Alcott Kate - Ocalone z Titanica

Kate Alcott

Ocalone z Titanica

Dla Franka, jak zawsze

Podziękowania Wierne przyjaciółki czytały i czytały... Ile było tych wersji? Chciałabym podziękować wam wszystkim - Ellen, Irene, Judy, Lindzie, Margaret i mojej siostrze Mary. Esther, jesteś niezwykłą, wytrwałą przyjaciółką i agentką. A Twoje, Melisso, pomysły i entuzjazm były dokładnie tym, co pisarz pragnie odnaleźć u dobrego redaktora... Frank, dając mi w podarunku wspaniały model „Titanica”, założyłeś się ze mną, że i mój nie zatonie. Dziękuję. Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

1 CHERBOURG, FRANCJA 10 KWIETNIA 1912 Tess naciągnęła świeżo zdjęte ze sznura prześcieradło, próbując wsunąć jego rogi równo pod materac. Odstąpiła o krok i sprawdziła efekt. Wciąż było nieco pofałdowane i trochę się marszczyło. Gospodyni na pewno je sprawdzi, a potem będzie kręcić nosem i utyskiwać, ale to już nie miało znaczenia. Wyjrzała przez okno i zobaczyła przechodzącą w pobliżu kobietę we wspaniałym kapeluszu, bogato zdobionym wstążką w głębokim odcieniu zieleni, kręcącą jasnoczerwoną parasolką. Twarz damy była ożywiona, postawa nacechowana pewnością siebie i swobodą. Tess spróbowała wyobrazić sobie, że i ona kroczy z taką śmiałością i nikt nie zarzuca jej wynoszenia się ponad stan. Niemal czuła, jak jej palce zaciskają się na gładkiej, wypolerowanej rączce... Dokąd to podąża ta nieznajoma? Tess obejrzała się na niezasłane łóżko. Dość fantazjowania, nie ma ani chwili! Wyszła do głównego holu i przystanęła na widok własnego odbicia w sięgającym posadzki, złoconym lustrze w głębi korytarza. Z niedbale upiętego koka jak zwykle wysuwały się długie, ciemne włosy. Broda uniesiona wysoko, też jak zwykle; bardzo często brano postawę Tess za zuchwałość. Nijak jednak nie dawało się ukryć obrazu chudej, młodej dziewczyny, ubranej w czarną suknię i biały fartuszek i niosącej stos brudnej bielizny. Na domiar złego ze stanowczo i idiotycznie tkwiącym czepkiem służącej na czubku głowy. Uosobienie niewoli. Tess zerwała swój nieodłączny atrybut i cisnęła nim w stronę szklanej tafli. Nie była służącą, tylko krawcową, wcale przy tym niezłą, i za to właśnie powinna otrzymywać zapłatę! Do obecnych zajęć zmuszono ją podstępem. Wrzuciła nieświeżą pościel do zsypu na bieliznę i wdrapała się po schodach na trzecie piętro, do swojego pokoju, po drodze rozwiązując fartuch. Tak, dzisiaj. Żadnego wahania. Dokerzy mówili, że na wielkim statku, który właśnie dziś wypływa do Nowego Jorku, są posady do wzięcia. Tess rozejrzała się po niewielkim pomieszczeniu. Sakwojaż... Mogła go sobie darować. Przy drzwiach pracodawczyni zatrzymałaby ją z miejsca, gdyby tylko zorientowała się w jej zamiarach. Zdjęcie matki - tak. I pieniądze. Jeszcze szkicownik ze wszystkimi projektami. Dziewczyna zdjęła robocze ubranie, włożyła lepsze, wyjściowe, a do płóciennej torby wcisnęła trochę bielizny, pończochy i jedyną sukienkę na zmianę. Spojrzała na niedokończoną suknię balową, udrapowaną na maszynie do szycia, na maleńkie kokardki z gniecionego białego weluru, które z takim pietyzmem naszywała na wydymający się błękitny

jedwab. Ktoś inny będzie musiał to skończyć, ktoś, komu faktycznie zapłacą. Co jeszcze? Nic. Wzięła głęboki oddech, usiłując odegnać od siebie pobrzmiewające w myślach echo ojcowskich słów. „Nie wynoś się ponad stan”, karcił. „Jesteś zwykłą wiejską dziewczyną, głowę noś nisko. Zarobki masz całkiem przyzwoite, więc uważaj, żebyś nie zrujnowała sobie życia tą swoją bezczelnością”. - Nie zrujnuję! - szepnęła na głos. - Polepszę. Ale obracając się na pięcie i wychodząc z tego pokoju po raz ostatni, miała wrażenie, że goni ją głos ojca, równie gniewny i zachrypnięty, co zwykle: „Jeszcze się doigrasz, niemądra dziewczyno!”. Butwiejące drewniane deski pod stopami Lucile zdawały się jak gąbka; zaczepiała o nie obcasami butów, torując sobie drogę przez tłum na nabrzeżu w Cherbourgu. Ściślej otuliła szyję etolą ze srebrnych lisów, rozkoszując się luksusową miękkością puszystego futra i uniosła wysoko głowę, przyciągając wiele spojrzeń. Niektóre wabił widok jej jaskraworudych włosów, inne - świadomość, kim jest. Lucile spojrzała na siostrę maszerującą w jej stronę szybkim krokiem. Elinor nuciła jakąś nową piosenkę i kręciła czerwoną parasolką. - Rzeczywiście lubisz udawać niefrasobliwy nastrój, prawda? - Staram się być sympatyczna - mruknęła tamta. - Walczyć z tobą o lepsze nie mam potrzeby. Możesz się nacieszyć zainteresowaniem - rzuciła Lucile najbardziej suchym i wyniosłym tonem, na jaki było ją stać. - Och, przestań Lucy! Żadnej z nas pod tym względem nic nie brakuje. Naprawdę, ostatnio bywasz marudna. - Gdybyś miała za parę tygodni zaprezentować w Nowym Jorku swoją wiosenną kolekcję, też byś marudziła. Tyle mam zmartwień z tą ciągłą gadaniną o kobietach, które skracają spódnice i spłaszczają sobie piersi! A tobie wystarcza, że napiszesz o nich kolejną powieść. Zaczęły obie przeciskać się wśród dziesiątków waliz i kufrów chwytających zanikające światło w mosiężne okucia. Spódnice z lekkiej wełenki zagarniały całe pokłady kurzu, który miejscami zamieniał się w błoto. - To prawda. Narzędzia używane w mojej profesji są zdecydowanie bardziej przenośne niż twoje - stwierdziła beztrosko Elinor. - Bez wątpienia. Zmuszona jestem do tej przeprawy, bo nie mam nikogo dość kompetentnego, żeby mógł się zająć pokazem, więc moja obecność jest niezbędna. Proszę

zatem, daruj sobie te żarciki. Elinor z trzaskiem zamknęła parasolkę i popatrzyła na siostrę, unosząc idealną brew. - Lucy, czy ty zupełnie nie masz poczucia humoru? Jestem tu wyłącznie po to, żeby życzyć ci dobrej podróży i pomachać na do widzenia, kiedy statek będzie odpływał. Mam już sobie iść? Lucile westchnęła i wzięła głęboki oddech, ale zanim odpowiedziała, odczekała dobrą chwilę. - Nie, proszę. Żałuję po prostu, że nie płyniesz ze mną. Będę za tobą tęskniła. - Z całego serca chciałabym popłynąć, ale mój redaktor chce mieć korektę na koniec tygodnia. - Głos Elinor znów się rozpogodził. - Zresztą, masz Cosmo. Taki jest kochany, nawet jeśli nie zna się na poezji... - Niewielka wada. - Jest słodki, a jego tytuł był najwspanialszym prezentem, jaki mógł ci ofiarować. Czy to też cię uraziło? Choć faktycznie, dla literatury nie ma zrozumienia. - Elinor westchnęła. - I bywa nudny. - Nonsens. - Wiesz o tym równie dobrze, jak ja. Gdzie on jest? Lucile rozglądała się, szukając wzrokiem w tłumie wysokiej, kościstej sylwetki sir Cosmo DuffGordona. - To opóźnienie jest nieznośne. Jeśli ktokolwiek zdoła sprawić, żeby sprawy zaczęły się toczyć sprawnie i na czas, to chyba tylko Cosmo... - Oczywiście. Taka jego rola. Lucile spojrzała ostro na Elinor, ale siostra patrzyła już w inną stronę z miną niewiniątka. Na wzgórzu, z dala od portu, wśród rozłożystych ceglanych posiadłości na skarpie normandzkiego wybrzeża, Tess schodziła szybkim krokiem po schodach do salonu. Oczekiwała tam na nią gospodyni, sztywna Angielka o zasznurowanych w wąską kreskę wargach. - Chciałabym poprosić o wypłatę - powiedziała Tess, chowając płócienną torbę w fałdach sukni. Dostrzegła kopertę, czekającą na nią na narożnym stoliku przy drzwiach, i zaczęła powoli przesuwać się w tamtą stronę. - Nie dokończyłaś jeszcze mojej wyjściowej sukni - odparła kobieta tonem bardziej płaczliwym niż zazwyczaj. - A mój syn dziś rano nie mógł znaleźć ręcznika w bieliźniarce na korytarzu.

- Teraz go znajdzie. Tess nie zamierzała wracać na górę. Już nigdy więcej nie da się przycisnąć do drzwi tej przeklętej bieliźniarki, zmuszona walczyć z natarczywymi, pająkowatymi palcami dorastającego syna tej kobiety. Tam leży jej koperta. Tess widziała wypisane na niej swoje nazwisko i nie zamierzała stać tutaj dłużej i wysłuchiwać zwyczajowych utyskiwań przed wręczeniem wypłaty. Przysunęła się bliżej stolika. - Mówiłaś tak już wcześniej. Zaraz pójdę na górę i to sprawdzę... - gospodyni urwała, widząc, że Tess sięga po kopertę. - Jeszcze ci tego nie dałam! - Być może. Ale ja już zarobiłam te pieniądze - stwierdziła Tess ostrożnie. - Niegrzeczność nie jest cechą godną podziwu, moja droga. Ostatnio bardzo dziwnie się zachowujesz. Jeśli sięgniesz po tę kopertę, zanim sama ci ją wręczę, spalisz za sobą mosty. Jeśli chodzi o mnie. Tess odetchnęła głęboko, aż zakręciło się jej w głowie. Wzięła do ręki kopertę i przycisnęła do piersi, jakby się spodziewała, że kobieta ją wyrwie. - W takim razie, właśnie je palę - oznajmiła. I nie czekając na odpowiedź, otworzyła ciężkie, bogato zdobione drzwi, których już nigdy nie będzie musiała polerować. Ruszyła w stronę portu. Po wszystkich tych marzeniach i rozmyślaniach przyszła pora na działanie. W porcie było ślisko od wodorostów. Z walącym sercem Tess przeciskała się wśród chaosu i krzątaniny przez tłoczących się ludzi i wciągała w płuca ostre, słonawe morskie powietrze. Gdzie się podziały afisze z ogłoszeniami o pracę? Natknęła się na jakiegoś mężczyznę w mundurze z wielkimi, mosiężnymi guzikami i zapytała go niepewną francuszczyzną, a następnie naglącym angielskim, kto jest odpowiedzialny za zaokrętowanie personelu na tym wielkim statku. - Spóźniłaś się, moja droga. Cała służba została już najęta, a pasażerowie wkrótce zaczną wchodzić na pokład. Obawiam się, że miałaś pecha. - Nieznajomy odwrócił się w drugą stronę. Nieważne, jak ładnie się uśmiechała, plan Tess właśnie legł w gruzach. Idiotka, powinna była przyjść do portu wcześniej! I co teraz? Przełknęła nieprzyjemne poczucie niepewności jutra i spróbowała pomyśleć. Poszukać jakichś rodzin, rozejrzeć się za małymi dziećmi... Byłaby dobrą nianią. Czyż siedmioro młodszych braci i sióstr nie liczy się jako doświadczenie? Była gotowa wyjechać, bez chwili wahania, musiała tylko znaleźć właściwą osobę i mówić właściwe rzeczy, a wtedy na pewno uda jej się stąd wyrwać. Nie da się złapać w pułapkę. Za nic się nie da. Ucieknie!

Tyle że nikt nie chciał z nią rozmawiać. Jakieś starsze wiekiem angielskie małżeństwo aż się cofnęło, kiedy Tess zapytała, czy nie potrzebują towarzystwa w podróży. Kiedy podeszła do rodziny z dziećmi, popatrzono na nią krzywo i odsunięto się od niej z uprzejmym kręceniem głową. Czego się spodziewałam? - pomyślała. Z tymi potarganymi włosami na pewno wyglądam na desperatkę... - Lucy, popatrz na tę dziewczynę. O, tam. - Elinor wskazała delikatnym, zadbanym palcem zdenerwowaną Tess. - Mój Boże, co za piękność! Wspaniała. I te oczy. Popatrz, jak się kręci i zagaduje ludzi. Chyba próbuje dostać się na statek. Myślisz, że przed czymś ucieka? Może przed policją? Jakimś mężczyzną? - Nie mam pojęcia, ale jestem pewna, że wysnujesz z tego jakąś niezłą opowieść zbyła siostrę Lucy, machając dłonią w stronę zbliżającego się Cosmo. Jak zwykle, sprawiał wrażenie nieco obojętnego na otoczenie. Chłodne oczy, spokojne zachowanie, zawsze opanowany. Tuż za nim dreptał pokornie wyglądający posłaniec. - Lucile, jest pewien problem... - zaczął Cosmo. - Wiedziałam - powiedziała Lucile, sznurując usta. - To Hetty, tak? - Mówi, że nie może płynąć. Jej matka zachorowała - wtrącił się goniec; pochylił głowę z pełną zdenerwowania uniżonością. I nie od rzeczy, bo Lucile była już wściekła. - Powtórz tej dziewczynie, że nie może się wycofać tuż przed rejsem! Za kogo ona się niby uważa? Jeśli nie wsiądzie z nami na pokład, zwolnię ją. Powiedziałeś jej to? Spiorunowała chłopaka wzrokiem. - Powiedziałem, madame... - odważył się odezwać. Tess dosłyszała niespokojną wymianę zdań i przystanęła, oszołomiona widokiem obu kobiet. Czy to możliwe? Tak! Jedna z nich miała na głowie ten sam wspaniały kapelusz z bogatą, zieloną wstążką, który dostrzegła z okna! Teraz stała tuż obok, bezmyślnie postukując w ziemię czerwoną parasolką. Jej uwagę odwrócił ostry głos tej drugiej. - Żałosna wymówka! - rzuciła dama. Ktoś nie mógł popłynąć w tę podróż, jakaś służąca. Niewysoka osoba o jaskraworudych włosach i szkarłatnej szmince na wargach była wściekła. Jej wygląd onieśmielał. Nieruchoma twarz o wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych nie dopuszczała żadnych kompromisów, a szeroko rozstawione oczy wyglądały tak, jakby ich zmiana z łagodnych na groźne zachodziła błyskawicznie. Teraz nie było w nich jakiejkolwiek łagodności. - Kim jest ta pani? - zagadnęła Tess młodego mężczyznę, stojącego na skraju tłumu.

Głos nieco jej zadrżał. Nic nie szło dziś tak, jak trzeba. - To pani nie wie? Tess zerknęła na kobietę ponownie, dostrzegając, że ludzie, mijając ją, zwalniają kroku, szepcą i rzucają jej pełne podziwu spojrzenia. Tak, coś w tej twarzy było znajome... - O mój Boże! - westchnęła. - To Lucile DuffGordon! - Oczywiście. Haute couture, wielkie krawiectwo, wie pani. A ta druga dama to jej siostra, Elinor Glyn. Ona jest z Hollywood, pisze powieści. Niektóre, prawdę mówiąc, mocno skandalizujące. Tess ledwie go słyszała. Ta kipiąca gniewem osobistość to najsłynniejsza projektantka na świecie! Jej piękne suknie widuje się w gazetach. A teraz tak po prostu stoi zaledwie o parę kroków. Jest szansa! Jej szansa. - Lady DuffGordon, w głowie mi się nie mieści, że to naprawdę pani - wypaliła Tess, przepychając się naprzód. - Tak bardzo panią podziwiam... Jest pani taka utalentowana. Widziałam zdjęcia pani kreacji, pobudzały mnie do marzeń... - plotła głupstwa, ale było jej wszystko jedno. Chciała tylko zwrócić na siebie uwagę Lucile. Projektantka ją zignorowała. - Tak bardzo chciałabym pracować dla pani - zaczęła błagać Tess. - Znam się na branży. Sama jestem krawcową, potrafię bardzo dobrze szyć, mogłabym stać się dla pani wielką pomocą. - Zastanawiała się w popłochu, co jeszcze może powiedzieć. - Świetnie obszywam dziurki do guzików... Wszystko, czego tylko pani potrzebuje. Proszę... - Jest zdesperowana, mówiłam ci - szepnęła Elinor z cichym chichotem, poprawiając swój wymyślnie modny kapelusz. Lucile odwróciła się w stronę Tess. - A wiesz w ogóle, o jaką pracę chodzi? - zapytała ostro. Tess się zawahała. - Chodzi o posadę mojej osobistej pokojówki. Wciąż jesteś zainteresowana? - Mogę być nawet pokojówką. Wszystko, byle się dostać na ten statek! Praca u lady Lucile mogłaby przed nią otworzyć drzwi do kariery! - Gdzie jesteś teraz zatrudniona? Czym się zajmujesz? - Jestem... Pracuję w pewnym domu w Cherbourgu. I szyję suknie. Moje klientki są bardzo zadowolone. - Aha, służąca... To raczej nie niespodzianka - mruknęła Elinor. Lucile zignorowała również siostrę.

- Nazywasz się? - Tess Collins. - Tessie. Ach, rozumiem. - Nie Tessie. Tess. - Jak sobie życzysz. Umiesz czytać i pisać? - Oczywiście! - oburzyła się dziewczyna. Oczy lady DuffGordon z uwagą zarejestrowały ten przebłysk temperamentu. - Referencje? - Każę je dosłać pocztą. Co tylko pani potrzebuje. - Na środek Atlantyku? - Przecież zawsze pozostaje radiotelegram... Tess czytała kiedyś o takim wynalazku i miała nadzieję, że dobrze pamięta jego nazwę. Lucile znienacka znużyło to odbijanie piłeczki. - Wybacz. Nic o tobie nie wiem. To nie ma sensu - powiedziała i obróciła się, by zwrócić się do Cosmo. Zrozpaczona Tess rozpięła kołnierzyk bluzki. - Proszę, niech pani popatrzy - zademonstrowała. - Zrobiłam go sama. Próbowałam skopiować kołnierz z jednej z pani sukien ze zdjęcia w gazecie. To kiepska kopia, oczywiście, ale... - Nieźle. - Elinor zerknęła na kołnierzyk. Zręcznie wszyty, mógł być noszony w wersji zapiętej, ale równie dobrze wyglądał po rozpięciu i wyłożeniu, a to dowodziło zręczności w posługiwaniu się igłą. - Bardzo przemyślnie. Zaskakująco, jak na służącą. Lucile raz jeszcze spojrzała w stronę Tess, a potem sięgnęła dłonią. To jeden z jej lepszych projektów, a ta dziewczyna, nie dość że skroiła go w idealnych proporcjach do swojej sukienki, to jeszcze całkiem zręcznie wszyła... Na materiale nie było ani jednej zmarszczki. - Twierdzisz, że to twoja robota? - zapytała ostro. - Tak. - Kto nauczył cię szyć? - Matka. Jest bardzo dobrą szwaczką. - Tess wyprostowała się dumnie. - Jestem znana w całym hrabstwie. I sama robię wykroje. - Chodzi ci o to, że sama projektujesz, jak mniemam? Bo wyciąć wykrój potrafi każdy, moja droga. Do tego potrzebne są wyłącznie nożyczki. - Lucile wyciągnęła rękę i bez

pytania o pozwolenie uniosła rękaw sukienki Tess, zauważając przy okazji wcale zręcznie porobione wstawki. - Tak. Projektuję i szyję. Robię wszystko. - Pracodawczyni ci płaci? - Nie za szycie. Ale jestem w tym dobra i zasługuję na zapłatę. - A może trochę to zbyt chełpliwe? Tess wzięła głęboki oddech i poszła na całość. - Chcę dla pani pracować. Jest pani najlepszą projektantką na świecie, a mnie w głowie się nie mieści, że mam takie szczęście i panią spotkałam. Pani suknie są dla mnie inspiracją. Nikt nie umie tak projektować... Proszę dać mi szansę. Nie pożałuje pani. Lucile patrzyła na dziewczynę z miną, z której nic nie dawało się wyczytać. Coś zamigotało w jej oczach. Całe towarzystwo zamilkło w oczekiwaniu dalszego ciągu. - Prawdopodobnie jest nieco zbyt niezależna, jak dla ciebie - powiedziała cicho Elinor na stronie do siostry. - Nigdy nic nie wiadomo. Może się jeszcze okazać, że nie jest osobą, za którą się podaje... Mina Lucile nie zmieniła się nawet wtedy, gdy na jej ustach pojawił się lekki uśmiech. - Być może. Ale biżuterię mogę przecież zamknąć w okrętowym sejfie, nieprawdaż? Znów się obejrzała. Zwróciła do Tess. - Zadowolisz się rolą pokojówki? Bo nic innego nie mogę ci zaoferować. - Będę robić wszystko, czego pani sobie zażyczy. Chciałabym tylko dostać szansę. Wykazać się i pracować dla pani. Tak, tak, zrobi wszystko! Nie będzie śniła na jawie, rogi prześcieradeł przestaną się marszczyć, będzie pracować, uczyć się i wszystko odmieni. Tess z trudem łapała oddech. Miała wrażenie, że drzwi przeznaczenia uchylają się ze skrzypieniem. A może jednak zamykają? Niech ona mnie polubi! - modliła się w duchu. - Wszystko? Tess wyprostowała plecy. - Wszystko w granicach przyzwoitości. I nic więcej - odparła. Lucile z uznaniem obrzuciła wzrokiem sylwetkę dziewczyny, dostrzegając ciemne, niesforne włosy, wydatne kości policzkowe, rumieniec i uniesioną brodę oraz znoszone buciki z pękniętą sznurówką. - Wkrótce wpuszczają na pokład. Jesteś gotowa wyruszyć za godzinę czy dwie? zapytała. - Tak, mogę ruszać natychmiast. - Tess dobierała krótkie słowa. To jedyna szansa, pomyślała. Nie zmarnuj jej.

Zdawało się, że członkowie niewielkiej grupki otaczającej Lucile wstrzymali oddech. Ona sama wahała się zaledwie chwilę. - No dobrze. Zatrudniam cię - zdecydowała. - Jako pokojówkę, rzecz jasna. Elinor rzuciła siostrze zaskoczone spojrzenie. - Nie przesadzasz z impulsywnością, Lucy? Ta nie odpowiedziała, nie przestając mierzyć Tess roztargnionym spojrzeniem. Jakby wpatrywała się w odległy krajobraz. - Dziękuję. Nigdy pani tego nie pożałuje - powiedziała dziewczyna drżącym głosem, usiłując nie stracić entuzjazmu pod twardym spojrzeniem nowej chlebodawczyni. - Będziesz potrzebowała stroju odpowiedniego do swego zajęcia, nieważne czy masz wykształcenie, czy nie. - Lucile znów znalazła się na pewnym gruncie. - I masz się do mnie zwracać per Madame. Potrzebny ci będzie czepek. - Skinęła głową w stronę Cosmo. - Mój mąż, sir Cosmo, zajmie się szczegółami. Tess uśmiechnęła się z rezerwą do wysokiego, chudego mężczyzny z obfitym, zadbanym wąsem, który podszedł, żeby zamienić z nią parę słów. Zadał kilka pytań, a potem zwrócił się ściszonym głosem do jakiegoś urzędnika linii White Star. Oczywiście, ponieważ w grę wchodził bilet dla służby, żaden paszport nie był potrzebny. Na pewno nie będzie problemu? Krótka rozmowa zakończyła się mocnym uściskiem dłoni. Tess odetchnęła tak głęboko, że aż poczuła zawroty głowy. Tak, drzwi zdecydowanie się otwierały. Trzymając się poręczy, schodziła śladem lady DuffGordon po śliskich stopniach w stronę łodzi, która wydawała się brudna i jakaś... niepewna? Gorliwy urzędnik w uniformie White Star wyjaśnił wszystkim, że statek jest zbyt wielki, by wpłynąć na płytkie wody portu w Cherbourgu, więc chybotliwy transport na pokład to konieczność. Jaki ogrom jest zdolny do oderwania od nabrzeża Southampton innej cumującej tam jednostki? Tess usiłowała przebić się wzrokiem przez cienką zasłonę szarej mgły, nie mogąc się doczekać widoku kolosa. Mgła podniosła się wreszcie i dziewczyna ujrzała przed sobą statek. Wyłonił się z oparu tak wielki, dumny i niedostępny, że zdawało się, iż to on włada morzem, a nie odwrotnie. Cztery strzeliste kominy z gracją mierzyły w niebo. Dziesięć pokładów. Tess aż rozbolała od wysiłku szyja, kiedy próbowała je policzyć. Nic dziwnego, że nazwali go „Titanikiem”... Ludzie, którzy zakrzątnęli się, by przyciągnąć łódź transportową do burty, wydawali się nieproporcjonalnie mali. Jak zabiegane mrówki. Jakiś marynarz wyciągnął rękę i pomógł Tess wejść na trap. A więc stało się - teraz

już nie ma odwrotu. Żegnaj Susseksie, żegnaj chlebodawczyni o twarzy zasuszonej śliwki, matko namolnego syna! Żegnajcie wszyscy. Dom, mama, bracia i siostry, których Tess, być może, już nigdy więcej nie zobaczy. Serce jej biło mocno, a mimo to następny krok zrobiła pewnie. Znalazła się na trapie. Przed nią jakaś para - mężczyzna o pięknie zarysowanym podbródku i kobieta otulona białą, futrzaną peleryną - właśnie schodziła na pokład. Przystanęli tam na moment i objęli się. Mężczyzna, którego żylaste dłonie świadczyły, że jest starszy niż na pierwszy rzut oka, zakręcił kobietą w nagłym, zwinnym piruecie, a potem mocno przechylił ją do tyłu. Ona zatoczyła się, roześmiana, prosto w jego ramiona. Za chwilę oboje lekkim krokiem odbiegli w głąb statku wśród nielicznych oklasków. Czy to artyści estrady? Tuż przed Tess stał nieznajomy o przystojnej, niecierpliwej twarzy, w której dominowały silnie zarysowany podbródek i wyrazisty nos. Dłonie wcisnął w kieszenie szykownego, beżowego kaszmirowego płaszcza, oczy miał przygnębione, smutne. Szpakowate skronie wskazywały na przekroczoną czterdziestkę. Najwyraźniej człowiek biznesu, nieustannie zerkający na zegarek. Zdawał się otulony wszechobecną mgłą. Nie zareagował na rozgrywające się tuż przed nim małe przedstawienie, po prostu przystanął na chwilę i popatrzył na radosną parę z czymś, co wydało się Tess tęsknotą. - Niech się panienka pośpieszy. - Głos stojącego za nią mężczyzny był twardy i niecierpliwy. Tess gwałtownie obejrzała się za siebie. Pasażer wyglądał na kogoś bardzo ważnego. - Witamy, panie Ismay - odezwał się jakiś oficer, wychylając się nad głową dziewczyny, żeby uścisnąć tamtemu rękę. - To zaszczyt mieć na pokładzie samego prezesa White Star. Obiecuję panu szybką podróż do Nowego Jorku. Ismay coś odmruknął, a Tess pomyślała, że przypomina wielkiego, kościstego żurawia. Przyśpieszyła kroku, chcąc usunąć się z drogi. Lucile i Elinor, wciąż jeszcze na łodzi, obserwowały wchodzącą na pokład dziewczynę. - Chyba nie znajdziesz w niej materiału na dobrą służącą, Lucy - zauważyła Elinor i zachichotała. - Nawet nie zaczekała, żeby przepuścić przodem samą wielką lady DuffGordon. Strasznie mi się podoba! - Dam jej zajęcie przy obrębianiu dołów sukien i przy guzikach. Jeśli nie poradzi sobie jak trzeba, pozbędę się jej w tej samej chwili, w której zejdziemy na ląd. - Kierują tobą jakieś ukryte motywy, już ja cię znam. - Elinor szybko uściskała siostrę.

- Zazwyczaj wtedy bywa ciekawie... A więc ja wracam do pisania o zakazanych namiętnościach, a ty dalej projektuj sobie te stroje godne utrzymanek. - Elinor... - Och, wiem, są przeznaczone dla szacownych dam i rozmaitych gwiazd. Czyż nie jestem miła, odwożąc cię na statek i żegnając się z tobą? - Chciałaś po prostu zobaczyć z bliska „Titanica”. - Lucile uśmiechnęła się i odwzajemniła uścisk. Zmarszczyła brwi. - Jesteś o wiele za szczupła. Mogłabym policzyć ci żebra. Nie usuwałaś żadnego chirurgicznie, mam nadzieję? - Co za nonsens! Wiesz równie dobrze jak ja, że zrobiło to zaledwie kilka szalonych kobiet, do których ja się nie zaliczam. - Nie nosisz gorsetu. - No cóż, sama widzisz. Dałam sobie spokój z fiszbinami. Powodzenia w Nowym Jorku i wracaj szybko... - Ton Elinor zmienił się z łagodnego na złośliwy. -...Madame. - Należy mi się szacunek - odpaliła Lucile. - Tylko nie zacznij w to wierzyć! - No tak... - Lucile nieco nieprzytomnie zerknęła na idącą szybkim krokiem postać młodej służącej, która znalazła się właśnie na szczycie trapu. - Skupiasz całą uwagę na tej dziewczynie, moja droga. Pożegnaj się lepiej ze swoją kochającą siostrą. - Och, cicho już! - Lucile roześmiała się i złożyła na policzku Elinor jaskrawoczerwony pocałunek. Potem odwróciła się i odeszła. Tess starała się nie gapić zbyt ostentacyjnie na sznur ważnych ludzi zmierzających do swoich kabin w pierwszej klasie. Matka na pewno byłaby zażenowana jej brakiem porządnych manier. „Nie gap się”, uczyła. Ale, och, jakież to było bajkowe! Zerkać tak kątem oka na wspaniale ubrane kobiety - Tess miała wielką ochotę dotknąć niektórych szeleszczących jedwabi, przyjrzeć się detalom tkanych w wyszukane wzory szali - i na mężczyzn w wysokich kołnierzykach, którzy wyglądali jak władcy świata. Móc zachowywać się tak, jakby nic nie miało posmaku nowości, jakby to była zwyczajna codzienność. Udawać, że się do tego towarzystwa należy. - Większość pasażerów pierwszej klasy nie ma żadnego powodu, żeby płynąć akurat tym rejsem, pomijając chęć pochwalenia się obecnością na „Titanicu” w czasie jego dziewiczej podróży - powiedziała Madame, kiedy Tess pomagała jej w rozpakowywaniu. Pragną uroczej małej anegdotki, którą będą mogli rzucić mimochodem na jakimś nowojorskim proszonym obiedzie. Sugerującej posiadanie odważnego, wręcz żądnego

przygód, ducha. - Uśmiechnęła się. - O ile krany tam będą pozłacane. Bo tutaj są. Tess chciała coś odpowiedzieć, ale Lucile szybkim gestem uniosła palec do ust. - Posłuchaj! - poleciła. Dziewczyna po raz pierwszy usłyszała powolny pomruk, odczuła wibrację silników wielkiego statku. Nabierały rozpędu gdzieś daleko w dole, pod miejscem, w którym stała. Spytała nieśmiało, czy mogłyby pójść popatrzeć, jak statek odpływa? - Obawiam się, że to nic specjalnego - skonstatowała Lucile, ale wyprowadziła Tess z powrotem na podkład. Popatrzyły na oddalający się ląd. Jeszcze tylko postój w Irlandii i pierwsza podróż „Titanica” przez bezkresne morze... Madame wskazała na młodą kobietę z bladą twarzą obramowaną drobnymi, mocno poskręcanymi lokami, nieodstępowanej przez uderzająco przystojnego mężczyznę. Ta dwójka zdawała się tkwić wewnątrz mydlanej bańki samozadowolenia. Para narzeczonych, którzy wkrótce mają się pobrać. To niezwykle ważny w towarzystwie ślub, zaplanowany w Newport Beach, wyjaśniła Madame. - No ale zdarzają się też i tacy... - powiedziała, kierując delikatny palec na pogodną, otyłą kobietę, która serdecznie wymachiwała ręką w stronę nabrzeża. - To pani Brown. Jej majątek wziął się z miejsca zwanego Leadville, w Kolorado. Interesy w kopalniach złota i żadnej ogłady. - Spojrzała w dół, w stronę okrzyków i wesołych pohukiwań, dobiegających z pokładu trzeciej klasy. - Biedni, ciemni ludzie. Posprzedawali wszystko i ruszają do Ameryki w poszukiwaniu czegoś, co gotowi są nazwać nowym życiem. Mało prawdopodobne, że im się uda. Chyba że nauczą się myć. Później, kiedy Tess zniosła już na tamten pokład swoją torbę, szukając wyznaczonej koi, przystanęła na moment schylona pod niskim sufitem pomieszczenia i rozejrzała się po zatłoczonej przestrzeni. Powietrze było duszne - mieszanina gryzącej woni czosnku, ozora na zimno, dymu, a nawet uryny. Jakiś mężczyzna w szarych spodniach golił się, obserwowany przez dwójkę dzieci. Stara kobieta o przerzedzonych włosach siedziała, kołysząc się w tył i w przód, pojękując coś na temat swojego żołądka. Dwaj chłopcy przerzucali między sobą piłkę. Kobiety plotkowały, niemowlęta płakały. Dziewczyna z sąsiedniej koi obdarzyła Tess życzliwym uśmiechem i zaproponowała jej jabłko. Roiło się tutaj od ludzi, z których tylko niewielu zobaczy górne pokłady i pasażerów z pierwszej klasy. I na odwrót. A przecież płyną po nowe życie, pomyślała Tess. Tak jak ona. Wróciła na górę tak szybko, jak się dało. Gdyby mogła, zabrałaby wszystkich z dołu ze sobą, ale ta chwila należała tylko do niej. Postanowiła schodzić tu wyłącznie na sen i ani na minutę dłużej. Przystanęła i odetchnęła, dopiero kiedy odgłosy rozmów i dziecięcego płaczu ścichły do niewyraźnego szmeru, snującego się poprzez pokłady i polerowane brązy tego

niesamowitego statku. Wszystko tutaj oszałamiało. Lucile, zarażona entuzjazmem Tess, przez cały następny dzień nie przestawała pokazywać jej, jakby mimochodem, wybitnych pasażerów „Titanica”: tu jakiś właściciel linii kolejowych, tam doradca prezydenta Stanów Zjednoczonych, Taft. O! A tam jeszcze sławny producent teatralny. Jej chlebodawczyni znała ich wszystkich. Wspólnie spacerowały przez wielkie sale recepcyjne, pełne misternie rzeźbionych krzeseł, bogatych mahoniowych stołów i pozłacanych luster, aż Lucile oświadczyła, że się nudzi i jest gotowa na drzemkę. Czy nie trzeba czegoś wyprasować, wyczyścić, a może pozałatwiać jakichś sprawunków? Skoro nie, Tess zapytała, czy może kontynuować spacer. Tym razem sama. - Idź. Ja wyjdę na pokład spacerowy w porze herbaty. I powodzenia w zwiedzaniu. Nawet stewardzi nie bardzo jeszcze wiedzą, gdzie co jest... Pozostawiona sama sobie Tess zajrzała przez drzwi do wielkiego pomieszczenia o mahoniowych ścianach, pełnego dziwnych maszyn, które wyglądały jak mechaniczne konie. Słyszała o nich: to były zwierzęta do ćwiczeń, napędzane elektrycznością. Rozejrzała się dokoła. Nikogo w pobliżu. Nie powinna ryzykować i wchodzić do środka, ale była taka zaintrygowana. Wsunęła się na palcach i obeszła salę, dotykając pokrytych stalą rumaków i zastanawiając się, czy wystarczy jej odwagi, by się na któregoś wdrapać. Wszystkie błyszczały i były zimne. Jakie to może być wrażenie? Tess dostrzegła przełączniki. Gdyby nikt nie patrzył, mogłaby nawet któryś uruchomić... A potem zobaczyła wielbłąda. Wielbłąda! Zawsze się zastanawiała, jak to jest przejechać się na wielbłądzie. Ostrożnie wsunęła jedną stopę w strzemię, zebrała spódnicę i wsiadła. Sięgnęła do przełącznika i zamarła. - No cóż, widzę, że jest pani gotowa na nieco ćwiczeń. - Głos należał do mężczyzny. Nijak nie mogę pojąć, dlaczego kobiety z nadmierną nieśmiałością podchodzą do wyposażenia atletycznego. Tess podniosła wzrok i zobaczyła przystojnego nieznajomego o siwiejących skroniach, którego obserwowała na trapie. Teraz robił wrażenie bardziej energicznego. Miał na sobie niebieski sweter z golfem i chociaż wyglądał mniej posępnie, podejrzewała, że cienie pod jego oczami nigdy nie znikają do końca. - Mam nadzieję, że nie wyrządzam żadnej szkody, ale nigdy jeszcze nie widziałam takich maszyn - powiedziała nieco zdenerwowana, bo zdała sobie sprawę z widoku, jaki właśnie prezentuje. Siedziała okrakiem, jak zwykła ladacznica. Dobry Boże, a co, gdyby pojawiła się tutaj Madame? Nie, przecież nie wejdzie. A ten mężczyzna nie wydaje się aż tak

zaszokowany, żeby kazać jej sobie iść. - Większość z nas też nie - przyznał. - Weźmy choćby tego elektrycznego wielbłąda, którego tak pani polubiła. Po co mu garby do przechowywania wody, skoro działa na prąd? Mam go włączyć? Tess dostrzegła błysk rozbawienia w oczach nieznajomego i wzmocniła uchwyt. - Bardzo proszę - zgodziła się, łapiąc oddech z lekkim trudem. Przesunięty przełącznik sprawił, że wszystko nagle ożyło. Tess poruszała się w przód i w tył, w górę i w dół. Nie mogła przestać się śmiać z absurdalności sytuacji, coraz mocniej ściskając nogami szczupłe boki zwierzęcia z wypolerowanej dębiny. - Czy to przypomina prawdziwą konną jazdę? - Och, nie, zupełnie nie! W domu uwielbiałam jeździć konno. - Na tego typu siodle? - Na oklep. Tylko wtedy czuję się wolna. - Oczami duszy zobaczyła siebie galopującą bocznymi dróżkami w rodzinnych stronach i nagle poczuła się nieswojo. - Dlaczego jazdę konną uważa się za ćwiczenie? - Ten ruch działa korzystnie na pani serce i płuca. Tak przynajmniej twierdzi teoria. Ktoś na pewno zaraz wejdzie do tej sali... - Proszę to wyłączyć - poprosiła Tess. - Chód wielbłąda można przyśpieszyć. Chce pani pojechać szybciej? - Nie, nie. - Zerknęła na twarz mężczyzny, nieco przestraszona. - Proszę mi nie dokuczać. Uśmiechnął się, wyłączył urządzenie, a potem wyciągnął ramiona w jej stronę. - Czy mogę pomóc pani zsiąść? - zapytał. - Nie, dziękuję. Potrafię sama. - Tess szybciutko, zanim zdążył dodać cokolwiek, zsunęła się z maszyny i wygładziła spódnicę. - Wygląda już pani zupełnie przyzwoicie, proszę się nie martwić - usłyszała. - Czy chciałaby pani, żeby ją trochę oprowadzić po statku? - Mężczyzna podsunął jej ramię gestem tak naturalnym, jakby to była najzwyklejsza rzecz pod słońcem. Jego dobry nastrój był zaraźliwy. Jak przyjemnie było się śmiać! Tam znajduje się kort do squasha. Czy zdarza jej się grywać? A tu są tureckie łaźnie, a trochę dalej, wskazał ręką, niesamowity basen. - Rzecz konieczna, kiedy jest się otoczonym przez wodę, zgodzi się pani? Dla klas wyższych wszystko, co najlepsze. - Kiedyś wśród nich będzie i moje miejsce - wypaliła. - Jest pani pewna, że tego chce? - spytał nieznajomy. W jego głosie brzmiało szczere

zaciekawienie. Tess poczuła w sobie przypływ odwagi i też zdobyła się na szczerość. - Będę ciężko pracować. O to w Ameryce nietrudno. - Zerknęła, nagle zażenowana, a potem odwróciła wzrok. - Dziękuję panu za ten spacer. - To pani sprawiła mi przyjemność swoją obecnością. Ogromnie się cieszę, że mogłem być pani przewodnikiem. Znani Tess mężczyźni nigdy nie wysławiali się w taki sposób. - Wie pan, że nie powinno mnie tutaj być, prawda? - Widziałem panią w towarzystwie lady DuffGordon - odparł łagodnie. - Jestem Amerykaninem, z pełnego tupetu Chicago, i nie otaczam brytyjskich społecznych subtelności szacunkiem takim, jakim, być może, powinienem. Świetnie się bawiłem. - Ja również - przyznała. - Mam nadzieję, że będzie pani miała miłą podróż. Tess rzuciła okiem na zegar. Była spóźniona. - Muszę już iść - powiedziała i szybko odeszła, przeciskając się między maszynami do ćwiczeń. Niewiele brakowało, by się potknęła. Herbata, herbata... Nie wolno jej zapomnieć o śmietance! Kiedy pędziła do okrętowych kuchni, przyłapała się na myśli o tym mężczyźnie i jego silnych dłoniach. Pożałowała, że nie pozwoliła mu zsadzić się z wielbłąda. Idiotka, jak mogą zajmować ją takie rzeczy? Któregoś dnia, zdecydowała, dowie się, co to jest squash. I nauczy się w to grać. Boże, jak on się nazywał? Jak mogła nie zapytać? Lucile patrzyła na dziewczynę idącą w jej stronę szybkim krokiem przez pokład, niepewnie balansującą na srebrnej tacy dzbankiem z Limoges, delikatną porcelanową filiżanką, niewielkim dzbankiem ze śmietanką i cukiernicą. - To cud, że ci się udało - odezwała się, kiedy Tess postawiła przed nią tacę. - Czy to filiżanki z najcieńszej porcelany, jak prosiłam? - Tak, Madame. Dopilnowałam. - Prawdę mówiąc, w pełnej zamieszania okrętowej kuchni niemal zapomniała o życzeniu chlebodawczyni. - W czymś innym herbata smakuje jak pomyje. Nieco zarumieniona Tess napełniła filiżankę i podała ją Lucile. - Jak ci się udało zwiedzanie? - Och, było bardzo miło. Mnóstwo zobaczyłam. Tu jest sala do ćwiczeń. - Tak słyszałam. Żadna szanująca się kobieta nie oddaje się podobnym ekscesom. Tess zarumieniła się mocniej. - Zabierz to wszystko. - Lucile machnęła dłonią w stronę zastawy. - Już dość wypiłam.

Chcę, żebyś wróciła do kabiny i wyprasowała mi błękitną suknię, tę, którą przygotowałam na dzisiejszą kolację. Wróć za kwadrans, to ponownie przejdziemy się promenadą. Tess gorliwie skinęła głową, zebrała srebra i ustawiła je na tacy. Spacer z lady DuffGordon oferował szansę zbliżenia się do wyrafinowanego świata projektantki i niepowtarzalną okazję obserwowania, jak ludzie tacy jak John Jacob Astor IV - najbogatszy człowiek na pokładzie, multimilioner - uśmiechają się do Lucile i ucinają z nią pogawędkę. Trzeba się śpieszyć. Tess zaczęła torować sobie drogę przez pokład, nieco rozproszona widokiem dwóch eleganckich panów w pumpach, którzy przesuwali drewniane płytki po malowanej planszy. Jakaś gra, ale jaka? Czy to właśnie squash? Pod jej nogi potoczyła się dziecięca piłka. Tess potknęła się o nią, próbując odzyskać równowagę, ale przewróciła się i upuściła tacę. Śmietanka strumieniem wylała się ze srebrnego dzbanuszka, malutkie kostki cukru potoczyły po pokładzie, herbata, wciąż gorąca, poparzyła jej palce. Siedzące w pobliżu kobiety poderwały się, odsuwając spódnice od bałaganu. - Bardzo przepraszam - powiedziała przerażona Tess. Ktoś zachichotał nerwowo. Madame wstała i chłodno popatrzyła na nią z góry. - Posprzątaj to i wracaj do mojej kabiny. Natychmiast. - Odwróciła się i odeszła. Tess zdjęła z tacy lnianą ściereczkę i zaczęła wycierać śmietankę. No to narobiła sobie kłopotu... - Niezła jędza ta kobieta. Nieważne. Pozwól mi się tym zająć. Dziewczyna podniosła oczy i zobaczyła marynarza, spoglądającego na nią spod zmarszczonych brwi. Był mniej więcej w jej wieku, miał wyrazistą, opaloną twarz i muskularne ramiona. W dłoni ściskał mopa. Łagodne oczy były błękitne jak morze. Ustawiła wszystko z powrotem na tacy, wstała i otrzepała suknię. - Bardzo jesteś uprzejmy - powiedziała, wysoko unosząc głowę. Po raz kolejny nie pozwoli się upokorzyć. Z tym już koniec. Czas położyć kres tym chichotom. Nikt nie zobaczy jej łez. - Grzeczna dziewczynka! Pokaż im, na co cię stać. - Głos marynarza brzmiał łagodnie. Ciekawe, na co mnie jeszcze stać? - pomyślała Tess. Żeby się z tego wszystkiego wykaraskać, musiała założyć na twarz maskę i zniknąć ludziom z oczu. Chciała spojrzeć na marynarza, podziękować mu spojrzeniem, ale oparła się impulsowi. A mimo to, odchodząc, czuła jego szacunek. - Twoja niezdarność była niewybaczalna. - Głos Lucile brzmiał jak kujący żelazo młot.

- Wiem, Madame, i bardzo mi przykro. Wszystko pozbierałam, nic się nie potłukło. Chociaż filiżanka się wyszczerbiła... - Gdybyśmy były na lądzie, zwolniłabym cię z miejsca. - To się już nigdy więcej nie powtórzy, obiecuję. - Obiecywałaś mi już fachową obsługę, a jakoś tego nie widzę. Ale nie mogę cię, ot tak, wyrzucić za burtę, prawda? - Taką mam nadzieję. Kącik ust Lucile drgnął lekko. - Prawdę powiedziawszy, obiecałabym wszystko, żeby tylko z panią popłynąć - dodała Tess. - Podziwiam panią już od dawna. Dokonała pani rzeczy, o jakich ja zaledwie marzę. Gdyby potrzebowała pani czyściciela kominów, też bym znalazła sposób, żeby nim zostać... - Potrzebowałam pokojówki. - Nie jestem dobrą pokojówką, bo nie chcę nią być. - O Boże, jej ojciec kazałby się jej zamknąć i okazywać posłuszeństwo. Tyle że teraz równie dobrze mogła już dokończyć i wyznać całą prawdę. - Wcześnie poszłam na służbę. Nienawidziłam tego, chciałam tylko szyć. Przepraszam, podziwiam panią z całych sił. Ja tylko nie wiem, jak... -...wykonywać swoją pracę jak należy. - Ostro weszła jej w słowo Lucile. Wbiła wzrok w dziewczynę. - Czy tak? - Z całym szacunkiem... To zależy od rodzaju pracy. - Tess pomodliła się, żeby jej słów nie wzięto za impertynencję. Kolejne drgnięcie kącika ust. - Nie chcesz być pokojówką? Proszę. - Lucile gestem nakazała dziewczynie, by ta podeszła do biurka, na którym leżały wykrojone części wełnianego żakietu. Żaden ważny projekt; gdyby Tess go zepsuła, strata nie byłaby dotkliwa. - Pokaż więc, co umiesz. Zszyj to, nie patrząc na wykrój. Ręcznie. Wrócę za godzinę i zobaczę, jak ci idzie. - Tak, Madame. Lucile opuściła kabinę, a Tess wzięła do ręki kawałek wełny. Luźno tkana, w delikatną miedzianozieloną kratę... Całkiem szlachetny materiał, o wiele lepszy niż te, z którymi kiedykolwiek miała do czynienia. Powinna uważać. Nie, musi uważać. Tu już nie chodzi o jakąś głupią filiżankę do herbaty. Dziewczyna pochyliła głowę, a jej palce zaczęły precyzyjną robotę. Wreszcie mogła odetchnąć! Lucile wzięła do ręki ukończone dzieło i przyjrzała mu się uważnie z odległości wyciągniętego ramienia, ze zmarszczonym czołem. Tess nerwowo przygryzała wargę. - No cóż, wyraźnie widać, że postanowiłaś dowieść, czego jesteś warta - powiedziała

wreszcie lady DuffGordon, dotykając żakietu. Ta dziewczyna idealnie wykonała zaszewki, co wcale nie było takie łatwe przy wzorzystej tkaninie. - Całkiem niezła robota. Staranne szwy. Rzuciła Tess uważne spojrzenie, a potem złożyła żakiet i wsunęła go do kufra. - Może masz jednak zadatki na krawcową... Może nie będziesz do końca życia odkurzała komód. Zaledwie cień obietnicy. Tylko tyle. Ale i tak serce Tess przeniknął dreszcz ulgi. Dzięki Ci, Boże! Gdyby znów usłyszała coś o wyrzucaniu jej za burtę, chyba wyskoczyłaby z własnej woli. Lucile zerknęła na niewielki, wysadzany klejnotami zegar na toaletce. - Wystarczy tej gadaniny. Wyjmij moją suknię, bardzo proszę, moja droga. Już czas na kolację. Tess zakrzątnęła się posłusznie, a Lucile zaczęła grzebać w kuferku z biżuterią. - Nie zabrałam ich? - mruknęła do siebie z niepokojem. - Gdzie one się podziały...? - Czy mogę jakoś pomóc, Madame? - Ach, tu są. - Lady DuffGordon wyjęła niewielki woreczek z ciemnogranatowego aksamitu i wytrząsnęła jego zawartość na toaletkę. Kolczyki. Uniosła jeden i przytrzymała przy uchu, spoglądając na dziewczynę. - Piękne, nieprawdaż? - Tak, rzeczywiście. - Tess patrzyła zafascynowana. Jeszcze nigdy w życiu nie widziała czegoś takiego. Trzy bladoniebieskie kamienie, jeden pod drugim, połyskujące wewnętrznym światłem, rozdzielone maleńkimi diamencikami i, chyba, szafirami. - Co to za klejnoty? - zapytała. - Kamienie księżycowe. Z Cejlonu, niezwykle modne. - Lucile wpięła kolczyk w ucho i łagodnie poruszyła głową. Kryształy zatańczyły i zalśniły. - Nazywają je kamieniami podróżników - dodała. - Podobno mają ich chronić przed niebezpieczeństwem, co jest, oczywiście, kompletnym nonsensem. Ale zapewne pomaga w sprzedaży biżuterii. - Założyła drugi kolczyk i sięgnęła po nieodłączną szminkę. To był znak, że Tess może odejść. - Dobranoc, Madame. Życzę miłej kolacji - powiedziała, zamykając za sobą drzwi. Tej nocy w klaustrofobicznej przestrzeni trzeciej klasy, wśród popłakujących dzieci i chrapiących rodziców, zapadła w niespokojny sen, przepojony napływającymi jak woda wspomnieniami. Kiedy dziedzic obchodził ją wkoło, żwir chrzęścił pod jego ciężkimi butami. - Ile ma lat? - Dwanaście - odparł ojciec, mnąc czapkę w dłoniach zniszczonych pracą w polu. Wczoraj zdechła krowa. Zachorowała. Teraz brak mleka dla młodszych dzieci.

- A zęby? - Zdrowe. - Żuję bez kłopotów, sir. - Nie mów, jeśli nikt się do ciebie nie zwraca, dziewczyno. - Tak, sir. - Będziesz pomagać w domu. To ciężka praca. Dasz sobie radę? - Tak, sir. Senne majaki straciły ostrość. Dobiegający z kuchni płacz matki przybrał na sile, dłonie ojca omal nie rozdarły czapki. - Nada się. Znienacka przy Tess znalazła się matka. Złapała ją za ramiona i pociągnęła do wnętrza domu. - Ona nie jest koniem! - krzyknęła. Były teraz razem, w sypialni. Matka chwyciła nawleczoną igłę, leżącą obok łóżka, i wsunęła ją w dłoń Tess. - Widzisz to? Teraz musisz iść na służbę, ale przynajmniej umiesz już szyć. To pozwoli ci stąd uciec. Noś głowę wysoko i nie kryj dumy. Tess obudziła się z drżeniem. Słowa usłyszane wówczas od ojca i matki tak bardzo się różniły! A ona pamiętała je tak wyraźnie, jakby zostały wypowiedziane wczoraj. - Słyszałem, że twoja pokojóweczka przewróciła się dziś na pokładzie - powiedział Cosmo, kiedy on i Lucile szykowali się po kolacji do snu. - Narobiła strasznego zamieszania. Podobno przyszedł jej z pomocą jeden z marynarzy? Lucile wzruszyła ramionami. - Tak. To śmieszne. Ale zdążyłam ją już polubić. - Czy mogę zapytać dlaczego? - Nie wiem, czy zrozumiesz... - Przekonajmy się. - To bez znaczenia. Może coś w niej jest, a może nie. - Nie zmusiłaś jej do noszenia czepka. - Jest okropną pokojówką. Nie wiem, po co w ogóle zawracam sobie nią głowę. - A więc mierzysz ją swoim słynnym wzrokiem projektantki? Jak kolejną sztukę materiału? - Mój drogi, dziewczyna jest na każde moje skinienie, czymkolwiek by ono było. Jeśli

ceną jest czepek służącej, jakoś to przeżyję. - Coś ci chodzi po głowie... Jak sądzę, nastąpi ciąg dalszy. - Cosmo ziewnął, układając się na łóżku. Kiedy wślizgnął się między chłodne prześcieradła, jedwabna piżama zaszeleściła. - Gotowa do snu? Lucile nie odpowiedziała. Nachyliła się bliżej do lustra i wklepując cold cream w wargi, pewnym gestem usuwała z nich szkarłatną szminkę. - Znajdź w tym bałaganie mój złoty jedwab i wyprasuj go, proszę, na obiad. - Lucile wskazała jeden z większych kufrów, kiedy następnego ranka Tess zameldowała się gotowa do pracy. - Poradzisz sobie bez spalenia go, mam nadzieję? - Nigdy bym nie uszkodziła żadnej z pani sukien, Madame - odparła zarumieniona dziewczyna. Otworzyła wieko i zaczęła ostrożnie wyjmować ubrania. Połyskliwe, piękne materie zapełniały całą skrzynię ustawioną w kabinie apartamentu A-20. Tess wsunęła dłonie głębiej, czując na nich lekkość tkanin i drżąc z rozkoszy. Jak miała to opisać? Konsystencja spienionej śmietany? Materiały, jakich nie widziała jeszcze nigdy: delikatne jak pajęczyna, srebrzyste, złociste, niektóre niebieskie jak głęboka woda, wszystkie artystycznie udrapowane, upięte, lejące się przez ręce. Poczuła się jak w niebie! - Wydajesz się nieco oszołomiona - zauważyła rozbawiona Lucile. - Te suknie... Wydają się takie swobodne i proste. A krój jest znakomity. - Kroję je tak, by dopasowywały się do poruszeń ciała. Dostrzegasz to, oczywiście? - Och, tak. - Więc to matka nauczyła cię szyć? Tess dumnie skinęła głową. - Razem kroiłyśmy, fastrygowałyśmy i szłyśmy - wyjaśniła. - Co szyłaś? - Koszule dla właściciela majątku. Suknie ślubne. Sukienkę do chrztu dla dziecka. Różne rzeczy. - Godne podziwu. Ale twojej matce szycie nie przyniosło wolności, prawda? - Miała wiele dzieci. - Ach, typowa pułapka. A jak tobie udało się jej uniknąć? - Mieliśmy w Cherbourgu znajomych, więc propozycja stamtąd, abym pracowała jako szwaczka, bardzo nas ucieszyła. Matka chciała, żebym znikła z oczu wioskowym chłopcom powiedziała Tess. Ale ojciec od samego początku wiedział, że to tylko posada służącej, dodała w duchu. Tego była absolutnie pewna. Lucile uśmiechnęła się, a Tess odważyła się oddać uśmiech.

- Bystra kobieta, ta twoja matka... - Obiecałam jej, że jeśli tylko pojawi się jakaś szansa, wykorzystam ją jak najlepiej. Tess przygotowywała teraz żelazko i sprawdzała jego ciepłotę. Nie za gorące; same znajome czynności. Złota suknia pieściła jej palce, osuwając się łagodnie na deskę do prasowania. - I właśnie to robisz? - Tak, pani. - Madame. - Tak, Madame. Pamiętaj o tym! - napomniała się w myśli. Gdyby lady DuffGordon zechciała, aby nazywać ją „Jej Wysokością”, Tess dostosowałaby się do tej zachcianki z przyjemnością. Lucile spojrzała na nią z namysłem. - Moja droga, oto lekcja numer jeden, jeśli chodzi o wykorzystywanie nadarzających się okazji: nie trać czasu na zbędną uniżoność. Mów światu o swoich osiągnięciach, nie czekaj, że ktoś inny zrobi to za ciebie. Wiedziałaś, że jestem pierwszą projektantką, która skorzystała przy pokazach mody z żywych modeli? - Nie, Madame. Suknia była gotowa. Tess ostrożnie powiesiła ją na obitym jedwabiem wieszaku, nieco oszołomiona swobodnym, niemal poufnym tonem chlebodawczyni. - No to teraz już wiesz - dokończyła Lucile. - Człowiek zyskuje pewność siebie, robiąc to, czego nie odważył się zrobić nikt przed nim. Albo to, czego nikt inny zrobić nie chciał. Tess nie zdołała powstrzymać słów. - Na przykład upuszcza tacę z herbatą... Lucile się roześmiała. - Myślę, że ty i ja dobrze się rozumiemy. A teraz chciałabym, żebyś napisała dla mnie list. Sprawdźmy, jak posługujesz się piórem. - Piszę bardzo ładnie - powiedziała Tess z ostrożnym uśmiechem. - Grzeczna dziewczynka. Odrobiłaś lekcję. Koło południa dziewczyna miała już trochę wolnego czasu i mogła zażyć świeżego powietrza na pokładzie. Przez cały ranek utrzymywała się świetna pogoda i Tess złapała się na tym, że w myślach zdaje sprawozdanie swojej matce. „Mamo, po wczorajszej wpadce już doszłam do siebie i Madame naprawdę ze mną rozmawia. To na pewno dobry znak”. Zadumę przerwały jej okrzyki chłopców bawiących się w berka i dziewczynek, które w pobliżu skakały przez skakankę.

- Panienko? Zaskoczona Tess zorientowała się, że zwraca się do niej mężczyzna o smutnej twarzy, ubrany w pognieciony, czarny garnitur. Za ręce trzymał dwóch małych, wiercących się chłopców. - Mój syn, ten tutaj. - Wypchnął przed siebie jedno z dzieci. - Ma panience coś do powiedzenia. Edmund, mów. Dziecko spojrzało błagalnie. - Je suis désolé - szepnęło. - Mój syn nie mówi po angielsku - wyjaśnił mężczyzna przepraszająco. - Ale wie, że to przez jego piłkę panienka się wczoraj przewróciła, i jest mu przykro. Zgubił ulubioną zabawkę, bączka - wypadł mu za burtę - i próbował czegoś nowego. Mówi panienka po francusku, mam nadzieję? Tess skinęła głową, ujęta formalną grzecznością. Ktoś wspominał wcześniej, że mężczyzna nazywa się Hoffman, ma dwóch synów i jest wdowcem. Trzyma się podobno na uboczu, ale dziećmi zajmuje z oddaniem. - Ce n’est pas grave. - Tess zwróciła się do chłopca i dostrzegła w jego oczach ulgę. Edmund uśmiechnął się, a jego brat zerknął zza obejmowanej przezeń ojcowskiej nogi. Pan Hoffman skinął głową z aprobatą, zdając się szukać dalszych słów. - Edmund i Michel to zwykle grzeczne dzieciaki - powiedział. - Jeszcze raz bardzo panienkę przepraszamy. Zawrócił na pięcie i wraz z podążającymi w ślad za nim synami znikł w dalszej części statku. Pora na herbatę. - Ta herbata nie jest dość gorąca, Tess. - W głosie Madame pojawiła się nutka irytacji. - A ciasto jest czerstwe. Tess natychmiast sięgnęła po filiżankę. - Zaraz się tym zajmę. - I powiedz w kuchni, żeby przysłali jakieś świeże ciastka. - Tak, Madame. - A jeśli nie będą mieli świeżych, co zrobisz? Tess nie wahała się ani chwili. - Upiekę sama - odparła. Lucile się uśmiechnęła. - To mi się podoba. Daj spokój herbacie. Chodźmy się przejść promenadą.

- Widzę, że mi się przyglądasz, Tess - rzuciła swobodnie Lucile podczas spaceru. - I co widzisz? Tess się zarumieniła. - Chwilami królewską postawę... Lucile roześmiała się i chciała coś odpowiedzieć, ale przystanęła gwałtownie. Z naprzeciwka zbliżała się do nich niewielka grupka pogrążonych w rozmowie kobiet i mężczyzn. Uwaga wszystkich skupiała się na idącej pośrodku niewysokiej, szczupłej, rzucającej się w oczy, młodej ciemnowłosej kobiecie, ubranej w swobodnie skrojoną bluzkę z białego lnu i jaskrawoczerwoną dżersejową spódnicę, która kołysała się w rytm jej kroków. Na głowie brunetka nosiła niewielki kapelusikbudkę. Ludzie odwracali się w jej kierunku i przyglądali z zainteresowaniem. Niektórzy coś szeptali. - A co ona robi na tym statku? - mruknęła Lucile. - Kto to jest? - zapytała Tess. Nie uszły jej uwagi mroźne uśmiechy, jakie wymieniły obie panie. - Jeszcze jedna z tych, które projektują idiotyczne stroje i wyobrażają sobie, że znają się na wielkim krawiectwie. Usiłuje zwrócić uwagę na coś, co nazywa się modą sportową, a co oznacza wyłącznie pośpieszne łączenie niepasujących do siebie części garderoby. Takich, jakie właśnie ma na sobie. - Lucile przyśpieszyła kroku, kierując się z powrotem w stronę kabiny. Żeby za nią nadążyć, Tess musiała dobrze wyciągać nogi. Lucile otworzyła z impetem drzwi, pozwalając im głośno uderzyć o ścianę, czym wystraszyła męża, który właśnie siedział sobie spokojnie w fotelu i palił fajkę. - Na statku jest ta parweniuszka z Manchesteru, która kradnie moje pomysły oświadczyła. - Po co się tak denerwować? - odparł Cosmo. - Przecież nie ma ani grosza na otwarcie własnego zakładu. Nie jest żadną konkurencją... - Żadną konkurencją? Urabia tłum, szukając wszelkiej uwagi i kontaktów! Zupełnie jak tamta druga na dorobku, ta, jak jej tam... Chanel! - Lucile ściągnęła z dłoni bransoletkę i rzuciła ją na blat toaletki, omal nie trafiając w lustro. Diamenty uderzyły z brzękiem, od którego Tess aż się skrzywiła. Cosmo nie tracił spokoju. Zaciągnął się dymem. - Lucy, to ty reprezentujesz najwyższą jakość - powiedział. - Jesteś tą lady DuffGordon i każdy na tym statku wie, że żadna inna projektantka do pięt ci nie dorasta. A teraz się uspokój. Lucile przypomniała sobie o obecności Tess.

- Przepraszam cię za to zerknięcie za kulisy, moja droga - zaczęła. - Nawet królowa bywa niemile zaskakiwana. W mojej branży czają się ludzie gotowi mnie zniszczyć. Możesz się tego dowiedzieć równie dobrze teraz, jak potem. O wszystko, co mam, twardo walczyłam... - Zerknęła na Cosmo. - Z pomocą mojego drogiego męża, naturalnie. - Moja żona, jak zwykle, nieco przesadza - oznajmił spokojnie mężczyzna. Naprawdę, kochanie, zbyt łatwo się ekscytujesz. Zabrzmiało to tak, jakby przerzucali się dobrze znanymi sobie kwestiami, jak aktorzy na scenie. Tess stanowiła jednoosobową widownię. - Oczywiście. Jestem kobietą sukcesu. Osiągnęłam wszystko, czego kiedykolwiek pragnęłam. I nie zamierzam pozwolić, żeby się to zmieniło. - Ładnie powiedziane. - Cosmo odłożył fajkę na skraj popielniczki. - Pójdę teraz i sprawdzę, czy dzisiejszego wieczoru nie siedzimy czasem przy kapitańskim stole. To by ci na pewno poprawiło humor. Lucile rzuciła mu promienny uśmiech. - Świetnie, kochanie. Napięta atmosfera w kabinie rozluźniła się nieco i Tess poczuła, że znów może odetchnąć swobodniej. Cosmo uśmiechnął się tym swoim pogodnym, nieobecnym uśmiechem, lekko cmoknął żonę w policzek i wyszedł z kabiny. - Musisz im dogadzać, wiesz? - westchnęła cicho Lucile, kiedy drzwi zamknęły się za nim. - Mężczyźni potrafią być nudni, ale bywają przydatni. Trzeba się nauczyć, jak z nimi postępować. Nie uważasz? Tess nie mogła odpowiedzieć, nie przekraczając bariery pozycji, więc na wszelki wypadek milczała. Lucile podeszła do toaletki, wzięła do ręki bransoletkę i niedbałym gestem wrzuciła ją do kasetki z biżuterią. - Nie odpowiedziałaś... - Nie znam się na tym, Madame - wykrztusiła Tess. - Jak to: nie? Chcesz powiedzieć, że nie miewałaś do czynienia z mężczyznami? - Niezbyt wiele. - Och, daj spokój, Tess. A ci chłopcy z wioski, od których matka kazała ci się trzymać z daleka? Lucile otwierała właśnie złote pudełeczko napełnione pudrem i Tess dostrzegła, że dłoń chlebodawczyni drży leciutko. - Przykro mi z powodu tamtej projektantki - powiedziała. - Ona na pewno nie jest dla

pani żadnym zagrożeniem. - Każdy, w tym czy innym momencie, bywa zagrożeniem - odparła Lucile, pudrując delikatnie policzki i nos. - Właśnie dlatego muszę trzymać to towarzystwo w karbach. Taka moja rola, Tess. Jak na razie udaje mi się ją grać... - Podniosła wzrok. Jej oczy nagle wypełniły się łzami. - Wiem, czego chcesz, i spróbuję ci w tym pomóc. Ale do tego potrzeba czegoś więcej niż samego talentu. - Dziękuję. - A więc... Kiedy otrzymam te obiecane referencje? - spytała Lucile niespodzianie, odwracając się z powrotem do toaletki i sięgając po buteleczkę szkarłatnego lakieru do paznokci. - Referencje...? Tess mogła sobie tylko wyobrazić złość gospodyni z Cherbourga, od której uciekła i która na pewno nie miałaby na jej temat nic dobrego do powiedzenia. Referencje? Nie miała żadnych. Madame na pewno to wyczuwa. Lucile przerwała malowanie paznokci i podniosła wzrok. Roześmiała się. - Powinnaś zobaczyć własną minę, Tess. Nie martw się, nie interesują mnie niczyje opinie. Tylko zażartowałam. Ale opowiedz mi coś więcej o swoim życiu. Jestem ciekawa. Niewiele młodych kobiet bez zastanowienia chwyciłoby okazję i zdecydowało się wyjechać z kraju. Dlaczego? - W sumie planowałam to już wcześniej. Od długiego czasu. - Chciałaś przed czymś uciec? - zapytała od niechcenia Lucile. - Od sprzątania w szafach i mycia toalet. I nieotrzymywania zapłaty za moje właściwe zajęcie. - Żałujesz czegoś? - Absolutnie niczego! - odparła Tess z takim przejęciem, że Lucile ponownie musiała się roześmiać. - No cóż, to dobrze. A ja tu łamię sobie głowę, rozpracowując cię jak, nie przymierzając, fragmenty wykroju... Co o tym sądzisz? Pozszywamy z nich zupełnie nową Tess Collins. Może znajdę sposób, żeby jakoś wykorzystać i twoje krawieckie umiejętności. - Będę się naprawdę starać. - Jestem tego pewna. - Lucile zakryła dłonią ziewnięcie. - A teraz, o ile nie masz nic przeciwko temu, jak tylko lakier wyschnie, utnę sobie krótką drzemkę. Tess nie mogła przestać myśleć o ich rozmowie, szukając luk w zapamiętanych fragmentach. Czy dobrze odczytała słowa Madame? Miała wrażenie, że ta złożyła jej pewną

obietnicę. Nie, na pewno nie było tak, że słowa chlebodawczyni Tess podkolorowała własną nadzieją. Ale wyczuła w nich wyraźną przychylność. A jeszcze Lucile poinformowała głównego stewarda, że życzy sobie, aby dziewczynę przeniesiono z poziomu E na pokład A... Oczywiście, w ten sposób Tess będzie łatwiej osiągalna po godzinach, ale możliwość przeprowadzki wywołała w niej dreszczyk emocji. Zbiegła po schodach na pokład trzeciej klasy, do wąskiej koi - jednej z wielu stłoczonych na niedużej przestrzeni - gdzie trzymała pod materacem cały swój stan posiadania. Przecisnęła się obok mężczyzny ciężko kaszlącego w brudną chusteczkę do nosa. Usiłowała nie słuchać jazgotliwej kłótni dwóch kobiet, spierających się o koc. Odetchnęła głęboko, buntowniczo. Oto po raz ostatni wdychała obrzydliwy odór tego ciemnego, pozbawionego okien pomieszczenia. - Opuszczasz nas? - zapytała dziewczyna na sąsiedniej koi, z nutką lekkiego rozczarowania w głosie. - Niewiele cię widywałam, ale jesteśmy w tym samym wieku i myślałam, że czasem uda się nam pogadać. Jadę do mojego wuja, do Bowery. Znasz to miejsce? Będę pracowała u niego w barze; wuj mówi, że w Ameryce to przyzwoite zajęcie. Nadal mam jeszcze parę jabłek. Chcesz jedno? Tess pokręciła głową z uśmiechem. - Teraz nie mogę. Może później. - Och. Jak już raz przeniesiesz się na górę, to raczej na dół nie wrócisz... Oczywiście, prawda. Tess poczuła, że czerwienieją jej policzki. - Do widzenia - powiedziała. - Może spotkamy się w Nowym Jorku. 14 KWIETNIA 1912 Dzień był przepiękny. Madame późnym popołudniem znów ucięła sobie drzemkę, więc Tess nic nie przeszkadzało w napawaniu się luksusem nowo nabytego przywileju wstępu na pokład spacerowy pierwszej klasy. Pozwolono jej siadać na leżaku Madame i przyglądać się paradzie elity pasażerów, roześmianych i zagadanych. Ludzi, których nazwiska powinna poznać. Nigdy jeszcze nie była w takim miejscu, gdzie wszyscy wyglądali, jakby przebywali na wakacjach, ale jeśli będzie chciała w ich świecie zabawić na dłużej, powinna się o nich dowiedzieć jak najwięcej. A potem zobaczyła idącego w jej stronę Johna Jacoba Astora z żoną. Jaka elegancka para! Długie, smukłe palce dłoni pani Astor spoczywały lekko w zagłębieniu ramienia męża; przechyloną twarz unosiła w stronę obniżającego się słońca takim gestem, jakby pławiła się w jego ciepłych promieniach. Tess nie mogła od nich oderwać wzroku, zafascynowana pierwszą okazją zaobserwowania, jak powinien wyglądać podróżny strój prawdziwie zamożnych osób

podczas rejsu. On miał na sobie idealnie wyprasowane spodnie i moherowy kardigan, narzucony na świeżo wyprasowaną koszulę z krawatem. Ona nie pozwoliła sobie na podobną swobodę stylu - bladozielona suknia z surowego jedwabiu idealnie pasowała do zaróżowionej cery i miękkich, czekoladowobrązowych włosów, przyciągając zawistne spojrzenia innych spacerujących dam. Mijający parę mężczyźni witali się skinieniem głowy; niektórzy rzucali podobnie zawistne spojrzenia w stronę pana Astora. - Niezłe trofeum udało mu się zdobyć mimo paskudnego skandalu z rozwodem mruknął jeden do drugiego. Jakiś czas później, w pierwszym blasku zaczynającego się wspaniałego zachodu słońca, Tess przeszła się po pokładzie tą samą trasą, co pani Astor, starając się naśladować jej łabędzi, posuwisty krok. Pozostali pasażerowie poznikali w prywatnych kabinach, żeby przygotować się na wieczór. Jakim cudem ta szczęściara potrafiła kroczyć tak płynnie? Tess spróbowała, ale nie udawało jej się okiełznać własnego, sprężystego kroku. Usłyszała za plecami chichot i obejrzała się przez ramię. Obserwował ją jakiś marynarz. Ach tak, ten sam, który posprzątał po cichu, kiedy rozlała herbatę. Wysoki, mniej więcej w jej wieku, raczej chudy mimo dość szerokich ramion. Niesforne włosy miał sczesane na bok z niedbałą pewnością siebie. A jego oczy były tak samo ciepłe i bystre, jak Tess zapamiętała - oczy, którym niewiele umyka. Faktycznie, błękitne jak morze. - Nieźle. Ale lepiej wyglądasz, kiedy chodzisz po swojemu - powiedział. - Nie chcesz chyba wywrócić się jak długa, co? Tess uniosła brodę. - To mi nie grozi - oznajmiła i dodała: - Dziękuję za sprzątniecie tamtego bałaganu. - Dobrze sobie poradziłaś. Odeszłaś, jak należało, a nikt za twoimi plecami nawet nie zachichotał. - Matka mi radziła głowę nosić wysoko... Skinął głową. - Jeśli choć raz ją opuścisz, ktoś zaraz cię zmusi, żebyś jeszcze bardziej zgięła kark. Nie daj się ogłupić tym ludziom. To tylko bogaci pozerzy. - Pani Astor porusza się z prawdziwym wdziękiem - sprzeciwiła się Tess. - Może i tak jest, ale twój chód też jest uroczy - odparł łagodnie, przyglądając się jej twarzy. - Tylko nie zdajesz sobie z tego sprawy. - Podszedł bliżej i podsunął Tess zgięte ramię. - Przespacerujemy się? - zapytał nieco kpiącym tonem. Po niemal niezauważalnym wahaniu przyjęła zaproszenie. Przeszli kilka kroków, sami na pokładzie, pod niebem, które przybierało jaskrawe barwy pomarańczy i złota. Chłopak

podskoczył, skłonił ją do tego samego i oboje się roześmieli. Tess poczuła przypływ nagłej radości. W końcu może sobie przecież pozwolić na chwilę zapomnienia, nieprawdaż? Tylko na chwilę. Jedną krótką chwilę. Kiedy przystanęli, marynarz uniósł palec do ust. - Do zobaczenia, łaskawa pani - powiedział ożywionym głosem. - Widzisz? Też możesz się tak bawić. Nikomu nie powiem. Wrócił do swojej pracy, pogwizdując, kiedy schylał się po ciężki zwój liny. Zarzucił go sobie na ramię. To chłopak ze wsi, pomyślała Tess, wychylając się przez reling i obserwując taniec świateł na wodzie. Taki typ, który ucieka na morze, obdarzony większą dawką zawadiackiego ducha niż reszta. I z całkiem pięknymi oczami. Stała tak jeszcze długo, nie mogąc oderwać wzroku od nieskończonego przestworu oceanu sięgającego po krwiście czerwony horyzont. Przepełniała ją dziwna tęsknota... Za czym - nie była pewna. Ale kiedy się w nią wsłuchiwała, słyszała pociągający, melancholijny gwizd pociągów, które wijąc się, wyjeżdżały z doliny i znikały w wielkim świecie, kiedy ona była jeszcze małą dziewczynką. Zawsze chciała znaleźć się w jednym z nich. Większość ludzi zaciskała wargi z dezaprobatą lub gniewem, kiedy wspominała o wyjeździe; dzięki Bogu, Tess dość wcześnie udało się zrozumieć, że przede wszystkim się boją. Ona nie bała się nigdy. Przenigdy nie zamierzała pozwolić sobie na strach. Zjadła kolację samotnie, w swojej kabinie, nasłuchując cichej melodii granej przez orkiestrę, która właśnie występowała w salonie jadalnym pierwszej klasy. Około dziesiątej Tess wyszła na pokład, by pospacerować pod gwiazdami i nacieszyć się samotnością. Nie powstrzymała się przed zerknięciem w kierunku sali jadalnej. Była olbrzymia, ciągnąca się jak jej powiedziano - przez całą szerokość statku. Jej ściany i wdzięczne kolumny miały odcień kremowej bieli, krzesła pokrywał wspaniały, szmaragdowozielony aksamit. Kieliszki do wina połyskiwały w blasku smukłych, białych lamp na każdym stole, a światło odbijało się w wysokich, ozdobionych łukami oknach wychodzących na pokład D. Jakże pięknie to wyglądało! Wszyscy ci pewni siebie, zamożni mężczyźni i kobiety, większość w strojach wieczorowych, roześmiani, unoszący szklaneczki napełnione brandy... Tess złapała się na myśli, że próbuje przypisać każdemu osobistą historię. Na przykład ta para, która wchodziła na pokład tuż przed nią, a teraz siedziała blisko, z nachylonymi ku sobie głowami, szepcząc cicho. To tancerze, jak wyjaśniła Madame, Jean i Jordan Darlingowie. Gibcy i piękni, wracali do Nowego Jorku, żeby wziąć udział w przedstawieniu na Broadwayu. Wszyscy mówili, że są w sobie autentycznie zakochani.

„Najlepsze czasy mają już za sobą”, stwierdziła rzeczowo Madame. „Ubierałam ją kiedyś do kilku przedstawień, ale podejrzewam, że już jej na mnie nie stać”. Tess zauważyła również przystojnego mężczyznę, właściciela płowego płaszcza, którego spotkała w sali do ćwiczeń. W wieczorowym stroju właśnie wstawał od kapitańskiego stołu, co oznaczało, że musi być ważną personą. Kiedy Madame opowiadała jej o najważniejszych osobistościach na rejsie, wymieniła jego nazwisko: Jack Bremerton. „Milioner z Chicago. Nikt do końca nie wie, w jaki sposób zdobył fortunę”, powiedziała. „Chyba w bankowości albo czymś równie podejrzanym. Kilka żon. Chodzą plotki, że z obecną właśnie się rozwodzi”. Obsługujący jadalnię steward z tacą kieliszków w rękach, który przepychał się właśnie obok Tess, potrącił ją, a dziewczyna straciła równowagę. Kelner potknął się i taca wypadła mu z rąk z okropnym brzękiem. W tej samej chwili od strony pokładu, zza rogu wyłonił się prezes linii White Star, pogrążony w rozmowie z jednym z oficerów, z głową zwróconą w jego kierunku. W wieczorowym ubraniu jeszcze bardziej niż zwykle przypominał kościstego żurawia. Taca spadła na ziemię, kieliszki rozprysnęły się w drobny mak, a ich zawartość wylądowała na ubraniu Bruce’a Ismaya. - To jej wina, sir. - Steward zareagował szybko i wskazał palcem. - Wczoraj potłukła na pokładzie serwis do herbaty. - Bardzo byłaś nieuważna, panienko - sarknął oficer. - Dobry Boże, rzeczywiście, to ty narobiłaś tamtego zamieszania. Dlaczego nie patrzysz, jak idziesz? - Przepraszam - odezwała się zaskoczona Tess. - Powinnaś przeprosić pana Ismaya, który, w razie gdybyś nie wiedziała, jest prezesem naszej spółki żeglugowej - powiedział oficer. - Jesteś pokojówką lady DuffGordon, czyż nie tak? Dziwne, że nie wyszkolono cię lepiej. - Nie będę przepraszać, sir, bo nie zrobiłam nic złego. Przykro mi, że ten incydent się wydarzył, ale nie ja byłam jego sprawczynią. - Nie ujdzie ci to na sucho, młoda damo. Będę musiał porozmawiać z lady DuffGordon o twoich manierach. - Niczego nie zrobiłam... - powtórzyła Tess z rosnącym zdumieniem. Od strony pobliskiego relingu odezwał się w mroku czyjś głos. - Prawdę mówiąc, jej maniery są znacznie lepsze niż pana, a jej wyczuciu równowagi nie można niczego zarzucić. Obawiam się, że przeprosiny należą się głównie tej pani, panie oficerze. Czy besztanie bez powodu młodych kobiet to taki pana zwyczaj? Wszystkich czy może tylko tych, które pozostają na służbie?

Zdenerwowany oficer zwrócił się do stewarda. - Idź po jakąś ścierkę i posprzątaj to - zakomenderował. Kelner oddalił się szybkim krokiem, a pan Ismay i jego towarzysz odeszli. Tess usłyszała jeszcze głos oficera. - Wie pan, te zatrudniane w ostatniej chwili służące... - A to dopiero scena, nieprawdaż? Tess obejrzała się i dostrzegła tajemniczego pana Bremertona. Po odejściu od kapitańskiego stołu zatrzymał się przy tekowej balustradzie relingu. W wieczorowym stroju, bardzo elegancki i przystojny. - Nadgorliwi, niewysocy mężczyźni z odrobiną władzy... Jedna z plag tego świata. Pokręcił głową. - Ale to ważna lekcja: pozycja jeszcze nie czyni dżentelmena. Ani wieczorowy strój, na dobrą sprawę. Ale o tym pani wie, mam nadzieję? Tess wiedziała, ale uznała, że nie pora teraz o tym wspominać. - Naprawdę nie chcę wywoływać kłopotów... - powiedziała. - Nie ustąpiła pani. Do tego trzeba trochę charakteru. - Musiałam się jakoś bronić. - Albo...? - Popatrzył uważnie. - Albo to się wydarzy ponownie. I znowu, i znowu. Nie ma sensu mu tego wyjaśniać. Mężczyzna skłonił się lekko. - Bardzo mądrze. Cieszę się, że znów panią widzę. Po naszym spotkaniu w sali do ćwiczeń żałowałem, że nie zapytałem pani o nazwisko. Mogę uczynić to teraz? Tess nie zdołała powstrzymać uśmiechu. Jej sposób jazdy na wielbłądzie wskazywał na kobietę rozwiązłą. - Nazywam się Tess Collins. Przyjrzał jej się z bliska. - Skoro ciągle na siebie wpadamy, proszę i mnie pozwolić na prezentację. Jestem Jack Bremerton i nie znajduję przyjemności w ocenie postępowania innych. Jak się pani, na razie, podoba rejs? - Ogromnie, proszę pana - odparła, podchodząc bliżej relingu. - To prawdziwa uczta dla oczu. I dla dłoni. - Dla dłoni? - Uwielbiam dotykać draperii i jedwabnych obrusów, i wszystkich tych pięknych materiałów, i zastanawiać się, do czego bym je wykorzystała po skrojeniu. I co bym z nich uszyła.

- Brzmi to tak, jakby pani zamierzała zostać projektantką mody. - Któregoś dnia nią zostanę. Sam fakt, że powiedziała o tym temu nieznajomemu, sprawił, że Tess odrobinę bardziej uwierzyła we własne słowa. - Dama, która potrafi stanąć we własnej obronie, dysponuje tym rodzajem godności, który pozwoli jej zajść daleko. Przy okazji, proszę mi mówić Jack. - Nie czułabym się z tym swobodnie. W duchu spróbowała wypowiedzieć jego imię. Jack. - Przyjmuję to do wiadomości, panno Collins. - Uśmiechnął się. - Mam nadzieję, że kiedyś zmieni pani zdanie. Czyż to nie wspaniały wieczór? Proszę tylko spojrzeć na te gwiazdy. - Są cudowne. Stali blisko siebie i Tess wyczuwała lekko piżmowy zapach wody kolońskiej. Czy to się dzieje naprawdę? Czy ten imponujący, wpływowy mężczyzna naprawdę z nią rozmawia? - To przyjemność móc je obserwować razem z panią. - Bremerton obejrzał się w stronę sali jadalnej. - Tam jest bardzo duszno, wie pani? Wyszedłem po kaczej piersi, nie przepadam za figami. Ani za martini z ostrygą. Stąd wprawdzie prezentuje się pięknie, ale z bliska już nic nie błyszczy tak samo... - Wie pan, że nie wolno mi tam wchodzić, prawda? - Domyślam się. - Wyglądał, jakby się nad tym zastanawiał. - Godzimy się na to? - Nie rozumiem? - Na to, żeby jakaś banda snobów odmawiała pani wejścia do jadłodajni dla ważniaków? - To oni ustalają zasady. Decyzja nie należy do mnie. - No cóż... Pozwoli pani, że ja się z tym nie zgodzę. Tess zadrżała. W jaki sposób ma mu powiedzieć, że w głębi duszy, tam, gdzie skrywa prywatne myśli, podziela te buntownicze uwagi? Jack podał jej ramię, patrząc tym uważnym, niczego niezdradzającym spojrzeniem. Zanim Tess się zorientowała, już prowadził ją do środka przez pozłacane drzwi, prosto do magicznej sali. Pojedynczym niedbałym ruchem ręki ogarnął pomieszczenie. - No i proszę, panno Collins. Mam dać znać kelnerowi, że przydałyby się nam dwa kieliszki szampana? Och, ten miękki dywan! Teraz faktycznie aksamitne obicia krzeseł były w zasięgu jej dłoni... Tess mogła wciągnąć w płuca zapach rozmaitych perfum, obejrzeć egzotyczne

potrawy na talerzach o pozłacanych brzegach, posłuchać szmeru lekkiej rozmowy i śmiechu rozbrzmiewającego w pełnym kulturalnych gości pomieszczeniu. Śmiechu skrzącego się jak ocean. Tak wiele wrażeń naraz! Ubrani w biel stewardzi, uważnie poruszający się pomiędzy stolikami, pierścionki z brylantami połyskujące z każdym uniesieniem kieliszka, mężczyźni nadskakujący damom w mocno wydekoltowanych sukniach. Tess nie rozpoznawała granej przez orkiestrę melodii, ale muzyka bardzo jej się spodobała i wiedziała już, że nigdy nie zdoła jej zapomnieć. A potem dostrzegła Cosmo i Madame. A jeśli oni ją zauważą?! Odwróciła się gwałtownie w stronę wyjścia. - Nie mogę tu zostać - powiedziała, czując, że jej policzki pali rumieniec. Bremerton nie sprzeciwił się i ruszył śladem Tess na pokład. - Lubię hazard, panno Collins - wyjawił cicho, kiedy znów stanęli pod gwiazdami. Czy po tym, jak dziś wieczorem na moich oczach postawiła się pani tamtemu osłu, mogę dokonać pewnej przepowiedni? Kiedy już znajdzie się pani w Ameryce, nie pozwoli zabronić sobie wstępu do żadnego salonu. I niewiele czasu upłynie, a przestanie pani nosić tace z zastawą. - Może nawet będę zajęta nauką gry w squasha - odparła w nagłym przypływie odwagi. Roześmiał się. - No cóż, w moim kraju nie jest aż tak popularny. Zdecydowanie cieszę się, że wracam do Stanów. Nie chcę nikogo urazić, ale Europa mnie męczy. Jest zbyt mdła. Wszystko toczy się tam zbyt powoli. - Czym się pan zajmuje? - odważyła się spytać Tess. - Obecnie zakładam sieć oddziałów sprzedaży modelu T. Dostrzegł jej konsternację i wyjaśnił, że to rodzaj automobilu. A najważniejsze, że to model dla Ameryki. Majstersztyk dla mas, a jego twórca - Henry Ford - to geniusz. Stworzył plany linii montażowej, z której jeden taki automobil zjedzie co dziewięćdziesiąt minut. - Zadziwiające. Tess wiedziała, że powinna już iść, choć wcale nie miała na to ochoty. - Rozgadałem się przez panią - powiedział Bremerton z namysłem, spoglądając na czerń oceanu. - Może to te gwiazdy? Czy w Nowym Jorku czeka na panią jakiś młody człowiek? Pokręciła głową. - Nie. Nikt na mnie nie czeka. Madame pomoże mi znaleźć zajęcie.

- Ja stawiam na panią każdą kwotę. A przy okazji, w squasha nie grywam. Życzę pani miłego wieczoru. Uważam jednak, że powinniśmy poszukać okazji, żeby pogawędzić ponownie. - Wyciągnął ręką i delikatnie ujął dłoń Tess. A potem ukłonił się i odszedł. Skierowała się z powrotem w stronę kabiny, ale nagle zatrzymała i odwróciła, żeby za nim spojrzeć. Jack przystanął również. - Jeszcze raz: dobrej nocy - powtórzył. - Dobranoc. Inne słowa nie przyszły jej na myśl. Tess wzięła jeszcze jeden głęboki oddech, wciągając w płuca zapach rześkiego, wieczornego powietrza. A więc naprawdę konwersowała z dżentelmenem, który nie pstrykał na nią palcami jak na służbę i nie próbował wsuwać dłoni pod jej spódnicę... Z kimś obytym, dobrze wychowanym, kto traktował ją jak równą sobie. Z pewnością był bogaty. Jak to jest być bogatym? Och tak, Tess naprawdę miała nadzieję, że uda się im porozmawiać. Z Bremertona aż biło obycie; na pewno będzie wiedział znacznie więcej od niej na temat książek, muzyki i teatru. Aż ją korciło, by zostać z nim dłużej na pokładzie, gdyby nie czuła, że to nieco niewłaściwe. Czemu powraca do niej ta ekscytująca myśl, że on odbiera ich spotkanie podobnie? Zeszła szybko po schodach, pocieszając się myślą o zbliżającej się, niepowtarzalnej przyjemności. W kabinie czekało na nią jedno z najpiękniejszych ubrań, jakie mogła sobie wyobrazić. A co dopiero wziąć w ręce! Tuż przed wyjściem na kolację lady DuffGordon wyjęła z kufra piękny, jedwabny, starannie owinięty w bibułkę peniuar. Wykonany z materiału ulotnego jak dym, artystycznie utkanego z mieniących się odcieni fioletu - od najbledszej lawendy stanika po królewską purpurę dolnej krawędzi. - Proszę, moja droga, oto coś eleganckiego i ładnego. Dla ciebie - powiedziała. Tess oniemiała. - To dla mnie? Lady DuffGordon, z zadowoloną miną, już zmierzała do wyjścia, zostawiając za sobą smugę zapachu perfum. - A dlaczego nie? - rzuciła śpiewnie przez ramię. Tess uniosła peniuar do światła, z podziwem patrząc na linie szycia, a później pogrążyła się w bajce. Włożyła go i zawirowała w takt muzyki, udając, że i ona kręci się na tanecznym parkiecie z Jackiem Bremertonem, i żałując, że nie może jej teraz, w tej chwili, zobaczyć matka. Na progu nowego życia pełnego nieograniczonych możliwości. Muszę napisać do domu, jak tylko dopłynę do Nowego Jorku, pomyślała. W Cherbourgu pośpiesznie

nabazgrała adres i podała kartkę jednemu z pracowników Madame, prosząc o zawiadomienie rodziców, dokąd się wybiera, ale ponieważ mężczyzna odnosił się do niej z lekką wzgardą, Tess, zapadając w sen około północy, zastanawiała się, czy wiadomość w ogóle została wysłana... Zamknęła oczy. Rano będzie dość czasu, żeby o tym pomyśleć.

2 To nawet nie był silny wstrząs, raczej lekkie stuknięcie. I to wszystko. Nic niepokojącego. Szum okrętowych silników trwał jak dotychczas. A potem nagła cisza. Stanęły wszystkie. Tess, nagle wyrwana z głębokiego snu, podparła się na łokciu. Miała dziwne wrażenie, że dzieje się coś złego. Poczuła mrowienie na skórze, napięły się mięśnie. Raz, kiedyś, tej nocy, gdy umarło ostatnie urodzone przez matkę maleństwo, obudziła się z sercem w ten sam sposób przepełnionym lękiem. Wtedy ostrzegł ją cichy, znużony płacz. Dzisiejszej nocy - nieznaczne szarpnięcie. Wyskoczyła z łóżka, w pełni rozbudzona, i ubrała się szybko. Cokolwiek się dzieje, lepiej być gotowym. Kilka kabin dalej, usłyszawszy ten sam dźwięk, zesztywniał Bruce Ismay. Doskonale znał rytm monotonnej pracy siników na większości swoich okrętów, a nagły wstrząs nie zapowiadał niczego dobrego. Zapewne to jakiś drobiazg, ale nie spodobało mu się własne przeczucie. Sprawdził godzinę na kieszonkowym zegarku; niepotrzebne im było żadne opóźnienie, nie teraz. Postanowił wyjść na pokład i odszukać kapitana Smitha, ot tak, żeby się upewnić, czy wszystko w porządku. Jean Darling obudziła męża potrząsaniem za ramię. Było jej zimno, drżała. Miała ten okropny, zły sen, w którym dokądś biegła i potykała się, a coś ją goniło. A potem wrażenie, że statek też zadygotał. Jordan objął ją ramieniem i spróbował przyciągnąć do siebie, na łóżko, pomiędzy ciepłe poduszki, ale nie pozwoliła. - Jordan, lepiej wstańmy - szepnęła. - Po co? - Jeśli coś się dzieje, chcę się porządnie ubrać, zanim pokażę się ludziom. Roześmiał się. - Czy to jakiś nowy sposób zawiadamiania mnie, że tak cię onieśmiela obecność Lucile DuffGordon na tym statku? Jack Bremerton też poczuł wstrząs, ale nie przejął się nim zupełnie. Siedział przy biurku w swojej kabinie, pochylając się nad stosem biznesowych papierów, które zabrał w podróż, zniecierpliwiony, że przeprawa trwa tak długo. Na niczym nie zależało mu bardziej niż na możliwości zatopienia się w szczegółach działania firmy Forda i wyjeździe do Kalifornii, jak najdalej od trudnych problemów prywatnego życia, co prawdopodobnie dowodziło, że oskarżenia jego - wkrótce już byłej - żony o ciągłą ucieczkę od wszystkiego nie były dalekie od prawdy. Miał zamiar zaoferować jej mnóstwo pieniędzy oraz przeprosiny, na

które nie zdobył się dzisiejszego wieczoru ten pompatyczny dureń, który zbeształ na pokładzie młodą pokojówkę. Interesująca dziewczyna. Trudno było zapomnieć burzę miękkich włosów, okalających bystre oczy i promienną cerę. I co za zdecydowanie w postępowaniu! Tess prawdopodobnie jest więcej warta niż większość tych pozerów na statku, chociaż sama sobie z tego nie zdaje sprawy. Taka świeża i młoda... Przy niej Jack czuł się niemile świadomy własnego nadchodzącego średniego wieku. Lucile poczuła uderzenie, nachylając się nad toaletką, przy zdejmowaniu kolczyków z księżycowymi kamieniami po powrocie z kolacji. Zobaczyła, że powierzchnia płynu we flakoniku z perfumami zadrżała, a potem wygładziła się na nowo. Lucy chętnie podzieliłaby się tą obserwacją z Cosmo, ale mąż już zdążył się położyć. Jakim cudem zasypiał tak szybko? Nie cierpiała jego chrapania. Zawahała się, z palcami przy uchu, czekając na powtórny wstrząs, nic się jednak nie działo. Sama nie wiedząc, dlaczego to robi, wsunęła kolczyki do welwetowego, zaciąganego trokiem woreczka, a ten wcisnęła do buta. Najpierw rozległo się dyskretne pukanie do drzwi DuffGordonów. - Proszę pani, zdarzył się niewielki incydent - odezwał się szybko stojący na zewnątrz steward. - Nic niepokojącego. Uderzyliśmy w górę lodową, ale wszystko jest w porządku. Jednak, być może, zechce pani wyjść na pokład... Lucile nawet na moment nie dała się ogłupić. Ten steward nic nie wie. Trzepie tylko bezmyślnie jakieś uspokajające komunały. - Cosmo, ubieraj się. - Potrząsnęła za ramię męża. - I włóż kamizelkę ratunkową. Ja idę obudzić Tess. Wiązała właśnie własny kapok, narzekając pod nosem na jego nieporęczną konstrukcję, kiedy niespokojna dziewczyna sama zastukała do drzwi chlebodawczyni. - Trzeba się śpieszyć - powiedziała, kiedy jej otworzono. Nie próbowała ukrywać niepokoju. Nie wypadało wprawdzie, żeby w taki sposób wymuszała pośpiech na lady DuffGordon, ale miała wrażenie, że społeczne konwenanse w obecnej chwili tracą znaczenie. - To Cosmo grzebie się jak ślimak! - sarknęła Lucile. Korytarz szybko zapełniał się ludźmi w szlafmycach i piżamach, a kamizelki ratunkowe nadawały im komiczny wygląd pękatych pluszowych misiów. Tym razem srebrne cygarniczki nie rzucały się w oczy... Pozbawieni swoich wspaniałych strojów ci ludzie wyglądają całkiem zwyczajnie, pomyślała Tess przelotnie. Cosmo pojawił się wreszcie, wciskając poły koszuli za pasek od spodni. - Tędy. - Tess wskazała na schody. Cosmo i Lucile ruszyli za nią bez słowa, dołączając do pogodnie gderającego tłumu

powoli przemieszczającego się na wyższy pokład. Większość rozmawiających zdawała się spokojna, zaledwie nieco zirytowana. Niektórzy pasażerowie utyskiwali, że na pewno nijak nie zdołają zasnąć ponownie po tej niemądrej musztrze czy co się tu dzieje. Tylko zawracanie głowy! Jakiś angielski lekarz zapytał Lucile, czy miała okazję przyjrzeć się niesamowitej partii pokera w salonie po kolacji - wielce pasjonującej - i usłyszał w odpowiedzi jakąś uprzejmą uwagę. Anglik zwrócił się do swojego towarzysza, wciąż pozostającego w kompletnym wieczorowym stroju: - No to jak, po śniadaniu w sali gimnastycznej? Mam nadzieję, że rano znów podadzą naleśniki. Dzieci je uwielbiają. Tuż za plecami Lucile kroczyła kobieta, którą projektantka określiła wcześniej z dezaprobatą jako „tę prostaczkę, panią Brown”. Ta sama, która w miasteczku Leadville zbiła fortunę na złocie. Amerykanka śmiała się na widok roznegliżowanych znajomych. - W tym tłumie nie da się odróżnić wicehrabiego od księcia! - oświadczyła donośnie. Wszystkie kalesony wyglądają tak samo! Nikt jej nie zawtórował, chociaż w tłumie zabrzmiały nerwowe chichoty. Tess miała wrażenie, że wiele z nich dotyczy samej pani Brown. Ich trójka dotarła do szczytu schodów. W pierwszej chwili wydawało się, że na zewnątrz panuje spokój. Zziębnięci ludzie tłoczyli się na pokładzie, pogadując niespokojnie. - Uderzyliśmy w górę lodową - stwierdził jakiś chłopiec, nie zwracając się do nikogo w szczególności. Trzymał w dłoni spory kawał lodu, jakby chciał go komuś wręczyć. Widzicie? Złapałem kawałek, kiedy ją mijaliśmy. Wszyscy je łapaliśmy, tam na dole. Bawiliśmy się. Ale minuty mijały i zdawało się, że nikt nie wie co robić. Tess zorientowała się, że członkowie załogi usiłują rozplątać liny szalup i pozdejmować z nich brezentowe płachty, ślizgając się po deskach pokładu i pokrzykując na siebie nawzajem. Łodzie ratunkowe. Oni szykują łodzie ratunkowe! Niczym na dany sygnał ludzie zaczęli się przepychać, tłoczyć bliżej relingu i nawoływać, spoglądając na wodę. Nagle w przesyconym solą powietrzu pojawił się kwaśny zapach ludzkiego potu i strachu. Mijały minuty. Szczupłym ciałem Tess wstrząsały dreszcze. Nie, to nie były ćwiczenia ani jakiś żart. To się działo naprawdę. Serce dziewczyny biło boleśnie szybko. Usiłowała pozbierać myśli. Marynarze, w porozpinanych mundurach, z niespokojnymi oczami, czerwoni na twarzach - kilku bezsensownie wymachiwało pistoletami - zaczęli

wykrzykiwać polecenia do gęstniejącego tłumu pasażerów. Tess usłyszała strzał, a potem krzyki. Dzieci płakały, kiedy matki próbowały wsadzać je do łodzi, kruchych konstrukcji kołyszących się wysoko nad poziomem wody. Jedna po drugiej wyładowane po brzegi łodzie ratunkowe znikały za burtą. Tess zerknęła w dal i dostrzegła dryfujący za rufą, znikający w mroku ogrom poszarpanego lodu, ponury i zimny. Jeśli wcześniej miała jakieś wątpliwości, to teraz znikły wszystkie; musieli wydostać się ze statku! Rozejrzała się dokoła nieprzytomnym wzrokiem, z przerażeniem zdając sobie sprawę, że w tej części statku łodzi już nie ma. - Sprawdzę na dziobie - powiedziała do Lucile i Cosmo, sprawiających wrażenie nieco zagubionych. Lucile wywrzeszczała w stronę Tess jakieś polecenie, przekrzykując gwar tłumu, ale ona nie zwróciła na to uwagi, biegnąc jak najszybciej, potykając się na deskach pokładu, wpadając po drodze na ludzi, których jednocześnie usiłowała omijać. Na dziobie chaos zdawał się jeszcze większy. Nieopuszczone jeszcze łodzie były pełne. Jakaś walcząca o miejsce kobieta zaczęła krzyczeć, kiedy zobaczyła, że łódź opada za burtę bez niej. - To jakaś wariatka. Ja tam nie wsiadam do takiej niepewnej szalupy - oświadczyła inna, otulając się ściślej wieczorowym płaszczem ze szmaragdowego jedwabiu. - Ten statek jest niezatapialny, tak mówi mój mąż. A on się dobrze zna na tych sprawach - kontynuowała, odwracając jednak oczy. Tess obserwowała z lękiem coraz bardziej przerażające sceny. Jean i Jordan Darlingowie, mocno do siebie przytuleni, sprzeczali się z jednym z marynarzy kierujących akcją ratunkową. - Tylko kobiety! - wrzeszczał, odpychając Jordana. Zapanowała panika i przestały obowiązywać zasady. Zdawało się, że wszyscy w jednej chwili zdali sobie sprawę z niepokojącego przechyłu i z tego, że łodzi ratunkowych nie wystarczy dla tłumu kłębiącego się na pokładzie. Ludzie biegali z rufy na dziób i z powrotem, rozpaczliwie szukając ratunku. Tess zobaczyła Bruce’a Ismaya, spokojnie wsiadającego do jednej z łodzi z nisko opuszczoną głową, ignorującego spojrzenia tych, którym odmówiono; nikt nie zaprotestował. A potem dostrzegła Jacka Bremertona, który przekazywał zapłakane, wyrywające się dziecko w rozpaczliwie wyciągnięte ręce kobiety w jednej z łodzi. Robił to ostrożnie, niemal czule, zachowując spokój. Oczy miał poważne. - Panie Bremerton! - krzyknęła. Obejrzał się i zmierzył ją roziskrzonym wzrokiem. - Do łodzi, ale już! - wrzasnął. - Idź na rufę!

Tłum wezbrał i Tess straciła go z oczu. - Uspokójcie się! Inne statki już płyną z pomocą! - krzyczał marynarz. - Mówiłam ci - odezwała się do męża naglącym tonem jakaś trzęsąca się z zimna kobieta. - Przypłyną po nas i będziemy bezpieczniejsi niż w tych łodziach. Mam rację, prawda? Mężczyzna objął ją ramieniem i nie odpowiedział. Szalupy, jedna po drugiej, opadały na wodę. Tess zawróciła i rzuciła się biegiem. Jeśli istnieje jeszcze jakaś szansa ucieczki, to tylko na rufie! Zanim znów pojawiła się na przechylonym pokładzie, Lucile wzięła sprawy w swoje ręce. Złapała za linę podtrzymującą coś, co wyglądało jak wielka, wypukła płachta rozpiętego na stelażu brezentu. Szalupa wydawała się niepewna i mało bezpieczna, ale była ostatnią, jakiej jeszcze nie spuszczono na wodę. Tess podbiegła, żeby pomóc rozplątać mocowanie. - Tu jest łódź! Dlaczego jej nie spuszczacie?! - wrzasnęła Lucile na jednego ze stojących w pobliżu oficerów. Nie doczekawszy się odpowiedzi, lady DuffGordon zrobiła wściekłą minę. Na pokładzie panował chaos. Wszyscy biegali i krzyczeli, rozdzielano rodziny, a pokrzykujący do siebie, udręczeni marynarze zdawali się nie wiedzieć co robić. - Słyszał nas pan? To pan tu dowodzi, czy tak? Oficer nazwiskiem Murdoch odwrócił się gwałtownie. - Tak, proszę pani - odparł. Jego czoło połyskiwało potem, a oczy niemal wychodziły mu z orbit. - Ma pan tu świetnie nadającą się łódź, do której chcę wsiąść - oświadczyła Lucile. Nawet teraz, wśród ogólnego zamieszania, robiła imponujące wrażenie. - Szalupa numer jeden? To dodatkowa składana łódź, w dodatku raczej słaba - odparł. - Nonsens. Na wodzie się utrzyma, nieprawdaż? A czy nie o to chodzi? Mężczyzna zawahał się, a potem krzyknął do marynarza o twarzy poznaczonej bliznami po ospie. - Sullivan, przygotuj tę szalupę dla lady DuffGordon! Masz dowodzić tą cholerną łodzią! Lucile weszła do środka jako pierwsza, gestem wskazując Tess i mężowi, że mają pójść w jej ślady. Tess podciągnęła się na rękach na pokładowy reling i stojąc na barierce, rozejrzała w obie strony. W ich stronę biegły dwie kobiety. Jedna była owinięta sięgającym ziemi szalem.

- Wsiadać! - zarządził Murdoch. Obie wspięły się do szalupy, a kiedy drobniejsza z nich podniosła wzrok, Tess zobaczyła, że to Jean Darling, tancerka. - Są jeszcze jakieś kobiety? - wrzasnął oficer. Po chwili wahania do łodzi wskoczyło kilku marynarzy. - Bydlaki! Umie któryś z was wiosłować? - krzyknął zdenerwowany Murdoch. Bonney, ty umiesz! Do środka! - Mam tu robotę! Wyślij pan kogoś innego! - zawołał nazwany Bonneyem, odwiązując liny podtrzymujące szalupę. Tess mignęła jego twarz. Ten sam marynarz, który zaledwie parę godzin temu oprowadzał ją po pokładzie spacerowym. - Rób, co mówię! To rozkaz! Bonney się zawahał. - Powiedziałem, wsiadaj! Mężczyzna wskoczył do łodzi. Wylądował na czworakach, wstał i zobaczył Tess balansującą na poręczy relingu. Wyciągnął rękę. - Na miłość boską, szybciej! - rozkazał. „Titanic” przechylał się powoli, coraz bardziej zanurzając dziób. - Ruszysz się wreszcie? - rzuciła gniewnie Lucile do oficera. - Opuśćcie czym prędzej tę łódź, zaczynam się czuć zdecydowanie niedobrze! Kiedy szalupa zakołysała się mocno, lady DuffGordon pobladła i złapała się za żołądek. - Tak, proszę pani - odparł Murdoch. - Opuścić tę cholerną łódź! - wrzasnął. - Ale już! - Panienko, chwileczkę! Tess, która miała właśnie wskoczyć do środka, obejrzała się i zobaczyła biegnącego w jej stronę pana Hoffmana. Mężczyzna trzymał pod pachami obu synków; chłopcy wymachiwali nóżkami. - Niech pani weźmie moje dzieci! Proszę je ratować! Włosy miał wilgotne i posklejane na czole morską wodą. Oczy patrzyły błagalnie. Tess wyciągnęła ręce. Wielkim wysiłkiem pan Hoffman oderwał od siebie płaczącego Michela i podał go dziewczynie; trzymając dzieciaki, odwróciła się w kierunku łodzi. Za późno. Spojrzała w dół, na szalupę numer jeden, która właśnie zjeżdżała na wodę, kołysząc się mocno z boku na bok. Wszystko wyglądało na koszmarny sen. Pod sobą Tess zobaczyła marynarza Bonneya krzyczącego do niej z wyciągniętymi rękami. - Skacz! Skacz!

Tess zachwiała się, ledwo utrzymując dwóch przestraszonych chłopców, ale było już za późno. Łódź była jakieś piętnaście metrów niżej. Spojrzenie w dół, prosto w zwróconą ku sobie, zszokowaną twarz Lucile. Wszystko się skończyło... - Nie stój tutaj i nie gap się! Wsiadaj do tej! - Murdoch pchnął ją w stronę kolejnej opuszczanej szalupy, w której poplątały się liny. - Masz parę sekund, zanim znowu ruszy! Tess potykała się i ślizgała po pokładzie, ale udało jej się nie wypuścić chłopców. Łódź była zapchana kobietami i dziećmi. - Nie ma miejsc, nie ma miejsc! - krzyczał marynarz. - Ależ są. - Rozłożysta pani Brown odepchnęła go i wyciągnęła ręce do Tess. - Podaj mi dzieciaki i wskakuj! - zarządziła. Tess posłuchała. Po kolei cisnęła chłopcami w stronę pani Brown, zamknęła oczy i skoczyła. Łódź ruszyła w dwudziestometrową drogę ku wodzie, kołysząc się i trzęsąc, mijając tłumy zgromadzone na pokładach drugiej i trzeciej klasy. Ludzie stamtąd gapili się w osłupieniu, z twarzami pobielałymi od szoku, jakby przetrwanie zależało od przebywania w innym, odległym świecie. Ale gdy mijała ich chybotliwa szalupa, zaczęli krzyczeć. - Zabierzcie moją córeczkę! Zabierzcie ją! - wołał mężczyzna trzymający w ramionach małe dziecko. - Zostawiacie nas! - wrzasnęła jakaś kobieta, oskarżycielsko wskazując w ich stronę palcem. Tess miała niektórych na odległość dłoni, łódź bowiem to oddalała się, to zbliżała do burty. Dlaczego nie jest tam razem z nimi? Zobaczyła mgnienie nadziei w oczach mężczyzny z córeczką; na moment skrzyżowali spojrzenia. Był młody, ale zmęczony, wyglądał na farmera. Niebieskie oczy, zaniedbana broda. Niedbale zawiązana żółta kokarda zwisała luźno nad jednym okiem dziewczynki; mała ciągle odsuwała ją rączką. Oczy miała wielkie ze strachu. - Na litość boską, weźcie ją! - krzyknął ojciec. Podniósł dziecko, nie odrywając oczu od Tess. Dziewczyna nakazała chłopcom mocno przytulić się do siebie, a potem wychyliła się i jak najdalej wyciągnęła ramiona. Rączki malutkiej, miękkie i okrągłe, przypominały małe, pulchne brzoskwinki... - Uwaga! - wrzasnął z góry Murdoch, wychylony za burtę. - Odepchnijcie się! Nie pozwólcie, żeby ktoś was przyciągnął, bo łódź się wywróci! Któryś z marynarzy zaparł się z całej siły rękami i rozkołysał szalupę. Szansa

przepadła. Kiedy łódź zniżała się ku czarnym wodom oceanu, Tess ukryła twarz w dłoniach. Spodziewała się wstrząsu, ale szalupa wyjątkowo łagodnie osiadła na spokojnej toni i dryfując powoli, zaczęła się oddalać od statku. W zimnym, stojącym powietrzu z pokładu A niosła się muzyka. Podczas niespokojnego zjazdu łodzią Tess zauważyła członków orkiestry poważnych, opartych o pokładowe leżaki, żeby nie stracić równowagi. - Chwała Bogu, udało się! - zawołał jeden z marynarzy. Minęło parę chwil, zanim do uratowanych dotarło, że nikt nie wiosłuje, i kilka kolejnych, zanim marynarze zaczęli pokrzykiwać jeden na drugiego. - Kto się bierze za wiosła? - wrzeszczał jeden. - Ja nie jestem wioślarzem! A poza tym: kto powiedział, że ty dowodzisz? - odparł inny. - Ktoś musi wiosłować, ty cholerny idioto! - odezwał się jakiś schrypnięty głos. Oficer na pokładzie wyznaczył mnie na dowódcę, więc bierz się do wioseł i nie gadaj. - Nigdy tego nie robiłem! - krzyknął tamten. - Chryste, czy my zatoniemy? - Ja też nie umiem wiosłować... Nikt mi nigdy nie pokazał, jak to się robi - dodał trzeci marynarz. Jego ubranie cuchnęło tytoniem i potem. - Och, na litość boską... - Na przód łodzi przeszła pani Brown, złapała za wiosło, a drugie, przy przeciwnej burcie, wskazała Tess. - Pokażmy tym tchórzom, co to znaczy wziąć się do roboty! Tess złapała za rękojeść i naparła. Kiedyś dość często wiosłowała po stawie przed dworem dziedzica, więc wiedziała, w czym rzecz. - Usiądźcie przy tylnych! - poleciła marynarzom. Jeden z nich zaczął się mocować z tylną parą, klnąc cicho. - To cholerstwo waży chyba tonę! - mruczał. - Ale musimy się stąd wydostać, bo inaczej wciągnie nas wir. Tess spojrzała na „Titanica”. Ogromny okręt przechylał się na dziób, a jego rufa powoli unosiła się w powietrze - widok był niewiarygodny. Dziewczyna widziała zarysy biegających tam i z powrotem po pokładach ludzkich sylwetek i ciała wpadające do morza. - Wiosłować! - sapnęła. Ścisnęła rękojeść i naparła z całych sił pewna, że pozrywa sobie mięśnie pleców. Nagle poczuła szarpnięcie. Spojrzała w dół, na wodę, i zobaczyła ludzką twarz. Jakaś kobieta, której spódnica unosiła się niczym balon, chwyciła za pióro jedną ręką, drugą trzymając coś, co wyglądało na tobołek z gałganami. - Musimy jej pomóc! - krzyknęła Tess, puszczając wiosło i wychylając się za burtę.

Szalupa zakołysała się gwałtownie. - Trzymaj się, mam ją! Pani Brown sięgnęła do wody zadziwiająco silnymi rękami i wspólnie z Tess wciągnęły kobietę na pokład, jednak dodatkowe obciążenie jeszcze głębiej zanurzyło i tak już przepełnioną łódź. Dobry Boże, czy oni zatoną? Ale wkrótce szalupa przestała się kołysać i Tess znowu chwyciła za wiosło. Sylwetka statku rysowała się teraz na tle oświetlonego gwiazdami nieba niemal prostopadle do powierzchni morza, prostą, pionową linią chwiejącą się jak tancerka stojąca na puencie. Światła elektryczne w kabinach i na pokładach nadal się paliły, a zielonkawa poświata pochodząca z zatopionej już części podświetlała czerń morskich wód. Widok niespotykany, ale przepiękny. - Okręt zatonie... Szybciej, szybciej, bo nas wszystkich za sobą wciągnie! - wrzasnął ktoś na rufie łodzi. Marynarze rzucili się do tylnych wioseł, zapominając o narzekaniach. - O Boże! - krzyknęła korpulentna kobieta o siwych włosach; jej wznoszący się lament przemówił w imieniu wszystkich rozbitków. Statek, dziobem w dół, zanurzał się powoli. Ludzie zsuwali się z pokładów jak szmaciane lalki, wymachując rękami, spadali do morza. Rozległ się głośny trzask i „Titanic” zniknął, pochłonięty jednym łakomym haustem przez ocean, zabierając ze sobą wszelkie światło i pozostawiając ocalałych w kompletnej ciemności, rozpraszanej wyłącznie chłodnym migotaniem gwiazd. Żadnego wciągającego wszystko wiru... Jakim cudem udało się tego uniknąć? Łodzie ratunkowe unosiły się na spokojnej toni. W gładkim morzu odbijało się rozgwieżdżone niebo. - Jest druga dwadzieścia nad ranem - powiedział marynarz zachrypniętym głosem. Piętnastego kwietnia. Że też w takiej chwili znalazł się ktoś, kto sprawdził czas! A potem nad wodą uniósł się niemożliwy do zapomnienia, przeszywający dźwięk. Przypominał lament ostrego wiatru, wyjącego wokół przytulnego domostwa. Niesamowity odgłos, który sprawia, że ludzie dygoczą w łóżkach, dziękując Bogu, że mają dach nad głową. - Tylko nie to! - jęknęła siwa kobieta. - Gdzieś tam jest mój mąż. Musi tam być. - Nie on jeden - dodała inna cicho. Bezradni, wszyscy zamilkli. Ledwie odważyli się poruszyć, bojąc się, że sami zatopią szalupę. Tess skupiła uwagę na nieruchomej postaci na dnie łodzi. Czy kobieta w ogóle się poruszyła po wyciągnięciu jej z morza? Dziewczyna spróbowała łagodnie ją obrócić i zauważyła, że kurczowo trzymane zawiniątko to nie łachmany, lecz owinięte w kocyk

dziecko. Zapewne maleństwo smacznie spało w swojej kołysce jeszcze godzinę wcześniej... Musi mu być straszliwie zimno! Tess zdjęła żakiet, żeby je nim otulić, i dopiero wtedy dotarła do niej prawda. Dziecko nie żyło. Tess wpatrywała się z małą twarzyczkę obrzeżoną aureolą jedwabistych włosów. Chłopiec czy dziewczynka - nie miała pojęcia. Spojrzała na matkę, przypominając sobie jej bezruch, i odczuła pewną ulgę, kiedy dostrzegła, że również kobieta jest martwa. Bóg oszczędził jej bólu po stracie... Tess owinęła maleństwo żakietem, ułożyła je w ramionach matki i spróbowała nad nimi zapłakać. Łzy nie nadchodziły.

3 DZIAŁ MIEJSKI „NEW YORK TIMESA” NOWY JORK 15 KWIETNIA GODZINA 1.20 CZASU WSCHODNIEGO W sali redakcji informacyjnej panował spokój typowy dla późnonocnej pory. Wszystkie wrzaski, cała bieganina i staccato uderzeń w klawisze maszyn do pisania, które wzbierały aż do punktu kulminacyjnego tuż przed ostatecznym zamknięciem numeru, umilkły. Carr Van Anda, szorstki, brzuchaty mężczyzna, któremu nikt nie potrafił dorównać w czyszczeniu artykułu na ostatnią chwilę, nie należał do osób, które marnują czas na bezużyteczne obserwacje. Teraz jednak, kiedy przyglądał się swojemu królestwu naczelnego „New York Timesa”, uderzyła go myśl, że to zabałaganione pomieszczenie emanuje takim znużeniem, jakie odczuwa on sam. Niedopałki papierosów na podłodze. Pomięte kartki, ciśnięte gdzieś w pobliżu koszy na papiery, porozrzucane wszędzie jak kule z brudnego śniegu. Nad biurkami w dziale miejskim pochylało się jeszcze zaledwie kilku reporterów. Carr miał słabość do tej nocnej załogi, choć zdarzało jej się trzymać butelki Bourbona w na wpół otwartych szufladach i w nocy pociągać do woli; podczas długich samotnych dyżurów nie miewał nic przeciwko propozycji łyczka czy dwóch. Jednak w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin zwykłe tempo przyśpieszyło, a bourbon znikł w poodmykanych szufladach weteranów. Nikt nie mógł sobie pozwolić na utratę ostrości umysłu w wieczór prawyborów. Teraz sprawdzano wyniki; poranne wydanie było już zamknięte. Zapowiadała się zażarta walka. A więc Roosevelt wygrał wieczorem w Pensylwanii? Ale Taft miał jeszcze w zanadrzu sporo pomysłów... Tych dwóch polityków wprost się nienawidziło. Głosy republikanów mogły się podzielić, co oznaczało dużą szansę dla demokratów. Bez wątpienia. Nadchodził czas wielu ciekawych artykułów. Carr zerknął na butelkę dyskretnie schowaną w szufladzie swego biurka, rozparł się w fotelu i z przyjemnością pomyślał o świeżym cygarze. Jego praca dobiegła końca. Mógł się odprężyć. - Proszę pana, to właśnie nadeszło... - Nocny stażysta o twarzy nieco bledszej niż zazwyczaj wcisnął naczelnemu do ręki otrzymany drogą radiową biuletyn. Van Anda przejrzał go szybko, zauważając, że pochodzi ze stacji radiotelegraficznej na Nowej Fundlandii.

- Czytałeś? - zapytał. - Tak, proszę pana - odparł chłopak niepewnie. - To największy statek na świecie, sir... Jak to możliwe, że „Titanic” zderzył się z górą lodową? - Synu, wszystko i zawsze może się zdarzyć. - Niektórzy z tych żółtodziobów nigdy nie mogli pojąć, że to właśnie powód istnienia prasy. - A teraz wyciągnij z naszych archiwów wszystko, co mamy o tym statku. Aha! - Zatrzymał chłopaka uniesioną dłonią. - I wszystko co mamy o zderzeniach z górami lodowymi. Metalowe cylindry z biuletynami zaczęły zsuwać się tunelem z mieszczącego się powyżej pomieszczenia radiotelegrafu, z brzękiem lądując jeden po drugim w dziale miejskim „New York Timesa”. Każdy podawał kolejne szczegóły piętrzącego się kryzysu. Otwarto ponownie pierwszą stronę porannego wydania, reporterzy pisali na wyścigi, a operatorzy linotypów znów zajęli stanowiska, czekając na polecenia. Skończywszy czytać jeden z raportów, Van Anda uniósł głowę i zaczął nasłuchiwać. Tunel na biuletyny ucichł. - To wszystko? - spytał. Nikt mu nie odpowiedział. Opuścił wzrok na trzymany w dłoni raport: chaotyczna transmisja z „Titanica” została odebrana o dwunastej dwadzieścia siedem. Zawierała prośbę o pomoc, ale została przerwana w pół zdania. - Prawie godzinę temu... - mruknął naczelny, zerkając na informacje z archiwum i oczekując na znajomy brzęk spadającego cylindra. Szczególną uwagę zwrócił na dane transatlantyku, kilkakrotnie przeliczając oficjalną liczbę wymaganych łodzi ratunkowych. Dotarło doń, że niezależnie od scenariusza dalszych wydarzeń było ich za mało. Banda idiotów! Superelegancki statek, na którym nie było dość szalup. Van Anda zaczął się przechadzać po sali. Jakim cudem od godziny na „Titanicu” panuje całkowita radiowa cisza? Podszedł do reportera zajętego ostatnim materiałem. - Zmieniamy wstępniak - rzucił. - Zapomnij o „niepokojących doniesieniach”. Napisz, że statek zatonął. - Jest pan pewien? - zapytał reporter i zamarł z otwartymi ustami. Naczelny westchnął. Zbyt długo pracował w tej branży, by nie zaufać własnemu instynktowi. Nie widział najmniejszego powodu, żeby go uzasadniać. - Owszem - odparł i nieśpiesznie zawrócił w stronę własnego biurka; przyszedł czas na cygaro. Zatrzymał się jednak po chwili, tknięty nową myślą. - Wezwij Pinky Wade. Jeśli ktoś ocalał... Chcę, żeby to ona zajęła się tematem. I tylko nim.

- Nie spodoba jej się to - stwierdził reporter. Będzie wściekła. Van Anda doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Ale jest najlepsza w całym jego zespole, jeśli chodzi o historie z życia wzięte. W razie potrzeby przerwie pracę nad tematem szpitali dla umysłowo chorych. - Wiem. Jak dla niej, to za mało ryzykowna sprawa. Ale wezwij ją mimo wszystko. ATLANTYK 15 KWIETNIA GODZINA 2.45 CZASU WSCHODNIEGO Czas przestał istnieć, odpłynął z morskimi prądami. Było zimno, straszliwie zimno, chłód przenikał do kości, pod paznokciami i na krawędziach uszu osiadał szron. Nieznośna temperatura sprawiała, że trudno było oddychać. W łodzi ratunkowej miało się wrażenie, że unosi się ona w powietrznej bańce, jak zawieszona na niebie, gdy tymczasem dryfowała po czarnej toni. Gdzie się podział horyzont? Nikt już nie zawracał sobie głowy wiosłowaniem. Tess wielkim wysiłkiem próbowała wybierać lodowatą wodę przesączającą się przez dno mocno zanurzonej szalupy; w oddali cichły błagania o pomoc. Wymieniły z panią Brown spojrzenia na temat brutalnej rzeczywistości. Łódź nie przestawała chybotać się niebezpiecznie; niech no tylko ktoś się w niej nagle przemieści, a zatonie. Dziewczyna przerwała wybieranie wody niemal równo z ustaniem ostatnich wezwań pomocy. Szalupa leniwie poruszała się w kółko. Któryś marynarz zaczął pogwizdywać smutną melodię. Tess przytuliła mocno Edmunda i Michela, rozcierając chłopcom ramiona, żeby choć trochę ich rozgrzać. - Merci - szepnął Edmund. - Może to trochę pomoże - odszepnęła. Ubrania przymarzały im do ciał. Gdziekolwiek spojrzała, Tess widziała na powierzchni morza plamy bieli. Co to może być? - zastanawiała się, aż nagle zrozumiała, że to twarze zmarłych. Nie potopionych, ale zamarzniętych. Tafla wody była jednym wielkim cmentarzem z nagrobkami z ludzkich ciał. Jedno po drugim zaczynały tonąć i znikać. Te, które nadal unosiły się na powierzchni, wpatrywały się w niebo niewidzącymi oczami. Wreszcie nie było już nic. Ocean, idealnie spokojny, przypominał lustro, w którym odbijały się świecące jasno gwiazdy. Szalupy dryfowały wśród ich odbić, wywołując w rozbitkach magiczne wrażenie zawieszenia w przestrzeni, jak w dziecięcym śnie. Tess nie mogła usunąć z myśli twarzy człowieka, który podawał jej dziewczynkę z żółtą kokardą we włosach. Jeszcze chwila i by się udało! Ona, Tess, ma silne ramiona i dłonie, uniosłaby w nich dziecko i mocno przytrzymała, a potem wciągnęła do łodzi. Mała

przywarłaby do niej, mocno obejmując rączkami za szyję, w oczach jej ojca zabłysłaby ulga, a między dorosłymi nawiązałoby się porozumienie bez słów. Że dziecko zostanie uratowane, że Tess się nim zaopiekuje... Scenariusz powracał wielokrotnie podczas długiej nocy. Czy tamta dziewczynka wpatruje się teraz w gwiazdy niewidzącymi oczami? WASZYNGTON D.C. 15 KWIETNIA GODZINA 7.00 CZASU WSCHODNIEGO Wschodzące słońce zalewało niebo nad Waszyngtonem odcieniami pomarańczy i złota, podkreślając wdzięczne linie sylwetki Kapitolu. Czyżby ojcowie założyciele przewidzieli ten piękny widok roztaczający się w łagodny, wiosenny poranek? William Alden Smith, obywatel Michigan, człowiek o mizernej posturze, którego co łagodniejsi koledzy politycy uważali za nieco nieokrzesany i naiwny produkt Środkowego Zachodu, zadawał sobie to pytanie, stojąc w oknie swojego biura, mieszczącego się na czwartym piętrze budynku senatu. Już niedługo pora wrócić do prawnych problemów związanych z budową linii kolejowych na Alasce. Smith lubił poświęcać uwagę detalom, co odróżniało go od wielu przedstawicieli klasy politycznej. Jednak widok na Kapitol tuż po wschodzie słońca poruszył jego duszę. Mijając strażników, życząc im miłego dnia i słuchając równie miłych pozdrowień - o tej porze dnia jeszcze nic się nie działo - William Alden Smith nabierał przeświadczenia, że w tym miejscu znalazł dla siebie niszę. Szybkie, nerwowe pukanie do drzwi. Otworzyły się bez zaproszenia. - Senatorze, słyszał pan już, co się stało? - Jeden ze współpracowników zasłaniał się egzemplarzem „New York Timesa” jak tarczą. - Podobno „Titanic” zatonął. Smith porwał gazetę i zerknął na nagłówek. - Linie White Star zaprzeczają relacji „Timesa” - dodał asystent, przeglądając wzrokiem nagryzmolone notatki. - Twierdzą, że wszyscy są bezpieczni, a statek jest holowany do portu. „Syracuse Herald” podtrzymuje tę wersję, a z rewelacji „NYT” kpi sobie większość gazet. Tyle że od wpół do pierwszej w nocy z pokładu nie nadeszło ani jedno słowo... - To głupcy - stwierdził ostro Smith. Znał Van Andę. Skoro naczelny działu miejskiego „New York Timesa” twierdzi, że statek zatonął, to tak jest. Przejrzał pobieżnie listę pasażerów, pełną znanych nazwisk. Astor, Guggenheim... Mój Boże, nawet Archie Butt, asystent Tafta w Białym Domu! Kto przeżył? - Przynoś mi wszystkie biuletyny - zarządził. Asystent wyszedł, a Smith podszedł do okna i popatrzył na własne odbicie w szybie.

Może nie był najważniejszym legislatorem w tym mieście, a już na pewno nie najbardziej efektownym, ale cholernie dobrze zdawał sobie sprawę, że po takiej katastrofie kraj będzie się domagał od Waszyngtonu czegoś więcej niż pięknej mowy. Zacznie się zamieszanie - cały Kongres rzuci się na trybuny perorować i wprowadzać bezsensowne prawa, które niczego nie zmienią. Zwykła, idiotyczna gadanina. Spojrzał przez okno na Kapitol, gdzie, jak zawsze, wzrok przyciągała odlana z brązu Statua Wolności, zwieńczająca połyskliwą biel kopuły. Poczuł rosnące oburzenie. To prawdziwa klęska, moralny skandal, takie coś nie miało prawa się wydarzyć. Komisja. Koniecznie trzeba powołać komisję, która pozwoli zbadać i zrozumieć tę tragedię. Jeśli będzie działał szybko, sam tę komisję poprowadzi. ATLANTYK 15 KWIETNIA ŚWIT Boże, jak zimno! Tess nie czuła już dłoni ani stóp. Nie słyszano niczego, ani jęku skargi. Rozbitkowie unosili się między morzem a niebem. A potem chrapliwy okrzyk marynarza, który dostrzegł w rzednącym mroku jakiś statek. Tess wbiła wzrok w blask przedświtu i po raz pierwszy zobaczyła pozostałe szalupy. Ludzie zaczynali nawoływania, kobiety wykrzykiwały imiona mężów i dzieci. Jesteście tam? Proszę, odezwijcie się, proszę, bądźcie. Jakiś głos powtarzał wciąż od nowa: - Czy moja Amy jest w waszej łodzi? Amy, Amy, odpowiedz matce! Tess czekała na odpowiedź dziecka, ale ta nie nadeszła. A potem z ciemności wyłonił się statek płynący prosto w ich stronę. Tess zmrużyła oczy i z trudem odczytała wypisaną na jego kadłubie nazwę. „Carpathia”. To nie były zwidy. - Udało się nam - powiedziała cicho pani Brown. Płynące z jej oczu łzy ulgi zamarzały na policzkach. Zostali wciągnięci na pokład jako druga grupa rozbitków. Na szalupę opuszczono brezentowe płachty, w których matki umieszczały przerażone, opierające się dzieci, próbując je uspokajać, a potem przekazywać w ręce ratowników. Tess wsadziła Michela i Edmunda na jedną z nich, ulegając chłopcom i żałując, że nie potrafi ich uspokoić swoją łamaną francuszczyzną. Potem przyszła kolej na wyczerpane kobiety. Zwisały bezwładnie, kołysząc się na linach, którymi przewiązywano je w pasie. Powoli wciągano je na pokład. Kiedy przyszła kolej na nią, Tess owinęła pętlę wokół talii i mocno zacisnęła linę, a potem spojrzała na marynarza, który pierwszy wziął się do wioseł. Wskazała głową na nieruchome postacie na dnie łodzi.

- Proszę im pomóc - powiedziała. - Proszę nie pozwolić, żeby zostały wyrzucone za burtę. - Wciągnąć je na górę tylko po to, by mogły zostać pochowane w morzu? - zapytał zdziwiony. - Tak. - To trochę bez sensu. Nie będę... - Owszem, zrobi to pan - odparła Tess spokojnie, bez mrugnięcia okiem. - Nie życzę sobie, żeby zostały tak po prostu porzucone. A pan już zadba, żeby tak się nie stało, prawda? Zawahał się. - Wyślę je na górę jako ostatnie - obiecał. Tess zaczęła się unosić, kilka razy obijając o kadłub statku. Spojrzała w górę i zobaczyła obserwujące jej wznoszenie dziesiątki ludzi. Wielu gapiło się z otwartymi ustami. Jak dobrze było na nich patrzeć, widzieć ich twarze i energiczne ruchy! Żywych ludzi. A potem Tess została przeciągnięta przez burtę i znalazła się na pokładzie. Kiedy ugięły się pod nią zdrętwiałe nogi, jakaś kobieta w moleskinowym płaszczu chwyciła ją w objęcia. - Już kochana - szepnęła. - Wszystko będzie dobrze... Tak się cieszymy, że nasz kapitan zdążył po was przypłynąć na czas! Czy to twoje dzieci? Nie mówią po angielsku, wyłącznie po francusku... - Wskazała na Edmunda i Michela mocno trzymających się spódnicy Tess. - Nie są moje. Obawiam się, że ich ojcu nie udało się uratować... - Jestem Francuzką. Zajmę się nimi, moja droga. - Kobieta spojrzała za plecy Tess i zdziwiona pokazała jej kolejną łódź, dobijającą właśnie do burty. - Inne szalupy były strasznie zatłoczone, a ta jest prawie pusta... Dziwne, prawda? Jak to się stało? Tess spojrzała w stronę morza i poczuła szybsze bicie serca. To łódź z DuffGordonami! Uratowali się. Jakiś marynarz pomagał Lucile zapiąć pętlę ławeczki, która wkrótce miała się znaleźć na pokładzie. Dziewczyna zadrżała z ulgi. Był tam również marynarz nazwiskiem Bonney; on również przeżył. Spojrzał w górę Tess pomachała mu ręką, a on uśmiechnął się od ucha do ucha. Jean Darling. Czy przy niej nie siedzi jej mąż? Cosmo, trzymający się ramienia marynarza, żeby nie stracić równowagi. Lucile wjeżdżała już na górę na chybotliwej ławeczce. Wszyscy dali radę, Madame była uratowana! Tess, niemal omdlała z ulgi, pomachała ręką i jej. Kiedy Lucile stanęła wreszcie na pokładzie „Carpathii”, dziewczyna podbiegła i wiedziona impulsem chwyciła chlebodawczynię w objęcia. - Och, moja droga - sapnęła Lucile, klepiąc ją lekko po plecach i szybko się

odsuwając. Rozładowywano kolejne szalupy. Na linach podnoszono coraz więcej ludzi i wciągano przez burtę na pokład statku. Tess bezskutecznie poszukała wzrokiem Jacka Bremertona, ale widziała jedynie smutnych, oszołomionych nieznajomych, którzy przywierali do siebie nawzajem albo trzymali się z dala od pozostałych. Wszyscy stali bez ruchu, jakby stracili wszelki cel działania. Nagle Lucile zaklaskała w dłonie, zupełnie jakby właśnie dobiegło końca jakieś szczególnie dramatyczne przedstawienie. - Udało się nam przetrwać, więc trzeba to będzie uczcić - oświadczyła niewielkiej grupce z szalupy numer jeden. Krzyknęła do kapitana „Carpathii”. - Kapitanie, jestem pewna, że spełni pan moją, bardzo ważną, prośbę, prawda? Ogromnie mi na tym zależy. Czy jeden z pańskich ludzi mógłby zrobić fotografię wszystkich osób, które były w mojej łodzi? Macie tu państwo aparat, prawda? Zaskoczony kapitan skinął głową, ruchem ręki przyzywając innego oficera. - Pomoże pani lekarz okrętowy - powiedział. Cosmo, wymizerowany i znużony, odezwał się szeptem do Tess: - Lucile życzy sobie, by ceremonialnie uczcić nasze przetrwanie. Na pewno będzie chciała, abyś i ty znalazła się na zdjęciu. Włóż raz jeszcze kamizelkę ratunkową, dobrze? Tess wytrzeszczyła oczy na Cosmo, a potem zerknęła na przesiąknięty wodą kapok, który nadal trzymała w ręku. Znów to wkładać? Obejrzała się przez ramię i zobaczyła przyzywający gest. Ale w uśmiechniętych i rozpromienionych oczach Madame czaiło się coś jeszcze. Ślad paniki? Nie, przecież nie u niej. - Wiem, że to przemoczona szmata, ale włóż ją, proszę. To będzie wspaniała fotografia - powiedziała Madame. - Chodź, moja droga. To zdjęcie trafi do książek o historii. Nasza dzielna, mała załoga zasługuje na uwiecznienie. Obok Lucile ustawili się marynarze; stali sztywno w swoich kamizelkach. Ten wysoki, żylasty, o brzydkiej cerze, do którego zwracano się Sullivan, dowódca szalupy, przechwalał się głośno własną odwagą. Nikt go nie słuchał. Tess zerknęła na Bonneya, który z boku obserwował tę scenę z kamiennym wyrazem twarzy. Z premedytacją, nie spuszczając wzroku z Lucile, rozwiązał troki i wyrzucił kapok do kubła na śmieci. - Nie wezmę udziału w podobnej demonstracji próżności, kiedy tak wielu zginęło stwierdził mocnym głosem, który poniósł się po pokładzie. Uśmiech Lucile zbladł.

- Pański brak wychowania przebija tylko pańska arogancja - rzuciła. - Nie, to raczej pani rewir. - Jak pan śmie tak się do mnie zwracać? - Pani doskonale wie, o czym mówię. Lucile odwróciła się z oczami pałającymi determinacją. - Tess? Ruchem dłoni nakazała dziewczynie dołączyć do grupki marynarzy o nieufnych twarzach. Niektórzy z nich sprawiali wrażenie zażenowanych. - Beze mnie - powiedziała Tess szybko. - Mnie przecież w waszej szalupie nie było. - No dobrze. - Lucile zajęła miejsce pośrodku grupy. Lekarz z „Carpathii”, bez entuzjazmu, ale z szacunkiem dla lady DuffGordon, wziął aparat do ręki. Wśród obserwatorów zapadło milczenie. - A teraz proszę wszystkich o uśmiech - zarządziła Lucile. Aparat kliknął - szorstki, głośny dźwięk. Zrobiwszy swoje, lekarz czym prędzej się ulotnił. Sir Cosmo porozmawiał krótko z marynarzami, podchodząc do każdego po kolei, szepcząc parę słów, tego klepiąc po ramieniu, innemu ściskając dłoń. Wdzięczność i poczucie solidarności, naturalnie. Chwila rozmowy. - Wydaje mu się, że to jego prywatna drużyna wioślarska - mruknął jakiś człowiek z tłumu gapiów. - Szlachta. Udało im się nawet załatwić prywatną szalupę... Tess odwróciła się w stronę głosu, ale rozpłynął się wśród westchnień i szeptów zgromadzonych. Łodzie ratunkowe napływały jedna za drugą i tłum na pokładzie gęstniał. Rozbitkowie tworzyli dziwaczną mieszaninę: obdarci i przemoczeni, sławni i znani, w oczach Tess wyglądali niemal jednakowo. Ich twarze były tak samo blade i oszołomione, jak jej twarz, tego była pewna. Ponownie poszukała wzrokiem Jacka Bremertona. Tak zdecydowany mężczyzna, jak on, na pewno znalazł sposób, żeby się uratować. Choć mogło mu się nie udać... Spojrzała za burtę i dostrzegła panią Astor, która wyglądała jak zdjęta z krzyża; z włosami rozpuszczonymi i potarganymi, kołysała się tam i z powrotem na bosmańskiej ławeczce. Marynarze rozcinali szelki od kamizelek niektórym, niemal bezwładnym rozbitkom, stewardowie zaczęli roznosić kubki gorącej kawy z brandy. Pasażerowie „Carpathii” patrzyli na tych z „Titanica” z wyraźnym przerażeniem, ale przede wszystkim z litością, obserwując kobiety, które z płaczem przywierały do burty statku, oczekując, że z

każdej następnej szalupy zostanie wyciągnięty mąż czy dziecko... Jedna z nich stała nieruchomo, bez łez, z twarzą zaciętą i niewzruszoną. To żona jednego z kucharzy, ktoś szepnął. - Jest jeszcze jedna łódź - mówiła spokojnie do każdego, kto chciał słuchać. - A w niej są moje dzieci. Odmawiała ciepłego przyodziewku, napoju i jedzenia. Stała sztywno, wpatrzona w horyzont. Tess, wykończona, przysiadła na pokładzie. Nie chciała z nikim rozmawiać. Świat, w którym żyła jeszcze wczoraj, zniknął. Nie było już żadnych pięknych strojów do rozpakowania i uprasowania. Żadnej srebrnej zastawy do herbaty, żadnych przechadzek po pokładzie spacerowym - nic z tych marności, które wydawały się jej wcześniej tak bardzo ważne. Czy to naprawdę było zaledwie wczoraj? Między nią a światłem padł jakiś cień. - Nawet nie wiem, jak się nazywasz - powiedział cicho Bonney. Zaskoczona, uniosła wzrok i po raz pierwszy naprawdę uważnie spojrzała na człowieka, z którym dzieliła ostatnie beztroskie chwile swojego życia. Szorstka, ciemna szczecina zarostu pokrywała jego twarz, podkreślając wszystkie jej linie i krawędzie. Wyglądał na starszego niż tamten wiejski chłopak, którego spotkała na pokładzie wczorajszego dnia. Miał na sobie suchą flanelową koszulę, ale żadnego swetra, jakby ignorował zimno. Palił, zaciągając się papierosem z gwałtowną łapczywością. Uwagę Tess zwrócił zdecydowany, twardy zarys jego podbródka. Jakże on się zmienił! Przepadły beztroski uśmiech i swobodna, wyprostowana postawa. Oboje byli już innymi ludźmi niż para, która poznała się na pokładzie spacerowym „Titanica”. - Tess Collins. A ty? Strzepnął długi pasek popiołu w prawą dłoń i spojrzał nieco niepewnie. - Jim. Jim Bonney. Bałem się, że nie uda ci się uciec... - Ja też się bałam - odparła z bladym uśmiechem. - Muszę cię o coś zapytać... - Tak? - Jakiś marynarz z waszej łodzi powiedział mi, że na twoją prośbę wciągnął na pokład dwa martwe ciała. Chcesz nad nimi odmówić modlitwę? O to chodzi? - Chcę po prostu raz jeszcze na nie spojrzeć. - No dobrze. Chodź za mną. Tess wstała z trudem, zbyt zesztywniała i zziębnięta, by trzymać się prosto.

Zmarłych umieszczano w osobnej kabinie. Na podłodze leżał z tuzin ludzkich postaci, czekających teraz na kilka szybkich słów wypowiedzianych przez kapitana, a potem na cichy pochówek w morzu. Bonney wskazał ręką jedno z ciał. - Dziecko ułożyłem w jej ramionach - powiedział. - Dobrze. Tam jego miejsce. - Nie odmówię pacierzy ani nic podobnego. Nie jestem religijny. - Ale obeszło cię to na tyle, że mnie tu przyprowadziłeś. - Zamierzasz się modlić? Jeśli tak, to wyjdę. - Chcę się tylko pożegnać. Pomagałam kiedyś pochować siostrę, wiem, co trzeba zrobić. - Usta Tess zadrżały. Była przemarznięta do kości, umęczona, bliska łez. - Pomogę ci - odezwał się łagodniej. - Po prostu nie zrobi tego żaden z ich bliskich... - Zostanę, jeśli chcesz. Pokiwała głową. Odchrząknął. - Życzymy wam dobrze i przywrócilibyśmy wam życie, gdybyśmy mogli. Ale przynajmniej w ostatnią podróż wyruszycie razem. - To prawie jak modlitwa - powiedziała Tess, patrząc z wdzięcznością w poważną twarz. - Twoja kolej. - Obracam twarz ku wschodzącemu słońcu - szepnęła. Słowa napływały z zakamarków pamięci. - O Panie, miej litość. W kabinie było ciemno. Niedługo przyniosą więcej ciał. Bonney zawrócił w stronę drzwi. - Zaczekaj. - Tess przyklękła przy kobiecie, odwijając ręcznik, którym zasłonięto jej twarz. Pospolite, mocne rysy, długie, ciemne rzęsy. - Powinniśmy... - Chcę ją zapamiętać. Pozostali tam jeszcze chwilę, w milczeniu, a potem odwrócili się i wyszli z kabiny, cicho zamykając za sobą drzwi. Marynarz z niezgrabną czułością nieśmiało dotknął ramienia dziewczyny. Wśród rozbitków na pokładzie „Carpathii” zapanował jako taki prowizoryczny ład. Zaczynali łączyć się w atawistycznie plemienne grupki, każdy dołączał do sobie bliskich. Wśród szeptów i szlochów wspominano nocne nawoływania i podejmowane w mgnieniu oka

decyzje. Jim Bonney zaśmiał się ochryple. - Teraz się zacznie - powiedział. - Co przez to rozumiesz? - Zobaczymy, jak się rzeczy potoczą. Nic na to nie można poradzić. Cieszę się, że znów się spotkaliśmy, chociaż wolałbym, aby nastąpiło to w innych okolicznościach. Odszedł odprowadzany wrogim spojrzeniem przez zbliżającą się Lucile. Tess popatrzyła za nim niepewnie i podeszła do chlebodawczyni. Jean i Jordan Darlingowie odsunęli się od grupy uratowanych pasażerów i stali teraz blisko przy sobie, pozbawieni swojej zwykłej beztroskiej pogody. Jean wyciągnęła dłoń do przechodzącej Lucile. - Lucile, proszę - odezwała się, delikatnie kładąc dłoń na jej ramieniu. - Co ty byś zrobiła na moim miejscu? Lady DuffGordon posłała jej twardy uśmiech. - Na pewno nie okrywałabym męża stołową serwetą i nie przebierała za kobietę. Jesteś oszustką, a twój mąż tchórzem. Jean Darling zakryła dłońmi twarz; w ich stronę zaczynały się obracać głowy pasażerów. Tess przez chwilę patrzyła zszokowana, ale zaraz przepełniło ją współczucie dla cierpiącej kobiety. - A twój to niby nie? - wykrztusiła z trudem Jean. Lucile nie zamierzała ustępować. - Cosmo niczego nie udawał. Nie rozumiesz różnicy? - zapytała ostro. Jean Darling opuściła dłonie i spojrzała Lucile prosto w twarz. - Zginąłby... A ja nie chciałam go stracić - rzekła. - Doprawdy, zachowujesz się śmiesznie. - Lucile się odwróciła. - A twoje postępowanie? - Jean Darling też nie chciała się poddać. - Co takiego? Moje postępowanie, droga Jean? - odparła spokojnie Madame. Zamierzasz mnie krytykować, choć ty i ten twój mąż dzięki mnie przeżyliście? Bo tak było, wiesz sama. - Zwróciła się do Tess, która nie mogła oderwać oczu od zbolałej twarzy pani Darling. - Tess, jestem pewna, że dasz radę wymóc na kimś z załogi odrobinę herbaty. Zajmiesz się tym, prawda? A więc zasady nie przestały obowiązywać. - Tak, Madame - odparła Tess. Odesłano ją, żeby nie wysłuchała wymiany zdań do końca. Na tamtej szalupie coś

zaszło, a ponieważ Tess mogła nigdy nie poznać prawdy i znaczenia tamtych wydarzeń, poczuła niepokój. Żona kucharza na chwilę oderwała wzrok od horyzontu i chwyciła przechodzącą Tess za rękaw. - Moja córeczka ma dziesięć lat - powiedziała. - Jest bardzo żywym dzieckiem i świetnie potrafi zadbać o swojego pięcioletniego braciszka. Niedługo przypłyną. Bardzo się z tego cieszę. Tess nie miała jej nic do zaoferowania poza uściskiem dłoni. Poszła w swoją stronę. Kiedy słońce wyżej stanęło na niebie, dzień się ocieplił. Tess podała Madame herbatę w prowizorycznej zastawie złożonej z dwóch filiżanek bez spodków i brzydkiego dzbanka z letnią wodą, ale nie doczekała się narzekań. Potem wymknęła się za okrętowy komin i przysiadła skulona, wygłodniała słońca, z nadzieją, że nikt jej tam nie zauważy. Powróciła myślami do Jacka Bremertona, wspominając jego spokój podczas wsadzania tamtego dziecka do szalupy i jego spojrzenie, najwyraźniej przejęte bezpieczeństwem Tess. Jakim cudem mógł zginąć? - Słyszałem, że dobrze wiosłujesz. Tess podniosła wzrok i zobaczyła Jima Bonneya. - Nauczyłam się. Mieszkałam niedaleko jeziora. - Mówią, że ciężko się przy wiosłach napracowałaś. Jakoś nie jestem zdziwiony. - Dlaczego? Spojrzał na nią z góry. - Twoje dłonie. Widziały mnóstwo słońca. Pracowałaś na farmie? Tess instynktownie obciągnęła rękawy swetra, skrywając palce. - Nie ma się czego wstydzić. Mogę się przysiąść? - spytał Jim. Tess skinęła głową. - Kim jesteś, gdy nie pływasz jako marynarz? - zagadnęła. - Górnikiem przy węglu. Przynajmniej kiedyś - odparł, zaciągając się głęboko papierosem. - Jeszcze trzy lata temu. Zastrajkowaliśmy... Ten wielki strajk, pamiętasz? Spojrzał wyczekująco. Pamiętała, chociaż niedokładnie. To wszystko polityka, mawiał jej ojciec przy obiadowym stole. Górnicy, niezadowoleni ze swojego losu, chcieli wyciągnąć pieniądze od rządu. Powinni być wdzięczni, że mają zajęcie i nie stwarzać kłopotów. Ojciec walił łyżką o talerz, powtarzając słowa i wbijając wzrok w Tess. Uwagi były przeznaczone dla niej: to ona była wichrzycielką, tą, która chciała uciec.

- Pamiętam - odparła. - Byłem jednym z organizatorów - powiedział. - Zarząd kopalni ustąpił i wywalczyliśmy lepsze płace dla ludzi. Organizowanie się... Tym chciałbym się kiedyś zajmować. - Dlaczego w Ameryce? - Bo tam to działa. I ludzie się angażują. - Bonney kopniakiem posłał jakiś śmieć przez pokład, a potem szybkim, wprawnym ruchem wyrzucił niedopałek za burtę. - Wiele jest do zrobienia w Stanach w kwestii działalności związkowej, zwłaszcza na Zachodzie. A poza tym... - Spojrzał na Tess z nagłym uśmiechem. - Człowiek może tam robić, co chce, żyć takim życiem, jakie sobie zbuduje. U nas wszystko hamuje przeklęty system klasowy. - Jesteś... Jak ich się nazywa? Bolszewikiem? - Nie - odparł. - Ale nie potępiam ich. Jest taki facet, Władimir Lenin. - Zerknął z nadzieją. - Rosjanin. Słyszałaś o nim? Tess pokręciła głową, zła na siebie. Zdecydowanie zbyt wiele było rzeczy, o których powinna wiedzieć, a o których nie miała pojęcia. - A ty? Dlaczego wyjechałaś? - Nie cierpię karmienia krów i świń, nie cierpię prać ubrań bogatym ludziom i nie chcę już nigdy robić tych rzeczy. Roześmiał się zadowolony z odpowiedzi. - Więc to akurat nas łączy. Co będziesz robić? - Jeszcze nie wiem - odparła. - To zależy od Madame. - Dlaczego ją tak nazywasz? Tess zawahała się. Odpowiedź brzmiała: „Bo tak mi kazano”, ale nie chciała się do tego przyznawać. - To tylko na czas podróży. - A co potem? - Sama nie wiem. Ale Lucile chyba da mi pracę w swoim salonie wystawowym. Uwielbiam szkicować stroje i szyć. - Jesteś w tym dobra? - Bardzo dobra - odparła, nie zniżając się do fałszywej skromności. - Powodzenia. To arogancka kobieta. - Głos Jima zabrzmiał spokojnie. - Dla mnie jest życzliwa. - Ona jest właśnie uosobieniem wszystkiego, co najgorsze w angielskim systemie klasowym. - W ostrych słowach zabrzmiał gniew.

- Dlaczego tak mówisz? Odniosła sukces wyłącznie dzięki sobie. Ciężko pracując. - Wżeniając się w tytuł. To jej pomogło. Poczuła się uprawiona do lekceważenia innych. - Wiem, że potrafi być szalenie arogancka, ale jest w niej coś więcej. Tess odepchnęła od siebie wspomnienie twarzy Jean Darling, chociaż na chwilę. Pomyśli o tym później. Bonney przyglądał się jej przez moment, a potem opuścił wzrok, zapalając kolejnego papierosa od osłoniętego dłonią płomyka zapałki. - Dlaczego nie dołączyłaś do fotografii? - Czułam, że to niewłaściwe - wyznała powoli. - Ona ci nie pozwoli na niezależne myślenie. - Tylko takie przychodzi mi z łatwością. Tess zapragnęła, by te odważne słowa okazały się prawdą. - Nie rób sobie złudzeń. Nagłe znużenie sprawiło, że Tess nie czuła się do końca gotowa na tak zdecydowane poglądy. - Próbuję wykonywać swoją pracę, nieważne, czy uważasz ją na wartościową, czy nie. Nie chcę się z tobą spierać. - Nie próbuję podważać twoich słów. Jestem wściekły na siebie. - Dlaczego? - Przez to, co zaszło na tamtej łodzi. Powinienem był stawić większy opór. - A co ona zrobiła? - Zauważyłaś pustki w naszej szalupie? Wiesz dlaczego? Lady DuffGordon nie chciała pozwolić na podjęcie z wody tonących. - O mój Boże! - Tess zakryła twarz dłońmi. - Mocno paskudne, prawda? A mogliśmy bez trudu uratować tych ludzi. - Może groziło wam przeciążenie? Nasza łódź omal nie zatonęła. - Ale wciągnęłaś tę matkę z dzieckiem, prawda? Ona nie zdobyła się nawet na tyle. - Ale... - Tess pomyślała o przerażającej czerni wody, o tym, jak bardzo wszyscy się bali. Madame nie stanowiła wyjątku. - Musiały istnieć jakieś ważne powody... Jesteś pewien? Tamten oficer na statku powiedział... Pamiętam, powiedział, że szalupa jest niepewna, jeszcze zanim ją zwodowano. Może to dlatego? - Usłyszała we własnym głosie błagalny ton. - Nie mogę uwierzyć w to, co mówisz. Spojrzał nieustępliwie.

- Tak cię omotała, że jej bronisz? Mógłbym ci opowiedzieć jeszcze wiele rzeczy. - Ale nie opowiadasz. A przynajmniej nic, co by Madame pogrążyło z jakiegoś powodu. Wszyscy starali się najlepiej, jak potrafili... - No i znów ta Madame! Dobra, już widzę, w którą stronę to prowadzi. - Splunął przez reling do morza. Tess nie cierpiała spluwających mężczyzn. - A zatem? Co takiego widziałeś? - Nic, o czym chciałbym mówić. - W takim razie to tylko niemądre insynuacje. - Serce Tess biło za szybko. Linia szczęki Jima stwardniała, zacisnął usta. - Możliwe - powiedział. - Rozumiem. Chodzi ci o jej pieniądze. - Co za paskudne oskarżenie! - wypaliła wściekła. Łzy zaczynały jej spływać na policzki. Pierwsze, jakie uroniła od znalezienia się na pokładzie „Carpathii”. Zgniótł niedopałek o pokład i uderzył jedną pięścią o drugą. - Jestem wściekły i mówię bez ogródek, ale nie... - Patrzcie! - krzyknął ktoś na dziobie i wskazał ręką. - Mijamy to cholerstwo! To tutaj poszliśmy na dno! - Ojej! - Jedna z pasażerek „Carpathii” odezwała się niemal wesołym tonem. - Zawsze chciałam zobaczyć górę lodową! Tess i Jim podnieśli się bez słowa i podeszli do relingu. Dlaczego mnie tam ciągnie? pomyślała dziewczyna. Nie chcę tego oglądać, a nie umiem się oprzeć. Faktycznie, zobaczyli górę lodową - wielką, znacznie przekraczającą rozmiary ich statku. Pięknie ukształtowany, złowrogi twór natury. Upiorne dzieło sztuki. Promienie słońca przenikały w głąb jej połyskliwego, zielonego serca. - Patrzcie tam! Na prawo od góry znajdował się szeroki, koncentryczny krąg zmętniałej, zbrązowiałej wody, odcinający się jak wyrysowany od błękitnej toni morza. Dopiero po chwili zorientowali się, co to jest. Przed nimi leżały szczątki „Titanica” rozsiane gęsto, jak kompost złożony z intymnych fragmentów utraconych ludzkich istnień. Dziecięcy czepek, opleciony długą, białą damską rękawiczką. Kawałki i strzępy niedających się rozpoznać przedmiotów, krążące wokół siebie, zbite w całość. Dryfujące w pionie krzesła, stołki i unoszące się na boku lub do góry nogami misternie rzeźbione stoły, pudła, porzucone części garderoby, włącznie z jaskrawoczerwonym, jedwabnym szalem, wijącym się na powierzchni wody niczym morski

wąż... Wszelkie rodzaje pływających śmieci z „Titanica”, które utworzyły gęste pole. Boże, proszę, tylko żadnej żółtej wstążki! - Przepraszam za to, co o tobie powiedziałem - mruknął Jim. - Nie gniewaj się, proszę. Bez większego wahania Tess położyła dłoń na jego opartej o reling dłoni. Nie próbował odsuwać ręki, tylko po chwili obrócił ją tak, że objął palce dziewczyny swoimi. Żadne z nich nie odezwało się, kiedy „Carpathia” przepływała obok miejsca katastrofy. - Co może mi pani o nich powiedzieć? Francuzka skinęła głową w stronę dwóch uśpionych pod wspólnym kocem chłopców, tuż pod kabiną kapitana. - Ich ojciec był wdowcem. Nazywał się Hoffman. - Obawiam się, że nie udało mu się uratować. Ktoś mówił, że widział, jak podawał ci dzieci. I jak wołał: „Powiedzcie mojej żonie, że ją kocham!”. - Ale przecież to wdowiec! - Cóż, w takim razie dzieci są sierotami - stwierdziła kobieta ze smutkiem. - Będziemy musieli zaczekać, aż dotrzemy na ląd, i spróbować odszukać ich rodzinę. Ale dzięki pani wiem przynajmniej, jak się nazywają. - Widziałam, jak się bawili bączkami - powiedziała Tess, dotykając buzi Michela. Czy tutaj są jakieś zabawki? - Chyba nic się nie uchowało... - Poszukam - odparła Tess. Oto zadanie warte wykonania. Dzień ciągnął się bez końca. Dziewczyna przeszukiwała pokłady, zaglądała w każdą twarz, chcąc się przekonać, że Jack Bremerton dał radę. Wreszcie zebrała się na odwagę i poszła na mostek, gdzie spytała, czy może obejrzeć oficjalną listę ocalałych pasażerów. Przejrzała ją szybko, potem jeszcze raz, uważniej, ale interesującego ją nazwiska nie znalazła. Wyglądało na to, że Jack Bremerton nie przeżył. Zginął. Nawet nie zamykając oczu, Tess widziała w myślach jego przystojny profil, słyszała ciepło w jego głosie podczas ich ostatniej rozmowy na „Titanicu”. Niemal fizycznie czuła jego bliskość. Czy on naprawdę nie żyje? Oddała listę, obróciła się na pięcie i odeszła. - Najlepiej będzie, Tess, jeśli tam wejdziesz. Moja żona chce chyba z tobą porozmawiać - powiedział Cosmo. Spojrzał niemal ze współczuciem, lekko się ukłonił i przytrzymał drzwi do kabiny, którą kapitan oddał DuffGordonom. Kiedy Tess znalazła się w środku, natknęła się na niepokojąco wrogie spojrzenie. - W jaki sposób zamierzasz się wytłumaczyć? - zapytała ostro Madame. - Słucham?

- Nie udawaj niewiniątka. Chciałam, żebyś znalazła się na tej fotografii. Dlaczego tak niegrzecznie mi odmówiłaś? - Nie zamierzałam być niegrzeczna. Uznałam, że nie ma tam dla mnie miejsca. - Nonsens. Pracujesz u mnie. I masz robić, co mówię. - Wydawało mi się, że to trochę nie na miejscu... Że może jest trochę za wcześnie powiedziała Tess i po oczach Lucile zorientowała się, że właśnie tego mówić nie należało. - Kwestionujesz moją ocenę? - Głos chlebodawczyni chlasnął jak bicz, ostry i twardy. - Za kogo ty się właściwie uważasz? Jesteś zwyczajną, wiejską służącą, dopóki nie zechcę zrobić z ciebie czegoś więcej. Nie zapominaj o tym. Masz się mnie słuchać, jasne? - Tak, Madame. Nie zdawałam sobie sprawy, że to dla pani takie ważne - wyjąkała Tess z trudem. - Ty nie jesteś od oceniania. Płacę ci za to, że słuchasz. Oczywiście, o ile nadal chcesz dla mnie pracować. Najwidoczniej Tess znów powiedziała nie to, co trzeba. - Bardzo chcę - odparła. - I będę ciężko pracować. Lucile roześmiała się nieprzyjemnie. - Sprzeciwiasz mi się wobec tych wszystkich ludzi. Tess, to nie do przyjęcia. Rozumiesz? - Przepraszam. Bystre spojrzenie Lucile objęło sztywno wyprostowaną sylwetkę dziewczyny i coś w jej oczach błysnęło. - Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że będziesz stawała okoniem, kiedy tylko najdzie cię ochota? - Ależ skąd, Madame. Nigdy. - Więc kto decyduje, co należy do twoich obowiązków? - Pani. - Tess wstrzymała oddech. Nienawidziła tego przejmującego dreszczu służalczości. Dawniej jeszcze by dygnęła, ale nie teraz. Mimo to jej przemieszana ze wstydem duma cierpiała. - Co słyszałaś na temat naszej szalupy? Coś, co ci się nie spodobało? To dlatego nie chciałaś włożyć kamizelki ratunkowej do fotografii? - Nie, oczywiście, że nie. Nie wiedziałam, co się stało. Nie było mnie tam. Głos Lucile przeciął powietrze. - Widziałam, jak rozmawiałaś z tym marynarzem. W szalupie nie był nam życzliwy, Tess. Nie zapominaj o tym. To kłamca, który szykuje się, żeby zarobić na drastycznej

historyjce. Nagle chmury rozstąpiły się równie szybko, jak się zebrały. Lucile odprawiła Tess niedbałym ruchem ręki. - Jestem zmęczona. Przyniesiesz mi herbatę? Tym razem gorącą. Kapitan chyba wie, kim jestem. - Tak, oczywiście - odparła zaskoczona Tess i odetchnęła z ulgą. - Tak, Madame. - Lucile obdarzyła ją olśniewającym uśmiechem. - No idź już, idź, moja droga. I przestań patrzeć tak, jakbym miała urwać ci głowę. Mam nadzieję, że jutro będziesz mniej naburmuszona. Mijały godziny i dni. Kiedy Lucile zostawiała jej nieco wolnego czasu, Tess uczyła inne kobiety szycia dzieciom koszul i kurtek z brezentu. Zbyt wiele maluchów kuliło się wciąż w koszulach i kurtkach sztywnych od zaschniętej morskiej wody. Niektóre z nich, powyrywane z łóżek prosto do szalup, nie miały nawet butów. - Nie czuję palców - poskarżyło się jedno. Tess przyklękła i rozmasowała małe stópki, usiłując je rozgrzać i licząc, że znów się zaróżowią. A mimo to, jakimś cudem, zdarzały się też chwile śmiechu i zabawy. Drugiego dnia Tess natknęła się na Jima otoczonego grupką najmłodszych dzieciaków. Rzeźbił dla nich małe figurki z kawałków drewna. - Niezły jesteś - pochwaliła, nachylając się i przyglądając jego pracy. Jakie długie i zręczne ma palce! Zdecydowanie nie są to dłonie górnika. - Dzięki. Nauczył mnie wujek, który był snycerzem, ale na tym zajęciu nie udawało mi się zarobić. - Uśmiechnął się. - Chcesz do nas dołączyć? - Zachowywał się swobodnie i łagodnie, więc dzieci do niego lgnęły. Kierowana impulsem Tess przysiadła obok. Jim zbierał zamówienia. Kto chce żyrafę? A kto słonia? - Ach, więc żyrafa wygrała - zwrócił się do małej dziewczynki o ściągniętej smutkiem twarzyczce. Dziecko rozpromieniło się, a reszta widowni obserwowała w milczeniu wyłaniającego się, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zwierzaka z gładkiego drewna. - I jak ci się podoba? - zapytał. - Udana? Mała nie odpowiedziała, uśmiechnęła się tylko. Ciemne oczy zrobiły się okrągłe, kiedy Jim ostrożnie wsunął zabawkę w jej dłoń. - To teraz twój talizman - szepnął. A potem, po chwili milczenia, odezwał się do Tess: - Miałaś kłopoty? - Tak, była wściekła. Miałeś rację.

- Tworzy linię obrony. - Po co? - Bo jej potrzebuje. Siedzieli tam jeszcze przez ponad godzinę. Za każdym razem, kiedy Jim kończył figurkę dla któregoś dziecka, Tess wyciągała dłoń i dotykała gładkiego, świeżo wyrzeźbionego kształtu. - Dodajesz mojej robocie odrobinę magii - powiedział Jim z szerokim uśmiechem, a ona się roześmiała. Nie miała ochoty opuszczać tej niewielkiej, słonecznej wysepki radości, którą udało się stworzyć wśród ogromu żałoby. - Mógłbyś wyrzeźbić bączka? - Ożywiła się. - Jasne. Dla ciebie? - Zalśniły mu oczy. - Dla dwóch małych chłopców, którzy powinni się pobawić. Nie pytał o nic więcej. - Daj mi parę godzin - poprosił. Widok żony kucharza wywoływał u wszystkich dreszcze. Raz po raz ktoś próbował sprowadzić ją do kabiny, ale wtedy zaczynała robić się niespokojna i rozpaczać, i niebawem znów wracała na swoje miejsce przy relingu, nie przestając wpatrywać się w horyzont. - Niedługo się pojawią - powtarzała cicho. - Moje dzieci są w tej łodzi. Trochę za wolno wiosłują. Twarz miała niemal promienną, z błyszczącymi oczami. - Ta kobieta ma wyraźnie słaby charakter - powiedziała Lucile w pewnym momencie, kiedy Jean Darling minęła je, idąc powoli przez pokład z koszykiem z chlebem przeznaczonym dla męża. - Całkowicie spaliła za sobą mosty, jeśli chodzi o mnie. Ze strony innych też czeka ją ostracyzm, gdy rozniesie się oszustwo jej męża. - Strzepnęła parę zeschniętych rodzynek i okruchów herbatnika z talerza na deski pokładu. Tess odruchowo pochyliła się, żeby je sprzątnąć i wyrzucić za burtę. Patrzyła, jak spadają i osiadają na powierzchni morza. Miała nadzieję, że ukrywanie własnych myśli idzie jej nieco lepiej, choć przecież skrywała je od zawsze... Tylko ten wykonany odruchowo służalczy gest; dlaczego przyszedł jej tak łatwo? Może właśnie dla lepszego maskowania? Tess zastanawiała energia, z jaką Lucile potępiała Darlingów. Zbyt wiele snów, mrocznych, pełnych żalu. Kiedy poprzedniego wieczoru zastukała do drzwi Lucile, było już późno. Cosmo przebywał na górze, u radiooperatora i wysyłał stamtąd telegramy, włącznie z tym, który Tess przekazała mu dla matki, więc Madame spodziewała się zastać samą.

- Przyniosłam pani dodatkowy koc, w razie gdyby pani marzła - powiedziała, otwierając drzwi. - Niepotrzebnie - odparła Lucile z irytacją. - Jestem zmęczona i nie chcę w tej chwili żadnych dodatkowych koców. Ani w ogóle niczego. - Miała na sobie znoszony, stary sweter, narzucony na otrzymany od kogoś flanelowy szlafrok; kombinacja przydawała jej dziwnie bezbronnego wyglądu. - Idź do łóżka. Dlaczego jeszcze nie śpisz? - Nie mogę - odparła Tess. - A to czemu? - Wciąż mi się śni, że statek tonie. - Już po wszystkim. Udało nam się przetrwać. Najlepiej o tym wszystkim zapomnieć powiedziała Lucile stanowczo. Ale zamrugała. - Och, no dobrze już, wejdź - dodała, otwierając szerzej drzwi. Tess weszła do środka. Malutka kabina była surowa i naga. Dziewczyna miała wrażenie, że brakuje tu czegoś więcej niż tylko luksusu. - Czy pani się ani trochę... nie boi? - szepnęła. Lucile zamarła. Przez moment skrzywiła się, ale zaraz odzyskała panowanie nad sobą. - Zawsze się boję... - odparła. - Naprawdę? -...wody - pośpiesznie dodała Lucile. Usiadła, zaciskając dłonie na podołku. - Kiedy miałam dziesięć lat, omal nie utonęłam - wyznała znienacka. - A ludzie stali na brzegu i patrzyli. Nikt nie próbował mnie ratować. Krzyczałam. Płakałam. Nikt nie przyszedł. - Jej głos brzmiał równie rzeczowo, jak przy recytowaniu listy sprawunków. - I co się stało? - Jakiś chłopak miał na tyle przytomności umysłu, że wspiął się na pobliski głaz i rzucił mi stamtąd linę. Udało mi się ją chwycić, a on mnie wyciągnął. Nie opowiadam o tym. Mam nadzieję, że rozumiesz, iż nie chcę, żeby ta historia się rozniosła? - Musiała się pani przerazić... - powiedziała Tess cicho, wyobrażając sobie panikę tonącego dziecka. - Nie, nie dopuściłam do tego. Siadaj. - Lucile poklepała dłonią wąską, nierówno zasłaną koję. Były teraz tak blisko siebie, że Tess poczuła resztki zapachu ulubionych jaśminowych perfum Lucile, leżących na dnie oceanu. - Nauczysz się pozostawiać takie rzeczy za sobą - rzekła lady DuffGordon niemal łagodnie. - Nauczysz się, Tess. Tak jak ja nauczyłam się nie okazywać lęku, działać, znów

stawać na nogi i odzyskiwać siły. Czy nie tego właśnie chcesz? - Tak. Lucile ujęła dłoń dziewczyny i uścisnęła ją tak mocno, że ta omal nie podskoczyła. - Kochana, nikt nie jest wart twojego cierpienia. Musimy myśleć o tym, co dalej, nie zaś o przeszłości. - Zawahała się na moment i dodała: - Mam coś dla ciebie. Sięgnęła do kieszeni luźnego swetra i wyjęła aksamitny, zaciągany troczkiem woreczek. - Weź je - powiedziała. - To mój prezent w imię twojej przyszłości. Tess otworzyła sakiewkę, z której wysunęły się wprost na jej dłoń kolczyki Lucile, te z księżycowymi kamieniami. Połyskiwały wewnętrznym światłem nawet w tym ciemnym, pozbawionym okna pomieszczeniu. Dziewczyna aż westchnęła. - Nie mogę ich przyjąć - wybąkała. - Pomyśl, że to ocalone mienie, moja droga. Moje życie już uratowały, ale ja mam w domu jeszcze mnóstwo takich kamieni. Biżuteria ma moc kojenia lęków, wiesz? Powiedziała to tak mało ceremonialnym tonem, że Tess nie wiedziała, jak się zachować. Łagodnym gestem odłożyła kolczyki z powrotem na kolana Lucile. - Ja ich nie potrzebuję... Chciałam tylko pani powiedzieć, że czuję się teraz jakoś inaczej - powiedziała. - Chciałam tylko, żeby mnie pani zrozumiała... Myślałam, że być może pani też miewa koszmary. Tylko o to mi chodziło. Skonsternowana patrzyła w twarz chlebodawczyni. Czyżby ponownie ją obraziła? - Boisz się, że zmienię zdanie i zażądam ich zwrotu? - Nie, skądże. - No cóż, wobec tego może innym razem. - Lucile wsunęła kolczyki z powrotem do aksamitnego woreczka i schowała go do kieszeni. - A jeśli chodzi o to, jak radzić sobie z lękiem... Jesteśmy, jakie jesteśmy. Moim zdaniem na dziś wieczór to wystarczy. Tess nie chciała wychodzić. Nie chciała pozwolić przeminąć ulotnej chwili zażyłości. - Kiedy zdecydowała pani, że chce szyć i projektować stroje? - zapytała impulsywnie. Lucile zamrugała zaskoczona. - Szyłam ubranka dla swoich lalek... - odparła po chwili. - Moja mama zrobiła mi lalkę z gałganków i też dla niej szyłam. Ale Lucile nie interesowały podobieństwa ich życiowych doświadczeń. - Doprawdy, moja droga, wszyscy kiedyś byliśmy dziećmi. A teraz wracaj do łóżka i przyjdź wcześnie rano. Czeka nas sporo pracy. Następnego dnia od rana Tess siedziała przy biurku Lucile i kiedy otwierała szufladę,

wyjmując z niej notes i pióro, starała się wyglądać jak najbardziej kompetentnie. Jeżeli oczekiwała bliskości, takiej jak poprzedniego wieczoru, nie doczekała się jej z pewnością. Lucile przechadzała się, opowiadając o wiadomościach wysyłanych i otrzymywanych ze swoich licznych salonów wystawowych w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku. Pokazy jej wiosennej kolekcji zostały zaplanowane wszędzie, co podkreślała z satysfakcją. Należało jeszcze skoordynować wiele spraw, a odtworzenie sukien, które zatonęły wraz z „Titanikiem”, też swoje potrwa. Mimo to nic nie może przyćmić pokazu w nowojorskim salonie. Lucile mówiła szybko, zasypując Tess poleceniami, które ta zapisywała w notesie. Należało pozawiadamiać klientów, przyciągnąć ich na imprezę i skompletować ich listę. Czy pani Wharton nadal zamierza nabyć tę koralową popołudniową suknię, którą tak się zachwycała w Londynie? I co z modelkami? Czy wszystkie zostały wybrane i pozostają w gotowości do pokazów, czy nie? A jeśli nie, to dlaczego? - Wydaje mi się, że rozgłos związany z katastrofą powinien nam pomóc... stwierdziła, ale urwała i spojrzała na piszącą w milczeniu Tess. Zabębniła po blacie polakierowanymi paznokciami. - Moja droga, spostrzegłam, że sporo czasu spędzasz z tym wstrętnym marynarzem. Ponieważ nie ma tu twojej matki, uważam, że powinnam cię ostrzec. Mogłabyś trafić lepiej. Tess zaczęły palić policzki. Otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale Lucile nie dopuściła jej do głosu. - Poza tym równie dobrze możemy załatwić od razu tę drugą sprawę. Musimy się zastanowić nad twoją przyszłością. W Nowym Jorku niepotrzebna mi pokojówka, mam tam dwie. Jej głos stwardniał, zabrzmiał rzeczowo, a zaskoczona Tess zaczęła się szykować na najgorsze. A więc przyszła pora na konsekwencje nieposłuszeństwa. - Ale sądziłam, że... - Tak, wiem, wspominałam coś o pracy w moim zakładzie. I pamiętam, że nieźle sobie radzisz z obrębianiem dziurek. - Lucile westchnęła i podjęła przechadzkę po kabinie. - Potrafię o wiele więcej - powiedziała prędko Tess. - Jestem naprawdę dobra, mogę być dla pani prawdziwą pomocą. Ja... - Och, Tess. Powinnaś zobaczyć własną minę. Nie martw się, tylko żartowałam. Znajdę dla ciebie miejsce. Jesteś bystra i inteligentna. Wypróbuję cię w salonie, od tego zaczniemy. Dlaczego tak na mnie patrzysz? - Jestem oszołomiona. Chwilami czuję się tak, jakbym brała udział w jakiejś grze. - Gra? W grze? Och, na litość boską... - W kabinie zabrzmiał pogodny śmiech Lucile.

- Usiądź teraz na chwilę. Chcę, żebyś miała przedsmak tego, co nas czeka, kiedy dziś wieczorem dobijemy do portu. Teraz wszyscy jesteśmy sławni. Tess nie była do końca pewna, co to ma znaczyć, stopniowo jednak zaczęło do niej docierać, że los niezatapialnego „Titanica” przyciągnął uwagę całego świata, że gazety dobijają się o szczegóły, że planowane jest śledztwo, a sprawą zajmie się amerykański Kongres. Wiadomości radiowe fruwały pomiędzy „Carpathią” a wybrzeżem. A zdawało się, że to prywatna tragedia ocalonych... Dziewczyna uświadomiła sobie absurdalność takich myśli. - To będzie istny cyrk - ostrzegła ją Lucile, dodając, że Tess powinna unikać reporterów, bo to szakale, które dopadną każdego nieobznajomionego z ich machinacjami. Lady Lucile i sir Cosmo zajmą się mówieniem. Będą na nich czekać samochody z szoferami z nowojorskiego biura i natychmiast zabiorą ich do hotelu WaldorfAstoria, więc Tess ma się trzymać w pobliżu i nigdzie nie odchodzić. Madame po zastanowieniu rzuciła, że może wstąpią po drodze do salonu. Była przekonana, że zobaczy tam już wszystkie modelki. Poczekaj tylko, aż zobaczysz sam hotel, moja droga - dodała swobodnie. - Po prostu zemdlejesz. Tess aż się skrzywiła. - Dopilnuję, żeby wszystko było gotowe - powiedziała, zbierając się do wyjścia. Lucile musiała dostrzec jej minę. - A tak przy okazji, zdążyłam zapomnieć nazwisko rodziny, dla której pracowałaś w Cherbourgu - zagaiła. - Jak oni się nazywali, kochana? - Nie rozmawiałyśmy o tym. Obie wiedziały, że to nazwisko nigdy nie padło. - Być może... - Madame przyglądała się uważnie. - No ale z drugiej strony... Po co te zabawy w kotka i myszkę? Tess nie mogła nic odpowiedzieć. Chociaż w zasadzie czemu nie? Postanowiła skorzystać z okazji. - Dziękuję pani za wczorajszą życzliwość - wypaliła. - Podniosła mnie pani na duchu i jestem pani za to ogromnie wdzięczna. Znów nagła zmiana wyrazu twarzy chlebodawczyni. - Rzecz nie w tym, co zrobiłam - odparła po chwili milczenia. - Ale w tym, że to ze mnie wydobyłaś. Moment ciszy. Ale chwila intymności minęła. - No dobrze, wiem, jak to bywa z życiem fantazją. Uważaj na świat, do którego zaraz wkroczymy. Wspominam o tym naprawdę po raz ostatni. - Madame uśmiechnęła się, jej oczy

zatańczyły. - A więc idź się szykować. Niedługo, jak Alicja, przejdziemy na drugą stronę lustra. PENNSYLVANIA STATION NOWY JORK 18 KWIETNIA GODZINA 7.00 Pinky Wade siedziała zgarbiona na swoim miejscu i wyglądała przez usmolone okno, a pociąg powoli zanurzał się w tunel pod świeżo wybudowanym dworcem Penn Station, ogromnym gmachem ze strzelistymi łukami i wspaniałymi świetlikami, wspieranymi przez smukłe kolumny z różowego granitu. Podskoczyła lekko, kiedy konduktor wszedł do wagonu i gromkim głosem oznajmił koniec trasy, szybko chwyciła za bagaż składający się z niewielkiej torby, w której miała zapasową bluzkę i przybory toaletowe. Pinky Wade dumna była z tego, że nigdy nie zabiera ze sobą w podróż tobołów. Wysiadła z pociągu i zaczęła wspinaczkę po schodach, spoglądając z nadzieją w górę, w stronę dachowych świetlików. Wpadało przez nie światło, zalewając promieniami pasażerów i połyskując na każdej wypolerowanej powierzchni. Zazwyczaj Pinky uwielbiała to eleganckie przejście pomiędzy peronami a poczekalnią, uwielbiała chodzić po błyszczących, alabastrowych płytach, wyobrażając sobie, że oto znalazła się we wspaniałym pałacu. Ale dzisiaj nie miała do tego serca. Znużona i poirytowana, wciąż gotowała się wewnętrznie na myśl, że „Times” zażądał jej obecności. Bez przekonania spróbowała przygładzić nieład włosów upiętych byle jak na czubku głowy, a potem zerknęła na własne buty. Van Anda pewnie rzuci kilka żartów na temat długości jej spódnicy, podniesionej o kilka kolejnych centymetrów ponad kostkę. Ciekawe co, jego zdaniem, powinna wkładać kobieta do pracy? Mijała właśnie wielkie lustro w złoconej oprawie. Przystanęła, żeby zerknąć na swoje odbicie. No proszę, jakie zaskoczenie! Wyglądała na równie zirytowaną, jak się czuje. Jak Van Anda śmiał odciągać ją od śledztwa związanego ze szpitalami dla umysłowo chorych i wciskać jej wywiady z rozbitkami z „Titanica”? Pinky była zaniepokojona. Carr to dobry szef, wspierający ją w większości zleconych tematów. Ale koniec końców okazał się taki sam, jak wszyscy inni mężczyźni w branży - kiedy dzieje się coś rozpaczliwie sentymentalnego, poślijcie tam kobietę. Do tego się właśnie nadaje. Gdyby zarezerwowano jej wcześniej miejsce na rejs „Titanikiem”... No, chętnie by opisała tę historię. Niestety, pozostało jej zbyt proste zadanie wyciągnięcia od ocalałych kilku interesujących gawiedź relacji.

Ruszyła dalej, kipiąc ze złości. Czasami zastanawiała się, dlaczego wciąż upiera się przy reporterce. Czy ojciec przyznał kiedykolwiek, że jest z niej dumny? Dorastała wśród jego uwag o tym, jaka to z niej bystra dziewczynka, ale potem pojawiły się te drobne, kąśliwe złośliwości. „Większość kobiet w twoim wieku jest już zamężna. Kiedy założysz rodzinę?”. Pinky znów przystanęła i zaczęła grzebać w torbie, szukając pieniędzy na taksówkę. Dysponowała większą niż inne kobiety swobodą robienia tego, na co miała ochotę, a ojciec, być może, nie chciał z nią dzielić tej podszytej poczuciem winy radości z wykonywanej pracy. Kiedy ujawniała przypadki znęcania się nad dziećmi w jakimś sierocińcu albo wymuszała reformę systemu opieki nad psychicznie chorymi, miała poczucie jakiej takiej władzy. Ale prawda wyglądała tak, że nadal można ją było oderwać od ważnego tematu. Równie szybko, jak dziecko od słoja z cukierkami. Westchnęła i szybko wyszła z budynku Penn Station, dołączając do długiej kolejki ludzi na postoju. Przynajmniej nie byli już skazani na konne dorożki. DZIAŁ MIEJSKI „NEW YORK TIMESA” NOWY JORK 18 KWIETNIA GODZINA 10.00 Van Anda od trzech dni prawie nie sypiał, ale nie miało to znaczenia. Wszystkie inne gazety w kraju najadły się wstydu. Tylko „Times” miał dość odwagi, żeby opublikować historię zatonięcia „Titanica”, zanim ludzie z White Star przestali wreszcie kłamać i potwierdzili fakty. To było jego życiowe osiągnięcie i nie miał zamiaru oddawać raz uzyskanej przewagi. „Carpathia” miała przypłynąć dziś wieczorem, a on był niemal gotowy. Całe piętro miejscowego hotelu zostało zarezerwowane dla jego reporterów i wszyscy szykowali się do drogi. Zainstalowano tam z tuzin linii telefonicznych, bezpośrednio połączonych ze stanowiskami redaktorów. - Byliśmy pierwsi i pierwszymi pozostaniemy - oświadczył dumnie podekscytowanym reporterom działu miejskiego. - Witaj, Carr. Podniósł wzrok i zobaczył stojącą przed nim Pinky Wade, naburmuszoną, z ramionami zaplecionymi na piersi. Uśmiechnął się, widząc, że znów skróciła spódnicę. Była nawet niebrzydką kobietą - różana cera, jasne oczy i śmiech, zawsze zaraźliwy. Było w niej także coś z kameleona, co pomagało w poufnych zleceniach. I mnóstwo odwagi, i zdecydowane przekonania. Gdyby nie ta niewyparzona gęba, może nawet sprawdziłaby się w roli serwującej herbatę pani domu w jednej z posiadłości przy Piątej Alei. Zawsze sprawiała

wrażenie, że ma w sobie masę skoncentrowanej energii, gotowej w każdej chwili eksplodować. Nikt nie kochał dobrego tematu tak, jak Pinky. - Masz być na nabrzeżu, kiedy statek zawinie - zapowiedział bez wstępów. - Łap klasę trzecią, tak samo jak pierwszą. Krótkie piłki, my to jakoś posklecamy w całość. Czy widzieli górę lodową, kiedy się połapali, co się dzieje? Im więcej szczegółów, tym lepiej. Znajdź parę historii o tych, którym się udało naprawdę w ostatniej chwili. Złap mi... - Witaj, Carr. Van Anda widział, że jest zła. Tym razem naprawdę. - Witaj, Pinky. - Dlaczego ja? - spytała. - Bo jesteś najlepszą reporterką od historii z życia wziętych, jaką znam. I przepraszam cię, że nie będziesz musiała narażać życia, żeby zdobyć temat. Spróbuję naprawić to przy najbliższej okazji. Nie mogła się nie uśmiechnąć. Facet miał poczucie humoru. - Chcę się dostać na statek, zanim zacumuje - powiedziała. - Świetnie. Jeśli znajdziesz sposób, będę się tylko cieszył. WASZYNGTON D.C. 18 KWIETNIA GODZINA 15.30 Senator Smith ledwie zdążył na pociąg odjeżdżający z Union Station, wskakując na stopień wagonu w chwili, kiedy skład już ruszał, z aktówką wypchaną papierami wetkniętą niepewnie pod pachę. W ślad za nim podążyło dwóch asystentów. - Zaimponował pan tym reporterom - powiedział jeden, wskazując na tłumek mężczyzn z aparatami fotograficznymi i notesami, który szybko zostawiali za sobą. Smithowi w głębi duszy zrobiło się przyjemnie. Wykazał się całkiem sporą śmiałością, fakt, i wcale nie zajęło mu to dużo czasu. Pomogła jego pozycja w Komisji Handlu. Ta rezolucja o przeprowadzenie dochodzenia z nim jako szefem komisji przeszła przez Senat jak gorący nóż przez masło (oto naprawdę przydatne wyrażenie rodem ze Środkowego Zachodu!). Postanowił rozpocząć przesłuchania w Nowym Jorku - a nie w Waszyngtonie - w samym centrum, w hotelu Waldorf. Tam dopadnie większej liczby świadków i uwinie się szybciej. Przedstawienie rozpocznie się jutro, z samego rana. Senator umościł się na siedzeniu i po raz dwudziesty popatrzył na zegarek. - Musimy dostać się na „Carpathię” jeszcze na redzie - powiedział do asystentów. Pracownicy White Star znikną, jeśli z miejsca nie podsuniemy im pod nos wezwań.

Zwłaszcza ten oślizgły Ismay. - Myśli pan, że fałszywe informacje, jakoby statek nie zatonął, to ich sprawka? - Jak najbardziej. Szlag trafiał Smitha na myśl o ludziach, którzy wyruszyli do Halifaksu, chcąc powitać tam przyjaciół i rodziny, bo zapewniono ich, że „Titanicowi” nic się nie stało. Brutalne, tchórzliwe kłamstwo. I po co? Żeby zyskać trochę na czasie i pomóc oficjelom z White Star ratować własną skórę? Zmarszczył brwi i pochylił się nieco. Tak, dobrze rozegrał karty. W Kongresie nikt nie myślał szybciej niż on. Ta sprawa, zapowiedział sobie, wpatrując się w przelatujący za oknem krajobraz, będzie stanowiła ukoronowanie jego kariery w służbie publicznej. O ile uda mu się zdążyć na czas. „Carpathia” zbliżała się powoli, podpływając coraz bliżej portu w Nowym Jorku. Około piątej po południu ludzie zaczęli gromadzić się przy relingach, czekając na ląd. Wieczór zapowiadał się rześki, więc Tess ciaśniej otuliła się swetrem. Patrzyła, jak żona kucharza, która niedawno zaczęła chodzić po pokładach, łapie ludzi za rękawy. - Nie widział pan moich dzieci? Może jedzą obiad? - powtarzała. - Proszę, powiedzcie im, że czekam. Jeśli wkrótce nie przyjdą, będę musiała ich poszukać. Jim stał samotnie, paląc papierosa i wypatrując lądu. Tess rozejrzała się dokoła. Lucile nie było w pobliżu. - Wyjdzie ktoś po ciebie? - zapytała nieśmiało, stając obok niego przy relingu. Czuła się niezręcznie. Najprawdopodobniej po przybiciu do lądu znów staną się parą obcych ludzi. - Nikt na mnie nie czeka - odparł, lekko wzruszając ramionami. - White Star mówi, że zakwaterują nas gdzieś tutaj na czas dochodzenia. Zobaczymy. Ismay ma plany. - Spojrzał, a Tess zdawało się, że szuka czegoś wzrokiem w jej twarzy. - Słyszałem, że niedługo ma wejść na pokład jakiś senator, by przeprowadzić wywiad z oficerami i członkami załogi - dodał. - Kapitan mówił, że rządowe dochodzenie ma się zacząć jutro... Jim zaśmiał się krótko. - To znaczy, że sprawę przejmują politycy. Przykro mi, ale obawiam się kolejnego tańca chciwych biznesmenów szukających usprawiedliwień dla swoich błędów. Nikt nie poniesie konsekwencji... Tak to się zwykle kończy. Nikogo nie obchodzą ci wszyscy biedacy z trzeciej klasy ani ludzie przy kotłach, tam, na dole. Palacze... Oni nawet nie mieli szansy. - Znałeś kogoś z kotłowni? - domyśliła się. - Miałem tam przyjaciela. Porządny człowiek. Razem chcieliśmy jechać na Zachód. Palił w kotłach, kiedy zderzyliśmy się z górą lodową. Czasem wydaje mi się, że powinienem

był być tam na dole i razem z nim sypać węgiel, ale miałem węgla dość. Powiedziałem mu przed rejsem, że nic mnie nie zmusi, żebym podszedł do tego draństwa choć na kilometr... - Przykro mi. Brzmiało to niezbyt odpowiednio, ale Jimowi chyba wystarczyło. - Wiesz, żaden z tych ludzi nie miał najmniejszej szansy. Nam udało się przeżyć i różnych rzeczy dowiedzieć. Ale tam, na brzegu, nikt nie przejmie się losem palaczy ani nie będzie ich wspominał. Powinienem być z nimi i pójść ze statkiem na dno... - Potrzebowali cię na tej szalupie... Byłeś jedynym, który potrafił wiosłować i wiedział, co robić - zaprotestowała szybko Tess. - Wykonywałeś po prostu swoje obowiązki. Wiem, że człowiekowi może się wydawać, iż nie miał prawa przeżyć, skoro tylu zginęło. Sama czuję podobnie. Uśmiechnął się nieśpiesznie. - W porządku, Tess. Zdaje się, że na tym statku już dość cierpienia i smutku. Nie trzeba dokładać sobie więcej. - Ale dzieciakom wyrzeźbiłeś w drewnie sporo pociechy... Podziwiam cię za to. - Nic takiego nie zrobiłem - odparł. - Ta dziewczynka, dla której zrobiłem żyrafę? Oboje rodzicie zginęli. Nie odezwała się ani słowem od chwili, kiedy komuś w szalupie powiedziała, jak ma na imię. Cały czas za mną chodziła. Godzinami obserwowała, jak rzeźbię. Tess westchnęła głęboko, żałując, że nie może oszczędzić mu cierpienia. Kto, poza ludźmi na statku, je zrozumie? - To dzieciaki sprawiły, że ten cholerny czas dało się jakoś wytrzymać. Ty też pomogłaś. - Jim, nieco zażenowany, zawahał się, a potem sięgnął do kieszeni i wyjął z niej coś, co ułożył w dłoni Tess, zaciskając wokół jej palce. - To dla ciebie. Może nie taka pamiątka, jakiej byś chciała, ale jakoś samo wyszło. Ot, struganina. - Uśmiechnął się. - Witaj w Ameryce, Tess. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. To na razie. - Jim... - Po raz pierwszy zwróciła się do niego po imieniu. Ale on uniósł palec do warg gestem, który zapamiętała z ich spaceru po pokładzie, i odszedł. Otworzyła dłoń. Leżała na niej starannie wyrzeźbiona drewniana szalupka. Patrząc na łódeczkę w gasnącym świetle dnia, zobaczyła w środku dwie malutkie figurki. Każda trzymająca wiosło. Kiedy podniosła wzrok, chcąc podziękować, Jima nie było. Tak samo, jak żony kucharza. Co się z nią stało? Jeszcze tak niedawno stała na

pokładzie... Najwyraźniej ruszyła już na poszukiwania dzieci. Rzuciła się do morza.

4 „CARPATHIA” CZWARTEK 18 KWIETNIA GODZINA 21.00 To było łatwiejsze, niż się Pinky spodziewała. Wystarczyło trochę pogadać z pewnym życzliwie nastawionym dokerem i odkryć, że po „Carpathię” wysyłano holownik, na którym pewien ważny senator z Waszyngtonu zamierzał dostać się na pokład jeszcze przed zacumowaniem. Musi to być William Smith, pomyślała, ten senator z Minnesoty wyznaczony do przewodniczenia kongresowemu dochodzeniu. Podobno ma ruszyć następnego ranka. Cóż to będzie za show! Potem wystarczyło już tylko znaleźć się we właściwym miejscu o właściwej porze. Ubrana w spodnie wyproszone od któregoś z chłopców na posyłki, Pinky schowała pod czapką włosy i kiedy senator Smith się pojawił, w pośpiechu, ze spoconą twarzą po wyścigu z dworca do portu, wyglądała jak portowy robotnik. Nieco zamieszania, parę powitań, kilka „dzień dobry, senatorze”, okrzyków do członków załogi kutra, wszystko w pędzie, a potem Smith i nadskakujący mu asystenci weszli na pokład holownika. Pinky wiedziała, że trzeba zachowywać się tak, jakby człowiek był na swoim miejscu, a już szczególnie tam, gdzie inne zachowanie groziło zakazem wstępu. Wahanie okazują tylko amatorzy. Pogwizdując, wskoczyła w ciemności na pokład holownika. Może jednak ta sprawa okaże się ciekawa? Kapitan wyłączył silnik i powoli prowadził swoją jednostkę ku burcie „Carpathii”. Pinky podniosła głowę i zobaczyła grupki tłoczących się przy relingu, znużonych ludzi, o pochylonych sylwetkach żałobników. Milczenia na pokładzie nie przerywał nawet dziecięcy okrzyk czy płacz. Przez chwilę jedynym słyszalnym dźwiękiem był cichy chlupot fal o rufę. A potem, niespodziewanie, w powietrzu przetoczył się grzmot i niebo przecięła błyskawica. Pinky zastanowiła się, czy nie podkraść się bliżej otaczających Smitha pomocników, żeby lepiej zorientować się w ich zamiarach, ale nie mogła oderwać spojrzenia od nieruchomych postaci na pokładzie „Carpathii”. Holownik powoli zbliżał się do statku, już niemal dotykał kadłuba. I nagle eksplodowały flesze, a z mroku wyłoniło się jeszcze kilka łodzi. Rozbłyski. Nawoływania. - Halo, tam na górze! - zadudnił przez megafon jakiś głos. - Jesteście rozbitkami z

tego statku? Czy ktoś chce o tym porozmawiać? Wskakujcie, zajmiemy się wami! Pinky się uśmiechnęła. Wiedziała, kto trzyma megafon - reporter z „World”, pewny siebie, pełen tupetu, ale raczej mało bystry. Jak mógł spodziewać się, że te wrzaski skłonią kogokolwiek z tego statku, żeby skakać do morza? Nie przyszło mu do głowy, by zakraść się na pokład i tam zdobyć sensacyjny materiał? I dobrze. Tym łatwiej Pinky będzie mogła zrobić swoje. W ciągu kilku chwil, podczas gdy jej rywale nadal nawoływali w stronę milczących postaci na pokładzie, ona wspięła się po linowej drabince śladem Smitha i jego orszaku, a potem wślizgnęła się na pokład „Carpathii” i schroniła w mroku. Była pewna, że nikt jej nie zauważył. Tess obserwowała wspinaczkę nowo przybyłych i nagle zauważyła, że jakaś postać oddziela się od grupy i chowa za kominem. Podeszła kawałek zaciekawiona, bo po co niby ktoś miałby się ukrywać? Kobieta w drelichowych portkach pomrukiwała coś pod nosem, próbując wcisnąć pod czapkę długie, gęste włosy. - Mogłabyś mi pomóc? Nie mogę sobie dać rady - powiedziała niecierpliwie do nadchodzącej Tess. - Kim jesteś? - No przecież, że intruzem. Proszę? Być może pogodna swoboda prośby sprawiła, że Tess z jakiegoś powodu uniosła brzeg czapki i wepchnęła pod jej otok niesforne loki dziewczyny, walcząc z odruchową ochotą do śmiechu. - Niemądrze wyglądasz - powiedziała. - Ty też byś tak wyglądała, gdybyś się przebrała za faceta. Powinnam była całe to draństwo ściąć. - A więc: kim jesteś? - spytała ponownie Tess. - Teraz już pewnie nie wymigam się od wyjaśnień, co? No więc jestem Sarah Wade, ale wszyscy mówią do mnie Pinky. - Dlaczego chowasz się w ciemności? - Tess podeszła jeszcze o krok, żeby przyjrzeć się dokładniej tej dziwnej osobie, i potknęła się o zwój liny. Łódeczka wyrzeźbiona przez Jima wyleciała jej z kieszeni, uderzyła o pokład i potoczyła się w stronę jego krawędzi. Z głośnym okrzykiem Tess rzuciła się w jej stronę. Pinky okazała się szybsza. Pochyliła się i złapała kawałek drewna, zanim zdążył przelecieć przez burtę i zniknąć w morzu. Wyprostowała się w milczeniu i podała go Tess, przyglądając się figurce w marnym oświetleniu zmrużonymi oczami.

- Łódka? - zapytała z zaciekawieniem. - Tak. Dziękuję. - Dłoń Tess była tym razem o wiele szybsza. Łódeczka wylądowała w kieszeni. - No dobrze, żeby odpowiedzieć na twoje pytanie... Jestem reporterką. Chcę porozmawiać z ocalonymi z „Titanica”, a ten strój ułatwił mi dostanie się na pokład. Przestraszyłam cię? - Raczej nie. Przykro mi. Pinky zrobiła niemal komicznie zrozpaczoną minę. - Och, trudno. Myślisz, że wyglądam głupio. - Co nieco. Jak udało ci się pozostać nierozpoznaną na holowniku? - Wiem z doświadczenia, że mężczyźni są mało spostrzegawczy. - Chyba że nosisz spódnicę - mruknęła Tess. - No właśnie. Ale wtedy zależy im tylko, żeby wsadzić pod nią łapę. Tess się roześmiała. Podobała jej się ta dziwna, pewna siebie osóbka. - Czy spodnie są wygodniejsze niż spódnica? - zapytała. - Oczywiście. Dają swobodę ruchów. Trochę jak damskie pumpy, ale większą powiedziała Pinky. Spojrzała na porozciągany, znoszony sweter Tess, najwyraźniej wyciągnięty z kosza ze starzyzną. - Zgaduję, że też tam byłaś. Mam rację? - Tak - odparła Tess, już bez uśmiechu. Pytanie pojawiło się jak z innego świata, bezpiecznego, który opuściła przed kilkoma dniami. - Musiało być strasznie. - Tak - powtórzyła Tess. Zaczynało ją nosić. Nie mogła ustać w miejscu. - Opowiesz mi? - Najpierw ty opowiedz mi o sobie. - Pracuję dla „New York Timesa”. To porządna gazeta, nie żaden szmatławiec. Wszyscy tak mówią - poprawiła się szybko. - No, prawie wszyscy. - Chyba nie powinnam wierzyć ci na słowo. - Tess pomyślała o europejskich gazetach. - Byłabyś nieco naiwna, gdybyś uwierzyła. Mnóstwo ludzi twierdzi, że jesteśmy wrednymi oszustami, i czasem jest to prawda. Posłuchaj, ja po prostu chcę wysłuchać twojej historii. Nie wiem, kim jesteś, ale cieszę się, że się uratowałaś. I zapewniam cię, że to stwierdzenie nie jest kłamliwe. Jak się nazywasz? - Tess Collins. Proszę, nie nazywaj mnie Tessie. Ktoś tak drażliwy musi należeć do służby. - Jak trafiłaś na „Titanica”? - zapytała Pinky. Próbowała się nie śpieszyć, ale nie

mogła marnować czasu, jeśli chciała zdobyć jeszcze parę wywiadów. Zanim Smith i jego ludzie ją przyłapią. - Zostałam zatrudniona na ten rejs jako pokojówka. Miałam trochę szczęścia. - W jakim sensie: trochę szczęścia? - Bo dostałam kabinę w pierwszej klasie, a tam były łodzie ratunkowe. Pinky znów odczekała chwilę. W ten sposób zdobywało się najlepsze informacje. - Ludzie potonęli, bo nie mogli dostać się do szalup... - Nie wystarczyło ich, tak? Tak słychać. - Pinky wyjęła z kieszeni notes i ołówek i zaczęła gryzmolić. - Jak uciekłaś? - Dostałam się do jednej z ostatnich łodzi wraz z dwojgiem dzieci. Ich ojciec poprosił mnie, żebym się nimi zaopiekowała. - Uratował się? - Nie. To doda historii kolorytu. - A czyją jesteś pokojówką? Tess zesztywniała. - Byłam nią tylko podczas podróży. - Przepraszam. - Lawirowanie zabierało czas, a Pinky go nie miała. - A więc, kto... - Pracuję dla lady DuffGordon. - Tej projektantki? - Tak. - Czy ona też była w twojej łodzi? - Nie. Posłuchaj, inni opowiedzą ci ciekawsze historie. - Tess nagle pomyślała, że okazuje niesubordynację i pakuje się w kolejne tarapaty. Nie miała ochoty rozmawiać dłużej. Chciała, żeby ta reporterka już sobie poszła. - Przepraszam, to niedelikatne, że tak gwałtownie zasypuję cię pytaniami. - Pinky wcale nie skończyła. - Ale jeśli wszystkie łodzie były na górnym pokładzie, to znaczy, że przeżyła większość pasażerów pierwszej klasy? Tess znów stanęły przed oczami twarze z niższych pokładów. - Tak mi się wydaje - odparła. - Pozostałym raczej nie udało się dostać do szalup na czas. - No to miałaś podwójne szczęście. - Pinky pisała coraz szybciej. No i proszę, znów te obrzydliwe podziały społeczne! Kolejna historia o tym, że bogaci są traktowani lepiej niż biedni. Nie widziała jeszcze listy ocalałych, ale pewna była, że katastrofę przeżyła głównie

większość pasażerów pierwszej klasy. Jaki skorumpowany świat! Zastygła z ołówkiem w dłoni. - Dlaczego nie znalazłaś się w tej samej łodzi co lady DuffGordon? - Została opuszczona, zanim udało mi się dostać do środka. - Dlaczego? Była już pełna? Tess się zawahała. - Nie. Nie wiem, dlaczego. - Ile było w niej osób? - Jakieś dwanaście czy coś. Kawałki układanki zaczynały pasować zaskakująco szybko, i to przy pierwszej próbie. Władcza lady DuffGordon, mało sympatyczna nestorka świata mody, ta słynna na cały świat, bogata kobieta, uratowała się w niemal pustej szalupie. Pinky zamknęła notes. Chciała zadać jeszcze wiele pytań, ale musiała dopaść innych pasażerów, zanim senator Smith zakończy wręczanie tych swoich pozwów. Jeśli nie wsiądzie razem z nim na wracający holownik, utknie w tłumie podczas zejścia z pokładu. - Dzięki, bardzo mi pomogłaś - powiedziała, chowając przybory do pisania do kieszeni. - Miło było cię poznać. - Chciała odejść, ale jeszcze się obejrzała. - Powodzenia dodała, wyciągając rękę. - Może spotkamy się kiedyś na brzegu. - Dziękuję za uratowanie figurki. - Niespodziewanie odezwała się Tess. - Nie ma sprawy - odparła Pinky. - Może następnym razem opowiesz mi jej historię. - Historię? - Zawsze jest jakaś historia do opowiedzenia - dodała reporterka i obróciła się na pięcie. Skręciła za komin, znikając w tłumie. „Carpathia” powoli płynęła naprzód i wkrótce jej pasażerowie ujrzeli na przystani tysięczne tłumy, stojące w milczeniu stanowiącym lustrzane odbicie ciszy na pokładzie. Opatulone ciężkimi, ciemnymi płaszczami, wśród meloników, z których deszcz spływał na kołnierze, oczekujące rodziny rozciągnięte były wzdłuż alfabetycznie posegregowanych kolejek zbierających się pod wielkimi plakatami. Rozpaczliwa próba nadania ładu spotkaniu rozbitków z bliskimi, skazana na porażkę próba uniknięcia chaosu... Chrapliwe głosy zaczęły wywoływać nazwiska, licząc, że usłyszą odpowiedź. Kobiety raz po raz wybuchały płaczem. Ludzie przepychali się wokół trapów, które właśnie zaczynano mocować. Wielu pojękiwało ze zdenerwowania, kiedy zrozumieli, że najpierw na ląd zejdą pasażerowie pierwszej klasy. Lekarze w białych fartuchach i pielęgniarki w wykrochmalonych czepkach przeciskali się pomiędzy oczekującymi, uzbrojeni w sole trzeźwiące i zimne kompresy dla tych, którzy zasłabną albo dostaną ataku serca, kiedy

dowiedzą się najgorszego. Przez tłum przebiegał prąd strachu. Senator Smith stał na mostku „Carpathii” i spoglądał ponad czarną tonią na tłum w porcie. Ogarniały go mdłości. Nienawidził statków, nienawidził morza. Miał wrażenie, że dłonie ma lepkie od słonej wody. Korciło go, żeby je umyć, ale być może potrzeba brała się z ochoty, żeby zmyć z siebie pamięć o Brytyjczyku o zmrożonej twarzy, z którym właśnie skończył rozmawiać. Jak człowiek mógł zachowywać podobną sztywność w obliczu tego, co się stało? Ismay przejmował się wyłącznie ratowaniem własnej skóry. Statek zakołysał się nagle i Smith chwycił za reling, usiłując zapanować nad torsjami. Musi się stąd wydostać! Ale instynkt pokierował nim właściwie. Cieszył się, że udało mu się dostać na pokład i dopaść Ismaya, zanim ten szczwany lis miał okazję złapać rejs powrotny i uciec przed rozliczeniem go przez amerykański naród. Determinacja senatora, żeby sprawę doprowadzić do końca, przyjrzeć się jej z każdej strony, rosła. Już nie chodziło wyłącznie o to, żeby wyrobić sobie nazwisko w Waszyngtonie. Czy ci ludzie, czekający tam, w dole na przybycie statku, świadomi, że ich los odmieni się raz na zawsze... Czyż oni nie zasługiwali na poznanie prawdy o zatonięciu „Titanica”? Teraz Smith widział ich już z bliska - mógł odróżnić twarze. Jakaś kobieta z dłońmi złożonymi tuż przy ustach, jak do modlitwy, mężczyzna stojący obok niej, z głową uniesioną w geście wyraźnego cierpienia, z nadzieją, że mignie mu jednak znajoma twarz... Żona? Dziecko? Senator z trudem przełknął ślinę. Poradzi sobie z tą sprawą! Załatwi ją, zbada każdy ślad, nieważne jak drobny. Bo przede wszystkim jest przecież człowiekiem prawym. A ten Brytyjczyk z nieruchomymi, pozbawionymi wyrazu oczami, będzie jego pierwszym świadkiem. Czy mu się to podoba, czy nie. Lucile zawahała się u szczytu trapu, spoglądając w dół na uniesione w swoją stronę twarze, poruszona rysującymi się na nich emocjami. Zadrżała i mocniej chwyciła Cosmo za ramię. - Chodźmy prędko, moja droga - powiedział sir DuffGordon. - Ci ludzie nie czekają na nas. - Podtrzymywał żonę mocną ręką, a pracownicy portowi zaczęli torować w tłumie przejście dla pasażerów pierwszej klasy, żeby ci mogli dojść do czekających automobili. DuffGordonowie, z trzymającą się tuż za nimi Tess, skierowali się w stronę parkingu i swojego packarda victorii. Tam, pogrążona w rozmowie z szoferem, w długim płaszczu zakrywającym spodnie, stała Pinky Wade. - Witamy z powrotem w Nowym Jorku, Lucile - powiedziała pogodnie, nie patrząc na Tess. - Jestem Pinky Wade z „New York Timesa”. - W tej chwili żadnych wywiadów - sarknął Cosmo.

Oczy Lucile lekko się rozszerzyły. - Poznałam twojego ojca. Wiele lat po jego słynnych reportażach z procesu Beechera, oczywiście. Waleczny poszukiwacz przygód, jak pamiętam. Wspinaczka wysokogórska i tym podobne. - No cóż, faktycznie robił to i owo. - Jak zwykle, kiedy w rozmowie padało nazwisko ojca, Pinky spuszczała wzrok. - Musimy iść - powiedział Cosmo. - Proszę, żadnych wywiadów. - Otworzył przednie drzwi i pomógł Tess usiąść obok szofera. - Oczywiście, mają państwo za sobą straszliwe przejścia. - Pinky z trzaskiem zamknęła notes. - Ale życie toczy się dalej, więc chciałabym z państwem pomówić później. O statku i, no cóż... Na modzie mało się znam, ale miło by się było dowiedzieć, jak zamierza pani reklamować swoją wiosenną kolekcję? Lucile skinęła głową. - Można to jakoś załatwić - rzekła, wsiadając do samochodu. - Wiem, że zabrzmi to niewłaściwie, ale pani pojawienie się tutaj zawsze dodaje wigoru życiu towarzyskiemu - dodała Pinky z szerokim uśmiechem, na gwałt szukając w myślach czegoś, co pozwoliłoby jej utrzymać uwagę tej kobiety. - Słyszałam, że pani siostra znów gotowa jest zaszokować Hollywood ostatnią powieścią. Czy o tym też będziemy mogły porozmawiać? Tym razem Lucile się zaśmiała. - Dziś wieczorem wydaję kolację w naszym hotelu. Może pani dołączy? - To nie jest dobry pomysł - zaprotestował zaskoczony Cosmo. - Och, na litość boską, znałam jej ojca - odparła Lucile niecierpliwie. - A zatem? - Przyjdę z przyjemnością - powiedziała Pinky. Nawet ona była lekko zaskoczona. Życie ludzi stojących w porcie tuż za ich plecami zostało zniszczone przez ból i smutek, a ta kobieta planuje wystawne przyjęcie? Trzeba wracać do działu miejskiego i szybko wszystko spisać. Trafiała się zbyt dobra okazja, żeby ją zmarnować. - Wiem, co pani sobie myśli - rzuciła Lucile, zanim znikła we wnętrzu samochodu. Ale proszę to ująć właściwie, panno Wade. Życie musi toczyć się dalej. Kolacja za godzinę. Auto ruszyło, a Tess obejrzała się na stojącą przy krawężniku postać. Zastanowiła się, czy powinna wspomnieć o ich spotkaniu na statku, ale Lucile i Cosmo od razu wdali się w sprzeczkę. - Zbyt lekkomyślnie rozdajesz zaproszenia... - Nonsens - zbagatelizowała Lucile.

Jej mąż był zdecydowanie zbyt ostrożny. Ojciec tej dziewczyny to wspaniały człowiek, ogromnie odpowiedzialny, nie żaden tam szemrany reporter. Ta cała Pinky wiedziała z całą pewnością, że powinna okazać się godna rodzica. Zresztą jest tyle ważniejszych rzeczy, o których należy pomyśleć. W związku z nowojorskim wiosennym pokazem trzeba pozałatwiać jeszcze dziesiątki spraw. Jakie to szczęście, że zatrzymali się w Waldorfie! Dziś wieczorem będzie uroczo: żadnego paskudnego okrętowego jedzenia, dobrzy przyjaciele, wspaniała kolacja... Dlaczego Cosmo próbuje zepsuć jej przyjemność? - Tess, moja droga, ty też jesteś zaproszona - powiedziała Lucile, zerkając na dziewczynę. Skulona w fotelu Tess przysypiała, z przyjemnością czując pod głową miękką, skórzaną poduszkę. Jeszcze nigdy nie siedziała w tak luksusowym pojeździe. Za jego oknami nowe, ruchliwe miasto migało zbyt szybko, żeby świadomie zarejestrować widoki. I jemu, i jego energii stawi czoła jutro. Teraz chce tylko znaleźć się w jakimś pokoju, sama, w czystej pościeli i koniecznie na miękkiej poduszce. Przymknęła oczy i z ukłuciem melancholii pozwoliła myślom powrócić do Jacka Bremertona. Nie było go już, a wraz z nim zniknęły niemądre mrzonki o ponownym spotkaniu. Zginął taki dzielny człowiek! Tess pomyślała jeszcze o Jimie i ich pożegnaniu na „Carpathii” - o błękitnych oczach mężczyzny, o jego życzliwości i poważnym traktowaniu innych. Już nie potrafiła patrzeć na niego jak na zwykłego wiejskiego chłopaka. Nie żeby miało to jakieś znaczenie, skoro prawdopodobnie nie zobaczy go już nigdy więcej... To tylko pogłębiało jej melancholię. Czarny packard przystanął przed hotelem WaldorfAstoria, ale Tess spała już głębokim, mocnym snem. Kiedy później, tego samego wieczoru, wchodziła do prywatnego hotelowego gabinetu, miała wrażenie, że wkracza do czerwonego, obitego aksamitem pudełka na biżuterię. Tess nigdy w życiu nie widziała bardziej eleganckiego pomieszczenia. Jej stopy - obute teraz w pożyczone pantofle - natychmiast zapadły się głęboko w dywan. W pobliżu kręcili się kelnerzy. Dziewczyna nieśmiało odsunęła krzesło od stołu, przyglądając się doświadczonym okiem eleganckiemu, lnianemu, staranie wyprasowanemu obrusowi; wiedziała, jak trudno prasuje się len i koronki. Ktoś tutaj wykonał kawał dobrej roboty. - Czy to zadowala twoje wymagania, Tess? - zapytała Lucile, najwyraźniej rozbawiona dokonaną inspekcją. - Jesteśmy na lądzie i żaden pokład nie kiwa się pod naszymi stopami. Dziś wieczorem zamierzam się bawić. Przejścia się skończyły. Prawda, moja droga? Tess oszczędzono udzielenia odpowiedzi, bo do środka weszło akurat kilku przyjaciół DuffGordonów i rzuciło się w stronę gospodyni z pocałunkami, uściskami i licznymi

okrzykami. Dziewczyna dotknęła palcami cieniutkiej, szyfonowej sukni, którą Lucile poleciła jej włożyć. Czuła się dziwnie obnażona. Co ona tu robi, pod tymi skrzącymi się żyrandolami, patrząca, jak kelnerzy nalewają szampana do kieliszków na smukłych nóżkach? W Cherbourgu podawałaby do stołu, nie zaś przy nim zasiadała. - Mam wrażenie, że witamy was na nowo w świecie żywych - oznajmiła jakaś kobieta niskim, drżącym głosem, składając wilgotny pocałunek uszminkowanymi ustami na policzku przyjaciółki. - Kochana Lucile, tak się cieszymy, że się uratowaliście. Popatrz... - Sięgnęła dłonią za siebie i pociągnęła naprzód jakiegoś szacownie wyglądającego dżentelmena o bardzo ciemnych wąsach. - Przyprowadziliśmy ze sobą Jima Matthewsa! Lucile już zdążyła wypić kilka łyków szampana, więc gestem wezwała kelnera, żeby dopełnił jej kieliszek. Miała mocne rumieńce. Wyciągnęła dłoń do nowo przybyłego. To jeden z jej ulubieńców, najpochlebniej piszących o modzie, człowiek, który zawsze zachwycał się projektami Madame. - Drogi przyjacielu, ogromnie się cieszę, że jest pan tutaj z nami, chociaż wciąż nie chce pan posłuchać mojej rady i zrezygnować z pracy w tej okropnej branży prasowej. - Gdzie wtedy Nowy Jork miałby szukać relacji o ostatnich kreacjach Lucile? odpowiedział pytaniem mężczyzna i pochylił się, ściskając jej dłoń. Wszyscy się roześmieli, chociaż Tess zauważyła, że sir Cosmo zmrużył oczy. Kiedy zauważył jej spojrzenie, zajął się starannym nabijaniem fajki. A potem, z zapaloną zapałką tuż nad cybuchem, z dezaprobatą wbił wzrok w drzwi. Tess podążyła za jego spojrzeniem. W progu stała Pinky Wade i z zainteresowaniem przyglądała się scenie przy stole. Otoczenie najwyraźniej wcale jej nie onieśmielało. Miała na sobie nijaką suknię, o wiele za krótką i z poplamionym stanikiem, a także znoszone buciki. Przez ramię przerzuciła wielką, pojemną torbę. - Witamy, moja droga. Zostaniesz na kolacji? - Lady DuffGordon obrzuciła ją krytycznym spojrzeniem. - Ta dziewczyna to chodząca modowa porażka - szepnęła do siedzącej obok przyjaciółki. - Dlaczego kobiety tak traktują same siebie? Pinky zdawała się zupełnie nieświadoma tej opinii. - Ależ oczywiście. Kolacja jest przecież za darmo, prawda? - Uśmiechnęła się do zebranych i zajęła wolne miejsce. Zauważyła Tess po drugiej stronie stołu i pomachała do niej ręką. - Znacie się? - Głos Cosmo zabrzmiał ostro. - Spotkałam ją na „Carpathii”. - To nie był dobry pomysł. - Tym razem głos zabrzmiał chłodno.

- Rozmawiałyśmy tylko przelotnie - szybko wyjaśniła Tess. - Rozumiem. Ale Lucile zapowiedziała ci przecież, że masz nie rozmawiać z reporterami. - Niezłą kolację państwo wydali - powiedziała Pinky, przerywając tę wymianę zdań. Gestem przywołała kelnera obnoszącego tacę z serami, ujęła za srebrne sztućce i zaczęła nakładać porcję na talerz, zadowolona z rozwoju sytuacji. Upojnie wręcz uszczęśliwiła Van Andę materiałem zebranym na statku. Jej akcje w redakcji wzrosły do tego stopnia, że naczelny zostawił jej w sprawie „Titanica” wolną rękę. Więc korzystała. Spojrzała na Tess i umocniła się w postanowieniu zajęcia się szalupą numer jeden i porzucenia pierwszej historii. Tu czekało na nią mnóstwo informacji, tego była pewna, a zaproszenie na kolację było już tylko wisienką na torcie. Pinky rozsmarowała spory kawałek camemberta na bułeczce i zaczęła zajadać z apetytem, rozglądając się po wnętrzu, ale nie zatrzymując zbyt długo wzroku na samej lady DuffGordon. Ser okazał się smaczny - słonawy i miękki. Trzeba będzie spróbować jeszcze Fourme d’Ambert. Skąd tyle zamieszania wokół tej zawsze chętnej do popisywania się kobiety o pretensjonalnym nazwisku? - zastanawiała się Pinky. Jak na kogoś tak wyraźnie świecącego na firmamencie nowojorskiego świata bogaczy, wydawała się maleńka, nawet z tymi płomiennymi, niemal obronnie rudymi włosami. Naprawdę, dziwaczna mieszanina. - Moja droga, widzę, że ser ci smakuje, ale warto zostawić nieco miejsca na pyszny filet mignon, który właśnie przygotowuje nam szef kuchni - powiedziała śpiewnie Lucile zza stołu. Jej śmiech poniósł się przez jadalnię: lekki i bardziej dziewczęcy, niż można się było spodziewać. Pinky sięgnęła po Fourme d’Ambert i odcięła spory plaster. - Będę o tym pamiętać - odparła pogodnie. - A więc, lady DuffGordon, opowie nam pani o swoich przeżyciach? - Tak, Lucy, co się tam działo? - Do prośby przyłączyła się kobieta z owiniętymi boa ramionami. - Och, opowiedz nam to od początku do końca! Jak udało wam się uratować? Lucile odchrząknęła, rzucając triumfalne spojrzenie mężowi. - Moi drodzy, nie zaprzeczę, że kiedy patrzyłam w dół z pokładu i słyszałam tam nawoływania biednych dusz, bałam się czarnej toni - zaczęła, a jej z natury chropawy głos obniżył się jeszcze o oktawę. - To była najbardziej niezwykła przygoda w całym moim życiu. Trzeba było całej determinacji, żeby oszukać przeznaczenie. - Jak się to pani udało? - zapytała cicho Pinky. - Nie straciłam głowy, kiedy tracili ją inni - odparła chłodno Lucile.

Przez kolejnych pięć minut trzymała słuchaczy w napięciu. Biadała nad brakiem kompetencji załogi, nad lichością obciągniętej brezentem dodatkowej szalupy, nad zimnem, nad strachem. Opisywała, w jaki sposób, mimo że lodowata morska woda przemoczyła jej buty aż po kostki, udawało jej się zapanować nad histerią innych rozbitków. A potem urywanym, ledwie słyszalnym szeptem opowiedziała o strasznych chwilach, kiedy „Titanic” szedł na dno. - I kobiety, i mężczyźni trzymali się szczątków statku w lodowatej wodzie... Przynajmniej godzinę trwało, zanim ucichł ten straszliwy chór - zakończyła. Cosmo odchrząknął, kładąc ostrzegawczym ruchem dłoń na ramieniu żony. Strąciła ją. - Pamiętam ostatni krzyk. Jakiś mężczyzna wołał głośno: „Boże, Boże...!” - Lucile urwała. Szybkim ruchem schowała trzęsące się dłonie. Niewielka grupa zebranych miała łzy w oczach. Nawet kelnerzy przystanęli w pół drogi do stołu, jak wmurowani i trzymając półmiski, zasłuchali się z szeroko otwartymi oczami. Porwana własną opowieścią Lucile uniosła twarz w stronę kryształowego żyrandola, nawet nie próbując ocierać spływających po policzkach łez. Tess opuściła wzrok na własne dłonie, zaciśnięte pod obrusem. Niemal czuła smak soli, tamten strach, dotyk szorstkich, mokrych burt własnej szalupy... Tak żywa była ta opowieść. Spojrzała po twarzach elegancko ubranych gości, nachylających się w stronę narratorki, wzdychających i wydających okrzyki, zadających pytania, kiedy Lucile robiła dramatyczne pauzy. - Och Lucy, jak to dobrze, że miałaś dość sprytu i wymyśliłaś plan ucieczki - mruknął któryś z gości. - Byłaś szalenie dzielna. - Ludzie łudzili się i kpili przekonani, że statek jest niezatapialny... - Wydawało się, że Lucile na chwilę znalazła się w innej rzeczywistości. We śnie? W jadalni ucichło. Westchnienie ulgi, które nastąpiło, kiedy znów powróciła do zwykłego, władczego tonu, zabrzmiało jak świst wiatru. - Widziałam, jak odsuwają się od łodzi i nie chcą do nich wsiadać. Mówię to z przykrością, ale wielu okazało się idiotami. Nie używali głów. Największe szanse przetrwania mieli ci, którzy ich nie potracili. - Ile osób było w pani szalupie, lady DuffGordon? - spytała nagle Pinky. - Byliśmy w szalupie zapasowej, kapitańskiej i mogliśmy jeszcze zabrać parę osób. Gdyby tylko załoga nie okazała się tak bardzo niezorganizowana - odparła Lucile. - Kto dał rozkaz, żeby ją przedwcześnie spuścić na wodę? - Nie została spuszczona przedwcześnie. Na litość boską, statek tonął! - Nie byliśmy w jedynej zapełnionej zaledwie w połowie łodzi, panno Wade - wtrącił

Cosmo przez zaciśnięte zęby. - Słyszeliśmy, że na całym statku ładowanie ludzi odbywało się w nieprzemyślany sposób. - Ale w waszej było najwięcej wolnych miejsc. To musi powodować zdziwienie powiedziała Pinky. Mówiła głosem zupełnie pozbawionym oskarżycielskiego tonu. Oczy jej zabłysły, kiedy kelnerzy zaczęli serwować grube plastry polędwicy na talerzach z różowej porcelany o posrebrzanych brzegach. - Wspaniały posiłek - powiedziała i skinęła głową w stronę Lucile. - Dziękuję za zaproszenie. - Pokroiła mięso, tak różowe i delikatne, jakiego jeszcze z życiu nie jadła, i z przyjemnością zaczęła je żuć, podczas gdy pozostali niepewnie kręcili się na swoich miejscach i grzebali widelcami w talerzach. - Czy pani mnie próbuje krytykować? Po tym wszystkim, co przeszłam? - zapytała ostro Lucile. Pinky niecierpliwym gestem otarła wargi białą lnianą serwetką. - Nie krytykuję pani, stwierdzam jedynie fakt - powiedziała. - Jeśli dobrze zrozumiałam, to pani dyktowała warunki w tamtej szalupie? - Wystarczy już rozmowy o tragicznych wydarzeniach - Cosmo przerwał tę wymianę zdań. - Moja żona wciąż jest wytrącona z równowagi, podobnie jak ja. Mieliśmy nadzieję, że dołączy pani do nas dziś wieczorem, żeby razem z nami cieszyć się z ocalenia, a nie żeby nas atakować. W jadalni zapanowała głucha cisza. Pinky odłożyła widelec na skraj talerza i podniosła wzrok. Popatrzyła najpierw prosto na Lucile, potem na Cosmo. - Nie wystarczy uczcić ocalenia - odparła spokojnie. - Na dole, w holu hotelowym, w porcie czy w czynszówkach na East Side są ludzie, którzy potracili żony i mężów, siostry i dzieci, i nie mają z czego się cieszyć. Ludziom takim, jak wy zawsze udaje się uratować. Tamtym jesteście coś winni. Znów cisza. - Zapewne nie chce pani wcale napisać zwyczajnej historyjki o bogatych i biednych? spytał Jim Matthews, piorunując wzrokiem Pinky. - Lucy, opowiedziałaś nam niesamowitą historię. Twoja postawa była wprost heroiczna, oto moja opinia. Jestem pewien, że pan Hearst chętnie opublikuje twoje wspomnienia w „Sunday American”. Możemy wykorzystać tę relację? Powołać się na ciebie? - Raczej nie... - zaczął Cosmo, ale Lucile przerwała mu stanowczym potrząśnięciem głową. Nie zamierzała dać się zastraszyć tej niegrzecznej dziewczynie z „Timesa”. - Oczywiście, że możecie się powołać - zgodziła się. Pinky odsunęła krzesło od stołu i wstała. Jakimś cudem udało jej się wyjeść z talerza

do czysta. - To bardzo odważne z pani strony - zauważyła. - Mam nadzieję, że da się pani namówić na szczegółową relację z szalupy. Bo doszły mnie różne słuchy. Dobranoc państwu. Zerknęła na Tess, milcząco odpowiadając na jej zdziwione spojrzenie. Tak, rozmawiała o szalupie numer jeden jeszcze z innymi ludźmi. Tess odprowadzała ją wzrokiem, kiedy Pinky zarzuciła sobie torbę na ramię i wymaszerowała z jadalni. Zdawało się, że nikt inny nie zwraca na nią uwagi. Lady DuffGordon już pogrążyła się w ożywionej rozmowie z jedną z przyjaciółek, a wokół stołu zaczynały rozbrzmiewać ciche wybuchy śmiechu, najwyraźniej dotyczące redaktorki. Zupełnie jakby ci ludzie znajdowali się za szklaną szybą schronieni przed gniewem innych. Zbyt bogato ubrani mężczyźni, kobiety zbyt mocno umalowane. W kryształowych popielniczkach umazane szminką niedopałki, kwaśny zapach dymu. Tess podniosła się cicho ze swojego miejsca i szybko wyszła w ślad za dziennikarką. - Zaczekaj - powiedziała. Pinky przystanęła w otwartych drzwiach windy. - A co ty tu robisz? Chcesz, żeby ci głowę urwała? Nie powinnaś była za mną wychodzić. Ona cię z miejsca wywali na bruk. - Masz rację, że nie wystarczy przetrwać. Tylko to chciałam ci powiedzieć. - Uważaj, to niebezpieczne słowa. Pracujesz dla nadętych, uprzywilejowanych ludzi, którzy nigdy się niczego nie nauczą. Nadal nie rozumiem, czemu ryzykujesz posadę. Wracaj tam na smaczny deser na jej koszt. - Nie jestem głodna. Tess mówiła prawdę. Dzisiejszy posiłek smakował jak trociny. - A co takiego odbiera ci apetyt? - Jest za wcześnie. I za dużo wszystkiego. Tak, udało jej się to wykrztusić. Musiała to powiedzieć, nawet jeśli okazywała Lucile nielojalność. - Oczywiście. Ale ci ludzie się nie zmienią. Myślałaś, że będzie inaczej? Tess wzięła głęboki oddech. - Tak - odparła po prostu. Reporterka spojrzała na nią z zaciekawieniem. Jak na służącą pozostającą dopiero od paru godzin w Ameryce, dziewczyna nie obawiała się podejmować ryzyka. Gniew Pinky na samą siebie powoli przeradzał się w rozgoryczenie. Zachowała się jak idiotka. Powinna była dowiedzieć się czegoś więcej o tym, co zaszło w szalupie numer jeden, zamiast miotać

nieszkodliwe pociski w nadętą projektantkę, która na ogromną tragedię patrzyła wyłącznie przez pryzmat własnych przeżyć. Powinna była zapanować nad sobą i słuchać. Zadawać pytania, a nie wygłaszać niemądre przemowy. - Nie jestem na ciebie zła - powiedziała. - To ja wszystko spaprałam. Powinnam była się zamknąć. - Ale przemówiłaś. - A więc dobrze. Będziesz ze mną rozmawiać? - Pinky przeszła do ataku. - A co ja ci mogę powiedzieć? Wszyscy robili, co mogli. Gdzieś już to komuś wcześniej mówiła. - Och, rozumiem. Znów w pracy dla wspaniałej lady DuffGordon! Dobra, do zobaczenia kiedy indziej. Pinky weszła do windy i pozwoliła, by zamknęły się za nią drzwi. Zarumieniona Tess zawróciła do jadalni. Właśnie została odprawiona, odprawiona, jakby nie była nic warta. Zatrzymała się. W końcu korytarza stała Lucile z ramionami zaplecionymi na piersi. - Jeśli nie smakuje ci moje jedzenie, mogę załatwić sprawę inaczej - powiedziała chlebodawczyni lodowatym tonem. - Tego właśnie chcesz? - Nie byłam głodna. - Z trudem wykrztusiła Tess. - Ta kobieta mnie obraziła. Publicznie. A ty najwyraźniej ją za to podziwiasz. Dlatego za nią poszłaś. - Ależ skąd... Tess chciała powiedzieć coś więcej, ale miała kłopoty ze słowami. Lucile patrzyła na nią nieodgadnionym wzrokiem. I dziewczyna znów dostrzegła to nieuchwytne, co zabłysło w oczach Madame zaledwie przez moment. I zaraz znikło. - Możesz... Nie, ujmę to inaczej. Rozkazuję ci wracać do twojego pokoju. - Lucile zawróciła na pięcie. Na chwilę przystanęła i dodała: - Wyśpij się wreszcie w porządnym łóżku. - I odeszła zamaszystym krokiem w głąb jadalni, nie czekając na odpowiedź. Pinky wpatrywała się we własne odbicie w złoconym lustrze na tylnej ścianie zjeżdżającej windy. Każdego wieczoru kobiety stroszyły przed nim piórka i fiokowały się, podszczypując policzki, żeby te nabrały rumieńców, poprawiając fryzury, gładząc diamenty na szyi. W tej chwili ona tylko patrzyła. Wyglądała niechlujnie. Miała bystre oczy i cięty język, ale była zaniedbana. Źle zrobiła, odwracając się w taki sposób od Tess. Dziewczyna mogła jej powiedzieć coś więcej. Dlaczego zawsze muszę naprawiać wszelkie zło tego świata? - pomyślała. Ojciec

karcił mnie wystarczająco często. „Strać panowanie nad sobą, a stracisz reporterskie oko”. Drzwi rozsunęły się i Pinky wyszła do holu, gdzie właśnie rozpoczęły się przygotowania do prac komisji senackiej w sprawie katastrofy „Titanica”. Mądra decyzja, by działać szybko, zanim rozbitkowie zaczną się niecierpliwić i zapragną powrotu do domu. Wielu ludzi zbierało się już teraz, zapewne z obawy, że rano nie znajdą miejsca. Nawet ona, Pinky, była kompletnie zaskoczona wrażeniem wywoływanym przez widok hotelowego lobby. Napięcie. Kobiety w znoszonych ubraniach, siedzące obojętnie na obitych brokatem krzesłach. Niektóre popłakujące i ocierające oczy. Mężczyźni w tweedowych czapkach, o znękanych oczach, kręcący się dokoła i rozmawiający w grupkach, wyróżniający się na tle obcego sobie otoczenia. Pinky zerknęła do notesu: przeżyło siedemset sześć osób spośród ponad dwóch tysięcy. W tym sześćdziesiąt procent pasażerów pierwszej klasy, z których większość stanowiły kobiety; tu żadnych niespodzianek. I tylko dwadzieścia pięć procent podróżujących trzecią klasą. Młodzi mężczyźni w sztywnych kołnierzykach, wnoszący do hotelu pudła, szybko przechodzili przez hol i znikali w wielkiej, oświetlonej kryształowymi żyrandolami sali balowej. Wzrok Pinky przyciągnęła środkowa część pomieszczenia, gdzie zamieszanie zdawało się koncentrować wokół niewysokiego mężczyzny w czarnym płaszczu, z wąsami tak obfitymi, że niemal zasłaniającymi mu twarz. A więc pora, aby oficjalnie poznać Williama Aldena Smitha. Nie było sensu schodzić mu z drogi. Na pewno wiedział już, że Pinky zakradła się na „Carpathię”... o ile on i jego asystenci czytali wywiad z rozbitkami w popołudniowym wydaniu gazety. Ale może nie. Z notesem w dłoni dziennikarka podeszła do skraju grupy, zapisując każde słowo, jakie zdołała pochwycić. - Witam, senatorze - odezwała się z szerokim uśmiechem. - Jestem Pinky Wade z „New York Timesa”. Co... - Tak, panno Wade? Zdaje się, że mieliśmy już przyjemność ze sobą podróżować? Mam rację? - Oczy miał bystre, inteligentniejsze niż się spodziewała. - Tak, sir. - To pani była w tej czapce? I gwizdała pod nosem? Na szyję Pinky wypełzł rumieniec. Skinęła głową. - Tak myślałem. To dobra piosenka, Good Night, Ladies. Ale to nie marynarska melodia. - Następnym razem wybiorę lepiej - obiecała. - Czy mogę pana teraz o coś zapytać? Uśmiechnął się i skinął głową. Na sekundę czy dwie zbił ją z tropu, i to mu sprawiło

przyjemność. - Kto jutro będzie pana pierwszym świadkiem? - Bruce Ismay. - Nie miał powodu, by to ukrywać. Znał opinię na temat panny Wade. O takiego reportera należało dbać. - Czy to prawda, że próbował on pobić rekord prędkości? Smith zamrugał zaskoczony. - Kto to pani powiedział? - Mam swoje źródła, senatorze. Może pan o tym przeczytać w wieczornym wydaniu... - Nie będę tego komentował - oświadczył sztywno. - Dobrze. Czyżby dochodzenie miało się skupić na winie White Star? - Na domniemanej winie. Zajmiemy się wszystkim, panno Wade. Włącznie z niewystarczającą liczbą łodzi ratunkowych na statku. - Mój naczelny pierwszy zwrócił na to uwagę. I proszę nie zapomnieć spytać świadka, ile osób było w łodzi Ismaya. W niektórych szalupach było mnóstwo miejsc, które aż się prosiły o pasażerów. Zwłaszcza w szalupie numer jeden. - Wiem - powiedział rozdrażniony. Ta kobieta zaczynała mu działać na nerwy. Pinky uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Dziękuję, senatorze. Do zobaczenia rano. Zawróciła, całkiem z siebie zadowolona. Przynajmniej ma świeży nagłówek do porannego wydania. Skierowała się do drzwi, ale przystanęła. W kącie holu, na wpół schowany za monstrualnych rozmiarów palmę, siedział jeden z marynarzy, z którymi rozmawiała na „Carpathii”. Minę miał zgnębioną. Zupełnie jakby celowo się ukrywał. Pinky przeszła przez tłum prosto w jego stronę. - Witam ponownie - odezwała się, odsuwając na bok wielki liść. - To ja, Pinky Wade. Co się stało? Zaskoczony podniósł oczy. - A co pani tu robi? - Och, jak to reporter. Pracuję. Na statku rozmawialiśmy dość krótko. Chciałby pan jeszcze coś dodać? - Nie. - Zgarbił się na krześle. - Będzie pan musiał zeznawać... - Mam nadzieję, że nie. - Ja tam bym się chciała dowiedzieć, co się działo w tamtej szalupie. Znów na nią popatrzył, tym razem z namysłem. Ocenia moją przydatność, domyśliła

się Pinky. - Może się pani dowie - powiedział. - Teraz? - Teraz. Pinky przysunęła sobie krzesło. Było już grubo po północy, ale Tess jeszcze nie spała. Pierwsza w życiu noc w łóżku z tak grubym, luksusowym materacem, tak niebiańsko wygodnym, pokrytym gładką i szeleszczącą, perkalową pościelą, a ona nie jest w stanie zmrużyć oka! DuffGordonowie kłócili się; ich głosy unosiły się i opadały w sąsiednim pokoju, w miarę upływu godzin przybierając na sile. Tess była w stanie rozróżnić słowa tylko wtedy, gdy zaczynali krzyczeć. „Będę mówiła, co chcę, i nikt mnie nie powstrzyma! Nawet ty!” - zawołała w pewnej chwili Madame. Tess zakryła twarz ramieniem. O małżeńskich nieporozumieniach wiedziała dużo, bywała świadkiem niejednego podczas długich, nocnych rozmów rodziców. Wstała i cicho przeszła przez pokój, starając się nie narobić hałasu. Przystanęła przed ładną, mahoniową toaletką i nalała do szklanki wody z delikatnego, porcelanowego dzbanka. Zapatrzyła się w lustro. Zaledwie kilka dni temu nie chciała niczego więcej, jak tylko dorównać kiedyś sławą Lucile. Wszystko, o czym marzyła i czego pragnęła, zostało jej podane jak na tacy. Wślizgnęła się na orbitę kobiety, którą podziwiała najbardziej. Ale wszystko się zmieniało i stawało na głowie. Moment serdeczności na statku kiedy Lucile zrozumiała jej ból, dzieliła z nią straszliwe doświadczenie - cudowna chwila. Świadomość, że lady DuffGordon się o nią troszczy, że rozumie, co oznacza, kiedy człowiek próbuje się uwolnić i osiągnąć coś więcej... To było porywające. A jednak przebłyski czegoś... Powiedzmy to sobie otwarcie, nikt przecież nie słucha - przebłyski okrucieństwa. Co mam o tym powiedzieć? Czasami wspaniała Lucile nie wydawała się wcale tak bardzo wspaniała. Ale bywały chwile, w których Tess miała wrażenie, że pracodawczyni wyciąga do niej rękę, że sama bywa w potrzebie... Czy można jej wtedy odmówić pociechy? Mimo to dziewczyna nie mogła się pozbyć wrażenia, że dzieje się coś innego, czego do końca nie rozumie. Pinky miała rację, nie wystarczyło przetrwać. A może Jim również miał słuszność? Może ona, Tess, zbyt kurczowo chwyta się jedynego źródła utrzymania w nieznanym sobie kraju? Pochyliła głowę, znużona stawianiem czoła sprzecznym emocjom. Postaw się, podejmij wyzwanie, zacznij robić, co chcesz. Tak. Właśnie takie nastawienie pozwoliło jej wyrwać się z farmy, uciec z Cherbourga, dostać na „Titanica”. Nie żadne: bądź ostrożna,

lojalna, przeciwko niczemu się nie buntuj. Dlaczego ona przetrwała? Dlaczego nie te wszystkie inne, biedne istoty, których modlitwy i błagania dobiegały z otchłani? Dlaczego nie Jack Bremerton? Zaciągnęła dług, nie miała jednak jasności wobec kogo. Ani w jaki sposób powinna go spłacić. Namacała palcami wyrzeźbioną figurkę łodzi, którą ustawiła przed lustrem, delikatnie przesuwając palcem po jej krzywiznach i zagłębieniach. Impulsywnym ruchem zagłębiła palce w słoiku z cold creamem i obrysowała w lustrze odbicie swojej twarzy. Cofnęła się o parę kroków. Rozmiar konturu nie zmniejszał się, chociaż się oddalała. Czy nie powinien się zmniejszyć? Podeszła bliżej. Zarys pozostawał taki sam. Nie był ani większy, ani mniejszy. Tess opróżniła szklankę, zadowolona ze smaku chłodnej wody, a potem wróciła do łóżka. Zapadła w pozbawiony marzeń sen z ostatnią świadomą myślą: cokolwiek się jeszcze wydarzy, nigdy nie będzie przypominało wspaniałych chwil spaceru po pokładzie „Titanica”. Tamten świat zniknął na zawsze. O ile w ogóle kiedykolwiek istniał...

5 WALDORFASTORIA 19 KWIETNIA Następnego ranka Tess zastukała cicho do drzwi DuffGordonów, nie bardzo wiedząc, czego się spodziewać. Lucile odpowiedziała jej niemal natychmiast. Wydawała się blada i apatyczna; jej męża nigdzie nie było widać. W milczeniu wskazała dłonią leżący na łóżku egzemplarz „American”. Tess wzięła gazetę do ręki. Moje straszliwe przeżycia podczas ucieczki z „Titanica”, wołał nagłówek, a pod nim znajdowała się spisana w pierwszej osobie relacja Lucile ze spotkania ze śmiercią, pokreślona dodatkowo kwiecistym językiem. Całość była tak melodramatyczna, że Tess aż zaparło dech w piersi. - Czy ja to wszystko naprawdę mówiłam wczorajszego wieczoru? - zapytała Lucile stłumionym głosem. - Częściowo. Pani opowieść podkoloryzowano, a to nie w porządku. - Czuję się okropnie. A Cosmo jest wściekły. Lucile wydawała się tak krucha, a jej twarz tak zmęczona, że Tess odruchowo ujęła dłoń chlebodawczyni. - To po prostu sposób na zarabianie przez gazetę pieniędzy - powiedziała. - Tak samo, jak w Anglii. - Ale nie ze mną w roli ofiary! - Madame osunęła się na krytą jedwabiem sofę obok okna. - Cosmo mówi, że sama ustawiłam się w oku cyklonu i że drogo za to zapłacimy. Że wszyscy teraz się do nas dobiorą, wymyślając wszelkiego rodzaju historie. Dlaczego oni mnie przedrzeźniają? - Złapała gazetę i cisnęła nią o podłogę. - Czyś ty czytała niektóre z tych zdań? - Przytoczyła afektowanym tonem: - „Powiedziałam mężowi, że możemy wsiąść do szalupy, skoro nalega. To będzie tylko taka mała przygoda, eskapada, która potrwa zaledwie do rana”. Ja przecież nigdy tego nie powiedziałam! Prawda? - Nie, nie powiedziała pani. Wcale nie stroiła sobie pani żartów z tragedii. - Nie było sensu przypominać Lucile każdego słowa, jakie padło wczorajszego wieczoru. - Po prostu opowiadała historię ze swojego punktu widzenia. - Dziękuję ci, moja droga. Ty mnie rozumiesz. - Lucile zdawała się pocieszona. - Na szczęście, w „New York Timesie” nie ma o mnie ani słowa - dodała. - Ta cała Wade napisała o błędach kapitana statku i niejasnej reakcji armatora i dorzuciła parę historii o ludziach, którzy uratowali się w ostatniej chwili. Oto cała pierwsza strona. Ani słowa o mojej kolacji.

Zapewne zrozumiała, że jest nam coś winna za posiłek, który pochłonęła z taka gorliwością. Lucile zerknęła kątem oka na Tess, ale nie nawiązała do ich wczorajszej konfrontacji. - Co za wredna banda, ci reporterzy - ciągnęła. - A teraz pomóż mi się przygotować, moja droga. Muszę jechać do mojego salonu. Dzięki Bogu, że większość sukien przeznaczonych na pokaz wysłałam wcześniej. Byłoby naprawdę okropnie, gdyby wszystkie zatonęły. Te... - A co z dochodzeniem? - zapytała zaskoczona Tess. Lucile spojrzała ostro. - Po tej historii? Tess, jeśli ja się tam pokażę, reporterzy pożrą mnie żywcem! Wiesz, co powiedział chłopiec hotelowy, który przyniósł dziś rano gazety na górę? Powiedział, że ludzie na dole rozprawiają o szalupie milionerów. Nie mogę zejść na dół bez narażenia się na podobne kpiny. - Lekceważąco machnęła dłonią. Wydawała się teraz mniej wymizerowana, a bardziej stanowcza. - Idź i dowiedz się, co się tam dzieje. Suknię wysłałaś wczoraj do hotelowej pralni, prawda? Ja jadę do salonu. Tess trzymała już dłoń na klamce, ale zawróciła. Musiała zapytać. - Czy w pani szalupie wydarzyło się coś złego? - odezwała się cicho. - Ty też będziesz usiłowała mnie oskarżać? - Głos Lucile nagle stał się ostry. - Nie, oczywiście, że nie. Ale... - Nic się nie stało, na litość boską. Absolutnie nic. A cała ta gadanina, że nasza szalupa była taka wielka... Przecież to śmieszne. Była całkiem nieduża. Poza oszustwem Darlingów nie wydarzyło się nic więcej. Teraz ci lepiej? - Tak. Nie była to prawda. A uśmiech Lucile był sztuczny. O dziewiątej rano Tess zjechała do zatłoczonej Sali Wschodniej. Wepchnęła się do środka, ale ledwie mogła tam oddychać. Pomieszczenie gotowało się w pełnym blasku pięciu wielkich, kryształowych żyrandoli, a jeszcze duszniej zrobiło się w nim od setek stłoczonych ludzi. Wiele osób - zwłaszcza tych gorzej ubranych - pozajmowało miejsca pod ścianami. Tess poczuła zbierający się pod pachami pot i pożałowała, że nie włożyła czegoś lżejszego. Wczorajszego wieczoru Cosmo wsunął pod jej drzwi kopertę z wypłatą za pierwszy tydzień (w amerykańskich dolarach), ale dziewczyna nie wyobrażała sobie, że mogłaby wydać pieniądze na coś tak frywolnego, jak ubranie. Te pieniądze były wszystkim, co miała. Tęga kobieta usadowiła swe obfite kształty na jednym z ostatnich jeszcze wolnych krzeseł za plecami Tess, a potem nachyliła się, by zamienić z nią parę słów. Pani Brown. - No proszę, dzień dobry! Moja koleżanka od wioseł, kto by pomyślał? - Na jej

okrągłej twarzy malowała się macierzyńska troska. - Twoja pani narobiła zamieszania w prasie dzisiejszego ranka. Widziałaś? - Źle ją potraktowano - szybko powiedziała Tess. - Nie udzieliła tego wywiadu? - No cóż... Udzieliła, owszem. - Ach, to fatalnie. Chociaż to nie do końca w porządku tak nazywać tę ich łupinę „szalupą milionerów”, tyle powiem. W każdej łodzi było ich sporo. Ale niedobrze wyróżnić się w taki sposób. DuffGordonów czekają zapewne trudne chwile. - Ona tylko usiłowała opowiedzieć swoją historię... Pani Brown spojrzała na Tess życzliwie. - Jesteś lojalną młodą kobietą, jak widzę. Jeśli lady DuffGordon będzie miała szczęście, prasa oszczędzi jej dalszej nagonki. Ten niezwykle porządny senator Smith nie planuje wzywania kobiet do składania zeznań. Twierdzi, że jesteśmy zbyt delikatne, aby narażać nas na publiczne przejścia. Czy to nie komiczne? Wiesz, co mnie się zdaje? Panowie najwyraźniej nie chcą usłyszeć niczego krytycznego o sobie... - Czy pani zdaniem... - zaczęła Tess, ale jej uwagę nagle przykuła kobieta w tanim płaszczu, która zaczęła coś wykrzykiwać z krańca sali. - Dlaczego mnie tak wszyscy nienawidzicie? Co ja zrobiłam poza tym, że ratowałam własne życie? - wrzeszczała. Przez salę przebiegł dreszcz, niemal niedosłyszalna fala dźwięku. - No to się zaczyna - szepnęła pani Brown. - Jakiś mężczyzna z pierwszej klasy zapewne oddał jej swoje miejsce w szalupie. A rana jest jeszcze zbyt świeża. - Za wcześnie na to dochodzenie... Pani Brown nachyliła się niżej. - Kochanie, Neptun i tak był dla nas niesłychanie łaskawy - szepnęła. Jej oczy patrzyły życzliwie. - Udało nam się wydostać z odmętów, a teraz musimy złożyć świadectwo. Racja. Rozsądne słowa dodały Tess energii. Podniosła się i wskazała na kobietę, stojącą wśród stłoczonych pod ścianą ludzi. - Niech ktoś ustąpi tej pani miejsca, żeby mogła usiąść! - zawołała, najgłośniej jak potrafiła. - Nie widzicie? Przecież to jedna z nas. Wstyd! W sali zapadła cisza, ale Tess nie próbowała siadać z powrotem. A niech się ciekawscy śmieją albo gapią, jest jej wszystko jedno! Wokół czuła lęk i cierpienie. Obok drzwi wszczął się ruch; podsunięto krzesło i kobieta usiadła. Przez salę przeszedł szmer, napięcie zelżało. Tess usiadła z powrotem, oszołomiona własnym gniewem,

w pełni świadoma skierowanych na siebie spojrzeń. - Bardzo dobrze, kochana - pochwaliła ją serdecznie pani Brown, poklepując po ramieniu. - Postawiłaś się i walnęłaś ich prosto między oczy. - Mogę mieć przez to kłopoty. Zdziwiona pani Brown szeroko otworzyła oczy. - Kłopoty? W Ameryce każdy pakuje się w kłopoty. Tak to już bywa. Ludzie nie lubią, jak chlaszcze się ich prawdą przez twarz, a czasem zwyczajnie trzeba. Stanęłaś w czyjejś obronie. Co w tym złego? Wolę słyszeć, jak ktoś broni prawdy, niż wysłuchiwać roznoszonych plotek i pomówień. Wcale nie jestem pewna, na ile prawdziwa jest ta pogłoska o dotkniętym amnezją człowieku, zamkniętym w ładowni... Tess aż się wyprostowała. - O jakim człowieku? - spytała. - Jakiś biedak z trzeciej klasy, któremu pomieszało się w głowie. Mówią, że nikt go stamtąd nie wypuścił. - To pewne, że był z trzeciej klasy? Pani Brown zerknęła na nią zaciekawiona. - Nie wiem, kochanie, kto chodzi ci po głowie, ale żaden pasażer pierwszej klasy nie pozostałby do tej pory niezidentyfikowany... Tess opuściła głowę. Pani Brown miała słuszność. - No a teraz mam dla ciebie nowinę. Pamiętasz tych małych chłopców, których uratowałaś? - Wszystko z nimi dobrze? - szybko zapytała dziewczyna, czując żywsze bicie serca. Trudno jej było rozstać się z Michelem i Edmundem. - Czy władzom udało się odnaleźć ich rodzinę? - Można tak powiedzieć. - Pani Brown uniosła smutną twarz. - Okazuje się, że pan Hoffman naprawdę nazywał się Navratil. I porwał własnych synów. Ich matka jednak jak najbardziej pozostaje przy życiu i gorączkowo wygląda dzieci. - O mój Boże... - Jeśli ten mężczyzna o smutnej twarzy, tak kochający chłopców, wcześniej wykradł ich matce... Czy ktokolwiek bywa tym, kim się wydaje na pierwszy rzut oka? - Tyle ludzkich historii... - Pani Brown skinęła głową w stronę siedzącej w pobliżu przepięknej kobiety o chłodnej urodzie, całej w czerni. Nieznajoma wachlowała się energicznie. Włosy miała bujne i obfite, a twarz bladą jak porcelana. - Tam masz panią Bremerton, jedną z najbogatszych wdów. Niewątpliwie pojawiła się

tutaj, żeby się zorientować, kogo ma podać od sądu. Odmówiła mi, kiedy zwróciłam się do niej z prośbą o datek dla Komitetu na rzecz Ocalałych. Niektórzy po prostu chcą zachować wszystkie pieniądze dla siebie. Moim zdaniem traktują je o wiele za poważnie. Tess wytrzeszczyła oczy na kobietę, oszołomiona jej spokojem. Z trudem przyjmowała do wiadomości, że to żona Jacka Bremertona. - Musi być zrozpaczona - szepnęła. - Biorąc pod uwagę, że wszyscy wiedzą, że on zamierzał się z nią rozwieść, to raczej nie. - Tess westchnęła głośno, a pani Brown spojrzała na nią ciekawie. - Znałaś go, kochanie? Dziewczyna zastanawiała się nad rozsądną odpowiedzią, kiedy nagle przy drzwiach wszczęło się poruszenie. Zadowolona z wymówki Tess spojrzała w tamtą stronę. Wąskim przejściem przechodził właśnie senator, który odwiedził pokład „Carpathii”. Na oko dobiegał sześćdziesiątki. Miał obfite wąsy i pomnikowe oblicze. Przeszedł obok Tess i pani Brown, kierując się do stołu ustawionego pod przeciwległą ścianą, za którym siedzieli już pozostali członkowie komisji dochodzeniowej. Miał na sobie czarny płaszcz z aksamitnym kołnierzem, ale gdy tylko zajął miejsce, zrzucił okrycie. Uderzył młotkiem w stół. - Proszę o spokój! Właśnie rozpoczynało się dochodzenie. Pinky ruchem głowy dała znak fotoreporterowi, żeby podszedł bliżej. Wpatrywała się w Bruce’a Ismaya i zachodziła w głowę, dlaczego ci bogaci, ważni mężczyźni nie zdają sobie sprawy, że przesadne strojenie się z okazji publicznego dochodzenia jest grubym błędem. Nieuchwytny dotychczas dyrektor linii White Star miał na sobie ciemnogranatowy garnitur z granatową, jedwabną chustką zawiązaną pod wysokim kołnierzykiem. Wszystko, co na siebie włożył tego dnia, nawet lniana poszetka wystająca z kieszeni na piersi, emanowało bogactwem. - Powinieneś był ściągnąć ten pierścień z brylantem, Ismay - mruknęła pod nosem. Dała sygnał fotografowi, żeby zrobił zdjęcie dokładnie w chwili, kiedy prezes uniósł dłoń. Wielki diament zalśnił w świetle żyrandoli. Flesz eksplodował. - Wyprowadzić stąd fotografów! - ryknął senator Smith. - Czy chce pan złożyć oświadczenie, panie Ismay? Wyraźnie podenerwowany mężczyzna odchrząknął i poprawił spinkę przy mankiecie. - Chciałbym wyrazić moje szczere ubolewanie w związku z tą straszną katastrofą zaczął. - Cieszymy się z dochodzenia wszczętego przez Senat Stanów Zjednoczonych i nie mamy nic do ukrycia. Podczas budowy „Titanica” nie oszczędzano na kosztach...

- A po co pan nalegał, żeby kapitan jak najszybciej przepłynął przez rejon gór lodowych? - krzyknął jakiś mężczyzna spod drzwi. Smith zastukał młotkiem, tym razem parokrotnie. Czy uda mu się zapanować nad tym tłumem? Być może z dochodzeniem rzeczywiście powinno się zaczekać jeszcze kilka dni? Nie, Ismayowi udałoby się uciec z miejsca dla świadków. Smith zastukał ponownie, tym razem głośniej. - Jak wyglądały okoliczności pana zejścia ze statku? - zapytał, kiedy sala ucichła. - Łódź już czekała - odparł Ismay. - Była w niej pewna liczba pasażerów i oficer zawołał, pytając, czy są jeszcze jakieś kobiety i dzieci, ale nie doczekał się odpowiedzi. Innych pasażerów na pokładzie nie było. Kilka osób poruszyło się niespokojnie, popatrując po sobie. Nie było pasażerów? Bzdura. - Ile powinno być łodzi ratunkowych na statku tych rozmiarów? - spytał Smith. - Mogę panu jedynie powiedzieć, że „Titanic” dysponował wystarczającą ich liczbą, żeby otrzymać certyfikat dla przewozów pasażerskich - twardo odparł Ismay. - Miał pełne wyposażenie, zgodnie z wymaganiami Brytyjskiej Izby Handlowej. Smith pochylił się na krześle. Pełne wyposażenie? Co to oznacza? Ismay wiedział, że łodzi było za mało. I że nie zapełniano ich jak należy, choć nie zamierzał się do tego przyznać. Przez następne dwie godziny Smith i pozostali członkowie komisji zadawali wciąż nowe pytania. W sali zapanowała taka duchota, że nawet senator musiał ocierać twarz wielką, białą chustką. Wreszcie zastukał młotkiem, oznajmiając przerwę i przyjmując do wiadomości, że Ismayowi udało się sprytnie wywinąć ze wszystkich pytań, które mogłyby zakwestionować postępowanie armatora. Jednak nie udało mu się zmyć plamy wyrachowanego postępowania. To nieco poprawiło Smithowi humor. Następnym świadkiem, oświadczył, będzie Arthur Rostron, kapitan „Carpathii”. Człowiek honoru. To będzie dobry kontrast. Tess przeciskała się przez tłum w hotelowym holu, spragniona świeżego powietrza. Ludzie

rozpychali

się

gwałtownie,

niecierpliwie

prąc

ku

wyjściu.

Dziewczyna

niespodziewanie poczuła ukłucie tej samej paniki, która ogarnęła wszystkich na „Titanicu”. Rozpaczliwie rzuciła się do drzwi; dopiero po chwili zmusiła się do spokoju i wzięła głęboki oddech. Tam był pokład skazanego na zagładę statku, tu hotelowe lobby, nic więcej. Po prostu zatłoczone pomieszczenie. Czuła, że wiele czasu upłynie, zanim będzie mogła spokojnie przebywać na tak nabitej ludźmi przestrzeni.

Pinky dostrzegła w pobliżu wind. Dziennikarka patrzyła wprost w jej stronę, uśmiechając się nieznacznie. Przez ramię miała przerzuconą tę samą wielką torbę, którą nosiła poprzedniego wieczoru. Pasek był wyjątkowo długi, przez co sakwa kołysała się poniżej talii kobiety, obijając się o ludzi wychodzących z sali. W stronę Pinky rzucono kilka poirytowanych spojrzeń, ale ona zdawała się uodporniona. - Oj - powiedziała tylko, kiedy nadepnęła komuś na wrażliwy palec u nogi. - Strasznie denerwujesz ludzi - stwierdziła Tess. - Nic nowego - odparła Pinky, wzruszając ramionami. Zawahała się. - Przepraszam, że wczoraj odwróciłam się do ciebie plecami. Zepsułam cały wieczór. - Nie, nic nie zepsułaś. Powiedziałaś, co miałaś do powiedzenia, i za to cię podziwiam. - Chodzi mi o to, że nie wytrwałam dłużej i nie zebrałam więcej informacji. Odpowiesz mi na parę pytań? Tess pokiwała głową. - O ile to coś pomoże. Ale nie wiem, czy mi się uda. - Słyszałam, że lady DuffGordon nie pozwoliła załodze szalupy wrócić po rozbitków, chociaż z łatwością pomieściłoby się w niej jeszcze wielu. Co o tym sądzisz? - Skąd ja mam to wiedzieć? Nie było mnie tam. - Ładny unik. No cóż, usłyszałam to od marynarza, który był w tej łodzi. - Pinky zmieniła taktykę. - A od pani Brown słyszałam, że w waszej to kobiety wzięły się do wioseł. I że ty byłaś jedną z nich. Tess skinęła głową, a potem się roześmiała. - Nasi marynarze byli beznadziejni. Nie wydaje mi się, żeby któryś z nich miał w życiu wiosło w dłoniach. - Dobre na cytat - ucieszyła się Pinky, grzebiąc w swojej torbie w poszukiwaniu notesu i ołówka. - Pomyśl tylko, ileż to razy kobiety musiały brać się do działania zamiast podszytych tchórzem mężczyzn... A ci nadęci kretyni nie chcą nam dać prawa głosu! - Jesteś sufrażystką? - Naturalnie. - Pinky rozbawiła nagła ciekawość malująca się na twarzy rozmówczyni. - I ty nią zostaniesz, jeśli tu pomieszkasz. - Kolejna niespodziewana zmiana tematu: - Który z marynarzy dał ci tę figurkę? - To bez znaczenia. To tylko pamiątka. - Tess nie miała pojęcia, dlaczego akurat tę informację wolała zachować dla siebie. Może dlatego, że Pinky zdawała się chcieć wiedzieć wszystko i zbyt łatwo ją zaskakiwała. - Och. - Reporterka pozwoliła sobie na niezadowolenie, ale odpowiedź już dostała. A

więc na pokładzie był jakiś romans? To by stanowiło niezłe tło. A może... Zresztą nieważne. Zamknęła już wyjęty notes i wcisnęła go z powrotem do torby. Lubi tę Tess. Nie ma potrzeby obdzierania jej z tajemnic. Przynajmniej na razie. Żyrandol zamigotał, sygnalizując, że przesłuchania zostały podjęte na nowo. - Czas wracać do sali - powiedziała Tess, prostując plecy. Pinky wyłapała ten ruch. - To szaleństwo zaczynać dochodzenie tak szybko - rzuciła. - Zapewne uważasz, że tu, w Ameryce, gustujemy w makabrze. - Dzisiaj wszędzie dostrzegam makabrę - odparła Tess. - Nic mi się nie wydaje prawdziwe. - To taki rytuał, wiesz? Nie należy tego brać osobiście. A przynajmniej nie przez cały czas. - Wiem, że to boli - powiedziała Tess. - Ja też. Ale nie jestem tu po to, żeby ci sprawiać ból. Wymieniły szybkie, pozbawione czujności spojrzenia. Przez jedną sekundę Tess pozwoliła sobie uwierzyć, że Pinky rozumie konflikt między głową a sercem. Kapitan Rostron był wysokim mężczyzną, co Tess zauważyła już w pierwszej chwili na pokładzie „Carpathii”. Zapamiętała jego łysą głowę, błyszczącą w porannym słońcu. Kiedy rozpoczął zeznanie, w sali zapadła cisza. „Carpathię” od „Titanica” dzieliła spora odległość pięćdziesięciu ośmiu mil morskich, i gdyby Rostron nie zadziałał natychmiast po otrzymaniu wezwania o pomoc, nie zdążyłby na czas. Wyznaczył dodatkowych obserwatorów na oku, rozkazał przygotować na pokładzie sprzęt ratowniczy i prowizoryczne posłania dla rozbitków. Na całym statku zakręcono krany z gorącą wodą, aby każdą jej kroplę zamienić w parę. No i góry lodowe czy nie - „Carpathia” pognała pełną prędkością. - Kapitanie, jak by opisał pan łodzie ratunkowe z rozbitkami z „Titanica”? - zapytał w pewnym momencie Smith. - Jaki ładunek jest w stanie unieść taka szalupa? W oczekiwaniu na odpowiedź Tess zamknęła oczy. - Łodzie mogły z łatwością pomieścić od sześćdziesięciu do siedemdziesięciu pięciu osób każda - odparł kapitan. Następnym świadkiem był Charles Lightoller, drugi oficer na „Titanicu” i najwyższy rangą członek załogi ocalały z katastrofy. Natychmiast stało się jasne, że Lightoller doskonale wie, iż Smith nie jest specjalistą od kwestii żeglugi. Pierwsze pytania senatora o sprawy techniczne zabrzmiały niezręcznie. Najwyraźniej brakowało mu fachowej wiedzy. Za każdym razem Lightoller cierpliwie wyjaśniał każdy detal takim tonem, jakby zwracał się do dziecka,

z nieznacznym uśmiechem i przechyłem głowy. Sprawiał wrażenie, że zaprasza do tej zabawy innych obecnych w sali. Wydawał się niemal zadziorny, kiedy tak rozpierał się na krześle dla świadków, odpowiadając na pytania o bliskość gór lodowych, prędkość statku i brak ostrzeżeń. Ale potem, niespodziewanie, padło bezpośrednie pytanie. - Dowodził pan załadunkiem szalup, sir. Dlaczego w tak wielu z nich pozostały puste miejsca? - Obawiałem się, że całkowicie zapełnione łodzie mogą się powywracać podczas spuszczania na wodę - odparł gładko Lightoller. - Czy ludzie nie tłoczyli się, chcąc się dostać do środka? - Niektórzy się tłoczyli, inni nie. Tess pomyślała o tamtym chaosie, o ludzkiej ciżbie, którą siłą upychano w szalupach albo od nich odpędzano, o wołaniach, wrzaskach i totalnym zamieszaniu. - Czy zrobiłby pan coś inaczej, gdyby pan mógł? - Nie. Poradziłem sobie z sytuacją najlepiej, jak się dało. Ludzie w sali wymieniali oburzone spojrzenia, którym towarzyszyły okrzyki, wściekłe, połączone z zaciśnięciem ust. Tess popatrzyła na mężczyznę siedzącego na miejscu dla świadków. Zdarzało się jej widywać w życiu zręcznych kłamców. Mów cokolwiek, byle spokojnie i przekonująco, a zawsze znajdą się tacy, którzy ci uwierzą. - Zwierają szyki - mruknął siedzący za nią człowiek. - Nie obwinią nikogo. Tess pozostało siedzieć, patrzeć i dziwić się własnej naiwności. Zeznanie Lightollera - pozbawione choćby słowa krytyki pod adresem pracodawcy ciągnęło się godzinami, ale wreszcie dobiegło końca, a wyraźnie zmęczony senator Smith zamknął przesłuchania na ten dzień. Niektórzy z obserwujących prace komisji podchodzili, by uścisnąć mu dłoń, cicho szepcząc pochwały, ale wielu po prostu wyszło. Smith pozbierał papiery. Ismay, Lightoller - ich zeznania nie stanowiły niespodzianki. Dobrze wiedzieli, że znajdą się w kłopocie, jeśli zostaną udowodnione jakiekolwiek zaniedbania. Wiedzieli, że Amerykanie będą mogli wytoczyć im wówczas sprawy sądowe, nawet jeśli oni są Brytyjczykami. I zdawali sobie sprawę, że po zakończeniu dochodzenia w Nowym Jorku czeka ich drugie, tym razem u siebie. Cała odpowiedzialność na moich barkach, westchnął w duchu. Ale jedną rzecz udało mu się osiągnąć: żaden z tych Anglików jeszcze przez jakiś czas nigdzie się stąd nie ruszy. Pinky odsunęła się od swego biurka w „New York Timesie”. Złamane kółko w jej obrotowym krześle znów zaczepiło o sosnowe deski podłogi, ale dzisiejszego wieczoru nie

zwróciła na to uwagi. Dzisiejsze zeznania jutro pojawią się w całej prasie. Ale nie w jej artykule. Jej tekst był znacznie bardziej pikantny; napisany szybko, miał trafić na czołówkę późnowieczornego wydania gazety. To coś więcej niż tylko zręcznie opisana historia. Dobierze się do skóry utytułowanym bogaczom. Straszni z nich idioci! Więc ta DuffGordon nie zrobiła niby nic gorszego niż pozostali? Pinky jakoś w to nie wierzyła. Ci ludzie zasługiwali na to, żeby oberwać. I dostarczali kontrastu drugiej części opowieści: w większości poginęli biedacy, a większość bogatych ocalała. Takie były fakty. Zmięła odrzucone kopie tekstu w twarde, małe kulki i powrzucała je, jedną po drugiej, do kosza przymocowanego na przeciwległej ścianie. To całkiem dobry sposób na wyładowanie energii po oddaniu artykułu, Pinky należała do najlepszych strzelców w redakcji. A poza tym, och, jakże miło było wygrać sprzeczkę z Van Andą. Przecież nie mogła podać nazwiska człowieka, od którego otrzymała informacje, bo natychmiast zostałby zwolniony albo deportowany. Tak właśnie zrobiono z niektórymi marynarzami. - No dobrze. - Ustąpił wreszcie naczelny. - Poruszasz nowy temat, bądź gotowa na to, co się zacznie. Jutro napiszę o kilku sufrażystkach, które uznały za skandal ratowanie w pierwszej kolejności kobiet i dzieci. To na pewno doprowadzi niektórych do szału! Rozmyślania przerwał jej rozbawiony głos Van Andy. - Dobra robota, Pinky - pochwalił. - Smith będzie cholernie zły, że zdobyłaś te informacje sama, zamiast czekać na wyniki dochodzenia. Czy naprawdę musisz bez przerwy zawstydzać swoich kolegów reporterów? Idź do domu, jutro kolejne przesłuchania. - Za chwilę. - Taaak, wiem. Pod ich stopami zadrżała podłoga. Prasy ruszyły. - Teraz możesz już iść - powiedział łagodnie. Dokąd ona pójdzie? - zastanowił się. Nie po raz pierwszy zadziwiała go determinacja, z jaką jego reporterska gwiazda odmawiała dzielenia się prywatnym życiem. Podejrzewał, że toczy się ono wokół elektrycznego palnika w jakimś samotnym pokoju w pensjonacie. Kobiety w jego branży stanowiły zbieraninę dziwacznych typów. Pinky posłała jeszcze jedną zmiętą kulę papieru przez salę i pochyliła się, aby zawiesić na ramieniu swoją płócienną torbę. Żartobliwie zasalutowała Van Andzie i wyszła z redakcji, kopiąc po drodze leżącą na podłodze skórkę pomarańczy. Dlaczego tutaj zawsze było tak brudno? Ktoś powinien napisać szokujący artykuł o marnych porządkach w „New York Timesie”. Uśmiechnęła się do siebie, zbiegając po schodach po dwa stopnie naraz. Dziś

wieczorem gotowa była na tych schodach stepować. Znów towarzyszyło jej to cudowne uczucie, że wiruje pod gwiazdami, że nikomu niczego nie zawdzięcza, że pod artykułem wyraźnie i dużym drukiem zostanie wybite jej nazwisko, które ujrzą tysiące ludzi. Jeśli to nie jest dość, to człowieka nic już chyba nie zadowoli. Tess wyszła przez obrotowe drzwi hotelu WaldorfAstoria i odetchnęła ostrym, chłodnym powietrzem. Zastanawiała się, czy lady DuffGordon już wróciła z salonu. Tak, na pewno; słońce właśnie zaczynało zachodzić, a cała ulica, pełna hałaśliwych klekoczących wózków konnych i automobili, była skąpana w różowawej poświacie. Nie chciało jej się wracać na górę, żeby to sprawdzić. Jeszcze nie. Niedaleko jest park, jak powiedział jej hotelowy odźwierny, całkiem przyjemny. I to w samym sercu miasta. Mężczyzna był zdumiony, że Tess o nim nie słyszała. - Tess. - Spokojny, znajomy głos. Na chodniku stał Jim Bonney, z rękami wciśniętymi w kieszenie luźnych spodni podtrzymywanych związanym w węzeł paskiem, któremu brakowało sprzączki. Wyglądał chyba jeszcze bardziej nieporządnie niż wcześniej. Dziewczyna dostrzegła pogardę w oczach odźwiernego, noszącego granatowy uniform z połyskliwymi, mosiężnymi guzikami. Widziała już dzisiaj to spojrzenie w oczach wielu boyów i kelnerów w Waldorfie, kiedy w holu tłoczyli się pasażerowie trzeciej klasy z „Titanica”. - Jim - powiedziała zaskoczona, że jego widok sprawia jej aż taką przyjemność. Bałam się, że już cię więcej nie zobaczę. - Chciałem sprawdzić, co u ciebie. Pomyślałem sobie, że, no cóż... Ona mieszka w tym wielkim, pięknym hotelu, ale ja mam dwie nogi i mogę do niej podejść. I dowiedzieć się, jak jej idzie życie na twardej ziemi. - No cóż, nic nam się nie porusza pod nogami. - Nie ma wody, horyzont się nie kołysze, pokłady nie skrzypią. - Nie ma wody. - Zadrżała lekko. - Kiedy idę na spacer, czuję się... wolna. - Mogę dotrzymać ci towarzystwa? Ogarnęła ją nieufność. - Czytałeś o lady DuffGordon? - Tak. - Uśmiechnął się przez mgnienie oka. - To zadziwiające, co ta kobieta potrafi zrobić sama sobie... - Ja wciąż dla niej pracuję, wiesz? - Tak, wiem. Czy moglibyśmy przejść się i wtedy porozmawiać? Oczy mu błyszczały; był zbyt ujmujący, żeby odmówić.

- Owszem, możemy - zgodziła się. Zerknęła na odźwiernego, który z wyraźną dezaprobatą zmierzył wzrokiem mało atrakcyjną sylwetkę Jima. Jim podążył za spojrzeniem dziewczyny. - Nim się nie przejmuj. - Wzruszył ramionami. - Sam pewnie jeszcze parę miesięcy temu, najwyżej rok, nosił takie ubranie, jak ja. Minął zbyt krótki czas, by czuł się swobodnie. Zobaczysz, któregoś dnia tylko dzięki mnie nie straci pracy... A ty będziesz go mijać, powiewając strusimi piórami przy kapeluszu. - Jim mówił to z takim humorem i przekonaniem, że Tess nie mogła się nie roześmiać. Ruszyli. - Byłeś dzisiaj na posiedzeniu komisji? - zapytała. Skinął głową. - I co sądzisz? - Jestem dumny z dziewczyny, która zabrała głos. Tess zarumieniła się, zadowolona. - Dziękuję. Chodziło mi o samo posiedzenie? - Mamy szczęście, że postanowił nas ratować taki człowiek jak Rostron - stwierdził Jim poważnie. - Jest dzielny. Lightoller? To kolejny korporacyjny sługus, który starannie macha pędzlem do bielenia. Takie ma zdanie... - urwał. - Widziałem, że rozmawiałaś z tą kobietą, reporterką. Dlatego nie podszedłem w przerwie. - Poznałeś ją? - zdziwiła się Tess. - Jasne. Była na „Carpathii” i biegała po całym statku, żeby dorwać marynarzy choć na chwilę rozmowy - powiedział. - Ma mnóstwo wigoru. I nie jest złym człowiekiem. Po prostu wykonuje swoją pracę. Jak my wszyscy. - Rozmawiałeś z nią? Wzruszył ramionami. - Parę minut. Tak samo, jak inni. - Lubię Pinky - powiedziała Tess z wahaniem. - Ale czuję się przy niej nieswojo. - Ona ma dobrze poukładane w głowie, Tess. - Ale szuka winnych. Każdy szczegół artykułu służy wyciągnięciu jakiejś ciemnej sprawki. Jim westchnął, przeciągając dłońmi po włosach. Były brązowe, połyskiwały złotawo; wcześniej Tess tego nie zauważyła. Ciągle opadały mu na oczy, a on ciągle je odrzucał. Dziewczyna omal nie uległa impulsowi, żeby mu te włosy poprawić. - No cóż, sama wiesz, jakie jest moje zdanie w tej sprawie - rzekł. - Wiem. Ale gazety dziś rano zakpiły sobie z Lucile, a to nie w porządku.

Spojrzał na nią zdziwiony. - Przyzwoitość nie ma tu nic do rzeczy. W szalupie okazała się marną bohaterką. A jeśli zostanę poproszony o zeznania, będę musiał powiedzieć prawdę. - Wciągnąłbyś ją w to błoto? - Nie tak to widzę. - Wiem, że ona pomiata wszystkimi dokoła i chce, żeby wszystko było robione na jej sposób... Och Jim, nie psujmy sobie spaceru kolejną sprzeczką, dobrze? - Uważasz, że jestem zbyt surowy? - Uparty. To słowo podoba mi się bardziej. - To miłe z twojej strony. Choć „szorstki” byłoby zapewne bardziej precyzyjne. - Tak, chyba masz rację. - Posłuchaj... Nie powiedziałem ci wszystkiego. Tess ściślej otuliła się płaszczem przed wieczornym chłodem, ale także dlatego, że potrzebowała tarczy. Nie chciała już więcej rozmawiać na temat Lucile. Tej kobiety nie sposób było ludziom objaśnić, ona sama wciąż budowała z kawałków jej obraz. Ale niewielkie przebłyski, to coś skrywane w głębi i tak odmienne od codzienności były prawdziwe, tego Tess była pewna. I nie chodziło o obowiązek wobec chlebodawczyni, ale o wstawienie się za kimś, kto potrzebował lojalności. Tess zacisnęła usta, walcząc z nagłym bólem głowy. Nie będzie o tym wszystkim rozmyślała! Nie teraz. - Znam ją lepiej niż ty... - powiedziała. - Dobrze. - Odetchnął głębiej. - Ale może będziesz musiała wybrać, komu uwierzyć. - Nie chcę tego robić. - Ja cię nie będę przymuszał - obiecał Jim. Napięcie zelżało. Jim ujął ją pod ramię. - Nie, panno Collins, nie zamierzam psuć naszego spaceru. Pani towarzysz - tu skłonił się nisko - jest może upartym, szorstkim żeglarzem, ale nie ma zamiaru marnować tych paru cennych, spędzonych z panią chwil. Tess roześmiała się z ulgą. Może i Jim był tylko marynarzem, ale w jego towarzystwie czuła się dobrze i nie chciała żadnych sprzeczek. Jak miło było słyszeć słowa, które żartobliwie tańczyły w powietrzu, a nie cięły go jak ostrza. Ruszyli Piątą Aleją, napawając się widokami i odgłosami największego miasta, jakie Tess miała okazję widzieć. Właśnie zamykano uliczny targ, więc zatrzymali się, by popatrzeć na dwóch siwych lalkarzy, którzy rozmontowywali kartonową scenę i pakowali kukiełki, nie zwracając uwagi na grupkę dzieci głośno domagającą się kolejnego przedstawienia. Kobieta

w pogniecionym fartuchu podsunęła Tess jabłko, a do niej nagle dotarło, jak bardzo jest głodna. W tej samej chwili zatrzymał się obok wózek ulicznego sprzedawcy. - Hot doga? - zapytał Jim, wskazując na pojemnik z parującymi kiełbaskami. - Doga?! - Frankfurterkę - powiedział i przewrócił oczami. Tess zaczerwieniła się, ale skinęła głową. Przypomniała sobie, o co chodzi. A swoją drogą, co za dziwna nazwa. Z hot dogami w rękach ruszyli w dalszą drogę, gapiąc się na cuda Nowego Jorku. Minęli wspaniały hotel, który wyglądał jak francuski zamek, i przystanęli, by popatrzeć na zatrzymujące się przed nim eleganckie powozy, z których wysiadali lub do których wsiadali ludzie we wspaniałych, wieczorowych strojach. Mężczyźni nosili jedwabne cylindry, kobiety bogate, głęboko wycięte suknie. Niektóre miały nawet połyskujące diademy z brylantów. Które z tych dam mogły być klientkami lady DuffGordon? Zapewne całkiem sporo, pomyślała Tess i poczuła ukłucie dumy. Przed sobą zobaczyli park, enklawę zieleni pełną wijących się ścieżek i połaci trawników. Zgodnie przekroczyli ulicę i weszli do środka, kierując się ścieżką obrzeżoną wysokimi wiązami. Patrzyli, jak przesączająca się przez liście złocista poświata zaczyna blednąć. Tess uniosła twarz, czerpiąc pociechę z miękkiego światła zmierzchu. Na szerokich trawnikach kręciło się już niewiele osób, głównie dzieci chcące po raz ostatni raz rzucić piłką przed powrotem do domu na kolację. Rozmowę podtrzymywał Jim, najpierw z powagą opowiadając Tess o przyjacielu, który zginął w kotłowni „Titanica”. Mówił o amerykańskim Zachodzie, a przede wszystkim o Kalifornii, którą opisywał jako raj z tak gorącym przekonaniem, że dziewczyna poczuła rosnące zainteresowanie tą tajemniczą krainą. Do tej pory myślała wyłącznie, jak się dostać do Stanów, nie zdając sobie sprawy, jak wielka i zróżnicowana jest Ameryka. Już Nowy Jork zapierał dech w piersiach. - Myślisz, że kiedyś zechcesz tam pojechać? - zapytał. - Może któregoś dnia. Ale nie teraz. - W tym mieście dasz sobie radę bez trudu - powiedział Jim, przyglądając się bujnej zieleni Central Parku. - Widzę, że oferuje ono to, na czym ci zależy. - Taką mam nadzieję - odparła. - Mogę od Lucile nauczyć się projektowania... I to jest właśnie najlepsze. Spotkanie z nią to największy fart, jaki mi się trafił w życiu. - Mógłbym to samo powiedzieć o tobie - stwierdził cicho. Tess ogarnął kolejny dreszcz miłego zaskoczenia.

- To znaczy... - dodał Jim szybko, oblewając się rumieńcem. - Że Lucile i od ciebie mogłaby nauczyć się paru rzeczy... - Patrzył z tak serdecznym wyrazem twarzy i z taką otwartością, że Tess niemal uwierzyła w słowa, które dorzucił potem: - Nasze światy nie różnią się od siebie tak bardzo, wiesz? A jednak się różnią. Zaskakująca myśl. Tak szybko? Jeszcze kilka dni temu słowa Jima byłyby prawdą. I może właśnie dlatego Tess poczuła, że wolno jej kierować się impulsem. Wzięła Jima pod ramię. - Mogę prosić? - zapytała. - Chcę po prostu zobaczyć, czy jeszcze potrafimy. - Czemu nie? - odparł z szerokim uśmiechem. A potem przez chwilę, przez czas, przez który trwało tych kilka szybkich, wspólnych podskoków, znów się znaleźli na pokładzie „Titanica”. W zachodzącym złotym słońcu. Zanim wszystko zmieniło się raz na zawsze. Wracali powoli do Waldorfa, idąc blisko siebie, ale nie dotykając się wzajemnie. Tess słuchała nieustających komentarzy Jima na temat otoczenia. Nie onieśmielały go wychodzące z teatrów tłumy, futra czy mijające ich wspaniałe, czarne, połyskujące mosiężnymi wykończeniami powozy. Pozapalano już gazowe latarnie; blaskiem mogły rywalizować z zachodzącym słońcem. Nawet konie w Central Parku zadzierają nosa, stwierdził. Tess roześmiała się i dała namówić na pogłaskanie po lśniącej sierści jednej z takich kasztanowych ślicznotek. I bardzo się ucieszyła, kiedy klacz trąciła chrapami połę jej żakietu. - Ma ochotę na jakiś smakołyk - powiedział Jim wesoło. - A może chce, żebyś uszyła dla niej skórzany kołnierzyk? Przecież potrafisz? - No cóż, nigdy nie pracowałam w skórze. Obie musiałybyśmy wykazać się sporą cierpliwością. Docenił ten żarcik serdecznym wybuchem śmiechu. Poszli dalej. Tess widziała wyraźnie, że wysoka, muskularna sylwetka i wyraziste rysy twarzy Jima - mimo obdartego ubrania - zwracają uwagę. - Nie zdążyłam ci jeszcze podziękować za tę figurkę... Hotel pojawił się już w zasięgu wzroku i Jim miał się niedługo pożegnać. - Chciałem zrobić dla ciebie coś na pamiątkę tego, co się wydarzyło. Tego, co razem przeszliśmy - powiedział, zwalniając kroku. - Szkoda, że nie byliśmy w tej samej łodzi. Wziął głęboki oddech i odpowiedział jej cicho, nagle przejęty. - Kiedy zobaczyłem, że chwiejesz się na balustradzie relingu i trzymasz te dzieci, wiedziałem, że ich nie zostawisz. I wiedziałem, że nie uda ci się dostać do mojej łodzi. Nie

zdążyłabyś do niej wskoczyć. Chciałem się wspiąć z powrotem po którejś z lin i cię złapać. To było niemożliwe... Od tamtej pory tamten widok mnie nie opuszcza. Zamilkli oboje. Byli już niemal pod hotelem. - A więc, po raz kolejny, do widzenia - dodał Jim. Przystanął, a potem łagodnym gestem uniósł jej podbródek. Jego twarz znalazła się tak blisko! Czy on chce mnie pocałować? Nie, ale Tess poczuła jego oddech, kiedy dodał: - Następnym razem zabiorę cię na przejażdżkę powozem po parku. O ile się zgodzisz. - Tak - szepnęła, przez chwilę zupełnie zapominając o tym, że to tylko zwykły chłopak ze wsi. A potem on odszedł szybkim krokiem na zachód, pogwizdując pod nosem. Tess powoli ruszyła do hotelu. Miała wrażenie, że otula ją delikatna mgła. O ostrzeżeniach matki pomyśli później. Przed sobą dostrzegła tłum zbierający się wokół Waldorfa. Czy to miasto nigdy nie śpi? Ulice są tu zatłoczone, samochody i powozy niemal walczą o drogę, kierowcy i woźnice pokrzykują na siebie nawzajem i na konie, ludzie uskakują przed pojazdami, zygzakami pokonując jezdnię... I wtedy Tess zobaczyła, co znajduje się w centrum uwagi zgromadzonych. Gazeciarz, który stał przy wejściu otoczony grupką ludzi, wymachiwał wczesnym wydaniem porannego „New York Timesa”. Tess minęła go szybko; nie czuła się gotowa na kolejne wiadomości. Ale chłopiec hotelowy, który ją rozpoznał przy windach, wcisnął jej w rękę egzemplarz gazety. - Powinna to panienka przeczytać - powiedział. Tess wzięła głęboki oddech i spojrzała na nagłówek. Czy tchórzliwy baronet i jego żona przekupili marynarzy, aby nie wracać po tonących? Świadek potwierdza i zdradza więcej szczegółów. A pod spodem podpis. Sarah Wade. W otwarte drzwi windy Tess weszła z pochyloną głową. Tylko ona i nikt inny. Drzwi się zamknęły. Przez jedną ulotną chwilę jest bezpieczna w tym pudle ze stali i kabli, do którego nikt się nie dostanie. Jakże się pomyliła, ufając Pinky Wade! Kto tej dziennikarce naopowiadał takich rzeczy? Ktoś, kto nienawidzi DuffGordonów, to oczywiste. Czy to Jim? Wiedziała, że kiedy wysiądzie, czeka ją trudne zadanie uspokojenia kobiety, która zaledwie kilka dni temu była najmniej wrażliwą osobą, jaką w życiu spotkała. Tess zapragnęła, żeby winda jechała jak najwolniej.

6 Lucile cisnęła ręcznik na zapaloną lampę, ignorując uwagi Cosmo o zagrożeniu pożarem. W tej chwili, oświadczyła, jest w stanie znieść tylko tyle światła, ile bezwzględnie trzeba. Nie mogła się pogodzić z myślą, że ktoś zobaczy opuchnięte od płaczu oczy i brzydkie wypieki na skórze. - Miałam rację, prawda? Powiedz, Cosmo, że miałam rację. - Lucy, wzięłaś się do działania i podjęłaś rozsądną decyzję. Chciałaś ratować życie ludzi w naszej szalupie. Nikt nie może cię o to obwiniać. - Ale obwiniają. Jeszcze nigdy nie byłam tak atakowana. - Rzuciła się na miękkie poduszki sofy. Włosy miała matowe i potargane. Cosmo wziął do ręki egzemplarz „Timesa” i wyrzucił go do wiklinowego kosza. Przysiadł ciężko obok żony. - Wszystko będzie dobrze - powiedział. Lucile poderwała się na równe nogi, jej zapuchnięte oczy zapłonęły. - Kto rozmawiał z tą kobietą? - zapytała ostro, kopiąc i przewracając wiklinowy kosz. Strony gazety rozsypały się po pokoju. - Rozmawiała z wieloma osobami - odparła Tess. - Rozumiem. A czy wśród tych „wielu osób” byłaś również ty? - Tak. - I co jej powiedziałaś? - Powiedziałam, że pasażerowie z trzeciej klasy nie mogli się dostać do łodzi ratunkowych na czas. - O czym jeszcze jej naplotłaś? - Pytała, dlaczego pani szalupa była prawie pusta, a ja jej powiedziałam, że nie wiem. - Ach tak. Od tego wszystko się zaczęło. No i jeszcze ten twój zaprzyjaźniony marynarz! To on się na nas zasadza, wiem to. To on podsuwa prasie te insynuacje i kłamstwa. To żadna tajemnica, prawda? - Jim nie jest człowiekiem mściwym - zaprzeczyła Tess szybko. - Och, teraz już „Jim”... - Lucile kipiała z wściekłości. - Nie jest mściwy? Po czyjej ty stronie stoisz? Udało mu się wykręcić od fotografii. Czy to ze względu na niego nie chciałaś do nas dołączyć? I gdzie on się podziewał, kiedy Cosmo tak serdecznie dziękował załodze „Carpathii” za ratunek? Nie jest mściwy? Och, dobry Boże, przecież widać, że to ignorant, wytwór swojej klasy, kompletnie pozbawiony umiejętności oceny. Za to twardo przekonany o

własnej nieomylności. Lepiej powiedz mi wszystko od razu... - Lucy, uspokój się - wtrącił się Cosmo. - Nasz oskarżyciel jest anonimowy. To nie żadne zeznanie, tylko złośliwa plotka. - A któż inny śmiałby nazwać nas tchórzami? - powiedziała, wbijając wzrok w Tess. I jeszcze przekupstwo? Dlatego że ofiarowaliśmy tym biedakom odrobinę pieniędzy, żeby mogli stanąć na nogi? Kto inny? - Lucy, mówiłem, żebyś się opanowała! - rzucił Cosmo. - Może to Jean Darling? Nie, ona by się nie ośmieliła. - Możliwe. - Wyjął papierosa ze stojącego na toaletce srebrnego kubka i zapalił go, co potrwało nieco dłużej niż zwykle za sprawą drżącej dłoni. - Gazety próbują mnie zniszczyć. - Jego żona zignorowała bladą, nieruchomą twarz Tess. - Jak sobie zapewne przypominasz, to mnie nazywają „tchórzliwym baronetem”... Lucile osunęła się na sofę. - W tej chwili potrzebuję od ciebie całego wsparcia, na jakie cię stać. Jak możesz myśleć o sobie? Wiem, że nie powinnam była pozwalać na opublikowanie tamtego artykułu, wiedziałam to od pierwszej chwili, kiedy weszłam do salonu i usłyszałam, że krojczynie szepczą między sobą. Och, wszyscy mówili, że artykuł był znakomity, że bardzo się cieszą, że przeżyłam. Ale robili to z poczucia obowiązku. Inaczej niż wczoraj, przy kolacji, kiedy przyjaciele spijali z moich ust każde słowo. - To prawda, urzekłaś ich słowami - przyznał Cosmo sucho. - No dobrze, wepchnęłam się na afisz akurat wtedy, kiedy gazety rozpaczliwie szukały kozłów ofiarnych. No dobrze, zbyt wielu zamożnych ludzi przeżyło i tak dalej... Ale dlaczego tylko ja mam płacić? Spojrzała na Tess. - Po co tu sterczysz? - zapytała gniewnie. - Czekam, aż pozwoli mi pani odejść. - No cóż, jeszcze ci nie pozwoliłam. - Proszę. Chciałabym już pójść. - Nie, w tej chwili zwyczajnie chce uciec. A więc oni faktycznie dali pieniądze marynarzom! - Okazałaś mi nieposłuszeństwo. Rozmawiałaś z tamtą reporterką. Powinnam cię zwolnić. Żadnego błagania, zapowiedziała sobie Tess. Na to się nie zdobędę. Milczenie. Za chwilę, już spokojniejszym tonem, Lucile dodała:

- Wyglądasz idiotycznie nieporządnie. Droga Tess, trzeba cię jakoś przyzwoiciej ubrać. Tess zamrugała. Kolejna nagła zmiana nastroju. Z gniewu na... właściwie na co? - A zatem mogę odejść? - zapytała. - Idź, idź, na litość boską! Ale chcę, żebyś jutro rano pojechała ze mną do salonu. Ktoś inny zrelacjonuje mi przebieg dochodzenia. No idź już, i proszę, zapowiedz w hotelowej centrali, że nie będziemy przyjmować żadnych telefonów od reporterów. Bez żadnych wyjątków. Spotkamy się na dole o ósmej trzydzieści. Mój szofer będzie czekał, nazywa się Farley. Aha, Tess? - Tak? - Tess zawróciła. - Wszystko, byle zejść z oczu tej nieprzewidywalnej kobiecie. Chciała się stąd wydostać. Och, jakże bardzo chciała stąd uciec! Lucile wstała znienacka i ujęła obie dłonie Tess w swoje ręce. - Nie martw się już - powiedziała. - Wiem, że byś mnie nie zdradziła. Mam okropny charakter. Jestem pewna, że nie weźmiesz tego osobiście... - Kobieta nachyliła się i cmoknęła Tess w policzek. W powietrzu rozszedł się słodki zapach kwiatowych perfum. - Wynagrodzę ci to, moja droga. Tess, lekko oszołomiona, skinęła głową. Otworzyła drzwi, wyszeptała życzenia dobrej nocy i wyszła z pokoju. Lucile - w pewien sposób - ją przeprosiła. Tę sprawę pieniędzy da się jakoś wyjaśnić, na pewno nie chodziło o przekupstwo. Szczodre napiwki stanowiły przecież część stylu życia DuffGordonów. To na pewno Jim przekazał Pinky tę historię. Kto inny przejmowałby się takimi sprawami? Przecież nie marynarze, którzy ustawili się do fotografii, tego była pewna. On musiał wiedzieć, czym to się skończy, jakoś się tego domyślił. Podczas wspólnego spaceru nie powiedział na ten temat ani słowa. Nie wyciągaj pochopnych wniosków, kiedy czegoś nie wiesz, skarciła samą siebie. Nie mogła opanować drżenia dłoni. A już zupełnie nie mogła zapomnieć tamtego słowa. „Naplotłaś”. - Zbyt na nią naskoczyłaś, Lucy. Na Boga, co ty usiłujesz zrobić? - powiedział Cosmo, kiedy za Tess zamknęły się drzwi. - Zamienić się we własną matkę? - W tę okropną kobietę? Na litość boską, skądże! - Bo zdaje mi się, że traktujesz tę biedną dziewczynę zupełnie jak ona, moja droga. - Nie chcę, żeby Tess... - Żeby co? Wyrwała się spod kontroli, sprzeciwiła się? - Nie obchodzi mnie, co ona zrobi, Cosmo. Jezus, Maria! Nie ma sensu besztać jej za przyjaźń z tamtym marynarzem. I bez tego wydaje się mocno przybita. Właściwie, aż za bardzo.

- Być może będzie ci przypominała tamtą tragedię... Lucile zastanowiła się chwilę. - Nie nazwała mnie „Madame”. Zauważyłeś? - Owszem - odparł Cosmo. - A ja tego wymagam. - Już za późno - stwierdził Cosmo bez ogródek. - Wobec ciebie też nie bywa odpowiednio uniżona. - Ja raczej wolę nie być nazywany sir Cosmo... - Jesteś niemożliwy. Proszę, nie denerwuj mnie. - Lucile przesunęła dłonią po oczach i z powrotem opadła na wygodne poduszki sofy. - Jestem potwornie zmęczona, a nic z tego nie jest warte sprzeczki. Jutro ruszam do boju. - Moja droga, musimy stawić czoło faktom. Ta historia wywoła oburzenie po obu stronach Atlantyku, a my tkwimy w niej głębiej, niż wydawało się możliwe. Ten cały sumienny senator Smith niedługo się na nas skupi, obawiam się. - Nie ośmieli się. A jeśli nawet, ja mu nie pozwolę. Cosmo podszedł do lampy i zrzucił na podłogę przegrzany ręcznik, którego brzegi już zaczynały dymić. WALDORFASTORIA 20 KWIETNIA SOBOTNI PORANEK - A więc to ty jesteś tą nową dziewczyną na posyłki? Aż z Anglii czy Francji, czy skądś tam? Trochę to niemądre, bo lady DuffGordon ma i tutaj spośród kogo wybierać. No dobrze, wsiadaj, bo zacznie mnie zarzucać poleceniami, jak tylko wyjdzie z hotelu. Mężczyzna, który tego ranka gestem zapraszał Tess do oczekującego przed wejściem do Waldorfa czarnego automobilu, miał szerokie, pełne wargi i sardoniczny uśmiech, który działał dziewczynie na nerwy. Jego pozycja wcale nie była wyższa niż jej, tyle że potwierdzona prawem jazdy. - Nie jestem na posyłki - odpaliła. - Moja droga, będziesz tym, kim ona zechce - powiedział przyjaźnie. - Dołączasz właśnie do orszaku totumfackich, śliniących się, roztrzęsionych totumfackich, którzy pracują dla wielkiej Madame. Ja też się do nich zaliczam. Jestem Farley. Tess ledwie zdążyła się usadowić, kiedy szofer wyskoczył, otwierając drzwi przed lady DuffGordon i zatrzaskując je szybko przed nosem paru reporterom, którzy podbiegli do samochodu. Wrzucił bieg i włączył się szybko do ruchu na Piątej Alei, a przygarbiona

dziewczyna ostrożnie zerknęła na chlebodawczynię. Twarz mocniej upudrowana niż zwykle. Madame słowem nie wspominała o wczorajszej rozmowie, a Tess z całą pewnością nie zamierzała do niej wracać. Pracownie Lucile Ltd. mieściły się w obskurnym budynku tuż za Flatiron Building, na Dwudziestej Trzeciej ulicy. - To duma Nowego Jorku - powiedział Farley, wskazując na Flatiron. - Wygląda jak żelazko, nie sądzisz? Tess nie miała głowy do takich porównań, poza tym bryła wcale nie przypominała żelazka. Kojarzyła się jej złowieszczo z dziobem statku. Kiedy lady DuffGordon weszła do budynku, grupka ludzi oczekujących na windę rozpierzchła się jak stadko wróbli. - Nikomu nie wolno korzystać z windy, gdy jest w niej Madame. Ona sobie tego nie życzy - szepnął Farley do Tess. - Nie szepcz mi tu po kątach, Farley - syknęła Lucile. Weszła do środka i gestem nakazała Tess, by ta poszła za nią. Poddasze na najwyższym piętrze stanowiło sanktuarium: królestwo, które Lucile stworzyła i którym władała. Nikt tam nie mógł wejść bez jej pozwolenia. Drzwi od windy otworzyły się, ukazując wnętrze, na którego widok Tess aż zaparło dech w piersi. Wszędzie stały robocze stoły zarzucone bogatymi brokatami, barwnymi wełnami i delikatnymi koronkami. Szwaczki, z ustami pełnymi szpilek, pochylały się nad manekinami, kształtując, drapując i upinając suknie, a pod ścianami stały w oczekiwaniu na przymiarkę kobiety o szczupłych figurach, ubrane w szare krepowe kimona. W całym pomieszczeniu panował ruch i gwar. - Cudowne, nieprawdaż? - zawołała Lucile, przekrzykując szum maszyn do szycia i rozmów. Tess gorliwie pokiwała głową, rozglądając się dokoła z otwartymi ustami. Szła za Madame, która kroczyła między stołami, na zmianę to rozdając uśmiechy, to marszcząc brwi. Przyglądała się pracy krawcowych albo brała do ręki materiał z beli i oceniała jego ciężar i podatność na zagniecenia. Witała się głośno z pracownicami. Wreszcie znów była kobietą, którą Tess tak bardzo podziwiała na „Titanicu”. Na tyłach wielkiej pracowni znajdował się przeszklony gabinet. Jego wnętrze zapełniały kwiaty - róże, peonie, żonkile, wszelkie rodzaje, jakie tylko można było sobie wyobrazić, stały w wazonach na każdej dostępnej powierzchni, włącznie z podłogą. Do każdego bukietu dołączono liścik gratulacyjny.

- Wszyscy moi klienci i przyjaciele cieszyli się z mojego ocalenia - powiedziała Lucile cierpko, wchodząc do gabinetu. - Przekonamy się wkrótce, czy cieszą się nadal. Tuż za drzwiami czekała grupka mężczyzn i kobiet zbitych w zwarte stadko, jakby chcieli dodać sobie pewności. Gorliwie podskoczyli w stronę Madame. - Witamy! Lady DuffGordon wyjęła z torebki okulary w szylkretowej oprawce, włożyła je na nos i przyjrzała się wszystkim po kolei. - Wybieg dla modelek ma być skończony dzisiaj - poleciła. - A draperie, które go zasłonią od strony pracowni, zawieszone. Nie widzę jakoś nikogo, kto by się tym zajmował... - Potrzebujemy przestrzeni w pracowni jeszcze przez kilka dni - wyjaśniła kobieta w białym fartuchu, przypominającym strój piekarza. - Wszystkie ostatnie... - Zawsze jest jakaś praca do wykonania w ostatniej chwili - powiedziała Lucile, wpadając jej w słowo. - Zsuńcie stoły robocze ciaśniej. Musimy przygotować wybieg jak najwcześniej. Jeśli będą z nim jakieś problemy, nie zostanie nam dość czasu na ich usunięcie, a będzie tu zatrzęsienie gości. Czy wyrażam się jasno? - Tak, Madame. Lucile zwróciła uwagę na młodego mężczyznę o przerzedzonych włosach. - James, jak idą prace nad suknią ślubną? Nie widzę przy niej hafciarek od koralików. - Będą dziś po południu - wyjaśnił szybko. Przechadzająca się Madame zapytała ostro: - Dlaczego mamy takie opóźnienie? Dlaczego suknie nie są jeszcze przymierzane na modelkach? Dziewczyny stoją tam i nie mają nic do roboty, a czas biegnie! Suknia ślubna to ukoronowanie pokazu. Perełkowanie musi zostać wykonane idealnie i trzeba je rozpocząć natychmiast. Wczoraj mówiłam to samo. Dlaczego nic się nie zmieniło? - Wszyscy pracują pełną parą... - zaczął James niespokojnie. - Kiedy ja pośrodku oceanu walczyłam o przetrwanie, tutaj nikt nie był w stanie zadbać, żeby suknie były gotowe na pokaz? - Lucile machnęła ręką w stronę zapełniających gabinet pięknych kwiatów. - Moi przyjaciele są moimi klientami, a klienci przyjaciółmi. Nie mogą zostać narażeni na niekompetencję! Tess zobaczyła, że kilka osób wymieniło spojrzenia; jedna nawet uniosła brew i przewróciła oczami. A więc takie zachowanie należy do tradycji. Lady DuffGordon najwyraźniej zna się na występach przed publicznością... Niespodziewanie projektantka ruchem ręki wskazała na dziewczynę. - Oto ktoś, kto wie, co to znaczy kompetencja - oświadczyła. - Chcę wam przedstawić

Tess Collins, moją towarzyszkę z łodzi ratunkowej. - Złapała jedwabną suknię, trzymaną przez którąś ze szwaczek, strzepnęła ją i uniosła w górę. - Co o tym sądzisz, moja droga? Trzeba to było wykroić ze skosu czy nie? Wszystkie spojrzenia skupiły się na Tess, a ona przyglądała się sukni, zachodząc w głowę, czego od niej oczekują. Tak czy inaczej, sam ciężar grubego jedwabiu pomógł jej w udzieleniu właściwej odpowiedzi; po latach szycia pod kierunkiem matki znała się trochę na tkaninach. Wiedziała. - Nie - stwierdziła stanowczo. - Takie cięcie sprawi, że po jednym włożeniu obwiśnie. Lady DuffGordon triumfalnym gestem odrzuciła suknię z powrotem w ramiona szwaczki i odwróciła się do łysiejącego młodzieńca, który przemówił jako pierwszy. - James, jeśli nie będziesz uważał, zastąpię cię kimś innym - ostrzegła. - Weź Tess do kreślarni... Niech rozrysuje ten model tak, jak powinien zostać skrojony. Tess nie była do końca pewna swoich umiejętności, bo dotychczas wykonywała wyłącznie szkice robocze, a wykrój tworzyła raczej w głowie niż na papierze. Powiedziała to Jamesowi w tej samej chwili, gdy wyszli z gabinetu. Najwyraźniej sprawiło mu to wielką ulgę. Nieco życzliwiej zaczął ją zapoznawać z dziwactwami lady Lucile. - Ona lubi nam rzucać niewielkie wyzwania, ale robi się wtedy zamieszanie. W sumie zwykle nic złego z tego nie wynika. Ale teraz musimy zrobić wszystko, żeby odwrócić jej uwagę - westchnął. - Wszyscy pojawili się dziś w pracy z egzemplarzami porannego „Timesa” i trudno było zagonić ludzi do roboty. Powiedziałem, żeby uważali i powyrzucali gazety przed jej przyjazdem, nikt jednak o niczym innym dzisiaj nie mówi. - Spojrzał na Tess poważnie. - Nie mówiłem jej jeszcze, ale odwołano kilka zamówień. Ważnych zamówień. Będzie wściekła. - Nawet nie wiem, kim mam tutaj być - zwierzyła się Tess. - Madame lubi utrzymywać swoich pracowników w stanie niepewności - powiedział. Zaczniemy od stanowiska prasowaczki. Zakład był wspaniały. Kiedy nie prasowała sukien, Tess chodziła pomiędzy stołami, dotykała cudownych materiałów i patrzyła na pracę doświadczonych krawcowych. Przy jednym z blatów siedział starszy pan i starannie obszywał dziurki do guzików, każdy szew zaciągając osobno, a każdą pętelkę równie mocno, jak poprzednią. Potem dziewczynę pochłonęły zaczynające się przymiarki. Upinana i dopasowywana na ludzkim ciele jedna z kreacji lady DuffGordon zaczynała ożywać. A już samo patrzenie, jak stopy szwaczek poruszają się na pedałach maszyn Singera, przypominało obserwowanie skomplikowanego tańca. Pożałowała, że jej matka nie może tego zobaczyć. Wspomnienie wspólnie spędzanych

wieczorów przy ogniu, kiedy matka szyła fartuszki i koszule dla dzieci, a jej igła tylko migała na tle materiału, zakłuło Tess ostrym bólem. Poczuła, że ogarnia ją szalona, wielka miłość do tego miejsca i wszystkiego, co je tworzy - każdego odgłosu i zapachu, każdej odrobiny światła i ruchu... Przez szklaną szybę gabinetu Lucile, uważnie obserwująca Tess, pozwoliła sobie wreszcie na niejaką satysfakcję. Dziewczyna miała oczy jak spodki. A więc ją też porwała wspaniałość tego świata. Dokładnie tak, jak powinno się dziać, kiedy coś jest dla człowieka świeże i nowe. Mądrze zrobiła, wyrywając dziewczynę z rozpętanego w Waldorfie karnawału krytycyzmu. W tej samej chwili Tess podniosła wzrok i ich oczy spotkały się na chwilę. Dziewczyna dostrzegła w spojrzeniu szefowej triumfalny błysk. Tego chciałaś. Tylko ja ci to mogę dać. Tess nagle zrobiło się zimno i pierwsza odwróciła wzrok. WALDORFASTORIA 20 KWIETNIA SOBOTNI PORANEK Była zaledwie dziewiąta rano, ale Pinky już czuła, że jej dłonie lepią się od potu. Czekała na rozpoczęcie drugiego dnia przesłuchań. W każdym kącie sali poustawiano krzesła, powietrze było gęste i zatęchłe od dymu z dziesiątek cygar. Wszystkie gazety wypuszczały teraz na ulice wydania specjalne, pełne historii mówiących o odwadze i tchórzostwie, i śmierci, ale histeryczny ton artykułów powoli zaczynał się robić śmieszny. Sala zapełniała się w oczach. Pinky spodziewała się, że DuffGordonowie wyślą kogoś, kto rozpocznie kontratak, może wpłyną na przyjaciół, żeby zaczęto odmawiać jej rozmów, ale wszyscy podchwycili tamten temat. Wystarczyło połączyć ze sobą słowa „przekupstwo” i „szalupa milionerów”, a miało się materiał na tydzień świetnie sprzedających się edycji. Nie widziała Tess, ale to jej nie zdziwiło; lady Lucile zadbała, żeby dziewczynę ominęły dzisiejsze przesłuchania. Pinky wyjęła chusteczkę i przytknęła ją do czoła, zadowolona z zawistnych spojrzeń kolegów. Nie chodziło wyłącznie o dobry temat - wielki, szukający ujścia gniew związany z tym, kto z „Titanica” przeżył, a kto nie, znalazł dzięki niej punkt zapalny. Był to wyczyn, owszem, ale reporterka doskonale zdawała sobie sprawę z mechanizmów działania branży: dziś to lady DuffGordon była czarnym charakterem, jutro okaże się nim ktoś inny. Już teraz ludzie, którzy przetrwali, zaczynali przepraszać za ocalenie, korzyli się niemal. Ciekawe, czym to się skończy? - No cóż, młoda damo, z czego pani dzisiaj się tak cieszy?

Smith, który właśnie wszedł do sali, przystanął obok jej krzesła. - Z tego, że tu jestem, senatorze - odparła Pinky, szybko otrząsnąwszy się ze zdumienia. - Wie pan przecież, że to najważniejsze miejsce w mieście. Smith uśmiechnął się i przez krótką chwilę pozwolił, żeby jego sztywna maska opadła. Podobała mu się ta twarda kobietka. - Oczywiście, ma pani rację. - Czy czytał pan mój artykuł o tym, że DuffGordonowie przekupili marynarzy, aby ci nie zawracali? Skomentuje to pan jakoś? Uśmiech Smitha zbladł. - Wolałbym, żeby pani zaczekała z tym do zakończenia przesłuchań... - Czy to znaczy, że zamierza pan wezwać DuffGordonów? - Tu nie chodzi o polowanie na czarownice. - No tak... Ale czy wystosuje pan dla nich wezwania? - Decyzja jeszcze nie zapadła. - Senator odwrócił się i zajął miejsce za stołem komisji, szybko uciszając hałasy stukaniem młotka. Tego ranka pierwszym świadkiem był jedyny ocalały radiotelegrafista, Harold Bride. Śmiertelnie blady, o zadziwiająco młodym wyglądzie, mężczyzna siedział na wózku inwalidzkim i krzywił się przy każdym poruszeniu ciasno obandażowaną lewą stopą. Pytania Smitha były łagodne, a odpowiedzi Bride’a, w miarę jak mówił, coraz pewniejsze. On i drugi operator telegrafu usiłowali wezwać na pomoc inne statki. W jakimś momencie, powiedział, doradził koledze, żeby ten zaczął wysyłać sygnał SOS zamiast starego CQD. „To nowy rodzaj kodu i być może twoja ostatnia szansa, żeby go nadać”, zażartował wtedy. Obaj mężczyźni roześmieli się. Tak, pamiętał to doskonale. Kiedy Bride’a poproszono o opisanie, jak zdołał się uratować, w sali zapadła cisza. - Wypadłem za burtę i chwyciłem się szalupy, takiej wywróconej. Potem znalazłem się pod nią, w czymś w rodzaju powietrznego bąbla - powiedział. - Udało mi się stamtąd uwolnić i wypłynąć... Kiedy się na nią wdrapałem, była już zatłoczona, a ja ostatnim człowiekiem, któremu pozwolono wejść na górę. Przez salę przetoczył się szmer. Pozwolono? - Czy inni również próbowali dostać się na tę szalupę? - Tak, sir. - Ilu? - Kilkudziesięciu - odparł Bride. Zdawało się, że to słowo nie tylko odebrało mu resztki sił, ale i pozbawiło oficjalne

przesłuchanie bezstronności. Wszczęło się poruszenie, rozległo się pociąganie nosami i dmuchanie w chusteczki. Cierpienie, wyraźnie słyszalne w głosie młodego człowieka, zaczynało ogarniać salę. - Kilkudziesięciu... - powtórzył senator. - Z wody? W kamizelkach ratunkowych? - Tak. - Słowo: „pozwolono” wydaje się trochę mało prawdziwe... - zauważył jeden z członków komisji. - Tak to zapamiętałem. Nie mam nic więcej do dodania. - A co z łodziami, w których było więcej wolnych miejsc? Czy ludzie na nich obawiali się, że wciągnie ich wir tonącego statku? Bride nie stracił opanowania. - Oceniam, że byłem w odległości pięćdziesięciu metrów od „Titanica” - powiedział. Kiedy zatonął, jeszcze przebywałem w wodzie. Nie poczułem praktycznie żadnego zasysania. Niektóre z szalup powinny były zawrócić i udzielić nam pomocy... I tyle z wymówki, żeby nie wracać. Zadowolona Pinky pisała zawzięcie, ale w pewniej chwili jej ołówek zawisł nieruchomo. Wpadła jej do głowy nowa, zaskakująca myśl. Czyżby ogarniał ją gniew na całą tę cholerną szajkę? Podczas późnopopołudniowej przerwy Pinky dostrzegła znajomą sylwetkę, która oderwała się od grupki posępnych członków załogi „Titanica” i skierowała w jej stronę. - Naprawdę, dobrałaś się dziś rano DuffGordonom do skóry... - powiedział Jim Bonney. - A więc mi się udało? Odwrócił wzrok. Rozglądał się dokoła, popatrywał to tu, to tam. Miał zaniepokojoną twarz. - Zapewne nie jesteś najlepszą osobą, żeby o to pytać, ale kogoś szukam. Ona pracuje dla tej całej Lucile... - Chodzi ci o Tess Collins? - Owszem - odparł lekko zaskoczony. - Nie widziałam jej dzisiaj. - Muszę się z nią zobaczyć - powiedział. - Porozmawiać. - Domyślam się, że Madame zabrała ją ze sobą do miasta, do swojej pracowni. Jestem może reporterką, ale wszystkiego nawet ja nie wiem. Przepraszam. Zdawało się, że Jim zastanawia się, ile może powiedzieć. - Posłuchaj, całą załogę zabierają dziś wieczorem do Waszyngtonu. Muszę się

zobaczyć z Tess przed wyjazdem. Pinky wiedziała, że senator Smith zamierza przenieść przesłuchania na swój teren, ale nie spodziewała się, że nastąpi to tak szybko. - Kiedy? - zapytała. - Późno, ale domyślam się, że już to wiesz. Jim, z rękami wciśniętymi w kieszenie, rozglądał się po sali. Nie, Pinky nie wiedziała, ale nie zamierzała się ani przyznawać, ani dać się odsunąć na boczny tor. Może to dlatego Smith był taki miły? Myślał, że się stąd wyrwie, a reporterzy nowojorskich bulwarówek przestaną mu deptać po piętach. - Lady DuffGordon cieszy się opinią surowej przełożonej - powiedziała pogodnie. Więc zapewne nie natkniesz się tutaj na Tess aż do wieczoru. I tyle z nadziei na romantyczne chwile. - Pinky strzeliła trochę na oślep, ale zawsze bawiło ją obserwowanie efektów. Mężczyzna niemal nie zwrócił uwagi na jej słowa. - Możesz się z nią jakoś skontaktować? - Brzmi to, jakby sprawa była ważna... - Słuchaj, wyglądasz mi na przyzwoitą osobę. Jeśli spotkasz Tess, powiedz jej, że wyjeżdżam, dobrze? - Jasne. Jeżeli obiecasz, że jeszcze ze mną porozmawiasz - dodała szybko. - Dobrze, tyle że nie teraz. Później. Może nawet był szczery? - A tak przy okazji, masz talent. Podobała mi się ta łódeczka, którą wyrzeźbiłeś. Kolejny strzał w ciemno. - Pokazała ci ją? - Zabłysły mu oczy. - Coś w tym rodzaju. - Dziękuję - powiedział i odwrócił się na pięcie. - Nie pożegnasz się? - Marynarz był tak przystojny, że Pinky trudno było powstrzymać się od dokuczania. Nie był tego nieświadomy, bo rzucił jej rozbawione spojrzenie. - No cóż, to na razie, jak podejrzewam. To ty relacjonujesz to przedstawienie, prawda? Wobec tego do zobaczenia w Waszyngtonie. - Odwrócił się i odszedł, zostawiając całkiem z siebie zadowoloną Pinky. Potwierdziła nie tylko tożsamość autora łódeczki, ale i odkryła, dlaczego figurka była dla niej taka ważna. Dobra historia. Zawsze to miło wiedzieć o ludziach więcej, niż im się wydaje, że wiemy. Lucile spokojnie przypatrywała się własnej pracowni: krojczynie, szwaczki i

specjaliści od wykrojów pakowali swoje rzeczy i zaczynali się rozchodzić do domów. Zmierzchające światło oblewało złotem stoły i maszyny do szycia, sięgając nawet niewykończonego wybiegu w najdalszym rogu pomieszczenia. - Teraz mi powiedz. Ilu zrezygnowało? James zerknął na trzymaną w dłoni zabazgraną kartkę. - Mniej więcej dziesiątka, Madame - odparł. - Czy ktoś miał odwagę powiedzieć dlaczego? - Inne zobowiązania - odparł słabym głosem James. - A co z rezerwacjami miejsc na pokaz? - Lucile zapatrzyła się na rzędy składanych krzeseł czekające w kącie na rozstawienie. - Kilka, ale niewiele. - Pani Wharton? - Przysłała wyrazy ubolewania, że nie może się pojawić. - James, wiem, ile egzemplarzy „Timesa” leży po koszach na śmieci. Jestem pewna, że to twoje polecenie. James, z poszarzałą twarzą, skłonił się lekko. - Owszem. - Dziękuję. Dobrej nocy. Mody człowiek zerknął na stojącą w drzwiach gabinetu Tess. - Panna Collins radzi sobie całkiem dobrze - dodał niespodziewanie. - Dobranoc. Kiedy odchodził, kroki odbijały się echem na pustym poddaszu. Madame i Tess zostały same. - W hotelu powinna na nas czekać pyszna kolacja - powiedziała Lucile, zakładając rękawiczki. Głowę trzymała wysoko. - Szef kuchni jest mistrzem w swoim fachu. Zjemy we trójkę w moim apartamencie. Tess poszła za nią do windy, próbując opanować euforię, w jaką wprawiało ją to miejsce. Do tej pory nie potrafiłaby nawet wyobrazić sobie czegoś podobnie wspaniałego. Już samo dotykanie tkanin i obserwowanie starannej pracy innych przy ich szyciu i ozdabianiu koralikami sprawiało, że był to dzień niepodobny do innych. Nie wiedziała, czy będzie do tego miejsca pasować, ale wiedziała, że to niewykluczone. A przede wszystkim - że bardzo tego pragnie. Liny podtrzymujące windę skrzypiały głośno, być może dlatego że budynek opustoszał. Tess i Lucile weszły do środka, a kabina ruszyła na dół z lekkim kołysaniem, przyprawiając dziewczynę o niepokój. Na parterze drzwi się otworzyły na czekający tłum

reporterów. - Czy przekupiła pani marynarzy? - krzyknął jeden. - Dlaczego wasza szalupa była taka pusta? - wrzasnął drugi. - Jak może pani wytłumaczyć, że odwróciliście się od umierających? - zawołał trzeci. - Gdzie Farley? - odezwała się Lucile pod nosem, ignorując okrzyki i kolejne liczne pytania. Zaczęła przepychać się na ulicę. Tess deptała chlebodawczyni po piętach. Na ulicy odnalazły szofera, który siłą usunął z ich drogi reporterów, a potem zaprowadził je do samochodu. Błogosławionego, bezpiecznego samochodu! Tess wskoczyła do środka. Farley spróbował zamknąć za nią drzwi. Do środka zajrzała czyjaś twarz, pokryta plamami, męska. Zionący tytoniem oddech wywołał u Tess dreszcz obrzydzenia. - Doniesiono nam, że w waszej szalupie był jakiś facet przebrany za kobietę! wykrzyknął. - Może to pani potwierdzić? - Nie zaprzeczam - odparła Lucile. - Czy to był ten tancerz Jordan Darling? Drzwi domykały się powoli, więc Lucile przytrzymała je lekko i nachyliła się ku intruzowi z mroźnym uśmiechem. - Temu też nie zaprzeczę - powiedziała. Trzask zamykanych drzwi. Farley wskoczył za kierownicę i ruszył pędem, kierując się ulicami Nowego Jorku w stronę centrum, mijając stragany z warzywami, kościoły o cienkich wieżyczkach i wypucowane powozy ciągnięte przez dumnie kroczące konie. Pod brukiem jezdni, w mrokach tuneli metra, gnały i dudniły pociągi, wioząc niewidocznych pasażerów w kierunku im tylko znanego celu podróży. Cosmo stał przy frontowej recepcji w holu Waldorf, marszcząc brwi nad plikiem korespondencji wręczonej mu właśnie przez pracownika hotelu. - To wszystko? - zapytał. - Tak, sir - odparł mężczyzna z wahaniem. Był Amerykaninem i nie bardzo wiedział, jak się ma zwracać do utytułowanego Brytyjczyka, co Cosmo wyraźnie niecierpliwiło. Zdecydował się odejść. - Och, sir, jest jeszcze wiadomość dla kogoś od państwa - dodał szybko recepcjonista. - Zechce ją pan odebrać? - Tak, naturalnie. - Cosmo wyciągnął dłoń po skrawek pogniecionego papieru i spojrzał na kartkę, idąc do windy. Wiadomość dla Tess? Pojedyncza linijka, w pośpiechu skreślona ołówkiem.

„Czy spotkasz się ze mną dziś wieczorem przy południowym wejściu do Central Parku? Proszę”. Brak podpisu. Cosmo przez chwilę wpatrywał się w litery, a później powoli zmiął kartkę w dłoni i wyrzucił ją do pojemnika na śmieci. Mocno poirytowany, nacisnął guzik windy. Najwyraźniej ta reporterka chce wycisnąć z dziewczyny kolejne informacje! Nie ma sensu wspominać o tym Lucy; dostałaby kolejnego ataku szału. Łut szczęścia, że to jemu udało się przechwycić wiadomość na czas. Na razie w ich życiu dość było zamieszania. Kolejna jego dawka nie była potrzebna. „NEW YORK TIMES” 20 KWIETNIA SOBOTNI WIECZÓR Dzisiejszego wieczoru Pinky nie zbiegała po schodach tanecznym krokiem, była na to zbyt zmęczona. Musiała zrobić jeszcze jakieś spożywcze zakupy, odebrać lekarstwo dla ojca i po raz kolejny zmierzyć się z panią Dotson, zażywną, wiecznie niezadowoloną pielęgniarką, która nie mogła pogodzić się z tym, że Pinky nijak nie daje sobą komenderować. Pani Dotson chciała więcej pieniędzy. Co wieczór narzekała, jak trudna zrobiła się opieka nad Prescottem Wade’em, ze względu na jego gniew i brak kontroli nad fizjologią. Komunikowała to wszystko zrezygnowanym, udręczonym tonem, podczas gdy Pinky siedziała przy stole, tkwiąc jak w pułapce w tym skrawku rzeczywistości, od którego uciekała, kiedy tylko mogła. Ale koniec. Dziś wieczorem to na nią nie podziała. Nienawidziła zadawania samej sobie bezpośrednich, otwartych pytań, które zbudowały jej własną reporterską reputację. Nie znała odpowiedzi na te dotyczące jej prywatnego życia. Jak długo jeszcze ojciec pożyje? Ile ona jest w stanie płacić za opiekę? Kiedy wracała do domu w niepewnym świetle latarni, ulice, jak zwykle, były wyludnione. Ileż to razy w mroku dostrzegała jakąś sylwetkę, prostowała plecy i ruszała szybciej, zdecydowana okazywać tyle samo pewności siebie, co byle mężczyzna. Nie będzie uciekała przed tym miastem! Jeśli ugnie się choć raz, skończy w bagnie, jak jakiś życiowy nieudacznik. Tego była pewna. Pomogłoby jej, gdyby ojciec choć raz na jakiś czas się uśmiechnął. Nie miała pewności, czy odmawia jej tego wiedziony czystym uporem, czy po prostu nie może. Przecież, mimo wszystko, to jest Prescott Wade, szanowany, wielbiony... Musi zdawać sobie sprawę, że nikt ich już nie odwiedza. Większość ludzi, podobnie jak lady DuffGordon, myślała, że ojciec Pinky nie żyje. Nie byli wprawdzie w stanie przypomnieć sobie, kiedy umarł, ale łatwiej było założyć, że ludzie po prostu znikają, w niejasny, wygodny sposób -

bezboleśnie i naturalnie. Kiedy przychodziła wiadomość o faktycznym zgonie, cmokano tylko i wspominano nieboszczyka, ale bez zbędnych łez. Tak właśnie kończy życie sławny człowiek... Czy ją, Pinky, ktoś zapamięta? Kim zostanie dla ludzi? Kolekcją podpisów pod artykułami pleśniejącymi w jakiejś teczce w archiwach „Timesa”. Dziennikarka wyrzuciła tę myśl do kubła z nadgniłymi pomidorami, kierując się do mięsnej lady w pobliskich delikatesach. Kiedy Pinky obracała klucz w zamku, pani Dotson stała już w płaszczu. - Nie miał dobrego dnia - oznajmiła. - Nigdy nie miewa, pani Dotson. - No cóż... Niełatwo mi z tym, a ty ciągle w rozjazdach i tak dalej. - Taką mam pracę, pani Dotson. W ten sposób płacę rachunki. - Wyjęła ze swojej płóciennej torby pakunki z mięsem i fasolą i położyła je w kuchni. Zapragnęła, by ta kobieta już sobie poszła. Bez codziennej dawki narzekań. - Wiem, że ciężko pracujesz, moja droga. - Głos starszej pani stał się niemal przymilny. - Ale, rozumiesz, on z każdym dniem się posuwa. Mam nadzieję, że wkrótce nie będziesz musiała tak wiele podróżować. Byłaby to wielka szkoda, gdyby cię tutaj zabrakło, gdy już przyjdzie na niego czas. A jeśli mam częściej zostawać na noc, będę potrzebowała więcej pieniędzy, to logiczne, prawda. Ciebie ciągle nie ma. Ale, oczywiście, rozumiem, że musisz pracować. Mówiła całkiem do rzeczy. Co poczęłaby Pinky bez pani Dotson? Miałaby oddać ojca do jednej z tych piekielnych instytucji, których działanie badała osobiście? - Jakoś się to ułoży - powiedziała. - Pięć dolarów więcej za noc. - Trzy. - Cztery... i pół. - Pani Dotson nabierała odwagi. - Cztery. Na więcej mnie nie stać. - Dobrze. Popatrzyły na siebie. Negocjacje dobiegły końca. - Podobał mi się twój dzisiejszy artykuł, moja droga. Przeczytałam go twojemu ojcu, ale chyba nie zwrócił nań uwagi. Co za mało delikatna uwaga! Pinky nie wierzyła tej kobiecie ani przez moment. Miała ochotę powiedzieć: „Pani Dotson, nie jesteśmy przyjaciółkami. Nie lubimy się, więc nie udawajmy, że jest inaczej. Proszę po prostu zajmować się moim ojcem, a po skończonej pracy wracać do domu i nie próbować mnie zagadywać. Nie cierpię gadania po próżnicy”.

Zamiast tego powiedziała jednak: - Dziękuję pani. Włożyła dłoń do torby i wyjęła z niej zwitek banknotów. Odliczyła kilka i w milczeniu podała opiekunce, która złapała je i szybko wyszła ze zwykłą obietnicą, że wróci następnego dnia wczesnym rankiem. Pinky wzięła nóż i zaczęła czyścić kurczaka, ale wkrótce przerwała. Najpierw zajrzy do ojca. W pokoju było ciemno, ale nie przejęła się tym zbytnio. Zapaliła światło. - No cóż, w samą porę. Oczy miał przymknięte, a głos bardziej chrapliwy niż zazwyczaj. Na jego brodzie Pinky zauważyła cień szczeciny, co oznaczało, że pani Dotson nie znalazła czasu, aby go dziś ogolić. - Mam terminy w robocie. Przecież wiesz. - We wbijaniu paru szpil bogaczom... Czy nie tak? - Tak samo, jak kiedyś ty. - Słusznie. Czas przeszły. - Chcesz czegoś? - Moje dawne życie, jeśli łaska. Oraz, jeśli nie jesteś zbyt zajęta, kolację. Już dawno temu Pinky poprzysięgła sobie, że nie pozwoli mu doprowadzić się do płaczu. Ten wielki mężczyzna, którego zawsze podziwiała i naśladowała, leżał teraz na łóżku jak kawał miękkiej gliny, a ona nie umiała mu pomóc. Tutaj nie było niczego, co można by prześledzić ani o co walczyć; liczyła się wyłącznie wytrwałość. Zawróciła do drzwi. - Pieczony kurczak? - zapytał. - Tak. - Robisz dobrego pieczonego kurczaka. Pinky poszła do kuchni, czując się odrobinę lepiej. Umiała rozpoznawać przeprosiny. Park pogrążył się w nocnym mroku, a jednak Jim wciąż stał przy wejściu od strony Pięćdziesiątej Dziewiątej ulicy. Spoglądał w głąb ulicy, szukając wzrokiem sylwetki Tess i za każdym razem, kiedy widział jakąś nadchodzącą szybkim krokiem, smukłą kobietę, jego nadzieje rosły. I za każdym razem okazywały się płonne. - Twoja pani nie przyszła, tak? - Dorożkarz, jowialny mężczyzna z obwisłą szczęką, w mocno spłowiałej czapce, uśmiechnął się doń ze współczuciem. - No cóż, zawsze jest następny raz... Jim spróbował odpowiedzieć mu uśmiechem. Pogłaskał po pysku zaprzężoną do

powozu senną kasztankę, mając przed oczami Tess gładzącą klacz po grzywie. Zaledwie wczoraj? Poddał się wreszcie. - Dzięki za towarzystwo - powiedział do woźnicy, a potem odszedł, z każdą kolejną chwilą przyśpieszając kroku.

7 Senator Smith, znużony, oparł się o szorstką tkaninę. Pociąg zmierzający na południe, do Waszyngtonu, nabierał prędkości. Wreszcie odpoczynek od tej histerii! Dzisiejszy wieczór we własnym łóżku, a w poniedziałek z pewnością cywilizowane posiedzenie komisji. - Senatorze, czy chce mi pan podyktować jakieś notatki? - zapytał cicho asystent. Podszedł niemal bezszelestnie. Smith usiadł prosto. Dyktowanie przemyśleń pomagało mu porządkować sprawy. - Moim podstawowym zadaniem, oczywiście, jest dowiedzieć się, dlaczego ten statek zatonął. Zapisujesz? - Tak, sir. - To mógł być zbieg kilku fatalnych w skutkach błędów, ale ludzie takich rzeczy nie chcą słuchać. Chcą jednej przyczyny, a nie wielu. Nie mają ochoty roztrząsać ani moralnych, ani faktycznych przesłanek decyzji, z którymi się zmagamy - westchnął. Czy to nie zbyt przytłaczające dla wszystkich - jego samego nie wyłączając - widzieć w tym wieku postępu, jak produkt najlepszych umysłów, najnowocześniej wyposażony tak spektakularnie karze własnego pomysłodawcę? - Widział pan gazety, senatorze? - Owszem. Domagają się głów. - Ciekawa jest zwłaszcza ta brytyjska para. Czy powoła pan DuffGordonów na świadków? - Czemu i ty mnie o to pytasz? Jestem już zmęczony... Asystent wyraźnie się speszył. - Przepraszam, senatorze. Pomyślałem tylko... - Żeby odpowiedzieć na twoje pytanie... Wolałbym tego nie robić. To by zdenerwowało Brytyjczyków. - Wsparł się na zagłówku. - A oni i bez tego i tak są na mnie wściekli. Widziałeś to już? - Wskazał na artykuł w „American”. - Henry Adams... Wiesz, kto to taki? - Tak, sir. - To doskonały historyk. Twierdzi, że sami wpakowaliśmy się na górę lodową, że dezintegrujemy się jako społeczeństwo. Twierdzi, że rozpada się cała materia dziewiętnastego stulecia, słyszysz? A my wszyscy, przyjaciele czy wrogowie, razem z nią pójdziemy na dno. - Może notatkami powinniśmy zająć się później? - Tak, chyba tak będzie lepiej.

Ach, dom już niedaleko... Tam łatwiej zaprowadzić ład. Ten cholerny Ismay jest wściekły, że musi tu zostać. I bardzo dobrze. Smith poczuł chwilową satysfakcję. Przepełniało go szlachetne pragnienie sprawiedliwości. Poprowadzi to śledztwo niezależnie, dokądkolwiek miałoby go zawieść. Ale teraz przynajmniej nie będzie miał non stop na karku nowojorskich brukowców. Już one same wystarczały, żeby odłożyć w czasie angażowanie się w delikatny temat przesłuchiwania brytyjskiej szlachty... NOWY JORK 21 KWIETNIA NIEDZIELA RANO To był zwykle najspokojniejszy dzień tygodnia. Jean Darling siadała z poranną gazetą w swoim ulubionym, śniadaniowym pokoju, gdzie przez ścianę wykuszowych okien wpadało do środka rozproszone, złotawe światło. Ubrana w ukochany peniuar, ten z mankietami i kołnierzem obszytym lisim futrem ufarbowanym na czystą biel... Jordan lubił oglądać ją w nim w niedziele... Zwykle popijała kawę drobnymi łykami, ciesząc się widokiem pięknej panoramy Central Parku, która rozciągała się po przeciwnej stronie ulicy, trzy piętra niżej. Jakże cieszyli się z Jordanem, kiedy na fali uznania po pierwszym broadwayowskim przedstawieniu mogli przejść się po tych eleganckich pokojach z pełną świadomością, że oto oni, dwójka podrzędnych angielskich wodewilowych artystów, mogą unieść wysoko głowy i powiedzieć: „Tak, bierzemy ten apartament”. Jak dawno temu? Całe lata. Ale dzisiaj Jean nie podniosła kawy do ust. Po prostu siedziała nieruchomo i wpatrywała się w przezroczystą, cieniutką porcelanę napełnionej do połowy filiżanki. Wyglądała jak wyciosana w kamieniu rzeźba. Tyle że posąg nie czuje bólu. Obok filiżanki leżał egzemplarz porannego „New York Herald”, a w nim artykuł, którego się obawiała. Przyłączał się w tonie do całej fali relacji o błędach i cierpieniu ogarniającym kraj po zatonięciu „Titanica”. Wstydliwe przebranie tancerza! - krzyczał nagłówek. Przebrany za kobietę uratował się w szalupie milionerów. Tuż pod spodem widniała fotografia Jordana spoglądającego w kamerę z lekkim uśmiechem na ustach. Takim bezbronnym... Jean przejrzała pobieżnie artykuł. Dokładnie to, czego się spodziewała. Elaborat pełen kpin z mężczyzny, który „pozostawił kobiety własnemu losowi, żeby ratować samego siebie”. Uwagę przykuwa tylko jedno zdanie: „Poproszona o potwierdzenie informacji o tym godnym pożałowania zdarzeniu w szalupie milionerów lady DuffGordon odrzekła: Nie zaprzeczam”. Co za okrucieństwo! Jej ukochany mąż, człowiek odważny i prawy, zrujnowany! Ich

zawodowe życie raz na zawsze legło w gruzach! Do jutra zapewne zostaną odwołane wszystkie rezerwacje biletów na występy... Czy coś by zmieniła? Gdyby nie nalegała, Jordan nie zgodziłby się okryć głowy i ramion obrusem i pobiec razem z nią do szalup. Gdyby łódź nie była prawie pusta, zapewne odmówiłby wejścia. Jean wiedziała, że tak właśnie wygląda prawda. On nie był tchórzem, po prostu starał się przeżyć. Czy coś w tym złego? Czy ktokolwiek zginął, żeby Jordan mógł żyć? W żadnym wypadku. Spoglądała teraz przez okno na wijące się ścieżki i zieleń, która w ciągu tak wielu spokojnych poranków napełniała ją uczuciem zadowolenia. Lecz teraz marzyła tylko o tym, żeby przestać czuć ból. Jean dosłyszała zbliżające się od strony holu kroki Jordana, więc starannie poskładała gazetę i wsunęła ją do dolnej szuflady pięknego, starego kredensu, który kupili podczas miodowego miesiąca. Tamten cudowny miesiąc! Podróż do Maroka, gdzie po raz pierwszy tańczyli jako partnerzy. Od samego początku idealnie zgrani, wprost płynęli przez taneczny układ pełen magicznego uroku, wśród entuzjastycznych oklasków widowni, a później wracali razem do siebie. Do domu. Kobieta uśmiechnęła się, podnosząc oczy, czekając, aż pogodny uśmiech męża rozjaśni pokój. Ile kobiet otrzymało tak cenny dar miłości? Dlaczego ona miałaby go porzucać i skazywać na pewną śmierć? Jordan wszedł do pokoju, jak zwykle składając na powitanie lekki, zabawny ukłon. - I jak się ma dziś rano moja urocza żona? - zapytał. - Jak się dziś ma nasz świat? Jean uniosła dwa palce do ust i przesłała w powietrzu pocałunek. - Cudownie - odparła. Wstała i podeszła, obejmując jednym ramieniem barki swojego mężczyzny; drugą dłonią sięgnęła po jego dłoń. Nie będzie płakać. Kiedy Jordan uśmiechnął się ponownie, wokół jego oczu zarysowała się ledwie widoczna siateczka zmarszczek. - Powinniśmy zacząć tę niedzielę tańcem, nie sądzisz? Przecież to dzień przeznaczony na relaks. Lucile przechadzała się wzdłuż całej przestrzeni swojego poddasza, poirytowana milczeniem maszyn do szycia. Sprzęt powinien szumieć i terkotać, ale nie śmiała nalegać w Nowym Jorku na pracę w niedzielę. Nie, odkąd Związek Zawodowy Pracowników Krawiectwa Damskiego zaczął kontrolować pracownie takie jak jej. To wprost oburzająco niesprawiedliwe! Przecież ona nie wyzyskiwała ludzi, jak w niektórych ze szwalni w nowojorskim trójkącie, na litość boską! Jej pracownicy byli dobrze opłacani i żaden z nich nie miał poniżej czternastu lat. A gdyby pracowali w niedziele, mieliby pełniejsze sakiewki. Lucile westchnęła, usiłując się odprężyć. Zawsze denerwowała się tuż przed pokazem, teraz

jednak dodatkowo wyprowadzał ją z równowagi widok jej nazwiska, ponownie obsmarowywanego w prasie w związku z tą historią o Jordanie Darlingu. Przecież ona tylko odpowiedziała na zadane pytanie! I wcale nie żałowała, że Jordan został zdemaskowany. Łączenie jej nazwiska z tą sprawą, w tak rzucający się w oczy sposób, było wprost śmieszne! Niczego nie potwierdziła, a reporter piszący ten artykuł doskonale to wiedział. A mimo to Cosmo nie chciał jej słuchać. Cisnął rankiem gazetę do kosza i wyszedł z pokoju bez słowa. Lucile zwolniła kroku, oglądając nowo wzniesiony wybieg dla modelek w kącie salonu. Wyglądał całkiem porządnie, reprezentacyjny i elegancki, więc Madame poprawił się humor. Przed samym pokazem pojawiał się znany dreszczyk: oczekiwania i nadziei. Uwielbiała go ponad wszystko. Weszła na podest, wyprostowała się i zaczęła się po nim przechadzać z wysoko uniesioną głową, tak jak uczyła swoje modelki przed każdym sezonem. Tutaj, w Londynie i w Paryżu. Obróciła się z wystudiowanym wdziękiem i pomaszerowała z powrotem, nie mogąc się doczekać poniedziałku. To było jej królestwo i chciała, żeby tętniło życiem. Chciała tego, na czym się znała, a o „Titanicu” pragnęła wreszcie zapomnieć. Na pewno ta awantura niedługo się skończy, nie będzie więcej rezygnacji z zaproszeń. Elegantki z Nowego Jorku uwielbiały przecież jej stroje. Nie uciekną. A ona, Lucile, pragnęła tylko znów poczuć się bezpiecznie. Nagle uświadomiła sobie, że w półmroku, w przeciwległym krańcu pracowni, coś się porusza. Zapewne Farley z jakąś wiadomością. Lucile zeszła z wybiegu i skierowała się w stronę postaci, lekko zaniepokojona, ale przede wszystkim poirytowana. Nikt nie ma prawa wchodzić tu bez jej upoważnienia. Nikt. - Kto tam jest? I czego chce? - zapytała ostro. - Zawsze lubiłaś komenderować - odparł kobiecy głos ze śmiechem. - Nie poznajesz własnej siostry? Lucile westchnęła. - Elinor? - Czemu jesteś tak zaskoczona? Kiedy usłyszeliśmy o zatonięciu i dostaliśmy twój telegram

z

„Carpathii”,

zarezerwowałam

miejsce

na

pierwszym

wypływającym

transatlantyku. Sądziłaś, że nie przyjadę? - Och... Jej siostra wyłoniła się z półmroku, z tą swoją niemądrą, czerwoną parasolką na ramieniu, a Lucile wciąż nie mogła wydobyć z siebie słowa. Czy naprawdę pomyślała w ten sposób? Czy naprawdę wierzyła, że Elinor prześlizgnie się obok najgorszych wydarzeń na ten jej zwykły sposób, nigdy nie angażując się do końca?

- Powinnam się była domyślić. Z nas dwóch to ty zawsze byłaś impulsywna. - I cecha ta opłaca mi się znakomicie. - Głos Elinor brzmiał rześko. - I tak potrzebny był mi jakiś nowy scenariusz. Ale teraz Hollywood musi zaczekać. - Dziękuję ci. Nawet nie wiesz, jak bardzo cię potrzebowałam... - Coś w środku Lucile pękało. Elinor rzuciła parasolkę na stół do krojenia i wyciągnęła do siostry ramiona. - Widziałam gazety i całkiem nieźle zdołałam się zorientować... - szepnęła. Uścisk trwał zaledwie przez chwilę, ale w tym ułamku sekundy Lucile poczuła pierwszą prawdziwą pociechę od momentu zatonięcia „Titanica”. W niedzielny poranek Tess leżała w łóżku w pokoju hotelowym i wpatrywała się w ozdobne gzymsy łączące ściany z sufitem. Obciągnęła palce stóp, jednocześnie zaplatając palce dłoni na mosiężnych prętach wezgłowia, i mocno naciągnęła zmęczone mięśnie. Wczoraj tak długo stała na nogach, że jeszcze bolały ją plecy. Jak przyjemnie było poleżeć sobie tutaj i odpocząć mimo dokuczliwych, pełnych troski myśli! Nie chciała skupiać się na Jimie i po raz kolejny zastanawiać się, dlaczego się do niej nie odezwał. Na pewno istnieje jakieś wyjaśnienie, Tess chciała, żeby je miał, ale jego milczenie zdawało się mówić wszystko. Czy aż tak niechętnie myślał o podzieleniu się z nią tym, co nadchodziło? A potem zawstydził się własnego w tym udziału? Stanowczo zabroniła sobie tej tęsknoty. Dzisiejszy dzień należy do niej. Poprzedniego wieczoru lady DuffGordon oświadczyła, dość wspaniałomyślnie, że niedziela jest dniem wolnym. Dzięki obowiązującym w Nowym Jorku przepisom Tess miała prawo nacieszyć się niedzielnymi ulicznymi jarmarkami. Na twarzy pracodawczyni zagościł wyraz zadowolenia, bo dziewczyna przez chwilę autentycznie się zmartwiła. Tak, Lucile, powiedziała Tess w duchu. Uwielbiam to magiczne miejsce. Twoje czary działają. Pinky przewiesiła przez ramię koszyk na zakupy i ruszyła na palcach do wyjścia, ignorując brudne naczynia. Nic nie robi więcej hałasu niż brzęk zmywanych talerzy. Ojciec spał, a ona chciała wyjść, zanim ponownie się obudzi. Nie życzyła sobie żadnych kolejnych żądań. Golenie odbyło się, mimo że nie sprawiło ojcu tyle przyjemności, co zazwyczaj. No cóż, niektóre dni bywają po prostu gorsze niż inne. Powtarzanie tego zdania zaczynało Pinky powoli nużyć. - Gdzie ty się, do diabła, wybierasz? - wrzasnął Prescott Wade z sypialni. - Na targ. Jest niedziela, zapomniałeś? Kupię jakieś owoce. Może banany? Lubisz je. Przyniosę też gazety.

- Chodź tu, Pinky. Cholera. Odstawiła kosz i zawróciła do sypialni. Serce zabiło jej mocniej. Twarz mu poszarzała tak bardzo... - Nie płacą ci zbyt wiele, co? Nie zabrzmiało to jak pytanie. - Nie szkodzi. - Nie oszukasz mnie... Słyszałem, jak wczoraj wieczorem targowałaś się o pieniądze z tą żałosną, grubą pielęgniarką. Wbrew samej sobie Pinky się uśmiechnęła. - Może ją namówisz, żeby nieco schudła. Może wtedy nie będzie potrzebowała aż tyle pieniędzy? - Bardzo śmieszne. - Głos ojca był chrapliwy, ale łagodny. - Kiedy wreszcie dostaniesz podwyżkę? Pinky również zadawała sobie to pytanie. - Trafiło mi się parę dobrych tematów, a w tym tygodniu będę robiła relację z pochodu sufrażystek. Niedługo. Potrzebują mnie. - Nie wierz we własne notowania. To wielki błąd. Znów to samo. Kolejne rady, jak wykonywać pracę. Pinky przestąpiła z nogi na nogę i powoli skierowała się w stronę drzwi. - Słuchaj, muszę już iść albo poprzebierają najlepszy towar. Dobrze? Skinął głową. - Sarah... Przystanęła. Ojciec nigdy nie zwracał się do niej po imieniu. - Niepokoję się, dziecko. Omal nie zawróciła i nie pocałowała go w czoło. Ale nie ufała kłuciu pod powiekami... Tess dostrzegła Pinky jako pierwsza. Dziennikarka gawędziła z jakimś handlarzem. Włosy opadały jej na twarz, czuła się na tym targu jak u siebie w domu, między kolorowymi markizami, skrzynkami z sałatą i brzoskwiniami, dziećmi bawiącymi się w pobliżu matczynych spódnic. Tak samo naturalnie, jak podczas przesłuchań przed komisją. Wydawała się spokojna i pogodna, zupełnie jakby jej praca nie polegała na niszczeniu ludzkiego życia i reputacji. Tess się odwróciła. Za późno. - Tess? - Pinky ruszyła w jej stronę. - A więc lady DuffGordon dała ci wolne? Trafiłaś

na świetny jarmark. - Głos brzmiał miło, ale ostrożnie. Redaktorka miała się na baczności. - Dlaczego to zrobiłaś? - Tess nie planowała tych słów. Padły same. Pinky drgnęła. - Co? - zapytała. - Tchórzliwy baronet? Przekupienie marynarzy? To nieprawda. - Ja sobie tego nie wymyśliłam - powiedziała Pinky obronnie, cofając się zaskoczona. - Ale uwierzyłaś komuś na słowo. Komuś, komu zabrakło charakteru, żeby swoje oskarżenia podpisać własnym nazwiskiem. Kto to był? - Posłuchaj, Tess, nie lubię być atakowana. Mam swoich informatorów ze statku... - Jakiegoś marynarza? - zapytała skonsternowana Tess. - Owszem. Skoro już musisz wiedzieć. - Przypadkiem nie Jima Bonneya? - Proszę, tylko nie Jim! - Chodzi ci o tego marynarza, który robi do ciebie słodkie oczy? Tego, który wyrzeźbił łódeczkę? Tę, która wypadła ci z rąk? Tym razem cofnęła się Tess. - Tak - przyznała niechętnie. - No cóż, niezła z ciebie przyjaciółka... Ale ja nie muszę ci się z niczego spowiadać. To jej dzień wolny od pracy. Musi kupić owoce i warzywa na obiad, może ugotować dla ojca jakiś gulasz. Uwielbiał cebulę, ona sama jej nie cierpiała. Nie miała powodu stać tutaj i wysłuchiwać pretensji jakiejś dziewczyny. - Zależy ci wyłącznie na ciekawej historii. Nic cię nie obchodzi, że niszczysz czyjeś życie... Pinky zamaszystym ruchem postawiła kosz na ziemi, ignorując spojrzenia mijających je klientów. Była zbyt zmęczona, żeby bawić się w dyplomację. - A ty chcesz stać się taka sama, jak ci zadufani w sobie, zadowoleni ludzie, dla których pracujesz. Patrzący z góry na wszystkich innych. A może się mylę? To niby jak wygląda twoja wersja? Wiesz, co się wydarzyło w jej szalupie? - Nie wciągniesz mnie w to. Nie, nie było mnie tam. Ale Lucile przysięga, że nic się tam nie stało. - Tess z trudem chwytała oddech. - Dlaczego tak ich nienawidzisz? Sama przecież prowadzisz uprzywilejowane życie. Popatrz tylko, ile w nim wolności! Masz władzę... Dlaczego nie wykorzystasz jej dla czyjegoś dobra? - A tobie się wydaje, że jak jest w Ameryce? - zapytała zdumiona Pinky. - Że to jakiś raj, gdzie wszyscy są tak bogaci, jak DuffGordonowie? Przyjechałaś tu sobie i już pierwszego wieczoru jadłaś przy stole zastawionym kryształami i porcelaną, wyobrażając sobie, że

właśnie o to chodzi? Że ludziom można pozwolić na ignorowanie innych albo na szkodzenie innym, jeśli tylko ujdzie im to na sucho? A teraz wściekasz się na mnie, kiedy ja po prostu staram się opowiedzieć prawdę? - Rzucasz jedno kategoryczne stwierdzenie po drugim. A ja wcale nie wierzę, że zależy ci na prawdzie. - Słuchaj, ciężko pracuję, dowiaduję się różnych rzeczy i staram się być dobrym reporterem.

To

ty

zgrywasz

nieomylną.

Czy

jesteś

absolutnie

przekonana,

że

DuffGordonowie nie próbowali przekupić marynarzy, żeby ci nie wrócili na miejsce katastrofy? Tess odparła powoli, z całym spokojem, na jaki mogła się zdobyć. - Dali załodze pieniądze, ale to nie była łapówka. Zrobili to w dowód wdzięczności, żeby im pomóc. Dlaczego tak trudno w to uwierzyć? Czy taki gest sprawił, że stali się złymi ludźmi? - Tess, lojalność potrafi zaślepić. - Podobnie jak uganianie się za sensacją. - Możliwe że się mylisz. - A ty? Popatrzyły po sobie. Pinky przejęła inicjatywę i odezwała się pierwsza. - A więc jestem uprzywilejowana... Chcesz zobaczyć, jak mieszkam? - Sięgnęła i złapała Tess za rękę. Zapomniawszy o targu, dziewczyna pozwoliła poprowadzić się ulicą. Skręciły w wąski, kręty zaułek pełen zapuszczonych czynszówek bez wind. Z okien dobiegała ostra woń kapusty i duszonego mięsa z cebulą, dzieci płakały, poszczekiwały psy... Na zawieszonych pomiędzy domami sznurach, w łagodnym wietrze łopotało pranie. Pinky wskazała w górę. - Czwarte piętro. Z ojcem. Jest chory. Nie ma renty. Nie żeby kogokolwiek miało to obchodzić. I jak ci się podoba taka prawda? Tess stała przez chwilę w milczeniu. - Chcesz powiedzieć, że jesteś biedna? O to chodzi? - Mówię tylko, że mam świetną pracę, która nie zapewnia mi równie świetnego wynagrodzenia, co trochę mi działa na nerwy. Zwłaszcza - Pinky wzięła głęboki oddech i postarała się dokończyć spokojnie -...kiedy wysłuchuję o przywilejach i kategorycznych stwierdzeniach. - Z mojego punktu widzenia taka właśnie jesteś... - Tess również odetchnęła głęboko. Mieszanka obu tych rzeczy po trochu.

- Może i tak. A jednak widuję ludzi poumieszczanych w zakładach i pozostawionych tam na powolną śmierć przez bogaczy, którzy chadzają na bale i nie przejmują się ani trochę nikim poza sobą. Nie było sensu walić głową w mur czarnobiałych przekonań. - Nie możesz dostrzec, że są też dobre strony? Lady DuffGordon zatrudnia ludzi i nieźle im płaci, a poza tym... Traktuje ich przyzwoicie. - Tess zarumieniła się, słysząc własną przesadę. - Czy to naprawdę bez znaczenia? - Ach wy, Brytyjczycy, i ten wasz szacunek dla tytułów! - odpaliła Pinky. - Ona robi to, co jest dobre dla niej. - Pinky, wcale nie jest taka straszna... - Sama wiem, w co mam wierzyć. Moim zdaniem za bardzo starasz się dogodzić tej kobiecie. A takim, jak ona, dogodzić się nie da. - Mogła po przyjeździe zostawić mnie własnemu losowi, a nie zrobiła tego. Czy ty wiesz, jakie to ważne dla kogoś takiego, jak ja? - Nie musisz aż tak nisko giąć karku, Tess. Te słowa zabolały. - Ja po prostu nie rozumiem, dlaczego wykorzystujesz swoje wpływy w taki sposób. - Usiłuję rozegrać kilka potyczek, które przyciągną uwagę społeczeństwa. I staram się parę rzeczy zmienić na lepsze. I wściekam się, bo niewiele mogę. Przez chwilę panowało milczenie. - Równie dobrze mogę ci to powiedzieć... - odezwała się Pinky z ociąganiem. - Tę historię o tym, co zdarzyło się w szalupie numer jeden, opowiedział mi Tom Sullivan. Odrażający gość, ale świadek. Tess ogarnęła fala ulgi. A więc to nie Jim. - Jak możesz mu ufać? - Nie dostał od lady DuffGordon tylu pieniędzy, ilu się spodziewał, więc jest wkurzony. Poskąpiła przy wypłacie. Tym lepiej dla mnie. - Czy ty w ogóle jesteś w stanie przyznać, że mogłabyś się mylić? - Tylko jeśli ona zaprzeczy pod przysięgą. A nawet wtedy nie byłabym pewna. Dlaczego uważałaś, że to Bonney jest moim źródłem? Znienacka przejechał obok nich na rowerze jakiś chłopiec w zielonej czapce, więc odskoczyły na boki. Tess ucieszyła się, bo zyskała na czasie. - Nie myślałam tak, tylko bałam się tego - powiedziała powoli. - Rozumiesz? - Och, jasne. - Pinky w myślach zaliczyła sobie kolejny punkt za wczorajszą intuicję,

ale nie odczuła satysfakcji. - Co byś powiedziała na powrót na targ? Mogę ci pokazać najlepsze jabłka, jakich jeszcze nie jadłaś - dodała. W jej głosie znów pojawiła się pogodna nuta. Tess chciała odmówić. - Nie jestem taka straszna - dodała szybko Pinky. - Lubię cię. Poradzisz sobie tutaj, Tess. To samo powiedział wcześniej Jim. - Nie jestem pewna, co o tobie myśleć. Czy powinnam na ciebie uważać, czy uznać za przyjaciółkę? Przyjaciółka. Pinky spodobało się to określenie. - Robię, co do mnie należy. Nikt nie lubi reporterów. - Jesteś zbyt pewna siebie. - W przeciwieństwie do lady DuffGordon? Tess umilkła. - Dobrze - westchnęła Pinky. - Czy coś pomoże, jeśli przyznam, że i mój ojciec twierdzi, że czasem bywam nieznośną jędzą? Tess nie mogła się nie uśmiechnąć. - Chyba tak... Przynajmniej na razie. W milczeniu, pogodzone zawróciły tą samą drogą, którą przyszły. Wkrótce zobaczyły jaskrawe markizy i wózki uginające się pod towarami. Tess osłoniła twarz od słońca, ciesząc się ciepłem dnia i myśląc o Jimie. Czuła ogarniający ją spokój. Przynajmniej przez ten jeden dzień wszystko było w porządku. Tess wróciła do Waldorfa z ulicznego targu z niewielkim koszyczkiem jabłek na ramieniu. Słońce stało jeszcze wysoko. Kiedy razem chodziły pomiędzy straganami, ciężar rozmowy wzięła na siebie Pinky. Gawędziła o Nowym Jorku, poradziła Tess, gdzie kupić tanie bluzki i całkiem znośną herbatę. Powiedziała, że za kilka dni z placu Waszyngtona wyrusza marsz sufrażystek. Wielki, jak do tej pory największy, będzie tematem, jaki ona najbardziej lubiła opisywać, bo dotyczy ucisku kobiet i ich praw. Na czele wiecu pojedzie kobieta na białym koniu. Wspaniałym, wielkim, białym. Będą transparenty, będą dzieci, a nawet mężczyźni - przynajmniej paru. Jak żyć w ciasnym gorsecie, cierpieć podczas porodu, gdy mężowie zabawiają się w burdelach? Małżeństwo to pułapka. Pinky mówiła z pasją. W Anglii też były sufrażystki. Tess o nich czytywała, nawet widziała kiedyś, jak maszerowały z transparentami i wymachiwały plakatami. Ale to było coś odległego. Kobiety wyzwolone, w taki sposób domagające się niezależności? To obce istoty,

z innej, uprzywilejowanej planety. Dysponujące czasem i energią, żeby robić coś poza zmienianiem brudnej pościeli i czyszczeniem toalet. - No cóż... Ale wywalczyły dla ciebie prawo głosu, czyż nie? - stwierdziła Pinky. - Na nic mi się nie przydało. W Cherbourgu całą energię traciłam na opędzanie się od syna pani domu. Uważał, że ma prawo mnie obmacywać. - No widzisz? Nie miałaś władzy, żeby go powstrzymać. - Nie wiem, w jaki sposób prawo głosu miałoby go zmusić do trzymania łap przy sobie. Pinky popatrzyła na Tess ze zniecierpliwieniem nauczycielki wobec najmniej pojętnej uczennicy. - To oznacza, że swoim głosem możesz wpływać na wybór polityków, którzy na tyle mocno chcą pozostać u władzy, że być może pewnego dnia uchwalą prawo skazujące takich obmacywaczy na więzienie. - Chciałabym dożyć takiego dnia. - Więc przyjdź na marsz. Zdradzę ci sekret - powiedziała Pinky. - Sekret? - To coś niesamowitego. Ponieważ będę opisywała marsz, one się zgodziły, żebym mogła przez chwilę posiedzieć na tym wierzchowcu. Nie umiem ci powiedzieć, ile to dla mnie znaczy. - Pinky mówiła z niemal religijnym uniesieniem. - Umiesz jeździć? - Oczywiście - roześmiała się. - A wiesz, co jest najlepsze? Że mężczyźni dostają szału, kiedy się organizujemy, maszerujemy, robimy cokolwiek razem. Wrzeszczą, drwią z nas i wygrażają nam pięściami. Bo się boją. Boją się, że naprawdę zdobędziemy władzę i zmusimy ich do zmian. - Jej oczy pojaśniały figlarnie, jak dziecku. - Zabawnie na to patrzeć. - Znam takich - westchnęła Tess. Pamiętała, jak niewiele brakowało, żeby tamten oficer na „Titanicu” obwinił ją za nieuwagę innego mężczyzny. Ale ona była przyzwyczajona. Czy to by przeraziło Pinky? Pewnie tak. Dobrze było tak iść razem z nią i rozmawiać o kobietach, o prawie głosu, o władzy i białych koniach. I, och, jak miło było czuć słońce na skórze! Reporterka opowiadała o swoim następnym artykule o katastrofie, ale Tess słuchała jej niezbyt uważnie. Wokół panował spokój. - Chodzą słuchy, że przeżyło kilka osób, których nie uwzględniono w raportach. Zapewne dlatego, że byli pasażerami trzeciej klasy i nie mówili po angielsku - rzuciła Pinky. Ale najzabawniejsze jest to, że przeoczono milionera, który z początku był nieprzytomny i

ubrany w podartą kurtkę. Tess przystanęła jak wryta. - Wiesz, jak się nazywa? - To jakiś człowiek z Chicago. Jack Bremerton czy jakoś tak. - To on żyje? I nic mu nie jest? - Żyje. - Pinky zerknęła z ukosa. - Znasz go? - Poznałam go na statku. - To całkiem ważna figura, jak słyszałam; sam słynny Henry Ford przyjechał, by go zobaczyć. Już wrócił do swego biura i znów pracuje. Jakby wciąż uciekał przed koszmarem zachichotała. - A przy okazji... Namówiłam swojego naczelnego, żeby mnie wysłał dziś wieczorem do Waszyngtonu na jutrzejsze przesłuchania. - Do Waszyngtonu? - Smith postanowił kontynuować prace komisji na własnym terenie. Już wczoraj została tam odesłana cała załoga. Chcesz przekazać jakąś wiadomość swojemu marynarzowi? - To nie jest żaden mój marynarz. - Tess drgnęła, słysząc w głosie Pinky kpinę. Nie mogła już swobodnie zadawać pytań o pana Bremertona. - No cóż... Rozmawiałam z wami obojgiem i widziałam, jak każde z was rozjaśnia się na wspomnienie drugiego. Oczywiście, to nic nie znaczy. Tess słuchała jej jednym uchem, mając przed oczami twarz spotkanego na „Titanicu” przystojnego, uśmiechniętego człowieka o siwiejących włosach. A więc był tutaj. Teraz, w tym mieście, a zdawało się, że jakby na księżycu. Pożałowała, że go nie zobaczy. Och, to śmieszne - zadurzyła się w nim jak uczennica. W realnym świecie to, co sobie wyobrażała, nie ma prawa się zdarzyć. A Jim... Jim znikł, nie odzywając się do niej ani słowem. - Tess? Idę już. Coś przekazać Jimowi? - Pinky uniosła brew w oczekiwaniu na odpowiedź. - Nie, nie trzeba.

8 WALDORFASTORIA 21 KWIETNIA NIEDZIELNY WIECZÓR Lucile coś trajkotała z bardzo zadowoloną z siebie miną, a Cosmo zapinał na guziczki jej piękną popołudniową suknię. - Chodź, chodź! - zawołała wesoło do wchodzącej do apartamentu Tess. - Czeka nas uroczy wieczór, bo zdarzyło się coś cudownego. Przyjechała moja siostra! - Po raz pierwszy w życiu powiedziałaś, że jestem cudowna! - Z drugiego pokoju zabrzmiał rozbawiony głos i do środka weszła ta sama kobieta, którą Tess zapamiętała z Cherbourga. Ta od wirującej parasolki. Podeszła i wyciągnęła do niej rękę. - Witaj, Tess powiedziała z uśmiechem. - Jestem Elinor Glyn. Chyba nie zostałyśmy sobie jeszcze przedstawione jak należy. Słyszę, że zupełnie nie poradziłaś sobie jako panna pokojowa? I bardzo się z tego cieszę. - Jakim cudem dostała się pani tutaj tak szybko? - zapytała zdumiona dziewczyna. - No cóż, moja droga. Mój statek nie zatonął. Powiedziała to takim lekkim tonem! A więc jednak istniał jakiś zwyczajny świat, w którym można było sobie żartować. Tess od razu polubiła tę kobietę. - Elinor mówi, że zjemy dziś wieczorem kolację w palmiarni i dość już chowania się na górze, jakbyśmy byli czemuś winni - powiedziała Lucile, odsuwając się od Cosmo i odwracając w ich stronę. - Teraz to Darlingowie powinni nisko opuścić głowy. Widziałaś ten artykuł o ich żałosnej maskaradzie? - Założyła białe, giemzowe rękawiczki i zawirowała w długiej, wysmuklającej sukni z malinowego jedwabiu. - Czyż ona nie jest śliczna? Może osobiście zaprezentuję ją na wiosennym pokazie. To byłaby nowa jakość. - Moja droga, dla swoich kreacji jesteś najlepszą modelką - skomplementował żonę Cosmo szybko, niemal odruchowo. Zerknął na zegarek i polecił Lucile, aby się pośpieszyła. Rezerwacja stolika zaczynała się za dziesięć minut. - Tess, musisz do nas dołączyć - powiedziała Lucile. - W pokoju obok przygotowałam ci coś do włożenia. To nie było zaproszenie, prędzej rozkaz. Przyjazd Elinor w zadziwiającym tempie poprawiał nastrój Lucile. Tess aż westchnęła, kiedy zobaczyła suknię zawieszoną na drzwiach od szafy, zadziwiająco podobną do stroju, który Madame podarowała jej, zanim „Titanic” poszedł na dno. Te same kolory, ten sam krój. Specjalnie? Kreacja ześlizgnęła się z wieszaka,

spłynęła w jej dłonie, tak nietrwała i eteryczna jak mijający czas. Palmiarnia, mieszcząca się pod wspaniałym, kopułowym sklepieniem, była wypełniona zachowującymi się ze swobodną ceremonialnością, rozmawiającymi dyskretnie przyciszonym tonem, dobrze ubranymi gośćmi. Szef sali uniósł czerwony, aksamitny sznur, przepuszczając ich grupkę do środka i wszystkich, włącznie z Tess, obdarzając uniżonym ukłonem. Żadnego wytrzeszczania oczu! - napomniała się. Nie zachowuj się jak służąca! Dokoła, w wykładanych lustrami ścianach odbijała się mieszanina błyszczących kryształów, bursztynowych marmurów i światła świec, tworząc oszałamiający wir roztańczonych wzorów. Piękne. - Głowa do góry, Tess - mruknęła Elinor. - Jesteś ubrana jak królowa. Ciesz się powszechnym podziwem. - Nie czuję się po królewsku. - To udawaj, na litość boską. Rzeczywiście, stali bywalcy odnotowali ich pojawienie się i szeptali, odprowadzając ich wzrokiem. Ale w ich głosach było coś ostrego, jakiś niemiły ton, zupełnie jak świst ostrza w powietrzu. - Nie są nam życzliwi - zauważyła Tess. - Mieszanka zawiści i złośliwości... Jak zwykle. Spójrz na moją siostrę. Tak się to robi! Lucile, trzymając Cosmo pod ramię, nie tyle szła, ile płynęła przez salę, jakby w każdej chwili oczekiwała burzy oklasków, po której złoży triumfalny ukłon. Jej zarumieniona twarz przypominała Tess słonecznik zwracający głowę do światła. - A teraz, Tess, powiedz mi wreszcie, moja droga, zostajesz czy szykujesz się do ucieczki? Siedzieli już przy stoliku. Elinor rzuciła pytanie spokojnym, cichym głosem, ale oczy miała chłodne. Obok kelner od win otwierał właśnie butelkę szampana, a pozostali czekali w pobliżu. Po jednym za każdym krzesłem. - Nie zamierzam odchodzić - odparła zaskoczona Tess. - Lucy chyba uważa, że masz talent. Dostałaś szansę udowodnić, co jesteś warta. Większą niż ci się zdaje. Ale przez jakiś czas sprawy nie będą wyglądać różowo. - Wiem. - Moja siostra wiecznie popełnia gafy. A ta ostatnia sprawa z Darlingami to idiotyzm. Tess poruszyła się niespokojnie, niepewna, czy powinna przytaknąć, czy po prostu milczeć i czekać.

- Nie próbuję cię brać na spytki. Nie dbam o dyskrecję. Wręcz przeciwnie, przekonałam się, że kobieta potrafi sobie poradzić, jeśli pokaże, na co ją stać. Przynajmniej w branży filmowej. - W branży domowej służby wygląda to nieco inaczej - szepnęła Tess. Elinor się roześmiała. - Już w niej nie pracujesz - powiedziała. - Posłuchaj, nie będę tu mogła zostać zbyt długo. Bardzo chciałabym wesprzeć siostrę, ale muszę wracać do Los Angeles. - Strzepnęła popiół z papierosa do popielniczki; srebrna cygarniczka delikatnie zalśniła w świetle. Pozwól więc, że wyłożę sprawę jasno. W tej chwili Lucile potrzebuje w swoim zakładzie pary oczu i uszu. A ty wydajesz się najodpowiedniejszą osobą. Cosmo znalazł dziś dla ciebie apartament w pobliżu Flatiron Building, niedaleko pracowni. Tutaj nie możesz zostać, hotel potrzebuje twojego pokoju. To nie potrwa długo, ale Lucile nie może wrócić do domu, dopóki nie odbędzie się ten wiosenny pokaz. Musi też wiedzieć na pewno, że nie będzie zeznawała przed komisją. Potem zrobisz, co zechcesz. Dostaniesz referencje. - Co to znaczy: para oczu i uszu? Elinor wzruszyła ramionami z uśmiechem. - Och, zorientujesz się szybko. - Uśmiech przybladł nagle, bo spojrzała na Lucile trzepiącą coś do milczącego męża. Cosmo popijał szampana, a jego twarz była wzorcem tajemniczości. - Lucy powinna bardziej uważać - dodała cicho. - Na co? - Może się zdarzyć wiele niemiłych rzeczy... Tess ostrożnym gestem wzięła do ręki widelec i zaczęła jeść świeżo nałożoną sałatkę. Delikatna zielenina, białe szparagi i szynka pokrojona w malutkie kawałki... Ale najbardziej kusiły nadziewane oliwki. Szybko zerknąwszy na Elinor, doszła do wniosku, że wybrała właściwe sztućce. - Uważa pani, że będzie musiała zeznawać? Senator Smith nie wzywa kobiet przed komisję. - Wiem, wiem, każda kobieta, która przeszła przez tamto doświadczenie, jest zbyt delikatna, żeby o nim mówić. Co za bzdury! Ale Smith może zostać do tego zmuszony. Lucy została poddana fali krytyki, z własnej winy zresztą. Jego również. - Elinor przewróciła oczami, zerkając na Cosmo. - Przekupstwo załogi, żeby nie wracała? Na litość boską... Podszedł szef sali. - Wiadomość dla lady DuffGordon - szepnął. - Nie teraz, później. - Lucile odprawiła go gestem. Szef sali nachylił się niżej i szepnął coś do ucha Cosmo, a potem wręczył mu

karteczkę. Ten szybko omiótł ją wzrokiem i zmienił się na twarzy. - Nie słuchasz mnie - powiedziała Lucile niecierpliwie. - Musisz czytać, kiedy do ciebie mówię? Cosmo odsunął krzesło i wstał. - Chyba dokończymy kolację na górze - zwrócił się do szefa sali. - Proszę nam jak najszybciej przysłać do apartamentu menu i kelnera. - Na litość boską... - Cicho, Lucy. Idziemy. - Ale... - Ciii - szepnęła Elinor. Złapała siostrę za ramię. Nie zadając żadnych pytań, Tess skierowała się za nimi do wyjścia, ponownie czując na sobie wzrok pozostałych gości. Głowę trzymała wysoko, ale tym razem wymagało to większego wysiłku. Cosmo zatrzasnął drzwi od apartamentu i spojrzał na kobiety z zaciśniętymi i pozbawionymi koloru wargami. - Jordan Darling się powiesił - powiedział, nie spuszczając oczu z żony. - Kilka godzin temu znalazła go Jean. Tess przejął zimny, niedający się opanować dreszcz. Gdzie się zaczynał? W nogach, w żołądku? Zadrżały jej dłonie. - Od kogo jest ta wiadomość? - zapytała Elinor. Cosmo popatrzył na trzymaną w dłoni kartkę takim wzrokiem, jakby w każdej chwili mogła wybuchnąć płomieniem. - Od jego żony. I jest adresowana do Lucile. - Nie chcę tego czytać - powiedziała Madame. Skóra pod jej podbródkiem zadygotała. - Więc będziesz musiała wysłuchać. - Cosmo przekazał kartkę Elinor, która odczytała na głos kończące wiadomość zdanie. Litery skreślono wodnistym fioletowym atramentem. „Dlaczego byłaś tak okrutna?”. Lucile jęknęła, osunęła się na krzesło i ukryła twarz w dłoniach. - Ona jest po prostu zdruzgotana. Ty tego nie zrobiłaś - dodała Elinor szybko. Dreszcz już przeszedł, ale Tess nie mogła przestać myśleć o tym, co wydarzyło się na „Carpathii”. Nie, nie, Lucile go przecież nie zabiła... Nie, to było straszne! - Ale odegrałam w tym pewną rolę - powoli odparła Lucile. Dopiero wtedy udało się Tess wyzwolić w sobie współczucie i chęć przyniesienia jej pociechy słowem. - Tak strasznie mi przykro - wyszeptała.

Lucile z wdzięcznością podniosła na nią oczy. - Dziękuję ci - powiedziała. - Nie wychodź jutro z apartamentu, Lucile - nakazał Cosmo. - Wycofaj się. Powiem wszystkim, że jesteś pogrążona w żałobie. Słyszysz mnie? I, na Boga, nie rozmawiaj z reporterami! WALDORFASTORIA NOWY JORK 22 KWIETNIA PONIEDZIAŁEK Kiedy Tess wychodziła z hotelu, rozglądając się niespokojnie dokoła i kierując się do czekającego na nią w aucie Farleya, słońce dopiero wstawało. Dobrze, na razie żadnych reporterów! Za sobą miała ponurą noc pełną snów, w których rzucała się na tory kolejowe, próbując bronić Lucile przed nadjeżdżającym pociągiem, albo wchodziła do jakiegoś pokoju, w którym dostrzegała ciało Jordana Darlinga dyndające na jedwabnym sznurze do zasłon. Skąd w jej znękanym umyśle akurat taki obraz? Dzisiejsza rzeczywistość mogła się jednak okazać jeszcze bardziej przerażająca. Zadaniem Tess miało być opanowanie sytuacji w pracowni. Dowiedziała się tego wczoraj późnym wieczorem od Elinor, kiedy popadająca niemal w katatonię Lucile wreszcie usnęła. Nie musi znać się na wszystkim, wystarczy sama jej obecność. Bo jeśli Lucy pokaże się poza apartamentem, wzbudzi tylko więcej tych okropnych plotek. A Tess sobie poradzi. Z żołądkiem wyczyniającym fikołki? Mało prawdopodobne. - W pracowni byłam zaledwie raz - zaprotestowała, usiłując nie wpadać w panikę. Nie mam zielonego pojęcia, jak się kieruje takim salonem. - Będziesz jutro musiała odrobić kilka lekcji, ale pamiętaj, że masz przy sobie Jamesa. On wie całkiem dużo - uspokoiła ją Elinor. - To tylko na parę dni. Całe życie jest jak występ na scenie, a przynajmniej jego większość. Pojedź tam dzisiaj i udawaj, że panujesz nad wszystkim, na litość boską. Słyszysz mnie? Głowa do góry i udawanie. - Przez jej twarz przemknął cień uśmiechu. - To sekret wszystkiego. Kiedy Tess chciała już odejść do swojego pokoju, Cosmo wręczył jej plik kluczy na niewielkim stalowym kółku, wkładając chłodny metal w jej dłoń razem z nagryzmolonym na kartce adresem. - To od twojego mieszkania, Tess - powiedział cicho. - Będzie gotowe na wtorek. Łóżko zostanie zaścielone, przygotują ręczniki. I trochę jedzenia. Daj mi znać, czego jeszcze będziesz potrzebować.

Jego ściągnięta zmartwieniem twarz przypominała suszoną śliwkę i po raz pierwszy dotarło do Tess, że mężczyzna również cierpi. Wcale nie wyglądał na eleganckiego, spokojnego arystokratę, którego po raz pierwszy zobaczyła w porcie w Cherbourgu. Ten widok zapewne również przydał niespokojnego tonu jej snom... Farley nie szczerzył się w uśmiechu, minę miał raczej czujną, ostrożną. - Więc dziś lady DuffGordon nie jedzie? - zapytał, otwierając drzwi. - Nie, Madame odpoczywa. Szofer wyprowadził samochód na ulicę i nie odezwał się przez całą drogę. Tess wpatrywała się w notatki, które zrobiła po rozmowie z Elinor: sprawdzić stan wybiegu, zrobić inwentaryzację sukien przed pokazem. Upewnić się, czy hafty i detale wykończenia wykonano jak należy. Dopilnować ostatnich przymiarek na modelkach. To było jakieś szaleństwo i absurd. - Nie nadaję się do kierowania tym wszystkim. Dlaczego pani sama nie pojedzie? zaprotestowała. - Prasa tylko na to czeka - odparła Elinor, przewracając oczami. - We wszystkich artykułach o samobójstwie Darlinga będą obsmarowywać Lucy. Nie, ja też się przyczaję. Nie potrzebuję tego typu rozgłosu. Tess, musisz się tym zająć! Na ciebie nikt nie czyha. Kiedy Tess wyszła z windy i wkroczyła do salonu, usłyszała uspokajający odgłos pracujących maszyn do szycia. Po drodze do biura Lucile natknęła się na kilka spojrzeń, ale nie zadano jej żadnych pytań. Dopiero po chwili zauważyła, że ludzi jest mniej niż zwykle w sobotę. James czekał w gabinecie z niespokojną miną. - Gdzie Madame? - zapytał. - Pracowała ostatnio ponad siły, więc dzisiaj zrobiła sobie wolne. Tess spojrzała na bukiety więdnących kwiatów i lekko zmarszczyła nos na przykry zapach rozkładu. Miała nadzieję, że jej odpowiedź zabrzmiała przekonująco. - Wiemy, o co chodzi, prawda? - powiedział James. - Nikt nie chce mieć czyjejś śmierci na rękach. Nie licząc całej reszty, która pogrążyła reputację Lucile. - Moim zdaniem należy zrobić dzisiaj to, co powinno zostać zrobione - odparła Tess, licząc, że zachowała w głosie odpowiednią dawkę pewności siebie. James stanął plecami do szklanej szyby i dziewczyna zrozumiała, że mężczyzna nie chce, aby wyraz jego twarzy dostrzegły szwaczki. - Mam złe wiadomości - zakomunikował. Podszedł do długiego stołu i wskazał nań ręką. Na blacie leżała kremowa suknia, pokryta skomplikowanym wzorem z koralików. Ta

ślubna, mająca stanowić ukoronowanie pokazu. - Jest piękna - stwierdziła Tess, sięgając dłonią, aby unieść kreację i ku swojemu przerażeniu zobaczyła, że spódnica luźno wysuwa się z jej palców. Przecięcie z przodu sprawiło, że zaledwie jej połowa trzymała się jeszcze stanika. - Co się stało? Dziewczyna nie mogła uwierzyć własnym oczom. Tyle pracy i piękna, i wszystko zniszczone! - Ktoś nienawidzi Madame - odparł. - To potworne. Nigdy przedtem nic podobnego się nie wydarzyło... Nie patrzył na Tess, uparcie wpatrując się w suknię takim wzrokiem, jakby to były czyjeś zwłoki. - Nikomu nie podobało się to, co czytaliśmy w gazetach. Madame nie wypadała w tym wszystkim zbyt korzystnie, ale mimo wszystko... - Musimy to uszyć na nowo. James pokręcił głową. - Nie ma czasu. Naprawić też się nie da, jest zbyt delikatna. - Kto o tym wie? - Hafciarka od koralików. Wyszła z pracowni z płaczem. Powiedziała, że dłużej nie może tutaj pracować. Teraz wszyscy tam - wskazał głową za siebie - już wiedzą, co się stało. Tess dotknęła zniszczonego jedwabiu i poprzecinanych nici mocujących koraliki. Przypomniała sobie ścieg, którego kiedyś nauczyła ją matka, przydatny w naprawianiu rozdartych zasłon: dwie pętelki i skręcenie nici. Cały trik krył się właśnie w tym skręcie. Jeśli to nie wystarczy, można spróbować zebrać materiał za pomocą maleńkich skrawków elastycznej taśmy. - James, możesz tu przyprowadzić którąś ze szwaczek? Kogoś zaufanego? - Tak, szefowo. - Chyba uda mi się to nareperować, ale będę potrzebowała twojej pomocy we wszystkich innych sprawach. Nie poradzę sobie z kierowaniem pracownią. Nie wiem nawet, jak się to robi. - Nikt tego nie wie, poza Madame. Tu się takie rzeczy trzyma w tajemnicy. Ale postaram się jakoś pomóc. Tess rzuciła mu niepewny uśmiech. - Może powinniśmy zapowiedzieć wszystkim, że suknia zostanie naprawiona, a pokaz odbędzie się zgodnie z planem, a nie udawać, że nic się nie stało?

- Moim zdaniem racja. - James minę miał, jakby mu ulżyło. Ruszył do drzwi, ale Tess go zatrzymała. - Coś jeszcze? - Zdecydować, która modelka włoży jaką suknię? - powiedziała Tess niepewnie. - Można by. - I może niech ktoś uprzątnie te przywiędłe kwiaty. To przygnębiający widok. - Zrobi się. Dopiero po paru minutach, gdy Tess pochylała się już nad zniszczoną suknią, dotarło do niej, że James zwracał się do niej per szefowo. BUDYNEK BIURA SENATU WASZYNGTON D.C. 22 KWIETNIA PONIEDZIAŁEK, GODZINA 5.00 Pinky przysiadła na stopniach, obserwując pierwsze promienie świtu. Trochę jej było głupio, że pojawiła się tu tak wcześnie. Przesłuchania miały się zacząć dopiero około dziesiątej, ale niby gdzie miałaby zaczekać? Van Anda nie zamierzał płacić za więcej noclegów w hotelu, niż musiał, a to oznaczało podróż nocnym pociągiem. Fakt ten wprawił panią Dotson w stan bliski apopleksji, z którego wyprowadziło ją dopiero dodatkowe pięćdziesiąt dolarów. Po tym wszystkim Pinky będzie musiała powiedzieć Van Andzie, że od tej pory musi każdej nocy wracać do domu. Potarła pulsujące bólem czoło. Zastanawiała się, czy nie pójść do hotelu Continental, gdzie linia White Star zakwaterowała swoich pracowników, i nie zbudzić kilku. Może poskarżyliby się, że zostali zamknięci jak w koszarach, w obcym mieście, bez pieniędzy. Pinky uznała jednak, że to zbyt duży wysiłek. Owinęła się szczelniej płaszczem, by uniknąć chłodu. Może powinna zostać w Nowym Jorku i nadal ciągnąć sprawę samobójstwa Jordana Darlinga? Prawdę mówiąc, straciła chęć do uganiania się za lady DuffGordon; ta głupia kobieta sama sprowadziła na siebie falę krytyki. Tess była zbyt lojalna - o wiele bardziej niż byłaby do tego zdolna Pinky, zatrudniona czy nie. Z drugiej strony, Darling faktycznie wskoczył do szalupy osłonięty stołowym obrusem. Sam sobie zgotował ten los. Sprawa „Titanica” robiła się nużąca. Czy ktoś mógłby wreszcie przyjść i otworzyć ten przeklęty budynek? Pinky pożałowała, że nie wzięła cieplejszego płaszcza. - Witam, młoda damo. Poznaję panią! Kobiecy głos, serdeczny i mocny, dobiegał z długiego, eleganckiego czarnego samochodu, który przystanął przed budynkiem. Pinky podeszła bliżej i zerknęła przez szybę.

Ze środka spoglądała promienna twarz kobiety z Kolorado, która wiosłowała na jednej z szalup. Margaret Brown, chyba tak się nazywała. Prasa bardzo lubiła to nazwisko. - Wsiadaj do środka, kochanie, i rozgrzej się trochę. Jesteśmy tutaj z tego samego powodu. Ty wprawdzie pracujesz, a ja po prostu jestem ciekawska i chcę się przekonać, jak nasz szacowny senator poradzi sobie z tą sprawą na własnym boisku. - Pani Brown otworzyła drzwi, zapraszając Pinky do wnętrza i natychmiast częstując ją kubkiem gorącej kawy z termosu, nalanej przez szofera. Dziennikarka wskoczyła z wdzięcznością i ujęła kubek w zziębnięte dłonie. Oczywiście, zamierzała z tej sytuacji wybrnąć z wywiadem. - To ty jesteś tą dziewczyną o zabawnym imieniu, która pracuje dla „Timesa”, prawda? Arogancką, zupełnie jak ja... Tak słyszałam. No i jak ci się podoba Waszyngton o świcie? - Jest spokojny - odpowiedziała Pinky. - Już niedługo. Co mówią ostatnio w mieście? - Samobójstwo. Jeden z ludzi z szalupy numer jeden. - Ach, biedny Jordan Darling! Tak, usłyszałam o tym jeszcze w hotelu. Fatalna w skutkach przebieranka. Upokorzenie musiało być nieznośne - szepnęła pani Brown. - A jakieś dobre wiadomości? - Te francuskojęzyczne sieroty... Matka po nie przyjeżdża. - A, tak. O nich też słyszałam. Biedne maleństwa. Przynajmniej ich ojciec zrobił, co mógł, żeby je uratować. Jak się człowiek szykuje na śmierć, rozjaśnia mu się w głowie. - Czy pani też się rozjaśniło? - zapytała Pinky. - Tylko tyle, że mam dalej robić i mówić, co mi się żywnie podoba, i nie pozwolić się nikomu stłamsić - roześmiała się pani Brown. - Życie jest zbyt krótkie. Nie ma co się rozwodzić nad sprawami po dziesięć lat z rzędu. A co ty uważasz? - Mnie na statku nie było. - Zgrabny reporterski unik, moja droga. Ty też, we właściwym czasie, będziesz musiała dokonać paru wyborów. - Pani Brown uśmiechnęła się szerokim, swobodnym uśmiechem. - Ten senator Smith... Aż mnie korci, żeby nim potrząsnąć! Nie chce mnie wezwać do złożenia zeznań, a ja chcę, żeby pewne rzeczy powiedziano publicznie. Zwłaszcza o tym, jak to kobiety musiały wziąć się do roboty, by zastąpić tchórzliwych mężczyzn. - Proszę mi o tym opowiedzieć. - Gwałtownie zainteresowała się Pinky. - Moja gazeta upublicznia wiele spraw. Wie pani o tym? - Tak, czytałam twój wstępniak. - Oczy pani Brown zabłysły. - Wiesz, że kilka lat temu kandydowałam do Senatu? I mam zamiar ponowić swą kandydaturę przy pierwszej

nadarzającej się okazji. Pinky grzebała w torbie, szukając notesu. - Mogę to zapisać? Pani Brown zaplotła tęgie ramiona na równie tęgim brzuchu. - Kochanie, możesz sobie zapisać wszystko, co powiem. Zostałam wprawdzie namoczona, nasolona i zapeklowana w oceanie, ale teraz jestem już suchutka i gotowa do boju. - A co z DuffGordonami? Czy oni też powinni zeznawać? - Zdaje się, że na to właśnie masz nadzieję, prawda? - Jestem tylko reporterką. - Nieprawda. Czytałam twój artykuł i uważam, że to, co się stało w tamtej szalupie, nie jest ci obojętne. Pinky zawahała się przez moment. - A więc zauważyła to pani... - Biedny poczciwy Smith wcale tego nie chce, ale tak czy inaczej wpakuje się w kłopoty. Zobaczymy. Mnie nie chce powołać na świadka, bo ja nie będę grzeczna i nie zachowam się zgodnie z jego życzeniem. On się obawia, że jeśli zaprosi przed komisję przedstawicieli brytyjskiej arystokracji, oni już znajdą sposób, żeby obrócić to na swoją korzyść. Zresztą jest spore prawdopodobieństwo, że na to wyjdzie. - Pani Brown wyjrzała przez okno w kierunku biura Senatu. - Wszystko tu aż buzuje, czujesz kochanie? Zupełnie, jakbyśmy wszyscy siedzieli w butelce wody seltzerskiej, która za moment eksploduje. A może to się już stało, tylko my jeszcze nie zdajemy sobie z tego sprawy...? - A teraz kto znowu się skarży? - Senator Smith spiorunował wzrokiem asystentów stojących w drzwiach jego gabinetu - Córy Amerykańskiej Rewolucji, sir. Niepokoją się narodowym morale. - Że co? Nie my zbudowaliśmy ten cholerny statek i z całą pewnością nie przez nas zatonął! - Tak, sir. Tylko... Wszyscy są wytrąceni z równowagi. Samobójstwo tego tancerza... On był naprawdę lubiany. - Wiem, wiem. - Smith zepchnął piętrzącą się przed sobą stertę korespondencji na skraj biurka, nie przejmując się tym, że kilkadziesiąt kopert posypało się na podłogę. Prawie nie spał tej nocy, ślęcząc nad podręcznikami żeglugi i czytając o zagrożeniu górami lodowymi. Szlag go trafiał na samą myśl, że wszystkie plany na ten dzień mogą wziąć w łeb przez kolejny skandal.

Wymaszerował z biura i w ponurym nastroju skierował się w stronę sali zebrań zamkniętych. Zarzuty, kontrargumenty - komu wierzyć? Marynarzowi, który twierdzi, że obserwator usnął w bocianim gnieździe? Czy to choć trochę wiarygodne? Raczej nie. Ten człowiek jest jakiś niepewny. Wprawdzie senatorowi udało się zatrzymać i załogę, i Ismaya na trochę dłużej, ale ocalali pasażerowie zaczynali się już rozjeżdżać. Należało jak najprędzej dostarczyć im wezwania albo ich zeznania przepadną. A to oznaczało powrót do Nowego Jorku, co wcale nie poprawiało Smithowi nastroju. Strażnik z niejakim wysiłkiem otworzył mu drzwi do sali i ku swemu rozczarowaniu senator zobaczył w jej wnętrzu setki ludzi, włącznie z usadowioną na samym froncie tą irytującą dziennikarką z „Timesa”. Obok niej siedziała hałaśliwa pani Brown... Zdecydowanie nie zanosiło się na łatwy dzień. - Proszę o spokój! - Smith zastukał kilka razy młotkiem, rozdrażniony trudnym początkiem pracy komisji. Już zaczynał chrypnąć. - Pierwszym świadkiem będzie czwarty oficer Joseph Boxhall, główny nawigator z „Titanica” - oświadczył. Do miejsca dla świadków został doprowadzony niewysoki mężczyzna o czarnych włosach, nerwowo poruszający ustami. Pinky zerknęła w stronę drzwi. Nie było żadnej oficjalnej listy świadków. Czyżby Smith nakazał wszystkim członkom załogi oczekiwać za nimi na wezwanie? Raczej trudno będzie wkręcić się tam po wywiad... Senator rozpoczął zadawanie pytań. Boxhall był najwyraźniej dumny ze swoich nawigacyjnych umiejętności. Podczas rejsu obarczono go odpowiedzialnością za zbieranie ostrzeżeń o górach lodowych od innych statków, a poza tym za wykreślanie kursu „Titanica”. Kto zatem dostarczał mu ostrzeżenia? Kapitan statku, oczywiście. Czy otrzymał jakieś zawiadomienie o górach lodowych na kursie? Nie. A jaka była pogoda? Bezwietrzna i bezchmurna. Kolejny członek komisji odchrząknął. - Jak pan wyjaśni fakt, że nie dostrzegliście góry mimo tak pogodnej nocy? Boxhall skrzywił się i pokręcił głową. Niestety, nie potrafił wyjaśnić zjawiska. - Czy trudniej jest dostrzec je nocą? - Różnie bywa. Ale tej nocy woda była gładka jak stół. Gdyby były na niej choć najmniejsze zmarszczki, mielibyśmy znacznie większe szanse dostrzeżenia i ominięcia góry lodowej na czas. „Gładka jak stół”. Dziwaczne określenie. Ale zastanawianie się nad nim to strata czasu. Smith zdecydował się popisać tą odrobiną nowo nabytej wiedzy, stwierdzając - a Boxhall gorliwie mu przytaknął - że są różnice pomiędzy mniejszymi i rozsianymi lodowymi

formacjami, nazywanymi growlerami, a skupiskami wielkich odłamów, znanych pod nazwą „pola gór lodowych”. -

Te

grupy

występują

znacznie

częściej

na

szerokości

geograficznej

Nowofundlandzkiej Ławicy, jak rozumiem? I jest przyjęte zachowywanie w ich pobliżu szczególnej ostrożności? - Istotnie, sir. - No cóż... - ciągnął senator. - Jak to zatem możliwe, że właśnie w tej okolicy nie uznano za stosowne wzmocnienia obserwacji? Boxhall się zawahał. - Nie wiem. Wystarczy. Smith zastukał młotkiem i ogłosił przerwę. Pośpiech i głupota, oto winowajcy, pomyślała Pinky, przepychając się łokciami przez tłum prący w stronę wyjścia. Ta sama, stara historia - słyszała ją już dziesiątki razy. Koniec końców, wszystko sprowadzało się do spraw polityki. Pinky spragniona była świeżego powietrza. Udało jej się uciec przed ciżbą, bo nikt się nie rwał do opuszczania miejsca w obawie, że nie będzie miał później gdzie usiąść, i przeszła marmurowym korytarzem aż do holu wejściowego. Tam, na kamiennej ławeczce, dostrzegła panią Brown, która z wielkim ożywieniem rozmawiała z jakimś marynarzem. Pinky podeszła bliżej i zobaczyła Jima Bonneya. - Pinky, chodź tu do nas! - zawołała pani Brown. - Popatrz tylko, co ten człowiek potrafi! Jim uniósł głowę, rozpoznał ją i uśmiechnął się nieśpiesznym, choć serdecznym uśmiechem. Wyglądał na zmęczonego, był rozczochrany, a mimo to nie wydawał się skrępowany. W dłoniach trzymał nożyk i niewielki kawałek drewna. To duże dłonie, zauważyła Pinky po raz pierwszy. Z silnymi, długimi palcami. - Ja już widziałam twoje dzieło - powiedziała. - Niezły jesteś. Jim skupił się na pracy. - Jeszcze nie skończyłem. Niewiele mam do roboty, czekam, aż wezwą mnie do złożenia zeznań. - Zerknął pytająco na Pinky. Co ja mam mu niby powiedzieć? Że Tess nie przekazała żadnej wiadomości? - No cóż, jestem pod dużym wrażeniem - oznajmiła pani Brown. Spojrzała na Jima bystro. - Mam dla ciebie zajęcie, jeśli będziesz go potrzebował, młody człowieku. Czy umiałbyś stworzyć model statku, którym płynęliśmy?

- „Titanica”? Jasne. - Ze szczegółami? No wiesz, drabinki, olinowanie, bocianie gniazdo i tak dalej? Zastanowił się, marszcząc brwi. - Lepiej by mi to wyszło, gdybym miał jakieś plany - powiedział. - I nie wiem, czy znajdę czas. - Plany mogę załatwić. - Pani Brown machnęła dłonią. - Nie zamierzasz chyba zapuścić tu korzeni, jak już złożysz zeznania, prawda? Kącik ust Jima uniósł się w uśmiechu. - Nie, proszę pani. Zamierzam znaleźć pracę. - Właśnie ci ją proponuję - odparła kobieta z wystudiowaną cierpliwością. Zamawiam u ciebie replikę naszego statku. Zapłacę bardzo sowicie. Ma pan wielki talent, sir, a na dodatek dostał się pan w moje ręce. Napędzę ci klientów, jestem w tym dobra. Oraz, w razie gdybyś tego nie wiedział, bardzo bogata - westchnęła. - Kopalnie w Kolorado i takie tam... Pinky dostrzegła, że Jim zmienia się na twarzy. W pierwszej chwili nieco osłupiał, później opuścił wzrok na własne dłonie, jakby zobaczył je po raz pierwszy w życiu. - Umowa stoi - odparł. NOWY JORK 22 KWIETNIA PONIEDZIAŁEK WIECZOREM Tess bezmyślnie spacerowała po swoim pokoju w Waldorfie upojona świadomością, że już jutro uwolni się od ciekawskich spojrzeń hotelowego personelu i gości, od snujących się jej śladem szeptów, gdy przebywa drogę od lobby do tej małej, prywatnej klitki. Jutro będzie u siebie. Usiadła na łóżku, napawając się ciszą, lecz nagle poczuła ukłucie samotności. Co też dzieje się w Waszyngtonie? Pinky na pewno będzie jutro miała kolejny artykuł. Czy widziała się z Jimem, czy z nim rozmawiała? Czy wszystko u niego w porządku? Powoli zaczęła szykować się do snu. Nie było sensu udawać, że za nim nie tęskni. Przymknęła oczy, przywołując w wyobraźni jego twarz, sprężysty krok, wspólny spacer z hotelu do magicznego Central Parku. To było zaledwie dwa dni temu... Tess odsunęła kołdrę i ułożyła się w gładkiej, perkalowej pościeli. Nie pora na głupie marzenia! Udało jej się naprawić suknię, ale jutro czeka ją kolejny długi i trudny dzień. Zapadła w sen, ukojona dotykiem metalowego klucza, wokół którego mocno zaciskała palce.

9 WALDORFASTORIA NOWY JORK 23 KWIETNIA WTOREK RANO Widziałaś nekrolog w gazetach? - odezwała się Elinor, odsuwając ciężkie story i wpuszczając do środka poranne słońce. - Oczywiście, że tak. - W powietrzu zawirowały wydobyte światłem drobinki kurzu. Lucile zakaszlała, a potem jęknęła, przyciskając chusteczkę do twarzy. - Och przestań, Lucy - powiedziała Elinor niecierpliwie. - Już wystarczy robienia z siebie ofiary. - Jak możesz tak do mnie mówić? - Bo cię znam i wiem, jak dobrze ci wychodzi udawane oburzenie i użalanie się nad sobą. Oto dlaczego. Co się stało, to się nie odstanie, a im prędzej cię stąd zabierzemy do Europy, tym lepiej. - Moja kartka do Jean Darling nie zawierała żadnego użalania się nad sobą, musisz przyznać. - Była taka, jak trzeba. Najlepsza, jaką mogłaś napisać w takich, a nie innych okolicznościach. - Elinor sięgnęła po cygarniczkę i osadziła w niej papierosa. - Musisz? Mam serdecznie dość zapachu dymu. - Czy jest gorszy od herbaty i tartaletek? - Elinor zapaliła i zaciągnęła się, wyglądając przez otwarte okno. - Wczoraj wieczorem powiedziałaś, że są wstrętne. - Proszę. Staram się. Twarz siostry złagodniała. - No dobrze. - Elinor zgasiła papierosa i wrzuciła go do popielniczki. - Wiem, że jesteś na mnie zła. Cosmo najwyraźniej również. Samobójstwo Jordana Darlinga to okropna sprawa i naprawdę żałuję, że w ogóle odezwałam się do tamtych reporterów. Ale obwinianie mnie to gorzka niesprawiedliwość. Czy to, że przeżył katastrofę, mu nie wystarczało? Co to za wina przeżyć, gdy inny się nie uratuje? - Być może całkiem spora... Rozzłoszczona Lucile zacisnęła usta. - Zaraz powiesz coś głębokiego i skomplikowanego, a ja ucieknę z tego pokoju.

- No cóż, tym razem to mnie udało się przyprzeć cię do muru. - Głos Elinor brzmiał swobodnie. - Czyż nie pasujemy do siebie? - Co masz na myśli? - Spójrz na nas obie. Ja, odkąd skończyłam piętnaście lat, piszę różne historie, a ty, moja droga siostro, igłą utorowałaś sobie drogę ucieczki z nieudanego małżeństwa. A potem wpadłaś na pomysł drapowania sukien na żywych modelkach i voila! Sukces. Oczywiście, dopomogłaś losowi, wżeniając się w tytuł. Zgodzisz się chyba ze mną, że całkiem niezła z nas para? - Przygotowujesz scenę do czegoś więcej, już ja cię znam... - Oczywiście. Być może trochę za bardzo przywykłyśmy, że same wyznaczamy zasady. - A co to ma wspólnego z ocaleniem z katastrofy? - Lucy, raczej nie zaliczamy się do ludzi sympatycznych. Obie jesteśmy nieco lekkomyślne, zgodzisz się chyba? - Nie mam ochoty na te twoje gierki. Naprawdę nie musiała wysłuchiwać tych starych, dobrze znanych przytyków, które tak lubiła Elinor. - I samolubne. - Tak twierdzi Cosmo. - No cóż, odkładając na moment na bok twojego drogiego męża... Ale przy okazji, trochę się wygłupił z tą szczodrością w szalupie. No właśnie. Oto moja odpowiedź. Lucile uniosła brew. - Czyli, droga siostro? - To proste. Egoiści i samoluby potrafią się ratować. Na tym polega nasze szczęście. Obie zamilkły. Lucile odpowiedziała dopiero po dłuższej chwili spędzonej na przyglądaniu się dzbankowi do herbaty na srebrnej tacy. - Myślałam, że przyjechałaś tutaj, żeby mnie pocieszyć. - I pomóc ci się otrząsnąć, Lucy. - Głos Elinor brzmiał spokojnie. - Jesteśmy samodzielnymi kobietami, takich jak my jest niewiele, prawda? Ale nie możemy sobie pozwolić na złudzenia na własny temat. A teraz pytanie. Słyszałam, że marynarz, który twierdzi, iż nie pozwoliłaś mu wrócić po tonących, ma zeznawać. I co zamierzasz w związku z tym? - Nie mam pojęcia, co mogłabym. Zaprzeczę wszystkiemu, oczywiście. - Już mogę sobie wyobrazić dalszy ciąg...

- Wszystko będzie dobrze, na pewno. A jeśli chodzi o wiarę we własne, jak to ujmujesz, złudzenia, chciałam tylko odnieść sukces w tym, co robię najlepiej, czyli w projektowaniu strojów. Udało mi się i nie zamierzam za to przepraszać. - On może się ulotnić w jednej chwili, wiesz? - No cóż... Gdybyśmy się przejmowały takimi rzeczami, do niczego byśmy nie doszły. - Może nawet nie przetrwałybyśmy dzieciństwa. - Matka bywała trudna. - Och, powiedz to wreszcie otwarcie, Lucy! Ona była nieprawdopodobnie wredna. Posiedziały jeszcze chwilę w milczeniu. - Udało się nam - stwierdziła Lucile zmienionym głosem. - Wspólnie. - Droga Lucy, ty się bardziej nacierpiałaś. - Ale przy okazji opanowałam sztukę wyjątkowo skutecznych napadów złości. - Doskonaloną nieustannie - mruknęła Elinor, patrząc na siostrę z rozbawieniem. - No cóż, naturalnie. Znów umilkły, ale tym razem milczały zgodnie. Lucile pojadała tartaletkę, pijąc herbatę. - Na pewno te okropne historie w gazetach wkrótce ucichną. Nie zniosłabym jeszcze jednego dnia chowania się w hotelu - powiedziała wreszcie. - Zrobili sobie ze mnie kozła ofiarnego, ale znudzą się wkrótce. Tak się dzieje zawsze. Zaczną polowanie na nowe ofiary, nie sądzisz? Doszły mnie słuchy o okropnym zachowaniu co bardziej histerycznych pasażerów z trzeciej klasy. - Nie licz na to. Zrobiłaś zbyt wielką karierę i jesteś zbyt dobrze znana, żeby cię pozostawiono w spokoju. Lucile osunęła się na oparcie fotela i przymknęła powieki. - Muszę wracać do pracowni. To moje życie i nie chcę, żeby ktoś inny kierował zakładem, a już na pewno nie Tess. Ona nie ma żadnego doświadczenia w interesach. Otworzyła oczy i zmarszczyła czoło. - Trochę mało konkretnie mówiła, jak jej wczoraj poszło. Rozmawiałaś z nią? Czy ona coś ukrywa? Elinor uważnie przyjrzała się siostrze. - Jeśli powiem, masz mi obiecać, że nie będziesz szaleć. - Och, na litość boską! - Obiecujesz? Jeśli nie, to za chwilę stąd wyjdę i wsiądę do pociągu prosto do Los Angeles. Lucile ustąpiła niechętnie. Elinor opowiadała jej o pociętej ślubnej sukni, a ona

słuchała w osłupiałym milczeniu. Również wtedy, gdy dowiedziała się, jak Tess postanowiła ją zreperować, i jak jej się udało. - Kto mógł zrobić coś takiego? - Ona tego nie wie. Ale nieobecność twojej głównej asystentki wydaje się podejrzana. - Tess nie majstrowała przy kroju, prawda? - Zrobiła, co musiała. - A więc jednak! I bała się o tym wspomnieć. - Powiedziałam ci: zrobiła, co musiała. A ty już się szykujesz, żeby ją za to zgromić. Po co w ogóle ją tam wysyłałaś? - Nie miałam wyboru. - Co na to Cosmo? - Uważa, że jestem zbyt opiekuńcza. Co za nonsens! - Już prędzej starasz się tę opiekuńczość ograniczać... Między siostrami ponownie zawisło wspomnienie dawnych, pokrywanych milczeniem krzywd. - O nic nie pytam. Lucile odwróciła głowę. - I dobrze. Stłumione odgłosy miasta - stukot końskich kopyt na bruku, terkot samochodów, nawoływania dzieci - wlatywały przez otwarte okno. Jedyne dźwięki w nagłej ciszy. Elinor westchnęła, wyciągnęła rękę i poklepała siostrę po dłoni. - No cóż, wracając do twojego wiosennego pokazu... Udało mi się dojść do porozumienia z pewną młodą kobietą, która kiedyś zrobi karierę w filmie, ale na razie potrzebuje pieniędzy. - Co to za porozumienie? - W zamian za jedną z naszych sukien noszoną i tu, i w Hollywood będzie cię wynosić pod niebiosa jako projektantkę. - A te pieniądze? - Zapłacimy jej tysiąc dolarów. - Mój Boże, to jakieś szaleństwo! To ona powinna płacić! - Lucy, ona niedługo stanie się bardzo ważną klientką. Nie słyszałaś o Mary Pickford? - Coś czytałam. Ale nie potrzebuję taniego rozgłosu. Nie, nie chcę nic o tym słyszeć. Elinor usiadła wygodniej i znów sięgnęła po cygarniczkę. Nieśpiesznie zapaliła kolejnego papierosa.

- Moja kochana siostrzyczko, nie stać cię na to, żeby odrzucić tę ofertę - stwierdziła. We wtorek rano Tess wyszła z hotelu z niewielką walizką, mijając po drodze apartament Lucile. Z ulgą pomyślała, że już nie musi udawać kogoś innego w tych bogatych wnętrzach. Cosmo i Elinor na pewno nawet nie zdają sobie sprawy, ile dla niej znaczy posiadanie własnego kąta. Odgarnęła dłonią włosy z twarzy z nadzieją, że nie wygląda na tak znużoną, jak się czuje. Noc była pełna kolejnych koszmarów, we wszystkich przewijali się Darlingowie. Tess nie była w stanie wyrzucić ich z głowy. Ten życzliwy, radosny mężczyzna i jego żona stanowiący uosobienie spełnionego marzenia... Już nie żył, odszedł. Wczoraj udało jej się zepchnąć myśli o nim w odległy kąt, ale wiedziała, że będą tam na nią czekać. Właśnie teraz domagały się uwagi. „Okrutna”, powiedziała Jean Darling, choć Lucile nikt nie mógł zarzucić, że zabiła jej męża. Nikt nie miał prawa tak twierdzić. Jakaż to ironia, że mężczyzna, który okazał się tchórzem, zdobył się na dość odwagi, by targnąć się na życie... A może wystarcza do tego wstyd? W hotelowym lobby Tess przejrzała „Timesa” i artykuł Pinky o wczorajszym przesłuchaniu. Ani słowa o Jimie, nic o DuffGordonach. Tylko zdjęcie Jordana Darlinga i drugie, na którym widać jego zapłakaną żonę. I nic, co mogłoby im przynieść pociechę. A już na pewno nie ze strony kogoś zatrudnionego przez lady DuffGordon. Do tej pory Jim musiał się już dowiedzieć, co się stało. Co pomyślał? Tess z ciężkim sercem wsiadła do czekającego samochodu. Musi się jakoś pozbierać. Teraz, tylko na dziś, po prostu krok po kroku. W salonie na pewno gorączkowe zamieszanie, bo pokaz - jak można przejmować się taką sprawą w obliczu podobnej tragedii? - zaledwie za parę dni. Wczorajszego wieczoru James po kolei odkreślał wszystkie sprawy, które należało załatwić, a ją ogarniała wielka wdzięczność za to, że tak szybko stanął u jej boku. Zamówił kanapeczki i wino. Zajął się nawet przypominającymi o imprezie liścikami, które powinny trafić do stałych klientów Madame. Co jeszcze? Tess usiłowała się skupić na kłopotach z modelkami. Jedna z nich zdawała się znudzona i nie mogła ustać spokojnie. Nie można jej było również zmusić do ostatniej przymiarki, choć została wybrana do zaprezentowania najważniejszej ślubnej sukni. Potarła oczy. Już była zmęczona, a to dopiero początek dnia. - Lucile, wróć niedługo! - szepnęła pod nosem. - To raczej twój świat niż mój. Zamknęła torebkę, z zadowoleniem czując ciężar spoczywającego w niej klucza. - Mamy problem - powiedział James, gdy tylko Tess stanęła w drzwiach gabinetu Lucile. Jego łysina lśniła od potu. - Zaszewki w sukni ślubnej są zbyt ciasne.

- Chyba uda się to rozwiązać przez wszycie kawałków jedwabiu - odparła, usiłując nie tracić pewności siebie. Pokręcił głową ze znużeniem. - Modelka zdejmowała suknię i znów ją naddarła. I mówi, że jeszcze nigdy nie widziała takiego bałaganu tuż przed pokazem. A potem ostentacyjnie opuściła salon. Pewnie ma już w kieszeni propozycję pracy dla tej całej Chanel. - Przynieś mi suknię. I przyprowadź modelkę. Wszystko jedno którą. James skinął głową i szybko wyszedł z gabinetu. Ten dygot dłoni, gdy podawał suknię, a ona zobaczyła rozdarcie! Trzeba zmienić całą linię stanika, a to oznacza również wszywanie od nowa spódnicy. Lucile się wścieknie, ale nie ma wyjścia. Tess zaczęła wypruwać szwy i na nowo fastrygować kreację (czy naprawdę ta halka pod spodem jest niezbędna?) i poczuła, że ogarnia ją coś zupełnie niespodziewanego i zaskakującego. Euforia! Poczuła, że sobie poradzi. Że uratuje suknię Lucile. Modelka, wysoka i szczupła, mniej więcej osiemnastoletnia, spoglądała prosto przed siebie, niczym się nie przejmując i o nic nie pytając. Tess, pochłonięta przycinaniem i dopasowywaniem materiału, pracowała w milczeniu. Halkę, marszczącą się pod rozdartym jedwabiem, trzeba było usunąć. Dłoń z nożyczkami zawisła nad tkaniną. Czy materiał okaże się zbyt przejrzysty, czy też ledwie będzie sugerował kształt nóg? Pierwszy wariant byłby fatalnym rozwiązaniem, ale Tess wiedziała, że jakoś wybrnie z kłopotu - koraliki zredukują prześwity, a pozbawiona halki spódnica będzie lepiej się układać. Nożyczki, ostre i pewne, zaczęły odcinać spodnią warstwę. James wpadł do gabinetu z rozpromienioną twarzą w chwili, gdy skończyła pracę. - Dzwoniła panna Glyn - powiedział. - Z informacją, że na pokazie pojawi się sama Isadora Duncan. Jestem pewien, że to pomoże zatuszować nieobecność pani Wharton. Tess podniosła oczy znad materiału i aż się zachłysnęła własnym oddechem. - Mój Boże! - wykrztusiła tylko. - Madame uszyła dla niej kilka pięknych sukien. - James uprzedził pytanie. - Ale ona nie musi nawet nic kupować. Wystarczy sama jej obecność. A teraz proszę pójść za mną i zobaczyć dywan. Właśnie go rozkładają. Tess wyjrzała za drzwi i po raz drugi zaparło jej dech. Od wejścia, od strony nędznie wyglądającej windy, aż po kraniec poddasza rozwijano gruby, bogaty, purpurowy kobierzec. Szwaczki i krawcowe od poprawek obserwowały to i chichotały. Pracownia, miejsce ich codziennej pracy, zawalone maszynami do szycia i piętrzącymi się stosami jedwabi i miękkich wełen, zaczynało zmieniać oblicze. Wokół sceny zawieszono szyfonowe kotary,

tworzące srebrzyste, przypominające obłok tło, jakiś robotnik pracował przy oświetleniu otulającym teraz pomieszczenie miękkim półmrokiem. Magia! - Lucile wie, jak się do tego zabrać, nieprawdaż? - szepnął James. - Ma takie wyczucie! Zadziwiająca kobieta, chociaż potrafi doprowadzić do szału. - Owszem - zgodziła się Tess. Czy ona również, któregoś dnia, potrafiłaby zaaranżować coś podobnego? Możliwe, pomyślała, pozwalając sobie powrócić wspomnieniami do tamtego wieczoru na „Titanicu”, kiedy Jack Bremerton tak niespodziewanie wyraził pokładaną w niej wiarę. Prawdopodobnie nie zobaczy tego mężczyzny już nigdy więcej i nie powie mu, że zaufanie w jej możliwości było mocno na wyrost. Ale wiedziała, z całą pewnością, że bardzo chciałaby na nie zasłużyć. SALA KONFERENCYJNA KOMISJI DS. TERYTORIÓW WASZYNGTON D.C. 23 KWIETNIA WTOREK We wtorek rano Pinky z trudem przywlokła się do nowej sali przesłuchań. Ten skąpiec Van Anda umieścił ją w hotelu pełnym głośnych, wracających po nocy balowiczów, gdzie żadne walenie w ściany ani pokrzykiwanie w głąb korytarza nie chroniło przed hałasem. Próbowała wczoraj porozmawiać z Bonneyem, ale ludzie Smitha dostrzegli go w holu wyjściowym i szybko stamtąd zabrali, podobnie jak innych marynarzy. Zbyt wielu świadków i zbyt wiele sprzeczności - to właśnie irytowało Pinky. Jakiś kaletnik twierdził, że członkowie załogi oddawali strzały w powietrze, żeby powstrzymać panikujących mężczyzn przed wdarciem się do łodzi, zaś pewien duchowny z Brooklynu dowodził, że na statku panował całkowity spokój i nie było absolutnie żadnej paniki. Pinky pracowała aż do ostatecznego terminu zamknięcia porannego wydania gazety, ale rozpraszał ją niepokój o ojca. Umówiła się z jedną z sąsiadek, że ta będzie zaglądać do pani Dotson (oby robiła to w miarę dyskretnie!). Pielęgniarka nie powinna zorientować się, że nie do końca jest obdarzana zaufaniem, choć pewnie i tak była tego świadoma. Pinky przycupnęła na krześle z przodu zadowolona, że znów pojawiła się tak wcześnie. Brakowało jej obecności pani Brown, wybitnie nadającej się do cytowania pani Brown! - ale ta tryskająca energią dama wróciła już do Nowego Jorku, snując śmiałe plany związane z artystyczną karierą Jima. Zdaniem Pinky nieco przesadne. Ale przecież bogaci ludzie zawsze sprawiali wrażenie, że zarabianie pieniędzy nie wymaga wysiłku... Ludzie tłoczyli się niezadowoleni, że przesłuchanie zostało przeniesione do innej sali,

o lepszej akustyce. To ich nie obchodziło, chcieli po prostu być obecni, by wysłuchać opowieści o wszystkich skandalach, które składają się na każdą katastrofę, czyniąc ją smakowicie ciekawą. Boże, co za straszna myśl! - skarciła się w duchu Pinky. Zrobiłam się okropnie cyniczna. Pierwszym świadkiem był obserwator z bocianiego gniazda „Titanica”, Frederic Fleet, biednie ubrany mężczyzna, mnący w dłoniach obszarpaną czapkę. Zerkał nerwowo w stronę Bruce’a Ismaya, co niespecjalnie dziwiło zgromadzonych. Jak Smith mógł oczekiwać szczerości od ludzi, których utrzymanie zależało od linii White Star? - Panie Fleet, pańskim zadaniem było meldowanie o wszelkich zauważonych zagrożeniach, czy tak? - zapytał senator. - Tak, sir. Powiedziano nam, że mamy uważnie wypatrywać niewielkich skupisk lodu. I, no cóż... To ja zgłosiłem obecność góry lodowej przed dziobem. To był niebieski lód. - Ile czasu minęło od zgłoszenia do kolizji? - Nie mam pojęcia. - Znów niespokojne spojrzenie na Ismaya. - A tak mniej więcej? - Nie ustępował Smith. - Zgłosiłem ją natychmiast po zauważeniu... - Przywykł pan do szacowania odległości ze swojego miejsca w bocianim gnieździe, prawda? Pana zadaniem jest wpatrywanie się w horyzont i zgłaszanie zauważonych obiektów, nieprawdaż? - Stamtąd wyłącznie informujemy, że coś widzimy - odparł Fleet. - Oceniać odległości za dobrze nie potrafię. Przez salę przeszedł szmer. Obserwator na największym, najwspanialszym statku świata nie potrafi ocenić czasu ani odległości! - Czy dano panu jakąś lornetkę? - zapytał Smith. - Nic takiego nie mieliśmy, polegaliśmy tylko na własnych oczach. Prosiliśmy o lornetki w Southampton, ale powiedziano nam, że nie ma. - Na tym ogromnym statku nie było żadnej lornetki? - Zgadza się. Pinky zapisała w notesie dwa słowa. Wielkimi literami: brak lornetek. To będzie najważniejsza informacja w jej artykule. - I jak, pana zdaniem, idzie praca? - spytała senatora podczas przerwy na lunch. - To znowu pani! - zniecierpliwił się i spróbował ją wyminąć. Ruszyła jego śladem. - Senatorze, ja tylko pytam, jak to śledztwo na pana wpływa? Bo mnie nie pozostawia

obojętną. - A mianowicie? - Przystanął. - To więcej niż smutne takie przemieszanie niekompetentnych ludzi, nieudolnej roboty i samolubstwa. Tak właśnie o tym wszystkim myślę. Smith pozwolił sobie na nieznaczny uśmiech. - Usiłujemy poskładać pewną łamigłówkę, panno Wade. Jest jeszcze mnóstwo kawałków, które nie znalazły się na swoich miejscach. Myślę, że trafimy jeszcze na znacznie więcej godnych zapamiętania historii, niż się pani zdaje. Ale proszę pamiętać, że natura ludzka to niekoniecznie wyłącznie odwaga. Pinky impulsywnie zadała kolejne pytanie. - Równie ważne jest nie tylko to, co zrobili niektórzy ludzie, żeby ocalić życie, ale i działania linii White Star, prawda? - Wiem, do czego pani zmierza - odparł Smith i znów się odwrócił. - Brytyjczycy są na pana wściekli, sir - dorzuciła szybko. - Mówią, że jest pan głupi i ograniczony, i... - Wiem, wiem... Dostałem dziś rano raport. - W głosie mężczyzny zabrzmiała irytacja. - Coś jeszcze? Warto zaryzykować strzał. - Trzyma pan załogę w odosobnieniu, dopóki nie złoży zeznań, senatorze, ale czy mogłabym pomówić krótko z jednym z marynarzy? Z Jimem Bonneyem. Ta rozmowa potrzebna mi jest do ogólnej koncepcji. Dopóki pan z nim nie skończy, nie mogę napisać ani słowa. - Jutro - odparł. - Po zakończeniu codziennych przesłuchań. - Kiedy będzie przesłuchiwany Bonney? - We czwartek. - A kiedy wezwie pan na wyjaśnienia DuffGordonów? Smith obrócił się na pięcie i odszedł. Pinky patrzyła za nim usatysfakcjonowana. Jeśli nadal będzie go przypierać do muru, może w końcu zmusi go, by to zrobił. NOWY JORK WTOREK WIECZOREM Tess zatrzymała się przed skromną kamienicą niedaleko Flatiron Building i zerknęła na trzymaną w dłoni zmiętą karteczkę. Tak, to ten adres. Energicznie podeszła do frontowych drzwi i włożyła jeden z dwóch kluczy do zamka. Nie chciał się obrócić i Tess przez chwilę

uległa panice, zanim dotarła do niej rzecz oczywista. Drzwi frontowe otwierał drugi klucz, zaś pierwszy - mieszkanie na górze. Wsunęła do zamka właściwy i drzwi stanęły otworem. Dziewczyna szybko weszła po schodach, zobaczyła właściwy numer i włożyła do zamka drugi klucz. Tess Collins po raz pierwszy w życiu weszła do mieszkania, które mogła nazwać swoim. Szeroko rozpostarła ramiona i powoli zawirowała pośrodku skromnego pokoju. Maleńka kuchnia, ale z żelaznym piecykiem. Nieco podniszczona para dębowych, solidnych foteli, których nóżki nie połamią się, jak tylko się na nich przysiądzie. Łóżko z wesołą kapą w odcieniach czerwieni i zieleni, niewielki stolik i elektryczna lampa. To jej, to wszystko jej! Komu może o tym powiedzieć? Z kim się podzielić radością? Nagle pożałowała, że nie ma z nią Pinky. Miała wrażenie, że tamta by zrozumiała. - Zarobię na nie - postanowiła i nieco zaskoczyło ją brzmienie własnego głosu. - I zatrzymam. SALA KONFERENCYJNA KOMISJI DS. TERYTORIÓW WASZYNGTON D.C. 24 KWIETNIA ŚRODA Ten człowiek nie zamierzał ustąpić ani na jotę. Zdegustowany William Alden Smith patrzył, jak Bruce Ismay schodzi z podwyższenia dla świadków. Stawał na nim już dwa razy, podczas których zimne oblicze prezesa White Star prezentowało wyłącznie wyniosłą nieprzystępność. Nie, nie nalegał, żeby kapitan zwiększył prędkość „Titanica” poza bezpieczną wartość. Tak, słyszał o możliwości pojawienia się gór lodowych, ale prędkość statku nie była nadmierna. - Czy nie uważa pan za wskazane zmniejszenie prędkości statku podczas przekraczania Atlantyku, w ramach stosowania odpowiednich środków zapobiegawczych, po ostrzeżeniu o obecności gór lodowych? - zdziwił się jeden z członków komisji. - Na ten temat nie mam zdania - odparł Ismay. - Zatrudniamy możliwie najlepsze załogi i te sprawy pozostawiamy całkowicie w ich gestii. Teraz prezes powrócił na swoje krzesło w sali i zaplótł ramiona na piersi, wyraźnie z siebie zadowolony. Jeszcze nie możesz wracać do domu, pomyślał senator Smith ponuro. Pozwolę ci prysnąć do Anglii dopiero wtedy, kiedy sam uznam to za możliwe i stosowne. Opuścił wzrok na listę świadków. Następny miał być Harold Lowe, piąty oficer na

statku, człowiek znany z brawury i barwnego języka, o prawdopodobnie największych kwalifikacjach żeglarskich wśród załogi. - Pomagał pan umieszczać ludzi w szalupach, prawda? - zaczął Smith. Lowe ochoczo pokiwał głową. - Czy znał pan tych, którzy panu asystowali? - Nie, sir, nie z nazwiska. - Zawahał się, ale tylko na sekundę. - Ale jest tutaj pewien człowiek, dzięki któremu wiem, że odmówiłem panu Ismayowi wstępu do jednej z łodzi. W sali zapanowało poruszenie. - Nie pozwolił pan panu Ismayowi wsiąść do szalupy? - powtórzył zdumiony Smith. - Owszem. Pan prezes zachowywał się zbyt nerwowo, był podniecony sytuacją. Powtarzał bez przerwy: „Opuszczać szalupę! Opuszczać szalupę!”. A ja mu powiedziałem... - Proszę zacytować swoje słowa. Lowe przeczesał włosy palcami, wyraźnie zastanawiając się, czy zachować dyskrecję, zwyciężyła jednak otwarta natura. - Powiedziałem mu: „Jeśli, cholera, odsunie się pan od tej łodzi, postaram się panu jakoś pomóc. Chce pan, żebym szybko opuścił tę szalupę? Toż ja ich wtedy wszystkich potopię!”. Senator Smith pozwolił sobie na chwilę satysfakcji na widok podenerwowanej twarzy Ismaya. Całkiem przyjemne uczucie, doprawdy. A Lowe poczuł się teraz zupełnie swobodnie. Opowiedział, jak krzyczał na marynarzy, żeby zamocowali szpunty w dodatkowych szalupach, zanim te opadną na wodę. Tak było trzeba, żeby nie zatonęły. Opowiadał, jak zmagali się z wiosłowaniem co mniej kompetentni członkowie załogi. - Czy marynarze nie odbyli żadnego przeszkolenia w tym zakresie przed rejsem? zapytał Smith z niedowierzaniem. - Były jedne ćwiczenia, ale tylko na dwóch łodziach - odparł Lowe. - Dla nas ten statek był taką samą nowością, jak dla pasażerów. Smith pozwolił wybrzmieć ciszy. W sali rozległo się zbiorowe westchnienie. Do ludzi dotarła różnica między teorią a praktyką. - A więc pomagał pan w zapełnianiu łodzi. Proszę nam opowiedzieć, co się działo, kiedy już znalazły się na wodzie - powiedział wreszcie senator. - Podprowadziłem moją szalupę w pobliże czterech innych, każąc im podpłynąć do siebie. Potem powiązałem je linami, bo uznałem, że taką grupę łatwiej wypatrzy statek ratunkowy. A później poleciłem swoim pasażerom się przesiąść.

- Dlaczego pan to zrobił? - Żeby móc wrócić. W sali zrobiło się bardzo cicho. Pinky czekała z piórem w dłoni. Senator Smith nachylił się bliżej świadka. - Żeby wrócić ludziom na ratunek? - Tak, sir. Oczywiście, musiałem odczekać, aż przycichną nieco krzyki i wrzaski, a rozbitkowie w wodzie nieco opadną z sił. I wtedy uznałem, że można bezpiecznie zawrócić na miejsce katastrofy. - Czekał pan, aż tonący ludzie przycichną? - Głos Smitha drgnął nieznacznie. - Tak, sir. - Lowe wyraźnie nie zamierzał lukrować swojej relacji. - Nie byłoby z mojej strony ani mądrze, ani bezpiecznie uczynić to wcześniej, ponieważ szalupę by wywrócono i nie udałoby się uratować nikogo. Więc kiedy okrzyki ucichły, podpłynąłem na wiosłach blisko miejsca zatonięcia „Titanica” i podjąłem z wody czterech ludzi. Trzej kolejni nie żyli. - Co pan z zrobił z tą trójką? - Pomyślałem, że nie jestem od zajmowania się zwłokami, ale żywymi, więc zostawiłem. - Gdyby pan nie zwlekał, mógłby ocalić pan więcej ludzi. Lowe spojrzał senatorowi prosto w oczy. - Podjąłem tę próbę, sir, najwcześniej, jak było można, i nie boję się do tego przyznać. Jeśliby komuś udałoby się odpłynąć od masy tonących, mógłbym go podjąć, ale wpłynięcie w taką ciżbę mijało się z celem. - Chce pan powiedzieć, że tak postąpiłby każdy? - Inne postępowanie równałoby się samobójstwu. Tłum w milczeniu przetrawiał słowa marynarza. Wymieniano skonsternowane spojrzenia. Pinky siedziała nieruchomo, wpatrzona w notatki. Nikt jeszcze tak obrazowo nie zmusił bezpiecznych, siedzących w cieple obserwatorów zdarzeń do przeniesienia się myślami na lodowate wody i zmierzenia z pytaniem, co było wówczas właściwe, a co nie. Gdzie się podziały te kąty i zakamarki, w które zaszywali się dotąd ze swoim świętym oburzeniem? Czy mogli teraz uciec przed zadaniem sobie najważniejszego pytania: „Co ja bym zrobił?”. Powoli Pinky zaczęła pisać. Jim czekał na nią na schodach budynku biura senatu, zaraz po środowych przesłuchaniach. Z dłońmi wciśniętymi w tylne kieszenie spodni chodził niespokojnie tam i z powrotem, bez kurtki, pozornie niewrażliwy na chłód wieczornego wczesnowiosennego

powietrza. Pinky zawołała go, więc podniósł wzrok. - Pozwolono mi z tobą dzisiaj porozmawiać - stwierdził. - Ale moje kwestie są nie do druku, jasne? - Chodzi mi wyłącznie o tło. Wywiad z tobą wykorzystam jutro, już po twoich zeznaniach. Widzisz, mam przeczucie, że dzięki tobie lady DuffGordon ponownie wyląduje na pierwszych stronach gazet. A może się mylę? - Mogę powiedzieć tylko tyle, że zamierzam odpowiedzieć na wszystkie zadane pytania. Zgodnie z prawdą. Poszli w dół wzgórza. - Byłeś w sali przesłuchań? - spytała Pinky. Jim skinął głową. - A co sądzisz o zeznaniach Lowe’a? - To uczciwy człowiek. I dzielny. - Zdaje się, że nie śpieszył się po rozbitków... Jak uważasz? - Wypróbowujesz na mnie jakąś koncepcję czy naprawdę wierzysz w to, co mówisz? Pinky nie takiej odpowiedzi oczekiwała. Zawahała się. - No jak? - Nie wiem - odparła. Popatrzył na nią. - To pomyśl o tym, dobrze? - Głos miał spięty i poważny. - Lowe się bał. Co, u diabła, złego w takim twierdzeniu? Podjął jednak decyzję, zrobił to, co uważał za słuszne. A ci zadowoleni z siebie ludzie, wymieniający zaszokowane spojrzenia w sali, nie mają pieprzonego zielonego pojęcia, jak to wyglądało. Przepraszam za brzydkie słowa, ale tak właśnie jest. - Słyszałam już gorsze - odparła Pinky pogodnie. - Powinieneś spędzić jakiś czas w redakcji. My tam wszyscy jesteśmy jak marynarze. - Nie całkiem mogę sobie wyobrazić, jak rzucasz mięsem. Założę sie, że nie znasz nawet połowy spośród znanych mi określeń - powiedział z bladym uśmiechem. - Pójdziesz ze mną na obiad? - zapytała impulsywnie. - Jasne. Wszędzie, byle nie do tego obskurnego hotelu, w którym nas trzymają. Znaleźli stolik w najdalszym kącie jadłodajni Ebbitta, z dala od ciężkiego, mahoniowego baru oświetlonego pojedynczą, migoczącą świecą wotywną. Pinky rozsiadła się w wygodnym boksie i poczuła odprężenie. Nie chciało się jej pracować, chociaż robota nagliła. Co takiego miał w sobie ten Jim, że przy nim popuszczała sobie cugli i jakby nieco

miękła? Przecież on myśli wyłącznie o Tess. - Co masz zamiar jutro powiedzieć? - spytała w końcu. - Już mnie o to pytałaś - odparł, nadziewając kawałek ziemniaka na widelec. Odpowiedź pozostaje niezmienna. Powiem, co zaszło, jeśli zapyta mnie o to komisja. - Czy teraz inaczej myślisz o pobudkach postępowania lady DuffGordon? Po wysłuchaniu zeznań Lowe’a? Zdziwił się. - Jak to? - No cóż, Tess broni swojej chlebodawczyni. Mówi, że Lucile nie zachowywała się inaczej niż pozostali. Że robi się z niej kozła ofiarnego. - Wiem... - przyznał cicho, niemal czule. - Nie odbieramy tego tak samo. Ale ja jej nie mogę wyjaśnić wszystkiego. - Przykro mi, że wczoraj nie miałam dla ciebie żadnej wiadomości... Jej szczerość chyba nieco zażenowała Jima. - Miałem nadzieję, ale niczego się nie spodziewałem. - A mnie się wydaje, że jednak tak. W milczeniu odwrócił wzrok. Może teraz zająć się tym, co nie daje jej spokoju? - Czy ty też byś odczekał, dopóki... Jak Lowe to ujął? Dopóki masa tonących się nie przerzedzi? Nie bronię Lucile, ale i on zachował całkiem sporo zdrowego rozsądku. - Czy to właśnie zamierzasz napisać? Czy zamierzała? Nie była pewna, a już na pewno nie chciała się do tego przyznawać. Za parę godzin miała się stawić w biurze telegrafu, miała więc czas, by sobie wszystko dokładnie przemyśleć. Jim nachylił się nad blatem i splótł na nim dłonie. Zbliżył twarz do jej twarzy. - Twój artykuł... - powiedział. - Jego tytuł powinien brzmieć: Zawrócił. Słuchaj, mieliśmy wybór. Tak, ja bym zawrócił i być może zostałbym szaleńcem odpowiedzialnym za śmierć wszystkich w łodzi. A może nie. Może Lowe żałuje, że tak długo zwlekał z powrotem praktycznie pustą łodzią, która mogła pomieścić sześćdziesięciu ludzi? Ale opowiedział swoją historię wprost. Nie usiłował niczego łagodzić, jak ten, jak mu tam, Lightoller, który mówił, że na statku panował całkowity spokój, a w wodzie nikt nie krzyczał. Po co to wybielać? - Jeśli Lowe zrobił słusznie, zawracając, to wszyscy powinni byli powiosłować z powrotem. Tyle że powinni to byli zrobić od razu. - Ja mogę mówić tylko o tym, co wiem. Że ci, którzy powinni byli zawrócić, siedzieli

ze mną w wielkiej i karygodnie pustej szalupie. - Oplótł dłońmi kufel i zapatrzył się w pianę. DuffGordonowie przywykli, że pieniędzmi mogą wymigać się od wszystkiego. Tym razem też im się udało. - Ja po prostu... - urwała. Nie chciała, żeby rozmowa szła w tym kierunku. Może gdyby Jim zawrócił, a jego szalupa się wywróciła, rzeczywiście potopiłby ludzi. Może w takim działaniu nie było nic szlachetnego, a może jednak tak. Pinky potrzebowała pewniejszego gruntu. - Występujesz przeciwko twardym zawodnikom, Jim. - Muszę. Lucile rządziła się w tej szalupie jak szara gęś. Nie chodzi tylko o to, że nie zawróciliśmy. Ona pozwoliła, żeby działy się tam różne rzeczy. - Na przykład? Walczył ze sobą. - Nie mogę o tym mówić. - Ale Cosmo faktycznie przekupił marynarzy, żeby siedzieli cicho? - Wiesz to od Sullivana, tak? Pewnie ci powiedział, że odmówił przyjęcia łapówki? A ja sądzę, że DuffGordonowie wspominali o znacznie większych sumach niż te, które ostatecznie wypłacili, i dlatego się wściekł. - Jim roześmiał się nieprzyjemnie. - Posłuchaj, zapytany po prostu powiem, co się działo. Nie zamierzam ukrywać przykrej prawdy, choćby ze względu na Tess. Nie postawiłem się wtedy Lucile wystarczająco stanowczo, ale chyba nie myślisz, że jestem z tego dumny? Jako pierwszy uścisnę dłoń Haroldowi Lowe’owi, nieważne, co będą o nim mówić. Bo on zawrócił. - Chyba rozumiem, dlaczego nie chcesz o tym mówić niepytany... Jim uniósł kufel i pociągnął nieśpieszny, długi łyk. - Taaak, chyba rozumiesz - zgodził się. - Wiesz co? - Strzeliła w ciemno. - To nie jest sąd kryminalny. Naprawdę wystarczy, jak odpowiesz na pytania, które ci zadadzą. - Bo je zadadzą - westchnął.

10 SALA KONFERENCYJNA KOMISJI DS. TERYTORIÓW WASZYNGTON D.C. 25 KWIETNIA CZWARTEK RANO Kolejna fatalna noc. Pinky, tym razem przycupnąwszy w rzędzie składanych krzeseł dosuniętych niemal do samego stołu konferencyjnego, ledwie powstrzymywała ziewanie. W prasie aż roiło się od artykułów o wczorajszych zeznaniach. Niektórzy reporterzy oburzali się na „wyrachowaną” postawę zwlekającego Lowe’a, inni stwierdzali, że prawdą jest to, przy czym upierał się Jim: ten człowiek, jako jedyny, faktycznie uratował kogoś z miejsca katastrofy. Minionej nocy, wpatrując się w sufit, Pinky uznała w końcu racje marynarza. Czytelnicy jej artykułu w dzisiejszym wydaniu „Timesa” mieli się dowiedzieć, że Lowe jest prawdziwym bohaterem. Kątem oka dostrzegła dwóch ludzi siedzących nieruchomo pod ścianą sali, patrzących wprost przed siebie. Na kolanach trzymali czarne aktówki. Żadnego kręcenia się po sali, wymieniania uścisków dłoni, naradzania - wszystkich tych rzeczy, którymi zajmują się parlamentarzyści i ich współpracownicy. Jeden nosił nisko osadzone na nosie okulary w rogowych oprawkach, Drugi był blady jak kreda. Obaj zbyt dobrze ubrani jak na zwyczajnych prawników. Tuż przed nimi niespokojnie wiercił się na krześle Sullivan. Czy ma zamiar poprzeć zeznania Jima? Wątpliwe. Pinky przeniosła wzrok na Bonneya. Miał dziś na sobie nieco porządniej wyglądającą kurtkę, najwyraźniej pożyczoną, bo jego nadgarstki wystawały z przykrótkich rękawów, kiedy zajmował miejsce na krześle dla świadków. Wydawał się zdecydowany, a mimo to niespokojny. I nagle zrozumiała, co się tutaj dzieje. Ale było już za późno na ostrzeżenia. Senator Smith zmrużył oczy w oparach papierosowego dymu i zastukał młotkiem. - Mamy nadzieję zebrać dzisiaj informacje o tym, co wydarzyło się w wodzie i na łodziach ratunkowych - powiedział. - Marynarz James Bonney jest naszym pierwszym świadkiem. Marynarz bez doświadczenia, jak rozumiem, uratowany w szalupie numer jeden. Zechce pan zająć miejsce, panie Bonney? Zaczęły się pytania. Równym, niemal pozbawionym modulacji głosem Jim opowiedział, jak pomagał usadzać pasażerów w pięciu kolejnych łodziach, zanim przeszedł na stronę dziobową, gdzie zaplątana w linach wisiała jedna z dodatkowych szalup. Mówił o

oficerze Murdochu, który krzykiem nakazał przygotować tę łódź dla lady DuffGordon. O tym, jak rzucił się do pomocy, razem z innymi marynarzami, robiąc porządek z olinowaniem, żeby szalupa numer jeden mogła zostać zwodowana. Tak, powiedział, marynarz Sullivan miał dowodzić załogą. - Dlaczego łódź została zwodowana z tak niewielką liczbą pasażerów? - Bo nalegała na to lady DuffGordon. - Oskarża pan ją o porzucenie znajdujących się na pokładzie ludzi? - zapytał Smith. - Nie, sir. Oskarżam ją o to, że myślała wyłącznie o sobie. - Czy wyglądaliście rozbitków po zatonięciu statku? - Nie. - Jaka była pojemność waszej szalupy i ile było w niej osób? - Mogliśmy przyjąć pięćdziesiąt osób albo i więcej. A było nas w sumie dwanaścioro. - Jak rozumiem, wasza łódź zasłynęła tym, że została opuszczona na wodę z najmniejszą liczbą pasażerów? Mam rację? - Tak, sir. Zgromadzeni zaszemrali, a Pinky stanęły dęba włosy na karku. A potem odezwał się jeden z kolegów Smitha. - Przejdźmy może do sedna sprawy. Mając więcej miejsca wolnego niż którakolwiek inna szalupa, nie zawróciliście po nikogo? Głos Jima brzmiał głucho. - Po nikogo - odpowiedział. - Dlaczego? - Inni nie chcieli zawrócić. - A pan chciał? - Tak. Nikt się nie zgodził. - Kto protestował przeciw powrotowi? - Lady DuffGordon zabroniła komukolwiek sięgania do wioseł. Nie chciała zawracać, bo obawiała się, że rozbitkowie wywrócą nas i zatopią. - Czy istniało takie zagrożenie? O ile panu wiadomo. Jim się nie zawahał. - Na pewno. Ale byliśmy w dużej łodzi, która nie była wypełniona. - Biorąc pod uwagę, że dysponowaliście załogą złożoną z siedmiu marynarzy, co niby miało stanowić zagrożenie niepozwalające zawrócić po tonących? - warknął senator Bolton, kolejny członek komisji. Najwidoczniej zeznanie Lowe’a wciąż nie dawało mu spokoju. -

Słyszał pan krzyki? - Oczywiście - odpalił Jim. - Wszyscy je słyszeliśmy. Mówiłem panom, że proponowałem, by zawrócić, ale pozostali nie chcieli o tym słyszeć. - Proponował pan to komuś w szczególności? - naciskał Smith. - Krzyczałem do wszystkich. - Człowiekiem odpowiedzialnym za decyzję o powrocie szalupy był Sullivan, czy nie tak? - Senator spojrzał na następnego świadka, zgarbionego na swoim krześle i strzelającego oczami na boki. - Tak - odparł Jim, ledwie kryjąc pogardę. - On miał dowodzić. Więc przynajmniej powinien próbować. - Odmówił? - Zgadza się. - Czy jego postawa miała związek z protestami DuffGordonów? - Tak. - Tym razem Jim spojrzał wprost na Sullivana. Tamten odwrócił wzrok. - Jest pan tego pewien? - Wiem, co się działo w mojej łodzi. Powinienem był go zignorować. - Na jakiej podstawie? Jim milczał. - Mówi pan, że słyszał krzyki. Rozpaczliwe krzyki? - Tak. - A DuffGordonowie oświadczyli, że powrót jest zbyt niebezpieczny? - Tak. Jeden z członków komisji, senator o rumianej, krągłej twarzy, nachylił się i odezwał ociekającym sarkazmem głosem: - Czy ja mam w takim razie rozumieć, że gdy dwoje pasażerów oświadczyło, że to zbyt niebezpieczne, wy wszyscy wzięliście ogony pod siebie i nie podjęliście próby ratowania kogokolwiek? - Tak właśnie było, sir. - Wyprostowany Jim przyjął cios z godnością. Smith zmienił podejście. - Czy sir DuffGordon obiecywał panu w szalupie jakieś korzyści finansowe? dociekał. - Tak. Sala zaszemrała. Łapówka, mówili ludzie, dali łapówkę! - Czy umowa dotyczyła innych członków załogi i oznaczała, że macie wykonać pewne

polecenia za określoną kwotę? Innymi słowy: nie zawracać? - Znów ten rumiany senator! Pinky wstrzymała oddech. Jim wyglądał na potwornie zmęczonego. - Propozycja nie padła w taki sposób. - Co to oznacza? DuffGordon nie określił tego mianem łapówki? Zresztą to by chyba było dziwne. Czy pan uważał, że to łapówka? - Tak. Tak uważałem. - Zastanawiam się, co jeszcze ta tak zwana łapówka miała załatwić. Czy tonący usiłowali dostać się do waszej łodzi? Pinky wstrzymała oddech. - Tak. Wszędzie dokoła pływali ludzie. Niejedna osoba próbowała wspiąć się na burtę. - I co się działo? Milczenie. Jim patrzył ponuro. - Niektórzy się ześlizgiwali. - A inni? Znów milczenie. - Było ciemno. Niewiele było widać - powiedział wreszcie. - Czy uważa pan, że ktoś mógł zostać odepchnięty od łodzi? - Niewykluczone. Poruszony tłum znów zaczął szemrać. - To dość poważny zarzut, panie Bonney - odezwał się senator Bolton. - Bardzo poważny. Czy oskarża pan kogoś w szczególności? - Wystrzegam się oskarżania kogokolwiek. Nie widziałem niczego wyraźnie, sir. Ale wierzę, że to mogło nastąpić. - Ma pan coś do dodania? - zapytał senator Smith. - Nie, sir. - Może pan odejść. Smith popatrzył po sali z ciężkim sercem. Cóż, do roboty. Następny jest ten kościsty marynarz o poznaczonej bliznami po ospie twarzy, który podobno dowodził szalupą numer jeden. Siedzi teraz zgarbiony na krześle, jakby znudzony przebiegiem przesłuchania, choć niespokojnym wzrokiem omiata otoczenie. - Pan Tom Sullivan. Jak rozumiem był pan marynarzem w randze dowódcy załogi szalupy numer jeden. Zechce pan zająć miejsce dla świadków? Oszołomiona Pinky patrzyła, jak Jim powoli schodzi z podium i wraca na swoje krzesło. A więc zna już zeznania marynarza. Teraz z pewnością nadejdzie atak. Dlaczego on

nie powiedział komisji, że odmówił przyjęcia łapówki? Bo go nie zapytano? Zrobił dokładnie to, co zaplanował - odpowiedział na pytania prosto, bez ubarwiania. Zeznał prawdę. To teraz dostanie wycisk. - Tom Sullivan. Tak brzmi pana nazwisko? - Tak, sir. Sullivan wyprostował się na krześle dla świadka, dłonie z czapką zacisnął na kolanach. Oto źródło pierwszej informacji Pinky o przekupstwie. Wściekłe spojrzenie niemal płonących oczu utkwiło w plecach oddalającego się Jima. Sullivan opanował się jednak i zwrócił w stronę komisji, przybierając maskę powagi. - Poprosimy o pana relację z wydarzeń w szalupie numer jeden. To pan nią dowodził, tak? - Senator Perkins wykorzystywał swój czas, najwyraźniej chcąc jak najszybciej skończyć. - Tak, sir. Tak właśnie było. To ja tam rządziłem. - Ile osób było w waszej łodzi? Sullivan się nie zawahał. - Czternaście do dwudziestu - odparł. - Poprzedni świadek zeznał, że było w niej dwunastu pasażerów oraz że łódź mogła pomieścić pięćdziesięciu. Czy to się zgadza? - No cóż... Zabraliśmy, kogo się dało. - Z zeznań pana Bonneya wynika również, że nie zawróciliście na miejsce zatonięcia statku. Sullivan pokręcił głową tak gwałtownie, że omal nie rozpiął mu się kołnierzyk. - Nie, sir. Wróciliśmy po zatonięciu statku, ale niczego nie zobaczyliśmy. Aha, dziękuję za szansę skorygowania relacji poprzednika. Smith i pozostali członkowie komisji wymienili zdziwione spojrzenia. - Wróciliście? - Oczywiście, że tak - potwierdził Sullivan z oburzeniem. - Przykro mi mówić, ale Jim Bonney to krętacz. Podejrzewam jakieś osobiste motywy. - Czy podjęliście kogoś z wody? - Nie, sir. Nikt nie żył. Nikogo nie usłyszeliśmy. - Znów ten pełen smutku ton. - A kiedy zawróciliście? - Najszybciej, jak tylko się dało. - Sullivan wykonał nieokreślony gest. - A co zrobiliście potem? - Wiosłowaliśmy w kółko. - Szybko zerknął na dwóch mężczyzn z aktówkami. Pinky

zauważyła to spojrzenie i obejrzała się. - Czy wśród waszych pasażerów były jakieś niepokoje albo nieporozumienia? Sullivan wydawał się już zupełnie spokojny. - Nie, sir. Niczego takiego nie pamiętam. Było zupełnie tak, jak w każdej normalnej sytuacji. W każdej normalnej sytuacji? Cisza w sali powiedziała mu, że przesadził. Tu i ówdzie poszeptano trochę, wymieniono parę spojrzeń. Sullivan zaczął skubać palce i znów zerknął w stronę dwóch panów z aktówkami. - Oczywiście, nie takiej znów normalnej. Ale jakoś sobie radziliśmy, rozumieją panowie. To były trudne chwile. - Czy miały miejsce jakieś inne incydenty, o których chciałby pan opowiedzieć, a które mogłyby zainteresować opinię publiczną? Coś na temat postępowania pasażerów, państwa DuffGordonów? - Nie, sir. Nic mi nie wiadomo. - Czy protestowali przeciwko zawróceniu na miejsce zatonięcia? - Nie, sir. To porządni ludzie. - Czy zaproponowali panu łapówkę? - wtrącił się senator Smith. - Nie, sir. W tej sprawie pan Bonney się myli. Ma jakieś swoje problemy. Nic więcej do powiedzenia nie mam. Perkins nachylił się na krześle i zmarszczył brwi. - Dziękuję, panie Sullivan. Może pan odejść - powiedział, spoglądając na zegarek. - Czy mogę powiedzieć coś jeszcze, sir? - zapytał Sullivan. - Co mianowicie? - Bywa, że ludzie w trudnych sytuacjach nie myślą jasno, a potem starają się jakoś usprawiedliwić swoje zachowanie. Gdyby komuś przyszło odpychać ludzi od łodzi, to właśnie Bonneyowi. On ma złą opinię. Byłby zdolny odepchnąć tonących, to pewne. W tej sali wylazła z niego kanalia. Pinky wytrzeszczyła oczy na Sullivana. Obmierzły, kłamliwy bydlak, który usiłuje ocalić własną skórę, całą historię wywracając jak kota ogonem! Powinna była opublikować jego nazwisko! Udaje pokornego marynarzyka, po prostu dzielnego żeglarza, który starał się dobrze wywiązać z roli dowódcy! Niezłe przedstawienie. Zapewne tym razem DuffGordonowie okazali się bardziej szczodrzy. Dziennikarka patrzyła na wychodzących z sali przesłuchań mężczyzn z aktówkami; jeden z nich szybko skinął głową Sullivanowi. Kim oni są? Pinky ruszyła do wyjścia z budynku i zastąpiła drogę jednemu z nich. Nie

wydawał się ani zaskoczony, ani poirytowany. Był po prostu obojętny. - Chwileczkę. Mogę się dowiedzieć panowie, kim jesteście? - zapytała. - To naprawdę nie pani sprawa, panno Wade - odparł. A więc znał jej nazwisko. - Założę się, że jest pan prawnikiem. Dla jakiej firmy pan pracuje? Uśmiechnął się chłodno. - Panno Wade, w tej sali było wielu prawników. Niektórzy, jak pani wie, zostaną kiedyś kongresmenami... Tak panią dziwi, że zwykły marynarz ma przedstawiciela prawnego? Obawiam się, że niezbyt dobrze zna się pani na naszej działce. Życzę miłego dnia. - Odwrócił się na pięcie. - Jedną chwileczkę... Kto panu płaci? Mężczyzna zignorował ją i odszedł. Senator Smith niemal nie patrzył na ostatniego świadka powołanego przed południem. Kolejny marynarz z szalupy numer jeden. - Pan Albert Purcell? Proszę o zajęcie miejsca. Zwalisty, ogorzały mężczyzna z wielkimi uszami i przerzedzonymi włosami usadowił swoje cielsko na krześle dla świadków. Zaczęło się przesłuchanie, obejmujące te same kwestie, co przedtem. Gdzie był na statku? Co robił? - Kiedy „Titanic” zatonął, słyszał pan jakieś krzyki? - Nie przypominam sobie. - Szybkie spojrzenie w kierunku Sullivana. - Czy ktokolwiek sugerował, że powinniście zawrócić w stronę ludzi znajdujących się w wodzie? - Nic mi o tym nie wiadomo. - Nikt nie powiedział nic na temat powrotu? - Nie, sir. - Purcell niemal promieniał. - Pan Bonney mówił, że on sugerował. Czy to prawda? - Nie, sir. Tak się tylko teraz popisuje. Wtrącił się senator Harbinson. - No dobrze... Czy pamięta pan, że ktoś mówił coś o jakichś prezentach lub pieniądzach? - Tak, pamiętam. Zaraz wyjaśnię, o co chodziło. - Purcell, który zapewne miał przygotowaną szczegółową relację, aż rwał się, żeby się nią podzielić z komisją. - No cóż... Widzi pan, lady DuffGordon powiedziała coś takiego: „No to moja piękna koszula nocna przepadła”, a ja na to: „Niech się tym pani nie martwi, bo uszła pani z życiem”, a potem

jeszcze, że my straciliśmy wszystko. A wtedy sir DuffGordon powiedział, że później nam to jakoś wynagrodzi, żebyśmy mogli zacząć wszystko od nowa. To wszystko, co słyszałem. - Ile czasu minęło od zatonięcia „Titanica” do pierwszej wzmianki o pieniądzach? - Jakieś trzy kwadranse. - Uznał pan propozycję sir DuffGordona za łapówkarską? - O nie, sir. Po prostu za szczodrą propozycję od szczodrych ludzi. - Czy w ogóle przyszło panu do głowy, że można zawrócić? - Nie, bo to nie należało do mnie. Nie ja dowodziłem szalupą. Gdyby był taki rozkaz, na pewno bym zawrócił. - Był pan do tego gotów? I chętny? - Jak najbardziej. - Nie zdziwił się pan, że nikt inny tego nie zaproponował? - Owszem, zdziwiłem się. - Purcell wysilił się na oburzenie. - Nie pojmuję pańskiego rozumowania - odezwał się ostro senator Harbinson. - Dziwi pana, że nikt nie wysunął takiej sugestii, ale nie widzi nic dziwnego w tym, że sam jej nie wysunął? - Byliśmy wtedy... tacy na wpół ogłupiali - wyjąkał Purcell, rzucając kolejne spojrzenie na Sullivana, który spiorunował go wzrokiem. - A może pan w ogóle podać jakieś wyjaśnienie, dlaczego wasza szalupa nie próbowała podejmować ludzi z wody? Purcell się zawahał. - Tak, no cóż, zatopiliby nas, gdybyśmy wrócili, takie jest moje zdanie... - brnął w wyjaśnienia. - W tej wodzie było tylu ludzi... Można się było zorientować po krzykach... - Ach, więc jednak słyszeliście krzyki, a mimo to nie zawróciliście? Choćby po to, żeby sprawdzić? A przy okazji, pan Sullivan twierdził, że zawróciliście. Na jego polecenie. Purcell spojrzał na Sullivana z rozpaczą przyłapanego na gorącym uczynku. - Nie, sir. Tak, sir. - Czy ktoś mówił, że to niebezpieczne? Dała o sobie znać wersja, którą ktoś Purcellowi wbił do głowy. - Nie, sir. Nikt nic takiego nie mówił. - Czy ktoś powiedział, że rozbitkowie mogą was zatopić? - Nie, sir. - A nie przyszło panu do głowy, że równie dobrze mogliście zawrócić na miejsce katastrofy ze sporą szansą wyratowania tych, którzy odpłynęli poza największy ścisk?

- Tak. Gdyby tacy byli, to tak. Harbinson był już znużony. Wszyscy mieli dość. - I nie domyślił się pan, że można przesadzić pasażerów do innych łodzi, a potem zawrócić z praktycznie pustą szalupą. I uratować choć niewielu tonących biedaków? - Nie, sir. - Dość tego - powiedział senator Smith. Zgromadzeni w sali doskonale pamiętali prostolinijność Howarda Lowe’a. Pinky wierciła się na krześle, wciąż mając nadzieję, że jeszcze gdzieś złapie Jima. Oto Sullivan ewidentnie został pogrążony przez tego nieudolnego durnia, który nie potrafił się połapać we własnych kłamstwach! Przecież chyba teraz wszyscy to widzą? Jim stał sam przy frontowych drzwiach budynku biura senatu. Mocno zaciągając się papierosem i zaciskając wargi, wpatrywał się w Kapitol. Na jego twarzy o mocno zarysowanych kościach policzkowych pojawiły się głębokie bruzdy. - Kto...? - zaczęła Pinky, przystając obok. - Nie pytaj, bo ci nie odpowiem. Nic nie przywróci życia umarłym. - Posłuchaj... Tamci dwaj kłamali. Każdy to widział. Wyszedłeś na czysto. - Nie byłbym taki pewien. Widziałaś tych gości z aktówkami? Kim oni są? - Dowiem się. Jeśli to prawnicy, to powinni Purcella przeszkolić lepiej. Odpręż się, Jim. To dureń, zaprzepaścił całą intrygę. - Ta kobieta nie podda się łatwo. Wiesz, równie dobrze, jak ja, że ma jeszcze asa w rękawie. - Lady DuffGordon? - Oczywiście. Pinky zamilkła. I jak go teraz pocieszyć? - Co ona może zrobić? Pozostali ludzie z twojej szalupy znają prawdę. Czy Lucile zamknie usta im wszystkim? Ktoś wesprze twoją wersję. - Kto? Poza tymi tancerzami i DuffGordonami w szalupie byli wyłącznie członkowie załogi. A poza tym... Wierz mi, oni ich wszystkich mają w kieszeni. Wiedzą, co robią. Rzucił niedopałek na ziemię i od razu zapalił kolejnego papierosa. - Zresztą, co to ma za znaczenie? Nikt za to do więzienia nie pójdzie. Wiem, że podobnie działo się i na innych łodziach. Chcę po prostu, żeby ludzie poznali prawdę. I chcę, żeby Tess mi uwierzyła. - Myślę, że uwierzy. - Nawet jeśli rzecz dzieje się między mną a kobietą, którą ona uważa za swoją dobrodziejkę?

- Tess nie da się ogłupić byle kłamstwem. Dlaczego mówię to z takim przekonaniem? Skąd wiem, co myśli taka dziewczyna? Ale Pinky trudno było wyobrazić sobie kogoś, kto mógłby Jimowi nie ufać. A zwłaszcza Tess. - Chcę ją zobaczyć, Pinky. - Domyślam się, że mam być za pośrednika - powiedziała pogodnie. - Jesteś pewien? - Bardziej niż może ci się wydawać. W jego słowach było dość żaru, żeby Pinky na chwilę odebrało głos. Jeszcze większy żar zabrzmiał w kolejnych słowach. - Problem w tym, że Sullivan powiedział to, w co ludzie w tej chwili chcą wierzyć. To takie białe kłamstewko, które sprawia, że wszyscy czują się lepiej. - Mocno zaciągnął się dymem i rzucił papierosa na ziemię. Przydeptał niedopałek. - Wiesz, o czym mówię? Dzielni marynarze i pasażerowie wyruszają w misję ratunkową i tylko przypadkiem wszyscy potrzebujący zdążyli już potonąć... Historia brzmi ładnie i składnie. Żadnego borykania się z decyzją, jak Lowe, który czekał, aż większość umrze, żeby uratować kilku. Żadnej konieczności dawania wiary słowom marynarza, któremu nie udało się zagrać przed nimi bohatera, choćby i dla samego siebie. Sullivan sprawdził się idealnie. Ludzie chcą widzieć właśnie takiego solidnego typa, który zrobił, co do niego należało. I niekoniecznie chcą dowiedzieć się prawdy. Odwrócił się. - Przepraszam. Muszę się stąd wyrwać. Odszedł szybkim krokiem, kierując się w stronę wzgórza. Pinky nie próbowała go gonić. Odprowadziła Jima wzrokiem. Z okna sali konferencyjnej wychodzącego na stopnie budynku, z rękoma założonymi za plecami, podobnie odprowadził go wzrokiem senator William Alden Smith. Wysoki mężczyzna ten Bonney. Idzie długim krokiem, z miną poważną i zdecydowaną. Prawdopodobnie powiedział prawdę. Wyraźnie było widać, że z Sullivanem są na noże. Zeznania Purcella to kiepski żart. Jak daleko zajdzie ta sprawa? Smith wiedział w głębi serca, że niezależnie od tego, co twierdzą gazety, gdzieś tam są ludzie, którzy przetrwali katastrofę, a teraz ciężko im się z tym żyje. Bo działali wtedy pod wpływem strachu, a nie odwagi. Czy koniecznie trzeba ich wszystkich wytropić i obnażyć? Wystarczy choćby pomyśleć o tym Darlingu. Porządny człowiek, według wszelkich doniesień, a robi jeden, wynikający ze słabej woli błąd i ginie z własnej ręki. Czy trzeba będzie wciągać tę arogancką projektantkę i jej męża w przesłuchania

komisji? Czy gazety jeszcze za mało im przyłożyły? Senator popatrzył w ślad za Bonneyem i podjął decyzję. Zmierzchało, kiedy Pinky wykończona sprzeczką z Van Andą weszła do pociągu i ruszyła w drogę powrotną do Nowego Jorku. I co z tego, że jej artykuł wygląda na historię o dwóch nienawidzących się marynarzach i jednym idiocie? Poza tym że, owszem, jej źródło wcześniej donoszące o łapówce wywróciło całą sprawę do góry nogami... Ale Bonney łapówkę potwierdził, więc wtedy się nie pomyliła. Jak do tej pory, Jim był najbardziej wiarygodnym świadkiem ze wszystkich. I miał najwięcej do stracenia. Czy twierdziłby tak uparcie, że tonących odpychano od łodzi, gdyby to nie była prawda? „Uważaj, za bardzo się starasz zrobić z Bonneya bohatera”, powiedział jej Van Anda. „Nie trać z oczu faktu, że on i Sullivan zarzucają sobie kłamstwo. Jesteś pewna, że widziałaś prawników? Udowodnij. Jutro dalej pociągniesz sprawę, a teraz wracaj do domu i odeśpij. Ten kawałek o Lowe był świetny”, rzucił na pożegnanie i się rozłączył. Zmartwiona Pinky skuliła się na swoim miejscu. Czyżby traciła nosa? Musi przestać przejmować się tym, kto ucierpi, a kto nie. Jej zadaniem było informowanie o faktach, nawet jeśli ostrzegał ją przed tym instynkt. Ale nie zawsze łatwo dokonywać wyboru... Pinky podsunęła sobie pod głowę zwinięty płaszcz i przymknęła oczy. Van Anda miał rację, musi trochę odpocząć. Miała do wykonania robotę, a zakres jej obowiązków nie obejmuje zamartwiania się o Bonneya. Musi zaraz po powrocie do domu zrobić jeszcze jakieś zakupy, bo jeśli dzisiaj wieczorem znów się spóźni, ta wiecznie zbolała pani Dotson po raz kolejny wyciągnie rękę po podwyżkę.

11 OKOLICE FLATIRON BUILDING NOWY JORK 25 KWIETNIA CZWARTEK RANO Przy frontowych drzwiach nie kręcili się reporterzy. Siostry szybko skierowały się do windy. Lucile z ulgą nacisnęła przycisk piętra. - Nie mogę zostać... Umówiłam się z fryzjerką - powiedziała Elinor, kiedy winda pięła się w górę. - Zresztą i tak nie rozumiem, po co mnie tu dziś ściągnęłaś. - Twoje włosy są ważniejsze niż moja pracownia? Doprawdy, Elinor. - Powiedziałabym, że czasowo dobrze to zaplanowałaś. W samym środku pogrzebu Jordana Darlinga... - No właśnie. To właśnie tam są teraz wszyscy reporterzy. A ja nie zaglądałam do pracowni od dawna; zresztą nie stać mnie na to, żeby się dłużej ukrywać. Dzięki Bogu, że nie musiałam się przepychać przez tę pospolitą zgraję! Możesz sobie iść, kiedy będziesz chciała, teraz już jestem na znajomym terenie. - Madame! - odezwał się zaskoczony James, podnosząc głowę znad roboczego stołu zarzuconego kapeluszami, rękawiczkami i biżuterią: wszystkimi akcesoriami potrzebnymi do pokazu. Obok niego na podłodze klęczała Tess z ustami pełnymi szpilek, podpinając rąbek sukni na modelce. - No cóż... Widzę, że jesteście zajęci - powiedziała Lucile z pogodnym uśmiechem. James, pozbądź się tego zielonkawego okropieństwa. - Wskazała palcem jeden z kapeluszy. Ten kolor jest obrzydliwy. Przypomina zawartość woreczka żółciowego. - Tak, Madame. Dobrze, że pani wróciła, Madame. Tymczasem Tess udało się powyjmować szpilki z ust. - Dobrze panią widzieć - powitała ciepło Lucile i wstała. - Jak tam twoje nowe mieszkanie, kochanie? Cosmo szybko się sprawił, nieprawdaż? - Jest cudowne. Jestem pani bardzo wdzięczna. Wdzięczna? Wprost nie posiada się z zachwytu! Cudowne, malutkie mieszkanko przy Piątej Alei, takie niewielkie, takie skromne, ale jej własne. Garnek, kilka filiżanek i kilka talerzy na kuchennym blacie. Przede wszystkim zaparzyła tam sobie herbatę. Teraz przecież ma regularną pensję, dostaje wynagrodzenie za pracę, więc wkrótce zacznie je spłacać. A później sprowadzi z Anglii matkę i razem uszyją zasłony. Tess stanie się częścią tego świata i

wreszcie będzie mogła nazwać go własnym. - Gdzie suknia ślubna? Głos Lucile sprowadził ją na ziemię. - Tutaj, na stole. Właśnie skończyłam poprawki - powiedziała. Madame zaczęła oglądać kreację, a Tess ogarnął lekki niepokój. James odsunął się od blatu, dwie modelki czujnie obserwowały właścicielkę. Obsługująca najbliższą maszynę do szycia szwaczka przerwała pracę. Lucile uniosła spódnicę sukni dwoma palcami, odsunęła całość na długość ramienia i zmarszczyła brwi. - Gdzie się podziała halka? - zapytała ostro. - Była podarta, więc ją usunęłam. Dzięki temu spódnica lepiej się układa - wyjaśniła Tess. - A co zrobiłaś ze stanikiem? - Musiał zostać przeszyty. On również został naddarty. Madame milczała, obracając suknię na wszystkie strony i przyglądając się stanikowi. - Coś ty zrobiła?! - wypaliła wreszcie. Chrapliwy, gardłowy, pełen pretensji głos poniósł się po pracowni. - Za moment kluczowy pokaz, a ty zaczynasz majstrować przy mojej najważniejszej kreacji! Tej, o której miało mówić całe miasto! Co teraz? Teraz... - Lucile cisnęła suknię z powrotem na stół. - Teraz to zaledwie amatorskie dzieło początkującej krawcowej, która może i potrafi zacerować dziurę, ale nie ma zielonego pojęcia o estetyce i projektowaniu! Żeby utrzymać się na nogach, Tess musiała złapać się za brzeg stołu. Bała się, że zemdleje. Kiedy się odezwała, jej głos zabrzmiał cicho i niepewnie. - Zrobiłam to, co moim zdaniem było konieczne, by uratować pani cudowną suknię. Zmiany były niezbędne, ale próbowałam jak najściślej trzymać się pani wizji. Proszę pozwolić modelce ją przymierzyć, a sama się pani przekona. Lucile spiorunowała ją wzrokiem. - Nie wmawiaj mi głupstw. Kreację Madame przerobiłaś według własnego uznania! - Po co się pieklisz? - szepnęła Elinor, dotykając rękawa siostry. - Przecież widzisz, że dziewczyna uratowała pokaz. Co niby innego miała zrobić? Uważaj, bo nastroje w salonie nie są tak pełne poszanowania, jak zwykle. Nie zauważyłaś? Lucile strąciła jej dłoń. - Ty tam. - Skinieniem głowy przywołała modelkę i wręczyła jej suknię. - Przymierz to, żebym mogła ocenić zakres szkód. - Podeszła zamaszyście do wybiegu i wytknęła palcem

w stronę Jamesa. - Kiedy się pozapina, każ jej się przejść - zarządziła. James ruszył biegiem wydać polecenia. Przystanął na moment obok Tess. - Dobra robota - szepnął. - Cokolwiek by mówiła. Marne to było wsparcie, ale Tess i tak poczuła wdzięczność. Kiedy modelka kroczyła po wybiegu, ona bacznie obserwowała twarz Lucile. Wspaniała suknia wirowała i miękko opływała nogi dziewczyny. Kreacja nie odbiegała od podstawowych założeń projektu, Lucile jednak nie powiedziała ani słowa. Jej kamienna twarz ani drgnęła. Nie spodobało jej się, to oczywiste. Nie zanosiło się, aby miała zaakceptować wizję Tess. - Dlaczego nie popuściłaś bocznych szwów, na miłość boską? - Nie pomyślałam o tym. - Obawiam się, że ta suknia nie nadaje się na ozdobę tej kolekcji. Policzki Tess zalał rumieniec. Czuła wsparcie pracowników Madame, ale w tej sytuacji nie było ono ważne. - Wiesz, że czeka cię jeszcze mnóstwo nauki? - Nie zaprzeczam. - Nie próbuj więcej czegoś podobnie zuchwałego. I znów to dziwne wrażenie trwania w zawieszeniu, na krawędzi. Tess wstrzymała oddech. Lucile podniosła się gwałtownie, energicznie strzepując spódnicę. - Nic więcej nie poradzimy. Tess, zajmij się czymś, do czego się nadajesz. Zacznij odświeżać woalki do kapeluszy, dobrze? Są straszliwie pogniecione. - Tak, Madame. - Słuchajcie wszyscy, do pokazu zostało zaledwie parę dni! - Lucile klasnęła w dłonie i stanęła pośrodku pracowni. - Bierzemy się do roboty! - Lucile, czy możemy porozmawiać? - odezwała się Tess, kiedy pod koniec dnia wyszły na ulicę. - Jestem zbyt zmęczona ratowaniem sytuacji w pracowni, żeby jeszcze trajkotać po próżnicy. - Lady DuffGordon nie raczyła nawet spojrzeć. - Zrobiłam, co w mojej mocy, żeby pomóc. Przykro mi, że nie sprawiłam się lepiej. Lucile wbiła wzrok w oczekujący samochód, sztywno unosząc brodę. - Bądź w zakładzie jutro o ósmej rano - poleciła. - I nie zwracaj się do mnie po imieniu. Weszła do auta, nie oglądając się za siebie. Pobladły Farley zatrzasnął za nią drzwi. Tess włożyła klucz w zamek, nie mogąc się doczekać, kiedy znajdzie się w środku.

Cały dzień wypełniony był nie tylko odświeżaniem woalek gorącą parą, ale i prasowaniem dołów sukien, wycieraniem rozlanych na podłogę płynów, wynoszeniem koszy pełnych ścinków materiałów - wszystkim, co nie było związane z szyciem, wycinaniem wykrojów czy poprawkami przy przymiarkach. Nic, z czym nie poradziłaby sobie zwykła pomoc. A wszystko po to, żeby zademonstrować pracownikom, że Madame wróciła i nadal dzierży władzę, że to ona jest projektantką. Jakby ktokolwiek ośmielał się w to wątpić. Tess dała z siebie wszystko, uratowała wspaniałą kreację, ale jej próby uznano za chybione. Czy jej pomysłom zawsze będzie czegoś brakowało? Klucz obrócił się w zamku; jakimś cudem drzwi otworzyły się bez kłopotu i Tess weszła do swojego schronienia. Włączyć światło, zamknąć. Z ulgą oparła się o framugę. Dzisiaj założyła na twarz maskę służącej. Dobry Boże, jak trudno się przez nią oddychało! Raz podniosła wzrok znad zbieranych z podłogi ścinków i zobaczyła, że Lucile patrzy na nią z tym samym nieodgadnionym wyrazem oczu, który zauważyła u niej już kiedyś. To było coś innego niż gniew, coś, co niekiedy wzbudzało w Tess nadzieję, że uda jej się jakoś z pracodawczynią porozumieć. Podeszła do szafki. Po drodze pogładziła dłonią nieco szorstką powierzchnię stołowego blatu. Jak na razie - ani słowa od Jima. Nie myśl o tym, odpuść sobie. Na pewno udałoby się mu z tobą skontaktować, gdyby tego chciał. A tak zostałaś z tym wszystkim sama. Tess wzięła głęboki oddech i rozejrzała się dokoła. Jeśli tego chciała, jeśli pragnęła, żeby to małe mieszkanko naprawdę stało się dla niej przepustką do nieznanej jeszcze niezależności, musiała jakoś dowiedzieć się, co Lucile w związku z nią zamierza. Wszyscy wkoło dopasowywali się natychmiast do kształtu, jaki w danym momencie narzucała im Madame. Skąd niby człowiek ma wiedzieć, na co go stać, do czego jest zdolny? Czy pracownia Lucile stanowiła miejsce pełne obietnic, czy może oferowała wyłącznie kolejną odmianę służalczej podległości? Czy ona, Tess, też już zaczyna stosować sprytne sztuczki pochlebców? Nagłe znużenie przejęło ją do szpiku kości. Będzie pracować wytrwale i dobrze. Tylko tyle może zrobić. Jej myśli znów powróciły do Jima. Gdzie jest w ten ponury wieczór? Zamykając oczy, wyobraziła sobie ich dwoje w zaprzężonym w konia powoziku, poczuła przy sobie jego ramię. Pożałowała teraz, że nie przekazała mu żadnej wiadomości, i zaczęła się zastanawiać, dlaczego właściwie tego nie zrobiła. Nastawiła czajnik z wodą. Nie ma jak odrobina herbaty popijanej drobnymi łykami przy oknie, przez które wyglądała na ulicę. Tess zaczynała dochodzić do siebie, na tyle że zorientowała się, iż nie ma w domu nic do jedzenia. Przy sąsiedniej przecznicy jest bazarek,

mijała go, wracając. Warto było po raz kolejny wyjść z domu. Poczuła się lepiej, dopiła herbatę i sięgnęła po torebkę. Przynajmniej na razie miała swój azyl, a do niego własny klucz. Sprzedawca za kontuarem podniósł chudawego kurczaka i barani udziec. - Które? - zapytał. Wybór był żaden, ale Tess wskazała na baraninę z nadzieją, że piecyk w jej mieszkaniu jest sprawny. Podeszła do skrzynek z warzywami i wybrała kilka ziemniaków, dokupiła chleb. Zakupy na własny rachunek okazały się przyjemne. Chętnie wzięłaby jeszcze jakieś owoce, ale jabłka były nieco zwiędnięte, więc zawahała się, nie mogąc się zdecydować. - Proszę wziąć pomarańcze. Lepiej się prezentują. Zaskoczona znajomym głosem podniosła oczy i spojrzała w twarz po drugiej stronie wypełnionych owocami koszy. Na wpół zagojona, cienka, czerwona blizna przecinała czoło aż po ucho, ale nie przyćmiewała uśmiechu. Szpakowate włosy były schludnie uczesane, garnitur elegancki i wyprasowany. Mężczyzna wyglądał zupełnie jak ostatniego wieczoru na „Titanicu”. W wyciągniętej ręce trzymał pomarańczę. - Pan Bremerton... - Tess ledwie udało się wykrztusić nazwisko. - Witam, panno Collins. - Zerknął na baraninę w jej koszyku i kącik jego ust drgnął lekko w uśmiechu. - Zapowiada się smaczna kolacja. - Co pan tu robi? Jak...? - Znalazłem sposób, żeby panią odszukać. Wszystko u pani w porządku? Naprawdę stał tutaj, naprzeciw niej, i rozmawiał z nią w ten swój swobodny, pewny siebie sposób? - Nie mogę uwierzyć, że pana widzę - powiedziała, wciąż nieco osłupiała. - Słyszałam, że udało się panu przeżyć... - Udało się. Udało, owszem. - Tess poczuła tamten zapach soli w powietrzu. Wtedy gdy stali oboje na pokładzie, przy relingu. Jego głos sprawił, że scena znów ożyła. - Ale skąd się pan tu wziął? Nie mieszka pan przecież w okolicy. - Wyobrażała go sobie zawsze w wielkim domu gdzieś dalej przy Piątej Alei, ale nie tutaj, nie w skromnym sąsiedztwie pracowni na strychach i niewielkich mieszkanek, jak jej własne. - Mam biuro we Flatiron Building. A teraz, skoro panią odnalazłem, mam propozycję. Chociaż ta baranina wygląda smakowicie... Czy zgodzi się pani wyświadczyć mi zaszczyt i zjeść kolację ze mną? - Byłoby mi bardzo miło - wykrztusiła. - Pod jednym warunkiem - dodał łagodnie. - Musi mi pani mówić po imieniu. Jack. - No cóż...

- Jeszcze za wcześnie? Rozumiem. Prawdziwy dżentelmen! Tess odłożyła baraninę i ziemniaki na stos jabłek i wyszli, mijając zdumionego sprzedawcę. Dałam się chyba zahipnotyzować? - pomyślała. Kiedy wspominała później tę chwilę, wcale nie miała co do tego pewności. Restauracja nosiła nazwę Sherry’s i mieściła się u zbiegu Piątej Alei i Czterdziestej Siódmej ulicy. W oczach Tess jawiła się wspanialej niż Waldorf. Wysokie, ozdobne sklepienia, skrzące się kryształowe żyrandole i kinkiety, stoły nakryte nieskazitelnie czystymi, lnianymi obrusami, ciche szepty nisko kłaniających się gościom kelnerów wyglądających jak przebrane we fraki kandelabry. Tess nawet nie próbowała udawać, że miejsce nie robi na niej wrażenia i rozglądała się wokół z nieskrywanym zachwytem. - My tu, w Ameryce, kochamy przesadę, Tess - powiedział spokojnie Jack. - I uwielbiamy naśladować Brytyjczyków. - Nie mam pojęcia dlaczego. Bo my staramy się naśladować was. Ujęła dłonią delikatny kieliszek i zwilżyła gardło pierwszym w życiu łykiem martini. Koktajl miał dziwnie wytrawny smak i pozostawiał lekką, ziołową goryczkę, która niemal natychmiast ulatniała się z języka. Roześmiał się. - Mówisz, co myślisz, prawda? - Nie zawsze, ale teraz owszem. - Założę się, że masz wiele do opowiadania. Ach, oto nasze homary. Na postawionym płynnym ruchem talerzu spoczywał jaskrawoczerwony skorupiak o wyciągniętych przed siebie szczypcach i maleńkich oczkach, jak koraliki, zastygłych w chwili wrzucenia do wrzątku. Tess spojrzała na talerz, zastanawiając się, co teraz. - Pozwól, że ci pokażę. - Jack odezwał się cicho i wprawnie, za pomocą sztućca przypominającego dziadka do orzechów wykręcił szczypce, eksponując mięso. Kolejnym, długim i smukłym sztućcem, którego nazwy nie znała, wydostał kąsek i podał. Tess spróbowała bez wahania. Mięso było pyszne. Jeszcze jeden łyk martini i popłynęła opowieść o perypetiach i zmiennych nastrojach Lucile. Tess, która w nowym kraju starała się ważyć każde słowo, zdała sobie sprawę, że rozmawia zupełnie swobodnie. - Ciągle mnie wypytujesz, a nic nie mówisz o sobie - powiedziała na koniec. - Jestem typowym Amerykaninem, który do wszystkiego doszedł własną pracą odparł i wzruszył ramionami. - Kiedy trzeba, bywam na operowych premierach, ale tak naprawdę znam się na wszystkim, co dotyczy modelu Forda T. To fantastyczny automobil,

który już niedługo zostanie wyposażony w miernik prędkości i klakson. - Brzmi ciekawie - przyznała nieśmiało. - Postęp to cudowna sprawa - stwierdził. - Świat się zmienia. A jeśli człowiek nie zmieni się wraz z nim, zginie. Wieczór mijał szybko, upajał i oszałamiał. Tess popijała drugiego drinka maleńkimi łyczkami, uważając na zawroty głowy, pośród których sala zdawała się skąpana w blasku. Czuła się tak, jakby znalazła się na połyskliwej, unoszącej się w powietrzu scenie, ale najprzyjemniejsze było to, że siedzący obok niej mężczyzna słucha, naprawdę słucha tego, co Tess ma do powiedzenia. Ani razu jednak, choćby pobieżnie, przy stole nie wspomniano o zatonięciu „Titanica” ani o przejściach Jacka na „Carpathii”. Ale Tess zwróciła na to uwagę dopiero wówczas, gdy podnieśli się do wyjścia. - Chciałbym cię jeszcze zobaczyć - powiedział przed jej kamienicą. - Ja też bym tego chciała - odparła. Chwilę postali w milczeniu - Cały czas miałam nadzieję, że cię znajdę na „Carpathii”... - Twoja troska bardzo wiele dla mnie znaczy. - Nie mogłam uwierzyć, że zginąłeś. Nie chciałam... - Tess poczuła, jak coś ściska jej gardło. - Niektórzy uznali to za korzystny rozwój sytuacji. Tess pomyślała szybko o jego żonie. Jak można nie opłakiwać takiego człowieka? - Muszę przyznać, że niewiele sobie przypominam z pobytu na „Carpathii”. Nic do mnie nie docierało. Ale gdybym tamtej ostatniej nocy na „Titanicu” wiedział to, co wiem teraz, nie zachowałbym się jak dżentelmen. Pocałowałbym cię, Tess. Wziąłbym cię w ramiona i pocałował. Przez chwilę było słychać tylko oddechy ich dwojga. - Czy mogę to zrobić teraz? - zapytał wreszcie. - Tak. Przyciągnął ją do siebie i poszukał ustami jej ust. Tess nie musiała mówić nic więcej. Wspięła się na palce i oddała pocałunek. Późnym wieczorem Tess, leżąc, wpatrywała się w sufit i wspominała głos szepczący jej imię. Chropawy, intymny... Nie mogła zasnąć. Usiadła na łóżku i spojrzała w okno. Jak to możliwe, że zainteresował się nią dżentelmen pokroju Jacka Bremertona? Jest od niej o wiele starszy, chyba już po czterdziestce. Taki spokojny i pewny siebie; typ mężczyzny, jakiego

jeszcze nigdy nie spotkała. Przytulił ją i pocałował. Żadnych nalegań, żadnej szarpaniny, żadnych natarczywych palców. I chce się znów z nią spotkać. O czym ona marzy? Kim on jest? I kim jest ona, w świetle snujących się jej po głowie myśli? No i jest jeszcze Jim. Tess schowała twarz w poduszkę, usiłując chociaż przez moment przestać o nim myśleć, ale niewiele to dało. Był tu teraz, niemal czuła go przy sobie. Gniewnie odepchnęła od siebie tę wizję. Nie miała powodu czuć się rozdarta. Na litość boską, przecież nie jest zaręczona! Skąd to poczucie winy? Dwaj mężczyźni, tak bardzo od siebie różni. Jim nie jest zwykłym chłopakiem ze wsi, co to, to nie, ale Jack to człowiek światowy. W jakiś nowy sposób ekscytujący. I tylko... Boże, dlaczego Jim się z nią nie kontaktuje? Gdzie on się podział? Czyżby o niej zapomniał? Tess powróciła pamięcią do dzielonej z nim chwili, kiedy odmawiali pełne wahania modlitwy nad ciałami. Wspomniała życzliwość, z jaką jego zręczne, szybkie palce rzeźbiły figurki dla dzieci, i poczuła chwilę radości, kiedy razem wykonali kilka podskoków w Central Parku. Czyżby po prostu Jack ją oszołomił, on i blichtr towarzyszący jego życiu? A nawet jeśli tak, gdzie się podziewa Jim? Dość tego! Tess gniewnie uderzyła dłonią w poduszkę. Zanosiło się na bezsenną noc. NOWY JORK 26 KWIETNIA PIĄTEK RANO Gazeciarz biegał tam i z powrotem przed sklepem spożywczym i wywrzaskiwał wiadomości. Przynosiło mu to mnóstwo pięcio - i dziesięciocentówek, którymi napychał sobie co rano kieszenie. Przeczytajcie ostatnie sensacje na temat szalupy milionerów z waszyngtońskich przesłuchań w sprawie „Titanica”! Marynarze oskarżają się wzajemnie i spierają o prawdę! Nadzwyczajne wydanie, nadzwyczajne wydanie! Tess poszukała drobnych i zabrała ze sobą do sklepu egzemplarze „Tribune” i „Timesa”. Czy tonących odpychano od szalupy numer jeden? Marynarze oskarżają się wzajemnie, krzyczał nagłówek w „Tribune”. I dwie fotografie - na jednej Jim, na drugiej ten Sullivan. A potem podtytuł: Który z nich kłamie? Tytuł artykułu Pinky brzmiał spokojniej: Sprzeczne relacje załogi szalupy numer jeden. Dodatkowy świadek plącze się w zeznaniach. Tess czytała zachłannie, trzymając gazety w drżących dłoniach i obracając stronice jeszcze lepkie od farby. Jim... Jim, jesteś pewien? Co tam widziałeś? Kogo oskarżasz? Podniosła wzrok i przez łzy spojrzała na wymyty deszczem chodnik. Odmowa powrotu po rozbitków mogła być wyrachowaniem i tchórzostwem albo rozsądną i wytłumaczalną obawą o życie. Wszystko naraz. Ale odpychanie ludzi? Okrucieństwo, panika? Przecież tamtej nocy

było ciemno choć oko wykol! Nawet w jej łodzi, pełnej rozbitków, trudno było kogoś zobaczyć. Jim nie usiłował oskarżać lady DuffGordon. Bardzo to do niego podobne, do tego chłopaka, którego instynktownie zaczynała rozumieć. Kiedy go spytano, powiedział, co widział. Nikogo nie szkalował, nic nie ubarwiał. I był najbardziej bezbronny. Wyrzuciła gazety do kosza przed sklepem i ruszyła do pracy, starając się przypomnieć sobie brzmienie głosu Jima. Nie potrafiła. Rozpłynęło się w powietrzu... Lucile była już na poddaszu, spokojnie upinając szpilkami nowe warstwy tiulu pod suknią ślubną. Zastępując te, które wycięła Tess. - Dzień dobry - powiedziała opanowanym głosem. - Widziałaś już gazety? - Tak. - Miałam rację co do twojego przyjaciela marynarza. Najwyraźniej to on był źródłem tamtej pierwszej relacji, a teraz zapewne uważa, że ma nas w garści. No cóż, walka jeszcze się nie skończyła. Wsparcie pana Sullivana okazało się bardzo pomocne. Ten drugi też starał się, jak potrafił. Tylko może trochę mało inteligentny z niego człowiek... Tess nie mogła milczeć. - Źródłem pierwszej informacji dla „Timesa”, tej o łapówce, był Sullivan. Nie Jim. Powiedziała mi o tym Pinky Wade. Nie wierzę żadnemu słowu tego kłamcy. - Ach, nie wierzysz? To komu wierzysz? Temu swojemu marynarzowi? Że miała miejsce propozycja łapówki? Że w zasadzie doszło do zabójstwa? Tak? Obwiniasz mnie o to wszystko? - Nie wiem, co się wydarzyło w pani łodzi. Lucile potrząsnęła belą tiulu, cisnęła ją z rozmachem na stół i zaczęła ciąć ostrymi nożyczkami. - Radziłabym ci, żebyś szybko to sobie poukładała w głowie. Ten cały Bonney usiłuje nam zaszkodzić. Tylko nie ośmielaj się temu zaprzeczać! Dosyć. - Musiał złożyć zeznania. Nie miał wyboru. Odpowiedział na zadane pytania. - Och, daj spokój, Tess. - Lucile zastygła z nożyczkami. - Jego zamiary są oczywiste. Ten twój marynarzyk wyszedł na człowieka reagującego nieco przesadnie, zgorzkniałego, nie sądzisz? Wcale bym się nie zdziwiła, że odmówił nam przyjęcia skromnego podziękowania, dlatego że ostrzył sobie zęby na więcej. Planował szantaż, na pewno. Pomyśl tylko, co na to gazety. - Jim nie jest szantażystą - powiedziała Tess, siląc się na spokój. - Przestaniesz go wreszcie bronić? Nie zrobiliśmy przecież nic złego. Sullivan i

Purcell mówili szczerze. A Bonney usiłuje sprawić, byśmy zapłacili cenę za jego przewrażliwione sumienie. - Nie wierzę. - Mówię jedynie, że w stanie szczególnego wzbudzenia i gwałtownych emocji, w jakim wszyscy żyjemy od czasu pójścia na dno tego piekielnego statku. Łatwo jest wszystko widzieć w czerni i bieli. Popatrz tylko, jak potraktowała nas prasa. - Oczy Lucile posmutniały. - Naprawdę wierzysz, że jesteśmy złymi ludźmi? Że robiliśmy te okropne rzeczy? Tak czy nie? - Nie - odparła Tess z ciężkim westchnieniem. - Nie jesteście źli. Ale czasami... - Dziękuję ci, moja droga. Bardzo mi ulżyło. - Podły nastrój Lucile raptownie zastąpiła pogodna żywiołowość. - Mam pomysł na zadanie dla ciebie i mam nadzieję, że zechcesz się nim zająć. Podczas pokazu. Chcę mianowicie, żebyś reprezentowała firmę. Zostaniesz moją sprzedawczynią, moją vendeuse! Nie ma nikogo, kto by się lepiej do tego nadawał niż ty. Znasz każdą suknię, możesz o każdej opowiedzieć. Chciałam ci kazać, byś przypilnowała serwowania herbaty i ciasteczek, ale przecież ktoś musi się zająć konferansjerką. A tobie niewątpliwie uda się przykuć uwagę naszych gości. Tess prawie jej nie słuchała. - Ja wiem, że to było przerażające. Nie mogę tylko pojąć ogromu strachu, który zmusiłby do odpychania ludzi od łodzi... - Oczywiście. To byłoby zabójstwo, moja droga. A więc... Co powiesz na tę propozycję? - Jaką propozycję? - Zrobienia cię moją vendeuse. Nie słuchałaś mnie? - O Boże, to wspaniała oferta, ale... - A więc ustalone. Zapomnijmy teraz o katastrofie i zajmijmy się bieżącymi sprawami. Zanim Tess zdążyła odpowiedzieć, wtrącił się damski głos. Za nimi, wsparta o roboczy stół, stała Elinor. Włosy miała ślicznie upięte, ramiona zaplecione na piersi. - Przepraszam, że się wtrącam, ale wydaje mi się, że to najwłaściwsza chwila. Tess, czy mogłabyś mi towarzyszyć przy wyborze bielizny stołowej na pokaz? Mała wycieczka po zakupy dobrze zrobi nam obu. A przynajmniej mnie. Zaczynam mieć dość hotelowych wnętrz, bel materiału i maszyn do szycia. Tess zerknęła na Lucile. Madame z opuszczoną głową wygładzała kawałek wykrojonego tiulu; szkarłatne paznokcie połyskiwały na tle kremowej tkaniny. Nie zostało

nic do powiedzenia. Przynajmniej na razie. - Dobrze - zgodziła się. Farley przytrzymał otwarte drzwi samochodu, a Elinor wsunęła się do środka na pokryte miękką skórą siedzenie. Za nią wsiadła Tess. Jeszcze tak niedawno oszałamiała ją wspaniałość tej szybko jeżdżącej, błyszczącej maszyny ze wspaniałą tapicerką. Niedawno? Całe wieki temu. - Farley, na Herald Square - poinstruowała Elinor, a potem opadła na miękkie poduszki i odwróciła się do Tess. - Dobrze, że się tam znalazłam. Ty i Lucile zmierzałyście prosto do całkiem sporej awantury. Zdajesz sobie z tego sprawę, prawda? - Podziwiam ją od dnia, kiedy ją poznałam, ale dzisiaj nie było mi łatwo. Nie wiem, jak wygląda prawda, ale wiem, że Jim nie kłamie. - Wyznanie przyszło Tess zadziwiająco łatwo. Jak zawsze w rozmowie z Elinor. - Wiem, ale musisz postarać się ją zrozumieć. - Ile razy mi się tak wydaje, czymś mnie zaskakuje... - Ostrzegałam Lucy, że szybko przestaniesz siedzieć jak mysz pod miotłą i z podziwem zerkać w twarz bogini. - Elinor się roześmiała. - Mogę być z tobą zupełnie szczera? Tess w milczeniu skinęła głową. - Świat mojej siostry drży w posadach, a ona nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. I nie chodzi tylko o „Titanica” i całą tę złą sławę. Rzecz w tym, że... Boże, potrzebuję zapalić, a jestem pewna, że nie wzięłam papierosów! - Zaczęła gorączkowo grzebać w torebce; westchnęła zadowolona na widok nieco zgniecionej sztuki, z której wysypywał się tytoń. - Co to ja mówiłam? - Że chodzi o coś więcej niż o „Titanica”. - Tak, oczywiście. Widzisz, każdy, kto w dzisiejszych czasach usiłuje dowodzić, że kobiece kolana są nieładne, nie ma wyczucia mody. Nadchodzi czas krótkich spódnic, to pewne. A Lucy nie przestaje kręcić na nie nosem. Moja biedna siostra uważa, że jej marka jest niezastąpiona, lecz strasznie się myli. Wszystkie te tiule i koronki... I jeszcze nadawanie sukniom nazw. Na litość boską! - Zastanawiałam się wczoraj, czy ona się czegoś obawia... - Możliwe. Masz wrażenie, że traktuje cię jak niewolnicę, prawda? Tess skinęła głową. - No cóż, masz rację. Uratowałaś tę suknię ślubną, a podziękowanie okazało się dość marne. Masz talent. Wiesz, że on zapewni ci przyszłość, jeśli tego zechcesz. A moim

zdaniem, zechcesz. - Nie zamierzam zaprzeczać... To chyba oczywiste. - Zaczynasz się buntować, czyż nie? Tess odwróciła wzrok i wyjrzała przez okno. - Przykro mi. Ale mówiłam Madame, że coraz trudniej jest mi obdarzać ją niesłabnącym podziwem. - I połapać się, co jest prawdą, dodała w myślach. - Och, na litość boską, nigdy nie nadawałaś się na podnóżek. Proszę, zrozum mnie dobrze. Ona stara się walczyć i nie dopuszcza do świadomości tego, co się dzieje. Posłuchaj, Lucy traci klientki. Jest przekonana, że to przez niepochlebne artykuły w prasie, ale ja nie jestem tego taka pewna. Wczoraj kolejne panie zrezygnowały z pokazu. Usiłuję zatrzymać przy niej Mary Pickford, ale i ona zaczyna się wyrażać dość niejasno... Jeśli pokaz w Nowym Jorku zrobi klapę, zaszkodzi paryskim i londyńskim interesom Lucile, na co ona nie jest przygotowana. - Elinor ujęła dziewczynę za rękę. - Tess, okaż jej trochę wyrozumiałości. Wiem, że była wobec ciebie niesprawiedliwa i krytyczna. Ale ona cię potrzebuje. - Do czego jestem jej potrzebna? - No cóż, sprawy się skomplikowały... - Madame może liczyć na moją lojalność - powiedziała Tess powoli. - Ale obawiam się, że usiłuje mnie przerobić na kogoś, kim nie jestem. Na statku mówiła coś o pocięciu mnie na kawałki, jak beli materiału, i poskładaniu z nich zupełnie nowego fasonu. - I to cię niepokoi? - Wtedy nie, ale teraz zaczyna. Elinor się roześmiała. - Nie rozumiesz tego, kochana? Ona jest twoim Pigmalionem. - Nie wiem, o czym pani mówi. - Nieważne... To taka mityczna opowieść. A teraz, zmieniając temat... Jak istotny jest dla ciebie tamten marynarz? Pytanie było zaskakujące. - Lubimy się. A przynajmniej tak mi się wydawało - odparła Tess, zdumiona rezerwą we własnym głosie. Zdanie zabrzmiało sztywno, obojętnie, nieżyczliwie. Powinna była to ująć inaczej. - I nie chcę, żeby spotkało go coś złego. To honorowy człowiek. - No cóż, nie niepokój się. Honorowi ludzie potrafią przetrwać. - Elinor zastukała w szybę pomalowanymi na czerwono paznokciami. - Farley, wypuść nas przed Macy’s. Ożywiona odwróciła się do Tess. - To cudowny sklep. Spodoba ci się. Jest własnością rodziny Strausów, wiesz?

Dziewczyna spojrzała, nie rozumiejąc, o co chodzi. - Pan Isidor Straus i jego żona. Poszli na dno z „Titanikiem”. Wróciły kilka godzin później, zapełniając samochód pudłami z delikatnymi, lnianymi serwetkami i obrusami. Na Tess ogromne wrażenie zrobił spacer po ogromnym domu towarowym. Całe akry przestrzeni ze strojami i pasmanterią. Ożywieni, roześmiani klienci. Sprzedawcy przynoszący wspaniałe kreacje z magazynów, młode dziewczęta przymierzające rękawiczki, których stosy piętrzyły się na kontuarach, kobiety w prosto skrojonych żakietach i spódnicach o czystych liniach z rąbkami obnażającymi kostki... - Wiesz teraz, o co mi chodziło? - powiedziała Elinor, ruchem głowy wskazując na dobrze ubraną matronę, która właśnie mierzyła kapelusz. - To nie jest klientka Lucile. Wszystko, co widzisz w tym sklepie, to gotowa odzież. To jest przyszłość, a nie warstwy tiulu. W zamieszaniu ze sprawunkami Tess dopiero po chwili dostrzegła Pinky stojącą przed budynkiem pracowni. Dziennikarka miała, jak zawsze, pewną siebie minę. Z jej ramienia zwisała nieodstępna torba na długim pasku. - Nie chcą mnie wpuścić na górę - oświadczyła pogodnie i bez wstępów. - Lady DuffGordon mówi, że już nie rozmawia z reporterami. - Och, po prostu jest zajęta - odparła lekkim tonem Elinor, próbując otworzyć drzwi z ramionami pełnymi pakunków. - Proszę wejść na górę. Będzie pani mogła porozmawiać z Tess. - Zostałaś jej rzeczniczką prasową? - zapytała Pinky, zerkając na Tess rozszerzonymi oczami, choć widywała już dziwniejsze rzeczy. Ktoś stał po jednej stronie, a w następnej był po przeciwnej. Względy praktyczne. - Oczywiście, że nie! - zaprzeczyła Tess gwałtownie. - Nie o to chodzi. Tess po prostu orientuje się, na jakim etapie znajdują się nasze przygotowania do pokazu. Bo przecież o tym chce pani pisać, prawda? - zapytała Elinor. Już i tak daleko zaszłaś, pomyślała Pinky przed wejściem do windy. Nie było sensu udawać. - Pani jest jej siostrą, prawda? - odezwała się, kiedy zamykały się drzwi. - Chyba nie miałam okazji pani poznać. Nazywam się Pinky Wade i relacjonuję dla „Timesa” przesłuchania w sprawie „Titanica”. - Ach, rozumiem. W takim razie przyszła tu pani zapewne po to, żeby doprowadzić Lucy do apopleksji. W obecnej chwili nie jest to dobry pomysł. Winda otworzyła się na poddaszu. Elinor wysiadła i przytrzymała drzwi.

- Tess, połóż te sprawunki na jakimś stole, a potem odprowadź pannę Wade do wyjścia, dobrze? Dziewczyna chciała wykonać polecenie, ale winda tymczasem odjechała. - No cóż, już bardziej chyba się nie zbliżę do tajnej kryjówki sławnej projektantki mruknęła Pinky, rozglądając się po gwarnej pracowni. - Wiedziałaś, co powie Jim przed komisją? - Nie. Ale wiem, że było mu trudno. - Twój artykuł jest najlepszy. Pinky rzuciła Tess szybkie, pełne wdzięczności spojrzenie. - Cieszę się, że tak uważasz. Niełatwo jest wszystko wyważyć, zwłaszcza kiedy ma się zdecydowane przekonania i wie, w jakim kierunku chciałoby się popchnąć daną historię. - Naprawdę nic mu nie jest? - zapytała Tess otwarcie. Czuła, że jej wolno. Ona i Pinky stały po tej samej stronie. - Moim zdaniem nie. Ale czy ktoś lubi być nazywany kłamcą? Sullivan i Purcell nie poprawili swojej sytuacji zaprzeczaniem sobie wzajemnie. Jutro jeszcze napiszę o prawnikach obecnych w sali przesłuchań. Wyobraź sobie, że pracują dla tej samej kancelarii, która zajmuje się sprawami DuffGordonów. Co za zbieg okoliczności! - Pinky nie przestawała rozglądać się po pracowni. - Moim zdaniem państwo arystokraci próbowali manipulować zeznaniami w śledztwie. Nie potrafię jeszcze tego udowodnić, ale jestem przekonana. Za ich plecami otworzyły się drzwi od windy. W środku Pinky zajrzała do torby. - Przepraszam, niewiele spałam zeszłej nocy, więc jestem bardziej roztrzepana niż zwykle. - Wyciągnęła grzebień, któremu brakowało paru zębów, i na ślepo przeciągnęła nim po włosach. - A wracając do zeznań... Dokładnie coś takiego mówił przed komisją Jim. Że ludzie wybierają sobie coś, w co chcą wierzyć, i deklarują, że to jedyna prawda. Ja potrzebuję dowodu. W każdym razie, nad tym właśnie pracuję. W tej sprawie jest drugie dno i ja je poznam. - Obyś się myliła - powiedziała powoli Tess. - Choć wątpię... - Tess, to naprawdę dojrzała uwaga. - Przydałby ci się nowy grzebień - zauważyła dziewczyna. - I cieszę się, że już wróciłaś. Pinky nieprzytomnie spojrzała na trzymany w ręku przedmiot. - Może dlatego zawsze wyglądam tak samo? - Wrzuciła grzebień z powrotem do torby. Pora na najważniejszą nowinę. - Jim chciałby się z tobą spotkać. Bardzo mu na tym zależy.

- To dlaczego nie przyszedł przed wyjazdem do Waszyngtonu? Dlaczego znikł bez słowa? - Tess nadal było przykro. - Przecież próbował się z tobą zobaczyć - odparła Pinky. - Zostawił ci wiadomość w hotelu. Nie dostałaś? - Nie, nie dostałam. - A więc jednak nie zapomniał! - Nie gniewasz się na niego za to, że zeznawał? - Dlatego że miał odwagę wystąpić i powiedzieć, co myśli? Nie. Jak mogłabym się gniewać? - Wiesz... Broniłaś lady DuffGordon dość zawzięcie. Jim uważa, że nie będziesz chciała mieć z nim nic wspólnego. - Nie mogłabym go potraktować w ten sposób - oznajmiła Tess. - Za nic nie zraniłabym jego uczuć. - Moim zdaniem wyszedł na tym wszystkim lepiej od pozostałych członków załogi. Jestem przekonana, że kilku drogich prawników wbiło Sullivanowi do głowy zeznania na polecenie DuffGordonów. Jesteś trochę jak między młotem a kowadłem, nie sądzisz? - To nie tak! - zaprotestowała Tess. - Zobaczysz się z nim, kiedy już pozwolą mu wrócić do Nowego Jorku? - Oczywiście - odparła, mając nadzieję, że Pinky, mimo wyczulonego zmysłu obserwacji, nie dostrzegła krótkiej chwili wahania. Widząc zaciekawione spojrzenie, odwróciła oczy. - Muszę już wracać. - Pewnie nie zostanę zaproszona na pokaz - westchnęła Pinky. Jej oczy zatańczyły psotnie. - Chyba że zostanę wyznaczona do napisania relacji... Tess przemknęła przez zamykające się już drzwi windy i omal nie wpadła na Lucile, która skinieniem dłoni zaprosiła ją do gabinetu. - Z tego, co mi doniosła Elinor, rozumiem, że będę musiała powiedzieć ci otwarcie o tym, że cię cenię i chcę, żebyś się czuła tutaj dobrze. - Lucile zaplotła ręce na piersi. Mówiła rzeczowym tonem. - Bo jeśli tak nie uważam, odejdziesz. Zgadza się? - Owszem. - Tess nie umiała zaprzeczyć prawdzie. - Zrezygnowałabyś z przyszłości w pracowni i mieszkania? - Znalazłabym inny sposób zadbania o siebie. Gdybym została zmuszona. - Iskra odwagi, Tess? Zależna jednak od okoliczności, jak sądzę. Zapewniam cię, że mówię szczerze. Naprawdę cię doceniam i nie mam zamiaru szkodzić temu twojemu marynarzowi, chociaż jestem zdania, że mogłabyś trafić znacznie lepiej. Władcza i pojednawcza jednocześnie. Kobiety popatrzyły sobie w oczy, a zadowolona

Tess nie poczuła drżenia kolan. Dobry znak. - Z jednym zastrzeżeniem. Tess czekała. - Musisz obiecać, że nie zrobisz nic, żeby mi zaszkodzić. - To oczywiste. - No tak. - Lucile sprawiała wrażenie, że zapomniała, co jeszcze ma do powiedzenia. - Powinnam wracać do pracy - powiedziała łagodnie Tess. - A tak przy okazji: jesteś za chuda. Nie musisz się głodzić jak modelki. Tess zupełnie nie wiedziała, jak zareagować na takie słowa. Nieco niezgrabnie przestąpiła z nogi na nogę, trzymając dłoń na gałce od drzwi. - Ostatnio jakoś nie mam apetytu - odparła wreszcie. Znienacka Lucile ostentacyjnie poweselała. - No cóż, trudne chwile chyba za nami, więc mogę powiedzieć ci teraz o pewnym wyzwaniu, które powinno ci się spodobać. Może okaże się niewykonalne, ale i tak mnóstwo się nauczysz, jeśli się go podejmiesz. Czy mogłabyś jeszcze przed pokazem zaprojektować, skroić, uszyć i dopasować na modelce suknię? - Och... - Tess aż zaparło dech. - Mój Boże, co... Jak...? Lucile się roześmiała. - Tess, uwielbiam te twoje zaskoczone miny. Dziewczyna zarumieniła się, zbita z tropu. Ale zaraz zrobiła się czujna. - Nie mam wystarczających umiejętności. Brak mi doświadczenia. Dlaczego...? - Odpowiedz na moje pytanie. Podjęłabyś się? - Tak! To znaczy: chyba tak. A przynajmniej... - w kolejnych słowach znalazły odbicie lata jej nadziei i snucia marzeń -...chciałabym spróbować. - A więc do roboty, moja droga. - Lucile uśmiechnęła się szeroko. - A jeśli ci się uda... Tylko pamiętaj, suknia musi być naprawdę dobra! Zaprezentuję twoją pracę na pokazie. Obie zasługujemy na pójście krok do przodu w tym życiu, nie sądzisz? Wyszły z gabinetu i niemal natychmiast zatrzymały się na widok obcego mężczyzny w czapce gońca. Obok stał Cosmo z mocno zaciśniętymi ustami. - Kim jest ten człowiek i kto go wpuścił na górę? - zapytała Lucile. Goniec, z obojętną miną i ledwie dostrzegalnym uniesieniem czapki, wręczył jej białą kopertę. - Weź się w garść, Lucy. - Cosmo podszedł bliżej. - I, na litość boską, nie histeryzuj. Senator Smith wysłał ci wezwanie przed komisję. Lucile wbiła oczy w kopertę.

- Jak on śmiał? - szepnęła. - Pewnie krąży zbyt wiele plotek. Nie mógł się oprzeć - odparł Cosmo. Lucile zachwiała się lekko. Pobladła i zwróciła do Tess twarz z wyrazem osobliwego triumfu. - Szkoda, Tess. Być może jednak będziesz musiała wybrać, po czyjej jesteś stronie powiedziała. Cosmo ujął żonę pod ramię i zaprowadził ją z powrotem do gabinetu. Zamknął za nimi drzwi. - Zanim cokolwiek powiesz, zauważ, proszę, że nie krzyczę i nie płaczę. - Odnotowałem to - odparł sir DuffGordon ze słabym uśmiechem. Lucile otrzepała rękaw żakietu, zirytowana jakąś plamą. To miasto było takie brudne! Człowiek nie mógł niczego włożyć bez ryzyka wymagającej czyszczenia katastrofy. Zdjęła z siebie okrycie i cisnęła nim o podłogę. - Lucile. Usiądź. Powaga na twarzy męża zmuszała do posłuszeństwa. Lady DuffGordon niechętnie przysiadła na sofie. - Nie możesz sprawić, żeby ta ohydna sprawa ucichła? - poprosiła. - Ja chcę tylko pokazać wiosenną kolekcję i wracać z tego paskudnego miasta do domu. Do Anglii. - Ta sprawa nie ucichnie. Zdawało mi się, że mamy zapewnienie Smitha, że nie będzie nas w to wciągał, ale politykom nie można ufać. Obracają się jak chorągiewka na wietrze. - Kiedy będę musiała zeznawać? - W przyszłym tygodniu. Senator przenosi przesłuchania z powrotem do Nowego Jorku. Na kilka dni, żeby ludzie tacy jak ty i ja nie rozjechali się po świecie. I, uwierz mi, sala będzie pełna. - Cosmo chodził z kąta w kąt i nie patrzył na żonę. Trzymał się na dystans. - Powiem, co będę chciała! - Będziesz co do słowa trzymała się tego, co każą ci powiedzieć prawnicy. Nie dodasz od siebie ani przecinka. Słuchasz mnie? - Jego głos zabrzmiał twardo, wcale nie jak spokojny ton nauczyciela. Lucile zaskoczyło zdecydowanie męża, ale szybko zapanowała nad sobą. - Cosmo, ty mnie nie rozumiesz. Wiem, jak to rozegrać. Ubiorę się stosownie do okazji. Bardzo duży, czarny kapelusz i mnóstwo pudru. Potrafię wyglądać bardzo blado, kiedy trzeba. Zanim skończę, cały kraj się dowie o moich koszmarnych przejściach. - Grzeczna dziewczynka. - Uśmiechnął się przez chwilę smętnym uśmiechem. - Z naszych zeznań Smith zapewne wyciągnie tylko trochę antybrytyjskiej retoryki. Ale mam w

zanadrzu kolejne złe nowiny. Anglicy również zamierzają przeprowadzić śledztwo, więc i w domu zostaniemy wezwani przed komisję. Nie zdołam temu nijak zapobiec. W kraju uważają, że przynieśliśmy wstyd narodowi. Moja opinia całkowicie legła w gruzach. - W głosie Cosmo pojawiła się gorzka nuta. - Myślisz, że tutejsza prasa była ostra? Moja droga, poczekaj tylko, a przekonasz się, co się będzie działo w Wielkiej Brytanii. Znajdziemy się w środku potężnej zawieruchy. W domu? Niemożliwe. Mimo własnej nieskazitelnej opinii Lucile miała jednak wrażenie, że traci grunt pod nogami. - Co my zrobimy? - zapytała. - Próbuję pociągać za wszystkie możliwe sznurki. Za nic nie możemy się zgodzić, żeby postawiono przed komisją nas oboje. Może uda mi się coś wywalczyć. - Oczywiście, że się uda. To straszne, jak nas traktują. - Będziesz musiała zrobić coś więcej niż tylko przećwiczyć swój występ. - To znaczy? - Tamten marynarz prawdopodobnie też będzie zeznawał w Anglii. - Ten Bonney? - Owszem. - To absolutnie niedopuszczalne! - Obawiam się, że rzecz nie zależy od ciebie. - O tym się jeszcze przekonamy. Cosmo spojrzał na żonę lodowatym wzrokiem. - Komisja śledcza w Waszyngtonie uznała go za dość wiarygodnego świadka, jak słyszę. Ale tutaj przynajmniej nie będziesz musiała zeznawać w jego obecności i czekać, aż zaprzeczy twoim słowom. W Anglii będzie gorzej. Sugerowałbym, żebyś od tej pory z nikim nie rozmawiała na temat zatonięcia statku ani niczego, co się wydarzyło później. Rozumiesz? - Dlaczego nie powiesz tego wprost? - zapytała Lucile wściekle. - Uważasz, że to przeze mnie znaleźliśmy się w tarapatach, prawda? - Sama nie potrafisz sobie odpowiedzieć? Naprawdę chcesz to usłyszeć ode mnie? - Nie zapominaj, że i ty siedziałeś w tej szalupie. - A co to niby ma znaczyć? - Mój drogi mężu, nie był z ciebie żaden bohater. - Lucy odwróciła się i spróbowała wziąć głęboki oddech, i trochę się uspokoić. - Nie dam się rozszarpać na strzępy przed jakąś tam komisją. Coś wymyślę.

12 Mijał już niemal tydzień wytężonej pracy. Tess bolała dłoń. Za mocno ściskała w niej ołówek - typowa oznaka amatorszczyzny. Pochyliła się niżej nad deską kreślarską i zaczęła rysować nieco lżejszą kreską. Mogłaby naszkicować te przymarszczane rękawy, które zaprojektowała jeszcze w Cherbourgu, na pewno by się sprawdziły. Myśl o tkaninie, napomniała się w duchu. Zapomnij o wezwaniu przed komisję. Nie myśl o Jimie. Tess spojrzała na rozrysowaną spódnicę sukni. Powinna zostać uszyta z dość sztywnego materiału. Trzeba trzymać się z dala od szyfonu. Wyprostowała się na krześle i spojrzała na szkic krytycznie, ale z nadzieją. Przez długie godziny projektowania, wciąż od nowa, starała się nie myśleć, że oto wszystko wali się w gruzy. Lucile ma składać zeznania na dzień przed pokazem. Napięcie w pracowni sięgało zenitu. Na szczęście pod koniec każdego dnia Tess zostawiała za sobą deskę, żegnała się z pracownikami i wychodziła, żeby zanurzyć się w innym świecie. W świecie Jacka. Czekał zwykle pod jej drzwiami, uchylał kapelusza, podając jej ramię, a potem zabierał do kolejnej eleganckiej restauracji, gdzie wszystko było piękne i skąpane w połyskliwym świetle. Po trochu Tess udało się zebrać nieco informacji na jego temat. Pani Brown miała rację, był właśnie w trakcie rozwodu, jak sam przyznał, nie pierwszego. „Nie stawiaj na mnie kreski, ja po prostu powoli się uczę”, skomentował rzecz z humorem, a ona się uśmiechnęła, nie do końca pewna, co ma o tym sądzić. Później, w domu, wpatrywała się w sufit i zastanawiała gdzie jest Jim. Czy pojawi się na zeznaniach Lucile? A może już wyruszył na Zachód, a o niej zdążył zapomnieć? A wszystko przez kartkę z wiadomością, zawieruszoną przez kogoś i pozostawioną bez odpowiedzi. Trzeba się liczyć z tym, że już nigdy więcej Jima nie zobaczy... Rano znów siadała w pracowni, za stołem, przestawała myśleć o obu mężczyznach i koncentrowała się na najbardziej ekscytującym wyzwaniu w życiu. Kończył się czwarty dzień. Tess poczuła ukłucie bólu i potarła palce. Znów ścisnęła ołówek zbyt mocno. - Podchodzi do tego bardzo poważnie - odezwała się Elinor w gabinecie siostry, skąd obie obserwowały Tess. - Tym lepiej dla niej. Zwłaszcza po tym, co zrobił mi ten zaprzyjaźniony z nią marynarz. - Nie wyżywaj się na bidulce, ona naprawdę tkwi między wami jak w imadle.

- Na razie ten jej projekt nie wygląda wcale źle. Elinor uważnie zerknęła na Lucile i uniosła brew. - Wiesz, naprawdę wierzę, że jesteś szczera... - A dlaczego miałabym nie być? - Moim zdaniem chcesz, żeby ona odniosła sukces. Tess, która w tej samej chwili podniosła wzrok, zobaczyła zapatrzone w nią obie kobiety. Lucile skwitowała tę chwilę wzrokowego kontaktu krótkim skinieniem głowy, a Elinor się uśmiechnęła. Uważają, że sobie poradzę, pomyślała Tess. Bo poradzę. Było późno. Kiedy wyszła przed budynek, bolały ją nogi. A może wskoczyć do tramwaju jadącego w kierunku domu? Właśnie nadjeżdżał, z głośnym dzwonieniem, oblepiony wiszącymi na stopniach ludźmi trzymającymi się wszystkiego, czego można było się chwycić. Jak się to robi? Jedną dłonią Tess zebrała i uniosła spódnicę, wskoczyła na podest, drugą poszukując drążka. Kiedy pojazd szarpnął, omal się nie przewróciła. - Przydałoby ci się trochę praktyki - odezwała się jakaś dziewczyna i zachichotała, przytrzymując ręką kapelusz. Do tramwaju podbiegła kobieta z torbą jabłek. - Proszę zwolnić! - krzyknęła, a potem podobnie jak Tess zebrała fałdy sukni i złapała za pionowy drążek. Potknęła się o rąbek spódnicy. Motorniczy, z gniewnym okrzykiem, żeby się pośpieszyła, zwolnił nieco i zadyszanej kobiecie udało się wsiąść. - To chyba było niebezpieczne... - odezwała się Tess do stojącej obok pasażerki. - Niebezpieczne? Kochanie, wszystkie tak robimy - odparła kobieta. - W krótszej spódnicy byłoby jej łatwiej... Pasażerka parsknęła. - Krótsza spódnica? Toż to nie wypada! Tess wyskoczyła z tramwaju na swoim przystanku. Miała nadzieję, że przed pojawieniem się Jacka zdąży spokojnie wypić herbatę; taki rytuał, pozwalający jej jakoś pokonywać barierę równoległych światów. Nie będzie się zastanawiać nad nadchodzącymi przesłuchaniami. Za sobą miała udany dzień, a jutro... Jej serce przyśpieszyło na chwilę. Jutro skroi suknię. - Panno Collins? W stronę Tess szedł jakiś mężczyzna w meloniku; jego kroki odbijały się echem na chodniku. Była tak pogrążona w myślach, że nie zauważyła go wcześniej. - Pani pozwoli, że się przedstawię. Howard Wheaton, sekretarz pana Bremertona. -

Uniósł kapelusz i z nieco skrępowaną miną wyciągnął przed siebie rękę. Dopiero wtedy Tess dostrzegła, że dzierży w niej bukiet kwiatów. - Pan Bremerton poprosił mnie, żebym je pani dostarczył z liścikiem od niego i z przeprosinami, że nie stawia się z nimi osobiście, ale wypadły mu na mieście ważne sprawy biznesowe. Jeszcze nikt nigdy nie dał Tess kwiatów. Ujęła pachnący bukiet, wdychając oszałamiającą woń bzu i róż. - Liścik? - Oczywiście. - Tess zarumieniła się, otwierając niewielką kopertę wetkniętą między kwiaty. „Sherry’s o 22.30?”. - Pani odpowiedź? - Proszę przekazać panu Bremertonowi, że przyjdę. - Dziękuję pani. Ucieszy się. Przyśle po panią samochód. Tess skinęła głową i nieco oszołomiona popatrzyła w ślad za oddalającym się skrupulatnym panem Wheatonem. Tym razem znaleźli się w prywatnej sali pachnącej skórą, w którą oprawione były ustawione na regałach książki. - Chciałbym spędzać z tobą każdy wieczór - powiedział Jack, wstając z krzesła tuż przy drzwiach i chowając papiery do aktówki. Minę miał nieco roztargnioną, ale roztargnienie ustąpiło, gdy tylko Tess podeszła bliżej. - Przepraszam, że nie przyniosłem ci tych kwiatów osobiście. Niestety, przeszkodziła mi praca. - Automobil pana Forda? - spytała. - Nie chcę cię zanudzać szczegółami. - Ale ja lubię się uczyć. - Udajesz zainteresowanie, za co ogromnie cię podziwiam. - Jack swobodnie, naturalnie nachylił się w stronę dziewczyny i cmoknął ją w ucho. - Kelner nie wejdzie? - zapytała niespokojnie. - Dostali instrukcje. Dopiero, gdy zadzwonię. Pochylił się, przytrzymał dłoń Tess i pogładził ją. Twarz miał znużoną; między jego brwiami pojawiła się zmarszczka, której wcześniej nie zauważyła. Dodawała mu lat. Ale dotyk jego ręki emanował spokojem i opanowaniem. Pewnością. - Muszę wyjechać do Kalifornii - powiedział. - Ale wrócisz? - zapytała Tess, czując, że jej serce przyśpiesza. - Owszem, ale to może potrwać dość długo. Nie lubię zostawiać cię samej. - Ujął dłonią podbródek dziewczyny i odwrócił ku sobie jej twarz. - Mogłabyś pojechać tam ze

mną... Tess westchnęła zaszokowana. - To wykluczone. - Jesteś pewna? W ciszy, która nastąpiła po tym pytaniu, słychać było tykanie wiszącego na ścianie zegara. A potem Jack mocniej ścisnął jej rękę i do Tess dotarło, że mogłaby udzielić innej odpowiedzi. Nie chciała, żeby wyjeżdżał. Zawahała się. Uśmiechnął się i odsunął nieco. - Tess, wiem, że nie jesteś taką dziewczyną. Ale czy to by nie była przyjemność? Mógłbym ci pokazać, jak wspaniale się tam żyje. - Jestem tego pewna, ale... Tutaj mam pracę. - No dobrze, zapomnijmy o tym. Jestem, zdaje się, człowiekiem impulsywnym. A przynajmniej mnóstwo ludzi mi tak mówi. Ale chodzi o coś innego. Od momentu kiedy weszłaś na palcach do sali gimnastycznej na „Titanicu”, wiedziałem, że jesteś niezwykła. Chciałem pomóc ci zsiąść z tego idiotycznego wielbłąda, a ty się nie zgodziłaś. Już wtedy z trudem powstrzymałem się, żeby cię nie pocałować. - Roześmiał się. - Z miejsca wiedziałem, że odmienisz moje tułacze obyczaje. Czy on sobie żartuje? - Niedługo muszę wracać do domu. Jest bardzo późno - powiedziała Tess z nadzieją, że w jej głosie nie zabrzmiała przesadna pruderia. Rozejrzała się po salce z jej książkami, światłem świec i prywatnością i zdała sobie sprawę, że Jack szalenie ją pociąga. I wcale nie miała wrażenia, że dzieje się coś niewłaściwego. A potem usiedli obok siebie na aksamitnej sofie i przestali udawać, że mają ochotę na kolację. Jack pogładził jej długie, ciemne włosy, nawinął sobie na palce lok i potarł nim własny policzek. Skonsternowana Tess patrzyła, jak próbuje wsunąć w jej włosy grzebień, który wypadł z koka. - Sama to zrobię. Nie mogę stąd wyjść, wyglądając tak nieporządnie. - Chciałbym się zobaczyć wyłącznie w tych długich włosach. I w niczym więcej. Tess zamknęła oczy. Właśnie usłyszała coś niezwykłego od mężczyzny innego niż wszyscy, takiego, którego nie trzeba z punktu policzkować i potępiać, któremu można pozwolić, jeśli się tego chce, na robienie takich uwag. Przyjemnie było czuć, że ma się wybór. Cóż takiego on miał w sobie takiego? Chyba pewność siebie. Przy nim Tess czuła się bezpiecznie; czy o to właśnie chodzi? Żadnych zmartwień, spokojna przystań. Przymknęła oczy i pozwoliła się pocałować.

Za mało snu. Tess, pochylającą się nad stołem do krojenia następnego ranka, bolały plecy. Trzymała w dłoni nożyczki. Próbna, muślinowa wersja sukni udała się nadzwyczajnie. Trzeba było wprawdzie poprawić skos przy podfastrygowanym staniku, ale całość prezentowała się nieźle. Mimo to Tess się wahała. Leżał właśnie przed nią rozpostarty, cudownie plastyczny kremowy jedwab, materiał, który w zależności od kroju mógł być zarówno lejący, jak i mięsisty. Jedna z najbardziej luksusowych tkanin pośród zapasów Lucile. Tess nie mogła popełnić błędu. - Chciałabyś, żeby zajęła się tym któraś z krojczyń? - zapytał łagodnie James. Tess podniosła wzrok i zauważyła, że kilka pracownic Lucile - szwaczek, krojczyń, wykańczarek - zebrało się wokół stołu, żeby popatrzeć. Niektóre uśmiechały się nieśmiało. Zerknęła w stronę gabinetu Madame, zastanawiając się, gdzież to się ona może podziewać. Wpadła do pracowni jak po ogień, mruknęła coś z wyraźnym roztargnieniem o spotkaniu z prawnikami i wybiegła. Wszystko działo się naraz. Tess została w pracowni pozostawiona sama sobie, jak wtedy, kiedy naprawiała suknię ślubną Lucile. I to ją zaniepokoiło. - Dziękuję, ale chyba powinnam poradzić sobie z tym samodzielnie - odparła. Siłą woli opanowała drżenie ręki. - No to do dzieła. Kroiła materiał pewnie, pozwalając, żeby nożyce ślizgały się obok linii wykroju; przerywała zaledwie kilka razy, żeby coś poprawić. Dawał się ciąć pięknie, czysto. Kiedy doszło do rękawów, Tess była już pewna własnych umiejętności. Pozostawało wierzyć, że tkaniny wystarczy na zaplanowane, skomplikowane przymarszczenia. Kiedy skończyła wycinać ostatni fragment, panującą wokół stołu ciszę zastąpiły oklaski. - Świetna robota! - pochwalił rozpromieniony James. - Trzeba mieć nerwy jak postronki. Zwłaszcza gdy po raz pierwszy kroi się materiał taki, jak ten. Co prawda, to prawda. Tess czuła się jak po wspinaczce na szczyt. Stała przy stole, z dłonią wciąż zaciśniętą na nożyczkach, choć wybrana przez nią szwaczka już uważnie fastrygowała części wykroju. - Tess... - James gestem przywołał ją na drugą stronę. - Popatrz na to. - Wyciągnął przed siebie niewielki, dziwnego kształtu, metalowy drobiazg. - Co to takiego? - Ekler. Do zapinania bez haftek. Patrz. Pociągnął za wystający metalowy języczek, pokazując jej coś, co wyglądało jak dwa rzędy połączonych tylko na końcu ząbków. Później pociągnął ponownie, w przeciwnym

kierunku, i jak za dotknięciem magicznej różdżki dwie osobne części zamknęły się w całość. - Sprzedawca mówił, że można to wszywać, na przykład, w pasy do przechowywania pieniędzy albo w kamizelki ratunkowe. A co ty o tym sądzisz? Tess, zauroczona prostotą działania, obróciła ekler w dłoni. Czy coś takiego zbyt obciążyłoby suknię? Trudno powiedzieć, ale może się sprawdzi. Zafascynowana przesunęła palcem po maleńkich, metalowych ząbkach. James spojrzał wesoło. - Wiedziałem, że cię zainteresuje - powiedział. Dopiero wiele godzin później Lucile wyszła zamaszystym krokiem z windy i wmaszerowała do pracowni z konsultantem od aranżacji kwiatowych, który pilnie notował szybko wydawane polecenia. - Kwiaty muszą wyglądać pięknie w niebieskim oświetleniu, więc proszę mi nie przynosić niczego, co zrobi się w nim zielone albo ziemiste. Rozumie pan? - rzuciła. - Czegoś takiego nie zaakceptuję. I proszę nie zapomnieć o wazonach. Muszą mieć co najmniej metr pięćdziesiąt wysokości, nie mniej. A poza tym... Tak? Spojrzała niecierpliwie w pełną wyczekiwania twarz. - Moja suknia jest już wykrojona i sfastrygowana... Czy chciałaby ją pani obejrzeć? spytała Tess. - Cudownie - powiedziała Lucile i machnęła ręką. - Rzucę okiem później. Moja droga, ciężko się napracowałaś. Weź sobie jutro wolne - dodała, znikając z konsultantem w gabinecie. Tess poczuła się rozczarowana taką odprawą. Wyprostowała plecy i skinęła dłonią na modelkę, która właśnie wsunęła na siebie starannie sfastrygowaną kreację. - Przejdź się w moją stronę - poleciła. Aż wstrzymała oddech. Tak, suknia mieniła się dokładnie tak, jak Tess sobie wyobrażała - kremowy jedwab połyskiwał różnymi odcieniami, subtelnie jak obmywająca piasek fala. Rękawy wymagały staranniejszego przymarszczenia, ale to nie problem, materiału wystarczy. Mimo to coś nie dawało jej spokoju. - Jak się czujesz w tej sukni? - spytała modelkę. Dziewczyna, najwyraźniej zaskoczona, wybąkała niepewnie: - Podoba mi się. Nie czuję się uwięziona w gazie i koronkach. - I natychmiast się zarumieniła, najwyraźniej przerażona tak otwartą krytyką stylu Lucile. - Wszystko w porządku - powiedziała Tess łagodnie. - Wiem, o co ci chodzi. - Mam tylko jedną uwagę, skoro pani już pyta...

- Tak? - Ten fason jest jak najbardziej stosowny na dzień, na ulicę. Tyle że łatwo się w nim zaplątać i potknąć. Tess wbiła wzrok w kreację, przypominając sobie niedawną przejażdżkę tramwajem. Sięgnęła w stronę stołu po nożyczki. Nie musiała się zastanawiać, doskonale wiedziała, co chce zrobić. Po chwili było po wszystkim - odcięła u dołu spódnicy dwadzieścia centymetrów cennego materiału. Odcięłaby chętnie dwadzieścia pięć, ale nie śmiała. - Zdążymy przed pokazem. Aż trudno mi w to uwierzyć - zwróciła się do Jamesa. - Nigdy w to nie wątpiłem - odparł. - To był długi dzień, Tess. Czas do domu. Zawirowania wiatru w okolicy Flatiron Building dopadły ją, wydymając spódnicę, kiedy przechodziła obok. Rozbawiona Tess popatrzyła na mężczyzn, którzy kręcili się po okolicy i zerkali z nadzieją, że zobaczą gdzieś kawałek kobiecej kostki. Na rogu ulicy stał policjant i poganiał przechodniów na przejściu. Na wiatr nie można było wiele poradzić. Czy ten stróż obyczajności byłby w ogóle potrzebny, gdyby wszystkie kobiety zebrały się na odwagę i poskracały suknie? Na ganku jej kamienicy stał jakiś mężczyzna. Jack? Tess podeszła bliżej i zobaczyła, że w jednej dłoni trzyma papierosa, a drugą niespokojnie przeczesuje połyskujące złotawo włosy. Nie. Nie Jack. Na jej widok mężczyzna uśmiechnął się, a ona wstrzymała oddech. Och, jak bardzo brakowało jej tego uśmiechu! - Tess. - Witaj, Jim. - No to już po wszystkim. - Tak, wiem. - Zrobiłem, co musiałem. Próbowałem cię uprzedzić, ale sama już chyba wiedziałaś, na co się zanosi, i uznałaś, że nie chcesz się ze mną spotkać. - Spojrzenie miał ostrożne, ale spokojne. I tak intensywnie niebieskie. - W każdym razie przyszedłem, by dowiedzieć się, czym muszę za tamto zeznanie zapłacić. - Pinky mówiła, że wysłałeś do mnie wiadomość, ale ja jej nie dostałam - powiedziała Tess. - Naprawdę? - zdumiał się. - Tak - przytaknęła. - Nie wiem dlaczego... Pomyślałam, że po prostu o mnie zapomniałeś. Albo że...

W jego oczach pojawił się błysk zrozumienia. - Albo że rozmawiałem z Pinky i dostarczyłem jej materiału do artykułu, a tobie nic nie powiedziałem? - Tak. - Wtedy chciałem ci tylko zaproponować przejażdżkę po parku jednym z tych eleganckich powozików - wyjaśnił cicho. - I powiedzieć, że jadę do Waszyngtonu, ale wrócę. - Bardzo chętnie bym się wybrała na taką przejażdżkę - odparła. Jim spojrzał smutno. - Miałem nadzieję, że się pojawisz... Zanim zdecydowałem się odejść, te konie już całkiem nieźle się ze mną zaprzyjaźniły. Domyślam się, że to lady DuffGordon przechwyciła mój liścik. Ale przynajmniej wiem, że nie wystawiłaś mnie wtedy do wiatru. - Jestem ci winna coś więcej... Nigdy bym tak nie postąpiła - zapewniła. - Zrozumiałabyś wtedy? Że muszę złożyć zeznania? Nie potrzebowała czasu, żeby udzielić odpowiedzi. - Zeznawałeś uczciwie, a o innych nie da się tego powiedzieć. - Tess wyciągnęła do niego rękę. - Nie musisz za to płacić utratą mojej przyjaźni, jeśli to o takiej cenie mówiłeś. Ulga na twarzy Jima chwyciła ją za serce. Nie poruszyła się, kiedy sięgnął po jej dłoń, a ich palce się zetknęły. Ani wtedy, kiedy powoli przyciągnął tę dłoń do swojej twarzy i ucałował z nieskrywaną czułością. Tess odsunęła się łagodnie. W jej głowie panował zamęt. - Możemy się przejść kawałek? Może do jakiegoś innego parku w tej twojej ładnej, chociaż mniej wyszukanej okolicy? - Oczy mu jaśniały nie tyle rozbawieniem, ile ciepłem i ulgą. - Oczywiście - odparła. Tak miło było z dłonią w dłoni Jima. Nadspodziewanie. Jim szedł długim krokiem, ale Tess też umiała chodzić szybko, jeśli chciała. Opowiadał żywo, dzieląc się wrażeniami z Waszyngtonu, mówiąc z pośpiechem kogoś, kto długo gromadzi smaczne kąski i pragnie się nimi podzielić. Kiedy weszli na teren parku, przystanął i schyliwszy się, podniósł opadły z drzewa kasztan i ze śmiechem rzucił nim w stronę przebiegającej obok wiewiórki. Tess poczuła, że jest mu winna wyjaśnienie. - Zostałam u Lucile - powiedziała. - Wiem. I nie mam o to żalu. Zarumieniła się i odwróciła wzrok. - Tess, przestań się obwiniać. - Czuję się rozdarta... - Myślisz, że tylko ty jedna? Nie umiejąc wybrać? Wszyscy tak mamy.

- Jim, komisja wezwała ją do złożenia zeznań. - Jakoś mnie to nie dziwi. Czy ona cię zmusza, abyś opowiedziała się po jednej ze stron? - Dlaczego to wszystko musiało tak się potoczyć? - wybuchła nagle Tess, a jej oczy napełniły się łzami. Jim rzucił kolejnym kasztanem. Nie patrzył na nią. - Jeśli musisz mnie od siebie odseparować, żeby nie stracić pracy, ja to zrozumiem powiedział. - Przyjmę wszystko, jak długo będę wiedział, że pozostajesz moją przyjaciółką. - Jestem - potwierdziła gorąco. - Jestem i zawsze będę. Ruszyli dalej w niekrępującym milczeniu, aż Jim przystanął i odwrócił ją do siebie. - Mam dobrą wiadomość - odezwał się. - Naprawdę dobrą. - Wydawał się onieśmielony. - Co się stało? - Pani Brown, twoja znajoma z szalupy... Tess pokiwała głową. Czekała. - Widziała, jak rzeźbiłem coś podczas przesłuchań w Waszyngtonie, i pochwaliła moje prace. Aż do przesady. Pomyślałem, że jest trochę zbzikowana. - Wcale nie jest zbzikowana - zaprzeczyła Tess gwałtownie. - Staram się zachować skromność, jasne? - Uśmiechnął się szeroko i rzucił kolejnym kasztanem, za którym dziarsko pogoniła wiewiórka. - W każdym razie spodobało jej się to, co widziała, i zamówiła u mnie coś wykonanego specjalnie dla niej. - Żartobliwie zerknął na Tess spod oka. - Szczerze mówiąc, większą wersję tej łódki, którą wyrzeźbiłem dla ciebie. Zachciało jej się całego statku, ale po co - nie mam pojęcia. - Masz na myśli model „Titanica”? - Tess nie była pewna, co o tym sądzić. - Tak. - To cudownie, Jim. Ale... Czy ty nie miewasz koszmarów, kiedy powracasz myślami...? - Nie - odparł powoli. - To tak naprawdę nawet dobrze mi robi. W każdym razie później pani Brown wpadła na jeszcze lepszy pomysł. - Odchrząknął i spojrzał Tess prosto w twarz. - Szanowna panno Collins... - urwał i ukłonił się głęboko. -...stoi przed panią człowiek określany mianem artysty snycerza przez nieco egzaltowaną damę, która umie sprawić, że wszystko staje się możliwe. I która, co najlepsze, załatwiła mi pracę. - To fantastyczne! - ucieszyła się Tess. - Absolutnie fantastyczne! - A więc... Pamiętaj, że patrzysz na przyszłego mistrza. Ten oto londyński wytwórca

rzezanych figurek ma teraz pracę w warsztacie stolarskim. Świetne miejsce, dobra płaca. Mówił coraz szybciej. - A sam warsztat jest niesamowity. Mają najlepsze noże snycerskie, jakie w życiu widziałem. Wykonuję dla nich specjalistyczne zlecenia, płaskorzeźby na ramach luster i inne takie. Wydobyć z kawałka drewna twarz albo obraz... Uwielbiam to. Co... - Nagle stanął jak wryty i uderzył się w czoło. - Kompletnie nie myślę. Przecież to całkiem blisko. Chcesz pójść i zobaczyć? Po chwili wahania Tess skinęła głową, porwana jego ożywieniem i dumą. Jim przyśpieszył kroku i teraz musiała niemal truchtać, żeby za nim nadążyć. - Wiesz? Lucile pozwoliła mi zaprojektować suknie na swój pokaz - powiedziała zdyszana. - Pracuję z cudowną tkaniną i bardzo mi się to podoba... Przystanął znienacka, złapał ją w talii, uniósł i okręcił się z nią wokół własnej osi. - To świetna nowina! Popatrz tylko na nas! Oboje znaleźliśmy tutaj to, czego szukaliśmy. Boże, to jest wspaniałe, prawda? - Tak - odparła ze śmiechem, nadal zasapana. Wcale nie chciała, żeby ją postawił z powrotem na ziemi. Dlaczego w jego obecności bywała tak ożywiona? A co z Jackiem? Opuścił ją łagodnie na ziemię, znów ujął za rękę. Ruszyli w dalszą drogę. Tess przypomniało się, jak po raz pierwszy ich dłonie spotkały się na „Carpathii”. Intymny gest dzielony bez słów. - Czy ta praca w warsztacie stolarskim oznacza, że tutaj zostaniesz? Nie pojedziesz na Zachód? - zapytała. - Na razie jestem na miejscu. A później kto wie? Jestem w zakładzie, w którym działają związki zawodowe, więc równie dobrze mogę pracować na ich rzecz i tutaj. Dobrze jest zachować elastyczność, zwłaszcza kiedy człowiek ma powody, żeby nie wyjeżdżać. Rzucił Tess szybki uśmiech, a potem rozejrzał się dokoła, jakby dopiero teraz zauważył, gdzie są. - Słyszałem o tym miejscu - powiedział. - Nazywają je Union Square. Często odbywają się tu przemówienia i demonstracje. To dobre miejsce, w dobrym kraju. - Prawie nie zwolnił kroku. Wreszcie, nieco dalej, przystanął i wyciągnął rękę. - Popatrz tam. Tess zobaczyła nieco obskurny budynek, wciśnięty pomiędzy dwa pensjonaty. Jim chwycił jej dłoń, otworzył drzwi zakładu i zatrzymał się, kiedy przekroczyli próg. Odetchnął głęboko. - Czujesz ten słodki zapach drewna? - zapytał. - Uwielbiam go. Tess pokiwała głową. To był mocny, ziemny aromat. Naprawdę podnosił na duchu. Nie było w nim śladu wilgoci czy zimna ani śladu morza czy soli. Podłogę pokrywały drewniane wióry, niektóre cieniutkie jak bibułka, inne zwinięte, przypominające kobiece loki.

Miękkie, podobne do proszku trociny zaściełały długi, zniszczony dębowy stół i leżące na niej najrozmaitsze narzędzia. O niektórych z nich Tess się nawet nie śniło. - Takimi narzędziami można zrobić wszystko - powiedział Jim, biorąc jedno do ręki. Ruchem głową wskazał dziewczynie gładki kawałek drewna. - To będzie rama - dodał. Właśnie nad nią pracuję. - Wskazał na lustro w kunsztownym, barokowym obramowaniu, wiszące obok stołu. - A to mój model. - A gdzie „Titanic”? - Na zapleczu. Jim ponownie ujął jej dłoń i poszli na tyły zakładu. Przywitał się skinieniem głowy i pożartował z kilkoma pracownikami. Widać było, że już czuje się tu swobodnie. - To tutaj. Dopiero co go zacząłem. Będę miał przy nim jeszcze masę pracy. Tess zerknęła na model z niemal nabożnym lękiem. Wyraziście oddane cztery kominy przyprawiły ją o dreszcz. Jakież wielkie i wspaniałe były w rzeczywistości... - Dotknij go. Nic się nie stanie. Dziewczyna obrysowała palcem kształt jednej z ukończonych łodzi ratunkowych. Maleńka replika była doskonała. Starannie zamocowana cienką linką, aby nie ślizgała się i nie przesuwała po pokładzie. Do stanowiska na bocianim gnieździe, gdzie nie było ani jednej lornetki, prowadziła misternie oddana drabinka. Tess dotknęła rufy, ostatniej części „Titanica” widocznej tamtej nocy. Czego się nauczyłam? - zastanowiła się. Jakie wnioski wyciągnęłam z tego wszystkiego? - Zanim będzie wyglądał jak trzeba, przede mną jeszcze moc roboty - powiedział Jim, przystając obok. - Ależ Jim, on jest cudowny! - Tess nie mogła oderwać oczu. - Gdzie staliśmy, kiedy cię zobaczyłam pierwszy raz? Wskazał na miejsce w pobliżu jednej z szalup. Przez moment oboje patrzyli w milczeniu, a potem Jim odezwał się cicho: - Kiedyś ci powiedziałem, że moim zdaniem nie różnimy się od siebie tak bardzo, ale po twoich oczach poznałem, że myślisz inaczej. Mam nadzieję, że to się zmieni. Uczciwie i wprost. Niezależnie od zamętu we własnym sercu, Tess nie wiedziała co ma zrobić, co mu powiedzieć. Jim łagodnie położył dłonie na jej ramionach i odwrócił ją w swoją stronę. - Chcę ci spojrzeć w oczy - rzekł z taką czułością, że nie zdołała wykrztusić ani słowa. - Pocałuję cię, Tess Collins. Mam na to ochotę od naszego spaceru w Central Parku.

Nic nie można na to poradzić... Poczuła, jak Jim bierze ją w ramiona i całuje, a ona reaguje na niego wszystkimi zmysłami... Przez nieśpieszną chwilę odpowiadała na jego wygłodniały pocałunek własnym pragnieniem, obejmując go za szyję i dotykając jego miękkich, niesfornych włosów. Szepnął coś do jej ucha, potem znów pocałował. Co ona najlepszego wyrabia? Odsunęła się gwałtownie. - Nie. Nie, Jim. Nie wiem, co robię. - Przepraszam... Czy to dla ciebie za szybko? - Nie. Nie o to chodzi. - Tess, tak wiele chciałbym ci powiedzieć... - mówił prędko, gorączkowo. - Od wielu dni nie jestem w stanie myśleć o niczym innym niż ty i życie z tobą w tym kraju. - Uniósł dłonie, ukazując ich wnętrze. - To są moje narzędzia, mój paszport do lepszego życia. Ty masz podobne. Tess, czeka tu na nas przyszłość! - Dotknął jej podbródka i zajrzał w oczy z taką nadzieją, że aż zabolało ją serce. - Czy zechcesz przynajmniej rozważyć taką możliwość? Żebyśmy wszystko osiągnęli wspólnie? Słowa padły niczym ciepłe światło, a ona z całego serca zapragnęła na nie odpowiedzieć twierdząco. Ale jakaś część jej duszy kazała jej się powstrzymać, odwrócić wzrok. Skąd ma wiedzieć? Czy w tej chwili może być czegokolwiek pewna? - Moim zdaniem propozycja jest cudowna i ty też jesteś cudowny, i łączy mnie z tobą więź, jak jeszcze z nikim w życiu... - udało jej się wykrztusić. Cisza trwała długą chwilę. Z twarzy Jima powoli znikały rumieńce. - Odmawiasz? - zapytał. - Mówię, że nie jestem pewna... Stanął w bezruchu, jakby ktoś uderzył go w twarz. - Dla mnie to zabrzmiało jak odmowa. To dlatego, że zeznawałem? - Nie, nie. Podziwiam cię. To znaczy: za zeznania. - Tess, nigdy nie chciałem cię postawić w trudnej sytuacji. Może zbyt wiele sobie wyobraziłem i zbyt szybko? Przepraszam, mogę poczekać. Usiłowała znaleźć słowa. - A może...? Jest ktoś inny? Powoli skinęła głową. Chwila milczenia. - A ja niczego nie zauważyłem? - Głos Jima zadrżał lekko. - Nie miałem pojęcia. Pomyliłem się wtedy? - Proszę, zrozum. Wtedy nie było nikogo. Ale...

- Ale teraz jest. - Tak - szepnęła. Zrobił krok do tyłu z miną tak osłupiałą, że Tess z trudem powstrzymała się od wzięcia go za rękę. I tak by go zresztą nie pocieszyła. Z ogromną przykrością zobaczyła gasnące światełko w jego oczach. Odsuwał się od niej... Czy mogła oczekiwać czegoś innego? Dłonie opuścił wzdłuż boków. - Przepraszam, że wyobrażałem sobie zbyt wiele... - Jim, jestem po prostu zdezorientowana i nie chcę cię ranić. Głupie, bezsensowne, pozbawione znaczenia słowa. Przecież właśnie to zrobiła. - To chyba nie zależy od ciebie. - Mimo to tak to odczuwam. - Nic dobrego żadnemu z nas z tego nie przyjdzie - powiedział. - Słuchaj, wyobraźnia mnie poniosła. - Nie. Tyle że w ostatnim czasie wydarzyło się tak wiele. Och, Jim... - Nic się nie stało - odparł machinalnie. - Musimy już iść. - Wcisnął dłonie w kieszenie; wzrok miał wbity w ziemię. - Posłuchaj, odprowadzę cię do domu. Zaraz zrobi się ciemno i nie powinnaś wracać sama. - Nie, nic się nie stanie. Trafię sama. Milczał przez chwilę. Kiedy się odezwał, głos miał spokojny i zaciekawiony jednocześnie. - Chyba nic się nie stanie, jak cię o to zapytam... Naprawdę uważasz, że jestem zwyczajnym wiejskim chłopakiem? - Skąd... - Skąd wiem? Twoja lady DuffGordon to właśnie rozpowiadała po całej „Carpathii”. Wzruszył ramionami. - Ale to już nie ma znaczenia. Nie chciałbym, żebyś się mnie wstydziła. Sytuacja robi się wtedy niezręczna. - Nie wstydzę się i nie wstydziłabym się nigdy... - Miło mi to słyszeć. Chyba. - Jim, proszę cię. Łączy nas coś ważnego, przyjaźń... Nie psujmy jej. Tym razem popatrzył z niedowierzaniem. - O co ty mnie tak naprawdę prosisz? Ot tak, strzelisz palcami i zmienisz to, co do ciebie czuję? - Nie, nie. To było niemądre. - Muszę już iść, coś załatwić. Życzę ci wszystkiego dobrego - powiedział. Odwrócił

się. Ramiona przygiął mu ogrom doznanego zawodu. Wyszedł na zaplecze warsztatu. Obejrzyj się, pomyślała, proszę. Ale tak się nie stało. Tess zawróciła i powoli ruszyła w przeciwną stronę, przestępując ponad drewnianymi wiórami, wdychając słodki zapach... Właśnie straciła coś ogromnie ważnego i poczuła pustkę. Wystraszyła się, że ta nicość ją pochłonie. Gdyby tylko miała trochę więcej czasu, żeby to sobie jakoś poukładać! Bo co to wszystko oznaczało? W tej chwili z całkowitą pewnością wiedziała tylko jedno: że dłużej nie jest w stanie utrzymać obu mężczyzn w osobnych zakamarkach serca. Jack czekał pod kamienicą w ciemnoniebieskim buicku, którego silnik mruczał niecierpliwie, a srebrzyste lampy płonęły światłem. Jak długo już tutaj stoi? Tess szła powoli, z jednej strony ciesząc się, że go widzi, z drugiej - spragniona odrobiny czasu dla siebie. Nie była gotowa na to spotkanie. Potrzebowała wejść do domu, zamknąć za sobą drzwi i złapać oddech. Wysiadł z samochodu, pochylił się i pocałował ją w policzek. Spojrzał uważnie. - Może nie masz ochoty niczego wyjaśniać - powiedział. - Ale chciałbym wiedzieć, na czym stoję. Jaki uprzejmy... I jak zawsze obchodzący się z nią jak z osobą godną właściwego traktowania. Tess uspokoiła się odrobinę. - Widziałeś mnie kiedyś z marynarzem z szalupy numer jeden... Z tym, który chciał zawrócić po tonących - powiedziała. - Musi być bardzo odważnym człowiekiem. - Owszem. - Tess znów zebrało się na płacz. - On cię kocha. Mam rację? Skinęła głową. - Tess, dlaczego płaczesz? - Głos Jacka był taki łagodny. Pozbawiony niepokoju, gniewu, nalegania. - Nie płaczę. To wszystko zdarzyło się po prostu tak szybko! - Spróbuj mi to jakoś wyjaśnić. - Odmówiłam mu. Co za wymijające, staroświeckie określenie! Ramiona Jacka, do tej pory wyraźnie spięte, zaczęły się rozluźniać. - Jesteś pewna? - zapytał. - Widziałem, jak na niego patrzyłaś. Nie będę stawał na przeszkodzie czemuś, na czym ci zależy, ale muszę wiedzieć, że zależy ci naprawdę. - Jestem pewna. - Tess usłyszała własny słaby głos. Nic, co teraz wydobywało się z jej

ust, nie brzmiało stanowczo ani wyraźnie. - Może tylko chcesz tej pewności? Zakryła twarz dłońmi. - Skąd w tobie tyle mądrości? - zapytała. Westchnął. - Doświadczenie. Aż za wielkie, niestety... - urwał, ale zaraz podjął myśl. - Brak pewności nie jest czymś złym. Chciałbym, żeby wszystko między nami działo się nieco wolniej, ale nie mam na to wpływu. Mogę cię przytulić? Musi więcej zrozumieć, potrzebuje czasu. Ale w jego ramionach Tess miała wrażenie, że znikają wszystkie problemy. Tak dobrze było niemal unosić się nad ziemią, beztrosko. - Mogę wejść do ciebie? - wyszeptał, muskając ustami jej szyję. - Tak. - Ale wcześniej chciałbym ci coś zaproponować... - powiedział. - Wyjdź za mnie. Tess zamarła. - Ja wiem, że to trochę szybko, ale już dość długo rozglądam się po świecie i swoją porcję błędów zdążyłem popełnić. Wiem więc, kiedy się nie mylę. - Ale ty wciąż jesteś żonaty... - Dokumenty rozwodowe czekały na ostatnie podpisy, kiedy wchodziłem na pokład „Titanica”. Tess, jesteś nadzwyczaj ostrożną kobietą. - Jego uśmiech był ciepły i serdeczny. Gdybym ja kierował się w życiu podobnymi skrupułami, nie byłbym dzisiaj tym, kim jestem. - Nie mam skrupułów, jestem tylko trochę zdziwiona. Jack uniósł brew. - Gdzie się podziała ta dzielna, skłonna do przygód dziewczyna, którą poznałem na statku? - Nie chcę wychodzić za mąż. Jeszcze nie teraz! - wypaliła. Widziała w myślach twarz matki, słyszała jej ostrzegawcze słowa. - Wiem, jak to potem wygląda. Mówiłam ci, chcę pracować, chcę... Jack się roześmiał. - Przecież nie każę ci wybierać - powiedział. - Jestem jednym z tych niewielu mężczyzn, których będzie ci dane poznać, a którzy mogą ci ofiarować właśnie takie życie, jakie chcesz prowadzić. Możesz mieć wszystko. Wątpisz w to? Pokręciła głową. - No to w czym problem? W tym, że to wszystko było zbyt proste. Tess przytuliła się mocniej, niezdolna

wydobyć z siebie słowa. - Muszę się zastanowić - szepnęła wreszcie.

13 Pinky mrużyła oczy w deszczu i mgle gęstej jak zupa, czekając przed imponującym biurem kancelarii Dunhill, Brougham i Picksley przy Pięćdziesiątej Siódmej ulicy. Prowadzenie obserwacji stanowiło najnudniejszą część jej pracy, ale tym razem miała nie czekać długo. Masywne drzwi frontowe otworzyły się gwałtownie na oścież. Ze środka wyszło trzech mężczyzn. Wiedziałam! - pomyślała Pinky triumfalnie. Sir DuffGordon, jak zwykle ubrany w idealny, nieskazitelny garnitur, z tak samo starannie przyciętym wąsem, rozmawiał z pozostałymi dwoma. Jeden miał na nosie te same okulary w rogowej oprawce, które zapamiętała z sali przesłuchań. Pożegnali się uściskiem dłoni i Cosmo się oddalił. Pinky podeszła bliżej. Okularnik zesztywniał na jej widok. - Witam panów - odezwała się pogodnie. - Wiem o waszych planach. Zdaje się, że nie orientuję się jedynie, ile DuffGordonowie wam płacą. Tess usłyszała deszcz bębniący w okno jej sypialni i nakryła głowę kołdrą, marząc o śnie pozbawionym koszmarów, które nie dawały jej spokoju przez całą noc. Usiadła na łóżku mimo wszystko zadowolona z wolnego dnia. Potrzebowała go. Głos Jacka, jego przekonujące słowa towarzyszyły jej nawet wtedy, kiedy wreszcie podniosła się z łóżka i nalała wody do czajnika. Z sąsiedniego mieszkania dobiegały podniesione głosy: męski i kobiecy. A jeszcze wczoraj wieczorem, kiedy dobrze po północy wślizgiwała się pod kołdrę, słyszała, jak za ścianą sprężyny łóżka skrzypią nagląco. Równie dobrze mogła nie ruszać się z rodzinnego domu. Nie chciała żyć w taki sposób. W ciągu dnia wieczne kłótnie, w nocy seks, potem mnóstwo dzieci i brak pieniędzy. A jeśli pieniędzy byłoby pod dostatkiem? Jakie ma wówczas argumenty przeciwko małżeństwu? Nalała sobie herbaty i usiadła, popijając aromatyczny napar. Jack mógł ją nauczyć wszystkiego o nowym kraju, przeprowadzić przez czyhające rafy... Ochraniałby ją i zapewniał, że spotykają Tess same dobre rzeczy. Żył na szczycie tego świata, nie musiał walczyć o należne sobie miejsce. A ona mogłaby po raz pierwszy w życiu odetchnąć spokojniej, nawet jeśli to wszystko dzieje się zbyt szybko. I co z tego? O Jimie nie myśl, napomniała się. Uprość to wszystko. On miał rację, w jakiś sposób byli do siebie podobni - na progu nowego życia, spragnieni go i gotowi do działania, ale żadne nie pokierowałoby

drugim. A ona właśnie tego potrzebowała teraz najbardziej. Ubrała się nieśpiesznie i postanowiła wybrać na spacer do śródmieścia. Może zajrzy do Central Parku? Wszystko, byleby znaleźć się wśród ludzi! Dzień był ponury. Tess pożałowała, że nie dotarły do niej żadne wiadomości od matki. Nagle zrozumiała, że w tym wielkim, nowym kraju nie ma nikogo, komu mogłaby się zwierzyć. Włożyła rękawiczki, wzięła parasolkę i wyszła, głośno zatrzaskując za sobą drzwi, co skutecznie uciszyło kłócących się sąsiadów. Zadrżała w cienkim płaszczyku, więc owinęła się nim szczelniej, a potem wstąpiła do sklepu i kupiła gazetę. Nie umiała się wyzbyć nawyku przeglądania prasy i wewnętrznego oczekiwania na pojawienie się tam nazwiska lady DuffGordon w nieprzyjemnym kontekście. Zatrzymała wzrok na krótkiej, złożonej z dwóch akapitów wzmiance. Dziś ma się odbyć w Carnegie Hall nabożeństwo żałobne w intencji Isidora Strausa - współwłaściciela tego niesamowitego domu towarowego przy Herald Square. Specjalne pożegnanie wybitnego człowieka, którego żona wolała z nim pozostać, zamiast skazywać męża na samotną śmierć. Tess złożyła gazetę z postanowieniem, że właśnie tam się dzisiaj wybierze. Odda hołd komuś, kogo nie znała, a mimo to w pewnym sensie dzieliła jego los. I on, i ona istnieli teraz w ramach dziwnego braterstwa żywych i umarłych, które połączyło wszystkich ludzi z „Titanica” wbrew ich woli. Zapewniało jej ono - co za dziwaczna, ponura myśl! - poczucie przynależności. Długi spacer podniósł Tess na duchu. Kiedy doszła do Czterdziestej Drugiej ulicy, deszcz ustał i zza chmur wyjrzało słońce. Nagle zobaczyła przed sobą czerwonobiałe, pasiaste markizy. Kobiety w wiosennych kapeluszach i mężczyźni w odświętnych garniturach tłoczyli się wokół straganu z kwiatami i ulicznych sprzedawców kiełbasek z papryką, a grupka dzieci przysiadła na krawężniku, zapatrzona na przedstawienie kukiełkowe. No jasne, uliczny festyn! Grała nawet orkiestra. Skrzypek miał na głowie czerwoną czapkę ze zwisającym chwostem, który obijał mu się podczas gry o policzek. Jakaś kobieta w żółtym fartuchu nakładała łyżką mrożony deser w różnych smakach i kolorach. Zaciekawiona Tess podeszła bliżej. - Gelati - powiedziała kobieta z uśmiechem, dostrzegając jej zainteresowanie. - Lepsze niż lody. Tess odpowiedziała uśmiechem i otworzyła torebkę. Spróbowała deseru z niewielkiego rożka, w jakim go podano; gładka, lekka czekolada okazała się pyszna. A więc teraz przez chwilę poudaje sama przed sobą, że jest Włoszką i spróbuje zapomnieć o naglących terminach, wątpliwościach i przykrościach...

Zgromadzony na chodniku pod Carnegie Hall tłum, do którego dołączyła Tess, był poważny i cichy. - Kiedy będzie można wejść do środka? - zapytała. - A ma pani zaproszenie? - Nie. Nie wiedziałam, że jest potrzebne. - Na litość boską, proszę pani, przecież wszyscy to wiedzą - odparł jej rozmówca łagodnym tonem. - Nieważne. Właśnie jedzie burmistrz. Przy krawężniku zatrzymał się wielki, czarny konny powóz; dwaj policjanci zaczęli spychać ludzi na bok. Tess patrzyła na zażywnego pana, ubranego od stóp do głów w czerń wysiadł właśnie i odwrócił się, aby pomóc kobiecie w średnim wieku. Ona ujęła go pod ramię i minęli ciżbę, wchodząc do środka. Podjeżdżały następne powozy i samochody, tworząc długą, czarną linię. Tłum milczał. Słychać było szloch jakiejś kobiety. Kiedy wszedł ostatni z żałobników, strażnik pozostawił wielkie drzwi szeroko otwarte. Z życzliwości, jak szeptali ludzie, żeby pozwolić nam wysłuchać modlitw i przemówień. Nikt nie próbował pchać się do wnętrza. Ze środka dobiegł cichy śpiew. - Recytują kadysz - powiedział stojący obok Tess mężczyzna, zakładając, że nie będzie znała tej żydowskiej modlitwy. A jednak. Powróciła fala wspomnień, głosy z lichej szalupy. Ktoś w innej łodzi odmawiał ją głosem urywanym i niepewnym, niosącym się przez stojące, mroźne powietrze. Tess pochyliła głowę zdumiona ofiarowanym jej teraz przez modlitwę spokojem. - Tess? Podniosła wzrok. Przed nią stała Pinky, przyciskając mocno do piersi drelichową torbę, ubrana w płaszcz przeciwdeszczowy, który ociekał kroplami deszczu. - Piszesz o tym? - zapytała. W głosie Tess zabrzmiała niezamierzenie chłodna nuta. Pinky zawsze robiła wokół siebie sporo hałasu i zamieszania, a w tej chwili zakłóciła swoją obecnością pierwszą spokojną chwilę dziewczyny od wielu dni. - Nie na zlecenie. Po prostu pomyślałam, że przyjdę. Znałam go. Tess poczuła ukłucie wstydu. - Też czuję się trochę tak, jakbym go znała - powiedziała. Stały obok siebie w milczeniu, słuchając rytmicznych żydowskich modlitw. Po skończonym nabożeństwie burmistrz i reszta dygnitarzy wsiedli do swoich samochodów i powozów i odjechali. Pinky przerwała ciszę.

- A więc, żeby otrzymać jedwab, trzeba zalać kokony wrzątkiem? - spytała od niechcenia. - Co takiego? - No wiesz. Jedwab. Czytam teraz o projektowaniu mody i innych takich. Namówiłam Van Andę, żeby wyznaczył mnie do relacji z wielkiego pokazu lady DuffGordon. Nie uważasz, że takie obchodzenie się z biednymi jedwabnikami jest nieco okrutne? - Pewnie dałoby się uszyć wszystko z lnu i wełny - odparła Tess z uśmiechem, sięgając po chusteczkę. - Ale pomyśl tylko o tych wszystkich ostrzyżonych, drżących z zimna owcach. Daj mi swój kapelusz, spróbuję wytrzeć go z wody. - Wyglądam ponuro? - zapytała Pinky, zdejmując nakrycie głowy. - Bo muszę powiedzieć, że ty owszem. Tess przystanęła, koncentrując się na strzepywaniu kropli. - Trochę mi smutno - przyznała niechętnie. Oddała Pinky kapelusz. - Przez to, co powiedziałaś wczoraj Jimowi? - Czy ty zawsze wiesz o wszystkim, co się dzieje? - Zdumieniu Tess towarzyszyła irytacja. - Nie, nie zawsze. Kim jest ten drugi? Nie, nie zamierzam przepraszać za to, że jestem taka ciekawska... Ja po prostu pytam, a ty nie musisz odpowiadać. - Nie, nie muszę. I nie odpowiem. Wybacz, Pinky. Dziennikarka wzruszyła ramionami. Kto nie próbuje, ten w kozie nie siedzi. - Jak idą sprawy w pracowni Madame? - Pytasz mnie, czy Lucile wciąż jest wytrącona z równowagi i poirytowana koniecznością złożenia zeznań? - Zdziwiłabym się, gdyby tak było. Raczej szuka sposobu, żeby zrobić z tego wielkie przedstawienie. Zresztą Nowy Jork nie może się już doczekać. - To po co pytasz? - Może pytam, jak ty się w tym wszystkim czujesz? A może po prostu szukam sensacji? Tess ustąpiła z uśmiechem. - Lucile pozwoliła mi zaprojektować suknię, a jeśli kreacja okaże się dość dobra, to zaprezentuje ją na pokazie. Już ją prawie skończyłam, zostało przymarszczenie rękawów. Jestem z niej naprawdę dumna. Lady DuffGordon zobaczy ją jutro i myślę, że jej się spodoba. - Jedwabna?

- Owszem. - Niedobrze. Mimo wszystko chciałam napisać coś o okrucieństwie wobec jedwabników... Roześmiały się, ale wkrótce Tess ponownie ogarnął smętny nastrój. Miała już poszukać jakiejś wymówki, żeby się pożegnać i zostać sama ze sobą, kiedy odezwała się Pinky. - Mój ojciec niespecjalnie się czuje. Ta kobieta, która opiekuje się nim w ciągu dnia, powiedziała, że ma dość jego humorów. Martwię się, że wymówi pracę. - Przykro mi. Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Całkiem łatwo było zapomnieć, że Pinky pod arogancją skrywa prawdziwe troski. - Pomyślałam sobie, że po nabożeństwie żałobnym za starego pana Strausa pójdę na targ i kupię dla ojca trochę pomidorów. - Pinky zdjęła kapelusz, ale zaraz zmieniła zdanie i wcisnęła go na głowę. - Dzięki, że trochę go osuszyłaś. - Jeśli znów zacznie padać, mam parasolkę - powiedziała Tess i natychmiast pożałowała, że nie może cofnąć słów. Teraz trzeba będzie dotrzymać Pinky towarzystwa. - To dobrze, dzięki. - I dodała, jakby ta myśl dopiero wpadła jej do głowy: - A może poszłabyś ze mną? Zrobię nam coś na lunch. Może chciałabyś poznać mojego ojca? On jest w sumie miłym człowiekiem, tyle że wydaje mu się, iż cały świat powinien kręcić się wokół niego. Zresztą zawsze tak było. Mam ser i świeże salami. A więc Pinky chciała pogadać. Cóż było robić, zwłaszcza że i Tess miała ochotę na rozmowę. Klatka schodowa śmierdziała trochę uryną. Kiedy wspinały się na czwarte piętro, Tess próbowała wstrzymywać oddech. - Korytarz szoruję na zmianę z sąsiadami. Zwykle pachnie tu normalnie, ale wczoraj była moja kolej i nie zdążyłam umyć podłogi. Przepraszam. - Bywało gorzej - odparła Tess lekko. Mówiła prawdę, tylko nie lubiła się do tego przyznawać. Kiedy weszły do jego sypialni, Prescott Wade leżał podparty na kilku poduszkach, z otwartą książką na kolanach, i wyglądał przez okno. Był drobniejszy, niż Tess sobie wyobrażała, bardziej kruchy. Ale kiedy Pinky dokonywała prezentacji, chude, kościste palce mocno uścisnęły jej dłoń. - Pinky opowiadała mi o tobie - powiedział. - To ty jesteś tą dziewczyną, która pracuje dla wielkiej projektantki, prawda? Oto historia godna Ameryki! - No cóż, staram się. - Tess spodobała się ta bezpośredniość.

- I dobrze, nie ustawaj w wysiłkach. Moja Sarah to dobra reporterka, tyle że chce zostać drugą Nellie Bly. - Oczy mężczyzny poszukały córki. - A nie może tego osiągnąć ze mną na karku. Zdaje się, że podciąłem jej skrzydła. - Zamknął oczy i odwrócił głowę do ściany. Pinky poklepała go lekko po ramieniu i dała Tess znak, żeby ta poszła za nią do kuchni. Zaczęła zamaszyście kroić główkę sałaty, lekko marszcząc przy tym brwi. - Nie jest sobą. Cóż, tak to ostatnio z nim bywa. - Naprawdę marzy ci się zostanie drugą Nellie Bly? Pinky zamarła z nożem uniesionym nad pokonaną sałatą. - Chciałabym móc podróżować po świecie, jak ona. Poznawać ludzi, jeździć na wielbłądzie, spływać bystrymi rzekami... - Przez chwilę miała rozmarzone oczy. - Mogłabym to zrobić, mając w zapasie tylko czystą bieliznę. Tak samo jak ona. Podróżować bez bagażu. - Dlaczego? - A dlaczego ty chciałaś przyjechać do Ameryki? Bo chcę przeżyć przygodę i zobaczyć świat, oto dlaczego. Ale, prawdę mówiąc, zadowoliłabym się po prostu większymi zarobkami. - Są szanse? - zapytała zaciekawiona Tess. Z jej doświadczenia wynikało, że były raczej marne. - Kobiety w gazetach nie dostają podwyżek. Tylko mnóstwo pochwał, o ile mają szczęście, ale pieniędzy żadnych. Masz, pokrój chleb. - Podsunęła Tess bochenek i rzeźnicki nóż. - A co dolega twojemu ojcu? - Przy krojeniu chleba i robieniu sałatki pytanie nie zabrzmiało zbyt wścibsko. - Miał kilka ataków serca. A po każdym robi się coraz słabszy. - Pinky kroiła pomidora, nie podnosząc głowy. - Przykro mi. Pinky spojrzała błyszczącymi oczami. - Nie zawsze jest łatwym pacjentem, ale to całkiem niezły ojciec. Podaję mu morfinę na bóle. Lubisz salami cienko czy grubo krojone? - Wolę cienko. Następnych kilka chwil upłynęło we względnej ciszy. Poustawiały jedzenie na przykrytym ceratą stole. Kiedy skończyły, gospodyni zacisnęła dłonie na oparciu krzesła i spojrzała Tess prosto w oczy. - Siadaj. Mam ci coś do powiedzenia - oświadczyła.

- Na jaki temat? - Na temat Jima. Ma kłopoty. Tess przysiadła na krześle, nie odrywając wzroku od Pinky. - Ludzie, którzy chcą się go pozbyć, zaczęli grzebać w jego przeszłości i odkryli stary akt oskarżenia. Po jakiejś demonstracji podczas strajku górników. - Co takiego? - Tess omal nie strąciła ze stołu tacy z chlebem. - Słyszałam, że aresztowano wtedy każdego, kto wpadł im w ręce, mnóstwo ludzi pobito i tak dalej. Kiedy górnicy zaczęli stawiać opór, któryś policjant oberwał. Jim był w tłumie, na dodatek był jednym z organizatorów. Nie bądź taka zaszokowana. Zarzuty po paru dniach wycofano. Dłonie Tess zadygotały. - Więc dlaczego mówisz o kłopotach? - Bo komuś udało się sprawić, że śledztwo wznowiono. - Komuś? Komu? Pinky nie odpowiedziała wprost. - Czy wiesz, że otrzymał wezwanie do stawienia się na przesłuchanie w Anglii? - Nie, nic wczoraj nie mówił. - Pewnie miał umysł zaprzątnięty ważniejszymi sprawami. Tess się skrzywiła. - Proszę cię, Pinky. Daj spokój. - Przepraszam. Ale sama wiesz, jak go zraniłaś. Tess skinęła głową. - No dobrze. W każdym razie to oznacza, że będzie musiał tam wrócić. Zostanie aresztowany w tej samej chwili, gdy postawi stopę na angielskiej ziemi, a rzekomo skandaliczne informacje zostaną odpowiednio nagłośnione w brytyjskiej prasie, podkopując wiarygodność jego tutejszych zeznań. I proszę bardzo, już nie będzie stanowił zagrożenia dla DuffGordonów, bo kto da wiarę kryminaliście? Po zakończonych przesłuchaniach Madame zajmie się kolejnym pokazem mody, a oskarżenie wobec Jima zostanie ponownie, tym razem po cichutku, wycofane. Nieźle to sobie wymyślili. - Skąd wiesz o tym wszystkim? - Mam swoje źródła. Jestem reporterką, zapomniałaś? Szeroki uśmiech Pinky nie był tak radosny, jak zwykle. Żadna z nich nawet nie tknęła jedzenia. - A więc Lucile postanowiła zdyskredytować Jima za wszelką cenę...

- Oczywiście. Nikt tak jak ona nie potrafi wykorzystać sytuacji dla własnego dobra. Okazuje się, że to jej prawnicy wbili do głowy zeznania innym marynarzom. Nowojorska wielka kancelaria. Sprawdziłam. Tess zamrugała, usiłując jakoś przetrawić te informacje. W pierwszej chwili ogarnęło ją niedowierzanie, potem gniew, aż wreszcie głęboko skrywana furia. Tak, Lucile była zdolna do czegoś podobnego. Oburzającego, aroganckiego, aż trudnego do określenia. - Czy Jim o tym wie? - wykrztusiła. - Dowiedział się wczoraj wieczorem. Jest zaskoczony, ale niezłomny. Wiesz, jak to Brytyjczyk. Trzyma fason. - Napiszesz o tym? Pinky odpowiedziała po chwili milczenia. - W tej chwili zwlekam. Gdy to opiszę, lady DuffGordon uzyska dokładnie to, na czym jej zależy. Wolałabym poczekać i zobaczyć, na jakie chwyty się zdecyduje podczas składania zeznań. - Jesteś pewna? - Absolutnie, inaczej nic bym nie mówiła. Zjedz coś. - Pinky włożyła plaster salami pomiędzy dwie kromki chleba. - Jest jeszcze jedno rozwiązanie... - A mianowicie? - Kanapka smakowała jak papier. Tess dławił gniew. - Ktoś dysponujący lepszymi prawnikami niż Lucile - a niełatwo takich znaleźć, pamiętaj - być może zdoła wymusić wycofanie oskarżenia, zanim sprawa stanie się głośna. Trzeba zdusić sprawę w zarodku, żeby znalazła się w archiwach, gdzie jej miejsce. Zgadnij, kto się tym zajął? - Tym razem uśmiech nie był udawany. - No dobrze, kto? - Ta okropna, sprytna i bogata pani Brown. Jest wściekła. Ma związane z Jimem wielkie plany i nie chce go utracić. Jak kanapka? - W ogóle nie czuję smaku. - Tess odłożyła sandwicz i wstała. Zaczęła krążyć po kuchni. - Bardzo się przejęłaś. - A myślałaś, że się nie przejmę? Tym, że ktoś wyciął Jimowi przykry numer, że próbuje go zrujnować? Jestem wściekła, że Lucile chce go skrzywdzić. Pinky podniosła się również. - On już został skrzywdzony - powiedziała cicho. Przez moment panowała cisza. - Przepraszam. - Pierwsza odezwała się Pinky. - Chyba lubię sobie wyobrażać, że nie

jesteś warta Jima... Tess była zbyt wstrząśnięta, by się bronić. - Bo nie jestem - powiedziała. - Co zamierzasz zrobić? - Zamierzam rzucić pracę. Nie zostanę u tej kobiety. Po tym wszystkim nie mogę tam zostać ani dnia dłużej. - Szok i niedowierzanie mijały powoli. Tess nie miała już wątpliwości. Nie wystarczyło im, że zapłacili marynarzom za zeznania, Lucile zbyt lubiła wszystko kontrolować, żeby się zadowolić taką drobnostką. Chciała uciszyć wszelką krytykę. - Nie mogę dłużej z nią pracować. Już nigdy nie zdołałabym jej zaufać. - Możesz wprowadzić się tutaj - zaproponowała Pinky. - Mówię serio. Możesz zacząć szyć suknie... Mam nawet maszynę do szycia. A kiedy zarobisz trochę pieniędzy, poszukasz sobie własnego kąta. - Skąd wezmę klientki? - To żaden problem - odparła Pinky lekceważąco. - Będę do ciebie kierować wszystkich, o których piszę. Może nawet i żonę Van Andy. Przydałyby jej się bardziej modne stroje. Tess, to pomysł! Ty nie potrzebujesz Lucile! Tess uśmiechnęła się blado. Pinky była tak zuchwała w swojej amerykańskości! Przepełniała ją wiara w przyszłość. I żywiołowość. Wiedziała, jak łamać zasady. A może należy się tego trochę od niej nauczyć? Na pewno tak, przecież czeka mnie skok na głęboką wodę, pomyślała. Do rozwiązania pozostawał jeszcze problem Jacka. Po długim powrotnym spacerze do domu bolały ją stopy. Jack czekał przed kamienicą. Tess przyjęła kwiaty, prawie ich nie zauważając. - Ona zrobiła Jimowi coś strasznego - wypaliła. Jack popatrzył na bukiet, który dziewczyna bezwiednie upuściła na chodnik. - Opowiedz mi o tym. Mówiła, pozwalając słowom płynąć swobodnie i w ogóle się nie zastanawiając nad ich wydźwiękiem. Jack słuchał w milczeniu. - Mocno się przejmujesz losem tego człowieka - stwierdził na koniec. - Oczywiście, że tak - odparła. - Jak Lucile mogła zrobić coś takiego? Ona próbuje zniszczyć mu życie, i to właśnie wtedy, kiedy otwierają się przed nim wielkie możliwości. Z jednej strony nie mogę w to uwierzyć, z drugiej coś mi mówi: na litość boską, dlaczego jesteś tak naiwna, że to cię dziwi? Ja... - Ale na czym polega twoja rola w tym wszystkim? - zapytał. W jego głosie pojawiła

się ostra nuta. - Co zamierzasz zrobić? - Rzucić pracę, oczywiście - odparła zdziwiona. - Odejdziesz przed pokazem? Odrzucisz szansę zaprezentowania sukni, z której jesteś taka dumna? - powiedział tonem łagodnej perswazji. - Czy to mnie martwi? Owszem. Ale nie mam wyjścia. - Zawsze jest jakieś wyjście, Tess. Dlatego właśnie życie jest tak skomplikowane. - No cóż... To moje życie. Przytulił ją mocno. - Może to oznacza, że jesteś coraz bliżej podjęcia decyzji - szepnął. Bez słowa przymknęła oczy w oczekiwaniu na ukojenie, które zwykle niósł uścisk jego ramion. Ale dziś ta pociecha była dla niej nieosiągalna... Tess wreszcie zauważyła leżące na chodniku kwiaty. Pinky jeszcze długo siedziała w kuchni. Zjadła trochę sałatki, wzięła w palce plaster salami. No cóż, zrobiła, co należało. Przyśpieszyła bieg pewnych spraw, a teraz trzeba po prostu czekać. - Sarah! Och, na litość boską, zapomniała o jedzeniu dla ojca. Szybko przygotowała kanapkę, położyła ją na talerzu i weszła do jego pokoju. Nie dał się oszukać. - Chleb zdążył już sczerstwieć - sarknął. - Zamyśliłam się. - Nad tym młodym człowiekiem, którego dotyczyła wasza rozmowa? Pinky ciężko przysiadła na łóżku. - Wolałabym, żebyś nie był taki spostrzegawczy... - A więc w czym problem? Zawahała się, czy powinna zawracać sobie głowę wyjaśnianiem sytuacji, zwłaszcza że ojciec potrafił przysnąć w pół tego, co miała do powiedzenia. - On przez nią cierpi. - A więc rzuciła go dla kogoś innego. - Skąd wiesz? - Nie wiem. Ale, cholera, Sarah, przecież to zawsze ta sama historia. Miłości nie wynalazło twoje pokolenie. - Podniósł kanapkę do ust chudymi palcami, ale odłożył ją z powrotem. - Jestem zmęczony. Chyba trochę pośpię. - Jasne. - Wstała gotowa do wyjścia. Chciała uciec wreszcie z tej sypialni, z tego domu. Od tego wszystkiego.

Sięgnął po jej dłoń i uścisnął, znów zadziwiająco silnie. - Nie jestem tak otumaniony lekami, żeby nie wiedzieć, co czujesz, mała. W przypływie wdzięczności Pinky odwzajemniła uścisk.

14 Przez okno, któremu przydałoby się mycie, wpadało słabe światło pochmurnego poranka, ale dziś nie podniosłoby Tess na duchu nawet jaskrawe słońce. Usiadła na łóżku, rozczesując włosy, rozplątując potargane loki. Jeden po drugim. Nie musiała się śpieszyć. I nie musiała przygotowywać tego, co ma do powiedzenia. Poprawiła słomkowy kapelusz, umocowała go starannie szpilką i wyszła na spotkanie przyszłości. Nieważne, jaka by się miała okazać. Drzwi prywatnej windy Lucile otworzyły się, zapraszając ją do wnętrza. Co za absurdalny pomysł z tym zakazem korzystania z rozklekotanego, powolnego dźwigu i robieniem z jazdy przywileju! Tess lekko uniosła suknię, zignorowała windę i ruszyła na górę po schodach. - Tess, gdzieś ty się podziewała? Chodź tutaj! Głos Lucile poniósł się po całym poddaszu i w stronę przybyłej odwróciły się wszystkie głowy. Stosy jedwabiu i wełen piętrzyły się wokół terkoczących maszyn do szycia, chwytając światło wpadające przez wielkie okna - co za cudowny, roziskrzony widok! Coś ścisnęło Tess za gardło, ale nie pozwoliła sobie na ociąganie, mimo że kochała to miejsce. Przechodząc przez poddasze w stronę wybiegu dla modelek, nie zdjęła kapelusza, ale zwróciły na to uwagę zaledwie pojedyncze osoby. - Mój Boże, nie mogłam się już doczekać! Dlaczego tak późno? Nieważne zresztą, popatrz! - Lucile wskazała na modelkę, która na dany znak zaczęła powoli iść po wybiegu w zaprojektowanej przez Tess sukni. Nasycony odcień kremowego jedwabiu prezentował się jeszcze lepiej niż przedwczoraj. Skrócona spódnica falowała i chwytała promienie światła; odbijały się od niej i połyskiwały. Zupełnie tak, jak Tess sobie wyobrażała. Jej suknia. Udało się. - Jest absolutnie cudowna! - zachwyciła się Lucile i klasnęła w dłonie. - Dokończyłam za ciebie marszczenie rękawów, ale nie masz chyba pretensji? - mówiła, nie oczekując odpowiedzi. - Może jest nieco krótsza niż powinna, ale moje klientki mogą zamówić taką samą o dowolnej długości. Tess, sprawiłaś się doskonale. Ta suknia bezwzględnie zasługuje, aby znaleźć się na pokazie. Tess nie odrywała wzroku od swego dzieła. Pochwały Lucile zdawały się nieco przesadne, ponieważ suknia nie do końca była zadowalająca. Dziewczyna przyjrzała się krytycznie stanikowi i stwierdziła, że nie tylko powinna była zrobić głębsze zaszewki. Kwadratowy dekolt również prezentowałby się lepiej. Owszem udało się, ale nie całkiem.

- Nie jest tak idealna, jak powinna - powiedziała. - Mówisz jak prawdziwa projektantka, moja droga. Oczywiście, że nie jest idealna, ale jest w niej świeżość, a mnie to wystarcza. Nie bądź dla siebie zbyt surowa. Skąd ta ponura mina? - Czy możemy porozmawiać w pani gabinecie? Lucile niecierpliwie potrząsnęła głową. - Nie mam czasu. Zostało jeszcze mnóstwo do zrobienia. Czego chcesz? Niełatwo było otworzyć usta i zdruzgotać ten ożywiony, radosny nastrój. - Przykro mi, że oznajmiam o tym w takim momencie, ale odchodzę z pracy powiedziała cicho Tess. - Co takiego? Ty co...?! - Lucile niemal krzyknęła. Tess poczuła się jak ktoś, kto cisnął nożem w zwartą ciżbę. Dlaczego jej odejście miałoby mieć jakieś znaczenie? Głowy zaczynały się już odwracać, szeroko otwarte oczy zerkały w ich stronę. Po fali szybkich szeptów w pracowni zapadła cisza. Tess wskazała na swoją suknię. Nie mogła się zdobyć, by jej dotknąć. - Pozwalając mi ją uszyć, chciała mnie pani kupić. To jasne jak słońce. Zapewniała sobie pani moją lojalność. - O czym ty mówisz? - spytała Lucile. - Wiedziała pani, że pieniądze to zbyt ostry chwyt. Dobry na marynarzy, którzy zgodzili się kłamać na temat Jima Bonneya podczas przesłuchania. Tak czy inaczej to łapówka. Lucile z poszarzałą twarzą chwyciła się za serce. Podtrzymał ją James, który właśnie wybiegł z jej gabinetu. - Przekupstwo było niepotrzebne. Zostałabym, bo chciałam. Ale teraz nie. Nie zostanę za nic. - O czym ty mówisz?! - Och, Lucile, po co to udawanie? Spiskuje pani, usiłując przedstawić Jima w Anglii jako pospolitego kryminalistę. O tym mówię. Chcesz sprawić, aby aresztowano go pod fałszywymi zarzutami. Tylko dlaczego? Czy naprawdę jest aż tak wielkim zagrożeniem? - Nic mnie ten marynarz nie obchodzi. - Co zaszło w waszej szalupie? Lucile wbiła w Tess nieruchomy wzrok. Odwróciła się. - Histeryzujesz. Nie mam pojęcia, o co ci chodzi. - Zaprzeczyć jest łatwo. Ale w głowie mi się nie mieści, że ot tak sobie, może nawet

jeszcze łatwiej, chce pani zniszczyć ludzkie życie. - Głos dziewczyny się załamał. Lucile stała wsparta o stół roboczy. Oczy miała mroczne jak mętna woda. - Nie mam nic wspólnego z żadnym absurdalnym spiskiem, który miałby na celu wysłanie twojego marynarza do więzienia. Rozumiesz? Oczywiście, zaprzeczanie leżało w jej naturze. Stojąca przed Tess kobieta, jej mentorka, osoba, która jednym ruchem wyrwała ją z życia służącej i otworzyła przed nią swój świat, blefowała teraz, gotowa wykręcić się z afery za wszelką cenę. Los Jima nie obchodził jej ani ociupinę bardziej niż los tamtych ludzi, którzy mogli - powinni byli - znaleźć się w jej szalupie. Wszystko, co otaczało tutaj Lucile - te materie, stroje, marzenia - zostało zbudowane na egoizmie. A jedyna godna podziwu rzecz w tej historii to postępowanie Jima po zatonięciu statku. - Szanowałabym panią bardziej, gdyby zdolna była pani przyznać się do błędu. Ale to bez znaczenia. Dłużej nie mogę dla pani pracować. - Nie ma mowy, Tess. Chcę, żebyś tu została. I powtarzam, nie wiem nic o żadnym spisku. - Już pani nie wierzę. Madame podniosła brodę, mocno zacisnęła wargi. - A więc łamiesz złożoną mi obietnicę. - Żegnam. - Tess odwróciła się do drzwi. - I co teraz masz niby zamiar robić? Znów zacząć słać łóżka i czyścić toalety? - W głosie Lucile zabrzmiało wyzywanie. - Nie wiem, ale wkrótce się okaże. - A twoja suknia? Nie chcesz jej zobaczyć na pokazie? Ostatnia strzała w kołczanie. Tess odwróciła się, boleśnie świadoma utkwionych w sobie oczu, zafascynowanych jej samobójczym aktem. - Nic mnie ona nie obchodzi - powiedziała powoli. - Jeśli pani chce, proszę ją zaprezentować jako własną. Albo wyrzucić. - Może zrobię poszewki na poduszki... Tego właśnie chcesz? - Lucile rozpaczliwie usiłowała grać na uczuciach widowni. - Mnie to nie zrobi różnicy. - Tess obróciła się w stronę sparaliżowanych sceną pracowników. Uśmiechnęła się. - Dziękuję wam wszystkim. Przyjęliście mnie cudownie powiedziała i wymaszerowała wśród absolutnej ciszy. BUDYNKI BIURA SENATU

WASZYNGTON D.C. William Alden Smith przywitał swojego gościa w waszyngtońskim gabinecie z wystudiowaną uprzejmością. - Mój Boże, senatorze, ma pan okropnie skwaszoną minę - powiedziała tubalnym głosem otyła kobieta, wchodząc do biura z gabinetu i zajmując całą niemal jego przestrzeń. - Witam, pani Brown - odparł Smith. Jeśli znów przyszła tutaj, by namawiać do wezwania jej przed komisję, tym razem trzeba zadziałać bardziej stanowczo. - Niewiele ma pan tutaj frajdy, prawda? - Oczywiście, że nie. Przecież to poważna sprawa. - Brytyjska prasa raczej pana nie chwali. - To mało przyjemne doświadczenie, takie wysłuchiwanie, kiedy określają człowieka jako idiotę od urodzenia ze względu na brak doświadczenia w kwestiach żeglugi - uciął. Pani Brown się zaśmiała. - Och, niechże pan da spokój, senatorze. Spytał pan oficera Lowe’a, czy wie, z czego zbudowana jest góra lodowa... - Tak, tak, pamiętam. Musi pani do tego wracać? -...a on z poważną miną odpowiedział, że z lodu. Nie ma pan ochoty pośmiać się trochę z samego siebie? - Bardziej zajmują mnie kwestie poważne. Czy zdaje pani sobie sprawę, że człowiek, który zeznał przed komisją, że na „Titanicu” nie było żadnych lornetek, jest teraz bojkotowany przez ocalałych oficerów? Z biednym Fleetem nikt nie chce rozmawiać. A on nie wychodzi ze swojego pokoju w pensjonacie nawet na posiłki. Martwię się o niego. - Ma pan słuszność, oczywiście. Ale wykonał pan kawał dobrej roboty - powiedziała pani Brown i z pogodną miną usadowiła się w fotelu. Nie sprawiała wrażenia onieśmielonej okazałym wnętrzem. - To niewdzięczne zadanie. I przynajmniej pan nie udawał, że zna się na statkach i morzu. Lubię taką uczciwość u ludzi. Ugłaskany Smith pozwolił sobie na uśmiech. - Być może myli mi się dziób z rufą - przyznał. - Ale kiedy prace mojej komisji dobiegną końca, będziemy dysponowali bogatym zbiorem wyczerpujących informacji, z którego opinia publiczna będzie mogła wyciągnąć wnioski. - Tyle że nikt się do niczego nie przyzna... Czyż nie tak właśnie toczy się świat? - W rzeczy samej. Pani Brown otarła czoło zmiętą chusteczką.

- Mój Boże, jakże tu gorąco! A mnie się wydawało, że politycy nie przepadają za tak przegrzaną atmosferą - stwierdziła z roztargnieniem. - Zastanawia się pan, po co tu przyszłam, prawda? No cóż, nie zamierzam po raz kolejny przekonywać pana do powołania mnie na świadka, ale przydałaby mi się pomoc w pewnej sprawie. - Jakiej? - zapytał zbity z tropu senator. - Ta obrzydliwa para, DuffGordonowie. Powiedziałabym: mało sympatyczni ludzie. Moim zdaniem mają zamiar zniszczyć tego marynarza, który opowiedział o ich zachowaniu w łodzi ratunkowej. Wie pan, o kim mówię, prawda? Smith przypomniał sobie długonogiego Jima Bonneya odchodzącego spod siedziby senackich biur. - Tak, wiem. - No cóż... Od reporterki „Timesa”, Pinky Wade, dowiedziałam się, że chłopak niedługo wpadnie w zgrabną pułapkę, jaką na niego zastawiono. - Pani Brown szybko zrelacjonowała Smithowi szczegóły, a potem rozsiadła się w fotelu wygodniej, zaplatając palce na obfitym brzuchu. - Może pan użyć swoich wpływów? Sprawić, żeby ktoś zainteresował się ich zamiarami? - Nie mogę naciskać na brytyjskie władze - odparł Smith sucho. - Oni mnie, tam w Anglii, uważają chyba za jakąś komiczną figurę. - Wiem, wiem... Mnie traktują tak samo. Na litość boską, niech pan się tym nie przejmuje! Ma pan tam różne kontakty. Paru dawnych szkolnych kolegów, jak słyszałam? W Izbie Gmin? Senator zastanowił się, skąd też ona może o tym wiedzieć, i zerknął na panią Brown nieco uważniej. Ta kobieta jest znacznie bardziej inteligentna, niż się na pozór wydaje. - Chodzi o to, żeby ktoś sprawdził dokumentację i zablokował wszelkie próby wznowienia raz wycofanych oskarżeń. I o rzucenie odrobiny światła na to, co się dzieje. Rozumie pan? - Popytam tu i tam - odparł ostrożnie. - Mogę co najwyżej wzbudzić zainteresowanie w odpowiednich kręgach i dopilnować, aby sprawa została pociągnięta... - Mnie to wystarczy - rozpromieniła się pani Brown. - Bonney to szalenie utalentowany człowiek, senatorze. Artysta. Świetnie sobie poradzi w Ameryce, jeśli uda mu się otrząsnąć z tragedii „Titanica”. - Wielu z nas też by się to przydało - wyznał Smith, czując, że ogarnia go znużenie. - No cóż, senatorze... Mam przeczucie, że nikt z nas całkowicie się od tego nie uwolni. - Istotnie - zgodził się i westchnął. - Dziś wieczorem wracamy do Nowego Jorku, a

jutro kolejne zeznania. - Tak słyszałam. I że lady DuffGordon będzie gwiazdą wśród waszych świadków też. Myśli pan, że dowiemy się czegoś więcej o prawdziwych wydarzeniach w szalupie numer jeden? - Przynajmniej nękana przez prasę kobieta złoży publiczne zeznania. Jakiekolwiek będą. - Skromny cel, senatorze. - Pani Brown, może się pani jeszcze zdziwić. Lucile szeroko otworzyła drzwi do hotelowego apartamentu, dokładnie w tej samej chwili, w której stojący przy kredensie Cosmo zaczął sobie nalewać z kryształowej karafki bourbona. - Ja również poproszę - powiedziała i cisnęła torebkę na sofę. - Miałam okropny dzień. Ta niewdzięczna dziewucha rzuciła pracę u mnie, oskarżając o najrozmaitsze cuda. Nigdy nie powinnam była zabierać jej wtedy ze sobą. Teraz to rozumiem. Niewzruszony Cosmo hojnie nalał do drugiej szklaneczki i podał żonie. Oczy miał spokojne. - Proszę, kochanie. Będziesz tego potrzebowała. - O co chodzi? - Otrzymałem raport na temat dzisiejszych wydarzeń. Domyślałem się, że Tess może narobić nieco hałasu, ale ona postąpiła nierozważnie. Szkoda. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Lucile poprzez trzymaną w dłoni szklankę spoglądała na męża. - Czy możemy sobie darować tę część tej sceny, w której wyrażasz święte oburzenie? Nie musisz wszystkiego wiedzieć, a mnie już zmęczyły twoje histerie. - Wiedzieć czego? - Chyba się sama domyślasz. Przez moment milczeli. - Cosmo, co ty narobiłeś? - Głos Lucile zadrżał. - Nic strasznego. Zresztą zrobiłem to dla ciebie. Ten marynarz nie będzie już zagrożeniem. Mam nadzieję, że potrafisz to docenić. - Opróżnił szklaneczkę szybkim haustem. - Tess potępiła mnie publicznie i rzuciła pracę. Nie do końca rozumiem, co w tym dla mnie korzystnego. - Na litość boską, obejdziesz się bez niej. Jeśli mój plan rozwinie się jak trzeba, to

brytyjska prasa będzie traktować nas znacznie lepiej. Nie możemy powstrzymać Bonneya przed mówieniem, ale możemy zmienić reakcję reporterów na jego słowa. Potraktuj to jak ruch w szachowej rozgrywce, Lucy. - A on pójdzie do więzienia? - Na krótko. Na tyle, żeby opinia publiczna oczyściła nas z zarzutów i uznała za ofiary machinacji podżegacza. - Straciłam Tess... - Swoją przybraną córeczkę, tak? W zamian za tę, którą straciłaś naprawdę. Zegar na gzymsie kominka zdawał się tykać głośniej niż zazwyczaj. - Jak pamiętam, nie byłeś zbyt uszczęśliwiony moją ciążą. - Jakoś bym się przystosował. - Nonsens. Dziecko skomplikowałoby nasze życie. - Pomyślmy chwilę. Z czego składa się to życie? Wychodząc za mnie, zyskałaś szacunek i pieniądze, a ja? Zaraz, moment. Jakoś zapomniałem. - Nie kpij ze mnie. - Powiem ci, co ja z tego mam. Kobietę, którą pokochałem. A przynajmniej tak mi się wydawało. - Co za żałosna historia - powiedziała Lucile, zdejmując żakiet i odwracając wzrok od męża. - A jeśli chodzi o tego marynarza, musisz znaleźć jakieś inne wyjście, Cosmo. Na coś takiego nie mogę pozwolić. Dziś po południu wycofało się siedem kolejnych klientek, zdaje się, że wyłącznie dlatego, że plotki o rejteradzie Tess zaczęły już krążyć po mieście. Sama nie wiem, kto przyjdzie na pokaz. - Być może to cena, jaką trzeba zapłacić, żeby uniknąć jeszcze większej katastrofy. Po powrocie do domu. - Czy to wszystko, na co mogę liczyć z twojej strony? Cosmo nalał sobie drugą porcję bourbona. Zapatrzył się na bursztynowy płyn. - Obawiam się, że jest coś więcej. Będę przy tobie podczas tego przesłuchania, Lucy. Ale jutro wieczorem wracam do Londynu. Poczuła pierwsze ukłucie lęku. - Zostawisz mnie tutaj samą? Nie zostaniesz na pokazie? Co takiego ważnego wzywa cię właśnie w tej chwili? - Pojawię się u twego boku, gdy będziesz zeznawać. I tu, i w domu. Ale to wszystko, co mogę obiecać. - Mój Boże, Cosmo, co ty mi naprawdę chcesz powiedzieć?

- Sądzę, że wiele się między nami zmieniło, i to, niestety, w bardzo istotny sposób odparł. - Podczas minionych lat odpowiadało mi udzielanie ci cichego wsparcia i ułatwianie twojej działalności. Nareszcie mam dość. I nie chodzi tylko o twoje gderanie. Cóż, amerykańska prasa kompletnie zniszczyła moją opinię, ty mnie traktujesz raczej jak służącego niż męża... Po prostu jeszcze jeden posłuszny podwładny, który biega na posyłki wielkiej Lucile. - Po raz pierwszy od dawna Cosmo spojrzał żonie prosto w oczy. - Zrobiłem błąd, pozwalając, żeby zbyt długo taka postawa uchodziła ci na sucho. Lucile zachwiała się; bourbon w szklaneczce zafalował i poplamił dywan. - Spróbuj ustać na nogach, moja droga. Nie zamierzam cię podtrzymywać. - Cosmo upił łyk drinka. - Obawiam się, że w Nowym Jorku sama będziesz musiała dawać sobie radę. Jak mówiłem, na czas przesłuchań cię nie opuszczę. Co potem, nie wiem. - Zostawiłbyś mnie? Porzucił? Mężczyzna milczał. Lucile wyglądała tak, jakby miała zaraz zemdleć. - Już powiedziałem. Nie wiem. - Więc będę musiała pomyśleć o innym wyjściu... Uśmiechnął się blado. - Cała moja Lucy! Lubię ten twój instynkt walki. Od zawsze. - Więc jednak nie mówiłeś serio? - Ależ jak najbardziej. Nigdy w życiu o niczym nie mówiłem poważniej. - Skinął głową w stronę drzwi sypialni żony. - Czeka na ciebie twoja siostra. Lucile odwróciła się, blada jak kreda, i niepewnym krokiem przeszła przez salon. Drzwi do sypialni otworzyły się, zanim zdążyła sięgnąć do klamki. Elinor, ze współczuciem w oczach, wyciągała do niej ramiona. Zmierzchało, kiedy Pinky usłyszała energiczne pukanie do drzwi. Zapewne któraś sąsiadka z narzekaniem na zapach po raz kolejny przypalonego wołowego mostka. Dlaczego wciąż nie udaje jej się dopilnować tej cholernej pieczeni? Zbyt wiele ma na głowie, oto dlaczego. Pinky uzbroiła się w cierpliwość, otworzyła i stanęła twarzą w twarz z Jimem Bonneyem. - Masz może trochę mydła i wody? I mopa? - zapytał. - Przepraszam za ten zapaszek. Jestem po prostu strasznie leniwa... - Daj mi po prostu ten kubeł. I dorzuć trochę bielinki. - Poklepał Pinky po ramieniu i sięgnął za jej plecy po opartego o ścianę mopa. - Trzymam go tutaj na wypadek, gdybym znalazła czas na sprzątnięcie korytarza... Przestań przepraszać! - napomniała się w duchu, gdy tymczasem Jim wszedł do

kuchni po mydło do szorowania i wodę. Nie minęło kilka minut, a z zapamiętaniem wziął się do roboty. - Nie powinieneś tego robić - zaprotestowała. - A twoim zdaniem czym się zajmowałem na statku? Zaryzykowałbym stwierdzenie, że idzie mi to lepiej niż tobie. - Nie lepiej, tylko szybciej. - Pinky ugryzła się w język. Znów zaczynała pyskować. - Uważaj sobie jak chcesz. Czujesz jeszcze jakiś zapaszek? Stał u dołu schodów, oparty o mopa i uśmiechał się szeroko. Pociągnęła nosem. - Nie - powiedziała zachwycona. - Tylko bielinkę. - No to po robocie. Sięgnęła po kubeł i mopa, a potem odsunęła się na bok, żeby Jim mógł wejść do środka. - Teraz musisz zostać na obiedzie - poleciła. - W ramach podziękowania. Tym razem to on powęszył. - Przypalone mięso, tak? Pachnie cudownie. Przyjmuję zaproszenie. Teraz, z bliska, dostrzegła na twarzy Jima ogromne znużenie. Jego wizyta nie wyglądała na towarzyskie odwiedziny, chociaż Pinky wolałaby taki wariant. - Chodź do kuchni - rzuciła. Usiadł ciężko przy stole. Zatarł dłonie, poczerwieniałe od szarego mydła. - Nie napisałaś nic o oskarżeniu... Wstawiła czajnik z wodą i zaczęła obierać ziemniaki. - Zaczekam z tym chwilę. Być może pani Brown uda się odkręcić sprawę. Powiedziałam Tess. - Powiedziałaś? I co? - Rzuciła pracę. Zwymyślała lady DuffGordon i odeszła z salonu. Jim zamarł. - Rzuciła pracę? Uwagi Pinky nie uszło zdumienie w jego oczach. - Zrobiła to ze względu na ciebie, nie na kogoś innego. Nie osiągnęła z tego powodu jakichkolwiek korzyści. Tak właśnie wygląda prawda. Opuścił głowę, ale zaraz ją uniósł. - Nie powinna była tego robić. Nie zależy mi na pustych gestach. - Gestach? - Pinky odwróciła się i spojrzała zdumiona. - To nie jest żaden gest, to

szczery protest! A ty powinieneś go docenić lepiej niż ktokolwiek inny. - Jestem jej za to wdzięczny. Tyle że Tess zrezygnowała z uwielbianego zajęcia. Nie chciałem, żeby to robiła, to przecież i tak nic nie zmieni. To się skończyło. Zamknięta sprawa. - Przykro mi, ale brzmisz tak, jakbyś nie wierzył w żadne swoje słowo... - Muszę uwierzyć - powiedział cicho. - Powiedzmy to sobie wyraźnie: ze względu na ciebie Tess zdobyła się dzisiaj na poważne wyrzeczenie. - Ona jest zakochana w kim innym. Tak to wygląda. Dlaczego właściwie tak bardzo przejmuję się tą sytuacją? - pomyślała Pinky. Zaświerzbił ją niewyparzony język. - Może tak i myślisz, ale nic nie wiesz na pewno. Podniósł głowę. - Co za optymizm - jęknął z bladym uśmiechem. - W udawaniu go jestem całkiem niezła. Jesteś gotów na jutrzejsze zeznania lady DuffGordon? - Powie to, w co sama chce uwierzyć... - I dorzuci mnóstwo teatralnych gestów. Roześmiał się, a potem rozejrzał po kuchni. - Posłuchaj, czy mogę ci pomóc w przygotowaniu kolacji? I lepiej wyjmij tę pieczeń z piekarnika. - Jasne! Znowu o niej zapomniałam. Pinky otworzyła piecyk i zarumieniona od gorąca wyjęła brytfankę. Jim nie poprosił o pośrednictwo między sobą a Tess. Nie wspominał o przekazaniu wiadomości. Naprawdę zrezygnował? Nie chciało się jej w to wierzyć. Tym razem kolację jedli w restauracji o ścianach połyskujących odcieniem burgunda. Tess ledwie skubnęła zarówno pięknie poprzerastaną tłuszczykiem pieczeń wołową, jaki i koryntki w serowym suflecie. Kompletnie nie potrafiła wykrzesać w sobie ochoty na jedzenie, nawet na to, które właśnie przed nią postawiono. Z roztargnieniem słuchała Jacka, prawie nie zwracając uwagi na jego słowa. Rzucił serwetkę na stół. - Myślisz tylko o jednym! - stwierdził i zamilkł. Tess ledwie zarejestrowała ten gest. - Ciągle jej broniłam... Co się ze mną stało? Powinnam była dostrzec, że wszystko dzieje się zgodnie z jej zachciankami. Robiłam dokładnie to, czego poprzysięgłam sobie nie

robić nigdy więcej. Zginałam kark i starałam się ją zadowolić... Odłożyła widelec. To nie miało sensu. Znów usłyszała głos ojca. Owszem, była niemądrą dziewczyną, ale nie dlatego, że chciała robić coś, przed czym ją ostrzegał. Okazała się taka, nie zajmując jasnego stanowiska. - Jesteś teraz tutaj, ze mną. Porzuciłaś pracę u Lucile. Czy to nie wystarczy? Z wysiłkiem skupiła uwagę. - Nie. Dopóki Jim ma kłopoty. - Jeszcze nie wpadł w tę jej pułapkę. Kto się zajmuje jego sprawą? - Pani Brown, ta ze statku. Dostrzegła jego talent i pomaga mu stanąć w Ameryce na nogi. - Ach tak, pani Brown... Niesamowita, niezatapialna Molly. - Uśmiechnął się. - W ostatnich latach zdarzało nam się robić wspólne interesy. Dość imponująca dama. I wie, jak pociągać za sznurki. A więc, zaprotestowałaś i rzuciłaś pracę. I co teraz? Tess słyszała zegar tykający za jej plecami. - Sama nie wiem, Rozumiem, o co pytasz, ale jeszcze się nie zdecydowałam. - Rozsądna odpowiedź. Pod wieloma względami jestem dla ciebie człowiekiem obcym. - Jack oparł się na krześle i popatrzył z namysłem. - Obawiam się, że proszę cię o zbyt wiele... Wyprostowała się. - Opowiedz mi więcej o sobie. - Jestem produktem dość przewidywalnego życia, w którym zaznaję więcej przywilejów niż większość ludzi, ale przynajmniej sam sobie na nie zapracowałem. Doświadczenia nabieram powoli... Jak widać po dwóch rozwodach, prawda? - Zapadło milczenie. - Za mało? - Z żalem dotknął skroni. - Zaczynam siwieć. I jestem na tym punkcie drażliwy. Teraz wiesz więcej? - Troszeczkę. Nachmurzył się. - Może ty go kochasz, Tess? Może właśnie to cię powstrzymuje? Wydawał się tak szczerze zasmucony, że Tess nie wytrzymała. Odsunęła krzesło, podeszła i objęła Jacka ramionami. On też ma prawo wiedzieć, na czym stoi. - Proszę, daj mi trochę czasu - szepnęła. W milczeniu przytulił jej głowę do swojej piersi.

15 Jestem gotowa. - Lucile stanęła w drzwiach łazienki, od stóp do głów cała w czerni. Spojrzała na odbijającą się w lustrze toaletki twarz. - Trzeba więcej pudru? - Dobrze wyglądasz - odparła Elinor. - Cosmo kazał mi upewnić się, że przejrzysz te papiery ze wskazówkami, zanim zejdziemy na dół. - Nie potrzebuję ich - powiedziała Lucile z resztką zwykłej wyniosłości. - I dlaczego Cosmo tu nie ma, i nie mówi mi tego osobiście? To tchórz... - Przestań Lucy, on nie jest żadnym tchórzem. Ta sprawa go rujnuje, a ty o tym dobrze wiesz. Cała Anglia używa określenia „wyciąć DuffGordona” zamiennie z przekupstwem. Twarz Elinor była niemal tak samo blada, jak oblicze jej siostry. Lucile pominęła tę uwagę milczeniem. Wyjęła białą, koronkową chusteczkę zza mankietu rękawiczki i zaczęła ocierać oczy. - Oboje nas spostponowano, ale ja tego nie puszczę płazem. A Cosmo mnie nie opuści, bo to tylko pogłębiłoby skandal. - Spojrzała Elinor prosto w oczy. - Mam rację, prawda? Ta odpowiedziała wymuszonym uśmiechem. - Mam taką nadzieję. Znów milczenie. - Niedługo musimy zejść na dół. Lucile westchnęła. - Czy biała chusteczka na tle tej czerni wygląda wystarczająco efektownie? A może powinnam włożyć biały, koronkowy kołnierz? - Kołnierz zostaw na Londyn. - Świetnie sobie poradzę. Przestań tak na mnie patrzeć, siostrzyczko. Elinor po raz pierwszy w życiu nie wyglądała ani pogodnie, ani nonszalancko. - Oczywiście. A ja powycieram po tobie tę rozlaną wodę... Sala Wschodnia zapełniała się szybko. Stojąca niedaleko drzwi Pinky tak uważnie obserwowała wchodzących, że nie dostrzegła Jima torującego sobie drogę przez tłum, dopóki nie dotknął jej ramienia. Policzki miał mocno zarumienione i uśmiechał się szeroko. - Co ty tu robisz? - zapytała, pociągnąwszy go do kąta. - Jeśli cię zauważą, reporterzy obsiądą cię jak muchy. - Musiałem zaryzykować. Mam nowiny - powiedział. - Tamto oskarżenie zostało wycofane dziś rano. Nie wiadomo przez kogo, nie wiadomo jak, ale sprawę zamknięto.

Pinky triumfalnie stuknęła ołówkiem o notes. - Wiedziałam! Wiedziałam, że pani Brown znajdzie sposób, żeby to załatwić. Jak ona to zrobiła? - Nie wiadomo. Pani Brown powiedziała mi dzisiaj rano, że ani ona, ani senator Smith nie zdołali uzyskać pomocy u brytyjskich władz. - To jakim cudem...? - Nie mam pojęcia. Ona też nie wie. To jakaś tajemnicza sprawa. I co ty na to? Teraz już nie muszę wracać do Anglii i udowadniać, że nie jestem przestępcą. Być może wielu ludzi nie uznałoby tego za dobrą wiadomość, ale dla mnie jest ona wspaniała. A ponieważ mam tutaj stałą pracę, zapewne nie dostanę nawet wezwania na przesłuchanie. Obok przepychał się jakiś człowiek, który energicznie ocierał czoło w rosnącym zaduchu coraz bardziej zatłoczonej sali, pomrukując pod nosem coś o kłopotach ze znalezieniem miejsca. Spod drzwi dobiegały gniewne okrzyki; po raz kolejny ludzie, którzy chcieli wejść i posłuchać, nie mogli dostać się do środka. - Dzięki za tamten pieczony mostek - rzucił znienacka Jim całkiem poważnie. - I za to, że stanęłaś po mojej stronie. A potem odszedł, a Pinky została w sali. Zastanawiała się, gdzie się podziała jej dziennikarska bezstronność. Wiedziała, że racja jest po stronie Jima. Nie wyszedł jeszcze. Zatrzymał się, bo zbliżyła się doń jakaś kobieta. Stali teraz naprzeciwko siebie, bardzo blisko. Pinky rozpoznała Tess i westchnęła. Co ona tu robi, skoro wczoraj rzuciła pracę? Czy oni oboje poszaleli? Pojawienie się Jima było tak nieoczekiwane, że Tess nie zdążyła się przygotować. Wyglądał jakoś inaczej. Miał na sobie nowe ubranie, wyprasowaną koszulę i sweter, ale chodziło nie tylko o to. Było jeszcze coś - Jim emanował inną niż zwykle energią, dziwnym rodzajem skupienia. Dziewczyna poczuła się niezręcznie. - Witaj Tess. - Uśmiechnął się miło, ale wyraźnie bezosobowo. Był spokojny i nie sprawiał wrażenia zdenerwowanego. - Słyszałem, że rzuciłaś pracę u lady DuffGordon. Skinęła głową niezdolna wykrztusić słowa. - Nie musiałaś tego robić. Nie dla mnie. Miałaś wielką szansę, a ja nie chciałem, żebyś ją straciła. - Ona chciała ci zaszkodzić. Musiałam zaprotestować. - A więc, kiedy postanowiła działać... - Musiałam odejść. Znaczysz dla mnie więcej niż kariera - powiedziała po prostu. Ten błysk w oku! Za ich plecami zegar stojący w holu Waldorfa zaczął wybijać

godziny ciężkimi, mocnymi uderzeniami. Jim odezwał się dopiero przy ósmym. - Nie rozumiem... Zwłaszcza że między nami... - Tylko to mogłam zrobić. Na tylko tyle było mnie stać. - Splotła palce i mocno zacisnęła dłonie. Popatrzył uważnie, zbity z tropu i czujny jednocześnie. - Wyjaśnij, proszę. Dlaczego dla mnie? Zawahała się. Gdyby tylko potrafiła sięgnąć w głąb własnej duszy i wyrwać stamtąd odpowiednie słowa. Gdyby umiała je z siebie wyszarpać, ująć w obie dłonie i zrobić z nich podarunek... Co by powiedziała? Pomyślała o Jacku. O spokoju tamtego, jego pewności siebie. I chwila minęła. W ciągu paru sekund odmierzanych tykaniem zegara Tess przegapiła szansę. Jim wzruszył ramionami. - Chyba się raczej nie dowiem. Ukaranie samej siebie w imię losu jakiegoś wiejskiego chłopaka było, zdaje się, błędem. Odwróciła głowę. - Jim, proszę... - Przepraszam cię, Tess. To było małostkowe. Tak mi się wyrwało. - Jesteś zły. - Bo mnie odrzuciłaś? - Wzruszył ramionami i wcisnął dłonie w kieszenie niepozbawionym dumy ruchem. - Tak, pewnie tak. Ale ty nie musisz cierpieć. - Jim, tak bardzo mi przykro. Chciałabym... Smutne, stanowcze spojrzenie nie pozwoliło jej dokończyć. Oboje postali jeszcze przez chwilę, choć żadne już nie umiało znaleźć słów. A co dopiero słów właściwych. A potem Jim skinął głową w stronę szybko wypełniających się rzędów krzeseł. - Idź, lepiej zajmij sobie miejsce, dopóki jeszcze są. Jak rozumiem, nie przyszłaś tu po to, żeby służyć Madame moralnym wsparciem? - Nie. - Tess odzyskała głos. - Przyszłam dla ciebie. Tym razem to on się zawahał. - Tess... Dzisiaj rano wycofano tamte zarzuty. Mogę tu zostać bez przeszkód. - O Boże, to wspaniała nowina! - westchnęła. Uniosła dłonie do ust. - Ogromnie mi ulżyło, naprawdę. Kto to załatwił? Pani Brown? - Nie. Nie wiem, jak do tego doszło, ale już po wszystkim. Jim uśmiechnął się, ale tym razem jakoś inaczej. Jego oczy błysnęły, lecz zamrugał powiekami, a potem odwrócił się, utorował sobie drogę przez tłum i wyszedł.

Do dziesiątej Sala Wschodnia i hol pełne były ludzi upchanych jak sardynki w puszce. Tess próbowała podejść do drzwi, żeby posłuchać zeznań, stojąc w wejściu, ale nie mogła się ruszyć z miejsca. Zajęła więc jedyne wolne krzesło, tuż obok Pinky. Senator Smith ponownie postukał młotkiem. - Naszym pierwszym świadkiem dzisiejszego ranka będzie lady Lucile DuffGordon oświadczył. - Proszę zrobić miejsce, żeby świadek mógł podejść. Tłum, dziwnie posłuszny, rozstąpił się przed wezwaną. Lucile szła nieśpiesznie ku przodowi sali - drobniutka postać w czerni, w wielkim kapeluszu z woalką zakrywającą oczy. W jednej dłoni ściskała śnieżnobiałą chusteczkę. Kiedy zasiadła na krześle dla świadków, w sali zapadła cisza jak makiem zasiał. Smith niepewnie zerknął na kolegów z komisji. To nie jest przestraszony, niepiśmienny członek załogi. Jeśli nie przeprowadzi tego umiejętnie, cała Wielka Brytania rzuci mu się do gardła. - Lady DuffGordon, zaczniemy od tego, że opowie nam pani, jak razem z mężem trafiliście do zapasowej szalupy numer jeden - zaczął. - Oczywiście, senatorze - odparła Lucile spokojnie i wyniośle. - Byłam już całkowicie pogodzona z myślą, że zatoniemy, kiedy nagle zobaczyliśmy tę niewielką szalupę. Naprawdę niedużą. Zwróciłam się do męża: „Może powinniśmy coś zrobić?”, a on zapytał, czy można wsiąść do tej łodzi. Bardzo uprzejmy oficer odpowiedział nam twierdząco. „Och, naturalnie, proszę bardzo, będę zaszczycony”. A potem pomógł nam wejść. Tess spojrzała na Pinky. Dziennikarka uniosła brew. Co to za przedziwna śpiewka? Padały kolejne pytania, coraz konkretniejsze. Lucile nie przestawała odpowiadać silnym, przepełnionym dumą głosem, od czasu do czasu podnosząc chusteczkę do oczu i odmalowując niemal absurdalny obraz uprzejmości i grzeczności, na które prześcigano się w szalupie numer jeden. - Muszę panią spytać, czy po zatonięciu „Titanica” słyszała pani wołania tonących? - Nie, po tym, jak „Titanic” zatonął, nie słyszałam żadnych krzyków. - Nie słyszała pani żadnych krzyków? - powtórzył niedowierzająco senator Smith. Lucile popatrzyła na niego i odezwała się w podobnym tonie. - Miałabym nie wiedzieć, co się tam działo, senatorze? Jestem przekonana, że wokół mnie panowała absolutna cisza. Spokojne przekonanie w jej głosie sprawiło, że sala westchnęła z wrażenia. Dobremu przedstawieniu należy się uznanie. Wszyscy wiedzieli, że ta mała kobietka na miejscu dla świadków mówi nieprawdę, ale siłą woli zamierza przekonać obecnych do swojej wersji.

- Czy słyszała pani, żeby w szalupie ktoś nawoływał do zawrócenia i ratowania tonących? - Nie. - Ale wiedziała pani, że w wodzie są żywi ludzie, nieprawdaż? - Nie. Raczej wcale o tym nie myślałam. - Czy powiedziała pani, że powrót byłby zbyt niebezpieczny, bo moglibyście zostać zatopieni? - Na Boga, nie. Senator Smith wziął do ręki egzemplarz „Sunday American” z wywiadem udzielonym przez Lucile. - Mówi pani tej gazecie, że słyszała rozdzierające serce wołania o pomoc. Więc jak było naprawdę? Nie zawahała się nawet przez chwilę. - Ten tak zwany wywiad jest kompletnie wyssany z palca - oświadczyła. - Obrzydliwy dziennikarski wymysł. Tess z trudem mogła usiedzieć na miejscu. Jak Lucile mogła opowiadać takie rzeczy? - A co z plotką, jakoby pani mąż opłacił członków załogi szalupy? - Nie mogę wypowiadać się w imieniu mego męża. Ale wiem, że on jedynie zaproponował im niewielkie wsparcie. Żeby po katastrofie mogli znów stanąć na nogi. - W głosie Lucile z każdą chwilą rosły irytacja i zniecierpliwienie. - Pani zeznanie dość radykalnie odbiega do tego, co zeznał marynarz James Bonney. - No cóż, to chyba oczywiste? Według mnie ten człowiek próbuje nam zaszkodzić. A poza tym, jeśli mogę się tak wyrazić, kłamie. Tess bezwiednie podniosła się z krzesła i wbiła wzrok prosto w Lucile, nie zważając na ciekawskie spojrzenia obecnych. - Nie wątpię, że tak pani uważa - mruknął inny członek komisji. - Niemniej jednak niezbędne jest potwierdzenie pani podejrzeń zeznaniem. Co ma pani do powiedzenia na zarzut marynarza Bonneya, jakoby od burt szalupy numer jeden odpychano tonących? Że niektórzy znajdowali się dość blisko i można ich było wciągnąć do niemal pustej łodzi? - Kompletna bzdura. Tess nie mogła znieść tego dłużej. Zaczęła przepychać się do wyjścia, nie dbając, czy ktoś na nią patrzy i czy ją rozpozna. Poczuła na sobie wzrok Lucile i zdała sobie sprawę, że ludzie zawsze wyczuwali, kiedy ta kobieta na nich patrzyła. Lady DuffGordon zwróciła się do przewodniczącego komisji. Jej głos drżał nieco.

- Ile to jeszcze potrwa, senatorze? Jestem naprawdę bardzo zajętą osobą. - Proszę pani, zajmujemy się tutaj sprawami życia i śmierci - odparł Smith. - Pani brak cierpliwości jest nie na miejscu. - Przykro mi, że nie dorastam do pana oczekiwań. Czy mogę już odejść? W sali panowała cisza. - Może pani odejść - powiedział wreszcie Smith. - Po krótkiej przerwie... - uniósł dłoń, aby uciszyć szemrzący tłum -...wysłuchamy zeznań jeszcze jednego świadka. - Przerwał dla wzmocnienia efektu. - Pani Jordanowej Darling, również pasażerki szalupy numer jeden. Lucile, podnosząc się z miejsca, zachwiała się i złapała za krawędź krzesła. Spod przekrzywionego kapelusza spojrzały zdumione oczy. Salę przeszył dreszcz. Wdowa po człowieku, który dla ratowania życia przebrał się za kobietę, a publicznie zdemaskowany popełnił samobójstwo. Niewiarygodne! Żona takiego tchórza przed komisją? Pinky przeciskała się przez tłum, usiłując dostać się do Tess. Ale jako pierwsza dopadła dziewczyny Elinor. - Muszę z tobą porozmawiać dziś po południu - rzuciła. - To naprawdę pilne. - O czym? - gniewnie zapytała Tess. - O kłamstwach pani siostry? - To nie ja cię okłamywałam. I to ja proszę o tę rozmowę. Tess wzięła głęboki oddech i odpowiedziała dokładnie w chwili, gdy u jej boku stanęła zadyszana Pinky. - Podejmę decyzję po zeznaniach Jean Darling. Senator Smith spoglądał na zatłoczoną salę całkiem z siebie zadowolony. Lady DuffGordon popełniła błąd, sądząc, że arogancja to dobry sposób na amerykańską komisję. Po jej wystąpieniu nikt nie mógł go oskarżyć o znęcanie się nad damą; ta niemądra kobieta sama sprowadziła na siebie nieszczęście. Tak, klasy uprzywilejowane... Szczerze się ucieszy, kiedy wreszcie będzie miał z głowy ich przedstawicieli. - Nasz kolejny świadek nie został przed komisję wezwany - zaczął. - Pani Darling sama zwróciła się z osobistą prośbą o dołączenie do zbieranych przez nas zeznań kilku jej przemyśleń na temat słabości ludzkiego charakteru w obliczu tragedii. - Spojrzał na ucichłą nagle salę. Tą skromną uwagą chciał wzmocnić napięcie i zabieg się udał. - Pani Jordanowa Darling. Czy zechce pani zająć miejsce dla świadka? Tess odwróciła się na krześle, obserwując wdzięczną, szczupłą sylwetkę Jean Darling przeciskającej się na środek sali. Kobieta miała na sobie szary żakiet i takąż spódnicę, a na szyi sznur drobnych pereł. Głowę trzymała wysoko. Światła lamp połyskiwały w jej nieskazitelnie ułożonych włosach, teraz niemal zupełnie posiwiałych. Tess wróciła na

moment wspomnieniem do chwili, kiedy Darlingowie, pełni uroku i lekkości, tańczyli na pokładzie „Titanica”. Cudowna, ulotna chwila, wybuchy radosnego śmiechu i oklaski przeminęły na zawsze. - Nie ma pani obowiązku składania zeznań - zaczął senator Smith. Czy ona się załamie? Z kobietami nigdy nic nie wiadomo, a im bardziej są wytworne, tym mniej przewidywalne. - Chciałbym podkreślić, że pani wystąpienie przed komisją jest całkowicie dobrowolne, że znalazła się pani tutaj na własne życzenie. Chciałbym, żeby to odnotowano w protokole. Zgadza się? - Tak, senatorze. - Wszyscy wiemy o tragicznej śmierci pani męża. Proszę przyjąć kondolencje. - Dziękuję panu. Jean Darling wydawała się całkowicie spokojna i opanowana - jak przystało na kobietę, która ubiegała się o publiczne wystąpienie i nie zamierzała żałować swojej decyzji. Nawet jeśli oznaczała ona ponowne stanięcie pod ostrzałem reporterów albo narażenie się na drwiny i szyderstwa. - Jestem pełna podziwu dla relacji o odwadze, jakie usłyszałam w trakcie prac tej komisji - zaczęła rzeczowo. - O człowieku, który zdjął kamizelkę ratunkową, żeby mogła ją włożyć służąca jego żony. Wiem, że mój mąż też chciałby taki być... - przerwała na moment i podjęła łagodniej. - Muszę jednak państwu wyznać, że tylko po części żałuję, iż nie był. Ja dzisiaj po raz drugi porwałabym ze stołu obrus i zakryła nim jego głowę i ramiona, aby uratować mu życie. Mimo że... - Głos kobiety zadrżał. - Tym postępkiem praktycznie go zabiłam. Do końca życia prześladować mnie będą trzy rzeczy: to, że nie pozwoliłam mojemu mężowi umrzeć tak, jak sam tego pragnął, i to, że nie przyszło mi do głowy, żeby tę śmierć z nim podzielić. A trzecie i najgorsze jest to, że być może, gdybyśmy oboje zdecydowali się zostać na statku, uratowano by w to miejsce dwójkę czyichś dzieci... Tess zamknęła oczy, powracając myślami do ogłuszającej kakofonii tłuczonego szkła, wpadających do wody pianin, łóżek, nocników, bagaży, wreszcie ludzi trzymających się kurczowo pokładów tonącego „Titanica”. Akty odwagi, oskarżenia, ludzka głupota - ta sala widziała już wszystko. - Nie musi tego pani robić... - łagodnie przerwał senator Smith. - Owszem, muszę. Nie zajmę komisji dużo czasu, senatorze. - Pani Darling otworzyła torebkę i wyjęła z niej białą, lnianą chusteczkę. - W pierwszej chwili myślałam, że mówienie o tym ulży mojemu sumieniu, ale to się nie stanie nigdy. Porzuciłam nadzieję - powiedziała, mocno ściskając kawałek materiału. - Muszę świadomie przyjąć do wiadomości decyzję, jaką

wtedy podjęłam, nie mogę bowiem wybaczyć sobie własnego działania, a innym - ich uczynków. Życie moje i mojego męża odmienił pojedynczy impuls... Zresztą wtedy na statku miało zapewne miejsce mnóstwo drobnych decyzji, które zaważyły na czyimś losie. Kiedy mój mąż umarł, chciałam zrzucić odpowiedzialność na kogokolwiek, aby uniknąć poczucia winy. Teraz już nie chcę. Chcę przyznać, że zabrakło mi siły charakteru, żeby wykazać się odwagą. I pokazać ludziom czującym podobnie, że nie są osamotnieni. Mogę tylko mieć nadzieję, że jeśli raz jeszcze zostanę poddana próbie, będę umiała stanąć na wysokości zadania... W sali panowała absolutna cisza, w której Tess słyszała wyłącznie oddechy najbliższych sąsiadów. Nawet jeśli ludzie nie chcieli zrozumieć, nie miało to już znaczenia. Jean Darling jasno i prosto wyłożyła smutne sedno sprawy. I dokonała tego bez niczyjej pomocy. - Czy chce pani dodać coś jeszcze, pani Darling? Kobieta wyprostowała plecy. - Kiedy prosiłam o umożliwienie mi wypowiedzi, senatorze, myślałam, że na tym zakończę. Ale zmieniłam zdanie. Sala zaszemrała. - Co chciałaby nam pani powiedzieć? - Coś, co ma związek z zeznaniem lady DuffGordon. - Zadrżała i odetchnęła głęboko. - Bo w naszej szalupie wszyscy mieliśmy okazję do wykazania się odwagą. I z niej nie skorzystaliśmy. Mieliśmy miejsce, mnóstwo miejsca. Ale wszystkimi powodował strach. Nie, źle to ujęłam... - Co konkretnie ma pani na myśli? - Postępowanie jednego, dzielnego człowieka. Jeśli moim słowom zaprzeczy którykolwiek z pasażerów łodzi, oznacza to tyle, że wciąż pamięta on o tamtym strachu. Przynajmniej kilka kawałków tej układanki zaczyna do siebie pasować, pomyślał senator Smith. - O kim pani mówi? - zapytał. - O Jimie Bonneyu. Skończyłam, senatorze. - Jeszcze chwileczkę - wtrącił się zachrypniętym głosem senator Bolton. Zaskoczona sala zaszemrała ponownie. - Pouczam, że nie jest pani zaprzysiężonym świadkiem i może pani odmówić odpowiedzi. Ale, biorąc pod uwagę zarzuty i argumenty, jakie padają w związku z wydarzeniami w szalupie numer jeden, zastanawiałem się, czy nie mogłaby pani wyjaśnić sprzeczności w posiadanych przez komisję informacjach. Czy do waszej łodzi

próbowali się dostać jacyś ludzie? Czy ktokolwiek został od niej odepchnięty? Co pani widziała? Pani Darling cofnęła się zaskoczona. Ale kiedy przemówiła, jej głos zabrzmiał spokojnie. - Ludzie nawoływali do nas z wody. Widziałam, jak jeden mężczyzna chwycił się burty i próbował podciągnąć do środka. - I co się wtedy stało? - Usłyszałam krzyk. Kobiecy krzyk. Zobaczyłam, że ktoś wstaje i unosi wiosło nad głową. Pan Bonney zaklął i poderwał się, a potem zaczął szarpać z tym człowiekiem i zdołał mu je wyrwać. - Dlaczego tamten uniósł wiosło? - Żeby strącić tonącego biedaka z burty. Tess poczuła w głowie i szyi dziwne mrowienie zupełnie, jakby ogarnął ją płomień, choć dłonie miała lodowate. W zatłoczonej sali ludzie ledwo ośmielali się oddychać. Oto cała prawda o zdarzeniach w szalupie numer jeden. Senator Smith poruszył się niespokojnie. Uzyskał więcej, niż oczekiwał. Pytanie o człowieka, który zamachnął się wiosłem, byłoby błędem. Całkiem możliwe, że Brytyjczycy uznaliby, iż przebrał miarkę. I tak byli przekonani, że komisja urządza polowanie na czarownice. - Czy ma pani coś jeszcze do dodania? Długie milczenie. - Nie - powiedziała pani Darling. - To już wszystko. - Dziękuję. Może pani odejść. - Senator Smith spojrzał na salę pełną milczących, oszołomionych ludzi. - Proszę przepuścić panią Darling, zanim ruszycie państwo do wyjścia. Pinky i Tess szły obok siebie wśród oniemiałej ciżby. - Popatrz - powiedziała Pinky, wskazując w stronę stojącej tuż przy otwartych drzwiach kobiety. Lucile starła z ust szminkę. Twarz miała nieruchomą, wargi nikły na tle bladej skóry, czarny kapelusz zastąpiła szalem. Pozbawiona zwykłej wyrazistości wyglądała jak ptak, który stracił upierzenie. Była nie do rozpoznania. Wydawała się zadziwiająco krucha. Minęły ją bez słowa. Na zewnątrz Tess powiedziała cicho: - Pójdę już. Muszę spakować rzeczy. Spokojnym krokiem udała się w kierunku domu. Na karku czuła ciepło

popołudniowego słońca. Zdjęła kapelusz, uniosła twarz ku promieniom, powracając myślami do chwili, kiedy stali z Jimem nad ciałami matki i dziecka na pokładzie „Carpathii”. Zwracam twarz ku wschodzącemu słońcu. O Panie, miej litość... Ludzkie tragedie... Mająca przed sobą perspektywę życia we wstydzie i hańbie Jean Darling zdobywa się na odwagę, żeby się przyznać do błędu, i robiła to dobrowolnie. W sposób nieosiągalny dla takiej Lucile, która nigdy nie zdoła przerwać własnego jedwabnego kokonu. Już bardziej prawdopodobne, że z miną wielkiej damy zrobi krok w przepaść... Okrzyk kierowcy w mijającym Tess samochodzie kazał jej spojrzeć pod nogi. Szybko weszła z powrotem na krawężnik. Skończył się szczególny sen. Ale DuffGordonom nie udało się zniszczyć życia Jimowi i tylko to się teraz liczyło. Ulicami Nowego Jorku znów szła zwykła służąca z Cherbourga. Bez pracy. To też było ważne, ale nie aż tak bardzo. Skąd we mnie taki spokój? - pomyślała Tess. - Mój Boże, Tess. Naprawdę musisz mieć zamęt w głowie. Jeszcze chwila, a byś mnie minęła - odezwał się ktoś lekko rozbawiony głosem. - Elinor... - zdziwiła się dziewczyna. Siostra Lucile stała na rogu ulicy, z nieodłączną parasolką, tym razem zieloną, chroniącą jej oczy zarówno przed słońcem, jak i spojrzeniami przechodniów. Elinor gestem wskazała na czekający samochód, którego Tess też wcześniej nie dostrzegła. - Zdecydowałaś się ze mną porozmawiać? - Wiem, że mam jak najszybciej opuścić mieszkanie, ale byłabym bardzo wdzięczna za tydzień zwłoki. Obiecuję, że odwdzięczę się za uprzejmość. - Och, na litość boską, Tess! Wsiadaj do auta. - Po co? Czego pani ode mnie chce? Elinor wcisnęła jej w dłonie egzemplarz „New York Timesa”, przestając udawać niefrasobliwość. - Popołudniowe wydanie nieco spóźniło się z tą historią, ale teraz całe miasto będzie się w niej zaczytywało. Zechciej zerknąć na nagłówki. Tess wzięła gazetę i przytrzymała obiema dłońmi strony szarpane lekkim powiewem wiatru. Zmrużyła oczy. - Lojalna asystentka lady DuffGordon opuszcza statek - przeczytała. - Zwróć uwagę, że to nie jest pierwsza strona. Ale poczekaj tylko do jutra. Już sobie wyobrażam te tytuły: Asystentka wychodzi podczas zeznania lady DuffGordon i tym

podobne. Zaplanowałaś to sobie? Nie? Tak właśnie myślałam. - Tu jest i inny nagłówek, Elinor. Dzielny marynarz oczyszczony z zarzutów DuffGordonów. Naprawdę chce się pani licytować? Elinor westchnęła. - Wszystko to kolejne gwoździe do trumny Lucile, moja droga. Zwłaszcza w kontekście jutrzejszego pokazu. Proszę, porozmawiaj ze mną. Tess złożyła gazetę i wsiadła do samochodu w ślad za Elinor. Po raz pierwszy określono ją mianem czyjejś asystentki. Już nie była pokojówką. Elinor zastukała w szybę oddzielającą pasażerów od kierowcy. - Farley, zrób kilka kółek po okolicy - zarządziła. - Nieważne gdzie. Obwieź nas po Nowym Jorku. Rozsiadła się wygodniej, odwróciła do Tess i przeszła do rzeczy. - Cosmo od niej odchodzi. Wraca do Londynu. Ponad połowa rezerwacji na pokaz została odwołana. Lucile grunt usuwa się spod nóg. - Cosmo odchodzi? - Tess nie wierzyła własnym uszom. - Próbowała wziąć go pod pantofel o jeden raz za dużo. Niestety. Ostatnia sprzeczka o tamtego marynarza zepsuła wszystko. Tess patrzyła skonsternowana. - Och, oczywiście, ty nic nie wiesz. Boże, potrzebuję papierosa. Będzie ci przeszkadzało? Tess przecząco pokręciła głową. Czekała. Elinor przytknęła płonącą zapałkę do trzymanej w wypielęgnowanych palcach cygaretki. Zaciągnęła się głęboko. - Już mi lepiej - westchnęła. - Zechce mi pani wyjaśnić, proszę...? - Potępiając ją publicznie, urządziłaś niezłe przedstawienie. Ale to nie Lucile próbowała sprawić, żeby twój przyjaciel trafił do więzienia. To pomysł jej męża. - Bez udziału Madame? Czy to waśnie chce pani powiedzieć? Jak to możliwe? - Och, moja droga, ty naprawdę nie orientujesz się, jak działa ten świat... Cosmo zawsze pociągał za sznurki. Na przykład w ostatnich latach konkurentkom Lucile parę razy nieciekawie powinęła się noga w kwestiach finansowych... Nic, co dałoby się z nim powiązać, oczywiście, ale Cosmo starał się, jak mógł, wszystko mojej siostrze ułatwiać. Próbował zrobić to i teraz. Tess zakryła usta dłonią. Patrzyła wprost przed siebie.

- Myliłam się? - Nie przesadzaj - powiedziała Elinor lekko. - Lucy może nie zna szczegółów, co niekoniecznie znaczy, że jest całkowicie nieświadoma. Rozumiesz, co mówię, prawda? - Tak, rozumiem. A po tym, co dzisiaj powiedziała... Proszę nawet nie próbować namawiać mnie do powrotu. Elinor skrzywiła się i przestała udawać beztroskę. - Wiem, wiem. Ona jest uparta. I za daleko zabrnęła. Ale jeśli straci i swoją firmę, i męża... Boję się o nią, Tess. Wszystko, co zbudowała, właśnie zmierzało do kulminacji. Lucy zapomniała tylko, że jeśli zamożny człowiek może otworzyć przed biedakiem świat, może go również zamknąć. Tess nie zdołała powstrzymać bezsensownie naiwnego pytania. - Lucile pozwalała sobie na arogancję, ale jest pani przecież jej siostrą. Chyba ją pani kocha? - Kochać? - Elinor zaciągnęła się dymem, wydmuchnęła go powolną spiralą i dopiero odpowiedziała. - Nie jestem pewna, co to znaczy. Ludzie mnóstwo mówią o miłości, ale w większości bzdury. Moja siostra i ja jesteśmy ze sobą blisko i to się nigdy nie zmieni. Tworzymy parę i dobrze się rozumiemy. Kiedy życie nie proponuje szczęśliwego zakończenia, tworzymy je same. - Co to oznacza? - Wiesz, ja już kilka razy pisałam swoje życie od nowa. Lucy podobnie, tyle że za pomocą tkanin. Romantyczne, powiewne stroje, które kreują marzenia... Co za cudowny sposób dryfowania przez życie! Ale jeśli chce się odnieść sukces, trzeba umieć szybko zmieniać kierunek. A mojej siostrze brak refleksu. - Elinor przerwała na chwilę. - Czy ja ją kocham? Tak. Obie kobiety siedziały w milczeniu. Farley skręcił za róg i przejechał obok Union Square. Tess wyjrzała przez okno, rozpoznając alejkę, którą szła razem z Jimem. Wtedy, kiedy mu powiedziała o Jacku. Kolejna rana w sercu, która nie chciała się zagoić. - Czego pani ode mnie oczekuje? - Tylko tego, że przyjdziesz na pokaz. Pozwolisz reporterom zobaczyć, że asystentka Madame zmieniła zdanie i została. - Nie wrócę, Elinor. Nie mogę. Jestem być może winna Lucile przeprosiny za oskarżenie, ale pracować dla niej nie będę. - Tylko na ten jeden dzień. Proszę. Mimo wszystko twój marynarz uniknął zastawionej pułapki.

- Skąd pani o tym wie? - Tess, ja stawiam sobie za punkt honoru, by wiedzieć o wszystkim. W głowie Tess rozbrzmiały słowa Jean Darling, jeszcze nie całkiem przyswojone, szukające sobie miejsca. Bez wybaczania, bez oskarżeń. Nie chodziło o to, żeby komuś darować winy, a o zaakceptowanie tego, czego nie można zmienić. O wyciągnięcie pomocnej dłoni, o gest. Być może daremny. Dla obu stron. Czy życzy Lucile klęski? Owszem, lady DuffGordon sobie na nią zasłużyła. Jednak nie, bo to by zrujnowało życie jej i zatrudnionych u niej ludzi. Ten jeden, ostatni gest, który, być może, czegoś Lucile nauczy. Potem mogłabym spokojne ruszyć w swoją stronę, pomyślała Tess. - Pewnie mnie wyrzuci... - powiedziała. Elinor się uśmiechnęła. - Możliwe. Ale dziękuję, że podejmiesz to ryzyko. Założę się, że uratujesz w ten sposób moją siostrę przed kolejnym upokorzeniem. A przy okazji... Będę opłacać czynsz za twoje mieszkanie, dopóki sama nie będziesz w stanie na nie zarobić. - Czy to ma być łapówka? Dlaczego zachowała pani tę informację na koniec? - Tess zdała sobie sprawę, że mimo wszystko lubi Elinor. - Ja nie wręczam łapówek, kochanie. To strata czasu. Pinky siedziała na krawędzi łóżka, mieszając w miseczce letnią zupę, i czekała, aż ojciec się obudzi. Chciała wmusić w niego trochę jedzenia. Złe dni, dobre dni. Ten akurat, według wiecznie narzekającej pani Dotson, należał do gorszych. A Pinky potrzebowała z kimś porozmawiać. Zeznanie lady DuffGordon było żałosne, a kontra Jean Darling obróciła je w kapitalną historię. Ciekawe, jak doszło do wycofania zarzutów wobec Jima? Jego być może to nie obchodziło, ale ją owszem. I co zaszło między Jimem a Tess, gdy stanęli w sali twarzą w twarz? Delikatnie zanurzyła palec w miseczce i spróbowała. Rosół z kurczaka z marchewką, ulubiona zupa ojca, zaczynał się robić chłodny. Dlaczego jestem taka znużona? - No i co tak tu siedzisz i dąsasz się nad zimną zupą? Aż podskoczyła. Prescott Wade nie spał. Na twarzy miał ślad dawnego uśmiechu. - Podgrzeję ją - powiedziała. - Nie trzeba. I tak nie jestem głodny. - Musisz coś zjeść. - No i co się dzisiaj działo? Opowiedziała mu o przesłuchaniach, o Lucile, o Jimie. A on naprawdę jej słuchał, nie tak, jak w te liczne wieczory, kiedy zapadał w sen i kończyło się tym, że Pinky mówiła do

siebie. Nie cierpiała, gdy echo jej głosu odbijało się od ścian. - Ktokolwiek doprowadził do wycofania zarzutów, wiedział, co robi - stwierdził ojciec, przerywając relację. - Może ktoś martwił się o to, jak zareaguje Tess? Albo siostra Lucile, ta pani z Hollywood? - Elinor? Nie wydaje mi się. Ona żyje w zupełnie innym świecie. - Dla kogo Tess rzuciła tego marynarza? Pinky drgnęła. Ojciec musiał słyszeć jej rozmowę z Jimem. - Nie mam pojęcia. - To musi być ktoś związany albo z komisją, albo z pracownią Lucile. Dziewczyna jest w Nowym Jorku od niedawna. Poznała niewiele osób. Pinky westchnęła i odstawiła miseczkę z zimną zupą na stolik obok łóżka. - Nie wiem, dlaczego tak się tym przejmuję - powiedziała. - Praca miesza ci się z uczuciami, co, dziecino? W milczeniu skinęła głową. - No cóż, utrata obiektywizmu to nie zbrodnia, nawet w naszym zawodzie. Kto bardziej się dla ciebie liczy, Sarah? Jim czy Tess? Historia jest dość skomplikowana, więc, być może, będziesz musiała wybierać. Jego głos brzmiał silniej, niż się spodziewała. - Oboje są moimi przyjaciółmi - zareagowała nerwowo. Wiedział, kiedy przestać. Siedzieli jakiś czas w milczeniu, aż wreszcie Pinky wyciągnęła z kieszeni spódnicy chusteczkę i energicznie wydmuchała nos. - Trzęsiesz łóżkiem - powiedział ojciec i zachichotał. Posłała mu szeroki uśmiech i schowała chustkę do kieszeni. - Pójdę i zrobię nam coś sensownego do jedzenia - zaproponowała, wstając. - Wiesz, co myślę? - odezwał się, kiedy już wychodziła z pokoju. - Wydaje mi się, że widzę twoją przyszłość. Dobrą przyszłość. Szczęśliwą. - Co mnie czeka? - Założysz na głowę kapelusz i ruszysz zwiedzać świat. Będziesz jeszcze tańczyła w promieniach księżyca. Mogę się o to założyć. - Twarz ojca zmarszczyła się w uśmiechu. - Nie chcę, żebyś odchodził! - wyszeptała. - Wiem, dziecino. Ja też cię kocham. - Uśmiechnął się szerzej. - A tak przy okazji... Mam pewne podejrzenia, kto załatwił wycofanie tych zarzutów. - Naprawdę? - zaskoczona Pinky omal nie upuściła miseczki z zupą. - Kto? - Jesteś dobrą reporterką. Najwyższy czas się dowiedzieć.

16 Tess chodziła po mieszkaniu z kąta w kąt, odliczając kroki. Niechże ten czas płynie szybciej! Pokaz Lucile miał się zacząć od podwieczorku serwowanego o drugiej po południu, w porze nieco zbyt wczesnej, ale w Ameryce najwyraźniej nie miało to znaczenia. Tess zamierzała pojawić się w salonie tuż przed początkiem imprezy. Nadal nie miała pojęcia, jak zareaguje Madame. Czy ja oszalałam, godząc się na ten plan? Przystanęła, przymknęła na chwilę oczy i wyobraziła sobie, co w tej chwili dzieje się na magicznym poddaszu. Poprawianie oświetlenia, zasuwanie kotary, rozkładanie przy wejściu - widziała projekt, zdecydowanie robiący wrażenie - programów pokazu. Podest dla orkiestry (ulubionego kwartetu smyczkowego Lucile) ustawiany w pobliżu wybiegu. A wszystko w miejscu bardziej niż kiedykolwiek przed Tess zamkniętym. Powoli rozejrzała się po niewielkim pokoiku, zapamiętując szczegóły. Pożegnaj się z nim i nie marnuj czasu na użalanie się nad sobą. W życiu bywa różnie i tak dalej. Będziesz miała pracę, będziesz projektowała i szyła, i robiła to, co umiesz robić najlepiej. Tess usiadła, usiłując się skupić, i wyjrzała za okno, zmuszając się, by dostrzec coś więcej niż rzeczy oczywiste. To, co kryło się pomiędzy drzewami, za kamienicami, dyskretnie zarysowane kontury nadchodzącej przyszłości. Poszukaj ich, Tess. - Szybciej, szybciej! Ruszajcie się wszyscy! Lucile zaklaskała w dłonie, obserwując pośpieszną krzątaninę na poddaszu, jak za pomocą czarodziejskiej różdżki zmienionym w Dom Mody Lucile. Gorączka przygotowań wywoływała zawroty głowy. - Suknie są przepiękne - szepnęła Elinor, obejmując wzrokiem wybieg. - Rzeczywiście. Modelki to naturalnie Amerykanki. Nie dorastają wprawdzie do brytyjskich oczekiwań, ale są w miarę wyrafinowane - oceniła Lucile. - Gdyby tylko wystarczało im dyscypliny, żeby codziennie rano przez dwie godziny ćwiczyć chodzenie z książką na głowie, miałyby niezłą postawę... Ale nie, Amerykanki wolą się garbić. Przewróciła oczami i zaklaskała ponownie. Na jej znak wszystkie dziewczęta po kolei przeszły po wybiegu. Dobrze. Usta miały pomalowane właściwie, włosy ułożone tak, jak chciała... Lucile zmarszczyła brwi. - Co się stało z bukiecikiem, który miał ozdabiać ten pasek? - zapytała ostro jedną z modelek. - Kwiaty były przybrudzone, Madame - odparła z niepokojem dziewczyna. - Więc je

zdjęłam. Lucile przeszyła ją lodowatym wzrokiem. - Tylko dlaczego nic nie powiedziałaś? Przecież można było zamówić nowe. Obawiam się, że w głowie zamiast mózgu masz pierze. Elinor postukała siostrę w ramię. - Nie warto robić o to piekła - stwierdziła. - Po co ci zapłakana modelka? Lucile odwróciła się z lekceważącym okrzykiem, podeszła do tacy z serwisem do herbaty i zaczęła podnosić każdą filiżankę z osobna. - One są brudne - oświadczyła głośno. - Są czyste, Madame. Obawiam się, że to, co pani widzi, to zmiana koloru wywołana oświetleniem - powiedział szybko James. - Ale natychmiast umyjemy je ponownie. Lucile odwróciła się do siostry i pociągnęła ją w róg pracowni. - Czy Mary Pickford przyjdzie? - zapytała cicho. - Obiecywała, ale nie wiem, czy jej wierzyć - odparła Elinor. - Może pójść w coś nowoczesnego... - Ale dlaczego, na litość boską? Co się dzieje z tymi aktorkami? Czy one nie pojmują, jak zmysłowo i pięknie wyglądają w moich sukniach? Hollywood jest takie wulgarne. Elinor, zupełnie nie rozumiem, jak możesz tam mieszkać i pracować. Elinor uśmiechnęła się z przymusem. - To się opłaca, kochana siostro. A wulgarna gwiazda kina, która nie czytuje gazet, jest dokładnie kimś, kogo dzisiaj potrzebujesz. Lucile przycichła. Sprawiała wrażenie balonu, z którego nagle uszło powietrze. - Wiem, wiem. Okropnie ci dokuczam... - pojednawczo wtrąciła Elinor. Nawet jej brakowało uspokajającej, solidnej obecności Cosmo. - Czy pokaz zakończy się porażką? - zapytała Lucile. - Przy odrobinie szczęścia, nie. Nie było sensu przypominać o kilkudziesięciu zaproszeniach dostarczonych wczoraj wieczorem do rąk własnych drugoplanowym aktorom nowojorskich scen. Lucile zapewne kręciłaby nosem, a problem mógł poczekać. Na razie trzeba było zapełnić pracownię. - Przetrwam to z godnością. Elinor poklepała ją po ramieniu. - Moja droga, powiedziałaś to niemal bez afektacji. Będę przy tobie, cokolwiek się zdarzy. Pamiętaj, żadnych łez. Dzisiaj nie wolno ci pokazywać podpuchniętych oczu. To mało atrakcyjne.

Kiedy Tess wyszła ze swojego pokoju i po chwili znalazła się na ulicy, w drodze na Piątą Aleję numer sto sześćdziesiąt, słońce stało wysoko. Zamierzała iść do pracowni powoli i zaczekać na klientki w odległości kilku metrów od wejścia do budynku. Nie obawiała się, że zostanie rozpoznana. Była jedynie nazwiskiem, które pojawiło się w gazecie zaledwie raz. I nikim więcej. - Tess? Co ty tu robisz? Obejrzała się i zobaczyła zdumioną twarz Pinky. - Postanowiłam pokazać się po raz ostatni - odparła najspokojniej, jak umiała. Pinky szeroko otworzyła oczy. - Po tym jak rzuciłaś pracę? Wycofujesz się? - Nie. - Jak miała to wyjaśnić? - Po prostu nie chcę jej dobijać. Dziś wszystko postawiła na jedną kartę. Pinky wydawała się szczerze zbita z tropu. - To okrutna kobieta, gotowa zniszczyć życie Jimowi... A ty zamierzasz ją wesprzeć? - Nie ona za tym stała, tylko Cosmo. A ja nie przyszłam tutaj, żeby jej bronić. - Tess chciała, żeby Pinky zrozumiała rzecz właściwie. - Spłacam dług w jedyny sposób, w jaki potrafię. Ona mnie tu przywiozła. - Powiedziałabym, że drogo cię kosztował ten rejs... Tess spróbowała się uśmiechnąć. - Zgadza się. Ale pamiętasz, co powiedziała Jean Darling? Pinky, wyjdź na chwilę ze skóry reportera. - Już mi się to zdarzyło i stąd część moich kłopotów - powiedziała dziennikarka ze smętnym uśmiechem. - Tess, ja też mam nowiny. W „The World” zaproponowano mi pracę. Za wyższą pensję. - Co cudowne! Nie cieszysz się? - Niezupełnie. To szmatławiec. A przynajmniej w porównaniu z „Timesem”. - Ale... - Wiem. Nie mam zbyt wielkiego wyboru. - Jesteś pewna? Zdziwiona Pinky nie odpowiedziała. Stały w milczeniu i patrzyły, jak przed wejściem do Domu Mody Lucile przystaje kolejny czarny samochód. Minęło właśnie wpół do drugiej. - Ile ich było? Bo może coś źle policzyłam? - Dziesięć samochodów, piętnaście pań. Plus kilku znanych mi reporterów. Wszyscy gotowi do opisania, jak imperium lady DuffGordon wali się w gruzy. Ilu osób oczekuje

Madame? - Ponad pięćdziesięciu. Proszę, nie zacieraj rąk z radości. - Posłuchaj, nie cierpię tej jej pretensjonalności, ale widziałam, jak wczoraj wyglądała. Była kompletnie zdruzgotana. Nie jestem bez serca, przecież wiesz. - Kto to? - Tess wskazała palcem na kobietę wysiadającą z jednego z aut. - Jest taka piękna! Pinky poszła za spojrzeniem dziewczyny i zobaczyła starannie ubraną damę, otuloną lekkim, jedwabnym płaszczem. - Pierwsza żona Jacka Bremertona. Był wielki skandal, kiedy się z nią rozwodził powiedziała. Posągowa pani Bremerton przystanęła, nieruchoma i królewska, czekając, aż odźwierny otworzy przed nią drzwi. Na twarzy Tess pojawił się intensywny rumieniec. - Tess? Powoli przeniosła wzrok na Pinky. - Przepraszam. Zamyśliłam się - powiedziała. Przy krawężniku przystawały kolejne samochody. Rzucił się w ich stronę tłumek panów, którzy wśród ukłonów i nadskakiwania wyciągali ręce, pomagając wysiadać przypominającym obłoki kolorowej gazy kobietom o jaskrawo pomalowanych ustach. - Pojawiły się gwiazdy - rzuciła Pinky, wyciągając notes. - Muszę tam iść. Do zobaczenia w środku. - Kto to jest? - Ta pierwsza to Mary Pickford. Druga to Duncan. Ta z szalem na szyi. - Nie sądziłam, że przyjdą... Pinky spojrzała z odrobiną irytacji. - Miałyby nie przybyć, kiedy kręci się tutaj tylu reporterów? Która aktorka odmówiłaby sobie takiej reklamy? Szybkim krokiem odeszła w stronę drzwi, za którymi właśnie znikały srebrzyste obcasy maleńkiej Mary Pickford. Tess już zaczęła szykować się do wejścia, ale przed budynkiem przystanęły trzy kolejne samochody. Z każdego wysiadło po kilka pań; rozejrzały się niepewnie, poprawiając kapelusze i obciągając peleryny. Jakby w oczekiwaniu na polecenia. Z budynku wyszła Elinor, skinęła im szybko głową i wprowadziła do środka, szeptem udzielając instrukcji. Podniosła wzrok, dostrzegła Tess i skinęła głową w stronę grupki kobiet.

- Dziewczęta sklepowe. Wynajęte, żeby zapełnić widownię. Wchodzisz? - zapytała z uśmiechem. Skinęła głową, podziwiając tę zaradność. Elinor zrobiłaby wszystko, byleby pomóc siostrze. Jeśli godząc się, żeby tu przyjść, Tess wpadła w zastawioną pułapkę, było już za późno, żeby się wycofać. Poddasze zastała całkowicie odmienione. I chociaż brała udział w przygotowaniach do pokazu, teraz czuła się oszołomiona finalnym efektem. Udrapowany szyfon na wybiegu został podświetlony od spodu specjalnymi lampami, o blasku tak miękkim, jak światło świec. Wszystko wyglądało oszałamiająco i magicznie, dokładnie tak, jak to sobie wyobrażała. Z boku częściowo zasłonięci muzycy grali piękną melodię. Tess pożałowała, że nie zna tytułu. Przede mną jeszcze dużo nauki, stwierdziła. Muzyka zagłuszała odgłosy krzątaniny. James, wraz z kilkoma pomocnikami, pośpiesznie usuwał dwa tylne rzędy krzeseł. Służące w czarnych sukienkach i wykrochmalonych, białych, lnianych fartuszkach podawały herbatę. Reporterów, w tym Pinky, zepchnięto pod ściany. Lucile, w śliwkowej tunice greckiego kroju, z upiętymi wysoko jaskraworudymi włosami i królewskim uśmiechem na twarzy, pozdrawiała każdą z przybyłych pań z odpowiednią dawką serdeczności przyprawionej wyniosłością. Obserwując to, Tess zrozumiała, że oto po raz pierwszy widzi w pełnej krasie zjawisko zwane Madame. W tym samym momencie dostrzegł ją James i szeroko otworzył oczy ze zdumienia. No tak, ma prawo sądzić, że zjawiłam się tutaj wyłącznie po to, by zakłócić pokaz... W końcu może się tak stać nawet bez mojego świadomego udziału, o ile obdarzona cholerycznym temperamentem Lucile dostrzeże mnie i każe stąd wyjść. Tess uczepiła się nadziei, że racja jest jednak po stronie Elinor, że jedyne, na czym dzisiaj zależy jej siostrze, to uniknięcie upokorzenia. Lucile weszła na podium i stanęła w świetle skierowanym na jej wystudiowanie spokojną twarz. Orkiestra zamilkła. - Moi drodzy przyjaciele, za chwilę zobaczycie kolekcję niezwykłą. Skłaniam się nawet ku twierdzeniu, że to w mojej karierze kolekcja najlepsza. Jestem pewna, że się ze mną zgodzicie. - Skinęła lekko głową asystentce, trzymającej w ręce niezwykle ważną książkę zamówień. Tess doskonale wiedziała, o co chodzi. Dziewczyna miała uważnie obserwować reakcje na każdą z sukien, a po pokazie podejść do klientek, których zainteresowanie z największym prawdopodobieństwem mogło się przełożyć na zakup. Szalenie dyskretnie,

naturalnie. Siedząca w pierwszym rzędzie Elinor obejrzała się i pytająco uniosła brew, Tess jednak nie była w stanie ruszyć się z miejsca. - A teraz... - Lucile wskazała dłonią w stronę wybiegu dla modelek. - Oto pierwszy model wiosennej kolekcji Domu Mody Lucile na rok tysiąc dziewięćset dwunasty. Moje drogie panie, nazwałam tę kreację „Westchnieniem Spragnionych Ust”. Proszę tylko posłuchać szeptu szyfonu, a zrozumiecie, skąd takie skojarzenie... Reporterzy zaszemrali, rozległo się parę chichotów, ale goście zaklaskali uprzejmie, kiedy otulona w pastelowy błękit modelka wyłoniła się z mroku, przeszła po wybiegu, obróciła się, prezentując tył sukni, i znikła za sceną. - Następna to urocza popołudniowa suknia, najzupełniej stosownie obdarzona nazwą „Szalonej Pieśni Miłosnych Zalotów” - oświadczyła Madame, kiedy na wybiegu pojawiła się kolejna modelka, tym razem w połyskliwych tiulach łączonych z brokatem. Chichoty reporterów zabrzmiały głośniej i Tess skrzywiła się w duchu. Żadne z licznych sugestii nie zdołały odwieść Lucile od zwyczaju nadawania nazw kreacjom. - Wygląda raczej jak uratowany z „Titanica” szlafrok - zaśmiał się nieco zbyt głośno jakiś dziennikarz. Drobniutka, ale obdarzona królewską postawą Mary Pickford uniosła do ust dłoń w rękawiczce, jakby i ona nie mogła powstrzymać uśmiechu. Wargi Lucile zacisnęły się mocno, ale twarz pozostała spokojna. Tess nie wytrzymała. Nie myśląc, co zrobi, kiedy już tam się znajdzie, podeszła do podestu. Lucile zerknęła szybko w jej stronę z twarzą tak bladą, jak czysty lód, a dziewczyna przygotowała wewnętrznie na odprawę. I po co pcha się w paszczę lwa? Ale w oczach Lucile nie było zdumienia. Podejrzenia się sprawdziły się - cały ten dramat został wyreżyserowany. Elinor przeprowadziła sprawę przy świadomym udziale siostry, wiedząc, że zaskakiwanie Lucile nikomu nie uchodzi na sucho, ale nie było sensu się oburzać. Lady DuffGordon uda się jakoś przebrnąć przez ten pokaz, w pewnym stopniu nawet się zrehabilitować, i nie ma znaczenia, że wszystko jest udawane i chodzi wyłącznie o pozory. - Drogie panie, chciałabym wam przedstawić obiecujący młody talent, który staram się wspierać. - Lucile zwróciła się w stronę gości. - Oto Tess Collins! Słabe oklaski. Z bliska Tess zobaczyła przecinające czoło Madame głębokie zmarszczki i ciemne cienie pod jej oczami. Nawet jako pionek w jej grze mogła podarować Lucile tę jedną chwilę. Uśmiechnęła się do widowni.

- W samą porę... - Lucile na krótką chwilę zawiesiła głos. - Bo następna suknia, którą, panie i panowie, zobaczycie... - zerknęła w stronę reporterów -...jest właśnie dziełem panny Collins. Elegancka jedwabna kreacja, niestety, bez nazwy. Światło reflektora wydobyło z mroku wejście na wybieg, a zdumienie na twarzy Tess znikło w cieniu. Czyżby Elinor przekonała siostrę do zaprezentowania kreacji, która w innych okolicznościach znalazłaby się w koszu? Modelka ruszyła, nieco bardziej żwawym krokiem niż poprzedniczki; światło zatańczyło, odbijając się od materiału i pogłębiając jego fakturę. Kiedy dziewczyna obróciła się, skrócona spódnica zwirowała, ukazując przez moment fragment łydki ponad cholewką bucika. Przez salę przebiegł szmer, ale chichotów nie było. - Panno Collins, proszę nam opowiedzieć o tej kreacji - powiedziała znienacka Lucile. - To przecież pani dzieło. Tess z wahaniem spojrzała na publiczność. - Została zaprojektowana tak, by zaproponować swobodę ruchów, nie krępować sylwetki - zaczęła. - Ale chciałam również, żeby była praktyczna i nowoczesna, pozwalająca kobiecie szybko wysiadać z powozów i samochodów, szybko spacerować chodnikiem, a nawet podbiec bez potykania się o własną spódnicę. Świat wokół nas zmienia się szybko, więc nadszedł czas na zmiany i w kobiecej modzie... - urwała. Kilka osób pokiwało głowami, a Tess poczuła się pewniej. - Za kilka lat prawdopodobnie nie będziemy zawracać sobie głowy zapinaniem sukien na tuziny guziczków, powstaną inne rodzaje zapięć. A to dopiero początek. Dzisiaj jednak, choć może się to wydać szokujące, możemy zacząć od skrócenia spódnic. Nie musimy udawać statecznych matron. Czy ona naprawdę mówi takie rzeczy? Modelka skończyła występ i skierowała się za kulisy, a Tess krytycznie obserwowała każdy jej ruch. Może jednak stanik nie prezentuje się aż tak źle? Ale suknia jest zwyczajna, na pewno nikt nie zechce jej kupić... W sali rozległy się oklaski, a w oczach Lucile pojawił się błysk zaskoczenia, że zgromadzonym spodobała tak nudna prosta suknia. - Moja młoda uczennica i ja zaprezentujemy państwu kolejne suknie na zmianę zapowiedziała nieoczekiwanie i skinęła głową w stronę Tess, wyraźnie zadowolona z konsternacji dziewczyny. I zapewne również z tego, że ucichły mało grzeczne chichoty. Pokaz się rozkręcał, ale Pinky kręciła się niecierpliwie na swoim krześle. Nie mogła sobie wyobrazić mniej odpowiadającego jej temperamentowi wydarzenia; znosiła je tylko

dlatego, że chciała cały ten dramat obejrzeć na własne oczy. Unieruchomienie przez kilka godzin i gapienie na zdobione kokardkami, falbaniaste suknie nie należało do najmilszych sposobów spędzania czasu. Chociaż suknia Tess wydaje się całkiem wygodna i przyjemna... Pinky spojrzała na inne kobiety. Siedziały prosto, pewnie podtrzymywane przez własne gorsety. Ich twarze wydawały się woskowe, starannie upudrowane, z ustami umalowanymi w rozmaitych odcieniach wiśniowego różu. Aż trudno uwierzyć, że kogoś tak bardzo mogą fascynować ubrania, najnudniejsza rzecz pod słońcem! Pinky nie przestawała rozglądać się po widowni, aż wreszcie zatrzymała wzrok na wysokiej pani Bremerton, której jakimś cudem udawało się wyglądać na totalnie zafascynowaną i okropnie nieszczęśliwą jednocześnie. Trzeba chyba sporo ćwiczyć, zanim osiąga się taki efekt? Dlaczego jej widok wyprowadził Tess z równowagi? - zastanowiła się Pinky, mażąc bezmyślnie ołówkiem po egzemplarzu programu. Nagle przerwała i zastygła bez ruchu. No jasne. Chodzi o tego mężczyznę! Wszystko się zgadza: Tess kiedyś o niego wypytywała, mówiła o nim, a potem ani słowa. No to wyszłam na idiotkę. Ojciec domyślił się natychmiast, nie stracił nic z ostrości reporterskiego spojrzenia, podczas gdy ją prawda musiała walnąć między oczy. Co zrobić z tą informacją? Pinky spojrzała na Tess i prawie pożałowała, że domyśliła się wszystkiego. Pokaz dobiegał końca. Modelka w ślubnej kreacji - clou programu wśród projektów Lucile - z wyczuciem sunęła po wybiegu. Światło tańczyło na skomplikowanym wzorze z naszytych koralików, suknia połyskiwała. Na widowni wybuchły entuzjastyczne oklaski, a Lucile dała ręką znak, że można zapalać światła. Kwartet, na dany sygnał, zagrał żywszą melodię. Panie podnosiły się z miejsc i wygładzały suknie, rozmawiając przyciszonymi głosami i uśmiechając się do Madame Lucile. Nierzadko ze szczerym podziwem. Mary Pickford, pod czujnym okiem Elinor, wybrała jedną z kreacji Lucile i śpiewnym głosem zaczęła dyktować poprawki. - Żadnego tiulu pod spódnicą, proszę - instruowała. - I chciałabym prosić o jej skrócenie. Och, może nawet o jakieś osiem, dziesięć centymetrów? Podobają mi się krótsze. Nie zamówiła wprawdzie sukni projektu Tess, ale tego raczej nie można było oczekiwać. Goście popijali herbatę i przegryzali maleńkie cytrynowe ciasteczka, wylewnie żegnając się z gospodynią i powoli kierując do wyjścia. Zamówienia złożono jednak na zaledwie dwie suknie, w tym jedną, co dziwne, dla chłodnej byłej pani Bremerton. - Później pojawi się więcej - odezwała się Elinor, stając obok Tess. - Założę się, że

ktoś zamówi i twoją - westchnęła. - A jednak naprawdę wszystko się zmienia... To się wyczuwa w powietrzu. Chciałabym, żeby Lucile wzięła to pod uwagę. A przynajmniej, żeby przestała nadawać te idiotyczne nazwy. - Dlaczego nie powiedziała mi pani, że wtajemniczyła siostrę? - Że tu przyjdziesz? Moja droga, przy jej porywczości nie śmiałam zostawiać sprawy losowi. A gdybym ci o tym powiedziała? Nigdy byś się nie zgodziła. Tak czy inaczej to bez różnicy. Wiadomo że to tylko przedstawienie. - W którym i ja odegrałam swoją rolę... - To już nie miało znaczenia, ale Tess musiała jeszcze coś wyjaśnić. - Chyba przed dzisiejszym dniem nie w pełni zdawałam sobie sprawę z ogromu talentu Lucile. Jej suknie są wspaniałe. Naprawdę. A co więcej, doskonale skrojone. - To prawda - zgodziła się Elinor półgłosem. - Ale jej czas się skończył. Madame stała wyprostowana jak struna przy wyjściu, rozmawiając z ożywieniem chropawym głosem i żegnając ostatnie panie. Zadbaną dłonią dała znak reporterom, żeby wreszcie sobie poszli. Przez chwilę patrzyła za ostatnimi gośćmi z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Tess podeszła nieśpiesznie. - Lucile? Lucile drgnęła i obejrzała się za siebie. - Ach, Tess. Zapewne teraz się dowiem, jakie są prawdziwe przyczyny twojej obecności na pokazie. - Uśmiechała się pogodnie. - Czyż nie było zabawnie? Ta niemądra Isadora Duncan ciągle się skarży, że przytyła, ale czy zauważyłaś, że zamiast herbaty poprosiła o gorącą czekoladę? Doprawdy, te aktorki! Widziałaś panią Bremerton, tę o twarzy pokerzysty? Zdaje się, że na rozwodzie wyszła całkiem nieźle, sądząc po wybranej sukni. Czeka nas masa rzeczy do zrobienia. Musimy... - Lucile, proszę. Chwila ciszy. - No cóż, spodziewałam się tego. Nie zmieniłaś zdania, prawda? To była... Jak to ująć najlepiej? Demonstracja udawanego poparcia? - Jak słyszałam, tego właśnie oczekiwałaś. - Tess była zupełnie spokojna. - Ale z drugiej strony, wcale nie musiałam udawać. Nie planowałaś aresztowania Jima i przykro mi z powodu moich oskarżeń. - Nie wybaczę ci tego, Tess. - Wcale nie proszę o wybaczenie. - Jesteś wprost niewiarygodnie...

- Bezczelna? Niegrzeczna? Arogancka? - Pozwalasz sobie na zbyt wiele. Tak wojownicza, a taka słaba! - Już dla ciebie nie pracuję - powiedziała Tess łagodnie. - To po co tu jesteś? - Wróciłam, żeby pomóc ci przetrwać ten dzień. I dać znać, że nie chcę brać udziału w rujnowaniu ciebie i twojej firmy. - No cóż... Powiedziałabym: bardzo słusznie. - Jesteś naprawdę niedoścignioną projektantką, Lucile. A ta kolekcja jest wspaniała. - Cieszę się, że to dostrzegasz. - Jestem pewna, że zostanie wyprzedana. - No cóż, tak będzie, oczywiście. - Zabrzmiało to nieco niepewnie. Nagle Lucile wyciągnęła rękę i położyła ją Tess na ramieniu. - Zostań ze mną - poprosiła szybko. - Jeśli chcesz zamieszkać w Ameryce, wyszkolę cię. Albo możesz wrócić ze mną do Anglii. Dobrze się tobą zajmę, otworzę przed tobą wszystkie drzwi. Obiecuję. Powoli, ale stanowczo, Tess pokręciła głową. Natury Lucile nie da się odmienić. To chwali wszystkich, to gani, podpuszcza albo potępia, wciągając w hipnotyzujący taniec, w którym człowiek zaczyna się starać jej dogodzić, biegnie coraz szybciej, gotów na wszystko, byleby ją zadowolić. Pajęcza sieć zależności była wyczuwalna wręcz namacalnie, a Tess nie mogła pozwolić, żeby po raz kolejny oplotły ją lepkie obietnice przyjemności. - Skończyłoby się na wzajemnej nienawiści - powiedziała. Lucile milczała przez chwilę. - No cóż, skoro decyzja już zapadła... - westchnęła. W jej głosie nie zostało nic z niedawnej miękkości. Był rześki i ostry, jak chodny poranek. - Być może masz rację. Przygładziła włosy i zaczęła się odwracać, ale zastygła w pół gestu, jak tknięta nagłym postanowieniem. - Proszę, wejdź do mojego biura. Chciałabym ci coś powiedzieć na osobności. Przeszklona klatka nie oferowała jakiejkolwiek prywatności, ale nie dla kobiety, która przywykła do życia na świeczniku. Tess bez słowa poszła w ślad za nią. Pomieszczenie wypełniał intensywny, nieco kwaśny zapaszek, chociaż zwiędłe kwiaty usunięto stąd jakiś czas temu. Na biurku Lucile panował straszliwy bałagan. Niewykorzystane zaproszenia, przewrócone pudełko z pudrem do twarzy, nawet owinięta w papierek, zużyta guma do żucia, według Cosmo - najgorszy nałóg żony. Zdawało się, że gospodyni niczego nie dostrzega. Zaplotła ramiona na piersi, stanęła bokiem. Nie patrzyła na Tess.

- Kiedyś mi powiedziałaś, że potrafię wyglądać jak królowa. Pamiętasz? - Pamiętam. - Żadna ze mnie szlachetnie urodzona dama. Pochodzę z rodziny równie ubogiej, jak twoja. Wspięłam się po społecznej drabinie, moja droga, łamiąc po drodze całkiem sporo zasad. Ale udało mi się, nie mając nic, dojść do obecnej pozycji. Lubię smak sukcesu, jakkolwiek takie uczucie nie przystoi kobiecie. Rozumiesz mnie? - Owszem. - Oczywiście, że rozumiesz. Kiedy cię poznałam, byłaś gotowa walczyć, żeby wspiąć się po swojej drabinie choć o szczebelek. Zupełnie jak ja dawno temu... - Odwróciła się i spojrzała Tess prosto w oczy. - Straciłam dziecko przy porodzie, dziewczynkę. Dziś byłaby mniej więcej w twoim wieku. Mam stracić kolejną? - Czy mówisz o mnie? - wykrztusiła osłupiała Tess. - Oczywiście. Tess, usiłująca przerwać krępujące milczenie, dostrzegła, że Lucile widzi jej starania. - Przykro mi, że straciłaś dziecko - powiedziała. - Nie miałam pojęcia... - Rozumiem. No cóż. Pomyślałam, że spróbuję. Ale musisz wiedzieć, że niespecjalnie dobrze znoszę upokorzenia. - Madame pogrzebała wśród ciastek na tacy ustawionej na skraju zabałaganionego biurka. - Zapewne masz powody, żeby się cieszyć, iż nie jesteś moją córką. Byłabym okropną matką. - Lucile, naprawdę, ogromnie mi przykro... - Nieważne. Twoja reakcja świadczy, że już po wszystkim. - W zamyśleniu zaczęła skubać polewę na jednym z ciastek, w roztargnieniu sypiąc okruchami na tacę. - Jak wiesz, nie jestem osobą, która rozpamiętuje nieprzyjemne wydarzenia - powiedziała, nie do końca panując nad własnym głosem. - Pozostała nam do wyjaśnienia jeszcze jedna rzecz. - A mianowicie? Lucile wyprostowała plecy. - To, co wydarzyło się w szalupie. Tess wstrzymała oddech. - Zrobiłam dokładnie to, co należało zrobić, i zdania nie zmienię. Nic mnie nie obchodzi, co mówią ludzie na temat pustej łodzi. Człowiek najpierw ratuje sam siebie... urwała. - Jak sądzę, jest jednak coś w tym, co powiedziała Jean Darling. O unikaniu winy. O tym, że wybaczenie samemu sobie jest takie trudne. - W roztargnieniu machnęła dłonią. Załamywanie rąk nie leży w mojej naturze. Tam, w szalupie, ktoś złapał mnie za nogę. Zważywszy na okoliczności, było to dość szokujące, przerażające przeżycie.

- I? - Duszne powietrze w gabinecie przyprawiało Tess o mdłości. - Pozwolisz mi skończyć? Tak będzie lepiej. Nie mogłam dostrzec, czyja to ręka podjęła. Mówiła jakby do siebie. - Najpierw pomyślałam, że to jakiś niezdarny marynarz. A potem odepchnęłam go od siebie... Jak mogłam najmocniej. I usłyszałam plusk. Milczenie. Tess odzyskała mowę dopiero po chwili. - Co się stało później? - zapytała. - Zawołałam o pomoc, naturalnie. Ale znowu próbował mnie obłapiać. Ktoś go odepchnął. - Wiosłem? - Owszem. - Mój Boże, Lucile! - Nie wiem, kto to zrobił, więc mnie nie pytaj. Było ciemno. Oto korzyści z nocnej pory. - Na pewno się domyślasz... - Zapomnij, że to sprawka Cosmo. I na pewno nie tego twojego marynarza, który tak dzielnie walczył z moim obrońcą. O mały włos nie wywrócili szalupy... Powiedziałam ci już wszystko, co wiem. - Dlaczego nie wspomniałaś o tym przed komisją? - Mówisz poważnie? Zostałabym przecież oskarżona o morderstwo. - Lucile zaczęła chodzić z kąta w kąt. - Zresztą niejedyne w tej łodzi... Stoisz tu, z tą swoją zaszokowaną miną, i zastanawiasz się, dlaczego o tym mówię? Bo jeszcze kilka razy rozległ się plusk, choć niczego nie widziałam. Chcieliśmy przeżyć, co w tym złego? No i co teraz? Powiesz całemu światu? - Och, Lucile... - Tess miała ochotę się rozpłakać i wrzeszczeć z wściekłości jednocześnie. Lucile zacietrzewiła się, słowa padały coraz szybciej i głośniej. - Dlaczego obwinia się tych, którzy przetrwali? Czy to my spowodowaliśmy tę tragedię? Czy pamiętasz, jak statek szedł na dno? Mój Boże, to się w głowie nie mieściło! Dziób się przechylił, jakby „Titanic” był dziecinną zabawką. Igraszka natury, widok, jakiego nikt jeszcze nigdy nie widział, a my mamy z tego wszystkiego wyjść bez szwanku?! Zachowywać konwenanse? Czy panowie powinni pozdrawiać panie uchyleniem kapelusza? Mówić: „Proszę przodem” i przepuszczać je do szalup? Wolne żarty! Jeśli istnieje jakiś Bóg, to na pewno był wówczas rozbawiony głupotą, z jaką pchaliśmy się na ocean w łódeczce zbudowanej z wykałaczek... Wszyscy jesteśmy jego zabawkami! Co jeszcze stanie się z tym

światem? - Zawiesiła głos. - Trudno mi uwierzyć, że tylko ja jedna odpychałam go od łodzi, ale może i tak było... - Nie próbowałaś przecież go zabić. - Oczywiście, że nie. Ja po prostu nie chciałam, żeby mnie ktoś dotykał. A przynajmniej, tak to sobie tłumaczę. Stała odwrócona do Tess plecami. Dumne, proste plecy. Nieugięte. - Nie było czasu na myślenie - wykrztusiła Tess. - Nie, nie było. I nikomu nic nie powiedziałam. Nie wykazałam się tak silnym charakterem, jak Jean. - Więc po co teraz mi to mówisz? - Och, żeby oczyścić atmosferę. Między nami zawsze istniały niedopowiedzenia. - To było skomplikowane - przyznała cicho Tess. Lucile odwróciła się w jej stronę i posłała jej szybki, twardy uśmiech. - Moja droga, wszystkie moje związki są skomplikowane. Ale życzę ci powodzenia. Tess zamrugała, odpędzając łzy. - To ty mnie tu sprowadziłaś - powiedziała. - Dałaś mi szansę. Wskazałaś mi drogę. Chcę ci za to podziękować. - Och, na litość boską, nie zaczynaj się mazać. To naprawdę niepotrzebne. Żegnaj, Tess. - Lucile... Madame już odeszła, zostawiając Tess w pół słowa. - James! - zawołała gniewnie, klaszcząc w dłonie. - Gdzie się podziewasz? Każ komuś sprzątnąć ten stół z herbatą, dobrze? I jeszcze dziś wieczorem zdejmijmy kotary. Czy poza mną nikt tutaj nie ma zamiaru wziąć się do pracy? Tess wyszła z gabinetu i powoli ruszyła w stronę windy. Elinor czekała przy drzwiach. - A więc opowiedziała ci wszystko... - stwierdziła spokojnie. - Wspominała dziś rano, że chciałaby dostać tę szansę. - Być może ona się obwinia za coś, czego nie mogła zrobić... Na pewno nie miała dość siły, żeby wypchnąć tamtego mężczyznę z szalupy. - Powiedziała mi, że to Tom Sullivan złapał za wiosło. - Na plecenie Cosmo czy jej? - Nigdy się nie dowiemy. Wiesz, co ja sądzę? Że ten oślizgły dureń zrobił to z własnej woli. Widzisz, jak układają się te historie? Każdy usprawiedliwia siebie. - Dlaczego chciała, żebym poznała prawdę?

- Nie wiem, ale zdecydowała się po wysłuchaniu Jean Darling. Powiedziała, że musi to zrobić. Wiem, że nie prosiła cię o dyskrecję, ale mam nadzieję, że ją zachowasz? Tess zdołała skinąć głową. Kolejny wybór. - A tak przy okazji... Lucile prosiła, żebym ci to dała. - Elinor wyjęła niewielki aksamitny woreczek. - Powiedziała, że to na pamiątkę. Że ma cię chronić i koić twoje serce. Podobno zrozumiesz, o co chodzi. Tess nieśpiesznie rozluźniła troczki. Pod powiekami czuła piekące łzy. Kolczyki z księżycowymi kamieniami. - Proszę, nie mów tylko, że nie możesz ich przyjąć. Nie rób jej tego. Powolne skinienie głową. - Proszę jej ode mnie podziękować. - Mam nadzieję, że wiesz, jak jej smutno po twoim odejściu? - Jeszcze tak wiele chciałam jej powiedzieć... - Ona zapewne też. - Elinor westchnęła ponownie. - Ale co się stało, to się nie odstanie. Dobrze odczytujesz przyszłość, jeśli to jakaś pociecha. Moja siostra już się nie zmieni. Masz jakieś plany? Co zamierzasz robić? - Jeszcze nie wiem. - No cóż, powodzenia. Gratulacje. Należysz do tej nielicznej grupki ludzi, którzy... przetrwali Lucile. - Elinor powiedziała to niemal z czułością, bez śladu szorstkiego brzmienia. - Nie trać z nami kontaktu i jeśli w przyszłości będziesz czegoś potrzebować, odezwij się do mnie. To znaczy: jeśli kiedykolwiek dotrzesz do Kalifornii - urwała. - Porozmawiam z kilkoma osobami o pracy dla ciebie. Słyszałam, że niejaka Coco Chanel potrzebuje ludzi. Szybko wyszła poza same kapelusze... Czeka cię wielka przyszłość w... Jak brzmi to określenie, którego Lucile tak nie cierpi? A, już pamiętam! W branży szmacianej. Tess się uśmiechnęła. - Nadal świetnie obszywam guziki, chociaż pewnie już niedługo wyjdą z użycia. - Trzymaj rękę na pulsie. Zawsze to coś na start. Aha, zapomniałabym... - Wyjęła z torebki kopertę. - To przyszło wczoraj. Dla ciebie. Tess zobaczyła starannie i uważnie nakreślone litery i serce zabiło jej mocniej. A więc wiadomość od niej dotarła do domu! Wyobraziła sobie matkę, mrużącą oczy w świetle świecy przy pisaniu listu. Wsunęła kopertę do kieszeni. Przeczyta później, kiedy zostanie sama. Weszła do windy, po raz ostatni zerkając na przechadzającą się po pracowni Lucile, z nieco potarganymi włosami, wydającą polecenia na prawo i lewo. Drzwi się zamknęły. Ledwie coś zrozumiała, a już wszystko się skończyło. Tess powróciła myślami do

wspaniałej damy, która weszła na pokład „Titanica” krokiem osoby, do której należy cały świat. Madame Lucile. Spacerowała obok niej po pokładzie, słyszała jedwabisty szelest szeptów... „Wiecie, kto to jest? Najsławniejsza, najlepsza projektantka. Stroje od niej noszą tylko ci na samym szczycie”. Wspomnienie rozpłynęło się jak sen. Tess zamknęła oczy i otworzyła je dopiero wtedy, gdy winda zatrzymała się na parterze. W pobliżu nie było nikogo - żadnych reporterów, żadnych klientek. Dziewczyna wyszła do holu z poczuciem, że zostawia za sobą jedno marzenie, ale wkracza w kolejne. Najważniejszym elementem rzeczywistości był teraz list od matki.

17 Kiedy Tess wyszła z budynku, zobaczyła stojącą na chodniku Pinky z dziwnie niepewną miną. Przedstawiciele socjety rozjechali się już dawno, ale kilka grupek wynajętych na pokaz dziewcząt czekało jeszcze na tramwaj, wybuchając co chwila chichotem i omawiając eleganckie wydarzenie, na które zostały zaproszone w ostatniej chwili. I jeszcze ni mniej, ni więcej, opłacone! - Jesteś - powiedziała Tess z wdzięcznością. - Och, pomyślałam, że może na ciebie zaczekam. Nie sądziłam, że będziesz siedziała tam na górze tak długo. Zajrzysz do mnie na obiad? Może sprawiło to życzliwe zaproszenie, a puściły emocje. Tess wreszcie się rozpłakała. Pinky wyglądała na nieco przestraszoną, ale dzielnie, choć nieco niezręcznie, poklepała dziewczynę po plecach. - Nie mogę powiedzieć, żebym rozumiała, co chciałaś osiągnąć, ale niewątpliwie potraktowałaś ją lepiej niż ona ciebie - zauważyła. - Musiałam jej jakoś podziękować. Wiele jej zawdzięczam. - Tak trudno było ci opuścić to miejsce? Nie kusiło cię, żeby zostać? Tess pokręciła głową. - Nie. Skończył się czas kompromisów. - Nie musisz mi tego tłumaczyć. Sama widzę, jak ona pożera ludzi. A twoja suknia była ładna. Tess zdobyła się na słaby uśmiech. Taka uwaga w ustach Pinky to był komplement. - Zastanawiałam się, dlaczego tak cię wytrącił z równowagi widok pani Bremerton... odważyła się Pinky. - I chyba już wiem. Może postawiła sprawę zbyt otwarcie, ale stało się. Lawina ruszyła. Na pewne rzeczy lepiej patrzeć w dziennym świetle. - Dobra z ciebie obserwatorka - odparła Tess. Przez chwilę panowało pełne skrępowania milczenie. - Nie wiem, jakie masz plany na jutro, ale może wybrałabyś się na wiec sufrażystek? Rusza z placu Waszyngtona, spod Łuku Triumfalnego. Widziałaś go? To piękne miejsce. Zmiany tematu nigdy nie przychodziły Pinky z łatwością, a teraz aż się jąkała, szukając kolejnych słów. - Pamiętasz, co ci mówiłam o białym koniu? Jest cudowny. A amazonka ma niesamowicie długie włosy, więc widok będzie spektakularny! Fotografowie będą mieli

używanie. Mam nadzieję, że to wydarzenie trafi na pierwsze strony. Zwłaszcza jeśli pokażą się panie zbierające fundusze na pomnik dla mężczyzn, którzy poszli na dno na „Titanicu”. Są wściekłe, bo sufrażystki twierdzą, że nie powinny były tak pochopnie godzić się, aby mężczyźni poginęli zamiast nich. Całkiem smakowita historia. - Pinky, tam panował chaos - powiedziała Tess znużonym głosem. Nie miała ochoty przeżywać wszystkiego od nowa. - No cóż, równość wobec prawa dotyczy wszystkich. I jest sprawą polityczną. A więc przed nami mnóstwo kpin i szyderstwa, ale to dobrze, że kobiety się organizują i robią coś wspólnie. - Dziękuję za zaproszenie. Pomyślę o tym - odparła Tess. I nagle pozazdrościła Pinky. Prostoty spojrzenia i pewności przekonań. - Dlaczego Bremerton, nie Jim? - usłyszała niespodziewanie. - To nie tak. Oni bardzo się różnią. - Co to znaczy? - Pytasz jako reporterka czy przyjaciółka? Pinky podjęła decyzję jeszcze na pokazie, patrząc oszołomionym wzrokiem na płynącą w ślubnej sukni modelkę. - Jako przyjaciółka. - Jack jest... - Tess szukała właściwych słów. - Jak czarodziej z magicznej krainy. Pinky zrobiła szczerze zdziwioną minę. - I co? - Sama usiłuję się połapać. - No cóż... Bogaty i na pewno szaleńczo zakochany... Byłabyś głupia, gdybyś z niego zrezygnowała. Zapewne kiedyś wyjdziesz za mąż. Ja też o tym myślałam i nawet był taki jeden... - Głos Pinky posmutniał. - Ale nie mogłam tego zrobić. Nie chcę małżeństwa. Czułabym się jak mysz w pułapce. - To wcale nie musi tak wyglądać. - Zwykle jednak wygląda. - Pinky nie wiedziała, jak wyjaśnić Tess, że za nic w świecie nie chciałaby utracić tego dreszczyku emocji wynikającego z rozpoznawalnej tożsamości. Reporter wzbudza u innych uwagę, nawet szacunek. Ta praca nie pozwalała traktować kobiety z lekceważeniem, umożliwia wstęp do światów tak różnorodnych, że aż przerażających. - Za nic nie umiałabym zrezygnować z mojego zawodu. A ty się na to zdobyłaś. Wykazałaś się odwagą. - Co chcesz przez to powiedzieć?

- Rzuciłaś pracę dla Jima. Tym razem Pinky wystarczyło rozsądku, żeby nie dodać nic więcej. Pamiętała wyraz twarzy obojga. Stały w milczeniu przez chwilę. - Mam wielkiego kurczaka. Już gotowy, tylko wstawić do piekarnika... - nieśmiało przerwała ciszę Pinky. - Dziękuję. Ale nie dzisiejszego wieczoru. Mam jeszcze coś do załatwienia. - Tess uściskała ją impulsywnie. - To może jutro? - Może. - Obiecuję niespodziankę! - Tak? - To nic takiego. Trzymaj się, Tess. Pinky zawróciła i powoli poszła ulicą w kierunku redakcji, zastanawiając się, czy postąpiła dobrze. Może to nieprawda, że odrzuciłaby wszystko, co mogłoby zagrozić jej pozycji? Pracując jak szalona, wcale nie czuła się bezpieczniej. Może trzeba wyrwać się raz na zawsze z ram rutyny? Pinky odetchnęła głęboko. Może już pora zaryzykować? Jak Tess. Van Anda patrzył na swoją najlepszą reporterkę idącą przez salę w stronę jego biurka. Mimo długoletniej praktyki w tej materii nie był w stanie odczytać, w jakim dziewczyna jest nastroju. Ostatnio jej chód stracił nieco ze zwykłej sprężystości. Naczelny rozpoznawał te sygnały - Pinky zaczynał ją nudzić hałas wokół „Titanica”. Ale, do diabła, nadal pisała znakomite artykuły! - Co masz dla mnie po tym pokazie mody? - zapytał z szerokim uśmiechem, ale Pinky Wade najwyraźniej nie była w nastroju do żartów. - Żeby sala wyglądała na zapełnioną, musiano napakować ją wynajętymi ludźmi powiedziała. - To nie był dobry dzień dla Domu Mody Lucile. - Ile możesz napisać? I, na litość boską, dorzuć coś o strojach. Kobiety to lubią. - Była jedna ładna suknia. Kremowa. Jedwabna. - Widzę, że masz oko do mody. Dialog przypominał ich zwykłe przekomarzanki, ale Pinky nie zamierzała na tym poprzestać. Nie dzisiaj. - Carr... „The World” zaproponował mi pracę. Van Anda wyprostował się gwałtownie. Krzesło zaskrzypiało. - Pracę? Jaką pracę? Oni nie zatrudniają kobiet.

Spojrzała mu prosto w oczy. - Wiem. Ale dobrych reporterów i owszem. Van Anda zaklął w duchu nad własną głupotą. - Wiele zapewne na tym nie skorzystasz. I chyba nie bierzesz tego pod uwagę, prawda? Odejście z „Timesa” to szaleństwo. Tak właśnie przepada szansa. Przez całą drogę powrotną z poddasza lady DuffGordon Pinky ćwiczyła w myślach tę przemowę. W zawodzie potrafiła wszystko - mogła wziąć się za każdą historię, zadawać ludziom bezczelne pytania, z niebywałym uporem iść za wiodącym tematem albo źródłem informacji... I nie poddawała się dopóty, dopóki nie osiągnęła tego, co zamierzyła. Była dumna i ze swoich dokonań, i z tego, jak do nich doszła. Cieszyła się szacunkiem zarówno kolegów reporterów, jak i wydawcy. Dlaczego więc tak trudno było teraz znaleźć słowa? - Posłuchaj... Może potrzebujesz chwili oddechu od tych historii o katastrofie? Mógłbym dołączyć cię do zespołu badającego sprawę kumpli burmistrza. Zanosi się na sporo dobrego materiału. My... - Chcę podwyżki. - Co? - Chcę zarabiać więcej. Bo na to zasługuję. - Przecież dostajesz całkiem dobre pieniądze... - Nie dostaję nawet tyle, co zecer - weszła mu w słowo. - Mniej niż pięćdziesiąt centów za godzinę. - Uśmiechnęła się na widok miny naczelnego. - Myślałeś, że tego nie wiem? Van Anda z jękiem pochylił się w jej stronę. - Pinky, jesteś bystrą kobietą. Ale na razie w branży jest krucho. - Zawsze będzie. - Chciałbym ci pomóc w tej sprawie, ale... Na pewno blefuje. Nigdy nie zrezygnowałaby z „Timesa”. Żaden reporter przy zdrowych zmysłach nie porzuciłby etatu w najlepszej gazecie w mieście. Pinky nabierała odwagi. - Chcę podwyżki. Chcę dostawać dolara za godzinę. - Chyba żartujesz. - Van Anda grał teraz na czas. Utrata jednego z najlepszych reporterów to kiepski pomysł. - Może porozmawiamy o tym za parę miesięcy? Zobaczę, co da się zrobić. Pinky usiłowała pokonać suchość w gardle. Właśnie wlazła na gałąź, a teraz ją pod

sobą podcinała. - Nie. Potrzebuję tych pieniędzy od zaraz. Van Anda rozparł się na krześle, nie spuszczając z niej wzroku. - Naprawdę poszłabyś do tego szmatławca? Pomyślała o ojcu, o finansowych przepychankach z panią Dotson. - Tak. - Idź i napisz swój kawałek. Pozwól mi to przemyśleć. - Wolałabym załatwić to od ręki. I napisać artykuł z wolną głową. Domagała się niemal takiej samej płacy, jak inni reporterzy. Choć, prawdę mówiąc, była tych pieniędzy warta. Tyle płacić kobiecie? Tego się nie robi. Ale czasy się zmieniają. Boże, kto to wie, co te baby jeszcze wymyślą? Pinky nie wycofywała się, nie pokrywała sprawy uśmiechem ani nie próbowała go do siebie przekonywać. Zawiesiła poprzeczkę. Zadziwiające. - Ile proponują tamci? - Dolara za godzinę. - Jezus, Maria! Skąd oni biorą pieniądze? - Pojęcia nie mam. - No dobra, mała. Siedemdziesiąt pięć centów. Więcej nie mogę. - Dolar. Pinky nie pamiętała, czy kiedykolwiek w jej życiu zdarzyła się chwila, w której za nic w świecie nie wolno jej było spuścić oczu, ale wiedziała, że nie może zrobić tego teraz. Van Anda cisnął ołówkiem. - Dobra, jeden dolar. I lepiej, żebyś na niego zapracowała. Uśmiechnęła się od ucha do ucha, choć stała na ugiętych nogach. - Przecież wiesz, że jestem tego warta, Carr. - Tak. Ale oddaj mi przysługę, dobrze? Nie obnoś się z tym, bo wszyscy faceci też zaczną się domagać pieniędzy. Van Anda podrapał się w ucho. Minę miał taką, jakby zaszokował samego siebie. Może kiedyś będzie się z tego śmiać. Może jutro. Pinky odpłynęła w stronę swojego biurka, nucąc pod nosem. Udało się! Do diabła z kurczakiem! Dziś wieczorem będzie świeża kukurydza i stek. Dziś, podobnie jak ojciec, poczuła własną przyszłość. Wszystko się ułoży, a ona kiedyś zatańczy w blasku księżyca. A przynajmniej zwiedzi Afrykę. Znajomy dźwięk zatrzaskujących się drzwi sprawił Tess nieprawdopodobną ulgę.

Nareszcie sama. Osunęła się na krzesło i wyjęła z kieszeni list od matki. Na widok znajomego charakteru pisma nagle zatęskniła za domem tak bardzo, że przeczytane słowa zatańczyły jej przed oczami. Moja kochana córko, cieszę się, że udało ci się przetrwać tę straszną tragedię, ale nie myśl nawet o powrocie do domu. Czytała dalej, zaciskając palce na liście tak mocno, że omal nie podarła papieru. Postąpiłaś odważnie. Życzę ci, żebyś znalazła sobie miejsce w tym Nowym Jorku, jakiekolwiek by było. Obie wiemy, że gdybyś tu została, nadal wycierałabyś kurze w salonach i do końca życia cerowała suknie. Nocą leżę w łóżku i wyobrażam sobie, co u ciebie. I prawie umiem to sobie wyobrazić. Było jeszcze sporo wieści z domu: o ojcu, braciach i siostrach, o sąsiadach i cenie sera, i mięsa, i o tym, że ziemniaki słabo w tym roku obrodzą. Tess czytała zachłannie, stęskniona za prostotą tamtego życia. Aż doszła do końcówki. Mówiłam ci, żebyś wyglądała swojej szansy, Tess. Noś głowę wysoko, nie spuszczaj jej. Nie zadowalaj się bezpieczeństwem. Przyj przed siebie. Próbowanie nie jest głupstwem. Tess złożyła list i wygładziła jego krawędzie, zapatrzona w blat stołu. „Próbowanie nie jest głupstwem”. Próbowanie czego? Przy Jacku wszystkie drzwi stały przed Tess otworem. Więcej mógł je otworzyć także przed jej matką. Kiedy myślała, że może podarować jej życie wolne od harówki, z odrobiną wygód i spokoju, zapierało jej dech. Jakież to niesamowite być świadomą miłości takiego mężczyzny! Tess czuła się dowartościowana w sposób, jakiego nie doznała nigdy wcześniej. Jakby znalazła się w samym środku bajki. Marzyła o kimś takim i nagle znalazła się w łagodnym uścisku jego ramion, otoczona jego światem. Ale może to samo mogła powiedzieć o sobie druga pani Bremerton? I pierwsza? Tess pomyślała o Jimie. Wspominała energię i emanującą z niego radość życia. Otulona nimi mogłaby dzielić z nim śmiech i marzenia, i przemyślenia. Oto, co miał jej do zaoferowania. Nie poczucie bezpieczeństwa, ale nadzieję. Nie było czasu, by uciekać przed jedynym liczącym się teraz pytaniem. Dlaczego zastanawia się nad wyborem mężczyzny? Czy może dokonać wyboru, skoro sama jeszcze nie wie, kim jest w tym nowym dla siebie świecie? Wstała i podeszła do toaletki, gdzie ustawiła pamiątkę od Jima. Wzięła ją do ręki i przesunęła palcem po liniach i krzywiznach, zastanawiając się nagle, czy utrzyma się na

wodzie. Podeszła do zlewu, napełniła go wodą i łagodnie umieściła łódeczkę na jej powierzchni. Szalupa zakołysała się lekko na nieco wypukłym dnie, a potem ruszyła naprzód i stuknęła o ściankę. Jak zgrabnie wyrzeźbiona! Tess pomyślała o zręcznych palcach Jima, o jego ożywieniu, kiedy wziął ją ze sobą do stolarni... Odczekała chwilę. Dlaczego to dla niej takie ważne? Przecież to bez znaczenia. Ale łódeczka utrzymała się na wodzie. A Tess złapała się na tym, że ogarnia ją nadzieja. Kiedy zastukała do biura Jacka Bremertona, niebo było już niemal zupełnie ciemne. Miała wrażenie, że czeka pod drzwiami całą wieczność, ale wreszcie usłyszała brzęk odsuwanego łańcucha. Tess zobaczyła na progu pana Wheatona, sekretarza Jacka, który na jej widok szeroko otworzył oczy. - Pan Bremerton nie oczekiwał pani. - Wiem, ale muszę z nim porozmawiać. Zawahał się, jakby się zastanawiając, czy ma ją wpuścić do środka. - No cóż, nie ma go w tej chwili, ale zapraszam. Pan Jack wyszedł na obiad z panem Fordem. Czy stało się coś złego? - Spojrzał uważnie. - Muszę z nim porozmawiać, panie Wheaton. - Oczywiście. Czy mogę pani zaproponować kieliszek sherry? - Mężczyzna podszedł do kredensu, wziął do ręki kryształową karafkę i nalał do szklaneczki rubinowego płynu. Wręczył ją Tess z lekkim ukłonem. - Wie pani... Bardzo wiele pani znaczy dla pana Bremertona. Mam nadzieję, że nie dzieje... Tess popijała sherry, nie mogąc się doczekać powrotu Jacka. Na rozmowę z Wheatonem nie miała ochoty. - Bardzo się ucieszyłem, że ten marynarz z szalupy numer jeden zdołał uniknąć pułapki zastawionej na niego przez DuffGordonów - powiedział. - To rzeczywiście ogromna ulga - odparła zdziwiona Tess. Skąd on o tym wie? Wheaton odwrócił się i odstawił karafkę na kredens. Jego rysy się wyostrzyły. Wyglądał, jakby nagle podjął decyzję. Spojrzał na gościa. - Jak rozumiem, wie pani, kto załatwił tę sprawę? Sens tych słów dotarł do Tess dopiero po sekundzie czy dwóch. - Jack? - Owszem. - O mój Boże... A więc to on. I zrobił to zapewne dla niej. Ocalił Jima przed zniesławieniem i

kłopotami. Zdjął z jej ramion brzemię troski. Zdumiała go jego władza i szybkość, z jaką zdołał tego dokonać. Cóż za niesłychana życzliwość! - On nie chciał, żeby pani o tym wiedziała. - Dlaczego? - zdumiała się Tess. Zapragnęła, by Jack wrócił jak najszybciej, natychmiast! Żeby mogła mu podziękować. Szczerze i otwarcie. - Nie chciał wpływać na pani decyzję. Nie chciał, żeby wyszła pani za niego... hm, z wdzięczności. To by mu nie wystarczało. - To faktycznie za mało. - Z pani zachowania wnoszę, po co pani dziś tutaj przyszła, panno Collins. Zdaję sobie sprawę, że Jack jest człowiekiem impulsywnym i że to wszystko wydarzyło się tak szybko. Ale muszę powiedzieć, jeśli ma pani jakieś obawy, że Jack to człowiek szlachetny i wybitny. - Wiem. Nigdy w to nie wątpiłam - powiedziała. Na dźwięk przekręcanego w zamku klucz odwrócili się jak na komendę. - Do widzenia, panno Collins. - Wheaton uśmiechnął się słabo i znikł za kolejnymi drzwiami, cicho zamykając je za sobą. A potem Tess zobaczyła Jacka. Zamrugał zaskoczony. Powód wizyty odgadł od razu. - Pozwól, że cię przytulę - powiedział. - Nie. Muszę to po prostu powiedzieć. - Nie, sam to powiem. Nie wyjdziesz za mnie. - Jesteś niesamowitym, wspaniałym człowiekiem, ale nie. Nie mogę. - Dlaczego? - Nie czuję tego, co chciałabym czuć. Dlaczego własne słowa tak bolą? Jack szerzej otworzył oczy. Podszedł do kredensu i nalał sobie kieliszek sherry. W jego cichym głosie zabrzmiała nutka niepokoju. - Tess, ja cię kocham. Uszczęśliwię cię, dam wszystko. Pieniędzy mam mnóstwo. Mówiłem ci: chcesz pracowni, ja ją sfinansuję. Czego pragniesz? Chcę cię rozpieszczać. Tess pomyślała o Cosmo i Lucile. - Nie chcę być rozpieszczana. - Przecież ty i ja bylibyśmy parą idealną. Gdzie się podziała twoja odwaga? - Właśnie próbuję udowodnić sobie, że ją mam. - No to do dzieła. Słucham. Tych wątpliwości w żaden sposób nie można było wyrazić łagodnie.

- Czuję, że twój entuzjazm dodaje mi skrzydeł i pewności siebie, ale dla mnie życie z tobą byłoby nie dość rzeczywiste. Jack zdołał się już opanować. - Tess, czy tobie się wydaje, że ja mam jakieś złudzenia co do tego, co cię we mnie pociąga? Moja droga, czy mogę to powiedzieć bez ogródek? Nie ma nic złego w tym, że się wyjdzie za mąż dla pieniędzy i poczucia bezpieczeństwa. Kobiety mają powody, żeby wychodzić za starszych mężczyzn z pozycją. Tak działa ten świat. - Uśmiechnął się spokojnym, cierpkim uśmiechem. - Każde z nas ma swoje sztony w tej grze. - Zastanawiam się, czy oboje nie kierowaliśmy się czymś, co chcieliśmy brać za rzeczywistość. Miałeś już dwie żony... - Tess pomyślała o tej pierwszej pani Bremerton stojącej w drzwiach salonu Lucile. Twardej i niewzruszonej jak marmurowy posąg. Zamrugał. - To okrutna uwaga. Nie mogę cofnąć własnych błędów. Pokonała opór w gardle. - Możesz więc kiedyś zapragnąć czwartej. - A więc to o to chodzi? - Obawa przed tym mogłaby zmienić mnie w kogoś innego. Ale to nie dlatego, Jack. Chodzi o znacznie więcej. - O co? Co takiego liczy się poza nami? Czego jeszcze pragniesz? Dobre pytanie. Komfort, przekraczający jej najśmielsze wyobrażenia, kusił, ale... Tess nie mogła odpowiedzieć Jackowi takim samym uczuciem. A nie kochając go równie mocno, odczuwałaby niedającą niczym się zapełnić pustkę. W końcu przestałaby próbować, zaczęłaby wyłącznie brać. Zostałaby z wystygłym sercem. - Przede wszystkim chciałabym być sobą - szepnęła. - Gdybyśmy wszyscy czekali na coś takiego, niczego byśmy nie osiągnęli. - Chcę spróbować. Odwrócił wzrok. Przesunął dłonią po włosach, dopił sherry. Wstał i wbił spojrzenie w ścianę. - No cóż, przynajmniej mówisz mi to prosto w oczy. Sam często takich sytuacji unikam, więc chyba mam skazę na charakterze, moja droga. Bywam tchórzem. Za to dobrze gram w szachy. - Jack, uratowałeś Jima i chcę ci za to podziękować z całego serca. To szlachetny postępek. - Cholerny Wheaton!

- Cieszę się, że to wiem. - No cóż... Wcale nie działałem bezinteresownie. Chciałem ciebie, nieobciążonej emocjami. A to był najłatwiejszy sposób... Jak podejrzewam, Jim ma coś wspólnego z tym, że zmieniłaś zdanie? - Owszem. Tyle że o tym nie wie. - No cóż. Może powinnaś mu to uświadomić. - Obawiam się, że jest już za późno. Głos Jacka zabrzmiał niemal serdecznie. - Może jednak nie? - To bez znaczenia... - zaczęła Tess, ale ponieważ wyczuła, że Jack jej nie rozumie, zmieniła temat. - Dlaczego to zrobiłeś? - Bo mam władzę, która pozwala mi zdobywać to, czego pragnę. O to w tym wszystkim chodzi. Uwielbiam wygrywać, a to po prostu było kolejne zwycięstwo. - Nie wierzę, że tylko o to chodziło... Westchnął. - No dobrze. Nie lubię takich ludzi, jak DuffGordonowie, którzy faktycznie potrafią komuś zrujnować życie, więc z przyjemnością pokrzyżowałem im plany. I nie lubię takich firm, jak linia White Star. Bóg mi świadkiem, zarobiłem na takich jak oni masę pieniędzy, ale to nie oznacza, że podzielam ich złudzenia. Kiedy popadają w kłopoty, poświęcą każdego, byle się wykaraskać. A najśmieszniejsze jest to, że w końcu zaczynają wierzyć we własne przechwałki. Największy statek świata, niezatapialny... I tym podobne bzdury. Wtedy właśnie zaczynają się kłopoty, ale nawet wtedy oni ich nie widzą. Więc powtarzają błędy, jeden po drugim. A ludzie podobni do mnie znajdują sposoby, żeby na tym zarobić. - To brzmi... bardzo po amerykańsku. - Bo tak tu jest. Posłuchaj... - dodał. - Boisz się, że się tobą znudzę i zacznę szukać kogoś nowego? To samo powtarzały moje żony. Ale mogłabyś to zmienić. - Nie bez twojego udziału. - A może najbardziej pragnąłem twojej wiary we mnie? Najwyraźniej jednak brak ci jej. - Spojrzał smutno i czule. - Jesteś taka świeża i młoda, moja droga... Może moje cyniczne podejście do życia zabiłoby w tobie te cechy? Nie było już nic do dodania. Odsunęli się od siebie z dziwną ulgą, bez żalu. - Życzę ci jak najlepiej - powiedziała Tess. - Jack, staram się żyć zgodnie z własnym sumieniem, bo w przeciwnym wypadku zacznę grać jakąś rolę. Wszystko jedno jaką, ale skończy się tym, że unieszczęśliwię nas oboje.

- Jak sławna Lucile? - Być może. Parsknął niemal pogardliwie. - Widzę, że okazała się doskonałym modelem do naśladowania. Tess skierowała się ku wyjściu. Zrobiła to, przecięła kolejną linę ratunkową w nowym kraju. A jednak nie czuła niepewności ani żalu, tylko przejmujący smutek. Ten sam, który kazał jej opuścić poddasze Lucile, a później przywiódł ją tutaj. - Co cię utwierdziło w postanowieniu? - Po części moja matka. Ale w znakomitej większości mój własny, zdrowy rozsądek. Zastanowił się chwilę nad tymi słowami. - I ja do tej układanki nie pasuję? - Podniósł dłoń, nie dopuszczając jej do głosu. - To chyba oznacza, że nie nadam większego znaczenia własnemu życiu dzięki twojej w nim obecności. - Podszedł i krótko, łagodnie objął Tess ramionami. - Do widzenia. Odwzajemniła uścisk. - Do widzenia, Jack. Otworzyła drzwi i mocno zaciskając dłoń na klamce, zamknęła je za sobą. Poranek był chmurny. Lekki wiatr pochylał delikatne tulipany, które kępami rosły na skraju rabatek przy Union Square. Rozczochrana Tess patrzyła przez park na niski, nijaki budynek, w którym mieściła się stolarnia Jima. Nie sądziła, że go tam zobaczy, a już na pewno nie zamierzała do niego podchodzić, ale jednak ciągnęło ją w tamtą stronę. Miała nadzieję, że coś zdoła w ten sposób naprawić. A może jest tu wyłącznie po to, żeby się pożegnać. Niedługo będzie wiadomo. A potem go zobaczyła. Nieco zgarbiona, szczupła sylwetka, sprężysty i swobodny krok - zwykły młody człowiek wychodzący naprzeciw własnej przyszłości. Nie widziała pod czapką twarzy, ale znała tego człowieka, te dłonie. Wiem, co on czuje, pomyślała. Wszystko jest w zasięgu rąk, wszystko jest możliwe. Jak mogłabym to zepsuć? Spojrzał się w jej stronę, a ona uniosła dłoń i pomachała nią powoli. Przez kilka chwil stał bez ruchu. A potem, przez jedną długą, słodką chwilę, odpowiedział na pozdrowienie. Znikł we wnętrzu budynku i tyle go widziała. A więc jednak pożegnanie. Tess ruszyła w stronę placu Waszyngtona, wdychając upojny zapach wiosny. Szła pewnym krokiem. Wszystko miała jeszcze przed sobą. W parku było pełno czerwonobiałoniebieskich flag powiewających pośród tłumu ubranych w oślepiającą biel kobiet. Tess dołączyła do zgromadzenia, zdumiona

wszechobecną energią i ożywieniem. Niektóre kobiety pchały przed sobą wiklinowe wózki z opatulonymi w powijaki, znudzonymi niemowlętami, inne śmiały się i nawoływały wzajemnie, jeszcze inne śpiewały nieznane Tess pieśni. Wszystkie nosiły kapelusze jedwabne budki, płaskie, słomiane naleśniki - a na piersiach miały zawieszone plakaty z napisem: „Prawo głosu dla kobiet!”. Na wielkim transparencie widniały słowa: „Żądamy równości!”. Ile ich tutaj było? Poranny artykuł Pinky informował, że oczekiwano dwudziestu tysięcy. I tych zajmujących się domem, i aktorek, i członkiń kobiecych stowarzyszeń. Na marszu miały się pojawić nawet kwakierki. Tess rozejrzała się dokoła, wyciągając szyję, żeby dostrzec cokolwiek ponad głowami tłumu, i zobaczyła pełen wdzięku kamienny Łuk Triumfalny. To na pewno ten sam, o którym wspominała Pinky! Energicznie zaczęła sobie torować drogę wśród gapiów. - Na paradę się pani wybiera? - zawołał pogodnie jakiś mężczyzna, kiedy próbowała się przecisnąć obok niego. - Na samą Piątą Aleję? A wystarczy paniom sił na tak długi spacer? Zgromadzenie przypominało karnawał. Aż zapierało dech w piersiach. Tyle zamieszania wokół prawa głosu? Młode dziewczęta w fartuszkach biegały z drelichowymi torbami, z których sprzedawały gazetki sufrażystek, albo kręciły parasolkami z napisem: „Chcemy prawa głosu!”. Na chodnikach śmiali się, poszturchując nawzajem, młodzi mężczyźni. Uwagę Tess przykuła grupka kobiet o dość poważnych minach, wymachujących transparentem: „Odbieracie honor naszym dzielnym mężczyznom”. Jakaś kobieta w płaszczu z szarej serży krzyczała coś do tęgawej sufrażystki w bieli. Okazało się, ż dama w bieli to pani Brown. - Jak mogła nas pani zdradzić i poprzeć tych ludzi? - wrzeszczała kobieta w szarościach. - Przecież była pani z nami na statku! Co złego w tym, że najpierw ratowano kobiety i dzieci? - Głos uniósł się w krzyku tak przypominającym znajome zawodzenie, że Tess aż zadrżała. - Kochanie, każdy kij ma dwa końce - odparła pani Brown stanowczo. - Było tam mnóstwo porządnych mężczyzn i kilka kanalii. Wśród kobiet podobnie. Nie ma się co tak ekscytować, bo jeszcze się pani pantalony zapalą! To tylko sprowokowało kolejne okrzyki. Inna kobieta w bieli stanęła twarzą w twarz z tą ubraną na szaro. - Akceptowanie męskiej galanterii wobec nas osłabia nasze żądania - zapewniła gorąco. - Nie rozumie pani?

Pani Brown zauważyła Tess i mocno uściskała dziewczynę. - No cóż, kochanie, sama teraz widzisz, jak to wygląda w Ameryce - powiedziała. Trochę żałuję, że moje przyjaciółki sufrażystki nie odłożyły tego konkretnego argumentu za równością na jakąś inną okazję. Bo dzisiaj przerzedza on nasze szeregi. - Machnęła ręką i z powrotem wmieszała się w tłum. - Tess! Tess! Pinky dostrzegła przyjaciółkę i żeby przyciągnąć jej spojrzenie, zaczęła podskakiwać w miejscu. - Przyszłaś! - Przepchnęła się przez tłum i złapała Tess za rękę. - Czyż to nie jest niesamowite? Wszystkie tu jesteśmy... Matki, gospodynie domowe, modystki, bibliotekarki, pracownice społeczne, praczki. Tess, większość nas popiera. Na pewno wywalczymy sobie prawo głosu! - Jeszcze nigdy nie widziałam tak wielu różnych kobiecych typów zgromadzonych w jednym miejscu - odparła Tess. Przelotnie zastanowiła się, jakim cudem wszystkie naraz dostały dzień wolny w miejscach pracy. - Mamy tu nawet Chinki. Wiesz, że krępuje im się stopy, kiedy są jeszcze malutkie? Ledwie na nich kuśtykają, więc pojadą powozem. Ale u siebie w kraju mogą głosować... Co ty na to? - Pinky wskazała w stronę ukwieconego landa. - Pojedzie nim nasza najstarsza działaczka. Ma dziewięćdziesiąt cztery lata! I dołączają do nas tysiące mężczyzn. Czy to nie wspaniałe? Tess pokiwała głową, nie usiłując nawet przekrzykiwać wrzawy. - Teraz się organizujemy. Chodź tutaj, chcę żebyś zobaczyła białego konia. Będę miała okazję przejechać się na nim przez moment, zanim wyruszymy. Świetny materiał dla „Timesa”. - A główna amazonka? - To prawniczka. Dałabyś wiarę? Grupa stojąca wokół wierzchowca urządziła Pinky ciepłe powitanie. - Twoja kolej, Pinky! - ktoś zawołał. Tess wyciągnęła dłoń i pogłaskała zwierzę po pysku. To była bardzo piękna klacz: wysoka i silna, o inteligentnych oczach, tak samo oślepiająco biała, jak suknie kobiet. Patrzyła dumnie. Pieszczota się spodobała. - Wskakuj! Dwie kobiety podsadziły Pinky na siodło, a ją ogarnęło uniesienie. Nie chodziło wyłącznie o odegranie roli w tym historycznym marszu. Jeszcze wczoraj wieczorem

dziennikarka bała się, że Tess zniknie bez śladu, ale podczas ich rozmowy coś się chyba zmieniło. Wczorajsze przeczucie zmieniło się w pewność. Zacisnęła dłonie na łęku, poczuła siłę i moc. Miała z tego miejsca wspaniały widok. - Fantastyczne! - zawołała, spoglądając na falujący tłum. - Tylko mocno się trzymaj! - napomniała ją Tess. - Trzymać się? Mam ochotę ruszyć galopem przez park! - Pinky zerknęła w dół. Dalej, teraz ty! Musisz! - Ześlizgnęła się z siodła i zeskoczyła na ziemię. Złapała przyjaciółkę i wcisnęła jej wodze do ręki. - Wskakuj! - Czemu nie? - Roześmiała się Tess. Przerzuciła nogę przez grzbiet i dosiadła klaczy. Wyprostowała plecy. Prześlizgnęła się spojrzeniem po wielkim wypełnionym po brzegi placu. Widok miała aż po horyzont, bo miejsce okazało się o wiele bardziej rozległe, niż się spodziewała. Patrzyła i rozumiała, o co chodziło Jimowi. Było jeszcze tyle do zrobienia, tyle wiedzy do zdobycia... A ona, owszem, mogła i chciała sobie poradzić. A potem zobaczyła znajomą postać, w czapce zsuniętej na tył głowy, idącą w jej stronę. Zobaczyła uniesione ku sobie czyste, niebieskie oczy i usłyszała własny śmiech. Bo tak właśnie miało być. Mogła się mylić albo mieć rację, ale obietnica, którą złożyła samej sobie, wciąż znaczyła to samo. Tak, ona, Tess, pozostanie silna, choć może nie zawsze ostrożna, nie zadowoli się byle czym i zawsze będzie mówiła prawdę. Czy teraz jej prawda stała przed nią i spoglądała jej w oczy? - Czy mogę pomóc ci zsiąść? - zapytał Jim. Trzymał dłoń na uździe, unosił w górę pojaśniałą twarz. Tess wyciągnęła ramiona w jego stronę. - Bardzo proszę - powiedziała.

Od autorki Wiele faktów opisanych w tej książce zostało zaczerpniętych bezpośrednio ze stenogramów przesłuchań komisji senackiej zwołanej w reakcji na katastrofę „Titanica”. Na nich właśnie oparłam fabułę: lady DuffGordon, światowej sławy projektantka mody, rzeczywiście zdołała się uratować. Wraz z mężem, asystentką i kilkoma innymi osobami dryfowała w szalupie, która według rozmaitych relacji mogła pomieścić od czterdziestu do pięćdziesięciu osób. Kobieta sprzeciwiała się gorąco zawróceniu po tonących. Cosmo DuffGordon istotnie zaproponował członkom załogi pieniądze. Czy jako łapówkę, czy po to, by spełnić żądania żony, a może jako wyraz wdzięczności - tego nikt nie wie naprawdę. Cosmo i Lucile zostali zmieszani z błotem przez prasę po obu stronach Atlantyku. Chociaż w mojej powieści Lucile zeznaje w Stanach, w rzeczywistości i jej, i Cosmo udało się uniknąć tej ciężkiej próby. Jednak zmuszeni do złożenia zeznań w ojczyźnie stanęli pod pręgierzem opinii publicznej. Ataki nie przeszły bez echa. Po przesłuchaniach Dom Mody Lucile (która faktycznie nadawała swoim kreacjom romantyczne nazwy) zaczął powoli podupadać, a sir Cosmo i lady Lucile rozstali się ostatecznie. Senator William Alden Smith przedstawił ostateczny, bardzo emocjonalny raport z amerykańskich przesłuchań w sprawie „Titanica” osiemnastego maja 1912 roku, na forum zatłoczonego Senatu. U źródeł tragedii, jak stwierdził, leżało karygodne „lekceważenie zagrożeń” w kilku kluczowych punktach. Wymieniono je w kolejności: „Titanic” zbyt szybko płynął przez teren zagrożony występowaniem gór lodowych. Załodze brak było doświadczenia. Na pokładzie brakowało lornetek. Komunikacja drogą radiową była prowadzona sporadycznie. Nie przeprowadzono żadnych ćwiczeń z szalupami, a ich liczba nie była wystarczająca, żeby uratować wszystkich pasażerów znajdujących się na pokładzie statku. Aldenowi udało się nakłonić Kongres do przegłosowania prawa, które wymuszało na armatorze odpowiednią liczbę łodzi ratunkowych na każdym statku. Wielka, „niezatapialna Molly Brown” rzeczywiście chwyciła w szalupie za wiosła, zawstydzając marynarzy. Wszystkie inne wątki wymyśliłam, z wyjątkiem zagadki kryjącej się w samym sercu tragedii, której nie dało się wyjaśnić jednoznacznie: dlaczego tylko jedna szalupa podjęła próbę ratowania tonących? Na tym pytaniu próbowałam zbudować całą swoją opowieść.

Na koniec wspomnę o Millvinie Dean, ostatniej pasażerce „Titanica”, zmarłej trzydziestego pierwszego maja 2009 roku w wieku dziewięćdziesięciu siedmiu lat. Dokładnie w dziewięćdziesiątą ósmą rocznicę zwodowania statku w Belfaście. Kate Alcott