Alan Alexander Milne - Chatka Puchatka

A. A. MILNE

Chatka Puchatka

PRZEDMÓWKA – WYMÓWKA Przedmowa służy do tego, żeby przedstawić rozmaite osoby, o których będzie się mówiło w książce. Tymczasem w tamtej książce1 Krzyś i jego przyjaciele zostali już Wam przedstawieni, znacie ich dobrze i w tej książce będą się z Wami żegnać. Więc w tym wypadku będzie to coś wręcz przeciwnego. Gdyśmy spytali Puchatka: „Powiedz, Puchatku, co jest Przeciwieństwem Przedmówki, to znaczy małej Przedmowy?”, Puchatek nie zrozumiał i zapytał: „Co jest czym czego?”, i to nam wcale nie wyjaśniło sprawy tak, jakeśmy się tego spodziewali. Ale na szczęście Sowa ma głowę nie od parady i powiedziała, że Przeciwieństwem Przedmówki, drogi Puchatku, będzie Pospolita Wymówka; a ponieważ Sowa jest specjalistką od trudnych słów, więc jestem pewien, że jest naprawdę tak, jak powiedziała. A dlatego jest Wymówka, bo w zeszłym tygodniu, gdy Krzyś mnie zapytał: „A kiedy opowiesz mi historyjkę, którą miałeś mi opowiedzieć o tym, co przytrafiło się Puchatkowi, kiedy...”, wtedy odpowiedziałem bardzo szybko: „A ile jest dziewięć razy sto siedem?” A kiedyśmy już załatwili tę sprawę, okazało się, że trzeba załatwić jeszcze sprawę krów, które wracały z pola przez furtkę po dwie na minutę, a krów było trzysta, więc ile ich zostało po półtorej godzinie? To wydało nam się bardzo wzruszające i kiedyśmy się już dostatecznie wzruszyli tymi krowami, zwinęliśmy się w kłębuszek i zasnęliśmy... A Puchatek siedział trochę dłużej na swym krzesełku koło łóżka i po głowie snuły mu się Wielkie Myśli o Niczym, aż wreszcie i on zamknął oczy, łebek przechylił na bok i poszedł za nami na paluszkach do Lasu. A w Lesie wciąż zdarzają nam się czarodziejskie przygody, jeszcze bardziej niezwykłe niż te, jakie wam kiedykolwiek opowiadałem. A gdy budzimy się z rana, cudowne przygody znikają, zanim zdążymy je schwytać. Jak to się ostatnia z nich zaczynała? „Pewnego razu, gdy Puchatek przechadzał się po Lesie, sto siedem krów stało przed furtką...” Nie, to nie to. Widzicie, poplątało nam się wszystko... A zdaje mi się, że ta historyjka była najlepsza. Ale prócz niej są jeszcze inne... A nasze pożegnanie, o którym mówiłem, nie jest, naturalnie, prawdziwe, bo Las zawsze będzie stał na miejscu i każdy, kto lubi puchate misie, może do niego trafić i spotkać w nim wszystkich dobrych znajomych z tej i z tamtej książki. AUTOR 1

Mowa o książce A.A. Milne’a Kubuś Puchatek.

Rozdział I w którym powstaje Chatka Puchatka Pewnego dnia, gdy Puchatek nie miał nic do roboty, pomyślał sobie, że warto byłoby coś zrobić. Więc postanowił pójść do Prosiaczka, zobaczyć, co Prosiaczek porabia. Śnieg wciąż sypał z nieba, gdy Puchatek dreptał po białej ścieżynce leśnej i idąc wyobrażał sobie, że zastanie Prosiaczka w domu, grzejącego sobie pięty przy kominku. Ale jakże się zdziwił, gdy zobaczył, że drzwi jego mieszkania są otwarte. I im bardziej zaglądał do środka, tym bardziej Prosiaczka tam nie było. – Wyszedł – powiedział smutno Puchatek – ot co. Nie ma go w domu. Będę więc musiał odbyć Przechadzkę Zadumy sam. Masz ci los! Ale nim poszedł, pomyślał sobie, że może by tak bardzo mocno zastukać do drzwi, żeby się c a ł k o w i c i e upewnić... I gdy czekał na to, żeby Prosiaczek się nie odezwał, podskakiwał sobie dla rozgrzewki i gdy tak sobie podskakiwał, przyszła mu nagle do głowy nowa mruczanka, która mu się wydała Dobrą Mruczanką, taką, którą się mruczy ku Pokrzepieniu Serc. Im bardziej pada śnieg, Bim-bom Im bardziej prószy śnieg, Bim-bom Tym bardziej sypie śnieg Bim-bom Jak biały puch z poduszki. I nie wie zwierz ni człek, Bim-bom Choć żyłby cały wiek, Bim-bom Kiedy tak pada śnieg, Bim-bom Jak marzną mi paluszki.

A teraz wiem, co zrobię – rzekł Puchatek. – Najpierw pójdę do domu zobaczyć, która godzina, włożę ciepły serdaczek, a potem pójdę do Kłapouchego i zaśpiewam mu nową Mruczankę. Popędził z powrotem do domu, lecz po drodze głowę miał tak zajętą nową Mruczanką, którą miał zaśpiewać Kłapouchemu, że gdy nagle ujrzał Prosiaczka rozpartego w najwygodniejszym fotelu, jaki miał, stanął we drzwiach zdumiony. I drapiąc się w głowę, zastanawiał się, w czyim też on jest domu. – Dzień dobry, Prosiaczku! – powiedział. – Myślałem, że wyszedłeś. – Nie – odparł Prosiaczek. – To ty wyszedłeś, Puchatku. – Masz rację – powiedział Puchatek. – Wiedziałem, że któryś z nas wyszedł. To mówiąc, spojrzał na zegar, który przed kilku tygodniami zatrzymał się na pięć minut przed jedenastą. – Dochodzi jedenasta – rzekł Puchatek wesoło. – Akurat nadszedł czas na małe Conieco. – I wsadził łebek do spiżarni. – A potem wyjdziemy, Prosiaczku, i zaśpiewamy Kłapouchemu moją nową Mruczankę. – Jaką Mruczankę, Puchatku? – Tę, którą zaśpiewamy Kłapouchemu. Zegar wciąż jeszcze wskazywał za pięć minut jedenastą, gdy Puchatek z Prosiaczkiem ruszyli w drogę. Wiatr ustał i płatki śniegu kołowały w powietrzu, próbując schwytać się wzajemnie w locie, aż wreszcie, zmęczone, z delikatnym trzepotem opadały w dół, chcąc znaleźć miejsce, gdzie mogłyby odpocząć. I czasem tym miejscem był nos Puchatka, a czasem nie. Po krótkiej chwili Prosiaczek, opatulony w biały szalik dokoła szyi, czuł się bardziej zaśnieżony niż kiedykolwiek przedtem. – Puchatku – odezwał się Prosiaczek trochę nieśmiało, ponieważ nie chciał, żeby Puchatek pomyślał, że mu specjalnie na tym zależy – tak sobie myślę, co by to było, gdybyśmy teraz na przykład wrócili do domu, prześpiewali sobie dla wprawy twoją Mruczankę, a Kłapouchemu zaśpiewali ją jutro – albo, albo, powiedzmy, któregoś innego dnia, kiedy go spotkamy. – Prześpiewać Mruczankę dla wprawy... – zastanawiał się Puchatek. – Wiesz, Prosiaczku, że to jest dobra myśl. Możemy urządzić małą próbę teraz, po drodze, ale pójść po to do domu – co to, to nie, bo jest to zupełnie wyjątkowa Mruczanka z Nadworu, czyli taka, którą śpiewa się na dworze, kiedy pada śnieg. – Czy jesteś tego pewien? – spytał Prosiaczek z niepokojem.

– Zresztą sam się przekonasz, Prosiaczku, kiedy ją usłyszysz. Posłuchaj tylko, jak się to zaczyna: Im bardziej pada śnieg, bim-bom... – Bim co? – spytał Prosiaczek. – Bom – odpowiedział Puchatek. – Jest to specjalna wstawka, żeby to brzmiało bardziej mruczalnie. Im bardziej prószy śnieg, bim-bom, tym bardziej... – Czy nie mówiłeś: pada śnieg? – Tak, ale to było przedtem. – Przed bimbomem? – To był inny bim-bom – odparł Puchatek lekko zmieszany. – Zaśpiewam ci to porządnie i wtedy zobaczysz. Więc zaczął jeszcze raz: Im bardziej PADA ŚNIEG, bim-bom Im bardziej PRÓSZY ŚNIEG, bim-bom Tym bardziej SYPIE ŚNIEG, bim-bom Jak biały puch z poduszki. I nie wie ZWIERZ NI CZŁEK, bim-bom Choć żyłby CAŁY WIEK, bim-bom Gdy pada TAKI ŚNIEG, bim-bom, Jak marzną mi paluszki. Zaśpiewał to w ten sposób, co jest chyba najlepszym sposobem śpiewania tej Mruczanki, i gdy skończył, czekał, aby Prosiaczek powiedział, że ze wszystkich Mruczanek z Nadworu na Śnieżną Pogodę ta właśnie jest najlepsza. A Prosiaczek, po gruntownym przemyśleniu tej sprawy, powiedział uroczyście: – Puchatku, tylko zamiast paluszki, powinno być uszki.

Wreszcie dotarli do Ponurej Gęstwiny, gdzie mieszkał Kłapouchy. A ponieważ Prosiaczek miał za uszami pełno śniegu i był tym bardzo zmęczony, skierowali się do małego sosnowego lasku i usiedli na płocie, który go otaczał. Teraz byli osłonięci od śniegu i wiatru, ale wciąż było bardzo zimno, więc dla rozgrzewki prześpiewali sobie Mruczankę Puchatka raz po raz sześć razy. Prosiaczek wykonywał bimbomy, a Puchatek – resztę i obydwaj w odpowiednich miejscach wybijali takt patyczkami. Wkrótce zrobiło im się cieplej i znów mogli rozmawiać. – Tak sobie myślę i myślę, i ot, co pomyślałem – odezwał się Puchatek. – Pomyślałem sobie o Kłapouchym. – A co z Kłapouchym? – A to, że biedny Kłapounio nie ma gdzie mieszkać. – Oj, nie ma. – Ty masz dom, Prosiaczku, i ja mam dom, i są to bardzo wygodne domy, i Krzyś ma dom, i Sowa, i Kangurzyca, i Królik – wszyscy mają domy i nawet krewni-i-znajomi Królika też mają domy czy coś w tym rodzaju. Tylko biedny Kłapounio nie ma domu. Więc tak sobie pomyślałem: „Zbudujemy mu dom.” – To jest Wspaniała Myśl, Puchatku – powiedział Prosiaczek. – A gdzie go zbudujemy? – Zbudujemy go tutaj, tuż pod tym laskiem osłoniętym od wiatru, bo tutaj o tym sobie pomyślałem. I nazwiemy to miejsce Zakątkiem Puchatka. I zbudujemy z patyków Chatkę Puchatka dla Kłapouchego w Zakątku Puchatka. – Strasznie dużo patyków jest z tamtej strony lasku – powiedział Prosiaczek. – Widziałem je. Bardzo, bardzo dużo. Wszystkie złożone razem. – Dziękuję ci, Prosiaczku – rzekł Puchatek. – To, coś teraz powiedział, będzie dla nas Wielką Pomocą i mógłbym nazwać to miejsce Zakątkiem Prosiaczkopuchatka, gdyby Zakątek Puchatka nie brzmiało lepiej jako krótsze i bardziej zakątkowe. Więc zeszli z płotu i poszli naokoło, na drugą stronę lasku, żeby nazbierać patyków. * * * Krzyś przez całe rano siedział w domu, podróżując do Afryki i z powrotem. Właśnie opuścił statek i zastanawiał się, jaka może być pogoda, gdy... kto się nagle zjawia i puka do drzwi? Kłapouchy.

– Dzień dobry, Kłapouchy! – powiedział Krzyś, gdy otworzył drzwi i Kłapouchy wszedł do pokoju. – Co słychać? – Wciąż pada śnieg – odpowiedział Kłapouchy posępnie. – A tak, pada. – I mróz bierze. – Naprawdę? – Tak – rzekł Kłapouchy. – Jednakże – ciągnął rozpogadzając się trochę – nie mieliśmy ostatnio trzęsienia ziemi. – Nie rozumiem cię, Kłapouszku... – Nic, nic, Krzysiu. Nic ważnego. Czy nie widziałeś gdzie przypadkiem chatki czy czegoś w tym rodzaju? – Jakiej chatki? – Po prostu chatki. – A kto w niej mieszka? – Ja. A przynajmniej zdawało mi się, że mieszkałem. Ale już nie mieszkam. Zresztą nie każdy może mieć własną chatkę. – Ależ, Kłapousiu, nic o tym nie wiedziałem. Zawsze mi się zdawało... – Ach, muszę ci powiedzieć, Krzysiu, że ten śnieg i to, i owo na mojej łączce, nie mówiąc już o soplach lodu, wszystko to nie sprawia, aby o trzeciej nad ranem było tam tak Ciepło, jak to się niektórym zdaje. Nie jest tam Ciasno – jeśli wiesz, co mam na myśli, a w każdym razie nie do tego stopnia, żeby tam było niewygodnie. Ani specjalnie Duszno. Słowem, Krzysiu – mówił głośnym szeptem – niech-to-zostanie-między-nami-i-nie-mów-otym-nikomu: tam jest Zimno. – Ach, biedny Kłapousiu! – I powiedziałem sobie: są tacy, którzy zmartwiliby się, gdybym zmarzł z zimna. Ale oni zamiast Mózgów mają tylko szary puch, który przez pomyłkę został wdmuchnięty w ich głowy. Oni po prostu Nie Myślą. I jeśli śnieg będzie padał jeszcze przez sześć tygodni, to może które z nich sobie pomyśli: „Kłapouchemu nie jest tam chyba za Gorąco o trzeciej nad ranem”. I wtedy okaże się, co się stało. I będzie im Żal. – Ach, Kłapousiu! – zawołał Krzyś czując, że już mu jest żal. – Nie ciebie mam na myśli, Krzysiu, ty jesteś inny. Więc chodzi o to, że zbudowałem sobie małą chatkę koło sosnowego lasku. – Naprawdę? Ach, to cudowne!

– Najbardziej cudowne jest to – mówił Kłapouchy swym najbardziej melancholijnym głosem – że kiedy wychodziłem dziś rano, moja chatka stała sobie na miejscu, a kiedy wróciłem z powrotem, już jej nie było. Znikła z powierzchni, a przecież była to sobie tylko chatka Kłapouchego. I właśnie to mnie dziwi! Krzyś także

się zdziwił.

Szybko

włożył swój nieprzemakalny płaszczyk,

nieprzemakalny kapelusik i wysokie buty i powiedział: – Chodźmy zaraz, Kłapouszku, będziemy jej szukać! A Kłapouchy ciągnął ponuro: – Czasami, kiedy ktoś już skończył rozbierać czyjś dom, zostawia jakieś dwa lub trzy patyczki, których nie warto zabierać, i jest raczej zadowolony, że ktoś je sobie weźmie, jeśli wiesz, o co mi chodzi. Więc myślałem, że gdybyśmy tak poszli... – Chodźmy – powiedział Krzyś. I popędzili co tchu. Wkrótce byli już na skraju łąki obok sosnowego lasu, gdzie chatki Kłapouchego właśnie już nie było. – Tutaj – rzekł Kłapouchy. – Nie zostawili ani patyczka! Oczywiście – dodał gorzko – mam jeszcze spory zapas śniegu, z którym mogę zrobić, co zechcę. Nie mogę narzekać. Ale Krzyś nie słuchał tego, co mówił Kłapouchy. Słuchał całkiem czego innego. – Czy słyszysz? – zapytał. – Co to jest? Ktoś się śmieje? – Słuchajmy. I obaj zaczęli nasłuchiwać... I usłyszeli czyjś głęboki, mrukliwy głos nucący o tym, że im bardziej pada śnieg, tym bardziej sypie śnieg, i wysoki głosik, bimbający między jedną a drugą strofką. – To Puchatek – rzekł Krzyś z przejęciem. – Możliwe – powiedział Kłapouchy. – I Prosiaczek – rzekł Krzyś z przejęciem. – Prawdopodobnie – powiedział Kłapouchy. Słowa piosenki nagle się zmieniły: Skończyliśmy już DOM! – nucił mrukliwy głos. – Bim-Bom – śpiewał piskliwy głosik. – Przepiękny, nowy DOM... – Bim-Bom. – Gdyby to nasz był DOM...

– Bim-Bom... – Dwaj tacy mali SĄ... – Bim-Bom. – Co bardzo tego CHCĄ... – Bim-Bom – Puchatku! – zawołał Krzyś. Śpiewacy na płocie nagle zamilkli. – To Krzyś! – rzekł Puchatek radośnie. – Tak – powiedział Prosiaczek strzygąc uszkiem – to Krzyś. Słyszę jego głos z tamtej strony lasku, z tego miejsca, skąd przynieśliśmy nasze patyczki. – Chodźmy – rzekł Puchatek. Zleźli z płotu i popędzili brzegiem lasku dookoła, a Puchatek przez całą drogę wydawał powitalne pomruki. – Co?! I Kłapouchy też przyszedł?! – zawołał Puchatek, gdy skończył ściskać i obejmować Krzysia. I porozumiewawczo trącił Prosiaczka łokciem, a Prosiaczek jego trącił łokciem i obydwaj pomyśleli, jaką miłą niespodziankę przygotowali Kłapouchemu. – Jak się masz, Kłapouchy? – Jak groch przy drodze – odparł ponuro Kłapouchy. Zanim Puchatek zdążył zapytać, dlaczego groch i dlaczego przy drodze, Krzyś zaczął opowiadać smutne dzieje zaginionej chatki Kłapouchego. A Puchatek z Prosiaczkiem słuchali i oczy ich z każdą chwilą stawały się coraz większe i większe. – Gdzie była, powiadasz? – spytał Puchatek. – O tu, na tym miejscu – odpowiedział Kłapouchy. – Zrobiona z patyczków? – Tak. – Ach! – westchnął Prosiaczek. – Co? – spytał Kłapouchy. – Nic. Powiedziałem tylko „ach” – rzekł Prosiaczek niespokojnie. I żeby się wydać zupełnie spokojnym i zrównoważonym, zanucił raz czy dwa razy bim-bom trochę znudzonym głosem. – Czy jesteś pewien, że to była prawdziwa chatka? – spytał Puchatek. – To znaczy, czy jesteś pewien, że twoja chatka stała właśnie tutaj?

– Naturalnie, że tak – rzekł Kłapouchy i mruknął do siebie: – Bez śladu mózgu są niektórzy z nich. – A co takiego? O co chodzi, Puchatku? – spytał Krzyś. – Więc, tego... – powiedział Puchatek. – Otóż – powiedział Puchatek. – Otóż więc... – powiedział Puchatek. – Widzisz... – powiedział Puchatek. – Otóż więc widzisz... – powiedział Puchatek i coś zdawało mu się mówić, że nie tłumaczy się dość jasno, więc znów trącił łokciem Prosiaczka. – Jest zupełnie taki sam – powiedział prędziutko Prosiaczek. – Tylko trochę cieplejszy – dodał po głębszym namyśle. – Kto jest cieplejszy? – Dom Kłapouchego, z tamtej strony Lasu. – Mój dom? Moja chatka? – spytał Kłapouchy. – Moja chatka była tutaj. – Nie – odparł Prosiaczek stanowczo – z tamtej strony Lasu. – Bo tam jest cieplej – wyjaśnił Puchatek. – Ja chyba lepiej powinienem wiedzieć, gdzie jest moja chatka... – Więc chodź i zobacz – zadecydował Prosiaczek i zaprowadził wszystkich leśną dróżką. – Nie miałeś chyba dwóch chatek – mówił po drodze do Kłapouchego – i to nie jedną obok drugiej. Okrążyli zagajnik i z drugiej strony, na skraju Lasu, stała sobie chatka Kłapouchego jakby nigdy nic. – Proszę – powiedział Prosiaczek – oto jest. – Taka sama wewnątrz jak i zewnątrz – rzekł z dumą Puchatek. Kłapouchy wszedł do środka... i znów wyszedł. – To nie do wiary – powiedział. – Jest to moja własna chatka i ja ją zbudowałem, więc tylko wiatr musiał ją tutaj przywiać. Frunął z nią razem ponad laskiem i w tym miejscu opuścił ją na ziemię. I właśnie tu sobie stoi tak, jakby tu zawsze stała. I naprawdę w lepszym miejscu. – W dużo lepszym! – rzekł zgodnie Puchatek z Prosiaczkiem. – To tylko dowodzi, co można zdobyć za cenę niewielkiego wysiłku – powiedział Kłapouchy. – Widzisz, Puchatku? Widzisz, Prosiaczku? Po pierwsze, Rozum, a po drugie, Ciężka Praca. Spójrzcie na to! Tak się buduje Domy – rzekł dumnie Kłapouchy. I zostawili go w tym domu. A Krzyś wrócił na obiad ze swymi przyjaciółmi, Puchatkiem i Prosiaczkiem, którzy opowiedzieli mu po drodze o Okropnej Pomyłce, jaką

popełnili. I gdy Krzyś przestał się śmiać, wszyscy trzej zaśpiewali Mruczankę z Nadworu specjalnie ułożoną na Śnieżną Pogodę i śpiewali ją przez całą resztę drogi aż do domu. A Prosiaczek, który wciąż nie był pewien swego głosu, wstawiał tylko swoje bimbomy. – Wiem, że to się wydaje łatwe – powiedział Prosiaczek do siebie – ale nie każdy to potrafi.

Rozdział II w którym Tygrys przybywa do Lasu i zjada śniadanie Kubuś Puchatek zbudził się nagle wśród nocy i zaczął nasłuchiwać. Potem wyszedł z łóżka, zapalił świecę i poszedł do spiżarni, aby sprawdzić, czy nikt się nie dobiera do jego miodu. Nikt się nie dobierał, więc podreptał z powrotem, wrócił do łóżka i zgasił świecę. I znów usłyszał rumor. – Czy to ty, Prosiaczku? – zapytał. Ale to nie był Prosiaczek. – Wejdź, Krzysiu – powiedział. Ale Krzyś nie wchodził. – Jutro mi o tym opowiesz, Kłapouszku – rzekł Puchatek sennie. Ale rumor nie ustawał. – Uorrauorrauorrauorrauorrra... – mówiło to Niewiadomoco za drzwiami i Puchatek poczuł nagle, że wcale nie jest śpiący. „Co to może być? – medytował. – Znam najrozmaitsze dźwięki w Lesie, ale tego jeszcze nigdy nie słyszałem. Nie jest to warczenie, ani mruczenie, ani szczekanie, ani też chrząkanie, jakie wydaje się przed rozpoczęciem deklamacji wiersza, ale jest to dźwięk, który wydaje bardzo dziwne zwierzę. A ono wydaje ten dźwięk tuż pod moimi drzwiami, więc wstanę i poproszę je, żeby przestało”. Puchatek wstał z łóżka i otworzył drzwi. – Hej! – zawołał na wypadek, gdyby coś była za drzwiami. – Hej – odpowiedziało Niewiadomoco. – Oho – rzekł Puchatek do siebie i znów zawołał: – Hej! – Hej! – Aha, to ty! – powiedział Puchatek. – Hej! – Hej! – odpowiedziało Bardzo Dziwne Zwierzę, zastanawiając się nad tym, jak to długo jeszcze potrwa. Puchatek miał właśnie po raz czwarty powiedzieć „hej”, ale postanowił tego nie robić i zapytał: – Kto tam? – Ja – odpowiedział głos. – Aha – rzekł Puchatek – proszę wejść.

Więc Niewiadomoco weszło i przy świetle świecy spoglądało na Puchatka, a Puchatek na Niewiadomoco. – Jestem Puchatek – rzekł Puchatek. – Jestem Tygrys – powiedział Tygrys. – Aha – powiedział Puchatek, bo nigdy przedtem takiego zwierzęcia nie widział. – Czy Krzyś cię zna? – Pewnie, że zna – odparł Tygrys. – No, dobrze – powiedział Puchatek – teraz jest noc, czyli odpowiednia pora, żeby spać. A jutro rano będziemy mieli miód na śniadanie. Czy Tygrysy lubią miód? – Tygrysy wszystko lubią – odpowiedział Tygrys radośnie. – Dobrze, więc jeśli lubią spać na podłodze, to ja sobie wrócę do łóżeczka – rzekł Puchatek. – A jutro rano będziemy wyprawiać rozmaite figielki. Dobranoc! Z tymi słowy wrócił do łóżka i zasnął. Gdy obudził się z rana, pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, był Tygrys siedzący przed lustrem i patrzący na swoje odbicie. – Dzień dobry! – rzekł Puchatek. – Dzień dobry! – rzekł Tygrys. – Znalazłem kogoś zupełnie takiego samego jak ja. A myślałem, że więcej takich nie ma. Puchatek wstał z łóżeczka i zaczął tłumaczyć Tygrysowi, co to jest lustro. I właśnie w najciekawszym miejscu Tygrys powiedział: – Przepraszam cię na chwilkę, ale coś wlazło na stół. – I z głośnym „uorrauorrauorrauorrra” przyskoczył do brzegu obrusa, ściągnął go na ziemię, owinął się nim trzy razy, poturlał się na drugi koniec pokoju i po straszliwej walce wydobył głowę na światło dzienne i zawołał z triumfem: – Zwyciężyłem! – To jest mój obrus – powiedział Puchatek biorąc się do odwijania Tygrysa. – Byłem ciekaw, co to jest – rzekł Tygrys. – To się kładzie na stół i na tym stawia się rozmaite rzeczy. – Więc dlaczego to próbowało mnie schwytać, kiedy byłem odwrócony? – Może zdawało ci się, że próbowało – odparł Puchatek. – Na pewno próbowało, tylko mu się to nie udało. Puchatek rozłożył obrus na stole i postawił na nim spory garnuszek miodu i razem z Tygrysem zasiedli do śniadania. I gdy tylko siedli, Tygrys nabrał pełne usta miodu... po czym

spojrzał w sufit z głową przechyloną na bok, mlasnął parę razy językiem i powiedział stanowczym tonem: – Tygrysy nie lubią miodu. – Ach – rzekł Puchatek i starał się, aby to brzmiało Smutno i Żałośnie – myślałem, że one lubią wszystko. – Wszystko prócz miodu – powiedział Tygrys. Puchatek był z tego poniekąd zadowolony i oświadczył, że gdy tylko skończy śniadanie, zaprowadzi Tygrysa do Prosiaczka i Tygrys będzie mógł spróbować Prosiaczkowych żołędzi. – Dziękuję ci, Puchatku – powiedział Tygrys – bo żołędzie to jest coś, co Tygrysy lubią najbardziej. Więc po śniadaniu poszli do Prosiaczka i po drodze Puchatek tłumaczył Tygrysowi, że Prosiaczek jest Bardzo Małym Zwierzątkiem, które nie lubi brykania, i prosił go, aby przynajmniej z początku nie był zbyt Rozbrykany. A Tygrys, który chował się za drzewa i wskakiwał na cień Puchatka, gdy ten cień patrzył w inną stronę, powiedział, że Tygrysy bywają Rozbrykane jedynie przed śniadaniem i kiedy tylko zjedzą trochę żołędzi, stają się Spokojne i Opanowane. Wreszcie doszli do domu Prosiaczka i zapukali do drzwi. – Dzień dobry, Puchatku! – rzekł Prosiaczek. – Dzień dobry, Prosiaczku! To jest Tygrys. – Ach, czy tak? – rzekł Prosiaczek i przemknął na drugi koniec stołu. – Myślałem, że Tygrysy są mniejsze. – Ho-ho! – zaśmiał się Tygrys. – Ale nie z tych wielkich! – Tygrysy lubią żołędzie – powiedział Puchatek – i właśnie dlatego przyszliśmy, bo biedny Tygrysek nie jadł dziś jeszcze śniadania. Prosiaczek podsunął Tygrysowi salaterkę żołędzi i powiedział: – Pozwól, proszę – po czym przytulił się do Puchatka i, czując się znacznie mężniejszym, powiedział jakby od niechcenia: – Więc ty jesteś Tygrys? To świetnie. Ale Tygrys nic na to nie odpowiedział, bo miał usta pełne żołędzi. Przez jakiś czas słychać było chrupanie, po czym Tygrys powiedział: – Y-ggy-hy-e-u-ią o-ę-i... A gdy Puchatek z Prosiaczkiem spytali: – Co takiego? – Tygrys powiedział: – Pchepracham – wyszedł na chwilę z pokoju.

Gdy wrócił, powiedział stanowczym tonem: – Tygrysy nie lubią żołędzi. – Przecież mówiłeś, że lubią wszystko prócz miodu – powiedział Puchatek. – Wszystko prócz miodu i żołędzi – wyjaśnił Tygrys. Gdy Puchatek to usłyszał, powiedział: – Aha, rozumiem. – A Prosiaczek, który był poniekąd zadowolony z tego, że Tygrysy nie lubią żołędzi, zapytał: – Więc może lubią oset? – Dobrze trafiłeś – rzekł Tygrys – bo właśnie oset to jest coś, co Tygrysy lubią najbardziej. – Więc chodźmy do Kłapouchego – zaproponował Prosiaczek. I wszyscy trzej poszli, i po długim, długim, długim chodzeniu doszli do miejsca, gdzie mieszkał Kłapouchy. – Dzień dobry, Kłapouchy! – powiedział Puchatek. – To jest Tygrys. – Co jest Tygrys? – spytał Kłapouchy. – To – wyjaśnili Prosiaczek z Puchatkiem jednocześnie, a Tygrys uśmiechnął się swym najbardziej pogodnym uśmiechem i nic nie mówił. Kłapouchy obszedł Tygrysa raz dokoła, potem zawrócił i obszedł go drugi raz w przeciwną stronę. – Co to jest, co powiedziałeś? – zapytał. – Tygrys. – Aha – powiedział znów Kłapouchy. – On właśnie przyszedł – objaśnił Prosiaczek. – Aha – powiedział znów Kłapouchy. Milczał przez dłuższy czas i wreszcie zapytał: – A kiedy on sobie pójdzie? Puchatek wyjaśnił Kłapouchemu, że Tygrys jest wielkim przyjacielem Krzysia i że przybył do Lasu, żeby w nim zostać. A Prosiaczek wyjaśnił Tygrysowi, że nie powinien zwracać uwagi na to, co mówi Kłapouchy, bo on już z a w s z e jest taki ponury. A Kłapouchy wyjaśnił Prosiaczkowi, że odwrotnie, jest właśnie w wyjątkowo pogodnym usposobieniu dzisiejszego poranka. A Tygrys wyjaśnił wszystkim obecnym, że nie jadł dziś jeszcze śniadania. – Wiedziałem, żeśmy po coś przyszli – rzekł Puchatek. Tygrysy zawsze jedzą oset i dlatego przyszliśmy do ciebie, Kłapouszku. – Nie podkreślaj tego, Puchatku.

– Ach, Kłapouszku, wcale nie chciałem przez to powiedzieć, że nie chciałem cię widzieć... – Dobrze, już dobrze. Więc twój nowy pręgowany przyjaciel chciałby, oczywiście, zjeść śniadanie. Jak on się nazywa – mówiłeś? – Tygrys. – Więc pójdź ze mną, Tygrysie. Kłapouchy zaprowadził go dróżką wiodącą do kępy ostów o wyglądzie tak ostowatym, jak chyba żadne inne osty na świecie. I wskazując na nie kopytem powiedział: – Tę małą kępkę przechowywałem na dzień moich urodzin. Ale zresztą... czym są urodziny? Dziś są, jutro ich nie ma. Pozwól, Tygrysie. Tygrys podziękował mu i spojrzał z niepokojem na Puchatka. – Czy to naprawdę oset? – szepnął. – Tak – odpowiedział Puchatek. – To, co Tygrysy lubią najbardziej? – Tak jest – odpowiedział Puchatek. – Aha – rzekł Tygrys. Nabrał pełne usta i zaczął chrupać. – Aj! – wrzasnął nagle. Usiadł i wsadził łapę do mordki. – Co się stało? – spytał Puchatek. – K ł u j e! – wybełkotał Tygrys. – Twój przyjaciel – rzekł Kłapouchy – wygląda, jakby ugryzł pszczołę. Przyjaciel Puchatka przestał potrząsać głową, aby powyjmować kolce, i wyjaśnił, że Tygrysy nie lubią ostu. – Więc po co było marnować mój znakomity oset? – zapytał Kłapouchy. – Ale przecież mówiłeś – zaczął Puchatek – sam mówiłeś, że Tygrysy lubią wszystko prócz miodu i żołędzi. – I ostu – rzekł Tygrys, który właśnie zaczął biegać w kółko z wywieszonym językiem. Puchatek spojrzał na niego ze smutkiem. – Co my teraz zrobimy? – spytał Prosiaczka. Prosiaczek miał na to gotową odpowiedź i powiedział wręcz, że trzeba pójść do Krzysia.

– Krzyś jest teraz u Mamy-Kangurzycy. Tam go znajdziecie – powiedział Kłapouchy. Po czym zbliżył się do Puchatka i rzekł głośnym szeptem: – Czy nie mógłbyś poprosić twego przyjaciela, żeby się gimnastykował gdzie indziej? Za chwilę będę jadł śniadanie i nie chcę, żeby mi ktokolwiek skakał po nim. To taki drobiazg, po prostu mój kaprys, ale każdy z nas ma swoje małe przyzwyczajenia. Puchatek kiwnął głową uroczyście i zawołał Tygrysa: – Idziemy do Kangurzycy! Tam na pewno znajdziemy moc rozmaitych pyszności na śniadanie. Tygrys przestał brykać na chwilę i podszedł do Puchatka i Prosiaczka. – Kłuje! – wyjaśnił z uśmiechem. – Chodźmy! – i popędził naprzód. Puchatek z Prosiaczkiem powoli poszli za nim. I kiedy szli, Prosiaczek nic nie mówił, bo o niczym nie mógł myśleć, a Puchatek nic nie mówił, bo myślał o nowym wierszyku. A kiedy go już wymyślił, zaczął mówić: Co poczniemy z Tygryskiem, gdy nam jeść nic nie będzie? Nie smakuje mu miodek, nie smakują żołędzie... I powiada, że nie chce na śniadanie jeść ostu, Jeszcze mały Tygrysek schudnie nam z tego postu. Gardzi miodem – szalony! Zje żołędzia – i pluje, I na oset się krzywi, i powiada, że kłuje. A Tygrys przez cały czas brykał i skakał przed nimi, oglądając się co chwila i dopytując się, czy to jeszcze daleko. Wreszcie przyszli do Kangurzycy, gdzie zastali Krzysia. Tygrys podbiegł do niego w podskokach. – A, jesteś, Tygrysie – powiedział Krzyś. – Wiedziałem, że gdzieś jesteś. – Chciałem coś znaleźć w Lesie – rzekł Tygrys z ważną miną. – Znalazłem jednego puchatka, jednego prosiaczka i jednego kłapoucha, ale do jedzenia nic nie znalazłem. Nadeszli Puchatek z Prosiaczkiem, uściskali Krzysia i wyjaśnili mu, co się stało. – Czy nie wiesz czasem, co lubią Tygrysy? – spytał Puchatek. – Zdaje się, że gdybym dobrze pomyślał – odparł Krzyś – tobym wiedział, ale Tygrys chyba wie. – Wiem – odpowiedział Tygrys – wszystko, co tylko jest na świecie, prócz miodu, żołędzi i... no, jak się nazywały te kłujące kuleczki?

– Oset. – Tak, i prócz ostu. – Więc może Mama-Kangurzyca da ci coś do zjedzenia? Weszli do domku Kangurzycy i potem, gdy Maleństwo powiedziało raz: „Jak się masz, Puchatku!” i raz: „Jak się masz, Prosiaczku!”, i „Jak się masz, Tygrysku!” dwa razy, ponieważ mówiło to po raz pierwszy w życiu i brzmiało to bardzo zabawnie – i gdy Kangurzyca dowiedziała się, o co chodzi, powiedziała bardzo serdecznie: – Doskonale, zajrzyj sobie do spiżarni, kochany Tygrysku, i powiedz, na co byś miał ochotę. Bo Kangurzyca wiedziała dobrze, że choć Tygrys wyglądał na dużego, trzeba mu było okazać tyleż czułości, co i Maleństwu. – Czy ja też mogę zajrzeć? – spytał Puchatek, który właśnie odczuwał zbliżanie się jedenastej godziny. Poszedł więc do spiżarni, gdzie znalazł puszkę powideł, a ponieważ coś zdawało mu się mówić, że Tygrysy tego nie lubią, więc odstawił ją na bok, do kącika, i potem wrócił sprawdzić, czy ktoś tego przypadkiem nie wyjadł. A Tygrys im bardziej wsadzał nos tu, a łapę tam, tym więcej znajdował rzeczy, których Tygrysy nie lubią. I gdy przeszukał już całą spiżarnię i nic nie znalazł do jedzenia, odezwał się do Kangurzycy: – No i co teraz będzie? Tymczasem Kangurzyca z Krzysiem i Prosiaczkiem otoczyli Maleństwo i patrzyli, jak ono pije Tran. A Maleństwo jęczało: – Ojej, kiedy nie mogę... – a Kangurzyca mówiła: – No, weź, kochane Maleństwo, przypomnij sobie, coś mi przyrzekło. – Co to jest? – spytał szeptem Tygrys Prosiaczka. – To Wzmacniające Lekarstwo Maleństwa – odparł Prosiaczek także szeptem – ono tego nie cierpi. Wówczas Tygrys zbliżył się do Maleństwa, przechylił się przez poręcz jego wysokiego krzesełka, wysunął język i mlasnął głośno. Kangurzyca podskoczyła do góry, krzyknęła „ach!” i chwyciła łyżkę akurat w tej chwili, gdy ta znikała w mordce Tygrysa, i wydobyła ją szczęśliwie z powrotem. Ale tranu już nie było. – Kochany Tygrysku – szepnęła Kangurzyca. – Wziął, wziął, wziął moje lekarstwo, wziął moje lekarstwo, wziął moje lekarstwo – zaśpiewało uszczęśliwione Maleństwo, myśląc, że to był wspaniały żart.

A Tygrys spojrzał w sufit, z błogim uśmiechem przymknął oczy i zaczął obracać językiem w mordce, zlizując resztki lekarstwa tak, żeby ani nawet odrobinki nie stracić. Po czym powiedział: – To właśnie lubią Tygrysy. * * * I oto dlaczego Tygrys zamieszkał na stałe u Mamy-Kangurzycy i co dzień na śniadanie, na obiad i kolację dostawał Tran. A czasem, gdy Kangurzyca uważała, że trzeba mu dać coś na wzmocnienie, dostawał po jedzeniu jako lekarstwo jedną lub dwie łyżki stołowe kakao, które Maleństwo piło na śniadanie. – Chociaż, moim zdaniem – powiedział Prosiaczek do Puchatka – on jest już dostatecznie wzmocniony.

Rozdział III w którym zostaje zorganizowane poszukiwanie Małego i Prosiaczek znów spotyka Słonia Pewnego dnia Puchatek siedział u siebie w domu i liczył garnczki miodu, gdy nagle ktoś zapukał do drzwi. – Czternaście – powiedział Puchatek. – Proszę wejść. Czternaście. Zaraz, a może piętnaście? Masz ci los! Ktoś mi przeszkodził. – Dzień dobry, Puchatku! – rzekł Królik. – Jak się masz, Króliku! Czternaście, prawda? – Czego czternaście? – Garnczków miodu, które liczyłem. – Tak, czternaście. – Czy aby na pewno? – Nie – odparł Królik. – Ale co za różnica? – Tak tylko chciałem wiedzieć – powiedział Puchatek potulnie. – Żebym mógł sobie powiedzieć: „Zostało mi jeszcze czternaście garnczków miodu”. A może piętnaście? – Więc przypuśćmy, że szesnaście – powiedział Królik. – Przyszedłem po to, żeby cię zapytać, czy nie wiesz czasem, gdzie jest Mały. – Zdaje się, że nie – odparł Puchatek. Po czym pomyślał trochę i zapytał: – A kto to jest Mały? – Jeden z moich krewnych-i-znajomych – odparł Królik lekceważąco. Niewiele to powiedziało Puchatkowi, ponieważ Królik miał tak dużo krewnych-iznajomych tak rozmaitych rodzajów i wielkości, że nigdy nie wiadomo było, czy Małego należy szukać gdzieś na wierzchołku drzewa, czy na płatku jaskra. – Nie widziałem dziś w ogóle nikogo – powiedział Puchatek – komu można byłoby powiedzieć: „Jak się masz Mały!” A na co ci on potrzebny? – Ja go nie potrzebuję – odparł Królik – ale zawsze jest dobrze wiedzieć, gdzie jest jaki krewny-i-znajomy, czy go się potrzebuje, czy nie. – Aha, rozumiem – rzekł Puchatek. – Czy on zaginął? – Otóż jest taka sprawa – powiedział Królik – że od dłuższego czasu nikt go nie widział, więc przypuszczam, że zaginął. W każdym razie – ciągnął dalej z bardzo ważną miną – obiecałem Krzysiowi, że Zorganizuję Poszukiwanie, żeby go odnaleźć. Więc chodź ze mną.

Puchatek pożegnał serdecznie swoje czternaście garnczków miodu i mając błogą nadzieję, że jest ich piętnaście, razem z Królikiem poszedł w głąb Lasu. – Więc teraz – powiedział Królik – rozpoczynamy Poszukiwanie, które ja Zorganizowałem. – Coś ty z nim zrobił? – Zorganizowałem. To znaczy, że – czyli, że to jest to, co się robi z Poszukiwaniem, kiedy każdy szuka w innym miejscu. Chodzi mi o to, Puchatku, żebyś ty najpierw szukał w okolicy Sześciu Sosen, a potem poszedł do Sowy i tam czekał na mnie. Rozumiesz? – Nie – odpowiedział Puchatek. – Co mam zrobić? – Więc spotkamy się przed domem Sowy mniej więcej za godzinę. – Czy Prosiaczek jest też zorganizowany? – Wszyscy jesteśmy zorganizowani – odparł Królik i poszedł. Puchatek, gdy tylko Królik znikł mu z oczu, przypomniał sobie, że zapomniał zapytać, kto to jest Mały. Czy należy do tego rodzaju krewnych-i-znajomych, którzy siadają komuś na nosie, czy też do tych, na których się przez pomyłkę nadeptuje. A ponieważ było już za późno, aby się dowiedzieć, Puchatek pomyślał, że zacznie Poszukiwanie od szukania Prosiaczka i zapytania go, czego oni właściwie szukają, zanim sam zacznie szukać. – Nie będę chyba szukał Prosiaczka przy Sześciu Sosnach – rzekł Puchatek do siebie – ponieważ został on zorganizowany w zupełnie innym miejscu, więc najpierw poszukam Zupełnie Innego Miejsca. Ciekaw jestem, gdzie ono jest. – I ułożył sobie w głowie taki plan: KOLEJNOŚĆ SZUKANIA ROZMAITYCH RZECZY 1. Zupełnie Inne Miejsce – (żeby znaleźć Prosiaczka). 2. Prosiaczek – (żeby dowiedzieć się, kto to jest Mały). 3. Mały – (żeby znaleźć Małego). 4. Królik – (żeby powiedzieć mu, że znalazłem Małego). 5. Znowu Mały – (żeby powiedzieć mu, że znalazłem Królika). „Z czego wynika, że zanosi się na bardzo kłopotliwy dzień” – myślał Puchatek idąc Lasem. W chwilę potem okazało się, że dzień był naprawdę bardzo kłopotliwy, gdyż Puchatek tak był zajęty niepatrzeniem, którędy idzie, że stąpnął na kawałek Lasu, który był przez

pomyłkę wpuszczony w ziemię. Więc miał tylko tyle czasu, aby móc pomyśleć: „Ja fruwam. Robię to, co robi Sowa. Ciekaw jestem, jak się zatrzymać...” – gdy nagle zatrzymał się. B ę c! – Aj! – coś zapiszczało. „To dziwne – pomyślał Puchatek – Powiedziałem ‘aj’ wcale nie ajając”. – Pomocy! – zakwiczał piskliwy, wysoki głosik. „To znowu ja – pomyślał Puchatek. – Miałem Wypadek i wpadłem do studni, i mój głos stał się piskliwy, i wydobywa się ze mnie, choć ja wcale tego nie chcę, ponieważ coś sobie zrobiłem w środku. Masz ci los!” – Pomocy! Pomocy! „Znów to samo. Mówię rozmaite rzeczy, choć wcale nie mam zamiaru tego robić. Musiał mi się wydarzyć bardzo Przykry Wypadek”. I potem pomyślał, że może, gdyby chciał naprawdę coś powiedzieć, wcale by tego nie potrafił. Więc aby się upewnić, powiedział głośno: – Bardzo Przykry Wypadek spotkał Kubusia Puchatka. – Puchatku! – pisnął głosik. – To Prosiaczek! – zawołał Puchatek. – Gdzie jesteś? – Pod spodem – rzekł Prosiaczek w sposób bardzo podspodni. – Pod spodem czego? – Ciebie – kwiknął Prosiaczek! – Wstań! – Och – powiedział Puchatek i zerwał się szybko. – Czy ja spadłem na ciebie, Prosiaczku? – Spadłeś na mnie – potwierdził Prosiaczek macając się na wszystkie strony. – Ja naprawdę nie chciałem – rzekł Puchatek z żalem. – I ja nie chciałem być pod spodem – powiedział Prosiaczek ze smutkiem. – Ale na szczęście nic się złego nie stało, Puchatku, i tak się cieszę, że to byłeś ty. – Co to było? – spytał Puchatek. – Gdzie my jesteśmy? – Zdaje się, że jesteśmy w jakimś Dole. Szedłem sobie szukając kogoś i nagle już mnie nie było, i akurat kiedy wstałem, żeby zobaczyć, gdzie jestem, coś spadło na mnie i to byłeś ty. – Ach tak! – westchnął Puchatek. – Puchatku – powiedział Prosiaczek z niepokojem i przytulił się do niego trochę mocniej – a może wpadliśmy w Pułapkę? Puchatek w tej chwili wcale o tym nie myślał, ale teraz skinął łebkiem, gdyż nagle przypomniał sobie, jak to kiedyś razem z Prosiaczkiem urządzili Misiową Pułapkę na Słonie, i

teraz zrozumiał, co się stało: on i Prosiaczek wpadli do Słoniowej Pułapki na Misie. Ot, co się stało. – A co będzie, kiedy przyjdzie Słoń? – spytał Prosiaczek drżąc, gdy usłyszał te okropne wieści. – Może on cię nie zauważy, Prosiaczku – pocieszał go Puchatek – bo ty jesteś Bardzo Małym Zwierzątkiem... – Ale on zauważy ciebie, Puchatku. – Tak, zauważy mnie, a ja jego zauważę – mówił Puchatek z namysłem – i będziemy się zauważać – on mnie, a ja jego przez długi czas, a potem, on powie: „ho-ho”. Prosiaczek wzdrygnął się lekko na myśl o tym „ho-ho” i zaczęły mu dygotać uszka. – A cco tty mmu ppowiesz? – zapytał. Puchatek spróbował pomyśleć o czymś, co mógłby odpowiedzieć, ale im bardziej myślał, tym bardziej czuł, że nie ma żadnej odpowiedzi na „ho-ho” powiedziane przez Słonia takim głosem, jakim ten Słoń to powie. – Nic mu nie odpowiem – rzekł w końcu Puchatek – tylko mruknę do siebie samego, jakbym czekał na coś. – A może on znowu powie „ho-ho”? – zapytał Prosiaczek drżąc. – Powie – odparł Puchatek. Uszka Prosiaczka zaczęły dygotać tak szybko, że musiał przyłożyć je do brzegu Pułapki, aby utrzymać je w spokoju. – Powie to znowu – rzekł Puchatek – a ja będę dalej mruczał i to go zaniepokoi, bo jeżeli ktoś mówi dwa razy „ho-ho” w sposób żarłoczny, a druga osoba tylko mruczy, i kiedy ten ktoś po raz trzeci zaczyna mówić „ho-ho”, to znaczy, że... – Że co? – spytał Prosiaczek zdumionym szeptem. – Że to nie jest... – rzekł Puchatek. – Co nie jest? Puchatek wiedział, co miał na myśli, ale ponieważ był Misiem o Bardzo Małym Rozumku, więc nie potrafił tego wyrazić słowami. – Chcesz powiedzieć, że to nie jest takie hohohiczne... – rzekł Prosiaczek pełen nadziei. Puchatek spojrzał na niego z podziwem i powiedział, że to właśnie miał na myśli, ponieważ nie można mówić „ho-ho”, kiedy tamten sobie w najlepsze mruczy. – A jeśli on powie co innego? – spytał Prosiaczek.

– Otóż właśnie. On wreszcie powie: „Co to wszystko znaczy?” A ja wtedy powiem – i to jest świetna myśl, Prosiaczku, która w tej chwili właśnie przyszła mi do głowy – ja powiem: „To jest Pułapka na Słonie, którą sporządziłem, i czekam, żeby Słoń w nią wpadł”. I będę dalej mruczał. Wtedy on się bardzo Zmiesza. – Puchatku! – zawołał Prosiaczek... i teraz on z kolei spojrzał z podziwem na Puchatka. – Uratowałeś nas! – Tak myślisz? – zapytał Puchatek, nie będąc tego zupełnie pewnym. Za to Prosiaczek był zupełnie pewien. I biegł myślą coraz dalej i dalej, i widział Puchatka i Słonia rozmawiających z sobą, i nagle pomyślał ze smutkiem, jak by to było pięknie, gdyby to on, Prosiaczek, rozmawiał ze Słoniem tak godnie, a nie Puchatek, chociaż on Puchatka bardzo a bardzo kochał. Bo prawdę mówiąc, to on, Prosiaczek, miał więcej rozumu niż Puchatek i rozmowa toczyłaby się lepiej, gdyby on, Prosiaczek, a nie Puchatek, był w niej jedną ze stron. A potem, po jakimś czasie, byłoby tak miło wspominać wieczorami ten dzień, kiedy to tak odważnie rozmawiał ze Słoniem, tak jakby Słonia wcale nie było. Teraz to mu się wydawało takie łatwe. O, Prosiaczek wiedział dokładnie jak będzie mówił ze Słoniem: SŁOŃ (żarłocznie): Ho-ho! PROSIACZEK (od niechcenia): Tra-la-la! Tra-la-la! SŁOŃ (zdziwiony i już nie taki pewny siebie): Ho-ho! PROSIACZEK (coraz bardziej lekceważąco): Ta-ram-pam-pam, ta-ram-pam-pam. SŁOŃ (zaczyna mówić „ho-ho” i zmienia to niezręcznie w chrząkanie): Hm... Co to wszystko znaczy? PROSIACZEK (zdziwiony): Och, to jest po prostu pułapka, którą zastawiłem, i czekam na Słonia, żeby się w nią złapał. SŁOŃ (ogromnie zmieszany): Ooo... (Po długim milczeniu). Czy to prawda? PROSIACZEK: Tak. SŁOŃ (niespokojnie): O! Myślałem... myślałem, że to jest pułapka, którą ja zastawiłem, żeby nałapać Prosiaczków. PROSIACZEK (zdziwiony): Ale skąd? SŁOŃ: W takim razie przepraszam. (Usprawiedliwiając się). Musiałem... musiałem się pomylić.

PROSIACZEK: Mam wrażenie, że tak. (Uprzejmie). Bardzo mi przykro. (Nuci pod nosem). SŁOŃ: W takim razie myślę, że będzie lepiej, jeśli sobie pójdę. PROSIACZEK (niedbale): Cóż, jeśli musisz – to trudno. A gdybyś przypadkiem zobaczył Krzysia, to powiedz mu, że chciałbym się z nim widzieć. SŁOŃ (skwapliwie i przymilnie): Oczywiście, oczywiście (i pędem ucieka). PUCHATEK (który miał być nieobecny, ale okazuje się, że bez niego nie można się obejść): Ach, Prosiaczku, jakiś ty dzielny i mądry! PROSIACZEK (skromnie): Och, wcale nie, Puchatku. (I potem, gdy zjawia się Krzyś, Puchatek może mu o wszystkim opowiedzieć). Kiedy Prosiaczek tak sobie rozkosznie marzył, a Puchatek zastanawiał się znowu, czy było ich czternaście, czy piętnaście, Poszukiwania Małego trwały w dalszym ciągu po całym Lesie. Mały w rzeczywistości nazywał się Bardzo Mały Żuczek, ale dla skrótu nazywano go po prostu Mały, jeśli w ogóle kiedykolwiek mówiło się o nim, co zresztą rzadko się zdarzało. A było to tak, że Mały stał sobie przez chwilę z Krzysiem, a potem poszedł, by obejść krzak jałowca dookoła dla wprawy, i zamiast wrócić z drugiej strony, jak się można było tego spodziewać, nie wrócił i nikt nie wiedział, co się z nim stało. – Myślę, że on po prostu poszedł do domu – powiedział Krzyś do Królika. – Czy powiedział ci na odchodnym „Do widzenia i dziękuję za mile spędzony czas?” – zapytał Królik. – Powiedział tylko „cześć” i poszedł – odparł Krzyś. – Aha – rzekł Królik. A po krótkim namyśle mówił dalej: – A czy dostałeś od niego potem bilecik, w którym pisał, jak bardzo mu było miło i jak żałuje, że musiał tak nagle odejść? Krzyś powiedział, że nie dostał. – Aha – rzekł Królik z bardzo ważną miną. – Widzę, że to sprawa poważna. Mały zaginął. Musimy natychmiast rozpocząć Poszukiwanie zaginionego. Krzyś, który myślał o czym innym, powiedział: – Gdzie jest Puchatek? – Ale Królika już nie było. Więc wrócił do domu i zrobił rysunek, na którym był wyobrażony Puchatek idący na spacer około siódmej rano. A potem wdrapał się na wierzchołek drzewa i zlazł na dół, a potem pomyślał, co też Puchatek może teraz robić, i poszedł do Lasu, żeby się z nim zobaczyć.

Wkrótce doszedł do miejsca, gdzie był Piaszczysty Dół, zajrzał do środka, a w tym Dole leżeli Puchatek z Prosiaczkiem grzbietami do góry i spali w najlepsze. – Ho-ho! – zawołał Krzyś na cały głos. Prosiaczek ze Zdumienia i Strachu poderwał się na pół łokcia w górę, ale Puchatek spał dalej. „To Słoń” – pomyślał Prosiaczek z niepokojem, po czym chrząknął z lekka, tak żeby ani jedno słowo nie uwięzło mu w gardle i najspokojniej w świecie i całkiem po prostu powiedział: – Tra-la-la, tra-la-la – czyli to, co o tym właściwie myślał. Ale nie rozglądał się przy tym dookoła, bo jeśli ktoś rozgląda się dookoła i zobaczy nagle Groźnego Słonia, patrzącego z góry, to może czasami zapomnieć o tym, co miał do powiedzenia. – Rum-tum-tum, tra-la-bum – zanucił Krzyś głosem niby Puchatka, ponieważ Puchatek ułożył kiedyś piosenkę, która brzmiała: Tra-la-la, tra-la-la, Tra-la-la, tra-la-la, Rum-tum-tum, tra-la-bum. Więc Krzyś, ile razy ją śpiewał, zawsze to robił głosem Puchatka, co zdaje się w ten sposób najlepiej wychodzi. „Powiedział nie to, co trzeba – pomyślał Prosiaczek zatroskany – powinien był powiedzieć jeszcze ‘ho-ho’, więc może będzie lepiej, jeśli ja powiem to za niego...” – I w najdzikszy sposób, na jaki tylko mógł się zdobyć, powiedział: – Ho-ho! – Skąd się tam wziąłeś, Prosiaczku? – zapytał Krzyś swoim zwykłym głosem. „To Straszne – pomyślał Prosiaczek. – Ten Słoń najpierw udaje głos Puchatka, a potem mówi głosem Krzysia i robi to po to, żeby mnie zmylić”. I już Zupełnie Zmylony, powiedział prędziutko i piskliwie: – To jest Pułapka na Misie i ja czekam, żeby w nią wpaść, ho-ho! Co to wszystko znaczy i potem ja powiem „ho-ho” jeszcze raz! – Co takiego? – spytał Krzyś. – Pułapka na ho-honie – powiedział Prosiaczek zachrypłym ze strachu głosem. – Ja ją właśnie zastawiłem i czekam na ho-honia, żeby przyszedł. Nie wiem, jak długo Prosiaczek zachowywałby się w ten sposób, ale w tej samej chwili Puchatek obudził się gwałtownie i powiedział, że było ich szesnaście. Więc podniósł

się i gdy wykręcił głowę tak, żeby podrapać się w to niewygodne miejsce w samym środku grzbietu, gdzie coś go łaskotało, naraz ujrzał Krzysia. – Jak się masz! – zawołał radośnie. – Jak się masz, Puchatku! Prosiaczek spojrzał w górę i nagle zrobiło mu się tak Głupio i Nieprzyjemnie, że postanowił już prawie uciec do Morza i zostać Marynarzem, gdy nagle coś zobaczył. – Puchatku! – zawołał. – Coś ci łazi po grzbiecie. – I ja też tak sobie myślałem – rzekł Puchatek. – Krzysiu, znalazłem Małego! – zawołał Prosiaczek. – Brawo, Prosiaczku – rzekł Krzyś. I po tych dwóch pełnych otuchy słowach Prosiaczek poczuł się znów szczęśliwy i postanowił, że już nie będzie Marynarzem. Więc gdy Krzyś dopomógł im wydostać się z Piaszczystego Dołu, wszyscy trzej poszli sobie razem, trzymając się za ręce. A w dwa dni potem Królik spotkał przypadkiem w Lesie Kłapouchego. – Dzień dobry, Kłapouchy! – powiedział. – Czego szukasz? – Czyś ty rozum stracił? – oburknął go Kłapouchy. – Czego miałbym szukać, jak nie Małego? – Ale czy ci nie mówiłem? – powiedział Królik. – Mały został odnaleziony dwa dni temu. Nastąpiła chwila milczenia. – Ha-ha – powiedział Kłapouchy gorzko. – Dobry kawał. Tylko nie tłumacz się, proszę. To było do przewidzenia.

Rozdział IV w którym okazuje się, że Tygrysy nie łażą po drzewach Pewnego dnia Puchatek długo, długo rozmyślał, aż wreszcie pomyślał, że powinien odwiedzić Kłapouchego, ponieważ nie widział go aż od wczoraj. I gdy szedł przez wrzosowisko, nucąc pod nosem, przypomniał sobie nagle, że nie widział Sowy Przemądrzałej aż od przedwczoraj. Więc pomyślał, że po drodze wpadnie na chwilę do Stumilowego Lasu i zobaczy, czy Sowa jest w domu. Więc szedł sobie podśpiewując, aż doszedł do tego miejsca strumienia, gdzie leżały kamienie, i gdy był już na trzecim kamieniu, zaczął się zastanawiać, co też mogą porabiać Kangurzyca, Maleństwo i Tygrys, mieszkali oni bowiem wszyscy razem w innej części Lasu. I Puchatek tak sobie pomyślał: „Nie widziałem Maleństwa już dosyć długi czas i jeśli go dziś nie zobaczę, to ten czas będzie jeszcze dłuższy”, więc usiadł na kamieniu pośrodku strumyka i kiedy zastanawiał się, co robić, zaśpiewał inną swoją piosenkę. A ta piosenka tak brzmiała: Mógłbym miły ranek spędzić, Iść przez Las, I z Maleństwem pogawędzić Jakiś czas. Złapać muszkę, zerwać kwiatek Z leśnych dróg, Cieszyć się, żem jest Puchatek, Też bym mógł. I na jedno to wypadnie, Bylem nie tył – to nieładnie. Przyzna chyba, że nieładnie, Każdy z was. Słońce grzało tak rozkosznie, a kamień, na którym siedział od dłuższego czasu, był tak przyjemnie ciepły, że Puchatek już sobie postanowił, że przez całą resztę poranka będzie

siedział pośrodku strumyka i cieszył się z tego, że jest Puchatkiem – gdy nagle przypomniał sobie Królika. – Ach, Królik... – rzekł Puchatek do siebie. – Lubię rozmawiać z Królikiem, bo Królik mówi wyraźnie o rzeczach wyraźnych. Nie używa przy tym długich i trudnych słów, jak Sowa Przemądrzała, tylko krótkich i łatwych, jak na przykład: „Już pora na śniadanie” lub: „Misiu, zjedz co...” Więc chyba zajrzę do Królika. To kazało mu pomyśleć o nowym wierszyku: Lubię, żeby tak przemawiać, Nie od dziś, Nikt nie umie tak przemawiać, Nawet Krzyś Lecz Królika „Misiu-zjedz-co” Niebezpieczne jest co nieco, Bo zanadto swe Conieco Lubi Miś. Gdy Puchatek tak sobie zaśpiewał, wstał ze swego kamienia, przebrnął strumyk w bród, zawrócił i poszedł do Królika. Lecz nie uszedł kilku kroków, gdy zaczął mówić do siebie: – Dobrze, ale co będzie, jeśli nie zastanę Królika w domu? Albo co będzie, jeśli, wychodząc, znów utknę w jego drzwiach frontowych, jak mi się to już raz zdarzyło, kiedy te drzwi nie były dość szerokie? Bo ja z pewnością nie utyłem, ale jego drzwi frontowe mogły schudnąć... Więc czy nie byłoby lepiej, gdyby... I przez cały czas, kiedy tak sobie mówił tym podobne rzeczy, szedł coraz bardziej i bardziej na zachód, wcale o tym nie wiedząc... Aż raptem znalazł się przed swoimi własnymi drzwiami frontowymi. A była właśnie jedenasta godzina. Co jest Porą na małe Conieco... W pół godziny potem robił Puchatek to, co właściwie miał zamiar zrobić od początku, czyli dreptał w stronę domu Prosiaczka. I kiedy tak wędrował, wycierał usta grzbietem łapki i

nucił piosenkę, która idąc poprzez miękkie futerko była piosenką prawdziwie puchatą. A brzmiała ona w ten sposób: Mógłbym miły ranek spędzić, Iść przez Las, I z Prosiaczkiem pogawędzić Jakiś czas. Bo nie można miłego ranka spędzić Nie gawędzić choćby trochę z Prosiaczkiem, I na jedno to wypadnie, Czy nie ujrzę Sowy ani Kłapousia (i całej reszty), A nie ujrzę Sowy ani Kłapousia (i całej reszty), Ani Krzysia też. Napisane w ten sposób nie wydaje się to jakąś wyjątkowo dobrą piosenką, ale gdy to przechodziło przez jasny, miękki puszek, około godziny wpół do dwunastej w bardzo słoneczne południe, zdawało się Puchatkowi, że jest to jedna z najlepszych piosenek, jakie kiedykolwiek ułożył. Więc śpiewał ją, idąc. Zastał Prosiaczka zajętego kopaniem małej jamki w ziemi tuż przed domem. – Dzień dobry, Prosiaczku! – powiedział Puchatek. – Dzień dobry, Puchatku! – odpowiedział Prosiaczek podskakując ze zdziwienia. – Wiedziałem, że to ty. – I ja wiedziałem – rzekł Puchatek. – A co robisz? – Sadzę żołądź, Puchatku, żeby mi wyrosła duży dąb, na którym będę miał moc żołędzi tuż przed domem, żebym nie musiał chodzić po nie całymi milami. Rozumiesz, Puchatku? – A jeśli nie wyrośnie? – spytał Puchatek. – Wyrośnie, bo Krzyś powiedział, że wyrośnie, i dlatego właśnie ją sadzę. – No, dobrze – powiedział Puchatek – a gdybym ja posadził plaster miodu przed moim domem, czy wyrośnie z niego ul? Prosiaczek nie był tego zupełnie pewien.

– Lub, powiedzmy, kawałek plastra – mówił Puchatek – żeby za dużo nie zmarnować. Ale wtedy może mi wyrośnie tylko kawałek ula? I może jeszcze ten zły kawałek, w którym pszczoły tylko brzęczą, a nie robią miodu? Masz ci los! Prosiaczek przyznał, że byłby to los naprawdę nie do pozazdroszczenia. – Zresztą, Puchatku, sadzenie jest to bardzo trudna rzecz, chyba, że wiesz, jak się to robi – powiedział, po czym wsadził żołądź do jamki, którą wykopał, przysypał ją ziemią i skoczył na nią. – Wiem – rzekł Puchatek – bo Krzyś dał mi nasienie nasturcji i zasiałem je, i potem wyrosło mi dużo kwiatów przed domem. Gdy Prosiaczek przestał skakać, otarł łapki o czoło i powiedział: – A co będziemy teraz robić? A Puchatek powiedział: – Zobaczymy, co porabia Kangurzyca, Maleństwo... i Tygrys – a Prosiaczek powiedział: – N-o, d-d-o-brze, chodźmy... – ponieważ wciąż jeszcze bał się trochę Tygrysa, który był Bardzo Rozbrykanym Zwierzęciem i w ten sposób mówił „jak-się-masz!”, że miało się zawsze pełne uszy piasku, nawet gdy Kangurzyca mówiła: „Spokojnie, Tygrysku kochany”. No i poszli do Mamy-Kangurzycy. * * * Otóż tego dnia Kangurzyca poczuła się jeszcze lepszą mateczką niż zazwyczaj i wzięła ją ochota, żeby liczyć rozmaite rzeczy w domu, jak na przykład ubranka Maleństwa, i ile jeszcze zostało kawałków mydła, i dwie czyste plamki, które jeszcze można było znaleźć na smoczku Tygrysa. Wobec tego wysłała z domu Maleństwo z Tygrysem i każdemu z nich dała po paczuszce. W paczuszce Maleństwa były bułeczki z Marmoladą, a w paczuszce Tygrysa bułeczki z Tranem. I obydwaj poszli grzecznie do Lasu na piękny, daleki spacer. Po drodze Tygrys opowiadał Maleństwu (które było tego bardzo ciekawe), co też Tygrysy potrafią robić. – A czy one potrafią fruwać? – spytało Maleństwo. – O, tak – rzekł Tygrys – to są bardzo dobrzy fruwacze. Tygrysy to są okropnie dobrzy, strasznie dobrzy fruwacze. – Oo... – powiedziało Maleństwo. – A czy one umieją tak dobrze fruwać jak Sowa? – Tak – odparł Tygrys – tylko że one nie chcą.

– A dlaczego nie chcą? – No, bo jakoś nie chcą. Maleństwo nie mogło tego zrozumieć, ponieważ zdawało mu się, że to musi być cudowne umieć fruwać, lecz Tygrys powiedział, że to trudno wytłumaczyć komuś, kto sam nie jest Tygrysem. – No, dobrze – powiedziało Maleństwo – a czy one potrafią skakać tak daleko jak Kangury? – Owszem – odparł Tygrys – jeśli mają ochotę. – Ja ubóstwiam skakanie – powiedziało Maleństwo. – Zobaczymy, kto z nas skoczy dalej, ja czy ty? – Mógłbym – odpowiedział Tygrys – ale teraz nie możemy się zatrzymywać, bo się spóźnimy. – A na co się spóźnimy? – Na to, na co chcemy zdążyć – odpowiedział Tygrys pędząc naprzód. Po małej chwilce byli już przy Sześciu Sosnach. – A ja umiem pływać – rzekło Maleństwo. – Raz wpadłem do wody i pływałem. Czy Tygrysy umieją pływać? – Pewno, że umieją. Tygrysy wszystko umieją. – A czy one łażą po drzewach lepiej od Puchatka? – spytało Maleństwo, zatrzymując się pod najwyższą Sosną i spoglądając na nią w górę. – O, łażenie po drzewach to jest coś, co Tygrysy najlepiej potrafią – powiedział Tygrys – i jeszcze dużo lepiej niż Misie. – A czy one mogłyby wleźć na to drzewo? – Tygrysy zawsze łażą właśnie po takich drzewach, w górę i na dół, w górę i na dół, przez cały dzień – odparł Tygrys. – Zaraz ci pokażę – rzekł Tygrys zuchowato – a ty możesz mi wleźć na grzbiet i patrzeć. Bo ze wszystkich rzeczy, o jakich mówił Maleństwu, jedyną, w której czuł się naprawdę pewnym, było łażenie po drzewach. – Ach, Tygrysku... Tygrysku... Tygrysku – zapiszczało Maleństwo z przejęciem. Po czym siadło na grzbiet Tygrysa i razem zaczęli wspinać się w górę. Przez pierwszych dziesięć łokci Tygrys mówił radośnie: – Hop, idziemy w górę! A przez dalszych dziesięć łokci mówił:

– Zawsze mówiłem, że Tygrysy potrafią łazić po drzewach. A przez następnych dziesięć łokci mówił: – Niech ci się nie zdaje, że to jest takie łatwe. A jeszcze przez następnych dziesięć łokci mówił: – Ma się rozumieć, że jest jeszcze i złażenie z góry na dół... A potem dodał: – Co będzie już trudne... – Chyba, żeby się spadło... – Co będzie... – ŁATWE. I przy słowie „łatwe” gałąź, na której siedział, nagle zatrzeszczała i Tygrysowi ledwo udało się zahaczyć o jedną gałąź niżej w chwili, gdy właśnie zlatywał... Potem powoli zaczepił o nią podbródkiem... potem jedną tylną łapą... potem drugą... aż w końcu siedział na niej dysząc szybko i żałując z duszy serca, że zamiast tego nie zaczął pływać. Maleństwo zlazło mu z grzbietu i siadło obok niego. – Och, Tygrysie – powiedziało z przejęciem – czy już jesteśmy na samym wierzchołku? – Nie – rzekł Tygrys. – A czy wdrapiemy się na wierzchołek? – Nie – rzekł Tygrys. – O! – powiedziało Maleństwo trochę zawiedzione. A po chwili mówiło dalej, pełne nadziei: – To była świetna sztuka, ta, którą zrobiłeś przed chwilą, kiedy udawałeś, że zlatujemy z górki na pazurki, a myśmy nie zlecieli. Czy możesz ją zrobić jeszcze raz? – Nie – rzekł Tygrys. Maleństwo zamilkło na chwilkę, a potem powiedziało: – Może byśmy zjedli nasze bułeczki, Tygrysku? – A Tygrys na to: – Dobrze, a gdzie one są? – A Maleństwo powiedziało: – Pod drzewem. – A Tygrys na to: – Myślę, żebyśmy ich jeszcze nie jedli... No i nie jedli. Tymczasem Puchatek z Prosiaczkiem wędrowali Lasem, trzymając się za ręce. Puchatek tłumaczył Prosiaczkowi, że coś tam na jedno wypadnie, byleby on nie tył, i że każdy przyzna, że to nieładnie, a Prosiaczek zastanawiał się, ile czasu jeszcze upłynie, zanim wzejdzie jego żołądź. – Spójrz, Puchatku – rzekł nagle Prosiaczek – coś tam siedzi na Sośnie.

– Tak, coś tam siedzi – przyznał Puchatek patrząc uważnie w górę. – Tam siedzi jakieś Zwierzę. Prosiaczek złapał Puchatka za ramię na wypadek, gdyby Puchatek się przeląkł. – Czy to jest jedno z tych Dzikich Zwierząt? – zapytał patrząc w przeciwną stronę. Puchatek skinął łebkiem. – To jest Jagular – powiedział. – A co robią Jagulary? – spytał Prosiaczek z iskierką nadziei, że nic. – One zaczajają się w gałęziach drzew i spadają na tego, kto przechodzi pod spodem – rzekł Puchatek. – Krzyś mi o tym powiedział. – Może my lepiej nie będziemy przechodzić pod spodem, Puchatku? Żeby on tylko przypadkiem nie zleciał i czegoś sobie nie zrobił... – One sobie nigdy nic nie robią – rzekł Puchatek – bo to są Świetni Zlatywacze. Prosiaczek czuł w dalszym ciągu, że byłoby rzeczą Nierozsądną znaleźć się pod Świetnym Zlatywaczem, i właśnie miał już zamiar prędziutko pójść z powrotem po coś, czego zapomniał, gdy Jagular zawołał do nich z góry: – Pomocy! Pomocy! – Jagulary zawsze tak robią – rzekł Puchatek mocno zaciekawiony. – Wołają „Pomocy! Pomocy!”, a kiedy patrzy się w górę, zlatują na dół na tego, kto patrzy. – Ja patrzę w d ó ł! – zawołał Prosiaczek tak głośno, aby Jaguar nie popełnił czasem czegoś niestosownego. Coś bardzo rozgorączkowanego tuż obok Jagulara usłyszało go i zapiszczało: – Puchatek i Prosiaczek! Puchatek i Prosiaczek! I nagle Prosiaczek poczuł, że dzień jest o wiele piękniejszy, niż mu się zdawało. Zupełnie ciepły i słoneczny... – Puchatku! – zawołał. – Zdaje się, że to Tygrys i Maleństwo. – Masz rację. A ja myślałem, że to Jagular z drugim Jagularem. – Jak się masz, Maleństwo! – zawołał Prosiaczek. – Co tam robisz na górze? – Nie możemy zejść na dół, nie możemy zejść na dół! – wołało Maleństwo. – Czy to nie śmieszne, Puchatku, czy to nie śmieszne? Mieszkamy z Tygrysem na drzewie jak Sowa. I zostaniemy tu już na zawsze. Widzę stąd domek Prosiaczka. Prosiaczku, widzę stąd twój domek! Prawda, że jesteśmy wysoko? Czy dom Sowy jest też tak wysoko? – Jakżeś ty tam wlazło, Maleństwo? – spytał Prosiaczek. – Na grzbiecie Tygrysa. A Tygrysy nie mogą złazić w dół, tylko w górę, bo ich ogony włażą im w drogę. A Tygrys zapomniał o tym, kiedyśmy włazili, i teraz dopiero sobie

przypomniał. Więc musimy tu zostać na zawsze, już na zawsze! Chyba że wejdziemy wyżej. Co ty mówisz, Tygrysku? Tygrys powiada, że jeśli wyleziemy wyżej, to nie będziemy mogli zobaczyć domku Prosiaczka, więc już zostaniemy tutaj. – Prosiaczku – rzekł Puchatek uroczyście, gdy usłyszał to wszystko – co by tu zrobić? – I zaczął zjadać bułeczki Tygrysa. – Czy oni utkwili? – spytał Prosiaczek zatroskany. Puchatek kiwnął głową. – Czy nie mógłbyś wdrapać się do nich na górę? – Mógłbym, Prosiaczku, i mógłbym wziąć Maleństwo na barana i znieść na dół. Ale nie mogę wziąć na plecy Tygrysa. Więc musimy wymyślić coś innego. – I w głębokiej zadumie zaczął zjadać także i bułeczki Maleństwa. * * * Czy Puchatek wymyśliłby coś, nim skończył ostatnią bułeczkę, tego nie wiem. Dość, że zjadał właśnie przedostatnią, gdy nagle coś zaszeleściło w paprociach. To Krzyś z Kłapouchym nadchodzili sobie spacerkiem. – Nie zdziwiłbym się wcale – mówił Kłapouchy – gdyby jutro spadł porządny grad, gdyby się rozszalała zamieć i licho wie co. To, że dziś jest ładnie, to jeszcze nic nie znaczy. Z tego nie można wyciągnąć żadnych wnio... czy jak to się mówi. Ale mniejsza o to. Z tego w ogóle nic nie można wyciągnąć. To jest zaledwie jakiś ślad pogody. – O, Puchatek! – widząc go z daleka zawołał Krzyś, który nie bardzo dbał o to, jak będzie jutro, póki go jeszcze nie było. – Jak się masz, Puchatku! – To Krzyś – powiedział Prosiaczek. – On już będzie wiedział, co robić. I obydwaj popędzili do niego. – Ach, Krzysiu... – zaczął Puchatek. – I Kłapouchy – powiedział Kłapouchy. – Tygrys z Maleństwem wdrapali się na sam wierzchołek Sosny i nie mogą zejść, i... – A ja mówiłem – wtrącił Prosiaczek – że gdyby tu był Krzyś... – I Kłapouchy... – Gdybyście wy tutaj byli, wiedzielibyśmy, co robić. Krzyś spojrzał w górę na Tygrysa i na Maleństwo i próbował coś wymyślić.

– Zdaje mi się – rzekł Prosiaczek z powagą – że gdyby Kłapouchy stanął pod drzewem, a Puchatek stanął na grzbiecie Kłapouchego, a ja bym stanął na ramionach Puchatka... – I gdyby grzbiet Kłapouchego nagle się złamał, to byłoby dużo śmiechu. Ha, ha! Dobra zabawa – rzekł Kłapouchy – ale w gruncie rzeczy mało skuteczna. – Tak – rzekł Prosiaczek potulnie – ja myślałem... – Czy to na pewno złamałoby ci grzbiet, Kłapouszku? – spytał Puchatek bardzo zdziwiony. – I to właśnie byłoby najzabawniejsze, Puchatku. A czy na pewno – to byłoby wiadomo dopiero potem. Puchatek powiedział „aha” i wszyscy zaczęli rozmyślać na nowo. – Już wiem! – zawołał nagle Krzyś. – Posłuchaj, Prosiaczku – rzekł Kłapouchy – a dowiesz się, co mamy zamiar zrobić. – Otóż ja zdejmę kurteczkę – mówił Krzyś i każdy z nas będzie trzymał za jeden jej koniec, a potem Maleństwo i Tygrys skoczą na nią. To będzie zupełnie miękkie i wygodne i nic im się nie stanie. – Ś c i ą g n ą ć T y g r y s a n a d ó ł - powiedział Kłapouchy - i N i k o g o n i e U s z k o d z i ć . Te dwie zasady zanotuj sobie w głowie, Prosiaczku, a wszystko będzie w porządku. Ale Prosiaczek nie słuchał, tylko czekał z upragnieniem, aby zobaczyć niebieskie szelki Krzysia... Prosiaczek już je kiedyś widział przedtem, jeden jedyny raz. Ale był wtedy o wiele młodszy i tak był przejęty ich widokiem, że musiał pójść do łóżeczka o pół godziny wcześniej niż zwykle. I od tego czasu zastanawiał się zawsze, czy były one naprawdę tak niebieskie i tak napięte, jak mu się wtedy zdawało. Więc gdy Krzyś zdjął kurteczkę i ukazały się pod nią szelki, Prosiaczek poczuł się znów przyjaźnie usposobiony dla Kłapouchego i, trzymając koniec kurteczki tuż koło Kłapouchego, uśmiechał się do niego radośnie. A Kłapouchy mruknął za siebie: – Wcale nie twierdzę, że teraz obejdzie się bez Wypadku, proszę to sobie zapamiętać. Bo Wypadek to dziwna rzecz. Nigdy go nie ma, dopóki się nie wydarzy. Gdy Maleństwo zrozumiało, co ma robić, wpadło w istny szał i zaczęło wrzeszczeć: – Tygrysku, Tygrysku, będziemy skakać! Popatrz, jak ja skaczę. Tygrysku! To będzie zupełnie tak, jakbym fruwał. Czy Tygrysy to potrafią?

A potem jeszcze pisnęło: – Krzysiu, ja lecę – i skoczyło w sam środek kurteczki – a skoczyło z takim rozpędem, że odbiło się i skoczyło w górę prawie tak wysoko, jak było przedtem, i skakało tak dalej, wołając: – Ooo! – jeszcze przed długi czas, aż wreszcie przestało i rzekło: – To było cudowne. – A tamci postawili je na ziemi. – Dalej, Tygrysku! – wołało Maleństwo. – To bardzo łatwo! – Lecz Tygrys trzymał się gałęzi i mówił do siebie: „Wszystko to jest dobre dla Zwierząt Skaczących jak Kangury, ale to całkiem co innego dla Zwierząt Pływających jak Tygrysy”. I wyobraził sobie, że pływa na grzbiecie w dół rzeki lub wyrusza z jednej wyspy na drugą, i czuł, że to dopiero byłoby życie dla Tygrysa. – Skacz, Tygrysku! – zawołał Krzyś. – Nic ci się nie stanie. – Poczekaj chwilkę – rzekł Tygrys niespokojnie – kawałek kory wpadł mi do oka. I zsunął się powoli wzdłuż gałęzi. – Skacz, to bardzo łatwo! – piszczało Maleństwo. I nagle Tygrys przekonał się, jak to jest łatwo. – Ojej! – wrzasnął, gdy drzewo przeleciało mu tuż przed oczyma. – Uwaga! – zawołał Krzyś do stojących pod drzewem. Coś gruchnęło, coś trzasło, coś pękło i wszyscy zwalili się na ziemię. Krzyś, Puchatek i Prosiaczek podnieśli się pierwsi, potem wygramolił się Tygrys, a na samym spodzie leżał Kłapouchy. – Och, Kłapouszku! – zawołał Krzyś. – Czyś sobie czego nie zrobił? – Bardzo zatroskany otrzepał go z piasku i pomógł mu wstać. Kłapouchy przez dłuższy czas nie odzywał się, a w końcu powiedział: – Czy jest tu Tygrys? Tygrys był i poczuł w sobie na nowo moc zapału do Brykania. – Tak – odpowiedział Krzyś. – Tygrys jest razem z nami. – A, to dobrze – rzekł Kłapouchy – w takim razie podziękuj mu w moim imieniu.

Rozdział V w którym Królik ma dzień pełen zajęć, i w którym dowiadujemy się, co Krzyś robi przed południem Zanosiło się od rana na jeden z tych dni, w których Królik bywał bardzo zajęty. Gdy tylko się zbudził, poczuł się bardzo ważny, tak jak gdyby wszystko zależne było od niego. Był to właśnie dzień, w którym należało Coś Zorganizować lub Napisać Obwieszczenie z Podpisem „Królik”, lub dowiedzieć się, co inni myślą o tym. Był to świetny poranek, aby pobiec do Puchatka i powiedzieć: „Doskonale, w takim razie zawiadomię Prosiaczka”. A potem pójść do Prosiaczka i powiedzieć: „Puchatek twierdzi, że... ale ja chyba przedtem pomówię z Sową”. Był to dzień Rozkazodawczy, dzień, w którym każdy mówił: „Tak, Króliku”, „Nie, Króliku”, i czeka na to, co Królik powie. Otóż Królik wyszedł z domu i rozkoszując się ciepłem wiosennego poranka medytował, co by też zrobić. Mama-Kangurzyca mieszkała najbliżej, a przy tym z Kangurzycą było zawsze Maleństwo, które mówiło: „Tak, Króliku” i „Nie, Króliku” bodajże lepiej niż ktokolwiek w Lesie... Lecz ostatnio zamieszkał z nimi inny zwierz, dziwaczny i Rozbrykany Tygrys. A należał on do tych Tygrysów, które szły zawsze przodem, wtedy gdy wskazywało im się drogę dokądkolwiek, i zazwyczaj wcale ich nie było widać, gdy wreszcie przychodziło się na miejsce i chciało z dumą powiedzieć: „Oto jesteśmy”. – Nie, nie pójdę do Kangurzycy – rzekł po głębszym namyśle Królik do siebie, podkręcając przy tym wąsiki, i aby się upewnić, że tam nie idzie, zawrócił w lewo i powędrował w przeciwną stronę. A droga ta wiodła do domu Krzysia. – Po pierwsze – rzekł Królik do siebie – Krzyś tylko na mnie jednym polega. Wprawdzie lubi bardzo Puchatka i Prosiaczka, i Kłapouchego, zresztą jak i ja, ale tamci nie mają ani krzty rozumu. Co do tego nie ma dwóch zdań. Krzyś również szanuje i Sowę, bo trudno nie mieć szacunku dla kogoś, kto potrafi napisać PONIEDZIAŁEK, nawet jeśli ten ktoś nie pisze tego całkiem poprawnie. Ale pisanie to jeszcze nie wszystko. Są dni, w których napisanie PONIEDZIAŁEK wcale się nie liczy. A Kangurzyca jest bardzo zajęta pilnowaniem Maleństwa, a Maleństwo jest za młode, a Tygrys jest zanadto Rozbrykany, aby na coś się przydać. Słowem, nie ma nikogo prócz Mnie, jeśli się nad tym dobrze zastanowić. Więc pójdę do Krzysia i dowiem się, czy nie ma czegoś do zrobienia. A wtedy ja to zrobię. Dziś jest właśnie odpowiedni dzień do załatwienia rozmaitych spraw.

Królik maszerował ochoczo, przeprawił się przez strumyk, aż zaszedł do miejsca, w którym mieszkali jego krewni-i-znajomi. Zdawało się, że jest ich więcej tego ranka niż zazwyczaj, i Królik skinął głową jednemu czy dwom jeżom, gdyż był zanadto zajęty, by zamienić z nimi choćby uścisk dłoni. Powiedział z ważną miną kilku innym „dzień dobry! dzień dobry!” i uprzejmie „jak się macie!” kilku pomniejszym i poszedł pozostawiając za sobą nastrój takiego podniecenia i nie-wiem-już-czego, że wielu członków rodziny Chrząszczyków łącznie z Jasiem Pedraczkiem wyruszyło natychmiast do Stumilowego Lasu i zaczęło włazić na drzewa w nadziei dostania się na sam wierzchołek, żeby móc lepiej zobaczyć to, co miało się stać. Królik pędził brzegiem Stumilowego Lasu, czując się z każdą chwilą coraz ważniejszym. I wkrótce przybył do drzewa, gdzie mieszkał Krzyś. Zastukał do drzwi i zawołał go raz czy dwa razy. Potem cofnął się o parę kroków i, zasłaniając się łapką od słońca, wołał w górę, a potem zaczął obchodzić drzewo dookoła i wołać: – Hej, to ja, Królik! Tutaj, Królik!... – lecz nikt nie odpowiadał. Wówczas zamilkł i zaczął nasłuchiwać i wszystko zamilkło i zaczęło nasłuchiwać z nim razem. Las był cichy i spokojny w blasku słońca, aż nagle, o sto mil, daleko, zaczął śpiewać skowronek. – Do licha! – powiedział Królik. – Nie ma go. Wyszedł. Więc wrócił jeszcze raz do zielonych drzwi frontowych tylko po to, żeby się upewnić, i już miał odejść czując, że cały dzisiejszy ranek będzie popsuty, gdy naraz ujrzał na ziemi kawałek papieru. A ponieważ była wpięta w niego szpilka, wyglądał, jakby go ktoś niedawno przymocował do drzwi. – A – powiedział Królik radośnie – coś nowego. – I podniósł z ziemi kartkę, która głosiła: WY SZEDŁEMK ZA JENTYK – Aha – rzekł Królik znowu. – Muszę zawiadomić wszystkich. – I popędził z bardzo ważną miną. Najbliżej mieszkała Sowa Przemądrzała. I Królik skierował swe kroki do jej uroczej rezydencji w Stumilowym Lesie. Podszedł do drzwi, zakołatał i zadzwonił, po czym zadzwonił i zakołatał, aż w końcu ukazała się w nich głowa Sowy. – Proszę mi nie przeszkadzać – rzekła Sowa – właśnie rozmyślam... Ach, to ty? – Sowa bowiem każdego witała w ten sposób.

– Sowo – rzekł Królik bez żadnych wstępów – ty i ja mamy mózgi, bo tamci zamiast mózgów w głowie mają tylko pierze. I jeśli ktokolwiek w całym Lesie potrafi myśleć – a gdy mówię myśleć, to znaczy myśleć – to tylko ty i ja. – Tak – rzekła Sowa – właśnie przed chwilą to robiłam. – Przeczytaj. Sowa wzięła karteczkę z rąk Królika i spojrzała na nią niespokojnie. Potrafiła wprawdzie napisać swe własne imię SOWA PSZEMONDŻAŁA, potrafiła napisać PONIEDZIAŁEK tak, żeby było wiadomo, że to nie jest Wtorek, i zupełnie dobrze potrafiła czytać, gdy nie zaglądało się jej przez ramię i nie mówiło przez cały czas „No i co? No i co?”, potrafiła też... – No i co? – spytał Królik. – Otóż – rzekła Sowa z mądrą i zadumaną miną. – Wiesz, co mam na myśli. Niewątpliwie. – No i co? – Jak najściślej – rzekła Sowa. – Najdokładniej. – I dodała po krótkim namyśle: – Gdybyś ty nie przyszedł do mnie, ja przyszłabym do ciebie. – Po co? – spytał Królik. – Po to samo – odparła Sowa w nadziei, że wkrótce nadejdzie jakaś pomoc. – Wczoraj rano – powiedział Królik uroczyście – poszedłem do Krzysia. Nie było go w domu. Tylko na drzwiach zastałem ten napis. – Ten sam napis? – Inny, ale sens był ten sam. I to jest bardzo dziwne. – Zdumiewające – rzekła Sowa, znów patrząc na kartkę papieru. – I cóżeś ty zrobił? – Nic. – To najlepiej – rzekła Sowa Przemądrzała. – No i co? – zagadnął Królik, gdy tymczasem Sowie już się zdawało, że Królik dał za wygraną. – Najdokładniej – rzekła Sowa. Przez jakiś czas nie mogła nic wymyślić. I wtem, zupełnie nagle, coś jej przyszło do głowy. – Powtórz mi, Króliku – powiedziała - d o s ł o w n ą treść pierwszego napisu. To bardzo ważne. Wszystko od tego zależy, rozumiesz? D o s ł o w n ą treść pierwszego napisu. – Mówię ci, że była najzupełniej ta sama, co tego.

Sowa spojrzała na Królik, zastanawiając się nad tym, czy go nie strącić z drzewa na dół, lecz wiedząc, że może to przecież zawsze uczynić, spróbowała jeszcze raz wybrnąć z tego, o czym mówili. – Proszę o dosłowną treść – rzekła takim tonem, jakby Królik w ogóle nic nie powiedział. – Więc było napisane „Wy szedłemk” tak samo jak tu, tylko że tu jest jeszcze „Za jentyk”. Sowa wydała głębokie westchnienie ulgi. – Ach – powiedziała – teraz już wiemy, o co chodzi. – Dobrze, ale gdzie jest Krzyś? – rzekł Królik. – to jest najważniejsze. Sowa znów spojrzała na karteczkę. Dla kogoś z jej wykształceniem odczytanie jej było rzeczą łatwą. „Wy szedłemk za jentyk” to właśnie to, co zwykle pisze się w takich wypadkach. – Rzecz jest zupełnie jasna, drogi Króliku – rzekła. – Krzyś poszedł gdzieś za jakimś Jentykiem. Po prostu on i Jentyk gdzieś sobie poszli. Czyś nie widział przypadkiem w Lesie jakiego Jentyka? – Nie – odparł Królik – właśnie przyszedłem ciebie o to samo zapytać. A jak wyglądają Jentyki? – Otóż – rzekła Sowa Przemądrzała – Cętkowany albo Trawiasty Jentyk jest... To znaczy – rzekła – że jest on raczej... Oczywiście – ciągnęła – to zależy od... Słowem – mówiła Sowa – krótko mówiąc – powiedziała – nie mam pojęcia, jak on wygląda – przyznała otwarcie. – Dziękuję ci – rzekł Królik. I z tym pobiegł do Puchatka. Ale nie zdążył pobiec daleko, gdy usłyszał gdzieś w pobliżu czyjeś pomruki. Zatrzymał się i zaczął nasłuchiwać. I takie właśnie były te pomruki: POMRUKI (przez K. Puchatka) Ach, motylki już fruwają, Dni wiosenne przybywają, Rybki w stawie się pluskają, Plim i plum.

Turkaweczka w lesie grucha, Brzęczy pszczółka, bzyka mucha, Kumka żaba i ropucha, Kum, kum, kum. Wystrzeliły kwiatów pąki, Ćwirlą pliszki i skowronki, Wiosna dzwoni w leśnie dzwonki, Din, din, don. Świat się śmieje razem z Misiem, Pachną kwiatki, łąk strojnisie, I chrabąszcze zleciały się Z wszystkich stron. Z traw wyjrzały już pierwiosnki, W gaju śpiewa wdzięczne piosnki Muzykalny i beztroski Słowik-zuch. Aż z radości krowa grucha, Ryczy pszczoła, kumka mucha, A Puchatek w słońcu pucha, Puch, puch, puch! – Dzień dobry, Puchatku! – powiedział Królik. – Dzień dobry, Króliku! – odpowiedział Puchatek sennie. – Czy to ty ułożyłeś tę piosenkę? – Niby tak – odpowiedział Puchatek – nie jest to bardzo mądre – mówił dalej potulnie – już Wiesz Dlaczego, Króliku; ale to tak czasami do mnie samo przychodzi. – Aha – rzekł Królik, który nie lubił, żeby cokolwiek samo przychodziło do niego, i wolał sam chodzić po wszystko – ale mniejsza o to. Ważne jest, czy nie widziałeś przypadkiem gdzieś w Lesie Cętkowanego lub Trawiastego Jentyka?

– Nie – odparł Puchatek – ani-ani. Tylko przed chwilą widziałem Tygrysa. – To niedobrze. – Tak – zgodził się Puchatek – i ja tak myślę. – A może widziałeś Prosiaczka? – Widziałem – odparł Puchatek. – Ale może to też niedobrze? – spytał nieśmiało. – Widzisz, to zależy, czy Prosiaczek czasem czego nie widział. – Mnie widział – odparł Puchatek. Królik usiadł na ziemi obok Puchatka, ale poczuł się przez to o wiele mniej ważny, więc wstał z powrotem. – Widzisz, chodzi o to – powiedział - c o K r z y ś o s t a t n i o p o r a b i a p r z e d p o ł u d n i e m? – A co takiego? – Otóż, czy mógłbyś mi powiedzieć, co się z nim dzieje z rana? W ciągu ostatnich kilku dni. – Tak – odparł Puchatek – wczoraj jedliśmy razem śniadanie pod Sosną. Przygotowałem mały koszyczek, zupełnie malutki, podróżny koszyczek, taki zwyczajny, dosyć ciężki koszyczek, pełen. – Dobrze, dobrze – przerwał mu Królik – ale ja bym chciał wiedzieć, co było potem. Czy nie widziałeś go między jedenastą a dwunastą? – No, mniej więcej o tej porze idę zwykle do domu. Mam wtedy jedną lub dwie Sprawy do Załatwienia. – No dobrze, a może widziałeś go kwadrans po jedenastej? – Kwadrans po jedenastej... – zaczął przypominać sobie Puchatek. – A o wpół do dwunastej? – Tak – powiedział Puchatek – o wpół do dwunastej chyba go widziałem. I teraz, gdy dobrze o tym pomyślał, zaczął sobie przypominać, że nie widział Krzysia o tak późnej porze. W każdym razie nie z rana. Po południu, owszem, widział, wieczorem widział, przed śniadaniem także widział, zaraz po śniadaniu widział, a potem następowało jakieś „zobaczymy się jeszcze, Puchatku” i Krzyś odchodził. – O to-to – rzekł Królik. – Ale dokąd? – Może on czegoś szuka? – Ale czego? – spytał Królik.

– Właśnie chciałem to samo powiedzieć – rzekł Puchatek, po czym dodał: – Może szuka, może szuka... – Cętkowanego albo Trawiastego Jentyka? – Tak – powiedział Puchatek. – Jednego z nich. Chyba że nie. Królik spojrzał na niego surowo. – Nie sądzę, żebyś mógł mi się na coś przydać. – Nie – powiedział Puchatek – ja tylko próbuję – dodał potulnie. Królik podziękował mu za tę próbę i oznajmił, że idzie do Kłapouchego i że Puchatek może pójść z nim razem, jeśli ma ochotę. Lecz Puchatek czując, że zbliża się do niego nowa strofa piosenki, powiedział, że lepiej zaczeka sobie na Prosiaczka, więc do widzenia, Króliku, i Królik poszedł. Ale jak to się zdarza, Królik, a nie Puchatek, pierwszy zobaczył Prosiaczka. Prosiaczek wstał wcześnie tego ranka, by uzbierać bukiecik fiołków. Gdy je uzbierał i włożył do wazonika, nagle pomyślał sobie, że jeszcze nigdy nikt nie uzbierał bukiecika fiołków dla Kłapouchego. I im bardziej o tym myślał, tym bardziej sobie myślał, jak to jest smutno być Zwierzęciem, dla którego jeszcze nigdy nikt nie uzbierał bukiecika fiołków. Więc wybiegł znów z domu i powtarzał sobie w myśli: „Kłapouchy, Fiołki, Fiołki, Kłapouchy”, żeby nie zapomnieć, bo to był już taki Dzień Zapominalski. Więc uzbierał spory pęczek fiołków i szedł sobie, i wąchał je, aż zaszedł do Kłapouchego. Kłapouchy podniósł jedną nogę i machnął nią w stronę Prosiaczka. – Jutro – rzekł Kłapouchy – lub kiedy indziej. Prosiaczek podszedł trochę bliżej, by zobaczyć, co Kłapouchy robi. Przed nim, na ziemi, leżały trzy patyki, w które Kłapouchy się wpatrywał. Dwa z nich stykały się z sobą w jednym końcu, a rozchodził w drugim, a trzeci patyk leżał w poprzek na tamtych. Prosiaczek pomyślał, że może jest to jakaś Pułapka. – Ach, Kłapouszku – zaczął znowu – właśnie... – Czy to maleńki Prosiaczek? – zapytał Kłapouchy wciąż patrząc uparcie na swoje patyki. – Tak, Kłapouszku, i właśnie... – Czy wiesz, co to jest? – Nie – rzekł Prosiaczek. – To jest A. – O – rzekł Prosiaczek.

– Nie O, tylko A – skarcił go Kłapouchy surowo. – Czyż ty nie s ł y s z y s z? Albo może ci się zdaje, że masz więcej wykształcenia od Krzysia? – Tak – powiedział Prosiaczek. – Nie – poprawił się bardzo szybko. I podszedł jeszcze bliżej. – Krzyś powiedział, że to jest A i to jest A, chyba że ktoś na nie wlezie – dodał Kłapouchy surowo. Prosiaczek gwałtownie odskoczył w tył i powąchał swoje fiołki. – Czy wiesz, co znaczy A, maleńki Prosiaczku? – Nie, Kłapouszku, nie wiem. – Otóż A oznacza Naukę, oznacza Wykształcenie, oznacza wszystkie te rzeczy, o których ani ty, ani Puchatek nie macie pojęcia. – Oo... – rzekł znów Prosiaczek. – Chciałem powiedzieć, czy tak? – wyjaśnił szybko. – Więc słuchaj, co ci powiem. Przychodzą tu rozmaici do tego Lasu i mówią: „To jest tylko Kłapouchy i to się nie liczy”. Chodzą tu i tam i mówią „ha-ha”, ale czy ci ludzie wiedzą cokolwiek o A? Nic nie wiedzą. D l a n i c h to są po prostu trzy patyki. Lecz dla Wykształconych, a więc nie dla rozmaitych Puchatków i Prosiaczków, jest to wielkie i wspaniałe A. Nie coś takiego, na co każdy może wleźć i połamać. Prosiaczek cofnął się gwałtownie i rozejrzał się wokoło szukając pomocy. – Przyszedł Królik – rzekł z zadowoleniem – jak się masz, Króliku! Królik zbliżył się z ważną miną, skinął głową Prosiaczkowi i powiedział: – A, Kłapouchy – takim głosem, jakby za dwie minuty miał powiedzieć „do widzenia!” – Otóż jest pewna sprawa, o którą chciałem cię zapytać, Kłapouchy – mówił Królik. – Czy nie wiesz, co się dzieje z Krzysiem w ostatnich dniach przed południem? – A co to jest, na co ja teraz patrzę? – spytał Kłapouchy, wciąż patrząc na to. – Trzy patyki – odparł szybko Królik. – Widzisz? – powiedział Kłapouchy do Prosiaczka, po czym zwrócił się do Królika: – Teraz odpowiem ci na twoje pytanie – rzekł uroczyście. – Dziękuję ci – powiedział Królik. – Chcesz wiedzieć, co robi Krzyś co dzień przed południem? Uczy się. Kształci się. Wyczerpuje – zdaje się, że to jest słowo, którego użył – wyczerpuje czy czerpie Wiedzę. Na mój skromny sposób, ja też, jeśli użyłem właściwego wyrazu, robię to, co on. To na przykład jest...

– A – powiedział Królik – ale nie bardzo udane. Ale mniejsza o to. Muszę już wracać i zawiadomić wszystkich. Kłapouchy spojrzał na swoje patyki, a potem na Prosiaczka. – Co Królik powiedział? Że co to jest? – zapytał. – A – odparł Prosiaczek. – Czyś ty mu to powiedział? – Nie, Kłapouszku, nie powiedziałem. Zdaje mi się, że on już przedtem wiedział. Sam z siebie. – W i e d z i a ł? Myślisz, że jest to taka rzecz, o której wie K r ó l i k? – Oho, Kłapouszku, on jest mądry, ten Królik. – Mądry! – zawołał Kłapouchy z pogardą, ciężko kładąc kopyto na swych trzech patykach. – Wykształcenie! – powiedział z goryczą, skacząc na swych sześciu patykach. – Czym jest Wiedza? – zapytał podrzucając swe dwanaście patyków w powietrze. – Rzeczą, którą posiadł Królik. Ha! – Myślę... – zaczął Prosiaczek nerwowo. – Nie myśl – rzekł Kłapouchy. – Myślę, że f i o ł k i są bardzo milutkie – powiedział Prosiaczek. To mówiąc, położył swój mały bukiecik przed Kłapouchym i prędko uciekł

Nazajutrz rano kartka na drzwiach Krzysia głosiła: WYSZEDŁEM ZAJĘTY K. I oto dzięki czemu wszystkie zwierzęta w Lesie – z wyjątkiem, oczywiście, Cętkowanego i Trawiastego Jentyka – wiedzą teraz, co Krzyś robi przed południem.

Rozdział VI w którym Puchatek wymyśla nową zabawę, a Kłapouchy bierze w niej udział Gdy strumyk dopłynął do skraju Lasu, zdążył już podrosnąć na tyle, że stał się prawie małą rzeczką. I jako ktoś już dorosły, nie pędził, nie skakał i nie pienił się, jak to miał w zwyczaju, kiedy był młodszy, tylko poruszał się wolniej, gdyż wiedział teraz, dokąd zmierza, i mówił sam do siebie: „Na co mam się śpieszyć? Któregoś dnia i tak dostanę się tam, gdzie trzeba”. A wszystkie małe strumyki, płynące z góry, biegły po Lesie, tu i tam, szybko i gwałtownie, bo myślały, że mają tyle jeszcze do zrobienia, a mogą nie zdążyć. A była w Lesie szeroka ścieżka, prawie tak szeroka, jak droga wiodąca spoza granicy Lasu. Otóż ta ścieżka, nim weszła do Lasu, musiała przejść przez rzekę i w tym miejscu, gdzie przechodziła, był drewniany mostek, prawie tak szeroki jak droga, mostek z drewnianymi poręczami z każdej strony. Krzyś, jeśli miał ochotę, mógł położyć podbródek na górnej poręczy, ale było o wiele zabawniej stanąć na dolnej poręczy, wychylić się i patrzeć na rzekę wolno płynącą w dole. A Puchatek, jeśli miał ochotę, mógł oprzeć podbródek o dolną poręcz, ale było o wiele zabawniej położyć się, wsadzić łebek pod poręcz i patrzeć na rzekę wolno płynącą w dole. Dla Prosiaczka i Maleństwa był to w ogóle jedyny sposób, w jaki mogli patrzeć na rzekę, ponieważ byli obydwaj jeszcze za mali, by dosięgnąć do dolnej poręczy. Więc kładli się na ziemi i patrzyli na rzekę. A rzeka płynęła bardzo powoli, bo wcale jej się nie śpieszyło, aby dostać się tam, dokąd wiedziała, że i tak zdąży. Pewnego dnia, gdy Puchatek szedł sobie spacerkiem w stronę mostu, próbował ułożyć wierszyk o szyszkach jodłowych, ponieważ pełno ich leżało dokoła, a on czuł się tego dnia specjalnie usposobiony do układania wierszy. Więc podniósł z ziemi jedną szyszkę, przypatrzył się jej i powiedział do siebie: „Jest to bardzo dobra szyszka jodłowa i coś powinno się z nią rymować”. Ale jakoś nic nie mógł wymyślić. I nagle to przyszło mu do głowy: W Lesie rosło sobie zdrowo Drzewko, zwane jodła, Kangurzyca kiedyś z Sową Kłótnię o nią wiodła. Kangurzyca w złości rzekła:

„Pókim dobra, oddaj!” Sowa na to: „Tylko nie kłam, Bo to moja jodła!” – Co wcale nie ma sensu – powiedział Puchatek do siebie – bo Kangurzyca nie mieszka na drzewie i wcale jej na żadnej jodle nie zależy. Właśnie wszedł na mostek. A że nie patrzył, którędy idzie, potknął się o coś, szyszka wypadła mu z łapki i wleciała do wody. – Masz ci los! – powiedział Puchatek, gdy szyszka płynęła sobie wolno pod mostem. Po czym wrócił z powrotem po nową szyszkę jodły, do której miał już rym. Nagle pomyślał, że zamiast szukać szyszki, może byłoby lepiej stanąć i popatrzyć na rzekę, bo dzień był cichy i spokojny. Więc położył się na brzuszku i spojrzał na rzekę, która wolno płynęła pod spodem... I nagle zobaczył swoją szyszkę jodłową w dole pod mostem. – To zabawne – rzekł Puchatek – upuściłem ją z tamtej strony, a ona sobie wyszła z tej. Ciekaw jestem, czy inna szyszka zrobi to samo. – I poszedł po więcej szyszek. Druga szyszka zrobiła to samo i wszystkie szyszki robiły to samo. Wtedy Puchatek rzucił dwie szyszki naraz i wychylił się przez most, żeby zobaczyć, która z nich wyjdzie pierwsza. I jedna z nich wyszła, a że obydwie były jednakowe, Puchatek nie wiedział, czy wygrała ta, którą sobie upatrzył, czy tamta. Potem rzucił jedną dużą szyszkę i jedną małą. I duża wyszła pierwsza, tak jak sobie tego życzył, a po niej dopiero wyszła mniejsza, czego też sobie życzył. To znaczy, że wygrał dwa razy... i gdy wrócił do domu na podwieczorek, był wygrany trzydzieści sześć razy, a przegrany dwadzieścia osiem, co znaczy, że... że trzeba odjąć dwadzieścia osiem od trzydziestu sześciu. I to właśnie znaczy to. I był to początek gry, zwanej przez Maleństwo „Misie-patysie”, gry, którą wymyślił Puchatek i w którą on i jego przyjaciele grywali zwykle na skraju Lasu. Tylko że zamiast szyszek brali patyczki, które było łatwiej znaczyć. Otóż pewnego dnia Puchatek, Prosiaczek, Królik i Maleństwo grali w „Misie-patysie”. Na komendę Królika: „No, dalej!” – każdy wrzucał swój patyczek do wody, a potem wszyscy pędzili na drugą stronę mostka i przechyleni przez poręcz patrzyli, czyj patyczek wypłynie pierwszy. Minęło sporo czasu, bo rzeka tego dnia była bardzo leniwa, i już się zdawało, że nic spod mostu nie wypłynie, gdy Maleństwo zawołało:

– O, widzę mego patysia... Nie, nie widzę, to co innego. Czy widzisz swego patysia, Prosiaczku? Myślałem, że to mój, ale to nie mój. O, jest! Nie, zdawało mi się. Czy widzisz twojego, Puchatku? – Nie – odparł Puchatek. – Ja myślę, że mój patyk utknął – powiedziało Maleństwo. – Króliku, mój patyk utknął. Czy i twój patyk utknął, Prosiaczku? – To zawsze trwa dłużej, niż ci się zdaje – tłumaczył mu Królik. – A jak to długo może trwać? – spytało Maleństwo. – Prosiaczku, widzę twój patyczek! – zawołał nagle Puchatek. – Mój jest trochę szarawy – rzekł Prosiaczek, nie mając odwagi wychylić się daleko, żeby nie wpaść do wody. – Tak, właśnie coś takiego widzę. Coś płynie sobie w moją stronę. Królik przechylił się przez poręcz tak daleko, jak tylko mógł, wypatrując swego patyczka, a Maleństwo wierciło się na wszystkie strony, wołając: – Chodź, chodź, patyku, patyczku, patysiu! – a Prosiaczek był bardzo rozgorączkowany, bo ze wszystkich patyczków tylko jego był widoczny, co znaczyło, że on wygra. – Idzie! – powiedział Puchatek. – Czy jesteś pewien, że to mój? – zapiszczał Prosiaczek z przejęciem. – Tak, bo jest taki szary. Taki wielki, szary. O, tutaj płynie. Bardzo... wielki... szary... Ach nie, to Kła... to Kła... to Kłapouchy. – Kłapouchy! – zawołali wszyscy. Bardzo dostojnie i spokojnie, z czterema łapami w powietrzu, wypływał Kłapouchy spod mostu. – To Kłapouchy! – zawołało Maleństwo, straszliwie przejęte. – Czy aby na pewno? – powiedział Kłapouchy, który właśnie wpadł w mały wir i, obróciwszy się w kółko trzy razy, dodał: – I ja mam takie wrażenie. – Kłapouchy! – zawołał Królik. – Co ty robisz? – Co robię! Zgadnij, Króliku: może kopię dołki w ziemi? Chyba nie. Może skaczę z gałązki na gałązkę młodego dębczaka? I to nie. Więc może czekam na kogoś, kto mi pomoże wydostać się z rzeki? O, to właśnie. Dajcie tylko Królikowi trochę czasu do namysłu, a on zawsze zgadnie. – Ależ, Kłapouszku – rzekł Puchatek strasznie zmartwiony – co by można było... to jest, chciałem powiedzieć, jak mogliśmy.... czy myślisz, że gdybyśmy wszyscy...

– Tak – powiedział Kłapouchy – jedna z tych rzeczy będzie w sam raz. Dziękuję ci, Puchatku. – Patrzcie, on się kręci w kółko i w kółko – rzekło Maleństwo przejęte do głębi. – A czemu by nie? – powiedział Kłapouchy ozięble. – Ja też umiem pływać – rzekło Maleństwo z dumą. – Ale nie w kółko i w kółko – powiedział Kłapouchy – to o wiele trudniej... Zresztą, jeśli chodzi o ścisłość, to wcale nie miałem dziś zamiaru pływać – ciągnął dalej, obracając się powoli – ale jeśli już tu jestem, postanowiłem wykonać nieznaczny ruch obrotowy z prawa na lewo lub też, jeśli kto chce – dodał, wpadając w inny wir – z lewa na prawo, właśnie jak to w tej chwili przyszło mi do głowy, i jest to moja osobista sprawa. Zapadła chwila milczenia. Wszyscy zamyślili się głęboko. Pierwszy odezwał się Puchatek. – Miałbym pewien pomysł – powiedział – ale nie myślę, żeby był bardzo dobry. – I ja też nie myślę – rzekł Kłapouchy. – Powiedz, Puchatku – wtrącił się Królik. – Niech się dowiemy. – Otóż, gdybyśmy wszyscy zaczęli rzucać do rzeki kamyki i rozmaite rzeczy, wtedy z jednej strony Kłapouchego zrobiłyby się fale i te fale zniosłyby go na drugą stronę. – To bardzo dobry pomysł – powiedział Królik i Puchatek znów się rozpogodził. – Bardzo – powiedział Kłapouchy. – Kiedy będę chciał być wykąpany, dam ci znać, Puchatku. – A co będzie, jeśli trafimy go przez pomyłkę? – zapytał Prosiaczek z niepokojem. – Albo co będzie, jeśli nie traficie go przez pomyłkę? – powiedział Kłapouchy. – Trzeba wszystko przewidzieć, Puchatku, zanim zaczniemy się bawić. Lecz Puchatek przydźwigał już największy kamień, jaki tylko mógł unieść, i trzymając go w łapkach przechylił się przez poręcz. – Ja go nie rzucam, tylko upuszczam, Kłapouszku – wyjaśnił. – I dlatego nie mogę źle trafić. To znaczy, że nie mogę cię uderzyć. Czy mógłbyś przestać na chwilę się kręcić, bo mnie to trochę myli? – Nie – rzekł Kłapouchy – ja l u b i ę się kręcić. Królik poczuł, że nadeszła chwila, kiedy on powinien pokierować sprawą. – Uważaj, Puchatku – powiedział – jak powiem „już”, możesz go upuścić. – Kłapouchy! Jak powiem „już”, Puchatek upuści kamień. – Dziękuję ci, Króliku, ale spodziewam się, że będę o tym wiedział.

– Czy jesteś gotów, Puchatku? Prosiaczku, zrób dla Puchatka trochę więcej miejsca. Cofnij się o krok, Maleństwo. Czy wszystko w porządku? – Nie – rzekł Kłapouchy. – Już! – zawołał Królik. Puchatek upuścił swój kamień. Rozległ się głośny plusk i Kłapouchy znikł pod wodą. Nastąpiła chwila niepokoju dla widzów na moście. Wszyscy stali i patrzyli... I nawet widok Prosiaczkowego patyka, który ukazał się trochę wcześniej niż patyk Królika, nie ucieszył ich tak bardzo, jak można się było tego spodziewać. I właśnie gdy Puchatek zaczął już podejrzewać, że dla swego pomysłu wybrał zły kamień albo złą rzekę, albo zły dzień, coś szarego ukazało się za chwilę na brzegu rzeki... powoli stawało się coraz większe... i w końcu z wody wynurzył się Kłapouchy. Wszyscy, ilu ich było, z krzykiem pobiegli z mostu na brzeg i zaczęli go ciągnąć i ciągnąć z całych sił i w chwilę potem Kłapouchy stał już między nimi na suchym lądzie. – Och, Kłapouszku, cały jesteś mokry! – rzekł Prosiaczek dotykając go delikatnie. Kłapouchy otrząsnął się i poprosił, by ktoś z obecnych wyjaśnił Prosiaczkowi, co się dzieje z kimś, kto przez dłuższy czas przebywa w rzece. – To było wcale niezłe, Puchatku – rzekł z uznaniem Królik – mieliśmy dobry pomysł. – Jaki? – spytał Kłapouchy. – Wychlupania cię na brzeg. – W y c h l u p a n i a mnie? – spytał Kłapouchy ze zdziwieniem. Wychlupania m n i e? Nie myślisz chyba na serio, że zostałem W y c h l u p a n y? Ja po prostu nurkowałem. Puchatek rzucił we mnie spory kamień, a ja, aby nie zostać zbyt silnie uderzony w klatkę piersiową, dałem nura i przypłynąłem do brzegu. – Wcale tak nie było – szepnął Prosiaczek do Puchatka chcąc go pocieszyć. – Nie myślałem wcale, żeby go uderzyć – powiedział Puchatek zatroskany. – Kłapouchy jest już taki – rzekł Prosiaczek – moim zdaniem twój pomysł był doskonały. Puchatka pocieszyło to trochę, bo kiedy się jest Misiem o Bardzo Małym Rozumku i myśli się o Rozmaitych Rzeczach, to okazuje się czasami, że rzeczy, które zdawały się bardzo proste, gdy miało się je w głowie, stają się całkiem inne, gdy wychodzą z głowy na świat i inni na nie patrzą. Ale tak czy owak Kłapouchy b y ł w rzece, a teraz w niej n i e b y ł. Więc on, Puchatek, żadnej krzywdy mu nie wyrządził.

– Jakeś ty tam wpadł, Kłapouchy? – spytał Królik wycierając go do sucha chusteczką do nosa Prosiaczka. – Wcale nie wpadłem – odparł Kłapouchy. – Ale jak... – Po prostu ktoś mnie bryknął i zostałem WBRYKNIĘTY do wody. – O!... – zawołało Maleństwo z podziwem. – Czy ktoś cię popchnął? – Ktoś mnie WBRYKNĄŁ. Stałem właśnie nad brzegiem rzeki i rozmyślałem – jeżeli ktokolwiek z was wie, co oznacza to słowo – i nagle zostałem WBRYKNIĘTY do zimnej wody. – Ach, Kłapouszku! – wykrzyknęli wszyscy. – Czy jesteś pewien, żeś się nie ześliznął? – zapytał chytrze Królik. – Oczywiście, że się ześliznąłem. Bo jeśli ktoś sobie stoi nad śliskim brzegiem rzeki, a kto inny BRYKNIE na niego z tyłu, to ten, co stoi na brzegu, musi się ześliznąć. A cóżeś ty myślał? – Ale kto to zrobił? – spytało Maleństwo. Kłapouchy nie odpowiedział. – Zdaje mi się, że to Tygrys – powiedział niespokojnie Prosiaczek. – Ale powiedz, Kłapousiu – spytał Puchatek – czy to był Żart, czy Wypadek? – Sam się o to zapytuję, Puchatku. Nawet na dnie rzeki nie przestałem mówić do siebie samego: „Czy to był Niecny Wybryk, czy też Najzwyklejszy Wypadek?” Właśnie wypłynąłem na powierzchnię wody i powiedziałem sobie: „To jest mokre”. Jeśli wiesz, co mam na myśli. – A gdzie był Tygrys? – spytał Królik. Nim Kłapouchy zdążył odpowiedzieć, rozległ się straszliwy hałas i zza krzaków ukazał się Tygrys we własnej osobie. – Jak się macie! – rzekł Tygrys radośnie. – Jak się masz, Tygrysku? – spytało Maleństwo. Królik stał się nagle bardzo ważny. – Tygrysie – rzekł uroczyście – co to było przed chwilą? – A kiedy? – spytał Tygrys trochę niepewnie. – Kiedy wbryknąłeś Kłapouchego do rzeki. – Ja go wcale nie wbryknąłem. – Wbryknąłeś mnie – rzekł Kłapouchy burkliwie.

– Doprawdy nie. Miałem kaszel, który mnie złapał akurat, kiedy stałem za Kłapouchym, i zrobiłem tylko: „Gr... oppp... siup-siup-siup”. – Co takiego? – spytał Królik pomagając Prosiaczkowi podnieść się z ziemi i otrzepując go z kurzu. – No, już dobrze, Prosiaczku. – To mnie trochę zaskoczyło – powiedział Prosiaczek nerwowo. – Ja to właśnie nazywam brykaniem – rzekł Kłapouchy. – Zaskakiwanie kogoś znienacka. Bardzo brzydki zwyczaj. Nie mam nic przeciwko temu, żeby Tygrys był w Lesie, bo Las jest duży i jest w nim dosyć miejsca, żeby po nim brykać. Ale nie rozumiem, po co przychodzić do mego zakątka i tam brykać. Przecież nie ma tam nic niezwykłego w tym moim biednym kąciku. Oczywiście, dla kogoś, kto lubi zimne, wilgotne i ponure miejsca, jest to coś naprawdę ponętnego, ale jest to sobie przecież tylko mały kącik i jeśli kto ma ochotę brykać... – Ja wcale nie brykałem, ja tylko kasłałem – rzekł Tygrys opryskliwie. – Dla kogoś, kto leży na dnie rzeki, kasłanie czy brykanie – to wszystko jedno. – Otóż – powiedział Królik – wszystko, co mogę o tym powiedzieć, to... słowem, idzie Krzyś i on powie. Krzyś właśnie nadchodził z Lasu i kierował się w stronę mostka. Czuł się tak pogodnie i beztrosko, jakby dwa razy dziewiętnaście zupełnie nic nie znaczyło, tak jak naprawdę nic nie znaczyło w to prześliczne, letnie popołudnie. I pomyślał sobie, że gdyby tak stanąć na dolnej poręczy mostu i wyjrzeć, i przypatrzyć się rzece wolno płynącej w dole, to może by można było dowiedzieć się od niej wszystkiego, co było do wiedzenia, i powiedzieć o tym Puchatkowi, który nie był zupełnie pewien niektórych rzeczy. Ale gdy wszedł na mostek i ujrzał na nim wszystkie zwierzęta, zrozumiał, że dzisiejsze popołudnie nie jest sobie zwykłym popołudniem, ale zupełnie innym, to jest takim, w którym trzeba czegoś dokonać. – Więc było tak, Krzysiu – zaczął Królik. – Otóż Tygrys... – Nie, to wcale nie ja – powiedział Tygrys. – Ale ja na pewno – rzekł Kłapouchy. – Tylko że on chyba nienaumyślnie – powiedział Puchatek. – Tygrys jest po prostu trochę rozbrykany – odezwał się Prosiaczek – i co może na to poradzić? – Bryknij no trochę na mnie, Tygrysku – powiedziało Maleństwo ochoczo. – Kłapouchy, Tygrys teraz bryknie na mnie! Prosiaczku, jak ci się zdaje... – Tak, tak – powiedział Królik. – Tylko nie mówmy wszyscy razem. Chodzi o to, co o tym myśli Krzyś.

– Wszystko, co zrobiłem, to tylko to, że zakasłałem powiedział Tygrys. – On bryknął na mnie – rzekł Kłapouchy. – Może go tylko trąciłem – tłumaczył się Tygrys. – Cicho! – zawołał Królik podnosząc łapkę do góry. – Ważne jest, co Krzyś myśli o tym. – Otóż – zaczął Krzyś, nie będąc zupełnie pewnym, co to wszystko właściwie było – mnie się zdaje, że... – Że co? – spytali wszyscy jednocześnie. – Zdaje mi się, żeśmy wszyscy powinni zagrać w „Misie-patysie”. I tak też zrobili. A Kłapouchy, który nie grał w to nigdy przedtem, wygrał więcej razy niż ktokolwiek inny. A Maleństwo dwa razy wpadło do wody, za pierwszym razem przypadkowo, a za drugim umyślnie, bo nagle ujrzało Kangurzycę wychodzącą z Lasu i wiedziało dobrze, że tak czy siak będzie musiało niedługo pójść do łóżeczka. Potem Królik powiedział, że już i na niego czas, a Tygrys z Kłapouchym poszli także, i to razem, ponieważ Kłapouchy chciał powiedzieć Tygrysowi, jak wygrywać w „Misie-patysie”, co się łatwo osiąga za pomocą pewnego szarpnięcia – jeśli rozumiesz, co mam na myśli, Tygrysie. – I tylko Krzyś z Puchatkiem i Prosiaczkiem zostali sami na moście. Długo potem w milczeniu patrzyli na rzekę wolno płynącą w dole, a rzeka też milczała i było bardzo cicho i spokojnie w to letnie popołudnie. – Tygrys też ma rację – powiedział Prosiaczek sennie. – Pewnie że ma – powiedział Krzyś. – Każdy ma zawsze rację – rzekł Puchatek – tak mi się zdaje – powiedział – ale nie wiem, czy ja mam rację. – Pewnie że masz – odparł Krzyś.

Rozdział VII w którym Tygrys zostaje odbryknięty Pewnego dnia Królik z Prosiaczkiem siedzieli sobie przed domkiem Puchatka, słuchając, co mówi Królik, a Puchatek siedział razem z nimi. Było senne, letnie popołudnie i Las szumiał łagodnie, i zdawał się szeptać Puchatkowi do ucha: „Nie słuchaj Królika, słuchaj mnie”. Więc Puchatek usadowił się w ten sposób, aby móc nie słuchać Królika, i tylko od czasu do czasu otwierał oczy, aby powiedzieć „aha”, a potem zamykał je, aby powiedzieć „tak, to prawda”, a Królik od czasu do czasu mówił z poważną miną: „Rozumiesz, o co mi chodzi, Prosiaczku?”, a Prosiaczek z poważną miną kiwał łebkiem na znak, że rozumie. – Słowem – powiedział Królik kończąc wreszcie swoje wywody – Tygrys stał się ostatnio tak Rozbrykany, że już najwyższy czas, żeby mu dać nauczkę. Co sądzisz o tym, Prosiaczku? Prosiaczek powiedział, że Tygrys b y ł naprawdę bardzo Rozbrykany i gdyby można było wynaleźć jakiś sposób, żeby go odbrykać, byłaby to Bardzo Dobra Myśl. – I mnie się tak zdaje – rzekł Królik. – A co ty myślisz o tym, Puchatku? Puchatek drgnął, otworzył oczy i powiedział: – Niezmiernie. – Co niezmiernie? – spytał Królik. – Właśnie to, coś ty mówił – rzekł Puchatek. – Niewątpliwie. Prosiaczek dał Puchatkowi tęgiego szturchańca, a Puchatek czując, że z każdą chwilą coraz bardziej zaczyna być gdzie indziej, zaczął rozglądać się za sobą samym. – Ale jak to zrobić? – spytał Prosiaczek. – I jaka to ma być nauczka, Króliku? – O to właśnie chodzi – rzekł Królik. Słowo „nauczka” wydało się Puchatkowi znajome i zdawało mu się, że już je gdzieś kiedyś słyszał. – Jest coś takiego – powiedział – co nazywa się dwa razy dwa. Krzyś próbował mnie kiedyś tego nauczyć, ale jakoś nie wyszło. – A co nie wyszło? – spytał Królik. – A skąd nie wyszło? – spytał Prosiaczek. Puchatek potrząsnął łebkiem. – Nie wiem – odparł – ale nie wyszło. A o czym mówiliście? – Puchatku – rzekł Prosiaczek z wyrzutem – czy nie słuchałeś tego, co mówił Królik?

– Słuchałem, tylko miałem trochę puchu w uchu i nie dosłyszałem. Czy mógłbyś to jeszcze raz powtórzyć, Króliku? Królik nie miał nigdy nic przeciwko powtórzeniu czegoś jeszcze raz, więc spytał, od czego ma zacząć. A gdy Puchatek powiedział, że od tego miejsca, kiedy puch wszedł mu do ucha, a Królik spytał, kiedy to się stało, a Puchatek powiedział, że nie wie, bo dobrze nie słyszał, Prosiaczek rozstrzygnął sprawę, mówiąc, że chodzi po prostu o wynalezienie jakiegoś sposobu, żeby ukrócić brykaninę Tygrysa. Bo choć można go bardzo lubić, jednak trudno zaprzeczyć, że jest on Wyjątkowo Rozbrykany. – Aha, rozumiem – rzekł Puchatek. – Jest go po prostu za pełno wszędzie. Ot co – rzekł Królik. Puchatek próbował coś wymyślić, lecz wszystko, co potrafił wymyślić, okazało się niezdatne na nic. Więc bardzo cichutko przemruczał sam do siebie: Gdyby Tygrys był mniejszy Od Królika i lżejszy, I cokolwiek grzeczniejszy, A zaś Królik silniejszy Od Tygrysa i wyższy, A znów Tygrys był niższy I cokolwiek szczuplejszy, Wtedy tak by nie brykał Na biednego Królika, Który jednak jest mniejszy. – Co Puchatek powiedział? – spytał Królik. – Zdaje się, że nic mądrego. – Tak – westchnął Puchatek – nic mądrego. – Otóż ja mam taki pomysł – rzekł Królik. – Zaraz wam wytłumaczę. Zabierzemy Tygrysa na dłuższą wyprawę, gdzie Tygrys jeszcze nigdy nie był, i zostawimy go tam, a nazajutrz rano odnajdziemy go znowu i... posłuchajcie uważnie... Tygrys stanie się całkiem innym Tygrysem. – Czemu? – spytał Puchatek. – Bo będzie Potulnym Tygrysem. Smutnym, Małym i Zmartwionym Tygrysem, Tygrysem, który mówi: „Ach-Króliku-rad-jestem-że-cię-widzę”. O właśnie dlatego.

– A czy on będzie się cieszył, kiedy i mnie zobaczy, i Prosiaczka też? – Oczywiście. – To dobrze – rzekł Puchatek. – Ach, ja bym tego nie zniósł, żeby Tygrys miał zostać Smutny! – rzekł Prosiaczek bez przekonania. – Tygrysy nigdy nie zostają Smutne – wyjaśnił Królik. – One przechodzą przez to ze Zdumiewającą Szybkością. Dla pewności pytałem o to Sowy, która powiedziała mi, że one właśnie w ten sposób zawsze przez to przechodzą. Ale jeśli się nam uda tak zrobić, żeby Tygrys czuł się Mały i Smutny tylko przez pięć minut, spełnimy dobry uczynek. – Czy Krzyś byłby tego samego zdania? – spytał Prosiaczek. – Tak – powiedział Królik. – Krzyś z pewnością powiedziałby: „Spełniłeś dobry uczynek, Prosiaczku; byłbym to sam zrobił, tylko że akurat wtedy robiłem co innego. Dziękuję ci, Prosiaczku, no i, Puchatku, oczywiście”. Prosiaczek ucieszył się bardzo i zmiarkował od razu, że pomysł z Tygrysem był bardzo dobry. A że w dodatku miał to zrobić do spółki z Królikiem i Puchatkiem, była to niewątpliwie taka rzecz, po której nawet Bardzo Małe Zwierzątko mogło zbudzić się z rana bardzo zadowolone, że to zrobiło. I teraz trzeba było tylko postanowić, dokąd zaprowadzić Tygrysa. – Zaprowadzimy go do Bieguna Północnego – rzekł Królik. – Ponieważ musiało się zużyć dużo czasu, żeby go znaleźć, więc trzeba będzie zużyć dużo czasu, żeby Tygrys porządnie się tam zgubił. Teraz z kolei Puchatek ucieszył się bardzo, gdyż to on właśnie był odkrywcą Bieguna Północnego, i myślał sobie, jak to będzie pięknie, kiedy wszyscy dotrą do tego miejsca i Tygrys zobaczy tabliczkę z napisem: „Odkryty przez Puchatka, Puchatek go znalazł”. Wówczas Tygrys dowie się o tym, o czym chyba jeszcze nie wie – jaki to jest Miś z tego Puchatka. T a k i właśnie Miś. Otóż postanowiono, że wyruszą nazajutrz rano i że Królik, który mieszkał niedaleko Kangurzycy, Maleństwa i Tygrysa, wstąpi do nich i zapyta Tygrysa, jakie ma plany na jutro. Bo jeśli nie ma żadnych planów, to co by powiedział o małej wycieczce i zabraniu ze sobą Puchatka i Prosiaczka? I jeśli Tygrys powie „tak”, to wszystko będzie w porządku, a jeśli powie „nie”... – Nie, nie powie „nie” – rzekł Królik. – Ja już w tym będę. I poszedł bardzo zaaferowany.

Następny dzień był zupełnie niepodobny do poprzedniego. Zamiast żeby było ciepło i słonecznie, było zimno i mglisto. Puchatek bynajmniej nie troszczył się o siebie, ale gdy pomyślał o całym miodzie, którego pszczoły nie zrobią w taki zimny i mglisty dzień, bardzo było mu żal biednych pszczół. Powiedział o tym Prosiaczkowi, kiedy Prosiaczek przyszedł po niego, a Prosiaczek powiedział, że on o tym za bardzo nie myśli, ale myśli o tym, jak to musi być zimno i przykro w Lesie. I gdy przyszli wreszcie do Królika, Królik powiedział, że jest to właśnie odpowiedni dzień na taką wyprawę. Bo Tygrys zawsze bryka i wszystkich wyprzedza, więc kiedy tylko zniknie z oczu, wszyscy, ilu ich jest, popędzą w przeciwnym kierunku i on ich nigdy nie zobaczy. – Jak to: nigdy? – spytał Prosiaczek. – No, nie tak zupełnie nigdy, ale tak długo, dopóki go znów nie znajdziemy. Jutro czy kiedy indziej. Ale chodźmy już, bo Tygrys czeka na nas. Gdy przyszli do Kangurzycy, okazało się, że Maleństwo też czeka, ponieważ było ono w wielkiej przyjaźni z Tygrysem, co było mocno Kłopotliwe. Lecz Królik szepnął do Puchatka: „Już ja się tym zajmę”, i zwrócił się do Mamy-Kangurzycy. – Moim zdaniem byłoby lepiej, gdyby maleństwo zostało w domu – powiedział. – A dlaczego? – spytało Maleństwo, które udawało, że nie słucha. – Dlatego, że jest obrzydliwa pogoda – powiedział Królik krzywiąc się – a ty kasłałeś dziś rano. – A skąd ty wiesz? – spytało czupurnie Maleństwo. – Ach, Maleństwo – powiedziała Kangurzyca z wyrzutem – czemuś mi nic nie mówiło? – Zakrztusiłem się biszkopcikiem – rzekło Maleństwo – i to był Biszkoptowy Kaszel, a nie prawdziwy. – Ale dzisiaj zostań w domu, kochanie. Pójdziesz innego dnia. – Jutro? – spytało Maleństwo pełne nadziei. – Zobaczymy – odparła Mama-Kangurzyca. – Ty zawsze tylko zobaczasz i zobaczasz, a potem nigdy z tego nic nie wychodzi – powiedziało Maleństwo ze smutkiem. – Trudno zobaczyć cokolwiek w taki dzień jak dziś – rzekł Królik. – Nie sądzę, żebyśmy poszli bardzo daleko, a przy tym dziś po południu jesteśmy wszyscy bardzo... A, jesteś, Tygrysie. Więc już idziemy. Do widzenia, Maleństwo! Po południu jesteśmy wszyscy bardzo... Chodź, Puchatku. Wszyscy gotowi? No dobrze, więc idźmy.

I poszli. Z początku Puchatek, Prosiaczek i Królik szli razem, a Tygrys biegał naokoło nich, zataczając kręgi. A potem, gdy dróżka stawała się coraz węższa, Królik, Prosiaczek i Puchatek szli gęsiego, a Tygrys biegał dokoła nich podługowato. I stopniowo, gdy jałowce po obu stronach stawały się coraz bardziej kłujące, Tygrys biegał tam i z powrotem przed nimi i czasami wpadał na Królika, a czasami nie. I kiedy zapuścili się nieco dalej, mgła stała się gęstsza, tak że Tygrys znikał co chwila i gdy myślało się, że już go nie ma, wyskakiwał nagle z mroku i mówił: „Więc chodźmy”, i nim można było cokolwiek odpowiedzieć, już go nie było. Królik odwrócił się i lekko trącił Prosiaczka. – Teraz – szepnął. – powiedz Puchatkowi... – Teraz – szepnął Prosiaczek do Puchatka. – Co teraz? – spytał szeptem Puchatek Prosiaczka. Nagle ukazał się Tygrys, bryknął na Królika i znowu znikł. – Już! – szepnął Królik i wskoczył do małego dołka, a Puchatek z Prosiaczkiem za nim. Przycupnęli ukryci w paprociach i zaczęli nasłuchiwać. W Lesie było cicho, cichutko i nic nie było słychać ani widać. – Cicho – szepnął Królik. – Jestem cicho – rzekł Puchatek. Coś zaszeleściło za nimi... i znów zapadła cisza. – Hop-hop! – zawołał Tygrys, a głos jego rozległ się tuż-tuż koło nich, tak że Prosiaczek byłby już wyskoczył z dołka, gdyby nie to, że Puchatek prawie siedział na nim. – Gdzie jesteście?! – zawołał Tygrys. Królik trącił Puchatka w łokieć. A Puchatek zaczął rozglądać się szukając Prosiaczka, żeby jego trącić, ale nie mógł go znaleźć. Prosiaczek dyszał w wilgotnych paprociach tak cichutko, jak tylko mógł, i czuł się bardzo dzielny i przejęty. – To dziwne – powiedział Tygrys do siebie. Nastąpiła chwila ciszy, po której znów usłyszeli szuranie. Minęło jeszcze kilka chwil i Las stał się tak cichy, że aż strach ich obleciał; wówczas Królik wstał i wyprostował się. – Aha – szepnął dumnie. – Widzicie? Miałem rację. – A ja myślałem – powiedział Puchatek – i myślę, że... – Nie myśl – rzekł Królik – tylko uciekaj. Uciekajmy wszyscy. – I popędzili, a Królik biegł przodem.

– Teraz – powiedział Królik, gdy przebyli już kawałek drogi – możemy rozmawiać. Co chciałeś powiedzieć, Puchatku? – Nic ważnego. Dlaczego idziemy tędy? – Bo to jest droga do domu. – Aha – powiedział Puchatek. – Zdaje się, że to będzie bardziej na prawo – odezwał się Prosiaczek niespokojnie. – A jak się tobie zdaje, Puchatku? Puchatek spojrzał na swe obydwie łapki. Wiedział, że jedna z nich jest prawa, i wiedział jeszcze, że kiedy się już ustaliło, która z nich jest prawa, to druga była lewa, ale nigdy nie wiedział, jak zacząć. – Więc... tego... – zaczął powoli. – Chodźmy – naglił Królik. – Ja znam tę drogę. I poszli dalej. Po dziesięciu minutach zatrzymali się znowu. – To bardzo zabawne – powiedział Królik. – Ale ja właśnie w tej chwili... No tak, oczywiście. Chodźmy. – No, już jesteśmy – rzekł Królik w dziesięć minut później. – Nie, to jeszcze nie tu... – Teraz – rzekł Królik w dziesięć minut później – zdaje się, że już się zbliżamy... Ale zaraz, czy nie jesteśmy czasem bardziej na prawo, niż myślałem? – To dziwne – rzekł Królik w dziesięć minut później – jak we mgle wszystko jest do siebie podobne. Czy zauważyłeś to, Puchatku? Puchatek powiedział, że zauważył. – Całe szczęście, że tak dobrze znamy Las, bo inaczej moglibyśmy zabłądzić – powiedział Królik w pół godziny później. I roześmiał się tak beztrosko, jak ktoś, kto zna Las tak dobrze, że nie może w nim zabłądzić. Prosiaczek, idący w tyle za Puchatkiem, wspiął się na paluszki i szepnął: – Puchatku! – Co, Prosiaczku! – Nic – rzekł Prosiaczek biorąc Puchatka za łapkę – chciałem się tylko upewnić, czy jesteś. * * *

Kiedy już Tygrys przestał czekać na swoich towarzyszy wyprawy i gdy zmęczył się tym, że nie było do kogo mówić: „Mówię wam, chodźmy”, pomyślał sobie, że lepiej będzie wrócić do domu. I tak też zrobił. Gdy Mama-Kangurzyca ujrzała go, powiedziała: – O, Tygrysek jest grzeczny. Właśnie przyszedł w samą porę, żeby wziąć lekarstwo. – I wydobyła je z szafki. A Maleństwo powiedziało z dumą: – A ja już wziąłem moje. – A Tygrys przełknął swoje i powiedział: – Ja też. – Po czym obydwaj z Maleństwem zaczęli się wzajemnie popychać, ale w sposób przyjacielski. I Tygrys wywrócił niechcący jedno czy dwa krzesła, a Maleństwo wywróciło jedno naumyślnie, a Kangurzyca powiedziała: – No, a teraz sobie pobiegajcie. – A gdzie mamy pobiegać? – spytało Maleństwo. – Idźcie i nazbierajcie szyszek jodłowych – powiedziała Kangurzyca i dała im koszyczek. Więc poszli do Sześciu Sosen i tak długo obrzucali się szyszkami, aż zapomnieli, po co przyszli. Zostawili koszyczek pod drzewem i wrócili na kolację. I właśnie gdy kończyli kolację, przez uchylone drzwi do pokoju zajrzał Krzyś. – Gdzie jest Puchatek? – zapytał. – Tygrysku kochany, gdzie jest Puchatek? – spytała Kangurzyca. Tygrys wyjaśnił, co się stało, a ponieważ w tym samym czasie Maleństwo opowiadało o swoim Biszkoptowym Kaszlu i Kangurzyca prosiła ich, by nie mówili jednocześnie, upłynęło sporo czasu, nim Krzyś domyślił się, że Puchatek, Prosiaczek i Królik zabłądzili we mgle w głębi Lasu. – Dziwne są te Tygrysy – szepnął Tygrys Maleństwu – ale one nigdy nie błądzą. – A dlaczego nie błądzą, Tygrysku? – No, bo jakoś nie błądzą – wyjaśnił Tygrys. – Bo już tak jest. – W takim razie – rzekł Krzyś – będziemy musieli pójść i odnaleźć ich. Chodź, Tygrysie. – Muszę pójść i odnaleźć ich – wyjaśnił Tygrys Maleństwu. – A czy ja też mogę ich odnaleźć? – spytało Maleństwo z przejęciem. – Chyba nie dziś, kochanie – powiedziała Kangurzyca – innego dnia. – No dobrze, a jeśli oni jutro zabłądzą, czy będę mógł ich odnaleźć? – Zobaczymy – powiedziała Mama-Kangurzyca.

A Maleństwo, które wiedziało, co to znaczy, poszło do kąta i zaczęło się ćwiczyć we wskakiwaniu na samego siebie, trochę dla wprawy, a trochę dlatego, że nie chciało, aby Krzyś i Tygrys pomyśleli, że jest zmartwione, bo musiało zostać w domu. * * * – Trzeba to sobie powiedzieć, żeśmy trochę zbłądzili – powiedział Królik. Cała trójka przycupnęła w małym Piaszczystym Dołku na skraju Lasu. Ten dołek trochę już zmęczył Puchatka, który zaczynał podejrzewać, że jest to taki dołek, który chodzi za nimi krok w krok. Bo gdzie tylko szli, zawsze w niego wpadali, i za każdym razem, gdy ten Dołek ukazywał się przed nimi, Królik oznajmiał z tryumfem: „Teraz już wiem, gdzie jesteśmy”. A Prosiaczek nic nie mówił, tylko próbował pomyśleć o czymś do powiedzenia, ale jedyną rzeczą, jaką mógł wymyślić, było: „Pomocy! Pomocy!”, a było trochę niezręcznie tak mówić, kiedy był razem z Puchatkiem i Królikiem. – W takim razie – rzekł Królik po długim milczeniu, podczas którego nikt mu nie dziękował za piękny spacer, jaki odbywali – może byśmy poszli, co? Tylko w którą stronę? – A co by było – rzekł Puchatek powoli – gdybyśmy spróbowali odnaleźć nasz Dołek, jak tylko stracimy go z oczu? – A co nam z tego przyjdzie? – spytał Królik. – Bo my ciągle szukamy Domu i nie możemy go znaleźć, więc pomyślałem sobie, że jeżeli zaczniemy szukać Dołka, to wtedy na pewno go nie znajdziemy. I to jest Dobra Myśl, bo może wtedy znajdziemy coś, czego wcale nie szukamy, i może to będzie właśnie to, czego naprawdę szukamy. – Nie ma w tym odrobiny sensu – orzekł Królik. – Nie, nie ma – odpowiedział Puchatek pokornie – ale już-już miał być, kiedy zacząłem o tym myśleć, tylko zgubił mi się po drodze. – Gdybym wyszedł z Dołka i potem chciał do niego wrócić, to z pewnością bym go znalazł – powiedział Królik. – Tak, ale ja myślałem, ze może byś go nie znalazł – rzekł Puchatek. – Tylko tak sobie myślałem. – Spróbuj – zaproponował nagle Prosiaczek – a my tu na ciebie zaczekamy. Królik roześmiał się na znak, jak bardzo głupi jest ten Prosiaczek, i zniknął we mgle. Ale nie uszedł i stu kroków, gdy zawrócił i skierował się z powrotem...

Po dwudziestu minutach czekania Puchatek wstał i powiedział: – Zdaje mi się, Prosiaczku, że chyba pójdziemy do domu. – Ależ, Puchatku – zawołał Prosiaczek mocno wzburzony – przecież ty nie znasz drogi! – Nie znam – rzekł Puchatek – ale mam w spiżarni dwanaście garnczków, które wołają mnie już od godziny. Nie słyszałem ich dobrze przedtem, bo Królik ciągle mówił i mówił. Ale teraz, kiedy nic nie mówi, tylko mówią moje garnczki, zdaje mi się, Prosiaczku, że będę wiedział, skąd idzie ich głos. Chodźmy. I powędrowali. Prosiaczek przez dłuższy czas nic nie mówił, aby nie przeszkadzać garnczkom. Aż nagle wydał z siebie bardzo piskliwy dźwięk i kwiknął „ajaj”... Bo nagle zrozumiał, gdzie jest, ale ciągle nie miał odwagi odezwać się głośno, na wypadek, gdyby było inaczej. I właśnie w chwili, gdy stał się już tak pewny swego, że było już wszystko jedno, czy garnczki wołają, czy nie – tuż przed nimi rozległo się wołanie i z mgły wynurzył się Krzyś. – A, tu jesteście? – powiedział beztrosko, udając, że wcale się o nich nie niepokoił. – Tu jesteśmy, Krzysiu – odpowiedział Puchatek. – A gdzie jest Królik? – Nie wiem – odpowiedział Puchatek. – To nic – rzekł Krzyś. – Ale myślę, że Tygrys go znajdzie, bo właśnie poszedł, żeby was szukać. – Ale ja musze już wracać do domu i Prosiaczek też musi wrócić po to samo, dlatego żeśmy jeszcze nic... – Pójdę z wami – odpowiedział Krzyś – i będę was pilnował. I poszedł do domu z Puchatkiem i Prosiaczkiem, i pilnował ich dość długo... a przez cały ten czas Tygrys gonił po Lesie. I wreszcie Potulny i Smutny Królik usłyszał go. I Potulny i Smutny Królik popędził przez mgłę, zwabiony tymi dźwiękami, które nagle zmieniły się w Tygrysa: Dobrego, Wspaniałego Tygrysa, Potężnego i Zbawczego Tygrysa, który brykał sobie w najpiękniejszy sposób, w jaki tylko Tygrys potrafi brykać. – Ach, Tygrysku, cieszę się, że cię widzę! – zawołał Królik.

Rozdział VIII w którym Prosiaczek zdobywa się na bohaterski czyn W połowie drogi między domkiem Puchatka a domkiem Prosiaczka był Kącik Zadumy, gdzie Puchatek z Prosiaczkiem spotykali się czasami, gdy mieli ochotę się zobaczyć. A ponieważ miejsce to było ciepłe i krzaczkami zasłonięte od wiatru, więc siadywali tam sobie często i zastanawiali się, co będą robić, kiedy już się zobaczyli. Pewnego dnia, kiedy postanowili, że nic nie będą robić, Puchatek ułożył wierszyk o tym właśnie miejscu, tak żeby każdy wiedział, co to jest za miejsce. To miejsce pośród krzaczków Należy do Puchatka. Puchatek tutaj duma, Rozkosznie tonąc w kwiatkach. Bo pełno jest tu kwiatków, Rosnących sobie w krzaczkach, W tym miejscu, które również Należy do Prosiaczka. Otóż w pewien jesienny poranek, gdy wiatr w nocy strząsnął już wszystkie liście z drzew i próbował połamać gałęzie, Puchatek z Prosiaczkiem siedzieli sobie w Kąciku Zadumy i dumali. – Tak sobie myślę i myślę – odezwał się Puchatek – i tak sobie pomyślałem, żebyśmy poszli do Zakątka Puchatka i odwiedzili Kłapouchego. Bo może znowu wiatr rozwalił mu dom, a on by chciał, żebyśmy mu go znowu odbudowali. – A ja znów sobie myślę – rzekł Prosiaczek – żebyśmy poszli odwiedzić Krzysia. Tylko że nie zastaniemy go teraz w domu, więc nie możemy. – Chodźmy do w s z y s t k i c h - zaproponował Puchatek. – Bo kiedy się tak chodzi na zimnie i wietrze i nagle się wejdzie do czyjegoś domu, i tam ktoś powie: „Jak się masz, Puchatku! Właśnie przychodzisz w samą porę, żeby zakąsić jakieś małe Conieco”, i zakąsza się jakieś małe Conieco, to jest to coś, co nazywa się Miłym Dzionkiem.

Prosiaczek był zdania, że po to, aby chodzić do rozmaitych osób, trzeba znaleźć jakiś Powód, jak na przykład Szukanie Małego lub Organizowanie Przyprawy, i gdyby Puchatek potrafił coś wymyślić... Puchatek potrafił. – Będziemy chodzić z tego powodu, że dziś jest Czwartek – powiedział. – Będziemy chodzić i życzyć każdemu Bardzo Szczęśliwego Czwartku. Chodźmy, Prosiaczku. Więc wstali i kiedy Prosiaczek usiadł z powrotem, bo nie wiedział, że wiatr jest tak silny, i Puchatek pomógł mu wstać, ruszyli w drogę. Najpierw poszli do Puchatka i szczęśliwie zastali go w domu, gdy właśnie przekroczyli próg... Puchatek poprosił ich, żeby weszli do środka, no i przekąsili małe Conieco. A stamtąd poszli do Mamy-Kangurzycy, trzymając się za ręce i wołając jeden do drugiego: „Nieprawda?” i „Co?”, i „Nic nie słyszę!” I zanim dostali się do domku Kangurzycy, byli tak zziębnięci i wysmagani wiatrem, że zostali tam na obiedzie. I zaraz potem, gdy wyszli, wydało im się tak zimno na dworze, że co tchu popędzili do Królika. – Przyszliśmy, żeby ci złożyć życzenia Bardzo Szczęśliwego Czwartku – rzekł Puchatek na wstępie, po czym wszedł i wyszedł kilka razy, żeby się upewnić, że będzie mógł wyjść. – Dlaczego? A co ma się stać we czwartek? – spytał Królik. I potem, gdy Puchatek wyjaśnił, o co chodzi, a Królik, którego życie składało się z samych Ważnych Spraw, powiedział: – A ja myślałem, żeście przyszli naprawdę w jakimś celu – przekąsili małe Conieco... i wkrótce potem sobie poszli. Wiatr dął teraz z tyłu, więc nie musieli już krzyczeć. – O, Królik jest mądry – powiedział Puchatek w zamyśleniu. – Tak – przyznał Prosiaczek – Królik jest mądry. – I ma Rozum – rzekł Puchatek. – Tak – zgodził się Prosiaczek – Królik ma Rozum. Nastąpiło długie milczenie. – I myślę – ciągnął Puchatek – że on właśnie dlatego nigdy nic nie rozumie. Ponieważ było to po południu, więc zastali Krzysia w domu. A Krzysia tak ucieszyła ta wizyta, że zatrzymał ich prawie do podwieczorku. To znaczy, że zjedli prawie podwieczorek, czyli coś takiego, o czym się potem prędko zapomina, i popędzili z wizytą do Kłapouchego, zanim nie będzie za późno na właściwy podwieczorek u Sowy. – Jak się masz, Kłapouchy! – zawołali obydwaj radośnie.

– A – rzekł Kłapouchy – zabłądziliście? – Właśnie przyszliśmy, żeby się z tobą zobaczyć i przekonać się, co się dzieje z twoim domem – powiedział Prosiaczek. – Spójrz, Puchatku, dom Kłapouchego wciąż jeszcze stoi na miejscu. – Wiem – powiedział Kłapouchy – to bardzo dziwne. Ktoś powinien właściwie przyjść i wywrócić go. – Myśleliśmy, czy wiatr go czasem nie wywrócił – powiedział Puchatek. – Ach, to chyba dlatego nikt z was się tym nie zajął. A ja już przypuszczałem, żeście zapomnieli. – Więc bardzo się cieszymy, że widzieliśmy cię, Kłapouniu. A teraz idziemy do Sowy. – Dobrze robicie. U Sowy będzie wam miło. Przyleciała tu wczoraj czy przedwczoraj i zauważyła mnie. Właściwie nawet nie odezwała się do mnie, ale w każdym razie poznała mnie. To bardzo uprzejmie z jej strony. Puchatek i Prosiaczek pokręcili się chwileczkę i wreszcie, ociągając się, jak tylko mogli, powiedzieli: – No, do widzenia, Kłapouszku! – i zabierali się do odejścia, ponieważ mieli jeszcze długą drogę przed sobą. – Do widzenia! – rzekł Kłapouchy. – A ty uważaj, Maleńki Prosiaczku, żeby cię wiatr gdzie nie uniósł. Mógłbyś jeszcze zaginąć. I wszyscy mówiliby: „Dokąd to wywiało Maleńkiego Prosiaczka?” No, do widzenia! I dziękuję wam za to, żeście przypadkowo przechodzili koło mojego domu. – Do widzenia! – powiedzieli Puchatek i Prosiaczek po raz ostatni i poszli do Sowy. Wiatr wiał im teraz w oczy i uszki Prosiaczka trzepotały za nim jak chorągiewki, gdy tak szedł i torował sobie drogę. I zdawało się, że minęły całe godziny, nim znalazł dla nich schron w Stumilowym Lesie. A potem znów sterczały mu prosto i trochę niespokojnie nasłuchiwały, jak wyje wiatr wśród wierzchołków drzew. – A może jakieś drzewo wywali się na nas, kiedy będziemy akurat pod nim przechodzić? – A może nie? – rzekł Puchatek po dokładnym namyśle. Prosiaczka to uspokoiło, a po chwili obydwaj kołatali i dzwonili radośnie do drzwi Sowy. – Dzień dobry, Sowo! – rzekł Puchatek. – Mam nadzieję, żeśmy się nie spóźnili na... a raczej, chciałem powiedzieć, jak się masz, Sowo!... Właśnie przychodzimy z Prosiaczkiem zobaczyć, jak się miewasz, bo to dziś Czwartek.

– Siadaj, Puchatku, siadaj, Prosiaczku – rzekła Sowa uprzejmie. – Rozgośćcie się. Podziękowali jej i rozgościli się, jak tylko mogli. – Bo widzisz, Sowo – rzekł Puchatek – przybiegliśmy tutaj w te pędy, żeby zdążyć na... to jest, żeby się z tobą zobaczyć, zanim sobie pójdziemy. Sowa uroczyście skinęła głową. – Nie jest wykluczone, że się mylę – powiedziała – ale czy mam rację, sądząc, że mamy dziś wyjątkowo burzliwy dzień? – Bardzo – powiedział Prosiaczek, któremu powoli tajały uszki i który pragnął już z całego serca siedzieć bezpiecznie u siebie w domu. – Tak mi się właśnie zdawało – rzekła Sowa. – Otóż kiedyś, dawno temu, był właśnie taki burzliwy dzień jak dziś, gdy mój wuj Robert, którego portret widzisz na ścianie po swojej prawej stronie, Prosiaczku, wracał pewnego przedpołudnia z... Co się stało? Nagle rozległ się okropny trzask. – Uwaga! – zawołał Puchatek. – Ostrożnie, zegar! Z drogi, Prosiaczku! Prosiaczku, lecę na ciebie! – Pomocy! – zawołał Prosiaczek. Strona pokoju, po której siedział Puchatek powoli uniosła się w górę, a fotel, na którym siedział, zaczął zsuwać się w dół na krzesło Prosiaczka. Zegar zsunął się łagodnie wzdłuż półeczki kominka, zgarniając po drodze wazoniki, i wszystko to razem zleciało na to, co kiedyś było podłogą, a co teraz chciało się przekonać, jak to jest, kiedy się jest ścianą. Wuj Robert, który teraz miał zostać nowym dywanikiem sprzed kominka i ciągnął za sobą resztę swojej ściany jako dywan, spotkał po drodze krzesło Prosiaczka akurat wtedy, gdy Prosiaczek miał je opuścić. I przez chwilę nie można się było rozeznać, co jest czym. I wtedy rozległ się nowy, głośny trzask... po czym salonik Sowy nagle opamiętał się i zapadła cisza. * * * W rogu pokoju obrus zaczął się wiercić, potem skręcił się w kulę i potoczył się w poprzek pokoju, raz czy dwa razy podskoczył w górę i wysunął dwoje uszu. Potem poturlał się znów przez pokój i rozkręcił się. – Puchatku – rzekł Prosiaczek przerażony. – Co? – spytał jeden z Foteli. – Gdzie my jesteśmy?

– Nie jestem zupełnie pewien – odparł Fotel. – Czy jesteśmy... czy jesteśmy u Sowy? – Myślę, że tak, bo mieliśmy właśnie dostać podwieczorek, a nie dostaliśmy go. – Tak? – rzekł Prosiaczek. – A czy skrzynka do listów Sowy z a w s z e wisiała na suficie? – A czy wisi? – Tak, popatrz. – Nie mogę – rzekł Puchatek – bo leżę twarzą w dół pod czymś, a w tej pozycji, Prosiaczku, jest bardzo niewygodnie patrzeć. – Tak, wisi na suficie, Puchatku. – Może ją przewiesiła – wyraził przypuszczenie Puchatek. – Po prostu dla odmiany. Za stołem, w drugim końcu pokoju, zrobił się nagle rumor i w chwilę potem Sowa znów była z nimi. – Ach, Prosiaczku – rzekła Sowa z bardzo strapioną miną – gdzie jest Puchatek? – Nie jestem tego zupełnie pewien – odparł Puchatek. Sowa skierowała wzrok w stronę, skąd dochodził głos, i z marsem na czole spojrzała na ten kawałek Puchatka, który mogła dojrzeć. – Puchatku – powiedziała Sowa surowo – czy to twoja sprawka? – Nie – odparł Puchatek pokornie – chyba nie moja. – Więc czyja w takim razie? – Myślę, że chyba wiatru – powiedział Prosiaczek. – I zdaje się, że twój dom został zwiany na dół. – Ach, czyż tak? Myślałam, że to sprawka Puchatka. – Nie – powiedział Puchatek. – Jeśli to był wiatr – rzekła Sowa rozważając sprawę – w takim razie nie była to wina Puchatka. Wobec tego nie można rzucać na niego oskarżenia. – I z tymi uprzejmymi słowy frunęła w górę, by obejrzeć swój nowy sufit. – Prosiaczku – powiedział Puchatek głośnym szeptem. Prosiaczek pochylił się ku niemu. – Co, Puchatku? – Co ona powiedziała? Że czego nie można na mnie rzucać? – Powiedziała, że nie można cię oskarżać. – A ja myślałem, że... Aha, rozumiem.

– Sowo – rzekł Prosiaczek – sfruń na dół i pomóż Puchatkowi. Sowa, która akurat podziwiała swą skrzynkę do listów, sfrunęła na dół. Razem z Prosiaczkiem zaczęli popychać i odsuwać wielki fotel i po chwili Puchatek wygramolił się spod spodu i rozejrzał się dokoła. – Nie ma co... – rzekła Sowa – ładnie wyglądamy... – Co my zrobimy, Puchatku? Może byś coś wymyślił? – spytał Prosiaczek. – Właśnie myślałem i myślałem, i wymyśliłem taki mały kawałek. – I zaczął śpiewać: Dość długo leżałem na ziemi, na brzuszku Udając, że drzemię wieczorem na łóżku. Starałem się mruczeć mru-mru... po cichutku, Starałem się nucić, lecz wszystko bez skutku. Cokolwiek się zdrzemnąć jest rzeczą przyjemną, Gdy fotel pode mną jest, nie zaś nade mną. A tak się akurat złożyło niemiło, Że właśnie tak było, bo tak się zdarzyło. Mieć fotel na grzbiecie, to dobre jedynie Dla skoczka, co w cyrku tańcuje po linie, Natomiast dla Misia nie żaden to zaszczyt, Gdy leży na ziemi i brzuch mu się płaszczy, I łapki, i szyjka, i nos, i tak dalej, Co też mu się wcale a wcale nie chwali. – To wszystko – powiedział Puchatek. Sowa chrząknęła na znak, że bynajmniej nie jest zachwycona, i oświadczyła, że jeśli Puchatek jest pewien, że to jest wszystko, to nadszedł najwyższy czas, aby wytężyć umysły w kierunku Zagadnienia Wydobycia Się. – Ponieważ – ciągnęła Sowa – nie możemy wydostać się przez to, co dotąd było drzwiami wejściowymi, gdyż coś na to padło. – Ale jak moglibyśmy wyjść inaczej? – spytał Prosiaczek z niepokojem.

– Oto jest Zagadnienie, Prosiaczku, w kierunku którego proszę, aby Puchatek wytężył swój umysł. Puchatek siadł na podłodze, która kiedyś była ścianą, i zaczął wpatrywać się w sufit, który kiedyś był przeciwległą ścianą z drzwiami frontowymi, i starał się w tej sprawie wytężyć umysł. – Czy mogłabyś z Prosiaczkiem pofrunąć w górę do skrzynki do listów? – zapytał. – Nie – rzekł szybko Prosiaczek – Sowa nie może. Sowa wygłosiła wykład o Niezbędnych Mięśniach Grzbietowych. Już raz zdarzyło jej się mówić o tym Krzysiowi i Puchatkowi. I od tej pory stale wyczekiwała na sposobność zrobienia tego jeszcze raz, ponieważ jest to rzecz, którą można z łatwością wyłożyć dwa razy, zanim ktokolwiek zrozumie, o co chodzi. – Bo widzisz, Sowo, gdyby się nam udało wsadzić Prosiaczka do skrzynki do listów, Prosiaczek mógłby przecisnąć się przez otwór, w który wkłada się listy, zejść z drzewa na dół i pobiec po pomoc. Prosiaczek przerwał mu gwałtownie, mówiąc, że bardzo utył w ostatnich czasach i nie może pod żadnym pozorem, choć bardzo by tego pragnął. A Sowa na to, że ona właściwie kazała w ostatnich czasach powiększyć swą skrzynkę do listów na wypadek, gdyby miała otrzymać większe listy, więc może Prosiaczek spróbowałby jednak? A Prosiaczek znów na to: – Ale tyś przecież mówiła przed chwilą, że te niezbędne wiesz-już-co nie mogłyby – a Sowa powiedziała: – Rzeczywiście, nie mogłyby, więc nie ma o czym mówić – a Prosiaczek powiedział, że wobec tego lepiej zacznijmy myśleć o czym innym – i w tej samej chwili zaczął. Lecz myśl Puchatka cofnęła się wstecz do dnia, kiedy to raz ocalił Prosiaczka od powodzi i wszyscy podziwiali go tak bardzo, a ponieważ to się nie zdarzało często, więc pomyślał, że byłoby dobrze, gdyby coś podobnego wydarzyło się znowu. I zupełnie nagle, właśnie tak jak wtedy, wpadł mu do głowy pewien pomysł. – Sowo – rzekł Puchatek – coś wymyśliłem. – Ach, ty przebiegły Misiu! – powiedziała Sowa. Puchatek spojrzał dumnie wokoło, gdy usłyszał, że nazwano go Biegłym Misiem, i powiedział skromnie, że to tylko przypadkowo zdarzyło mu się to wymyślić. Otóż przywiąże się jeden koniec sznurka do Prosiaczka, a Sowa pofrunie w górę do skrzynki na listy z drugim końcem sznurka w dziobie, przesunie go pomiędzy prętami skrzynki i potem znów sfrunie na

dół, i razem z Puchatkiem pociągną mocno za ten koniec, a Prosiaczek powoli wzniesie się w górę na drugim końcu. I to jest wszystko. – I oto Prosiaczek już jest po tamtej stronie – rzekła Sowa – jeśli sznurek nie pęknie. – A jeśli pęknie? – spytał Prosiaczek chcąc wiedzieć całą prawdę. – Wtedy weźmiemy inny sznurek. Nie było to bardzo pocieszające dla Prosiaczka. Bo chociaż można było w tym celu zużyć wiele kawałków sznurka to zawsze tylko on, Prosiaczek, będzie tym, który spadnie. Lecz mimo to zdawało się, że jest to jedyne wyjście z sytuacji. Więc jeszcze jednym, ostatnim rzutem oka wstecz, dokonanym w duchu na wszystkie szczęśliwe godziny, jakie spędził w Lesie, nie będąc ciągnionym do sufitu na kawałku sznurka, skinął łebkiem Puchatkowi i powiedział, że jest to Bardzo Mądry Po-po-pomysł. – On nie pęknie – szepnął mu na pociechę Puchatek do ucha – bo ty jesteś Bardzo Małym Zwierzątkiem, a ja będę stał na dole. I jeśli nas wszystkich uratujesz, dokonasz Bardzo Wielkiego Czynu, o którym potem będzie głośno i ja może ułożę o tym piosenkę, i wszyscy powiedzą: „To było tak wielkie, czego Prosiaczek dokonał, że została o tym ułożona Pochwalna Pieśń Puchatka”. Prosiaczkowi zrobiło się potem o wiele raźniej na duszy i kiedy wszystko było już gotowe, a on poczuł, że wznosi się do sufitu, był tak dumny, że miał ochotę zawołać: „Patrzcie na mnie!”, gdyby się nie bał, że Puchatek i Sowa gotowi są rzucić swój koniec sznurka i patrzeć na niego. – Jedziemy w górę! – zawołał Puchatek radośnie. – Wznoszenie się przebiega w sposób przewidziany – rzekła Sowa krzepiąco. I w chwilę potem Prosiaczek był już na górze. Otworzył skrzynkę do listów i wlazł do środka. Po czym, gdy się odwiązał, zaczął przeciskać się przez otwór, przez który, w dawnych czasach, gdy drzwi frontowe były jeszcze drzwiami frontowymi, wpadało wiele nieoczekiwanych listów, które SOWA PSZEMONDŻAŁA pisała do siebie samej. Prosiaczek wciskał się i wciskał z całych sił, aż przedostał się na drugą stronę. Uszczęśliwiony i przejęty, odwrócił się, by wykwiczeć uwięzionym ostatnią wieść ze świata. – Wszystko w porządku! – zawołał poprzez skrzynkę do listów. – Twój kasztan, Sowo, jest zupełnie zwalony. Pod samymi drzwiami leży wielka gałąź, ale możemy ją podnieść z Krzysiem. Zaraz pójdę i powiem mu, co się stało. A zejść na dół mogę z łatwością! To znaczy, że to jest niebezpieczne, ale mogę to zrobić swobodnie. Więc będziemy tu z

Krzysiem za jakie pół godziny. Do widzenia, Puchatku! – I nie czekając na to, by usłyszeć odpowiedź Puchatka: „Do widzenia, dziękuję ci, Prosiaczku!” – popędził co tchu. – Pół godziny... – powiedziała Sowa sadowiąc się wygodnie w fotelu. – To mi wystarczy, by skończyć historię, którą zaczęłam ci opowiadać o moim wuju Robercie, którego portret widzisz nad sobą. A teraz pozwól mi uprzytomnić sobie, na czym to ja stanęłam. Aha, tak. Otóż był taki burzliwy dzień jak dziś, gdy mój wuj Robert... Puchatek przymknął oczy...

Rozdział IX w którym Kłapouchy znajduje Sowjufkę, a Sowa się do niej przenosi Puchatek przechadzał się po Stumilowym Lesie i stał właśnie przed tym, co kiedyś było domem Sowy. Nie wyglądało to teraz wcale jak dom, tylko jak zwalone drzewo. A skoro dom zaczyna tak wyglądać, to znaczy, że przyszedł czas, aby znaleźć sobie inny. Puchatek znalazł dziś z rana pod samymi drzwiami Tajemniczą Karteczkę, głoszącą: SZUKAM NOWEGO DOMU DLA SOWY I TY TEŻ KRÓLIK I gdy Puchatek zastanawiał się, co to znaczy, Królik przybiegł i sam mu to przeczytał. – Biegam tu i tam – powiedział – i tłumaczę każdemu, co to znaczy. I wszyscy będą szukać. Jestem strasznie zajęty. Do widzenia! – I popędził. Puchatek poszedł wolno w tę samą stronę. Miał coś ważniejszego do zrobienia niż szukanie nowego mieszkania dla Sowy. Miał ułożyć piosenkę o jej starym mieszkaniu, ponieważ już dość dawno obiecał Prosiaczkowi, że to zrobi. I odtąd, kiedykolwiek spotkał Prosiaczka, Prosiaczek wprawdzie nic o tym nie mówił, ale od razu było wiadomo dlaczego. I gdy ktokolwiek w jego obecności wspomniał o Piosenka czy Drzewach, czy Sznurkach, czy Burzach w nocy – czubek Prosiaczkowego noska pąsowiał, a on sam bardzo gwałtownie zmieniał temat rozmowy. – Ale to wcale nie jest łatwe – rzekł Puchatek do siebie, patrząc na to, co kiedyś było domem Sowy. – Bo układanie Wierszy i Piosenek to nie są rzeczy, które się łapie w powietrzu. To one cię łapią i wszystko, co można zrobić, to pójść tam, gdzie one mogłyby cię znaleźć. Więc czekał pełen nadziei. – A więc – rzekł Puchatek, po długim czekaniu – zacznę od Tu leży kasztan – bo leży, a potem zobaczę, co będzie dalej. I ot, co było: Tu leży kasztan rozwalony, W którym mieszkała Sowa (ptak), Zginął jej kasztan ulubiony

I zaraz wam opowiem jak. Odwiedził Sowę raz przyjaciel, Jej druh serdeczny, zwany Mną (Tak mówię, jeśli go nie znacie), Kiedy się stało właśnie to. A dzień był wietrzny i burzliwy, Wiatr hulał w lesie, że aż strach, Nagle się rozległ huk straszliwy, To kasztan runął z głośnym „Trach!” Więc rzekł Prosiaczek (tak, PROSIACZEK): – Odwagi niech nie traci nikt, Niech nikt nie biada i nie płacze, Sznurka mi dajcie, ale w mig! Wśród gromów burzy, wiatru świstu, Rzuciwszy precz od siebie strach, Do skrzynki wcisnął się do Listów, Aż Sowa (ptak) jęknęła: – Ach! O, dzielny! Byłaż taka chwila, Byś zadrżał, zatrząsł się lub zbladł? O, nie? Tyś z skrzynki swojej wylazł I wyszedł na szeroki świat. I chociaż ciemno było w nocy, Tyś biegł odważnie sam przez las, „Ratunku!” krzycząc i „Pomocy!” I pomoc przyszła na sam czas. Więc niechaj każdy w całym Lesie

Na cześć PROSIACZKA okrzyk wzniesie: Hej! – Gotowe! – rzekł Puchatek, gdy prześpiewał to sobie trzy razy. – Wyszło to trochę inaczej, niż myślałem, ale zawsze wyszło. Teraz pójdę i zaśpiewam to Prosiaczkowi. * * * SZUKAM NOWEGO DOMU DLA SOWY I TY TEŻ KRÓLIK – Co to znaczy? – spytał Kłapouchy. Królik wyjaśnił, o co chodzi. – A co się stało z jej starym domem? Królik również wyjaśnił. – Nikt mi o niczym nie mówił – rzekł Kłapouchy. – Nikt mnie nigdy o niczym nie zawiadamia. Będzie już siedemnaście dni w przyszły piątek, odkąd nie zamieniłem z nikim ani słowa. – Na pewno nie siedemnaście... – W przyszły piątek – wyjaśnił Kłapouchy. – A dziś jest sobota – rzekł Królik – więc to by było jedenaście dni, a ja sam byłem tutaj tydzień temu. – Ale nie dla przyjacielskiej pogawędki – rzekł Kłapouchy. – Powiedziałeś tylko „Jak się masz!” i znikłeś w okamgnieniu. Widziałem twój ogon o sto kroków na wzgórzu, gdy rozważałem, co ci odpowiedzieć. Myślałem o powiedzeniu: „Co?”, ale było już, oczywiście, za późno. – Ach, byłem wtedy okropnie zajęty! – Żadnej z nikim Styczności – ciągnął ponuro Kłapouchy – żadnej Wymiany Myśli, tylko „J a k s i ę m a s z”... Myślę, że taka rozmowa do niczego nie prowadzi, zwłaszcza jeśli w drugiej części rozmowy ukazuje się ogon tej osoby. – To twoja wina, Kłapouchy. To tyś nigdy nie odwiedził nikogo z nas. Sterczysz ciągle tutaj w tym odludnym kącie Lasu i czekasz, żeby kto przyszedł do ciebie. Czemu ty nie odwiedzisz kogoś z nas czasami?

Kłapouchy milczał przez chwilę, rozmyślając. – Może jest w tym trochę racji, Króliku – rzekł wreszcie. – Zaniedbywałem was. Muszę się więcej ruszać, więcej bywać. – Słusznie, Kłapouszku, wpadnij do kogokolwiek z nas kiedyś, gdy będzie ci smutno. – Dziękuję ci, Króliku. I jeśli ktokolwiek powie od progu: „Do licha, to Kłapouchy!” – mogę zawsze wypaść z powrotem. Królik bardzo się niecierpliwił. – No – powiedział wreszcie – muszę już iść. Jestem bardzo zajęty. – Do widzenia! – rzekł Kłapouchy. – Co? A, do widzenia, do widzenia! A jeśli zobaczysz gdzieś przypadkiem odpowiednie mieszkanie dla Sowy, daj mi znać. – Nie omieszkam – rzekł Kłapouchy. I Królik poszedł. * * * Puchatek spotkał Prosiaczka i obydwaj poszli spacerkiem do Stumilowego Lasu. – Prosiaczku – zaczął Puchatek trochę nieśmiało, gdy przez pewien czas szli obok siebie w milczeniu. – Co, Puchatku? – Czy przypominasz sobie, jak mówiłem, że mogłaby zostać napisana Pochwalna Pieśń Puchatka o tym, Co J u ż W i e s z? – Tak mówiłeś, Puchatku? – spytał Prosiaczek, którego nosek stawał się powoli purpurowy. – Ach, tak, zdaje się, że coś takiego mówiłeś. – Otóż została ona napisana, Prosiaczku. Purpura z Prosiaczkowego nosa przeszła powoli na jego uszka i tam została. – Czyż tak, Puchatku? – zapytał zdławionym głosem. – O tym jak... Czy naprawdę o tym jest napisane, Puchatku? – Tak, Prosiaczku. Koniuszki uszu Prosiaczka zapłonęły nagle i Prosiaczek spróbował coś powiedzieć. Ale mimo że raz czy dwa razy przełknął ślinę, nic z tego nie wyszło. Więc Puchatek ciągnął dalej: – Jest siedem zwrotek.

– Siedem? – zapytał Prosiaczek siląc się na obojętność. – Nieczęsto bywa siedem zwrotek w mruczance, prawda, Puchatku? – Nigdy – rzekł Puchatek – i nie przypuszczam, żeby kiedykolwiek coś takiego było. – Czy Wszyscy wiedzą już o tym? – spytał Prosiaczek zatrzymując się na chwilę, by podnieść z ziemi patyczek i natychmiast go odrzucić od siebie. – Nie – odparł Puchatek – bo nie wiedziałem, jakbyś wolał, żebym ją najpierw zaśpiewał tobie, czy poczekał trochę i zaśpiewał ją Wszystkim. Prosiaczek zamyślił się na chwilę. – Wolałbym, Puchatku, żebyś mi ją zaśpiewał t e r a z, a p o t e m nam Wszystkim, bo wtedy Wszyscy usłyszą, a ja będę mógł powiedzieć: „Ach tak, Puchatek już mi ją śpiewał” – i udawać, że wcale nie słucham. I Puchatek zaśpiewał mu wszystkie siedem zwrotek, a Prosiaczek nic nie mówił, tylko stał i płonął. Bo jeszcze nigdy nikt dotąd nie śpiewał pieśni pochwalnej na cześć Prosiaczka (PROSIACZKA). Gdy Puchatek skończył, Prosiaczek miał ochotę poprosić go o powtórzenie jednej ze zwrotek, ale było mu jakoś niezręcznie. Była to zwrotka zaczynająca się od słów: „O, dzielny!”, i miał wrażenie, że był to bardzo niezwykły sposób rozpoczynania strofy. – Czy ja rzeczywiście wszystko to zrobiłem? – zapytał w końcu. – Widzisz – rzekł Puchatek – w poezji – w utworze poetyckim... oczywiście, że to zrobiłeś, Prosiaczku, bo w wierszu jest o tym powiedziane. I właśnie w ten sposób Wszyscy się o tym dowiadują. – Aha – rzekł Prosiaczek. – Dlatego że zdawało mi się, że jednak troszkę zbladłem, tylko na początku, a w wierszu jest powiedziane: „Byłaż taka chwila, byś zadrżał, zatrząsł się lub zbladł? O, nie!” – Więc dlatego... – Tyś troszkę zbladł, ale tylko w sobie, w środku – powiedział Puchatek – i to jest najwięcej, co może zrobić Bardzo Małe Zwierzątko, żeby nie zblednąć naprawdę. Prosiaczek westchnął i zaczął rozmyślać o sobie. Więc był DZIELNY... Gdy przyszli do starego mieszkania Sowy, zastali tam wszystkich z wyjątkiem Kłapouchego. Krzyś wydawał każdemu rozporządzenia, a Królik powtarzał to jeszcze raz na wypadek, gdyby kto nie usłyszał. A potem każdy robił to, co miał do robienia. Za pomocą sznura wyciągano ze starego mieszkania Sowy krzesła, obrazy i rozmaite rzeczy, tak żeby wszystko było gotowe do ustawienia w nowym. Kangurzyca stała na dole i wiązała rzeczy, i wykrzykiwała do Sowy: „Ta brudna, stara ścierka nie będzie ci już chyba potrzebna? A co będzie z tym dywanikiem? Jest cały w dziurach!” A Sowa wołała z oburzeniem:

– Oczywiście że będzie mi potrzebna, jest to tylko kwestia umiejętnego porządkowania rzeczy i zaznaczam, że to nie jest żadna ścierka, tylko mój szal. – A Maleństwo za każdym pociągnięciem sznura wjeżdżało w górę i zjeżdżało na nim w dół z jakimś nowym przedmiotem, co trochę gniewało Mamę-Kangurzycę, która nigdy nie wiedziała, gdzie go szukać. Dość że w końcu pokłóciła się z Sową i powiedziała, że jej dom jest wilgotną i brudną Ruderą i że był już najwyższy czas, żeby się wywalił. – Proszę tylko spojrzeć na te okropne gniazda muchomorów, o tam, w rogu. – Więc Sowa spojrzała w dół trochę zdziwiona, bo nic o tym nie wiedziała. A potem roześmiała się trochę sarkastycznie i wyjaśniła, że jest to gąbka i że jeśli ktoś nie potrafi odróżnić zwykłej gąbki kąpielowej od muchomora, to to są ładne rzeczy. – Dobrze – powiedziała Kangurzyca. A Maleństwo jak bomba wpadło do mieszkania, wrzeszcząc: – Muszę zobaczyć gąbkę Sowy! O, jest! Ach, Sowo, to nie jest gąbka, tylko gąbczysko. Czy wiesz, co to jest gąbczysko, Sowo? To się robi wtedy, kiedy gąbka jest już zupełnie... – A Kangurzyca powiedziała z wyrzutem: – Fe, Maleństwo – ponieważ nie jest to sposób na mówienie do kogoś, kto potrafi napisać słowo PONIEDZIAŁEK. Wszyscy strasznie się ucieszyli, gdy przyszedł Puchatek z Prosiaczkiem, i przestali pracować, aby trochę odpocząć i posłuchać nowej piosenki Puchatka. A potem wszyscy powiedzieli Puchatkowi, że jest bardzo dobra, a Prosiaczek powiedział niedbale: – Prawda, że dobra? To znaczy jako utwór. – A jak tam twoje nowe mieszkanie, Sowo? – spytał Puchatek. – Czyś je już znalazła? – Znalazła tylko nazwę dla niego – powiedział Krzyś, leniwie ogryzając źdźbło trawki – i teraz trzeba znaleźć tylko samo mieszkanie. – Nazwę je tak – rzekła Sowa z ważną miną i pokazała mu to, nad czym się mozoliła. Był to prostokątny kawałek deski z wymalowaną na niej nazwą domu: SOWJUFKA I właśnie w tej uroczystej chwili coś wylazło zza drzew i wpadło na Sowę. Deska zleciała na ziemię, a Prosiaczek i Maleństwo szybko pochylili się nad nią. – Ach, to ty? – rzekła Sowa z niezadowoleniem. – Jak się masz, Kłapouchy! – zawołał Królik. – Aha. A gdzieżeś ty bywał? Kłapouchy nie zwrócił na niego uwagi.

– Dzień dobry, Krzysiu! – rzekł odsuwając Maleństwo i Prosiaczka i siadając na Sowjufce. – Czy jesteśmy sami? – Tak – odparł Krzyś z uśmiechem. – Mówiono mi – wieść dotarła do mego zakątka w Lesie (ot, tam w dole na prawo jakiś wilgotny kąt, którego nikt nie chciał), że pewna Osoba poszukuje mieszkania. Otóż znalazłem je. – A, to pięknie – rzekł Królik z uznaniem. Kłapouchy popatrzył na niego, a potem znów zwrócił się do Krzysia. – Pewna rzecz związała nas z sobą – rzekł głośnym szeptem – ale nie mówmy o tym. Jeśli zechcesz pójść ze mną, Krzysiu, pokażę ci ten dom. Krzyś ucieszył się bardzo. – Chodźmy, Puchatku – powiedział. – Chodźmy, Tygrysie! – zawołało Maleństwo. – Pójdziemy, Sowo? – rzekł Królik. – Poczekaj chwilę – powiedziała Sowa podnosząc z ziemi deskę z napisem. Kłapouchy machnął nogą, żeby zostali. – Idziemy z Krzysiem na mały spacer – powiedział – a nie na żadną wyprawę całą bandą. Jeśli Krzyś chce wziąć ze sobą Puchatka i Prosiaczka, bardzo będę się cieszył z ich towarzystwa, ale musimy mieć możność oddychania. – Doskonale – rzekł Królik raczej zadowolony, że zostanie i będzie miał jakieś zajęcie. – Będziemy dalej wynosić rzeczy. Dalej, Tygrysie, gdzie jest sznur? O co ci chodzi, Sowo? Sowa, która właśnie odkryła, że jej nowy adres brzmi obecnie KLEKS, fuknęła surowo na Kłapouchego, ale nic nie powiedziała, a Kłapouchy mając na siedzeniu większą część Sowjufki pomaszerował razem z przyjaciółmi. Wkrótce potem stanęli przed domem, do którego prowadził ich Kłapouchy. I kiedy się do niego zbliżali, Prosiaczek trącił Puchatka, a Puchatek Prosiaczka i jeden mówił do drugiego: „To tutaj?” i „Tak, to tu”, i „Nie, to chyba nie tutaj”. I gdy wreszcie przyszli na miejsce, okazało się, że to było naprawdę tutaj. – Proszę – rzekł dumnie Kłapouchy zatrzymując ich przed domem Prosiaczka – jest i tabliczka z napisem, i wszystko. – O! – zawołał Krzyś zastanawiając się, czy śmiać się, czy nie. – Akurat dom dla Sowy. Czy nie sądzisz, Prosiaczku?

A wówczas Prosiaczek zdobył się na Szlachetny Czyn. A zrobił to jakby we śnie, gdyż myślał w tej chwili o tych wszystkich cudownych słowach, jakie o nim Puchatek wyśpiewał. – Tak, jest to akurat dom dla Sowy – powiedział. – I myślę, że Sowa będzie się w nim dobrze czuła. A potem dwa razy jakby przełknął ślinę, ponieważ on sam czuł się w nim bardzo dobrze. – A jak się tobie zdaje, Krzysiu? – zapytał Kłapouchy trochę zaniepokojony, czując, że coś tu jest niezupełnie w porządku. – Tak – rzekł w końcu – jest to bardzo piękny dom. I jeśli komu zawali się jego własny dom, trzeba pójść gdzie indziej, nieprawda, Prosiaczku? Co byś ty zrobił, gdyby t w ó j dom się zawalił? Nim Prosiaczek mógł pomyśleć, Puchatek odpowiedział za niego: – Przyszedłby do mnie i zamieszkałby ze mną, prawda, Prosiaczku? Prosiaczek uścisnął mu łapkę. – Dziękuję ci, Puchatku – powiedział. – Strasznie bym chciał.

Rozdział X w którym Krzyś i Puchatek przychodzą do Zaczarowanego Miejsca i tam żegnamy się z nimi Krzyś miał odejść. Nikt nie wiedział, dlaczego, nikt nie wiedział, dokąd, i nikt nie wiedział, skąd wiedział, że Krzyś miał odejść. Ale tak czy inaczej, wszyscy w Lesie wiedzieli, że to wkrótce nastąpi. Nawet Najmniejszy ze wszystkich krewnych-i-znajomych Królika, któremu się zdawało, że widział raz nogę Krzysia, ale nie był całkiem tego pewien, bo może to było coś zupełnie innego, nawet on mówił sobie, że zanosi się na jakąś Zmianę. A Wieczorny i Poranny, dwaj inni krewni-i-znajomi Królika, szeptali między sobą: „I co będzie, mój Wieczorny?” i „Więc jakże, mój Poranny?”, a brzmiało to tak beznadziejnie, że zdawało się naprawdę, że nie ma się już czego spodziewać. Pewnego dnia Królik czując, że nie może już dłużej czekać, napisał następujące obwieszczenie: „Baczność! Ogólne zebranie w celu powzięcia ważnej ryzolucji. Zbiórka przy Chatce Puchatka. Trzymać się lewej strony. Podpisano: Królik”. Napisał to ze dwa lub trzy razy, zanim doprowadził „ryzolucję” do takiego wyglądu, jaki zdawało mu się, że powinna mieć w chwili, gdy zaczynał ją pisać. I kiedy wreszcie była gotowa, chodził z nią do wszystkich po kolei i odczytywał każdemu. I wszyscy obiecali, że przyjdą. – O – rzekł Kłapouchy tego popołudnia, gdy ujrzał wszystkie zwierzęta idące w kierunku jego domu – to prawdziwa niespodzianka. Czy i ja też jestem proszony? – Nie zważaj na Kłapouchego – szepnął Królik do Puchatka – zawiadomiłem go o zebraniu dziś rano. Każdy po kolei powiedział Kłapouchemu: „Jak się masz!”, a Kłapouchy powiedział, że wcale się nie ma, ale żeby na to nie zważać. Wówczas wszyscy siedli, a kiedy już wszyscy siedzieli, Królik wstał. – Wiemy wszyscy, po cośmy się tu zebrali – rzekł – i właśnie prosiłem mojego przyjaciela Kłapouchego... – To o mnie mowa – powiedział Kłapouchy. – Wspaniale. – Prosiłem go o Powzięcie Ryzolucji – rzekł i znowu usiadł. – Dalej więc, Kłapouchy. – Nie popędzaj mnie – rzekł Kłapouchy wstając powoli. – Niedalejwięcuj mnie. – Po czym wziął ćwiartkę papieru, którą miał zatkniętą za uchem, i rozwinął ją. – O tym nikt nie wie – mówił – to będzie Niespodzianka. – Po czym chrząknął znacząco i ciągnął: – Szanowni

i tak dalej, łaskawi i temu podobni. Nim zacznę, a raczej nim skończę, mam wam do przeczytania Utwór Poetycki. Jakkolwiek... jakkolwiek... dość długie słowo, które oznacza, zresztą sami przekonacie się, co ono oznacza... jakkolwiek, jak już rzekłem, wszystkie utwory poetyckie, jakie powstały w Lesie, były dotąd pisane wyłącznie przez Puchatka, Misia o Miłym Obejściu, lecz o Wybitnie Zadziwiającym Braku Rozumu, Poemat, który wam za chwilę odczytam, został napisany przez Kłapouchego, czyli przeze Mnie, w chwili Wielkiego Skupienia. I jeśli ktokolwiek zdoła wepchnąć na miejsce wybałuszone oczy Maleństwa i zbudzić Sowę z drzemki, będziemy wszyscy mogli rozkoszować się tym utworem. Nazwałem go... POEMATEM. A brzmi on następująco: Krzyś odchodzi. Dokąd? Nie wiem I nikt nie wie w całym Lesie. Dość, że idzie, że odchodzi, Aż nam wszystkim płakać chce się. („Chce się” jest to rym do „lesie”) Trudno nam się z tym pogodzić (To znów rym jest do „odchodzi”). Krótko mówiąc, żal jest nam... (Jakoś idzie. Tylko nie wiem, Jaki znaleźć rym do „nie wiem” W drugim wierszu z samej góry). Nowy kłopot, nowy kram! (Teraz znowu nie wiem sam, Jaki znaleźć rym do „kram”). Trudna rada, Na co biadać I tak bardzo się przejmować? Trzeba zebrać oba kramy I po prostu je zrymować, To niełatwa wcale sprawa Sypać rymy jak z rękawa.

A że skończył mi się temat, Więc zakończę mój POEMAT. – Jeśli kto chce klaskać – rzekł Kłapouchy, gdy skończył czytać – to teraz właśnie jest odpowiednia pora. Więc wszyscy zaczęli klaskać. – Dziękuję wam – powiedział Kłapouchy – jest to nieoczekiwane i miłe z waszej strony, jakkolwiek z lekka pozbawione Zapału. – Ten wiersz jest o wiele lepszy niż mój – powiedział Puchatek z podziwem i naprawdę tak myślał. – Ach – wyjaśnił Kłapouchy skromnie – tak też miało być. – Ryzolucja – rzekł Królik – polega na tym, żebyśmy to wszyscy podpisali i przedstawili Krzysiowi. I wszyscy podpisali: PUCHATEK, PROSIACZEK, KAPUHY, KRÓLIK, SOWA PSZEMONDŻAŁA, KANGURZYCA, KLEKS, PLAMA, i wszyscy poszli z tym do Krzysia. – Jak się macie! – rzekł Krzyś. – Jak się masz, Puchatku! Wszyscy powiedzieli: „Jak się masz!”, i nagle poczuli, że są bardzo smutni i nieszczęśliwi. Bo to, co mówili, brzmiało jak pożegnanie. A nikt nie chciał o tym myśleć. Więc stanęli wszyscy w koło i czekali, aż kto inny zacznie mówić. I zaczęli trącać się wzajemnie, mówiąc: „No, dalej”, i Kłapouchy został wypchnięty naprzód, a inni stanęli za nim. – Więc o co chodzi, Kłapouszku? – spytał Krzyś. Kłapouchy zaczął wymachiwać ogonem na obie strony, aby w ten sposób dodać sobie odwagi, i zaczął. – Krzysiu – rzekł – przyszliśmy, żeby ci powiedzieć... żeby ci dać... to znaczy... napisany przez... bo tak się stało... bośmy właśnie słyszeli, to znaczy, że wszyscy wiemy... otóż widzisz... to jest... my i ty... słowem, aby wyrazić to możliwie najkrócej... o, to właśnie. – Spojrzał rozgniewany na wszystkich stojących wokół siebie i powiedział: – Tyle ich jest w tym Lesie, że po prostu nie ma się gdzie obrócić. Nigdy w życiu nie widziałem podobnie hałaśliwej Gromady zwierząt. Czy nie widzicie, że Krzyś chce być sam? Ja idę. – I poszedł. I tak się jakoś stało, że wszyscy zaczęli się powoli rozchodzić, i gdy Krzyś skończył czytanie Poematu i miał powiedzieć: „Dziękuję”, tylko Puchatek był przy nim.

– To strasznie przyjemnie dostać coś takiego – rzekł Krzyś zwijając papier i kładąc go do kieszeni. – Chodźmy, Puchatku. – I poszli. – Dokąd idziemy? – spytał Puchatek biegnąc za nim. – Donikąd – rzekł Krzyś. Więc zaczęli sobie chodzić tu i tam i gdy przeszli kawałek drogi, Krzyś zapytał: – Powiedz, Puchatku, co najbardziej lubisz robić na świecie? – Co lubię robić najbardziej? – rzekł Puchatek, a potem musiał zatrzymać się i trochę pomyśleć. Bo chociaż Jedzenie Miodu było bardzo miłym zajęciem, była taka chwila, tuż zanim się zaczęło jeść, kiedy było przyjemniej, niż kiedy się już jadło. Ale nie wiedział dobrze, jak się to nazywa. A potem pomyślał, że być z Krzysiem też było bardzo przyjemnym zajęciem i mieć przy sobie Prosiaczka było również miłym zajęciem. I kiedy tak sobie o tym wszystkim pomyślał, odezwał się: – Najbardziej ze wszystkiego na świecie lubię, kiedy razem z Prosiaczkiem idziemy do ciebie, a ty mówisz: „Czy to nie pora na małe Conieco?”, a ja mówię: „Owszem, nie mam nic przeciwko małemu Coniecu, a ty, Prosiaczku?” I żeby to był Mruczankowy Dzień, i żeby ptaszki śpiewały. A co ty lubisz robić najbardziej na świecie? – I ja też lubię – odpowiedział Krzyś. – Ale co lubię robić najbardziej – to Nic. – A jak to się robi? – spytał Puchatek po dłuższym namyśle. – Więc to jest tak: kiedy się idzie, żeby to robić, a właściwie akurat pytają mnie: „Co będziesz teraz robił, Krzysiu?”, odpowiadam: „Ach, nic...”, i wtedy idę, i to właśnie robię. – Aha, rozumiem – powiedział Puchatek. – To właśnie takie nic, co teraz robimy. – Aha, rozumiem – powiedział Puchatek. – To znaczy, po prostu chodzić sobie i przysłuchiwać się wszystkiemu, co można usłyszeć, i o nic się nie martwić. – Aha – rzekł Puchatek. Szli sobie powoli, myśląc o Tym i o Owym, aż zaszli do Zaczarowanego Miejsca na samym końcu Lasu, miejsca, dokoła którego rosło sześćdziesiąt kilka drzew. Krzyś wiedział na pewno, że to miejsce jest zaczarowane, bo nigdy nikt nie mógł się doliczyć, ile rosło tam drzew, sześćdziesiąt trzy czy sześćdziesiąt cztery, nawet kiedy po przeliczeniu przywiązywało się kawałek sznurka do każdego z nich. Ponieważ nie było to zwyczajne miejsce, tylko zaczarowane, więc rosło tam co innego niż w Lesie. Nie jałowiec, paprocie i wrzos, tylko cicha, zielona trawa, gęsta i jedwabista.

Było to jedyne miejsce w Lesie, gdzie można było usiąść spokojnie, bez tego, żeby po chwili nie trzeba było wstać i szukać sobie innego miejsca Kiedy tak sobie siedzieli razem, mieli przed sobą szeroko rozpostarty cały świat aż do miejsca, w którym stykał się z niebem. Nagle Krzyś zaczął opowiadać Puchatkowi o rozmaitych rzeczach: o ludziach, zwanych Królami i Królowymi, i o czymś, co nazywało się Mnożnikami, i o miejscu zwanym Europą, i o wyspie w samym środku morza, dokąd żaden statek jeszcze nie przypłynął, i jak się napełnia basen wodą (jeśli się chce), i o tym, jak za dawnych czasów pasowano młodzieńców na rycerzy, i co przychodzi z Cejlonu. A Puchatek, oparty grzbietem o jedno z sześćdziesięciu kilku drzew i z łapkami złożonymi na brzuszku, mówił: „Aha” i „Nie wiedziałem o tym”, i myślał sobie, jak to musi być pięknie mieć Prawdziwy Rozum i móc opowiadać najrozmaitsze ciekawe rzeczy. Krzyś przestał mówić i siedział w milczeniu, patrząc na daleki świat i pragnąć, żeby tak zawsze było. Nagle Puchatek zwrócił się do Krzysia: – Czy to bardzo trudno zostać takim... coś ty powiedział? – Czym? – spytał Krzyś leniwie, ponieważ myślał o czym innym. – Takim na koniu – wyjaśnił Puchatek. – Rycerzem? – Tak – odparł Puchatek. – Czy to jest tak trudne, jak zostać Królem albo Mnożnikiem i w ogóle tym wszystkim, o czym mówiłeś? – Widzisz, tak trudno jak Królem to nie jest – rzekł Krzyś, a ponieważ Puchatek zdawał się być rozczarowany, dodał szybko: – ale dużo trudniej niż Mnożnikiem. – A czy Miś może zostać rycerzem? – Pewnie że może – odparł Krzyś. – Zaraz nim zostaniesz. – To mówiąc, wziął patyczek, dotknął nim ramienia Puchatka i powiedział: – Powstań, kawalerze Misiu z Puchatkowa, zwany Kubusiem, najwierniejszy z moich rycerzy. Puchatek wstał, po czym usiadł i rzekł: – Dziękuję – co należy powiedzieć, gdy zostało się pasowanym na rycerza. I w tej samej chwili zapadł w drzemkę i śniło mu się, że on, Puchatek, i Nieustraszony Basen razem z Mężnym Cejlonem i Mnożnikiem mieszkali razem z koniem i byli wiernymi rycerzami (wszyscy z wyjątkiem Mnożników mających pieczę nad koniem) dobrego Króla Krzysztofa... I od czasu do czasu potrząsał głową i mówił do siebie przez sen: „Nie, to jakoś niezupełnie tak”. A potem zaczął rozmyślać o tych wszystkich rzeczach, jakie mu Krzyś opowie, gdy wróci z tego gdzieś, dokąd ma odejść, i jak

trudno będzie Misiowi o Bardzo Małym Rozumku uporządkować sobie to wszystko w głowie. „A może – rzekł do siebie ze smutkiem – Krzyś nic mi już więcej nie opowie...” I zaczął zastanawiać się, czy być Wiernym Rycerzem oznaczało tylko być wiernym, czy także i takim, któremu jeszcze do tego opowiada się rozmaite rzeczy. Wtedy znów Krzyś, który, z podbródkiem opartym na dłoni, dalej patrzył na świat, zawołał nagle: – Puchatku! – Co? – rzekł Puchatek. – A kiedy ja... Puchatku... kiedy ja... – Co, Krzysiu? – Kiedy już przestanę nic nie robić... – Już zupełnie? – No, w każdym razie nie tak bardzo... Puchatek czekał na dalszy ciąg, lecz Krzyś zamilkł znowu. – Co, Krzysiu? Powiedz! – rzekł Puchatek. – Powiedz, Puchatku, kiedy ja już... rozumiesz... kiedy ja już przestanę nic nie robić, czy będziesz tu czasami przychodził? – Ja? – Tak, Puchatku. – A czy ty też tu będziesz? – Będę, Puchatku, będę naprawdę, przyrzekam ci. – To dobrze – rzekł Puchatek – Puchatku, przyrzeknij mi, że nigdy o mnie nie zapomnisz. Nawet kiedy będę miał sto lat. Puchatek pomyślał troszkę. – A ile lat ja wtedy będę miał? – zapytał. – Dziewięćdziesiąt dziewięć. Puchatek kiwnął łebkiem. – Przyrzekam – odpowiedział. Z oczyma ciągle zwróconymi na świat Krzyś wyciągnął rękę i poszukał łapki Puchatka. – Puchatku – rzekł Krzyś poważnie – jeśli ja... jeśli ja już nie będę... – tu urwał i zaczął znowu – ty zrozumiesz, prawda?

– Co zrozumiem? – Ach, nic! – zaśmiał się Krzyś i zerwał się na nogi. – Chodźmy! – Dokąd? – spytał Puchatek. – Wszystko jedno dokąd – rzekł Krzyś. * * * I poszli, trzymając się za ręce. I dokądkolwiek pójdą i cokolwiek im się zdarzy po drodze, mały chłopczyk i jego Miś będą zawsze bawić się wesoło ze sobą w tym Zaczarowanym Miejscu na skraju Lasu.