie poddały się wtedy, nie poddadzą się teraz. - Wtedy nie poddały się tylko dlatego, że nie został ani... - To prawda. - Orbek pochylił się nade mną. - To prawda - powtórzył, zniżając głos. - Ty nam to zrobiłeś, braciszku. Po Koszmarze poszliśmy w rozsypkę, rozproszyliśmy się po miastach, roztopiliśmy w innych klanach. Kiedy horda Khulana poległa pod Ceraeno, nie było już Czarnych Noży. Nawet Kopav nie był wtedy Czarnym Nożem: ojciec oddał go Zwierciadłom Pyłu. Ojciec i bracia Kopava umarli wolni. Przed nikim się nie ukorzyli. Dlatego mój klan jest wolny. Ze wszystkich ogrillów na Boedecken tylko Czarne Noże są wolne. I pozostaną wolne, chyba że sam zakuję je w kajdany. - Szczególarz z ciebie. Zamierzasz dać się zabić w imię takiej popierdółki?! - To nie żadna popierdółka. Bojowniczka jest Pięścią Khryla. Stawiając jej czoło, stawiam czoło jej bogu. Zginę, ale zginę w walce. Umrę wolny. Honor dla mnie, honor dla klanu. Za rok w Ankhanie mój najstarszy, Kaiggezet, zostanie kwatcharrem Czarnych Noży. I Czarne Noże już na wieki będą wolne. Pokręciłem głową. - A nie pomyślałeś o tym, że dla szczeniaków byłoby lepiej, gdyby cię znały? Gdyby dorastały przy tobie? - Lepiej niż gdyby miały być wolne? I kto to mówi? No tak, z tym zawsze jest problem w moim wypadku. Uniosłem rękę do oczu, usiłując rozmasować ból. Niewiele pomogło. Jak zwykle.

- Mój ojciec uciekł do miasta - mówił dalej Orbek. - Uciekł z Boedecken. Zhańbił się. Był wtedy młodszy niż ja, kiedy ty i ja poznaliśmy się w Jamie. Moja matka umarła w Mieście Obcych. Zabił ją pijany głowotłuk. Ojca strawiła gorączka w Kolonii. Bracia zginęli w Wojnie Jaskiniowej. Nikt z nich nie widział Boedecken. Dopiero ja. Wszystko, co wiedzieliśmy o Naszym Miejscu i Czarnych Nożach, wiedzieliśmy od ojca, który coś tam pamiętał ze szczenięcych lat. Z lat przed Koszmarem. Przed twoim pojawieniem się. Kiedy Czarne Noże niepodzielnie rządziły Naszym Miejscem. Kiedy inne ogrille omijały nas szerokim łukiem. Kiedy ich suki musiały magijnie maskować trop, gdy tylko nas zwęszyły. Kiedy ludzie uciekali na dźwięk naszego imienia. - Na dźwięk niektórych moich imion też uciekają, młody. Nie ma się czym chwalić. - Łatwo ci tak mówić. Jesteś jak król. Więcej niż król: kiedy przybywasz do miasta, królowie chowają się po kątach. Kiedy mówisz, sam Bóg cię słucha. - To przereklamowany bajer... - A teraz Bogini wysłuchała mnie! - Wielką jak szynka pięścią wyrżnął się w pierś. Nasza bogini. Bogini Czarnych Noży. Wysłuchała mojej modlitwy, kiedy prosiłem o powrót do Naszego Miejsca i o to, żebyśmy znów zaczęli budzić lęk. Jakiś czarny nóż przekręcił mi się w bebechach. - Nie wiesz, o co prosisz. - Wiem. Nasza bogini to nie Ma'elKoth. Gra w otwarte karty. Powiedziała mi, że moje życie należy teraz do niej i może z nim zrobić, co zechce. To jej decyzja. - Pierdolenie, nie decyzja. - Skinąłem na siedzącą w kącie sukę. - To one decydują. Ojciec ci tego nie mówił, ale Czarne Noże nie mogły być królami, bo zawsze były niewolnikami. Niewolnikami swoich suk. Orbek tylko się uśmiechnął. - Bogini jest po mojej stronie. A ty nie wiesz, co mówisz. - Byłem tam... - A ja jestem tutaj. - Terggol pettikaar homunn horrillterazz - mruknęła suka. - Rummattagarr yas burratt net? Spojrzałem na Orbeka, który jeszcze bardziej obnażył kły. - Mówi, że wie, że ludzie z natury są półzdatni, ale zastanawia się, gdzie zgubiłeś jaja. - Powiedz jej... - Z niesmakiem pokręciłem głową. - Nieważne. Nie mam ci nic do powiedzenia, kurwiszonie. - Ej! - Uśmiech Orbeka rozpłynął się bez śladu. Ogrillo wstał. Prawie wypełniał jamę. -

Licz się ze słowami. To moja żona. Spojrzałem prosto w żółte, lodowate ślepia brata. - Ona chce twojej śmierci, ptasi móżdżku. Ja stoję po twojej stronie. - Moja strona to Czarne Noże. - Próbuję ci ocalić życie. - Nikt cię o to nie prosił. - Wystarczy powiedzieć temu kolesiowi na górze, że zamierzasz się poddać. - Machnąłem ręką w stronę podświetlonej gazowym blaskiem twarzy Rycerza, który obserwował nas przez kraty. - Widzisz? Czeka. Powiedz mu to, a ja cię stąd wyciągnę. Orbek nawet nie podniósł wzroku. - Nie potrzebuję twojej pomocy. I jej nie chcę. - Zrobił krok i zawisł nade mną jak góra. Nikt cię nie prosił, żebyś tu przyłaził, ale teraz proszę cię, żebyś sobie poszedł. Znieruchomiałem. Długo patrzyłem bez słowa na majaczącą w czerwonawym półmroku sylwetkę ogrilla, którego nazywałem bratem. Myślałem o tym, że gdyby nie on, dawno byłbym trupem. Przypomniałem sobie bójkę, od której zaczęła się nasza przyjaźń. Przypomniałem sobie, jak stanął na czele buntu w Donżonie, który nas wyzwolił. Pamiętam, że pomyślałem wtedy, spotkawszy go w cuchnącej Jamie, że bardzo przypomina mnie samego w czasach, kiedy byłem taki młody. A teraz nie posiadałem się ze zdumienia, jak mogłem tak bardzo się pomylić. Czy ja w ogóle byłem kiedyś taki młody? Nie. Oczywiście, że nie. Orbek też nie był. Pomału dźwignąłem się z ziemi. - Powiesz mi, co tu jest naprawdę grane? - Nie wiem, o co ci chodzi. - Piękna bajeczka, Orbek. Doceniam. Prawie się nabrałem. - Pomachałem do Rycerza Adiutanta. - Dajcie drabinę! - Złapałem masywne przedramię Orbeka w geście ogrillowego pozdrowienia i przysunąłem się do niego na tyle blisko, żeby szepnąć mu do ucha: - Dlaczego nie powiesz mi prawdy? Umierając, nie pomożesz swoim kumplom z Dymnego Łowu. - Nie dotykaj mnie! - Orbek wyszarpnął łapę z mojej ręki i drugą dłonią, otwartą, grzmotnął mnie w pierś z takim impetem, że poleciałem na ścianę. - Nigdy więcej mnie nie dotykaj! W głowie mi dzwoniło. Oparłem się mocniej o skałę, czekając, aż wróci mi siła w nogach.

- Co cię ugryzło? Jego oczy nagle zapłonęły gniewem, odrazą, nienawiścią. Podniósł zaciśnięte pięści. - Myślisz, że ja chcę się z tego wykaraskać, pierdolcu? Myślisz, że chcę żyć?! - Orbek... Jedna z pięści uniosła się... i spadła, ale nie na mnie. Orbek wyrżnął się w skroń. Tuż obok ciemnej strużki wypływającej z kącika oka. Ogrille płaczą krwią. - Po tym, co zrobiłem? Myślisz, że chcę żyć? Po tym, jak zostałem twoją suką?! I znów uderzył się w łeb. O, kurna, pomyślałem tępo. O, rany. Nadal mogłem mu patrzeć w oczy. Na to jestem wystarczająco twardy. - Wiedziałeś, kim jestem. Wiedziałeś, co zrobiłem. Zadarł głowę i spojrzał na mnie spomiędzy kłów. - Wiedzieć, to jedno. Ale być z nią, być z kimś, kto tam był, kto to przeżył... Słowa przeszły w gardłowy warkot. Słyszałem go już wcześniej, i to tutaj, na Boedecken. Dobywał się z pysków samców potykających się o własne wnętrzności i suk tulących do piersi martwe szczenięta. - Orbek, posłuchaj... Napięte jak postronki mięśnie karku wykręciły mu głowę w bok. - Nigdy nie zrozumiesz mojej hańby. Mojego wstydu. - Orbek... - Oczy mnie zapiekły. Kiedy próbowałem odetchnąć, pierś ciążyła mi jak przygnieciona stertą zabitych Czarnych Noży. - Wtedy w Szybie powiedziałeś mi, że od tej pory hańba dla Czarnych Noży będzie także moją hańbą, ale też mój honor to honor dla klanu. Spojrzenie żółtych ślepi pałało udręką i nienawiścią. Nie wiedziałem tylko kogo Orbek bardziej nienawidzi - mnie czy siebie. - Byłem wtedy młodszy. Młodszy i głupszy. Na tyle głupi, żeby myśleć, że wiesz, co to honor. Nigdy nie jestem taki twardy, jak bym chciał. Spuściłem wzrok na swoje ręce. Jak zwykle. - Każdy był kiedyś młody i głupi, każdy robił głupstwa. I każdy musi nauczyć się z tym żyć. - Ja nie. - To nie takie proste.

- Dla mnie tak. Lepiej wracaj do domu. - Bo co? Orbek odsłonił kły. - Bo coś ci się może przytrafić. - Często mi się coś przytrafia. Zerknął na Kaiggez. - Nie masz przypadkiem rodziny? - Mam. Jesteś jej częścią. Kapo podnieśli kratę i spuścili drabinę. Położyłem rękę na szczeblu, kiedy inna, znacznie większa łapa spoczęła mi na ramieniu i obróciła mnie w miejscu. Nie miałem szans się jej oprzeć. - Co teraz zrobisz? Uśmiechnąłem się z całym spokojem i swobodą, na jakie było mnie stać. - To, co uważam za właściwe. - Ja już nie proszę. Ja ci każę. Nie mieszaj się do tego. - Zabieraj łapę, piesku. - Posłuchaj no, skurwielu... - Kiedy poprzednio się na mnie rzuciłeś, byłem kaleką. - Wyszczerzyłem zęby. - Myślisz, że dziś pójdzie ci lepiej? - Dobrze ci radzę... - A ja ci radzę, żebyś robił, co mówię, palancie. Orbek zamarł w bezruchu. - Rozumiemy się? - dodałem. - Kiedy Angvasse Khlaylock przyjdzie podjąć Wyzwanie, rzucisz się jej do stóp. Zrobisz to, bo ja ci tak każę. - Nic mi nie możesz kazać. Jestem kwatcharrem Czarnych Noży... - Jesteś chujem, nie kwatcharrem. Wielgachna łapa przeniosła się z mojego ramienia na pierś i przyszpiliła mnie do ściany. Orbek pochylił się nade mną, jego kły prawie otarły się o moją twarz. Kaiggez usiadła w barłogu; widmowe światło odbiło się w jej ślepiach. Oddech Orbeka cuchnął padliną. - Chcesz mnie sprowokować, mały pierdolcu? - Źle mnie zrozumiałeś. - Rozluźniłem się i zwiotczałem, żeby musiał utrzymać cały mój ciężar. Jeżeli teraz coś pójdzie nie tak, będę potrzebował obu nóg, żeby go kopnąć. - W Donżonie okazałeś mi uległość, baranie. Jesteś mój. Bezwłose brwi zbiegły się w mięsistą zmarszczkę.

- Tak było - powiedziałem. - Właśnie tak. Wychyliłem się ponad jego ramieniem i spojrzałem w zimne, wyrachowane ślepia Kaiggez. - Słyszałaś mnie, lady Makbet? Orbek nie jest nikim ważnym, a już na pewno nie jest kwatcharrem Czarnych Noży. - Wyszczerzyłem zęby prosto w ten jego urażony pysk. - Bo to ja nim jestem. Twarz Orbeka zmartwiała. Tym razem nie tylko go zraniłem, ale zabiłem jakąś jego część. Coś w nim umierało na moich oczach. - Nie możesz... tak po prostu... - To nie ja. To ty. A teraz zabierz tę swoją zasraną łapę, zanim cię zabiję. Później się zajmę jego urażoną dumą - po tym, jak już uratuję mu życie. Zacisnął palce - ale ja już miałem dość tej zabawy. Dźgnąłem go w splot nerwowy po wewnętrznej stronie bicepsa. Stęknął i konwulsyjnie rozcapierzył palce. Zrobiłem krok w przód i dałem mu dwie sekundy na decyzję, czy chce jeszcze coś zrobić. Kiedy teraz się nade mną nachylił, mógł jednym ruchem żuchwy wrazić mi kieł w oko. - Nie mieszaj się do moich spraw, pierdolcu. Wara od mojej zwierzyny. Zasrany mały człowieczek... Gadka szmatka. Odwróciłem się i zacząłem się wspinać po drabinie. - Przez ciebie zawsze są kłopoty - pienił się za moimi plecami. - Czego się tkniesz, musi się spieprzyć. Gdziekolwiek się pojawisz, wszyscy umierają. - Trzeba było o tym myśleć zanim mnie adoptowałeś - odparłem i prześliznąłem się ponad krawędzią jamy w deszczową noc.

WSPOMNIENIE DNIA ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. Korytarze tętnią echem ryków i wrzasków: ktoś tam jeszcze walczy, poziom albo dwa pode mną, dostatecznie blisko, żeby wzmagający się wiatr nie był w stanie zagłuszyć zgiełku. Ale to nie ich szukam. Dopóki walczą, nie jestem im potrzebny. Hej tam! Cholera jasna... Hola! Hej! No, spójrz tutaj, tutaj... Nic z tego. Stojąc na tarasie w świetle księżyca i wymachując rękami, czuję się jak idiota. Tizarre jest pewnie zajęta innymi. Albo w ogóle nie ma jej przy balustradzie. Albo... Huragan ognia uderza w urwisko pionowego miasta jak olbrzymia fala przyboju. Poszarpane macki żaru wyciągają się jak szpony ponad skrajem urwiska i zmagają z wiatrem. Niech to szlag! Nie na takie „albo" liczyłem. >>przewijanie w przód>> Jego Mała Tarcza ma temperaturę ciała: zakrzywiona, migotliwa powierzchnia niby-szkła ugina się lekko pod naciskiem mojej ręki. Chętnie oparłbym się o nią mocniej i odsapnął, ale jeżeli on nagle zemdleje, polecę na pysk. Opieram się więc o wiekową, wygładzoną przez czas ścianę wąskiego przejścia. Już to wystarczy, żeby powieki zaczęły mi się kleić, kolana mięknąć jak szmaty i kurwa mać wstawaj kurwa nie śpij kurwa... Balansując na jakichś obcych, cudzych nogach, próbuję jeszcze raz: - No, mów. Powiedz coś. Dokąd ją zabrali? Po drugiej stronie Tarczy Rababàl dalej maca na oślep pod splątanym, zakrwawionym

płaszczem. Strzała stercząca mu z obojczyka dygoce w innym rytmie niż ta, która utkwiła w jego płucu. - Ty draniu... nie ruszaj się... nie... ruszaj... draniu... - dyszy. Próbuje wstać, opierając się o ścianę naszego ślepego zaułka, ale nogi odmawiają mu posłuszeństwa i musi przysiąść na pryzmie piasku w kącie. - Nie ruszaj się stamtąd. Oni wrócą, zaraz wrócą, muszę... tylko... Ty pierdolcu. Mówi to takim tonem, jakby to była najgorsza znana mu obelga. - Zanim... zanim to zrobię, chcę... tylko... chcę tylko zobaczyć, jak cię zabiją. Mam nadzieję, że... że będzie bolało. Aha. Czyli jest z tych, którzy muszą mieć kozła ofiarnego. Może i słusznie. - Posłuchaj, nie myśl na razie o mnie. Pomyśl o Tizarre? Chcesz im ją zostawić? - Nie... obchodzi mnie... - rzęzi. - Aaa... hrrrk... Jest! - Wyjmuje rękę spod płaszcza. Trzyma w niej kasztan. - To mój ostatni... Zachowałem go... - Posłuchaj mnie, do diabła! - Sprzedaję tej jego tarczy solidnego kopniaka. Łącze spinające Tarczę z Przepływem przenosi trochę energii ciosu i Rababàl stęka. - Posłuchaj, worku sraki. Ty sobie spokojnie umrzesz, ale co będzie z Tizarre? - Ty pierdolcu. - W blasku księżyca widzę krwawą pianę na jego ustach. W końcu spogląda mi prosto w oczy; nigdy w życiu nie widziałem u człowieka takiego nawarstwienia nienawiści. - To miała być moja wielka szansa. Tyle lat... pracy... pracy... i czekania... ty pierdolcu... Co on bredzi? - Nie wygłupiaj się, Rababàl. Masz ostatnią szansę, żeby nie wyjść na wrednego kutafona... - Mój pomysł! - Prycha czarną pianą na piasek między nami. - Mój plan! Mój, pierdolcu! Ale nie, bo ty... ty... wszystko przez ciebie... Głos mu się łamie, Rababàl chrypi, dyszy... Płacze? - A kim ty w ogóle jesteś, co? Kim ty, kurwa, jesteś?! Nikim, kurwa! Nikim! Kto ci dał prawo... prawo... U wylotu uliczki słyszę pierwszy szept pazurów na kamieniu. Mnóstwa pazurów. Są niedaleko i się zbliżają. Rababàl ryczy jak bóbr. Kasztan leży zapomniany w jego bezwładnej dłoni. - Kto ci dał prawo... - Prawo nie ma tu nic do rzeczy. Nie zauważyłeś?

Szloch staje się rwany, jakby Rababàl dostał czkawki, a potem ustaje. Rababàl mruga. - Gdzieś na wschodzie - mówi cicho. Przechyla się i sprawną ręką zgarnia dwie ostatnie manierki. - Z dala od głównych pochylni. - W porządku. - Klekot pazurów narasta. - Rababàl... - Powinieneś już iść. - Chyba tak. - Caine? - Mhm? - Nie wybaczam ci. Patrzę na niego przez ramię. Jego spojrzenie jest zimniejsze niż księżyc. - Słyszałeś? Nie wybaczam ci. Kiwam głową. - Słyszałem. Dla niego to chyba ważne. - Idź. Znajduję na ścianie dogodne chwyty, palcami stopy wymacuję stopień i się wspinam. Na dach docieram sekundę, najwyżej dwie przed tym, jak uliczka zapełnia się Czarnymi Nożami. Ostrożnie zbliżają się do odcinającej koniec zaułka ściany pola siłowego. Po jej drugiej stronie widzę drobny ruch: Rababàl ściska kasztan w dłoni... Postanawiam wiać, gdzie pieprz rośnie. W miejscu dachów domów zieją czarne dziury, ale same mury są dostatecznie grube, żeby dało się po nich biegać. Słyszę za plecami okrzyki wojowników Czarnych Noży, strzały ze świstem tną noc, ale żeby mnie gonić, musieliby wspiąć się na mur albo przełamać Tarczę, a ja mam już pięćdziesiąt jardów przewagi, kiedy ognisty grzmot rozdziera ciemność. Nie oglądam się za siebie. Przynajmniej nie musiałem go sam zabić. Biegnę. Na wschód. >>przewijanie w przód>> Podłoże, po którym idzie - typowy w tym mieście wygładzony piaskiem kamień, blady i bezbarwny w świetle księżyca - miga mi czasem zza jego wielkiego jak u goryla zadu. Straciłem przytomność najwyżej na minutę, może dwie, nie więcej. Idzie swobodnym krokiem. Ja go nawet rozumiem. Dokąd się ma spieszyć? Wykręcam głowę i patrzę do tyłu. Sieć szoruje mi po twarzy. Szorstki konopny sznur jest

wilgotny od krwi. To pewnie moja krew. Rana głowy, jak nic. Dlatego nie pamiętam, jak mnie złapał. Nie umiem stwierdzić, jak ciężko jestem ranny. Ślady wymiocin na sieci też są pewnie moje. Skurwiel ma bark szeroki jak siodło, ale niesie mnie na nim niczym wór ziemniaków, co na pewno nie pomaga moim bebechom. Warto było spojrzeć w tył: wygląda na to, że niesie mnie jakiś maruder - nikt za nami nie idzie. To się dobrze składa. Bardzo dobrze, bo nie jest specem od rewizji osobistej i coś przegapił. Czuję dotyk stali: żelastwo uciska mi kręgosłup między łopatkami. W porządku. Dam radę. Powoli, powoli obracam dłonie i nadgarstki, związane za plecami... Czym? Sznurem? Rzemieniem? Powoli. Jeśli skuma, że się ocknąłem, będę miał przesrane. To znaczy, bardziej przesrane niż w tej chwili. Na wpół odrętwiałymi palcami dotykam czubka pochwy... Jest. Mam go. Mam. Lewą. Tak, lepiej lewą, na wypadek gdybym miał chlasnąć po ścięgnach. Ściskam mocno pochwę. Ostra jak brzytwa klinga z łatwością tnie szwy pochwy, z jeszcze większą łatwością przechodzi przez moją skórzaną tunikę. Lodowata krecha wgryza mi się w palce, ale ścięgna chyba są całe. Trzymając nóż przez pochwę (ostrze jest już odsłonięte), zaczynam ciąć więzy. Trochę za bardzo się przy tym wiercę, ale on truchta sobie radośnie, a ja podskakuję na jego ramieniu jak trup, aż w końcu... Mam wolne ręce. Powoli. Powoli. Palce pełzną po plecach, natrafiają na rękojeść... Wyciągam nóż. Proszę bardzo. Oto ona - moja szansa. Moja ostatnia szansa. Nawet nie będę musiał przekładać rąk. Przyłożę ostrze do szyi, jedno mocne pchnięcie w tętnicę szyjną... Utrata przytomności po kilku sekundach, śmierć po minucie. Szybka. Bezbolesna. I będzie po wszystkim. Warto. Kurczę, jeśli któryś z nich widział, jak wywijam różdżkomieczem... Pocałunek Czarnych Noży... Warto. Zdecydowanie warto. Teraz, zaraz, tutaj mogę się wypisać z przeciąganego w

nieskończoność festiwalu tortur. I może to właśnie zrobię. Może... Hm... Nieee... Ja chyba naprawdę jestem porypanym sukinkotem. Albo zwyczajnym idiotą. Przecież dobrze wiem, co ze mną zrobią. Ze wszystkich ludzi w promieniu stu albo i tysiąca mil ja jeden wiem. Naprawdę wiem. Ale chyba... Chyba tego właśnie chcę. Chcę dojść do końca. No, pięknie. Szkoda, kurna, naprawdę szkoda, że najciekawszych rzeczy na swój temat dowiadujemy się w chwili, kiedy nie są nam już do niczego przydatne. Ale... Jeżeli tego naprawdę chcę, jeżeli to właśnie mnie kręci, mogę po prostu leżeć spokojnie na ramieniu tego mięśniaka. Ekspresem do piekła. Bez kolejek, bez czekania. Tylko że... No wiecie, mam ten nóż, nie? Poza tym nogi mam związane w kostkach, jestem spętany siecią, ranny, słaby jak niemowlę, krwawię, nie mam pojęcia, ilu ich tu jest, zaraz pewnie znów się porzygam - i już wiem, że będę tego żałował. Ze wszystkich debilnych planów, jakie ułożyłem w swoim życiu kretyna... Mimo wszystko myślę, że to dobry pomysł. Dlatego delikatnie, ostrożnie wysuwam czubek noża przez oko sieci, tuż obok sterczących mu pod skórą kręgów, na wysokości nerek. Przekrzywiam ostrze tak, żeby mierzyło w rdzeń kręgowy. Z całej siły przytrzymuję rękojeść lewą ręką. Prawą zaciskam w pięść. I wbijam mu nóż w kręgosłup. Ostrze zgrzyta o kość. Słyszę ciche stęknięcie, bardziej chyba wyraz zdumienia niż bólu. Nóż ześlizguje się z kręgu na dysk. Poprawiam drugim uderzeniem pięści. Stal rozrywa chrząstki i wchodzi w rdzeń. Zdumiony ogrillo prycha, kiedy nogi odmawiają mu posłuszeństwa. Upada na kolana. Pod moim ciężarem traci równowagę i się przewraca. Do tyłu. Na mnie. Przygwożdżony jego ciężarem, z twarzą wciśniętą w cuchnącą spoconym capem skórę, nie mogę złapać tchu... Nie ma szans, żebym zwalił z siebie bóg wie ile setek funtów wijącego się i miotającego w spazmach ogrilla, który w dodatku zaczyna wyć z bólu i zaskoczenia...

No, z perspektywy czasu widzę, że mogło mi się udać lepiej. Rozlegają się pokrzykiwania ogrillów, ale wśród nich słyszę także inny głos, ludzki. W trwającą ułamek sekundy ciszę, kiedy wydaje się, że wszyscy jednocześnie biorą wdech, wrzyna się znajome szrrr-plat! i mięsiste flr-tum upadającego ciała... Kocham tę dziewczynę. Przygniatający mnie ciężar znika. Otwieram oczy. Marade trzyma go nad głową w jednej ręce, jakby był na wpół wypchanym słomą strachem na wróble. Jego szpony żłobią czarne bruzdy w skórze jej przedramienia. W drugiej ręce Marade trzyma morgensztern. Słyszę świst, po czym mózg ogrilla zbryzguje mnie krwawym deszczem. Marade odrzuca trupa i patrzy na mnie. Nie ma już na sobie zbroi. Jej tunika i spodnie są podarte, ciężkie od krwi i kleją się do skóry. Przez pokrywające jej twarz krwawe błoto przeziera rozczarowanie tak gorzkie, że załamuje jej kolana. Klęka obok mnie. - Och... - mówi. - To ty. Powinienem chyba wysilić się na jakąś ciętą ripostę, ale usta odmawiają mi posłuszeństwa. Płuca zresztą też. Jej twarz, księżyc, miasto i cały wszechświat kurczą się do rozmiarów świecącego łebka od szpilki. Który po chwili gaśnie. >>przewijanie w przód>> Wiem, że nie śpię, bo żaden sen tak nie boli. Praktyka nabywana przez całe życie każe mi się nie ruszać, nie otwierać oczu i równo oddychać. Zresztą poruszanie się to chyba kiepski pomysł - samo oddychanie przyprawia mnie o taki palący ból w piersi, że najchętniej bym je sobie darował. Pod głową czuję coś zaokrąglonego, jędrnego, ciepłego jak ludzkie ciało... Bo to jest ciało. Leżę - nagi - na czyichś kolanach. Ten ktoś nie ma na sobie spodni. Mmm... Fajnie. - Wiem, że jesteś przytomny. - Głos Marade, niewiele głośniejszy od szeptu. Na policzku czuję jej dłoń: silną, gorącą, cuchnącą wymiocinami i starym potem. - Caine? Miłość Khryla uleczy twoje rany, ale musisz być cicho, rozumiesz? Musisz się kontrolować. Ja tego za ciebie nie zrobię.

- Kontrolować się? - szepczę chrypliwie. - Krzyczałeś. - Aha. To nie... - Głos mi zgrzyta i przechodzi w kaszel, który eksploduje we mnie czerwienią od żeber po czubek głowy. - W mordę... Ależ boli... Boli tak bardzo, że mogę się co najwyżej śmiać. A wtedy boli jeszcze bardziej. - Ciszej, Caine. Nie mam pojęcia, jak blisko są. Kto? - Chciałem tylko powiedzieć, że nie tak wyobrażałem sobie scenę przebudzenia na twoich udach. Przesuwa rękę wyżej i głaszcze mnie po głowie. Ma cichy, smutny głos: - Czy ty nigdy nie przestaniesz? Otwieram oczy i dalej widzę te same kwiaty Mandelbrota co wcześniej pod powiekami. - Ehm... Nic nie widzę. Nic a nic. Kurwa, kurwa, kurwa, kurwa! Oślepłem?! Cała kariera poszła się jebać... - Wszystko w porządku, Caine. Nic ci nie jest. Po prostu jest ciemno. - Co się stało? Co się dzieje... Nie, czekaj, pamiętam... Pionowe miasto. Czarne Noże na pustkowiu. Zasadzka. Wrzeszczące ogrille, palone żywcem. Walka przy bramie, potem na trzecim poziomie. Rababàl. Stalton. Wdech. Wydech. Spokojnie. To tylko ból. Jasne, kurwa, tylko ból. Nic wielkiego. Ciężko medytować, kiedy odłamki żebra haratają człowiekowi płuco. - Co się... ghrrrr... Gdzie twoja zbroja? - Tak się pogięła i popękała, że nie mogłam jej dłużej nosić. Poza tym... bez niej będzie lepiej. Przed czym mogłaby mnie jeszcze chronić? Pomału, prawie niedostrzegalnymi etapami wypycham ból na zewnątrz. - Moje ubranie... - Miłość Khryla działa szybko, rany mogłyby się zasklepić z kawałkami materiału w środku... - Jasne, kapuję. Czy można mieć większego pecha? W końcu jestem sam na sam z Marade, nagi - i tak zrypany, że nie mogę tego wykorzystać. Nie, nie jestem zupełnie nagi: macając rękami, natrafiam na jakąś wilgotną, lepką szmatę zawiązaną w pasie, i drugą na prawym udzie. W miejscach, gdzie podeschły, mają fakturę

grubo zmielonej kawy. Krzepnąca krew. Mnóstwo krwi. Szmaty są nią całkowicie przesiąknięte. Pod materiałem na udzie sterczy coś twardego, ostrego, chropowatego, jak złamana kość... no tak... Pamiętam, że odłamałem grot i brzechwę, ale drzewce zostało. Nie wiedziałem, czy strzała nie trafiła w tętnicę udową: gdyby tak było, po wyciągnięciu drzewca wykrwawiłbym się w kilka minut. Rana wygląda poważnie, kurewsko poważnie - ale jakoś mnie to nie martwi. Nic a nic. Ha. Gdyby nie ten piekielny ból, byłoby to w pewnym sensie ciekawe doświadczenie. - Trzeba zdjąć bandaże? - Tak. Miłość Khryla uleczyła twoją pękniętą czaszkę. Muszę mieć dostęp do ran, żeby uzdrowić brzuch i nogę. Wdech. Wydech. - Zapytam cię teraz o coś, Caine, a ty musisz mi szczerze odpowiedzieć. Czy chcesz zostać uzdrowiony? - To ma być żart?! - W tej chwili oddałbym oba jądra za tabletkę aspiryny. - Tak. Chcę zostać uzdrowiony. - Wiesz, co nas czeka, prawda? Mogłabym wyjąć ci strzałę z uda i... rozumiesz. Wykrwawienie się to łagodny rodzaj śmierci. Tę decyzję podjąłem już wcześniej. - Miałbym cię zostawić samą? Za kogo ty mnie uważasz? - Przekonałam się dzisiaj, że nie wiem, co o tobie myśleć. Dlatego pytam. Ach tak. Na to nie jestem przygotowany. - Gdzie jesteśmy? - W jednej z komór w pionowym mieście, głęboko. Są tu tylko jedne drzwi. Wygląda jak schron burzowy. - Ile nas jest? Kto jeszcze? - Nikt. Tylko my dwoje. - W porządku. Jeszcze kilka miarowych oddechów... Muszę zapytać. Muszę się dowiedzieć. Nieważne, że ich nie lubię, a oni nie lubią mnie. Lubienie i nielubienie nie ma żadnego znaczenia. Chyba nigdy nie miało. - Pretornio? - Formacje tragarzy były... za mało mobilne. Siedmiu zginęło, reszta...

Nie chce powiedzieć, że trafili do niewoli. - Rozumiem. - A Stalton...? Wiem, o co naprawdę pyta. Nie chce wiedzieć, ale musi; nie może się powstrzymać. - Znalazłeś go? Może po prostu nie potrafiła zapytać wprost, musiała wziąć się w garść... - Stalton... - Najwyraźniej nie ona jedna ma ten problem. Dlaczego tak trudno to powiedzieć? - Nie żyje. - Jesteś pewien? - O, tak. Całkowicie. Czeka, żebym rozwinął tę myśl. W końcu znów się odzywa: - A co z Rababàlem? Z Rababàlem i... i... Udało się wam...? Widziałam błysk... - Wiem. Mój mur Samodyscypliny chwieje się pod naporem powracającego bólu. Wiercę się, szukam pozycji, w której zimny żar w brzuchu nie przyprawiałby mnie o zawroty głowy. Nie znajduję. - Mówisz o tej ostatniej eksplozji? - upewniam się. - Tej dużej? - Tak. Wzruszam ramionami. - To właśnie był Rababàl. I dlatego była ostatnia. Cisza. Czuję, jak Marade oddycha. - Ale jak... - Trafiły go chyba ze trzy albo cztery strzały. Nie miał nawet siły wstać. Chyba jej nie powiem, jak mnie przeklinał. - Postanowił umrzeć dobrą śmiercią. - Dobrą śmiercią... - powtarza cicho. Rozumie. - Ten wybuch... Kawałki ciał, wodospad ognia... Wszystko posypało się na niższe poziomy. W życiu nie widziałam czegoś podobnego. Powiedziałbym, że Rababàl odszedł z hukiem, ale to by jej nie rozbawiło. - Część tych kawałków to był on. - Wiem. - Ciepłe ciało unosi się pode mną i opada w długim westchnieniu. - Może jeszcze będziemy żałować, że do niego nie dołączyliśmy. - To możliwe. Ból wzbiera mi w gardle jak wymioty. Ożeż w dupę, nie trzeba było myśleć o

wymiotach... - Marade? - chrypię. - Lepiej się odsuń. Chyba będę rzygał. - Już rzygałeś. Parę razy. Chyba nie kłamie. Spazm nudności rozrywa mi jakieś nienazwane kawałki ciała w środku, ale z ust cieknie mi tylko strużka kwaśnej żółci. - Caine... - odzywa się Marade napiętym, drżącym głosem, jakby zbierała się do zadania pytania, na które nie chce znać odpowiedzi. - Nie znalazłam... Może wiesz... Co z... z...? No tak. Szkoda, że nie mogę jej pocieszyć. - To nie jest dobra wiadomość. Jej oddech się rwie. - Złapali ją. To właśnie sobie pomyślałeś. Złapali ją... - Mówi szeptem nie głośniejszym od tchnienia: - Żywcem... - Nie wiem, ale to możliwe. - Wzruszam bezradnie ramionami. - Biegłem po nią, kiedy mnie schwytali. - Pamiętasz, Caine, co powiedziałeś? Co oni robią z taumaturgami... Głos jej się łamie, rwany oddech przechodzi w szloch, ręce zaciskają się wokół mnie. Błaga mnie całym ciałem, żebym powiedział, że przesadziłem, że zmyśliłem to wszystko, że to nieprawda i nic podobnego nie przydarzy się Tizarre. Nie przesadziłem. To szczera prawda. - Może się nie zorientują. Była uzbrojona. Jeżeli walczyła mieczem, używała tarczy i obchodziła się bez magji... Może pomyślą, że miała tylko osłaniać Rababàla. Lepiej nie umiem. Marade pociąga nosem. - Ja... Ja nie... - Z wysiłkiem przełyka ślinę. - Nie ciebie szukałam. - Jej głos twardnieje, staje się bezbarwny i okrutny. - Szukałam jej. Ciebie znalazłam przez przypadek. - Wiem, Marade. Nie szkodzi. Nie przeszkadza mi to. - Bo my... ona jest moją partnerką, Caine. Ale ty tego nie zrozumiesz, ty... nikogo nie potrzebujesz... Też to sobie powtarzam. - Zawsze byłyśmy partnerkami. Już w szkole. Marade i Tizarre. Tworzymy zespół. Jesteśmy dwiema połówkami jednego superbohatera. Tak to przedstawiałyśmy szefostwu. Miałyśmy być babskim odpowiednikiem Fafhrda i Szarego Kocura. Na razie nie mówi mi nic, czego sam bym się już nie domyślił. Ale przecież powinna być rozsądniejsza.

- Marade, nie... - Chuj z tym - mówi. Ostro, nienawistnie, z przesadną emfazą typową dla osoby, która nigdy nie przeklina. - Chuj z tym i chuj z nimi. Jakie to ma teraz znaczenie? Jeśli im coś nie pasuje, zawsze mogą to wyciąć i przemontować. - Chyba tak. - Zamykam oczy. Otwieram je i znowu widzę ciemność. - Ktoś jeszcze? Wiesz o kimś? - Nie jestem pewna... Rozmawiałyśmy o tym czasem z Tizarre, w nocy. Próbowałyśmy zgadywać. Może Kess? No i chyba Stalton. Tak mi się wydaje. No, nieźle... Piła szoruje mi od środka po żebrach: każdy, kto obejrzy ostatni sześcian Staltona, na końcu zobaczy wielki młot spadający mu na głowę. Nie tylko zobaczy, ale także poczuje. Gdyby nie fakt, że niedługo tu zginę, sam mógłbym go wypożyczyć. Super. - No i ty, naturalnie. Kiedy Rababàl cię wynajął, uświadomiłyśmy sobie, że nie jesteśmy jedyne. - Dlaczego „naturalnie"? - Rozpoznałyśmy cię. No wiesz, ze szkoły. Ożeż ty w mordę... - Serio? - No, pewnie. Wiedziałyśmy o tobie wszystko. Zaczynałyśmy szkołę, kiedy ty ją kończyłeś. Byłyśmy... Chyba można by nas nazwać fankami. Twoimi pierwszymi fankami. No proszę. Pierwszymi - i, jak dotychczas, jedynymi. - Ja was... - Dlaczego wydaje mi się, że powinienem ją przeprosić? - Nie pamiętam was. - A dlaczego miałbyś nas pamiętać? Dwie pierwszoklasistki? Wy dwaj to co innego, byliście gwiazdami, ty i ten twój kumpel. No wiesz, ten elf... Warunkowanie nie pozwala nam wymówić jego imienia, ale nie musimy tego robić. I wiecie co? Na wspomnienie szkoły robi mi się przyjemnie ciepło, nawet ból trochę słabnie. Nienawidziłem jej, ale lubię ją wspominać. Sto pięćdziesiąt razy bardziej wolałem żyć i rozmawiać z ludźmi tam i wtedy, niż żyć i umierać tu i teraz. - Zawsze... Zawsze myślałyśmy, że nie żyjesz. Albo że coś ci się stało. - Co, na przykład? Po tym, jak poruszyła się jej pierś, poznaję, że wzrusza ramionami. - Wszyscy myśleli, że będziesz gwiazdą, tymczasem minęło... Ile? Sześć lat? A o tobie

wszelki słuch zaginął. - To fakt, życie płata mi figle. Jak pewnie sama zauważyłaś. Wzdycha - bezgłośnie, ale ja i tak to czuję. - A ten twój... przyjaciel... Był taki utalentowany. Najlepszy w szkole. Co się z nim stało? - Nie wiadomo. Pewnie nie żyje. Nie wrócił z... - Nie mogę głośno wymówić tego słowa. - Nie wrócił ze... ze szkolenia. No wiesz. - To, że ktoś jest najlepszy, w gruncie rzeczy niewiele znaczy, co? - Chyba że ten najlepszy ma przy okazji mnóstwo szczęścia. Brzmi to nieźle, ale lodowaty skurcz w piersi przypomina mi boleśnie, jak bardzo brakuje mi szczęścia. Chociaż to i tak bez znaczenia. Jeśli wierzyć różnym ludzikom z zacięciem religijnym, niedługo się spotkamy. - Tizarre... - szepcze Marade. Na pierś spada mi kropla wilgoci. - Tizarre kochała się w nim na zabój... Następna kropla. Kusi mnie, żeby spróbować, jak smakują. - Pisywała o nim w pamiętniku. O nim albo do niego. Wiersze. - Poważnie? - Dłużej nie zniosę tego łzawego pieprzenia. - Rozczarowałaby się. Był homo. - Naprawdę? - Najprawdopodobniej. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, ale jestem prawie pewien. Gdyby Tizarre chciała coś z nim podziałać, musiałaby sobie najpierw wyhodować fiuta. - Caine... - Czuję, że Marade wykonuje jakiś ruch. Pewnie kręci głową. - Czy ty zawsze musisz być takim... dupkiem? Ożeż ty w dupę... Zaczyna się. - Sam się czasem zastanawiam. - Jesteś taki... nieprzejednany. Taki wściekły. Zawsze taki jesteś? - Bywam gorszy. - Widzisz? O tym właśnie mówię. Niby żartujesz, ale to wcale nie jest żart. Nie tak naprawdę. Wszystko umiesz złośliwie skomentować, nawet samego siebie. - Wiesz co? Mam pomysł na świetną zabawę: ja ci się tu po cichutku wykrwawię na kolanach, a ty przez ten czas zrugasz mnie za wszystkie moje wady. Co ty na to? - Ech... Pomyśleć, że... wydawało mi się... - Co? Co ci się wydawało? To zabrzmiało napastliwie, znacznie ostrzej niżbym chciał. Ale to dlatego, że naprawdę chcę się dowiedzieć. Ona i Tizarre... Tizarre zabujana w moim kumplu... A co z Marade? Czy

ona też się w kimś podkochiwała? Od jąder po mózg przeszywa mnie nadzieja, że ma słabość do niegrzecznych chłopców. Moje ciało nie przejmuje się tym, gdzie jesteśmy, nie zwraca uwagi na to, jaki jestem pokiereszowany i obolały; interesuje się tylko ciepłem jej skóry i miękką krzywizną piersi pod moim ramieniem. Nie jestem w stanie myśleć o niczym innym niż tamten powalający pocałunek. Ona jednak ma dla mnie tylko pełne rezygnacji westchnienie. Przesuwa się trochę i obejmuje mnie, jakby trzymała dziecko. - Gotowy? W mordę jeża... - Tak. Chyba tak. Marade bez widocznego wysiłku wstaje - trzymając mnie na rękach. - Uzdrowienie Khryla to dowód Jego miłości. - Znów słyszę w jej głosie tę nutę Ivanhoe. Wróciła do roli Rycerza. - To ona łata rozdarte mięśnie i spaja połamane kości. Khryl obdarza swą miłością każdego, kto odniósł rany, wykazując się męstwem na polu bitwy. Ponieważ jednak moje ciało jest pośrednikiem w przekazywaniu miłości Khryla, może ona płynąć tylko w ślad za moją miłością. Serio? Zaczynam szybciej oddychać, i to bynajmniej nie z bólu. - Marade, ja... - Zamknij się. - A to już jej prawdziwy głos, ostry, nieprzychylny. Musi głęboko odetchnąć, żeby przypomnieć sobie, jak to jest być Rycerzem. - Nic nie mów, Caine. Nie otwieraj ust. I bez tego jest mi trudno znaleźć w sercu choć odrobinę miłości do ciebie. A kiedy się odzywasz... - Kolejne westchnienie, krótsze, gorzkie. - Kiedy się odzywasz, staje się to niemożliwe. >>przewijanie w przód>> Upływają całe lata w napalmowym żarze. Kiedy wetknęła mi palce w przestrzelone udo, bolało jak diabli, ale kiedy wkłada mi w brzuch całą rękę, nie wytrzymuję. Uczucie jest makabryczne: czuję jej oślizłe, poruszające się palce, czuję każdy z nich z osobna, chociaż odmawiam czucia ich, odrzucam je, odpycham, ale jest w tym dotyku jakaś brutalna intymność, niewyobrażalna bliskość, uczucie wspólnoty - zarazem głębokie i głęboko złe, które wzbiera mi w gardle jak wymioty, wzdrygam się, jęczę...

Sięga w głąb, rozsuwa poszarpane tkanki, wkłada palce w dziurę, którą szpon tego skurwiela zostawił w którymś z moich organów... W wątrobie? Żołądku? Jelicie? Nie wiem, ból jest taki, że wszystko mi się pieprzy, a kiedy ona otwiera się na miłość Khryla, w brzuchu eksploduje mi bomba fosforowa. Ręce i nogi drżą mi konwulsyjnie, walę głową o posadzkę. Po skórze Marade prześlizguje się delikatna perłowa poświata, jak błędny ognik. Kiedy z gardła zaczyna mi się wyrywać krzyk, podsuwa mi taką rozmigotaną rękę do ust. - Zagryź - mówi obojętnym tonem. - No, zagryź. Biorę w usta słoną od potu skórę, wczepiam się zębami w kość łokciową, czuję smak kurzu, piasku, potu; z ustami pełnymi jej ciała tłumię krzyk, kiedy cały ból, cała udręka, jaka uprzykrzałaby mi życie podczas ciągnącej się tygodniami rekonwalescencji, zostaje ściśnięta w pięciu wstrząsających, gorszych od śmierci minutach. W końcu mój zrastający się brzuch wypycha jej rękę na zewnątrz. Marade kładzie ją przy moim boku, pokrywająca ją poświata z wolna gaśnie i zapadamy się w absolutną czerń, dysząc z wyczerpania. - Wiesz co... - świszczę. - Choćby nie wiem... jak dobrze... działało to wasze... uzdrowienie... nigdy nie będzie popularne. - I bardzo dobrze. - Głos Marade jest cichy, ale jej oddech szybko się wyrównuje. Jest w znacznie lepszym stanie niż ja. - Khryliańskie uzdrowienie jest dla bohaterów. Miłość Khryla nie oszczędza nam bólu, lecz wymaga, byśmy się z nim pogodzili, a nawet go pokochali. Jest dowodem męstwa, jak medal. - Tak, tak, oczywiście. Kłopot w tym, że ja kocham ten mój ból, ale moja miłość pozostaje nieodwzajemniona... Jeżeli to przeżyję, rzucę palenie. Obiecuję. Przez chwilę leżymy obok siebie bez słowa. Ciemność niesie ulgę. Pamiętam, co powiedział kiedyś tata, kiedy miał jeden ze swoich złych dni; wydaje mi się, że złoił mi wtedy skórę pasem, chociaż nie jestem pewien - lania zlewają mi się trochę w pamięci. Leżałem skulony na łóżku, pokrwawiony, roztrzęsiony z bólu i wstydu, a on powiedział tym swoim ochrypłym głosem wariata: - Pomyśl tylko, jak cudownie będziesz się czuł, kiedy przestanie boleć. Wtedy wziąłem to za żart, jeden z tych chorych przejawów poczucia humoru, którymi jego miłość do mnie próbowała przebić się przez mur obłędu, ale tak się zastanawiam... Czy przypadkiem nie było tak, że wiedział o czymś, na co ja wpadłem dopiero teraz? Bo kiedy teraz ból znika, jest naprawdę cudownie. Więcej niż cudownie.

Nadal jestem nagi, sam na sam z Marade; czuję jej gładką skórę oblekającą twarde jak stal mięśnie, czuję jej smak na wargach... I wcale nie czuję się już zrypany. A poza tym... Poczułem to. Poczułem, kiedy mnie uzdrawiała. Jakby łuk elektryczny wytrysnął z jej rąk i przeszył mi serce. Jakimś cudem udało jej się mnie pokochać. Jezu Chryste, ja pierdolę... Szybki jest. Powinienem przetoczyć się na bok, bo jeśli Marade przypadkiem dotknie mojego wacka, pomyśli, że wyciągnąłem nóż. Drży cała. A tu wcale nie jest zimno. Dygocze coraz bardziej, ma regularne dreszcze, oddech jej się rwie i przechodzi w zdławiony szloch. Mięknę szybciej niż zmiękłbym na widok rozebranych zdjęć dziadka. Podobno niektórych facetów kręci, kiedy kobieta płacze. No cóż, o gustach się nie dyskutuje, ale moim zdaniem to chore. Kiedy Marade popłakuje jak dziecko, czuję się z tym tak samo paskudnie, jak kiedy wepchnęła mi rękę do brzucha. - Ej... Marade, przestań. Przysuwam się do niej, szorując tyłkiem po ziemi (przy okazji zdzieram sobie skórę na dupie, ale to teraz nieważne), i obejmuję ją ramieniem. Wtula mi twarz w szyję, łzy skapują ciurkiem na moją pierś. Głaszczę długą, niewidzialną kaskadę jej włosów i szepczę takie same pierdoły, jakie mamrotałem umierającemu Staltonowi. Które i tym razem okazują się skuteczne. - Cały czas... - mruczy mi w gardło. Dreszcze powoli ustępują. - Cały czas myślę... marzę o tym, że się nad nami zlitują... i ściągną nas do domu. Wiem, o kim mówi: o szefostwie. O naszych pracodawcach. - Nie zrobią tego. Nie dla nas. Nie ma szans. - Ale przecież czasem... czasem się zdarza. Transfer awaryjny. Sam wiesz. Wszyscy słyszeliśmy... - Do tego trzeba być gwiazdą. Wielką gwiazdą. Większą niż my kiedykolwiek będziemy. - Tego nie wiesz. Mogliby chyba... mogliby... - Marade... Przytulam ją. Mimo potu i kurzu zapach jej włosów... Nie, powinienem przestać o tym myśleć, bo zmienię się w takiego samego zboka jak ci, których przed chwilą obsobaczałem w myślach. - Posłuchaj mnie, Marade. Nie mówiłem ci o tym wcześniej, nikomu nie mówiłem, bo nie miałem pewności, że jesteśmy... kolegami po fachu. Pamiętasz tamtych dwóch gości? Tych, których Czarne Noże ścigały na pustkowiu? Których tropem trafiły do nas? Jak myślisz, co

się z nimi stało? - Nie wiem, nie zastanawiałam się nad tym... Zakładałam chyba, że Czarne Noże ich dopadły. - Wcale nie. Zostali odwołani. Ściągnięci do domu. Marade sztywnieje w moich objęciach. - Odwołani? Byli... - Tak, byli... tacy jak my. Nasi kumple po fachu. W pewnym sensie. - A widzisz? Właśnie o tym mówiłam. Przecież... - To nie był transfer awaryjny. Jestem pewien, że to była zaplanowana akcja. - Jak to zaplanowana? Odbiera jej mowę. Nie dziwię się, mnie też nie jest lekko. - Wystawili nas. Celowo naprowadzili tu Czarne Noże. Na zlecenie szefostwa, które wiedziało, że tu jesteśmy. - Ale to... to niemożliwe. Tak nie można... Nie zrobiliby tego! - Tak uważasz? Pomyśl, było nas co najmniej troje, może nawet pięcioro. A może jeszcze więcej. Ale nikogo ważnego. Nikogo na tyle znanego, żebyśmy o nim słyszeli. Nasze szkolenie i transfer kosztują furę pieniędzy. Jak nasi szefowie... sponsorzy... diabli wiedzą jak ich nazwać... Jak mają odzyskać zainwestowane pieniądze, jeżeli żadne z nas nie ma szans na wybicie się i przyciągnięcie własnej widowni bezpośredniej? - Chcesz powiedzieć... To znaczy... - Jestem przekonany. - O, na Khryla... O mój waleczny, dzielny Boże... - No właśnie. Cała ta Przygoda... - Kręcę głową. Nic nie złagodzi wymowy tych słów. Nie ma szans. Dlatego mówię wprost: - To miał być nasz pogrzeb. - Skąd... Skąd wiesz? - Skąd wiem? Ja to czuję. I ty też. - Nie wiadomo dlaczego moje słowa wydają mi się nieodparcie śmieszne, chociaż dziwna to wesołość: jakby bawiło mnie, że odmrażam sobie jaja. Mój śmiech jest równie beznadziejny jak nasza przyszłość. - Jest cała masa ludzi, którzy są gotowi zapłacić kupę kasy za to, żeby wcielić się w nas, kiedy będziemy torturowani. Tym właśnie jesteśmy: ofiarami. I teraz rozumiem Staltona. Naprawdę go rozumiem. Wiem, dlaczego nie chciał umrzeć jak śmieć. - W takim razie... - Marade odsuwa się ode mnie, tak troszeczkę. Jej niewiarygodnie silne ręce nadal spoczywają na moim obojczyku i piersi. Ton jej głos się zmienia: odwróciła się. -

Nie powinniśmy dawać im tej satysfakcji. Lepiej będzie po prostu... umrzeć. Tutaj. Jak Rababàl. Tu, w tej komnacie. Po ciemku. Moja broń leży na ziemi, obok twojego ubrania i ostatniego noża, który ci został. Wiem, że jesteś zabójcą. Czy jeśli cię poproszę, Caine... Zrobisz to? - Nie. - Caine... - Nie. Po drżeniu dłoni poznaję, że znów ma dreszcze. - Czy mam cię błagać... - Mowy nie ma. Nie zrobię ci tego. Boże, niech tylko nie pyta, jak mogłaby mnie przekonać. Boję się, że jej powiem. Zanim więc zdąży powiedzieć coś więcej, przyciągam ją do siebie - ale to nie jest uścisk w stylu „pocieszamy płaczącą dziunię", tylko raczej „słyszysz, jak mi bije serce?". Jej piersi przylegają miękko do mojego tułowia. Dotykam policzkiem do jej policzka i szepczę: - Mam lepszy pomysł. - Nie rozumiem... - Pamiętasz, co mówiłem na początku? - Odwracam lekko głowę, żeby czuła na skórze ruch moich warg. - Zawsze mam jakiś lepszy pomysł. - Ale... - Nie, słuchaj. Jeżeli umrzemy tutaj, w tej komnacie, udowodnimy, że nie pomylili się w naszej ocenie. Nie rozumiesz? Dlaczego mamy skurczybykom wyświadczać przysługę i potwierdzać ich gówno warte przekonania? Jej ramiona obejmują mnie i zaciskają się jak ciało swawolnej anakondy. - Hm... Chyba rozumiem. - W ściszonym głosie słyszę podziw. - To o to ci chodziło. Od początku. Odkąd zobaczyłeś ich na pustkowiu. Ta twoja wariacka odwaga, straceńcza pewność siebie, obojętność. Przemowy. Wyjście naprzeciw całej hordzie Czarnych Noży... - Właśnie, do cholery! To może być nasza zemsta, kapujesz? Najlepsza zemsta. Jedyna, na jaką mamy szansę. Kiedyś mówiło się, że najlepszą zemstą może być dobre życie. Dobra śmierć wcale nie musi być gorsza. - Przytykam usta do jej skóry tuż pod uchem i szepczę: Niech pożałują, że nam to zrobili. Niech opłakują pieniądze, które mogliby dzięki nam zarobić... - Przesuwam wargami po gładkiej szyi. Marade unosi głowę, a ja zsuwam się na wysokość obojczyka. - Ale w tym celu musimy walczyć. Jak najdłużej. Bez względu na wszystko, nawet kiedy

Czarne Noże nas schwytają. Nawet kiedy będą nas torturować. Nie wolno nam się poddać. To właśnie będzie nasza zemsta: niech te zasrane kutwy żałują gwiazd, którymi moglibyśmy się stać. - Tak... - Ściska mnie mocniej. Oby tylko przestała, zanim zemdleję. - Tak, teraz rozumiem... - Łagodnieje i odsuwa mnie. Jedną ręką znów dotyka mojej piersi. Jej dłoń przywodzi na myśl ścianę z mięśni i kości. - Naprawdę myślisz... Widzisz, z tobą było inaczej: wszyscy wiedzieli, że będziesz gwiazdą. Wszyscy się tego spodziewali. Myślisz, że... Zawiesza głos, ale ja wiem o co pyta. - Oczywiście. Bez cienia wątpliwości. - Naprawdę? - Tchnienie nadziei w jej głosie jest tak słabe, że serce mi się kraje. - Nie okłamuj mnie, Caine, nie teraz. Naprawdę myślisz, że mogłabym... być gwiazdą? I Tizarre też? Obie byśmy mogły? - Marade... Ty już jesteś gwiazdą. - Szkoda, że nie wie, jak bardzo serio to mówię. Jej dłoń drży, moje serce łomocze w podobnym rytmie. Nie mogę teraz przestać, drugi raz nie zbiorę się na odwagę. - Nie wiem jak Tizarre. Jest trochę... nerwowa. Nieśmiała. Ale ty...? Ty na pewno. Od razu się zorientowałem, jak tylko cię zobaczyłem. Nie wiedziałem, że jesteś z branży, ale umiem rozpoznać naturalny talent. Ty już jesteś większą gwiazdą, niż ja kiedykolwiek będę. - Naprawdę? - szepcze. - Naprawdę w to wierzysz? - Jasne. - Tutaj, w tych absolutnych ciemnościach, bez trudu przechodzi mi to przez gardło. - Kim ja jestem? Wrednym bandziorkiem z getta. A ty? Ty jesteś... wspaniała. Najprawdziwszy rycerz w lśniącej zbroi. Kiedy wchodzisz do pokoju, ludzie zapominają języka w gębie. Taką masz charyzmę. Taki autorytet. Taką pewność siebie. I taki wdzięk. Człowiek ma ochotę paść na kolana i modlić się, żebyś raczyła go zauważyć. - Biorę jej dłoń i przesuwam z piersi na twarz. Nawet po omacku będzie mogła wyczuć, że mówię szczerze. Jesteś bohaterką. Prawdziwą bohaterką: prawa, mężna, lojalna, jedna z tych, którzy zawsze stają w obronie pokrzywdzonych i którym czyste serce daje siłę dziesięciu mężów. Jesteś ucieleśnieniem cnót, za które ludzie kochają bohaterów. Dzięki takim ludziom jak ty każdy może marzyć o byciu bohaterem. Jesteś wszystkim co w nas najlepsze, połączeniem Lancelota, Parsifala i Artura. A na dodatek... - Parskam porozumiewawczo śmiechem. Umiesz nieźle przywalić. - Caine, to... Gdybym naprawdę była taka, jak mówisz... - Jesteś. - Ale wcale się taka nie czuję... w środku. Ja... ja udaję, Caine. Nie widzisz? Ja tylko

gram. - No i? - Wzruszam ramionami. - Co w tym złego? Wszyscy gramy. - Nigdy nie przyszło jej to do głowy? - Jesteśmy tym, kim ludzie uwierzą, że jesteśmy. Taka praca. I to, co powiedziałem, to wszystko... Ja naprawdę tak o tobie myślę. A to oznacza, że jesteś naprawdę, naprawdę dobra. I do tego... Ty pieprzony tchórzu. Powiedz to. Powiedz to! - Do tego jesteś, bez dwóch zdań, najbardziej oszałamiająco piękną kobietą, jaką miałem zaszczyt poznać. Udało się. I wcale nie zabrzmiało idiotycznie. Mam nadzieję. - Naprawdę tak myślisz? Ciepła dłoń na mojej twarzy ożywa i przesuwa się na kark. Druga ręka przesuwa się z obojczyka w dół, po żebrach z kości aż do żeberek mięśni brzucha. Na chwilę zatrzymuje się na świeżej bliźnie, a potem rusza dalej. Chyba czasem udaje mi się powiedzieć to, co trzeba. - Naprawdę uważasz, że jestem piękna? I nagle jej usta znajdują się tak blisko moich, że czuję na brodzie ciepło jej oddechu. Jej palce wplatają się w moje włosy łonowe, erekcja wraca mi z prędkością huraganu i chwilowo nie bardzo mogę odpowiedzieć. Palce zaciskają się na mnie jak na rękojeści morgenszterna. - Już rozumiem. Wszystko rozumiem. Próbujesz mnie ocalić. - Marade... Marade... - jąkam się. Brak mi tchu. - Nie... nie mogę... - Gwiazdy. Tak brzmi odpowiedź. Możemy stać się gwiazdami. Możemy sprawić, że w nas uwierzą. Uwierzą, że będziemy wielcy i opłacalni. A wtedy ściągną nas z powrotem. Musimy ich tylko przekonać. To się nie uda. Nie nam. Powinienem jej o tym powiedzieć. Naprawdę powinienem. Zamiast tego przyciskam wargi do jej warg, a potem jej język wślizguje się do moich ust i skutecznie uniemożliwia mi mówienie. Marade drży i prowadzi moją rękę prosto w to ciepłe, wilgotne miejsce między nogami. Może fałszywa nadzieja jest jej jedyną nadzieją. Może tego właśnie potrzebuje. Jeden z ulubionych pisarzy taty powiedział kiedyś: „Musimy dostarczać sobie nawzajem złudzeń, które są nam potrzebne do życia".

A może tam było „sobie samym"? - Nie jesteś tym, kogo udajesz. Caine. Ja to wiem. Czuję to. - Kładzie się na wznak na twardej kamiennej posadzce i pociąga mnie za sobą. Mój twardy jak stal drąg ociera się o jej aksamitne, muskularne udo. - Jest w tobie bohater, Caine. Gwiazda. Będziemy żyć. - Tak - mówię. - Tak. Cóż innego mogę powiedzieć? Cóż innego chcę powiedzieć? - Jeżeli ściągną mnie do domu... jeśli mnie stąd zabiorą... - Jej głos nabiera mocy w rytmie ruchu bioder. - Nie porzucę cię. Nie zostawię. Przysięgam, przysięgam, przysięgam. Wrócę po ciebie. - Wiem... - Zdyszany. Bez tchu. - Wwww... www... - A ty wrócisz po mnie. - Tak. - Powiedz, że wrócisz. - Tak... - Powiedz... - Tak, Marade, tak. Wrócę po ciebie... - Wrócisz po mnie... Caine... tak... Tak... tak... Dygocze na całym ciele, z całej siły oplata mnie nogami i mogłaby mi teraz zgruchotać kręgosłup, a mnie to nic nie obchodzi. To nie ma znaczenia, nigdy nie będzie miało, nie może mieć żadnego znaczenia, bo teraz jest tylko jej ciało i moje, i rozchodząca się od nas olbrzymia fala, która przez całą wieczność piętrzy się i wspina ku szczytowi w nieskończonym białym świetle, roztapiającym się i zabierającym cały strach, ból, żal, złość i wszystko, co kiedykolwiek mogłoby być nie w porządku ze światem. I... >>przewijanie w przód>> Leżymy objęci, drżący, zadyszani. Po chwili wyślizguję się z niej. Jęczy cichutko, krótko, ulotnie i przytula mnie mocno. Odpowiadam uściskiem dwa razy mocniejszym. Więc to my odejdziemy z hukiem... Tak, wiem, to nadal nie jest zabawne. Całuję ją. Nasze ciała ostatni raz łączą się w tym intymnym dotyku, nie chcą się rozdzielić, a ja ustami i rękami próbuję wyrazić to, czego nie umiem wypowiedzieć: że to nie

była pomyłka. Że to coś więcej niż stres i hormony. Że to nie było zwykłe pieprzenie. Tak mi się przynajmniej wydaje. Po jakimś czasie odsuwamy się od siebie i po omacku szukamy swoich podartych ubrań, dziwnie nieśmiali... Powinienem coś powiedzieć. Powinienem... - Marade? Marade, ja... - Nie. - Ale... - Nic nie mów. Więc nic nie mówię. Długa, ciemna cisza trwa. Natrafiam ręką na swój nóż. Głuchy zgrzyt metalu o kamień podpowiada mi, że Marade znalazła morgensztern. Wstaję. - Świt już blisko - mówię. Cichy szelest materiału. Marade staje obok mnie. - Tak. - Gotowa? - Tak, Caine. W końcu jestem gotowa. - Jej głos brzmi mocno, pewnie. - Jestem gotowa. - W takim razie chodźmy. Ramię w ramię wychodzimy z oślepiającego mroku w staloworóżowy świt. Czekają na nas na zewnątrz.

BOŻE OCZY - Muszę przyznać, obywatelu Shade, że jestem, hm.... he, he, he... pod wielkim wrażeniem twojej pobożności... Ule-Tourann, biskup rodzinny Brodu Purthina, powłócząc miękko nogami, szedł jednym z przejść między ławkami. Spod biretu opadały nierówno przycięte włosy; miały taki sam kolor jak tłusta plama na komży. Biskup sprawiał wrażenie, jakby słyszał o dobroczynnym wpływie ćwiczeń fizycznych, ale nigdy sam ich nie uprawiał. A poza tym gadał i gadał. Gęba mu się nie zamykała. Bez przerwy kłapał jadaczką - kłap, kłap, kłap: otępiająca powódź bezsensownych dźwięków. - ...szkoda, że mało które z Ukochanych Dzieci zaczyna pobyt w nowym mieście od Pokuty. Wielka szkoda. Chociaż ostatni statek przybył... ehm... to znaczy... tak mi się wydaje... zwykle ostatni parowiec przypływa najpóźniej pod koniec czwartej wachty... - Przetrzymali mnie na cle. - Ach tak. - Zamrugał i pokiwał głową, z taką miną, jakby naprawdę zrozumiał. - Cóż, bywa. Skoro taka Jego wola, niech tak będzie. Mam rację? Ma'elKoth jest Najwyższy, nieprawdaż? - Tak mówią. Świątynia przypominała Miejsce Najświętsze w ankhańskiej Katedrze Wniebowstąpienia: niecka z rzędami ławek, okalająca obwiedziony niskim murem plac; przywodziła na myśl stadion z areną pośrodku. Tyle tylko, że tutaj arena była wyłożona różowo żyłkowanym marmurem. Każde z promieniście rozchodzących się przejść między ławkami łączyło się z nią prześlicznym szkarłatno-złotym chodnikiem. Nad ołtarzem stał okrakiem nagi posąg Boga, podobny do tego zdobiącego salę tronową w pałacu Colhari, z dwiema twarzami zwróconymi w przeciwne strony oraz stylizowanymi genitaliami obojga płci. Tamten jednak miał ręce zwieszone swobodnie po bokach, ten zaś wyciągał je do góry, podpierając witrażową kopułę u szczytu oszałamiająco błękitną, jak bezchmurne niebo, niżej bardziej chmurną i przybierającą czerwono-złote barwy zachodzącego słońca. Biskup gaworzył przyjaźnie, z roztargnieniem, gdy kluczyliśmy wśród akolitów i kapłanów niższej rangi, zajętych czyszczeniem chodników, szorowaniem ołtarza oraz polerowaniem spiżowego Ma'elKotha, w czym pomagało im zmyślne przenośne rusztowanie.

Nurt rzeki biskupiego bełkotu przeniósł nas za drzwi sanktuarium, do części administracyjnej gmachu i zacisznego gabinetu, gdzie biskup rozsiadł się w obszernym obrotowym fotelu z krowiej skóry, zabranym spod wielkiego jak przemysłowa chłodnia sekretarzyka. Wrzucił kilka grubszych polan do kominka, gestem rozniecił ogień i wskazał mi obity zielonym brokatem fotel z podkowiastym oparciem. - Proszę się rozgościć, obywatelu Shade... He, he... hm... tak... Zanim przejdziemy do, ehm, cel, w których odbywa się Pokutę, pozostaje jeszcze drobna sprawa... Mianowicie, powiedziano mi, że chciałbyś złożyć ofiarę, tak? Ledwie go słyszałem. Podszedłem do otwartego okna i spojrzałem w górę, na Piekło. Ogniska rozpalone przez strażników na blankach rzucały pomarańczową poświatę na ściany Iglicy, podziurawione żółtymi krzyżykami rozświetlonych od wewnątrz otworów strzelniczych. Na fasadzie Piekła światło było czerwieńsze i słabsze, ledwie wystarczające, żebym mógł dostrzec zarysy budowli upstrzone jak iskierkami blaskiem kuchennych pieców, lamp i palenisk. Tam, po prawej, nieco powyżej trzeciego mostu, obwieszonego w tej chwili szarymi ze starości kocami i brudnymi tunikami: na skalnej półce, obok dziury po zburzonym fragmencie muru oporowego, gruba suka drzemała przy ogniu rozpalonym w beczce. Dwa nagie szczeniaki siedziały obok niej, poszturchując się co chwila. To było to miejsce. Ten taras. To właśnie stamtąd, pół życia temu, obserwowaliśmy ze wspólnikami zbliżające się Czarne Noże. Teraz sytuacja się odwróciła: ogrille znajdowały się w pionowym mieście, a ludzie tu, na dole. Ciekawe, pomyślałem, czy któryś z nich obserwował dziś rzekę. Czy zwrócił uwagę na parowiec. Czy zauważył moje przybycie. - Ehm, obywatelu Shade...? Rozmawialiśmy o... hm... sumie, prawda... Sto... Piekło nade mną, za mną i przede mną. Odwróciłem się od okna. - Zagraj to, Sam. Przez wzgląd na dawne czasy - powiedziałem po angielsku. Nie przyszło mi to łatwo: popieprzone ma'elkothowe poczucie humoru, niech go szlag. Prawdę mówiąc, było to zwyczajnie żenujące. Twarz biskupa obwisła, zmiękła i straciła wyraz, jak maska wyrzeźbiona w budyniu. Pstryknąłem palcami. Pod skórą policzków zarysowała się struktura kostna, jakbym wyostrzył obraz w lunecie. Wykrystalizował się zarys szczęki, w oczach zamiast milusiej nijakości zabłysła determinacja. Biskup pochylił się w fotelu i jedną ręką wykręcił sobie głowę w bok, aż mu zatrzeszczał kręgosłup. - Znajomość tej sztuczki daje ci dziesięć sekund na wyjaśnienie, dlaczego miałbym cię

nie zabić - powiedział biskup. - Bo mnie znasz - odparłem. Na jego twarzy odmalowało się zrozumienie. - Caine, mój panie. - Wstał i podał mi rękę. - Spodziewaliśmy się ciebie. Mam tutaj twój sprzęt. Uścisnąłem jego dłoń. - Caine. - Słucham? - Samo „Caine" wystarczy. Ewentualnie „obywatel Caine", jeśli nalegasz. Nie jestem żadnym lordem. A najlepiej będzie, jak pozostanę Dominikiem Shade'em. Biskup wzruszył ramionami. - Mów mi Tourann. Będę zaszczycony. Wygrzebał z kieszeni pęk kluczy i otworzył jedną z szafek sekretarzyka. Zamruczał coś pod nosem i wykonując jakieś okrężne ruchy lewą ręką, prawą wsunął w głąb szafki - głębiej niż sięgał sekretarzyk - i zaczął wyciągać całą masę przedmiotów, które nie miały prawa się tam pomieścić. - Przykro mi, ale nie mogę cię oprowadzić po całej placówce. Względy bezpieczeństwa. Sam rozumiesz. - Nieważne. Jesteś pierwotny czy wtórny? Uniósł brwi. - Pytasz, czy najpierw byłem biskupem, czy szpiegiem? - Mniej więcej. - W pewnym sensie obaj jesteśmy wtórni. On jest osobowością dominującą, dopóki coś mnie nie wyzwoli, ale ja mam dostęp do wszystkich jego wspomnień, a on nie ma pojęcia o moim istnieniu. - Rany... Trochę to makabryczne. - Nie jest tak źle. Mówią, że kiedy skończy się mój dyżur, poskładają mnie do kupy. Zresztą już się przyzwyczaiłem. - Nie jest to czasem strzelanie z armaty do wróbla? - Myślisz, że łatwo jest zachować posadę w Bożych Oczach, kiedy przeciwnik dysponuje prawdozmysłem? - Zrobił żałobną minę. - Rycerze Khryla nie uznają immunitetu dyplomatycznego. Zresztą, z nimi w ogóle nie ma żartów. - Tak słyszałem. - Słyszałeś... Tak. - Skrzywił się i pokręcił głową. - Naszemu poprzedniemu

kierownikowi stacji, takiemu niezdublowanemu, wyrwali ręce z barków. Wyłożył przedmioty z szafki na biurko: płaską skórzaną paczuszkę mieszczącą się na dłoni; cztery noże z czarnej matowej stali: dwa pozbawione gardy noże do rzucania z ostrzem o romboidalnym przekroju, i dwa cold steel peacekeepery XX, sprowadzone do Domu przez korpus Policji Społecznej, który trzy lata temu zrobił wjazd do Ankhany; sprężynową pałkę teleskopową; cienką czarną garotę ze stalowymi ergonomicznymi uchwytami; ogromny nierdzewny automag kaliber 12 mm z nagwintowaną lufą, na którą nakręcało się gruby czarny tłumik. Pomacałem ostrza noży i zbadałem linkę garoty, czy na pewno się nie strzępi. Wziąłem do ręki automag, wyjąłem magazynek, obejrzałem kompozytowe naboje zawierające po trzy bezpłaszczowe rozdzieracze. Wrzuciłem dwa zapasowe magazynki do swojej sakiewki, a samą spluwę schowałem do płaskiej skórzanej kabury wszytej od wewnątrz z tyłu spodni. Tourann wskazał tłumik. - A to? - Zatrzymaj go. Przynajmniej kiedy chybię, będą się uchylać. - Moglibyśmy zmatowić lufę... - Podoba mi się taka błyszcząca. Bez zbytniego wytężania wzroku każdy zobaczy, że mam w garści kurewsko wielkiego gnata. Kto jeszcze wiedział, że mam przyjechać? - Słucham? Sięgnąłem po noże do rzucania, ostatni raz sprawdziłem ostrza i schowałem je do pochew w cholewach. - Jak składasz raporty? Przez Artańskie Zwierciadło do Ankhany? - To nie jest informacja niezbędna... - To znaczy, że po tej stronie jest was co najmniej dwóch: ty i Mówca. Raporty, w których pojawia się moje nazwisko, trafiają bezpośrednio do Księcia Porządku Publicznego, zgadza się? - Ja... eee... nie wolno mi... - Wyluzuj. Domyślam się, że Deliann już wie. Tourann zlizał pot z górnej wargi. - To, co cesarz wie lub czego nie wie, wykracza poza... - Spokojnie, nic złego się nie stało. To nie tajemnica. Grunt, żeby khrylianie się nie dowiedzieli. - Purthin Khlaylock. - Biskup pokiwał z namaszczeniem głową. - Oczywiście. Na pewno cię pamięta, prawda?

- Tylko kiedy patrzy w lustro. - Hm, no tak. Nic dziwnego, że przybywasz incognito. - Odkaszlnął. - A ta twoja magja maskująca? Na mnie podziałała, a trudno powiedzieć, żebym był bezbronny... - To się nazywa Wieczne Zapomnienie. Skomplikowana sprawa. Czar nie wymazuje osobistych doświadczeń. Khlaylock pamięta mnie i wie, co mu zrobiłem. Może pamięta też Czarne Noże. Ale nie będzie w stanie skojarzyć tego Caine'a z, powiedzmy, bohaterem spod Ceraeno... - Ani z Księciem Chaosu. - Tourann pokiwał głową. - Ani z Ręką Ma’elKotha, ani... - Daruj sobie. - Niezłe. - Użyteczne, dopóki nie napatoczę się na starych przyjaciół. - Przyjaciół? - Jak zwał, tak zwał. Co wiesz o Orbeku? - Niewiele. - Skrzywił się, jakby go rozbolał brzuch. - Mam złe wieści... - Wiem, słyszałem. - Tak? - Było o nim głośno. - Można tak powiedzieć. - Podał mi wyjęty z szuflady plik zapisanych odręcznie kartek. Orbek Czarny Nóż: Taykarget. Pojawił się w mieście jakieś dwa miesiące temu, może dwa i pół. - Nie jesteście pewni? - Przybył nielegalnie. Nie ma po nim śladu u celników, nie ma papierów z miejsca pracy, nic. Aż do... tego incydentu. - Pozwoliłeś, żeby te drutociągi aresztowały ankhańskiego obywatela? To co ty tu, kurwa, robisz? - Wypełniam swoje obowiązki. Zbieram informacje. Składam raporty. - Niech cię szlag... Rozłożył ręce. - Nie utrzymujemy stosunków dyplomatycznych, Caine. - Shade. - A tak, Shade. Rycerze nie uznają żadnych obcych władz, dla nich istnieje tylko Prawo Khryla. Jeśli je złamiesz, masz przerąbane, choćbyś był lipkeńską królową. Chcieli go zgarnąć i przesłuchać W innej sprawie, odmówił okazania uległości, a potem wpadł w szał i było pozamiatane.

- W jakiej innej sprawie? - Morderstwo. Jakiś grillo został zastrzelony w Piekle. Chrząknąłem, przeglądając papiery. - Nie wydajesz się zaskoczony - zauważył Tourann. - Nie jesteś moim jedynym informatorem - mruknąłem, nie przerywając lektury. - Rycerz Oskarżyciel... Angvasse Khlaylock. - Bratanica. - Słyszałem. Co o niej wiesz? Tourann wrócił na fotel. - Na twoim miejscu trzymałbym się od niej z daleka. - To nie ja decyduję. - Nie? Nie chciałem wchodzić w szczegóły. Wzruszył ramionami. - Jest taka sama jak jej stary, tylko dwa razy gorsza. Ma dopiero dwadzieścia siedem lat, a już od trzech jest Bojownikiem Khryla. - Pierwszą kobietą Bojownikiem od czasów Pintelle, prawda? - I wszystko wskazuje na to, że kiedy stary kopnie w kalendarz, będzie pierwszą kobietą Sędzią od czasów Pintelle. Grille półżartem nazywają ją Vasse Khrylget. - Mamy coś na nią? - Coś na nią... - Tourann prychnął. - Kpisz? Jest tak czysta, że powinieneś umyć zęby, zanim pocałujesz ją w dupę. Absolutnie nieprzekupna. Wiem, co mówię: próbujemy od dziesięciu lat. - Serio? - Każdy nowy szef próbuje ją stuknąć. To jak rytuał przejścia. Sam bym jej chętnie przywalił. - Musiałbyś mieć zajebiście długie ręce. Ale co w ogóle robi tu Orbek? Znowu wzruszenie ramion. - Mam zgadywać? Może sprowadziła go Twarz Wolności: szmuglują tu przez góry najgorszych bandziorów z Ankhany... - Bandziorów? Nie chrzań. To dzieciak. - Dzieciak, który przerobił dwóch Rycerzy na kompost. Masz pojęcie, jak trudno jest zabić Rycerza Khryla? Podniosłem wzrok znad papierów. Tylko tyle.

- No tak. - Tourann poczerwieniał. - Zapomniałem. Przepraszam. - A co to za kurestwo, ta cała Twarz Wolności? Ale tak naprawdę. - Oficjalnie? Renegaci z Ludu. Terroryści. Bezlitośni, żądni krwi psychopaci, którzy chcą zniszczyć khryliańską religię. - Powiedziałem „naprawdę". Kolejny raz wzruszył ramionami. - Głównie ankhańskie dzieciaki, które kręci perspektywa przedarcia się przez góry w imię walki o wyzwolenie ogrillów. Plus paru ostrych zawodników z Kolonii i Miasta Obcych, których podsyła twoja stara przyjaciółka, bezpiecznie schowana w... - Nie przyjaźnimy się - mruknąłem. - Dlaczego nie zgnieciecie tych frajerów? - To nie do końca nasz obowiązek. Tym bardziej, że cesarstwo w gruncie rzeczy nie ma nic przeciwko wyzwalaniu ogrillów. - Co to ma wspólnego z Orbekiem? - Może nic. Druga możliwość jest taka, że związał się z tymi z Dymnego Łowu. Pokiwałem głową. - Opowiedz mi o tym. Spojrzał na mnie z ukosa. - Dlaczego cię to interesuje? - Dlatego, że właśnie z powodu Dymnego Łowu dostałem dziś ostre bęcki - odparłem beznamiętnie. - I sam też mam ochotę nakłaść komuś po ryju. Tourann skulił się w fotelu, ale tylko odrobinę. - Najgorsza jest sama idea. Od czasu do czasu zdarza się, że jakieś ogrille nawalą się gorzałą albo upalą rithem i zaczynają świrować. W ruch idą niby tylko pięści i szpony, nic więcej, ale to i tak nie przelewki. - Pamiętam. - Sporo ludzi obrywa przy okazji, wielu umiera. Giną też grille, chociaż to już jest robota Rycerzy. Taka jest wersja oficjalna. - Rozumiem. A nieoficjalna? - Nieoficjalna jest taka, że to zorganizowane akcje, które w dodatku wymykają się spod kontroli. Sytuacja zaostrzyła się mniej więcej w tym samym okresie, kiedy pojawił się tu Orbek. Rycerze próbują nad tym zapanować, ale ostatnio Dymnych Łowców widuje się już regularnie raz, dwa razy w tygodniu. Taki gość nawet w pojedynkę może nieźle namieszać, zanim uda się go spacyfikować, a oni najczęściej grasują w sforze. Czasem sfor jest więcej. Była też garstka Rycerzy Adiutantów, łącznie dziewięciu, którzy zostali awansowani do rangi

Śmiałków... - Tak mówią. - Dwa zgony potwierdzone, trzy prawdopodobne. Być może cała dziewiątka. - Dziewięć trupów? Dziewięciu Rycerzy?! Bez broni palnej? Zresztą, nawet z bronią... Pokręciłem głową. To mnie przerastało. - A ta nazwa? - Krzyczą przy tym Dizhrati golzinn Ekk! To chyba jakieś ich motto, zawołanie bojowe, coś w tym rodzaju. - Coś mi podpowiesz? - Nie znasz etk dag? - W moich czasach nikt go nie znał. Nikt wśród ludzi. - No tak... - Skinął z zakłopotaniem ręką. - To znaczy „Jam jest Dymny Łów". - I co to niby znaczy? - Skąd mam wiedzieć? - Może powinieneś zapytać jakiegoś grilla? - Daj spokój, Caine, wiesz, jak to jest z kulturą niewolników. - Przeszedł na ciężki, toporny akcent ogrillów z Boedecken: - Nikt nic nie wie. - Kultura niewolników... - Przygryzłem usta. Znowu. - Fantastycznie. - Nie zgadzasz się z tym? - To nie moja sprawa. - Zagryzłem wargę tak mocno, że aż zadrgała mi powieka. - Jaki to ma związek z Orbekiem? - Poza zbieżnością czasową? Badamy to, ale niczego pewnego nie mam. Przez ostatni miesiąc wyschły wszystkie moje oswojone źródła informacji. Chociaż pewnie i tak niewiele bym wskórał. Wygląda na to, że w Dymnym Łowie są same nietyki. - Nietyki? - Nietknięci. No wiesz, nie zmienieni. - Znów ten gest zakłopotania. - Nie trzebieni. Poczułem w ustach smak krwi. - Nie patrz tak na mnie. - Tourann poruszył się niespokojnie, jakby fotel ugryzł go w tyłek. - To nie tak jak myślisz. Nie jest tak, że Rycerze chodzą po ulicach i obcinają jądra komu popadnie. Tylko ochotnikom. - Ochotnikom. - Właśnie. Trzebione samce i sterylizowane suki kwalifikują się do lepszej roboty w mieście, takiej, która wymaga kontaktu z ludźmi, obycia, minimum wykształcenia, umiejętności czytania i tak dalej. Nietykom zostaje głównie praca na roli w okolicznych majątkach, czasem w porcie, jeśli mają fart. Albo w kopalniach. Nie uwierzyłbyś, ilu jest

ochotników. - Nie, nie uwierzyłbym. Ci sprytniejsi. Ci ambitni. Klasyczna selekcja negatywna: rugowanie niebezpiecznych cech z populacji. Przełknąłem ślinę. - Co z tego wynika? - Wszyscy moi informatorzy byli zdatnymi. A nietyki i zdatni są niemal jak odrębne kultury, jak... no, nie wiem... dwie różne kasty... - Wiem, jak to działa. - Jeszcze raz wyjrzałem przez okno. Gruba suka dalej wylegiwała się w słońcu. - I to ich tak wkurwia? Tych z Twarzy Wolności? - W cesarstwie grille są pełnoprawnymi obywatelami. A tu... - Tourann wskazał rozciągający się przede mną widok. - Tu są oswojone. Gapiłem się na tłustą sukę na tarasie, ale przed oczami stanęły mi inne suki, tańczące pod moim krzyżem w świetle ogniska. Znowu. Ten widok będzie mnie prześladował do końca życia. - Nie zapytasz, czy na tę myśl pęka mi serce? - Hola, hola, ja się nie mieszam do polityki. Zbieram informację, składam raporty, a za półtora roku znów będę jednym, całym człowiekiem. W Ankhanie, gdzie mamy oswojonych Rycerzy Khryla. - Pewnie. Odrzuciłem papiery na biurko i zacząłem zbierać resztę sprzętu. Podwinąłem rękaw i pałka trafiła do małej kaburki na lewym przedramieniu. - A co z Uczniami? - Pytasz o cainistów? Skrzywiłem się. - Jeśli tak wolisz... - Zostali wyjęci spod prawa. Chyba rozumiesz, dlaczego. - Domyślam się. - Khrylianie pozbyliby się nawet naszego Kościoła, gdyby Ma’elKoth nie zatwierdził ich władzy nad terenami, które Toa-Phelathon podarował im po pierwszej wojnie o sukcesję. Do tego dochodzi Iglica... - To jasne. - Krótko mówiąc, lubią nas tutaj. Co nie zmienia faktu, że musimy dostosować się do ich

reguł, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Co innego cainiści... Ich związki z khrylianami są... bardziej skomplikowane, powiedzmy... Cała koncepcja reguł... - Co ty nie powiesz... - przerwałem mu, dopinając ostatnią sprzączkę kaburki. - Prawdę mówiąc, przynoszą nam wstyd. Obciągnąłem rękaw i przyjrzałem mu się krytycznie. - Pomyśl o tym, jak to wygląda z mojej strony. - Nie obraź się, ale chcę cię o coś zapytać. - Tourann podjechał na fotelu do kominka i zaczął pojedynczo wrzucać kartki w ogień. - Dlaczego cesarz zainteresował się Orbekiem? Schowałem noże do wszytych w ubranie pochew. - Nie pracuję dla cesarza. - Nie? Ale przecież... wszyscy wiedzą... - Przyjaźnimy się, może nawet jesteśmy spokrewnieni, ale to wszystko. - Rozplątałem rzemień, którym była przewiązana skórzana paczuszka, i obejrzałem jej zawartość: komplet wytrychów. - Nie wydaje mi rozkazów. - Czyli to sprawa osobista? - Każda sprawa jest osobista. Przewiązałem paczkę rzemieniem i schowałem do sakiewki obok magazynków. Zwiniętą garotę włożyłem do buta. Tourann coraz bardziej marszczył brwi. - Nie podoba mi się perspektywa zdemaskowania tylko dlatego, że ktoś jest ci winien przysługę. - Ależ wszystko odbywa się oficjalnie. Tak w każdym razie pomyśli o tym twoja lepsza połowa. Sprawdziłem wszystko jeszcze raz, poprawiłem ułożenie broni, powyginałem się i poschylałem, żeby się upewnić, że tunika układa się jak należy. - Tak myślisz? - No pewnie. Mam misję od Boga. - Bardzo śmieszne. - Nie dla mnie. - Ty... - Touranna zamurowało. - Mówisz poważnie? Naprawdę pracujesz dla... Znacząco przewrócił oczami. - Czego On od ciebie chce? - Jak się tego dowiesz, koniecznie daj mi znać. Przekrzywił głowę. - Nie rozumiem...

- On nie ma zwyczaju mówić ludziom, co mają robić. Przecież równie dobrze mógłby sam przybrać boski aspekt i załatwić sprawę, co doprowadziłoby do zgrzytów, którym miało zapobiegać Porozumienie z Pirichanthe. Jestem zresztą całkowicie pewien, że mnie i tak by nie powiedział. - Nie? - Łączy nas przeszłość, którą twoja lepsza połowa nazwałaby ewangelią. - Podrapałem się po kratce blizn i odcisków na knykciach. - Dlatego ja sam układam sobie plan działania. Jeśli Mu się coś nie spodoba, niech wypierdala z mojej głowy. - Aha... Zacisnąłem pięści, po chwili rozprostowałem palce; knykcie najpierw mi zbielały, potem oblały się czerwienią. Oto cały ja - dupek w pełnej krasie. Jak zwykle. Przecież to nie wina Touranna, że bóg, któremu służy, zamordował mi żonę i ojca, dokonał psychicznego gwałtu na mojej córce, a z mojego najlepszego kumpla zrobił sobie nieśmiertelną metapacynkę. Tacy po prostu są bogowie. Zresztą, prawda jest taka, że jest także moim bogiem. Westchnąłem. - Powiedział mi kiedyś, że mam dryg do psucia wszystkiego w użyteczny sposób. Dlatego czasem popycha mnie tam, gdzie, Jego zdaniem, jest coś, co zasługuje na zepsucie. - Co tutaj trzeba zepsuć? - Wszystko, do diabła! - Machnąłem ręką i zmieniłem temat. - Co wiesz o Artanach? - Mój pa... to znaczy, Caine... - Shade. - Naprawdę nie potrzebujemy tu twoich... Jesteś pewien, że nasz Umiłowany Ojciec przysłał cię tutaj, żebyś... - Niedługo się tego dowiem. Tourann westchnął. - Simon Faller - powiedział. - Brzmi znajomo? Pokręciłem głową. - Znajomo nie, ale na pewno artańsko. - Ma transdejskie papiery. Wjechał do miasta dziesięć miesięcy po Wniebowstąpieniu. Wjechał jak najbardziej dosłownie: prywatnym pociągiem. - Macie tu kolej? - Teraz już tak. Faller wziął ze sobą dwustu skalnickich robotników i dwóch zaklinaczy kamienia, żeby na bieżąco kładli tory.

- Kasa. - Ogromna. Wykupił BlackStone Mining i nie przeszkadzało mu, że przez prawie dwa lata ponosił straty. - Rycerze się go nie czepiają? - Najchętniej rodziliby mu dzieci. Faller ma niezłe koneksje w Transdei. Myślałeś, że skąd khrylianie mają takie fajne karabiny? Zmarszczyłem brwi. - Z Diamentowej Studni? - Pokaż skalnikowi maszynę, a on na drugi dzień zbuduje ci taką samą, tylko dwa razy skuteczniejszą i dziesięć razy ładniejszą. - Nie produkują automatów? Widziałem tylko pompki. - To khrylianie. Nie interesuje ich karabin, który nie byłby równie użyteczny jako maczuga. W każdym razie Faller załatwił im dostawę broni. To ostry zawodnik. - I prowadzi tylko tę kopalnię? Czy coś jeszcze? - BlackStone to więcej niż kopalnia. Owszem, wydobywa się tam drogocenne kruszce, ale przede wszystkim gryfkamienie. W ostatnich miesiącach przewalają ich tam na tony: głównie takie słabiutkie, najtańsze, ale jest ich taka masa, że i tak na nich zarabiają. Grille odwalają czarną robotę, natomiast wszyscy nadzorcy i menedżerowie są ludźmi, najpewniej Artanami. Łącznie jest ich czterdziestu dwóch. - Czterdziestu dwóch?! Coś takiego... Czego naprawdę szukają? - Poza pieniędzmi i władzą? - Tourann wzruszył ramionami. - To ty mi powiedz. Potarłem powieki. Ból głowy powracał. - Wytłumaczę ci to. Cały kontynent, a może nawet cały ten cholerny świat, jest zapluskwiony Aktirimi i zbirami Kompanii Nadświatowej, którzy po Dniu Wniebowstąpienia ugrzęźli tu na amen. Większość z nich jest do mnie podobna, zwłaszcza w tym, że nie lubimy ze sobą współpracować. A ty mi teraz mówisz, że ich jest ponad czterdziestu zebranych w jednym miejscu i czasie. To musi być jakaś kurewsko poważna sprawa. Nie chcę, żeby ktoś mi odstrzelił dupę, kiedy zacznę przy tym węszyć. - Hm... - Tourann poruszył się niespokojnie. - To tylko domysły, oparte na... mało wiarygodnym źródle w Twarzy Wolności. Nasz informator jest, no wiesz... z Ludu. A wiesz, jacy oni są: może to prawda, a może zwykła bajeczka... - Nie chrzań. Mów, co wiesz. - Mówi się, że w obrębie Pola Bitwy znajduje się dil do Krainy Ciszy. Ponoć ma być w Piekle, gdzieś w głębi urwiska. No i podobno BlackStone jej szuka.

Przymknąłem powieki. Uniosłem rękę, opuściłem ją, wyciągnąłem w poszukiwaniu skraju biurka, ale chybiłem i zachwiałem się na nogach. - Caine? Caine, co się stało? Dobrze się czujesz? Zanim otworzyłem oczy, Tourann zdążył się poderwać z fotela. Dałem mu znać, żeby nie wstawał. - Nic mi nie jest, po prostu... O, rany. Miałem... ciężki dzień. Muszę usiąść. Psiakrew... Zrobiłem niepewny krok w przód i osunąłem się na podkowiasty fotel przy kominku. - Posłuchaj, Caine... Nie władam taką mocą jak prawdziwy Ule-Tourann, ale jeśli źle się czujesz, nasz Umiłowany Ojciec obdarzył mnie... - Nie obdarzył cię niczym, co mogłoby mi pomóc. - Przysiadłem na skraju fotela. Nie wiem, skąd wziąłem siłę, żeby unieść głowę i spojrzeć biskupowi w oczy. - Sęk w tym, że ta rzekoma bajeczka nie jest żadną bajeczką. Jeszcze dziś uruchom Artańskie Zwierciadło, najlepiej zaraz. Powiadom Ankhanę. Dil istnieje naprawdę, tylko że ci z BlackStone nie muszą jej szukać. Już ją znaleźli. - Naprawdę? W takim razie sprawa jest niezwykle interesująca, ale chyba niezbyt pilna, nie uważasz? Przecież i tak jej nie otworzą. - Już ją otworzyli, i to więcej niż raz. - To niemożliwe. Nawet moc naszego Umiłowanego Ojca... - Natychmiast zawiadom Księcia. Cesarz musi się dowiedzieć, że dil T'llan znów została otwarta, i to najprawdopodobniej z naszej strony. - Ale to niemożliwe... - Nie chrzań. - Proszę cię, musisz zrozumieć... Tego rodzaju łączność to środek nadzwyczajny i bez bardzo poważnego powodu... Zastanów się, nawet nie wiedziałeś o istnieniu dil, dopóki ci o niej nie powiedziałem... Jakieś dłuto ociosywało mi czaszkę od środka. Zakryłem dłonią oczy. - Nie wiedziałem? ...ciemność cuchnąca odchodami, strachem i ludzkimi oddechami; ludzie, nadzy, zmarznięci i gorączkujący, o wiecznie wilgotnej, jak od śluzu, skórze; dreszcze rozchodzą się po przytulonych ciałach jak fala uderzeniowa; w błękitnym nie-świetle różdżkomiecza migocze rzeźbiony w runy różowy kwarc... Odjąłem rękę od oczu i mój umysł jednym skokiem pokonał dwadzieścia pięć lat. - Nie wiedziałem o niej? Ja tam byłem. - Ale Caine...

- Kurwa, powiedz im, że mi się przyśniła. - Co? - Zrób, co mówię, dobrze? - Caine, naprawdę powinieneś to przemyśleć. Przecież cesarz pochodzi z rodu Mithondionne. Jest adoptowanym wnukiem tego cholernego króla elfów, który przed wiekami umagijnił dil T'llan i raz na zawsze zamknął wszystkie dillin. Jak to możliwe, że nigdy nie wspomniał o dil w Brodzie Purthina? - Może miał ważny powód. Spuściłem wzrok. Dużo czasu spędzam, gapiąc się na swoje ręce. - Wiesz, dlaczego w ogóle się tu znalazłem? Byłem tajnym wysłannikiem Klasztorów, kiedy wynająłem się do półprywatnej ekspedycji jako zwiadowca, znawca Boedecken i spec od ogrillów. Szukali legendarnego magijnego artefaktu, różowego diamentu, wielkiego jak moja głowa i ozdobionego runami; to było potężne cholerstwo, coś w rodzaju Prawdziwej Relikwii. Miałem odczekać, aż go znajdą, a potem sprowadzić oddział uderzeniowy Ezoteryków. Jeżeli wspólnicy słusznie odgadli, co to za artefakt, Klasztory zamierzały go połknąć i gówno je obchodziło, kogo będą musiały przy okazji przeżuć. - I co? - I to, że to była Łza Panchasella. - Tego Panchasella... Skinąłem głową. - Cholernego króla elfów, o którym przed chwilą wspomniałeś. - Ale... Łza Panchasella... To tylko legenda... - Poniekąd. - Nigdy jej nie znaleziono... - Nigdy jej nie odzyskano - poprawiłem go. Aż mi się wywinęły wargi. W jednym uśmiechu nie mieści mi się tyle zębów. - No dobrze, ale... Mimo wszystko moim zdaniem nie ma się czym przejmować. Jeśli nawet Artanie znajdą dil, jest mało prawdopodobne, żeby udało im się ją otworzyć. Skoro moc naszego Umiłowanego Ojca ledwie... - Przestań mi tu pierdolić o naszym Umiłowanym Ojcu, dobrze? Co wiesz o działaniu i strukturze BlackStone Mining? - Niewiele. Ot, tyle co udało się nam wyciągnąć z paru przekupionych zdatnych. - Nic z pierwszej ręki? Nie macie tam swojego człowieka? Bożego Oka? - Caine, BlackStone jest producentem gryfkamienia. Nie chcą, żebyśmy wiedzieli, co się

tam dzieje, i dysponują odpowiednimi środkami, żeby zniechęcać do wścibstwa. - No tak, oczywiście. To co, po prostu naskrobiesz nowy raport i już? - Zerwałem się z fotela i powlokłem dupsko do okna. Piekło wpatrywało się we mnie szeroko otwartymi ślepiami. - Skurwysyny... Wiedzą, że tu jestem. - Tak? - W głosie Touranna było więcej zaskoczenia niż powątpiewania. - Dlaczego tak myślisz? - Faller na pewno wysłał swojego człowieka do Przystani i kazał mu obserwować parowce. - Skąd ten pomysł? - Ja bym tak zrobił. Wprawdzie się mnie nie spodziewał... Chociaż, diabli go wiedzą, może to tylko ja o tym nie pomyślałem... Ale dla zasady powinien tak właśnie zrobić. Żeby wiedzieć, kto przypływa i odpływa. - Pokręciłem głową, próbując rozewrzeć zaciśnięte szczęki. - Każdy Artanin mnie rozpozna. Każdy. Właściwie to aż się dziwię, że nie próbował mnie poprosić o autograf. - Odwróciłem się do Touranna. - Jakimi siłami tu dysponujecie? - Nie jestem upoważniony, żeby o tym rozmawiać. - Znowu zaczął się wiercić. - Ale mogę ci powiedzieć, że nie jest tego wiele. Zbyłem go machnięciem ręki. - Nieważne. Nie minął jeszcze dzień, odkąd przyjechałem, a i tak wiem już więcej niż te twoje miśki. - O czym? - Daruj sobie zawiadamianie Księcia. Strata czasu. Touranna zatkało. - Ale... jak to? - Zapomnij. Oni już wiedzą. W każdym razie Deliann wie. Sukinkot... - Ale skąd...? - Posłuchaj no, ta panna Khlaylock... Trzy lata to diabelnie długi staż jak na Bojownika, nie uważasz? - Między innymi dlatego mówią o niej Khrylget. - Ale trzy lata? Została Bojowniczką przed Dniem Wniebowstąpienia czy po? Tourann odkaszlnął i zmarszczył brwi. - Masz na myśli to prawdziwe Wniebowstąpienie? - Tak, to, o którym twoja lepsza połowa nie lubi rozmawiać. To, podczas którego przerąbałem naszego Umiłowanego Ojca na dwoje i wsadziłem mu miecz prosto w jego zasrany Umiłowany Mózg.

Tourann się zakrztusił - do tego stopnia, że musiał sobie otrzeć zaplutą brodę. - Nie wiem dokładnie... Mógłbym to sprawdzić, ale nie mam takich zapisków pod ręką... - To sobie zanotuj, żebyś nie zapomniał. Bo jeśli wypłynęła dopiero po Wniebowstąpieniu, to... No, to może coś znaczyć. - Nie rozumiem. - Chodzi o Porozumienie z Pirichanthe, Ma'elKotha, Wniebowstąpienie... To skomplikowane. - Znów złapałem się na tym, że wpatruję się w blizny na rękach. - Po prostu sprawdź to dla mnie. Nic więcej nie byłem w stanie powiedzieć. - Na Placu Tkaczy jest tablica ogłoszeniowa. Data będzie podana w postaci liczby na wiadomości o treści „Rob, to jest numer twojej skrzynki". Zapamiętasz? - Rob, to twoja skrzynka. - Przetarłem oczy. - Tak, zapamiętam. Dobra, jeszcze jedna sprawa i sobie pójdę. Muszę się spotkać z rezydentem Klasztorów. - Oficjalnie nie mam... - Ale wiesz, kto nim jest. Na pewno wiesz. Dawaj. Tourann wziął głęboki wdech. - Wiesz, że Klasztory są wyjątkowo niemile widziane na Polu Bitwy. - Tak, słyszałem o tym. Ale nie ma takiej możliwości, po prostu nie ma, żeby Rada Braci całkowicie odpuściła sobie obserwowanie khrylian. - No... to prawda. - Biskup przekrzywił lekko głowę, jakby zawczasu robił unik w oczekiwaniu na moją reakcję. - Powiem tak: czasem najlepszym sposobem ukrycia działania, które byłoby bardzo na bakier z prawem, jest zamaskowanie go działaniem, które jest tylko trochę nielegalne. Rozumiesz, o czym mówię? - Dlaczego mam przeczucie, że przygotowujesz mnie na wiadomość, która mi się nie spodoba? - Pamiętasz, co powiedziałem o cainistach? - O rany. - Przetarłem oczy. To nie mogło być nic dobrego. - Ożeż w mordę... - Jest jeszcze gorzej. - Jeszcze gorzej? - Obawiam się, że tak. - Pokiwał głową, - Znasz ją. Przestałem trzeć oczy; jeszcze chwila i wepchnąłbym sobie palce w oczodoły na głębokość drugiego paliczka. - Kurwa mać, powiedz, że żartujesz... - Niestety, nie. Parę razy miałem okazję spotkać się z nią osobiście.

Napisał adres na karteluszku i podał mi go. Zmiąłem kartkę w dłoni. - Ja pierdolę... - Przykro mi. Naprawdę jest mi przykro. - Nie bardziej niż mnie. - Z westchnieniem opuściłem rękę. Za oknem spasiona suka przewracała się właśnie na drugi bok. Odetchnąłem głęboko, odwróciłem się do Touranna i zacząłem po angielsku: - To może być początek pięknej... Powstrzymał mnie gestem. - Sam się wycofam, jeśli pozwolisz. Zwykle wychodzę dopiero po północy. Przepraszająco skinął ręką, pokazując okno. - Od roku nie miałem okazji oglądać zachodu słońca z kieliszkiem brandy w ręce. - A co zrobimy z biskupem? - Zapamięta całkiem zwyczajny Rytuał Pokuty. - Tourann wyjął gliniany dzban i dwie koniakówki. - Przyłączysz się? Tinnarska. - Innym razem. Ruszyłem do wyjścia. - To musi być dla ciebie... - odezwał się Tourann - ... hm... ciekawe uczucie... Zatrzymałem się. - Co masz na myśli? Tourann zatoczył kółko trzymanym w ręce dzbanem. - To wszystko. Pobyt tutaj. - Owszem, można je nazwać ciekawym. - Chodzi mi o to, że to wszystko twoja robota. Gdyby nie ty, wyglądałoby to inaczej. - Nie byłem sam. Sporo ludzi... - Tak, tak, sporo ludzi. - Tourann napełnił koniakówkę. - Ktoś z nich jeszcze żyje? - Purthin Khlaylock - odparłem bez mrugnięcia okiem. - No tak, oczywiście. Nawet miasto nazwali Brodem Purthina. Ale największe zmiany to zasługa rzeki. To dzięki niej w tym zakątku kontynentu mamy dziś prawdziwy ogród. Wiesz, jak ją tu nazywają? Spuściłem wzrok na swoje ręce. W gardle utkwiła mi cegła. - Drogą Caine'a. - Otóż to: Drogą Caine'a. Nie umiem sobie wyobrazić, jakie to uczucie. - Ja też nie - powiedziałem i wyszedłem. ***

Noc połknęła pionowe miasto. Nim zwlokłem swój umęczony zad po schodach katedry, na ulicach Brodu Purthina zaległ wieczorny cień. Słońce zapadało się pod widnokrąg, a mrok dźwigał się coraz wyżej, wchłaniając kolejne poziomy Piekła. Urwisko i samo miasto odbijały akurat tyle blasku z ognisk, żeby na ulicach kładła się krwawa poświata. Gdyby nie ty, wszystko wyglądałoby inaczej. Przysiadłem na gładkiej kamiennej ławie. Zwiesiłem głowę. Kultura niewolników. Nietknięci i zdatni. W tym zakątku kontynentu mamy dziś prawdziwy ogród. Kiedyś będę musiał spojrzeć. Dalsze zwlekanie nie miało sensu. Skończyły mi się wymówki. Czarny Nóż nie klęka. Uniosłem głowę i otworzyłem oko w głębi umysłu. Powrozy nocy wiły się i plątały wokół mnie; grube sznury plecione z międzygwiezdnej czerni rozsnuwały się na pojedyncze pasma, które łączyły mnie z rzeką, z Iglicą, z Piekłem, z każdym oddechem przeklętych i ich władców - fraktalna sieć arterii pompowała cień z całego Boedecken w głąb mojej istoty. Noc kleiła się do mnie, oplatała mnie i połykała, wnikała we mnie, wciskała się oleiście do oczu, ust, nosa, uszu. Potrząsnąłem głową. W gardle wzbierał mi ponury chichot. Czy to tego właśnie próbowałem unikać? Tego tak się bałem? Niemożliwe. Od kiedy to boję się ciemności?

NA WIEKI WIEKÓW AMEN ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. Ćrpnie to lkss. Otmja pwiedź. Oto. Moja. Odpowiedź. Najgorsze z najgorszych. Tzmało. To. Za. Mało. Muszszę otwrzyć oczy. Muszę. Kurrrrwa... Kurwa. O, Boże. Ghrrr... Powietrza. Powietrze jest wszystkim. Taki... Zmęczony... Ale... Nie potrzebuję powietrza, żeby z tobą rozmawiać. Przeklęty cud techniki. Muszę... Tylko.

Więcej cierpieć. Jest noc. Na pewno noc. Nie czuję słońca na skórze. Mogę otworzyć oczy. Mogę. I otworzę. Już niedługo. Z pewnością. Wdech... O, kurwa. Wiatr... się zmienia. Siny dym z paleniska... Smród zepsutej krwi i nieświeżego mięsa... Platformy pogrzebowe na zachód od obozowiska... Rzucają zmarłych sępom i krukom na żer... Skup się. Wdech. Wydech. Nie ma sprawy. Wdech. Wydech! Trzeba było J... ahrrghrr... warunkowanie... Wciąż nie mogę... Pomału. Pomalutku. Dam radę. Samodyscyplina. Dam radę. Dam. Dam radę. Dam radę. W porządku. O to chodzi. Syn tego waszego staroświeckiego boga umierał przez cały dzień. Nie wiem, jak długo trwa to w moim wypadku, ale przypuszczam, że jestem w lepszej formie. A może wiszę tu za własne grzechy... Albo... Chrząkanie, obce słowa, chrzęst sznura, trzeszczenie natłuszczonego drewna... Tak, to ja, to mnie, tak... Tak. Moje drewniane rusztowanie przechyla się i obraca, powoli jak czasza nieba, która musi

być gdzieś tam nade mną, odchyla się wstecz na poziomej osi jak regulowane oparcie fotela i w końcu moja przeciążona przepona dygocze, zaczyna pracować i ze świstem zasysa powietrze do wygłodniałych płuc. To dlatego umieram dłużej niż syn tamtego staroświeckiego boga. Nie dają mi umrzeć. Jeszcze nie teraz. Szept tlenu rozprasza cienie w mojej głowie. Otwieram oczy. Moja ręka... To naprawdę jest moja ręka, tam, u góry, na jednym ze zszarzałych ramion krzyża w kształcie litery Y. Wygląda, jakby złapał ją skurcz, bo palce ma zakrzywione jak szpony. Widzę ten skurcz, ale go nie czuję. To ktoś inny cierpi, nie ja. Ja chyba straciłem stopy i dłonie, a zamiast nich mam drewniane kloce. Albo kamienie. Może w końcu wypalił się mój ośrodek odczuwania bólu. Albo zardzewiałe gwoździe, którymi mam przebite nadgarstki i nogi w kostkach, przecięły mi nerwy. W świetle ogniska krew wzbierająca wokół gwoździa ma ciemny kolor. Dopiero kiedy spływa gęstą, stygnącą, krzepnącą strugą aż na bark, przybiera jaśniejszy odcień. Nie wiszę na gwoździach. Krzyż jest robiony na grillową miarę I okowy na ręce są przybite dalej niż sięgają moje palce. Nie opłacało im się go przerabiać, więc po prostu mnie przywiązali. A gwoździe są po to, żeby ręce nie wyśliznęły mi się z więzów. Litera Y przechyla się w końcu wystarczająco, żeby odciążyć gwoździe, które wbili mi między ścięgna Achillesa i stawy skokowe. Z trudem unoszę głowę, żeby spojrzeć w oczy moim oprawcom, tym ich niewydarzonym niby-czarownikom. Suki. Wiedziałem, że to będą suki. Wiedziałbym, nawet gdybym nie oglądał Baranda. Po prostu bym wiedział. Tata opowiadał mi taką historię... To było chyba o jeźdźcach ze wschodnich stepów. Albo o koczownikach, których nazwy nie pamiętam, zamieszkujących pustynię, której nazwy też nie pamiętam. Otóż wierzyli oni święcie, że jedynym zajęciem godnym mężczyzny jest wojowanie i że zadawanie bólu bezbronnemu przeciwnikowi zmniejszałoby ich waleczność. Kiedy więc pojmali jeńca, którym pogardzali tak bardzo, że tylko jego nieskończone męki mogły ukoić tętniący im we krwi ból... ...oddawali go kobietom. Suki tańczą wokół mnie, przystrojone połyskliwie czarnymi piórami i pomalowane rdzawobrunatną farbą. Ich obrzmiałe cycki podskakują, kiedy dopadają do mnie, szczypią

mnie, szarpią za włosy, drapią szponami po jądrach i obrzucają moją kurczącą się męskość tanimi obelgami. Kiedy się znudzą, podsuwają mi chochlę pełną flegmy lub uryny. Dręczące mnie pragnienie jest silniejsze niż odraza. Na tym właśnie polega problem. Cierpienie byłoby luksusem. Za mało mnie boli. Jeszcze nie dość mnie skrzywdziły. Na razie. Daleko w dole ogniska rozświetlają rozległą połać pustkowia plamami czerwonego światła. Przy ogniskach Czarne Noże wiodą swoje zwykłe czarnonożowe życie: gotują, myją się, jedzą, piją, żartują, tańczą, polegują, śpiewają, siłują się, pieprzą i zajmują się wszystkim tym, co zwykle pochłania ogrille, kiedy nie dzieje się nic ciekawego. Mało który w ogóle zaszczyca nas spojrzeniem. Pierdolce. Do tej pory nie były dla mnie rzeczywiste - nawet te, z którymi walczyłem. Były bezosobową abstrakcją, naturalnym kataklizmem, jak powódź, pożar albo lawina; czymś, z czym trzeba po prostu się uporać. Teraz to się zmieniło. Teraz je widzę. Czuję ich zapach. Znam je. Gdybym mógł bardziej cierpieć... W tym rzecz. Cierpienie to luksus. Ze mną jest inaczej niż z Barandem. Zupełnie inaczej. On i jego chłopaki wpadli w łapy grillów daleko stąd, napatoczyli się na małą sforę zwiadowców i zostali wykorzystani na miejscu. Tutaj jest inny świat. To jakiś pieprzony Althing. Nawet więcej. Wcale nas nie potrzebowali do tej balangi. To jakaś impreza składkowa: jęki i krzyki - ich ulubiona muzyka do kolacji - wyrywają się głównie z piersi innych ogrillów: przestępców, tchórzy, jeńców z innych klanów... Zresztą, kurwa, nieważne. Rzecz w tym... Nie urządzają przedstawienia specjalnie dla nas. Wcale nie chodzi o nas. Nigdy nie chodziło. Ważne jest miejsce. Po coś tu przybyły - ale na pewno nie po nas. O, kurde... O, ja pierdolę... Może jednak mogliśmy uciec?

Ooo, tak... Nareszcie. Zaczyna boleć. Dobrze. Bardzo dobrze. Musi boleć. W bólu wszystko nabiera sensu. Ich Althing to coś więcej niż zwykły Althing. To połączenie chrztu, bierzmowania, bar micwy i jakiegoś pojebanego rytuału przejścia. Ta obwiedziona murem niecka, w której trzymaliśmy konie... Widzicie, jaki tłum się tam zebrał? To szczenięta. Widzicie je? Ich dzieci. Małe Czarne Noże. Są ich setki. Jak w jakiejś ochronce: siedzą tam wszystkie razem, od osesków po całkiem wyrośnięte młode samce, oddzielone murem od reszty obozowiska. Więzienie dla maluchów. Albo coś w tym guście. Rząd krzyży, na których wiszą ogrille... Psiakrew, znów się zaczyna: banda młodych suk - w podobnym wieku, jak opiekunki w tym dziecięcym pierdlu - idzie w moją stronę, prowadzona przez tę wielką, spasioną pizdę w połyskliwej czapie jak pióropusz z kruczych piór; sucz zachowuje się tak, jakby należała do niej cała planeta. Młode suki posłusznie rozpraszają się, odwracają do niej tyłem i wystawiają zady jak pawiany w rui. A Krucza Grzywa podchodzi po kolei do więźniów na krzyżach i wsadza im pokryty zakrzepłą krwią i zakończony ostrym szponem kciuk w tyłek. No właśnie, to będzie ciekawostka dla świrów z zacięciem naukowym: samce ogrillów mają prostatę w tym samym miejscu co ludzie. Krucza Grzywa unosi pięść wysoko pod nocne niebo i skowycze coś po grillowemu, a potem z rozmachem pakuje łapę w picz najbliższej młodocianej suki. W tym samym momencie cała ta impreza, cała idea rytualnej egzogamii połączonej z ręczną inseminacją z obrzydliwej staje się nagle fascynująca. Do tego stopnia, że bez reszty przykuwa moją uwagę, mimo że przecież właśnie umieram na krzyżu! A najśmieszniejsze jest to, że wy pewnie nic z tego nie widzicie. Nie pomaga nawet mój ulepszony wzrok. Gdybym nie wypadł z Kolegium Magji Bitewnej, mógłbym wam to pokazać: nauczyłem się zamieniać wizualizację w obraz, wyobrażenie w halucynację. Ale gdybym został w Magji Bitewnej, nie rozumiałbym, co się dzieje. A ja rozumiem. Wiem, o co tu chodzi. Na tym polega moja przewaga nad Mickiem Barandem. Klasztorne wykształcenie. Oto czego nie widzicie moimi oczami: Krucza Grzywa unosi garść grillowej śmietany, chrypi tę swoją inwokację, jakby

krztusiła się kłębkiem włóczki, i wokół jej łba - wokół łba, wokół czuba z połyskliwych czarnych piór, wokół sutków podrygujących jak wyluzowane z kości kciuki, wokół zaokrąglonych półdupków - tworzywo rzeczywistości gęstnieje, jakaś obecność materializuje się i staje intensywna jak wyrazisty, przejmujący sen. Krwawa, tętniąca wrzaskiem noc i wszystko, co się w niej kryje, przygasa, jakby w ogóle nie istniało. Dosłownie wszystko. Ukrzyżowane ogrille. Młodociane suki. Obozowisko Czarnych Noży. Skuci jeńcy, czekający na swoją kolej. Nawet Kess, który wciąż podryguje i szarpie się na hakach wbitych pod żuchwę, gdy mrówki i nocne robactwo pożerają jego wnętrzności, ciągnące się po ziemi obok ledwie muskających grunt czubków palców... Nawet ja. Ja i mój nowo odkryty ból. Nawet my się teraz nie liczymy. Jesteśmy detalami. Nie mamy żadnego znaczenia. Liczy się tylko to, że z trzymanej przez Kruczą Grzywę garści białka wyrośnie heros Czarnych Noży. Szybki. Silny. Bez skazy. Który nie zna lęku. Wojownik doskonały. Skąd to wiem? Po prostu wiem, tak jak się wie różne rzeczy we śnie. To jest ta prawdziwa rzeczywistość, która sprawia, że wszystko inne jest tylko snem. To właśnie za to Krucza Grzywa płaci naszym bólem. Analogia ze snem jest idealnie trafiona - bo to jest sen. Tyle że nie mój. Dlatego muszę cierpieć. Muszę przyciągnąć uwagę tego, który śni. I naprawdę mogę to zrobić. I to jest piękne. To wymarzona puenta. To dlatego śmiałbym się w głos, gdybym tylko mógł się śmiać. To dlatego cierpienie jest luksusem. Ich demon wcale nie jest spętany. Na pewno nie przez nie. I wtedy, jakby w odpowiedzi na moje ciche modlitwy, przyprowadzają następną dwójkę. Marade i Tizarre. Są brudne, umazane krwią i zakneblowane grubymi supłami sznura. Tizarre ma rozkwaszone usta i tak podbite oczy, że ledwie widzi spod opuchlizny. Przezierająca spod zakrzepłego krwawego błota złocista skóra Marade jest nietknięta; Khryl wciąż ją kocha. Walczyła z nimi chyba nawet tutaj, w obozowisku, po odzyskaniu przytomności: jest skuta łańcuchami, które powstrzymałyby smoka. Tizarre spętali zwykłym sznurem, ale więzy ma zaciśnięte okrutnie mocno. Dłonie popuchły jej niemal równie mocno jak oczy i pomału przybierają ten sam trupioczarny odcień. Suki kopią je obie od tyłu pod kolana i rzucają na kamień przede mną. Już je rozgryzłem. Wiem, po co się tu znalazłem. Rozumiem, dlaczego każą mi robić to,

co każą mi robić. Powiedziałem to? Powiedziałem na głos czy tylko w głowie? Nie pamiętam. Chodzi o to, że wykazałem się odwagą w sposób godny ogrillowego samca. Sam jeden wyszedłem im na spotkanie. A i teraz nie mogą się doczekać, żebym zaczął skamleć o śmierć. Całkiem możliwe, że z ich punktu widzenia to ma być dla mnie zaszczyt. Dlatego zostawiają mnie na koniec. Najpierw zobaczę, jak umierają pozostali. Będę świadkiem ich niewyobrażalnego bólu i ohydnej śmierci. Mógłbym zamknąć oczy, ale tego nie zrobię. Nie zrobię. Świadczenie o ich śmierci to jedyna forma pokuty, jaka mi pozostała. W ten sposób płacę za to, że jestem gwiazdą Show Caine'a. Czas wybierać. Ale wcześniej jeszcze ostatni wyrafinowany cios: suki wyjmują im kneble. Jakaś opanowana, zdystansowana od rzeczywistości cząstka mojego umysłu docenia tę perfidię. Będę musiał słuchać ich błagań. A ponieważ mam do czynienia właśnie z nimi, z Marade i Tizarre, z prawdziwymi bohaterkami - w takim sensie i na taką skalę, że nie jestem w stanie ogarnąć tego rozumem każda prosi, żebym oszczędził tę drugą. Żeby ta druga pożyła jeszcze dzień. Jeszcze godzinę. Podnoszą głos, krzyczą, usiłują zagłuszyć się nawzajem. Ich krzyki przybierają coraz bardziej rozpaczliwą nutę, aż w końcu przechodzą w nieartykułowane wycie syren. A ja dokonam wyboru. To moja rola. Jedną z nich skażę na kolejny krąg Piekła. Płacz wybranej i przekleństwa oszczędzonej spadną mi na głowę ognistym deszczem. Powinienem być wdzięczny. Czyż nie tego chciałem? Nie o to prosiłem? Pochłonięty przez ciemność. Ślepy na wspomnienie dnia. Do końca. Ja... Tak, ja naprawdę jestem wdzięczny. Tego właśnie chciałem. O to prosiłem. Nie wiedziałem, że można tak cierpieć. Dziękuję Ci za to. Niech mój ból stanie się sakramentem, który przypieczętuje nasze przymierze. Zrób coś dla mnie, a ofiaruję Ci bezkres cierpienia. Spełnij jedno moje małe marzenie, a podaruję Ci wszechświat wypełniony bólem. Zdejmij mnie z krzyża.

Tylko tyle. Po prostu mnie stąd zdejmij - żebym mógł zrobić im krzywdę. Ściągnij mnie z krzyża, a będę Twój na wieki. Razem stworzymy własny Show Caine'a. Ty i ja. Wszechświat pełen bólu. Po kres czasu. Na wieki wieków, amen. Tylko mnie stąd ściągnij.

CZĘŚĆ DRUGA Wtedy: Kocioł Zły facet Droga Caine'a Teraz: Książę kłamstw Jam jest Dymny Łów Sąd Khryla

KSIĄŻĘ KŁAMSTW Długo siedziałem na ławce przed katedrą. Siedziałem, kiedy ciemność ogarniała miasto. Siedziałem, kiedy khryliańscy strażnicy zapalali latarnie burzowe na skrzyżowaniach, zawieszone na stojakach z kutego żelaza maleńkie płomyczki świec w rozległych mrokach Boedecken. Siedziałem, kiedy noc znów zaczęła się dławić deszczem i ledwie widoczni ludzie przemykali obok mnie pochyleni, z głowami wciśniętymi w ramiona, kuląc się z zimna. Nieśli osłonięte latarnie ociekające strużkami żółtego światła. Siedziałem tak długo, że albo gładki kamień nagrzał się od mojego tyłka, albo dupa całkiem mi zdrętwiała. W końcu musiałem wstać. - Kiepski żart, zaraz sobie odmrożę jaja. Idę stąd. Nie idź. Tu się czuję bezpieczniej. Okręciłem się na pięcie. Automag sam wskoczył mi do ręki. Wokół mnie deszcz, ciemne i puste ulice, bezkształtna masa katedry, fasada Piekła. Byłem zupełnie sam. Nie powinienem się dziwić: to nie był zwykły szept, lecz Szept - nie żaden prawdziwy głos, lecz delikatna odmiana Telekinezy, bezpośrednia manipulacja moimi bębenkami usznymi. Śliski, lekko chropawy, bezbarwny niby-głos dochodził zewsząd jednocześnie. Zabezpieczyłem i schowałem automag. - Pokaż się - powiedziałem. - Gdybym chciał cię skrzywdzić, szukałbym cię. W przeszłości zdarzało ci się zmieniać zdanie. Nie zaprzeczyłem. - Powiedz mi przynajmniej, gdzie mam patrzeć. To nieistotne. Jestem daleko poza zasięgiem strzału z pistoletu, a słyszę wszystko, co powiesz, bez względu na to, w którą stronę się zwrócisz. - Co ty nie powiesz... - Rozsiadłem się na ławce. Jednak to dupa mi zdrętwiała: kamień nadal był piekielnie zimny. - Od dawna mnie obserwujesz? Odkąd wyszedłeś z katedry. Udałeś się prosto na posterunek Oczu. Jesteś taki przewidywalny... - Taa, jasne.

Zrobiłem swoją sztuczkę z dostosowaniem wzroku do ciemności i powiodłem spojrzeniem po rzędach upiornych okien w okalających placyk domach; szukałem takich, z których byłoby widać zarówno moją ławkę, jak i wyjście z katedry. Znalazłem dwa: jedno mieściło się na mansardzie dwupiętrowego budynku, drugie - duże, panoramiczne - było witryną parterowego zakładu szewskiego. - Pewnie kurewsko cię to kręci, kiedy patrzysz na mnie z tego swojego pokoiku na poddaszu i widzisz, jak się trzęsę. Proszę cię, Caine... Obrażasz mnie. Nie ma mnie również u szewca. W odróżnieniu od ciebie, mnie nie tak łatwo znaleźć. - Jak sobie chcesz. - Nie było sensu się upierać. - Słucham. To ty chciałeś się ze mną spotkać. - Byłoby miło. Ha, ha. Widzisz? Ja udam, że doceniam twoje poczucie humoru, ty udawaj, że mnie nie nienawidzisz... Możemy przejść do interesów? Domyślam się, że sprawa jest poważna. W przeciwnym razie biedny, głupiutki Tyrkilld już by chyba nie żył. Głupia cipa... Miała sto procent racji, wypominając mi, że lubię zmieniać zdanie. W tej chwili miałem ochotę oberżnąć jej czubki szpiczastych słuchów za ten protekcjonalny ton. Szybko tracę cierpliwość, kiedy ktoś mi pyskuje, a od Kierendal nasłuchałem się tyle, że wystarczyłoby na pięć normalnych żywotów. - Pewnie powiedział ci już, że wziąłem zlecenie od Bojowniczki. Miałam nadzieję, że ciepłe przyjęcie, jakie ci zgotował, zniechęci cię do współpracy z khrylianami. Powinieneś być po naszej stronie. - Naszej? To znaczy czyjej? Naszej. Tych dobrych. No wiesz: prawda, sprawiedliwość, ankhański styl życia. Skrzywiłem się. - A od kiedy to prawda i sprawiedliwość mają coś wspólnego z ankhańskim stylem życia? Parsknęła tym charakterystycznym elfickim śmiechem, który brzmi tak, jakby ktoś zrzucił w przepaść garść szklanych dzwonków. Od Dnia Wniebowstąpienia, naturalnie. Sam o to zadbałeś. Nie mam racji? - Bardzo śmieszne. Porozmawiajmy może o tym, co to dokładnie jest, ta wasza strona, i po co wciągnęłaś w to Orbeka. Wciągnęłam? Ja? - Chłopak jedzie do Ankhany odwiedzić znajomych, kumpli, którzy są takimi niedowarzonymi Twarzami, jak kiedyś on. Trzy miesiące później strzela do Rycerzy Khryla i

zgrywa samozwańczego kwatcharra Czarnych Noży. Wcale go nie zgrywa. Po głosie poznałem, że wzruszyła ramionami. Taki cwany mały dzikus jak ty powinien sam na to wpaść. - Chcę to usłyszeć od ciebie. Deliann nie chce cię w to wciągać. Nasz Uświęcony Cesarz uważa, że wystarczająco się już zasłużyłeś. - Cały on. Bywa sentymentalny. Nie sentymentalny, Caine, tylko przewrażliwiony. Nasz Uświęcony Cesarz dobrze wie, co się dzieje, kiedy się w coś zaangażujesz. Minęły trzy lata, a my wciąż odbudowujemy Ankhanę. - Słyszałem. Czyli Orbek był tylko przynętą. Na mnie. Wiedzieliście, że przyjadę. Ja nie jestem przewrażliwiona. - Wiem. Tyrkilld na pewno też to zapamięta. Tak? - Zdziwiłaś się, że dożył popołudnia i przybiegł się zameldować? Nie pierwszy raz mnie rozczarowałeś. - Jesteś pewna, że już do niczego ci się nie przyda? Jest sprytniejszy, niż udaje, i ma dobre serce. W tym czasie i miejscu to śmiertelnie niebezpieczna cnota. Przekrzywiłem głowę: nie do końca mogłem się z tym zgodzić. - Nie wahałaś się wykorzystać tej jego dobroci, dopóki było ci to na rękę. Ty też byś się nie zawahał. - Dawno przestałem udawać dobrego człowieka. Jej Szept ciął jak obsydianowy skalpel: Widziałeś, jak te ścierwa traktują tu Przedstawicieli Ludu? To niewolnictwo, Caine. - Nie wszyscy są tacy źli. Nikt nie kazał ci tu przyjeżdżać. Nikt cię nawet o to nie prosił, a już na pewno nie ja. Każ Deliannowi robić na mnie przebitki dzień w dzień, jeśli nie wierzysz, ale to była twoja decyzja. Twoja i niczyja więcej. - Wszyscy mi to powtarzają. Jak dużo wiesz o tym, co tu się naprawdę dzieje? - Bardziej martwi mnie to, jak dużo ty wiesz. A raczej jak dużo nie wiesz. To twoja wojna, Caine, nie rozumiesz? Walczę w twojej sprawie. Wiesz, co to za miejsce? - Wiem.

Jesteśmy Pierwszym Ludem. Byłam przy tym, jak Panchasell Mithondionne wyrzeźbił to miasto w skale, ponad tysiąc lat temu. Wiesz, co znaleźli tu ci twoi Artanie? To nie jest pierwsza lepsza dil, zwykła brama do twojego ojczystego piekła... - Powiedziałem przecież, że wiem. W takim razie wiesz także, dlaczego jesteś mi tu potrzebny. Cesarz wyznaczył mi to zadanie. Twój cesarz. Mam bronić twoim ludziom dostępu do dil T'llan... - Wiem, załapałem. To także twoi wrogowie. - Zgadza się, ale ja nadal pytam: co z tego? Co proponujesz? Cisza. Szmer deszczu i bicie serca. - No, Kier, śmiało. Powiedz, co mam w tej sprawie zrobić. Bez wahania: Zabij Bojowniczkę. Zabij Angvasse Khlaylock. Roześmiałem się głośno. Nie przyszło mi to łatwo, bo Kier nie jest przesadnie zabawna, ale umiem udawać. Nie pożałujesz. - Wątpię. Boisz się, że nie dasz rady? - Między innymi. A poza tym? - Nie chcę. Cisza. Ach tak... - Właśnie tak. Cisza. I w końcu: Dlaczego? - Powody są dla prostaczków. Cisza. W takim razie wystarczy mi Purthin. - Jeszcze czego... Przecież on mnie zna! Ma'elKoth też cię znał. Teraz to ja umilkłem. - Powiedziałaś, że walczysz w mojej sprawie - powiedziałem po długiej chwili. - Ale

teraz mam wrażenie, że chcesz, żebym ja walczył w twojej. BlackStone korzysta z khryliańskiej protekcji. Zanim będę się mogła dobrać do Artan, musimy... - Tak, tak, Kier, oczywiście. Gadaj zdrowa. Szmer jak powiew wiatru. Może to było westchnienie? Czego chce od ciebie Bojowniczka? - To na pewno twoja sprawa? Tak, jeśli tego zechcę. - Zostaw mi Artan. Kiedy załatwię, co mam do załatwienia, nie będą wam bruździć. A co ja z tego będę miała? - Niczego ci nie obiecywałem. - Wypuściłem powietrze przez zęby. - Czy Deliann wie, że masz w dupie misję, którą ci wyznaczył? Zawarliśmy z cesarzem umowę. - Jemu chodzi o ochronę dil T'llan, tobie o wyzwolenie ogrillów z Boedecken. Już powiedziałam. - Bo taką właśnie rolę pełniły dawniej Czarne Noże: były elementem stworzonego przez Panchasella systemu ochrony dil T'llan. Były waszymi... psami, prawda? Ogarami. Psami stróżującymi. Nie po to je hodowaliście? Udały się nam lepiej niż wy. - Ty też jesteś sentymentalna. Ogrille przewyższają ludzi pod każdym względem. Są silniejsze, szybsze, bardziej lojalne. Uczciwsze i odważniejsze. Zawsze wierne swojej prawdziwej naturze... - Zupełnie jak konie. Tylko że konie nie zjadają ludzi. Ogrille też nie. Już nie. - Powiedz to tym z Dymnego Łowu. Chciałabym. Nie miałam okazji. Moje zęby znalazły znajomą rankę po wewnętrznej stronie dolnej wargi. - Dymny Łów nie jest wasz? Nasz? Niby czemu? Ślepa furia i rzeź... To bardziej w twoim stylu. Nie mogłem się z nią spierać. Gdyby ta sprawa była prosta, Bóg wezwałby kogoś innego. Dymny Łów to najgorsze, co się nam mogło przytrafić. Bezcelowa, bezużyteczna jatka. W ten sposób tylko zastraszają ludzi, utrzymują Rycerzy w stanie najwyższej gotowości i podkręcają nastroje militarystyczne w społeczeństwie. Są wrogami ogrillów, tak jak są wrogami khrylian, którzy używają Dymnego Łowu jako wymówki dla terroryzowania Piekła.

Oczywiście, gdyby nimi odpowiednio pokierować, mogliby być użyteczni... Ranka na wardze zrobiła się cholernie bolesna. - Orbek. Właśnie. - Nie chodziło tylko o mnie. Łowcy noszą barwy Czarnych Noży... Miałam nadzieję, że pomoże nam przeniknąć w ich szeregi. Bądź co bądź, jest twoim uczniem. - Czy odkąd poszczułaś Dymnych Łowców Orbekiem, liczba Łowów spadła czy wzrosła? A co? - Odpowiedz. Wzrosła. - Dziewięciu Rycerzy... Ilu było waszych? Albo z wami sympatyzowało? Czterech. Do czego pijesz? Teraz to ja się zaśmiałem, chociaż mój śmiech nie zabrzmiał zbyt radośnie. - To są Czarne Noże, ty tępa cipo. Chciałaś go wykorzystać; myślisz, że on nie wykorzystał ciebie? Sama powiedziałaś, że jest moim uczniem. Donikąd nie dojdziemy, jeżeli nie zaczniesz mi mówić, co wiesz. - Niektóre sprawy są banalnie proste. Wystarczy zaakceptować fakt, że każdy zainteresowany jest zepsuty do szpiku kości. Cisza. Po chwili: Co z tego dla nas wynika? Wzruszyłem ramionami. - Zawrzyjmy układ. Jaki? - Wyobraź sobie, że jesteś cainistką. Powiedz, czego chcesz. Nie interesuje mnie, co obiecałaś Deliannowi: powiedz, czego naprawdę chcesz. Po co miałabym to robić? - Czytałaś książkę Delianna? Wiesz, co o mnie pisze? Nie przepadam za książkami. - U Delianna Ma’elKoth mówi, że można mnie pokonać tylko w jeden sposób: muszę cały czas uciekać w różnych kierunkach, żebym nie mógł się na niczym skupić. Jeżeli będę miał okazję dobrze obejrzeć sobie przeciwnika, wygram. Dlaczego w takim razie miałabym się przed tobą odsłonić?

- Dlatego że nie jesteśmy wrogami. Takie słowa z twoich ust to miód na moje serce. - Graj ze mną uczciwie, to może będziesz coś z tego miała. Zaryzykuj. Zaufałam ci już w przeszłości. - I bądźmy szczerzy: nieźle na tym wyszłaś. Nie moja wina, że po drodze wszystko się popieprzyło. To stwierdzenie trzeba by trochę naciągnąć, żeby było w stu procentach prawdziwe, ale nie skomentowała go. Wycedziła powoli, jakby sprawiało jej to ból: Chcę, żebyś zniszczył Rycerzy Khryla i wszystkich dzikusów, którzy niewolą ogrille, tak jak zniszczyłeś Czarne Noże. Pokiwałem głową. - I nie interesuje cię los pozostałych mieszkańców okolicy. A czy ich interesuje los Ludu? - Jednych tak, innych nie. Nie o tym rozmawiamy. A o czym? - Mogę ci pomóc. Ale ty musisz pomóc mnie. Są granice, których nie zamierzam przekraczać. - Nie proszę o wiele. Zamieniam się w słuch. - Wiem, że niedługo coś tu pierdyknie. Ile nam zostało, tydzień? Mniej. Rewolucja jest jak lawina: kiedy skorupa pęknie, możesz już tylko albo jechać na fali, albo dać się przemielić. - Rozumiem. To będzie coś więcej niż grille i twoi ludzie, tak? Nie żartuj, Caine. Możemy udawać, że ufamy sobie nawzajem, ale nie spodziewaj się, że powiem ci cokolwiek, z czym mógłbyś popędzić prosto do Bojowniczki. - W porządku. Pozwól jednak, że na chwilę wejdę w rolę małego cwanego dzikusa, dobrze? Twoi ludzie szykują akcję, po której khrylianie zechcą rozprawić się z Piekłem; może dojść do masakry. Byłaby to wymarzona wymówka dla najazdu... powiedzmy... ankhańskiej armii, którą Deliann zawczasu rozlokował na granicy, ponieważ rozmawiał już z lipkeńskim dworem na temat Biednych Zniewolonych Ogrillów, cierpiących pod butem Złych i Okrutnych Khrylian, oraz o Całkowitym Braku Ambicji Terytorialnych Ankhany. Lipke nadal boczy się na zakon za Wojnę na Równinach, co oznacza, że Deliann potrzebuje najwyżej dwóch tygodni, żeby zaprowadzić tu swoje rządy. - Rozłożyłem ręce. - Jak mi idzie?

Dwa tygodnie? Zapominasz, że mamy kolej. I parowce. - Fakt, ciągle nie mogę się przyzwyczaić. Khrylianie pewnie też nie. Na to liczymy. Jaka będzie cena za twoją pomoc? - Zostawcie Dymny Łów w spokoju. Szept stał się bardziej chrypliwy: Poproś o coś innego. - Kiedy tego właśnie chcę. To nie ty zwykłeś mawiać, że nie da się zrobić rewolucji bez rozbijania głów? - Nie, nie ja. Zresztą nie przybyłem tu po to, żeby brać udział w waszej rewolucji. Myślałam, że dla ciebie wolność to prawie jak religia... - Nie dla mnie, tylko dla cainistów. Nie myl rzeczywistości z ewangelią. Co to jest rzeczywistość? - Ludzie często mnie o to pytają. Ja naprawdę chcę, żebyś był po mojej stronie, Caine. Zadałam sobie sporo trudu... - Zlewam twój trud ciepłym moczem. Szept sfrustrowanej Kierendal upodobnił się do syku: Dlaczego to dla ciebie takie ważne? - Orbek jest moim bratem. - Wzruszyłem ramionami. - Czarne Noże to mój klan. Nie kpij... Od kiedy? - Zostałem adoptowany. Jesteś najbardziej groteskową, najzachłanniejszą namiastką... - Ja nie żartuję, Kier. Nie zapominaj, jak kończą ludzie, którzy krzywdzą moją rodzinę. W przepaść poleciała cała rzeka szklanych dzwoneczków. Twoją przybraną ogrillową rodzinę! - Kier... No co? - Faith też jest adoptowana. Wodospad dzwoneczków zamarzł w pół drogi. Kiedy znów się odezwała, jej Szept był bardzo cichy, bardzo spokojny i bardzo, bardzo ostrożny i kojący, jak u tresera próbującego przemówić do rozsądku niedźwiedziowi, który uwolnił się z klatki. Wielkiemu, złemu, głodnemu niedźwiedziowi. Powiedzmy, że się zgodzę. Powiedzmy, że zmienię plany, przegrupuję siły i postawię wszystko na jedną kartę. Co dostanę w zamian? Wstałem z ławki.

- Dokładnie to, o co prosiłaś. *** Łoskot mosiężnej, przypominającej pięść kołatki o okute drzwi nie wywołał żadnej reakcji, za to stukot małego kamyczka w okiennice jedynego rozświetlonego okna na piętrze spowodował odzew w postaci ostrzeżenia wypowiedzianego głosem, który z pewnością należał do kobiety, nie miał jednak w sobie nic kobiecego: - Nie rób tego więcej. Jeśli będę musiała zejść, nie będziesz zachwycony. - Ty będziesz jeszcze mniej zachwycona, jeśli to ja pofatyguję się na górę. Okiennica się otworzyła i z okna skinęła mi kwadratowa głowa osadzona na kwadratowych ramionach. Zachęcający gest ręki wskazał trzy stopnie prowadzące z poziomu ulicy w dół, do wąskiego, ciemnego przejścia. - Spodziewałam się ciebie. Wejdź przez kuchnię. Przejście między budynkami prowadziło do zaułka na tyłach domu. Furtka ogrodowa też była wzmocniona, ale usłyszałem klink-czank! odciąganej zasuwki i drzwiczki się otworzyły. Nikogo za nimi nie było. W każdym razie nikogo widzialnego. Przez otwór znajdujący się w drzwiach kuchennych na wysokości oczu sączyło się blade światło, wyławiając z mroku zapuszczony ogródek: chwasty więdły wśród kamieni, których rozmiar wahał się od okruchów małych jak groch do złomów wielkości krzesła. Klucząc wśród nich, skinieniem głowy kwitowałem każdy nieunikniony chrzęst zielska pod nogami. Drzwi się otworzyły. - Myślałem, że odeszłaś ze służby - powiedziałem na widok kanciastej sylwetki. - Zrezygnowałam z posady wśród Egzoteryków, za co popadłam w niełaskę i zostałam wygnana w mrok. Jak wiesz, niełaska bywa użyteczna w służbie Ezoterykom. - Postać cofnęła się w głąb domu. - Wejdź. Usiądź przy piecu. Kuchnia była niewielka, z trudem mieścił się w niej nieduży węglowy piecyk, żelazny zlew i maleńki stolik z dwoma obitymi skórą krzesłami. Trzecie krzesło - zwykłe, drewniane stało przy piecyku i to je właśnie wskazała mi grubą, prostą laską. - Siadaj i wysusz się. W pokoju od frontu trzymam sporo cennych dokumentów, nie chcę, żeby się zniszczyły. Jeśli chcesz, możesz zdjąć buty. Stanąłem przy drzwiach, tuż za progiem. - Dziwię się, że Ezoterycy cię przyjęli. - Przyjęli mnie? - T'Passe ze Wzgórza Narnen, dawna wiceambasador Dworu Nieskończoności, późniejsza samozwańcza apostołka cainizmu i królowa tego upierdliwego

gniazda szerszeni w moim tyłku, wsparła się mocno na lasce, pokonując dzielącą ją od stołu odległość dwóch kroków. - Nie chodziło o to, czy mnie przyjąć, tylko o to, jak mnie najlepiej wykorzystać. - Zawsze byłaś...? Wyciągnęła palec wskazujący w stronę lampy. Knot zajął się ogniem. - Szefową placówki w Ankhanie. O, tak, ludzie Toa-Sytella dokonali właściwego wyboru, kiedy mnie aresztowali. Pokiwałem głową, marszcząc brwi i wytężając pamięć. - Ty chyba... nigdy się nie bałaś. Nawet w Jamie, oko w oko z Wężami. Oko w oko z Orbekiem. Wzruszyła ramionami. - Ty też nie. - To co innego. Ja czekałem na śmierć. - Chciałeś umrzeć w wybrany przez siebie sposób. Natomiast ja... ja chciałam żyć w wybrany przez siebie sposób. Skutki okazały się takie same, ponieważ sam akt wyboru był identyczny: oboje opowiedzieliśmy się po stronie całkowitej wolności. Jak mawiamy my, cainiści: albo moja wola, albo nic. - Nie pieprz głupot, dobrze? Zaśmiała się i gestem zapaliła następną lampę. - Klasztorne szkoły dopuszczają się okrucieństwa, ucząc nas myślenia, prawda? Miała ogoloną głowę i w tej chwili tylko krótka biała szczecina pokrywała węźlastą bliznę sięgającą znad prawego policzka przez szczątki ucha na tył głowy. Usiadła przy stole z ostrożnością zdradzającą chroniczny ból, prostując prawą nogę. Oddarła kartkę bielonego papieru z leżącego na stole bloku, znalazła pióro, atrament i pojemnik z piaskiem. - Zdarzało ci się wyglądać lepiej - powiedziałem. Odchrząknęła. - Nie to, co tobie. Siadaj. Pokręciłem głową, wzruszyłem ramionami i zrobiłem, co mi kazała. - To wszystko ślady po Dniu Wniebowstąpienia? Spojrzała na mnie z ukosa. - Jestem ci bezgranicznie wdzięczna za tę troskę... Ale chyba mi wybaczysz, jeśli zacznę się zastanawiać, dlaczego, skoro tak cię to interesuje, nie odwiedziłeś mnie, na przykład, w infirmerii przy ambasadzie? - Odwiedziłem. Zanim odzyskałaś przytomność. Znacznie lepiej czuję się w twoim

towarzystwie, kiedy nie muszę słuchać, jak kłapiesz dziobem. - No to widzę, że coś nas łączy. - Zamoczyła pióro w atramencie i zaczęła skrobać po papierze. - Biodro mam po Wniebowstąpieniu - mówiła dalej półgłosem, nie unosząc głowy. Ale ucho... Przedostatnie zlecenie okazało się... trudne. Nie wszystko kręci się wokół ciebie, przyjacielu. Skrzywiłem się. - Od kiedy to jesteśmy przyjaciółmi? - Moja ostatnia robota najprawdopodobniej przesądziła o tym, że ambasador Raithe zgodził się mnie przenieść tutaj. Liczył na to, że na takiej cichej placówce spokojnie dojdę do siebie. - Pieprzenie. Chyba nie łudzisz się, że to prawda? - Nigdy się nie łudziłam. - Podniosła wzrok. Zapomniałem, jakie ma nieprzejednane spojrzenie i błyszczące oczy. - Od początku wiedziałam, w co się pakuję. - Jesteś geniuszem. - Jestem najlepszym na świecie specjalistą od wszystkiego, co się z tobą wiąże. Zmarszczyłem brwi. - Mówiłaś, że się mnie spodziewałaś... - Tak, odkąd przyjechałam. Jakiego nazwiska używasz? - Hę? - W przeszłości podawałeś się za Jonathana Fista, prawda? - Zaczęła przekładać leżące przed nią papiery, mrużąc oczy i przebiegając wzrokiem zapisane maczkiem stronice. Przynajmniej jadąc na południe, kiedy razem z Orbekiem i tą końską wiedźmą podżegaliście do przygranicznej wojny... - Do niczego nie podżegaliśmy, tylko... Zaraz, skąd o tym wiesz? - Nazwisko proszę. Jakieś nawiązanie do artańskiej legendy? Wzruszyłem ramionami. - Zawarł pakt, z którego nie mógł się wyplątać. - Mhm. - Uśmiechnęła się i podrapała czystym końcem pióra po nosie. - Bardzo chętnie poznałabym tę końską wiedźmę. Przywiozłeś ją tutaj? - Przestań wreszcie, dobrze?! - Nie, oczywiście, nigdy byś jej tu nie przywiózł... Prymitywny kompleks samcawojownika: z własnej woli nie naraziłbyś jej na niebezpieczeństwo. W ogóle rzadko walczysz z kobietami, nie mówiąc już o zabijaniu ich... Idea walki z kobietą zawsze wydawała ci się odpychająca, wręcz nieznośna - chyba że w grę wchodziła kobieta innego gatunku, naturalnie.

A to się przecież nie liczy, prawda? Wśród ofiar twoich morderstw kobiety stanowią... - Jeśli się zaraz nie zamkniesz, będzie ich o jedną więcej. Uniosła brew. - No, nie, proszę cię... Wracając do tematu: jakiego nazwiska używasz? - Jestem wykończony i przemoczony do suchej nitki, a ostatni posiłek, jaki udało mi się przyswoić, rozmazał się po podłodze celi, kiedy Rycerz Khryla zagrał moją głową w krykieta. Dowiedziałem się, że macie tu poważne kłopoty. Chcę tylko zwalić ci je na głowę, a potem zjeść coś ciepłego i móc się w końcu przespać, nie rozumiesz? - Bardzo mnie interesuje to, co masz do powiedzenia, naprawdę, ale albo zrobimy to jak należy, albo wcale. Nazwisko. Westchnąłem. - Dominic Shade. - Ach tak... - Trzymała pióro wysoko nad blatem, a mimo to widziałem, jak litery same pojawiają się na papierze. - Zarówno imię. jak i nazwisko, pod którymi już występowałeś: podczas nowicjatu, a potem w Kirisch-Nar. Nie uważasz, że to ryzykowne? - Wydało mi się mniej ryzykowne niż okłamywanie Rycerzy Khryla, z pomocą magji czy bez. - Używasz magijnego maskowania? - Odmiany Wiecznego Zapomnienia. - To dzieło Konnosa Wynalazcy, prawda? Twoja nieżyjąca żona używała go, kiedy występowała jako Simon Błazen? Pokiwałem głową. - Dzięki niemu ludzie nie kojarzą związanych ze mną faktów. Dlatego postanowiłem użyć prawdziwego imienia i nazwiska. Nie jestem jednak pewien, czy to kurestwo działa jak należy. - Wskazałem ją gestem. - Ty jesteś tego najlepszym dowodem. - To było do przewidzenia. Magja taumaturgiczna bywa kapryśna na całym Polu Bitwy, a im bliżej Piekła, tym jest z nią gorzej. Niemniej... - Zajrzała w papiery. - Jeśli mnie pamięć nie myli... Tak, mam: Wieczne Zapomnienie nie działa na obiekty, u których fundamentalny wizerunek podmiotu wykracza poza tożsamość operacyjną. - Ożeż w mordę... Co to niby ma znaczyć?! - Mniejsza o to. Kontynuujmy. Dlaczego zrezygnowałeś z Jonathana Fista? Nie uderzę jej, upomniałem się w duchu. Nie uderzę. - Co ty, kurwa, książkę piszesz? - A żebyś wiedział... - Uśmiechnęła się. Była tak zadowolona z siebie, że niewiele

brakowało, a zmieniłbym zdanie w kwestii tego uderzenia. - Piszę książkę. Zamiast ją bić, złapałem się za głowę. - Ja pierdolę... Nienawidzę cię. Masz pojęcie, jak bardzo cię nienawidzę? Parsknęła śmiechem. - Nie mów tak. Ranisz mnie. - Jest już jedna książka o mnie... - Czytałam ją. Tyle że ona traktuje nie tyle o tobie, ile raczej o zniszczeniach, jakich dokonujesz w życiu otaczających cię ludzi. Moja książka będzie czymś więcej niż prostą historią i naiwną biografią; zamiast opisem twojego życia, będzie autorytatywnym traktatem na temat fenomenu, jakim jesteś. Bo jesteś czymś więcej niż sobą. - O, boże... - Będzie traktować o esencji twojej istoty, o tym, czy czyni cię tobą, o prawdziwym duchu Caine'a obecnym w każdym z nas. Jakkolwiek na to patrzeć, to właśnie jest przedmiotem moich zainteresowań. Cainizm nigdy nie stanie się czystą filozofią, uniwersalnym kompasem moralnym, dopóki nie uda się wydzielić tej esencji z zamętu powiązanych z tobą faktów. - Mielibyście lepszy kompas moralny, palanty, gdybyście nazwali go na cześć kogoś innego. Udała, że mnie nie słyszy. - Jak ci się wydaje, dlaczego poprosiłam o przeniesienie akurat do Brodu Purthina? To tutaj dokonała się twoja apoteoza funkcjonalna. To tutaj... - Dużo już napisałaś? - No... na razie kompiluję notatki... - Czyli nie muszę cię jeszcze dzisiaj zabijać. - Caine... Nie zabiłbyś człowieka tylko po to, żeby chronić swoją próżność. Nawet byś go nie skrzywdził. Nigdy tego nie zrobiłeś. - Staram się wyrosnąć z tego nawyku. Co to jest „apoteoza funkcjonalna", do licha? Chociaż nie, zapomnij. Nie chcę wiedzieć. Zerwałem się z krzesła i podszedłem do stołu, zostawiając mokre ślady na podłodze. Wziąłem lampę. Skierowałem się do drzwi prowadzących w głąb domu, ale wtedy t'Passe zagrodziła mi drogę trzymaną w ręce laską, opierając ją poziomo o ścianę. Palcem wskazującym zakreśliła w powietrzu półkole i pokrętło regulujące długość knota w mojej lampie wykonało pół obrotu. Knot zniknął, lampa zgasła. - Mój błąd - powiedziała. - Niepotrzebnie mówiłam ci o dokumentach w pokoju. Chociaż,

jak widzisz, potrafię przewidzieć i z łatwością udaremnić twoje próby kierowania rozmową poprzez stwarzanie zagrożenia dla mojej pracy. Westchnąłem. W kloszu lampy unosiła się smużka dymu. - Powinienem ci rozbić nią ten durny łeb. - I w ten sposób przekonać mnie do uruchomienia klasztornych zasobów w celu uratowania Orbeka, tak? Wpatrywałem się w nią bez słowa. - Przecież po to właśnie przyszedłeś. Nie sil się na zaprzeczenia. - Przyszedłem do ciebie, bo Rada Braci powinna się dowiedzieć, co się dzieje w tym pieprzonym mieście - odparłem z naciskiem. - Nie chrzań. - Słucham? - Nie chrzań. Powtarzam: jestem światowej klasy specjalistką od wszystkiego, co cię dotyczy. Znam Orbeka, i to całkiem nieźle, jak może sobie przypominasz. Znam również ciebie i wiem, że zrobisz i powiesz wszystko, co uznasz za konieczne, żeby ocalić życie kogoś, na kim ci zależy. To kwestia zasad, prawda? - Właśnie dlatego rada musi się o tym dowiedzieć od ciebie. Nikt nie uwierzy w ani jedno moje słowo. - A ja? Dlaczego ja ci uwierzę? - Bo jesteś światowej klasy specjalistką od wszystkiego, co mnie dotyczy. Zmarszczyła brwi. Prawie widziałem, jak trybiki obracają się jej pod czaszką. Połknęła haczyk. Teraz musiałem tylko dobrze zaciąć. - Ja jestem kłamcą, a ty ekspertem, tak? Opowiedz mi o moich kłamstwach. - Dobrze. - Oczy jej zabłysły. - Pomyślmy... Okłamałeś Króla Ściemy, żeby wywołać zamieszki, które doprowadziły do wybuchu Drugiej Wojny o Sukcesję Ankhańską: obiecałeś, że na oczach całego miasta udowodnisz, że Ma'elKoth jest Aktirem... - Zgadza się. - Okłamałeś nas wszystkich w Jamie, żeby podbudować morale skazańców przed Świętem Wniebowstąpienia... Skazany na śmierć trafiłeś do Szybu, ale cały czas kłamałeś... a potem... potem... - No właśnie. Potem. - Ambasador Raithe... Sporządzony przez niego opis ugody, jaką zawarłeś z Ma’elKothem w Niebiosach, jest dostępny w archiwum ambasady w Ankhanie... Zgodziłeś się wtedy skapitulować, ale kłamałeś...

- Owszem. - I za każdym razem twoje kłamstwa okazywały się prawdą... - dokończyła półgłosem, z błyskiem podziwu w oczach. - Dlatego staram się uważać, co komu mówię. Rozumiesz mnie teraz? - Caine, ja... - Głos jej się załamał. Zabrzmiała bardzo, bardzo młodo. Na ułamek sekundy stanęła mi przed oczami dziewczyna, którą musiała być czterdzieści lat temu, zanim świat zdruzgotał jej najlepsze sny. - Caine... To brzmiało jak modlitwa. Musiałem się odwrócić. - Tylko mi tu nie klękaj. I pilnuj, żeby nie wysechł ci ten magijny atrament, żebyś potem mogła przeczytać to, co napisałaś, zanim złożysz raport. Wiesz, jak się tu wtedy znalazłem? Co się stało, że dostałem tę robotę? Zmarszczyła brwi. - Spotkałeś się z opatem... pozwól, że sprawdzę, to zajmie dosłownie chwilkę... Mam. Z opatem Doliny Tremaine, żeby przekazać mu informację o półprywatnej ekspedycji poszukiwawczej, finansowanej częściowo przez Legię Kannithyjską i szykującej się do wyruszenia z Prethrainnaig. Jej członkowie zamierzali szukać jakiejś wiekowej Relikwii, związanej z Panchasellem Mithondionne... - To był taki jebitny klejnot, nazywany Łzą Panchasella. Według Ballady o Królu Zmierzchu powstał z łzy Panchasella opłakującego Lud uwięziony w Krainie Ciszy po tym, jak Panchasell zatrzasnął dil T'lann przed Ślepym Bogiem. - Ustne przekazy Pierwszego Ludu słyną z... - Wiem. Powiedzmy, że to była metafora. - Rozumiem. Szkoda, że nie możemy zbadać samej Łzy. - T'Passe odkaszlnęła. Pamiętam z lektury twojego raportu, że... Zbyłem ją machnięciem ręki. - Wiesz, co to jest dil T'lann? Wzruszyła ramionami. - Język pierwotnych bywa zdradziecki - odparła. - Większość słów ma po kilka pokrewnych znaczeń, w zależności od kontekstu. Dil może oznaczać ścieżkę, labirynt, bramę lub ścianę. T'llan to w pierwotnym „księżyc", używane także jako imię, bo pierwotni traktują księżyc jak żywą osobę. Jest to również imię ich bogini, której jednym z aspektów jest księżyc. Poza tym to słowo może być modyfikatorem deskryptywnym każdego obiektu podlegającego regularnym zmianom, albo widocznego głównie, choć nie wyłącznie, nocą,

albo mającego związek z przypływami i odpływami mórz... - Tak, tak, wszystko się zgadza. Mówiąc po ludzku: dillin to bramy do Krainy Ciszy. Miejsce, które pierwotni nazywają Krainą Ciszy, wy nazywacie Artą. - Twój świat... - Uniosła brwi. - Świat Aktirich. Widzisz? Ja naprawdę czytałam książkę Delianna. - W moim ojczystym języku ten świat nazywa się Ziemia. Khrylianie nazywają go Prawdziwym Piekłem, i to chyba jest najlepsze określenie. Może pamiętasz, jak moi pobratymcy postanowili przerzucić tu większe siły? To był Dzień Wniebowstąpienia. Skrzywiła się i znaczącym gestem podniosła laskę. - Byłam przy tym. - Kiedy mniej więcej tysiąc lat temu do Panchasella zaczęło docierać, do czego są zdolni ludzie, postanowił zamknąć dillin. I to właśnie zrobił: zamknął je. Wszystkie. Włącznie z dil T'llan. - To niemożliwe. - Bynajmniej. - Pierwotni są wprawdzie najlepszymi czarownikami w całym Domu, ale żaden śmiertelnik nie ma takiej mocy; nie miał jej nawet Ma'elKoth przed Wniebowstąpieniem: nadmiar energii spopieliłby go jak magijny pocisk ognisty. Zamknięcie wszystkich dillin na świecie choćby na chwilę, nie mówiąc już o tysiącu lat... - Masz rację. Żaden śmiertelnik. - Ach tak... - Zmrużyła oczy. - Masz na myśli jakąś Moc? - Tak, Zewnętrzną Moc. - Supły, które nie wiadomo kiedy porobiły mi się w bebechach, nagle zaczęły się mocniej zaciskać. - Bardzo konkretną Zewnętrzną Moc: boga Czarnych Noży. - Mimo wszystko... Czy został Spętany? Musiałby być Spętany w Łzie Panchasella, żeby przenieść tyle... - Nie. Łza była tylko... narzędziem. Dała Mu władzę nad rzeką. Dzięki niej mógł sterować pogodą, wzniecać pożary, co tylko zechciał. To Łza sprawiła, że Boedecken stało się pustkowiem. T'Passe zapatrzyła się w dal, daleko poza ściany domu. - Zewnętrzne Moce karmią się bólem - ciągnąłem. - Niekoniecznie ludzkim. Panchasell oddał Mu Boedecken we władanie. Wszystko co żywe żyło tu tylko po to, by cierpieć. A kiedy Czarne Noże podrzucały Mu... no, przekąski, powiedzmy... odpłacał im okruchami swojej mocy. - Wyjrzałem przez okno. Przy domu znajdował się mały ogródek, dalej

wznosiła się fasada Piekła. - Nadal tak robi. - Chcesz powiedzieć, że wciąż tu jest. - To, czym jest, znajduje się tutaj. - Machnąłem ręką w stronę okna, w ciemność. - Tam. To dil T'llan. - Skąd ty to wszystko wiesz?! - Zniżyła głos, ale wyłącznie z podziwu, nie z niedowierzania. - Podobno czytałaś mój raport? - Tak, ale przez tyle lat... - Kuźwa, t'Passe, byłem młody. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, co wiem. Dopiero trzy lata temu ktokolwiek poza Ma'elKothem i moim starym dowiedział się, że Kraina Ciszy to Ziemia, czyli Arta; w dodatku mój stary był szurnięty. Zewnętrzna Moc nie rozumie swoich działań, nie jest nawet świadoma, w normalnym sensie tego słowa. To po prostu zlepek jakichś popieprzonych tropizmów występujących na rewersie rzeczywistości. To dlatego suki Czarnych Noży mogły korzystać z Jej mocy bez uprzedniego Spętania: już wcześniej była tu Spętana. Przy odpowiednim dostrojeniu psychicznym, ta Jej część, która wchodziła w kontakt z umysłami Czarnych Noży, reagowała automatycznie i realizowała zamiary suk. Taka odwrócona teurgia. - Nawet jeśli masz rację... Co to wszystko ma wspólnego z Klasztorami? - Nic. Nie bezpośrednio. Ale jest to poważny problem dla cesarstwa, ponieważ BlackStone Mining jest firmą artańską, kierowaną najprawdopodobniej przez Aktirich i zbirów z Kompanii Nadświatowej, którzy po Dniu Wniebowstąpienia ugrzęźli tutaj, w tym świecie. I wygląda na to, że przejęło władzę nad dil T'llan. - Skąd wiesz? - Nieważne. Istotne jest to, że w Brodzie Purthina działa ankhański ruch oporu. - Dymny Łów? - Twarz Wolności. - Nie żartuj, Caine, wiemy wszystko na temat... - Tak wam się wydaje. Sęk w tym, że w tej bandzie młodocianych idealistów i marzycieli z ankhańskiej klasy średniej znajdują się też najprawdziwsi tajni agenci, głównie zamaskowani

różnymi

Iluzjami

pierwotni,

ale

także

ludzie:

adepci

z

Korpusu

Taumaturgicznego, Szare Koty, sam nie wiem kto dokładnie. Chcieliby usunąć Artan i odzyskać władzę nad dil T'lann, ale Artanie są pod ochroną khrylian. Nikt nie wie, co khrylianie wiedzą o prawdziwych zamiarach Artan. Jedno jest pewne: to miasto lada dzień stanie w ogniu.

- Dlaczego? Spojrzałem jej w oczy. - Bo ja tu jestem. T'Passe się zamyśliła. - Musisz jak najszybciej powiadomić o całej sytuacji Radę Braci - mówiłem dalej. - Niech przerzucą tu wzmocniony oddział uderzeniowy, to absolutne minimum. Ale migiem. To może być nasza jedyna okazja. - Okazja? Do czego? Wziąłem głęboki wdech. - Zakon Khryla ma co najmniej jedną, a może nawet dwie Prawdziwe Relikwie. Pióro w dłoni t'Passe trzasnęło jak złamana kość i pękło na dwoje. - Żartujesz. - Mogę się mylić, ale nie wydaje mi się. - To wykluczone, Caine. Wiedzielibyśmy. - Czyżby? Relikwie znajdują się tutaj, w Brodzie Purthina, i są codziennie używane w rytuałach Zakonu. - Ale one... - Wypuściła z ręki odłamki pióra i przetarła oczy. - Jakich rytuałach? - spytała półgłosem. - Pokutnych. Dokładnie nie wiem, ale to jest jakiś przywilej każdego wyświęconego Rycerza. Wyciągnąłem przed siebie rękę i z namysłem zacisnąłem pięść. Rozluźniłem palce. Wystarczył leciutki cień wewnętrznego widzenia, żebym zobaczył, jak moja dłoń pała mocą Khryla. - Ta relikwia, o której posiadanie ich podejrzewam, chociaż nie mam pewności, to ręka Khryla - dodałem. Twarz t'Passe pobladła jak obrus na stole. - Pięść Rzeźnika... - Oni nazywają ją Dłonią Pokoju. - To do nich podobne. - Wydaje mi się, że mają ją od samego początku. Wydaje mi się, że Ma'elKoth wbudował im ją w konstrukcję Iglicy. Wydaje mi się, że tylko dzięki niej Iglica w ogóle stoi. - Wydaje ci się?! Wzruszyłem ramionami. - Ostatnio mamy z Ma’elKothem ciche dni. Musi być jakieś źródło mocy, które

podtrzymuje to kurestwo. Nie wyobrażam sobie, żeby to mogło być cokolwiek słabszego niż Prawdziwa Relikwia. - Twierdza ich religii - mruknęła t'Passe. Jej blade usta drgnęły, jakby składały się do uśmiechu, ale na drganiu się skończyło. - To podobne do Ma'elKotha, takie... poczucie humoru, można by powiedzieć. Albo ironia artysty: wybudować Zakonowi Khryla niezdobytą fortecę, której fundamentem będzie Prawdziwa Relikwia ich boga... Tak jakby ich wiara bezpośrednio podtrzymywała Wiecznotrwały Bastion... - Bardzo zabawne. Pękam ze śmiechu. Druga Prawdziwa Relikwia powinna być jeszcze ciekawsza dla Rady Braci. Na wszelki wypadek powiadom też ambasadora Raithe'a. Tym bardziej, że jej istnienie mogę osobiście potwierdzić: widziałem ją z bliska, prawie mogłem jej dotknąć. Zakon jest w posiadaniu rękojeści miecza, który nazywają Przeklętą Klingą. Opadłem na krzesło przy piecyku, walcząc z gorzką gulą w żołądku. - To Miecz Człowieka. Laska stuknęła głośno o podłogę, a t'Passe wsparła się na niej oburącz i zerwała na równe nogi. - To... to nie relikwia... Jhereth nie był bogiem... - Teraz to jest relikwia. Nieważne, kim był Bogobójca, nieważne, czym był kiedyś jego miecz... Teraz jest to najprawdziwsza Prawdziwa Relikwia. - Skąd... - Skąd wiem? Niech się nad tym pogłowią tęgie klasztorne mózgi. I tak do niczego innego się nie nadajecie. - No... wydaje mi się... - Zmarszczyła brwi, mamrocząc pod nosem. - Zadanie tak poważnej rany ich bogu mogło doprowadzić do fetyszyzacji oręża... - Nie oni jedni fetyszyzują to kurestwo. Sami przecież nazwaliśmy je Mieczem Człowieka. Otrząsnęła się i spojrzała na mnie z zaciekawieniem. - To coś więcej niż twoja odruchowa wrogość do świata... Jesteś naprawdę zły. Dlaczego? Odkryłem, że ciężko dyszę przez zaciśnięte zęby. - Następna zagadka dla waszych geniuszy. Koniecznie powiedz o tym Raithe'owi. A ja powtórzę: miałem to cholerstwo na wyciągnięcie ręki i wiem, że jest stare, bardzo stare. Na pewno ma pięćset lat z hakiem. I od bardzo dawna, może nawet od tych pięciuset lat, jest w posiadaniu Rycerzy Khryla. Nie pokazują go niekomunikantom, a mimo to ja już je kiedyś widziałem. Trzymałem je w ręce. Raithe też. - Nie rozumiem. - Ja też nie. - Zapatrzyłem się w buzujący w piecyku płomień. - Jedenaście lat temu

miałem nim przebity brzuch. A trzy lata temu wraziłem je Ma'elKothowi prosto w ryj. - Co ty wygadujesz, Caine? - Miecz Człowieka, Przeklęta Klinga... Chuj mnie obchodzi, jak go sobie nazwiecie. Spojrzałem w oczy t'Passe i dodałem bezbarwnym głosem: - Jestem pewien, że to Kosall.

KOCIOŁ ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. Mokre zimne mokre kłuje wargi język gardło woda kurwa to woda hakhhHAghh kurwa jak boli kurwa boli jak oddycham oddycham gwiazda punkcik światła w próżni coraz jaśniejszy czerwienieje wiatr szumi ryczy gwiazda spada na mnie i rozwiera się połyka wszechświat... Budzę się. Ale to nie był sen. Nadal wiszę na krzyżu. Odchylony w tył, tak że mogę oddychać. Pewnie jakiś... Krucza Grzywa. Zimne, żółte ślepia okolone połyskliwymi piórami pałają czarnoczerwonym żarem, kiedy odbija się w nich światło ognisk. Widok jej pyska napełnia mi głowę wizjami, w których wbijam jej pięści w oczodoły. Podsuwa mi do ust chochlę. Nabieram pełne usta zimnej, czystej wody... Kurwa, to naprawdę jest woda, najprawdziwsza woda! Mimo to opluwam nią Kruczą Grzywę. Przynajmniej próbuję. Moje ciało chwilowo nie jest w stanie wygenerować tyle energii. Woda ścieka mi po brodzie i szyi na pierś, tylko odrobina spływa mi do gardła, i powiem wam, że jeśli ta sucz jeszcze raz poda mi chochlę, tym razem się po prostu napiję, ale ona rozchyla wargi koloru surowej wątroby, obnaża kły i coś do mnie mówi. Macha chochlą, wskazując niżej położony plac; beztrosko rozchlapuje przy tym wodę, która jest moją jedyną nadzieją na raj; na murze oporowym pojawiają się czarne drobinki wilgotnego kurzu, które

gotów byłbym zlizać choćby i z jej zadu, byle tylko poczuć tę wilgoć na ustach... W miejscu, które mi wskazała, inne suki trzymają Pretornia. Kurczę, jeszcze go nawet nie rozebrały. Byłem nieprzytomny najwyżej przez parę minut. Niech to szlag. Ten kawałek wolałbym przegapić. Obok suk stoi pal: ma siedem stóp wysokości, średnicę taką jak mój nadgarstek i czub tępy jak knykieć. Jest umocowany na szerokiej żelaznej podstawie; nie przewróci się, kiedy jeniec zacznie się szarpać. Chciałbym móc odwrócić wzrok. Można powiedzieć, że mam pewien problem z ideą penetracji analnej, w bardzo ogólnym sensie. A tu zapowiada się... no wiecie... Konkret. Naprawdę wolałbym to przegapić. Chciałbym przestać sobie wyobrażać, jakie to uczucie. Suki zabierają się za jego ubranie: rozcinają je, żeby go rozebrać bez rozkuwania. A on wpatruje się we mnie - to znaczy, wygląda, jakby się we mnie wpatrywał, i to takim jakimś niezdrowym wzrokiem - z tym samym głupawym, marzycielskim uśmiechem, z którym prosił mnie, żebym właśnie jego wybrał do tej tortury. Wrażenie jest kurewsko makabryczne, jeśli wziąć pod uwagę, że zamiast oczu ma pełne zakrzepłej krwi oczodoły. Sam tego chciałeś, stary. Chociaż za cholerę nie wiem dlaczego. Pod ubraniem jest miękki i blady. Przykro patrzeć. Nie, no, rozumiem, kapłan nie musi być atletą, nawet kapłan Dal’kannitha, ale takie obwisłe męskie cycki... A kiedy rozcinają mu spodnie, ukazuje się bura kępka kłaków - i nic więcej. Dziwne... Od kiedy to służba Dal'kannithowi wymaga kastracji... O, w mordę. Ożeż kurwa... No jasne. Już rozumiem. To wcale nie są męskie cycki. Pretornio... Pretornio jest dziewczyną. >>przewijanie w przód>> Kiedy świat znów staje mi przed oczami, nadal pachnie palonymi odchodami i nieświeżym mięsem. Wciąż czuję wschodni wiatr na policzku, piersi i jądrach - ale na rękach i nogach już nie: są odrętwiałe, martwe jak drewno, do którego zostały przybite. Wiatr cały czas niesie głos Pretornia, piskliwy, ochrypły, zawodzący po starowysokolipkeńsku. Kiedy

otwieram oczy, Pretornio nadal tkwi nabita na słup jak pstrąg na oścień. Ale wcale się nie wije. Ja bym się szarpał i miotał ze wszystkich sił, żeby jak najszybciej nadziać się na pal. Żeby mnie przebił. Żeby przyspieszyć koniec. A ona ani drgnie. Pewnie czeka na jakiś znak od Dal'kannitha. No to powodzenia, kurna. Daleko na zachodzie wzeszedł księżyc. Najważniejsze suki zebrały się wokół mnie. Zza moich pleców dobiega głos Kruczej Grzywy. Cycomiot opiera się o mur i ogryza pieczone mięso z kości, która do złudzenia przypomina skrzydełko olbrzymiego kurczęcia, ale w rzeczywistości jest przedramieniem kogoś, kogo znam. Kogo znałem. Może to ktoś, kto poległ w walce - Stalton lub Rababàl. A może ktoś, kto zginął później; ktoś, kogo sam wybrałem. Kess. Nollo. Tizarre. Cycomiot widzi, że się jej przyglądam, i rzuca kość Dupojebce, która parska do mnie przyjaźnie - brzmi to jak kaszlnięcie lwa, bo każde z jej nozdrzy ma średnicę większą niż mój fiut. Szyderczym gestem podsuwa mi mięso do ust. Odgryzam kawałek. Czemu nie? Lepsze to niż gąbka z octem. I lepiej smakuje. Bezwłose łuki brwiowe Dupojebki unoszą się. Patrząc, jak przeżuwam, mówi coś do pozostałych suk, a one zaczynają się śmiać. Kiedy rozweselona odwraca się do mnie, dochodzę do wniosku, że moje bebechy już mają się lepiej, i na próbę pluję jej w oko kawałkiem kogoś, kogo znam. Niech to szlag! Celowałem w nos! Doskakuje do mnie, ale Krucza Grzywa powstrzymuje ją władczym warknięciem. Komentarz Cycomiota wywołuje salwę śmiechu u pozostałych. Dupojebce gały wychodzą z orbit. Wali Cycomiota pieczoną ręką przez łeb i Krucza Grzywa musi je rozdzielić. Suki ryczą ze śmiechu, wrzeszczą, drapią... Tymczasem robi się coraz... jaśniej. Cienie się wyostrzają, kamień błyszczy; co tu się, do diabła, dzieje? To nie świt, na pewno. Świt w tych okolicach wygląda jak rozpylony w powietrzu czerwony proszek, a to światło jest żółte jak blask lampy. To świeci... To świeci... O ja pierdolę. Pretornio płonie. Ognista korona okala jej czaszkę: przy nagiej kości jest błękitna, dalej rozszerza się i

żółknie jak słonecznik. Wszystkie Czarne Noże w obozie wstają i odwracają się w naszą stronę, żeby popatrzeć. Robi się cicho. Słychać tylko szept nocnego zefirku i ostry trzask ognia. Ciało na plecach Pretornia wypaliło się całkowicie i z kręgosłupa bucha łączący się z koroną słup niebieskiego ognia. Jest oślepiająco jasny, jak płomień spawarki. Jak gwiazda. Przeciążenie neuronów, jak nic. Ale dalej śpiewa... Chyba jednak Dal'kannith po nią przyjdzie. Zanosi się na jakąś kurewską starotestamentową pokazówkę. Suki kompletnie o mnie zapomniały; zapomniały nawet o sobie nawzajem. Stoją przy murze oporowym i w tępym osłupieniu gapią się na zrobioną przez siebie żywą pochodnię. Krucza Grzywa otrząsa się pierwsza. Ryczy coś w głąb obozu, gdzie Czarne Noże przestały jeść, pieprzyć się i grać w kości i z głupim wyrazem pokrytych brodawkami pysków śledzą oszałamiające widowisko. Ryczy drugi raz i dwa samce dopadają do beczki z wodą. Biegną z nią do Pretornia. To mrowienie w moim brzuchu to chyba rodzący się śmiech. Ćwoki zaraz pożałują tego pomysłu. Hamują z poślizgiem u stóp pala i rozhuśtują beczkę. Woda chlapie na Pretornia i wybucha obłokiem pary jak bomba paliwowo-powietrzna. Podmuch zamienia ogniska w deszcz płonących kawałków gówna, drze namioty, przewraca ogrille. Samce z beczką wyglądają jak Kaczor Duffy, któremu dynamit eksplodował w dziobie. A Pretornio śpiewa. Następny ryk Kruczej Grzywy. Samce rzucają się do łuków. Czterostopowe strzały grubości kciuka wystrzeliwują z mroku i wbijają się w niestawiające oporu ciało z głuchym odgłosem przypominającym skąpe oklaski znudzonej widowni. Drzewca zajmują się ogniem: improwizowane pochodnie zasilane stopionym ludzkim tłuszczem. A mnie wreszcie udaje się roześmiać. Śmiech mną wstrząsa. Telepie. Jak drutem kolczastym wyrywa kawałki mojej w dupę jebanej przepony. Nie przeszkadza mi to. To zawsze tak bolało. - Hej... Zdechła wrona wychrypiałaby to lepiej, gdyby tylko była w miarę świeża. Nikt się nie odwraca. - Ej... wy głupie cipy... Ghah. Gardło boli mnie bardziej niż brzuch.

A co mi tam... Z całej siły przygryzam wargę. Gęsty, słono-czarny metaliczny syrop ścieka mi do gardła, zanim zdążę pomyśleć o tym, że mogę się utopić we własnej krwi. - Ej, wy durne krowy... Cycomiot łypie na mnie wrogo. Sapię i zbieram siły. - Powiedz temu waszemu kurwiszonowi, że zostały wam dwie minuty. Góra trzy. To wasz koniec. Dupojebka, stojąca przy murze obok Kruczej Grzywy, warczy coś groźnie w odpowiedzi. Cycomiot nie pozostaje jej dłużna. Dupojebka zaciska pięść, którą mogłaby ogłuszyć bawołu, ale wtedy do akcji znów wkracza Krucza Grzywa i w jedną garść zgarnia całą materię rzeczywistości w zasięgu ręki - a ja wiem, z tą samą charakterystyczną dla snów pewnością, że jeśli suki naprawdę zechcą skoczyć sobie do gardeł, będą bardzo, bardzo nieżywe. Nawet nie zdążą mrugnąć. One też to wiedzą. Dupojebka zamyka jadaczkę. Cycomiot coś tam jeszcze mamrocze. Krucza Grzywa ucisza ją warknięciem. Cycomiot wzdryga się, ale powtarza swoje, głośniej. Krucza Grzywa spogląda na mnie. Powietrze nad jej pięścią migocze od esencji rzeczywistości, kiedy przybliża mi ją do twarzy i jej słowa: Nerroll pagganik torrin nezz, paggtakkuni, w nieziemskim śnie rozumiem jako: Co tam skamlesz, króliczku? Unoszę głowę wyżej i szczerzę zęby. - Wiem, co ona robi. Mógłbym ci o tym opowiedzieć. Ale jeszcze nie teraz. Zarzuca w moją stronę wymionami i pióropuszem. Nershrannik pagannol. Pelshragikk laggan? Dlaczego mi to mówisz? Dlaczego cię słucham? - Bo chcę zejść z tego pieprzonego krzyża. - Muszę chwilę podyszeć, żeby znów zebrać siły. - Bo wiesz, że to prawda. Krok bliżej. Suki instynktownie tłoczą się wokół niej. Żółte ślepia nie mrugają. Pagallo nezziokk. Burshraggikko ymik treyy, paggtakkuni. Ymik. Mów teraz. Później cię zdejmę, króliczku. Później. - Ja ci dam króliczka, pizdo głupia. Chcesz się bawić? Dobrze. Ja umrę tutaj. I będę się śmiał. - Odkrztuszam zgęstniałą krew i pluję. Udaje mi się obryzgać jej twarz. - Bo wcześniej zobaczę, jak ty umierasz. Nie odsuwa się ani nie uchyla, kiedy ją opluwam. Emitowane przez Pretornia światło jest już zupełnie białe; Krucza Grzywa ma aureolę z gwiezdnego żaru. Pagallo nezziokk.

Mów teraz. Od zachodu dobiega zgrzytliwy szept burzowych wiatrów ciągnących znad żwirowego pustkowia, narastający w ciszy, w której wciąż słyszę skwierczenie błękitnej korony ognia, i wysoki, słaby głos Pretornia, która cały czas śpiewa, cały czas zanosi swoją modlitwę do boga - podczas gdy jego moc wypala jej piersi, palce, policzki, brwi, aż w końcu jej krzyk gubi słowa, zapętla się i przechodzi w jazgot przegrzanych gazów, narastający do grzmotu, jaki mógłby towarzyszyć końcowi świata. Trzask jak ogłuszający strzał z bata przewala się po nas, po obozie, po pionowym mieście i całym Boedecken. Wszystkie ogniska, pochodnie, latarnie - nawet świeczki, psia ich mać wybuchają sięgającymi gwiazd słupami ognia... I gasną. Ciemność. Tylko rąbek księżyca i wirujące pod niebem iskry. I niemal absolutna cisza, w której Czarne Noże podnoszą się na oślep z ziemi i zaczynają lizać rany. Ruchome cienie w kałuży mroku u stóp krzyża: Krucza Grzywa i jej suki. Jedna z nich coś mamrocze, i kamień, z którego jest wykuty taras, rozjarza się ohydną zielonkawą poświatą. Wstają. Z Pretornia został dymiący, zwęglony kadłubek na czubku skróconego o połowę pala. Jak postawione na sztorc trzystopowe cygaro. Krucza Grzywa jest trochę osmalona, ale szybko dochodzi do siebie i od razu zaczyna wydawać rozkazy: zapalać pochodnie, rozniecać ogniska, opatrywać rany. Na zachodzie burza nabiera mocy. Wiatr skowycze. A ja wiszę i patrzę. Krucza Grzywa, Cycomiot, Dupojebka, Krostocyc, Gównokrok i pozostałe rozglądają się, obmacują sobie kości, chichoczą i przekonują się nawzajem, że ani przez chwilę się nie bały; że kiedy przyszło co do czego, ta głupia lipkeńska suka na patyku nie miała dość jaj, żeby im zagrozić. Patrzę, jak rozkręcają imprezę od nowa, ze świeżym zapałem zrodzonym z dreszczyku emocji, ale już jest po ptokach. Krucza Grzywa wywrzaskuje rozkazy, wymachuje łapą pełną Rzeczywistości, przechadza się w tę i z powrotem po tarasie, zgrywając Napoleona, któremu wiatr rozwiewa cyce. Na mnie w ogóle nie zwraca uwagi. A ja tylko patrzę. Nie odzywam się. Bo wiecie... Ja to wszystko zmyśliłem, kiedy wmawiałem im, że wiem, co robi Pretornio. Chciałem tylko, żeby zdjęły mnie z krzyża, chociaż na chwilkę, żebym mógł wgryźć się

Kruczej Grzywie w gardło. To była cała filozofia. Ale teraz chodzi już o coś więcej. Pokażę wam teraz, do czego przydaje się moje bombowe klasztorne wykształcenie. Otóż podpowiada mi, na przykład, że mamy teraz czas na krótką lekcję historii. Byle szybko. Klasztory zostały założone przez Jhantho z Tyrnall pod koniec konfliktu nazywanego przez tutejszych Deomachią, Wojną Bogów. Kiedy bogowie idą na wojnę, wygląda to paskudnie: mam na myśli Tango Armageddon, Rangarok-and-roll i tym podobny szajs. Kończy się to to dopiero kiedy wszyscy padną. To dlatego brat Jhantho Żelaznorękiego, Jhereth, sięgnął po broń: postanowił uprzykrzyć bogom tę wojnę tak samo, jak oni uprzykrzyli ją swoim nieszczęsnym wyznawcom - i doprowadził ją do szybkiego i krwawego końca. Krwawego dla wszystkich zainteresowanych. Sam Jhereth również zginął, ale mówi się, że przed śmiercią solidnie nakopał paru bogom do dupy. Nosi przydomek „Bogobójca". To właśnie z powodu Deomachii Jhantho, Nasz Założyciel, był głęboko przekonany, że największym zagrożeniem dla zamieszkujących Dom ludzi jest nasza niefortunna skłonność do mordowania się nawzajem, za kłanianie się niewłaściwym bóstwom, oraz niefortunna skłonność bóstw do wykorzystywania tej naszej niefortunnej skłonności do rozgrywania własnych sporów. Mordowanie ludzi dlatego, że podoba nam się ich kraj, tudzież mordowanie ich mimochodem przy okazji zarabiania pieniędzy oraz mordowanie ich tylko dlatego, że wiecie, rozumiecie - jest to rozrywka jedyna w swoim rodzaju, niespecjalnie interesowały starego, dobrego Jhantho, toteż Klasztory przez długi czas nie przejmowały się tego rodzaju pierdołami. No, ale większość kultów religijnych prędzej czy później musi zmierzyć się z takimi problemami. Dlatego Klasztory starają się mieć na oku bogów i ich wyznawców, a my w Służbie Ezoterycznej wkraczamy do akcji, kiedy jakaś religia próbuje się wymknąć spod kontroli. Dlatego musimy znać się na bogach. Wszystkich. I na religiach - które, rzecz jasna, często nie mają nic wspólnego z samymi bogami, ale to już zupełnie inna historia. Zachęca się nas, żebyśmy do nich przystępowali, a nawet - jeśli to tylko możliwe - zostawali ich kapłanami. Dzięki temu Klasztorni posiadają sporą ezoteryczną wiedzę o wszystkich ważniejszych kultach, w tym także o niektórych odłamach czcicieli Dal'kannitha Boga Wojny. I właśnie dlatego tak mi teraz zajebiście wesoło. Kiedy mówiłem, że wiem, co kombinuje Pretornio, kłamałem, ale... wiecie, to naprawdę

zabawne... bo jednocześnie mówiłem prawdę. Tylko po prostu nie od razu sobie o tym przypomniałem. Coś mi się widzi, że umieranie na krzyżu nie sprzyja koncentracji. Chociaż, może gdybym wcześniej się zorientował, że Pretornio nie modli się wcale do Dal'kannitha... Wydawało mi się, że wymarły albo zostały wyplenione - nie pamiętam dokładnie - ze dwieście lat temu. Może to dlatego o nich zapomniałem. Trehv'Dhalleig Jzranapal, jeśli mnie pamięć nie myli... Jakoś tak. W wolnym przekładzie: Milczące Czyste. Zakładniczki, które Chi'iannon wbrew ich woli składa w ofierze swojemu synowi/mężowi/władcy Dal'kannithowi - tak je przynajmniej opisywano, chociaż właściwie to były takie domorosłe Joanny d'Arc: obwiązywały sobie piersi bandażem, nakładały wypchane sączki i dla postronnego obserwatora stawały się pełnoprawnymi świętymi rycerzami Dal'kannitha. Władały ogromną mocą, dopóki nikt nie odkrył ich tajemnicy. I dopóki pozostawały dziewicami. Rezygnacja z dziewictwa oznaczała rezygnację z mocy - ale rezygnacja z dziewictwa i gwałt to dwie różne rzeczy. Wielka Matka lipkeńskiego panteonu rządzi umarłymi i nienarodzonymi - bo też w gruncie rzeczy niczym się nie różnią, prawda? W Archiwach Klasztornych znajduje się zapis pewnej kurewsko makabrycznej historii, relacja z wydarzenia sprzed trzystu lat z hakiem, w Zachodniej Marchii Paquli, w Dolinie Umarłych. Jedna z Milczących Czystych, konając w mękach podczas brutalnego gwałtu, wezwała na pomoc nie Dal'kannitha, lecz właśnie Chi'iannon. Wiecie, dlaczego nazwali tamto miejsce Doliną Umarłych? Zaraz... Słyszycie? Ten cichy skowyt wiatru na zachodzie? Na pewno słyszycie; słuchacie przecież moimi uszami. Słyszycie, jak się wzmaga? Jak huragan. Ciekawe, kiedy suki zwrócą nań uwagę. Jak długo potrwa, nim się zorientują, że wciąż wieje tylko delikatna bryza, w dodatku ze wschodu? Prędzej czy później któraś sobie przypomni - być może - co się znajduje na zachód od obozowiska... Platformy pogrzebowe. Ten wiatr, który słyszycie moimi uszami... Na pewno już się domyślacie? To nie wiatr. Tak brzmi bezrozumny, nienasycony głód. To głosy umarłych. O tak, z zachodu naprawdę nadciąga burza... Ale ta burza nie ma nic wspólnego z pogodą.

>>przewijanie w przód>> - ...cię w dupę, aż ci się mózg wyleje uszami. Straciłaś swoją szansę. - Musiałbym mieć głos jak syrena obrony cywilnej, żeby przekrzyczeć rozlegające się w obozie wrzaski zgrozy, ale jestem przekonany, że Krucza Grzywa wie, o co mi chodzi. Śmieję się jej prosto w te żółte, wściekle pałające ślepia. - Dobrze mi tu. Pamiętam, jak mój wykładowca Legend Stosowanych w Twierdzy Garthan - brat Clement, tak się nazywał - perorował o Dolinie Umarłych: Oto przykład tego, jak mało znaczące incydenty zostają rozdęte do wręcz niedorzecznych proporcji, i to w ciągu zaledwie kilku lat... Z całą pewnością niemożliwe jest, aby jeden człowiek, choćby nawet osiągnął idealną harmonię z bogiem, mógł skanalizować moc, jakiej bla, bla, bla, pierdu, pierdu. Napuszony stary piernik. Szkoda, że go tu teraz nie ma. Wszystkie suki z wierchuszki dołączyły już do szyków obronnych - żywego muru ogrillów, które z wybałuszonymi ślepiami, rozdętymi nozdrzami i zaciśniętymi szczękami bronią ze śmiertelną determinacją zagrody, gdzie zgromadziły się szczenięta. To ich ostatnia linia obrony, rzucają do walki wszystkie siły i całą dostępną im moc; nie wiem, na ile im jej wystarczy. Na dole, w obozowisku, samce odrzuciły już łuki i włócznie. Chwytają pierwsze lepsze ciężkie ostrza, jakie wpadną im w łapy, i tną na oślep po rękach i nogach przewalających się wokół nich cieni. Zewsząd napiera na nie fala zębów i szponów napędzanych pierwotnym głodem. Wydaje mi się, że samce wygrywają, chyba mają szanse powstrzymać nawałę ożywionych trupów... Chociaż trudno mieć pewność. Szkoda, cholera, naprawdę szkoda, że mnóstwo ogrillów, które padły z naszej ręki, jest przeciętych na dwoje ostrzem różdżkomiecza, ma przetrącone morgenszternem Marade grzbiety i połamane nogi, albo odcięte ręce i poprzecinane ścięgna pod kolanami - to z kolei sprawka tragarzy Pretornia. Gdybyśmy zostawili je w lepszym stanie, bawiłbym się teraz o niebo lepiej. Chociaż... Coś wam powiem: i tak nie jest źle. Stojąca pod krzyżem Krucza Grzywa szczerzy szare ze starości kły i posyła mi - prosto do mózgu - jedną z tych swoich realistycznych jak sny gróźb. Myślisz, że gorzej już być nie może. Zapewniam cię, że się mylisz. Ja też szczerzę zęby. Pewnie też są już szare. - Flirtujesz ze mną...

Warczy i zaciska w pięści garść Rzeczywistości.... ...i dni umierania na krzyżu zaczynają mi się przewijać w głowie wstecz, oślepiające dni i lodowate czarne noce migają jak w kalejdoskopie, aż zimne, martwe konary dębu, przybite do ramion krzyża i jakimś cudem wciąż połączone z moimi barkami i biodrami, zaczynają dygotać spazmatycznie... Trzymajcie się mocno, dzieciaki. Moje ręce, moje nogi... Ona je ożywia. Ścięgna wkręcają się jak drut kolczasty w przeżarte kwasem stawy. Włókna mięśni, rwane garściami jak włosy z głowy, opięte na gwoździach... Znów czuję gwoździe. Żelazo trze o kość, w nadgarstkach i kostkach północ rozkwita wrzaskiem... Aaahhhh... Gahhhh... Ośrodek bólu... on też działa normalnie... na pewno... zauważyliście...? Prawda? spazmy, drgawki, strumień łez miesza się z krwią płynącą mi z ust... zdradzę wam tajemnicę... tajemnicę... gaahhhh... ...tajemnicę aktorstwa... Ooo... O, kurwa. Oto tajemnica aktorstwa... Daj ludziom to, czego chcą. W końcu to z siebie wypuściłem - jęk, szloch i... Kurczę, wiem, widziała już, jak płaczę, słyszała, jak jęczę i szlocham, ale tym razem to naprawdę koniec. Wywieszam białą flagę. Błagam o litość. Proszę, żeby z tym skończyła, kurwa, niech to się skończy, nic innego mnie już nie obchodzi... Wylewa się ze mnie cały ten smutny, żałosny szajs, który musiałem przełykać, odkąd zobaczyłem tego pierwszego samca na pustkowiu. Poddaję się. Poddaję się. - Przecież mówię, przysięgam, powiem wszystko... To Kocioł Chi'iannon. Wiem, co to jest! Wiem! Proszę, zdejmij mnie stąd... Niech to się skończy...

Coraz ciszej. Łamiący się szept. Złamany. Jak ja. - ...tylko mnie zdejmij. Wszystko ci powiem... błagam... Ma garść pełną materii rzeczywistości, zatem wie, że mój ból jest prawdziwy. Wie, że naprawdę mnie złamała. Wie, że nie kłamię. Podchodzi do olbrzymiego kołowrotu służącego do przechylania krzyża i kręci nim tak długo, aż krzyż staje się poziomym drewnianym łożem. Krzywi się pogardliwie, półgębkiem, i szponem bojowym na lewej łapie tnie sznury. Pochyla się nade mną i tą samą łapą ciągnie za gwóźdź przyszpilający moją prawą rękę. Drewno skrzypi, gwóźdź wychodzi z niego, ale pozostaje wbity w mój nadgarstek. Bezgłośny ryk bólu przeszywa mi ramię. Wszechświat rozpływa się w szarej mgle. I... Kiedy świat ożywa, nie wiszę już na krzyżu. Pod plecami... ...kamień zimny jak noc... o, boże... Boże, boże, boże, udało się. Nie wiszę już na tym pierdolonym krzyżu. Udało mi się. Dziękuję. Dziękuję ci. W moich uszach narasta noc: ryk i krzyki, odór palonego gnoju, włosów i zepsutego mięsa. Coś uciska mi pierś, dławi szloch, nie pozwala oddychać. Stopa Kruczej Grzywy. Długa jak moje przedramię. Szeroka jak rozcapierzona dłoń. Zakrzywione pazury rysują mi pierś do krwi. Żółty blask ślepi bije w niebo, aż do okalających jej łeb gwiazd. Rzeczywistość pulsuje wokół jej prawej łapy. Mów, króliczku. Opowiedz mi o Kotle Chi'iannon. Powiedz, jak mam go powstrzymać. Niech ją szlag... Aahhh... Zostawiła... Nie wyjęła mi tych pierdolonych gwoździ... I... kurwa, kurwa, kurwa... kostki też mam przebite gwoździem. Kurwa. Chyba mogę zapomnieć o szybkiej ucieczce. Mów, króliczku. Patrzę jej w oczy i mówię prawdę, tak jak obiecałem: - Nie możesz go powstrzymać.

Jej stopa ląduje na moim gardle. Jest tak diabelnie szeroka, że zaraz złamie mi kark... Powtórz to, króliczku. Powiedz to ostatni raz. Gdyby nie to, że miażdży mi krtań, powiedziałbym jej, że ją kocham. Drżącymi palcami chwytam ją za kostkę, a potem opuszczam ręce, zasłaniam twarz, na której maluje się - na pewno tak właśnie pomyśli - czarna rozpacz. A więc dłonie mam sprawne, ramiona też, może nawet nogi. Wszystko dzięki niej. Bardzo ją kocham. Nie potrzebuję Samodyscypliny. Tak dźwięczy mi w uszach, że rozdzierające wrzaski i ryki są odległą, stłumioną muzyką krwi. Noc staje się krainą cudów i cieni. Najdroższa... grają naszą piosenkę... Z zasłoniętych prawym łokciem ust dobywam kilka słabych jęków. Szponiasta stopa nadal miażdży mi szyję. - Nie można... cofnąć zaklęcia... co się stało, to się nie odstanie... możecie ich... co najwyżej... porąbać i spalić... Pochyla się nade mną, przenosząc ciężar ciała na dławiącą mnie łapę. Napinają mi się wszystkie ścięgna w karku, kręgi szyjne trzeszczą. Jej ślina kapie mi na twarz. Śmierdzi zgnilizną. Za bardzo się z tobą cackałam, króliczku. Przesuwam lewą rękę trzy cale w bok. Oczy suki ani drgną: nie zauważyła tego ruchu. Opieram nasadę lewej dłoni o główkę gwoździa tkwiącego w moim prawym przegubie. Boże, jak ja kocham tę sucz. Niektóre pomysły zostawiłam sobie na później. Te najlepsze. Tak ją kocham, że zaraz ją wydymam. Zostawiłam je specjalnie dla króli... Uderzam prawą ręką na odlew, lewą dobijam jak krótkim prostym. Nawet obie naraz mają niewiele siły, ale też wiele mi nie trzeba. Gwóźdź wbija się z boku w jej kolano. Wchodzi głęboko. Zgrzyta o kość - nie wiem, moją czy jej, ale jestem naszprycowany adrenaliną po uszy i ból się mnie nie ima. Podskakuje, jakbym podłączył jej wysokie napięcie do cycków, i bełkocze: ...hurrk... A ja poprawiam lewą ręką - i tym razem wiem, że czubek gwoździa haracze jej rzepkę od środka, bo kiedy odruchowo szarpie nogą, jego trzon przerzyna się w dół i klinuje pod więzadłem rzepki. Tym szarpnięciem pociąga mnie za sobą (gwóźdź nadal siedzi mocno w mojej ręce) i podnosi do pozycji siedzącej. Jej stopa trafia w pętlę moich połączonych

gwoździem nóg. Dla mojego zmaltretowanego układu nerwowego jest to taki wstrząs, że pół świata znów rozpływa się w szarości... Jest jednak pewna fundamentalna różnica między nami. Na ulicy, na ringu, potem w czasie Przygód... Tyle razy byłem półprzytomny, ledwie ciepły, nie bardzo wiedziałem, gdzie mam ręce, a gdzie nogi; tyle razy byłem posiniaczony, ranny, krwawiący, zmuszony przytrzymywać obolałe bebechy jedną ręką, a drugą osłaniać głowę... Dam radę. Co innego Krucza Grzywa. No bo też kim ona jest? Na pewno nie Marade ani Pretorniem. Nie jest nawet Tizarre. W gruncie rzeczy jest zwykłą suką, która ma paskudny charakter i bawi się cudzą mocą. Dlatego kiedy świat przestaje mi pływać przed oczami, ona dalej się drze jak wyjec z porażeniem mózgowym i usiłuje strząsnąć mnie z nogi. Dopiero teraz przypomina sobie, że ma nade mną ponad sto funtów przewagi, a z pięści zawieszonej nad moją głową sterczy jej ostry jak brzytwa szpon bojowy. Mogę tylko zasłonić się lewą ręką, kiedy ona uderza prawą. W ułamku sekundy zdążam zarejestrować wzajemny układ jej pięści i mojego przedramienia. Przed oczami rozkwita mi obraz i moja ręka samoczynnie, bez udziału mózgu, ustawia się pod właściwym kątem. Jej pięść spada na mnie. Szpon bojowy dźga mnie w mięsień czworoboczny, ale nie wchodzi głęboko: blok lewą ręką jest podwójnie skuteczny, bo przeszywający mi nadgarstek gwóźdź opiera się główką o moje czoło, jak pika zaparta o ziemię w oczekiwaniu szarży jeźdźca. W tym wypadku jeźdźcem jest pięść Kruczej Grzywy. Gwóźdź wchodzi między drugi i trzeci knykieć. Suka prostuje się, wyjąc z bólu... I w tym momencie oboje uświadamiamy sobie, że ręka, którą mnie uderzyła i którą teraz przeszył gwóźdź, jest jej prawą ręką. A w prawej ręce trzyma pełną garść Rzeczywistości... Oślepiająca biel. Wszystko ciemnieje, świat odzyskuje kształty... Nadal jesteśmy połączeni: moja ręka przyszpilona do jej kolana... Ale moje drugie przedramię nie jest przyszpilone do jej pięści. Z tej pięści został zwęglony kikut. Uderzam lewą ręką o kamień i rozpalony do białości kawałek gwoździa wypada z mojego przypieczonego ciała. Na pysku Kruczej Grzywy widzę bladoczerwony odblask. Sądząc po

bólu, jaki odczuwam, i rozchodzącym się smrodzie, chyba palą mi się włosy, ale w tej chwili gówno mnie to obchodzi. Ten gwóźdź miałem przytknięty do głowy. Połączyła nas Zewnętrzna Moc. Krucza Grzywa spogląda na mnie z góry i w jej żółtych ślepiach dostrzegam najwspanialszy dar, jaki może mi ofiarować. Strach. Wiemy teraz, kim naprawdę jesteśmy. A ten w dupę kopany frajer, który powiedział: „Zrozumieć wszystko, to przebaczyć wszystko", nie był z mojej dzielnicy. Szczerzę zęby w uśmiechu. - Shaikkak Nerutch'khaitan... - Smakuję jej imię. - Shaikkak Nerutch'khaitan... - Moja lewa ręka drży i dygoce, porażone ogniem nerwy są roztrzęsione. Obracam te konwulsje w zapraszający gest. - Zatańczymy? Usiłuje odskoczyć, ale jej rozpostarte łapy - zdrowa lewa i okaleczona prawa wprowadzają jej ciało w chwiejny, asymetryczny piruet. Rzucam się naprzód, gdy tylną łapą staje na moich połączonych kostkach. Wyszarpuję jej spod kolana gwóźdź wbity w mój prawy nadgarstek, siłą rozpędu przetaczam się w przód, opieram na jednej wrzeszczącej z bólu stopie, wybijam się w górę i lewą ręką obejmuję sukę za szyję. Traci równowagę, zatacza się w tył. Za jej plecami znajduje się mur okalający taras, a dalej nie ma już nic - tylko wzbijające się pod niebo kłęby czarnego dymu z płonącego łajna. To chyba będzie moje gwiazdorskie zejście ze sceny. Nareszcie. Żegnajcie, pierdolce. Żegnajcie, frajerzy, którzy oglądacie to w domu z kutasem w garści albo kciukiem w szparze. Mam nadzieję, że dobrze się bawiliście. Pocałujcie mnie w dupę. Mur wokół tarasu uderza ją powyżej kolan. Przebite gwoździem kostki eksplodują wściekłym białym ogniem, który sięga mi aż do głowy. Mur z trudem, bo z trudem, ale jednak okazuje się wystarczający, żeby zatrzymać jej impet, więc obejmuję ją mocniej i czule szepczę prosto w pomarszczoną masę małżowiny usznej: - Kiedy obudzisz się w piekle, ty zgniła szczurza pizdo, ja już będę czekał. I znów cię zabiję. Uderzam gwoździem na odlew, mierząc w jej prawe oko. Odruchy ma w porządku: odchyla głowę, jak najdalej od czubka gwoździa, przez co

gwóźdź... Muszę wam powiedzieć, że wcale nie liczyłem na to, że dźgnę ją w oko, więc nie ma sensu teraz powstrzymywać ciosu. ...trafia ją pod kością jarzmową, tuż powyżej górnej szczęki, w miejsce gdzie u człowieka znajduje się wściekle wrażliwy zwój nerwu trójdzielnego... ...wywołując diabelnie satysfakcjonujący wrzask, jak ryk syreny okrętowej, i natychmiastowe wygięcie grzbietu w łuk... Wygląda na to, że ogrille też mają tam zwój nerwowy. Przewalamy się ponad murem. Konwulsyjnym kopnięciem rozłączam kostki. Powoli koziołkujemy w ciemność. Czemu nie? Jak mawiał nasz instruktor walki w Twierdzy Garthan: „Teraz boli, ale wkrótce przestanie". Taa, pewnie. Chciałbym usłyszeć, jak to powtarza w takiej chwili, z półfuntowym gwoździem wbitym pod ścięgno Achillesa. Mimo to oplatam ją nogami, ściskam i staram się utrzymać na wierzchu, bo jestem absokurwa-lutnie pewien, że wyląduję na... Jebut. ...koziołkuję, młócę, macham... JEBUTJEBUTJEBUT …. ... .. . gwiazdy w kurzu oddychaj wdech oddychaj do cholery oddychaj wdech gwiazdy hrakhczakh gwiazdy wschodzą jak za oknem pył osiada wokół mnie i

na mnie wciska się do oczu i nosa i ja pierdolę, kurwa, ja... ...żyję! Mój wyjebiście doskonały plan miał jedną... hrakhczakh ... jedną drobną wadę... Pionowe miasto nie jest, ściśle rzecz biorąc, pionowe. To raczej strome zbocze góry. Leżę w jednym z domów... są ściany... dachu nie ma pewnie od tysiąca lat... Obracam głowę w bok. Kosztuje mnie to tyle wysiłku, że gdyby Syzyf tak się sprężył, wturlałby ten swój zasrany kamulec na samą górę i spuścił z drugiej strony. W odbitej od ściany pionowego miasta poświacie obozowych ognisk widzę ciało Kruczej Grzywy: leży wśród gruzów, najwyżej dziesięć stóp ode mnie. Wygląda jakby ją wypluł pies. Wygląda gorzej, niż ja się czuję. To oznacza, że nie żyje. Ręce mam tylko na wpół sprawne, ale chyba dam radę przywalić jej kamieniem, żeby mieć pewność. Tak, właśnie tak zrobię. Na pewno. Za chwilę. Na razie... Na razie nie mogę złapać tchu. Za chwilę. Na pewno w tym tygodniu. A zresztą... Pieprzyć oddychanie. Wstanę i... wstanę... Jak tylko oczy przestaną mi wariować. Bo na razie mrugam jak dziki, ale wszystko otacza tęczowa aureola, jak przy migrenie: rozszczepione światło gwiazd krystalizuje się na powierzchni kamieni, ślizga się po zakrwawionym pysku Kruczej Grzywy, pełznie mi po rękach... Ale nie, z moimi oczami jest wszystko w porządku. To ten pieprzony wszechświat się rozpływa... To nie dzieje się naprawdę. To nie dzieje się naprawdę... Ale żadne moje zaprzeczenia nie są w stanie uratować gasnących gwiazd. Żadne zaprzeczenia nie powstrzymają spadku swobodnego połączonego z wywracaniem

na nice... Szarpnięcie. ...po którym ląduję pod dźwiękochłonnym sufitem z jarzeniówkami w kasetonach... ...zamiast gruzu czuję pod plecami platformę transferową... ...zamiast rozsypujących się tysiącletnich murów wymarłego miasta widzę białe lateksowe rękawiczki, maski chirurgiczne, sterylne niebieskie fartuchy i czepki ratowników medycznych Studia... ...którzy rzucają mnie na nosze z kółkami wśród pokrzykiwań „szybciej, szybciej!", „ampułka epi", „nie znieczulaj, nie znieczulaj", „adrenalina" i przetaczają do anonimowego korytarza wyłożonego sterylnymi kafelkami. Tylko jeden z tych gości ma prawdziwą twarz. Łapię go za rękę. - Czy ja... To mi się śni? Miałem taki sen... na krzyżu... nawet nie wiem, ile razy mi się to śniło... ściągacie mnie z powrotem... Facet - blady, kluchowaty, anemiczny i łysiejący trzydziestoparolatek o bezbarwnych oczach i nazbyt mięsistych wargach - z trudem nadąża za ratownikami. Przechodzą mnie ciarki, kiedy widzę, z jakąś chorą fascynacją wpatruje się w zakrwawiony gwóźdź w moim nadgarstku - tak jakby ten widok jednocześnie napawał go odrazą i powodował u niego erekcję. - Ależ nie, Komediancie Michaelson, to nie sen. To jawa, najprawdziwsza jawa, zapewniam. - Ja... wróciłem...? - Świeże łzy, żłobiące sobie nowe ścieżki na pokrytych krwią i brudem policzkach, parzą mi skórę. - Ściągnęliście mnie, naprawdę ściągnęliście mnie do domu... - Jestem w stałym kontakcie z twoim... ehm... Patronem, to znaczy, Biznesmenem Vilo wyjaśnia, truchtając obok noszy. Brakuje mu tchu. - Zatwierdził transfer awaryjny i... eee... upoważnił mnie do... hm... renegocjowania twojego kontaktu. Oczywiście po tym, jak zostaniesz ustabilizowany... - Nieważne - przerywam mu. - Nic mnie to nie obchodzi. Chciałem ci tylko podziękować, to wszystko... Dziękuję. Boże, dziękuję. Nawet nie wiem, jak się nazywasz... - Ja? Och, ja... - Poddaje się, nie biegnie dalej. Zatrzymuje się i macha na pożegnanie. Kollberg! - woła. - Jestem Administrator Arturo Kollberg, Komediancie. Wykuruj się. Mamy dużo do... ehm... omówienia... - Jeszcze raz macha ręką. - Bardzo dużo.

*** „Pratt i Redhorn" był niewielką, lecz komfortową gospodą. Dwupiętrowy budynek z dwudziestoma paroma pokojami stał przy ruchliwym skrzyżowaniu w parafii Przystań, niedaleko czuwalni. Zapłaciłem rikszarzowi i zostawiając na podłodze mokre ślady, wszedłem do recepcji. Tabliczka na blacie (wypisana w trzech językach) kazała mi nacisnąć dzwonek, żeby wezwać obsługę, więc tak zrobiłem. Zza przegrodzonego niskimi półdrzwiami przejścia dolatywały zapachy pieczonego mięsa i tytoniowego dymu, a także hałas: podniesione głosy wyśpiewywały pijacką przyśpiewkę, a wtórował im niemelodyjny akompaniament jakiejś metalowej perkusji. Na drzwiach również znajdowała się tabliczka, która - także w trzech językach - informowała uprzejmie, że jadalnia jest zarezerwowana na prywatne przyjęcie. Zazgrzytałem zębami i jeszcze raz brzęknąłem dzwonkiem, tym razem głośniej. Nie miałem nastroju. Na nic. Nie wiem, jakiej reakcji spodziewałem się po t'Passe, ale na pewno nie błysku w nieprzejednanych oczach i lakonicznego: - Ciekawa byłam, jak to się skończy. Z początku nie przywiązywałem wielkiej wagi do tych słów: jakkolwiek by na to patrzeć, leżała przecież nieprzytomna w klasztornej ambasadzie w tym dniu, kiedy ja udałem się na skraj Starego Miasta i pogrążyłem miecz w kamieniu, który stopiłem przepuszczonym przez ręce ogniem Ma'elKotha. Miałem nadzieję, że w ten sposób raz na zawsze zniszczyłem tę przeklętą zabawkę. Kiedy jednak wspomniałem o tym światowej specjalistce od wszystkiego, co ze mną związane, tylko wzruszyła ramionami. - Zniszczyłeś? Nie, nie sądzę. Dopóki żyjesz, to chyba nie będzie możliwe. Brzuch mnie rozbolał od tego jej gadania. - Radziłbym ci wyjaśnić, co masz na myśli. - Historia tego miecza tak silnie wiąże się z twoją legendą, że jesteście praktycznie nierozerwalni. Zastanów się, Caine: ten miecz zabił cię w Dniu Wniebowstąpienia, przygotowując w ten sposób grunt pod twoje odrodzenie jako... - Tylko że ja wcale nie umarłem. Także i te słowa skwitowała wzruszeniem ramion. - Siedem lat w miejscu, które nasi gospodarze nazywają Prawdziwym Piekłem? Nie łap mnie za słówka. Ta sama broń zabiła boginię Pallas Ril... - Z tym że ona też właściwie nie umarła.

- Mówimy o legendzie. O tym, co powszechnie wiadomo. A wiadomo, że za pomocą tego samego miecza sprowadziłeś boginię z powrotem na świat, z otchłani głębszej niż Piekło, a w Dniu Prawdziwego Wniebowstąpienia uwolniłeś - znowu tym samym orężem - spętanego Ma'elKotha w Niebiosach, czyniąc zeń Władcę Domu. Ty i Kosall jesteście jednym. Nawet jego nazwa... Przeprowadziłam w tej sprawie małe śledztwo... - Nie jestem zaskoczony. - Chcesz usłyszeć, czego się dowiedziałam? - A gdybym nie chciał, to przejęłabyś się tym? - Otóż Kosall... - zaczęła z lekko złośliwym uśmieszkiem. - Okazuje się, że to zniekształcone przez użytkowników westerlingu lipkeńskie słowo Kh'Hohtsanjanell, oznaczające, z typową dla mieszkańców Lipke bezpośredniością, „ostrze, które przecina wszystko". Nie wstydzę się przyznać, że wzdrygnąłem się na dźwięk tych słów. - Deliann... kiedyś tak mnie nazwał... - Wiem. - Teraz w jej uśmiechu jest mniej złośliwości, a więcej zadowolenia z siebie. Byłam przy tym. - Ale to... tylko imię... zwykła bajeczka... - Bronisz przegranej sprawy - odparła z powagą t'Passe. - Kto jak kto, ale ty naprawdę nie powinieneś się upierać, że imiona i nazwy nie mają znaczenia. Dobrze wiesz, że nie ma czegoś takiego jak „zwykła bajeczka". Nie zamierzałem się łatwo poddać. - Chcesz powiedzieć, że opowieści są ważniejsze od faktów? - „Fakty" to rzecz względna; wszystko zależy od tego, kogo o nie zapytasz, nie sądzisz? Uśmiechnęła się od ucha do ucha. - A zresztą kiedy już ustalisz „fakty", to nie jest przypadkiem tak, że tylko zastępujesz jedną opowieść drugą? Swoją? - Pieprzenie. - Znów zaczynała mnie denerwować. - Nie ma takiej opowieści, która mogłaby cofnąć czas. Nie ma opowieści, która odtworzy miecz z zastygłej kałuży lawy i przerzuci go pięćset lat wstecz... Powaga t'Passe przybrała ponurą nutę. - Chyba że opowiada ją bóg. Nic nie powiedziałem. Dźgnęła mnie tą swoją przeklętą laską w pierś. - Wiesz, że to prawda. I to cię dręczy. Nie daje ci spokoju. - Właśnie za takie smęcenie Jhereth i Jhantho zaczęli zabijać bogów.

Pokiwała głową. - Używając do tego, jeśli twoja intuicja cię nie zawodzi, miecza, który w przeszłości zabił, a w przyszłości ponownie zabije jeszcze troje bogów. - Jak to troje? - Pallas Ril, Ma'elKotha i... - Dość tego pieprzenia! - przerwałem jej, chyba trochę za ostro. - A jednak... - Wstała i, utykając, podeszła do stosu książek przy drzwiach do pokoju. Jesteś pewien, że to był Kosall? A nie czarny miecz runiczny? - Co? - Miecz, który znalazłeś w komnacie... - Zaczęła kartkować jedną z książek. Wspomniałeś o tym w swoim raporcie. Zrobiłam sobie z niego notatki, zaraz sprawdzę... - O czym ty, kurwa, mówisz?! Spojrzała na mnie znad książki. - O mieczu, którym uwolniłeś rzekę. Pokręciłem głową. Nic z tego nie rozumiałem. - To był różdżkomiecz. - Nie. O, mam: miecz półtoraręczny, błyszczące granatowoczarne ostrze, ozdobione srebrnym runicznym grawerunkiem... - Przecież powiedziałem: użyłem różdżkomiecza. Tylko dzięki temu przeżyłem. Gdyby to była normalna, materialna broń, sprzężenie zwrotne by mnie zabiło... - Najwyraźniej nie. - Pokaż mi to. - Oryginał raportu jest przechowywany w Twierdzy Garthan, naturalnie. Czytałam go jednak, a pamięć mam niezawodną. Znalazłeś tamten miecz w komnacie z Łzą Panchasella... - Masz zryty beret, a nie niezawodną pamięć. Przekrzywiła głowę. - Ciekawy zbieg okoliczności: czarna klinga ozdobiona srebrnymi runami... Kosall był srebrny, a runy na ostrzu miał... nie czarne przypadkiem? - Przestaniesz czy nie?! Oczywiście nie przestała, a ja im dłużej się z nią spierałem, tym mniej byłem pewien swego, bo dość szybko stwierdziłem, że tak naprawdę nie pamiętam, czy użyłem różdżkomiecza, czy jednak faktycznie znalazłem jakiś zasrany negatyw Kosalla. We łbie mi dudniło, jakbym miał tam uwięzione jakieś żywe stworzenie, które dziesięciofuntowym młotkiem i dłutem próbuje sobie wykuć drogę ucieczki. Dlatego po prostu wyszedłem.

I w ten sposób trafiłem do „Pratta i Redhorna", gdzie w paskudnym nastroju okładałem pięścią dzwonek jakby to był czubek głowy tej cholernej t'Passe. Po chwili zza półdrzwiczek wynurzył się chudy, blady i wymęczony człowieczek, z rzadką pożyczką zaczesaną w poprzek spoconej łysiny. Wycierał ręce w brązowy fartuch, którym następnie przetarł twarz. - Chętnie bym cię ugościł, przyjacielu - zaczął, kręcąc głową. - Niestety, mamy dziś komplet i obawiam się... - Dlaczego wszyscy tutaj chcą się ze mną zaprzyjaźnić? Blady chudzielec stanął jak wryty. - Ja... Nie chciałem cię urazić, dobry człowieku... - Nic nie szkodzi. I nie „dobry człowieku", tylko „obywatelu". Nazywam się Dominic Shade. Dostarczono tu mój kufer. Rozpromienił się. - Ach, obywatel Shade! Witam, jestem Lasser Pratt. Zawsze miło powitać rodaka. Jakże się cieszę... Zaczynałem się już obawiać, że do nas nie dotrzesz. Rezerwacja Rycerza Tarkanena i twój kufer dotarły w samą porę, żebyśmy mogli cię ulokować w ostatnim wolnym pokoju. To będzie na samej górze, mam nadzieję, że ci to nie przesz... - Byleby mi nie kapało na głowę. - Ruchem głowy wskazałem hałaśliwą jadalnię. Widzę, że masz huk roboty przy kolacji, ale może mógłbym zamówić coś ciepłego do pokoju? - Ależ nie, nie, obywatelu Shade. Bardzo proszę, jesteś zaproszony na przyjęcie... - Tak? Pratt wykonał ruch głową, który był w połowie skinieniem, a w połowie zaprzeczeniem. - O tak, jak najbardziej. I to nie tylko dlatego, że jesteś gościem Rycerza Tarkanena. Jakby to... Zwyczaje mieszkańców Pola Bitwy bywają... Sam pochodzę z Ankhany, z Nowego Zakrętu, wiesz, gdzie to jest? Trzy dni w dół rzeki... - Wiem, byłem tam. Darujmy sobie to pieprzenie, co? Chcę dostać suche ciuchy i coś na ząb. - Ja... no tak... cóż... - Pratt przestał się uśmiechać i przetarł oczy. - Przepraszam. Nawyk zawodowy. - Nie szkodzi. Wiem co to ciężka praca. - Ale naprawdę jesteś zaproszony... - Może później. Za chwilę muszę wyjść. - W taką noc? Czy ta sprawa nie może poczekać do rana?

- Nie wiesz pewnie, czy Tyrkilld nocuje w czuwalni, co? - Rycerz Aeddharr? - Pratt odwrócił się w stronę jadalni. - Jest tam. - Żartujesz sobie ze mnie. - Niestety, nie. - Westchnął. - Mój starszy syn zaciągnął się na służbę u khrylian. Jest strażnikiem, tu, w tej parafii; ma nadzieję, że kiedyś dochrapie się rangi Rycerza. Dziś stracił jednego z najbliższych podwładnych. Nazywał się Braehew. - Taaak... - Mój pusty żołądek zwinął się w supeł. Odruchowo złapałem się za prawy bok. - Byłem przy tym. - Wiem. - Pratt wskazał mi zachęcającym gestem drzwi jadalni. - Dlatego jesteś zaproszony. Spojrzałem na niego. Rozłożył ręce. - Mówiłem przecież, że ci z Pola Bitwy mają... dziwne obyczaje. Podszedłem do niskich drzwiczek i zajrzałem do jadalni. Impreza trwała już jakiś czas. Krzesła i stoły zajmujące połowę powierzchni sali zsunięto na bok, robiąc miejsce dla popisów, które wyglądały jak skrzyżowanie tańców dworskich z jujitsu. Pozostałe blaty uginały się pod ciężarem mięs, pieczywa i serów; metalowe kubki, kufle i kieliszki - w większości puste i zapomniane - walały się po stołach, krzesłach i podłodze, odkopnięte na bok, żeby nie przeszkadzały tancerzom. - Nie wyglądają na specjalnie przygnębionych - zauważyłem. Pratt stanął obok mnie i ponad moim ramieniem zerkał do środka. - To radosna uroczystość. Triumfalna uczta. - Powtórz to, proszę. Wzruszył ramionami. - Braehew poległ w walce, wypełniając rozkazy przełożonego. Umierając z honorem, stał się członkiem Gwardii Honorowej Khryla. Z khryliańskiego punktu widzenia, jaka może być większa nagroda? Przekrzywiłem głowę. - Przeżycie? - zasugerowałem. Pratt parsknął śmiechem. - To dlatego my, Ankhańczycy, nie pasujemy tutaj. Oni by powiedzieli, że w tamtym spotkaniu odegrałeś tylko rolę, jaką napisał ci Khryl. Rozumiesz? Powitają cię z radością. - Nie wątpię. Zwyczaje zwyczajami, ale ten śmiech był zbyt głośny i zbyt przenikliwy, śpiew zbyt

chrapliwy, a zbyt wiele oczu i zbyt wiele uśmiechniętych twarzy miało zbyt obojętny wyraz. Tak jakby ostatnio często trafiały się takie triumfalne uczty. Stojąc w progu wodziłem wzrokiem po tych, którzy śmiali się najgłośniej i śpiewali najbardziej chrapliwie. W dymie z trudem rozpoznałem beczułkowatą sylwetkę Tyrkillda, Rycerza Aeddharra, siedzącego naprzeciw drzwi na szerokim krześle, ustawionym na stole jak tron na podwyższeniu. Drugi raz w tym dniu oglądałem go bez munduru: miał na sobie tylko wełniany sweter, nogawice z owczej skóry i jheledzkie buty pasterskie. W jednej ręce trzymał wielki jak wiadro dzban, który z powodzeniem wszedłby mu na głowę; drugą przytrzymywał siedzącą mu na kolanach dwudziestoparoletnią rozchichotaną rudowłosą dziewczynę - jedyną kobietę w sali, która nie miała krótkiej wojskowej fryzury i nie nosiła barw khryliańskiej straży. Była ubrana w przykrótką, ciut nieskromną sukienkę w drukowany wzorek, zebraną ciasno wokół zgrabnych ud, i nieco dłuższy fartuch zawiązany nieco zbyt mocno wokół równie zgrabnej talii. - Śliczna karczmareczka - powiedziałem. - Z Jheledu? Nie powinieneś jej puszczać samopas przy Tyrkilldzie. - Tak jakbym miał coś do powiedzenia... - mruknął smętnie Pratt. - To moja żona. - Poważnie? Mówiłeś, że twój syn jest... No tak, rozumiem. Ożeniłeś się z karczmarką. Zerknąłem na niego przez ramię. - Już się nie dziwię, żeś taki zmęczony. Westchnął ciężko. - To długa historia. - Jak każda, brachu. Prychnął w odpowiedzi. - Widzisz? Teraz to ty się chcesz ze mną zaprzyjaźnić. Zaśmiałem się. - Trafiony, zatopiony. Posłuchaj, muszę porozmawiać z Tyrkilldem, ale naprawdę nie mam ochoty pchać się na tę imprezę. Znajdzie się tu jakieś dyskretne miejsce, żeby spokojnie posiedzieć i czegoś się napić? - Niech pomyślę... - Zmarszczył brwi. - Mamy izbę dla grillów. Dziś jest zamknięta, ale... - Izba dla grillów? Obsługujecie tu ogrille? - zdziwiłem się. - To legalne? Pratt poczerwieniał. - Może i mieszkam na Polu Bitwy, ale nie przestałem być Ankhańczykiem. I na pewno nie jestem bigotem, więc... - Wyluzuj, tak tylko pytam. - Uch... Przepraszam. - Przesunął dłonią po twarzy i wtarł pot we włosy. - Długa noc.

Jeszcze raz przepraszam. Tak, to legalne. Przychodzi do nas wielu zdatnych, zwłaszcza coś zjeść w ciągu dnia. Musimy tylko mieć dla nich wydzielone pomieszczenie. - Wskazał drzwi pod schodami. - Mogę wam tam wstawić stolik, ale nie oczekuj luksusów. - Grunt, żeby było cicho. - Będzie. Daj mi chwilę... - Poczekam. I tak chciałbym się najpierw przebrać i trochę rozgrzać. Zmajstruj mi jakąś ciepłą strawę, dobrze? Jest mi obojętne, co to będzie, byle było z mięsem. I dużo. Wynagrodzę ci twój trud. - Nie rozmawiajmy o tym, naprawdę. To żaden kłopot. - Obrzydliwy kłamca z ciebie. - W tym zawodzie prawda to rzecz względna - odparł bez zająknienia Pratt. - Jeszcze jedno... Masz coś przeciwko temu, żeby obsługiwał cię ogrillo? - Nie, skąd. - Uśmiechnąłem się półgębkiem. - Przecież też jestem Ankhańczykiem, prawda? *** Dostałem pół pieczonej kaczki w czeremchowym sosie, kiełbasę z kaczki z glazurowanymi orzechami i pieczone jabłko nadziewane wieprzowym smalcem ze skwarkami. Olbrzymi zdatny, który mnie obsługiwał, okazał się szefem kuchni. Nazywał się Kravmik Red Horn: Lazzevget. Red Horn. Czerwony Róg. Młodszy wspólnik. Wyglądało na to, że Pratt poważnie traktuje ankhańskie ideały. - To dobry człowiek - oznajmił z dumą Kravmik, stawiając przede mną talerz z jedzeniem, stalowy kubek z wodą i kufel zmrożonego piwa domowej roboty. Blat stołu zawibrował od jego dźwięcznego basu. - Najlepszy. I wcale nie mam na myśli jego smaku, hrk! - Mhm. Byłem zbyt pochłonięty jedzeniem, żeby zdobyć się na uprzejmą odpowiedź. Pod skórą kaczej piersi odkryłem chrupką, przejrzystą skorupkę tłuszczu, której cierpki dymny zapach obudził w moim sercu niespodziewaną, zaskakującą tęsknotę za czymś, czego nie potrafiłem sprecyzować... Było też coś w piwie: aromat palonej ciemnej czekolady, słabnący i suchy na języku... Jezu, ależ to było dobre. Oczy mi łzawiły. Co to za smak?

Kravmik monologował niezmordowanie. Zanim skończyłem kaczkę, zdążył mi przedstawiać zarys dziejów „Pratta i Redhorna", włącznie ze skróconą charakterystyką co barwniejszych postaci z personelu, notabli, którzy w przeszłości pomieszkiwali w gospodzie, oraz stołujących się w niej regularnie luminarzy. Nie zabrakło, co oczywiste, opowieści o kuchennym romansie Lassera Pratta i jego młodej, nieokiełznanej jheledzkiej żonki, który rozkwitł zwłaszcza ostatnio, kiedy wykarmiwszy bliźnięta, odzyskała odrobinę wolności i dwa wspaniałe cycki, a także zwróciła na siebie zgoła niestosowną uwagę młodszego Pratta, który sam przecież miał młodziutką żonę, ma się rozumieć, i to przy nadziei... Udało mi się w końcu przełknąć i uciszyć go gestem. - Świetnie mówisz po westerlińsku - zauważyłem. - Najlepiej ze wszystkich znanych mi ogrillów. Lepiej niż te mieszkające w Ankhanie. Kravmik rozłożył łapy wielkie jak patelnie. - Jeśli chcesz się rozwijać, musisz mieć gadane, tak mi zawsze powtarza Pratt. Ćwiczy ze mną. Pomaga mi, żebym się dobrze prezentował. Twierdzi, że niedługo będę mówił nie gorzej od niego. I od ciebie. - Hm... Ankhańskie grille specjalnie mówią inaczej niż my. Chlubią się tym. Pokiwał głową. - Pratt mi to mówił. Ale mówił też, że większość tamtejszych to zwykłe bandziory. Mogą liczyć co najwyżej na robotę w straży albo ochronie i młodo umierają. A ja mam po co żyć. Jedna z olbrzymich łap skinęła w stronę kuchni. - Oczywiście jestem zdatnym, ale tutaj pracownicy zastępują mi rodzinę: zdatni, ludzie, wszystko jedno. Na płodzeniu szczeniąt świat się nie kończy. Za to życie... O tak, życie jest coś warte. Bezcenne. - Fakt. - Utkwiłem wzrok w talerzu. - Mam kumpla, którego też chciałbym o tym przekonać. - Co się stało, czemu nie jesz? Coś nie tak? Nadzienie wystygło? - Nie, jedzenie jest pyszne. Po prostu straciłem apetyt. - Odsunąłem talerz, sięgnąłem po kubek z wodą, odstawiłem go i odepchnąłem piwo na bok. - Macie coś do picia? No wiesz, coś naprawdę do picia... - Zamrożone wino, zostało po zimie. Trzeba skruszyć lód, bo to zwykła woda jest, i wtedy zostaje... Skrzywiłem się. - Mówię o czymś, co by miało kopa. Pokręcił głową. - Nie możemy warzyć nic mocniejszego. Nikt nie może. Produkcja brandy jest zakazana,

a cła importowe by nas zabiły. - A niech to... Nie dziwota, że macie tu rewolucję. - Machnąłem ręką. - Trudno. W takim razie przynieś jeszcze piwa i powiedz Prattowi, żeby zawiadomił Tyrkillda, że tu jestem. - Rycerza Aeddharra? - Na pysku Kravmika odmalowało się zdumienie zmieszane z podejrzliwością. - Co ty masz do niego? Dlaczego miałoby go interesować, że tu jesteś? - Zainteresuje go. A teraz skocz po piwo. Profesjonalizm wygrał ze sceptycyzmem: Kravmik ukłonił mi się lekko i sprzątnął ze stołu. Piwo pojawiło się tuż przed Tyrkilldem. Kluczył w półmroku wśród stołów powolnym, dystyngowanym zygzakiem, jak halsujący trójmasztowiec; w jednej potężnej garści cały czas ściskał dzban wielkości kubła. Stanął nade mną i unosząc brwi, spojrzał na zatłuszczoną serwetkę obok kufla z piwem. - Nie przyszedłeś. Tutaj. Na ucztę - wycedził z namaszczeniem. - Zgadza się. Siadaj, zanim się przewrócisz. - Jestem ci wielce wdzięczny. Panie Klaszszsztorny Ezoteryku. Za ten przejaw gośśścinności. Ale wsadź go sobie w dupę, a ja postoję. Dziękuję bardzo, kurwa twoja mać. Zamrugał ze zdziwieniem. - Co ty tu robisz? - Twój kumpel Markham załatwił mi tu pokój. Bynajmniej nieprzypadkowo. Ma skurwiel poczucie humoru. - Z własnej i nieprzymuszonej woli. Przyznaję się do niezliczonych grzechów. Śmiertelnych, ciężkich i pomniejszych. - Zachwiał się i zatoczył dzbanem obszerny krąg, nie roniąc jednak ani kropli trunku. - Ale jeśli jeszcze raz. Oskarżysz mnie o przyjaźń. Z Rycerzem Tarkanenem, mój panie. Będziemy musieli. Znowu. Stanąć przed Sądem Khryla. Beknął tak, że zatrzęsły się szyby w oknach. Kolana się pod nim ugięły. Ostrożnie postawił dzban na stole i klapnął ciężko na przygotowane krzesło. - Pokój, powiadasz? Może jednak powinienem docenić twoją klaszszsztorną gościnę. Czasem kawałek podłogi wystarcza za łóżko... - Myślałem, że wybierasz się dziś z wizytą? Do wdowy po Braehewie... - Trzeba mieć jaja, żeby pouczać Rycerza z rodu Aeddharr o jego obowiązkach... - Wiem, wiem, zasikany przez psy placek ziemi, pasterz kóz, proca u pasa... Mówiłeś. Patrzyłem na niego spod zmrużonych powiek. Dla khrylianina nie ma rzeczy ważniejszej niż obowiązki służbowe... Może się jednak tak zdarzyć, że nikt nie będzie miał pretensji o niedopełnienie pewnych szczegółowych zobowiązań, jeśli niedopełnienie to będzie skutkiem nazbyt żarliwego oddawania czci nieżyjącemu podwładnemu... - Niech cię diabli! Co masz w tym dzbanie?

Zatkało go. - Że co? Pochyliłem się nad stołem. - Nie wierzę, żebyś tak się narąbał tym tutejszym gównianym piwem. Chcę się dowiedzieć, co pijesz, i chcę trochę tego dostać. Tyrkilld zrobił cwaną minę człowieka, który nawalił się do tego stopnia, że wydaje mu się, że jest trzeźwy, i odchylił się na oparcie krzesła. Niewiele brakowało, żeby wyrżnął na podłogę. - Najpierw przedstaw mi sprawę, która jest tak niezmiernie ważna, że upoważnia. Cię. Do odbierania biednemu, spragnionemu Rycerzowi. Zasłużonego napitku. Może wtedy. Kwestia zawartości dzbana sama. Wypłynie. Mimochodem. Przez niego znów zaczynała mnie boleć głowa. - Czy inni mieszkańcy Jheledu też tak bełkoczą? Czy robisz to tylko po to, żeby wnerwiać ludzi? Uniósł dzban do ust i pociągnął długi, niespieszny łyk, przy okazji zasłaniając skrajem naczynia błogo przymknięte oczy. - Czy to takie ważne w tej godzinie próby? - A w ogóle to odkąd jheledzka arystokracja przystaje do khrylian? Tysiącletnie dzieje tysiącletnimi dziejami, ale wydawało mi się, że uważaliście Lipke za okupanta, do czasu, gdy po Wojnie Na Równinach przeszliście pod władzę Ankhany. Znowu machnął dzbanem. - W służbie Khrylowi nie ma nic złego, chłopcze. Poza towarzystwem. - Taaa... - Mój kufel z piwem wydał mi się nagle ogromnie interesujący. - Rozmawiałem z tą damą. Dzięki za przekazanie wiadomości. Obrzucił jadalnię dyskretnym - w swoim mniemaniu - spojrzeniem. - Mnie to nie zaszkodziło - powiedział. - Przynajmniej na razie. Pokiwałem głową. - Mieliśmy porozmawiać o tym, jak cię rozpoznałem. Uniósł rękę. Nadal źle mi się kojarzyła. - Nie trzeba, już wiem. Chodzi o amatorski sposób, w jaki cię przesłuchiwałem, prawda? Zacząłem od Twarzy Wolności i niemądrej wzmianki o tym, jak magja elfów pozwala oszukać prawdozmysł. A potem przeszedłem do porządku dziennego nad tym, że twoja wiedza może zaszkodzić... - Widzę, że nie jesteś takim zupełnym idiotą.

- Na swoją obronę dodam, mistrzuniu Klasztorny, że twoja szacowna persona miała jeszcze dziś po południu trafić w kawałkach na pokład parowca i udać się na dalekie południe. Rekonwalescencja trwałaby kilka miesięcy. Albo lat. A wówczas moje niedociągnięcia nie miałyby znaczenia. Skinąłem swojemu piwu głową. - Zawsze trafi się jakiś syf, który pokrzyżuje nam plany, co? - Zawsze, mój chłopcze. Zawsze. - Musimy porozmawiać o tym, co naprawdę zamierza nasza wspólna znajoma-zdzira. I o tym, co w tej sprawie zrobić. - Naprawdę? - Kolejne beknięcie wprawiające szyby w drgania. - Znaczy, teraz? Doprawdy, nie wiem, jak chcesz mnie przekonać, że to najlepszy moment na takie ustalenia. - Lepszego nie będzie. - Odsunąłem się od stołu i opierając łokcie na kolanach, zacząłem skubać stwardniałą skórę na knykciach. - Złe rzeczy nie przydarzają się wtedy, kiedy jesteś na nie gotowy. Kiedy jesteś zdrowy, pełen energii i chcesz się brać za bary z całym światem, świat ma cię w dupie. Czeka, aż złapiesz grypę, pies ci się pochoruje, kredyt hipoteczny cię przydusi, i wtedy próbuje cię wydymać. Tyrkilld pokiwał głową. Jego szeroki, krzywy uśmiech trochę przybladł. - Mówisz tonem człowieka, który ma pewne doświadczenie w tych sprawach. Spróbowałem się uśmiechnąć, ale mi nie wyszło. - Wiesz, co jest w tym wszystkim najzabawniejsze? Zanim zaczął się cały ten szajs, byłem prawie szczęśliwy. Chyba najszczęśliwszy w życiu. Byłem wolny, naprawdę wolny, jak nigdy przedtem. Świat stał przede mną otworem. I byłem szczęśliwy. Dopóki nie wskoczyłem po szyję w szambo. Przysunął się do stołu i położył ciężką jak cegła rękę na moim ramieniu. - Szczęśliwi to ludzie na wpół żywi - powiedział. Nie chciałem mu mówić, że całe moje życie można interpretować jako zbiór dowodów potwierdzających tę tezę. - Wyglądasz mi na porządnego faceta, Tyrkilld. Oczywiście porządnego jak na takiego drutociąga i bandziora. - Jak zwykle jesteś uprzejmy. - I przypuszczam, że w ogóle byś się w to nie wpakował, gdybyś miał choć zgrubne pojęcie o tym, co tu się naprawdę dzieje. Tu nie chodzi o uwolnienie zniewolonych ogrillów. To ma być tylko środek do osiągnięcia celu. Zachwiał się na krześle.

- No i? Musisz mi pomóc, chłopcze. Nawet na trzeźwo nie jestem geniuszem logicznych układanek. - Twarz Wolności to przykrywka dla ankhańskich powstańców. Nikt nie chce walczyć otwarcie z Rycerzami Khryla. Nawet cesarstwo. - Walczyć z nami? - Wytrzeszczył oczy. - Ankhana? - Jeśli to będzie konieczne, to tak. - Ale o co? Co takiego mamy, czego mogliby chcieć? - To. - Machnąłem ręką. - Wszystko dookoła. - Pole Bitwy? - spytał oszołomiony. - Ogromne Cesarstwo Ankhańskie pożąda należącego do nas skrawka Pustkowia Boedecken? Po co? Czy ten wasz przeklęty cesarz, ten elficki magik, nie ma dość ziemi? - Nie chodzi o ziemię, tylko o to, co się na niej znajduje. I o waszych artańskich gości. I o BlackStone Mining. To... skomplikowane. - Aż tak nam się spieszy? - Być może. Zresztą i tak nie jestem pewien, czy zrozumiałbyś, zwłaszcza teraz, kiedy ledwie cokolwiek kojarzysz. Bez urazy. - Nie obrażam się, bo masz rację, chłopcze. Przyznaję bez bicia, masz rację. Jakim cudem zdobyłeś te bezcenne informacje, których, jak sam Khryl zaświadczył, dziś rano jeszcze nie posiadałeś? - Ludzie mówią mi różne rzeczy, kiedy grzecznie pytam. Też powinieneś kiedyś spróbować. Ostrożność Tyrkillda wyparowała w mgnieniu oka. Zachichotał. - Red Horn! Nowy dzban! I drugi, dla obywatela! Uderzył otwartą dłonią w blat stołu, który jęknął i ugiął się pośrodku. Tyrkilld zrobił zdziwioną minę i wzruszył ramionami. - Mistrzuniu klasztorny... Czy wasza łaskawość zechciałby, z łaski swojej, oświecić pokornego rycerzynę ostatnią już perełką wiedzy, pochodzącą z tego światłego umysłu... Dlaczego postanowiłeś podzielić się tą informacją właśnie ze mną, niegodnym? Wątpię, bym zdołał ją choćby zapamiętać, a co dopiero mówić o podjęciu działań... - Nikt ci się nie kazał tak napruć. Rozsiadł się wygodniej i zmierzył mnie przeciągłym spojrzeniem, pełnym alkoholowej zadumy. - Jeżeli naprawdę mówisz, co myślisz, musisz sobie zdawać sprawę, że twoje zachowanie jest równoznaczne... no, z braku łagodniejszego słowa, nazwę rzecz po imieniu: to zdrada

stanu. - Robiłem już gorsze rzeczy. Tyrkilld zamrugał, zamrugał drugi raz i wybuchnął gromkim śmiechem. - Wypiję za to! - Rozejrzał się. - To znaczy, wypiłbym... Red Horn! Gdzie mój bełt?! Walnął w oklapnięty stół, który tym razem po prostu pękł z trzaskiem na dwoje i runął na ziemię. Kuchenne drzwi otworzyły się z impetem i do sali wparował Kravmik z wiadropodobnym dzbanem w jednej ręce i zwykłym, cywilizowanym pucharkiem w drugiej. - Proszę bardzo. Na miłość... Tyrkilld, znów zniszczyłeś mi stół! - Dawaj tego bełta - zarządził Tyrkilld, wykonując wielkopański gest. - A stół dopisz mi do rachunku. - A żebyś wiedział - burknął ogrillo, stawiając dzban i pucharek na najbliższym całym stole. - Na przyszłość bardziej uważaj, dobra? - Widzę, że się znacie? Ogrillo z Rycerzem spojrzeli po sobie, po czym jak na komendę posłali mi spojrzenia lekko zdziwionych niewiniątek. - Nie klękasz. Nie było żadnego „Rycerzu taki a taki". Już nie wspomnę o prywatnym antałku jakiegoś cholerstwa. Tyrkilld ziewnął, zasłaniając usta. - Nie mam na sobie Pancerza Khryla, więc brak oficjalnej formuły nie jest zniewagą. A co do antałka... - To zwykły grillowy bełt - wtrącił Kravmik i zwiesił głowę. - Tak się składa, że Rycerzowi Aeddharr zasmakował, więc zawsze mam dla niego pełną beczułkę. W zamian za co on pilnuje, żeby strażnicy parafialni nie zniszczyli mojej destylarni. - Destylarni? - Wyprostowałem się na krześle. - Prawdziwej destylarni? - Oraz paskudnego dekoktu, który produkuje. - Tyrkilld westchnął, sięgając po dzban. Kravmik wygotowuje z piwa alkohol i łapie go w długą, skręconą rurę z... - Zaraz. Zaczekajcie. - Zerwałem się na równe nogi. - Niech mnie... Ten bełt to przedestylowane grillowe piwo?! - Nie tak głośno - mruknął Kravmik. - Tu nas nikt nie usłyszy, ale wiesz, to nie jest do końca zgodne z prawem... - To w ogóle nie jest zgodne z prawem - poprawił go Tyrkilld i pociągnął solidny łyk. Nie bez powodu. - Dawaj to! - Porwałem dzbanek ze stołu. Zawierał bardzo jasny, prawie bezbarwny płyn, z którego unosił się ten ciemny aromat

palonej czekolady... a także wrzosu, miodu, egzotycznych przypraw... Ten sam zapach, od którego wcześniej łzawiły mi oczy. I wtedy sobie przypomniałem, jak Orbek opowiadał mi historie o straszydłach, którymi karmił go ojciec: o bagiennych ghulach z Boedecken, które zwabiają człowieka na mokradła, wysysają mu oczy i wciągają go pod wodę... w bagno... bagno pełne... - ...torfu. - Zaskoczenie rozgorzało we mnie jak letni brzask. - To torf, do licha! Kravmik zmarszczył brwi. - To bagienna ziemia. Palimy nią w piecu. Drewno jest u nas za drogie, węgiel psuje jedzenie, a suszone łajno... No, ludzie nie przepadają za dymem z łajna. - Robicie piwo z jęczmiennego słodu, który podsuszacie nad ogniem opalanym torfem wymamrotałem z zachwytem. - To znaczy tą... ziemią bagienną, czy jak tam chcesz. A potem destylujecie piwo i otrzymujecie... grillowy bełt. - No, tak to wygląda. - Na wszystkich słodkich i hojnych bogów... Napiłem się. Płynny ogień. Za młode. Zbyt ostre. Niefiltrowane. Drożdże. Estry. Pychota. - Kravmiku Red Horn: Lazzevget, czy ożenisz się ze mną? - Słucham? - Ile chcesz za beczkę? Zresztą, pies srał jedną beczkę, ile chcesz za wszystkie beczki?! Ile bełtu możesz wyprodukować, zanim cię zamkną? - Jego zapytaj. - Kravmik skinął na Tyrkillda. Rycerz wzruszył ramionami. - Jesteś w stanie pić to świństwo? - zdziwił się. - Och, Tyrkilld... - Pociągnąłem drugi łyk. Od razu rozjaśniło mi się w głowie. - Zgoda, przyznaję, to mocne przeżycie... - To tylko bełt... - mruknął Kravmik. - Czego się niby spodziewałeś? - To dlatego, że trzymasz go w beczce... Jak długo? Parę dni? Parę tygodni? Posłuchaj, mógłbym ci tu zwozić dębowe tinnarskie beczki, nowe i takie już używane do starzenia brandy. Pakowałbyś ten bełt do beczek na... trzy lata, powiedzmy, tak, trzy lata w świeżej dębinie, żeby wciągnął trochę garbników, a na koniec przelewałbyś go do... - Zwariował - orzekł Tyrkilld. - Kravmik, zabierz mu kielich. Dwa łyki i chłopina całkiem postradał rozum. - Tylko go dotknij, a przetrącę ci rękę, złamasie. Upiłem jeszcze jeden łyk, długi, i przetrzymałem trunek w ustach, aż zaczął mi parzyć

język. Osiemdziesiąt procent, najmarniej. Nie do wiary, że przy destylacji cała ta buda nie wyleciała w powietrze. Po chwili przypomniałem sobie jednak, gdzie jestem. I co mam zrobić. Przełknąłem bełt i odstawiłem pucharek. - Sukinsyn... - Pot wystąpił mi na czoło. Przetarłem twarz rękawem. - I to ja mówiłem o tym, że to co złe zawsze wydarza się nie w porę... Tyrkilld i Kravmik przyglądali mi się podejrzliwie. Wzruszyłem ramionami. - Dzięki, Kravmik. Szczere dzięki. A tobie, Tyrkilld, dziękuję, że się podzieliłeś beczułką. Nigdy nie zrozumiesz, jak wiele to dla mnie znaczyło. Ale teraz muszę iść spać. Jutro czeka mnie pracowity dzień. Ogrillo pokręcił głową i odwrócił się do mnie plecami. - Ankhańczycy... - mruknął. Szurając nogami, wyszedł do kuchni. - Nigdy nie wiadomo czego się po nich spodziewać. Tyrkilld - pozbawiony stołu, o który mógłby się oprzeć - z trudem wstał, a kiedy w końcu mu się udało, zajrzał w głąb dzbana. - A tymczasem, miszczuniu klasztorny, powody, dla których przyszedłeś ze swoją opowiastką właśnie do mnie, nadal pozostają nieznane. Obróciłem w głowie tuzin kłamstw; ze dwa prawie przeszły mi przez usta. Ale... - Tylko tobie mogłem o tym powiedzieć. Zwalam to na ciebie z tego samego powodu, dla którego Kierendal chciała się ciebie pozbyć; wiesz, o co biega. Znasz sprawę z obu stron. Możesz zaszkodzić Kierendal, kiedy zacznie się coś dziać, i... Nieważne. - Sięgnąłem po pucharek. - Zrobiłem to, bo cię nie lubię. - Wybacz prostemu parafialnemu Rycerzowi jego ignorancję. Przyznałem już wcześniej, że nawet na trzeźwo nie jestem geniuszem. A w tej chwili, ośmielę się zauważyć, do trzeźwego mi daleko. Połączyłem wzruszenie ramion z podniesieniem pucharka do ust. Ognisty bełt rozpalił mi czaszkę od środka. - Spodziewałem się, że cię nie przekonam. I dlatego, zamiast biec prosto do Angvasse, żeby zarządziła przeszukanie całego Pola Bitwy... Czego i tak nie możesz zrobić, bo musiałbyś powiedzieć jej więcej niżbyś chciał o swojej, że się tak wyrażę, delikatnej pozycji. Zamiast więc biec do niej, wolałbyś powęszyć na własną rękę, może złapać parę Twarzy i wydusić z nich potwierdzenie moich słów. Tyrkilld pokiwał głową - chyba z nadmiernym zapałem, jak na mój gust. - Tak zrobiłby każdy rozumny Rycerz, który miał do czynienia z twoją nieuczciwą osobą.

- Jasne. Sęk w tym, że ja mówię prawdę. - Upiłem kolejny łyk. - A z Kierendal nie ma żartów. Ale zanimbyś to odkrył, zdążyłbyś zginąć gwałtowną śmiercią. - Och... - Doprowadziłoby to do zakrojonych na szeroką skalę aresztowań w Twarzy Wolności, co byłoby mi na rękę, oraz poćwiartowania cię na malutkie, krwawe kawałeczki, których nawet sam Khryl nie poskładałby do kupy. Co również byłoby mi na rękę. Tyrkilld zakołysał się na palcach i wysunął podbródek w przód, jakby mogło mu to pomóc w utrzymaniu równowagi. - Tymczasem jednak odkrywasz przede mną cały ten nikczemny plan. Zakręciłem bełtem w pucharku. W powietrzu uniosła się ostra woń mocnego alkoholu. - Może nie jestem już takim bezlitosnym skurwielem jak kiedyś. Co innego znaleźć sposób na zabicie faceta, a co innego naprawdę go zabić, patrząc mu w oczy. - Podniosłem kielich jak do toastu. - A już zupełnie co innego, zrobić to człowiekowi, który postawił ci wielki kubeł szkockiej, kiedy już myślałeś, że nie zobaczysz ani krztyny tego szlachetnego napitku do końca swojego żałosnego, beznadziejnego życia. *** Siedziałem już na łóżku - tunikę odwiesiłem na kołek, odpiąłem pałkę i kaburę z pistoletem i właśnie mocowałem się z pierwszym butem - kiedy z ciężkim westchnieniem spuściłem nogę na ziemię. - Niech to szlag... Rzuciłem się na wznak na łóżko i zakryłem oczy przedramieniem. Nie pomogło. Po chwili cofnąłem rękę. Gwiazdy gapiły się na mnie przez świetlik. Rysa na tynku wiła się zimowym zygzakiem od oprawy okna w stronę drzwi. Do złudzenia przypominała Drogę Caine'a. - Niech to wszyscy diabli! Wstałem i się ubrałem. Jadalnia wyglądała jak pobojowisko. Dwóch ospałych zdatnych snuło się po sali, ustawiając stoły i udzielając pierwszej pomocy pokiereszowanym ławom i krzesłom. Młoda pani Pratt, z upiętymi włosami i uroczym rumieńcem na policzkach, taszczyła do kuchni ogromną tacę, na której piętrzyły się kufle i częściowo opróżnione półmiski. Smętny nastolatek zmiatał kałuże rozlanych trunków w stronę drzwi prowadzących do zaułka na tyłach. Lasser Pratt układał naczynia na innych tacach, ale z chęcią porzucił to zajęcie, gdy

stanąwszy w drzwiach, przywołałem go gestem. - Obywatel Shade... - Wytarł ręce w fartuch, podchodząc do mnie. - Czym mogę służyć? Co powiedziałeś Rycerzowi Aeddharrowi? Wrócił do sali, przeszedł przez tłum i całe przyjęcie się rozsypało... Nie skarżę się, bynajmniej, i tak było płacone ryczałtem, więc im mniej wypiją, tym lepiej dla nas, ale miał taką minę... - Wyjdź tu do mnie, dobrze? - Ależ... tak, oczywiście. Naturalnie, obywatelu. - Parsknął śmiechem i wyśliznął się do recepcji. - Niech Yttrall sobie trochę popracuje, nic jej nie będzie. Chociaż i bez tego robi, co do niej należy. Masz pojęcie, ile jest dla nas warta, kiedy tak siedzi Rycerzowi na kolanach i śmieje się z jego dowcipów? To już samo w sobie jest nie byle jaką... - Pratt. Spojrzał mi w oczy i zrobił taką minę, jakby dopiero teraz naprawdę mnie zobaczył. Ostrożność pogłębiła zmarszczki na jego chudych policzkach. - Coś się stało, tak? - Zniżył głos. - Coś... bardzo poważnego. - Wywieź rodzinę z miasta. Zmarszczył delikatne, prawie niewidoczne brwi. - Jak to? - Mówię poważnie. - Nie rozumiem. - Wiem, ale wątpię, żebym umiał ci to wytłumaczyć. Cofnął się. Zapomniany rąbek fartucha wypadł mu z rąk. - Czy ty mi... grozisz...? - Posłuchaj mnie: musicie wyjechać. Wszyscy. Daruj sobie sprzątanie, później się tym zajmiesz. Jeśli będzie jakieś „później". Zapowiada się ciekawy okres, puściłem w ruch różne sprawy... - Pokręciłem głową. Moje zęby same namacały rankę na dolnej wardze. - Będzie się tu źle działo. Nie wiem, jak bardzo źle, ale niewykluczone, że tak źle jeszcze nie było. Jeżeli nie wyjedziecie od razu... - Westchnąłem. - Drugiej okazji może nie być. Możecie zginąć: ty, twoja śliczna żonka i maluchy. Zginąć paskudną śmiercią. - Ale co... - Pratt rozdziawił usta. Resztki rumieńców z jego i tak bladych policzków spłynęły gdzieś pod kołnierzyk. - Ja nie rozumiem... O czym ty mówisz? - Próbuję ocalić ci życie. - Ale dlaczego mi o tym mówisz? - spytał błagalnym tonem. - To jest w tym wszystkim najśmieszniejsze. - Mój śmiech nawet mnie nie wydał się zabawny. - Dlatego że cię lubię.

Zrobił bezradną minę. - Podoba mi się twoja knajpa, odwalasz kawał dobrej roboty za uczciwą cenę i traktujesz ludzi lepiej niż musisz. Świat potrzebuje takich jak ty. - I to dlatego próbujesz... przestraszyć mnie na śmierć? - Spieprzaj stąd, Pratt. Weź sobie wolne, zgarnij uroczą małżonkę i dzieciaki, wsiądźcie jutro na pierwszy poranny parostatek i spadajcie na południe. Znajdźcie sobie jakieś miłe miejsce, bo tutaj na pewno nie będzie miło. Tutaj możecie umrzeć. - Ale ja... nie mogę. Tak po prostu... - Ja nie żartuję, Pratt. Zatrząsł się i parsknął śmiechem. Poprawił rzadką pożyczkę na łysinie. - Doceniam to... ostrzeżenie, obywatelu Shade. Uwierz mi jednak, że Pole Bitwy to najbezpieczniejsze miejsce w całym Domu... - Już nie. - Jej... - Westchnął ciężko. - Jest środek nocy, w lokalu bałagan... Do rana i tak nic nie zrobię, prawda? Mam sporo pracy, więc pozwolisz, obywatelu... Zwiesiłem głowę. Nie cierpię tych momentów. - Obywatelu? Po prostu nie cierpię. - Ehm, obywatelu Shade... za pozwoleniem, muszę... Ruchem szybszym niż mgnienie oka złapałem go za przód koszuli. Ledwie zdążył zrobić wdech, szykując się do krzyku, kiedy drugą ręką pogłaskałem go delikatnie po policzku. - Wiesz, kim jestem. Krzyk zamarł mu w gardle. Poruszył ustami, wybałuszył oczy, zasłonił twarz rękami i padł przede mną na kolana. - Wybacz mi! Wybacz, panie! Nie poznałem cię... - Wstań. - Ma'elKoth jest panem wszystkich bogów i władcą Domu... - mamrotał, trzęsąc się na podłodze z twarzą wtuloną w kolana. - A Caine jest Jego jedyną prawdziwą ręką. Ma'elKoth jest panem wszystkich bogów i władcą Domu, a Caine jest Jego jedyną prawdziwą ręką... - Wstań, przestań się tak płaszczyć. Nienawidzę, kiedy ktoś się przede mną płaszczy. - Mój panie? Na odmienionej twarzy Pratta malowała się nabożna zgroza. - I jeszcze te przeklęte psalmy... Przygnębiające. - Złapałem się za głowę i zamrugałem. Ile ja tego świństwa wypiłem? - Po prostu wstań.

- Jak Książę Chaosu rozkaże... - Daruj sobie to pieprzenie. - Jak Ksią... - Zamknij się. Pratt podniósł się z ziemi, ale stał na przygiętych nogach, kuląc się przede mną. - Jeśli tego chcesz, niech ci będzie, oto słowa samego Mael-kurwa-Kotha: spierdalajcie stąd w podskokach. - Jak Książę Chaosu rozkaże... - wyszeptał Pratt. Zostawiłem go roztrzęsionego na dywanie w recepcji i ciężkim krokiem wróciłem do swojego pokoju na drugim piętrze. Jezu, jak ja tego nie nienawidzę.

ZŁY FACET Przeciągam ten moment, tak jak robiłem to już tysiąc razy, albo milion, albo tylko raz ale za to na zawsze. Liczby nie mają znaczenia, tak jak nie ma go czas. Są tu wszystkie twoje chwile: bolesne narodziny, stracone dzieciństwo, młodość przestępcy, dorosłość zabójcy, smutna równia pochyła wieku średniego i wszystkie twoje rozliczne śmierci... A zarazem wcale cię tu nie ma. W tej chwili - i dla tej chwili - wymazałeś swoje istnienie. Nie jesteś już Aktorem, człowiekiem, Harim Michaelsonem, Caine'em. Rozpływasz się w legendzie, którą cały czas tworzysz. *** Ściany sali konferencyjnej mają szpitalny zielony kolor. Stół jest z szarego sztucznego granitu. Krzesła są liliowe. Wydają ci się wygodne? Czy w jakiś sposób wyczuwasz istnienie kwantowego zlepku możliwych przyszłości, w których pewnego dnia zasiadasz na tych krzesłach, żeby z młodszymi Aktorami odbywać rozmowy takie jak ta? To pytanie pozostanie bez odpowiedzi, dopóki nie będę miał głosu, którym mógłbym je zadać. Na razie koncentruję się na buczeniu samobieżnego łóżka pod twoim tyłkiem, na kroplówce, z której sól fizjologiczna sączy się do twojej unieruchomionej lewej ręki, i na słonym smaku na twoim języku. Na olbrzymim zakrzywionym ekranie zajmującym całą jedną ścianę sali konferencyjnej wyświetla się szkieletowy schemat pionowego miasta. Obraca się powoli. W różnych miejscach schematu widać czternaście kolorowych punkcików światła, jak czternaście planet na modelu Układu Słonecznego. - Hm... Muszę powiedzieć, Michaelson... - mruczy w zadumie ciastowaty troll, którego nazywasz Administratorem Kollbergiem - ...że, hm... całkiem nieźle znosisz to wszystko. Obracasz głowę w prawo i bez cienia emocji przyglądasz się dziewięciocalowemu żelastwu, które nadal sterczy z twojego nadgarstka. - Nie byłem bardzo zaskoczony.

Uwielbiam dźwięk twojego głosu pod czaszką, nawet kiedy brzmi tak bezbarwnie... - Taaak... Kiedy sam wyciągniesz sobie ten gwóźdź, na żywo... No, to będzie dramatyczna scena. - Już się nie mogę doczekać. - Nie musisz się o nic martwić. Przed transferem powrotnym dostaniesz jeszcze jedną serię zastrzyków. Nic nie poczujesz. Zresztą na nagraniu i tak obniżymy dolorymetrykę. Nikt nie lubi czuć prawdziwego bólu. Ludzie chcą się napawać cierpieniem, nie dzielić go z tobą. - Wiem. - Pomyśl o tym jak o szansie na odrobinę prawdziwego aktorstwa. Musisz wypaść przekonująco. A potem ruszasz dalej: zataczając się, znikasz w ciemnościach... - Chcę rozmawiać z Markiem Vilo. - Słucham? - To mój Patron. Chcę z nim porozmawiać. Kollberg rozsiada się wygodniej w komfortowym fotelu i wzdycha, aż mu furkoczą obwisłe wargi. - Nie zamierzam tolerować takiego tonu, Michaelson. Nie jesteś już w Nadświecie. Nie zapominaj się. Zamykasz oczy. Pieką. *To przez to powietrze* - mówisz w bezgłośnym Solilokwium. *Coś jest w powietrzu.* Jesteś narratorem własnego życia. - Przepraszam, Administratorze. Przepraszam. To przez te leki. Proszę jednak, żebyś umożliwił mi... - Komediancie... - Pulchny Administrator wstaje i splata blade, kluchowate dłonie na wysokości krocza. - Jak mówiłem, Biznesmen Vilo podpisał już twój nowy kontrakt. Jest bardzo zapracowanym człowiekiem. - Proszę, Administratorze, niech pan spróbuje mnie z nim połączyć. Na pewno odbierze. Ja to wiem. - Być może, ale to i tak niczego nie zmieni. To niemożliwe. Decyzje Studia są nieodwołalne. Wróćmy do planu twojej ucieczki. Kollberg podchodzi do stołu i jedną ze swych kluchowatych rąk sięga po wąskiego jak długopis pilota. Przestrzenny schemat pionowego miasta przechodzi w widok z góry. Daleko od wylotu tunelu świeci samotna czerwona gwiazdka. - W to miejsce zostaniesz przerzucony. Po wyjęciu gwoździ z ręki i kostki... - A jak wyjaśnimy to, że się tam dostałem?

Kollberg spogląda na ciebie. Przełykasz ślinę i spuszczasz wzrok. To odruch warunkowy? A może złośliwość jego pustych oczu jest nie do zniesienia dla zwykłego Hariego Michaelsona? - Przepraszam, jeszcze raz przepraszam. Nie chciałem przerywać, Administratorze. Proszę mówić dalej. Kollberg odchrząkuje. Kaszlnięcie jest dyskretnie pobłażliwe, jak u ostrożnego pedofila. - Prawdę mówiąc, to całkiem rozsądna wątpliwość. Po transferze wyjaśnisz ją w Solilokwium. Nie trzeba wiele: ot, zdanie albo dwa o tym, jak ciężko było się wczołgać na górę, może jakaś wzmianka o chaosie walki i zombie Pretornia, które osłaniały twój odwrót... - Ale... - Kręcisz głową. Twarz wykrzywia ci grymas będący odbiciem skurczu żołądka, który zaciska ci się w supeł na myśl o tym, co ma się wydarzyć. - Po pierwsze, to nie są właściwie zombie... - Michaelson, nie łap mnie za słówka... - A poza tym nie ma siły, żebym w tym stanie przeczołgał się taki kawał. Kurczę, nawet w tej chwili, naszprycowany prochami, nie dałbym pewnie rady. Gdybym był całkiem zdrowy, mocno bym wątpił, czy to możliwe... - To głupi argument, Michaelson. Nikt się tym nie przejmie. Nie zapominaj, że ta ogrillowa suka praktycznie od ręki cię uzdrowiła. Mam rację? - Nie do końca. Proszę na mnie spojrzeć... - Z wysiłkiem oddalasz się od miasta i tutaj, w tym miejscu, znajdujesz juki... - Kollberg pstryka przyciskiem na pilocie i kilkaset wirtualnych metrów od pierwszej gwiazdki pojawia się druga. - Wykombinujesz sobie, że pewnie spadły z któregoś z koni, których Kess Raman użył w nieudanej próbie ucieczki... - Mówisz poważnie, Administratorze? - W jukach są cztery manierki z wodą, suszone mięso i podpłomyki. Znajdziesz tam również kilka fiolek kremu, w którym rozpoznasz balsam leczniczy. Wetrzesz go sobie w rany, żeby zamaskować działanie kapsułek zawierających sterydy i antybiotyki, które wstrzyknęliśmy ci pod skórę przy kręgosłupie. Kapsułki będą się rozpuszczały przez tydzień, stopniowo uwalniając leki, ale jak sam się przekonasz, nie będziesz ich potrzebował przez tak długi czas. Krzywisz się coraz bardziej. Zbiera ci się na wymioty, i to chyba nie od samych sterydów i antybiotyków, co? - Ehm... Administratorze? Kollberg znów pstryka pilotem. Wirtualne miasto na ekranie kurczy się, zmienia się

perspektywa i następna gwiazdka pojawia się kilka kilometrów dalej. - A teraz tutaj... Powinieneś bez trudu dotrzeć tu przed świtem. Mniej więcej w tym miejscu znajdziesz dwa konie, które w Solilokwium rozpoznasz jako należące do waszej ekspedycji, i domyślisz się, że w zamieszaniu oddzieliły się od pozostałych. Możesz je nazwać jak chcesz, to nieistotne. Jeden będzie miał kompletny rząd i juki pełne zapasów. Znajdziesz przy nim także świeże ubranie i buty; będziesz mógł się przebrać i opatrzyć rany. Nie musisz ich szukać, przerzucimy je blisko ciebie, tak że usłyszysz dzwonienie sprzączek uprzęży... - Administratorze, proszę... - Robisz taki ruch, jakbyś chciał się uchylić przed ciosem, gdyby nie pasy przytrzymujące cię na łóżku. - Czy to nie zbyt... wygodny zbieg okoliczności? Chodzi mi o to, że tak po prostu znajduję juki, w których jest wszystko, czego potrzebuję... potem ten koń, ubranie, buty... Przecież ogrille nie dałyby się koniom tak włóczyć samopas. Konina smakuje jak... - To fantazja, Michaelson. - Kollberg wzdycha teatralnie. - Nikt nie oczekuje po niej sensu. Nikt nie oczekuje realizmu. Pstryka pilotem. Miejsce okolic pionowego miasta zajmuje kolorowa mapa wschodniego Boedecken. - Do rzeczy. Khryliańska stanica w Północnym Rahnding jest odległa o siedem dni jazdy. Zmieniając konie i śpiąc w siodle, możesz tam dotrzeć w niecałe pięć... - Pięć dni?! Administratorze... proszę skontaktować się z Markiem Vilo... - Czekaj, Michaelson, nie słyszałeś jeszcze najlepszego. - Kollberg wyraźnie zapala się do swojego pomysłu. Pot perli mu się na górnej wardze, oczy błyszczą jak u wiewiórki. Załatwimy to tak, żeby khryliański patrol kręcił się akurat po obrzeżach Boedecken. Nie mogę ręczyć za skład oddziału, ale są duże szanse, że będzie w nim co najmniej pięciu Rycerzy, może nawet dziesięciu, i około stu pięćdziesięciu zbrojnych... - Po co oni komu? - Napatoczysz się na nich mniej niż trzy dni drogi od pionowego miasta i powiesz im, że Czarne Noże pojmały żywcem Rycerza Khryla... - Kollberg pochyla się nad łóżkiem. Jego oddech pachnie lawendą i miętówkami pomarańczowymi. - Wyobraź sobie tę wyprawę ratunkową, Michaelson. Pomyśl. Dziesięciu Rycerzy. Stu pięćdziesięciu lansjerów. Spadną na Czarne Noże jak stalowa błyskawica... a ty zostaniesz ich zwiadowcą, po tym, jak Khryl uleczy twoje rany. Zakradniesz się do obozowiska, odszukasz więźniów, przygotujesz ich na nadejście odsieczy. Użyjesz wszystkich umiejętności klasztornego zabójcy, którym przecież jesteś, do wyeliminowania strażników, żeby khrylianie mogli uderzyć z zaskoczenia...

- Zaczynam rozumieć, dlaczego tak ci się to podoba, Administratorze. - Tobie też się spodoba, Michaelson. To dlatego skontaktowałem się z Biznesmenem Vilo. To dlatego położyłem na szali całą swoją karierę, ryzykując transfer awaryjny nieznanego Aktora. Aktora, który nie istnieje. Pochyla się jeszcze niżej. W wydychanym przez niego powietrzu wyczuwasz, że ma kłopoty z poziomem cukru we krwi. Zaczątki cukrzycy typu drugiego. - Co powiesz na widownię bezpośrednią? Zatyka cię. Jestem pewien, że nie z powodu tego zapachu. - Mówisz poważnie? - Ależ tak... Całkowicie poważnie. Pokazywałem fragmenty twojej Przygody starannie wybranym... koneserom. Od chwili, gdy nawiążesz kontakt z khrylianami, pójdziesz na żywo. Do końca Przygody. - Na żywo... - powtarzasz jak echo. Rozdziawiasz usta. Nie czujesz palców rąk i nóg. - Masz talent, Michaelson. Dostrzegłem to od razu, kiedy wyszedłeś na spotkanie tamtemu samcowi przed bramą. Umiem rozpoznać potencjalną gwiazdę. Ty nią jesteś, a ja pierwszy się zorientowałem. Przyglądasz mu się i widzisz, że pot występuje mu na całą twarz. - Nie masz pojęcia, jak długo czekałem na takie słowa. Tak jak nie ma pojęcia, że ta teoretycznie najwspanialsza chwila w twoim życiu ma smak, o dziwo, kurzu i gorzkiego popiołu. - Ja cię stworzę, Michaelson. Zrobię z Caine'a gwiazdę. Zasługujesz na to. A przy okazji wespnę się na sam szczyt hierarchii administracyjnej zespołu Studiów. Ta droga zaczyna się tutaj, ale musisz współpracować, Michaelson. Mogę odesłać cię z powrotem, ale nie mogę cię zmusić, żebyś był takim Caine'em, jakiego potrzebujemy, żeby nam się udało. Odwracasz wzrok i spoglądasz na gwóźdź w nadgarstku. Mogę tylko zgadywać, o czym myślisz. Może rozmyślasz o tym, że przez cały czas pobytu w Studiu - przez cały czas pobytu na Ziemi, od maleńkiej komory transferowej, przez ambulatorium, jednoosobową salkę szpitalną, aż do tej sali konferencyjnej - nie miałeś okazji wyjrzeć na dwór. Bo to właśnie mówisz. Zawsze mówiłeś. Zawsze będziesz mówił: *Żadnych okien.* Nie możesz nawet rzucić okiem na świat, w którym się urodziłeś; na wszechświat, który porzuciłeś i do którego zostałeś przywrócony.

W tej samej chwili coś się w tobie odblokowuje. Czuję to w twojej piersi, tak jakby skuwająca ci serce żelazna obręcz otworzyła się nagle pod dotykiem znalezionego w twoim umyśle klucza. - Już rozumiem... - cedzisz słowa. - Wyciągając mnie stamtąd, nie ratowałeś mojego życia, tylko swoją karierę. Kollberg się uśmiecha, naprawdę się uśmiecha. - Michaelson... Umarłeś w dniu, w którym zdałeś egzaminy. Gdybyś wtedy od razu się z tym pogodził, dawno byłbyś gwiazdą. Nie odpowiadasz. Prawda nie wymaga odpowiedzi. - Dobrze - mówisz po dłuższej chwili. - Dobrze. Lewą rękę możesz zacisnąć w pięść. Prawą również, chociaż mimo blokady, która pozwala ci znieść ból, szorowanie ścięgien o gwóźdź nasila falę mdłości. Tak, to właśnie jest ich źródło. Na pewno? - Dobrze. To proste. W odpowiedzi słyszysz oślizły chichot Kollberga. - Jak większość rzeczy. Skinieniem głowy wskazujesz ekran. - Proszę jeszcze raz wyświetlić pionowe miasto, dobrze? Kollberg pstryka pilotem i po chwili oglądacie czternaście gwiazdek rozrzuconych po przestrzennym planie miasta. - To ludzie, którzy jeszcze żyją? - Mhm. - Jak ich namierzacie? - Przez myśloemitery. Jakżeby inaczej? Wybałuszasz oczy. Kollberg wydyma wargi. - Oj, jak mi przykro... Nie wiedziałeś? Znów masz trudności z nabraniem tchu w płuca. - To są Aktorzy?! Wszyscy? Włącznie z tragarzami i... - Ależ tak. - Pretornio też? - Livia Murphy, Nowy Jork. Kollberg znów przełącza coś na pilocie. Ekran przedstawia obozowisko Czarnych Noży widziane przez kurtynę białoniebieskiego ognia. Z ukrytych głośników płynie trzask

płomieni, skwierczenie palonego tłuszczu i zniekształcony głos Pretornia, śpiewającej po starowysokolipkeńsku. Kolejny ruch pokrętła ścisza dźwięk. Kollberg wzdycha. - Szkoda, prawdę mówiąc. Ogromna szkoda. Gdyby któryś z Administratorów z jej macierzystego Studia miał pojęcie, jaką mocą dysponuje, mogłaby liczyć na... dłuższą karierę. - A niech was cholera... - Nieruchomiejesz na łóżku, zimny i odrętwiały. - Więc to naprawdę jest nasz pogrzeb. - Proszę cię, Michaelson... - Kollberg krzywi się z niesmakiem. - Dorośnij wreszcie. Studio nie zabija Aktorów celowo. To zwykła plotka. - Sami Aktorzy... - mruczysz. - Wszyscy, co do jednego. - Naturalnie. A co ty sobie myślałeś, że w jaki sposób udało się zorganizować tę ekspedycję? Wiesz, jak trudno jest wcisnąć Aktora do grupy prawdziwych poszukiwaczy skarbów? - Ale dlaczego nie... My nic nie wiedzieliśmy... - Bo jesteście Aktorami! - Kollberg strzepnął wyimaginowany paproch z rękawa administratorskiej chlamidy. - Macie założoną blokadę w postaci warunkowania, przeszliście najdroższe szkolenie na świecie, ale i tak przy byle okazji wypadacie z roli, do diabła! Weźmy ciebie i Bergmann: ledwie znaleźliście się na chwilę sami, od razu zebrało się wam na wspominki ze szkoły. Czy to nie przesada? Macie pojęcie, ile będziemy mieli zabawy z montowaniem tej sceny? - Bergmann? Mówisz o Marade? Kiwa głową. - Olga Bergmann, Wiedeń. Nawiasem mówiąc, scena erotyczna jest rewelacyjna; pójdzie w całości. Zgrabnie to zagrałeś, umiesz dostrzec słabość u innych. Jeżeli wyjdziecie z tego cało, zagracie razem w paru Przygodach. Seks z dużą blondyną w nordyckim typie zawsze dobrze się sprzedaje. A skoro już o tym mowa... Postaraj się, żeby następnym razem zrobiła ci lodzika. Załatwię to z Wiedniem. Możecie pójść w sześćdziesiąt dziewięć, jeśli wolisz, ale lepsze byłoby czyste lodzenie. A znasz pozycję „sześćdziesiąt osiem"? Zrób mi loda, a ja ci będę winien lizanko, he, he. No. Tak. Najlepiej by było, gdyby przed tobą klęczała. Kiedy taka silna kobieta ciągnie druta na kolanach, scena ma wykop jak bomba atomowa. Ta uległość, ta... - Na litość boską, Administratorze... - Komediancie... - upomina cię z naciskiem Kollberg. Małe świńskie oczka prawie całkiem zniknęły w oczodołach. - Prawidłowa reakcja na bezpośrednie polecenie brzmi: „Tak, Administratorze" albo, mniej oficjalnie, „Tak, proszę pana".

Czeka. Gorzki smak wymiocin drapie cię w gardle. - To co, spróbujemy? - sugeruje Kollberg. - Komediancie? Zaciskasz zęby z taką siłą, że zaczynają boleć. Gardło ci się zamyka, ale mimo to udaje ci się wykrztusić: - Tak, Administratorze. Robiłeś już trudniejsze rzeczy. Przypominasz sobie jakąś? Wodzisz wzrokiem od gwoździa w nadgarstku do mięsistych policzków Kollberga i z powrotem. *Jest coś, co go różni od Kruczej Grzywy*, monologujesz. *Jest kurewsko sprytny i nie wystawi mi się na strzał.* Poza tym pokazał ci, że masz coś do stracenia. - Tak, Administratorze. - Drugi raz jest łatwiejszy. Teraz już będzie z górki. - Dobrze, Administratorze. - Doskonale. Zacznijmy od początku. - Mimo wszystko chciałbym porozmawiać z Markiem Vilo - cedzisz. - Proszę, Administratorze. Kręci głową. - Wydawało mi się, że tłumaczyłem ci... - Tak, Administratorze, ale widzę, że mnie nie rozumiesz. Ja nie chcę się wyślizgać z tej Przygody. Nie chcę robić uników. Kollberg rozsiada się w fotelu i splata ręce na brzuchu. - Zamieniam się w słuch. - Gramy w jednej drużynie, Administratorze. Ty chcesz zrobić z Caine'a gwiazdę. Ja również. Niczego tak sobie nie cenię jak szansy na gwiazdorstwo. Nawet własnego życia. Marzyłem o profesji Aktora, odkąd skończyłem dziesięć lat. A ty, Administratorze... Przyznaję, nie znam cię, ale ile masz lat? Czterdzieści? I co, nadal sklejasz do kupy jakieś gówniane przygódki z anonimowymi Aktorami, które trafią prosto na sześciany. Założę się, że nie tak wyobrażałeś sobie swoją karierę. W odpowiedzi Kollberg tylko mruży oczy, a ty masz wrażenie, że do reszty wpadły mu w głąb czaszki. - Podejrzewam, że to największa z twoich Przygód - mówisz dalej. - Mam rację? I w którymś momencie, zanim nas wszystkich złapali, może nawet dużo wcześniej, kiedy

wyszedłem przed bramę, dostrzegłeś, że otwiera się przed tobą zupełnie nowa przyszłość. Zaciśnięte zęby nie bardzo chcą się rozdzielić. Z trudem wyciskasz z nich namiastkę uśmiechu Caine'a. - Czytam ci w myślach, prawda? Wątrobiane w kolorze usta Kollberga zaciskają się jak odbyt. - Mój transfer awaryjny to najbardziej ryzykowne posunięcie w twoim życiu. To dlatego przyszedłeś tu osobiście. Dlatego próbujesz mnie wcisnąć w ten wydumany, gówniany scenariusz ucieczki. Mam być twoją przepustką do tej nowej przyszłości. - A jeśli tak właśnie jest? - Słowa dobywają się z tych zasznurowanych ust jak pierdnięcie z tyłka. - Przegrasz. Kollberg prawie zrywa się z fotela. Rumieniec wypełza mu na twarz. - Różnica między nami dwoma, Michaelson, polega na tym, że ja, nawet jeśli przegram, przeżyję. Nie zapominaj, że mogę cię odesłać dokładnie tam, gdzie cię znalazłem. W tym momencie, mój ukochany, naprawdę stajesz się moim ukochanym. Od tego momentu wiem, że jesteś mój - od chwili, kiedy poważniejesz, twój wzrok łagodnieje, a głos cichnie jak głos kochanka. Kiedy odpowiadasz: - Tego właśnie chcę. - Że co? - Nie jesteś człowiekiem Studia, Administratorze. Nie tak do końca. - Słucham? - Wybacz mi, nie chcę być nieuprzejmy, ale... skąd się tu wziąłeś? Z jakiej branży? - Opieka zdrowotna - przyznaje niechętnie Kollberg. - Byłem dyrektorem szpitala St. Luke's Ecumenical w Chicago. Zawsze jednak interesowałem się... - Jak każdy. Tylko że wrzucenie raz kiedyś sześcianu do odtwarzacza to nie to samo. Nie ma porównania. A dla mnie... Przygody-bez-Ograniczeń to całe moje życie, Administratorze. Żyję Przygodami od chwili, kiedy nauczyłem się obsługiwać sprzęt. Zanim zostałem Aktorem, uczyłem się aktorstwa. A zanim zacząłem się go uczyć, byłem jego fanem. Prawdziwym fanem. Masz pojęcie, co to znaczy? Co to naprawdę znaczy, być fanem? - Cóż, nie wydaje mi się... - „Fan" to skrót od „fanatyka". Czujesz? Dla mnie to nie jest zwykłe hobby ani zawód jak każdy inny. Dla mnie aktorstwo to religia, do diabła! - Religia... - Echo twojego słowa wypada z wątrobianej odbytnicy jak miękki bobek. W twoim głosie narasta pasja. Żelazna obręcz, która skuwała ci serce, rozgrzewa się do

czerwoności, do białości, a potem topi się i znika. - Prawdziwy fan nie zna życia poza obiektem swojego uwielbienia. Nic innego się nie liczy. Rozumiesz, Administratorze? Wszystko, co wiem, wiem z Przygód. Kurczę, nauczyłem się czytać tylko dlatego, że dobrych prawdziwych Przygód jest za mało i zacząłem czytać inne, wymyślone. Potem zacząłem czytać książki, na których je oparto, i tak mi już zostało. Przygody pochłaniały wszystkie moje myśli. Nadal pochłaniają. Odwracasz głowę w stronę spojenia sufitu i ściany, ale patrzysz na coś, czego ja nie widzę twoimi oczami. - Miałem dwanaście lat, kiedy wdałem się w bójkę z takim jednym dzieciakiem, starszym ode mnie. Na noże. Mieliśmy samoróbki, bez rękojeści, z ostrym szpicem. W ogóle się nie bałem. Chyba ze dwadzieścia razy obejrzałem Biały ogień, czarną stal, więc spokojnie dałem się temu chłopakowi chlasnąć po żebrach, bo wiedziałem, że to mnie zaboli, ale nie zabije. A sam dźgnąłem go w udo, tak jak to zrobił Jonathan Mkembe. I chłopak uciekł. Chryste Panie, Administratorze, wiesz, co sobie myślałem, kiedy pierwszy raz byłem z dziewczyną? Myślałem o tym, że całkiem nieźle nam idzie, że bzykamy się jak zawodowcy, chociaż żadne z nas nie jest Aktorem, ale oboje znamy profesjonalne techniki, bo ja zerżnąłem już chyba z siedemdziesiąt albo osiemdziesiąt kobiet jako pośredni, a ta laska zaliczyła jeszcze więcej facetów... A wiesz, jaka była najwspanialsza rzecz, która mi się kiedykolwiek przydarzyła? Miałem dziesięć, może jedenaście lat, kiedy poznałem Nathana Masta. Wiesz, kto to jest? Kollberg kręci głową. - Nie rozumiem, do czego zmierzasz, Michaelson. - Nieważne. Mast był kiedyś sławny, dawno, jeszcze przed moim urodzeniem. Przez krótki czas był jednym z przydupasów Mkembe. Ale kiedy go poznałem, mieszkał w Mission District Sorrows, barakach dla samotnych Tymczasowych. I był nikim, był zerem, starym, wyniszczonym łachmaniarzem. - To żałosne. - Nie dla mnie. To był najpiękniejszy dzień w moim życiu. A wiesz dlaczego? Dlatego że Mast okazał się zwykłym, najzwyklejszym facetem. Kapujesz? Nie był bogiem. Nie był Supermanem. Był zwyczajnym Tymczasowym obszarpańcem. Nieudacznikiem, jakich są miliony. - Co z tego? - To z tego, że niczym nie różnił się ode mnie. Kollberg mruży powieki. - Ach tak...

- No właśnie. - I co? - Wtedy zrozumiałem, że ja też mam szansę. I od tamtej pory przygotowuję się do tej roli. Nie spieprzę tego. - Świetnie, bardzo się cieszę. Dowódcą garnizonu w Północnym Rahnding jest Rycerz Kapitan nazwiskiem Purthin Khlaylock... - Administratorze, ty mnie słuchasz, ale nie słyszysz. A ja próbuję ci uświadomić, że - bez urazy, absolutnie - znam się na tym biznesie znacznie lepiej od ciebie. Wiem o nim znacznie więcej, niż ty kiedykolwiek mógłbyś wiedzieć. To nie jest żaden atak personalny, broń Boże. Po prostu dla ciebie Przygody to tylko praca, a dla mnie całe życie. Dałbym się pokroić za dobrą opowieść, a możesz mi wierzyć, że umiem odróżnić dobrą od złej. Od tego, co wydarzy się przez najbliższy dzień lub dwa, zależy moje życie i twoja kariera. Zaryzykujmy. Zróbmy z tego najwspanialsze widowisko świata. No, Administratorze? Co ty na to? Usta Kollberga znów upodabniają się do dupy. - Chcesz powiedzieć, że masz lepszy pomysł? Bierzesz głęboki, bardzo głęboki wdech. Wraz z powietrzem napełnia cię twój prawdziwy duch. Twoja moc. Moja moc. - Chcę powiedzieć, że Caine nie może uciec. - Hę? - Wiem, że zadałeś sobie sporo trudu, żeby zorganizować mi ucieczkę. Doceniam to... - To nie ma być ucieczka, Michaelson, tylko odsiecz. Dlatego nie wejdziesz na kanał bezpośredni, dopóki nie spotkasz khrylian... - Wiem, Administratorze. Ale skoro możecie sprowokować khrylian do reakcji, to możecie ich także naprowadzić na miasto, prawda? Nie musiałbym po nich jechać. - Przykro mi, ale... - Przypuśćmy, że zamiast rzekomego wyczołgania się na górę, ponad pionowe miasto, wczołgałbym się w nie głębiej... - Nie rozumiem. - Zgadzam się, że ciągłość akcji możemy sobie odpuścić. Masz rację: pieprzyć logikę, to jest fantazja. Kogo obchodzi prawda, jeśli od nieprawdy szybciej mu staje? Pomyśl, co by było, gdybym zakradł się do miejsca, w którym Czarne Noże trzymają zabraną nam broń? Znów zniżasz głos do czułego szeptu kochanka. - Pomyśl o tym, Administratorze. Caine sam, w ciemnościach, otoczony przez ogrille, wyrywa sobie gwoździe, a potem znajduje

różdżkomiecz... Kollbergowi świecą się oczy. - Tak, widzę to... Widzę! - A przy okazji można ukryć w stercie naszego sprzętu jakieś inne zabawki, hm? Dalibyście radę? Jakaś dodatkowa magijna broń, może prawdziwy balsam leczniczy zamiast placebo... Takie gadżety, o których nikt nikomu nie wspomniał, że je ma. A teraz Caine dostanie je wszystkie. - Tak... tak... - Kollberg marszczy brwi. - Ale nie, to się nie uda. Czarne Noże rozparcelowały już wasz sprzęt po całym obozie. Zbywasz go niecierpliwym ruchem głowy. Połknął haczyk, dobrze o tym wiesz. Tę bitwę już wygrałeś. I jest, jak to w przyszłości będziesz chętnie powtarzał, pozamiatane. - To nie gra roli. Szukaliśmy Łzy Panchasella, tak? Na pewno nie my jedni. Powiedzmy, że gdzieś tam się wczołgałem i zemdlałem wśród kości dawno nieżyjących poszukiwaczy skarbów. Załatwicie jakieś przykurzone gnaty i będzie git. A ja będę uzbrojony. Zresztą... Macie skanery Winstona, nie? Moglibyście zlokalizować samą Łzę. Mam rację? Gest Kollberga - ni to wzruszenie ramion, ni to skinienie głową - jest aż nazbyt niezobowiązujący. - O, w mordę... - Uśmiechnąłbyś się, gdybyś już tak nie szczerzył zębów. - Już ją znaleźliście. - No... - Naprawdę tam jest? To nie legenda? Kollberg wzdycha. - Tak, naprawdę tam jest. - Super! Zrzucicie mnie dokładnie na nią. Co powiesz na takie dramatyczne wejście? Półprzytomny wczołgałem się w jakiś korytarz i padłem tuż obok legendarnego skarbu, za którego znalezienie większość z nas oddała życie. Kollberg przygryza dolną wargę. - Brzmi... nieźle... - No więc leżę wśród starych kości, obok Łzy Panchasella... Może z jakąś super-hiperbiper magijną zabawką, hm? To by trochę zwiększyło moje szanse. Mogę się poruszać, nawet ranny, ale gdybym znalazł Marade, mogłaby mnie do końca wyleczyć. Albo podrzućcie mi jakieś uzdrawiające cholerstwo, cokolwiek, co tam macie pod ręką. Muszę mieć dokładne informacje, gdzie kogo przetrzymują i jak się do nich podkraść; to możecie ustalić przez ekrany PW. Ze skanów Winstona podacie mi rozkład obozowiska, rozmieszczenie strażników

i tak dalej. Muszę wiedzieć, gdzie są najważniejsze suki i kto przechwycił ten zasrany różdżkomiecz, resztę będę rozpracowywał na bieżąco. Gdybym jeszcze czegoś potrzebował, zawsze możecie mi to dyskretnie podrzucić, żebym mógł się elegancko zdziwić i znaleźć niezbędny gadżet w najdogodniejszym momencie... Kollberg kiwa głową, wyobraża sobie, jak Przygoda będzie się prezentowała na monitorach. - Widownia... - mruczy. - Przydałaby się widownia. Możemy sprzedawać sześciany, ale do tego naprawdę potrzebujemy bezpośrednich... - I właśnie dlatego prosiłem cię, żebyś w moim imieniu odezwał się do Marca Vilo. Oczy Kollberga zwężają się do mięsistych szparek. - Po co? - Biznesmen Vilo ma rozległe koneksje, Administratorze. Zna odpowiednich ludzi. Takich, o których można powiedzieć, że mają niecodzienne gusta. - Nie rozumiem, o czym mówisz. - Co wiesz o Biznesmenie Vilo? Wiesz, jak zarabia na życie? - No... Vilo Intercontinental... - To przykrywka dla zorganizowanej działalności przestępczej. Przypuszczam, że Marc mógłby zapełnić wam całą widownię bezpośrednią swoimi chłopakami. - Naprawdę? - Błysk w oczach Kollberga przygasa, na jego twarzy pojawia się podejrzliwy grymas. - Zgadzam się, że Przygoda zapowiada się ekscytująco, nie wydaje mi się jednak, żeby ocalenie więźniów, nawet w pojedynkę, mogło zaspokoić niecodzienny gust... - Ocalenie więźniów? - Twój śmiech jest mroczny jak noc spędzona na krzyżu. - Pieprzyć ocalenie. Ci ludzie umarli w dniu, w którym zdali egzaminy. - Doprawdy, Michaelson... - Kollberg usiłuje zachować pełną dezaprobaty powagę, podczas gdy usta wykrzywia mu mimowolny uśmiech. - Marade też? Obiecałeś jej... - Faceci gadają różne głupoty, kiedy im stwardnieje pyta. Kollberg rozdziawia usta. I z powrotem je zamyka. - Dużo się o sobie dowiedziałem - ciągniesz. - Przekonałem się, że nie jestem tym, za kogo się uważałem. Nie jestem tym, kim chciałem być. - Obnażasz zęby. - Jestem kimś lepszym. - Michaelson... - To jest kluczowe pytanie, Administratorze. Nie musisz na nie odpowiadać. Tylko się zastanów. W którym momencie uznałeś, że warto ściągnąć mnie z powrotem? Co sprawiło, że

postanowiłeś zaryzykować? Co sprawiło, że ci stanął? Wargi Kollberga znikają. Oczom niewiele do tego brakuje. - Mogę się założyć, że wiem, co tego nie sprawiło. Nie ruszyła cię moja gadka o przechodzeniu do legendy. Ani pieprzenie o tym, że warto umrzeć w walce. Ani kiedy wyszedłem na solo z Małym Włócznikiem. Cała ta bohaterszczyzna... To było gówno. - Bohaterowie dobrze się sprzedają, Michaelson... - Pewnie. Sam ich lubię. Jak można ich nie lubić? W tym biznesie gdziekolwiek sikniesz, zawsze ochlapiesz jakiegoś herosa. - Odsłaniasz jeszcze więcej zębów. - Ale nie próbowałeś nikomu po cichu pokazywać Przygód Marade, prawda? Tylko moje. Kollberg myśli intensywnie. - Ja nie jestem jednym z dobrych facetów, Administratorze. Jestem, kim jestem. - Co wcale nie musi być przeszkodą... - To właśnie próbuję ci powiedzieć. - A ja chyba zaczynam rozumieć. - I to właśnie nie podoba mi się w scenariuszu „ucieczka plus odsiecz". Ocalanie przyjaciół, ratowanie życia, pierdu, pierdu... To robota dla dobrych facetów. - A ty... - Nie obchodzi mnie, czy tamci przeżyją. Nie obchodzi mnie, czy ja przeżyję. Kollberg uśmiecha się z niedowierzaniem. - A co cię obchodzi? - Opowieść. Żar wzbierający ci w piersi sięga gardła, ale głos masz chłodny i opanowany. Bo teraz to jest twój głos. Nie Hariego Michaelsona. Twój. - Pamiętasz, co mówiłem o opowieściach? Zamierzam właśnie wyłożyć tym zasranym cipom naczelną zasadę naprawdę dobrych opowieści. - To znaczy? - Kiedy dopieprzysz się do złego faceta... - twój prawdziwy uśmiech rozkwita jak nóż motylkowy - ...zły facet dopieprzy się do ciebie. A ja mówię - zawsze mówiłem, mówię i będę mówił: Tak, mój najdroższy. Tak. Dopieprz im. *** ODWRÓT Z BOEDECKEN

(fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. Bez pośpiechu odwijam drut z rękojeści sztyletu. Prostuję go, wygładzam zagięcia, głaszczę. To dobry drut, długi, prosty, elastyczny, chyba miedziany. Ma jakieś osiem stóp długości. Składam go na pół, przekładam sztylet przez powstałą pętlę i końcówkami drutu okręcam ostrze tuż poniżej rękojeści. O, tak. Czas na mnie. Wyplątuję się z siadu wojownika. Kiedy prostuję nogi, obrośnięte zakrzepłą krwią otwory po gwoździach przy piętach odzywają się czerwonym warknięciem. Uśmiecham się. Siny połysk przygasł. Błoto zaschło. Zdrapuję je sztyletem z rąk, piersi i pleców. Wraz z nim pozbywam się strachu, zwątpienia i wspomnienia bólu. Nie muszę sprawdzać zawartości pasa ani reszty sprzętu znalezionego wśród tych wiekowych szczątków. Wszystko jest na swoim miejscu. Tak jak ja. Błoto odpada i ostrze prześlizguje się po: bliznach. Koryjski topór. Strzała na terańskiej równinie zalewowej. Gwóźdź z krzyża. Poparzenie przez boga Kruczej Grzywy. Nóż w zaułku, dawno temu, jeszcze w domu. Cegła. Pięść mojego ojca. Są blizny, których sztylet nie może dosięgnąć, ale ich nie potrzebuję. Te widoczne wystarczą, żebym wiedział, kim jestem. Jestem silny. Jestem nieustępliwy. Jestem niezwyciężony. Schylam się i spośród przykurzonych kości i kawałków pancerzy podnoszę gwoździe wyjęte z nadgarstka i kostki. Są oblepione zakrzepłą krwią i pyłem. Ważę je w dłoni, oświetlone bladoróżową poświatą Łzy Panchasella, i wtykam za pas. Uśmiecham się do wielkiego jak moja głowa i pokrytego runami różowego brylantu na złotym piedestale. Mój śmiech niesie się echem wśród zalegających w jaskini cieni. - Podobno jesteś największą łzą na świecie? - Podnoszę zawieszony na drucianej pętli sztylet. - To się zmieni. >>przewijanie w przód>>

Przygarbiony odchodzi w głąb ciemnego korytarza. Szura nogami. Na samym końcu odstawia włócznię do kąta, obiema rękami rozplątuje przepaskę biodrową i kuca. Ogrille wcale się tak bardzo nie różnią od ludzi. One są drapieżnikami polującymi stadnie, my jesteśmy oportunistycznymi padlinożercami, ale nasze zachowania są wystarczająco podobne, żeby w drodze ewolucji wykształciły się u nas podobne obyczaje - na przykład oba gatunki lubią mieć odrobinę prywatności przy sraniu. Wiąże się to pewnie jakoś z dietą bogatą w proteiny i aminokwasy aromatyczne. Nauczyliśmy się wściekłym smrodem odchodów oznaczać swoje terytorium, a jako drapieżniki znajdujące się na końcu łańcucha pokarmowego (lub, w naszym wypadku, stworzenia na tyle inteligentne, że stanowiące zagrożenie dla drapieżników znajdujących się na końcu łańcucha pokarmowego) nie musimy się obawiać, że ów smród zwróci uwagę niepożądanych wrogów. Nasze gówno zawsze mówi: „Lepiej, kurwa, nie podchodź". Mówi głośno. Jest to sygnał znacznie wyraźniejszy dla kierujących się węchem ogrillów, niż dla biednych, upośledzonych węchowo ludzi. W świetle księżyca widać parę unoszącą się znad twardego klocka. Przykucnięty samiec nie zdaje sobie sprawy, że w tej samej chwili przekradam się przez wyłom w zburzonej ścianie. Opiera się na drzewcu włóczni, stęka gardłowo i porusza zadem, usiłując wydalić następny kawałek. Jakby srał diamentami, biedaczysko. Za dużo wysokokalorycznych potraw. Zaraz mu ulżę w cierpieniu. Prześlizguję się w cieniu muru, macając stopą grunt przed sobą, zanim przeniosę na nią ciężar ciała. Istnieją dwie odmiany garot. Ta bardziej popularna przypomina krajarkę do sera: pojedyncze włókno elastycznego drutu zaopatrzone w uchwyty na końcach. Jest niezawodna. Przecina żyły szyjne, miażdży tchawicę, a przy właściwym zastosowaniu ofiara nawet zbytnio się nie szarpie. Ma jedną wadę: wymaga długiego nacisku - jak się człowiek uprze, potrafi całkiem długo się szamotać bez dopływu świeżej krwi do mózgu, a wtedy wystarczy chwila nieuwagi i może nawet zabić napastnika, zanim sam się wykrwawi. Jeśli drut będzie zbyt cienki, przetnie tchawicę zamiast ją zgruchotać - no i wtedy walka zaczyna się na serio. Ja wolę pętlę dusiciela. Kiedy kuca, jego głowa znajduje się dokładnie na wysokości mojej piersi. Podwójna pętla z przywiązanego do noża drutu przesuwa się przed jego oczami, pyskiem, kłami... Jest bardzo

obszerna i niewidoczna w ciemnościach. Jeśli nóż się zaklinuje, będę trupem. Ogrillo dowiaduje się o istnieniu pętli dopiero gdy moje oburęczne szarpnięcie za nóż zaciska mu ją na gardle. Podrywa się do pozycji pionowej, a ja, wykorzystując energię jego ruchu, z impetem wskakuję mu na grzbiet i klękam między łopatkami. Sto dwadzieścia jeden. Dodatkowy ciężar wytrąca go z równowagi. Zataczamy się do tyłu. Wypuszcza włócznię i drze łapami gardło, próbując krzyknąć. Żaden dźwięk nie przeciska się przez zdławioną podwójnym drutem tchawicę. Sto dwadzieścia dwa. Cofa się pod niski w tym miejscu mur, który podcina go na wysokości kolan. Pada na grzbiet - i na mnie. Miażdży mnie swoim ciężarem i fajerwerki eksplodują mi pod czaszką i nic mnie to nie obchodzi. Sto dwadzieścia trzy. Wierzga, miota się, turla, sięga ponad łbem na grzbiet, próbując dosięgnąć mnie szponami - ale uniemożliwia mu to rozwinięta muskulatura: łapa za nic nie zegnie mu się pod takim kątem. Sto dwadzieścia cztery. W końcu przypomina sobie o włóczni, którą zostawił obok parującego klocka. Dźwiga się na kolana i gramoli przez murek. Sto dwadzieścia pięć. Robi krok do przodu i pod moim ciężarem osuwa się na kolana. Próbuje dalej - nie poddaje się łatwo, skurczybyk - ale tu ujawnia się główna zaleta pętli dusiciela: prawidłowo zastosowana nie przecina żył, tylko je zaciska, za to wcale nie blokuje tętnic. Czyli nie odcina dopływu krwi do mózgu, lecz blokuje jej odpływ. Trwa to krócej niż zdążylibyście powiedzieć „rozległy krwotok śródmózgowy". Po siedmiu sekundach ogrillo dociera do włóczni, ale już jej nie weźmie do łapy; po ośmiu sama siła woli nie jest już w stanie napędzać ciała. Pada w drgawkach na ziemię. Dygoce tak przez chwilę, mimo że na dobrą sprawę jest już martwy. A zwieracz trzyma. Ma chłopak pecha. Zdejmuję mu drut z szyi i obdzieram go ze skóry. Głowę zostawiam nietkniętą, wycinam tylko gruczoły piżmowe, dla których znam lepsze zastosowanie. Na koniec wyjmuję zza pasa jeden z gwoździ, którymi byłem przybity do krzyża, i rękojeścią sztyletu wbijam go ogrillowi w czoło. Rozpoznają mój zapach. A ja chcę, żeby wiedzieli.

Caine wrócił. Caine idzie po nich.

JAM JEST DYMNY ŁÓW Obudziwszy się, poczułem na języku świeży smak ludzkiego mięsa. Przetoczyłem się na bok i jedną ręką przetarłem twarz, a drugą sięgnąłem na oślep po dzbanek stojący na taborecie przy łóżku. Przepłukałem usta zatęchłą wodą, skrzywiłem się i wyplułem ją na podłogę. Cholerstwo smakowało gorzej niż krew. Odkaszlnąłem z głębi gardła. - Ale była impreza... Nalałem wody do płytkiej ceramicznej miski. Ochlapałem sobie twarz, żeby rozmiękczyć nagromadzoną w kącikach oczu wydzielinę, zanim wydrapałem ją paznokciem. Widoczne przez świetlik gwiazdy bladły w poświacie brzasku. Do śniadania - albo chociaż kawy - została jeszcze co najmniej godzina. Myślenie przychodziło mi z trudem, ale przypomniałem sobie, jak wyganiałem Prattów z miasta. Głowę miałem tak ciężką, że nie mogłem jej dłużej utrzymywać pionowo. Podparłem ją rękami. - Ja pierdolę... Przyszło mi do głowy, że ktoś na tej przeklętej planecie powinien w końcu wymyślić dwudziestoczterogodzinną obsługę hotelową. Wyciągnąłem spod łóżka nocnik. Podniosłem pokrywkę. Sadowiąc się gołym tyłkiem na lodowatym metalowym naczyniu, doszedłem do wniosku, że bez obsługi hotelowej można się jakoś obejść, za to przydałoby się sprowadzić do Domu ze dwa miliony hydraulików. I plastikowe deski klozetowe. Najlepiej podgrzewane. Zagapiłem się na swoje ręce: miękkie, zaróżowione, małe. Bardzo małe - cherlawe paznokcie ledwie nadawałyby się do tego, żeby zgnieść nimi pchłę. Gładkie przedramiona, dziwnie nagie w miejscu, gdzie wciąż utrzymywało się wspomnienie obecności szponów bojowych. I czyste. Zbyt czyste. Ani śladu zakrzepłej krwi, ani skrawka ludzkiej skóry... Może to jednak był sen. Tak. Z pewnością. Najprawdopodobniej. Załatwiłem co miałem do załatwienia na nocniku, zamknąłem go i przesunąłem pod drzwi, skąd zabierze go dyżurujący w ciągu dnia służący. Jeżeli zostali jeszcze jacyś służący. Usiadłem na łóżku i zasznurowałem spodnie. Pozostawiony w kaburze automag wbił mi się

boleśnie w krzyż. Miałem go wyjąć i rzucić na łóżko, ale moja ręka znieruchomiała na rękojeści. Echo słyszanych we śnie bębnów łomotało mi w głowie. To wyglądało inaczej niż wizja, w której byłem Orbekiem: wtedy było to doświadczenie rzeczywiste jak na jawie, teraz po prostu odzyskiwałem pamięć po ciężkim przepiciu. Co nie znaczy, że wspomnienia były nieprawdziwe. Aż tak bardzo się nie schlałem. Jakiś rytuał... Szczegóły ginęły w przepaści otępiałego umysłu. Ognie w jaskini. Podskoki, tupanie, piruety. Śpiewy. Ognisko wielkie jak dom. Ostry, gryzący aromat palonego rithu. Kamienny kielich pełen krwi. Halucynacje przewalające się jak w kalejdoskopie. Bębny. Narkotyk. Taniec. Tata - w tej swojej czapce antropologa - nazwałby to gorączką rytualną: celowy, systematycznie postępujący rozpad osobowości, osłabienie mechanizmów obronnych, wyzbycie się zwielokrotnionych zahamowań, rozerwanie samoświadomości, otworzenie umysłu na religijne doświadczenie nieskończoności. Szczere, swobodne, entuzjastyczne dążenie do transcendentnego związku z... Z czym? Dręczyło mnie ohydne przeświadczenie, że wiem z czym. Tradycyjna odpowiedź brzmiała: z istotą wyższą. Ale nie było w tym nic z transcendencji, nie czułem, żebym rozpływał się w nieskończoności. Przeciwnie. Coś mnie przyzywało. Jam jest Dymny Łów. Nieuchwytne wrażenie znajomości nie dawało mi spokoju. Coś mi to powinno przypominać... Może Dziki Gon? Jego idea zawsze mnie kręciła: chaos wcielony, który jak burza przewala się po świecie, niszcząc wszystko na swojej drodze. Coś pięknego. Przypomina moją karierę aktorską. Ale to nie był po prostu Dziki Gon. Tu chodziło o coś innego. Sen, wizja, czy cokolwiek to było, nie skończyło się na bębnieniu i tańcach, lecz rozwinęło się w swobodny bieg ulicami miasta, zalanego księżycową poświatą i pachnącego moczem, deszczówką, rozlanym winem i ludzkim potem... Poczucie wspólnoty... Coś jak Spójnia u pierwotnych, świadomość bycia więcej niż jedną osobą - albo bycia jedną osobą podzieloną między wiele ciał, między wszystkie ciała. Dzięki niej mogłem oglądać się oczami innych członków mojej sfory, widzieć spowijające mnie szkarłatne płomienie, które nie emitowały światła, ale łączyły nas ze sobą i to połączenie pulsowało gorącą wilkołaczą żądzą.

Wpadam do budynku. Wyłamane z zawiasów drzwi. Lampy spadają na podłogę, płomienie rozlewają się szeroko - prawdziwe płomienie, które trzaskają głośno i parzą. Jednym ciosem, jakby od niechcenia, wybijam dziurę w ścianie. Zanurzam pysk w miękkim, różowym, ludzkim ciele zaplątanym w skotłowanej pościeli. Jasna, słodka krew wsiąka w materac. Ogień. Groza. Jeszcze więcej słodkiej, smakującej miedzią krwi. Szare pięści miażdżą ciało i kość z takim samym miękkim, wilgotnym plaśnięciem jak opatrzone siedmioma kolcami morgenszterny w rękach ludzi noszących kolczugi ze słońcem Khryla na piersi. Grzmot strzelb, grzechot grubego śrutu, wizg kul, tętent stalowych podków na bruku. Nie ma strachu, nie ma bólu, są tylko ciosy - zadawane i przyjmowane. Przewieszone przez zburzony mur zmasakrowane zwłoki - szczątki, może ludzkie, może ogrillowe, a może przemieszane, ale na pewno świeże: w skośnie padającym blasku księżyca widać, jak znad połyskującego mięsa unosi się para. Para z ran... Dobre czterdzieści lat temu tata wyłożył mi jedną z teorii antropologicznych tłumaczących wykształcenie się mitu o istnieniu duszy: prymitywni ludzie mogli brać parę wodną unoszącą się z głębokich ran za umykającą z ciała duszę. Pewnie stąd też wzięły się duchy. Słowo spirit, duch, wywodzi się z łacińskiego słowa oznaczającego oddychanie. W wielu kulturach duchy przypominają mgłę ludzkiego oddechu w zimny dzień. Całe to pieprzenie o życiu wiecznym, o Niebie w niebie - wszystko wzięło się z pasemek skroplonej pary wodnej, unoszącej się w powietrzu jak dym... Jak dym. - Ożeż ty w mordę - mruknąłem. - Ożeż ty... No jasne. Oczywiście. Na pewno. Bębny. Taniec. Substancje indukujące odmienne stany świadomości. Ekstatyczne zespolenie z istotą wyższą, bez bólu, bez strachu... Nawet kula nie może zrobić ci krzywdy - może cię co najwyżej zabić. Bierzemy pacyfistyczny ziemski ruch milenarystyczny, przefiltrowujemy go przez świadomość rozumnych drapieżników stadnych - i co dostajemy? Dymny Łów. - To są tancerze duchów! Ogrillowi tancerze duchów! Jezu Chryste kurwa ja pierdolę ależ to jest pojebane! - Wcisnąłem twarz w dłonie. - Orbek, do kurwy nędzy, w coś ty się wpierdolił? To było pytanie retoryczne. Bo sen wcale się na tym nie kończył.

Była w nim jeszcze ona. Zbroja jak manekin z wypukłych luster. Wynurza się z ciemnego zaułka po drugiej stronie placu. Oburęczny morgensztern oparty od niechcenia na ramieniu. Odblaski ognia na fasadach domów. Trzech mnie rusza sprintem w jej stronę; jesteśmy umazani krwią najlepszych żołnierzy Domu. Ona bez pośpiechu zdejmuje hełm, rozpuszcza włosy. Nie widać po niej strachu. Nie widać gniewu. Jest tylko spokojny, wyniosły smutek. Jej zapach: ludzki, kobiecy, gęsty od śmierci. Schlapane krwią zwierciadlane krzywizny pancerza, powgniatane i podziurawione kulami. Włosy posklejane zakrzepłą krwią. Morgensztern wznosi się z mechaniczną precyzją i opada jak stalowy grom. Kawałki mięsa oblepiają jej policzki i czoło, tworzą nieludzką fakturę wokół błyszczących oczu. Nazywają ją Vasse Khrylget. Chyba wiem dlaczego. - No dobra... - mruknąłem. - Ale co ja mam z tym zrobić? Tak naprawdę, to wcale nie spodziewałem się odpowiedzi. Nie była mi potrzebna. Zmarszczyłem brwi na widok pulsującej pomarańczowej poświaty na ramie świetlika. Na kawę na pewno jeszcze za wcześnie, ale może udałoby mi się zwędzić z kuchni trochę grochu, pogryzłbym go jak aspirynę... A właśnie, aspiryna też by się w tym świecie przydała: łomotanie pod czaszką coraz mniej przypominało bębny, a coraz bardziej zwykłą migrenę... Półprzytomny wciągnąłem buty i zacząłem się rozglądać za tuniką, kiedy doznałem olśnienia: jutrzenka nie powinna pulsować. - O, rany... Ożeż w mordę... Co to za dźwięk? Głosy? Stanąłem na łóżku i pchnąłem dolną krawędź świetlika. Zgrzytnęło i zardzewiałe zawiasy puściły. Tak, głosy. Słabe, odległe, ale wyraźne: Dizhrati golzinn Ekkl No dobra, to nie był sen ani wizja. To była przepowiednia. Zwiesiłem głowę, nadal uczepiony dolnej krawędzi okienka. - W dupę kopane... Naprawdę muszę się z tym pieprzyć na czczo? Bez kawy? - Niech to szlag. - Przetarłem piekące oczy. - Dobra, dobra, już idę. Zablokowałem świetlik w pozycji otwartej, odwróciłem się i złapałem jego krawędź podchwytem. Podciągnąłem się, wydając przy tym ciężki poranny jęk wieku średniego, przerzuciłem nogi przez otwór okienny, nad głowę, i wyśliznąłem się na zewnątrz. Przy okazji zdarłem skórę z brzucha na ostrej łupkowej dachówce, uświniłem się tłustą sadzą i

wyrżnąłem głową w ołowianą ramę okienną - przez co od samego początku, ledwie klęknąłem na dachu, byłem wpieniony na cały świat. Rozcierając obolały łeb, rozejrzałem się w poszukiwaniu kogoś, na kim mógłbym się wyżyć. Odległy ryk ogrillów zagłuszał krzyki przerażenia, bólu i wściekłości. Ludzkie krzyki. Najprawdopodobniej ludzkie. Jest: trzy, może cztery przecznice ode mnie, w kierunku, z którego dobiegały głosy, zobaczyłem poświatę, którą omyłkowo wziąłem za brzask. Płonące domy. W powietrzu unosiła się para z mojego oddechu. Starta z twarzy woda ściekła mi na pierś, aż dostałem gęsiej skórki. Spojrzałem tęsknie w dół przez świetlik, na ciepłe, skopane łóżko, ale fałszywy świt zaraz znów przykuł moją uwagę. Tam musiało być cieplej. Zacząłem się cofać, biorąc rozbieg do skoku na dach po drugiej stronie uliczki, kiedy przyszła mi do głowy nagła myśl: Co ja najlepszego wyrabiam, do kurwy nędzy? Miałem pięćdziesiąt lat - pięćdziesiąt lat! - i zamierzałem popędzić po dachach na spotkanie jakiejś krwawej jatki, bez żadnego konkretnego powodu, tylko dlatego, że znalazłem się w pobliżu. Nawet bez koszuli. Pokręciłem głową i machnąłem ręką, jakbym kazał się odsunąć jakiemuś namolnemu palantowi. - To nie moja sprawa - powiedziałem. Nie brzmiałem przekonująco. I nie byłem przekonany. - To nie moja sprawa - powtórzyłem z naciskiem. Lepiej. Wystarczająco dobrze. W tle wrzasków i ryków rozbrzmiał gęsty rytm, jakby ktoś walił w kotły. Broń palna, i to głośna: duży kaliber. Khrylianie przybyli. Wszystkie pytania, jakie chciałem zadać, mogły zaczekać do rana. Po strzelaninie. *Chcesz, żebym wsadził dupę w tę nową maszynkę do mięsa,?* - monologowałem na użytek mojej jednoosobowej widowni. *W takim razie czekam na propozycje, palancie.* Bóg nie odpowiedział. Wzruszyłem ramionami. - Jak chcesz - powiedziałem. - Ja wracam do łóżka. ***

Siedzę na skraju łóżka. Opieram łokcie na kolanach. Gapię się w podłogę, gdzie wciąż widnieje plama po wyplutej przeze mnie wodzie - nieduża, wielkości mojej dłoni, ciemniejsza w tych miejscach, gdzie lakier jest cieńszy i woda wsiąkła w drewno. Smakowała jak krew... A teraz, w słabym, pulsującym świetle zza okna, także wygląda jak krew. Strzały i krzyki. Dizhrati golzinn Ekk! Obraz wypływa z czarnych mokradeł snu jak bąbel z błocka: kruszę pięściami kamienne ściany, dwóch mnie wskakuje do sypialni, krzyki, krew... Chudy, blady mężczyzna leży umierający na zwłokach młodej, szczupłej dziewczyny o rudych włosach. Kły ociekają nam śliną na dźwięk kwilenia dobiegającego z podwójnej kołyski przy łóżku. Ten proroczy dar to w gruncie rzeczy niezłe gówno. Wciągnąłem koszulę. Po chwili namysłu włożyłem również resztę rzeczy - noże, pałkę sprężynową, garotę i zapasowe magazynki do automaga. A także komplet wytrychów - bo to, kurna, nigdy nic nie wiadomo. Wyszedłem na schody. Na podeście między parterem i pierwszym piętrem usłyszałem głos Pratta. Brzmiał tak, jakby jego właściciel bardzo się starał nie narobić w gacie. - Przepraszam was, dobrzy ludzie, ale gospoda jest zamknięta. Będziecie musieli przyjść... Nie, Kravmik, zostaw... - No właśnie, Kravmik. - Inny, obcy głos, przeciągający samogłoski. - Zostaw. Kropkę w zdaniu podkreślił zimny podwójny trzask odwodzonego kurka. Obcy mówił z ankhańskim akcentem. - Siadajcie - powiedział bardzo spokojnie ktoś inny. - Obaj. Obok dziewczyny. Znieruchomiałem na półpiętrze i zmełłem w ustach przekleństwo. Za moimi plecami, w głębi korytarza, znajdowało się okno. Odwróciłem się i już, już wyobrażałem sobie, jak zeskakuję w zaułek z wysokości czterech, może pięciu metrów, kiedy usłyszałem: - Ale jego tu w ogóle nie ma! - tłumaczył zdesperowany Pratt. - Zjadł, przebrał się i znowu wyszedł... Miało to coś wspólnego z Rycerzem Aeddharrem, ale nie wiem, o co dokładnie chodziło... - Odłóż to, Jastrząb - zabrzmiał spokojny głos. - Nie ma potrzeby. Na razie. Gwizdek? - Mam go.

- Co robisz? Co to jest?! - Nie bój się. - Do rzeczy. - Głos Gwizdka. - Czy obywatel Shade naprawdę wyszedł? - Nie, właściwie to wcale nie - odparł zmieszany Pratt. - Skłamałem, bo bałem się, że będziecie mu chcieli zrobić krzywdę. - Pratt? - zadudnił zdumionym basem Kravmik. - Lasser, co ty wyrabiasz? - zapytała jakaś kobieta. - Spokojnie - odezwał się Pratt. - To dobrzy ludzie. Naprawdę - Zgadza się - zawtórował mu Jastrząb. - Jesteśmy dobrymi ludźmi. A wy się zamknijcie. - Ej... - Pratt zniżył głos do konspiracyjnego szeptu. - Wiecie, kto to naprawdę jest? Ale tak naprawdę? - O, tak - zapewnił go Luźny Gość. - Wiemy doskonale. Jesteśmy jego przyjaciółmi. - To dobrze. Nie ma to jak być wśród przyjaciół. Kiedy tak stałem na schodach, nie byłem do nikogo przyjaźnie nastawiony. Profesjonalnie rzucony Urok. Co najmniej jeden pistolet. Trzech w recepcji, w tym jeden taumaturg. Czyli pewnie jeden w odwodzie na zewnątrz, przed wejściem, i dwóch w uliczce. I tamci mają ciężki sprzęt. A Dymny Łów trwa. - Chodź, Pratt, przejdziemy się do jego pokoju. Gwizdek, ze mną. Jastrząb, obserwuj grilla i dziewczynę. - Sam? - Jastrząb wydawał się raczej zdziwiony niż zaniepokojony. - Może być ciekawie. - Jeśli się nam wymknie, użyj ich. Użyj dziewczyny. - Przejmie się? - Znam go, bywa sentymentalny. Zwłaszcza kiedy dziewczyna jest ładna. - Sam czuję się trochę sentymentalnie... - Trzymaj fiuta na uwięzi. Ona i tak tyle nie pożyje. - Potrafię być naprawdę szybki. - Wiem. Jak wystarczy czasu, każdy sobie użyje. Ale ja pierwszy. Jasne? Gwizdek, idziemy. Podciągnąłem tunikę na plecach, wyjąłem automag i cichutko wprowadziłem nabój do komory. Trzymając go z tyłu, za prawym udem, ruszyłem w dół schodów. Rzeczywiście, bywam sentymentalny. Zwłaszcza kiedy chodzi o ludzi, którzy ciężko pracują, żeby zarobić na życie. Nie muszą być ładni. Po lewej, między podpórkami balustrady: zgarbiony Kravmik siedzący naprzeciw Yttrall Pratt przy drzwiach do jadalni. Jego szerokie bary prawie zasłaniały drobną sylwetkę

karczmarki. Obok kręcił się młody facet, blady, jakby się chował w piwnicy, z lśniącymi czarnymi włosami, zbudowany jak bokser wagi koguciej, wbity w aksamitny kaftan z ozdobnymi rozcięciami, pludry i luźną pelerynę do kolan. Ręce miał puste, swobodnie opuszczone. Jastrząb. Rewolwerowiec. Środek holu: Pratt z latarnią sztormową w garści skręcił na schody, zobaczył mnie i rozpromienił się w szczerym, przyjaznym uśmiechu. Obok niego drugi kurdupel, chudy, pociągła twarz, łysinka, pod oczami żałobne wory jak u posokowca, myśliwska kamizelka do pół uda z mnóstwem kieszeni. Między kciukiem i małym palcem rozpięty kawałek sznurka z nanizanym obracającym się klejnotem. Gwizdek. Taumaturg. Bokiem do schodów, z lewą ręką wyprostowaną w zapraszającym geście, żeby przepuścić Pratta i Gwizdka - większy osobnik, absolutna waga ciężka, głowa ogolona i wypolerowana jak poplamiony herbatą mahoń, rozcinany kaftan, bardziej zwyczajne spodnie zamiast pludrów; nie zwróciłyby może niczyjej uwagi w ciemnej uliczce, ale już w słabym świetle latarni rzucały się w oczy: skórzane, grube, dopasowane, przy kostkach rozkloszowane, żeby osłonić podbicie i ścięgno Achillesa, pod kolanami i na udach wzmocnione wygotowaną w oleju i usztywnioną drutem skórą, która nie osłoniłaby przed kulą z pistoletu ani khryliańskim morgenszternem, ale z pewnością odbiłaby przeciętny nóż. Mogłem się założyć, że skórzana kamizelka pod kaftanem wygląda tak samo, bo tak właśnie ubierają się Szare Koty, planując mokrą robotę. Tudzież byłe Szare Koty, które wybrały życie najemników. Taki nikt. Luźny Gość od wydawania rozkazów. Nie widziałem jego prawej ręki. To może być problem. Kolejny krok w dół schodów i szczery, przyjazny uśmiech Pratta przerodził się w wybuch dobrego humoru. - No proszę, oto on! - Oto ja. - Czułem na udzie zimny dotyk automaga. - Bez głupich pomysłów proszę. - Niezła sugestia. - Luźny Gość nie poruszył się, nawet nie mrugnął. - Ty pierwszy. Krok w dół. - Puść cywili. - Puściłbym ich, gdyby to był mój pomysł. A ponieważ jest twój, zostaną tam, gdzie są. Przynajmniej dopóki nie zobaczę, co masz w rękach. - Ty pierwszy. Wzruszył ramionami.

- Nie ma sprawy. Odwrócił się do mnie i rozłożył ręce: puste. Koronkowe mankiety kaftana skrywały dłonie do połowy. Materiał na przedramionach źle się układał, dokładnie tak, jak się spodziewałem. - Rycerz by cię nałomotał za te noże w rękawach. Kolejne wzruszenie ramion i ruch głowy wskazujący poza krąg światła, na zewnątrz, gdzie trwała kanonada. - Rycerze są zajęci. - Zgadza się. - Następny krok. - Dzięki temu wszyscy jeszcze możemy wyjść stąd żywi. - Żywi? - Wyraźnie zaniepokojony Pratt przeniósł wzrok na Luźnego Gościa. - Co właściwie chcesz przez to... - Zamknij się - przerwał mu Gwizdek. - Nie przejmuj się tym. Pratt się odprężył. - Oczywiście, zapomniałem: przecież jesteście przyjaciółmi. - No właśnie. - Gwizdek zakręcił klejnotem na sznurku. - Jesteśmy przyjaciółmi. Luźny Gość zmrużył oczy i spojrzał w moim kierunku. - Ręka - powiedział. - Doceniam zaproszenie, ale... - Myślisz, że to zaproszenie? - Gdybyście przyszli mnie zabić, nie rozmawialibyśmy. - Zabicie cię to plan B. Na razie jesteśmy na etapie planu A i pół, czyli idziesz z nami po dobroci. Po dobroci w naszym towarzystwie albo po dobroci w worku. - Podoba mi się to „po dobroci". - Umiem być miły, kiedy mam na to ochotę. - Bardzo mi się podoba. - W takim razie chodźmy. Nie ruszyłem się z miejsca. - Dokąd? - Simon Faller chce się z tobą spotkać. Nalega. - Faller? - Postanowiłem sprawdzić ich angielski. - A wiesz, że ja też chętnie zamieniłbym z nim słówko... Uśmiech wyrażający „Co jest, kurwa?!" pojawił się najpierw na ustach Luźnego Gościa, a potem rozlał się także na twarzach jego kumpli. - Za dużo gadasz - odparł Luźny Gość po angielsku. Miał brooklyński akcent. - A my nie przyszliśmy rozmawiać. - Parsknął śmiechem i skłonił się szyderczo. - Taka praca. Jesteśmy

tylko dostawcami. Przeszedłem na westerling: - Dobijmy targu. - Nie da rady - odpowiedział mi w tym samym języku. Posługiwał się nim dość swobodnie, chyba nie sprawiało mu różnicy, po jakiemu rozmawiamy. A mnie owszem. - Trwa Dymny Łów - powiedziałem. - Nie chcemy chyba wychodzić na ulicę, prawda? Poczekamy tutaj. Wszyscy. Kiedy Rycerze rozprawią się z Łowcami, pójdę z wami do BlackStone i spotkam się z Fallerem. Po dobroci. Gdyby te naszprycowane bogiem mięśniaki wparowały tutaj i zamiast ospałych gości gospody zastały bandę uzbrojonych po zęby Aktorów, byłbym prorokiem gównianym, ale szczęśliwym. Nie zapłakałbym też, gdyby Tyrkilld, Kierendal oraz, powiedzmy, Angvasse Khlaylock dowiedzieli się, że wyprowadzono mnie na muszce pistoletu na spotkanie z czarownikiem. Ale nikt nie chciał iść na łatwiznę. Luźny Gość pokręcił głową. - Nie ma czasu. Kiedy Rycerze rozbiją Dymny Łów, będzie za późno. - Za późno? Na co? - Dowiesz się, cwaniaczku. - Złożyłem ci uczciwą propozycję. Przemyśl ją. - Nie muszę. Westchnąłem. - Czy naprawdę wyżej cenisz swój czas niż życie? - Może i nie. - Uśmiechnął się do mnie. - Ale na pewno wyżej niż życie tamtych. Jastrząb? - No, jestem. - Błyszczący blady uśmiech pojawił się poniżej błyszczących czarnych włosów. - Chcesz zobaczyć sztuczkę? - Nie bardzo. Prawa ręka Jastrzębia rozmazała mi się w oczach, kiedy w czasie krótszym niż mgnienie oka wycelował ogromny czarny pistolet w śliczną rudą główkę Yttrall Pratt. Kravmik warknął i wyciągnął łapę, żeby przyciągnąć Yttrall do siebie. - Śmiało - powiedział swobodnym tonem Jastrząb. - Najwyżej rozwalę cię pierwszego. Zgarbiłem się. - Niezła ta sztuczka - przyznałem. - Nieprawdaż?

- Szybki jesteś, młody. - Najszybszy, jakiego widziałeś. - Najszybszy to był Berne. Właściwie święty Berne, bo tak go tu teraz nazywają. Słyszałeś, jak skończył? - Skinąłem głową na Luźnego Gościa, eks-Kota. - Możesz go zapytać, powie ci. Może nawet przy tym był. - To historia starożytna, dziadku. Świat się zmienia. Spojrzałem na roześmianego od ucha do ucha mordercę, który wtedy nosił krótkie portki. Kto wie, może urodził się w czasie, gdy Czarne Noże rządziły jeszcze na Boedecken. Tak, może. Historia starożytna. - Tak, to prawda - zgodziłem się z nim. - Pokaż rączkę - przypomniał mi Luźny Gość. - Jak chcesz. Pokazałem automag. Chyba nikomu nie zaimponował. - Odłóż go na schody i zejdź do nas. Nie poruszyłem się. - Twierdziłeś, że mnie znasz. - Wzruszeniem ramion lekko uniosłem automag: nie na tyle, żeby ktoś zauważył. - Większość tego, co o mnie wiesz, to nieprawda. - Przekonajmy się - odparł Luźny Gość. - Jastrząb: grill. Najpierw noga. Potem głowa. Potem dziewczyna. - Noga? - Jastrząb westchnął. - Nie cierpię, kiedy skamlą. - Zaczekaj. Spuściłem wzrok. Dostrzegłem swoje rozmazane odbicie na powierzchni automaga. Przechyliłem pistolet, nie bardzo wiedząc, co właściwie widzę. Naprawdę nie wiedziałem. Nie tak do końca. Próbowałem odkryć, kim jestem. - Jastrząb... - Obróciłem przezwisko w ustach. - Jastrząb. Chodziłeś do klasztornej szkoły? - Ej... - próbował się wtrącić Luźny Gość. - Teraz rozmawiam z Jastrzębiem - upomniałem go. - Kiedy z nim skończę, wrócimy do naszej konwersacji. - Słowa coraz wolniej płynęły z moich ust, jakby rozkręcała się napędzająca mnie sprężyna. - Szkolili cię Ezoterycy? Znów błysnęły białe zęby. Dużo ich miał w tym miękkich czerwonych ustach. - A bo co? - Zadam ci zagadkę. Ezoteryczną zagadkę.

- Gówno mnie to obchodzi. - Jeżeli będziesz znał odpowiedź... - cedziłem zabójczo powolnym, zabójczo beznamiętnym głosem - ...to może cię nie zabiję. Zimna, martwa cisza. Luźny Gość i Gwizdek spojrzeli po sobie takim wzrokiem, jakby pytali się nawzajem, czy wystarczająco lubią Jastrzębia, żeby wpieprzać się między nas dwóch, dopóki nie bardzo wiadomo, co się za chwilę wydarzy. W swoich oczach nawzajem ujrzeli tę samą odpowiedź. Jastrząb również ją dostrzegł. Na jego blade policzki wypłynął rumieniec. - Pieprzę te twoje... - Jaki jest dźwięk klaskania jedną ręką? - zapytałem półgłosem, łagodnie, jakbym naprawdę chciał się dowiedzieć. Jastrząb najpierw zmrużył oczy, potem otworzył je szeroko i ręka z pistoletem znów rozmazała mi się przed oczami, zataczając ćwierć koła ku schodom - ale nawet ta rozmazana plama musiała pokonać półtora metra, podczas gdy mnie wystarczyło unieść automag dosłownie o dwa cale. Oba pistolety plunęły ogniem: Jastrzębia raz, mój trzy razy. Nastawiłem broń na strzelanie krótkimi seriami, idealne dla marnych strzelców, do których się zaliczam. Seria wypluła trzy potrójne kompozyty, łącznie dziewięć rozdzieraczy. Siła odrzutu szarpnęła lufę do góry i nieco w prawo. Spod drzwi jadalni dobiegły dwa przenikliwe krzyki. Pewnie pani Pratt. Może Kravmik. Drzazgi sypnęły się z balustrady na wysokości mojego pępka: kula z broni Jastrzębia. Świetny strzelec, dziesięć razy lepszy ode mnie. Niewiele mu to pomogło. Drzazgi pofrunęły w powietrze także z drewnianej podłogi obok jego prawego kolana - a także z jego prawego uda, prawego biodra, kręgosłupa i lewego boku, tyle że to już były drzazgi innego rodzaju. Po trafieniu w cel rozdzieracz rozpada się na dziesiątki koziołkujących chaotycznie igiełek: efektem jest przeniesienie całej energii kinetycznej pocisku i cała masa obrażeń wewnętrznych. Jastrząb runął jak worek mięcha i miękko plasnął o deski. Patrzył szklistymi oczami w dal i dyszał jak ryba. - Nieźle, młody - przyznałem. - Szkoda, że nie możesz ukłonić się publiczności. W ten sposób dowiedziałem się, kim jestem. Przynajmniej chwilowo. Wycelowałem w Luźnego Gościa, który cofnął się i nisko ugiął kolana. Jego wykrzywiona twarz była zniekształcona przez niby-szklaną taflę, która nie wiadomo skąd zmaterializowała się w powietrzu wokół niego, Gwizdka i wciąż nienaturalnie spokojnego

Pratta. Tarcza. - Niezłe... - powiedziałem. - Widzę, że też jesteś szybki. - Spojrzałem na Gwizdka. Automatyczna aktywacja? Niech zgadnę: przy pierwszym wystrzale? - Jastrząb... Jastrząb! - Luz Luźnego Gościa gdzieś wyparował. Wzruszyłem ramionami. - Żartowałem, kiedy mówiłem, że go nie zabiję. Przełączyłem automag na ogień pojedynczy i wystrzeliłem jeden kompozyt prosto w Tarczę. W zetknięciu z nią trzy rozdzieracze eksplodowały iskrami, które rozpełzły się po obłej powierzchni. Gwizdek stęknął jak uderzony pięścią w brzuch. - Sprzężenie zwrotne... - mruknąłem. - Paskudna sprawa, nie? Myślisz, że twoja Tarcza wytrzyma cały magazynek? - Załatw go, Gwizdek! - Luźny Gość nagle stał się Diabelnie Nerwowym Gościem. Załatw go! - Jest mój. Szybkim, płynnym, profesjonalnie spokojnym ruchem Gwizdek sięgnął do jednej z kieszeni kamizelki, drugą rękę miał zajętą wirującym klejnotem na sznurku, Diabelnie Nerwowy Gość miał pistolet i nóż i wpatrywał się w lufę mojego automaga, kiedy Lasser Pratt bez słowa, bez gwałtowniejszego wdechu, bez drgnienia choćby jednego mięśnia na pogodnej twarzy wyrżnął Gwizdka latarnią w łeb. Gwizdek zwiotczał. Tarcza zniknęła. Hol pociemniał. Automag ryknął głośno, ale tylko podziurawił podłogę, bo Diabelnie Nerwowy Gość okazał się szybszy niż kot i zdążył się przeturlać w bok. Zerwał się na nogi za plecami Pratta i w tej samej chwili zrobiło się nieco jaśniej: to Gwizdek, zlany olejem z rozbitej latarni, najpierw opadł na kolana, a teraz runął na podłogę i zaczął się palić. Diabelnie Nerwowy Gość uderzył Pratta w skroń rękojeścią noża i od razu złapał jego wiotczejące ciało, dzięki czemu jedną ręką podtrzymywał go z przodu, przystawiwszy mu nóż do szyi, a drugą wciskał mu pistolet pod żuchwę. - Rzuć broń! - warknął. - No już! Zszedłem po schodach. - Bo mu łeb upierdolę! Rzuć gnata! - Niby czemu? - zdziwiłem się. Krew pociekła Prattowi po policzku.

- Chrzanić go - powiedział Pratt. - Kazał swojemu przydupasowi zabić moją żonę. Zastrzel go. - Stul pysk! - Diabelnie Nerwowy Gość wbił mu lufę pod szczękę tak mocno, że karczmarz aż jęknął. - Słyszałeś, co powiedziałem?! - Mówiłeś, zdaje się, że mnie znasz. - Kiedy go już zabiję, przyjdzie czas na grilla i kobietę. - Oczy miał błyszczące, twarde, jakby śliskie. Jak dwa obślinione klejnoty. - Potem dzieci. - Może to przedyskutujemy przy świetle palącego się frajera, któremu kazałeś rzucać czary? - Zastrzel skurwiela - wycedził Pratt przez przymusowo zaciśnięte zęby. - Zamknij się! - Wracaj do Fallera. Przekaż mu, że powiedziałem, że w mieście dzieje się więcej, niż on myśli. Więcej niż się domyśla. Powiedz, że obowiązuje tu teraz Prawo Caine'a, i zapytaj, czy zna Regułę Trzecią. - Co ty, kurwa... - Puść Pratta. - Wskazałem pożeranego płomieniami Gwizdka. - Puść go, to zgasimy twojego fumfla, póki dycha. Potem obaj stąd wyjdziecie, a ja tym razem nie zmienię zdania i naprawdę daruję wam życie. - Nie pasuje mi ten układ. Wycelowałem w niego automag. - Myślisz, że życie Pratta znaczy dla mnie więcej niż twoje dla ciebie? Diabelnie Nerwowy Gość przemyślał moje słowa. Bardzo szybko. Taki już mój przywilej. Oblizał wargi. - Najpierw go zgaś. - Kravmik, weź obrus. Ogrillo bez entuzjazmu puścił Yttrall, wyciągnął obrus spod lampki na małym stoliku i narzucił go Gwizdkowi na plecy. Znów zrobiło się ciemniej. Diabelnie Nerwowy Gość zaczął się cofać w stronę drzwi, holując Pratta. - Nie ochronisz ich, staruszku. Staruszku. W tej chwili czułem brzemię każdego przeżytego dnia. - Pamiętaj, co masz powiedzieć Fallerowi. Diabelnie Nerwowy Gość pchnął Pratta, który potknął się na podłodze. - Twojej matce powiem! - warknął z półmroku za drzwiami. - Powiem jej, że...

Automag kaszlnął serią. W ciemnej uliczce miękko plasnęło ciało. - Chyba będę musiał sam porozmawiać z Fallerem - mruknąłem, obserwując snujący się z lufy dym. Bez pośpiechu podszedłem do drzwi. Znów przełączyłem pistolet na strzały pojedyncze i, mijając Gwizdka, wpakowałem mu jeden kompozyt w tył głowy. Przemiana z człowieka w trupa objawiła się u niego konwulsyjnym wierzgnięciem i aureolą z krwi i kości wokół głowy. Nie wychylałem się zza futryny, żeby nie wystawiać się na strzał na tle lekko rozjaśnionego wnętrza. Mrużąc oczy, wypatrzyłem w ciemnościach Diabelnie Nerwowego Gościa, który zmienił się tymczasem w Gościa Wykrwawiającego się i Mającego Problemy z Oddychaniem. - Przecież powiedziałeś... powiedziałeś... Schowałem pistolet. - Powiedziałem, że tym razem nie zmienię zdania. - Chyba... nie dasz mi... tak po prostu... na Boga... - Którego boga? Stałem i patrzyłem, jak umiera. Nie trwało to długo. - Hej! - zawołałem w mrok. Niezbyt głośno. Na pewno byli blisko. - Widzieliście to? Jastrząb i Gwizdek też nie żyją. Odpowiedziało mi tylko echo odległych wystrzałów. - Myślicie, że jesteście od nich lepsi? No to, kurwa, spróbujcie. Zaraz tu do was wyjdę. Odwróciłem się i spojrzałem w głąb recepcji. Z półpiętra przyglądały mi się blade twarze - inni goście gospody, w niezapiętych koszulach, przecierający zaspane oczy. - Obudźcie wszystkich - poleciłem. - Kto ma broń, niech się uzbroi. Trwa Dymny Łów, bandyci i szabrownicy grasują po ulicach, a Rycerze was nie ochronią, bo mają ważniejsze sprawy na głowie. Dlatego bierzcie każdą broń, jaka wam wpadnie w ręce, i szykujcie się do walki na śmierć i życie. Twarze ani drgnęły. Wskazałem Jastrzębia i Gwizdka. - Chcecie zginąć jak oni? Nie? No to ruchy! Twarze zniknęły. Przeszedłem przez hol. Gwizdek śmierdział jak nadpsute mięso z grilla. Jastrząb cuchnął jak rozjechane zwierzę. Kravmik był roztrzęsiony.

- Ty... Rycerze... musimy do parafii... Podniosłem pistolet Jastrzębia. - Umiesz strzelać? Kravmik się skrzywił. - Nigdy nie próbowałem. - Trzymaj mocno i usztywnij nadgarstek. Tu jest bezpiecznik. Celuj jak z małej kuszy. Dasz radę? Broń prawie zniknęła w potężnym łapsku. - To jest broń, a ja jestem ogrillem. - Odetchnął głęboko. - Poradzę sobie. Pratt półleżał w objęciach żony. Cały się trząsł. Tak się kończy odcięcie dopływu adrenaliny. - Daliśmy im... popalić... prawda? - Jesteś ranny? - Ja...? Nie wiem... Yttrall pokręciła głową, głaszcząc go po zlepionych potem włosach. - Nic mu nie będzie, mój panie, jest tylko trochę roztrzęsiony. Tak się o niego bałam! Mój dzielny Lasser... - Niepotrzebnie, zupełnie niepotrzebnie... - Pratt zaśmiał się nerwowo. - Sami wystawili się na strzał. - To fakt. Jak przełamałeś Urok? - Kto jak kto, ale ty powinieneś się domyślić, panie - odparła Yttrall. - Tak? - Nie mielibyśmy czego szukać w tej branży, gdyby pierwszy lepszy leszcz mógł mnie Zauroczyć i okantować przy płaceniu, nie uważasz? - Pratt wyjął spod koszuli zawieszony na łańcuszku na szyi medalion wielkości monety. - Chroni przed wszelkimi formami magijnego przymusu. Przykucnąłem i obróciłem medalion w palcach. Był wilgotny od potu na skórze Pratta. Wykonano go z ciepłego w dotyku, jasnego metalu, jakby z białego złota. Jedna jego strona przedstawiała dwie ręce ze sztyletami, skrzyżowane w nadgarstkach i przeszyte mieczem, którego ostrze u góry sterczało między klingami sztyletów, dzieląc utworzony przez nie kąt na połowy. Po drugiej stronie widniało tylko westerlińskie motto wypisane zwyczajną, pozbawioną ozdób czcionką. „Albo moja wola, albo nic". - Sukinsyn... - Wypuściłem medalik, jakby poparzył mi dłoń, i zerwałem się na równe

nogi. - Kazałem ci chyba wyjechać z miasta? - No tak... Nawet... - Gestem ogarnął hol. Dopiero teraz zauważyłem, że pod ścianami piętrzą się bagaże. - Nie możemy wyjechać, nie tak w jednej chwili, mój panie... - Nie jestem twoim panem. - Musisz nas zrozumieć... nasi pracownicy są dla nas jak rodzina... i też mają rodziny... - Pięknie, kuźwa, pięknie. - A nasi goście... - Co wasi goście? Pratt spojrzał błagalnie na Kravmika, który tylko wzruszył ramionami, przestąpił nad ciałem Gwizdka i ruszył do drzwi. Pistolet trzymał w taki sposób, jakby się z nim urodził. Karczmarz delikatnie wyplątał się z objęć żony. - Niełatwo to wyjaśnić. - Ale i nietrudno - wtrąciła Yttrall. - Za pozwoleniem waszej lordowskiej mości, ale to my ręczymy za bezpieczeństwo gości. Nie możemy ich zostawić, dopóki coś im grozi, obojętne czy w samej gospodzie, czy poza jej murami. To nasz obowiązek, panie. Podobny do twojego. Nie zamierzałem dyskutować o moich obowiązkach, jakiekolwiek były. Nigdy tego jakoś do końca nie rozgryzłem. - To dla was ważniejsze niż życie? Pratt bezradnie wzruszył ramionami. - To właśnie jest nasze życie. - W takim razie ich też stąd zabierzcie. - Zrobimy to - wtrąciła Yttrall. - Kiedy tylko będzie można. Za pozwoleniem waszej lordowskiej mości, teraz nie jest najlepszy moment. - No to... - Zacisnąłem zęby, żeby się na nią nie wydrzeć, i powstrzymałem się od sprania obojga po gębach. - Zróbcie to, jak tylko się ten szajs uspokoi i będziecie mogli wyjść na ulicę. - Nie na tę ulicę. - Kravmik zawrócił spod drzwi. Jego ślepia wyglądały jak dwa puste żółte spodki. - Łowcy. Chyba tu idą. Widziana za masywnymi barami Kravmika ulica wydawała się pusta. - Nie widzę ich. - Ja też nie. - Kravmik pogładził pistoletem pysk i nos. - Ale wiem, że tam są. Blisko. - Wiesz, ilu? Poczułem, jak wzrusza ramionami.

- Trzydzieści lat temu może bym wyczuł, ale dziś już żaden ze mnie myśliwy. - Tyrkillda nie wyczuwasz? - Nie i cieszę się z tego. - Nawet nie zmusił się do uśmiechu. Wychyliłem się za próg. - Ej! - krzyknąłem. - Ej, pierdolce, jesteście tam jeszcze? Odezwijcie się. Z jednej strony ciemne witryny sklepowe i chodnik z desek prowadzący nad odległą o pięćdziesiąt jardów rzekę, z drugiej długa prosta, ginąca w mroku lekko tylko rozjaśnionym odbitą od chmur łuną pożaru. I granatowe cienie, nieruchome i ostre jak pustka międzygwiezdna. - Mamy wspólny problem, który może mieć wspólne rozwiązanie! - zawołałem. - No, dalej, ćwoki. Chyba że chcecie spotkać Łowców. Nic. Może jednak się pomyliłem i wcale nie mieli odwodów? A może po prostu ci goście mają nerwy ze stali. Mogłem to sprawdzić tylko w jeden sposób. Wyszedłem przez próg, schyliłem się nad trupem Luźnego Gościa i spróbowałem wyszarpnąć mu broń z ręki. Nikt do mnie nie strzelił. Pistolet nie był dziełem skalników - pochodził z Ziemi: samoczynno-samopowtarzalny smith and wesson, podwójny magazynek, trzydzieści superszybkich aluminiowych pocisków ze stalowymi lotkami. Staromodna zabawka, ale piekielnie precyzyjna, a kamizelka kuloodporna nawet nie spowalnia takich kul. Co akurat nie miało wielkiego znaczenia, bo Dymni Łowcy nie nosili kamizelek. Świetnie leżał mi w dłoni. Widziana z chodnika ulica wydawała się jeszcze bardziej opustoszała niż przedtem. Zamknięte okiennice sklepów gapiły się na mnie, marszczona wiatrem powierzchnia pozostałej po wczorajszym deszczu kałuży miała kolor przypalonego oranżu. Huk wystrzałów chyba się oddalał. Zresztą, bez przesady z tym świetnym węchem Kravmika. Wiatr wiał mi w kark, w głębi ulicy łuna przygasała, w dodatku ewentualni Łowcy musieliby jakoś wymknąć się strażnikom, bo z całą pewnością nie było słychać, żeby ścigali ich uzbrojeni po zęby khrylianie. Czy Kravmik mógł ich wywęszyć z odległości kilku przecznic? Z wiatrem? I wtedy właśnie usłyszałem w głowie cichutki szept: „Właśnie, durniu, wiatr wieje ci w kark". Odwróciłem się. Sześciu już było w rzece. Blade, migoczące aureole czerwonego ognia wokół ich głów

kojarzyły mi się z trupimi latarniami na Wielkiej Chambaygen, tyle tylko, że ta szóstka zbliżała się do mnie w poprzek nurtu i to w całkiem niezłym tempie. Dwóch kolejnych bezszelestnie ześliznęło się w czarne odmęty. Jeden stał na pomoście na drugim brzegu i patrzył na mnie. Był nagi. Płomienie mocy pełgały mu po ciele. Rozłożył ręce, grube jak bycze udźce, i zaczerpnął powietrza w pierś wielką jak pogłębiarka... Znieruchomiałem na całe moje życie, tyle że oglądane wstecz. Mniej więcej. Właściwie

nie

tyle

znieruchomiałem,

ile

sparaliżowała

mnie

perspektywa

znieruchomienia. Zawisłem na cienkim drucie na wyciągnięcie ręki nad własną głową, jak psychologiczny miecz Damoklesa. Nie wiedziałem, naprawdę nie wiedziałem, jak się zachowam. Przez pół życia śniłem ten sen. Powrót na Boedecken... Szczegóły były za każdym razem inne, więc nieważne było, kto jest przy mnie, jak wygląda okolica, jaką mam broń... To wszystko nie miało znaczenia. Liczyło się tylko to, że wróciłem na Boedecken stary, powolny i zmęczony zabijaniem. A Czarne Noże po mnie przyszły. Znowu. Można by powiedzieć, że to sprawiedliwy układ: tu był mój początek - wszystko, co wydarzyło się wcześniej, było zaledwie prologiem - i tutaj powinien być mój koniec. Była w tym jakaś poetycka gorycz: po tym, jak stałem się żywą legendą spektakularnie oszukańczych widowisk dla mas, zamieram bez ruchu w ciemnym zaułku na oczach tych właśnie mas, które do tego stopnia uwierzyły w moją legendę, że stała się dla nich religią. Może nie da się w inny sposób zapłacić za bycie sobą: zamiast odejść w glorii i dać się upamiętnić bohaterską pieśnią, umrę po cichu, a moja śmierć stanie się puentą kiepskiego żartu, którym zawsze byłem. Umrę jak śmieć. Oczy Staltona... Jak dwa opale w świetle księżyca... Decyzja o tym, żeby znieruchomieć, załamać się czy zwinąć się w kącie i zesrać w gacie, nigdy nie jest decyzją świadomą - nie bardziej niż decyzja o utracie przytomności, kiedy oberwiemy gazrurką po głowie. Mózg załatwia sprawę sam, bez naszego udziału. I wtedy budzą się śpiące w naszej głowie wygłodniałe demony. Dymiący kikut ręki Kruczej Grzywy, oczy Staltona, Purthin Khlaylock z morgenszternem wzniesionym w modlitwie...

Wisiałem więc nad swoją głową na złotej nici rozmyślań: być może, ale skąd mam wiedzieć, kurwa, i kiedy wreszcie doczekam kolapsu tej pieprzonej funkcji falowej i trup Gwizdka zacznie mi gnić w głowie? I jednocześnie upominałem się w duchu, że - jak stanowczo zbyt często przypominała mi to moja nieżyjąca żona - świat nie kręci się wokół mnie. Dla Kravmika, Prattów i mnóstwa gości w gospodzie, unoszonych w tej chwili nurtem szamba prosto do wodospadu, byłem jedyną namiastką łodzi ratunkowej, na jaką mogli liczyć, i wymierzenie mi sprawiedliwości nic a nic by im nie pomogło. W trwającym dziesięć lat mgnieniu oka ujrzałem siebie w roli głównej w Beau Geste, tym razem naprawdę, jak urządzam w gospodzie ostatni punkt oporu, mając do dyspozycji trzy spluwy, dwa jaja i zero mózgu. Co, nawiasem mówiąc, też na guzik by się zdało Prattowi i spółce. Co najwyżej ja, skazany na śmierć nie do pozazdroszczenia, poczułbym się lepiej. To mi przypomniało ostatnie słowa Edmunda Keana (w głębi serca jestem i zawsze będę Aktorem): „Umieranie jest łatwe, to komedia jest trudna". - Tak myślisz? - mruknąłem. - No to zaraz zobaczysz coś kurewsko zabawnego. Wszystko zaczęło się i skończyło w ułamku sekundy, jak w Zdarzeniu w Ox-Bow: zanim samiec na drugim brzegu wydał z siebie ryk, do którego się nadymał, ja zdążyłem wrócić do swojego ciała i odwrócić się do stojącego w drzwiach gospody Kravmika. - Zapomnij, co wcześniej mówiłem o walce. Wyprowadź Prattów, cały personel i wszystkich gości na dach i każ im się rozproszyć po dachach okolicznych domów. Rozproszyć, rozumiesz? Jeśli ktoś nie da rady przeskoczyć, rzuć nim. I oddaj mi pistolet. Zmarszczył brwi. - Ale powiedziałeś... - Nieważne, co powiedziałem. Nie będziesz z nimi walczył. Zbierz ludzi i uciekajcie. Ja odciągnę Łowczych, spowolnię ich i poczekam na Tyrkillda i strażników z Przystani... Kucharz-olbrzym zmrużył oczy i spojrzał w stronę rzeki. - Może z nimi pogadam, jak grill z grillem. Dymny Łów nie ma powodu puszczać krwi... - Kravmik. Usłyszał coś w moim głosie, co kazało mu znów zmarszczyć podejrzliwie czoło. - No co? Był mniej więcej w moim wieku, raczej starszy niż młodszy, a to oznaczało, że trafił mi się rzadki przywilej: mogłem po prostu powiedzieć mu prawdę. - To są Czarne Noże. Wybałuszył ślepia, tak że zrobiły się niewiele mniejsze niż moje dłonie, i wydał taki

odgłos, jakby połknął język. Kiedy w końcu coś wykrztusił, było to jedno wyszeptane słowo: - Nie... - Tak. Rozdziawił pysk. Dolna warga zaczęła mu drżeć. - Ale... n-n-nie mają z-z-znaku... k-k-klanu... - Mają, ale nie na widoku. Nie wierzysz mi? To idź, zapytaj Pratta, kim jestem. Tylko zostaw mi pistolet. Upierałem się przy tym pistolecie, bo odkąd przyczyniłem się do klęski hordy Khulana pod Ceraeno, Czarne Noże nie są jedynymi grillami, które mogą żywić do mnie urazę. Nie chciałem dostać kulki w plecy za zgrywanie cwaniaka. - Kim jesteś? - Rób, co mówię. I zmiataj stąd. Skrzywił się, jakby znalazł szczurzy bobek w bułce z rodzynkami, ale włożył mi pistolet w dłoń, ciężkim krokiem wyminął zwłoki i wrócił do gospody. Dwóch Łowców wyszło już z wody: jeden z nich niespiesznie truchtał w moją stronę, swobodnie, na czworakach, drugi stanął na tylnych łapach i nadął wielką jak kocioł parowca pierś, z której wydobyło się basowe... - Dizhrati golzinn Ekk! Okrzyk przeleciał mi przez mózg jak kolejka górska przez lunapark, ale bynajmniej mnie nie zmroził. Przeciwnie: miłe, czerwone ciepełko pojawiło się gdzieś w okolicach moich jąder, przepłynęło w górę do piersi i rąk, w dół do nóg, a kiedy w końcu dotarło do głowy, ryk samca zrozumiałem jako: „Witaj na Boedecken, Skórołazie". Od razu poczułem się o wiele lepiej. Z uśmiechem skinąłem mu głową. Oparłem lewe przedramię o słup, położyłem na nim prawą rękę z zabranym Luźnemu Gościowi smithem and wessonem i przycisnąłem pistolet do słupa. Nawet mierny strzelec, taki jak ja, kiedy dobrze się ustawi, może z takiej spluwy - na krótkim i średnim dystansie - strzelać nie gorzej niż z karabinka. Dlatego moja odpowiedź brzmiała: „Dzięki, miło jest wrócić do domu", a przekazana została w postaci krótkiej serii prosto w serce, po której padł na glebę - płaski, mokry i sflaczały. Wycelowałem w tego drugiego, który niezrażony biegł w moją stronę. Seria trafiła go w górną wargę. Łeb eksplodował mu jak zrobiony z mięcha granat. Czterech następnych wylazło z rzeki, dalszych trzech deptało im po piętach. Przymierzyłem spokojnie, odliczając w duchu: „Dwóch do piachu, zostało siedmiu", i myśląc: „Patrz, kochanie, jaki ze mnie supersnajper", i w ogóle czując się jak bóg - gdy pierwszy,

którego zastrzeliłem, wstał. Więc zastrzeliłem go drugi raz. Nie, nie zastrzeliłem: skosiłem go długą serią, dostał co najmniej dziesięć kulek. Duże, mokre kawałki Dymnego Łowcy pofrunęły w powietrze i plasnęły o bruk. Jednym z tych kawałków była jego prawa łapa. Na co on przykucnął, złapał tę swoją przeklętą oderwaną łapę za nadgarstek i zaczął nią wywijać nad głową. - DIZHRATIGOLZINNEKK! Nawet nie krwawił! Już nie czułem się jak bóg. Pamiętam, że przez chwilę tylko mrugałem tępo, zanim udało mi się coś wykrztusić: - To są jakieś jaja... Zrobiło się jeszcze mniej zabawnie, kiedy ten, któremu z głowy została kleista maź nadająca się co najwyżej na kiełbasy, przeturlał się na brzuch, wstał i truchtem dołączył do sfory. Sen - wizja - przepowiednia... Spójnia... Rozprzestrzenienie się umysłu na wiele ciał... Oglądanie siebie cudzymi oczami... I teraz jeszcze ta szamańska niewrażliwość na kule... Ktoś tu się nauczył nowej sztuczki. Nie. Wcale nie nowej. ...widzę z krzyża obozowisko Czarnych Noży, noc, cienie skaczą i skowyczą, zęby, pazury, głód... Ktoś tu się nauczył sztuczki Pretornia. Nic dziwnego, że Łowcy regularnie dowalali khrylianom. Na własne oczy widziałem, jak ożywione przez Pretornia trupy tragarzy rozszarpywały Czarne Noże na kawałki. Ożywione trupy ogrillów musiały być odpowiednio silniejsze. Obraz ze snu: wizja wielkiej siły, kamienna ściana waląca się od uderzenia mojej obleczonej szarą skórą pięści... Fantazja, w której byłem silniejszy niż Rycerz Khryla. *To zupełnie nowy rodzaj zamachowca-samobójcy* - mruknąłem na użytek mojej jednoosobowej publiczności. Wszystkie ogrille pędziły teraz na czterech łapach, olbrzymimi susami pochłaniając dzielący nas dystans - ale nie spieszyło się im zbytnio, dzięki czemu miałem jakieś trzy sekundy na reakcję. Po drugiej stronie ulicy otwierał się czarny wylot wąskiego zaułka, przypomniałem sobie, że nieco dalej jest następny zaułek - i w ciągu dwóch sekund, które mi zostały, postanowiłem postawić wszystko na jedną kartę: oby te zaułki były ze sobą połączone.

Przebiegłem przez ulicę, wciskając spust do oporu, ale bez celowania - liczyłem na to, że może trafię któregoś przez przypadek i spowolnię pościg. Naboje mi się skończyły, zanim dobiegłem na drugą stronę. Odrzuciłem pistolet, przystanąłem na moment u wylotu zaułka, posłałem grillom serię z broni Jastrzębia, a potem zniknąłem w cieniu. I wtedy zdarzyło się coś naprawdę dziwnego. - Hej, poczekajcie... - powiedział jeden z Łowców. - Widzieliście go? To chyba był Caine! - Weź nie pierdol... - odpowiedział mu inny. - Mnie też się tak wydawało - wtrącił trzeci. Rozmawiali po angielsku. - Zabijemy go? - Zabijemy?! Najpierw muszę dostać autograf! I w tym momencie - w ciemnej uliczce, z plecami przyciśniętymi do zimnej ceglanej ściany i automagiem trzymanym oburącz przy policzku - naprawdę zamarłem bez ruchu. Nie miałem zielonego pojęcia, co się, kurwa, dzieje i jak powinienem się zachować - i może właśnie dlatego zrobiłem w końcu najmądrzejszą rzecz od chwili, gdy poprzedniego dnia rano zszedłem z pokładu parowca. - Ej, panowie! - zawołałem po angielsku. - Co jest grane?! *** Zebrali się u wylotu zaułka - powoli, mrużąc ślepia, wpatrując się w księżycowe cienie. Ten, który przyniósł swoją własną rękę, całkiem o niej zapomniał i dyndała mu swobodnie w garści. - Ja cię kręcę... To ty, prawda? To naprawdę ty? - Cofnąć się, palanty - powiedziałem. - Wszyscy. Nie cofnęli się. Wziąłem ich na cel. - Widzicie, co to za spluwa? Wzruszyli ramionami, pokiwali głowami (wszyscy poza tym, który głowy już nie miał) trochę do mnie, trochę do siebie nawzajem, ale cal po calu ostrożnie podchodzili coraz bliżej. - Pewnie, że widzimy... Jasne, Caine... Tu nawet nie jest tak bardzo ciemno, nie dla nas... - To nie jest jakaś cywilna zabawka, jak te, z których wcześniej strzelałem - ostrzegłem. To prawdziwy automag Policji Społecznej. Zatrzymali się.

- Kurde, Caine, daj spokój... Nic ci nie zrobimy... - odezwał się Jednoręki. - Jezu, facet, ale zajebioza... Jesteś moim idolem. - Wcale nie - wtrącił któryś z jego kumpli. - Właśnie że tak. Naprawdę - zapewnił mnie Jednoręki. - Jesteś najlepszy, zawsze to powtarzam... - Packard, ty zasrany dupolizie. - Ten drugi skinął mi porozumiewawczo głową. - W życiu nie kupił ani jednego twojego sześcianu. Ma jakieś K'Tranny, Jhubbary i stare miękkie pornosy Pallas z czasów zanim się poznaliście, do których trzepie sobie po nocach... - Zamknij ryj! - Jednoręki wyrżnął go oderwaną łapą na odlew jak maczugą i tamten wyciągnął się jak długi. - To nie moja wina! Moi rodzice... Jeden z pozostałych uśmiechnął się krzywo. - To frajer - wyjaśnił. - Mamusia mu nie pozwala oglądać twoich przygód, bo ciągle rzucasz kurwami i tak dalej. Sama się pieprzy na prawo i lewo, ale kiedy ty mówisz „ja pierdolę", to świruje... - Weź, kurwa, przestań, dobrze?! Jezu Chryste... Oparłem się ciężko o mur za plecami. - Kim wy w ogóle jesteście, pierdolce? Powiedzieli mi. Nazwiska brzmiały jak lista obecności Kongresu Uprzywilejowanych: Packard, Rand, Windsor, dwóch Saudów, Walton, Bush i - ten bez głowy - Turner. - Turner? - powtórzyłem z niedowierzaniem. - Syn Wesa Turnera? Dawno temu Westfield Turner był prezesem Przygód-bez-Ograniczeń. Mój były szef. Bezgłowy machnął ręką i wskazał na Jednorękiego, czyli Packarda. - Wnuk, nie syn - wyjaśnił Packard. - To on nam załatwił miejscówki na leżankach. Zwykle gra całkiem nieźle, ale to był czad, kiedy mu tak na dzień dobry odstrzeliłeś łeb... Powinieneś zobaczyć, jak to jest, kiedy ci gały eksplodują, mówię ci, ekstra sprawa... Opuściłem broń. - Ile ty masz lat? - Piętnaście. Ten, którego powalił na ziemię - Bush - parsknął śmiechem. - Wcale nie - powiedział. - Nie ma piętnastu. - Za dwa tygodnie będę miał! - A przez te dwa tygodnie jesteś małym, kłamliwym gnojkiem. - Jak ci zaraz maskę wyklepię...

- Pewnie, pewnie... - Bush pozbierał się z ziemi. - Spróbuj, szmajo. - Później, teraz jestem zajęty. Ale zobaczysz: polecę na tę waszą zasraną wysepkę, gdzie twój stary bez grosza przy duszy mieszka z całą tą białą biedotą, i spuszczę ci takie bęcki... - Jesteście dziećmi... - Zamiast mózgu głowę wypełniał mi zwinięty koc z mokrej wełny. - Jesteście jeszcze dziećmi. - No jasne - odparł jeden z Saudów. - To wersja beta, potrzebowali ludzików do testowania, więc Turner, to jest w porządku facet, no nie, więc nas wciągnął. Zabawa jest super, chociaż oczywiście wirtualna. Mój stary nieźle się wykosztował na symfotel, nie może się doczekać, żeby też zagrać, i pewnie zagra, jak już poprawią błędy i wypuszczą wersję komercyjną. Ale to jest lepsze nawet od bezpośredniego przekazu, bo wiesz, po pierwsze, to Studio od dawna nic nowego nie produkuje, a po drugie, to nawet gdybyśmy mieli cię na bezpośrednim, to po prostu bylibyśmy z tobą i moglibyśmy patrzeć, jak zabijasz ludzi, a tak możemy ich sami zabijać... - I zjadać. - Kły Busha błysnęły wilgotną bielą w świetle księżyca. - Zabijamy ich i zjadamy. To jest dopiero ostra jazda, ostrzejsza nawet niż twoje akcje... Wiesz, bez urazy. Ja jestem twoim prawdziwym fanem, nie to co ten ćwok Packard. Mam wydanie kolekcjonerskie wszystkich twoich Przygód i sześcian-matkę bootlegu Sługi Cesarstwa... - Tylko dzięki temu, że twoja stara zrobiła loda temu pomarszczonemu staruchowi Turnerowi - warknął szyderczo Packard. Pokręciłem głową. - Czy wy, gnojki, nie pojmujecie, że to są prawdziwi ludzie? Nie dociera to do was? To nie jest żadna pierdolona gra... - Jak nie jest, jak jest? - zaoponował Packard. - Nasza sfora dostaje punkty za każdego cywila, którego zdążymy zdjąć, zanim Rycerze nas rozwalą. Są jeszcze premie za uzbrojonych strażników, a jak któraś sfora zabije Rycerza, to automatycznie wygrywa, chyba że ktoś inny też stuknie Rycerza, bo wtedy się porównuje liczbę zabitych cywili... - I za czas też dostaje się punkty, nie? - Bush pokiwał z entuzjazmem głową. - Dziś mamy mało trupów, ale nawet kiedy tylko tak tu stoimy i z tobą rozmawiamy, licznik bije, i to jest zajebioza, zwłaszcza że mogliśmy cię poznać osobiście i w ogóle. A w dodatku ciągle jeszcze możemy wypełnić misję. Przyszliśmy tu po dnie rzeki, nie? Bo ogrille, które prowadzimy, i tak są już martwe, więc nie muszą oddychać. Rycerzy jeszcze nie ma, więc... Nie mieściło mi się to w głowie. - Kurwa mać, wy naprawdę jesteście dziećmi... Packard uśmiechnął się z wyższością.

- Jesteśmy. A ty ile miałeś lat, kiedy zabiłeś pierwszy raz? - Kiedy zabiłem pierwszy raz, walczyłem o życie, palancie. - Było to wstrętne kłamstwo, ale co mi tam. - Jesteście bandą rozpuszczonych Uprzywilejowanych smarkaczy, którzy siedzą sobie w symfotelach w innym wszechświecie... - A co ty myślałeś? - Drugi Saud pokręcił głową w taki sposób, jakby uważał mnie za skończonego durnia. Tak się właśnie czułem. - Że starzy daliby nam grać, gdyby naprawdę mogło się nam coś stać? Sam zobacz. - Zadarł przepaskę biodrową, odsłaniając poszarpany kikut obciętego przy samej nasadzie przyrodzenia. - Nawet poruchać sobie nie możemy, to co mamy robić? Zabijamy. - Nigdy nie zabiłem nikogo dla zabawy... - Nie dla swojej. - Uśmieszek Busha był niemal identyczny jak u Packarda. - Ale dla naszej tak. Byłeś w tym dobry. Najlepszy. Wiesz, że cały czas jesteś w pierwszej dziesiątce? To znaczy, wiadomo, Studio od wieków nie wypuściło nic nowego, ale ja tam sobie myślę, że nawet ci nowi goście nie mieliby z tobą szans. To są takie cipy. - Zamknijcie się wszyscy. Zamknijcie się na chwilę. Nie zamierzałem prowadzić takiej dyskusji z Uprzywilejowanym gówniarstwem, które wciela się w Czarne Noże w jakiejś popieprzonej grze. Zwłaszcza że w tej rozmowie byłbym z góry skazany na porażkę. Przybyłem do Nadświata - i w ogóle zostałem Aktorem - po to, żeby zasmakować władzy, o jakiej na Ziemi nie mogłem nawet marzyć. Owszem, wiązała się z tym kasa, sława, tłumy wielbicieli i nawet jakieś tam polityczne wpływy - ale to wszystko były dodatki. Prawdziwą nagrodą była władza. Mogłem olać prawo, które rządzi życiem podkastowych na Ziemi. Mogłem żyć poza prawem, kierując się wyłącznie własną wolą. Chociaż właściwie to wszystko brzmi trochę abstrakcyjnie: tak naprawdę chodziło o to, że w Nadświecie mogłem być bogiem. Mogłem bezkarnie zabijać. Zawsze wiedziałem, że jestem nienormalny, i to chyba bardziej niż ustawa przewiduje. Wiedziałem również, że gdybym nie został Aktorem, zdechłbym w więzieniu. Dlatego przeniosłem się do świata, w którym żądza krwi dawała władzę, a popełniane mimochodem morderstwa były celem gry. Byłem taki sam jak oni. Różniliśmy się tylko tym, że oni mieli lepszy start. Nie narażając swoich tyłków, dostali wszystko to, na co ja musiałem harować jak wół. Prawda jest jednak taka, że ja też niespecjalnie się narażałem. Połowa blizn na moim ciele

to pozostałości ran, które powinny mnie zabić lub trwale okaleczyć - i zabiłyby lub okaleczyły każdego nie-Aktora. Nieograniczony dostęp do najnowocześniejszej techniki medycznej, od czasu do czasu uzupełniony bezwstydnym magijnym wspomaganiem - oto najlepsza recepta na długowieczność w historii obu wszechświatów. Czym się zatem różniliśmy? Oni w to weszli dla zabawy, ja dostawałem kasę. To wszystko. W Konserwatorium Studyjnym krąży taki stary (i nieśmieszny) żart: Kiedy zabijasz dla pieniędzy, jesteś żołnierzem. Kiedy zabijasz dla zabawy, jesteś psychopatą. Kiedy zabijasz dla pieniędzy i dla zabawy jednocześnie - jesteś Aktorem. Dizhrati, kurwa, golzinn Ekk. Głowa tak mnie bolała, że dudniło mi w uszach. - Mówiliście, że macie jakąś misję do wypełnienia... - No pewno. - Szponiasta łapa Busha wskazała „Pratta i Redhorna". - Ten hotelik. Zet zet. - Jaki zet zet? - Znaleźć i zniszczyć. Zabić wszystkich, spalić budynek. Pięćset punktów. Kurna, facet, ty naprawdę jesteś zielony. - Swoje wiem... Znaleźć i zniszczyć. Przepadłbym bez śladu, zaginąłbym jako domniemana ofiara pożaru... Ten cały Faller działał bardzo systematycznie. Miał niezłe nawyki. Zastawił na mnie pułapkę dwa razy sprytniejszą niż khryliański pomysł użycia zakładników jako zwierząt pociągowych. Dziesięć razy sprytniejszą. Przypuśćmy, że jesteś bandziorem na usługach Kompanii Nadświatowej, który po Dniu Wniebowstąpienia został tu uwięziony, ale chce wrócić do domu. Jeśli interesowałeś się miejscowym folklorem, mogłeś słyszeć o dillin. Może pamiętasz także Opowieści Pierwszego Ludu - książkę mojego ojca, w której sugerował, że Kraina Ciszy (do której dillin mają prowadzić) mogłaby być Ziemią. Kto wie, może przypomniałeś sobie także Odwrót z Boedecken i historię Łzy Panchasella. Przybywasz więc do Brodu Purthina i zaczynasz wydobywać gryfkamienie. Nie robisz tego jednak dla pieniędzy. Chodzi ci o ich moc. Potem dochodzą cię słuchy o Dymnym Łowie: wygląda na to, że jakieś przedsiębiorcze ogrille nauczyły się czerpać z Zewnętrznej Mocy, która jest jednocześnie dil T'llan i dawnym bóstwem Czarnych Noży. Okazuje się, że ożywienie Dymnych Łowców osłabia tę Zewnętrzną Moc na tyle, że możesz przełamać zabezpieczenie i otworzyć dil.

Pięknie. Możesz zatem wrócić na Ziemię... ale tego nie robisz. Nie jesteś głupi: wiesz, że siedzisz na jedynej czynnej bramie łączącej Ziemię z Domem. Stwierdziłem, że nie mogę się doczekać spotkania z tym skurczybykiem. Ponad ramionami ogrillów spojrzałem na leżącego na chodniku trupa Luźnego Gościa, potem na rysujący się na tle nieba dach gospody. - Swoje wiem - powtórzyłem. - Wiem, że tam nie wejdziecie, kutafony. I nie spalicie tej knajpy. - Nie wygłupiaj się - powiedział któryś, chyba Windsor, ale nie dałbym sobie uciąć głowy: było ciemno, a poza tym, bądźmy szczerzy, wszystkie nieżywe ogrille wyglądają dla mnie identycznie. - Przez ciebie przegramy... - Pięć minut temu, broniąc tej gospody, zabiłem trzech ludzi, trzech prawdziwych ludzi, którzy naprawdę umarli. - Spojrzałem głęboko w żółte jak szczyny ślepia Windsora. - Jak myślisz, co zrobię z wami? Zamrugał. - Ja cię kręcę... Super! Mógłbyś? Naprawdę mógłbyś?! No, zajebioza po prostu... Kurwa, to lepsze niż autograf! - Mogę was wszystkich torturować i zamęczyć na śmierć, jeśli chcecie, ale żadnego palenia nie będzie. - To znaczy, że byłeś tam w środku? - Bush parsknął śmiechem. - Mogliśmy cię zabić, tak? Ja pierdolę, to by dopiero było wykurwiście... Pomyślcie, bylibyśmy facetami, którzy zabili Caine'a. Packard z namysłem kiwał głową. - Wiecie... - Powiódł wzrokiem po pozostałych. - Nadal możemy... - Tylko bez wygłupów. Bush też się zamyślił. - Masz tylko tego gnata? - zapytał. - Coś ci wyjaśnię - odparłem i wpakowałem mu kulkę w rzepkę. Impet kompozytowego pocisku zakręcił nim w miejscu, a kiedy desperacko próbował złapać równowagę, noga złożyła mu się wpół i runął na bok: rozdzieracze amputowały mu kończynę na wysokości kolana. - Ej! Co to było? Za co?! Podniosłem automag. - Ktoś jeszcze? - Co za syf! - Bush gramolił się z ziemi, próbując stanąć na nogi. To znaczy, na nogę. -

Nawet jeszcze nikogo nie zabiłem! - Co ty, kurwa, nie powiesz... Zaraz się popłaczę. Powinieneś się cieszyć, że masz to ciało. Gdyby ktoś inny popełnił taki błąd, jak ty przed chwilą, już by nie żył. - Ale to był pomysł Packarda, nie mój! Dlaczego jemu nie odstrzelisz nogi?! - Pomysł jest nadal aktualny - powiedział Packard. - Rozstawcie się, a kiedy do mnie strzeli, rzućcie się wszyscy na niego. Nie wiem, ile punktów za niego dostaniemy, ale to nieważne. To jest Caine! Będziemy sławni! - Jeszcze jak... - mruknąłem, cofając się w głąb zaułka. Gdybym zdążył się cofnąć dostatecznie głęboko, mógłbym ich rozwalać po kolei - co pewnie i tak nie ocaliłoby mi życia, ale nic lepszego nie przyszło mi do głowy. Jakiś cichy dźwięk z tyłu, metaliczny chrzęst, jakby gdzieś tam pełzał sobie zaspany srebrny grzechotnik. Zaryzykowałem rzut oka przez ramię - w samą porę, żeby zobaczyć, jak z cienia wynurza się surowy mężczyzna w surowej zbroi, funkcjonalnej i pozbawionej wszelkich ozdób poza inkrustowaną na lewej piersi otwartą dłonią z elektrum, na której widnieje złote słońce Khryla. - A niech mnie... - zdziwiłem się. - Nigdy bym nie pomyślał, że powiem coś takiego, ale tak się cieszę, że cię widzę... Markham z rodu Tarkanen odpowiedział krótko: - Pynhall. Był szybszy niż Tyrkilld. Nie widziałem ciosu.

DROGA CAINE'A ODWRÓT Z BOEDECKEN (fragment) Jesteś: CAINE'EM (w tej roli Aktor Prac. Hari Michaelson) ORYGINAŁ. ROZPOWSZECHNIANIE SUROWO WZBRONIONE. © 2187 Studio Przygody-bez-Ograniczeń. Wszystkie prawa zastrzeżone. - Tizarre! - syczę najgłośniej, jak się odważę. - Tizarre, do diabła... W następnym błysku letniego pioruna widzę tylko jej kark i pasemka mysio-brązowych włosów. Nie poruszyła się. Jej ręce - bezwładne i blade jak u trupa - ani drgnęły. Powiązana w supły lina podtrzymuje ją za ręce, zanurzoną po piersi w półciekłej mazi złożonej z gnijącego mięsa, kości z wyssanym szpikiem, resztek niezidentyfikowanych warzyw, zastarzałych rzygowin i rozmiękającego gówna. Grzmot przewala się nad obozowiskiem, a ja nagarniam sobie garść piasku i żwiru. Nie ma sensu się drzeć: jeszcze trochę podniosę głos i nie będzie ważne, jak dobry kamuflaż zmajstrowałem sobie na poczekaniu, bo jakiś bystry samiec zacznie się zastanawiać, dlaczego kupa kamieni na skraju kloaki mamrocze coś scenicznym szeptem. Zresztą i tak ktoś pewnie niedługo zauważy, że tych kup kamieni jest o jedną za dużo. Wystawiam rękę spod skraju maskującej mnie szmaty i ciskam do dołu garść kamyków. Powinny trafić ją w kark. - Tizarre...! Noc oferuje mi długie, zimne oczekiwanie na następną błyskawicę. Jeżeli Tizarre nie żyje, mam przesrane. Bez niej nie dam rady. Chociaż może mógłbym jeszcze uciec. Może. Może gdybym nie stuknął tylu strażników i nie obudził czujności pozostałych, naprawdę miałbym szansę. Niech cię szlag trafi, ty gówno warta rozmemłana płaczliwa suko, lepiej, żebyś... Kiedy błyskawica w końcu przecina niebo, ukazuje mi obraz rodem z marzeń - przebłysk bieli nad powierzchnią szamba: Tizarre łypie jednym okiem w górę, na poszarpane krawędzią kloaki niebo. - Kto... to? - Głos ma tak samo martwy jak dłonie. - Skąd znasz moje imię? - Ciszej, kurwa! - syczę. - To ja, Caine. Musimy...

- Caine? - Zero zrozumienia. - Skąd... - Nieważne. Musimy cię stąd wyciągnąć. Cisza. - Tizarre? - Ja... Nie, Caine, ja nie dam rady. Nie zmuszaj mnie. Chcę umrzeć. Niedoczekanie twoje, larwo jedna. - Nie zostawiaj mnie, Tizarre. Nie teraz. Potrzebuję cię, Marade cię potrzebuje. Szept z ciemności: - Nie czuję... nóg. Straciłam czucie. Pocięli mnie, zanim mnie tu powiesili... Nadciąga burza. Mogę to zakończyć. Utopię się... Co za pipa... Jeśli naprawdę chciała się utopić w cudzym gównie, mogła się nie ruszać z domu. - Pomogę ci. Znalazłem trochę sprzętu... - A tam, pierdolić zasady. - Właściwie nie znalazłem, tylko przywiozłem. Z domu. Następna letnia błyskawica. Tizarre ma już otwarte oczy. - Z domu? - Tak. Byłem w domu, kapujesz? - Marade... Zanim ją złapali, mówiła... mówiła, że obiecałeś... że jeśli zabiorą cię do domu... - Zgadza się, obiecałem. Przeczekuję grzmot. Ludzie, którzy mają moralne opory przed kłamstwem, nie zostają Ezoterykami. To, co za chwilę powiem, nie przysporzy mi najmniejszych wyrzutów sumienia. - Dlatego tu jestem. Wróciłem po nią. Po nią i po ciebie, bo ona nigdy by cię nie zostawiła. Następny błysk - wytrzeszczone oczy Tizarre wyglądają jakby magazynowały światło. Nadal tylko szepcze, ale przynajmniej widać, że się ożywiła: - Wróciłeś... żeby nas... ocalić... - Sam nie dam rady. Jesteś mi potrzebna. Razem uratujemy Marade. Grzmot - głośniejszy od poprzedniego - przetacza się po niebie. Chyba rozzłościł się jakiś bóg. - Możemy uratować wszystkich, nie tylko Marade. W świetle następnego pioruna widzę odpowiedź malującą się na jej pokrytej skorupą

brudu twarzy. Mój żołądek robi małego fikołka. Może jednak skłamałem z tym brakiem wyrzutów sumienia. >>przewijanie w przód>> Tym razem grzmot nie czeka nawet na zgaśnięcie błyskawicy: rozdzierający chmury ryk zagłusza zduszone jęki Tizarre, kiedy jej ręce w konwulsjach i spazmach budzą się do życia. - Aaach... kurde... - Deszcz zmywa łzy, zanim popłyną po policzkach. Napięte mięśnie na szczęce i szyi błyszczą odbitą błękitną poświatą kleistego błocka, które oblepia bandaże na jej nogach. - Nie przyszłoby mi do głowy, że ból może tak cieszyć... Wzruszam ramionami, przykucnięty w progu. - Ból służy Bogu do przypominania ci, że żyjesz. - Może... łaaaaa... w takim razie... chciałabym mieć łaskawszego boga... - Każdy by chciał. - Wstaję. - Wystarczy. Jak będziesz za czysta, zaczniesz znów śmierdzieć człowiekiem. - Dobra. - Kiwa głową i wyciera nos w rękaw. - Pomóż mi wyjść. Wyciągam ją na suchy grunt i sadzam pod ścianą. Jednym z ostatnich gruczołów piżmowych nacieram jej stopy od spodu. - Co robisz? - Jeżeli się uprą, i tak nas wytropią, ale przynajmniej nie zwrócimy ich uwagi przez przypadek. - To są... - Gruczoły zapachowe. Mają je pod szczęką, na dłoniach i na podeszwach stóp. To dyskretniejszy sposób oznaczania terytorium niż sikanie po kątach. - Ty im je... wyciąłeś? Z... - A myślałaś, że jak im się wymykam? Urok osobisty? Chodź. Podnoszę ją, przerzucam sobie jej rękę przez ramię i na wpół niosąc ją, na wpół podpierając, zagłębiam się w ciemny, kręty korytarz. - Dokąd idziemy? Do jedynego bezpiecznego miejsca na całym tym cholernym Boedecken. - Gdzieś, gdzie nie trafisz, jeśli wcześniej tam nie byłaś. Głęboko w mrok. Liczę kroki, nasłuchując szumu deszczu w miejscach, gdzie sufit się zawalił. To dobre punkty orientacyjne. Do góry, do góry, jeszcze wyżej. Tizarre dyszy mi ciężko w ramię.

- Ale jak ci się udało... Nie szukają...? - Już nie. - Próbuję się roześmiać, ale tylko stękam pod jej ciężarem. - Chyba doszli do wniosku, że to kiepski pomysł. - Ale przecież... magja... mają magję... - To nie taumaturgia... - Kurna, robi się coraz cięższa. - To teurgia. Muszą ubłagać boga, żeby udzielił im swojej mocy. - No to co? - To, że zabiłem ich najwyższą kapłankę. Tę sucz w czarnym pióropuszu. - Ale jak... jakim cudem... - To nie było takie trudne. Można by powiedzieć, że po prostu miałem fart, ale nie wydaje mi się. - Tym razem udaje mi się roześmiać. Mój śmiech brzmi równie groźnie jak szalejąca na zewnątrz burza. - Jestem prawie pewien, że ich bóg jest teraz po mojej stronie. >>przewijanie w przód>> Z rękami skrzyżowanymi na piersi tuli się do suchej jak pieprz skały. Ocieka brudnym deszczem. Różowa poświata Łzy zabarwia jej skórę w taki sposób, że mogłaby się wydać całkiem zdrowa, gdyby nie dreszcze, ból i zgroza wyzierająca z jej oczu. - Naprawdę tu była... - powtarza półgłosem, kiedy ja przekopuję stertę starych kości, broni, kawałków zbroi i innego gówna w poszukiwaniu płaszcza, spodni i butów dla niej. Cały czas tu była, naprawdę tu była... - Zgadza się. - Nie znaleźlibyśmy jej. - To prawda. Tak działa jej magja. Gdybym jej szukał, też bym jej nie znalazł. Ma szeroko otwarte oczy. Chciałbym, żeby to była oznaka zadziwienia. - To wszystko... przywiozłeś z domu? - Nie, no co ty. - Kręcę smętnie głową. - To jest... Znalazłem tu mnóstwo różnego badziewia. Przez ostatnie tysiąc lat nie my jedni szukaliśmy Łzy. Niektórzy z tych poszukiwaczy umarli z innych powodów niż spotkanie z Czarnymi Nożami. - Ale... - Jest tu też trochę naszego sprzętu i parę zabawek, które przez ostatni dzień zabrałem Czarnym Nożom. Nie tylko ich gruczoły piżmowe mogą być użyteczne. Podziw ściera z jej twarzy grymas bólu. - To ty jesteś skórołazem.

- Czym? - Potworem. Zmiennokształtnym, którego boją się ogrille. - Odgarnia mokre włosy z oczu. - Słyszałam, jak rozmawiały o nim... to znaczy, o tobie... - Rozumiesz, co mówiły? Znasz ich język? - Nie, bez przesady. To magja, taka jakby ograniczona telepatia... Zabawiałam się w ten sposób, kiedy podeszli bliżej... żeby oderwać myśli od... - Rozumiem. - Mówiły, że zszedłeś z krzyża, ale mówili też, że nie żyjesz... Nie mogłeś tego przeżyć. Paru samców twierdziło, że skórołaz nęka obozowisko; potrafi przenikać przez ściany, stawać się niewidzialny, czytać w myślach i przybierać postać zabitych ofiar: zdziera z nich skóry i upodabnia się do nich zewnętrznie, ale w środku pozostaje potworem... - Skórołaz... Hm. Podoba mi się. To pewnie dlatego przestały mnie tropić: odrobina przesądnych lęków czyni cuda. A ja obdzierałem skurwieli ze skóry tylko dlatego, że taki miałem kaprys. Czysty fart. - Taaak... - Przeciągam się. Podoba mi się, jak pracują moje ręce. - Tak, to byłem ja. - Ale... naprawdę byłeś w domu, tak? I zabierzesz nas tam? Powiedziałeś, że... nas zabierzesz... - Powiedziałem to, co musiałem powiedzieć, żeby wywlec cię z tego pieprzonego dołu. Powietrze z sykiem ucieka z jej z piersi. - Ale... - Potrzebna mi jesteś żywa i bojowa, Tizarre. Mam tu jakieś świństwo, które wyleczy cię z infekcji. Odzyskasz siłę. Mam jedzenie, broń, zbroje i jakieś magijne zabawki, które nie bardzo wiem, co robią. Tylko że wszystkie te skarby zdawały się na nic, dopóki tkwiłaś w tej kloace. I dalej tak będzie, jeśli ich nie użyjesz. - Ja... - Obejmuje się ciasno ramionami, gniotąc mikre piersi. Nie patrzy na mnie. - Tam... w tym dole... ja... - Mhm. - Kucam przy niej i narzucam jej płaszcz na ramiona. - Nie będę udawał, że wiem, co wtedy czułaś, ale sam też nie miałem ostatnio lekko. Palce ma dostatecznie sprawne, żeby chwycić płaszcz i otulić się nim jak kocem. - Wiem. Ale ty zawsze... byłeś taki silny... - Nie silny, tylko wredny. Teraz podnosi na mnie wzrok. Widzę łzy w jej oczach.

- Posłuchaj mnie - mówię. - Ja też swoje przeszedłem, chociaż nie załatwili mnie tak jak ciebie. Ani jak Marade, którą cały czas mają. - Marade... - powtarza jak echo, smutnym, głuchym tonem. - Co jej zrobili? - Coś... bardzo złego. Gorszego niż to, co zrobili mnie albo tobie. - Na bogów... - Nowe łzy. - Nie zniosę tego, na bogów... - Ona to znosi. Marszczy mysio-brązowe brwi. - Khrylianie tak mają - ciągnę. - Na tym polega dar Khryla. To okrutny dar, ale Marade go ma, na dobre i na złe. Przeżyje wszystko, dopóki się nie podda. - Ona się nigdy nie podda. Nigdy! - Chyba że się dowie, że nie żyjesz. - Och... - Znów wytrzeszcza oczy. Rozdziawia usta. - Ale... ja... - Dlatego musisz wziąć się w garść. I to szybko. Kiedy burza się skończy, zajrzą do kloaki i zobaczą tylko te dwie obcięte łapy, które zostawiłem wiszące na sznurku... Ma coraz silniejsze dreszcze. - Nie zrobię tego za ciebie, Tizarre. To twoja moc. To ty jesteś taumaturgiem. Tylko ty możesz użyć Płaszcza i wejść do tego ich pieprzonego obozu. - Mam... tam wrócić...?! - Musisz. - Nie dam rady, Caine... nie mogę... - Możesz. W tym rzecz, że możesz. To właśnie próbuję ci wytłumaczyć. Jesteś silniejsza niż myślisz. Widziałem, jak różni ludzie cierpieli, czasem bardziej niż my. I wiem coś o tym, jak się z tego otrząsali. Jak uczyli się z tym żyć. To nie jest wcale skomplikowane, tylko po prostu trudne. - Trudne. - Śmieje się. Słyszę w tym śmiechu histeryczną nutę. - Trudne?! - Tak. Po prostu musisz walczyć. Cały czas. Nie poddawaj się. - Caine... - Zwyczajni ludzie niczym nie różnią się od khrylian: tak samo jak oni przeżyją wszystko, dopóki się nie poddadzą. Zgoda, u khrylian dotyczy to nie tylko ducha, lecz także ciała, ale to detal. Dopóki się nie poddasz, skurwiele mogą cię co najwyżej zabić. Mogą cię też okaleczyć, oślepić, przerobić na śliniącego się półmózga i tak dalej... Ale dobre kłamstwo bije złą prawdę na głowę. Kładę jej rękę na ramieniu. - Śmierć nie jest najgorszą rzeczą.

To akurat prawda. - Ty nie rozumiesz. - Telepie ją coraz bardziej, mimo płaszcza. Te dreszcze to chyba jednak nie z zimna. - Ja już się poddałam. Skapitulowałam. Wyłam, krzyczałam, błagałam... - Ja też. I znów widzę białe obwódki wokół jej tęczówek. Wzruszam ramionami. - Złamali mnie jak spróchniały patyk. Co z tego? Każdego złamią. Tacy już są. - Ale... ale... - To przeszłość. - Wstaję. - Pierdolić przeszłość. Przeszłość się skończyła, a my musimy walczyć w teraźniejszości. - Ja... ja nie wiem, czy... - Przykuli Marade łańcuchami do sterty kamieni na środku obozu. Na brzuchu. Nagą. Cały klan może się do woli gapić, kiedy samce po kolei ją dymają. - Caine... Caine, przestań... - Wiesz, dlaczego jeszcze żyje? Nie tylko dlatego, że jest khrylianką, Tizarre. Owszem, bóg ją uzdrawia, ale robi to dlatego, że Marade wciąż walczy. Opiera im się. Za każdym razem. A wiesz dlaczego walczy? - Kucam przed nią i chwytam ją za ramiona, żeby musiała spojrzeć mi w oczy. - Dlatego że ja już nie wiszę na krzyżu. - Caine... - Dlatego że ty możesz jej potrzebować. - Ja... - Zostawisz ją? - Potrząsam nią. - Zostawisz ją, pytam?! - Jak możesz... Jak możesz przerzucać to na mnie... - Bo to twoja decyzja. Twoja i moja. Nikogo więcej już nie ma. - Błyskam zębami w uśmiechu. - A poza tym mam plan. >>przewijanie w przód>> Łoskot deszczu przechodzi w skwierczenie, potem w szum. Grzmoty cichną na wschodzie. Już czas. Z całej siły napieram na sznurową uprząż, aż na piersi i ramionach występują mi krwawe pręgi. Sanie ruszają z szarpnięciem. Ciągnę je w noc. To moja noc. Dobra noc do umierania, skurwysyny.

Trzysta stóp pod nami nad pustkowiem snuje się dym przemoczonych deszczem ognisk obozowiska Czarnych Noży. Na zewnątrz i w poprzek ściany, po skalnej półce... Szmer mżawki wystarcza, żeby zagłuszyć zgrzyt płóz na piasku i mokrej skale. To dobrze, bo nie zamierzam ryzykować, a noc i twardy kamień potrafią zdradziecko przenosić dźwięk. Ciężar sań wyhamowuje mnie dosłownie o piędź od krawędzi półki. Jedna z płóz zahacza o narożnik rozsypującej się ściany. Dwie beczułki wysuwają się z moich nieporadnych więzów i spadają na ziemię. Wyplątuję się z uprzęży i rzucam za nimi w pościg, żeby nie spadły na dół. Jeszcze nie teraz. Nie tutaj. Drżącymi rękami mocuję beczki z powrotem na saniach. Tym razem przywiążę je mocniej. Drobiazgi. Przez takie pieprzone drobiazgi można zginąć. No dalej, do ciężkiej cholery. Moje palce za diabła nie chcą współpracować. Stres przyćmiewa mi podkręcony Samodyscypliną wzrok, aż w końcu szarpię się ze sznurkiem na oślep - ale nie schrzanię tego. Mowy nie ma. Nie tym razem. Wreszcie udaje mi się upakować beczki. Sprawdzam jeszcze obwiązanie skrzyni, w której ułożyłem owinięte i zatkane szmatami butelki. Gdybym ją miał zgubić... Ale nie, trzyma mocno. Spokojnie. Oddychaj. Nic się nie dzieje. Zakładam uprząż. Kilka głębokich wdechów i widmowa szaro-niebieska poświata znów wyławia z mroku półkę skalną. Tyle wystarczy. Idziemy. Idę więc. Ale... O, kurwa. Za długo to trwa. I za głośno. A ja w dodatku nie mam już siły. Nie czując bólu, zapominam, jaki jestem zjechany. Powinienem był to najpierw przećwiczyć na lekko. Ale kiedy? I tak już jest za późno. Ciągnij. Napieram na uprząż. Sznur wrzyna mi się w skórę i mięśnie, wgryza się w kość, chociaż nie, nie tak naprawdę, ale i tak pali jak skurwysyn... Ciągnij, do kurwy nędzy! Za głośno deszcz ustał nie słyszą mnie ale mogą usłyszeć wiem że mogą a ja nie daję rady iść szybciej ciągnij kurwa ciągnij...

Docieram do skalnego występu i w tej samej chwili wysiadają mi kolana. Wyślizguję się z uprzęży i padam na rozmiękły od deszczu piasek. Ściekająca mi po piersi i barkach krew miesza się z wodą z kałuż, a ja się zastanawiam, co zrobić, żeby jeszcze kiedyś nabrać tchu w płuca. - Caine... Odruchowo przetaczam się na grzbiet i podrywam na równe nogi, z nożami gotowymi do użycia, zanim dociera do mnie, że to głos Tizarre. Cofam się i opieram plecami o ścianę. - Kurde... - cedzę przez zęby. Chowam noże. - Jakbyś mnie w jaja kopnęła... Nie mogłabyś być trochę milsza? Dłoń, której nie widzę, umieszczona na końcu ręki, której również nie widzę, opada mi na ramię. Wzdrygam się, gdy przepływa przez mnie fala energii, jakbym budził się ze snu - i nagle ją widzę i wiem, że mogłem też zobaczyć ją wcześniej, ale tylko oczami. Mózg niczego nie rejestruje. I nie zarejestruje, dopóki Tizarre tego nie zechce. Taumaturdzy śmiertelnie mnie przerażają, między innymi właśnie z powodu Płaszcza. - Powiadomiłam wszystkich. - Tizarre podaje mi różdżkomiecz, rękojeścią naprzód. Jeśli któryś skurczybyk znajdzie się w pobliżu Marade, kiedy zacznie się zabawa, czeka go mała niespodzianka. Odbieram od niej różdżkomiecz. - Nie wątpię. - Nawet sobie nie wyobrażasz. - Jej twarz nadal jest pozbawiona wyrazu, ale oczy pałają gniewnym ogniem. - Nie chciała, żebym jej rozcięła kajdany na rękach. Kazała mi naciąć skoble, którymi łańcuchy są przymocowane do kamieni. - Pięknie. Cała scena staje mi przed oczami: Marade, naga, wstaje ze sterty gruzu. Trzystopowe łańcuchy, grube jak moja ręka, zwieszają jej się z obu nadgarstków. Zaczynają wirować, wydając morderczy świst. Mała niespodzianka... Tak, chyba można tak powiedzieć. Aż żałuję, że mnie przy tym nie będzie. Chciałbym to zobaczyć. Chowam różdżkomiecz do cholewy i wyciągam ręce do Tizarre. - Zaraz będzie świtać. Zrób to. Widzę ją jak przez pomarańczową mgłę: oblizuje wargi, marszczy brwi. Bierze mnie za lewą rękę. - Wiesz, powinnam użyć miedzianej albo srebrnej farby...

- Krew wystarczy. Zrób to. - Ty to zrób. Sztyletem nacinam sobie nasadę kciuka. Tizarre łapie płynącą krew w stuloną dłoń. - Robiłeś to kiedyś? Używałeś Krzyku? - Wiem, jak działa. Kiwa głową. - Pamiętaj, żeby zakryć uszy. - Wiem. - To mi chwilę zajmie. Przyszykuj na razie beczki z olejem. Kiedy przygotuję ci ręce, nie będziesz mógł robić nimi nic innego. Chowam sztylet i wyciągam różdżkomiecz. - Bierz się do roboty. Wpatruje się w kałużę krwi w zagłębieniu dłoni i zaczyna oddychać głęboko, regularnie: wprowadza się w widzenie wewnętrzne. Po krwi pełga blady alkoholowy płomyk, który nie daje światła. Impulsem umysłowym uruchamiam różdżkomiecz: z jego czubka wyrasta migotliwa niebieska płaszczyzna mocy. Tnie więzy beczek i z łatwością odcina pokrywy, zostawiając gładkie, szkliste ślady. Strącam wieko pierwszej z brzegu beczułki i przewracam ją na ziemię. Olej zalewa skalny występ, wije się strużkami po mokrym piasku, łączy się w grubsze strugi i leniwie dociera na sam skraj przepaści. Kopniakiem zrzucam następną beczkę; olej rozlewa się swobodnie po drugiej stronie sań. Dwie kolejne beczki ustawiam przy luce w murze, ale na razie ich nie opróżniam. Olej przelewa się przez krawędź. - Caine...? - W głosie Tizarre słyszę tę charakterystyczną pustkę, od której dostaję gęsiej skórki. Trwa w widzeniu wewnętrznym. - Teraz. Wycieram ubrudzone olejem i piachem dłonie o spodnie i wyciągam do niej ręce. Zanurza palec w mojej połyskującej niebieskim ogniem krwi. Mrucząc pod nosem, maluje mi krwią symbole na dłoniach. Nie trwa to długo. Przenosi się na moją twarz, obmalowuje mi usta i policzki. Po paru sekundach wzdycha głośno i odzyskuje pełnię świadomości. - Zrobione. - Wzdryga się. - Możemy zaczynać, jak tylko będziesz gotowy. Mój oddech przyspiesza i świszczy cicho w ściśniętym gardle. - Na stanowiska. - Caine... - Dławi kaszlnięcie, mruży oczy. - Nie przeżyjemy tego, prawda? - Trudno powiedzieć. - Wzruszam ramionami, żeby zamaskować dygotanie rąk. - Dwa

dni temu powiedziałbym, że jesteśmy bez szans, ale ostatnio szczęście mi sprzyja. - Kiedy... - Znowu kaszlnięcie, stłumione, może podszyte szlochem. - Kiedy Szeptem wykładałam Marade nasz plan, no wiesz, odwrócenie uwagi, spotkanie i tak dalej, popłakała się. Nigdy nie widziałam, żeby płakała, Caine. Myślę, że nigdy... nawet po tym, co jej zrobili... ale rozpłakała się, kiedy przedstawiłam jej plan i zapytałam... Powiedziała, że ci dziękuje. Powtarzała, że jest ci wdzięczna, ale nie za... nie za samą ucieczkę. Nie za ocalenie. - Tizarre z wysiłkiem przełyka ślinę. - Za okazję do zemsty. Oczy mnie pieką. Nie od łez. - Rozumiem. - Ja też chcę ci podziękować. Za to samo, za okazję do zemsty. - To nie będzie taka zwykła okazja. Pamiętasz, co powiedziałem tamtej nocy, kiedy nas złapali? Że zapamiętają nas na tysiąc lat? - Ale to była tylko... - Tak, tylko. Wtedy tak. Burzowe chmury się rozstępują. Pojawiają się gwiazdy. - Ty i ja, Tizarre... - Widzi, jak szczerzę zęby? - Ty i ja możemy to urzeczywistnić. Tu i teraz. >>przewijanie w przód>> Nawet wiatr cichnie. Olej ma gęsty, intensywny aromat. Widziany z czubka skalnego występu obóz Czarnych Noży wygląda jak roztrącone kopniakiem ognisko: wszędzie żarzące się węgle, popioły i dym: węgle to namioty ze skór, popioły to samce śpiące na deszczu, pod gołym niebem, a dym to dopalające się przed świtem ogniska wartowników. Jestem na stanowisku. Możesz zaczynać. Nie muszę jej dawać znaku, że słyszałem. Zorientuje się. Zemsta należy do mnie, rzekł Pan. Ale dziś będzie musiał się nią podzielić. Przykładam pomalowane palce do pomalowanych policzków. Nabieram w płuca tyle powietrza, ile się zmieści, i otwieram usta najszerzej jak potrafię, a potem klaszczę w dłonie ostro, głośno - na wysokości ust. Odgłos jest taki, jakby połowa Boedecken wyleciała w powietrze. Magja Krzyku kieruje dźwięk jak najdalej ode mnie, ale fizyczny impet fali dźwiękowej

jest tak silny, że chwieję się na nogach, kolana się pode mną uginają, a w oczach stają mi gwiazdy. Zakryć uszy, kurwa. Dobry żart. Już straciłem słuch. Nawet nie próbuję sobie wyobrażać, co usłyszały Czarne Noże, ale roztrącone ognisko w mgnieniu oka zmienia się w roztrącone mrowisko: ogrille zrywają się z posłań, wybiegają z namiotów, biegają tam i z powrotem, zbroją się, a także - zapewne - pokrzykują, wyją i piszczą, ale ich nie słyszę. A ja jeszcze nawet nie zacząłem. Teraz faktycznie zasłaniam uszy i Krzyczę: OSTRZEGAŁEM WAS Dźwięk jest tak donośny, że trudno właściwie nazwać go mową: można pomyśleć, że całe urwisko pionowego miasta właśnie ryknęło gromko. Mrowisko nieruchomieje. Plamy ogrillowych pysków wznoszą się ku niebu. TO MIEJSCE NALEŻY DO MNIE Nogą przewracam - ostrożnie! - jedną z pozostałych beczek. Olej zaczyna spływać kanałami biegnącymi przez całe miasto. POWIEDZIAŁEM ŻE WAS NAKARMIĘ WASZĄ PRZYSZŁOŚCIĄ Na ten sygnał strużki oleju w kanalikach wybuchają ogniem. Grzeczna dziewczynka. Rzeki płomieni płyną po fasadzie pionowego miasta: jasne węże na tle trójkąta mroku. Ogień wspina się kanałami do góry, kreśląc gigantyczną płonącą strzałę. Wskazującą miejsce, w którym stoję. JESTEM JEDNAK MIŁOSIERNYM BOGIEM Przewracam ostatnią beczkę i cofam się od skraju urwiska, gdy płomień wdziera się na górę przez wyrwę w murze i cały skalny cypel zmienia się w wysoki na pięćdziesiąt stóp słup ognia. NIE KAŻĘ WAM JEŚĆ JEJ NA SUROWO Cały czas się śmieję, kiedy wyjmuję ze skrzyni pierwszą butelkę i zapalam szmaciany knot od płonącej strużki oleju w miejscu, gdzie przewróciłem pierwszą beczułkę. Nawet tutaj jest tak gorąco, że muszę osłonić twarz ręką. Czuję zapach przypalonych włosów, ale nie przejmuję się tym i śmieję się w głos. Brzmi to tak, jakby Bóg grał planetami w kości.

Wydaje się wam, że nie ma w tym nic śmiesznego? No to patrzcie. Rzucam płonącą butelkę wysokim łukiem, zaraz za nią leci następna. Dwa małe punkciki szamoczącego się ognia spadają w blednące mroki nocy. Zanim rozbiją się o ziemię, sięgam już po dwie kolejne. Nie muszę patrzeć, gdzie wylądują. Ja to po prostu wiem. Może i strzelam nie najlepiej, ale w rzucaniu jestem naprawdę, naprawdę niezły. Podchodzę do krawędzi z dwiema zapalonymi butelkami w rękach. Biorę zamach... Caine? Co ty robisz?! To właściwie nie jest Szept. Czy istnieje taki czar jak „Warknięcie"? Ciskam butelkę i spoglądam w dół, na niższy poziom, gdzie stoi oświetlona czerwoną łuną Tizarre. CO TY TAM JESZCZE ROBISZ KURWA? We łbie mi dzwoni od Krzyku. Tizarre kuli się i zasłania uszy rękami, ale zaraz znów doskakuje do muru i machnięciem ręki wskazuje obozowisko Czarnych Noży i płomienie rozprzestrzeniające się z miejsca, w którym eksplodowały pierwsze dwie butelki. Zagroda jest pełna piszczących szczeniąt. Palą się żywcem - młodociane samce i suki. I starsze suki, szczenne. Nie taki był plan! To są... to są dzieci! SPIEPRZAJ STAMTĄD W CHOLERĘ Ale to jeszcze dzieci, szczeniaki... nic ci nie zrobiły... Musi się odsunąć, bo ogień podpełzł bliżej. Światła jest teraz więcej i widzę malującą się na jej twarzy zgrozę i wzgardę. Gówno mnie to obchodzi. SPADAJ ALBO NASTĘPNĄ DOSTANIESZ PROSTO W DZIÓB Posyła mi ostatnie wściekłe, zdradzone spojrzenie, a potem okręca się na pięcie i ucieka. Na dole ktoś już otwiera bramę zagrody dla szczeniąt. W obozie wrze. Strzały klekocą o skałę wokół mnie. Wszyscy, którzy nie rzucili się ratować szczeniąt, strzelają do mnie albo pędzą w górę pionowego miasta. Mnie to pasuje. Odwracam się do skrzyni z butelkami. Jeśli naprawdę chcę upiec te małe skurwysynki żywcem, muszę się sprężać. >>przewijanie w przód>>

- Tizarre, do diabła! Ile razy już to dzisiaj powtórzyłem? Wyprowadzam kopnięcie obrotowe i uderzam stopą w Tarczę z takim impetem, że aż dzwonią mi zęby, ale w różowawej poświacie Łzy widzę, jak pod migoczącą obłą powłoką Tarczy Tizarre tylko mocniej zaciska zbielałe powieki. Świetny moment sobie wybrała, żeby odkryć, że jednak ma wielką moc. Że o sumieniu nie wspomnę. Stoi obok Łzy Panchasella, wśród potrzaskanych gnatów i szczątków pancerzy, mocno obejmuje ramionami wąską pierś, żeby powstrzymać dreszcze - i sprawia takie wrażenie, jakby mogła tak stać przez całą wieczność. - Nic nie mówiłeś o zabijaniu szczeniąt. Pękła, kurna. Na maksa. - Przepraszam. Ile razy mam to powtarzać? Powiedziałem już, że będzie mnie to dręczyć do końca życia, tylko wpuść mnie... - To były dzieci, Caine... Nie powiedziałeś, że chcesz... - A gdybym powiedział, pomogłabyś mi?! - warczę. - Oczywiście, że nie! - No to, kurwa, masz swoją odpowiedź! Znów mnie tropią. Słyszycie, jak ich skowyt niesie się po pustych komorach? Słyszycie tę wściekłość? To cierpienie? Mam wrażenie, że najchętniej wypruliby sobie bebechy, żeby wyszarpnąć z nich ból i wepchnąć mi go do gardła, aż się uduszę. Tizarre chyba nie powinna widzieć, jak się uśmiecham od ucha do ucha. Ona też słyszy, jak cierpią - widzę to po jej twarzy, zaciśniętych kurczowo powiekach i zbielałej kresce w miejscu warg. - Co chcesz zrobić? Zostawisz mnie tutaj? Z nimi? - Powinnam... Sięgam ręką za pas, z tyłu, gdzie trzymam różdżkomiecz. - Jedyne, co powinnaś, to się na coś zdecydować, zanim oni zdecydują za ciebie. - A co powiem Marade? No, w mordę jeża... - Co jej powiesz?! Przecież ona wszystko widzi! Nie bądź dzieckiem, do kurwy nędzy! - Nie mów tak do mnie! Nie wolno ci tak do mnie mówić... Zgoda, to na pewno nie posłuży mojemu wizerunkowi. Przeproszę, jeśli przeżyję, ale na

razie skowyt rozlega się tak blisko, że jeżą mi się włoski na karku, słyszę pierwszy chrobot stóp na kamieniu i mam to wszystko w dupie. Wyciągam różdżkomiecz i przystawiam go do Tarczy. Potrzeba wyzwala impuls, który uruchamia tryskające mocą ostrze. Tarcza rozpada się kaskadą iskier. Tizarre się zatacza, a ja wparowuję do komory i z trudem się powstrzymuję, żeby nie dźgnąć jej prosto w oko za to, że jest taką rozmemłaną pipą. Wymijam ją i podchodzę do Łzy. - Postaw Tarczę! - Caine... - Nie mam czasu słuchać twojego smęcenia. Tarcza! Łza Panchasella na złotym postumencie mieni się różowym blaskiem, jak zachodzące słońce wielkości ludzkiej głowy. Runiczne zmarszczki prześlizgują się po jej powierzchni jak cirrusy po niebie i zapadają się w głąb kryształu, pociągając za sobą mój wzrok. Podnoszę swój własny kawałek nieba - niebieskie, skwierczące ostrze różdżkomiecza. - Caine... Tysiąc lat temu, jeśli legendy nie kłamią: Panchasell Mithondionne, prawie nieśmiertelny Najwyższy Król Pierwszego Ludu, płacze, pracując nad tym arcydziełem; eony wiedzy pierwotnych prowadzą dłoń najlepszego adepta w dziejach tej rasy - w dziejach świata! kiedy tworzy Przedmiot Mocy, który jest zarazem przedmiotem piękna; pieśń zaklęta w krysztale, ucieleśnienie snu o pokoju, który ma obronić ten świat i jego mieszkańców... A teraz ja, wredny gnojek z getta, którego życie dla przeciętnego pierwotnego byłoby jak mgnienie oka, zamierzam przeciąć to cholerstwo na pół. Tylko dlatego, że ktoś, o kim Panchasell nigdy nie słyszał, mnie wkurwił. Oto, moi przyjaciele, głęboka prawda o tym, jak funkcjonuje świat. W tym momencie Tizarre udaje się w końcu zwrócić moją uwagę - nie dlatego, że woła mnie po imieniu, ale dlatego, że ogłuszająca eksplozja zasysa całe powietrze w komorze w olbrzymi wir okalający poziomą kolumnę ognia, która z rykiem wytrysnęła z jej dłoni w głąb korytarza. Czarny żelazny grot ogrillowej strzały sterczy jej z brzucha, na szerokość dłoni w bok od lewej nerki. To zaliczka na poczet ceny, jaką - być może - przyjdzie nam zapłacić za mój przeklęty sentymentalizm, który powstrzymał mnie przed ciosem różdżkomiecza. Rój strzał, które ogrille zdążyły wystrzelić w ostatniej chwili, przedziera się przez żar Ognistego Pocisku. Zajmują się ogniem, jedna celuje mi prosto w twarz, ale ja już robię unik i przewrót przez bark i grot tylko rozcina mi czoło, a ja przetaczam się po czymś, co z takim impetem wgniata mi się w nerkę, że nie udaje mi się dokończyć przewrotu i wstać, bo nogi mam jak z

waty... Różdżkomiecz zgasł. Leżąc, celuję nim w Łzę i próbuję uruchomić go siłą woli, ale udaje mi się tylko poparzyć dłoń rękojeścią. Z czubka strzela samotna niebieska iskra. - Caine... Głos Tizarre jest zdławiony i bulgotliwy. Ma krew na ustach, uśmiecha się makabrycznie i obiema rękami ściska sterczące jej z brzucha drzewce strzały. Znowu pluje krwią. - Przepraszam... tak mi... przykro... - Nie przepraszaj, tylko ich powstrzymaj do czasu, aż uruchomię to cholerstwo. Wtedy im uciekniemy... - Powstrzymać ich?! Ich są tysiące, a przez ciebie są wściekli... Ma rację, psiakrew. Próbuję wstać, ale kolana znów się pode mną uginają. Odruchowo podpieram się ręką, moja dłoń trafia na ten kamulec, który dźgnął mnie w nery... O, rany... Widzieliście to, co ja? Widzieliście? Wzrok płata mi figle? A może mam coś z głową? Dotknąłem kamienia, który nie był... Odcięta dłoń... ja... on... ona... przebici na wylot... patrzę w niebo, łapię klęczącego mężczyznę za rękę, rozcięty na dwoje, wodna mgiełka znad wodospadu pada na moje otwarte szeroko oczy, moja twarz ponad domami, klinga wbija mi się w czoło i... Kamień, o który się oparłem, nie jest kamieniem. Już nie. Jest rękojeścią miecza. Kiedy jej dotykam, buczy i wibruje od mocy... Spoglądam na Tizarre. Mruga powiekami. - Co się... dzieje...? - To co zawsze - odpowiadam, bo tak odpowiadam teraz i zawsze. Kiwa głową. Rozumie. - Co będzie dalej? Jest w ogóle jakieś „dalej"? - Przecież wiesz. Jeszcze raz kiwa głową. Rzucam jej różdżkomiecz. Na wieki zawisa w powietrzu. Ląduje w jej dłoni, zanim opuści moją. Zanim go złapie, odwraca się do mnie tyłem, chociaż cały czas stoi twarzą do mnie i będzie stać wiecznie. - Zatrzymaj go - mówię jej. - Jest twój. Ja go już nie potrzebuję.

Wstaję. Miecz wychodzi ze skały i wrzeszczy w mojej dłoni. Wznoszę go nad Łzą Panchasella. Jest długi, prosty i ciężki, a ostrze ma kolor wypolerowanego jak lustro wolframu. Głęboko grawerowane runy pokrywają je od jelca po sam czubek, gładkie i zgrabne, jakby malowane pędzlem; płoną ogniem tak czarnym, że nie mogę skupić na nich wzroku: wiją się, przelewają, migoczą i pełzają po klindze, wysysając światło z powietrza... Nigdy nie widziałem takiego miecza. Znam go od wieków. Kiedy zniszczy Łzę, wyzwoli zniewoloną przez Zewnętrzną Moc rzekę, która - tłamszona od tysiąca lat - zniszczy całe pionowe miasto, przewali się przez jego komory i runie z urwiska na rozłożony w dole obóz. Trzymam w dłoni śmierć Czarnych Noży i ich odrodzenie. Śmierć nastąpi dzisiaj. Kiedy ostrze wrzyna się w Łzę, kryształ krzyczy, jakbym mordował świat. I może tak właśnie się dzieje. >>przewijanie w przód>> Świt za moimi plecami zapala tęczę. Nazwać ją ogromną to za mało, we mgle mojego wodospadu wydaje się wielka i lita jak Bifrost. Jeden koniec jej łuku wyrasta z fasady pionowego miasta wysoko, na poziomie piątego kręgu, drugi ginie w okrytych mgłą resztkach obozowiska Czarnych Noży. Tam jest mój garniec złota - właśnie tam, w dole. Wsłuchany w nieskończony grzmot mojego wodospadu wyobrażam sobie echo krzyków Czarnych Noży. Gdzieś na południe stąd nowa rzeka toczy swoje wody przez Pustkowie Boedecken. Jest czarna od błota, niesie strzępy namiotów, kawałki wozów i pogruchotane ciała. Oglądam dzieło swoich rąk i widzę, że jest dobre. Na razie mój plan ma tylko jedną wadę: spotkanie odbywa się tak daleko od wodospadu, że łoskot wody nie zagłusza kłótni tych idiotów. Kłócą się o mnie. Opieram się o ścianę obok ziejącego w niej poszarpanego otworu, w którym kiedyś znajdowało się okno. W środku dziewięcioro ocalonych przebiera się w ciuchy, które im przyniosłem, za pomocą dostarczonych przeze mnie specyfików leczy obrażenia, których Marade nie jest w stanie uzdrowić, je i pije przyniesione przeze mnie jedzenie i wodę - i cały czas gada o tym, że nie można mi ufać.

- ...to nie ma sensu. - Przynajmniej Marade cały czas mnie broni. Chyba tylko ona jedna. Gdyby chciał się tylko zemścić, po co ryzykowałby i wracał? Mógł przecież zostawić mnie... zostawić... Nawet z tej odległości słyszę, jak głos jej się łamie. Nie przejdzie jej to przez gardło. - ...tam, gdzie byłam - kończy niezręcznie. - Poradziłby sobie nawet bez twojej pomocy, chociaż uwolnienie rzeki kosztowałoby go wtedy życie... To akurat prawda. - Nie było cię przy tym - mówi Tizarre. - Nikogo z was nie było. Nie widzieliście go ani nie słyszeliście. - Wracając do tych szczeniąt... - Głos Jashe Wydry. - Nic wielkiego się nie stało. I tak większość nie przeżyłaby rzeki. - No właśnie, do tego zmierzam - odpowiada mu Tizarre. - Po co to zrobił? Po co to przedstawienie? - Żeby odwrócić uwagę - sugeruje Marade, ale bez przekonania. - Tak powiedział. Tak mi to tłumaczył: chciał mieć pewność, że pobiegną za nim w głąb pionowego miasta, przez co na dole będzie ich mniej i wy zyskacie większe szanse ucieczki... ale potem zaatakował dzieci! Przez co mnóstwo dorosłych zostało właśnie na dole! Chcieli chronić szczenięta. - Nie interesuje mnie to - odzywa się ktoś inny. - Cholernie się cieszę, że żyję. - Teraz tak mówisz - odparowuje złowrogo Tizarre. - Ale poczekaj, on jeszcze z nami nie skończył. Dlatego nas ocalił. Chce nas wykorzystać, to jedyne wytłumaczenie. Przekonacie się. Ktoś inny pewnie poczułby się urażony; ja może też, gdyby Tizarre nie miała racji. Ale tak sobie myślę, że niektóre Czarne Noże pewnie umieją pływać. Patrzę na swój wodospad i tęczę. Tęcza jest daną przez Boga obietnicą, że Potop nigdy więcej się nie zdarzy. Nie będzie mi potrzebny. Tu nie chodzi o karę. Zamierzam ich wytępić. Doszczętnie.

SĄD KHRYLA To nie był dobry sen. Nie miał za grosz sensu, nawet gdyby potraktować go jak koszmar. Powinienem mieć siatkę na twarzy, nie płócienny worek. Wyrzygane kawałki jedzenia nie telepałyby mi się wtedy dookoła głowy. Kiedy świadomość znowu wybiła mi dziurę w czaszce, zaniepokoiłem się, że jestem nagi, podczas gdy powinienem mieć na sobie czarne skórzane ubranie. A ten kłąb szmat, wciśnięty mi w usta i przywiązany jakimś grubym sznurem? Skąd się wzięło to cholerstwo? Ale to przynajmniej wyjaśniało, dlaczego okruchy rzygowin są takie małe: musiały mi przejść przez nos. Nieco później jak przez mgłę uświadomiłem sobie, że ramię, na którym ktoś mnie niesie, powinno być ciepłe i miękkie, a nie zimne i metalowe. I ostatnia rzecz, najgorsza: ręce i kostki miałem skrępowane, ale bynajmniej nie sznurem. Już mniejsza z tym, że wraz z tuniką straciłem nóż trzymany w ukrytej pochwie pod kołnierzem: nie tylko byłby bezradny wobec pancerza, ale nie przeciąłby nawet moich więzów, które natychmiast rozpoznałem. Zachowałem resztki czucia w palcach, bo mój oprawca nie zacisnął więzów tak mocno jak Policja Społeczna Los Angeles przed kilku laty, kiedy zamknęli mnie za naruszenie nietykalności cielesnej nadkastowego. Taśmy krępujące. Znów zwymiotowałem do worka. I wpadłem w czarną dziurę. Można powiedzieć, że miałem w życiu odrobinę fartu, bo przez pięćdziesiąt lat udawało mi się unikać naprawdę poważnych urazów głowy. Owszem, bywałem poobijany, obrywałem kamieniami i kijami, kosturami i okutymi pałami, młotami bojowymi i morgenszternami, raz czy drugi nawet trafiła się cegła; dźgano mnie sztyletami, nożami i małymi mieczykami; zostałem pchnięty mieczem w wątrobę i cięty toporem w udo; trafiały mnie strzały, kamienie z proc, kule z pistoletów, nawet te przeklęte strzałki z dmuchawek; raz albo dwa spadłem z dużej wysokości - nigdy jednak nie dostałem w głowę tak mocno, żeby stracić przytomność na dłużej niż parę sekund. Nawet takie parę sekund nieprzytomności to poważna sprawa, bo świadczy o tym, że

doszło do wstrząsu, a każdy, kto uważa, że można bezkarnie zlekceważyć wstrząs, powinien przejrzeć statystyki zgonów - ale prawdą jest także to, że zwykle od razu się od tego nie umiera. Budzi się człowiek z paskudnym bólem i uporczywymi zawrotami głowy, męczą go nudności, jest osłabiony i właściwie powinien się położyć do łóżka albo zażyć dobrodziejstw khryliańskiego uzdrowienia, tak jak ja, kiedy Tyrkilld mnie pokiereszował, ale prędzej czy później się z tego wychodzi. Kiedy te sekundy przeciągają się do minut, zamiast przykrego bólu człowiek dorabia się, na przykład, krwiaka podtwardówkowego - to taki mądry sposób powiedzenia, że mózg krwawi i zaczyna puchnąć, a wtedy nie da się tak po prostu otworzyć oczu, otrząsnąć się i pójść dalej bić złych ludzi. Bo wtedy to Boży rzut kośćmi decyduje o tym, czy w ogóle otworzymy oczy, a nawet jeśli tak, czeka nas jeden wielki koszmar. I nie jest to bynajmniej metafora. Utrata przytomności wywołana krwotokiem w mózgu to przecięcie horyzontu zdarzeń nicości. Cała psychika zostaje rozbita na drobne kawałeczki. Psychiczna fala uderzeniowa rozsmarowuje człowieka na miazgę, redukuje go do niemającego końca krzyku. Przebudzenie też zresztą jest paskudne: zamiast szybkiego, natychmiastowego dojścia do siebie następuje seria przebłysków, które najpierw kłują w oczy jak igły, a potem chlaszczą jak brzytwy. Do tego dochodzi ból, jakby sam Bóg ścisnął człowieka za jądra, oraz dużo rzygania i krztuszenia się wymiocinami, aż zaczynamy żałować, że nie możemy z powrotem zapaść się w tę czarną dziurę, bo jednak ten niekończący się krzyk wydawał się o wiele fajniejszy. Tak to przynajmniej wygląda w moim wypadku. Może dlatego, że ilekroć coś takiego mi się przytrafia, brzytwą po oczach zawsze dostaję w momencie, kiedy wyląduję w worku, na plecach jakiegoś skurczybyka, który radośnie truchta przed siebie. Jedynym sposobem na to, żeby stwierdzić, jak długo byłem nie- oraz półprzytomny, byłoby oszacowanie czasu, jakiego potrzebowałby Markham, żeby przenieść moje żałosne dupsko spod „Pratta i Redhorna" do Piekła i prowadzącej na górę pochylni, omijając przy tym szerokim łukiem Iglicę - bo przecież nie chciałby się po drodze napatoczyć na jakiegoś wścibskiego khrylianina. Nie wspomniałem o tym? Okazało się, że jednak miałem rację: Luźny Gość zostawił na ulicy odwody. Miałem również rację, przypuszczając, że mają nerwy ze stali. Popełniłem tylko jeden błąd: założyłem, że mają powody, by obawiać się Dymnego Łowu.

No dobrze, przyznaję: nie był to mój jedyny błąd. W pewnych okolicznościach potrafię myśleć bardzo, bardzo szybko. Na przykład, kiedy muszę kogoś zabić. W innych okolicznościach myślę z kolei bardzo, bardzo wolno. Na przykład, kiedy trzeba wykombinować, że ludzie Fallera mogli dowiedzieć się o mojej obecności w „Pratcie i Redhornie" tylko z dwóch źródeł: od Kierendal, Tyrkillda i spółki (co wydawało mi się kurewsko mało prawdopodobne) albo od - powiedzmy - pewnego lipkeńskiego palanta, który przypadkowo kręcił się w okolicach gospody, a wcześniej sam zaklepał mi w niej pokój. W czasie, kiedy udawałem worek kartofli, nie miałem jeszcze o tym wszystkim zielonego pojęcia. W wypełniającym mi głowę siarkowym bagnie taplały się jakieś niezrozumiałe wizje, w których Pustkowie Boedecken pokrywały łany zbóż i winnice, rzeka przepływała przez schludne miasteczko z bielonej cegły, a bezgłowe ogrille spalały się w czerwonym ogniu, który nie dawał światła. I tyle. Niewiele pamiętam z początkowej fazy wizyty w BlackStone. Ktoś musiał ściągnąć ze mnie worek, bo usłyszałem, jak mówi: „Na boga, umyjcie go!", i zaraz potem zrobiło się mokro. Oślepiająco biała mgła zaczęła mi się rozdymać w głowie i wypychać oczy z oczodołów, aż poczułem, jak kości czaszki trą o siebie, a potem zaczynają się rozdzielać. Rycerzu Tarkanen, zabrzmiał dziwnie znajomy głos. Dobiegał z góry, ze skraju studni, do której wpadłem. Za mocno go uderzyłeś. Inny głos, również znajomy, ale nienależący do Markhama - jak głos jakiegoś Aktora z Przygody, którą w dzieciństwie obejrzałem kilka razy... Mam ucho do głosów: A może właśnie za słabo? Byłeś przecież kiedyś nekromantą, prawda, Simonie Faller? Człowiek zawsze może skłamać, ale jego duch odpowie szczerze... Próbowałem się roześmiać, ale jestem prawie pewien, że skończyło się na stłumionym jęknięciu. Nie, nie, on musi żyć... mam rozkazy... uzdrowienie... trzeba go uzdrowić... Nic z tego. O, to był głos Markhama. W wypełniającej mój prywatny wszechświat białej mgle dostrzegłem nawet surową, szarą chmurę. Nie odniósł obrażeń w walce. Miłość Khryla go nie uleczy. Okrągły, jasny cień w świetlistej mgle wyostrzał się i powoli upodabniał do twarzy. Michaelson? Rozumiesz, co mówię? Michaelson? Wiesz, gdzie jesteś? Powiedz coś, Caine. Pamiętam, że próbowałem odpowiedzieć. Martwy... usiłowałem powiedzieć. Martwy...

Bredzi, Simonie Faller, zabrzmiał znów ten znajomy głos niebędący głosem Markhama. Zostawmy go, niech umrze. Jeśli przeżyje, będziemy tego żałować. Wiem to z własnego doświadczenia. W tym miejscu również bym się roześmiał, gdybym tylko mógł. Myśl o tym, jak wielu ludzi może szczerze powiedzieć to samo, wydała mi się ogromnie zabawna. Nie ja o tym decyduję, odpowiedziała rozmazana twarz. Ty zresztą też nie. Przekażemy im go w takim stanie jak teraz, niech z nim robią, co chcą. Jeśli umrze, to będzie ich problem. Czy artańska magja lecznicza przewyższa khryliańską? Jest... po prostu inna. Wpuśćcie ich. Rozmazana twarz zjechała niżej i udało mi się rozpoznać więcej szczegółów: siwiejąca zaczeska, szpakowata broda, obwisłe policzki... Rababàl. Michaelson... Nie wiem, czy mnie słyszysz, ale... Słuchaj, wiem, że zawsze powtarzasz, że wszystko jest sprawą osobistą, ale tym razem to tylko biznes. Naprawdę. Dawno już przestałem cię nienawidzić. To nie jest sprawa osobista. - Martwy... - Tym razem udało mi się wypchnąć to słowo przez zęby, żeby nie kołatało mi się dłużej pod czaszką. - Jesteś martwy... No proszę: nie może się ruszyć, ledwie mówi, a i tak ci grozi... To nie groźba. Martwy człowiek cofnął się, rozmazał, znów stał się chmurą. Dla niego to stwierdzenie faktu. Zanim udało mi się wywlec z otchłani umysłu jakąś namiastkę zrozumienia, zrobiło się jeszcze śmieszniej. Zgodnie z traktatem zawartym przez nasze narody... To Markham. Oddaję tego oto zbiega w wasze ręce i pod waszą opiekę. We mgle zamajaczyły mi dwie nowe sylwetki. Kiedy się schyliły, żeby mnie podnieść, zobaczyłem, że na ich nieludzko zaokrąglonych twarzach maluje się obrzydliwie znajomy uśmiech, zniekształcony jak w gabinecie luster w wesołym miasteczku, ale bez wątpienia mój własny. Mieli moje twarze. Wiedziałem, kim jestem. I kim oni są. Wychowałem się w robotniczych slumsach San Francisco. Przeciętny Robotnik musiałby chyba od tygodnia nie żyć, żeby nie rozpoznać funkcjonariusza Policji Społecznej. Administratorze Hari Michaelson. Wbudowany w hełm digitizer nie działał w środowisku fizycznym Domu i głos brzmiał tak, jakby pospoł po prostu zasłonił usta ręką. Jesteś

aresztowany pod zarzutem naruszenia nietykalności cielesnej nadkastowego oraz zamordowania Uprzywilejowanego Marcusa Anthony’ego Vilo. *** Zabawne... Życie ma talent do dźgania mnie nożem w oko w idealnie wybranych momentach. Oddanie mnie w ręce Policji Społecznej było takim właśnie pchnięciem w oko. Tyle że nóż był tępy, zardzewiały i piłkowany. Chyba takie już moje szczęście. Wbił mi się w lewe oko i tak długo haratał zatoki, aż zgrzyt metaforycznej zardzewiałej piłki o metaforyczną kość wydźwignął mnie ponad mój osobisty horyzont zdarzeń. Nie miałem wprawdzie najzieleńszego pojęcia, gdzie jestem i dlaczego, ale mimo bólu i wszechobecnej mgiełki tajemnicy zdawałem sobie sprawę, że cokolwiek się dzieje, nie wróży mi dobrze na przyszłość. Chuj z tym, pomyślałem więc. Trzeba powalczyć. Taka decyzja może się wydać kuriozalna, kiedy podejmuje ją półprzytomny facet w mocno średnim wieku, goły, z rozbitym łbem i kończynami spętanymi najnowocześniejszym wytworem policyjnej myśli technicznej, ale zawsze trzymam się pewnej zasady, którą przyswoiłem sobie tak dawno - kiedy jako dzieciak błąkałem się po ulicach Mission District że niczym się już nie różni od wrodzonego instynktu. Zasada ta brzmi: kiedy źli ludzie chcą cię gdzieś zabrać, walcz. Walcz. Teraz. Bo inaczej zabiorą cię do miejsca, w którym czują się bezpiecznie. To dlatego jeszcze cię nie zabili: gdziekolwiek jesteś, wciąż masz jakąś szansę, nawet jeśli nie wiesz dlaczego. Świadkowie. Policja. Broń. Droga ucieczki. Cokolwiek. To dlatego chcą cię przenieść. Jeśli im na to pozwolisz, to będzie koniec. Albo właśnie nie. To jeszcze długo nie będzie koniec. Walcząc, możesz zginąć, ale lepsza śmierć niż to, co dla ciebie szykują tam, gdzie nie będą musieli się spieszyć. Niektóre dzieciaki w District tak właśnie kończyły. Znikały, a po jakimś czasie znajdowano ich ciała. Czasem było po nich widać, że były przetrzymywane - żywe - całymi tygodniami. Albo miesiącami. Było widać, ile ran zdążyło się zabliźnić. Czasem były to nawet rany po amputacji. Albo po kastracji. Albo po okaleczeniu sromu. Albo nie chcecie wiedzieć.

Więc... Chuj z tym. Walcz. Ale - o czym ludzie, którzy mnie znają, dobrze wiedzą - walka walce nierówna. *** - Rababàl... - wystękałem, albo wydawało mi się, że wystękałem. - Rababàl, jestem ci potrzebny... Martwy człowiek znów zmaterializował się we mgle. Rababàl zginął dwadzieścia pięć lat temu. Nie pomogłeś mu. Dziś ja nie potrzebuję twojej pomocy. - Nie możesz mnie... - Słowa utykały w wypełniającej mi czaszkę mgle. Musiałem się bardzo starać, żeby wypchnąć je na świat. - Oddać. Wszystko tutaj... za parę dni... przestanie istnieć... wojna... z Ankhaną... To zrobiło na nim wrażenie: szarawa twarz cofnęła się gwałtownie i rozmazała. Czy on... To prawda? Dawno temu przekonałem się, że nawet Khryl nie usłyszy prawdy z ust tego człowieka, odparł ten prawie znajomy głos. Ach tak... Wiedziałem już, kim jest pan Prawie Znajomy. Fakt, że znalazł się tutaj, sporo wyjaśniał nawet mojemu potrzaskanemu rozumowi. Taka już moja pieprzona intuicja. Przyjaciele Khryla na Dworze Nieskończoności zapewniają mnie, że pozycja, jaką zajmuje w Kościele i cesarstwie, jest czysto symboliczna. Jeżeli wybuchnie wojna, nie on będzie jej zwiastunem. Desperacko starałem się zmusić mózg i usta do współpracy. - Nie chodzi... o mnie... durniu. Musimy... dobić targu... Przykro mi, Michaelson, odparła szara twarz. Nie brzmiało to, jakby jej było przykro. Klamka zapadła. - Nie... nie możesz mnie odesłać... nie oddawaj mnie im... proszę... Już to zrobiłem. Panowie? Nie ma czasu do stracenia. Proszę za mną. - Stać, do diabła... stać... Zwisałem z łap pospołów, z rękami związanymi za plecami i nogami spętanymi w kostkach taśmą z tego samego wzmocnionego drutem plastiku, z którego były zrobione

policyjne rękawice, byłem nagi, nic nie widziałem, nie mogłem ustać o własnych siłach i rzygałem jak kot - a jednak udało mi się przywołać w myślach obraz ognistego miecza, który wypalił zalegającą mi w mózgu mgłę. Nie wiem, jak to się dzieje, ale choćbym nie wiem jak bardzo był zrypany, zawsze udaje mi się tak na kogoś wkurwić, że mam ochotę go zabić. Nigdy nie byłem potulnym misiaczkiem. Cała komnata wyostrzyła mi się przed oczami. Wyglądała jak kryjówka średnio utalentowanego rabusia karawan. Drogie, przypadkowo dobrane sprzęty - jedne misternie rzeźbione, inne poszczerbione i sfatygowane, obite piękną skórą, marszczonym aksamitem i brokatami, które nie były w stanie zamaskować plam, przetarć i innych śladów bezmyślnego nadużywania. Przykrywający całą podłogę dywan dawniej z przyjemnością położyłbym u siebie w Opactwie (rezydencji w San Francisco, w której mieszkałem, kiedy byłem gwiazdą), ale nie teraz, kiedy szaro-bura wydeptana smuga łączyła drzwi wejściowe z wiśniowym, przesadnie wielkim, zbyt ozdobnym i uświnionym Biurkiem Szefa. Gobeliny i inne cudaniewidy na ścianach stanowiły tło dla srebrnych stojaków z brudnymi szklanymi lampami, srebro jednak było sczerniałe, tkaniny wymazane sadzą, a ściany pod spodem, chlapnięte tanim białym tynkiem, pokrył siny nalot pleśni. Wnętrze sprawiało wrażenie tylko czasowo zamieszkanego, na wpół porzuconego, jakby Faller zwędził najlepsze meble księcia Kithina, zanim ten zwinął się z Ciernistej Rozpadliny, a potem zwalił je na kupę w jakiejś szopie, żeby obsikać je jak znaczący teren niedźwiedź i zostawić w cholerę. W tej oto jaskini rozbójnika - poza mną, pospołami, Markhamem Rycerzem Oportunistą oraz gościem po sześćdziesiątce, który musiał być duchem Rababàla, jego bratem bliźniakiem, identycznym kuzynem albo innym zasranym pociotkiem (nic mnie to nie obchodziło, bo nie zamierzałem sobie nim teraz zawracać dupy) - znajdował się wspaniały mężczyzna we wspaniałej zbroi, sukinkot z rodzaju tych charyzmatycznych królów, którzy istnieją tylko w bajkach i pieśniach... No wiecie, jak Artur, Karol Wielki, Rudobrody, Ryszard Lwie Serce i tym podobni żądni krwi łajdacy, z których spece od wizerunku zrobili herosów dla naiwnych frajerów. Do których to frajerów i ja się chyba zaliczam. Ale mniejsza z tym. Zbroja ze stali chromowej, gdzieniegdzie obła, gdzieniegdzie kanciasta, błyszczała jak lustro i w świetle lamp mieniła się blaskiem najprawdziwszej, kurwa, różanopalcej jutrzenki. Facet, który ją zamieszkiwał, do złudzenia przypominał typowego biblijnego patriarchę, wielkiego jak ośnieżona góra, ale w pełni wieku męskiego i męskich sił - tak jakby siwe brwi i brodę miał tylko po to, żeby uwypuklić blask Prawdy Objawionej w emanującym spokojem oku.

Tak, oku. Jednym oku. Połowę jego twarzy, jakby wykutą w boskim granicie, cechowało surowe, ponadczasowe piękno,

doskonale

pasujące

do

przedstawiciela

wyżej

wzmiankowanego

gatunku

legendarnych królów. Jeśli zaś chodzi o drugą połowę... No cóż. Pusty, pokryty pomarszczoną blizną lewy oczodół wznosił się nad głębokim, nierównym wgnieceniem w miejscu, gdzie dawniej musiała się znajdować szlachetnie wydatna kość policzkowa. Wyglądało to wypisz, wymaluj tak, jakby mniej więcej ćwierć wieku wcześniej jakiś wredny bandzior rodem z getta wyrżnął go w dziób jego własnym morgenszternem. Sprytniejsi z was domyślają się już zapewne, że to porównanie nie jest bynajmniej przypadkowe. - Nigdy nie byłem jego więźniem... - wysapałem, wykorzystując cały przypływ sił fizycznych i duchowych, jakie zawdzięczałem działaniu ognistego miecza. - W tej chwili liczy się tylko to, że jesteś naszym więźniem - odparł pospoł stojący po mojej lewej stronie. Całkiem nieźle władał westerlingiem. Ciągnęli mnie w kierunku drzwi, które otworzył im duch-bliźniak-kuzyn Rababàla, dopóki sześć stóp i dziewięć cali zakutego w chromową stal biblijnego patriarchy nie zastąpiło nam drogi z majestatyczną stanowczością lodowca, który przełamuje się na zboczu góry i zsuwa do morza. Pospoły - bardzo rozsądnie - zatrzymały się. Siłą rzeczy zatrzymałem się i ja. Purthin z rodu Khlaylock, Sędzia Bez Skazy, przełożony Zakonu Rycerzy Khryla, zwrócił spojrzenie pałającego Prawdą Objawioną oka na Markhama z rodu Tarkanen, Sprawiedliwego w służbie Bojownika Khryla. - Czy to prawda? Markham nawet nie mrugnął, nie mówiąc o zaczerwienieniu się. - Sędzia nakazał mi bezzwłocznie dostarczyć tego człowieka tutaj - odparł. - Wykonałem zadanie. - Zaatakował mnie podstępem... - wybełkotałem. - I uprowadził... kiedy próbowałem... ratować... ludzi... Tym razem Markham miał dość przyzwoitości, żeby się zarumienić. Odrobinę. Postanowiłem więc przekręcić ostrze w ranie. Taki już jestem. - Wyręczałem go... w jego obowiązkach... broniłem Stolicy Pola Bitwy... Widok rumieńca rozlewającego się po twarzy tego zarozumiałego lipkeńskiego dupka aż po cebulki krótko przyciętych włosów przyniósł mi niemałą satysfakcję. - Mam rozkazy... Moim obowiązkiem jest...

- Każdy... ma jakieś... wytłumaczenie... - Adrenalina śpiewała mi w uszach: nie rozumiałem słów piosenki, ale melodię z łatwością bym zanucił. - Zostawiłeś ludzi... samych w obliczu... zagrożenia... przysięgałeś Khrylowi... Jak to się mówi? Rycerz Odstępca? Urządziłeś na mnie... zasadzkę... napadłeś... bez Wyzwania... Jesteś więc także... Rycerzem Tchórzliwym... Czerwona twarz Markhama zbielała wokół oczu. Odwrócił się gwałtownie do Khlaylocka. - Sędzio, to oszczerstwa... mój panie... Kiedy bratanica Khlaylocka zaciskała zęby, miało się wrażenie, że mogłaby gryźć bierwiona. Sam Khlaylock zdołałby chyba kruszyć kamienie. - Nie musisz ich tolerować. - On chce tylko oszukać carnifex. - Nigdy nie wolno ci myśleć, że znasz zamiary tego człowieka - wycedził Khlaylock przez szczękościsk. - To byłoby nierozważne. Nie podniósł pancernej dłoni do pustego oczodołu, ale dałbym sobie uciąć jaja, że przeszło mu to przez myśl. Markham wycelował we mnie ten swój lipkeński nos jak miecz uniesiony w salucie, ale tylko machnął ręką i się odwrócił. - Nie widzę powodu, dla którego prywatne kwestie honorowe miałyby kolidować z działaniem wymiaru sprawiedliwości. - Prywatne...? - wykrztusiłem. - Jestem Uzbrojonym Wojownikiem, do kurwy nędzy... Markham znieruchomiał. Khlaylock również. - Tak stanowi wasze zasrane prawo... - To Prawo Khryla - zadudniła nade mną Mount Khlaylock. - Radziłbym ci uważać, co... - Srutu-tutu. - Wzruszyłem ramionami, od czego bardziej mnie rozbolał łeb, ale zdołałem się uśmiechnąć i na chwilę rozproszyć mgłę. - Nie poddałem się ani nie zostałem zwyciężony w regulaminowej Potyczce. Markham z rodu Tarkanen nie jest prawdziwym Rycerzem, tylko, jak to, kurwa, szło... odstępcą, tchórzem i pospolitym bandziorem. Właśnie tak. Wzywam Khryla i Jego Sędziego, by zaświadczyli o prawdziwości moich zarzutów. Przysięgam na waszego Boga, że z mocy Jego Prawa jestem wolnym człowiekiem. W druku te słowa wyglądają znacznie bardziej imponująco niż brzmiały, kiedy wraz ze śliną wyciekały ze zmiażdżonych ust faceta w średnim wieku, gołego jak święty turecki, uświnionego krwią i rzygowinami, skutego taśmami krępującymi i zwisającego z rąk dwóch trzymających go pod pachy supergliniarzy-morderców w nowoczesnych pancerzach - ale i tak

odniosły zamierzony skutek. Markham wybałuszył oczy, jakbym kazał mu się wypiąć i nasmarować dupcię lubrykantem. Rababàl - Faller - złapał się za głowę i mruknął: - No, jak Boga kocham... Pospoły spojrzały po sobie, po czym zgodnie obróciły lustrzane maski w stronę Khlaylocka. - To jałowy spór - powiedział jeden z nich. - Administrator Michaelson jest teraz naszym więźniem. - Nie. - Gdyby kamienne tablice, na których Bóg wygrawerował Dziesięć Przykazań, umiały mówić, ich głos na pewno przypominałby głos Khlaylocka w tym momencie. - Khryl jest Panem Sprawiedliwym. Jeżeli potwierdzi słuszność zarzutu, ten człowiek odejdzie wolno. Tak stanowi Prawo. - Spojrzał na Markhama. - Rycerzu Tarkanen, czy podejmiesz Wyzwanie? Markham był wstrząśnięty. - Ależ Sędzio... To zaledwie szósty stopień, niewiele lepiej niż zwykły strażnik... w dodatku jest ranny... Wątpię, żeby mógł stanąć... - Jeżeli Rycerz Tarkanen nie podejmie mojego Wyzwania, to nie tylko stanę... - Bardzo się starałem, żeby moje słowa zabrzmiały wiarygodnie. - Ale zwyczajnie sobie stąd pójdę i waszym zasranym obowiązkiem będzie... - Nie próbuj mi objaśniać Prawa Khryla - przerwał mi Khlaylock, nie spuszczając Markhama z oka. Nie wiem, może nie chciał sobie plugawić oczu widokiem mojej facjaty. Powolny i nieustępliwy jak wirująca planeta, powtórzył: - Czy podejmiesz Wyzwanie? - Mój panie... - Markham westchnął. - Tak. Podejmę Wyzwanie. - Niech więc tak będzie. - Khlaylock spuścił głowę. - Będę Świadkiem. - Widzieliście, byliście przy tym... Powiedzcie im, musicie im powiedzieć... - bełkotał Rababàl do pospołów, które znów gapiły się na siebie nawzajem. - Dostarczyłem go wam żywego. To nie moja wina... - I żywy stanie przed Sądem Społecznym - powiedział Pospoł Jeden. - To się okaże. - Khlaylock oparł dłoń na obojczyku zbroi Markhama. - Bądź ostrożny. Nie ciesz się zawczasu, twoje zwycięstwo nie jest przesądzone. Nie rzuciłby ci Wyzwania, gdyby nie obmyślił jakiegoś fortelu, który ma mu dać zwycięstwo. Miał rację, ale przypominanie o tym Markhamowi nie było zbyt szlachetne z jego strony. Puste, szare oczy Markhama spojrzały w moją - krótką, zapewne - przyszłość. - Zrozumiałem, Sędzio.

- Nie możesz też polegać na mocy naszego Pana, nawet jeśli masz rację. Ten człowiek manipuluje Prawem w taki sposób, aby służyło jego celom. Nie wie co to honor. To z kolei było wierutne kłamstwo. Wiem bardzo dużo o honorze - także to, że jest luksusem, na który za diabła nie mogę sobie pozwolić. Khlaylock miał powód, żeby mnie nie lubić i mi nie ufać. Dwadzieścia pięć lat temu, kiedy on był jeszcze Rycerzem Kapitanem i dowódcą khryliańskiego garnizonu w Północnym Rahnding, tuż za południową granicą Boedecken, ja zaś pomału kończyłem Przygodę, która zrobiła ze mnie gwiazdę, posprzeczaliśmy się o taktykę, jaką należy zastosować wobec resztek klanu Czarnych Noży. Sprzeczka przerodziła się w poważny spór, który rozstrzygnąłem w nie całkiem honorowy sposób (w uczciwej walce zabiłby mnie tak szybko, że nawet bym nie mrugnął) i zostawiłem dogorywającego Khlaylocka w rękach niedobitków Czarnych Noży. Pomijając fakt, że wszystko dobrze się skończyło, muszę przyznać, że zachowałem się paskudnie. Byłem wówczas bardzo złym człowiekiem. Teraz też nie jestem aniołem. Ale to żadne wytłumaczenie. Nie chcę się usprawiedliwiać, nie próbuję niczego tłumaczyć. Nasze działania albo same się bronią, albo nie; same słowa nie sprawią, że czyny nagle staną się dobre albo złe. Tata zawsze powtarzał: „Jeśli musisz się z czegoś tłumaczyć, to znaczy, że nie powinieneś był tego robić". Na wstępie zaznaczyłem, że opowiem tylko o tym, co się wydarzyło, nie wnikając w przyczyny. Oto więc, co się wydarzyło. *** Purthina Khlaylocka poznałem w Odwrocie z Boedecken, pod sam koniec faktycznego odwrotu. Według moich szacunków - ponieważ nie mam zwyczaju oglądania swoich starych Przygód, a już zwłaszcza tej, muszą mi wystarczyć przybliżone dane - minęły trzydzieści cztery dni, odkąd zniszczyłem Łzę Panchasella i spuściłem z uwięzi Drogę Caine'a. Nadal nie mogę sobie przypomnieć, ilu członków liczyła początkowo ekspedycja Rababàla... Trzydziestu dziewięciu? Czterdziestu? Jakoś tak. Dziesięcioro z nas uszło z Piekła z życiem. Nie licząc samego Rababàla, ale mniejsza o to. Nollo - nasz kucharz, rzekomo z Mallantrinu; Jashe, przez wszystkich nazywany Wydrą jego ukochany, również rzekomo pochodzący z Mallantrinu; trzej „bracia" z Hrothnantu: Tarpin, Matrin i Karthran; dwóch gburowatych „jheledzkich wieśniaków" - Kynndall i

Wralltagg; Marade; Tizarre. I ja. Zanim nawiązaliśmy kontakt z khryliańskim posterunkiem w Północnym Rahnding, zostaliśmy tylko Marade, Tizarre i ja. To był najpiękniejszy miesiąc w moim życiu. Gdyby pojechać najkrótszą drogą, mając zapas wody i zmieniając zdrożone konie, można w siedem dni dotrzeć z Piekła do Północnego Rahnding. Bieg braci - wspomagana magją medytacyjna forma biegu, którą ćwiczyłem w Twierdzy Garthan - pozwoliłby mi skrócić ten czas do pięciu dni, gdybym biegł sam i był w szczytowej formie. Poruszałbym się wtedy mniej więcej z prędkością zdrowego ogrillowego wojownika, chociaż też musiałbym po drodze zaopatrywać się w wodę. Sęk w tym, że gdybyśmy uciekli najkrótszą drogą, doścignęliby nas i pozabijali w bardzo brzydki sposób. Trudno powiedzieć, ile Czarnych Noży zginęło, kiedy uwolniłem rzekę, bo nikt, z kim rozmawiałem, nie potrafił mi powiedzieć, ile ich było wcześniej. Niektórzy twierdzą, że cały klan liczył zaledwie siedem tysięcy osobników, inni że piętnaście, może nawet osiemnaście tysięcy. Jedno wiem: ci, którzy przeżyli tamtą noc, na pewno nie byli starzy, niedołężni, słabi ani powolni. I zostało ich około trzech tysięcy. Trzy tysiące najtwardszych, najbardziej zawziętych, najsilniejszych suk i samców Czarnych Noży wygrzebały się ze szczątków rozbitego na świętej ziemi obozowiska i stwierdziły, że stoją wśród pogruchotanych zwłok swoich braci i sióstr. Swoich rodziców. Swoich dzieci. Nietrudno sobie wyobrazić, jak bardzo te niedobitki Czarnych Noży musiały być na mnie wkurwione. Podczas nowicjatu w Twierdzy Garthan byłem najlepszy z całego rocznika z taktyki małych grup, ale tutaj szkolenie nie było mi potrzebne. Każdy z siedmiu ocalonych „tragarzy" ukończył Kolegium Walki w Konserwatorium Studyjnym i mimo że żaden nie nadawał się na supergwiazdę (może z wyjątkiem Jashea), znali się na swojej robocie doskonale. Poza tym była jeszcze Tizarre, której Płaszcz zapewniał nam - lepszą lub gorszą - niewidzialność, mieliśmy różdżkomiecz i masę sprzętu, który Kollberg podrzucał nam w strategicznie rozmieszczonych punktach... Nie mówiąc o Marade, morderczej Wonder Woman, która sama była niewąsko wkurwiona. Do diabła z taktyką.

Musiałem tylko odświeżyć w pamięci parę książek, które tata kazał mi przeczytać. Takich jak Wojna i pokój. Jeśli wierzyć Tołstojowi, Kutuzow pobił cofającego się spod Moskwy Napoleona poprzez unikanie walki. Deptał Francuzom po piętach, nie dając im chwili wytchnienia; francuska armia musiała trwać w gotowości i trzymać szyk, ale kiedy tylko wychodziła na otwarty teren, dążąc do starcia, Kutuzow się wycofywał. Napoleon wracał do obozu, a wtedy Kutuzow znowu napierał. Taka wojskowa zabawa w kotka i myszkę. Rozbudowałem tę taktykę o podstawowe zasady prowadzenia wojny partyzanckiej, zaczerpnięte z biografii Geronimo. Kiedy Czarne Noże próbowały nacierać znacznymi siłami, zachodziliśmy je od tyłu i mordowaliśmy pozostawionych w obozie rannych. Kiedy wysyłali małe sfory na zwiad, co najmniej jedna z nich (czasem dwie lub nawet trzy, jeśli patrolowały niewielki teren) nie wracała, a jej członków znajdowano później obdartych ze skóry, z wyciętymi gruczołami piżmowymi. Jeżeli wystawiły straże, zabijaliśmy wartowników. Jeśli na straży stawała cała sfora... Zagrożone ogrille zbijają się w kupę. To instynkt. Kiedy więc w ciemności rozlegały się jakieś podejrzane odgłosy, skupiały się, zagęszczały szyk... A wtedy wystarczyło jedno cięcie różdżkomiecza. Przed skórowaniem odciągaliśmy zwłoki daleko jedne od drugich, dopiero potem zbieraliśmy je na stos, dzięki czemu wyglądało na to, że udało nam się zgładzić całą sforę tylko dlatego, że grille nadmiernie się rozproszyły. Kapujecie już? Poza tym zwłoki były nie tylko obdarte ze skóry, ale także nadjedzone. Nie robiliśmy tego tylko dla lepszego efektu. Mogłem udać, że to czysty pragmatyzm. Musieliśmy być ruchliwi, od tego zależało nasze życie. Nie obciążaliśmy się więc nadmiarem bagażu, zatrzymaliśmy tylko bukłaki na wodę i żywiliśmy się tym, co znaleźliśmy przy trupach. Oraz samymi trupami. Owszem, krew nie woda, ale można się przyzwyczaić. Zwłaszcza że lepiej smakuje. Nie zamierzam jednak nikogo oszukiwać. Już nie. Jedliśmy mięso Czarnych Noży i piliśmy ich krew dlatego, że ja tak chciałem. Po części chodziło o moje wrodzone poczucie sprawiedliwości. Tak: sprawiedliwości, do diabła. Jeśli one chcą mnie zabić i zjeść, ja też będę je zabijał i zjadał. Koniec, kropka. Ale nie takie argumenty przedstawiłem pozostałym. W ogóle nie bawiłem się w przedstawianie argumentów. W pierwszą noc po ucieczce po prostu wróciłem do obozu z

przerzuconym przez ramię oskórowanym udźcem ogrilla, kazałem Tizarre użyć różdżkomiecza i pokroić mięso. Nie byli zachwyceni. Jakkolwiek by na to patrzeć, różnice między ogrillem i człowiekiem to właściwie detale fenotypu. Jesteśmy na tyle blisko spokrewnieni, że możemy się nawet krzyżować, choć nie bez ograniczeń - trochę jak konie i osły. Perspektywa jedzenia ogrillów wystarczająco mocno trąciła kanibalizmem, żeby wszyscy oprócz mnie mieli poważnie opory. Nie chcę wchodzić w szczegóły tej sceny, bo nie o to w tej historii chodzi. Będę się streszczał. Na początek wyjaśniłem, że będziemy jedli mięso ogrillów, bo dzięki temu upodobnimy się do nich zapachem: będziemy wypacać ogrillowe proteiny i srać ogrillowym tłuszczem. Szło mi doskonale, dopóki ktoś, chyba Jashe, nie wytknął, że nie będziemy śmierdzieć jak ogrille, tylko jak ludzie jedzący ogrille. Wtedy sprawy się skomplikowały. Skończyło się na tym, że bardzo opanowanym i bardzo cichym głosem wytłumaczyłem, że mamy za mało jedzenia, nie możemy nosić tych, którzy osłabną z głodu, i jeżeli ktoś nie czuje się gotowy pójść na całość, to niech zbiera dupę w troki i spierdala w podskokach oddać się w łapy Czarnych Noży. Ale to też nie był prawdziwy powód, dla którego kazałem im jeść mięso ogrillów. Powodem była inna z książek, które kazał mi przeczytać tata. Jądro ciemności. Jednej rzeczy nigdy nie rozumiałem: dlaczego ludzie myślą, że Kurtz zwariował. Ja zawsze uważałem - i nadal uważam - że to Marlow był szurnięty. A kiedy Kurtz powtarzał: „Zgroza! Zgroza!", moim zdaniem mówił o konieczności powrotu do Europy. To chyba przez to, że wychowałem się w dżungli. Ta moja dżungla miała rynsztoki i ciemne zaułki, tuż poniżej pułapu chmur krążyły nad nią radiowozy WK, ale pozostała dżunglą. To dlatego, kiedy pojawiły się Czarne Noże, poczułem się szczęśliwy po raz pierwszy od czasu, gdy ukończyłem Konserwatorium. Kto powiedział, że nie można wrócić do domu? A teraz chciałem przekonać pozostałych do zaakceptowania mojego punktu widzenia. Chciałem im pokazać, że znaleźliśmy się w dżungli, w której całą swoją rzekomą wiedzę o sobie i świecie mogą sobie wsadzić głęboko w dupę i zatkać odbyt granatem bez zawleczki. Bo w dżungli chodzi o to, żeby być najgroźniejszym drapieżnikiem. Żeby wszystkich zjadać. Po tym, przez co wszyscy przeszliśmy, nie musiałem ich długo przekonywać. Oczywiście rozległy się jakieś symboliczne protesty, głosy oburzenia, że nie wolno przekraczać granicy,

która nas od nich dzieli, i tym podobne moralizatorskie pieprzenie, ale z Jądra ciemności płynie prosta nauka: dżungla jest w każdym z nas. Szepcze czułe słówka z czarnych zakamarków naszych umysłów i choćbyśmy nie wiem jak bardzo chcieli udać głuchych, musimy słuchać. Nie wierzycie? To sprawdźcie wyniki sprzedaży moich Przygód. Tylko Marade miała moralne prawo zaprotestować. Nie dość, że była khryliańskim Rycerzem Bez Skazy, to jeszcze wycierpiała zdecydowanie najwięcej z rąk - i nie tylko rąk Czarnych Noży. Gdyby mi się postawiła, przekonanie pozostałych byłoby niemożliwe bez przystawienia im noży do gardeł. Sęk w tym, że Marade mogła mieć daną od boga moc i głęboko wierzyć w to, że Khryl ją kocha, ale nie była szlachetnie urodzona. Mimo tego całego sztafażu - wiecie, lśniąca zbroja, morgensztern w garści i tak dalej - pozostała zwyczajną Aktorką, a ja... no cóż... Zrobiłem w życiu wiele rzeczy, z których nie jestem dumny. Powiedzenie, że nie była szlachetnie urodzona, jest właściwie niedomówieniem. Nie była do końca Marade, nie w taki sposób, w jaki ja jestem Caine'em. Marade była tylko postacią, w którą się wcieliła, w głębi serca pozostając Olgą Bergmann, trzecią córką zubożałych Biznesmenów z południa Szwecji, która została Aktorką po tym, jak małżeństwa dwóch starszych sióstr nie pomogły uratować rodzinnej fortuny. Wychowana pod kloszem, nijak nie była przygotowana na okrucieństwo Czarnych Noży. Prawdę mówiąc, wątpię, żeby cokolwiek mogło człowieka przygotować na coś takiego; chyba nawet Rycerz urodzony w Domu nie zniósłby tego lepiej. Ja na pewno nie dałbym rady. Ale robiła dobrą minę do złej gry. Dopóki uciekaliśmy i odgryzaliśmy się ogrillom, presja nie pozwalała jej się rozkleić. Kiedy jednak dotarła bezpiecznie do Północnego Rahnding... Jej załamanie też nie jest częścią tej opowieści. Dość powiedzieć, że kiedy upłynął rok z kawałkiem i pod Ceraeno Rycerze Khryla stanęli do walki z hordą Khulana, Marade z nimi nie było: odbywała kurację na oddziale zamkniętym Wiedeńskiego Instytutu Zdrowia Społecznego. Nigdy nie doszła do siebie na tyle, żeby seks zaczął znów sprawiać jej przyjemność. Odgrywała sceny erotyczne, kiedy wymagał tego jej kontrakt, ale za każdym razem nieruchomiała jak kłoda, a potem zaczynała konwulsyjnie dygotać. Wyglądało to paskudnie. Nikt nigdy nie powiedział tego wprost, ale to mogła być moja wina. Umiem dostrzec słabość u innych. Za późno już, żeby się z tego tłumaczyć. Jestem prawie pewien, że kiedy nieco później, w Wyścigu po koronę Dal'kannitha, wylądowaliśmy w Yalitrai, to właśnie nasz niewydarzony romans spowodował, że zaczęła

świrować z Berne'em. Wiem, że wtedy obie z Tizarre pożałowały, że Czarne Noże ich nie zabiły. Wiem, bo oglądałem ich ostatnie sześciany. Byłem im to winien. Pamiętacie, jak mówiłem, że nie jestem wybawicielem? Już wyjaśniam, o co mi chodzi. Świetnie się bawiłem, mordując dziesiątki, może nawet setki Czarnych Noży, ale nawet przez moment nie miałem złudzeń, że cokolwiek w ten sposób osiągniemy - poza statusem supergwiazd dla naszej trójki. Ani na chwilę nie zapominaliśmy, że nasza praca polega na dostarczaniu ludziom rozrywki. Połowę czasu podczas tej „bitwy" zajmowało nam obmyślanie coraz bardziej efektownych sposobów zabijania ogrillów; drugą połowę poświęcaliśmy na to, żeby przypadkiem im nie uciec. Na ucieczkę zresztą i tak nie mieliśmy szans. Jednakże to nie samce były naszymi wrogami. Chyba od samego początku, od mojego spotkania z Małym Włócznikiem, atakowały nas tylko dlatego, że bardziej bały się swoich suk niż śmierci. Nie bez powodu. Nie chodziło więc o to, żeby wymordować wszystkie samce - co robiliśmy głównie po to, żeby sprawić frajdę widzom, którym, jak się okazało, nigdy się to nie znudziło; Marade też się świetnie bawiła, ale musicie ją zrozumieć: miała swoje powody. Przez cały czas usiłowałem naprowadzić ocalałe samce jak najbliżej Północnego Rahnding, ponieważ dysponowałem informacją z... wiarygodnego źródła, powiedzmy... że stacjonuje tam od pięciu do dziesięciu Rycerzy Khryla. Rycerz Khryla jest jedną z niewielu zamieszkujących Dom istot, które na długim dystansie są w stanie prześcignąć brata klasztornego albo ogrilla. To dlatego nie jeżdżą konno, Khryl tego nie lubi. Rycerze mają sami nosić swoją broń i zbroje i poruszać się o własnych siłach (tak naprawdę korzystają z Siły Khryla, ale nie czas teraz na takie drobiazgi). Nauczyli się więc biegać w pełnym rynsztunku i śmigają jak wiatr. Gdyby strażnicy na koniach związali samce walką, mógłbym przeprowadzić Rycerzy na tyły i wyeliminować suki. Wszystkie, za jednym zamachem. Dostatecznie długo uczestniczyłem w tym popieprzonym trójkąciku z ich bogiem i główną kapłanką - tą, którą przezwałem Kruczą Grzywą - żeby się zorientować, kto tam naprawdę rządzi. Wyłącznie suki dostępowały zaszczytu kapłaństwa w służbie Zewnętrznej Mocy. Gdyby więc udało się je wybić, pozbylibyśmy się nie tylko następnego pokolenia Czarnych Noży, ale przede wszystkim odcięlibyśmy je od tego, co czyniło z nich Czarne Noże. Proste, prawda? Nie, nieprawda.

Spróbujcie to wytłumaczyć Rycerzowi Kapitanowi Purthinowi Khlaylockowi, ksywa „Żołnierze Pana Wojny Nie Walczą z Kobietami i Dziećmi". Postanowiłem więc nie zawracać sobie głowy. Tłumaczeniem, znaczy się. Khlaylock niczym mnie nie zaskoczył: jako zwierzchnik khrylian musiał prezentować oficjalne stanowisko Zakonu Khryla, które nie było dla Klasztorów żadną tajemnicą. Pod tym względem wszyscy Rycerze byli tacy sami. Wiedziałem o tym od początku. Ale, jak to mówią, wyczucie czasu jest kluczem do sukcesu. Z początku wszystko wskazywało na to, że wizja stuknięcia Czarnych Noży wystarczy, żeby przeciętny Rycerz Khryla spuścił się w spodnie. Pięć godzin po tym, jak Marade opowiedziała naszą historię, Purthin Khlaylock osobiście wyprowadził z Północnego Rahnding oddział złożony z siedmiu Rycerzy Śmiałków, Rycerza Adiutanta oraz trzystu konnych strażników - co wydało mi się liczbą śmiesznie małą, jak na siłę mającą stawić czoło ponad dwu tysiącom wojowników Czarnych Noży. Zmieniłem zdanie, kiedy zobaczyłem ich w akcji. Doszło tylko do jednej walnej bitwy (nie licząc tej ostatniej, w Piekle). To był mecz do jednej bramki. Khryliańscy strażnicy to najlepsi żołnierze w całym Domu. Brak przymiotów duchowych, których wymaga się od pełnoprawnego Rycerza Khryla, nadrabiają fanatycznym doskonaleniem

umiejętności

fizycznych

oraz

bezwzględną

wiernością

kodeksowi

honorowemu, który nie dopuszcza nawet myśli o porażce. Setka ciężkozbrojnych jeźdźców, znakomicie opancerzonych i wyszkolonych, zbrojnych w ostre jak brzytwy lance i śmiercionośne morgenszterny, przy wsparciu dwustu zdyscyplinowanych, nieustraszonych konnych arbalecistów (dodatkowo uzbrojonych w krótkie nadziaki do walki w zwarciu), stanęła naprzeciw masy lekko opancerzonych ogrillów, które - mimo że większe, silniejsze i szybsze - miały zupełnie inną koncepcję wojny, opartą na heroicznych ideałach, które wyszły z mody pod Troją. Z naszej strony za przestrzeganie heroicznych ideałów odpowiadało dziewięciu Rycerzy Khryla. Nie wiem, ilu samców zabiliśmy my, niedobitki wyprawy Rababàla, podczas całego Odwrotu... ale dużo. Naprawdę dużo. Na pewno ponad setkę, może nawet stu pięćdziesięciu. Trudno więc powiedzieć, żeby Czarne Noże były jakimiś mięczakami, bo cały czas deptały nam po piętach, mimo że równo je kasowaliśmy. A przed khrylianami uciekły. Nie bez powodu.

Kiedy szyk ogrillów pękł, khrylianie ścigali je konno po okolicy. Tego dnia Czarne Noże straciły około siedmiuset wojowników - w ciągu nieco ponad dwóch godzin. Straty khrylian, jeśli mnie pamięć nie myli, wyniosły około dwóch tuzinów ludzi. Strażników. Nie zginął żaden Rycerz. Khlaylock chciał ścigać wroga do końca, ale poradziłem mu, żeby oszczędzał konie. Wiedziałem, dokąd uciekną ogrille. Do mamusi. Zameldowaliśmy się u nich cztery dni później: okopały się na przeciwległym brzegu rzeki nazywanej dziś Drogą Caine'a, wykorzystując połowę pionowego miasta jako umocnienia obronne, samą rzekę zaś jako największą na świecie fosę. Nadal zostało im tysiąc trzystu, może tysiąc czterystu wojowników, i to w większości uzbrojonych w łuki, więc mimo że rzeka po zalaniu Boedecken sięgała człowiekowi najwyżej do piersi, brodzenie w niej w deszczu pięciostopowych, grubych na palec strzał nikomu się nie uśmiechało. Zresztą, nawet gdyby Khlaylock zatoczył szeroki łuk na południe i dotarł do odległego o kilka mil brodu, co niby, do diabła, miałby wskórać razem ze swoją kawalerią przeciw tysiąc trzystu samcom i ośmiuset sukom Czarnych Noży okopanym wśród ruin i zakamarków pionowego miasta? Z drugiej strony, pozycja Czarnych Noży również miała swoje wady: dobrze wiedziały, że jeżeli wyściubią nos na równinę, khrylianie zrobią z nich miazgę. Khlaylock wysłał więc dwóch umyślnych do Rahnding z misją powiadomienia Zakonu, że cała nacja Czarnych Noży znalazła się w potrzasku, a sam przygotował się na kilkutygodniowe czekanie na sześć tysięcy ciężkozbrojnej piechoty, która dom po domu oczyściłaby miasto. Schludnie, czysto, bezpiecznie. Kłopot w tym, że mnie nikt nie płacił za schludnie, czysto i bezpiecznie. Poza tym znałem khrylian i wiedziałem, jak działają. Po zakończeniu bitwy puściliby wolno suki i szczenięta oraz wykastrowali tych samców, którzy okażą uległość. Dla mnie było to rozwiązanie nie do przyjęcia. Ponieważ przez ten czas znów wszedłem w swoją dawną rolę zwiadowcy i dyżurnego eksperta od ogrillów, moja nędzna pozycja nie bardzo pozwalała mi się sprzeczać z Rycerzem Kapitanem Zakonu Khryla. Mogłem się tylko uczepić wzmianki Marade o tym, że jej prawdozmysł na mnie nie działa. No i miałem ten swój talent do dostrzegania słabości u innych. Dlatego poczekałem, aż Khlaylock wyprawi kurierów w drogę, I poszedłem do jego namiotu trochę mu powspółczuć.

Rycerz Adiutant podał mu właśnie kolację i Khlaylock odpoczywał na taborecie przed małym ogniskiem z gówna. Podszedłem bliżej i, nie czekając na zaproszenie, przykucnąłem naprzeciw niego. - Pięknie się dziś spisałeś, Rycerzu Khlaylock. Podziwiam cię za to. Nie każdy khryliański dowódca miałby dość odwagi, żeby przedłożyć życie podwładnych ponad swój honor. Nawet nie mrugnął. - Uważaj, Cainie Bez Ziemi. Dobrze się zastanów, zanim posądzisz Rycerza Khryla o brak honoru. Ksywę „Bez Ziemi" przylepił mi - choć może się to wydać niewiarygodne - w dowód szacunku. Pełen tytuł przysługujący każdemu Rycerzowi uwzględnia nazwisko rodowe oraz nazwę ziem, które należą do rodziny lub których rycerz przysiągł strzec. I tak na przykład Marade oficjalnie nazywała się Marade, Rycerz Tarthell z Kavlinskiego Skoku. W Cesarstwie Lipkeńskim tylko prostym wieśniakom wystarcza jedno imię - takie jak Caine. W uznaniu moich zasług, które przyczyniły się do uwolnienia Marade i Tizarre oraz naszej ucieczki z łap Czarnych Noży, Khlaylock uczynił mi zaszczyt i nadał przezwisko „Bez Ziemi", tak jakby nieposiadanie przeze mnie nazwiska i przydomku było jakimś dziwnym przeoczeniem. - O, kurde, przepraszam, nie to miałem na myśli. Nie chciałem cię urazić. - Pokręciłem z zakłopotaniem głową jak zwyczajny, sympatyczny ćwok. - Zmierzałem do tego... Jak wy, khrylianie, to nazywacie? Legenda, prawda? Chodzi o to, jak inni Rycerze, strażnicy i Żołnierze Khryla będą o tobie opowiadać, kiedy ciebie już zabraknie, a Zakon będzie trwał. Przechowają w pamięci wszystko, co ciebie dotyczy, dobre i złe, żeby w ten sposób pomóc innemu khrylianinowi wykaraskać się z tarapatów. Dobrze mówię? Skinął mi głową znad stalowego kubka z winem. - Poprzez Legendy Rycerze służą Panu Męstwa długo po tym, jak polegną w Jego służbie. - No właśnie do tego zmierzałem. Rzecz w tym, że parę dni temu stoczyliście potyczkę, która pewnie zapisze się w twojej Legendzie jako jedna z najwspanialszych bitew kawaleryjskich w dziejach khryliańskiego państwa. Może nawet w dziejach świata. Natomiast dzisiaj... Zmrużył oczy. - Masz jakieś uwagi do moich rozkazów? - Ależ nie, skądże. W żadnym wypadku, i o to właśnie chodzi. Uważam, że to fantastyczne, że potrafisz tak współczuć swoim ludziom. Zamiast posyłać ich znowu na

śmierć, godzisz się z tym, że zostaniesz zapamiętany jako człowiek, który pozwolił Czarnym Nożom uciec. Postawił kubek na ziemi obok butów i westchnął. - Nie jestem głupcem, Cainie Bez Ziemi, ty zaś najwyraźniej musisz nim być, skoro jeszcze tego nie zauważyłeś. Celem istnienia Zakonu Khryla nie jest realizacja planów twojej prywatnej zemsty. Ciekawe, czy jutro też to powiesz, pomyślałem. - Dobra, w porządku, rozumiem. Nie mogę wami sterować. Pojąłem. Wysłuchaj mnie jednak, dobrze? Czarne Noże są na wyciągnięcie ręki i rwą się do walki, ale na swoich warunkach. Zgodzisz się ze mną? Cztery dni temu narzuciliście im swoje warunki, więc teraz chciałyby się odgryźć. Kiedy jednak stwierdzą, że nie zamierzacie zaatakować i zamiast bitwy czeka je oblężenie, sytuacja się zmieni. Zwłaszcza kiedy zacznie im brakować żywności. Ty będziesz musiał czekać ponad miesiąc na waszą piechotę. Wiem ze stuprocentowo pewnego źródła, że zapasy skończą im się wcześniej. Pochylił się nad ogniem. - Wobec tego muszą stanąć do walki, a my możemy... - Nie muszą, a wy nie możecie. Uciekną. Zmarszczył podejrzliwie brwi. - Zostawią garstkę wojowników, którzy będą podtrzymywać ogniska i w ogóle stwarzać pozory, że Czarne Noże cały czas są na posterunku, ale po cichu zaczną się stamtąd wymykać. A potem pójdą w rozsypkę i Zakon nie zdoła ich już zebrać w jednym miejscu. W każdym razie nie za twojego życia. Przeniósł wzrok w ciemność poza obozowiskiem. W wyobraźni oglądał pustkowie w taki sam sposób, jak każdy dobry dowódca kawalerii: jak wyglądało o zachodzie słońca, jak powinno wyglądać z różnych punktów obserwacyjnych, jak będą je widzieć posłani w teren zwiadowcy. Jak będzie wyglądało z oczyszczonego z wrogów pionowego miasta. - Twierdzisz, że jest stamtąd inna droga wyjścia - mruknął. - Owszem, ale wiem także o czymś, co będzie znacznie lepsze dla ciebie i tej twojej Legendy. Istnieje inna droga wejścia. Znów spojrzał na mnie i wypowiedział dwa słowa, za które - gdybym był bardziej wylewny - najchętniej bym go wycałował: - Pokaż mi.

*** Dwie godziny później wdaliśmy się w spór taktyczny, o którym wcześniej wspomniałem. Znajdowaliśmy się na płaskowyżu ponad pionowym miastem, tuż obok wylotu tunelu prowadzącego na górę. Wejście na górę nie stanowiło problemu: po ułożonym warstwowo wapieniu urwiska potrafiłem wspiąć się szybciej niż przeciętny człowiek wchodzi po schodach. Wniosłem ze sobą zwój lekkiego sznura, którym wciągnąłem na górę konopną linę, którą następnie przywiązałem do skalnego występu. Khlaylock użył Siły Khryla i bez widocznego wysiłku wspiął się po linie. Preriowe trawy na płaskowyżu sięgały nam do pasa, z zachodu wiał nocny wietrzyk, który, kiedy stanęliśmy po zawietrznej tunelu, pomagał zamaskować naszą obecność. Hałas, jaki robiliśmy, nie miał żadnego znaczenia, ponieważ mój wodospad wystrzeliwał z urwiska zaledwie trzydzieści stóp poniżej krawędzi, więc bez trudu podkradliśmy się w okolice tunelu - nawet Khlaylock, który mimo że zdjął zbroję i wziął ze sobą tylko długi nóż i morgensztern, nie był jakąś gwiazdą podchodów. Czarne Noże wystawiły na górze dwóch wartowników, którzy jednak - jak to wartownicy - rozleniwili się i stracili czujność i kiedy jeden cofnął się po coś w głąb korytarza, ja załatwiłem drugiego garotą. Trochę przy tym hałasował - rzucał się, miotał, próbował mnie strząsnąć - czym zwrócił uwagę drugiego, który wystawił głowę z tunelu, zaciekawiony, co się dzieje. Khlaylock udzielił mu żądanej informacji za pomocą morgenszterna, który przeciął powietrze z prędkością zbliżoną do prędkości światła. Można powiedzieć, że środek przekazu sam stał się przekazem. Oczywiście przesadzam z tą prędkością światła, ale wcale nie aż tak, jak moglibyście pomyśleć. Ten konkretny cios nader wyraziście zilustrował różnicę między Rycerzem Śmiałkiem, takim jak Marade, i Rycerzem Kapitanem. Po uderzeniu Marade dorosły ogrillo frunął w powietrzu jard, może dwa, zanim martwy zwalił się na ziemię. Po ciosie Khlaylocka łeb samca wyparował w pizdu. W tym momencie prawie porzuciłem swój zamysł, ale tylko prawie. Jak to powiedział pewien człowiek, którego dawno temu znałem: umarłem w dniu, kiedy zdałem egzaminy. Oglądane z krawędzi przepaści pionowe miasto rozpościerało się przed nami wachlarzem świetlnych punkcików. To były ogniska przysłonięte mgiełką wodospadu. Zmierzający do pełni księżyc zawieszony na południowo-wschodnim niebie bielił odsłonięte poziomy miasta, ja zaś wykładałem swój na wpół fałszywy plan. Wskazałem pochylnię biegnącą w dół stoku i zasugerowałem Khlaylockowi, że mógłby nią z łatwością wprowadzić Rycerzy, którzy zaatakują Czarne Noże od tyłu.

Khlaylock - co było do przewidzenia - miał pewien problem z docenieniem zalet tego rodzaju przewagi taktycznej. Im dłużej patrzył z góry na miasto, tym bardziej marszczył czoło. - W najlepszym razie atak z zaskoczenia rozrzedzi szyk Czarnych Noży na tyle, żeby moja kawaleria mogła bezpiecznie sforsować rzekę. Nie zmienia to jednak faktu, że ja i moi Rycerze znajdziemy się sami w mieście zajmowanym przez dwa tysiące wojowników Czarnych Noży, a kawaleria, gdyby ruszyła nam z odsieczą, zostanie, znowu w najlepszym wypadku, wciśnięta w wąskie miejskie uliczki. To dla nich najgorszy możliwy teren. Pokręciłem głową. - Jeżeli mnie posłuchasz, w ogóle nie będziecie musieli z nimi walczyć. Oni wcale tego nie chcą... - Czarne Noże to najbardziej zajadli wojownicy na całym Boedecken... - Tylko dlatego, że to, co ich... eee, kapłani... robią z tchórzami, jest znacznie, znacznie gorsze niż śmierć w bitwie. Z tym samym marsem na czole odwrócił się do mnie. Ruchem głowy wskazałem rozproszone ogniska. - Wiesz o tym, że praktykują czarną magję. Nie wiesz jednak, że dla nich to coś więcej niż po prostu magja: to ich religia. A to jest ich najświętsze miejsce. Siedziba ich boga. Zabiłem ich... najwyższego kapłana, tak to chyba trzeba ująć... - Z całą pewnością nie zamierzałem powiedzieć Rycerzowi Kapitanowi „Żołnierze Khryla Nie Walczą z Kobietami..." i tak dalej, że zamordowałem samicę-cywila. - Wiem, gdzie znaleźć kapłanów. Wystarczy ich wyeliminować i wojownicy się poddadzą. Ba, będą wam wdzięczni! Być może. Chociaż miałem przeczucie, że nie ustawią się w kolejce do chóralnego śpiewania „Bim-bam-bom, nasze suki martwe są". Ale nawet gdyby taki tekst przeszedł mi przez skute warunkowaniem gardło, wątpię, żeby Khlaylock docenił żart. Przestał się marszczyć, za to jego oczy przybrały lodowaty, kamienny odcień, zimniejszy niż światło księżyca. - Rycerze Khryla są wojownikami, nie zabójcami. - Nie bądź dzieckiem, do diabła ciężkiego! Co jest dla ciebie ważniejsze, uczciwość czy zwycięstwo? - Każdy Rycerz jest bezwzględnie zobowiązany postępować honorowo bez względu na okoliczności. Dbać o honor swojej osoby, Zakonu i naszego Pana. Mówić prawdę, choćby to miało oznaczać śmierć. Bronić tych, którzy nie mogą... - Wiem, wiem, wiem. Już to słyszałem.

Khlaylock odwrócił się w stronę schodów. - Nie musimy atakować. Teraz już nie mamy powodów obawiać się, że wróg się nam wymknie. Trzech Rycerzy, może nawet dwóch, gdyby za pomocą zainstalowanej przez nas liny dostarczać im zaopatrzenie, w razie potrzeby powstrzyma tu cały klan Czarnych Noży. Miał rację, naturalnie. Na tym właśnie polegał problem. Chociaż... czy taki znowu problem... Był tylko jeden powód, dla którego w ogóle wdałem się w ten spór: polubiłem gościa. Zawsze miałem słabość do takich prawdziwych rycerzy bez skazy. Nadal mam, prawdę mówiąc. Kiedy jako dzieciak ściągałem z Sieci pirackie wersje Przygód, uwielbiałem Jhubbara. Byłem jego największym fanem, chociaż nie bardzo mogłem się do tego przyznawać. Właściwie wcale nie mogłem. Nie w mojej dzielnicy. W Mission District to Mkembe był bogiem, chociaż od dawna nie żył jhubbar - Raymond Story - był takim, wiecie, typem świętoszka: szlachetny, nieustraszony, opiekun uciśnionych, Obrońca Prawa, Miecz Prawdy i tak dalej. Ubóstwiałem go. Mimo że nie mogłem się przed nikim z tego wygadać - nawet przed tatą - chciałem być taki jak on, kiedy dorosnę. Był Rycerzem Khryla. Nadal tak miewam, że chciałbym być taki jak on. Czasem się zastanawiam, ile głupstw, które w życiu popełniłem, miało być dla mnie karą za to, że nie wyrosłem na Jhubbara Tekkanala. I zastanawiam się, czy to nie z tego powodu poślubiłem moją świętej pamięci małżonkę - dlatego że w głębi duszy oboje serdecznie nienawidziliśmy człowieka, którym naprawdę jestem. Tylko to nas łączyło. Z czasem ja się nauczyłem nie nienawidzić siebie. W pewnym sensie. Ona nie. Ale mniejsza z tym. Zmierzałem do tego, że nie po to wciągnąłem Khlaylocka na górę, żeby go przekonać do mojego planu. Mój plan wcale nie był moim planem: mój prawdziwy plan polegał na tym, żeby zwabić go na górę i zabić, a potem powiedzieć pozostałym Rycerzom, że wpadł w łapy Czarnych Noży, co doprowadziłoby do zorganizowania „wyprawy ratunkowej". Krótko mówiąc, chodziło mi o to, żeby podstępem zmusić Rycerzy do zabicia suk, zanim się dowiedzą, że Khlaylock nie żyje. A fakt, że zdążyłem faceta polubić, trochę mi utrudniał pociągnięcie za cyngiel. Był jeszcze jeden problem: wciąż miałem widownię, z którą musiałem się liczyć. *** Staliśmy tak blisko przepaści, że wystarczyłoby proste tomoe nage i byłoby po wszystkim

- i tak właśnie bym to załatwił w późniejszym okresie swojej kariery. To jednak były moje początki i nie miałem pojęcia, jak wielką popularność osiągnął Odwrót z Boedecken. Kollberg okazał się geniuszem marketingu. Wynajmował leżanki bezpośrednie na cały dzień, ze zniżką przy wykupieniu kilku dni z rzędu oraz możliwością ponownego podłączenia w niższej cenie, jeśli klient zrobi nową rezerwację przed opuszczeniem budynku Studia. Sprzedawał również licencje innym Studiom na całym świecie, załączając do niej pośredni sześcian z wybranymi najlepszymi kawałkami Przygody, od samego początku, kiedy wypatrzyłem Czarne Noże na równinie przed miastem; dzięki temu nowi bezpośredni mogli szybko wciągnąć się w opowieść. Wszystkie Studia udostępniły część swoich miejscówek widzom Odwrotu.... Tak długiej Przygody z taką liczbą krwawych jatek nie widziano od czasu Rozbójników z Zachodniej Marchii Mkembe i Masta. Stojąc na skraju urwiska obok Khlaylocka byłem już gwiazdą światowego formatu - tylko po prostu jeszcze o tym nie wiedziałem. Łapałem się więc wszelkich sposobów, żeby maksymalnie podkręcić dramaturgię. Dlatego powiedziałem: - No, proszę... Od kiedy to Khryl tak kocha tchórzy? Istnieje wiele oklepanych fraz, którymi można by opisać jego reakcję: stanął jak słup soli, skamieniał i tym podobne pitu-pitu, ale żadna nie opisałaby jak trzeba jego upiornego, wybuchowego bezruchu. Zastygł jak eksplodująca bomba, jakby ktoś przechwycił tę milisekundę, jaka upływa od zapłonu do eksplozji, i rozciągnął ją w długą, bardzo długą chwilę, w której słychać tylko ryk wodospadu. Aż mnie przeszły ciarki. Czarne, gorące ciary tuż powyżej jąder. Spętałem ich moc Samodyscypliną i pchnąłem wprost do nadnerczy. Noc rozjaśniła się, wyostrzyła, nagłośniła. Mrowienie w rękach i nogach szeptało mi, że mogę latać, jeśli to będzie konieczne... Kiedy w końcu przemówił, z trudem zrozumiałem słowa. Jego głos brzmiał jak łoskot kamieni przetaczanych przez przewalającą się pod nami rzekę. - Nie jesteś Rycerzem, Cainie Bez Ziemi, a ja nie mam na sobie Pancerza Khryla... - Umiem rozpoznać tchórza. Khryl również. Obejrzał się na mnie przez ramię. Po tym spojrzeniu rozpalone czarne węże mocy sięgnęły czubka mojej głowy. - Gdybyś był Uzbrojonym Wojownikiem... - Pierdolenie. - Wyjąłem noże z rękawów i krótkim ruchem nadgarstków wbiłem je w ziemię. Weszły po rękojeść. - Ty masz Siłę Khryla, ja mam prawdę. Jeśli uważasz, że się

mylę, udowodnij to. - Wyzywasz mnie? Ty?! - Zwiesił bezwładnie morgensztern i rozdziawił usta. Postradałeś rozum? - Pewnie tak. W dodatku jestem nienormalny. W końcu odwrócił się do mnie, obracając tę scenę w głowie na wszystkie strony, rozważając wszystkie jej aspekty. - Twierdzisz, że Khryl popiera twój plan... - Twierdzę, że jesteś frajerem bez ikry. Kurwa, człowieku, tak się zachowuje Rycerz Kapitan?! Nawet bez Siły Khryla, Szybkości Khryla, Pierdnięcia Khryla i chuj wie czego jeszcze, jesteś dwa razy większy ode mnie! Czego się boisz? - Moje wahanie wynika z faktu, że Zakon zaciągnął u ciebie dług, po tym jak uratowałeś Rycerza Tarthella i pomogłeś nam w walce z klanem Czarnych Noży. Zdajesz sobie sprawę, że jeśli rzucę ci Wyzwanie, a ty je podejmiesz, twoje życie, zdrowie i członki znajdą się w niebezpieczeństwie? I że nawet jeśli Khryl przyzna ci rację, możesz odnieść rany zbyt poważne, by Jego miłość cię uzdrowiła? - Nawzajem. - Uśmiechnąłem się szeroko. Jeszcze chwilę wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem. - Nie wycofasz się? Nie masz ze mną szans, Cainie Bez Ziemi, a ja naprawdę wolałbym cię nie krzywdzić. - O proszę, nie tylko tchórz, ale w dodatku bluźnierca. - To nie ja mówiłem: to czarna energia wprawiała w ruch moje wargi, język i struny dźwiękowe. - To Khryl decyduje o tym, kto zwycięży, nieprawdaż? Chyba że chcesz, żebym do zarzutów dodał apostazję? Spuścił głowę i westchnął z rezygnacją. - Jak chcesz. Pojednaj się z bogiem, który się tobą opiekuje, człowieczku. Drugiej szansy nie będziesz miał. Wyzywam cię. - Przyjmuję twoje Wyzwanie - odparłem. Staliśmy na krawędzi płaskowyżu w kłębach wodnej mgły z wodospadu: ja zwrócony plecami do przepaści, on plecami do tunelu. Księżyc - prawie w pełni i prawie dokładnie nad naszymi głowami - oświetlał rozdzielające nas dziesięć stóp wilgotnych, miękkich traw, które w jego blasku wyglądały jak szkic węglem drzewnym na pergaminie z owczej skóry. Uniósł morgensztern w obu rękach. Z braku słońca wycelował go w odbicie tegoż - czyli w księżyc i zaczął się szykować do modlitwy, która uświęci nadchodzącą Potyczkę. Wyprężył pierś i wystawił twarz na światło Khryla. Rycerz Khryla ostatni raz klęka podczas wyświęcenia, chyba że zostanie pokonany w regulaminowej Potyczce i się podda.

Kiedy z jego ust popłynęło starowysokolipkeńskie Ammare Khryl Tyrhaalv'Dhalleig, obuch morgenszterna zapłonął poświatą przypominającą ognie świętego Elma, która spłynęła na rękojeść. W ramach rozbiegu zrobiłem jeden długi krok w przód i skoczyłem. W tamtych czasach, na długo przed tym, jak Berne przeciął mi Kosallem kręgosłup, naprawdę nieźle skakałem. Samodyscyplina tak mi naszprycowała mięśnie adrenaliną, że skakałem jak na Księżycu: dolatując do Khlaylocka, znajdowałem się na wysokości jego głowy i musiałem celować stopą nieco w dół, żeby trafić w rękojeść morgenszterna tuż poniżej środka. Ważyłem wtedy pewnie wszystkiego siedemdziesiąt pięć kilo, i to w mokrych ciuchach; Khlaylock na golasa ważyłby spokojnie ze sto piętnaście. Do podniesienia jego morgenszterna potrzebowałbym obu rąk, żeby nie dostać przepukliny, a o skutecznym zamachnięciu się nim mogłem zapomnieć. Tylko że ja nie zamierzałem nim wymachiwać. Ja na niego spadałem. Spadałem z impetem moich siedemdziesięciu pięciu kilogramów, popartych całą energią kinetyczną, jaką zdołałem wtłoczyć w świetnie wytrenowane kopnięcie boczne. Dwuręczny chwyt Khlaylocka stał się osią obrotu morgenszterna, samo drzewce dźwignią, a siedmioostrzowy obuch archimedesową Ziemią. Obuch trafił Khlaylocka prosto w skroń. Zwykły człowiek padłby trupem na miejscu. Khlaylock nawet się nie przewrócił, ale skutki uderzenia i tak były spektakularne. Zmiażdżony oczodół i zdruzgotana kość policzkowa chrupnęły rozdzierająco i z wilgotnym mlaśnięciem bryznęły czarną krwią w mgłę. Cios odrzucił Khlaylockowi głowę w bok wraz z morgenszternem, który zdarł mu większość ciała z policzka i wypadł z omdlałych rąk. Khlaylock zachwiał się na nogach. Próbował odwrócić się do mnie, zasłonić rękami; mimo oszołomienia, z którego nie powinien otrząsnąć się przez najbliższy rok, nadal walczył! Lewe oko dyndało na nerwie wzrokowym, obijając się o czarne od krwi zęby, całkiem odsłonięte po tym, jak górna warga poleciała gdzieś w trawę razem z morgenszternem. Musiało mu to utrudniać celowanie, bo szarpał głową na boki, jakby nie mógł się zdecydować, którym okiem patrzeć. Zanim doszedł do jakichś wniosków, wyprowadziłem znane w boksie tajskim kopnięcie okrężne i trafiłem go prawą piszczelą w nerki. To wystarczyło, żeby wytrącić go z i tak już chwiejnej równowagi. Zatoczył się w stronę urwiska. Skoczyłem za nim: wybiłem się z obu nóg i rękami pchnąłem go w plecy, żeby dodać mu rozpędu - i powiem wam, że gdyby to był ktoś inny, ktoś słabszy od legendarnego Purthina

Khlaylocka, pewnie jeszcze mógłby mi się odgryźć, bo po tym pchnięciu po prostu wyłożyłby się jak długi i miałby szansę potem wstać. Khlaylock jednak nie upadł: zachwiał się tylko na skraju obrywu, odzyskał równowagę i odwrócił się do mnie. W samą porę, żeby oberwać moimi stopami, złączonymi w staromodnym prostym kopnięciu z wyskoku, prosto w pierś. Rozpoczął swój długi, długi lot w dół z dziwnie spokojnym wyrazem zdrowego oka, jakby chciał mi powiedzieć: „To jeszcze nie koniec, człowieczku". Upadek z wysokości stu metrów pomiędzy najwyższe z rozpalonych przez Czarne Noże ognisk zadał kłam temu twierdzeniu. Spadłem na ziemię przy brzegu urwiska i leżałem przez chwilę nieruchomo, czekając, aż pulsująca we mnie czarna energia wsiąknie w mokrą trawę. Łoskot wodospadu zagłuszył odgłos upadku. Kiedy przestałem się trząść, przywlokłem obu zabitych strażników i zepchnąłem ich w ślad za Khlaylockiem. Schowałem noże do pochew w rękawach. Odszukałem morgensztern, obrałem z resztek ciała Khlaylocka, a potem podniosłem go i po prostu się na niego gapiłem. Od trzymania tego cholerstwa rozbolały mnie ręce. To nie była po prostu broń, lecz symbol. Gwiazda Zaranna. Oświecenie. Zwiastun Światła Prawdy i Sprawiedliwości, które Zniszczy Noc Niewiedzy i Grzechu. Pamiętam, że zastanawiałem się wtedy, czy Khlaylock pożył dostatecznie długo, żeby docenić ironię losu. Przecież to było tak, jakby sam Khryl dał mu prztyczka w nos. Wzruszyłem ramionami i zrzuciłem morgensztern w przepaść. Miałem dwadzieścia pięć lat na to, żeby przemyśleć wydarzenia, które zaszły tamtej nocy na skraju płaskowyżu, ale ciągle nie mogę się zdecydować, który z nas gorzej wypadł. Owszem, ja zachowałem się jak ostatni dupek: prowokowałem Khlaylocka, żeby było bardziej dramatycznie, bo wiedziałem, że to pozytywnie wpłynie na moją popularność. Do tego doszło morderstwo z premedytacją - ale przynajmniej nie próbowałem nikogo oszukiwać. Nawet siebie. Kiedy dziś patrzę wstecz na tę scenę, widzę w niej motyw przewodni całej mojej kariery aktorskiej. Nie przypominam sobie, żebym, dążąc do starcia z Khlaylockiem, świadomie realizował jakąś założoną taktykę; po prostu czułem, że tak właśnie muszę to załatwić. Równie łatwo - jeśli nie łatwiej - mogłem rzucić mu Wyzwanie, kiedy wdaliśmy się w cały ten spór o strategię ataku: prawo pozwalało mi wyzwać go na pojedynek i w ten sposób oddać się w ręce Khryla, który by nas rozsądził. I to by była zwykła sprzeczka, czysta sprawa. Ale nie, ja musiałem nadać jej wymiar osobisty.

Bo taka właśnie w istocie była. Osobista. Po odrzuceniu pozorów zostawaliśmy tylko on i ja, bez względu na rzekomy pretekst do walki. Dorabianie do tego jakiejś gównianej ideologii byłoby... no... Nieuczciwe. Ciekawe stwierdzenie, biorąc pod uwagę to, kim jestem i co zrobiłem, ale taka jest prawda. Czas na fakty o Purthinie Khlaylocku, chowającym się za Prawdą, Honorem, Wiernością, Sprawiedliwością, Szlachetnymi Oporami i diabli wiedzą czym jeszcze. Kiedy przyszło co do czego, za co właściwie chciał mnie zabić? Za to, że go przezywałem. Wiem, jestem złym człowiekiem. Ale nie do tego stopnia. Purthin Khlaylock, Rycerz idealny: jeszcze jeden żądny krwi łajdak. Wiem: „Żądny krwi łajdak" to idealne epitafium na mój nagrobek. Nie twierdzę, że jestem lepszy od Khlaylocka, ale trochę mnie wkurza, kiedy wszyscy twierdzą, że on jest lepszy ode mnie. Ja też mam swoją próżność. Po prostu nie zabijam z jej powodu. Ciąg dalszy mojego planu ułożył się mniej więcej tak jak większość moich planów, czyli po mojej myśli - do chwili, gdy wszystko trafił szlag. Chwila ta wypadła niedługo po świcie, tuż po tym, jak wraz z kilkoma Rycerzami Śmiałkami runęliśmy sukom Czarnych Noży na głowy jak walący się dom. Byłem akurat zajęty przyszpilaniem dolnej szczęki Dupojebki do górnej za pomocą noża, kiedy wśród ogrillów podniósł się ryk, na który zebrani po drugiej stronie rzeki khrylianie odpowiedzieli krzykiem. Nagle zrobiło się kurewsko jasno, wszystko zalało takie białoniebieskie światło, jakim emanowała Pretornio w ostatniej fazie przeciążenia neuronowego. Spojrzałem w dół z drugiego kręgu Piekła i pomyślałem: a niech mnie wydymają pasztecikiem z kurczęcia prosto w dupę. Oślepiającą białoniebieską gwiazdą okazał się nie kto inny, jak Purthin Khlaylock, nagusieńki, zanurzony po jaja w rzece i w pojedynkę odpierający nawałę Czarnych Noży. Runęły za nim czarną falą jak rój szarańczy, jak ławica olbrzymich, wrzeszczących piranii, jak cholera-wie-co-ale-to-nieważne, bo on wcale nie zamierzał uciekać, tylko stawił im czoło otoczony ognistym kręgiem, zakreślanym w powietrzu przez jego morgensztern. Jeżeli będziecie kiedyś w Siedmiu Studniach i zajrzycie do Panteonu Sław w Wielkiej Fortecy

Dal'kannitha,

znajdziecie

tam

naprawdę

kapitalne

dzieło

Rhathkinnana,

najsłynniejszego z żyjących lipkeńskich malarzy: fresk o wysokości pięćdziesięciu i długości trzystu stóp, zatytułowany Khlaylock: Obrona Brodu. Jest na nim wszystko: pierwsze

muśnięcia świtu na podziurawionej cieniami fasadzie pionowego miasta; nieprzeliczone mrowie Czarnych Noży; Khlaylock, który do złudzenia przypomina Khryla Świetlistego we własnej osobie, kiedy tak stoi w oku tajfunu furkoczących w powietrzu kawałków ogrillowych ciał; i zebrana na drugim brzegu kawaleria, która właśnie formuje szyki. Nawiasem mówiąc, mnie na fresku nie ma - po części dlatego, że Rhathkinnan (podobnie jak cały Zakon Khryla) najchętniej zapomniałby o mojej obecności, ale przede wszystkim dlatego, że podczas tej bitwy byłem zajęty głównie doskonaleniem swojej intelektualnej elastyczności i talentu do improwizacji pod presją. Jak można się było spodziewać, Rycerze, których prowadziłem, najchętniej puściliby się w tej chwili biegiem w stronę rzeki: przyszli tu ze mną, żeby ratować Khlaylocka, a nie mordować suki-kapłanki. Mordowanie suk to był mój pomysł. Dlatego w tym ułamku sekundy, kiedy, zamiast ścigać czmychające w górę stoku suki, gapili się z góry na równinę, zawołałem: - Szybciej! To działa! Błyszczące hełmy zwróciły się w moją stronę. - A myśleliście, że jakim cudem on jeszcze żyje? - warknąłem. - Sama czystość serca gówno zdziała, kiedy suki ogarną się na tyle, żeby przywołać tego swojego boga i sięgnąć po jego moc. Wtedy zginiemy wszyscy: i on, i my. Więc dupy w troki i jedziemy z tym koksem! Odwróciłem się do nich plecami i popędziłem na górę, nie oglądając się za siebie. Kurczę, przecież mogłem nawet mieć rację! Sekundę później, kiedy usłyszałem, że Rycerze depczą mi po piętach, uśmiechnąłem się do wschodzącego słońca. Zabiliśmy je wszystkie. W każdym razie wszystkie, które znaleźliśmy. Dupojebkę, Cycomiota, Gównokroka i Krostocyca, a kiedy już żadnych konkretnych nie umiałem sobie przypomnieć, po prostu parliśmy naprzód i zabijaliśmy, co się nawinęło pod rękę. Fajnie było patrzeć, jak krwawią, i słuchać ich błagalnych skowytów. „Fajnie" to za mało powiedziane: ten, kto powiedział, że zemsta najlepiej smakuje na zimno, nigdy nie próbował jej na gorąco. Prawdę mówiąc, tak dobrze się bawiłem, że całkiem wyleciało mi z głowy, żeby zwinąć manele i zmyć się dyskretnie, dopóki miałem czas. Szybko - zbyt szybko - było po wszystkim. Ocalałe samce i szczeniaki rozproszyły się na cztery strony Boedecken, a Khrylian było o wiele, wiele za mało, żeby ich wszystkich dopaść. Niektórych przygarnęły inne klany, ale były to wyjątki, bo ogrillowa solidarność nie obejmowała Czarnych Noży. Większość porzuciła Boedecken na rzecz slumsów ludzkich miast w Lipke i Cesarstwie Ankhańskim, gdzie zamierzali dożyć końca swoich dni, udając, że nigdy nie słyszeli o żadnych Czarnych Nożach.

Inne klany przezwały ich Złamanymi Nożami. Miękkimi Fiutami. Wszystko to wydarzyło się później: na razie kawaleria radośnie dorzynała ostatnie znalezione samce, a ja dostałem solidnego kopa w dupę i kazano mi się wynosić z khryliańskiego obozu. Nie była to najgorsza rzecz, jaka mogła mnie spotkać. Kiedy dwóch Rycerzy Śmiałków złapało mnie pod łokcie, delikatnie, lecz stanowczo dając mi do zrozumienia „masz pecha, śmieciu" i wlokąc mnie na spotkanie z czekającym na skraju obozowiska Rycerzem Kapitanem Khlaylockiem, cała przepełniająca mnie euforia - ożeż ty w mordę, naprawdę mi się udało! - przeobraziła się nagle w bryłę lodowatego betonu. Bo wiecie, w całym tym podnieceniu zapomniałem, że Khlaylock przeżył. I że może mieć do mnie pretensje. Przed oczami co rusz stawała mi krwawa chmura, w którą zmienił się łeb Czarnego Noża po bliskim spotkaniu z morgenszternem Khlaylocka. Obraz ten stał się jeszcze bardziej wyrazisty, gdy stanąłem przed Rycerzem Kapitanem i zobaczyłem, jaką ma miazgę zamiast twarzy. Miłość Khryla uleczyła ją najlepiej jak się dało, łącząc ciało i kości w pomarszczoną, przypominającą krater bliznę. Wyobraźcie więc sobie moje zdumienie, gdy Khlaylock gestem odprawił Śmiałków, a mnie zaprowadził do pobliskiego wadisu, w którym czekał na mnie osiodłany koń, spokojnie skubiący zielsko w porannych promieniach słońca. - Weź go i odejdź - powiedział Khlaylock. Brzmiał tak, jakby kruszył w gardle cementowe bloki. - Odejdź i nie wracaj, Cainie Bez Ziemi. Zamurowało mnie. - Że co, proszę? - To porządny wałach. Będzie ci dobrze służył. - Ja... nie wiem, co powiedzieć... - Już i tak za dużo powiedziałeś. - Po prostu... nie chcę wyjść na niewdzięcznika, ale... nie tego się spodziewałem... - Potraktuj to jak niezasłużony akt łaski. - Myślałem chyba, że będziesz chciał ponowić Wyzwanie... Nawiasem mówiąc, gdyby to zrobił, zamierzałem się poddać i na oczach całego khryliańskiego tłumu opowiedzieć o tym, jak powaliłem go jednym ciosem, a potem zdać się na jego - i Khryla - wątpliwe miłosierdzie. On jednak popatrzył na mnie takim wzrokiem, jakby chciał spojrzeniem zdrowego oka wgnieść mnie w ziemię. - Idź. Nigdy więcej nie pozwól, żeby brzask zastał cię w zasięgu mojego wzroku. Odszedłem.

Godzinę po tym, jak wyjechałem z obozu, Studio ściągnęło mnie do domu. Dopiero dwa dni później (jeszcze leżałem w szpitalu) zdałem sobie sprawę, dlaczego Khlaylock nie rzucił mi drugiego Wyzwania. Za pierwszym razem poszło nam o to, że nazwałem go tchórzem. Kapujecie? Bał się, że znowu przegra. Nic dziwnego, że się wpienił. Wybaczymy każdą zbrodnię - oprócz zamordowania naszych złudzeń. *** Khlaylock zdjął pancerną rękawicę z ramienia Markhama i skinął na mnie. - Puśćcie go. - Nie rozumiesz - odparł Pospoł Dwa. - Zatrzymaliśmy Administratora Michaelsona... - Brak zrozumienia występuje wyłącznie po twojej stronie. - Jednym błyszczącym krokiem Khlaylock stanął przy Pospole Dwa, górując nad nim jak niespokojny wulkan. Jestem strażnikiem Prawa Khryla na Jego Polu Bitwy. Puśćcie tego człowieka. Pospoły niełatwo wyprowadzić z równowagi. Lustrzana maska zdeformowała odbicie twarzy Sędziego i odparła beznamiętnie: - Jesteśmy z Policji Społecznej, a ten teren, zgodnie z traktatem, znajduje się pod ziemską jurysdykcją. Proszę się odsunąć. Sytuacja rozwijała się w sposób nader satysfakcjonujący z egzystencjalnego punktu widzenia, gdyby nie niefortunna możliwość, że strony dojdą w cywilizowany sposób do porozumienia. A bycie złym facetem ma tę wadę, że rozwiązania cywilizowane nigdy nie są fajne. Poza tym nie mogłem przegapić takiej okazji. Byłaby to zwykła niechlujność z mojej strony. Zwłaszcza że drugiej szansy mogłem nie mieć. Jednym okiem spojrzałem z ukosa na Khlaylocka. - Takie życie w ciągłym strachu... - mruknąłem. - To musi być straszne, co? - Słucham? - Wiedział, że nie powinien wdawać się w rozmowę ze mną, ale tak sobie myślę, że chyba nie mógł się powstrzymać. - Gdyby nie to, że za chwilę czeka cię Potyczka, nauczyłbym cię, co to strach. Mam dryg do wyłapywania słabości u innych, pamiętacie? - Proszę bardzo, naucz mnie - odparłem szyderczo, patrząc na tę jego piękną półtwarz. Nie ma to jak uczyć się od mistrza. W jego jedynym oku błysnął grom. Złapałem go za metaforycznie pustą mosznę.

Wybrał pogardę. - Jak taki podły, nikczemny łotr śmie podawać w wątpliwość moją odwagę... - Khlaylock, kurwa, ogarnijże się. Naprawdę musimy to przerabiać od początku? Nie trzeba wielkiej odwagi, żeby morgenszternem rozwalić łeb jakiemuś niedojdzie. Gdybyś miał jaja, zatłukłbyś mnie tu, teraz, na miejscu, ty nic niewarty śmieciu. Albo zostawiłbyś mnie pospołom. Przecież zabiorą mnie prosto do Prawdziwego Piekła, nie? To i tak lepsza namiastka sprawiedliwości niż wszystko, czego można się spodziewać po Khrylu. Podszedł do mnie. Górował nade mną jeszcze wyraźniej niż nad Pospołem Dwa. - Wolałbyś, żeby tak się stało? - Zdarzają się ludzie naprawdę prawi, sprawiedliwi, o czystym sercu... Rycerze idealni. Marade taka była, na pewno bardziej niż ty. Angvasse chyba też taka jest. Ale ty? Ty po prostu odgrywasz swoją rolę, bo szczasz ze strachu w sączek na myśl o tym, że Khryl przestanie cię kochać. Wyprostował się i otulił aurą godności osobistej jak płaszczem prawości. - Bojaźń Boża to zalążek mądrości. Na to też miałem gotową odpowiedź: - Kto tak powiedział? Jakiś inny bezjajcew? Markham przepchnął się do przodu. - Sędzia słynie ze swojej odwagi... - Tylko w porównaniu z tobą, cwelu. - Do szyderstwa domieszałem odrobinę litości. Być porządnym człowiekiem to jedno, ale być porządnym człowiekiem tylko dlatego, że nie ma się odwagi łamać reguł, to zupełnie co innego. Ocalałą część czoła Khlaylocka pokryły węzły zmarszczek. - Zdaje się, że rzuciłeś Wyzwanie... - Tak, tak, mnie też już to nudzi. Przejdźmy do rzeczy. Khlaylock spiorunował wzrokiem Pospoła Jeden. - Puśćcie go. Pospoł Jeden wyglądał jak wyrzeźbiony z tej samej skały co Mount Khlaylock. - Proszę się odsunąć - powiedział. - Nie będę powtarzał. - Grozisz mi? - Niedowierzanie przekrzywiło głowę Khlaylocka jeszcze o cal lub dwa w prawo. Mniej więcej na to właśnie czekałem. - Zaraz was pogodzę - wtrąciłem. - Ch'syavallanaig Khryllan'tai. Taśmy krępujące Policji Społecznej są tak mocne, że można na nich podnieść pojazd

pasażerski; nie da się ich przeciąć nie tylko nożem, ale także sekatorem, dłutem, lampą lutowniczą, a nawet chyba spawarką. Jedynym sposobem otwarcia ich jest wygenerowanie zakodowanego impulsu elektrycznego, który zmienia strukturę tworzących je długich łańcuchów molekuł. Nikt jednak nie przewidział, że zostaną użyte do spętania nadgarstków gościa, którego prawa ręka może się rozgrzać do temperatury porównywalnej z temperaturą powierzchni słońca. Przyznaję, że jest w tym określeniu nieco przesady (co każdy czytelnik stwierdzi z łatwością, biorąc pod uwagę, że atmosfera nie płonie, a życie na planecie jeszcze nie wyginęło), ale jego sens jest taki, że energia Świętej Pyty o kilka rzędów wielkości przekracza tolerancję termiczną taśm krępujących, dzięki czemu oprócz przypieczenia lewego nadgarstka i odzyskania wolności udało mi się uzyskać efekt dodatkowy w postaci śmiertelnego wystraszenia Pospoła Dwa: mógł sobie mieć nerwy ze stali, ale musiał się zdziwić na widok zmierzającej w jego kierunku ognistej dłoni. Odruchy miał jak najbardziej prawidłowe: puścił moją rękę i odwrócił się do mnie w profesjonalnym uniku, chowając hełm przed ciosem. Nie przejąłem się tym zbytnio, bo nie w niego celowałem. Markham szarpnął się gwałtownie, odskoczył poza zasięg moich rąk i zasłonił się opancerzonymi rękami jak bokserską gardą. Plunął jakimś starowysokolipkeńskim słowem, które wyzwoliło magijny efekt w postaci przypominających wyładowania elektryczne ogników, które pokryły całe jego ciało. Też miał niewiarygodny refleks - ale nie przeszkadzało mi to, ponieważ on również nie był moim celem. Purthin z rodu Khlaylock, Sędzia, Rycerz Bez Skazy i kogo-to-w-ogóle-kurwa-obchodzikto-jeszcze,

ledwie

zdążył

mrugnąć

powieką

i

wziąć

wdech

do

własnego

starowysokolipkeńskiego zaklęcia, kiedy Świętej Pyty zaatakowałem go od strony, gdzie nie miał oka, i trafiłem za lewym uchem. Istnieje taka ezoteryczna odmiana znanego z tai-chi stylu kobry, nazywana „stylem pytona". Opiera się na uderzeniach nadgarstkiem i otwartą dłonią, od których przechodzi się do dźwigni na stawy i duszeń. Postępując w duchu stylu pytona, zrezygnowałem ze spoliczkowania Khlaylocka i złapałem go od przodu za kark. Kiedy odruchowo szarpnął się w moim uścisku, sam przycisnął sobie potylicę do Świętej Pyty, która - choć chłodniejsza niż powierzchnia słońca - była wystarczająco gorąca, żeby w ułamku sekundy wygotować mu całą wodę z tkanek. Gdyby wystrzelić ze strzelby zanurzonej w wannie pełnej krwi, odgłos byłby podobny. Widok też.

Jako specjalista w dziedzinie kaleczenia ludzkiego ciała mógłbym wdać się w tym miejscu w szczegółowe rozważania o tym, jak eksplozja unicestwiła górną część mięśnia czworobocznego i większość mięśni głowy i potrzaskała kręgi szyjne na kawałeczki, które wyprysnęły na zewnątrz przez dźwigacz łopatki, i tak dalej (nie wspominając o tym, że cholernie niewiele brakowało, żeby przy okazji urwała mi rękę), ale liczył się efekt końcowy: kiedy moja dłoń ostygła, na wpół oderwana od tułowia głowa Khlaylocka opadła mu na pierś, przeważyła go i runął na ziemię jak powalone drzewo. Pospoł Jeden nie puścił mojej lewej ręki, ale odruchowo cofnął się przed fontanną krwi z poszarpanych tętnic szyjnych Khlaylocka. Tylko dzięki temu sto czterdzieści parę kilo opancerzonego mięcha nie zwaliło mi się na głowę. Blask w moich oczach wywołany użyciem Świętej Pyty przygasł i rozświetlone lampami pomieszczenie odzyskało barwy. Sądząc po tym, jak Faller i Markham mrugali, widzieli nie lepiej ode mnie. Staliśmy więc bez ruchu przez sekundę albo dwie, gapiąc się na zwłoki Khlaylocka. Jedynymi dźwiękami były plaśnięcia odklejających się od ścian i spadających na podłogę przypieczonych kawałków ciała, skwierczenie pary buchającej z mojej nowiutkiej, różowej dłoni i stłumione mamrotanie jakby pogrążonego w stuporze Fallerbala: - O boże ja pierdolę o boże ja pierdolę o boże... Z perspektywy czasu wydaje mi się, że powinienem był w tamtej chwili doznać wizji, w jednym przebłysku wspomnieć wszystko to, czego symbolem stał się dla mnie Purthin Khlaylock w ciągu minionych dwudziestu pięciu lat. To, kim był, i to, co mu zrobiłem, tak nierozerwalnie wiąże się z moją prawdziwą naturą, że nie wyobrażam sobie, że stałbym się sobą, gdybym nie skopał tego jego pancernego dupska ze skraju Piekła w przepaść. Ale ja tylko westchnąłem ciężko. - No i już - powiedziałem. - Załatwione. Może jednak wcale nie jestem taki sentymentalny. Markham znieruchomiał, ale cały czas dygotał nerwowo, jakby pełgające mu po zbroi niebieskie płomyki były skutkiem podłączenia go do wysokiego napięcia. Skinąłem mu głową. - Wygrałeś. Moje gratulacje. A oto twoja nagroda: wytłumaczysz to wszystko Angvasse Khlaylock, która zaraz się tu zjawi. Właściwie to dziwię się, że jeszcze jej nie ma. Markham i Faller zgodnie wytrzeszczyli oczy. Wyglądali całkiem jak sowy. - Dlaczego? - Nie mówiłem wam? Oj, przykro mi. - Tym razem to mnie wcale nie było przykro. Pomyśl, Markham. Zgarnąłeś mnie z zaułka w samym sercu parafii Przystań, dwa kroki od

ulubionej knajpy Tyrkillda Aeddharra, w której akurat jednym z jego najlepszych kumpli jest ogrillo. Myślisz, że taki ogrillo nie widział, co się stało? Co zrobi Tyrkilld, kiedy się dowie, że rozwaliłeś mi łeb i zabrałeś cholera wie dokąd? I że wydarzyło się to podczas Dymnego Łowu, w dodatku na oczach Łowców? Nie wydaje ci się, że go to zaintryguje? Albo że Angvasse zainteresuje się, tak troszeczkę, co się stało z jej Zaprzysiężonym Wysłannikiem Khryla? - Działałem... - Markham musiał odchrząknąć. - Działałem na bezpośredni rozkaz Sędziego... - Pewnie. I co, rozwaliłeś Łowców? A może macie jakiś umówiony sygnał, po którym cię rozpoznali? Wiesz, głupio by było, gdyby zaczęli rozwalać swojaków... Zamknął jadaczkę z wyraźnie słyszalnym trzaskiem. - Co właściwie powiesz Angvasse? Że dlaczego tu jesteś? Przyznasz, że nigdy tak naprawdę jej nie służyłeś? Że jesteś kłamliwym sukinkotem, który miał tylko mieć na nią oko, żeby nie odkryła prawdy o Dymnym Łowie? - Działałem na rozkaz Sędziego - wycedził przez zęby. - Ten rozkaz pozostaje w mocy. - Tak, tak, oczywiście. Życzę powodzenia. - Odwróciłem ważącą półtorej tony głowę i spojrzałem na Fallera. - No, stary, wygląda na to, że ty jej będziesz musiał powiedzieć. Faller posłał mi spojrzenie oślepionego reflektorem jelenia. Ruchem brody wskazałem zwłoki Khlaylocka. - Ta kupa mięcha była do niedawna miejscową głową państwa. Zginęła zabita przez ziemianina na ziemskim terytorium, a wy zamierzacie porwać jej zabójcę poza zasięg khryliańskiego wymiaru sprawiedliwości. Dotarło? Za pięć minut znajdziecie się w stanie wojny z Zakonem Khryla. A biorąc pod uwagę fakt, że Khlaylock był także lipkeńskim wicekrólem, Lipke z pewnością przyłączy się do wojny. - Ale... ale ja... nie mogę... no bo... Policja Społeczna... ja... - Oczy wyszły Fallerowi z orbit, a jąkanina przeszła w niezrozumiały bełkot. - Posłuchaj mnie, Rababàl. Właśnie wskazałem ci wyjście z tej sytuacji, nie rozumiesz? Wystarczy, że powiesz prawdę. - Co? Jaką prawdę? - Powiedz, że to ja go zabiłem i że tylko wykonywałem swoje zadanie, wyznaczone mi jako Zaprzysiężonemu Wysłannikowi Khryla. Przypomnij jej to, co od początku wiedziała: wynajęcie mnie nie zawsze kończy się tak, jak moi szefowie by sobie życzyli. - Ale kto... cię wynajął? Pokiwałem głową.

- Ona. Żebym powstrzymał Dymny Łów. - Żebyś... Dlaczego sądzisz, że... - To było najtrudniejsze. Zwykle dość łatwo jest ustalić, kto pociąga za sznurki: wystarczy się dowiedzieć, kto najwięcej na tym zyskuje, prawda? Kto ugra najwięcej, jeśli cała akcja się powiedzie. A Dymny Łów? Tutaj każdy wygrywa. To stabilny układ. Nikt nie chce zmian. Bóg Dymu ma niekończącą się ucztę: do woli chłonie zgrozę, gniew i przerażenie. Rządcy Łowu mają władzę polityczną: udało im się zjednoczyć zamieszkujące Boedecken klany w stopniu, którego świat nie widział od czasu hordy Khulana. Khrylianie mają dyżurnego wroga, co zapewnia im posłuszeństwo zmilitaryzowanego społeczeństwa. BlackStone ma otwartą dil, dynamicznie rozwijający się eksport gryfkamieni i stały dopływ taniej niewolniczej siły roboczej, ponieważ najtwardsi i najbardziej zaangażowani awanturnicy są po trochu wcielani do Łowu. Rada Zarządców odzyskała dostęp do Domu. Kurczę, nawet Khrylowi to pasuje: jego moc jest uzależniona od stopnia zaangażowania jego wyznawców. A kiedy sprawy źle idą, co robią ludzie? Modlą się, kurna! Khryl jest przeszczęśliwy. Ale w końcu się zorientowałem. Nie chodziło o jedno z was, o dwójkę, trójkę... Wszystko wygląda zbyt idealnie, no i jest się czym dzielić. Dlatego wiedziałem, że się dogadacie. Wszyscy w to weszliście, pierdolce. Wszyscy. I wszyscy jesteście do przodu. Usta miałem pełne krwi zmieszanej z żółcią. - Wszyscy poza zwyczajnymi grillami, które mieszkają w gettach jak niewolnicy i dają się kastrować w zamian za obietnicę lepszego życia. I poza zwykłymi ludźmi, których Dymni Łowcy rozszarpują na kawałki. Kurwa, jak ja was nienawidzę! Gdybyście wiedzieli, jak bardzo was nienawidzę... - Splunąłem na podłogę. Zadyszałem się. Miałem wrażenie, że żar palący mi płuca mógłby spowodować pożar. - A ja wpierdoliłem się wam w paradę, bo okazało się, że w tym obesranym slumsie, który nazywacie miastem, znajdzie się jednak paru przyzwoitych ludzi. Już tu idą. Nie wyłgacie się, mowy nie ma. Zresztą nawet byście nie chcieli. Prawda to wasza jedyna nadzieja. - Być może - mruknął Markham. - A może nie. Myślisz, że Bojowniczka Khryla sprzeniewierzy się wyrażonej wprost woli Pana Bitew? - Przecież właśnie ryzykuję życie w oparciu o to założenie. Nie zauważyłeś? Pospoł Jeden prychnął pogardliwie. - Życie? Jakie życie? - zdziwił się i wyrżnął mnie pałką elektryczną w głowę. Rozgwiazdy zatańczyły mi w mózgu. Prawa

fizyczne

Domu

uniemożliwiają

poprawne

działanie

kondensatorów

w

paralizatorach, dlatego musiał mnie uderzyć jeszcze dwa razy. Pamiętam, co mówiłem, osuwając się na ziemię:

- Powiedzcie jej... że ma u mnie dług. Powiedzcie... że chcę... zapłatę... A potem horyzont zdarzeń wypłynął z odmętów mojego umysłu i połknął mnie w całości.

ZAKOŃCZENIE Teraz: Umowa z BOGiem

UMOWA Z BOGIEM Kiedy się obudziłem, zorientowanie się, gdzie jestem, nie zajęło mi wiele czasu. Bywałem tam już wcześniej. Bardzo często. Gładkie kremowe ściany - puste, pozbawione okien i zupełnie nijakie, nie licząc panelu z klawiszami przy drzwiach. Płaska płyta drzwi, też kremowa i też pozbawiona okna, tudzież klamki. Stół i krzesło z formy wtryskowej, stopione w jedną litą bryłę z podłogą i puste: żadnych książek, żadnego ekranu z rysikiem, a już z całą pewnością żadnego papieru i długopisu. Oszczędny sraczyk w kącie. Łóżko z miękko obszytymi pasami ze wzmocnionego drutem plastiku, mocującymi moje ręce do zimnych, okrągłych poręczy z matowej stali. Pasków do unieruchomienia nóg nie było. Nie potrzebowali ich - i dobrze o tym wiedzieli. To była Ziemia. Komputerowy bocznik na kręgosłupie, dzięki któremu moje nogi funkcjonowały normalnie w tym wszechświecie, nie był resetowany od trzech lat, odkąd opuściłem ten świat, a sztuczka psychiczna, która pozwalała mi chodzić w Domu, to czysta magja. Od pasa w dół byłem więc klocem martwego mięcha. Tak jak to kiedyś napisał Deliann: równie dobrze mógłbym mieć dwa zdechłe psy przyszyte do dupy. Tylko psy przynajmniej mógłbym zjeść. Z fiuta wychodziła mi jakaś rurka, miałem założoną wielką pieluchę i bez cienia zażenowania obsrywałem się od góry do dołu. Jeśli nie zamierzali mnie umyć z tego gówna, mogli mi chociaż odpiąć jedną rękę, żebym sobie podsunął basen - jedynym pozytywnym skutkiem terapii regeneracyjnej krzyżowego odcinka kręgosłupa było odzyskanie przez mnie kontroli nad zwieraczem i pęcherzem. Nikomu jednak ten gnój nie przeszkadzał. Nie byli zdolni się nim przejąć. Gdybym nawet miał jakieś wątpliwości co do tego, gdzie się znalazłem, rozwiałaby je pierwsza wizyta moich opiekunów, którzy przyszli mi opróżnić worek na mocz, założyć nową kroplówkę i zmienić pampersa. Ich oczy ziały lobotomiczną pustką. Dopiero później zauważyłem jarzma na szyjach. Fizole. Nawet nie próbowałem z nimi rozmawiać. Jarzma blokują wszystkie wyższe funkcje myślowe, Fizole mogą co najwyżej udzielać prostych odpowiedzi na proste pytania - a ci nie

potrafili nawet tego. Byli głusi. Głusi jak pień. Operacyjnie pozbawieni słuchu. Wszystko po to, żeby więzień nie miał z kim rozmawiać; żeby nie mogło być mowy o żadnym nieautoryzowanym kontakcie z drugim człowiekiem. Wiedziałem o tym, ponieważ przez mniej więcej dziesięć lat regularnie przekupywałem tu połowę pracowników, żeby pozwolili mi widywać się z ojcem. Byłem w Buke. Obóz Społeczny Buchanan to jedno z miejsc, gdzie Genewa umieszcza ludzi, u których stwierdzono konieczność wyleczenia aspołecznej postawy lub po prostu odseparowania od społeczeństwa. Zazwyczaj na zawsze. Trudno powiedzieć, jak długo mnie tam trzymali: czas w Buke płynie inaczej. Fizole pojawiali się i znikali, wymieniali worek na odchody, zmieniali pieluchy, pościel i kroplówkę. Bóle głowy ustąpiły. Nabrałem sił. Miałem dużo czasu na myślenie. Myśleniu - takiemu prawdziwemu - oddaję się rzadko i bez większych sukcesów. Nigdy mnie tego nie uczono, a ja z całą pewnością nie mam ku temu żadnych naturalnych zdolności. Myślenie przeszkadza. W walce bywa śmiertelnie niebezpieczne. W prawdziwym świecie instynkt i doświadczenie są cenniejsze od myślenia. Tołstoj słusznie pisał, że w konkursie sprytu prosty chłop zawsze pokona intelektualistę - nie dlatego, że chłop jest mądrzejszy, ale dlatego, że nie zna wątpliwości, oporów i innych płatanych przez umysł figli, które sprawiają, że intelektualista się gubi. Ja miałem być intelektualistą. Mój ojciec - zanim dopadła go choroba i liczne załamania nerwowe - był bez dwóch zdań najlepszym antropologiem stulecia; napisane przez niego Opowieści Pierwszego Ludu nadal są fundamentem ludzkiej wiedzy o ustnej kulturze pierwotnych. Moja matka, zanim go młodo odumarła, była jego najbystrzejszą studentką. Nawet po tym, jak Policja Społeczna go aresztowała i cała nasza rodzina została zdegradowana do rangi Robotników, ojciec starał się wpoić mi nawyki myślowe Pracownika i uczył mnie z dostępnych w Sieci książek. Nie przeszkodził mu nawet postępujący obłęd. W tych nielicznych dniach, kiedy na krótko odzyskiwał władze umysłowe, kazał mi czytać, dyskutować i znowu czytać. Robiłem to, ale tylko po to, żeby uniknąć bicia do krwi i utraty przytomności, bo szansę na zostanie prawdziwym intelektualistą pogrzebałem w wieku lat sześciu. Moim uniwersytetem stała się ulica. Może i urodziłem się jako intelektualista, ale wyrosłem na chłopa. A to - w połączeniu z cechami, które często opisywano jako wariacką pewność siebie i

wręcz porażający egocentryzm - wyjaśniało, dlaczego właściwie wcale się nie bałem. Przyczyna ulokowania mnie w Buke była oczywista: taktyka. Z powodu moich wieloletnich odwiedzin u taty liczyli na to, że wizja domniemanej podobnej przyszłości wepchnie mnie w miękką, mokrą wełnę klaustrofobii. Palanty. Najpierw przez ileś dni wisiałem na krzyżu, a potem, przy innej okazji, cholera wie jak długo tkwiłem przykuty do ściany Szybu w anhkhańskim Donżonie, zżerany przez gangrenę i utaplany w gównie po uszy. I co, perspektywa spędzenia reszty życia w miłej, schludnej i cichej celi miała mnie przerazić? Niedoczekanie. Jedną z książek, którą tata kazał mi przeczytać (i którą później z własnej woli czytałem jeszcze kilkakrotnie) była Sztuka wojny Sun Tzu. Sun Tzu, podobnie jak wielu tych dawnych Chinoli, miał dryg do metafor, a jego książka nie odnosi się tylko do wojny, lecz do rozstrzygania konfliktów w ogóle. Ba, można by wręcz powiedzieć, że jest takim podręcznikiem życia w niebezpiecznym świecie. Mistrz Sun napisał między innymi, że generał, który pozna swojego wroga i siebie samego, nie musi się bać o wynik tysiąca bitew. Znałem swojego wroga. Na tym polegała moja przewaga. Kiedy w końcu doczekałem się odwiedzin, mój uśmiech chyba trochę zaskoczył przybyłego gościa. Garnitur Pracownika fatalnie na nim leżał; miałem wrażenie, że uszyto go na osobę o dwadzieścia funtów cięższą. W dodatku szurał brązowymi mokasynami po podłodze. Ale może to wcale nie była wina garnituru i mokasynów. Może coś nie tak było z moimi oczami. Moje oczy chciały widzieć brązową pożyczkę zamiast przylegających płasko do głowy nawoskowanych pasemek siwizny, i bury zarost na obwisłych policzkach zamiast równo przyciętej szpakowatej bródki. Dobrze się postarzał: stracił na wadze, zyskał na powadze. Po prostu podszedł do mnie, usiadł i czekał, aż oswoję się z jego obecnością. Nie musiał nawet bawić się tą swoją monetą. Ręce złożył na kolanach. Ja tylko się uśmiechałem. Nigdzie mi się nie spieszyło. W końcu nachylił się do mnie. - Chyba nie rozumiesz, w jakie kłopoty się wpakowałeś. Wyszczerzyłem zęby. - A ty nieźle wyglądasz, jak na gościa, którego kawałki spadły jak deszcz na pół Piekła. Zirytowany skinął głową.

- Stare dzieje. - Kurna, popatrz, a dla mnie to było jak wczoraj. Zaczerwienił się i spuścił wzrok. Palce drgnęły mu nerwowo. - To było... - Pokręcił głową i znów na mnie spojrzał. - Nie o tym chciałem porozmawiać. Przyszedłem uratować ci życie. Wzruszyłem ramionami. - Naruszenie nietykalności cielesnej nadkastowego, Michaelson. Byłeś na tyle przytomny, żeby to do ciebie dotarło? Mają cię na pełnozmysłowym nagraniu, jak mordujesz Uprzywilejowanego... Parsknąłem śmiechem. - Uważasz, że to zabawne? - Jak mam się do ciebie zwracać? Rababàl? Faller? Chłopiec na posyłki? Jeszcze bardziej poczerwieniał. - Michaelson... - To nie jest moje nazwisko. Jego palce znów zadrżały. Na pewno brakowało im platynowego krążka. - W co ty pogrywasz? - W to co zwykle - odparłem. - W to, w co wygrywam. Przez chwilę patrzył mi w oczy, zanim przeniósł wzrok na moje nadgarstki, pampersa i pozbawione czucia nogi, dalej na gołe ściany i gładką połać drzwi, jakby zachęcał mnie, żebym pogapił się razem z nim i przyswoił sobie realia celi, Buke i Ziemi. - Zwariowałeś. - W mojej rodzinie zdarzały się przypadki obłędu - przyznałem nie bez dumy w głosie. - Masz tylko jedną szansę, żeby wyjść z tego cało, Michaelson. Tą szansą jest współpraca... - Mówiłem już, że się tak nie nazywam. Przewrócił oczami. - To jak mam do ciebie mówić? Caine? Shade? Powiedz. - Kiedy ostatni raz byłem na Ziemi, Pracownik w rozmowie z Administratorem musiał się do niego zwracać „proszę pana". Wybałuszył oczy. - Spróbujemy? Chwilę poruszał ustami, zanim następne słowa przeszły mu przez gardło: - Ty naprawdę zwariowałeś.

- A ty możesz mnie pocałować w moją nadkastową dupę, cwelu. Wargi mu zadygotały. - Czy ty... ale... nie możesz... - To nie ja mam kłopot, Faller, tylko ty. Gdyby Rada Zarządców chciała mojej śmierci, już bym nie żył. Po prostu nie odzyskałbym przytomności. Tymczasem ktoś zainwestował grubą kasę w operację neurochirurgiczną, a ja, zamiast stać się gwiazdą w pokazowym procesie o zamordowanie Vilo, trafiłem na oddział dla więźniów politycznych. W dodatku, zamiast pospołów, które miałyby mnie przesłuchać, przysłali mi starego, dobrego Rababàla, który przyszedł pogawędzić o współpracy. To oznacza, że sprawy w Domu pochrzaniły się tak bardzo, że ktoś doszedł do wniosku, że beze mnie nie da się ich naprawić. Dlatego możesz albo wycałować moją dupę, albo pożegnać się ze swoją. - Zatrzepotałem rzęsami. - Wybieraj. Wargi przestały mu latać i na chwilę obnażył zęby. - Nie chodzi tylko o ciebie, Michaelson. Wiemy o twojej córce. Wiemy, gdzie jest... - Simon, Simon, Simon... - Ja też umiałem obnażyć zęby. I miałem je większe niż on. Naprawdę chcesz mieszać do tego moją rodzinę? Przestał się szczerzyć. Przekrzywiłem głowę w jego kierunku. - Nie martwię się zbytnio o Faith, bo jest chroniona na różne sposoby, których sobie nawet nie wyobrażasz. Jeśli jednak zamierzasz tak dla sportu grozić mojej rodzinie, proszę bardzo. Może po prostu nie widziałeś nagrania tego, co się przydarzyło Vinsonowi Garette'owi. Zmarszczył brwi i bez powodzenia próbował uśmiechnąć się z niedowierzaniem. - Grozisz mi? - Nie, skąd. Ale tak sobie pomyślałem... Gdybym się dobrze zaparł o te poręcze, wiesz, przyśrubowane do podłogi łóżko to niezły punkt oparcia, takie stabilne i w ogóle... Mógłbym, nie wstając, skopać ci łeb z karku jak piłeczkę golfową z podpórki przy pierwszym uderzeniu. Trrrach! I potem: bęc, bęc, bęc. Zatkało go. Rumieniec spłynął mu gdzieś w głąb brody. - Widziałem twoją kartę... Ty... twoje nogi... nie... - Tak, tak, Simon: moje nogi nie. Wierzysz we wszystko, co przeczytasz? Ostre stęknięcie - kiai z przydechem - i gwałtowne napięcie mięśni brzucha (które mam naprawdę diabelnie mocne) wystrzeliły pampersa Rababàlowi prosto w papę. Te jego znerwicowane rączki zerwały się jak spłoszone gołębie, on sam szarpnął się w tył, spadł z krzesła i wyrżnął tyłkiem o podłogę. Pozbierał się z ziemi wściekły jak niedźwiedź

potraktowany gazem łzawiącym, bo żadna z moich nóg, rzecz jasna, nawet nie drgnęła. - Tylko żartowałem. - Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu. - Tak jak żartowałem z tym skopaniem ci głowy z karku. Taki już ze mnie skurczybyk. Stanął nade mną, zacisnął pięść i zamachnął się nią na wysokość ramienia - a potem znieruchomiał. Zawahał się. Wściekle wijące się żyłki wystąpiły mu na czoło. Z czego wywnioskowałem, że cały mój blef okazał się w rzeczywistości szczerą prawdą. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. - Spierdalaj, Faller. Wróć, kiedy BÓG będzie gotowy rozmawiać. Żyłki nadal skręcały się jak dzikie, ale pięść się rozluźniła. Spuścił głowę. - Nie wiem, czego właściwie się spodziewałem. Dlaczego teraz miałoby być inaczej niż przedtem? - Na wpół usiadł, na wpół osunął się na krzesło i oparł o skraj stołu. - Wcale się nie zmieniłeś, co? Ani trochę. Bo i czemu miałbyś się zmienić? Będąc sobą, zawsze osiągałeś zamierzony cel. A to co za nowa zagrywka? - Tak daleko bym się nie posuwał... - Może i tym razem ci się uda. - Można było pomyśleć, że mówi bardziej do siebie niż do mnie. Zwiesił głowę, jakby nie chciał, żebym oglądał jego twarz. - Powiedz mi jedno, Michaelson... Caine. Czy jak tam chcesz. Dlaczego to zawsze dranie wygrywają? Nie odpowiedziałem. Wiedziałem, kogo ma na myśli. Siedział tak przede mną ze spuszczoną głową, na przemian zaplatając i rozplatając nerwowo palce. - Dlaczego ludzie, którzy postępują zgodnie z zasadami, robią co do nich należy, przestrzegają dobrych manier, odkładają trochę z każdej pensji i naprawdę nie chcą od życia nic więcej, niż żeby raz, dosłownie raz, spotkało ich coś dobrego, harują całe życie jak woły i kiedy wreszcie można by pomyśleć, że właśnie zaświeciło dla nich słońce, okazuje się, że mają pecha, bo zawsze znajdzie się jakiś drań z łopatą, który powie: „O, przepraszam bardzo, ale właśnie wykopałem ci grób" i zacznie im zwalać ziemię na głowę? - Zacisnął palce z taką siłą, że knykcie zatrzeszczały mu jak zmięta torebka foliowa. - O nic więcej nie pytam, Michaelson. Wyjaśnij mi to, a ja pójdę i powiem Radzie i będziesz mnie mógł zabić. Kolejny raz. - Zabić cię... Ja pierdolę. To naprawdę byłeś ty?! - Mój głos zabrzmiał tak chrapliwie, że sam się zdziwiłem. Minęło dwadzieścia pięć lat, a ja znów znalazłem się w tym samym punkcie: patrzyłem na jego szyję i zastanawiałem się, czy smakuje jak wieprzowina. Przynajmniej przeżyłeś. Bardzo mało jest takich, o których można to powiedzieć. Jak się umówiliście? Wystawisz nas jak pies myśliwski, a jak się zacznie jatka, masz gwarantowany

transfer powrotny? Ten blef ze śmiercią od Kuli Ognistej był dobry, naprawdę dobry. To on sprawił, że nie próbowałem wytropić twojego trzęsącego się dupska. - Dobrze, że mnie przywiązali do łóżka, bo inaczej rzuciłbym się na niego. Chrzanić paraliż. - Przybili mnie do krzyża, kurwa! A Marade... - Wiem - odparł głosem niewiele głośniejszym od szeptu. - Mam... wszystkie sześciany. Oni... nie powiedzieli mi o Czarnych Nożach. Musisz mi uwierzyć, Caine. Nie wiedziałem. Gdybym wiedział, nie zrobiłbym tego, nawet za... - No? - Własny oddech palił mnie w gardle. - Nawet za co? - To była moja wielka szansa, Caine. Jedyna w życiu. Od piętnastu lat zajmowałem się szukaniem plenerów. Tak, byłem psem; wiem, jak wy, Aktorzy, nas nazywacie. Rada Planowa uważała, że nie nadaję się do głównej roli, że się nie sprzedam, a ja... no... wiedziałem, że to prawda. W dodatku nie miałem dość poczucia humoru, żeby być czyimś zabawnym przydupasem. Więc czekałem. Harowałem. Poświęcałem czas. Angażowałem się. I w końcu, w wieku czterdziestu lat, kiedy większość Aktorów, którzy tyle pożyją, zaczyna myśleć o emeryturze... Podniósł głowę, ale nie spojrzał na mnie. Wzruszył ramionami. - Ta Przygoda to miał być dla mnie przełom. Życiowa szansa, na którą pracowałem piętnaście lat. Ale ty... ty... - Wiem. Ale ja. - Dlaczego się wściekasz? Ta Przygoda cię wykreowała. Otworzyła przed tobą drzwi kariery, która miała się trafić mnie. - Tylko że ty nie jesteś mną. - To prawda. - Westchnął. - Szczera prawda. A najzabawniejsze jest to, że ty też nie jesteś sobą. - No, to brzmi naprawdę sensownie, stary... W końcu spojrzał mi w oczy, siląc się na ironiczny uśmiech, ale usta miał zaciśnięte jak palce, a oczy wilgotne i błyszczące. - Nie wpadłeś na to? To nie byłeś ty, Michaelson. To nigdy nie byłeś ty, tylko ten demon. Jak Klasztorni je nazywają? Zewnętrzne Moce, tak? Mówię o tej, która rządzi dil T'llan... a właściwie jest dil T'llan. Odwrót z Boedecken stał się nie tylko fundamentem twojej kariery, ale całego twojego wyobrażenia o sobie. To dzięki niemu stałeś się Caine’em. Myślisz, że cię nie oglądałem? Że nie znam twoich sześcianów? Ile razy było tak, że zapędzony w kozi róg uchodziłeś z życiem tylko dlatego, że wspominałeś Odwrót... i tłumaczyłeś sobie, że bywałeś w gorszych opałach? Ta Przygoda pozwoliła ci uwierzyć, że jesteś najgorszym z najgorszych.

Najtwardszym z najtwardszych. Facetem, który przeżyje wszystko. Który wszystko przełknie, a potem wypluje. A wszystko dzięki temu, że kiedy przyszedł dla ciebie czas próby, miałeś pod ręką demona, który karmił się twoim strachem. To dzięki niemu mogłeś być odważny. On pożerał twoją rozpacz, dając ci w ten sposób siłę. Ale to było złudzenie. Kant. Przewał. W rzeczywistości nigdy nie byłeś taki silny ani taki odważny; nie jesteś twardszy od innych. Caine od początku był fałszywką, na którą dałeś się nabrać tak samo jak wszyscy inni. Byłeś fantazją, Caine. Ściemą. Pokiwałem głową. - Śmiesznie się to ułożyło, nie uważasz? Wybałuszył oczy. - Myślisz, że nie wiedziałem? - ciągnąłem. - Byłem Klasztornym, Rababàl. Wiedziałem od początku. - Odwróciłem spętany nadgarstek i otworzyłem dłoń. - Wykorzystuję każdą broń, jaka wpadnie mi w ręce. Taki już jestem. Te wilgotne oczy groziły deszczem łez. - Ale... w takim razie... jak... Chyba już tak jest, że z niektórymi rzeczami człowiek nigdy nie umie się pogodzić. Sam powinienem wiedzieć najlepiej. - Jak nie ja, to byłaby Marade - odparłem cicho, łagodnie. Bo muszę wam powiedzieć, że mu współczułem. Serio. Zbyt łatwo przyszło mi wyobrazić sobie, że mógłbym skończyć jak on. - Albo Stalton. Może nawet Pretornio. Wzruszył bezradnie ramionami. - Posłuchaj, to wcale nie jest takie skomplikowane. - Moja dłoń drgnęła i zacisnęła się, jakby należała do kogoś innego. - Co było po tym, jak... zniknąłeś? Wróciłeś do swojej dawnej roboty? Odwrócił się ode mnie, ale skinął głową. - I zostałeś w niej? Przez całe te dwadzieścia pięć lat byłeś psem? - Nie całe. - Znowu wzruszył ramionami. - Aż do... no, wiesz... Dnia Wniebowstąpienia. - Jasne. - Dzień Wniebowstąpienia odmienił życie wielu ludzi. - Masz żonę? - Tak, od trzydziestu trzech lat... Obchodziliśmy trzydziestą rocznicę tuż przed tym, jak... - Dzieci? - Dwójka. I pięcioro wnuków... - O właśnie. Widzisz? Do tego zmierzałem. Spojrzał na mnie pytająco, ale zamiast łez w oczach wyczytałem w jego twarzy zalążki zrozumienia. To była ulga - i założyłbym się, że nie tylko dla mnie.

- Na pewno wiesz, jak wyglądało moje małżeństwo. Mam córkę, ale nasze relacje są... skomplikowane. Różnica między tobą i mną, Rababàl, polega na tym, że mnie bardziej zależało na zostaniu gwiazdą niż na przeżyciu, a z tobą było odwrotnie. Obaj dostaliśmy to, czego chcieliśmy. I dlatego uważam, że kiedy budzimy się w środku nocy i rozpamiętujemy wszystko to, czego nie udało się nam zrobić, powinniśmy zamknąć grzecznie dziób i cieszyć się z tego, co mamy. - To wszystko? Tak po prostu? - Pokręcił głową. - Czy to znaczy, że gdybym bardziej chciał... - Kto wie? Różnica między mną i Marade, Staltonem czy Pretorniem sprowadzała się do... fartu. Ja w każdym razie niczego innego nie znalazłem. Oni chcieli równie mocno, byli równie sprytni, równie twardzi, jeśli nie twardsi... No, Marade to na bank była twardsza ode mnie. Ale ja miałem szczęście, a oni nie. Imponderabilia, stary. Gówno bryźnie w jedną stronę, jesteś gwiazdą; bryźnie w drugą, jesteś karmą dla zwierząt. - Szczęście? Nic więcej? - To dlatego nie widuje się gości takich jak ja, żeby na starość przesiadywali w kółeczku i żalili się, że życie im nie wyszło. Jeśli gość taki jak ja nie dostaje czegoś, co chciał, nie skarży się na los. Bo dawno gryzie piach. Rababàl się zamyślił. - Ale na dobrą sprawę ty możesz powiedzieć to samo o sobie - mówiłem dalej. - Też jesteś szczęściarzem. Od czterdziestu lat pracujesz w jednym z najbardziej niesamowitych i egzotycznych miejsc, jakie istnieją, a przy tym udało ci się ożenić, masz rodzinę, masz dom... Ilu facetów może się czymś takim pochwalić? - Moja żona też tak mówi: że za dużo rozmyślam o tym, czego nie mam, a za mało jestem wdzięczny za to, co mam. - Spotkałem niedawno gościa, który powiedział mi, że człowiek szczęśliwy jest tylko na wpół żywy. - To jeszcze jeden z tych drani? - Tak. Chyba nie polubiłbyś go. Rababàl niespodziewanie parsknął śmiechem i znów pokręcił głową, tym razem z lekkim rozbawieniem. - Przyszedłem tu, żeby... A teraz rozmawiamy o mojej żonie i dzieciach, i to ty mnie pocieszasz, a nie... Wzruszyłem ramionami. Trochę się zarumieniłem - chyba byłem zażenowany, że tak łatwo to poszło.

- Bycie człowiekiem to całkiem niezła taktyka. - Ale to nie... ja nie chciałem... - Przychodzisz do mnie nadęty jak kutas w erekcji, to czego się spodziewałeś? Że połknę bez słowa? - Po prostu... Nie zamierzałem zwalać na ciebie moich problemów, Michaelson. To zabrzmi zabawnie, ale po tylu latach... Mam wrażenie, że dobrze cię znam. - Nie zrozum mnie źle, Rababàl... Faller... Przywykłem. Zmarszczył brwi. Westchnąłem. - Mam na myśli ludzi, którzy znają moje Przygody. Często się tak zdarzało, że kiedy przychodziło mi występować publicznie, ludzie zagadywali do mnie jakbyśmy byli dobrymi kumplami. Trochę tak jak ty przed chwilą. To dlatego, że Caine stał się częścią ich życia. Znali mnie od tak dawna, że wydawało im się, że ja też muszę ich znać. Kiedyś mnie to drażniło jak cholera. Nienawidziłem tego. A teraz mi tego brakuje. - Naprawdę? - spytał, mrużąc oczy. - Naprawdę. W Domu mi się to nie zdarza. Tam jestem prorokiem Ma'elKotha, bohaterem spod Ceraeno, Wrogiem Boga i diabli wiedzą czym jeszcze. Jestem chodzącym eposem, kurna. Ludzie zapominają, że jestem też człowiekiem. Muszę udawać kogoś, kim nie jestem, żeby móc normalnie porozmawiać. - Uważaj, o co prosisz... Tak to szło? - Ano tak. - Parsknąłem śmiechem. - Tane’lKoth, czyli Ma'elKoth na wygnaniu na Ziemi, mawiał tak: „Kiedy bogowie chcą kogoś ukarać, odpowiadają na jego modlitwy". Rababàl pochylił się i oparł łokcie na kolanach. - Ale ja nie o to prosiłem - powiedział. Powiodłem wzrokiem po pustych kremowych ścianach. - Wiesz, ja też nie zamawiałem tego pod choinkę. - Michaelson... Caine... Jak właściwie powinienem się do ciebie zwracać? - Mówi mi Jonathan Fist. Zmarszczył podejrzliwie brwi. - Jonathan Fist? - On też zawarł pewną umowę. - Nie łapię... - Bo myślisz po angielsku. W oryginale nazwisko było niemieckie. - To znaczy?

Pokręciłem głową. - Ludzie już nie czytają książek, wiesz? - Dobrze, niech będzie Fist. Spróbuj mnie zrozumieć. Mam sześćdziesiąt lat. Zostałem uwięziony w Nadświecie trzy lata temu, kiedy w dniu Święta Wniebowstąpienia odciąłeś nasz świat od tamtego. Razem ze mną utknęła cała masa Aktorów, personelu pomocniczego i pracowników Kompanii Nadświatowej. Myślałem już, że tam umrę. Nie wiedzieliśmy, co zrobiłeś; wiedzieliśmy tylko, że nie możemy wrócić. A ja miałem emeryturę na wyciągnięcie ręki, myślałem, że będę spokojnie patrzył, jak mi rosną wnuki, kiedy nagle... - No wiem. - Byłem w Korze, kiedy to się stało. Pomyślałem, że muszę jak najszybciej dostać się do Ciernistej Rozpadliny, na Dworzec... Oczywiście tam też wszyscy znaleźli się w potrzasku, ale... mieli twoje... nagranie... Wiedziałem, o jakim nagraniu mówi. - Domyślam się. - Przykro mi. Było widać, jak wiele dla ciebie znaczyła... - Mam wrażenie, że minęły całe wieki. Rababàl odkaszlnął. - Kiedy się dowiedzieliśmy, że dillin to bramy prowadzące na Ziemię, przypomniałem sobie o Piekle i Łzie Panchasella i pomyślałem, że może jest jeszcze dla nas mała, malutka szansa. Gdyby udało nam się otworzyć dil... - Rozumiem. - Niczego więcej nie chciałem, tylko wrócić do domu. Wszyscy tego chcieliśmy. Ale kiedy w końcu... - Zawiesił głos. - Złożyli ci propozycję. Skinął głową. - Masz w ogóle pojęcie, jakie to dla Rady cenne, mieć znowu dostęp do Nadświata? W dodatku możemy importować gryfkamienie. Wiedziałeś o tym, że dzięki nim można uzyskać różne magijne efekty także tu, na Ziemi? A teraz wyobraź sobie połączenie magji z cybernetyką... - Wyobrażam sobie. - Nawet twoje leczenie... Wiedziałeś? - Zdziwiłbyś się, gdybym ci powiedział, jak dużo wiem. Posłuchaj, Rab... Raczej Faller, prawda? Pokiwał głową.

- Rababàl nie żyje od dwudziestu pięciu lat. Wzruszyłem ramionami. Często to ostatnio robię. Im więcej wiem, tym mniej muszę mówić. - No więc rozkręciłem na Polu Bitwy bardzo fajny interes. Jestem o krok od emerytury, która zapowiada się znacznie, znacznie lepiej niż wszystko, na co mogłem w przeszłości liczyć. Wszystko idzie pięknie, aż tu nagle zjawiasz się ty i... pomyślałem, że... No, postaw się na moim miejscu. Pomyśl o naszej przeszłości. O mojej przeszłości, jeśli wolisz. - Rozumiem. - Każdy pracownik Kompanii w Nadświecie otrzymał wyraźne instrukcje: przy pierwszej nadarzającej się okazji oddać cię w ręce władz, Caine. - Fist. - Straciłbym pracę i ryzykował życie. - Przecież powiedziałem, że rozumiem. - To nie była sprawa osobista. Pokiwałem głową. - Pewnie nie uwierzysz, ale nie po to przyjechałem do Brodu Purthina, żeby ci szczać do zupy. Roześmiał się. Była w tym śmiechu nuta znużenia. - Daj mi coś, z czym będę mógł pójść do Rady, Caine. Nic więcej od ciebie nie chcę. Tylko po to przyszedłem. Cokolwiek... Żeby nie uznali, że jestem kompletnie do niczego. - Powiedz im, że w to wchodzę. Powiedz, że mnie przekonałeś. Że możemy negocjować. Wytrzeszczył oczy. - Mówisz poważnie? - Jasne. Nie musimy być wrogami, chyba że będziesz nalegał. Uwierz mi, wiem, co to znaczy, mieć BOGa na karku. Ja cię nie zniszczę tylko za to, że wykonujesz swoją robotę. - To znaczy... - Zamrugał, otworzył usta, zamknął, znów otworzył. - Wystarczyło, żebym cię... poprosił? - Wiesz, jak rzadko się zdarza, żeby ktoś po prostu poprosił? - Oparłem głowę na poduszce i zapatrzyłem się na kremowy sufit. - Kiedy ktoś czegoś ode mnie chce, zawsze próbuje mnie przymusić, zaszantażować, wykorzystać moje wyrzuty sumienia, grać na moim poczuciu przyzwoitości albo spuścić mi taki wpierdol, żebym się zgodził. W najlepszym wypadku dostaję gigantyczną łapówę. Nikomu nie przyjdzie do głowy, że mógłbym z własnej woli choćby przejść przez ulicę, bo mają mnie za stuprocentowego skurwysyna. - To musi być przykre. Biedny, niezrozumiany seryjny morderca.

Zaśmiał się. Ja również. - Mylą się o cały jeden procent, może nawet dwa - powiedziałem. I tak się razem pośmialiśmy. Ale niezbyt długo. - Myślisz... Naprawdę myślisz, że dobijesz targu z Radą? Po tym wszystkim, co zrobiłeś? - To zależy. Będzie mi potrzebny sprzęt nagrywający. Dasz radę to załatwić? BOG się powinien zgodzić. - Nie rozumiem... - Jestem pewien, że na dobrą sprawę nie wiedzą, co właściwie dzieje się w Domu. Mogę im pomóc na różne sposoby. O niektórych nie mają zielonego pojęcia. Pół skinął, pół pokręcił niezobowiązująco głową. - Może... Tak myślę... Mógłbym chyba wrócić i wejść online... - Serio? Postukał się w głowę za lewym uchem. - Myśloemiter. Przypuszczam, że... Wiesz, po tym, jak... No, doszli do wniosku, że opłaci im się mieć nas wszystkich na oku. - Mnie to pasuje. Co słychać w Domu? Bardzo źle? Domyślam się, że skoro tu jesteś i w ogóle, Angvasse nie wpadła w szał i wszystkich nie wymordowała? Pokiwał głową. - Nie jest... twoją wielbicielką. - Przyłączyła się do waszej zabawy w Dymny Łów? - Nie wiem. Po tym... Prawdę mówiąc, nie widziałem jej. Nikt jej nie widział. To nie była dobra wiadomość. - Co z Markhamem? - Rycerz Tarkanen jest... Można chyba powiedzieć, że został p. o. Sędzią. Czeka na zatwierdzenie przez Mistrzów Legend. - A niech mnie kozioł wydyma... Orbek? - Nie stanął przed Sądem Khryla, bo Angvasse się nie zjawiła. - I co? Puścili go? - Nie wiem. - Pokręcił głową. - Miałem... większe zmartwienia. - Jest aż tak źle? - Nigdy bym nie pomyślał, że sprawy mogą się tak szybko tak bardzo skomplikować. - To dobrze... - Tak? - Zmarszczył podejrzliwie brwi. - Im gorzej się dzieje, tym lepiej dla mnie.

- Jeśli to prawda... - Westchnął i oparł brodę na dłoniach. - Będziesz królem. *** I w ten oto sposób doszliśmy do naszej obecnej sytuacji. Bez mojej pomocy najlepsze, na co możecie liczyć, to zniszczenie kopalni BlackStone i trwała utrata dostępu do Domu, czyli Nadświata. Powtarzam: to najlepsze, na co możecie liczyć. Nie zapominajcie, że w opinii Delianna głównym zadaniem Cesarstwa Ankhańskiego jest obrona Nadświata przed takimi skurczybykami jak wy. Jak my. Nie zapominajcie, że to jego dziadek stworzył dil T'llan, żeby odciąć nas od Domu. Nie zapominajcie, że Deliann jest głową rodu Mithondionne i królem elfów, najlepszych czarodziejów Nadświata. Nie zapominajcie, jak skończył się wasz najazd trzy lata temu. Nie zapominajcie, że od tych trzech lat cesarstwo nieustannie szykuje się do wojny z wami. Spróbujcie sobie wyobrazić tę wojnę. Oni nie będą chcieli podbić Ziemi, bo nie macie niczego, na czym by im zależało. Przyjdą was ukarać. Rozumiecie? Nie będziecie mieli pojęcia, czym jest taktyka spalonej ziemi, dopóki nie zobaczycie, jak realizuje ją oddział szturmowy ziejących ogniem smoków. Wyobraźcie sobie, że Deliann to taki drugi ja, tylko ze wsparciem armii. A potem wyobraźcie sobie, że wy jesteście klanem Czarnych Noży. Jestem waszą jedyną nadzieją. Oto moje atuty: Dymny Łów trwa, więc nadal jestem Zaprzysiężonym Wysłannikiem Khryla. Markham mnie nienawidzi, ale oficjalnie nie może mnie tknąć palcem. Praktycznie każdy napotkany khrylianin musi mi lizać buty, a Żołnierze Khryla to najlepsza armia w historii obu naszych światów. Mam własnego Rycerza Khryla. Mam Kierendal, która wierzy, że gramy w jednej drużynie. Mam oddział uderzeniowy Ezoteryków, który powinien już dotrzeć na miejsce, dowodzony przez kobietę, dla której jestem bogiem. Jestem postrachem ogrillów, a mój brat jest kwatcharrem Czarnych Noży (no, wiecie, chyba że to ja nim jestem). Jestem najlepszym żyjącym specjalistą od dil T'llan. Odrzuciwszy fałszywą skromność, muszę nadmienić, że jestem także Ręką Ma'elKotha. Mogę uwolnić was od khrylian i umożliwić wam stały dostęp do Nadświata. Na zawsze. Mogę powstrzymać wybuch wojny. Albo, jeśli wolicie, mogę ją wygrać. Oto moje żądania: Chcę dostać robotę. Nie chodzi mi o powrót do aktorstwa: chcę stanowisko Fallera. Albo nie, mam lepszy pomysł: chcę być jego szefem. Może się to nazywać Dyrektor Operacji Nadświatowych. Chcę

dostać dożywotni, nienaruszalny kontrakt. Chcę zacząć z czystą kartą, czyli uzyskać bezwarunkowe przebaczenie wszystkich grzechów przeszłości. Wiem, że mi nie ufacie, ale najpiękniejsze jest to, że wcale nie musicie mi ufać. Cokolwiek zrobię, nie mogę bardziej spieprzyć waszej sytuacji. Powiedzmy, że to taki mój prezent dla was: absolutny brak przyszłości. Zastanówcie się. Nie ma pośpiechu. Nigdzie się nie wybieram.