Alexandra Ivy - 5 - Nieujarzmiona c

Ivy Alexandra Strażnicy Wieczności 05 Nieujarzmiona ciemność

On przysiągł chronić ją przed wszelkim niebezpieczeństwem. Poza swoją mroczną namiętnością... Są potężni i wieczni. I spragnieni smaku krwi. Lecz przeznaczeniem każdego z nich jest strzec niezwykłej kobiety. W jej obronie Strażnik Wieczności nie zawaha się przed niczym. I nie ulęknie się niczego – poza miłością… Jagr od wieków woli przebywać tylko we własnym towarzystwie. Lecz jako członek chicagowskiego klanu wampirów ma obowiązki do wypełnienia. Teraz ma wytropić pewną zaginioną kobietę... Regan przysięgła sobie, że nigdy więcej nie uzależni się od mężczyzny. Zwłaszcza tak aroganckiego, o oczach z lodu i muskułach ze stali. Jedyne na czym jej zależy, to odwet na kimś, kto więził ją latami. Nie potrzebuje sprzymierzeńca,a tym bardziej kochanka. Lecz będzie musiała wybrać pomiędzy żądzą zemsty a mrocznym jak noc pożądaniem, które budzi w niej tlący się od lat, a nawet od stuleci, płomień...

Prolog Jagr wiedział, że swoim pojawieniem się w ekskluzywnym klubie nocnym należącym do Vipera wywołuje panikę. W tym eleganckim lokalu z kryształowymi żyrandolami i obiciami z czerwonego aksamitu gromadzili się bardziej cywilizowani przedstawiciele świata demonów. O Jagrze można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że był cywilizowany. Wysoki, prawie dwumetrowego wzrostu wampir był niegdyś przywódcą Wizygotów. Jednak to nie jego zaplecione w warkocz, jasnozłote, sięgające pasa włosy ani lodowato niebieskie oczy, którym nic nie umknęło, ani też skórzany płaszcz owijający się wokół muskularnego ciała sprawiały, że istoty mające choćby cień inteligencji schodziły mu z drogi. Nie, to była zimna doskonałość rysów i tląca się w nim dzika furia. Trzysta lat bezlitosnych tortur pozbawiło go wszelkiego ucywilizowania. Nie zważając na rozstępujące się przed nim demony, które w panicznej ucieczce potykały się o krzesła i stoły, byleby tylko uniknąć z nim konfrontacji, Jagr nie spuszczał z oka dwóch Kruków strzegących drzwi do biura na tyłach klubu. Panująca wokół atmosfera wyrafinowego luksusu przyprawiała go wręcz o wysypkę. Był wampirem, który nad wszelkie inne miejsca przedkładał swoją kryjówkę pod ulicami Chicago, gdzie otoczył

się przebogatym księgozbiorem. Posiadł wiedzę, niedostępną żadnemu człowiekowi, nieczłowiekowi ani demonowi. Nie był jednak całkowitym samotnikiem, za jakiego uważali go współplemieńcy. Wiedział, że bez względu na to jak wielką dysponowałby siłą, umiejętnościami czy inteligencją jego przetrwanie zależy od nadążania za postępem technologicznym współczesnego świata i od zdolności wtopienia się w społeczeństwo. Nawet samotnik musi się pożywić. Wyposażył kryjówkę w telewizor z ekranem plazmowym odbierający wszystkie kanały nadawane na świecie, oraz garderobę z niewyróżniającymi się spośród innych ubiorami które pozwalały mu krążyć po zapuszczonych okolicach bez wzbudzania sensacji. Najgroźniejsi łowcy wiedzą, jak się maskować na polowaniu. Ale to miejsce... Wolałby dać się przebić osinowym kołkiem, niż się tu znaleźć. Nie jest przecież skończonym bałwanem. Cholerny Styks. Ten stary wampir doskonale wiedział, ze tylko królewskie wezwanie zmusi go do wejścia do wypełnionego tłumem gości klubu. Jagr nigdy nie ukrywał swej pogardy dla innych. Lekceważył ich towarzystwo. Dlaczego więc Anasso wybrał właśnie to miejsce na spotkanie? W nastroju mrożącym krew w żyłach wszystkich obecnych w rozległych salach klubu, Jagr przeszedł obojętnie obok stojących na warcie Kruków i jednym pchnięciem mocarnej dłoni wysadził ciężkie dębowe drzwi z zawiasów. Kruki warknęły ostrzegawczo, odsłaniając ukryte pod pelerynami miecze, sztylety i pistolety, przymocowane w różnych miejscach ciała. Jagr nie zwolnił kroku. Styks nie pozwoliłby swoim ulubieńcom zrobić krzywdy zaproszonemu gościowi. Przynajmniej dopóki nie dostanie od niego tego, na czym mu zależało.

A nawet jeśli Styks nie odwołałby strażników... Cóż, Jagr czekał całe wieki, żeby stanąć do walki. Takie jest przeznaczenie wojownika. Z wnętrza dochodził odgłos cichej rozmowy. Dwa Kruki, choć niechętnie, pozwoliły mu wejść. Ich jedyną reakcją było gniewne spojrzenie. Przeszedłszy przez roztrzaskane drzwi, Jagr zatrzymał się na chwilę, aby uważnie przyjrzeć się pomieszczeniu utrzymanemu w tonacjach bladego błękitu i kości słoniowej. Tak jak się spodziewał, Styks, rosły Aztek, obecnie król wampirów, siedział rozparty wygodnie za ciężkim, orzechowym biurkiem. Jego kamienna twarz niczego nie zdradzała. Viper, szef klanu wampirów Chicago, stał obok niego. Srebrnowłosy, o ciemnych oczach, przypominał bardziej anioła niż groźnego wojownika. - Jagrze. - Styks oparł się plecami o skórzany fotel, stukając palcami w szeroką pierś. - Dziękuję za tak szybkie przybycie. Jagr zmrużył oczy. - A miałem wybór? - Uważaj - ostrzegł go Viper. - Mówisz do swojego Anassa. Jagr skrzywił się, ale był na tyle mądry, żeby zachować gniewne myśli dla siebie. Nawet zakładając, że miałby szansę w potyczce ze Styksem, nie wyszedłby z tego klubu żywy, gdyby rzucił wyzwanie Anassowi. - Czego sobie życzysz? - warknął. - Mam dla ciebie zadanie. Jagr zacisnął zęby. Przez ostatnie sto lat udało mu się żyć z dala od spraw klanu, którego stał się członkiem, uznany za brata. Nie przejmował się losem innych i tego samego oczekiwał w zamian. Odkąd okazał się na tyle głupi, żeby wpuścić do swojej kryjówki Cezara, nie mógł pozbyć się tych przeklętych wampirów. - Jakiego rodzaju zadanie? - zażądał wyjaśnienia tonem dającym wyraźnie do zrozumienia, że nie zamierza się nikomu przypochlebiać.

Styks z uśmiechem wskazał mu pobliską sofę. Ten uśmiech wzbudził w Jagrze dreszcz niepokoju. - Usiądź, przyjacielu - wycedził Anasso. - To może nam zająć nieco czasu. Przez moment Jagr zastanawiał się nad odmową. Zanim został przemieniony w wampira, przewodził tysiącom. Chociaż nie pamiętał tamtego życia, pozostała w nim arogancka buta. I nadal nie uznawał żadnych autorytetów. Na szczęście nie utracił także dawnej inteligencji. - Jak sobie życzysz, Anasso. Przybyłem wypełnić twój królewski rozkaz. - Usadowił się na pokrytej brokatem delikatnej sofie, przysięgając w duchu, że zabije projektanta, jeśli mebel się pod nim załamie. - Czego żądasz od oddanego ci sługi? Viper warknął cicho, a w tym dźwięku kryła się tłumiona moc. Powieki Jagra nawet nie drgnęły, ale mięśnie napięły się w gotowości. - Viperze, może powinieneś zająć się swoimi gośćmi - bez nacisku polecił Styks. - Wejście Jagra... hm, dość spektakularne, zakłóciło im rozrywkę i wywołało większe zamieszanie, niżbym sobie tego życzył. - Będę w pobliżu. - Viper rzucił Jagrowi ostrzegawcze spojrzenie i zniknął za wyważonymi drzwiami. - Czy on się ubiega o przyjęcie do twojej straży przybocznej? - zadrwił Jagr. Igiełki bólu wbiły się w jego skórę - Styks zaledwie musnął go drobną częścią swojej mocy. - Dopóki pozostajesz w Chicago, dopóty Viper jest twoim przywódcą. Nie zapominaj, z kim masz do czynienia. Jagr wzruszył ramionami. Dobrze pamiętał, że ma wobec Vipera dług do spłacenia i jest mu winien lojalność. Ale, prawdę mówiąc, był w koszmarnym nastroju, a przebywanie w tym lalusiowatym nocnym klubie, w którym nie było nikogo do zabicia poza garstką marnych elfów, humoru mu nie poprawiało. - Trudno mi o tym zapomnieć, kiedy jestem wzywany do spraw, które mnie nie dotyczą i, co ważniejsze, nie interesują.

- A co cię interesuje? - Styks z uwagą wpatrywał się w Jagra, ale napotkał obojętne spojrzenie. - Czy ci się to podoba, czy nie - król się skrzywił - odkąd Viper przyjął cię do klanu, służysz nam swoim mieczem. Nie podobało mu się to, ale tak było. Tylko jako członek klanu mógł przetrwać w świecie wampirów. - Czego ode mnie oczekujesz? Styks podniósł się z fotela i przysiadł na rogu biurka. Drewno zaskrzypiało pod ciężarem jego masywnego ciała, ale nie pękło. Jagr się domyślił, że Viper kazał wzmocnić wszystkie meble. Sprytny wampir. - Co wiesz o mojej partnerce? - zapytał obcesowo Styks. Jagr zamarł. - Czy to podstęp? Gorzki uśmiech przemknął przez usta Anassa. - Subtelność nie jest moją cechą, Jagrze. W przeciwieństwie do poprzedniego Anassa nie potrafię manipulować innymi ani ich oszukiwać. Gdy przyjdzie dzień, w którym będę chciał się z tobą zmierzyć, powiem to jasno i wyraźnie. - Dlaczego więc pytasz mnie o twoją partnerkę? - Gdy poznałem Darcy, nie wiedziała nic o swoim pochodzeniu. Została wychowana przez ludzi. Dopóki do Chicago nie przybył Salvatore Giuliani, obecny król wilkołaków, nie mieliśmy pojęcia, że jest ona wilkołakiem czystej krwi zmodyfikowanym genetycznie. Jagr uniósł brew. Więc król ukrywał przed innymi sekret. Interesujące. - Zmodyfikowanym genetycznie? - Wilkołaki z coraz większą desperacją dążą do wydania na świat zdrowego potomstwa. Wilkołaczyce czystej krwi utraciły zdolność kontrolowania przemiany w czasie pełni

księżyca, w rezultacie donoszenie ciąży stało się niemożliwe. Wilkołaki zmieniły DNA Darcy i jej sióstr, tak aby nie ulegały procesowi przemiany. Jagr skrzyżował ręce na piersi. Nic go nie obchodziły jakieś głupie kundle. - Zakładam, że powiesz mi, dlaczego mnie wezwałeś, zanim wzejdzie słońce. Styks zmrużył złociste oczy. - To zależy tylko i wyłącznie od twojej współpracy, bracie. Mogę to spotkanie ciągnąć tak długo, jak mi się podoba. Jagr zacisnął usta. Tym, co mu imponowało, była wyłącznie siła. - Mów dalej. - Matka Darcy wydała na świat miot liczący cztery córki. Wszystkie zostały zmodyfikowane genetycznie. I wszystkie, niedługo po urodzeniu, zostały wykradzione wilkołakom. - Dlaczego je ukradziono? - Tej tajemnicy Salvatore nigdy do końca nie wyjaśnił. -W głosie Anassa dało się wyczuć nutę niezadowolenia, że nie dysponuje pełną informacją! - Wiemy za to, że jedna z sióstr Darcy została odnaleziona w St. Louis. Była przetrzymywana przez chochlika o imieniu Culligan. Miał szczęście, że dziewczyna nie może się przemieniać. Czystej krwi wilkołak rozerwałby mu gardło na strzępy. Salvatore udało się ustalić, że Regan dostała się w ręce tego okrutnika, gdy była dzieckiem. Więził ją w srebrnej klatce. Chyba że akurat chciał dzięki niej nieźle zarobić, wtedy na krótko przestawał ją torturować. Tortury. Od wybuchu furii Jagra zdobiące ściany obrazy pędzla holenderskich mistrzów spadły na podłogę i z hukiem się roztrzaskały. - Życzysz sobie, aby ją uratowano? Styks skrzywił się.

- Salvatore już ją uwolnił, ale przeklęty Culligan zdążył uciec, gdy Salvatore szykował się, by przyrządzić sobie z niego kolację. Nadzieja Jagra, że noc nie okaże się jednak kompletnie zmarnowana, właśnie została rozwiana. Zarzynanie drani, którzy znęcali się nad słabszymi, pozostało jedną z niewielu przyjemności, jakie miał z życia. - Skoro została uwolniona, do czego ja jestem potrzebny? Styks się wyprostował. Jego rosła postać wypełniła sporą część przestrzeni pomieszczenia. - Jedyne, na czym zależało Salvatore, to uczynić Regan królową i główną reproduktorką. Chce za wszelką cenę zapewnić sobie władzę dzięki partnerce, która będzie zdolna odbudować zmniejszającą się populację wilkołaków czystej krwi. Niestety, Regan okazała się bezpłodna. - Czyli nie ma z niej pożytku. - Otóż to. - Potężny Aztek starał się zachować obojętność, ale nawet idiota zauważyłby, że z chęcią uczyniłby z przywódcy wilkołaków przekąskę. - Dlatego skontaktował się z Darcy. Miał zamiar wysłać Regan do Chicago, aby była pod moją opieką do czasu, aż Salvatore ugruntuje jej pozycję w sforze w St. Louis. - I? - I udało jej się uciec, gdy Giuliani prowadził rozmowy z miejscowym przywódcą watahy. - Ten cały Salvatore jest żałosny. - Jagr nie krył obrzydzenia. - Najpierw pozwolił zbiec temu stworowi, potem kobiecie. Nic dziwnego, że wilkołaki są na wymarciu. - Miejmy nadzieję, że ty będziesz bardziej skuteczny. Jagr zerwał się na równe nogi. -Ja? - Darcy martwi się o siostrę. Chcę, żeby ją odnaleziono i przewieziono do Chicago. - Dała chyba wystarczająco jasno do zrozumienia, że nie zamierza tu przyjeżdżać.

- W takim razie ty ją do tego przekonasz. Jagr zmrużył oczy. Nie był cholerną Mary Poppins. Nie będzie, do diabła, nikogo niańczyl. - Dlaczego ja? - Wysłałem już kilku moich najlepszych tropicieli do St. Louis, ale ty jesteś wojownikiem, który nie ma sobie równych. Jeśli Regan wpakowała się w jakieś kłopoty, będziesz potrzebny, żeby ją z nich wyciągnąć. Na pewno były gorsze zajęcia niż szukanie zmodyfikowanego genetycznie wilkołaka, który nie chce być odnaleziony, ale w tej chwili żadne z nich nie przychodziło mu do głowy. Z głębi klubu dochodziły dźwięki muzyki w wykonaniu kwartetu smyczkowego i westchnienia zachwytu nad wdzięcznym pląsem elfów. Jagr już wiedział, co mogłoby być gorsze od tropienia uciekającego wilkołaka. Dalsze pozostawanie w tej cholernej dziurze. - Dlaczego miałbym to zrobić? - wychrypiał. - Ponieważ to uszczęśliwi Darcy, a wtedy i ja będę szczęśliwy. - Styks podszedł do Jagra tak blisko, że prawie stykali się ciałami. Biła od niego potężna moc. - Jasne? - Aż za bardzo. - Dobrze. - Styks cofnął się i przepływ mocy ustał. Sięgnął ręką pod skórzany płaszcz i wyciągnął telefon komórkowy. Rzucił go Jagrowi. - Trzymaj. Ma wpisane numery do braci, którzy już szukają Regan, oraz kontakty do pewnych osób z St. Louis. Jest tam także mój prywatny numer. Daj znać, gdy ją znajdziesz. Jagr schował telefon i skierował się do wyjścia. Nie było sensu się sprzeciwiać. Styks starał się wymusić na wampirach rezygnację z ich barbarzyńskich zwyczajów i nie były to starania w duchu rozszalałej demokracji. Wręcz przeciwnie. - Wyruszę w ciągu godziny.

- Jagrze. Jagr zatrzymał się przy drzwiach i z ukrywaną furią odwrócił. - Słucham? Styks nawet nie mrugnął. - Nie zapomnij, że Regan to bardzo cenna przesyłka. Jeśli odkryję, że zostawiłeś na jej ciele choćby siniaka, konsekwencje tego nie będą dla ciebie miłe. - Czyli mam wytropić rozwścieczoną wilkołaczycę, która nie chce zostać odnaleziona, i przywlec ją do Chicago bez najmniejszego draśnięcia? - Niewątpliwie plotki o twojej niebywałej inteligencji nie były wyssane z palca, bracie. Sycząc, Jagr odwrócił się i z impetem wypadł przez rozbite drzwi. - Nie jestem twoim bratem. Viper bacznie obserwował rozwój sytuacji. W sumie nie poszło tak źle, jak się spodziewał. Nikt nie zginął ani nie został okaleczony. Ani nawet lekko ranny. To już coś. Znał jednak Jagra aż za dobrze. Wiedział, że ze wszystkich członków klanu ten stary Wizygot był najgroźniejszy. To zrozumiałe po tym, co przeszedł, ale wcale przez to nie stał się mniej niebezpieczny. Viper zaczął żałować, że zwrócił uwagę Styksa na tego udręczonego wampira. Wrócił do biura, przemykając się między demonami nadal zapatrzonymi w taniec elfów. Styks wpatrywał się w coś za oknem. - Mam złe przeczucie - wymamrotał zgnębiony Viper, utkwiwszy wzrok w leżących na podłodze zniszczonych bezcennych obrazach. Styks odwrócił się z rękami splecionymi na piersi. - Przeczucie? Czy powinienem powiadomić Komisję, że jest wśród nas potencjalna Wyrocznia? Viper uniósł brew. - Tylko jeśli chcesz spędzić następne stulecie zamknięty w jednej celi z Levetem.

Styks wybuchnął śmiechem. - Niezły blef. Niestety, Levet uznał, że tylko on będzie w stanie odnaleźć siostrę Darcy. Wyruszył do St. Louis, gdy Salvatore poinformował mnie, że Regan mu się wymknęła. - Świetnie. Teraz dwie tykające bomby będą krążyć po Missouri. Nie wiem, czy mieszkańcy to przeżyją. - Uważasz, że Jagr to tykająca bomba? Viper skrzywił się na myśl o nocy, w której Jagr zjawił się w jego kryjówce, prosząc o azyl. Spotkał na swojej drodze wiele groźnych demonów, z których większość chciała go po prostu zabić. Jednak nigdy wcześniej, aż do tamtej nocy, nie spotkał kogoś, ktoś miałby w oczach tylko śmierć. - Myślę, że pod tą maską opanowania kryje się ktoś stojący na skraju szaleństwa. - Ale mimo tego przyjąłeś go do swojego klanu. Viper wzruszył ramionami. - Gdy mnie poprosił o azyl, w pierwszej chwili chciałem odmówić. Wyczuwałem, że ogarniał go obłęd, ale także i to, że był na tyle potężny i agresywny, by stanąć do walki ze mną o pozycję szefa klanu. To typ przywódcy, nie poddanego. - Dlaczego więc zgodziłeś się na jego pobyt w Chicago? - Bo przysiągł, że schowa się w swojej kryjówce i nie będzie szukał kłopotów. - I? - naciskał Styks. - I wiedziałem też, że nie przetrwa bez ochrony klanu -przyznał niechętnie Viper. - Obaj wiemy, że mimo twoich prób ucywilizowania wampirów, niektóre z ich przyzwyczajeń są zbyt głęboko zakorzenione, żeby je zmienić. Samotny wampir obdarzony taką mocą stanowiłby zagrożenie dla każdego przywódcy. Zniszczyliby go. - Więc się zlitowałeś. Viper zmarszczył brwi. Nie chciałby, żeby widziano w nim kogoś innego niż tylko bezwzględnego drania. Nie został przecież szefem klanu przez jakieś sentymentalne bzdury. Był nim, bo inne wampiry bały się, że wyrwie im z piersi ich niebijące serca.

- To nie była litość, ale zimna kalkulacja - warknął. -Wiedziałem, że w razie potrzeby będę miał u boku nieocenionego sprzymierzeńca. Oczywiście założyłem, że przyda mi się jako wojownik, a nie jako niańka młodego, bezbronnego wilkołaka. Mam mieszane uczucia, wysyłając go na tę misję. Styks zacisnął dłoń na medalionie, który zawsze wisiał na jego szyi, zdradzając tym gestem, że i on nie był aż tak bardzo pewny swojej decyzji, jak chciał o tym przekonać Vipera. - Musimy odnaleźć Regan, a wiedza i umiejętności Jagra pozwolą mu ją wytropić i ochronić. Poza tym jest najbardziej odpowiedni z jeszcze jednego względu. - Z pewnością nie może to być jego urzekająca osobowość. - Nie, on sam doświadczył tortur, tak jak Regan. - Styks rzucił Viperowi posępne spojrzenie. - Lepiej niż ktokolwiek z nas będzie wiedział, czego jej potrzeba po uwolnieniu z rąk oprawcy.

Rozdział 1 Kemping znajdujący się kilka kilometrów na południe od miejscowości Hannibal w stanie Missouri nie wyróżniał się niczym szczególnym. Kampery parkowano na ogrodzonym terenie, z tyłu stał rząd przenośnych toalet, a przy wejściu ustawiono sporą budkę, w której ludzie płacili za przywilej upchania ich obok innych ludzi. Pod koniec wakacji jedni drugich z rozkoszą by własnoręcznie udusili. Regan Garrett również miała na to ochotę. W porządku, nie była człowiekiem, ale większość życia spędziła na takich kempingach. Były wylęgarnią zabójców. A niech się mordują! To ją nic nie obchodzi, myślała, biegnąc między rzędami zaparkowanych kamperów. Specjalnie czekała, aż nadejdzie pora, gdy staruszkowie powrzucają sztuczne szczęki do szklanek z wodą i zawloką pomarszczone cielska do łóżek, a młodzi rodzice padną ze zmęczenia po całym dniu nieustannego użerania się z własnymi bachorami. O północy w Hannibal nikt już nie kręcił się po okolicy. Ociągając się, zawróciła i pobiegła w stronę budki przy wejściu. Drzwi były zamknięte, aby do wnętrza nie wpływało chłodne marcowe powietrze. Mimo że miała na sobie tylko dżinsy i bluzkę bez rękawów, nie czuła chłodu. Nie przechodziła przemiany w wilka i nie wydałaby na świat potomstwa, ale zachowała większość cech wilkołaka. Była szybsza i silniejsza niż ludzie, odporna na zimno, doskonale widziała w ciemności, a wszelkie rany, które nie

były zadane narzędziem wykonanym ze srebra, goiły się błyskawicznie. Zachwiała się. To przez tę zdolność szybkiej regeneracji... Nie. Nie teraz. Teraz musiała się skupić. Będzie opłakiwać swoją przeszłość, gdy rozprawi się z Culliganem. Przez ostatnie dziesięć godzin podążała jego tropem z St. Louis aż na obrzeża Hannibal. Czuła już smak zemsty, kiedy nagle trop się urwał. Dosłownie zniknął tuż przed miastem. Nie miała pojęcia, jak drań tego dokonał, ale wiedziała, że nic jej nie powstrzyma przed dalszym ściganiem go. Prędzej czy później odnajdzie zbója, który ją więził przez trzydzieści lat, odpłaci mu pięknym za nadobne, i to z nawiązką. Bez pukania otworzyła drzwi budki i weszła do środka. Panowała tam ciasnota, ściany były obwieszone lśniącymi ulotkami przedstawiającymi miejsca godne zobaczenia w Hannibal i jego okolicach, a jedyne wąskie okno wychodziło na kemping. Wydawało się, że w pomieszczeniu nikogo nie było, ale Regan od razu poczuła unoszący się w powietrzu dym papierosowy. Podeszła do laminowanego blatu lady i walnęła pięścią w mały srebrny dzwonek. Ktoś cicho zaklął, drzwi za ladą uchyliły się i ukazała się w nich kudłata głowa. - No? - Chłopak miał najwyżej osiemnaście lat. Jego nos był dużo za duży w stosunku do reszty wąskiej twarzy. Zamarł, wpatrzony w długie, złociste włosy i szczupłą sylwetkę Regan. Powoli przeniósł wzrok na jej zielone oczy, o barwie intensywnego szmaragdu, które dominowały w bladej dziewczęcej twarzy. Z głupawym uśmiechem na ustach, wyszedł z zaplecza i oparł się o blat. - Cześć. Co tam? - Szukam przyjaciela. - Właśnie go znalazłaś, laleczko. Daj mi dziesięć minut, żebym tu pozamykał, i jestem do twojej dyspozycji. Jasne.

Regan z trudem opanowała chęć rozkwaszenia mu przy-dużego nosa. Wyciągnęła złożoną na czworo stronicę, którą wyrwała z czasopisma, zanim wyjechała z St. Louis. - Widziałeś tutaj takiego kampera? Chłopak pobieżnie rzucił okiem na zdjęcie. - Czy ja wyglądam na tego cudaka z Detektywa Mońka? Biorę kasę, wydaję kartę do położenia na desce rozdzielczej i tyle. Mam gdzieś, jak wyglądają ich kampery. - Tego na pewno byś zapamiętał. Kierowca ma długie rude włosy i kocie oczy. Jest bardzo... nietypowy. - Nie ma tu nikogo, kto nie jest siwy i nie ma sztucznej szczęki. - Chłopak wzruszył ramionami. - Śnią mi się koszmary, że pewnego dnia się obudzę i znajdę tam tylko zwłoki i gnijące kampery. - Urocze sny. Głupawy uśmiech jeszcze bardziej rozciągnął jego usta. - Mogłabyś mi pomóc zapomnieć o tych obmierzłych staruchach i ich rychłej śmierci. Mam łóżko na zapleczu. Regan znów spojrzała na proszący się o przywalenie nos. Rzadko kiedy pokusa była tak wielka. Niestety, nie mogła ściągać na siebie uwagi. Ludzie zawsze robili tyle zamieszania z powodu odrobiny krwi i kilku złamanych kości. - Zapomnij o tym - mruknęła, odwracając się do wyjścia. - Hej... Cokolwiek miał do powiedzenia, nie obchodziło jej to. Trzasnęła drzwiami i pobiegła ku drodze prowadzącej do Hannibal. Był to ostatni w okolicy kamping, na którym zatrzymywały się kampery. Pozostała jej jedynie nadzieja, że wywęszy zapach Culligana gdzieś w mieście. Nie mógł przecież tak po prostu zniknąć. Był nie tylko ogarniętym żądzą sadystą, ale także naprawdę żałosnym stworem. W przeciwieństwie do innych przedstawicieli swojej rasy nie umiał tworzyć portali, żeby nimi

podróżować. Co więcej, przychodziło mu z trudem rzucenie marnego zaklęcia. Dlatego przemieszczał się albo swoim kamperem, albo pieszo. Po pięciu godzinach szukania go, przebiegłszy już wszystkie ulice miasta, nie znalazła nikogo poza pijanymi ludźmi i kilkoma duszkami tańczącymi w gęstniejącej mgle. Cholera. Była głodna, śmiertelnie zmęczona i nawet gdyby natknęła się na Culligana, nie starczyłoby jej sił, żeby teraz z nim walczyć. Musiała chwilowo zaprzestać pogoni, nawet jeśli bardzo ją to wkurzało. Nie zważając na zapach jedzenia dochodzący z nielicznych otwartych o tej porze fast foodów zmierzała ku autostradzie, która biegła przez miasto. Przed ucieczką z St. Louis ukradła trochę pieniędzy Salvatore, ale nie starczą na długo. Na razie wolała przespać się w bezpiecznym miejscu, otoczona czterema ścianami i za zamkniętymi na zamek drzwiami, niż zaspokoić doskwierający jej głód. Wróciła do hotelu, w którym wcześniej zarezerwowała pokój, jednego z wielu hoteli w okolicy, których nazwa nawiązywała do Marka Twaina. Przewidywała, że będzie jej potrzebne miejsce, w którym ukryje obitego i zakrwawionego Culligana. Póki co, z tych planów nic nie wyszło, ale przynajmniej mogła liczyć na gorący prysznic i czyste łóżko. Starając się nie zwracać na siebie uwagi, pokuśtykała przez nijaki hol, kiwnęła głową nijakiemu recepcjoniście i zaczęła wchodzić po nijakich schodach. Bez względu na to, jak bardzo była zmęczona, nie miała zamiaru korzystać z windy. Spędziła większość życia zamknięta w małej srebrnej klatce. Nawet randka z którymś z Jonas Brothers nie skłoniłaby jej do wejścia do kolejnej. Dotarła na piąte piętro. Machinalnie rozcierała obolałe ramiona, gdy nagle przeszedł ją dreszcz. Dziwne. Nigdy nie odczuwała zimna. Zapewne była bardziej zmęczona, niż jej się wydawało. Podeszła do drzwi, wsunęła kartę magnetyczną w zamek i pchnęła je do środka. Dostrzegła niebezpieczeństwo dopiero wtedy, gdy znalazła się w uścisku silnych niczym stal rąk.

Do jasnej cholery. To nie od zimna przeszedł ją dreszcz. Przeklęty wampir. Wpakowała się prosto w jego ramiona jak nie przymierzając pierwszy lepszy człowiek. Przez moment lekko oszołomiona, podjęła akcję w tej samej chwili, gdy wampir kopnięciem zatrzasnął drzwi i wciągał ją w głąb ciemnego pokoju. Zbierając resztki sił, udała, że zapada się w ramiona napastnika, po czym gwałtownie odchyliła głowę do tyłu i uderzyła nią przeciwnika w twarz. Usłyszała rzucone pod nosem przekleństwo, ale uścisk ramion ani trochę nie zelżał. Wręcz przeciwnie, stał się jeszcze silniejszy i w końcu napastnik brutalnie przewrócił Regan na wyłożoną wykładziną podłogę, przytłaczając ją swoim ciałem, aż straciła oddech. Wpadła w pułapkę, ale nie miała zamiaru poddać się bez walki. Zgoda, bardziej przypominała teraz rzucającą się na brzegu rzeki rybę niż kogoś, kto walczy, ale przynajmniej nie czekała biernie na to, co się z nią stanie. Jak wtedy, gdy przedrzeźniała i drwiła z Culligana, choć wiedziała, że go tym rozwściecza i że dostanie za to tęgie baty. - Czego chcesz? - wycedziła przez zęby. - Mów albo przysięgam, że przebiję cię kołkiem. Tuż nad nią rozległ się głuchy chichot. - A mówią, że to ja źle odnoszę się do innych. - Zapadła cisza i Regan poczuła, że umysł wampira zagląda w głąb jej umysłu. - Nie ruszaj się. Próbowała uwolnić nogi, żeby kopnąć go kolanem w przyrodzenie. - Ta gówniana sztuczka na mnie nie działa, wampirze. Warknął cicho. - Przestań, Regan. Nie chcę zrobić ci krzywdy. Zamarła.

- Skąd wiesz, jak mam na imię? Popłynął strumień mocy i lampka nocna koło łóżka nagle rozbłysła i oświetliła pokój. - Zostałem wysłany przez Darcy, aby sprowadzić cię do Chicago. Regan prawie nie słyszała wypowiadanych niskim, lekko chrapliwym głosem słów. A niech to... Była kobietą, która spędziła życie w otoczeniu demonów. Wiele z nich mogłoby przyprawić męskie modele z łamów „Gentlemen's Quarterly" o łzy zazdrości, ale żaden nie umywał się do wampira, który właśnie ją przygniatał. Niezwykle apetyczny kąsek. Naprawdę do schrupania. Miał twarde, wspaniale umięśnione ciało. Takie ciało powinno być mężczyznom prawnie zakazane. Długie włosy, zaplecione w warkocz, nieco jaśniejsze od jej złocistych włosów, podkreślały barwę lodowato niebieskich oczu. Zdało się, że jego rysy wyrzeźbiono w najdoskonalszym marmurze. Linie i kąty były tak idealne, jakby stworzyła je ręka mistrza. Miał orli nos i wyraźnie zaznaczone kości policzkowe, gładką skórę w odcieniu kości słoniowej, szerokie brwi i usta... Twarde, ale o perfekcyjnym kształcie. Widząc takie usta, kobieta zastanawia się, co czułaby, gdyby eksplorowały rozpalone, intymne miejsca. Fala gorąca zalała nagle dół jej ciała. Wściekła się. Chryste, przecież ten wampir znalazł się tu na polecenie jej wścibskiej siostry, a nie po to, żeby zaspokoić samotną, wygłodniałą seksualnie wilkołaczycę. Nie, nie rozłożyłaby przed nim nóg, nawet gdyby spotkali się w innych okolicznościach, napomniała siebie stanowczo. Okej, jego widok zapierał jej dech, a bijąca od niego dzika męska siła sprawiała, że kręciło jej się w głowie, ale... Przestań, idiotko. To nie jest mężczyzna. To śmiertelnie niebezpieczny wampir, który w jednej chwili mógłby wyssać z ciebie krew do ostatniej kropli. - Darcy cię przysłała? - warknęła. Zmrużył lodowato niebieskie oczy, a jego nozdrza poruszały się, jakby próbował wywąchać jej głupie myśli. Doprawdy, to śmieszne.

- Tak. - Ktoś umarł i uczynił z niej królową? - zakpiła. - Anasso. Regan zamrugała, zaskoczona. - Co? Omiótł wzrokiem jej bladą twarz, zanim utkwił spojrzenie w pałających gniewem oczach Regan. - Zapytałaś, czy ktoś umarł i uczynił z niej królową - odparł. - Jej partner Styks zabił poprzedniego króla wampirów, przez co sam stał się przywódcą, a twoja siostra - królową. Oczywiście, jest cholerną królową. Nigdy nie poznała Darcy ani żadnej ze swoich pozostałych dwóch sióstr, ale słyszała od Salvatore, że Darcy była teraz partnerką wampira, który nie dość, że ją uwielbiał, to jeszcze kupił jej wielką posiadłość na obrzeżach Chicago. Bez wątpienia była też obsypywana brylantami i regularnie chodziła do opery. Regan wcale nie zależało na tym całym wyszukanym szajsie. Wolałaby dostać szpikulcem w oko niż włożyć sukienkę. Jednak wystawny styl życia siostry był irytujący. Odrzucona przez rodzinę, trafiła w ręce psychopaty, który przez trzydzieści lat ją maltretował i wykorzystywał. Jeśli o nią chodzi, wszyscy oni mogliby dać się wypchać. - To straszne. Moja siostra poślubiła krwiożerczego maniaka - wycedziła. - I wszyscy się dziwią, dlaczego nie lecę jak na skrzydłach, żeby poznać moją rodzinę. - Styks nie jest bardziej krwiożerczy od innych wampirów. Ani wilkołaków, prawdę mówiąc. - Usiłujesz mnie pocieszyć? - parsknęła. - Jeśli tak, to kiepsko ci idzie. - Moim obowiązkiem jest odstawić cię do Chicago. - Obowiązkiem?

- Tak. Cudownie. Ten przystojniak był sługusem jej siostry. Niczym więcej. Naparła dłońmi na twardą ścianę jego klatki piersiowej. - Czuj się więc zwolniony z obowiązku, bo nie mam zamiaru wracać. - Twoja siostra się o ciebie martwi. Pragnie cię tylko chronić. Niski, hipnotyzujący głos wywołał mrowienie w jej plecach, chociaż słowa ją wkurzyły. - Jasne, a gdzie się podziała jej siostrzana troska gdy byłam w rękach potwora? Jego surowa, piękna twarz miała kamienny wyraz. - Przecież teraz jesteś wolna. Powinnaś być wdzięczna. - Nie chcę być wdzięczna, a już na pewno nie chcę żeby moja siostra udawała, że cokolwiek dla niej znaczę po tylu latach. Powiedz jej, że może sobie tę całą troskę wsadzić w Nagle pochylił głowę i ją pocałował. Był to dziki i zachłanny pocałunek. I cholernie ją zaszokował. Była przygotowana na cios. A nawet na ukąszenie w szyję. Ale nie na dotyk chłodnych, umiejętnie rozchylających jej usta warg i zaskakująco erotyczny nacisk kłów. Fala zdradliwego gorąca powróciła ze zdwojoną siłą przechodząc przez jej drżące ciało i napinając mięśnie obietnicą rozkoszy. Smakował jak brandy i jak pokusa. Jego twarde ciało napierało na najintymniejsze miejsca jej ciała. Pragnęła rozerwać czarny T-shirt, opinający muskularne ciało, i ocierać się o szeroki tors. Pragnęła... Boże, po prostu pragnęła. Z cichym jękiem pozwoliła, aby wsunął język w jej usta i ssała go delikatnie, a jej biodra instynktownie się uniosły i wygięły. Nigdy nie doświadczyła dotyku męskich rąk.

Chyba że była to wymierzana jej kara. Teraz, gdy pocałunek stawał się coraz gorętszy, jej ciało nieoczekiwanie zareagowało. Usta stały się uległe i miękkie, sutki stwardniały i zesztywniały, tak jakby błagały o dotyk, a palce zachłannie badały wyrzeźbione mięśnie jego torsu. Wtedy, równie nagle jak ją pocałował, wampir odsunął się i spojrzał na nią z dziwnie niepewnym wyrazem twarzy. Tak jakby i dla niego jej reakcja była równie zaskakująca, co dla niej. Zakłopotana, Regan trzepnęła go dłonią w pierś. Niech go szlag. Właśnie zrobiła z siebie kompletną idiotkę. I to przez niego. - Co ty, do cholery, wyprawiasz? Jego twarz znów przybrała nieodgadniony wyraz. - Darcy jest moją królową. Nie możesz jej bezkarnie obrażać w mojej obecności. - Uważasz gwałt za odpowiednią karę? - To był tylko pocałunek, nic więcej. Po to, żebyś przestała się mazgaić jak dziecko. I nie zrobiłem ci nawet siniaka. - Ty draniu. - Znów go trzepnęła kilka razy. - Mam prawo się mazgaić po tym, co przeszłam. Nie masz pojęcia... - Nie jesteś tak głupia, żeby sądzić, że ciebie jedną na świecie skrzywdzono - przerwał jej lodowatym tonem. - Stało się. Żyj dalej. Rusz się. Zacisnęła zęby. Cholerny drań. Nie dość, że rozgrzał ją do czerwoności i zostawił tak, zmieszaną i zakłopotaną, sam zimny jak lód, to jeszcze twierdzi, że ona zachowuje się niczym nadąsany dzieciak, gdy wspomina lata tortur. - Z wielką chęcią bym się ruszyła, ale to trochę trudne, gdy przygniata mnie cholerny Hulk Hogan. Złaź ze mnie. Zmrużył oczy. - Co wiesz na temat wampirów? - To, że jesteście bezdusznymi, samolubnymi łajdakami. - Jesteśmy także silniejsi, szybsi i dużo bardziej niebezpieczni niż wilkołaki.

- Do czego zmierzasz? - Puszczę cię, ale wiedz, że jeśli mnie rozzłościsz, przy-wiążę cię do łóżka i zaknebluję. Nie wątpiła w to nawet przez chwilę. Ale po tym, co przeszła, związanie i zakneblowanie nie było niczym strasznym. - Wspaniale. - Zrozumiałaś? - Zrozumiałam, że pewnego dnia wetknę ci kołek w tyłek. Uniósł złocistą brew. - To mnie nie zabije. - Nie, ale będzie piekielnie zabawne. Coś, co mogłoby być uznane za uśmiech, przemknęło przez jego usta, po czym zniknęło. - Nie tak zabawne jak obserwowanie ciebie, gdy spróbujesz to zrobić. - Bałwan. Przyglądał jej się przez dłuższą chwilę bez słowa, jakby chciał dojrzeć za demonstrowaną przez nią agresją bezbronną, przestraszoną kobietę. To było diabelnie irytujące. - Będziesz grzeczna? - zapytał w końcu. Westchnęła. Wiedziała, że dopóki się nie zgodzi, ten denerwujący facet nie odpuści i nadal będzie ją przygniatał. A naprawdę miała już tego dość. Ale nawet jeśli jej umysł pochłaniały myśli o o skopaniu wampirowi tyłka, to jej miękkiemu ciału nadal sprawiało przyjemność odczuwanie presji jego ciała, twardego jak skała. - Dobra, złaź - mruknęła. Jednym zwinnym ruchem podniósł się na nogi. Zanim złapał ją za rękę i pomógł jej wstać, miała okazję przyjrzeć się wytartym dżinsom opinającym jego muskularne nogi i ciężkim butom motocyklowym w rozmiarze godnym koszykarza, takiego jak Shaq 0'Neil.

Prąd elektryczny przepłynął w górę jej ramienia. Wyrwała rękę z jego dłoni i gwałtownie się cofnęła. Jeśli nawet wampir uzna to za dowód jej słabości, nie dba o to. Potrzebowała przestrzeni. I drewnianego kołka. - Jak mnie znalazłeś? Skrzyżował ręce na piersi. Teraz, stojąc, wyglądał jeszcze piękniej. Niebezpiecznie pięknie. - To nie było trudne. - Niski, hipnotyzujący głos wypełnił pokój. - Gdy dotarłem do St. Louis, podążyłem tropem Culligana. Wiedziałem, że będziesz niedaleko. - A skąd ta pewność? Przeszyło ją lodowate spojrzenie. - Jak powiedziałem, nie jesteś jedyną osobą, która doświadczyła cierpienia. Poza tym wiem, że każdy demon, nawet najmniej groźny, po uwolnieniu z niewoli myśli tylko o jednym - o zemście. Chcesz zabić tego stwora. Zadarła brodę. Co ten wampir mógł wiedzieć o cierpieniu? Żył spokojnie na samym szczycie łańcucha pokarmowego. - Skoro taki z ciebie mądrala, to zapewne wiesz, że nie pozwolę Culliganowi uciec. Możesz więc wracać do Chicago i powiedzieć mojej siostrze: Nie, dzięki. - Nie marzę o niczym innym niż o zostawieniu cię tu i powrocie do mojej kryjówki. Niestety, nie ma takiej opcji. - Ależ jest, jak najbardziej. Po prostu odwróć się i wyjdź przez te drzwi. - Dostałem rozkaz przywiezienia cię do Chicago, a to oznacza, że nie mogę stąd wyjechać bez ciebie. Chyba że chciałbym się narazić na gniew mojego króla, A ja... - Zmierzył wzrokiem jej spięte w obronnym odruchu ciało, przez przerażająco długą chwilę wpatrując się w pulsującą żyłę na jej szyi, zanim spojrzał w szeroko rozwarte oczy Regan. - A ja nie mam takiego zamiaru. Świetnie. Nie dość, że rycerz w lśniącej zbroi zjawił się o trzydzieści lat za późno, to jeszcze zrobił to tylko dlatego, by uniknąć jakiejś straszliwej kary w razie odmowy. To wystarczyło, żeby poczuła się wystrychnięta na dudka.

- No to mamy problem, Hulku Hoganie, bo ja z tobą nie wrócę. - Jagr- Co? - Mam na imię Jagr. - Oczywiście - mruknęła pod nosem. Jego imię było tak samo twarde, groźne i piękne jak on. - Mogę cię zmusić do powrotu. - Po moim trupie. Przelotny uśmieszek zagościł na jego ustach. - Nie kuś. Tupnęła, zniecierpliwiona. - Do jasnej cholery, pójdziesz już wreszcie? - Nie. - Dobra. - Przemaszerowała przez mały hotelowy pokój urządzony w stylu lat siedemdziesiątych, na niebiesko i zielono, z tanimi meblami i wyblakłą tapetą w kwiaty na ścianach. Energicznie otworzyła drzwi do łazienki. - Co robisz? Odwróciła się i spojrzała na niego, piorunując go wzrokiem. - Udało ci się przemienić paskudny dzień w prawdziwą udrękę, więc jeśli nie masz w planach teraz mnie związać i zawlec do Chicago, to idę wziąć gorący prysznic. Jagr nie poruszył się, gdy Regan weszła do łazienki i trzasnęła drzwiami. Po raz pierwszy od setek lat czuł się wewnętrznie... rozdarty. Żelazna logika - a tylko ona utrzymywała w ryzach wrzącą w nim śmiercionośną furię - nakazywała mu przerzucenie tej wilkołaczycy przez ramię i odwiezienie do Chicago. Nie tylko dlatego, że taki otrzymał rozkaz. Im szybciej zakończy tę idiotyczną misję, tym szybciej powróci do swojej spokojnej egzystencji.

Jednak jakiś wewnętrzny głos, który nie odzywał się w nim od lat i o którym, ku swojemu zadowoleniu, sądził, że zamilkł na wieki, odwodził go od uczynienia tego. To dziwne wahanie się, tłumaczył sobie, jest przejawem po prostu zdrowego rozsądku, niczym więcej. W końcu jaki był sens zaciągania jej siłą do Chicago, skoro przy pierwszej okazji i tak stamtąd ucieknie? Bogowie wiedzą, dlaczego nie miał tyle szczęścia, żeby Styks wyznaczył do tego zadania kogoś innego. Odstawienie jej do Chicago podpowiadał mu rozsądek. Niestety, Jagr był zbyt inteligentny, żeby nie zauważyć, że ta piękna kobieta wywołała w jego myślach chaos. Był wampirem, który lubił mieć jasną sytuację w takich sprawach jak życie, walka i seks. Regan była kompletną zagadką. Była wybuchową mieszanką furii, agresji, bezbronności, ironicznego humoru i sfrustrowanej zmysłowości. Zmysłowości, która wzbudziła dojmujący głód, ogarniający go z przemożną siłą. Pragnął jej. I nie miał najmniejszego zamiaru oddać jej Styksowi, dopóki choć raz nie zaspokoi tego pragnienia. Albo dwa razy. Gdy doszedł do stu, wcale go nie zdziwiło, że drzwi łazienki uchyliły się i Regan zajrzała do pokoju. Nie uwierzył jej choćby przez moment, że zamierza się rozebrać i wejść pod prysznic, gdy tuż za drzwiami stoi śmiertelnie groźny drapieżnik. Była rozwścieczona, ale nie głupia. Otwierając drzwi szerzej, rzuciła mu wściekłe spojrzenie. - Rany, nadal tu jesteś? Przyglądał się jej w milczeniu. W ciągu stuleci praktyki odkrył, że rzadko kiedy to nie wystarcza, żeby onieśmielić przeciwnika. Przez krótką chwilę próbowała mierzyć się z nim wzrokiem, po czym cicho zaklęła i podeszła bliżej. - Co sprawi, że się stąd wyniesiesz? Pieniądze? Krew? Seks?

Powoli przeniósł spojrzenie na małe, idealnie krągłe piersi. - A co oferujesz? Zrobiła krok w tyl. - Nic z powyższego. - Szkoda. - Podniósł oczy wyżej. - Wychodzi więc na to, że zostaję. Opowiedz mi o tym stworze. - Słucham? - Powiedziałem: Opowiedz mi o tym stworze. Zmrużyła oczy, słysząc powoli i dobitnie wypowiadane słowa. - Po co? - Najwyraźniej nie wyjedziesz stąd, dopóki on nie zostanie zabity, więc mam zamiar zakończyć tę farsę i wrócić do mojej spokojnej kryjówki. - Nie. - Oparła ręce na biodrach. - To ja zabiję Culliga-na, nikt inny. Uniósł brew. - Liczysz na to, że zawita do twojego pokoju hotelowego i będziesz go mogła zatłuc poduszką? - Mam zamiar rozerwać mu gardło gołymi rękami. - To na co czekasz? Zacisnęła usta. - Zgubiłam zapach tego drania na obrzeżach Hannibal. - Po chwili gwałtownie złapała go za ramię. Mówiłeś, że znalazłeś mnie, idąc jego śladem. Gdzie on jest? Wyraz twarzy Jagra nie uległ zmianie, ale całe ciało napięło się pod wpływem gorąca, jakie poczuł, gdy niespodziewanie go dotknęła. Regan nie była pierwszą kobietą, jakiej pożądał. Ba, było ich wiele. Ale nigdy dotąd nie ogarnęła go żądza tak bezwzględna, tak dzika i tak pierwotna. - Nagle chcesz mojej pomocy? - zapytał spokojnym, opanowanym głosem. Jak zawsze. To właśnie umiejętność ukrywania emocji pozwoliła mu przeżyć stulecia tortur.

- Tak, jeśli doprowadzi mnie to do Culligana. - Jej palce zacisnęły się, ujawniając jej prawdziwą, wilczą siłę. - Wiesz, gdzie się ukrywa? - Nie wiem. - Ale... - Tak jak ty zgubiłem jego trop na obrzeżach miasta. Tam złapałem twój zapach. - Cholera. - Opuściła rękę i odsunęła się. Zdusił w sobie pomruk rozczarowania. - Jakim cudem jego ślad zniknął? - Większość tych stworów na duże odległości podróżuje magicznymi portalami. - Nie on. - Wydęła usta z satysfakcją. - Jest żałosnym osiłkiem, który nie umie nawet rzucić zaklęcia. Jagr wzruszył ramionami. - W takim razie może nie żyje. Chociaż bardziej prawdopodobne, że ktoś mu pomógł w zamaskowaniu się. Grymas zawodu zmarszczył delikatne rysy Regan. Nie była wierną kopią Darcy. Jej oczy miały ciemniejszy odcień szmaragdu, brwi były bardziej złociste niż jasnoblond, a wyraz twarzy bardziej zacięty po latach udręki. Wspólne dla nich obu było kruche, rozdzierające serce piękno. Jej kruchość sprawiała, że nawet pokiereszowany przez życie samotnik miał ochotę wziąć ją na ręce i zabrać gdzieś, gdzie zapewni jej bezpieczeństwo. Nieświadoma, jakie zaskakujące myśli chodzą mu po głowie, ściągnęła brwi. - Jak mógłby maskować swoją obecność? Z pomocą wiedźmy? - Moc wiedźmy byłaby wystarczająca. Ale także całej masy demonów. - Świetnie. - W szmaragdowych oczach błysnął gniew. -Dzięki za nieocenioną pomoc. Naprawdę fajnie, że jesteś. - Zapytałem cię o Culligana, bo zgubiłem jego trop. Muszę mieć więcej informacji, zanim zdecyduję, jak wywabić

go z ukrycia. - Uniósł brwi, widząc, że wpatruje się w niego uporczywie. - Regan? - Nie chcę twojej pomocy. Wiedział, że musi podjąć decyzję. Ta kobieta była tak zaślepiona żądzą zemsty, że nie była w stanie trzeźwo myśleć. Musiał znaleźć sposób, żeby ją czymś zająć, zanim znowu dostanie się w ręce tego okrutnika albo zginie marnie. W tym czasie on się zastanowi, jak wyciągnąć Culłigana z kryjówki. - A ja nie chcę bawić się w niańkę kurduplowatej wil-kołaczycy, która ma jeszcze mniej wdzięku ode mnie. - Jego głos był surowy. - Niestety, jesteśmy na siebie skazani, dopóki nie zawiozę cię do Darcy, abyś mogła poświęcić się uprzykrzaniu jej życia. - Kurduplowatej?! - zatrzęsła się ze złości. - To chyba obecnie używane określenie na kogoś mniejszego wzrostem niż przeciętny? - Ty sukin... Odgłos wystrzałów przerwał jej gniewną tyradę. Atak był tak nagły, że kule przebiły szybę w oknie, zanim Jagr podbiegł i rzucił Regan na ziemię, osłaniając ją własnym ciałem. Zacisnął zęby z bólu, a jego myśli spowiła mroczna furia. Ochronił wilkołaka, ale trzy kule trafiły go w plecy. Czwarta kula rozcięła ramię, paskudnie je raniąc. Nie były to groźne obrażenia, ale osłabł tak bardzo, że nie miałby już siły do walki z napastnikiem. Cholera. Jeśli przeżyje, Styks go zabije.

Rozdział 2 Zszokowana niespodziewanym atakiem i kolejnym zwaleniem jej z nóg i przygnieceniem przez ogromnego wampira, Regan próbowała dojść do siebie. Co u licha? Wiedziała, że ktoś do niej strzelał przez okno i że Jagr uratował ją przed kulami. Nie wiedziała tylko, dlaczego ktoś to zrobił. To nie mógł być Culligan. Kiedy próbował parę razy użyć broni palnej, nie trafił nawet w drzwi stodoły. Poza tym, gdyby miał zamiar do niej strzelać, użyłby wyrzutni rakietowej. Skubaniec dobrze wiedział, że będzie miał tylko jedną szansę, zanim zostanie przez nią rozszarpany na strzępy. Jęk Jagra przerwał te rozważania. Udało jej się wygramolić spod ciała wampira. Był za słaby, żeby protestować. Leżał z twarzą wtuloną w dywan, a rany na plecach ciągle mocno krwawiły. Ogarnęło ją przerażenie. Może i był jak wrzód na tyłku, ale osłonił ją przed kulami własnym ciałem. Nie chciała mieć go na sumieniu. Zresztą ktokolwiek ich zaatakował, był nadal na zewnątrz. Albo, co gorsza, właśnie wchodził na górę, żeby ich wykończyć. Nie mogła tak po prostu uciec i skazać wykrwawionego wampira na pewną śmierć z ręki wroga. Musi więc pomóc mu się zregenerować. I to szybko zregenerować. Przywołując z pamięci swą niewielką wiedzę o wampirach, usłyszała odgłos zbliżających się kroków. Serce jej zamarło,

gdy drzwi hotelowego pokoju nagle otworzyły się z hukiem. Była gotowa do walki, ale postać, która wkroczyła do środka, całkowicie ją zaskoczyła. Pokraczne stworzenie wyglądało jak gargulce ze średniowiecznych katedr we Francji - miało szarą, grubą skórę, oczy gada, rogi i kopyta. I długi ogon. Choć Regan nigdy nie widziała gargulca, sądziła, że stwory te mają więcej niż metr wzrostu oraz że ich skrzydła są z grubej skóry, a nie z cienkiej jak pajęczyna delikatnej siateczki, zdecydowanie za pięknej dla tak dzikich bestii. Z drugiej strony, nie trzeba być trzymetrowym, zionącym ogniem demonem, żeby umieć pociągnąć za spust. Równie dobrze to miniaturowe stworzenie mogło strzelać do nich jak do kaczek. - Spadaj stąd - wychrypiała, bezwiednie przesuwając się między intruza a rannego Jagra. Nie zwracając na nią uwagi, owo... coś podeszło bliżej i, spojrzawszy na wampira, najspokojniej w świecie odezwało się ze śpiewnym francuskim akcentem. - Co się stało, mon ami? Jagr jęknął. - Przeklęty Styks. Zapłaci mi za to, jeśli przeżyję. Nieco uspokojona odkryciem, że ci dwaj niewątpliwie się znają, zwróciła się, najeżona, do dziwnego przybysza. - Kim, do diabła, jesteś? - Nieszczęsnym utrapieniem - wymamrotał Jagr. Ku jej zdziwieniu, stwór, słysząc słowa wampira, pogardliwie prychnął, choć tamten mógłby go w mgnieniu oka unicestwić. - Jestem demonem, który uratuje tobie i twojemu goc-kiemu przyjacielowi tyłek - oznajmił wyniośle. - Leż sobie i krwaw, Jagrze, a ja w tym czasie użyję moich czarów. Regan zobaczyła, że oczy Jagra otworzyły się szeroko z nieukrywanym przerażeniem. Wampir wyciągnął rękę, by pochwycić stworzenie, ale zabrakło mu sił, a ono okazało się zbyt szybkie. Machając ogonem, stwór podbiegł do okna i wskoczył na parapet z rozpostartymi skrzydłami. - Nie. - Jagr jęknął i raptownie przyciągnął Regan do siebie, przytrzymując ją ramieniem. - Leż i nie podnoś się.

- Co? - spojrzała na niego zdziwiona. - Niech to szlag, Jagrze, jesteś ranny i... - Po raz kolejny nie dane jej było skończyć. Oślepiające światło wypełniło cały pokój, a potem rozległ się ogłuszający huk. Chryste - wyszeptała, zastanawiając się, czy właśnie nadleciały nad Hannibal bombowce sił powietrznych i przypuściły na miasto atak. - Co to było, do diabła? Usłyszała tupot stóp: szary stwór stał znów obok nich. - To było zbawienie, ma petite - wyjaśnił jej, pochylając się nad Jagrem. - Czy bardzo cię zraniono, wampirze? Jagr złapał go za ramię. - Zabiłeś ich? - Jeśli nie zginęli, to na pewno się trochę przypiekli. Na dłuższą chwilę mamy ich z głowy. Cień ulgi pojawił się na spiętej twarzy Jagra. - Widziałeś ich? Stworzenie zatrzepotało skrzydłami. - Nie, ale czułem ich zapach. Fuj. - Mów. - Mieszańce. Jagr zmarszczył czoło. - Mieszańce? Nie wilkołaki? - Czy razem z krwią wycieka ci też mózg, mon ami? Jestem gargulcem o wyjątkowych zdolnościach. Umiem odróżnić wilkołaka od mieszańca. - Dlaczego, do diabła, mieszańce miałyby do nas strzelać? - wymamrotał Jagr. - Pytanie brzmi: kto nie chciałby do ciebie strzelać. Do świadomości Regan prawie nie dotarta ta wymiana zdań. Z niedowierzaniem przyglądała się stworzeniu. - Naprawdę jesteś gargulcem? Gargulec ukłonił się i zatrzepotał skrzydłami. Rozbłysła olśniewająca, migotliwa tęcza błękitów, czerwieni i złota.

- Jestem Levet. Do usług, moja piękna. Zostałem wysłany przez twoją siostrę Darcy, aby eskortować cię do Chicago. Regan usiadła na podłodze - Chryste, czy w Chicago ostał się ktoś, kogo nie wysłała? Levet wzruszył ramionami. - Martwi się o ciebie. Zanim Regan zdążyła mu odpowiedzieć, Zniecierpliwiony Jagr zasyczał. - Możemy porozmawiać o Darcy i jej koszmarnym poczuciu humoru później. Na razie musimy pomyśleć, jak się wydostać z hotelu, zanim ludzie wezwą policję. Levet prychnął. - Normalnie nie miałbym nic przeciwko zostawieniu cię na pastwę losu, ale istnieje tycia szansa, że będziesz mi potrzebny do ochrony Regan. W takim stanie nie zrobisz nawet jednego kroku. - Krew... - wychrypiał Jagr. Levet uniósł ręce i gwałtownie się cofnął. - Przykro mi, nie dysponuję. - Szpital... Bank krwi... - wydyszał słabo Jagr. Regan zazgrzytała zębami. Cholera. Jagr miał rację co do ludzi. Zadzwonią po policję, a ostatnie, czego im było teraz trzeba, to kolejna wymiana ognia. - Chrzanić to. Nie mamy czasu. - Ciężko wzdychając, zdenerwowana, przycisnęła nadgarstek do ust Jagra. Choć z wielką niechęcią, musiała przyznać, że była mu coś winna. - Masz. Jego powieki uniosły się, odsłaniając niesamowicie niebieskie oczy. - Regan? - Zrób to, zanim zmienię zdanie i pozwolę policjantom zabrać twój tyłek do kostnicy. - Szu... - Trzepocząc skrzydłami, gargulec pognał ku drzwiom prowadzącym na korytarz. - Stanę na straży, by mieć pewność, że spożyjesz kolację w spokoju. - Regan, jesteś o tym przekonana? - Jagr zapytał z dziwnym akcentem.

Przekonana? Chryste, pewnie że nie. Nie miała pojęcia, czego się spodziewać, poza ogromnym bólem, gdy te wielkie kły wbiją się w jej ciało. Na szczęście nie była tchórzem i jeśli postawienie Jagra na nogi wymagało podania mu krwi, to, na Boga, dostanie ją. - Potrzebujesz zaproszenia na piśmie? - zadrwiła. Nie była zaskoczona, gdy rozchylił usta, a jego kły gładko zatopiły się w jej skórze. Był wampirem, który nigdy nie wahał się podjąć rzuconego mu wyzwania. Niestety, nie uwzględniła jednego drobnego szczegółu. Była przygotowana na ból. I na wyrwanie mu z kłów nadgarstka siłą, gdyby stracił nad sobą panowanie i chciał dostać więcej, niż mu zaoferowała. Nie spodziewała się jednak, że jej udziałem stanie się bezgraniczna rozkosz. - Och... - zamknęła oczy, gdy głębiej wbił w nią kły. Z każdym łykiem wysysanej krwi uczucie rozkoszy potęgowało się, aż do utraty tchu. - O matko... Cała drżała z podniecenia, takiego jak wtedy, kiedy ją pocałował, ale teraz było ono bardziej porywające, bardziej pociągające, bardziej... wybuchowe. Bezwładna druga ręka opadła na podłogę, gdy jej ciało przechyliło się ku niemu. Niewiele brakowało, by runęła na unieruchomionego Jagra. Tonęła w mrocznej otchłani upajającego pożądania. Gdzieś z oddali dobiegał ją jęk Jagra zaspokajającego głód. A może był to jęk rozkoszy. Nieważne. W tej chwili nic ją to nie obchodziło. Była zbyt skupiona na ogarniającym ją z przemożną siłą, zapierającym dech napięciu. Ssał jej krew nadal, a doznawana przez nią rozkosz wzmogła się do granic bólu. Boże wszechmogący, dłużej tego nie wytrzyma. Musi nastąpić coś... coś, co... I wtedy to się stało. Rozkosz sięgnęła szczytu i eksplodowała w niej. Z gardła Regan wydarł się chrapliwy krzyk. Opadła twarzą na twardą, muskularną pierś Jagra, emanującą męską siłą, wstrząsana konwulsjami.

Ogarnięta słodką błogością, starała się odzyskać kontrolę nad własnym osłabłym ciałem. O niebiosa! Wzięła głęboki oddech, z wielkim wysiłkiem podniosła głowę i rozchyliła ciężkie powieki. Tylko po to, by napotkać spojrzenie lodowato niebieskich oczu Jagra. - A niech cię - wychrypiała, słysząc dudnienie własnego serca. Zanim oswobodził rękę Regan, delikatnie zlizał dwie krople krwi, które spłynęły po jej nadgarstku. - Nigdy nie doświadczyłaś ugryzienia wampira? Była nadal zbyt słaba, by wstać. Zadowoliła się tym, że mogła unieść się na kolanach. Wytarła zagojony już nadgarstek o spodnie, jakby mogła tym gestem wymazać z pamięci wspomnienie nieznanego jej dotąd dziko rozkosznego doznania. Akurat. Wiedziała ponad wszelką wątpliwość, że będzie to pamiętać przez całą wieczność. - Nie - mruknęła. - Culligan nie chciał dzielić się przyjemnością dręczenia mnie z nikim innym. Jagr nadal leżał na podłodze. Jego piękna twarz znów niczego nie zdradzała. - Oczekujesz przeprosin? - A jest ci przykro? - Ani trochę. Twoja krew jest o wiele bardziej odżywcza niż ludzka i, co więcej - spojrzał na jej ciągle jeszcze spięte ciało - wiem już, jak słodko krzyczysz, kiedy... - Lepiej się przymknij albo, przysięgam, będzie ci potrzebna kolejna transfuzja. W pokoju dał się słyszeć odległy jeszcze odgłos wyjących syren. W mgnieniu oka Jagr podniósł się i jednym szybkim ruchem pomógł wstać Regan. - Policja. Musimy się stąd wynosić. - Pociągnął zaskoczoną szybką regeneracją wampira Regan w stronę okna. -Dasz radę stąd zeskoczyć? - zapytał. Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, nawet nie racząc odpowiedzieć na tak absurdalne pytanie, po czym ostrożnie, uważając na wystające z framugi kawałki szkła, wyszła przez okno i zwinnie zeskoczyła na chodnik.

Przemykając ku pobliskiej pogrążonej w mroku alejce, wciągnęła głęboko w płuca powietrze, aby wyczuć, czy w pobliżu czai się jakieś niebezpieczeństwo. Wyczuła jedynie smród śmietników, zapach ludzi szykujących się jak zwykle nad ranem do pracy oraz charakterystyczną woń spalonego mięsa i krwi. Chciała pójść alejką dalej i sprawdzić, czy jakiś mieszaniec przeżył. Musiała dowiedzieć się, dlaczego została zaatakowana i czy stoi za tym Culligan. Z drugiej strony wiedziała, że po wydarzeniach ostatniej nocy jest zbyt słaba, żeby samotnie zmierzyć się z wrogiem. Zwłaszcza wyposażonym w broń palną. Nawet mieszaniec mógłby ją zabić, gdyby użył srebrnych kul. Przeklinając swoją chwilową słabość, drgnęła, gdy Jagr nieoczekiwanie stanął tuż obok niej. Pojawił się bezszelestnie. Nie poruszyło się przy tym powietrze, nie rozszedł się zapach. Trochę ją to przerażało. I było irytujące. I... również wiele innych rzeczy, z powodu których miała ochotę zawarczeć. - Co tak długo? - wysyczała. Zarzucił swoją skórzaną torbę na ramię kompletnie obojętny na jej humory. - Musimy iść. Nie czekając na jej zgodę, chwycił ją za rękę i skierował w stronę ulicy, po czym ruszyli na wschód. Wilcza natura Regan zaprotestowała przeciwko takiemu traktowaniu, ale opanowała instynktowną chęć ugryzienia go. Nie tylko dlatego, że wiedziała, jak pomocny może się jeszcze okazać ten denerwujący wampir, dopóki ona nie

odzyska pełni sił, ale i z obawy (niezwykle przy tym kuszącej), że w odwecie znowu zatopi w niej kły. Gdy dotarli do końca przecznicy, usłyszeli trzepot skrzydeł. Malutki gargulec wylądował tuż przed nimi. Regan zatrzymała się, stwierdzając z zaskoczeniem, że ucieszył ją widok stworka. Był na swój sposób... ujmujący. - Ej, chcieliście mnie odrzucić? - zapytał, machając skrzydłami z wyraźną urazą. - Odrzucić? - zapytała zdezorientowana Regan. - Chyba miał na myśli „porzucić" - wyjaśnił Jagr, rzucając Levetowi lodowate spojrzenie. - Jeśli ci się wydaje, gargulcu, że możesz ze mną pogrywać tak jak ze Styksem albo Viperem, to się grubo mylisz. Gdy zechcę z tobą skończyć, żadna kara ze strony Anassa mnie od tego nie odwiedzie. Wcale nieprzejęty ostrzeżeniem Jagra, Levet wypiął pierś do przodu, pusząc się dumnie. - Potrzebujesz mojej pomocy, wampirze, czy ci się to podoba, czy nie. Jak pamiętasz, to ja odstraszyłem mieszańców, którzy cię zaatakowali. - Odchrząknął znacząco, nie zważając na irytujące milczenie Jagra. - Mogę zaprowadzić cię do jaskini, mogę ochronić Regan, mam magiczną... - Dosyć. - Stanowczy głos Jagra przerwał tę litanię zalet. - Będę tego żałował. - Czego? - Regan zapytała ostrożnie. Jagr nie odrywał wzroku od Leveta. - Zaczekaj tu z Regan. Niebawem wrócę. Gargulec zasalutował. - Tak jest, panie Terminatorze. - Levet - westchnął Jagr. - Qui? - Jeszcze raz ze mnie zadrwisz, to powyrywam ci skrzydła i wepchnę ci je do gardła. - Jesteś bardzo nieuprzejmy, wiesz, wampirze? - Po prostu jej przypilnuj. - Jagr odwrócił się i momentalnie wtopił w mrok alejki. Regan oparła się o ceglaną frontową ścianę miejscowego sklepu z antykami. Była zbyt zmęczona, aby złościć się z powodu tajemniczego zniknięcia Jagra czy nawet przekazania jej w ręce gargulca, jakby

była używanym samochodem. Gdy odzyska siły, uwolni się z rąk tych niezwykle uciążliwych opiekunów. Do tego czasu... Cóż, znosiła gorsze sytuacje. Zdecydowanie gorsze. Opierając się o ścianę, zamknęła oczy i odpoczywała, licząc na to, że jej wyjątkowo czuły węch ostrzeże ją, gdy będzie zbliżać się niebezpieczeństwo. Minęło pięć minut, a potem następne pięć. W końcu ciszę przerwał Levet, kręcący się wokół czujnie niczym komar. - Więc... jesteś siostrą Darcy - zabrzęczał. - Niezwykłe podobieństwo. Regan uniosła ciężkie powieki, próbując stłumić gniew, budzący się w niej na samo wspomnienie siostry. Czyżby nie miała w sobie uczuć rodzinnych? Nie, nie ona. - Sądziłam, że gargulce są większe - odezwała się, raczej żeby zmienić temat, niż żeby dogryźć gargulcowi. Levet machnął ogonem. - Może i nie imponuję wzrostem, ale zapewniam cię, że jestem wojownikiem wysoko cenionym przez wampiry. Zjawiam się niczym książę z bajki, jak rycerz w lśniącej zbroi. Nie zliczę młodych kobiet, które uratowałem przed niechybną śmiercią. Właśnie dlatego zostałem wysłany z misją uratowania ciebie. Mimowolny uśmiech przemknął jej przez usta. Wyglądał bardziej jak figurka stawiana w ogródkach dla ozdoby niż jak książę z bajki. - Dlaczego pomagasz wampirom? - To tylko sposób na spędzanie czasu, zanim obejmę wymarzoną posadę. - Wymarzoną posadę? - Porzuciłem już myśli o zastąpieniu asystentki w Kole Fortuny, odkąd Darcy stwierdziła, że nie jestem aż tak wysoki,

żeby odsłaniać litery na planszy, więc postanowiłem zatrudnić się w Grasz czy nie grasz. To by dopiero była fucha. Regan zdusiła w sobie wybuch śmiechu. Culligan był maniakiem telewizji i rzadko kiedy wyłączał telewizor w kamperze. To nawet Regan odpowiadało. Telewizor stanowił małe okienko na świat w jej srebrnej klatce. - Czy facet prowadzący ten teleturniej wie, że niedługo zostanie bez pracy? - zapytała, otrząsając się z bolesnych wspomnień. - Na razie nie rozgłaszam tego wszem wobec. Nie ma potrzeby, żeby poszedł w ślady pożałowania godnej Britney Spears, zanim formalnie nie zaproponują mi tej pracy. Tym razem Regan nie mogła opanować śmiechu. - Jak miło z twojej strony. - Taki już jestem. Mam złote serce. To prawdziwy dar, ale też... - dramatyczna pauza - przekleństwo. - Tak, wyobrażam sobie. Zapadła cisza, zakłócona jedynie śpiewem świerszczy i kumkaniem żab dobiegającym gdzieś z oddali. Przyjemna cisza. Tak przyjemna, że Regan z zaskoczeniem odkryła, iż nie ma nic przeciwko towarzystwu Leveta. Chociaż... Nie. Natychmiast zdusiła w sobie zdradzieckie myśli. Nie chciała ani nie potrzebowała żadnego towarzystwa. Ani Leveta, który potrafił ją rozśmieszyć, ani tym bardziej Jagra, który w jednej chwili doprowadzał ją do szału, a w następnej jednym ugryzieniem pozbawiał zmysłów. Zorientowała się, że wbrew woli rozgląda się w ciemności, a także innymi zmysłami szuka jakiegoś znaku od wampira zaginionego w akcji. Nie przejęłaby się, gdyby Jagr po prostu uciekł i po drodze dał się zabić. Byłoby o jednego wampira na świecie mniej. I bardzo dobrze. Teraz jej jedynym zmartwieniem było... było... znalezienie miejsca do spania, zanim ludzie wyjdą na ulice. Tak. Właśnie to. Zdecydowanie.

- Możesz mu zaufać. Melodyjny głos Leveta oderwał Regan od ponurych rozmyślań. Odwróciła się w jego stronę. Przyglądał jej się uważnie, a ze spojrzenia szarych oczu odczytała, że Levet dokładnie zna jej myśli. - Co takiego? - Zaufaj Jagrowi. - Drobna twarzyczka gargulca skrzywiła się. - Mogę nie lubić tego drania bez serca, ale jest wspaniałym wojownikiem. Poza tym złożył przysięgę, że dowiezie cię bezpiecznie do Chicago. Prędzej sam zginie, niż pozwoli, żeby stała ci się krzywda. - Nikogo nie prosiłam o pomoc - zjeżyła się. - Jakby to kiedykolwiek powstrzymało tych nachalnych drani - parsknął Levet. - Masz na myśli Darcy? - Sacrebleu, nie. - Gargulec byt oburzony samym przypuszczeniem. - Mówiłem o wampirach. Darcy to istota o najbardziej łagodnej, najpiękniejszej duszy, jaką kiedykolwiek spotkałem. Nie ma osoby, która by jej nie uwielbiała. - Łagodna dusza? Czyżby nie wydała nas na świat jedna matka? Levet wzruszył ramionami. - Życie zafundowało ci twardszą skorupę, ale twoja dusza jest równie czysta jak jej. Bez wątpienia z tej przyczyny Pan Lodowaty się zapomniał przez moment. No i, trzeba przyznać, niezła z ciebie laska. - Jesteś... - Regan aż zatkało. - Qui? - Bardzo osobliwy. Demon zatrzepotał skrzydłami. - Ciekawa rzecz, powiedzieć to demonowi, który uratował ci życie. Regan wzruszyła ramionami. - Sama jestem osobliwa. Nie ma w tym nic złego. - Brada Pitta czy doktora McDreamy'ego z Chirurgów nie nazwałabyś osobliwym.

- Toma Cruise'a owszem. Levet chwilę się zastanowił, po czym kiwnął głową. - Słusznie. - Gargulcu, nie miałeś nas przypadkiem zaprowadzić do jakichś jaskiń? - rozległ się lodowaty męski głos, po czym z mroku wyłonił się, jak zwykle bezszelestnie, Jagr. Gargulec zapiszczał, kładąc rękę na piersi. - Matko najświętsza. O mało nie dostałem przez ciebie zawału. Jagr zmrużył oczy. - Jaskinie. - A myślałem, że Styks jest zrzędą. - Machając ogonem i kołysząc się jak kaczka, Levet odwrócił się i poczłapał ulicą. - Tędy. Podążyła za Levetem. Ostatnią rzeczą, której by sobie życzyła, było zostanie sam na sam z tym ponurym wampirem. No, to nie do końca prawda. Ostatnią rzeczą, której by sobie życzyła, było to, żeby wampir usłyszał przyspieszone bicie jej serca i zobaczył idiotyczny rumieniec na policzkach. Co się z nią dzieje? W porządku, zareagowała na jego ugryzienie. I, nieważne, jak bardzo nie chciała się do tego przyznać, na jego pocałunek także. Jagr był wampirem. Wszyscy wiedzą, że wampiry używają seksu do zwabiania swych ofiar. I że nawet najpotężniejsze demony ulegają ich urokowi. Byłoby odstępstwem od normy, gdyby nie zareagowała. Dlaczego więc zachowywała się jak małolata zadurzona w swoim nauczycielu? Żałosne. Wyczuwając, że idzie tuż obok niej, przywołała się do porządku i rozprostowała ramiona. Czas zacząć zachowywać się jak dorosły wilkołak.

Cokolwiek to miało znaczyć. - Gdzie byłeś? - zapytała. Rzucił jej chłodne spojrzenie. - Pozbyłem się ciał. - Aha. - Levet miał rację - ciągnął. - To były mieszańce. Trzech. Dwóch zginęło od magii Leveta. Jednemu udało się uciec. - Dlaczego nie podążamy jego tropem? Culligan mógł go nasłać. - Sprawdziłem trop. Ślad urywa się cztery przecznice stąd na północ. - Tak samo jak ślad Culligana. - Tak. - Spojrzenie lodowato niebieskich oczu omiotło jej twarz. - Czy Culligan często się kontaktował z mieszańcami, gdy cię więził? - Okazjonalnie. - Skrzywiła się. - Nie częściej niż z innymi nędznymi demonami, które spotkaliśmy w czasie naszych podróży. - Podróży? - Culligan nie zostawał w jednym miejscu dłużej niż kilka nocy. Przejechaliśmy kraj wzdłuż i wszerz ze sto razy. - A co z Hannibal? Często tu bywaliście? - Nie. - Regan pokręciła przecząco głową. Oczywiście słyszała wcześniej o tym miejscu. W miasteczku powstałym nad potężną rzeką Missisipi mieszkał Samuel Langhorne Clemens jako pisarz znany pod nazwiskiem Mark Twain i było ono miejscem akcji wielu jego powieści. Słynęło też z jaskini, w której ponoć ukrywał się Jesse James (ach, kanał historyczny w telewizji to wspaniała rzecz). Urocze miasteczko, ale trudno je nazwać atrakcją turystyczną dla demonów. - Nigdy o nim nie wspominał. Jagr zastanawiał się nad tym, co mu powiedziała. Przechodzili właśnie przez pusty parking tuż nad rzeką. Regan w ciemności słyszała plusk wody omywającej parowiec przycumowany w jednym z pobliskich doków. - W takim razie nie możemy mieć pewności, że to sprawka Culligana - stwierdził w końcu.

Świetnie. Nowi, nieznani wrogowie. Tylko tego jej brakowało. - Dlaczego mieszańce chciałyby mnie zabić? - warknęła, rozzłoszczona zarówno spokojną reakcją Jagra na oczywiste zagrożenie, jak i faktem, że ktoś do niej strzelał. Przecież wysłano go po to, żeby ją chronić, nie? - Myślałam, że odnoszą się do wilkołaków czystej krwi z szacunkiem. Jagr uniósł złocistą brew, słysząc gniewny ton w jej głosie. - Jeśli żyje tu miejscowa wataha, to mogli uznać cię za intruza. Dla wilkołaków terytorium jest tak samo ważne jak dla wampirów. - A co ze znikającym śladem? - To jest jakiś punkt zaczepienia. Ale równie dobrze mieszańce mogły zabić Culligana i zatrzeć jego ślad, używając tej samej magii, dzięki której maskują swój zapach. Mamy za mało informacji, żeby być pewnym czegokolwiek. Miał rację. Tylko głupiec zignorowałby fakt, że poza Culliganem istnieją też inne zagrożenia. - Cholera. Jego lodowate spojrzenie złagodniało. Nie zwalniając kroku, wsunął jej do ręki papierową torbę i poprowadził w stronę gęstwiny krzewów porastających brzeg rzeki. - Masz. - Co to? - zmarszczyła brwi. - Jedzenie. - Przeniósł wzrok na jej nadgarstek. - Musisz uzupełnić straty krwi. Nagle ogarnęła ją fala gorąca, odbierając oddech. Prawie poczuła jego kły wbijające się w ciało i burzę zmysłów szarpiących ją, kiedy pił jej krew. Zajrzała do torebki - w środku znajdowały się dwa, jeszcze gorące, bajgle i karton soku pomarańczowego. Na sam widok zaburczało jej w brzuchu. - Dzięki - mruknęła, pałaszując bajgle, ukryta za gęstą zasłoną opadających włosów.

Milczał. Wiedział już, że nie powinien proponować pomocy, gdy doszli do wąskiej ścieżki prowadzącej na wysokie urwisko wznoszące się nad rzeką. I tak była wystarczająco zdenerwowana. Nie trzeba wiele, żeby wybuchła. Wspinali się w milczeniu. Na szczycie urwiska Regan przystanęła, aby wyrzucić pustą torebkę po jedzeniu. Tak naprawdę chciała też chwilę odpocząć, oparła się więc o plastikowy pojemnik na śmieci. Pokonywanie stromej ścieżki pozbawiło ją resztek energii. W mgnieniu oka Jagr znalazł się tuż przy niej. Obejmując ją w talii, przyciągnął do swego emanującego erotyzmem ciała. - Dlaczego nie poprosiłaś o pomoc? - zapytał. Jego mroczny głos wywołał w niej dreszcz rozkoszy. O... cholera. Pragnęła poddać się tej męskiej sile. Zamknąć oczy i zatopić się w jego bezlitosnej mocy. Pragnienie tyleż intensywne, co niechciane, i świadomość tego pragnienia przeszyło jej ciało niczym prąd elektryczny. Opierając dłonie na jego torsie, odepchnęła go. - Nic mi nie jest. Zmarszczył czoło, patrząc na nią, ale nie wypuścił z objęć. - Może ci się zakręcić w głowie... Znów go odepchnęła. - Powiedziałam, że nic mi nie jest. I przestań już o tym mówić. - O czym? - jego usta drgnęły. - O moim pożywianiu się czy twojej reakcji? Uniosła nogę i z całej siły kopnęła go w kolano. To nie mogło go zaboleć. Nawet będąc w pełni sił, byłoby jej trudno zranić tak potężnego demona. Jednak kopnięcie wystarczyło, by odwrócić jego uwagę. Trwało to nanosekun-dy, ale zdążyła w tym czasie zanurkować pod jego ramionami i ruszyć w kierunku gargulca, który prawie zniknął w gąszczu drzew i krzewów porastających brzeg urwiska. - Przysięgam, że któregoś dnia... - mruknęła pod nosem. Nie wiedziała, co zrobi któregoś dnia. Na pewno coś podłego.

Rozdział 3 Jaskinia wydrążona w zboczu urwiska nie była duża. Główna komora miała wielkość przeciętnego salonu w domach ludzi, za to była tak niska, że Jagr musiał ciągle uważać, żeby nie uderzyć się w głowę. Ewidentną zaletą było wąskie wejście, przez które w razie ataku mógł wcisnąć się do środka tylko jeden napastnik naraz. Z tyłu znajdowała się jeszcze druga, mniejsza pieczara, przez którą płynął płytki strumyk. Woda wpadała do małego naturalnego zbiornika. Jagr uznał, że jaskinia to istny raj. Ale wcale nie dlatego, że była dobrym punktem obronnym czy że oferowała stały dostęp do świeżej wody. Tylko dlatego, że tuż obok niego leżała ona, ciepły, śpiący wilkołak. Oparłszy się na łokciu, Jagr przyglądał się jej doskonałym rysom. We śnie wyglądała jeszcze bardziej bezbronnie, niewiarygodnie krucha. Miała gładką skórę, idealnie zarysowane łuki brwiowe i maleńki nosek. Usta były nieco pełniejsze, gdy nie wykrzywiał ich gniew, a gęste, długie rzęsy osłaniały policzki. Śliczna. Zapierająca dech w piersiach. A jednocześnie tak niezwykle go fascynująca. Jagr pokręcił głową. Żył na tym świecie od stuleci. Piękne kobiety pojawiały się w jego życiu i znikały z przewidywalną regularnością, jednak żadna z nich nie była tak cudownie niewinna. Udręczony latami cierpień, był stęskniony tej

niewinności. Jakby jej czystość mogła wygnać z jego duszy mroczną nienawiść. I jeszcze ta jej dzika, nieposkromiona odwaga, dzięki której udało jej się przeżyć lata tortur. Culligan się nad nią znęcał, ale nigdy jej nie złamał. Jagr był jednym z niewielu, którzy w pełni rozumieli, ile ją to kosztowało. Była absolutnie wyjątkowa. Nie spotkał dotąd na swojej drodze takiej istoty. W sercu poczuł dziwne ukłucie. Ostrzeżenie. Instynktownie wiedział, że jego zachowanie, odkąd przybył do Hannibal, było... nietypowe. Żelazne opanowanie i zimna logika, którymi przez stulecia kierował się w życiu, przestały być teraz dla niego najważniejsze, i spowodowała to ona, maleńki, dziki wilkołak, który właśnie się w niego wtulał. Nie wiedział, czy powinien być z tego powodu wściekły, czy przerażony. Na pewno nie powinien być... zadowolony. A był. Zupełnie jakby znalazł skarb, którego nie spodziewał się znaleźć i o którym nie sądził, że mógłby go tak pragnąć. Regan, jakby wyczuwając jego wewnętrzny konflikt, obróciła się twarzą do niego. Zacieśnił uścisk. Gdy dotarli do jaskini, Regan padła z wyczerpania. Choć silna i zdeterminowana, przeceniła własne możliwości. Organizm po prostu odmówił posłuszeństwa. Jagr bez wahania wziął ją na ręce i zaniósł w głąb jaskini. Ułożył ją pod ścianą, a sam położył się obok, odgradzając ją własnym ciałem od odległego wejścia. Ktokolwiek będzie chciał się do niej zbliżyć, najpierw będzie musiał zmierzyć się z nim. Miał na celu tylko i wyłącznie jej bezpieczeństwo, mówił sobie. Obiecał przecież ją chronić i, na bogów, zamierzał dotrzymać obietnicy. Jednak bez względu na to, jak bardzo starał się logicznie wytłumaczyć swoje zachowanie, i tak dobrze wiedział, że to nie z chęci chronienia jej otoczył ją ramieniem i, choć jeszcze

było daleko do zachodu słońca, nie spał, żeby móc podziwiać jej jasną, idealną twarz. Mrugając długimi rzęsami, uniosła powieki. Szmaragdowe oczy były jeszcze senne. Minęła chwila, zanim uświadomiła sobie, gdzie jest i dlaczego leży w jaskini w objęciach wampira. Jej zamglone oczy pociemniały, gdy już oprzytomniała i gniewnie odepchnęła się rękami od jego klatki piersiowej. - Co do cholery... Puść mnie. Zaskoczyła go siła uderzenia. Prawie ją wypuścił z ramion, ale już po sekundzie leżał na niej, przytłaczając ciężkim ciałem, żeby uniemożliwić jej ucieczkę. Odzyskała siły. I wredny charakterek. Szkoda. Miał ciekawsze pomysły na spędzenie kilku najbliższych minut niż walka z piękną wilkołaczycą. Zignorował jej próby uwolnienia się i gdy mierzyła go wściekłym spojrzeniem, zachował stoicki spokój. - Nie ma mowy, dopóki słońce całkiem nie zajdzie. Nie dam ci wyjść z jaskini, aż nadejdzie pora, w której będę mógł pójść z tobą. Wciągnęła gwałtownie.powietrze. - Pozwoliłeś mi przespać cały dzień? - Masz umysł zbyt potężny, bym mógł kontrolować twój sen. Ale twoje ciało potrzebowało odpoczynku. - A niech to. - Zaczęła się pod nim wiercić. Jagr mruknął cicho, czując rozkoszne ocieranie się jej ciała o jego. - Culligan jest już pewnie daleko. Przez stulecia ćwiczenia samodyscypliny i samokontroli potrafił oprzeć się kusząco apetycznemu kobiecemu ciału pod nim. W tej chwili domagająca się zaspokojenia potrzeba ustępowała pierwszeństwa konieczności chronienia Regan.

A nie mógłby jej chronić, gdyby wyszła z jaskini teraz, gdy słońce dopiero zachodziło. - W takim razie parę minut nie zrobi różnicy - powiedział spokojnym tonem, który zdawał się doprowadzać Regan do szału. Póki pochłaniały ją myśli o tym, jak wbić mu kołek w serce, póty nie będzie zajmowała się planowaniem ucieczki. Nie mylił się. Na jej twarzy pojawiła się furia. - Nigdy nie wybaczę mojej siostrze, że mnie na ciebie skazała. Na pewno wysłała cię tylko dlatego, żeby się ciebie pozbyć z... Zanim udało mu się nad sobą zapanować, pochylił głowę i zamknął jej usta pocałunkiem. Jak inaczej miał zakończyć tę pełną złości tyradę bez zrobienia jej krzywdy? Szlachetny cel przestał być istotny, gdy poczuł wszechogarniający ogień w całym ciele. Pocałunek nie miał nic wspólnego z uciszeniem jej, za to w pełni wyrażał jego nieopanowaną żądzę. Pragnął tej kobiety. Chciał zbadać ustami każdy skrawek jej jasnej skóry. Chciał całować, lizać i muskać jej zachwycające krągłości. Chciał znaleźć się w środku niej i, zatopiwszy kły w jej szyi, pić mocodajną krew. A ponad wszystko pragnął usłyszeć jej niski, chrapliwy krzyk, gdy szczytowała. Pogłębił pocałunek, a ona wbiła palce w jego pierś. Jej usta stały się miękkie, skóra wydzielała zapach podniecenia. Jego kły jeszcze bardziej się wysunęły i erekcja stała się jeszcze potężniejsza. Było mu... dobrze. Jej kobiece ciało, idealnie pasujące do jego, było drobne, ale jednocześnie na tyle silne, żeby nie ulec żądzy potężnego wampira. Jej zapach był idealną kompozycją pobudzającą jego najgłębsze pragnienia. No i jej krew. Do diabła, jego ciało nadal drżało od naporu mocy, która wypełniła go, gdy się tą krwią posilał. Wplótł palce w jej aksamitnie gładkie włosy, rozkoszując się doznaniami, które nie były mu obce, ale zaskakiwały intensywnością. Po wieczności przebywania w piekle to było... niebo. Nie da się tego inaczej nazwać. Przesunął dłonie niżej i muskał palcami jej usta, potem delikatnie powiódł nimi po linii podbródka. Przebiła

paznokciami jego cienki T-shirt i poczuł wtedy przyjemnie bolesne draśnięcia skóry. Jednak, ciągle czujny, dosłyszał pomruk zaniepokojenia, który wydobył się z jej gardła. Jej ciało reagowało na jego dotyk, ale jej umysł mu nie ufał. Zwątpił, czy byłaby w stanie komukolwiek zaufać. Uniósł głowę i ze spokojem, za którym kryła się frustracja niezaspokojenia, spojrzał na Regan. - Ostrzegałem, że nie pozwolę bezkarnie obrażać mojej królowej. Na jej twarz wypłynął rumieniec zażenowania i gniewu, że jej ciało tak szybko zareagowało na jego dotyk. - Nie obrażałam mojej siostry. Obrażałam ciebie. - Mój błąd. - Uśmiechnął się. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, wściekła, że nie mogła go tak po prostu z siebie zepchnąć i uciec. Potem, z widocznym wysiłkiem, zmieniła temat. - Gdzie jest gargulec? Uśmiech zniknął z twarzy Jagra na wspomnienie o małym demonie. Nie był zachwycony tym, co zobaczył, gdy do nich wrócił po pozbyciu się cial mieszańców. Regan i Levet rozmawiali ze sobą jak starzy dobrzy znajomi. Nie był pewien, dlaczego widok ich obojga razem tak go rozgniewał. Nawet on, wampir samotnik, który spędzał więcej czasu w towarzystwie książek niż innych demonów, zdawał sobie sprawę, że ta mała, paskudna bestia nie mogła pociągać Regan. Dopiero teraz uświadomił sobie, co go tak zdenerwowało. Był zazdrosny o to, że głupiemu gargulcowi udało się wywołać na ustach Regan uśmiech. - Nadal zaklęty w kamień - wymruczał. - Na szczęście dla niego. - Znalazł dla nas tę jaskinię - sprzeciwiła się, starając się zachować powściągliwość. Tak jakby z własnej woli leżała na zimnej ziemi w jaskini, a nie dlatego, że przygniatało ją czyjeś ciężkie ciało. Coś w nim drgnęło. Nigdy wcześniej nie spotkał tak odważnej kobiety. - Jestem wampirem. Nie ma jaskini, której bym nie wyczuł. Zmrużyła oczy. - To dlaczego pozwoliłeś mu iść z nami?

- Bo partnerki niektórych z moich braci z klanu czują dziwną sympatię do tego stworzenia. Zamrugała, zdziwiona jego szczerością. - Z pewnością duży, zły Jagr nie boi się paru kobiet? - Jestem na tyle mądry, żeby bać się bogini, demona Sha-lott, Wyroczni, a nawet rozzłoszczonego czystej krwi wilkołaka - powiedział zgryźliwie, przyglądając się jej kuszącym ustom. - Poza tym na świecie jest niewiele istot groźniejszych od kobiety. - Wygląda na to, że przemawia przez ciebie własne doświadczenie. Czyżby jakaś wampirza laska złamała ci serce? - zakpiła. Jednym płynnym ruchem Jagr podniósł się z ziemi z twarzą zimną i niezdradzającą emocji. Regan nie mogła znać jego przeszłości ani wiedzieć o wampirzycy, która torturowała go przez stulecia, jednak jej kpiąca uwaga przywołała falę koszmarnych wspomnień, które tak naprawdę nigdy go nie opuściły. - Zmrok już prawie zapadł. Chcesz coś zjeść? Regan wstała i ostrożnie odsunęła się od niego. Jego moc nagle wypełniła jaskinię. - Prysznic i czyste ubranie, oto czego potrzebuję. - Dobrze. Daj mi chwilę. Skierował się na tył jaskini, przeklinając pod nosem, wy-czuwszy niepokój Regan. Do diabła. Styks to głupiec, skoro go posłał za tym wilkołakiem. Był przecież wojownikiem, którego obawiali się nawet bracia z klanu, a nie niańką. Co on mógł wiedzieć o skrzywdzonych, zbyt dumnych, opętanych żądzą zemsty kobietach? Zero. Dlaczego więc nie zaciągnął Regan do Chicago siłą i nie pozbył się kłopotu? Schylając się, rozsunął suwak skórzanej torby, którą zabrał z Chicago. Usłyszał za sobą niecierpliwe kroki Regan.

- Co robisz? Wyciągnął z torby dwa srebrne sztylety i schował je w butach. Było niewiele rzeczy, z którymi wampir nie dałby sobie rady, ale nie przeżyłby tylu lat, gdyby był głupcem. Skoro znalazły się tu mieszańce, musiały też być wilkołaki. Srebro się przyda, gdyby zaatakowała ich cała wataha. Wyprostował się i ruszył do wyjścia. - Jestem gotowy. Regan zacisnęła zęby, kiedy wampir wyszedł z jaskini i zniknął jej z oczu. Czy on sądzi, że pobiegnie za nim jak tresowany piesek? Noga, Regan. Siad, Regan. Kręć się, Regan. Arogancki krwiopijca. Nie wystarczyło mu, że ją przygniótł do ziemi i całował tak długo, aż stała się żenującą kupką pożądania? A potem jeszcze dolał oliwy do ognia, zamieniając się nagle w sopel lodu, co przeraziłoby każdą normalną, trzeźwo myślącą istotę. Nie prosiła o jego ingerencję. A już tym bardziej nie prosiła o pocałunki, od których się rozpływała. Dlaczego po prostu jej nie zostawił i nie wrócił do Chicago? Tupiąc, przeszła przez jaskinię i przecisnęła się przez wyjście, po czym ruszyła w ślad za oddalającą się sylwetką Jagra. Mimo że miała wielką ochotę wbić mu gruby drewniany kołek w serce, wiedziała, że nie była wystarczająco silna, żeby zmierzyć się z wampirem. Zwłaszcza jeśli ów wampir był wielkoludem. Kurczę, czy on pijał krew kolesi na sterydach? Jeśli miała mu uciec, to musi zachować cierpliwość i spokojnie czekać na okazję. To nie powinno być trudne. Miała trzydzieści lat doświadczenia. Klnąc pod nosem, zaczęła stawiać większe kroki, żeby dogonić Jagra, który właśnie zszedł ze zbocza. - A co z Levetem? - zapytała. - Nie będziemy mieli tyle szczęścia, żeby go zgubić. Znajdzie nasz trop. - Trop? Dokąd idziemy?

Jagr zadarł głowę do góry i popatrzył w niebo. W jego oczach odbijały się gwiazdy rozsiane po aksamitnym, ciemnym niebie. Serce Regan dziwnie się ścisnęło. Nigdy nie widziała czegoś równie pięknego. - Mówiłaś, że chcesz się umyć i przebrać. Uniosła brwi. Słuchał, co do niego mówiła? I jeszcze pamiętał jej słowa? Wytrącona z równowagi tym odkryciem, skupiła uwagę na ulicy biegnącej poniżej pustego parkingu. Były tam sklepy, jakich można się spodziewać w miasteczku nastawionym na turystów. Sklepik z pamiątkami, sklep z wyrobami rękodzielniczymi, antyki, kawiarenka i piekarnia. Wszystkie urokliwie rustykalne, z dużymi oknami wystawowymi. Jagr przeszedł obok nich bez słowa. Na szczęście nie zauważył jej tęsknego wzroku, gdy dostrzegła piękny naszyjnik. Przez całe życie nie posiadała niczego poza paroma tanimi ubraniami, które Culligan wrzucił jej do klatki. Mimo że była wilkołakiem, w głębi serca pozostała kobietą i nie mogła oprzeć się pokusie przeglądania, wybierania i... prawdę mówiąc, po prostu kupienia kilku drobiazgów, które w końcu mogłaby nazwać swoimi. Szła zamyślona i prawie zderzyła się z Jagrem, który niespodziewanie zatrzymał się przed budynkiem z czerwonej cegły. Gwałtownie cofnęła się o krok i spojrzała na niego. Stał z obojętnym wyrazem twarzy. - Jasna cholera, może byś uprzedzał? - Nada się? - Ale co? - Ubranie. - Och. - Oblizała wyschnięte nagle wargi, przyglądając się wystawie sklepu z eleganckimi ubraniami. - Jest chyba... zamknięty. Jagr podszedł do budynku i nacisnął dłonią drzwi. Przez chwilę nic się nie działo, po czym z cichym piskiem drzwi ustąpiły. - Już nie.

- A co z alarmem? - Został wyłączony. - A kamery ochrony? - Przyglądał jej się beznamiętnie. W końcu uniosła dłonie w geście poddania. Dobra, ale jeśli znowu cię postrzelą, mojej krwi nie dostaniesz - mruknęła, idąc przed siebie. Zanim zdążyła przekroczyć próg sklepu, Jagr objął ją w talii, przyciągnął do siebie i przycisnął do muskularnej klatki piersiowej, szepcząc do ucha: - Zdaje się, że kiedy ostatnio się posilałem, nie miałaś nic przeciwko temu. Nie była pewna, co rozwścieczyło ją bardziej. To, że była poniewierana przez tego brutala, czy też cudowne gorąco ogarniające ją, gdy nią poniewierał. - Jeszcze słowo o twoim... posiłku, a zaznajomisz się bliżej ze sztyletami, które nosisz w butach syknęła. Musnął ustami jej ucho, a wtedy puls Regan przyśpieszył. Było jasne, że w ogóle nic sobie nie robił z jej gróźb. Zadrżała, gdy delikatnie przejechał kłami po jej szyi, i zdusiła w sobie cichy jęk, gdy dreszcz podniecenia przeszedł ją całą. - Możesz zaznajamiać się bliżej, z czym tylko zechcesz, malutka - wymruczał, drażniąc ustami jej skórę. - A niech cię. Wyszarpnęła się z jego objęć i szybkim krokiem weszła do ciemnego wnętrza sklepu, kierując się ku wieszakom, na których wisiały drogie, markowe dżinsy i T-shirty. Co się z nią działo? Przecież ten Jagr to tylko przerośnięty, zadowolony z siebie, nieprzyzwoicie piękny wrzód na tyłku. Dlaczego więc ciągle o nim myśli? Bo jest idiotką. Zgrzytając zębami, zmusiła się do niezwracania uwagi na jego ogromną postać. Oparty o drzwi, śledził każdy jej ruch tym swoim wszystkowidzącym wzrokiem. Na Boga, to była dla niej pierwsza, i

być może jedyna, okazja, żeby cieszyć się czymś, co dla większości kobiet jest codziennością. Szlag ją trafi, jeśli ten wysłannik piekieł zepsuje jej chwilę przyjemności. Przeglądając wieszaki z okrągłego stojaka, wyciągała te rzeczy, które wpadły jej w oko. Każda z nich, oczywiście, by się nadawała. Wszystkie dżinsy były powycierane, jakby ktoś je przeciągnął przez maszynkę do mięsa, a T-shirty więcej odkrywały, niż zakrywały. Ach, ten pokręcony świat mody. Nie mogła się powstrzymać od dotykania rozmaitych materiałów i zastanawiania się, jakby się czuła, mając je na sobie. Gdy oglądała różowy obcisły sweterek z błyszczącą gwiazdą naszytą z przodu, poczuła chłodny dotyk mocy Jagra stał tuż za nią. - Nie mają twojego rozmiaru? - zapytał. Regan odłożyła sweter i wzięła do ręki mały biały T-shirt. - Oczywiście, że mają. - Ubrania są nieodpowiednie? - Są w porządku. - To po co jeszcze szukasz? Wzdychając, odwróciła się przez ramię. - Daj mi spokój, dobrze? Nigdy nie byłam na zakupach. Chcę się tym... nacieszyć. Znieruchomiał, słysząc jej słowa. - Nigdy? Odłożyła koszulkę z powrotem na stojak. - Może nie załapałeś, ale Culligan i ja nie byliśmy parą psiapsiółek. Przez trzydzieści lat trzymał mnie w klatce. - Musiał cię przecież czasami wypuszczać. - Tylko kiedy mu byłam potrzebna do przekonania ludzi, że jest prawdziwym uzdrowicielem. Zanim zdążyła zareagować, odwrócił ją do siebie, a jego twarz dziwnie się skurczyła. - Jak ich przekonywałaś? Odsunęła się, zmrożona jego lodowatym spojrzeniem. Do diabła, i tak czuła się nieswojo, a on się na nią gapił, jakby wyrosła jej druga głowa. - Gdy docieraliśmy do jakiegoś miasta, rozstawiał duży namiot na polu i zaczynał rozdawać ulotki. Zacisnęła zęby

tak mocno, że ją zabolały. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że na samo wspomnienie Culligana ściskało ją w żołądku. Już dawno przyrzekła sobie, że choćby nie wiem co, nie da temu stworowi satysfakcji doprowadzenia jej do płaczu. Ani jednej łzy. Nigdy. Zapanowała nad emocjami, nadal czując na sobie dziki wzrok Jagra. - Przed pokazem dźgał mnie nożem albo łamał mi nogę. Później, kulejąc, wchodziłam do namiotu. Gdy publiczność skupiła na mnie uwagę, podchodził do mnie, kładł na mnie ręce i zaczynał się modlić. - I wtedy rany zaczynały się goić - cicho wysyczał. - Na ich oczach. Ludzie myśleli, że są świadkami cudu. Nie nadążali z wyciąganiem portfeli. - Wydęła usta, zniesma-czona. - Matoły. - Ludzie wierzą w to, co widzą. - Co nie zmienia faktu, że to matoły. Uniósł ręce i delikatnie ujął jej twarz, zmuszając, żeby spojrzała mu w oczy. Chryste, dotąd myślała, że przerażało ją jego zimne opanowanie. Ale teraz jego oczy przestały być lodowate. Teraz przepełniała je dzika, śmiercionośna furia. Nie wolno jej zapomnieć, że choć został wysłany, by ją ratować, nadal był groźnym drapieżnikiem. - Jagr? - Obedrę go żywcem ze skóry, a jego sercem nakarmię sępy - wychrypiał. - Albo przykuję go do ściany w ściekach niedaleko mojej kryjówki i zostawię na pastwę szczurów. Regan nie wątpiła, że Jagr nie rzuca gróźb na wiatr. Spełni je. Nie rozumiała tylko swojej reakcji na jego straszliwe słowa. Serce Regan drgnęło. Jakby z radości. Czyżby ją cieszyło, że arogancko przyznał sobie prawo do mieszania się w jej sprawy? To było bardziej przerażające niż furia tego wampira. Unikając jego dotyku, Regan spojrzała na Jagra z frustracją. - Mówiłam ci, Culligan jest mój.

Rozdział 4 Jagr ochłonął nieco z gniewu, gdy zobaczył, że Regan gwałtownie się od niego odsunęła. Nie, nie zamierzał zrezygnować z zamiaru zamordowania Culligana. Powoli, boleśnie i z wyjątkową wprawą. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że lekko go rozbawił nerwowy niepokój, jaki pojawił się na twarzy Regan, gdy usłyszała jego groźną zapowiedź. Przez trzydzieści lat utwierdzała się w przekonaniu, że może polegać tylko i wyłącznie na sobie. I że nie może nikomu ufać. Teraz, odzyskawszy niezależność, nie dopuszczała myśli, że ktoś inny mógłby coś dla niej zrobić. Tak jak nie dopuszczała myśli, że ma siostrę i watahę, którym jej los nie jest obojętny. - Zobaczymy - mruknął, po czym zgarnął naręcze ubrań z wieszaków. - To powinno wystarczyć. Tak jak oczekiwał, Regan od razu się nimi zainteresowała. Nie był wampirem szczególnie wyczulonym na emocje innych. Nie umiał tak jak Viper wyczuwać ich najskrytszych myśli, ale nawet idiota zauważyłby jej pożądliwe spojrzenia i tęskne westchnienia, gdy oglądała ubrania. Chciała ubrań, dostanie je. - Nie mogę wziąć tego wszystkiego - zaprotestowała. - To ja wezmę. W mgnieniu oka wyszukał za ladą duże torby i upchnął w nie swój łup. Nawet dorzucił kilka biustonoszy i majtek, które wyciągnął z dużego kosza stojącego nieopodal. Postanowił

nie wyobrażać sobie, jak koronkowa bielizna wyglądałaby na jej jasnej skórze. Z kieszeni dżinsów wyjął zwitek banknotów, po czym rzucił je w pobliże kasy. Następnie skierował się w stronę drzwi i wyszedł na ulicę. Wiedział, że nie powinien prosić ani tym bardziej żądać od Regan, żeby za nim poszła. Musiała mieć poczucie, że to ona kontroluje sytuację. Chciał, by czuła się wolna, tak długo, jak długo nie będzie się wystawiać na niebezpieczeństwo. Minęła chwila, zanim usłyszał cicho rzucone przekleństwo, a potem jej szybkie kroki. Dogoniła go. - Dlaczego zostawiłeś pieniądze? - zapytała. - Masz opory moralne przed kradzieżą? Jagr zezwolił swojej mocy rozprzestrzenić się po ciemnej ulicy, żeby wyczuć ewentualne zagrożenia. - Nie, ale nie lubię ściągać na siebie niepotrzebnie uwagi. Zostawiłem dość pieniędzy, żeby właściciel sklepu zrezygnował z wzywania policji i ryzykowania utraty niespodziewanego zarobku. - A teraz dokąd idziemy? - Prysznic. Pewny, że w pobliżu nie było nikogo poza ludźmi i kilkoma nimfami rzecznymi, Jagr skręcił za róg i ruszył ku autostradzie przecinającej miasteczko. Mimo że szedł dość szybko, Regan z łatwością dotrzymywała mu kroku. Uważnie rozglądała się na boki, przeszukując wzrokiem cienie, by wypatrzeć ewentualne niebezpieczeństwo. Była gotowa odeprzeć niespodziewany atak. Powinien być zadowolony. Najwyraźniej ta kobieta umiała o siebie zadbać - mimo braku widocznego zagrożenia nie traciła czujności. Jednak zadowolony nie był. Prawdę mówiąc, był wkurzony. Jakby uśpiona, prymitywna część jego natury została urażona kwestionowaniem przez Regan jego prawa do chronienia jej i tym, że ona wątpi, czy on, Jagr, zdoła ją ochronić.

Zimny dreszcz niepokoju przeszedł mu po grzbiecie, ale Jagr postanowił zignorować ostrzeżenie. Nie pierwszy raz Regan wywołała w nim niepokój, odkąd ją poznał. Zwolnił krok obok taniego motelu z migającym napisem „Wolne pokoje". Regan zmarszczyła brwi, gdy zobaczyła, że Jagr kieruje się na koniec budynku. - Co my tu robimy? - To najbliższe miejsce, gdzie możesz wziąć przysznic. - Chcesz się zameldować w hotelu? - Dziś sobie daruję formalności. Recepcjonista na pewno jest zajęty doprowadzaniem do perfekcji gry na gitarze w Guitar Hero. - Chryste, co jest z tobą? - O co ci chodzi? Spojrzała na niego z kwaśną miną. - Czasem zachowujesz się tak, jakbyś właśnie opuścił średniowieczną kryptę, a za chwilę jak stuprocentowy członek pokolenia X. Wzruszył ramionami i ukrył uśmiech, rozbawiony jej usilnym staraniem, by trzymać go na dystans. A podobno to on jest aspołecznym osobnikiem. - Oglądam telewizję. - Niech zgadnę, jesteś uzależniony od Dextera. - Właściwie to wolę Plotkarę. - Nie mów. Chyba żartujesz. Podszedł do ostatnich drzwi. - Ten pokój jest wolny. - Przyłożył rękę do drzwi i poczekał, aż usłyszy kliknięcie w zamku. Drzwi zostały otwarte. Pchnął je do środka, wszedł i stanął z boku, czekając, aż Regan wejdzie za nim. Minęła go szybkim krokiem, z wysoko uniesioną głową i wyprostowanymi sztywno plecami. Zamykając drzwi, wyciągnął torby w jej kierunku.

- Nie zapalaj światła, dopóki nie zamkniesz drzwi od łazienki. Nie chcemy alarmować personelu. Postąpiła naprzód, wyraźnie zaniepokojona. Nie była pewna, po co ją tu przyprowadził. - Co będziesz robił w tym czasie? - Pilnował. - Chwilowe rozbawienie sytuacją zniknęło, gdy owiał go jej jaśminowy zapach i rozpalił czający się w nim głód jej bliskości. Sama myśl o jej nagim ciele pod prysznicem i tylko słabymi drzwiami między nimi... Bogowie! Fala gorąca przeszła przez jego całe ciało, uniosła się w powietrzu i sprawiła, że ton jego głosu się obniżył. - Chyba że jestem ci do czegoś potrzebny? Chwyciła torby i zaczęła cofać się w kierunku otwartych drzwi w głębi pokoju. - Dzięki, poradzę sobie. Odpowiedź zabrzmiała ostro, ale Jagr dostrzegł jej ściemniałe nagłe oczy i usłyszał przyśpieszony rytm serca. Odsunął się od drzwi. Ogień palił jego ciało. - Z moją pomocą zaoszczędzilibyśmy czas. Mógłbym umyć ci plecy. Omiótł wzrokiem jej krągłości. - Albo przód, jak wolisz. - Nawet o tym nie śnij, Jagrze. Na pewno będzie o niej śnił. Pytanie tylko, przez ile długich nocy. Lub wieków. - Mówiłaś przecież, że chcesz jak najszybciej wytropić Culligana. - Ha! Wyglądam na idiotkę? Słodki, uwodzicielski zapach jej podniecenia wypełnił powietrze. Ale zobaczył też w jej szmaragdowych oczach iskierki paniki. Pożądała go, a równocześnie bała się go pożądać, tak jak bała się każdego uczucia, poza nienawiścią i żądzą zemsty. Do diabła. Ruszył ku niej, ale natychmiast się zatrzymał, gdy zaczęła dygotać. Wybuchnie. Czuł to tak wyraźnie, jakby miała to wypisane na twarzy.

- Wyglądasz na kobietę, której się dostało od życia tyle razy, że każdego traktuje jak wroga. - mówił spokojnym głosem, poskramiając swój głód. - Nie zrobię ci krzywdy. Głośno przełknęła ślinę, po czym, jak się spodziewał, jej strach przemienił się w gniew. - Bo cudowna Darcy by się rozzłościła? - zaczęła szydzić. - Bo cię rozumiem. - Taak, jasne. Po prostu stój na straży, Hulku - warknęła. Jej wilcza natura nie dawała się okiełznać. -1 nie waż się zbliżyć do tych drzwi. Wspomniane drzwi trzasnęły z taką siłą, że prawie wyleciały z zawiasów. Jagr stał na środku pokoju, udając przed samym sobą, że wizja rozbierającej się i wchodzącej pod strumień wody Regan wcale nie wdziera mu się do mózgu. Potem, pewny, że Regan naprawdę korzysta z okazji, żeby się wykąpać, cicho wyszedł z pokoju i rozejrzał się po okolicy, sprawdzając, czy ktoś ich nie śledził. Nie znalazłszy niczego szczególnego, wrócił na tył budynku i oparł się o ceglaną ścianę. Po mniej więcej pół godzinie okno obok niego otworzyło się i na chodnik upadło kilka dużych toreb. Roześmiał się w duchu, gdy uświadomił sobie, że nawet uciekając od niego, Regan nie miała zamiaru zostawić nowych ubrań. Zebrał torby i wcisnął pod pachę. Następnie wyprostował się i czekał, aż Regan wystawi nogi (odziane w nową parę dżinsów) przez okno, żeby z niego zeskoczyć. Ruchem tak szybkim, że nawet wilkołak nie zdążyłby zareagować, zgarnął ją z parapetu. - Oknem, Regan? - zakpił. - Rozczarowałaś mnie. Spodziewałem się, że wymyślisz coś ciekawszego. Pisnęła, a potem wrzasnęła, gdy przerzucił ją sobie przez ramię i szybkim krokiem ruszył ku jaskini. - Bałwan. - Waliła go z całej siły pięścią w plecy, dowodząc, że choć nie ulega przemianie w wilka, zachowała wszystkie cechy wilkołaka czystej krwi. - Postaw mnie. - Nie.

- Do diabła, marnujesz mój czas tymi swoimi wampi-rzymi gierkami. Poruszając się z prędkością przekraczającą granice percepcji ludzkiego oka, Jagr błyskawicznie dotarł do ich tymczasowej kryjówki. Był głupcem, sądząc, że jeśli spełni prośbę Regan o prysznic i czyste ubranie, zyska jej zaufanie. Tak się nie stało. Nadal mu nie ufała. Nadal był jednym z tych złych. Ona zaś chciała grać rolę Lone Rangera, samotnego jeźdźca (i to bez Tonto, wiernego pomocnika). Po raz kolejny był zmuszony mieć ją tak blisko siebie, że zapach jej świeżo umytej skóry i gorącej krwi doprowadzał go do szaleństwa. Jego ramię mocniej zacisnęło się wokół jej wierzgających nóg, gdyż ciągle próbowała się oswobodzić. - To nie są żadne gierki, malutka. Otrzymałem rozkaz od mojego Anassa - mam przywieźć cię do Chicago, i właśnie to zamierzam zrobić. - Myślałam, że to moja siostra cię wysłała. - Darcy chce, żebyś była w Chicago. Styks chce, żeby Darcy była szczęśliwa. Tak to działa u partnerów. Uderzenia w plecy nagle ustały. - A co z twoją partnerką? Domyślam się, że nie jest zachwycona twoim wypadem za miasto. Jagr zatrzymał się przed wejściem do jaskini i bezceremonialnie postawił szamoczącą się Regan na ziemi. - Nie mam partnerki. Coś błysnęło w jej oczach. Ulga? Niepewność? A może doskwierała jej niestrawność? Cokolwiek to było, zgasło równie szybko jak ruch jej dłoni przeczesującej wilgotne włosy - Nie masz? A to niespodzianka - uśmiechnęła się kpiąco. - Z twoim zapierającym dech w piersiach brakiem uroku osobistego i zwyczajem traktowania kobiet jak neandertalczyk wydawałoby się, że wszystkie laski ze świata demonów będą się o ciebie zabijać. Bolały go kły, krępowała nieustępująca erekcja i wpadał w coraz bardziej podły nastrój.

- To nie brak chętnych zadecydował o tym, że nie mam partnerki - odparł chłodno. - W takim razie, o co chodzi? - O mój brak zainteresowania nimi. - Jasne. Faceci tacy jak ty... Jagr schylił się i zamknął jej usta szybkim i palącym pocałunkiem, zanim zdążył opanować instyktowną chęć uczynienia tego. Być może dlatego, że po raz pierwszy od stuleci bezlitosna samokontrola, jaką sobie narzucił, została wystawiona na próbę przez małego wilkołaka, który używał języka pijanej harpii i miał maniery wściekłego borsuka. Nagle przerwał pocałunek i spojrzał w jej zdziwione oczy. - Dlaczego ciągle to robisz, do cholery? - wymruczała z rumieńcem na policzkach, którego nie mogła ukryć. - Bez wątpienia dałbym się nadziać na kołek przy najbliższej okazji, gdybym tylko wiedział. Szmaragdowe oczy zaświeciły się. - To się da załatwić. - Tu jesteście. - Z jaskini wyskoczył Levet, przyglądając im się z zasępioną miną. Nerwowo machał skrzydłami. - Myślałem, że mnie zostawiliście. Znowu. Jagr zdusił w sobie warknięcie i oparł się nagłej chęci wrzucenia gargulca do płynącej poniżej rzeki. Jego ciało wyło, niezaspokojone, ale część mózgu wielkości ziarnka grochu, która nadal sprawnie funkcjonowała, zasygnalizowała mu, że - zafascynowany Regan - pozwolił sobie na absolutnie naganną nieostrożność. Bogowie, przez niego zginą oboje. - Levecie, potrzebuję twojej pomocy - zażądał chłodno. Instynkt wojownika przeważył nad frustracją. - Oczywiście, że potrzebujesz. - Levet uśmiechnął się z afektacją. - Leć i rób co tam wampirzego masz zrobić, a ja tu z radością zajmę się Regan.

Czyżby spodziewał się, że on choćby na sekundę spuści Regan z oczu? Głupi demon. - Chcę, żebyś wytropił miejscowe stado mieszańców. - Rozumiem. - Levet zmrużył oczy. - Ja odwalę brudną robotę, a ty zostaniesz w towarzystwie pięknej kobiety. Typowe. - Podejrzewam, że w maskowaniu się pomaga im jakiś demon albo wiedźma. - A co to ma wspólnego ze mną? - Tylko ty umiesz wyczuć magię. Levet prychnąl, gotów dalej się wykłócać, ale dał sobie spokój, wiedząc, że nie może zaprzeczyć prawdziwości słów Jagra. W końcu w geście poddania się uniósł ręce. - Sacrebleu. Dobrze, zrobię to. - Gdy ich odnajdziesz, nie zbliżaj się do nich - ostrzegł go Jagr. - Nie chcę, żeby się spłoszyli, dopóki nie dowiem się, dlaczego do nas strzelali i co ich łączy z Culliganem. - W porządku, ale oczekuję zapłaty za tropienie bandy śmierdzących mieszańców. Jagr złapał go za jeden z rogów i podniósł na wysokość swojego wzroku. - Twoją zapłatą będzie to, że nie stracisz skrzydeł, zrozumiano? - Ej, puszczaj. Jagr postawił demona na ziemi. - Nie wracaj, dopóki ich nie znajdziesz. - Gocki osiłek. - Levet machnął ogonem, odwrócił się i poczłapał przed siebie. Jagr się skrzywił. Bez wątpienia po powrocie do Chicago dostanie mu się od Shay i Darcy. Obie miały do gargulca dziwną słabość. Jednak, póki co, najważniejsze było wytropienie mieszańców i pozbycie się ich, aby nie zagrażali już Regan. Stojąca obok Regan obrzuciła spojrzeniem jego rosłą postać. - Dlaczego on nazywa cię Gotem? Według mnie bardziej przypominasz eleganta z getta dla kolorowych.

Elegant z getta? - Kiedyś byłem wodzem Wizygotów. - Chryste. - Jej oczy rozszerzyły się z wrażenia. - Kiedy zostałeś przemieniony w wampira? Jagr wzdrygnął się, odwrócił i wszedł do jaskini. Torby z ubraniami uderzały go o nogi. Dzień, w którym został przemieniony, był tematem, którego nigdy nie poruszał. Z nikim. Parsknęła, zniesmaczona jego zachowaniem, po czym ruszyła za nim. - Halo, Panie Lodowaty? Co masz zamiar teraz zrobić? - Porozmawiam z Salvatore. Elegancka sypialnia w rezydencji położonej w St. Louis była dekadencką rozkoszą dla zmysłów. Światło rozchodzące się z bezcennych żyrandoli odbijało się w złotych żyłkach marmuru na ścianach, lakierowane meble zostały zaprojektowane z myślą o realizowaniu najbardziej wymyślnych fantazji erotycznych, a z sufitu spoglądali bezwstydni satyrowie uwodzący anioły o rubensowskich kształtach. Salvatore Giuliani leżał na środku ogromnego łoża wyścielonego złotym atłasem i czarnym aksamitem. Upoczywe brzęczenie jego prywatnej komórki przerwało igraszki, jakim się właśnie z lubością oddawał. Jego ręka powędrowała w stronę telefonu, omijając obejmującą jego nagie ciało kobietę, szykującą się do tego, aby go dosiąść. Była pięknym mieszańcem o purpurowych włosach i zielonych oczach. - Nie odbieraj - jęknąła, nie przerywając całowania jego torsu. - Proszę, kochany. - Jenna, zejdź - warknął. Jego złotobrązowe oczy zaświeciły, gdy zaczął się w nim budzić wilk. - Później do nich zadzwonisz. - Złaź, do cholery. Jednym płynnym ruchem zepchnął ją na bok i wstał z łóżka.

- Drań - wychrypiała Jenna, wyciągając się na pomiętej pościeli z szeroko rozpostartymi rękami i nogami. Jej oczy błyszczały z podniecenia. Podobało jej się takie traktowanie. - Nawet nie masz pojęcia jaki - wycedził przez zęby. Odwracając się do niej plecami, zmarszczył brwi na widok nieznanego numeru. Tylko nieliczni mogli dzwonić na jego prywatną linię. Ci, którzy zadzwonili bez pozwolenia, na ogół kończyli z rozszarpanym gardłem. I czasami bez śledziony. Otworzył klapkę telefonu i przyłożył go do ucha. - Kto mówi? - Jagr. - Zimny, mroczny głos przepełniony arogancją był cechą tak typowo wampirzą jak kły. Plugawe pijawki. - Zostałem wysłany przez Styksa, aby odnaleźć jedną z wilkołaków. - I znalazłeś ją? - Oczywiście. Jesteśmy w Hannibal. Salvatore skrzywił się, słysząc tę odpowiedź. Pyszałek. Cristo. Nienawidził wampirów. - I? - I chcę się dowiedzieć, dlaczego twoje mieszańce chciały nas zabić. - Mieszańce. - Po chwili Salvatore stał już przy masywnym biurku znajdującym się w drugim końcu sypialni i przeglądał pliki w laptopie. - Żadna wataha wilkołaków nie rezyduje w pobliżu Hannibal. - W takim razie jakieś zagubione owieczki strzelają do turystów. Salvatore zacisnął pięści. Jego oczy zapłonęły furią. Jako król wilkołaków kierował się jedną prostą zasadą: bądź posłuszny albo giń. Nie tolerował bałaganu. - To problem łatwy do rozwiązania. Będę tam jutro wieczorem. - Gdy już ich zlokalizujemy, będę potrzebował jednego zachowanego przy życiu, żeby zadać mu kilka pytań. Salvatore zacisnął zęby, słysząc spokojnie wypowiedziany rozkaz. Któregoś dnia...

- Nie mogę nic zagwarantować. Szybkim ruchem dłoni zatrzasnął klapkę telefonu i skierował się ku drzwiom. - Nie wracasz do łóżka? - zapytała przeciągle Jenna. Salvatore nawet na nią nie spojrzał. - Ubierz się i wyjdź. - Otworzył drzwi, żeby przywołać potężnego mieszańca z ogoloną głową, który pilnował korytarza. - Hess. W geście szacunku i pokory mieszaniec padł na kolana i pochylił się nisko, dotykając głową szkarłatnego dywanu. - Tak, panie? - Mamy problem w Hannibal. Zbierz trzech swoich najlepszych żołnierzy i zapakuj do humvee'a tyle broni, żeby starczyło do wytępienia watahy zbuntowanych mieszańców. Wyruszamy po moim lunchu z burmistrzem.

Rozdział 5 Kegan patrzyła, jak Jagr wsuwa komórkę do kieszeni dżinsów. Dżinsy zaczynały się nisko na biodrach i zachęcająco opinały muskularne nogi... Cholera. Pochylając głowę, starała się zagłuszyć w sobie dręczącą świadomość, która jej od pewnego czasu nie opuszczała. Okej, ten cholerny wampir był najpiękniejszą istotą, jaką w swoim życiu widziała. Całe jego ciało, od czubka złocistej głowy po koniuszki stóp w ciężkich skórzanych buciorach, ociekało seksem. W dodatku jego pocałunki tak ją teraz rozpaliły, że jeśli wkrótce nie zazna ulgi, zacznie krzyczeć. Nie zmieniało to faktu, ze pozostawał najbardziej ohydnym, aroganckim, nieprzewidywalnym, upartym brutalem, jakiego kiedykolwiek miała nieszczęście spotkać. - Skoro zamierzałeś wezwać Salvatore, dlaczego posłałeś Leveta na poszukiwanie mieszańców? - w jej głosie brzmiał... Do licha, musi to sama przyznać, brzmiał zawód. Wzruszył ramionami. - Salvatore nie potrafi wyczuć magii, tak jak i ja. Gargu-lec to stwór zdolny wytropić każde zaklęcie, niezależnie od mocy rzucającego je demona lub wiedźmy. - Cóż, nie mam zamiaru czekać w jaskini na jego powrót - powiedziała, krzyżując ręce na piersi, przygotowana (nie, wyczekująca) na walkę. - jak sam zauważyłeś, nawet nie mamy pewności, że Culligan jest z nimi.

Uniósł złociste brwi, rzucając w kąt jej torby z ubraniami. Kupił te ubrania, bo wiedział, że chciała je mieć. Poczuła jeszcze większy zawód. Przeklęty wampir. - I jaki jest twój wspaniały plan? - zadrwił. - Włóczyć się po ulicach i liczyć na to, że się o niego potkniesz? - Masz lepszy pomysł, wodzu? - Tak. Myślę, że powinniśmy odnaleźć kamper Culligana. Mieszańce mogły maskować jego obecność, ale nie marnowałyby magii na ukrywanie jego środka transportu. - Co za różnica, skoro go w nim nie ma? - prychnęła. - Na pewno uciekał w pośpiechu. Może zostawił coś, co pomoże nam ustalić, dlaczego przyjechał do Hannibal. Regan mimowolnie wróciła myślami do tych kilku pełnych zamieszania godzin po jej uwolnieniu. Była pewna, że Salvatore Giuliani to piękny anioł stróż, wysłany, żeby wyzwolić ją z rąk Culligana. Przecież właśnie o tym marzyła przez lata. Była pewna, dopóki ten wilkołak nie pozwolił Culliganowi uciec, a potem poinformował ją, że ma ona liczną rodzinę. Rodzinę, która najwidoczniej miała gdzieś, że Regan więziono i torturowano. I oznajmił jej na koniec, że jest dla niego bezużyteczna, ponieważ rozpoznał węchem, że jest bezpłodna. Drań. - Dlaczego Culligan miałby się śpieszyć? - nie ukrywała goryczy. - Salvatore dał jasno do zrozumienia, że nie będzie marnował czasu na tropienie jakiegoś tam stwora po to, żeby go ukarać. Nie zrobi tego, skoro okazałam się bezpłodna i bezwartościowa. Usta Jagra się wykrzywiły. - Culligan nie bał się króla wilkołaków. Bał się ciebie. - I słusznie - mruknęła. Lodowatym spojrzeniem omiótł jej spięte ciało. - Musisz coś zjeść, zanim ruszymy. Umierała z głodu, ale nie miała zamiaru się do tego przyznać. Nie może pozwolić temu wampirowi na zaspokajanie jej potrzeb. To było... denerwujące.

- Zjem później. - To żadna odpowiedź - zirytował się. - Cóż, musi ci wystarczyć. - Jeśli chcesz się pożywić, zrób to teraz. Nie przyda mi się słabeusz. Jak wystrzelona z katapulty - nie dało się tego nazwać inaczej - leciała w jego kierunku z zamiarem powalenia na ziemię prawie dwumetrowego wampira, który ważył ponad sto kilo. Gdy przekoziołkowali po twardej ziemi, nie wiedziała, kto był bardziej zaskoczony: ona czy Jagr. Wiedziała, kto szybciej odzyskał siły. Gdy wylądowała na nim, zanim zdążyła się uśmiechnąć z satysfakcją, Jagr z głośnym warknięciem jednym zwinnym ruchem przeturlał się i przycisnął ją całym ciałem do twardego podłoża jaskini. Regan czuła, jak traci oddech. Ale komu nie zabrakłoby tchu, gdyby przygniatał go wielki wampir? Przecież nie miało to nic wspólnego z włosami z rozplecionego warkocza, które opadły na nich niczym złota zasłona. Ani z zapachem dzikiej siły zalewającym jej zmysły. Nie. W żadnym wypadku. Dlaczego więc lód tych niebieskich oczu topniał? Czy wampir wyczuł szybszy przepływ jej krwi i zdradziecką miękkość w nogach? - Oboje wiemy, że mogę zaciągnąć cię do Chicago, jeśli zechcę - wychrypiał, trzymając jej twarz władczą ręką. - Niestety, rozumiem twoje pragnienie zemsty, więc jestem gotów pobłażać ci przez dzień czy dwa. O ile nie będzie to misja samobójcza. Jeśli choć raz narazisz się na niepotrzebne ryzyko albo znowu będziesz próbowała mi uciec, zapakuję cię do worka i zawiozę do twojej siostry. - Naprawdę mnie wkurzasz - syknęła, drżąc z nieodpartej chęci ocierania się o jego nabrzmiałą męskość. Spojrzał na jej usta. - To jak? - Pieprz się.

Mamrocząc coś pod nosem, zanurzył twarz w zgięciu jej szyi i przejechał kłami po wrażliwej na ich dotyk skórze. Fala rozkoszy przetoczyła się przez ciało Regan. - Igrasz z ogniem, malutka. Usta Regan rozchyliły się, a palce wbiły w muskularne męskie ramiona, gdy delikatnie muskał językiem obojczyk, odsłonięty w jej nowym różowym T-shircie. - Jagr - wyszeptała. - Pachniesz jak gorąca noc i jaśmin. - Jego usta ocierały się o jej skórę, gdy wypowiadał te słowa, a delikatna pieszczota rozpalała w niej ogień. - Niesamowite. Regan zacisnęła powieki, próbując opanować falę pożądania. Jej ciało pragnęło Jagra. I to z siłą tak przepotężną, jak wybuch bomby nuklearnej. Ale to było tylko pożądanie. Reakcja kobiety przez całe życie pozbawionej seksu. - Nie powiedziałam, że możesz mnie pocałować - wymruczała, prężąc się z rozkoszy, gdy wędrował ustami po szyi ku wgłębieniu tuż za uchem. - Chcesz, żebym przestał? Przestał? Za nic w świecie. Chciała, żeby zerwał z niej ubranie i wylizał od stóp do głowy. Chciała, żeby ją całował, skubał i gryzł tak długo, aż będzie krzyczeć z rozkoszy. Chciała zacisnąć palce na jego twardniejącym członku i poprowadzić go ku pulsującej otchłani. Chciała... Chciała. I to był problem. - Jagr, proszę. Skubnął wargami jej ucho. - O co prosisz, malutka? Czego chcesz? - Chryste. - Przywołując całą swoją siłę, w przypływie paniki, odepchnęła się dłońmi od jego twardej piersi i się

spod niego wydostała. Wstała, otrzepała nowe ubrania z kurzu i spojrzała na wampira, który też już zdążył się podnieść. - Co jest z tobą? Najpierw patrzysz na mnie lodowatym wzrokiem, jakbyś chciał mnie zabić, a po chwili wpychasz mi język do gardła. Jesteś psycholem czy zwyczajnym wariatem? Z zimnym uśmiechem na ustach zbliżył się do wyjścia z jaskini. - Wydaje mi się, że ważniejsze pytanie brzmi: dlaczego kobieta tak rozpaczliwie pragnąca mojego dotyku tak bardzo obawia się własnego pożądania.

Rozdział 6 Wysokie górskie zbocze opadające w stronę rzeki Missisipi na południu Hannibal było idealną kryjówką dla watahy zbuntowanych mieszańców. Opuszczony drewniany domek stał oddalony o kilometry od najbliższych sąsiadów, a gęste drzewa odstraszały większość turystów. Ale nie tylko odizolowanie zwabiło Sadie i jej watahę mieszańców na szczyt odległej góry. Przyciągnęła ich magia tkwiąca w czarnej, żyznej ziemi i moc wód płynących poniżej. Przed laty ta kraina należała do rodowitych Indian, a cześć, jaką oddawali naturze, przetrwała w bijącej od ziemi mocy, która oddziaływała na Sadie jak dźwięk na kamerton. Jasne, ona też wolałaby zamieszkać w wielkiej eleganckiej posiadłości z marmurami i niezliczonymi dziełami sztuki. Może i była zwierzęciem, ale nadal chciała dla siebie najlepszych rzeczy. Jak wtedy, gdy sprzedawała się w ciemnych uliczkach St. Louis przed trzydziestu laty. To tam po raz pierwszy spotkała Caine'a - mieszańca, który, zanim ją ugryzł i zmienił jej życie na zawsze, obiecał uczynić z niej królową. Przechodząc przez największy pokój w domku, pogrążony w mroku, pomyślała z drwiną, że nadal czeka na spełnienie tej obietnicy. W pokoju stały tylko obskurna kanapa i dwa fotele. Był też kamienny kominek. Na surowych drewnianych ścianach nie wisiał nawet jeden obrazek.

Domek byt równie daleki od wymarzonego pałacu jak nędzny pensjonat, w którym kiedyś mieszkała z trzema innymi dziwkami. Ale przecież rewolucje rzadko odbywały się bez poświęceń. I bez krwi, o czym przypomniał jej zachrypnięty krzyk dochodzący z przybudówki przylegającej do domku. Slaby uśmiech pojawił się na pociągłej, przez niektórych uznanej za okrutną, twarzy. Niewielu mężczyzn odrzucała iskierka zła tląca się w jej wnętrzu. Ludzi przyciągała jej jasna, gładka skóra kontrastująca z kruczoczarnymi, sięgającymi pasa włosami i równie ciemnymi oczami, mieszańce zaś korzyły się przed siłą mięśni jej szczupłego ciała, zwabione unoszącą się w powietrzu wonią przemocy, obietnicą słodkiego bólu. Przesuwając dłonie po czarnych skórzanych biodrówkach, doskonale pasujących do ledwo zakrywającego cokolwiek topu, zastanawiała się, czy wrócić do szopy i nacieszyć się torturowaniem więźnia, czy wyruszyć na polowanie. Nagle poczuła znajomy zapach i ruszyła ku drzwiom. Otworzyła je i zmarszczyła brwi, widząc wysokiego, szczupłego mieszańca wyłaniającego się z gęstego cienia drzew. Był apetyczną zabawką o czarnych włosach, rozdzielonych przedziałkiem na środku głowy i okalających z dwóch stron wyraźnie zarysowaną szczękę. Gęste rzęsy osłaniały oczy w kolorze błękitu indygo. Miał rysy złego chłopca. Do tego wizerunku pasowała idealnie przystrzyżona kozia bródka. Czarny Irlandczyk. Rozkoszny. Tej nocy jednak nie odczuwała potrzeby ujeżdżania go jak mechanicznego byka. Przepełniała ją furia. To oczywiste, nie udało mu się wykonać zadania. Odsunęła się i, zanim trzasnęła drzwiami i oparła się o ich drewnianą płytę, pozwoliła wejść Duncanowi do środka.

Na zewnątrz pół tuzina mieszańców i jej osobista wiedźma krążyli po okolicy, pilnując, aby nie zjawił się tu nikt nie zapowiedziany. Od czasu do czasu dobiegał do niej szelest potrącanych przez nich krzewów, rosnących wokół domku. Żaden intruz nie zjawiłby się tu bez jej pozwolenia. - Gdzie ta suka? - warknęła. Nie bawiła się w uprzejmości. Po co używać skalpela, jeśli młot dwuręczny sprawia tyle radości? Był jej kochankiem od dawna i dobrze ją znał. Przeszedł przez pokój, podszedł do półki nad kominkiem i zanim spojrzał jej w oczy, napił się whisky prosto z butelki. - Nastąpiły pewne... komplikacje. - Czy wyglądam na taką, którą obchodzą jakieś cholerne komplikacje? Kazałam ci przyprowadzić tę wilkołaczycę. Duncan się skrzywił. - Nie była sama. - Salvatore przyjechał za nią aż do Hannibal? - syknęła, odpychając się od drzwi. Wziął kolejny łyk whisky. - Gorzej. Był z nią wampir. - Co, do cholery, ona robi w towarzystwie krwiopijcy? - Nie byle jakiego krwiopijcy. - Ostry śmiech Duncana rozniósł się po pokoju. - Założę się o własny tyłek, że to ten osławiony Jagr. Samotnik. Widziałem go przez chwilę w Chicago. To nie jest demon, którego twarz się zapomina. - Jagr? Myślałam, że to tylko bajki. - Baba Jaga to bajki. Jagr to potęga natury, która przeraża nawet inne wampiry. Sadie szybkim krokiem przeszła przez pokój, wyrwała Duncanowi z ręki butelkę i wypiła do końca jej zawartość. Świetnie. Po prostu świetnie. Nie dość, że Regan się jej wymknęła, to jeszcze ochraniał ją wampirzy Hannibal Lecter. Cholera, Caine obedrze ją żywcem ze skóry. Dosłownie, nie w przenośni. - Dlaczego miałby chronić wilkołaka? Duncan oparł się o półkę, krzyżując ręce na piersi.

- Hm, nie wiem - zastanawiał się. - Może dlatego, że jej siostra jest obecną królową wampirów? Na samą myśl o tym, że odnaleziona po tylu latach Darcy stała się własnością króla nieumarłych, Sadie ponownie ogarnęła furia. Musiała zwalczyć w sobie instynktowną chęć przemiany. - Ohydne, wtrącające się we wszystko pijawki. Ostrzegałam Caine'a, że pozostawienie tej pretensjonalnej wilkoła-czycy w rękach wampirów nie przyniesie nic dobrego. Duncan zacisnął usta, obrzucając spojrzeniem spięte ciało Sadie. Zatrzymał wzrok na tatuażu przedstawiającym atakującego węża owiniętego wokół jej talii. - Słyszałem twoje narzekania, ale nie zauważyłem, żebyś zaoferowała się służyć jako mięso armatnie w potyczce między wampirami a wilkołakami czystej krwi, kochana. Sadie odsunęła się od ciepłego ciała Duncana. To nie czas na zabawy. - Gdzie pozostali? - Nie żyją. Cisnęła pustą butelką w kominek. Dźwięk tłuczonego szkła był satysfakcjonujący, ale nie uśmierzył wrzącej furii. Wcale jej nie obchodził los tych mieszańców. Na ich miejsce i tak przyjdą następni. Chodziło o to, że nie wykonali zadania. Miała ochotę porozrywać ich ciała na strzępy. - Wampir? Duncan potarł bok na wspomnienie bolesnego uderzenia. - Nie, zginęli od zaklęcia. Sadie wciągnęła szybko powietrze. - Jest z nimi wiedźma? - Nie. Jakiś demon. - Cholera. Jakiego rodzaju? - Nie czekałem, żeby zrobić test DNA.

Sadie ścisnęła w garści przód niebieskiego kaszmirowego swetra Duncana. Dobrał go do czarnych bojówek. Facet był fanem Misji Moda. - Jesteś pewien, że nikt cię nie śledził? Zacisnął szczęki, ale wiedział, że lepiej będzie się nie spierać. - Nadal mam przy sobie amulet, który dała mi wiedźma. Poza tym kierowałem się prosto na południe, zanim zawróciłem. Jeśli ktokolwiek podążał moim tropem, dotarł już pewnie do St. Louis. Sadie przez chwilę rozważała, czy rozkwasić mieszańcowi jego śliczną buzię, choćby po to, żeby dać ujście frustracji kłębiącej się w jej wnętrzu. Niestety, wiedziała, że będzie jeszcze potrzebować tego niekompetentnego głupca. Odepchnęła go i przeszła przez pokój. - Musimy ją mieć, zanim wróci Caine. - Na mnie nie licz, kochana. - Duncan wygładził sweter i znów stał się arogancki. - Wykorzystałem swój limit grożących śmiercią doświadczeń na ten tydzień. Sadie wydęła usta. - Uważaj, Duncanie. Jeśli twoje jaja zmniejszą się jeszcze trochę, to mogą niedługo całkowicie zniknąć. - Przynajmniej wciąż je mam. - Położył rękę na wypukłości o imponujących rozmiarach. Chcesz wilkołaka? To go sobie weź. - Taki mam zamiar. - A co z wampirem? Sadie wzruszyła ramionami, planując swój następny ruch. - Pod tą warstwą kłów i furii to tylko mężczyzna. - Zapomnij, Sadie - Duncan wycedził przez zęby. - Może i jesteś spełnieniem erotycznych fantazji mieszańców, ale w tym przypadku nie masz szans. Wszyscy wiedzą, że wampiry nie zadowolą się niczym, co nie jest pod każdym względem doskonałe. Sadie się uśmiechnęła. Lata pracy na ulicy nauczyły ją, że każdego faceta da się owinąć wokół palca. Trzeba tylko znaleźć jego czuły punkt. - Gdybym zechciała, klęczałby u moich stóp - zamruczała. - Znam więcej słabych stron u mężczyzn poza tą, że myślą tylko i wyłącznie tym, co mają między nogami.

- To znaczy? - Nadmuchane jak balon ego i nigdy niezaspokojona potrzeba epatowania testosteronem. - Odrzuciła do tyłu czarne włosy. - Wpadnie w zastawioną przeze mnie pułapkę i wciągnie w nią również naszego słodkiego wilkołaczka. - Chyba cię to przerasta, kochana. - W przeciwieństwie do ciebie, Duncan, ja mam kręgosłup. - Do czasu, aż Jagr ci go przetrąci. Uśmiech Sadie zniknął, a po plecach, i ciągle jeszcze całym kręgosłupie, przeszły ciarki. Z głuchym warknięciem otrząsnęła się z idiotycznego uczucia lęku. Czasy, kiedy była bezbronną, słabą ofiarą, dawno minęły. Teraz była myśliwym, a nie zwierzyną. Z kieszeni spodni wyciągnęła pęk kluczy i rzuciła je zaskoczonemu Duncanowi. - Masz. Uniósł brwi. - Skarbie, nie trzeba było. - Nic nie zrobiłam. To klucze do kampera chochlika. Błysnął białymi zębami. - Jestem raczej fanem lamborghini. - Caine chce, aby spalić kamper, zanim znajdą go ludzie. W oczach Duncana pojawił się i szybko zniknął niepokojący błysk. Choć nie był samcem alfa, nie mógł się pogodzić z dominującą pozycją Caine'a w stadzie. - To poniżej moich możliwości. Wyślij któregoś z tych sługusów. Niech się zabawią w piromanów. - Strach cię obleciał? - zakpiła, kierując się w stronę bocznych drzwi. Aż dygotała z chęci zrobienia komuś krzywdy. Na szczęście, w pobliżu czekała już na nią wspaniała zabawka. - Nie martw się, wyślę z tobą Silk. Jej magia ochroni cię przed wampirem. - Suka. Chichocząc, Sadie przeszła przez drzwi łączące domek z przybudówką. Żarówka zwisająca z nieosłoniętych krokwi na kołyszącym się nad wejściem kablu oświetlała ciasne pomieszczenie,

ukazując walające się po kątach, rdzewiejące, połamane łopaty, siekiery, młotki i puszki po kawie wypełnione gwoździami. Sadie nie zwracała uwagi na niszczejące narzędzia czy grubą warstwę kurzu pokrywającą całe wnętrze. Wpatrywała się w nagiego, przykutego do ściany chochlika o rudych włosach i zielonych oczach. Gdy przyglądała się rosłemu, muskularnemu ciału, na jej ustach pojawił się uśmiech. Z utęsknieniem wyczekiwała na tę chwilę. Nie licząc kilku plamek zaschłej krwi, jasna skóra Culligana zagoiła się idealnie. Aż ją ręce świerzbiły. Rozcinanie nieuszkodzonego ciała było równie przyjemne, jak wkładanie palców do nowo napoczętego słoika z masłem orzechowym. Właśnie, masło orzechowe... Uśmiechnęła się radośniej, podchodząc do stojącej w pobliżu, odwróconej do góry dnem beczki, na której zostawiła zawinięty w folię przysmak - ciasto z masą karmelową i masłem orzechowym. Oderwała spory kawałek ulubionych łakoci, włożyła do ust, po czym wzięła do ręki wiszący na ścianie sztylet i podeszła do kulącego się z przerażenia chochlika. Z rozpostartymi rękami i nogami, i ognistymi włosami opadającymi na nagie ciało, przypominał składane bogom ofiary w starożytnych czasach. A jego zapach... Śliwkowo-cynamonowy, z uderzającym do głowy, ostrym aromatem czystego przerażenia. To wystarczyło, aby serce Sadie żywiej zabiło z radości. Zatrzymała się przed trzęsącym się ze strachu demonem i powoli nachyliła nad nim. - Byłeś bardzo niegrzecznym chłopcem, Culliganie -wymruczała, wodząc czubkiem sztyletu po klatce piersiowej chochlika. - Najpierw pozwalasz Salvatore wyśledzić twój trop i odnaleźć dziewczynę, a potem sprowadzasz najbardziej śmiercionośnego wampira, jaki chodzi po ziemi, prosto pod moje drzwi.

Zielone oczy chochlika stanęły w słup, jak u znarowio-nego konia, któremu zakłada się uzdę. - Proszę... Pani moja... Wbiła sztylet w skórę, aż kropla krwi pojawiła się na jasnej skórze. - Chcesz błagać o swoje nędzne życie, gnido? - Zrobiłem to, czego ode mnie żądano. - Culligan oblizał usta. Jego głos był zachrypnięty od wielogodzinnego krzyku. - Miałem trzymać ją żywą i nie pozwolić jej uciec. Nikt mnie nie ostrzegł, że wnerwiony król wilkołaków szuka tej suki. - Powiedziano ci tyle, ile powinieneś wiedzieć. - Sadie wykonała płytkie nacięcie na jego skórze biegnące od mostka aż po pępek, a wrzask bólu wydany przez chochlika zabrzmiał w jej uszach jak śpiew. Żałosny nędznik. Nie potrafił nawet rzucić marnego zaklęcia. Przecież to podstawy magii u chochlików. No, ale za to pięknie śpiewa, gdy kroi go jak indyka na Święto Dziękczynienia. - Sądzisz, że można paktować z diabłem i nie płacić za to krwią? - Czego ode mnie chcesz? - Na razie wystarczy mi zadawanie ci bólu. Bardzo żałuję, że nie mogę cię permanentnie uszkodzić. Możesz nam się jeszcze przydać jako przynęta. Na szczęście jestem bardzo pomysłowa, więc mogę się pobawić tobą i mimo wszystko zostawić cię w jednym kawałku. - Z uśmiechem wyciągnęła z jego ciała sztylet, tylko po to, żeby za chwilę wbić go z powrotem w brzuch. Tym razem aż po rękojeść. No, może nie w jednym, ale będziesz na tyle nieuszkodzony, że twoje serce jeszcze będzie biło. Gdy przestał krzyczeć, z wielkim trudem podjął próbę wydobycia z siebie normalnego głosu. - Jako przynęta? Co masz na myśli? Sadie, nie zapominając ani na moment, że chochlik nie tylko zgubił wilkołaczycę, ale także przysporzył wielu innych kłopotów, obróciła sztylet w jego ranie.

- Spaprałeś sprawę, dlatego szukają cię teraz i wilkołaki, i wampiry, zabaweczko - syknęła. - Za twoim zapachem podążą nawet do wrót piekieł, byleby mogli doświadczyć przyjemności zabicia cię. Jego głowa opadła, włosy spłynęły na ramiona szkarłatną kaskadą. - Co kogo obchodzi ta głupia dziewucha? Nie jest niczym więcej niż wybrakowanym towarem. Przecież nawet nie może przejść przemiany, na litość boską. - Nie bądź idiotą, Culliganie. Dziewczyna jest bezcenna. Miej nadzieję, że twoje niedołęstwo nie zagroziło eksperymentom mojego mistrza, w przeciwnym razie będziesz się modlił o to, żeby wilkołaki dopadły cię pierwsze. - Skoro jest tyle warta, to dlaczego mi ją sprzedaliście? Wyciągnęła sztylet i zakrwawionym końcem uniosła brodę chochlika. Przysunęła się do niego tak blisko, że prawie się stykali nosami. - Ona jest... gwarancją. - Gwarancją czego? Sadie zachichotała. - Elita rządząca światem demonów niedługo przejdzie reorganizację. Szkoda, że już cię nie będzie i że nie zobaczysz tego na własne oczy. Jednym gładkim pchnięciem wbiła mu sztylet w podbródek, przeszywając go na wylot i przytwierdzając język chochlika do podniebienia. Usłyszała stłumiony krzyk dotkliwego bólu. Był to dźwięk równie słodki jak poprzednie. Krajobraz na południe i na zachód od Hannibal stopniowo zmieniał charakter - od wysokich urwisk ciągnęły się połacie pofałdowanych pól i gęsto zalesionych terenów. Jagr przykucnął, żeby przyjrzeć się śladom na ziemi. Słyszał szelest łap buszujących w okolicy szopów i oposów, a także jeleni. Właśnie taka zwierzyna przyciągnęłaby stado wygłodniałych mieszańców.

Niestety, nic nie świadczyło o ich obecności. W powietrzu nie było zapachu, na ziemi żadnego śladu, nawet zabłąkanego włosa. Nagle usłyszał obok siebie szmer, a zapach jaśminu pobudził jego zmysły. Regan. Jego szczęki zacisnęły się, gdy ciało zareagowało na jej bliskość. Bogowie, a myślał, że dni tortur ma już za sobą. Unicestwił wszystkich wrogów i wycofał się do swojej bezpiecznej kryjówki. Miał wieść spokojne życie, wypełnione kontemplacją. Taak... Jasne. Reakcja jego ciała na wilkołaka, który nie mógł się zdecydować, czy zerwać z Jagra ubranie, czy też przebić go kołkiem, była zaprzeczeniem spokoju. Spokoju nie dawała mu również świadomość, że ignorując polecenie Styksa o sprowadzeniu Regan do Chicago, ryzykował wydaniem na siebie wyroku śmierci. I to tylko dlatego, żeby opętana żądzą zemsty kobieta mogła zabić swojego wroga. A jeszcze bardziej niepokoiło go to, że jego nieufność do innych, tak długo nabywana, powoli malała. Nic dziwnego, że chętnie by coś przekąsił. A konkretnie, kogoś. Szybko się podniósł z kolan i odwrócił ku kobiecie stojącej obok. Jak za dotknięciem magicznej różdżki jego gniew i frustracja przemieniły się w smutną rezygnację. Może Regan rzuciła na niego urok. A może mury obronne, jakimi się otoczył, nie chroniły go przed potężną siłą pociągu seksualnego, z jakim się zmagał. Niezależnie od odpowiedzi wiedział, że już nie ciągnęło go tak bardzo do jego samotni, jak powinno. Szurając nogami, Regan w końcu chrząknęła. Przez całą drogę z jaskini nie odezwała się słowem, co bez wątpienia miało być dla niego rodzajem kary. Nie chciał jej powiedzieć, że przed erą nowoczesnych technologii spędził w całkowitej ciszy dziesiątki lat. Poza tym wiedział, że jej milczenie nie potrwa długo. Nie była typem kobiety, która nie uzewnętrznia swoich emocji. Była dziewczyną, która wykłada kawę na ławę i daje kopniaka w tyłek.

Czyli taką, jakie najbardziej lubił. - No i? - zapytała. Jagr ukrył uśmiech. Rozbawił go jej ostry ton. - Tu zgubiłem trop chochlika. A ty? Rozejrzała się po pustym polu, marszcząc brwi. - To było w tej okolicy. Może bliżej tamtych drzew. - W takim razie tam zaczniemy poszukiwania. Zanim zdążył zrobić krok, Regan demonstracyjnie skrzyżowała ręce na piersiach. - Pójdzie nam szybciej, jeśli się rozdzielimy. Uniósł brwi, zdziwiony. - Żebym musiał zmarnować resztę nocy na łapaniu cię? Nie ma mowy. Zostajesz ze mną. - Rany. - Jej oczy zalśniły w świetle księżyca. Nie był to może błysk oczu wilkołaka gotowego do przemiany, ale na pewno gniewne spojrzenie wkurzonej kobiety. Równie groźne. - Nie wystarczy, że spędziłam w klatce trzydzieści lat? Czy jedno piekło muszę zamienić na drugie? Zmrużył oczy. - Chcę tylko cię chronić, Regan. Nie mam zamiaru cię więzić. - Cóż, mimo wszystko czuję się podobnie. Sycząc, Jagr złapał ją za ramiona i spojrzał jej w oczy, rozwścieczony. Był w stanie znieść wiele, ale nie pozwoli porównywać się do tchórza bez zasad, który krzywdził młodą kobietę. - To się nazywa opieka, malutka. - Idź do diabła, wielki wodzu. Gwałtownie cofnął ręce i odsunął się. Sam dotyk jej gładkiej skóry wzmagał w nim cielesny głód.

- Jeśli chcesz się mnie pozbyć, pozwól mi doprowadzić cię do Chicago. - Wypowiedział te słowa opanowanym tonem, chociaż już tracił panowanie nad sobą. - Nigdy więcej mnie potem nie zobaczysz. Zacisnęła usta, nieświadomie pocierając ramiona w miejscach, które przed chwilą dotykał. - Nie wyjadę, dopóki nie obedrę Culligana ze skóry, a jego serca nie rzucę rybom na pożarcie. - Wygląda więc na to, że jesteśmy na siebie skazani. -Odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę drzew, o których wspomniała. Regan szła tuż za nim, mamrocząc pod nosem przekleństwa i pełne sadyzmu groźby, w tym odrąbanie cenniejszych części ciała i okrutne odcięcie głowy. Jagr pominął te groźby milczeniem. Chociaż wykazywała niezwykłą zdolność doprowadzania go do szału, doskonale rozumiał jej frustrację. Dopiero co wyrwała się ze szponów Culligana i nie chciała teraz na nikim polegać. Nawet jeśli jego obecność miałaby uchronić ją przed utratą życia. Blisko linii drzew Jagr raptownie się zatrzymał. Jego zmysły wyostrzyły się. - Stój. Regan stanęła tuż obok niego, gotowa do ataku. - Co się stało? - Czuję krew. - Wskazał na drzewa. - Tam. - Człowiek? - Chochlik. Regan wciągnęła nosem powietrze. - Nadal tam jest? - Nie da się stwierdzić. - Chodźmy. Jagr okiełznał instynktowną chęć zaprotestowania. Regan miała prawo zmierzyć się z Culliganem. Dopóki on, Jagr, był w pobliżu, żeby zapobiec ewentualnej katastrofie.

- Tędy. Bez słowa szli między drzewami, niemal bezszelestnie poruszając się w gęstym lesie. Jagr słyszał odgłosy nocnych zwierząt i szmer płytkiego strumyka, ale w ciemności nie wyczuł śladu ani ludzi, ani demonów. Podążając za uderzającym do głowy zapachem krwi, Jagr odbił na zachód. Przez jakiś czas przedzierali się przez leśną gęstwinę, lecz nagle las się urwał, odsłaniając drogę wyciętą w jego środku. Była to zapewne droga, którą farmerzy przewozili sprzęt z jednego pola na drugie. Jagra interesował jedynie niepasu-jący do otoczenia kamper. - Cholera. Zatrzymał się, dobrze wiedząc, jakie emocje targały kobietą idącą u jego boku. - Regan? Pokręciła głową i instynktownie, w odruchu obrony, objęła się obiema rękami. - Nie mogę. Po prostu... Nie mogę. Zanim się zorientował, co robi, podszedł do Regan i wziął ją w ramiona. Dziwne. Nigdy nie czuł potrzeby pocieszania kogoś. Nawet jeśli to był ktoś z jego klanu. Teraz nie istniało nic ważniejszego. Gładząc napięte mięśnie jej pleców, schylił głowę i wyszeptał jej do ucha: - Zostań tutaj i stój na straży. Możesz to zrobić, malutka? Po chwili pokiwała głową. - Tak. - Dobrze. Nie zważając na irracjonalną niechęć do pozostawienia jej samej, rozluźnił uścisk i się odsunął. To zaborcze poczucie konieczności chronienia jej było nie tylko niebezpieczne, ale także rozpraszało uwagę. Wojownik powinien myśleć logicznie, bez emocji. Powinien panować nad sobą. Ten fermentujący w nim strach o jej bezpieczeństwo mógł sprawić, że stanie się nieostrożny.

A nieostrożny znaczy martwy. Należy odrzucić niepotrzebne sentymenty. Wszedł na ścieżkę i ruszył w kierunku kampera. Zbliżając się do drzwi, sięgnął do buta i wyjął sztylet. Zmysły mówiły mu, że pojazd jest pusty, ale był za mądry, żeby wejść tam bez broni. Mieszańce już udowodniły, że potrafią zamaskować swoją obecność za pomocą czarów. Nie miał zamiaru ryzykować. Okrążył dom na kółkach, ostrożnie zaglądając w okna. Pusto. Chyba że mieszańce mogą stać się także niewidzialne. W końcu podszedł do drzwi. Owijając się cieniem, otworzył je i cicho wszedł do środka. Pochylił się, gotowy do ataku. Gdy ów nie nastąpił, wyprostował się i rozejrzał po zabudowanej kuchni i salonie upchniętym na niewielkiej przestrzeni. Wszystko wyglądało tak... Ludzko. Ani trochę nie pasowało do wystawnego życia chochlików. Oczywiście Regan twierdziła, że Culligan to chochlik o miernych zdolnościach. Jeśli nie potrafił rzucać czarów ani otwierać portali, musiał zapewnić sobie bogactwo innymi sposobami. Na przykład torturując młodego, bezbronnego wilkołaka w trakcie pokazu na swoich gościnnych występach. Z głuchym warknięciem przeszedł na tył kampera. Wiedział, czego się tam spodziewać. Jednak spodziewać się a zobaczyć to dwie różne rzeczy. Mały pokój otoczony był kratami z czystego srebra. Przymocowano je do ścian, sufitu, w oknach, nawet w drzwiach. Co gorsza, były tam też łańcuchy i kajdany, rzucone na wąską pryczę, jedyny, poza półką z książkami i małym telewizorem, mebel w pomieszczeniu. To tutaj Regan spędziła trzydzieści lat. Tutaj wychował ją i regularnie maltretował brutalny pan i władca. Czy zawsze okuwał ją w kajdany, nawet kiedy nie opuszczała tego pokoju?

Palący ból musiał być nie do zniesienia. Ponadto osłabiał ją do tego stopnia, że ledwo żyła. Ogarnęła go zimna, zabójcza furia. Ktoś za to zapłaci. Własną krwią. Zapach jaśminu wyrwał go z czarnych myśli. Jagr odwrócił się w stronę przodu kampera. - Regan, nie - wychrypiał niskim głosem, w którym znów zabrzmiał jego ojczysty akcent, gdy patrzył, jak stawia stopy na schodkach wozu. Wokół niej unosiła się atmosfera strachu, wypełniając wąską przestrzeń kampera, ale na jej twarzy widniała determinacja. - Muszę zobaczyć. - Jeśli coś tam jest, znajdę to. Nie musisz... - Muszę, Jagrze - przerwała mu drżącym głosem. - Dlaczego? - Żeby udowodnić, że potrafię. Jagr podszedł do niej i przyłożył dłoń do jej przerażonej twarzy. - Nie musisz niczego udowadniać, Regan. Nikomu. - Robię to dla siebie. Nie chcę być do końca życia prześladowana wspomnieniami o Culliganie i piekle, jakie przez niego przeżyłam. - Oddychała nierówno. - Nie dam mu tej władzy nade mną. Posępne wspomnienie wślizgnięcia się do pieczary i wyrżnięcia wszystkich wrogów w pień, bez litości, przemknęło mu przez głowę, zanim zdążył je odrzucić. Teraz dotyczyło to Regan. I bólu, który mącił jej krew niczym trucizna. - Stracił władzę nad tobą, gdy przeżyłaś to wszystko -powiedział, starając się, by uwierzyła w jego słowa. - Twoja siła i odwaga pokonały wszystko zło, jakie ci wyrządził. Pokonałaś demona. - Jego usta wygięły się, a zawsze płonący w nim ogień zabłysł w oczach. - Założę się, że nie będzie to ostatni demon, którego pokonasz w swoim życiu. Tak jak zamierzał, odwrócił na chwilę uwagę Regan. Z wypiekami na twarzy odsunęła się od Jagra, nie mogącego oderwać od niej dłoni.

- Mówiłeś, że wyczułeś krew. - Tak. - Przeszedł na przód wozu. Musiał się nieco pochylić, aby przyjrzeć się fotelowi kierowcy. - Nie wiem, dlaczego Culligan przyjechał do Hannibal, ale jego komitet powitalny najwyraźniej nie czekał na niego w radosnym nastroju. - Nie żyje? - Kiedy stąd wychodził, jeszcze żył, ale był ranny. - Cholera. Regan nagle wbiegła do mieszkalnej części kampera i zaczęła pięściami wybijać dziury w drewnopodobnych płytach, którymi wyłożono ściany. Jagr przyglądał się jej, krzywiąc się na widok drzazg latających w powietrzu. Nie było nic bardziej podniecającego niż silna kobieta. - Nie powiem, żebym nie pochwalał ogólnej demolki, ale są chyba bardziej satysfakcjonujące sposoby na pozbycie się frustracji - wymamrotał. - Culligan trzymał pieniądze i prywatne papiery w sejfie. O proszę. - Zadowolona, rzuciła mu uśmiech, po czym wyciągnęła z dziury w ścianie, właśnie wybitej, małą metalową skrzynkę/Uśmiech zniknął, gdy okazało się, że nie może jej otworzyć. - Cholera. - Pozwól. - Nie czekając na przyzwolenie, Jagr wziął od niej sejf i wyszarpnął ciężkie drzwiczki. Został wynagrodzony nieprzyjaznym spojrzeniem, co go nie zaskoczyło. Normalka. - Czy miały mi zaimponować twoje muskuły i bezmyślna, brutalna siła? - Może ci imponować cokolwiek sobie tylko życzysz, malutka. Choć większości kobiet imponuje mój wielki... - Dość. - Uniosła rękę. - Wystarczy. Mógłby się poczuć urażony jej reakcją, gdyby nie wyczuwał zapachu jej podniecenia, zawsze gdy pojawiał się w pobliżu niej. Zajrzał do środka sejfu, skrzywił się i podał jej skrzynkę.

- Myślę, że zasłużyłaś. - Chryste - westchnęła, otwierając szeroko oczy na widok pokaźnej kolekcji biżuterii i zegarków oraz stosu starannie ułożonej gotówki. - Ludzie. A wydawałoby się, że tysiące lat ewolucji nauczą ich rozpoznawać ewidentny szwindel. -Wzdrygnęła się, patrząc na skrzynkę, jakby była skażona. -Nie chcę tego. Jest zbrukane. - Oddaj na cele charytatywne albo wrzuć do rzeki. Zrób cokolwiek, byleby Culligan lub jego banda nie mogli już się do tego dobrać. - Masz rację - skrzywiła się. - Mam rację? - Jagr przycisnął do serca dłoń, udając zdumienie. - Wszyscy święci. Chyba nadszedł koniec świata. - Mądrala... Jej oczy otworzyły się szerzej, gdy Jagr podbiegł do niej i zakrył jej usta ręką. - Ktoś się zbliża - wyszeptał do ucha. Zsunęła jego rękę z ust, ale starała się mówić bardzo cicho. - Culligan? - Nie wiem. Musi chronić ich zaklęcie, bo nie wyczuwam zapachu. Zesztywniał w momencie, w którym z myśliwego nagle stał się zwierzyną. Wyczuł dym na ułamek sekundy wcześniej, nim przez okno kampera wpadła butelka i eksplodowała. Jagr odsunął się instynktownie. Ogień był żywiołem, z którym wampiry nie mogły walczyć. - Uciekaj stąd, Regan - ponagli! ją, popychając w stronę szybko rozprzestrzeniających się płomieni. Uciekaj. Zapierając się piętami, odwróciła się i spojrzała na niego. - Oszalałeś? - Ogień nie jest dziełem magii. Oparzenia się zagoją -wychrypiał. Dygotał z nieodpartej potrzeby zapewnienia jej bezpieczeństwa. - Pewnie. Chyba tylko po to, żeby król wampirów mnie zabił, gdy się dowie, że spanikowałam, jak jakiś mięczak, i zostawiłam jego ulubieńca na pastwę płomieni.

- Styks nigdy by cię nie skrzywdził, a ja nie jestem żadnym ulubieńcem Anassa. A teraz zwiewaj stąd, do diabła. Dym gęstniał, a od gorąca na twarzy Regan pojawiły się krople potu. Jednak obstawała przy swoim. Uparta baba. - Zapomnij, wodzu. Nigdzie się nie wybieram. - Do cholery jasnej! Mamrocząc pod nosem starożytne przekleństwa i rzucając kilka niewybrednych komentarzy na temat mózgu wilkołaków, a już jednego w szczególności, objął ramionami to swoje osobiste utrapienie i jednym rzutem potężnego ciała przebił się przez ścianę kampera.

Rozdział 7 Chociaż ciało Jagra zamortyzowało upadek, gdy zderzyli się z ziemią, Regan na chwilę straciła oddech. Zanim znów zdołała nabrać powietrza w płuca, Jagr postawił ją na nogi i odwrócił się, by stanąć oko w oko z dwojgiem napastników, którzy zamarli na ich widok. Smukła kobieta miała szopę jasnych włosów na głowie i niewinne oczy. W wysokim, szczupłym, przystojnym, ciemnowłosym mężczyźnie z kozią bródką Regan natychmiast wyczuła mieszańca. Zaledwie odzyskała równowagę, poczuła w powietrzu zimny powiew energii - Jagr szykował się do walki. Kobieta krzyknęła z przerażenia, lecz zamiast uciekać, jak zrobiłaby to każda inteligentna osoba na jej miejscu, tylko uniosła ręce. Wyglądało to tak, jakby chciała Jagra od siebie odgonić. Regan wydawało się to nawet zabawne, do momentu, w którym jasna smuga światła odrzuciła Jagra do tyłu. Upadł. Wiedźma. Regan podbiegła w stronę wampira leżącego na twardym podłożu. Przód jego swetra został zwęglony. Jeszcze się z niego dymiło. Cholerna wiedźma. Nikt nie miał prawa krzywdzić Jagra. Nikt, poza nią. Znajdowała się zaledwie o krok od rannego wampira, gdy poczuła, że włosy na karku stanęły jej dęba. Zadziałał instynkt. Na ugiętych kolanach obróciła się i wyciągnęła nogę, aby atakujący ją mieszaniec się potknął.

Dzięki temu, że się pochyliła, uniknęła bolesnego uderzenia w szczękę. Ręka napastnika przeleciała tuż nad jej głową. Udało mu się jednak przeskoczyć jej wyciągniętą nogę. Oczy zaświeciły mu jak u wilka. Nagle mieszaniec uniósł ręce w pokojowym geście. - Spokojnie, kochana - odezwał się. Jego głos zdradzał irlandzkie pochodzenie. - Nie mam zamiaru zrobić ci krzywdy. Regan zazgrzytała zębami. Była zbyt wściekła, by odczuwać strach. - Pewnie! - Jej gromki śmiech rozniósł się echem po okolicy. - Może jeszcze powiesz, że chcesz się zaprzyjaźnić? Na jego twarzy pojawił się dobrze wyćwiczony uśmiech. - Przysięgam na grób mojej matki, że mam dowieźć cię żywą. - Dokąd dowieźć? Wyciągnął w jej kierunku szczupłą dłoń. - Chodź ze mną, a przekonasz się sama. Czyżby miała wytatuowane na czole „idiotka"? Usiłowała wyminąć mieszańca. Desperacko chciała dostać się w pobliże Jagra. - Czego ode mnie chcesz? - Chcę cię tylko chronić. - Chronić? Próbowałeś mnie zastrzelić w hotelu, nie wspominając o tym, że przed chwilą o mały włos nie spaliłeś mnie żywcem. - To wampira chcieliśmy zabić w tamtym hotelu, nie ciebie. Myśleliśmy, że cię zaatakował. Przyglądał się jej ciału. Arogancka mina wskazywała, że uważał, iż kobiety lubią, gdy się je taksuje wzrokiem jak używane samochody. Palant. -Wilkołaki i wampiry zazwyczaj nie współpracują. - A przed chwilą? - zapytała. - Nie wiedziałem, że ktoś jest w środku. Miałem tylko pozbyć się kampera. Regan zesztywniała. Sądziła, że mieszaniec ich po prostu śledził. Jeśli to, co mówił, było prawdą, dobrze wiedział, gdzie znajduje się kamper.

I wiedział o Culliganie. - Kto cię przysłał? - syknęła. - Culligan? - Nie bądź głupia. Nie przyjmowałbym rozkazów od nędznego chochlika. - Ale wiesz, gdzie on jest? Pewnym krokiem podszedł bliżej. Głos miał teraz niski i uwodzicielski: - Nie tylko wiem, gdzie jest. Lepiej - mam go związanego jak prezent urodzinowy. Tylko czeka, aż przyjdziesz i wymierzysz mu karę. Myśli Regan zakotłowały się w głowie. Za nic w świecie nie miała zamiaru gdziekolwiek pójść z tym mieszańcem. Jej instynkt ostrzegawczo wył na alarm. Poza tym nie zostawi Jagra. Zastanawianie się nad przyczyną dziwnej potrzeby chronienia wiekowego wampira, który nie dość, że ją więził, to jeszcze niezmiernie wkurzał, postanowiła zostawić na później. Ale jeśli wda się z nim w dłuższą rozmowę, może uda jej się coś z niego wyciągnąć, na przykład gdzie jest Culligan... albo dlaczego chce ją gdzieś ze sobą zabrać. - Skąd znasz Culligana? Mieszaniec wzruszył ramionami. - Nie znałem go przed przybyciem do Hannibal. - Rany, czy przez to miasto przewinął się jakikolwiek demon, którego nie chcielibyście zabić? - Nie chcieliśmy zabić chochlika. - Podszedł bliżej, jakby miał nadzieję, że ciepło jego ciała zamroczy jej umysł. - Po prostu go porwaliśmy. Cały czas przesuwała się pomalutku ku Jagrowi. W sercu czuła ucisk. Dlaczego się do tej pory nie obudził? Gdyby umarł, zamieniłby się w pył. - Chyba nie było to jednak takie proste - oskarżyła go. -Culligan nie poszedł z wami dobrowolnie. Jego usta wygięły się jak do warknięcia. - Mogło dojść do małego rozlewu krwi. - Po co w ogóle go zabraliście?

- Poza przyjemnością słuchania jego pisków? - Mieszaniec zachichotał. - Dowiedzieliśmy się, że przetrzymywał jednego z naszych wilków. Należało go za to ukarać. Kłamał. Regan nigdy w życiu nie była niczego tak pewna. - Świetnie. A gdzie byliście, gdy faktycznie was potrzebowałam? - spytała drwiąco, ciągle krążąc wokół mieszańca. Nagle znalazła się tak blisko Jagra, że wyczuła jego moc. Był bardzo słaby. Cóż za ulga. Żył. Nie wiedzieć czemu poczuła się tak, jakby spadł jej kamień z serca. Mieszaniec, nie mający pojęcia, co zajęło jej myśli, pogładził dłonią kształtne mięśnie klatki piersiowej i uśmiechnął się szelmowsko. - Cóż, jestem tu teraz. Zwarty i gotowy, żeby spełnić każdą twoją zachciankę. Ohyda. Regan nie czuła nawet cienia tego mrowiącego podniecenia, jakie ogarniało ją, gdy Jagr patrzył na nią z pożądaniem. Teraz czuła tylko... obrzydzenie. Starając się nie zdradzać, jak nisko ocenia jego walory, Regan dostrzegła, że wiedźma złapała mieszańca za ramię. - Co robisz? - syknęła spanikowana. - Wampir nie będzie wiecznie tak leżał. Musimy iść. Regan warknęła. Aż ją skręcało, żeby skopać wiedźmie tyłek. Ta zapiszczała, ale zanim Regan zdążyła ją tknąć, mieszaniec zasłonił sobą wiedźmę. - Nie pójdziemy bez naszego pięknego wilczka. - Wyciągnął w jej kierunku rękę. - Chodź ze mną, Regan. Tylko tak możesz dopaść Culligana. - Powiedz mi, gdzie jest, a dołączę do was później - odparła. - Nie ma mowy. Albo dasz się do niego zaprowadzić, albo nigdy już go nie znajdziesz. Zacisnęła pięści. - Jak... Usłyszeli szelest - to Jagr się poruszył, najwyraźniej otrząsając się z zaklęcia, które go powaliło.

- O w mordę. - Bez uprzedzenia mieszaniec złapał Regan za ramię, a jego czarujący uśmiech zmienił się w paskudny grymas gniewu. - Czas minął, suko. Pójdziesz ze mną. - Nie w tym życiu - syknęła, wyrywając ramię i biorąc zamach, żeby go uderzyć. Uchylił się i uderzył Regan w brzuch, zanim zdążyła zareagować. Jęknęła, gdy powietrze uciekło jej z płuc, ale zamiast walczyć, postanowiła dać się powalić na ziemię i upadła tuż obok nóg Jagra. Ledwo dotknęła ziemi, mieszaniec był już na niej, trzymając jedną rękę na jej twarzy, a drugą ciągnąc za włosy, żeby postawić ją z powrotem na nogi. Próbując powstrzymać falę zawrotów głowy, sięgnęła ręką w kierunku nogi Jagra. Była bita już tyle razy, że nauczyła się nie reagować na odrobinę bólu. Ani na wyrywanie włosów z cebulkami. Sycząc ze złości, mieszaniec ścisnął ręką jej szyję. Dusiła się, gdy próbował ją podciągnąć do góry. Zacisnęła zęby, starając się kopnąć go w kolano, i wsunęła rękę w but Jagra. Napastnik zawył z bólu, gdy jej pięta rozgruchotała mu rzepkę, ale jego palce tylko mocniej zacisnęły się na jej gardle. Walcząc o każdy oddech, w końcu pochwyciła sztylet ukryty w bucie. Wyciągnęła go i cięła nim ramię, które ją więziło. Srebrne ostrze z łatwością przebiło skórę i mięśnie, aż zatrzymało się na kości. Mieszaniec gwałtownie odskoczył, a jego ręka przestała ściskać krtań Regan. Trzymając się za ramię, spojrzał na nią z morderczą furią w oczach. Wokół jego umięśnionego ciała zawirował iskrzący się snop energii i mieszaniec przemienił się w wilka. Echo tej mocy odezwało się w jej krwi, gdy patrzyła, jak jego przystojna twarz wydłuża się, a ubranie pęka i opada z niego w strzępach, w miarę jak ciało zmienia kształt i przybiera postać ogromnego wilka o gęstym, ciemnym futrze i błyszczących, czerwonych oczach.

Szybko podniosła się, gotowa odeprzeć atak. Jednak atak nie nastąpił. Gdy zaparła się nogami o ziemię i uniosła sztylet, obok mej rozległo się głuche przeciągłe warknięcie. Jagr wyłonił się zza jej ramienia niczym anioł zemsty. Mieszaniec warknął, kłapiąc zębami, ale nie ruszył do ataku. Wiedział, że nie ma szans w starciu z ogromnym, rozwścieczonym wampirem. Nawet jeśli ten wampir był ranny. Stali tak wszyscy przez chwilę, nieruchomo, jak woskowe figury. Przemoc unosiła się w powietrzu, gotowa wybuchnąć przy pierwszym ruchu któregokolwiek z nich. Regan wstrzymała oddech, wpatrzona w mieszańca, który pokazywał kły i warczał. I wtedy nagle wiedźma wzięła sprawy w swoje ręce. Dosłownie. Uniosła ręce i wyszeptała zaklęcie. Jagr zaklął i jednym szybkim ruchem odepchnął Regan na bok. O ułamek sekundy za późno. Rozbłysło oślepiające światło i w głowie Regan eksplodował przeraźliwy ból. Jagr niósł lekkie ciało Regan przez puste ulice miasta, potem wspiął się na zbocze urwiska, aż dotarł do ukrytej jaskini. Przejęty dzikim strachem, przestał panować nad swoją lodowatą mocą, która przenikała ciemności i siała mrożące krew w żyłach przerażenie wśród nieszczęsnych mieszkańców Hannibal. Co go to obchodzi? Niech ludzie kręcą się niespokojnie w łóżkach, a pomniejsze demony uciekają w panice. Jedyne, na czym mu teraz zależało, to znalezienie gargulca i ożywienie Regan. Gdy prześlizgiwał się przez wąskie wejście do jaskini, od razu wyczuł obecność małego demona. Jak oczekiwał,' Levet wydał pisk przerażenia, gdy zobaczył, że Jagr kładzie nieprzytomną Regan na twardej ziemi. - Regan. - Trzepot skrzydeł i kręcenie ogonem. - Coś ty jej zrobił, ty nieumarły gadzie? Jagr poszedł na tył jaskini po swój długi skórzany płaszcz. Delikatnie okrył sztywne ciało Regan, po czym uklęknął przy niej i ujął jej smukłą dłoń.

- Zaatakowano ją zaldęciem. - Rzucił Levetowi gniewne spojrzenie. - Zdejmij je. - Jak... - Levet nie dokończył pytania, bo poczuł na sobie uderzenie lodowatej mocy Jagra. Zamknął oczy i położył sękaty palec na czole Regan. - Ludzka wiedźma. Zaklęcie obronne. - Nie prosiłem o pierdoły rodem z CSI - warknął Jagr. -Masz zdjąć zaklęcie. - Sacrebleu. - Levet gwałtownie otworzył oczy. - Żeby je zdjąć, muszę wiedzieć, z jakim rodzajem magii mam do czynienia. - Wiedźma była człowiekiem. Rób swoje. - Jagr pomachał palcem przed twarzą gargulca. -1 jeszcze coś, Levet. - Qui? - Pamiętaj, że jeśli popełnisz błąd, będzie to twój ostatni błąd. - Prędzej sam wbiłbym sobie sztylet w serce, niż skrzywdził siostrę Darcy - przysiągł Levet. - A teraz się zamknij i pozwól mi się nią zająć. Jagr zacisnął szczęki, miotany furią. Cała noc była jedną, wielką katastrofą. Najpierw dał się uwięzić w płonącym kamperze. Potem stracił przytomność wskutek czarów wiedźmy, i to wiedźmy będącej człowiekiem, przez co Regan sama musiała stawić czoło napastnikom. A na końcu nie zdołał w porę jej ochronić przed zaklęciem, które ciągle na nią oddziaływało. Porażka na całej linii. W dodatku to Regan poniosła konsekwencje jego nieudolności. Nie odrywał oczu od jej jasnej twarzy, dlatego nie zwracał uwagi na Leveta mamroczącego coś pod nosem i co jakiś czas machającego rękami. Zauważył za to moment, w którym zaklęcie przestało działać.

Ciało Regan rozluźniło się, a z rozchylonych ust uleciał delikatny powiew powietrza. Levet podniósł się z ziemi. Jego skrzydła opadły ze zmęczenia. - Usunąłem czar, ale będzie musiała długo spać, żeby odzyskać siły. - Ale zregeneruje się? Całkowicie? - Qui. Ucisk, który czuł w okolicy niebijącego serca, zelżał, ale nie zniknął. Regan odzyska sity, ale jej wrogowie nadal żyli i nadal mogli ją skrzywdzić. Póki co. Przycisnął jej palce do swoich ust, a potem delikatnie ułożył jej rękę na piersi, która z uspokajającą regularnością unosiła się i opadała. Nie zwracając uwagi na ból, który doskwierał mu po ataku wiedźmy, wstał. Rozsądek podpowiadał mu, że powinien jak najszybciej wrócić do spalonego kampera. Istniała szansa, że rany zadane mieszańcowi nie dadzą się zamaskować czarami, a poza tym musiał upewnić się, że nie pozostawił za sobą śladów prowadzących do jaskini. Nad rozsądkiem jednak przeważał coraz silniejszy instynkt opiekuńczy. Nie miał najmniejszego zamiaru zostawiać Regan samą, nieprzytomną i całkowicie bezbronną. - Levet. - Zmrużył oczy i podszedł do gargulca. - Mam dla ciebie małe zadanie. - Kurde... Regan nie była pewna, jak długo toczyła walkę z ciemnością, w którą zapadła. Gruby całun mroku spowijał ją i z uporem nie dawał się usunąć. Ale i ona była uparta. (Niektórzy, na przykład pewien cholernie przystojny wódz Wizygotów, mogliby twierdzić, że jest uparta jak osioł.) Nie chcąc się przyznać do porażki, przedzierała się przez mrok nieświadomości. Powoli odzyskiwała władzę nad zmysłami, ale powiela były nadal tak ciężkie, że nie mogła ich podnieść.

Leżała na twardym podłożu. Była w jaskini, bez wątpienia. Czuła zapach chłodnej wilgoci oraz ślad zapachu gargulca. Chyba nie znajdował się nigdzie w pobliżu. Czuła także wszechobecny zapach mocy. To był zapach Jagra, nikogo innego. Był blisko. Czuwał. Ciepło przepłynęło przez jej ciało i odegnało uporczywy ból, przyniosło też dziwne uczucie spokoju. Spokój? Bo obok jest arogancki wampir, któremu wydaje się, że może uwiązać ją na smyczy? No nie, chyba zwariowała. Otworzyła z wysiłkiem oczy i rozejrzała się po oświetlonym pochodnią pomieszczeniu. Chciała mieć pewność, że znajduje się w bezpiecznej jaskini, a nie w rękach mieszańców. Albo jeszcze gorzej znowu w tej przeklętej srebrnej klatce. To ohydztwo na pewno przetrwało pożar. Przekonawszy się, że w pobliżu nie ma żadnego zagrożenia, Regan podniosła się na nogi, szczęśliwa, że nie padła jak długa na ziemię i że się nie potłukła. Nawet się nie potknęła. Przeczesując włosy dłonią, wpatrywała się w pogrążone w cieniu zakątki jaskini. Strumień zimnej mocy rozchodzący się w powietrzu upewnił ją, że Jagr jest blisko, ale nigdzie go nie widziała. Albo znowu używał swoich wampirzych sztuczek do ukrycia się w ciemnościach, albo był w którejś z bocznych pieczar. Zawahała się. Duma przekonywała ją, że nic nie trzyma jej w tej jaskini. Mogła po prostu z niej wyjść i kontynuować poszukiwania Culligana. Albo, gdyby chciała się naprawdę mądrze zachować, wsiadłaby w pierwszy lepszy autobus i zniknęła. Żadnych chochlików, wilkołaków czy wkurzająco pięknych wampirów... Jednakże duma nie władała jej nogami. Zamiast ku wyjściu, zaprowadziły ją w kierunku pieczary na tyłach jaskini.

Schylając się, aby nie uderzyć głową w niskie sklepienie weszła do p leczary, w której znajdował się stworzony przez naturę zbiornik wodny. Była przygotowana na to, że zobaczy Jagra. Jego moc była bardzo wyraźnie wyczuwalna Nie spodziewała się jednak, że zobaczy, jak kompletnie nagi wynurza się z płytkiej wody, odrzucając do tyłu mokre włosy. Świat się zatrzymał. A przynajmniej ten zakątek świata, w którym w tej chwili stała Regan. Niebiosa. Już zaakceptowała fakt, że był niezwykłym okazem. Wspaniała grzywa złotych włosów. Dumne męskie piękno rysów. Przenikliwa inteligencja w lodowato niebieskich oczach. Ale ujrzenie go nagiego... zapierało dech w piersiach Dzika moc zamknięta w silnych muskułach - to jedyne słowa, jakie przyszły jej do głowy. Na taki widok serce każdej kobiety zatrzymałoby się z wrażenia. Skupiona na podziwianiu jego perfekcyjnie zbudowanego ciała, dopiero po chwili dostrzegła liczne blizny szpecące jego gładką jasną skórę od piersi aż po pachwiny. Zszokowana zarówno ukłuciem bólu w sercu na ten widok, jak i samymi strasznymi bliznami, podniosła wzrok i spotkała się ze spojrzeniem jego lodowatych oczu. Jak zwykle, z jego twarzy nie dało się nic wyczytać Ale Regan nie była głupia. Jagr na pewno wyczuł moment, w którym odzyskała przytomność. Mógł więc się spokojnie czymś zakryć, zanim weszła do pieczary. Wampiry nie były skromnisiami, ale nie tolerowały żadnej niedoskonałości. Takie blizny musiały być powodem do wstydu u demona. Dlaczego więc pozwolił, żeby je zobaczyła? I dlaczego teraz? Starając się uporządkować splątane myśli, z trudem wzięła głęboki oddech przez ściśnięte gardło. Przeniosła wzrok na płynącą wodę. - Nie powinieneś wywiesić jakiegoś znaku ostrzegawczego, jeśli zamierzasz brać kąpiel w koedukacyjnej jaskini?

Usłyszała szelest, po czym kątem oka zobaczyła, że Jagr wkłada wytarte dżinsy i zasuwa suwak, zostawiając guzik nad nim niezapięty. Uff. Zaschło jej w ustach. I nie z powodu blizn. Wcale. Czy wszyscy mężczyźni mają tak duże... męskie narządy? I czy wszyscy sprawiają, że kobieta dyszy jak pies w czasie upału? - Jak się czujesz? - zapytał, idąc w jej kierunku. Stanął tuż przed nią. - Ból głowy, suchość w ustach, beznadziejna fryzura. -Z wysiłkiem przeniosła wzrok do góry, aby spotkać się z jego lustrującym spojrzeniem. - Jak długo byłam nieprzytomna? - Straciłaś dzień. Frustracja ścisnęła jej żołądek. W tym tempie zdąży zapisać się do Amerykańskiego Stowarzyszenia Emerytów, zanim znajdzie Culligana. - Cholera. Pamiętam, że przebiliśmy się przez ścianę kampera i że zaatakowały nas mieszańce... Dalej jest tylko ciemność. - Kobieta. - Jego głos był lodowaty. - Powaliła cię czarami. - Suka. Nie żyje? - Żyje. Udało ci się zranić mieszańca. Potem oboje uciekli. Regan skrzywiła się. Nie musiała pytać, żeby wiedzieć, dlaczego Jagr zamiast zabić wiedźmę i mieszańca, przeniósł ją w bezpieczne miejsce. Ta świadomość powinna ją rozwścieczyć. Nie potrzebowała jego ochrony, a już na pewno o nią nie prosiła. Ale nie była wściekła. Była głupio zadowolona. Tak jakby chciała, żeby był ktoś, komu zależy na jej dobru. Regan, to niebezpieczne. Bardzo, bardzo niebezpieczne.

Tak samo niebezpieczne, jak chęć dotknięcia jego blizn, na dowód, że ani trochę nie ujmują mu piękna. Oblizała wyschnięte usta i zorientowała się, że przygląda się jego szerokiej, wspaniale męskiej piersi zdecydowanie za długo. Zwracając spojrzenie w kierunku jego oczu, poczuła, że rumieniec oblał jej policzki. - Zastanawiam się... co robi wiedźma ze stadem mieszańców... - Nie - przerwał jej szorstko, podchodząc tak blisko, że musiała odchylić głowę. - Co? - Nie nad tym się zastanawiasz, prawda? - jego głos był zimny i bezosobowy. - Jeśli chcesz wiedzieć, to po prostu zapytaj. Zdumiona pojęła, że Jagr wziął jej zainteresowanie bliznami za irytującą ciekawość. Nie... fascynację. A to dwie zupełnie różne rzeczy. Oczywiście w obecnej sytuacji, gdy znajdowała się w jaskini sam na sam z wampirem, którego nagle miała ochotę wylizać od stóp do głów, ciekawość byłaby zdecydowanie mądrzejszą opcją. - Nie wiedziałam, że wampiry mogą mieć blizny - mruknęła najbardziej oczywiste stwierdzenie. - To nie jest naturalny proces. - Jego oczy pociemniały od przypływu pradawnej furii. - Trzeba dzikiego wysiłku i chorego uporu, żeby trwale naznaczyć skórę wampira. To nie dla tchórzy. - Dlaczego ktoś... - Uniosła z przejęciem dłoń i położyła ją na swoim sercu. - Mój Boże, byłeś torturowany? - Torturowany, a potem głodzony, żeby moje ciało nie mogło się regenerować. - Jak długo? - Trzy stulecia. Jej żołądek ścisnął się z przerażenia. Jakże mu współczuła. Trzysta lat niekończących się tortur? Jak on to przetrwał? I, co ważniejsze, jakim cudem nie zwariował? Nawet sobie nie umiała wyobrazić, jakiej siły do tego potrzeba.

A ona narzekała na jego zmienne nastroje. Mógłby być majaczącym świrem. - Czy to był demon? - wychrypiała. Jego usta wygięły się w zimnym uśmiechu. - Wampir. - Rany. - Powoli pokręciła głową. - A więc plotki okazały się prawdziwe. - Jakie plotki? - Za każdym razem, gdy Culligan musiał udać się do lokalnych wampirów i zapłacić im za to, że będzie działał na ich terenie, umierał ze strachu. - Omiotła spojrzeniem jego blizny. - Twierdził, że wampiry to okrutne bestie, które zabiją każdego, nawet siebie nawzajem. Wzruszył ramionami. Wolałaby, żeby tego nie zrobił. Na widok mięśni napinających się pod jasną skórą poczuła w brzuchu drżenie i mrowienie. - Każde stworzenie może być okrutne, zwłaszcza wilkołaki. Wampiry jednak mają wyjątkowy talent w sianiu przerażenia i zadawaniu bólu. Spojrzała w górę, słysząc to zimne stwierdzenie. - Chcesz powiedzieć, że torturowali cię dla zabawy? - Na pewno słuchanie moich krzyków dostarczyło moim oprawcom rozrywki, ale torturowali mnie z zemsty. - Za co? - Szczerze? Nie pamiętam.

Rozdział 8 Jagr widział zdumienie na pięknej twarzy Regan. Ach, gdyby jego emocje były tak łatwe do rozszyfrowania. Przez stulecia nie chciał nikomu mówić o niekończących się torturach, jakim go poddawano. Większość braci z klanu wyczuwała jego przesiąkniętą przemocą przeszłość. Viper wiedział, że torturował go wampir, ale nic poza tym. Nikt nie był na tyle głupi, żeby zadawać dodatkowe pytania. Dlaczego więc rozmyślnie doprowadził do tej konfrontacji? A zrobił to rozmyślnie. Mógł spokojnie zakryć blizny, zanim weszła do tej pieczary. Nie miała powodu, by podejrzewać, co przeszedł. Nawet teraz pozostawił je na widoku, tak jakby rzucał jej wyzwanie. Jakby chciał, żeby zareagowała na okropne świadectwo przeszłości. Na szczęście zdążyła odzyskać głos, zanim zaczął analizować motywy swojego postępowania zbyt dogłębnie. Zdecydowanie powinny pozostać nieodkryte. - Byłeś torturowany przez trzysta lat i nie pamiętasz dlaczego? - wychrypiała. W jej oczach błyszczało współczucie. I wcale, o dziwo, nie wstydziła się go tak bardzo, jak powinna. - Gdy ludzie zostają przemienieni w wampiry, zapominają o swoim poprzednim życiu. Popełniłem grzechy, gdy byłem jeszcze wodzem Wizygotów. - Musieli być szaleni. Jagr wzruszył ramionami. Nieważne, ile stuleci minęło. Nigdy nie zapomni wampirzycy, która go torturowała.

Kesi za życia należała do egipskiej arystokracji. Zachowała dumne piękno swoich przodków. Miała ciemne oczy w kształcie migdałów, lśniącą skórę i jedwabiste, długie czarne włosy, które opadały jej na plecy niczym satynowa zasłona. Tak, była piękna. I jadowita jak żmija. Może i pojmała go kierowana żądzą zemsty, ale przetrzymywała z chorej, obsesyjnej potrzeby zadawania bólu. Nie był jej jedyną ofiarą w tym małym piekle. - Wampirzyca, która mnie przemieniła, twierdziła, że na czele moich ludzi napadłem na ich kryjówkę i wyrżnąłem dziesiątki wampirów, w tym jej partnera - wyjaśnił. Jak zwykle na myśl, że zadał Kesi taki cios, nawet jeśli tego nie pamiętał, poczuł zadowolenie. - Niestety, w trakcie napadu zostałem schwytany. - Dziwi mnie, że cię po prostu nie zabili. Po co zrobili z ciebie wampira? - Jak widzę, chyba nie oglądałaś filmów z serii Piła. Ludzie nie wytrzymaliby prawdziwych tortur nawet w wersji light. Aby pozwolić sobie na kreatywność w tym względzie, trzeba mieć do dyspozycji stworzenie, które będzie w stanie znieść ból. No i oczywiście ma to też ten plus, że stałem się nieśmiertelny, więc moja kara może trwać wieczność. - O niebiosa. - Westchnęła, a w jej oczach zamigotały łzy. - Jak im uciekłeś? Wspomnienie tuneli wypełnionych krwią i ciałami demonów i wampirów, które rozerwał na strzępy gołymi rękami, zostało przegnane przez blask łez spływających po jej policzkach. Zdezorientowany własną dziwną reakcją, ujął jej twarz w dłonie i wytarł łzy kciukami. - Zabiłem ich - wymamrotał. Jego głos zmienił się pod wpływem czegoś innego niż pradawny gniew. - Wszystkich? - Tak. - To dobrze.

Jego usta zadrżały. - Oni nie byli tak zadowoleni. Zapadła cisza. Regan przyglądała mu się wyczekująco, w milczeniu. Jagr nawet nie drgnął. Zawsze się obawiał, że wyznanie komuś prawdy sprawi, że poczuje się bezbronny, odsłonięty. Tymczasem poczuł się... oczyszczony. Być może to słodkie łzy Regan zmyły gorycz zalegającą w jego duszy W końcu wzięła głęboki wdech. - Przepraszam. - Za co? To nie była twoja wina. - Przepraszam, że ci nie uwierzyłam, kiedy mówiłeś, że mnie rozumiesz. Naprawdę rozumiesz. - Ze łzami w oczach, uśmiechnęła się. - Rozumiesz lepiej niż ktokolwiek inny. - Tak. - I to dlatego nie zmusiłeś mnie do powrotu do Chicago. Jagr ukrył lekko kpiące rozbawienie. Jeśli chciała wierzyć, że to był jedyny powód, dla którego nie przerzucił jej sobie przez ramię i nie zawiózł do Chicago, to niech jej będzie. - Pragnienie zemsty to potężna siła - przyznał. - Nic cię nie utrzyma w Chicago, dopóki Culligan żyje. Musiałbym zaczynać moje polowanie od nowa. - Polowanie? - Oczy Regan pociemniały, a potem niespodziewanie wyciągnęła rękę, żeby dotknąć jednej z jego blizn. - Wydaje ci się, że jestem dla ciebie zwierzyną? Sycząc, odskoczył od niej. Jej dotyk wiódł go na pokuszenie. Co ona, u licha, wyprawia? Nawet dziewica powinna wyczuć, że jego legendarna samokontrola nie jest wcale taka legendarna. W każdym razie nie wtedy, gdy tak blisko niego znajduje się ten wilkołak o szmaragdowych oczach. - Regan - cicho ją ostrzegł. Podeszła do niego i ponownie śmiało głaskała jego pierś.

- Co? Złapał ją za nadgarstek. Gdy fala rozkoszy przelała się przez jego ciało, kły natychmiast się wysunęły. - Nie baw się ze mną. Nie próbowała wyrwać ręki z jego mocnego uścisku. Wręcz przeciwnie - położyła drugą dłoń tam, gdzie poprzednio, i dalej dręczyła go delikatnym dotykiem palców. - Dlaczego pokazałeś mi blizny? Jagr zadrżał. Jego ciało zapłonęło. - Prowadzisz niebezpieczną grę, malutka. Odważnie spojrzała mu w oczy i, kompletnie ignorując ostrzeżenie, przysunęła się tak blisko, że owionął go jej jaśminowy zapach. - Sądziłeś, że będą mi przeszkadzać? - A przeszkadzają? - Przeszkadza mi tylko to, czego są pamiątką. - Pochyliła się i ustami powiodła po szerokiej bliźnie. -1 to, że przez tak długi czas musiałeś znosić ból. Jagr rozluźnił uścisk dłoni trzymającej jej nadgarstek, czując pod kciukiem szybko pulsującą krew. Dobrze. Jak widać, miała ochotę na zabawę. Czuł rozprzestrzeniający się w powietrzu zapach jej podniecenia. Kimże był on, żeby robić za głos rozsądku? Niebawem ona przekona się, że nie można tańczyć z diabłem i się nie poparzyć. Przesuwając ręką po zachwycającym wygięciu jej pleców, dotarł do delikatnego karku. - Podobnie jak ty, malutka, przetrwałem - wymruczał. -I po raz pierwszy od bardzo dawna naprawdę się z tego cieszę. - Ja też - wyszeptała, pochylając głowę, aby muskać ustami skórę na jego piersi. Konwulsyjnie objął ją ramionami i mocno przycisnął do swojego twardego ciała. - Rozumiesz, co zaczynasz, Regan? - powiedział zachrypniętym głosem. Jego zmysły pracowały na tak intensywnych obrotach, że było to prawie bolesne. - Nie za bardzo. - Dojechała językiem do wgłębienia nad jego obojczykiem. - Ale podoba mi się to. A tobie?

Ciche warknięcie rozległo się w jaskini. Przesunął ręce na jej biodra i instynktownie przyciągnął do siebie, przyciskając do twardniejącego członka. - Do cholery, gdyby podobało mi się jeszcze bardziej, stanąłbym w płomieniach - wymamrotał, po raz pierwszy naprawdę zadowolony z umiejętności, jakie posiadł, stając się wampirem. Słyszał każde uderzenie jej serca, czuł najdelikatniejsze drżenie jej zgrabnego ciała, czuł zapach jaśminu, jaki roztaczała jej skóra, i... pokusę zasmakowania jej pożywnej krwi. Kły go zabolały, ból mu również sprawiała coraz większa erekcja. - Nie wiem, czy... - Odchyliła się, aby spojrzeć w jego wygłodniałe oczy. - Czy to jest zawsze takie uczucie? Na widok zgrabnej szyi, która pokazała mu się wręcz zapraszająco, nie mógł się powstrzymać. Schylił się, aby skubnąć ustami satynową skórę. - Nie - wychrypiał głosem przepełnionym żądzą. - Nie aż takie. Zadygotała, gdy przejechał językiem po linii jej obojczyka. - To co się ze mną dzieje? - Jej palce wczepiły się w jego stalowe ramiona, jakby nagle kolana odmówiły posłuszeństwa i nie mogły utrzymać ciężaru ciała. - Raz mam ochotę ci przyłożyć albo przynajmniej załatwić zakaz zbliżania się, a za chwilę... Delikatnie gryzł jej małżowinę, tak żeby nie przebić zębami skóry. Jedno źródło trudnego do opanowania pożądania wystarczy. - A za chwilę? - Mam ochotę zdjąć ubranie i poczuć twoje ręce na mojej skórze. Zanim mogła odgadnąć jego zamiary, jednym płynnym ruchem ściągnął z niej koszulkę. Westchnęła, gdy odrzucił ją na bok i równie szybko pozbawił staniczka. - Tak jak teraz? - Trzymał ostrożnie w dłoniach jej piersi. Na bogów jego matki, była piękna. Idealna. Do zjedzenia.

Jego kciuki pocierały różowe czubki sutków, które pod wpływem dotyku stwardniały. Zaczęła drżeć z podniecenia. - Tak - wyszeptała. - Właśnie tak. Pochylił głowę jeszcze niżej i wziął w usta jeden z sutków. - I teraz? Jej głowa opadła do tyłu, a włosy muskały jego ramiona obejmujące ją w talii niczym gorąca satynowa obręcz. - Och... Boże, tak. Gdy ponuro przypomniał sobie o jej dziewictwie, pohamował swój desperacki głód. Rzucenie się na nią jak dzika bestia nie było w tym przypadku najlepszą strategią uwodzenia. Przynajmniej jeszcze nie teraz. Nie przerywając pieszczenia piersi językiem, zręcznie rozsunął suwak w jej dżinsach. Nie zaprotestowała, więc ukląkł i powoli zdjął z niej spodnie, przedtem zwinnie pozbawiając ją sportowych butów i skarpetek. Pragnął poczuć na sobie dotyk jej nagiego ciała. Potem, nadal klęcząc, upajał się jej widokiem. Miała długie, zgrabne nogi i talię tak wąską, że mógłby ją objąć dłońmi. Jednak to pięknie wyrzeźbione mięśnie, zarysowujące się pod jej gładką skórą, przyprawiały go o zawrót głowy. To i, oczywiście, mały jedwabny trójkącik, który znajdował się na linii jego wzroku. Jego całkowicie wysunięte kły były w pełnej gotowości do przecięcia delikatnego materiału i odkrycia słodkiej zawartości tego skarbu. Raz jeszcze poskromił pożądliwe pragnienie. Powoli podnosił się z kolan, przejeżdżając językiem po jej brzuchu, przez rowek między piersiami, aż do zagięcia szyi, w której wyczuwał szalejący puls. Jęknęła, gdy w końcu namiętnie ją pocałował. - Jagr - wyszeptała. - Pachniesz wodnym jaśminem. Mógłbym się zatopić w tym zapachu.

- A ty pachniesz mocą - wyszeptała. - Jak uderzenie pioruna. - To piorun ma zapach? - drażnił się z nią. Jego ręce pieściły łuk jej pleców. Mógłby trzymać ją w ramionach całą wieczność, a to i tak by było za krótko. Bo tutaj jest jej miejsce. I zawsze będzie. Te niepokojące myśli przemknęły mu przez głowę, zanim zdążył je zatrzymać. - Dzika energia - odparła, mrucząc, gdy jego język muskał jej dolną wargę. - Niebezpieczna... nieprzewidywalna... - Och, mogę być bardzo przewidywalny, malutka - poprawił ją, po czym wziął jej rękę i położył na pulsującej męskości. Wstrzymała oddech, gdy poczuła twardość członka napierającego na suwak w spodniach, a jej oczy pociemniały, gdy uświadomiła sobie potęgę swojej kobiecości. Pożądanie tkwiło głęboko w nim. Chciał ją uwieść powoli i delikatnie, ale myśl o byciu w niej burzyła jego opanowanie. Głęboko w sercu nadal pozostał barbarzyńcą. Dzikie, pogańskie spółkowanie stawało się coraz bardziej realnym rozwiązaniem. Regan nie mogła nie zauważyć ciepła, które nagle wypełniło jaskinię, ani tego, jak napięły się jego mięśnie. Nagle rozpięła suwak jego spodni, uwalniając nabrzmiałą erekcję, jakby celowo chciała doprowadzić go do szaleństwa. - Bogowie - wyjęczał i zadrżał pod wpływem nagłego przypływu pożądania. - Podoba ci się to? - zapytała, delikatnie przesuwając palcami po jego męskości. - Tak - warknął. Położył ręce na jej biodrach, jakby starał się odzyskać kontrolę nad obezwładniającym go pragnieniem. - A to? - wyszeptała, przesuwając rękę niżej. - Regan... - Zaklął pod nosem i zacisnął powieki, walcząc z nadchodzącym orgazmem. - Tak. Dotarła palcami do miękkiego woreczka i delikatnie go ścisnęła. - A to?

- Dosyć - wykrztusił i pochwycił jej nadgarstek, powstrzymując przed dalszym dostarczeniem niezwykłych doznań. - Dlaczego? Zmuszając się, żeby mieć otwarte oczy, zmierzył się z migoczącym, szmaragdowym spojrzeniem. - Bo sam twój dotyk wystarczy, żebym eksplodował. Słodki zapach jej podniecenia uniósł się w powietrzu, gdy usłyszała jego bezceremonialne słowa. - A to źle? - Źle? - Ostry śmiech rozległ się w ciemnościach. - Na wszystkie świętości, dla twojego dotyku przeszedłbym na bosaka po rozpalonych węglach piekła. Na jej ustach pojawił się uwodzicielski uśmiech. Urodzona kusicielka. - To dlaczego mnie powstrzymujesz? Dobre pytanie. Odmawianie sobie wszelkich przyjemności nie było dla niego czymś niezwykłym. Jego kryjówka to sieć zimnych tuneli ciągnących się pod opuszczonym magazynem. Nie było tam żadnych luksusów, których pragnęła większość wampirów. Jedynym ustępstwem na rzecz wygody była pokaźna kolekcja książek, dobrze wyposażony komputer i telewizor plazmowy. A już na pewno nigdy nie pozwalał sobie na zaspokajanie swoich żądz tak jak większość demonów. Nigdy nie zastanawiał się nad swoim ascetycznym stylem życia. Jakie miało znaczenie, czy wynikało to z zamiany potrzeby kontroli nad życiem innych na obsesyjną kontrolę nad sobą? A może był to przejaw nienawiści do samego siebie po tym, jak stał się taką sama istotą jak ci, którzy go torturowali? Albo niechęć do przebywania z innymi. W tej chwili chciał zanurzyć się w wirujących doznaniach, które sprawiały, że jego krew osiągała temperaturę wrzenia. Chciał... czuć. Chciał, żeby coś stopiło lód, który był w nim od momentu, gdy opuścił jaskinie przesiąknięte krwią.

Chciał Regan w każdy sposób, w jaki ona by go chciała w swoim życiu. Było oczywiste, że mimo swojej niewinności, ten wilkołak był ciekaw życia. Dlaczego nie pozwolić jej, by się przekonała, jak działa na jego ciało? Mieli przed sobą całą wieczność na realizowanie fantazji erotycznych. Fantazji dzikich, dekadenckich i niekończących się. Powolnym, przemyślanym gestem uwolnił jej nadgarstek z uścisku i pocałował ją namiętnie. Chętnie rozchyliła usta, pozwalając mu na głębokie pieszczoty językiem, podczas gdy jej ręka poruszała się rytmicznie. Były to jeszcze niewprawne, ale sprawiające niezwykłą rozkosz ruchy. Nie wiedział, dlaczego nagle dopuściła go do siebie. Dlaczego pozwoliła działać namiętności, która wisiała w powietrzu od ich pierwszego spotkania. Szczerze mówiąc, to go nie obchodziło. Los rzadko byl dla niego łaskawy. Miał zamiar korzystać z okazji, póki szczęście mu sprzyja. Przesunął ustami po gorącej skórze jej policzków, by następnie zanurzyć się w zagięciu szyi tuż pod uchem. Jego ręce krążyły po plecach, śledząc palcami linię wyznaczoną przez jej talię. Reagując na jego dotyk, zadrżała. Nie musiał być wampirem, żeby usłyszeć jej głośno bijące serce. Kierował się wysyłanymi przez jej ciało sygnałami. Był nastawiony na jej przyjemność, nawet gdy jego biodra zaczęły mimowolnie poruszać się rytmicznie do przodu i do tyłu, do wtóru coraz intensywniejszych ruchów jej ręki. Och... Do diabła. Nic nie dało mu takiej przyjemności od ponad tysiąca lat. Jagr złapał za rąbek jej majteczek i zerwał z niej miękki materiał w sposób daleki od subtelnego. Chciał dotrzeć do wilgotnego źródła ciepła, którego zapach czuł w powietrzu. Chciał sprawić, żeby drżała z pożądania. Chciał usłyszeć ciche jęknięcia, kiedy sprawi, że będzie szczytować. Jego ręka zsunęła się niżej i pogładziła jej kształtne udo. Rozchylił jej nogi, aby dotknąć palcami najczulszych miejsc. Cicho warcząc, stwierdził, że jest już wilgotna i głodna jego pieszczot.

- Jasna cholera - wymruczała, nieświadomie zaciskając palce na jego członku. Wcale nie miał zamiaru protestować. Wręcz przeciwnie, szeptał czule słowa zachęty, pieszcząc ją, owładnięty potrzebą spełnienia. Bolały go kły, a głód rozdzierał jego ciało. Zignorował jednak doskwierającą chęć ponownego zasmakowania jej krwi. Cudowne napięcie, które czuł w dole ciała, zbliżało się do punktu, z którego już nie będzie odwrotu. Najpierw jednak zamierzał doprowadzić Regan na wyżyny rozkoszy. Pochylając głowę, dalej pieści! ustami jej sutek. Bawił się nim językiem, dostarczając jej zarówno rozkoszy, jak i udręki niedosytu, a palec wsunął w głąb jej wilgoci. W odpowiedzi na jego nieprzerwane pieszczoty cicho zajęczała i zaczęła poruszać ręką jeszcze szybciej. Było blisko. Bardzo blisko. Wstrzymała oddech, jej plecy odchyliły się do tyłu, ciało zadrżało, i miękko pojękując, osiągnęła spełnienie. Ostatnim, przeciągającym się ruchem palców na jego członku sprawiła, że krzyknął, gdy świat nagle eksplodował. Może Regan miała rację, mówiąc, że pachnie jak piorun. Bogowie wiedzieli, że właśnie został porażony. Prawie unosząca się w powietrzu z satysfakcji Regan nie protestowała, gdy Jagr wziął ją na ręce i włożył do chłodnej wody przepływającej przez pieczarę na tyłach jaskini. Milczała, gdy dokładnie mył jej ciało drogim mydłem i szamponem, które musiał przywieźć ze sobą z Chicago.

Po raz pierwszy w życiu czuła się... cudownie rozpieszczana. Jak normalna kobieta rozpieszczana przez kochanka. Kochanek. Regan zadrżała. Tak... kochankowie. Nie była przecież głupia (okej, ostatnio to sprawa dyskusyjna), znała zasady odbywania stosunku i wiedziała, że fizycznie nadal była dziewicą. Czy istnieje ktoś, kto korzystał z usług PPV i nie zdarzyło mu się zobaczyć więcej, niżby sobie tego życzył? Tak czy inaczej to było... Niesamowite. Tak, to całkiem akuratne określenie. Jakaś jej część chciała zwalić winę za tę chwilę szaleństwa na zwykłą litość dla stworzenia, które tyle wycierpiało. Nie mogła jednak się do tego przekonać. Dobrze wiedziała, że pragnęła być z tym pięknym wampirem od momentu, w którym ugryzł ją w hotelu, wywołując u niej orgazm. A więc jednak, przyznała się sama do tego. Może i nie rozumiała, dlaczego arogancki, irytujący wampir, który chronił ją tylko dlatego, że tak rozkazał mu jego potężny Anasso, sprawiał, że jej ciało drżało, gdy znajdował się w pobliżu, ale tak było.. Oczywiście owo drżenie nie zniknęło nawet po nieziemskim orgazmie. Każde jego dotknięcie wywoływało w niej dreszcz przechodzący przez całe ciało, pogłębiając cudowny letarg, z którego nie mogła się wyrwać. - Jesteś bardzo milcząca - cicho zauważył. - Nikt poza tobą nie może być silny i milczący? - zapytała, mając oczy zamknięte. Wiedziała, że wystarczy jedno spojrzenie na jego piękną twarz, i położy się na plecach, prosząc o litość. Kobieta musi mieć choć odrobinę godności, prawda? Cicho zachichotał. - Siły na pewno ci nie brak, ale nie wydajesz mi się szczególnie małomówna.

Wstrzymała oddech, gdy przejechał ręką po jej biodrze. - Spędziłam trzydzieści lat zmuszona do siedzenia cicho, podczas gdy Culligan gadał bez przerwy. Od teraz mam zamiar mówić to, co chcę, kiedy chcę i tak często, jak mi się to podoba. - Zauważyłem. Nie mogąc się powstrzymać, otworzyła oczy, żeby napotkać jego rozbawiony wzrok. - Jeśli coś ci się nie podoba, zawsze możesz... Regan nawet nie próbowała uniknąć władczego pocałunku, którym przerwał jej w pół słowa. - Nie powiedziałem, że mi się nie podoba - wyszeptał tuż przy jej ustach. - Poza tym wiem, jak cię uciszyć, kiedy zechcę. - Arogancki dupek. - Zawsze. Podczas ostatniego długiego pocałunku spłukał z niej mydło i wyciągnął z wody. Dał jej swoją rzuconą w kąt koszulę, żeby się wytarta, a sam włożył dżinsy, czysty czarny T-shirt (który opinał jego szeroką klatkę piersiową niezwykle efektownie) i ciężkie buty motocyklowe. Następnie zniknął w głównej części jaskini. Regan ledwo co zdążyła się wytrzeć i założyć biustonosz i majtki, gdy wrócił, trzymając w rękach torby z jej nowymi ubraniami. Zmarszczył brwi. - Wzięłaś ze sobą pół sklepu i nie ma tu nawet jednej porządnej bluzki. Wyrwała z rąk torby, włożyła podkreślające linię bioder dżinsy i zaczęła przekopywać się przez stos koszulek. W końcu wyciągnęła śliczny żółty top z głębokim dekoltem i obwódką z koronki na dole. Bluzka ledwo zakrywała pępek. Gdy ją włożyła, spojrzała na niego z wyzywającym uśmiechem. - Co jest nie tak z moimi bluzkami? - Ktoś obciął je powyżej talii i są tak wycięte, że równie dobrze możesz ich wcale nie zakładać.

- Jeżeliś jeszcze nie zauważył, oznajmiam, że ciemne czasy średniowiecza, gdy kobiety musiały zakrywać się od stóp do głów, dawno przeminęły, wodzu. - Zmrużyła oczy. -Poza tym, co tobie do tego? Skrzyżował ręce na piersi, a wtedy wyglądał potężnie i groźnie, i... tak cholernie pięknie, że zaczynała się ślinić. - Ja... - Przerwał w tym samym momencie, w którym Regan zamarła. Dotarł do niej zapach, którego nie można było pomylić z niczym innym. - Wilk - warknął, odwrócił się zwinnie i ruszył do głównej komory. - Salvatore - uściśliła Regan. Zdenerwowana, podążyła za nim z nieco mniejszą gracją i dużo głośniej stąpając. Wchodząc do głównego pomieszczenia jaskini, zignorowała starania Jagra, żeby ukryć ją za swoją masywną sylwetką, i przeszła dalej, by mieć nieskrępowany niczym widok na Salvatore Giulianiego, zuchwale wchodzącego do jaskini. Jak zwykle, król wilkołaków miał na sobie elegancki garnitur od znanego projektanta. Tym razem we wpadającym w fioletowy odcień szarym kolorze, z pasującym jedwabnym krawatem i koszulą w kolorze kości słoniowej. Gęste, ciemne włosy związał w kucyk nad karkiem, a lśniąca, brązowa skóra jednoznacznie wskazywała południowe pochodzenie. Jednak to złociste oczy przyciągały największą uwagę. Można z nich było wyczytać błyskotliwą inteligencję oraz zabójczą determinację, aby za wszelką cenę osiągnąć zamierzony cel. Wliczając w to pozbycie się Regan jak śmieci, które nie nadają się do recyclingu. Arogancko wkraczając do jaskini, specjalnie wciągnął głęboko powietrze. Dziki błysk w oczach ujawnił, że wie o uniesieniach, jakie przeżyli. - Czyżbym w czymś przeszkodził? - zakpił. W jego głosie słychać było nutkę włoskiego akcentu. Usta mu zadrżały, gdy Jagr przyglądał mu się w ciszy, niewzruszony. Przeniósł wzrok na Regan. - Regan, piękna jak zawsze.

Regan nie wahała się ani chwili. - Ty sukinsynu - wychrypiała, przemierzając pomieszczenie tak szybko, że obaj mężczyźni byli zaskoczeni. Napadła na zszokowanego wilkołaka, powaliła go na ziemię i usiadła na jego klatce piersiowej, patrząc na zdecydowanie za piękną twarz. - Pozwoliłeś Culliganowi uciec. Złociste oczy zaświeciły się, ale to nie złość, tylko czyste podniecenie pobudziło wilczą naturę. - Cristo, jesteś niesamowita. Szkoda, że nie możesz dać mi potomka. Byłabyś wyjątkową partnerką. Uśmiechał się uwodzicielsko. - To oczywiście nie znaczy, że nie moglibyśmy cieszyć się naszym towarzystwem. Nie wiesz, że żyjesz, dopóki nie pójdziesz do łóżka z wilkołakiem czystej krwi... Zmrużyła oczy z obrzydzeniem. - Tylko o tym pomyśl, a cię wykastruję. Jego gromki śmiech rozniósł się po jaskini. Silnym ruchem zrzucił ją z siebie i przeturlał w taki sposób, że teraz to on był na niej. Uśmiechnął się, patrząc w jej przestraszone oczy. - Myślę o tym, wierz mi. Nie miał szans pomyśleć za długo. Zimny powiew furii był jedynym ostrzeżeniem. Jagr trzymał go za gardło i przyciskał do ściany. - Tknij ją jeszcze raz, psie, a będą znajdywać twoje szczątki porozrzucane stąd do Nowego Orleanu poinformował lodowatym głosem. Złociste oczy zabłyszczały. - Puść mnie, wampirze, albo będziesz miał na sumieniu wojnę, której Styks nie chce. Obojętny na groźbę, Jagr pochylił się i wyszeptał mu coś na ucho tak cicho, że Regan nie zdołała usłyszeć. Następnie gwałtownie wypuścił wilkołaka ze śmiertelnego uścisku i się odsunął. Salvatore warknął, odchrząkując, ale, co dziwne, nie zaatakował. Wygładził tylko rękami garnitur od Gucciego i upewnił się, że krawat nadal jest nieskazitelnie zawiązany.

- Wspominałem już, jak bardzo nie znoszę wampirów? -wymruczał ze słodkim jadem. Regan podniosła się z ziemi, zastanawiając się, co takiego Jagr powiedział Salvatore. - Co tu robisz? - zapytał Jagr. - Wezwałem cię, żebyś zajął się swoimi zbuntowanymi mieszańcami, a nie się z nami integrował. Salvatore wytrzymał wzrok Jagra bez mrugnięcia okiem. - Jestem tu, ponieważ, mimo że moi mieszańce przeszukiwali okolice godzinami, nadal nie ma żadnego dowodu na to, że w pobliżu są jakieś mieszańce. Bardziej podejrzliwy wilkołak mógłby dojść do wniosku, że to pułapka. - Nie potrzebuję żadnej pułapki, żeby zabić wilkołaka. Króla czy nie króla. Regan zadrżała, czując się tak, jakby stała w zasięgu nadciągającej burzy. Żadna niespodzianka. Salvatore wydzielał naturalne ciepło furii czystokrwistego, natomiast moc Jagra przejawiała się lodowatym posiewem. Zupełnie jakby ciepły i zimny front spotkały się ze sobą. - Chryste, można się udusić od tej ilości testosteronu w powietrzu - mruknęła, źajmując miejsce między nimi. Było to równie mądre jak wejście między wściekłego wilka i zdziczałego tygrysa, ale póki ci dwaj będą grać w grę „kto ma większe jaja", niczego nie ustalą. Spojrzała na Salvatore z pogardą. - Nie znaleźli mieszańców, bo maskują swój zapach z pomocą wiedźmy. - W ogóle widzieliście któregoś z nich? - zapytał, patrząc na Jagra, który podszedł do Regan od tyłu, przycisnął ciało do jej pleców i objął w talii. Regan powstrzymała westchnienie. Gdy w filmach dwóch mężczyzn walczyło o kobietę, wyglądało to bardzo seksownie. Teraz miała ochotę przywalić i jednemu, i drugiemu. - Jeden zaatakował nas zeszłej nocy. Salvatore zamarł, zaskoczony. - Chwileczkę.

Odwrócił się w stronę wejścia do jaskini i cicho zagwizdał. Nagle w jaskini pojawiło się dwóch mieszańców. Jeden był wyrośnięty, łysy i miał twarz pitbulla. Drugi był nieco mniejszy i szczuplejszy, miał krótkie jasne włosy i inteligentny wyraz twarzy. Jednocześnie padli na kolana i dotknęli czołami ziemi. - Tak, wasza wysokość? - Łysy odezwał się za nich obu. -Jak możemy ci służyć? Regan prawie się zakrztusiła, zwracając się w stronę Salvatore. - Chyba sobie żartujesz. A ja myślałam, że Culligan miał za duże mniemanie o sobie. Na ustach wilkołaka pojawił się uśmiech. Zadowolony z siebie dupek. - Hess żył na łowieckich terenach na północ stąd. Możliwe, że jeśli mu go opiszecie, rozpozna napastnika. - Jeśli masz kawałek papieru i ołówek, mogę ci dać coś lepszego niż opis. Salvatore pstryknął palcami. - Max, idź do humvee'a i znajdź to, czego pani potrzebuje. - Tak, panie mój. Szybko wstał i wybiegł z jaskini. Regan pokręciła głową. - Naprawdę czerpiesz przyjemność z tej szopki z tytułem, co? - Dobrze jest być królem. - Ja myślę. Jego uśmiech złagodniał. - Ale nie tak dobrze, jak być jego... Jagr zacisnął mocniej ręce wokół talii Regan, a jego moc sprawiła, że wszystkie włoski na jej karku stanęły dęba. - Uważaj, kundlu - syknął. - Czyżbyśmy byli w nastroju do znaczenia terytorium, wampirze? - zakpił Salvatore. - Raczej do królobójstwa.

Rozdział 9 Zapadło naładowane energią milczenie. Dwaj drapieżcy mierzyli się wzrokiem, napinali mięśnie i czynili inne niedorzeczności jakie mężczyźni czynią, gdy nie mogą się nawzajem pozabijać. Regan potarła ramiona. Drżała, nie mogąc opanować zimnych dreszczy przebiegających falami po skórze. Jasna cholera. W każdej chwili groził wybuch o sile bomby atomowej i nie mogła absolutnie nic na to poradzić. Wybuch jednak nie nastąpił. Do jaskini wbiegł Max, który się nawet nie spocił mimo biegu na dół zbocza i z powrotem w szalonym tempie. - Dzięki Bogu - mruknęła, wyrywając się z objęć Jagra, i wzięła od mieszańca kartkę i ołówek. Doskonale wiedziała, że między tymi dwoma samcami toczy się rywalizacja. O nią. Odeszła od nich dalej i przysiadła na płaskim kamieniu nieopodal. Chryste, powietrze w jaskini zrobiło się tak ciężkie, że ledwo mogła oddychać. Sytuacji nie polepszył powrót mieszańców, którzy stanęli u boku króla, jakby szykowali się do walki. Równie dobrze mogli pomachać przed nosem wiekowemu, śmiertelnie groźnemu wampirowi wielką czerwoną płachtą. Debile. Aby rozjaśnić umysł, starała się skoncentrować i przywołać w pamięci obraz mieszańca, który ich zaatakował. Nie było sensu zamartwiać się o Jagra i Salvatore. Jeśli tak bardzo chcą porozrywać się nawzajem, to proszę bardzo.

Nie będzie się bawiła w Supernianię. Przesuwając ołówkiem po papierze, skupiła się na szkicowaniu. Żaden z niej Picasso, ale po tylu latach nauczyła się utrwalać ulotny obraz kilkoma pociągnięciami ołówka. Kończyła szkicować zarys twarzy mieszańca i dopracowywała kozią bródkę, gdy poczuła, że Jagr stoi tuż obok niej. Jego moc była lekko wyciszona. - Jest idealny - stwierdził zaskoczony. - Masz prawdziwy talent. - Jaki tam talent. - Wzruszyła ramionami. - To lata praktyki. Co możesz robić zamknięty w klatce. Oglądać telewizję, czytać, rysować... - Jeszcze kilka ruchów ołówka i Regan, zadowolona z efektu, podała kartkę Salvatore. - Masz. Salvatore podszedł do niej wraz ze zwalistym Hessem. - Poznajesz go? - Wilkołak zwrócił się do swojego towarzysza. - Duncan - warknął mieszaniec bez chwili wahania; oczy mu zabłysły. - Co o nim wiesz? - Salvatore zmarszczył czoło. - To uczeń Caine'a. Na twarzy przystojnego Wilkołaka pojawił się grymas zszokowania. - Cristo. - Kim jest Caine? - zapytał Jagr. Salvatore kłapnął zębami, wyrwany z zamyślenia. - To wewnętrzne sprawy wilkołaków. - Stały się moją sprawą, kiedy jeden z twoich psów o mały włos mnie nie usmażył - odwarknął Jagr. Dlaczego chcą zabić Regan? - Nie wiem. Jagr podszedł bliżej Salvatore. Jego mięśnie napięły się w gotowości do ataku, a zęby błysły w ciemności. - Nie prowokuj mnie, Wilkołaku. Regan zadrżała, ale Salvatore tylko uniósł arogancko brew. Z odwagi czy głupoty? Któż wie.

- Możesz sobie błyskać tymi zębami, ile chcesz, ale nie znam przyczyny ich pobytu w Hannibal ani ataku na Regan. - W takim razie, co wiesz, do cholery? Salvatore zacisnął zęby. Wiedział, że Jagr jest gotów wydusić z niego całą prawdę siłą, i to zadając tyle bólu, ile to możliwe, więc gwałtownie odwrócił się i zaczął krążyć po jaskini. - Otrzymywałem raporty o tym, że mieszaniec o imieniu Caine stworzył sekretne stowarzyszenie i rekrutował do niego mieszańców. - Jak masoneria? - Regan zdusiła w sobie śmiech. Salvatore nie przestawał krążyć. - Na podstawie niewielu informacji, które udało nam się zdobyć, mogę stwierdzić, że to raczej przypomina dżihad. - Świętą wojnę? - zapytała. - Garstka mieszańców wmówiła sobie, że wilkołaki spe • cjalnie osłabiają ich moce. Regan pokręciła głową. Wychowywała się w srebrnej klatce i rzadko miała możność spotkania innych demonów, dlatego jej wiedza na temat innych istot była bardzo ograniczona. Nie przeszkadzało jej to, dopóki banda wyleniałych mieszańców nie porwała Culligana. - Jakie moce? Salvatore wzruszył ramionami. - Siła, zdolność kontrolowania przemiany, to, że nie są nieśmiertelni. Oczywiście plotą bzdury. Mieszaniec może zyskać więcej siły i przedłużyć swoje życie, ale pozostanie tylko człowiekiem zarażonym przez ugryzienie. Nie może zmartwychwstać i stać się prawdziwym demonem jak wampir. Czyli mieszańce mogą zasmakować życia, jakie jest udziałem demonów, tylko po to, żeby się dowiedzieć, że nie będzie im ono dane. Jak ona. Mutant, dla którego nie było miejsca w świecie prawdziwych demonów. Kto nie chciałby się zemścić? Zwłaszcza jeśli oznaczało to zdetronizowanie zarozumiałego, apodyktycznego, uzależnionego od nakazów ostatniej mody króla wilkołaków?

Oczywiście ten cały Caine raczej nie był bystrzakiem, skoro sądził, że podrzędne mieszańce mają jakąkolwiek szansę w starciu z Wilkołakiem czystej krwi, a z Wilkołakiem o mocy Salvatore w szczególności. I dlaczego Duncan sugerował, że są nią w jakiś sposób zainteresowani... - Och. - Z wrażenia straciła oddech. Jagr natychmiast znalazł się przy niej, jakby odgadł, jakie niedorzeczne podejrzenie przeleciało jej przez głowę. - O co chodzi, malutka? - Ja... - Regan potrząsnęła głową i obróciła się w stronę Salvatore. Patrzył na nią badawczo. Mieszańce wierzą, że Wilkołak może dać im moce, na których im zależy? - Jak mówiłem, kilku idiotów sądzi, że specjalnie zmieniamy ilość jadu, wprowadzanego przez ugryzienie, żeby osłabić ich zdolności. Gdy wytropię Caine'a, położę kres tym jego niebezpiecznym twierdzeniom. - Na zmysłowych ustach Salvatore pojawił się złowieszczy uśmieszek. - Będzie to bolesny koniec. - To wszystko pięknie, Rambo - Regan się skrzywiła - ale czy wziąłeś pod uwagę możliwość, że Caine zamierza zrobić coś więcej, niż tylko narzekać na swój marny los? - On nie ma tylu zwolenników, żeby otwarcie zaatakować wilkołaka. Woli się ukrywać i szykować rewolucję. - Ale może spiskowanie to tylko przykrywka. - Tak. - Wtrącił się Jagr, czytający w jej myślach z przerażającą łatwością. - Co masz na myśli? - Salvatore zmarszczył czoło. Szczęśliwie on nie mógł tak gmerać w jej głowie. Regan starała się ubrać swoje dość niejasne przeczucie w słowa. - Skoro ten cały Caine naprawdę wierzy, że może przemienić się w wilkołaka, po co miałby planować walkę, której i tak nie ma szans wygrać? Bardziej sensowne byłoby szukanie sposobu na zwiększenie umiejętności, które już ma.

- On już przeszedł przemianę w... - Salvatore nagle urwał, a w jego oczach zapłonął dziwny ogień. Cristo. - Jeśli wierzy, że nadal może zyskać moce, których mu brakuje, to czego by potrzebował? - zapytał Jagr. Salvatore bawił się ciężkim sygnetem, który nosił na palcu. - Zakładając, że jego teoria nie jest absolutnie nielogiczna, nienaukowa i szalona, to podejrzewam, że potrzebowałby wilkołaka czystej krwi. Cztery pary oczu zwróciły się w stronę Regan, jakby była owadem oglądanym pod mikroskopem. - Ale potrzebowaliby jej żywej, prawda? - wychrypiał Jagr. Lodowate brzmienie jego głosu upewniło Regan, że wcale nie był tak spokojny, na jakiego wyglądał. Szybko odkryła, że im silniejsze są jego emocje, tym głębiej je skrywa pod maską chłodu. - Prawdę mówiąc, uważam, że próbowali wziąć mnie żywą - przyznała Regan, starając się spojrzeć prosto w gniewne oczy Jagra. - To ciebie chcą zabić. - Coś takiego - zakpił Salvatore. - Skąd ta pewność? - Jagr ani na chwilę nie spuszczał jej z oczu. - Pewności nie mam, ale kiedy leżałeś nieprzytomny, Duncan starał się mnie przekonać, żebym z własnej woli z nim poszła. - Przerażający Jagr został pozbawiony przytomności przez mieszańca? - Przez wiedźmę. - Tym razem Jagr spojrzał gniewnie na prowokującego go Salvatore. - Duncan powiedział, że chce zapewnić mi bezpieczeństwo. - Regan pospiesznie zażegnała kolejny konflikt między nimi. - Nie powiedział dokładnie, co ma mi grozić, ale było jasne, że mnie koniecznie chciał gdzieś zabrać, nawet siłą. Salvatore wywarczał przekleństwo. - Nie mogę się doczekać, żeby poznać tego Duncana. Mamy dużo do omówienia.

Coś, co można by uznać za zwątpienie, pojawiło się na pięknej twarzy Jagra. - W tej chwili to jedynie spekulacje. Wyciąganie pochopnych wniosków może narazić Regan na niebezpieczeństwo. Teraz najważniejsze jest ją chronić. Instynktownie wzdrygnęła się, słysząc jego władczy ton. Okej, była gotowa i chętna do wykorzystania jego smagłego ciała. Z przyjemnością. Czemu nie? Za długo była zmuszona do życia w celibacie. A on już udowodnił, że jako mężczyzna nie zawiedzie oczekiwań kobiety z wybujałym temperamencie. Ale na pewno nie chciała być znów pilnowana przez kolejnego apodyktycznego strażnika. Jednego już umieściła na liście tych, których zamierzała zabić. - Sama umiem o siebie zadbać, dziękuję bardzo - od-warknęła. - Duncan twierdzi, że mają Culligana. I tylko to mnie w tej chwili interesuje. Frustracja Jagra zamieniła się w lodowaty powiew mroźnego powietrza. - To pułapka. - Tak sądzisz? - Przewróciła oczami. - Sądzę, że jeśli chodzi o chochlika, to najpierw działasz, a potem zastanawiasz się nad konsekwencjami. Śmiech Salvatore wypełnił jaskinię ciepłem, które wymiotło chłód bijący od Jagra. - Widzę, że zna cię dobrze nie tylko w sensie fizycznym, Regan. - Zamknij się - syknęła, rozeźlona. - Czy tak się powinno zwracać do swojego króla? - zakpił. Chciała poinformować swojego cholernego króla, że będzie mówić do niego, jak jej się podoba, ale zanim zdążyła to zrobić, w wejściu do jaskini nagle pojawił się Levet. Kompletnie nie przejmując się wymierzonymi w niego pistoletami, sztyletami i wyszczerzonymi kłami poczłapał do środka jaskini.

- Sacrebleu. Co to za smród? - Zerknął na Salvatore. -Psy. No tak. Mogłem się domyślić. Salvatore się uśmiechnął i przytrzymał rękę zjeżonego mieszańca stojącego u jego boku. - Spokojnie, Hess. Nie pamiętasz niewyrośniętego gar-gulca, który był tak miły i poprowadził Darcy prosto w naszą pułapkę? - Uśmiech odsłonił jego śnieżnobiałe zęby. - Nigdy nie miałem możliwości podziękowania ci, Levet. - Marna ta pułapka, skoro Darcy jest obecnie królową wampirów, a nie wilkołaków - tamten szybko zripostował. Oczy Salvatore błysnęły, ale ponownie zakpił. - Jej strata. Ledwo wypowiedział te słowa, z oddali dobiegł odgłos tłuczonego szkła. Wszyscy obecni w jaskini zamarli w przeczuciu, że zaraz wydarzy się coś złego. Jagr rzucił się do niej tak szybko, że Regan nie zdążyła tego zauważyć, przewrócił na ziemię i przykrył własnym ciałem. Jaskinia zatrzęsła się od wybuchu u podnóża zbocza. Jagr nie zważając na silne ciosy zadawane pięścią w klatkę piersiową oraz kolorowe epitety i opisy tego, co powinno spotkać przerośniętych osiłków, którzy rzucają o ziemię nieszczęsnymi kobietami, nie miał zamiaru się ruszyć, dopóki nie będzie pewny, że jaskinia się nie zawali. Tak się nie stało. Dopiero wtedy uniósł się nieco, żeby przyjrzeć się wijącej pod nim Regan i upewnić się, że nie jest ranna. Uchylił się przed kolejnym ciosem w podbródek i szybko wstał, kryjąc uśmiech. Skoro miała siłę tak komuś przywalić, na pewno jest cała i zdrowa. Wyczuwając, że jeśli wyciągnie do niej pomocną dłoń, mógłby tę dłoń stracić, odwrócił się i poszedł w kierunku wyjścia z jaskini. Stali już tam Salvatore i jego mieszańce. Na pewno zapłaci za kolejne użycie wobec niej przemocy, ale tak mu nakazał postąpić niepohamowany instynkt chronienia Regan. Nie miał wyboru. Jego reakcje zależały od niego tak samo, jak wschody i zachody słońca.

Już o tym wiedział, ale zepchnął tę wiedzę w głąb świadomości. Razem z Salvatore przygląda! się drogiemu humvee'owi, który stal na parkingu poniżej i wyglądał teraz jak kula ognia. - Dio - wyszeptał król wilkołaków. - Hess, Max, macie dorwać tego, kto jest za to odpowiedzialny. Zbiegli stromym zboczem urwiska na dół niczym wystrzeleni z procy. Ich ciche warczenie rozniosło się w ciemności. Jagr skrzyżował ręce na piersi. Widok płonącego samochodu Salvatore zbytnio go nie zmartwił. I wcale nie dlatego, że tamten odnosił się do Regan zbyt poufale, chociaż to był wystarczający powód, żeby rozerwać mu serce na strzępy tylko dlatego, że skrzywdził Regan wtedy, gdy była najbardziej bezbronna. Drań uwolnił ją z rąk psychopatycznego Culligana, a potem bez mrugnięcia okiem porzucił, bo nie mogła dać mu tego, na czym mu najbardziej zależało. Nic dziwnego, że nie ufała nikomu. - Twoi mieszańcy mają oryginalny sposób witania swojego króla. - Przyglądał się palącemu się humvee'owi. - Chyba że to jakiś rytuał, o którym nigdy nie słyszałem? Salvatore zignorował docinki, powstrzymując moc rozrywającą go od środka. Jako wilkołak czystej krwi potrafił kontrolować przemiany, ale przyczajony w nim wilk wyrywał się na wolność. - Powinienem był ich wyczuć - zawarczał głucho. - Wiedźma. - Jagr się skrzywił. - Zaczyna działać mi na nerwy. - Zgadzam się, ale pozbycie się jej łatwo nie przyjdzie. Tylko gargulec jest w stanie wyczuć jej magię, ale zdaje się, że i on ma problemy z wytropieniem jej. - Ej! - Usłyszeli łopot skrzydeł i z jaskini wyłonił się rozgniewany Levet. Tuż za nim szła Regan. - To ja przeczesywałem

okoliczne wiochy, kiedy ty się tu zabawiałeś z naszym pięknym gościem. Jagr przez króciuteńką chwilę delektował się rumieńcem, który nagle oblał policzki Regan, po czym ponownie utkwił wzrok w gargulcu, unosząc brew. - Tak przeczesywałeś, że mieszańce trafiły za tobą prosto do tej jaskini. - A może śledzili tego tu, pana i władcę. Przeszło ci to przez myśl? - zaprotestował Levet. - Tak czy inaczej zostawili ostrzeżenie, że wiedzą o przyjeździe Salvatore do Hannibal. Co gorsza, wiedzą, gdzie jest nasza kryjówka. - Tym razem zwrócił się do Regan, bacznie mu się przyglądającej. - Nie jesteśmy już tu bezpieczni. Salvatore zaklął pod nosem. - W pobliżu nie ma żadnej mojej watahy. Będę musiał wrócić do St. Louis po posiłki. - Dlaczego po prostu po nich nie zadzwonisz? - zapytała Regan. - Wolę wydawać rozkazy osobiście. To pozwala uniknąć nieporozumień. - No tak. Domyślam się. - Masz wśród swoich ludzi kogoś, kto używa magii? -dopytywał się Jagr. - Nie, ale mogę pertraktować z miejscowym zgromadzeniem czarownic. - Salvatore znów bawił się sygnetem, a na jego twarzy pojawiło się zatroskanie. - Niestety, to może potrwać. Wiedźmy dość niechętnie pomagają demonom. - A ja to co? - Levet wyciągnął ręce w powietrze. - Połamany patyczek? Jagr zmrużył oczy. To nie była chwila odpowiednia do wykłócania się z gargulcem. - Co? - Chyba ma na myśli lewarek - przetłumaczyła Regan. -Połamany lewar. - Patyczek, lewarek, co za różnica. - Levet wypiął pierś do przodu. - Ja używam magii. Niby co takiego potrafi wiedźma, czego ja nie potrafię? - Wytropić mieszańców. Rzucić czar, aby ukryć naszą obecność. Zabezpieczyć naszą kryjówkę. - Jagr wyliczył chłodno.

- Phi, znajdę mieszańców. A jeśli chcesz, żebym rzucił czar... - Malutki demon uniósł ręce. - Nie! - Jagr i Salvatore krzyknęli jednocześnie. - Dobra. - Machając ogonem, Levet zaczął schodzić ze zbocza. - Chcecie mieszańców, to wam ich znajdę. Regan, zdenerwowana, spojrzała na Salvatore i Jagra, po czym zawołała: - Levet! - Qui? - Z godnością, sztywno wyprostowany, odwrócił się i spojrzał na nią. - Proszę, uważaj na siebie. Jego pokraczne rysy złagodniały. - Zrobię to dla ciebie, ma cherie. I zapewniam cię, że powrócę nienaruszony, jako wspaniały, pełen wigoru okaz męskiego zdrowia. Jagr powstrzymał się od warknięcia. - Możesz wracać, jak ci się żywnie podoba, ale nas tu już nie będzie. Musimy znaleźć nową kryjówkę. - Nie obawiaj się, znajdę was. - Właśnie tego się obawiam - mruknął Jagr. Levet pokazał mu język i poszedł dalej. - To stworzenie jest zakałą wszystkich żyjących gargul-ców - stwierdził Salvatore, kręcąc głową. Przynajmniej raz Jagr w pełni się zgadzał z wilkołakiem. Oczywiście nie miał zamiaru przyznać się do tego. Zwłaszcza że wyczuwał zapach zbliżających się sługusów Salvatore. Dwóch mieszańców wyłoniło się z lasu za jaskinią. Byli cokolwiek zmieszani.

- Poszliśmy ich śladami aż do rzeki. Potem zniknęli - niechętnie wyznał ten większy, Hess, łysa pała. Przeszukaliśmy okolicę, ale nic nie znaleźliśmy. Jagr zacisnął gniewnie dłonie. Nie da się wystrychnąć na dudka przez bandę lichych kundli. - Nie mogli odejść daleko. - To prawda, ale skoro nie zostawili zapachu, nie jesteśmy w stanie ich wytropić. - Salvatore machnął ręką na swoich podwładnych. - Nie mamy tu już nic do roboty. Wrócę tu tak szybko, jak się da. Jagr nawet nie próbował go zatrzymać, zanim tamten zniknął w ciemnościach. Co za pożytek z wilkołaka, który nie umie wytropić mieszańca? Poza tym dwóch samców alfa polujących na jednym i tym samym terytorium to nie najlepszy pomysł. Jagr wątpił, żeby Styksa ucieszyła wiadomość, że jeden z jego wampirów przyparł do skalnej ściany króla wilkołaków. - Nie ma co, wszystko idzie jak z płatka - narzekała Regan. Jej wilgotne, rozwiewane nocną bryzą włosy przypominały strużki srebra. - Cholera, chciałam tylko znaleźć i zabić Culligana, a nie wpakować się w środek jakiejś głupiej wojny między wilkołakami a mieszańcami. Jagr, przygnębiony, wyciągnął rękę i przesunął między palcami srebrne pasmo. - Byłabyś bezpieczna w Chicago, Regan. Nawet Caine i jego stado nie byliby tak szaleni, żeby wybrać się tam z misją samobójczą i zaatakować twierdzę wampirów. - Wspaniały pomysł, gdybym chciała zostać pochowana żywcem - zakpiła. - Nie, dziękuję. Nie zamienię jednego więzienia na drugie. - Byłabyś gościem honorowym, a nie więźniem. - Pociągnął delikatnie kosmyk. - O tak, jestem pewna, że moja cela nie przypominałaby wiejskiej chaty, a moi strażnicy uprzejmie by mi tłumaczyli,

dlaczego samotne wyjście gdziekolwiek albo weekend w Vegas grożą mi śmiercią. - Chciałabyś pojechać do Vegas? - Uniósł brwi. - Chciałabym pojechać tam, gdzie chcę, kiedy chcę i bez czyjegokolwiek pozwolenia. Jagr wyswobodził dłoń z jej włosów i zaczął wodzić palcami po kusząco zarysowanej linii szyi. Co ma jej odpowiedzieć? Styks na pewno nie pozwoli Regan swobodnie chodzić tam, gdzie jej się podoba. Przynajmniej dopóki istnieje zagrożenie. Styks kontrolował wszystkich i wszystko. Wprawdzie Darcy, w miarę upływu czasu, nieco złagodziła wszystkie jego dzikie instynkty, ale trudno wyzbyć się z dnia na dzień nawyków nabieranych przez stulecia. - Nawet jeśli narazi cię to na niebezpieczeństwo? - zapytał w końcu. - Tak. - Regan, niezależność to jedno, a głupi upór to drugie. - Mieszkasz z Anassem pod jednym dachem? - zripo-stowała. Jego palce zatrzymały się w tym miejscu, gdzie wyraźnie czuł tętno. Pulsowanie przepływającej krwi drażniło jego zmysły rozkoszną pokusą. - Mam własną kryjówkę, ale jestem na usługach Anas-sa. I Vipera - wymruczał, pochylając głowę, aby zatopić się w szaleńczo odurzającym zapachu Regan. Jej puls przyspieszył pod jego palcami. - Vipera? - wychrypiała. - To szef klanu wampirów w Chicago. Gdy któryś z nich wyśle mnie z misją, muszę ją wykonać. - Na przykład przyjechać do Hannibal, żeby zabrać stąd sfelerowanego wilkołaka? Jego usta drgnęły. - Tak. Gwałtownie westchnęła, równie jak on świadoma, że nagle połączyła ich nić wzajemnego zrozumienia.

- Dlaczego dałeś im taką władzę nad sobą? Gdy zorientował się, że jego palce przesuwają się ku jej drażniąco pełnym ustom, natychmiast cofnął rękę i się odsunął. Co on, u licha, wyprawia? Jeśli nawet wyostrzone zmysły podpowiadały mu, że w pobliżu nie ma żadnego zagrożenia, to jeszcze nie znaczy, że przestali stanowić łatwy cel. Gdzie się podziała jego bezwzględna samodyscyplina? Zimna logika? Obojętność na los innych? Gdy chodziło o Regan, tracił głowę, przyciągany do niej jak pszczoła do miodu. - Wampir nienależący do żadnego klanu jest zawsze traktowany przez innych jako zagrożenie odparł, po czym trzymając ją za ramię, skierował ku wąskiemu wejściu do jaskini. - Zależało mi tylko na zachowaniu względnego spokoju, a warunkiem tego było znalezienie przywódcy klanu, który nie pragnie wojny. Nie ma nic za darmo. Nawet wolność ma swoją cenę. Regan zrzuciła z siebie jego rękę, skrzyżowała ręce na piersi i zaparła się piętami. - Nie mam zamiaru stać się rozpieszczanym więźniem mojej siostry w zamian za bezpieczeństwo. Wolę zaryzykować i zmierzyć się z mieszańcami. Skrzywił się, słysząc odpowiedź, której się spodziewał. - Mało to logiczne. - Nie chcę być logiczna. Chcę znaleźć Culligana i go zabić. Więc... Jagr, szybki jak błyskawica, zagrodził swoim ciałem wejście do jaskini. - Poczekaj, malutka. Frustracja, której w żadnej mierze nie lekceważył, znów pojawiła się na jej pięknej twarzy. - Co znowu? - Jeśli nie chcesz zostawić tu swoich nowych ubrań po wsze czasy, musimy wziąć je teraz. Nie wrócimy już tutaj.

- Po co mamy szukać nowej kryjówki? Przecież i tak nas wytropią. - Zaufaj mi. W szmaragdowych oczach Regan zamigotały iskierki złości, gdy usłyszała wezwanie do ślepego uwierzenia. Jednak, co dziwne, zamiast próbować wyrwać mu serce bez słowa, ruszyła na tył jaskini. Jagr nie był pewny, czy się cieszyć, czy raczej obawiać się tego, co nastąpi. Ruszył za nią. Podniosła wszystkie torby z cenną dla niej zawartością, ostentacyjnie nie zwracając uwagi na Jagra, który wkładał swoje rzeczy do skórzanej torby, z którą przyjechał z Chicago. Przerzucił ją przez ramię, po czym podszedł do Regan. Właśnie sięgała po leżące na ziemi nie tak dawno zdarte z niej przez niego ubrania. - Zostaw kilka. Zmarszczyła brwi. - Po co? - Miałaś mi zaufać.

Rozdział 10 Miałaś mi zaufać... Regan przycisnęła wypchane ubraniami torby do piersi. Słysząc te słowa, miała ochotę wybuchnąć śmiechem. Trzydzieści lat była dręczona, oszukiwana i maltretowana przez każdego, kogo poznała. A teraz tak po prostu miała ślepo powierzyć swoje życie śmiertelnie groźnemu wampirowi, którego poznała przed zaledwie kilkoma dniami? Taak, jasne. Więc... dlaczego się nie zaśmiała? Być może dlatego, że instynkt podpowiadał jej, że Jagr zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo. Czy ze strachu, że Anasso ozdobi nim ścianę w sali tronowej, czy z jakichś osobistych powodów? Nie miała pojęcia. - Proszę. - Czytał w jej myślach z denerwującą łatwością, Podszedł do niej, trzymając w dłoniach srebrną szkatułkę. Próbował odwrócić jej uwagę od własnej osoby. I udało mu się. - To sejf Culligana. Upuściłam go, gdy w charakterze młota przebiłeś się przez ścianę kampera stwierdziła z najwyższym zdumieniem. - Skąd go masz? - Poprosiłem Leveta, żeby go przyniósł. Są w nim papiery, których jeszcze nie przejrzeliśmy. - Sądzisz, że mogą się nam na coś przydać? - Miejmy nadzieję. Zastanawiając się, jakie ważne papiery Culligan mógłby trzymać w sejfie, Regan straciła na chwilę czujność. Durny błąd. Zanim zdążyła się zorientować, podniósł ją z ziemi i przytulił do piersi. Cholerna szybkość wampirów.

- Co robisz? - syknęła, przeklinając wypchane torby i sejf, które zajmowały jej ręce, więc nie mogła nawet próbować się oswobodzić. - Postaw mnie. Zignorował jej polecenie (też mi niespodzianka, pomyślała) i spokojnie przeszedł przez jaskinię. - Nie możemy mieć pewności, że wysadzenie samochodu w powietrze nie było próbą wywabienia cię z jaskini. Musimy się stąd wymknąć. Zesztywniała, czując chłód jego mocy na ciele. Cholera, miała być wściekła, a nie... podniecona. - A jeśli są na zewnątrz? - warknęła. - Nie wyczują nas? Wzruszył ramionami. Długie włosy, których jeszcze nie splótł w warkocz, okalały jego piękną twarz jak płynne złoto. - Salvatore sobie drwił, ale Caine ma powód, żeby czuć urazę do wilkołaków - powiedział miękko. Dopóki mieszaniec nie przejdzie kompletnej przemiany, jego zmysły nie są tak wyczulone jak u innych demonów. Nasze zapachy rozniosły się po okolicy, więc jeśli nas nie zobaczą, nie będą w stanie wyczuć, że właśnie wymknęliśmy im się sprzed nosa. - Aha. - Nagle poczuła się jak idiotka. - To dlatego kazałeś mi zostawić kilka ubrań. - Dzięki nim twój zapach będzie unosił się w powietrzu przez kilka dni. - Dobra, Panie Mądraliński... - Panie Mądraliński? - A jeśli faktycznie obserwują jaskinię? - kontynuowała, nie odpowiadając na zaczepkę. - Jak mogę z niej wyjść niezauważona? Ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie mam zdolności owinięcia się cieniem jak peleryną.

Zatrzymal się u wyjścia z jaskini. Na jego ustach pojawił się leciutki uśmiech. - Masz, jeśli będziesz blisko mnie. Nie oddalaj się. Regan zmarszczyła czoło. Do diabła. Czy było coś, czego wampiry nie potrafiły? Chodzić po wodzie? Rozwiązać zagadkę zimnej fuzji jąder atomowych? Zaprowadzić pokój na Ziemi? Irytacja z powodu niesprawiedliwie najwyższej pozycji przyznanej wampirom w świecie demonów szybko ustąpiła miejsca dziwnemu uczuciu zanurzenia się w lodowatej wodzie. Wzięła głęboki wdech. Nie był to chłód mocy Jagra. - Co ty wyprawiasz? - zapytała, dygocząc. - Jest mi cholernie zimno. - Jesteś pod osłoną moich cieni. Ochronią nas przed wścibskimi oczami, ale nie przed wścibskimi uszami. - Zanim zdążyła odgadnąć, co on za moment uczyni, pochylił głowę i ją pocałował. - Ani słowa, malutka. Na widok pożeranego przez ogień, kosztującego majątek humvee Sadie uśmiechnęła się. Stała kilka przecznic dalej, na dachu restauracji, która kiedyś była burdelem, i miała stąd idealny widok na Salvatore i jego bezpłciowych mieszańców opuszczających jaskinię. Żałosne, wykastrowane psy. Ich ślepe posłuszeństwo wobec samozwańczego króla wilkołaków przyprawiało ją o mdłości. Dlaczego po prostu nie założyli sobie na szyję obroży ze smyczą? Z drugiej strony, doprowadzili ją do kryjówki Regan i wampira, więc może nie byli tak całkowicie bezużyteczni. Oparła się o dekoracyjną ceglaną ścianę, która okalała dach restauracji. - Uwielbiam ogniska. Żałuję, że zapomniałam kiełbasek do pieczenia. Stojący obok niej Duncan warknął z niecierpliwości.

- A nie zapomniałaś czasem, jaki był cel tego bezsensownego przedstawienia? - Uważaj, Duncanie. - Sadie rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. - Udowodniłeś już, że jesteś równie niekompetentny, co bezpłciowy. I dwa razy wypuściłeś z rąk naszą zwierzynę. Szczęki Duncana się zacisnęły. Jego duma została przeogromnie urażona tym, że dał się pokonać młodej, niewy-szkolonej kobiecie. Dwukrotnie. - Przynajmniej miałem ją w swoich rękach. To więcej niż ty możesz powiedzieć o sobie. - Tylko dlatego, że naiwnie sądziłam, iż moja urocza banda debili będzie w stanie schwytać małego wilkołaka. -Wzruszyła ramionami. - Więcej nie popełnię tego błędu. Pogardliwy uśmiech wykrzywił jego usta. - Ty za to zrobiłaś o wiele więcej. Nie dość, że poluje na nas najgroźniejszy wampir na świecie, to jeszcze wkurzyłaś króla wilkołaków. Świetna robota. Sadie powstrzymała się od warknięcia. Przeżyła niemiły szok, gdy łatwy do rozpoznania, niepowtarzalny zapach Salvatore rozniósł się po jej terytorium. Caine zapewniał ją, że królowi nie zależało na Regan, więc nie kiwnie nawet palcem, żeby jej pomóc. Łatwo powiedzieć, będąc bezpiecznie ukrytym daleko stąd. Drań. Na domiar złego, podążając za zapachem mieszańców do jaskini, odkryła, że strzegą jej nie tylko wampir, król wilkołaków i jego mieszańce, ale także przeklęty gargulec. Słabsza kobieta by się poddała, ale Sadie słaba nie była. Wystarczyła jej chwila, żeby obmyślić kolejny genialny plan. - Najważniejsze, że udało mi się odseparować ją od wilkołaków i gargulca - zaznaczyła. Jej irytacja powoli ustępowała,

gdy ponownie skupiła wzrok na stojącym w ogniu samochodzie. Duncan prychnął. - Pozostał nam wampir. Dreszcz strachu przebiegł jej po grzbiecie. Boże, jak ona nienawidziła wampirów. Krwiożercze bestie. - Dam sobie z nim radę - zapewniła. - Nie dość, że jesteś arogancka, to jeszcze masz urojenia? - Duncan wybuchnął gromkim śmiechem. - Mam plan, to wystarczy - odparła, rozzłoszczona. - Wilk w Trzech świnkach też miał. I co z tego. - Masz dwanaście lat czy jak? - Po prostu zdradź mi ten swój genialny plan. Sięgnęła do kieszeni skórzanego płaszcza, wyciągnęła małą piersiówkę i odkręciła nakrętkę. - Culligan był na tyle uprzejmy, że zostawił nam trochę swojej krwi. Niegrzeszący zbytnią inteligencją Duncan zmarszczył brwi. - Nie mam nic przeciwko spuszczaniu krwi z chochlików, ale co nam po niej? Sadie zamachała mu piersiówką przed nosem. - To taki przejmujący, owocowy zapach. Wyjątkowy, nie uważasz? - Pewnie, Calvin Klein powinien go włączyć do kolekcji zapachów na ten sezon. - Cieszę się, że tak uważasz - zachichotała. - Co masz zamiar z tym zrobić? - W końcu znalazłam dla ciebie zastosowanie poza moim łóżkiem. - Zgrabnym ruchem wylała połowę zawartości piersiówki na jego jedwabną koszulę. - Gratulacje. Dostałeś awans. Od teraz pełnisz rolę przynęty. Duncan gwałtownie odskoczył. Porządnie wkurzony przyglądał się swojej koszuli. - Co do cholery?

Sprawnie zamknęła piersiówkę i schowała do kieszeni. Będzie potrzebowała reszty krwi, aby zwabić Regan w pułapkę. - Zacznij krążyć wokół gargulca, aby złapał zapach krwi Culligana. Jak już ruszy twoim tropem, zaprowadź go gdzieś -rozkazała. - Bez pomocnika, który jest w stanie wyczuć magię, wampir i Regan nie mają szans na znalezienie nas. - Dokąd mam go zaprowadzić? - Nie wiem, idioto. Gdziekolwiek, byle daleko stąd. Oczy Duncana zaświeciły się ze złości. - A ty co zamierzasz robić w tym czasie? Odwróciła się w stronę zbocza. Nakazała dwóm swoim mieszańcom obserwować z lasu wejście do jaskini. Musiała jednak znaleźć dogodniejsze miejsce do zastawienia pułapki. - Zaczekam, aż wzejdzie słońce. Duncan nagle zbliżył się do niej i nachylił, by wyszeptać jej wprost do ucha. - Małe ostrzeżenie, Sadie - warknął cicho. - Kto rano wstaje... ten zostaje pogryziony przez wielkiego, złego wampira. Poczuła w żołądku ukłucie niepokoju. Gwałtownie odepchnęła go w wybuchu złości. - Idź już, Duncanie. I postaraj się tego nie spieprzyć. Nie przejmując się ostrzeżeniem, zadowolony z siebie przeszedł po dachu i jednym zwinnym ruchem zeskoczył na chodnik. Usłyszała, jak wylądował w alejce z tyłu budynku, a potem słabnące odgłosy jego kroków. Stawiając opór instynktowi, który kazał jej się przemienić, zacisnęła zęby i wbiła paznokcie w skórę dłoni. Oczywiście był to daremny wysiłek. W przeciwieństwie do wilkołaków czystej krwi mieszańce ulegały nakazom własnej natury. Gdy dochodziły do punktu krytycznego, nie można już było zatrzymać procesu przemiany. - Masz u mnie dług, Caine - zawyła przeciągle. - Ogromny. Z wysiłkiem, który powinien zapewnić jej miejsce w niebie pośród świętych, Regan powstrzymywała się przed wypowiedzeniem choćby słowa, gdy Jagr mknął w ciemności. Zabójcza prędkość, nie wspominając o przejmującym zimnie, jego cieni

spowijających jej ciało, wyciskały łzy z oczu, a płuca miały trudności z prawidłowym funkcjonowaniem. Nic, co nie miało napędu odrzutowego, by ich nie dogoniło. Jagr, jak widać, nie zamierzał ryzykować, a Regan - przeszkadzać mu, gdy pędzili przez puste pola z zawrotną prędkością. Jednak jej cierpliwość już się wyczerpywała. Gdy dziesięć minut zamieniło się w dwadzieścia, Regan miała dość. Byli już daleko od Hannibal. Do diabła, byli daleko od śladu jakiejkolwiek cywilizacji. - Ej, nie pisałam się na ekspedycję przez całe Stany. Dokąd idziemy? - zapytała, zaciskając zęby, żeby nie szczękać nimi z zimna. - Na północ. Mądrala. - To zauważyłam. - Przeniosła wzrok z mijanego właśnie pustego placu, na którym odbywają się wesołe miasteczka i jarmarki, na jego piękną surową twarz. Serce zabiło jej mocniej w znajomy sposób. - Dlaczego nie wrócimy do któregoś z hoteli? Byliśmy w dwóch, więc nasze zapachy już tam są. A przy okazji mają tam też łóżko i prysznic. - Hotel zbyt łatwo otoczyć. - Jagr zwolnił pęd. Jego oczy w ciemności migotały jak dwa szafiry. - Poza tym oprócz łóżka i prysznica są tam duże okna, przez które światło słoneczne z łatwością wpadnie do środka. - Jak dla mnie to całkiem rozsądna cena - mruknęła, zirytowana nieustającą, bezlitosną świadomością, która jej nie opuszczała. Leciutki uśmiech na chwilę zagościł na jego ustach. Drań dokładnie wiedział, jak działa na jej zdradzieckie ciało. - Tęskniłabyś za mną, gdybym zamienił się w kupkę popiołu. - No nie wiem. Myślę, że byłoby ci do twarzy w odcieniach szarości. - Niegrzeczne słowa, malutka - upomniał ją. - Twoje maniery pozostawiają wiele do życzenia.

- A twoje są niby lepsze? - Jak widać, trafił swój na swego. Tym razem serce nie podskoczyło jej do gardła. Tym razem całkowicie się zatrzymało. Trafił swój na swego... Słowa te nie miały drugiego dna. Ot, znane powiedzenie. Ale nie było nic zabawnego w przejmującym pragnieniu, które zawładnęło jej sercem. - Akurat. - Zacisnęła dłoń na jego ramieniu, bardziej obawiając się swojej reakcji niż tego, że mógłby ją upuścić. -Zimno mi. Postaw mnie. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki Jagr zatrzymał się i delikatnie postawił ją na ziemi. Nawet przez chwilę nie wierzyła, że posłucha jej polecenia. Nie była aż tak głupia. Już prędzej rozwścieczony tygrys zatańczyłby rumbę. Oczywiście, zatrzymanie się w tym właśnie miejscu było celowe - zobaczył duży, opuszczony budynek, który mógłby posłużyć za dobrą kryjówkę. Wyjątkowo odstręczającą kryjówkę. Owo podejrzenie zostało potwierdzone, gdy Jagr odchylił głowę i wciągnął powietrze, jakby je sprawdzał. - Trzymaj się blisko mnie - nakazał. Regan potarła ramiona. Nie tylko dlatego, że zmarzła, ale też z powodu napięcia, które emanowało z Jagra. - Sądzisz, że mieszańce nas gonią? - Zawsze jest takie niebezpieczeństwo - uważnie przeszukiwał wzrokiem pobliski teren. - Bardziej niepokoi mnie znajdująca się w pobliżu kryjówka wampira. Nie chciałbym spowodować jakiegoś nieporozumienia, wprowadzając wilkołaka na jego teren. Regan zastygła w bezruchu. Kolejny wampir? Tylko tego jej brakowało. - Jest tu jakiś klan? - Nie, Tane nie należy do żadnego klanu. Ma jednak na swoich usługach sporą grupę wampirów. Jest Charonem.

- Charonem... - zamyśliła się, próbując przypomnieć sobie, co wie na temat greckiej mitologii. - To znaczy przewoźnikiem? - Niezupełnie. - Jego twarz przybrała wyraz, który zawsze zwiastował kłopoty. - To wampirzy zabójca. No proszę, robi się coraz ciekawiej. - Tak dla jasności - jest wampirem, który po prostu zabija, czy też wampirem, który zabija inne wampiry? - Poluje na wampiry. - Czyli jest swego rodzaju kanibalem, a ty chcesz wkroczyć na jego teren. Odbiło ci? - Tane nie jest kanibalem. Należy do elitarnej grupy, którą Styks utworzył dużo wcześniej, nim został Anassem. Ich zadaniem jest wyłapanie tych wampirów, które stały się niezrównoważone. - Niezrównoważone? - To się rzadko zdarza, ale jednak zdarza. Regan wzruszyła ramionami. Wizja potężnego drapieżnika, który ześwirował, nie była zbyt przyjemna. Właściwie to była przerażająca. - Powinnam pytać dalej? - Nie - odpowiedział z ponurą miną. To jej wystarczyło. - Więc ten Tane ich wyłapuje i zabija? - Taki jest jego obowiązek. - Uroczo. - Przyjrzała się uważnie stojącemu niedaleko budynkowi. Bez wątpienia była to niegdyś prawdziwa rezydencja. Trzy piętra, duża weranda na parterze, balkon z dekoracyjną poręczą na drugim piętrze. Duże okna popularne w czasach bez klimatyzacji i sześć kolumn, które dodawały gracji całej konstrukcji. Jednakże nawet ciemność nie mogła ukryć zniszczonych upływem czasu czerwonych cegieł, które się powoli wykruszały, oraz braku szyb w większość okien. - Dlaczego on mieszka na takim pustkowiu? Czyżby jego widok wywoływał u innych wampirów ciarki?

- Charon musi pozostać bezstronny i nie wchodzić w żadne układy z klanami. Zabicie wampira, nawet takiego, któremu nie można już pomóc, nie raz wywołało wojnę. - Czyli musi żyć w całkowitym odosobnieniu? - Nie licząc jego sług, tak. To pomaga uniknąć nieporozumień. - Rany - skrzywiła się. - Beznadziejna robota. - Tane chętnie objął to stanowisko. Wiele wampirów lubi życie w samotności. - Jak ty? Odwrócił głowę w jej stronę. Zmrużył oczy. Czyżby tym pytaniem trafiła w jego czuły punkt? - Nie zaprzeczam, że spędziłem kilka ostatnich stuleci w towarzystwie książek, a nie moich braci, z własnego wyboru. - Czy dlatego, że winiłeś ich za to, że zostawili cię w rękach Kesi? Jagr zesztywniał. Jego kły wysunęły się, sygnalizując przypływ furii. - Winiłem ich za to, że pozwolili, żebym został zamieniony w takiego samego potwora, jaki mnie więził i torturował. - Czy ty... - Musiała się zatrzymać i odchrząknąć. - Czy nienawidzisz siebie za to, że jesteś wampirem? - Kiedyś tak było. - Gdy przyglądał się jej szmaragdowym, ciągle czujnym oczom, jego chłód powoli topniał. -Ale ostatnio zacząłem odkrywać, że bycie wampirem ma też swoje dobre strony. - Pogładził ją po policzku, zostawiając na nim ślad, który zdawał się płonąć. - Opowiedzieć ci o kilku, malutka? Zaschło jej w ustach. Poznała te dobre strony z całkiem bliskiej odległości. I pragnęła poznać lepiej. Na Boga, dużo lepiej. - Czy Styks chciał, żebyś też został Charonem? - zapytała nagle, odsuwając się od jego ręki. Jasna cholera, czy wszystkie wampiry potrafiły uwodzić dotykiem?

- Jagr Charonem? - mroczny, hipnotyzujący głos rozbrzmiał w ciemności ciepłej nocy. - Nasz Anasso jest za mądry, żeby posyłać jednego śmiercionośnego wampira za drugim. Charon ma zapobiegać rozlewowi krwi, a nie być jego przyczyną. Jagr odwrócił się, gdy Tane wreszcie ujawnił swoją obecność. Wyczuł tego niebezpiecznego wampira od razu, gdy wkroczyli na jego terytorium. Wiedział, że kręci się w pobliżu zniszczonego budynku, ale niemądrze jest zwracać się do Charona, zanim on sam tego nie zaproponuje. - Tane. Zabójca pozostał w ukryciu swoich cieni, zachowując spory dystans. Chciał dać w ten sposób do zrozumienia, że nie był zadowolony z nagłego wtargnięcia na jego teren. - Przechodzisz przez moje terytorium, Jagrze. Ten błąd kosztował życie niejedno stworzenie. Jagr uniósł ręce na znak, że ma pokojowe zamiary. Gdy tylko dotarł z Chicago do Hannibal, wyczuł, że kryjówka Tane^ jest w pobliżu, ale nie planował wpaść z wizytą. Poznał zabójcę przed dziesięcioma laty i nie miał specjalnej ochoty odnawiać znajomości. Wszystkie wampiry niosły śmierć, ale Tane wykazywał wyjątkowy, niepokojący głód zabijania, który nawet u Jagra wywoływał gęsią skórkę. Niestety, konieczność czasami to niewdzięczna suka, a Tane był w tej chwili mniejszym złem. Jagr nie potrzebował użyć swoich wyjątkowych zmysłów, żeby wykryć zabezpieczenia i rozmaite pułapki otaczające kryjówkę Tane'a. Chociaż teoretycznie wszystkich Charonów otaczał opieką Anasso, nie byli głupcami. Każdy wampir mieszkający na takim odludziu powziąłby wszelkie środki ostrożności, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo. - Zjawiłem się tutaj na rozkaz Anassa - ostrzegł go Jagr, wiedząc, że każdy Charon składał przysięgę posłuszeństwa Styksowi.

Mógł jedynie liczyć na to, że Tane dotrzyma przysięgi. - A kobieta? Czyżby była prezentem dla mnie w zamian za zakłócanie mojego spokoju? Wolę, gdy mają więcej krąg-łości i są mniej wygadane, ale i ta się nada. - Hej, ty kupo... Jagr oplótł Regan ramieniem w talii, a wolną ręką zasłonił jej usta. Bogowie, przez tę kobietę zginą oboje. Pochylił się i wyszeptał jej do ucha: - Regan, poczekaj tu, a ja porozmawiam z bratem. Wpatrywała się w niego, dopóki nie zdjął ręki z jej ust. - O czym porozmawiasz? - Czy przeżyjesz - Tane szydził z ukrycia. Jej szmaragdowe oczy zalśniły, a Jagr czuł, że wilk w jej wnętrzu zaczyna się burzyć. - Miałam ci zaufać, a ty przyprowadzasz mnie w takie miejsce? - syknęła. - Gdybym chciała ryzykować życie i zdać się na łaskę jakiegoś cholernego demona, zostałabym w Hannibal. Jego ramię zacisnęło się wokół jej talii. - Malutka, tylko pogarszasz sytuację. - No i? - No i zaoszczędzisz nam wielu kłopotów, jeśli pozwolisz mi porozmawiać z Tane'em na osobności. - Więc mam tu stać i oglądać gwiazdy, gdy ty będziesz pertraktował z Jackiem Sparrowem? Mroczny śmiech Tane'a rozniósł się w ciemności. - Możesz iść ze mną do mojej kryjówki i dopiero zobaczysz... gwiazdy. - Dosyć, Tane - warknął ostrzegawczo Jagr. Regan zaklęła pod nosem. - Naprawdę nie podoba mi się ten gość. Złożył na jej ustach krótki pocałunek, zwolnił uścisk wokół talii i odwrócił się. Chciał, żeby Regan znalazła się w bezpiecznym schronieniu. I to jak najszybciej,

- Zostań tu i poczekaj na mnie - wyszeptał i szybko ruszył w kierunku budynku. - Przysięgam, któregoś dnia... Jego usta drgnęły, gdy usłyszał tę gniewną zapowiedź, ale szybko skierował całą uwagę na zabójcę, który czekał na niego na tarasie. Zbliżając się do schodów, gwałtownie się zatrzymał, gdy kilka centymetrów od jego stóp w ziemię wbita się srebrna włócznia. - Wystarczy. Jagr pozwolił wysunąć się kłom. Jego moc ochłodziła powietrze. Tane był potężnym wampirem, wytrenowanym przez Kruki Styksa, ale Jagr nie bał się żadnych demonów, niezależnie jacy by byli. Cóż, raczej nie przyciągał innych osobistym urokiem. - Nie jestem twoim wrogiem, Tane. - Nie jesteś też moim przyjacielem. - Tane wyłonił się z mroku i ukazał w srebrnym świetle księżyca. Chociaż nieco niższy od Jagra, również był wspaniałe umięśniony. Miał złocistą skórę swoich polinezyjskich przodków. Gęste czarne włosy, wygolone po bokach, a długie pośrodku głowy, z tyłu zaplecione w warkocz, sięgający za ramiona. Twarz byta gładka i szczupła, tak jak całe ciało, a lekko skośne oczy miały kolor miodu. Był tylko w szortach w kolorze khaki. Skrzyżował ramiona na nagiej piersi i podejrzliwie przyglądał się Jagrowi. - Co tu robisz? Myślałem, że przesiadujesz samotnie w swojej kryjówce w Chicago i unikasz członków klanu. - Nie unikam ich - zaprzeczył Jagr z ponurym uśmiechem. - Mamy raczej obustronną umowę, że nie będę dołączał do klanowej ligi kręglarskiej. Krótki, zaskakujący śmiech Tane'a ani trochę nie zmniejszył napięcia. - Wcale mnie to nie dziwi. W końcu niezbyt dobrze sobie radzisz w grach zespołowych.

- To prawda, ale gdy Anasso mnie wzywa, wykonuję swoją misję. - Tak jak my wszyscy. - Dlatego właśnie do ciebie przyszedłem. - Jagr spokojnie wyciągnął z ziemi włócznię. - Rozumiem, że nadal dotrzymujesz przysięgi złożonej Anassowi? - To ja zdecyduję, czy pomaganie ci wchodzi w zakres moich obowiązków wobec Anassa. To było najlepsze, na co Jagr mógł liczyć. Z chłodną precyzją opisał powód swojego przyjazdu do Hannibal oraz wszystko, co wydarzyło się do tej pory i doprowadziło do tego, że chciał znaleźć schronienie w kryjówce Tane'a. Tane słuchał w milczeniu, co i raz przyglądając się Regan, która dreptała w kółko, mamrocząc pod nosem, co myśli o aroganckich, źle wychowanych, wysysających krew pijakach. - Wilkołak, który nie przechodzi przemiany? - Tak. - Cuda nowoczesnej medycyny. Jagr był skłonny uwierzyć, że Regan jest swego rodzaju cudem, ale nie miało to nic wspólnego z medycyną. - Modyfikacja genetyczna sprawiła, że Regan nie przechodzi przemiany, ale zachowała większość umiejętności wilkołaków, a także większą niż potrzebna porcję wilczego temperamentu. Tane spojrzał na Jagra z kpiącym uśmiechem. - I jest bliźniaczką partnerki Styksa? - Jedną z czterech sióstr. - Myślałem, że Styks oszalał z żalu po śmierci poprzedniego Anassa, gdy się dowiedziałem, że związał się z wilkoła-czycą, ale teraz zaczynam rozumieć jego obsesję. Ona jest... - Poza twoim zasięgiem - warknął Jagr, zaciskając pięść na włóczni tak mocno, że złamała się na dwie części. Tane wciągnął powietrze i się uśmiechnął. - Nie jest twoją partnerką.

Jagr odrzucił na bok połamaną broń. Nie krył furii, jaka w niego wstąpiła. - To mnie nie powstrzyma przed wyrwaniem ci serca, jeśli tkniesz ją choćby palcem. - Grożąc mi, niczego nie zyskasz. - Tane zmrużył oczy. - Nie, ale uniknę nieprzyjemnych nieporozumień. Na dowód, że nie da się tak łatwo onieśmielić, Tane podszedł bliżej. - Czy Styks wie o twojej fascynacji jego szwagierką? - Styksa interesuje tylko jej bezpieczeństwo. - Podczas gdy ciebie interesuje trzymanie jej z dala od rodziny, ale blisko ciebie? - Uważaj, Tane. - Jagr wzdrygnął się, urażony kpiną. - Dlaczego nie zabrałeś jej do Chicago? - Pozwoliłem jej zostać w Hannibal, bo nie będzie zadowolona, dopóki nie zabije chochlika - odparł, nie chcąc zastanawiać się nad zarzutem, że celowo odwleka przekazanie Regan w ręce rodziny. - Jeśli zawiozę ją teraz do Chicago, ucieknie przy pierwszej nadarzającej się okazji. Świat demonów może nie wytrzymać spustoszenia, jakiego dokona, zanim znów ją wytropię. - I Anasso się na to zgodził? - Nakazał mi zająć się Regan i to właśnie robię - warknął, wściekły na samą myśl, że Anasso ma cokolwiek do powiedzenia w sprawie Regan. Niebezpieczne, a być może, nawet śmiertelnie groźne uczucie. - To pomożesz nam czy nie? Tane przez chwilę zastanawiał się, czy skorzystać z okazji i mieć przyjemność z pojedynku z takim wampirem jak Jagr, czy narazić się na nieuniknioną karę za wtrącanie się w sprawy Anassa. W końcu wzruszył ramionami. - Bierz swoją kobietę i chodź za mną.

Rozdział 11 Regan nie była zadowolona, że dała się zaprowadzić Jagrowi do rozpadającego się budynku. Być może z tego powodu, że dusił ją smród gnijących, starych materacy ułożonych jeden na drugim w czymś, co kiedyś było holem. Może dlatego, że z sufitu odpadał tynk, gdy schodzili po wąskich schodach do przerażającej piwnicy. Małe, zagracone pokoje, które mijali, oraz poniszczone laski i chodziki upchnięte w jednym z pomieszczeń świadczyły o tym, że był to kiedyś dom opieki. Możliwe, że było to niegdyś urocze miejsce, lecz cały urok zniknął dawno temu, w miarę postępującego zniszczenia. A może miało to jakiś związek z obecnością wielkiego, lekko zirytowanego wampira, który prowadził ich przez tę zapleśniałą przestrzeń. Rety, trudno było oderwać od niego wzrok. Był taki gładki i złoty. No i te miodowe oczy. Chodzący żar tropików w nisko opadających spodenkach khaki. Jednak wilk w jej wnętrzu nie dał się oszukać obietnicom raju. Podobnie jak Jagr, ten wampir pachniał niebezpieczeństwem. Za to, w przeciwieństwie do Jagra, nie krył się z tym i nie odgradzał się od innych ścianą lodu. O nie, zagrożenie było tak widoczne, jak neonowy napis w ciemności. Przechodząc przez pomieszczenie, które wyglądało na opuszczoną pralnię, Tane zatrzymał się i odsunął od ściany stary wózek. Ukazała się wąska szpara w ścianie.

Regan powstrzymała westchnienie, gdy podążając za nim, odkryła, że znajdowały się tam kolejne schody prowadzące do jeszcze ciemniejszego pomieszczenia. Wampiry były koszmarnie przewidywalne, jeśli chodzi o ich zamiłowanie do ciemnych i wilgotnych miejsc. Starając się nie zaplątać w wypchane torby, gdy schodziła po wąskich stopniach, a potem przechodziła przez korytarze ciągnące się pod uprawnymi polami, kątem oka zarejestrowała, że znikły brudne ściany, natomiast pojawiły się ściany ze stali nierdzewnej. Gdy Tane otworzył ciężkie metalowe drzwi blokujące przejście, uświadomiła sobie, że ta kryjówka nie ma nic wspólnego z ciemnością i wilgocią. Z szeroko otwartymi oczami weszła do podłużnej sali wypełnionej sprzętem najnowszej generacji. Były tam monitory przekazujące obraz na żywo z kilkunastu kamer zainstalowanych w okolicy, lśniące komputery śledzące Bóg wie kogo albo co oraz skomplikowany nowoczesny sprzęt, którego nawet nie umiała nazwać. - Jasna cholera - westchnęła, instynktownie przesuwając się bliżej Jagra, gdy dwa wampiry pracujące na tym super-sprzęcie spojrzały na nią spode łba. Ten ponad miarę rozbudowany system ochrony wydawał się świadczyć o lekkiej paranoi, nawet jak na wampira. - Może masz jeszcze statek kosmiczny ukryty na pobliskim polu kukurydzy? Tane spojrzał na nią przez ramię, nie przerywając prowadzenia ich przez kolejne ciężkie drzwi do stalowego korytarza. - Wiele rzeczy mam ukrytych na polu kukurydzy. Chętnie ci je pokażę, jak tylko położymy mojego leciwego brata spać. - Tane - warknął Jagr, reagując na zarzuconą przynętę zgodnie z przewidywaniami. Szydzący sobie z niego wampir skręcił w kolejny korytarz. Regan zaczęła się zastanawiać, jak rozległa jest sieć podziemnych tuneli.

- Przecież ona do nikogo jeszcze nie należy, a ja mam takie same predyspozycje do zapewnienia jej bezpieczeństwa jak ty. A właściwie wygląda na to, że ja mam większe, skoro to w mojej kryjówce szukacie schronienia. Regan przewróciła oczami. Tylko nie to. - Wiecie co? Myślałam, że Culligan był palantem, bo był chochlikiem. Jak się okazuje, bycie palantem nierozerwalnie łączy się z byciem facetem - oznajmiła przesadnie słodkim głosikiem. - Wyjaśnijmy sobie jedno... - Przenosiła wzrok, zirytowana, z jednego wampira na drugiego. - Nie potrzebuję ochrony Głupiego i Głupszego. Dam sobie radę sama. Zatrzymawszy się przed kolejną parą stalowych drzwi, Tane odwrócił się do Jagra. - Masz rację, faktycznie ma niezły charakterek. - Zapewniam, że może być dużo gorszy - syknęła Regan coraz bardziej zdenerwowana. - Ona nie przesadza - dodał Jagr z półuśmieszkiem na ustach. - Mądre demony drżą, gdy wilk w niej rusza na łowy. Przycisnęła torby do piersi. - Skończyłeś? Wymienili spojrzenia, na które każda kobieta zareagowałby jednakowo - miałaby ochotę zmieść z powierzchni ziemi cały rodzaj męski. Na szczęście Tane otworzył drzwi i gestem ręki zaprosił ich do środka. Regan przekroczyła próg i wcisnęła przełącznik na ścianie. Nie potrzebowała jasnego światła, które wypełniło pokój, żeby wszystko wiedzieć, ale pomagał jej pozbyć się poczucia uwięzienia pod ziemią. Ruszyła dalej i raptownie się zatrzymała. Byta w szoku. Dobry... Boże. Wnętrze wyglądało tak, jakby urządził je Hugh Hefner na haju. Uniosła brwi, przyglądając się szkarłatnej tapecie na ścianach i oprawionym w ramy zdjęciom nagich kobiet. Namalowani na suficie satyrowie z erekcją zdawali się tańczyć w świetle wielkich żyrandoli. W pomieszczeniu nie było ani jednego

mebla, za to porozkładano wielkie poduszki na wykładzinie w kolorze kości słoniowej. A na środku tego wszystkiego biło źródełko. Naprawdę. Szumiało i rozpryskiwało wokół wodę. - To apartament dla gości - oznajmił Tane, stojący w drzwiach. Jego kpiący głos zdradzał, że doskonale się bawi, widząc jej zszokowany wyraz twarzy. - Powinniście tu znaleźć wszystko, czego będziecie potrzebować. Jeśli postanowicie odejść, kierujcie się do wyjścia drogą, którą wam pokazałem. W przeciwnym razie natkniecie się na niespodzianki przewidziane dla nieproszonych gości. Jagr delikatnie wyjął z zesztywniałych palców Regan torby z ubraniami i rzucił je w kąt razem ze swoją skórzaną torbą. - A propos nieproszonych gości, Anasso wysłał swojego ulubionego gargulca, żeby był moim wrzodem na tyłku -ostrzegł Tane'a. - Wolałbyś chyba go nie zabijać, gdyby się pojawił. - Słyszałem plotki o tym stworzeniu. - Nie wierz plotkom. Rzeczywistość je przerasta - stwierdził oschle Jagr. Tane wydał z siebie dźwięk obrzydzenia. - Pozwolę mu rezydować na dachu, jeśli będzie się odpowiednio zachowywał - powiedział Tane z obrzydzeniem - ale jeśli spróbuje wejść do kryjówki, to nie mogę niczego obiecać. - To będzie twój pogrzeb. - Jagr wzruszył ramionami. Tane wycofał się na korytarz, niespecjalnie przestraszony. - Muszę załatwić pewną sprawę. Moi strażnicy zostaną na posterunku. Nie będą was niepokoić. - Jestem twoim dłużnikiem, Tane. - Jagr skinął głową. - Owszem. I któregoś dnia upomnę się o mój dług. Oznajmiwszy to, Tane wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Regan i Jagr zostali sami w owym jakże „wytwornym" apartamencie.

Regan odetchnęła, uwolniona od towarzystwa irytującego ją Tane'a. Szybko jednak zorientowała się, że została zamknięta sama z Jagrem w pomieszczeniu przeznaczonym do uprawiania seksu. Aż podskoczyła z wrażenia. Nieco chwiejnym krokiem przeszła po kilometrach jasnej wykładziny, zajrzała do zabudowanej kuchni pełnej drogich urządzeń. Następnie skierowała się do drzwi prowadzących do sypialni. Nie była to najmądrzejsza decyzja w jej życiu. Ledwo zdążyła zapalić światło, Jagr ją minął i wszedł do sypialni. Uniósł brwi, dostrzegłszy okrągłe łoże pokryte czarną satynową pościelą, nad którym wisiało lustro. Wyrko ze stereotypowego kawalerskiego mieszkania. Na policzkach Regan wykwitł rumieniec. - Nie rozumiem, po co mu pokoje gościnne. Kto, do diabła, chciałby go odwiedzać? Jagr wysunął jedną z szuflad szafki nocnej. - W przeciwieństwie do ciebie, malutka, większość kobiet z niewytłumaczalnych powodów uważa Tane'a za niezwykle czarującego. Nawet wśród wampirów ma reputację... - Psa na baby? - Nie tego określenia szukałem, ale też może być. - Jagr wyciągnął z szuflady parę kajdanek, zawiesił je sobie na palcu i pomachał nimi. - No proszę. - Do diaska - zmarszczyła czoło, gdy przyglądał jej się z wyczekiwaniem. - Nawet o tym nie myśl. Jego miękki, prawie namacalny chichot otarł się o jej skórę. - Nie potrzebuję zabawek, żeby zaspokoić kobietę. Chociaż... - Widziałam wystarczająco dużo. Odwróciła się na pięcie i pomaszerowała do kuchni, trzymając prosto plecy, mimo że w jej brzuchu rozkosznie zatrzepotały motyle skrzydła. To prawda, Jagr z całą pewnością nie potrzebował zabawek. Bo i po co, skoro jego dotyk był wręcz magiczny. Do kuchni wszedł Jagr, podszedł do zabudowanej lodówki i otworzył drzwi zamrażarki.

- Powinnaś coś zjeść. Masz jakieś ulubione danie? Nie chcąc ujawnić swojego dziecinnego zdenerwowania, stanęła obok niego i zerknęła do środka. Ślinka jej pociekła na widok ułożonych paczek z potrawami z najsłynniejszych restauracji z całego świata. Chicagowska pizza... Gumbo z Nowego Orleanu... Potrawy z grilla z Kansas City... Homar z Maine... - Chcę wszystko - mruknęła, wyciągnęła kilka pudełek i podała Jagrowi, aby rozmroził je w mikrofalówce. - Przynajmniej Tane wie, jak karmić swoich gości. W zaskakująco krótkim czasie mały szklany stół zastawiony był pizzą, paluszkami chlebowymi, zupą minestrone i tartą z jabłkami. Siadając do stołu, Regan nawet nie próbowała udawać jednej z tych wychudzonych lasek z telewizji. Dlaczego miałaby się głodzić? Po to, żeby zadowolić jakiegoś faceta? Pochłaniając pyszne jedzenie, które nie miało nic wspólnego z mrożoną taniochą, jaką serwował jej Culligan, Regan dostrzegła nagle, że Jagr opiera się o blat i przygląda jej się z uporczywą intensywnością. - A co z tobą? - zapytała, wycierając usta serwetką. -Nie jesteś głodny? Przeniósł napawający lękiem wzrok na jej szyję. - Nie mam ochoty na to, co w tej chwili jest w menu. Gdy wstała, żeby wyrzucić puste pudełka do pojemnika na śmieci, gwałtowna fala pożądania zawładnęła jej ciałem. O rany. Starała się nie myśleć o tym, że jej skóra wydawała się za ciasna na jej ciało, ani o tym, że serce waliło jej w piersi, ani o cieple, jakie odczuwała coraz intensywniej głęboko w dole brzucha. Pragnęła... No właśnie. Pragnęła. I to bardzo.

- Jak często musisz się pożywiać? - zapytała. Jej zamieniający się w papkę mózg nie wymyślił lepszego sposobu na odwrócenie uwagi od tych myśli. - To zależy od tego, czy zostałem ranny i czy dużo czasu minęło od ostatniego posiłku - wymruczał niskim i chrapliwym głosem. - To, jak pożywną piłem krew, też ma znaczenie. Krew wilkołaków jest niezwykle ceniona ze względu na jej rzadko spotykaną moc. Niestety, wilkołaki wolą się nią nie dzielić z wampirami. Jej wilcza, szybko płynąca w żyłach krew nagle stała się cieplejsza, jakby już reagowała na erotyczne szarpnięcia jego kłów. Włoski na jej ciele instynktownie stanęły dęba. - Może dlatego, że wampiry prawie doprowadziły do wyginięcia wilkołaków, uwięziwszy je na zbyt małych terenach łowieckich, przez co wilkołaki utraciły niektóre z pradawnych umiejętności. - Czyżbyś łyknęła bajeczkę Salvatore? - zapytał spokojnie. Trwało chwilę, zanim pojęła, że zarzucał jej naiwność. - Nie, ale był bardzo przekonujący, twierdząc, że chociaż po części można was winić za to, że nie ma już potomstwa czystej krwi. Jagr podszedł bliżej. Mimo wysiłków Regan, żeby wyglądać na obojętną, doskonale wyczuwał jej podniecenie. - Jego żale zostały przekazane Wyroczniom. - Zatrzymał się na tyle blisko niej, żeby mogła poczuć na ciele chłód jego mocy. - One zadecydują o ostatecznym losie wilkołaków. Zaschło jej w ustach na widok jego wspaniałych mięśni zarysowujących się wyraźnie pod za ciasnym T-shirtem. Jezu. Powinna dostać medal za to, że jeszcze się na niego nie rzuciła, żeby mu się oddać na podłodze w kuchni. - Nie obchodzi mnie, jak potężne są Wyrocznie. Nie dam się zamknąć w jakimś rezerwacie dla prawdziwych wilkołaków - nawiązała do czasów, gdy amerykańskie wilkołaki były zmuszone do życia na terenach wskazanych przez wampiry. Ale jej myśli wcale nie były skupione na odwiecznym sporze między tymi dwoma gatunkami. O wiele bardziej interesowało ją zanurzenie palców w jego długich, złocistych włosach.

Jagr uniósł rękę, aby pogładzić ją po szyi. Zdawało jej się, że i jego nie interesował ten spór. - Tamte tereny łowieckie zostały utworzone z myślą o ochronie nie tylko wilkołaków, ale także ludzi powiedział, a jego palce powędrowały w dół, aż do dekoltu jej bluzki. - Bez odpowiedniego przywódcy wilkołaków nie dało się kontrolować i zwracały na siebie za dużo uwagi. Zanim poprzedni Anasso, który utworzył tamte granice, interweniował, świat demonów szykował się do ludobójstwa. Jeśli Salvatore jest w stanie udowodnić, że zapanuje nad swoimi, Wyrocznie z całą pewnością ustąpią i pozwolą mu swobodnie rządzić. Regan musiała przypominać sobie o oddychaniu. Wdech. Wydech. Wdech. Wydech. - Dopóki nie będą zawracać mi głowy, nie obchodzi mnie kto będzie rządził. Jego palce nie przestawały krążyć po jej ciele, gładząc piersi tak długo, aż sutki stały się boleśnie twarde. - Zakładając, że tak będzie, co masz zamiar zrobić? - Będę się cieszyć wolnością. - To trochę więcej niż wolność. - Położył rękę na tyle jej szyi i zaczął delikatnie masować napięte mięśnie. - Będziesz musiała przeżyć w świecie, o którym wiesz bardzo niewiele. Walczyła ze sobą, żeby słysząc jego słowa, okazać irytację. Byłoby to dużo łatwiejsze, gdyby właśnie nie pogrążała się w odmętach zmysłowych pragnień. - Nauczę się. Nie jestem głupia. - Nie, jesteś niezwykle inteligentna. - Musnął ustami jej skroń. - Na tyle inteligentna, żeby wiedzieć, że samotny wilkołak jest najbardziej bezbronny. Dlaczego nie skorzystać z pomocy tych, którzy chcą tylko okazać wsparcie? Zdusiła w sobie warknięcie. Och, jakie to przyjemne. Do diabła, jego usta były szalone. - Mojej ukochanej siostry? Nie, dziękuję. Postoję. - Darcy to nie jedyna możliwość. - Skubnął ustami małżowinę jej ucha. - Moja kryjówka wprawdzie nie jest równie elegancka jak siedziba Styksa, ale na pewno jest dobrze strzeżona. Regan zamarła.

- Jagr? - Hm? - Proponujesz mi wspólne mieszkanie? Jagr zawahał się, po czym ostrożnie cofnął się, żeby spojrzeć w jej zdziwione oczy. - Tak. - A mieszkałeś już z kimś w swojej kryjówce? - Dobrowolnie? Nie. - To dlaczego teraz proponujesz coś takiego? Zacisnął usta. - Nie mogę być porządnym facetem o szczodrym sercu? - Cholernie mało prawdopodobne. - Pokręciła głową, dziwnie zaniepokojona jego niespodziewaną propozycją. -Co będziesz z tego miał? - Chciałbym wiedzieć. - Co? Przesunął rękę z jej karku aż do wgłębienia nisko na plecach, przyciskając ją do siebie. Regan straciła oddech, gdy poczuła napierającą na brzuch jego twardniejącą męskość. - Wiem, że pragnę ciebie. Desperacko - powiedział, a w jego oczach zapłonął dziki głód. - Wiem, że fascynujesz mnie nawet wtedy, gdy zachowujesz się jak wariatka. - Hej! - Nie wiem za to, dlaczego myśl o tym, że odchodzisz, jest... - skrzywił się. - Jaka? - Jest nie do przyjęcia. - Nie do przyjęcia? - Całkowicie. Oblizała usta przerażona satysfakcją, jaką odczuła w sercu. Przecież nie mogła się ucieszyć z tego denerwującego roszczenia sobie do niej prawa?

- To także nieuniknione. Jak tylko zabiję Culligana, znikam stąd. Jego usta zadrżały, gdy pochylił się, by przejechać kłami po jej szyi. - Zobaczymy - wychrypiał. Zwinne ręce złapały za jej bluzkę i jednym ruchem z niej ściągnęły. Chwilę później stanik wylądował na płytkach ceramicznych. - Potrafię być bardzo przekonujący, kiedy czegoś chcę. Nie mogła złapać tchu, gdy palcami drażnił jej sterczące sutki. Jasna cholera. Przekonujący? Był wręcz niesamowity. Desperacko próbując znaleźć powód, dla którego był to zły pomysł (a wszystko, co dawało tyle przyjemności, na pewno było złym pomysłem), wzięła głęboki wdech. Niestety, Jagr wyprzedzał ją o krok i zanim udało jej się sformułować w głowie jedną, spójną myśl, pieścił ustami jej piersi. Wyjątkowo dużo uwagi poświęcał sutkom, drażniąc je językiem, czym doprowadzał ją do szaleństwa. - A niech cię cholera weźmie - wymruczała, wsuwając dłoń w jego jedwabiste włosy. Całował i drażnił pieszczotliwie jej ciało coraz niżej, stopniowo pozbawiając ją reszty ubrania. - Już wzięła - sprostował, podnosząc wzrok. Napotkał jej oszołomione spojrzenie. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. - Ale zostałem ocalony. Ruchem tak szybkim, że Regan nie zdążyła zareagować, wziął ją na ręce i niósł przez mieszkanie. Ledwo była w stanie ogarnąć świadomością, co się dzieje, do momentu, w którym znalazła się na łóżku Austina Powersa, z rozpostartymi rękami i nogami, niczym dziewica składana bożkom w ofierze. - Jagr. Zrzucił buty, ściągnął T-shirt i zdjął spodnie, ukazując swoją męskość w całej okazałości. - Tak, malutka? - zapytał, kładąc się na niej swoim chłodnym ciałem. Podniosła ręce, żeby go od siebie odepchnąć. Jednak coś poszło nie tak, jak zamierzała, bo zamiast uderzyć gładką, szeroką klatkę piersiową, gładziła palcami jego blizny na jasnej skórze. - Nie powinniśmy zaplanować, co zamierzamy zrobić? -zapytała zachrypniętym głosem.

Pochylił głowę, by pocałować krawędź jej ust. - Dobrze wiem, co zamierzam zrobić teraz. - Niezwykle silny dreszcz wstrząsnął jej ciałem. Boże, miała nadzieję, że ten zamiar uwzględnia rozsunięcie jej nóg i dokończenie tego, co zaczął. Nagle przestało ją obchodzić, że Culligan gdzieś tam sobie był i oddychał... drań. Ani że w pobliżu mogło się czaić stado oszalałych mieszańców. Ani nawet to, że determinacja Jagra w uwiedzeniu jej mogła być wyrafinowaną częścią planu zwabienia jej do Chicago, prosto w pułapkę Darcy. Czasami kobieta musi ustalić priorytety. W tej chwili najważniejszym z nich było zaspokojenie trawiącego ją od środka pożądania. Jagr chyba wyczuł jej wewnętrzną kapitulację. Krążąc rękami po całym jej ciele, pieszcząc delikatną skórę, obsypywał jej twarz pocałunkami. - Słodki jaśmin wodny - wymruczał, wodząc językiem wokół linii jej ust. - Twój zapach doprowadza mnie do szaleństwa. Regan lekko pisnęła, gdy jedna z wędrujących rąk wsunęła się między jej uda i zaczęła drażnić coraz bardziej wilgotne ciało. - To niedorzeczne - zaprotestowała, tracąc oddech. - Jeśli w ogóle czymś pachnę, to wilgotną jaskinią i jakimś zielskiem. Pocałował ją namiętnie, po czym dodał: - Zawsze się musisz kłócić, malutka? - Jęknął, gdy wsunął palec w jej aksamitnie miękkie, rozpalone wnętrze. - Czy to nieodparta chęć trzymania mnie na dystans, czy z natury jesteś taka kłótliwa?

Gdy jej biodra instynktownie się uniosły, zaparła się piętami o jedwabne, czarne prześcieradło. - Gdybyś się ciągle nie mylił, nie musiałabym się... - Och, Chryste, jego palec wykonywał tak przecudowne ruchy, wysuwając się z niej i wsuwając ponownie. - ...kłócić. Muskał ustami jej policzek, a potem przesunął się niżej, na linię szczęki. - Ja nigdy się nie mylę. - Pocałował tętniący krwią punkt w dolnej części jej szyi. - Nigdy. - Jego usta przesunęły się na obojczyk. - Nigdy. - Zjechał w dół i objął ustami jej twardy sutek. - Nigdy. Nie grał fair. Nie była w stanie normalnie myśleć, gdy jej ciało drżało z powodu niezaspokojonej żądzy. Nie chciała myśleć. Jedyne, czego chciała, to jeszcze raz doznać tego cudownego uczucia wyzwolenia, które zdawało się być prawie na wyciągnięcie ręki. Zanurzając palce w jego gęste włosy, instynktownie oplotła nogami biodra Jagra. - Okej, nigdy się nie mylisz. A teraz przestań gadać i zrób coś. Wysunął z niej palec i spojrzał na nią, lekko się uśmiechając. - Kłótliwa i wymagająca. Z rozmysłem zaczęła ocierać się o jego twardą jak skała męskość. - To jakiś problem? Jego oczy pociemniały, a śnieżnobiałe kły zabłysły we wpadającym do sypialni świetle z salonu. - Żaden problem. - Oparł się na łokciach, posuwając się do przodu, aż czubek członka naparł na jej kobiecość. -Absolutnie żaden. Zazgrzytała zębami, reagując na delikatne tortury, jakie jej zadawał. Mogła być dziewicą, ale jej ciało doskonale wiedziało, czego się domaga. Świadomość, że jest już tak blisko tego, czego ono chce, doprowadzała ją do szaleństwa.

- To dlaczego ciągle gadasz? - zapytała, gładząc go po włosach. Dziwnie jej się przyglądał. - Malutka, już nie będzie odwrotu. - Jagr, jeśli ty zaraz czegoś nie zrobisz, to ja... Nie była całkiem pewna, co zrobi, ale nie miało to już znaczenia. Z cichym pomrukiem wysunął do przodu biodra i wszedł w nią powolnym, zdecydowanym pchnięciem. Uczepiła się jego ramion i wbiła paznokcie w skórę. Nie czuła bólu. Jej ciało natychmiast dostosowało się do jego wielkości. Czuła za to teraz cudowną pełnię i intymną bliskość między nimi obojgiem. Tego się nie spodziewała. Była złączona z Jagrem. Złączona, zdawało się, znacznie silniej, bardziej dojmująco, niż to bywa z dwoma ciałami po prostu uprawiającymi seks. To było... Jej umysł natychmiast odrzucił myśl o niebezpiecznych uczuciach. Nie chciała, żeby to miało jakikolwiek związek z uczuciami. Chciała, żeby pozostało czystą, ulotną przyjemnością. - Regan - wyszeptał jej do ucha. - Wszystko w porządku? - Tak. Tylko nie przerywaj - wymruczała, chowając twarz w zagłębieniu jego szyi. - Do diabła, nie ma mowy, żebym teraz przerwał - jęknął, wysuwając się z niej tylko po to, żeby wsunąć się z powrotem, coraz bardziej nieustępliwie. - Jesteś idealna. Po raz kolejny Regan miała ochotę zaprotestować. Nie była idealna. Wręcz przeciwnie. Zanim jednak zdołała sformułować jakiekolwiek słowo, ponownie się wysunął i znowu wsunął silnym pchnięciem, a ona traciła oddech, gdy te rytmiczne ruchy nabrały tempa. Tak. O, tak. O tym marzyło jej ciało, gdy nie pozwalało jej spokojnie zasnąć w nocy. Właśnie tego potrzebowała. Zaciskając oczy, przejechała paznokciami po jego plecach i wtedy z satysfakcją usłyszała, że warknął z rozkoszy. Wbiła głębiej paznokcie w jego skórę, a on odpowiedział dzikim, namiętnym pocałunkiem, odnalazłszy jej usta.

Poruszał się w niej coraz szybciej, rękami przyciskając jej biodra do swoich, aby poczuła zdecydowane pchnięcia jeszcze głębiej w sobie. - Jagr... proszę - wyszeptała. Jej ciało było tak napięte, iż miała wrażenie, że zaraz rozpadnie się na milion kawałków. - Cierpliwości, malutka. - Pochylił głowę, aby pieścić ustami i drażnić kłami jej prężące się sutki. Jego biodra napierały na nią coraz szybciej i szybciej, a ona unosiła ku niemu ciało spragnione spotkania z jego ciałem. W ciszy sypialni rozlegało się jej głośne dyszenie. Jej świat ograniczał się w tej chwili do Jagra, który wchodził w nią w zapamiętaniu. Była tak blisko. Tak bardzo blisko. I wtedy... stało się. Jednym, ostatnim ruchem zepchnął ją w przepaść rozkoszy. Zamknął pocałunkiem usta, z których wydostał się krzyk rozkoszy. Dalej się w niej poruszał, aż nastąpił moment, w którym jego ciało wyprężyło się w spazmie spełnienia. Gdy odchylił się do tyłu, osiągając orgazm, lubieżne zdjęcia na ścianach eksplodowały, a kryształowa karafka roztrzaskała się na drobne okruszki. Otwierając szeroko oczy, spojrzała na niego, zdumiona. - O niebiosa.

Rozdział 12 Nie jest łatwo pokonać tak wiekowego wampira jak Jagr. Jego moc była przerażająca, inteligencja porażająca, a siła woli pozwalała mu zwyciężać nawet najgroźniejszych przeciwników. Nie da się jednak ukryć, że został powalony na kolana przez nieprzewidywalnego, przytłaczająco pięknego wilkołaka o nieznośnym charakterze. Jagr wsunął głowę Regan pod brodę i objął ją ramionami. Ponuro przyglądał się odłamkom szkła i roztrzaskanym zdjęciom rozrzuconym na dywanach. Nigdy nie stracił nad sobą kontroli. Nie podczas seksu. Chociaż to, co przeżył z Regan, to nie był tylko seks. To było... do diabła, nawet nie umiał nazwać tych zadziwiających doznań, nadal wstrząsających całym jego ciałem. Wampir poświęci wszystko (klan, zdrowy rozsądek, duszę) , aby zaznać takiej przyjemności. Niestety, Regan nie chciała, żeby ktokolwiek rościł sobie do niej prawa. A już w szczególności, nie arogancki, nadopiekuńczy wampir o umiejętności nawiązywania kontaktu z innymi na poziomie złośliwej kobry. - Regan... Jego spokojna próba powiedzenia czegokolwiek została gwałtownie przerwana, Regan momentalnie zamknęła mu usta dłonią, podniosła głowę i spojrzała na niego z nieoczekiwaną irytacją.

- Nie. Koniec z marzeniami o czułym przytulaniu się. Odrywając jej palce od swoich ust, Jagr przyglądał się pięknej twarzy otoczonej burzą złotych loków. Duma z samego siebie rozpierała jego serce, gdy dostrzegł w jej oczach żar, świadczący o tym, że przeżyła cudowną rozkosz. Mogła się nigdy nie przyznać do satysfakcji, jaką sprawiał jej jego dotyk, ale jej oczy mówiły wszystko. - Nie jest już trochę na późno na odmowę? - Chodziło mi o to, że nie chcę teraz analizować tego, co się stało. Jego brwi uniosły się z rozbawienia. - A wyglądam na wampira, który chciałby wszystko analizować? Szybkim ruchem przykryła swoje szczupłe ciało czarnym prześcieradłem. - Po prostu nie chcę o tym rozmawiać. Jagr powstrzymał się od drążenia tematu. Może nie był ekspertem w kwestii psychologii kobiet, ale znał już tę upartą wilkołaczycę. Jeśli nie chciała rozmawiać o tym, co właśnie między nimi zaszło, nie mógł nic na to poradzić. - Jak sobie życzysz, malutka. - Pocałował ją w czubek głowy, zwinnym ruchem wstał z łóżka i owinął się jedwabnym szlafrokiem, który Tane zostawił na stojącym niedaleko krześle. - Masz sejf Culligana? Regan usiadła, przyciskając prześcieradło do siebie. Niedorzeczne. Przecież poznał już każdy fragment jej ciała. - Jest w moich torbach, a co? - W tej chwili to jedyna rzecz, jaka może nas naprowadzić na jego trop. Poszedł do salonu, wziął jej torby razem ze swoją skórzaną i przyniósł do sypialni. Rzucił je na łóżko i tak długo grzebał w torbie z ubraniami, aż znalazł mały sejf. Regan zmarszczyła czoło.

- Myślisz, że coś przegapiliśmy? Jagr obracał w dłoniach metalową skrzynkę, przesuwając palcami po jej ściankach. - Chochliki mają fioła na punkcie trzymania swoich skarbów w bezpiecznym miejscu. Musi tu być choć jedna ukryta przegródka, której nie zauważyliśmy. - Co zamierzasz? Obracać go jak kostkę Rubika, tak długo, aż znajdziesz rozwiązanie? - Wolę bardziej bezpośrednie podejście. - Jednym pociągnięciem wyrwał dno sejfu. - Destrukcyjny z ciebie demon - mruknęła, przyglądając się potłuczonemu szkłu rozrzuconemu po pokoju, zanim przeniosła wzrok na zniszczony sejf. Ukrył uśmiech. Udało mu się obejść jej mur obronny i dotrzeć do naj intymniej szych pragnień. Teraz ona zrobi wszystko, żeby go odepchnąć. - Za to skuteczny. - Tak. Jagr sięgnął do sejfu i wyciągnął z niego grubą kopertę, którą rzucił Regan na kolana. - Coś mówiłaś? Przewróciła oczami, rozrywając kopertę. - Fałszywe dokumenty... karty kredytowe... - Zrobiła przerwę, rozkładając kawałek papieru. - Tu coś mamy. - Co to? - Wiadomość... Herbaciarnia Clemensa. Sobota. O północy. Uniosła głowę z szeroko otwartymi oczami. - Culligan wyjechał z St. Louis w sobotę. - Pamiętam szyld tego miejsca. To restauracja w zachodniej części miasta. - To może tłumaczyć, dlaczego Culligan przyjechał do Hannibal. - Warto to sprawdzić - przyznał Jagr. - Owszem. - Przesunęła się na brzeg łóżka. - I właśnie to mam zamiar teraz zrobić.

Ściągnął brwi. - Teraz? - Oczywiście, że teraz. - Regan, nie mamy pewności, że nikt nas nie śledził. - Na litość boską, twój przyjaciel rodem wzięty z filmu o Jasonie Bourne ma na podglądzie połowę Missouri. Jeśli ktokolwiek by tam był, Tane dawno by go rozwalił bronią laserową czy jakimś innym kosmicznym sprzętem. Warknął. To fakt, że Tane trochę przesadził z tymi swoimi zabezpieczeniami. Oraz że gdyby w pobliżu znajdował się jakiś mieszaniec, na pewno zostałby wykryty w mgnieniu oka. To prawda, koniecznie muszą dowiedzieć się, kim był nadawca wiadomości do Culligana. Jednak każda cząstka jego ciała i instynkt podpowiadały mu, że powinien za wszelką cenę zatrzymać ją w tej kryjówce, gdzie nie mogło jej się stać nic złego. Jakby wyczuwając jego wewnętrzny protest, Regan zeszła z łóżka, złapała jedną ze swoich toreb i pomknęła do łazienki. Zanim zamknęła za sobą drzwi i Jagr usłyszał szum wody pod prysznicem, przez ułamek sekundy mógł podziwiać jej apetyczny tyłeczek. Gdy został sam, zrzucił szlafrok i włożył dżinsy i czarny sweter, które wyciągnął ze swojej torby. Przeciętny wampir mógłby poczuć się urażony jej zachowaniem - starała się udawać, że wcale nie oddała mu swojej cnoty. W dodatku w idiotycznym pośpiechu wolała ruszyć byle jakim tropem, niż zostać z nim sama w kryjówce na odludziu. Na szczęście nie byt przeciętnym wampirem. I nagle ogarnęła go przemożna potrzeba dokończenia dzieła zniszczenia reszty pornograficznych zdjęć wiszących na ścianach. Zaplótł włosy w warkocz i związał rzemykiem, włożył ciężkie buty i sięgnął po broń. Srebrne sztylety wylądowały w butach, pistolet umieścił za paskiem na plecach. Broń na srebrne naboje może się przydać, gdyby natknęli się na mieszańców.

Potem, walcząc sam ze sobą, żeby zignorować docierający do niego zapach mydła i jaśminu, wrócił do kuchni i opróżnił butelkę krwi, która stała w lodówce. Nie musiał się pożywić, ale nie chciał ryzykować, że gdy będą na polowaniu, głód rozproszy jego uwagę. Nawet gdyby Regan zaoferowała swoją krew, nie był masochistą. Ta kobieta stanowiła zagrożenie nie tylko dla jego trzeźwego umysłu. Realnym zagrożeniem było to, że mogła okazać się dla niego partnerką na całe życie. Przeklinając swój podły los, zastygł, gdy ujrzał Regan. Wilgotne włosy związała w kucyk, a zgrabne ciało opinały dżinsy biodrówki i zdecydowanie zbyt obcisły top. Dziki, prymitywny ogień zapłonął w jego ciele. Cholera. Gdy wróci do Chicago, skopie Styksowi tyłek. Król wampirów miał spory udział w tym, co się teraz działo. Regan bacznie mu się przyglądała, nieświadoma jego mrocznych myśli. - Nie powinieneś czasem posprzątać bałaganu w sypialni? Wzruszył ramionami i poszedł w stronę wyjścia z apartamentu. To ogrom rozkoszy sprawił, że jego moc roztrzaskała obsceniczne zdjęcia. Ale teraz kilka nadal sprawnie działających szarych komórek w jego mózgu musiało skupić się na tym, żeby nie wpakować ich w kłopoty. - Słudzy Tane'a pozbędą się tych śmieci. Od początku nadawały się do kosza - wymamrotał, otwierając drzwi. Poczekał, aż go minęła, i zamknął je za sobą. Szła obok niego. Jej jedyną reakcją na gburowate słowa było oschłe spojrzenie. - To twoja kryjówka nie jest ozdobiona zdjęciami odrzuconymi z „Hustlera"? - W ogóle jej nie ozdabiałem. - Dlaczego wcale mnie to nie dziwi? - Wydawało się to zbędne. - Nagle zatrzymał się, wziął w dłonie jej twarz i skradł krótki pocałunek. Uniósł głowę i ujrzał zaskoczenie w jej oczach. - Aż do teraz.

Otworzyła usta, żeby rzucić ciętą ripostę, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, wszedł do centrum dowodzenia i oznajmił ciemnowłosemu wampirowi stojącemu na straży: - Potrzebujemy pojazdu. Wojownik, którego ciemne włosy były zgolone tuż przy skórze, a do umięśnionego ciała miał przytroczoną różnorakiego rodzaju broń, niewątpliwie dostał rozkaz spełniania wszelkich próśb Jagra. Momentalnie zerwał się z krzesła. - Za mną. Jagr podążył za wampirem, ponuro zastanawiając się, czego Tane zażąda w zamian za bezgraniczną gościnność. Chwilę czekał, aż wampir otworzy wąskie stalowe drzwi. Nie był zaskoczony widokiem dużego podziemnego garażu, w którym stało kilka wypolerowanych samochodów. Wiele wampirów fascynowało się drogimi autami. Regan, lekko zszokowana, wzięła głęboki wdech. - Rany, nie ma Batmobila? - Wymieniane są w nim opony. - Przeprowadził ją przez garaż do zacienionego naroża. Gdy przechodzili obok srebrnego mercedesa, przejechała ręką po masce, podziwiając smukłą linię pojazdu. - Ciekawe, czy Salvatore potrzebuje wilkołaka zabójcy. Nie miałabym nic przeciwko wynagrodzeniu na poziomie Donalda Trumpa. Jagrowi włosy zjeżyły się na karku. Może Salvatore nie chciał już uczynić z niej królowej, ale bardziej niż chętnie ugościłby ją w swoim łóżku. Prędzej wyśle króla wilkołaków do piekła, niż do tego dopuści. - Niepotrzebny ci do tego Salvatore. Anasso zapewni ci wszelkie luksusy, o jakich marzysz. Wykrzywił usta. - Mogę cię zapewnić, że on płaci o wiele lepiej niż Donald Trump. - Nie chcę jałmużny od Anassa. - Wyrwała ramię z jego uchwytu. - Ani żadnych przywilejów.

- Nie, ty jesteś typem „na złość babci odmrożę sobie uszy" - warknął i zatrzymał się przy mocno zużytej czerwonej ciężarówce. - Ten będzie dobry. - Ten? - Zmarszczyła nos. - Żartujesz sobie? Stojące tu lamborghini, porsche, aston martin i dwie corvetty proszą się, żeby usiąść za kierownicą, a ty wybierasz taką kupę złomu? Otwierając drzwi od strony pasażera, przyglądał jej się z uniesionymi brwiami. - Nie chcę zwracać na siebie niczyjej uwagi. Widziałaś jakieś lamborghini jeżdżące po Hannibal? - Dobra. - Skrzyżowała ręce na piersiach. - To dlaczego nie wrócimy tam w taki sam sposób, w jaki się tu dostaliśmy? Wolę biec całą drogę niż poniewierać się w tym wraku. - Mieszańce nie będą szukać czerwonej ciężarówki. Poza tym, może się nam przydać, gdyby któreś z nas zostało ranne. - Nie umiesz się bawić - mruknęła. Niechętnie wsiadła do samochodu, łapiąc się za poręcz w drzwiach. - Podobno. Zanim zamknął drzwi, poczekał, aż usadowiła się na wytartym skórzanym siedzeniu, obszedł samochód i usiadł za kierownicą. Zignorował kluczyki w stacyjce i użył swojej mocy, aby włączyć silnik. Ruszyli w stronę tunelu, który prowadził do wyjazdu z podziemnej kryjówki. Wyjazd na powierzchnię krył się pośród licznych drzew i krzewów, dzięki czemu żadne wścibskie oczy go nie dostrzegały. Przynajmniej żadne ludzkie oczy. Regan, dzięki wilczym umiejętnościom, z łatwością zobaczyła liczne kamery zamontowane między gałęziami oraz przemykające w ciemności wampiry. - Matko. - Zatrzymała wzrok na wykrywaczu ciepła, ukrytym w kępce stokrotek. - Co się stanie, jeśli ktoś przypadkiem znajdzie się w tej Strefie 51? Jagr wzruszył ramionami. - Zostanie stąd usunięty, a jego wspomnienia zostaną zmienione. - Zupełnie jak w prawdziwej Strefie 51. - Niezupełnie.

Jechał wąską drogą prowadzącą przez pobliskie pola. Światła włączył dopiero wtedy, gdy wjechali na betonową drogę wiodącą na południe. Zapominając o zdrowym rozsądku, przycisnął gaz do dechy i piłując silnik, ruszył w stronę Hannibal. Przez dłuższy czas jechali w milczeniu. Jagr rozmyślał nad swoim niewątpliwym wpadaniem w szaleństwo, a Regan z ciekawością przyglądała się mijanym krajobrazom. W końcu Jagr zrzucił swoje niecodzienne zachowanie na karb demencji i przeniósł uwagę na siedzącą obok Regan. - Jesteś przerażająco cicha. Planujesz siać ogólny chaos, czy tylko doprowadzić do mojej zguby? - Cieszę się widokiem. Spojrzał w stronę pól, które już niedługo porosną kukurydzą i soją, i gdzieniegdzie sorgiem. Niedawno zaorane pola stanowiły na pewno miły widok dla okolicznych farmerów, ale bez wątpienia nie były jednym z siedmiu cudów świata. - Widokiem? Na jej ustach pojawił się tęskny uśmiech. - Culligan nigdy nie jeździł głównymi drogami. Poruszaliśmy się tylko tymi bocznymi. Zawsze zazdrościłam ludziom, że śpią sobie słodko w swoich łóżkach, nieświadomi potworów czających się w ciemności. Jagr skrzywił się. Nie pamiętał swojego ludzkiego życia, ale pogłoski o krwawych najazdach, których się dopuszczał, były powszechnie znane. Raczej nikt nie płakał po jego nagłym zniknięciu. - Ludzie mają własne potwory. - Może i tak, ale wiejskie krajobrazy są zawsze takie spokojne. Zwłaszcza nocą. - Niewątpliwie nie czytałaś Z zimną krwią. Przewróciła oczami. - Typowy wampirzy mieszczuch. - Nie zawsze żyłem w miastach - ciągnął. - Spędziłem dużo czasu w kryjówkach odległych od cywilizacji. Żeby się pożywić, musiałem maszerować kilka godzin.

- Stulecia spędzone w samotności? - Wzięła głęboki wdech. - Brzmi niebiańsko. - Czasami tak było. - Zwolnił, żeby odwrócić się w jej stronę i przyglądać się jej idealnym rysom. Bywało też nudno i strasznie. - Strasznie? - Spojrzała na niego zdziwiona. - Bez kontaktu ze światem bardzo łatwo przychodzi rozważanie nad bezsensem ciągnięcia własnej egzystencji. Nawet w ciemności z łatwością rozpoznał na jej twarzy szok oraz coś, co przypominało przerażenie. - Czy ty...? - Gdybym nie odkrył w sobie pasji prowadzenia badań i zgłębiania wiedzy, nie zastanawiałbym się długo nad zakończeniem tego wszystkiego - wyznał. - Wszyscy nieśmiertelni muszą zmierzyć się z tą pokusą. Nagle zadygotała i objęła się rękami, jakby chciała powstrzymać dreszcze. - Lepiej nie rób żadnych głupot, póki jestem w pobliżu, wodzu - mruknęła. - Mam zamiar być jedyną tragedią, jaka cię spotkała. Poczuł niejaką satysfakcję z faktu, że się zaniepokoiła. Nie podobała jej się myśl, że kiedyś zamierzał zakończyć swój nędzny żywot. - Nie martw się, malutka. Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. Odwróciła głowę w stronę okna, udając, że uważnie przygląda się domom, parkingom i stacjom benzynowym, które zastąpiły pola, gdy wjechali na obrzeża miasta. Jagr pozwolił jej na toczenie walki z własnymi uczuciami w ciszy, sam natomiast starał się przypomnieć sobie, gdzie widział szyld herbaciarni. Krążąc po sennych osiedlowych uliczkach, prawie przegapił odnowiony trzypiętrowy budynek stojący za dwoma wysokimi dębami. - To tam - powiedział, parkując nagle po drugiej stronie ulicy. Dochodziła druga w nocy. W tej lepszej dzielnicy Hannibal wszyscy już spali w swoich łóżkach.

Regan pochyliła się, aby dokładniej przyjrzeć się białemu budynkowi z różowymi wykończeniami z cegły i tymi wszystkimi architektonicznymi ozdóbkami, na których punkcie ludzie żyjący w epoce wiktoriańskiej mieli fioła. - Nie - pokręciła głową. - To na pewno nie tu. Popatrzył na złote litery namalowane na oknie wystawowym. - Zgodnie z napisem to Herbaciarnia Clemensa. Sądzisz, że w miasteczku jest więcej niż jedna? - To zbyt wyrafinowane miejsce jak na znajomych Cul-ligana - mruknęła. - On trzyma się z szumowinami podobnymi sobie. - W porządku. Możemy wrócić do kryjówki, żeby... Powstrzymał uśmiech, gdy gwałtownie otworzyła drzwi ze swojej strony i wyskoczyła z samochodu. - Rozejrzyjmy się, skoro już tu jesteśmy. Zrównał się z nią, gdy przeskakiwała przez biały płotek. Jego wyczulone zmysły pozwoliły upewnić się, że w budynku nie czai się nikt poza polującym kotem. Oczywiście, te same zmysły były bezużyteczne w przypadku mieszańców i ich przeklętej wiedźmy. Dlatego gdy okrążali dom, żeby wejść od drugiej strony, i przechodzili przez mały różany ogródek, wyciągnął zza pasa broń. Gdy doszli do patio zastawionego stolikami, oboje gwałtownie się zatrzymali. - Czujesz? - zapytała Regan. Jej oczy zaświeciły się w reakcji na charakterystyczny zapach brzoskwiń. Nie miało nic wspólnego ze słodkościami przyrządzanymi w pobliskiej kuchni. Jagr kiwnął głową. Nie był to zapach śliwek, czyli Culli-gana tu nie było, ale zapach z pewnością pozostawiła istota ze świata magii. - To chochlik. Mężczyzna. - Zacisnął dłoń na rękojeści broni. - Znasz ten zapach? - Nie. - Wciągnęła głęboko powietrze, aby wilczymi zmysłami rozpoznać go dokładniej. - Nie sądzę, żeby Culligan kiedykolwiek spotkał się z tym stworem wtedy, gdy mnie więził. - To dlaczego ten tajemniczy chochlik zaprosił go właśnie do Hannibal?

- Może to pułapka? - Otworzyła szerzej oczy. To była także pierwsza myśl Jagra. - Chochlik sprzedałby własną matkę, gdyby mógł na tym zarobić. Na jej ustach pojawił się uśmieszek. - Nie mogę się doczekać poznania tego chochlika. Jagr zawył w duchu na samą myśl o Regan tropiącej chochlika, być może niezwykle groźnego. - Wytropię go. - Starał się, aby jego słowa zabrzmiały bardziej jak propozycja niż żądanie. - Wróć do kryjówki Tane’a, a ja... - Nawet nie zaczynaj. - Oparła ręce na biodrach, na znak, że nie ma zamiaru ustąpić. - Regan, nic nie wiemy o tym chochliku ani o jego powiązaniach z mieszańcami. - Pozwoliłam ci ze mną zostać, bo czasami się przydajesz, ale nie będę od ciebie przyjmować rozkazów. - Zmrużyła oczy. - Jasne? Zaklął pod nosem. - I jesteś gotowa narażać się na niebezpieczeństwo tylko po to, żeby coś udowodnić? - Jestem gotowa zrobić, co będzie trzeba, żeby dorwać Culligana. W końcu, gdybyś zapomniał, po to tu jestem. -Odwróciła się i z wyprostowanymi plecami, szybkim krokiem poszła w stronę żywopłotu na tyłach, dokąd doprowadził ją zapach chochlika. - To jedyny powód, dla którego tu jestem. Stał nieruchomo, tocząc wewnętrzną walkę z dziką naturą drapieżnika, którego względny spokój został zburzony zuchwałą odpowiedzią Regan. Gdyby była już jego partnerką, te słowne utarczki byłyby niczym więcej niż słodkim przekomarzaniem się. Bez więzi, jaka powstaje między partnerami...

Cholera. A wydawało mu się, że to Kesi była mistrzynią tortur. W porównaniu do Regan była amatorką. Maszerując brzegiem rzeki Missisipi, Levet kopnął leżący na drodze kamień. Wyczuł śliwkowy zapach chochlika jakieś dwie godziny wcześniej i od tego czasu z zapałem starał się odnaleźć jego źródło. Mon dieu. A był tak pewny, że nadarza się znakomita okazja do pokazania temu lodowatemu przywódcy Wizygotów, kto tu górą. Jego zapał minął, gdy zorientował się, że ślad prowadzi donikąd, a droga wiedzie przez błoto i szlam, których w Missouri było aż nadto. Nie po raz pierwszy zaczął poważnie zastanawiać się nad rzuceniem tej całej pomocy wampirom w diabły i powrotem do jakiegoś spokojnego kościoła na Florydzie. Albo w Arizonie. Wilgoć nie była dla niego problemem. Ci zimnokrwiści dranie nie doceniali jego niezwykłych zdolności. Sacrebleu, zdawali się nie zauważać, że był czystej krwi gargulcem, nie wspominając o okazaniu mu szacunku, który przecież mu się należał. Dlaczego więc pałętał się po jakichś chaszczach, tropiąc cholernego chochlika, podczas gdy, po raz kolejny, wredny wampir zajmował się piękną damą w opałach? Ponieważ był idiotą, otxo. Chciał zjeść pizzę. Dużą, z dużą ilością mięsa, podwójnym serem i na grubym cieście... - Pssst. Odwrócił się, zdziwiony, słysząc niespodziewany dźwięk. Zobaczył dziewczynę pływającą w rwących wodach rzeki. Miała niezwykle jasną skórę, skośne, niebieskie oczy i jasnozielone włosy, które zdradzały, że nie jest człowiekiem. Nimfa. W dodatku już kiedyś ją spotkał.

Przeklinając los, który znowu postawił na jego drodze tę cholernie namolną Bellę, Levet postanowił ignorować kapryśną istotkę. - Hej! Hej, ty! - Podpłynęła bliżej brzegu i uniosła ramię. Czyżby uważała, że jest tak nierozgarnięty, by przeoczyć nimfę podskakującą w wodzie o rzut kamieniem od niego? -Tutaj. Psst. - Przestań mnie zaczepiać - warknął, nie przerywając wędrówki brzegiem rzeki. - Ja cię znam. - Nieprawda - zaprzeczył. - Jesteś Levet, karłowaty gargulec. Oburzony obelgą, zatrzymał się i wymierzył w nią pazur. - Nie jestem karłowaty, jestem niskiego wzrostu. Zatrzepotała długimi rzęsami. W świetle księżyca wyglądała przepięknie. Właśnie to piękno zwodziło marynarzy i od niepamiętnych czasów sprowadzało na nich zgubę. Levet dostał nauczkę, kiedy próbował ratować Vipera i Shay przed poprzednim Anassem, któremu odbiła szajba. Nimfa przedostała się wtedy przez jego portal. - Sprawiłam kiedyś, że stałeś się duży. Wtedy gdy walczyłeś z tym paskudnym wampirem wyszeptała, przypominając mu czas, kiedy jego ciało było rozmiarów, jakie normalnie osiągali jego pobratymcy. Mon dieu. Cudownie było być większym. - Chcesz, żebym znowu uczyniła cię dużym? - Nie wzywałem ciebie. Idź sobie. - Nudzi mi się. - To pobaw się z rybami. - Wypiął pierś do przodu. - Posłano mnie z ważną misją. - Jaką ważną misję mógłby spełniać malutki gargulec? Polujesz na leprechauny? - zakpiła. Jej śmiech rozbrzmiewał w ciemności. - A nie, już wiem. Na hobbity. - Bardzo śmieszne. - Zaciskając pazury, Levet znów zaczął przedzierać się przez błoto. - Jeśli chcesz wiedzieć, to szukam bardzo niebezpiecznego i paskudnego chochlika.

- Chochlika? - Płynęła równolegle do niego. - Nie ma tu żadnego chochlika. - Właśnie, że jest. - Właśnie, że nie ma. - Jest. - Nie ma. Levet wyrzucił ręce w powietrze. - Czuję jego zapach, mała cholero. - Poza szopem kręcił się tu tylko mieszaniec. - Mieszaniec. - Levet gwałtownie się zatrzymał. - Jesteś pewna? Zadowolona, że udało jej się przyciągnąć jego uwagę, uwodzicielsko przeczesała ręką włosy. - Potrafię rozpoznać psa. Był o wiele przystojniejszy od ciebie, za to cały umazany krwią. - Skrzywiła się. - Fuj. Mieszaniec we krwi? Czy któryś z nich był ranny? I dlaczego pachniał jak chochlik? Levet postukał się w czoło zaciśniętym pazurem. - Sacrebleu. Ależ ze mnie głupiec. - Cóż, twój mózg nie jest zbyt duży - przyznała współczująco Bella. Uniósł głowę i spojrzał na nimfę. - Jeszcze jedno słowo i zamienię cię w karpia. - Po co ci jakiś chochlik - nadąsała się, kompletnie ignorując jego groźbę. - To wredne, podstępne bestie. Duszki, takie jak ja, są o wiele bardziej zabawne. Zapomniałeś już, jak masowałam twoje skrzydełka? Wezwij mnie, a uczynię cię najszczęśliwszym gargulcem na świecie. - Dosyć. Przez ciebie rozbolała mnie głowa - warknął Levet. Nie żeby go nie kusiło. Bella była urocza, a on był samcem

w pełni sił. Tak jak każdy gargulec lubił pocieranie o skrzydła. Wiedział jednak, jakie ryzyko niesie zabawa z nimfami. W końcu zawsze okazywało się, że więcej z nich szkody niż pożytku. Prostując ramiona, Levet skupił się na coraz słabszym zapachu śliwek. Przeklęty mieszaniec go wykiwał, ale to nie znaczy, że nie może jeszcze obrócić sytuacji na swoją korzyść. - Poczekaj. - Bella podpłynęła bliżej brzegu. - Dokąd idziesz? Zaklął pod nosem, zdenerwowany. - Mam mieszańca do schwytania. - Mogę ci pomóc. - Jasne. - Wiem, gdzie jest chochlik. Levet spojrzał na nią spode łba. - Skąd mogłabyś wiedzieć? - Widzę różne rzeczy. - Widzisz różne rzeczy? Skąd w ogóle się tu wzięłaś? Nie możesz być na tym świecie, jeżeli nikt cię nie wezwał... Gdy dotarły do niego jego własne słowa, zamilkł. Nie powinno jej tu być. Nie, o ile nie została wezwana. Nie była niczym więcej niż przynętą. Jak zapach krwi chochlika, który zwabił go nad rzekę w to właśnie miejsce. - O cholera - wyszeptał, odwracając się tak szybko, że zdążył zobaczyć wysokiego mieszańca wyłaniającego się zza drzewa. Uniósł ręce, żeby rzucić czar, ale nie udało mu się na czas sformułować zaklęcia. Został powalony oślepiającą eksplozją. Nastała ciemność.

Rozdział 13 Kegan cała drżała. Szła, pocierając nieosłonięte ramiona. Chłód nie miał jednak nic wspólnego z wiosenną bryzą. Ten chłód bił od wielkiego, wkurzonego wampira, który szedł za nią w milczeniu. Nie miała zamiaru przepraszać. Do licha, nie prosiła go o pomoc. A już na pewno nie prosiła, żeby traktował ją jak jakąś słodką idiotkę, która będzie sobie spokojnie czekała w bezpiecznej kryjówce, gdy w tym czasie Jagr będzie zgrywał bohatera. To ją Culligan więził i torturował przez trzy dekady. To ona co noc wyobrażała sobie dzień, w którym rozerwie mu gardło na strzępy. I to ona wytropiła drania aż do Hannibal. To była jej walka, i na Boga, miała zamiar prowadzić ją do samego końca. A jej żywa reakcja na opiekuńcze instynkty Jagra nie miała absolutnie nic wspólnego ze strachem przed tym, że rozkosz, jakiej zaznała w jego ramionach, dała mu nad nią władzę tak bezwzględną i długowieczną jak sam Jagr. Znów zadrżała. Cholera. Musi się skupić. Cholerna kurtka też by się przydała. - Co to za miejsce? - zapytała, rozglądając się po dużej, otwartej przestrzeni otoczonej nielicznymi eleganckimi budynkami. - Park?

Przyśpieszył kroku, żeby odpowiedzieć jej, idąc obok, zamiast patrzeć na nią groźnie z tyłu. Uwolnił powietrze od chłodu, jaki wywoływała jego moc. - To pole golfowe. - Aha. - Skrzywiła się. Nic dziwnego, że go nie rozpoznała. Culligan rzadko przebywał w miejscach takich jak country cluby. - To dlatego nie ma huśtawek. - A jest wypieszczona trawa z dołkami. Spojrzała na niego zdziwiona. - Grasz w golfa? - Niewielu rzeczy nie spróbowałem w ciągu wieków. - Tak, wyobrażam sobie - powiedziała oschle. Żar pojawił się w jego oczach, momentalnie roztapiając wcześniejszy lód. - Z chęcią zademonstruję ci kilka przy najbliższej okazji. Regan szybko odwróciła głowę, podążając za brzoskwiniowym zapachem, który prowadził do drzew na skraju pola golfowego. Nie łudziła się, że wampir nie zauważy rumieńca, jaki nagle pojawił się na jej policzkach. - Co chochlik robiłby tutaj? - mruknęła. Spodziewała się, że Jagr rzuci się na nich wykorzystując jej widoczną słabość. Gdy jednak tego nie zrobił, i skupił się na pogłębiających się ciemnościach przed nimi, odetchnęła z ulgą. - Zgaduję, że się ukrywa. - Przed nami? Jagr odchylił głowę do tyłu, wdychając nocne powietrze. - Ślad jest świeży. Jest blisko. Regan zatrzymała się gwałtownie, czując bardzo wyraźny zapach brzoskwiń. Wskazała palcem szpaler drzew za ogrodzeniem z drutu kolczastego. - Pójdę z prawej strony - powiedziała tak cicho, że tylko wampir mógł usłyszeć jej słowa. Wolałabym nie gonić go między drzewami. - Regan.

Zesztywniała, wyczuwając jego wahanie - Co? Zaklął pod nosem. - Po prostu uważaj na siebie. Uniosła brwi. Żadnego ponurego oświadczenia, że to zbyt niebezpieczne? Żadnego skrzeczenia, że tylko on może sobie poradzić z czającym się demonem? Żadnego warczenia, syczenia czy przechwalania się własną siłą? Nie chcąc kusić losu, cicho przemknęła na ścieżkę, która jak sądziła, była przeznaczona dla meleksów. Nie wierzyła, żeby stary wampir mógł nauczyć się nowych sztuczek. Przynajmniej nie ten wampir. Więc albo uważał, że chochlik nie stanowi aż takiego zagrożenia, żeby robić aferę, albo, co bardziej prawdopodobne, że ją ochroni, nawet jeśli ona uprze się wpakować się w kłopoty. Ledwie ponure myśli przemknęły jej przez głowę gdy usłyszała cichy szelest, a następnie zobaczyła, jak szczupła postać gna w dzikim pędzie po wypielęgnowanej trawie w kierunku pobliskich krzaków. - O nie! - mruknęła, po czym ruszyła, żeby powalić chochlika na ziemię. Przelotnie zauważyła rudawe jasne włosy, obcięte i ułożone tak, żeby podkreślały przystojną twarz i jasnozielone oczy. Smukłe ciało uciekającego zdobił niebieski, elegancki garnitur, w którym wyglądał jak bankier. Albo żigolak. Starsze panie, przesiadujące w herbaciarni, z pewnością uwielbiają takich. Rzuciła się na chochlika od tyłu, mając zamiar wylądować mu na plecach i przygnieść do ziemi. Oczywiście nawet doskonały plan może nawalić. Uderzenie było tak siłne, że rzuciło ją na bok, a chochlik w desperackiej próbie wyrwania się uderzył ją pięścią w brzuch.

Zabrakło jej tchu i zanim zdołała się ruszyć, padł kolejny cios. Gdyby była człowiekiem, jego pięść złamałaby jej szczękę. Na szczęście nie była człowiekiem. Była wkurzonym wilkołakiem czystej krwi, którego właśnie wzięto z zaskoczenia. Chochlik zamachnął się jeszcze raz, ale tym razem Regan była na to przygotowana. Złapała go za rękę i ściskała pięść tak długo, aż zapiszczał jak... jak chochlik wijący się z bólu. Następnie wygięła jego rękę i pociągnęła za plecy, a potem rzuciła go twarzą do ziemi. Próbował się wyrwać, ale napotkał bolesny opór jej kolana, gdy usiłowała na niego wejść i usiąść mu na plecach. Zaklęła, wyciągając jego ramię jeszcze bardziej, zarazem ciągnąc go za włosy i wciskając jego twarz w ziemię. Powiało chłodem i Jagr był tuż obok, ze wzrokiem utkwionym w chochliku skomlącym pod Regan. - Myślę, że już go ujarzmiłaś, malutka. Odwróciła głowę, żeby wypluć krew. Przez tego głupca przygryzła sobie język. - Mogłeś mi pomóc - mruknęła. Jagr uniósł złocistą brew. - Żebyś mnie oskarżyła o wykroczenie poza moją rolę nic nieznaczącego pomagiera? Nie, dzięki. Poza tym wyglądało na to, że masz wszystko pod kontrolą. - Walnięta suka - wyjęczał chochlik, przewracając oczami w stronę Jagra, jakby szukał w nim sojusznika przez sam fakt, że również jest facetem. - Ściągnij ją ze mnie. Chichot Jagra rozbrzmiał w mroku. - Na twoim miejscu nie obrażałbym wkurzonego wilkołaka, który założył ci półnelsona. - Kim jesteście? - zapytał chochlik. - Czego chcecie? - Pomyliło ci się. To my zadajemy pytania, a ty będziesz na nie odpowiadać - ostrzegł go Jagr. Zrozumiałeś? Regan pociągnęła chochlika mocniej za włosy. - A jeśli chcesz zatrzymać głowę na karku, powiesz prawdę. Chochlik syknął z bólu.

- Co to ma być? Demoniczna wersja dobrego i złego gliniarza? - Obawiam się, że to coś więcej. Regan ma parę zaległych spraw do wyjaśnienia z chochlikami wyjaśnił Jagr. Chochlik znieruchomiał. - Regan? - wydyszał. - Poznajesz to imię? - Jagr zmrużył oczy. - Nie... - Zaprzeczanie gwałtownie ustało, bo Regan uderzyła jego głową o ziemię. - Zaczekaj, do cholery. Wiem tylko, że Culligan miał wilkołaka do zabawy o imieniu Regan. - Do zabawy? - Nie wytrzymała. Raz za razem uderzała głową chochlika o ziemię. Ależ nienawidziła chochlików. Jagr delikatnie dotknął jej ramienia. - Ostrożnie, malutka. Jeśli ma nam coś powiedzieć, potrzebujemy go żywego. Regan zmusiła się, żeby przestać, i głęboko odetchnęła, by się uspokoić, patrząc w spokojne oczy Jagra. - Potrafisz wyczuć, czy mówi prawdę? - Tak. Regan pociągnęła chochlika mocniej za ramię i pochyliła się do przodu. - Jak się nazywasz? - A niech cię... Aau... Gaynor. Mam na imię Gaynor. Rozluźniła uścisk. - Skąd znasz Culligana? Gaynor oblizał wąskie usta. Zapach brzoskwiń byt bardzo intensywny. - Obaj mieszkaliśmy w Nowym Orleanie w czasie wojny secesyjnej. Culligan nie potrafi! za bardzo czarować, ale umiał łupić ze skóry ludzi, a oni wręcz sami prosili się o to, żeby ich oskubać z nielicznych kosztowności, które im zostały. Głośne warknięcie wydobyło się z gardła Jagra. Nawet Regan zadrżała.

- To nie wyjaśnia, skąd wiedziałeś o Regan. Pomimo unoszącego się wokół nich chłodu wywołanego mocą Jagra chochlik zaczął się pocić. - Natknęliśmy się na siebie w Chicago trzydzieści lat temu. Opowiedział mi o świetnym interesie, dzięki któremu mógł zabrać małego wilkołaka w trasę i pokazywać ludziom jak w gabinecie osobliwości. Cholerny farciarz. Regan wciągnęła głęboko powietrze. Chicago? Culligan zawsze twierdził, że znalazł ją porzuconą w rowie w okolicach Dallas. Oczywiście Salvatore przekonywał ją, że to nieprawda, i że jej rodzina nigdy by jej nie porzuciła z własnej woli. Tak czy inaczej... wątpliwości dręczyły jej serce. - Z kim ubił ten świetny interes? - zapytała zachrypniętym głosem. - Z mieszańcem. Wydaje mi się, że Culligan mówił o kimś, kto nazywał się Caine. - Chryste. - Zszokowana pokręciła głową, a w żołądku poczuła nieprzyjemny ucisk. - To wariactwo. Skąd bym się wzięła w rękach mieszańców? I dlaczego przekazały mnie Culliganowi? Z łatwością wyczuwając jej zdenerwowanie, Jagr pogładził ją po ramieniu, chcąc ją uspokoić. - Dowiemy się prawdy, malutka. Obiecuję ci to. - Przeniósł wzrok na chochlika. Jego oczy błyszczały w ciemności niczym oszronione szafiry. - Nie przyszło ci do głowy, że Wilkołaki chciałyby wiedzieć o zaginionym dziecku? - Culligan przysięgał, że dostał je właśnie od psów. - Nie mogłeś być chyba tak głupi, żeby uwierzyć, że jakikolwiek wilkołak oddałby w ręce chochlika dziecko czystej krwi - zarzucił mu Jagr. Gaynor starał się skulić, widząc Jagra. Bardziej bał się górującego nad nim wampira niż rozwścieczonego wilkołaka, który przygniatał go do ziemi. Mądry chochlik.

- Powiedział, że coś jest z nią nie tak, że nie przechodzi nawet przemiany - desperacko usiłował wytłumaczyć zdradzieckie postępowanie Culligana. - Poza tym musiał złożyć przysięgę krwi, że nie pozwoli, aby stała jej się nieodwracalna krzywda. - Przysięgę krwi? - Regan skierowała swoje pytanie do Jagra. - Co to takiego? Skrzywił się. - To obietnica wiążąca krew z magią. - Gdyby Culligan nie dotrzymał słowa i coś by ci się stało, padłby trupem w ułamku sekundy - dodał Gaynor, w nadziei że w ten sposób zyska przychylność. Regan zazgrzytała zębami, przypominając sobie, jak Culligan obsesyjnie pilnował, żeby żaden z jego demonicznych gości nie kręcił się w pobliżu tylnej części kampera. Wtedy sądziła, że po prostu chroni kurę znoszącą złote jajka. Teraz było jasne, że bał się o swoje życie. - To dlatego chciał trzymać swoich obrzydliwych kumpli z daleka od mojej klatki. Świnia. - I nie widziałeś się z nim ani nie miałeś od niego żadnych wieści od trzydziestu lat? - napadł na niego Jagr. - Nie, przysięgam. - To skąd wiedziałeś, że był w St. Louis? Gaynor oblizał wargi. - Na czatach szumiało o tym, że jakiś chochlik wpadł w ręce króla wilkołaków za przetrzymywanie wilkołaka i że uciekł do St. Louis. Podejrzewałem, że chodzi o Culligana, więc wysłałem psa piekieł, żeby go wytropił i dostarczył wiadomość o spotkaniu. - Chochliki rozmawiają na czatach? - zakpiła Regan, wyobrażając sobie zgraję chochlików urzędujących nad klawiaturami komputerów. - Ej, jesteśmy bardziej kumaci w kwestii technologii niż inne demony. Żałosny głupek, pomyślała Regan. Nie widział naszpikowanej elektroniką kryjówki Tane'a. - A więc na czatach szumiało o chochliku, który wpadł w kłopoty, a ty, tak z dobroci serca, postanowiłeś skontaktować się z Culliganem? - zapytała. - Daj spokój.

- Pomyślałem, że jeśli to faktycznie o niego chodziło, zapłaci mi za moją pomoc. - Leżąc pod nią, wzruszył ramionami. - Sądzisz, że parzenie herbaty i podawanie ciasta starym, grubym babom sprawia mi przyjemność? - Kłamie - powiedział Jagr. Regan uderzyła chochlika w tył głowy. Dość mocno. - Cóż, wierzę w to, że nie lubi wciskać ciast starszym paniom, więc musi kłamać w sprawie szukania kontaktu z Culliganem. - Au... Co ja jestem, chłopiec do bicia? - zaprotestował. - Faktycznie, nie jesteś. Jesteś za to o krok od zostania kolacją - poinformowała go Regan, nie krępując się, żeby wykorzystać jego instynktowny lęk przed wampirem. - Czyżbym zapomniała wspomnieć, że Jagr nie miał czasu coś przekąsić, zanim wyruszyliśmy? Jagr momentalnie wszedł w rolę i wysunął kły, które zalśniły śnieżną bielą w świetle księżyca. - I raczej nie mam ochoty na ciasto. - Ona mnie zabije, jeśli wam powiem. - No to jesteś załatwiony, Gaynor, bo ja cię zabiję, jeśli nie powiesz - zapewniła go Regan. Zapadła cisza, po czym Gaynor, prostując kark, usiłował odwrócić głowę tak, żeby mówić bezpośrednio do Regan. - Może się jakoś dogadamy? Ta informacja musi być dla ciebie cenna. - Chcesz się dogadać? Proszę bardzo. - Przekręciła jego twarz tak, żeby była skierowana prosto na Jagra. - Powiesz mi wszystko, co wiesz o Culliganie, a ja nie nakarmię tobą wampira. Głośno przełknął ślinę. - W porządku. - Po co wysłałeś Culliganowi wiadomość? - drążył Jagr.

- Mogę chociaż usiąść? - zaskomlał. - Przez ciebie mam skurcze. Wygięła jego ramię tak bardzo, że lada moment wyłamałaby mu bark. - Pozwolę ci usiąść, ale jeśli będziesz próbował jakichś numerów, to poczujesz znacznie więcej niż skurcze. Puściła jego ramię i zwinnie z niego zeszła, przyklękając tuż obok Jagra. Gaynor zaklął pod nosem i pozbierał się do kupy, żeby usiąść. Przyglądając się plamom z trawy na garniturze, gładził krawat. - Jasna cholera. Wiesz, ile kosztował ten garnitur? - Wiesz, jak bardzo mam to gdzieś? - huknęła. - Mów. Darował sobie poprawianie krawata i uniósł ręce. - Dobra, usłyszałem o Culliganie w czat roomach, jak mówiłem, ale odezwałem się do niego, nie dlatego że chciałem wyciągnąć od niego pieniądze. Bezwartościowy leń, nigdy nie wykazywał talentu ani inteligencji, żeby zarobić więcej niż parę dolców. Nawet wtedy, gdy miał taką dojną krowę, czyli ciebie. Moce Jagra owinęły się boleśnie wokół chochlika, któremu włosy stanęły dęba. - Więc co z tą wiadomością? Gaynor zadrżał. - Tydzień temu do herbaciarni przyszedł mieszaniec i poprosił, żebym wysłał do Culligana wiadomość i zaprosił go do Hannibal. - Co to za mieszaniec? - Jagr zadał oczywiste pytanie. - Miała na imię Sadie. - Zacisnął usta. - Do licha, gorąca sztuka. Wysoka i ciemna. Ubrana tak, że każdemu na myśl przychodzą pejcze i kajdanki. Bardzo apetyczna. Regan zmarszczyła czoło. Spodziewała się, że będzie to Duncan albo tajemniczy Caine. Kim była ta cała Sadie? - Widziałeś ją już kiedyś? - Nie, a to nie jest kobieta, którą się zapomina. Nigdy w życiu. - Zbyt ładne rysy jego twarzy ujawniły lubieżne myśli. - Może miała trochę za małe cycki, ale... - Jego obleśne fantazje rozwiał kamień,

którym rzuciła w niego Regan. Uderzenie było tak silne, że odrzuciło głowę chochlika do tyłu. Popatrzył na Regan, przykładając rękę do krwawiącego guza na czole. - Kurde. - Nie pogrążaj się już - powiedział oschle Jagr. - Chciała wiedzieć. Regan spojrzała na chochlika z obrzydzeniem. - Sprzedałeś przyjaciela, bo laska była gorąca? - Nie, sprzedałem go za kupę kasy, którą mi dała. - Jak miło. - Hej, on na moim miejscu zrobiłby dokładnie to samo. Z tym Regan nie mogła się nie zgodzić. Culligan byt niemoralnym, bezpłciowym gnojkiem. Za pieniądze zaprzedałby własną duszę. - Powiedziała, czego chce od Culligana? - Powiedziała, że musi zostać ukarany, bo nie wypełnił rozkazu mieszańców. - To nie jest wszystko, co powiedziała, prawda? - Jagr nie ustępował. - Mogła coś wspomnieć o użyciu go jako przynęty. - Żeby zwabić Regan do Hannibal? Gaynor aż podskoczył, słysząc lodowaty ton głosu wampira. - Tego nie mówiła. Nie jestem jej powiernikiem, raczej nazwałbym siebie podwładnym. - Gdzie ona jest? - zapytała Regan. - Nie wiem, ale zapewne gdzieś w pobliżu rzeki. Jagr ściągnął brwi. - Dlaczego tak uważasz? - Wyczułem zapach rzeki na jej ciele. Jagr zdziwił się jeszcze bardziej. - Jej zapach nie był zamaskowany? - Zamaskowany? - chochlik otworzył szeroko zielone oczy. - Jak mieszaniec może zamaskować swój zapach? Regan nie musiała czytać w jego myślach, żeby wiedzieć, że kłamie. Ukradkiem spojrzała na Jagra, który prawie

niezauważalnie pokręcił głową. Nie zareagowała więc na kłamstwa chochlika. Z jakiegoś powodu Jagr nie chciał teraz konfrontacji. - Na spotkanie z tobą przyszła sama? - zapytał. - Do środka weszła sama, ale w pobliżu herbaciarni kręciło się kilka mieszańców. - W nagłym gniewie, jaki ogarnął chochlika, nie było jednak pretensji. - Cymbały kompletnie zniszczyły moje żonkile. W dodatku ta suka zabrała całą blachę ciasta z masą karmelową i masłem orzechowym. Regan zamrugała. To było... dziwne. - Po co jej twoje ciasto? Gaynor zesztywniał, jakby obraziła go tym pytaniem. - Tak się składa, że to najlepsze ciasto karmelowe w całym stanie, a może i w całym kraju. Czy taki powód wystarczy? Jagr prychnął. - I jest zaczarowane, żeby każdy, kto go spróbuje, wracał po więcej, jak po narkotyk. - Nie udowodnisz tego - syknął Gaynor. Regan popatrzyła na Jagra. - Czy na mieszańca można rzucić czar? - Mieszańce są bardziej podatne na takie czary niż demony czystej krwi - wyjaśnił Jagr, zanim zwrócił się do chochlika. - Przyszła po więcej? Gaynor nerwowo przesunął się w stronę krzaków. Idiota. Naprawdę sądził, że może uciec wampirowi? - Czekała na mnie, gdy otwierałem sklep dwa dni później - przyznał niechętnie. - Żeby dostać ciasto? - Żeby dostać ciasto i złożyć mi kolejną propozycję -powiedział powoli. Regan uniosła brwi. - Jaką propozycję? Gaynor przez chwilę milczał, po czym kopnął leżący obok stos gałęzi. Zrobił to tak szybko, że ani Regan, ani Jagr nie zdążyli zareagować. Ich oczom ukazał się migoczący, mglisty wir, który zdawał się wisieć w powietrzu.

Culligan nie umiał wprawdzie utworzyć portalu, ale Regan wielokrotnie miała okazję widzieć, jak powstaje to fascynujące zjawisko, gdy inne chochliki używały magii. Była ciekawa tych tajemniczych przejść, gdyż zawsze oglądała je z daleka. Teraz jednak, gdy portal był tak blisko niej, że mogłaby do niego wpaść, nie była zachwycona. - Propozycja dotyczyła ciebie, Regan - przyznał chochlik, wyciągając rękę, żeby ją chwycić. Gdy nagle poczuła, że jest ciągnięta w stronę wirującej mgły, była bardziej zdziwiona niż przestraszona. Starała się wyrwać z chwytu chochlika, ale okazał się on nadspodziewanie silny, zwłaszcza że zaparł się nogami o ziemię i krok po kroku ciągnął ją w magiczną otchłań. Zajęci walką, nie usłyszeli ostrzegawczego warknięcia wściekłego wampira. Dotarło do nich dopiero wtedy, gdy gnał w ich kierunku. - Nie - ryknął Jagr, napadając na chochlika z taką siłą, że tamten wypuścił ramię Regan. Z impetem obaj polecieli do tyłu. Prosto w otwarty portal. - Jagr! Czołgając się na kolanach, Regan z przerażeniem obserwowała, jak Gaynor znika w migoczącej mgle, a rozwścieczony wampir nadal go trzyma. O Boże, tylko nie to. Wyciągnęła rękę w ich kierunku. Zdołała jednak tylko musnąć koniuszkami palców jeden z ciężkich butów Jagra, po czym portal zamigotał, zaświecił i zniknął ze słyszalnym wręcz zamknięciem się. Nagle została sama w ciemnościach. Przez dłuższą chwilę przyglądała się miejscu, w którym zniknął Jagr, tak jakby czekała, że nagle wyskoczy z powrotem z powietrza. Zniknął. Naprawdę zniknął. I nie miała szans na pójście jego tropem. - Jasna cholera. Gwałtownie wstała i dzikim pędem ruszyła przez las. Culligan nigdy nie wyjawił jej tajników magii używanej przez

chochliki, ale musiał istnieć ktoś, kto wie, jak znaleźć osobę, która zniknęła w portalu. Nie zważając na niebezpieczeństwa, które mogły na nią czyhać w ciemnościach, wróciła do auta zaparkowanego przed herbaciarnią. Wskoczyła na miejsce kierowcy i przekręciła kluczyk, który Jagr zostawił w stacyjce. Nie bardzo umiała wrzucić bieg. Nigdy nie prowadziła samochodu, ale przecież to nie mogło być trudne. Ta myśl szybko przemknęła jej przez głowę, po czym nacisnęła długi pedał, który (przynajmniej w telewizji) spowodował, że samochód rusza do przodu. Z piskiem opon przywaliła w jeden z dereni, którymi obsadzono ulicę. Cóż, chyba jednak nie było to tak łatwe, jak jej się wydawało. Wyłączyła silnik i wyskoczyła z ciężarówki. Przebiegła między pobliskimi domami, kierując się na północ. Czuła w głowie pulsujący ból w miejscu, którym uderzyła głową w przednią szybę. Okoliczne psy wyły, wyczuwając jej obecność, ale przynajmniej nie ryzykowała, że znowu zmasakruje jakieś drzewo. Przeskakując przez drewniany płot, wyobraziła sobie zdenerwowanie Jagra, gdyby usłyszał, że biega po okolicy jak wariatka, nie zważając na mieszańców, którzy mogą czaić się w pobliżu. Z pewnością musiałaby wysłuchać wykładu na temat braku odpowiedzialności, gdyby nie... Nagle poczuła w sercu rwący ból. Nie, żadnych gdyby. Odnajdzie go. Całego i zdrowego. Nie ma innej możliwości. Nie pozwalając dać się opanować panice, która ściskała jej żołądek, Regan przebiegła przez miasteczko. Wyczuła zapach elfów oraz psa piekieł buszującego w śmietniku. Nie było śladu stworzenia potencjalnie zagrażającego jej życiu.

Schyliła więc głowę i zebrała w sobie całą siłę. Tak szybko, że tylko wampir mógłby jej dorównać, przemierzała pola i mgły unoszące się nad nimi. Tak bardzo była skupiona na odnalezieniu drogi prowadzącej do zamaskowanej kryjówki Tane'a, że krajobraz stał się wielką, zamazaną plamą. Wreszcie dostrzegła w oddali komin z kruszącej się czerwonej cegły. Nie zważając na kłujący ból w boku, błyskawicznie minęła opuszczoną stodołę i przeskoczyła niewielkie jeziorko. Przez myśl jej nie przeszło, że bez Jagra może nie być mile widziana w domu wampira. Nie myślała o tym dopóty, póki potężna sylwetka Tane'a nie zablokowała jej drogi do drzwi. Zeskoczył z balkonu na drugim piętrze. O mało nie zderzyła się z jego szeroką, nagą klatką piersiową. - Tane. - Przycisnęła dłoń do walącego serca. - Przestraszyłeś mnie. Poczuła na całym ciele małe ukłucia bólu - Tane pozwolił swoim mocom rozprzestrzenić się w okolicy. - Gdzie jest Jagr? Była na tyle mądra, żeby przestraszyć się jego srogiej miny. Jednak zbyt martwiła się o Jagra, żeby w pełni pojąć, w jak potencjalnie niebezpiecznej sytuacji się postawiła. - Został wciągnięty przez chochlika do portalu - powiedziała szybko. Zmęczona, nie była w stanie powiedzieć nic więcej. - Nie mogę go znaleźć. Na szczęście Tane nie wypytywał o szczegóły. To wystarczyło, żeby się zorientował, że jego brat miał kłopoty. Wysunął długie kły, a zza paska spodni wyciągnął sztylet. - Zostań tu. Postaram się go wytropić. - Poczekaj, chcę iść z tobą... Ignorując jej prośbę, szybko ją minął i bezszelestnie zniknął w ciemności. Regan zazgrzytała zębami. Wiedziała, że go nie dogoni. - Przeklęte wampiry.

Rozważając przez chwilę swoje dość ograniczone możliwości, westchnęła i weszła po schodach na werandę. Mogła wrócić na pole golfowe w nadziei, że znajdzie jakiś ślad Jagra, ale wiedziała, że nie będzie lepsza niż wyszkolony wampir zabójca, który przez setki lat nabrał doświadczenia. Bolesna prawda była taka, że pewnie bardziej by mu przeszkadzała, niż pomogła. Mogła też po prostu odejść. Zostawić za sobą Jagra i całą resztę, zdeterminowaną, aby przywrócić ją na łono rodziny, której nie chciała i nie potrzebowała. Przecież nie była im nic winna. Okej, Jagr był pomocny, raz czy dwa. Do diabła, chwilę temu ocalił ją przed wciągnięciem do portalu. Poza tym żadna kobieta, nawet niewinna jak lilia, nie mogła zaprzeczyć, że był niezwykłym kochankiem. Kochankiem, dzięki któremu swój pierwszy raz zapamięta na całą wieczność. Mimo wszystko był władczy, lubił narzucać swoją wolę i bezwzględnie torował sobie drogę do jej serca. Samo to powinno ją zmusić do ucieczki z krzykiem. Oczywiście... nie zrobiła tego. Czysta logika nie była w stanie pokonać desperackiej potrzeby ratowania tej denerwującej bestii. Nawet jeśli miała w tym celu zrobić coś, czego nigdy zrobić nie miała. Przenigdy. Prostując ramiona, weszła do opuszczonego budynku. Z łatwością odnalazła drogę ńa dół, gdzie napotkała wampira w stroju militarnym, pilnującego wejścia do kryjówki. Skoro jej nie zaatakował, znaczyło to, że Tane nie dał swoim ludziom rozkazu zabicia każdego, kto się pojawi. Co więcej, wampir jej się pokłonił. Regan stanęła jak wryta. Powinna się ukłonić? Dygnąć? Odegnała od siebie bezsensowne myśli, gdy wampir wyprostował się i przyglądał jej się spokojnie. - Czy mogę w czymś pomóc?

Regan zmagała się ze zgorzkniałą częścią osobowości, którą hołubiła przez trzydzieści lat. Była to paskudna walka z emocjami, które nie należały do szlachetnych. Duma, zazdrość, toksyczna nienawiść. Tak, były paskudne. Na szczęście walka nie trwała zbyt długo. Po ułamku sekundy Regan wzięła głęboki wdech, przygotowując się do nieodwracalnego skoku na głęboką wodę. - Muszę skontaktować się z Anassem - powiedziała, odczuwając ulgę, gdy głos zabrzmiał prawie spokojnie. - Proszę. - Bez wahania wampir wyciągnął z kieszeni spodni moro telefon komórkowy. Zanim go podał, otworzył klapkę i wybrał numer z listy kontaktów. - To bezpośrednia linia. Regan wzięła telefon i zanim zdążyła dobrze przemyśleć konsekwencje swoich czynów, wcisnęła „Połącz". Usłyszała sygnał. Nie była jeszcze w pełni gotowa, gdy po drugiej stronie odezwał się niski, władczy głos. - Tane? - Nie. - Musiała zrobić przerwę, żeby przełknąć kluchę, która nagle pojawiła się w jej gardle. - Mówi... Regan. Krótka chwila ciszy, po czym zszokowany wampir zmienił ton na łagodniejszy. - Regan, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię słyszę -odparł. - Darcy bardzo chce z tobą porozmawiać. Szczęki jej się zacisnęły, ale postanowiła nie dać się rozproszyć. - Może później. Wyczuła, że zorientował się, że nie będzie to towarzyska pogawędka. - Mów. Powiedziała.

Rozdział 14 Jagr nienawidził magii. Jako wampir z łatwością przyzwyczaił się, że jest najwyższym ogniwem łańcucha pokarmowego. Był nocnym stworzeniem z innego świata, na którego widok wszystkie istoty uciekały w popłochu. Jednak pomimo całej swojej mocy nie mógł nic zrobić, gdy znalazł się z Gaynorem w portalu. Otaczała go dziwna mgła, która zdawała się wgryzać w jego skórę ze zjadliwą radością. Zanim wyleciał z tunelu z takim impetem, że przywalił głową w cementową ścianę, miał chwilę na uświadomienie sobie, że przynajmniej udało mu się ocalić Regan przed dostaniem się w brudne łapska chochlika. Lekko zdezorientowany, nie zdawał sobie jeszcze sprawy, że magia nie była teraz jedynym zagrożeniem. Dopiero gdy usłyszał za sobą trzaśnięcie ciężkich metalowych drzwi, zauważył, że został uwięziony w celi zrobionej specjalnie do przetrzymywania demonów. Wszystkich demonów. Wampirów także. Z furią wytarł krew z czoła i powoli odwrócił się, uwalniając swoje moce. Po chwili wiedział już, że znajduje się głęboko pod ziemią (co oznaczało, że przynajmniej nie grozi mu spotkanie ze wschodzącym słońcem) oraz że otaczające go ściany i sufit miały co najmniej kilkadziesiąt centymetrów grubości. Potem

zorientował się, że na ściany rzucono liczne zaklęcia, a ciężkie drzwi pozbawiały sił każdego demona, który był na tyle głupi, żeby dać się złapać. Przeszedł go złowieszczy dreszcz. Minęły stulecia, od czasu gdy był uwięziony w klatce, ale wspomnienia były nadal żywe. Cholernie boleśnie żywe. Zacisnął zęby i pięści. Ogarniała go szaleńcza furia. Ta sama furia, która skończyła się rzezią jego poprzednich oprawców. Pradawny konflikt rozdzierał jego wnętrze. Wtedy pobawił się obraz Regan i panika osłabła. Na myśl o pięknej wilkołaczycy udało mu się wydostać z ciemności własnej duszy. Na bogów, nie pozwoli sobie na utratę kontroli, gdy Regan go potrzebuje. Musiał znaleźć jakąś drogę ucieczki i wydostać się stąd, żeby móc ją chronić. Nic innego się nie liczyło. Rozjaśnił umysł i znów w pełni nad sobą panował. Ale nadal był wściekły. Dać się złapać przez marnego chochlika. Nigdy sobie tego nie daruje. Sycząc z frustracji, uderzył barkiem w drzwi. Jego przedramię się przypaliło. Oznaczało to, że poza metalem w drzwiach było i srebro. ' Wyczuwając chochlika po drugiej stronie drzwi, huknął: - Gaynor, wypuść mnie! - Niech cię diabli wezmą, wampirze - głos chochlika rozniósł się w powietrzu - Musiałeś się wtrącać? - Właśnie wydałeś na siebie wyrok śmierci. - Cholera. - Jagr słyszał niespokojne kroki Gaynora. - Nie prosiłem się o udział w tym bajzlu. Żałuję, że ten mieszaniec w ogóle się pojawił w moim sklepie. - Dopiero zaczniesz żałować - warknął Jagr, czując, ze zaczyna tracić siły. Był coraz bardziej sfrustrowany. Do diabła. Regan została tam całkiem sama. Musi się stąd wydostać. -Wypuść mnie, a rozważę puszczenie cię wolno.

Gaynor zaśmiał się gorzko. - Myślisz, że jestem głupi? Może i jestem nic nieznaczą-cym chochlikiem żyjącym w małym miasteczku, ale nawet ja słyszałem o Jagrze, szalonym przywódcy Wizygotów który wyrżnął cały klan wampirów. Jeśli cię wypuszczę, będę martwy, zanim zdążę mrugnąć. Coś w tym było. Każdej innej nocy z pianą na ustach myślałby tylko o tym, jak rozerwać chochlika na strzępy. Jednak tej nocy liczyła się tylko Regan. - Pozwól mi stąd odejść bez szwanku, a przysięgam... - Zapomnij. Nie otworzę tych drzwi. - Co więc zamierzasz zrobić? Chcesz mnie zabić? - I mieć na głowie rozwścieczoną zgraję wampirów? Nie, dziękuję. Palące srebro zaczęło przenikać przez ubranie Jagra. Musiał odsunąć się od drzwi. - Wydaje ci się, że moi bracia jeszcze mnie nie szukają? - wychrypiał. Mimo grubych drzwi Jagr słyszał przyśpieszone bicie serca chochlika. Jego strach był wręcz namacalny. - Nie wytropią mnie przez portal. - To nie ma znaczenia.. Nie ma takiego miejsca na świecie, w którym się teraz przed nimi ukryjesz. Jagr celowo się z nim drażnił. Jasna cholera - kroki były coraz szybsze. - To nie moja wina. Jagr syknął. - Groziłeś wilkołakowi czystej krwi i porwałeś wampira, i twierdzisz, że to nie twoja wina? - Ja tylko zaprosiłem Culligana do Hannibal - jęknął tamten. - Nie kazałem przeklętemu wilkołakowi iść za tropem. Poza tym wcale nie miałem zamiaru porwać Regan, niezależnie od ceny, jaką zaoferowałaby Sadie. - Ty cholerny kłamco! - Jagr miał taką ochotę rzucić się na chochlika, że aż bolały go kły. - Specjalnie zwabiłeś nas do miejsca, w którym znajdował się twój portal.

- Dlatego że poszliście za mną do herbaciarni - desperacko argumentował Gaynor. - To wy zaczęliście. Nie chciałem żadnych kłopotów. - Ale nie chciałeś nie skorzystać z okazji i nie spróbować zarobić. - Daj spokój, wampirze - wymamrotał Gaynor. - Jestem chochlikiem. Czego oczekiwałeś? Wpadła mi w ręce jak przejrzała śliwka prosto z drzewa. Mieszańce są gotowe zapłacić za nią fortunę. Mieszańce. Zawsze te mieszańce. Któregoś dnia wytępi te kundle. Ten dzień nadejdzie niedługo. - I zamiast grubej kasy zyskałeś jedynie wyrok śmierci. Bicie serca Gaynora osiągnęło taką prędkość, że Jagr zastanawiał się, czy chochlik nie padnie. Wtedy, bez żadnego ostrzeżenia, chochlik oddalił się od celi Jagra. - O nie, za to mi się nie oberwie - rzucił na odchodnym. - Sadie mnie w to wpakowała, równie dobrze może mnie z tego wyciągnąć. Zostawiony sam sobie w ciemności Jagr odchylił głowę do tyłu i zawył z wściekłości. Stojąc na środku pustej jaskini, Sadie kopała skulonego ze strachu na ziemi młodego mieszańca. Godzinami klęczała w ciemnościach, czekając na jakikolwiek znak, że Regan albo wampir będą wychodzić z jaskini. Albo jakąś wskazówkę, że przygotowują się do nadchodzącego świtu. W końcu znudziło jej się czekanie. Cierpliwość jest dobra dla przegranych, nie dla mieszańców, których przeznaczeniem było zmienić świat. Wchodząc stromym zboczem, Sadie zawołała mieszańca, który wcześniej dostał rozkaz pilnowania jaskini. Chciała, żeby jej towarzyszył, mimo że nie miała obmyślonego żadnego planu. Miała po prostu dość czekania i spiskowania, które jak dotąd nie przyniosły żadnych widocznych efektów.

Mimo utrzymującego się w powietrzu zapachu wampira i wilkołaka, Sadie nie musiała wchodzić do środka jaskini zeby wiedzieć, że jest pusta. Była wściekła. Nie dość, że jej ofiara uciekła, to jeszcze wyprowadziła ją w pole za pomocą paru szmat. Szybkim ruchem powaliła towarzyszącego jej mieszańca na ziemię. Ktoś musi zapłacić za tę porażkę. - Ty nędzna kupo gnoju, jak mogłeś pozwolić uciec temu wilkołakowi? - Słowa podkreślała kopniakami, nie zważając na to, ze ona również była odpowiedzialna za to, że tych dwoje zniknęło. A kłopoty zamiecione pod dywan zawsze wracały. - Kazałam ci nie spuszczać z oka jaskini. - Przysięgam, nie spuszczałem. - Mieszaniec jęknął gdy jej stopa zetknęła się z jego policzkiem. Wampir musiał użyć swoich cieni, żeby ich ukryć, gdy wychodzili. Sadie zacisnęła dłonie w pięści. Nie lubiła, gdy jej przypominano o tym, że istnieją demony o zdolnościach znacznie przewyższających jej własne. - Nie obchodzą mnie twoje marne wymówki. Przypadkiem znaleźliśmy trop prowadzący do tej jaskini. Jakim cudem teraz ich odnajdziemy? Mieszaniec próbował zakopać się głębiej w ziemię jakby miało go to uchronić przed kolejnymi kopnięciami Sadie. - Myślałem, że z pomocą chochlika chcesz ją zwabić do domku w górach. Sadie warknęła. Czy ten mieszaniec był samobójcą? Prowokował ją każdym słowem i czynem. - A co, twoim zdaniem, mam zrobić z wampirem, który z nią podróżuje, wtedy, gdy będę ją porywać warknęła czując przez skórę potrzebę przejścia przemiany. - Uprzejmie poprosić, żeby mnie nie zabijał? Może powinnam jeszcze zaprosić Salvatore? Wyczuwając, że Sadie traci cierpliwość, mieszaniec postanowił błagać o litość.

- Wybacz mi, pani. Błagam cię. - Wybaczanie nie leży w mojej naturze, głupcze. - Chciała znowu go kopnąć, ale przerwało jej buczenie telefonu, który schowała w kieszeni. - Zdążyli, jak to się mówi, na ostatni dzwonek, co, gnido? A może powinnam powiedzieć, na ostatnią wibrację? - Ignorując bezużytecznego mieszańca trzęsącego się na ziemi, Sadie wyciągnęła telefon i uniosła brwi na widok imienia wyświetlającego się na ekranie. Szybko otworzyła klapkę i przytknęła go do ucha. - Gaynor, mam nadzieję, że masz dla mnie dobre wieści. Nie miał. Jej chwilowo poskromiona złość znów zaczęła zbliżać się do niebezpiecznego punktu. Była bliska wybuchu, gdy skończyła słuchać opornie przekazywanej wiadomości, że przez pomyłkę złapał Jagra. - Otaczają mnie sami debile - wycedziła przez zęby. W głowie już odtwarzała sobie konsekwencje ostatnich wydarzeń. -Gdzie jesteś? - Niechętnie przekazał jej wskazówki, jak do niego dojechać, wyraźnie niezbyt zachwycony ich rychłym spotkaniem. Czyli jednak nie był kompletnie głupi. Lepiej módl się, żebym mogła to jakoś wykorzystać, albo zjem twoje serce na śniadanie - ostrzegła go, po czym przerwała połączenie i wcisnęła telefon z powrotem do kieszeni. Następnie złapała leżącego mieszańca i ciągnąc go za włosy, podniosła do góry. - Mam dla ciebie nowe zadanie. Nerwowo oblizał usta. - Jak mogę ci służyć? - Regan została rozdzielona ze swoim wampirem. Masz wziąć ze sobą resztę mieszańców i ją znaleźć. - Ale... Rzuciła nim do tyłu tak mocno, że wpadł prosto na ścianę, a potem osunął się na ziemię. - Nie schrzań tego. - Tak, pani - zdołał wychrypieć.

Rozmowa Regan ze Styksem była bardzo konkretna. Powiedziała mu tylko, że Jagr został pojmany przez chochlika, a Styks obiecał, że pojawi się w kryjówce Tane'a w ciągu dwudziestu czterech godzin. Krótko i rzeczowo. Jednak Regan nie była aż tak naiwna, żeby uwierzyć, że to była zwykła rozmowa telefoniczna. Ani że nie będzie miała długofalowych konsekwencji. Zrobiła tyle, ile mogła, po czym wróciła do pokoi, które Tane im udostępnił. Przez parę godzin przeglądnęła każdy kąt. Chodząc w tę i z powrotem, zrobiła pewnie parę kilometrów. Poprzestawiała kilka rzeczy w kuchni, poskładała swoje nowe ubrania i porządnie ułożyła je z powrotem w torbach. W końcu położyła się na łóżku, w desperackiej nadziei, że w pościeli utrzymał się jeszcze zapach Jagra. Niestety, odkryła, że w międzyczasie zmieniono pościel. Oczywiście, zmiana pościeli nie mogła wymazać wspomnień jego delikatnego dotyku i gorących pocałunków. Nie było na świecie takiej siły, która mogłaby to uczynić. Wtuliła się w materac, przywołując w myślach obraz Jagra leżącego nad nią, z twarzą zdradzającą dziką rozkosz, jaką odczuwał, kochając się z nią. Pozwoliła, aby ta myśl nią zawładnęła. Gdy on będzie bezpieczny, ona powróci do bezskutecznej walki z udawaniem, że może zostawić jego i wszystkie te komplikacje, które pojawiły się, bez ukłucia żalu. Na razie jednak musiała kurczowo trzymać się myśli, że zostanie uratowany. Czas mijał. Zbliżał się świt. Regan nie obawiała się słońca jak wampiry, jednak wilcza natura powodowała, że o wiele lepiej czuła się w nocy. Szybko podniosła się z łóżka, gdy nagle ogarnęło ją przerażenie. O niebiosa, jeśli Jagr nie odnajdzie się w najbliższym czasie, będzie uwięziony tam, gdzie jest, do zmierzchu.

Zakładając, że nie przetrzymują go w miejscu, gdzie słońce może... Nie. Dość tego czekania. Nie ma umiejętności wampira, ale przynajmniej może normalnie funkcjonować w ciągu dnia. Szybkim krokiem przeszła przez odrażający salon. Była o krok od drzwi, gdy drogę zagrodziła jej postawna postać Tane'a. - I? - zapytała, znając odpowiedź, zanim pokręcił przecząco głową. - Nic nie znalazłem. - Cholera. - Jak tylko znów się ściemni, wyruszę na ponowne poszukiwania. - Dzwoniłam do Styksa - mruknęła, już nieobecna myślami. Była skupiona na Jagrze i dojmującej potrzebie działania... Jakiegokolwiek. - Będzie tu dziś ze swoją kawalerią. Niespodziewanie Tane wyciągnął w jej kierunku rękę 1 delikatnie dotknął jej policzka. - Odnajdziemy Jagra, Regan. - Jasne, ale zanim przebiją go kołkiem, pozbawią głowy albo wystawią na słońce? Wampir wzruszył ramionami. - Mieszańce chcą ciebie. Utrzymają go przy życiu, jeśli będą miały pewność, że cię zwabią w pułapkę. Uchwyciła się tej myśli, ale nie zmniejszyło to desperackiej potrzeby odnalezienia i uratowania Jagra. - Nawet jeśli to prawda, będą trzymać go w zamknięciu. Może nawet będą go torturować. - Patrzyła na niego, chcąc, aby zrozumiał. - Tane, on nie może przechodzić przez to jeszcze raz. To go może zniszczyć. Nagłe pojawienie się jego przerażających kłów dowodziło, że Tane nie tylko doskonale rozumiał, ale też był wściekły na samą myśl, że jego brat mógłby zostać w jakikolwiek sposób skrzywdzony.

- Nawet jeśli można go odnaleźć, w tej chwili nie mamy możliwości uratowania go. Słońce już wschodzi. - Nie było dobrze. Pogładził ją po policzku, po czym opuścił rękę i odsunął się. - Wiem, że się martwisz, ale dopóki nie zapadnie zmrok, mamy związane ręce. Niespokojnie przestąpiła z nogi na nogę. Wilk w jej wnętrzu był u kresu cierpliwości. - Ja po prostu nie mogę czekać. Zmrużył ciemne, lekko skośne oczy. - Wiesz, że jeśli coś ci się stanie, Jagr pozbawi mnie głowy? - Masz zamiar mnie tu na siłę zatrzymać? Skrzywił się, bez wątpienia wyczuwając nieuniknioną walkę. - Nie, piękny wilczku. Przypuszczam, że nie tylko Jagr ma dość więzienia. - W jego głosie dało się wyczuć twarde ostrzeżenie. - Tylko nie daj się zabić. Moje zdrowie od tego zależy. - Postaram się - zapewniła. Wycofując się na korytarz, Tane zamilkł na chwilę, rzucając jej wymowne spojrzenie. - Jeśli masz zamiar prowadzić wóz, weź któryś z hum-merów. Będzie miał przynajmniej szansę na przetrwanie. Regan udała, że nie zrozumiała przytyku dotyczącego jej umiejętności kierowania pojazdami. Rozbiła przecież jego ciężarówkę. Odwróciła się i poszła z powrotem do sypialni. Od razu skierowała się do odległego rogu i uklękła przed ciężką torbą Jagra. Na krótką chwilę się zawahała. Po trzydziestu latach doświadczania braku prywatności, bardzo nie podobała jej się wizja naruszenia cudzej. Zwłaszcza prywatności Jagra, który doskonale wiedział, co to jest upokorzenie. Mimo tego, nie była aż tak głupia, żeby ruszyć mu na ratunek bez żadnej broni. W przeciwieństwie do innych wilkołaków czystej krwi nie mogła polegać na kontrolowanej przemianie, żeby stanąć do walki. Potrzebowała ostrego narzędzia. I dużego.

Wzięła głęboki wdech i zmusiła się do włożenia ręki do torby. Zamiast na chłód twardej stali jej palce natknęły się na coś z miękkiej skóry. Ze smutnym uśmiechem wyciągnęła z torby wielką księgę zapisaną w języku, którego nie znała. Tęsknie przejechała palcami po noszącej ślady czasu skórzanej okładce. W trakcie podróży z Culliganem napotkała na swojej drodze wiele demonów, wojowników czy przywódców, ale żaden nie był aż tak fascynującą mozaikę przeciwieństw. Chłodno powściągliwy i tak bezbronny zarazem. Silny, ale delikatny. Dzika, bezwzględna siła fizyczna o duszy mędrca. Pokręciła głową i odłożyła księgę na podłogę. Wróciła do przeglądania torby. Tym razem bez trudu znalazła jeden z licznej kolekcji sztyletów znajdujących się na dnie. Ostrożnie wybrała wóz nie zawierający srebra (znając siebie, pewnie by się nim zacięła), jednocześnie na tyle duży, żeby solidnie przedziurawił ciało przeciwnika. Złapała mocno za rękojeść i ruszyła ku wyjściu. Spodziewała się, że ktoś będzie ją próbował zatrzymać. Jednak wampiry pilnujące wyjścia z kryjówki tylko jej się przyglądały. Żaden nie zastąpił jej drogi ani nie powiedział słowa. Dzięki Bogu. Wiedziała, że sztylet, niezależnie od tego, jak duży i błyszczący, na niewiele się zda w razie walki z nimi. Czujna, aby nie przeoczyć śladu zapachu Jagra, zaczęła bieg przez pola. Gdyby chochlik choć trochę myślał, zabrałby swojego zakładnika na drugi koniec świata. Dzięki Culliganowi wiedziała jednak, że małe, lekkomyślne demony są zadowolone, gdy po prostu uda im się przedostać na drugą stronę

portalu. Dopiero potem zaczynają się zastanawiać. O ile w ogóle. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że szanse na przypadkowe odnalezienie Jagra miała takie same jak na natknięcie się na garnek złota na końcu tęczy. Niemniej jednak musiała... Nagle szalona myśl przemknęła jej przez głowę. Zatrzymała się. Po co szukać przysłowiowej igły w stogu siana, jeśli może się wybrać do samego źródła kłopotów? Jeśli wytropi mieszańca, który zlecił Gaynorowi porwanie jej, chochlik prędzej czy później pojawi się u zleceniodawcy. Jednego była pewna - chochlik na pewno nie będzie chciał za długo przebywać z rozwścieczonym wampirem. Po chwili zdała sobie sprawę, że może nawet uda się jej pochwycić tego mieszańca. Sukę. Rezygnując z jak najszybszego dostania się do Hannibal, kontynuowała wędrówkę wyrównanym tempem. Mogła w ten sposób szukać zapachu Jagra i jednocześnie uchronić się przed ewentualnymi niebezpieczeństwami. Nie było sensu narażać się na śmierć w pogoni za czymś, co mogło okazać się fałszywym tropem. Gdy biegła, słońce wzniosło się ponad horyzont, rzucając na krajobraz jasnobrzoskwiniowe i różowe światło. Odbijało się od kropelek rosy osiadłej na trawie. Nagle cały świat został oblany pastelowymi barwami. Regan w ogóle nie zauważyła zapierającego dech w piersiach widoku. Nie zwróciła też uwagi na mokre nogawki dżinsów. Ruszyła z misją. Nic nie mogło jej rozpraszać. Tym razem do herbaciarni dotarła, nie na ślepo, a dokładnie wiedząc, gdzie się kieruje. Ukryła się krzakach i przez długie minuty studiowała budynek. W pogrążonej dotąd w ciszy poranka okolicy stopniowo zwiększał się ruch. Kobieta w eleganckim kostiumie wsiadła do lexusa i z rykiem motoru odjechała. Starszy mężczyzna

zamiatał ganek. Dziecko przytknęło ciekawską buzię do okna. Wszyscy byli tylko ludźmi. W pobliżu nie było śladu jakiejkolwiek bestii. Regan wyprostowała się i pobiegła w stronę budynku. Wiedziała, że teraz albo nigdy. Obchodziła dom. Oglądała wyszukane okratowanie i ob-ciachowe poidła dla ptaków. Kierując się nosem, dotarła do okna kuchennego. Dzięki swojej nadludzkiej sile uniosła nieznacznie okno. Wraz z powietrzem wciągnęła różnorakie zapachy unoszące się w budynku. Skrzywiła się, wyczuwając odurzające aromaty. Jasna cholera. Jagr się nie mylił, oskarżając Gaynora o rzucenie czarów na te słodycze. Mimo że była odporna na tego typu magię, pociekła jej ślinka. Przeklęte chochliki. Zamknęła oczy i skoncentrowała się na rozróżnieniu poszczególnych zapachów. Pośród wielu herbat, ciast i innych słodyczy w końcu udało jej się rozpoznać zapach ciasta z masłem orzechowym. Zapach był bardzo charakterystyczny. Bogaty, kremowy i pełen magii chochlika. Oznaczało to, że nie pomyli go z zapachem innego ciasta, które, zdawało się, jest bardzo popularnym deserem w Hannibal. Okrążyła budynek po raz ostatni, wiedząc, że daremnie szuka jakiegokolwiek śladu Jagra czy przeklętego chochlika. Odwróciła się na pięcie i pobiegła na wschód. Gaynor powiedział, że wyczuł na ciele Sadie zapach rzeki. Skoro Jagr nie wykrył kłamstwa, miała zamiar udać się nad rzekę w nadziei, że ją tam znajdzie. Kompletnie nie zważając na to, że Missisipi ma ponad trzy tysiące kilometrów, biegła przez prawie puste ulice. Nie zwracała uwagi na wyjące psy ani na koty, które co jakiś czas wyskakiwały na drogę.

Przez chwilę zastanawiała się, czy Levet znalazł bezpieczne miejsce, aby przeczekać dzień. Choć nieraz słyszała, że gargulce są praktycznie niezniszczalne, nie miała pewności, czy dotyczy to także tych miniaturowych. A w przeciwieństwie do Jagra uważała małego demona za, na swój sposób, czarującego. Nie chciałaby, żeby stalą mu się krzywda, kiedy będzie próbował jej pomóc. Gdy dotarła do niezwykłej, historycznej dzielnicy miasta, myśli o Levecie zeszły na dalszy plan. Przy schodach prowadzących do latarni morskiej znajdującej się na szczycie urwiska skręciła w prawo. Szybko minęła sklepiki z antykami i pamiątkami. Ponieważ dobrze zapamiętała zapach ciasta Gaynora, stwierdziła, że powietrze było go pełne. Skręcając po raz kolejny, minęła mały sklep, który kiedyś zaopatrywał w żywność pływające po rzece parowce, i wspięła się na groblę znajdującą się za nim. Czekał ją już tylko swobodny bieg w dół, na brzeg rzeki. Po chwili wahania odwróciła się w stronę południa. Nie chciała patrzeć na zbocze, gdzie znajdowała się jaskinia, którą dzieliła z Jagrem. Mieszańce na pewno zatrzymały się w miejscu oddalonym od miasta, żeby swobodnie polować. Gdyby nie znalazła żadnego tropu przez parę godzin, wróci po swoich śladach i zacznie poszukiwania na północ od miasta. Marny plan, ale było to lepsze niż siedzenie bezczynnie w kryjówce Tane'a. Niewiele lepsze, o czym się przekonała trzy godziny później, wyjmując ze spodni kolejne przeklęte kolce. Przeszukiwanie stromych i wilgotnych okolic rzeki było nie tylko czasochłonne, ale też niezwykle męczące. Nawet dla wilkołaka czystej krwi, przygody Hucka Finna były romantyczne tylko w książkach. Z westchnieniem oparła się o kamień wystający z rzeki. Znajdowała się tylko kilka kilometrów od Hannibal, ale równie dobrze mogłaby znajdować się na pustkowiu. Nie słyszała żadnych odgłosów ruchu drogowego, śmiechu dzieci, szczekania psów. Nie śpiewały nawet ptaki... Regan podniosła się.

Może to było odludzie, ale powinna słyszeć dzikie zwierzęta mieszkające w gęstwinie lasu. Ptaki, wiewiórki, ciekawskie szopy pracze. Ich brak mógł oznaczać tylko jedno - w pobliżu znajdowało się jakieś niebezpieczeństwo. I to od tak długiego czasu, że zwierzęta uciekły. Czując przypływ sił i nadziei, ruszyła w kierunku gwałtownie skręcającego brzegu rzeki. Sztylet pomagał jej się przedrzeć przez gęstą roślinność. Przynajmniej na coś się to cholerstwo przydało. Dotarła na brzeg zbocza i zwolniła kroku. Właściwie przeszła do klęku i zaczęła się czołgać. Jeśli miała rację, co nie było takie pewne, w pobliżu znajdowało się stado mieszańców, których zapach maskowała wiedźma. Musi się poruszać tak, żeby się na żadnego nie natknąć. Skradała się od drzewa do drzewa, licząc na to, że jej wyczulony słuch i wzrok ostrzegą ją przez kłopotami. Słońce powoli wznosiło się coraz wyżej. Czas uciekał, ale Regan starała się nie dać obezwładnić panice. To miała być... jak to było? Misja zwiadowcza. Ma się rozejrzeć i wyjść z tego cało. W momencie, w którym dotarło do niej, że znowu marnuje czas na rozmyślania, nagle poczuta zapach ciasta z masłem orzechowym. Tak! Szła dalej w tym kierunku, aż w końcu ujrzała między drzewami blaszany dach. Domek. To musiało być to. Gdy ostrożnie podchodziła bliżej, serce stało jej w gardle. Tak, to zdecydowanie domek. Czając się między drzewami, przyglądała się drewnianemu budyneczkowi. Nie było specjalnie co podziwiać. Kilka niepomalowanych desek zbitych razem, drzwi i dwa okna. Przybudówka nie była wiele lepsza. Nie miała okien i była tak nachylona, że wydawało

się, iż lada chwila runie pod pokrytym rdzą, blaszanym dachem. Lata świetności chatka na pewno miała za sobą. Nie była to raczej sceneria, w której wyobrażała sobie spotkać mieszańców walczących o władzę. Chociaż właśnie takie miejsca najlepiej nadawały się na dobre kryjówki. Ukryta za krzakiem, Regan nie spuszczała oka z domku. Była strzępkiem nerwów. Wokół panowała przerażająca cisza. Wydawało się, że nikogo nie ma, ale nie była przecież głupia. Pozornie opuszczony domek na odludziu. Ewidentna zasadzka. Ale też póki co, jedyny trop, jaki znalazła. Zebrała się w sobie i cichutko ruszyła w kierunku chaty. Serce waliło jej jak oszalałe. O dziwo, nic jej nie zaatakowało. Rozglądając się dookoła, uniosła się na tyle, żeby zajrzeć przez okno. W środku zobaczyła zniszczony fotel, ciężką komodę i kominek, w którym niedawno palono. Żadnych wyjących mieszańców, żadnej czarującej wiedźmy. Nie było też śladu Sadie. Ani Gaynora. Zazgrzytała zębami. Była zbyt uparta, albo zbyt głupia, żeby zaakceptować porażkę. Przyciskając ciało do ścian domku, powoli przesuwała się w kierunku dobudowańej szopy. Jakby zapewniło jej to niewidzialność. Tak zawsze robili w filmach. Na sekundę zatrzymała się, żeby przyłożyć ucho do drzwi, po czym popchnęła je do wewnątrz. Przygotowana do ucieczki w każdej chwili, szybko przeszukiwała wzrokiem wnętrze spowite półmrokiem. Nie była zaskoczona widokiem zardzewiałych narzędzi pokrytych pajęczyną ani drewnianej beczki postawionej do góry nogami, żeby służyła za stolik dla lampy naftowej.

Za to pejcze, sztylety, miecze i różne rodzaje pistoletów na małej półeczce były niespodzianką. Jednak prawdziwym gwoździem programu okazał się przykuty do ściany, trudny do rozpoznania chochlik. Culligan.

Rozdział 15 Regan zamarła. Po wielu dniach męczących, wyczerpujących poszukiwań znalazła cholerną zwierzynę, na którą polowała, choć teraz wcale jej nie szukała. Cóż za ironia losu! Przyglądając się chochlikowi, który zamienił jej życie w piekło, zaciskała palce na sztylecie. Wyglądał... upiornie. Miał zasłonięte oczy i zwisał na łańcuchach, którymi był przywiązany do ściany. Jakby był zbyt słaby, żeby utrzymać ciężar ciała. Jego rude włosy splątały się w obrzydliwe zlepki, a jasna skóra była oszpecona brudem i zaschniętą krwią. Po zuchwałym, zarozumiałym demonie, który czerpał przyjemność z torturowania jej, nie zostało śladu. Jego miejsce zajęła słaba, żałosna namiastka chochlika. Miał na sobie tylko czerwone stringi. Gdy usłyszał, że ktoś wszedł do szopy, z wielkim wysiłkiem spróbował podnieść głowę. Był zbyt zdezorientowany, żeby po zapachu wyczuć, kim jest ten ktoś. Regan przyglądała mu się z uśmiechem na ustach. - Kto tu jest? - wychrypiał. - Pomóż mi, proszę. Jestem tu przetrzymywany wbrew mojej woli. Proszę... - Ukróciła jego błagania, ściągając mu z oczu opaskę. Zamrugał kilkakrotnie, gdy oczy przyzwyczajały się do jasnego, słonecznego światła wypełniającego pomieszczenie. Po chwili, przerażony, rozpoznał swojego wybawcę. - O cholera.

- Witaj, Culliganie - przeniosła spojrzenie na mały medalion, zawieszony na jego szyi. Był to amulet wiedźmy, przez który nie mogła wyczuć jego zapachu. - To ty - powiedział ochrypłym głosem, z całych sił starając się oswobodzić z trzymających go łańcuchów. - Niespodzianka. - Co ty tu, do cholery, robisz? - Mówiłam ci, że mi nie uciekniesz. - Zerwała mu z szyi rzemyk z amuletem i schowała go do kieszeni spodni. Wnętrze dobudówki natychmiast wypełniło się intensywnym zapachem śliwek, a jej zapach zniknął. - No proszę, jakie to wygodne. - Jej uśmiech wskazywał, że jest coraz bardziej zadowolona z sytuacji. - Oczywiście wtedy nie sądziłam, że banda mieszańców porwie cię i ukryje przede mną. Mam nadzieję, że cię nie uszkodzili. W jego głowie pojawiła się wizja zbliżającej się śmierci, a czoło zlało się potem. - Okolica roi się od mieszańców - próbował ją przestraszyć. - Chcesz, aby cię złapano? Do pewnego stopnia miał rację. Mądry wilkołak w mgnieniu oka wykroiłby mu serce i uciekł, zanim ktokolwiek się tu pojawi. Niestety, nie chodziło już tylko o zemstę. Jagr potrzebował jej pomocy. Jeśli w tym celu miała zostawić tego drania przy życiu i jednocześnie ryzykować własnym, to niech tak będzie. Chociaż nie oznaczało to, że nie może się trochę nad tym draniem poznęcać. Uniosła sztylet i na wysokości jego serca wycięła cienką linię. Z satysfakcją patrzyła jak jego krew cieknie po piersi. - Nie ma tam żadnych mieszańców. Zadrżał, choć tak naprawdę nie wyrządziła mu poważnej krzywdy. Jeszcze nie. - To pułapka. Zaraz tu będą. Wbiła sztylet głębiej. - Nie zdążą powstrzymać mnie przed wycięciem ci serca.

- Czekaj. - Spanikowany, starał się złapać oddech. W jego oczach widziała przecudowny strach. - Nie postępuj pochopnie, Regan. - Pochopnie? - Ze złości cała się w środku zagotowała. - Czekałam trzydzieści lat, żeby cię zabić. Każdej nocy marzyłam tylko o tym. - Jak możesz? Byłem dla ciebie jak ojciec. - Pisnął, gdy wbiła sztylet jeszcze głębiej. - No dobra, może niezupełnie jak ojciec, ale pamiętaj, że wyciągnąłem cię z tamtego rowu. Gdyby nie ja, pewnie byłabyś martwa. Zmrużyła oczy. - Z rowu, mówisz? - Może był to przepust. - Rozmawiałam z Gaynorem, ty gnoju - syknęła. - Wiem, że to mieszańce oddały mnie w twoje łapska w Chicago. W jego jasnozielonych oczach pojawiła się panika. Po chwili podjął desperacką próbę obrony. - Z Gaynorem? Nie wierz w ani jedno jego słowo. Specjalnie zwabił mnie do Hannibal. - Skrzywił się. - Zdradziecki dupek. - Gdyby ten zdradziecki dupek powiedział mi, że niebo jest zielone, prędzej uwierzyłabym jemu, niż kupiłabym choć jedno słowo wychodzące z twoich plugawych ust. Oblizując wargi, spojrzał w dół, na sztylet wbity tuż nad sercem. - W porządku, rozumiem. Jesteś zła. Nie traktowałem cię tak jak powinienem. To nie znaczy, że nie możemy dojść do jakiegoś... porozumienia. Jej śmiech wypełnił pomieszczenie. - Porozumienia? - Zrobię wszystko. Tylko powiedz co. Kilka dni temu jedyne, czego chciała, to zabić chochlika. Chciała, żeby umierał śmiercią powolną i bolesną.

Teraz musiała pogodzić się z faktem, że były ważniejsze sprawy. Jagr. I prawda o jej przeszłości. - Chcę poznać prawdę. - Jasne. Cokolwiek sobie życzysz. - Powiedz mi, jak to się stało, że wpadłam w twoje ręce. - Przecież ci mówiłem. Znalazłem cię w ... - Regan wbiła sztylet mocniej, tak że dosłownie ocierał się o jego serce. Chochlik zawył. - Cholera. - Jeszcze jedno kłamstwo i po tobie - ostrzegła go. - Nie znalazłeś mnie w rowie. W końcu Culligan dał sobie spokój z wciskaniem jej tej bajeczki. Jego paniczny strach był prawdziwym darem dla łaknącej zemsty duszy Regan. - Dobra, dobra. - Wziął głęboki wdech. - Byłem wtedy w Chicago. Załatwiałem własne sprawy, gdy podszedł do mnie mieszaniec. Twierdził, że ma gorący towar, którego musi się szybko pozbyć. - Ja byłam tym towarem? - Ty i twoje siostry - wyjaśnił. - Niestety, mieszańce dały ciała i ściągnęły na siebie uwagę miejscowej opieki społecznej. Ludzie zdążyli już zabrać jedno dziecko, ale mieszańcom udało się wymknąć z pozostałymi trzema. Regan zesztywniała. Cóż, ta informacja na pewno ucieszy Darcy. Salvatore twierdził, że jej siostra nigdy nie dowiedziała się, jak trafiła w ręce ludzi. Poza tym Regan w końcu odkryła, jak Culligan położył swoje łapy na wilkołaku czystej krwi. Być może dowie się też, skąd mieszańce dorwały ją i jej siostry. - Starali się wszystko wyciszyć, ale plotki rozeszły się po okolicy i obawiali się, że w końcu dotrą do wilkołaków. Musieli więc szybko pozbyć się dowodów, żeby ich nie złapano na gorącym uczynku. - Co się stało z moimi siostrami? - zapytała, zszokowana świadomością, że naprawdę ją to obchodzi. Gdzie się podział wilkołak samotnik, który miał gdzieś swoją rodzinę? Ten sam, który wolałby dać sobie oczy

wydrapać, niż usiąść z nimi przy jednym stole do świątecznej kolacji? Odpowiedź była jedna - pojawił się Jagr. I sprawił, że utraciła zawziętość. A niech go. Nieświadomy jej myśli, Culligan ponownie spojrzał na sztylet wbity w swoje ciało. - Jedna z was została w rękach ludzi, jedną przeszmu-glowali do mieszańców w innym stanie, ty zostałaś ze mną, a czwarta... nie mam pojęcia. Zacisnęła zęby. - Mieszańce mają moją siostrę? - Nie widziałem jej, ale twierdzili, że jest u nich. Podobno prowadzą na niej jakieś eksperymenty. Ta informacja pozbawiła jej płuca powietrza. - Jakie eksperymenty? - Czy ja wyglądam na naukowca? - Sarkastycznie rzucone słowa przeszły w krzyk agonii, gdy przekręciła tkwiący w jego ciele sztylet. - Aau! A niech cię. Miały coś wspólnego ze zwiększeniem mocy mieszańców. To wszystko, co wiem, przysięgam. A więc podejrzenie, że tajemniczy Caine chciał stworzyć wilczą wersję Frankensteina okazało się wcale nie tak naciągane, jak się na początku wydawało. Facet był kompletnym wariatem? Nie wiadomo, jak się skończy igranie z magią, która odpowiadała za przemianę człowieka w mieszańca. Chociaż Salvatore tak bardzo się od niego nie różnił. Przecież specjalnie zmienił DNA jej i jej sióstr, żeby nie przechodziły przemiany. A zrobił to tylko po to, żeby zostały czymś w rodzaju klaczy rozpłodowych i zaczęły rodzić znikające z tego świata wilkołaki. Przeklęci aroganccy mężczyźni i ich kompleksy. W świecie idealnym to kobiety trzymałyby władzę. - Skoro mieszańce mają moją siostrę, to czego chcą ode mnie? - wycedziła przez zęby. - Domyślam się, że przydasz im się jako egzemplarz zapasowy, na wypadek gdyby twoja siostra nie przeżyła eksperymentów.

- Drańskie bękarty. Culligan zadrżał. - Nie masz pojęcia, jakie. Pomogę ci, Regan, tylko mnie uwolnij. - Wiesz, gdzie przetrzymują moją siostrę? - Ja... - Gdy zobaczył, że Regan ostrzegawczo zmrużyła oczy, kolejne kłamstwo nie przeszło mu przez gardło. - Nie, niezupełnie... ale... - Błazenada - mruknęła, nagle zdając sobie sprawę z tego, że to słowo idealnie określało tę żałosną namiastkę demona. Culligan był słabym, chciwym głupcem. Nie był nawet porządnym czarnym charakterem. Zacisnęła dłoń na rękojeści sztyletu. Dławiąca, gorzka żądza zemsty dziwnie osłabła. Jakby wyciągnęła z ukrycia potwora mieszkającego w szafie i odkryła, że ma do czynienia z nędznym, bezsilnym przeciwnikiem. Culligan zadygotał, gdy nieświadomie wbiła sztylet głębiej. - Cholera, uważaj z tym. Regan pochyliła się nad nim. Wystarczająco długo kusiła los. Pora zdobyć informację, po którą tu przyszła. - Mam ostatnie pytanie, i wierz lub nie, ale twoje życie zależy od odpowiedzi. - Czubek sztyletu dotykał jego szalejącego serca. - Gdzie jest Jagr? - Co? Kto taki? - Wampir, który... którego Darcy wysłała za mną do Hannibal. - Starała się za wszelką cenę ukryć przerażenie jego zniknięciem. Culligan starałby się to wykorzystać na swoją korzyść. - Gaynor zabrał go swoim portalem. Gdzie się podziali? Culligan jej się przyglądał. Wiedział, że nie ma sensu walczyć. - Skąd, do cholery, mam wiedzieć? Chyba nie zauważyłaś, że od czasu przybycia do Hannibal byłem trochę uwiązany. Regan wyciągnęła sztylet z jego piersi i przytknęła go do jego podbrzusza.

- Gaynor był twoim przyjacielem przez stulecia. Musisz coś wiedzieć. W jego zielonych oczach widziała panikę. Tak jak się spodziewała, idiota bardziej niż śmierci bał się kastracji. - Kompletnie oszalałaś? - Tak może wpłynąć na całkiem miłą dziewczynę trzydzieści lat tortur. - Chłód w jej głosie mógł spokojnie konkurować z lodowatością Jagra. - A teraz mów albo coś ci utnę. Próbując odzyskać głos, cały zlał się potem. - Wiem tylko, że w przeszłości Gaynor miał ukrytą pod ziemią kryjówkę ze specjalnie przygotowaną celą, w której mógł więzić niektóre demony. Zmarszczyła czoło. - Po co miałby więzić jakieś demony? - Jeśli znajdziesz takie, których rodzina albo klan są gotowe zapłacić za nie okup, można zarobić na nich fortunę. - Rany. - Z obrzydzeniem pokręciła głową. Powinno się organizować sezon łowiecki na chochliki. Czy ta cela mogłaby się nadawać do więzienia wampira? Culligan wzruszył ramionami. - Przy użyciu odpowiednich czarów pewnie tak. - Gdzie może być ta kryjówka? Na jego twarzy pojawił się grymas przebiegłości. Drań próbował ją oszukać. A przynajmniej miał taki zamiar, dopóki nie przypomniała mu, gdzie trzyma sztylet, wbijając go w jego klejnociki. - Aau. Czekała, aż odzyska głos. Wreszcie podeszła do niego jeszcze bliżej. - Gdzie? - Gdzieś blisko jego sklepu - słowa padały z przerwami, w małych, okupionych bólem wydechach. W pobliżu tej jego herbaciarni.

Regan zamarła. W żołądku poczuła znajomy ucisk. - Jesteś pewny? - Gaynor może potrafi otwierać portale, ale nie ma więcej mocy niż ja. Jeśli podróżuje z kimś, będzie w stanie przedostać się tylko kilkadziesiąt metrów dalej. Skoro był z nim wampir, nie mógł zajść daleko. - Skoro tam był, dlaczego go nie wyczułam. - Czary blokują każdy zapach. - Cholera. Regan gwałtownie się wyprostowała, po czym odeszła od Culligana przeklinając własną głupotę. Ależ z niej idiotka. Gdyby nie dała się owładnąć panice, może nie przeoczyłaby najbardziej oczywistego rozwiązania. Przecież gdy skradała się dookoła herbaciarni, Jagr mógł być więziony tuż pod jej stopami. Pokręciła głową. Do diabła, zmarnowała już wystarczająco dużo czasu. Musiała dostać się do Jagra. Odwróciła się na pięcie i skierowała do wyjścia. Chciała jak najszybciej dostać się z powrotem do herbaciarni. Musiała go odnaleźć, nawet jeśli nie będzie mogła go stamtąd zabrać przed zmrokiem. Musiała być z nim. Trochę przerażające. Przekraczała już próg szopy, gdy głos za jej plecami niespodziewanie przypomniał jej, że Culligan jest dalej przykuty do ściany. - Hej, poczekaj. Dokąd idziesz? Nie możesz mnie tak zostawić. Odwróciła się i spojrzała na niego z lekkim zaskoczeniem. Jej myśli były tak skupione na jak najszybszym dostaniu się do Jagra, że zwyczajnie o nim zapomniała. O chochliku, który przez trzydzieści lat zamieniał jej życie w piekło. O chochliku, którego miała torturować i zabić. Z pewnością świadczyło to o niezwykłych zmianach, jakie zaszły w jej psychice, ale nie miała czasu tego głębiej analizować.

- Właśnie, że mogę - odparła, znajdując ukojenie w fakcie, że mieszańce odwalały za nią kawał dobrej roboty w znęcaniu się nad Culliganem. Jakby czytał jej w myślach, Culligan zaczął gorączkowo szamotać się w kajdanach, które go więziły. - Zabiją mnie. Chcesz mieć mnie na sumieniu? Uniosła brwi. - Szczerze mówiąc, nic mnie to nie obchodzi. Po tym czułym pożegnaniu Regan opuściła przybudówkę. Trzaskając za sobą drzwiami, nie mogła powstrzymać uśmiechu satysfakcji. Może i będzie później żałować, że go nie pokroiła i nie użyła jego flaków jako przynęty na ryby, ale póki co, była zadowolona z obrotu spraw. Mieszańce świetnie się sprawdzały w roli katów. Uśmiech i zadowolenie trwały całe dwie sekundy. Z pomiędzy drzew wyszedł Duncan. Przez dziwną, zdającą się trwać wieki chwilę przyglądali się sobie, zszokowani swoją obecnością. Potem Duncan znienacka uniósł ramię i wykonał ruch, jakby czymś w nią rzucał. Spodziewając się, że jest to nóż lub miecz, instynktownie się schyliła. Nastąpił oślepiający wybuch. Na sekundę przed utratą przytomności uświadomiła sobie, że zawiodła Jagra. Słońce powoli gasło za horyzontem, gdy Regan starała się oprzytomnieć po bolesnym upadku. Jasna cholera. Czuła się tak, jakby potrąciła ją betoniarka. Ignorując dudniący ból z tyłu głowy, z wielkim wysiłkiem otworzyła oczy. I... no cóż. Lepiej by na tym wyszła, gdyby ich nie otwierała. Z drugiej strony, udawanie, że to, co się dzieje, jest tylko złym snem, raczej niewiele zmieni. Została przywiązana do drzewa łańcuchami. Było w nich tyle srebra, że nie tylko

pozbawiały ją sił, ale i dotkliwie paliły jej skórę. Dodatkowo znajdowała się na jednej z maleńkich wysepek pośrodku rzeki, otoczona drzewami i krzewami. Nadal otumaniona, zobaczyła Duncana wychodzącego z namiotu rozstawionego w przerzedzeniu leśnej gęstwiny. Powstrzymała się, żeby instynktownie nie warknąć. Przeklęty drań. Nie dość, że przyprawił ją o piekielny ból głowy i przywiązał do drzewa jak zwierzę, to jeszcze przez jego czary całe popołudnie była nieprzytomna. W tym tempie nigdy nie odnajdzie Jagra. Przystojny mieszaniec zatrzymał się tuż przed nią. Wyglądał nieco gorzej niż ostatnio. Pociągłą twarz okalały długie, ale splątane włosy, a czarne bojówki były ubrudzone ziemią. Był bez koszuli. Zawyła z frustracji, co sprawiło, że Duncun, ku jej zadowoleniu, gwałtownie od niej odskoczył. - Co mi zrobiłeś? - wychrypiała. Mieszaniec, nie bez trudu, zdołał przywołać namiastkę swojej dawnej arogancji. - Zanim rozerwałem gardło wiedźmie pracującej dla Sadie, pożyczyłem sobie jej magiczną bombę. Zszokowana szczerym wyznaniem, zamrugała kilkakrotnie. - Zabiłeś wiedźmę? - Magiczne amulety maskują zapach tych, którzy je noszą. - Duncan się skrzywił. - Niestety, działają też w inny sposób. Wiedźma mogła znaleźć taką osobę z każdego miejsca na ziemi. Sadie i jej cholerna kontrola nad stadem. Bez wiedźmy nie ma magicznego GPS-a. - Nie mogłeś go po prostu zdjąć? - Żeby każdy wampir i wilkołak, jaki przybył do Hannibal, natychmiast wyczuł mój zapach? Nie ma mowy. Teraz po prostu korzystam z działania amuletu bez przykrych skutków ubocznych. Regan wykrzywiła usta. - A mówią, że złodzieje nie mają honoru.

- Powinnaś mi dziękować, kochana. - Przeniósł wzrok na jej kieszeń, do której schowała amulet zabrany Culliganowi. Jak widać, musiał ją przeszukać, zanim przywiązał do drzewa. - Poza tym, wyzbyłem się resztek honoru, gdy trzydzieści lat temu związałem swój los z Caine'em. Powinienem być mądrzejszy, ale facet jest cholernie przekonujący w tym, co mówi. Udało mu się mnie przekonać, że te jego szalone wizje mają szansę realizacji. - Caine. - Zmrużyła oczy, daremnie próbując oswobodzić się z palących ciało łańcuchów. - Byłeś z nim, kiedy nas ukradł. Ty draniu. Jakim cudem udało mu się zabrać czwórkę dzieci czystej krwi? Zatkało go. - Skąd ty... - Przerwał, przeczesując dłonią splątane włosy. - Nieważne. Caine nigdy nie chciał wyjawić, skąd dostał ciebie i twoje siostry. Wiem tylko, że pewnego dnia zjawił się na terenach łowieckich w Illinois z waszą czwórką i twierdził, że doznał objawienia. Wasza krew sprawi, że mieszańce staną się pełnowartościowymi demonami. No tak, podstawa każdego szanującego się kultu. Tajemnicza przepowiednia, obietnica otrzymania wielkiej mocy i inne pierdoły. - Skąd się wzięło to objawienie? - zapytała. Duncan wzruszył ramionami. - Nikt nie miał odwagi o to zapytać. Albo po prostu nie chcieli pytać. Obiecywał siłę i nieśmiertelność. To była możliwość odbicia się od dna i dostania na sam szczyt. - Mieszaniec pociągnął nosem, z obrzydzenia samym sobą. - Rany, powinienem był wiedzieć, że to brednie, gdy zabrał nas do Chicago i prawie nas przez niego aresztowali. Jego opowieść potwierdziła to, czego dowiedziała się od Gaynora i Culligana. Niestety, nadal nie wyjaśniło się, jak i dlaczego czwórka małych wilkołaków czystej krwi znalazła się u niego. Regan odsunęła od siebie myśli o przeszłości. Może nigdy nie dowiedzieć się, jak do tego doszło, zresztą w tej chwili to i tak nie miało znaczenia. Teraz za wszelką cenę chciała się uwolnić i dostać do Jagra. - Skoro facet opowiada brednie, dlaczego mnie porwałeś? - warknęła.

Widać było, że jest zdenerwowany. - Wcale nie miałem zamiaru cię porwać. Poszedłem do domku pojmać Sadie, ale jak zwykle kiedy ta suka jest naprawdę potrzebna, znika. Pojmać Sadie? Dobra, to nie trzymało się kupy. - Myślałam, że należycie do jednego stada. - Jest równie walnięta jak Caine, a ja nie mam zamiaru zbierać później za nich cięgów. Regan pokręciła głową. Ta magiczna bomba nieźle nią tąpnęła. Nie miała pojęcia, o czym on mówi. I, szczerze mówiąc, niewiele ją to obchodziło. Za kilka minut zapadnie zmrok. Musi dostać się do Jagra. - Skoro chciałeś Sadie, dlaczego porwałeś mnie? Znów przeczesując włosy, Duncan chodził w tę i z powrotem. - Muszę mieć nadzieję, że ty wystarczysz. - Wystarczę do czego? Mieszaniec zatrzymał się, wziął głęboki wdech, odwrócił się w jej stronę i rzucił jej bezlitosne spojrzenie. - Chcę negocjować. - Z Caine'em? - Nie, z Salvatore. Taak. Zdecydowanie zabił jej klina. - Chcesz... negocjować z Salvatore? - parsknęła w końcu. - Dlaczego? - Mam już dość tej samobójczej misji. O byciu chłopcem do bicia Sadie nie wspomnę - wyznał, zrezygnowany. - Jestem

gotowy powiedzieć wszystko, co wiem na temat Caine'a, jego spisku i kryjówki, w zamian za protekcję wilkołaków. Nagle Regan przestała wątpić w jego szczerość. Zaczęła zastanawiać się nad jego zdrowiem psychicznym. - Czy ty znasz Salvatore? - zapytała. - Nie jest typem, który cokolwiek wybacza. Myślę, że jakieś plotki na temat Caine'a tego nie zmienią. Oczy Duncana zalśniły furią. - Dobra, ale jeśli nie zainteresują go wiadomości o Cainie, co się stanie z twoją siostrą? Serce Regan stanęło wbrew jej woli, ujawniając wrażliwym na każdy dźwięk uszom mieszańca, ile dla niej naprawdę znaczą informacje na temat siostry. Jasna cholera. Wiedziała, że przez te przeklęte emocje będzie miała same problemy. Zazgrzytała zębami. - Wiesz, gdzie Caine ją trzyma? Zawahał się, jakby rozważał okłamanie jej. W końcu jednak, niechętnie, powiedział prawdę. - Często się z nią przemieszcza, ale wiem, gdzie znajduje się większość jego laboratoriów. To tylko kwestia czasu i w którymś się pojawi, a wtedy go znajdziecie. Regan zmarszczyła brwi. Taką bajkę mógł wymyślić każdy. Za dużo ogółu, za mało szczegółu. Z drugiej strony, jeśli był cień szansy, że ta informacja pozwoli jej odnaleźć siostrę, musiała iść za ciosem. Ona akurat dobrze wiedziała, że cuda czasami się zdarzają. To jednak nie oznaczało, że król wilkołaków pójdzie na układ z mieszańcem. - Dlaczego Salvatore miałby ci zaufać? - zapytała. - Już udowodniłeś, jakim jesteś zdrajcą. - Właśnie dlatego chciałem porwać Sadie - warknął. -Chciałem oddać ją w jego ręce, żeby pokazać, że zależy mi na współpracy. Niestety, zamiast niej, ty wyszłaś z domku.

Nic mi więc nie pozostało, jak tylko liczyć na to, że nieoddanie cię Caine'owi będzie wystarczającym gestem dobrej woli. Prychnęła. Taka dobra wola, jak ona jest królową Anglii. - Taak, jasne. Wzruszył ramionami. - Dobrze, moja wola nie ma nic wspólnego z dobrocią i bezinteresownością, ale jeśli chcesz jeszcze zobaczyć siostrę, jestem twoją jedyną szansą. Regan zacisnęła zęby. Ten jawny szantaż mógł ją doprowadzać do furii, ale w tej chwili zaprzedałaby duszę, byleby się uwolnić i być blisko Jagra. Poza tym, jeśli faktycznie istniała szansa na odnalezienie jej siostry, bez wątpienia powinna z niej skorzystać. - W porządku, wypuść mnie, a skontaktuję się z Salva-tore... - Nie - przerwał jej nagle z groźną miną. Szamotała się w łańcuchach, nie zważając na piekący ból. Przez lata znosiła gorsze rzeczy. - Nie mam czasu na ten szajs - syknęła. - Uwolnij mnie albo przysięgam, Salvatore będzie najmniejszym z twoich zmartwień. Słysząc jej groźbę, nieco zbladł, ale nie ruszył się z miejsca. - Muszę mieć jego słowo, że mnie ochroni. Potem cię mogę wypuścić. - Niby jak ma ci teraz dać słowo? - Regan zmrużyła oczy. - Jego też porwałeś? - Nie, ale prawie. - Dwoma długimi krokami podszedł do krzaka nakrytego kocem i ściągnął z niego koc. Nie był to krzak. Jej oczy otworzyły się szeroko z przerażenia na widok malutkiego gargulca, jeszcze w postaci kamiennej rzeźby. - Levet - wyszeptała, przenosząc na Duncana rozwścieczony wzrok. - A niech cię. - Nic mu nie jest. Za parę minut się obudzi i będzie mógł bezpośrednio skontaktować się z Salvatore.

Zmarszczyła brwi. - To gargulec, nie telefon komórkowy. - Wszystkie gargulce, niezależnie od rozmiaru, potrafią stworzyć portal łączący się z umysłem innej osoby. Na wspomnienie o wirze w powietrzu, stworzonym przez Gaynora, lekko się skrzywiła. - Fuj. Duncan spojrzał na nią zaskoczony Był chyba zdziwiony jej niewiedzą. - Nie chodzi o fizyczny portal. To coś jak... łączność bezprzewodowa. Co wiąże się z tym, że nikt niczego nie podsłucha ani nie namierzy magicznej aktywności. - Jego ręka nieświadomie powędrowała w stronę amuletu zawieszonego na szyi. - Nie będzie wiedział o tym nikt, poza naszą trójką i samym Salvatore. - Masz chyba paranoję - mruknęła, czując się jak idiotka, że nie miała pojęcia o zdolnościach Leveta. Przyglądał się jej drwiącej minie z napięciem. - Nie znasz Caine'a. Może i głosi wariackie przesłanie, ale jest cholernie inteligentny i swoich niewidocznych szpiegów ma wszędzie. Każdy, kto chciał go w jakiś sposób oszukać, nigdy już nie miał szansy o tym opowiedzieć. Już miała go poinformować, że Caine z pewnością nie umywa się w tej kwestii do Salvatore, gdy usłyszała charakterystyczny odgłos pękania skały. Odwróciła głowę, żeby podziwiać maleńkiego gargulca uwalniającego się z okowów granitu. - Sacrebleu- Zamaszystym ruchem szybko strząsnął z siebie resztki kamienia przyklejone do ciała, po czym ruszył naprzód, gniewnie wymachując rękami. - Ty wyleniały, zawszony kundlu, zaraz ci... Gdy dostrzegł Regan przywiązaną do drzewa, otworzył szeroko oczy. - Ma cherie, co ty tu robisz? Wszystko w porządku? - Nie, jestem wściekła - mruknęła. Levet zmarszczył czoło, rozglądając się po wysepce.

- Gdzie jest twój wampir? Regan znacząco spojrzała na Duncana. - Czeka na mnie i nie będzie zadowolony z mojego spóźnienia. Duncan oparł na biodrach dłonie zaciśnięte w pięści. - Niech gargulec zawiadomi Salvatore i możesz lecieć. Zazgrzytała zębami, mając świadomość, że znalazła się między młotem a kowadłem. Nie pierwszy raz, przypomniał jej słaby głosik gdzieś głęboko w głowie. To nawet nie był pierwszy raz tego dnia, do cholery. I, znając jej szczęście, pewnie nie ostatni. - Levet. - Zwróciła się do czujnego gargulca. - Musisz coś dla mnie zrobić.

Rozdział 16 Mimo ogromnej determinacji Jagra, żeby trzymać wewnętrzne demony na wodzy, mijające godziny zaczęły dawać mu się we znaki. Chodząc w kółko po malutkiej celi, czuł, jak traci siły. Wspomnienia trwających wieki tortur zalewały jego myśli, powodując napięcie w całym ciele. W końcu dygocząc, zwinął się w kłębek w rogu celi. Nawet obraz pięknej Regan nie powstrzymał wiszącego w powietrzu ataku szaleństwa. Zdesperowany, postanowił ratować się zapadnięciem w niezwykle głęboki, bliski śmierci, sen. Tylko wampir mógł czegoś takiego dokonać. Pogrążony w letargu wampir wprawdzie był całkowicie bezbronny, ale oszczędzał siły i, co ważniejsze, wyciszał furię, która zżerała go od środka. Nie odczuwał już upływu czasu. Przynajmniej do momentu, gdy słyszalne z oddali kroki zbliżające się do celi zakłóciły kojącą ciemność, w jakiej się znajdował. Powoli pozwolił powrócić świadomości, uważając, żeby ciało pozostało w bezruchu. Na pierwszy rzut oka wyglądał jak martwy - ani jednego uderzenia serca, brak pulsu, brak oddechu. Ta umiejętność służyła wampirom przez stulecia. Kto bałby się trupa? Usłyszał drapanie w drzwi, jakby ktoś, kto je otwierał, nie miał wcześniej do czynienia z tym zamkiem. W końcu dało się słyszeć charakterystyczne kliknięcie i drzwi się otworzyły.

Kły Jagra wysunęły się, gdy kroki przybliżały się ku jego pozornie bezwładnemu ciału. Pierwsze, co zauważył, to brak zapachu. Nie było to możliwe bez użycia magii lub pomocy wiedźmy. Po drugie, ktoś, kto tu wszedł, nie zamknął za sobą drzwi. To oznaczało wolność. Z wielkim wysiłkiem powstrzymał jednak nagły przypływ nadziei. Nie było mowy o ucieczce, dopóki nie pokona wroga, który powoli się do niego zbliżał. Z zamkniętymi oczami, i nie mogąc sugerować się zapachem, Jagr pilnie liczył kroki niespodziewanego gościa. Blisko, coraz bliżej... Poczuł lekki wir powietrza, gdy intruz klęknął tuż obok niego w przekonaniu, że Jagr jest martwy lub unieszkodliwiony. To był ostatni błąd, jaki w swoim życiu popełnił ten głupiec. Przygotowując się do ataku, Jagr pozwolił dotąd hamowanej żądzy krwi zapanować nad jego ciałem. W miejscu, w którym zaklęcia pozbawiły go sił, tylko furia zwiększała jego szanse. - Jagr. Miękki głos rozległ się w ciszy, ale do Jagra już nic nie docierało. Jedyne, o czym myślał, to zabicie przeciwnika, przedostanie się do wyjścia i ucieczka. Ruchem tak szybkim, że nawet najbardziej sprawny demon nie zdążyłby zareagować, uniósł ramię i chwycił wroga za gardło. Gdy otworzył oczy, usłyszał głuche jęknięcie. Ujrzał nad sobą bladą, piękną twarz. Coś przeskoczyło w głębi jego umysłu. Dziwny alarm domagał się uwagi, ale żądza krwi zagłuszająca ból w sercu sprawiła, że mgła czerwieni przesłoniła jego wzrok, zasłaniając delikatne rysy. Zabić. Musiał zabić, żeby być wolnym.

Warcząc, szybko podniósł się, nadał trzymając swoją ofiarę za szyję. Była zadziwiająco szczupła. Można ją było złamać jak gałązkę. - Jagr - rozległ się głos. - To ja, Regan. Regan. Żądza krwi nieznacznie zelżała. To imię... Szybkim ruchem przyciągnął ofiarę bliżej siebie i przysunął głowę do zagłębienia w jej szyi. Nic. Żadnego zapachu. Żadnego wyjaśnienia. To go powstrzymało przed zadaniem śmiertelnego ciosu. - Jagr... proszę - błagał głos, a dłoń delikatnie gładziła go po twarzy. Znajomy dotyk. Pokręcił głową. Rozluźnił uścisk i puścił ofiarę, starając się rozjaśnić umysł. Instynkt pragnął krwi, ale znacznie potężniejsza siła powstrzymywała go przed jej rozlewem. Zamglony umysł podpowiadał mu, że znał tę kobietę. Była... Jego. On miał ją chronić. Trzęsąc się, walczył z rozdzierającą go od wewnątrz potrzebą ataku. Objął się ramionami. Cholera. Tym razem naprawdę wariował. - Jagr? - Z trudem próbowała się podnieść. Albo była tak odważna, albo naprawdę głupia, że nie została na ziemi. - Jesteś ranny? - Nie zbliżaj się - warknął ostrzegawczo. - Co się stało? - Ja... - Znów pokręcił głową. - Dlaczego cię nie czuję? Piękne zielone oczy otworzyły się szerzej. Szybko sięgnęła do kieszeni obcisłych dżinsów i wyciągnęła z niej mały amulet. Oblizała usta, gdy uważnie śledził każdy jej ruch z wysuniętymi kłami i oczami przepełnionymi głodem. Nie musiał czuć jej zapachu, żeby rozpoznać strach. Starając się, żeby jej ruchy były powolne i nie zostały uznane za potencjalne zagrożenie, rzuciła amulet w kierunku otwartych drzwi.

Cela natychmiast wypełniła się słodkim zapachem jaśminu, który przebijał się przez szkarłatną zasłonę żądzy krwi. Upajając się uderzającym do głowy aromatem, Jagr poczuł głęboko w żołądku żar podniecenia. - Ten zapach - wyszeptał. - Znam go. - Tak. - Ze zmarszczonym czołem podeszła bliżej, jakby chciała go dotknąć. Jagr zrobił gwałtowny krok w tył, wiedząc, że nad sobą nie panuje. Czuł, że jeśli choćby przypadkiem skrzywdzi tę kobietę, coś w nim umrze. - Nie rób tego. Ze zmartwioną miną zatrzymała się i trwała w bezruchu, wyczuwając niebezpieczeństwo. - Chcę ci pomóc - powiedziała łagodnie. - Niestety, nie mamy wiele czasu. Udało mi się ominąć kilku mieszańców stojących na straży, ale bez amuletu wyczują mój zapach i przyjdą to sprawdzić. Jagr warknął, odczuwając w kłach ból. Mieszańce. Tak. Zawsze nienawidził tych drani. - Gdzie? Ściągnęła brwi. - Co? Kłapnął zębami, zniecierpliwiony. - Nieważne. Sam ich znajdę. Odwrócił się na pięcie i ruszył ku otwartym drzwiom. Gotowało się w nim, gniew i żądza krwi opanowały całe ciało. Musiał zabić. A jeśli nie chciał zabić kobiety stojącej przed nim, musiał znaleźć inną ofiarę. Mieszańce świetnie się do tego nadadzą. Zawołała go, ale jej głos go nie powstrzymał. Był wampirem na polowaniu. Każda istota, na tyle głupia, żeby wejść mu w drogę, była już martwa.

Żeby przejść przez zewnętrzne pomieszczenie i dostać się do wąskich kamiennych schodów na górę, wystarczyły mu cztery długie kroki. Schody pokonał dwoma szybkimi skokami i natrafił na drewniane drzwi, blokujące mu wyjście. Poradził sobie z nimi jednym uderzeniem. Gdy przekroczy! próg, drzazgi unosiły się wokół niego w powietrzu. Usłyszał jęk pilnującego drzwi mieszańca, gdy maleńkie, drewniane pociski boleśnie wbiły mu się w skórę. Kiedy Jagr złapał go za włosy i cisnął nim przez pomieszczenie wyglądające na kuchnię, jęk zamienił się w skowyt. Jagr przyglądał się, jak mężczyzna boleśnie zderzył się ze ścianą, zostawiając na niej ślady krwi, kiedy osuwał się na podłogę. Mieszaniec przeżył, zanim jednak Jagr wyrwał draniowi serce, z zewnątrz budynku dobiegły odgłosy kroków. Schylił się więc i wyciągnął z butów dwa srebrne sztylety, które zawsze tam trzymał. Na pewno z rozkoszą zabijałby przeciwników gołymi rękami, ale śmiercionośny szał wcale nie oznaczał głupoty. Dopóki nie dowie się, ilu mieszańców grasuje po okolicy, nie będzie niepotrzebnie ryzykował. Usłyszał warknięcie, po czym odgłos kroków dwóch nóg przemienił się w odgłos czterech. Trzymając w każdej ręce sztylet i odsłaniając kły w gotowości do ataku, stanął w szerszym rozkroku. Do dzieła. Przemieniony w wilka mieszaniec ruszył pierwszy, niszcząc po drodze francuskie drzwi prowadzące na zewnętrzny taras. Jak na mieszańca był dość duży. Długie, brązowe futro kryło umięśnionego wilka wielkości kuca. Prawdziwe zagrożenie stanowiły jego ostre jak brzytwa zęby, które z łatwością mogły przeciąć kości. Nawet wampir umrze, jeśli ktoś odgryzie mu głowę. Kolejne warknięcie sygnalizowało atak przypuszczony na Jagra. Głupie zwierzę nie zdawało sobie sprawy, że to samobójczy atak.

Świetnie. Jagr, przygotowany na uderzenie, z lekka się zachwiał, gdy skoczyło na niego potężne cielsko. Z łatwością uniknął wilczych zębów, które miały zagłębić się w jego gardle, i wbił oba sztylety w pierś bestii. Świecące oczy mieszańca otworzyły się szeroko. Jedynym dźwiękiem, jaki wydobywał się teraz z jego gardła, było agonalne charczenie. Zanim osunął się na ziemię, był już człowiekiem. Martwym człowiekiem. Jagr nie miał jednak czasu podziwiać swojego dzieła. Dwa mieszańce przekroczyły próg zniszczonych francuskich drzwi i jednocześnie ruszyły ku niemu. Z zabójczą dokładnością rzucił w ich kierunku sztylet. Obracając się w powietrzu, odbijał padające nań światło księżyca. Sztylet wbił się w klatkę piersiową mieszańca, który był w trakcie przemiany. Nie miał szans go uniknąć. Widząc padającego towarzysza, drugi mieszaniec wściekle zawył. Jak się okazało, miał na tyle rozsądku, żeby zrezygnować z bezpośredniego ataku. Powoli krążył wokół Jagra, walcząc z potrzebą przemiany. Wilk z jego wnętrza wyrywał się na powierzchnię. Świadczyły o tym świecące się oczy i marszcząca się skóra. Jagr uśmiechnął się kpiąco. - Będziemy tańczyć czy walczyć, kundlu? Mieszaniec kłapnął zębami, po czym wyciągnął spod koszuli duży pistolet. - Tak ci się śpieszy umrzeć, wampirze? - Przed kolacją nie planuję. Uśmiechnął się szerzej i uwolnił swoją moc. Lodowaty podmuch zrzucił z półek naczynia i rozbił w oknach szyby. Mieszaniec krzyknął, gdy rzuciło nim do tyłu i został przyciśnięty do ściany. Zdesperowany, zaczął strzelać do Jagra, ale ten szedł naprzód, nie zważając na lecące ku niemu pociski. Mógł

z łatwością zabić go swoją mocą albo sztyletem, którego nie wypuszczał z dłoni. Jednak pobudzony żądzą krwi, chciał więcej. Kierowany niezaspokojonym głodem podszedł do mieszańca, złapał go za włosy i przechylił jego głowę na bok. Gdzieś w oddali słyszał wołanie, a jego nos wyczuwał słodki zapach jaśminu, ale już dawno przekroczył granicę. Na samą myśl o miękkim ciele i ciepłej krwi bolały go kły. Nic innego nie zaspokoi teraz jego pragnienia. Z rykiem zwycięstwa zatopił zęby w gardle mieszańca. Mężczyzna początkowo się bronił. Wypuścił pistolet i zaczął okładać Jagra pięściami. Wampir nawet nie poczuł uderzeń. Czuł w ustach kojący smak krwi, a ożywcze ciepło usuwało z niego efekty zaklęć rzuconych na celę, w której go zamknięto. Zanim wypił całą krew z mieszańca, upłynęło kilka minut, ale ofiara przestała walczyć po zaledwie paru łykach. Upuścił martwe ciało na podłogę i zawył z rozkoszy. Poczuł w całym sobie przypływ energii. Chociaż mieszaniec nie jest w pełni demonem, jego krew daje wampirowi więcej sił niż krew ludzka. A wraz z przypływem energii morderczy gniew łagodniał. Szaleństwo ustępowało, a on drżał z ulgi. Powoli przesłaniająca wszystko czerwona mgła rozwiewała się. Jego umysł się rozjaśnił. Jagr rozluźnił się. Po chwili, zaskoczony, rozglądał się po zdewastowanej kuchni. Co, do diabła? Kolejne bolesne minuty minęły na przypominaniu sobie, gdzie był i co się właściwie stało. Ostatnie, co pamiętał, to zamknięcie w małej celi. Chochlik Gaynor - tak miał na imię - wciągnął go do portalu. Od tego momentu wszystko stało się zamazane. Potem chodził w kółko, przeklinał i bezskutecznie próbował wyważyć drzwi. To pamiętał aż za dobrze. Następnie postanowił ukryć się w swoim wnętrzu, aby uniknąć zalania falą nadchodzącej paniki.

Więc jakim cudem wydostał się z celi? - Jagr? Łagodny, cichy głos Regan i upajający zapach jaśminu prawie zwaliły go z nóg. O... cholera. Mgła momentalnie zniknęła, a w jego głowie, z brutalną wyrazistością, pojawiły się obrazy ucieczki z celi. Intruz, który wszedł do celi. Pochylił się nad nim. A wtedy... Odwrócił się na pięcie i w drzwiach prowadzących do piwnicy zobaczył szczupłą sylwetkę. Nawet w półcieniu dostrzegł ślady na jej smukłej szyi. Ślady, które on zostawił. Regan nie była tchórzem. Nie cierpiała może na kompleks bohatera, który nakazywałby jej udowadniać, jaka jest odważna, ale kiedy sytuacja tego wymagała, potrafiła stawić czoło zagrożeniu. Więc to nie strach zatrzymał ją w piwnicy, gdy Jagr ruszył na górę walczyć z mieszańcami. Przynajmniej nie był to strach o nią samą. Przez chwilę Jagrem zawładnęły szalejące w nim emocje. Nic dziwnego. Po stuleciach tortur gnębił go stres pourazowy, a zamknięcie w ciasnej celi z pewnością przywołało bolesne wspomnienia. Nie chciała wierzyć, że mógłby ją skrzywdzić w morderczym szale, ale walka to zupełnie inna sytuacja. Wtedy wszystko się może zdarzyć. Przypadkowy ostrzał swoich zdarzał się nie tylko wśród ludzi. Gdyby przez przypadek została ranna, ten głupiec winiłby siebie do końca świata. Ignorując więc desperackie pragnienie ruszenia za nim, żeby upewnić się, że w swojej śmiercionośnej furii nie dał

się zabić, wbiegła na górę dopiero przed chwilą. Całą walkę przeczekała na dole schodów, trzymając w ręku sztylet i zmagając się z denerwującym poczuciem bezradności. Na szczęście rany po srebrnych łańcuchach Duncana już się zagoiły. W tej chwili była wściekła, że tyle czasu zajęło Levetowi przekonanie Salvatore, aby spotkał się z tym przeklętym mieszańcem. Mimo że w pełni rozumiała niechęć króla wilkołaków do paktowania z perfidnym zdrajcą, chciała się jak najszybciej oswobodzić i odnaleźć Jagra. Potem doszły do tego długie minuty zmarnowane na kłótnię z Levetem. Gargulec koniecznie chciał z nią wrócić do Hannibal. Z chęcią przyjęłaby jego pomoc, ale nie mogła zapomnieć o swojej siostrze. Jeśli Duncan faktycznie mógł mieć informacje na temat miejsca, w którym jej siostra była przetrzymywana, nie chciała, żeby zniknął z pola widzenia, zanim Salvatore wyciągnie z niego te informacje. Pokręciła głową i wróciła myślami do ciasnej celi. Nawet na odległość mogła wyczuć zaklęcia wysysające energię, rzucone na to pomieszczenie, oraz unoszący się jeszcze w powietrzu zapach desperacji Jagra. Postanowiła się jednak skupić na hałasach płynących z góry. Jeśli usłyszy coś niepokojącego, co mogłoby sugerować, że Jagr ma kłopoty, natychmiast wbiegnie na górę i skopie kilka tyłków. W końcu odgłosy krótkiej i brutalnej walki ucichły. Regan wzięła głęboki oddech i powoli weszła schodami na górę. To, co zobaczyła w kuchni, specjalnie jej nie zaskoczyło. Roztrzaskane szyby w oknach, pęknięta ściana, porozrzucane garnki i patelnie, trzech rannych lub martwych mieszańców na podłodze, a czwartego właśnie pozbawiano krwi. Nie mogła nic na to poradzić - czuła podziw dla brutalnej siły Jagra. Nic dziwnego, że Culligan zawsze wpadał w panikę, gdy przychodziło do negocjacji z miejscowym szefem klanu.

Przyglądając się Jagrowi z bezpieczniej odległości, wyczuła moment, w którym jego szaleńcza furia zaczęła go opuszczać. Świadczył o tym niewielki podmuch ciepła rozprzestrzeniający się w lodowatym powietrzu oraz rozluźnienie napiętych mięśni wampira. Choć miała na to ochotę, nie była oczywiście na tyle głupia, żeby podbiec i rzucić mu się na szyję. Zamiast tego, żeby nie wystraszyć go nagłym ruchem, cicho wypowiedziała jego imię. Przez chwilę myślała, że specjalnie jej nie zauważa, ale powoli się odwrócił i nieufnie się przyglądał. Jego wzrok przesuwał się po jej ciele, zostawiając palący ślad. Poczuła niesamowitą ulgę, gdy zrozumiała, że ją rozpoznał. Wrócił. Odzyskał świadomość. Zrobiła krok naprzód i gwałtownie zatrzymała się, widząc, że jego lodowaty wzrok zatrzymał się na jej szyi. Rozpoznanie przekształciło się w wyrzuty sumienia. Opanowała chęć zakrycia dłonią zdradzieckich śladów na szyi. Gdy się do niej zbliżał chwiejnym krokiem, jakby jego ciało i umysł doświadczały bólu, stała nieruchomo. - Regan - wyszeptał. Nie zatrzymał się, dopóki nie znalazł się tak blisko, że jego moc owinęła się wokół niej jak szal. Wręcz na to czekała. Oblizała usta. Nie mogła patrzeć, jak poczucie winy odciska swoje piętno na pięknej twarzy Jagra. Odkąd spotkali się po raz pierwszy, szaleńczo walczyła o to, żeby nie udało mu się pokonać jej murów obronnych i wedrzeć do jej wnętrza. Starała się, mimo że jej ciało zdawało się czasami ją zdradzać. Jeśli chciała pozbyć się go ze swojego życia raz na zawsze, musiała milczeć i pozwolić mu utopić się we własnym żalu. Skrucha była wręcz wyryta na jego twarzy. Jednak gdy tylko owa myśl przemknęła jej przez głowę, natychmiast zepchnęła ją w otchłań czarnej dziury. Tam, gdzie było jej miejsce.

- Wszystko w porządku? - zapytała, powstrzymując się od wzięcia go w ramiona, żeby dać mu wsparcie, którego tak bardzo teraz potrzebował. Nie był gotowy. Jeszcze nie. Udowodniając, że się nie myliła, pokręcił przecząco głową. - Nic nie jest w porządku - powiedział, nie odrywając oczu od jej szyi. - Zrobiłem ci krzywdę. - Nic mi nie jest. - Odczekała chwilę, ale widząc, że nie miał zamiaru spuścić oka z blednących siniaków, wzięła jego głowę w dłonie i uniosła tak, żeby spojrzał jej w oczy. - Jagr, spójrz na mnie. Niechętnie podniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały. - Nic. Mi. Nie. Jest. Rozumiesz? - Prawie cię zabiłem. - Ha. - Zmrużyła oczy, a w jej głosie dała się wyczuć złość. Nie pora na sentymentalne pierdoły. Nie w przypadku załamanego wojownika gotowego się pogrążyć w samo-biczowaniu. - Może nie jestem tak wyrośnięta jak niektórzy tu obecni, ale nie tak łatwo mnie zabić. Gdybym wyczuła, że grozi mi prawdziwe niebezpieczeństwo, powstrzymałabym cię. Zacisnął zęby. Cholerny, uparty wampir. - Nie dałabyś rady, Regan. Gdybym się nie zawahał... - Ale się zawahałeś — przerwała mu, ściskając jego twarz, jakby chciała z niego wycisnąć trochę zdrowego rozsądku. -Nic się nie stało, więc nie ma co szukać winnego. - A co będzie następnym razem? - Następnym razem? Często ci się to zdarza? - Na początku tak było. Gdyby nie zamienił się w Rambo, po tym jak Kesi i jej wesoła gromadka znęcali się nad nim, poważnie by się martwiła. - A teraz? Nagle odwrócił wzrok. - Nieważne. Regan prychnęła. Nie chciał odpowiedzieć, bo wiedział, że tylko potwierdziłby jej przypuszczenie.

- Ile czasu minęło od ostatniego... - Złapała się na tym, że nie chciała nazwać tego szaleństwem. Czasami ją doprowadzał do szaleństwa, ale był najbardziej opanowanym demonem, jakiego znała. ...od ostatniego razu, gdy straciłeś nad sobą kontrolę? - To nie ma znaczenia. - Ile? - warknęła, gdy nadal milczał. - Jagr? - Kilka stuleci - przyznał niechętnie. No proszę. Wiedziała. - W porządku. W takim razie zacznę się martwić za kilka stuleci. Jego mina zdradzała, że nadal bez wątpienia uważał, że mógł ją niechcący skrzywdzić. - Nie można nad tym przejść do porządku dziennego. Stanowię zagrożenie. - Stało się tak tylko dlatego, że zostałeś uwięziony. - Do diabła, potrząsnęłaby nim, gdyby tylko nie był taki wielki. Oczywiście, musiała się uwikłać w taką sytuację z największym, najbardziej pokręconym demonem, jaki chodzi po Ziemi. - Każdy by trochę zbzikował na twoim miejscu. To nie była twoja wina. - Tu nie chodzi o winę, ale o konsekwencje. - No i jakie są te straszliwe konsekwencje? Masz na myśli tych kilka siniaków, których już nie ma? Jego oczy zalśniły niebiesko. Regan smutno się uśmiechnęła. Jego gniew, albo moc, zawsze kryły się pod warstwą lodu, nie ognia. Zaczynała podejrzewać, że to jego sposób na radzenie sobie z wewnętrzną furią. Ogień zarezerwowany był dla namiętności. Co bardzo jej odpowiadało. - Dlaczego nie traktujesz tego poważnie? - Jego brwi się złączyły. - Regan, do cholery, powinnaś się mnie bać. - Nie będziesz mi mówił, co powinnam czuć, wodzu. -Opuściła ręce i szturchnęła palcem jego pierś. Sama doskonale potrafię ocenić, czy powinnam się bać, czy nie. - W takim razie jesteś głupia. Była kimś, kogo łatwo wkurzyć. Teraz wybuchła.

- Tak? - Wiedziała, że ma tylko jedną szansę, żeby wziąć go z zaskoczenia, więc natychmiast przylgnęła do niego całym ciałem i zaczęła się o niego zmysłowo ocierać. Chwilowo rozkojarzony, nie spodziewał się, że szybko wsunie stopę za jego nogę i z całych sił pchnie go w klatkę piersiową. Zaskoczony mruknął, nie mogąc już uchronić się przed upadkiem. Upadł twardo na plecy, a Regan natychmiast na niego wskoczyła i przykucnęła na jego piersi. Szybko wyjęła zza paska spodni sztylet i wbiła go tuż nad jego sercem. - Komu jest teraz głupio? - wycedziła przez zęby. Pozwolił jej być górą tylko przez ułamek sekundy. Głucho warcząc, przekręcił się na bok, po czym znalazł się tuż nad nią. Teraz to ona była przyciśnięta do ziemi przez jego masywną postać. - Chyba właśnie pokazałem, kto ma rację - wychrypiał. - Ani trochę, wodzu. Gdybym chciała, już dawno wycięłabym ci serce. Miał minę typowego, zdenerwowanego samca, który był u kresu cierpliwości. Nawet pokazały się kły - Do diabła, Regan. - To ty idź do diabła - syknęła, nie mając zamiaru ustąpić. Jagr przez stulecia całkowicie izolował się od innych. Odpychał wszystkich, na wypadek gdyby za bardzo się do niego zbliżyli. Tym razem nie pójdzie mu się łatwo. - Rozumiem, że żaden z ciebie harcerzyk. Wielkie mi rzeczy! Ja nie potrzebuję świętego, potrzebuję wojownika. Potrzebuję... -Przełknęła gulę, która nagle stanęła jej w gardle, i przemogła się, żeby powiedzieć prawdę. - Ciebie. Znieruchomiał, a jego oczy przez krótką chwilę wyrażały tę bolesną samotność, którą krył głęboko w sobie. - Malutka, złożyłem przysięgę, że będę cię chronił. - Usta mu zadrżały, jakby walczył z własnymi emocjami. - Nawet przed samym sobą. Zmrużyła oczy.

- A ja przysięgałam, że nigdy nie będę zdana na łaskę mężczyzny. Jakby jej słowa trafiły w czuły punkt, zerwał się na równe nogi i patrzył na nią niemalże z oburzeniem. - Nie jesteś zdana na moją łaskę. - Nie? - Podniosła się znacznie mniej zgrabnie niż Jagr i stanęła przed nim z rękami opartymi na biodrach. - Chcesz podejmować za mnie decyzje. Chcesz mówić mi, co jest dla mnie najlepsze. Chcesz... - Chcę cię chronić, do diabła. - Może takie są twoje intencje, ale dla mnie to jak więzienie. Kolejne łańcuchy. Uniósł rękę, aby podrapać się po twarzy, zdradzając tym samym, jak bardzo był zmęczony. - Bogowie, przez ciebie oszaleję. Uśmiechnęła się ponuro. Nie wygrała tej bitwy, ale też nie przegrała. Jeszcze nie. - Witamy w moim świecie - mruknąła. Opuścił ręce, po czym pokręcił głową, przyglądając się pobojowisku w kuchni. - To nie jest czas ani miejsce na takie rozmowy. - Przynajmniej w tym jednym się zgadzamy - skrzywiła się. - Musimy się stąd wydostać. W końcu ktoś przyjdzie szukać tych strażników. - Możesz wrócić do kryjówki Tane'a. Ja... - Pójdziesz ze mną - przerwała mu. Zmrużył oczy. Kuchnia wypełniła się chłodnym powietrzem. - Muszę najpierw spłacić parę długów. Spodziewając się takiej odpowiedzi, uśmiechnęła się słodko. - Naprawdę chcesz, żebym sama przemierzała te wiejskie okolice? Kto wie, co może strzelić do tej mojej szalonej głowy.

Przez chwilę zmagał się z wewnętrzną potrzebą dokonania zemsty natychmiast. Czuł się rozdarty w najgorszy możliwy sposób, a przecież musiał ukarać winnych. W końcu zacisnął dłonie i podjął decyzję - nie można jej ufać na tyle, żeby sama wracała do Tane'a. Typowo męskie podejście. - Nie grasz fair, wilkołaku - mruknął. - I co w związku z tym, wampirze? Podniósł zrezygnowany ręce. - Chodźmy. Idąc ku drzwiom, Regan nagle się zatrzymała. - Poczekaj, zapomniałam czegoś. - Zawróciła i pobiegła do piwnicy. - Regan. Zignorowała jego ostrzegawcze warknięcie i zbiegła schodami na dół. Podniosła z ziemi amulet, który rzuciła niedaleko drzwi. Od kiedy przyjechała do Hannibal, te cholerstwa przyprawiały ją o ból głowy. Wydawało jej się właściwe, żeby teraz skorzystać z jednego z nich. Wepchnęła amulet do kieszeni i wbiegła z powrotem schodami, które lata świetności miały już za sobą. Na górze zastała Jagra chodzącego nerwowo tam i z powrotem. - Możemy ruszać. Rzucając jej sfrustrowane spojrzenie, wyskoczył na zewnątrz budynku przez okno. - Wiesz co, malutka? Jak na kobietę, która tak się piekli z powodu jakichś łańcuchów, jesteś zadziwiająco chętna założyć je mnie - oskarżył ją wzburzony. Regan, podążając za jego masywną postacią przez taras i dookoła cichej herbaciarni, postanowiła, że nie będzie odczuwać wyrzutów sumienia z powodu zmanipulowania Jagra. W tej chwili nie nadawał się do polowania na mieszańców. I nie będzie dopóty, dopóki jego żądza zemsty będzie silniejsza niż zdrowy rozsądek.

Poza tym nie miała zamiaru pozwolić na to, żeby wyrzuty sumienia, że zrobił jej krzywdę, przerodziły się w kolejną wielką ranę, po której zostanie kolejna blizna. Łatwo powiedzieć, oczywiście. W świetle księżyca Jagr z posępną miną zmierzał ku kryjówce Tane'a z taką prędkością, że musiała użyć wszystkich sił, żeby za nim nadążyć. Robił to z pełną świadomością. Zacisnęła usta i ponuro utrzymywała narzucone przez niego tempo. Niech się dąsa. Gdy dotrą do kryjówki... Sama nie wiedziała, co wtedy zrobi. Na pewno coś, co wtłoczy trochę rozumu pod tą grubą czaszkę. I może jeszcze zerwie z niego T-shirt i językiem wyznaczy ścieżkę, biegnącą w dół jego szerokiego torsu... Zatopiła się myślami w fantazjach. Mimo tempa wędrówki, udało jej się przebiec przez ciemne pola bez jednego potknięcia. Niestety, była tak skupiona na erotycznych marzeniach, że nie zauważyła, jak Jagr gwałtownie się zatrzymał przed walącym się budynkiem, pod którym znajdowała się kryjówka Tane'a. - Cholera. Zderzenie z jego plecami przypominało kolizję ze ścianą. Pocierając obolały nos, przyglądała się irytującemu towarzyszowi. - Co się stało? Odchylił głowę, a jego mina wyrażała niepokój. - Styks. - A... - A niech to. Całkowicie zapomniała o swojej rozmowie z królem wampirów. - Zadzwoniłam do niego i poprosiłam o pomoc. - Ty zadzwoniłaś? - Martwiłam się. Szok, który nagle pojawił się na jego twarzy, został równie szybko zastąpiony wyrazem rezygnacji.

- Oczywiście. - Na jego ustach pojawił się ponury uśmiech. - Dobry wybór. Nie ma potężniejszego wojownika niż Anasso. Będziesz z nim bezpieczna. Z wrażenia otworzyła usta. Uznał, że wezwała Styksa jako zastępstwo, gdy on, Jagr, został pojmany. Zanim zdążyła się powstrzymać, podeszła i walnęła go z całej siły w pierś. Tylko zmarnowała energię. Nawet nie drgnął. - Nie zadzwoniłam po niego, żeby być pod jego cholerną opieką. - Potrząsnęła ręką. Cholera, o mało co nie połamała sobie palców. - Zrobiłam, co mogłam, żeby tego uniknąć. - W takim razie dlaczego zadzwoniłaś? - Bo zrobiłabym wszystko, żeby... - Musiała się zatrzymać i przełknąć kluchę w gardle. - Żeby cię znaleźć. Jego niebieskie oczy złagodniały, gdy usłyszał jej wyznanie, ale zanim zdążył się odezwać, wielka postać wynurzyła się z cienia górującego nad innymi budynku. - Jagrze. Szwagierko. Miała ochotę krzyczeć z frustracji, ale odwróciła się, żeby spojrzeć na intruza. I ją zatkało. Jasna cholera. Tak samo wielki, albo nawet większy niż Jagr, ten wampir miał typowo azteckie rysy. Kruczoczarne włosy zaplecione w warkocz opadały poniżej pasa, a brązowe oczy o złotym odcieniu zdawały się widzieć jej wnętrze. Instynktownie przysunęła się do Jagra. Wcale nie dlatego, że wstrząsnęły nią piękne rysy lub sposób, w jaki skórzane spodnie i jedwabna koszula opinały się na umięśnionym ciele Anassa. Wyraźnie wyczuwała w powietrzu moc, wręcz boleśnie. Jej siostra musiała mieć nerwy ze stali, że związała się z tak niebezpiecznym demonem. Stojący obok niej Jagr sztywno się ukłonił. - Mój panie.

Niepokojące spojrzenie złocistych oczu obiegło nieruchomą postać Jagra, a następnie zatrzymało się na jego twarzy. - Cieszę się, że znajduję cię bez uszczerbku, nawet nietkniętego, bracie - powiedział Anasso z nutką zapytania w głosie. - Nie ucieszy cię wiadomość, że nie wypełniłem powierzonego mi zadania - odparł Jagr, znowu się kłaniając. - Wybacz mi. Zanim Regan zdążyła odgadnąć jego zamiary, Jagr ruszył w kierunku schodów na taras. Szedł wyprostowany, ze sztywnymi ramionami. - Jagr, zaczekaj. - Tupnęła nogą, gdy zignorował jej wołanie i zniknął w otwartych drzwiach. - Do diabła, jest taki... - Skomplikowany - Styks podsunął jej odpowiednie określenie. - Wiem o tym. Zapominając, że rozmawia z najprawdopodobniej najbardziej śmiercionośnym demonem na świecie, w dodatku jej szwagrem, zacisnęła pięści i poszła w ślad za Jagrem. Zamierzał tak po prostu ją tam zostawić? Nie ma mowy. - Cóż, zaraz go znacznie odkomplikuję - mruknęła. -Przepraszam. - Regan. Mroczny głos był przyjemny dla ucha, ale jednocześnie na tyle władczy, że instynkt kazał jej się zatrzymać i odwrócić przez ramię. - Słucham? Jego piękna twarz w świetle księżyca wyglądała na przygnębioną. - Chciałbym z tobą porozmawiać o twojej przyszłości. Przyszłości? Cholera. Nie chciała teraz debatować nad oczekiwaniami, jakie jej telefon z pewnością wzbudził w jej siostrze. Ani nad przyszłością, która uwzględniała w jej życiu rodzinę. Rodzinę, której nie chciała.

Przynajmniej nie w chwili, gdy musiała uporać się z upartym jak osioł, najbardziej wkurzającym wampirem na świecie. - Ja... - Powstrzymała się, żeby zgodnie z instynktem od razu zaprzeczyć, gdy spojrzała w jego spokojne, złote oczy. Nie miał zamiaru ustąpić. Równie dobrze mógłby mieć to wytatuowane na czole. Westchnęła. Świetnie. Właśnie tego potrzebowała. Kolejny bezwzględny wampir. - Dobrze, ale później. - Ruszyła w stronę drzwi. - Dużo później. Sadie była cholernie wkurzona. Żadna nowość. Taki stan nie był ostatnio niczym szczególnym. Nie. Nie ostatnio. Mogła dokładnie określić moment, w którym wszystko zaczęło się sypać. W chwili gdy Regan, cholerna wilkołaczyca czystej krwi, dotarła do miasteczka. Suka. To wszystko była jej wina. To ona sprowadziła wampiry, które spowodowały klęskę mieszańców. To przez nią Salvatore zaczął węszyć tam, gdzie nie powinien. I to przez nią pojawił się ten przeklęty gargu-lec, który okazał się prawdziwym utrapieniem. A mimo wszystko Sadie wiedziała, że to ona będzie pociągnięta do odpowiedzialności za tę porażkę. Caine był mieszańcem, który nie akceptował niepowodzeń. Do diabła, ostatnia osoba, która go zawiodła, skończyła wypchana i służy teraz jako paskudne przypomnienie dla reszty, że Caine, samozwańczy przywódca mieszańców, nie lubi rozczarowań. Co z pewnością wyjaśniało zniknięcie Duncana. I wiedźmy. Chrzanić ich. Sadie nie miała zamiaru uciekać. Nie miała zamiaru się chować. Już nie. Caine rozkazał jej pojmać Regan niezależnie od sytuacji i właśnie to zamierza zrobić. Uderzając batem, pozbawiła Gaynora kolejnego paska ciała na plecach. Chochlik kulił się w rogu piwnicy.

Gdy wrócili do herbaciarni po kolejnym, bezowocnym poszukiwaniu Wilkołaczycy, odkryli martwych strażników i pustą celę. Sadie postanowiła nie tracić czasu i od razu wyładowała złość na chochliku. Z buzującą w niej wściekłością i umysłem zaślepionym żądzą zadawania bólu nie była w stanie trzeźwo myśleć. Poza tym, nie mogła ryzykować, że nagle przejdzie przemianę. - Cholerny drań - wycedziła przez zęby, ściskając w dłoni bat i przyglądając się krwi spływającej po plecach chochlika. - Przysięgałeś mi, że wampir nie może uciec z tego twojego więzienia. - Nie uciekł. - Ach tak. - Kolejne uderzenie batem. - Schowałeś go w szafie? Chochlik krzyknął. - Nie. - W kontenerze na śmieci? - Nie. - Gaynor jeszcze bardziej przytulił się do ściany. Gdy tak skomlał i kulił się pod jej uderzeniami, niesamowicie przypominał Culligana. - Nie wyszedł stamtąd samodzielnie. W całej celi czuć zapach tej cholernej wilkołaczycy. Świadomość, że się nie mylił, wcale nie łagodziła jej gniewu. Gdy Sadie starała się wytropić Regan i przekonać ją, żeby dobrowolnie oddała się w jej ręce, ta przechytrzyła ich wszystkich. Teraz Sadie nie miała ani swojej nagrody, ani jedynej karty przetargowej. Regan jej za to zapłaci. Krwią. - Jak znalazła to miejsce?

- Nie wiem. - Kłamiesz. - Chciała, żeby kara była bardziej osobista, więc podeszła i wymierzyła potężnego kopniaka w głowę chochlika. Usłyszała przynoszące satysfakcję grzmotnięcie, gdy zatoczył się na bok. - Musiałeś jej coś powiedzieć, kiedy z nią rozmawiałeś. W końcu nikt by nie podejrzewał, że taki półgłówek umieściłby swoją tajną kryjówkę pod tak publicznie dostępnym miejscem jak jego własna herbaciarnia. - Proszę... - Chochlik próbował czołgać się po podłodze. Absurdalne. - Nic nie powiedziałem. Przysięgam. Szła za nim, kopiąc go w bok. - Czyli nieogarnięty w temacie wilkołak, który dopiero co wyrósł z pieluch, okazał się sprytniejszy niż żyjący kilkaset lat chochlik? Gaynor zwinął się w kłębek i zebrał się na odwagę, żeby na nią spojrzeć. - Udało jej się też obejść czterech twoich mieszańców. Rozproszona nagłą nieprzyjemną myślą Sadie znieruchomiała. - To prawda - powiedziała powoli. - Jej zapachu nie można było wyczuć nigdzie poza budynkiem. Jak to możliwe? Nastała długa chwila ciszy, gdy Gaynor starał się złapać oddech. - Może znalazła wiedźmę do pomocy - wysapał w końcu. - Albo użyła mojej - warknęła Sadie. Kiedy rozważała różne możliwości, jej oczy świeciły się w ciemności. - Chociaż tak naprawdę wystarczyłoby, żeby położyła swoje chciwe łapska na jednym z amuletów. Otrzymawszy kolejnego kopniaka w głowę, Gaynor mruknął. - Dlaczego karzesz mnie? Nie ja dałem jej ten cholerny amulet. - Dlaczego cię karzę? - Pochyliła się, złapała go za włosy i spojrzała na jego zmasakrowaną twarz. Bo mogę, ty żałosna gnido.

Rozdział 17 Wkładając czystą parę spodni i zaplatając włosy w warkocz, Jagr nie był zdziwiony odkryciem, że trzęsą mu się ręce. Gorący prysznic mógł zmyć brud z jego skóry, ale ani trochę nie uwolnił od utrzymujących się efektów szaleństwa, które go wcześniej ogarnęło. Ani przerażających wspomnień jego dłoni zaciskającej się na gardle Regan. Nic nigdy tego nie zmyje. Przecież prawie... Posunął się za daleko. Oparł się o ścianę w łazience i uderzył w nią głową tak mocno, że wyłożony nią marmur popękał. Obrazy korytarzy przesiąkniętych krwią sprawiały mu ból. Te godziny, kiedy mordował Kesi i jej klan, były jak spowite mgłą, ale wcale nie tak odległe. Podobnie wspomnienia lat, kiedy jego napady szału dla każdego, kto znajdował się w pobliżu, kończyły się okrutną śmiercią. Przez ostatnich kilkaset lat pozwolił sobie wierzyć, że tamte czasy już ma za sobą. Pogrzebał swój gniew głęboko w duszy, ostrożnie zaostrzając kontrolę nad nim. Zawsze będzie porywczy i gotowy użyć siły, gdy sytuacja będzie tego wymagała. Nigdy jednak nie pozwolił furii w pełni nim zawładnąć. Aż do dzisiaj.

Po raz kolejny widzial twarz Regan, gdy trzymał ją za gardło. Jej szeroko otwarte oczy i rozchylone usta. Nie. Już nigdy nie pozwoli sobie na takie ryzyko. Na samą myśl o opuszczeniu Regan poczuł dotkliwy ból. Jednak zmusił się, zeby wyjść z łazienki i przejść na korytarz prowadzący do sypialni! Rzucił na łóżko skórzaną torbę i wyjął z niej sztylety, które w niej pozostały, a następnie wepchnął do niej brudne ubrania. Właśnie sięgał po czystą koszulę, którą zostawił wcześniej na stojącym obok stole, gdy poczuł znajomy zapach jaśminu. Natychmiast ruszył ku drzwiom. Wchodząc do sypialni, Regan mimochodem rzuciła okiem na zawartość otwartej na łóżku torby, po czym spojrzała na jego nagą klatkę piersiową. Jagr poczuł falę gorąca, gdy szmaragdowe oczy wędrowały po jego ciele, śledząc szpecące blizny. Zanim poznał Regan, zawsze skrzętnie je zakrywał. Były świadectwem wstydu, którego nikt nie mógł oglądać. Jednak stojąc przed tym pięknym wilkołakiem, czerpał niespotykaną przyjemność z faktu, że z fascynacją przygląda się jego umięśnionemu ciału. Nie było w jej spojrzeniu obrzydzenia, współczucia ani awersji. Było tylko i wyłącznie uznanie. Marzył teraz tylko o tym, żeby zrzucić z siebie dżinsy. Zmusił się jednak do odwrócenia się z powrotem w kierunku torby. Pożądanie, jakie wzbudzała w nim Regan, było potężną siłą, ale nie tak ogromną, jak potrzeba chronienia jej. Po raz pierwszy od stuleci był ktoś, kto liczył się bardziej niż on sam. Zniecierpliwiona przycupnęła na brzegu łóżka. Chociaż z jej miny nie dało się nic wyczytać, nie można było nie zauważyć wielkiej złości, która zdawała się unosić dookoła niej w powietrzu.

- Podejrzewałam, że cię tu znajdę, wyrośnięty tumanie. Nawet na nią nie spojrzał. Wystarczająco trudna była sama świadomość jej bliskości. A także jej egzotyczny zapach i gorące ciało. Widzieć ją na łóżku, gdzie rozchyli jej nogi i zanurzy się w tej rozkosznej wilgoci... Do diabła, samo to wystarczało, żeby pozbawić go resztek kontroli nad sobą. - Tumanie? - Istnieje takie słowo. - Był w stanie wyczuć, jak zmieniła ułożenie ciała na łóżku. Bogowie. Dżinsy zaczęły go boleśnie uciskać. - Co robisz? Nie patrz. Nie. Patrz. - To chyba dość oczywiste. - Może masz rację. Trudno przegapić prawie dwumetrowego, dąsającego się wampira. A może się boczysz? Ciężko stwierdzić - zakpiła. - Domyślam się, że wyjeżdżasz? - Najpierw upoluję chochlika. - A potem? Poczuł rwący ból w piersi. Tak silny, że prawie powalił go na kolana. - Potem wrócę do Chicago. Westchnęła, mamrocząc pod nosem wyjątkowo ohydne przekleństwo. - Czyli wracasz do swojego więzienia... Przepraszam, kryjówki. No tak, w końcu o wiele bezpieczniej obserwować świat, używając MTV albo YouTube. Czyż nie, wodzu? Nie przyjmując do wiadomości gorzkiej prawdy, zacisnął dłonie w pięści, słysząc jej oskarżenia. - Wracaj do Styksa, Regan. On będzie w stanie znaleźć Culligana. - Ani on, ani ktokolwiek inny nie musi go szukać - wycedziła. - Już go znalazłam. Wszelkie mury obronne, jakie z takim wysiłkiem starał się zbudować, runęły w chwili, w której zszokowany odwrócił głowę i spojrzał na nią pytająco.

- Co? Jej oczy zabłysły, jakby gwałtowna reakcja Jagra ją ucieszyła. - A jak myślisz, skąd miałam tamten poręczny amulet? -Nagle złączyła brwi. - Amulet, który, nawiasem mówiąc, Tane kazał mi oddać, zanim mnie wpuścił. Jagr pokręcił głową. Później podziękuje Tane'owi, że nie pozwolił jej zakraść się do niego niepostrzeżenie. Na razie jednak nie był w stanie się skupić na niczym innym, niż na informacji, że znalazła chochlika, który ją torturował przez trzydzieści lat. - Nie żyje? Wzruszyła ramionami. - Kiedy opuszczałam domek, jeszcze żył, ale jego szanse na przeżycie nocy są równe zeru. To znaczy, jak tylko mieszańce zdadzą sobie sprawę, że taka z niego przynęta, jaki chochlik. Ruszył w jej kierunku. Bose stopy zatapiały się w puszystym dywanie, a wilgotny warkocz uderzał o nagie plecy. Nie zwracał na to uwagi. Był całkowicie skupiony na drobnej kobiecie siedzącej na łóżku. - Znalazłaś chochlika i... zostawiłaś go? - Jak już niejednokrotnie powiedziałam, miałam inne sprawy na głowie - odparła. Jagr zmarszczył czoło. Czyżby odnalezienie demona z narażeniem życia, odpowiedzialnego za trzydzieści lat jej niedoli, było nic nie znaczącym spotkaniem. - Do diabła, Regan, czekałaś całe życie, żeby się zemścić. Szmaragdowe oczy ani na moment nie zmieniły wyrazu. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Dlaczego więc nie skorzystałaś? - Mówiłam ci już. Gdy przyglądał się jej upartej minie, z jego gardła wydobyło się niskie warknięcie. Cóż. To już pewne. Ta kobieta doprowadzi go na skraj załamania.

- To musiało być coś więcej niż chęć odnalezienia mnie, malutka. - Skrzyżował ramiona na piersi, pokazując tym samym, że nie ustąpi. Sam nie rozumiał, dlaczego musi to wiedzieć. Po prostu musiał. - Zabicie go zajęłoby ci sekundę. Powiedz mi prawdę. Zerwała się z łóżka i zbliżyła się do niego tak, że całe jego ciało zatopiło się w zapachu jaśminu. - Rany, nie wiem - rzuciła. - Pewnie po części dlatego, że zakuty w łańcuchy wyglądał po prostu żałośnie. Przez tyle lat był dla mnie niczym potwór z szafy. Tyle razy źle mnie traktował, że w moich oczach stał się niepokonany. - Pokręciła głową, wykrzywiając usta. - Ale potem zobaczyłam, jaki jest naprawdę. To słaby i tchórzliwy idiota, który całe życie babrał się w syfie, bo brakowało mu talentu, inteligencji czy kręgosłupa moralnego, żeby być porządnym stworzeniem. Nie jest wart wysiłku, jaki trzeba podjąć, żeby go zabić. Jej oczy pociemniały. Ach, była tak krucha. Na ten widok aż zadrżał z potrzeby objęcia jej. Chodziło o coś więcej niż pożądanie, więcej niż chęć chronienia jej przed wszelkim złem. To było... Bogowie, sam nie wiedział jak to nazwać. Wiedział za to, że tkwiło w nim tak głęboko, że nie pozbędzie się tego do końca swoich dni. - A co mówi ta inna część? - zapytał poważnym tonem. - Uświadomiłam sobie, że nie muszę go zabijać. - Stała wyprostowana. - Łańcuchy już dawno zniknęły. Przelała się przez niego fala rozmaitych emocji. Duma, ulga, zadziwienie oraz zdradzieckie uczucie żalu, gdy okazało się, że już go nie potrzebowała. Nie mogąc się powstrzymać, pogładził ją po policzku. - Regan. Podeszła bliżej, a przez jego ciało przebiegł dreszcz wywołany doskwierającym pragnieniem jej.

- Teraz rozumiem - powiedziała łagodnie. - To nie on sprawiał, że żyłam przeszłością. To ja. Pora odpuścić. Zadrżał, czując pod palcami jej delikatną skórę. Ciepła, aksamitna pokusa. W odpowiedzi na kontakt z jej ciałem mięśnie jego ud się napięły, a erekcja pogłębiła. - Jesteś wolna - wyszeptał, choć obezwładniło go pożądanie. Będzie musiał przywyknąć do tego. - Nie, nigdy nie będę całkowicie wolna. Wspomnienia zawsze mnie będą prześladować. - Jej dłoń powędrowała ku twarzy. Przycisnęła nią jego palce do swojego policzka. - Tak jak prześladują ciebie. Poczuł, jakby coś go oparzyło. Wyszarpnął rękę i odsunął się. - To coś więcej niż prześladowanie - rzucił szybko. Zdenerwowana, zacisnęła usta. - Zareagowałeś na sytuację, w której się znalazłeś. Każdy człowiek, demon czy magiczny byt zareagowałby tak samo. - Ślepą, morderczą furią? - Gdyby to była ślepa, mordercza furia, nie poprzestałbyś tylko na mieszańcach. Zmiótłbyś z powierzchni ziemi wszystkich mieszkańców Hannibal. To prawda. Kiedyś gniew zawładnąłby nim na tyle, że by się nie powstrzymał. Wtedy jedynie zbliżający się świt mógł przerwać atak szaleństwa i spowodować powrót do kryjówki. Mimo wszystko utracił kontrolę do tego stopnia, że zaczął dusić Regan. To było niedopuszczalne. Przeniósł wzrok na jej szyję, która znów była gładka i nieskazitelna. - Zrobiłem ci krzywdę. - Na litość boską, zrobiłam sobie większą krzywdę, potykając się o własne nogi. Pokręcił głową. - Nie rozumiesz. - Rozumiem, że każdemu może przytrafić się chwila obłędu. - Posunęła się do przodu, wiedząc, że gdy jest bli-

sko, nie będzie mógł sformułować żadnej sensownej odpowiedzi. - Salvatore mi powiedział, że Styks o mały włos nie doprowadził do zagłady wampirów, bo przysiągł chronić wampira, który oszalał, a szef twojego klanu próbował zabić waszego króla. Powinno się ich zamknąć w ich kryjówkach? Ponownie nie mógł obalić jej rozumowania. Styks ochraniał poprzedniego Anassa, nawet wtedy gdy było wiadomo, że wampir zagrażał pokojowi, o który walczyli przez stulecia. Z kolei Viper był gotów poświęcić swojego króla, byleby ocalić Shay od śmierci. Krążyła też plotka, że gdy Styksa zaatakowała zgraja zbuntowanych wampirów i chciała pozbawić go korony, wpadł w szał i dał się pochłonąć żądzy krwi. - Nic, co powiesz, nie zmieni mojego zdania - powiedział wbrew sobie. Bez wątpienia chciał, żeby jego myśli były inne. - W porządku. Zmęczona już jego uporem i odmową wyzbycia się ponurych myśli Regan wzięła sprawy w swoje ręce. Dosłownie. Cały czas patrząc mu prosto w niespokojne oczy, chwyciła za brzeg swojej obcisłej bluzki i jednych ruchem ściągnęła ją, po czym rzuciła na podłogę. Jagr mruknął. Poczuł, jakby właśnie ktoś mu przywalił młotem w żołądek. Wbrew jego woli oczy skierowały się na jej ciało. Pożerały wzrokiem smukłe, umięśnione ramiona i gładką, jasną skórę. Piersi miała zakryte koronką, ale dla jego zachłannego spojrzenia nie stanowiło to żadnej bariery. Zwłaszcza gdy pod jego wpływem stwardniały jej sutki. Wdzierające się w jego ciało pragnienie rzucenia jej na stojące obok łóżko sprawiło, że zaczął się cofać, aż natrafił plecami na ścianę.

- Co ty, do cholery, wyprawiasz, Regan? Z szelmowskim uśmieszkiem zdjęła stanik i rzuciła go na bluzkę. - Powiedziałeś, że nie mogę nakłonić cię do zmiany zdania - wymruczała. - Przynajmniej nie słowami. Zaschło mu w ustach, a mózg utracił kontrolę nad ciałem. Teraz rządziło pożądanie. - I wydaje ci się, że możesz mną manipulować, używając do tego... Słowa utknęły mu w gardle, gdy zobaczył jak rozpina suwak w spodniach i zsuwa je na dół. Zatrzymała się, żeby zrzucić buty, po czym, po chwili, pozbyła się też dżinsów. Teraz stała przez nim, mając na sobie tylko i wyłącznie białe majteczki. Niech to diabli. Pomyślał o wszystkim, co mógłby uczynić z tym wspaniałym, jasnym ciałem. Apetyczne, grzeszne, a może nawet niedozwolone czynności z wykorzystaniem ust, języka i kłów. Jego członek, jakby w obawie, że o nim zapomniano, przypomniał o swoim istnieniu, boleśnie napierając na spodnie. Tym samym przypomniał Jagrowi, jakim cudownym uczuciem było wniknięcie w Regan. - Czy to działa? - mruknęła, dotykając dłońmi jego nagiego torsu. Czy działa? Cały płonął! Został pochłonięty przez płomienie zamieniające jego ciało w piekło. Co gorsza, nie pamiętał już powodu, dla którego nie powinna znaleźć się pod nim. Chciał delektować się każdym centymetrem jej ciała. Zacisnął oczy, walcząc z napinającymi się mięśniami, które sygnalizowały desperackie pragnienie. - Bogowie - wydyszał. Jego żołądek zaciskał się, gdy próbował opanować instynkt nakazujący mu wziąć tę kobietę do łóżka i nigdy jej stamtąd nie wypuścić. Jej łagodny chichot połaskotał mu pierś, a zwinne palce drażniły ciało, krążąc wokół paska spodni. - Widać ci kły, wampirze. Gwałtownie otworzył szeroko oczy i złapał ją za ramiona. Starał się nie zrobić tego za mocno. - A ty prowadzisz niebezpieczną grę, wilkołaku.

- Powinnam się bać? - Tak - warknął, chociaż doskonale wiedział, że nie ma żadnego zagrożenia. Przynajmniej nie dla Regan. Jemu groziła implozja, jeśli nie zaspokoi dzikiej potrzeby wejścia w nią. I to szybko. Oblizała usta. - Zrobisz mi krzywdę? - Jeśli tak dalej pójdzie, to cię pożrę. Zielone oczy zamigotały, rozochocone. - Obiecujesz? Uderzył dłońmi w ścianę, o którą się opierał. Nie zwrócił uwagi na dziury, które pozostawił. Chrzanić to. Tane może mu później przysłać rachunek za remont. - Regan, za bardzo cię pragnę, a moja kontrola nad sobą jest teraz zbyt słaba - powiedział, zaciskając zęby i walcząc z drżącym ciałem. - Jeśli to zaczniemy, nie będę w stanie się pohamować. - A kto mówi o jakimkolwiek hamowaniu się? Pokręcił głową. To był błąd. Nawet jeśli uzna, że może zaufać samokontroli, to Regan i tak nie potrzebowała już obrońcy. Do licha, tak naprawdę nigdy go nie potrzebowała. I bez wątpienia już planowała swoją przyszłość. Przyszłość bez niego. Dlaczego więc nie skorzystać z okazji, przed powrotem do swojej mrocznej samotni? - odezwał się głos w jego głowie. Głos wodzący na pokuszenie.

Ponieważ niebezpiecznie zbliżasz się do punktu, z którego nie będzie odwrotu i nie będziesz mógł jej opuścić - odpowiedział głos rozsądku. Na samą myśl o nieobecności w jej życiu chciało mu się wyć. Jeśli staną się sobie jeszcze bliżsi i ponownie zbliżą intymnie, jak bardzo się to pogłębi? Ręce Jagra powędrowały na jej ramiona i delikatnie pieściły idealną skórę. Ledwo panował nad tym, co robi, jednak dzielnie starał się nie pozbawiać resztek rozsądku. - Do jasnej cholery, kobieto, od kiedy pojawiłem się w Hannibal, za wszelką cenę usiłowałaś się mnie pozbyć ze swojego życia - wychrypiał. - Dlaczego nagle chcesz, żebym został? Wzruszyła ramionami. - Jestem kobietą. Mogę zmieniać zdanie, kiedy chcę i jak często chcę. - Bardzo wygodnie. - Czasami. - Uśmiechając się, odpięła guzik w jego spodniach. - Przestań - syknął i złapał ją za nadgarstek. Jak ma być rozsądny, gdy ona w ogóle nie chce współpracować? Nie próbowała wyrwać się z uścisku. Zamiast tego, przysunęła się bliżej i przejechała językiem po jego skórze, od mostka aż po gardło, zostawiając mokry i ciepły ślad. - Nie chcesz mnie? - wyszeptała. Jagr przełknął krzyk rozkoszy. Jego kły były już całkowicie wysunięte, a wszelkie nadzieje na postąpienie tak, jak nakazywała logika, odpłynęły w siną dal. - Ja... tak. - Pochwycił jej biodra i przycisnął mocno do siebie, aby poczuła bolący już wzwód. - Pragnę cię. Jej rzęsy opadały coraz niżej, aż dostrzegalny był tylko wąski wycinek jej szmaragdowych oczu. - To w czym problem?

Był problem. Przed chwilą o nim myślał. Niestety, teraz równie wyraźny, jak urok rzucony przez wróżkę wywołującą mgły. Gdy Regan szarpnęła za guzik jego dżinsów, wszystkie wątpliwości zniknęły. Pochylił głowę, żeby zanurzyć twarz w zgięciu jej gładkiej szyi. Cudowny zapach jaśminu ani trochę nie pomagał mu otrzeźwić otumanionego pożądaniem umysłu. - A niech cię, Regan - wychrypiał, pocierając kłami o jej miękką skórę. - Nie mów potem, że cię nie ostrzegałem. Zadrżała, słysząc jego przestrogę, ale nie ze strachu strachem. Już gdy rozpinała mu spodnie, czuł zapach jej podniecenia. Pomógł jej zsunąć z siebie dżinsy, a następnie odkopał je na bok. Później z pewnością pożałuje chwili słabości, ale teraz nie liczyło się nic, poza dotykiem jej dłoni. Delikatnie gładziła napięte mięśnie jego brzucha. - Mówiłam ci już, wodzu, że musisz mnie chronić - wyszeptała, skubiąc jego sutki. - Nawet przed samym sobą. Jagr zadrżał. Nawet tak subtelne pieszczoty wznosiły go na wyżyny rozkoszy. - Uważaj z tymi zębami, malutka - wyszeptał, gdy jego ręce krążyły po jej plecach. - Wampiry wymieniają swoją krew nie tylko w celach odżywczych. Odchyliła głowę i spojrzała na niego, zaciekawiona. - Co masz na myśli? - Krew wampira jest źródłem mocy, ale jest dla nas także sposobem na związanie się z partnerką na całe życie. -Ponury uśmiech pojawił się na jego ustach. - Przyjmij moją krew, a prawdopodobnie mnie do siebie przywiążesz na całą wieczność. Słysząc jego szczere wyznanie, otworzyła szerzej oczy. Widać w nich było niepewność. - Jagr... - Jeśli chcesz zwiewać, teraz jest na to pora.

Przez chwilę sądził, że to zrobi. Jego ciało się napięło, a w środku poczuł szarpnięcie wywołane bezlitosnym rozczarowaniem. Dlaczego, do cholery, nie potrafił trzymać języka za zębami? Bolesna cisza wypełniła pokój. Przygotował się na odrzucenie propozycji. Regan mogła być najodważniejszą istotą, jaką poznał w całym swoim życiu, ale tym, czego bała się najbardziej, było ponowne uwięzienie. A jej zdaniem, jakiekolwiek emocjonalne przywiązanie było tak samo straszne jak łańcuchy ze srebra. Z jakiego innego powodu nie chciała się spotkać z Darcy? Jednak Regan pokręciła lekko głową i pochyliła się, aby obsypać jego pierś pocałunkami. Gdy drażniła językiem jego sutki, Jagr zamruczał z rozkoszy. Bezgłośnie zachęcał ją, by nie przerywała, trzymając dłoń zanurzoną w jej satynowych włosach. Później będzie się zastanawiał, dlaczego tak nagle przestała zaprzeczać wzajemnemu pożądaniu... Bogowie, teraz mógł jedynie czerpać bezkresną przyjemność. Zjechała językiem w dół. Krążąc nim po brzuchu, przyprawiała go o zawrót głowy. Gdy dotarła do pępka, jego członek zadrżał, dając do zrozumienia, że błaga o litość. Jagr zacisnął powieki. Był rozdarty pomiędzy chęcią zaciągnięcia jej do łóżka i doznania szybkiego, wspaniałego wybuchu rozkoszy a pozwoleniu jej na kontynuowanie tej uwodzicielskiej gry, która zdawała się udręką. Gdy poczuł dotyk ust Regan tak nisko, gdzie jeszcze ich nie było, podjął decyzję. W przeszłości to zawsze on był stroną aktywną w seksualnych działaniach. Był agresorem. Drapieżnikiem, który wolał być myśliwym, nie zdobyczą. Poza tym, tak było znacznie łatwiej kontrolować sytuację i ograniczyć relacje do czysto fizycznych. Ostatnie, czego potrzebował to uwieszona na szyi kobieta. Nigdy wcześniej nie sądził, że tak wielką erotyczną satysfakcję daje pozwolenie kobiecie na przejęcie kontroli.

Przeczesując palcami pasma jej włosów, gdy przed nim klęczała, zapomniał o wcześniejszym strachu, że znów dopadnie go żądza krwi nie do opanowania. Zapomniał też o wcześniejszych podejrzeniach co do powodów jej nagłej zmiany frontu. Teraz myślał tylko o jednym. Chciał poczuć na swojej męskości te mokre, ciepłe usta. Chociaż na pewno o tym wiedziała, nie zamierzała ulżyć jego cierpieniom. Całowała okolicę jego bioder, następnie wewnętrzną stronę ud. Zdesperowany, zaklął pod nosem i podniósł jej głowę, aby spojrzeć jej w oczy. - Jeśli chcesz mnie ukarać, to świetnie ci to idzie, malutka. Uśmieszek pojawił się na jej ustach, gdy nie odwracając wzroku, zawędrowała palcami do jego członka. - Nie chciałabym, żeby moje wcześniejsze wysiłki poszły na marne. Jęknął, kiedy dotarła do czubka i bawiła się kropelką płynu, który się tam pojawił. - Jesteś okrutnicą. - Staram się, jak mogę - mruknęła, pochyliła się i przejechała po nim językiem z góry na dół i z powrotem. Udało mu się powstrzymać okrzyk rozkoszy. Jego biodra instynktownie wysunęły się ku jej kuszącym ustom. - Rany... cudowne uczucie - wydusił z oczami otwartymi, żeby widzieć, jak go zadowala. Na sam widok prawie doszedł. Zamroczony zmysłowymi doznaniami, podziwiał mieniące się jak złoto pasma włosów, idealnie zarysowany profil, gładką, jasną skórę.

Nie widział w życiu nic piękniejszego. Jego mały wilkołak o duszy wojownika i niewinności anioła. Ciepła, przejmująca czułość przedarła się przez jego fizyczny głód. Ostrzegł Regan, żeby uważała na zęby. Już czuł, że gdyby wypiła jego krew, dokonałaby się ceremonia połączenia. Teraz jednak uświadomił sobie, że to nie miało znaczenia. Już stała się jego partnerką. Niezależnie od tego, czy przeszliby ceremonię, już nigdy nie pokocha innej kobiety. Ta myśl powinna go przerazić. Wampir, który odnalazł, a potem utracił swoją wybrankę, zazwyczaj kończył jak pusta skorupa bez duszy. Jednak Jagr poczuł przypływ wszechogarniającego duszę spokoju, który przeganiał z niej ciemność. Przeszłość i wszystkie krzywdy, których doznał, nie miały już znaczenia. Regan była niczym promień światła rozświetlający mrok. Owa myśl została zepchnięta w głąb umysłu. Jego ku-sicielka objęła palcami członek i ostrożnie przesuwała je w górę i w dół. Gdy z wahaniem wzięła go do ust, zacisnął palce w jej włosach, a ciało tak się napięło, że skóra zaczęła pękać. Raj. Raj nie do opisania. Z jego gardła wydobył się jęk. Teraz jego świat ograniczał się do jej ciepłych ust i szalejącego języka. Ruchami palców zbyt szybko doprowadzała do osiągnięcia orgazmu. Cholera. Chciał się delektować tą dziką przyjemnością. Pragnął spędzić tę noc oparty o ścianę, z Regan dostarczającą mu najbardziej zmysłowych doznań, jakich kiedykolwiek doświadczył. Mimo że ta cudowna wizja kusiła go najbardziej, złapał ją za ramiona i podniósł do góry. Chciał być w niej i obserwować jej piękną twarz, gdy doznaje orgazmu.

- Chcę znaleźć się w tobie, Regan - warknął, po czym pocałował ją dziko i namiętnie. Potem odchylił się i patrzył na nią z nieskrywanym pragnieniem. - Teraz. - Więc na co czekasz, wodzu? - powiedziała chrypliwym głosem. Jej uśmiech wbijał się w jego serce tak bezlitośnie jak sztylet. Łóżko za jej plecami wyglądało kusząco, ale był zbyt niecierpliwy, żeby przebyć choć tak mały dystans. Chwycił ją za pośladki i jednym zwinnym ruchem podniósł ją do góry. Oplotła go nogami w pasie. - Na ciebie - wyszeptał, ustawiając się tak, żeby czubek członka napierał na wejście do pochwy. Czekałem na ciebie. Jęknęła. Jej ciało było już w pełni gotowe na przyjęcie go. Trzymając ją za uda, namiętnie wgryzł się w usta, a następnie wszedł w nią tak głęboko, aż był w niej cały. - Jagr... - wy dyszała, oplatając go nogami niczym gorącym imadłem. Natychmiast znieruchomiał, delektując się uczuciem pełni, które ogarnęło całe jego ciało. Właśnie tak czuł się wampir, który znalazł partnerkę na resztę życia. To było połączenie znacznie wykraczające poza zetknięcie się dwóch ciał uprawiających seks. Dwie dusze, dwa ciała i dwa umysły złączone w jedno. Gdy oboje napawali się doznaniami płynącymi z intymnego zespolenia, ich spojrzenia się spotkały. Jagr zaczął delikatnie się w niej poruszać. Namiętnie go pocałowała. Jęknął i zacisnął palce na jej udach. Więcej. Chciał więcej. Przeniósł usta na jej ucho i zaczął skubać wargami małżowinę. - Bogowie, chcę poznać twój smak - wymruczał, muskając jej szyję. Uważał, żeby nie przeciąć skóry wysuniętymi kłami. - Smak każdego zakątka twojego ciała.

Głęboko westchnęła, gdy polizał dolną część jej piersi. - To... dobre miejsce, żeby zacząć. Zachichotał, coraz mocniej się w niej poruszając. Potem znalazł językiem jej twardy sutek. - A tutaj? Gdy wchodził w nią coraz szybciej, zacisnęła nogi, odchyliła głowę do tyłu, odsłaniając kusząco szyję. Och... bogowie. Każda część jego ciała kazała mu przebić tę idealną skórę. Miał ochotę głęboko zatopić w niej kły i pić cudowną esencję, gdy będzie się w niej poruszał. Chciał ją naznaczyć. Chciał, żeby była tylko jego. Warcząc, oderwał się myślami od tej niebezpiecznej perspektywy i skupił na wsuwaniu się w ciepłą wilgoć. Wbiła mu paznokcie w plecy i jęczała, sygnalizując napływającą falę rozkoszy. - Szybciej. - Tak, mój wymagający wilkołaczku - wydyszał, ssąc jej wrażliwy sutek. Któregoś dnia dozna rozkoszy picia krwi Regan, tak jak teraz czerpał ją z jej ciała. Na dziś wystarczy tych przyjemności. Doświadczył nawet więcej, niż zamierzał. Uświadomił to sobie, wchodząc w nią tak głęboko jak nigdy dotąd. Gdy się w niej poruszał, wbijała mu paznokcie coraz mocniej w skórę. - Jagr, ja zaraz... Jego palce jeszcze mocniej zacisnęły się na jej skórze, a pragnienie stało się nie do zniesienia. Ogień palił całe jego ciało od środka. Nic, co przeżył, nie było tak wspaniałe. Teraz oboje poruszali się rytmicznie. W sypialni rozlegało się jej dyszenie i jego jęki. Wszystko działo się, coraz szybciej coraz głębiej i coraz większą przynosiło satysfakcję. Jednym ostatnim pchnięciem doprowadził Regan do orgazmu. Gdy i on sam dochodził, krzyknęła z rozkoszy. Eksplozja roztrzaskała pozostałe w całości lampy i przemieniła marmurowe rzeźby w łazience w grubą warstwę pyłu.

Rozdział 18 Regan leżała w ramionach Jagra, mając wrażenie, że unosi się w powietrzu. Jej ciało, zlane potem, drżało i było zaspokojone. To było... Nie potrafiła znaleźć słowa, które adekwatnie określiłoby to, co przed chwilą przeżyła. Dzikie, to na pewno. Przytłaczające. Wyczerpujące. I szalenie cudowne. Z uśmiechem rozejrzała się po pokoju. Niewiele przedmiotów ocalało po ich poprzednich uniesieniach, ale to, co się ostało, teraz było rozrzucone po dywanie. — Mam nadzieję, że w twojej kryjówce przeważają plastikowe pojemniki, a nie szkło od Tiffany'ego, wodzu - mruknęła, nie mogąc się powstrzymać od dotykania palcami blizn na jego brzuchu. - Taka noc mogłaby cię sporo kosztować. Obrócił się, by skraść jej krótki, acz przyprawiający o szybsze bicie serca pocałunek. , - Wydaje się, że tylko ty wyzwalasz we mnie tak destrukcyjne zachowania. Gdy będziesz mnie odwiedzać, będę pamiętał o schowaniu cennej porcelany. Był raczej pogodny, ale Regan mimowolnie zesztywniała. Nie umiała powstrzymać instynktu ucieczki, słysząc jego władczy głos. W trakcie upojnych chwil zdołała wyprzeć ze świadomości wytrącającą z równowagi sugestię, że była jego wybranką. Do diabła, w tamtej chwili byłaby w stanie wyprzeć z umysłu informację o nadchodzącym końcu świata.

Teraz jednak odkryła, że na samą myśl o wejściu do jego kryjówki miała trudności z oddychaniem. Jakby ktoś ją dusił. - Zakładasz, że cię tam odwiedzę? - próbowała się z nim droczyć. Tak jak przewidywała, zmrużył oczy. Zdecydowanie zbyt łatwo przychodziło mu wyczuwanie jej emocji. Jej niepokój nie mógł umknąć jego uwadze. - Trzymam cię nagą w moich ramionach, po tym jak oboje doświadczyliśmy najbardziej intensywnych orgazmów w życiu. - Spojrzał jej w oczy i nie odwrócił wzroku. - Co innego miałbym zakładać? Uśmiechnęła się. - Kto wie, co przyniesie przyszłość? Nie odwzajemnił uśmiechu. Co więcej, jego mina była wyjątkowo ponura. - To prawda. - Ubierzmy się. Obiecałam Styksowi, że... - Przyciskał jej dłonie do swojej piersi, unieruchamiając je. Starała się go odepchnąć, ale tylko się gwałtownie przekręcił i przycisnął ją swoim masywnym ciałem do materaca. - Jagr. Jego oczy lśniły tłumioną przez cienie irytacją. - Dlaczego? Ciężkie ciało napierające na nią ani trochę nie pomogło jej w uporaniu się z kłopotami z oddychaniem. Nie chciała teraz myśleć o połączeniu partnerów, emocjonalnych zobowiązaniach czy obawach, że ktoś będzie od niej oczekiwał czegoś, czego być może nie umie dać. Chciała po prostu rozłożyć nogi i dać się ponieść rozkoszy, przez co nie będzie musiała myśleć. To o wiele łatwiejsze. Niestety, Jagr najwyraźniej miał inne plany - wolał wymusić na niej dyskusję na niechciany temat, niż cieszyć się wspólnie spędzonym czasem.

- Co? - zmusiła się do zapytania go. - Dlaczego tu dziś przyszłaś z zamiarem uwiedzenia mnie? - Wydawało mi się, że to oczywiste. - Zaspokój moją ciekawość. Powstrzymała się przed głośnym westchnięciem. - Pragnęłam cię. Powiedziałeś, że pragnąłeś mnie. Byłam zamknięta w klatce przez trzydzieści lat, ale wydawało mi się to wystarczającym powodem, żeby we dwoje uprawiać seks. Nie mam racji? - Tak, pragnąłem cię, i nadal pragnę, ale nie z powodu jakiegoś pokręconego współczucia. Współczucia? Zmarszczyła brwi. - O czym ty, do cholery, mówisz? Gdy na nią patrzył, zaciskały mu się szczęki. - Nie chciałaś, żebym się karał za to, że zrobiłem ci krzywdę, więc przyszłaś tu z zamiarem odwrócenia moich myśli od tamtych wspomnień. Minęła chwila, zanim dotarło do niej, co powiedział. Gdy w końcu załapała, wybuchła. - Myślisz, że poszłam z tobą do łóżka z litości? - wykrztusiła. Wzdrygnął się, słysząc jej obcesowe słowa. - Nie rób tego. - Czego? To ty uważasz, że jestem skłonna oddać swoje ciało w zamian za chwilę przyjemności. Pięknie. - To dlaczego? - A musi być jakiś powód? - Nie. Może faktycznie było tak, jak powiedziałaś... -przerwał, a potem przesadnie szybkim ruchem zszedł z niej i stanął obok łóżka. - Bezmyślne spółkowanie, żeby zaspokoić fizyczną potrzebę. Powinienem być chyba wdzięczny, że nie uznałaś, że Tane też ci wystarczy. Wygramoliła się z łóżka i gwałtownie zaczęła wkładać ubranie. Kątem oka widziała, że Jagr robi to samo. Gdy wciągał sprane dżinsy na umięśnione uda, a potem na pośladki,

jej żołądek dziwnie się ścisnął. Jasna cholera. Miała ochotę poświęcić całe godziny na bliższe poznawanie tych załamań i płaszczyzn. Nie, Regan. Przestań. Był niezwykle apetyczny, ale nie chce przez niego wylądować w wariatkowie. Marszcząc brwi, przyglądała się, jak Jagr naciąga na swoją idealną klatkę piersiową czarny T-shirt, a potem schyla się, żeby włożyć ciężkie czarne buty. Pozbierał wcześniej przygotowane sztylety i pochował w różnych miejscach swojego ciała. - Do diabła, Jagr - warknęła. Za pasek schował pistolet. - Wydaje mi się, że powiedzieliśmy już wszystko, co było do powiedzenia. - Jesteś niemożliwy. - Unosząc ręce do góry szybko do niego podeszła i stanęła tuż przed nim. - W porządku. Przyszłam tu, bo się o ciebie martwiłam. - Czyli jednak zrobiłaś to, bo... Szybko zamknęła mu usta, przyciskając do nich dłoń. - Przyszłam tu, bo się martwiłam, ale nie dlatego cię uwiodłam. Sięgnął po jej rękę i odciągnął od swoich ust. Nieświadomie zaczął gładzić kciukiem skórę jej nadgarstka. - Powiesz mi dlaczego? - Bo chciałam być z tobą - mruknęła, czując się niezręcznie. Takie wyznania to nie była jej specjalność. Miała wrażenie, że występuje w operze mydlanej. - I to musiałeś być ty. Tylko ty. Nikt inny. - Pokręciła głową, gdy zobaczyła, że otworzył usta. - I nie pytaj mnie dlaczego, bo nie znam odpowiedzi na to pytanie. Pochylił głowę i musnął ustami jej nadgarstek, w którym wyczuwał szalejące tętno. - Skoro mnie potrzebujesz, wizja wizyty w mojej kryjówce nie powinna wywołać w tobie takiej paniki.

Alarm uruchomiony w jej głowie sprawił, że zabrała rękę i się odsunęła. - Tak by się nie stało, gdybyś wcześniej nie wspominał o tym całym partnerstwie na całe życie. Przyglądał się jej badawczo. - Obawiasz się, że chcę cię uwięzić? - Ja po prostu... - Owinęła ręce wokół talii, nie mogąc znaleźć słów oddających jej niepokój. - Jesteś pewny? - Pewny? - Tego, że jestem tą wybraną? - Nie nosisz jeszcze mojego znaku, ale tak, jestem pewny. Pokręciła głową, przekonując samą siebie, że to wszystko to jakaś wielka kosmiczna pomyłka. Ten potężny, piękny, niesamowicie seksowny drapieżnik zasługiwał na partnerkę, która mogła zaoferować bezwarunkowe oddanie. Nie na pokręconego wilkołaka, który w jednej chwili ma ochotę uciec z krzykiem, a w drugiej drży na samą myśl, że miałaby go więcej nie zobaczyć. - Jak to jest w ogóle możliwe? Przecież odkąd się poznaliśmy, ciągle się kłócimy. - Niewątpliwie to jeden z tych żarcików przeznaczenia. Poczuła ukłucie rozczarowania, gdy usłyszała jego kpiący ton. Absurdalne. - Nie wydajesz się zachwycony. - A powinienem? - Oparł dłonie zaciśnięte w pięści o biodra, a wtedy T-shirt rozciągnął się na szerokiej klatce piersiowej. - Po stuleciach samotności odnalazłem kobietę, która jest mi przeznaczona, i odkrywam, że ma problemy z zaangażowaniem się. Wybacz, że nie skaczę z radości. Uniosła brodę, ale jej wzrok cały czas krążył po kuszących załamaniach mięśni zarysowanych pod tym cholernym T-shirtem. Może i była demonem, ale była też kobietą. Kto na jej miejscu nie byłby rozkojarzony? - Nie mam problemów z zaangażowaniem się. Po prostu...

Złociste brwi uniosły się, gdy szukała odpowiednich słów. - Tak? - Nie jestem gotowa, żeby myśleć o przyszłości. - Odnalazłaś już Culligana. O czym innym miałabyś teraz myśleć? Złapała się pierwszej myśli, jaka przyszła jej do głowy. - Chociażby o mojej siostrze. Zmarszczył czoło. - O Darcy? - Nie, o tej, która jest przetrzymywana przez Caine'a. -Spojrzał na nię rozdrażniony. Lekko się uśmiechnęła. - Myślę, że mamy szanse ją odnaleźć. Levet nie był zadowolony. Przybył do Hannibal, żeby uwolnić Regan z rąk złego chochlika. Miał być bohaterem, który uwolni niewinne dziewczę z opałów i stanie się legendą w świecie demonów. Zamiast tego, nie dość, że stracił dziewczynę na rzecz przebiegłego wampira, to jeszcze teraz został niańką zbuntowanego mieszańca, który nie mógł się zdecydować, czy chce być tym złym, czy tym dobrym. I gdzie tu sprawiedliwość? W dodatku miał czekać na Salvatore w ciasnej chatce rybaka stojącej niedaleko gęstwiny drzew. Nie była to najlepsza kryjówka, a Salvatore pojawi się dopiero o świcie. Kopiąc kamień, szedł wąską ścieżką, która biegła brzegiem Missisipi. Gdy Salvatore kazał Duncanowi udać się do jego prywatnego schronienia godzinę drogi na północ od St. Louis, żeby się z nim spotkać, Levet liczył na posiadłość w stylu Hugh Hefnera. W końcu Salvatore nie był zwykłym psem. Był ich królem, a na mieście mówiło się, że ceni sobie towarzystwo pań. Głupi wilkołak. Plusk wody wyrwał go z napadu rozczulania się nad sobą. Z ciężkim sercem odwrócił się w stronę rzeki i ujrzał głowę

Belli wynurzającą się z wody. Reszta jej ciała pozostała pod mętną wodą. - Proszę, proszę. - Uśmiech zadowolenia pojawił się na jej ślicznej twarzy. - Czyż to nie karłowaty gargulec? - Sacrebleu. - Levet uniósł ręce, zrezygnowany. - Czy już zawsze będziesz mnie męczyć? Dlaczego sobie nie pójdziesz? Nimfa zrobiła kwaśną minkę. Eh. Nawet to było w jej wykonaniu urocze. - Dopóki mieszaniec nie wypowie trzeciego życzenia, mogę sobie wędrować, gdzie mi się podoba. - W takim razie powędruj gdzie indziej, irytujący szkodniku. Podpłynęła bliżej. - Jesteś zły tylko dlatego, że udało mi się zwabić cię w pułapkę. Levet prychnął. Nie chciał przyznać, iż przez to, że z taką łatwością piękna nimfa odwróciła jego uwagę, ucierpiała jego duma. - Jestem zły, bo przez ciebie dostaję bólu głowy. - Po chwili, gdy sobie coś uświadomił, zmrużył oczy. - Zaraz, to Duncan ma jakieś życzenia? - Wezwał mnie - odpowiedziała zirytowana, że zadaje jej się tak oczywiste pytania. - Tak to działa. Ktoś mnie wzywa i dostaje trzy życzenia do spełnienia. Oczywiście Levet znał zasady przywoływania duszków. Kilka tygodni temu sam przez przypadek to zrobił. Teraz chciał wiedzieć, czy Duncan przypadkiem nie gra w jakąś podwójną grę. - W takim razie, dlaczego nie życzył sobie, żeby stać się odpornym na wszelkiego rodzaju krzywdy fizyczne? - Jestem nimfą, nie bogiem. Mogę zmienić wygląd fizyczny, tak jak kiedyś uczyniłam to z tobą, albo wyczarować jakieś przedmioty. - Celowo przypomniała mu, że kiedyś przez chwilę był gargulcem normalnych rozmiarów. Wtedy mógł grabić, plądrować i siać zniszczenie. Ach, to były dobre czasy. Ale nie mogę sprawić, żeby ktoś był nieśmiertelny, ani wpływać na kogokolwiek poza osobą, która mnie wezwała.

- Czyli nie może sobie życzyć, żeby jego wrogowie zniknęli? - Nie. - Ani żeby Caine o nim zapomniał? - Ponownie - nie. - W takim razie, jakie były jego życzenia? - Same banały. - Skrzywiła się. Podejrzenia Leveta powoli znikały. - Bogactwa? - Oczywiście. Nudy. - Co jeszcze? - Jego własna wyspa. - Po co mu wyspa? - Myślę, że ma w zanadrzu wielki plan, zgodnie z którym przejmie władzę nad zbuntowanymi mieszańcami i założy własne stado, jak tylko Salvatore zabije Caine'a. Zamachał skrzydłami z rozbawienia. - Co za wał. - Wał? - Zamrugała zdezorientowana. - A... Masz na myśli młot? - Wał, młot, co za różnica - zbył temat. - Salvatore nigdy się nie zgodzi, żeby mieszańce zwiały do jakiegoś oddalonego od świata rajskiego ogrodu. Będą miały szczęście, jeśli pozwoli im zachować skórę w całości. Król wilkołaków może i jest czystej krwi, ale pozostaje wściekły jak inne kundle. Moim zdaniem powinni go uśpić lata temu. - Nie mówię moim ofiarom... - Bella szybko starała się uratować sytuację. - To znaczy, moim szczęśliwym władcom, jakie mają mieć życzenia. Ja tylko wykonuję ich prośby. Levet nie dał się nabrać. Jako pełnej krwi demon był odporny na klątwę rzucaną przez nimfy wodne, ale większość mężczyzn była tak łasa, że przyjmowała ofertę spełnienia trzech życzeń. Wkrótce potem przekonywali się na własnej

skórze, że powiedzenie: „To zbyt piękne, żeby było prawdziwe" nie kłamało. - Dlaczego więc Duncan nie wykorzystał jeszcze trzeciego życzenia? Kąciki jej ust uniosły się do góry. - Jest mieszańcem, nie demonem. Minęła chwila, zanim Levet w pełni zrozumiał, co do niego mówi. Otworzył szerzej oczy. - Aha. Czyli tak jak człowiek, gdy wypowie trzecie życzenie, zostanie pochłonięty przez wodne odmęty i uwięziony w twoim gnieździe? - Ależ z ciebie mądry, malutki gargulec - mruknęła, podpływając do brzegu. Wyszła na ląd, ukazując całą postać. A było na co popatrzeć. Gdy światło księżyca oświetliło maleńką, idealnie uformowaną kobietę okrytą tylko togą, ogon Leveta zesztywniał. Nimfa była prawdopodobnie najbardziej nierozgarniętym i denerwującym stworzeniem, jakie spotkał w swoim życiu, ale jej biała skóra, skośne niebieskie oczy i jasnozielone włosy sprawiały, że niektóre części jego ciała zaczęły niemal śpiewać z radości. Śpiewać i twardnieć. - Mon dieu - mruknął, faktycznie odczuwając fizyczny ból. Uśmiechając się, dumnie kroczyła, gładząc rękami swoje apetyczne krągłości. - Podoba ci się? Levet rzucił po cichu ulubioną wiązankę przekleństw. Nimfa już raz zrobiła z niego głupca. Był napalony (był bardzo napalony), ale nie był głupi. - Jestem samcem, więc lubię sobie popatrzeć, ale jestem też gargulcem, którego moc sprawia, że świat demonów drży z przerażenia - mruknął. - Moje narządy nie mają nade mną władzy. - Szkoda. - Stanęła przed nim tak blisko, że zapach wiosennego deszczu oplótł całe jego niewielkie ciało. - Pod

czas długich, samotnych dni pod wodą bardzo często o tobie myślałam. - Qui, rozmyślałaś, jak wsadzić moje cenne jądra w imadło. - Ależ nie, w moich myślach znajdowały się w zgoła innym miejscu. Oblizała usta, a Levet z wrażenia o mało nie połknął własnego języka. Chciał, żeby genitalia miały władzę nad jego ciałem. Właściwie, to chciał, żeby miały władzę nad jej ciałem. - Bzdura - udało mu się wymamrotać. - Myślisz, że zapomniałem o twojej zdradzie? Wykorzystałaś pierwszą nadarzającą się okazję. Po raz kolejny zrobiła jedną ze swoich nadąsanych minek. - Przyznaję, że byłam ciut zawiedziona, gdy odesłałeś mnie z powrotem do mojego gniazda po tym, jak pomogłam uratować twoich przyjaciół. Nie możesz mnie za to winić. Cień gniewu przemknął przez ciało opanowane pożądaniem. - Oczywiście, że mogę, do licha ciężkiego. Oberwałem magiczną bombą, i to od mieszańca. - Uderzył pięścią w wypiętą pierś. - Ja! Wiesz, jak się będę czuł, gdy wieść o tym upokorzeniu dotrze do mojej rodziny? - Wielkie mi rzeczy. Kto im niby powie? - Hm, niech pomyślę... - Wskazał pazurem w jej stronę. - Ty. Ty im powiesz. Czy istnieje lepsza zemsta, niż narazić mnie na kpiny moich pobratymców? Przyglądała mu się z pustym spojrzeniem. - Myślałam, że ty już jesteś... - Gwałtownie zakryła usta dłonią. - Ups. Levet zadrżał z oburzenia. - Czym jestem? - Już nic. - To zdecydowanie dotyczyło czegoś. - Odwrócił dłoń spodem do góry i pozwolił, żeby zatańczył na niej mały płomyk

ognia. - Może po prostu powinienem zamienić cię w ropuchę i mieć problem z głowy. Przynajmniej nie musiałbym słuchać twojego kłapania dziobem. Irytująca nimfa pochyliła się do przodu, by delikatnie pocierać palcami koniuszki skrzydełLeveta. - Nie działaj pochodnie, mój tyci gargulcu. To było przyjemne. Bardzo przyjemne. - Nie jestem tyci - zaprotestował. - Jestem dostojnie maleńki. Jej palce muskały i pieściły. - Lubię maleńkość. Wbrew woli zamruczał. - Przestań. - Twoje usta mówią nie, ale twoje skrzydła mówią tak. Levet zerknął za ramię. Te zdradzieckie cholerstwa świeciły jak neon nad przydrożnym barem. - Głupie skrzydła. - A te apetyczne rogi? - Ręce przeniosły się na twarde wybrzuszenia. - Co one mają do powiedzenia? - Bella... - Dotknęła wyjątkowo wrażliwego miejsca i o mało nie ugięły się pod nim kolana. Oto nimfa, która doskonale wiedziała, jak zadowolić gargulca. - Sacrebleu. Gdzie się tego nauczyłaś? - Tu i ówdzie. - Pochyliła się, aby polizać czubek jednego z rogów. - Chcesz zobaczyć, co jeszcze potrafię? Oczy przewracały mu się na tył głowy. Uznał swoją porażkę. Nawet jeśli to była pułapka - chrzanić to. - Tak. Bogowie, tak. Wielcy filozofowie, poeci i pisarze poświęcili życie na zgłębianie tajemnic życia. Jagr z uwagą przestudiował ich dzieła. Intelekt pozwolił mu zrozumieć ich zmagania, żeby nadać sens istnieniu, które czasami nie miało sensu. Jednak jego

własne doświadczenia były do pewnego stopnia odległe od doświadczeń tamtych ludzi. Przez stulecia odciął się od społeczeństwa. Obserwował je z ukrycia i rzadko brał udział w życiu innych. Pogrążony w spokoju i samotności uważał, że opisy intymnych relacji są tylko melodramatycznymi bzdurami. Jak miłość czy nawet przywiązanie mogły powodować taką niepewność, taki zamęt w myślach i sprawiać istną torturę? Teraz rozumiał to aż za dobrze. Od kiedy Regan pojawiła się w jego życiu, nic już nie było takie same. Przechadzając się nerwowo po sypialni Tane'a, ponuro porównał swoje obecne życie do egzystowania w środku trąby powietrznej. W jednej chwili tonął w otchłani zmysłowej przyjemności po to, by za chwilę zmagać się z zimną falą rezygnacji płynące z faktu, że Regan na samą myśl o byciu jego partnerką spanikowała. A za kolejną chwilę... Za chwilę, na wieść o niewiarygodnie głupich wyczynach Regan, gdy on był uwięziony przez Gaynora, opanowała go furia. - Poszłaś szukać Sadie bez Tane'a? - wycedził przez zęby lodowatym głosem, szukając jakiegoś sposobu, żeby opanować gniew. Stojąc niedaleko drzwi do łazienki, Regan energicznie czesała swoje piękne kręcone włosy. Usta miała zaciśnięte, co wskazywało, że uparcie obstawała przy swoim, mimo że musiała przecież wiedzieć, że była w błędzie. - Był trochę zbyt łatwopalny, żeby iść ze mną po wschodzie słońca. Jagr twardo zakazał sobie wspomnień cudownego uczucia, jakie go ogarnęło, gdy wplatał palce w te złote pasma. - Do diabła, gdy powiedziałaś, że znalazłaś Culligana, nie podejrzewałem, że sama włóczyłaś się po okolicy.

Zielone oczy ostrzegawczo zamigotały. - Bo wilkołak czystej krwi nie poradzi sobie bez wampira zgrywającego ochroniarza? - Bo gdyby coś ci się stało, oszalałbym z rozpaczy - nagle wyznał brutalną prawdę. - I już nigdy nie odzyskałbym równowagi. Słyszał, jak próbuje złapać oddech, a szczotka wypada jej z rąk. - Posłuchaj, chciałam tylko sprawdzić, czy uda mi się wytropić mieszańców. Nie miałam zamiaru z nimi walczyć bez Tane'a i Styksa. Jagr zamarł. Zdał sobie sprawę, że osiągnęła to, co jemu się nie udało. - Jak ich znalazłaś? Lekko się skrzywiła, słysząc w jego głosie nutkę irytacji, której nie zdołał ukryć. - Gaynor wspominał o obsesji Sadie na punkcie ciasta z masłem orzechowym. Gdy poznałam jego zapach, krążyłam, dopóki nie natknęłam się na niego ponownie. - Ciasto z masłem orzechowym? - Podziałało. Zaklął pod nosem w swoim rodzimym języku. - I to tam znalazłaś Culligana? - Był przykuty do ściany w szopie. - Wzruszyła ramionami, ale nie dało się nie zauważyć jej obrzydzenia. - Od niego dowiedziałam się, że portal Gaynora był słabej mocy i prawdopodobnie znajdował się on blisko miejsca, w którym zniknąłeś. Postanowiłam zabrać mu jego amulet i spróbować cię odnaleźć. Jagr ugryzł się w język. Mimo przeogromnego gniewu postanowił nic nie mówić, żeby nie dodawać jej niepotrzebnych zmartwień. - A Duncan? - zmienił temat. - Wpadliśmy na siebie, gdy wychodziłam z szopy.

Sama myśl o tym, że mieszaniec zaatakował Regan, a potem jeszcze ją więził, sprawiła, że wysunęły mu się kły, a pokój wypełnił się chłodnym powietrzem. Nie była to żądza krwi, ale stara, dobra złość, którą poczułby każdy mężczyzna na myśl o tym, że jego partnerce mogła stać się krzywda. - Mógł cię zabić. Zniecierpliwiona, Regan podeszła i stanęła tuż przed nim. - Jeszcze słowo o tym, że się narażam, i kończymy tę rozmowę, wodzu. Wodzu. Śmieszne, to przezwisko sprawiło, że trochę się uspokoił. Przypomniało mu, że mimo wszelkich starań Regan nie była od niego tak uczuciowo odcięta, jakby chciała. - Dobrze - odparł ponuro. Nie było sensu się kłócić. Regan i tak zrobi to, co uważa za słuszne. Jak zwykle. Na jakiś pokręcony sposób właśnie to podziwiał w niej najbardziej. Cóż za ironia. - Poza tym przecież wszystko wyszło nam na dobre -zauważyła. - Teraz przynajmniej możemy mieć nadzieję, że uratujemy moją siostrę. Fakt. Jagr potarł dłońmi zmęczoną twarz. Mimo niedawnego pożywienia się mieszańcem odczuwał znużenie. Mała cząstka jego umysłu chciała żeby się spakował i wrócił do swojej samotni. Każda kolejna chwila spędzana w towarzystwie Regan pogłębiała przeczucie straty, jakiego dozna, gdy ona zniknie z jego życia. Myśl ta przemknęła przez jego umysł, i natychmiast ją odrzucił. Tak długo jak ta piękna wilkołaczyca będzie go potrzebować, będzie u jej boku. Żałosne, ale taka była prawda. Niespokojnie pokręcił głową, po czym udał się w stronę drzwi prowadzących do dalszych pomieszczeń.

- Musimy powiedzieć o tym Styksowi. - Jagr. Zatrzymał się i spojrzał na nią przez ramię. - Słucham? Oblizała usta. Wyglądała tak, jakby zmagała się z jakimś wewnętrznym demonem. W końcu pokręciła głową. - Już nic. Nieważne. Zniecierpliwiony, powstrzymał się od rzucenia przekleństwa. Może i nie był wyjątkowo spostrzegawczym demonem, ale potrafił uczyć się na błędach. Dobrze wiedział, że jakiekolwiek wywieranie na nią presji miało wręcz odwrotny skutek do zamierzonego. Wiedza ta nie uśmierzyła jednak jego złości, gdy przemierzał kolejne pokoje w poszukiwaniu Anassa. Podążając za jedynym w swoim rodzaju zapachem mocy, przeszedł przez pomieszczenie ochrony i dotarł do dużej biblioteki z wielkim telewizorem plazmowym. Nie zaskoczyło go, że Styks był pochłonięty czytaniem rzadko spotykanej księgi o historii Hugenotów, a nie oglądaniem kanału filmowego. W przeciwieństwie do Jagra ten długowieczny wampir nigdy nie miał potrzeby zgłębiania problemów ewoluującego społeczeństwa. Gdyby nie chęć sprawienia przyjemności swojej wybrance, nadal mieszkałby w wilgotnej pieczarze bez żadnych współczesnych udogodnień. Kiedy Jagr przekroczył próg, Styks wstał z miną wskazującą na to, że dobrze wiedział o emocjonalnym konflikcie, jaki przeżywał jego towarzysz. Był jednak mądry, więc nic nie mówił. Milcząc, wysłuchał relacji o próbie negocjacji Duncana z wilkołakami oraz obietnicy mieszańca, że wyjawi miejsce przetrzymywania zaginionej siostry Regan. Jagr skończył, Styks wyciągnął z kieszeni telefon i wybrał numer Salvatore. Jagr przysłuchując się krótkiej i nerwowej wymianie zdań, od razu wyczuł obecność Regan w pomieszczeniu.

Kiedy stanęła tuż obok niego, nie odrywał wzroku od imponującej sylwetki Styksa. Choć tak naprawdę nie miało znaczenia, gdzie stanęła. Wystarczyło, że była w pobliżu, a jego momentalnie zalewał słodki zapach jaśminu. Z głośnym trzaśnięciem Styks zamknął telefon i schował go w kieszeni skórzanych spodni. Regan zrobiła krok w stronę Jagra. Być może nie bez powodu. Styks przytłaczał innych nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach. Gdy patrzył spode łba, a jego ciało prężyło się ze złości, każda istota ze sprawnie działającym mózgiem zachowałaby czujność. Wygładził dłonią czarne włosy zaplecione w warkocz sięgający niemal kolan. Darcy nigdy nie zdoła w pełni wprowadzić tego dumnego wampira w dwudziesty pierwszy wiek. - Spotkanie z Duncanem odbędzie się o świcie - oznajmił. - Nie chciał zdradzić lokalizacji. - Nie chciał? - Jagr pokręcił głową. - Arogancki pies. Styks się skrzywił. - Oznajmił, że to sprawa wilkołaków i nie mam prawa się wtrącać. Podejrzewam, że gdy powiem o tym Darcy, będzie miała inne zdanie. - Ty naprawdę bierzesz pod uwagę to, co mówi twoja partnerka? - zapytała Regan przesadnie słodkim tonem. Jagr zmarszczył brwi, ale Styks zdawał się być rozbawiony sytuacją. - Wierz mi, było to okupione ciężką pracą - przyznał, cicho chichocząc. Patrząc na swojego króla, Jagr jeszcze bardziej się zmarszczył. Zdrajca. - Masz zamiar wrócić do Chicago? Styks zamknął na chwilę oczy i wciągnął głęboko powietrze.

- Już za późno, żeby dziś wyruszyć - oznajmił, otwierając oczy. - Zresztą wolałbym przed wyjazdem pozamykać tu wszystkie sprawy. Jagr kiwnął głową. - Skoro o tym mowa, mam chochlika do wytropienia. - Do świtu zostały tylko dwie godziny - ostrzegł go Styks. Jagr poklepał jeden z licznych sztyletów przytwierdzonych do ciała. - To nie potrwa długo. - Dołączę do ciebie. - Styks zrobił krok do przodu. - Gdy już zabijesz chochlika, będziemy mogli przeszukać domek, o którym mówiła Regan. Możliwe, że wróciły tam pozostałe mieszańce. - To oznacza, że mnie potrzebujecie, żeby odnaleźć tamto miejsce - wtrąciła się Regan z uśmiechem. - Nie ma takiej potrzeby. Możemy iść za twoim zapachem - stwierdził Jagr. - Nawet nie zaczynaj. Idę z wami. - Regan machała mu przed nosem palcem. Patrzyli na siebie w milczeniu, aż w końcu Styks podszedł bliżej i klepnął Jagra w plecy. - Sugeruję, żebyś dał sobie spokój, przyjacielu - ostrzegł go, wychodząc z pokoju. Jagr nie uznał tego za porażkę. Raczej za poddanie się nieuniknionemu. Regan była siłą natury, której nie umiał okiełznać. W milczeniu podążył za Styksem na zewnątrz, na okrągły podjazd, na którym stało gotowe do drogi porsche. Udało mu się nawet nic nie powiedzieć, gdy Regan wciskała się do tyłu, a on sam usiadł na siedzeniu pasażera. Ledwo zamknął drzwi, a Styks zwiększył obroty i z zawrotną prędkością pomknął pustymi ulicami. Na jego ustach pojawił się uśmiech. Jagr podejrzewał, że król był rozbawiony. Co się, do diabła, stało z wampirzą solidarnością? Drań. Na szczęście tym samochodem poruszali się prawie z prędkością światła. Jagr kierował Styksa bocznymi drogami, aż w końcu uniósł rękę.

- Zatrzymaj się tutaj. - Wskazał palcem na bogato zdobiony dom stojący na rogu. - Herbaciarnia jest tuż obok. Porsche zatrzymało się. Wysiedli z niego i stanęli w cieniu pobliskiego derenia. Drzewo było ozdobioną znajomą, choć cokolwiek pozbawioną świetności, ciężarówką. Styks przyglądał się zmiażdżonemu pojazdowi z uniesionymi brwiami. - Należy do Tane'a? - Należała. - Jagr spojrzał na Regan. Na jej twarzy rysowało się poczucie winy. - To twoja robota? - Ej, nigdy wcześniej nie prowadziłam samochodu. - Wzruszyła ramionami. - Poza tym to już i tak była kupa złomu. - Lepiej nie wypuszczaj kluczyków z dłoni, panie - powiedział szorstko Jagr. - Ha, ha. Bardzo śmieszne. - Pokręciła głową i odwróciła się, żeby ruszyć ulicą. Styks się uśmiechnął. - Nie chciałbym nie doceniać jej talentu w sianiu zniszczenia, ale w porównaniu do Leveta jest amatorką. Ten gargulec jest mistrzem w demolowaniu nawet najbardziej sprawnych pojazdów. Zapytaj Vipera. - Biorąc pod uwagę jego nienaturalną obsesję na punkcie samochodów, nie chciałbym przywoływać niemiłych wspomnień. - Mądrze czynisz - skwitował Anasso. - Od czasu do czasu kieruje mną instynkt samozachowawczy. - Wzrok Jagra instynktownie podążył za Regan, niecierpliwie przechodzącą przez jezdnię do herbaciarni po drugiej stronie ulicy. - Chociaż nie tak często, jakbym sobie tego życzył.

Styks zaskakująco delikatnie położył dłoń na jego ramieniu. - Powiedziałbym, że z czasem jest łatwiej, ale staram się niepotrzebnie nie kłamać. Nagle Jagr skrzywił się, gdy poczuł ostre ukłucie w sercu. - Nasz wspólny czas dobiega końca. - Tylko Wyrocznie potrafią odczytać przyszłość. Cezar jest tego dowodem. Usta Jagra się zacisnęły. Partnerka Cezara okazała się rzadko spotykaną Wyrocznią. Takiego losu nie życzył nikomu. Jemu wystarczał charakterny wilkołak mający fobię wiązania się z innymi. - Nie potrzebuję Wyroczni. Sam wiem, że Regan postanowiła pozostać prawdziwie samotnym wilkołakiem. Zmęczona czekaniem Regan stała z rękami na biodrach i przyglądała się dwóm wampirom. - Idziecie czy nie? Styks rzucił Jagrowi rozbawione spojrzenie. - Ależ się to maleństwo rządzi. - Nie masz pojęcia, jak bardzo. Uniosła ręce w poddańczym geście, odwróciła się na pięcie i pomaszerowała do cichej herbaciarni. - Może powinniśmy się upewnić, że nie wpakuje się w kłopoty - wymamrotał Styks. - Gdyby to tylko było możliwe. - Jagr szybkim krokiem ruszył za nią. Gdy zniknęła z pola widzenia po przejściu przez furtkę i skierowaniu się na tyły budynku, nagle przyśpieszył. Nawet z takiej odległości wyczuwał zapach gnijących brzoskwiń. - Regan. Zatrzymała się gwałtownie. - Czuję. Czy on nie żyje? - Tak. - Jagr nie musiał widzieć ciała Gaynora, żeby wyczuć przemoc, z jaką został zabity. - I to nie była lekka śmierć. Jest dużo krwi. Wynurzając się z cienia, Styks przyglądał się wyłamanym francuskim drzwiom.

- Są tam trzy martwe mieszańce i jeden nieprzytomny. Chochlik nie żyje. Nie wyczuwam nikogo poza nimi. Jagr skierował spojrzenie na ciemny ogród. Instynkt jednoznacznie dawał mu do zrozumienia, że coś jest nie tak. - To nie znaczy, że nie kręcą się po okolicy - warknął. -Przez te cholerne amulety nie możemy być pewni. Styks zmarszczył czoło. - Powinniśmy szybko rozejrzeć się w środku. - Idź. - Jagr nadal czujnie się rozglądał. - My zostaniemy tutaj. - Jagr... Położył palec na ustach Regan, żeby zakończyć jej protest. - Nie, Regan. To nie ma nic wspólnego z ochroną ciebie. Styks podszedł bliżej. - O co chodzi? - Nie umiem tego nazwać, ale powinniśmy uważać. Stary wampir kiwnął głową, nie kwestionując intuicji Jagra. - Ufam ci, bracie. Nie zajmie mi to wiele czasu.

Rozdział 19 Regan patrzyła, jak bardzo duży, bardzo groźny Styks znika we francuskich drzwiach, a potem odwróciła się do Jagra. Czuła się dziwnie obojętna, gdy owiał ją zapach śmierci i przemocy. Może nie było to takie znowu dziwne, po wydarzeniach z kilku ostatnich dni. Wydarzyło się tyle, ile kobieta, nawt przywykła do brutalności demonów, mogła znieść bez emocjonalnego załamania. Nie znaczyło to jednak, że zapomniała o niebezpieczeństwie, które nadal jej groziło. Wystarczyło spojrzeć na skupienie widoczne na twarzy Jagra, żeby sobie o tym przypomnieć. - Co wyczuwasz? - zapytała szeptem. - Ktoś nas obserwuje. - Nie patrzył w jej stronę, schylił się i wyciągnął z butów dwa sztylety, po czym wręczył jej jeden z nich. - Trzymaj. Ostrożnie chwyciłała broń, przyglądając się długiemu, śmiercionośnemu ostrzu. - Srebro? - Tak. Postaraj się go sobie nigdzie nie wbić. - Już ja wiem, komu chętnie bym go wbiła. Spodziewała się ostrej riposty. Tymczasem Jagr zbił ją z tropu, powoli odwracając się w jej stronę z niezwykle posępną miną. - Czy jest nam przeznaczone stać się wrogami, malutka?

Zaczęła dygotać, słysząc zadane łagodnym głosem pytanie. Ten wampir sprawiał, że głupiała. Dlaczego nie dał się zniechęcić jej nieprzewidywalnym i irracjonalnym zachowaniem? Tak by postąpił każdy szanujący się demon. A on po prostu stał i patrzył na nią chłodnym wzrokiem, co oznaczało, że nie chciał zdradzić, ile znaczy dla niego jej odpowiedź. - Nie - wyszeptała, nie mogąc wymierzyć ostatecznego ciosu. - Nie chcę być twoim wrogiem. Mam ich wystarczająco wielu. Uniósł dłoń i delikatnie ujął jej twarz. - Regan... Nie miała pojęcia, co zamierzał powiedzieć ani co było jej przeznaczone. Wtedy gwałtownie odwrócił się ku budynkowi. - Jagrze, co się stało? - To pułapka - wychrypiał, biegnąc w stronę francuskich drzwi z zawrotną prędkością. - Styks. Zszokowana Regan patrzyła, jak Jagr znika w drzwiach herbaciarni. Co, u licha? Chciała podążyć za nim, ale gdy zrobiła krok w jego kierunku, usłyszała kliknięcie, a zaraz potem nastąpił wybuch, od którego pod jej stopami zatrzęsła się ziemia. Wszystko nagle zaczęło tańczyć w zwolnionym tempie. Z przerażeniem w oczach patrzyła, jak budynek staje w płomieniach i pogrąża się w kłębach dymu. Nagle nastąpił kolejny wstrząs i dom rozleciał się na kawałki. Siła podmuchu odrzuciła ją daleko do tyłu. Jagr. Ogarnął ją atak paniki, ale była całkowicie bezsilna, lecąc w powietrzu jak gnane powiewem wiatru śmieci. Wylądowała wreszcie na ziemi, uderzając o pobliski dąb. Cios był tak silny, że na chwilę ją zamroczyło. Ogarnęła ją ciemność, a potem odpłynęła wraz z bólem. Regan nie zważała na zawroty głowy i mdłości. Nie miała na

to czasu. Jagr był w środku. Musi się do niego dostać. Na Boga, jeśli dał się zabić, to... - W końcu się spotykamy, suko. Przejęta strachem o Jagra, była zupełnie nieprzygotowana na pojawienie się wysokiej, ciemnowłosej kobiety o ciemnych oczach, która zeskoczyła z gałęzi drzewa stojącego dokładnie naprzeciwko. Regan zatrzymała się i zazgrzytała zębami, przyglądając się nieznajomej. Skrzywiła się na widok skórzanego gorsetu, spodni i pasujących do nich butów na obcasach. Jednak to nie strój przyciągnął jej uwagę, a silne mięśnie, zdradzające, że to nie była miejscowa striptizerka wracająca po ciężkiej nocy do domu. I całkowity brak zapachu. - Sadie - Regan westchnęła. Jej wnętrzności ścisnęły się od furii. To ona zwabiła Regan do Hannibal, stała za uwięzieniem Jagra przez Gaynora i spowodowała wybuch, który mógł zabić wampira. Wytnie jej serce. - Widzę, że moja sława mnie wyprzedza - zakpiła tamta. Z pewnością nie przypuszczała, że jest już trupem. - Co? Żadnej ciętej riposty? Wiedziałam, że okażesz się jednym wielkim rozczarowaniem. Regan powoli zaczęła krążyć wokół mieszańca. W trakcie niespodziewanego lotu w powietrzu zgubiła sztylet, który dostała od Jagra. Miała chęć wyrwać Sadie serce, ale nie była głupia. To nie pora na podejmowanie ryzyka. Musi iść na pomoc Jagrowi. - Nie potrzebuję ciętej riposty, żeby cię zabić - powiedziała z nadzieją, że rozproszy uwagę Sadie. - Ty zabijesz mnie? - Tak. - Bez swojego wampira jesteś niczym, genetyczny od-mieńcu - szydziła Sadie. - Wilkołak, który nie może się przemieniać. Na samo wspomnienie Jagra Regan poczuła w sercu ukłucie, ale zacisnęła zęby i dalej krążyła.

- Może i jestem odmieńcem, ale odmieńcem czystej krwi, czego nie można powiedzieć o tobie... mieszańcu. Sadie sięgnęła ręką za plecy i wyciągnęła ciasno zwinięty bat. Bat? Kto, do cholery, używa bata? Poza Indianą Jonesem. Wyćwiczonym gestem Sadie poruszyła nadgarstkiem, i końcówka bata zatrzymała się kilka centymetrów od twarzy Regan. Jasna cholera. Odchylając się do tyłu, Regan zdusiła rosnącą w niej furię. Bat jej nie zabije, ale może ją unieruchomić. Poza tym sięgał tak daleko, że nie uda jej się podnieść sztyletu. Jej jedyną nadzieją było odciągnięcie Sadie od tego cho-lerstwa. Potem pobiegnie po sztylet, wykorzystując nieuwagę mieszańca. - Sądzisz, że jesteś ode mnie lepsza? - Bat uderzył ponownie. Tym razem rozciął policzek Regan. - Ja nie sądzę. Ja wiem. - Ignorując krew spływającą po twarzy, Regan odwróciła się tak, jakby za chwilę miała pobiec w stronę furtki. - Jesteś tylko zainfekowanym człowiekiem, który udaje wilkołaka, ale nigdy nie będzie prawdziwym wilkołakiem. Żałosna naśladowczyni. Ciemne oczy błysnęły w odpowiedzi na obelgę. - Nie masz o niczym pojęcia. Regan odskoczyła na bok, unikając kolejnego uderzenia batem. - Wiem o waszym pochrzanionym pomyśle, żeby wykorzystać moją siostrę jako królika doświadczalnego w szalonym eksperymencie. Ma to was jakoby podnieść z samego dna hierarhii na jej szczyt w świecie demonów. - Naszym przeznaczeniem jest panować.

Regan zrobiła dwa kroki w stronę furtki. Widząc, że Sadie reaguje, tak jak przewidywała, ukryła uśmiech. - Bo jakiś idiota miał taką wizję? Trzask. Bat zostawił na jej brzuchu głębokie nacięcie, i zniszczył przy tym jej nową bluzkę. Suka. - Caine jest prorokiem - syknęła Sadie. Regan nawet nie próbowała ukryć bólu, jaki spowodowało uderzenie. Obejrzała się przez ramię, udając, że ocenia dystans dzielący ją od otwartej furtki. - Jest świrem, którego powinno się wsadzić w kaftan bezpieczeństwa, a z ciebie jeszcze większa wariatka, skoro mu wierzysz. Jak widać stwierdzenie, że „świat roi się od pomyleńców", jest całkowicie prawdziwe. Ostry uśmiech pojawił się na ustach kobiety. Jaka szkoda. Gdyby nie wściekłość na jej twarzy, byłaby pięknością. No i ten strój zdziry. - Gdzie twoja wiara, wilkołaku? - zapytała Sadie. - Gdy ktoś zaczyna bełkotać o jakichś wizjach, pierwsza rzecz, jaka przychodzi mi do głowy, to leczenie farmakologiczne, nie wznoszenie rąk ku niebiosom. - I to jest właśnie "to, co niszczy dzisiejszą młodzież. - Zdrowy rozsądek? - Cynizm. - Przejechała ręką po gorsecie i złapała się za jędrną pierś. - Spójrz na mnie. Byłam tanią dziwką, którą kiedyś regularnie gwałcił ojciec. Żeby jakoś przeżyć ten koszmar, sprzedawałam własne ciało za heroinę. Wtedy zjawił się Caine i wszystko zmienił, a wkrótce zostanę królową. - Królową psów? - zakpiła Regan. Od płonącej herbaciarni bił żar, który poczuła, gdy zrobiła jeszcze parę kroków. Do diabła, musi dostać się do tego sztyletu i zabić sukę. Jeśli Jagr nadal żył... Nie, na pewno żył. Nie mogła sobie pozwolić na inne myśli. Musiała się do niego dostać. - Wielkie rzeczy. - Lepsze to niż mazgajenie się i dąsanie, bo sądzisz, że miałaś kiepskie życie.

- Kiepskie życie? Culligan mnie torturował przez trzydzieści lat. - Straszne. Dostało ci się parę razy. - Bat znów wzbił się w powietrze, tym razem trafiając Regan w szyję. Odskoczenie na bok nie pomogło jej uniknąć wymierzonego razu. - Musiałaś rozkładać nogi przed każdym padalcem, któremu nie stawał, dopóki cię nie sprał? A może spałaś na ulicy, modląc się, by ktoś nie poderżnął ci gardła, bo wtedy już się nie obudzisz? Regan zacisnęła zęby. Jej rany goiły się szybko, ale traciła za dużo krwi. - Gorzej. Musiałam wysłuchać historii twojego życia -zakpiła, odciągając Sadie jeszcze dalej od miejsca, w którym leżał sztylet. - Wszystkich zanudzasz tą opowieścią? Bo jeśli tak, może to wyjaśniać, dlaczego twoim jedynym przyjacielem jest zbuntowany mieszaniec, któremu wydaje się, że jest kimś wyjątkowym. - Lepsze to niż karłowaty gargulec i chodzące zwłoki. -Czarne oczy przepełniała nienawiść. - Jakie to uczucie bzykać się z umarlakiem? Regan zasyczała. Wilk w jej wnętrzu wyrywał się do walki. - Niech cię szlag. - O, czyżbym trafiła w czuły punkt? - Sadie nieświadomie oddaliła się jeszcze bardziej od sztyletu i użyła bata, żeby zadać Regan kolejną bolesną ranę na brzuchu. - Za jego przedwczesną śmierć możesz winić tylko siebie. No... drugą śmierć. Gdybyś wcześniej zrobiła to, co należało, śliczny wampir wcale nie musiałby ginąć. Cholera. Regan przycisnęła dłoń do rany. Jeszcze kilka kroków. Tylko kilka. - Nie do końca podoba mi się rola szczura w laboratorium jakichś kundli. Możesz mnie zaskarżyć. - Wolałabym cię zabić. Z tym niestety będę musiała poczekać, aż Caine się upewni, że dostał wszystko, czego potrzebował, od twojej siostry.

Regan krążyła, ale na wzmiankę o siostrze zmrużyła lekko oczy. Być może będzie mogła upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. A konkretnie, dwa bezwartościowe mieszańce. - Czego on ode mnie chce? Sadie zadrwiła z niej, nie przestając patrzeć lekceważąco na porozrywane, krwawiące ciało Regan. - Ty, mój dziwolągu, będziesz naszą kopią zapasową. Na wypadek, gdyby twoja siostra była na tyle źle wychowana, żeby nam umrzeć. - Jak miło. - Rewolucje wymagają pewnej brutalności. - Po raz kolejny smagnęła batem, ale tym razem Regan udało się wywinąć od uderzenia. Sadie zmarszczyła czoło. - Przynajmniej wobec przegranych. - I tu masz całkowitą rację. - Kątem oka widziała lśniące w świetle księżyca ostrze sztyletu. - Twój ukochany Caine się niedługo o tym przekona na własnej skórze. Salvatore już jest na jego tropie. Sadie warknęła, a jej oczy dziwnie zaświeciły, jakby chęć przemiany stawała się coraz" silniejsza. - To jakaś żałosna próba odwrócenia mojej uwagi? Mimo bólu Regan zdołała uśmiechnąć się kpiąco. - Naprawdę musisz trochę popracować nad urokiem osobistym, Sadie. Chyba nie jesteś tak bardzo porywająca, jak ci się wydaje. A przynajmniej nie tak bardzo, żeby liczyć na lojalność. A bez niej nie ma wielkich rewolucji. - Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Duncan już cię zdradził. Sadie zamarła. - Kłamiesz. Regan dyskretnie zaczęła kierować się w stronę sztyletu. Nie mogła sobie pozwolić na dalszą stratę czasu. - Daj spokój. Jesteś zaskoczona? - zapytała, mierząc wzrokiem oddzielającą ją od broni odległość. Nie wiem, co mu takiego zrobiłaś, ale naprawdę cię nienawidzi. Nie mógł się doczekać, aż spotka się z Salvatore i wyśpiewa wszystko, co wie na temat Caine'a i jego tajnych laboratoriów.

- Myślisz, że Caine wyjawiłby cokolwiek istotnego takiej płotce jak Duncan? - zlekceważyła ją Sadie, jednak nie zdołała ukryć napięcia. - Nigdy go nie znajdą. - Oj, znajdą. - Regan mruknęła, gdy bat rozciął jej skórę na ramieniu. Gdy będzie po wszystkim, wsadzi Sadie to cholerstwo w tyłek. Jednak póki co, mogła jedynie jęczeć i znosić uderzenia. - Jeśli jesteś tak mądra, jak twierdzisz, skontaktujesz się z Salvatore i postarasz się iść na układ. Prędzej będzie negocjował z tobą niż z Duncanem, jeśli doprowadzisz go do mojej siostry. - Nie będzie żadnych negocjacji - syknęła Sadie, dygocząc z potrzeby przemiany. - Jeśli Salvatore spróbuje nam przeszkodzić, zginie. - Mam nadzieję, że nie postawisz na to wszystkiego, co masz, bo obstawiasz złego konia. - Dosyć - zapiszczała Sadie. - Ruszamy. Już. - Nie wydaje mi się. Przygotowana na to, że Sadie będzie chciała owinąć ją batem, Regan rzuciła się na ziemię, unikając bata. Szybko przeszła na czworakach odcinek dzielący ją od sztyletu i wreszcie pochwyciła broń. Poczuła smak zwycięstwa. Nareszcie. Sadie jest martwa. Zaciskając palce na rękojeści, wyobrażała sobie, jak wbija srebrne ostrze głęboko w serce Sadie. I wtedy usłyszała głośne warczenie. Do diabła. Regan szybko przetoczyła się na bok, uciekając przed zębami przemienionego mieszańca. Najwidoczniej Sadie uznała, że skoro nie może dostać Regan żywej, dostanie ją martwą. A może po prostu dłużej nie mogła zapanować nad instynktem.

Regan od razu się zorientowała, że grozi jej poważne niebezpieczeństwo. Leżąc na plecach, po raz pierwszy ujrzała przemienioną Sadie. Była pięknym wilkiem. Nie mogło być inaczej. Dużym i zgrabnym, o mahoniowym futrze, ze srebrnymi przebłyskami na pysku. W ciemności jej oczy świeciły czerwono. Regan przeszedł dreszcz, jakby ciało sygnalizowało, że i w niej wilk rwie się do walki. Przez moment poczuła coś w rodzaju zazdrości, ale natychmiast odegnała od siebie niedorzeczne myśli i skupiła się na ważniejszych sprawach. Takich jak pozostanie przy życiu. Głośno warcząc, Sadie szykowała się do skoku. Regan, rozumiejąc, że jeśli da się przygnieść do ziemi, zginie, zaczęła wymachiwać sztyletem. Była zbyt daleko, więc zdołała jedynie drasnąć klatkę piersiową wilka, ale palące srebro wystarczyło, żeby Sadie instynktownie zaczęła się cofać. Regan wykorzystała okazję i szybko stanęła na nogi. Nie spuszczała wzroku z wilka, który chciał zajść ją od tyłu. Idealnie wyczuła moment i trzymając sztylet, odstraszyła mieszańca. W obecnej postaci Sadie górowała nad nią nie tylko rozmiarem, ale i zwierzęcą siłą. Na szczęście, w trakcie zaciekłej walki mieszańce traciły zdrowy rozsądek. Sadie dalej krążyła wokół Regan, szczerząc imponujących rozmiarów zębiska i symulując atak. Regan nie odpowiadała na te zaczepki, doskonale wiedząc, że Sadie tylko czeka, aż ona straci nad sobą panowanie i da się zaskoczyć. Za nią ogień opanowywał herbaciarnię. Dym i żar bijące od ognia rozprzestrzeniały się w ogrodzie. Przecierając spocone czoło, Regan nie traciła opanowania. Była przygotowana na atak. Sadie długo nie wytrzyma. Była mieszańcem, nie wilkołakiem czystej krwi. Jej emocje sprowadzą na nią klęskę. Sadie znów udawała, że atakuje, ale widząc, że Regan nawet nie drgnęła, położyła uszy do tyłu i zawyła z narastającej frustracji.

Regan przeniosła ciężar ciała na stopę i zacisnęła palce na rękojeści sztyletu. Jeszcze chwila. Już blisko... Wycie przeszło w niskie warczenie. Sadie gwałtownie ruszyła naprzód, rozdziawiając szczęki. Chciała chwycić Regan za gardło. Przygotowana na atak Regan odchyliła się do tyłu, i wbiła sztylet głęboko w pierś wilka. Broń z łatwością weszła w ciało Sadie, ale ciężar ciała wilka przeważył i Regan wylądowała na plecach. Chociaż wilcze zęby wbiły się w jej ramię, dalej mocno trzymała sztylet. W powietrzu rozszedł się smród palonego mięsa. Nie trzeba będzie długo czekać, aż srebro osłabi Sadie. Nie myliła się. Kilka minut później wokół wilka roztaczała się srebrna poświata - Sadie zaczęła z powrotem przemieniać się w człowieka. Minuty te zdawały się wiecznością, gdyż wilczyca zdążyła wgryźć się Regan w ramię. Gdy postać wilka przekształcała się w ludzką, Regan zmusiła się, żeby mimo bólu przeturlać się na bok, i wskoczyła na swoją prześladowczynię. Spróbowała złapać oddech, ciągle trzymając sztylet, który utkwił kilka centymetrów nad sercem kobiety. - Powiedz mi, gdzie znajdę moją siostrę - wycharczała Regan. Blada twarz wykrzywiła się z nienawiści. - Spieprzaj, dziwolągu. Regan się nie wahała. Wyciągnęła sztylet i wbiła go ponownie. Tym razem w samo serce. Sadie wolała umrzeć, niż zdradzić Caine'a. Regan nie miała zamiaru marnować więcej czasu. - To za Jagra - powiedziała. Nie czekała na śmierć Sadie.

Srebro prędzej czy później zadziała, nawet jeśli mieszaniec zdoła wyciągnąć z rany sztylet. Teraz Regan myślała już tylko o Jagrze. Ociekając krwią płynącą z sześciu zadanych jej ran, dotarła do tarasu na tyłach. Wtedy usłyszała za sobą przerażający śmiech. Wbrew woli zatrzymała się i odwróciła. Zobaczyła, że Sadie, czołga się w stronę porozrywanego ubrania. Z kupki skór wyciągnęła pistolet. Regan, niestety, stała jak wryta, dziwiąc się tylko temu, gdzie ta kobieta zdołała ukryć pistolet. Skórzane wdzianko było tak obcisłe, że nie dało by się wcisnąć kartki papieru między ciało a ubranie. Nie miało znaczenia, gdzie Sadie schowała broń. Uśmiechając się okrutnie, Sadie pociągnęła za spust. A potem jeszcze raz. I następny. - A to za mnie. Regan była szybka, ale nie zdążyła umknąć przed kulami, które zmiażdżyły żebra i przedziurawiły płuca. Siła uderzenia powaliła Regan na kolana. Oddychała z wysiłkiem, a ból był nie do wytrzymania. - Cholera - mruknęła, czując, że ucieka z niej życie. Pociski były pokryte warstwą srebra.

Rozdział 20 Jagr czuł się fatalnie. Mogło tak być, dlatego że właśnie przeżył wybuch, budynek herbaciarni zawalił mu się na głowę, a żeby uniknąć zwęglenia, musiał szybko wykopać w ziemi tunel. Mogło tak być. Ale nie było. Mimo licznych ran, jego jedynym zmartwieniem była teraz kobieta leżąca na łóżku w kryjówce Tane'a. Przykucnął na brzegu łóżka i delikatnie gładził złote włosy Regan. Leżała tylko w bieliźnie, gdyż Jagr rozebrał ją, żeby mieć przed oczami liczne rany na jej ciele. Przebiegł wzrokiem po szczupłej sylwetce Regan. Rozcięcia na skórze od uderzeń batem zagoiły się prawie całkowicie, zanim dotarli do kryjówki, choć nie złagodziło to furi Jagra na myśl, że przeklęty mieszaniec ranił Regan. Na widok ran od kul, żywo czerwonych, wszystko go w środku bolało. Naboje pokryte warstwą srebra. Sadie nie żyła. Gdyby żyła, Jagr rozerwałby ją na kawałki. Nagle Regan poruszyła się pod jego palcami. Gdy sobie uświadomił, że pokój wypełnił się lodowatym chłodem, świadczącym, że wpadł w gniew, natychmiast okiełznał emocje i pochylił się, aby delikatnie pocałować ją w czoło. Były to ciche przeprosiny.

- Jagr. Odsunął się, żeby obserwować, jak unosi powieki. Oczy zdradzały fizyczne cierpienie. - Wybuch... - Jej głos był cichy. - Myślałam, że... Z czułością odgarnął kosmyk jej włosów z twarzy i schował go za ucho. - Myślałaś, że masz mnie z głowy? Obawiam się, że nie miałaś tyle szczęścia. Wspomnienie koszmarnych wydarzeń sprawiło, że jej oczy pociemniały. - Nawet tak nie żartuj. Jak się wydostałeś z budynku? - Wampiry mają zdolność wezwania ziemi. - Wezwania ziemi? Skrzywiła się. Brzmiało to niezwykle pompatycznie. W rzeczywistości był to dar pozwalający wampirom na spulchnienie i przesunięcie ziemi tak, żeby zakrywać się nią w ciągu dnia, albo - co zdarzało się znacznie częściej - ukryć pozostałości ostatniego posiłku. - Wykopaliśmy tunel - powiedział sucho. - Aha. - Ściągnęła brwi, przenosząc wzrok na oparzenia, które nadal szpeciły jego szyję. Musiał się pożywić i odpocząć, zanim jego ciało całkowicie się uleczy. Jednak jego troska o Regan przezwyciężyła myśli o własnych obrażeniach. - Jesteś ranny. - To nic takiego. Wszystko powinno się zagoić w ciągu paru godzin. - Musisz się pożywić. - Wkrótce. Zmarszczyła czoło, słysząc wymijającą odpowiedź, ale widząc posępny wyraz jego twarzy, wiedziała, że to nie jest dobry moment na jakiekolwiek pouczanie go. - Co ze Styksem? - zapytała. - Odzyskuje siły. Nastała długa chwila ciszy. Regan traciła i odzyskiwała przytomność. Potem, z dużym wysiłkiem, otworzyła oczy.

- Jak udało wam się przeżyć? Uśmiechnął się ponuro, odczuwając gwałtowną potrzebę opowiedzenia jej, jak wytrzymał pod naporem walącego się na jego głowę budynku i jak używając swojej mocy, powstrzymał ogień, żeby Styks mógł wyciąć wyjście w utwardzonej ziemi. Jakby był przechwalającym się podrywaczem w barze dla singli. Żałosne. - Pierwszy wybuch zarwał pod nami podłogę, więc zanim właściwa eksplozja zniszczyła dom, wpadliśmy do piwnicy - odparł pogodnym tonem. - Udało nam się ukryć przed płomieniami. Zmrużyła oczy. Doskonale wiedziała, że nie mówił jej wszystkiego. Już miała zamiar go ochrzanić, gdy nagle otworzyła szeroko oczy i spróbowała usiąść. - Sadie - wychrypiała. Delikatnie, lecz stanowczo, przycisnął ją z powrotem do poduszki. - Nie musisz się martwić o mieszańca. Już po niej. - Po niej. - Jej niepokój tylko się pogłębił. - Będzie chciała ostrzec Caine'a. Musisz ją powstrzymać. Objął dłonią jej policzek i zaczął kojącym ruchem delikatnie gładzić kciukiem satynową skórę. - Zadbałaś o to, żeby już nigdy z nikim nie zamieniła słowa. Chyba że z kostuchą. - Nie żyje? - Tak. Minęło jedno uderzenie serca i jej zielone oczy błysnęły nieskrywaną satysfakcję. - To dobrze. Jagr nie mógł się powstrzymać - pochylił się i łagodnie musnął ustami jej brew. Uwielbiał ten wewnętrzny ogień. Ogień ocalałego. - Też tak uważam, ale wolałbym, żebyś ją zabiła, zanim wpakowała w ciebie serię srebrnych pocisków - wyszeptał.

- Ja też. Boli jak cholera. - Przeniosła wzrok na swoje piersi. Ściągnęła brwi, widząc utrzymujące się rany. - Kule wyszły na zewnątrz? Powietrze znowu ochłodziło się, gdy przypomniał sobie, jak rozcinał jej ciało, aby wyciągnąć kule. Ten obraz wrył się w jego pamięć na całą wieczność. - Wyciągnąłem je, zanim przywieźliśmy cię do Tane'a. - Długo tu jestem? - Kilka godzin. Jeszcze bardziej się zmartwiła. - Rany powinny były się już zagoić, prawda? - Srebro spowodowało spore obrażenia. Przesunął się na materacu i wyciągnął ręce, by ją do siebie przyciągnąć i objąć. Znieruchomiał na moment, chcąc się przekonać czy będzie chciała się wyrwać z jego objęć. Gdy jeszcze bardziej się w niego wtuliła, cicho jęknął. Właśnie to los mu przeznaczył. Ta kobieta dopełniała go w sposób, o którym nie sądził, że będzie w ogóle możliwe. - Znaleźli moją siostrę? - zapytała słabnącym głosem, choć starała się nie wpaść ponownie w uzdrawiającą ciemność. - Nie rozmawiałem z Salvatore ani z Levetem. Wątpię, czy mieli czas zacząć poszukiwania. - Podparł dłonią jej głowę, żeby mogła się wygodniej oprzeć o jego pierś. - Zrobiłaś swoje, malutka. Teraz musisz odpocząć. Zebrała w sobie siły, żeby szturchnąć go w bok. - Myślałam, że jesteś mądrzejszy. Rozkazujesz mi, wodzu? - Jeśli coś ci się nie podoba, wyzdrowiej, podnieś się z łóżka i mnie powstrzymaj. - Tyran. Pocałował ją w czubek głowy. - Śpij. - Jagrze? - wymruczała, gdy zamykały jej się oczy.

- Tak? - Zostaniesz ze mną? Jego serce się ścisnęło. Czas spędzony z Regan dobiegał końca. Miał zamiar cieszyć się każdą sekundą. - Tak długo, jak będę ci potrzebny, malutka. Z cichym westchnieniem zarzuciła ramię na jego ciało i poddała się temu, co nieuniknione. Przyciągając ją jeszcze bliżej do siebie, Jagr pozwolił cudownemu zapachowi jaśminu ukoić utrzymujący się w nim ból i uleczyć rany. Wprawdzie musiał się posilić, żeby odzyskać pełnię sił, ale zauważył, że od magicznego dotyku Regan reszta obrażeń szybko się goiła. Kolejny dowód na to, że była mu przeznaczona. Rozkoszował się słodko-gorzką przyjemnością płynącą z trzymania Regan w ramionach. Nawet nie drgnął, gdy wyczuł obecność Styksa. Jego szacunek dla tego wiekowego wampira w ciągu kilku ostatnich godzin znacznie wzrósł. Styks nie tylko pozostał niewzruszony, gdy zawalił się na nich budynek, ale bez wahania zaufał Jagrowi, pozwalając mu na blokowanie ognia, podczas gdy on sam spokojnie przebijał się przez grubą warstwę cementu, a następnie wykuwał przejście w ziemi. To zaufanie odmieniło jakoś bardzo głęboko ukrytą cząstkę Jagra. Nie chciał należeć do klanu. Nie potrzebował braci ani przywódcy, którego obchodziło, czy Jagr żył, czy był martwy. Chciał, żeby zostawiono go w spokoju. Teraz był zmuszony przyznać, że czuł się... dumny, że Styks zaufał jego umiejętnościom. Nadal jednak nie był gotowy na wkroczenie w społeczeństwo wampirów. Nie zapomniał też, że to Styks wysłał go do Hannibal. Sprytny stary Aztek będzie miał się z czego tłumaczyć. Styks wszedł do sypialni i oparł się o framugę drzwi. Chwilę przyglądał się tym dwojgu spoczywającym na łóżku. W świetle świec jego twarz wyglądała jak wypolerowany brąz.

Masywną postać oblekał strój z czarnej skóry, do której była przymocowana ostra broń. Pod wpływem impulsu Jagr odgrodził od niego Regan własnym ciałem. Nie z obawy, że Styks chciałby ją skrzywdzić. Resztki jego rozumu podpowiadały, że Anasso ślubował chronić siostrę swojej partnerki nawet za cenę własnego życia. Mimo wszystko instynktu nie dało się opanować. Na szczęście Styks, wydawało się, był przyzwyczajony do obcowania z obłąkanymi wampirami. Z prawie niewidocznym uśmiechem kiwnął głową w kierunku na wpół ukrytej Regan. - Jej rany się goją? - zapytał łagodnie. - Powoli. Wyraz twarzy Jagra zapowiadał odpłacenie się mieszańcom, które ośmieliły się skrzywdzić Regan. - Taka ilość srebra utrudnia powrót do zdrowia. - Przeniósł wzrok na Jagra. - Mógłbyś przyśpieszyć proces. Jagr zesztywniał. Potrzeba dzielenia się krwią ze swoją partnerką była przemożną siłą. W jego żyłach płynęło lekarstwo, które zagoiłoby jej rany, ale z powodu bariery którą między nimi wzniosła, nie mógł tego uczynić. - Nie. Styks uniósł brew, słysząc jego ostrą odmowę. - Nie chciała przyjąć twojej krwi? - Nie chciała mnie jako swojego partnera. - Lodowaty ton nie krył rozdzierającego bólu. - Nie narzucę jej głębszego połączenia. Styks skrzywił się, świadom, że Jagr nie może oddać Regan swojej krwi bez dokonania ceremonii połączenia. - Oczywiście. Jagr opatulił Regan kocem i delikatnie zsunął się z łóżka, by nie zakłucać snu jego śpiącej królewny. Z przykrością musiał zrezygnować z rzadko nadarzającej się okazji trzymania Regan w ramionach bez jej krzyków protestu, ale miał kilka pytań, na które chciał uzyskać odpowiedź.

Przeszedł przez pokój i zatrzymał się przed swoim królem. Skrzyżował ramiona na piersi. - Dlaczego wysłałeś mnie do Hannibal, panie? Styks nie odwrócił oczu, gdy Jagr się w niego oskarży-cielsko wpatrywał. Lekko się uśmiechnął. - Żebyś uratował moją szwagierkę, oczywiście. Skoro o tym mowa, muszę ci podziękować za twoje usługi. Powiedz tylko, jakiej oczekujesz zapłaty... - Masz na swoich usługach pół tuzina Kruków, którzy są jednymi z najlepszych wojowników na Ziemi - przerwał mu Jagr. - Dlaczego wysłałeś mnie? - Podobnie jak ja, Kruki spędziły ostatnie stulecia z dala od społeczeństwa, ochraniając poprzedniego Anassa. Nadal uczą się zachowań umożliwiających im swobodne poruszanie się w świecie ludzi. Muszą też opanować najnowsze technologie. - Szczerze rozbawiony, uśmiechnął się szerzej. - Powinieneś ich zobaczyć, jak próbują użyć pilota. Ty natomiast doskonale znasz współczesny świat. Jagr zamarł. Nigdy nie ujawniał swojej fascynacji pokoleniem MTV, a już na pewno nie chwalił się okazjonalnymi wypadami na miasto. - Skąd o tym wiesz? - Viper uważnie obserwuje członków swojego klanu. -Styks wzruszył ramionami. - Bardzo niewiele uchodzi jego uwagi. Obserwowanie było dla Jagra prawie równoznaczne ze szpiegowaniem. - Nie wiedziałem, że stając się częścią klanu, traci się prawo do prywatności. - Viper bywa trochę nadgorliwy w ochrenieniu swoich braci. Jagr prychnął. - Wścibska kwoka. - Przynamniej wiesz, że dba o klan. - Mógłby dbać bez wtykania nosa w nie swoje sprawy.

Styks dalej się uśmiechął, co robii rzadko, odsłaniając kły, którymi mógłby przebić metal. - Być może, ale nie byłoby to nawet w połowie tak zabawne. Jagr zmrużył oczy, słysząc te prowokujące słowa, i z wysiłkiem pokręcił głową. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie - ostrzegł. - Powiedz mi prawdę. Dlaczego wysłałeś mnie do Hannibal? Styks bawił się zawieszonym na szyi medalionem. Zastanawiał się, jaką część informacji zdradzić Jagrowi. - Po części ze względu na twoją łatwość poruszania się w świecie ludzi. Twoje umiejętności jako wojownika też nie były bez znaczenia - odpowiedział po chwili. - A ten inny powód? - Wiedziałem, że jesteś jedyną osobą, która wie, co czuje Regan po tym, co przeszła. Jagr drgnął. - Bo byłem torturowany? - Tak - przyznał Styks. - Lepiej niż ktokolwiek inny mogłeś zrozumieć, jaka działa jej się krzywda podczas lat przetrzymywania w niewoli. I że okażesz cierpliwość, gdy będzie próbowała się uporać z odzyskaną wolnością. - Stary wampir się skrzywił. - Chociaż muszę przyznać, że nie przewidywałem aż takiej cierpliwości. A więc potrzebowano go nie ze względu na jego siłę, ale na słabość. To go porządnie zezłościło. Powietrze się nagle ochłodziło. - Słucham? Styks nie zwracał uwagi na jego wzburzenie. - Założyłem, że będziesz chciał się wywiązać ze swojego zadania jak najszybciej i po prostu przywieziesz Regan do Chicago. Nie brałem pod uwagę możliwości, że będziesz ją zachęcał do dokonania zemsty, choć narażało ją to na ogromne niebezpieczeństwo. - Nie zachęcałem jej - odparł oburzony Jagr.

- Nie? Temperatura powietrza spadła o dziesięć stopni. - Jest młoda, ale potrafi samodzielnie podejmować decyzje. Co więcej, domaga się tego. Styks mruknął z ponurą miną. - W to nie wątpię. Każdy członek rodziny Darcy ma własny rozum i upór. - Upór? - Jagr spojrzał na drobną postać śpiącą na łóżku. -Jest uparta jak demon emula i ma temperament psa piekieł. - Jeszcze jeden powód, by oddać ją rodzinie - zauważył Styks. Jagr ściągnął brwi. Na pewno nie da się upominać, jakby był jakimś nieopierzonym demonem. Zrobił to, co uważał za najlepsze dla Regan. Gdyby mógł cofnąć czas, zrobiłby dokładnie to samo. - Jeśli chciałeś, żebym traktował ją jak więźnia, trzeba mi było to powiedzieć - rzekł chłodno. - O ile dobrze sobie przypominam, kazano mi się z nią obchodzić ze szczególną ostrożnością. Styks, być może wyczuwając, że posunął się za daleko, wzruszył ramionami. - To prawda. Jak kiedyś powiedział słynny autor: „Wszystko dobre, co się dobrze kończy". Jeśli nie pojawią się żadne nieprzewidziane trudności, jej stan powinien się polepszyć na tyle, że będziemy mogli przewieźć ją do Chicago dziś wieczorem. Udręka, którą zdradzała twarz Jagra tylko się pogłębiła. Poczuł w sercu silny ból, jakby ktoś je ścisnął imadłem. I to już? Tak się to wszystko skończy? Bogowie. - Jesteś pewny, że ona tego chce? W złocistych oczach płonęła determinacja.

- Zanim całkowicie wyzdrowieje, miną dwa lub trzy dni. Do tego czasu będzie jej potrzebna ochrona, którą moja kryjówka może jej zapewnić. Poza tym Darcy mnie wykastruje, jeśli pozbawię ją możliwości zaopiekowania się siostrą. - A Regan może cię wykastrować, jeśli wbrew jej woli zawieziesz ją na spotkanie z rodziną. - Czyli jestem na przegranej pozycji. Nic nadzwyczajnego dla wampira, który odnalazł swoją połówkę. - Nieoczekiwanie Styks położył rękę na ramieniu Jagra. - Nie obawiaj się, Jagrze. Zaopiekujemy się twoją ranną. Strącając rękę towarzysza i odrzucając jego współczucie, Jagr ukrył rozdzierający ból pod maską stoickiego spokoju. Był sam przez stulecia. Co znaczyło parę kolejnych nieszczęsnych, samotnie spędzonych lat? - Masz jakieś wieści od Salvatore? - zmienił temat. - Nie. - Kły Styksa nieco się wysunęły. - Przeklęty król wilkołaków zdaje się zapominać, że jestem Anassem. - Jeśli chcesz, mogę mu o tym przypomnieć. Anasso znieruchomiał. Jego twarz nie zdradzała, o czym myśli. - Ty? - Nie jestem tak dobrym tropicielem jak twoje Kruki, ale znam jego zapach. Prędzej czy później natknę się na cholernego psa. - Nie wątpię w twoje umiejętności, Jagrze, ale co z Regan? Zacisnął szczęki, na myśl o zatrzymaniu jej u swojego boku. Była mu przeznaczona. Była kobietą, która nadawała jego istnieniu pełnię. Prędzej dałby sobie wykroić serce, niż pozwoliłby jej odejść bez niego. Ale co mu pozostało? Dopóki Regan nie uzna go za swojego partnera, nie miał do niej żadnego prawa.

- Powiedziałeś, że zabierasz ją do Chicago - odparł głosem pustym jak jego dusza. Styks zmarszczył brwi. - Założyłem, że pojedziesz z nami. - Regan już mnie nie potrzebuje. Nie, skoro ty ją będziesz chronił. - Może nie chce się do tego przyznać, ale widziałem, jak przysunęła się do ciebie, gdy wszedłem do pokoju. Jagr zacisnął pięści na samo wspomnienie Regan, która wtedy się do niego przytuliła. - Zrobiła to tylko dlatego, że czuła się samotna i bezbronna - szepnął, bardziej żeby przekonać siebie niż Styksa. Bardziej bolesne niż rozczarowanie było trzymanie się fałszywej nadziei. - Gdyby trzeźwo myślała, nigdy by się tak nie zachowała. Ostry śmiech Styksa rozległ się w komnacie i odbił echem. - Jasna cholera, a myślałem, że to ja nic nie wiem o kobietach. - O co chodzi? - Kobieta nie przytula się w ten sposób do mężczyzny tylko dlatego, że czuje się samotna. Jagr zrobił krok w tył. Chciał zawyć z rozpaczy. Przeklęty Styks. Jeśli zamierzał wetrzeć w jego rany trochę soli, świetnie mu to wychodziło. - Nie będę z tobą o tym dyskutował, panie mój. - W porządku. - Styks potarł kark, co przypomniało Ja-growi, że też ucierpiał w czasie ostatnich wydarzeń. - Przydałaby mi się informacja, czy Salvatore dowiedział się czegoś od mieszańca, z którym miał się spotkać. Mam jednak prośbę. - Wykrzywił usta. - Właściwie to dwie prośby. Jagr wytężył czujność. Ostatnim razem spełnienie prośby Anassa skończyło się dla niego odnalezieniem kobiety, która była mu przeznaczona, ale która go nie chciała. To mu w zupełności wystarczyło.

- Słucham. - Po pierwsze, zanim wyruszysz, posilisz się i odpoczniesz. - A po drugie? - Zabierzesz ze sobą Tane'a. Jagr zacisnął usta i prawie niedostrzegalnie kiwnął głową. Anasso po prostu był ostrożny. - Jak sobie życzysz. - Zrobił dwa kroki w stronę drzwi, jednak zwyciężyło pragnienie zachowania rozsądku. Zatrzymał się i odwrócił, by po raz ostatni popatrzyć na kobietę, która na zawsze pozostanie w jego sercu. - Styksie? - Tak, bracie? - Opiekuj się nią. Styks przycisnął pięść do piersi w geście przysięgi. - Masz moje słowo. Levet miał trzy metry wzrostu. Okej, nie dosłownie. Nawet najbardziej niesamowity seks nie mógł przydać mu w dwie godziny dwóch metrów. Ale sprawił, że się tak poczuł. Leżąc w krzakach, walczy! sam ze sobą, żeby przestać się uśmiechać. Minęło sporo czasu, od kiedy był z kobietą, która wiedziała, jak obchodzić się z rogami gargulca. A to, co Bella wyczyniała z jego skrzydłami? Och, na samo wspomnienie zwijał mu się ogon. Niegrzeczna nimfa wodna. Szkoda, że tak nagle zniknęła. Był wykończony, ale istniała szansa, że wróci do formy przed wschodem słońca. A gdy demon musi czekać na seks setki lat, nie może przepuścić żadnej okazji. Niemal unosząc się w powietrzu na chmurze przyjemności, zastanawiał się, czy odnajdzie Bellę, zanim wzejdzie słońce. Unosił się dopóty, dopóki ktoś gwałtownie nie rozchylił krzaków i nie pojawiła się nad nim rozgniewana twarz Sałvatore.

- Levet? Gargulec poderwał się na równe nogi. Nie był zachwycony, że dał się przyłapać na fantazjowaniu jak napalony nastolatek. - Sacrebleu, mama ciebie nie nauczyła, żeby się tak nie podkradać do gargulca? Mogłem cię zamienić w dymiącą psią kupę. Na twarzy wilkołaka rysowało się niezadowolenie. Nic nowego. Król wilkołaków wiecznie był z czegoś lub kogoś niezadowolony. Jak jakiś głupi wampir. Tylko z futrem. - Dlaczego czaisz się w krzakach? Levet się nawet nie zastanawiał. Była pora na prawdę i była pora na kłamstwa. Teraz przyszła pora na to drugie. - Tak jak kazałeś, pilnuję. Chcę mieć pewność, że to nie jest zasadzka. - Pilnujesz? - Qui. Nagle Salvatore złapał go za róg i podniósł do góry, oglądając z każdej strony, jakby był jakimś kamieniem, a nie szanowanym demonem. Cholerny pies. - To dlaczego jesteś cały w błocie? - zapytał król. - Nie masz nic lepszego do roboty, niż mnie prasować? - Prasować? - Salvatore uniósł brwi. - Cristo, mówi się maglować. - Prasować... maglować... co za różnica - wy dyszał Levet. - Postaw mnie. - Nadal nie wyjaśniłeś, skąd to błoto. - Salvatore pochylił się, żeby wciągnąć głęboko powietrze. - Ani tego, że śmierdzisz nimfą. Levet skrzyżował ręce na piersi. - Hej, gargulec też musi się od czasu do czasu zabawić. - Czyli pozwoliłeś sobie na nieuwagę - warknął Salvatore.

- Być może zdarzyło się, że przez chwilę byłem ciut roz-kojarzony, ale zapewniam cię, że nic mi nie umknęło. - To się okaże. Salvatore mało grzecznie upuścił gargulca na ziemię i odwrócił się, żeby wejść pod górę, na brzeg rzeki. Co i raz się potykając, Levet szedł za nim z gracją pijanego marynarza. W głowie szukał zaklęcia, które mogłoby zamienić jądra tego psa w małe kuleczki. Salvatore z łatwością wyczuwał mieszańców rozsianych po okolicy. Coś jeszcze. To coś pachniało jak... krew. - Cristo - wymamrotał Salvatore, biegnąc w stronę domku na zboczu z taką prędkością, że Levet nie miał szans mu dorównać. - Co? - Ledwo dysząc, Levet w końcu stanął w drzwiach chatki. - Co się stało? Klęcząc przy martwym mieszańcu, przemienionym w wilka, Salvatore odwrócił się i rzucił Levetowi mordercze spojrzenie. - Nic ci nie umknie? - warknął. - A jak to wyjaśnisz? - Mon Dieu ~ wyszeptał Levet. Nie podszedł do zwłok. Salvatore dotknął głowy mieszańca w geście błogosławieństwa. - Domyślam się, że to Duncan? - Qui. - Levetowi ścisnął się żołądek. Wprawdzie nie lubił tego zdradzieckiego mieszańca, ale nie życzył mu śmierci. -Miał się dobrze jeszcze godzinę temu. - Kiedy? - No, może to były dwie albo trzy godziny. - Bezwartościowy demon - warknął Salvatore. Levet zatrzepotał skrzydłami. Nie miał zamiaru ponosić za to odpowiedzialności. Nawet jeśli był za to odpowiedzialny. - Wyglądam na jednego z twoich pochlipujących kundli? - zapytał. - Nie. Jestem tu

tylko ze względu na Regan i jeśli wydaje ci się, że dam się obrażać jakiemuś zawszonemu, wyleniałemu psu, to... - Zamknij się i chodź tu - przerwał mu Salvatore. - Arogancki dupek. - Levet. Unosząc ręce w górę, Levet zaczął dreptać w jego stronę. - Idę. Co się tak spinasz. Patrząc na niego z grymasem zniecierpliwienia, Salvatore pokazał palcem pozbawionego życia Duncana. - Jak umarł? Levet machnął ogonem, zastanawiając się, czy król wilkołaków przypadkiem ostatnio nie oberwał czymś w głowę. - Zgaduję, że ma to coś wspólnego ze srebrnym sztyletem wbitym w jego serce. Salvatore z sykiem wyciągnął z ciała sztylet i rzucił go w kąt pokoju. - Gdyby zabiło go srebro, przybrałby z powrotem postać człowieka. Ktoś wbił sztylet w jego serce, gdy już nie żył. Levet zmarszczył czoło. - Po co ktoś miałby wbijać sztylet w martwego mieszańca? - Bardziej mnie interesuje, co go zabiło. Z uniesionym rękami Levet krążył po pokoju. Zatrzymał się przy kominku, a potem przy drewnianym stole i krzesłach, które były jedynymi meblami w pomieszczeniu. - Nie ma śladów żadnego zaklęcia ani magii, przynajmniej skierowanej bezpośrednio w niego. Wyczuwając coś w powietrzu, Levet wskoczył na jedno z krzeseł i wziął ze stołu na wpół pełny kieliszek wina. - Czy mieszańca można otruć? Salvatore zerwał się z podłogi i badawczo przyglądał się butelce wina. - Skąd to się wzięło? - zapytał. - Gdy tu przyszliśmy, butelka już stała na stole, a obok niej dwa kieliszki. - Levet zadrżał, kiedy moc Salvatore stała się wyczuwalna w powietrzu. - Co to jest? Ze świecącymi oczami Salvatore wskazał na ukryte tuż przy kominku drzwi, które właśnie się otwierały.

- To pułapka. Niski, kpiący śmiech wypełnił ciemność. - No proszę, a już myślałem, że król wilkołaków to kolejny mięśniak z kłami, ale bez mózgu.

Rozdział 21 Unosząc się pomiędzy snem a niewyraźną świadomością, Regan przekręciła się na szerokim łóżku i wyciągnęła rękę. - Jagr? Jej głos był ledwo słyszalnym szeptem, ale coś się poruszyło z boku, a następnie materac się ugiął pod ciężarem osoby, która usiadła na brzegu łóżka. - Obawiam się, że nie jestem Jagrem, ale siostrą, która od dawna chciała cię poznać. Regan uchyliła powieki i zamarła, gdy zobaczyła dobrze znaną twarz. Niebiosa. Była sobowtórem Regan. Takie same włosy, tylko że krótko obcięte i nastroszone. Takie same zielone oczy. Takie samo smukłe ciało. Nawet taka sama linia szczęki wyrażająca upór. Były z całą pewnością bliźniaczkami, ale Regan wątpiła, żeby ktokolwiek wziął jedną za drugą. Wystarczyło jedno spojrzenie na pogodny wyraz twarzy i słodki uśmiech Darcy, żeby dostrzec różnicę między nimi. W Regan nie było nic pogodnego ani słodkiego. Uważając, żeby nadmiernie nie ruszać bolącą głową, zgarnęła kilka poduszek pod siebie i rozejrzała się po pokoju. Wydawał się nie mieć końca. Wszystko urządzone było w kolorach złota i kości słoniowej. Jasna cholera.

Wszystko było duże. Duże i błyszczące. Wypolerowane ściany z marmuru, pozłacane meble, kryształowe żyrandole. Do licha, tyle tu błyskotek, że sam Elton John by nie pogardził. Jak widać, Darcy lubiła błysk. Regan... niekoniecznie. Może to przez lata spędzone w obskurnym kamperze czuła się nieswojo, leżąc pod sklepieniem, na którym namalowano tańczące amorki. Przesada w stylu Wersalu. - Gdzie jestem? Darcy usiadła po turecku, usadawiając się wygodniej na materacu. Chyba czuła sie tak samo nie na miejscu jak Regan. Z pewnością nie ubierała się jak królowa. Miała na sobie wytarte dżinsy i za duży T-shirt. - Styks przywiózł cię do Chicago, żebyś mogła wyzdrowieć w bezpiecznym miejscu. - To twój dom? - Tak. - Darcy przygryzła wargę, przyglądając się spiętej twarzy Regan. - Proszę, nie gniewaj się na Styksa. Zrobił tylko to, co uważał za najlepsze dla ciebie. Też mi niespodzianka. Jak tylko zadzwoniła do Styksa z prośbą o pomoc, wiedziała, że zaciągnie ją do Chicago. Wszystko miało swoją cenę. Ale to wcale nie oznaczało, że musi jej się podobać. - I nie pomyślał, żeby zapytać mnie o zdanie? - powiedziała oschle. - Spędziłaś kilka ostatnich dni w towarzystwie wampira. - Darcy zmarszczyła nos. - Czy oni kiedykolwiek pytają o zdanie? No cóż, nie mogłaby się nie zgodzić z takim stwierdzeniem? Przewróciła oczami. - Zawsze istnieje szansa, że piekło zamarznie. - Bardzo niewielka. Regan uniosła podbródek. - Mógł chociaż zaczekać, aż odzyskam przytomność. Darcy wyciągnęła rękę i ujęła dłoń Regan.

- To moja wina. Styks wiedział, jak bardzo zależało mi na twoim przyjeździe tutaj, a chcąc mnie zadowolić, nie zastanawia się nad uczuciami innych. Wampir, który znalazł partnerkę, powinien mieć przyczepiony znak ostrzegawczy. Naprawdę. Wampir, który odnalazł partnerkę. W jej głowie pojawił się obraz wielkiego, jasnowłosego, zabójczo pięknego przywódcy Wizygotów. Regan drgnęła. Tak bardzo się starała, żeby odsunąć od siebie myśli o Jagrze. Ale głupota. Był jak ponadstukilowy goryl siedzący w jej mózgu. Nie skupi się na niczym innym, dopóki nie upewni się, że nic mu nie jest. - Domyślam się, że Jagr też tu jest? - rzuciła, starając się, by głos jej brzmiał obojętnie. - Jagr? - Darcy zmarszczyła czoło, słysząc niespodziewane pytanie. - Został chyba w Hannibal, żeby dowiedzieć się, czy Salvatore zdobył jakieś informacje o naszej siostrze. - Aha. - Była rozczarowana. Nawet nie było go w Chicago. Tego się nie spodziewała. Wyczuwając jej niepokój, Darcy przyciągnęła bliżej stolik na kółkach i zdjęła leżącą na wierzchu lnianą ściereczkę. - Przyniosłam tacę z jedzeniem. Pomyślałam, że będziesz głodna po procesie regeneracji. - Umieram z głodu - przyznała Regan. Wiedziała, że aby odzyskać siły, musiała jeść. Gdy spojrzała na tacę, mruknęła z niedowierzaniem. - Dobry Boże. Darcy zaśmiała się. - Nie wiedziałam, co lubisz.

Regan przyglądała się stosom jajek, szynki, naleśników, świeżych owoców, tostów, smażonych ziemniaków, kiełbasek i ciepłych bułeczek. - Więc przyniosłaś wszystko? - Chciałam, żebyś poczuła się jak w domu, Regan. Widząc ciepłe spojrzenie Darcy, Regan czuła dyskomfort. Cholera. Jej siostra była uroczą, ujmującą kobietą, której nie sposób nie pokochać. Tylko że Regan nie chciała kochać swojej siostry. Ani czuć powstającej między nimi więzi. -Ja... - Jedz - przerwała jej Darcy. - Będzie ci lepiej. Poczucie winy oraz coś podobnego do odrazy ścisnęło serce Regan, przypominając jej, dlaczego unikała więzi emocjonalnych. Rozczaruje Darcy. I Jagra. Mrugając, aby powstrzymać napływające łzy, Regan wzięła talerz i nałożyła sobie dużą porcję jajek, szynki i kiełbasek. Musiała dostarczyć organizmowi białka, żeby ostatnie z ran, które pod satynową koszulą nadal pozostały krwistoczerwone, się zagoiły. Cholerne srebro. Nadal była tak słaba jak noworodek. Dziwnie bezbronna, pochłaniała jedzenie, rozglądając się po monstrualnej sypialni. Unikała wzroku zmartwionej siostry. - Tak, wiem. Absurdalne, prawda? - mruknęła Darcy, wykonując ręką gest świadczący o tym, że mówi o ogromie złoceń i kości słoniowej. - Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale reszta posiadłości jest jeszcze gorsza. - Na pewno nie jest to coś, do czego jestem przyzwyczajona. - Ja też nie. Wychowałam się na ulicy, a Styks przez wieki mieszkał w wilgotnej jaskini. Zachichotała. - Biedak porusza się tu na paluszkach, żeby niczego nie zbić. Pijąc sok pomarańczowy, Regan rzuciła siostrze zdezorientowane spojrzenie.

- Skoro ci się nie podoba, dlaczego tu mieszkasz? - Viper przekonał mnie, że król wampirów powinien mieszkać w odpowiednio imponującej kryjówce. Kiedyś mu podziękuję za tę jakże pomocną sugestię. - Nikły, niebezpieczny uśmieszek zagościł na jej ustach. - Chociaż muszę przyznać, że Shay świetnie się spisuje pod tym względem. To znaczy karania go, gdy zajdzie potrzeba. - Shay? - Jego partnerka. Jest demonem Shalott i świetnie sobie radzi z utrzymaniem przywódcy klanu w ryzach. - Darcy uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Pokochasz ją. Jest jeszcze Abby, partnerka Dantego. Ona jest boginią. No i Anna, która jest Wyrocznią. Jej partnerem jest Cezar. Regan zmiotła resztki jedzenia z talerza i odstawiła go na tacę, po czym opadła na poduszki. Cicho westchnęła, usatysfakcjonowana. Już czuła wracającą energię. W ciągu kilku dni nabierze sił i wyruszy stąd. Tylko to się liczyło. I to puste miejsce w jej sercu... Cóż, była to cena, jaką musiała zapłacić. - Zgubiłam się przy Shalott - powiedziała, chcąc ode-gnać czarne myśli. - Nie martw się. Poznasz wszystkich w swoim czasie. Naszą matkę też. Jest... - Darcy urwała, żeby odchrząknąć. -Może pozwolę ci wyrobić własną opinię. O nieba, zapomniała, że była jeszcze matka. - To brzmi złowrogo. Darcy wzruszyła ramionami. - Oczekuj raczej Sharon Osbourne niż wzoru żony i matki. - Niczego nie oczekuję. - Regan odparła zimno. Ostatnie, na co miała ochotę, to poznanie partnerek wampirów, które były jak widać obłędnie szczęśliwe. Nie wspominając o matce, której nie chciałanawet poznać. - Nie zostanę tu na tyle długo, żeby się z nią spotkać.

Nastała chwila ciszy. Darcy starała się ukryć rozczarowanie. - Wybierasz się gdzieś? - Mam tyle spraw na głowie, sama rozumiesz. Regan starała się rozluźnić atmosferę, ale Darcy sią nachmurzyła. - Mam nadzieję, że poczujesz, że od teraz to twój dom, Regan. Nie musisz się nigdzie śpieszyć. - Nie muszę? - Regan nie potrafiła ukryć drżenia. - Spędziłam w klatce ostatnie trzydzieści lat. Chcę zaznać... - Czego? - Wolności. Darcy przechyliła głowę. - I nie możesz zaznać jej tutaj? - Nie wiem. - Regan. - Darcy ponownie złapała Regan za rękę, jakby potrzebowała fizycznego kontaktu. - Styks powiedział mi o Cainie, o tym, że to on nas porwał, jak byłyśmy małymi dziećmi. Regan zesztywniała na sam dźwięk imienia mieszańca, który zrujnował jej życie. - Drań. - Owszem, ale chodzi mi o to, że twoja rodzina cię nie porzuciła. Gdybym wiedziała, że gdzieś tam jesteś i że masz kłopoty... - Nie winię cię za to, co się stało - przerwała jej Regan. Darcy zmarszczyła brwi. - W takim razie, dlaczego chcesz odejść? Regan westchnęła, starając się znaleźć słowa opisujące uczucie paniki, które nie dawało jej spokoju. - Bo byłam więźniem przez całe moje życie. Nie chcę więcej łańcuchów. - Łańcuchów? Ścisnęła palce siostry: wyczuwała ból, jaki sprawiają Darcy jej słowa.

- Przykro mi, ale dom i rodzina oznaczają dla mnie uwięzienie. Potrzebuję przestrzeni, żeby odkryć, kim jestem, kim chcę być. - W takim razie postaram się być cierpliwa, droga siostro - Darcy ponuro zaakceptowała porażkę. Ale ostrzegam cię, że to nie będzie łatwe. Regan oblizała usta, przyglądając się Darcy. Niewątpliwie była zadowolona z życia. - Czujesz się czasami uwięziona? - Uwięziona? Nigdy. - Oczy, tak podobne do oczu Regan, otworzyły się szerzej, zszokowane. - Styks mnie dopełnia. Regan poczuła w sercu ukłucie zazdrości. Boże, dlaczego nie potrafiła zgodzić się na to, żeby wszystko było takie proste? Dlaczego nie potrafiła przyjąć od innych tego, co tak chętnie chcieli jej ofiarować? Niespokojnie pokręciła głową. - Przepraszam, nie mam prawa wtrącać się w nieswoje sprawy. - Nie wtrącasz się, a nawet jeśli, masz do tego pełne prawo. W końcu jesteśmy rodziną. - Darcy słodko się uśmiechnęła. - Regan, musisz zrozumieć, że całe moje dzieciństwo było przepełnione poczuciem pustki i obawą, że nigdy nie znajdę swojego miejsca na tym świecie. Nie wiedziałam, czym jestem ani dlaczego jestem inna. Nie mogłam więc nikogo do siebie dopuścić, żeby się nie zorientowali, że jestem... nienormalna. Wtedy w moim życiu pojawił się Styks. Dowiedziałam się, że jestem wilkołakiem, w dodatku, można powiedzieć, z pewną dysfunkcją. Okazało się też, że nie jestem jedyna. Świat pełen jest cudownych, dziwnych i pokręconych demonów. Regan prychnęła. - Z tym ostatnim mogę się zgodzić. - I mam rodzinę, która kocha mnie taką, jaka jestem, i która znaczy dla mnie wszystko. - Darcy pochyliła się, żeby

delikatnie pocałować Regan w zmarszczone czoło. - Chcę, żebyś dzieliła tę radość ze mną. Sercem Regan ponownie szarpnęła zazdrość. - Może któregoś dnia. - Jesteś zmęczona. - Darcy zsunęła się z łóżka i dokładnie opatuliła dygoczącą Regan. Porozmawiamy później. Regan wtuliła się w poduszki. - Dziękuję. Darcy przeszła przez pokój i zatrzymała się w drzwiach. - Regan, wiedz, że przy mnie zawsze będzie dla ciebie miejsce. Regan kiwnęła głową, ale wiedziała, że to nie jest jej miejsce. Tylko skoro nie tu, to gdzie ono jest? Otulony lodowatym opanowaniem, które przez stulecia pomagało mu kontrolować wewnętrzne demony, Jagr szedł za owiniętym w cień Tane'em brzegiem Missisipi. Jego dusza wyła z rozpaczy, stęskniona Regan. Kilka godzin wcześniej przewieziono ją do Chicago, a on wiedziony instynktem dziko pragnął ruszyć za nią i wymóc połączenie dusz, którego pragnęła jego krew. Przeszłość nauczyła go jednak, jak przetrwać nawet najokrutniej sze tortury. Dopóki nie będzie mógł porócić do swojej kryjówki i w samotności lizać rany, będzie się jakoś trzymał i znosił to wszystko. Jak zawsze. Idący krok przed Jagrem Tane nagle się zatrzymał i uniósł do góry rękę. Badał węchem wilgotne powietrze. - Stój - powiedział tak cicho, że tylko inny wampir mógł go usłyszeć. - Mieszańce. Jeden martwy. Jagr stanął obok towarzysza. Szukali Salvatore w pobliżu brzegu rzeki przez ostatnie trzy godziny. Najwyższa pora, żeby złapali jakiś trop.

- Hess - powiedział Jagr, rozpoznając ostry zapach. Nos Tane'a zmarszczył się z obrzydzeniem. Charon nie przepadał za psami. - Znasz ich? - Wyleniałe sługusy Salvatore. - Jagr pozwolił swoim wrażliwym zmysłom zbadać teren. Po chwili zmarszczył czoło. - Nie ma z nimi Salvatore. Ciekawe. Cztery przemienione w wilki mieszańce wybiegły na nich z pomiędzy drzew. - Albo zabójcze - mruknął Tane Jagr użył swojej mocy. Lodowaty powiew powietrza powalił szarżujące wilki. - Spokój, psy - warknął Jagr. Mieszańce szczerzyły zęby i warczały, ale gdy zorientowały się, że nie mają szans w starciu z dwoma potężnymi wampirami, z powrotem przemieniły się w ludzi. Łysy, ciężki mieszaniec dowodził grupą. Przyglądał się Jagrowi kompletnie nagi. - Gdzie jest nasz król? - wychrypiał głosem bardziej wilka niż człowieka. - Wyglądam na cholerną wilczą niańkę? - wycedził przez zęby Tane, obracając w dłoni duży srebrny sztylet. - To wy jesteście jego ochroną. Czy to nie wasze zadanie go pilnować? - Tane. - Jagr pokręcił głową. Nie był w nastroju do wdawania się w bójkę z mieszańcami. Chciał się dowiedzieć, czy Salvatore wie coś na temat siostry Regan, i mieć to z głowy. Odwrócił się w stronę Hessa. - Co się stało? Hess zacisnął zęby, ale widocznie uznał, że Jagr chciał pomóc, bo wskazał głową domek stojący na wzniesieniu. - Salvatore miał się tam spotkać z Duncanem. Wszedł do środka z gargulcem i już nie wrócili. - Levet też zaginął? - zapytał Jagr. Jego myśli od razu powróciły do Regan i jej dziwacznej sympatii dla tej głupiej bestii. - Cholera.

Tane uniósł kruczoczarną brew. - Nie wiedziałem, że ci na nim zależy. Jagr wzruszył ramionami. - Nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności niż posłanie tego karłowatego wrzodu na tyłku z powrotem do rynsztoku, z którego wylazł. Niestety, gargulec jest ulubieńcem partnerki Anassa. - Twojej partnerki także? Jagr wzdrygnął się, gdy poczuł nagły ból w sercu. Szybko przeniósł uwagę na Hessa, który czujnie się rozglądał. - Wilk czystej krwi i gargulec nie mogli tak po prostu zniknąć - powiedział oskarżycielskim tonem. Niczego nie widzieliście? Hess zazgrzytał zębami. Jego spojrzenie świadczyło, że miał ochotę na brutalny rozlew krwi, byleby zmniejszyć napięcie. - Niczego nie widziałem. Jagr przyjął to do wiadomości, minął mieszańce i szybkim krokiem podążył w stronę domku. Po chwili Tane był u jego boku, badawczo przyglądając się ziemi, jak każdy doświadczony myśliwy. - Ślady stóp prowadzą do środka - powiedział, wskazując na ślady zostawione przez dwie osoby. - I nie ma żadnych, które by prowadziły na zewnątrz -mruknął Jagr, z łatwością wyczuwając zapach Salvatore i Le-veta. - Razem weszli i żaden stamtąd nie wyszedł. - Odwrócił się i spojrzał na wysokiego mieszańca. - Są tu jakieś tunele? Hess pokręcił głową, wkładając dżinsy, które zostawił nieopodal drzwi. - Przywódca lokalnego stada użyczył domku Salvatore. Nic nie wiem o żadnych tunelach. Jagr warknął zniecierpliwiony. Niewątpliwie Hess był w straży przybocznej króla nie ze względu na swoją inteligencję. - Czy przywódca lokalnego stada jest wilkołakiem czystej krwi?

- Tak. - To musi tu być tunel. Zostań tu ze swoją bandą idiotów i pilnujcie wejścia. Nie będę zadowolony, jeśli zjawią się jacyś niespodziewani goście. - Nie rozkazuj mi. - Hess pokazał kły, a jego dłonie zwinęły się w pięści takich rozmiarów, że mógłby rozwalić nimi mały samochód. A może nawet większy. - Inni mogą zostać na straży. Ja idę z wami. Tylko refleks Jagra uratował mieszańca przed niechybną śmiercią. W ostatniej chwili złapał Tane'a za ramię i przeczącym ruchem głowy kazał młodszemu wampirowi zrezygnować z decyzji dania nauczki mieszańcowi. Gdy odnajdą Salvatore, Tane będzie mógł zrobić sobie przekąskę z tylu mieszańców, na ilu będzie miał ochotę. Teraz jednak imponująca siła mięśni Hessa może okazać się użyteczna. W przeciwieństwie do intelektu. - W porządku, tylko nie wchodź mi w drogę - ostrzegł Tane. Jagr pozwolił zrzędzącemu Tane'owi pójść przodem. Wszedł za nim do ocienionego domku. Gdy zrobił krok w stronę martwego mieszańca leżącego na środku pokoju, instynkt wyraźnie podpowiadał niebezpieczeństwo. Ściągnął brwi, czując ciarki na plecach. Co, do diabła? To nie zapach śmierci spowodował zaostrzenie czujności ani wysunięcie się kłów. Przecież miał do czynienia ze śmiercią na co dzień. W takim razie co tak na niego podziałało? Pochylił się nad zwłokami mieszańca i pozwolił swoim mocom rozprzestrzenić się po chatce. Jego wahanie pogłębiło się, kiedy wyczuł w powietrzu dziwne iskierki. Jakby chwilę temu uderzył piorun. Tu w środku. Kręcąc głową, Jagr uniósł oczy i popatrzył na Tane'a krążącego po pokoju.

- Ico? - Są tu tunele. - Tane na sekundę zamknął oczy. - Kierują się na zachód. Jagr się wyprostował i nakazał gestem wyczekującemu mieszańcowi. - Szukamy ukrytych drzwi. Milcząc, we trzech przetrząsali ciasny domek w poszukiwaniu wejścia do tunelu. W końcu Tane znalazł drzwi obok kominka. - Tutaj. Tane nawet nie szukał dźwigni, która je otwierała. Wyważył drzwi uderzeniem ramienia. W jednej chwili pokój wypełnił się zapachem krwi wilkołaka. Hess zawył i ruszył do przodu. Bez wątpienia chciał od razu wtargnąć do ciemnych tuneli, zaślepiony dziką furią. - Salvatore - krzyczał. Jagr złapał mieszańca za kark i rzucił nim o ścianę. - Do diabła, jeśli nie potrafisz się kontrolować, znajdź kogoś, kto potrafi. Salvatore potrzebuje kogoś, kto będzie go chronił, a nie bandy wściekłych bestii ściągających na siebie uwagę. Hess uderzył głową o ścianę. Mięśnie na jego grubym karku zaczęły falować. Zacisnął oczy, walcząc z potrzebą przemiany. W końcu wziął głęboki wdech i podniósł się. Jego oczy nadal świeciły, ale odzyskał nad sobą całkowitą kontrolę. - Nie zawiodę go. Tane prychnął z obrzydzeniem i zajął się wejściem do tunelu. Uważnie oglądał drzwi prowadzące na korytarz wykopany dwa metry pod ziemią. - Czuję zapach mieszańców, ale jest coś jeszcze... - Był zdenerwowany. - Coś innego. Jagr dołączył do towarzysza i stanął przy kominku. - Wiedźma?

- Demon. - Więc swoim wpływem obejmuje rozległe terytorium. - Tylko tyle mogę stwierdzić. - Tane pokręcił głową. -Wiem, że to demon i że to kobieta, ale... - Ale? - Nie wiem, jaki to demon. Jagr wzruszył ramionami. Obecność demona wyjaśniała, dlaczego wokół martwego mieszańca unosiło się naładowane powietrze. Istniało kilka rodzajów istot, których moc przywoływała taki ładunek elektryczny. Właśnie to mogło zabić Duncana. - Może to jakaś hybryda - zasugerował. - One zawsze pozostawiają mylący zapach. Tane uśmiechnął się. Jego uśmiech zapowiadał śmierć. - Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać. Jagr znieruchomiał. - Chcesz ruszyć ich tropem? - Na razie nie mam nic lepszego do roboty. Hess warknął za plecami Jagra. - Nie pójdziesz beze mnie i innych mieszańców - zagroził jak idiota. - Poświęcimy nasze życie, żeby chronić króla. - Póki co świetnie wam to wychodzi - zakpił Tane. Po chwili, o dziwo, wampir zaklął pod nosem i machnął ręką. -W mordę. Bierz swoje psy i postarajcie się nie zgubić. Hess wiedział, że lepiej nie przeciągać struny. Odwrócił się na pięcie i wybiegł z domku, żeby zawezwać pozostałych. Jagr, który został z Tane'em, oparł się kominek. - Nie musisz tego robić, Tane. Styks mnie powierzył zadanie odszukania Salvatore. Tane schował sztylet do pochwy i wyciągnął z kieszeni spodenek khaki sznurek, którym związał kruczoczarne włosy. - To tylko potwierdza moje przypuszczenie, że kiedy wampir zostaje połączony ze swoją wybranką, w dużej mierze traci zdolność logicznego myślenia - wycedził przez zęby. Coś w tym jest. Regan pozbawiła go możliwości rozsądnego rozumowania całe dni temu. Tane miał rację, ale to nie

oznaczało, że Jagr pozwoli na kpiny wampirowi o połowę młodszemu od siebie. - Czy wątpisz, że potrafię ocenić sytuację Styksa, czy w moje umiejętności? Tane wzruszył ramionami. - W jedno i drugie. - Wielokrotnie słyszałem, że Charonowie szukają śmierci. - Wracaj do Chicago, Jagrze. Dopóki ta kobieta nie uzna ciebie za partnera, będziesz bezwartościowy. Ostry śmiech Jagra wypełnił pusty domek. - Dzięki. - Wiesz, że mam rację. Oczywiście, wiedział. Choć utracił zdolność logicznego myślenia, jego myśli zajmowała tylko Regan. Nikt i nic więcej. A to, gdy trzeba walczyć z wrogiem, mogło zdecydować o śmierci albo życiu. Ale co miał robić? Zamknąć się w swojej kryjówce i zamienić w pustelnika? Odsunął się od drzwi i przeszedł na środek pokoju. - Może masz rację, ale ponieważ ta kobieta wcale nie ma zamiaru mnie uznać za partnera, równie dobrze mogę... -przerwał i spojrzał na młodego wampira. Tamten odchylił głowę i śmiał się. - Coś cię bawi? Tane zmierzył się wzrokiem z palącym spojrzeniem Jagra i nawet nie drgnął. - Zastanawiam się po prostu, czy jesteś ślepy, czy tylko głupi. Jagr podszedł do niego z zaciśniętymi szczękami. - Ty naprawdę chcesz umrzeć. - Cholera, Jagr, gdy ta kobieta znajduje się z tobą w jednym pokoju, wznieca ogień. Obawiam się, że jeśli podejdę zbyt blisko, to się oparzę. Jagr mruknął na bolesne wspomnienie. Regan w jego ramionach. Jej paznokcie wbijające się w jego plecy. Delikatne jęknięcia, gdy ocierała się o jego skórę.

Okruchy raju, które będą musiały mu wystarczyć na całą wieczność. - Nie wątpię, że mnie pożąda, ale obaj wiemy, ze do połączenia potrzeba czegoś więcej niż żądzy powiedział chłodno. - Dziękuję za to bogom - odparł cicho Tane, mając na myśli własne, nigdy niezaspokojone potrzeby. Potem, z ponurym wyrazem twarzy, położył rękę na ramieniu Jagra. - Posłuchaj, stary. Niewiele demonów ma takie doświadczenie z rożnymi, cudownymi formami pożądania jak ja. Dobrze wiem, kiedy kobieta płonie z pożądania. Prawdziwego. Na mnie żadna nigdy nie patrzyła tak jak Regan patrzy na ciebie. Mozę jeszcze tego nie przyznała, ale jest już twoja. - Poklepał Jagra po plecach. Jedź do Chicago i połącz się z mą. Jagr zrobił gwałtowny krok w tył, kręcąc głową. Starał się zwalczyć obezwładniającą chęć wzięcia słów Tane'a za prawdę. Do diabła. Czy Tane chciał go doprowadzić na skraj szaleństwa. Zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby zdobyć serce Regan I w głębi duszy wiedział, że go kocha. Ale po latach przetrzymywania w niewoli nie potrafiła pozwolić sobie na przywiązanie się do kogokolwiek Nie mówiąc o przywiązaniu się do nadmiernie zaborczego, aroganckiego wampira, bezgranicznie pragnącego posiaa° Nie mógł jej za to winić. Pamiętał posępne dni, kiedy uwolnił się od Kesi. Nie chciałby mieć partnerki, której szczęście zależałoby całkowicie od niego. - Nie mogę jej zmusić, żeby była moją partnerką. Na ustach Tane'a błysnął szelmowski uśmiech. - Nie, ale możesz jej przypomnieć, co traci. Ich rozmowę, na szczęście, przerwał odgłos zbliżających się kroków. Jagr odwrócił głowę i przyglądał się bandzie mieszańców wchodzących do środka. Każdy obładowany bronią w takiej ilości, że mogliby szturmem zająć Pentagon. - Jesteśmy gotowi - Hess oznajmił. To było oczywiste.

Tane wymamrotał swoją opinię na temat współpracy z cuchnącymi kundlami, po czym z grymasem na twarzy skierował się ku drzwiom i schodom prowadzącym do czekających na nich tuneli. - No to chodźmy.

Rozdział 22 Pozostawiony sam sobie, Jagr roztrząsał dręczące go wątpliwości. Dołączyć do Tane'a w poszukiwaniu Salvatore będzie mógł zawsze. Caine udowodnił, z jaką łatwością udało mu się porwać kogoś pokroju Salvatore - wilkołaka czystej krwi. Tym samym dowiódł, że - on albo demon, który mógł stać za tym bajzlem - jest niebezpiecznym przeciwnikiem. A kto wie, jakie szkody może wyrządzić taki nieznany demon? Niestety, Tane miał rację. Jagr nie był w stanie skoncentrować się na polowaniu. Póki jego emocje będą tak rozchwiane, a każda myśl będzie krążyć wokół Regan, nie było o tym mowy. Upokarzające, ale prawdziwe. Mógł jedynie wrócić do kryjówki Tane'a. Było za późno, żeby dostać się do Chicago przed świtem. A jeśli miał być całkowicie szczery, nie miał ochoty na pojawienie się u Styksa i zdanie mu relacji z ostatnich wydarzeń. Nie, póki była tam Regan. Jego pragnienie było zbyt dzikie i obezwładniające. Wystarczy sam jej zapach i bez wahania wziąłby ją na ręce, przerzucił sobie przez ramię i zaniósł do swojej kryjówki, by nigdy stamtąd nie wypuścić. Niezależnie od tego, czyby tego chciała, czy nie.

Starał się tego uniknąć. Poza tym padał ze zmęczenia. Potrzebował odpoczynku i pożywienia. Podjął decyzję i wrócił po śladach do kryjówki Tane'a. Ulokował się w pokoju jak najdalej położonym od tego, który dzielił z Regan. Uczucie pustki było wystarczająco bolesne bez widoku przedmiotów przypominających mu chwile spędzone razem. Zmusił się do jedzenia, odpowiedział na pytania zaniepokojonych służących Tane'a i przez kilka godzin odpoczywał. Gdy słońce zaszło, od jakiegoś już czasu kręcił się niespokojnie po piętrze. Oceniwszy, że może bezpiecznie wyruszyć, jak najszybciej opuścił kryjówkę i udał się do Chicago. Na szczęście, podróż odbyła się bez żadnych zakłóceń. Od razu skierował się do posiadłości Styksa na północy miasta. Zaprowadzono go do prywatnego biura Anassa. Teraz siedział na niskiej skórzanej kanapie i obserwował, jak Styks chodzi nerwowo z jednego końca zastawionego książkami pokoju na drugi. - Cholera. Te mieszańce zaczynają działać mi na nerwy - stwierdził potężny Aztek, gdy Jagr skończył meldunek. Nawiasem mówiąc, w otoczeniu tych wypolerowanych mahoniowych mebli i perskiego dywanu, wyglądał zupełnie nie na miejscu. Jak słoń w składzie porcelany. - Ktoś powinien porobić z nich ozdoby na ścianę. Jagr lekko się uśmiechnął, wyobrażając sobie reakcję Sa-lvatore, gdy się przekonał, że został porwany. Dumny wilkołak z pewnością jest gotów ogłosić, że trzeba wybić do nogi wszystkie mieszańce. - Podejrzewam, że nie ty jeden masz na to ochotę - odparł. - Niestety, zdaje się, zawsze wyprzedzają nas o krok. Styks mruknął z obrzydzeniem, a jego ręce powędrowały do boku, jakby chciały chwycić jakąś niewidzialną broń przytwierdzoną do ciała.

- Potrafisz ocenić, jak ciężkie są rany Salvatore? Jagr wzruszył ramionami. - Nie aż tak, żeby mógł pokonać go zwykły mieszaniec. - Magia? - Tane wyczuł samicę demona, ale nie był w stanie określić gatunku. Mogła mieć magiczne zdolności. Styks zmarszczył brwi. Zatrzymał się przy masywnym biurku. - Nie podoba mi się to. Tane może się wpakować w pułapkę. - Jeśli chcesz, wrócę tam i... - Nie, zrobiłeś dość, bracie - przerwał mu Styks. - Skontaktuję się z Tane'em, chociaż próba przekonania go, żeby wrócił do Hannibal, będzie równie skuteczna jak walenie głową w mur. Kiedy poluje, przeraża nawet mnie. Jagr w to nie wątpił. W Tanie było coś tak intensywnego, że przerażał każdego. - Domyślam się, że dlatego wybrałeś go na Charona. - Między innymi. Jagr się skrzywił. - Chyba nie mam ochoty poznawać reszty powodów. - Mądra decyzja. - Styks skrzyżował ręce na piersi. - Co z Levetem? Co dziwne, Jagr poczuł ukłucie żalu z powodu zniknięcia irytującego gargulca. Szybko jednak upomniał sam siebie, że przecież nie obchodzi go, czy coś mu się stało. Nie mógł aż tak zmięknąć. Po prostu nie potrafił znieść myśli o Regan opłakującej jednego z nielicznych przyjaciół. - Wiemy, że wszedł do domku i już z niego nie wyszedł -przyznał. Styks oparł się o biurko, zmęczony. - Do diabła, Darcy nie będzie zachwycona. Nie dość, że straciliśmy jedyny trop, który mógł nas doprowadzić do jej siostry, to jeszcze zaginął ten przedziwny gargulec. Nie wiem, dlaczego jest tak przywiązana do tej wnerwiającej kupy granitu.

To przeczy wszelkiej logice, ale w końcu jest kobietą. One rzadko zachowują się logicznie. Jagr prychnął. Jak to było? Przekonywać przekonanego. - Ja się z tobą spierać nie będę - odparł. - Tak podejrzewałem - Styks zamilkł na chwilę, przyglądając mu się badawczo. Było to wyjątkowo irytujące. -Regan tu jest. Jagr zacisnął rękę na oparciu kanapy tak mocno, że groziło to zniszczeniem mebla. Styks nie musiał nic mówić o obecności Regan. Gdy tylko wszedł na teren parku otaczającego posiadłość, pochwycił jej zapach i było tak, jakby dostał kopniaka w brzuch. Na szczęście duże biuro zapewniało prywatność. Było więc zabezpieczone czarami. Dzięki temu, że zapach jaśminu był przytłumiony na tyle, że pragnienie, które odczuwał, nie było tak bolesne. - Wiem. - Odwrócił głowę w stronę regałów wypełnionych oprawionymi w skórę książkami. Nie chciał widzieć współczucia w oczach Styksa. - Dobrze się czuje? - Odzyskuje siły - powiedział powoli Styks. - Przynajmniej fizyczne. Nie mogąc powstrzymać ogarniającej go fali niepokoju, Jagr raptownie przeniósł wzrok na Anassa. - Coś się stało? Styks bawił się zawieszonym na szyi starożytnym medalionem. Niezbity dowód, że coś go martwi. - Wprawdzie nie mam takich zdolności jak Viper i nie potrafię czytać w duszach innych, ale wiem, że nosi w sobie ciemność, która opanowuje jej serce. Jagr starał się nie zareagować zbyt gwałtownie. Naprawdę złe rzeczy się działy, gdy tak reagował. - Dopiero co wydostała się z piekła. Potrzebuje czasu, żeby się odnaleźć. - Odcinanie się od osób, które chcą jej pomóc, tego nie załatwi - warknął Styks. Był wyraźnie niezadowolony, że Re-

gan nie rzuciła się w objęcia rodziny z takim entuzjazmem, jakiego się spodziewał. - Coś o tym wiem. W końcu spędziłem kilka stuleci, wałęsając się po świecie samotny i nieszczęśliwy. Dopóki poprzedni Anasso nie przyjął mnie jako swojego sługi, nie potrafiłem zaakceptować mojej brutalnej przeszłości, ani tym bardziej myśleć o jakiejkolwiek przyszłości. Chociaż Jagr nigdy nie słyszał, jak Styks mówił o swojej przeszłości, Anasso był na tym świecie tyle lat, że doświadczył chaosu i przemocy, które były udziałem wampirów żyjących w starożytności. W tamtych czasach świeżo przemienione wampiry rzadko przeżywały więcej niż kilka lat. Styks poświęcił swoje życie, żeby to zmienić. Jagr powoli wstał. Był zmęczony i tęsknił za ciszą i spokojem swojej kryjówki. - Może gdyby Anasso zaproponował ci stanowisko wcześniej, nie byłbyś gotowy, do przyjęcia jego propozycji - powiedział, uśmiechając się kpiąco. - Być może, nasz pan był na tyle mądry, żeby poczekać na właściwy moment. Styks uniósł brew. - A Viper mi mówił, że wygląd to twoja największa zaleta. Jak widzę, lata poświęcone zgłębianiu świata na coś się przydały. Ostry śmiech Jagra rozbrzmiał w pokoju. - Nie wyciągałbym pochopnych wniosków. Gdy się uprę, potrafię być cholernie głupi. Styks stanął tuż przed nim. - Co zamierzasz? - W ciągu najbliższych paru chwil czy przez resztę mojej egzystencji? Styks się uśmiechnął, co rzadko mu się zdarzało. - Widzę, że jesteś dziś w filozoficznym nastroju. - Coś musi być w tym wystroju wnętrz. - Bogowie, nie przypominaj mi. - Styks wzdrygnął się, patrząc z niesmakiem na ozdobne, eleganckie meble. Potem

przeniósł wzrok z powrotem na Jagra. - Wrócisz do swojej kryjówki? - Na razie tak. - Nie musisz być sam. Viper dzwonił wcześniej. Zaprasza cię do siebie i Shay. Tutaj także jesteś mile widziany. Jagr zmrużył oczy, słysząc jego wręcz rozkazujący ton. Dlaczego, do cholery, Styksa obchodzi, gdzie on się zatrzyma? Bogowie wiedzieli, że wcześniej spędzał w swojej kryjówce całe lata bez niczyjej... Nagle pojął, w czym rzecz. Upokorzony, zesztywniał. - Aha. Regan wam powiedziała o moim ataku szaleństwa - wycedził przez zęby. - Boisz się, że mógłbym zacząć siać spustoszenie w Chicago? Styks pozwolił odrobinie swojej mocy dotrzeć do Jagra. Było to bolesne przypomnienie o sile Anassa. - Gdybym się obawiał, że całkiem oszalałeś, siedziałbyś teraz zamknięty w celi, a nie popijał najlepszą brandy w kryjówce, którą dzielę z moją partnerką. - Moc skierowana w Jagra zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, a Styks wyciągnął rękę, położył ją mu na ramieniu. - Martwię się jedynie o twoje szczęście, bracie. Jagr pokręcił głową, starając się nie dostrzegać współczucia malującego się na twarzy Styksa. Do diabła. Jeszcze parę tygodni temu był zapomnianym przez wszystkich wampirem żyjącym spokojnie pod ulicami Chicago. Był ekscentrycznym samotnikiem o dość paskudnej opinii, co skutecznie odstraszało innych. Taki stan rzeczy mu odpowiadał. Nagle, bez ostrzeżenia, został brutalnie wciągnięty do świata klanowych braci, wampirzej polityki i pięknego wilkołaka, który na powrót tchnął życie w jego zamarzniętą duszę. Nie mógł się zdecydować, czy powinien wbić za to Styksowi kołek w serce, czy paść na kolana w podzięce. Może jedno i drugie. - Potrzebuję... dystansu - przyznał w końcu.

- Od Regan? - Tak. Nastąpiła cisza, a potem Styks obszedł biurko i za nim usiadł. - Jeśli chcesz, możesz opuścić Chicago - powiedział spokojnie. - Nie obyłoby się bez walki z szefem każdego klanu, na którego teren bym wkroczył. Dlatego właśnie zgłosiłem się do Vipera. - Jako jeden z moich Kruków mógłbyś swobodnie podróżować, bez obawy, że ktokolwiek wyzwie cię na pojedynek. Jagr spojrzał Styksowi w oczy, nie kryjąc zdziwienia. Jasna cholera. Tego się nie spodziewał. - Jeden z Kruków? Styks odchylił się do tyłu na fotelu i, stukając palcami w podbródek, przyglądał się Jagrowi. - Rzadko udaje mi się spotkać wojownika z takimi umiejętnościami jak twoje i wykazującego się taką lojalnością. Skoro już cię spotkałem, nie przepuszczę okazji zaoferowania ci odpowiedniej pozycji. - Lojalnością? - Jagr pokręcił głową, zastanawiając się, czy Styks nie cierpi na demencję. Co innego mogło sprawić, że wampir złożył mu tak niebezpieczną dla siebie ofertę? -Może już zapomniałeś, ale ja nie przyjmuję rozkazów. - Lojalność to co innego niż ślepe posłuszeństwo - odparł Styks. - Często wysyłam Kruków z zadaniem wymagającym szczególnej uwagi i taktu. Potrzebuję takich, którzy potrafią samodzielnie myśleć, a gdy nie mogą się ze mną skontaktować, także podejmować decyzje. Jagr prychnął. - Jestem równie taktowny jak młot wojenny. - Wszystko zależy od misji. Czasami wystarczy rapier, a czasami trzeba użyć właśnie młota wojennego. - Styks postukał palcami w lśniący blat biurka. - Ja oceniam, jakiej broni akurat trzeba użyć.

- A moje ataki szaleństwa? - zapytał Jagr. - Pojawiają się rzadko, ale... - Nie są niczym więcej niż przejawem wewnętrznej walki, jaką muszą toczyć ze sobą inne demony, w tym ja - Styks obalił jego argument. Jagr pokręcił głową. Kruk. Miał ochotę wybuchnąć śmiechem. Przecież to zupełny absurd. Był na wpół dzikim wampirem, który pierwszych kilka stuleci swojego nowego życia poświęcił na nienawidzenie tych, którzy go torturowali, a kilka ostatnich na nienawidzenie bestii, jaką sam się stał. Teraz król wampirów oferuje mu najbardziej szanowane stanowisko w świecie demonów. Jak na ironię. Z drugiej strony, znalazł gdzieś głęboko w sobie cząstkę, którą ta propozycja kusiła. Zanim Regan pojawiła się w jego życiu, starał się ową cząstkę ignorować i trzymać na dystans. Do tej pory sens swojego istnienia odnajdywał w prowadzeniu badań. Zgłębianie wiedzy było nie tylko fascynującym zajęciem, ale dostarczało też oręża, często tak samo śmiercionośnego jak jego miecz czy sztylety. Poza tym w jego wielkiej bibliotece panował kojący spokój. No i miał pewność, że żadna z jego książek nie będzie chciała go zabić. Teraz złapał się na tym, że zastanawia się, czy nie pora zakończyć to narzucone sobie wygnanie. Bez nadmiernej próżności zdawał sobie sprawę, że jest jednym z groźniejszych wampirów chodzących po Ziemi, a jego wnikliwe badania obejmujące nie tylko świat demonów, ale i ludzi, czyniły go jeszcze bardziej wyjątkowym. Takie zdolności na pewno dobrze przysłużyłyby się Anas-sowi. Co więcej, zostanie Krukiem dawało możliwość zajęcia umysłu i skupienia się na czymś innym niż przeżywanie nieobecności partnerki. Styks wstał zza biurka, obszedł je i stanął tuż przed Ja-grem, jakby wyczuwał jego wewnętrzny konflikt.

- Nie musisz odpowiadać teraz. Przemyśl swoją decyzję - rozkazał. - Masz czas. - Dziękuję, panie. - Jagr skłonił głowę. - Pójdę już. - Oczywiście. Pewnie śpieszno ci do twojej kryjówki. -Styks poczekał, aż Jagr dotrze do drzwi, po czym odchrząknął. - Przygotuj się na to, że Viper razem z Dantem i Cezarem będą teraz zakłócać twoją prywatność. Jagr odwrócił się przez ramię. - Dlaczego? Styks wzruszył ramionami. - Bo to wścibskie kwoki. - Wspaniale. Wiedząc, że Anasso nie zrobi nic, żeby uchronić go przed nieuniknionym mieszaniem się w jego życie braci z klanu, Jagr opuścił biuro. Gdy tylko przekroczył próg, słodki zapach jaśminu prawie zwalił go z nóg. Kły wysunęły się, a wszystkie mięśnie napięły, przypominając o dręczącym go pragnieniu. Cholera. Musiał się stąd jak najszybciej wydostać. Regan od razu wiedziała, że Jagr wszedł do budynku. Zadziwiające, skoro właśnie zasypiała w sypialni oddalonej o kilometry (w każdym razie tak jej się wydawało wydawało się, że są to kilometry) skrzydle rezydencji. A może wcale nie takie zadziwiające, stwierdziła ponuro, wkładając wyblakłe dżinsy i żółtą bluzkę. To nie jego głos ani erotyczny zapach wyrwały ją z drzemki. Obudził ją powiew lodowatej mocy, która rozprzestrzeniła się po całej posiadłości. Natychmiast zerwała się

z lóżka, szybko ubrała i pobiegła pogrążonymi w ciszy korytarzami. To musiał być Jagr. Zbiegła na dół długimi schodami i zobaczyła, że Jagr znika w prywatnym biurze Styksa. Zaklęła pod nosem i przysiadła na ostatnim schodku, gotowa czekać całą noc, jeśli będzie to konieczne. Powinna być zaniepokojona tą gotowością. Na szczęście odkryła w sobie talent do doskonalenia sztuki samooszukiwania się. Wmawiała sobie, że po prostu z niecierpliwością czeka, żeby usłyszeć, czy wie już coś na temat jej zaginionej siostry. Zaczęła obgryzać paznokieć kciuka i udawała, że jej serce wcale nie podjechało do gardła. Nim drzwi biura w końcu się otworzyły i Jagr wyszedł na korytarz, z paznokcia już prawie nic nie zostało. Ukryta za dębową balustradą, poczuła, że straciła wiatr w żaglach. Niebiosa, czy on musiał być taki piękny? Starając się nie zapomnieć o oddychaniu, napawała się widokiem idealnie wyrzeźbionych rysów i złocistych włosów zaplecionych w długi warkocz. Piękny, ale zarazem przerażający widok. Z wielu powodów. Toczyła bitwę z własnymi emocjami, dopiero po chwili zorientowała się, że Jagr kieruje się do tylnego wyjścia. Dlaczego? Poczuła w sercu irytujące szarpnięcie. Przecież musiał wiedzieć, że znajdowała się tuż za nim. Do diabła, trafiłby w nią Strzałą z odległości kilku kilometrów, i to z zamkniętymi oczami. Co oznaczało, że świadomie ją zignorował. A dlaczego miałby postąpić inaczej? - odezwał się w niej cichy głos. Był dumnym, wspaniałym wampirem, który zaoferował jej swoje serce. Ona, dla odmiany, była pokręconym wilkołakiem, który uciekał od niego z krzykiem. Nie winiłaby go, gdyby już nigdy nie chciał jej widzieć.

Oczywiście wcale jej to nie powstrzymało przed pójściem za nim. Zdecydowanie była pokręcona. - Jagrze, poczekaj. Zatrzymał się, słysząc jej wołanie, choć widać było, że przyszło mu to z trudem. Potem, z widoczną niechęcią, powoli odwrócił się w jej stronę. - Regan. - Jego twarz była równie nieodgadniona jak jego głos. - Jak się czujesz? Wzięła głęboki wdech. Matko, wolałaby, żeby ją uderzył, niż traktował jak kogoś obcego. - Dobrze - wykrztusiła z siebie. - Dopiero wróciłeś z Hannibal? - Tak. Zimny. Rzeczowy. Bez żadnych emocji. Regan oblizała wargi. Ścisnął ją żal. - Dowiedziałeś się czegoś o mojej siostrze? - Niestety nie, przykro mi. - Jasne oczy pociemniały z frustracji. - Salvatore zniknął razem z Levetem. - Cholera. - Regan zesztywniała, zapominając na chwilę o swoich zmartwieniach. - Duncan ich zdradził? - Wątpię. Gdy dotarliśmy do domku, w którym mieli się spotkać, już nie żył. Regan przycisnęła dłoń do serca. To, że Duncan nie żył, a Salvatore zaginął, było wystarczająco złą wiadomością. A tu jeszcze biedny Levet... Do licha, nie powinna była nalegać, żeby jechał na to spotkanie z Duncanem. Ostatnio ciągle coś musi spieprzyć. Jest w tym prawdziwą mistrzynią. - Pewnie Caine za tym stoi - mruknęła. - Też tak założyliśmy. - Trzeba skopać temu draniowi tyłek.

Jagr wzruszył ramionami. Pod czarnym, opinającym go T-shirtem zauważyła mięśnie. Rany, ależ był apetyczny. Aż zaschło jej w ustach. - Wydaje mi się, że Styks planuje zrobić z niego ozdobę na ścianę. - I bardzo dobrze. - Tane ruszył ich tropem. Na pewno da znać Styksowi, jak tylko czegoś się dowie. - Sztywno kiwnął głową i odwrócił się w kierunku drzwi. Pozwól mu odejść, pozwól mu odejść, pozwól mu odejść... - Odchodzisz? - Słowa padły z jej ust, bez ingerencji mózgu. Po raz kolejny niechętnie się zatrzymał i odwrócił. - Mam własną kryjówkę. A przynajmniej do tej pory miałem. - Cień uśmiechu pojawił się na jego ustach. - Gdy mnie nie było, mogła zostać opanowana przez szczury. Niepewnie podeszła bliżej. Trochę się bała, że gdyby podeszła bliżej, on zniknie w mroku nocy. - Nie ośmieliłyby się. Uniósł złocistą brew. - Widzę, że nie znasz szczurów z Chicago. Nie boją się nawet demonów. - Demonów może i nie, ale każde stworzenie boi się przerośniętego wódza Wizygotów. Omiótł spojrzeniem jej bladą twarz, zatrzymując wzrok na szarych cieniach pod jej oczami. - Nie każde. - Nigdy nie byłam zbyt bystra. Gdybym miała mózg, na pewno bym się bata. Powalające spojrzenie niebieskich oczu spoczęło na jej ustach. Zacisnął szczęki, jakby coś go bolało. - Muszę iść. Uniosła rękę, żeby go dotknąć, ale szybko ją opuściła, gdy odskoczył do tyłu.

- Wrócisz tu? - Tylko wtedy, gdy Styks rozkaże. Przełknęła kluchę, która dławiła ją w gardle. - Aha. Zapadła krępująca cisza, a Regan miała ochotę walnąć głową w mur. Do tej pory, gdy Jagr był blisko, wpadała w furię, frustrowała się, obezwładniało ją pożądanie lub jej serce roztapiała czułość. Nigdy nie czuła się nieswojo. Co najlepszego narobiła? Jego wzrok napotkał jej spojrzenie. - Zamierzasz tu zostać? - Nie. Ja... - Wzruszyła ramionami. Sama nie wiedziała, dlaczego za każdym razem, gdy Darcy starała się wciągnąć ją w ich milusi rodzinny klan, dostawała ataku paniki. - Nie. - Gdzie pójdziesz? Mimo ogromnej determinacji, z jaką chciała się stąd wydostać, zadziwiająco mało czasu poświęciła na zaplanowanie nudnych szczegółów. - Nie mogę pojechać daleko. Przynajmniej do czasu aż znajdę pracę i odłożę trochę pieniędzy. Jego brwi nagle się ściągnęły. Wreszcie jakaś szczera reakcja. Trochę to żałosne. - Nie musisz pracować... - Darcy już proponowała mi pieniądze - szybko uprzedziła jego propozycję. - Oczywiście ich nie przyjęłaś. - To nie dlatego, że jestem uparta, Jagrze. - A powiedziałem, że jesteś? - Nie musiałeś - smutno zakpiła. - Masz to wypisane na czole. Zacięty wyraz jego twarzy się nie zmienił. - Wątpię. Westchnęła, przeczesując dłonią włosy.

- Chcę się przekonać, czy dam sobie radę na świecie, żyjąc jak normalna osoba. To takie dziwne? Widoczne przez krótką chwilę emocje zniknęły. Twarz znów wyrażała chłód. - Nigdy nie będziesz normalną osobą. - Dobrze, to jak normalny demon. - Zacisnęła pięści. Chciała, żeby ktoś ją zrozumiał. Ktokolwiek. Muszę wiedzieć, że sobie poradzę. - Kogo chcesz przekonać, Regan? - zapytał łagodnie. -Mnie? Czy siebie? - Staram się wyjaśnić ... - Pokręciła głową. - Nieważne. Jego jedyną odpowiedzią było jeszcze mocniejsze zaciśnięcie szczęk i odwrócenie się na pięcie. - Muszę iść. - Jagrze. - Do diabła, Regan, czego ty ode mnie chcesz? - syknął, stojąc do niej tyłem. Dobre pytanie. Niestety, nie miała bladego pojęcia. Wiedziała tylko, że gdy widzi, jak on odchodzi, pęka jej serce. - Ja... chciałam ci podziękować. Zesztywniał, nadal stojąc do niej plecami. - Podziękować? - Gdyby nie ty, weszłabym prosto w pułapkę zastawioną na mnie przez Sadie. - Jakoś wątpię, że dałabyś się tak łatwo schwytać - powiedział oschle. Skrzywiła się. Jej dumie może i pochlebiały jego słowa, ale miała dużo czasu, żeby przemyśleć swoją wizytę w Hannibal. - Doceniam, że wierzysz w moje umiejętności, ale oboje wiemy, że byłam tak zaślepiona żądzą zemsty, że nie potrafiłam trzeźwo myśleć. Gdyby nie ty... - Nie potrzebuję twojej wdzięczności, Regan - przerwał jej niespodziewanie, ostrym tonem. - Po prostu uważaj na siebie. I to był koniec. Otworzył drzwi i zniknął w ciemnościach.

Zaskoczona jego nagłym wyjściem, złapała się ramienia stojącego w pobliżu marmurowego posągu, gdyż kolana odmówiły jej posłuszeństwa. Instynkt podpowiadał jej, że powinna za nim wybiec i rzucić się mu na szyję. Powinna go błagać, żeby przycisnął ją do piersi i zabrał do swojej podziemnej kryjówki. Żeby... Nagle ramię posągu oderwało się z hukiem, który obudziłby zmarłego, i zostało jej w ręku. Przeklinając pod nosem, rzuciła oderwaną kończynę na podłogę. - Boże, ale ze mnie idiotka.

Rozdział 23 Miesiąc później Przytulny pub w pobliżu Wrigley Field był modnym miejscem, do którego ściągali zarówno miejscowi, jak i turyści. Przychodzili spróbować pikantnych skrzydełek z kurczaka, a zostawali na zimne piwo. Regan natknęła się na tę knajpkę, poszukując jakiegoś lokum. Wynajęła nieco obskurne mieszkanie w stylu retro nad pubem i pracowała w nim na zmywaku. Chciała dorobić do pieniędzy, które Darcy uparcie jej wcisnęła, zanim Regan opuściła posiadłość bogatej siostry. Nie żałowała swojej decyzji. Właścicielką budynku i pubu była Tobi Williams, drobna trzydziestoparolatka o krótkich, różowych, nastroszonych włosach. Miała ciemne oczy i tyle kolczyków w ciele, że wykrywacz metalu mógłby eksplodować. Pod wieloma względami przypominała Regan siostrę. Była energiczną, niepoprawną optymistką, zaradną i bystrą, której udało się przemienić odziedziczony, zdewastowany budynek w kwitnący biznes. Miała także serce wielkości Chicago. Po dwóch dniach od wprowadzenia się Regan, Tobi zaproponowała jej pracę, a także nieustannie wierciła dziurę w brzuchu, żeby pozwoliła jej sprzedawać wykonane przez Regan rysunki. Regan poświęcała na to długie i samotne noce.

Początkowo Regan opierała się. Proste rysuneczki, przedstawiające lokalne uliczki i turystów, przypominały, według niej, raczej bazgroły, a nie wartościowe dzieła sztuki. Kto, u licha, chciałby wydać na nie swoje ciężko zarobione pieniądze? Jednak tydzień później Tobi udało się sprzedać dziesięć mniejszych i cztery większe rysunki, na których Regan zarobiła niezłą sumkę. Od razu odłożyła te pieniądze. Teraz nie nadążała z realizacją zamówień na rysunki. Po odstawieniu ostatniej partii naczyń na suszarkę, Regan wytarła zlew ze stali nierdzewnej. Było już dobrze po północy, więc kuchnię zamknięto godzinę temu. Bar będzie otwarty do trzeciej nad ranem, ale Regan na dziś już skończyła. Nie spieszyła się jednak z wejściem na schody prowadzące do jej mieszkania na górze. Wcale nie dlatego, że nie lubiła swojego nowego domu -zapewniała samą siebie. Owszem, miejsca nie było w nim wiele, a to, które było, wypełniały meble żywcem wzięte z serialu Grunt to rodzinka i wiecznie unoszący się w powietrzu zapach kurzych skrzydełek. Ale to nieważne. Mieszkanie było jej. Tylko jej. Prawdziwy dowód niezależności. Huraaa. Starając się odgonić od siebie dziwnie melancholijne myśli, zdjęła duży fartuch zakrywający szorty i kusą koszulkę. Pogoda w Illinois zaczęła być typowo wiosenna, a stanie cały dzień przy gorącym, parującym zlewie nie należało do przyjemnych. Gdyby mogła przyjść do pracy nago i nie szokowałaby tym miejscowych, z pewnością by tak zrobiła. Wrzuciła fartuch do kosza na brudy i w tym momencie przez wahadłowe drzwi do kuchni tanecznym krokiem weszła Tobi, machając w powietrzu wizytówką. - Mówiłam, mówiłam, mówiłam - śpiewała, kręcąc się w kółko, aż w końcu zatrzymała się przed Regan.

Regan przewróciła oczami, widząc jej wygłupy. - Tobi, aż mi się kręci przez ciebie w głowie. Tobi uśmiechnęła się szeroko. W letniej sukience w grochy, która odsłaniała jej liczne tatuaże, wyglądała na szesnastolatkę. - Mówiłam ci. - Tak, mówiłaś, że facet mieszkający pod 4B jest tak naprawdę kosmitą i nie załapał się w podróż do domu latającym talerzem. Mówiłaś, że terroryści szkolą rekiny, żeby atakowały nasze plaże. Mówiłaś też, że twoja nieżyjąca już matka kontaktuje się z tobą poprzez fusy z herbaty - powiedziała Regan oschle. - Będziesz musiała trochę uściślić, o co ci chodzi. - Trzymaj. Regan wzięła wizytówkę, którą Tobi wcisnęła jej do ręki, i przyglądała się imieniu i nazwisku, wydrukowanym złotą czcionką na drogim kredowym papierze. - Charles Rosewood. - Zmarszczyła czoło i podniosła wzrok, żeby spojrzeć na Tobi, która patrzyła na nią wyczekująco. - O co chodzi? - Czeka na ciebie przy barze. - Dlaczego miałby na mnie czekać? - Ma od cholery sklepów z pamiątkami w Chicago. Dodam, że wszystkie w najlepszych lokalizacjach. - Westchnęła tęsknie. - Zabiłabym za jego sklep na Michigan Avenue. Dobrze. To wyjaśniało właściwie... zupełnie nic. W przypadku Tobi nie było to nic nadzwyczajnego. Mogła mieć żyłkę do interesów godną dyrektora firm zajmujących najwyższe miejsca w rankingu Fortune 500, ale mówiła strasznie chaotycznie. - Znasz go? - Ani trochę. - Tobi przejechała dłonią po różowych włosach. - To nie moja liga. Tylko ze stron kolorowych magazynów.

Regan przestąpiła z nogi na nogę, zaniepokojona tym, że szuka jej ktoś obcy. Czy to kolejna pułapka? Czy Caine nadal miał nadzieję, że uda mu się ją schwytać? - W takim razie czego tu szuka? - zapytała, nie kryjąc podejrzliwości. -1 dlaczego chce ze mną rozmawiać? - Zobaczył wystawione w oknach rysunki i chce poznać ich autora. - Po co? - Jasna cholera, jak na taką inteligentną babę, potrafisz być wyjątkowo tępa. - Ruchem tak szybkim, że Regan czasami zastanawiała się, czy Tobi jest na pewno tylko człowiekiem, złapała Regan za ramię i wypchnęła przez wahadłowe drzwi. - Idź z nim pogadać. - Ale... - Idź - syknęła Tobi, popychając ją tak mocno, że Regan wylądowała na środku sali. Ze świadomością, że zwróciła uwagę większości klientów, którzy patrzyli na nią teraz z uniesionymi brwiami, Regan przygładziła dłonią wilgotne kosmyki włosów, które wydostały się ze spiętych w koński ogon włosów i z wystudiowaną godnością ruszyła w stronę baru. Spokojnie idąc, minęła drewniane ławy i małe stoliki, które błyszczały w dyskretnym świetle padającym z sufitu z belkami. Gdy dotarła do przestrzeni zarezerwowanej dla stałych bywalców baru, zauważyła wyróżniającego się od innych mężczyznę. Wyróżniał się nie tyle ubiorem czy fryzurą, co postawą. Miał na sobie ręcznie szyty, perfekcyjnie dopasowany garnitur, idealnie przystrzyżone, srebrne włosy podkreślały smukłą sylwetkę i stanowiły harmonijne dopełnienie regularnych rysów twarzy. Ale nie to, lecz arogancki sposób, w jaki siedział i rozglądał się na boki, przyciągało wzrok. Równie dobrze mógł mieć na czole wypisane: „Bogaty dupek".

Nie był to typowy klient. Na ogół wpadały tu wolne duchy lubiące dobrą zabawę. Obeszła go od tyłu, wciągnęła głęboko powietrze i pozwoliła działać swoim zmysłom. Pachniał jak człowiek. Nie było nawet śladu zapachu demona. Dziwne, bo ludzie odnoszący takie sukcesy w biznesie mieli w sobie zazwyczaj cząstkę chochlika. To oczywiście nie znaczyło, że nie zachowa czujności. - Pan Rosewood? Starszy mężczyzna odwrócił się do niej, mając już na ustach czarujący uśmiech, ale w jego ciemnych oczach czaiła się przebiegłość. - Proszę, mów mi Charles. - Tobi powiedziała, że chce pan ze mną porozmawiać. - Tak, panno...? - Regan - powiedziała krótko, nie kryjąc podejrzliwości. - Regan. - Wziął jej dłoń i uniósł do ust. - Piękne imię dla pięknej młodej damy. Zanim zabrała rękę, pozwoliła mu ją chwilę potrzymać. Tak. Zdecydowanie człowiek. - W czym mogę pomóc? Wskazał wypielęgnowaną dłonią jej prace wiszące w oknie pubu. - To twoje dzieło? - Tak. Tobi, za małą prowizję, pozwala mi je tu sprzedawać. Czy są nieodpowiednie? - Wręcz przeciwnie. Uważam, że są urokliwe. - Dziękuję - powiedziała grzecznie, aczkolwiek jej glos zdradzał czujność. - Chce pan któryś z nich kupić? - Właściwie, to chciałbym je sprzedać. - Sprzedać? - Pokręciła głową. - Nie bardzo rozumiem.

- Jak już powiedziałem, uważam, że są naprawdę urokliwe. Co więcej, jestem przekonany, że moi klienci też będą nimi zachwyceni. - Nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zniknął czarujący uśmiech, a w oczach zalśniła przebiegłość. - Jak szybko pracujesz? Regan zamrugała, czując się, jakby miał ją zaraz przejechać walec drogowy. - Mogę zrobić jeden lub dwa mniejsze rysunki w ciągu dnia. Na te większe potrzebuję co najmniej dwóch dni. - Czyli... cztery mniejsze i dwa większe w ciągu tygodnia? - Mniej więcej. - Dobrze. - Bacznie jej się przyglądał. - Chcę je kupić. - Wszystkie? - Wszystkie, co tydzień. Jestem gotów sporo zapłacić za wyłączność na twoje prace. Powiedzmy... Wyciągnął z jej dłoni swoją wizytówkę i długopisem wyjętym z kieszeni napisał coś na odwrocie. Potem z lekkim uśmiechem wsunął wizytówkę z powrotem do jej ręki. - Co powiesz na taką sumę na początek? Zdecydowanie walec drogowy. Nic dziwnego, że facet był właścicielem połowy Chicago. Chochliki mogły się schować. Nieco zdezorientowana jego szybkim działaniem, spojrzała na wizytówkę. Na widok kwoty, jaką zapisał o mało nie stanęło jej serce. - Chryste. - Proszę. - Charles nalał do szklanki dużą porcję whisky i wręczył ją Regan. - Wyglądasz na kogoś, komu przydałby się drink. - Dzięki. - Wypiła jednym haustem. - Po prostu jestem zaskoczona. - Pozytywnie, mam nadzieję - upewnił się. - Tak, ja... - Nagle Regan poczuła, że to sytuacja z rodzaju „zbyt piękne, żeby było prawdziwe". A to mogło znaczyć tylko jedno. - Chwilka. Nie znasz przypadkiem Styksa? - Styksa? - Mężczyzna zmarszczył czoło, nieco zdezorientowany. - Ma coś wspólnego z mityczną rzeką?

- A Jagra? Pokręcił przecząco głową. - Niestety, nie znam ich. To jacyś miejscowi artyści? Skrzywiła się. Jego zdziwienie wydawało się szczere. - Nieważne. Uniósł brwi, zdezorientowany jej nietypową reakcją. Wziął od niej szklankę i postawił na barze, by znów przystąpić do ataku. - Więc jak? Spotkasz się ze mną w moim biurze, żebyśmy mogli podpisać umowę? - Mówisz poważnie? - Kiedy chodzi o interesy, zawsze mówię poważnie - zapewnił ją. - Zadzwoń pod numer podany na wizytówce. Moja sekretarka nas umówi. Kiwnął jej siwą głową, po czym odwrócił się i skierował do drzwi. Regan obserwowała, jak wychodzi. Trzymała w dłoni wizytówkę i próbowała się zdecydować, co właśnie czuje. Na pewno zaskoczenie. Nigdy by nie podejrzewała, że jej rysunki są cokolwiek warte, a już na pewno nie taką fortunę. Chyba czuła też odrobinę dumy. Do diabła, w końcu nie miała tylko samych wad. Ale czy powinna czuć coś jeszcze? Na przykład satysfakcję z faktu, że niedługo będzie ustabilizowana finansowo? Albo zadowolenie z rysujących się możliwości zaplanowania swojej przyszłości? A gdzie obezwładniająca radość i poczucie spełnienia? Tobi wyskoczyła z kuchni i podeszła do baru, zanim za Charlesem zdążyły się zamknąć drzwi. Oczywiście, wszystko obserwowała z ukrycia. Przyglądała się Regan wyczekująco. - No i? Regan pokręciła głową, nadal lekko oszołomiona.

- Chce kupić moje szkice. - Ekstra! - Nie zważając na ciekawskie spojrzenia, które przyciągała jej żywa reakcja, Tobi mocno przytuliła i wyściskała Regan. - Wiedziałam. A nie mówiłam, że jesteś fantastyczną artystką, którą ktoś musi po prostu odkryć? Delikatnie wyplątując się z uścisku, żeby nabrać powietrza w prawie całkowicie zgniecione płuca, Regan odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem. - Nie jestem pewna, czy wciskanie prac turystom jest równoznaczne z odkryciem talentu, ale przyznaję - ty zawsze wierzyłaś we mnie bardziej niż ja sama. - Bo umiem rozpoznać kogoś, kto ma talent. Uśmiech Regan był szczery, gdy wyciągnęła rękę, by dotknąć różowych, nastroszonych włosów Tobi. - Byłaś dla mnie taka dobra. Gdybyś mi nie pozwoliła... - Gadanie. - Tobi machnęła ręką, dając do zrozumienia, że Regan ma przestać pleść bzdury. Powinnaś to jakoś uczcić. Napić się bąbelków, zjeść czekoladę, wyjść na miasto i poznać jakiegoś przystojniaka, z którym spędzisz upojną noc. - Skrzywiła się, wskazując w stronę baru. - Poszłabym z tobą, ale Carly znowu nie przyszła, więc muszę sama zamknąć tę budę. Właśnie to powinna zrobić. Pójść na miasto. Odwiedzić kilka barów. Znaleźć apetycznego samca, żeby... Jej umysł nagle się wyłączył. Po prostu zaprotestował przeciwko samej możliwości pójścia tam, gdzie się takie samce kręcą. Podobnie jej wyobraźnia. Westchnęła. - Myślę, że pójdę do domu i w spokoju przetrawię myśl o moim przyszłym bogactwie. Tobi wyrzuciła ręce do góry, dzwoniąc bransoletkami. - Matko, co ja mam z tobą zrobić? Jesteś piękna, inteligentna i seksowna jak diabli, i gdybym nie była taką miłą

osobą, z całego serca bym cię nienawidziła. Nie wiesz, jak cieszyć się życiem. - Odchyliła głowę i przyglądała się Regan z poważną miną. Bardzo rzadka u niej reakcja. - Twoje mieszkanie jest jak więzienie. Wyjdź gdzieś. Zabaw się. Nie możesz wiecznie izolować się od świata. Więzienie... Regan wzdrygnęła się na dźwięk tego słowa. Szczera prawda. Choć nikt jej teraz nie więził jak Culligan. Mogła chodzić, gdzie chciała, ubierać się, jak chciała, jeść to, na co miała ochotę, i sama podejmować wszelkie decyzje. Była niezależna. Miała dom, pracę i niebawem tyle pieniędzy, że jej w zupełności wystarczy. Ale gdzie była ta wspaniała wolność, której tak usilnie szukała? Chodziła do pracy, rysowała, spała. Niezupełnie była to pełnia życia, o jakiej marzyła za kratami sewbrnej klatki przez te wszystkie lata. Zamieniła tylko jedno więzienie na drugie. Dlaczego? Bo każdego dnia tęskniła za Jagrem. Tęskniła nawet za Darcy i przerażającym Styksem. Podniosła ręce i pomasowała bolące skronie. Przez lata wyobrażała sobie, jak ucieka od Culligana i sama jest sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Tylko ta myśl pozwalała jej nie zwariować.. Trzymała się tych fantazji jak tonący brzytwy. Trzymała się nawet wtedy, gdy pojawiła się realna szansa na szczęśliwe życie. Jasna cholera. Naprawdę jest głupia. - Regan? Coś się stało? Wyrwana z ponurych myśli, znów zwróciła wzrok na Tobi. Przyjaciółka przyglądała jej się z niepokojem.

Nie dziwota. Stała tam przecież jak jakiś bezmózgi zombie. - Właściwie, to jest cudownie. - Pochyliła głowę, żeby dać Tobi buziaka. -1 masz rację, potrzebuję przystojniaka na noc. Tobi uniosła brwi. - Wygląda na to, że dokładnie wiesz, gdzie takiego znaleźć. - Może nie zbyt dokładnie, ale wiem gdzie go szukać. Z właśnie uświadomionym sobie, nowym życiowym celem wyprostowała się i skierowała prosto do wyjścia. Jej mózg zarejestrował wołanie Tobi, ale się nie zatrzymała. Przekroczyła próg pubu i wyszła na ciemną ulicę. Podjęła decyzję. I po raz pierwszy w życiu czuła, że to bez wątpienia dobra decyzja. Biegła ulicą na południe. Nie wzięła ze sobą torebki, kluczy do mieszkania ani nawet komórki. Nie miała pojęcia, gdzie znajdowała się kryjówka Jagra, ale Darcy kiedyś mówiła, w jakiej to dzielnicy, więc przynajmniej z grubsza wiedziała, dokąd się kierować. Oczywiście, „z grubsza" w mieście wielkości Chicago i tak oznaczało godziny przeczesywania ciemnych, zawalonych śmieciami uliczek, nie mówiąc o daniu nauczki kilku bandziorom. Gdy wilkołak czystej krwi wyrusza z misją, lepiej nie wchodzić mu w drogę. Właśnie się zastanawiała, czy Jagr mógł się przeprowadzić albo wyjechać, gdy poczuła chłód mocy. Zwolniła kroku i uliczką, na której, o dziwo, nikt się nie kręcił, skierowała się do opuszczonego magazynu. Jagr był blisko. Nawet gdyby go nie wyczuła, domyśliłaby sie, że tak jest, bo w okolicy nie było śladów życia, choćby myszki. Z pewnością za przyczyną wibracji niczym w Nocy żywych trupów. Idealny sposób na trzymanie nieproszonych gości w odpowiedniej odległości od kryjówki. Czy ona była takim gościem?

Przygnębiająca myśl przemknęła jej przez głowę, a wtedy nagle powietrze się ochłodziło i odezwał się niski, znajomy głos. - Zgubiłaś się, Regan? Kręcąc się w kółko, nie widziała niczego poza porzuconymi samochodami i pustymi kontenerami na śmieci. Był tam też Jagr, ale owinął się tymi cholernymi, wampirzymi cieniami. Dlaczego ona nie mogła mieć tych zdolności? Postanowiła zachować cierpliwość, więc choć bardzo, ale to bardzo chciała go ujrzeć, odpowiedziała, zwracając się w stronę, skąd dochodził głos. - Chyba tak - powiedziała łagodnie. - Miałam nadzieję, że ktoś wskaże mi drogę. - W tej okolicy prędzej ktoś poderżnie ci gardło. Jeśli chcesz pozwiedzać slumsy, radzę zrobić to w mniej niebezpiecznej części miasta. Jego głos był zimny i zdystansowany, ale serce Regan wypełniło ciepło. Sama świadomość, że znajdował się w pobliżu, dawała jej więcej szczęścia, niż zaznała go w ciągu ostatniego miesiąca. - Nie boję się. - A powinnaś. - Wyczuwała, że się poruszał. Krążył wokół niej jak drapieżnik wokół ofiary. Pojawiają się tu różne nocne stworzenia. Stała nieruchomo, nie chcąc okazać niepokoju. Mogła być nieco nierozgarnięta (no dobrze, bardzo), ale jednego była pewna. Jagr by jej nie skrzywdził. - Takie jak wampiry? - Między innymi. - To idealnie się wpasowałam - wzruszyła ramionami. - Myślałem, że postanowiłaś żyć jak człowiek. Zmarszczyła czoło, słysząc jego kpinę. - Skąd wiesz, że żyłam jak człowiek? Jego śmiech wywołał w niej dreszcze i ucisk w żołądku.

- Nie jesteś przecież tak naiwna, żeby wierzyć, że Styks nie ma strażnika, który cię ciągle obserwuje. - Niemożliwe - wyszeptała. Nie chciała się przyznać, że spędziła mnóstwo czasu przy oknie, mając nadzieję, że wypatrzy choćby ślad obecności Jagra albo chociaż Darcy. -Wyczułabym obecność wampira. - Nie wszyscy słudzy Styksa to demony. - Ludzie też? - I to jedni z najznakomitszych obywateli Chicago. Początkowe zdziwienie, że arogancki Styks zniżyłby się do kontaktów z ludźmi, ustąpiło miejsca zirytowaniu. Okej, może istotnie czuła się urażona, że tak łatwo o niej zapomnieli, ale w żadnym razie nie chciała, żeby ją szpiegowano. - Jak on śmie?! - Nie mogąc spojrzeć bezpośrednio na Jagra, rzuciła okiem na pobliski kontener. - Nie jestem jedną z poddanych Jaśnie Pana. - Nie, ale należysz do rodziny, a z tego, co wiemy, Caine nadal planuje porwanie ciebie. - Jego głos, zdało się, dochodził teraz z bliższej odległości, co znaczyło, że zataczał wokół niej coraz mniejsze koła. - Darcy by go wykastrowała, gdyby coś ci się stało. - 1 donosił ci o wszystkim, co robię? - zapytała z wyrzutem. - Gdy ostatni raz się widzieliśmy, wspomniał, że znalazłaś pracę i masz mieszkanie. To wszystko. Przygryzła wargę, słysząc ten lekceważący ton. Czyżby popełniła błąd, przychodząc tu? Może Jagr uznał, że jego życie jest lepsze, gdy nie musi słuchać jej wkurzających odzywek. Zresztą, kto by go za to winił? - Więc... spędzasz dużo czasu ze Styksem i Darcy? - Więcej niż się spodziewałem - powiedział oschle. - Aha. - Nagle przyszło jej coś do głowy. - Jesteś karany za to, że nie przywiozłeś mnie wtedy do Chicago?

- To chyba zależy od punktu widzenia. - Zamilkł na chwilę. - Poprosił, żebym został jednym z jego Kruków. Wciągnęła gwałtownie powietrze. - Ty, Krukiem? - Mnie to zdziwiło jeszcze bardziej niż ciebie. - Rozważasz przyjęcie jego oferty? - Tak. - Jego głos dochodził z miejsca tuż przed nią. - Darcy mówiła, że Kruki są wysyłane w teren, żeby trzymać wampiry i inne demony w ryzach. Jak jakieś mięśniaki -rzekła zesztywniała z niepokoju. - To część obowiązków. Gdyby go widziała, przywaliłaby mu za ten nonszalancki ton. Z tego, co się dowiedziała od siostry, wynikało, że Kruki to taka Secret Service Styksa i często ryzykowali życiem, wykonując jego polecenia. Jagr był typem naukowca. Samotnikiem. Wampirem zbyt mądrym, żeby pakować się w kłopoty. - Nie zapowiada to nic dobrego. - A czymże jest życie bez choćby odrobiny ryzyka? - Nic ci nie będzie groziło. - Każdy dzień niesie ryzyko. Zapomniałem o tym w międzyczasie - powiedział, kpiąc sam z siebie. Teraz będę zawsze czujny. - Jagrze... - wyrzuciła z siebie sfrustrowana. - Do licha, dlaczego się przede mną ukrywasz? - Jeszcze nie zdecydowałem, czy jesteś przyjacielem, czy wrogiem. Regan aż podskoczyła. - Nigdy nie byłam twoim wrogiem. - Nie? Wyraźnie pamiętam moment, w którym zapowiedziałaś, że mi wetkniesz kołek w tylek. Też to pamiętała. Bardzo wyraźnie.

Było to podczas ich pierwszego spotkania i wtedy za wszelką cenę chciała się go pozbyć. Teraz... Teraz jej serce błagało, żeby był w jej ramionach przez resztę wieczności. - Ostrzegałam, że nie jestem zbyt mądra. Zdało jej się, że usłyszała pytanie. - Dlaczego przyszłaś, Regan? Wiedziała, że to był ten moment. Jej jedyna szansa, żeby naprawić to, co sama zniszczyła. Dlatego wypowiedziała słowa, które rozdzierały jej serce. - Bo cię kocham. Jagr miał kilkaset lat. Widział, jak powstawały i upadały narody. Widział, jak zaraza, ogień i wojny pustoszyły świat. Przeżył tortury i krwawe bitwy, które inne demony przyprawiłyby o mdłości. Ale nic go nie zniszczyło. Nic, do chwili, w której Regan wypowiedziała te słowa. Jego moc osłabła, osłaniające go cienie rozwiały się, a ochraniająca go lodowata bariera opadła. Bliskość Regan uderzyła go z przeogromną siłą. Mruknął, czując, jak słodki zapach jaśminu owija jego ciało. Przez ostatni miesiąc nieustannie toczy! walkę sam ze sobą, by się powstrzymać przed jej wytropieniem i śledzeniem każdego jej kroku. Tak mu kazał instynkt. Wampir musi być zawsze blisko swojej partnerki. Do diabła, gdzie te czasy, gdy wampiry przetrzymywały w swoich kryjówkach bardziej opornych partnerów. Nie zrobił tego, wiedząc, że rozzłoszczona jego obecnością w swoim życiu mogłaby opuścić Chicago. I że jak zapewniał Styks, była dobrze strzeżona i wydawała się zadowolona z nowego życia.

Teraz podszedł do niej tak blisko, żeby jej ciepło ogrzało jego zamarznięte serce. - Co powiedziałaś? - zapytał zachrypniętym głosem, napawając się widokiem jej jasnej twarzy i złotych włosów. Regan nerwowo oblizała usta. - Czyżby sędziwy wiek sprawił, że niedosłyszysz? - Regan. Westchnęła. - Powiedziałam, że cię kocham. Zadrżał, desperacko chcąc w to wierzyć. - Dlaczego? - Znowu muszę się przyznać do tego, że byłam głupia? Nie zważał na jej próby droczenia się. Musiał mieć pewność. Nie przeżyłby utraty jej po raz drugi. - Powiedz mi dlaczego. Niespodziewanie podeszła do niego i ujęła jego twarz w dłonie. - Kocham cię, bo jesteś silny, lojalny, czuły i honorowy. Zadrżał, czując jej delikatny dotyk. Zbyt długo hamowany głód był tak przemożny, że nie obchodziło go, czy mówiła szczerze. - I? - I cholernie seksowny. Warknął. Wcale mu nie pomagała. - I? Szmaragdowe oczy pociemniały od uczuć, na których deklarację tak czekał. - I jesteś moim dopełnieniem, bez którego nie czuję się kompletna. Hamulce puściły. Naprawdę tu była. Powiedziała, że go kocha. Czego więcej mógł chcieć? Pochylił się i łapczywie ją pocałował. - Regan.

- Tęskniłam za tobą, wodzu - wyszeptała, łapiąc oddech. Nagle wziął ją na ręce i przycisnął do piersi. - Co robisz? Nie zastanawiając się, Jagr skierował się w stronę opuszczonego magazynu. - To, co powinienem był zrobić na samym początku, gdy wepchnęłaś się w moje życie. Prychnęła, ale na jej twarzy malował się uśmiech. - Bardzo to w stylu jaskiniowca. A tak na marginesie, to ty się wepchnąłeś. Poczuł dziwny ucisk w żołądku, słysząc jej prowokujące słowa. - To było nic, w porównaniu z tym, co cię czeka, malutka - warknął. Na jej policzkach pojawił się apetyczny rumieniec. - Obiecanki, cacanki. To zdecydowanie coś więcej niż obiecanki, przysiągł sobie po cichu. Położy ją w swoim łóżku i będzie się nią delektować przez następne tysiąc lat. Wszedł do zniszczonego budynku i na samym jego środku schylił się, by otworzyć klapę. Trzymając Regan w ramionach, zeskoczył dwa metry w dół, do biegnącego pod nimi tunelu. Wylądował, a Regan, której nie wypuszczał z ramion me odczuła najmniejszego wstrząsu. Stawiając długie kroki, szedł wąskim tunelem. Zaklął pod nosem, kiedy musiał się zatrzymać przed drzwiami blokującymi wejście do jego kryjówki. Gdy otwierał rozmaite zamki, zdejmował zaklęcia i odblokowywał czujniki, Regan zaśmiała się. - Rany. Masz paranoję? - Lepiej dmuchać na zimne. - Omiótł spojrzeniem jej drogocenną twarz. Zrobiłby wszystko, żeby chronić tę kobietę. Jego kobietę. - Zwłaszcza teraz. Przeszedł przez próg i zatrzasnął za sobą drzwi. Następnie, używając mocy, zapalił światło w długim pomieszczeniu.

Regan westchnęła na widok rzędów regałów wypełnionych oprawionymi w skórę książkami. To była jedynie część sporej kolekcji. Te najdelikatniejsze i najcenniejsze manuskrypty spoczywały w skarbcu pod kryjówką. Miał zamiar pokazać jej wszystkie rzadkie okazy. Wkrótce. Nie teraz. Nie dął jej obejrzeć oprawionych map wiszących na stalowych ścianach, skierował się do prywatnych pokoi. Nie zdziwiła go jej reakcja na widok nowoczesnego sprzętu komputerowego w rogu pokoju wyłożonego wykładziną dywanową, ani telewizora plazmowego i stojącej naprzeciwko kanapy. ' Większość tych, którzy go znali, sądziła, że zamieszkuje lochy, gdzie ze ścian zwisają łańcuchy. - Jagrze, poczekaj, chcę zobaczyć... Przerwał jej przelotnym pocałunkiem. - Później. - Ale... Znów ją pocałował. Tym razem dłużej. I bardziej namiętnie. - Dużo później - wyszeptał, odchylając głowę, by z satysfakcją dojrzeć pożądanie w jej oczach. Dotarł na tył kryjówki, pchnął ciężkie drzwi do sypialni i podszedł do niskiego, szerokiego łóżka, zasłanego złotą satynową pościelą i przykrytego grubą futrzaną narzutą. Wiszące na ścianach gobeliny z dwunastego wieku błyszczały w świetle świec, kryjąc szafki z pokaźną kolekcją sztyletów, mieczy, włóczni i broni palnej. Nie była to romantyczna sceneria, ale Regan zdawała się nie zwracać na to uwagi i patrzyła na niego z uśmiechem. Opierając się jednym kolanem o łóżko, pochylił się i ściągnął z jej włosów wstążkę. Krew w nim zawrzała, gdy wplótł palce w złote pasma i przyglądał się jej zgrabnemu ciału. - Bogowie, ależ ty jesteś piękna. Uśmiechnęła się szerzej i znienacka jednym ruchem ręki z zaskakującą siłą zdarła z niego T-shirt. - Nie tak piękna jak ty - wyszeptała, dotykając palcami blizn pokrywających jego tors. Jagr zadrżał, jego kły się wysunęły, a ciało stwardniało. Tam gdzie powinno. - Zawsze mi mówiono, że miłość jest ślepa. Teraz jestem tego pewny.

- Nie zgrywaj skromnisia. - Powędrowała palcami w dół, po twardym, umięśnionym brzuchu, a potem odpięła guzik od dżinsów i rozsunęła suwak. Jagr zamruczał z zadowolenia. Kontrolowała sytuację. I bardzo mu się to podobało. - Dobrze wiesz, że kobietom na twój widok robi się gorąco. On tak działa na kobiety? A co tam. Skoro chciała wierzyć, że przyciąga babki jak magnes, niech tak będzie. Zrzucił ciężkie buty, szybko ściągnął spodnie i wszedł na łóżko, żeby wziąć Regan w ramiona. Kiedyś przeklinał los, że skazał go tylko na okrucieństwo i przerażającą samotność. Teraz los się odmienił. Nieoczekiwanie koło fortuny obróciło się w jego stronę. Nie odrywając rąk od jej ciepłego ciała, szybko się rozprawił ze zdecydowanie za krótkimi szortami i za obcisłą bluzką. Przelotnie nacieszył oczy gustowną bielizną, po czym rzucił majtki i stanik na podłogę. Gdy zobaczył ją w całej okazałości, zmusił się, żeby zwolnić tempo, w pełni delektować się dotykiem jej aksamitnej, jasnej skóry. - Jesteś już gotowa? - wymruczał. Uniosła ramiona i objęła go za szyję. Jej oddech stał się szybszy, gdy pieścił dłonią jej pierś. - Tak. Wreszcie tu dotarłam. Pochylił głowę i muskał ustami jej nosek, a potem kącik ust. - Regan, jesteś pewna? - zmusił się, żeby zapytać. - Gdy staniesz się moją partnerką, nie pozwolę ci odejść. - Przepraszam, Jagrze. - W jej oczach pojawił się pełen bólu żal.

- Nie musisz przepraszać. Zrobiłaś to, co musiałaś. - Nie, po prostu stchórzyłam - skrzywiła się. - Wcale nie udowadniałam sobie, że poradzę sobie bez niczyjej pomocy. Uciekałam przed uczuciami, które mnie przerażały. Odsunął się i zmarszczył brwi. - Przerażały? - Wiem, jak żyć, ale sama. W tym jestem całkiem dobra. - Tęsknie się uśmiechnęła, przejeżdżając dłonią po jego plecach. - O tym, jak być partnerką albo siostrą, nie mam pojęcia. Całując linię jej podbródka, przesuwał się coraz niżej, aż w końcu schował twarz w zagięciu szyi. - Razem sobie z tym poradzimy - powiedział łagodnie. Otarła się o imponującą erekcję. - Mhm. Brzmi cudownie. Dla niego to nie tylko brzmiało cudownie... Chodziło także o dotyk i smak, i... Nagle odezwał się w nim dotkliwy głód. Niepewnie odgarnął włosy z jej szyi, odsłaniając gardło. - Muszę poczuć twój smak, malutka - powiedział zachrypniętym głosem. - Chcę się z tobą połączyć. Oczekiwał, że ona się zawaha. A może nawet zechce uciec. Przecież prosił o oddanie mu jej duszy i serca. A ona przeciwnie, chwyciła dłonią jego złociste włosy i przyciągnęła bliżej. - Teraz, Jagrze. Na te słowa opuściła go resztka zdrowego rozsądku. Czekał ponad tysiąc lat, żeby odnaleźć swoją wybrankę. Nie miał zamiaru tracić ani chwili dłużej. Odchylił jej głowę, wysunął kły i zatopił je w miękkim, bezbronnym ciele. Bogowie... Zamknął oczy, gdy życiodajny, cudowny w smaku eliksir spłynął na język, a potem do gardła. Smak krwi Regan był tak erotyczny i odurzający, jak to zapamiętał. Ale tym razem odczuwał coś więcej. To nie było już tylko pożywianie się czy odzyskiwanie sił. Nie było też zwykłym elementem seksu.

Urzekająca magia wzięła w posiadanie całe jego ciało i sprawiała, że każda kropla krwi wciekająca w jego żyły wywoływała mrowienie. Jakby sama Regan stała się jego częścią, jakby jej esencja życiowa połączyła się z nim i zmieniała go, w oczekiwaniu, aż się połączą w jedno. Czuł drżenie ciała Regan, a jej jęki wypełniły pokój. - Jagrze. - Wbiła paznokcie w jego plecy. Jej głos był zachrypnięty. - Pragnę cię. Gotów spełnić każde żądanie, Jagr oderwał usta od jej gardła, delikatnie polizał dwie małe ranki i zaczął obsypywać delikatnymi pocałunkami szyję i piersi. - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, moja miłości - zapewnił gorąco, wsunąwszy się między jej nogi. - Już na zawsze. Dotknęła dłonią jego ust. Czuł poprzez skórę, że pochłania ją żądza. - Niebezpieczna obietnica, wodzu. Spojrzał w jej szmaragdowe oczy. Doskonale widział i wiedział, a teraz także czuł, jak przeogromne jest płynące w niej pożądanie. - Nie boję się ciebie, wilkołaku. - Nie? Może powinieneś... Głośno jęknęła, gdy wszedł głęboko w jej wilgotne wnętrze. Ciepło rozlało się po jego ciele, napinając wszystkie mięśnie. Poczuł je nawet w kościach. Teraz leżał nieruchomo, żeby napawać się tą niezwykłą chwilą intensywnej bliskości i całkowitym połączeniem. - Co takiego powinienem? - zapytał, pochylając się i namiętnie ją całując. - A może to? - Powoli odsunął od niej biodra, po czym ponownie wszedł w nią. - O tak - wyszeptała. Z jego gardła wydobyło się głośne warknięcie, gdy uniosła biodra, a on znalazł się w niej tak głęboko, jak nigdy. Był naprawdę blisko osiągnięcia spełnienia.

Już tak blisko. - Regan. Gdy się w niej rytmicznie poruszał, zamknęła oczy. - Mhm? Pieścił językiem jej pierś. - Czas dokończyć ceremonię. - O niebiosa! - Z widocznym wysiłkiem otworzyła oczy. -Czy to musi być akurat teraz? Cicho chichocząc, muskał ustami jej policzek, a potem delikatnie skubał ucho. - Jesteś teraz częścią mnie, malutka. Chcę stać się częścią ciebie. Jej piękna twarz złagodniała i pokazała się na niej rozdzierająca serce czułość. - Zawsze będziesz częścią mnie, Jagrze. - Objęła dłońmi jego twarz. - Zawsze. Pocałował ją, a następnie delikatnie przycisnął jej głowę do swojej szyi. - Gryź - rozkazał jej łagodnie. Przez chwilę się wahała, ale wreszcie poczuł, jak rozchyla usta i wbija zęby w jego skórę. Krzyknął z rozkoszy, gdy przyssała się do jego szyi i piła jego krew. Nigdy dobrowolnie by na to nikomu nie pozwolił. Aż do dziś nie wiedział, jak intymne jest to doznanie. Poczuł w sobie dziką, prymitywną namiętność. To była jego kobieta. Jego partnerka. Zachęcając, żeby piła jego krew dłużej, coraz szybciej poruszał biodrami. To było to. Skończenie doskonałe. Oderwała usta od jego szyi i krzyknęła, osiągając spełnienie. Jej paznokcie zostawiły na jego plecach bolesne szramy, ale był to rozkoszny ból. Jagr nigdy nie widział piękniejszego widoku niż Regan doznająca orgazmu. Wykonując ostatnie pchnięcie, i on wzniósł się na szczyt rozkoszy.

Wygięty w spaźmie ekstazy, wielbił potęgę spełnienia. Nic wcześniej nie było tak doskonałe. Starała się odzyskać oddech. Och. Teraz już wiedziała, co znaczy słowo „ziemia zadrżała w posadach". Tak, przeżyła trzęsienie ziemi. Najcudowniejsze. Westchnęła, gdy Jagr przetoczył się na bok i znów ją objął. Natychmiast przylgnęła do jego zimnego ciała. Czuła się spełniona od palców u stóp aż po czubek głowy. Czuła... Jagra. Niebiosa, to było niesamowite. Czuła jego spokój i spełnienie, jego przeogromną potrzebę chronienia jej. I jego gorącą miłość do niej, która świeciła w jego duszy niczym złoto. Zadziwiona intensywnością więzi, jaką odczuwała, Regan dotknęła jednej z blizn na piersi Jagra. Natychmiast odczuła jego reakcję na jej dotyk. I jeszcze coś, czego się nie spodziewała. Czuł się niezwykle bezbronny, odsłaniając ciało, które przez tak długi czas skrywał przed innymi. Zrobiło jej się ciepło na sercu. Jak mogła być tak głupia i zmarnować tyle czasu z powodu durnych obaw? Culligan i przeklęte mieszańce ją kiedyś przetrzymywali, ale później ona sama uczyniła z siebie więźnia. - To dziwne - wyszeptała. Pocałował ją w czubek głowy i odsunął się, żeby jej się przyjrzeć.

- Dziwne? To nie jest coś, co niezwykle męski wampir chciałby usłyszeć po spędzeniu upojnych chwil w ramionach swojej partnerki. - Chodziło mi o to, że to dziwne, że cię czuję. - Chwyciła jego dłoń i położyła tuż nad swoim bijącym sercem. - O tu. W niesamowicie niebieskich oczach ciepło zalśnił płomień przeznaczony tylko dla niej. - To więź połączonych. - Przesunął dłoń niżej i objął jej pierś. - Dzięki niej zawsze będziesz wiedzieć, gdzie jestem, co czuję, czy pragnę być blisko ciebie. - Blisko mnie, powiadasz? Drażnił palcem jej twardniejący sutek, a jego ciało napięło się w pełnej gotowości do ponownego zaspokojenia. Aż zachichotała. - Będę tego pragnął zawsze - powiedział chrapliwym głosem. Regan spojrzała znacząco na jego znów nabrzmiałą męskość napierającą na jej biodro. - Właśnie widzę. Nim skończyła to mówić, leżała na plecach, a on unosił się nad nią. . - Chcesz coś więcej, niż tylko zobaczyć? O tak, chciała. Chciała pieścić językiem całe jego ciało, zatrzymując się na dłużej w różnych interesujących miejscach. Chciała badać je godzinami. Chciała zapomnieć o bożym świecie i... Nagle ten świat wdarł się brutalnie do jej głowy i słodkie fantazje sie urwały. - O cholera - cicho zaklęła. Ledwo dostrzegalny uśmiech pojawił się na jego ustach. - To nie jest coś, co wampir chce usłyszeć w łóżku. -Głaskał ją po policzku. - Co się stało? - Jak mogłam zapomnieć o Levecie. Odezwał się?

Prychnął, pochylił się i obsypał jej twarz i szyję pocałunkami. - Później ci opowiem - zbył jej pytanie i odwracał jej uwagę od tak mało ważnych, jego zdaniem, spraw muśnięciami języka, który wędrował coraz niżej i niżej. Starała się trzymać resztek rozsądku. - Ale... - Później, malutka. - Rozchylił jej nogi i uśmiechnął się szelmowsko. - Dużo później. I tak było.