Alexandra Adornetto 2 Hades

Adornetto Alexandra Blask 02 Hades

Bethany Church jest aniołem. Przysłano ją na ziemię, aby powstrzymać siły ciemności. Choć miłość do ziemskiego chłopca, Xaviera Woodsa, nie była częścią planu, więź pomiędzy nim a Beth jest niezwykle silna. Lecz ani to uczucie, ani opieka dwójki archaniołów, Gabriela i Ivy, nie zdołają uchronić Beth przed diabelskim podstępem, który zawiedzie ją wprost do piekła. Znany z poprzedniej części demon, Jack Thorn, zażąda za jej uwolnienie zapłaty, która nie tylko zniszczy samą Bethany, lecz także kosztować może życie jej bliskich.Opowieść, którą Alexandra Adornetto rozpoczęła w entuzjastycznie przyjętym Blasku, powraca wśród wartkiej, pełnej niespodziewanych zwrotów akcji. Anioły zmuszone będą stawić czoła demonom, a potęga miłości wystawiona zostanie na próbę. Każdemu, kto poznał drogę do piekła i z powrotem.

Wszyscy maja sie dobrze Gdy w liceum imienia Bryce'a Hamiltona rozległ się dzwonek kończący ostatnią lekcję, oboje z Xavierem pozbieraliśmy swoje rzeczy i ruszyliśmy trawnikiem w kierunku wyjścia. Na popołudnie zapowiedziano przejaśnienia, lecz pomimo iż słońce toczyło zaciętą walkę, niebo nadal miało przygnębiającą, stalowoszarą barwę. Od czasu do czasu tylko blade promyki przebijały się przez chmury, tworząc na ziemi tańczące plamki i grzejąc mnie delikatnie w kark. - Będziesz dziś u nas na obiedzie? — zapytałam Xaviera, biorąc go pod rękę. - Gabriel chce wypróbować przepis na meksykańskie naleśniki. Xavier zerknął na mnie z ukosa i roześmiał się.

- Co cię tak rozbawiło? - Tak sobie tylko pomyślałem - odparł - że na obrazach przedstawia się anioły wyłącznie jako strażników tronu niebieskiego, ewentualnie walczące z demonami... Ciekawe, dlaczego nigdy nie pokazuje się ich w kuchni, przyrządzających meksykańskie naleśniki. - Dlatego że odpowiedni wizerunek to podstawa — szturchnęłam go łokciem w bok. - Więc przyjdziesz czy nie? - Nie mogę — westchnął Xavier. — Obiecałem siostrze, że zostanę w domu i pomogę przy dyniach.

- Ojej. Ciągle zapominam, że to już prawie Halloween. - Spróbuj wykazać trochę więcej entuzjazmu - odparł Xavier. - Tu wszyscy podchodzą do tego bardzo poważnie. Wiedziałam, że nie przesadza: progi i ganki wszystkich domów ozdabiały już przygotowane specjalnie na tę okazję wydrążone dynie powycinane w rozmaite wzory oraz sztuczne gipsowe nagrobki. - Zdaję sobie z tego sprawę - przyznałam. - Ale nic nie poradzę, że na samą myśl o tym wszystkim dostaję dreszczy. Jak przebieranie się za upiory albo żywe trupy może sprawiać komuś przyjemność? Przecież to postacie z najgorszych koszmarów. - Beth - Xavier zatrzymał się i położył mi dłonie na ramionach. - To tylko zabawa, nie przejmuj się tak! Miał rację. Powinnam przestać się zamartwiać. Minęło sześć miesięcy od czasu przeprawy z Jakiem Thornem i wszystko szło jak po maśle. Do Venus Cove powrócił spokój, a ja czułam się z tym miejscem związana bardziej niż kiedykolwiek. To maleńkie senne miasteczko, wtulone w jeden z zakątków malowniczego wybrzeża Georgii*, stało się moim domem. Ozdobne balkony i wymyślne wystawy sklepowe nadawały głównej ulicy wygląd jak ze starej pocztówki. Właściwie wszystko, od kina po staroświecki budynek sądu, emanowało dystyngowanym urokiem Południa z dawno zapomnianych stuleci. Przez miniony rok wpływ mojej rodziny zrobił swoje i Venus Cove mogłoby stanowić wzór do naśladowania. Liczba ludzi uczęszczających regularnie do kościoła wzrosła trzykrotnie, misje dobroczynne nie mogły wręcz się opędzić od wolontariuszy, a przypadki łamania prawa przytrafiały się tak rzadko, że szeryf musiał wyszukiwać sobie dodatkowe zajęcia dla zabicia czasu. Jedyne konflikty, jakie się teraz zdarzały, to drobne utarczki w rodzaju sprzeczek o miejsce do parkowania. Ale taka już jest ludzka natura. Nie da się jej zmienić, zresztą nie po to zostaliśmy tu przysłani. * Stan w południowo-wschodniej części USA.

Jednak tym, co sprawiało mi najwięcej radości, był fakt, że staliśmy się sobie z Xavierem jeszcze bliżsi. Zerknęłam na niego spod rzęs. Był tak samo oszałamiająco przystojny jak zawsze. Krawat miał rozwiązany, a szkolną marynarkę przerzuconą niedbale przez ramię. Czułam przy swoim boku jego silne, sprężyste ciało, gdy tak szliśmy noga w nogę, idealnie zgranym krokiem. W takich momentach nietrudno było o wrażenie, że stanowimy jedność. Od czasu burzliwego starcia z Jakiem w zeszłym roku Xavier stał się jeszcze częstszym gościem na siłowni i z jeszcze większym zapałem trenował rozmaite sporty. Wiedziałam, że robi to, by móc skuteczniej mnie chronić, ale były i inne plusy tej sytuacji. Jego klatka piersiowa nabrała masy, na brzuchu pojawiły się twarde, poprzeczne mięśnie. Nadal był szczupły i niezwykle proporcjonalnie zbudowany, ale przez cienki materiał koszulki wyraźnie widziałam na jego ramionach muskuły. Popatrzyłam wyżej, na subtelne rysy jego twarzy: prosty nos, wysokie kości policzkowe, pełne usta. W słońcu jego orzechowe włosy połyskiwały złociście, a tęczówki migdałowych oczu miały kolor płynnego błękitu. Na palcu nosił teraz masywną srebrną obrączkę - prezent ode mnie, który dałam mu po tym, jak pomógł mi dojść do siebie po ataku Jake'a. Wygrawerowano na niej trzy symbole wiary: pięcioramienną gwiazdę, która reprezentowała tę świecącą niegdyś nad Betlejem; trójlistną koniczynę na cześć trzech osób Trójcy Świętej; a także inicjały IHS, skrót od Ihesus, jak zapisywano imię Chrystusa w czasach średniowiecza. Zamówiłam dla siebie identyczną. Lubiłam myśleć o nich jako o symbolu naszego przywiązania. Ktoś inny na jego miejscu, kto doświadczyłby tego co on, mógłby całkowicie stracić wiarę w naszego Ojca, ale Xavier był silny duchem i umysłem. Głęboko zaangażował się w nasz związek i wiedziałam, że nic by go nie przekonało do wycofania się z powziętego w imieniu nas obojga postanowienia. Dotarłszy do parkingu, natknęliśmy się na grupkę kolegów Xaviera z jego drużyny piłki wodnej, co skutecznie przerwa-

ło moje rozmyślania. Niektórych z nich znałam z imienia. W ucho wpadła mi końcówka ich rozmowy. - Ale że Wilson się dorwał do Kay Bentley - parsknął chłopak imieniem Lawson. Miał podbite i opuchnięte oko, zapewne z powodu jakiejś weekendowej przygody. W grę wchodziła prawdopodobnie beczułka piwa, powiązana z rozmyślną dewastacją mienia. - Grób se wykopał — wymamrotał ktoś pod nosem. — Każdy wie, że ona ma lepszy przebieg niż stary chrysler mojego taty. - Wisi mi to, dopóki nie dobierał się do niej na moim łóżku. Musiałbym spalić materac i pościel. - Spoko, stary. Jestem prawie pewien, że widziałem ich z tyłu, na trawniku. - Byłem tak nawalony, że za cholerę nic nie pamiętam -stwierdził Lawson. - Za to ja pamiętam, że próbowałeś startować do mnie -odezwał się swoim śpiewnym akcentem chłopiec o imieniu Wesley, po czym skrzywił się z obrzydzeniem. - Oj, daj se luzu... ciemno było. Mogłeś trafić dużo gorzej. - Wcale mnie to nie bawi - burknął Wesley. - Ktoś wrzucił foty na Facebooka. Co ja teraz powiem Jess? -Wyznasz jej, że nie mogłeś się oprzeć boskim mięśniom Lawsona. - Xavier walnął go w plecy, przechodząc. — Te wszystkie godziny spędzone przy playstation doskonale mu zrobiły na rzeźbę. Roześmiałam się, podczas gdy Xavier otwierał drzwiczki swego błękitnego kabrioletu, chevroleta Bel Air. Wsiadłam do środka i wyciągnęłam się wygodnie na skórzanym siedzeniu, wdychając jego znajomy zapach. Pokochałam ten samochód niemal tak mocno jak Xavier. Towarzyszy! nam od zawsze, począwszy od pierwszej randki w „Zakochanych", po konfrontację z Jakiem na cmentarzu. Mimo że nigdy nie przyznałabym się do tego, od pewnego czasu zaczęłam myśleć o tym aucie jak o żywej istocie. Xavier przekręcił kluczyk w stacyjce i silnik z rykiem obudził się do życia.

Wyglądało to tak, jakby byli idealnie zgrani - jak gdyby doskonale się znali. - To jak, wymyśliłaś już kostium dla siebie? - Na jaką okazję? - spytałam bezmyślnie. Xavier pokręcił głową. - Na Halloween. Skup się, dziewczyno! - Jeszcze nie - przyznałam się. - Ale pracuję nad tym. A ty? - Co byś powiedziała na Batmana? - zapytał, puszczając do mnie oko. - Zawsze marzyłem o tym, żeby zostać superbo-haterem. - Akurat. Chodzi ci tylko o jego samochód. Uśmiechnął się ze skruchą. - A niech to! Za dobrze mnie znasz. Gdy dojechaliśmy pod numer piętnasty na Byron Street, przechylił się na siedzeniu i pocałował mnie, miękko i delikatnie. Świat zewnętrzny zniknął gdzieś w oddali, podczas gdy ja rozpływałam się w ramionach Xaviera. Pod palcami miałam jego gładką skórę, otulił mnie jego czysty i świeży zapach, delikatny jak powietrze przesycone wonią oceanu. Unosiła się w nim też nutka czegoś bardziej wyrazistego - jakby mieszanka wanilii i drzewa sandałowego. Trzymałam jedną z koszulek Xaviera, skropioną jego wodą kolońską, pod poduszką, aby móc każdej nocy wyobrażać sobie, że to on sam jest przy mnie. Zabawne, jak najbardziej nawet śmieszne zachowania zaczynają się wydawać całkiem naturalne, gdy tylko jest się zakochanym. Zdawałam sobie sprawę z tego, ze niektórych może drażnić nasza zażyłość, ale nawet jeśli tak było, to zbyt absorbowało nas własne towarzystwo, byśmy się mieli tym przejmować. Wróciłam gwałtownie do rzeczywistości, jak ktoś obudzony z głębokiego snu, gdy Xavier wyjeżdżał z zatoczki. - Przyjadę po ciebie jutro rano - zawołał, uśmiechając się zniewalająco. - O tej porze co zawsze. Stałam w naszym zarośniętym ogródku, obserwując go, aż wreszcie jego samochód zniknął w zakręcie na końcu ulicy.

W dalszym ciągu uważałam Byrona za swój własny kawałek nieba i uwielbiałam do niego wracać. Wszystko tu było takie kojąco znajome, począwszy od skrzypiących schodków prowadzących do frontowych drzwi, aż do przestronnych, wysokich pomieszczeń czekających wewnątrz. Otaczały mnie niczym bezpieczny kokon, chroniąc przed zawirowaniami zewnętrznego świata. Nie da się ukryć, że mimo iż rozkoszowałam się możliwością życia w ludzkim ciele, czasami mnie ono przerażało. Ziemia boryka się z różnymi problemami -niektóre z nich są tak ogromne i tak złożone, że nie sposób ich w pełni pojąć. Od samego myślenia o tym kręciło mi się w głowie. Czułam się też przez to trochę bezradna. Lecz Ivy i Gabriel wytłumaczyli mi, że powinnam przestać tracić energię na sprawy, na które nie mam wpływu, i skupić się na naszej misji. Polecono nam spenetrować inne miasteczka w pobliżu Venus Cove na okoliczność ciemnych mocy, które mogłyby tam przebywać i które należałoby wypędzić. Nie przypuszczaliśmy wówczas, że to one pierwsze nas odnajdą, i to szybciej, niż moglibyśmy się tego spodziewać. Gdy weszłam do domu, obiad był prawie gotowy. Mój brat i siostra siedzieli na tarasie, każde oddając się własnej czynności: Ivy ugrzęzła z nosem w książce, a Gabriel, zamyślony, komponował coś na swojej gitarze. Jego wprawne palce głaskały delikatnie struny, te zaś zdawały się odpowiadać posłusznie na to milczące wezwanie. Podeszłam do nich i uklękłam, by pogłaskać Fantoma, mojego psa, który spał głęboko z głową ułożoną na swych wielkich jedwabistych łapach. Poruszył się pod moim dotykiem, srebrzysty i lśniący. Spojrzał na mnie smutnymi oczyma w kolorze księżycowej poświaty, jak gdyby chciał powiedzieć: „Gdzieś ty była przez cały dzień?". Ivy spoczywała, na wpół leżąc w hamaku, złote włosy spływały jej falami aż do pasa. W świetle zachodzącego słońca stanowiło to oszałamiający widok. Moja siostra nie wyglądała jednak na osobę, która potrafi czerpać autentyczną przyjemność z tej chwili relaksu. Jej poza była zbyt wystudiowana, przywodziła raczej na myśl jakieś mityczne stworzenie, które bezceremonialnie upchnięto w świecie

całkowicie dla niego obcym. Miała na sobie pastelowoniebieską muślinową sukienkę, nad głową zaś umocowała fikuśną parasolkę do ochrony przed ostatnimi promieniami słońca. Bez wątpienia wypatrzyła ją u któregoś z handlarzy starociami i nie zdołała sobie odmówić zakupu. - Gdzieś ty ją znalazła? - roześmiałam się. — Takie rzeczy, zdaje się, wyszły z mody już ładnych parę lat temu. - Moim zdaniem jest przeurocza - odparła Ivy, odkładając na kolana książkę. Rzuciłam okiem na okładkę. -Dziwne losy Jane Eyre*} - zapytałam z powątpiewaniem. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że to historia o miłości? - Owszem, jestem tego świadoma - odrzekła nieco poirytowanym tonem. - Zamieniasz się we mnie! - drażniłam się z nią. - Poważnie wątpię, czy kiedykolwiek nauczyłabym się robić aż tak maślane oczy i zachowywać się równie dziecinnie jak ty - odpowiedziała chłodno Ivy, ale w jej źrenicach igrały wesołe ogniki. Gabriel przestał brzdąkać na gitarze i podniósł na nas wzrok. - No, w tej kwestii z pewnością nikt Bethany nie dorówna - rzucił z uśmiechem. Odłożył ostrożnie instrument na bok, wstał i podszedł do barierki, spoglądając na morze. Plecy miał jak zwykle idealnie proste, jasnoblond włosy były związane w koński ogon. Jego stalowoszare oczy i pięknie wyrzeźbiona sylwetka pozwalały dojrzeć w nim boskiego wojownika, którym był. Lecz już jego ubiór - wyblakłe dżinsy i luźna koszula - nosił cechy najzupełniej ludzkie. Twarz miał otwartą i przyjazną. Miło było popatrzeć na Gabriela ostatnimi czasy - wydawał się dużo spokojniejszy. Odnosiłam wrażenie, że * Dziewiętnastowieczna powieść autorstwa Charlotte Brontë.

oboje z Ivy są do mnie nastawieni mniej krytycznie, że łatwiej przychodzi im akceptować moje wybory. - Jak to możliwe, że zawsze jesteś w domu przede mną? - zgłosiłam pretensję. - Przecież ja jadę samochodem, a ty idziesz pieszo! - Mam swoje sposoby - odparł mój brat, uśmiechając się tajemniczo. - Ponadto ja nie zatrzymuję się co dwie minuty, żeby dać upust swoim uczuciom. - My się wcale nie zatrzymujemy i niczemu nie dajemy upustu! - zaprotestowałam. Gabriel uniósł brew. -Więc to nie Xaviera samochód widziałem zaparkowany dwie ulice od szkoły? - Może i Xaviera. - Uniosłam dumnie podbródek, wściekła, że jak zwykle ma rację. - Ale „co dwie minuty" to już lekka przesada! Trójkątną twarzyczkę Ivy rozjaśnił szeroki uśmiech. - Daj spokój, Bethany. Już przywykliśmy do tego waszego miziania. - A skąd ty znasz takie słowa? - zapytałam zaintrygowana. Nigdy przedtem nie słyszałam, żeby Ivy używała kolokwiali-zmów. Jej sposób mówienia był zazwyczaj taki oficjalny i staroświecki. - Przypominam ci, że spędzam sporo czasu z młodzieżą -odrzekła. - Chcę być wporzo. Oboje z Gabrielem wybuchnęliśmy śmiechem. - W takim razie na dobry początek przestań mówić „wporzo" — poradziłam. Wyciągnęła rękę, żeby zmierzwić mi czule włosy, po czym zmieniła temat. - Mam nadzieję, że nie robiłaś żadnych planów na ten weekend? - A czy Xavier też może jechać? - wtrąciłam szybko, zanim w ogóle zdążyła wytłumaczyć, co z Gabrielem szykują. Xavier od dawna już był na stałe wpisany w moje życie. Nawet gdy nie przebywaliśmy razem, żadna czynność, nic na świecie nie było w stanie powstrzymać moich myśli

od zawracania ku niemu. Gabriel wymownie przewrócił oczami. - Jeśli musi. - Oczywiście, że musi - wyszczerzyłam zęby, zadowolona. — No więc, o co chodzi? - Około trzydziestu kilometrów stąd znajduje się miasteczko o nazwie Black Ridge - odparł mój brat. - Podobno dochodzi tam do różnych niepokojących... sytuacji. - Masz na myśli demona? - Wystarczy powiedzieć, że w ciągu ostatniego miesiąca zaginęły trzy dziewczynki, a do tego absolutnie bezpieczny i stabilny dotychczas most zawalił się znienacka na przejeżdżające pod nim samochody. Zamrugałam szybko powiekami. - Wygląda na to, że to sprawa w sam raz dla nas. Kiedy wyruszamy? - W sobotę - oznajmiła Ivy. - Więc lepiej dobrze wypocznij.

Uzalezniona Następnego dnia siedziałyśmy z Molly i resztą dziewcząt na zachodnim dziedzińcu, który od pewnego czasu stał się naszym ulubionym miejscem. Molly zmieniła się bardzo od zeszłego roku, kiedy to straciła najlepszą przyjaciółkę. Śmierć Taylah z rąk Jake'a Thorna otworzyła mojej rodzinie oczy. Aż do dnia, w którym poderżnął jej gardło, by pokazać nam swoją siłę, nie podejrzewaliśmy, do czego jest zdolny. Od tamtej pory Molly odsunęła się od swego dawnego kręgu przyjaciółek, a ja lojalnie poszłam za nią. Nie miałam z tego powodu żadnych pretensji. Zdawałam sobie sprawę z tego, że szkoła musi być teraz dla niej pełna bolesnych wspomnień, i chciałam okazać jej wsparcie na wszystkie możliwe sposoby. Poza tym nasze nowe koleżanki nie różniły się specjalnie od poprzednich. Już wcześniej spotykałyśmy się z nimi od czasu do czasu, tyle że nigdy nie trzymałyśmy się szczególnie blisko. Znały wszystkich naszych znajomych i plotkowały dokładnie o tym samym, tak więc odnalezienie się w ich towarzystwie nie stanowiło najmniejszego problemu. W grupie, której częścią była niegdyś Taylah, atmosfera stała się sztuczna i napięta. Wiedziałam, że Molly nie potrafiłaby już poczuć się tam naprawdę swobodnie. Co jakiś czas rozmowa urywała się niespodziewanie, w sposób, który nie

pozostawiał żadnych wątpliwości, iż każda z nich myśli o tym samym: „Co powiedziałaby na to Taylah?". Lecz żadna nie odważyłaby się wymówić głośno jej imienia. Czułam, że dla tych dziewczyn nic już nigdy nie będzie takie samo. Starały się zachowywać jak gdyby nigdy nic, ale

niemal przez cały czas odnosiło się wrażenie, że ich wesołość jest wymuszona. Śmiały się przesadnie głośno, a opowiadane żarty brzmiały jak wyuczone lekcje. Wydawało się, że wszystko, cokolwiek mówią lub robią, przypomina im tylko o tym, że Taylah już z nimi nie ma. Molly i Taylah stanowiły trzon tej paczki, to one zawsze znały się na wszystkim i na prawie każde pytanie miały gotową odpowiedź. Teraz, gdy Taylah odeszła, Molly zupełnie przestała się udzielać. Pozostałe, straciwszy obie swe mentorki, były kompletnie zagubione. Z trudem przychodziło mi patrzeć, jak zmagają się ze swoim żalem; żalem, o którym nie potrafiły mówić ze strachu przed tym, że mógłby im się wymknąć spod kontroli. Tak bardzo chciałam im powiedzieć, żeby przestały postrzegać śmierć jako koniec, że oznacza ona raczej nowy początek. Wytłumaczyć, że Taylah przeniosła się po prostu na inny poziom istnienia, taki, którego nie ogranicza żadna fizyczna forma. Pragnęłam, by wiedziały, że ich przyjaciółka nadal żyje, tyle że teraz jest już wolna. Marzyłam o tym, by móc opowiedzieć im o niebie i o spokoju, który można tam odnaleźć. Lecz, oczywiście, podzielenie się tego rodzaju wiedzą było niemożliwe. Nie tylko pogwałciłabym w ten sposób jedną z najświętszych zasad i ujawniła naszą obecność na ziemi, ale zostałabym też momentalnie wykluczona z towarzystwa jako wariatka. Nasze świeżo upieczone koleżanki lubiły spotykać się przy kilku rzeźbionych ławkach ustawionych pod kamiennym łukiem - uważały je za swoją prywatną własność. Jedno, co się nie zmieniało, to ich przywiązanie do własnego terytorium. Jeśli ktokolwiek spoza grupy zabłąkał się przypadkiem w tę okolicę, nie pozostawał tam długo. Piorunujące, pełne nagany spojrzenia na ogół wystarczały, by odstraszyć każdego intruza.

Po niebie toczyły się ciężkie, niewróżące nic dobrego szare chmury, lecz dziewczęta nie miały zwyczaju spędzać przerw w budynku, jeśli nie wymagała tego bezwzględna konieczność. Siedziały teraz jak zwykle, z perfekcyjnie ułożonymi włosami i spódnicami podciągniętymi wysoko, chłonąc słabiutkie promyki, które wyglądały trwożnie zza chmur i pokrywały dziedziniec bladymi cętkami słonecznego światła. Żadna okazja, by popracować nad opalenizną, nie mogła zostać zmarnowana. Myśl o planowanym na piątek przyjęciu z okazji Halloween skutecznie podniosła wszystkich na duchu i wzbudzała duży entuzjazm. Miało się ono odbyć w stojącej tuż za miastem opuszczonej willi, będącej własnością rodziny jednego z uczniów ostatnich klas — Austina Knoxa. Wybudował ten dom kilka lat po zakończeniu wojny secesyjnej, w roku 1868, jego dziadek, Thomas Knox. Należał on do założycieli miasteczka i choć rodzina Knoxow nie zaglądała tam od lat, konserwator zabytków uchronił obiekt o historycznej wartości przed wyburzeniem. Stał więc tak sobie, pusty i niezamieszkany przez nikogo. Było to otoczone drewnianym tarasem, stare i zniszczone domostwo, położone na odludziu, wśród pól, za jedynego sąsiada mając nieużywaną autostradę. Miejscowi nazywali je „Domem Boo Radleya" — nikt nigdy z niego nie wychodził ani też nie wchodził do środka, a Austin twierdził nawet, że widział kiedyś ducha swego dziadka stojącego w jednym z okien na piętrze. Według Molly idealnie nadawało się na imprezę: nikt tamtędy nie przejeżdżał, jeśli nie liczyć zabłąkanych turystów lub kierowców ciężarówek, którzy źle skręcili przy zjeździe z autostrady. Leżało też na tyle daleko od miasteczka, że można było się bawić bez przeszkód, nie narażając się na skargi z powodu hałasu. Cały pomysł zaczął się od małej grupki osób, wkrótce jednak wieść się rozniosła, i teraz już cała * Artur „Boo" Radley - postać z wyróżnionej nagrodą Pulitzera powieści obyczajowej Zabić drozda, autorstwa amerykańskiej pisarki Harper Lee, z 1960 roku. Artur jest przedmiotem fascynacji trójki młodych bohaterów, ponieważ z tajemniczych powodów wydaje się nigdy nie opuszczać swego domu.

szkoła nie mówiła o niczym innym. Nawet kilkorgu uczniom drugich klas udało się zdobyć zaproszenie dzięki odpowiednim znajomościom. Siedziałam obok Molly, która upięła dziś swoje tycjanow-skie loki w luźny kok na czubku głowy. Bez makijażu jej buzia przypominała twarz porcelanowej lalki z wielkimi oczami koloru nieba i ustami niczym pączki róż. Nie zdołała sobie co prawda odmówić odrobiny błyszczyku, ale poza tym odstawiła wszelkie kolorowe kosmetyki w nadziei, że pomoże jej to zdobyć przychylność Gabriela. Spodziewałam się, że do tego czasu da już sobie spokój z beznadziejnym uczuciem, które żywiła do mojego brata, lecz wyglądało na to, że jedynie przybrało ono na sile. Zdecydowanie wolałam Molly nieumalowaną; podobało mi się, że wygląda na swój wiek zamiast na kogoś o dobre dziesięć lat starszego. - Ja idę jako niegrzeczna uczennica - oznajmiła Abigail. - Czyli, innymi słowy, przebierasz się za samą siebie? -parsknęła Molly. - Ciekawe, co ty wymyśliłaś... - Będę Dzwoneczkiem. -Kim? - Wróżką z Piotrusia Pana. - To nie fair - poskarżyła się Madison. - Umówiłyśmy się przecież, że pójdziemy wszystkie jako króliczki „Playboya"! - Króliczki są już niemodne. - Molly uniosła podbródek. -Nie wspominając o tym, że to jednak straszny kicz. - Chwileczkę - wtrąciłam się - ale czy te kostiumy nie powinny być jakoś bardziej makabryczne? -Bethie - westchnęła Savannah. - Czy myśmy cię nic a nic nie nauczyły? Uśmiechnęłam się z zakłopotaniem. - Przypomnij mi. -Zasadniczo chodzi o to, żeby się grupowo... - zaczęła Hallie.

- Powiedzmy, że ma to być okazja do wejścia w bliższą zażyłość z płcią przeciwną - przerwała Molly, rzucając Hallie ostre spojrzenie. - Twoje przebranie musi być jednocześnie i przerażające, i sexy. - A wiedziałyście, że Halloween wiąże się bezpośrednio z Samhain? — zapytałam. - Ludzie naprawdę się wtedy bali. - Z jakim szałem? I dlaczego seplenisz*? - zdumiała się Hallie. - Nie z szałem... to nazwa starego celtyckiego święta - odparłam. - Powszechnie wtedy wierzono, że w tę jedną noc świat umarłych łączy się ze światem żywych; że martwi mogą powstać z grobów i zawładnąć naszymi ciałami. Przebrania miały służyć temu, by ich odstraszyć i zniechęcić. Wszystkie popatrzyły na mnie z nieoczekiwanym respektem w oczach. - Mój Boże, Bethie - wzdrygnęła się Savannah. - No toś nas nieźle wystraszyła. - A pamiętacie, jak żeśmy sobie w siódmej klasie urządziły seans spirytystyczny? - odezwała się Abigail. Pozostałe zaczęły kiwać entuzjastycznie głowami, przywołując w pamięci szczegóły tamtego wieczoru. - Co sobie urządziłyście?! — wykrztusiłam, ledwo będąc w stanie ukryć niedowierzanie. - Seans spirytystyczny, to takie... - Wiem, co to jest - powiedziałam. - Ale w żadnym razie nie powinnyście bawić się w takie rzeczy. - A nie mówiłam?! - wykrzyknęła Hallie. - Mówiłam ci, Abbie, że to może być niebezpieczne. Pamiętacie, jak trzasnęły te drzwi? - No. Walnęła nimi twoja mama - prychnęła Madison. - Nieprawda, to nie mogła być ona. Przez cały czas spała u siebie w pokoju. * Amerykanie wymawiają to stówo jako „salem", zresztą oryginalna celtycka wersja brzmi podobnie.

- Nieważne. Myślę, że powinnyśmy znów spróbować w piątek. - Abigail uniosła porozumiewawczo brwi. - Co wy na to, dziewczyny? Kto się pisze? - Ja na pewno nie - odparłam stanowczo. - Nie dam się wciągnąć w nic podobnego. Spojrzenia, które wymieniły między sobą, pozwalały mi się domyślać, że mają na ten temat nieco inne zdanie. -Ależ one są dziecinne - poskarżyłam się Xavierowi w drodze na francuski. Wokoło trzaskały drzwi, z głośnika rozlegały się szkolne ogłoszenia, zewsząd otaczał nas gwar rozmów, lecz my przebywaliśmy we własnym świecie. - Planują zorganizować seans spirytystyczny i poprzebierać się za króliczki. - Za jakie króliczki? - spytał podejrzliwie. - Z „Playboya", o ile dobrze zrozumiałam. Cokolwiek to oznacza. - To by było coś akurat w ich stylu - roześmiał się Xavier. - Ale nie pozwalaj się namówić na coś, na co nie masz ochoty. - To moje koleżanki. -1 co z tego? - wzruszył ramionami. - A gdyby któraś z nich zapragnęła się utopić, zrobiłabyś to samo? - Dlaczego którakolwiek z nich miałaby się topić? - zapytałam zaniepokojona. - Czy jest coś, o czym nie wiem? Znowu się roześmiał. - Tak się tylko mówi. - Bez sensu - stwierdziłam. - A może powinnam pójść jako anioł? Taki, za jakiego przebrała się Julia w filmowej wersji Romea i Julii? - Fakt, byłoby to dość przewrotne - uśmiechnął się pod nosem Xavier. - Anioł udający człowieka, który udaje anioła. Podoba mi się. Gdy zajmowaliśmy swoje miejsca w klasie, pan Collins przyglądał nam się niechętnym wzrokiem.

Wydawało się, ze nasza zażyłość budzi w nim niemal odrazę. Miał za sobą trzy

nieudane małżeństwa. Czy to one spowodowały u niego trwały uraz na tym tle? Tego mogłam się jedynie domyślać. - Mam nadzieję, że zdołacie dziś zstąpić z waszych różowych obłoków i poświęcić rzeczywistości wystarczająco dużo czasu, by się czegoś nauczyć - przygadał zjadliwie, prowokując tym chichoty wśród pozostałych uczniów. Zażenowana, szybko pochyliłam głowę, nie chcąc napotkać ich spojrzeń. - Nie ma takiej potrzeby, proszę pana - odparł Xavier. -Nasza chmurka jest tak pomyślana, że słyszymy wszystko bez potrzeby schodzenia na dół. - Bardzo śmieszne, Woods - odburknął pan Collins. - Ale klasa to nie miejsce na amory. Słabe oceny nie pomogą później w uleczeniu złamanych serc. Lamour est comme un sablier, avec le coeur remplir le vide du cerveau. Rozpoznałam ten cytat, jego autorem był francuski pisarz Jules Renard. W wolnym tłumaczeniu brzmi on: „Miłość jest jak klepsydra: napełniając serce, opróżnia mózg". Ta cyniczna uwaga na temat fiaska, ku któremu nieuchronnie miał zmierzać nasz związek, wyprowadziła mnie z równowagi. Otworzyłam usta, by zaprotestować, ale Xavier dotknął pod stołem mojej ręki, pochylił się ku mnie i wyszeptał: -Lepiej nie zadzierać z nauczycielami, którzy będą nas oceniać na końcowych egzaminach. Po czym, przybierając swój najbardziej układny ton przewodniczącego klasy, zwrócił się ponownie do pana Collinsa: - Rozumiemy, proszę pana, i dziękujemy za radę. Wyglądając na usatysfakcjonowanego, pan Collins wrócił do wypisywania na tablicy czasowników w trybie łączącym. Nie odmówiłam sobie przyjemności pokazania mu języka, gdy tylko przestał na nas patrzeć. Hallie i Savannah, które również chodziły ze mną na francuski, dogoniły mnie na korytarzu przy szafkach. Ujęły mnie pod ręce, uśmiechając się przymilnie.

- Co teraz masz? - zapytała Hallie. - Matematykę - odparłam, patrząc na nią podejrzliwie. -A co? - To super - ucieszyła się Savannah. — Odprowadzimy cię kawałek. - Czy coś się stało? - Chciałyśmy tylko pogadać. Tak, wiesz, po babsku. - W porządku — odrzekłam powoli, zastanawiając się gorączkowo, czym też mogłam sobie zasłużyć na tę niecodzienną propozycję. - Ale na jaki temat? - Chodzi o ciebie i Xaviera - wypaliła Hallie. - Słuchaj, wiem, że ci się to nie spodoba, ale jesteśmy twoimi przyjaciółkami i martwimy się o ciebie. - Z jakiego powodu? - To nie jest normalne, żeby spędzać tyle czasu razem -stwierdziła Hallie tonem eksperta. - Tak jest - dołączyła Savannah. - Zachowujecie się jak bliźniaki syjamskie. Nigdy nie widuję was osobno. Gdziekolwiek pójdzie Xavier, ty lecisz za nim. A tam, z kolei, gdzie jesteś ty, zaraz pojawia się i on. I tak cały czas. - A czy to coś złego? - zapytałam. - To mój chłopak. Chcę spędzać z nim czas. - Oczywiście że tak, ale co za dużo, to niezdrowo. Musisz złapać trochę dystansu. - Hallie podkreśliła wyraz „dystans", jakby to był jakiś termin medyczny. - Dlaczego? - Przyglądałam im się z powątpiewaniem, próbując rozstrzygnąć, czy to Molly je podpuściła czy też może same na to wpadły. Trzymałam się z tymi dziewczynami przez całe lato, niemniej jednak zdawało mi się, że to mimo wszystko dość krótko jak na udzielanie rad w sprawach uczuć. Z drugiej znów strony byłam nastolatką zaledwie rok, więc do pewnego stopnia musiałam zdać się w tej kwestii na nie. Nie ulegało wątpliwości, że jesteśmy sobie z Xavierem bliscy, każdy głupi mógł się tego domyślić. Powstawało pytanie, czy ta bliskość rzeczywiście nosiła znamiona nienormalnej. Mnie się taka nie wydawała, zważywszy na to, co razem przeszliśmy.

Rzecz jasna, żadna z nich nie miała na ten temat zielonego pojęcia. - To naukowo potwierdzony fakt - przerwała moje rozważania Savannah. - Zaraz ci to udowodnię. Sięgnęła do plecaka i wyciągnęła z niego sfatygowany egzemplarz popularnego magazynu dla nastolatek. - Znalazłyśmy tu quiz w sam raz dla ciebie. Otworzyła błyszczącą okładkę, po czym odnalazła zaznaczoną zagiętym rogiem stronę. Zamieszczona na niej fotografia przedstawiała parę młodych ludzi siedzących na krzesłach i odwróconych plecami do siebie, lecz związanych łańcuchami przykutymi do ich nadgarstków i kostek u nóg. Na twarzach wypisane mieli konsternację i przerażenie. Nad zdjęciem umieszczono pytanie: „Czy jesteś uzależniona od swojego związku?". - Z nami nie jest tak źle - zaprotestowałam. - Tu chodzi o uczucia, nie o ilość czasu spędzanego razem. A nie wydaje mi się, żeby takie quizy były w stanie zmierzyć siłę uczuć. - Ten jest naprawdę niezły - zaczęła z przekonaniem Savannah. - Dobra, nie rób quizu - przerwała jej Hallie. - Odpowiedz tylko na parę pytań, okej ? - Strzelaj - zgodziłam się. - Jaka jest twoja ulubiona drużyna futbolowa? - Dallas Cowboys - odpowiedziałam bez wahania. - Dlaczego? - zapytała Hallie. - Ponieważ Xavier im kibicuje. - Rozumiem - odrzekła Hallie, jak gdyby ta odpowiedź rzeczywiście wszystko jej wyjaśniała. - A kiedy ostatni raz zrobiłaś coś bez Xaviera? - Nie podobał mi się jej ton. Zupełnie jakby była prokuratorem przesłuchującym świadka podczas rozprawy. - Robię mnóstwo rzeczy bez Xaviera - odparłam wymijająco. - Tak? To gdzie on teraz jest? - Na sali gimnastycznej, ma zajęcia z niesienia pierwszej pomocy - odpowiedziałam rezolutnie. -

Ćwiczą robienie sztucznego oddychania, chociaż Xavier już to umie, nauczył się podczas kursu dla ratowników wodnych. - Doskonale - stwierdziła Savannah. - A jakie ma plany na długą przerwę? - Będzie na spotkaniu swojej drużyny piłki wodnej - odparłam. - Mają nowego zawodnika z młodszej klasy. Xavier chce go przygotować do gry w obronie. - A gdzie będzie jadł obiad? - Przychodzi do nas na żeberka z grilla. - Od kiedy ty jadasz żeberka? - Dziewczęta uniosły brwi. - Xavier je lubi. - Nie mam więcej pytań. - Hallie ukryła twarz w dłoniach. - No dobrze, może i faktycznie spędzamy razem dużo czasu - przyznałam ponuro. - Ale co w tym złego? - To, że to nie jest normalne - oznajmiła Savannah, kładąc nacisk na każde słowo. - Twoje przyjaciółki powinny być dla ciebie równie ważne. A wygląda na to, że my się już kompletnie nie liczymy. Wszystkie dziewczyny to mówią, nawet Molly. Zatkało mnie. W końcu zrozumiałam, o co im chodzi. Nareszcie cel tej rozmowy stał się dla mnie jasny: one czuły się po prostu odrzucone. Uważały, że je zaniedbuję. Faktem było, że praktycznie zawsze nad wspólne wyjścia przedkładałam spotkania z Xavierem. Wydawało mi się, iż powinno być dla nich oczywiste, że jestem raczej domatorką i dlatego wolę zaszyć się w spokoju z rodziną, ale być może wykazałam się brakiem wrażliwości, nie zdając sobie sprawy z ich potrzeb? Ceniłam sobie ich przyjaźń, więc z miejsca obiecałam poprawę. - Bardzo was przepraszam - powiedziałam. - Dziękuję, że byłyście ze mną szczere. Od dziś postaram się zmienić. - Super - rozjaśniła się Hallie. - Możesz zacząć od wzięcia udziału w naszej atrakcji tylko dla dziewczyn, którą planujemy jako gwóźdź piątkowego przyjęcia.

- Jasne - zgodziłam się gorliwie. - Bardzo chętnie. A co to będzie? - Jeszcze zanim skończyłam wypowiadać to pytanie, nabrałam przeczucia, że zaraz pożałuję swojego entuzjazmu. - Będziemy przyzywać zmarłych, nie pamiętasz? - odparła Savannah. - Chłopcom wstęp wzbroniony. - Seans spirytystyczny - przytaknęła żywo Hallie. - Świetnie, co nie? - Świetnie - powtórzyłam martwo za nią. Przychodziły mi na myśl różne wyrazy, którymi można by opisać ich pomysł, ale ten jeden z pewnością do nich nie należał.

Noc duchów Piątek nadszedł szybciej, niż się spodziewałam. Wcale nie cieszyłam się tak bardzo na to przyjęcie. Znacznie bardziej wolałabym spędzić ten wieczór w domu z Xavierem, ale uważałam, że nie

powinnam ograniczać go swoimi pustelniczymi skłonnościami. Rzuciwszy okiem na moje przebranie, Gabriel pokręcił z niedowierzaniem głową. Składała się nań biała obcisła sukienka z satyny, pożyczone od Molly wiązane wysoko sandałki z rzemyków oraz krótkie i puszyste sztuczne skrzydła, które wypatrzyłam w miejscowej wypożyczalni kostiumów. Byłam karykaturą samej siebie, i na Gabrielu, tak jak się spodziewałam, nie zrobiło to najlepszego wrażenia. Najprawdopodobniej stanowiłam dla niego coś w rodzaju świętokradztwa. - Nie wydaje ci się, że to nazbyt oczywiste? - zapytał kwaśno. - W żadnym razie - odparłam. - Jeśli ktokolwiek miałby podejrzewać, że jesteśmy istotami nie z tej ziemi, coś takiego powinno go skutecznie zmylić. - Bethany, jesteś wysłanniczką Pana, nie panią detektyw z podrzędnego kryminału - odrzekł Gabriel. - Postaraj się o tym pamiętać. - Mam się przebrać? - westchnęłam.

- Nie - rzekła Ivy, klepiąc mnie po ręce. - Kostium jest śliczny. W końcu to zwyczajna zabawa. Posłała Gabrielowi wymowne spojrzenie, sugerujące, że nie warto się dalej spierać. On w odpowiedzi wzruszył ramionami. Mimo iż codzienność mego brata polegała obecnie na pracy nauczyciela muzyki w naszym liceum, skomplikowane mechanizmy rządzące światem nastolatków przekraczały najwyraźniej jego możliwości pojmowania. Zjawił się Xavier, przebrany za kowboja. Miał na sobie wytarte dżinsy, wysokie brązowe buty i koszulę w kratę. Włożył nawet skórzany kowbojski kapelusz. - Cukierek czy psikus? - zapytał, szczerząc zęby w uśmiechu. - Bez urazy, ale nie wyglądasz mi na Batmana. - Nie widzę powodu, aby być nieuprzejmą, droga pani -odrzekł Xavier, doskonale naśladując ciężki, południowy akcent. - Czy jest pani gotowa? Powóz źajechał. Roześmiałam się. - Masz zamiar zachowywać się tak przez cały wieczór? - Oczywiście - odparł. - Już za mną szalejesz, prawda? -Tu mój brat zakaszlał, przypominając nam o swojej obecności. Otwarte okazywanie sobie przez nas uczuć nieodmiennie wprawiało go w zakłopotanie. - Nie wracajcie zbyt późno - poprosiła Ivy. - Wcześnie rano ruszamy do Black Ridge. - Proszę się nie martwić - obiecał Xavier. - Odstawię ją do domu, nim zegar wybije północ. Gabriel pokręcił głową. - Czy choć jedno z was nie mogłoby być poważne? Popatrzyliśmy z Xavierem na siebie. - Nie - odparliśmy jednocześnie, uśmiechając się szeroko. Do opuszczonej willi jechało się około pół godziny. Czarną wstęgę autostrady rozjaśniały świetliste punkty rzucane przez reflektory aut pozostałych imprezowiczów, a wokoło rozciągały się jedynie puste pola. Czuliśmy tego wieczoru dziwne podniecenie. Odnosiliśmy osobliwe wrażenie, jak gdyby cały świat należał tylko do nas, uczniów liceum imienia Bryce'a Ha-

miltona. Ta zabawa oznaczała koniec pewnej ery, i mieliśmy w związku z tym mieszane odczucia. Znaleźliśmy się w jednym z decydujących momentów życia, jakim jest ukończenie szkoły średniej i wybór dalszej drogi. Był to początek nowego rozdziału i choć każdy liczył, że niesie on ze sobą wiele obietnic, wszyscy odczuwaliśmy swego rodzaju smutek za tym, co już nigdy nie wróci. Studia i cała związana z nimi niezależność czekały tuż za rogiem. Już niedługo szkolne przyjaźnie wystawione zostaną na próbę i nie wszystkie przejdą przez nią pomyślnie. Nocne niebo wydawało się ogromne, większe niż za dnia; pomiędzy strzępami chmur dryfował leniwie księżyc. Podczas jazdy obserwowałam Xaviera kącikiem oka. Wyglądał tak swobodnie za kierownicą swojego chevroleta. Był zupełnie rozluźniony. Jechaliśmy wolniutko, kierował więc tyłko jedną ręką. Światło księżyca wpadające przez okno oblewało jego twarz srebrzystą poświatą. Odwrócił się do mnie; na perfekcyjnych, tak dobrze mi znanych rysach zadrgały cienie. - O czym myślisz, kotku? - zapytał. - O tym, że kowboj raczej nie byłby moją wymarzoną partią - zażartowałam. - Nie przeciągaj struny, moja droga - odparł Xavier z komiczną powagą. - Ja sroce spod ogona nie wypadłem! Roześmiałam się, choć nie do końca rozumiałam, o co mu chodziło. Mogłam poprosić o wyjaśnienie, ale w końcu jakie to miało znaczenie? Najważniejsze, że byliśmy razem, nawet jeśli nie wychwytywałam humorystycznych niuansów niektórych jego powiedzonek. Dzięki temu nasz związek stawał się jeszcze ciekawszy. Skręciliśmy w długi, wąski i zarośnięty podjazd, podążając za zdezelowanym pikapem pełnym chłopaków z ostatnich klas. Mówili o sobie „wilcze stado". Nie byłam pewna, co konkretnie miałoby to oznaczać, ale wszyscy mieli głowy przewiązane chustami w kolorze khaki, a na piersiach i twarzach wymalowane czarne wojenne pasy.

- Każdy pretekst dobry, żeby się pokazać bez koszulek -zaśmiał się Xavier. Chłopcy siedzieli w swobodnych pozach na pace, paląc papierosy i popijając piwo z beczki. Gdy tylko samochód zaparkował, wydali z siebie dziki okrzyk przypominający wycie wilka i zaczęli zeskakiwać, kierując się w stronę domu. Jeden z nich zatrzymał się, aby zwymiotować w pobliskie krzaki. Pozbywszy się zawartości żołądka, wyprostował się i ruszył dalej biegiem. Już sam budynek doskonale wpisywał się w klimat Halloween. Stary, o nieregularnej bryle i z trzeszczącym gankiem ciągnącym się wzdłuż całego frontu, desperacko potrzebował malowania. Oryginalna biała farba popękała już dawno i obłaziła teraz, ukazując sfatygowane deski i nadając całości żałosny, zaniedbany wygląd. Austin musiał najwyraźniej zwerbować do pomocy kilka koleżanek, ponieważ cała weranda jarzyła się światełkami świec umieszczonych w wydrążonych dyniach, nie zabrakło też innych dekoracji. Jedynie okna na piętrze pozostawały pogrążone w ciemności. Wokoło jak okiem sięgnąć nie widać było śladu jakiejkolwiek cywilizacji. Jeśli nawet mieszkali tam jeszcze jacyś ludzie, to nie dawało się ich dostrzec. Rozumiałam już, dlaczego to właśnie miejsce wybrano na imprezę. Mogliśmy zachowywać się tak głośno, jak tylko dusza zapragnie, i nikt nie miał prawa nas usłyszeć. Ta myśl sprawiła, że poczułam się odrobinę nieswojo. Dom od autostrady odgradzał jedynie stary, walący się płot. Na środku podwórka, mniej więcej sto metrów od miejsca, w którym staliśmy, dostrzegłam stracha na wróble. Wisiał bezwładnie na kiju, z głową przechyloną na jedną stronę pod dziwnym, nienaturalnym kątem. - Ależ on jest upiorny - wyszeptałam, przysuwając się bliżej do Xaviera. - Wygląda, jakby miał zaraz ożyć. Xavier ogarnął mnie ramieniem. - Nic się nie bój - powiedział. - On poluje tylko na te dziewczyny, które są niedobre dla swoich chłopaków. Dałam mu kuksańca.

- To nie jest śmieszne! Poza tym Molly i reszta uważają, że to zdrowo dla pary spędzić niekiedy trochę czasu osobno. - Nie zgadzam się z nimi. - Przytulił mnie mocniej. - Tylko dlatego, że nie znosisz, kiedy ktoś inny jest w centrum uwagi! - Uważaj, bo cię usłyszy... W środku kłębił się już tłum gości. Dom tak długo stał opuszczony, że odłączono prąd, więc za jedyne oświetlenie musiały posłużyć niezliczone lampiony i świece. Po lewej znajdowały się szerokie schody. Wyraźnie widać było, że rodzice Austina nigdy nie przeprowadzali tu remontu, ponieważ stopnie zostały w znacznej mierze nadgryzione zębem czasu, a miejscami nawet przegniły. Ktoś ustawił świeczki na krawędzi każdego z nich i wosk skapywał teraz na położone niżej deski, tworząc warstwy niczym lukier. W obszernym holu widać było wejścia do całej masy pustych pomieszczeń. Domyślałam się, że zajmują je odurzone alkoholem pary, niemniej jednak wyzierająca stamtąd ciemność budziła nieprzyjemny dreszcz. Poszliśmy dalej korytarzem, torując sobie drogę wśród ciał wystrojonych w najrozmaitsze przebrania. Niektórzy nie pożałowali inwencji na kostiumy. Błyskały ku mnie wampirze zęby i diabelskie rogi, prawie wszędzie dostrzec się dało sztuczną krew w obfitych ilościach. Tuż obok nas prześliznęła się jakaś wyjątkowo wysoka osoba w stroju kostuchy, z twarzą całkowicie zakrytą kapturem. Wpadli mi w oko Alicja z Krainy Czarów (w wersji zombi), Szmaciana Ania, Edward Nożyco-ręki oraz ktoś w masce w stylu Hannibala Lectera. Ściskałam mocno dłoń Xaviera. Nie chciałam psuć mu wieczoru, ale cała ta sceneria wywoływała we mnie lekką panikę. Wyglądało to tak, jakby wszystkie postacie z horrorów nagle ożyły i otoczyły nas. Jedyną rzeczą, która łagodziła makabryczną atmosferę, był nieustanny gwar rozmów i rozlegający się zewsząd śmiech. Ktoś podłączył do głośników iPoda i nagle cały dom wypełniła ogłuszająca muzyka, wprawiając w drgania wiszący pod sufitem zakurzony żyrandol.

Przeciskając się naprzód, odnaleźliśmy Molly i resztę dziewcząt, które siedziały w salonie, rozlokowane wygodnie na obitym wyblakłą tkaniną komplecie wypoczynkowym. Stojący przed nimi stolik do kawy zapełniony był już pustymi kieliszkami i na wpół opróżnionymi butelkami wódki. Molly pozostała przy swoim pierwotnym postanowieniu i przyszła przebrana za Dzwoneczka. Miała na sobie zieloną sukienkę z wystrzępionym brzegiem, na stopach baletki, a na plecach skrzydełka jak u wróżki. Do tego dobrała jednak akcesoria pozostające w ścisłym związku z duchem Halloween: wokół nadgarstków i kostek u nóg zapięła srebrne łańcuchy, twarz pomazała sztuczną krwią i brudem. Z piersi wystawał jej plastikowy sztylet. Nawet Xavier wyglądał na zaskoczonego - jego uniesione brwi wyraźnie świadczyły o tym, że jest pod wrażeniem. - Mroczny Dzwoneczek. Nieźle, Molls - skomplementował ją. Przysiedliśmy na otomanie obok Madison, która również dotrzymała słowa i przebrała się za króliczka „Playboya" w czarnym gorsecie z doczepionym puszystym ogonem oraz parą białych króliczych uszu na głowie. Makijaż zdążył jej się już rozmazać, wyglądała więc, jakby jej ktoś podbił oczy z obu stron. Wypiwszy kolejną porcję alkoholu, łupnęła kieliszkiem w stół. - Jesteście beznadziejni - wybełkotała, gdy wsuwaliśmy się na miejsce obok niej. - Te kostiumy to kompletne dno! - A co z nimi nie tak? - zapytał Xavier, choć z tonu jego głosu wywnioskowałam, że opinia Madison nie obchodzi go w najmniejszym stopniu i pyta tylko z czystej uprzejmości. - Wyglądasz jak Chudy z Toy Story - odparła wśród chichotów, których nagłego napadu najwyraźniej nie była w stanie opanować. - A ty, Beth? No, daj spokój! Jak już tak bardzo chciałaś, to mogłaś wybrać chociaż jednego z aniołków Charliego! Wyglądacie oboje jak ostatnie łajzy, w ogóle nie jesteście straszni!

— Twój strój też nie wypada jakoś szczególnie przerażająco - odezwała się Molly w naszej obronie.

— Nie byłbym tego taki pewien — odrzekł Xavier. Zakryłam usta dłonią, żeby ukryć uśmiech. Xavier nigdy specjalnie nie przepadał za Madison. Piła oraz paliła zbyt dużo, lubiła też wygłaszać na każdy temat swoje zdanie, zwłaszcza wtedy, kiedy nikt jej o to nie prosił. — Zzamknij się, Chudy - wymamrotała teraz. — Komuś chyba przydałoby się odstawić na chwilę drinki -zauważył Xavier. — Nie śpieszy ci się przypadkiem na rodeo? Nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ w tym momencie nadjechała szkolna drużyna piłki wodnej, ogłaszając swoje przybycie długim, potężnym, zbiorowym rykiem. Usłyszałam, jak krzyczą od holu, chcąc się przywitać z Xavierem. — Cześć, stary! — Ty, co to za wdzianko? — Beth cię do tego namówiła? — Aleś się wpakował! — tu jeden z nich wskoczył Xavierowi na plecy niczym małpa i przewrócił go na ziemię. — Złaź ze mnie! — Ii-haa! Rozległy się kolejne wybuchy śmiechu, a następnie odgłosy udawanej przepychanki. Gdy ponownie ujrzałam Xaviera, miał na sobie jedynie dżinsy. Włosy, które przed wyjściem z domu zostały gładko przyczesane, teraz sterczały na wszystkie strony. Popatrzył na mnie i rozłożył ręce, jak gdyby dając do zrozumienia, że nie może odpowiadać za dzikie zachowanie swoich kolegów, po czym wsunął przez głowę czarną koszulkę, którą rzucił mu jeden z nich. — Wszystko w porządku, Misiaczku? - zapytałam z troską, wyciągając rękę, by poprawić mu włosy. Nie lubiłam takich zabaw. Mój opiekuńczy gest wywołał za to kilka wymownych spojrzeń. — Beth - Xavier położył mi dłonie na ramionach. - Bezwzględnie musisz przestać mnie tak nazywać w miejscach publicznych.

— Przepraszam — odparłam potulnie. Roześmiał się. — Chodź, pójdziemy po coś do picia. Zabrawszy ze sobą piwo dla Xaviera oraz wodę sodową dla mnie, wyszliśmy na tyły domu, gdzie ktoś wyciągną! na taras olbrzymią pluszową kanapę. Zwieszające się z krawędzi dachu różowozielone lampiony rzucały delikatne światło na zarośnięte podwórko. Dalej, aż po skraj gęstego ciemnego lasu, ciągnęły się pola. Pomijając hałasy dochodzące z wnętrza domu, noc była cicha i spokojna. W wysokiej trawie stał porzucony zardzewiały traktor. Myślałam właśnie o tym, jak malowniczo wygląda, zupełnie jak żywcem wyjęty z jakiegoś zapomnianego obrazu, gdy przez jedno z okien wyfrunął fragment koronkowej bielizny, lądując wprost u naszych stóp. Uświadomiwszy sobie, iż w środku znajduje się para, która w dodatku nie prowadzi ożywionej dyskusji na głębokie i poważne tematy, zaczerwieniłam się po same uszy. Szybko odwróciłam wzrok, starając się wyobrazić sobie, jak też mógł wyglądać dom Knoxów, nim gospodarze pozwolili mu obrócić się w ruinę. Z pewnością był niegdyś piękny i okazały, w czasach gdy dziewczęta nie mogły obyć się bez przyzwoitki, a taniec polegał na wykonywaniu z wdziękiem płynnych ruchów w rytm walca wygrywanego na pianinie i w niczym nie przypominał obłąkańczych wygibasów, jakim w tej właśnie chwili oddawano się tuż obok. W porównaniu z szaleństwem panującym dzisiejszej nocy w biednej, starej willi dawne spotkania towarzyskie cechował umiar oraz elegancja. Oczami duszy ujrzałam mężczyznę we fraku, zginającego się w ukłonie przed młodą kobietą w długiej sukni na tym oto tarasie, aczkolwiek w mojej wyobraźni był on nowy i lśniący, a wokół podpierających dach słupów wiło się kapryfolium. Zobaczyłam nad głową usiane gwiazdami niebo, a podwójne drzwi otworzyły się, by dźwięki muzyki mogły swobodnie płynąć w noc. — Halloween jest do bani. - To Ben Carter, który chodził ze mną na zajęcia z literatury, wdarł się w moje rozmyślania. Osunął

się na miejsce obok nas. W normalnych okolicznościach zapewne coś bym na to odpowiedziała, ale teraz otaczało mnie silne ramię Xaviera, znacząco utrudniając koncentrację. Kątem oka obserwowałam jego zwisającą luźno dłoń. Uwielbiałam widok srebrnej obrączki na jego palcu - był to znak, że jest zajęty, nieosiągalny dla nikogo prócz mnie. Wydawało się to tak nierealne w odniesieniu do osiemnastoletniego chłopca, w dodatku przystojnego i lubianego. Wystarczyło rzucić okiem na jego strzelistą sylwetkę, na chłodne turkusowe spojrzenie, ujmujący uśmiech, grzywę orzechowych włosów opadających niesfornie na czoło — by wiedzieć, że ten chłopak nie musi zabiegać o uwagę dziewcząt. Widząc go, można było dojść do wniosku, że - jak każdy normalny nastolatek - będzie korzystał z zalet bycia młodym i atrakcyjnym. Jedynie najbliższe Xavierowi osoby wiedziały o jego bezgranicznym przywiązaniu do mnie. Natura obdarzyła go nie tylko zapierającą dech w piersiach urodą, ale również talentem do zjednywania sobie powszechnego szacunku i sympatii. Kochałam go i podziwiałam, wciąż nie do końca wierząc, że należy do mnie. Nie umiałam pojąć, jakim cudem trafiło mi się tyle szczęścia. Czasami drżałam na myśl, że może to wszystko mi się po prostu śni, że jeśli na moment odwrócę wzrok, on zniknie - ale na razie siedział obok, najzupełniej rzeczywisty. Gdy stało się jasne, że ode mnie nie ma co oczekiwać jakiejkolwiek odpowiedzi, rzekł, śmiejąc się, do Bena: - Spokojnie, Carter, to tylko impreza. - Gdzie twoje przebranie? - zapytałam, zmuszając się do powrotu na ziemię. - Ja się nie bawię w takie bzdety - odparł z przekąsem Ben. Należał do tego gatunku ludzi, którzy uważają większość rzeczy za zbyt infantylne, by się do nich zniżać. Obnosił się ze swym pełnym pogardliwej wyższości stosunkiem do wszystkiego i nigdy w nic nie angażował. Co nie przeszkadzało mu pojawiać się na wszelki wypadek na każdym możliwym przyjęciu. - Mój Boże, niedobrze się robi. - Skrzywił się z obrzydzeniem na widok koronkowej bielizny leżącej na deskach.

- Mam nadzieję, że nigdy nie dam się nikomu ogłupić do tego stopnia, żeby uprawiać z nim seks w traktorze. - Co do traktora to może niekoniecznie - zaśmiałam się. - Ale o to, że i tak w końcu się zakochasz - i to po same uszy - mogę się założyć. - Mowy nie ma. - Ben założył ręce za głowę, przymykając oczy. - Jestem na to zbyt stary i zgorzkniały. - Mogłabym cię umówić z którąś z moich koleżanek - zaofiarowałam się. Całkiem spodobał mi się pomysł z kojarzeniem par, w dodatku czułam się na tym gruncie nadspodziewanie pewnie. - Co myślisz o Abby? Nie ma chłopaka, jest ładna i niezbyt wymagająca. - Jezu, tylko nie to - jęknął. - To by była katastrofa. - Co proszę? - Jego brak wiary w moje umiejętności wydał mi się doprawdy nieco przesadny. - Proś sobie, ile chcesz - parsknął Ben. - Zdania nie zmienię. Nie dam się umówić z paradującą dzień i noc w szpilkach blondwłosą wielbicielką wysokoprocentowych napojów chłodzących. Jedyne, co miałbym jej do powiedzenia, to „żegnaj". - To miło, że masz tak wysokie mniemanie o moich przyjaciółkach - prychnęłam, trochę zła. - Czy podobnie myślisz o mnie? - Nie, ale ty to co innego. - Jak to? - Ty jesteś dziwna. - Nieprawda! - wykrzyknęłam. - A co niby jest we mnie dziwnego? Xavier, czy ty uważasz, że ja jestem dziwna? - Uspokój się, kochanie - odparł on, przyglądając mi się rozbawionym wzrokiem. Jestem pewien, że Carter nie miał na myśli nic złego. - W takim razie ty też jesteś dziwny - odgryzłam się Benowi, natychmiast zdając sobie sprawę z tego, jak dziecinnie i niedorzecznie to zabrzmiało. Ben zachichotał, dopijając piwo z puszki, którą trzymał w ręku.

- Swój swego zawsze pozna. Naszą uwagę przykuły ochrypłe okrzyki, dobiegające z wewnątrz. Drzwi na taras otworzyły się z hukiem i pojawiła się w nich grupka chłopców z drużyny piłki wodnej. To niewiarygodne, pomyślałam, jak bardzo przypominają młode lwy, popychając się i przewracając nawzajem. Xavier pokręcił głową z delikatną naganą, gdy zbliżyli się do nas. Rozpoznałam pośród nich twarze Wesleya i Lawsona. Łatwo było ich odróżnić: Wesleya z jego gładkimi, ciemnymi włosami i nisko osadzonymi brwiami oraz Lawsona z krótko ostrzyżoną, jasną głową i niebieskimi oczami o ciężkich powiekach. Zauważyłam, że mają inny, mniej czysty odcień niż oczy Xaviera, nie były też tak błyszczące jak jego. Obaj chłopcy nie mieli na sobie koszulek, za to wymalowani byli wojennymi barwami. Skinęli ku mnie niedbale głowami w ramach pozdrowienia i przeleciało mi przez myśl, że był kiedyś taki czas, gdy mężczyźni strzelali obcasami, skłaniając się głęboko na widok kobiety. Odpowiedziałam im uśmiechem. Jakoś nie mogłam przymusić się do wykonania gestu nazywanego przez naszych znajomych „siema" - czułam się wówczas tak, jakbym uczestniczyła w jednym z tych wideoklipów, które Molly oglądała na MTV, a w których mężczyźni w nasuniętych na czoło kapturach rapowali o „ziomalach" i „furach". - Chodź, Woods! — wołali chłopcy. — Idziemy nad jezioro. - No to się zaczyna - jęknął Xavier. - Znasz zasady! - ryknął Wesley. - Ostatni kąpie się na waleta! - Mój Boże, cóż za nieprawdopodobne wyżyny intelektualnej stymulacji — wymamrotał Ben. Patrzyłam zaskoczona, jak Xavier niechętnie się podnosi. - Chyba z nimi nie pójdziesz? - zapytałam. - Ten wyścig to u nas tradycja. - Roześmiał się. - Robimy to co roku, niezależnie od tego, gdzie jesteśmy. Ale nic się nie martw, ja nigdy nie bywam ostatni. - Nie bądź taki pewien! - zawył Lawson, zeskakując z tarasu i puszczając się pędem w kierunku drzew za domem.

- Kto pierwszy, ten lepszy! - Reszta natychmiast ruszyła za nim, rozpychając się bezceremonialnie po drodze. Z trzaskiem przedarli się przez wybujałe zarośla i runęli ku otwartym polom, zupełnie jakby goniło ich stado rozjuszonych bizonów. Gdy już znikli mi z oczu, pozostawiłam Bena jego filozoficznym rozważaniom, sama zaś wróciłam do środka, by poszukać Molly. Przeniosła się z dziewczynami pod schody, gdzie siedziały teraz zbite w kupkę, szepcząc konspiracyjnie. Abigail trzymała pod pachą wielką papierową torbę, wszystkie zaś miały niezwykle poważne miny. - Beth! - Molly ścisnęła mnie za ramię, skoro tylko do nich dołączyłam. - Dobrze, że jesteś, niedługo zaczynamy. - Co zaczynamy? - zapytałam z ciekawością. - Seans, rzecz jasna. Jęknęłam w myślach. A więc nie zapomniały. Miałam nadzieję, że gdy przyjęcie się rozkręci, dadzą sobie z tym spokój. - Wy chyba nie mówicie poważnie? - zagadnęłam. Niestety, patrzyły na mnie bez cienia uśmiechu. Spróbowałam więc innego sposobu. - Wiesz, Abby, widziałam na tarasie Hanka Hunta. Wyglądało na to, że przydałby mu się ktoś do towarzystwa. Abigail szalała za Hankiem od pierwszej klasy i w kółko o nim rozprawiała. Lecz dziś najwyraźniej nawet on nie był w stanie zawrócić jej z raz obranej ścieżki. - Kogo obchodzi Hank - wzruszyła ramionami. - To jest sto razy ważniejsze. Idziemy poszukać wolnego pokoju. - Nie - zaprotestowałam stanowczo, kręcąc głową. - Dajcie spokój, na pewno da się wymyślić coś innego. - Przecież jest Halloween - wtrąciła Hallie, robiąc nadąsaną minę jak mała dziewczynka. - Chcemy porozmawiać z duchami. - Umarłych należy zostawić w spokoju warknęłam. - Nie możecie pójść połowić sobie jabłek* albo co? Łowienie jabłek (ang. apple bobbing) - jedna z tradycyjnych zabaw w Halloween, polegająca na tąpaniu zębami jabłek pływających w miednicy lub wiadrze. Jeśli uda się wyciągnąć jabłko,

nie uszkadzając go przy tym, oznaczać to będzie pomyślność w nadchodzącym roku. — Oj, nie bądź taka. Psujesz wszystkim frajdę - odezwała się Savannah. Podniosła się z miejsca i zaczęła ciągnąć mnie za sobą po schodach. Reszta skwapliwie się do niej przyłączyła. - Co złego może się stać? — To pytanie retoryczne? — odparłam, wyrywając się. — Wszystko się może stać. — Ty chyba nie wierzysz tak na serio w duchy, co? - zapytała Madison. - Przecież to tylko zabawa. — Z tym naprawdę nie ma żartów — westchnęłam. — Dobra, nie idź - rzuciła Hallie obrażonym tonem. - Zostań tu sobie i zaczekaj na swojego Xaviera. I tak wiedziałyśmy, że się wycofasz. Damy sobie radę bez ciebie. Posłała mi pełne urazy spojrzenie, a pozostałe jej przytaknęły. Za nic nie chciały przyjąć do wiadomości, do jakiego stopnia niebezpieczne jest to, co zamierzają. Jak wytłumaczyć dzieciom, że nie wolno bawić się ogniem, skoro nigdy dotąd się nie poparzyły? Gdyby tylko był tu Gabriel! Jego autorytet robił kolosalne wrażenie, poza tym wiedziałby dokładnie, co powiedzieć, by odwieść je od tego pomysłu. Po prostu działał tak na ludzi. Ja zaś mogłam z równym powodzeniem mówić do ściany. Wspaniały ze mnie anioł-opiekun, nie ma co. Wiedziałam już, że nie zdołam ich powstrzymać, ale też nie mogłam puścić ich samych. Jeśli cokolwiek by się stało, przynajmniej będę z nimi, będę mogła coś zrobić. Nie wiadomo, co napotkają po tamtej stronie. Wchodziły już na górę, ściskając się nawzajem za ręce wśród podnieconych szeptów. — Dziewczyny! — zawołałam. - Zaczekajcie... idę z wami.

Po drugiej stronie Na piętrze panowała duchota i czuć było stęchliznę. Pod wpływem wilgoci kremowa tapeta w paski odchodziła od ścian całymi płatami. Było tu nienaturalnie spokojnie i cicho, mimo że wyraźnie słyszałyśmy wszystko, co działo się na dole. W powietrzu wisiało oczekiwanie na coś niezwykłego. Dziewczęta natychmiast to wyłapały i wpadły w euforię. - To idealne miejsce - stwierdziła Hallie. - Założę się, że tu już straszy - dodała Savannah, zarumieniona z podekscytowania. Nagle moje obawy wydały mi się nieproporcjonalne do sytuacji. Czy ja aby nie przesadzam? Dlaczego zawsze zakładam najgorsze, psując wszystkim humory swoim pesymistycznym nastawieniem? Skarciłam się w myślach za swą niepohamowaną skłonność do wyciągania zbyt daleko idących wniosków - jakież były szanse na to, żeby kilka spragnionych rozrywki dziewczyn rzeczywiście zdołało nawiązać połączenie? Owszem, zdarzały się takie wypadki, ale na ogół wymagały one przewodnika w postaci profesjonalnego medium. Zagubione dusze zasadniczo niespecjalnie kwapią się do tego, by służyć za atrakcję wieczoru znudzonym nastolatkom. Zresztą dziewczęta na pewno i tak się zniechęcą, kiedy po kilku próbach nie osiągną oczekiwanych rezultatów. Weszłam za nimi do pokoju, który niegdyś służył

zapewne jako gościnny. Wysokie okna pokrywała tak gruba warstwa kurzu, że szyby zrobiły się zupełnie matowe. Sam pokój był pusty, jeśli nie liczyć żelaznego łóżka ustawionego pod poszarzałą ścianą. Jego przekrzywiona rama musiała być kiedyś biała, lecz z upływem czasu zupełnie pożółkła.

Przykrywała je wyblakła kapa z rzadkim haftem w różowe pączki róż. I ten obraz stanowił dowód na to, że rodzina Knoxów nie odwiedza zbyt często swej wiejskiej posiadłości, nie wspominając już o zapraszaniu tam gości na lato. Przez nieosłonięte okna o zniszczonych słońcem ramach wpadało do środka księżycowe światło. Zauważyłam, że rozciąga się stamtąd widok na zachód, na las rosnący za domem. Na podwórku straż trzymał strach na wróble, a jego słomkowy kapelusz trzepotał na wietrze. Nie czekając na instrukcje, dziewczęta usiadły po turecku na przetartym dywanie, tworząc krąg. Abby sięgnęła do swojej papierowej torby tak ostrożnie, jak gdyby miała stamtąd wydobyć jakiś bezcenny artefakt. I faktycznie - plansza do wywoływania duchów, którą odwinęła z zielonego filcu, wyglądała na tak zużytą, że mogłaby uchodzić za antyk. - Skąd to masz? -Dostałam od babci - odparła Abby. - Byłam u niej w Montgomery z wizytą w zeszłym miesiącu. Z teatralnym wręcz namaszczeniem umieściła planszę na podłodze pośrodku naszego kręgu. Wcześniej widywałam je co prawda tylko w książkach, ale ta tutaj była wyjątkowo starannie wykonana. Wzdłuż krawędzi biegł w dwóch rzędach wypisany ręcznie alfabet, a pod nim cyfry oraz inne symbole, których znaczenia nie znałam. W przeciwległych rogach widniały otoczone ozdobnymi zawijasami słowa „TAK" i „NIE". Nawet ktoś, kto nigdy przedtem nie słyszał o takiej planszy, bez trudu domyśliłby się, że musi to być przedmiot związany z czarną magią. Jako następny Abby wyjęła owinięty w papierową serwetkę delikatny kieliszek na długiej nóżce, taki, w jakim pija się sherry. Pozbywszy się pośpiesznym gestem papieru, umieściła go odwróconego do góry nogami na tablicy.

- Jak to działa? - zapytała Molly. Poza mną tylko ona jedna nie paliła się do tego seansu. Podejrzewałam jednak, że miało to raczej związek z brakiem obecności chłopców (tudzież alkoholu) niż z troską o nasze bezpieczeństwo. - Potrzeba pośrednika w postaci kawałka drewna lub odwróconego kieliszka, aby móc komunikować się ze światem duchów - wyjaśniła Abby, czerpiąc wyraźną satysfakcję ze swojej roli eksperta. - W naszej rodzinie silne zdolności parapsychologiczne występują od pokoleń, więc to dla mnie nic nowego. Zeby seans się udał, potrzebna będzie energia nas wszystkich. Musimy się skoncentrować, a następnie każda położy palec wskazujący na podstawie kieliszka. Tylko nie naciskajcie za mocno, bo energia się zablokuje i nic z tego nie wyjdzie. Gdy już nawiążemy kontakt z duchem, powie nam to, co ma do przekazania, przesuwając kieliszek z litery na literę. Dobra, zaczynamy. Palce na kieliszek. Tylko delikatnie... Musiałam przyznać, że Abby umiała zrobić wrażenie, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, iż, według mnie, wymyśliła to wszystko na poczekaniu. Pozostałe dziewczęta skwapliwie wypełniały jej polecenia. - I co teraz? - spytała Madison. - Teraz czekamy, aż się poruszy. - I już? - Madison przewróciła oczami. - To wszystko? A niby skąd będziesz wiedziała, że to nie któraś z nas puszcza wodze fantazji? Abby spiorunowała ją wzrokiem. - Nietrudno wyczuć różnicę między głupim dowcipem a prawdziwą wiadomością z zaświatów, moja droga. Poza tym duch będzie wiedział rzeczy, o których nikt inny wiedzieć nie ma prawa. Potrząsnęła głową, odrzucając włosy. - Zresztą ty i tak tego nie zrozumiesz. Ja znam się na tym tylko dlatego, że dużo ćwiczyłam. Czy możemy już zaczynać? - dodała uroczystym tonem. Wbiłam paznokcie w szorstki dywan, marząc o tym, by ktoś mnie stamtąd zabrał. Gdy Molly potarła

z trzaskiem zapałkę, aby zapalić świece ustawione przez którąś z dziewczyn na podłodze, podskoczyłam w miejscu. Obserwowałam, jak po kolei przysuwa płomyk do knotów, te zaś, skwiercząc, budzą się do życia. - Postarajcie się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów - powiedziała Abby, posyłając mi karcące spojrzenie. - Nie chcemy wystraszyć ducha. Ma się czuć wśród nas bezpiecznie. -Wiesz to z doświadczenia czy widziałaś w telewizji? -prychnęła ironicznie Madison, nie mogąc się powstrzymać. - Wszystkie kobiety w mojej rodzinie odczuwały zawsze silną więź z drugą stroną - odparła Abby. Nie podobał mi się sposób, w jaki podkreśliła słowa „druga strona", zupełnie jakby opowiadała historyjkę z dreszczykiem na szkolnym obozie. - A ty widziałaś kiedyś ducha? - wyszeptała Hallie. - Owszem - odrzekła Abby ze śmiertelną powagą. - Dlatego też posłużę dzisiaj jako medium. Nie wiedziałam, czy Abby mówi prawdę. Ludziom czasami zdarza się ujrzeć zmarłych w krótkim przebłysku podczas ich podróży pomiędzy światami. W większości przypadków jednak są to tylko wytwory wybujałej wyobraźni. Grę świateł lub podejrzany cień łatwo pomylić z nadprzyrodzonym zjawiskiem. Ze mną jest inaczej - odczuwam obecność duchów przez cały czas - i wiem, że towarzyszą nam wszędzie. Gdybym się skupiła, potrafiłabym powiedzieć, kto zabłądził, kto dopiero co zmarł, a kto poszukuje swoich bliskich. Gabriel polecił mi nie nasłuchiwać ich - i tak nie zdołalibyśmy im teraz pomóc. Przypomniałam sobie, jak pewna starsza pani, moja dobra znajoma imieniem Alice, przyszła pożegnać się ze mną tuż po swojej śmierci poprzedniego roku. Nim odeszła na zawsze, ukazała mi się za oknem mojej sypialni. Ale nie wszystkie dusze są tak łagodne jak Alice. Te, które nie potrafią zerwać łączących je z ziemią więzi, błąkają się całymi latami,

a ponieważ nie mogą być już częścią otaczającego je życia, z wolna popadają w obłęd. Straciwszy kontakt z ludźmi, zaczynają ich nienawidzić i bywa, że dają temu upust w okrutny sposób. Zaciekawiło mnie, czy Abby nadal podchodziłaby do sprawy tak entuzjastycznie, gdyby wiedziała, z czym może się spotkać. Nie miałam jednak szansy jej o tym powiedzieć - nie bez ujawniania całej prawdy o sobie. Dziewczęta pokiwały zgodnie głowami, zadowolone, że kwestia medium została rozstrzygnięta bez konieczności ich udziału. Poczułam, jak Molly, która siedziała tuż obok mnie, przeszedł dreszcz. - Złapcie się teraz za ręce - poleciła Abby. - I nie puszczajcie, choćby nie wiem co. Musimy stworzyć ochronny krąg. Jeśli go w jakimś momencie przerwiemy, uwolnimy ducha. - Skąd wiesz? - zapytała szeptem Savannah. - Czy rozłączenie rąk nie kończy po prostu seansu ? - Owszem, i jeśli mamy do czynienia ze spokojną, nieszkodliwą duszą, odeślemy ją przy okazji z powrotem. Ale może nam się trafić jakiś żądny zemsty złośliwiec, i wtedy trzeba bardzo uwazac. Nigdy nie wiadomo, co przybędzie na wezwanie. - To zaznaczmy może od razu, że interesuje nas tylko jakiś miły, mały duszek - odezwała się Madison. Abby popatrzyła na nią z politowaniem. - Może Kacper? Madison nie bardzo spodobała się zawarta w tych słowach kpina, ale wszystkie wiedziałyśmy, że Abby ma rację. - No dobra - mruknęła niechętnie. - Więc przygotujcie się, bo różnie może być. Ugryzłam się w język, aby nie powiedzieć, co sądzę o tym genialnym pomyśle. Przeprowadzanie seansu spirytystycznego w tę jedną noc w roku, kiedy ma on akurat całkiem spore szanse powodzenia, było głupotą najwyższego kalibru. Potrząsnęłam głową, próbując wyzbyć się wątpliwości. Pomyślałam, że to przecież tylko dziecinna gra, coś, czym nastolatki zabawiają

się czasem z nudów. Im prędzej się skończy, tym szybciej będziemy mogły zejść na dół i cieszyć się resztą wieczoru. Siedzące po obu moich stronach Molly i Savannah ujęły mnie za ręce, ściskając mocno. Miały wilgotne dłonie i wyczułam bijącą od nich mieszaninę strachu oraz podniecenia. Abby pochyliła głowę, przymykając oczy. Opadające na twarz kosmyki przeszkadzały jej, przerwała więc na moment inwokację, aby związać swoje blond włosy kolorową gumką, którą nosiła zazwyczaj na nadgarstku jak bransoletkę. Odchrząknęła głośno, obrzuciła nas wymownym spojrzeniem, po czym zaczęła recytować cichym, śpiewnym głosem: - Duchy, które przemierzacie ziemię, wzywamy was, abyście przybyły tu i ukazały się nam! Nie chcemy wam uczynić żadnej szkody; pragniemy jedynie nawiązać kontakt. Nie lękajcie się. Jeśli chcecie nam coś opowiedzieć, chętnie wysłuchamy waszej historii. Powtarzam, nie uczynimy wam nic złego. Prosimy w zamian, abyście i wy nie krzywdziły nas. W pokoju zaległa kompletna cisza. Dziewczęta wymieniały nerwowe spojrzenia. Widziałam, że niektóre z nich już żałują zapału, z jakim przyjęły propozycję Abby, i że chętnie siedziałyby teraz na dole, sącząc drinki i flirtując z chłopcami. Zacisnęłam zęby, starając się skierować swoje myśli na coś przyjemniejszego niż to niesmaczne widowisko. Miałam dość wyczucia, by rozumieć, że przeszkadzanie zmarłym jest oznaką nie tylko lekkomyślności, lecz także braku wychowania. Stoi to w jaskrawej sprzeczności ze wszystkim, czego nauczono mnie na temat życia i śmierci. Czy one nigdy nie słyszały wyrażenia „niech spoczywa w spokoju"? Miałam ochotę zabrać ręce i po prostu wyjść, ale wiedziałam, że Abby dostanie szału, ja zaś do końca roku będę chodzić z przyklejoną do pleców etykietką osoby, która uwielbia psuć innym zabawę. Westchnęłam ciężko, licząc na to, że szybko się znudzą, a nie uzyskawszy żadnej odpowiedzi, dadzą sobie z tym spokój. Wymieniłam z Molly pełne wątpliwości spojrzenia.

Upłynęło długie pięć minut, przerywane jedynie naszymi oddechami oraz powtarzaną co jakiś czas inwokacją Abby. W chwili, w której dziewczyny zaczęły się wiercić, a jedna z nich głośno poskarżyła się na skurcz w nodze, kryształowy kieliszek począł się chybotać. Wszystkie wyprostowały się niczym rażone piorunem, na nowo pogrążając się w całkowitym skupieniu. Kieliszek drgał jeszcze przez kilka sekund, po czym zaczął niepewnie sunąć poprzez planszę, zatrzymując się na niektórych literach. Abby, jako samozwańcze medium, powtarzała każdą z nich na głos, aż ułożyły się w następującą całość: Przestańcie natychmiast. Odejdźcie stąd. Grozi wam niebezpieczeństwo. - No proszę, coś podobnego — odezwała się ironicznym tonem Madison. Pozostałe popatrzyły po sobie z powątpiewaniem, próbując zgadnąć, która z nich za tym stoi. Ponieważ wszystkie trzymałyśmy palce na podstawce kieliszka, nie sposób było stwierdzić, kto go popycha. Poczułam, jak dłoń Molly zaciska się mocniej na mojej ręce, podczas gdy kieliszek znów ruszył. Posłuchajcie mnie. Uciekajcie. Zło jest tutaj. -Dlaczego mamy ci wierzyć? - zapytała odważnie Abby. — Znamy cię? Kieliszek zaczął teraz zataczać zamaszyste kręgi, całkowicie z własnej woli. Popłynął przez tablicę i zatrzymał się wreszcie chwiejnie na słowie TAK. - No dobra, wszystkie wiemy, że to żart - powiedziała Madison. - Przyznać się, która to? Abby zignorowała jej uwagę. - Zamknij się, Mad. To żadna z nas - warknęła Hallie. -Psujesz nastrój. - Chyba nie sądzisz, że uwierzę...

— Skoro cię znamy, podaj nam swoje imię — nalegała Abby. Przez kolejnych kilka długich sekund nic się nie działo.

— Mówiłam wam, że to kupa bzdur — zaczęła Madison, lecz zaledwie się odezwała, kieliszek na nowo podjął swój taniec. Z początku wydawał się niezdecydowany, zatrzymując się na dłużej pod niektórymi literami po to tylko, by natychmiast udać się w inną stronę, jakby chciał się z nami droczyć. Wyglądało na to, że to dla niego nowość, że jest jak małe dziecko, które próbuje czegoś pierwszy raz. Popędził przez planszę, zaznaczając po drodze T-A-Y Później stanął, jakby nie bardzo wiedząc, co dalej. — Możesz nam zaufać — naciskała Abby. Kieliszek podpełznął z powrotem ku środkowi tablicy, a następnie powolutku zakreślił kółka wokół ostatnich trzech liter: L-A-H. Molly jako pierwsza przerwała krępujące milczenie. — Taylah? - zapytała zduszonym szeptem. Zamrugała gwałtownie, by powstrzymać łzy, po czym potoczyła wokół wściekłym wzrokiem. — To nie jest śmieszne — wysyczała. — Która to zrobiła? Jak w ogóle, do cholery, mogłyście? Jej oskarżenie spotkało się z falą nerwowych protestów. — To nie ja - powtarzały jedna za drugą, kręcąc głowami. -To nie byłam ja. Poczułam, jak po plecach przebiega mi dreszcz. W głębi ducha wiedziałam, że żadna z tych dziewczyn nie posunęłaby się do tego, by mieszać do takiej zabawy nieżyjącą koleżankę. Śmierć Taylah była wciąż świeża, nikt nie pozwoliłby sobie na żarty z niej. Mogło to oznaczać tylko jedno: Abby udało się nawiązać połączenie, przekroczyła barierę. Stąpałyśmy teraz wszystkie po bardzo śliskim gruncie. — A jeśli to nie dowcip? — odezwała się niepewnie Savannah. - Nikt tu nie ma tak chorego poczucia humoru. Jeśli to naprawdę ona? — Jest tylko jeden sposób, aby się tego dowiedzieć — odparła Abby. - Musimy ją tu zawezwać i zażądać znaku.

- Ale przecież ona dopiero co kazała nam przestać — zaoponowała Molly. - A jeśli nie życzy sobie być wzywana? - No właśnie. A co, jeżeli próbuje nas ostrzec? — Hallie zadrżała na całym ciele. -Ależ wy jesteście łatwowierne. - Madison przewróciła oczami. - Wzywaj ją, Abby, i tak nic się nie wydarzy. Abby pochyliła się nisko nad planszą. - Rozkazujemy ci - zaczęła głębokim głosem. - Ukaż się. Za oknem zobaczyłam ciemną chmurę, która sunęła przez niebo. Przesłoniła księżyc i srebrzyste światło, które dotychczas wypełniało pokój, zastąpił mrok. Przez moment czułam obecność Tayłah. Promieniowała ciepłem tak silnym jak to, które wydzielała dłoń Molly. Lecz nagle zniknęła, pozostawiając po sobie tylko zimną, pustą przestrzeń. - Rozkazujemy ci - powtórzyła Abby z jeszcze większym naciskiem. - Ukaż się! Szyby w oknach zadrżały od gwałtownego wiatru, który zerwał się na zewnątrz. W środku zrobiło się znienacka przeraźliwie zimno, a Molly ścisnęła mnie za rękę z taką siłą, że niemal przestała mi do niej dopływać krew. - Przybądź tu! - rozkazała Abby. — Ukaż się! Wówczas okno otworzyło się z hukiem i do pokoju wpadł podmuch mroźnego powietrza, w okamgnieniu gasząc wszystkie świece. Niektóre z dziewcząt zaczęły głośno piszczeć, zacieśniając uchwyty dłoni. Poczułam na szyi mrowienie, jak gdyby dotknęły mnie czyjeś martwe, lodowate palce. Zadrżałam i skuliłam się w sobie, próbując się przed nimi uchronić. W tej samej chwili Savannah zaszlochała spazmatycznie i zrozumiałam, że ona też tego doświadczyła. Te dziewczyny mogły nie zdawać sobie sprawy z wielu rzeczy, ale każda byłaby w stanie stwierdzić, że oto pojawiło się wśród nas coś, czego zamiary bynajmniej nie należały do przyjaznych. Musiałam się odezwać, zanim będzie za późno. - Trzeba to zakończyć! - zawołałam. - To już nie jest zabawa!

— Nie możesz teraz wyjść, Beth. Wszystko popsujesz. -Wzrok Abby ślizgał się po pokoju. - Czy ktoś tu jest? — zapytała. — Daj nam znak, że mnie słyszysz. Usłyszałam, jak Hallie wypuszcza ze świstem powietrze, i spojrzałam w dół. Kieliszek wędrował bezszelestnie przez planszę. Zatrzymał się na słowie TAK. Dłoń Savannah stała się śliska od potu. — Kto za tym stoi? - wyszeptała Molly. — Z jakiego powodu tu jesteś? - zapytała Abby. - Czy masz dla którejś z nas wiadomość? Kieliszek zatoczył koło i ponownie odpowiedział: TAK. — Dla kogo jest ona przeznaczona? - pytała dalej Abby. -Powiedz nam, z kim chcesz porozmawiać. Tym razem pierwsze było „A". Następnie kieliszek pomknął z wdziękiem od litery do litery, układając je w imię. Abby wyglądała na zaskoczoną. — Annabel Lee? — zapytała z niedowierzaniem. - Nikogo takiego tu nie ma. Poczułam, że moje serce ściska żelazna obręcz. To imię być może nie znaczyło nic dla nich, ale za to mnie mówiło bardzo wiele. Wciąż widziałam go stojącego przed całą klasą, recytującego aksamitnym głosem wiersz: Wiele, o wiele już temu lat, Nad brzegiem, gdzie ocean grzmi, Zyla dziewczyna ja\ wonny kwiat, Imię jej było Annabel Lee. Pamiętałam, jak jego ciemne spojrzenie wwiercało się w moje oczy oraz palące uczucie głębokiego niepokoju, które we mnie wtedy wzbudziło. To samo uczucie ogarnęło mnie i teraz. Zaschło mi w gardle, w płucach zaczęło brakować powietrza. Czy to mógł być on? Czy to możliwe, aby niewinny wygłup zdołał wywołać coś tak potwornego? Nie chciałam w to wierzyć, lecz patrząc na zdziwione twarze wokół siebie,

zrozumiałam, że nie może być mowy o pomyłce. Ta wiadomość przeznaczona była dla mnie i tylko dla mnie. Jake Thorn powrócił i przebywał razem z nami w tym pokoju. Moją pierwszą reakcją była chęć natychmiastowej ucieczki, ale zwalczyłam ją. Musiałam chronić pozostałe — tylko to mnie powstrzymało. Modliłam się, abyśmy wciąż miały czas, by zakończyć seans jak należy i odesłać zło, które przywołałyśmy, z powrotem tam, skąd przybyło. - Powiedz nam, czego chcesz - zażądała Abby, przełykając głośno ślinę. Jej głos brzmiał nienaturalnie i piskliwie. Co ona wyprawia? Czy nie widzi, na jak głęboką wodę zabrnęłyśmy? Miałam właśnie zażądać od Abby, aby natychmiast skończyła seans, gdy okrągła klamka u drzwi poczęła się gwałtownie trząść. Wibrowała, obracając się na wszystkie strony, jakby jakaś niewidzialna siła próbowała się stąd wydostać. Według wszelkich logicznych przesłanek nie miało to żadnego sensu - drzwi nie były zamknięte na klucz. Stało się oczywiste, że mamy do czynienia ze zjawiskiem nadprzyrodzonym, i część dziewcząt nie wytrzymała. - Spróbujcie się nie ruszać - poprosiłam, starając się mówić tak spokojnie, jak tylko zdołałam, lecz było już za późno. Molly wyrwała ręce z kręgu i w panice zaczęła się wycofywać na czworakach. Zahaczyła przy tym stopą o planszę, która pofrunęła przez pokój, uderzając parokrotnie o drewnianą podłogę. Kieliszek wyleciał wysoko w powietrze, po czym wylądował tuż obok mnie, rozsypując się w drobny mak. I wówczas poczułam na piersiach lodowaty podmuch, tak silny, że prawie pozbawił mnie tchu. Drzwi pokoju otworzyły się gwałtownie, z ledwością utrzymując się w zawiasach. - Molly! - wrzasnęła histerycznie Hallie, gdy wreszcie zdołała wydobyć z siebie głos. - Coś ty zrobiła?! - Nie chcę już się w to bawić - załkała Molly, dławiąc się szlochem. Złapała się skrzyżowanymi rękami wpół, jakby próbując w ten sposób przywrócić ciału choć odrobinę ciepła. —

Beth miała rację, to był głupi pomysł, w ogóle nie powinnyśmy były tego robić! Wstałam, macając po omacku ścianę w poszukiwaniu przełącznika światła, po czym przypomniałam sobie, że w domu nie ma prądu. Zrobiło mi się niedobrze. - Już w porządku, Molly. - Objęłam ją za ramiona i przytuliłam, próbując nie okazywać wzbierającej we mnie paniki. Ktoś musiał zachować zdrowy rozsądek. Molly trzęsła się na całym ciele. Pragnęłam powiedzieć jej, że nic się nie stało, że to tylko niemądra zabawa, z której będziemy się mogły później wspólnie pośmiać. Ale w głębi duszy wiedziałam, że nie były to żadne niewinne igraszki. Pogłaskałam Molly po plecach, starając się ją pocieszyć najlepiej jak umiałam. - Chodźmy na dół i zapomnijmy o wszystkim. - To chyba nie będzie takie łatwe - głos Abby był cichy, ale zabrzmiał dziwnie złowieszczo. Ona sama wciąż klęczała na podłodze, zbierając w skupieniu kawałeczki potłuczonego szkła. - Przestań, Abby - odparłam, zła. - Nie widzisz, że ona się boi? - Nie, Beth, ty nie rozumiesz. - Podniosła wzrok i zobaczyłam, jak cała jej pewność siebie gdzieś znika. Ogarnęło ją takie samo przerażenie, jakie chwilę wcześniej sparaliżowało Molly. - Ona przerwała krąg. - I co z tego? — zapytałam. - Czymkolwiek było to, co przyzwałyśmy, nie byłoby w stanie samodzielnie opuścić kręgu wyszeptała Abby. - Mogłyśmy to jeszcze odesłać z powrotem. Ale Molly... - rozejrzała się nerwowo wokół siebie - Molly właśnie to uwolniła.

Autostrada do piekła Stałam na korytarzu i patrzyłam, jak moje koleżanki w popłochu biegną na dół, potykając się i przepychając jedna przez drugą. Za chwilę wszyscy będą mówić tylko o tym, że w noc Halloween w starym domu Knoxów widziano ducha. I chociaż tak naprawdę żadna z nas niczego nie zobaczyła, to nim nadejdzie świt, historia z pewnością nabierze rumieńców. Zakręciło mi się w głowie i musiałam oprzeć się o barierkę przy schodach, by nie upaść. Wieczór, który zaplanowany został jako pasmo rozrywek, okazał się dla mnie koszmarem. Miałam już dość tego przyjęcia. Chciałam wrócić do domu. Należało tylko znaleźć Xaviera i poprosić go, aby mnie odwiózł. Gdy uczucie słabości ustąpiło, zeszłam do kuchni, gdzie z ulgą przekonałam się, że nie wszyscy postanowili dziś szukać mocnych wrażeń. Na środku pomieszczenia stała blaszana wanna, którą ktoś przytargał ze stodoły, obok zaś tłoczyła się kolejka chętnych do łowienia jabłek. Aktualnie przy wannie klęczała jakaś dziewczyna, ćwicząc oddech, nim zanurzyła twarz w wodzie. Pozostali głośno jej kibicowali. Gdy podniosła głowę, uśmiechała się triumfalnie, choć ciemne pasma mokrych włosów przylepiły się jej do szyi i nagich ramion. W zębach trzymała różowe jabłko. Ktoś pchnął mnie do przodu i dopiero wówczas spostrzegłam, że niechcący przyłączyłam się do grupy oczekujących na swoją kolej.

- Teraz ty! - ze wszystkich stron napierały na mnie ciała uczestników zabawy. Zaparłam się nogami.

- Ja nie gram. Tylko się przyglądałam. - Nie marudź! - przynaglali mnie. - Spróbuj, przecież nic ci się nie stanie! Doszłam do wniosku, że chyba łatwiej będzie złowić jabłko, niż wykłócać się z nimi. Mimo że w głowie mi dudniło, a wewnętrzny głos nakazywał jak najszybciej opuścić to miejsce, uklękłam, przyglądając się swemu zniekształconemu wodą odbiciu. Zacisnęłam powieki i starałam się zignorować ostrzegawczy sygnał, który dźwięczał mi w mózgu. Gdy ponownie otworzyłam oczy, ujrzałam coś, od czego moje serce na chwilę przestało bić. Tuż za moją twarzą majaczyła pod powierzchnią wody jeszcze jedna, wychudzona i dzika, schowana pod głębokim kapturem. Przypominająca szkielet postać ściskała coś w zakrzywionych szponach. Czy to kosa? Wolną ręką sięgnęła ku mnie, a jej nienaturalnie długie palce wydawały się zaciskać na moim gardle niczym macki. Zdawałam sobie sprawę, że to tylko złudzenie, ale byłam pewna, że widziałam już gdzieś tę podobiznę. Rozpoznałam charakterystyczne czarne szaty - oglądałam je na niezliczonych obrazach i książkowych ilustracjach w czasach przygotowań do pobytu na ziemi. Tak ludzie wyobrażali sobie śmierć, nazywali ją kostuchą. Czegóż ona mogła ode mnie chcieć? W moim przypadku nie miała nic do roboty, musiało więc chodzić o coś innego. To jakiś omen. Ale co miał oznaczać? Ogarnięta nagłą paniką, rzuciłam się do ucieczki, roztrącając innych na boki i siłą torując sobie drogę do drzwi. Na zewnątrz doszły mnie jeszcze zduszone okrzyki oburzenia na mój rzekomy brak zainteresowania tradycją Halloween. Nie zwracałam na nie uwagi. Przycisnęłam dłoń do piersi, chcąc uspokoić łomoczące serce. Chłodne powietrze zadziałało otrzeźwiająco, ale wciąż miałam uczucie, że podąża za mną wyimaginowana zjawa, czając się tuż za rogiem i cze-

kając tylko na okazję, by znów chwycić mnie za gardło swymi cienkimi jak papier dłońmi. - Beth, co ty tu robiszP Wszystko w porządku? Zorientowałam się, że słyszę osobliwy dźwięk, lecz dopiero po kilku sekundach dotarło do mnie, że to ja jestem jego źródłem — oddychałam tak głośno i rozpaczliwie, jakbym się dusiła. Rozpoznałam głos pytającego, lecz niestety nie należał on do Xaviera. To Ben Carter, zszedłszy po stopniach werandy, stanął przy mnie i potrząsał mną delikatnie, jak gdyby próbując wybudzić mnie z transu. Obecność drugiej osoby sprawiła, że poczułam się odrobinę lepiej. - Beth, co się stało? Myślałem, że się czymś zakrztusiłaś. - Rozczochrane włosy Bena wpadały do jego brązowych oczu, które teraz przyglądały mi się z troską. Spróbowałam złapać oddech, lecz nic z tego nie wyszło. Kolana się pode mną ugięły i byłabym upadła twarzą na ziemię, gdyby Ben mnie nie przytrzymał. Zdaje się, że w międzyczasie doszedł do wniosku, iż to ja sama ponoszę odpowiedzialność za swój stan. - Co ty, do cholery, wyprawiasz? - zapytał stanowczo, gdy już upewnił się, że nie umieram. Przyjrzał mi się z bliska. Na jego twarzy, pod warstwą niepokoju, dostrzegłam nową myśl. - Piłaś? Już miałam ze zgorszeniem zaprzeczyć podobnym insynuacjom, lecz w porę zorientowałam się, że będzie to być może najlepszy sposób na wytłumaczenie mego dziwacznego zachowania. - Może - odparłam, wykręcając się z jego objęć i stając z wysiłkiem na nogi. Odsunęłam się od niego, walcząc ze łzami. - Dziękuję za pomoc - powiedziałam szybko. - Wszystko w porządku. Naprawdę. W głowie kołatało mi się tylko jedno pytanie: Gdzie jest Xavier? Coś było nie tak, czułam to. Każda komórka mojego ciała ostrzegała mnie, że należy jak najszybciej stąd uciekać. Pośrodku ogrodu znalazłam wierzbę płaczącą i oparłam się o jej pień. Ben wciąż stał obok frontowego wejścia, przypa-

trując mi się z mieszaniną zdumienia i zatroskania. Lecz nie mogłam teraz przejmować się tym, czy go uraziłam. Miałam poważniejsze powody do zmartwień. Czy to możliwe, aby historia się powtarzała? Czy w Venus Cove znów pojawiły się demony? Wiedziałam na pewno, że to miasto zostało uwolnione od wszelkiego zła - dopilnowali tego Gabriel i Ivy. Na własne oczy widziałam, jak Jake'a pochłaniają rozszalałe płomienie. Nie mógł powrócić. Dlaczego więc każdy por mojej skóry zdawał się krzyczeć? Dlaczego krew zastygała mi w żyłach? Poczułam się jak ścigane zwierzę. Z wysypanego żwirem podjazdu, na którym się zatrzymałam, rozciągał się otwarty widok na puste pola za domem oraz rosnący za nimi gęsty las. Widziałam stracha na wróble, stojącego w podwórzu z głową zwisającą bezwładnie na piersi. Miałam nadzieję, że Xavier wraca już z wyprawy nad jezioro. Liczyłam na to, że z chwilą, gdy go zobaczę, lęk odpłynie niczym cofająca się fala. We dwoje byliśmy silni, mogliśmy się nawzajem chronić. Musiałam tylko go odnaleźć. I właśnie wtedy nagły podmuch wiatru zaszeleścił suchą trawą. Szmaty, w które owinięta była kukła, załopotały. Głowa stracha uniosła się gwałtownie, po czym utkwiła we mnie spojrzenie czarnych guzików przyszytych w miejsce oczu. Serce podskoczyło mi w piersi. Wrzasnąwszy ile sił w płucach, obróciłam się na pięcie i biegiem ruszyłam z powrotem w kierunku domu. Przebiegłam zaledwie kilka kroków, nim wpadłam na kogoś. - Heeej, spokojnie - odezwał się jakiś chłopak, odskakując niezdarnie na bok. - Co się dzieje? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. Mówił zdecydowanie zbyt bełkotliwie jak na demona, a podniósłszy wzrok, przekonałam się, że z wyglądu też raczej go nie przypomina. Nie był za nic przebrany i odnosiłam mgliste wrażenie, że skądś go znam. Uspokoiłam się nieco, gdy uświadomiłam sobie, że to Ryan Robertson, który partnerował Molly na balu absolwentów. Wyszedł na zewnątrz

z grupką kolegów, w ręku trzymał na wpół dopalonego papierosa. Pozostali rzucili mi kilka rozkojarzonych spojrzeń, nie zwracając na mnie dalszej uwagi. W powietrzu unosił się intensywny, gorzkawy i podejrzanie gryzący zapach, którego nie znałam. Dotknęłam swego policzka — był rozpalony. Chłodne powietrze przynosiło zdecydowaną ulgę. - Nic mi nie jest - odparłam, starając się, aby wypadło to przekonująco. Ostatnią rzeczą, jakiej w tym momencie pragnęłam, było wzbudzanie niepotrzebnego zamieszania. - To dobrze. — Ryan przymknął powieki. — Bo nie byłoby fajnie, gdyby cokolwiek ci było... jeśli kojarzysz, o co mi chodzi. Ściągnęłam brwi. Nie brzmiało to zbyt zrozumiale. A może tylko ja tak to odbierałam? Czyżbym już do końca postradała zmysły, czy też to wina tego zwariowanego przyjęcia? Podskoczyłam w miejscu, ponieważ trzasnęły drzwi wejściowe. Na werandzie pojawiła się Molly. - Beth, tu jesteś! — Mój widok najwyraźniej ją ucieszył. Zbiegła szybko po schodkach. - Aleś mnie wystraszyła! Nie wiedziałam, dokąd poszłaś. - Obrzuciła pogardliwym wzrokiem Ryana oraz jego kompanów. - A co ty z nimi robisz? - Ryan mi tylko pomógł - wymamrotałam. - Ja bardzo lubię pomagać — dorzucił Ryan urażonym tonem. Oczy Molly spoczęły na ręcznie skręconym papierosie w jego dłoni. - Jesteś naćpany ? - zapytała ostro, waląc go pięścią w ramię. - Nie naćpany — wyjaśnił Ryan. - Powinnaś raczej powiedzieć: upalony. - Ty kretynie! — wybuchnęła Molly. - Miałeś mnie odwieźć do domu! Nie mam zamiaru spać w tej nawiedzonej dziurze. - Przestań jęczeć, na lekkim haju lepiej prowadzę — odparł Ryan. - Wyostrzają mi się zmysły. Przy okazji, jest tu gdzieś może wiadro?... - Jak chcesz rzygać, to nie przy mnie - ostrzegła Molly.

- Chodźmy stąd - powiedziałam do niej. - Pomożesz mi znaleźć Xaviera? Moja propozycja wywołała falę niemrawych protestów ze strony Ryana i spółki. - Pewnie - odparła Molly, spoglądając na nich z politowaniem. - Nie ma sensu dłużej tu siedzieć. Zdążyłyśmy dojść zaledwie do drzwi, zamierzając wejść do środka i poszukać Xaviera, gdy odgłos przedzierającego się przez wysoką trawę motocykla kazał nam obejrzeć się za siebie. Zatrzymał się z piskiem opon tuż przed nami, wyrzucając w powietrze fontannę żwiru. Molly przysłoniła oczy, chroniąc je przed jaskrawym światłem reflektora. Kierowcy musiało bardzo się spieszyć, ponieważ błyskawicznie zeskoczył z motoru, pozostawiając przy tym włączony silnik. Miał na sobie znoszoną skórzaną kurtkę pilotkę oraz czapeczkę baseballową założoną daszkiem do tyłu. Momentalnie rozpoznałam tego wysokiego, dobrze zbudowanego chłopaka - był to Wesley Cowan. W każdy piątek mijaliśmy z Xavierem jego dom, wracając ze szkoły. Nieodmiennie pucował starego mercedesa swojego taty, przygotowując go na weekendowe szaleństwa. Grał z Xavie-rem w drużynie piłki wodnej i zaliczał się do jego najbliższych przyjaciół. Podobnie jak jednym, tak i drugim niełatwo było wstrząsnąć. Mało co mogło zaburzyć spokój pewnego siebie, zrównoważonego Wesa. Tym bardziej zaskoczył mnie teraz jego widok: w wysmarowanej błotem koszuli, z twarzą ściągniętą przerażeniem. Molly instynktownie wyciągnęła rękę, chwytając go za ramię. - Wes, co się stało? Zdyszany, z trudem wydobywał z siebie głos. - Był wypadek. Nad jeziorem - wycharczał. - Niech ktoś zadzwoni po pogotowie! Zarówno Ryan, jak i jego koledzy wytrzeźwieli natychmiast. Zgodnym ruchem sięgnęli do kieszeni, wyciągając z nich telefony komórkowe.

- Nie ma sygnału - oznajmił ten pierwszy po kilku nieudanych próbach. Wymachiwał ze złością aparatem, przeklinając pod nosem. - Musimy być poza zasięgiem. - Co dokładnie zaszło? - zapytała Molly. Wes posłał w moim kierunku dziwne, nieomal błagalne spojrzenie; wyglądało to tak, jakby próbował mnie za coś przepraszać. - Namówiliśmy go, żeby skoczył na główkę z gałęzi. Okazało się, że na dnie były kamienie. Uderzył się w głowę. Nie możemy go docucić. Mówiąc to, nie odrywał wzroku od mojej twarzy. Dlaczego akurat mnie sobie wybrał? Milczałam, choć z wolna do mego wnętrza zakradała się panika, zaciskając lodowate szpony. Nie mogło przecież chodzić o Xaviera. To na pewno nie on. Xavier był odpowiedzialny, poszedł tam po to, by ich pilnować. Z pewnością udziela teraz pierwszej pomocy, czekając, aż przyjedzie karetka. Wiedziałam jednak, że serce nie przestanie walić mi o żebra, dopóki wszystko się nie wyjaśni. Ktoś inny zadał pytanie, na które ja nie umiałam się zdobyć. - Ale kto jest ranny? Oczy Wesleya przepełniło poczucie winy. Zawahał się o ułamek sekundy za długo i zrozumiałam, jaka będzie odpowiedź, zanim jej udzielił. - Woods. - Zabrzmiało to jak suche stwierdzenie faktu, wyzute z wszelkich emocji. Dopiero później, gdy odtwarzałam tę scenę w pamięci, wydało mi się to dziwne. Ale teraz czułam tylko, jak uginają się pode mną kolana. Spełniły się moje najgorsze obawy. Zawsze najbardziej bałam się nie tego, co może przytrafić się mnie, lecz tego, że coś mogłoby stać się Xavierowi. Osunęłam się bezwładnie na Ryana, który stara! się mnie przytrzymać, choć sam z ledwością stał na nogach. A więc taka była nagroda za to, że postanowiliśmy spędzić trochę czasu osobno. Nie mogłam uwierzyć w to, że los mógłby być tak okrutny. Jeden jedyny raz nasze ścieżki się rozchodzą - i Xavier kończy nieprzytomny. Wes ukrył twarz w dłoniach i jęknął. - Jezu, ale mamy przerąbane.

- Był pijany? - zapytał Ryan. - Pewnie, że tak - warknął tamten. - Jak my wszyscy. Przez cały czas trwania mego związku z Xavierem ani razu nie widziałam, żeby wypił więcej niż dwa piwa. Nigdy nie brał do ust mocniejszego alkoholu, uważał, że to lekkomyślność. Za nic nie potrafiłam go sobie wyobrazić pijanego. To po prostu nie miało sensu. - Niemożliwe - powiedziałam odrętwiałym głosem. - Xavier nie pije. - Jesteś pewna? Zawsze kiedyś jest ten pierwszy raz. - Zamknijcie się i wezwijcie karetkę! - wrzasnęła Molly. Poczułam, że obejmuje mnie za ramiona, a jej kasztanowe loki dotykają mojego policzka. - Już dobrze, Bethie, wszystko będzie dobrze powtarzała. Wesley nie przestawał się nam przyglądać. Jego wcześniejsze zdenerwowanie zdawało się zmieniać w jakąś perwersyjną radość z mojej rozpaczy. W tym czasie przybyło więcej osób i każdy miał swoje zdanie co do tego, jak należy postąpić. Ich głosy mieszały się w jeden niezrozumiały szum. - Jak bardzo jest źle? Może zawieziemy go do lekarza? - Jeżeli zadzwonimy po pogotowie, będzie straszna afera. - Nie, no świetnie - padła ironiczna odpowiedź. - Poczekajmy po prostu w takim razie, może się sam ocknie. - Jak to wyglądało, Wes? - Nie wiem do końca. - Wesley wyglądał na zmieszanego. - Rozciął sobie głowę. Było sporo krwi... - Cholera. Nie ma co, trzeba wezwać pomoc. Wizja Xaviera leżącego na ziemi w kałuży krwi otrzeźwiła mnie. - Muszę do niego iść! - Ruszyłam w stronę Wesleya, potykając się. - Niech ktoś mi pokaże drogę do tego jeziora! - Molly dogoniła mnie, chwytając za rękę pełnym współczucia, acz stanowczym gestem.

- Uspokój się, Beth - powiedziała. - Czy ktoś może ją tam zawieźć?

- Nie wygłupiaj się, Molly, jezioro jest daleko w lesie - odparł Ben. - Nie da się tam dostać samochodem. Jedźcie lepiej do miasta i zadzwońcie po tę cholerną karetkę. Nie chciałam zmarnować ani jednej sekundy więcej, słuchając ich bezsensownych rozważań, podczas gdy Xavier potrzebował mojej pomocy. - Idę - oznajmiłam, przyspieszając kroku. - Zaczekaj! Zawiozę cię. - Do Wesa najwyraźniej powróciły wyrzuty sumienia. - Biegnąc po ciemku, wiele nie wskórasz - dodał bez przekonania, jakby zdając sobie sprawę, że i tak nie umniejszy to jego udziału w całym zajściu. - Lepiej nie - zaprotestowała Molly z troską. - Zostań tu, a my pojedziemy po lekarza. - A może zadzwonimy po jego tatę? - zaproponował ktoś. - Jest chyba chirurgiem, nie? - Świetny pomysł. Trzeba poszukać numeru. - Pan Woods to spoko gość, nie zgłosi tego. - Rewelacja, a jak macie zamiar się z nim skontaktować bez zasięgu? - sądząc po głosie, Ben stracił cierpliwość. - Telepatycznie? Z trudem utrzymywałam skrzydła w ryzach; odruchowo wyrywały się na wolność, by zanieść mnie do Xaviera. Nie wiedziałam, jak długo jeszcze uda mi się nad nimi zapanować. Popatrzyłam z niecierpliwością na Wesleya. - Na co czekamy? Bez słowa wsiadł na motor i podał mi rękę, pomagając wdrapać się na miejsce za nim. Maszyna lśniła w świetle księżyca niczym jakiś kosmiczny owad. - Halo! A może byś tak założyła kask? - zapytał szorstko Ben, podczas gdy Wes kopniakiem wrzucał bieg. Ben żywił głęboką pogardę zarówno dla szkolnych mięśniaków, jak i ich karkołomnych popisów. Widziałam też, że szczerze martwi się o moje bezpieczeństwo, zważywszy na wątpliwą reputację Wesleya. Rozumiałam jego pobudki, ale w tym momencie interesowało mnie tylko to, by jak najszybciej dotrzeć do Xaviera.

- Nie ma czasu - odparł krótko Wes. Sięgnął do tyłu, łapiąc mnie za ręce i owijając je sobie wokół talii. — Trzymaj mocno -pouczył. — I nie puszczaj, cokolwiek by się działo. Motocykl zawrócił w miejscu, po czym ruszył podjazdem, niemal kładąc się na zakrętach, a następnie popędził w kierunku czarnej wstęgi autostrady. -Ale jezioro jest chyba w drugą stronę?! - Zawołałam, przekrzykując ryk silnika. - To skrót! - wrzasnął Wes w odpowiedzi. Spróbowałam odnaleźć Xaviera myślami, by wybadać, jak duże odniósł obrażenia. Napotkałam jednak zupełną pustkę. Zaskoczyło mnie to - na ogół byłam w stanie wyczuć każdą zmianę jego nastroju szybciej niż on sam. Gabriel wyjaśnił mi, że jeśli Xavierowi kiedykolwiek coś się stanie, ja pierwsza będę o tym wiedziała. A jednak teraz nic podobnego nie nastąpiło. Czyżby to z powodu nerwów związanych z tym idiotycznym seansem? Wjechaliśmy właśnie na autostradę i zaczynaliśmy nabierać prędkości, gdy ktoś za nami zawołał moje imię. Nawet poprzez hałas, jaki robił motor, rozpoznałam ten najdroższy mi ze wszystkich głos — od kilku godzin nie pragnęłam niczego innego, jak tylko go usłyszeć. Momentalnie oprzytomniałam. Wes skręcił gwałtownie kierownicę i w sekundę później zobaczyłam Xaviera stojącego na poboczu, skąpanego w srebrzystej poświacie. Kamień spadł mi z serca. Wyglądało na to, że nic mu nie jest. - Beth? - powtórzył ostrożnie. Stał dosłownie o kilka metrów od nas. Byłam tak szczęśliwa, widząc go całym i zdrowym, że nie nabrałam żadnych podejrzeń. W ogóle się nie zastanawiałam, dlaczego tak bardzo zaskoczył go nasz widok. - Dokąd jedziecie? - zapytał. - A ty, Wes, skąd u licha wytrzasnąłeś ten motocykl? - Xavier! - wykrzyknęłam, osłabła z ulgi. - Dzięki Bogu, ocknąłeś się! Jak twoja głowa? Oni tam strasznie się martwią. Musimy wrócić i dać znać, że już wszystko w porządku.

- Moja głowa? - dopytywał się z coraz większym zdziwieniem. — O czym ty mówisz? - Jak to o czym, o wypadku! Możesz mieć wstrząs mózgu. Wes, pomóż mi zsiąść z tej machiny. - Beth, czuję się doskonale. - Xavier podrapał się po głowie. - Nie miałem żadnego wypadku. -Ale przecież... - zaczęłam, urywając w pół zdania. Rzeczywiście, dobre samopoczucie najwyraźniej mu dopisywało. Ale nie dość na tym: nie miał na sobie nawet jednego zadrapania, niczego, co mogłoby wskazywać na jakikolwiek uraz. Wyglądał dokładnie tak samo jak w chwili, gdy się rozstawaliśmy. Ledwo widocznym ruchem zmienił teraz pozycję na bardziej obronną. Jego błękitne oczy pociemniały - zrozumiał, że coś jest nie tak. - Beth - powiedział powoli. - Zejdź, proszę, z tego motoru. -Wes? - poklepałam go delikatnie po ramieniu, zdając sobie nagle sprawę z tego, że od początku mojej rozmowy z Xavierem nie odezwał się ani jednym słowem. Czułam pod sobą wibracje silnika, ale siedząca przede mną osoba pozostawała nieruchoma, zapatrzona gdzieś w dal. Xavier usiłował postąpić krok do przodu, ale coś mu w tym przeszkodziło i pozostał na miejscu. Starał się mówić spokojnie, mimo to w jego głosie wyraźnie dało się wyczuć napięcie. - Beth, czy ty mnie słyszysz? Zsiądź natychmiast! Postawiłam obie stopy na ziemi, chcąc go uspokoić, lecz gdy tylko spróbowałam oderwać ręce od talii Wesleya, ten nagle dodał gazu i motocykl wystrzelił do przodu. Musiałam przytrzymać się jeszcze mocniej, żeby nie spaść. Do tego momentu sądziłam, że cała ta sprawa to jakiś wyszukany dowcip, który po prostu nie spodobał się Xavierowi. Lecz wówczas zobaczyłam, jak szarpie włosy w geście bezsilnej złości, a jego twarz ściąga skurcz bólu. Dostrzegłam w jego oczach coś, czego nie widziałam od tamtego nieszczęsnego popołudnia na cmentarzu, kiedy to leżał unieruchomiony, zmuszony patrzeć, jak mnie zabierają. Teraz miały ten sam wyraz: skrajnej desperacji, świadczący o tym, że sytuacja jest dramatyczna. Tak patrzy

człowiek, który znalazł się oko w oko z jadowitym wężem i wie, że jeden fałszywy ruch może oznaczać zgubę. Wes kręcił kółka, ciesząc się z niepokoju, jaki wzbudzał. Xavier krzyknął coś do niego i chciał do nas podbiec, ale niewidzialna bariera zagrodziła mu drogę. Zaciskając zęby, czynił rozpaczliwe wysiłki, by ją pokonać, lecz nie zdały się one na nic. Motocykl śmigał mu przed nosem w tę i z powrotem, drażniąc się z nim tylko. — O co chodzi? — zawołałam, gdy wreszcie zatrzymaliśmy się, wzniecając obłok kurzu. - Xavier, co się dzieje? Staliśmy teraz bliżej niego. W jego oczach ujrzałam nie tylko cierpienie, ale także gniew i olbrzymią frustrację, spowodowane faktem, iż nie jest w stanie mi pomóc. Zrozumiałam, że znalazłam się w prawdziwym niebezpieczeństwie. Mało tego: być może dotyczyło to nas obojga. — Beth... to nie jest Wes. - Na te słowa od stóp do głów przeszył mnie zimny dreszcz. Poczułam, że robi mi się słabo. Spróbowałam jeszcze raz oderwać się od Wesleya. Byłam gotowa choćby zeskoczyć w biegu, lecz nie mogłam poruszyć ramionami. Wydawały się przyspawane niewidzialną siłą. - Przestań! Wypuść mnie! - błagałam. - Za późno - odparł Wesley, tyle tylko, że nie był to już on. Mówił teraz z wyraźnym angielskim akcentem. Ten gładki, aksamitny głos prześladował mnie w snach tak długo, że rozpoznałabym go wszędzie. Ciało, którego dotykałam, zaczęło się zmieniać pod moimi palcami. Szeroka, umięśniona klatka piersiowa i rozbudowane barki ustąpiły miejsca węższej, bardziej kościstej posturze. Ogromne dłonie stały się szczupłe i białe jak śnieg, czapka z daszkiem sfrunęła mu z głowy. Na koniec obrócił się twarzą do mnie. Jej widok sprawił, że żołądek podszedł mi do gardła. Nie zmieniła się ani na jotę. Czarne, lśniące, sięgające ramion włosy kontrastowały silnie z bladą cerą. Ten sam wąski, lekko garbaty nos, te same wystające kości policzkowe, które, zdaniem Molly, nadawały mu

wygląd modela. Rozchylone usta ukazywały rząd drobnych, olśniewająco białych zębów. Tylko oczy były inne. Zdawały się pulsować mroczną energią, a kiedy spojrzałam w nie głębiej, spostrzegłam, że nie są już ani zielone, ani czarne, jakimi je zapamiętałam, łecz mają teraz odcień brudnej, ciemnej czerwieni. Dokładnie taki sam kolor ma wyschnięta krew. - NIE! - ryknął Xavier z twarzą wykrzywioną rozpaczą. Jego krzyk ginął na wietrze, niosąc się dalekim echem po pustej autostradzie. - ZOSTAW JĄ! Nie wiem do końca, co wydarzyło się potem. Z pewnością Xavier wyzwolił się w jakiś sposób z bezruchu, ponieważ widziałam, jak pędzi ku mnie ile sił. Mogłam też poruszać rękami, zaczęłam się więc wyrywać. Natychmiast jednak poczułam przeszywający ból i zdałam sobie sprawę, że to Jake trzyma mnie za włosy. Prowadził motor jedną ręką. Nie zwracając uwagi na nic, walczyłam zaciekle, lecz bez rezultatu. - Mam cię — wymruczał mi wprost do ucha. Mówił tonem zdobywcy zadowolonego z łupu. Dodał gwałtownie gazu, a silnik zawył niczym rozjuszona bestia. Motorem zarzuciło i omal się nie przewróciliśmy. - Xavier! - krzyknęłam, gdy nas dogonił. Oboje jednocześnie wyciągnęliśmy ręce i nasze palce prawie się spotkały. Lecz Jake wykonał niespodziewany skręt, uderzając z impetem w Xaviera. Usłyszałam głuchy łomot, gdy metal wbił się w jego ciało. Odrzuciło go w tył, a następnie potoczył się bezwładnie na pobocze. Krzyczałam cały czas. Później straciłam go z oczu. Motocykl pognał przed siebie, zostawiając go leżącego w chmurze pyłu. Kątem oka dostrzegłam ludzi wbiegających na drogę, widać przyciągnął ich hałas. Modliłam się tylko o to, aby zdołali znaleźć Xaviera, nim będzie za późno. Mknęliśmy ciemną, pustą autostradą, która rozciągała się przed nami niczym czarny dywan. Jake pędził z tak oszałamiającą prędkością, że wchodząc w zakręty, niemal dotykaliśmy kolanami ziemi. Każda cząsteczka mnie wyrywała się z powrotem do Xaviera. Mojej jedynej miłości. Światła mego

życia. Myśl o jego znieruchomiałym ciele sprawiała, że ucisk w piersiach stawał się nie do wytrzymania. Pogrążyłam się w bólu tak wszechogarniającym, że było mi wszystko jedno, dokąd Jake mnie wiezie i co tam na mnie czeka. Chciałam jedynie wiedzieć, czy Xavierowi nic się nie stało. Starałam się nie brać pod uwagę najgorszego, aczkolwiek słowo „śmierć" dźwięczało mi w uszach z siłą kościelnego dzwonu. Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że płaczę. Całym moim ciałem wstrząsał potężny, rozdzierający szloch, oczy piekły od łez. Nie pozostało mi nic innego, jak tylko zwrócić się do Stwórcy. Modliłam się, błagałam, targowałam - zrobiłabym wszystko, byleby ochronił Xaviera. Nie zniosłabym, gdyby mi go odebrano. Mogłam wytrzymać każde cierpienie, najgorsze nawet tortury, zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Gotowa byłam przetrwać Armagedon i wszystkie plagi, jakie niebo zdolne jest zesłać, lecz nie życie bez niego. Nawiedziła mnie osobliwa myśl: jeśli Jake zabił Xaviera, będzie musiał za to zapłacić. Nie obchodziło mnie, ile najświętszych nawet praw miałabym złamać - i tak wystawiłabym mu rachunek za swoją stratę. Wybaczyłabym każdą, najgorszą nawet zbrodnię, z wyjątkiem tej popełnionej przeciwko Xavierowi. A więc Jake - tak mi dopomóż Bóg otrzyma to, na co zasłużył. Pragnęłam rozerwać go na strzępy, ukarać za to, że kolejny raz zniszczył mój świat, zatruł go swoim jadem. Czułam się zbrukana samym faktem, że zmuszona jestem przebywać tak blisko niego. Przez moment miałam ochotę wychylić się z całej siły w bok i przewrócić motor. Przy tej szybkości najprawdopodobniej oboje skończylibyśmy jako mokra plama na asfalcie, ale było mi już wszystko jedno. Nim mój rozszalały umysł zdołał zupełnie wymknąć się spod kontroli, wydarzyło się coś, czego nie umiałabym wyobrazić sobie w najgorszych nawet koszmarach. Powinnam była krzyczeć z przerażenia, sama myśl o tym powinna była odebrać mi zmysły. Tymczasem nie czułam nic prócz obezwładniających mdłości, które wydawały się brać swoje źródło nie

w żołądku, lecz w sercu i duszy, rozpełzając się po całym ciele. Wbrew wszelkim prawom grawitacji droga przed nami uniosła się i prowadziła teraz pionowo w górę. Na jej środku pojawiła się głęboka, poszarpana szczelina. Autostrada rozdzielała się na dwoje. Wyrwa powiększała się niczym gigantyczne, wygłodniałe usta, czekające tylko, aby nas połknąć. Smagający twarz wiatr stawał się coraz gorętszy, ze środka wydobywała się para. Podświadomie zgadłam, co to jest, ponieważ zionęło stamtąd bezgraniczną pustką. Wjeżdżaliśmy w bramę prowadzącą wprost do piekła. I stało się. Krzyknęłam wreszcie, gdy motocykl zawisł na chwilę w powietrzu. Jake zgasił silnik na sekundę przed tym, jak runęliśmy bezgłośnie w dół. Odwróciłam się, by zobaczyć, jak szczelina za nami zamyka się, a za nią znikają księżyc, drzewa, cykady i cała ziemia, którą tak ukochałam. Nie wiedziałam, ile czasu upłynie, zanim ją znów zobaczę. Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętałam, był bezwładny lot i mój własny, ochrypły krzyk. Potem wchłonęła nas ciemność.

Witaj w moim świecie Rozejrzałam się wokół siebie zdezorientowana, drżąc w cienkiej satynowej sukience. Nie pamiętałam nic ze sposobu, w jaki się tu dostałam. Włosy miałam wilgotne od potu, przypięte do

pleców skrzydła zniknęły. Musiały obluzować się i odpaść podczas drogi. Nic tutaj nie wydawało się w najmniejszym nawet stopniu znajome. Stałam samotnie pośrodku pogrążonej w mroku brukowanej alejki. Moje stopy spowijała mgła, wszędzie unosił się nieznany mi gryzący zapach. Przywodził na myśl smród rozkładu, tak jakby już samo powietrze było martwe. Wyglądało to jak opuszczona dzielnica jakiegoś miasta, ponieważ w oddali dało się dostrzec zadymione sylwetki drapaczy chmur oraz iglice wież. Nie sprawiały one jednak wrażenia realnych, a raczej wyciętych ze starej fotografii - były wyblakłe i rozmyte. W bezpośrednim sąsiedztwie zaś widziałam tylko ceglane mury pokryte ordynarnym graffiti. W wielu miejscach zaprawa wykruszyła się i powstały dziury, które ktoś zapchał gazetami. Słyszałam (albo też wydawało mi się, że słyszę) biegające za nimi szczury. Z kontenerów wysypywały się śmieci, a okna - poza kilkoma, które zabito deskami - pozbawione były szyb. Gdy spojrzałam w górę, zobaczyłam, że nie mam nad sobą nieba, a jedynie trudną do opisania ciemną przestrzeń, niekiedy mętną i wodnistą, a niekie-

dy gęstą jak smoła. Ciemność ta oddychała niczym żywa istota i była czymś znacznie więcej niż tylko zwykłym brakiem światła. Rzucana przez staroświecką latarnię mleczna poświata pozwoliła mi dojrzeć zaparkowany kilka metrów dalej motocykl. Nigdzie nie było śladu kierowcy. Widok ten wywołał w mojej głowie osobliwy zamęt, zmuszając do skupienia się z powrotem na moim aktualnym położeniu. Usiłowałam przypomnieć sobie, co się właściwie stało, lecz pamięć uporczywie odmawiała mi posłuszeństwa. Przed oczami przelatywały mi oderwane od siebie, przypadkowe obrazy. Mgliście majaczył wśród nich jakiś wielki, stary dom tuż przy autostradzie, szczerzące się w uśmiechu, wycięte z dyni latarnie, a w tle wesołe głosy rozbawionych nastolatków. Słyszałam ogłuszające wycie silnika, a potem dźwięk swego imienia. Ale to wszystko były tylko pojedyncze fragmenty układanki, którą z trudem zaczynałam rozpracowywać. Zupełnie, jakby mój umysł odcinał mi dostęp do wspomnień ze strachu, że mogłabym sobie z nimi nie poradzić. Wyławiałam je kawałkami, z których większość była kompletnie niezrozumiała. Wtem jedno, wyjątkowo wyraźne, wypłynęło na powierzchnię, wyrywając z mojej piersi głośne westchnienie. Byłam wciąż jeszcze na ziemi i, sparaliżowana strachem, patrzyłam, jak motocykl kierowany przez chłopca o kruczoczarnych włosach wjeżdża pełnym rozpędem w rozpadlinę powstałą w jezdni. Jak coś takiego w ogóle jest możliwe? Odnosiłam wrażenie, że stoję w tej pustej alejce już od jakiegoś czasu, mimo to nie miałam pojęcia, ile mogło go upłynąć. Mój umysł wydawał się ociężały i pracował powolnie, a każda próba zebrania myśli stanowiła żmudny wysiłek. Jęknęłam, rozmasowując pulsujące skronie. Cokolwiek się wydarzyło, odbiło się na mnie również w sensie fizycznym - wszystkie członki miałam obolałe, a mięśnie drżały, jakbym dopiero co wzięła udział w maratonie. - Potrzeba kilku dni na przystosowanie się - odezwał się ktoś słodkim jak miód głosem. To Jake Thorn wyłonił się z cienia i stanął u mego boku. Przemawiał z zażyłością, która nakazywała sądzić, że znamy się od tak dawna, iż wszelkie formalności wydają się zbędne. Jego nagłe

pojawienie się natychmiast wyostrzyło moje zmysły. - Do tego czasu możesz odczuwać lekką dezorientację lub suchość w gardle - dorzucił. Jego nonszalancki ton doprowadzał mnie do szału. Pomimo osłabienia miałam ochotę wrzeszczeć i gdyby moje gardło nie robiło wrażenia wyschniętego na wiór, z pewnością bym to uczyniła. - Co się dzieje? - wychrypiałam zamiast tego. - Gdzie ja jestem? - Nie ma powodu do paniki - odparł. Przypuszczalnie próbował mnie w ten sposób pocieszyć, ale ponieważ coś takiego nie leżało w jego możliwościach, zabrzmiało to protekcjonalnie. Spojrzałam na niego, nie starając się nawet ukryć powątpiewania. - Spokojnie, Beth. Nic ci nie grozi. - Co ja tu robię? - Było to raczej żądanie wyjaśnień niż pytanie. -Wydawało mi się, że to dość oczywiste? Jesteś tutaj jako mój gość i postarałem się dopilnować wszystkiego tak, aby twój pobyt zaliczał się do udanych. - Patrzył na mnie z wyraźną nadzieją, co było tak do niego niepodobne, że na moment zabrakło mi słów. Przyglądałam mu się szeroko otwartymi oczami. - Nie martw się, Beth, to miejsce może być naprawdę przyjemne, jeśli przebywa się w otoczeniu odpowiednich osób. Jakby w odpowiedzi na to zdanie ziemia pod nami zaczęła wibrować. Piosenka, którą zapamiętałam jako przebój zeszłego lata, ryknęła znienacka na cały regulator, odbijając się głośnym echem wśród murów. Zdawała się dochodzić zza grubych stalowych drzwi przy końcu alejki. Tak mogłoby wyglądać wejście do więzienia o zaostrzonym rygorze, aczkolwiek w tym przypadku był to raczej jakiś klub - sądząc po błyskającym kolorowo neonie. „Pycha", głosił napis. Ogonek litery P spływał po krawędzi dachu, rozgałęziając się i tworząc coś, co miało zapewne przedstawiać pióropusz z pawich piór. - „Pycha" to jedna z najbardziej obleganych u nas dyskotek - wyjaśnił Jake. - Poza tym tylko tędy można się dostać

do środka. Pozwolisz? - wytwornym gestem zasugerował, że powinnam pójść przodem, lecz moje nogi zrobiły się nagle ciężkie jak z ołowiu, odmawiając mi posłuszeństwa. Jake zmuszony był ująć mnie za ramię i poprowadzić. Mgła rozwiała się, ukazując parę młodych ludzi stojących po obu stronach drzwi. Kobieta, blada i chuda jak patyk, miała na sobie jedynie wyszywane cekinami szorty, skórzany stanik oraz buty na najwyższym obcasie, jaki kiedykolwiek zdarzyło mi się widzieć. Ze stanika aż do pępka zwieszały się, poprzyczepiane na haczykach, cienkie srebrne łańcuszki, tworząc coś w rodzaju kurtyny. Platynowe blond włosy obcięte były na krótko, a z pomalowanych na czarno ust zwisał papieros. Ze zdumieniem odnotowałam, że jej towarzysz gustował w jeszcze bardziej wyrazistym makijażu: powieki jego oczu pociągnięte zostały grubą kreską, na paznokciach połyskiwał czarny lakier. Ubrany był w skórzaną kamizelkę narzuconą na gołe ciało oraz kraciaste spodnie o zwężanych dołem nogawkach. Wszędzie, gdzie się dało, nosił kolczyki. Kobieta przeciągnęła sugestywnie po wargach końcem przekłutego języka, obrzucając mnie od stóp do głów wygłodniałym wzrokiem. - Proszę, proszę - zamruczała, gdy podeszliśmy bliżej. - Co to się tu przypałętało... Toż to świecąca w ciemności laleczka. - Dobry wieczór, Larisso. Elliott. - Pozdrowienie Jakea przyjęte zostało milczącym, jednoczesnym skinieniem obu głów. Elliott uśmiechnął się cynicznie pod nosem, posyłając Ja-ke'owi znaczące spojrzenie. - Zdaje się, że ktoś tu wziął sobie coś, co nie było jego własnością. Twarz Jake'a rozjaśniła się w wyrazie bezgranicznego triumfu. - O nie, ta pani jest moja. - Teraz już tak. - Larissa roześmiała się niskim, gardłowym śmiechem. Miała oczy umalowane w sposób, który nadawał im koci wyraz. Rozmawiali o mnie tak, jakbym nie stała obok. Wytrącało mnie to z równowagi. Czułam się

sprowadzana do roli trofeum. Gdybym była w nieco lepszej formie, zapewne nie omieszkałabym wyrazić swego oburzenia. Tymczasem zadałam jedyne pytanie, jakie przyszło mi do głowy. Usłyszałam siebie samą mówiącą głosem zagubionego dziecka. - Kim jesteście? Elliott zacmokał z dezaprobatą. - Raczej średnio bywała z niej dziewczynka. - Rozzłościło mnie to stwierdzenie. - Nie twoja sprawa! - odparowałam, wywołując tym falę wesołości. - A jaka zabawna - stwierdziła po chwili Larissa. Oboje przekrzywili głowy, przyglądając mi się z irytującą dociekliwością. - Co jeszcze potrafi robić? - A, takie tam - warknęłam, zła. - Salta w tył, rzucanie nożem, te sprawy. Jake westchnął, nagle znudzony. - Możemy sobie to darować? Larissa posłusznie wzruszyła ramionami, pochylając się, by zajrzeć mi w oczy. - Chcesz wiedzieć, kim jesteśmy, laleczko? - zapytała. - Jesteśmy psami na straży. - Słucham? - Tego się nie spodziewałam. - Pilnujemy drzwi. Nikt tu nie wejdzie ani stąd nie wyjdzie bez naszego pozwolenia. - Ale oczywiście ty, jako VIP - zadrwił Elliott - możesz od razu ruszać do przodu, czy może raczej w dół. - Oboje z Larissą zachichotali tajemniczo. - A co, jeśli nie zechcę? - zapytałam wyzywającym tonem. Elliott uniósł pytająco brew, machając ręką w bliżej nieokreślonym kierunku. - Skarbie, a widzisz tu jakieś inne miejsce, do którego można by pójść?

Musiałam mu przyznać rację. Wokół alejki roztaczała się jedynie przytłaczająca, skłębiona ciemność z rodzaju tych, które wydają się zdolne pożreć każdego. Widać było tylko jedną ścieżkę, zakończoną jedyną parą drzwi. Jeden kierunek ruchu. I choć na samą myśl o przejściu dalej odczuwałam mdłości, zdawałam sobie sprawę, że błąkanie się samotnie w tych ciemnościach grozi jeszcze większym niebezpieczeństwem. Nie miałam pojęcia, co lub kto może się tam czaić. W dalszym ciągu nie wiedziałam nawet, gdzie jestem. Na uchu poczułam ciepły oddech Jake'a. - Wszystko będzie dobrze - wymruczał. - Zaopiekuję się tobą. - Zadziwiające było to, że oni wszyscy zdawali się czekać na moją decyzję. Tak jakbym rzeczywiście miała jakiś wybór. Wyprostowałam się i z pozorną brawurą postąpiłam krok do przodu. Lanssa obnażyła zęby w uśmiechu, łapiąc mnie mocno za nadgarstek, a następnie obracając go ku górze. Uścisk jej dłoni był zimny i przypominał szczypce, ale postarałam się nie mrugnąć okiem. Przytrzymała moją rękę, podczas gdy Elliott przycisnął coś do skóry. Przygotowałam się na dotkliwy ból, jednak gdy spojrzałam w dół, okazało się, że jest tam tylko atramentowy odcisk. Chodziło o zwykłą pieczątkę zezwalającą na wejście do środka. Miała kształt uśmiechniętej buźki. Zadźwięczał brzęczyk i ciężkie drzwi się rozsunęły. Jake powiódł mnie do rozległego, wyłożonego wykładziną foyer, z którego na różne strony prowadziły wąskie kręcone schody, tworząc istny labirynt. Nie było czasu, by dokładniej im się przyjrzeć, ponieważ od razu skierowaliśmy się ku tym znajdującym się najbliżej środka. Dudniąca muzyka stała się jeszcze głośniejsza, gdy zaczęliśmy schodzić w dół. Hałas był tak trudny do zniesienia, że obróciłam się z wahaniem w powrotem w kierunku otwartego wejścia. Larissa najwyraźniej czytała mi w myślach. - Za późno na zmianę zdania, kochana - powiedziała. -Witaj w naszym świecie. To rzekłszy, zasunęła za nami metalowe wrota. Ruszyłam ostrożnie za Jakiem, aż dotarliśmy na olbrzymi parkiet, na którym w straszliwym ścisku

podrygiwali tancerze, wyrzucając w górę pięści i machając głowami do rytmu. Podłogę stanowiła migająca kolorowymi światłami szachownica. Ze zdziwieniem zauważyłam, że w tłumie znajdowali się ludzie w każdym wieku. Żylaste, odziane w obcisłe skórzane stroje ciała starszych wyraźnie kontrastowały ze sprężystymi, półnagimi kształtami bawiącej się z nimi młodzieży. Ku swemu przerażeniu wyłowiłam wzrokiem także kilkoro dzieci. Do ich zadań należało sprzątanie stolików oraz roznoszenie drinków. Jedyną rzeczą, która ich wszystkich łączyła - zarówno starych, jak i młodych - był nieobecny wyraz na każdej bez wyjątku twarzy. Wyglądało to tak, jak gdyby ktoś usunął z nich wnętrze, pozostawiając jedynie fizyczną powłokę. Poruszali się jak we śnie, pochłonięci mechanicznymi czynnościami, które przerywali wyłącznie po to, by opróżnić kolejny kieliszek wódki. Niekiedy pod którąś z tych masek udało mi się uchwycić rozbiegane spojrzenie lub nerwowe drgnięcie ust, jakby w obawie przed nieznanym zagrożeniem. Puszczana aktualnie piosenka była przerobioną komputerowo wersją tanecznego przeboju, na tekst zaś składało się tylko jedno, powtarzane w kółko zdanie: „Jestem w Miami, dziwko". Reflektory ślizgały się po uczestnikach imprezy, tworząc cienie na podskakujących jednostajnie w takt muzyki ciałach. W powietrzu unosiła się przytłaczająca woń wymieszanych ze sobą zapachów dymu papierosowego, alkoholu i perfum. Nigdy przedtem nie oglądałam na własne oczy wnętrza klubu, nie miałam więc żadnego porównania, ale ten tutaj robił dość surrealistyczne wrażenie. Sufit rozświetlały miriady maleńkich światełek, ściany zaś wyłożono czerwonym aksamitem, nadając im tym samym wygląd ustawionych pionowo kanap. Naokoło pomieszczenia rozstawiono białe sześciany, pełniące rolę stolików, a przy nich wysłużone, obite welurem sofy. Na stolikach jarzyły się lampy w kształcie stożków, a ciągnący się wzdłuż całej jednej strony bar wykonany został tak,

aby imitować płynną lawę. W jego okolicach krążyli odziani w czarne garnitury ochroniarze, z kamiennym wyrazem twarzy sącząc swe drinki. Za kontuarem wyjątkowej urody kobieta żonglowała kieliszkami i podrzucała butelki ze zwinnością cyrkowego artysty. Jej twarz otaczała grzywa gęstych, przetykanych złotem loków, zaś figurę uwydatniała obcisła suknia. Na ramionach nosiła mosiężne bransoletki, a wokół jej lśniącej, ciemnej szyi wiła się wytatuowana żmija. Nie odrywała od nas oczu, przewiercając mnie wzrokiem nawet podczas obsługiwania klientów. W miarę jak torowaliśmy sobie z Jakiem drogę wśród ciał, tłum z wolna rozstępował się, robiąc nam miejsce. Ani na sekundę nie przestając tańczyć, obserwowali każdy nasz ruch. Gdy w pewnej chwili ktoś wyciągnął ku mnie nieśmiało dłoń, Jake błyskawicznie osadził go w miejscuj wydając z siebie niski, syczący dźwięk i obdarzając go morderczym spojrzeniem. Następnie przywitał się z barmanką oficjalnym skinieniem głowy, które ona z niejakim wahaniem odwzajemniła. - Co ci zamówić do picia? - zapytał. Musiał krzyczeć, abym go usłyszała poprzez muzykę. - Nie chcę nic do picia. Powiedz mi tylko, gdzie się znalazłam. - Z pewnością nie jesteś już w Kansas*. - Roześmiał się pod nosem z własnego dowcipu. Ogarnęła mnie nagle desperacka chęć zmuszenia go, aby mnie wysłuchał - aby zrozumiał, jak bardzo jestem przerażona. - Jake - powiedziałam z naciskiem, chwytając go za ramię. - Nie podoba mi się tu. Chcę stąd wyjść. Proszę, zabierz mnie do domu. - Fakt, iż z własnej woli go dotknęłam, najwyraźniej zaszokował go do tego stopnia, że nie od razu odpowiedział. -Musisz być bardzo zmęczona - stwierdził wreszcie. - Okazałem brak wyczucia, nie zwracając na to uwagi. * Jake nawiązuje tu do losów Dorotki, bohaterki Czarnoksiężnika z Krainy Oz (napisana przez L. Franka Bauma powieść dla dzieci z 1900 roku), która porwana zostaje przez trąbę powietrzną i ląduje w nieznanej sobie krainie.

Oczywiście, natychmiast zabieram cię do domu. - Dał znak dwóm stojącym przy barze osiłkom w czarnych garniturach i przeciwsłonecznych okularach. Wyglądali w nich absurdalnie, zważywszy na to, że przebywaliśmy w słabo oświetlonej dyskotece pod ziemią. - Ta młoda dama jest moim gościem. Zawieźcie ją do hotelu Ambrozja - polecił im Jake. Dopilnujcie, aby bezpiecznie trafiła do służbowego skrzydła na najwyższym piętrze. Czekają tam na nią. - Zaraz, a ty dokąd idziesz? - zawołałam. Skierował na mnie swój palący wzrok i uśmiechnął się z zadowoleniem, czerpiąc wyraźną przyjemność z sytuacji, w której okazałam się od niego zależna. - Muszę zająć się kilkoma sprawami - odparł. - Ale nic się nie martw, oni zaopiekują się tobą jak należy. - Zerknął na ochroniarzy. - Ręczą za to własnym życiem. Jedynie ledwo dostrzegalne skinienie obu głów świadczyło o tym, że jego słowa wywarły na nich jakiekolwiek wrażenie. Zaraz potem otoczyli mnie stalowymi ramionami i wyprowadzili z klubu, bez pardonu usuwając z drogi zawadzających tancerzy. Znalazłszy się z powrotem w holu, zdołałam się nieco rozejrzeć, dzięki czemu odkryłam, że „Pycha" była tylko jedną z wielu dyskotek ciągnących się wśród rozległych niczym katakumby podziemi. Z mrocznej otchłani, w której ginęły inne schody, dobiegły mnie zduszone jęki i wkrótce na stopniach pojawiło się dwóch mężczyzn w garniturach, ciągnąc za sobą roztrzęsioną dziewczynę. Po jej twarzy spływały łzy. Miała na sobie koronkowy gorset i dżinsową spódniczkę, która ledwie zakrywała górną połowę ud. Szarpała się na wszystkie strony, usiłując wyrwać się z żelaznego uścisku trzymających ją rąk, lecz bezskutecznie. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, w jej oczach ujrzałam bezgraniczne przerażenie. Instynktownie uczyniłam krok naprzód, lecz któryś z towarzyszących mi ochroniarzy natychmiast położył mi dłoń na ramieniu.

Udałam, że nie dostrzegam tego gestu. Starając się możliwie najlepiej naśladować beztroski ton moich szkolnych koleżanek, rzuciłam w przestrzeń: - A tej co się stało? - Wyszłam z założenia, że im mniej zaniepokojenia okażę, tym więcej mi powiedzą. - Zdaje się, że miała po prostu pecha - odparł jeden, podczas gdy drugi wystukiwał numer na telefonie, a następnie półgłosem podawał do słuchawki szczegóły dotyczące miejsca naszego pobytu. - Pecha? - powtórzyłam jak papuga. - W kasynie - odparł, jak gdyby odpowiedź na moje pytanie należała do oczywistych. - Dokąd ją zabierają? - Tym razem pokręcił tylko głową, nie mogąc wyjść ze zdumienia nad moją niewiedzą, po czym poprowadził mnie do samochodu o przyciemnianych szybach, który właśnie zajechał przed klub. Auto zaparkowane w tym miejscu stanowiło dość osobliwy widok, ale - jak się wkrótce zorientowałam - podziemne tunele byty wystarczająco szerokie, by pomieścić dwa mijające się pojazdy, i wykorzystywano je jako ulice. Otwarto przede mną tylne drzwi. Obaj członkowie mojej eskorty także wsunęli się na siedzenie, niemal całkowicie zasłaniając mnie swymi rozłożystymi barami. Czuć od nich było woń dymu z cygar. Jechaliśmy przez jakiś czas krętym korytarzem, który zdawał się prowadzić donikąd. Przypadkowi imprezowicze usuwali się nam z drogi, widząc, jak nadjeżdżamy. W miarę oddalania się od dzielnicy rozrywki zaczęłam zwracać uwagę na fakt, że ci ludzie nie wyglądają na uczestników dobrej zabawy. Snuli się bez celu ze wzrokiem utkwionym przed siebie i pustymi twarzami, niczym żywe trupy. Przyjrzawszy się bliżej, zauważyłam, że ich skóra miała szarawy odcień. Wreszcie przy końcu jednego ze szczególnie spadzistych tuneli dotarliśmy do okazałego budynku, który kiedyś był zapewne biały, lecz z czasem nabrał odcienia pożółkłego pergaminu. Musiał mieć ze dwadzieścia pięter. Zbudowany został w stylu

nawiązującym do klasycyzmu, a górne krawędzie okien ozdabiały gipsowe sztukaterie. Przesuwane drzwi prowadziły do obszernego, luksusowo urządzonego holu. Hotel zaprojektowano tak, by z każdego piętra widać było parter i wejście, skutkiem czego spojrzenie w górę groziło zawrotem głowy. Główną ozdobę westybulu stanowiła kurtyna sporządzona ze sznurów maleńkich lampek, podobnych do tych, jakimi przystraja się choinkę. Zwieszała się od sufitu aż do podłogi, podświetlając stojącą pośrodku marmurową fontannę, w której kamienne nimfy oddawały się beztroskim swawolom. Tuż przy recepcji znajdowała się ozdobna, szklana winda w kształcie gigantycznej kapsuły. Obsługa hotelu ubrana była w odprasowane uniformy, a oficjalna atmosfera znacznie różniła się od dusznego klimatu panującego w klubach. Na mój widok wszyscy na chwilę zamarli, przyglądając mi się niczym sępy, zaraz jednak podjęli przerwane czynności. Pomimo że ich wygląd pozornie nie odznaczał się niczym niezwykłym, dostrzegałam skrywaną w ich oczach dzikość, która przyprawiała mój żołądek o bolesny skurcz. Byłam wdzięczna za towarzyszącą mi obstawę, ponieważ wolałabym nie znaleźć się z nimi sam na sam. - Witamy w hotelu Ambrozja - odezwała się lekkim, pogodnym głosem stojąca za kontuarem kobieta. W swojej skromnej garsonce, z blond włosami ułożonymi w gładki kok stanowiła żywy przykład wzorowego pracownika. Tylko jej wygłodniały wzrok nie pasował do tego obrazka. Ani razu nie mrugnęła też powiekami. - Czekaliśmy na panią. Pokój jest już gotowy. -Jej wesołość nie szła w parze z ostrym spojrzeniem. Długie, wypielęgnowane paznokcie stukały miękko, mknąc błyskawicznie po klawiaturze. - Zarezerwowano dla pani nasz najlepszy apartament. - Dziękuję — odparłam. - To bardzo piękny hotel, ale czy mogłaby mi pani powiedzieć, gdzie ja właściwie jestem? Kobieta zatrzymała się w pół gestu, porzucając na moment służbową etykietę.

-Nie powiedział jej? - Popatrzyła z niedowierzaniem na moich towarzyszy, którzy wzruszyli tylko ramionami, jakby chcieli powiedzieć: „Nas nie pytaj". Z trudem udawało mi się powstrzymywać narastające w moim wnętrzu uczucie paniki. Pełzło w górę, wypełniając mnie od środka niczym pleśń. - No cóż, kochanie - jej źrenice zalśniły złowrogo - trafiłaś do Hadesu. Czuj się u nas jak u siebie. - Po wypolerowanej ladzie przesunęła ku mnie hotelową kartę w plastikowej okładce. — Słucham? — zapytałam. - Ale chyba nie ma pani na myśli?... Niemożliwe, żeby... — głos mi się załamał. Rzecz jasna, wiedziałam od razu, o co jej chodzi. W dosłownym tłumaczeniu nazwa tego miejsca znaczyła „ukryty". Lecz mój umysł odmawiał przyjęcia tego faktu do wiadomości. Dopóki nikt nie wymówił tego na głos, mogłam udawać, że to nieprawda. - Znanego również jako piekło — dodała beztrosko recepcjonistka. — Ale lepiej, żeby pan Thorn nie usłyszał od ciebie tego słowa. Woli bardziej klasyczną nazwę. A sama wiesz, jak drobiazgowi potrafią być tutejsi książęta. Dotarła do mnie tylko część z tego, co mówiła, ponieważ przestałam słuchać. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłam, byli rzucający się ku mnie ochroniarze. Zaraz potem moja twarz dotknęła czarnego marmuru podłogi.

Pod z i e m i ą Ocknęłam się w ogłuszającej ciszy. Przez okna sączyło się mleczne światło, przetarłam więc

powieki, by lepiej przyjrzeć się otoczeniu. Pierwszym, co rzuciło mi się w oczy, był kominek. Dopalał się w nim ostatni żar, jarząc się łagodnym blaskiem i rozjaśniając pogrążony w półmroku pokój. Na meblach tańczyły cienie, rozmiękczając ich surową linię. Wszędzie dominowało ciemne drewno, a z ozdobionego stiukami sufitu zwieszał się kryształowy żyrandol. Leżałam w dębowym łóżku w złocistej satynowej pościeli, przykryta ciemnoczerwoną atłasową narzutą. Miałam na sobie staroświecką koszulę nocną z koronkowymi mankietami. Zaciekawiło mnie, gdzie też podział się mój kostium. Nie pamiętałam, abym go zdejmowała. Podniosłam się na łokciach i usiadłam oparta o wezgłowie, rozglądając się wokół siebie. Przesunęłam wzrokiem po puszystym dywanie, ciężkich aksamitnych zasłonach, gigantycznym powitalnym koszu, ustawionym na niskim szklanym stoliku o pozłacanych nóżkach w kształcie szponów. U stóp łóżka leżała lamparcia skóra. Samo łoże zaś usłane było miękkimi poduchami oraz absurdalną ilością zakończonych pomponami jaśków. Pod policzkiem poczułam coś gładkiego i pachnącego. Obróciwszy głowę, ujrzałam, że na mojej poduszce porozrzucano płatki czerwonych róż.

Pod ścianą stalą olbrzymia marmurowa toaletka z wysadzanym klejnotami lustrem. Spoczywały na niej wykonane z masy perłowej szczotka do włosów i ręczne lusterko; pozostałą część blatu zajmowały rozliczne buteleczki perfum oraz balsamy w słoiczkach z niebieskiego szkła. W nogach łóżka znalazłam jedwabny szlafrok w kolorze kości słoniowej. Przed kominkiem ustawiono głębokie fotele z szerokimi oparciami. Drzwi do łazienki były otwarte i kątem oka uchwyciłam błysk złotego kranu oraz fragment zabytkowej wanny. Wystrój nie wydawał się nawiązywać do żadnego konkretnego stylu — wyglądało to tak, jakby ktoś po prostu otworzył kolorowy magazyn, a następnie pokazał palcem na wszystko, co kojarzyło się ze zbytkiem, każąc wstawić to do tego pomieszczenia. Na stoliku ktoś zostawił tacę śniadaniową z czajniczkiem pełnym gorącej herbaty oraz wyborem różnorakich ciast. Gdy spróbowałam obrócić klamkę, drzwi okazały się zamknięte. Gardło miałam wyschnięte i obolałe, napełniłam więc herbatą jedną z filiżanek i usiadłam na puchatym dywanie, starając się jednocześnie zebrać myśli. Pomimo całego tego luksusu zrozumiałam, że jestem tu więźniem. Zabrano mi kartę hotelową, nie było więc sposobu, żeby wyjść z pokoju. Nawet jeśli udałoby mi się uciec i dostać na dół, w holu natknęłabym się na wiernych Jake'owi pracowników. Mogłam pobiec na ślepo w nadziei, że uda mi się ich ominąć, ale jak daleko zdołałabym zajść, nim ponownie trafiłabym w ich ręce? Jedno wiedziałam na pewno. Po lodowatym ucisku w piersiach poznawałam, że oderwano mnie od wszystkiego, co kocham. Znalazłam się tu z powodu Jake'a Thorna, ale co nim kierowało? Czyżby była to chęć zemsty? Jeśli tak, to dlaczego nie zabił mnie, gdy tylko miał po temu okazję? Czy planował jakoś wydłużyć moje cierpienie? A może chodziło o coś jeszcze innego, jak to zwykle bywało z Jakiem? Wydawało się, że szczerze zależy mu na tym, abym dobrze się tu poczuła. Moja wiedza o piekle była raczej powierzchowna, ponieważ

anioły nigdy się tu nie zapuszczały. Gorączkowo usiłowałam wyłowić z pamięci wszelkie strzępy informacji, jakie mogłam usłyszeć od Gabriela, ale w głowie miałam pustkę. Opowiadano mi tylko, że gdzieś głęboko pod ziemią znajduje się otchłań pełna stworzeń zrodzonych z mroku oraz niewyobrażalnego zła. Pobyt tu musiał być karą za upokorzenie Jake'a. Chyba że... Nagle przyszła mi do głowy nowa myśl. Jake nie zdawał się jakoś szczególnie pałać żądzą zemsty. Wręcz przeciwnie: w jego oczach widziałam podejrzany entuzjazm. Czy to możliwe, aby naprawdę wierzył, że mogłabym być tu szczęśliwa? Anioł w piekle? To by jedynie dowodziło, jak mało rozumiał. Nie pragnęłam niczego innego, jak tylko wrócić do domu, do moich bliskich. Nie należałam do tego świata i nigdy nie mogłabym stać się jego częścią. Im dłużej tu zostanę, tym trudniej będzie mi odnaleźć drogę powrotną. Istniała też jeszcze jedna kwestia, co do której miałam absolutną pewność: coś podobnego nigdy wcześniej się nie wydarzyło. Nikt nigdy nie uprowadził anioła, nie wyrwał go z ziemskiego życia i nie zamknął w więzieniu z płomieni. Może to wszystko sięgało głębiej, poza absurdalną obsesję Jake'a dotyczącą mojej osoby. Może wkrótce miała rozpętać się jakaś straszliwa burza. Na jednej ze ścian widniał rząd wysokich okien, lecz za nimi kłębiła się tylko szara mgła. Nie było tu wschodu słońca, a początek dnia najwyraźniej odznaczał się napływem bladego, wodnistego światła, które zdawało się sączyć poprzez szczeliny w powierzchni ziemi. Na myśl o tym, że dużo czasu upłynie, nim znów zobaczę słoneczny blask, łzy napłynęły mi do oczu. Mrugając szybko powiekami, sięgnęłam po szlafrok i owinęłam się nim. Weszłam do łazienki, aby umyć twarz i zęby, a następnie przeczesałam grzebieniem splątane włosy. W hotelowym pokoju panowała obezwładniająca cisza. Każdy najmniejszy nawet hałas wydawał się przesadnie głośny. Z ukłuciem żalu przypomniałam sobie pobudki w Venus Cove. Łączyły się z istną kakofonią dźwięków: muzyką, śpiewem ptaków, tupotem łap Fantoma galopującego po schodach na górę. Oczami wyobraźni

ujrzałam swój pokój razem z jego dziobatą drewnianą podłogą i rozklekotanym biureczkiem. Przymknąwszy powieki, mogłam niemal poczuć na skórze dotyk miękkiej białej pościeli w łóżku z baldachimem, który stwarzał błogie wrażenie, że jest się ukrytym przed resztą świata. Poranki witały srebrzystą poświatą świtu, którą zaraz przecinały złociste słoneczne promienie, oblewając dachy domów i tańcząc na falach oceanu. Wkrótce całe miasto skąpane było w świetle. Ptaki wyśpiewywały swoje trele, a łagodna bryza poruszała delikatnie balkonowymi drzwiami, jakby zachęcając mnie, abym wstała. Nawet gdy w domu nie było nikogo, zawsze miałam morze, wołające mnie z daleka, szepczące mi, że nie jestem sama. Schodziłam po schodach, by posłuchać, jak Gabriel brzdąka leniwie na gitarze, podczas gdy w powietrzu unosił się smakowity zapach gofrów. Nie mogłam przypomnieć sobie, kiedy ostatni raz widziałam się ze swoją rodziną ani w jaki sposób zostaliśmy rozdzieleni. Rozmyślając o Venus Cove, poczułam w duszy leciutkie drgnienie nadziei, tak jakbym uwierzyła, że jeśli tylko będę wystarczająco mocno tego pragnąć, uda mi się tam wrócić. Lecz w sekundę później zniknęło, zamieniając się w kamienną rozpacz ściskającą moje serce. Uniosłam wzrok, by przyjrzeć się swemu odbiciu, i dotarło do mnie, że coś jest nie tak. Nie zmieniło się nic w moim wyglądzie; nadal spoglądały na mnie te same okrągłe oczy o brązowych, nakrapianych zielenią i złotem tęczówkach. Nadal miałam te same śmieszne małe uszy i porcelanowobladą, leciutko zaróżowioną skórę. A jednak patrzyła na mnie nieznajoma. W moich oczach, iskrzących niegdyś ciekawością, nie było życia. Dziewczyna z lustra wyglądała na zagubioną. Temperaturę w pokoju utrzymywano na normalnym poziomie, mimo to drżałam na całym ciele. Podeszłam szybko do szafy i wyjęłam z niej pierwszą rzecz, jaka wpadła mi w rękę - okazała się nią uszyta z czarnego tiulu koktajlowa sukienka o bufiastych rękawach. Wzdychając, rozpoczęłam poszukiwania czegoś bardziej odpowiedniego, tylko po to, by się prze-

konać, iż w zasadzie ani jedna sztuka odzieży nie nadaje się do włożenia. Do wyboru miałam długie do ziemi wieczorowe suknie lub ascetyczne kostiumy od Chanel w komplecie z jedwabnymi bluzkami. Ostatecznie zdecydowałam się na możliwie najmniej wyszukany ubiór (w postaci sięgającej kolan sukienki z gniecionego aksamitu w kolorze mchu) i baletki. Następnie usiadłam na łóżku, czekając, aż coś się wydarzy. Pamiętałam doskonale Venus Cove i swoje rodzeństwo, a jednak miałam wrażenie, że o czymś lub o kimś zapominam. Męczyło mnie to, snując się nieustannie po głowie, lecz za nic nie mogłam dojść, co to takiego. Położyłam się i utkwiłam wzrok w gipsowych dekoracjach na suficie. Gdzieś głęboko w środku trawił mnie gryzący ból, ale nie umiałam znaleźć jego źródła. Prawie życzyłam sobie, aby zjawił się Jake, licząc na to, że rozmowa z nim odblokuje te ukryte wspomnienia. Czułam je, jak pulsują gdzieś na obrzeżach mojego umysłu, jednakże gdy tylko próbowałam je złapać, wymykały się. Nagle usłyszałam odgłos wkładanej do zamka w drzwiach karty magnetycznej i aż podskoczyłam. Do pokoju weszła młoda dziewczyna o okrągłej buzi. Miała na sobie typowy strój sprzątaczki: prostą ciemnoszarą sukienkę z logo hotelu wyhaftowanym na kieszonce, cieliste pończochy oraz wygodne półbuty. Blond włosy w ciepłym miodowym odcieniu spięte były w schludny, przytrzymywany klamrą koński ogon. — Bardzo przepraszam, panienko, czy życzy sobie panienka, żebym teraz posprzątała pokój, czy mam przyjść później? - Mówiła cichym, nieśmiałym głosem, nie odrywając oczu od podłogi. Za nią stał wózek wyładowany środkami czystości i stosami świeżej pościeli. - Nie, nie, dziękuję bardzo, nie trzeba - odparłam, nie chcąc dokładać jej pracy, ale moja odpowiedź wprawiła ją tylko w zakłopotanie. Stała zdezorientowana, czekając na dalsze instrukcje. - Albo dobrze, niech będzie teraz - powiedziałam prędko, przenosząc się na jeden z foteli przy kominku. Dziewczynie wyraźnie ulżyło. Jej ruchy były szybkie i wprawne, mi-

mo że nie mogła mieć więcej niż szesnaście lat. Patrzyłam, jak ścieli łóżko i zmienia wodę w wazonie. Jej obecność dziwnie mnie uspokajała. Być może dlatego, że szczery wyraz jej twarzy zupełnie nie pasował do tego cudacznego otoczenia. - Czy możesz mi powiedzieć, jak masz na imię? - zapytałam. - Jestem Hanna - odpowiedziała po prostu. Zauważyłam, że jej angielski jest trochę sztuczny, tak jakby nie posługiwała się nim od dziecka. - Pracujesz w tym hotelu? - Tak, panienko, zostałam panience przydzielona. - Moje zdziwienie musiało być widoczne, ponieważ dodała: - Jestem panienki osobistą pokojówką. - Pokojówką? - powtórzyłam. - Ależ ja nie potrzebuję pokojówki. Dziewczyna najwyraźniej opacznie zrozumiała moje poirytowanie. - Będę ciężko pracować - zapewniła mnie. - Nie wątpię w to - odrzekłam. - Ja po prostu nie zamierzam tu długo zostawać. Hanna popatrzyła na mnie ze zdumieniem, po czym pokręciła zdecydowanie głową. - Nie uda się panience stąd uciec - odparła. - Pan Thorn nigdy nie pozwala nikomu odejść. - Zakryła usta dłonią, zdając sobie nagle sprawę, że powiedziała za dużo. - Już dobrze, Hanno - uspokoiłam ją. - Mnie się nie musisz bać. Ja nic nikomu nie powtórzę. - Kiedy mnie nie wolno z panienką rozmawiać. Gdyby się książę dowiedział... -Masz na myśli Jakea? - parsknęłam śmiechem. - Jaki tam z niego książę! - Nie wolno głośno mówić takich rzeczy, panienko - wyszeptała Hanna. - Pan Thorn jest księciem Trzeciego Kręgu, a za zdradę stanu grozi tu najwyższy wymiar kary. Wyglądałam prawdopodobnie na całkowicie oniemiałą. - Podziemny świat składa się z dziewięciu kręgów, a każdym rządzi osobny książę - wyjaśniła. -

Panu Thornowi podlega cały ten rejon. - Co za kretyn dał mu taką władzę? - parsknęłam, po czym, widząc przerażenie na twarzy Hanny, błyskawicznie zmieniłam ton. - To znaczy... jak do tego doszło? - Był jednym z Pierwotnych. - Wzruszyła ramionami, jakby te trzy krótkie słowa wszystko wyjaśniały. - Słyszałam o nich - powiedziałam. Ta nazwa brzmiała znajomo. Byłam pewna, że Gabriel wymienił ją kiedyś w mojej obecności, wiedziałam też, iż pochodzi z okresu początków czasu i stworzenia. - Kiedy Wielki Tatko wypadł z łask... - zaczęła Hanna, rzucając ukradkowe spojrzenie na drzwi. - Kto? - przerwałam jej. - Kto wypadł z łask? - Tak go tu nazywamy. - Ale kogo? - No tak, panienka zna go pewnie jako Szatana albo Lucyfera. W tym momencie fragmenty układanki wskoczyły na swoje miejsce. - Gdy Lucyfer został strącony z niebios, było jeszcze osiem innych aniołów, które poprzysięgły mu lojalność... - ciągnęłam rozpoczętą przez nią opowieść. - Tak jest - Hanna pokiwała gorliwie głową. - Michał wygnał je razem z ich przywódcą, i to właśnie one stały się pierwszymi demonami. Od tamtej pory czyniły wszystko, co w ich mocy, aby siać na ziemi chaos i zniszczenie w odwecie za to, że je wyrzucono. - Przerwałam, gdy zaczęło docierać do mnie całe potworne znaczenie tych słów. Skrzywiłam się, ponieważ przed oczami stanął mi kuriozalny obraz. - Co się stało, panienko? - zapytała Hanna, widząc moją minę. - Po prostu trudno mi sobie wyobrazić, że Jake był kiedyś aniołem - westchnęłam.

- J a tam bym powiedziała, że to w ogóle niemożliwe. -Bezpośredniość jej odpowiedzi była tak rozbrajająca, że nie zdołałam powstrzymać uśmiechu. Mimo to ciągle nie mogłam pozbyć się tej myśli z głowy. Łączyło nas z Jakiem wspólne drzewo genealogiczne. Mieliśmy tego samego stwórcę. To, czym się stał, było tak niewiarygodnie dalekie od tego, do czego został powołany. Zrozumiałam, że ta wiedza istniała we mnie od zawsze, ale dotychczasowa chęć wyrzucenia go z pamięci była tak przemożna, że nigdy dogłębniej się nad tym nie zastanowiłam. Nie mogłam pogodzić się z faktem, że Jake, jakiego znałam, ten sam, który próbował zniszczyć moje miasto wraz z ludźmi, których kochałam, nie różnił się kiedyś niczym ode mnie. Wiedziałam wszystko o Pierwotnych. Byli to najwierniejsi słudzy Lucyfera, stali przy jego boku od pierwszej chwili buntu. Od niepamiętnych czasów wysyłał ich na ziemię, aby przenikali w szeregi warstw rządzących. Penetrowali społeczności, co pozwalało im nieustannie wywierać demoralizujący wpływ na ludzkość. Przenikali w szeregi polityków i stróżów prawa, skąd mogli działać bez przeszkód. Są jak trucizna. Wciągają człowieka w rozpustę, żerując na jego słabościach i wykorzystując go do swych celów. Nagle uświadomiłam sobie coś strasznego: skoro Jake nie działał na własną rękę, kto tak naprawdę ponosił winę za to, co się dotychczas wydarzyło? - Ciekawe, o co mu chodzi tym razem - wymamrotałam pod nosem. - To jest proste - odparła Hanna swoją zabawną angielszczyzną. Wydawała się uszczęśliwiona faktem, że może się na coś przydać, podzielić się nowymi dla mnie informacjami. - On pragnie tylko panienki szczęścia. W końcu ma panienka zostać jego oblubienicą. W pierwszej chwili wybuchnęłam śmiechem, sądząc, że to jakiś okropny, niesmaczny żart z jej strony. Jednak spoglądając w okrągłą, dziecinną buzię Hanny i zdziwione brązowe oczy, zrozumiałam, że powtarza tylko to, co usłyszała. - Chyba muszę z nim porozmawiać - powiedziałam wolno, starając się ukryć narastającą panikę. -1

to zaraz. Czy mogłabyś mnie do niego zaprowadzić? - Oczywiście, panienko - odrzekła od razu. - Książę i tak chciał się z panienką widzieć. Poprowadziła mnie mrocznymi korytarzami hotelu Ambrozja, poruszając się po grubej wykładzinie bezszelestnie niczym duch. Wszędzie panowała upiorna cisza i nawet jeśli przebywali tam jeszcze jacyś goście, to nic na to nie wskazywało. Podeszłyśmy do szklanej windy, zawieszonej w powietrzu niczym gigantyczna bańka. Z kabiny roztaczał się widok na wszystkie piętra, aż po fontannę w głównym holu. - Dokąd jedziemy? - zapytałam. - Czy Jake ma jakiś ulubiony loch, z którego najczęściej prowadzi interesy? - Nie. Na dole jest sala konferencyjna. - Dotarło do mnie, że Hanna i tak bierze wszystko dosłownie, więc mogę sobie darować sarkazm. Zatrzymałyśmy się przed okazałymi, rzeźbionymi drzwiami. Hanna nie kryła swej niechęci przed pójściem dalej. - Bezpieczniej będzie, jeśli panienka sama wejdzie -stwierdziła bez ogródek. - Panience na pewno nic nie grozi. Nie zgłosiłam sprzeciwu. W żadnym wypadku nie miałam zamiaru narażać jej na ewentualne chimery Jake'a. Sama nie bałam się już stanąć z nim twarzą w twarz. Więcej nawet, pragnęłam tej konfrontacji choćby po to tylko, by móc powiedzieć mu, co myślę o nim i o jego obmierzłym planie. Najgorsze, co mógł zrobić, już się stało. Nie był w stanie bardziej mnie skrzywdzić. Sprawiał wrażenie poirytowanego, tak jakby kazano mu za długo czekać. Tu również był kominek; Jake stał przed nim, odwrócony plecami do ognia. Miał na sobie nieco bardziej oficjalny strój niż zazwyczaj: szyte na miarę spodnie, koszulę z rozpiętym kołnierzykiem oraz marynarkę smokingową w kolorze głębokiego fioletu. Jego białą jak wosk skórę oświetlał łagodny blask. Wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętałam:

kosmyki długich ciemnych włosów wpadały do zimnych, szklistych oczu, których spojrzenie przypominało wzrok rekina. Na mój widok zaczął spacerować w tę i z powrotem, od czasu do czasu przystając, by skupić się na którymś z elementów dekoracji. Na środku stołu stał wazon róż. Jake wyciągnął jedną, powąchał, po czym zaczął obracać leniwie w palcach. Nie zwracał uwagi na kolce ani strużki krwi spływające mu po dłoniach, zupełnie jakby nie czuł bólu. Doszłam do wniosku, że najprawdopodobniej tak właśnie jest, zresztą ranki zagoiły się w kilka sekund później. Stół był olbrzymi, z blatem wypolerowanym tak gładko, że odbijał się w nim sufit. Otaczały go wysokie obrotowe krzesła. Całą jedną ścianę zajmował gigantyczny monitor. Zafascynowana, obserwowałam lśniące od potu ciała tańczące tak blisko siebie, że nieomal zlewały się w jedną całość. Mimo iż był to tylko obraz wyświetlany na ekranie, poczułam, że kręci mi się w głowie. Na monitorze pojawiły się nagle rzędy cyferek i rozmaite wyliczenia, po to by zaraz powrócić do niezmordowanego tłumu na parkiecie. Co jakiś czas pokazywano zbliżenia poszczególnych osób, podając w tabelkach informacje na ich temat. - Jak ci się podobają moi klubowicze? - zapytał chełpliwie Jake. — Skazani na niekończący się taniec i picie! Sam to wymyśliłem. - W ręku trzymał kubek, z którego pociągał małymi łykami bursztynowy napój. W popielniczce leżał na wpół dopalony papieros. Ktoś odkaszlnął i obróciwszy się, dostrzegłam, że nie jesteśmy sami. W odległym kącie sali siedział chłopak, na oko niewiele starszy ode mnie. Głaskał śpiącego kota. Ubrany był w kraciastą koszulę oraz spodnie, tak obszerne, że musiał do nich nosić szelki. Brązowe włosy obcięte miał nierówno, jakby ktoś zrobił to sekatorem. Jego stopy zwrócone były do środka niczym u dziecka. - Beth, poznaj Tuckera. To jeden z moich pomocników, będzie cię pilnował. Tucker, wstań i przywitaj się z Bethany. - Jake warknął na chłopca, nim zwrócił się znów do mnie. -Przepraszam cię za jego grubiańskie

zachowanie. Wydawał się traktować go jak rodzaj zwierzątka domowego, które właśnie szkoli. Gdy Tucker podniósł się i ruszył w moim kierunku, zauważyłam, że wyraźnie kuleje, a jego prawa noga jest prawie bezwładna. Wyciągnął ku mnie wielką, zrogowa-cialą dłoń. Na twarzy miał bliznę, która ciągnęła się od górnej wargi do nosa. Zniekształcała jeden kącik jego ust, unosząc go w nieustającym, jakby pogardliwym grymasie. Pomimo swych rozmiarów sprawiał wrażenie bezbronnego. Spróbowałam uśmiechnąć się do niego, ale w odpowiedzi popatrzył tylko na mnie spode łba i odwrócił wzrok. Całe to zamieszanie obudziło kota, syjamczyka, w dodatku niezbyt przyjaźnie nastawionego. Wygiął grzbiet w łuk, sycząc dziko w moim kierunku. - Zdaje się, że jest trochę zazdrosny - stwierdził Jake jedwabistym głosem. - No już, dosyć tych fochów, Faustus. I jak się u nas czujesz, Bethany? Przykro mi, że twój przyjazd musiał się odbyć w tak dramatycznych okolicznościach, ale nie udało mi się znaleźć innego sposobu. - Doprawdy? - wypaliłam. - Bo mnie się wydaje, że taki egzaltowany gówniarz jak ty uwielbia tego rodzaju przedstawienia. - Chciałam dotknąć go do żywego. Nie byłam w nastroju do gierek. Jake otworzył usta w udawanym wyrazie zaskoczenia, a następnie zakrył je sobie dłonią. - Proszę, proszę, pokazujemy pazurki. Ale to dobrze. Nie można przecież do końca życia grać sierotki Marysi. Potrafił dostosowywać się do otoczenia niczym kameleon. Jego obecne zachowanie w niczym nie przypominało tego, co zapamiętałam z czasów, gdy chodziliśmy razem do szkoły. Zawsze był pewny siebie, ale tam uchodził za odludka. Miał wprawdzie swój krąg wiernych wielbicieli, ale to właśnie jego odmienność najsilniej ich przyciągała. Wiedział, że kompletnie nie pasuje do tego środowiska, i wcale nie starał się z tym kryć.

Rozkoszował się zainteresowaniem, jakie wzbudzał, czerpiąc satysfakcję ze swego hipnotycznego oddziaływania na innych. Mimo to miał się nieustannie na baczności, przygotowany na każdą ewentualność. Za to na swoim własnym gruncie Jake był całkowicie odprężony, po jego twarzy błąkał się leniwy uśmiech. Tutaj miał tyle czasu, ile zapragnął, i nikt nie śmiał kwestionować jego autorytetu. Przekręcił głowę w bok, cmokając niecierpliwie na Tuckera. - Nalejesz wreszcie mojemu gościowi wina czy będziesz tak stał cały dzień jak bezużyteczna łajza, którą zresztą jesteś? Chłopiec pokuśtykał prędko w stronę niskiego stolika i chwycił kryształowy kieliszek w swoją niezgrabną dłoń. Napełnił go szkarłatnym płynem z karafki, a następnie z ponurą miną postawił przede mną. - Nie mam ochoty na wino - powiedziałam, odsuwając kieliszek. - Chcę się dowiedzieć, co mi zrobiłeś. Nie mogę sobie przypomnieć niektórych rzeczy, bo moje wspomnienia zostały zablokowane. Masz to cofnąć! - Ale po co wspominać dawne życie? - uśmiechnął się Jake. — Do szczęścia powinna ci wystarczyć świadomość, że byłaś aniołem. Teraz zaś jesteś moim aniołem. - Ty chyba nie myślisz, że możesz mnie tu bezkarnie trzymać? Ze nie będziesz musiał za to zapłacić? - Jak dotąd całkiem nieźle mi idzie - zachichotał Jake. -Poza tym był już najwyższy czas wyrwać cię z tej zabitej dechami dziury. Zdecydowanie nie miałaś tam pola do popisu. - Niedobrze mi się robi, jak na ciebie patrzę! - No już, już, nie kłóćmy się od razu pierwszego dnia. Usiądź, proszę. - Jego głos stał się nagle zachęcający, jakbyśmy byli parą przyjaciół, którzy spotkali się ponownie po długiej rozłące. - Mamy tyle do omówienia.

Be Z w y j ś c i a - Niczego nie będę z tobą omawiać, dopóki nie zwrócisz mi wspomnień - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. - Nie miałeś prawa ich odbierać, poza tym są mi potrzebne. - Nie odebrałem ci wspomnień, Beth - prychnął Jake. -Aczkolwiek pochlebia mi, że tak wysoko oceniasz moje umiejętności. Owszem, zepchnąłem je nieco głębiej, ale jeśli dobrze poszukasz, znajdą się. Przy czym na twoim miejscu dałbym sobie z tym spokój. Wolałbym wszystko zacząć od nowa. - Powiesz mi, jak mam je odnaleźć? Sama nie potrafię. - Daj mi choć jeden powód, dla którego miałbym to zrobić. - Odchylił się na krześle, wydymając wargi. - I tak na koniec obrócisz wszystko przeciwko mnie. - Ja mówię poważnie, daruj sobie te gierki! - A czy nie przyszło ci do głowy, że robię to dla twojego dobra? Może tak będzie lepiej dla ciebie. - Jake, proszę - powiedziałam miękko. - Nie mogę się odnaleźć. Nie poznaję siebie. Jaki sens ma trzymanie mnie tutaj, skoro nie wiem nawet, kim jestem? Westchnął ciężko, dając mi do zrozumienia, iż stanowczo zbyt wiele od niego wymagam. - No już dobrze. Niech ci będzie. - Jednym płynnym ruchem pokonał dzielącą nas odległość. Zobaczmy, co da się zrobić.

Przyłożył dwa chłodne palce do mojej prawej skroni. I to wystarczyło. Tłumione dotąd wspomnienia ruszyły istną lawiną. Musiałam przytrzymać się krawędzi stołu, by nie upaść. Moją pamięć wciąż wypełniało spokojne życie, jakie wiodłam w Venus Cove, lecz teraz brakujące elementy układanki znalazły się na swoich miejscach. Przypomniałam sobie wydarzenie, od którego wszystko brało swój początek. Ujrzałam wieczór w dniu przyjęcia z okazji Halloween, tyle że tym razem nie byłam sama. Towarzyszył mi ktoś o zniewalająco błękitnych oczach, brązowych włosach połyskujących ciepłym, miodowym odcieniem i uśmiechu, który przyprawiał mnie o drżenie kolan. Na widok twarzy Xaviera zalała mnie fala nieopisanego szczęścia. Nie trwało ono jednak długo. W sekundę później inne wspomnienie brutalnie wyparło to pierwsze. Zobaczyłam jego zgięte wpół, leżące w kurzu na poboczu drogi ciało oraz znikający w ciemnościach motocykl. Ból, który wypełnił moje serce, sprawił, że nieomal pożałowałam swojej prośby. Zapragnęłam wyrzucić ten obraz ze swego umysłu, oddać go z powrotem. Cierpiałam teraz męki z powodu rozłąki z Xavierem, dręczyła mnie myśl o jego bezwładnym, pozbawionym życia ciele. Świadomość, że mógłby odejść na zawsze, była nie do zniesienia. Gdybym tylko miała pewność, iż jest zdrów i cały, wytrzymałabym wszystko, nawet pobyt na tym zapomnianym przez Boga pustkowiu. Bez niego niezdolna byłam zebrać w sobie dość sił, by dalej istnieć. Zrozumiałam, że całe moje szczęście pochodzi z jednego tylko źródła. Jeśli zostanie ono odcięte, nie będę potrafiła normalnie funkcjonować. Co więcej, wcale bym tego nie pragnęła. - Xavier — wydyszałam. Wydawało mi się, że ktoś wypompował z pomieszczenia cały tlen. Dlaczego tu jest tak duszno? Przed oczami miałam wciąż tę samą wizję. - Błagam, powiedz, że nic mu nie jest. Jake przewrócił oczami. — No tak. Mogłem się tego spodziewać.

Krztusiłam się własnymi łzami. - Mało ci było tego, że mnie porwałeś? Jak śmiałeś go skrzywdzić?! Ty podły, okrutny tchórzu! Nagle miejsce rozpaczy zajęła wściekłość. Zwinąwszy dłonie w pięści, zaczęłam okładać nimi Jake'a. Nie próbował mnie powstrzymać, czekając spokojnie, aż wyładuję gniew. - Teraz lepiej? - zapytał. Moje samopoczucie nie poprawiło się, ale odczułam coś w rodzaju minimalnej ulgi. - Skończmy już może z tym melodramatem. Twój chłoptaś żyje — jest tylko trochę poobijany. - Co? — Uniosłam gwałtownie głowę. - Uderzenie motoru go nie zabiło - powtórzył Jake. - Stracił jedynie przytomność. Ogarnęła mnie bezgraniczna ulga, na nowo przywracając do życia. Zmówiłam w myślach dziękczynną modlitwę. Xavier żył! Zył, oddychał, chodził po ziemi. Przypuszczalnie przybyło mu trochę siniaków, ale był żywy! - W sumie to chyba dobrze się stało - stwierdził Jake, uśmiechając się kwaśno. - Jego śmierć już na samym początku mogłaby popsuć nasze relacje. - Przyrzekasz nigdy nie zrobić mu krzywdy? - zapytałam groźnym tonem. - Nigdy to bardzo długi okres. Powiedzmy, że na razie nic mu nie grozi. Nie podobała mi się sugestia ukryta za słowami „na razie", ale wolałam nie przeciągać struny. - A co z Gabrielem i Ivy? - Stanowią razem potężną siłę - powiedział. - Poza tym nie miałem co do nich żadnych planów. Moim celem było sprowadzenie tutaj ciebie, a to już osiągnąłem. Chociaż muszę przyznać, że z początku żywiłem pewne obawy co do powodzenia tego przedsięwzięcia. To nie lada wyczyn zaciągnąć anioła do piekła, moja droga. Nie sądzę, aby ktokolwiek przede mną tego dokonał. — Uniósł z satysfakcją brwi. - Dla mnie wyglądało to jak bułka z masłem.

- No wiesz? - odparł Jake, uśmiechając się pobłażliwie. - Wcale nie byłem pewien, czy uda mi się jeszcze kiedykolwiek wrócić na ziemię, po tym jak twój nadpobudliwy braciszek mnie stamtąd przegonił. Ale trzeba trafu, że te cudowne dziewczęta postanowiły urządzić sobie seans wywoływania duchów, i to akurat w Venus Cove! Sam nie mogłem uwierzyć w tak wspaniały zbieg okoliczności. Oczy Jake'a przypominały rozżarzone węgle. - Inkantacja wyrecytowana przez twoją koleżankę nie była szczególnie wysokich lotów. Zbudziła tylko kilka niespokojnych dusz, ale to wystarczyło. Bardzo chętnie zgodziły się zamienić ze mną miejscami. - Ona nie miała zamiaru przyzywać demonów - obruszyłam się. - Takie seanse organizuje się po to, żeby porozmawiać ze zmarłymi. - Nie potrafiłam pozbyć się poczucia winy. Zignorowałam niebezpieczeństwo, zamiast zrobić coś więcej, aby je powstrzymać. Na przykład połamać planszę na kawałki i wyrzucić ją za okno. - Tak naprawdę to wyłącznie kwestia szczęścia - odparł Jake. - Nigdy nie wiadomo, co wylezie z ziemi. - Spojrzałam na niego spode łba. - Nie patrz tak na mnie, to nie do końca moja zasługa. Nie mógłbym cię tu przywieźć, gdybyś nie przyjęła mego zaproszenia. -Jakiego zaproszenia? - prychnęłam ironicznie. - O ile sobie przypominam, nikt mnie nie pytał, czy mam ochotę na mały przystanek w piekle. - Zaproponowałem, że cię podwiozę, a ty się zgodziłaś -stwierdził gładko. - To się nie liczy, oszukałeś mnie - wzięłam cię za kogoś innego! - To już twój problem. Takie są reguły. Poza tym do jakiego stopnia można być naiwnym? Nie wydało ci się ani trochę dziwne, że pan Odpowiedzialny miałby skakać z drzewa na główkę do jeziora? Naprawdę sądziłaś, że wolałby takie wygłupy niż twoje towarzystwo? Nawet ja nie wierzyłem, że dasz

się na to nabrać. Kto inny miałby go znać lepiej od ciebie? A jednak zachwianie twojej wiary w niego zajęło mi zaledwie sekundę. Sama przypieczętowałaś swój los, wsiadając na motor. Ja nie miałem z tym wiele wspólnego. Jego słowa waliły we mnie niczym obuch. Gdy pojęłam wreszcie rozmiar własnej głupoty, Jake zaczął się śmiać. Nigdy przedtem nie słyszałam, aby czyjś śmiech brzmiał równie pusto i nieszczerze. Złapał mnie za ręce. - Nie martw się, Beth. Ta jedna mała wpadka nie wpłynie na moją ogólną opinię o tobie. - Pozwól mi wrócić do domu — błagałam. Liczyłam na to, że gdzieś na dnie jego duszy pozostały jeszcze jakieś szczątki przyzwoitości, dzięki którym zdołam wywołać u niego choćby cień wyrzutów sumienia, najdrobniejszy okruch poczucia winy - cokolwiek, co mogłabym wykorzystać. Gorzko się jednak pomyliłam. - Tu jest twój dom - odparł bezbarwnym głosem. Przycisnął moją dłoń do swojej piersi. Jego ciało wydawało się miękkie jak plastelina i przez jedną potworną chwilę miałam wrażenie, że moje palce zapadną się głębiej, aż do pustego miejsca, w którym powinno znajdować się serce. - Przykro mi, że nie mogę być człowiekiem - wycedził Jake. - Ale ty sama, zdaje się, też pod pewnymi względami odstajesz nieco od normy, więc raczej nie masz prawa oceniać innych. — Wyciągnął rękę, przesuwając nią ponad linią moich złożonych skrzydeł. - Ale mam przynajmniej serce, czego o tobie powiedzieć nie można - odparłam. - Nic dziwnego, że jesteś niezdolny do jakichkolwiek uczuć. - I tu się mylisz, Beth. Przy tobie czuję wiele różnych rzeczy. Dlatego właśnie musisz zostać. Nadajesz piekłu zupełnie nową jakość. Wyrwałam dłoń z jego uścisku. - Niczego nie muszę. Możesz sobie trzymać mnie tu siłą, ale nie masz żadnej władzy nad tym, co dzieje się w moim ser-

cu. Prędzej czy później będziesz zmuszony się z tym pogodzić. — Obróciłam się na pięcie, gotowa do wyjścia. - A ty dokąd? - zapytał Jake ostrym tonem. - Nie wolno ci nigdzie wychodzić samej. Tu nie jest bezpiecznie. - To się jeszcze okaże. - Dobrze ci radzę, zastanów się. -Daj mi spokój! — wrzasnęłam przez ramię. - W nosie mam twoje rady! - Tylko nie mów później, że cię nie ostrzegałem. Na zewnątrz zastałam czekającą posłusznie Hannę. - Wynoszę się z tej dziury - powiadomiłam ją, ruszając w kierunku wyjścia. Główny hol wyglądał na opustoszały, miałam więc szansę zrealizować swój zamiar bez przeszkód. - Proszę zaczekać, panienko! — prosiła Hanna, drepcząc u mego boku. - Książę ma rację, nie powinna panienka tam iść. Nie zwracając na nią uwagi, przemaszerowałam przez rozsuwane drzwi. Ku mojemu zdziwieniu nikt nie próbował mnie zatrzymywać. Nie ułożyłam sobie żadnego planu odnośnie do tego, co dalej, ale nie miało to znaczenia. Pragnęłam jedynie znaleźć się jak najdalej od Jake'a. Skoro istniały portale wiodące do tego miejsca, musiały one działać także i w drugą stronę. Należało tylko odnaleźć jeden z nich. Mimo to, gdy biegłam przez zadymione tunele, w uszach dźwięczały mi wciąż słowa Hanny: „Stąd nie da się uciec". Ciągnące się za hotelem korytarze sięgały daleko w ciemną przestrzeń, usłane pustymi butelkami po piwie oraz osmalonymi wrakami doszczętnie spalonych samochodów. Rozgałęziały się we wszystkich kierunkach, a błąkający się wokoło ludzie sprawiali wrażenie pogrążonych w transie. Mijali mnie całkowicie nieświadomi mojej obecności. Wyzierająca z ich oczu pustka świadczyła o tym, iż są to dusze potępionych. Jeśli zdołałabym odnaleźć drogę, którą tu przyjechaliśmy, być może udałoby mi się namówić tych przy drzwiach, aby mnie wypuścili. Im głębiej się zapuszczałam, tym bardziej zwracała moją uwagę dziwna mgła oraz smród palących się włosów, który stał

się w pewnym momencie tak silny, że musiałam zakryć usta dłonią. Białe opary wirowały wokół mnie, popychając naprzód. Gdy zniknęły, zobaczyłam, że wcale nie znajduję się w pobliżu „Pychy", czyli klubu, przez który tu weszłam. W ogóle nie miałam pojęcia, gdzie jestem, ale wyraźnie wyczuwałam wszechobecne zło, które przyprawiało mnie o lodowaty dreszcz. Wszędzie widziałam obce postacie. Nie byłam do końca pewna, czym są, domyślałam się jednak, że musieli to być kiedyś ludzie. Teraz w żadnym razie nie można było tego o nich powiedzieć. Przypominały raczej widma, snujące się bez celu, pojawiające się i znikające w mrocznych zakamarkach. Tliły się w nich jeszcze resztki energii, pomimo że ich spojrzenia były nieobecne, a ręce bezskutecznie usiłowały pochwycić jakiś niewidoczny cel. Przyjrzałam się bliżej zjawie tuż obok mnie, próbując zrozumieć, co robi. Był to mężczyzna ubrany elegancko w służbowy garnitur. Miał schludnie przycięte włosy oraz okulary w metalowych oprawkach. Po kilku sekundach zmaterializowała się przed nim kobieta, a wraz z nią fragment pomieszczenia wyglądającego na kuchnię. Cała scena drgała, połyskując delikatnie niczym fatamorgana, ale coś mi mówiło, że tej dwójce wydawała się ona najzupełniej realna. Zaraz potem wybuchła między nimi ostra kłótnia. Poczułam narastające skrępowanie, jak gdybym podpatrywała kogoś w intymnej sytuacji. - Dosyć kłamstw. Wiem o wszystkim - oświadczyła kobieta. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz - odparł on zdenerwowanym głosem. - Mówię o tym, że to koniec. - Ani się waż. - Zamieszkam na jakiś czas u siostry. Aż się to wszystko rozwiąże. - Rozwiąże? - Mężczyzna okazywał coraz większe wzburzenie. - Chcę rozwodu. - Stwierdziła zdecydowanym tonem, na co jej mąż odpowiedział głośnym, przeciągłym jękiem, najwyraźniej zupełnie tracąc nad sobą kontrolę.

- Przestań. - Mam dość tego, jak mnie traktujesz. Ułożę sobie życie na nowo. - Niczego sobie nie ułożysz. - Całą swoją postawą manifestował agresję, lecz kobieta nie dostrzegała tego. - Zejdź mi z drogi. Gdy spróbowała przecisnąć się obok niego, chwycił ze stojaka na blacie rzeźnicki nóż. Mimo iż było to tylko złudzenie, ostrze zalśniło niczym prawdziwy metal. Mężczyzna rzucił się do przodu, przygwożdżając żonę do blatu. Nie widziałam, jak nóż unosi się w powietrze, jednak w następnej minucie tkwił już głęboko pod jej żebrami. Zamiast sprowadzić opamiętanie, widok krwi sprowokował u męża atak szaleństwa. Dźgał zapamiętale raz za razem, nie zwracając uwagi na rozdzierające krzyki kobiety, aż w miejscu rany powstała jedna krwawa masa. Dopiero wówczas odrzucił nóż, pozwalając bezwładnemu ciału osunąć się na ziemię. Jej szeroko otwarte oczy patrzyły w sufit, twarz była zbryzganą krwią. W momencie gdy uderzyła o kuchenną podłogę, zniknęła razem z całym pomieszczeniem. Siedziałam skulona w kącie, oddech uwiązł mi w gardle, nie mogłam opanować drżenia rąk. Byłam pewna, że długo nie zapomnę tego, co zobaczyłam. Mężczyzna wyglądał na oszołomionego, obracając się powoli wokół własnej osi. Przez jedną straszliwą chwilę myślałam, że zorientował się, iż go obserwuję. Lecz wówczas kobieta na nowo stanęła przed nim, żywa i nietknięta. - Dosyć kłamstw. Wiem o wszystkim — powiedziała. Przypominało to film, który ktoś cofnął o kilka minut. Dotarło do mnie, że cała ta makabra zaraz rozegra się ponownie. Tych dwoje zmuszonych było przeżywać ją w nieskończoność. Pozostałe krążące po tunelu zjawy pogrążone były każda w swoim świecie, w którym rozgrywały się popełnione przez nie zbrodnie: morderstwa, gwałty, napaści, zdrady, kradzieże. Lista zdawała się nie mieć końca.

Dotychczas zawsze rozpatrywałam pojęcie zła w czysto filozoficznym sensie. Teraz wydawało się mnie osaczać, rzeczywiste i namacalne. Na oślep rzuciłam się do ucieczki w kierunku, z którego przyszłam. Nie zatrzymywałam się. Niekiedy czułam, jak coś ociera się o mnie lub próbuje chwycić brzeg mojej sukienki, lecz za każdym razem wyrywałam się i biegłam dalej. Zatrzymałam się dopiero wtedy, gdy poczułam, że za chwilę eksplodują mi płuca. Zrozumiałam, że zgubiłam się do reszty, ponieważ zniknęły gdzieś korytarze. Stałam teraz na otwartej przestrzeni. Przede mną widniało coś w rodzaju głębokiego krateru, otoczonego ognistym żarem. Nie widziałam, co się dzieje w środku, lecz dochodziły mnie pełne udręki krzyki i jęki. Nigdy wcześniej nie oglądałam nic podobnego, skąd więc to dziwnie znajome wrażenie? Jezioro Ognia czeka na Ciebie, Moja Pani. Czy to o tym właśnie miejscu wspominała tajemnicza wiadomość, którą znalazłam w drzwiach swojej szkolnej szafki wiele miesięcy temu? Wiedziałam, że nie powinnam podchodzić bliżej. Należało natychmiast zawrócić i odszukać drogę do hotelu Ambrozja, nawet jeśli czekało tam na mnie więzienie. Cokolwiek czaiło się tutaj, ja nie byłam gotowa, aby tego doświadczyć. Na razie Hades jawił mi się jako osobliwa kraina złożona z podziemnych tuneli, podejrzanych klubów i opustoszałego hotelu. Jednak robiąc pierwszy krok w kierunku ognistej przepaści, zdawałam sobie sprawę, że będzie to coś zgoła odmiennego. Rozdzierające wycie torturowanych dosięgło mnie, nim zdążyłam na dobre zbliżyć się do krateru. Do tej pory sądziłam, że średniowieczne opisy, przedstawiające piekło jako miejsce pełne zniekształconych ciał i narzędzi do zadawania cierpień, miały być tylko straszakiem ułatwiającym kontrolę nad ciemnym ludem. Teraz jednak pojęłam, iż zawarta w nich została sama prawda. Krwistoczerwona poświata, która unosiła się nad olbrzymią jamą, utrudniała widoczność, lecz zasadniczo można

było wyodrębnić dwie grupy: ofiary i katów. Oprawcy nosili skórzane uprzęże i wysokie buty, niektórzy z nich mieli nawet kaptury. Ich ofiary były albo całkowicie nagie, albo odziane w łachmany. Wszędzie wisiały najrozmaitszych kształtów metalowe przedmioty służące do zadawania bólu. Przesuwałam wzrokiem po piłach, żelazach do przypalania i zardzewiałych obcęgach. Na ziemi stały kadzie pełne wrzącego oleju oraz dyby, obok leżały stosy rozżarzonych węgli. Niektóre ciała przymocowane były łańcuchami do słupów, inne zwisały przywiązane za ręce, jeszcze inne rozpięto na kołach. Ofiary wiły się wśród potwornych wrzasków, podczas gdy kaci wypełniali swoje diabelskie obowiązki. Patrzyłam, jak ciągną obnażonego mężczyznę, po czym wpychają go do mosiężnej trumny i zabijają wieko. Następnie wsunęli skrzynię do pieca i przyglądali się, jak rozgrzana zmienia powoli kolor na pomarańczowy, a później czerwony. Ze środka dobiegały stłumione spazmy konającego, sprawiające demonom wyraźną uciechę. Kolejny mężczyzna przywiązany został sznurami do słupa, oczy miał zwrócone błagalnie ku górze. Nie od razu zrozumiałam, że żółta płachta trzepocząca przy jego udzie niczym pranie na wietrze to jego własna skóra. Właśnie żywcem go z niej obdzierano. Zalały mnie obrazy wypełnione krwią, ludzkim mięsem i gnijącymi ranami. Już po kilku sekundach poczułam wzbierające w gardle wymioty. Rzuciłam się na spękaną, wyschniętą ziemię, zakrywając uszy. Zarówno zapach, jak i dźwięk były nie do zniesienia. Poczęłam czołgać się w pyle na czworakach, bojąc się wstać z obawy przed omdleniem. Udało mi się przebyć zaledwie parę metrów, gdy moją dłoń przydeptał skórzany but. Uniósłszy wzrok, zobaczyłam, że otoczyło mnie trzech uzbrojonych w bicze oprawców, których uwadze nie umknęła moja obecność. Na ich bezlitosnych obliczach nie znać było nawet śladu człowieczeństwa. Poruszając się, podzwaniali łańcuchami, kiedy jednak spojrzałam dokładniej, okazali się niewiele starsi ode mnie. Malujące się

na pięknych twarzach okrucieństwo nie pasowało do nich w najmniejszym stopniu. - Zdaje się, że mamy gościa - powiedział jeden, szturchając mnie obcasem. Miał melodyjny głos i mówił z wyraźnym hiszpańskim akcentem. Przesunął stopą, unosząc mi sukienkę i obnażając nogi. Czubek jego buta powędrował wyżej. - Niezła jest - wymamrotał któryś z jego towarzyszy. - Zła czy niezła, nie wypada bez zaproszenia włóczyć się tam, gdzie nie trzeba - włączył się trzeci demon. - Proponuję dać jej nauczkę. - Jego oczy lśniły, jakby były ze szkła. Wydął pogardliwie usta, leniwie przeciągając głoski. Na czoło opadała mu grzywa jasnych włosów, podkreślając jego ostre rysy. - Najpierw ja - zaprotestował tamten. - Jak z nią skończę, możesz ją sobie uczyć, czego zechcesz. Posłał mi szeroki uśmiech. Był bardziej krępy od pozostałych, a jego miedziana grzywka przycięta została równo z brwiami. Krótki i zadarty nos pokrywały piegi. - Daj spokój, Yeats - odezwał się ostrzegawczo pierwszy chłopak, którego głowę otaczała burza czarnych loków. - Najpierw dowiedzmy się, kto ją przysłał. Yeats pochylił się ku mnie. Miał zęby małe i ostre jak pirania. - Co taka ślicznotka porabia samotnie w tych okolicach? - Zgubiłam się - odparłam roztrzęsionym tonem. - Mieszkam w hotelu Ambrozja, jestem gościem Jake'a. - Starałam się robić wrażenie ważnej osoby, ale nie odważyłam się spojrzeć mu w oczy. - Szlag. - Blondyn chyba się zaniepokoił. - Ona jest od Jake'a. Lepiej jej za bardzo nie poobijać. - Nie daj sobie wcisnąć kitu, Nash - warknął Yeats. - Gdyby naprawdę była z Jakiem, nie przylazłaby tu. Nagle zakręciło mi się w głowie. Bałam się, że dłużej nie wytrzymam. Na Yeatsie nie zrobiło to wrażenia. - Jeśli masz zamiar rzygać, to tam. Dopiero co wypolerowano mi buty.

Oddychałam ciężko, podczas gdy moim wnętrzem szarpały mdłości. - Koniec tego dobrego. Wstawaj! - Yeats pociągnął mnie do góry. Potoczył triumfującym wzrokiem po pozostałych, podtrzymując mnie w talii ramieniem. - Może byś się na coś przydała, hę? Co ty na to? Lubisz publiczność? - Zaczął szarpać guziki mojej sukienki. - A jeżeli ona naprawdę należy do Jake'a? Co będzie, jak on się o tym dowie? Z nim lepiej nie zaczynać... - Zdenerwował się chłopak imieniem Nash. - Zamknij się - odparł Yeats i zwrócił się z powrotem do pierwszego. - Diego, pomóż mi ją przytrzymać. - Zabieraj te brudne łapska - rozległ się cichy, złowieszczy głos. Znikąd pojawił się Jake. Ciemne włosy miał rozpuszczone i potargane, co w połączeniu z grymasem wściekłości nadawało jego twarzy wygląd dzikiego zwierzęcia. Budził wyraźną grozę. W zestawieniu z nim tamta trójka mogła wręcz uchodzić za amatorów albo niegrzeczne dzieci przyłapane przez nauczyciela. W obecności Jake'a odeszła ich cała buta, którą zastąpiło ewidentne przerażenie. Wydawał się górować nad nimi, podkreślając całą postawą swoją przewagę, podczas gdy oni maleli coraz bardziej. Jeśli w piekle istniała drabina władzy, ci trzej tutaj zajmowali raczej najniższe szczeble. - Nie wiedzieliśmy, że ona jest, tego... zajęta — odezwał się Diego uniżonym tonem. - Inaczej byśmy jej nie tknęli. -Próbowałem im to powiedzieć... - zaczął Nash, na co tamten spiorunował go wzrokiem. - Wasze szczęście, że jestem dziś w dobrym humorze — wysyczał Jake. - A teraz won mi z oczu, zanim osobiście wrzucę was do pieca. Czmychnęli czym prędzej w kierunku ognistej jamy niczym przestraszone króliki. Jake podał mi ramię i wyprowadził stamtąd. Po raz pierwszy cieszyłam się z jego obecności. - No więc... ile widziałaś? - zapytał.

- Wszystko. - Próbowałem cię ostrzec - wyglądało na to, że jest mu naprawdę przykro. - Chcesz, żebym wymazał te wspomnienia? Postaram się nie ruszać pozostałych. -Nie, dziękuję - odparłam martwym głosem. - Ja... dobrze się stało, że to zobaczyłam.

Jezioro Snów Brak jakichkolwiek wieści na temat Venus Cove byl nie do zniesienia. Z każdym dniem pogrążałam się w coraz głębszej rozpaczy. Byłam w stanie myśleć tylko tym, co dzieje się teraz z moimi najbliższymi. Wiedziałam, że z pewnością zamartwiają się o mnie. Czy domyślają się, dokąd Jake mnie uprowadził, czy może rozważają zgłoszenie mego zaginięcia na policję? Gdyby przetrzymywano mnie gdziekolwiek na ziemi, nadprzyrodzone zdolności Ivy i Gabriela same doprowadziłyby ich tam, gdzie trzeba. Czy są jednak wystarczające, aby sięgnąć również głęboko pod jej powierzchnię? Rozmyślając o swojej rodzinie, wspominałam zwykłe, codzienne drobiazgi: eksperymenty, które mój brat przeprowadzał w kuchni, przeobrażając zwykły obiad w dzieło sztuki; sposób, w jaki siostra zaplatała mi warkocze z jej tylko właściwą wprawą. Myślałam o dłoniach Gabriela, które potrafiły okiełznać dowolny instrument, i złocistej kaskadzie włosów Ivy. Najbardziej tęskniłam za Xavierem; za jego uśmiechem, który sprawia, że w kącikach oczu robią mu się maleńkie zmarszczki. Za zapachem jego auta po tym, jak zajadaliśmy się w nim hamburgerami, patrząc na ocean. Mimo iż od tamtych chwil upłynęło zaledwie kilka dni, opłakiwałam każdą sekundę rozłąki. Najgorsza ze wszystkiego była świado-

mość, że Xavier bez wątpienia obwiniał siebie za to, co się stało, ja zaś nie mogłam zrobić nic, aby uwolnić go od tych myśli.

Moim największym wrogiem okazał się czas. Ten spędzany na ziemi był bezcenny, ponieważ bałam się, że zbyt szybko dobiegnie końca. Tutaj natomiast ciągnął się niemiłosiernie, zwiększając moją udrękę. Najtrudniejsza do zniesienia stała się monotonia. Byłam nie tylko więźniem w bezdusznym świecie Jake'a, lecz również aniołem w piekle, w związku z czym budziłam wyłącznie pogardę lub chorobliwą ciekawość. Można powiedzieć, że traktowano mnie jak cyrkową małpę. Coś w atmosferze tego miejsca zdawało się zżerać mnie od środka niczym rak. Tak łatwo byłoby się poddać — przestać myśleć, walczyć - i spodziewałam się, że kiedyś to nastąpi. Z przerażeniem wyobrażałam sobie, jak pewnego ranka budzę się nieczuła na ludzkie cierpienie, obojętna na wszystko, z własnym losem włącznie. Po tym jak ujrzałam Jezioro Ognia wraz z jego potwornościami, zapadłam w głęboką depresję. Prawie wcale nie miałam apetytu, co Hanna znosiła z cierpliwością. Asystent Jake'a, Tucker, który w międzyczasie zyskał stanowisko mojego osobistego opiekuna, kręcił się bezustannie w pobliżu, choć rzadko kiedy cokolwiek mówił. Tych dwoje stale mi towarzyszyło. Siedzieliśmy wszyscy któregoś wieczoru jak zwykle w moim pokoju. Hanna usiłowała namówić mnie na przełknięcie choć kilku łyżek rosołu własnej roboty, podczas gdy Tucker zabawiał się zgniataniem kartek papieru w kule, wrzucaniem ich do ognia, a następnie przyglądaniem się, jak płoną. Odmówiłam zjedzenia deseru, na co usta Hanny zacisnęły się w wyrazie niemej rozpaczy. Tucker zerknął na nią i pokręcił tylko milcząco głową. Westchnęła ciężko, odstawiając tacę, on zaś wrócił do rozgarniania pogrzebaczem żaru. Zwinęłam się w kłębek w nogach łóżka. Miałam wrażenie, że dawna Bethany Church umarła i została pochowana. Byłam pewna, że okropieństwa, które tu widziałam, pozostaną ze mną na zawsze.

Cała nasza trójka lekko podskoczyła, gdy dał się słyszeć odgłos wkładanej do zamka karty magnetycznej, a po chwili do pokoju wszedł Jake. Najwyraźniej przekonany o swej absolutnej władzy, nie raczył nawet zapukać, całkowicie ignorując fakt, iż narusza moją prywatność. Zdawał się uważać całodobowy dostęp do mojej osoby za coś najzupełniej oczywistego. Kątem oka dostrzegłam, jak Tucker podnosi się i staje wyczekująco, lecz Jake ominął go, podchodząc wprost do mego łóżka. Przyjrzał mi się uważnie. W odróżnieniu od Tuckera nie uczyniłam żadnego wysiłku, aby wstać czy choćby odwrócić głowę. - Wyglądasz fatalnie - stwierdził. - A przecież cię uprzedzałem. - Nie chcę cię widzieć - odparłam tępo. - Sądziłem, że zdążyłaś już zrozumieć, iż są tu znacznie gorsze rzeczy do oglądania niż ja. Daj spokój, nie możesz mieć do mnie pretensji. Nie ja stworzyłem to miejsce, nawet jeśli w pewnym stopniu nim zarządzam. - Lubisz się znęcać nad innymi, zadawać im ból? - zapytałam głucho, podnosząc wzrok, by popatrzeć mu prosto w oczy. - Podniecają cię tortury? - Opanuj się, moja droga - wyglądał na urażonego. - Ja nikogo nie torturuję. Mam ważniejsze rzeczy do roboty. - Ale wiesz, co się tu dzieje — odparłam z naciskiem. — I nic z tym nie robisz. Jake rzucił oszołomione spojrzenie na Tuckera, który gapił się na mnie ze ściągniętymi brwiami, jakbym straciła rozum. - A dlaczego, u licha, miałbym cokolwiek z tym robić? -zapytał. - Ponieważ to są ludzie — powiedziałam słabo. Rozmowy z nim zawsze działały na mnie wyczerpująco. Miałam uczucie, że walę głową w mur. - Nie, to są tylko dusze ludzi, którzy w dodatku dopuścili się w życiu wielu bardzo złych rzeczy tłumaczył cierpliwie. - Nikt nie zasługuje na taki los - niezależnie od popełnionych zbrodni.

- O, czyżby? - Jake skrzyżował ręce na piersiach. - W takim razie nie masz pojęcia, do czego zdolna jest ludzkość. Poza tym oni wszyscy dostali szansę na okazanie skruchy i nie uczynili tego. Tak działa ten system. - Ten system jest do niczego. Zamienia dobrych ludzi w potwory. - I to właśnie - odrzekł, celując we mnie palcem- jest różnica między tobą a mną. Ty upierasz się widzieć w człowieku wrodzoną szlachetność, nawet gdy wszelkie dowody świadczą o czymś zupełnie przeciwnym. Ludzie! - otrząsnął się. - Co w nich takiego wspaniałego? Jedzą, rozmnażają się, śpią, walczą ze sobą - zwykłe, prymitywne organizmy. Spójrz, co zrobili z planetą, którą zamieszkują. Sama ich obecność zatruwa ziemię, a ty obwiniasz o to nas. Jeśli to ma być największe dzieło Boga, to zdecydowanie powinien jeszcze raz przemyśleć swój projekt. Weźmy, na przykład, Tuckera. Jak sądzisz, po co go tu trzymam? Zeby codziennie przypominać sobie, jak bardzo Bóg jest omylny. - Twarz chłopca zalała się szkarłatnym rumieńcem, lecz Jake tego nie zauważył. - Jesteś w błędzie - odparłam, częściowo ze względu na nieszczęsnego Tuckera. - Ludzie potrafią o wiele więcej. Umieją marzyć, kochać i żyć nadzieją. Czy to się nie liczy? - Ci są na ogół w jeszcze gorszej sytuacji, ponieważ karmią się złudzeniami. Wyzbądź się współczucia, Bethany, ono będzie ci tu tylko przeszkadzać. - Prędzej umrę, niż stanę się taka jak ty - odpowiedziałam. - Obawiam się, że to niemożliwe - odparł lekko Jake. - Tu się nie umiera. Jedynie na ziemi obowiązują tak niedorzeczne pojęcia, jak życie i śmierć. Kolejny idiotyczny kaprys twojego tatusia. Oszczędzono mi wysiłku dalszej dyskusji z nim, ponieważ usłyszeliśmy dobiegające z korytarza głosy, a zaraz potem do środka wkroczyła kobieta, rozsiewając wokół siebie atmosferę godną co najmniej gwiazdy filmowej. - To podobno jest mój pokój - wymamrotałam pod nosem. - Ciekawe, dlaczego wszystkim wydaje się, że mogą tu sobie...

Urwałam, gdyż przyjrzawszy się bliżej, rozpoznałam w niej barmankę z klubu „Pycha". Trudno było zapomnieć nienawistne spojrzenie, jakim obdarzyła mnie tamtego wieczoru. Teraz zaledwie zerknęła na mnie w przelocie, tak jakbym nie zasługiwała na to, aby poświęcić mi więcej czasu. Kipiała z wściekłości. Jej usta były zaciśnięte. W bezceremonialny sposób odsunęła z drogi Tuckera. - A więc to tu się ukrywasz - rzekła z pretensją do Jake'a. - Właśnie się zastanawiałem, ile potrwa, zanim mnie znajdziesz - odparł na to on leniwym tonem. Zaczynasz nadwerężać swoją reputację. - Szkoda, że tu zła reputacja niewiele znaczy - odpowiedziała. W jego głosie pobrzmiewała wyraźna drwina, lecz kobiecie zdawało się to nie przeszkadzać. - Beth, poznaj, proszę, Azję, moją... bardzo osobistą... osobistą asystentkę. Robi się trochę nerwowa, jeśli nie wie dokładnie, gdzie jestem o każdej porze. Usiadłam, aby lepiej ją obejrzeć. Wysoka, piękna i dumna, przywodziła na myśl Amazonkę. Ubrana była w złotą bluzkę na ramiączkach, obnażającą prawie całe plecy, oraz wyjątkowo krótką skórzaną spódnicę. Kruczoczarne włosy, kręcone i gęste niczym wełna, okalały jej twarz o nieco kocich rysach. Miała niezwykle wydatne, pokryte grubą warstwą błyszczyku wargi, które cały czas pozostawały rozchylone. Kiedy tak stała na rozstawionych nogach, przypominała mi boksera, a jej skóra w kolorze kawy z mlekiem połyskiwała delikatnie, jak gdyby nasmarowana olejkiem. Jednak najbardziej przykuły moją uwagę jej buty — wyglądały na małe dzieła sztuki. Beżowozłote, z odkrytymi palcami, sznurowane aż do kostek, na obcasach przypominających szpikulce do lodu. - To Jimmy Choo - powiedziała, widząc moją minę. -Boskie, prawda? Jake zamawia co sezon jedną parę robioną specjalnie dla mnie.

Było w jej płonących oczach coś znajomego. Widywałam podobne spojrzenia u dziewcząt w szkole, gdy chciały wysłać swoim koleżankom ostrzegawczy komunikat: „Ręce przy sobie!". Azja nie

musiała nic mówić, ten milczący przekaz wyrażał wszystko. Jako kochanka Jake'a dawała mi jasno do zrozumienia, że mam się trzymać od niego z daleka, jeśli mi życie miłe. Aby to jeszcze wyraźniej podkreślić, owinęła się wokół Jake'a niczym żmija wytatuowana na jej szyi, ocierając się o niego odkrytym ciałem. Jego ręka powędrowała wzdłuż jej błyszczącego uda, ale spoglądał przed siebie z jawnym znudzeniem. Ona zaś zlustrowała mnie od stóp do głów, nie starając się nawet ukryć rozczarowania. - A więc to jest ta mała wywłoka, o której wszyscy gadają? Jakaś taka niska, nie? Jake cmoknął z dezaprobatą. - Azja, bądź grzeczna. - Nie rozumiem, o co tyle krzyku - mówiła dalej, krążąc wokół łóżka z gracją pantery. - Gdyby mnie kto spytał, powiedziałabym, że obniżasz loty, kochanie. -Ale nikt cię nie pyta - w źrenicach Jake'a pojawiły się niebezpieczne błyski. — Poza tym rozmawialiśmy już na ten temat. Beth jest wyjątkowa. - A ja to niby nie? — Azja oparła ręce na biodrach, unosząc znacząco brwi. - Ależ tak, ty też, i to bardzo - zachichotał w odpowiedzi. - Tyle że w innych kwestiach. Nie myśl, że nie doceniam należycie twoich umiejętności. - A cóż to-to ma na sobie? - zapytała nagle, skubiąc falbankę na rękawie mojej sukienki. - To jakiś nowy fetysz? Kręcą cię teraz takie panienki? Fakt, wydaje się bardzo niewinna. To o to chodzi, tak? Ale czy koniecznie musisz przebierać ją za dwunastolatkę? - Nikt mnie za nic nie przebierał - burknęłam. - Coś podobnego! - wykrzyknęła Azja zjadliwym tonem. -Ona umie mówić!

- Objaśniałem właśnie naszemu gościowi panujące tutaj zasady — zaczął Jake, kierując rozmowę na bezpieczniejsze tory. - Próbowałem wytłumaczyć Beth, że problem życia i śmierci w ogóle nas nie dotyczy. Czy zechciałabyś pomóc mi przeprowadzić małą demonstrację? - Z przyjemnością — zgodziła się. Podeszła do niego i odrzuciła do tyłu głowę, jednym zmysłowym ruchem pozbywając się swej złotej bluzki. Stała teraz w samym staniku, w całej okazałości prezentując jedwabisty, mlecznoczekoladowy dekolt. Jake obrzucił ją pełnym uznania wzrokiem, po czym obrócił się na pięcie, chwytając w dłoń stojący przy kominku pogrzebacz. Zbyt późno zorientowałam się, co zamierza zrobić. Głos uwiązł mi w gardle, podczas gdy żelazny pręt zagłębiał się w jej piersi. Spodziewałam się okrzyków bólu, fontanny krwi, czegokolwiek prócz tego, co się wydarzyło. Azja westchnęła głośno, a następnie zadrżała z rozkoszy, przymykając powieki w ekstazie. Gdy ponownie je uniosła, wybuchnęła śmiechem na widok mojej przerażonej twarzy. Pogrzebacz tkwił głęboko w jej ciele, a mimo to nie było nawet śladu rany. Wyglądało to tak, jak gdyby stopił się z nią w jedno, od zawsze stanowiąc jej nieodłączną część. Złapała go oburącz i pociągnęła; rozległo się obrzydliwe mlaśnięcie. Sekundę później otwór zasklepił się, a skóra w tym miejscu stała się tak samo jednolita i gładka, jak przedtem. - Rozumiesz teraz? — zwróciła się do mnie. - Stara dobra kostucha nie ma nad nami żadnej władzy. Pracuje dla nas. - Ale ja przecież żyję - wybełkotałam bez zastanowienia. Azja porwała z podłogi porzucony przedmiot. - Jesteś pewna? - wysyczała. Skoczyła ku mnie ze zwinnością drapieżnika, lecz Jake był szybszy. Zagrodził jej drogę, wyrywając broń z zaciśniętych palców. Następnie pchnął ją na kanapę, po czym usiadł na niej okrakiem, przykładając koniec pogrzebacza do gardła. Oczy Azji rozbłysły podnieceniem. Obnażyła zęby, przesuwając pożądliwie dłońmi po jego biodrach. - Bethany nie jest zabawką - Jake przemawiał tonem rodzica karcącego niegrzeczne dziecko. — Postaraj się myśleć

o niej jako o młodszej siostrze. - Azja uniosła ręce w geście kapitulacji, lecz nie omieszkała dać mu do zrozumienia, jak bardzo jest zawiedziona. - Kiedyś miałeś większe poczucie humoru. - Nie zwracaj na nią uwagi - rzekł do mnie Jake. - Przyzwyczai się do ciebie po jakimś czasie. Jeśli uda mi się przeżyć, pomyślałam z goryczą. - Coś mi się tu nie zgadza - stwierdziłam na głos. - Jaki sens ma torturowanie dusz, skoro nie czują bólu? - Nigdy nie twierdziłem, że tak jest - wyjaśnił on. - Dotyczy to jedynie demonów. Dusze odczuwają wszystko jak trzeba, i to niezwykle dotkliwie. Piękno Hadesu polega na tym, że delikwent wciąż się odradza po to tylko, by przejść cały proces ponownie. - Cykl tortur powtarza się w nieskończoność - wtrąciła Azja. Na jej twarzy malowało się szaleństwo. - Możemy porozrywać ich na strzępy, a do zachodu słońca znów będą w jednym kawałku. Biedne głupki tak się cieszą, gdy myślą, że koniec jest bliski. Powinnaś zobaczyć ich miny, jak się okazuje, że nic z tego, a przed nimi kolejny uroczy dzionek. Musiało stać się widoczne, że jestem bliska omdlenia. Opadłam z powrotem na łóżko, opierając łokcie na kolanach i podtrzymując rękami głowę. Jake strącił z siebie dłonie Azji, po czym szybkim krokiem podszedł do mnie. Przykucnął i dotknął lodowatym palcem mego podbródka, unosząc go lekko. - Co się dzieje? - Ze zdumieniem odnotowałam, że w jego głosie nie słychać było ani cienia ironii. - Nie czuję się dobrze - odparłam tępo. - Maleństwo się pochorowało - zagruchała Azja. - Jak mogę ci pomóc? - zapytał Jake. Mój wzrok odruchowo powędrował ku jego towarzyszce. Wiedziałam, że to niezbyt rozsądne robić sobie z niej wroga, ale sama jej obecność sprawiała, że zbierało mi się na wymioty. Jake zerknął na nią od niechcenia przez ramię.

- Wyjdź - polecił bez sekundy wahania.

-Co? - wydawała się autentycznie zaskoczona. Przez chwilę nie wierzyła chyba, że to rzeczywiście ją ma na myśli. -JUŻ! Azja najwyraźniej nigdy wcześniej nie znalazła się w sytuacji, w której to nie ona była na pierwszym miejscu, i zdecydowanie jej się to nie spodobało. Rzuciwszy mi ostatnie, przepełnione jadem spojrzenie, z impetem wymaszerowała z pokoju. Od razu zaczęło mi się łatwiej oddychać. Emanujące z niej zło wycieńczało mnie, wysysając wszystkie siły witalne. - Tucker, daj no tu coś mocniejszego — zarządził Jake. Tucker natychmiast pokuśtykał do kredensu, aby nalać whisky z kryształowej karafki. Na jego twarzy malował się wyraz przerażenia połączonego z nienawiścią. Wciśnięto mi do ręki szklankę. - Wypij to. Pociągnęłam ostrożnie kilka łyków ciepłego, połyskliwego płynu i, o dziwo, poczułam się lepiej. Choć alkohol palił mnie w środku, przynosił równocześnie ulgę. - Musisz zachować siły - rzekł Jake, obejmując mnie. Natychmiast się otrząsnęłam. - Oj, nie bądź już taka niedotykal-ska. - Złapał za kolumienkę podtrzymującą baldachim łóżka i nim zdążyłam zareagować, wsunął się zwinnie na miejsce obok mnie. W łagodnym świetle nie sposób było nie dostrzec piękna jego rysów, mimo że przepełniał je osobliwy mrok. Rozchyliwszy usta w leniwym uśmiechu, zaczął oddychać nieco szybciej. Czarne jak węgiel oczy wędrowały nieśpiesznie po mojej twarzy. Zawsze potrafił sprawić, bym czuła się przy nim naga i bezbronna. - Postaraj się być szczęśliwa — wymruczał, sunąc delikatnie palcem po moim przedramieniu. - Jak mam to zrobić, skoro jeszcze nigdy nie było mi tak smutno? - zapytałam. Udawanie, że jest inaczej, nie miałoby żadnego sensu. - Rozumiem, że tęsknisz za utraconą miłością — zabrzmiało to niemal szczerze. - Ale ten ziemski chłopak nie da ci

szczęścia, ponieważ nigdy nie będzie w stanie zrozumieć, czym naprawdę jesteś. Spróbowałam się od niego odsunąć, lecz on zacieśnił uchwyt, a następnie zaczął wodzić opuszkami wzdłuż linii żył, widocznych pod moją przeźroczystą skórą. Drgnęłam, pamiętna bolesnych oparzeń, jakie w przeszłości powodował jego dotyk. Tym razem jednak doznania okazały się zgoła odmienne, prawie kojące. Doszłam do wniosku, że widać we własnym królestwie Jake miał możliwość kontrolowania takich rzeczy. Po jego wyjściu nie mogłam znaleźć sobie miejsca, a kręcący się przy drzwiach Tucker wcale mi w tym nie pomagał. Zamiast wrócić na swój fotel przy kominku, wyciągnął z kieszeni przenośną konsolkę i po chwili całkowicie pochłonęły go elektroniczne gry. - Usiądź - zasugerowałam z myślą o jego chorej nodze. Musiała mu dokuczać, ponieważ wciąż zmieniał pozycję, przenosząc ciężar ciała z jednej stopy na drugą. Uniósł wzrok, wyraźnie zdumiony takim przejawem uprzejmości. - Nikomu nie powiem - dorzuciłam z uśmiechem. Zawahał się jeszcze, ale ostatecznie uznał, że może sobie pozwolić na to, by siąść na podłodze z plecami opartymi o drzwi. - Spróbuje się panienka trochę przespać, to dobrze panience zrobi - powiedział. Był to pierwszy raz, gdy odezwał się w mojej obecności. Przedtem nie odważył się nawet na mnie spojrzeć. Jego głos brzmiał zupełnie inaczej, niż się spodziewałam. Mówił cicho i łagodnie, ze śpiewnym, nosowym akcentem głębokiego Południa. Jak na kogoś w tak młodym wieku, robił wrażenie zaskakująco zmęczonego życiem. - Jeśli martwi się panienka o tę Azję, to ona nic panience nie zrobi, dopóki ja tu pilnuję. -Rzekł z dumą. - Z niej jest niezła sztuka, ale mnie tam nie tak łatwo wykiwać, chociaż tu może mało kto w to wierzy. - Wcale się nie martwię - zapewniłam go. — I ja w ciebie wierzę, Tucker. - Może mi panienka mówić Tuck — odparł.

- Dobrze. Rozważał coś przez moment, po czym najwyraźniej ciekawość wzięła górę. - Czego to panienka cięgiem taka smutna? - To aż tak widać? - uśmiechnęłam się słabo. Tuck wzruszył ramionami. - Ma to panienka w oczach. - Myślę o ludziach, których kocham - wyjaśniłam -i o tym, czy ich jeszcze kiedyś zobaczę. Przez jego twarz przemknął grymas bólu, tak jakbym swoimi słowami przywołała jego własne trudne wspomnienia. - Może ich panienka zobaczyć, jeśli zechce - wybąkał ledwie dosłyszalnie pod nosem. Czy ja dobrze zrozumiałam? Błyskawicznie wstąpiła we mnie zupełnie nowa nadzieja, ale postarałam się powstrzymać drżenie w głosie. - Słucham? - zapytałam wolno. - Przecież panienka słyszała — wymamrotał Tuck. - Chcesz powiedzieć, że wiesz, jak stąd uciec? - Tego to ja nie powiedziałem - prychnął z politowaniem. — Mówiłem, że może ich panienka zobaczyć. Wydawał się wręcz zniecierpliwiony koniecznością tłumaczenia czegoś, co powinno być, jego zdaniem, najzupełniej oczywiste. Nagle do mnie dotarto, że ten kulawy chłopak z krzywo obciętymi włosami może wiedzieć znacznie więcej, niż się wszystkim wydaje. Czyżby jego lojalność wobec Jake'a była udawana? Czy to możliwe, aby istniała w Hadesie choć jedna osoba, która zachowała szczątki sumienia? Czy dawał mi w ten sposób do zrozumienia, że w razie potrzeby gotów jest pomóc? Był tylko jeden sposób, aby się tego dowiedzieć. - Wyjaśnij mi, co masz na myśli, Tuck - poprosiłam. Serce skakało mi w piersiach jak oszalałe. - Jest na to sposób - odparł po prostu. - Opowiesz mi o nim? - Opowiedzieć nie da rady - brzmiała odpowiedź. - Ale mogę panience pokazać. - Położył swój ogromny palec wska-

zujący ostrzegawczo na ustach. - Tylko musimy być bardzo ostrożni. Jeżeli nas złapią... — urwał. - Zrobię, co tylko będzie trzeba - obiecałam z determinacją. - W Hadesie płynie pięć rzek. Jedna, na ten przykład, sprawia, że zapomina się o poprzednim życiu, ale jest i taka, co pozwala do niego wrócić. Przynajmniej na jakiś czas - ciągnął Tuck. — Wystarczy się z niej napić, a będzie można odwiedzać swoich bliskich, kiedy tylko przyjdzie na to ochota. - Jak to? - Będą się panience objawiać - oznajmił. Im dłużej mówił, tym mniej z tego pojmowałam. Gapiłam się na niego bezmyślnie; niedawne podniecenie zniknęło gdzieś, ustępując miejsca rozczarowaniu. Najprawdopodobniej Tucker jest po prostu niespełna rozumu. Sam fakt, że wiązałam z jego osobą tak ogromne oczekiwania, świadczył o tym, jak bardzo byłam zdesperowana. On zaś, ujrzawszy malujące się na mojej twarzy powątpiewanie, spróbował wyjaśnić nieco lepiej. - Są tu rzeczy, o których nie przeczyta panienka w książkach. Woda z Jeziora Snów wprowadzi panienkę w rodzaj transu, który pozwoli duchowi panienki oddzielić się od ciała. Trzeba do tego trochę wprawy, ale komuś takiemu jak panienka powinno pójść całkiem łatwo. A jak już się panienka nauczy, będzie mogła podróżować, gdzie zechce. - Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? Niechętnie przyjął mój brak zaufania. - Po co miałbym kłamać? Pan Jake kazałby wrzucić mnie do ognia, gdyby się o tym dowiedział. - To dlaczego mi pomagasz? Dlaczego chcesz ryzykować? - Powiedzmy, że trzeba mi wyrównać rachunki - odparł. - Poza tym coś mi się zdaje, że panience przydałaby się wizyta w domu. — Był to raczej nieudolny żart, lecz mimo to się uśmiechnęłam. - A tobie się udało? Odwiedziłeś swoich bliskich? Jego oczy zasnuła mgła.

— Zanim wykombinowałem, jak to zrobić, nie miało to już za wiele sensu — wszyscy, których znałem, dawno odeszli. Ale panienka może sprawdzić, co tam słychać u panienki rodziny, bo oni ciągle żyją. Na nowo urosła we mnie nadzieja. — Zabierz mnie tam od razu — poprosiłam. — Spokojnie, panienko - pouczył Tuck. - Z tym trzeba uważać. — To znaczy? — To znaczy, że jak panienka przesadzi, może się panienka już nigdy nie obudzić. — I co z tego? - Wymknęło mi się, zanim zdążyłam pomyśleć, co mówię. — Nic, o ile panience nie przeszkadza, że do końca życia zostanie panienka pogrążona we śnie, a swoich będzie oglądać na okrągło, ino z daleka, jakby w kinie. I nigdy już z nimi nie porozmawia. O to panience chodzi? Pokręciłam głową, chociaż w duchu sądziłam, że to i tak lepsze od tego, co mam teraz. — Dobrze — powiedziałam. — W takim razie przypilnujesz, żebym nie wypiła za dużo. Ale musisz mnie zaraz tam zaprowadzić!

Diabelska uczta Byliśmy już niemal przy drzwiach, gdy te otworzyły się z cichym stuknięciem i niespodziewanie

stanął przed nami Jake. Oboje z Tuckiem podskoczyliśmy, po czym, starając się ukryć zaskoczenie, ruszyliśmy każde w innym kierunku. Jake uniósł brew, obrzucając nas zdziwionym wzrokiem. Miał na sobie grafitowy smoking, a pod szyją zawiązany czerwony jedwabny fular. - Dobrze, że jeszcze nie śpisz, najdroższa - zwrócił się do mnie tym swoim irytująco oficjalnym tonem, jakbyśmy grali w jakimś filmie z lat pięćdziesiątych. — Mam nadzieję, że jesteś głodna. Przyszedłem zabrać cię na kolację. Pomyślałem, że właśnie tego nam trzeba, by rozjaśnić nieco nastrój. -Właściwie to jestem raczej zmęczona - spróbowałam się wykręcić. — Miałam właśnie zamiar iść do łóżka. - Czyżby? Bo mnie wyglądasz na zupełnie rozbudzoną — stwierdził, przyglądając mi się badawczo. - Rzekłbym więcej, wydajesz się czymś podniecona. Masz nawet wypieki. - To dlatego, że tu jest zawsze tak gorąco — odparłam. — Naprawdę, Jake, chciałam się dziś wcześniej położyć... - starałam się być stanowcza, ale on machnął tylko ze zniecierpliwieniem ręką. - Dosyć tych wykrętów. Nie przyjmę odmowy, więc lepiej leć prędziutko i się przebierz. — Uderzyła mnie łatwość, z jaką

się przeobrażał, oraz wahnięcia jego nastrojów - był pod tym względem nieobliczalny. W jednej minucie ponury i groźny, a w następnej podekscytowany niczym uczniak. W tej chwili mówił entuzjastycznie, uśmiechając się szeroko. - Muszę się przecież tobą pochwalić! Rzuciłam Tuckerowi błagalne spojrzenie, lecz jego twarz znów nie wyrażała niczego. Cokolwiek powiedziałby lub zrobił, oboje wpadlibyśmy po uszy w kłopoty. - Pragnę tylko, żebyś zostawił mnie w spokoju - powiedziałam do Jake'a. - Bethany, zrozum, proszę, iż twoja nowa pozycja wiąże się z pewnymi obowiązkami. Kilka ważnych osobistości nie może się doczekać, by cię poznać. Tak więc... Wrócę za dwadzieścia minut i masz być gotowa. - To nie była prośba. Już prawie wychodził, gdy coś go zatrzymało. Najwyraźniej wpadł mu do głowy nowy pomysł. -1 wiesz co? - rzucił przez ramię. - Włóż coś różowego. Uśmieją się. Przyjęcie odbywało się w luksusowej podziemnej restauracji. Salę jadalną oświetlała z jednej strony kurtyna ognia. Zamiast obrazów na ścianach wisiała wszelkiego rodzaju broń, łącznie z rzymskimi tarczami, kolczastymi buzdyganami i długimi, tępymi palami - z rodzaju tych, jakie miewał zapewne w swoim czternastowiecznym zamku Wład Palownik*. Ponieważ przybyliśmy z Jakiem pierwsi, czekaliśmy w wyłożonym kocimi łbami foyer, podczas gdy kelnerzy roznosili drobne przekąski ułożone na srebrnych tacach i serwowali szampana w wysokich kieliszkach. Salwy rubasznego śmiechu obwieszczały nadejście kolejnych gości. Rozglądając się wokół, dostrzegłam, że są wśród nich głównie członkowie świty Jake'a. Każdy, kto podchodził do nas, by złożyć Jake'owi wyrazy szacunku, przyglądał mi się z nieukrywaną fascynacją. Większość z nich ubrana była w awangardowe stroje; dominowały skóry i futra. W swojej * Znany również jako Drakula. pasteloworóżowej sukience z lamówką przy szyi i spódnicą do kolan zupełnie tu nie pasowałam. Z

ulgą odnotowałam, że przynajmniej nie widać nigdzie Azji. Zaciekawiło mnie, czy celowo nie została zaproszona. To by z pewnością jedynie podsyciło jej nienawiść do mnie. Po krótkiej chwili rozległ się gong, dając sygnał do rozpoczęcia posiłku, i wszyscy zostaliśmy poprowadzeni na swoje miejsca przy długim dębowym stole. Jake, jako gospodarz, siedział pośrodku. Z ponurą miną opadłam na wyznaczone mi krzesło obok niego. Dokładnie naprzeciwko siebie miałam Diega, Nasha i Yeatsa, których spotkałam przy Jeziorze Ognia. Towarzyszyły im trzy wspaniale prezentujące się kobiety. Prawdę powiedziawszy, wszyscy zebrani byli bardzo piękni, zarówno mężczyźni, jak kobiety, tyle że w dziwny i dość przerażający sposób. Ich rysy, pomimo że tak idealne, jakby zostały wyryte w szkle, w niczym nie przypominały twarzy Gabriela czy Ivy. Myśl o rodzeństwie spowodowała przykre ukłucie, po którym natychmiast łzy napłynęły mi do oczu. Przygryzłam mocno dolną wargę, aby je powstrzymać. Zdawałam sobie sprawę z tego, jak niemądrze byłoby okazywać słabość w takim towarzystwie. W skupieniu przypatrywałam się twarzom wokół. Malowała się na nich chciwość, zarozumialstwo i przebiegłość. Ich zmysły zdawały się wyostrzone, tak jakby umieli wyławiać dźwięki i zapachy niczym dzikie zwierzęta wiedzione krwiożerczym instynktem. Wiedziałam, że potrafią uwodzić i kusić jak nikt, wabiąc swoje ofiary. Mimo iż otaczająca mnie zewsząd uroda wydawała się niezaprzeczalna, udawało mi się uchwycić w króciutkim jak mgnienie oka błysku ich prawdziwe oblicza, wyzierające spod perfekcyjnie wykonanych masek. Wzdrygnęłam się. Nie zdołałam opanować wstrząsu, jaki przeżyłam, zorientowawszy się, że ta zewnętrzna powłoka to jedynie pozory. Demonom w ich rzeczywistej formie daleko było do perfekcji. Zza ozdobnej fasady wyzierała autentyczna makabra. Nie mogłam oderwać wzroku od posągowej dziewczyny, której

głowę otaczała chmura czekoladowobrązowych loków. Miała mlecznobiałą skórę i turkusowobłękitne oczy w kształcie migdałów. Leciutko garbaty nos i krągłe ramiona nadawały jej wygląd greckiej boginki. Lecz pod tym efektownym złudzeniem kryła się zgnilizna i rozkład. Krzywa czaszka z nadmiernie wypukłym czołem oraz podbródkiem wystającym i szpiczastym niczym ostrze sztyletu. Usiana plamami i sińcami skóra jak u ofiary ciężkiego pobicia; pełna blizn i brodawek, pokryta sączącymi się wrzodami twarz. Do tego krótki i cofnięty nos, przypominający świński ryj. Była też łysa, jeśli nie liczyć kilku kosmyków cienkich, matowych włosów, zwisających smutno przy policzkach. Tęczówki miała mętne i otoczone czerwoną obwódką, a przez wąską szparę ust ukazywała w uśmiechu spróchniałe pieńki zębów oraz czarne dziąsła. Podobne wrażenia napływały ku mnie zza całego stołu. Po kilku minutach poczułam mdłości. - Nie gap się — upomniał mnie na ucho Jake. — Spróbuj się odprężyć, nie skupiaj się tak na tym. Usłuchałam go i wkrótce okazało się, że jego rada poskutkowała. Przebłyski zniknęły, a uczestnicy przyjęcia znów stanowili rząd pięknych, lecz okrutnych masek. Mój brak zainteresowania zaczął jednak w końcu zwracać uwagę, i został opacznie wzięty za arogancję. - Co, księżniczko? — zagadnął Diego z naprzeciwka. — Nie podoba ci się u nas? - Jeśli dotychczas powstrzymywano się od komentarzy, to jego pytanie pomogło rozwiązać języki pozostałym. - Coś podobnego, aniołek w piekle - zachichotała rudowłosa pannica o imieniu Eloise. — Któż by podejrzewał, że dożyjemy takiego zaszczytu? - Na długo przyjechała? - spytał znużonym tonem właściciel pedantycznie przystrzyżonej brody. Straszliwie śmierdzi od niej cnotą, aż głowa boli. - A czegoś się spodziewał, Randall? - prychnął pogardliwie ktoś inny. - Cnotliwi są najgorsi. - To ona jest dziewicą? - dopytywała się ruda. - A to dopiero! Dasz nam się z nią zabawić, Jake?

- Tak, tak, podziel się!

- Albo złóż ją w ofierze. Słyszałam, że krew dziewic działa cuda dla cery. - A ma jeszcze skrzydła? - No pewno, że ma, kretynie. Tak od razu ich nie straci. Wyprostowałam się na krześle, zaniepokojona sugestią, jakobym miała wkrótce zostać pozbawiona skrzydeł, ale Jake poklepał mnie uspokajająco po ręce, dając spojrzeniem do zrozumienia, że wszystko mi później wyjaśni. - Tym razem Wasza Wysokość przeszedł samego siebie — spróbował przypochlebić się kolejny z gości. Głosy zlały się w jedną paplaninę. Zachowywali się jak przedszkolaki rywalizujące o uwagę opiekuna. Jake tolerował te wybryki przez dłuższą chwilę, aż wreszcie uderzył pięścią w stół tak mocno, że zadrżała cała zastawa. - Dość! - ryknął, przekrzykując coraz głośniejsze rozmowy. - Bethany nie jest i nie będzie przedmiotem ani targów, ani śledztwa. Pragnę wam przypomnieć, że przebywa tutaj jako mój gość. Część demonów mocno speszyła się faktem, iż mogła niechcący urazić swego gospodarza. - Otóż to - zawtórował mu usłużnie Nash. Uniósł kieliszek. - Niech mi będzie wolno jako pierwszemu wznieść toast! Jego gest skierował moją uwagę na zastawiony wszelkimi możliwymi smakołykami stół. Wszystkie potrawy podane zostały w niezwykle wykwintny sposób. Ktoś włożył masę wysiłku w to, by każda serwetka, sztuciec czy kryształowe naczynie znajdowały się w idealnym ułożeniu. Był tam pieczony bażant, wybór pasztetów oraz serów pleśniowych, wyłożonych na okrągłych drewnianych deskach. Na srebrnych paterach leżały egzotyczne owoce. Ilość pokrytych kurzem butelek wina z pewnością przekraczała liczbę biesiadujących. Najwyraźniej demony nie znały pojęcia umiaru, zresztą śmiertelny skądinąd grzech obżarstwa stanowił tu zapewne cechę pożądaną. Nie wyciągnęłam ręki w kierunku kieliszka, mimo że oczy wszystkich spoczywały na mnie. Jake trącił delikatnie pod sto-

łem moją stopę. Jego mina zdawała się mówić: „Nie zrób mi teraz wstydu". Sęk w tym, że niewiele mnie obchodziło, czy Jake zachowa twarz w obecności swoich podwładnych. - Za Jake'a oraz jego nową, jakże uroczą zdobycz - ciągnął Nash, widząc, iż nie zamierzam się przyłączyć. - A także za odwieczne źródło mądrości i natchnienia -dodał Diego, miażdżąc mnie spojrzeniem. Lucyfera, boga Podziemnego Królestwa! Nie wiem, dlaczego akurat wtedy zdecydowałam się odezwać. Nie czułam żadnego szczególnego przypływu odwagi, może więc była to wyłącznie kwestia oburzenia, które wbrew mnie postanowiło dojść do głosu. - Ja tam bym go nie nazywała bogiem - rzuciłam beztrosko. Po tych słowach zapadła pełna konsternacji cisza, podczas której Jake nie odrywał ode mnie wzroku, oszołomiony takim przejawem głupoty. Ochrona, jaką zdolny był zapewnić mi w Hadesie, musiała mieć swoje granice, ja zaś przypuszczalnie właśnie je przekroczyłam. I wówczas Yeats roześmiał się głośno, klaszcząc w dłonie. Reszta poszła skwapliwie w jego ślady, gotowa raczej puścić ten incydent w niepamięć, niż pozwolić, aby zepsuł wieczór. W źrenicach Yeatsa migało rozbawienie, lecz zawarta w jego głosie groźba nie stała się przez to mniej realna. - Mam nadzieję, że poznasz wkrótce Wielkiego Tatkę. Będzie tobą zachwycony. - Wielkiego Tatkę? - przypomniałam sobie, że Hanna używała tego samego idiotycznego określenia. Brzmiało jak żywcem wyjęte z gangsterskiego fdmu. - Nie mówisz chyba poważnie? - zapytałam. Naprawdę tak go nazywacie? - Przekonasz się, że nie przywiązujemy tu zbytniej wagi do tytułów - odparł. - Jesteśmy jak jedna wielka rodzina. - Czasami mówimy do niego jeszcze Papo Lucjanie -wtrąciła się Eloise, opróżniając swój kieliszek do dna. - Może i tobie pozwoli się tak do siebie zwracać, kiedy już go lepiej poznasz.

- Nie mam najmniejszego zamiaru z nim rozmawiać -oznajmiłam. - Bardzo nieładnie z twojej strony - odrzekł Yeats. -Zwłaszcza że jesteś tu na jego osobiste zaproszenie. Cóż to miało znaczyć? Popatrzyłam gniewnie na Jake'a, dając mu do zrozumienia, iż żądam wyjaśnień. Uśmiechnął się blado w odpowiedzi, sącząc wino. Wyciągnął w moim kierunku dłoń z kieliszkiem, sugerując, że powinnam zrobić to samo. - Porozmawiamy o tym później, kochanie - rzekł, wzdychając teatralnie. Objął mnie dobrodusznie ramieniem, zakładając mi za ucho kosmyk niesfornych włosów. - Dziś się tylko bawimy, interesy mogą zaczekać. Ostatecznie demony straciły zainteresowanie moją osobą, poświęcając się obżarstwu oraz upijaniu na umór. Jak na swe wysmukłe kształty, apetyty miały zgoła nieposkromione. Po upływie paru godzin kilkoro z nich podniosło się od stołu. Widziałam, jak chwiejnym krokiem udają się za niską kamienną ściankę, za którą kryło się wejście do osobnego pomieszczenia. Zaraz potem dały się stamtąd słyszeć odgłosy torsji oraz stękanie, lecz nikt nie zwracał na nie uwagi. Po chwili goście powrócili na swoje miejsca i wytarłszy dyskretnie kąciki ust serwetką, zabrali się z powrotem do jedzenia. - Gdzie oni byli? - zapytałam, nachylając się ku Jake'owi. Diego okazał się szybszy. - Jak to gdzie? W womitorium. Każdy szanujący się lokal ma dziś coś takiego. - Ależ to obrzydliwe - odparłam, odwracając wzrok. Jake wzruszył ramionami. - Wiele zwyczajów związanych z inną kulturą może się komuś z zewnątrz wydawać odstręczających. Ale, Beth, przecież ty nic nie tknęłaś. Mam nadzieję, że to nie przez womitorium? - Nie jestem głodna. Odmowę jedzenia traktowałam jako formę protestu, zdając sobie jednak sprawę, że nie zdołam ciągnąć tego w nieskończoność. Słabłam coraz bardziej i prędzej czy później będę

zmuszona się poddać, o ile zamierzam przeżyć. Jake ściągnął z niezadowoleniem brwi. - Doprawdy, powinnaś spróbować przełknąć choć mały kęs. Jesteś pewna, że nie zdołam cię na nic namówić? — Chwycił paterę pełną owoców, stawiając ją przede mną. Jej zawartość wyglądała niesamowicie, jak gdyby została dopiero co zebrana, na skórkach skrzyły się nawet maleńkie krople rosy. - Może wisienkę? - Pomachał mi nią zachęcająco przed nosem, na co z mojego żołądka dobiegło głośne burczenie. - Albo per-symonę? Miałaś kiedyś okazję skosztować? — Rozciął jedną na pół, ukazując soczysty, żółty miąższ. Nadziawszy kawałek na końcówkę noża, podsunął mi do spróbowania. Chciałam odwrócić twarz, ale zapach owocu był oszałamiający. Niemożliwe, żeby zwyczajne jedzenie pachniało aż tak kusząco. Woń zdawała się przenikać do' samego mózgu, kpiąc sobie z moich postanowień. Może rzeczywiście jeden malutki kęsek nie zaszkodzi? Od ulgi, którą przyniosła ta myśl, zakręciło mi się w głowie. To nie było normalne. Pożywienie miało służyć przede wszystkim temu, aby zapewnić ciału energię. Tak zawsze przedstawiał to Gabriel. Na ziemi wielokrotnie zdarzało mi się odczuwać głód, ale to tutaj przypominało raczej żądzę. Głodna czy nie, za nic nie przyjmę niczego z ręki Jake'a Thorna. Bezceremonialnie odepchnęłam tacę. - Na wszystko trzeba czasu - rzekł do siebie Jake tonem pocieszenia. - Silna jesteś, Beth, ale nie aż tak, abym nie mógł cię złamać. Po skończonej uczcie całe zgromadzenie przeniosło się do obszernej sali pełnej świec i poduszek porozrzucanych na podłodze wśród stojących wokoło otoman. Zapanował bardziej swobodny nastrój, a goście poczęli bez skrępowania głaskać się wzajemnie i pieścić z rosnącą namiętnością. Nikt nie szukał konkretnej pary, wszyscy tworzyli jedno wielkie kłębowisko ciał złączonych wspólnym pragnieniem zaspokojenia. Jeden z mężczyzn obdarzył Eloise pożądliwym spojrzeniem, na co ona odpowiedziała, zdzierając z niego zębami koszulę. Taktownie odwróciłam wzrok, gdy zaczęła lizać skórę na jego piersiach, wywołując tym donośny jęk

podniecenia. Tylko Jake i ja wciąż siedzieliśmy na swoich miejscach. - Nie przyłączysz się? - rzuciłam wyzywająco. - Po dwóch tysiącach lat orgie nie bawią już tak bardzo. - Postanowiłeś dla odmiany popróbować celibatu? - zapytałam możliwie zjadliwym tonem. - Nie, po prostu szukam czegoś więcej. - Patrzył na mnie wzrokiem, który niemal tchnął smutkiem i wprawiał mnie w zakłopotanie. - No cóż, ze mną tego nie znajdziesz - odparłam sucho. - Dziś może nie. Ale liczę na to, że kiedyś uda mi się zyskać twoje zaufanie. Stać mnie na cierpliwość. W końcu mamy przed sobą całą wieczność. Wreszcie chyba nawet Jake'owi zaczął przeszkadzać mój ponury nastrój, ponieważ litościwie zezwolił, abym wyszła wcześniej. Zostałam odwieziona do hotelu limuzyną. Tucker czekał już na mnie w holu, rzekomo pod pozorem odprowadzenia mnie do pokoju. -Jak ty to wytrzymujesz? - wściekałam się, wsiadając do windy. - Jak wy wszyscy tu wytrzymujecie? Przecież tu jest tak okropnie pusto! Tuck rzucił mi tylko znaczące spojrzenie, wciskając guzik. Odgadłam, że nie jedziemy na górę. - Proszę za mną - rzekł krótko. Wysiedliśmy z windy, idąc w milczeniu opustoszałym korytarzem, aż dotarliśmy do wiszącego na odległej ścianie grubego gobelinu. Utkany jedwabną kolorową nicią wzór przedstawiał grupę demonów pod postacią drapieżnych ptaków uzbrojonych w ostre pazury. Atakowały człowieka przykutego łańcuchami do skały, wydziobując z niego kawałki mięsa i wyrywając wnętrzności. Mimo iż wyhaftowany na materiale, wyraz udręki na twarzy mężczyzny był tak żywy, że przeszedł mnie zimny dreszcz. Tucker odsunął gobelin, ukazując wykute w kamieniu stopnie. Zdawały się prowadzić daleko w głąb, do samych podziemi

hotelu. W odróżnieniu od wyperfumowanego holu, tu w powietrzu unosił się zapach wilgoci i pleśni. Nie paliły się żadne światła, nie widziałam więc nic dalej niż na wyciągnięcie ręki. - Proszę się trzymać blisko mnie - ostrzegł Tucker. Ruszyłam za nim, ściskając w dłoni brzeg jego koszuli, na wypadek gdybym straciła go z oczu w tych egipskich ciemnościach. Schody okazały się wąskie i kręte, ale jakoś udało nam się bezpiecznie zejść na dół. Gdy wreszcie zatrzymaliśmy się, przy jednej ze ścian zamigotał płomieniem mały piecyk. Znajdowaliśmy się najwyraźniej w jakimś podziemnym kanale wypełnionym mętną, zielonkawą wodą. Wokół moich stóp wionęło chłodniejszym powietrzem. Miałam wrażenie, że gdybym tylko wystarczająco dobrze nadstawiła uszu, zdołałabym rozróżnić głosy szepczące moje imię. Ściany tunelu pokrywał mech, z sufitu kapało nam na głowy. Przy niewielkim pomoście u stóp schodów kołysało się drewniane czółno. Tucker odwiązał je, odrzucając na bok linę. - Proszę wsiadać - powiedział. - I niech się panienka postara nie robić żadnych hałasów. Lepiej niczego nie budzić. -Nie podobało mi się to „niczego" zamiast „nikogo". Poczułam narastający niepokój. - Na przykład? - zapytałam, ale Tucker skupił się na sterowaniu łodzią, nic więcej nie mówiąc. Siedziałam sztywno, ściskając z całych sił brzegi czółna, podczas gdy wiosła przecinały bezszelestnie mulistą wodę. Gdzieś głęboko pod nami wyczulam ruch. Nagle powierzchnia zmarszczyła się, tak jakby ktoś na brzegu puszczał kaczki. - Co to? — wyszeptałam z przerażeniem. - Pss - uciszył mnie. - Ani słowa. Umilkłam posłusznie, ale nie przestałam wodzić wzrokiem wokół łódki. Pod powierzchnią pojawiły się bąble, a zaraz potem moim oczom ukazało się coś bladego i rozdętego. Otaczały nas białawe, podobne do księżyca kule, dryfujące na rzece niczym boje. Wychyliłam się trochę, mrużąc powieki, by przyjrzeć się bliżej tym dziwacznym kształtom, po czym na-

tychmiast zatkałam usta dłonią, tłumiąc krzyk. Przekonałam się bowiem, że nie były to żadne boje, tylko ludzkie głowy. Wszędzie wokoło chybotały się martwe twarze. Ich włosy unosiły się na wodzie niczym wodorosty, martwe źrenice skierowane były wprost na nas. Ta najbliżej mnie musiała być kiedyś kobietą, teraz jednak skóra na niej zmarszczyła się i poszarzała. Jej czaszka stuknęła upiornie o drewniany bok łodzi. Pod wpływem ostrzegawczego spojrzenia Tucka powstrzymałam pytania, które cisnęły mi się na usta. Z wdzięcznością wyskoczyłam na brzeg, gdy tylko przycumował czółno przy wystającej skale. Staliśmy we wnęce wielkości małej zatoczki. W jej centralnym punkcie znajdowało się migoczące diamentowym blaskiem źródło. Wychodziło od niego kilka wodnych nitek, płynących w nieznanych kierunkach. Woda tu była tak przejrzysta, że bez trudu widziałam leżące na dnie kamyki. Skały, po których przeszliśmy, zostały przez łata wygładzone do połysku. Zerknęłam pytająco na Tuckera, niepewna, czy mogę się już odezwać. - To jest właśnie miejsce, o którym panience opowiadałem — odparł w odpowiedzi. - Jezioro Snów. -To, które zaprowadzi mnie do domu? - upewniłam się, wspominając naszą ostatnią rozmowę, przerwaną przez Jake'a. - Tak - odrzekł Tuck. - Oczywista, nie dosłownie. Ale będzie panienka mogła się tam udać myślami. - Więc co teraz? - Proszę zaczerpnąć dłonią i wypić łyk, a ujrzy panienka to, czego najbardziej na świecie pragnie jej serce. Ta woda działa jak narkotyk, ino zostaje we krwi na bardzo długo. Będzie panienka mogła swobodnie podróżować, w każdym miejscu i o każdej porze. Nie potrzebowałam dalszej zachęty. Przyklękłam prędko przy brzegu jeziorka, nabierając ręką kryształowo czystą wodę. Bez wahania uniosłam dłoń do ust i wypiłam. Najpierw dało się słyszeć delikatne, jednostajne brzęczenie, podobne do dźwięku, jaki wydają cykady. Nachyliłam się moc-

niej nad powierzchnią wody, wypatrując jakiegoś znaku. Spoglądanie w głąb jeziora sprawiło, że poczułam się rozdzielona z własnym ciałem, jak gdyby pod wpływem zaklęcia. Nagle odniosłam wrażenie, że coś ciężkiego niczym worek treningowy uderzyło mnie w brzuch. Gdy wypuściłam z siebie powietrze, zobaczyłam, iż mój oddech przyjmuje kształt lśniącej kuli. Unosiła się w powietrzu przede mną, ledwo kilka centymetrów nad wodą. W jej wnętrzu tysiące maleńkich banieczek białego światła wirowało z zawrotną prędkością. Z wolna kula poczęła opadać w dół, aż wreszcie zniknęła. - Proszę się nie martwić - rozległ się szept Tucka. - Jezioro odczytuje teraz wspomnienia, żeby wiedzieć, dokąd panienkę zabrać. Przez długą chwilę nic się nie działo, słychać było tylko nasze oddechy. Tucker zaczął coś do mnie mówić, ale jego głos wydawał się dziwnie stłumiony. A potem zupełnie przestał do mnie dochodzić i wtedy zrozumiałam. Patrzyłam na niego z góry. Jezioro i skały zaczęły się oddalać, pomimo iż wiedziałam, że fizycznie nadal tam jestem. Z początku ogarnęła mnie panika, ponieważ niespodziewanie otoczenie zmieniło się całkowicie. W dodatku widok był nieostry, tak jakby ktoś próbował niezdarnie powiększyć zdjęcie. Jednak w miarę jak wszystko powoli wskakiwało na swoje miejsce, przestałam się bać. Zamiast tego ogarnęła mnie fala wzruszenia tak potężna, że świat zawirował mi przed oczami. Byłam w domu.

Znowu razem

Kuchnia przy Byron Street wyglądała dokładnie tak, jak ją zapamiętałam: duża i przestronna, z oknami spoglądającymi z każdej strony na spieniony ocean. Stałam pośrodku, chłonąc jej bliskość wszystkimi zmysłami, mimo to świadoma, że jestem tylko widzem obserwującym wszystko z boku. Mogłam swobodnie poruszać się po całej przestrzeni, nie będąc jednak jej częścią. Przypominało to oglądanie rozpoczynającego się filmu z wnętrza ekranu. Było wcześnie rano. Słyszałam śpiew ptaków oraz gwizd czajnika. Przeszklone drzwi zostawiono otwarte — u mieszkającej za płotem Dolly Henderson ktoś kosił trawę. Na blacie stała piętrowa patera wypełniona lukrowanymi babeczkami, które Ivy upiekła na krótko przed moim zniknięciem. Nietknięte, wyglądały na czerstwe. Wazonik przywiędłych chabrów stanowił jedyne wspomnienie radosnego nastroju, jaki panował w tym pomieszczeniu zaledwie kilka dni wcześniej. W następnej sekundzie cala scena ożyła. Przy kuchennym stole, zaledwie parę metrów od mnie, siedział Xavier z twarzą ukrytą w dłoniach. Natychmiast zwróciła moją uwagę jego postawa — nigdy przedtem nie widziałam go tak przygarbionego. Miał na sobie ulubioną szarą koszulkę i bawełniane spodnie od dresu, ale wygląd jego twarzy świadczył o nieprzespanej nocy.

Wysiłkiem woli postarałam się przysunąć bliżej niego, z przyjemnością odnotowując, że nie sprawiło mi to większych problemów. Ze szczęścia zakręciło mi się w głowie. Bardzo pragnęłam go dotknąć, lecz okazało się to niemożliwe. Jako widmo nie byłam w stanie tego uczynić; moja ręka przeszła przez niego na wylot. Zmienił się. Nie widziałam jego twarzy, ale wszystkie mięśnie miał napięte. Wyczuwałam wiszący w powietrzu smutek. Owionął mnie znajomy zapach frezji i w drzwiach pojawiła się Ivy. Popatrzyła na Xaviera zatroskanym wzrokiem. Wyglądała tak samo słodko i spokojnie jak zawsze, ale zdradzała ją głęboka zmarszczka na czole. Od razu spostrzegłam, że przepełnia ją niepokój. - Zjesz coś? — zwróciła się łagodnie do Xaviera. - Nie, dziękuję - odparł. Był tak zaprzątnięty myślami, że wydawał się prawie nieobecny. Ledwie uniósł głowę. - Gabriel pojechał z powrotem do domu Knoxôw - mówiła dalej Ivy. — Liczy na to, że znajdzie tam jakieś wskazówki. Pogrążony w ponurych rozmyślaniach Xavier nie odpowiedział. Ivy stanęła przy nim. Odgadując jego nastrój, położyła mu delikatnie dłoń na ramieniu. Szarpnął się, nie pozwalając na to, by go pocieszano. - Nie wolno nam tracić nadziei. Znajdziemy ją. Tym razem podniósł głowę, by na nią spojrzeć. Blady i zmizerowany, pod oczami miał sine kręgi, a usta mocno zaciśnięte. Jego twarz przepełniała żałość i rozpacz. Marzyłam o tym, by móc ująć ją w dłonie i powiedzieć mu, że nic mi nie jest. Ze trzymają mnie uwięzioną, samotną i nieszczęśliwą, ale poza tym nie stała mi się żadna krzywda. I że choć po stokroć wolałabym znajdować się teraz w jego objęciach, to daję sobie jakoś radę. Żyję. Trwam. - Jak? - zapytał po długiej chwili milczenia. Z trudem panował nad sobą. - Nie wiemy nic na temat tego, gdzie ją zabrał ani... co z nią robi. — Nie wytrzymał i głos mu się załamał. W gardle urosła mi twarda gula. Skoro nie mają pojęcia, gdzie jestem, jakie są szanse na to, aby

mnie kiedykolwiek odnaleźli? Ani Gabriel, ani Ivy nie byli przecież naocznymi świadkami mojego porwania. Dysponowali wyłącznie pobieżną relacją Xaviera z tego, co udało mu się zobaczyć, nim Jake go potrącił. Równie dobrze mogłam przebywać w jakimś odległym zakątku ziemi. - Gabriel na pewno coś wymyśli - odrzekła Ivy, starając się, aby zabrzmiało to przekonująco. - Takie zagadki to jego specjalność. - Może powinniśmy mu pomóc? - spytał Xavier bezradnym tonem. - On sam najlepiej wie, czego należy szukać. - Zapadła niezręczna cisza, przerywana jedynie tykaniem zegara w korytarzu. - To moja wina - odezwał się wreszcie Xavier. Wypowiedzenie tego na głos najwyraźniej sprawiło mu niewielką ulgę. - Powinienem był lepiej się przygotować. Miałem ją chronić. - Rzęsy miał mokre od łez, lecz otarł je wierzchem dłoni, nim Ivy zdążyła cokolwiek dostrzec. - Żaden człowiek nie miałby szans w obliczu takich mocy - odrzekła moja siostra. - Nie wolno ci się obwiniać, Xavierze. Nic nie mogłeś zrobić. Jednak on nadal upierał się przy swoim. - Owszem, mogłem - wycedził przez zaciśnięte zęby. -Mogłem z nią zostać. Gdybym nie poszedł nad to durne jezioro, nic by się nie stało. - Zwinął dłonie w pięści, przełykając głośno ślinę. - Czy pani tego nie rozumie? Obiecałem, że nie pozwolę jej skrzywdzić. I zawiodłem ją. - Nie byłeś w stanie tego przewidzieć, bo i jak? Za to teraz możesz pomóc Beth, biorąc się w garść. Bądź silny ze względu na nią. Zacisnąwszy z całej siły powieki, kiwnął głową. - Gabriel wrócił - powiedziała Ivy na długo przed tym, nim dał się słyszeć odgłos przekręcanego w zamku klucza. Xavier podniósł się z miejsca, dając niepewny krok naprzód. W minutę później mój brat zjawił się w kuchni. Pomimo iż

byliśmy rodziną, i znałam go lepiej niż ktokolwiek inny, bijący od niego blask nieodmiennie wywoływał u mnie pełne podziwu westchnienie. Jego perfekcyjne, jakby wykute w marmurze rysy cechowała dziś surowość. Srebrzystoszare oczy wyrażały powagę, a na twarzy malował się wyraz głębokiej troski. - I jak? Udało się? - zapytała Ivy. - Chyba coś odkryłem - odparł Gabriel z wahaniem. - To może być portal. Na autostradzie w pobliżu domu Knoxôw wyczułem siarkę. - O, nie - jęknęła moja siostra, opadając na najbliższe krzesło. - Dlaczego to ma takie znaczenie? Portal? Jaki portal? Co za portal? Dokąd? - Xavier wyrzucał z siebie pytania jedno po drugim, lecz Gabriel zachował spokój. - Na ziemi zdarzają się szczeliny — odparł - przejścia prowadzące do sąsiednich światów. Nazywamy je portalami. Najczęściej pojawiają się znienacka, ale można je też wywołać, jeśli posiada się wystarczającą moc. - Jakich światów? Gdzie jest Beth? - W głosie Xaviera dało się słyszeć narastającą panikę. Jestem tutaj, chciałam zawołać, ale bezskutecznie. - Asfalt jest tam stopiony - kontynuował Gabriel, unikając odpowiedzi. - A wszystko naokoło spalone. Tego rodzaju ślady prowadzą tylko w jedno miejsce. Xavier wziął głęboki wdech, jakby dla uspokojenia. Wyraźnie dostrzegłam moment, w którym dotarł do niego sens słów Gabriela. - To niemożliwe - wyjąkał słabo, wciąż usiłując pojąć coś, przeciwko czemu jego racjonalny umysł buntował się z całej siły. -Ale taka jest prawda. - Nawet mój brat zmuszony był odwrócić wzrok, by nie patrzeć na skutek, jaki przyniosą jego słowa. - Jake zaciągnął Bethany do piekła. Wyraz twarzy Xaviera przywodził na myśl człowieka, którego najgorszy koszmar okazał się rzeczywistością. Wyglądał jak uderzony obuchem. Patrzył na Gabriela nieruchomo,

z otwartymi ustami, jakby czekając, aż ten wybuchnie śmiechem i wyjaśni, że to wszystko to był tylko głupi dowcip. Stał tak przez kilka długich minut niczym skamieniały. Aż wreszcie całym jego ciałem wstrząsnął spazm udręki. Moje widmo, unoszące się w powietrzu niczym mgła, płakało razem z nim. Smutną i godną pożałowania stanowiliśmy parę - ziemski chłopiec, obok niego zaś zjawa, której nie mógł zobaczyć, a która kochała go ponad wszystko w świecie. Wyglądało na to, iż podczas mojej nieobecności wszyscy zachowywali się inaczej niż zwykle. Gabriel bowiem uczynił coś, czego nigdy dotychczas nie zdarzyło mi się oglądać. Przeszedł przez kuchnię i ukląkł przed Xavierem, opierając delikatnie dłoń na jego ramieniu. Był to widok godzien zapamiętania - archanioł padający na kolana przed człowiekiem w geście pokory. - Nie będę cię okłamywał - rzekł, patrząc mu prosto w oczy. - Nie wiem, jak pomóc Bethany w tej sytuacji. Tego obawiałam się najbardziej. Mój brat nigdy nie owijał niczego w bawełnę. Nie leżało to w jego naturze. Teraz starał się przygotować i siebie, i Xaviera na najgorsze. -O czym pan mówi?! - wykrzyknął Xavier. - Musimy coś zrobić! Beth tego nie chciała! Została porwana! W moim świecie za coś takiego idzie się do więzienia! Chce mi pan powiedzieć, że w pańskim uchodzi to płazem? Gabriel westchnął, po czym odparł z całym opanowaniem, na jakie było go stać. - Istnieją prawa rządzące niebem i piekłem, które powstały przed zaraniem dziejów. - I co to niby oznacza? - Sądzę, że Gabe próbuje ci wytłumaczyć, iż to nie my ustalamy zasady. Będziemy musieli zaczekać na instrukcje -odezwała się Ivy. - Czekać? - powtórzył Xavier, coraz bardziej rozgoryczony brakiem stanowczości z ich strony. - Dla mnie możecie czekać nawet do zakichanej śmierci, ja nie mam zamiaru dłużej tu tkwić.

- Nie mamy wyboru - odrzekł twardo Gabriel. Tak wiele ich różniło: anioł i śmiertelnik, podzieleni sprzecznymi poglądami na temat funkcjonowania wszechświata. Widziałam, że cierpliwość mojego brata zaczyna się powoli kończyć. Pragnął jak najszybciej znaleźć się w samotności, by móc porozumieć się z wyższą siłą. Xavier natomiast potrzebował natychmiastowego planu działania. Rozumował zgodnie z logiką, wedle której na każdy problem znajdzie się rozwiązanie. Ivy, rozumiejąc jego wzburzenie daleko lepiej niż Gabriel, posłała bratu spojrzenie sugerujące, iż powinien dobierać słowa z większym wyczuciem. -Mogę cię zapewnić, że jeśli tylko istnieje jakiś sposób, my go znajdziemy - powiedziała tonem zawierającym nieco więcej otuchy. - Aczkolwiek nie będzie to łatwe - uściślił Gabriel. -Ale nie niemożliwe, prawda? — Xavier wyraźnie uchwycił się tego strzępka nadziei. - Prawda - uśmiechnęła się blado moja siostra. - Chcę pomóc - oświadczył Xavier. - I będziesz miał okazję, teraz jednak musimy skupić się na tym, aby z jak największą ostrożnością zaplanować kolejny ruch. - Działanie w pośpiechu i na oślep mogłoby tylko zaszkodzić Bethany - ostrzegł Gabriel. - Jeszcze bardziej? Niby jak? - Xavier nie ustępował łatwo. Przysłuchiwałam się temu z rosnącą frustracją. Chciałam wziąć udział w dyskusji, pomóc im jakoś. Okropnie dziwnie się czułam, kiedy tak rozmawiali o mnie w trzeciej osobie, podczas gdy ja cały czas stałam obok. To, co wiedziałam, mogłoby przecież znacznie ułatwić przygotowanie skutecznego planu. Świadomość, że jestem kompletnie bezużyteczna, doprowadzała mnie do szału. Musi być jakiś sposób na to, by zorientowali się co do mojej obecności. Jak to możliwe, żeby mnie nie wyczuwali? Miałam najbliższe mi osoby na wyciągnięcie ręki, a jednocześnie nie mogłam zrobić nic, aby się z nimi porozumieć.

- I tak nie możemy podjąć żadnych kroków bez instrukcji - próbowała załagodzić sprawę Ivy. - A ile to potrwa? - Zgromadzenie już wie, co się stało. Skontaktują się z nami, gdy uznają to za stosowne. - Gabriel odmówił dalszych wyjaśnień. - A co mamy robić do tego czasu? - Modlitwa na pewno nie zaszkodzi. Ogarnął mnie nagły lęk. Wiedziałam doskonale, że konsultacja ze Zgromadzeniem jest konieczna. Takie rozwiązanie dyktowały nie tylko procedury, ale i zdrowy rozsądek. Rozumiałam to. Sęk w tym, co powiedzą. Zapewnienia Gabriela brzmiały wiarygodnie, lecz nawet on nie posiadał władzy na tyle potężnej, by móc zdziałać cokolwiek na własną rękę. Co, jeśli Zgromadzenie w swej nieskończonej mądrości uzna, iż nie należy narażać nikogo więcej? Nie miałam wszak na koncie żadnych szczególnych dokonań. Zamiast posłusznie wykonywać polecenia, wiecznie pakowałam się w kłopoty, stając się przyczyną problemów, które oni musieli rozwiązywać. Przestrzeganie zasad nie było moją mocną stroną, to zaś, co od wieków stanowiło przywilej ludzi, w przypadku anioła uważano za niewybaczalne. Czy ta właśnie cecha, która odróżniała mnie od pozostałych przedstawicieli mego gatunku, mogłaby teraz przeważyć w niebie szalę na moją niekorzyść? A nawet jeśliby Zgromadzenie okazało miłosierdzie i zdecydowało, iż warta jestem tego, aby mnie ratować, to wtargnięcie siłą do piekła z całą pewnością stanowiłoby największe jak dotychczas wyzwanie dla mego rodzeństwa. Było całkiem prawdopodobne, że zginą podczas tej misji. Czy mogłabym zgodzić się na takie ryzyko? Za nic nie chciałam narażać ich na niebezpieczeństwo, lecz jednocześnie nade wszystko w świecie pragnęłam do nich wrócić. Do tego dochodził Xavier. Nie mogłam znieść myśli o tym, że miałoby mu się coś stać z mego powodu. Wolałabym raczej przez wieki znosić tortury w Jeziorze Ognia, niż przystać na taką ewentualność.

Powiodłam wzrokiem po jego smukłych, opalonych ramionach, skórzanym rzemyku zawiązanym wokół nadgarstka, zatrzymując się na srebrnej obrączce, którą mu dałam, połyskującej na wskazującym palcu. Desperacko wyciągnęłam ku niemu ręce. - Xavier! - zawołałam. - Xavier, ja tu jestem! Ku swemu zaskoczeniu usłyszałam niewyraźne echo własnych słów odbijające się od ścian pomieszczenia. Gabriel, Ivy i Xavier jednocześnie poderwali głowy w moim kierunku, niczym satelity szukające sygnału. Po twarzy Xaviera przemknął wyraz niedowierzania, tak jakby niespodziewanie zwątpił w swoje zdrowe zmysły. - Czy to ja oszalałem, czy wy też to słyszeliście? Moje rodzeństwo popatrzyło po sobie niepewnie. - Słyszeliśmy - rzekł Gabriel. Jego umysł pracował już na najwyższych obrotach, rozważając możliwe wytłumaczenia tego, co się właśnie wydarzyło. Modliłam się, aby nie doszedł do wniosku, iż to tylko sztuczki któregoś z demonów. Ivy przymknęła powieki, a po chwili wyczułam jej energię, próbującą mnie odnaleźć. Gdy jednak dotarła do miejsca, w którym się unosiłam, przeszła przeze mnie, nie zatrzymując się. Zorientowałam się, że połączenie, które udało mi się nawiązać, trwało jedynie kilka sekund, po czym zostało zerwane. - Nic tu nie ma - oznajmiła moja siostra mimo widocznego poruszenia. Xavier nie wyglądał na przekonanego. - Nie, ja poznałem jej głos... była tu, na pewno. - Być może Bethany znajduje się bliżej, niż myślimy - odparł Gabriel. Spojrzenie Xaviera nadal krążyło po kuchni. Skupiłam się najmocniej, jak mogłam, starając się skomunikować z nim myślami. Lecz nastąpiło coś zgoła odwrotnego - poczułam, że się od niego oddalam. Moja świadomość traciła kontakt z domem przy Byron Street. Walczyłam z tym, chwytając się czego po-

padnie, owijając rękami wokół oparcia krzesła - mimo to po chwili znajome otoczenie zaczęło się rozpływać. Pochłonęła mnie ciemność, a gdy znikła, ujrzałam swoje ciało leżące przy Jeziorze Snów, tak jak je zostawiłam. Tucker klęczał obok, potrząsając mną za ramiona. - Proszę wracać, panienko Beth. Już czas. - Przy kolejnym szarpnięciu podskoczyłam. Całe ciepło Byrona zniknęło, zastąpiła je wilgoć oraz chłód panujący w kanale. - Dlaczego to zrobiłeś? - zaprotestowałam głośno. - Chciałam tam jeszcze zostać. - Za długo nas już nie było. To duże ryzyko. Ale proszę się nie martwić, ma już panienka ten dar na własność. - Czy to znaczy, że będę mogła tam wracać, kiedy zechcę? - Tak jest - odparł z dumą Tucker. - Z Jeziora Snów wystarczy się napić tylko raz, jego magia płynie teraz w panienki żyłach. Ta moc już z panienką zostanie. Można to cofnąć, tylko pijąc wodę z rzeki Lete. - To ona naprawdę istnieje? - zapytałam z ciekawością. - Oczywista, że tak — odrzekł. - Jej nazwa znaczy dokładnie „niepamięć". Niektórzy nazywają ją też Rzeką Zapomnienia. Sprawia, że człowiek nie pamięta, kim jest. -Ależ to brzmi okropnie. Czy to rodzaj klątwy? - Niekoniecznie - stwierdził. - Niektórzy robili w życiu rzeczy, o których wolą zapomnieć. Rzeka Lete wchłania wszystkie złe wspomnienia. Popatrzyłam na niego badawczo. - Zdaje się, że wiesz, co mówisz. Znasz kogoś, kto skorzystał z tej możliwości? - Owszem, panienko - wbił wzrok w ziemię. - Ja sam to zrobiłem. - Od czego pragnąłeś uciec? - zapytałam bez zastanowienia, na co Tuck zaśmiał się cicho. - Będzie problem z odpowiedzią na to pytanie. - Rzeczywiście - przyznałam, biorąc go pod ramię. — W każdym razie cieszę się, że ci łatwiej dzięki temu.

Ścisnął moją rękę, ale chyba nie do końca mi uwierzył. Wyruszyliśmy z powrotem do hotelu, znacznie przyspieszając tempa z obawy przed schwytaniem nas na gorącym uczynku. Myślałam tylko o dłoniach Xaviera, nie zaciśniętych w pięści jak przed chwilą, lecz głaszczących moją twarz. Robił to, kiedy jeszcze wierzyliśmy, że żadne ciemne moce nie zmącą naszego szczęścia. Jakże naiwni byliśmy wtedy. Poznałam już śmiercionośną potęgę ciemności. Potrzeba będzie całej odwagi, jaką zdołamy zebrać, aby ją pokonać. A nawet wówczas nasze szanse pozostaną niewielkie.

Opowieść Hanny Po mojej pierwszej „projekcji", jak nazywał to Tucker, trudno było mi się skupić na czymkolwiek innym. Teraz, gdy na nowo zasmakowałam domowej atmosfery, hotel Ambrozja wydawał mi się jeszcze bardziej pusty niż przedtem. Dni upływały na tych samych czynnościach, którym posłusznie

się poddawałam, w rzeczywistości żyjąc oczekiwaniem na kolejną okazję powrotu do Venus Cove i nową porcję informacji. Gdy więc Hanna rozczesywała mi włosy lub przygotowywała ubranie, skrycie planowałam, w jaki sposób osiągnąć jedyny interesujący mnie cel: zobaczyć ponownie Xaviera. Odliczałam minuty do chwili, w której Tuck uda się wreszcie na spoczynek i będę mogła swobodnie powędrować do jedynego miejsca, gdzie czułam się u siebie, choćby tylko w charakterze fantomu. Tucker zresztą rozgryzł mnie prędzej, niż się tego spodziewałam. - Łatwo się od tego uzależnić, prawda? - zagadnął. -Z początku człowiek nigdy nie ma dość. — Nie dało się temu zaprzeczyć. Na samą myśl o ponownej podróży do domu krew zaczynała mi szybciej krążyć w żyłach. — To było niesamowite. Stałam tak blisko nich, że czułam ich zapach. Przyjrzał mi się z uwagą.

— Powinna panienka zobaczyć swoją twarz. Cała się panienka rozjaśnia, gdy o nich mówi. — To dlatego, że są dla mnie wszystkim. — To prawda, ale musi też panienka o czymś pamiętać. Oni tam żyją swoim życiem. Z czasem ból i tęsknota słabną, a my zostajemy dla naszych bliskich tylko miłym wspomnieniem. Koniec końców, będzie się panienka czuła jak zwykły duch, który nawiedza obcych sobie ludzi. — W moim przypadku tak się nie stanie. - Popatrzyłam na niego wilkiem. Myśl, że Xavier miałby pogodzić się z moim zniknięciem, była nie do zniesienia. Nie chciałam nawet brać takiej ewentualności pod uwagę. - Poza tym wydaje mi się, że o czymś zapominasz. Ja nie jestem duchem. Tak się składa, że jeszcze żyję. O, proszę. - Uszczypnęłam się solidnie w ramię, obserwując z satysfakcją, jak na białej skórze pojawia się czerwona plama. - Au! Tucker uśmiechnął się pod nosem w odpowiedzi na moją demonstrację. — Najchętniej zaraz by panienka tam poleciała, co? — No pewnie. A ty co byś zrobił na moim miejscu? — Od zawsze panienka taka niecierpliwa? — Nie - odparłam cierpko. - Tylko odkąd jestem człowiekiem. Ściągnął brwi, co kazało mi się zastanowić nad tym, czy aby nie powątpiewa w mój zdrowy rozsądek. Postanowiłam go uspokoić. — Chciałabym ci jeszcze raz podziękować za to, że mi o tym powiedziałeś, Tuck. Bardzo potrzebowałam czegoś, co pomogłoby mi przetrwać pobyt tutaj. Możliwość zobaczenia rodziny naprawdę wiele dla mnie znaczyła. Tucker, który nie nawykł do pochwał, okropnie się zmieszał. — Nie ma za co, panienko — wymamrotał, po czym znów spochmurniał. — Tylko proszę, niech panienka będzie ostrożna. Nie wiem, co pan Jake by zrobił, gdyby się o tym dowiedział.

- Dobrze, będę uważać — obiecałam. - Ale tak czy inaczej, znajdę sposób, żeby nas stąd wydostać. - Nas? - powtórzył. - Oczywiście. Gramy teraz w jednej drużynie. Tucker miał rację. Planowałam wrócić na Byron Street jeszcze tej nocy. Pierwsza wizyta, zamiast zaspokoić mój apetyt, jedynie go zaostrzyła. Nie kłamałam, mówiąc o tym, że spróbuję nas stąd wyciągnąć, jednak w tej akurat chwili nie to było dla mnie najważniejsze. Kierowały mną znacznie bardziej egoistyczne pobudki. Pragnęłam nade wszystko ujrzeć znów Xaviera i udawać, że nic się nie zmieniło. Cokolwiek robił, chciałam przy nim być. Wchłonąć jak najwięcej z jego obecności, a następnie zabrać ją ze sobą jako talizman, który pozwoli mi przeżyć kolejne nieskończenie długie dni i noce. Gdy więc w drzwiach stanęła Hanna, niosąc tacę z kolacją, w pierwszym odruchu postanowiłam ją odesłać. Marzyłam tylko o tym, by wczołgać się do swojego gigantycznego łoża i rozpocząć magiczny proces, który pozwoli mi znaleźć się z powrotem w domu. Ona zaś popatrzyła na mnie tym samym co zawsze spojrzeniem, które zdawało się przepraszać, że nie może zrobić nic więcej, aby mi pomóc. Mimo młodego wieku miała do mnie matczyny stosunek, jakbym była małym kurczątkiem, które należy chronić i pielęgnować, aż wróci do zdrowia. Wyłącznie ze względu na jej uczucia przełknęłam pośpiesznie to, co przygotowała - gulasz z chlebem i owocowe ciastko. Hanna jednak ociągała się z odejściem. Wyczułam, że coś ją gnębi. - Panienko - odezwała się wreszcie. - Jak wyglądało panienki życie, zanim panienka tu przybyła? - Chodziłam do ostatniej klasy liceum w małym miasteczku, w którym wszyscy się znali. - Ale to nie stamtąd panienka pochodzi? Zaskoczyła mnie tym pytaniem. Na ziemi przywykłam do tego, by chronić swoją prawdziwą tożsamość. Wciąż zapominałam, że tutaj wszyscy wiedzą, kim jestem.

- Rzeczywiście, nie urodziłam się w Venus Cove - przyznałam. - Ale stało się ono moim domem. Chodziłam do szkoły imienia Bryce'a Hamiltona, a moja najlepsza przyjaciółka ma na imię Molly. - Moi rodzice byli robotnikami, pracowali w fabryce - powiedziała nagle Hanna. - Nie stać nas było na to, żeby posłać mnie do szkoły. -Ale mieliście książki w domu? - Ja... nie umiem czytać. - Na to nigdy nie jest za późno - odparłam zachęcająco. -Mogę cię nauczyć, jeśli chcesz. Miałam nadzieję podnieść ją na duchu, lecz moja propozycja najwyraźniej przyniosła wręcz odwrotny skutek. Hanna spuściła wzrok, z jej twarzy zniknął uśmiech. - Teraz to już chyba nie ma sensu, panienko - rzekła cicho. - Hanno — zaczęłam, starannie dobierając słowa. - Czy mogę cię o coś zapytać? Rzuciła mi przestraszone spojrzenie, ale kiwnęła głową. - Od jak dawna tu jesteś? - Przeszło siedemdziesiąt lat - odrzekła zrezygnowanym tonem. - Jak to się stało, że ktoś tak dobry i miły jak ty znalazł się w takim miejscu? - To długa historia. - Chętnie jej wysłucham - poprosiłam, na co Hanna wzruszyła ramionami. - Co tu opowiadać? Byłam młoda. Pragnęłam komuś pomóc, bardziej niż pragnęłam zachować własną duszę. Podpisałam cyrograf, sprzedałam się, a gdy zrozumiałam swój błąd, było już za późno. - Czy za drugim razem postąpiłabyś inaczej ? - Sądzę, że spróbowałabym osiągnąć ten sam cel, tyle że innym sposobem. - Oczy Hanny zaszły mgłą, a ona sama zapatrzyła się przed siebie z zadumą, pogrążona we wspomnieniach.

- To znaczy, że żałujesz. Byłaś zbyt młoda, aby wiedzieć, co robisz. Kiedy zjawi się po mnie moja rodzina, zabierzemy cię ze sobą. Nie zostawię cię tu. - Proszę nie tracić czasu na mnie, panienko. Nikt mnie nie zmuszał do przyjścia tutaj. Z takiej umowy nie da się wycofać. - Nie wiadomo — odparłam pogodnie. — Każdą umowę można ponownie negocjować. Hanna uśmiechnęła się, zapominając na moment o swoich obawach. - Pragnęłabym, aby mi wybaczono — powiedziała nieśmiało - ale tu nie ma nikogo, kto chciałby to zrobić. - Może gdy mi o wszystkim opowiesz, poczujesz się lepiej. Mimo iż tak bardzo śpieszyło mi się do Xaviera, nie potrafiłam zignorować milczącego wołania Hanny. Opiekowała się mną, była przy mnie w najczarniejszych chwilach, i miałam wobec niej dług. Poza tym ja spędziłam w Hadesie zaledwie kilka tygodni, a ona dźwigała swój ciężar przez całe dziesięciolecia. Moim obowiązkiem było ukoić jej wątpliwości, jeśli tylko zdołam. Przesunęłam się nieco, robiąc dla niej miejsce, i poklepałam narzutę obok siebie. Ktoś niewtajemniczony mógłby nas wziąć za dwie koleżanki zwierzające się sobie nawzajem ze swych sekretów. Hanna zawahała się, zerkając na drzwi, nim usiadła koło mnie. Widziałam, że czuje się niezręcznie, ponieważ trzymała oczy spuszczone w dół, a jej palce, poczerwieniałe od ciągłego szorowania, skubały nerwowo guziki fartucha. Zastanawiała się, czy może mi zaufać. Nie miałam do niej o to pretensji. W podziemnym świecie Jake'a była zdana sama na siebie. Nie istniała ani jedna osoba, do której mogłaby zwrócić się po radę lub choćby cieplejsze słowo. Z czasem nauczyła się dziękować za każdy ciepły posiłek czy spokojną noc. Podejrzewałam, że jeśli ktoś spróbowałby ją skrzywdzić, poddałaby się temu bezwolnie, przekonana, że nie zasługuje na lepszy los. Oparłszy się wygodniej, westchnęła.

- Zupełnie nie wiem, od czego zacząć. Tak dawno nie opowiadałam o moim poprzednim życiu. - Zacznij tam, gdzie ci wygodnie — podsunęłam. - W takim razie niech będzie Buchenwałd - odparła cicho. Jej głos brzmiał beznamiętnie; młodziutka twarz nie wyrażała żadnych emocji, jak gdyby historia Hanny miała być jakąś fantastyczną opowieścią, nie zaś relacją z jej własnych przeżyć. - Ten obóz koncentracyjny? - zapytałam z niedowierzaniem. - Byłaś tam? Nie wiedziałam! Natychmiast pożałowałam swojej reakcji, ponieważ najwyraźniej zbiła ją z tropu. - Przepraszam, mów dalej. - Nazywałam się wtedy Hanna Schwartz. W 1933 roku ukończyłam szesnaście lat. Wielki kryzys najmocniej uderzył w robotników. Nie mieliśmy zbyt wiele pieniędzy, ja zaś żadnego wykształcenia, przyłączyłam się więc do Hitlerjugend. Wkrótce otwarto obóz w Buchenwaldzie i zostałam wysłana tam do pracy. — Przerwała dla nabrania głębokiego oddechu. — Wiedziałam, że takie rzeczy w ogóle nie powinny się dziać. Rozumiałam, że otacza mnie zło, ale czułam się wobec niego bezsilna, nie chciałam też zawieść rodziny. Wokoło ludzie wciąż pytali: „Gdzie jest Bóg? Jak może na to pozwalać?". Starałam się o tym nie myśleć, ale w głębi duszy byłam na Niego zła. Obarczałam Go winą za to wszystko. Zamierzałam poprosić o przeniesienie, opuścić obóz i wrócić do domu, do rodziców, ale wtedy przywieźli znajomą dziewczynkę. Pamiętałam ją z domu. Bawiłyśmy się razem jako dzieci. Mieszkała na mojej ulicy i chodziła do pobliskiej szkoły. Jej ojciec był lekarzem. Raz wyleczył mojego brata z odry i nawet nie poprosił o zapłatę. Ona miała na imię Esther. Pożyczała mi swoje szkolne książki, bo wiedziała, jak bardzo pragnęłam się uczyć. Za mała byłam wtedy, żeby zrozumieć istniejące między nami * W rzeczywistości obóz w Buchenwaldzie powstał dopiero w 1937 roku. Pierwsze krematoria zbudowano w 1940 roku, nigdy natomiast nie byto tam komór gazowych. Więźniów przeznaczonych do uśmiercenia gazem przewożono do pobliskiego miasta Bernburg (Saale).

różnice. Sądziłam, że wiedzie życie podobne do mojego, tyle że ma bogatszych rodziców, chodzi do szkoły i jest Żydówką. Wiedziałam, że SS kazało jej rodzinie opuścić mieszkanie i przeniosło ich gdzie indziej, ale nie widziałam jej już potem, aż do tego dnia w Buchenwaldzie. Przyjechała z matką, a ja starałam się nie wchodzić im w oczy. Nie chciałam, żeby mnie tam zobaczyły. Esther od początku nie czuła się dobrze, a później jej stan stale się pogarszał. Coś było nie tak z jej płucami i nie mogła przez to oddychać jak należy. Nie miała dość sił, by pracować, a ja dobrze wiedziałam, jaki czeka ją los. To była tylko kwestia czasu. Uznałam, że nie mogę do tego dopuścić. I wtedy właśnie poznałam Jake'a. Należał do młodych oficerów nadzorujących obóz. Wyglądał inaczej niż teraz. Miał jaśniejsze włosy, a w mundurze dobrze się kamuflował. Zauważyłam, że mnie lubi. Uśmiechał się do mnie i próbował zagadywać, gdy podawałam jedzenie. Któregoś dnia zamartwiałam się myślą o Esther, a on zatrzymał mnie, pytając, co się stało. Popełniłam błąd i zaufałam mu, opowiadając o przyjaciółce z dzieciństwa i swoim lęku o nią. Kiedy stwierdził, że mógłby jej pomóc, nie wierzyłam własnemu szczęściu. Wyobrażałam sobie, że jeśli uda mi się spełnić choć jeden dobry uczynek, to może odzyskam szacunek do siebie samej. Karl, bo tak Jake się wtedy przedstawiał, był taki przystojny, hipnotyzujący. Sam fakt, że ktoś taki jak on w ogóle mnie dostrzegł, nie wspominając już o zainteresowaniu moimi problemami, bardzo mi schlebiał. Zapytał mnie, czy wierzę w Boga, a ja odparłam, że patrząc na swoje życie, dochodzę do wniosku, iż Bóg, nawet jeśli istnieje, z pewnością nas opuścił. Karl oświadczył, że chciałby podzielić się ze mną pewną tajemnicą, ponieważ uznał, iż jestem godna zaufania. Powiedział, że służy panu, który potrafi sowicie wynagradzać. Przyrzekł, że jeśli przysięgnę mu dozgonną lojalność, będę mogła pomóc Esther. Prosił, żebym się nie bała, ponieważ moja ofiara zostanie wynagrodzona wiecznym życiem. Kiedy o tym teraz myślę, nie

mogę zrozumieć, dlaczego zadał sobie tyle trudu. Musiało mu się chyba nudzić i dlatego poszukał sobie kogoś, czyim kosztem mógłby się zabawić. — Urwała, wspominając swoją ponurą przeszłość. - Wtedy wydawało się to takie proste. — Co się stało potem? — zapytałam, choć odpowiedź była oczywista. — Esther wyzdrowiała. Jake wyleczył ją, aby strażnicy nie mieli już powodu jej krzywdzić, a ja przeszłam na stronę ciemności. Bałam się jednak, czy Jake dotrzyma obietnicy... — Dotrzymał? - spytałam bez tchu. — Zwrócił jej siły — Hanna uniosła swoje smutne brązowe oczy. - Ale nie uratowało jej to przed komorą gazową, w której zginęła dwa tygodnie później. — Zdradził cię! - Nie wierzyłam własnym uszom. - Podstępem nakłonił do tego, byś zaprzedała własną duszę! To podłość, nawet jak na Jake'a. — Mogło być gorzej — odrzekła. — Gdy wtrącono mnie do Hadesu, jakimś cudem uniknęłam ognia i tortur. Przeznaczono mnie do pracy w hotelu i od tamtej pory tu usługuję. Tak więc, jak panienka widzi, sama jestem sobie winna. Nie wolno mi narzekać. -Ale działałaś ze słusznych pobudek, Hanno. Sądzę, że dla każdego jest nadzieja. — Dopóki chodzi się po ziemi, tak. Stąd nie ma odwrotu. Teraz już na nic nie liczę ani nie wierzę w cuda. — Widziałaś, co potrafi diabeł - odparłam. - Dlaczego nie chcesz uwierzyć w potęgę nieba? -W niebie nie ma litości dla takich jak ja. Zawarłam pakt i moje miejsce jest tutaj. Tych więzów nie zerwą nawet anioły. Ściągnęłam brwi, siadając na łóżku. Czy Hanna mogła mieć rację? Czy rządzące wszechświatem prawa miałyby na zawsze pozostawić ją w tym więzieniu? Wszak jej ofiara musiała się liczyć! Odsłużyła swoją karę rzetelnie. Lecz może tu chodziło o co innego. Zależało mi, aby dotrzymać danej jej obietnicy. Ona tymczasem zajęła się sprzątaniem mojej toalet-

ki. Stały tam głównie francuskie perfumy, toniki i pudry - to właśnie, zdaniem Jake'a, powinno zaspokajać moje potrzeby. On po prostu w ogóle mnie nie znał. Obserwowałam Hannę, która krzątała się po pokoju, unikając mego wzroku. - Ty sądzisz, że niepotrzebnie się łudzę, prawda? - zapytałam miękko. - Nie odpowiedziała, sprzątając ze zdwojoną energią. Odczułam przemożną chęć złapania jej za ramiona i potrząsania nią tak długo, aż zrozumie. Jeśli bowiem udałoby mi się przekonać Hannę, wówczas może i ja uwierzyłabym, że nie zostanę tu zamknięta po wsze czasy. - Nic nie pojmujesz! - wrzasnęłam, sama siebie zaskakując. - Nie pojmujesz, kim jestem. W tej właśnie chwili szuka mnie cała rada archaniołów oraz serafin. Znajdą sposób, aby mnie stąd wydostać. - Skoro panienka tak twierdzi - odparła zdawkowo Hanna. - Nie mów tak. - Popatrzyłam na nią gniewnie. - Co tak naprawdę myślisz? - No więc dobrze, powiem panience, co o tym wszystkim myślę. - Odłożywszy szmatkę do kurzu, obróciła się twarzą do mnie. - Nie sądzi panienka, że te panienki anioły już dawno by się tu zjawiły, gdyby to było takie łatwe? - W jej głosie wyczułam współczucie. - Gdyby można było uwolnić udręczone dusze, czy nie zrobiłyby tego do tej pory? Czy Bóg nie zechciałby interweniować? Musi panienka zrozumieć, że zarówno piekło, jak i niebo obowiązują zasady tak stare, jak sam czas. Żaden anioł nie dostanie się tu bez zaproszenia. Niech no panienka pomyśli, czy jakikolwiek demon mógłby tak po prostu wejść sobie do nieba? - W żadnym razie - odparłam, niechętnie podążając za jej tokiem rozumowania. - Nawet za milion lat. Ale to co innego. Prawda? - Jedyna rzecz, jaka przemawia na panienki korzyść, to fakt, że pan Jake panienkę oszukał, podstępem zdobywając jej zaufanie. Anioły będą musiały znaleźć furtkę, tak jak on. Wejścia do piekła są pilnie strzeżone.

- Nie wierzę w to - oświadczyłam tak głośno, jakbym zwracała się do publiczności. - Dla chcącego nie ma nic trudnego, a czego jak czego, ale determinacji Xavierowi nie brakuje. -A tak, to ten ziemski chłopiec z panienki miasteczka -odparła Hanna ze smutkiem. — Słyszałam o nim. - Co słyszałaś? - spytałam, dodatkowo pobudzona wzmianką o nim. - Ze książę jest o niego ogromnie zazdrosny — odrzekła. -Dostał wszystko to, o co człowiek może prosić - urodę, siłę i odwagę. Nie obawia się śmierci i ma anioły za sprzymierzeńców. A w dodatku dysponuje także i tą rzeczą, której pan Jake pragnie ponad wszystko w świecie. - Czyli czym? - Kluczem do panienki serca. To czyni go nie lada zagrożeniem. - A widzisz, Hanno? - powiedziałam. — Skoro Jake się go obawia, to znaczy, że jest nadzieja. Xavier po nas przyjdzie. - Po panienkę - poprawiła Hanna. - A nawet jeśli tak się stanie, to jest to tylko chłopiec o dzielnym sercu. Jak można postawić męstwo jednego człowieka przeciwko Jake'owi wraz z jego armią demonów? - Można - odparłam - jeśli ma on po swojej stronie niebo. Ostatecznie Chrystus też był człowiekiem. - Lecz także Synem Bożym, a to różnica. - Czy sądzisz, że zdołaliby go ukrzyżować, gdyby nie był śmiertelny? - zapytałam. - To był człowiek z krwi i kości, taki sam jak Xavier. Siedzisz tu tak długo, że przestałaś doceniać siłę ludzi. Oni mają w sobie potęgę natury. - Proszę wybaczyć, panienko, że nie mam w sobie tyle optymizmu - odrzekła z pokorą. - Nie chcę rozbudzać w sobie na nowo nadziei po to tylko, aby mi ją odebrano. Czy może to panienka zrozumieć? - Tak, Hanno, mogę - przyznałam wreszcie. - Dlatego też, o ile nie masz nic przeciwko temu, pozwolę sobie mieć nadzieję za nas obie.

Długo jeszcze po wyjściu Hanny rozmyślałam o tej historii. Pomimo iż całym sercem ciągnęło mnie do domu, nie mogłam wyrzucić jej z głowy. Przed oczami miałam wciąż drobną postać młodej dziewczyny i okropieństwa, jakie przeszła w swym krótkim życiu. Myślałam o tym, jak mało tak naprawdę wiem o ludzkim cierpieniu. Z najczarniejszych okresów w historii ziemi znałam tylko nagie, suche fakty. A przecież doświadczenia poszczególnych osób to było coś o wiele bardziej złożonego. Przypuszczalnie mogłabym nauczyć się od Hanny dużo więcej, niż sobie z tego zdawałam sprawę. Jedno natomiast wiedziałam na pewno: owszem, Hanna popełniła błąd. Wyraziła jednak skruchę i żałowała swoich uczynków. Jeśli miałaby pozostać skazana na życie pod ziemią po kres wieczności, oznaczałoby to, że nasz system ma poważne wady. Bóg z pewnością nie będzie patrzeć przez palce na tak jawne nadużycia. „Do Mnie należy pomsta. Ja wymierzę zapłatę - mówi Pan"*. Hanna się pomyliła. Niebo przyśle odsiecz. Musimy tylko cierpliwie zaczekać. * Rz 12, 19. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 2003.

O wilku mowa Nie miałam pojęcia, która może być w Venus Cove godzina, ale bez przerwy wyobrażałam sobie pokój Xaviera, jak zwykle pełen sportowych akcesoriów, z walącymi się stosami podręczników na dywanie. W tej chwili to właśnie tam najbardziej chciałam się znaleźć. Na samo wspomnienie jego rzeczy ogarnęła mnie taka tęsknota, że serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi. Co Xavier teraz robi? Jest mu wesoło czy smutno? Czy myśli o mnie? Co do jednego byłam przekonana: cechowała go szlachetność, zdolna ze zwykłego śmiertelnika uczynić bohatera. Nigdy nie zawiódł w potrzebie żadnego ze swych przyjaciół i z pewnością nie zawiedzie także mnie. Zrobiło mi się zimno; żar w kominku dogasał. Sięgnęłam po kapę w kolorze czerwonego wina, rzuconą w nogach łóżka, i owinęłam się nią. Dopalające się świece rzucały dziwaczne, długie cienie na ściany. Doszłam do wniosku, że nie dokonam żywota pozostawiona własnemu losowi w dusznym królestwie Jake'a, co mnie nieco uspokoiło. Gdy tylko poczułam nadchodzący sen, skupiłam całą energię na połączeniu z Xavierem. Moje ciało stawało się coraz cięższe, a mimo to zawładnęła mną nieopisana lekkość. Nie sposób było określić dokładnego momentu rozłamu, kiedy to duch zaczynał podążać własną, niezależną ścieżką,

ale uświadomiłam sobie, że właśnie to nastąpiło, ponieważ hotelowy pokój zdawał się rozpływać, a gipsowa róża na suficie znalazła się nagle tuż przed moim nosem. Teraz musiałam tylko pozwolić na to, aby poniósł mnie prąd. Unosząc się w powietrzu niczym wibrujący dźwięk, dryfowałam przez czas i przestrzeń, sunąc

ponad wodą, aż dotarłam do miejsca przeznaczenia. Stałam pośrodku sypialni Xaviera. Trudno to nawet było nazwać lądowaniem, dostałam się do środka jak podmuch wiatru, przenikając przez szparę pod drzwiami. Xavier leżał rozciągnięty na łóżku, z twarzą ukrytą w poduszce. Nie zdjął nawet butów. Na podłodze walało się opasłe tomisko zawierające ranking blisko czterystu najlepszych uczelni w kraju. Bernie, mama Xaviera, zamówiła egzemplarz także i dla mnie, nalegając na to, aby każde z nas wytypowało swoją wymarzoną dziesiątkę. Uśmiechnęłam się do siebie, wspominając rozmowę, jaką odbyliśmy zaledwie kilka dni przed przyjęciem z okazji Halloween. Leżeliśmy na trawniku przed szkołą, odczytując jedno drugiemu na głos co ciekawsze informacje na temat wybranych pozycji z naszej listy. - Idziemy w to samo miejsce? - było to raczej stwierdzenie faktu niż pytanie. - Mam nadzieję - odparłam. - Ale to chyba zależy od tego, czy oni nie zechcą mnie gdzieś przenieść. - Oni nie mają już nic do gadania. Dość tych niewiadomych, Beth - oświadczył Xavier. - Od dziś to my decydujemy o tym, czego chcemy. Wystarczająco dużo razem przeszliśmy, żeby sobie na to zasłużyć. -Dobrze - powiedziałam, również w duchu przyznając mu rację. Wziąwszy do rąk grubą księgę, przerzuciłam od niechcenia kilka kartek. -Co myślisz o Penn State? - zapytałam, jadąc palcem wzdłuż spisu. - Żartujesz? Moi rodzice dostaliby zawału. - Dlaczego? Co z nim nie tak? - Ma fatalną reputację.

- Sądziłam, że wybór należy do ciebie. - Owszem, ale oni jednak liczą na któryś z wielkiej ósemki*. Albo przynajmniej coś na poziomie Vanderbilta. -No to może Uniwersytet Alabamy? - podsunęłam. -Molly i reszta dziewczyn złożyła tam papiery. Chcą się zapisać do bractwa. - Kolejne trzy lata z Molly? - skrzywił się żartobliwie. - Podoba mi się też Uniwersytet Missisipi - stwierdziłam w zamyśleniu. - Jak uważasz? Oxford** to takie małe miasteczko, czulibyśmy się tam jak w domu. Uśmiechnął się. - Uważam, że to bardzo fajny pomysł. Wpisz go na listę. Cała ta rozmowa rozbrzmiewała echem w mojej głowie, jak gdyby wydarzyła się wczoraj. Tymczasem Xavier leżał zrezygnowany na łóżku, straciwszy zainteresowanie jakimikolwiek planami na przyszłość. Obrócił się na plecy i utkwił wzrok w suficie. Wydawał się pogrążony w rozmyślaniach; jego twarz zdradzała pierwsze oznaki fizycznego wyczerpania. Znałam go dość dobrze, by móc odgadnąć, czym się zadręcza. Myślał: „Co teraz? Co mam teraz zrobić? Co jeszcze mogę zrobić?". Zawsze kierował się przede wszystkim rozsądkiem. Z tego właśnie powodu tak wiele osób szukało u niego pomocy w rozstrzyganiu swoich wątpliwości. Nawet uczniowie, z którymi nie trzymał się blisko, przychodzili do niego po radę w sprawie dodatkowych zajęć czy sportu, jaki chcieliby zacząć trenować. I rzadko kiedy zdarzało się, aby tej rady nie uzyskali. Xavier posiadał zadziwiającą umiejętność analizowania danego zagadnienia pod wszystkimi kątami jednocześnie. Mało tego, im bardziej było skomplikowane, z tym większą determinacją szukał rozwiązania. Jednak problem, z którym przyszło * Chodzi tu o tzw. Ivy League („Liga Bluszczowa"), czyli elitarne stowarzyszenie zrzeszające osiem najstarszych i uznawanych za najbardziej prestiżowe prywatnych amerykańskich uczelni (Brown, Columbia, Cornell, Dartmouth, Harvard, Princeton, U. Pensylwanii i Yale). ** Naturalnie Oxford w stanie Missisipi.

mu się teraz zmierzyć, całkowicie go przytłoczył. Tym razem nie miało znaczenia, z ilu stron na niego spojrzy. Nigdzie nie znajdował odpowiedzi i wiedziałam, że go to dobija. Nie potrafił tkwić w bezsilności. Przychodziło mi na myśl tyle rzeczy, które pragnęłam mu powiedzieć. „Nie martw się. Damy sobie radę. Zawsze tak było. Zapomniałeś już, że nic nie zdoła nas rozdzielić?" Dziwnie się czułam w tej nowej roli. Nagle znaleźliśmy się w sytuacji, w której to on potrzebował pomocy, a ja musiałam jakoś go pocieszyć. Przesunęłam się powoli naprzód, zawisając tuż nad jego twarzą. Powieki miał na wpół uniesione, a oczy w kolorze nieba zasnuła mgła, gasząc ich zwykły blask. Jasnoorzechowe włosy rozsypały się na poduszce, na rzęsach lśniły niewypłakane łzy. Na ten widok omal nie pękło mi serce. Xavier nigdy się tak nie zachowywał. Jego źrenice zawsze pełne były życia, niezależnie od okoliczności. Sama jego obecność poprawiała ludziom nastrój. Miałam przed sobą przewodniczącego samorządu szkolnego liceum imienia Bryce'a Hamiltona, szanowanego i uwielbianego przez wszystkich. Jedyną osobę, o której nikt nigdy nie powiedział złego słowa. Nie mogłam patrzeć na jego rozpacz. Rozległo się delikatne pukanie do drzwi. Zaskoczona, prze-frunęłam przez cały pokój, powodując gwałtowny podmuch, który nieomal wywrócił krzesło. Xavier nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Kilka sekund później drzwi uchyliły się odrobinę i pojawiła się w nich głowa jego matki. Wyglądało na to, że nie chce mu przeszkadzać, jednak gdy ujrzała syna pogrążonego w apatii, jej twarz przybrała zatroskany wyraz. Pokryła go szybko udawaną wesołością. Widziałam, jak bardzo kocha Xaviera i jak mocno chce go chronić. Był tak piękny, że sam mógłby uchodzić za anioła, lecz jego niezwykły smutek przerażał mnie. - Może przyniosę ci coś do jedzenia? - zaproponowała. — Prawie nie tknąłeś obiadu. - Nie, dziękuję, mamo - odparł bezbarwnym głosem. -Muszę się tylko trochę przespać.

- Kochanie, co się z tobą dzieje? - Bernie zbliżyła się powolutku do łóżka, przysiadając na brzegu materaca. Starała się postępować ostrożnie, świadoma faktu, iż naruszanie prywatności przygnębionego nastolatka mogło nie być najlepszym pomysłem. Okazywana przez Xaviera obojętność podpowiadała jej, że woli zostać sam. - Nigdy cię takim nie widziałam. Chodzi o dziewczynę? Dotarło do mnie, że jego mama nie wie nic na temat tego, co się stało. Nie powiedział jej, że zaginęłam. Przypuszczalnie dlatego, że natychmiast zażądałaby zawiadomienia szeryfa, a następnie domagałaby się informacji o tym, co konkretnie robi się w mojej sprawie. - Coś w tym stylu - odparł Xavier. - Wiesz, tego typu sprawy zazwyczaj same muszą się ułożyć. - Położyła mu delikatnie dłoń ná ramieniu. - Ale my z ojcem zawsze chętnie cię wysłuchamy. - Wiem, mamo. Nie przejmuj się mną. Nic mi nie będzie. - Nie bierz tego tak do siebie - ciągnęła Bernie. - Kiedy jest się młodym, wszystko wydaje się sto razy gorsze niż w rzeczywistości. Nie wiem, co wydarzyło się pomiędzy tobą i Beth, ale na pewno nie ma się czym martwić. Xavier zaśmiał się krótko, dzięki czemu odgadłam, co myśli. Chciał powiedzieć: „Wiesz, mamo, moją dziewczynę porwał demon, który kiedyś podszywał się pod ucznia naszej szkoły. Zaciągnął ją do piekła, podstępem doprowadzając do tego, by wsiadła z nim na motocykl, a ja nie mam pojęcia, jak ją odzyskać. Więc tak się składa, że jednak jest się czym martwić". Zamiast tego przekręcił się, by na nią popatrzeć. - Daj spokój, mamo - poprosił. - To moja sprawa. Naprawdę, dam sobie radę. Poznałam po jego oczach, że nie chce jej martwić. Wystarczyło, że moja własna rodzina nie posiadała się z niepokoju, nie było sensu mieszać w to Bernie. Im mniej znała szczegółów, tym lepiej dla wszystkich. Niełatwo byłoby wyjaśnić moje zniknięcie, nie mówiąc już o tym, że tego rodzaju informacją

niekoniecznie należało się dzielić z i tak już nadopiekuńczą matką, w dodatku przed samymi egzaminami. - No dobrze - nachyliła się i pocałowała go w czoło. - Ale, Xavier, kochanie... - Tak? - Podniósł wzrok, lecz nie udało mu się spojrzeć jej prosto w oczy. - Ona wróci. - Posłała mu porozumiewawczy uśmiech. -Wszystko będzie dobrze. - Wstała i wymknęła się cicho z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Po jej odejściu Xavier pozwolił wreszcie wziąć górę zmęczeniu. Kopnięciem zdjął buty, po czym ułożył się na boku. Ucieszyłam się, że wkrótce zaśnie i dręczące go poczucie bezsilności zniknie choć na kilka godzin. Nim jednak jego ciało ostatecznie poddało się fali senności, zobaczyłam, że szuka czegoś pod poduszką. Po chwili wydobył stamtąd sweter, który z miejsca rozpoznałam jako własny. Często nosiłam go w chłodne wieczory tego lata. Miał bladoniebieski kolor i malutkie stokrotki wyhaftowane wokół dekoltu. Xavier bardzo go lubił, twierdząc, iż przy tym odcieniu błękitu moje włosy wydają się prawie kasztanowe. Odsunąwszy na bok poduszkę, zagłębił w nim twarz, wdychając mój zapach. Leżał tak dłuższy czas, aż w końcu jego oddech stał się głęboki i równy. Usnął. Usiadłam po turecku na łóżku, obserwując go niczym matka pilnująca chorego dziecka. Siedziałam w tej pozycji do chwili, gdy pierwsze blade promienie świtu padły na pogniecioną pościel, a powieki Xaviera zatrzepotały. - Pobudka, laleczko! Do kogo należał ten głos? Xavier jeszcze się nie obudził, nie poruszył się też ani nie odezwał przez sen. Zresztą to wcale nie brzmiało jak on. Rozejrzałam się, ale pokój był pusty, jeśli nie liczyć nas dwojga. Podskoczyłam na metaliczny dźwięk przypominający odgłos otwieranych drzwi, po czym przede mną nagle pojawiło się wejście, w którego progu ktoś stał. I wtedy zrozumiałam, co się dzieje. Oba światy zaczynały nakładać się na siebie, co oznaczało, że muszę szybko coś zrobić.

Należało natychmiast wracać albo Jake zacznie zastanawiać się, dlaczego nie wstaję. Jakże trudno było się rozstać. - Słodkich snów, ukochany - wyszeptałam. Pochyliwszy się, przycisnęłam swoje niewidzialne usta do jego czoła. Trudno powiedzieć, czy cokolwiek poczuł, przekręcił się jednak na drugi bok, mrucząc pod nosem moje imię. Jego twarz rozpogodziła się i odmalował się na niej wyraz spokoju. Wrócę najszybciej, jak się da. Zmusiwszy się do powrotu, zamrugałam oczami, po czym ujrzałam Jake'a wpatrującego się we mnie uważnie. Miał na sobie dopasowaną marynarkę oraz obcisłe dżinsy i wyglądał na lekko wymiętego. Wracając do Hadesu, zawsze czułam gorzkie ukłucie zawodu, lecz tym razem było jeszcze gorzej ze względu na obecność Jake'a. Nie byłam w stanie zebrać w sobie dość energii, by podnieść się z łóżka i stawić czoło kolejnemu dniowi, równie posępnemu jak poprzedni. Postanowiłam więc pozostać zwinięta w kłębek pod kołdrą, przynajmniej do czasu, gdy przyjdzie Hanna. Jednak brak jakiejkolwiek odpowiedzi z mojej strony nie zniechęcił Jake'a w najmniejszym stopniu. - Nie wiedziałem, że jeszcze śpisz. Wstąpiłem tylko, przechodząc, aby przekazać ci ten oto dowód moich uczuć. Jęknęłam, zakrywając głowę kołdrą. Niedbałym gestem rzucił na poduszkę długą różę. - Co za banał. - Powinnaś mnie doprawdy lepiej traktować. Nieładnie tak się odzywać do swojej drugiej połowy odparł z udawanym oburzeniem. - Nie jesteś moją drugą połową! Jesteś moim wrogiem. Nic nas nie łączy - powiedziałam. Przyłożył dłoń do serca. - To bolało. - Przyszedłeś w jakieś konkretnej sprawie? — zapytałam gniewnie. Nie mogłam uwierzyć, że z takiego powodu skróciłam swoją wizytę u Xaviera.

— Ktoś tu nie ma humoru - stwierdził Jake. -Ciekawe dlaczego? - Trudno uniknąć ironii, jeśli ktoś celowo zgrywa idiotę. Zaśmiał się cicho, przewiercając mnie wzrokiem. Przysunął się bliżej tak błyskawicznie, że nie wiadomo kiedy jego twarz znalazła się tuż nad moją. Ciemne włosy opadały mu na ramiona. Był piękny w tym przydymionym świetle, delikatnie podkreślającym jego arystokratyczne rysy. Zadziwiało mnie, że pomimo całej nienawiści, jaką do niego żywiłam, potrafiłam dostrzec jego urodę. Rozchylił blade wargi i usłyszałam, jak szybko oddycha. Ciemne oczy prześliznęły się po moim ciele, lecz zamiast spodziewanego pożądania ujrzałam w nich niezadowolenie. — Przykro mi patrzeć, gdy się tak smucisz — wymruczał. -Dlaczego nie pozwolisz mi się uszczęśliwić? Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Nie dość, że uporczywie nachodził mnie, nie zważając na porę, to jeszcze obstawał przy tym, aby wyrażać się o nas jako o potencjalnej parze. Zaczynało mnie to denerwować. — Zdaję sobie sprawę z tego, że jeszcze nie rozwinęłaś w sobie cieplejszych uczuć względem mojej osoby, ale sądzę, iż moglibyśmy nad tym popracować. Pomyślałem, że gdyby nasz związek wkroczył w kolejny etap... - zawiesił znacząco głos. -Ostatecznie oboje mamy swoje potrzeby. — Nie waż się nawet proponować czegoś podobnego — powiedziałam ostrzegawczym tonem, podnosząc się na łokciach i piorunując go wzrokiem. — Ale dlaczego nie? Przecież to zupełnie naturalne. Poza tym mogłoby poprawić ci nastrój. — Pocierał delikatnie kciukami moje przedramiona, zataczając powolne kręgi w górę i w dół. — Moje umiejętności w tym względzie przeszły już do legendy. Nie będziesz musiała nic robić. Zajmę się tobą. -Odbiło ci? Nie będę uprawiać z tobą seksu - odparłam z obrzydzeniem. - Zresztą dlaczego akurat ja jestem ci do tego potrzebna? Mało masz panienek na zawołanie?

- Bethany, skarbie mój. Ja cię nie proszę o seks. Zupełnie nie o to mi chodzi. Seks można uprawiać z każdym. Ja pragnę się z tobą kochać. - Przestań bredzić i odsuń się ode mnie. - Wiem, że ci się podobam. Tyle jeszcze pamiętam. - To było dawno, zanim dowiedziałam się, czym jesteś. -Odwróciłam głowę, ledwo będąc w stanie ukryć pogardę. Jake wyprostował się, patrząc na mnie ze złością. - Miałem nadzieję, że uda nam się dojść do porozumienia, ale teraz widzę, że chyba jednak przyda ci się drobna zachęta. - A co to niby ma znaczyć? - To znaczy, że będę musiał rozejrzeć się za bardziej przekonującymi argumentami. - W jego słowach zawarta była groźba, od której przeszedł mnie dreszcz. Nie zamierzałam jednak dać tego po sobie poznać. - Możesz sobie darować, to i tak nic nie zmieni. - To się jeszcze zobaczy. — Moje rozmowy z Jakiem zdawały się przybierać zawsze ten sam obrót. Zaczynał od składania mi propozycji, a gdy ją odrzucałam, robił się mściwy. Najwyraźniej kręciliśmy się w kółko. Czas było spróbować czegoś innego. - Zbyt wiele musiałoby się zmienić, żebym w ogóle zaczęła się nad tym zastanawiać — dorzuciłam. Okropnie się czułam, grając w te same gierki co on, ale nie miałam innego wyjścia. Twarz Jake'a natychmiast się rozjaśniła. - Na przykład? - Na przykład miło by było, gdybyś zaczął szanować moją prywatność. Nie cierpię, jak wpadasz tu bez zapowiedzi, gdy tylko najdzie cię na to ochota. Życzę sobie dostać klucz do swojego pokoju. Jeśli będziesz się chciał ze mną zobaczyć, najpierw się umówisz. - Doskonale, zrobione. Co jeszcze? - Chciałabym móc wszędzie swobodnie się poruszać. - Beth, ty chyba nie rozumiesz, jak wiele zagrożeń się tu czai. Ale mogę poprosić obsługę hotelu, żeby przestała deptać ci po piętach. Widzisz? Można się ze mną dogadać. – Przesu-

nął czubkiem palca po moich ustach i uśmiechnął się chytrze, zadowolony ze swych postępów. -1 jeszcze jedno. Chciałabym wrócić do domu - tylko na godzinę. Muszę dać znać rodzeństwu i Xavierowi, że nic mi nie jest. Roześmiał się. - Masz mnie za kretyna? - A więc mi nie ufasz? - Daruj sobie te podstępy. Zbyt dobrze się znamy, poza tym ty i tak nie umiesz kłamać. Dostrzegłam zmianę w jego zachowaniu i zrozumiałam, że nie powinnam była wspominać o Xavierze. To go zawsze wyprowadzało z równowagi. - Nie zauważyłaś, że czas płynie i nic się nie dzieje? - zapytał Jake. - Jakoś nie widzę ekipy ratunkowej na horyzoncie. A wiesz dlaczego? Bo to niemożliwe. Mogą minąć całe stulecia, zanim uda im się włamać do właściwego portalu, o ile w ogóle to nastąpi. Do tego czasu twojego Xaviera zjedzą robaki. Tak więc sama rozumiesz, Beth, że nie masz wyboru. Gdybym był na twoim miejscu, nie marnowałbym dni na żale. Postarałbym się wykorzystać możliwości, jakie się przed tobą otwierają. Wszystko tu jest do twojej dyspozycji. Uczynię cię królową Hadesu. Wszyscy będą przed tobą pochylać głowy. Zastanów się nad tym, tylko o to cię proszę. Żołądek zwinął mi się w ciasny supeł. Nie wiedziałam, jak długo jeszcze uda mi się opierać Jake'owi. Nie miał żadnych skrupułów. Trudno było przewidzieć, jaką taktykę zastosuje następnym razem. Dysponował doświadczeniem, które nie dawało mi żadnych szans na przechytrzenie go. Nie mogłam pozwolić, aby zrobił mi pranie mózgu. To była moja jedyna broń. Należało trzymać się swoich zasad i odnaleźć w sobie duchową siłę. Przymknęłam oczy, skupiając się na przywoływaniu pozytywnych myśli. Spróbowałam wyobrazić sobie, jak mogłoby wyglądać moje uwolnienie. Oczami duszy ujrzałam Gabriela i Ivy wkracza-

jących przez bramy piekieł, a następnie wynoszących mnie na rękach. Ich skrzydła, miękkie niczym jedwab, a jednocześnie zdolne kruszyć mury, otoczyłyby mnie, dając bezpieczne schronienie. Przy ich boku widziałam Xaviera, tyle że także jako anioła z imponującymi skrzydłami. Szlibyśmy tuż za nim, osłaniani jego potęgą. Byłby wspaniały w swej nieśmiertelnej powłoce. Ludzie klękaliby na jego widok, przysięgając mu dozgonną lojalność. Tylko wizja tej trójki jaśniejących posłańców niebios przybywających po mnie potrafiła złagodzić mój lęk. Miało to jednak także swoje złe strony: boleśnie przypomniało mi o moich własnych skrzydłach, złożonych ciasno pod ubraniem. Tak intensywnie pochłaniały mnie inne zmartwienia, że zupełnie ostatnio o nich nie myślałam. Poruszyłam się niespokojnie, marząc o tym, by je rozprostować. Jake obrzucił mnie podejrzliwym spojrzeniem. - W końcu mi ulegniesz, Bethany - powiedział, ruszając płynnym krokiem ku wyjściu. - To tylko kwestia czasu.

Wiadomość Gdy znów udało mi się znaleźć w domu, padał rzęsisty deszcz. Odgłos uderzających o dach kropli

tłumił wszystkie inne dźwięki. Woda spływała z rynien strumieniami. Trawa kładła się pod jej ciężarem, stwarzając wrażenie, że ktoś wyprasował ją żelazkiem, a klomby z kwiatami zamieniły się w kałuże błota. Hałas obudził Fantoma, który przydreptał do przeszklonych kuchennych drzwi w poszukiwaniu źródła całego zamieszania. Uspokojony faktem, iż nie jest to nic wymagającego psiej interwencji, wrócił na swoje legowisko, układając się na nim ponownie z długim westchnieniem. W jadalni odbywała się jakaś narada. Gabriel, Ivy i Xavier siedzieli wokół stołu. Jego blat zastawiony był pudełkami z pizzą oraz puszkami coca-coli, co stanowiło widok rzadko u nas spotykany. Najwyraźniej skończyły im się serwetki, ponieważ na środku widniała rolka papierowych ręczników. Wywnioskowałam z tego, że nikt nie znalazł w sobie dość samozaparcia, by zająć się codziennymi obowiązkami, w pierwszej zaś kolejności zrezygnowano z gotowania posiłków i chodzenia po zakupy. Gabriel i Xavier siedzieli naprzeciwko siebie, obaj zastygli w kamiennym bezruchu. Nieoczekiwanie Ivy podniosła się z miejsca i zaczęła zbierać naczynia, a następnie poszła wstawić wodę na herbatę. Przemykała pomiędzy poko-

jem a kuchnią niczym duch, potrząsając kaskadą jasnozłotych włosów. Cokolwiek wcześniej omawiali, bez wątpienia dotarli właśnie do martwego punktu. Cała trójka liczyła na to, że jedno z nich wpadnie na pomysł, którego jeszcze nie rozważano. Lecz jako że ich umysły były już tak znużone, jak i oni sami, wydawało się to mało prawdopodobne. W pewnym momencie Gabriel otworzył usta, jak gdyby coś mu nagle przyszło do głowy. Zaraz jednak zmienił zdanie, a jego twarz znów przybrała nieprzenikniony wyraz. Gdy tę ogłuszającą ciszę przerwał dźwięk dzwonka u drzwi, wszyscy zamarli. Fantom nadstawił uszu i już zrywał się z miejsca, lecz Gabriel gestem nakazał mu zostać. Pies usłuchał, aczkolwiek nie omieszkał wyrazić swego niezadowolenia cichym skomleniem. Mój brat pochylił głowę, wzdychając - dzięki nadprzyrodzonym zdolnościom wiedział już, kto przyszedł. - Chyba trzeba będzie ją wpuścić - stwierdził z rezygnacją. Ivy spojrzała na niego pytająco. - Ustaliliśmy przecież, że nie przyjmujemy żadnych gości. Gabriel ze zmarszczonym czołem wsłuchiwał się w myśli osoby, która czekała przed wejściem. - Obawiam się, że nie mamy wyboru - oznajmił w końcu. - Ona nie odejdzie stąd bez wyjaśnień. Mina Ivy świadczyła o tym, że moja siostra nie zgadza się ze stanowiskiem Gabriela i wolałaby jeszcze wstrzymać się z decyzją, ale panujące w pomieszczeniu napięcie stawało się trudne do zniesienia. Zacisnęła więc usta i poszła otworzyć. Poruszała się jak zwykle z gracją łabędzia, ledwie dotykając stopami podłogi. Molly zaś dla odmiany wmaszerowała do pokoju z impetem oraz płonącą twarzą. Jej ognistoczerwone loki podskakiwały przy każdym ruchu. Była wyraźnie rozzłoszczona. - No wreszcie! - wypaliła bez ogródek. - Gdzie wyście się, do cholery, podziewali?! Z radością przyjęłam fakt, iż Molly ani trochę się nie zmieniła, mimo to jej obecność napawała mnie smutkiem. Do tego

momentu nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo za nią tęsknię. Była moją pierwszą i najlepszą przyjaciółką, jednym z najsilniejszych ogniw, jakie łączyły mnie z ziemskim życiem. A teraz stała tu, tak bliska i jednocześnie tak daleka. Patrzyłam na oproszony drobnymi piegami nos, na brzoskwiniową skórę i długie rzęsy, rzucające cień na policzki. Przerażała mnie myśl o tym, że moje wspomnienia kiedyś zbledną, i tym bardziej cieszyłam się błogosławieństwem, jakie stało się moim udziałem dzięki Tuckerowi. Nie zniosłabym, gdyby pewnego dnia okazało się, że jedyne, co pamiętam w związku z Molly, to burza rudych loków oraz ładny uśmiech. Dzięki memu nowemu darowi będę mogła już zawsze nad nią czuwać. W tej chwili jej błękitne oczy przypominały dwa znaki zapytania. Oparłszy jedną rękę o biodro, rozejrzała się wyzywająco wokół siebie. - Miło cię widzieć, Molly - rzekł Gabriel. Wyglądało na to, że mówi szczerze. I rzeczywiście, ożywienie, jakie spowodowała swoim przybyciem, pomogło nieco rozjaśnić ponury nastrój. Usiądź, proszę. - Napijesz się herbaty? - zaproponowała Ivy. - Nie przyszłam tu z towarzyską wizytą - obruszyła się Molly. — Gdzie ona jest? W szkole powiedzieli, że zachorowała, ale to już za długo trwa. - Molly... - zaczął wolno mój brat. - To nie takie proste... niełatwo to wytłumaczyć. - Chcę tylko wiedzieć, co się z nią stało i gdzie jest. - Przy końcu zdania głos Molly załamał się, na ułamek sekundy zdradzając emocje, które starała się ukryć. - Nie wyjdę stąd, dopóki mi tego nie powiecie. Ivy w napięciu wygładziła dłonią lniany obrus. - Bethany wyjechała na jakiś czas — oznajmiła. Ukrywanie prawdy szło jej nie lepiej niż mnie; głęboko zakorzeniona uczciwość robiła swoje. Zabrzmiało to jak wyuczona lekcja, a do tego zdradzała ją niepewna mina. — Zaoferowano jej możliwość nauki za granicą. Zdecydowała się z niej skorzystać.

-Jasne. I zrobiła to bez uprzedzenia, nikomu o tym nie mówiąc? - Wszystko odbyło się trochę na wariata - brnęła dalej moja siostra. - Na pewno pożegnałaby się z tobą, gdyby nie ten pośpiech. - Brednie! - przerwała jej Molly. - Nie kupuję tego. Jedną przyjaciółkę już straciłam; nie pozwolę sobie odebrać kolejnej. Skończcie z tymi kłamstwami. Xavier wstał, odsuwając krzesło, i podszedł do kominka. Po drodze wziął głęboki wdech, a następnie wypuścił głośno powietrze. Głowa Molly błyskawicznie obróciła się ku niemu. - Ty sobie nie myśl, że ciebie to nie dotyczy - warknęła, maszerując w jego kierunku. Nawet nie podniósł wzroku. -Od miesięcy nie było mowy o tym, żeby odkleić Beth od twojego boku choć na chwilę, a teraz, kiedy nagle zapadła się pod ziemię, siedzisz i czekasz nie wiadomo na co! Drgnęłam, słysząc jej słowa, wiedząc o tym, jak zabolą Xaviera. I bez tego wystarczająco się zadręczał. - Może i żaden ze mnie geniusz, ale kompletną idiotką też nie jestem - ciągnęła Molly. - Dobrze widzę, że to się kupy nie trzyma. Gdyby Beth rzeczywiście wyjechała, już dawno by cię tu nie było. Pojechałbyś z nią. - Bardzo bym chciał, aby to było możliwe - odparł Xavier głosem ochrypłym ze wzruszenia. Nie odrywał oczu od podłogi. -A co to ma niby oznaczać? - Molly zbladła, podejrzewając najgorsze. Zrozumiawszy, że powiedział za dużo, Xavier odsunął się od niej. Wydawał się nie panować nad sobą do tego stopnia, że Gabriel uznał za stosowne wkroczyć. - Bethany nie ma w Venus Cove - wyjaśnił spokojnie. - Opuściła także Georgię... ale nie zrobiła tego z własnego wyboru. - Znowu jakaś bzdura. Prosiłam, żebyście przestali wreszcie kłamać! - Molly. - Gabriel przeszedł przez pokój dwoma długimi krokami, a następnie zdecydowanym gestem ujął ją za ramio-

na. Popatrzyła na niego z bezgranicznym zdumieniem. Stałam tak blisko niej, że niemal poczułam, jak drgnęła z zaskoczenia. Nigdy wcześniej nie zdarzyło się, aby mój brat ją dotknął. Z jego wzroku zaś wyczytała, że i on jest poruszony całą sytuacją. - Zdaje się, że wiemy, gdzie przebywa teraz Bethany, ale nie możemy tego stwierdzić na pewno — rzekł. — Właśnie próbujemy poczynić jakieś ustalenia. - Chce mi pan powiedzieć, że zaginęła? — zapytała Molly bez tchu. - Może nie tyle zaginęła - Gabriel zawahał się - co ją porwano. Dłoń Molly sama skoczyła ku twarzy, oczy rozszerzyły się z przerażeniem. Xavier uniósł niechętnie głowę, obserwując jej reakcję. - Co cię napadło? - Ivy momentalnie znalazła się u boku brata, wkraczając pomiędzy niego a Molly. Ręka Gabriela zsunęła się bezwładnie z jej ramienia. - Nie ma sensu jej okłamywać - oznajmił stanowczo. — Jest tak samo blisko związana z Bethany jak każde z nas. Dotychczas kręciliśmy się w kółko. Ona może to zmienić. - Niby jak? - Słodki i dźwięczny na ogół głos Ivy zabrzmiał tym razem ostro i nieprzyjemnie, a jej srebrnoszare tęczówki zalśniły niczym sople lodu. — Nic tu po niej. - Jeszcze czego! — wtrąciła piskliwie Molly. - Jeżeli Beth faktycznie porwał jakiś psychol, nie ruszę się stąd! - Widzisz, co narobiłeś? - syknęła moja siostra. - Ludzie nie są w stanie nam teraz pomóc. - Rzuciła zrezygnowane spojrzenie na Xaviera. — Zwłaszcza ci bezpośrednio zaangażowani. - Nie było nas tam tego wieczoru - odparł Gabriel. - A jedyni świadkowie to właśnie ta dwójka ludzi. - Przepraszam bardzo. - Molly przyglądała się im z niedowierzaniem. — Czy pan nazwał mnie właśnie „człowiekiem"? Odnoszę wrażenie, że jest nas tu więcej... ludzi? Gabriel zignorował tę uwagę, podążając własnym tokiem myślenia.

- Czy pamiętasz, co Bethany zrobiła lub powiedziała tuż przed tym, zanim się pożegnałyście podczas przyjęcia z okazji Halloween? Ujrzałam, jak powietrze wokół Ivy zaczyna drgać i połyskiwać delikatnie. Zrozumiałam, że siłą tłumi w sobie protest. Ewidentnie uważała decyzję Gabriela o włączeniu w całą sprawę Molly za niewłaściwą. Przymknąwszy powieki, oddychała przez zaciśnięte zęby. Wyglądało na to, ze próbuje pogodzić się z czymś, co, jej zdaniem, nie ma prawa skończyć się dobrze. -No więc była trochę zdenerwowana... - zaczęła Molly z wahaniem. - Czym? - Uparłyśmy się z dziewczynami, że urządzimy sobie seans wywoływania duchów. Tak tylko, dla zabawy. Beth od początku się to nie podobało. Sądziła, że to kiepski pomysł, i wciąż powtarzała nam, żebyśmy dały sobie z tym spokój. Nie posłuchałyśmy jej i zrobiłyśmy po swojemu. A potem zaczęły dziać się dziwne rzeczy, no i wszystkie się trochę wystraszyłyśmy. Molly przedstawiła swoją wersję wydarzeń jednym ciągiem, starając się przy tym bardzo, aby wypadło to naturalnie. Ivy gwałtownie otworzyła oczy, a jej biate dłonie same zwinęły się w pięści. - Co powiedziałaś? - zapytała cicho. - Powiedziałam, że wszystkie się trochę wystraszyłyśmy, i... -Nie to, wcześniej. Mówiłaś coś o seansie spirytystycznym? - No tak, ale to były zwykłe wygłupy, ostatecznie w Halloween... - Głupia dziewucho - wysyczała moja siostra. - Rodzice nie nauczyli cię, żeby nie igrać z rzeczami, których nie rozumiesz? Molly zamarła. - Uspokój się, Ivy! - wydukała wreszcie. - O co chodzi? Co ma do tego ten głupi seans? - Wszystko - wymamrotała pod nosem Ivy. - Dam sobie rękę uciąć, że to właśnie od tego się zaczęło. - Wymienili

z Gabrielem znaczące spojrzenia. Teraz zwracała się już tylko do niego. - Musiały otworzyć portal. Bez tego nie miałby szans powrócić do Venus Cove po tym, jak go stąd przepędziliśmy. - Ze co? - wyjąkała Molly. Słyszałam niemal szum trybików obracających się w jej głowie, podczas gdy ona sama usiłowała przetworzyć zagadkowe fragmenty uzyskanych informacji. Bardzo chciałam móc głośno krzyknąć, aby ich ostrzec - zbyt dużo przy niej zdradzali. Nie mieli na to oficjalnego pozwolenia, istniało więc duże prawdopodobieństwo, że ściągną na siebie dodatkowe kłopoty. Xavier nagle jakby ożył. Obrócił się na pięcie i stanął naprzeciwko Ivy, po drodze posyłając Molly mordercze spojrzenie. - Myślicie, że to dzięki temu wrócił? - Kto wrócił? - zapytała głośno Molly. - Takie seanse potrafią być znacznie groźniejsze, niż się ludziom wydaje - powiedziała moja siostra. - Gabe, jak myślisz? Czy to będzie właściwy trop? - Sądzę, że warto rozważyć wszelkie możliwości. Koniecznie musimy jak najszybciej znaleźć przejście. -Przejście dokąd? - Molly wyraźnie traciła cierpliwość. Była zupełnie zdezorientowana i czuła się urażona tym, że się ją tak bezceremonialnie pomija. Moje rodzeństwo nie dość, że zachowywało się niegrzecznie, to na dodatek pozwalało sobie na karygodną lekkomyślność. Sęk w tym, że nie byli w stanie skupić się na niczym innym, jak tylko na odnalezieniu mnie. Tak ich to zaabsorbowało, że zapomnieli o biednej Molly, która bezskutecznie usiłowała nadążyć za rozmową. -Ale jak je otworzyć? - mruczała Ivy. - Może zorganizujemy jeszcze jeden seans? Nie, to zbyt niebezpieczne. Nie wiadomo, co może wypełznąć z otchłani. - Jakiej otchłani? Gdzie? - głos Molly stał się piskliwy. - Zamknij się wreszcie! - wybuchnął Xavier. Nie widziałam go jeszcze nigdy tak rozwścieczonego. Zamknij się choć na dwie sekundy!

Molly wyglądała przez chwilę na obrażoną, lecz zaraz potem jej oczy zwęziły się ze złości. - Sam się zamknij! - wrzasnęła w odpowiedzi. - Cóż za celna riposta - wymamrotał. - Czy ty zawsze musisz zachowywać się jak rozkapryszone dziecko? - Zdaje się, że akurat ja jedna w tym pomieszczeniu zachowuję się normalnie - odparła Molly. Przecież wy wszyscy jak nic powariowaliście. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz - odrzekł Xavier posępnym tonem. - Nie masz przypadkiem na oku jakiegoś rozgrywającego? Nim się lepiej zajmij. -Jak śmiesz! - ryknęła Molly. - Tara coś ci nagadała?! W ogóle jej nie słuchaj, jest na mnie wkurzona, bo... - Przestań! - Xavier uniósł ręce w geście skrajnej irytacji. - W nosie mamy ciebie, Tarę i wasze śmieszne kłótnie. Beth została uprowadzona, a ty nam nie pomagasz, więc najlepiej po prostu wyjdź. Molly założyła ręce na piersiach. - Nigdzie się nie ruszę. - Owszem, ruszysz się. - Spróbuj mnie zmusić. - Żebyś wiedziała. - Dość! - głęboki, surowy głos Gabriela uciął narastającą kłótnię. - W ten sposób do niczego nie dojdziemy. - Rozumiesz teraz? Molly ma informacje, które mogą się przydać -zwrócił się do Ivy. - I tak guzik wam powiem, dopóki nie wyjawicie mi prawdy - oświadczyła na to Molly z zaciętym wyrazem twarzy. Xavier omal nie udusił jej wzrokiem. Ivy jęknęła cicho, przyciskając dłoń do skroni. Charakter Molly nie należał do łatwych, i moja siostra zaczynała mieć jej powoli dość. - Ja nie wiem, jak Bethany z nią wytrzymuje. Ta dziewczyna świętego wyprowadziłaby z równowagi. - Może powinniśmy jej wszystko wyjaśnić - zaproponował spokojnie Gabriel.

Xavier uniósł brew. - A to może być interesujące. Chętnie popatrzę. - Usiądź, Molly - poprosił mój brat. — I spróbuj mnie wysłuchać, nie przerywając. Jeśli będziesz miała jakieś pytania, odpowiem na nie później. Molly przysiadła posłusznie na kanapie, podczas gdy Gabriel zaczął chodzić po pokoju w tę i z powrotem, zastanawiając się, od czego zacząć. - Nie jesteśmy tym, czym się wydajemy - podjął wreszcie, starannie dobierając słowa. - Trudno to wytłumaczyć. Najważniejsze, żebyś mi zaufała. Ufasz mi, Molly? Zmierzyła go powoli spojrzeniem od stóp do głów. Był tak piękny, że z trudem stłumiła westchnienie. Jasne włosy okalały twarz o perfekcyjnych rysach, a srebrzyste oczy wpatrywały się w nią z powagą. Wydawał się promieniować delikatnym światłem, które otaczało go niczym złocista aureola. - Oczywiście, że tak - wybąkała Molly. Widziałam, jak bardzo odpowiada jej to, iż cała uwaga mego brata skupia się właśnie na niej. Pragnęła, aby trwało to jak najdłużej. - Skoro nie jest pan tym, za kogo wszyscy pana mają, to kim w takim razie? - Tego nie mogę ci powiedzieć - odparł Gabriel. - Bo co, będzie mnie pan musiał zabić? — Molly przewróciła oczami z komiczną miną. - Nie - odrzekł spokojnie. - Ale prawda może narazić zarówno ciebie, jak i nas na niebezpieczeństwo. - A on? - wskazała kciukiem na Xaviera. Odniosłam wrażenie, że ich stosunki pogarszają się dosłownie z minuty na minutę. Żałowałam, że nie mogę nic zrobić, by temu zapobiec. - On jest wyjątkiem — stwierdziła beznamiętnie Ivy. - Tak? A ja to co? Nie mogę? - Nawet gdybym wyjawił ci prawdę, i tak byś w nią nie uwierzyła - tłumaczył Gabriel, starając się ją

udobruchać. Molly jednak była w bojowym nastroju. - Niech pan spróbuje.

- A więc ujmę to tak: co sądzisz o zjawiskach nadprzyrodzonych? - Są super - odparła, nie mrugnąwszy nawet powieką. -Uwielbiam Czarodziejki i Buffy: Postrach wampirów. Gabriel zacisnął nieznacznie usta. — Niezupełnie o to mi chodzi. — Dobra, to niech pan posłucha tego. W zeszłym tygodniu przeczytałam w horoskopie, że spotkam czarującego nieznajomego, a potem taki jeden chłopak w autobusie dał mi swój numer. Od tamtej pory święcie wierzę w takie rzeczy. — Co ty nie powiesz — wymamrotał pod nosem Xavier. — Było tam też o tym, że Strzelcy lubią silić się na ironię — warknęła Molly. - A to bardzo ciekawe, zwłaszcza że ja jestem Lwem. — Jeszcze lepiej - każdy wie, że Lwy to zwykłe dupki! - Jezu, z tobą się nie da gadać. Prędzej ze ścianą bym doszedł do porozumienia. - Sam jesteś ściana! Xavier najwyraźniej miał dość. Popatrzył na nią spode łba i obróciwszy się plecami, opadł na kanapę stojącą na drugim końcu pokoju. Ivy kręciła z niedowierzaniem głową, nie mogąc pojąć, dlaczego ci dwoje tracą czas na takie bzdury. Ja zaś nie wiedziałam, co mam o tym wszystkim myśleć - czyżby Gabriel na poważnie rozważał wtajemniczenie Molly? Wydawało się zupełnie nieprawdopodobne, aby mój brat, który tak bardzo sprzeciwiał się włączeniu Xaviera do rodziny, miał teraz wprowadzać w nasz sekret przypadkową osobę. Musiał czuć się naprawdę zdesperowany. Gabriel rzucił Xavierowi ostrzegawcze spojrzenie. Dalsze prowokowanie Molly z pewnością nie pomoże sytuacji. - Molly, porozmawiajmy w kuchni. Nie omieszkała zerknąć triumfalnie na Xaviera, przechodząc obok niego. Za to do mego brata zwróciła się z wyszukaną wręcz uprzejmością. — Jak pan sobie życzy - rzekła skromnie.

I wówczas nastąpiło coś, co ostatecznie rozstrzygnęło wszelkie dylematy. Całe pomieszczenie zaczęło się trząść. Podłoga pod naszymi stopami zadrgała, żyrandol zakołysał się gwałtownie. Nawet w swej bezcielesnej formie odczuwałam potężne, wciąż narastające ciśnienie. Ivy i Gabriel przysunęli się bliżej siebie, spokojni, lecz czujni. Xavier zerwał się z miejsca, wodząc wzrokiem wokoło w poszukiwaniu źródła zagrożenia. Czekał w napięciu, każdym mięśniem szykując się do walki, gotów skoczyć na pierwszy sygnał. W osłupieniu obserwował, jak szyby w oknach również poczęły drżeć, a następnie powoli pękać. Skamieniała z przerażenia Molly stała dokładnie na linii ognia. Głowa Xaviera obróciła się w jej kierunku; szybko oszacował ryzyko. Instynktownie chwycił ją wpół, przewracając na ziemię. W tej samej chwili, w której osłonił ją swoim ciałem, okna eksplodowały, zasypując ich gradem odłamków. Molly krzyknęła, lecz żadne z mego rodzeństwa nie uchyliło się ani nie próbowało zasłonić. Stali nieruchomo, podczas gdy kawałki szkła spadały wokół nich, zaczepiając się o włosy lub ubranie, ale nie powodując obrażeń. Wyglądali na tak niewzruszonych, że prawdopodobnie nawet strumień ognia i siarki nie zdołałby nimi wstrząsnąć. Cokolwiek miało nadejść, nie okazali cienia obawy. - Zakryjcie oczy! - nakazał Gabriel Molly i Xavierowi, którzy wciąż leżeli rozpłaszczeni na podłodze. Najpierw błysnęło i zagrzmiało. Zaraz potem pojawiło się oślepiająco białe światło, wypełniając każdą szczelinę pomieszczenia. Stwarzało to wrażenie, jak gdyby cala jadalnia zamieniła się w rozpalony do białości piec, podczas gdy w rzeczywistości temperatura spadła o dobre dziesięć stopni. Także ja poczułam ten chłód. Mimo iż nie groziło mi żadne niebezpieczeństwo, rozejrzałam się za kątem, w którym mogłabym się skryć, kucając ostatecznie za kanapą. Powietrze wypełniło piskliwe brzęczenie podobne do tego, jakie zwykle towarzyszy obrazowi kontrolnemu w telewizorze, tylko głośniejsze i tak intensywne, że zdawało się odbijać echem wewnątrz mózgu.

Wreszcie na środku pokoju stanął anioł. Głowę miał pochyloną, a jego rozpostarte skrzydła sięgały od ściany do ściany. Wydawały się wypełniać całą przestrzeń, rzucając cienie na sufit i podłogę. Spod przejrzystej skóry anioła wydobywało się światło, spływając po jego ciele złotymi kroplami na ziemię, po to by zniknąć w zetknięciu z nią. Gdy uniósł twarz, okazała się piękna i słodka jak u dziecka, choć za tą zewnętrzną powłoką dało się dostrzec zapowiedź władczej i niebezpiecznej istoty. W swej właściwej postaci anioły znacznie przewyższają wzrostem ludzi, ten zaś był szczególnie imponującej postury, widocznej dobrze nawet pod falującą, lśniącą szatą. Samym swoim wyglądem budził olbrzymi respekt. Sprawiał wrażenie zdolnego jednym mrugnięciem powieki obrócić w pył zarówno to pomieszczenie, jak i wszystkich w nim zebranych. Chłopięca buzia stanowiła dziwny kontrast z wykutą w marmurze sylwetką. Oczy anioła błyszczały, na jego twarzy gościł wyraz łagodnego zamyślenia, tak jakby nie zauważał grupki oniemiałych gapiów. Poruszył sztywno głową, nienawykły do ziemskiej atmosfery. Rozejrzał się powoli po pokoju, aż w końcu jego wzrok spoczął na czymś, czego pozostali nie byli w stanie dostrzec. Patrzył wprost na mnie. Ja zaś nie musiałam dłużej przyglądać się jemu, by zgadnąć, kim jest rozpoznałam go natychmiast. Miałam przed sobą świętego Michała Archanioła.

Czy umiesz dochować tajemnicy? Po pewnym czasie oślepiające światło przygasło, a wraz z nim ucichło przeraźliwe dzwonienie w

uszach. - Już jest bezpiecznie - oznajmił Gabriel. Xavier od razu skoczył na równe nogi, lecz ujrzawszy archanioła, zachwiał się i ruszył do tyłu. Dotarłszy do ściany, przywarł do niej, niczym ktoś szukający oparcia. Jednak już w następnej chwili zebrał się w sobie i stanął wyprostowany, spoglądając na przybysza z podniesioną głową. Piękno aniołów w swej czystej postaci najczęściej wzbudza u ludzi skrajne reakcje, ale Xavier miał już na tym polu niejakie doświadczenia. Zauważyłam, że wstrzymał oddech, tak jakby jego płuca nie chciały lub też nie były w stanie normalnie funkcjonować. W obliczu takiego majestatu nawet oddychanie wydawało się zbyteczne. Molly z kolei wykazała się zdecydowanie mniejszym opanowaniem. Otworzyła oczy tak szeroko, że przestraszyłam się, iż za moment wyskoczą jej z orbit, ręce opuściła bezwładnie wzdłuż ciała. Następnie wydała z siebie osobliwe, zduszone westchnienie i padła na kolana, wyginając ciało w łuk, jak gdyby ciągnięta ku Michałowi niewidzialnym łańcuchem. Wpatrywała się w niego jeszcze przez kilka sekund, aż wreszcie gałki oczne uciekły jej w tył głowy, a ona sama przewróciła się, straciwszy przy-

tomność. Michał przyglądał się temu z łagodnym zainteresowaniem. - Ach, ci ludzie - rzekł w końcu głosem, który przywodził na myśl setkę chórów kościelnych śpiewających unisono. -Zbyt łatwo wpadają w histerię. - Bracie. - Gabriel wystąpił naprzód. Mimo że jego ludzkiej powłoce nic nie można było zarzucić, wydawał się ginąć w blasku bijącym od Michała. - Cieszę się z twego przybycia. - Zaistniały nadzwyczajne okoliczności — odparł posłaniec. - Uprowadzono jednego z nas. Tego rodzaju występek nie ma prawa przejść bez odpowiedzi. - Rozpatrujemy wszelkie możliwości, lecz, jak sam wiesz, bramy piekieł są pilnie strzeżone powiedział Gabriel. - Czy Zgromadzenie zna sposób na to, jak się przez nie przedostać? - Nie mamy żadnej wiedzy na ten temat. Na to pytanie odpowiedź znają jedynie oślizłe demony podziemia. W obliczu tych słów gniew Xaviera wziął górę nad respektem. - Zbierzcie armię! - wrzasnął, postępując krok do przodu. - Przecież jesteście wystarczająco silni. Wejdźcie tam i wydostańcie ją. Co w tym trudnego? - To, o czym mówisz, zaiste leży w naszych możliwościach - przyznał Michał. - No to na co czekacie? Spojrzenie archanioła powędrowało ku twarzy Xaviera. Był to budzący grozę widok, ciało anioła zdawało się bowiem składać z różnego rodzaju części, które funkcjonowały co prawda razem, lecz jednocześnie w oderwaniu od siebie. W jego źrenicach, na przykład, głębokich i nieprzeniknionych, nie dawało się dostrzec ani śladu emocji. Nie podobał mi się sposób, w jaki spoglądał na Xaviera, tak jakby ten był rodzajem owada, a nie istotą ludzką. - Widzę, że wasz człowiek bez wahania rozpętałby apokalipsę — rzekł. - Nie wiń go, bracie - włączył się szybko Gabriel. - On nie wie, jakimi konsekwencjami może grozić

ta sytuacja, a ponadto jest niezwykle przywiązany do Bethany. Nieobecny wzrok Michała ponownie prześliznął się po Xa-vierze. - Tak też słyszałem. Uczucia ludzi wymykają się logice. Xavier popatrzył na niego spode łba. Domyśliłam się, że nie odpowiada mu fakt, iż traktuje się go jak uparte dziecko, któremu obce są wszelkie racjonalne argumenty. - Nie zdawałem sobie sprawy, że oznaczałoby to apokalipsę - oświadczył sucho. - Rzeczywiście, taki drobiazg nieco komplikuje sprawę. Michał uniósł cienką, lśniącą brew. Nie spodobał mu się sarkazm zawarty w tych słowach. Ivy, która dotychczas nie odezwała się ani razu, ruszyła ku Xavierowi, jawnie deklarując swoje wsparcie. - Co zarządziło Zgromadzenie? - zapytała. - Zlokalizowaliśmy źródło informacji, które przypuszczalnie okaże się przydatne - odparł beznamiętnym głosem archanioł. - To siostra zakonna, nazywa się Mary Clare. Znajdziecie ją w Zakonie Maryi Niepokalanej, w hrabstwie Fairhope w stanie Tennessee. - Ale co konkretnie nam to da? - chciał wiedzieć Xavier. - Nic więcej nie możemy wam na razie zaoferować. Mamy nadzieję, iż wasza misja się powiedzie. To rzekłszy, zwrócił się do Xaviera. — Zaś człowiekowi, który pragnie w przyszłości przewodzić podobnym sobie, radziłbym zachować większą powściągliwość. - Chciałbym jeszcze o coś zapytać - rzucił Xavier, ignorując pełne dezaprobaty spojrzenia Ivy i Gabriela. - Tak? — odparł powoli archanioł. - Czy Bethany jest wciąż cała i zdrowa? Michał obrócił się ku niemu z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Istniało niewielu ludzi zdolnych przemawiać bezpo-

średnio do członka najwyższego kręgu, nie wspominając już o narzucaniu się mu z pytaniami. - Demon zadał sobie dużo trudu, aby ją tam ściągnąć. Z pewnością nie fatygowałby się tak, gdyby jej życie nie przedstawiało dla niego żadnej wartości. To rzekłszy, złożył ramiona na piersi i skłonił głowę. Rozległ się donośny trzask, przypominający uderzenie pioruna, po czym anioł zniknął w kolejnym błysku oślepiającego światła. Spodziewałam się zobaczyć liczne zniszczenia, lecz gdy jaskrawa poświata zgasła, pokój okazał się nietknięty jeśli nie liczyć wypalonego na podłodze kręgu w miejscu, w którym nasz gość się pojawił. Po jego odejściu wszystkim wyraźnie ulżyło. Mimo iż Michał grał w tej samej drużynie co my, onieśmielenie, jakie powodował, skutecznie uniemożliwiało swobodne oddychanie. Obszedłszy stolik do kawy, Gabriel podniósł Molly z ziemi i ułożył delikatnie na kanapie. Ivy poszła po mokry ręcznik. Usta Molly wciąż były otwarte z przerażenia, ale urywany oddech ustabilizował się. Mój brat przyłożył dwa palce do wewnętrznej strony jej nadgarstka, aby sprawdzić puls. Upewniwszy się, że dochodzi do siebie, odsunął się od niej i przeczesał palcami włosy, rozważając radę Michała. - Zakonnica? - zapytał cicho Xavier. - W jaki sposób ma nam pomóc? Co takiego może nam powiedzieć, czego nie wie Zgromadzenie? - Musi istnieć jakiś powód, dla którego Michał nakazał nam się do niej zwrócić - odparł Gabriel. Ludzi znacznie więcej łączy ze światem mroku niż nas. Demony niestrudzenie kuszą mieszkańców ziemi, lubując się zwłaszcza w tych, którzy sądzą, że ich wiara jest niezłomna. Traktują to jak sport. Być może siostra Mary Clare spotkała się z ciemnymi mocami. Należy ją odnaleźć i sprawdzić, co wie. Ivy najwyraźniej podjęła już decyzję. - W takim razie jedziemy do Tennessee. Zaczynałam powoli robić się śpiąca. Zbyt wiele się wydarzyło, w dodatku większość z tego okazała się okropnie stre-

sująca. Spędzenie tak dużej ilości czasu poza fizyczną formą również miało swoje skutki. Pragnęłam odzyskać swoje ciało, ponownie je poczuć, móc zwinąć się w kłębek pod kołdrą i usnąć. Zmusiłam się jednak do tego, aby pozostać jeszcze na Byron Street do chwili, aż Molly się obudzi. Chciałam zobaczyć, jak sobie poradzi z tym, czego przed chwilą doświadczyła. Czy Ivy i Gabriel będą zmuszeni powiedzieć jej prawdę? Czy będzie w ogóle pamiętała wizytę osobliwego nieznajomego czy też uda im się wykręcić historyjką o tym, jak to potknęła się i uderzyła w głowę? Podczas gdy moje rodzeństwo wyszło spakować pośpiesznie kilka drobiazgów na wyjazd, Xavier został, aby popilnować Molly. Usiadł na jednej z kanap stojących naprzeciwko i pogrążył się w rozmyślaniach, od czasu do czasu zerkając w jej stronę. Patrzyłam, jak wzdycha ze znużeniem, po czym wstaje, aby okryć ją kocem. Fakt, że pomimo ich niedawnej sprzeczki potrafi okazać Molly tyle troski, sprawił, iż zatęskniłam za nim jeszcze mocniej. Xavier nie należał do osób, które długo chowają urazę. Opieka nad słabszymi od siebie stanowiła u niego odruch. Była to jedna z tych rzeczy, za które kochałam go najbardziej. Molly jęknęła, unosząc dłoń do czoła. Gdy tylko zaczęła odzyskiwać świadomość, Xavier nie spuszczał z niej już oka. Wstał ostrożnie, trzymając się na wszelki wypadek z boku. Nie chciał jej wystraszyć. Powieki Molly zatrzepotały; potarła je wierzchem dłoni. - Co, u diabła? — wymamrotała cicho, unosząc się na łokciach i mrugając półprzytomnie. Gdy jej wzrok spoczął na miejscu, w którym jeszcze niedawno stał Michał, zbladła jak ściana. Można było niemal uchwycić moment, w którym pamięć podsunęła jej stosowne obrazy. Na twarzy Molly odmalowało się osłupienie, a usta ponownie otworzyły się w niemym szoku. - Jak się czujesz? — zapytał ostrożnie Xavier. - Chyba dobrze. Co tu się stało?

- Zemdlałaś - odparł zgodnie z prawdą. - Prawdopodobnie ze zdenerwowania. Przepraszam, że tak na ciebie wcześniej naskoczyłem. Nie chcę się z tobą kłócić. Molly nie przestawała wpatrywać się w niego. - Musisz mi powiedzieć, co to było — upierała się. — Nawet z zamkniętymi oczami wciąż widziałam światło... Xavier w żaden sposób nie zdradził się ze swymi emocjami. Zlustrował Molly badawczym wzrokiem. -Może powinniśmy zawołać lekarza? Wygląda na to, że mogłaś doznać wstrząśnienia mózgu. Molly usiadła wyprostowana na kanapie, przyglądając mu się spode łba. - Nie rób ze mnie idiotki - wysyczała. - Dobrze wiem, co widziałam. - Naprawdę? - zapytał ze stoickim spokojem Xavier. -A cóż to było takiego? - Mężczyzna - zaczęła Molly z wahaniem, po czym jeszcze raz przemyślała sprawę. - A przynajmniej tak mi się wydaje. Bardzo wysoki i bardzo jasny mężczyzna. Był cały skąpany w świetle, jego głos brzmiał jakby sto głosów przemawiało razem, a do tego miał skrzydła - wielkie skrzydła, takie jak u orła! Spojrzenie, jakim obdarzył ją Xavier, skłoniłoby nawet najbardziej pewnego siebie świadka do zwątpienia w swe zdrowe zmysły. Zacisnąwszy usta, uniósł delikatnie brwi, po czym cofnął się o kroczek, tak jakby Molly w oczywisty sposób kwalifikowała się do leczenia psychiatrycznego. Był znacznie lepszym aktorem, niż sądziłam. Mimo to Molly nie dała się nabrać. - Nie patrz tak na mnie! - wykrzyknęła. - Dobrze wiem, że też go widziałeś! - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - powtórzył Xavier. - Tam był anioł! - Molly pokazała gwałtownie palcem na miejsce, w którym pojawił się Michał. — Widziałam go na własne oczy! Nie wmówisz mi, że zwariowałam!

Wreszcie Xavier się poddał. Dotychczas stał z rękami założonymi na piersiach i wystudiowanym wyrazem niedowierzania na twarzy. Teraz był już poirytowany. - Gabrielu! - zawołał. - Niech pan tu lepiej przyjdzie. W sekundę później mój brat pojawił się w drzwiach. - Molly, witaj z powrotem. Jak się czujesz? - Może opowiesz Gabrielowi, co widziałaś? - wtrącił Xavier. Wyglądało na to, że Molly opadły jednak wątpliwości. Być może nie zależało jej na tym, co myśli o niej Xavier, ale już opinia Gabriela z całą pewnością znaczyła dla niej bardzo wiele. Nie chciała ryzykować, że weźmie ją za wariatkę. Jej wahanie okazało się jednakże chwilowe i znikło równie prędko, jak się pojawiło. - Widziałam anioła - oświadczyła z przekonaniem. - Nie wiem, w jakim celu się zjawił ani co powiedział, ale jestem pewna, że tu był. Gabriel zamyślił się, zachowując milczenie. Niczego nie potwierdził, ale też nie próbował podważać rewelacji Molly. Zamiast tego przyglądał się jej spod nieznacznie zmarszczonych brwi. Mimo iż trudno byłoby to odgadnąć z jego pełnej opanowania miny, wiedziałam, że rozważa potencjalne straty. Odkrycie Molly oznaczało prawdziwe nieszczęście dla mojej rodziny. Z najwyższą niechęcią dopuścili do naszej tajemnicy jednego człowieka, godząc się na to tylko dlatego, że nie mieli innego wyjścia. Wyjawiłam przed Xavierem swą prawdziwą tożsamość bez powiadamiania ich o swoim zamiarze. Teraz zaś już dwie osoby miałyby poznać prawdę, co w miasteczku wielkości Venus Cove mogło nastręczyć nie lada problemów. Co jednak mieli zrobić? Molly widziała przecież Michała na własne oczy. Bardzo chciałam pomóc bratu w tej wewnętrznej walce. Poczęłam krążyć wokół niego niczym duch, starając się przekazać mu swoje wsparcie. Pragnęłam, by wiedział, że stoję po jego stronie, niezależnie od tego, jaką podejmie decyzję. Choć w niczym nie zawinił, domyślałam się, że weźmie na siebie całą odpowiedzialność. Michał zjawił się bez najmniejszego ostrze-

żenia, nie było więc czasu, aby zająć się Molly. Wypełniając swą misję, archanioł nie bierze pod uwagę kruchości ludzkiej natury. Służy Bogu bez zastanowienia, niosąc Jego słowo oraz przekazując Jego wolę mieszkańcom ziemi. Gdy kiedyś żona Lota nie usłuchała zaleceń jednego z nich, została bez chwili wahania obrócona w słup soli. Archaniołowie wykonują polecenia Najwyższego z ogromną determinacją, niszcząc każdą przeszkodę, jaka stanie im na drodze. Ponieważ Molly nie stanowiła żadnego zagrożenia, Michał zignorował ją, zrzucając problem na Gabriela. Zaciekawiło mnie, czy mój brat zmienia się, podobnie jak ja. Żyjąc wśród ludzi, niełatwo zachować daną przez Boga neutralność. Gabriel, choć wierny Królestwu Niebieskiemu, miał okazję przekonać się o tym, jak głębokie Xavier żywi względem mnie uczucia, poznał też siłę łączących nas więzów. Wiedziałam, że nic nie zdoła zachwiać jego lojalnością wobec pozostałych braci tworzących krąg w ich hierarchii, ale mimo to wydawał się inny niż na początku naszego pobytu w Venus Cove. Wówczas był przede wszystkim wysłannikiem Pana, który przygląda się otaczającemu go światu chłodnym okiem bezstronnego obserwatora. Teraz zaś wyglądało na to, że pragnie dokładniej poznać rządzące tym światem mechanizmy. Zaczął spacerować po pokoju i nim się zorientowałam, przeszedł wprost przeze mnie. Zatrzymał się raptownie, a po jego oczach poznałam, że odczuł wibrację powietrza. Pragnęłam, aby powiedział reszcie, iż wyczuwa moją obecność, ale znałam swojego brata oraz sposób, w jaki rozumuje. Nie było sensu mówić Xavierowi i Molly o tym, że tu jestem. I tak nie mogliby mnie dotknąć ani też w żaden sposób porozumieć się ze mną. Sprawiłoby im to tylko ból. Twarz Gabriela przybrała z powrotem normalny wyraz, on sam zaś podszedł do kanapy, na której leżała Molly, i przysiadł na oparciu. Molly odruchowo przysunęła się bliżej, Gabriel jednak nie wykonał żadnego gestu w jej kierunku. - Jesteś pewna, że chcesz usłyszeć prawdę? - zapytał. - Zastanów się, proszę, ponieważ może to wpłynąć na całe twoje ży-

cie. - Molly kiwnęła w milczeniu głową, nie spuszczając z niego wzroku. - Dobrze więc. To, co zobaczyłaś, to w istocie był anioł. Święty Michał Archanioł, ściślej rzecz ujmując. Przybył tu, aby ofiarować nam swoją pomoc, tak więc nie masz się czego obawiać. - To znaczy, że on tu naprawdę był? - wyszeptała jak zahipnotyzowana. - Anioły naprawdę istnieją? - Tak samo jak ty. Molly ściągnęła brwi, przetwarzając tę zaskakującą informację. - Dlaczego nikogo prócz mnie to nie dziwi? Gabriel wziął głęboki wdech. Zrozumiałam, że wciąż nie jest pewien, czy dobrze robi. Zaszedł już jednak za daleko, by się wycofać. - Michał jest moim bratem - rzekł miękko. - On i ja jesteśmy jednej krwi. -Ale przecież... - zaczęła Molly. - Przecież pan nie... jak to... ja nie rozumiem. - Była wyraźnie zakłopotana i zdenerwowana faktem, że nie jest w stanie odgadnąć, co Gabriel ma na myśli. - Spokojnie, Molly. Kiedy byłaś mała, rodzice na pewno wyjaśniali ci, skąd wzięła się tradycja świąt Bożego Narodzenia. Pamiętasz? - Oczywiście — wydukała. - Każdy chyba pamięta? - A przypominasz sobie część, która mówi o Zwiastowaniu Pańskim? Mogłabyś mi ją opowiedzieć? - Chyba... chyba tak - wyjąkała Molly. - Marii Dziewicy z Nazaretu objawił się anioł, przynosząc jej wieść o tym, że urodzi dziecko imieniem Jezus, które będzie Synem Bożym. - Bardzo dobrze - pochwalił mój brat. Nachylił się bliżej. -A teraz, Molly, powiedz mi, czy pamiętasz może, jak ten anioł miał na imię? - Na imię? - Molly zmieszała się. - Ale on nie miał imienia. Chociaż nie, zaraz... miał. On... to był... był... - wciągnęła głęboko powietrze; wyglądało na to, że znów robi jej się słabo - ...archanioł Gabriel.

- Zgadza się. To ja - potwierdził Gabriel skromnie. - Nie martw się, mnie też trochę zajęło, zanim się z tym oswoiłem - wtrącił Xavier, ale Molly go nie słuchała. Patrzyła wciąż z rozdziawionymi ustami na Gabriela. - Ivy i Beth również są aniołami dodał jeszcze Xavier. - Tu obok funkcjonuje całkiem osobny świat, z czego większość z nas w ogóle nie zdaje sobie sprawy. - Muszę mieć pewność, że wszystko zrozumiałaś - rzekł z Gabriel naciskiem. - Jeśli to dla ciebie zbyt wiele, poproszę Ivy, żeby wymazała ci pamięć. To ważne, abyś zachowała trzeźwość umysłu. Nie jesteśmy jedyni. Istnieją także siły zła, istoty mroczniejsze, niż zdolna jesteś sobie wyobrazić, i to właśnie one uprowadziły Beth. Uda nam się ją odzyskać tylko pod warunkiem, że będziemy działać wspólnie. - Nie bój się - powiedział Xavier, widząc przerażenie na twarzy Molly. - Gabriel i Ivy nie pozwolą, aby cokolwiek ci się stało. Poza tym demonom nie o nas chodzi. - Tu Molly jakby się ocknęła. - Jakim demonom?! - wykrzyknęła, podskakując na kanapie. - Nikt nic nie mówił o demonach! Gabriel zerknął na Xaviera, po czym pokręcił głową z dezaprobatą. - Nic z tego — zdecydował. — Trzeba zawołać Ivy. - Nie, chwileczkę - włączyła się Molly. - Przepraszam, muszę się tylko trochę ogarnąć. Chcę wam pomóc. Więc mówi pan, że kto porwał Beth? - Została uprowadzona w noc Halloween przez demona, który odwiedził już kiedyś to miasto wyjaśnił Gabriel. - Sądzimy, że to wasz seans spirytystyczny pomógł mu tu wrócić. Być może go pamiętasz, nazywał się Jake Thorn. W zeszłym roku uczęszczał przez krótki czas do waszego liceum. - Ten gość z Australii? - zapytała Molly, marszcząc z wysiłkiem czoło w poszukiwaniu wspomnień, które Ivy usunęła z jej głowy niczym pliki z twardego dysku komputera. - Z Wielkiej Brytanii - poprawił Xavier.

- Uwierz mi: to ktoś, od kogo najlepiej trzymać się z daleka - dodał mój brat. - O mój Boże - jęknęła Molly. - A więc Beth od początku miała rację! Dlaczego jej nie posłuchałam? To wszystko moja wina. - Nie ma sensu robić sobie wyrzutów — powiedział Gabriel. - To nam nie pomoże w odzyskaniu jej. Teraz na tym musimy się skupić. - Dobrze. Co mam w takim razie robić? - zapytała odważnie Molly. - Za kilka godzin wyruszamy do Tennessee - odparł Gabriel. - Twoje zadanie będzie polegało na tym, żeby tu spokojnie czekać i nie pisnąć nikomu ani słowa z tego, co dziś usłyszałaś. - O nie. - Zaprotestowała Molly, wstając. - Nie ruszycie się stąd beze mnie. - Owszem, ruszymy się - odrzekł Xavier. W powietrzu na nowo czuć było ich wzajemną niechęć. - Bezpieczniej będzie dla ciebie, jeśli zostaniesz w domu -oświadczył stanowczo Gabriel. - Mowy nie ma - upierała się Molly. - Nie możecie mnie teraz tak zostawić, przecież ja tu zwariuję. Tak się nie robi! - Ale my nie mamy czasu czekać - wyjaśnił mój brat. - A ty musiałabyś porozmawiać z rodzicami, zawiadomić szkołę... - A kogo obchodzi szkoła? - zdziwiła się Molly. - Też coś! Ja i tak ciągle chodzę na wagary. - To rzekłszy, wyciągnęła z tylnej kieszeni dżinsów telefon komórkowy. - Zadzwonię tylko do mamy i powiem, że pomieszkam przez najbliższe kilka dni u Tary. I nim ktokolwiek zdążył ją powstrzymać, pobiegła do kuchni, wystukując po drodze numer na klawiaturze. Usłyszałam znajomą historyjkę o tym, jak to Tara zerwała właśnie z chłopakiem, znajduje się w kompletnej rozsypce i koniecznie potrzebna jest jej teraz najbliższa przyjaciółka. - To naprawdę kiepski pomysł - powiedział Xavier. - Przypominam, że chodzi o Molly. Ta dziewczyna pięciu minut nie

potrafi wytrzymać z zamkniętymi ustami. Jakim cudem uda jej się zachować to wszystko w tajemnicy? Ale ja w zupełności ufałam bratu. Mimo iż martwiłam się o Molly oraz jej udział w całym przedsięwzięciu, wiedziałam, że gdy trzeba, umie być rozsądna. Ivy jednakże nie podzielała mojej opinii i po raz pierwszy w życiu byłam świadkiem prawdziwego rozłamu między nią a Gabrielem. Gdzieś w głębi korytarza trzasnęły drzwi, po czym ona sama zjawiła się w jadalni z twarzą pociemniałą od gniewu. Rzuciła na podłogę dwie spakowane torby. Jej stalowobłękitne oczy miotały iskry to w kierunku kuchni, to znów w stronę Gabriela. Związany z zaistniałą sytuacją stres zdawał się wydobywać z niej nieznane dotąd oblicze. Moja łagodna, cierpliwa siostra ulotniła się gdzieś, a jej miejsce zajmował powoli serafin, żołnierz Królestwa Niebieskiego, szykujący się do bitwy. Serafiny z zasady rzadko kiedy bywają złe i niezwykle trudno jest wyprowadzić je z równowagi. Z zachowania Ivy wywnioskowałam więc, że za moim porwaniem mogą stać przyczyny, z których ja jeszcze nie zdaję sobie sprawy. - To poważne naruszenie zasad - stwierdziła tonem nie-wróżącym nic dobrego, zwracając się do Gabriela. - Nie możemy sobie pozwolić na jakiekolwiek dalsze komplikacje. - Jakich zasad? - zapytał Xavier. - Bo ja się już pogubiłem. - Jeszcze nigdy żaden demon nie odważył się podnieść ręki na któregokolwiek z nas - odparła moja siostra. - Polują na ludzi, próbując zrobić na złość niebu. Jednak tym razem porwali anioła, mimo iż z pewnością wiedzieli, że zechcemy wziąć odwet. A co, jeśli właśnie o to im chodzi? Co, jeśli ich celem jest wywołać wojnę? - Spojrzała na Molly. - To może być dla niej zbyt niebezpieczne. - Jak już mówiłem - odrzekł Gabriel - nie mamy innego wyboru. - Nie możemy odstępować od zwyczajowych procedur tylko dlatego, że Molly i Bethany się przyjaźnią. - To nie jest zwyczajna sytuacja - odparł ostro Gabriel. - Dla Zgromadzenia fakt, iż kolejny człowiek

dowie się, kim jesteśmy, najwyraźniej nie ma wielkiego znaczenia. W przeciyynyrn wypadku Michał wybrałby bardziej dogodną porę. Być może masz rację, sądząc, że chodzi o coś znacznie poważniejszego. Ivy nadał miała wątpliwości. - A więc tym bardziej. Pomyśl, z czym przyjdzie nam się zmierzyć. Ta dziewczyna to olbrzymie obciążenie. - Jest niezwykle uparta. Trudno przemówić jej do rozsądku. - Toż to zwykła nastolatka. Za to ty jesteś archaniołem -rzekła Ivy z goryczą. - Zdaje się, że pokonywałeś swego czasu większe przeszkody. Mój brat wzruszył tylko ramionami. - Potrzebujemy każdego, kto może się przydać. Ivy popatrzyła na niego ze złością, wyciągając przed siebie palec. - Jak sobie chcesz, ale to ty będziesz za nią odpowiedzialny. Ja do tego ręki nie przyłożę. -Po co tracicie czas na kłótnie o Molly?! - wybuchnął Xavier. - Nie mamy większych zmartwień? Może ruszymy w końcu szukać tej zakonnicy? - Xavier ma rację - stwierdził Gabriel. - Odłóżmy spory na bok i zajmijmy się tym, czym trzeba. Obyśmy zdążyli, zanim będzie za późno. Niemal od razu pożałował swojego ostatniego zdania. Na widok miny Xaviera przez jego twarz przemknął wyraz współczucia. - Mówi pan, jakby wszystko już było stracone. - Nic podobnego - odparł mój brat. - Sęk w tym, że zaszły wyjątkowe okoliczności. Nie wiemy, co nas czeka. Żaden anioł nie przekroczył nigdy progu piekła, prócz tych, które uczyniły to z własnej woli. Głupie i zaślepione pychą, zwróciły się przeciwko naszemu Ojcu, wybierając Lucyfera. - Co chce pan przez to powiedzieć? - zapytał Xavier. W jego głosie słychać było oburzenie. - Uważa pan, że Beth zrobiła

to specjalnie? Ona nie miała żadnego wyboru! Zapomina pan, że ja też tam byłem? Sama z chęcią kopnęłabym Gabriela za te słowa. Czy on naprawdę sądzi, że postanowiłam przejść na stronę mroku? W ciągu sekundy Ivy znalazła się obok, kładąc rękę na plecach brata. - Próbujemy ci tylko wytłumaczyć, że coś takiego w ogóle nie powinno było się wydarzyć. Plan Jake'a nie miał prawa się powieść. Tak więc albo Bethany udała się z nim dobrowolnie, albo stoimy u progu Armagedonu.

Jedno serce Coraz trudniej przychodziło mi wytrwać przy nich. Moja duchowa forma zaczynała powoli odpływać, łaknąc odpoczynku w fizycznym ciele. Lecz słowa Ivy podziałały na mnie otrzeźwiająco. Czyżby uprowadzenie mnie rzeczywiście mogło oznaczać początek czegoś potwornego?

W przeciwieństwie do Xaviera nie miałam już pretensji o to, co powiedział mój brat. Przedstawił po prostu sprawę ze swojego punktu widzenia. Nie dało się zaprzeczyć - przyjęłam zaproszenie Jake'a. Zrobiłam to nieświadomie, lecz fakt ten pozostawał najwyraźniej bez znaczenia. Wiedziałam, iż Gabriel zrobi wszystko, co w jego mocy, niemniej jednak musi brać pod uwagę rozmaite ewentualności. Było mi tylko trochę przykro, że nie postarał się nieco łagodniej dobierać słów ze względu na Xaviera. Ale on taki już jest i nic tego nie zmieni. Sedno jego istnienia polega na tym, by chronić prawdę oraz stanowić jej ucieleśnienie. Xavier nie pojmował tego i widziałam, że czuje się coraz bardziej zagubiony. Zdążył się przyzwyczaić, że Ivy z Gabrielem znają odpowiedź na każde pytanie. Lecz tym razem sprawy wyglądały inaczej. Niepewność mego rodzeństwa wystraszyła go. Zaczynał się coraz bardziej niecierpliwić. Usiadł, po czym natychmiast z powrotem wstał. Był cały spięty, a tłumiona siłą energia stała się prawie namacalna.

- Patrzyłem na nią - odezwał się po długiej chwili. Mówił cicho i gorączkowo. - Was tam nie było, nie widzieliście wyrazu jej twarzy, gdy zdała sobie sprawę z tego, kto siedzi na motorze. Była przerażona, kiedy zrozumiała, co się dzieje. Chciałem jej pomóc, ale było już za późno. Próbowałem ją ratować... - urwał, przyglądając się bezradnie swoim dłoniom. - Ależ naturalnie - uspokoiła go Ivy. Zawsze rozumiała jego uczucia lepiej niż Gabriel. - Znamy Bethany, ufamy jej. Domyślamy się, że Jake użył jakiegoś paskudnego podstępu, aby ją do siebie zwabić. Ale teraz nie ma to już znaczenia. Wygrał - ma ją u siebie. Zaistniała bezprecedensowa sytuacja i prawda jest taka, że niezwykle trudno będzie Bethany stamtąd wydobyć. Gabriel postanowił nie owijać niczego w bawełnę. - Jeśli jest jakaś droga, którą moglibyśmy przedostać się do wymiaru zwanego piekłem, to ja o niej nie słyszałem. Żaden anioł nie postawił tam stopy, odkąd zamknęliśmy Lucyfera na wieki pod powierzchnią ziemi. - Z tego, co mówiliście, zrozumiałem, że trzeba odnaleźć portal. - Usta Xaviera zacisnęły się, podczas gdy on sam usiłował zapanować nad emocjami. Od patrzenia na to piekły mnie oczy. Tak bardzo pragnęłam objąć go, pogłaskać po policzku i pocieszyć, wyszeptać mu na ucho, że nawet tu, pod ziemią, nie przestałam o nim myśleć. - Zgadza się - potwierdził Gabriel. - Ale łatwiej to powiedzieć, niż zrobić. Jego twarz przybrała nieobecny wyraz. Zgadywałam, że zamknął się we własnym świecie, zatopiony w rozmyślaniach. Pomimo wątpliwości, które przed momentem wyraził, wierzyłam w swego brata. Jeżeli istnieje jakikolwiek sposób na to, aby mnie uratować, z pewnością to właśnie on go odkryje. - Jednego nie rozumiem. Skoro Jake złamał zasady, dlaczego my nie możemy zrobić tego samego? naciskał Xavier. - Podejrzewamy, że Jake podstępem zdobył zaufanie Beth, a to oznacza, że żadne zasady nie zostały złamane - odparła

Ivy. - Demony od wieków manipulują ludźmi, skazując ich dusze na potępienie. Mają w tym wprawę. - A więc trzeba znaleźć jakiś haczyk - stwierdził Xavier. - Otóż to. - Ivy położyła mu dłoń na ramieniu. - przestań się zamartwiać. Zostaw to nam. Niewykluczone, że wycieczka do Tennessee pozwoli nam uzyskać kilka odpowiedni. Bethany spotkało coś, dla czego nie ma żadnego precedensu. Nie istnieją więc także reguły postępowania, do których można by się odnieść. Rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć? - To może być znak. - Gabriel powrócił do teraźniejszości. - Jaki znak? - zapytał Xavier. - Ze Lucyfer rośnie w siłę. Coś podobnego może właśnie na to wskazywać, nawet jeśli odbyło się za pośrednictwem Jake'a. Trzeba się porządnie zastanowić. Pośpiech, szczególnie w tym wypadku, nie będzie dobrym doradcą. Sądzę, że to z tej przyczyny Michał wysyła nas do swego informatora. - Ja wiem tyle, że siedzenie tu i spijanie herbatek z pewnością nie pomoże Beth. Wy sobie myślcie o problemach wszechświata, dla mnie ta sprawa dotyczy przede wszystkim jej. Mam zamiar zrobić, co tylko się da, aby sprowadzić ją z powrotem. Jeżeli muszę zająć się tym sam, to trudno. To powiedziawszy, Xavier wstał, kierując się w stronę wyjścia. Na moment ogarnęła mnie panika, że zrobi coś głupiego. Na szczęście Gabriel błyskawicznie zastąpił mu drogę. - Niczym nie będziesz się zajmował - oznajmił lodowatym tonem. - Jasne? Postaraj się choć na minutę opanować swój rozszalały testosteron i posłuchaj. Wiem, że pragniesz odzyskać Beth — tak jak my wszyscy - ale zachowanie w stylu bohatera komiksu nikomu nie pomoże. - Siedzeniem na tyłku i twierdzeniem, że nic nie da się zrobić, też wiele nie zdziałamy. Beth powiedziała mi kiedyś, że pana imię znaczy „Boży Wojownik". Ładny mi wojownik. - Uważaj na słowa - ostrzegł Gabriel, błyskając groźnie oczami.

-Bo co? - W Xavierze wszystko się gotowało. Jeszcze chwila, a nie wytrzyma i powie coś, czego będzie później żałował. Tak chciałam móc wytłumaczyć mu, iż Gabriel ma rację. Kochałam go za okazywaną mi lojalność i determinację, ale wiedziałam, że tym razem sama odwaga nie wystarczy. W głębi ducha byłam pewna, iż w głowie mego brata wykluł się już plan, a przynajmniej taką miałam nadzieję. Należy dać mu teraz trochę czasu na dopracowanie szczegółów. Tymczasem oni nadal stali naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem. Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta. Na szczęście Xavier ustąpił pierwszy. - Muszę się przewietrzyć - powiedział, wymijając Gabriela. - Dobrze! - zawołała za nim Ivy. - Zaczekamy na ciebie. Ruszyłam jego śladem, patrząc, jak zbiega po zapiaszczonych stopniach wiodących na plażę. Starałam się wysyłać ku niemu kojącą energię, licząc na to, że ją wyczuje. Dotarłszy do plaży, wydawał się spokojniejszy. Oddychał głęboko, próbując się odprężyć. Podszedł do samej linii wody i z rękami w kieszeniach obserwował morze. Przestępował niespokojnie z nogi na nogę, usiłując zapanować nad wzburzeniem. Gdyby tylko przestał skupiać się wyłącznie na własnym poczuciu winy, być może zdołałabym dać mu jakoś znać o swojej obecności. Powinien przestać wreszcie rozpaczać i pozwolić myślom popłynąć swobodnie. Jak gdyby odgadując moje życzenie, Xavier zdjął spokojnie sweter i buty, a następnie odrzucił je na bok. Stał teraz w samych spodenkach i białym podkoszulku. Ogarnął spojrzeniem opustoszałą plażę, po czym wziął głęboki wdech i puścił się biegiem. Moje widmo pędziło obok niego, uradowane jego przyśpieszonym oddechem oraz odgłosem bijącego szybko serca. Po raz pierwszy, odkąd zostaliśmy rozdzieleni, czułam, że jest naprawdę blisko. Poruszał się z wdziękiem i zwinnością właściwą lekkoatletom. Sport od zawsze pomagał mu rozładowywać napięcie, i tak też było tym razem. Jego mózg dostał w końcu coś, na czym mógł się skupić. Wysiłek fizyczny przynosił pożądany rezultat. Twarz odzyskała nieco z dawnego koloru, ciało zaczęło pracować własnym

rytmem. Przyglądałam się wytrenowanym mięśniom jego łydek i ramion. Nienial wyczuwałam płynne ruchy jego rąk oraz ciężar stóp uderzających o piasek. Straciłam poczucie czasu, lecz gdy nasz dorai pozostał jedynie punkcikiem w oddali, Xavier zatrzymał się. Zgiął się wpół, opierając dłonie na kolanach. Słońce już zachodziło, zabarwiając ocean na czerwono. Pierś Xaviera unosiła się i opadała, oddech zwalniał. Byłam pewna, że nie rriyśli teraz o niczym - po tygodniach udręki jego umysł oczyścił się. Zrozumiałam, że nie ma czasu do stracenia. Należało korzystać z okazji. Za nami wznosiły się skały Urwiska, te same, przy których ujawniłam przed nim swe prawdziwe oblicze, rozpościerając skrzydła i skacząc z klifu. Zastanawiałam się teraz, czy aby na pewno słusznie wtedy postąpiłam. Od tamtej chwili życie Xaviera skomplikowało się w sposób nieodwracalny. Powiązałam jego istnienie z własnym, obarczając go jednocześnie problemami, z którymi w ogóle nie powinien był się zetknąć. Obserwowałam w skupieniu jego twarz, oddaloną zaledwie parę centymetrów od miejsca, w którym znajdowałaby się moja. Widziałam, jak stopniowo pochmurnieje. Zmęczenie biegiem dało jego umysłowi chwilowe wytchnienie; wkrótce na nowo będzie zadręczał się myślą o tym, co mógł zrobić lepiej. Kończył mi się czas. Cofnęłam się, zawisając kilka metrów przed Xavierem. Zacisnąwszy powieki, skoncentrowałam się na przesyłaniu całej energii do punktu, w którym powinno mieścić się moje serce. Wyobraziłam sobie, że zamieniam ją w wirującą, potężną kulę. Zawarłam w niej całą swoją miłość, wszystkie myśli, pełnię mojego jestestwa. I wówczas ruszyłam biegiem. Wprost na Xaviera, który, zakopany stopami w piasku, wpatrywał się w ocean. Dotarłszy do celu, wpadłam w niego jak w orbitę, podczas gdy wypełniona energią kula pękła i zalała go niczym kosmiczny przypływ. Było to tak, jak gdyby jego ciało stało się płynne, a ja przeniknęłam przez nie na wskroś. Przez ułamek sekundy poczułam jego duszę wewnątrz swojej,

oba nasze byty złączone w jedno. Przez tę krótką chwilę biło w nas obojgu wspólne serce. Gdy chwila ta minęła, Xavier wyglądał na oszołomionego. Próbując zrozumieć, co właśnie zaszło, instynktownie uniósł dłoń ku klatce piersiowej. Z jego twarzy można było niemal wyczytać przemykające przez głowę pytania. Miałam nadzieję, że udało mi się to zrobić jak należy, nie wzbudzając podejrzeń o zawał serca. Upłynęło kilka minut, nim zdołał sobie wszystko poukładać, lecz w końcu wyraz zaskoczenia ustąpił miejsca czystej błogości. Gdy zobaczyłam, jak rozgląda się wokół siebie, zrozumiałam, że mi się udało. I to za pierwszym razem! Rozpierała mnie duma. Był to co prawda dopiero początek, ale dokonałam najważniejszego -nawiązałam kontakt. Xavier patrzył przed siebie, tam, gdzie się znajdowałam -nieobecna ciałem, lecz za to duchem silniejsza niż kiedykolwiek. Jego przejrzyste, turkusowe oczy wydawały się spoglądać w moje, a kąciki ust zaczęły powoli unosić się w uśmiechu. - Beth - wymruczał. - Myślałem już, że się ciebie nie doczekam.

Wspólnik Od spotkania z Xavieiem na plaży wszystko się zmieniło. To, co wydarzyło się między nami,

oznaczało jdła mnie więcej niż pocałunki, więcej niż spanie w jednym łóżku. Jego serce zabiło w mojej duszy, popłynęłam w jego żyłach, poczułam impulsy biegnące do jego mózgu. Doświadczyłam mocy prawdziwej bliskości. I zrozumiałam, że muszę o nią walczyć. Dotychczas zadowalałam się cierpliwym oczekiwaniem na chwilę, gdy przybędzie pomoc. Sądziłam, że to wszystko, co mogę zrobić. Teraz zaś, podobnie jak Xavier, nie byłam w stanie usiedzieć na miejscu. Należało wziąć sprawy w swoje ręce. Przemożne pragnienie powrotu rozpaliło we mnie płomień determinacji. Koniec z odgrywaniem ofiary. Koniec z bezradnością. Bałam się Jake'a - nie miałam co do tego żadnych wątpliwości. Istniało jednak coś, co przerażało mnie jeszcze bardziej, a mianowicie myśl, że miałabym nigdy już nie ujrzeć Xaviera. Jakaś część mnie czuła się wobec niego winna. Przez większość dnia siedziałam bezczynnie w swoim luksusowym apartamencie, rozmawiając tylko z Hanną i Tuckiem oraz udając rozmaite dolegliwości, aby ograniczyć do minimum spotkania z Jakiem, podczas gdy Xavier odwalał całą brudną robotę. Gorączkowo rozmyślał, planował, odkładając na bok wszystko inne, ja natomiast zachowywałam się jak księżniczka, którą

rycerz ma uratować przed smokiem. A przecież stać mnie było na więcej. Powinnam zakasać rękawy i chwycić byka za rogi, i właśnie to zamierzałam zrobić. Jednakże sama nie dałabym sobie rady. - Tuck, zmiana planów - zawiadomiłam go, gdy tylko pojawił się w drzwiach. - Potrzebna mi twoja pomoc. Tucker przestąpił niepewnie z nogi na nogę. - Zeby tylko nie było z tego jakiego kłopotu... Nie byłam zupełnie pewna, czy mogę mu tak szybko zaufać, ale nie miałam wielkiego wyboru. - Chcę spróbować poszukać portalu. - Mogłem to przewidzieć - westchnął w odpowiedzi. - Ale one są dobrze ukryte, panienko. Jeno kilka najwięcej znaczących demonów wie, gdzie się mieszczą. - Przypominam ci, że jestem aniołem - nie popuszczałam. — Nigdy nie wiadomo, być może będę potrafiła je wyczuć. -Trzeba przyznać, że pewności siebie to panience nie brakuje - rzekł Tuck, po czym dodał - tyle że ja już z tysiąc razy szukałem i guzik z pętelką udało mi się znaleźć. - A nuż nam się poszczęści? - odparłam z uśmiechem. - Chciałbym panience pomóc. - Zadreptał w miejscu. - Sęk w tym, że jak nas złapią, to nie panienka pójdzie robić za opał. - Więc nas nie złapią. - Zeby to było takie proste... - To jest proste - upierałam się. - A jeśli faktycznie wpadniemy, to powiem, że to wszystko był mój pomysł i że cię do tego zmusiłam. Znów westchnął. - No, w sumie... może i faktycznie warto. - Super. To teraz powiedz mi, gdzie można spotkać te najwięcej znaczące demony. - Jak nic dostanie mi się za to, że panienki posłuchałem. Ale niech i tak będzie. Ino jak my się stąd

wydostaniemy? Mają na oku każdy kąt w tym hotelu, wiszą nad panienką niczym sępy. - Mam pomysł. - Leżąc na łóżku, przekręciłam się na brzuch i sięgnęłam po stojący na nocnej szafce telefon. Nie zdarzyło mi się jeszcze go użyć, tak więc głos po drugiej stronie wydawał się lekko zaskoczony. - Dobry wieczór – przywitała mnie recepcjonistka. - W czym mogę pomóc? - Czy mogłaby pani połączyć mnie z pokojem pana Thorna? - poprosiłam uprżejmie. - Muszę z nim porozmawiać. Dobiegł mnie przelotny szelest kartek. - Przykro mi, ale pan Thorn jest na spotkaniu - poinformowała mnie beznamiętnie. - Życzył sobie, aby mu nie przeszkadzać. - Proszę powiedzieć, jśe dzwoni Bethany Church. - Chwileczkę. Gdy ponownie się odezwała, mówiła już zupełnie innym tonem. Zwracała się teraz dó mnie jak do jakiejś ważnej osobistości. - Najmocniej przepraszam, panno Church - zagruchała nieco zmieszana. - Już łączę. Przeczekałam dwa wolne sygnały, po czym w słuchawce odezwał się Jake. - Witaj, maleńka. Stęskniłaś się za mną? - wymruczał jedwabistym głosem. - Niewykluczone - odparłam figlarnie. - Ale nie dlatego dzwonię. Chciałabym prosić cię o pozwolenie na pewną rzecz. - Nie tylko Jake umiał być czarujący. - Czy to jakiś żart, Beth? Od kiedy to pytasz mnie o zgodę na cokolwiek? Ostatnio pokazałaś, że potrafisz być bardzo uparta. Postarałam się, aby mój głos brzmiał możliwie słodko i błagalnie. - Ach, bo widzisz, doszłam do wniosku, że dość już jest nieporozumień między nami. Nie chciałabym pogarszać sprawy. - Coś podobnego - odparł z powątpiewaniem. - A czegóż ci trzeba?

- Zastanawiałam się, czy mogłabym pójść rozejrzeć się po klubach - poprosiłam najgrzeczniej jak umiałam. - No wiesz, poznać ludzi, oswoić się z atmosferą... - Chcesz iść potańczyć? - Nie wierzył własnym uszom. Zgadłam, że udało mi się go zaskoczyć. - No, niezupełnie - odparłam. - Po prostu od tak dawna nie wychodziłam z pokoju. Czuję, że powinnam się stąd ruszyć, bo inaczej oszaleję. Jake milczał przez chwilę, rozważając moją propozycję. - No dobrze - oznajmił w końcu. - Ale sama nie pójdziesz. A ja mam akurat na głowie coś ważnego. Mogę wpaść po ciebie za parę godzin? -Właściwie - rzuciłam szybko - to Tuck stwierdził, że chętnie się do mnie przyłączy. - Tucker? - roześmiał się głośno jake. - Raczej nie będziesz miała z niego pożytku na parkiecie. -Wiem - odrzekłam. - Ale świetnie się nadaje do roli przyzwoitki. - Zniżyłam głos, nadając mu ton przymilnej zażyłości. - Powiedz mi tylko, czy będę z nim... no wiesz... bezpieczna? Właściwie to w ogóle go nie znam, prawdę mówiąc, nie przepadamy za sobą. - Rzuciłam Tuckowi przepraszające spojrzenie. - Myślisz, że się mną zaopiekuje? Nie zrobi mi krzywdy ani nic takiego? Jake zachichotał cicho i ochryple. - Możesz być pewna, że przy Tuckerze nic ci nie grozi. Nie pozwoli, aby cokolwiek ci się stało, ponieważ dobrze wie, że obdarłbym go za to żywcem ze skóry. - Dobrze - odparłam, starając się ukryć wstręt. - Skoro ty mu ufasz, to ja też. Jake'owi przyszło coś jeszcze do głowy. - Mam nadzieję, że nie planujesz niczego niemądrego? - Czy pytałabym cię o pozwolenie, gdyby tak było? - Westchnęłam głęboko, licząc, że zabrzmi to jak wyraz rozczarowania. - Zresztą nieważne. Zostanę w hotelu. I tak nie bardzo chce mi się wychodzić.

- Nie, nie, idź - powiedział prędko Jake, za nic nie chcąc psuć mi nastroju. - Musisz zaznajomić się z otoczeniem, jeśli masz się tu poczuć jak w domu. Zawiadomię ochronę, że cię nie będzie. - Dzięki. Nie wrócę późno. -1 bardzo słusznie. Nigdy nie wiadomo, na kogo się natkniesz. . - Nic mi nie będzie — stwierdziłam beztrosko. - Wszyscy już wiedzą, że należę dó ciebie. - Miło słyszeć, jak wreszcie głośno to mówisz. - Nie ma sensu dłużej^zaprzeczać. - Cieszę się, że doszłaś do tego wniosku. Wiedziałem, iż to z czasem nastąpi. ^ Mówił cicho, z wyraźną radością. Przerażała mnie myśl o tym, co sobie uroił. W jego wyobraźni tworzyliśmy udany związek, co świadczyło o kompletnym szaferistwie. Żałowałam niemal, że nie mogę mu pomóc, ale od dawna^było na to za późno. - Niczego nie obiecuję, Jake - dodałam gwoli wyjaśnienia. - Postanowiłam tylko trochę się rozerwać. - Rozumiem. Baw się dobrze. - Spróbuję. A, przy okazji: wolałabym coś bardziej wyrafinowanego niż ostatnio. Co polecasz? - Bethany, ty chyba nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać... Idź do „Klątwy". Dam im znać, że wpadniesz. Odłożywszy słuchawkę, posłałam Tuckerowi pełen zadowolenia uśmiech. Byłam z siebie tak dumna, jak gdybym właśnie wspięła się na Mount Everest. - Kupił tę bajeczkę? - Tuck nie mógł w to uwierzyć. - Połknął haczyk aż miło. - Muszę przyznać, że z panienki jest lepszy numer. Nie spodziewałem się - powiedział. - Dobra byłam, co? - Zeskoczyłam z łóżka i ruszyłam do drzwi, gotowa jak najszybciej wyrwać się z dusznego pokoju. -Eee... panienko Beth... - zatrzymał mnie, spoglądając znacząco na mój strój. - Tak ubranej nie wpuszczą panienki do żadnego klubu.

Rzuciłam okiem na kwiecistą sukienkę, wzdychając. Miał rację. Należało się odpowiednio przygotować. Przejrzałam wszystko, co znalazłam w szafie. Niestety, nie było tam nic, co by choć w niewielkim stopniu spełniało moje wymagania. Zaczynałam się poważnie denerwować, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Tucker otworzył. Na progu stała Azja. W jednej ręce trzymała worek na ubrania, a w drugiej zestaw kosmetyków. Weszła do pokoju, zaciskając z furią zęby w wymuszonym uśmiechu i nie robiąc żadnej tajemnicy z faktu, że przyszła tu, ponieważ jej kazano. Miała na sobie krótką skórzaną sukienkę ze sznurowanym gorsetem oraz czerwone kozaki sięgające do połowy uda. Skórę w kolorze kawy z mlekiem posmarowała czymś, co dawało w świetle opalizujący efekt. — Przysłał mnie Jake — odezwała się ochryple. — Uznał, że przyda ci się pomoc w przygotowaniach. Wygląda na to, że się nie mylił. — Przerzuciła worek przez oparcie najbliższego krzesła. - Powinno pasować. Przymierz, a później zobaczymy, co da się zrobić. - Popatrzyła na mnie wzrokiem, który sugerował, że raczej niewiele. Nim zdążyłam się odezwać, weszła za mną do łazienki. Odwracając się do niej plecami, włożyłam prędko czarno-białą obcisłą sukienkę i wsunęłam stopy w ozdobione kryształkami szpilki z kokardkami na obcasach. Ze ściągniętymi brwiami przyglądałam się, jak Azja rozstawia buteleczki z podkładami i pędzle na marmurowym blacie umywalki. Robiła to z jawną niechęcią; wiedziałam dobrze, że nie traciłaby na mnie czasu, gdyby Jake wyraźnie jej o to nie poprosił. - No, moja droga - rzekła przeciągle. - Skoro masz iść szaleć, to musisz się należycie prezentować. — Niech już będzie, byle szybko — burknęłam. - Dla mnie bomba. — Uśmiechnęła się szeroko, celując we mnie zalotką, jakby to była śmiercionośna broń. Gdy znalazłam się z powrotem w pokoju, byłam nie do poznania. Każdy loczek i każda fala na moich włosach zostały starannie rozprostowane. Na wargach miałam grubą warstwę błyszczyku w kolorze malinowego różu, a na powiekach połys-

kiwał srebrzystoniebieski cień. Naturalnie bladą skórę twarzy pokrywał brązujący puder, nadając jej lekko opalony wygląd. Z uszu zwieszały się kolczyki w kształcie olbrzymich wachlarzy, sztuczne rzęsy zaś, które Azja przykleiła tuż ponad moimi własnymi, łaskotały przy każdym rudni powieką. Spryskała mi nawet nogi samoopalaczem ze^złotej butelki, przez co pachniałam jak gigantyczny orzeeń kokosowy. Moja przemiana najwyraźniej odebrała Tuckerowi mowę. - Panienko Beth, to naprawdę ty? - zapytał. - Wygląda panienka... bardzo... eee... - Przestań się ślinić, wieśniaku - warknęła Azja. - No, to lecimy. - Idzie pani z nami? - spytał Tuck. - Owszem. Bo co? Coś ci nie pasuje? - oczy Azji zwęziły się podejrzliwie. - Wszystko mi pasuje - odparł. Spojrzal na mnie znacząco, dając do zrozumienia, że Jake jednak nie jest taki głupi i wolał się zabezpieczyć. Gdy opuściliśmy całą trójką apartament i zjechaliśmy do głównego holu, nie było nikogo, kto by się nie zatrzymał, aby na nas popatrzeć. Mój nowy strój nie wydawał się może szczególnie\od-powiedni dla anioła, ale za to dodawał mi pewności siebie, ułatwiając stawienie czoła niebezpieczeństwom czyhającym, w mrocznych zakamarkach Hadesu. Z entuzjazmem myślałam o rozpoczęciu poszukiwań owych słynnych nieuchwytnych portali. Zdawałam sobie sprawę z tego, że wiele ryzykuję, ale po raz pierwszy od dawna nie czułam obawy. Miałam wrażenie, jak gdybym przez całe tygodnie błąkała się w ciemnościach, zarówno dosłownie, jak i w przenośni. Przechodząc przez rozsuwane drzwi, z rozmysłem zignorowałam pełne aprobaty uśmiechy ze strony obsługi. Szybko nauczyłam się, iż dobre maniery i przyjazne nastawienie nie zaprowadzą mnie daleko, jeśli chcę zyskać tu szacunek. Na zewnątrz portier w liberii ukłonił się nam, po czym wskazał na

czarną limuzynę, która w międzyczasie podjechała bezszelestnie pod wejście. - Pan Thorn przysłał samochód do państwa dyspozycji -oznajmił. - Jak to miło z jego strony - mruknęłam niechętnie, wsuwając się wraz z Tuckerem na tylne siedzenie. Nawet podczas swojej nieobecności Jake lubił krótko trzymać cugle. Azja usiadła z przodu. Najwyraźniej znali się z kierowcą, bo wdali się w pogawędkę na temat obopólnych kontaktów. Zza przyciemnianej szyby dobiegały nas stłumione fragmenty ich rozmowy. - W „Klątwie" proszę się trzymać blisko mnie - ostrzegł Tuck. - Różne rzeczy słyszałem na temat towarzystwa, które tam przychodzi. Nie pytałam o szczegóły. Wkrótce miałam się sama przekonać. Dzielnica rozrywek różniła się znacznie od miejsca, w którym stał hotel Ambrozja. Wydawał się znajdować nieco na uboczu, podczas gdy kluby rozlokowane były wśród labiryntu tuneli z metalowymi drzwiami umieszczonymi w betonowych ścianach. Bramkarze sprawiali wrażenie podobnych do siebie niczym klony — wszyscy nosili tak samo krótko ostrzyżone włosy i mieli ten sam tępy wyraz twarzy. Zewsząd dobiegała pulsująca jednostajnym rytmem muzyka, jakbyśmy trafili do wnętrza żywego organizmu z bijącym sercem. Dawało to klau-strofobiczny efekt. „Klątwa" usytuowana była w pewnej odległości od pozostałych klubów; podjeżdżało się do niej osobnym tunelem. Gdy Azja machnęła przepustką, pojęłam, iż dostać się tu można jedynie za okazaniem zaproszenia. Znalazłszy się wewnątrz, zrozumiałam dlaczego. W powietrzu unosił się przede wszystkim zapach drogich cygar. To miejsce pełniło funkcję nie tyle dyskoteki, co kasyna dla elity Hadesu, która przychodziła tu dla zabicia czasu. Na grono stałych bywalców składały się najwyższe rangą demony obu płci. Cechowała je kocia

zwinność ruchów oraz rzucające się w oczy przywiązanie do zbytku, wyrażające się w efektownych strojach. Gdzieniegdzie przewijali się także ludzie - nie dusze, lecz ludzkie istoty z krwi i kości,

takie jak Hanna czy Tuck. Nie musiałam pytać, by odgadnąć, że są tu wyłącznie po to, aby sprawiać przyjemność swoim panom. Barokowy w charakterze, teatrajny wystrój wnętrza ociekał przepychem, kojarząc się z dawno minioną epoką. Stały tam klasyczne rzeźby, marmurowe kolufnny i krzesła obite czarnym aksamitem. Znad okien spływały inięsiste fałdy jedwabnych zasłon, a na każdej ścianie wisiały ciężkie, bogato zdobione lustra w rzeźbionych ramach. Rozpoznałam piosenkę sączącą się z wpuszczonych w sufit głośników. Słyszałam ją wcześniej w samochodzie Xaviera, aczkolwiek znacznie bardziej pasowała właśnie tu: Na niebie czarny widzę księżyc. Dobrego to nie wróży nic. Ziemia drży, niebo lśni od błyskawic. Ciężkie nadeszły czasy dziś"*. Część gości siedziała przy małych stolikach, sącząc drinki w świetle lampek o obramowanych frędzelkami abażurach i przyglądając się tancerkom ubranym w wyszywaną koralikami bieliznę. Przy środkowych stołach grube ryby pochłonięte były grą. Niektóre, jak poker czy ruletka, wyglądały znąjomo, ale jedna z nich, nosząca nazwę „Koło Fortuny", wydała mi się z początku niezrozumiała. Kilku graczy wpatrywało się w umieszczone na blacie stołu monitory. Ukazywały one grupę ludzi tańczących na parkiecie. Każdy oznaczony był na kole osobnym obrazkiem. Krupier wprawiał koło w ruch, a wygrywał ten z obstawiających, kto wskazał obrazek, na którym się zatrzymało. Uznałabym grę za pozbawioną sensu, gdybym nie miała okazji na własne oczy zobaczyć, co czeka na nieszczęsnych tancerzy w piekielnej otchłani. W klubie „Klątwa" nikt nie miał nic do ukrycia. Afiszowano się tu z zachowaniem oficjalnie uznawanym na ziemi za naganne. Pary otwarcie zabawiały się w sposób, który określić * Creedence Clearwater Revival - Bad Moon Rising.

można jedynie jako grę wstępną, bez żenady wciągając przy tym długie kreski białego proszku i łykając kolorowe pastylki jak cukierki. Co jakiś czas któryś z demonów okrutnie poniżał swego ludzkiego partnera, a co najgorsze, ich ofiarom wyraźnie to odpowiadało. Absolutny brak jakichkolwiek moralnych hamulców napawał mnie obrzydzeniem. Zaczynałam wątpić, czy długo tu wytrzymam, nie wspominając już o poszukiwaniu informacji na temat portali. Brawura, z jaką wyruszyłam z hotelu, znikała w błyskawicznym tempie. - To chyba jednak nie był dobry pomysł — stwierdziłam z drżeniem w głosie. Tuck odparł coś w odpowiedzi, ale nie usłyszałam go poprzez ryk muzyki. Gdy weszłam, wszystkie oczy zwróciły się ku mnie, choć starałam się wtopić w tło i nie przyciągać zbytniej uwagi. Co poniektóre demony poruszyły nawet nozdrzami, tak jakby po samym zapachu wyczuwały, iż jestem tu nowa. Te stojące najbliżej nas przysuwały się ukradkiem z wygłodniałym błyskiem w źrenicach. Tucker objął mnie ramieniem i poprowadził w kierunku baru. Wskoczyłam na wysoki stołek, w duchu z ulgą dziękując mu za opiekę. Azja zamówiła dla nas wódkę. Błyskawicznie opróżniła swój kieliszek, waląc nim następnie o blat, podczas gdy ja ledwie umoczyłam usta. - To nie likier, kochana — zakpiła. - Naprawdę chcesz za wszelką cenę wyjść na dziwadło? Rzuciwszy jej wyzywające spojrzenie, odchyliłam głowę i jednym haustem przełknęłam alkohol. Nie miał smaku, za to palił w gardle żywym ogniem. Idąc za przykładem Azji, rąbnęłam triumfalnie kieliszkiem w bar, nim zorientowałam się, iż daję w ten sposób sygnał barmanowi, aby go napełnił. Drugiego już jednak nie tknęłam. Zaczynało mi się kręcić w głowie, a Tucker przyglądał mi się ze zgorszeniem. I wówczas Azja znienacka powiedziała coś, czym nas kompletnie zaskoczyła. - Zdaje się, że mogę wam pomóc znaleźć to, czego szukacie.

- Przyszliśmy tylko trochę się zabawić - odparł Tuck, gdy tylko nieco ochłonął.

- Jasne. Macie to wręcz wypisane na twarzy - roześmiała się drwiąco. - Odpuść sobie, Tucker, w końcu trochę się znamy. Wiem, o co wam chodzi, i być może znam kogoś, kto mógłby was nieco nakierować. - Chcesz nam pomóc? - zapytałam wprost. -TJlaczego? - No cóż - stwierdziła protekcjonalnym tonehi. - Wcale mi się to nie podoba, ale jego wysokość najwyraźniej zgłupiał na twoim punkcie, co jest po prostu żenujące i zwyczajnie go ośmiesza. Jako wierna poddana uważam za swój obowiązek zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby jak najprędzej odzyskał rozum. A moim zdaniem najłatwiej będzie to osiągnąć... - Pozbywając się stąd Beth - dokończył żaxnią Tucker, jak gdyby było to zupełnie oczywiste. - Otóż to. - Azja przeniosła wzrok na mnie. - Uwierz mi, moja droga, ja nigdy nie robię niczego bezinteresownie, a w tym momencie najbardziej ucieszyłby mnie widok twoich znikających w oddali pleców. Oby tylko nastąpiło to, zanim w Trzecim Kręgu dojdzie do nieodwracalnych szkód. Przypomniałam sobie, że Hanna wspominała coś na temat Trzeciego Kręgu na samym początku mojego pobytu tutaj, ale nie bardzo rozumiałam, o jakiego rodzaju zagrożenie miąłoby chodzić. - O czym ty mówisz? - zapytałam z naciskiem. -Azja ma na myśli rewolucyjną frakcję, która chce doprowadzić do upadku Jakea - wyjaśnił Tuck. Uważają, że ostatnio zaniedbał swoje obowiązki. - Jakoś nie chce mi się wierzyć - odparłam. - Jak garstka demonów może knuć przeciwko swemu władcy? Azja przewróciła oczami. - Jake nie jest zwykłym demonem, to upadły anioł. Był jednym z Pierwotnych, tych, którzy znaleźli się tu razem z Wielkim Tatką na samym początku. Ośmiu książąt sprawujących

władzę nad ośmioma kręgami. Lucyfer, rzecz jasna, zarządza dziewiątym, najgorętszym kręgiem piekła. - Skoro więc na początku było ich tylko ośmiu - powiedziałam wolno - to wszystkie kolejne musiały zostać stworzone przez nich. - Coś podobnego - zadrwiła. - Za tą śliczną buzią kryje się jednak jakiś ślad inteligencji. Tak, to miejsce należy do Pierwotnych. Pozostałe demony nie mają nad niczym kontroli, można się ich w każdej chwili pozbyć. Traktowane są wyłącznie jak siła robocza. Ci bardziej uprzywilejowani dostają posady przy komnatach tortur, bywają zapraszani do sypialni szefów. Czasem zdarza im się skrzyknąć, aby spróbować zrzucić Pierwotnych z tronu. Oczywista, nigdy do tego nie dochodzi. - A co, jeśli ktoś ich wyda? - zapytałam. - Jake każe wszystkich wybić co do nogi. - Pierwotni nie cofną się przed niczym - wtrącił Tucker. -A już Jake w szczególności. - A jak ta frakcja zamierza mu zaszkodzić? - Sami chyba dobrze nie wiedzą - Azja wzruszyła ramionami. - To głównie idioci, czekający na okazję, by podkopać jego autorytet. - Sądziłam, że należysz do kręgu największych zwolenników Jake'a - odparłam, starając się mówić spokojnie. Może naprawdę uda nam się z nią dogadać? - Dlaczego mu o tym nie opowiesz? - Nigdy nie zaszkodzi zachować paru rzeczy dla siebie -stwierdziła. - Czy oni są źli z mojego powodu? - spytałam. - Tak. - Uniosła ręce. - Mówili o tym głośno, ale Jake nikogo nie słucha. - Znów roześmiała się z politowaniem. — Wychodzi na to, że o gustach się nie dyskutuje. - Nie narażasz się na niebezpieczeństwo, pomagając nam? - A ty nie słyszałaś nigdy powiedzenia: „Nie zna piekło straszliwszej furii nad gniew wzgardzonej kobiety?". Niech będzie, że moje ego kiepsko to znosi.

- Powiesz nam, co wiesz o portalach? - zapytał Tucker. - Nie mówiłam, że coś wiem. Ale znam kogoś na zapleczu, kto może mieć na ten temat informacje. Wołają go Asher. Gruba draperia zawieszona na tylnej ścianie skrawała przejście do alejki, w której czekał już demon odziani we włoski garnitur. Wyglądał na trzydzieści kilka lat. Był wysoki, z krótko przystrzyżonymi włosami i twarzą rzymskiego cesarza: Do czoła przykleił mu się niesforny loczek, a na jego policzkach widniały ślady po ospie. Żuł wykałaczkę, nie zdając sobie sprawjy z tego, iż powiela schemat wyjęty żywcem z gangsterskiego filmu. Miał lekko garbaty nos i te same głodne oczy o płytkim spojrzeniu, co wszystkie demony. Stał oparty o mur, lecz na nasz widok postąpił z wdziękiem naprzód. Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów; ciekawość szybko ustąpiła miejsca dezaprobacie. - Nikogo nie oszukasz tym strojem, moja droga V oznajmił. - Nie pasujesz tu. - Przynajmniej w tym jednym się zgadzamy - odparłam. -Trzymasz z rebeliantami? - Jasna sprawa — rzekł Asher. - A teraz słuchajcie, bo mam równo dwie minuty. Tu nie znajdziecie tego, czego szukacie. Portale przybierają różne formy, ale ten, o którym słychać'najczęściej, mieści się na Pustkowiu, za tunelami. - Nie wiedziałam, że poza tunelami coś tu jest - powiedziałam. - No pewnie, że jest — uśmiechnął się szyderczo. — Nic żywego, oczywiście. Snują się tam tylko zbłąkane dusze, do czasu, aż namierzą je tropiciele i sprowadzą z powrotem. - Jak go rozpoznam? - Portal? Szukaj wędrującej rośliny, niesionej wiatrem przez Pustkowie. Gdy stąd wyjdziecie, kierujcie się na południe, a natkniecie się na nią. Zorientujesz się, kiedy to nastąpi... o ile uda wam się zajść tak daleko. - Skąd mam wiedzieć, że mogę ci ufać? — zapytałam. - Ponieważ ujrzę Jake'a na stosie równie chętnie jak ty. Traktuje nas jak śmieci i mamy tego dość.

Jeśli tak szybko

straci swoją zdobycz, jego autorytet ulegnie osłabieniu. Wtedy pojawi się dla nas szansa na obalenie go. Zobaczyłam, że Azja przewraca oczami za plecami Ashera, i zaciekawiło mnie, na ile jego plan jest realny. Nie zanosiło się na to, aby autorytet Jake'a miał zostać zakwestionowany w najbliższym czasie. Tucker kiwnął głową w ramach podziękowania i ujął mnie pod ramię, prowadząc z powrotem przez klub. Wychodząc z założenia, że zna drogę, ruszyłam posłusznie za nim. Nim opuściliśmy „Klątwę", Asher jeszcze raz mignął mi w tłumie. Siedział przy barze, rozmawiając z Azją. Zobaczyłam, jak wsuwa język do jej ucha, a jego dłoń wędruje w górę po jej smukłym udzie. Domyśliłam się, jakiego rodzaju monety przetargowej użyła, by wyciągnąć od niego potrzebne nam informacje. Dotarło do mnie, że nie istnieje tu pojęcie lojalności czy wzajemnego zaufania. Wszystko opierało się na fundamencie złożonym z kłamstw i oszustw. Nie sposób było rozróżnić, kto kim manipuluje, dla kogo pracuje lub w czyim łóżku sypia. Zrozumiałam wtedy, iż nie zdołałabym przetrwać w tym świecie nawet jako opływająca w luksusy królowa u boku Take'a.

Portal -Wracaj z powrotem do hotelu - poprosiłam Tuckera, z wysiłkiem drepcząc u jego boku poprzez

mroczne tunele. — To był mój pomysł. Nie powinnam cię w to wciągać. Powiesz Jake'owi, że ci uciekłam. Azja to potwierdzi. Już wymawiając te słowa, wiedziałam, że jest za późno, aby Tucker mógł zawrócić. Gdyby zjawił się w Ambrózji beze mnie, Jake dostałby szału. On także musiał mieć tego świadomość, ale powiedział tylko: - Nie puszczę panienki samej. - Nie pozwolę, aby Jake cię skrzywdził - obiecałam. - Cokolwiek się wydarzy. - Nie myślmy od tym teraz. To rzekłszy, ruszył zdecydowanie naprzód, wyprzedzając mnie. Nie pozostawało mi nic innego, jak udać się jego śladem. Zaraz za dzielnicą rozrywek krajobraz zaczął się drastycznie zmieniać. Powietrze stało się nagle parne, a ziemia jałowa jak na pustyni. Wyglądało to tak, jak gdyby ktoś pozbawił to miejsce kolorów i życia, pozostawiając jedynie szarą skorupę. Nad naszymi głowami unosiła się mgła, przysłaniając to, co znajdowało się w górze zamiast nieba. Choć ciasne tunele zostawiliśmy za sobą, wciąż byliśmy uwięzieni w tym osobliwym wymiarze, który zdawał się nie mieć ani początku, ani końca. Najtrud

niejszą do zniesienia rzecz stanowiły wszechobecne dźwięki -powietrze wokół nas wypełniały przytłumione jęki zagubionych dusz. Wyczuwałam je, gdy przemykały obok niczym fala gorąca w i tak wystarczająco już zatęchłej atmosferze. Nie widziałam ich, nie były niczym więcej niż przelotnym błyskiem, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że tam są, tak samo jak z faktu, iż nic nie będzie w stanie ukoić ich nieludzkiego szlochu. Zalało mnie koszmarne, dławiące uczucie pustki, tak jakby moją własną duszę odrywano przemocą od ciała. Serce zaczęło mi bić szybciej, a zaraz potem zawładnęła mną przemożna chęć zatrzymania się. Tucker złapał mnie za rękę, przyśpieszając kroku. - Jestem zmęczona, Tuck - usłyszałam swój głos jakby z oddali. - Niech panienka nie zwalnia tempa - wyszeptał w odpowiedzi. - Tutaj tak już jest. Nie wolno nam stanąć. Lecz na niego Pustkowie zdawało się nie oddziaływać w tym samym stopniu, co na mnie. Być może czas spędzony w Hadesie pozwolił mu wyrobić w sobie odporność. A może działo się tak dlatego, że będąc aniołem, odbierałam straszliwą rozpacz każdej ze znajdujących się w pobliżu istot. - Tropiciele szybciej złapią nasz ślad, jak będziemy się ociągać - dodał. Zupełnie o nich zapomniałam. Jako anioł roztaczałam wokół siebie czystą, rześką woń deszczu, która mogła ginąć w zadymionym klubie, ale tu, na otwartej przestrzeni, bez wątpienia zdradzała moją obecność. -Opowiesz mi o tych tropicielach? - Wciąż miałam problemy z oddychaniem. Tuck rzucił tylko okiem na moją twarz i pokręcił głową. - Nie teraz. - Nie bądź taki - nalegałam. Od chwili opuszczenia hotelu Tucker ewidentnie przyjął na siebie rolę mojego opiekuna, z której nie zamierzał łatwo zrezygnować. - Lepiej dla mnie, żebym wiedziała takie rzeczy. Westchnął.

- Tropiciele zajmują się łowieniem dusz, które zabłąkały się na Pustkowie. - Starał jsię mówić możliwie zwięźle, biorąc pod uwagę, że i bez tego mięliśmy wystarczająco dużo na głowie. - A czy te dusze trafiają później z powrotem do klubów? -zapytałam naiwnie. - Niezupełnie. -Wrzucają je do Jeziora Ognia, prawda? - odparłam. -W porządku, Tucker. Byłam tam i widziałari\wszystko. - Miałam właśnie wytłumaczyć mu, iż niepotrzebnie próbuje chronić mnie przed okrutną rzeczywistością, gdy zakrył mi nsta dłonią. - Słyszała panienka? - zapytał. - Co? - Proszę posłuchać. Czekaliśmy przez kilka sekund w ciszy, aż i ja usłyszałam dźwięk, który kazał się Tuckerowi zatrzymać. Był to głos zdyszany i cienki, tak jakby należał do małej dziewczynki. Wolał moje imię. - Bethany! - zawodził. - Bethany, to ja! - Zbliżał się coraz bardziej. Stałam, wstrzymując oddech, podczas gdy podmuch gorącego wiatru zawirował wokół mnie. Tuck opuścił rękę. -Kim jesteś? - zapytałam, drżąc. W powietrzu wyczuwałam czyjąś obecność. Muskały mnie długie, szczupłe palce. - Nie pamiętasz mnie? - Głos wydawał się smutny i opuszczony, a mimo to pobrzmiewało w nim coś dziwnie znajomego. - Nie widzimy cię - odezwał się odważnie Tucker. - Wyjdź z ukrycia. - Nie bój się - zachęciłam. - Nie zrobimy ci krzywdy. Jesteśmy po twojej stronie. Z otwartymi ustami obserwowałam, jak z oparów mgły wyłania się sylwetka dziewczyny, stopniowo nabierając kształtów. Z początku był to tylko zarys, coś w rodzaju próbnego szkicu, któremu brakuje jeszcze formy. Gdy jednak obraz się wyostrzył i mogłam spojrzeć dokładniej, rozpoznałam ją od razu. Puszyste blond loczki, zadarty nos, wydatne usta - wszystko to

było boleśnie znajome. Jej włosom brakowało połysku, a policzki miała zapadnięte, ale nie mogło być mowy o pomyłce. W błękitnych tęczówkach oczu nadal tlił się blask; odcinały się jaskrawo na tle bladej, umorusanej twarzy. Wpatrywała się we mnie z taką boleścią, że cały jej smutek zdawał się wsiąkać w moje serce, napełniając je po brzegi. - Taylah — wyszeptałam. - Tb ty? Co tu robisz? - Mogłabym zapytać cię o to samo. - Uśmiechnęła się nieobecnym uśmiechem. Ubrana była, podobnie jak to często zdarzało się jej za życia, w dopasowaną bluzeczkę i obcisłe dżinsowe spodenki. Nie miała na sobie butów. Mimo pyłu wciąż dało się dostrzec resztki lakieru na paznokciach palców jej stóp. - Czy ciebie też porwano? — zapytałam. - Jake cię tu sprowadził? Taylah pokręciła głową. - Zostałam osądzona, Beth - odparła cicho. - I moją duszę zesłano tutaj. -Ale jak to? - spytałam ochrypłym szeptem. Z trudem przychodziło mi pojąć, co próbowała powiedzieć. - Po tym jak umarłam na podłodze dziewczęcej toalety, usłyszałam wokół siebie głosy. Ważyły moje grzechy, podliczały dobre uczynki. A później poczułam, że spadam. Chciałam zapytać, co takiego zrobiła w przeszłości, by znaleźć się tutaj, ale nie mogłam wydusić z siebie słowa. Byłby to zresztą paskudny nietakt z mojej strony. Musiało przecież zajść jakieś nieporozumienie. Taylah zmarła jako młoda dziewczyna. Może i była płytka, niekiedy złośliwa, czasami trudna do wytrzymania. Tego rodzaju wad nie zalicza się jednak na ogół do szczególnie ciężkich zbrodni. Owszem, potrafiła odnosić się pogardliwie do tych, którzy nie zamieszkiwali jej błyszczącego świata, kręcącego się wokół sztucznej opalenizny i pilatesu, ale umiała też być życzliwa. Nie wyobrażałam sobie, aby mogła dopuścić się prawdziwie złego uczynku. - Wiem, co sobie myślisz - stwierdziła zawstydzona. - Zastanawiasz się, z jakiego powodu tu jestem.

- Nie musisz nic mówić, Tay. - Nie, chętnie ci to wytłumaczę - odrzekła. - Jestem tu, ponieważ nigdy nie nauczono mnie wierzyć w cokolwiek. Nie rozumiałam, co tak naprawdęTkzy się w życiu. - Zawahała się, a jej niebieskie oczy zaszły mgłą. - Myślałam tylko o zabawie; nic innego nie było dla mnie ważne. Grzeszyłam, nie zastanawiając się nad tym. Patrzyłam na nią wyczekująco, ale upłynęło kilfea minut, nim zebrała w sobie odwagę, by mówić dalej. - Zrobiłam coś potwornego. No, może nie tyle zrobiłafn, co pozwoliłam, aby to się wydarzyło. - Aby co się wydarzyło? - zapytałam. - Kilka lat temu zdarzył się w Venus Cove wypadek. Doszło do potrącenia, kierowca zbiegł. Zginął mały Tommy Fincher. Bawił się na ulicy. Pisały o tym wszystkie gazety, lecz nigdy nie odnaleziono winnego. Tommy miał tylko dziesięć lat. Jego rodzice dotychczas się z tego nie otrząsnęli. - Ale co to ma wspólnego z tobą? - Byłam tam, wszystko widziałam. - Co? Dlaczego nie poszłaś na policję? - Ponieważ ten samochód prowadził mój ówczesny chłopak. Był pijany, w ogóle nie powinnam była wpuszczać go za kierownicę... — urwała bezradnie. -Ale czemu go kryłaś? - Chodził do ostatniej klasy, a ja miałam tylko piętnaście lat. Mówił, że mnie kocha. Wszystkie dziewczyny mi go zazdrościły. Oszalałam na jego punkcie do tego stopnia, że przestałam odróżniać dobro od zła. Nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć. Grzech zaniedbania to nie przelewki. Niektórzy wierzą, że ten, kto bezczynnie przygląda się zbrodni, ponosi winę w tym samym stopniu co sprawca. Jedynym, co działało na korzyść Taylah, był jej wiek oraz brak doświadczenia. Najwyraźniej jednak nie wystarczyło to, by oczyścić ją z zarzutów. - A co się stało z tym chłopakiem?

- Toby i ja rozstaliśmy się kilka miesięcy później, gdy przeprowadzi! się z rodzicami do Arkansas. - Dlaczego wtedy nic nie powiedziałaś? - Myślałam o tym, ale w końcu stchórzyłam. Chłopcu i tak nie wróciłoby to życia. Bałam się o swoją reputację, o to, co ludzie by o mnie powiedzieli. - Och, Taylah - wyszeptałam. - Tak mi przykro, że nie miałaś nikogo, kto mógłby ci pomóc. Musiałaś czuć się bardzo samotna. Wydawała siję tak inna od dziewczyny, którą znałam. Dawna Taylah była zbyt zajęta martwieniem się o fryzurę, by dbać o kwestie dobra i zła. Teraz zrozumiała swój błąd, tyle że oświecenie przyszło za późno. -Wiesz, po czym zorientowałam się, że jestem w piekle, lub też Hadesie, jak lubi nazywać to miejsce nasz książęcy dupek? - ciągnęła. — Nie chodziło o ogień ani nawet o tortury. Pojęłam, gdzie się znalazłam, z powodu absolutnego braku miłości. Nie możesz tu zostać, Beth. Nie znajdziesz w tym świecie nic prócz nienawiści. Skończysz, nienawidząc wszystkich, a najbardziej siebie. Pożre cię to od środka. - Nie boisz się błąkać tu sama? - zapytał Tucker. - Trochę tak - Taylah wzruszyła ramionami. - Ale musiałam uciec. Nie mogłam już wytrzymać w klubach... demony znęcają się tam nad nami, jakbyśmy byli kawałkami mięsa. To otrzeźwiło Tuckera. Rozejrzał się nerwowo wokół siebie. Musimy iść. - Chodź z nami — poprosiłam Taylah, nie chcąc się z nią ponowńie tak szybko rozstawać. Ruszyliśmy więc wspólnie poprzez nagie Pustkowie. Taylah co jakiś czas znikała, po to by znów wyłonić się zza zasłony mgły. Gdy tak wędrowaliśmy, przypomniał mi się fragment Biblii: A z dymu wyszła szarańcza na ziemię... I powiedziano jej, b y nie czyniła szkody trawie na ziemi ani żadnej zieleni, ani żadne

mu drzewu, lecz tylko ludziom, którzy nie mają pieczęci Boga na czołach . Jakże rychły jest gniew Boży. Ani młodość, ani nieumiejętność pojmowania nie stanowią przed nim usprawiedliwienia. Nagle cel mego pobytu na ziemi stał się wyraźniejszy niż kiedykolwiek przedtem. - A więc jesteś aniołem, tak? - odezwała się Taylah. - Można się było tego domyślić już po twoim trybie życia. - Od jak dawna o tym wiesz? - spytałam. -Wtedy nie wiedziałam. Ale teraz to wyczuwam. No i zdradza cię ta poświata. - Nie wydajesz się zdziwiona. - Mnie już nic nie dziwi. Nie przychodziło mi do głowy nic więcej, co mogłabym powiedzieć, postanowiłam więc zmienić temat. - Molly za tobą tęskni - odparłam, na co Taylah uśmiechnęła się smutno. - Co u niej słychać? Mnie też jej brak. - Wszystko w porządku - odrzekłam. - Czy wtedy w Halloween to naprawdę byłaś ty? - Tak - kiwnęła głową. - Chciałam cię ostrzec. Niezbyt mi się udało, skoro tu jesteś. -Wiedziałaś, co nastąpi? - zapytałam. - Nie do końca, ale czułam, że ten seans wywołuje złe wibracje - powiedziała. - Abby to kretynka, nie miała pojęcia, w co się pakuje. - Nie sądź jej zbyt surowo, nie zrobiła tego specjalnie. Jak na to wszystko wpadłaś? - Doszły mnie słuchy, że w Venus Cove otworzył się portal. Zrozumiałam, że mogą być z tego tylko kłopoty, postarałam się więc do was dotrzeć. To zresztą też zawaliłam. * Ap 9, 3-5. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 2003.

-Nie mów tak - stwierdziłam stanowczo. - Przecież próbowałaś. - Swoją drogą, anioł nie powinien dać się wciągać w takie rzeczy - zbeształa mnie, przypominając odrobinę bardziej dawną Taylah. - Masz rację. Za słabo się przyłożyłam. - Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem - westchnęła. - Wiesz, że jesteś tu czymś w rodzaju legendy? Wszyscy znają historię o tym, jak to złamałaś Jake'owi serce, a później twój brat wypędził go pod żjiemię. Od tamtej pory czekał tylko na okazję, by cię odzyską£ - A czy ktoś z was zna zakończenie tej historii? - zapytałam ochryple. - Nie - odparła Taylah. - Ale każdy na nie czeka. Mam nadzieję, że wrócisz do Xaviera. - Ja też - odrzekłam. Widniejące przed nami połacie spękanej ziemi zdawały ciągnąć się w nieskończoność. Jedynie od czasu do czasu przytrafiał się jakiś kamień lub samotny kaktus. - Tu nic nie ma - stwierdził wreszcie Tucker. - Myślę, że powinniśmy wracać. -Nie możemy - zaprotestowałam. - Asher powiedział, że tu właśnie znajdziemy portal. Trzeba szukać dalej. - Przecież nie musimy odnajdywać go dzisiaj. To tylko jedna przegrana bitwa, nie cała wojna. - Nie bądź baba! - ofuknęła go Taylah. - Musicie jak najszybciej się stąd wydostać. - Kiedy przytrafi się następna szansa? - spytałam płaczliwie. - Nie wiem - odparł Tucker przepraszającym tonem. - Ale za długo nas już nie ma. Stąpamy po cienkim lodzie. Trudno było znieść gorzki smak porażki. Znaleźliśmy się tak blisko tylko po to, by ostatecznie zawrócić. Postawiliśmy wszystko na jedną kartę, nie osiągając w zamian niczego. Wyłącznie z troski o Tuckera pozwoliłam się nakłonić do powrotu. Jake będzie najprawdopodobniej wściekły, ale najgorsze, do czego może się

wobec mnie posunąć, to wzmocnienie ochrony tak, abym nigdy już nie wystawiła choćby czubka nosa z pokoju. Z Tuckiem sprawy miały się zupełnie inaczej. Jake trzymał go przy sobie dla uciechy, wiedziałam jednak dobrze, iż pozbyłby się sługi bez mrugnięcia okiem. Zawróciliśmy, gotowi ruszyć w powrotną drogę, gdy zorientowałam się, że w powietrzu zaszła jakaś zmiana. - Czekaj! - wykrzyknęłam, łapiąc Tuckera za rękaw. - Co znowu? - zapytał. Coraz bardziej się niepokoił. Być może w cichości ducha doszedł do wniosku, iż zostaliśmy oszukani. - Coś się zmieniło. - Obróciłam się powoli w miejscu. -A właściwie to zmienił się zapach. - Tym razem udało mi się go zainteresować. - Proszę go opisać — powiedział. - To chyba sól - odparłam, porzucając przypuszczenia i pozwalając działać zmysłom. Rozpoznałam tę woń, była mi tak bliska. Ogarnął mnie słonawy zapach oceanu, witając w domu niczym stary przyjaciel. - To musi być gdzieś blisko - oderwałam się od nich, prąc gorączkowo naprzód. - Wydaje mi się, że... że czuję morze! Ktoś za mną głośno wciągnął powietrze. Nie potrafiłam stwierdzić, czy był to Tucker czy Taylah, czy też może oboje. - Przed nami! - głos Tuckera drżał z emocji. - To na pewno portal! Nie mogę uwierzyć, że się panience udało! Okręciłam się na pięcie i ujrzałam przed sobą niewielki krzaczek, dryfujący w tę i z powrotem po czerwonym pyle, dosłownie kilka metrów od nas. Byl splątany i zmarnowany niekończącą się podróżą, popychany wiatrem przez Pustkowie, lecz żadne z nas nie miało wątpliwości co do tego, iż trafiliśmy właściwie. Podbiegłam do niego, oczekując niemal, że zacznie przede mną umykać, ale zdołałam chwycić go w dłoń. Choć szorstki i wyschnięty, emanował silną energią. Przyciągał mnie niczym magnes. Niepozorny wygląd stanowił doskonałą przykrywkę dla portalu. Był na tyle obszerny, abym mogła przeczołgać się

przez niego, głęboko w oddali zaś dostrzegałam złocisty promień słońca pieszczącego biały piasek. Tucker i Taylah w okamgnieniu znaleźli się obok, bacznie obserwując moje poczynania. Twarz Tucka poczerwieniała od emocji, podczas gdy dusza Taylah dosłownie drżała z podekscytowania. Wsuwałam ostrożnie dłoń w środek krzaka, gdyż ostre gałązki boleśnie drapały skórę. Wewnątrz jego konsystencja przypominała dasto - miękka i plastyczna, lecz mimo wszystko stała. Udało jmi się wepchnąć rękę tylko kawałek, później napotkałam opór. — Nie pozwala mi wejść dalej - poskarżyłam się. Podwoiłam starania, z determinacją prąc naprzód. Tkwiłam już w chropowatym tunelu aż po ramię, gdy poczułam delikatne ssanie, wciągające moją dłoń w głąb. Ogarnęła mnie nagła panika. A co, jeśli to jedynie złudzenie? Co, jeśli cała zabawa z krzakiem to zwykły żart? Wydawało się to wprawdzie dość mało prawdopodobne, ale co będzie, jeżeli Azja do spółki z Asherem postanowili po prostu zabawić się naszym kosztem? To przecież demony. Łapanie dusz w pułapki stanowi sedno ich egzystencji. A jeśli zamiast w Georgii wyląduję w jakimś jeszcze mroczniejszym zakątku piekła? Zostanę wówczas zupełnie sama i nawet Tucker nie zdoła mnie odnaleźć. Otrząsnęłam się. Przywołałam wspomnienie uczucia, jakie towarzyszyło mi, gdy wniknęłam duchem w ciało Xaviera, gdy byłam z nim jednością, radosna i bezpieczna. Ta myśl dodała mi otuchy. Nie mogłam go teraz zawieść, nie po tym, co przeszłam, by się tu dostać. Jakże byłby ze mnie dumny, gdyby mi się udało! Jeżeli wszystko się powiedzie, nie będę już tylko ulotnym drgnieniem powietrza, stanę przed Xavierem żywa i rzeczywista. Dalsze oczekiwanie na ten moment stało się udręką nie do zniesienia. W głowie odliczałam już sekundy do chwili, gdy poczuję pod stopami jedwabisty dotyk piasku. - Poczekaj. Ja spróbuję! - wykrzyknęła zniecierpliwiona Taylah. Przemknęła bez wysiłku nade mną, przenikając zwiewną mgiełką na drugą stronę, skąd zaczęła do nas wołać. - Jak ona to zrobiła?! - cofnęłam rękę, zaglądając do środka tunelu. Po drugiej stronie ujrzałam jej

niewyraźną twarz. Uniósłszy oba kciuki w górę, Taylah rozejrzała się wokół siebie. - No tak! - Tuck uderzył się dłonią w czoło. - Dusza prze-śliźnie się bez problemu! -Poznaję to miejsce! - wołała Taylah głosem drżącym z podniecenia. - Beth, nie uwierzysz, gdzie jestem! - Rozpłakała się. Widziałam płynące z jej oczu łzy szczęścia. - Jesteś w Venus Cove, prawda? - zgadłam natychmiast. -Przy Urwisku? - Tak, Beth - wyszeptała. - Jestem w domu.

Ofiara - Widać stąd wasze podwórko! - wykrzykiwała triumfalnie Taylah. - Zdecydowanie przydałoby się skosić trawnik. - Są tam jeszcze jacyś ludzie? - Nie, na plaży nikogo nie ma. Ale świeci słońce, nad sobą mam bezchmurne niebo, na morzu ktoś żegluje... tak tu pięknie. Na co czekasz, Beth? Chodź prędko! Zawahałam się. Taylah przedostała się przez portal, ale co dalej ? - Taylah? - zagadnęłam ostrożnie. - Myślisz, że będziesz mogła tam zostać? Wciąż jesteś przecież... - Martwa - dokończyła za mnie beztrosko. - Tak, wiem. Ale nie przeszkadza mi to. Wolę przemierzać ziemię po wsze czasy jako wolny duch, niż spędzić choćby jedną minutę więcej w tamtym bagnie. - Niespodziewanie w jej głosie pojawiła się panika. - O mój Boże, ktoś tu idzie! Słyszę go! - Spokojnie - powiedział Tucker. Jego twarz także rozjaśniała radość z naszego odkrycia. - To pewnie jakiś spacerowicz. Jesteś po drugiej stronie, zapomniałaś? - A, tak. - Tym razem Taylah wydała się zmartwiona. - Ale nie mogę przecież się pokazać nikomu w tym stanie. A jeśli to jakiś przystojniak? - I tak nie będzie w stanie cię zobaczyć - przypomniałam jej.

- Prawda. - Westchnęła zawiedziona. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Nawet piekło ze wszystkimi swymi okropnościami nie zdołało do końca zdusić w Taylah dziewczyny, jaką była za życia.

Jej sukces odrobinę mnie uspokoił, napięcie zelżało. Klęczałam przy portalu, gotowa spróbować ponownie. Pragnęłam przyłączyć się do Taylah, aby móc razem z nią popatrzeć na ocean i poczuć we włosach wiatr. Pierwsze, co zrobię po powrocie, to pobiegnę do domu, prosto w ramiona rodzeństwa. Wiedziona entuzjazmem, zrzuciłam kopniakiem buty i praktycznie wskoczyłam do tunelu głową naprzód. Znienacka znalazłam się w pół drogi, połową ciała tkwiąc na Pustkowiu, podczas gdy moja druga połowa spoglądała wprost na wystającą z białego piasku muszelkę. Sięgnęłam ku niej. Czułam już prawie ciepło słonecznych promieni na swoich dłoniach i mogłam niemal usłyszeć ryk spienionych fal rozbijających się o skały. Ponieważ w odróżnieniu od Taylah nie byłam zjawą, portal zaczął zaciskać się wokół mnie, tak jakby zdawał sobie sprawę z tego, że próbuję uciec. Ta sama magnetyczna siła, która z początku ciągnęła mnie naprzód, teraz wpychała moje ciało z powrotem - ale nie poddałam się. Wkrótce też dotarł do moich uszu dźwięk, który wcześniej wystraszył Taylah. Dało się słyszeć energiczne wąchanie, świadczące jednak o zaciekawieniu raczej niż o wrogości. Wionęło dobrze znanym zapachem. Większej zachęty nie potrzebowałam. Zgadłam, kto zacz, jeszcze zanim jego pokryta aksamitną sierścią postać weszła w moje pole widzenia. Tuż przede mną pojawiła się para srebrzystych oczu oraz wilgotny brązowy nos. - Fantom! - westchnęłam głośno, uradowana. Widziałam go tylko w przebłyskach, ale ponad wszelką wątpliwość był to mój ukochany towarzysz. Taylah odskoczyła gwałtownie, wystraszona okazywaną przez Fantoma euforią. Nigdy szczególnie nie przepadała za psami - za to mnie na jego widok zalała fala emocji tak silnych, że prawie odebrały mi dech. Wyciągnęłam przed siebie rękę, przeciskając ją przez portal.

Uszczęśliwiony Fantom natychmiast wsunął nos w moją dłoń. Podrapałam jedwabiste ucho, a w gardle urosła mi gula wielkości piłki do golfa. Z wysiłkiem przełknęłam ślinę, by móc wydusić z siebie choć słowo. - Cześć, piesku- wyszeptałam. - Stęskniłam się za tobą. Fantomowi udzieliło sję moje wzruszenie. Zaczął skomleć i drapać jak oszalały, usiłując przedostać się dalej. I wówczas, niczym grom z jasnego nieba, spadło na mnie skojarzenie, że przecież pies z pewnością nie jest na plaży sam. Ktoś musiał tu z nim przyjść. Ktoś z moich najbliższych zmierzał ku mnie i znajdował się w odległości być może kilku zaledwie metrów! Najpewniej był to Gabriel, który zawsze zabierał z sobą Fantoma, gdy szedł pobiegać. Wyobraziłam sobie, że słyszę stłumione uderzenia stóp o piasek. Wkrótce będę bezpieczna w jego silnych ramionach. Znikną wszelkie złe wspomnienia. On zawsze wie, co powiedzieć, aby wszystko naprawić. Zdusiłam w sobie nieprzepartą ochotę, by krzyknąć głośno do niego, na wypadek gdyby coś poszło nie tak. Miałam poczucie, że stąpam po cienkiej linie i każdy mój krok musi zostać starannie wyważony. - Tuck - rzekłam pośpiesznie. - Co dalej? - Powoli - odparł z determinacją. - Kawałeczek po kawałeczku, byle nie za szybko. Serce waliło mi jak młotem. - Niech panienka rusza - zachęcił Tuck. - Jeno powolutku. Walcząc ze stawiającym opór portalem, przeciskałam się powoli do przodu. Gdy tylko udało mi się przepchnąć ręce, Fantom począł je zawzięcie lizać. Z trudem stłumiłam chichot. Moje uszy wypełnił znajomy ryk oceanu oraz dyszenie Fantoma. Parłam dalej, czując, jak tunel na przemian zwęża się i rozszerza, pozwalając mi przesuwać ciało centymetr po centymetrze. Szło to okropnie wolno, ale byłam coraz bliżej wyjścia. I wówczas usłyszałam złowieszczy warkot. Serce nieomal stanęło mi w piersi. Do niskiego, gardłowego, mrożącego krew w żyłach dźwięku dołączył wkrótce odgłos

drących ziemię pazurów. Twarz unoszącej się w powietrzu tuż przede mną Taylah pobielała z przerażenia, a ręka Tucka zsunęła się bezwładnie z moich pleców. Jeszcze nim w pełni dotarło do mnie, co się dzieje, zrozumiałam, że muszę dokonać wyboru. Tucker wciąż pozostawał uwięziony na Pustkowiu. - Proszę się nie zatrzymywać! - zawołał z rozpaczą. - Już prawie panienka jest! - Nie zdołał ukryć paniki w głosie. Lecz równie dobrze mógł zażądać, abym przestała oddychać. Przez cały niemal czas mego pobytu w Hadesie Tucker był dla mnie jak brat; za nic nie zostawiłabym go teraz na pastwę losu. W następnej chwili wyrwałam się z uścisku portalu, lądując u boku Tucka. Stał nieruchomo jak wrośnięty w ziemię, spoglądając na mnie z żalem i rozpaczą. Wpatrzyłam się w pokrytą pyłem przestrzeń przed sobą, nie dostrzegając nic prócz kilku poszarpanych krzewów. Dźwięk, który usłyszałam wcześniej, dochodził z niewielkiej odległości i zbliżał się z każdą sekundą. Usiłując w popłochu znaleźć schronienie, straciłam grunt pod nogami, potknęłam się i upadłam na kolana. Tucker złapał mnie i podniósł, całą umazaną w czerwonym pyle. - Proszę się nie ruszać - powiedział. Zamarliśmy, trzymając się kurczowo za ręce, po czym wreszcie zobaczyłam je: sześć olbrzymich czarnych psów zatrzymało się na wprost nas, szykując się do ataku. Ogromne niczym wilki, z ociekającymi śliną kłami, toczyły wkoło błędnym wzrokiem. Choć pyski miały pokaleczone oraz pokryte bliznami, ich ciała były wielkie i silne, a pazury wyglądały na ostre niczym noże. Zmierzwiona sierść nosiła ślady krwi, bijący zaś od nich odór prawie zwalał z nóg. Oboje z Tuckerem tkwiliśmy w miejscu jak skamieniali, zapomniawszy o portalu. - Panienko... — zapytał roztrzęsionym szeptem. — Pamięta panienka, co mówiłem o tropicielach? - Tak? - Z trudem wydobywałam z siebie głos. - To właśnie one. - Piekielne ogary - wydyszałam. - Cudownie.

Podobne wilkom stwory najwyraźniej doskonale rozumiały, iż udało im się nas schwytać, i krążyły teraz wokół, napawając się swoim zwycięstwem. Wiedziałam, że gdy zdecydują się skoczyć, rozerwą nas na strzępy, nim zdążymy choćby mrugnąć okiem. Stado zacieśniało krąg, warcząc złowrogo. Patrzyłam na ich matowe, splątane futra i błyszczące, żółte oczy. Wraz z podmuchami gorącego povvietrza niósł się ku nam ohydny smród. Niewiele mogliśmy zrobić. Jeśli spróbowalibyśmy rzucić się do ucieczki, dogoniłyby nas w mgnieniu oka. Nie mieliśmy przy sobie żadnej broni, nie było także gdzie się ukryć. Próbowałam uwolnić skrzydła, abyśmy mogli oboje bezpiecznie stamtąd odlecieć, ale zwisały tylko martwo na moich plecach - Pustkowie pozbawiło je mocy. Ogary przysiadły na tylnych łapach, gotując się do skoku. Zacisnęłam powieki. I wówczas z tyłu dobiegł krzyk, pomiędzy nami a sforą zmaterializowała się Taylah. Zdezorientowane stwory cofnęły się. - Co ty wyprawiasz? - krzyknęłam, bezskutecznie starając się odepchnąć zjawę. - Wracaj! Ku swej rozpaczy ujrzałam, jak portal zamyka się za nią, a przebłyski Venus Cove znikają za plątaniną wyschniętych gałązek. Taylah zerknęła na mnie przez ramię, jej błękitne oczy wypełnione były łzami. Wydawała się taka mała i krucha w porównaniu ze stadem piekielnych myśliwych. Opadające na jej twarz piękne niegdyś włosy straciły cały blask. Uśmiechnąwszy się smutno, pokręciła głową. - Taylah, ja nie żartuję! - wrzasnęłam. - Nie rób tego! Masz szansę wyrwać się stąd. Skorzystaj z niej! - Chcę wyrównać rachunki - odparła. - Nie! - potrząsnęłam głową. - Nie w ten sposób! - Proszę - odparła. - Pozwól mi. Pragnę choć raz w życiu zrobić to, co należy. Psy kłapały zębami, ślina z ich pysków kapała obficie na ziemię. Porzuciwszy mnie i Tuckera, skupiły się na nowym

obiekcie. Zostały wszak wytresowane przede wszystkim w celu chwytania dusz, które umknęły na Pustkowie, szukając ucieczki. Instynktownie wybrały więc Taylah. Ona zaś mówiła prędko. Kończył nam się czas. - Jeśli zawrócę, czeka mnie wieczne błąkanie się po ziemi. Ale ty... - Skierowała na mnie rozgorączkowany wzrok. - Ty możesz coś zmienić, a światu bardzo przyda się każda pomoc. Chcę mieć w tym swój udział. Poza tym - zaśmiała się jakby od niechcenia - cóż one mogą mi zrobić? Nim zdążyłam wyrazić dalszy protest, odwróciła się z powrotem ku ogarom. - Hej, wy! - Psy przekrzywiły łby, ich kły zalśniły w półmroku. - Tak, do was mówię, tępe ćwoki ciągnęła. - Spróbujcie mnie złapać! Ruszyła biegiem; sfora tylko na to czekała. Wszystkich sześć stworów rzuciło się jej śladem, całkowicie zapominając o naszej obecności. Z przerażeniem patrzyłam, jak jeden z psów chwyta w zęby kieszeń spodenek Taylah, a następnie ciągnie ją po ziemi niczym szmacianą lalkę. Fakt, iż nie posiadała fizycznej formy, zdawał się nie mieć żadnego znaczenia. Rozległo się jazgotliwe szczekanie oraz odgłos kłapiących szczęk, gdy stado otoczyło ją leżącą bez życia. Ich przywódca złapał jej duszę w pysk, po czym pognał przed siebie; jasne włosy Taylah powiewały wśród wznoszącego się spod jego łap pyłu. Reszta stada popędziła za nim. Poczułam, jak moim ciałem wstrząsają histeryczne spazmy. Taylah odeszła, a bezużyteczny już portal oddalał się od nas, popychany wiatrem. I wówczas Tucker złapał mnie za ramię tak mocno, że aż zabolało. - Szybko! - powiedział, odrywając wzrok od zakrwawionych strzępów. - Musimy uciekać. Tak też zrobiliśmy. Dotarłszy z powrotem do „Klątwy", byliśmy tak brudni i zdyszani, że bramkarz, zobaczywszy nas, odmówił nam

wstępu. Musieliśmy poprosić Azję, aby za nas poświadczyła. Stanąwszy w drzwiach, nie zdołała ukryć wstrząsu spowodowanego naszym widokiem. - Co wy tu, u diabła, robicie? - wysyczała przez zaciśnięte zęby. Bramkarz rzucił jej zdziwione spojrzenie, więc szybko wprowadziła nas do środka. Gdy znaleźliśmy się w ciemności, otoczeni pulsujacą muzyką, ponownie zwróciła się ku nam. - Jak to się stało, ze psy nie rozerwały was na kawałki? Przyjrzałam się jej bliżej, dostrzegając okrutny błysk w czarnych oczach, zaciśnięte pięści, pełną nienawiści postawę - i zrozumiałam, że to właśnie o to od samego początku chodziło. Azja wysłała nas na Pustkowie, licząc na to, iż psy zawloką Tucka w ognistą otchłań tortur, a mnie rozszarpią na miazgę. Nie spodziewała się tylko przeszkody w postaci Taylah, której pojawienie się uratowało nam skórę. - Jaka szkoda, że zapomniałaś o nich wspomnieć - odparłam tak beztrosko, jak tylko potrafiłam. W rzeczywistości ledwo powstrzymywałam się od płaczu, ale nie miałam zamiaru sprawiać Azji tej przyjemności. - Trochę pomieszały nam szyki. - Jakim cudem w ogóle żyjesz? - postąpiła krok naprzód, jak gdyby miała zamiar własnoręcznie poderżnąć mi gardło. - Wygląda na to, że mam szczęście - rzuciłam wyzywająco w odpowiedzi. - Dosyć tego! - przerwał Tuck, zbyt wstrząśnięty, by pamiętać, na co może sobie pozwolić. Zabieram panienkę Beth do hotelu. - O nie! - Azja chwyciła mnie za ramię, wbijając w nie swe długie i ostre niczym szpony paznokcie. - Masz stąd zniknąć. - Zostaw ją. - Tucker wyrwał mnie z jej uścisku, spoglądając groźnie spode łba. - Co ty sobie wyobrażasz, chłoptasiu ? — warknęła wściekle. - A może opowiemy Jake'owi o waszej małej wyprawie, co? - Proszę bardzo - wzruszył ramionami Tuck. - Pewno nie będzie zadowolony, jak usłyszy, kto nam pomagał. Ze mnie jest zwykły wiejski chłopak, ale po tobie chyba spodziewał się czegoś więcej.

Azja cofnęła się, z furią błyskając kocimi oczami. - Chodźmy, panienko Beth - powiedział Tucker. - Czas na nas. - Nie myśl, że nie znajdę sposobu na to, by się ciebie pozbyć! - zawołała za nami Azja. - To jeszcze nie koniec! Nie miałam siły przejmować się jej atakami zazdrości ani okazywaną mi nienawiścią. Nie mogłam usunąć sprzed oczu obrazu duszy Taylah, unoszonej w zaciśniętych szczękach piekielnych psów gończych. Cierpiała teraz za mnie niewyobrażalne tortury, uwięziona w Jeziorze Ognia. Cokolwiek miałoby się wydarzyć, jej ofiara nie mogła pójść na marne. Po powrocie do hotelu Ambrozja myślałam tylko o jednym: aby jak najszybciej znaleźć się w pokoju i omówić z Tuckerem kolejne posunięcie. Skoro Azja raz zdecydowała się nam pomóc, być może uda się namówić ją na to ponownie. Wiedziałam, jak bardzo zależy jej na tym, żebym zniknęła, i że gotowa jest zrobić niemal wszystko, by to osiągnąć. Miała odpowiednie znajomości oraz wystarczającą motywację. Przechodząc przez główny hol, zerknęłam w jeden z wyłożonych puszystymi chodnikami korytarzy i dostrzegłam fragment sali konferencyjnej. Drzwi uchylone były zaledwie odrobinę. Zaciekawiło mnie, co to za ważna sprawa zaabsorbowała Jake'a do tego stopnia, iż nie mógł się ze mną spotkać. Zazwyczaj chwytał się każdej okazji, by spędzić trochę czasu w moim towarzystwie. Pomimo obaw Tucka podkradłam się bliżej. Przez szparę ujrzałam cienie rzucane przez kilka demonów oświetlonych płonącym w kominku ogniem. Siedziały przy długim stole. Na środku blatu stała karafka wypełniona whisky, a przed nimi widniały puste szklanki. Wszyscy, prócz jednego, który stał i przewodniczył naradzie, mieli w rękach notatniki. Trwała przygotowana w PowerPoincie prezentacja składająca się z obrazów przedstawiających największe katastrofy w dziejach ludzkości. Udało mi się wyłapać tylko kilka były wśród

nich zdjęcia Hiroszimy, Adolf Hitler stojący na podium, czołgi, plączący cywile, domy zrównane z ziemią w wyniku klęsk żywiołowych. Widziałam jedynie zarys osoby prowadzącego, ale to wystarczało, by zorientować się, jak bardzo różni się od pozostałych. Po pierwsze wydawał się znacznie starszy i miał na sobie biały lnianygarnitur, podczas gdy tamci ubrani byli na czarno. Nosił wyszywane ozdobną nicią kowbojki. Mimo iż nie miałam szans zobaczyć dokładnie jego twarzy, słyszałam urywki przemówienia skierowanegó do zebranych. Mówił uroczyście, głosem, który zdawał się wypełniać całe pomieszczenie. - Świat dojrzał do tego, by go przejąć - perorował. - Ludzie tracą wiarę jak nigdy dotąd, coraz bardziej niepewni istnienia Boga. - Zacisnął w powietrzu pięść, by podkreślić wagę swoich słów. — Naszedł nasz czas. Pragnę ujrzeć miliony wpadające w piekielną otchłań. Pamiętajcie: naszym największym sprzymierzeńcem jest ludzka słabość. Ich umiłowanie dla pieniędzy, władzy, fizycznych przyjemności... oto nasza broń. Myślcie globalnie. Nie skupiajcie się na łatwych celach. Sięgajcie powyżej własnych oczekiwań — chcę zobaczyć przerób, jakiego jeszcze dotąd nie mieliśmy. Macie polować na biskupów, kardynałów, generałów i prezydentów! Zapewniam was, że zostaniecie sowicie wynagrodzeni. Poczułam, że Tuck delikatnie ciągnie mnie za rękaw, kierując z powrotem w stronę holu. — Dość — powiedział miękko. — Już wystarczy.

Zaślubiny z piekłem

Miałam w planach omówić wszystko z Tuckiem, jednak gdy dotarliśmy wreszcie do pokoju, oboje jakoś straciliśmy ochotę do rozmowy. Byliśmy zbyt załamani, by dyskutować o tym, co zaszło. Nie dość, że straciliśmy najprawdopodobniej jedyną szansę na wydostanie się stąd, to jeszcze Taylah zapłaciła za nas najwyższą cenę. Po wyjściu Tuckera długo nie mogłam zasnąć. Wkrótce poduszka mokra była od łez na wspomnienie piekielnych psów rozszarpujących moją przyjaciółkę, po to by następnie powlec ją w ognistą otchłań. Świadomość, że znajdowaliśmy się tak blisko celu, tylko pogarszała sprawę. Po drugiej stronie portalu, niemal na wyciągnięcie ręki, był Gabriel. Wciąż czułam dotyk mokrego nosa Fantoma na swojej dłoni. Może jednak powinnam była krzyknąć - może Gabrielowi udałoby się coś zdziałać? Lecz roztrząsanie tego nie miało teraz żadnego sensu. W głowie wciąż słyszałam słowa charyzmatycznego prezentera z sali konferencyjnej: „Ludzie tracą wiarę jak nigdy dotąd". Moje łzy popłynęły ze zdwojoną siłą, już nie tylko z powodu Taylah. Płakałam, ponieważ wiedziałam, że to prawda. Ludzkość stawała się zupełnie bezbronna, a ja nie miałam najmniejszych szans, by coś na

to poradzić. Wreszcie łzy obeschły i zapadłam w głęboki, martwy sen. Obudziły mnie gorączkowe szepty. Z trudem uniosłam zaspane powieki, nie mogąc uwierzyć, że już jest dzień. Wydawało mi się, iż od chwili, gdy przyłożyłam głowę do poduszki, upłynęło zaledwie kilka minut. Z oparów podświadomości wyłoniły się powoli wielkie, brązowe oczy Hanny. Przyglądała mi się ze zwykłym sobie niepokojem, potrząsając mną za ramię. Włosy W kolorze miodu upięte miała na karku w luźny kok, ale kilka niesfornych kosmyków wymknęło się z uczesania. W świetle lampy) połyskiwały złotem. Choć usposobienie Hanny z pewnościąnie należało do optymistycznych, jej obecność zawsze dobrze na mnie wpływała. Darzyła mnie szczerą sympatią i pomimo panującego w tym świecie mroku jej lojalność była czymś, na co zaWsze mogłam liczyć. Usiadłszy na łóżku, postarałam się wyglądać na nieco bardziej rozbudzoną. - Musi panienka wstawać! - powiedziała Hanna, usiłując odwinąć kołdrę. Stawiłam zdecydowany opór, podciągając pościel aż pod brodę. - Pan Thorn czeka na dole. Chce panienkę zabrać na jakieś ważne wyjście. - Nie interesują mnie żadne jego wyjścia - wymamrotałam. - Zawiadom go, iż nigdzie się nie wybieram. Powiedz, że jestem chora albo coś. Hanna gwałtownie pokręciła głową. - Pan Jake wydał wyraźne polecenie, panienko. Zostawił nawet instrukcje odnośnie do tego, w co ma się panienka ubrać. Podała mi leżące przy łóżku płaskie, błyszczące białe pudełko. Zerwawszy złotą kokardę, z niecierpliwością przedarłam się przez warstwy bibuły i wydobyłam spod spodu coś, czego próżno byłoby szukać w mojej szafie. Hanna wydała głośne westchnienie podziwu. Trzymałam w dłoniach uszytą z mięciutkiego aksamitu suknię w kolorze dojrzałych wiśni. Zwiewne, rozszerzane dołem rękawy z brokatowymi opaskami na ramionach przywodziły na myśl strój, jaki mogłaby włożyć pani na Shalott*. Całości dopełniał

delikatny pasek z kunsztownie splecionych miedzianych oczek. - Jest piękna - wyszeptała Hanna, zapominając na chwilę, od kogo ją dostałam. Ja nie dałam się tak łatwo zwieść. - O co tym razem chodzi? - To z okazji parady - odparła, opuszczając wzrok. Wyraźnie wyczułam, że nie mówi mi wszystkiego. Założyłam ręce na piersiach, spoglądając na nią z wyczekiwaniem. - Książę życzy sobie zaprezentować panienkę ludowi - wyjawiła wreszcie. -Jakiemu ludowi? - wywróciłam oczami. - To nie średniowieczny zamek. - Swoim poddanym - wyjaśniła cicho Hanna. - Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? - Bo wiedziałam, że panienka się zdenerwuje. A to ważne wydarzenie i nie może panienka odmówić. - To się jeszcze zobaczy - odparłam z determinacją, narzucając kołdrę na głowę. - Proszę nie żartować, panienko. - Hanna gorliwie nachyliła się ku mnie. - Jeśli panienka nie pójdzie z własnej woli, on zaciągnie tam panienkę siłą. To wiele dla niego znaczy. Spojrzałam na nią. Drżała na samą myśl o przeciwstawieniu się życzeniom Jakea. Byłaby przerażona, gdybym opowiedziała jej o wyprawie na Pustkowie. Jak zwykle w takich wypadkach, zaczęłam rozważać konsekwencje swego nieposłuszeństwa. Bez wątpienia to Hanna poniosłaby całą odpowiedzialność. Rezygnując z dalszego uporu, odrzuciłam pościel, po czym wstałam i powlokłam się pod prysznic. Wyszedłszy z łazienki, ujrzałam sukienkę rozłożoną starannie na zaścielonym już łóżku. Obok stały czarne satynowe pantofelki. *~Tytułowa bohaterka poematu autorstwa lorda Alfreda Tennysona, napisanego w roku 1842 i zainspirowanego legendą o Elaine z Astolat (ciekawostka: to w tę właśnie postać wcieliła się Ania z Zielonego Wzgórza podczas słynnej inscenizacji, która omal nie zakończyła sie katastrofą z powodu przeciekającej łodzi).

- On chyba nie spodziewa się, że naprawdę to włożę? - zapytałam. - Czy to jakiś bal przebierańców? Hanna nie zwracała na mnie uwagi. Pomagając mi pośpiesznie włożyć suknię i zapinając ją z tyłu na haftki, cały czas rzucała nerwowe spojrzenia na drzwi. Mimo iż uszyta została z aksamitu, sukienka ważyła tyle co nic i wydawała się cieniutka niczym druga skóra. Następnie, posadziwszy mnie, Hanna zajęła się moim włosami, czesząc je w wyszukane warkoczyki, w które wplotła satynową wstążkę. Na koniec przypudrowała mi delikatnie twarz oraz nałożyła na powieki ciemnogranatowy cień. - Wyglądam idiotycznie - stwierdziłam z irytacją, przeglądając się w gigantycznym lustrze. - Nic podobnego - zaprotestowała żywo Hanna. - Wygląda panienka jak królowa. Nie miałam najmniejszej ochoty opuszczać hotelu ani tym bardziej brać udziału w czymś, co zapowiadało się na kolejny ekstrawagancki wymysł Jakea. Mój pokój był jedynym miejscem, w którym czułam się w miarę komfortowo i bezpiecznie, roztrzęsiona Hanna wzięła mnie jednak pod ramię i czym prędzej wyprowadziła na korytarz. W głównym holu oczekiwała już na nas grupa demonów; większość z nich poznałam podczas bankietu wyprawianego przez Jake'a. Gdy wyszłam z windy, wszyscy ucichli, przyglądając mi się w milczeniu. Rozejrzałam się w poszukiwaniu Tuckera, lecz nigdzie nie było go widać. Jake, który dotychczas spacerował nerwowo w tę i z powrotem, podszedł do mnie z mieszaniną ulgi oraz aprobaty w oczach. Rzucił Hannie wściekłe spojrzenie, bez wątpienia to ją obwiniając o nasze spóźnienie. Ujął moje ręce i uniósł je ku górze, oceniając mój wygląd. Jego ponura zazwyczaj twarz rozjaśniła się w uśmiechu zadowolenia. - Jesteś olśniewająca - wymruczał. Nie dałam po sobie poznać, że usłyszałam komplement. Sam Jake prezentował się tak

oficjalnie w rękawiczkach i fraku, iż pasowałby doskonale do osiemnastowiecznego portretu. Włosy miał zaczesane idealnie gładko, a jego czarne jak węgiel oczy błyszczały podnieceniem. - Znudził ci się strój motocyklisty? - zapytałam sucho. - Należy ubierać się stosownie do okazji - odparł pogodnie. Teraz, gdy wiedział już, że przyszłam, mógł ponownie się odprężyć. - Zapominasz, jak wiele w swoim życiu widziałem. Czuję się swobodnie we wszystkim, co noszono na przestrzeni ostatnich dwóch tysięcy lat, aczkolwiek trendy sięgające dalej niż dwa ubiegłe stulecia w istocie wydają mi się cokolwiek przestarzałe. Spostrzegłam Azję, która wpatrywała się we mnie morderczym wzrokiem. Była ubrana w obcisłą miedzianozłotą suknię z niebotycznym dekoltem oraz rozcięciami sięgającymi szczytów opalonych ud. Jej perłowe usta zalśniły lustrzanym blaskiem, gdy zbliżyła się do Jake'a z nadąsaną miną. - Czas się zbierać - powiedziała. - Księżniczka gotowa? -Miałam pewność, że nie wyda mnie i Tuckera z obawy przed zdemaskowaniem, lecz mimo to czułam na skórze nieprzyjemne mrowienie, ilekroć znajdowała się nieopodal. Na zewnątrz stała różowa limuzyna z otwieranym dachem. Kierowca wysiadł i mechanicznym gestem otworzył przed nami drzwi. Gdy wszyscy wsiedli, Jake powiedział do niego coś w niezrozumiałym dla mnie języku, na co tamten zapalił silnik. Po pewnym czasie samochód wyjechał z tuneli na otwartą przestrzeń. Był to pierwszy raz, gdy Jake z własnej woli przystał na to, bym opuściła podziemia. Z początku widziałam jedynie szkarłatne niebo rozświetlone gigantycznymi językami szalejących płomieni. Pełzła przez nie kłębiąca się masa, przysłaniając horyzont. Wydawała się niemal żywa, cała rozedrgana 1 wijąca, aż zorientowałam się, iż nie jest to cień, jak wcześniej sądziłam, a rój szarańczy. Nigdy przedtem nie oglądałam czegoś podobnego. Poruszaliśmy się jak gdyby w zwolnionym tempie, z asfaltu unosiła się para. Po okresie, który mnie zdawał się wiecznością, auto w końcu skręciło w jakąś ulicę; pobocze po

obu jej stronach zawalały spalone wraki rozmaitych pojazdów. Opustoszały krajobraz przywodził na myśl film science fiction, którego bohater musi poradzić sobie w świecie zniszczonym wojną nuklearną. Nie miałam żadnej pewności odnośnie do tego, gdzie jesteśmy. Pomijając krótką i katastrofalną w skutkach wycieczkę na Pustkowie, nigdy dotąd nie wychodziłam poza tunele. Próbowałam właśnie ustalić więcej szczegółów na temat naszego połozenia, gdy zaczęłam wśńód mgły dostrzegać obszarpane posiądę stojące wzdłuż drogi. I wówczas ujrzałam czekający na naś tłum, składający się z setek, tysięcy - spowity w dym oraz unoszący się w powietrzu popioły Całe morze twarzy zwróciło się ku nam z niecierpliwością, stukając czegoś. Trwając nieruchomo, patrzyli nieobecnynyvzrokiem. Zastanawiałam się, czego tak wyglądają. Zapewne sygnału lub znaku, ałe jakiego? Zorientowałam się, że nadal ubrani są w to, w czym umarli. Niektórzy mieli na sobie szpitalne szlafroki, inni koszule uma-zane krwią i brudem. Jeszcze inni odziani byli w eleganckie garnitury lub piżamy, ale wszystkich łączyło to samo puste, martwe spojrzenie. Nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, tłum ożył i trupy poczęły rozpychać się, walcząc o jak najlepsze miejsca. Ich zapadnięte oczy wpatrywały się we mnie z palącą ciekawością. Jakby w odpowiedzi na niewidzialny rozkaz, zaczęły klaskać oraz wznosić okrzyki, wyciągając ku nam wychudłe ramiona. Skuliłam się z przerażenia, wyjątkowo ciesząc się z obecności Jakea. Mimo iż pogardzałam nim, wiedząc, że ta odrażająca parada odbywa się za jego sprawą, instynktownie przysunęłam się bliżej niego. Jak na ironię to właśnie on stanowił tu jedyny bufor bezpieczeństwa i na tę chwilę tylko dzięki niemu zachowywałam zdrowe zmysły. , Limuzyna sunęła wolno wśród tłoczącej się ciżby. Nie miałam pojęcia, ani dokąd zmierzamy, ani też w jakim dokładnie celu zebrano tutaj te dusze, ale zdawałam sobie sprawę z faktu, że Jake obwozi mnie po ulicach niczym swoiste trofeum. Zgadywałam, iż stanowię dowód zwycięstwa nad siłami nieba. Porwanie mnie było dla Jake'a nie

lada wyczynem i widziałam, że rozkoszuje się każdą sekundą swego triumfu. Nagle Jake wstał, pociągając mnie za sobą. Spróbowałam się wyrwać, lecz jego uścisk był tak silny, że gdy w końcu cofnął ręce, na mojej skórze widniały dwie czerwone pręgi. Tłum dosłownie oszalał; wspinali się jeden drugiemu po plecach, stając na maskach samochodów lub zwieszając się z osmalonych okien. - Zacznij machać - pouczył Jake. — Musisz nabrać wprawy. - Może powiesz mi, z łaski swojej, dokąd mnie zabierasz? — zażądałam. W odpowiedzi posłał mi jeden ze swoich firmowych uśmiechów — na poły figlarny, na poły szyderczy. - Miałbym zepsuć ci niespodziankę? Kierowca zjechał z głównej drogi w lewo, parkując następnie przed czymś, co wyglądało na skład złomu zapełniony stosami pogiętego metalu. Na uprzątniętym fragmencie terenu wznosił się prowizoryczny podest z mikrofonem i głośnikami. Okolicę patrolowali ochroniarze, każdy z bezprzewodową słuchawką w uchu. Jake podał mi ramię, ja zaś, ogłuszona panującym wokoło zamieszaniem, przyjęłam je bez zastanowienia. Sprawiło mu to wyraźną satysfakcję, ale byłam tak roztrzęsiona, że nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Wspięliśmy się razem po wyłożonych czerwonym dywanem schodach niby jakieś gwiazdy na hollywoodzkim przyjęciu. Pod baldachimem uplecionym z czarnych róż czekały na nas dwa srebrne trony, oba wyłożone czarnym futrem. Być może w innych okolicznościach zrobiłyby na mnie wrażenie, lecz dziś kojarzyły mi się raczej z kamieniami młyńskimi, do których miałam zostać przykuta żelaznymi kajdanami, po to by na zawsze utonąć w tym podziemnym świecie. Z trudem utrzymywałam się na nogach, gdy więc Jake wśród objawów przesadnej galanterii odprowadził mnie na wyznaczone mi miejsce, z ulgą usiadłam. Wśród bezkształtnej masy dusz zapadła cisza — czekali,

aż ich władca przemówi. Nawet nietoperze, fruwające dotychczas bezszelestnie nad naszymi głowami, zamarły w bezruchu. - Witam wszystkich - zaczął Jake. Najwyraźniej nie potrzebował mikrofonu. Jego donośny głos niósł się echem wśród tłumu. - Dzisiejszy dzień stanowić będzie pamiątkę wydarzenia o wielkiej wadze nie tylko dla mnie, ale i dla całego królestwa Hadesu. Okrzyki przybrały na sile, przycichając dopiero wówczas, gdy Jake uniósł ręce, prosząc o spokój. Poniżej nas siedziały demony należące do kręgu ścisłej elity, rozmieszczone wedle rangi ważności. Każdy z nich wypisany miał na twarzy ten sam wyraz łaskawej pogardy pomieszanej z okrucieństwem, niepojętym sposobem zachowując przy tym swój hipnotyzujący urok. Dusze wydawały się przerażone, a jednocześnie niezdolne oderwać od nich wzroku. Na policzkach czułam palące gorąco piekielnego wiatru i marzyłam tylko o tym, by znaleźć się z powrotem w swoim pokoju. Tam przynajmniej nie sięgały natrętne spojrzenia potępionych. Jake wyprostował się, czyniąc ręką szeroki, powolny gest, a zmarli, niczym klocki domina, poczęli jeden za drugim padać na kolana. Starałam się skupić wzrok na oblanym purpurą niebie i nie patrzeć wprost na nikogo. Za bardzo obawiałam się tego, co mogłabym zobaczyć w ich źrenicach. Zaciskający się na dnie żołądka supeł podpowiadał mi, że wydarzy się tu coś potwornego. Zgarbiony, brodaty starzec wspiął się z pomocą obsługi po schodach. Ubrany był w zwyczajowy strój księży, czarną sutannę oraz koloratkę. Miał pomarszczoną, zniszczoną wiatrem twarz i przekrwione, podpuchnięte oczy. Worki obwisłej sinej skóry przypominały zużyte torebki po herbacie. - Powitajcie, proszę, ojca Benedykta - odezwał się Jake tonem gospodarza talk-show. - Poprowadzi dla nas dzisiejszą ceremonię. — Starzec pochylił z szacunkiem głowę, w zamian za co Jake obdarzył go łaskawym uśmiechem. Byłam zszokowana podobnym świętokradztwem - sługa Boży składający pokłon demonowi!

- Nie rób takiej miny - rzucił Jake od niechcenia, powracając na miejsce. — Nawet tym najbardziej oddanym zdarza się upaść. - Jesteś podły - tylko tyle zdołałam z siebie wydusić. Popatrzył na mnie z zaskoczeniem. - Ja? - odparł, wskazując głową na ojca Benedykta. - Jeśli ktoś tu jest podły, to raczej on. - Skąd on w ogóle tu się wziął? - Powiedzmy, że zgubił go apetyt na niewinność. Teraz pracuje dla nas. Z pewnością potrafisz docenić komizm tej sytuacji. - Zerknęłam na niego wściekle spode łba. - Albo i nie. Dotarło do mnie, że Jake celowo udziela wyłącznie wymijających odpowiedzi. Pomimo gorąca poczułam, jak przebiega mnie lodowaty dreszcz, a krew zastyga mi w żyłach. O tym, iż jestem zdobyczą Jake'a, symbolem jego zwycięstwa nad wysłannikami nieba, już wiedziałam. Ale co jeszcze trzymał w zanadrzu? - Cokolwiek względem mnie planujesz, ja i tak tego nie zrobię — zastrzegłam się. - Spokojnie - odrzekł. - Wymagana jest jedynie twoja obecność. Nagle kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsce. Suknia, parada, a teraz jeszcze jakaś ceremonia - wszystko zaczynało się układać w logiczną całość. - Nie wyjdę za ciebie - powiedziałam, zaciskając dłonie na poręczach tronu, aż pobielały mi kostki. Ani dziś, ani za milion lat! - Ależ to nie jest ślub, kochanie - roześmiał się cicho Jake. - Na to przyjdzie czas później. Jako dżentelmen nigdy nie zmusiłbym cię do czegoś, na co nie masz ochoty. - Ale porwanie to już co innego? - zapytałam ironicznie. - Od czegoś trzeba było zacząć - odparł znudzonym tonem. - Czy ty naprawdę chcesz wiązać się z kimś, kto nie może znieść twojego widoku? - spytałam. - Nie masz za grosz szacunku dla siebie?

- A może zostawimy rodzinne kłótnie na nieco mniej oficjalną okazję? W tej chwili wszystkie oczy zwrócone są tylko na ciebie. Ciesz się tym. - Wskazał na publiczność, która z zapartym tchem czekała na coś, co miało nastąpić. - Odbyli długą podróż, by powitać swoją nową księżną. W mgnieniu oka odsunął krzesło i stanął za mną, popychając mnie ku środkowi podium. Przez tłum przeszedł zbiorowy szum podniecenia; tysiące twarzy zwróciło się ku mnie z fanatyczną gorliwością. — To - wyszeptał uwodzicielsko Jake — jest inicjacja. Rozejrzyj się wokół siebie, Bethany. Oto twoje królestwo, a to są twoi poddani. - Nie jestem ich księżną - warknęłam ze złością. - I nigdy nie będę! - Ale oni tego pragną. Potrzebują cię. Czekali od tak dawna. Pomyśl, jak wiele mogłabyś dla nich zrobić. - Nie potrafię im pomóc - odparłam słabo. - Nie potrafisz czy nie chcesz? Rozmowę przerwało czyjeś głośne chrząknięcie. Obok nas stała ruda Eloise, którą pamiętałam z bankietu. - Czy moglibyśmy już przejść do rzeczy? Jake kiwnął na ojca Benedykta. - Zaczynajmy. Nie miałam pojęcia, z czym wiąże się tutaj taka „inicjacja", ale nie zamierzałam tego sprawdzać. Należało natychmiast uciekać. Rzuciłam się w kierunku schodów i nawet udało mi się pokonać kilka, nim wpadłam na świtę Jake'a. Otoczyli mnie ze wszystkich stron, chwytając gorącymi dłońmi. Ich twarze wykrzywiły się w grymasie perwersyjnej radości, spod urodziwych masek przebłyskiwały prawdziwe, groteskowe oblicza. W kilka sekund później siłą zaciągnięto mnie na miejsce. Jake siedział obok z pogodną miną. Ksiądz wsunął mu na głowę srebrną koronę ze splecionych liści winorośli; zamigotała delikatnie na gładko zaczesanych, ciemnych włosach Jake'a. W sękatych dłoniach ojca Benedykta spoczywała jeszcze jedna,

identyczna, przeznaczona dla mnie. Jego chrapliwy głos poniósł się donośnym echem. - Zebraliśmy się tu, aby powitać nowego członka naszej rodziny. Książę poszukiwał jej przez wiele stuleci, a dziś wreszcie pragnie podzielić się z nami radością ze swego sukcesu. Nie jest to bowiem zwykła śmiertelniczka, która uległa pokusie zdobycia władzy i wiecznego życia. Pochodzi ona ze znacznie bardziej znamienitego miejsca — miejsca znanego jako Królestwo Niebieskie. — Wśród widowni rozległo się zbiorowe westchnienie. Zastanawiałam się, czy ich udręczone umysły są w ogóle w stanie pamiętać o istnieniu czegoś takiego jak niebo. Jakoś w to wątpiłam. — Będziecie ją czcić — zaintonował żarliwie ojciec Benedykt. - Będziecie służyć jej oraz czynić zadość jej woli. — Miałam ochotę wstać i głośno temu zaprzeczyć, ale wiedziałam dobrze, iż zostanę bezzwłocznie uciszona. — Przedstawiam wam nową księżną Trzeciego Kręgu, znaną od dziś dnia jako Anioł Bethany! - Po tych słowach odwrócił się i umieścił koronę na mojej głowie. W tej samej chwili krwistoczerwone niebo przecięła błyskawica, a wokoło rozpętała się burza popiołów, na co dusze poczęły rozpaczliwie szukać schronienia. Demony wydawały się rozbawione ich reakcją. I wówczas, tak samo szybko, jak się rozpoczęła, ceremonia dobiegła końca. Kapłan pokuśtykał po schodach w dół, tłum powoli się rozchodził. Wsiadaliśmy już do samochodu, gdy przedarł się do nas obdarty, wynędzniały chłopczyk. Mały i drobny, o buzi urwisa, wyciągnął ku mnie ręce w błagalnym geście. Pierwszy spostrzegł go Diego. Wyskoczył z orszaku i chwycił dziecko w swoje okrutne łapy, zaciskając mu palce wokół szyi. W panice obserwowałam, jak chłopiec walczy o oddech z oczami rozszerzonymi przerażeniem, bezskutecznie wywijając w powietrzu chudymi rączynami. Wkrótce Diego znudził się zabawą i rzucił chłopczyka na ziemię, jak gdyby ten był zużytą papierową torbą. Z gardła dziecka wydobywał się dziwny, gulgoczący odgłos. Każda komórka mego ciała na

kazywała mi niezwłocznie pobiec mu na pomoc. Spróbowałam uczynić krok naprzód, lecz żelazny uścisk dłoni Jake'a osadził mnie w miejscu. - Okaż trochę godności! - syknął. Nie namyślając się, kopnęłam go z całej siły w łydkę. Efekt zaskoczenia trwał na tyle długo, że zdążyłam podbiec do leżącego chłopca. Podniosłam z ziemi małe, bezwładne ciałko, zamiatając kurz trenem sukni. Powieki miał zamknięte. Otarłszy delikatnie brud z zapadniętych policzków dziecka, położyłam dłoń na jego piersi, wlewając w nią całą uzdrawiającą energię, jaką zdołałam w sobie zebrać, by przywrócić odebrane mu siły witalne. Niebawem na jego buzię powróciły kolory i otworzył oczy. Uśmiechnęłam się do niego uspokajająco. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, jak cicho zrobiło się wokół. Wszystkie twarze zwrócone były ku mnie. Zaledwie kilka kroków dalej stał osłupiały Jake. Nim zdołałam się ruszyć, otoczyła mnie jego świta i poprowadziła ostrożnie do samochodu. Usiadłszy, poczułam na uchu gorący oddech. - Nigdy więcej tego nie rób - powiedział cicho Jake. - Co ty sobie wyobrażasz? Jesteśmy dziećmi Lucyfera. Naszym celem jest zadawać cierpienie, a nie przynosić ulgę. - Mów za siebie — odparłam odważnie. - Posłuchaj - wysyczał, chwytając mnie za ramię. - Siedem cnót niebieskich oznacza w piekle siedem grzechów głównych. Tutaj każdy gest dobroci stanowi zbrodnię, którą karze się śmiercią. Nawet ja nie będę mógł cię uratować. Ale już go nie słuchałam. Nagle poczułam głęboki spokój. Zrozumiałam, że mam szansę coś zmienić, nawet w piekle. Świadomość tego faktu niezwykle mnie poruszyła. Zrobiłam tylko to, co podsunął mi instynkt - spróbowałam pomóc potrzebującemu. Skupiłam się na swych uzdrawiających mocach, czując, jak zbierają się pod skórą i zaczynają wrzeć. Moje skrzydła zadrgały boleśnie, lecz powstrzymałam przemożną chęć rozpostarcia ich. Wokół mnie pojawiło się światło, przenikając z samochodu na zakurzoną drogę i płynąc dalej, ponad podskakującymi w tłumie głowami.

Uniosło się ku niebu, gasząc płonący na nim ogień i zabarwiając je na kolor mlecznej bieli. Przez cały czas słyszałam w tle głos Jake'a... - Co ty wyprawiasz? Przestań natychmiast! Zabraniam ci! - Nie wydawał się już zły, raczej przestraszony. Światło powoli opadło i wreszcie zgasło, pozostawiając po sobie białego motyla. Zawisł w powietrzu tuż nad stłoczonymi duszami niczym maleńki okruch nadziei w morzu rozpaczy. Niektórzy próbowali go pochwycić, ale wszystkie twarze zwrócone były ku górze. W ich oczach malował się zarówno zachwyt, jak i popłoch. Jake siedział obok mnie jak skamieniały. W tej sytuacji Azja zdecydowała się przejąć stery. - Zabić robala - zarządziła. - A ją stąd zabrać.

Wielki Tatko Po powrocie do hotelu demony z najbliższego otoczenia Jake'a zwołały spontaniczną naradę kryzysową. Zrezygnowały ze spotkania w sali konferencyjnej, pozostając w głównym holu i przekrzykując się nawzajem niczym dzieci na szkolnym podwórku. Zasadniczo nie zwracano na mnie uwagi, ale słyszałam swoje imię powtarzane często razem z wyrażeniami w rodzaju „kompletna kretynka" lub „mamy przechlapane". Spór stawał się coraz bardziej zaciekły, aż wreszcie }ake ujął mnie za łokieć i poprowadził w stronę Hanny, która stała skulona za rogiem, nerwowo wykręcając dłonie. - Zabierz Beth na górę - polecił Jake, popychając mnie ku niej. - Nie zatrzymujcie się po drodze ani nie rozmawiajcie z nikim. - Nie chciałam narobić aż takiego zamieszania - wyjąkałam. Nie umiałam zdobyć się na przeprosiny... zresztą wcale nie było mi przykro. Po prostu nie spodziewałam się, że rozpętam istne pandemonium. - To jakoś tak... samo wyszło. Nie słuchał mnie. - Rusz się, Hanno! - ryknął. - Nie rozumiem, o co tyle krzyku - powiedziałam, opierając się rozpaczliwym wysiłkom Hanny. Wyjaśnij mi przynajmniej, w czym problem.

Jake zniżył głos, utkwiwszy palący wzrok w mojej twarzy. - Za chwilę zrobi się tu bardzo nieprzyjemnie. Próbuję uratować ci skórę. Szanse na to znacznie

wzrosną, jeśli znikniesz z pola widzenia. Rozejrzawszy się wokół, spostrzegłam, że czarne jak smoła tęczówki wszystkich oczu płoną żądzą krwi. Moja osoba przestała być postrzegana jako zabawna czy interesująca. Oblicza demonów ziały nienawiścią, jak gdyby ich właściciele marzyli tylko o tym, by móc rozerwać mnie na strzępy. Jake obrócił się ku nim powoli. W swym czarnym fraku, z rozpuszczonymi włosami opadającymi aż do ramion, wyglądał imponująco i budził niewątpliwy respekt. Z bojowej pozycji, jaką przyjął, wywnioskowałam, iż szykuje się na najgorsze. - Chodźmy już, panienko. - Hanna wpadła w popłoch. Tym razem już nie dyskutowałam, lecz czym prędzej ruszyłam za nią. Jeszcze w windzie dobiegły nas odgłosy wściekłej awantury. - To wynaturzenie! - krzyczał ktoś - Nie powinieneś był w ogóle jej tu sprowadzać! - Jest bardzo młoda - warknął Jake obronnym tonem. Czułam się trochę winna, że zostawiam go samego z tym wszystkim. Jego pobratymcy zwracali się przeciwko niemu z mojego powodu. - Nie znała wcześniej takiego życia. Potrzebuje czasu, aby się przystosować. -Ile czasu? Wywraca wszystko do góry nogami — odparował inny demon. - Chciałeś mieć kociątko do zabawy? To teraz naucz je, jak należy się zachowywać. - To nie zwierzę, które można wytresować. - Jake był wyraźnie bliski furii. - Po co ci ona w ogóle? - włączyła się kolejna osoba. - Czy nasza reputacja warta jest tej chwili przyjemności? Pozostałe kręgi śmieją się nam w twarz. - Nie muszę się wam z niczego tłumaczyć. - Głos Jake'a stał się niski i gardłowy. - Owszem, ale nawet ty nie jesteś tu najwyższą władzą. - Naprawdę chcesz zakłócać mu spokój? Z takiego powodu?

- Nie, ale zrobię to, jeśli nie utemperujesz tej swojej małej dziwki. W pomieszczeniu zapadła złowroga cisza. Popatrzyłam na Hannę, która raz po raz naciskała guzik naszego piętra, usiłując nakłonić windę do pośpiechu. - Coś ty powiedział? - Dobrze słyszałeś. - Radziłbym ci odwołać to ostatnie zdanie - powiedział Jake. Trudno było nie wyczuć groźby ukrytej w jego głosie. - Ależ proszę bardzo, ważniaku. Pokaż, co potrafisz. Gdy Hanna otworzyła drzwi do pokoju, Tucker czekał już w środku. Natychmiast założył łańcuch na chromowaną zasuwkę, choć wszyscy i tak wiedzieliśmy, że raczej nie powstrzyma to demonów. Usiadłam po turecku na łóżku, obejmując ramionami poduszkę. - Jak myślicie, co tam się dzieje? - Niech się panienka nie martwi - odparła usłużnie Hanna. - Pan Thorn przemówi im do rozumu. Zawsze tak było. - Obyś się nie myliła - westchnęłam. - Nie zdawałam sobie sprawy, że to może ich tak rozsierdzić. - To demony, one zawsze przesadzają. - Tucker wzruszył ramionami, próbując mnie pocieszyć. Jake pozostawał na dole tak długo, że wydawało mi się, iż musiało minąć co najmniej kilka godzin. Ostatecznie tuż po północy Tuck i Hanna położyli się spać. Ja także robiłam się senna i właśnie miałam zacząć się rozbierać, gdy usłyszałam wołającego mnie cicho Jake'a. Pierwszy raz zdarzyło się, że zapukał, zamiast po prostu wejść do środka. - Cieszę się, że jeszcze nie śpisz - powiedział, gdy tylko otworzyłam drzwi. — Musimy iść. Ton jego głosu nie był rozkazujący, pobrzmiewała w nim raczej skrucha. Pod pachą trzymał jakieś zawiniątko. Miał w oczach coś dziwnego, i gdybym go nie znała, pomyślałabym, że to strach. Nie patrzył w ten

sposób nawet wówczas, gdy za sprawą Gabriela po jego ciele pełzały języki ognia, a ziemia rozstąpiła się, aby pochłonąć go żywcem. Uśmiechał się wtedy zuchwale, pomimo porażki. Co takiego mogło się teraz wydarzyć, by wstrząsnąć nim aż do tego stopnia? - Dokąd idziemy? Jake zacisnął wargi, próbując się opanować. - Zarządzili przesłuchanie. - Co? Jak to? - Od razu odechciało mi się spać. - Nie spodziewałem się, że to zajdzie tak daleko — odparł. - Wyjaśnię ci po drodze. - Mogę się najpierw przebrać? - Nie ma czasu. Przed wejściem do hotelu czekał na nas motocykl Jake'a, pomrukując niczym żywa istota. - Czemu jedziemy motorem? - Nie chcę zwracać na siebie uwagi - odrzekł. - Masz, włóż to. - Zawiniątko okazało się brązową peleryną. - Sądziłam, że uwielbiasz zwracać na siebie uwagę - rzuciłam, przywołując wspomnienie upokarzającej parady sprzed zaledwie kilku godzin. - Nie tym razem. - Dlaczego miałabym cię posłuchać? - zapytałam. - Beth. - Westchnął z bólem. - Możesz mnie nienawidzić ile dusza zapragnie, ale zaufaj mi... dziś w nocy jestem po twojej stronie. Z jakiegoś powodu uwierzyłam mu. Owinęłam się peleryną, zarzucając na głowę kaptur. Jake pomógł mi wsiąść na motocykl i pomknęliśmy bezgłośnie poprzez gęstą niczym pajęczyna sieć tuneli. Przyciskałam policzek do jego pleców, aby nie widzieć potworności skrywanych przez jej zakamarki. Po stosunkowo krótkiej jeździe Jake zahamował gwałtownie, zatrzymując się przed czymś, co wyglądało na opustoszały magazyn i mieściło się na końcu wąskiej uliczki. Zeszli-

śmy z motoru i stanęliśmy na wprost budynku wysokiego na kilka pięter, choć przecież znajdował się pod ziemią. Większość okien została wybita przez wandali i zaklejona później kartonami. Wszystkie ściany pokrywało graffiti. Jake zawahał się przez sekundę, nim ruszył naprzód. Z wyrazu jego twarzy wywnioskowałam, iż próbuje obmyślić elan działania. - To tutaj - powiedział, spoglądając na mnie z niezwykłą jak na niego powagą. - Masz audiencję u samego Wielkiego Tatki. Niewielu jest żywych lub umarłych, którzy mogą dostąpić tego zaszczyt. - Zaraz, jak to?! - wykrzyknęłam. — przywiozłeś mnie do Lucyfera? Oszalałeś?! Za nic tam nie wejdę! - Nie mamy wyboru - szepnął Jake. Zostaliśmy wezwani. -Ale dlaczego? Chodzi o tego motyla? - zapytałam z rozpaczą. - Nigdy więcej już tego nie zrobię, przysięgam. — Odbiegła mnie cała pewność siebie, jaką czułam po zakończeniu parady. - To nie na ciebie są źli - odparł. — Zebrali się, aby osądzić mnie. Mają zdecydować o karze, jaką poniosę za sprowadzenie cię tutaj. - No i bardzo dobrze - odgryzłam się. - Bo rzeczywiście źle postąpiłeś. Słusznie narobią ci wstydu, odsyłając mnie z powrotem. - Oby to było takie proste - mruknął Jake, zapatrzony w przestrzeń przed sobą nieobecnym wzrokiem. - Mielibyśmy naprawdę dużo szczęścia. - A co to niby ma znaczyć? - Nic, chodźmy już. - Wyprostował się. - I tak dość długo kazaliśmy na siebie czekać. Pamiętaj, żeby nie odzywać się niepytana. Rozumiesz? To nie jest dobry moment na pyskowanie. Ledwo skończył mówić, gdy ciężkie żelazne drzwi otworzyły się i ubrany w czarny garnitur bramkarz podobny do tych, których widywałam w klubach, gestem nakazał nam wejść do środka. Rozległ się charakterystyczny dźwięk metalu szorującego o metal. - Chodźcie, chodźcie - zawołał gdzieś z głębi głos, który nie wiedzieć czemu skojarzył mi się z

gęstą, słodką whisky. — Ja nie gryzę. Wewnątrz magazyn przerobiono na prowizoryczną salę rozpraw. Siedem ukrytych częściowo w cieniu postaci siedziało półkolem na ławach sporządzonych najwyraźniej z odwróconych do góry dnem skrzynek. Część z nich wyglądała na zniecierpliwionych zbyt długim oczekiwaniem. Instynktownie zrozumiałam, że są to pozostali Pierwotni, równi rangą Jake'owi. Przyjrzawszy się bliżej, spostrzegłam także Diego, Nasha, Yeatsa oraz Azję, stojących nieco dalej. Domyślałam się, że również zostali wezwani, być może w charakterze świadków. Gdy mój wzrok przyzwyczaił się do półmroku, zauważyłam, iż grupie przewodniczy ktoś dużo wyższy od pozostałych. Zasiadał na obitym drogą tkaniną krześle z wysokim oparciem, które jednak swoje najlepsze czasy miało już za sobą. Odziany był w biały lniany garnitur z czerwonym jedwabnym krawatem, a na nogach miał białe kowbojskie buty. Mimo iż jego twarz nadal pozostawała w cieniu, byłam pewna, że jest to ów charyzmatyczny mówca, którego podsłuchałam w sali konferencyjnej. W dłoni trzymał laskę z rączką z kości słoniowej. Postukiwał nią delikatnie w betonową podłogę, jak gdyby już czuł się znudzony. Na nasz widok wszystkie rozmowy ucichły jak ucięte nożem i przez kilka minut nikt się nie odezwał. Dało mi to czas na krótki rzut oka wokół siebie. Wszędzie walało się potłuczone szkło, a z zakurzonych maszyn zwieszały się grube pajęczyny. Dobiegający z góry szelest skrzydeł pozwalał zgadywać, iż wśród drewnianych krokwi mieszkają stada nietoperzy. Podobnie jak Jake, reszta otaczających mnie upadłych aniołów stanowiła żywy obraz przyblakłego piękna. Nie sposób było określić płci niektórych, ale wszystkich łączyły te same wyraziste rysy twarzy - pełne usta w kolorze dojrzałych brzoskwiń, leciutko garbaty nos oraz silna szczęka. Patrzyli przed siebie zmęczonym, pustym wzrokiem kogoś, kto zmarnował swe życie na uganianiu się

za błahostkami. Nie umieli odczuwać zaskoczenia, a mimo to widziałam, iż moja obecność zaskoczyła ich. Było coś w ich postawie oraz aurze wyższości, jaką wokół siebie roztaczali, co odróżniało je od reszty demonów. Stanowili tu odpowiednik rodziny królewskiej. Jednak spojrzenia, którymi przywitali teraz Jake'a, nie należały do ciepłych - tak jakby nie zaliczał się już do ich kręgu, jak gdyby był wyrzutkiem, któiry zdradził swoje stado. Gdy twarz biało odzianego mężczyzny pojawiła się wreszcie w moim polu widzenia, zobaczyłam, że jest starszy niż pozostali i z pewnością więcej od nich przeżył. Miał opaloną, szorstką skórę; jego oczy zachowały odcień krystalicznie czystego błękitu, choć próżno byłoby szukać w nich śladu jakiegokolwiek uczucia. Nieskazitelnie czysty i zadbany, siwe włosy nosił spięte luźno pozłacaną klamrą. Nawet ja musiałam przyznać, że jest wyjątkowo piękny. Teoretycznie anioły się nie starzały, ale doszłam do wniosku, że nieustanne szerzenie zła najwyraźniej odciska jednak swoje piętno. Lecz mimo iż nie wyglądał najmłodziej, tryskał energią, spojrzenie miał świeże, a ciało zbudowane w idealnych proporcjach. Umieszczone pod szerokimi brwiami oczy iskrzyły się do tego stopnia, że po plecach przeszedł mi dreszcz. Pamiętałam, że w niebie Lucyfer należał do najbardziej poważanych przedstawicieli naszej rasy, wyróżniając się zarówno wyglądem, jak i inteligencją. Gdy przemówił, jego głos okazał się dźwięczny i melodyjny. - Witaj, aniołeczku - powiedział, przeciągając głoski. - Jak ci się podoba rodzinny zjazd? - Część Pierwotnych zachichotała. - Ojcze. - Jake wystąpił naprzód, spokojny i rzeczowy. -To wszystko to jedno wielkie nieporozumienie. Gdybyś tylko pozwolił mi wyjaśnić... -Ach, Arakielu, mój drogi chłopcze - zaśpiewał Lucyfer tonem kochającego rodzica. - To prawda, masz się z czego tłumaczyć. Dopiero po chwili pojęłam, iż zwraca się do Jake'a, używając jego anielskiego imienia. Nieodmiennie zaskakiwała mnie myśl 0 tym, czym Jake był kiedyś. Niełatwo było wyobrazić sobie, że dawno temu, w czasach na długo

przed moim stworzeniem, wszyscy oni mieszkali w niebie. Gabriel z pewnością pamiętałby to dokładnie i w jego poczuciu epoka ta nie należała do aż tak odległych. Wiedziałam, że był świadkiem buntu aniołów, a później uczestniczył w wypędzaniu ich na wiekuiste wygnanie. Zdawałam sobie dokładnie sprawę z tego, ile zła uczyniły one od tamtej pory, a mimo to w głowie wciąż dźwięczało mi słowo „bracia". A kim byli teraz? Przez moment cały mój strach i złość uleciały gdzieś - zastąpił je głęboki smutek. Głos Lucyfera skierował moją uwagę z powrotem na teraźniejsze sprawy. - Jesteś winien temu sądowi wyjaśnienie, Arakielu - rzekł. - Twoja eskapada spowodowała spory rozłam w naszych szeregach. Niektóre z demonów obawiają się, iż możemy stracić wszystko, co dotychczas udało nam się osiągnąć. A ochrona naszej własności pozostaje celem nadrzędnym. - Ojcze. — Jake skłonił głowę. — Z całym szacunkiem pragnę przypomnieć ci, że osobiście wydałeś pozwolenie na przeprowadzenie tej misji. - W istocie - przyznał Lucyfer. - Przyklasnąłem twemu śmiałemu pomysłowi, lecz wygląda na to, że od tamtej pory emocje zdążyły wziąć górę. Obawiam się, iż nie jest to już dla ciebie wyłącznie kwestia ambicji. — Zmrużył z przekorą oczy. — Co więcej, podejrzewam, że nigdy nie była. -Przepraszam, ale mam pytanie... - postąpiłam krok do przodu. Płonące źrenice demonów błysnęły groźnie, zwracając się ku mnie. Wbiłam sobie paznokcie w dłoń, by powstrzymać drżenie. Rzucałam się na bardzo głęboką wodę, potrzebne mi były jednak informacje, a odnosiłam wrażenie, że - paradoksalnie - to właśnie Lucyfer mnie nie okłamie. - Trochę się w tym pogubiłam. Rozumiem, że znalazłam się tu na pańskie życzenie, ale nie rozumiem dlaczego. Wargi Lucyfera rozciągnęły się w uśmiechu. - Owszem - odparł. - To za moją zgodą Arakiel przywiódł cię do nas.

- Ale ja przecież nie jestem nipm ważnym. Więc dlaczego? Książę ciemności pogłaskał leniwie rączkę laski. - Jesteś pionkiem, moja droga - rzekł. - Jak wiesz, niebo zdecydowało się wprowadzić wi życie kolejny ze swoich licznych planów uzdrawiania świati, równie żałosny co pozostałe. - Przewrócił oczami. - Stało się to ogromnie męczące - my robimy bałagan, oni po nas sprzątają, i tak-w-kółko. Znudziła się nam w końcu ta ciuciubabka, i stąd właśnie twój udział w całym przedsięwzięciu. Obserwował mnie spod na wpół przymkniętych powiek. - Użyłem cię, aby przekazać wiadomość. - Jaką wiadomość? Ciemnoskóry Diego zerwał się nagle z miejsca. - Ze jesteśmy gotowi. - Do czego? - zapytałam słabo, usiłując powstrzymać narastające uczucie paniki. - No cóż, sądzę, że mogę pozwolić sobie na dopuszczenie cię do sekretu, skoro i tak już tu jesteś odparł wolno Lucyfer. - Powiedzmy, że nadeszła pora, aby ostatecznie zakończyć rodzinny spór. Jake, który przez cały czas trwania tej rozmowy zachowywał milczenie, postanowił się włączyć. - Sprowadzenie anioła do piekła wbrew jego woli to znak -powiedział. — Sygnał do rozpoczęcia wojny. - Chcecie wszcząć wojnę? - Od zawsze wiadomo było, że kiedyś to nastąpi - odrzekł Lucyfer - od chwili, gdy mój głupi, zadufany w sobie braciszek doprowadził do mego wygnania. - Długo na to czekaliśmy - dodał Diego ze swym hiszpańskim akcentem. — Trzeba im wreszcie pokazać, kto tu rządzi, udowodnić, jak słaba jest ich ukochana planeta. Przełknęłam ślinę, kręcąc gwałtownie głową. - Nie - powiedziałam. - To nieprawda. -Ależ tak - rzucił radośnie Nash, zachwycony obrotem sytuacji. - Mówimy o ostatecznym starciu, o bezpośredniej konfrontacji waszego ojczulka z naszym.

- Lepiej w to uwierz, aniołku - odparł Lucyfer. - Zmierzamy wprost do Armagedonu i nie ma już odwrotu. Zanosi się na wspaniałe przedstawienie. Stałam jak wmurowana w ziemię, ledwie ważąc się oddychać. Jakaś część mnie liczyła na to, że demony wybuchną nagle zbiorowym śmiechem, wyjawiając, iż to wszystko było jedynie okrutnym żartem. Ale w głębi duszy wiedziałam, że żarty się skończyły. Sprawy przybrały śmiertelnie poważny obrót, a świat stanął w obliczu straszliwego zagrożenia. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Oni sądzili, iż porwanie mnie posłuży za katalizator, będzie ostatnią kroplą, która przepełni czarę cierpliwości aniołów. Czy ten plan miał szansę się powieść? Piekło wymierzyło bolesny policzek - czy niebo rzeczywiście nie ma teraz innego wyboru, jak tylko wziąć odwet? Lucyfer przymknął oko na wybryk Jake'a, wykorzystując go, aby móc zakpić z mego Ojca i doprowadzić do najkrwawszej w dziejach walki. Zdawał sobie sprawę z tego, że posunął się za daleko, ale o to właśnie chodziło. Rzucił rękawicę i czekał, aż niebo podejmie wyzwanie. Szerokim gestem zapraszał do wojny. Przesłuchanie ewidentnie zboczyło nieco z toru. Jake wrócił do tematu, który aktualnie był dla niego najważniejszy. - Czy wolno nam będzie w takim razie odejść w spokoju? - zapytał. - Ojcze, anioł odegrał już swoją rolę, nie stwarza też żadnego zagrożenia. Proszę jedynie, aby powierzono ją mnie. - Ach - odrzekł Lucyfer, wzdychając teatralnie. - Przykro mi, ale nic z tego. - Uniósł laskę i wycelował ją we mnie. - Nie po przedstawieniu, jakie panna Church urządziła wczoraj. - Ona należy do mnie! - Głos Jake'a odbił się echem po ścianach magazynu. Mimo iż żaden ze mnie strateg, nawet ja potrafiłam dostrzec, że przegrywa tę bitwę. Jeżeli zamierzał cokolwiek wskórać, należało trzymać emocje na wodzy. Lucyfer wyprostował się na krześle i Jake opuścił pokornie głowę, dając w ten sposób do zrozumienia, że żałuje swego wybuchu.

- Powierzając ci tę misję, nie byłem jiwiadom, iż twoje zaangażowanie ma charakter emocjonalny. Te ostatnie słowa wymówił z wyraźnym wstrętem. -Ależ nie... nie - odparł Jake. - ja doskonale wiedziałem, że będzie to cenna zdobycz, moim cejlem było jedynie powiększenie naszej kolekcji trofeów... - Nie kłam, chłopcze! - ryknął niespodziewanie Lucyfer, aż wszyscy podskoczyli. - Pożądałeś jej^od pierwszego dnia. Nigdy nie zgodziłbym się na twój bezpośredni-udział w eaiej sprawie, gdybym znal rozmiary tej obsesji. Jake spojrzał swemu ojcu prosto w oczy. Na policzku drgał mu mięsień. - Tego właśnie mnie nauczyłeś: aby sięgać po to, czego pragnę. Lucyfer zachichotał bezgłośnie, przybierając nieco łagodniejszy ton. - Pragnąć to nie to samo co potrzebować - powiedział. -Owszem, pragnąłeś kulawego chłopaka i tej smarkuli z Bu-chenwaldu. Ale jeśli chodzi o Bethany... ona jest ci potrzebna, a twoje przywiązanie do niej osłabia cię, wysysa z ciebie siły. Nie mogę patrzeć, jak jedno z mych najsilniejszych dzieci upadla się w podobny sposób. - Zrehabilituję się, ojcze - przyrzekł Jake. - Tak, w istocie - odparł Lucyfer. - Osobiście tego dopilnuję. - Co chcesz, abym zrobił? - Jake pochylił głowę w ukłonie. Lucyfer zacmokał cicho. - Jesteś moim ulubionym synem. O nic się nie martw. -Uśmiechnął się łaskawie. - Tatuś wszystko naprawi. - On nie jest pana synem - przerwałam, nie będąc w stanie się powstrzymać. Moje usta podjęły decyzję z całkowitym pominięciem mego udziału. Co gorsza, mówiły nadal, choć każdą tkanką swego ciała czułam, iż powinnam niezwłocznie zamilknąć. - O ile sobie przypominam, to stworzył go mój Ojciec. .. podobnie zresztą jak i pana. Jake obrócił się na pięcie, posyłając mi mordercze spojrzenie. Lucyfer zaś przekrzywił tylko głowę na bok i przyglądał mi się lekko rozbawionym wzrokiem.

- Rozejrzyj się dobrze, aniołku - polecił. - Świat śmiertelników się rozpada, a ty tkwisz w piekle. Gdzie teraz jest twój ojciec? Dlaczego nie przybywa ci na ratunek? Są dwa wyjścia: albo mu na tobie nie zależy, albo nie jest aż tak potężny, jak ci się wydaje. - Miał dość siły, aby przegnać pana z nieba - odrzekłam bezczelnie. - A jak myślisz, czemu to zrobił? — Posłał mi promienny uśmiech. - Po co zbudował tę podziemną klatkę? Ponieważ boi się mnie. Na ogół nie ma potrzeby zamykania czegoś, co nie jest niebezpieczne. - Skoro jest pan taki groźny, to dlaczego nie wyrwie się pan stąd siłą? - zapytałam wyzywającym tonem. - Nie da się. - Wzruszył ramionami, po czym machnął ręką wokół siebie. - Ale za to mogę stworzyć armię i wysłać ją. Trzeba umieć wykorzystywać furtki, kochanie. - To rzekłszy, zwrócił się ponownie do Jake'a. - Przyznaję, że zaczynam cię rozumieć. Zadziorna, prawda? - Wybacz, ojcze - odparł błagalnie Jake. - Ona nie wie, co mówi. - Ależ nie czuję się urażony — powiedział Lucyfer — niemniej jednak obawiam się, iż nie będziesz mógł jej zatrzymać. W oczach Jake'a mignął strach, mimo to próbował stwarzać wrażenie opanowanego. - Czy to prawda, co mówią twoi bracia... że udało się jej stworzyć życie? - zapytał Lucyfer. -Tak, ale zdarzyło się to przypadkiem i nigdy więcej się nie powtórzy. Dopilnuję tego - naciskał Jake. - Nie słuchasz mnie, chłopcze. Jej obecność wzbudziła nadzieję. Jeśli się pozwoli na podobną rzecz w piekle, wszystko, na co pracowaliśmy, pójdzie z dymem. - Będę ją trzymał pod kluczem. Zrobię, co tylko będzie trzeba. Masz na to moje słowo.

- Ona wręcz ocieka prawością, aż mdło się robi. Czy tylko ja to czuję? Już zdołała zatruć nasz świat współczuciem oraz tą męczącą i niezrozumiałą obsesją na tle mijości do bliźniego. Sam fakt jej pobytu tutaj jest anomalią. - Ale, ojcze, pomyśl o korzyściach. Lucyfer popatrzył na niego z nięclięcią. Widać było, iż podjął już decyzję. - Zgodziłem się na to, abyś ją tu sprowadził. Nigdy nie mówiłem, że będzie mogła zostatć. - Nie możesz mi jej odebrać! - Zabrzrniało to jak fochy rozkapryszonego dziecka. Jake tupnął nawet nogą. Książę ciemności pochylił się, opierając łokcie na kolanach. - Nie ma takiej rzeczy, której nie mógłbym zrobić, skoro tylko tego zapragnę - odparł. — Jesteś zdany na moją łaskę i nie waż się o tym zapominać. Za takie zachowanie powinienem pozbawić cię przywilejów. Na twoje szczęście nie mam ochoty oglądać swojego syna w rynsztoku. — Westchnął głośno. — Instynkt ojcowski mi na to nie pozwala. - Więc odeślesz ją z powrotem? - Jake wydawał się załamany. - Z powrotem? - Lucyfer uniósł brew. - To nie bajka dla grzecznych dzieci, chłopcze. My nie działamy w ten sposób, i kto jak kto, ale ty akurat wiesz to najlepiej. - Pokręcił z niedowierzaniem głową. — Sam zobacz, co ona z tobą zrobiła. Jake obrócił się ku mnie z paniką w oczach. - Wymyśl coś - nakazał bezgłośnie. Stałam, oniemiała, z pustką w głowie i przerażeniem w sercu. Najpierw poucza mnie, aby się nie odzywać, a teraz żąda ode mnie reakcji. Co niby miałam wymyślić? Jednym płynnym ruchem Lucyfer podniósł się z krzesła. - Przykro mi, Arakielu, lecz twój plan okazał się porażką. Wprowadzając ją do Hadesu, musiałeś liczyć się z takim właśnie zakończeniem. Nigdy nie zakochuj się w tym, czego nie możesz zatrzymać. Twój anioł od samego początku skazany był na śmierć. Nagle przyszło mi coś do głowy.

— Nic z tego - wyjąkałam. - Nie da się mnie zabić. To nie tak działa. Wrócę po prostu do nieba. — Nie, moja droga - Lucyfer pokręcił głową. - Gdybyś umarła na ziemi, wówczas rzeczywiście wróciłabyś do nieba. Tutaj to całkiem inna para kaloszy. Ogień piekielny ma wystarczającą moc, aby unicestwić anioła. - A jeśli zgodzi się przejść na naszą stronę? - zapytał desperacko Jake. — Jeśli stanie się jedną z nas? — Mało prawdopodobne — odparł Lucyfer znużonym tonem, przyglądając się swoim paznokciom. Cała ta rozmowa najwyraźniej nudziła go niewymownie. - Ona za nic nie opuści swojej drużyny, to widać. — Daj jej przynajmniej wybór. Westchnąwszy ciężko, Lucyfer zapytał: — Moja droga Bethany, czy zechciałabyś wyrzec się nieba, a następnie walczyć przeciwko niemu u naszego boku? — Nie — odpowiedziałam. - Po tysiąckroć nie. — Zadowolony? — Ojcze. - Jedna z Pierwotnych wystąpiła naprzód. Nie znałam jej. Miała długie do pasa, kruczoczarne, lśniące i kręcone włosy, piękne usta oraz błyszczące orzechowe oczy. Jej twarz przypominała buzię porcelanowej lalki, a skóra była tak biała, jak gdyby nigdy nie widziała słońca. Może rzeczywiście nie widziała, pomyślałam z roztargnieniem. Ciekawiło mnie, dlaczego nie drętwieję ze strachu, nie płaczę, nie próbuję żebrać o łaskę. Miałam wrażenie, że czas się zatrzymał. Sekundy pełzły wolno jedna po drugiej, a moja zdolność do przeżywania emocji zdawała się zupełnie wyłączona, jak gdyby ktoś wyjął wtyczkę z kontaktu. Kobieta mówiła dalej. — Sądzę, że powinniśmy uczynić z niej przykład. — Jak, moja słodka Sorath? - zapytał Lucyfer. — Jeśli mamy zniwelować jej wpływ i przywrócić równowagę sił, należy dać poddanym do zrozumienia, że z nami nie ma żartów - Sorath obróciła swą piękną głowę, by spojrzeć mi w oczy.

— Trzeba ukarać ją publicznie.

Lucyfer zamyślił się, głaskając podbródek. - Ciekawy pomysł. Co proponujecie? - Uśmiechnął się po ojcowsku w kierunku pozostałych demonów. — Pozostawiam wam wybór metody. Z milczącą odrazą obserwowałam, jak Pierwotni zbijają się w ciasną grupkę niczym sępy. Wdali się w cichą dyskusję. Diego i Nash nie przestawali posyłać mi chytrych spojrzeń, podczas gdy Azja miała minę kota, który właśnie się natknął na całą miskę śmietanki. Lucyfer czekał cierpliwie, Jake zaś chodził bez ustanku w tę i z powrotem, wyraźnie zastanawiając się, co jeszcze mógłby powiedzieć. Co chwila otwierał usta, po to by zaraz znów je zamknąć z braku stosownych argumentów. Wreszcie Sorath oderwała się od pozostałych. — Podjęliśmy decyzję — oznajmiła z pełnym satysfakcji uśmiechem. - Jednogłośną? - Lucyfer wydawał się wręcz zawiedziony. - Nie będzie spektakularnej debaty? — Nie, ojcze — odparła. - W takim razie czym prędzej ogłoście werdykt! Zwróciła się ku mnie, a reszta otoczyła ją z obu stron. Jej oczy zalśniły złowrogo, usta rozciągnęły się w uśmiechu zadowolenia. — Spalić ją — powiedziała. Lucyfer klasnął w dłonie. Za moimi plecami Jake wydał z siebie bolesny jęk.

Czuwanie

Stałam, patrząc bezradnie, jak demony kolejno opuszczają magazyn. Teraz, gdy mój los został przypieczętowany, nie zasługiwałam już na dalszą uwagę. Jedynie Azja przystanęła na moment, udając, iż posyła mi całusa na odchodne. - Arakielu, o świcie przekażesz anioła w nasze ręce - rzucił przez ramię Lucyfer. - Masz więc jeszcze kilka godzin, aby się pożegnać. Znaj moje dobre serce. Z pewnością nie doceniałam należycie powagi sytuacji, ponieważ czułam się osobliwie spokojna. Jake usiłował zapewniać mnie o czymś, ale praktycznie go nie słuchałam. - Jesteś w szoku - stwierdził, prowadząc mnie ku krzesłu, na którym siedział wcześniej Lucyfer. — Siadaj. Ja pójdę za ojcem i spróbuję przemówić mu do rozsądku. Wiedziałam, że to bez sensu. Decyzja została podjęta i Jake nie mógł zrobić nic, aby ją cofnąć. Nie chciałam tracić czasu na błagania czy targi. W głowie miałam tylko tę jedną, jedyną myśl: jeśli Lucyfer mówił prawdę (a nie było żadnego powodu, aby w to wątpić), pozostało mi zaledwie parę godzin życia. W żadnym razie nie zamierzałam spędzać ich z Jakiem. To jego egoizm wpędził mnie w tę kabałę. Musiałam znaleźć sposób, aby po raz ostatni odwiedzić Venus Cove i pożegnać się z rodziną oraz Xavierem.

Czułam, że możliwość ujrzenia go ułatwi rrii stawienie czoła temu, co miał przynieść poranek. Ale chciałam wrócić nie tylko ze względu na siebie. Musiałam dać Xavjerowi znać, że powinien żyć dalej normalnie, udzielić mu swego błogosławieństwa, aby mógł znów być szczęśliwy. Oczywiście nie przyznam się mu, co mnie czeka. Za nic nie naraziłabym go na tego rodzaju cierpienie. Pragnęłam, aby pogodził się z faktem, iż nie wrócę już do domu, i przestał mnie Szukać. Podczas pobytń w niebie przekonałam się, że choć lud/źie nigdy tak naprawdę' nie zapominają o stracie ukochanej osoby, to jednak ich^życie biegnie dalej własnym torem, oferując z czasem zupełnie nowe radości. Nie miałam pojęcia, na jakdługo zniknął Jake, ale doszłam do wniosku, że negocjacje z Lucyfereni muszą trochę potrwać. Mimo że dotychczas podróżowałam jedynie podczas snu, leżąc w łóżku w swoim pokoju, poszło mi całkiem łatwo. Głównie dlatego, iż tym razem nie obchodziło mnie, czy ktoś się dowie. Znalazłam Xaviera w jego pokoju, siedział na brzegu łóżka. Był rozkojarzony i nie wyglądał najlepiej z powodu braku snu. Obok niego spoczywała na wpół spakowana torba podróżna. Wzrok miał utkwiony w leżącym na szafce nocnej białym piórze, tym samym, które znalazł na siedzeniu swego samochodu po naszej pierwszej randce. Podniósł je teraz, pogłaskał opuszkami palców i zbliżył do nosa, wciągając zapach deszczu. Następnie wsunął pióro do torby, pomiędzy fałdy wyprasowanej koszulki. Na koniec jednak zmienił zdanie i umieścił je ponownie przy łóżku, na skórzanej okładce Biblii. Uklękłam przed nim i zobaczyłam, że zadrżał na całym ciele, jak gdyby poczuł na sobie przeciąg. Na jego ramionach pojawiła się gęsia skórka, ale on sam się nie poruszył. - Xavier? - Wiedziałam, że nie może mnie usłyszeć, lecz wyraz jego twarzy zmienił się, ustępując miejsca głębokiemu skupieniu. Czyżby wyczuwał moją obecność? Czy domyśli się też, jak bardzo jest ze mną źle? Pochylił się naprzód, jakby chcąc wyłapać ledwo słyszalny dźwięk. Rozważałam próbę nawiązania kontaktu w sposób, w jaki uczyniłam to wcześniej na

plaży, ale z jakiegoś powodu nie wydał mi się odpowiedni. No i nie miałam pewności, czy zdołałabym tego dokonać w obecnym stanie ducha. - Witaj, kochanie — zaczęłam z wahaniem. - Przyszłam się pożegnać. Wydarzyło się coś, co uniemożliwi mi powrót, nie będę też mogła więcej cię odwiedzać. Chciałam zobaczyć się z tobą ostatni raz i prosić, żebyś się o mnie nie martwił. Jesteś taki zmęczony. Nie jedź do Tennessee - nie ma to już sensu. Spróbuj o mnie zapomnieć. Pragnę, abyś przeżył swoje życie najlepiej, jak się da. Musisz teraz skupić się na tym, co przed tobą, i pozwolić odejść przeszłości. Nie oddałabym ani sekundy z czasu, który spędziliśmy razem, ale... - Beth - odezwał się znienacka Xavier, przerywając mi. -Wiem, że tu jesteś. Czuję cię. Co usiłujesz mi powiedzieć? — Odczekał chwilę, po czym dodał: - Czy możesz dać mi znak, tak jak ostatnio? Spoglądał przed siebie z taką nadzieją, że wpadł mi do głowy pewien pomysł. Mogłam przekazać mu wszystko, co chciałam, i to bez słów. Pokój pogrążony był w półmroku. Skupiwszy całą energię, rozsunęłam zasłony. Xavier zamrugał, gdy światło wlało się do środka. - Nieźle, Beth — pochwalił. Przysunęłam się do okna, dmuchając mocno na szybę, aż zaparowała. Potem wyciągnęłam przed siebie niewidzialny palec i narysowałam serce, a w nim litery: X + B. Xavier uśmiechnął się, patrząc na moje dzieło. - Ja też cię kocham — powiedział. — I nigdy nie przestanę. Wówczas łzy popłynęły mi strumieniem, nie potrafiłam ich zatrzymać. Gdybym tylko miała świadomość, że spotkam go w następnym życiu, może łatwiej byłoby mi to znieść. Lecz nic wracałam do nieba. Nie miałam pojęcia, dokąd trafię. Wiedziałam jedynie, iż czeka mnie wieczna nicość. - Musisz przestać mnie kochać — wyjąkałam, szlochając. Ogarnęła mnie potworna, rozdzierająca żałość. - Musisz żyć dalej. Jeżeli tylko istnieje jakiś sposób, abym powróciła po

śmierci, przysięgam, że go znajdę. Lecz chcę wtedy zobaczyć^ że jesteś szczęśliwy i wiedziesz cudowne, wyjątkowe życie. - Tu jesteś! - Podskoczyłam na odgłos tych słów, ale była to jedynie Molly, która właśnie weszła do pokoju,. — Gabriel i Ivy czekają na zewnątrz. Chcą jechać. Co się tak grzebiesz? Xavier zasunął zasłony, aby ukryć mój rysunek. - Idę już - odparł. - Jeszczć sekundkę. Molly się nie poruszyła. - Możemy porozmawiać? Potrzebuję rady. Wciąż czekałam przy i oknie. Xavier obrócil się ku mnie. Widziałam, że nie chce, abym odchodziła. - Jestem trochę zajęty, Molly. Czy to nie może zaczekać? - Zajęty czym? Gapieniem się przed siebie? Nie, to nie może zaczekać. Mnie się tu życie rozpada, a tylko z tobą mogę o tym porozmawiać. - Zdawało mi się, że za mną nie przepadasz. - Trudno — westchnęła Molly. — Ktoś musi mi doradzić. - Chodzi o Gabriela, tak? - Zauważyłam, że Molly również płakała. Na wspomnienie o moim bracie usta jej zadrgały i szybko ukryła twarz w dłoniach. Xavier trafił w sedno. Porozmawiaj z nią, pomyślałam. Molly cię potrzebuje. Ty także będziesz potrzebował przyjaciół. Nie umiałam stwierdzić, czy odebrał moją niemą prośbę czy też widok zalanej łzami Molly poruszył w nim czułą strunę, w każdym razie usiadł, poklepując miejsce obok siebie. - Chodź - westchnął. - Mów, tylko szybko, bo nie mamy dużo czasu. - Nie wiem, co mam robić. Na zdrowy rozum biorąc, moje uczucie do Gabriela to kompletna porażka, ale i tak nie mogę o nim zapomnieć. - Dlaczego? - Bo wiem, jak cudownie byłoby nam razem. Nie rozumiem, dlaczego on tego nie widzi. -Więc nic się dla ciebie nie zmieniło? - zapyta! Xavier. -Nawet teraz, kiedy już wiesz, że on nie jest człowiekiem?

- Zawsze uważałam, że to wyjątkowy facet - odparła Molly z westchnieniem. — No i wyszło na to, że miałam rację. Nie przypomina żadnego z chłopaków, których znam, bo to nie chłopak... tylko cholerny archanioł. - Molly, przecież za tobą ugania się pół miasta. Niedługo kijem się od nich nie opędzisz. - No i co z tego? Żaden z nich nie dorasta Gabrielowi do pięt. Ja nie chcę nikogo innego, a on nie chce mnie. Czasami wydaje mi się, że coś w nim jakby drgnie, a potem znów się zamyka. - W takim razie i ty musisz zacząć robić to samo. Rozumiem, że jest ci ciężko, ale spróbuj pomyśleć o sobie. O tym, czego naprawdę pragniesz. Fakt, że Gabriel nie widzi dla ciebie miejsca w swoim życiu, nie oznacza przecież jeszcze końca świata. -Jak mam znaleźć zastępstwo dla ideału? Nikt mu nigdy nie dorówna, więc dla mnie to właściwie jest koniec świata. Zobaczysz, wyląduję jak panna Kratz z naszej szkoły - jako zasuszona stara panna, która opiekuje się świetlicą i ukradkiem czyta romanse. - Nie sądzę. Do tego trzeba skończyć studia. - Straszna z ciebie świnia! - wykrzyknęła Molly, ocierając oczy i wybuchając śmiechem. Zaraz jednak jej twarz przybrała poważny wyraz. - Myślisz, że uda nam się odnaleźć Beth? - Tak. - Xavier nie mrugnął nawet powieką. - Skąd wiesz? - Stąd, że będę jej szukał aż do skutku. To co, jedziemy wreszcie do tego Tennessee? Nim ruszył za Molly, podszedł do okna i przycisnął dłoń do miejsca, w którym narysowałam serce z naszymi inicjałami. - Jadę po ciebie, Beth — wyszeptał. — Wiem, że czujesz się zagubiona, ale musisz być silna za nas oboje. Pamiętaj, kim jesteś i do czego zostałaś stworzona. Nikt nie zdoła ci tego odebrać, gdziekolwiek byś była. Myślę o tobie bez przerwy, jesteś

przy mnie w każdej sekundzie. Nie wolno ci się poddać, nie teraz. Nie zostanę tu bez ciebie, żeby nie więm co. Skoro niebo nie dato rady nas rozdzielić, to piekło tym bardziej nie ma szans. Trzymaj się. Niedługo się zobaczymy. Wraz z powrotem Jake'a straciłam ostatnią, nikłą nadzieję na ocalenie. Gdy stanął w drzwiach i oparł się o framugę, zobaczyłam, że jest blady jak ściana. W geście niemej frustracji przycisnął zwiniętą w pięść dłoń do skroni. Czekałam, aż ogarnie mnie złość, strach lub choćby rozpacz, ale żadne z tych uczuć nie nadeszło. Być może wynikało to z taktó, iż myśl o tym, że moja egzystencja miałaby dobiec końca, po prostu nie mieściła mi się w głowie. Jakaś część mnie w ogóle nie uważała tego za możliwe. Istniałam od tak dawna, najpierw w niebie jako niematerialny byt, a później na ziemi jako człowiek. Nawet tutaj pozostawałam żyjącą istotą, choć nie umiałabym się już określić. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie, jak to jest nie oddychać, nie czuć, nie tęsknić za bliskimi. Czy naprawdę zniknę rano na zawsze, nie tylko ze świadomości innych, ale również z własnej? Dokąd trafię? Ziemia była dla mnie niedostępna, powrót do nieba niemożliwy, a w piekle mnie nie chciano. Prawdopodobnie odejdę w nicość, tak jakbym nigdy nie żyła. Jednym zwinnym tygrysim skokiem Jake znalazł się przy mnie. - Przypuszczam, że „przepraszam" nie załatwia sprawy - powiedział, spoglądając na mnie z prawdziwym bólem w czarnych jak węgiel oczach. Jeśli cokolwiek mogło zadziałać na jego korzyść, był to ów autentyczny żal. On naprawdę nie chciał, aby mnie to spotkało. - Miałam w tym pewien udział — odparłam martwym głosem. - To nie było dobre miejsce na ujawnianie swoich umiejętności. - Powinienem był przewidzieć, że tak zareagujesz, powinienem był cię ostrzec! - rąbnął pięścią w drewniany słup z taką mocą, że z sufitu spadł na nas deszcz drzazg oraz tumany kurzu. Jake począł otrzepywać je delikatnie z moich włosów. Nie uchyliłam się, ponieważ nie miałam w sobie dość sił, by zareagować. Nie mogłam się ruszyć,

nie pamiętałam jak. - Wygląda na to, że oboje nas zawiódł instynkt - uśmiechnęłam się z wysiłkiem. - Cóż, zdarza się. Do hotelu odwiózł mnie samochód, Jake popędził przed nami na motocyklu. Prowadził jak wariat, kilkakrotnie nieomal przewracając motor. Spodziewałam się, że obmyśla podczas jazdy nową strategię, zamknięty we własnym świecie spisków i intryg. Nie zaprotestowałam, gdy ruszył za mną na górę. Choć to wszystko była jego wina, nie chciałam spędzać tych kilku ostatnich godzin samotnie. W pokoju Hanna czekała na mnie z kolację. Po raz pierwszy nie odsunęłam jedzenia ani nie poprosiłam, aby zostawiła je na później. Pierwszy też raz od początku swego pobytu w Hadesie zwróciłam uwagę na to, co mi podano: kilka kromek cienko pokrojonego żytniego pieczywa, kozi ser, plastry wędzonego łososia ułożone dekoracyjnie wokół krawędzi talerza, oliwki oraz czerwone wino o rubinowym połysku i posmaku śliwek. Żułam powoli, smakując każdy kęs. Pozwalało mi to przywołać wspomnienia czasu spędzonego na ziemi. Ponieważ nie miałam już nigdy doświadczyć podobnego uczucia, pragnęłam, aby trwało jak najdłużej. Hanna wcześniej nie widziała, abym jadła w takim skupieniu, a tym bardziej znosiła bez skargi towarzystwo Jake'a. Patrzyła na mnie z twarzą ściągniętą bólem. Wiedziała, że nie może zrobić nic, by mi pomóc. - Wszystko będzie dobrze, panienko - powiedziała w końcu. - Być może do rana jeszcze coś się zmieni. - Tak — wymamrotałam półprzytomnie. - Rano zawsze wszystko wygląda lepiej. Uczyniła kilka niepewnych kroków w moim kierunku, świadoma faktu, iż Jake obserwuje każdy jej ruch. - Czy mogę jeszcze jakoś się przydać? - Idź, odpocznij, Hanno. O mnie się nie martw. -Ale...

- Słyszałaś, co powiedziała - odezwał się Jake lodowatym tonem. - Posprzątaj to i zostaw nas samych. Kiwnąwszy posłusznie głową, Hanna zebrała prędko naczynia, posyłając mi przez ramię ostatnięjprzepełnione rozpaczą spojrzenie. — Dobranoc, Hanno - zawołałam cicho za nią, gdy wychodziła. - Dziękuję ci. Za wszystko. Po jej odejściu poszłam do łazienki, by umyć twarz i wyszorować zęby. Wszystkie czynności wykonywałam z drobiazgową wręcz starannością. Wydawały się teraz takie inńe. Zwracałam uwagę na strumyki ciepłej wody spływające po mojej skórze, na dotyk czystego bawełnianego ręcznika. Odkrywałam na nowo każdy gest. Dotarło do mnie, że choć w piekle, to jednak byłam wciąż żywa. Pozostałam żyjącą, oddychającą i myślącą istotą. Już nie na długo. Wróciwszy do pokoju, zastałam Jake'a zgarbionego na kanapie, zapatrzonego w przestrzeń z podbródkiem opartym na dłoni. Frak i muszka leżały porzucone na podłodze. Rękawy koszuli podwinięte miał do łokci, jak gdyby szykował się do ciężkiej pracy. W powietrzu unosił się intensywny zapach papierosów. W międzyczasie Jake zdążył nalać sobie sporą szklankę whisky, co najwyraźniej pomogło mu się uspokoić. Na mój widok uniósł butelkę zapraszającym gestem, ale pokręciłam głową. Chciałam zachować jasność myśli. Przeszłam obok niego, poprawiając po drodze poduszki, wysypałam zawartość popielniczki, poprzestawiałam drobiazgi na toaletce. Wreszcie zabrakło rzeczy, którymi mogłabym się zająć. Nie pozostało mi nic innego, jak wczołgać się do wielkiego łoża, zwinąć w kłębek i czekać, aż nadejdzie świt. Było oczywiste, iż żadne z nas tej nocy nie zaśnie. Jake nie próbował ze mną rozmawiać. Siedział nieruchomo niczym posąg, zamknięty we własnym świecie. Objęłam kolana ramionami, przygotowując się na uderzenie fali przerażenia, lecz nic takiego nie nastąpiło. Nie miałam pojęcia, która jest godzina. Przy telefonie stał mały elektroniczny budzik, ale starałam się na niego nie patrzeć. Ostatecznie jednak nie wytrzymałam i zerknęłam: była trzecia czterdzieści pięć. Minuty zdawały się wlec w nieskończoność, ponieważ

gdy spojrzałam ponownie, okazało się, że minęło ich zaledwie kilka. Oboje z Jakiem milczeliśmy, pogrążeni każde w swoich rozważaniach. Bardzo pragnęłam, aby moje ostatnie myśli związane były z Xavierem. Spróbowałam wyobrazić go sobie wiodącego szczęśliwe życie, z piękną żoną oraz piątką dzieci. Fantom zamieszkałby z nimi w domu wypełnionym muzyką i śmiechem. Co niedziela Xavier trenowałby drużynę miejscowej Małej Ligi. Od czasu do czasu wspomniałby mnie, na ogół w samotności. Lecz byłabym dla niego jedynie odległym echem, szkolną miłością, która odcisnęła się na zawsze w jego sercu, choć nigdy nie miała się stać częścią jego przyszłości. - Myślisz o nim, prawda? - Głos Jake'a przeciął moją zadumę niczym nóż. - Nie dziwię się. On nigdy nie zrobiłby nic tak głupiego - przy nim byłaś przynajmniej bezpieczna. Z pewnością pogardzasz mną teraz bardziej niż kiedykolwiek. - Nie chcę spędzić ostatnich godzin życia w gniewie, Jake - odparłam. - Co się stało, to się nie odstanie. Jaki sens miałoby robienie ci wyrzutów? - Obiecuję ci, że to naprawię, Beth — powiedział z mocą. - Nie pozwolę im cię skrzywdzić. - Upór, z jakim odmawiał pogodzenia się z rzeczywistością, stawał się powoli irytujący. - Słuchaj, ja wiem, że na ogół to ty tu rozdajesz karty - odrzekłam. — Ale nawet tobie nie uda się cofnąć czasu. - Moglibyśmy uciec - wymamrotał w odpowiedzi. Był jak w transie, nie przestając desperacko szukać rozwiązania. - Ale wszystkie wyjścia są obstawione. Nawet gdyby udało się nam przechytrzyć strażników, nie uszlibyśmy daleko. Można spróbować przekupić któregoś z nich, żeby wypuścił nas na Pustkowie... Wyłączyłam się. Nie miałam ochoty wysłuchiwać jego fantastycznych pomysłów. Zdecydowanie wolałabym, aby po prostu zamilkł. - Wciąż mamy jeszcze czas - ciągnął tymczasem Jake, mówiąc już do siebie. - Coś wykombinuję.

Krwawe igrzyska Swit zastał nas oboje kompletnie nieprzygotowanych. Dochodzące z korytarza głosy brutalnie przerwały ciszę, wyrywając zarówno mnie, jak i Take'a z odrętwienia. Ze zdziwieniem odnotowałam, że przez całą noc nie zmrużyłam nawet oka. Nadal leżałam skurczona pod kołdrą, z kolanami podciągniętymi pod brodę. Jake zerwał się z kanapy, z furią wpatrując się w drzwi. - Już są - oznajmił złowieszczym tonem. Drzwi się otworzyły, ukazując naszym oczom grupę złożoną z Diega, Azji oraz kilku innych demonów, które kojarzyłam jak przez mgłę. Towarzyszyło im co najmniej czterech zwalistych ochroniarzy. - Co tak skromnie? - warknął Jake. Jego ciemne oczy zalśniły wściekłością. - Wielki Tatko wolał się zabezpieczyć, na wypadek gdybyś zechciał stawiać opór - Diego posłał mu złośliwy uśmieszek, po czym pokazał na'mnie głową. - Brać ją. Wielcy, podobni gorylom mężczyźni wpadli do środka. Zaraz potem poczułam, jak ich ogromne łapy zaciskają się na moich przedramionach i wyciągają mnie z łóżka niczym szmacianą lalkę. Byłam boso, nadal w nocnej koszuli. Zatoczyłam się, podczas gdy oni brutalnie wiązali mi ręce w nadgarstkach sznurem, a następnie powlekli mnie bezceremonialnie przez pokój.

- Nie poniewierajcie nią tak! — Jake postąpił krok w moim kierunku i pozostałe demony rzuciły się na niego. Był to obrzydliwy widok: bracia i siostry zwracający się przeciwko jednemu ze swoich przy pierwszej możliwej okazji. W zamieszaniu zniknął mi z oczu, a ja pogrążyłam się w kakofonii

nienawistnych syków i charkotów. Zaczynałam wreszcie odczuwać prawdziwy lęk - nie mogłam przestać się trząść. - Beth! — usłyszałam przepełniony rozpaczą głos Jake'a. - Nie pozwolę im zrobić ci krzywdy! - Nie uwierzyłam mu, zresztą on sam także już w to nie wierzył. Jego słowom brakowało dawnej pewności. Strażnicy poprowadzili mnie, popychając, przez korytarz i dalej w stronę głównego holu. Reszta ruszyła za nami, wymieniając od niechcenia ploteczki. W pewnym momencie napotkałam wzrok Azji, która puściła do mnie oko. Na dole znikąd pojawił się Tucker z twarzą zastygłą w wyrazie przerażenia. Z jego oczu wyczytałam, iż wie już o wszystkim. Starałam się nie patrzeć na niego, gdy przechodziliśmy obok. Nie chciałam pogarszać sytuacji. - Beth! - krzyknął na widok mijającej go procesji. Skoczył gwałtownie naprzód, próbując się przedrzeć przez stłoczone wokół mnie demony. Nash pstryknął w powietrzu palcami, rozległo się paskudne chrupnięcie i pod Tuckiem ugięły się nogi. Jęknąwszy z bólu, upadł na ziemię przy akompaniamencie trzasku łamanych kości. Wyciągając szyję, obejrzałam się za nim. Byliśmy już przy drzwiach wyjściowych. - Wszystko w porządku, Tuck — zawołałam. - Nic mi nie będzie! - Spojrzałam z furią na Nasha, który jak gdyby nigdy nic szedł dalej obok mnie. — Pomóż mu - poleciłam piskliwie. - On nie ma z tym nic wspólnego. - Podobnie jak ty nie masz tu nic do gadania - odparł na to z uśmiechem. Przed hotelem czekał na nas rząd czarnych terenowych cadillaców. Zostałam wepchnięta do pierwszego z nich na miejsce pomiędzy Azją i Diegiem. Z bliska cuchnęło od nich

papierosowym dymem, wysokoprocentowym alkoholem oraz duszącym zapachem perfum. Osunąwszy się na siedzenie, spróbowałam uspokoić oddech, wmawiając sobie, iż tak naprawdę wcale nie umrę. Coś z pewnością się wydarzy, ktoś przybędzie mi na pomoc. Musi. - Zawieź nas do Dziewiątego Kręgu - polecił Diego kierowcy. - Jedź boczną drogą. -Wyciągniesz kopytka na podwórku samego Wielkiego Tatki - zakomunikowała mi Azja. - to jak co, ale na brak specjalnych względów nie możesz narzekać. Zagryzłam wargi, zachowując milczenie. Skupiłani się na płynnej jeździe samochodu pędzącego po dziurawej nawierzchni tuneli Hadesu. Gnieżdżący się dotychczas w żołądku lęk podpełzł z wolna ku górze, zaciskając lodowate szpony na moim gardle i odcinając dopływ powietrza. Przełknęłam mocno ślinę, postanawiając nie dopuścić do ataku paniki. Za nic nie chciałam sprawiać im tej satysfakcji. Aby dostać się do Dziewiątego Kręgu, należało zjechać głębiej. Gdy samochody się zatrzymały, zobaczyłam, iż znajdujemy się w rozległym prastarym amfiteatrze, ulokowanym przy samym jądrze ziemi. Jego arenę wysypano czerwonym piaskiem. Widownia pękała w szwach, tak jakby cały Hades poproszony został na świadka tego wzniosłego wydarzenia. Lucyfer wraz z pozostałą siódemką Pierwotnych zajmowali miejsca w loży usytuowanej w najwyższym rzędzie, skąd z ożywieniem śledzili wszelkie poczynania, najwyraźniej spodziewając się imponującego spektaklu. Ziemscy służący napełniali ich czary winem i podsuwali półmiski z jedzeniem. Z podwyższenia w centrum areny wystawał drewniany pal, wbity głęboko w ziemię. Wokół niego, na kształt piramidy, ułożono stos z suchych gałęzi oraz słomy. Sięgał on mniej więcej do połowy pala, czyli do miejsca, gdzie, jak naprędce obliczyłam, powinna się znaleźć moja talia. Wbrew moim oczekiwaniom kat nie okazał się zakapturzoną postacią rodem ze średniowiecza, a mężczyzną w służbowym garniturze, tak skromnym, iż mógłby uchodzić za pracownika banku. Jedynie zapadnięte policzki oraz nienaturalnie blade usta budziły nieodwracalne skojarzenia ze śmiercią. Gdy wyciągnął ku mnie pokryte strupami dłonie, skuliłam się przed jego zimnym

dotykiem. Pomimo mizernego wyglądu dysponował ogromną siłą - nie miałam przeciwko niemu szans. Zdjąwszy sznur z moich nadgarstków, związał mi ręce za plecami, przymocowując mnie do pala. Stałam bez ruchu, podczas gdy jeszcze grubsze więzy zaciskały się wokół moich ramion, talii i nóg. Sznury wpijały się w skórę, powodując bolesne otarcia. Ostre gałęzie oraz źdźbła słomy raniły moje bose stopy, lecz nic nie mogłam na to poradzić. Tłum przyglądał się wszystkiemu z rosnącym podnieceniem. Starałam się trzymać wzrok w górze i nie zwracać uwagi na to, co dzieje się z moim ciałem. Nie zdołałam jednak zahamować gonitwy makabrycznych myśli. Ile czasu człowiek musi płonąć, nim umrze? W grę wchodzą godziny czy minuty? Czy płomienie obejmują od razu całe ciało czy też trawią je kawałkami? Czy z bólu stracę przytomność, nim moja skóra zacznie się topić? Rzeczywistą przyczyną śmierci są w takich przypadkach rozległe rany czy może uduszenie? Upewniwszy się, iż zostałam należycie unieruchomiona, kat odstąpił o krok, by ocenić swą pracę. Ktoś z tłumu podał mu zardzewiały kanister z benzyną, którą zaczął polewać stos. Gryzący zapach palił w nozdrza. Serce biło mi tak szybko, że bałam się, iż może wyskoczyć z piersi. Moje usta wypełnił metaliczny posmak paniki, ale nie otworzyłam ich, by krzyczeć czy błagać o litość. Choć w środku cała się trzęsłam, nie pozwoliłam sobie na jawne okazanie przerażenia. - Tak właśnie kończą ci, co służą niewłaściwemu panu. Nieba już nie ma, nie słyszałaś? - Wyszeptał mi ochryple do ucha kat, po czym zeskoczył z podestu. Lucyfer podniósł się z miejsca, na co tłum momentalnie ucichł. Rozejrzał się wokoło, ogarniając wzrokiem każdy, najmniejszy nawet detal. Nie odezwał się, uniósł tylko dłoń, dając tym samym sygnał do rozpoczęcia egzekucji.

Był to zupełnie zwyczajny, wykonany od niechcenia gest, lecz wśród widowni wywołał prawdziwy ryk entuzjazmu. Książę ciemności miał nad nimi władzę absolutną. Ze zgrozą ujrzałam, że pomimo lęku, jaki w nich budził, darzyli go bezgranicznym uwielbieniem. Gdy machnął ręką, prosząc o spokój, w ciągu sekundy wszelkie dźwięki ucichły jak nożem uciął. Pogrążony w głuchym milczeniu tłum obserwował, jak kat zapala zapałkę, unosi ją, po czym z teatralnym rozmachem rzuca w nasiąknięty benzyną stos. Ogień błyskawicznie buchnął ku górze. Widziałam, jak Lucyfer uśmiecha się szeroko ze swego miejsca, podczas gdy Jake rozpaczliwie próbńje się wyrwać trzymającym go demonom. Azja przygryzała wargę, starając się zapanować nad wyraźnym podnieceniem. Płomienie pełzły ku mnie niczym setka rozdziawionych, głodnych ust, w mgnieniu oka pożerających gałęzie i słomę. Zmówiłam naprędce modlitwę do mego Ojca, nie w nadziei na ocalenie, lecz przepraszając za to, iż Go zawiodłam. Później czekałam już tylko, aż ogień dopełni swego dzieła. Nie czułam nic. Czy to możliwe, abym na skutek szoku przeoczyła fakt, że kaźń już się rozpoczęła? Minuty mijały, a sytuacja nie ulegała zmianie. Widziałam szalejące wokół jęzory ognia, lecz... żaden z nich mnie nie dosięgał. Płomienie zdawały się rozdzielać, tworząc po bokach dwie kolumny. Ja pozostawałam nietknięta. Ani jeden włos na mojej głowie nie zajął się ogniem. Odczuwałam jedynie ciepłe mrowienie. Moje ciało powinno było już dawno zacząć odpadać od kości, a tymczasem nie działa mi się najmniejsza krzywda. Jeśli któryś z płomieni zanadto się zbliżył, natychmiast odskakiwał w inną stronę. Wyglądało to tak, jakbym miała na sobie niewidzialną zbroję. W pewnym momencie zdawało mi się, że słyszę śpiew anielskiego chóru. Trwało to zaledwie sekundę, lecz wystarczyło, abym zrozumiała, iż nie jestem sama. Chwilę trwało, nim widownia zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje. Zaraz potem dotychczasowe wiwaty ustąpiły miejsca głośnym wyrazom rozczarowania. Niektórzy wygrażali nawet

pięściami, dając upust swemu niezadowoleniu. W loży VIP-ów Jake zaprzestał szamotaniny, przyglądając mi się z nieukrywanym podziwem. Na twarzy Lucyfera na moment pojawił się wyraz oszołomienia, po czym książę ciemności wstał powoli, błyskając groźnie oczami. Amfiteatr wypełniły ciekawskie szepty. Nie mogłam w to uwierzyć. Czyżby to niebo wzięło mnie wobronę? Ktoś zaczarował płomienie czy też moje własne moce zdołały mnie uchronić? Nie miałam bladego pojęcia, lecz podziękowałam pośpiesznie tej wyższej sile, która zdecydowała o moim ocaleniu. Jedno spojrzenie na minę Lucyfera uświadomiło mi, jak wielkie przeżył upokorzenie. Poprzez moją śmierć miał zamiar zademonstrować ogrom swojej władzy, ja zaś nieświadomie wystrychnęłam go na dudka, i to na oczach tłumu. Ogień zdawał się z wolna dogasać. - Odciąć ją — zakomenderował Lucyfer głosem twardym jak stal. Kat posłusznie wspiął się na podwyższenie i siekierą począł rozrąbywać sznury, tak rozgrzane, że nie sposób było dotknąć ich gołą ręką. Gdy tylko zostałam uwolniona, zeszłam ze stosu bez jednego zadrapania. Natychmiast po tym płomienie na powrót zajęły drewnianą konstrukcję, w mgnieniu oka obracając ją w popiół. - Co tu się, do cholery, dzieje? - Azja skoczyła na równe nogi, wściekła jak nigdy. Obróciła się na pięcie, atakując Jake'a. - Powinna była spalić się na skwarek! Co zrobiłeś?! -Nic... - wydawało mi się, że głos Jake'a zadrżał. - Ja... nie wiem, co się stało. - Kłamiesz! - wrzasnęła Azja. - Cisza. - Lucyfer uniósł upierścienioną dłoń. - Arakiel nie maczał w tym palców. Wygląda na to, że anioł nie powiedział nam o sobie wszystkiego. Ma większą moc, niż sądziliśmy. - Co teraz? — zapytał ktoś. Błękitne, beznamiętne spojrzenie Lucyfera spoczęło na mnie. Tym razem nie odwróciłam wzroku.

- Arakielu - rzekł znudzonym tonem. – Zechciej odprowadzić pannę Church do komnat, gdzie pozostanie do czasu, aż zadecydujemy, co z nią dalej zrobić. „Komnaty" okazały się piekielną wersją skrzydła więziennego, przy którym hotel Ambrozja jawił się istnym rajem. Ochroniarze w pośpiechu wyprowadzili mnie do samochodu i nim się zorientowałam, zostałam brutalnie wepchnięta do celi tak ciasnej, że ledwo zdołałam się w niej zmieścić. Wykuto ją w surowej, spękanej skale. Wejścia strzegły zardzewiałe kraty. Siadając, zdarłam sobie skórę na łokciach, a ból w podkurczonych nogach zaczął dawać mi się we znaki już po pięciu minutach. W lochach panowała absolutna ciemność, lecz dochodziły mnie dziwaczne odgłosy szurających stóp, podzwanianie metalowych rur oraz zduszone okrzyki rozpaczy. W powietrzu unosił się ciężki zapach wilgoci. Gdy tylko ochroniarze odeszli, usłyszałam przy kratach głos Take'a. Ledwo go widziałam, ale w jego tonie dało się wyczuć mieszaninę ulgi i zaskoczenia. - Jak tego dokonałaś? - zapytał cicho. Jego pierścienie stuknęły, gdy zacisnął pałce na żelaznych prętach. - Powiedz prawdę. - To chyba nie byłam ja. - W żadnym razie nie powtarzaj tego głośno - odparł ostro Jake. - To jedyna moneta przetargowa, jaka nam pozostała. - Co masz zamiar zrobić? - Jeszcze nie wiem, ale spróbuję porozmawiać z ojcem. Może uda mi się przekonać go, aby cię wypuścił. Może teraz, kiedy na własne oczy zobaczył, jak bardzo jesteś wyjątkowa, zmieni zdanie. Nie odpowiedziałam. Byłam zbyt wykończona po przeżyciach dnia. - Zostaw to mnie - rzucił Jake na odchodnym. Chwilę później dobiegł mnie odgłos oddalających się kroków. Zostałam sama w ciemnościach.

Klopoty w Tennessee Po odejściu Jake'a został mi tylko jeden sposób na to, by zapomnieć o przykrej rzeczywistości. Wyrzuciłam z głowy wszelkie dręczące mnie myśli i skupiłam się na projekcji. Zacisnąwszy mocno powieki, wypchnęłam swą podświadomość z dala od tego koszmarnego miejsca. Przeskok nastąpił łatwo, jak za naciśnięciem guzika na pilocie od telewizora. Poczułam nagły podmuch wiatru, a potem moje ciało zrobiło się ciężkie jak kamień, który zostawiłam za sobą, unosząc się w górę. Nim rozwiały się ciemności, dobiegł mnie głos, z początku daleki, ale z czasem coraz bardziej wyraźny. Gdzieś pod sobą usłyszałam znajomy warkot silnika, a następnie wyczułam zapach skóry pomieszany z wonią drzewa sandałowego. Rozpoznałabym go wszędzie. Należał do pewnego kabrioletu, chevroleta Bel Air z 1956 roku. Bolesny supeł w moim żołądku natychmiast się rozluźnił, podczas gdy ja sama westchnęłam z ulgą. Znajdowałam się w samochodzie Xaviera. Przybierając z wolna swą widmową postać, zobaczyłam, iż unoszę się tuż nad tylną kanapą, pomiędzy Xavierem i Molly. Odsunąwszy się od siebie tak daleko, jak tylko pozwalała na to ograniczona przestrzeń, wpatrywali się ponurym wzrokiem w migający za oknami krajobraz. Najwyraźniej niedawna poprawa stosunków okazała się jedynie tymczasowa. Ivy i Ga-

briel siedzieli z przodu. Miny obojga jednoznacznie świadczyły o tym, że tocząca się za ich plecami dyskusja nie nalęży do przyjemnych. Rozglądając się baczniej, zauważyłam, iż autostrada, którą pędzimy, ciągnie się przez obce mi tereny. Verrus Cove musiało zostać daleko w tyle. Jak widać, moja rodzini nie marnowała czasu. - Jesteśmy już prawie na miejscu - powiedział Gabriel tonem rodzica upominającego niesforne dzieci. Jego głęboki, dźwięczny głos przypominał brzmieniem potrącane palcami struny gitary. Przeszyło mnie bolesne ukłucie tęsknoty za życiem, jakie wiedliśmy, nim pojawił się Jake i roztrzaskał wszystko na kawałki. - Za chwilę przekroczymy granicę stanu Tennessee. - Dalej nie rozumiem, dlaczego nie mogliśmy polecieć samolotem jak normalni ludzie - burknęła Molly. - Ponieważ mieliśmy do przejechania zaledwie jeden stan - odparła spokojnie Ivy, choć widziałam, że jej cierpliwość jest na wykończeniu. Molly zmieniła pozycję, skutkiem czego jej łokieć przeszedł przez moje żebra. Nie było to miłe uczucie -jak gdyby ktoś wbił mi w bok rozgrzany pręt. Domyśliłam się, że to wina zderzenia sił witalnych płynących z ludzkiego ciała z moją duchową projekcją. Automatycznie usunęłam się na bok. - Uch, wiedziałam, że taka ilość miętówek mi zaszkodzi - jęknęła Molly, masując żołądek. Miała na sobie różowe spodnie od dresu oraz krótką bluzę z kapturem w identycznym kolorze. Kasztanowe loki związała w koński ogon na czubku głowy. Przed nią leżała wsunięta pod siedzenie jaskraworóżowa płócienna torba. Nie zdołałam powstrzymać uśmiechu. Molly z pewnością stwierdziłaby, iż jest ubrana stosownie do okazji. Jej komentarz przeszedł bez echa. Przypuszczalnie nikt nie miał głowy do miętówek w sytuacji, gdy w grę wchodzi demon-porywacz, a w powietrzu wisi apokalipsa. Chevrolet mknął autostradą. Xavier oparł czoło o szybę. Wydawał się podminowany, tak jakby drażniło go to bezczynne siedzenie z tyłu samochodu. Wyjrzałam przez okno, chłonąc wiejskie krajobrazy Georgii. Nie spodziewałam się, że będą aż tak

malownicze. Ziemia zdawała się żyć własnym życiem, a bujne lasy rozciągały się przed nami niczym peleryna. Rosnące gęsto, wysokie, ogni-stoczerwone klony tworzyły cieniste baldachimy ze swych splecionych gałęzi. Wśród aksamitnej zieleni kwitły puszyste mlecze i delikatna, ciemnoróżowa polna koniczyna. Droga usłana była wszędobylskimi gałązkami platanów. Nad naszymi głowami rozpościerało się ogromne, błękitne niebo, przez które sunęła leniwie pojedyncza garstka chmur. Wyglądały niczym lilie płynące swobodnie po czystej tafli jeziora. Tutaj wszystko wydawało się takie proste, a ja poczułam jedność z naturą. Przypomniało mi to o moim dawnym domu w Królestwie Niebieskim. Jakaś cząstka tego miejsca sprawiła, że po raz pierwszy od dawna zatęskniłam za nim. Westchnęłam głośno, na co Xavier, który dotychczas siedział nieruchomo oparty o drzwi, wyprostował się nagle i rzucił Molly poirytowane spojrzenie. - O co znowu chodzi? - zapytała z pretensją, zauważywszy jego wzrok. - Czy mogłabyś tego nie robić? - poprosił Xavier. - Czego nie robić? - Nie chuchać mi w ucho. Molly wydawała się autentycznie urażona. - Za kogo ty mnie masz? Myślisz, że zwariowałam? Nie mam najmniejszej ochoty dmuchać ci w ucho! - Powiedziałem „chuchać". - Ach, rozumiem. Czyli teraz nie wolno mi już nawet oddychać? - Nie o to mi chodziło. - Ale zdajesz sobie sprawę z tego, że się uduszę, jeżeli nie będzie mi wolno oddychać? Xavier pochylił się ku przednim siedzeniom. - Proszę was, dajcie mi poprowadzić - powiedział błagalnym tonem. - Niech kto inny usiądzie z tyłu i pozwoli się zadręczać.

— Przecież nawet się nie odzywam! — zaprotestowała Molly ze złością. — Właśnie się odezwałaś — jęknął Xavier. — Już bylibyśmy na miejscu, gdybyśmy polecieli samolotem. — Pięć minut twojego gadania i pilot lądowałby awaryjnie. — To i tak lepsze niż podróż tym złomem. — Przepraszam bardzo! — Nawet atak na swoją męskość Xavier zniósłby łatwiej. Zawsze okropnie się denerwował, gdy ktoś kpił z jego auta. - To klasyk. — Klasyczna kupa złomu, chciałeś powiedzieć. Nie rozumiem, dlaczego nie wzięliśmy jeepa. Sama się nad tym zastanawiałam. Coś mi mówiło, że to Xavier nalegał, aby jechać jego chevroletem. Może przypominał mu mnie. Spędziliśmy w nim wiele miłych chwil. Być może Xavier zapragnął mieć wspomnienie o nich jak najbliżej siebie, skoro całe swoje dawne życie zmuszony był zostawić daleko z tyłu. W każdym razie nie zamierzał się dzielić tą informacją z Molly. — Od razu widać, jak świetnie się znasz na samochodach - odparł. — Kretyn — wymamrotała Molly pod nosem. — Idiotka. Ivy odwróciła się gwałtownie, piorunując ich wzrokiem. — Czy naprawdę musicie się zachowywać jak dwie przekupki? Dajcie już spokój. Molly zrobiła potulną minę, Xavier natomiast z głośnym westchnieniem powrócił do poprzedniej pozycji. Nastąpiło kilka minut błogiej ciszy, po czym Gabriel zjechał na stację benzynową. Xavier wyskoczył z samochodu, znikając w sklepiku niemal równo z chwilą, gdy mój brat zgasił silnik. Z początku zamierzałam pójść za nim, ale zgadywałam, że wybrał to miejsce tylko dla zabicia czasu, który spędzi wpatrując się ponuro w opakowania gumy do żucia oraz kolorowe magazyny. Molly posłała mu wściekłe spojrzenie, drepcząc pośpiesznie w kierunku toalet. Ruszyłam za swoim rodzeństwem, które podchodziło właśnie do mężczyzny w pobrudzonych

olejem ogrodniczkach. Zaglądał pod maskę zardzewiałego pikapa. Świecąca w umorusanej twarzy para błękitnych oczu błyskała łobuzersko, świadcząc o wesołym usposobieniu. Mężczyzna żul tytoń, a z trzeszczącego radia wydobywały się dźwięki starego przeboju country. -T)zień dobry — zagaiła Ivy. - Piękną tu macie pogodę. -Witam - odparł, odkładając na bok narzędzia. - Fakt, pogoda jak złoto. — Odruchowo wyciągnął rękę na powitanie, lecz zerknąwszy na swoje paznokcie, za którymi tkwiła gruba warstwa smaru, rozmyślił się. Miał łagodne spojrzenie i lekko kpiarski uśmiech. - Co państwa do nas sprowadza? Jego ochrypły głos brzmiał melodyjnie dzięki śpiewnemu akcentowi Południa. Słuchało się go z przyjemnością; pomyślałam nawet, że nigdy przedtem nie słyszałam, aby ktoś mówił w tak miły dla ucha sposób. -Jak panu na imię? - zapytał Gabriel, na co Ivy szturchnęła go nieznacznie w bok. Mój brat miał w zwyczaju bez ogródek przechodzić do rzeczy, co niejednokrotnie kojarzyć się mogło ze zwykłym przesłuchaniem. — Earl — odrzekł mężczyzna, ocierając pot z czoła. — W czym mogę państwu pomóc? - Szukamy Zakonu Maryi Niepokalanej w hrabstwie Fairhope — odparła Ivy. — Słyszał pan o nim? - Tak jest, droga pani. Będzie gdzieś ze sto kilometrów stąd. Xavier, który tymczasem zjawił się zwabiony rozmową, dokonał w myślach szybkich obliczeń, po czym westchnął. — Super — wymruczał pod nosem. — Kolejna godzina jazdy. Ivy uciszyła go spojrzeniem. — Czy można gdzieś w pobliżu zanocować? - Przy autostradzie jest motel - odpowiedział Earl. Popatrzył na elegancki beżowy płaszczyk Ivy, jej wysokie skórzany buty i nienagannie uczesane blond włosy. - Ale raczej mało wykwintny.

— Nic nie szkodzi — odparła skromnie moja siostra. — Może nam pan opowiedzieć coś o samym klasztorze? Earl odchrząknął cicho, odwracając wzrok, co nie umknęło uwadze Gabriela. — Bylibyśmy niezmiernie zobowiązani, gdyby zechciał pan podzielić się z nami swoją wiedzą — rzekł nad wyraz uprzejmym tonem. Jak zwykle w takich przypadkach uzyskał pożądany efekt. — No coś tam wiem, nie powiem, żeby nie — odparł Earl z wahaniem. - Ale nie jestem pewien, czy państwo chcą to usłyszeć. Moje rodzeństwo skwapliwie nadstawiło uszu. — Proszę nam zaufać — zagruchała Ivy, posyłając mężczyźnie uśmiech, od którego wyraźnie zmiękły mu nogi. - Będziemy bardzo wdzięczni za wszelkie informacje. Nie udało się nam zebrać ich zbyt wiele na własną rękę. — To dlatego, że tam od dłuższego czasu wszystko pozamykane na cztery spusty - odrzekł Earl, ponownie ocierając pot z czoła. — Jak to? — Ivy ściągnęła brwi. — Jak się pracuje na stacji benzynowej, to człowiek słyszy różne rzeczy — ciągnął Earl konspiracyjnym tonem. — Tu się mnóstwo ludzi przewija. Ja tam nie lubię podsłuchiwać, ale niekiedy się nie da. Ten klasztor, co to się państwu o niego rozchodzi, to mnie się wydaje, że to niedobre miejsce. Tam się złe rzeczy dzieją. -Dlaczego pan tak sądzi? - zapytał Gabriel z naciskiem, zniżając głos. — Kiedyś to było co innego - odparł Earl. - Ciągle się widywało siostry w miasteczku, a to u kogoś w odwiedzinach, a to w szkółce niedzielnej. Ale gdzieś tak ze dwa miesiące temu mieliśmy tu wyjątkowo paskudną burzę, taką że gorszej w życiu nie widziałem. I potem to już siostry przestały się pokazywać. Mówiły, że jedna z nich od tej burzy zachorowała i nie wolno jej teraz przeszkadzać, więc się zamknęły w tym swoim klasztorze, i tyle je widzieli. Od tamtej pory nikt tam nie zagląda.

- Jak można zachorować od burzy? - zdziwił się Xavier. -Przecież piorun jej nie poraził? - Pewno, że to się kupy nie trzyma - Earl pokręcił ze smutkiem głową. - Ale jak przejeżdżałem tamtędy któregoś wieczora z dostawą, to powiem państwu, że tam nic nie wygląda tak, jak powinno. - Powie nam pan, co pan tam takiego zobaczył? - Po minie Gabriela poznałam, że zna już odpowiedź na to pytanie i że wcale mu się ona nie podoba. - No więc tak - Earl wyglądał na zakłopotanego, tak jakby się obawiał, że pozostali mogliby zwątpić w jego zdrowe zmysły. - Wracałem właśnie do miasteczka i mijając po drodze klasztor, usłyszałem krzyki. Tyle że to nie były ludzkie krzyki. To było wycie jakby dzikiego zwierzęcia. No więc wysiadłem z samochodu, bo pomyślałem, że może trzeba by wezwać szeryfa, i wtedy widzę, że wszystkie okna na ostatnim piętrze są zabite deskami. A na schodkach, tych co prowadzą do frontowych drzwi, pełno było takich rys, jakby od pazurów. Jakby coś bardzo chciało wejść do środka... albo się wydostać. Ivy odwróciła głowę, by spojrzeć na Gabriela. - Powinien był nas ostrzec - rzekła cicho. Zgadłam, że ma na myśli Michała. - Nie jesteśmy należycie przygotowani. -Rzuciła okiem w kierunku Molly, która nakładała właśnie na usta dodatkową warstwę błyszczyku, przeglądając się w oknie samochodu. - Bardzo panią przepraszam, nie chciałem państwa wystraszyć - dodał Earl po namyśle. - Możliwe, że stary głupiec ze mnie, i tyle. - Ależ nie, to bardzo dobrze, że pan nam o tym powiedział - uspokoiła go Ivy. - Przynajmniej wiemy teraz, czego się spodziewać. - Chciałbym zadać panu jeszcze jedno pytanie - powiedział uroczyście Gabriel. - Ta zakonnica, co zachorowała podczas burzy... jak jej na imię?

- Zdaje się, że chodziło o siostrę Mary Clare - odparł Earl równie poważnym tonem. - Wielka szkoda, bo to była naprawdę miła kobieta. Reszta podróży upłynęła we względnym spokoju. Gabriel w milczeniu odszukał drogę do motelu. Nawet ja wiedziałam, że nie da się tak po prostu wpaść do tego klasztoru z bronią w ręku, nie obmyśliwszy wcześniej planu działania. Zarówno dla Ivy, jak i dla Gabriela przyczyna problemu była boleśnie oczywista, jednak na twarzach Molly i Xaviera malowały się same wątpliwości. Motel nazywał się „Słoneczny" i leżał tuż przy zjeździe z autostrady, zbyt daleko od centrum miasta, by przyciągnąć turystów. W rezultacie prezentował się raczej nędznie, w dodatku pilnie wymagał remontu. Parking świecił pustkami, a umieszczony nad wejściem neon zapalał się zaledwie raz na kilka minut, przez resztę czasu emitując jedynie uciążliwe brzęczenie. Brunatne cegły pomalowane zostały na biało, ale wiatr, słońce oraz deszcz zdążyły zrobić swoje i farba straciła kolor, łuszcząc się i obłażąc. W środku wyglądało to niewiele lepiej: wyłożone ciemną boazerią ściany oraz brązowy dywan na podłodze. W kącie ryczał telewizor, a siedząca za kontuarem kobieta malowała paznokcie, chichocząc z nadawanych właśnie powtórek programu Potyczki Jerry'ego Springera. Pojawienie się przybyszy zaskoczyło ją do tego stopnia, że przewróciła buteleczkę z lakierem, lecz szybko odzyskała równowagę i podniosła się, by przywitać gości. Miała na sobie obcisłe sprane dżinsy oraz bluzeczkę na ramiączkach. Jej rude, kręcone włosy przytrzymywała kwiecista przepaska. Z bliska wyglądała na starszą, niż z początku się wydawała. Na krzywo przypiętej plakietce widniało imię Denise. - Czym mogę służyć? - zapytała niepewnie, bez wątpienia sądząc, iż ma do czynienia z ludźmi, którzy chcą zapytać o drogę. Ivy i Gabriel podeszli do niej, przystępując do załatwiania formalności. Dotarło do mnie, że wyglądają niczym para ze

snu, zbyt piękni, by istnieć naprawdę. Należało przyznać, iż cała czwórka dziwnie nie pasowała do

tego miejsca. Trzymali się blisko siebie, tworząc zwartą grupę i jak gdyby odgradzając się od reszty świata. Ze zdumieniem odkryłam, że Xavier zaczyna się zachowywać podobnie do nas. Kiedyś znacznie lepiej się cziił w towarzystwie innych, z łatwością nawiązując kontakt oraz błyskawicznie roztaczając swój urok. Teraz zaś wydawał się pełen dystansu i rezerwy. Od czasu do czasu na jego czole pojawiała się zmarszczka, jak gdyby zaprzątało go coś niewidzialnego. Cała moja rodzina dołożyła wszelkich starań, aby dopasować się strojem do przeciętnych podróżnych - Gabriel i Xavier w ciemnych dżinsach oraz czarnych podkoszulkach, Ivy w swym beżowym płaszczyku. Wszyscy mieli na nosach ciemne okulary, nie chcąc zwracać na siebie zbytniej uwagi. Niestety, odnosiło to dokładnie odwrotny skutek. Recepcjonistka gapiła się na nich w sposób, który sugerował, iż znalazła się nagle w otoczeniu jakichś posępnych gwiazd kina. - Chcielibyśmy prosić o dwa dwuosobowe pokoje z osobnymi łóżkami - powiedział sztywno Gabriel, wręczając kobiecie błyszczącą złotą kartę kredytową. - Tutaj? - zapytała z niedowierzaniem Denise, nim pojęła, że takie zachowanie raczej nie wpływa zachęcająco na gości. Zaśmiała się nerwowo. - Pytam, bo o tej porze roku nie zagląda tu zbyt wiele osób. Państwo w interesach? - Jesteśmy na wycieczce - wyjaśnił szybko Gabriel. - Mamy nadzieję, że uda się nam zobaczyć klasztor Zakonu Maryi Niepokalanej - dodała Ivy. - To gdzieś niedaleko, prawda? Denise skrzywiła się. - Tę ruderę? - spytała pogardliwie. — Ciarki mnie przechodzą na samą myśl, nikt tam od dawna nie zaglądał. Ale to rzeczywiście niedaleko, zaraz za autostradą, przy końcu tej polnej drogi. Stąd nie widać, drzewa zasłaniają. To mówiąc, obrzuciła Ivy zazdrosnym wzrokiem. Spróbowałam sobie wyobrazić, jak to wszystko musi wyglądać z jej

punktu widzenia. Burza złocistych włosów sięgała Ivy aż do pasa, a twarz promieniała pomimo pełnego powagi wyrazu. Przejrzysta skóra oraz perfekcyjne rysy dopełniały obrazu. Była niczym złudzenie, które może rozpłynąć się w powietrzu, jeśłi się podejdzie zbyt blisko. Kiedy Denise zwróciła się do Gabriela, w jej głosie dało się wyczuć leciutką nutę goryczy. - Czy dla siebie i żony życzy pan sobie apartament dla nowożeńców? Z obitej sztuczną skórą sofy doleciało zduszone prychnięcie Molly. Domyśliłam się, iż rozbawiło ją określenie „apartament dla nowożeńców" w odniesieniu do miejsca, które przypominało raczej przydrożną chatę z atmosferą zbliżoną do tej panującej w szopie na narzędzia. - Prawdę mówiąc, to nie jesteśmy... - zaczął Gabriel, lecz w porę spostrzegł niespodziewany błysk nadziei w oku Denise. Ostatnie, co było mu teraz potrzebne, to niewczesne zaloty kolejnej zauroczonej nim kobiety. - Nie jesteśmy zanadto wybredni - dokończył ostrożnie. — Wystarczy zwykły pokój. - A dla was? - zapytała recepcjonistka, wskazując głową na Xaviera i Molly. - Co?! - wykrzyknęła Molly w odpowiedzi. - Za nic nie będę z nim mieszkać w jednym pokoju! Denise popatrzyła ze współczuciem na Xaviera. - Pokłóciliście się? - spytała. - Nic się nie martw, kocha-niutki, to tylko hormony. Przejdzie jej. - Chyba jemu — wtrąciła Molly. - Ma humory jak panienka. - Czy życzą sobie państwo coś jeszcze? - zapytała Denise. - Dodatkowe ręczniki, szampony, dostęp do Internetu? - A ma pani może knebel? — mruknął pod nosem Xavier, rzucając Molly zabójcze spojrzenie. - Och, cóż za dojrzały dowcip - parsknęła zgryźliwie. - Nie będę rozmawiał o dojrzałości z kimś, kto uważa, że Afryka to kraj - odparował Xavier. - Bo to jest kraj - odrzekła z uporem Molly. - Podobnie jak Australia.

- Jaka szkoda, że nigdy nie słyszałaś pojęcia „kontynent". - Przysięgam, jeszcze słowo... - rzuciła ostrzegawczo Ivy. Denise pokręciła głową z niejakim rozbawieniem. - Za żadne skarby nie zgodziłabym się zostać znów nastolatką. Jej próba poprawienia nastrojów wywołała zdziwione spojrzenia całej czwórki. Kobieta odczekała chwilę, licząc na to, iż napięcie w końcu opadnie albo też nastąpi jakakolwiek inna reakcja, w rodzaju rozdrażnienia, znudzenia łub irytacji. Ale oni tylko gapili się na nią pustym wzrokiem, zanadto zaprzątnięci swymi własnymi zmartwieniami, by poświęcić jej odrobinę więcej uwagi. - W każdym razie życzę państwu miłego pobytu - oświadczyła wreszcie słabym głosem. Gabriel obrócił się do niej, by odebrać klucze oraz kartę kredytową, które Denise trzymała w wyciągniętej ręce. Jego palce przypadkowo musnęły dłoń kobiety, a ja z zainteresowaniem obserwowałam reakcję jej ciała. Nachyliła się ku memu bratu, jak gdyby przyciągana jakąś niewidzialną siłą, po czym zakryła sobie dłonią usta. Następnie oparła się bezwładnie o kontuar, tak jakby ta jedna chwila oszołomienia wycieńczyła ją do cna. Uniosła oczy, zatapiając wzrok w jego tęczówkach niczym z płynnego srebra, i zadrżała. Gabriel odsunął kosmyk jasnych włosów opadający mu na czoło. Postąpił krok do tyłu. - Dziękuję - powiedział grzecznie, po czym razem z Ivy, płynącą u jego boku z wdziękiem elfa, spokojnie opuścił recepcję. Xavier i Molly bez słowa wyszli za nimi. Tuż obok motelu znajdowała się restauracja, a jako że był już prawie wieczór, wszyscy zgodnie ruszyli w tym właśnie kierunku. Sala okazała się pusta, jeśli nie liczyć samotnego kierowcy ciężarówki oraz gburowatej kelnerki, która żując gumę, wycierała leniwie blaty stolików. Oboje z zaskoczeniem spojrzeli na wejście, gdy drzwi brzęknęły, a następnie stanął w nich Gabriel wraz z resztą towarzystwa. Kierowca, zbyt zmęczony, by należycie przyjrzeć się nowo przybyłym, nie wykazał zain-

teresowania. Na twarzy kelnerki zaś odmalowało się najpierw osłupienie, a potem ewidentna złość z powodu konieczności obsługiwania aż tylu klientów naraz. Podobnie jak Denise, nie miała tu na ogół zbyt wiele do roboty. Pozwoliłam sobie rozejrzeć się nieco - wnętrze urządzono skromnie, ale było czyste i przytulne. Wzdłuż jednej ze ścian ciągnął się bar, przy którym stały w rządku miękko wyściełane stołki. Na podłodze leżało czarno-białe linoleum, a kanapy obito sztuczną skórą w kolorze czerwonego wina. Nad barem wisiał olbrzymi plakat Elvisa Presleya. Król rock and roiła uśmiechał się do nas z wyższością oraz dzikim błyskiem w oku zza postawionego kołnierza. Przeciwległą ścianę zajmowała gazetka sporządzona z rozmaitych wiadomości na temat Fairhope, wyciętych z lokalnej prasy. Wybrawszy stolik najbardziej oddalony od ciekawskich uszu, cała czwórka usiadła. -No więc powiecie mi wreszcie, o co chodzi? - zapytał natychmiast Xavier. - Michał nie zdradził nam za duzo — westchnęła Ivy. — Brniemy teraz zupełnie na ślepo, tak więc trzeba będzie poważnie się zastanowić. - W tym zakonie coś się znajduje - Gabriel mówił niemal do siebie. - Coś, co mamy odnaleźć. Nie wysyłałby nas taki kawał drogi, gdyby to nie był pewny trop. -Myśli pan, że może chodzić o... - Xavier zawahał się, zniżając głos. - Przejście, o którym nic nie wiedzieliśmy? - Nawet gdyby tak było, to nie da się go otworzyć bez dem... - mój brat urwał w połowie, rozglądając się dyskretnie po opustoszałej restauracji. Kelnerka rozmawiała z koleżanką przez telefon. - Bez demona. Tylko one potrafią tego dokonać. - Ale robimy dzisiaj ten klasztor? - zapytała Molly tonem bohatera filmu szpiegowskiego. Wyraźnie czuła się pomijana i pragnęła mieć swój wkład w rozmowę, choćby nawet niezbyt mądry. Xavier przewrócił oczami, komentując w ten sposób jej dobór słów, ale nie odezwał się. Zgadywałam, że woli uniknąć kolejnego spięcia.

- Pójdziemy tam po zmroku - odparła Ivy. - Lepiej, żeby nasjiie widziano. - Ale w nocy będzie tam chyba strasznie? - Możesz przecież zostać w motelu - odrzekła spokojnie moja siostra. - Aczkolwiek nie wiem, co gorsze. - Czy moglibyśmy trzymać się tematu? - Xavier zaczynał się niecierpliwić. — Nadal nie wiem, o czym mówił ten facet ze stacji benzynowej. - Pochylił się naprzód, opierając łokcie na stole. - O co chodziło z tą burzą? Ivy i Gabriel wymienili spojrzenia. - To chyba nie jest najlepszy moment na tę rozmowę — stwierdziła Ivy, patrząc wymownie na Molly. - Najlepiej będzie, jak oboje zostaniecie dziś w pokoju. Pozwólcie nam to załatwić. - Jeszcze czego - oburzył się Xavier. - Co one tam takiego ukrywają? - O mnie nie musicie się martwić - rzekła Molly rzeczowym tonem, jakiego nigdy wcześniej u niej nie słyszałam. — Widziałam już wystarczająco dużo niesamowitych rzeczy. Dam sobie radę. Gabriel położył dłonie płasko na blacie stołu, mierząc ich oboje pełnym skupienia wzrokiem. - Żadne z was jeszcze nie zetknęło się z czymś takim. - Gabrielu - odparł poważnie Xavier. - Rozumiem, że pan się martwi, ale proszę zrozumieć — wszyscy jesteśmy w to tak samo zamieszani. Zapewniam pana, że mam więcej doświadczenia, niż można się po mnie spodziewać. Musi mi pan zaufać... - zerknął na Molly, po czym niechętnie poprawił - nam zaufać. - Dobrze - odrzekł cicho mój brat. - Burza, wycie, ślady pazurów na schodach... to wszystko prowadzi do jednego wniosku. - Żaden człowiek nie byłby w stanie dokonać takich zniszczeń - dodała ponuro Ivy. - Mowa przecież o siostrach zakonnych, które poświęciły swoje życie służbie innym. Zastanówcie się, co mogłoby je skłonić do tego, by odciąć się od świata? Jaka rzecz byłaby dla nich najgorsza z możliwych?

Molly patrzyła na nią pytającym wzrokiem, ale trybiki w głowie Xaviera ruszyły - prawie je słyszałam. Jego przejrzyste, turkusowe oczy rozszerzyły się, gdy kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsca. - Nie - powiedział. - Poważnie? - Na to wygląda - odparł Gabriel. - W takim razie mieliśmy już z czymś takim do czynienia! - wykrzyknął szeptem Xavier. - Czy nie to właśnie robił Jake w zeszłym roku? Gabriel pokręcił głową. - To było nic w porównaniu z tym. W grę wchodziły jedynie duchy, które wykorzystał do siania zamętu. To coś po stokroć silniejszego... i stokroć bardziej groźnego. - Czy ktoś mógłby mi wytłumaczyć, o co chodzi? - zażądała Molly, mając najwyraźniej dość bycia niezauważaną. Mój brat westchnął ciężko. - Chodzi o opętanie przez diabła. Mam nadzieję, że jesteście na to gotowi. Przy stoliku zapadła przytłaczająca cisza, przerwana dopiero przez ciche postukiwanie ołówka w notes. Kelnerka czekała, aby przyjąć zamówienie. - Co podać? - zapytała. Była ładna, choć trochę nijaka. Miała cienkie blond włosy i zbyt mocny makijaż. Z wyrazu jej twarzy wyczytałam, iż marzy o innym życiu, ciekawszym niż praca w tym zapomnianym przez Boga miejscu, w którym nie miała do roboty nic prócz gapienia się na przejeżdżające autostradą samochody. Moja rodzina jednak nadal trwała w posępnym milczeniu. Zniecierpliwiona kelnerka uniosła brwi. Molly jako pierwsza powróciła do rzeczywistości. - Poproszę kurczaka w panierce i dietetyczną colę - odparła ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy. - I keczup.

Idź, wacpanna, do klasztoru* Byłam zdziwiona, gdy po kolacji Gabriel i Ivy poszli się przebrać, po czym ruszyli prosto do klasztoru, zabierając ze sobą Xaviera i Molly. Dochodziła dziesiąta wieczór, sądziłam więc, iż zechcą odpocząć i zaczekać do rana. Coś jednakże musiało sprawić, że postanowili nie zwlekać ani chwili dłużej. Na zewnątrz panował rześki chłód nocy, niebo rozciągało się nad nami niczym granatowy, usiany gwiazdami koc, do którego przylgnęło kilka drobnych chmurek. Gdyby nie zagrożenie, jakie czaiło się za lasem po drugiej stronie autostrady, odczuwałabym błogi spokój. Powietrze wypełniała muzyka cykad. Delikatny wietrzyk dmuchnął wesoło we włosy Ivy, nim uleciał ku wierzchołkom drzew. Było w tym miejscu coś, jakaś milcząca godność oraz wdzięk dawno minionych czasów. Wokoło unosiła się aura tajemniczości, tak jakby rosnące tu płaczące wierzby skrywały sobie tylko znane sekrety. Gdy przechodzili przez ulicę, wtapiając się w cienie tańczące między drzewami, Molly zadrżała. Owinąwszy się ciaśniej kurtką, instynktownie przysunęła się bliżej Xaviera. On zaś objął ją ramieniem, oferując przyjacielski uścisk. Z ulgą * William Szekspir, Hamlet, przel. Józef Paszkowski, [w:] William Szekspir, Tragedie, VTW, Warszawa 1974.

ujrzałam przebłysk jego dawnej osobowości pod obecną, stale pochmurną powłoką. Wiedziałam, że stres z każdym dniem mocniej odciska na nim swoje piętno, burząc jego zwykłe opanowanie. Częściowo z tego właśnie powodu wiecznie skakali sobie z Molly do oczu. Zrozumiałam, że Xavier pogubił się w tym wszystkim. Jedna część niego postrzegała osobę Molly jako coś łączącego go ze mną oraz z życiem, które kiedyś wspólnie wiedliśmy. Druga nie pozwalała mu przestać zamartwiać się o mnie. W takich chwilach w równym stopniu nienawidził Molly z powodu tamtego seansu spirytystycznego, co siebie winił za to, że nic nie może na to poradzić. - Będzie dobrze - powiedział jej teraz. — Wszystko będzie dobrze. - Jego spojrzenie przybrało nieobecny wyraz, a ja zgadłam, że myśli o mnie. Musiał wierzyć, że to przetrwam, aby samemu się nie poddać. Ja także pragnęłam, aby w to wierzył. To jego wiara utrzymywała mnie przy życiu. Zastanawiałam się, czy nie dać mu w jakiś sposób o sobie znać, ale byłam zbyt zmęczona po ostatnich przejściach. Mogłam jedynie biernie się przyglądać. Las gęstniał coraz bardziej, lecz doskonale wyostrzone zmysły Gabriela pozwoliły mu szybko odnaleźć wiejską drogę, o której wspomniała Denise. Była dość szeroka, aby zdołały się na niej minąć dwa samochody, jednakże ostatnimi czasy raczej zaniedbana - rosnące po obu stronach krzewy zdążyły już się na niej zadomowić. Gałęzie drzew zwieszały się nisko, a warstwa nasiąkniętych wodą liści skutecznie tłumiła kroki. Przebijające z góry promienie księżyca oblewały ścieżkę mlecznoszarym światłem. Srebrzysty sierp znikał co chwila za gęstym sklepieniem z drzew, pogrążając nas w ciemnościach. W tej sytuacji poświata emitowana przez Ivy i Gabriela okazała się niezwykle przydatna. Była bardzo delikatna, niewiele jaśniejsza niż ekran telefonu komórkowego, którym ktoś próbuje poświecić sobie w ciemnym pokoju, ale zdecydowanie lepsza niż nic. W pewnym momencie gdzieś nad naszymi głowami rozległo się huczenie sowy, na co Molly potknęła się, przeklinając pod nosem. Gabriel prawie niezauważalnie zwolnił

kroku, tak aby iść równo z nią. Mimo iż nie odezwał się ani słowem, Molly zrobiła się spokojniejsza. Wkrótce las zaczął rzednąć, a na horyzoncie zamajaczyła sylwetka starego klasztoru. Zakon Maryi Niepokalanej okazał się trzypiętrowym, pomalowanym na biało neogotyckim budynkiem. Iglice wież przyległej do niego kaplicy wznosiły się wysoko ku nocnemu niebu, przypominając patrzącym o wszechogarniającej obecności Pana. Na ścianie każdego z pięter widniał rząd szpiczastych okien, wejścia na teren klasztoru strzegła żelazna brama, a do frontowych drzwi prowadziła żwirowa ścieżka. Staroświecka latarnia oświetlała zarośnięty wysoką trawą ogród, pośrodku którego stał posąg Matki Bożej otoczonej figurami świętych. Najbardziej niepokojący był fakt, że miejsce to wydawało się zupełnie opuszczone - wejście do kaplicy zakryły chwasty, ścieżka zniknęła niemal pod grubą warstwą liści, okna zaś na najwyższym piętrze zostały zabite deskami. - Ciekawe, ile sióstr tu mieszka - mruknął Xavier. Gabriel przymknął oczy. Domyśliłam się, iż odczytuje historię klasztoru i zagląda we wspomnienia zakonnic dotyczące ich życia sprzed ostatnich wydarzeń. Zawsze uważał, aby nie zagłębić się zanadto w prywatne myśli lub odczucia poszczególnych osób - przesuwał się jedynie po ich powierzchni, aby uzyskać konieczne informacje. - W sumie przebywa ich tu dwanaście - rzekł wreszcie. -Włącznie z tą dotkniętą opętaniem. - Skąd pan wie? - zapytała Molly. - Przecież to wygląda tak, jakby w ogóle nikt tu nie mieszkał. - Nie czas teraz na wyjaśnienia - odparła cierpliwie Ivy. -Staniecie się dzisiejszej nocy świadkami wielu rzeczy, których nie będziecie umieli wytłumaczyć. - Najlepiej jest chyba za bardzo się nad tym nie zastanawiać — doradził Xavier. - A jak niby mam to zrobić? - spytała z pretensją Molly. — I tak cały czas odnoszę wrażenie, że tu zaraz ktoś wyskoczy i zawoła „mamy cię!".

- Oni, zdaje się, wkręcają tylko znanych ludzi - wymamrota! Xavier pod nosem. - To mi nie pomaga! — odparia Molly, wyraźnie zdenerwowana. - Dobra - Xavier obrócił się do niej. - W takim razie spróbuję inaczej. Pamiętasz, jak to jest, kiedy się ogląda horror i bohater zawsze wchodzi do tego właśnie pokoju, w którym czai się morderca? - Tak?... — Molly wydawała się zdezorientowana. - Czy zastanawiasz się nad tym, dlaczego ten bohater jest takim kretynem? - Nie, no pewnie, że nie. Przecież to fdm. - Otóż to - rzekł Xavier. - Wyobraź sobie, że to też jest fdm, i po prostu nie zadawaj pytań. Inaczej wszystko sobie niepotrzebnie skomplikujesz. Z początku Molly zamierzała chyba zaprotestować, ale ostatecznie zagryzła wargi i kiwnęła z wahaniem głową. Żelazne wrota rozwarły się z łatwością na rozkaz Gabriela i cała grupa podeszła wolno do głównego wejścia. Dostrzegłam zatroskaną minę Ivy - na drewnianych stopniach widniały głębokie, nierówne bruzdy. Ciągnęły się przez całą długość schodów, skręcając gwałtownie ku jednemu z okien - tak jakby zawleczono kogoś z powrotem do środka po zaciekłej walce. Mój umysł natychmiast skupił się na nieszczęsnej, opętanej zakonnicy, którą demon zmusił do podobnego zachowania. Sadząc po śladach, jej paznokcie musiały zostać zdarte aż do krwi. Zadrżałam na myśl o innych potwornościach, jakie być może spotkały tę kobietę. Rozległy ganek osłonięty był białym daszkiem oraz dekoracyjnymi słupami. Przy stoliku nakrytym do popołudniowej herbaty stały dwa bujane wiklinowe fotele. Herbatnikami zdążyły się zająć owady, a bursztynowy napój w porcelanowych filiżankach pokrył się pleśnią. Na ziemi leżał porzucony różaniec — koraliki rozsypały się, jak gdyby ktoś upuścił je w wielkim pośpiechu. Drzwi również były podrapane. Wyglądało na

to, że próbowano wyrwać je z zawiasów. Xavier z Gabrielem wymienili niepewne spojrzenia. - No to zaczynamy - rzekł z westchnieniem Xavier. Wyciągnął rękę, po czym nacisnął lekko mosiężny guzik dzwonka. Ze środka dobiegły zduszone dźwięki kurantów. Potem na kilka długich minut zaległa cisza. - Nie mogą ignorować nas w nieskończoność. — Ivy skrzyżowała ręce na piersiach. — Zadzwoń jeszcze raz. Xavier posłusznie spełnił jej polecenie, przytrzymując palec nieco dłużej. Tym razem melodia rozległa się głośniej, brzmiąc nieomal złowrogo, tak jakby zwiastować miała rychłe nieszczęście. Gdyby tylko siostry wiedziały, iż na zewnątrz czeka pomoc! Z holu dały się słyszeć jakieś szelesty, lecz drzwi pozostały zamknięte. Moje rodzeństwo mogło w mgnieniu oka roztrzaskać je na kawałki, ale nie byłby to chyba najlepszy sposób na przekonanie wystraszonych zakonnic o naszych przyjaznych zamiarach. - Proszę otworzyć - przemówił Gabriel łagodnym tonem. - Przybyliśmy, aby wam pomóc. - Drzwi uchyliły się odrobinę. Pojawił się w nich fragment twarzy oraz oko, które ostrożnie zlustrowało mego brata. - Mam na imię Gabriel, tutaj oto jest moja siostra, a także nasi przyjaciele - ciągnął spokojnie Gabriel. - Czy mogę spytać, jak siostra się nazywa? - Jestem siostra Faith - odparła zakonnica. - Po co przyszliście? Mówiła cicho, lecz mimo to wyraźnie słyszałam jej przerażenie. Ivy doszła do wniosku, iż nie należy niczego owijać w bawełnę. -Wiemy o siostrze Mary Clare, a także o przyczynie jej choroby - odezwała się głosem, który przepełniało współczucie. - Nie musicie już się ukrywać. Jesteśmy tu po to, aby odesłać z powrotem stworzenie, które przejęło nad nią kontrolę. - Potrafilibyście to zrobić? - W zakonnicę wstąpiła jakby nowa nadzieja, lecz tylko na krótką chwilę. Zaraz na nowo sta-

ła się podejrzliwa. - Przykro mi, ale nie umiem wam wierzyć. Wzywałyśmy już księży i pastorów z całego hrabstwa. Byli bezsilni. W jaki sposób wam ma się to udać? - Musi nam siostra zaufać - odrzekła uroczyście Ivy. - Trochę u nas ostatnio krucho z zaufaniem. - Głos zakonnicy załamał się. - Znamy się na tym — naciskała Ivy. - Posiadamy wiedzę nieosiągalną dla innych. - Skąd mamy mieć pewność, że nie jesteście jednymi z nich? - Rozumiem, że wierzy siostra w Boga — odezwał się Gabriel. -Widziałam takie rzeczy... - siostra Faith zająknęła się, tak jakby nie wiedziała już, w co powinna wierzyć. Zaraz jednak się opamiętała. - Tak, oczywiście, że tak. - Proszę więc uwierzyć, iż On jest tu teraz z nami - rzekł mój brat. - Wiem, że wiara siostry wystawiona została na ciężką próbę, lecz nic nie dzieje się bez przyczyny. Choć pogrążone w mroku, nie poddałyście się. Teraz ujrzycie światło. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą . Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie1. Wpuść nas, siostro. Pozwól, aby Bóg powrócił w progi waszego domu. Jeśli tego nie uczynisz, mrok pochłonie was całkowicie. Molly patrzyła na mego brata z otwartymi ustami. W klasztorze zapadła głucha cisza. A potem, powolutku, drzwi uchyliły się szerzej, by wreszcie stanąć otworem. W progu powitała nas siostra Faith z oczami pełnymi łez. - O niebiosa — wyszeptała. — A więc On o nas nie zapomniał. * Mt 5, 8. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 2003. Siostra Faith okazała się krzepką kobietą około sześćdziesiątki, o jasnej skórze i zaróżowionej 1 Mt 5, 10. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 2003.

twarzy. Wokół jej oczu i ust widniały cienkie zmarszczki, których z pewnością przybyło przez ostatnich kilka miesięcy. Stojąca na niewielkim stoliku lampa oświetlała rozległy hol oraz zakręcające ku górze schody. W powietrzu czuć było stęchlizną. Podczas gdy Gabriel i reszta dokonywali niezbędnych prezentacji, ja postanowiłam obejrzeć czarnobiałe fotografie wiszące na ścianach. Szkło w każdej z ramek było popękane, tak więc na zdjęciach niewiele dało się zobaczyć, zdołałam jednak odgadnąć, iż przedstawiają uroczyste otwarcie klasztoru w roku 1863. Pierwotnie służył on grupie irlandzkich zakonnic, które prowadziły tu przez pół wieku przytułek dla sierot oraz kobiet odrzuconych przez społeczeństwo ze względu na złą reputację. Siostra Faith w milczeniu poprowadziła nas obok bawialni, wyłożonej rzędami materacy — najwyraźniej zakonnice bały się spać na piętrze. Nim rozpoczęliśmy wędrówkę po szerokich schodach, wpadły mi w oko fragmenty ulokowanych na parterze pomieszczeń gospodarczych, skrzydła szpitalnego oraz urządzonej z wiejską prostotą kuchni. Musiało to być niegdyś przepiękne miejsce - przytulne zimą, słoneczne i przewiewne latem. Teraz robiło przygnębiające wrażenie. Kuchenna podłoga zarzucona była kawałkami zniszczonych oraz potłuczonych przyborów i naczyń, tak jakby ktoś rzucał nimi o ściany. W jednym kącie tkwiła sterta połamanych krzeseł, a przy drzwiach spoczywał stos podartych obrusów. Doszłam do wniosku, iż siostry najpewniej próbowały same wypędzić demona. Odwróciłam wzrok od porwanej niemal na strzępy Biblii - poczułam, jak na ten widok coś się we mnie gotuje. Było to osobliwe doświadczenie, oglądać ziemski przybytek w tak dużym stopniu zdewastowany przez diabła. Przez ten budynek przetoczyła się nieokiełznana, potworna siła, wstrząsając nim aż po fundamenty, rozbijając naczynia i przewracając meble. Panowała tu także nieznośna duchota. Nawet w swej widmowej formie

czułam pełznące po skórze gorąco. Molly natychmiast zdarła z siebie kurtkę, lecz pozostali cierpliwie znosili niewygodę. Na drugim piętrze minęliśmy korytarz pełen maleńkich sypialni, obecnie zupełnie pustych, a także wspólne łazienki. Wreszcie zatrzymaliśmy się u stóp kręconych mahoniowych schodków prowadzących na strych, gdzie w zamknięciu przebywała siostra Mary Clare. Siostra Faith zawahała się. - Czy naprawdę zdołacie przywrócić naszą siostrę na łono Boga? — zapytała. - Najpierw musimy ocenić jej stan - odparł Gabriel. - Zrobimy, co w naszej mocy. Ivy dotknęła delikatnie jej ramienia. - Zaprowadzi nas siostra do niej? Zakonnica zerknęła niepewnie na Xaviera i Molly. - Wszystkich? - zapytała cicho. - Jesteście tego pewni? Gabriel uśmiechnął się z wysiłkiem. - Oni już dużo widzieli. Na szczycie schodów znajdowały się tylko jedne drzwi. Nawet jako bezcielesna zjawa wyczułam pulsujące za nimi zło. Było niczym fizyczna siła próbująca odepchnąć Ivy i Gabriela. Poza wszechobecną wonią pleśni spod drzwi dolatywał jeszcze inny zapach - smród gnijących owoców, w których poszarzałym miąższu żerują robaki. Xavier odruchowo się wzdrygnął, Molly natomiast zaczęła kaszleć, zakrywając nos. Żadne z mego rodzeństwa nie zareagowało. Stali obok siebie, ramię w ramię, w całkowitym skupieniu. - Przepraszam za ten zapach - odezwała się siostra Faith. — Niestety, odświeżacz powietrza niewiele daje. Miniaturowy korytarzyk oświetlała zaledwie jedna świeczka. Wosk spływał z niej po srebrnym lichtarzu na zabytkową komodę. Siostra Faith zanurzyła rękę w przepastnej kieszeni, wydobywając z niej stary mosiężny klucz. Z pokoju dobiegły nas zduszone odgłosy uderzeń, świszczący oddech, a następnie stukot krzesła ciągniętego po drewnianych deskach podłogi. Zaraz potem rozległo się

donośne zgrzytnięcie zębami i trzask podobny do tego, jaki wydaje łamana kość. Zakonnica przeżegnała się, spoglądając z rozpaczą na Gabriela. - A co, jeśli nie zdołacie jej pomóc? - wyszeptała. - Co, jeśli nawet wysłannikom samego Boga nie uda się zwyciężyć? - Jego posłańcy zawsze zwyciężają — odparła spokojnie Ivy. Wyjęła z kieszeni czarną gumkę do włosów, po czym metodycznie ściągnęła swe złote loki w koński ogon. Była to prosta czynność, ale ja wiedziałam, iż moja siostra przygotowuje się w ten sposób do krwawej potyczki. - Tyle tu zła - twarz siostry Faith wykrzywił grymas bólu. - Żywego, namacalnego zła. Nie chciałabym być odpowiedzialna za waszą śmierć... - Nikt dziś nie zginie - zapewnił ją Gabriel. - Nie na naszej zmianie. - Skąd mogę mieć pewność? - Siostra pokręciła ze smutkiem głową. - Za dużo widziałam... nie umiem zaufać... nie wiem, jak mam... Ku memu zdziwieniu Xavier postąpił krok naprzód. - Z całym szacunkiem, proszę siostry, ale nie ma czasu do stracenia. - Mówił łagodnie, acz stanowczo. - Macie tu demona, który wyniszcza jedną z waszych zakonnic, a świat stoi u progu apokalipsy. Ci dwoje tutaj zrobią wszystko, aby wam pomóc, lecz musi im siostra pozwolić działać. - Jego wzrok stał się na chwilę nieobecny, jak gdyby Xavier wspominał coś, co wydarzyło się dawno temu. Zaraz jednak wrócił do teraźniejszości, kładąc dłoń na ramieniu siostry Faith. - Niektóre rzeczy pozostają poza ludzkim pojmowaniem. Gdyby tylko pozwoliła na to moja pozbawiona ciała postać, rozpłakałabym się. Rozpoznałam to zdanie - były to moje własne słowa. Wymówiłam je w ów pamiętny wieczór na plaży, kiedy to zdecydowałam się postawić swój los na jedną kartę i skoczyłam z klifu, tuż nad ziemią rozkładając skrzydła, co równało się odkryciu mej prawdziwej tożsamości. Gdy już przekonałam Xaviera, iż nie był świadkiem wyszukanego żartu, zaczął zadawać mnóstwo pytań. Chciał wiedzieć,

w jakim celu przybyłam z nieba i czy Bóg naprawdę istnieje. Powiedziałam mu wtedy: „Niektóre rzeczy pozostają poza ludzkim pojmowaniem". Nie zapomniał tego. Ja także pamiętałam tę noc, jakby to było wczoraj. Przymknęłam oczy i wszystko powróciło niczym spieniona fala przypływu. Zobaczyłam grupę nastolatków stłoczoną wokół trzaskającego wesoło ognia, sypiącego klejnotami iskier tonących w nadmorskim piasku. Poczułam intensywny zapach oceanu, a pod palcami materiał bladoniebieskiej bluzy Xaviera. Sylwetki czarnych klifów odcinały się na tle purpurowofioletowego nieba niczym gigantyczne puzzle. Niezwykle dokładnie pamiętałam moment, w którym przechyliłam się w przód, ignorując grawitację. To wówczas zaczęło się moje nowe życie. Xavier zaprosił mnie do swego świata, a ja wreszcie przestałam być dzieckiem przyciskającym nos db szyby, obserwującym coś, czego częścią nigdy się nie stanie. Ogarnęła mnie rozdzierająca tęsknota. Sądziliśmy, że stawienie czoła Gabrielowi i Ivy po tym, jak zdradziłam Xavierowi nasz sekret, to prawdziwe wyzwanie. Gdybyśmy tylko wiedzieli, co jeszcze nas czeka!... Chrobot obracającego się w zamku klucza przywrócił mnie do rzeczywistości. Słowa Xaviera przekonały siostrę Faith do ujawnienia, co kryje się za zamkniętymi drzwiami. Wszyscy wstrzymali oddech, gdy smród gnijących owoców przybrał na sile, zaś powietrze przeciął wściekły warkot. Wydawało się, iż czas stanął w miejscu, a drzwi otwierają się w zwolnionym tempie. Pokój prezentował się raczej zwyczajnie - skromnie umeblowany i nieco tylko większy od malutkich sypialni sióstr. Jednakże to, co czekało na nas przyczajone w kącie, z pewnością nie należało do zwyczajnych istot.

Słowo, które ciałem się stało

Z początku wyglądało na normalną kobietę, spiętą i nieufną wobec obcych, którzy stanęli w progu, ale jednak kobietę. Miała na sobie sięgającą kolan bawełnianą koszulę nocną, która mogłaby wydawać się całkiem ładna, gdyby nie była podarta, umazana sadzą oraz poplamiona krwią. Długie czarne włosy tworzyły splątaną masę opadającą jej do ramion, ona sama zaś kucała obok kominka, wygarniając z niego garściami popiół, który rozrzucała po gołych deskach podłogi. Na jej kolanach widniały liczne rozcięcia i otarcia, tak jakby siłą przeciągnięto ją po czymś szorstkim. Gdybym faktycznie była tam obecna, w pierwszym odruchu skoczyłabym ku niej, aby pomóc jej wstać i ją pocieszyć. Zamiast tego popatrzyłam na Ivy i Gabriela, lecz żadne z nich się nie poruszyło. Spojrzawszy w utkwione w nas źrenice, zrozumiałam dlaczego. Te oczy nie należały już do siostry Mary Clare. Pozostali także to dostrzegli. Molly wydała z siebie zduszony okrzyk, chowając się za Xaviera, na którego twarzy odbijała się cała karuzela uczuć. Litość ustępowała miejsca niedowierzaniu, zamieniając się następnie w obrzydzenie, po to by ponownie przerodzić się we współczucie, a wszystko to w ciągu kilku sekund. Nigdy przedtem nie mial do czynienia z podobną sytuacją, dlatego też nie wiedział, jak powinien zareagować.

Młoda zakonnica, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat, przykucnęła przy ścianie, przypominając wyglądem raczej zwierzę niż człowieka. Jej twarz wykrzywiał groteskowy grymas, oczy były wielkie, czarne i wpatrywały się w nas nieruchomo. Usta miała spękane i opuchnięte, a wargi w kilku miejscach przegryzione do żywego mięsa. Na jej rękach i nogach widniały powycinane w skórze zawiłe symbole. Pomieszczenie było całkowicie zdemolowane. Materac oraz pościel zostały porwane na strzępy, po podłodze i suficie ciągnęły się długie rysy. Ściany zapisane były wyrazami w starożytnym języku, którego nie umiałam odczytać. Zastanowiło mnie, w jaki sposób udało jej się pomazać ściany kawą, nim pojęłam, iż nie jest to kawa, lecz krew. Demon przekrzywił głowę na bok niczym zaciekawiony pies, przesuwając spojrzeniem po gościach. Zaległa długa i głęboka cisza, aż stworzenie ponownie warknęło, obnażając zęby. Jego głowa poczęła błyskawicznie obracać się we wszystkie strony, szukając drogi ucieczki. Ivy i Gabriel ruszyli razem, odsuwając pozostałych za siebie i wkraczając do pokoju. Oczy demona rozszerzyły się, po czym splunął z wściekłością. Ślina miała kolor krwi, płynącej z przegryzionego języka. Zauważyłam, że stworzenie nie potrzebuje mrugać powiekami, potrafiło też skupiać wzrok z makabryczną precyzją. Moje rodzeństwo wzięło się za ręce, na co diabeł wrzasnął, jak gdyby już ten jeden gest sprawił mu ogromny ból. - Twój czas na tej ziemi dobiegł końca. - Gabriel utkwi! w nim stalowe spojrzenie, przemawiając władczym tonem. Demon milczał przez chwilę, po czym wreszcie zrozumiał. Jego twarz rozciągnęła się w odrażającym uśmiechu, a ja zobaczyłam, że zęby siostry Mary Clare zostały starte na nierówne pieńki. - No i cóż mi zrobicie? - zadrwił piskliwym, skrzypiącym głosem. - Pokonacie mnie wodą święconą i krucyfiksami? Ivy wzruszyła ramionami. - Naprawdę sądzisz, że potrzebne nam są do tego jakiekolwiek akcesoria? - zapytała łagodnie. - Żyje w nas Duch Świę-

ty. Wkrótce wypełni to pomieszczenie. Zostaniesz strącony na powrót w otchłań, z której wypełzłeś. Jeżeli demon odczuwał niepokój, nie dał tego po sobie poznać. Sprytnie zmienił temat. - Wiem, kim jesteście. Jedno z was znajduje się w naszym posiadaniu. Ta mała... Mięśnie na policzkach Xaviera zadrgały niebezpiecznie, ale Molly w porę chwyciła go za ramię. Z wysiłkiem odwrócił głowę. „On zna nasze słabości", mamrotał do siebie, powtarzając to niczym mantrę. „Igra z naszymi słabościami". Choć nie miał nigdy wcześniej do czynienia z opętaniem, wystarczająco dużo wyniósł ze szkółki niedzielnej, by pamiętać, jak działa szatan. - Zabawnie się składa - rzekł Gabriel. - Bo to o tym właśnie chcielibyśmy z tobą porozmawiać. - Masz mnie za donosiciela? - syknął demon. - Ależ zostaniesz nim - odparła uprzejmie Ivy. Stworzenie zerknęło ponad jej ramieniem, jego oczy rozbłysły. Raptowny podmuch wiatru uniósł Xaviera w powietrze i rzucił nim o ścianę. Osunął się po niej, po czym, ku memu przerażeniu, niewidzialna siła poczęła ciągnąć go po podłodze. - Przestań! - krzyknęła Molly, wyciągając ku niemu ręce. - Molly, nie! - ryknął Xavier, zaciskając zęby, gdy demon cisnął nim o stalową ramę łóżka. - Zostań tam, gdzie jesteś. - Zabawimy się? - zadrwił demon, obserwując szarpiącego się Xaviera. - Dość. - Gabriel wysunął przed siebie dłoń. Diabeł zasko-wyczał, zwijając się z bólu. Nie było wątpliwości, kto zwycięża w tym pojedynku. - Nie interesują nas twoje gierki - ciągnął złowieszczo mój brat. - Chcemy znaleźć portal. - Powariowaliście? - warknął demon. - Zycie wam niemiłe? - Musimy odzyskać naszą siostrę - rzekła Ivy. — A ty nam w tym pomożesz. - Spróbuj mnie zmusić! - parsknęło wściekle stworzenie. -Skoro nalegasz... - Rozległ się cichy syk, podobny do tego, jaki wydają zimne ognie, i z palców Ivy popłynęły stru-

mienie białego światła. Poruszyła dłońmi, a świetliste strugi zaczęły wnikać w ciało diabła, rażąc go niczym wyładowania elektryczne. Demon zawył dziko, chwytając się za pierś. - Przestań! - krzyczał. - Przestań! Przestań! - Powiesz nam to, co chcemy wiedzieć? - zapytała Ivy. Pokręciła dłonią, przez co promienie wwierciły się głębiej, a demon wrzasnął jeszcze głośniej. Moja siostra dobrze wiedziała, co robi. Święty ogień parzył go, nie czyniąc jednocześnie najmniejszej krzywdy siostrze Mary Clare. - Tak - wycharczał. - Powiem! Przestań! Ivy zwinęła dłoń w pięść i światło zniknęło. Demon upadł wyczerpany na podłogę. - Łatwo je przekonać, prawda? - mruknął Gabriel. - Żadnego poczucia lojalności — potwierdziła wzgardliwie moja siostra, omiatając stworzćnie groźnym wzrokiem. - Gdzie znajduje się najbliższy portal? - zapytała stanowczo. - To nie ma żadnego znaczenia — wychrypiał demon. — I tak się przez niego nie przedostaniecie. - Odpowiedz na pytanie - zażądał Gabriel. — Jak się tu dostałeś? -Dlaczego po prostu nie odeślecie mnie z powrotem? - Diabeł próbował grać na zwłokę. - Przecież po to tu przyszliście, czyż nie? Pozwolicie mi żerować na tej nieszczęsnej dziewczynie tylko po to, żeby dopiąć swego? - Zacmokał z rozczarowaniem. Ładne z was anioły. Gabriel bardzo powoli uczynił w powietrzu znak krzyża świętego, a skończywszy, pochwycił coś w dłoń. Następnie wziął zamach i cisnął tym w demona. Mimo iż niewidzialny, przedmiot uderzył z olbrzymią siłą. Stworzenie wydało z siebie głośny skowyt, tocząc pianę z ust. - Jest w stanie Alabama miasteczko o nazwie Broken Hill - wydyszało. - Mieści się tam mała stacja kolejowa. Wiele lat temu doszło na niej do katastrofy, pociąg się wykoleił i zginęło sześćdziesiąt osób. To tam znajdziecie najbliższy portal.

- A przypadkiem nie w Venus Cove? - warknął Xavier. -Jake wywiózł przez niego Beth. - Potężne demony potrafią same tworzyć tymczasowe portale - odparł Gabriel. - Tamten zniknął zaraz po tym, jak spełnił swoją funkcję. Xavier rzucił okiem na leżącego demona. - Ale skąd mamy wiedzieć, czy on mówi prawdę? - Jeżeli w Broken Hill faktycznie doszło do katastrofy, to jest to możliwe - odezwała się Ivy. Dramatyczne wydarzenia, które są źródłem przelewu niewinnej krwi, mogą doprowadzić do powstania portalu. - Zawahała się. - Mimo to nie należy bez zastrzeżeń wierzyć diabłu. Gabrielu, czy mógłbyś zajrzeć do jego umysłu i sprawdzić, czy nie kłamie? Na twarzy Gabriela pojawiła się odraza. Wspominał mi kiedyś, iż świadomość tych istot jest niezwykle gęsta i przypomina swoją konsystencją smołę. To dlatego egzorcyzmy są tak wyczerpujące dla dotkniętego opętaniem człowieka. Gdy tego rodzaju substancja dostanie się do ludzkiego mózgu, bardzo trudno jej się pozbyć. Przykleja się do jego wnętrza, zarażając i rozprzestrzeniając się niczym pleśń, aż całkowicie przejmie kontrolę nad człowiekiem. Niektórzy nie wychodzą żywi z takiej próby. To jakby rozdzielanie dwóch dusz, z których jedna gwałtownie się broni. Proces ten przypomina krwawe zawody w przeciąganiu liny, w których stawką jest ludzkie życie. Zdawałam sobie sprawę z faktu, że gdy tylko moje rodzeństwo uzyska potrzebne informacje, zacznie się nieuniknione wypędzanie demona z siostry Mary Clare. Nie chciałam na to patrzeć, a mimo to nie umiałam odwrócić wzroku. Gabriel przymknął powieki. Stworzenie przycisnęło pięści do skroni niczym w nagłym ataku migreny. W kilka sekund później mój brat otworzył z obrzydzeniem oczy. - Mówi prawdę - oznajmił. - Skoro więc mamy już portal, to znaczy, że odzyskamy Beth? - upewnił się Xavier.

- To nie takie proste - zachichotał demon. - Nigdy nie zdołacie przez niego przejść. - Znajdzie się jakiś sposób - odparła ze spokojem Ivy. - A pewnie - szydził dalej diabeł. - Ale na waszym miejscu nie próbowałbym oszukiwać. Może się okazać, że w drugą stronę nie pójdzie tak łatwo. — Nie mamy w zwyczaju uciekać się do oszustwa — rzekł Gabriel. — Zawsze pozostaje jeszcze handel wymienny — rzucił demon, unosząc kąciki ust w złośliwym uśmiechu i kierując swe puste, czarne źrenice na Xaviera. - Jego zaproponujcie. A ty byś na to poszedł, prawda, chłoptasiu? Widać to po tobie. Poświęciłbyś samego siebie, byleby ją ratować. Wysoka cena za coś, co nie jest nawet człowiekiem. Skąd wiesz, czy ona ma w ogóle duszę? Nie różni się niczym ode mnie - no, może poza tym, że pracuje dla konkurencyjnej firmy. — Radziłbym ci stulić dziób. — Xavier odgarnął z oczu orzechową grzywkę. Na jego palcu błysnęła srebrna obrączka. W swojej czarnej koszulce i dżinsach nie wyglądał może na istotę nadprzyrodzoną, jak mój brat czy siostra, ale był wysoki, silny i maksymalnie wkurzony. Widziałam, że z ochotą starłby ten szyderczy uśmieszek z diabelskiej twarzy, ale wiedziałam też, iż za nic nie uderzyłby kobiety, nawet opętanej. - Trafiłem w czułe miejsce, co? - zagruchał demon. Bałam się, że Xavier nie wytrzyma, ale on nagle się rozluźnił, po czym, oparłszy się plecami o ścianę, zlustrował stworzenie chłodnym wzrokiem. — Szkoda mi ciebie - powiedział wolno. - Nie masz pojęcia, jakie to uczucie być kochanym, potrzebnym komuś. Ale w jednym przyznam ci rację: Beth nie jest człowiekiem. Ludzie wciąż muszą wałczyć o to, by zachować czyste sumienie. Każdy dzień to dla nich nowa bitwa o dokonywanie właściwych wyborów. Gdybyś znał Beth, wiedziałbyś, że ona nie ma duszy — ona jest duszą. Jej dusza określa ją w stopniu, jakiego nigdy nie zdoła osiągnąć żadna ludzka istota. Nie zrozumiesz tego, ponieważ

poznałeś jedynie pustkę oraz nienawiść. Ale w ostatecznym rozrachunku zwycięży coś innego — przekonasz się. - Wyjątkowo pewny siebie jesteś, jak na człowieka - wycedził diabeł. - Skąd wiesz, czy los nie wystawi twojej duszy na próbę, po której stanie się ona równie czarna i okrutna jak moja? - Och, nie sądzę, aby do tego doszło - rzekła z uśmiechem Ivy. — Jego dusza została już oznaczona jako jedna z naszych. Na Xaviera czeka w niebie fotel podpisany jego nazwiskiem. - A teraz, jeśli pozwolisz - włączył się gładko mój brat. — Skończmy wreszcie z tymi uprzejmościami. Demon zdawał się przeczuwać, co go czeka. Skoczył do przodu, wyginając grzbiet niczym kot i sycząc wściekle. Molly, która nadal stała w progu, wtuliła głowę w ramiona, najwyraźniej spodziewając się ataku furii oraz rzucania przedmiotami. - Czy to teraz zacznie pan recytować po łacinie? - zapytała drżącym głosem. Gabriel zerknął na nią przelotnie. - Schowaj się pod łóżkiem, Molly. Nie musisz na to patrzeć. - Nie, ja wiem, jak to wygląda - pokręciła głową Molly. -Widziałam Egzorcystę. Mój brat roześmiał się głucho. - To niezupełnie to samo - odparł. - Ludzie potrzebują rytuałów i modlitw, by odesłać demona do piekła. My działamy inaczej. Wyciągnął rękę. Ivy splotła palce swej delikatnej dłoni z jego palcami. Oboje w tym samym momencie rozpostarli skrzydła, wypełniając nimi całą szerokość pokoju i rzucając długie cienie na ściany. Pozostali w niemym podziwie obserwowali, jak z białych piór zaczyna bić oślepiająca światłość, spowijając moje rodzeństwo lśniącą chmurą. Ich ciała poczęły emitować delikatny, jednostajny dźwięk i wibrować, unosząc się lekko nad ziemią. I wówczas Gabriel przemówił.

— W imię Chrystusa, Pana naszego, oraz wszystkiego, co święte, nakazuję ci odejść. Zwróć to ciało Bogu, a sam przepadnij w ognistej pieczarze, gdzie twoje miejsce. Stworzenie zaczęło rzucać głową na boki niczym w transie. Obłok przytłumionego, złocistego światła sunął z wolna ku niemu, piękny dla ludzkiego oka, acz śmiertelny dla każdego wysłannika piekieł. Demon próbował umknąć, ale światło zatrzymało go w miejscu, działając jak pole siłowe. Diabeł walczył z nim, miotając się wściekle, jednak bez rezultatu. Złota poświata dosięgła go już niemal, gdy rzucił się na podłogę. Blask otoczył go, opadając w dół jak gęsta mgła, a z nosa siostry Mary Clare buchnął dym, rozległ się także skwierczący odgłos mięsa przypalanego na ruszcie. Usta Molly rozwarły się w przerażeniu, ona sama zaś cofnęła się, zasłaniając uszy przed potwornymi wrzaskami demona. Xavier zbladł, po czym przełknął głośno ślinę, przyglądając się całej scenie z twarzą ściągniętą bólem. Leżące na ziemi ciało wygięło się w łuk, targane gwałtownymi konwulsjami. Na brzuchu siostry pojawiła się wypukłość, która posuwała się ku górze, wędrując przez jej klatkę piersiową i przypominając kształtem ohydną, guzowatą narośl. Gdy wśród pomruków i stęknięć dał się słyszeć trzask łamanego żebra, Xavier zamknął oczy. Wybrzuszenie zniekształciło groteskowo szyję zakonnicy, po czym nagle jej usta otworzyły się, a z gardła dobiegł zdławiony gulgot. Ivy i Gabriel wzmogli wysiłki, koncentrując swą moc na tym jednym punkcie, i wkrótce lepka, czarna substancja wypłynęła parującym strumieniem, bezwładna niczym martwa ryba. Ivy puściła rękę brata i wyczerpana padła na kolana, Gabriel zaś ukląkł przy ciele kobiety. Uwolniona od trującej istoty, która trzymała ją w swych szponach, siostra Mary Clare w niczym nie przypominała siebie sprzed kilku chwil. Z jej twarzy zniknęła nienawiść, zastąpiona wyrazem ulgi pomimo oczywistego cierpienia. Skórę nadal pokrytą miała zadrapaniami i sińcami, lecz gdy uniosła na moment powieki, mignęła pod nimi para jasnobłękitnych tęczówek. Dziewczyna westchnęła z wdzięcznością, lecz potem jej głowa opadła na bok. Zaniepokojony Gabriel nachylił się ku niej, szukając pulsu.

Spojrzał na Ivy. — Nie jest dobrze. Moja siostra popłynęła ku niemu i razem zajęli się Mary Clare. Gabriel leczył fizyczne rany, podczas gdy Ivy sięgała głębiej, usiłując dotknąć duszy zakonnicy, po to by przywrócić ją do zdrowia oraz w ręce Boga. Nie byłam w stanie sobie nawet wyobrazić, jak musi wyglądać dusza w ciele, w którym przez tyle tygodni przebywał demon. Najpewniej zostały z niej jedynie strzępy. Jeśli jednak ktokolwiek mógł w tej sytuacji pomóc, był to właśnie serafin. Patrzyłam, jak pod palcami Gabriela znikają sińce oraz opuchlizna. Przesunął nimi po wargach dziewczyny, a rany po ugryzieniach zasklepiły się. Siostra Faith przyniosła pośpiesznie wilgotną szmatkę, którą teraz ostrożnie usuwała z jej policzków zaschniętą krew. Gdy mój brat odjął ręce, okazało się, że także jej zęby powróciły do normalnego stanu. Gabriel usunął wszelkie ślady udręki, jaką przeszła. Mimo to klatka piersiowa kobiety pozostawała nieruchoma. Ivy wciąż pochylała się nad nią, zaciskając mocno powieki. Gdy ciało mojej siostry zadrżało z wysiłku, Gabriel położył dłoń na jej ramieniu. Próba zawrócenia duszy znad krawędzi śmierci to wyczerpująca praca, nawet dla anioła tak silnego jak Ivy, a ja widziałam dobrze, że siostra Mary Clare to przypadek niemal beznadziejny. Chwyciwszy kogoś w objęcia, śmierć niechętnie go z nich wypuszcza. Dusza jest jej własnością do chwili, w której upomni się o nią niebo bądź piekło. Jeśli nikt jej nie zechce, trafia do otchłani jako niepotrzebny odpad. Ivy musiała udać się daleko w podświadomość zakonnicy, by namówić ją do powrotu, nim wymknie się na zawsze. Wyobrażałam sobie, że jej umysł przypomina teraz kłębowisko wijących się larw, skażony wpływem demona, który od tak dawna zamieszkiwał to ciało. Śmierć zbliżała się wielkimi

krokami - widać to było jasno jak na dłoni. Dziewczyna przypuszczalnie balansowała na granicy, niechętna życiu, skoro przyniosło jej tyle cierpienia. Tunel, jaki otwiera się, by umożliwić podróż konającej osobie, wciąga z mroczną siłą, kusi, aby się poddać. Rzecz jasna, siła ta nigdy nie zdołałaby wyrządzić krzywdy mojej siostrze, niemniej jednak zacięta walka wyczerpywała ją. Pobyt w zatrutym umyśle siostry Mary Clare także zbierał swoje żniwo. W końcu, po czasie, który nam zdawał się wiecznością, Ivy wypuściła dłoń zakonnicy, patrząc, jak ta unosi powieki i otwiera oczy. Kobieta natychmiast odetchnęła głęboko, jak ktoś, kto zbyt długo przebywał pod wodą. - Chwała Panu Najwyższemu! - wykrzyknęła siostra Faith. — Dziękuję wam, niech was Bóg błogosławi. Chwyciła siostrę Mary Clare w objęcia, przyciskając do serca. Dziewczyna usiadła, rozglądając się wokół siebie zdumionym wzrokiem. Przyjrzawszy się jej uważnie, dostrzegłam, jak bardzo jest młoda - miała nie więcej niż dwadzieścia kilka lat, jasną buzię oraz nos pokryty drobnymi piegami. - Co... co się stało? — wyjąkała. Sięgnęła ręką do splątanych, posklejanych krwią włosów. Siostra Faith otworzyła usta w niemym wyrazie zaskoczenia. - Ona nic nie pamięta?... - Jest w szoku - odparł Gabriel. - W ciągu następnych kilku dni wszystko powróci do niej we wspomnieniach i koszmarnych snach. Będzie was bardzo potrzebowała. - Ależ oczywiście - przytaknęła gorączkowo siostra Faith. — Zrobimy, co w naszej mocy. - W tej chwili najbardziej przyda się jej prysznic - rzekł mój brat. - A potem niech siostry wyślą ją do łóżka. - Omiótł spojrzeniem zdemolowany pokój. - Czy mogłybyście umieścić ją gdzieś, nim zrobi się tu porządek? - Tak, tak - wymruczała do siebie zakonnica. - Zaraz poślę Adele, przygotuje łóżko i czystą pościel. - Popatrzyła na Ivy i Gabriela. - Nie wiem, jak wam dziękować - powiedziała

przez łzy. - Myślałam już, że straciłyśmy naszą siostrę, ale wy ją nam oddaliście, utwierdzając nas w wierze w sposób, jakiego nie spodziewałam się ujrzeć w tym życiu. Przyjmijcie naszą dozgonną wdzięczność. Gabriel tylko się uśmiechnął. — Cała przyjemność po naszej stronie — odparł po prostu. - A teraz zajmijcie się rekonwalescentką. Sami trafimy do wyjścia. Siostra Faith obdarzyła moje rodzeństwo ostatnim, pełnym euforii spojrzeniem, po czym wyprowadziła słaniającą się podopieczną z pokoju. Usłyszałam, jak woła pozostałe zakonnice. Zaciekawiło mnie, czy uwierzą w opowieść o tajemniczych gościach, którzy sprawili, iż boskiej sprawiedliwości stało się zadość. Po ich odejściu dziwnie cicha dotąd Ivy westchnęła nagle i zachwiała się. - Spokojnie - powiedział Xavier, robiąc krok w jej kierunku. — Wszystko w porządku? Skrzydła Gabriela złożyły się z donośnym świstem, układając z powrotem płasko na jego umięśnionych plecach. Objął Ivy w talii, przytrzymując ją, a moja siostra oparła mu głowę na ramieniu, odzyskując powoli siły. Chwilę później i ona zwinęła skrzydła, choć z widocznym wysiłkiem. Odetchnąwszy głęboko, uśmiechnęła się słabo do Xaviera. - Nic mi nie będzie - zapewniła. - Jestem tylko trochę zmęczona. Gabriel zaczął kierować całe towarzystwo ku drzwiom. — Chodźcie — powiedział. — Nie mamy tu już nic więcej do roboty, trzeba wracać. Na ganku zerknął z niepokojem na Molly, do której najwyraźniej dopiero teraz docierało w pełni wszystko, czego doświadczyła tej nocy. Drżącymi ramionami objęła ozdobny słup. Wyglądało na to, że ledwo trzyma się na nogach. Wyciągając ręce dla podtrzymania równowagi, uczyniła chwiejny krok na-

przód. Gabriel chwycił ją w pasie i pomógł zejść po schodach. Na ostatnim stopniu przykucnął bez słowa, podczas gdy Molly klęcząc wymiotowała pomiędzy krzewy. Jedną dłonią pogłaskał ją po plecach, a drugą odgarnął włosy z jej twarzy, przytrzymując je delikatnie. Nie odezwał się ani słowem, czekając tylko cierpliwie, aż skończy.

Kocha, nie kocha Nim cała czwórka dotarła z powrotem do motelu, zrobiło się prawie rano. Mimo iż buzia Molly nabrała znów nieco koloru, jej wyczerpanie wyraźnie dawało o sobie znać. Xavier również wyglądał na wykończonego i bardzo potrzebował snu. Jedynie moje rodzeństwo zachowało zwykłą sobie rów-

nowagę ducha. Wyjąwszy wymięte ubranie, nic nie wskazywało na to, że dopiero co stawili czoło potężnemu wyzwaniu. Ivy wróciła już do sił, aczkolwiek ta noc musiała być dla niej trudna. To z pewnością okropnie frustrujące, pomyślałam. W Królestwie Niebieskim jej moc nigdy się nie wyczerpywała. Jednak z tego, co zdążyłam zaobserwować, wynikało, że im dłużej anioł przebywa na ziemi, tym większe czekają go ograniczenia. Xavier przy pierwszej okazji zniknął bez słowa w swoim pokoju. Zapragnęłam za nim pójść moglibyśmy wówczas spędzić parę chwil tylko we dwoje. W wyobraźni już kładłam się przy nim, przytulając policzek do jego piersi, jak niegdyś. Skupiłabym całą swą energię na tym, aby dać mu znać o mojej obecności i podnieść go choć trochę na duchu, sama czerpiąc jednocześnie pociechę z faktu, iż on jest przy mnie. Ponieważ jednak to Ivy z Gabrielem planowali na ogół kolejne posunięcia, należało zostać i słuchać, o ile chciałam być na bieżąco.

- A temu co? - mruknęła Molly, gdy tylko za Xavierem zamknęły się drzwi. - Podejrzewam, że wydarzenia dzisiejszej nocy nieco nim wstrząsnęły - odrzekła sucho Ivy, wkładając klucz do zamka. - Potrzebuje trochę czasu, aby to przetrawić. - Wiedziałam, że moją siostrę irytują niektóre uwagi Molly. Ta zaś z sobie tylko znanych powodów ociągała się z pójściem w ślady Xaviera. Żadne z mego rodzeństwa przez grzeczność nie zapytało dlaczego. Być może Molly dość już miała ich misji ratunkowej. Może sytuacja zwyczajnie ją przerosła i chciała wracać do domu. Drzwi pokoju pomalowano na nieciekawy, brunatny kolor. Wzdychając ciężko, Gabriel otworzył je i nacisnął umieszczony na ścianie kontakt. Ostre pomarańczowe światło zalało niewielkie pomieszczenie. Pod sufitem głośno zaterkotał wadliwie działający wentylator. Wąskie łóżka przykryte były cienkimi kwiecistymi narzutami, obok nich stały nocne stoliki z małymi lampkami w abażurach. Na podłodze leżała łososiowa wykładzina, a w prostokątnym oknie wisiała gruba zasłona zawieszona na metalowym karniszu. - Nie sposób odmówić mu swoistego uroku - rzekła Ivy, uśmiechając się z ironią. Mimo iż oboje z Gabrielem przywykli do luksusów Byrona, poziom wygód nie miał dla nich żadnego znaczenia. Równie mało obchodziłby ich wystrój najlepszego apartamentu w jednym z hoteli Waldorf Astoria. - Idę pod prysznic - rzuciła Ivy, chwytając w dłoń kosmetyczkę i znikając za drzwiami łazienki. Molly przyglądała się temu, przygryzając wargę oraz przestępując niespokojnie z nogi na nogę. Przenikliwe oczy Gabriela obserwowały ją cierpliwie. Jego spojrzenie przywodziło na myśl burzę śnieżną - czyste, jasne i tak głębokie, że bez trudu można było w nim zatonąć. Zdjął kurtkę, wieszając ją na oparciu krzesła. Biała koszulka, którą miał pod spodem, podkreślała perfekcyjne proporcje jego ciała. Molly po prostu nie była w stanie oderwać wzroku od doskonale sklepionej klatki piersiowej mego brata,

opiętej cienkim materiałem. Wyglądał tak, jakby potrafił bez wysiłku unosić samochody jedną ręką. Co zresztą, w razie potrzeby, istotnie leżało w jego możliwościach. Z łazienki dobiegł szum lejącej się wody, połączony z hałasem, jaki czyniła przestarzała instalacja. Molly natychmiast uchwyciła się okazji, by nawiązać rozmowę. - Z Ivy już chyba wszystko w porządku? - zaczęła niezręcznie. Nie ulegało wątpliwości, iż nie los Ivy ją teraz najbardziej interesuje, ale najwyraźniej nic lepszego nie przyszło jej do głowy. — Ivy jest serafinem — odparł Gabriel, jak gdyby to wyczerpywało kwestię. — Tak — przyświadczyła Molly. — Pamiętam. To super, nie? - Owszem - rzekł wolno mój brat. Biorąc to za dobrą monetę, Molly wsunęła się do pokoju i przysiadła na skraju łóżka, udając, że w skupieniu ogląda paznokcie. Gabriel stanął naprzeciwko niej, opierając się o drzwi. Gdyby był człowiekiem, czułby się zapewne skrępowany, lecz w jego przypadku coś podobnego nie wchodziło w grę. Niezależnie od tego, w jakiej znajdował się sytuacji, mój brat nieodmiennie sprawiał wrażenie idealnie opanowanego. Założywszy ręce za plecami, przechylił lekko na bok głowę, jakby wsłuchując się w jakąś cichą, wewnętrzną melodię. Wydawało się, iż nie zwraca zupełnie uwagi na Molly, choć ja wiedziałam, że czeka, aż ona odezwie się pierwsza. Przypuszczalnie doskonale słyszał przyspieszone bicie jej serca, czuł zapach spoconych dłoni, mógł nawet odczytać jej myśli, gdyby tylko zechciał. Molly uniosła nerwowo brwi. - Był pan dziś niesamowity - powiedziała. Gabriel popatrzył na nią, zaskoczony tym komplementem. — Zrobiłem tylko to, co do mnie należało - rzekł swoim niskim, zniewalającym głosem. Po minie Molly poznałam, iż działa on na nią w sposób, który dla mnie pozostawał niezrozumiały. Wyglądało to tak,

jakby każde słowo wnikało w jej ciało niczym fizyczna pieszczota. Zadrżała lekko, obejmując się ramionami. - Jest ci zimno? - zapytał mój brat. Nie czekając na odpowiedź, szarmanckim gestem zdjął z krzesła swoją kurtkę, po czym otulił nią Molly. Ten wyraz troski poruszył ją do tego stopnia, że z trudem zdołała nad sobą zapanować. - Nie - powtórzyła z naciskiem. - Zawsze wiedziałam, że pan jest wyjątkowy, ale dzisiejsza noc to co innego. Sprawiał pan wrażenie istoty, która przybyła z innego świata. - Bo tak jest - odparł spokojnie Gabriel. -Ale mimo to łączy pana coś z nami, prawda? - naciskała Molly. - To znaczy z ludźmi. Takimi jak Xavier czy ja. - Mam za zadanie chronić ludzi takich jak Xavier i ty. Pragnę dla was tego, co najlepsze... - Nie o to mi chodzi - przerwała Molly. - O co w takim razie? - Przypatrywał się jej badawczym wzrokiem kogoś, kto za wszelką cenę pragnie pojąć obcy mu tok rozumowania. - Ja... pomyślałam sobie, że może chciałby pan zacieśnić te więzi. W ciągu ostatnich kilku dni wydawało mi się, że wyczuwam z pana strony coś... jakby... Wskoczyłam na łóżko, klękając przy Molly. Starałam się przekazać bezgłośne ostrzeżenie, ale ją obecność Gabriela pochłaniała tak bardzo, że wszystko inne całkowicie jej umykało. Molly, nie rób tego. Przecież wiesz, że to nie ma sensu. Pomysł. Gabriel nie potrafi być taki, jakim t y chciałabyś'go widzieć. Popełniasz ogromny błąd. Tyłkp ci się zdaje, że go znasz. Wyobraziłaś' sobie cos', czego nie ma. Pogorszysz tyłkp sprawę. Porozmawiaj najpierw z Xavierem. Odpocznij trochę, jesteś' zmęczona. Molly, posłuchaj mnie! Mój brat obrócił powoli głowę, by na nią spojrzeć. Zrobił to niemal jak robot. Jego twarz ginęła w półmroku, lecz włosy jak zwykle połyskiwały złociście, opadając niesfornymi kosmykami na policzki. Opalizujące tęczówki oczu mieniły się to srebrem, to znów chłodnym błękitem.

- Jakby co? - zapytał z zaciekawieniem. Molly westchnęła, tracąc powoli cierpliwość. Miała już dość półsłówek. Wstała i podeszła do niego. Z burzą bajecznych loków, olbrzymimi niebieskimi oczami i lśniącą skórą wyglądała jeszcze powabniej niż zwykle. Większość mężczyzn nie zdołałaby jej się oprzeć. - Zachowuje się pan tak, jakby pan nie miał uczuć, ale ja wiem, że jest inaczej. - Oznajmiła pewnym siebie tonem. -Sądzę, że czuje pan znacznie więcej, niż daje po sobie poznać. Myślę, że mógłby pan kogoś pokochać, a nawet zakochać się, gdyby tylko pan zechciał. - Obawiam się, że nie rozumiem, Molly. Ludzkie życie jest mi niezmiernie drogie - odparł Gabriel. Pragnę chronić ukochane dzieci mego Ojca. Ale to, o czym mówisz... nie znam takiej miłości. - Niech pan przestanie się okłamywać. Przecież dobrze widzę. - A co takiego zobaczyłaś? - Mój brat uniósł brew, a ja zorientowałam się, że podejrzewa już, dokąd zmierza ta rozmowa. - Ze nie różni się pan niczym ode mnie! - wykrzyknęła Molly. - Zobaczyłam kogoś, kto pragnie się zakochać, tylko za bardzo się boi. Zależy panu na mnie, proszę to przyznać! - Nigdy temu nie zaprzeczałem - odrzekł łagodnie Gabriel. - Jak najbardziej zależy mi na twoim szczęściu. - Tu chodzi o coś więcej - upierała się Molly. - Na pewno! Czuję, że między nami dzieje się coś niewiarygodnego, i wiem, że pan też zdaje sobie z tego sprawę. Gabriel nachylił się ku niej. - Posłuchaj uważnie - powiedział. - Z jakiegoś powodu nabrałaś zupełnie mylnego wrażenia na mój temat. Ja nie... Nim jednak zdążył dokończyć, Molly skoczyła naprzód. Objęła go ramionami, zaciskając dłonie na jego koszulce. Stanęła na czubkach palców i uniosła twarz. Gdy ich usta się spotkały, przymknęła oczy w ekstazie. Całowała go namiętnie, żarliwie,

ostatecznie się zatracając. Całym ciałem przylgnęła do niego, łaknąc jego dotyku. Drżała od stóp do głów, poddając się swemu pragnieniu. Pokój wypełniła niespodziewana, osobliwa energia i przez chwilę sądziłam, że zaiskrzy pomiędzy nimi coś, od czego zapłoną ściany. Lecz wówczas spojrzałam na Gabriela. Choć nie odsunął się od Molly, nie odwzajemniał też jej pocałunku. Ręce trzymał sztywno po bokach, usta miał zamknięte. Równie dobrze mogłaby całować woskową rzeźbę. Pozwolił jej kontynuować przez kilka sekund, po czym delikatnie oderwał od siebie jej dłonie. Próbowała z nim walczyć, lecz w końcu cofnęła się i opadła na łóżko. - Nie, Molly. Nic z tego nie będzie. Wyglądał na zasmuconego. Ściągnął w zamyśleniu brwi, patrząc na Molly w sposób, w jaki przyglądał się wszystkim ludzkim problemom, szukając dla nich rozwiązania. Ten sam wyraz twarzy miał, gdy rozmawiali z Earlem na stacji benzynowej i później, podczas oględzin śladów pozostawionych na stopniach klasztoru. W jego oczach widać było powagę, podczas gdy on sam borykał się z sytuacją, w której znalazł się po raz pierwszy. Do Molly zaś dotarło wreszcie, co się dzieje. Marszcząc czoło, próbowała zrozumieć, dlaczego odczuwane przez nią wszechogarniające przyciąganie działa wyłącznie w jedną stronę. Widziałam, że z trudem przychodzi jej w to uwierzyć, dostrzegłam też moment, w którym namiętność przerodziła się w upokorzenie. Policzki Molly stały się krwistoczerwone. Poruszyła się niespokojnie pod wpływem dociekliwego spojrzenia Gabriela. -Jak to możliwe, że tak się pomyliłam? - wyszeptała. -Nigdy mi się to nie zdarza. - Bardzo mi przykro - odparł Gabriel. - Przepraszam, jeśli niechcący zrobiłem ci nadzieję. - Czy pan naprawdę niczego nie czuje? - zapytała ze złością. - Przecież musi pan coś czuć, cokolwiek! - Ludzkie namiętności są mi obce - odrzekł mój brat, dodając po namyśle - w przypadku Ivy jest zresztą podobnie. - Pragnął chyba uświadomić Molly, iż nasza siostra również

odrzuciłaby jej awanse. Jeśli jednak liczył, że to pomoże, był w błędzie. - Niech pan przestanie udawać robota - warknęła. - Skoro wolisz tak właśnie o mnie myśleć... - zaczął Gabriel. - Nie wolę! - wybuchnęła Molly. - Wolę uważać pana za istotę, która posiada serce! - W moim przypadku to po prostu organ. Pompuje krew, ale nic więcej - wyjaśnił mój brat. - Nie umiałbym zaofiarować ci miłości, o jakiej mówisz. - A Beth? - zapytała. - Przecież kocha Xaviera, a jest jedną z was. - Bethany to wyjątek - przyznał Gabriel. - Niezmiernie rzadki wyjątek. - A pan? Pan nie mógłby być wyjątkiem? - nalegała. - Nie, ponieważ nie jestem podobny do Bethany - odparł chłodno Gabriel. - Nie jestem ani młody, ani niedoświadczony. Bethany ma w sobie coś - można to uznać za wadę lub zaletę - co pozwala jej odczuwać ludzkie emocje. Ja nie posiadam tej cechy. - Ich rozmowa pochłaniała mnie do tego stopnia, że nie pomyślałam nawet, iż należałoby się może obrazić. - Ale ja pana kocham - załkała Molly. - Jeśli tak sądzisz, to znaczy, że nie wiesz, czym naprawdę jest miłość - stwierdził mój brat. - Ona wymaga wzajemności. - Nie rozumiem — szepnęła. - Czy ja się panu nie podobam? - Udowodniłaś właśnie, że mam rację - westchnął Gabriel. - Ciało to tylko narzędzie. Najgłębszych emocji doświadcza się duszą. - W takim razie to moja dusza nie jest wystarczająco ładna? - Nie żartuj sobie. - Co z panem nie tak?! - wrzasnęła Molly. - Dlaczego pan mnie nie chce? - Posłuchaj, proszę, co do ciebie mówię. - Próbuje mi pan powiedzieć, że choćbym nie wiem jak się starała, nigdy mnie pan nie pokocha?

- Próbuję ci wyjaśnić, że zachowujesz się jak dziecko, ponieważ tym właśnie jesteś. - Czyli chodzi o mój wiek - rzekła Molly z rozpaczą. - Ale ja mogę zaczekać. Poczekam, aż pan stwierdzi, że jestem gotowa. Zrobię, co tylko będzie trzeba. - Przestań - poprosił Gabriel. - Uważam tę rozmowę za skończoną. Nie mogę powiedzieć ci tego, co chcesz usłyszeć. -Ale dlaczego?! - histeryzowała Molly. - Chcę wiedzieć, co jest ze mną nie w porządku do tego stopnia, że nie zamierza pan nawet wziąć mnie pod uwagę! - Powinnaś już iść. - Głos Gabriela zabrzmiał stanowczo. Nie starał się dłużej jej pocieszać. - Nie! — krzyknęła. — Proszę mi wyjaśnić, co złego zrobiłam! - Problem nie w tym, co zrobiłaś - odparł szorstko. - Chodzi o to, kim jesteś. - To znaczy? - wykrztusiła Molly. - Jesteś człowiekiem. - Oczy mego brata zabłysły. - Pożądliwość, zachłanność, zawiść, kłamstwo i pycha leżą w waszej naturze. Przed tobą życie pełne zmagań z własnymi instynktami. Mój Ojciec dał wam wolną wolę, wybrał was, abyście rządzili Jego ukochaną ziemią, a spójrz tylko, do czego doprowadziliście. Ten świat rozpada się w gruzy. Przybyłem tu, aby pomóc Mu go odbudować - to mój jedyny cel. Nic innego mnie nie interesuje. Naprawdę sądzisz, że niewiele starszy od dziecka podlotek o wielkich oczach zdoła mnie uwieść? Różnimy się od siebie pod każdym możliwym względem. Mogę jedynie domyślać się motywów twego działania, ty natomiast nawet za tysiąc lat nie zdołasz choćby w małym stopniu zrozumieć mnie. Oto dlaczego twoje wysiłki pozbawione są sensu. W milczeniu przyglądał się łzom, które popłynęły po tych słowach, znacząc policzki Molly czarnymi smugami rozmazanego tuszu. Otarła je wściekle wierzchem dłoni. - Ja... - zająknęła się wśród szlochów. - Nienawidzę pana.

Była tak nieszczęśliwa, że zapragnęłam zrobić coś, by ją pocieszyć. W pierwszej kolejności zaś z chęcią kopnęłabym mego brata w kostkę za tak rażący brak wyczucia. - Ze względu na ciebie - rzekł zimno Gabriel - być może tak będzie lepiej. - A jakie to ma znaczenie? - chlipnęła Molly. - Przecież ja się dla pana nie liczę. - Nic podobnego - odparł. — Liczysz się, o ile w grę wchodzi twoje życie. Jeśli kiedykolwiek znajdziesz się w niebezpieczeństwie, jeśli ktokolwiek będzie próbował cię skrzywdzić, wówczas możesz na mnie liczyć. Jednakże w sprawach sercowych nie jestem w stanie ci pomóc. - Mógłby pan chociaż spróbować. Mógłby pan poszukać w sobie tych całych „ludzkich emocji", tak jak zrobiła to Beth! Skąd pan wie, co by pan znalazł? Mówiła z taką pasją, że nieomal zapragnęłam, aby serce mego brata zmiękło. Lecz on tylko opuścił wzrok, jak gdyby nie wypadało mu tego słuchać. - Nie wiem, czy pan pamięta, ale Bóg pragnie, aby ludzie byli szczęśliwi - ciągnęła Molly buntowniczo. Wyglądało na to, że chwyta się każdego możliwego argumentu. - Idźcie i rozmnażajcie się, czyż nie? Tyle to nawet ja zapamiętałam ze szkółki niedzielnej. - Powiedział to do człowieka - odparł cicho Gabriel. - To co, wam już nie wolno pragnąć szczęścia? - To nie jest kwestia pragnień. Raczej sposobu, w jaki zostaliśmy zaprojektowani - stwierdził Gabriel, na co mina Molly wyraźnie zrzedła. - Potrzebujesz kogoś, kto pokocha cię tak, jak na to zasługujesz. Obiecuję czuwać nad tobą do końca twego życia. — W jego głosie zabrzmiała czułość. — Dopilnuję, abyś zawsze była bezpieczna. - Nie! - Molly całkowicie straciła nad sobą kontrolę. - Nie tego chciałam! - Potrząsnęła spazmatycznie głową, przez co kilka miedzianych loków wymknęło się z uczesania, okalając jej pobladłą buzię. Zaabsorbowana własną rozpaczą nie za-

uważyła, iż wyraz twarzy Gabriela nieoczekiwanie zaczął się zmieniać. W jego oczach dostrzegłam gwałtowną chęć przytulenia jej - tej dziwnej, burzliwej istoty, której nie potrafił zrozumieć. Drgnął, a następnie uniósł powoli rękę, jakby miał zamiar obetrzeć jej łzy. I wtedy z łazienki wyszła ubrana w szlafrok Ivy. Wyglądała na zaskoczoną całym zamieszaniem. Dłoń mego brata opadła, twarz przybrała tę samą co zazwyczaj maskę obojętności. W sekundę później zalana łzami Molly wybiegła z pokoju. Moja siostra rzuciła Gabrielowi pełne współczucia spojrzenie. — Zastanawiałam się, ile czasu upłynie, nim dojdzie do tej rozmowy. — Wiedziałaś o tym? Dlaczego nic nie powiedziałaś? Może wówczas lepiej bym sobie poradził. — Wątpię - odparła pocieszającym tonem. Jeśli ktokolwiek miał szansę pomóc memu bratu, była to właśnie ona. Choć zarówno dla ludzi, jak i reszty aniołów nieodmiennie pozostawał zagadką, Ivy jakimś niepojętym sposobem zawsze umiała odczytać jego myśli. — I co teraz? — Gabriel rzadko prosił o radę w jakiejkolwiek sprawie, ale o zawiłych tajnikach rządzących nastoletnią miłością nie miał zielonego pojęcia. — Nic - rzekła Ivy. - To się zdarza. Przejdzie jej. — Oby - odrzekł mój brat tonem, który kazał mi się zastanowić, czy aby na pewno ma na myśli jedynie Molly. Ivy położyła się i zgasiła światło. Gabriel zaś przysiadł na brzegu łóżka, oparł podbródek na dłoni i zapatrzył się w ciemność. Pozostał tak w bezruchu jeszcze na długo po tym, jak moja siostra zasnęła.

Nieszczescia chodza parami

Powrót do fizycznego ciała okazał się dla mnie prawdziwym szokiem. Przebywanie w pobliżu mojej rodziny sprawiło, że na nowo poczułam się częścią ich życia i zapomniałam o swoich aktualnych kłopotach. Tymczasem znów znajdowałam się w Hadesie, w cuchnącej, ciasnej celi, wtłoczona w przestrzeń tak małą, iż ledwo się w niej mieściłam. A jakby tego nie było dość, powietrze wokół wypełniał gryzący smród siarki oraz nieustanne błagania o pomoc. Nie wiedziałam, jak długo oddawałam się projekcji, ale musiało to trwać co najmniej kilka godzin, ponieważ zesztywniały mi wszystkie stawy, a mięśnie bolały przy każdym ruchu. Ktoś wsunął mi w międzyczasie tacę z kilkoma suchymi skórkami od chleba oraz blaszanym kubkiem. Usiadłam w swojej nocnej koszuli, tak powalanej błotem, że nie sposób był odgadnąć jej rzeczywistego koloru. Spróbowałam wyrównać oddech, chcąc zahamować rosnącą w piersiach panikę. Na czworakach, z policzkiem przyciśniętym do ramienia, podpełzłam w kąt. Kilkakrotnie ujrzałam pogrążonego w mroku strażnika, który szedł poddawać dusze dalszym torturom. Byłam w stanie go dostrzec tylko dzięki płonącym źrenicom jego oczu oraz dźwiękowi, jaki towarzyszył uderzeniom wideł o kraty. Z jakiegoś powodu nie zatrzymał się przy mojej celi.

Gdy upewniłam się już, że odszedł na dobre, przysunęłam się w pobliże kubka i pociągnęłam duży łyk wody. Miała nieprzyjemny, metaliczny posmak. Całe moje ciało było obolałe, jednak najostrzejsze dolegliwości odczuwałam pomiędzy łopatkami. Teraz, gdy nie mogłam nawet wyprostować pleców, moje skrzydła dawały o sobie znać dotkliwiej niż kiedykolwiek przedtem. Pomyślałam, że oszaleję, jeśli ich wkrótce nie rozłożę. Aby odwrócić uwagę od niewygody, zaczęłam się zastanawiać nad losem Gabriela i Molly. Obojgu życzyłam jak najlepiej. Sęk w tym, że ta przedziwna więź, jaka między nimi powstała, nie miała szans na przerodzenie się w cokolwiek więcej. Molly nie rozumiała w pełni pojęcia boskiej miłości. Było to uczucie najczystsze z możliwych, nieskalane ludzką interpretacją i obejmujące w równym stopniu wszystkie żywe stworzenia. Zawierało w sobie radość z samego faktu ich istnienia. I choć siła okazywanych przez Molly emocji mogła wprowadzić w jego głowie niejaki zamęt, wiedziałam, że Gabriel da sobie radę. Nie zboczy z wyznaczonej drogi. Nie będzie nawet rozważał podobnej możliwości. Molly zaś ciężko odchoruje zawód, jakiego doznała. Liczyłam na to, iż Xavier pomoże jej przez to przebrnąć. Ostatecznie wyrósł przecież w domu pełnym sióstr, więc będzie umiał ją pocieszyć. Podejrzewałam, że Jake prędzej czy później się zjawi -i faktycznie, wkrótce jego sylwetka zamajaczyła w ciemnościach. Za kratami pojawiła się znajoma twarz, oświetlona długą latarką, którą trzymał w ręce. Doleciał mnie wyrazisty zapach wody kolońskiej i ze zdumieniem skonstatowałam, iż obecność Jake'a nie budzi już we mnie niepokoju. Wręcz przeciwnie, po raz pierwszy odczułam ulgę na jego widok. Podczołgałam się odrobinę do przodu, ocierając kolana i łokcie o betonową podłogę. Z przyjemnością odesłałabym go tam, skąd przyszedł, ale nie mogłam. Z chęcią wyładowałabym na nim swoją złość, lecz nie miałam na to dość siły. Oboje doskonale zdawaliśmy sobie sprawę z faktu, iż jego pomoc jest

mi niezbędna, o ile nie mam zamiaru sczeznąć, żywcem pogrzebana w tej dziurze. - To skandal - syknął pod nosem, gdy omiotło mnie światło latarki. - Nie wybaczę mu tego. - Dasz radę mnie stąd wydostać? - zapytałam, zła na siebie za ten brak stoicyzmu. Skoro jednak przetrwałam próbę spalenia na stosie, może nie było mi pisane zostać męczennicą. - A jak myślisz, po co przyszedłem? - odparł, wyraźnie zadowolony z siebie. Dotknął kłódki w drzwiach, na co ta zamieniła się w popiół i osypała na ziemię. - Wielki Tatko się o tym nie dowie? - spytałam, ku własnemu zaskoczeniu swobodnie używając tego przezwiska. - Prędzej czy później, dowie się na pewno. - Sądząc po głosie, Jake zupełnie się tym nie przejmował. - Mamy tu więcej szpiegów niż dusz. -1 co wtedy? - Musiałam wiedzieć, co mnie czeka. Czy Jake oferuje mi tylko odroczenie nieuchronnego? Zdawał się czytać w moich myślach. - Tym będziemy się martwić później. Pociągnął za kratę i drzwi uchyliły się odrobinę, na tyle jednak, bym mogła się przecisnąć. - Szybko - ponaglił mnie, ale wciąż tkwiłam w miejscu. Najmniejszy ruch sprawiał mi trudność. - Od jak dawna tu jestem? - Dwa dni, ale słyszałem, że większość z tego przespałaś. Chodź, daj rękę. Przykro mi, że tak to wszystko wyszło. Zaskoczył mnie tym wyznaniem. Jake nie miał w zwyczaju brać na siebie odpowiedzialności za wyrządzone krzywdy. Popatrzył na mnie z uwagą i wówczas dostrzegłam, że coś mu chodzi po głowie. Brwi miał ściągnięte, a wyraz pogardliwej wyższości ustąpił miejsca zaabsorbowaniu. Nie odrywał swego przenikliwego spojrzenia od mojej twarzy. - Nie wyglądasz najlepiej - oświadczył wreszcie. Zaciekawiło mnie, co go skłoniło ku przypuszczeniu, że w podobnych okolicznościach można wyglądać dobrze. Jake przypominał

kameleona - potrafił zmieniać swe zachowanie w zależności od tego, co chciał w danym momencie osiągnąć. Jego nagła troska wyprowadziła mnie z równowagi i nie umiałam pohamować ironii. - Pobyt w zatęchłej klatce na ogół nie wpływa zbyt korzystnie na cerę - mruknęłam. - Próbuję ci pomóc. Mogłabyś okazać minimum wdzięczności. - Ty mi, zdaje się, już dość pomogłeś - odparłam, ale gdy ponownie wyciągnął ku mnie dłoń, ujęłam ją. Powolutku, opierając się na jego ramieniu, zdołałam wydostać się z celi. Szybko okazało się, że choć mogę ustać na nogach, nie ma mowy o tym, żebym uszła bodaj dwa kroki. Jake spojrzał tylko, po czym wręczył mi latarkę i wziął mnie na ręce. Wymaszerował z lochu krokiem monarchy i choć z mroku z pewnością obserwowała nas niejedna para płonących oczu, nikt nie usiłował nas zatrzymać. Jake zaparkował swój motocykl przed wejściem. Posadził mnie ostrożnie z tyłu, a następnie sam wsiadł i przekręcił kluczyk w stacyjce. Chwilę potem obejmowałam go kurczowo w pasie, podczas gdy duszne kazamaty Hadesu błyskawicznie się oddalały. - Dokąd jedziemy? - zapytałam na widok nieznajomego otoczenia. - Wpadłem na pomysł, który powinien podnieść cię trochę na duchu. Jechał bez zatrzymywania się, aż dotarliśmy do ujścia głębokiego wąwozu o stromych ścianach. Płynęła przez niego ciemna rzeka, która zdawała się znikać w jakimś podziemnym kanale. Jake zeskoczył z motoru, przyglądając mi się z rosnącym podekscytowaniem. - Boli cię coś? Bez słowa kiwnęłam głową. Nie było sensu ukrywać tego przed nim. I tak nie zdołałby bardziej pogorszyć mojej sytuacji. Najwyraźniej oczekiwał czegoś podobnego, wydawał się też wiedzieć na ten temat więcej ode mnie.

- Powiedz mi - ciągnął — jak czują się twoje skrzydła? Nie spodziewałam się tak bezpośredniego pytania. Zarumieniłam się gwałtownie - było w nim coś niestosownego. Moje skrzydła stanowiły najważniejszą, nierozerwalną część mego istnienia. Dokładałam wszelkich starań, by ukryć je przed ciekawskim wzrokiem ludzi. Nie byłam pewna, czy życzę sobie omawiać coś tak intymnego z Jakiem Thornem, księciem Hadesu. - Nie zastanawiałam się nad tym - odparłam wymijająco. - To zastanów się teraz. Skoro już o nich wspomniał, z całą bolesną intensywnością odczułam ich obecność pomiędzy łopatkami. Dosłownie rwały się na wolność. Od czasu do czasu moje plecy przeszywał palący skurcz. Rozzłościłam się na Jake'a za to, że rozjątrzył problem. Wcześniej celowo ignorowałam kwestię skrzydeł. Jaki sens miało rozwodzenie się nad tym w Hadesie? - Musimy coś na to poradzić — stwierdził stanowczo. — O ile oczywiście chcesz je zatrzymać. Nie spodobał mi się fakt użycia przez niego liczby mnogiej - „my" zamiast „ty". Jake sugerował w ten sposób, że działamy jako zespół, mamy wspólne problemy, dla których razem możemy poszukać rozwiązania. Udałam, iż nie rozumiem, o co mu chodzi. - Być może lepiej będzie, jeśli ci to zademonstruję. Nim zdążyłam się zorientować, Jake już zdejmował z siebie swoją czarną skórzaną kurtkę, rzucając ją na ziemię. Odwróciwszy się plecami do mnie, podciągnął koszulkę powyżej szyi. Stanął wyprostowany, z lekko pochyloną głową, co nadało jego postawie niespotykany u niego wyraz pokory. - Co widzisz? - zapytał przytłumionym głosem. Rzuciłam pośpiesznie okiem. Jake miał szczupłe, acz zgrabnie wyrzeźbione, silne ramiona. Choć jego muskulatura nie należała do imponujących, wyraźnie rysujące się pod skórą mięśnie były twarde i widoczne przy każdym ruchu. Robił wrażenie giętkiego i zwinnego jak pantera. - Nic — odparłam, odwracając wzrok.

- Przyjrzyj się dobrze - nalegał, cofając się o krok. Jego wygięte w łuk plecy znalazły się tuż przed moim nosem. Moją uwagę przykuł pewien drobiazg, zaciekawiona spojrzałam więc dokładniej. Miał białą, gładką, pozbawioną znamion skórę, lecz pomiędzy łopatkami, niczym dodatkowe kręgi, biegły dwa rzędy miniaturowych guzków, każdy wielkości ziarenka grochu. Oddalone od siebie zaledwie o centymetr, przypominały bliznę po ranie, która nigdy należycie się nie zagoiła. Nie musiałam pytać, czego to pozostałość. - Co się z nimi stało? — wyszeptałam ochryple. Rzeczywista wymowa tego, co zobaczyłam, niemal odebrała mi dech. - Z czasem zaczęły obumierać, aż wreszcie odpadły — oznajmił bez ogródek. - Bo ich nie używałeś? — zapytałam z niedowierzaniem. - To też, ale głównie w ramach kary - odparł. - W każdym razie ja również miałem niegdyś skrzydła i, uwierz mi, były piękne. Czyżbym usłyszała w jego głosie żal? - Dlaczego mi to mówisz? - Ponieważ wolałbym, aby ciebie to nie spotkało. - Ale jak mam temu zapobiec? - spytałam, czując, jak oczy wypełniają mi się łzami. - Ciągle siedzę w zamknięciu. Chyba że... chcesz powiedzieć, że pozwolisz mi polatać? - Niezupełnie - zastrzegł się Jake, nim zdążyłam puścić wodze wyobraźni. - Określiłbym to raczej jako ćwiczenia pod nadzorem. - To znaczy? - Owszem, pozwolę ci polatać, ale z dwoma zastrzeżeniami. Muszę mieć pewność, że zanadto się nie oddalisz oraz że... nikt cię nie zobaczy. Nagle zrozumiałam, po co tu jesteśmy. Leżący na uboczu, zamknięty wąwóz idealnie spełniał oba te warunki. - Nie ufasz mi? - zapytałam. - Tu nie chodzi o zaufanie. I tak byś daleko nie odleciała. Rzecz w tym, co mogłabyś spotkać po drodze.

- Jak w takim razie masz zamiar mnie pilnować? Przecież nie polecisz ze mną. - Tu właśnie zaczyna się mój pomysł - rzekł Jake. - Z początku może ci się wydać dziwny, ale spróbuj się nie zrażać. To naprawdę jedyny sposób, abyś przetrwała w swojej anielskiej postaci. - No dobrze, ale co to za pomysł? - dopytywałam się niecierpliwie. Moje skrzydła, jakby słysząc, o czym rozmawiamy, naprężyły się do ostatnich granic. Z największym trudem udało mi się nad nimi zapanować. Nie wiedziałam, na ile jeszcze starczy mi sił. - Nic wielkiego - odparł lekceważąco Jake. - Wymaga jedynie lekkiego skrępowania ruchów. - Chcesz wziąć mnie na smycz! - wykrzyknęłam z oburzeniem, gdy dotarło do mnie znaczenie jego słów. - Dla twojego własnego bezpieczeństwa - uściślił. - Chyba sobie żartujesz! W żadnym razie nie pozwolę ci wyprowadzać się na spacer niczym jakiś latający pies! To chore! Bardzo dziękuję, ale nie skorzystam! Choć z taką swadą odrzuciłam jego propozycję, cały czas czułam na plecach nieznośne pieczenie, powodowane przez wyrywające się na wolność skrzydła. Tępy ból pomiędzy łopatkami wzmagał się z każdą chwilą. - Aha, więc wolisz, żeby obumarły? Wiesz dobrze, iż niedługo zaczną się kruszyć i odpadać niczym zwietrzały gips. Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? — zapytał Jake. - A tobie co tak nagle zależy? - Powiedzmy, że staram się chronić swoją inwestycję. Zastanów się nad tym, Beth. Nie musisz decydować od razu, aczkolwiek nie da się ukryć, że miejsce jest doskonałe. - Jeżeli się zgodzę, to tylko pod warunkiem, że nikt mnie nie zobaczy — odparłam z zażenowaniem. - Jesteśmy tu tylko we dwoje. Trudno to nazwać publicznością. Ja chcę, abyś zachowała skrzydła, a ty nie chcesz ich stracić. Obojgu nam zależy na tym samym, nie widzisz tego?

- Jeśli to zrobię - zastrzegłam — to tylko po to, aby móc nadal pełnić misję wyznaczoną mi przez Boga. - Niepoprawna optymistka — uśmiechnął się. - Ja to nazywam wiarą - odrzekłam. - Jakkolwiek by to nazwać, powinniśmy chyba zrobić wszystko, aby zachować esencję twej istoty, nie uważasz? Jego oferta wydawała się w tym samym stopniu obraźliwa, co kusząca. Jeżeli jednak mówił prawdę i rzeczywiście groziła mi utrata fundamentalnej części tego, kim jestem, to jaki właściwie miałam wybór? To moje skrzydła stanowiły zasadniczy element, który odróżniał mnie od Jake'a i reszty jego braci. Był to najcenniejszy atrybut, nadany mi przez samego Boga. Jeśli kiedykolwiek wydostanę się z Hadesu, co bez nich zrobię? I co na tak drastyczną zmianę powiedziałby Xavier? Otarłam wymykające się na policzki łzy i wzięłam głęboki wdech. - Dobrze - odparłam. - Zgadzam się. Jake ujął mnie pod brodę, taksując swym mrocznym, choć fascynującym spojrzeniem moją twarz. - Słuszna decyzja - rzekł, prowadząc nas ku pobliskiemu występowi skalnemu. - Daj prawą stopę polecił, wysypując na ziemię zawartość rzeźbionej szkatułki, którą uprzednio wydobył spod motocykla. Na ciemnej skale zalśnił srebrny łańcuch wykonany z cieniutkich ogniwek i zakończony pętlą. Przywodził na myśl jakiś magiczny obiekt ze świata legend. Zaciekawiło mnie jego pochodzenie, lecz powstrzymałam się od pytań. Jake owinął jeden koniec łańcucha wokół swego nadgarstka, mocując pętlę na kostce mojej nogi. Delikatna siateczka okazała się niezwykle elastyczna - w mgnieniu oka idealnie dopasowała się do ciała, tak jakby od zawsze była jego częścią. Rozejrzałam się po grocie, w której za moment miałam się unieść w powietrze. Po obu stronach widziałam strome, znikające w nieprzeniknionych ciemnościach skały. Czarny wodospad bezgłośnie łączył się z nimi w jedno. Przypominało to

kamienną pustkę, osobliwą, upiorną otchłań, oświetloną jedynie reflektorem motoru Jake'a, spowijającego nas mleczną poświatą. - Możesz szaleć do upadłego - zachęcił mnie Jake. Mimo iż niechętnie myślałam o rozkładaniu przy nim skrzydeł, te najwyraźniej zaczęły żyć własnym życiem. Do tego stopnia spieszyło się im na wolność, że nie czekały nawet na sygnał z mózgu. Poddałam się ich presji i wkrótce moja lniana nocna koszula zwisła w strzępach. Myśl o locie napełniła mnie energią, a rozpościerające się z wolna za moimi plecami skrzydła wydawały się skrzypieć, tak były zastałe. Emitowały własne, bladosrebrzyste światło, ja zaś czułam, jak wibrują, pełne nowych sił. Reszcie moich mięśni również wracała sprawność. Jake obserwował mnie z milczącym zachwytem. Zaciekawiło mnie, ile czasu upłynęło, odkąd ostatni raz oglądał z bliska anielskie skrzydła. Czy pamiętał jeszcze ich zniewalający czar? Nie zamierzałam się jednak nad tym zastanawiać. Nad nami wznosił się już wygięty w łuk, utkany z piór baldachim. Jake przyglądał mu się z tęsknym błyskiem w oku, a ja poczułam się dumna. To właśnie moje skrzydła były tą jedyną fizyczną cechą, jaka różniła nas od siebie pomimo wspólnych korzeni. Stanowiły namacalny dowód na to, kim jestem i skąd pochodzę. Nigdy nie stanę się taka jak Jake. Mój lot przypomni mu teraz to, czego on oraz jemu podobni dobrowolnie się wyrzekli, wiedzeni pychą i żądzą władzy. Przeniosłam kilka razy ciężar z nogi na nogę, sprawdzając wytrzymałość łańcucha. Opuściłam głowę na piersi, przebiegłam kilka kroków, po czym pozwoliłam skrzydłom unieść się w powietrze. W chwili gdy moje stopy oderwały się od ziemi, ogarnęła mnie natychmiastowa ulga, tak jakby coś, co już wyschło i poczęło obumierać, na nowo zbudziło się do życia. Rzuciłam się na oślep w aksamitny mrok, nie bacząc na tempo czy styl. Zanurkowałam w głąb, bijąc w ciemność skrzydłami, a ona zdawała się rozstępować przede mną. Gdy zdecydowane szarpnięcie uświadomiło mi, że wzniosłam się za wysoko, zamiast

ubolewać nad swoją sytuacją, śmignęłam po prostu w dół, pilnując bezpiecznej odległości. Wyłączyłam myśli i pozwoliłam ciału przejąć kontrolę. Nie czułam wprawdzie tej samej euforii, co podczas lotu z moim rodzeństwem w Venus Cove, ale już samo fizyczne odreagowanie było tego warte. Jake stał na krawędzi skalnego występu z twarzą skierowaną ku górze i srebrną smyczą owiniętą wokół nadgarstka. Z mojej perspektywy wydawał się mały i nieznaczący. W tamtym momencie istniałam tylko ja — nie było strachu ani zmartwień, ani nawet mojej miłości do Xaviera. Stanowiłam sedno mej istoty, czystą energię szybującą wśród martwej ciszy. Nie zatrzymałam się nawet wtedy, gdy moje skrzydła zaczęły słabnąć ze zmęczenia. Gdy wreszcie wylądowałam, Jake spojrzał na mnie z nieukrywanym podziwem. Bez słowa rzucił mi kask, samemu wsiadając na motor. - Chodź - powiedział. — Przenocujesz dziś w Ambrozji. To będzie nasz mały sekret. - Nie da się mieć tajemnic przed Lucyferem - odparłam. — Dobrze wiesz, że nie puści ci tego płazem. - Może i tak — Jake wzruszył ramionami. - Ale w tej chwili nic a nic mnie to nie obchodzi.

Slodki smak zemsty

Następnego ranka obudziłam się z uczuciem, jakie nie towarzyszyło mi od dawna. Przeciągnęłam się, wyginając plecy, a następnie z przyjemnością stwierdziłam, iż moje mięśnie są w końcu należycie rozciągnięte, nie zaś zbite i twarde niczym kamień. Z ulgą rozejrzałam się po komfortowym wnętrzu apartamentu w hotelu Ambrozja, choć zdawałam sobie sprawę z faktu, iż ta akurat poprawa może być jedynie tymczasowa. Ledwie zdążyłam odrzucić kołdrę i wyśliznąć się z łóżka, gdy usłyszałam odgłos karty magnetycznej wsuwanej do zamka w drzwiach. Zamarłam na chwilę, obawiając się niebezpieczeństwa, lecz zaraz ujrzałam twarze Hanny i Tucka. Doszłam do wniosku, że ich jako jedynych Jake powiadomił o moim powrocie. Hanna trzymała w rękach tacę po brzegi wypełnioną rozmaitymi śniadaniowymi przysmakami. Omal nie upuściła jej z wrażenia i pośpiechu. - Tak się cieszę, że panienkę widzę - wyszeptała, ściskając mnie z całych sił. - Nie mogę uwierzyć, że panienka żyje. - Pociągnęłam nosem, rozpoznając znajomy zapach świeżo upieczonego chleba, jaki zawsze jej towarzyszył. Tuck, który był z natury mniej wylewny, przeszedł przez pokój i dał mi braterskiego kuksańca w ramię.

- Nieźle nas panienka wystraszyła - powiedział. - Co tam się stało? - Sama do końca nie wiem - odparłam, z wdzięcznością biorąc w dłoń szklankę soku pomarańczowego, podaną mi przez Hannę. - Nie zrobiłam tego specjalnie, płomienie po prostu mnie omijały. - A jak się panienka wydostała z lochów? -Jake mnie wypuścił wczoraj w nocy. Podejrzewam, że będą z tego kłopoty. - Zignorował rozkazy ojca? - Hanna wytrzeszczyła na mnie oczy. - Tego jeszcze nie było. - Wiem - westchnęłam. - I mam nadzieję, że on też wie, co robi. - Wszyscy tu mówią tylko o panience i tych panienki tajemniczych mocach - wtrącił Tuck.' - Są przekonani, że Wielki Tatko sam by panienkę wypuścił, gdyby tylko mógł się z panienką dogadać. - Prędzej piekło zamarznie - wymamrotałam pod nosem, ale nie zdołałam stłumić maleńkiej iskierki nadziei. Gdyby Lucyfer postawił warunki, na które gotowa byłabym przystać, to wówczas istniałby cień szansy, że uniknę ponownego uwięzienia. Z drugiej jednak strony, jeśli samowolne działania Jake'a rozgniewały jego ojca, mogę skończyć dużo gorzej. - Muszę poszukać czegoś do ubrania - stwierdziłam, zerkając na ziemię, gdzie spoczywała kupka brudnej bielizny. Wciąż miałam na sobie beżową piżamę, którą znalazłam złożoną w kostkę na łóżku. Poczęłam przerzucać zawartość garderoby, marząc o tym, by założyć na siebie czyste rzeczy. Wśród krzykliwych sukienek i jedwabnych koszul znalazłam w końcu sweter i parę dżinsów. Może Jake zrozumiał wreszcie, jak ważne jest, aby nie rzucać się teraz w oczy. Wciągnęłam sweter przez głowę i wiązałam właśnie włosy w koński ogon, gdy zamek w drzwiach znów zabrzęczał. Do pokoju wmaszerował tanecznym krokiem Jake, zapominając zapukać. - Mama cię nie nauczyła, że to niegrzecznie wchodzić bez pukania? - burknęłam. Spodziewałam się,

że po wczorajszej eskapadzie będzie niespokojny, on tymczasem robił wrażenie tak beztroskiego, że zaczęłam zachodzić w głowę, co to za wspaniały interes udało mu się ubić w ciągu minionej nocy. - Niestety, nigdy nie miałem matki - odparł wesoło, machając ręką na Hannę i Tucka. - Wyjdźcie. - Chcę, żeby zostali - zaprotestowałam. Jake westchnął ze zniecierpliwieniem. - Wróćcie za pół godziny - polecił nieco przyjemniejszym tonem, nim ponownie zwrócił się do mnie. - No i jak się czujesz? - Dużo lepiej - odparłam zgodnie z prawdą. - Czyli miałem rację - zapiał radośnie Jake. — Od razu trzeba było na to wpaść. - Może i tak - mruknęłam. - I co teraz będzie? Mam się martwić? - Spokojnie, wszystko jest pod kontrolą. Mój ojciec szczyci się tym, że ma świetną głowę do interesów, ja zaś aktualnie zachwalam mu ciebie jako coś ogromnie wartościowego. Dałem mu do myślenia. - Spojrzał na mnie, oczekując odpowiedzi, ale ja milczałam. - Nie krępuj się, możesz mi podziękować w dowolny sposób. - Sam fakt, że nie muszę na razie wracać do tej zawszonej dziury, nie czyni mnie ani trochę mniej nieszczęśliwą - wyjaśniłam. - Och, chyba trochę przesadzasz - odparł lekceważącym tonem. - Nie, nie przesadzam - odrzekłam, zirytowana jego postawą. - Nic mnie już co prawda nie boli, ale to miejsce nadal jest spełnieniem moich najgorszych koszmarów. Jake obrócił się nagłe na pięcie, jego ciemne oczy płonęły. - Co jeszcze muszę zrobić, Bethany? - zapytał cicho. -Wygląda na to, że niezależnie od tego, jak bardzo się staram, dla ciebie to zawsze za mało. Skończyły mi się pomysły. - A czego się spodziewałeś? - Odrobina wdzięczności by nie zawadziła.

- Wdzięczności? Za co? Naprawdę sądziłeś, że jeśli mnie wyciągniesz z lochu, a później puścisz na sznurku niczym latawiec, to cokolwiek to zmieni? Wciąż siedzę tutaj i wciąż marzę o powrocie do domu. - To przestań - warknął Jake. - Nigdy. - Świadczy to tylko o tym, jaką jesteś idiotką. Wiem na pewno, że twój chłoptaś już o tobie zapomniał. - Nieprawda! - zaprzeczyłam gorąco. Jake mógł mówić, co chciał, i przeważnie było mi to obojętne, ale od Xaviera mu wara. Nie miał prawa w ogóle wymieniać jego imienia, nie wspominając już o mądrzeniu się na temat rzeczy, o których nie miał pojęcia. - Jesteś słabo zorientowana, moja droga - drażnił się ze mną. - Nastolatkami rządzą hormony, tacy nie czekają wiecznie. Wręcz odwrotnie, powiedziałbym. Nie uczyli cię o tym na wychowaniu do życia w rodzinie? Co z oczu, to z serca. -Nic nie wiesz o Xavierze — zdecydowałam, że nie dam się mu wyprowadzić z równowagi. - W ogóle nie wiesz, o czym mówisz. - A gdybym ci powiedział, że mam regularny wgląd w ziemskie sprawy? - uśmiechnął się złośliwie Jake. - Gdybyś usłyszała, że twoje rodzeństwo już dawno dało sobie spokój z poszukiwaniami, a Xavier rozpoczął nowe życie? Właśnie w tej chwili jest ze swoją nową dziewczyną... tą rudą ślicznotką. Jak ona ma na imię? To chyba wiesz? Czułam, jak wzbiera we mnie złość. Czy on naprawdę sądzi, że zdoła mnie podpuścić? Ze zwątpię w tych, których kocham? Za kogo w ogóle się uważa? - Zrozum, że ja nie kłamię - dorzucił. - Oni po prostu pogodzili się z faktem, że nie potrafią ci pomóc. Spróbowali, nie udało się, więc teraz niestety muszą na nowo sobie wszystko poukładać. - Tak? To po co jadą do Alabamy, skoro... Natychmiast ugryzłam się w język, ale było już za późno. Czując suchość w ustach, patrzyłam, jak Jake ściąga powoli brwi, a w jego oczach zapalają się

złowrogie iskry. - Skąd o tym wiesz? - wysyczał. Rozpaczliwie starając się nadać twarzy możliwie neutralny wyraz, spróbowałam naprawić szkodę. - Nie wiem. Tak tylko zgaduję. - Nigdy nie umiałaś kłamać - stwierdził, krążąc wokół mnie niczym wygłodniały tygrys. — Powiedziałaś to z pełnym przekonaniem. Założę się, że wpadłaś do nich w odwiedziny... a może nawet z nimi rozmawiałaś. -Nie... naprawdę nie... - Mów! Kto ci pokazał jak? - Wściekłym gestem zrzucił ze stołu kryształowy wazon, który rozbił się z głośnym trzaskiem. Długie czerwone róże rozsypały się na dywanie. Pragnęłam, aby się uspokoił. Chciałam, żeby Hanna i Tuck wrócili do pokoju. Wolałabym nie być z nim sama teraz, kiedy zachowywał się jak obłąkany. - Nikt mi niczego nie pokazywał. Sama na to wpadłam. - Ile razy tam byłaś? - Niedużo. Kilka. - I za każdym razem wracałaś do niego, tak? Czyli nic się nie zmieniło! Powinienem był zgadnąć, że coś kombinujesz. Głupiec ze mnie, że ci zaufałem! - Wpił rozcapierzone palce we włosy niczym szaleniec. - A to dobre! Ty i zaufanie! - Ale Jake już mnie nie słuchał. - Bawiłaś się mną, pozwoliłaś mi sądzić, że naprawdę się do siebie zbliżamy, mydliłaś mi oczy, żebym niczego się nie domyślił. A ja sobie wyobrażałem, że jeśli tylko dam ci trochę czasu, będę traktował jak królową, to o nim zapomnisz. Ale ty go cały czas kochasz, nie mylę się? - Jest całym moim życiem. - Wciąż zachowujesz się jak uczennica. Miałem nadzieję, że Hades pomoże ci odrobinę wydorośleć, ale widzę, iż traciłem tylko czas. - Nigdy cię o to nie prosiłam. - Jednego możesz być pewna: więcej go już nie zobaczysz. — Chociaż wrócił do swego zwykłego,

cynicznego tonu, domy-

slałam się, że nie żartuje. Należało rozładować jakoś napięcie i nie dolewać oliwy do ognia. - Dlaczego zawsze musimy się kłócić? - rzekłam pojednawczo. - Czy nie moglibyśmy choć raz spróbować się dogadać? Lecz Jake pokręcił tylko głową, parskając ponurym śmiechem. - Dobrze to sobie wymyśliłaś, nie ma co. Nawet niezła z ciebie aktorka, ale możesz już sobie darować. Koniec zabawy. Chociaż muszę przyznać, że prawie ci się udało. O mało nie uwierzyłem, że autentycznie się starasz. Powinienem był wiedzieć. Powinienem był zostawić cię w tym lochu, żebyś zgniła. Sama jesteś sobie winna. - Mało mnie to obchodzi - odparłam. - Zrób ze mną, co zechcesz. Odeślij mnie do więzienia albo oddaj w ręce Lucyfera. - O, nie. Nie zrozumiałaś mnie. Jeśli o to chodzi, włos ci z głowy nie spadnie - uśmiechnął się paskudnie. - Ale zapewniam cię, że pożałujesz tego, jak mnie potraktowałaś. Na te słowa przeszył mnie zimny dreszcz. - Co to ma znaczyć? - To znaczy, że teraz ja wybiorę się w małą podróż. Czas sprawdzić, za czym tak niewymownie tęsknisz. Mimo iż Jake celowo nie zdradził mi, co zamierza, znałam go dość dobrze, by wiedzieć, że nie bawiłby się w czcze pogróżki. Planował udać się do Tennessee, aby wyrównać ze mną rachunki. Nie miałam pojęcia, co chce zrobić, ale wiedziałam, że nie spocznie, póki nie osiągnie celu. Świadomość, iż przegrywa z Xavie-rem, zwłaszcza wtedy, kiedy sądził, że jest bliski zwycięstwa, musiała być dla niego gorzką pigułką. Każdy inny na jego miejscu przyjąłby to z większą godnością. Lecz w przypadku Jake'a w grę wchodziła jedynie zemsta, cóż bowiem mogło zranić mnie bardziej niż krzywda najbliższych? Przeciwko memu rodzeństwu nie miał żadnych szans, a Molly nie liczyła się wystarczająco w jego oczach. Zostawał więc Xavier. Moja pięta achillesowa. Był całkowicie bezbronny, zwłaszcza jeśli Jake dopadłby go na osobności. A to akurat nie wydawało się szczególnie

trudne. Jeżeli Xavier rzeczywiście znalazł się w niebezpieczeństwie, nie miałam na co czekać. Należało czym prędzej wracać na ziemię i ostrzec go, nim zjawi się tam Jake. Projekcja nie nastąpiła od razu, ponieważ moja wyobraźnia wciąż produkowała obrazy Xaviera w rozmaitych sytuacjach zagrożenia i z nerwów nie mogłam się skupić. Ostatecznie wskoczyłam pod prysznic, odkręcając do oporu kurek z zimną wodą. To skutecznie oczyściło mi umysł i pozwoliło skoncentrować energię. Przeniosłam się bez wysiłku. Zaraz potem znalazłam się przed motelem, tuż obok pokoju Xaviera i Molly. Okno było odrobinę uchylone, wślizgnęłam się więc do środka niczym smuga dymu, zawisając pod zamocowanym w suficie wentylatorem. Jeśli nie liczyć miarowego odgłosu oddechów oraz wiatru uganiającego się po parkingu za suchymi liśćmi, wszędzie panowała cisza. Molly spała mocno w swoim łóżku, z jej twarzy zniknął wszelki ślad wieczornych przeżyć. Nieodmiennie zadziwiała mnie łatwość, z jaką potrafiła przystosować się do sytuacji. Xavier, w przeciwieństwie do niej, był bardzo niespokojny. Wciąż zmieniał pozycję, a w pewnym momencie nawet usiadł i zaczął poprawiać poduszkę. Nim położył głowę z powrotem, oparł ją na łokciu, by sprawdzić godzinę wyświetlaną na elektronicznym budziku. Była piąta dziesięć. Rozejrzał się po pomieszczeniu, a jego oczy zalśniły w ciemności. Gdy w końcu ponownie zapadł w drzemkę, wciąż rzucał się nerwowo, tak jakby zmuszony był pokonywać niewidzialnych wrogów. Tak bardzo pragnęłam przytulić go i pocieszyć, choć przecież świetnie wiedziałam, iż to właśnie ja jestem główną przyczyną jego zmartwień. Wywróciłam życie Xaviera do góry nogami, a teraz jeszcze groziło mu niebezpieczeństwo. Dotychczas Jake nie dał o sobie znać, a ja przez ułamek sekundy pomyślałam nawet, że może tylko blefował, aby mnie wystraszyć. Ale zaraz przypomniałam sobie wyraz jego oczu i pozbyłam się złudzeń. Raptem w pokoju zrobiło się zimno. Molly naciągnęła kołdrę na głowę. Usłyszałam coś jakby dyszenie wilka, a potem

zobaczyłam cień wsuwający się do środka. Przemknął przez pogrążoną we śnie sylwetkę Molly, a następnie zamajaczył nad twarzą Xaviera. Wyczuwając czyjąś obecność, Xavier otworzył gwałtownie oczy i wyskoczył z łóżka. Ustawił się w pozycji obronnej, gotowy do walki. Na szyi pulsowała mu żyła i niemal słychać było, jak szybko bije jego serce. - Kim jesteś? - zapytał przez zaciśnięte zęby, podczas gdy postać zaczęła nabierać kształtów. Nim jeszcze w pełni się uformowała, poznałam te kręcone włosy oraz dziecięcą buzię. Był to Diego, ubrany w czarny garnitur i krawat, jakby wybierał się na pogrzeb. - Znajomym znajomego - odparł teraz leniwie. - Jake mówił, żeś śliczniutki. Okazuje się, że nie kłamał. - Czego chcesz? - To niezbyt uprzejme, odnosić się tak do kogoś, kto mógłby rozgnieść cię jednym palcem - rzekł Diego swoim śliskim, lekko zniewieściałym głosem. - Pewnie nie wiesz, ale tu obok za ścianą śpią archanioł i serafin — rzucił Xavier. - Jak myślisz, daliby ci radę? Diego zachichotał bezgłośnie. - Nie mylili się co do ciebie, jesteś jak małe lwiątko. Zabić cię to byłaby czysta przyjemność. - Więc na co czekasz? - syknął Xavier. Żołądek podszedł mi do gardła. Demon przekrzywił głowę na bok. - Niestety, nie po to tu jestem. Mam dostarczyć ci wiadomość. - Tak? - Xavier nie zdradzał najmniejszych oznak strachu. - W takim razie słucham. - Nasze źródła donoszą, że ty i twoja anielska drużyna próbujecie zorganizować misję ratunkową oświadczył Diego z pełnym wyższości uśmieszkiem. - Przysłano mnie, aby cię poinformować, że to strata czasu. Możecie darować sobie te bohaterskie wyczyny. Anioł, którego szukacie, nie żyje.

Zaległa długa cisza. Serce Xaviera, które przed minutą biło jak oszalałe, zwolniło nagle, tłukąc się o żebra niczym betonowy blok. Kiedy jednak otworzył usta, w jego głosie nie było znać śladu emocji. - Nie wierzę ci - oznajmił spokojnie. - Czułem, że to powiesz - odparł Diego, uśmiechając się zza swych ciemnych loków. Sięgnął za siebie i wyciągnął szorstki, płócienny worek. - Zaopatrzyłem się więc w odpowiedni dowód. Wydobył z torby jakieś pierzaste zawiniątko. Potrząsnął nim i wówczas rozpoznałam fragment połamanych, zakrwawionych skrzydeł. Moich skrzydeł. - Możesz je sobie zatrzymać na pamiątkę, jeśli chcesz -rzekł. Strzęp był zdeformowany i wymięty, a pióra posklejane krwią. Diego machnął nim jak wachlarzem, strzepując na podłogę czerwone kropelki. Xavier wciągnął ze świstem powietrze i zgiął się wpół, jak ktoś uderzony pięścią w brzuch. Jego turkusowe oczy pociemniały niczym niebo zasnute nagle chmurami. - Piekielne ogary - wyjaśnił Diego, pochylając ze współczuciem głowę. - Przynajmniej nie cierpiała długo. - Nie słuchaj go! - krzyknęłam, lecz moje słowa zginęły w rozdzielającej nas pustce. Chęć znalezienia się blisko niego wypełniła mnie z siłą tak wielką, że omal nie rozsadziła mojej widmowej postaci. W tym momencie drzwi do pokoju otworzyły się z hukiem. W progu stanęli mój brat i siostra. Przez twarz Diega po raz pierwszy przemknął autentyczny lęk. Najprawdopodobniej nie sądził, że będzie musiał się z nimi spotkać. - Myślałeś może, że nie wyczujemy twojego zapachu? — zapytał Gabriel głosem kipiącym od gniewu. Jego wzrok spoczął na poszarpanych, zakrwawionych skrzydłach leżących na podłodze. Ivy także je dostrzegła, krzywiąc się z odrazą. - Wyjątkowo podłe zagranie - rzekła.

- Staram się jak mogę - zachichotał Diego. - Powiedzcie mi, że to nieprawda - wykrztusił Xavier. - Zwykłe tanie sztuczki — uspokoił go Gabriel, kopniakiem usuwając skrzydła na bok jak niepotrzebny rekwizyt. Xavier wydał z siebie głośny jęk ulgi, po czym oparł się plecami o ścianę. Dobrze wiedziałam, jak musi się czuć. Kiedy Jake potrącił go motorem, najpierw zalała mnie obezwładniająca rozpacz, a później omal nie zasłabłam na wieść, iż nic mu nie jest. - Czego tu szukasz? - zapytał groźnie Gabriel. Diego wysunął dolną wargę, robiąc nadąsaną minę. - Chciałem się tylko trochę zabawić. Ludzie są tacy łatwowierni... Durne istoty. - Na pewno mądrzejsze od ciebie - stwierdziła Ivy, podczas gdy mój brat stanął po prawej' stronie demona, odcinając mu drogę ucieczki. - Wygląda na to, że na własne życzenie wpakowałeś się w pułapkę. - Całkiem jak ten wasz aniołeczek - warknął Diego, choć po zaciśniętych nerwowo pięściach poznałam, że jednak się boi. — Smaży się teraz w kotle, a wy nic nie możecie na to poradzić. - To się jeszcze zobaczy — rzekł Gabriel. - Wiemy, że szukacie portalu — stało się oczywiste, iż próbuje grać na zwłokę łub jakoś odwrócić ich uwagę. — Nigdy go nie znajdziecie, a nawet jeśli, to życzę powodzenia przy otwieraniu. - Nie doceniasz potęgi Królestwa Niebieskiego - odparła moja siostra. - Coś mi się wydaje, iż niebo już dawno zapomniało o Bethany. Nigdy nie przyszło ci do głowy, że nasz tatuś może być silniejszy od waszego? Ivy spojrzała mu prosto w twarz. W jej zwykle łagodnych, szarych oczach zapłonął błękitny ogień. Uniosła dumnie podbródek. Otworzyła usta, po czym przemówiła w języku, który zabrzmiał słodko i dźwięcznie niczym chór dziecięcych głosów lub melodia dzwoneczków, poruszanych łagodnym podmuchem letniego wiatru. Powietrze wokół niej poczęło drżeć jak w upalny dzień. I wówczas bez słowa wyciągnęła przed siebie rękę. W oszołomieniu obserwowałam jej dłoń, wnikającą w pierś

demona niczym w masło. On sam wydawał się równie zaskoczony. Stęknąl głośno, podczas gdy coś wewnątrz niego rozjarzyło się chłodnym blaskiem. Zrozumiałam, że to Ivy zacisnęła palce na jego sercu. Pod wpływem światła skóra Diega stała się niemal przezroczysta, widziałam zarys żeber oraz ściśniętą, jaśniejącą pięść Ivy. Jej dotyk palił Diega, który, choć całkowicie sparaliżowany, zdołał jeszcze wydobyć z siebie pojedynczy, zduszony krzyk. Patrzyłam, jak serce demona powiększa się i zaczyna pulsować, gotowe w każdej chwili wybuchnąć. I rzeczywiście, w następnej sekundzie eksplodowało z hukiem pękającego balonu, a sam Diego zniknął w błysku oślepiającego światła. Ivy odetchnęła głęboko, otrząsnęła się, po czym ze wstrętem otrzepała dłonie. — Demony — mruknęła. Hałas obudził Molly, która usiadła wyprostowana na łóżku, bezwiednie przygładzając potargane loki. - Co... co się dzieje? - wymamrotała półprzytomnie. Nie mogłam uwierzyć, że udało jej się przespać całe zajście. - Nic - odparł szybko Gabriel. - Śpij dalej. Wpadliśmy tylko, żeby zobaczyć, czy wszystko w porządku. -Aha. - Zapatrzyła się na niego tęsknym wzrokiem, lecz zaraz przypomniała sobie wydarzenia poprzedniego wieczoru. Jej twarz spochmurniała i Molly obróciła się plecami do nas, na powrót zakrywając głowę kołdrą. Gabriel westchnął, spoglądając bezradnym wzrokiem na Ivy. Xavier w tym czasie chwycił z nocnej szafki kluczyki do samochodu. — Eee... dzięki, że opanowaliście sytuację — powiedział. — Jeśli to nie problem, to chciałbym wyskoczyć na małą przejażdżkę. Muszę przewietrzyć głowę. Ruszyłam za nim, ciesząc się na tych kilka wspólnie spędzonych chwil, nawet jeśli Xavier nie był świadom mojej obecności.

- Cześć, maleńka. - Poklepał maskę stojącego na parkingu chevroleta i uśmiechnął się. - Strasznie się wszystko pokomplikowało, co? Wsunęłam się na siedzenie pasażera. Zbudzony do życia silnik zamruczał znajomo, Xavier wjechał powoli na autostradę. Za kierownicą samochodu wyraźnie się odprężył, z jego twarzy zniknął niepokój. Cudownie było widzieć go tak beztroskim. Mogłabym patrzeć na niego godzinami - na jego silne ramiona, zarys pięknie wyrzeźbionej klatki piersiowej, na włosy opadające mu na czoło i połyskujące złotem w delikatnym świetle wschodzącego słońca. Prowadził z na wpół przymkniętymi powiekami, pozwalając, by auto wyciągnęło z niego napięcie. Musnął stopą pedał gazu, na co Chevrolet posłusznie zareagował głośniejszym pomrukiem. Ze mną Xavier nigdy nie jeździł szybko - za bardzo zależało mu na moim bezpieczeństwie. Lecz w tym momencie nic go nie ograniczało, ja zaś wiedziałam, iż potrzebuje trochę czasu dla siebie, aby móc zregenerować siły. Samochód gładko wszedł w cienisty zakręt wysadzanej cedrami drogi. Przed nami po lewej otwierała się przepaść, w dole widniały poszarpane klify. Przyspieszając coraz bardziej, Xavier opuścił szybę i włączył radio. Grali akurat największe hity lat osiemdziesiątych i powietrze wypełniło się głosem Jona Bon Joviego. Piosenka o parze, która zmaga się z przeciwnościami losu, jakoś szczególnie do nas pasowała. Choć trudno wierzyć, warto jeszcze śnić, Co stracić może ten, kto nie ma już nic? Humor najwyraźniej nieco mu się poprawił. Xavier zaczął nawet podśpiewywać pod nosem, wystukując palcami rytm na kierownicy. Lecz nad autostradą zerwał się nagle dziwny wiatr. Liście zawirowały na asfalcie, sfruwając nad przepaść i klify. Działo się coś niedobrego - wyczuwałam obecność zła podążającego naszym śladem. Musiałam ostrzec Xaviera, po-

wiedzieć mu, że czas wracać. Tu było dla niego zbyt niebezpiecznie. Nie powinien zanadto oddalać

się od Ivy i Gabriela, tylko oni mogą go ochronić. Jak jednak miałam to zrobić? Wraz z końcem piosenki wpadł mi do głowy pewien pomysł. Skoncentrowałam swą energię na tym, by zakłócić częstotliwość fal radiowych. Dźwięk począł stopniowo zanikać, aż został tylko irytujący szum. Ściągnąwszy brwi, Xavier manipulował przełącznikami, usiłując odnaleźć stację. Skupiłam wszystkie siły i zawołałam go. Znienacka, pośród trzasków, w radiu dał się słyszeć mój głos. — Zawracaj! Grozi ci niebezpieczeństwo. Wracaj do Ivy i Gabriela. Trzymaj się bliską nich. Jake cię szuka. Zaskoczyłam go tak, że omal nie zjechał z drogi. W porę się opanowawszy, gwałtownie nadepnął hamulec. Chevrolet z piskiem opon zatrzymał się pośrodku pustej szosy. — Beth? To ty? Gdzie jesteś? Słyszysz mnie? — Tak, to ja- Proszę cię, natychmiast zawróć — nalegałam. — Musisz mi zaufać. — W porządku - odparł. - Ufam ci. Tylko nie przestawaj do mnie mówić. Wrzucił bieg i ruszył w przeciwnym kierunku. Odetchnąwszy z niejaką ulgą, podciągnęłam kolana pod brodę. Po powrocie do motelu Xavier przekaże moją wiadomość Ivy i Gabrielowi, a oni już będą wiedzieli, co robić. Spojrzałam na usianą pustymi papierkami po gumach do żucia podłogę, po której dodatkowo turlała się puszka po jakimś napoju. To było takie niepodobne do Xaviera - na ogół przejawiał obsesyjną wręcz dbałość o swój samochód. Gdy kiedyś uchwyt do nawigacji GPS odcisnął kółko na przedniej szybie, przeszkadzało mu to do tego stopnia, że stracił mnóstwo czasu, aby znaleźć zestaw, który można przymocować do deski rozdzielczej. Uśmiechnęłam się na to wspomnienie. — Beth, jesteś tam? - Ingerencja w fale radiowe wyczerpała mnie, ale postarałam się zebrać resztki energii, jaka mi została, i wytworzyć delikatne napięcie w opuszkach palców. Pieszczo-

tliwym gestem przesunęłam nimi po jego policzku, ledwie go dotykając. Przedramiona Xaviera pokryły się gęsią skórką. - Zrób to jeszcze raz - uśmiechnął się. Zbliżaliśmy się powoli do celu. Krajobraz stawał się coraz bardziej znajomy, nieprzyjazne skały zostały już niemal za nami. Uznałam właśnie, że mogę zacząć oddychać swobodniej, gdy wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Autem zarzuciło, po czym gwałtownie zaczęliśmy nabierać prędkości, zostawiając niski, prostokątny budynek motelu za sobą. - Co u diabła? - Xavier rozejrzał się wokół siebie. - Beth, co się dzieje? Jakimś niepojętym sposobem Chevrolet sam kontynuował szaleńczą jazdę. Stopa Xaviera raz po raz deptała hamulec, jednak bez rezultatu. Kierownica przestała się obracać. Przesunęłam się bliżej jego fotela kierowcy, lecz moje wysiłki również na nic się nie zdały. Wiedziona instynktem zerknęłam w lusterko i ujrzałam w nim parę płonących, czarnych oczu. - Nie rób tego, Jake! - błagałam. Samochód skręcił ostro na przeciwległy pas. Xavier bezskutecznie próbował wrócić na właściwą stronę drogi. Gałęzie siekły w przednią szybę, pod oponami chrzęścił żwir, a my nadal pędziliśmy przed siebie. Gdy zobaczyłam, ku czemu zmierzamy, serce zamarło mi w piersi. Jake kierował nas w stronę kamienistej skarpy. Auto kilkakrotnie balansowało tak blisko krawędzi, że byłam niemal pewna, iż spadnie i roztrzaska się o skały. Spod kół wznosiły się chmury pyłu, dodatkowo pogarszając widoczność, choć Xavier i tak mógł jedynie zapierać się plecami o fotel, daremnie walcząc z kierownicą. Obróciwszy się, spojrzałam na Jake'a, który siedział spokojnie z tyłu. Palił francuskiego papierosa, wydmuchując kółeczka dymu. Doskonale się bawił.

Anioł stróż - Przestań! - krzyknęłam rozpaczliwie. - Błagam, przestań! Pedał gazu dotknął podłogi i chevrolet zatoczył się w pijanym tańcu jak prowadzony przez niewidomego. Ostra krawędź klifu znalazła się nagle po prawej stronie. Od przepaści oddzielała nas już tylko cienka metalowa balustrada. Musiałam się jakoś zmaterializować, choćby tylko po to, aby wyjaśnić Xavierowi, co się dzieje, żeby jakimś sposobem wydostać go z samochodu. Lecz paraliżujący lęk uniemożliwiał należytą koncentrację. Potrzebny był mi każdy, najmniejszy nawet strzęp energii, jeśli miałam wprowadzić swój zamiar w życie - a nawet wówczas nie było żadnej gwarancji, że się uda. I wtedy zobaczyłam jego ręce ściskające kierownicę. Zobaczyłam swoją obrączkę oraz plecioną skórzaną bransoletkę, z którą nigdy się nie rozstawał. I jedno, i drugie znałam na pamięć. To te dłonie tyle razy trzymały moje. To one połączyły mnie z tym światem, pocieszały mnie, walczyły w mojej obronie i chroniły mnie. Pomyślałam o dniu, gdy po raz pierwszy ujrzałam Xaviera. Siedział wtedy na pomoście. Spojrzał na mnie, a ostatnie promienie zachodzącego słońca zatańczyły w jego złocistobrązowych włosach. Przypomniałam sobie, jak dostrzegłam w jego oczach tę niespotykaną głębię. Zaciekawiło mnie, kim jest, i zapragnęłam go poznać, choć nie

przypuszczałam, że jeszcze kiedykolwiek się spotkamy. Wspomnienia napłynęły ku mnie istną falą. Nas dwoje w kawiarni, jemy czekoladowy tort. Xavier przygląda mi się z zainteresowaniem, jakbym była zagadką, którą uparł się rozwikłać. Jego głos, zawsze lekko ochrypły z rana, jego wargi muskające mój kark. Jego zapach, ten świeży, czysty zapach lasu latem. Srebrny krzyżyk na jego szyi, połyskujący w blasku księżyca. Nie istniała rzecz, której bym o nim nie wiedziała, a każdy najmniejszy szczegół był mi tak samo drogi. Zrozumiałam, że łącząca nas duchowa więź zdolna jest pokonać każdą fizyczną barierę. Bez żadnego ostrzeżenia pojawiłam się na siedzeniu pasażera. Oszołomiony Xavier omal nie krzyknął, jego oczy koloru morskiej wody rozszerzyły się z zaskoczenia. W tej samej chwili Jake wetknął głowę między oparcia foteli. - Witaj, najdroższa — rzekł złowrogim tonem. - Tak sądziłem, że cię tu znajdę. Czyżby jakieś kłopoty z samochodem? - Beth - wyszeptał Xavier. - O co tu chodzi? Nagle zdałam sobie sprawę z tego, że on przecież nie widzi Jake'a. Nie ma pojęcia, co się dzieje. - Nic się nie martw - uspokoiłam go. - Nie pozwolę, aby cokolwiek ci się stało. - Beth, ja tego dłużej nie wytrzymam. - Głos mu się prawie załamał. - Gdzie ty jesteś? Nie wiem już, w co wierzyć. Potrzebuję cię. Wróć do mnie. - Ojej, co za pech! - jęknął szyderczo Jake z tylnej kanapy. — Bo widzisz, chłopcze, ona teraz należy do mnie. - Zamknij się! - warknęłam. Xavier spojrzał na mnie ze zdziwieniem. - To nie do ciebie wyjaśniłam. - Jake jest tu z nami. - Co? - Obrócił się do tyłu, lecz zobaczył tylko puste siedzenia. - Zaufaj mi - poprosiłam. Chevroleta znosiło ślizgiem wprost na wystającą ścianę klifu. Xavier wciągnął ze świstem powietrze i uniósł ramię, chcąc osłonić głowę. Był przekonany, że nie unikniemy zderzenia, ale auto w

ostatnim momencie skręciło z powrotem na szosę. - Xavier - powiedziałam. — Popatrz na mnie. Nie umiałam przewidzieć, ile czasu nam zostało. Chciałam, by miał świadomość, że go nie opuszczę. Przypomniał mi się pewien werset z Biblii. Był jednym z moich ulubionych, pochodził z Księgi Rodzaju i mówił o Mispa2, miejscu porozumienia. Mogło znajdować się ono jednocześnie wszędzie i nigdzie. Nie istnieje w tym wymiarze, lecz zawiera w sobie moc, o jakiej mało komu się śniło. Umożliwia połączenie dusz, nie wymagając przy tym żadnej formy fizycznej obecności. Wróciłam pamięcią do dnia, gdy pobiegłam do Xaviera przerażona myślą, iż przyjdzie czas, kiedy zostaniemy rozdzieleni. Tamtego popołudnia obiecaliśmy sobie coś, co teraz powróciło do mnie z całą wyrazistością: „Stwórzmy sobie miejsce. Nasze własne miejsce, dostępne tylko dla nas. Będziemy mogli się tam odnaleźć, jeśli wydarzy się coś złego". - Pamiętasz Biały Pokój ? - szepnęłam z naciskiem. Xavier rozluźnił odrobinę zaciśnięte dłonie, po czym spojrzał wprost na mnie. - Oczywiście — mruknął cicho. - To zamknij oczy i przenieś się do niego - wyszeptałam. - Będę tam na ciebie czekała. I nie zapomnij... rozdziela nas jedynie przestrzeń. Wziął głęboki wdech. W jego oczach pojawiło się zrozumienie. Przymknął powieki, puścił kierownicę i zamarł w bezruchu. Z tyłu dobiegł mnie ostry głos Jake'a. - Starczy już chyba tych ckliwych bredni. -Posłuchaj... - Obróciłam się na siedzeniu, chcąc dojść z nim jakoś do porozumienia, lecz było już za późno. Poczułam nieprzyjemne szarpnięcie w żołądku, samochód wpadł

2Rdz 31. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 2003.

w poślizg, uderzył w barierkę, która pękła, jakby zrobiona była z zapałek, i poszybował w przepaść. — Nie! — krzyknęłam. Xavier nie zareagował. Wciąż przebywał w Białym Pokoju, obojętny na to, co się z nim stanie. Widziałam wszystko jak gdyby w zwolnionym tempie. Usłyszałam paskudny, metaliczny zgrzyt, gdy podwozie chev-roleta zahaczyło o skalny występ. Przez moment wydawało się, że zawiśnie na nim, przechylając się niepewnie i balansując na krawędzi. Lecz grawitacja okazała się silniejsza. Autem szarpnął potężny wstrząs, po czym wśród obłoków kurzu runęło w dół klifu. Zaalarmowane ptaki wyfrunęły z pobliskich drzew, ulatując ku niebu i świergocząc donośnie. Patrzyłam, jak ciało Xaviera uderza o kierownicę. Sekundy dłużyły się w nieskończoność. Moje pole widzenia zawęziło się, dostrzegałam teraz najdziwniejsze rzeczy. Promień słońca wpadł przez szybę i prześwietlił grzywkę Xaviera, wydobywając z niej złociste oraz miedziane refleksy. Jego włosy zawsze miały ciepły odcień brązu, przypominający miód lub włoskie orzechy, lecz dziś, w tej akurat chwili, przysięgłabym, że nad jego głową unosi się złota aureola. Xavier nie wykonał żadnego gestu, nie próbował się ochronić. Każdy człowiek na jego miejscu zakryłby głowę ramionami, ale on pozostał nienaturalnie spokojny i nieruchomy. Nie wykazywał najmniejszych oznak paniki, tak jakby pogodził się już z losem. Spojrzałam na jego twarz i dotarło do mnie, jak bardzo jest młody. Dostrzegłam w nim chłopca, którym przecież jeszcze nie tak dawno był. Miał idealnie gładką skórę, bez jednej nawet zmarszczki świadczącej o spędzonych na ziemi latach. Ta\ niewiele zdążył przeżyćr, pomyślałam. Mógł zostać, kim tylko zechciał, a teraz niedane mu będzie nawet dorosnąć... być mężem... ojcem... zmienić świat na lepsze. Zdałam sobie nagle sprawę z tego, że krzyczę, wrzeszczę na całe gardło, choć nikt nie słyszy. Samochód nadal szybował w dół, wprost na skały. Za chwilę zderzy się z nimi i pogniecie niczym folia aluminiowa. Nigdy przedtem nie czułam się tak bezsilna. Moje ciało pozostawało

uwięzione w Hadesie, a dusza utknęła pomiędzy dwoma wymiarami. Gdy jednak w lusterku błysnęła mi uśmiechnięta triumfalnie twarz Jake'a, zrozumiałam, że to wszystko niekoniecznie musi tak się zakończyć. Odwróciłam się ku niemu, chwytając go za oba nadgarstki. Wyglądał na zaskoczonego, ale nie próbował się wyrwać. - Nie rób mu krzywdy - błagałam. - Zrobię, co zechcesz. Podaj mi swoje warunki. - Czyżby? - zapytał. - Chcesz negocjować... to coś nowego. - Nie czas teraz na gierki! - wykrzyknęłam. Za kilka sekund Chevrolet rozbije się o ziemię. - Nigdy ci nie wybaczę, jeśli on zginie! Proszę... zawrzyjmy pakt. - Dobrze - odparł Jake. - Oszczędzę go, a w zamian za to ty spełnisz jedno moje życzenie. - Zgadzam się! - zawołałam. - Zatrzymaj auto! - Mam na to twoje słowo? - Przysięgam na moje życie. Samochodem szarpnęło, po czym w następnej sekundzie znieruchomiał. Był to nie lada widok i z pewnością wzbudziłby sensację. Szczęśliwie w pobliżu nie znajdował się żaden człowiek. - Do zobaczenia w domu, Bethany. - Czekaj! Nie możesz go tak zostawić! - Ma kto się nim zająć - odrzekł Jake. Pstryknął palcami i zniknął z tylnego siedzenia. Po chwili wyczułam obecność Ivy i Gabriela. Z piskiem opon zahamowali na poboczu, w pośpiechu wysiadając z pożyczonego jeepa. Na widok zawieszonego w powietrzu chevroleta Gabriel bez wahania podbiegł do krawędzi klifu i skoczył, rozpościerając skrzydła. Zapomniałam już, jak niesłychanie są imponujące - z wrażenia zaparło mi dech. Wznosiły się na trzy metry, płonąc oślepiającą bielą, niewyobrażalnie potężne. Choć ciężkie i pokryte piórami, zdawały się pulsować własnym życiem. Ivy z wdziękiem łabędzia poszła w ślady brata, muskając stopami skałę i dając nurka w dół. Kolor jej skrzydeł różnił się nieco od chłodnej, nakrapianej złotem

oraz miedzią bieli piór w skrzydłach Gabriela. Piórom Ivy bliżej było do perłowego odcienia gołębiej szarości, tu i ówdzie znaczonej różowymi cętkami. Xavier otworzył oczy, przyglądając się z niedowierzaniem dwóm aniołom, unoszącym się przed maską jego wiszącego w powietrzu auta. Zamrugał gwałtownie powiekami, nie dowierzając własnym oczom. - Co u licha... - wydyszal. - Już dobrze - powiedziałam uspokajająco. - Już wszystko w porządku. Ale on już mnie nie słyszał. Osłupiały patrzył, jak Gabriel wsuwa ręce przez przednią szybę, chwytając dach chevroleta. Ivy z tylu zrobiła to samo. Następnie zaczęli powoli podnosić auto z powrotem na drogę. Ich mięśnie nawet nie zadrżały, napięły się tylko delikatnie, podczas gdy samochód bezpiecznie kierował się ku ziemi. Wylądował tak gładko, że Xavier nie przesunął się na siedzeniu ani o centymetr. Bijące rytmicznie skrzydła w mgnieniu oka złożyły się, gdy tylko stopy mego rodzeństwa dotknęły twardego gruntu. Xavier natychmiast otworzył drzwiczki i wyskoczył z auta. Oparłszy się o maskę, głośno wypuścił powietrze z płuc. - Nie wierzę - wymamrotał. - My też nie - moja siostra spiorunowała go wzrokiem. -Coś ty sobie myślał? - Zaraz. - Na twarzy Xaviera mignęło zdumienie. - Wy sądzicie, że ja to zrobiłem specjalnie? Gabriel utkwił w nim swoje przenikliwe spojrzenie. - Samochody na ogół same nie zjeżdżają w przepaść. - Posłuchajcie. - Xavier zamachał rękami. - To Jake przejął kontrolę nad autem. Za kogo wy mnie macie? - Widziałeś go? — Źrenice Ivy rozszerzyły się. — Wyczuliśmy jego obecność, ale nie przypuszczaliśmy, że odważy się pokazać. - Tak właściwie to się nie pokazał. - Xavier ściągnął brwi. - Ja go nie widziałem, ale... Beth mi o nim powiedziała. - Beth? — Wyglądało na to, że mój brat wątpi w jego zdrowe zmysły.

- Mówiła do mnie przez radio... a potem objawiła mi się, kiedy myślałem już, że to koniec. - Zrobił zakłopotaną minę, świadom faktu, iż brzmi to dość nieprawdopodobnie. - Przysięgam, tak było. - W porządku - rzekła ponuro Ivy. - Bez względu na to, co tam się wydarzyło, musimy baczniej uważać na brudne sztuczki Jake'a. Całe szczęście, że zdążyliśmy na czas. -1 w tym sęk. - Xavier skrzyżował ręce na piersi. — Samochód już spadał, nie mam co do tego wątpliwości. A potem nagle zatrzymał się w locie, natomiast Beth i Jake zniknęli. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał Gabriel. - Nie jestem pewien... ale wydaje mi się, że Jake próbował mnie zabić, tylko coś go powstrzymało... lub ktoś. Moje rodzeństwo wymieniło zatroskane spojrzenia. - Najważniejsze, że nic ci się nie stało - powiedziała Ivy. - Tak - kiwnął głową Xavier, choć wciąż był niespokojny. - Dzięki za pomoc. Rany, mam nadzieję, że nikt was nie widział. Kąciki warg Gabriela zadrgały leciutko. Założył za ucho złociste pasemko, które wymknęło mu się na policzek. - Rozejrzyj się — polecił. - Dostrzegasz tu kogoś? Xavier posłusznie spojrzał wokół siebie, z wolna unosząc brwi. Jego oczy spoczęły na wężu, którego zobaczył w trawie. Stworzenie najwyraźniej zamarło w pół ruchu, uwięzione w miejscu. Potem uniósł twarz ku górze i otworzył szeroko usta w niemym zdziwieniu. Ptaki na niebie zawisły nieruchomo, sprawiając wrażenie namalowanych olejną farbą. Dopiero wówczas dotarło do niego, że wokoło panuje ogłuszająca cisza. Wszystkie dźwięki zanikły. Nie było słychać ani cykania świerszczy, ani szumu opon jadących po szosie samochodów. Nawet wiatr ucichł zupełnie. - Chwileczkę - Xavier potarł dłonią czoło. — To wasza sprawka? Nie wierzę, to niemożliwe. - Akurat ty powinieneś wiedzieć najlepiej, iż nie ma rzeczy niemożliwych — powiedziała moja siostra.

Xavier utkwi} swe błękitne spojrzenie w stalowych oczach Ivy. - Jeżeli to znaczy, że zatrzymaliście czas... - Niezupełnie - rzekł spokojnie Gabriel, sprawdzając stopień uszkodzeń w chevrolecie. Wstrzymaliśmy go tylko na kilka minut. -Pan mówi poważnie?! - wykrzyknął Xavier. Z trudem przychodziło mu pojąć to, co usłyszał. - Coś takiego jest w ogóle dozwolone? - Ta kwestia nie jest istotna - odparł mój brat. - Zrobiliśmy, co należało. Nie mogliśmy dopuścić do tego, aby przypadkowi gapie zauważyli, jak dwa anioły lądują z samochodem w rękach. Gabriel przymknął powieki, po czym uniósł dłonie ku górze. W następnej chwili naokoło zatętniło życie. Aż podskoczyłam w miejscu - dopiero teraz dotarło do mnie, jak hałaśliwy jest ten świat. Tak dobrze było znów zobaczyć kołyszące się na wietrze drzewa! Z rozczuleniem popatrzyłam na małego żuczka, drepczącego wytrwale przez wyschniętą ziemię. Xavier otrząsnął się i pokręcił głową. - Ludzie niczego nie spostrzegą? - Zdziwiłbyś się, gdybym ci powiedziała, jak wiele im umyka - rzekła Ivy. - Codziennie dzieją się znacznie bardziej osobliwe rzeczy, na które nikt nie zwraca uwagi. Istotom ludzkim raz po raz zdarza się widzieć coś niezwykłego, ale wolą udawać, że to wina nadmiaru kofeiny lub braku snu. Tworzą setki wymówek, byle nie stawiać czoła prawdzie. - Wierzę na słowo - stwierdził krótko Xavier. - Wróćmy do Bethany - poprosiła moja siostra. - Mówiłeś, że zmaterializowała się przed tobą? - Widziałem ją. - Xavier przestąpił niepewnie z nogi na nogę. - Ja... już kilka razy udało się nam porozumieć. Ivy zacisnęła wargi. - Dziękuję, że podzieliłeś się z nami tą informacją - odparła. Na jej czole pojawiła się pionowa zmarszczka. - Prawdę mówiąc, nie przypuszczałam, iż coś takiego jest możliwe.

Gabriel ściągnął brwi. - Projekcja astralna? - zapytał z powątpiewaniem. - Z piekła? - Być może Bethany posiada moc większą, niż sądzą demony... niż ona sama sądzi. - Z pewnością nie wiedzą, jak intensywna więź łączy Bethany z ziemią - przyznał mój brat. Zerknął na Xaviera. -To ty wiążesz ją z tym miejscem silniej, niż one kiedykolwiek będą w stanie pojąć. - Postukał palcami w maskę samochodu z nieobecnym wyrazem twarzy. - Z tego, co dotychczas mieliśmy okazję zaobserwować, istnieje między wami wręcz magnetyczne przyciąganie. Prawdopodobnie to za jego sprawą Bethany zdolna jest skontaktować się z tobą nawet stamtąd. Mimo iż moje serce nadal ściskało się boleśnie na wspomnienie niedawnych przeżyć, poczułam się dumna ze związku z Xavierem. Fakt, iż mogłam porozumieć się z nim ze swego podziemnego więzienia, że moja miłość do niego wystarczyła, by przełamać barierę zła, najlepiej świadczył o sile naszego uczucia. W mojej głowie pojawiło się wyrażenie „nikt nam nie podskoczy" i uśmiechnęłam się do siebie, myśląc, że to właśnie w takich momentach ludzie „przybijają piątkę". Jednak w Xavierze na te słowa coś jakby pękło. - Do jasnej cholery - odezwał się po chwili milczenia. -Jake bawi się z nami w ciuciubabkę, a my mu na to pozwalamy. - Potarł dłonią policzek i srebrna obrączka na jego palcu zalśniła w porannym świetle. - Czy on naprawdę sądzi, że damy się bezwolnie poprowadzić na rzeź? - Zacisnął szczęki z taką mocą, że mogłabym przysiąc, iż widzę w jego oczach miniaturowe błyskawice. Przeciągnął ręką po włosach, wpatrując się zaciętym wzrokiem w horyzont. - Koniec z tym. Chcę ją odzyskać i mam dość tych podchód ow. Niech się dzieje, co chce, idę po nią. Słyszałeś, Jake?! - Rozłożył ramiona, krzycząc ile sił w płucach. - Wiem, że mnie słyszysz! Lepiej dobrze się przygotuj. To jeszcze nie koniec! Gabriel i Ivy milczeli. Stali ramię przy ramieniu, z powagą w oczach; wschodzące słońce rozpalało płomienie w ich włosach. W oczach mego rodzeństwa dostrzegłam nowy wyraz,

ze zdumieniem stwierdzając, iż jest to gniew. Więcej nawet niż gniew: to była głęboka, niepohamowana furia, skierowana przeciwko tym, którzy ośmielili się odebrać im siostrę. Wreszcie Gabriel przemówił. Jego głos zagrzmiał niczym grzmot przetaczający się po niebie. - Masz słuszność - rzekł do Xaviera. - Wystarczająco długo daliśmy się wodzić za nos. - Trzeba działać - oświadczył Xavier. - Najpierw trzeba wrócić do motelu i spakować nasze rzeczy - odparł mój brat. - Za godzinę ruszamy do Broken Hill.

Pakt z diabłem Nie robiłam sobie nadziei. Choć wiedziałam, że moje rodzeństwo bez trudu odnajdzie stację, na której doszło do tragicznego w skutkach zderzenia pociągów, nie miałam pojęcia, jak zamierzają otworzyć portal. Konstrukcja takich przejść jest odporna na rozkazy aniołów - jedynie posłańcy

ciemności potrafią ich używać. Nawet Gabriel, który zaliczał się do najważniejszych osobistości w niebie, nie mógł złamać tych pieczęci. Z tego, co wiedziałam, nigdy dotychczas nie mieliśmy potrzeby włamywać się do piekła. Nie interesowało nas, co dzieje się pod ziemią — to była domena Lucyfera. Dopiero gdy mieszkańcy jego królestwa zaczęli wypełzać na powierzchnię, aby siać chaos i zniszczenie, musieliśmy interweniować. Niewielka część mojej duszy pragnęła wierzyć, że stoicyzm Xaviera wystarczy, aby mnie uratować, ale wolałam odsunąć od siebie to ziarenko nadziei z obawy, iż może wykiełkować. Gdybym pozwoliła sobie na marzenia o cudownym ocaleniu, nie przeżyłabym ciosu związanego z ewentualną porażką. Tak bardzo skupiłam się na planach Gabriela, że zapomniałam niemal, co ich doprowadziło do podobnej ostateczności. Xavier omal nie zginął. Gdyby nie pakt, jaki zawarłam z Jakiem, już by nie żył. Dołączyłby do milionów innych

dusz w niebie, a ja mogłabym go nigdy więcej nie zobaczyć. Jake próbował go zabić. Wysłał Diega jako przynętę, aby nim wstrząsnąć i sprowokować go. Iskierka nadziei, która tliła się gdzieś na dnie mego serca, zmieniła się w dziką, zażartą wściekłość. Takiej nienawiści nie czułam nigdy przedtem. Jake osaczył mnie, doprowadził do tego, że byłam zdana na jego laskę, rozdzielił z najbliższymi, pozbawił jakichkolwiek złudzeń... i wciąż mu to nie wystarczało. Szarpnęłam za klamkę, otwierając na oścież drzwi pokoju, i pobiegłam korytarzem do gabinetu, w którym Jake spędzał większość czasu, kiedy akurat nie znęcał się nade mną. Musiałam się dowiedzieć, czego żąda w zamian za bezpieczeństwo Xaviera. Zastałam go półleżącego na skórzanej sofie i pogrążonego w rozmowie z Azją. Na mój widok kobieta uśmiechnęła się złośliwie. - Przyszła twoja smarkula - oznajmiła, jednym haustem opróżniając swój kieliszek. - Sama trafię do wyjścia. - Ty - wykrztusiłam, zbliżając się do niego - jesteś najbardziej odpychającym, nikczemnym stworzeniem, jakie kiedykolwiek wypełzło z ziemi! - Dosłownie trzęsłam się ze złości. Jake usiadł, przyglądając mi się w oszołomieniu. Miałam ochotę walnąć go pięścią w tę gładką buźkę, ale wiedziałam, że nic to nie da. Przypuszczalnie zwichnęłabym tylko rękę. - Witaj, laleczko — rzekł przeciągle. — Czyżby cię coś zdenerwowało? - Omal go nie zabiłeś! - wrzasnęłam. - To miały być nasze porachunki. Dlaczego ty zawsze musisz posunąć się o jeden krok za daleko? - Ale chyba nic się nie stało, prawda? - Jake machnął ręką, jakby w ogóle nie było o czym mówić. A jeśli sobie dobrze przypominam, to właśnie z tym odpychającym, nikczemnym stworzeniem zawarłaś umowę. - Bo nie miałam innego wyboru! - Okoliczności są tu bez znaczenia - odparł. Zacisnęłam zęby, mierząc go wściekłym spojrzeniem. — No więc? Co to jest, Jake? Czego chcesz w zamian za darowanie Xavierowi życia? Popatrzył na mnie leniwym wzrokiem, jednocześnie zimnym jak lód i palącym jak ogień. Jego

czarne, przepastne źrenice przypominały studnię, w której nie sposób było doszukać się dna. Lecz skierowane na mnie płonęły z nieznośną natarczywością, powodując gęsią skórkę. Zetknął czubki swych długich, białych palców i ściągnął brwi, jak gdyby szukał właściwych słów. - Wyduś to wreszcie. Przyjrzawszy mi się dokładnie, pochylił się i przycisnął dłonie do blatu stojącego przed sofą stolika. - Chcę od ciebie tylko jednego. — Mów — odparłam hardo. — Miejmy to już za sobą. Jake westchnął. - Poświęciłem trochę czasu na to, by wymyślić, w jaki sposób mógłbym wykorzystać moją świeżo zdobytą monetę przetargową, aby zbliżyć nas do siebie. Zwęziłam oczy. -Tak? -1 wydaje mi się, że doszedłem do idealnego rozwiązania — wstał i podszedł bliżej. - Tobie zależy jedynie na tym, aby ten twój goguś żył i miał się dobrze. Mnie zaś chodzi o coś równie oczywistego. Pragnę ciebie — choć ty, niestety, nie odwzajemniasz mych uczuć pomimo licznych dowodów na moje oddanie. Z trudem stłumiłam prychnięcie, słysząc padające z jego ust słowo „oddanie". -Rozumiem... - powiedziałam sztywno. Nie podobał mi się kierunek, w jakim zmierzała ta rozmowa. Nie byłam do końca pewna, o co mu chodzi, ale znając Jake'a, nie mogło to być nic uczciwego ani rozsądnego. — Obiecuję go nie skrzywdzić - ciągnął Jake. - Mało tego, nie będę ci przeszkadzał w twoich astralnych przygodach. Ale musisz mi dać coś w zamian.

- A co ja takiego mam, czego ty mógłbyś chcieć? — zapytałam, zbita z tropu. - Pomyśl dobrze - uśmiechnął się blado. - Jest coś, czego w istocie pragnę. Potraktuj to jako dar, podziękowanie za okazaną łaskę. - Przestań wreszcie owijać w bawełnę i mów, o co ci chodzi -odrzekłam ze zniecierpliwieniem, starając się pohamować złość. - Proszę cię, abyś mi się oddała - oświadczył Jake z błyskiem w ciemnych oczach. Zaczęłam nabierać pewnych podejrzeń odnośnie do czynionych przez niego aluzji, ale postanowiłam nie przyjmować tego do wiadomości. Będzie musiał powiedzieć to głośno, inaczej nie uwierzę. - Nie możesz jaśniej? — odparłam wojowniczym tonem. - Jakaś ty rozkosznie niewinna - uśmiechnął się z zadowoleniem. - Ująłem to raczej dosłownie. Nigdy więcej nie zbliżę się do twego wybranka, jeżeli ty oddasz mi się na jedną noc. Życzę sobie dostać twoją cnotę. -Zaraz... to znaczy, że... — zająknęłam się, gdy dotarło do mnie znaczenie jego słów. Spojrzałam na niego z odrazą. -Mam uprawiać z tobą seks? - Och, to brzmi jak warunek jakiejś transakcji. Wolałbym, abyś używała określenia „kochać się". Patrzyłam na niego w osłupieniu, usiłując znaleźć właściwą odpowiedź. Było tyle rzeczy, które chciałam mu oznajmić, tyle sposobów, by wyrazić swój wstręt oraz bezgraniczną niechęć na myśl o dotknięciu go. - Powinieneś się leczyć - wyrwało mi się jako pierwsze. -1 po co te obelgi? - zapytał uprzejmie Jake. - Gdyby nie fakt, że moje ego ma rozmiar kuli ziemskiej, mógłbym się poczuć urażony. Kobiety na ogół zabijają się o możliwość spędzenia ze mną nocy. Powinnaś się czuć zaszczycona. - Czy ty w ogóle wiesz, o co prosisz? - wybełkotałam. - Przecież to tylko seks, zaspokojenie cielesnych potrzeb. Nic wielkiego - odparł.

- Jak to, nic wielkiego?! - wykrzyknęłam. - Seks uprawia się z osobą, którą się kocha, której się ufa, z którą chce się w przyszłości mieć dzieci. - Owszem - przyznał. - Seks miewa czasem nieprzyjemne następstwa w postaci noworodków, ale postaram się dopilnować, aby nas nic podobnego nie spotkało. Trafisz w ręce fachowca. - Czy ty mnie słuchasz? - zapytałam. - Równie dobrze mogłabym zaprzedać duszę. - Nie bądź śmieszna - parsknął Jake. - W seksie chodzi przede wszystkim o przyjemność, nie o prokreację. Musisz tylko się odprężyć i pozwolić mi robić to, na czym znam się najlepiej. Pamiętaj, że każdy kompromis ma swoją cenę. - Seks ma prowadzić do tworzenia nowego życia — wyjaśniłam. - Wyrażałby moje przywiązanie do ciebie, oznaczałby, że ci ufam, że chciałabym wspólnie z tobą stworzyć życie. Z tobą... powtórzyłam z naciskiem. - Jesteś kłamcą, oszustem i mordercą. Nigdy ci się nie oddam! Jake nie miał w sobie dość klasy nawet na to, by się obrazić. - Zawarliśmy umowę - rzekł beznamiętnym tonem. -Zgodziłaś się na wszystko, o co poproszę. Jeśli mi teraz odmówisz, osobiście dopilnuję, aby Xavier nie doczekał kolejnego wschodu słońca. - Trzymaj się od niego z daleka. - Słuchaj no — wycelował we mnie palec. - Nikt cię nie zmuszał do zawierania paktu z diabłem. Pokręciłam głową. Nie mogłam uwierzyć, że właśnie tego chce. Wybrał tę jedną rzecz, której nie byłam w stanie mu ofiarować. Wpuściłabym w ten sposób do swego ciała ciemność, pozwalając dwóm przeciwstawnym sobie duszom połączyć się w jedno. - Zdaje się, że Xavier jednak niewiele dla ciebie znaczy -skonstatował leniwie. - Skoro gotowa jesteś narazić jego życie dla takiej błahostki. Gapiłam się na niego, podczas gdy mój umysł zmagał się z tym, co właśnie usłyszałam. Czy tak naprawdę oznaczałoby to ostateczną zdradę czy może najwyższą ofiarę?

-Po prostu zawsze wyobrażałam sobie, że to będzie on — wymamrotałam ledwo dosłyszalnie. - Ależ wiem - stwierdził Jake głosem, który przepełniało fałszywe współczucie. - W normalnej sytuacji byłbym więcej niż chętny na zabawę we troje, lecz w tych okolicznościach mogłoby się to wydać odrobinę niezręczne. Nawet nie próbowałam szukać riposty na tę uwagę. Zrobiło mi się niedobrze. Jake jest w stanie skrzywdzić Xaviera - dowiódł tego dziś rano. Jeżeli złamię naszą umowę, nic go nie powstrzyma od powrotu na ziemię. Owszem, Ivy i Gabriel zachowają czujność, ale wystarczy przecież dopaść Xaviera sam na sam, kiedy najmniej będzie się tego spodziewał. Dla Jakea nie ma znaczenia, czy zajmie mu to kilka dni czy kilka tygodni - w końcu znajdzie sposób. Wiedziałam, co muszę zrobić, nim jeszcze mój umysł w pełni to pojął. W uszach zadźwięczały mi słowa Xaviera: „Beth, strona fizyczna nie stanowi podstawy związku... Kocham cię dla ciebie samej, a nie dla tego, co możesz mi zaofiarować". Czy to znaczyło, że wybaczyłby mi, gdybym przyjęła propozycję Jake'a? Nie miałam pojęcia, co powinnam myśleć, pragnęłam, aby ktoś pomógł mi się z tym uporać. Wiedziałam tylko, iż perspektywa seksu z Jakiem, aczkolwiek potworna, bladła w porównaniu z wizją śmierci Xaviera. Dotarło do mnie, że zrobię wszystko, co będzie trzeba, byleby tylko on był bezpieczny. - Dobrze - powiedziałam, czując, jak oczy wypełniają mi się łzami. - Wygrałeś. Jestem twoja. - Doskonale - odparł. - Podjęłaś słuszną decyzję. Przyślę do ciebie Hannę, pomoże ci się przygotować. Zamierzam sfinalizować sprawę już dziś wieczorem... na wypadek gdybyś zmieniła zdanie. Hanna wsunęła się do pokoju z poszarzałą twarzą. Pod pachą ściskała pokrowiec na ubrania. - Och, Beth - wyszeptała. Pierwszy raz zdarzyło się, aby zwróciła się do mnie po imieniu. Zaskoczyła mnie tym. - Tak bardzo mi ciebie szkoda.

- Skąd wiesz? - zapytałam tępo. - Tu wszystko szybko się roznosi. Przykro mi. - Nic się nie stało, Hanno - odparłam, przełykając głośno ślinę. - Czegóż innego można było spodziewać się po Jake'u? -Mam nadzieję, że po tym wszystkim... pewnego dnia... wrócisz do Xaviera - powiedziała. - Musi być naprawdę wspaniały. - Taki właśnie jest. Jedyne, co mi pozostało, to myśleć o Xavierze. Tylko w ten sposób miałam szansę przejść przez ten koszmar, nie tracąc przy tym zmysłów. Wolałabym spędzić resztę wieczności w piekle, niż świadomie narazić go na śmierć. - Chodźmy - Hanna poklepała mnie delikatnie po ramieniu. — Jake spodziewa się ciebie za godzinę. Rozpięła suwak pokrowca i wyjęła z niego coś, co przypominało długą suknię ślubną. - Czy to rzeczywiście konieczne? - spytałam obojętnym tonem. Nie chciałam żadnych specjalnych przygotowań. Czekała mnie wystarczająco ciężka noc, niepotrzebny był mi dodatkowy cyrk. - Książę sam wybrał tę sukienkę — rzekła. — Znasz go. Obrazi się, jeśli jej nie włożysz. - Hanno, czy ty uważasz, że postępuję słusznie? - zapytałam nagle, nerwowo wygładzając narzutę na łóżku. Podjęłam już decyzję, lecz potrzebowałam, aby ktoś mnie w niej utwierdził. Czułam się strasznie samotna. - A czy to ważne? - Hanna zaczęła w skupieniu zdejmować z sukienki niewidzialną nitkę, próbując uniknąć odpowiedzi. Zawsze niechętnie wyrażała swoje zdanie z obawy przed ewentualnymi kłopotami. - Proszę? - nalegałam. — Chciałabym wiedzieć. Westchnęła głęboko i dała spokój sukience. Spojrzała na mnie, jej brązowe oczy wypełniał smutek. - Ja też kiedyś zawarłam pakt z Jakiem - powiedziała. -Mimo to mnie oszukał. Demony zrobią wszystko, byle uzyskać to, na czym im zależy.

- Sądzisz wiec, że mnie także okłamuje? Że i tak zrobi krzywdę Xavierowi? - To nie ma znaczenia - odparła Hanna. - To, co masz zamiar zrobić, będzie cię prześladować do końca życia... ale też nigdy nie wybaczysz sobie, jeśli się teraz wycofasz. Potrzebna ci świadomość, że zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy, by go chronić. - Dziękuję ci, Hanno - szepnęłam. Kiwnęła głową, pomagając mi włożyć białą suknię i satynowe pantofle. Potem wplotła mi we włosy drobniutkie perły. Jake celowo zaaranżował to w taki właśnie sposób, przemawiała przez niego paranoja. W jego głowie cała rzecz miała wyglądać na romantyczną schadzkę zamiast na transakcję biznesową, którą w istocie była. Suknia opinała mnie w talii ciasno niczym gorset, spływając miękkimi falami do ziemi. Szeroki dekolt odsłaniał alabastrowobiałą skórę szyi i ramion. No cóż, pomyślałam, sukienka w sam raz na taką okazję... szkoda tylko, że ani miejsce, ani osoba nie były właściwe. Hanna zapinała mi naszyjnik z pereł, gdy do pokoju wszedł Tuck. Spochmurniał na widok mego stroju. - A więc to prawda - rzekł cicho. - Jest panienka pewna tego, co robi? - Nie mam wyboru, Tuck - odparłam. - Bo widzi panienka - przysiadł z wahaniem na brzegu mojego łóżka. - Ja wiem, że to wszystko wydaje się straszne... ale ja tam panienkę podziwiam. Bardziej niż kiedykolwiek. - Skąd taki pomysł? - zapytałam. - Moim zdaniem raczej nie ma tu czego podziwiać. - Nie rozumie panienka - Tucker pokręcił głową. - Panienka jest ogromnie dzielna. Nikt nie sądził, że panienka wytrzyma u nas choćby jeden dzień. Ale panienka jest silna. Mimo tego, co się wydarzyło, tego, co widziała, zachowała panienka wiarę. - Ale to Jake wygrywa - odrzekłam. - Dostanie to, czego chce. - O nie - odparł Tuck swoim ochrypłym głosem. - Dostałby to, gdyby panienka odmówiła...

postawiła siebie na pierwszym miejscu. Oddaje mu panienka coś wyjątkowego, a on wie, że robi to panienka z miłości. Nienawidzi go panienka z całej duszy, a mimo to oddaje mu się, aby chronić ukochanego. Dla Jake'a to musi być wyjątkowo bolesny policzek. - Dziękuję, Tuck. - Objęłam go, wtulając twarz w jego pachnącą sianem szyję. - Nie sądziłam, że tak to postrzegasz. Patrząc na swoje odbicie w lustrze, pomyślałam, że może Tucker ma rację. Może powinnam przestać widzieć w tym akt podłej zdrady, a zamiast tego ujrzeć świadectwo najwyższej miłości.

Miecz Michała Przed wyjściem miałam kilka minut dla siebie. Hanna i Tuck taktownie zostawili mnie samą, dochodząc do wniosku, iż zechcę na spokojnie zebrać myśli. Nim jeszcze drzwi na dobre się za nimi zamknęły, niemal natychmiast oddałam się projekcji. Chciałam po raz ostatni zobaczyć Xaviera. Pragnęłam, aby to jego twarz była tym, co zapamiętam, zanim pozbędę się czegoś tak dla mnie ważnego. Jeśli będę mogła zachować w sercu ten obraz, może uda mi się jakoś przeżyć dzisiejszą noc. Moja rodzina dojechała już do Alabamy. Nie była to co prawda szczególnie długa podróż, ale mimo to zaskoczyło mnie, że udało się im tam dotrzeć tak szybko. Z tego, co zdążyłam zauważyć, Broken Hill nie różniło się zbytnio od Venus Cove. Dworzec kolejowy zamknięto już dawno. Drewniane ławeczki przymocowane do ceglanych ścian budynku pokryte były śmieciami, w staromodnej kasie biletowej nikt nie obsługiwał. Pomiędzy torami wyrosły chwasty, a stadko wron bezskutecznie dziobało wyschniętą ziemię. Z pewnością było to niegdyś czarujące i pełne życia miejsce. Najwyraźniej jednak od dnia katastrofy mieszkańcy zaczęli go unikać, skutkiem czego stało się jedynie smutnym cieniem swych dawnych dni. Chevrolet zatrzymał się tuż przy zardzewiałych szynach i moje rodzeństwo wysiadło. Ivy pociągnęła nosem. Zacieka-

wiło mnie, czy wyczuwa zapach siarki, jaki musiał wydzielać znajdujący się gdzieś w pobliżu portal.

- Rany, ale tu paskudnie - powiedziała Molly, stając w otwartych drzwiczkach auta. - Zostań w samochodzie - polecił Gabriel. Tym razem posłuchała go bez słowa. - I co teraz? - zapytał Xavier. - Wiadomo, czego szukamy? - Portal może przypominać cokolwiek - odparł Gabriel, pochylając się z dłonią wyciągniętą ku ziemi. - Ale sądzę, że mieści się tu, w tych torach. - Po czym pan to poznaje? -Nad przejściem wiodącym do piekła powietrze jest zawsze cieplejsze. - No to jedno mamy z głowy - westchnął Xavier. - Teraz pozostaje tylko kwestia, jak je otworzyć. - W tym właśnie problem - rzekła Ivy. - Nasza moc nie wystarczy. Potrzebujemy wsparcia. - Cholera. - Xavier kopnął żwir czubkiem buta. Kilka kamyków potoczyło się po torach. - Po co tu w takim razie w ogóle przyjechaliśmy? - Michał nie przysłałby nas tu bez powodu - wymruczała Ivy. - Musi chodzić o coś więcej. - Albo zrobił nas w konia i tyle. - W istocie - rozległ się głos za ich plecami. Obrócili się w samą porę, by dostrzec materializującą się postać archanioła. Rzucał na tory imponujący cień. Wyglądał dokładnie tak samo jak za pierwszym razem, gdy się nam ukazał: jasnowłosy, połyskujący delikatną poświatą i znacznie wyższy od przeciętnego człowieka. Skrzydła miał złożone. - O nie - jęknęła z samochodu Molly, wkładając głowę między kolana. Gabriel i Michał wymienili braterskie pozdrowienia jako równi sobie rangą wojownicy. - Wypełniliśmy twe instrukcje, bracie - rzekł Gabriel. - Jakie masz dla nas teraz polecenia?

- Przybyłem, aby zaofiarować wam moją pomoc - odparł Michał. - Przynoszę wam broń najpotężniejszą ze wszystkich. Bez trudu otworzycie nią portal. - Jaka szkoda, że dopiero teraz zdecydował się pan podzielić z nami tą informacją - mruknął kwaśno Xavier. - To do mnie należy wybór właściwej chwili - odrzekł Michał, kierując wzrok na Xaviera. Zgromadzenie podjęło kroki, by zaradzić nieprzewidzianym okolicznościom. Lucyferowi znana jest moc anioła, którego więzi. Planuje wykorzystać ją do własnych celów. Słowa Michała poruszyły mnie. Fakt, iż wiedział tak dużo, świadczył o tym, że przez cały ten czas nie byłam sama. Niebo od początku nade mną czuwało. Czyżby jeszcze nie wszystko było stracone? - W jaki sposób chce to osiągnąć? Bethany nie pozwoli sobą manipulować - zaprotestowała Ivy. - Tego nie wiemy - odpowiedział Michał. - Lecz boski pierwiastek może okazać się niebezpieczny w rękach każdego demona. Lucyfer próbuje rozpętać Armagedon - doprowadzić do ostatecznego starcia. Ma nadzieję, że uda mu się posłużyć aniołem. Siły nieba muszą temu zapobiec. -Ale jaką konkretnie rolę odgrywa tu Beth? - zapytał Xavier. - Można ją określić mianem katalizatora - wyjaśnił archanioł. - Demony pragną wywołać wojnę, lecz my nie zniżymy się do ich poziomu. Potęga niebios zwycięży bez niepotrzebnego rozlewu krwi. - Wy i tak mieliście zamiar nam pomóc, prawda? - rzekł nagle Xavier. - Dlaczego nie zrobiliście tego od razu? Michał skłonił nieznacznie głowę. - Gdy dziecko zepsuje zabawkę, a rodzice natychmiast kupią mu nową, czy będzie to dla niego lekcja? - Beth to nie zabawka - zaczął z oburzeniem Xavier, ale Gabriel położył mu dłoń na ramieniu. - Nie przerywaj, gdy przemawia wysłannik Pana.

- Niebo może interweniować w każdej chwili - ciągnął Michał. - Ale to On wybiera należyty moment. My przekazujemy tylko Jego wolę. Gdyby nasz Ojciec naprawiał każde zło, nikt nie uczyłby się na błędach. Wynagradzamy wiarę oraz lojalność, ty zaś wykazałeś się i jednym, i drugim. Ponadto twoja podróż nie dobiegła jeszcze końca. Niebo wiąże z twoją osobą pewne plany. -Plany?... - powtórzył Xavier, lecz Michał obrzucił go nieprzeniknionym wzrokiem. - Nie chcę ci psuć niespodzianki. Ze zdumieniem słuchałam jego słów. Był w niebie naprawdę grubą rybą i jakoś nie chciało mi się wierzyć, aby organizowanie mi ucieczki należało do jego priorytetów. Wychodziło jednak na to, że sprawa z Lucyferem to nie przelewki. Michał najwyraźniej uznał, iż stoimy u progu wojny, a niebo powinno po raz kolejny podkreślić swą przewagę. W dalszym ciągu nie miałam pojęcia, jak zamierzają otworzyć portal, ale on wydawał się pewien swego. - A co z portalem? - przypomniała mu delikatnie Ivy, nie chcąc tracić więcej czasu. - W rzeczy samej - rzeki Michał. Następnie spomiędzy fałd swojej szaty wydobył przedmiot lśniący blaskiem tak wspaniałym, że Xavier musiał odwrócić głowę. W dłoniach archanioła pulsował długi płomienny miecz, gotowy wykonać każdy rozkaz swego pana. Brzegi ostrza jarzyły się niebieskawo. Wydawał się zbyt piękny, by służyć jako narzędzie walki. Wzdłuż złotej rękojeści wygrawerowano słowa w języku, jakiego nie zna żaden człowiek. Litery zdawały się płynąć, emitując subtelną błękitną poświatę. Ów miecz żył - tak jakby posiadał własną duszę. - Miecz Michała - odezwał się Gabriel głosem pełnym szacunku, jakiego nigdy wcześniej u niego nie słyszałam. - Minęło wiele lat, odkąd go ostatni raz widziałem. - To on rzeczywiście istnieje? — zapytał Xavier. - Naturalnie - odrzekł mój brat. - Został już kiedyś użyty. Xavier zastanowił się przez chwilę.

- No tak — stwierdził wreszcie. - Apokalipsa świętego Jana. „I nastąpiła walka na niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie"3. Ten smok to Lucyfer? - Zgadza się - potwierdził Gabriel. - To właśnie Michał był tym, który zamknął go w piekle na rozkaz naszego Ojca. - Dobra robota - pochwalił Xavier. Michał uniósł brew. Rozbawił mnie ten poufały ton, zwłaszcza w porównaniu z oficjalną formą, jakiej używało moje rodzeństwo. - Więc myśli pan, że uda się tam wejść jeszcze raz? - Sprawdźmy - odparł krótko Michał. Wyprostował się, stając pośrodku torów. Miecz w jego ręku począł wibrować z taką mocą, że przerażone ptaki wyfrunęły z pobliskich drzew. -Wie pan co? — zawołał z niejakim zakłopotaniem Xavier. - Przepraszam, że tak pochopnie pana osądziłem. To nie było ładne z mojej strony. Archanioł kiwnął lekko głową na znak, że nie żywi urazy. Uniósł miecz w górę - światło słoneczne gorącym strumieniem odbiło się od srebrnego ostrza. - W imię Boga rozkazuję ci... Jego głos, z początku gromki i dudniący, zaczął powoli zanikać. Oddalałam się od nich i wracałam do Hadesu. Próbowałam to powstrzymać. Musiałam się przekonać, czy miecz Michała zdoła otworzyć portal. Lecz przenikliwy dźwięk telefonu dzwoniącego w hotelowym pokoju bezlitośnie ściągnął mnie z powrotem. - Halo? - zapytałam, omal nie upuszczając słuchawki. - Pan Thorn czeka na dole - odparła recepcjonistka. Zauważyłam, iż jej ton zmienił się od naszej ostatniej rozmowy. Wcześniej był pełen szacunku. Teraz pobrzmiewała w nim głównie satysfakcja. 3Ap 12, 7. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Biblia Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 2003.

— Proszę mu powiedzieć, że zaraz zejdę. Rozłączywszy się, opadłam na łóżko i odetchnęłam głośno. Nie wiedziałam, co myśleć. Czy to możliwe, aby lada moment zjawił się tu Michał i wydostał mnie? Nie śmiałam w to wierzyć. Przez dłuższą chwilę miotałam się bezradnie, niepewna tego, co powinnam zrobić. Jedno tylko było oczywiste: w żadnym razie nie mogłam pozwolić, aby Jake zaczął coś podejrzewać. Należało zachowywać się tak, jakby nic się nie stało. Oby moje zdolności aktorskie okazały się wystarczające. Spotkałam się z Jakiem w holu. Zamienił skórzaną kurtkę na frak oraz srebrne spinki u mankietów, przypuszczalnie w ramach swojej wizji romantycznego kochanka. Oboje jednak doskonale zdawaliśmy sobie sprawę z tego, iż najwykwint-niejsze nawet stroje nie przydadzą romantyzmu tej sytuacji. Tuck i Hanna stali przy rozsuwanych drzwiach, z rozpaczą przyglądając się, jak wsiadam do limuzyny Jake'a, po czym odjeżdżam w głąb mrocznych tuneli Hadesu. Pomachałam im przez tylną szybę, starając się zawrzeć w tym geście całą nadzieję, jaką miałam w sercu. Samochód zatrzymał się przed czymś, co wyglądało na wejście do jaskini. Wysiadłszy, zerknęłam wokół z powątpiewaniem. — To jest twój pomysł na miłosną schadzkę? — zapytałam z przekąsem. — Już schowek na miotły byłby lepszy. — Poczekaj - uśmiechnął się Jake tajemniczo. - Jeszcze nie dotarliśmy na miejsce. Pozwolisz? Objął mnie ramieniem i poprowadził w ciemność. Przeszliśmy wąskim tunelem, który jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przeobraził się w okazałą kamienną komnatę. Została specjalnie przygotowana na tę okazję. Przez chwilę podziwiałam jej osobliwe piękno w niemym zachwycie. Zatrzymałam się jak wryta, nie kryjąc zaskoczenia. — To wszystko twoje dzieło? — Przyznaję się bez bicia. Chciałem, abyś na zawsze zapamiętała tę noc.

Rozglądałam się w oszołomieniu. Dno komnaty wypełniała mleczna, opalizująca woda. Na jej powierzchni kołysały się płatki róż oraz świece, muskając spękane ściany miękkim, migotliwym światłem i rzucając wokół roztańczone cienie. W powietrzu unosiły się kandelabry, zaklęte mroczną mocą Jake'a. Na drugim końcu widniał szereg kamiennych stopni prowadzących na suchy ląd. Pośrodku stało olbrzymie łoże wyściełane złotą satyną i suto wyszywanymi poduszkami. Wystający fragment skały udekorowany został wymyślnymi gobelinami oraz portretami pamiętającymi najdawniejsze czasy. Każdy skrawek wolnej przestrzeni pokrywały lustra w złoconych ramach, zamieniając łagodny poblask w imponującą, skrzącą się dziesiątkami odbić piramidę. Z ukrytych głośników sączyły się dźwięki operowej arii. Jake'owi udało się przeistoczyć tę wilgotną, ponurą grotę w baśniowe królestwo. Fakt ten pozostawał oczywiście bez znaczenia. Wpadł mi w oko fragment czegoś do połowy ukrytego pod wodą. Była to marmurowa bezręka Wenus z Milo. Przez opary mgły dostrzegłam, że po jej policzkach spływa strużką ciemna, kapiąca ciecz. Dopiero po chwili zorientowałam się, iż rzeźba płacze krwawymi łzami. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, Jake pstryknął palcami i u naszych stóp pojawiła się ozdobna gondola. - Damy przodem - rzekł, szarmancko oferując mi ramię. Weszłam ostrożnie do łodzi, a on wsunął się na miejsce obok mnie. Gondola ruszyła samodzielnie przez lśniącą wodę, przybijając do kamiennego pomostu po drugiej stronie. Wysiadłam na brzeg, nie dbając o to, by unieść rąbek sukni, i zamiatając nią po chropowatych stopniach. Jake podszedł do łóżka, muskając dłonią pościel. Gestem przywołał mnie do siebie. Staliśmy, przyglądając się sobie w milczeniu. Z oczu Jake'a wyzierał głód, od którego przechodził mnie zimny dreszcz. Nie czułam nic prócz pustki. Wszelkie emocje zgasły, działałam jak automat. Wiedziałam, że najlepiej będzie zachować dystans oraz zimną krew, czekając na pomoc... o ile nadejdzie. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że plan Michała mógłby się nie powieść. Gdyby

dopadła mnie jakakolwiek wątpliwość, nie potrafiłabym powstrzymać się od krzyku lub spróbowałabym odepchnąć Jake'a. Stałam więc spokojnie i czekałam. On zaś przesunął opuszkami palców po moich plecach. Nie tracił czasu - wkrótce rękaw sukienki zsunął się, odsłaniając ramię. Pochyliwszy się, przycisnął gorące wargi do mojej nagiej skóry, sunąc nimi wzdłuż obojczyka, aż po zagłębienie w szyi. Jego ręce zacisnęły się wokół mojej talii, przyciągając mnie do niego. Gdy dotarł wreszcie do ust, pocałował mnie natarczywie. Starałam się nie wspominać sposobu, w jaki robił to Xavier - długo i czule, tak jakby już sam pocałunek był nagrodą, a nie wstępem do czegoś więcej. Język Jake'a wdarł się pomiędzy moje wargi, rozchylając je i wsuwając się głębiej. Jego gorący oddech, wlewający się do płuc niczym płynny ołów, dusił mnie. Wędrując dłońmi po moim ciele, zdawał się nie zauważać braku jakiejkolwiek reakcji z mojej strony. Jednym płynnym gestem rozsunął zamek błyskawiczny z tyłu sukni. Nim zdołałam się zorientować, fałdy materiału spłynęły na ziemię, a ja zostałam jedynie w przezroczystej jedwabnej koszulce. Jake odsunął się ode mnie na moment, dysząc ciężko, jakby wziął udział w długim biegu, po czym pchnął mnie na łóżko, samemu przysiadając obok i przyglądając mi się z zaciekawieniem. Po chwili wspiął się na mnie, wsuwając dłoń pomiędzy uda i pocierając wolno kciukiem ich wnętrze. Zaczął całować moją szyję, piersi oraz brzuch. Gdzie byli Michał i reszta? W głowie kłębiły mi się koszmarne myśli. Istniało wszelkie prawdopodobieństwo, iż miecz nie zdołał otworzyć portalu lub też że Michał po prostu zmienił zdanie. Wystarczy kilka minut, by odwrócić bieg czyjegoś losu. Mogło wydarzyć się dosłownie wszystko. Usłyszałam przyspieszone bicie własnego serca, a pomiędzy moimi piersiami pojawiła się strużka potu. Jake przeciągnął po niej lekko wierzchem dłoni, uśmiechając się z zadowoleniem. Wziął

mnie za rękę, wsuwając sobie jeden z moich palców do ust i oblizując go delikatnie. - Czyżby jednak ci się podobało? - zapytał. Gardło miałam wyschnięte na wiór, ale zmusiłam się do odpowiedzi. - Czy moglibyśmy przejść do rzeczy? Wydawało mi się, że mogę spokojnie założyć, iż Jake będzie chciał jak najdłużej cieszyć się swoim triumfem, lecz tym razem się przeliczyłam. -Wedle życzenia. - Zdarł z siebie koszulę i rzucił ją na ziemię, pochylając się nade mną nagim torsem. Ciemnobrązowe włosy opadały mu na twarz, jego oczy płonęły. Schylił głowę i drasnął zębami płatek mego ucha. - To dopiero początek - wyszeptał, schodząc niżej i sunąc językiem wzdłuż mostka. - Myślisz, że poznałaś prawdziwe pieszczoty? Poczekaj tylko, rozpalę cię do granic wytrzymałości. Poczujesz smak szaleństwa. Zadrżałam pod jego dotykiem, bynajmniej nie z podniecenia, lecz ze strachu. Miałam ochotę wykrzyczeć mu w twarz tyle rzeczy, ale zmusiłam się do milczenia. Przerażony głos w mojej głowie pytał histerycznie: „A co, jeśli się nie zjawią?". Z każdą upływającą minutą nabierałam przekonania, że nikt już się nie pojawi. Spróbowałam grać na zwłokę. - Denerwuję się — wyszeptałam, starając się, aby zabrzmiało to jak najbardziej niewinnie. - Nigdy wcześniej niczego podobnego nie robiłam. - To dlatego, że miałaś do czynienia z amatorem - odparł Jake. - Nie martw się, zajmę się tobą jak należy. Nie przychodziło mi na myśl nic więcej, co mogłabym powiedzieć, by opóźnić nieuniknione. Nigdzie nie było widać śladu Xaviera ani mego rodzeństwa. Nic już nie mogłam zrobić - skończył mi się czas. Położyłam się na wznak i zamknęłam oczy, godząc się z losem. - Jestem gotowa - oznajmiłam. - Długo na to czekałem - wymruczał Jake. Jego dłonie powędrowały w górę moich ud.

Raptem z głębi jaskini dobiegł hałas, jakby głośny trzask. Brzmiało to tak, jak gdyby coś rozrywało skałę od środka. Dźwięk odbił się potężnym echem od ścian, Jake zaś usiadł gwałtownie na łóżku, węsząc niczym dzikie zwierzę i rozglądając się niespokojnie na boki. Sądząc po natężeniu, należało się spodziewać, iż sklepienie może w każdej sekundzie runąć. Ja także usiadłam, wytężając słuch w nadziei na cud. Usłyszałam wypływający z ust Jake'a stek nienawistnych przekleństw. Zaraz potem ściana przed nami eksplodowała z ogłuszającym hukiem, wysyłając w powietrze fontannę pyłu i kamieni, a przez poszarpaną szczelinę wpadł do środka znajomy Chevrolet Bel Air. Samochód poszybował w powietrzu jakby w zwolnionym tempie, po czym zarył kołami w ziemię, z łoskotem wyhamowując zaledwie kilka metrów od nas. Smukły, lśniący, dokładnie taki, jakim go zapamiętałam, z jarzącymi się reflektorami i błękitnym lakierem odrapanym w kilku miejscach. - Xavier? - szepnęłam. Przednią szybę pokrywała gruba warstwa kurzu, lecz po chwili drzwi kierowcy skrzypnęły i pojawiła się w nich jakaś postać. Wyglądał zupełnie tak samo, jak podczas naszego ostatniego spotkania: wysoki, o szerokich ramionach i oczach w kolorze płynnego nieba. Orzechowa grzywka opadająca mu na czoło nadal przetykana była złocistymi refleksami, a z zagłębienia w szyi wciąż błyskał wesoło srebrny krzyżyk. Za nim wysiedli Ivy i Gabriel, jaśniejąc w ciemnościach niczym dwa posągi wykute ze szczerego złota. Usta mieli zaciśnięte, szare oczy o stalowym spojrzeniu skierowane były na Jake'a. Zerwał się wiatr, rozwiewając ich świetliste włosy. Dopiero po kilku sekundach zorientowałam się, iż rozłożyli skrzydła, jak zwykle, gdy szykowali się do walki. Wznosiły się za ich plecami, rzucając ogromne cienie na kamienne ściany. Robili imponujące wrażenie, lecz wyczuwałam, że sam pobyt w tym miejscu źle na nich działa. Nie należeli do tego świata, on zaś odciskał na nich swoje piętno, z wolna osłabiając ich moc. Nigdzie nie było widać Michała — doszłam do wniosku, iż zniknął, otwo-

rzywszy portal. Lecz w ręku Gabriela płonął jego miecz. Molly także nie dostrzegałam. Z pewnością została w Alabamie - ta część misji mogła okazać się dla niej zbyt niebezpieczna. Na twarz Xaviera wypłynął wyraz bezgranicznej ulgi. Zaczął iść naprzód, wyciągając do mnie ręce, po czym nagle zatrzymał się w pół kroku. Dotarło do niego, że widzi mnie w negliżu. Przesunął wzrokiem po łóżku, kwiatach i zmiętej pościeli. Nasze spojrzenia spotkały się i cierpienie, jakie ujrzałam w jego oczach, zabolało mnie jak najgorszy policzek. Najpierw pojawiło się w nich zdziwienie, potem złość, aż wreszcie osobliwa pustka, jak gdyby ta huśtawka uczuć przekroczyła granice jego wytrzymałości. Jako pierwszy ciszę przerwał Jake. - Nie! - Rzucił się ku mnie, chwytając w uścisk tak silny, że krzyknęłam z bólu. To najwyraźniej sprowokowało Xaviera do działania. - Zabieraj od niej swoje brudne łapy! - ryknął. Ruszył przed siebie, lecz Ivy i Gabriel błyskawicznie znaleźli się u jego boku, przytrzymując go. Jake omiótł ich wściekłym spojrzeniem. Jego czarne oczy rozszerzyły się z gniewu i przerażenia. Kąciki ust Gabriela uniosły się w kpiącym uśmiechu, jakiego wcześniej nie znałam. - Naprawdę sądziłeś, że ujdzie ci to płazem? — zapytał cicho złowieszczym głosem. - Nie powinno was tu być - wycedził Jake. - Jak wam się udało wejść? Gabriel postąpił do przodu i płynnym gestem wydobył miecz, od niechcenia podrzucając go w dłoni. - Powiedzmy, że otrzymaliśmy niespodziewane wsparcie. Jake syknął niczym wąż, tocząc pianę z ust. - Ty tego nie zrozumiesz, ale my dbamy o naszą rodzinę -rzekł mój brat. Palce Jake'a mocniej zacisnęły się na moim ramieniu. - Ona jest moja! - warknął. - Nie odbierzecie mi jej. Uczciwie mi się należy.

- Zwabiłeś ją tu kłamstwem i podstępem - odparł Gabriel. - Bethany jest jedną z nas i właśnie po nią przyszliśmy. Uwolnij ją sam albo cię do tego zmusimy. Jake zamarł na moment w bezruchu. A potem jego dłonie uniosły mnie w górę, trzymając za gardło. Zawisłam w powietrzu, a ból stał się prawie nie do wytrzymania. Kopiąc bezradnie, walczyłam o każdy łyk powietrza. - Mógłbym złamać jej kark w ciągu sekundy — zadrwił Jake. - Starczy tego! - wybuchnął Xavier i nim ktokolwiek zdołał go powstrzymać, ruszył na Jake'a, taranując go ramieniem jak podczas meczu rugby. Zaskoczony Jake puścił mnie i opadłam na łóżko, dysząc ciężko. Oni zaś runęli na oślep do wody. Jake wydawał się chwilowo oszołomiony pasją, z jaką go zaatakowano. Xavier wziął zamach, po czym jego pięść wylądowała z impetem na szczęce przeciwnika. Usłyszałam stłumione stęknięcia - to Xavier wymierzał kolejne ciosy. Nie było wątpliwości, kto tu ma fizyczną przewagę. Lecz Jake nie zwykł grywać fair. Gdy tylko odzyskał panowanie nad sobą, wykonał jeden gest i Xavier pofrunął przez całą długość jaskini, spadając w pościel obok mnie. Pstryknął palcami — znikąd pojawiły się żelazne łańcuchy, unieruchamiając nas oboje. Następnie zbliżył się krokiem drapieżnika, zamierzającego rozszarpać upolowaną zwierzynę. Zatrzymał się na chwilę, rozkoszując się swoją przewagą nad nami, po czym uderzył Xaviera pięścią w lewe oko. Głowa Xaviera odskoczyła w bok. Widziałam, że skrzywił się z bólu, lecz nie dał niczego po sobie poznać. Nie chciał sprawiać Jake'owi satysfakcji. Krzyknęłam, usiłując zerwać krępujące mnie łańcuchy, gdy Jake wymierzył Xavierowi cios w szczękę, rozbijając mu wargę do krwi. Wówczas niewidzialna siła uniosła demona w powietrze, rzucając go na drugą stronę komnaty. Łańcuchy zniknęły. Xavier jęknął, obracając się na bok, twarzą do mnie. - Przepraszam — powiedział. — Przepraszam, że pozwoliłem, aby do tego wszystkiego doszło. Przysiągłem, że będę cię zawsze chronił, a tymczasem zawiodłem cię.

Patrzyłam, nie wierząc własnym oczom, aż wreszcie zarzuciłam mu ręce na szyję, wtulając w niego twarz. - Jesteś tu — wyszeptałam. - Naprawdę tu jesteś. Boże mój, tak bardzo się za tobą stęskniłam. Pozostaliśmy tak, objęci, przez kilka długich chwil, po czym usiedliśmy, by ujrzeć mego brata i siostrę osaczających Jake'a. Ten zaś z wytwornego dżentelmena przeistoczył się tymczasem w coś, co z ledwością przypominało człowieka. Jego ciemne włosy były w nieładzie, z nosa ciekła mu krew, oczy płonęły nienawiścią. Ivy i Gabriel stali razem, przywodząc na myśl niewzruszoną twierdzę. - Wypuść Bethany, Arakielu - polecił Gabriel ostrzegawczym tonem. — Nim sprawy zajdą za daleko. - Będziesz musiał mnie zabić - rzucił wściekle Jake. -O ile pamiętam, poprzednio nieźle się przy tym ubawiłem. Mój brat wymierzył w niego ostrze miecza. - Nie zawaham się go użyć. - Sądzicie, że nie wiem, jak wpływa na was to miejsce? — zapytał Jake. - Z każdą sekundą stajecie się słabsi. - Jest nas czworo — zauważył Gabriel. - Włączając w to człowieka i tę małą puszczalską, która dopiero co zamierzała oddać się demonowi. Xavier zsunął się z łóżka, mierząc Jake'a groźnym spojrzeniem. - Nie waż się mówić o niej w ten sposób. - Co? - zakpił Jake. - Nie możesz znieść myśli, że twoja dziewczyna pozwoliła się dotykać innemu mężczyźnie? Takiemu, który jest w stanie ją zaspokoić? - Kłamiesz. - Sam ją zapytaj. Xavier zerknął na mnie przez ramię. - Beth? Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Miałam mu oznajmić, że właśnie omal nie popełniłam

niewybaczalnej zdrady? Otworzyłam usta, po czym zamknęłam je ponownie, miętosząc w dłoniach prześcieradło. -Jej milczenie mówi chyba samo za siebie? — stwierdził Jake z wyraźną satysfakcją w głosie. Xavier wzdrygnął się, a następnie odsunął ode mnie. — A więc to prawda. — Machnął ręką wokół siebie. — To stąd to wszystko? — Nie rozumiesz - szepnęłam. — Zrobiłam to dla ciebie. — Dla mnie? A co ja mam z tym wspólnego? — Zawarłam pakt - wydukałam. — Obiecał, że jeśli spędzę z nim noc, nie będzie więcej próbował cię skrzywdzić. Srebrzyste oczy Gabriela powędrowały ku Jake'owi. — Jesteś odrażający — powiedział ze wstrętem. - Nie wiń Bethany, Xavierze. Jake ją oszukał. — Okłamałeś mnie? - wykrzyknęłam. - Zdecydowałam się oddać ci swoją cnotę, a ty przez cały czas mnie okłamywałeś?! — Przecież to oczywiste - parsknął Jake. — Nie należy ufać demonom, moja droga. Kto jak kto, ale ty akurat powinnaś o tym wiedzieć najlepiej. Nim zdążyłam zareagować, Xavier cisnął najdłuższą wiązanką przekleństw, jaką kiedykolwiek zdarzyło mi się słyszeć, zwłaszcza że on sam nigdy nie przeklinał. Nawet Gabriel uniósł brwi ze zdumienia. — No proszę, nasz chłoptaś ma w sobie jednak trochę ikry — roześmiał się Jake. — Kiedy wreszcie odczepisz się od nas? — wysyczał Xavier. - Nie masz własnego życia? Naprawdę tak z tobą źle? Korzystając z zamieszania, zeskoczyłam z łóżka i podbiegłam do rodzeństwa, znajdując bezpiecznie schronienie za ich plecami. — Możesz się chować, Bethany - rzucił leniwie Jake. – Ale i tak stąd nie uciekniesz. — Tak się składa, bracie — oświadczył złowieszczo Gabriel -że to tobie nie uda się uciec. Jednym płynnym ruchem skrzydła uniosły mego brata w powietrze - w ciągu sekundy poszybował

ku Jake'owi, trzy-

mając nad głową miecz. Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Usłyszałam świst przecinającego powietrze metalu i zduszone westchnienie, a gdy stopy Gabriela ponownie dotknęły ziemi, miecz Michała tkwił już głęboko w piersi Jake'a. Oszołomiony Xavier przyglądał się temu z otwartymi ustami, po czym podbiegł do mnie. Jake krzyknął, chwytając za klingę i wyciągając ostrze z ciała. Odrzucił miecz, który upadł z brzękiem na kamienie. Połyskująca na nim krew była wyjątkowo gęsta i czarna jak atrament. Tryskała z otwartej rany, tworząc kałużę, a wraz z nią wypływała diabelska moc Jake'a. Na jego ustach pojawiła się krwawa piana. Szarpnął nim gwałtowny wstrząs, aż wreszcie upadł, skręcając się wśród drgawek. Nim jego twarz zastygła w ostatnim grymasie, wyciągnął ku mnie rękę. Patrzył błagalnym wzrokiem, poruszając bezgłośnie ustami. Z początku nie mogłam zrozumieć, co próbuje mi powiedzieć, lecz w końcu wśród urywanych oddechów wychwyciłam fragmenty słów. - Przebacz mi, Bethany. Zdjęta litością, ruszyłam ku niemu. Odwieczny instynkt nakazywał mi nieść pocieszenie. - Co robisz? - usłyszałam za plecami głos Xaviera, ale przejęta rozpaczą wyzierającą z oczu Jake'a, zignorowałam go. Nie zapomniałam o udręce, jaka stała się moim udziałem w Hadesie. Pamiętałam jednak, iż wszystko to brało się z chorego pragnienia, by zyskać moją przychylność. Może w głębi serca Jake potrzebował po prostu miłości? Przynajmniej umierać nie powinien sam. Jakaś odległa część mnie chciała się z nim pożegnać. - Bethany, nie! Moje palce zacisnęły się już niemal na jego słabnącej ręce, gdy nieoczekiwanie coś mnie odciągnęło. Przewróciłam się na ziemię i ujrzałam nad sobą parę świetlistych skrzydeł. To Gabriel domyślił się, co zamierzam zrobić, i powstrzymał mnie. - Odsuń się! Jeśli go teraz dotkniesz, zabierze cię ze sobą do grobu.

Zwinęłam dłoń w pięść, przyciskając ją do piersi. A więc znów się pomyliłam. Najwyraźniej Jake do samego końca pozostał wierny swej naturze. Ze wzrokiem wciąż utkwionym we mnie, drgnął po raz ostatni, po czym w końcu zamarł. W milczeniu patrzyliśmy, jak z jego oczu znika płomień, aż wreszcie zaszły mgłą i zmatowiały. - Już po wszystkim - wyszeptałam do siebie. Musiałam usłyszeć to zdanie wypowiedziane na głos, by móc w nie uwierzyć. Ramiona Ivy i Gabriela otoczyły mnie w ciasnym uścisku. - Dziękuję, że po mnie przyszliście. - Jesteśmy rodziną - odparł mój brat, tak jakby rzecz nie wymagała innego wyjaśnienia. Podeszłam do Xaviera, ujmując w ręce jego twarz. Miał oczy mokre od łez. Gdy dotknął mego policzka, zorientowałam się, że ja również płaczę. - Kocham cię - powiedziałam po prostu, stwierdzając bezsporny fakt. Istniało wiele innych rzeczy, które pragnęłam mu wyznać, lecz w tej właśnie chwili to jedno mi wystarczało. Nic więcej nie miało znaczenia. - Jak także cię kocham, Beth — odrzekł. — Nawet nie wiesz jak bardzo. - Musimy się pośpieszyć - odezwał się Gabriel, popychając nas w stronę samochodu. - Portal niedługo się zamknie. - Zaraz. - Mimo ponaglających gestów mego rodzeństwa nie chciałam wsiąść do auta. - A co z Hanną i Tuckiem? - Kim? — zapytała zdezorientowana Ivy. - To moi przyjaciele, opiekowali się mną tutaj. Nie mogę ich tak zostawić. - Przykro mi, Bethany. - Źrenice mojej siostry wypełniły się smutkiem. - Nic nie możemy dla nich zrobić. - To niesprawiedliwe! — wykrzyknęłam. — Każdy zasługuje na drugą szansę. - Nadchodzą demony - Gabriel pociągnął mnie za rękę. - Wiedzą, że tu jesteśmy. Przejście już się zamyka. Musimy natychmiast ruszać albo zostaniemy tu na zawsze.

Bez słowa kiwnęłam głową, po policzkach płynęły mi łzy. Gabriel usiadł za kierownicą, podczas gdy ja przytuliłam się z tyłu do Xaviera. Spojrzałam ostatni raz za siebie i zobaczyłam ciało Jake'a unoszące się na wodzie. To, co przez niego wycierpiałam, będzie mnie przypuszczalnie prześladować do końca moich dni, ale on sam już więcej mnie nie skrzywdzi. Pragnęłam wzbudzić w sobie gniew, lecz czułam jedynie litość. Umarł tak, jak żył - samotnie, nigdy nie poznawszy miłości. - Zegnaj, Take - szepnęłam. Odwróciłam twarz, wtulając ją w pierś Xaviera. Objął mnie mocno i pocałował w czubek głowy. Silnik chevroleta z rykiem obudził się do życia i samochód pomknął w kierunku zasklepiającej się powoli wyrwy. Gdy ogarnęła nas ciemność, wiodąc z powrotem ku ukochanej ziemi, myślałam tylko o jedriym. Wracałam do starego życia, za którym tak bardzo się stęskniłam... ale mój dom był tu, w ramionach Xaviera.

Epilog

Wypielęgnowane trawniki przed liceum imienia Bryce'a Hamiltona pełne były uczniów ostatnich klas, tłoczących się pod czerwcowym niebem w ciemnoniebieskich togach i biretach, z twarzami zaróżowionymi od emocji. Nie wyglądali już na zagubionych nastolatków poszukujących własnej drogi. Byli to młodzi ludzie gotowi wytyczać w świecie własne ścieżki. Rok akademicki zaczynał się dopiero za kilka miesięcy, więc wszyscy cieszyli się myślą o wakacjach. Xavier otrzymał propozycje z kilku uczelni, chętnych przyjąć go w swoje mury. Interesowały się nim szczególnie te, które mogły poszczycić się najlepszymi drużynami rugby. Mimo iż ukończenie szkoły średniej nie miało wielkiego wpływu na moją przyszłość, panujące wokół nerwowe podniecenie udzieliło się i mnie. Czekaliśmy na znak do rozpoczęcia ceremonii wręczania świadectw. Przy wejściu do auli dostrzegłam Gabriela, odbywającego ze swoim chórem ostatnią próbę przed finałowym występem. Wśród absolwentów panował radosny nastrój. Dziewczęta poprawiały birety i pomagały jedna drugiej upiąć włosy tak, by nie zakrywały oczu, przez co mogłyby niekorzystnie wypaść na zdjęciach. Chłopcy, dla których wygląd nie miał aż takiego znaczenia, gratulowali sobie nawzajem ukończenia szkoły. Wszyscy mieliśmy na palcach pamiątkowe sygnety, dostarczone

kilka dni wcześniej. Na prostych srebrnych obrączkach wygrawerowano szkolne motto: ZYJ. KOCHAJ. UCZ SIĘ. Nasza szkoła uwielbiała wszelkiego rodzaju gale. Zaproszeni goście zajmowali miejsca w auli, wachlując się broszurami zawierającymi program imprezy. Ivy siedziała obok naszej sąsiadki z naprzeciwka, Dolly Henderson, z udawanym zainteresowaniem wysłuchując towarzyskich ploteczek. Za kulisami czekali już doktor Chester oraz reszta grona pedagogicznego, również przyodziani w uroczyste stroje akademickie. Różne kolory kapturów symbolizowały wykładany przez danego nauczyciela przedmiot. Uroczystość otwiera! dyrektor, a potem Xavier, jako przewodniczący samorządu szkolnego, wygłaszał mowę pożegnalną. Nie miał zbyt wiele czasu na przygotowanie jej, ale wiedziałam dobrze, że jest urodzonym mówcą i tych kilka nabazgranych w pośpiechu notatek wystarczy mu w zupełności. Przez okno zauważyłam jego matkę, która usiłowała powstrzymać dwójkę swoich najmłodszych dzieci przed włażeniem sobie nawzajem na plecy, udzielając jednocześnie Nicoli reprymendy za bawienie się telefonem komórkowym. Po wszystkim zaplanowano elegancki podwieczorek. Stołówka została specjalnie na tę okazję przystrojona w białe obrusy na stołach oraz kwiatowe dekoracje. Zamówiony fotograf zaczął już pstrykać zdjęcia, w związku z czym Abby i pozostałe dziewczęta nakładały pośpiesznie świeże warstwy błyszczy-ku, sprawdzając przy tym, czy nie przekrzywiły im się birety. Ja sama najbardziej czekałam na moment, w którym wszyscy wyrzucimy je w górę - widziałam taką scenę w kilku filmach, a teraz miałam okazję przeżyć to osobiście. Ivy przykleiła mi wewnątrz mojego karteczkę z imieniem, żebym nie miała później problemu z odnalezieniem go. Cała szkoła kipiała osobliwą energią. Lecz wśród tego ożywienia wyczuwało się też nutkę melancholii. Molly i jej przyjaciółki nie usiądą już więcej na kwadratowym dziedzińcu - ich miejsce zajmą inne, młodsze koleżanki. Skończą się wagary, wkuwanie do klasówek, flirtowanie z chłopcami przy szafkach

podczas przerw. Dotychczas łączyła nas wspólna nauka - teraz każde zacznie żyć własnym życiem i najprawdopodobniej nie spotkamy się już nigdy w pełnym składzie. Z niecierpliwością oczekiwałam na rozpoczęcie ceremonii. Ogólne podniecenie udzieliło mi się do tego stopnia, że zapomniałam prawie, iż jestem tu tylko w charakterze obserwatora. Czułam się w pełni człowiekiem, niemalże przeżywając rozterki związane z wyborem uczelni oraz przyszłego zawodu. Musiałam przypomnieć sobie, że to nie mój świat. Mogłam doświadczać tego wszystkiego jedynie poprzez Xaviera i naszych przyjaciół. Obok mnie pojawiła się Molly, zarzucając mi ręce na szyję. - O Boże, tak mi smutno! — wykrzyknęła. — Przez ostatnie cztery lata wciąż narzekałam na to miejsce, a teraz nie chcę stąd wyjeżdżać. - Spokojnie, Molly, dasz sobie radę - odparłam, zakładając jej za ucho niesforny lok. - Do rozpoczęcia studiów zostało jeszcze mnóstwo czasu. - Ale ja spędziłam w tej szkole trzynaście lat swojego życia — odrzekła. — I pomyśleć tylko, że już nigdy tu nie wrócę. Znam w tym miasteczku każdego. To mój dom. -1 na zawsze nim pozostanie - pocieszałam ją. - Studia to wspaniała przygoda, ale Venus Cove nadal będzie na ciebie czekało. - Co z tego, skoro ja będę tak daleko! - zaszlochała Molly. - Molly. - Roześmiałam się, obejmując ją. - Jedziesz raptem do sąsiedniego stanu. Zachichotała, pociągając nosem. - Fakt. Dzięki, Bethie. Poczułam dłoń na swojej talii i zaraz potem usłyszałam w uchu głos Xaviera. - Możemy porozmawiać? - wymruczał. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. Kolor togi podkreślał błękit jego oczu, a miękka, orzechowa grzywka idealnie komponowała się z biretem.

- Jasne, a co się stało? - zapytałam. - Denerwujesz się? - Nie — odparł. - A mowę masz już gotową? W ogóle mi jej nie pokazałeś! - Nie zostajemy na rozdaniu świadectw. - Jak na tego rodzaju informację, wykazywał zaskakujące opanowanie. - Słucham? - Nie wierzyłam własnym uszom. - Dlaczego? - Bo to już dla mnie nic nie znaczy. - Nie wygłupiaj się. - Nigdy w życiu nie byłem bardziej poważny. Wciąż nie brałam jego słów na serio. - Dzisiaj chyba wszyscy trochę wariują - powiedziałam. -Nie masz zamiaru skończyć szkoły? - Skończę ją niezależnie od tego, czy odbiorę teraz świadectwo czy nie. Uśmiechnął się szeroko, wyraźnie czymś podekscytowany. W jego źrenicach zobaczyłam podejrzany błysk. On naprawdę zamierzał stąd wyjść. - Przecież wygłaszasz pożegnalną mowę! - Już wszystko załatwiłem. Wes mnie zastąpi. Chociaż, niestety, będzie mnie to trochę kosztowało. Patrzyłam na niego w osłupieniu. Jak można w ten sposób żartować tuż przed jednym z najważniejszych momentów w życiu? Wszyscy spodziewają się, że to właśnie on poprowadzi uroczystość. Bez niego to nie będzie to samo. - Rodzice ci tego nie wybaczą - ostrzegłam. — Dlaczego nie chcesz zostać? Źle się czujesz? - Czuję się doskonale. - W takim razie, o co chodzi? - O to, że mam coś dużo ważniejszego do zrobienia. - Co może być ważniejszego niż to? - Chodź ze mną, to się przekonasz. - Najpierw mi powiesz, co kombinujesz. - Nie ufasz mi? - Ależ ufam - przytaknęłam gorliwie. - Tyle że nigdy dotąd nie zachowywałeś się tak... no wiesz... nieodpowiedzialnie.

- Zabawne, bo ja wcale się tak nie czuję - odparł. - A nawet wręcz przeciwnie. Szkolna orkiestra ruszyła na czele uroczystego pochodu. Uczniowie zaczęli się schodzić do auli, by zająć swoje miejsca. Dyżurny nauczyciel wpuszczał ich dziesiątkami. Widziałam, że Molly rozgląda się za mną w tłumie - miałyśmy siedzieć razem. Przewodniczący samorządów zawsze wchodzą ostatni, ponieważ ich krzesła stoją w pierwszym rzędzie. Odszukałam wzrokiem Gabriela. Prowadził swój chór za kulisy, ale najwyraźniej wyczuł, że coś się dzieje, ponieważ rzucił mi pytające spojrzenie. Uśmiechnęłam się słabo i machnęłam ręką, mając nadzieję, iż odczyta to jako pozytywny sygnał. Xavier nie odrywał ode mnie oczu. - Chodź, usiądziemy na chwilę pod dębem i wszystko ci wyjaśnię. Daj mi pięć minut. Jeśli mój plan ci się nie spodoba, wrócimy razem do sali. Zgoda? - Pięć minut? - upewniłam się. - Tylko o to proszę. Stanęliśmy wśród złocistych plamek słonecznego światła wpadającego przez liście starego dębu, który rósł na środku ogromnego trawnika przy podjeździe. Na myśl o tym, iż jest to nasza ostatnia randka tutaj, ogarnęła mnie nagła tęsknota. To drzewo było naszym wiernym przyjacielem przez cały czas, jaki tu spędziłam. Jego sękate gałęzie zapewniały nam schronienie, służąc za powiernika naszych sekretów za każdym razem, gdy pragnienie spotkania się zwyciężało nad rozsądkiem. Przytuliłam się do szerokiego pnia. Xavier natomiast w dalszym ciągu sprawiał wrażenie, jakby właśnie dokonał epokowego odkrycia. - No dobrze — powiedziałam. - Zaczynam odliczanie. Cóż to za wspaniały pomysł, dla którego warto zrezygnować z uroczystości rozdania świadectw? Xavier zdjął biret i togę, rzucając je na trawę. Pod spodem miał białą koszulę, krawat oraz spodnie od garnituru. Widok jego umięśnionej klatki piersiowej pod cienką bawełnianą tkaniną jak zwykle rozbudził we mnie głęboko ukrytą żądzę.

Przyglądał mi się rozmarzonym wzrokiem. Pochylił głowę i pocałował mnie w rękę. — Myślałem o nas. — Źle czy dobrze? - zapytałam, natychmiast zapominając o żądzy, zdjęta strachem. — Naturalnie, że dobrze. Odetchnęłam z ulgą. — W takim razie słucham. — Chyba znalazłem odpowiedź. — To cudownie - odparłam beztrosko. - A na jakie pytanie? On jednak był śmiertelnie poważny. — Co zrobić, aby nikt już nigdy nas nie rozdzielił. -Xavier, ale o czym ty mówisz? Daj spokój. Jesteśmy razem. Wróciłam. Jake raczej nie będzie nam już zawracał głowy. — Jeśli nie Jake, to ktoś inny lub coś innego. Tak się nie da żyć, Beth. Nieustannie oglądając się przez ramię i zastanawiając, ile czasu nam jeszcze pozostało. — Więc nie róbmy tego. Skupmy się na tym, co mamy tu i teraz. — Ja tak nie mogę. Pragnę, aby tu i teraz trwało zawsze. — Wiesz, że nie możemy na to liczyć. — A mnie się wydaje, że możemy. Spojrzałam w jego błyszczące oczy i zobaczyłam w nich coś, czego tam wcześniej nie było. Nie umiałam zgadnąć, co to takiego, ale wiedziałam na pewno, że nastąpiła jakaś zmiana. W następnej chwili Xavier ujął obie moje dłonie i przykląkł u pnia dębu. Serce waliło mi jak oszalałe. Radość na myśl o tym, co zamierza zrobić, rozpoczęła wewnętrzną walkę z przerażeniem. — Beth - zaczął prosto, unosząc ku mnie swą piękną twarz, rozjaśnioną oczekiwaniem. - Nie mam najmniejszych wątpliwości, że jesteśmy sobie przeznaczeni, i byłbym zaszczycony, gdybyś zechciała spędzić ze mną resztę życia. - Przerwał, a w jego błękitnych tęczówkach znów zatańczyły tajemnicze iskry. Oddech uwiązł mi w gardle, lecz on tylko się uśmiechnął. - Beth - powtórzył - czy wyjdziesz za mnie? Na jego twarzy malowało się bezgraniczne szczęście.

Osłupiałam. Sądziłam dotychczas, że poznałam już Xaviera na wylot, ale tego z pewnością się nie spodziewałam. Odruchowo zerknęłam ku niebu, licząc na jakąś wskazówkę, lecz nic się nie wydarzyło. Tym razem będę musiała poradzić sobie sama. Przez głowę przemknęło mi kilka możliwych odpowiedzi, jedna rozsądniejsza od drugiej. Xavier, czyś t y oszalał? Czyś t y kompletnie postradał zmysły? Masz niecałe dziewiętnaście lat i w żadnym razie nie jesteś gotów do tego, aby się żenić. Nie uważasz, że należałoby się nad tym nieco lepiej zastanowić? Nie mogę pozwolić, żebyś pozbył się swoich marzeń. .. Wrócimy do tej rozmowy, kiedy skończysz studia. Nie mamy prawa sami podejmować tego rodzaju decyzji. Rodzice się ciebie wyrzekną. Nie mówiąc już o tym, jak zareagują Ivy i Gabriel. Jednak tylko ta najmniej rozsądna zdołała mi przejść przez usta. -Tak. Uciekliśmy spod starego drzewa, bojąc się, że ktoś mógłby przyjść nas szukać. Usłyszawszy moją odpowiedź, Xavier porwał mnie na ręce i pobiegł ku bramie, zatrzymując się dopiero przy swoim samochodzie. Posadziwszy mnie ostrożnie na fotelu pasażera, sam wskoczył za kierownicę i ruszył wprost do centrum miasta. - Dokąd teraz jedziemy? - zapytałam, upojona euforią. — Musimy to jakoś uczcić. Parę minut później zatrzymaliśmy się przed naszą ulubioną kawiarnią przy głównej ulicy. W środku było prawie pusto. Domyśliłam się, że większość stałych klientów bierze teraz udział w ceremonii rozdania świadectw. Upewniwszy się, że Xavier nie patrzy, rzuciłam szybko okiem na zegarek. Minęło blisko pół godziny, odkąd odeszliśmy spod auli. Z pewnością zauważono już naszą nieobecność. Dyrektor przypuszczalnie dotarł do połowy swojej przemowy. Nauczyciele za kulisami

szepczą nerwowo, dopytując się, kto widział nas ostatni. Ktoś zgłosi się na ochotnika i pójdzie poszukać na dziedzińcu. Ivy i Gabriel zobaczą puste krzesła, zgadując, że coś musiało się wydarzyć, podczas gdy rodziców Xaviera to nagłe zniknięcie ich wzorowego dotychczas syna kompletnie wytrąci z równowagi. Wytrzeźwiałam nieco na tę myśl i moja euforia znacznie osłabła. Musiałam jakoś sprawdzić, czy Xavier aby na pewno wie, co robi. - Xavier - zaczęłam nieśmiało. - Beth, tylko mi nie mów, że zdążyłaś zmienić zdanie! - Nie, oczywiście, że nie. Chciałam tylko uświadomić ci jedną rzecz. - Nie ma sprawy. Słucham. - Powinieneś pomyśleć o przyszłości. - Właśnie myślę. Siedzi tu naprzeciwko. - Ale co powiedzą twoi rodzice? - Podobno to miała być tylko jedna rzecz? - Proszę, bądź poważny. - Nie wiem, co powiedzą. Nie zamierzam ich pytać o zdanie. Właśnie teraz robimy to, co należy. Długo się nad tym zastanawiałem. Pragnę tego i wiem, że ty czujesz to samo. W normalnych okolicznościach pewnie postąpilibyśmy nieco inaczej, ale my nie dysponujemy luksusem w postaci normalnych okoliczności. Tylko w ten sposób możemy walczyć o swoje. - A co, jeśli to pogorszy sprawę? - Najważniejsze, że będziemy razem. - A pomyślałeś, jak to zrobimy? - Wszystko już załatwione. Ojciec Mel zgodził się nam pomóc. A właściwie to czeka na nas w kościele. - Co, teraz? — Opadła mi szczęka. — Nie powinniśmy najpierw zawiadomić bliskich? - Będzie im zależało tylko na tym, aby przemówić nam do rozumu. Po fakcie powiemy choćby całemu miastu. A gdy nasze rodziny otrząsną się z pierwszego szoku, pójdziemy wszyscy razem świętować. Sama zobaczysz.

- W twoich ustach to brzmi tak zwyczajnie. - Bo takie jest. Małżeństwo to święty sakrament. Nawet Bóg nie będzie się miał do czego przyczepić. - Chodziło mi raczej o twoją mamę. - Dlaczego miałaby narzekać? Bierzemy ślub w kościele! - Fakt. Chwycił swój mleczny koktajl, wznosząc toast. - Za nas - powiedział, gdy stuknęliśmy się szklankami. -Co Bóg złączył, niech żaden człowiek nie waży się rozłączać. Co mogłam zrobić? Uśmiechnęłam się do niego. Niczego nie pragnęłam bardziej, niż zostać z nim na zawsze. Jak miałam mu wytłumaczyć, że to nie ludzkiej interwencji się obawiam? Przypomniałam sobie, ile wycierpiał, podczas gdy ja pozostawałam uwięziona w Hadesie. Kryzys minął, a chłopiec, którego kochałam, pragnął ogłosić światu swoją miłość do mnie. Był gotów rzucić wszystko na jedną szalę, walcząc o swoje szczęście. Dawny Xavier powrócił, silniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Nie umiałabym zaryzykować utracenia go, nawet jeśli miało to oznaczać zemstę niebios. Xavier najwyraźniej dostrzegł niepewność na mojej twarzy. - Możesz się jeszcze wycofać — rzekł cicho. — Zrozumiem. Zawahałam się. Po głowie tłukła mi się myśl o konsekwencjach, z jakimi przypuszczalnie przyjdzie nam się zmierzyć. Kiedy jednak Xavier wziął mnie za rękę, pierzchły wszystkie wątpliwości. Wiedziałam już, czego chcę. - Nie ma mowy - odparłam. - Nie mogę się doczekać, aż zostanę panią Xavierową Woods. W tym momencie Xavier rąbnął otwartą ręką w blat stolika, gwałtownie pochmurniejąc. Podskoczyłam przestraszona. - Powiedziałam coś nie tak? - Cholera, zapomniałem pierścionka! - To przecież nie jest najważniejsze - spróbowałam go uspokoić.

- Żartowałem — uśmiechnął się.

Sięgnął do kieszeni spodni i puścił do mnie oko, wyciągając zaciśniętą pięść. Rozchylił palce - na jego dłoni spoczywało ozdobne staroświeckie pudełeczko. - Otwórz - poprosił. Westchnęłam głośno, uniósłszy wieczko. W środku znajdował się pierścionek z diamentem, tak piękny, że na jego widok zaparło mi dech. Gdy tylko go ujrzałam, zrozumiałam, że innego nie chcę i że nigdy się z nim nie rozstanę. Pierwszy raz poczułam się tak silnie związana z jakimś przedmiotem. Pierścionek wydawał się jakby stworzony specjalnie dla mnie. Nie przyszło mi nawet na myśl, iż rozmiar może wymagać dopasowania. Po prostu wiedziałam, że jest idealny. Przede wszystkim zaś nie był ostentacyjny ani pretensjonalny. Widziałam nieraz, jak Molly wraz z resztą dziewcząt podziwiają wystawę u pobliskiego jubilera. Nie chcąc ich urazić, udawałam zainteresowanie, ale w rzeczywistości te nowocześnie oprawione, krzykliwe diamenty, którymi tak się zachwycały, nie robiły na mnie żadnego wrażenia. Mój pierścionek był delikatny jak kwiat. Nie zmieniłabym w nim niczego. Centralny kamień umieszczono w platynowym koszyczku, nieco wyżej niż pozostałe. Otaczały go drobne diamenciki, którymi wysadzono także obrączkę. - Pasuje do ciebie - stwierdził z zadowoleniem Xavier. — Jest prześliczny — wyszeptałam. — Jakim cudem udało ci się go wyszukać? Nigdy przedtem nic podobnego nie widziałam. — Moja babcia zapisała mi go w testamencie. Siostry okropnie się wkurzały, że to właśnie ja go dostałem. To wymarzony pierścionek dla anioła. Nie przymierzysz go? Kiwnęłam głową, sięgając ostrożnie do pudełka. Wciąż nie mogłam uwierzyć, iż coś tak cennego i misternie wykonanego stanie się moją własnością. Niestety, nie zdążyłam wsunąć go na palec. Ledwo Xavier skończył mówić, ziemia pod naszymi stopami zatrzęsła się, jak gdyby niebo nad nami miało się rozstąpić. Pierścionek zsunął się ze stolika i potoczył po drżącej podłodze.

Podziękowania Mamo, dziękuję ci za wszystko. Nie wiem nawet, od czego miałabym zacząć. Dziękuję ci, Liz Kerins, za to, że zostałaś moją przybraną siostrą i drogą sercu przyjaciółką. Nasza wycieczka do Teksasu przejdzie do historii. Dziękuję Jannie, Gailowi oraz wszystkim dziewczynom z Memphis za to, że dzięki nim zakochałam się w Południu. Dziękuję ci, Christopherze, za zrozumienie, iż „kreatywna" oznacza w moim przypadku tyle samo, co „wariatka". Dziękuję każdemu z moich fanów z osobna. Bez was nic z tego nie miałoby szansy się wydarzyć. Kocham was! Dziękuję wszystkim pracownikom wydawnictwa Feiwel and Friends za ich poświęcenie i zaangażowanie w ten projekt. Dziękuję moim agentom, Jill i Matthew, za to, że we mnie uwierzyli. Dla mojej drogiej przyjaciółki, Lisy Berryman - dzięki twojej inteligencji, wdziękowi oraz intuicji stałam się nie tylko lepszym człowiekiem, ale też lepszą pisarką. Na koniec zaś chcę podziękować moim ukochanym wykonawcom muzyki country: Hankowi Wiłliamsowi, Johnny'emu Cashowi, Williemu Nelsonowi, Kitty Wells oraz Alanowi Jacksonowi, za to, że nieustannie mnie inspirują.

Spis treści Wszyscy mają się dobrze........................... 7 Uzależniona...................................... 16 Noc duchów..................................... 27 Po drugiej stronie................................. 40 Autostrada do piekła............................... 52 Witaj w moim świecie............................. 67 Pod ziemią....................................... 79 Bez wyjścia.................'...................... 91 Jezioro Snów..................................... 104 Diabelska uczta................................... 117 Znowu razem.................................... 129 Opowieść Hanny.................................. 139 O wilku mowa.................................... 150 Wiadomość...................................... 161 Czy umiesz dochować tajemnicy?................... 173 Jedno serce....................................... 187 Wspólnik........................................ 193 Portal........................................... 207 Ofiara........................................... 218 Zaślubiny z piekłem............................... 227 Wielki Tatko..................................... 240 Czuwanie........................................ 255 Krwawe igrzyska.................................. 264 Kłopoty w Tennessee.............................. 271

Idź, waćpanna, do klasztoru........................ 285 Słowo, które ciałem się stało........................ 295 Kocha, nie kocha.................................. 307 Nieszczęścia chodzą parami........................ 317 Słodki smak zemsty............................... 327 Anioł stróż....................................... 341 Pakt z diabłem.................................... 351 Miecz Michała.................................... 360 Epilog........................................... 377 Podziękowania................................... 387