Alisa Mullen - Both of her

Tłumaczenie nieoficjalne: Jola i Magda NIE ZGADZAMY SIE NA UDOSTEPNIANIE TŁUMACZENIA GDZIEKOLWIEK!

I

ROZPOWSZECHNIANIE

TEGO

(dotyczy to również przesyłania w wiadomości na facebook'u i/lub na lubimyczytac.pl czy gdziekolwiek przyjdzie Wam do głowy! Na to jest całkowite i bezdyskusyjne NIE! ) dotyczy to też freedisc :<

Poniższe tłumaczenie w całości należy do autorek jako ich prawo autorskie i stanowi WYŁĄCZNIE materiał marketingowy, który służy promocji twórczości w naszym kraju. Dodatkowo, za tłumaczenie nie otrzymujemy kompletnie i całkowicie żadnych korzyści majątkowych, w związku z czym każdy, kto wykorzystuje to tłumaczenie w celu innym niż marketingowym - łamie prawo.

Uprzejmie prosimy o informacje, jeśli poniższe tłumaczenie będzie na innym chomiku (lub gdziekolwiek indziej, a my o tym nie pomyślałyśmy) niż: a) youandme4ever (Jola) b) zorro57 (Magda) Mamy nadzieję, że do takich sytuacji nie dojdzie, ale tak na wszelki wypadek :)

Pozdrawiamy, Jola i Magda

Spis treści Prolog.....................................................................................................................................................4 Rozdział 1............................................................................................................................................12 Rozdział 2............................................................................................................................................19 Rozdział 3............................................................................................................................................25 Rozdział 4............................................................................................................................................29 Rozdział 5............................................................................................................................................37 Rozdział 6............................................................................................................................................40 Rozdział 7............................................................................................................................................44 Rozdział 8............................................................................................................................................51 Rozdział 9............................................................................................................................................57 Rozdział 10..........................................................................................................................................62 Rozdział 11...........................................................................................................................................67 Rozdział 12..........................................................................................................................................71 Rozdział 13..........................................................................................................................................77 Rozdział 14..........................................................................................................................................83 Rozdział 15..........................................................................................................................................92 Rozdział 16........................................................................................................................................100 Rozdział 17........................................................................................................................................104 Rozdział 18........................................................................................................................................111 Rozdział 19........................................................................................................................................115 Rozdział 20........................................................................................................................................122 Rozdział 21........................................................................................................................................125 Rozdział 22........................................................................................................................................129 Rozdział 23........................................................................................................................................134 Rozdział 24........................................................................................................................................138 Epilog.................................................................................................................................................142

Prolog JAK "PODWÓJNE ŻYCIE"1 SIĘ ZACZĘŁO To już całkowicie oficjalnie. Zgodnie z biało-czarnym, szkolnie regulowanym zegarem, z sali matematycznej, przerwa świąteczna zacznie się za mniej niż osiemnaście minut. Muszę tylko wysłuchać gadki mojego profesora ekonomii o tym, jaki efekt będą mieć zakupy świąteczne na gospodarkę Stanów Zjednoczonych. Nie mogło mnie to mniej obchodzić, bo jestem spłukana. Moja rodzina otrzyma kupony na darmową myjnię samochodową ode mnie, gdy wrócę do domu na przerwę. Właściwie to może zakręcę się trochę i upiekę ciasteczka, aby dać je pod choinkę w małych torebkach świątecznych. W czasie kiedy profesor nadal ględzi, wyobrażam sobie uśmiech mamy i słowa taty, kiedy otwierają prezenty ode mnie: - Luca, ważna jest sama pamięć, kochanie. Zawsze jesteśmy z ciebie dumni. Oni powinni być dumni ze mnie. Mimo że powiedziałam sobie, że nigdy nie zostanę jankesem - przeniosłam się ze słonecznego Jacksonville na Florydzie, aby zająć miejsce jako trzecia flecistka na pełnym stypendium na Uniwersytecie Nowojorskim. Nadal jednak muszę płacić za książki i jedzenie, więc pracuję w małej pizzerii tuż za rogiem mojego maleńkiego mieszkanka. Nawet pracując, wypruwam sobie żyły, aby utrzymać średnią ocen na poziomie, który oczekuje ode mnie uniwerek. Nie jestem głupia. Wiem, że granie na flecie nie będzie moją jedyną pasją w życiu, dlatego studiuję drugi kierunek - biznes. Mogę być w college’u na zawsze, ale teraz żyję chwilą i kocham to. Nie wiem kim się stanę, ale wiem, że nienawidzę być spłukana. Wiem też, że długi wykład, który zajmuje mój umysł w tych ostatnich minutach semestru, nie przyda mi się na nic. Gdyby tak było, odnosiłabym sukces każdego dnia roku, czy to Boże Narodzenie, czy Walentynki. Kiedy zaczynam działać, tak jak ćwiczyłam z fletem, daje z siebie więcej niż sto procent. Tak jakby anioł spadł z nieba i wylądował na ramieniu profesora, gdy odchrząknął, żeby ogłosić, że powinniśmy cieszyć się naszym wolnym czasem, i wypuścił nas kilka minut

1 tytuł: "both of her"

wcześniej. Z końcowymi papierami w ręku, przybijam sobie wewnętrzną piątkę, kiedy widzę 93 na górze strony. Wymarzony prezent świąteczny. Po wyjściu z sali, włączam telefon, żeby poinformować rodziców, że jadę z powrotem do siebie, łapię szybko torby i biegnę na lotnisko Johna F. Kennedy’ego, żeby złapać samolot na Florydę o szóstej. Wysiądę na Florydzie w klapkach, bez względu na temperaturę. Tam musi być cieplej niż w mieście, które nigdy nie zasypia i w którym w zimowych miesiącach jest tak zimno, że rzeczywiście zabija starszych ludzi. Ludzie nie wspominają o tym, a powinni. Ludzie potrzebują ciepła. Floryda była, gdzie była. Nie sądzę, żeby ktokolwiek, oczywiście poza mieszkańcami Florydy, otrzymał taką ratującą życie notkę. W sumie, czuję współczucie dla nowojorczyków, zważając na to, że nie uważam się za jedną z nich i nigdy nie będę się uważać. Mimo to, miasto i otaczające stany Nowej Anglii 2 oczekują wielkiej burzy śnieżnej z północnego wschodu następnego dnia, z przewidywaną temperaturą – sporo poniżej zera, a ja oddycham z ulgą, że uniknę tej gównianej burzy za zaledwie klika godzin. Do czasu, gdy podmuch zimy uderzy w miasto, będę ponad chmurami i burzą, czytając jeden z wielu romansów, które spakowałam. Biedni ludzie czekają na takie wakacje. Na pierwszym roku studiów na prestiżowej nowojorskiej uczelni, trudno się było początkowo dostosować. Często myślę o domu i o ciepełku i tęsknię za palmami i trawą przez cały rok. Wiem, że jestem teraz dorosła i staram się znaleźć swój sposób na życie przez różne doświadczenia i, tak, Nowy Jork jest takim doświadczeniem, ale jestem też zwolennikiem słów: "nic nie trwa wiecznie". Ta południowa dziewczyna tak szybko wyląduje w pracy w pobliżu równika, jak szybko wyrzuci studencki biret3 w powietrze.

2 Nowa Anglia jest to region USA, składający się z 6 stanów: Maine, New Hampshire, Vermont, Massachusetts, Rhode Island, Connecticut.

3

Szybkie spojrzenie na budzik na biurku współlokatorki z akademika 4 mówi mi, że mam lekkie opóźnienie. Zaczynam wrzucać wszystko co widzę do czerwonej torby podróżnej5 i jednocześnie wzywam taksówkę. Zawsze jestem spóźniona i to widać. Skończę na Florydzie bez szczoteczki do zębów, ale za to z trzydziestoma parami majtek na pięć dni. Noc przed pracowałam ciągle nad dokończeniem moich papierów i byłam przekonana, że zdążę się spakować pomiędzy ekonomią, a godziną, w której powinnam pojawić się na lotnisku. Tak zdążyłam. Schrzaniłam i to na więcej sposobów niż te jeden. *** Mam sucho w ustach przez powietrze na lotnisku. Nie pomaga również to, że mam je szeroko otwarte przez ostatnie dziesięć minut. Moje oczy przełączają się z tumanu śniegu na zewnątrz na tablicę odlotów, która informuje, że wszystkie loty z lotniska Johna F. Kennedy’ego są odwołane. Odwołane. Nie opóźnione, nie przetrzymane, nie możemy lecieć kolejnym samolotem w innym czasie, jakkolwiek. Nope. Nic nam nie pomoże dowiedzieć się, co, do cholery, zrobić. Oni po prostu wszystko odwołali. Nie mogę spędzić bliżej nieokreślonej przyszłości na tym lotnisku z tysiącami innych podirytowanych podróżnych, którzy również chcą polecieć na święta. To nigdy wcześniej mi się nie przytrafiło i, dobra, co ludzie wtedy robią? Stoją tutaj jak idioci? Patrzę przez okno i z powrotem na ekran. -Ale nawet nie pada śnieg! - krzyczę na ekran. - Jesteście bandą cipek! To jest to, do czego jesteście szkoleni!

4 z tego wynika, że Luca mieszka w pokoju dwuosobowym.

5

dokładnie chodzi o ten typ torby.

Słyszę za sobą lekki chichot. Odwracam się, żeby zauważyć wysokiego blondyna ubranego w mundur pilota. - Proszę. Powiedz, co naprawdę myślisz. - zamruczał, krzyżując ręce na klacie. Jest seksowny, tak! Ta cała pilotowa otoczka jeszcze to wzmaga, ale, kurwa, pilot to jest teraz ostatnia osoba, którą chciałabym nazwać atrakcyjną. - Dlaczego? - biadolę. - Dlaczego wszystkie są odwołane? - zapytał, rzucając okiem na ekran. Przytakuję, dając mu spojrzenie "duh". 6 - Tak, dlaczego wszystkie są odwołane. Jesteś ekspertem.- Dobra, czuję się trochę bezczelnie i trochę rozdrażniona. - W Nowym Jorku może nie ma teraz śnieżycy, ale idą dwie wielkie burze tą drogą, jeden z południa, drugi ze zachodu. Każdy lot, który dzisiaj wyleci, nie będzie w stanie się zatrzymać, chyba, że będą kierowane na południe od Costa Rica. To jest właściwie najgorsza pogoda, jaką widziałem od lat. - jego twarz spochmurniała, jakby myślał o czymś. - Co? Smutny, bo nie dostaniesz wypłaty dziś wieczór? Niektórzy z nas mają rodzinę do odwiedzenia, miasta, z których trzeba uciec. Grrr… To jest tak kurewsko zabawne! - krzyczę w tłumie ludzi, którzy patrzą się na mnie jakby chcieli na moje słowa odkrzyknąć „Amen”. Jestem zmieszana. Nikt nie zna odpowiedzi na moje pytanie. Nikt nie wie, co robić. Utknęłam. Utknęłam w Nowy Jorku bez nikogo. - Wiesz, co mogłoby sprawić, że poczułabyś się lepiej w tej sytuacji? - zapytał pod nosem atrakcyjny pilot. Czy on czyta w moim pieprzonym umyśle? Czy po prostu powiedziałam to na głos? Podnoszę brodę, żeby spojrzeć mu w oczy. W tym samym czasie, jego oczy skanowały mnie od góry do dołu, co z kolei sprawiło, że moje oczy poszerzyły się w szoku. Pewnie, jestem szczupłą blondynką, rodem z Florydy. Mam stałą opaleniznę i wystarczająco duże cycki, że starczyłoby dla trzech dziewczyn. Ale, do cholery, ten facet jest zbyt oczywisty. - Nie zainteresowana? - pyta, podnosząc brwi i dotykając wilgotnym językiem, wolnym ruchem swoje usta w najbardziej uwodzicielski sposób. Prawie zakrztusiłam się śliną, powstałą na moim własnym języku.

6

- Jak... jak często składasz propozycje młodym kobietom w potrzebie? - pytam, zakładając ręce na piersi. Mruczy coś o moich "szczęśliwych ramionach" obserwując, jak krzyżuję je. - Nie, - odpowiada z nikczemnym uśmiechem na twarzy - po prostu wyglądasz jakbyś teraz nie odczuwała przyjemności. To sprawi, że poczujesz się zdecydowanie lepiej. Mogę sprawić, że zapomnisz o tym, gdzie jesteś na dwie godziny, jeśli tylko mi pozwolisz. - Bardzo pewny siebie. Musisz być sporo lat starszy ode mnie - zauważam. Nie żeby nie zdobył mojego zainteresowania. Nie spotkałam w swoim życiu nikogo tak silnego i tak pewnego siebie. To jest inne i podoba mi się. Nie ma żadnej gry wstępnej. Nie ma żadnych zobowiązań, o które trzeba się martwić. Jest to tym, czym jest, i jest to seksowne. Nie wspominając o tym, że minęło trochę czasu, a moja ręka stała się bardziej mechaniczna niż przyjemna. Nie czuję tego nie przyjemnego bólu pomiędzy nogami od czasów mojego licealnego chłopaka. Ten chłopak był poważnie seksowny, gdy był półnagi i spocony. - Wiek to tylko liczba, liczą się tylko momenty - odpowiada z najpoważniejszym wyrazem twarzy. Gapię się na niego przez chwilę, oceniając jego oczekiwania i determinację. Jestem jedyną kobietą, którą widzi w tłumie zirytowanych ludzi. Widzi seks i zabawę, tam gdzie inni widzą nudę i obłęd. Wybieram sposób jego myślenia. „Tak”, myślę, kiwając do niego głową. Jego wyraz twarzy zmienia się w cholernie zadowolony i czuję się dziesięć razy lżejsza wiedząc, że nie muszę być sama. Nie, zamierzam być z pilotem. Oh, do diabła, tak! Idę za moim pilotem po schodach, mijając wiele nieoznakowanych drzwi, gdzie piloci i stewardesy oraz inny personel lotniczy się zbierają. Większość z nich wpatruje się w telewizor z oczywistą nadzieją, że zła pogoda wyparuje w kosmos. Pozostali rozmawiają i śmieją się głośno przy mahoniowym barze. Nie wydają się być rozczarowani pogodą. Ponownie, wybieram ten tłum. Nie ma nic, co można by zrobić. Nikt nie zauważa jak siadamy na dwóch wygodnych krzesłach, które są ustawione naprzeciw siebie obok okna, przez które można patrzeć na terminal poniżej. - Chciałabyś coś do picia… umm… Cholera, jak masz na imię? - pyta, podnosząc głos ze zdziwieniem. Jestem trochę zaskoczona. Nie wymieniliśmy imion pomiędzy jego tekstem na podryw a doprowadzeniem sprawy do końca. Czyni to ze mnie dziwkę? Prostytutkę? Dziwaka? Nigdy nie miałam przypadkowych schadzek. Ale to nie ja. Czuję nagłą potrzebę, aby moje prawdziwe ja wyszło z równania. Uśmiecham się i odpowiadam mimo wszystko:

- Prosiłabym o czekoladowe martini, a moje imię to Lucia – odpowiadam mrucząc i wyciągam rękę, żeby uścisnąć jego. Zamiast w odpowiedzi uścisnąć moją dłoń, mój pilot odwraca ją i przyciska do niej swoje pełne, wilgotne usta. Obserwuje mnie jak wyciąga język z ust i daje mojej dłoni pełny pocałunek. Kłucie rośnie, jestem na pokładzie. Robię to. - Lucia to tak piękne imię. Jestem Camden – jego głos jest jednocześnie jak papier ścierny i jedwab razem. I brzmi pięknie w tym połączeniu. Oblewam się rumieńcem na jego otwartą, publiczną demonstrację uczuć, nawet taką małą demonstrację. Kiwam głową w akceptacji jego imienia, jak i jego pocałunku. Camden, pilot, jest słodkim odwróceniem uwagi od mojej kontrolującej natury i ... natury. Pieprzyć śnieg. Oficjalnie nienawidzę Nowego Jorku i będę żądać przeniesienia do jakiejkolwiek innej uczelni na południe od Atlanty na przyszłe lato. Jestem chora od problemów, jakie to miasto przyniosło do mnie. Pełne stypendium na nowojorskim uniwerku szlag trafi. Będę się więcej uczyć wiosną, żebym mogła wynieść z Nowego Jorku, może nawet z lepszym stypendium, do innej szkoły na południu. Patrzę na Camdena, idącego do baru. Baru, w którym legalnie nic nie mogę kupić. Rozglądam się dookoła i zastawiam się, dlaczego nie czułam zdenerwowania wchodząc tutaj, szczególnie pierwszy raz. Coś wewnątrz mnie mówiło, że gdziekolwiek pójdę z Camdenem, będę witana, szanowana. Uśmiecham się do niego z wdzięcznym wyglądem, dodając do tego trochę pożądania, aby nie stracił zainteresowania mną. Rozmawia cicho z barmanką, rzucając trochę pieniędzy i szybko wraca do mnie. Moje martini, którego nigdy nie zamówiłam, do dzisiaj, trzyma w jednej dłoni, a w drugiej butelkę piwa. Jego oczy nie opuszczają moich, gdy idzie z powrotem, żeby usiąść ze mną. Gdy zbliża się do mnie, żeby położyć martini na serwetce, delikatnie dotyka ustami mojego policzka. - Masz wystarczająco dużo lat, żeby zamówić do siebie martini, Lucia? - szepce do mnie, zanim delikatnie dotyka językiem czubka mojego ucha. Wciągam powietrze i potrząsam głową bez wahania. Bierze głęboki wdech i zajmuje natychmiast miejsce po mojej lewej stronie, w zasadzie to trzyma mnie ukrytą przed pozostałymi w pomieszczeniu. Jedynym punktem, który widzę poza Camdenem, jest okno, które pokazuje rozgorączkowane rodziny, wkurzone żony lub mężów, zaprawionych ludzi biznesu i niczego nieświadomych starszych, którzy są ponownie transportowani na lotnisko. Wszyscy wyglądają na bardzo zagubionych. Ja nagle czuję się odnaleziona. Krótko myślę, o tych wszystkich studentach, którzy utknęli na lotnisku. Czy mają gorącego pilota, żeby ogrzać się przy nim? Zdecydowałam, że zacznę ignorować wszystkie

myśli o tych ludziach na lotnisku, innych studentach i moich problemach w dostaniu się do domu. Wpuściłam w nie Camdena. - Czy mój wiek cię dręczy? - pytam, biorąc łyczka martini, które rzeczywiści mi smakuje. - Tak - odpowiada ochryple. – Bardzo mnie dręczy. Camden opiera się o krzesło i bierze duży łyk piwa. Patrzę na martini, podnoszę je, opuszczam i zaczynam zbierać swoje rzeczy. Nie będę uciążliwa w dniu, w którym wszystko jest uciążliwe. Mam kilka książek do przeczytania, wiadomości, oczekujących na odpowiedź, ludzi, do których powinnam zadzwonić. Ten facet nie jest wart mojego czasu, jeśli uważa, że jestem w nieodpowiednim wieku dla jego uwagi. Pieprzyć Pomyślę o tym wszystkim później. Jego mocny chwyt na moim nadgarstku zaskakuje mnie. Spoglądam na niego z wątpiącym wzrokiem. - Jestem dręczony Lucia. Mój kutas jest tak dręczony przez twój wiek, że nie jestem pewien czy wytrzymam kolację i drinki, zanim wezmę cię od tyłu - mówi twardo, zaciskając chwyt, jego jabłko Adama drga. Facet nie może przełykać, tak jest nakręcony. - Co sprawiało, że myślisz, że chcę kolację i drinki wcześniej? Zaproponowałeś tylko jedną rzecz, Camden. Nie miałam żadnych innych oczekiwań, gdy z tobą poszłam - uśmiech, który chce wypłynąć na twarz, trzymam w sobie pod pozorem bycia spokojną i nieporuszoną. Gapi się na mnie, szukając odpowiedzi, którą właśnie mu dałam. Nie zamierzam powiedzieć mu jeszcze raz, że zamierzam uprawiać z nim seks. Wskazuję głową na terminal. Przeszłam z nim do tej części lotniska. Odpowiedziałam na wszystkie jego pytania. Teraz to on musi zrozumieć mowę ciała, oczywistą deklarację mojego pragnienia. Długa cisza zapada między nami aż do czasu, kiedy nie mogę jej znieść. - Chcę jeszcze jedno martini, Camden. Jeśli chcesz mnie od tyłu, to potrzebuję przynajmniej jeszcze jedno martini – mówię. Czuję się jak dziwka. Muszę być dziwką. Jestem pewna jednej rzeczy – nikt się o tym nie dowie. Nigdy. Jego skinieniu towarzyszył piękny, seksowny uśmiech, gdy wreszcie zdaje sobie sprawę, gdzie pozwolę tej nocy zajść. *** To były te święta, w czasie których stałam się dwojgiem ludzi. Nowy Jork był zaśnieżony przez całe dnie. Nie było samolotów, autobusów i zero możliwości podróży dla osób, które zostały w mieście. Camden i ja byliśmy zaledwie dwójką ludzi z milionów, którzy zostali pozbawieni przyjemności spędzenia Świąt z rodziną. Pomimo zaśnieżenia, otrzymałam najlepszy prezent świąteczny ze wszystkich, jakie kiedykolwiek dostałam. Po trzech nocach

pieprzenia się jak nastolatkowie, którzy stracili swoje dziewictwo i nie mają pojęcia co słowo "nasyceni" oznacza, korzystałam ze wszystkich luksusów jakie Waldorf Astoria7 oferuje. Każdego ranka budziłam się dla ust Camdena na moich obfitych piersiach oraz dla ciepła jego przyjemności spływających po moich udach. Kąpał mnie, karmił mnie pysznym śniadaniem i robił te wszystkie niezbędne rzeczy potrzebne na co dzień. Ani razu nie skarżył się na tysiące dolarów, które wydawał w naszym wspólnym czasie. Dziękowałam mu kilka razy moimi słowami i ustami, z których wychodziły słowa. Uśmiechał się za każdym razem, jak na mnie patrzył. To był piękny czas razem, coś, czego nigdy nie zapomnę. Dorosłam, żeby pokochać Nowy Jork. Camden pokazał mi wszystko to, co przegapiłam w Nowym Jorku. Nigdy nie mówiliśmy o sobie zbyt dużo, ale podejrzewałam, że ma dziewczynę, albo kogoś takiego z kim się widuje. Zdarzało mi się wchodzić, jak rozmawiał przez telefon. Nigdy nie zniżał swojego głosu, ani nie gadał z tego powodu jakiś pierdół. Oboje wiemy, że jak nasze samoloty polecą do różnych miejsc, to już nigdy więcej się nie zobaczymy. Ostatnim popołudniem, które mieliśmy razem, przygotował lekką kolację, zorganizował masaż dla pary w apartamencie i zaskoczył mnie pięknym, diamentowym pierścionkiem od Tiffany'ego. Kiedy powiedziałam mu, że to zbyt wiele i nie mogłabym tego zaakceptować, położył dłoń na mej ręce i powiedział, że chce, aby część jego zawsze była ze mną. Camden nauczył mnie wiele o moim ciele, o lekkiej niewoli oraz pokazał, co bezgranicznie podoba się mężczyznom. Nauczył mnie, że jeśli miałabym się otworzyć całkowicie na mężczyznę, będę dobrze chroniona. Kiedy w końcu byłam w stanie wejść na pokład samolotu na Florydę, w pierwszej klasie, dzięki Camdenowi, myślałam o naszym czasie razem i o tym, co mogę zrobić dla mojej przyszłości. Zdecydowaliśmy się na szybkie pożegnanie mimo, że mieliśmy świadomość, że już się więcej nie spotkamy. Wiem, że nie chcę być tylko najlepsza jako flecistka i w biznesie, ale również chcę żyć w fantazyjnym świecie, do którego Camden mnie wprowadził. Obiecałam sobie, że bez względu, jak bardzo utalentowana, popularna lub bogata będę w przyszłości, chciałabym, aby dni takie jakie te, które spędziłam z Camdenem również były częścią mojego życia. Zabrało mi wiele lat, aby w końcu znaleźć się w szczęśliwej otchłani diamentów, pierwszej klasy i luksusu. Owszem, mogłam na to sobie pozwolić na własną rękę, dzięki z moją własną, 7 Waldorf - Astoria to najbardziej prestiżowy nowojorski hotel, położony na Manhattanie.

dobrze prosperującą, wartą wiele biliardów dolarów firmą, w której byłam dyrektorem generalnym, ale było to dużo bardziej znaczące, gdy pochodziło od pięknych, bogatych mężczyzn, którzy widzieli we mnie prawdziwe fizyczne piękno. To było odświeżające, mając dwa życia. Mogłam być dwoma ludźmi. Luca i Lucia obie są częścią mnie. Podwójnym życiem.8 Ten stan nigdy nie krzywdził nikogo, aż do dnia, kiedy prawie zrujnował wszystko.

Rozdział 1 10 lat później

Jeśli zapytałbyś mnie dziesięć lat temu czy będę mieszkać w najzimniejszym regionie Stanów, to osiemnastoletnia ja prawdopodobnie założyłaby się z tobą o tysiąc dolarów - duża suma pieniędzy dla mnie w tamtym czasie - że zdecyduję się na słoneczną Florydę albo Georgię. Moje życie, w tamtych niewinnych, ledwo dorosłych oczach, było skazane w przyszłości na średniego szczebla biznes i stanowisko marketingowe, czułego męża oraz urocze bliźniaki. Chłopca i dziewczynę, oczywiście. Teraz mam dwadzieścia osiem lat i dzisiaj byłabym bez tysiąca dolarów, kochanego męża i dwóch szczurków9, ponieważ właśnie staram się pokonać niską temperaturę piętnastu stopni Farenheita10, prosząc mojego kierowcę Colina, żeby przygotował Lincolna pół godziny wcześniej, aby zawiózł mnie moje pół mili 11 do pracy. Tak bardzo jestem przywiązana do luksusu.

8 znowu się pojawia tytuł: Both of her

9 to ma być pieszczotliwa nazwa dla tych nie istniejących bliźniaków

10 ok. -9,5 stopnia Celsjusza

11 ok. 805 m

Moje nogi, ubrane w Louis Vuitton, podjęły wysiłek przejścia zaledwie piętnastu kroków od samochodu do głównego wejścia wieżowca Willis Tower 12, bardziej znany jako Sears Tower13, dla większości Amerykanów - cholerne buyouty14, w centrum Chicago, ale, kurwa, jest to najgorsze piętnaście kroków w moim życiu. Pomimo szarego dnia oraz ogłoszenia Colina, że późnym wieczorem przewidziany jest śnieg, ciągle noszę okulary przeciwsłoneczne, idąc luksusowym holem Willi i jadąc windą na osiemdziesiąte piąte piętro do mojego biura. Myślę o ciepłych, piaszczystych plażach, podczas gdy zdejmuję moje włoskie, skórzane rękawiczki i przekazuje je mojej osobistej asystentce - Annie. Jest nieświadoma tego, że się totalnie wyłączyłam, gdy zaczyna opowiadać o swoim nadchodzącym weekendzie. To coś, bez czego mogłabym się obejść dzisiejszego ranka. Nie byłam gotowa do pracy. Nienawidzę pracować, gdy jest ponuro na zewnątrz. Divider Marketing Inc. poszedł w publiczną ofertę 15 w zeszłym tygodniu i przez to mój majątek osobisty wzrósł do cudownych trzech kropka dwa milionów dolarów. Mam te prawie pięćdziesiąt pięć procent udziałów na moje nazwisko. Czy moja rodzina wie? Oczywiście, że wiedzą, wysyłam im pieniądze na boku, ale czy wiedzą ile? Nie ma, kurwa, mowy. Mama i tata, pracownicy fizyczni, całkowicie amerykańscy obywatele w Jacksonville na Florydzie, zawsze wspierali moje sukcesy od bardzo młodego wieku. Wysyłali mnie do prywatnej flecistki przez całe dzieciństwo, gdy uświadomili sobie moją miłość do tego instrumentu. Właściwie to zainwestowali dużo więcej w prywatne lekcje, dlatego zostałam pobłogosławiona stypendium na uniwersytecie. Czymkolwiek był college, nie obchodziło ich to. Nigdy w najśmielszych snach, nie myśleli, że mogłabym otrzymać pełne stypendium na Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie zaharowywałam swój tyłek, aby otrzymać drugi tytuł w biznesie, bo, bądźmy szczerzy, fleciści nie robią dobrej kasy. Właściwie pieniądze mam teraz w akcjach, obligacjach, sztuce, domach, diamentach i wypisaną na twarzy. Niemiej jednak granie na flecie uspokaja mnie. No, może za wyjątkiem weekendowych wypadów. To jest mój ulubiony czas… bez dwóch zdań. W rzeczywistości ręce są dookoła mnie. Gorące, kojące ręce ze szeptanymi zamiarami, które pobudzają motyle w brzuchu.

12 wieżowiec w centrum Chicago, ma 108 pięter.

13 jest to wcześniejsza nazwa Willis Tower

14 jest to sytuacja, w której dana osoba lub grupa kupuje wszystkie akcje należące do firmy i w ten sposób przejmuje kontrolę nad nim

15 chodzi o wyemitowanie akcji przedsiębiorstwa

Żyję dobrym życiem, a to jest moja tajemnica. Poza Annie mam dwoje innych ludzi, z którymi pracuję ramię w ramię w Divider. Leo i Mitch - dwaj faceci, z którymi miałam większość kursów na NYU16 i do tej pory nie mogą zrozumieć czym było keg party 17. Starali się trzymać z dala od nocnego życia i skupiali się głównie na liczbach, alokacjach, trendach finansowych i, co najważniejsze, na oprogramowaniu kodującym. Kiedy Apple wydało Application Store, cała nasza trójka spędziła godziny rozmawiając i badając aplikacje, które będą najbardziej pomocna dla ludzi w nowym tysiącleciu. Posiadamy prawie dwadzieścia procent największych aplikacji, sprzedawanych przez apkę Apple, więc co kilka dni, z kawą z Dunkin Donuts 18 i pączkami z galaretką, cała nasza trójka ma burzę mózgów, która kończy się od trzema do pięcioma pomysłami na aplikację, która mogłaby się znaleźć w sklepie Apple w kolejnym tygodniu. Używamy tej gałęzi marketingu, aby pomóc mniejszym firmom wejść w dwudziesty pierwszy wiek. Prawie codziennie spotkania są potrzebne dla Divider. Leo i Mitch są mózgami, a ja jestem ślicznotką Divider. Lubię te spotkania biznesowe, jednak nienawidzę konkretnych szczegółów na spotkaniach z ludźmi, którzy zarzucają nas swoimi pomysłami, próbując uskubnąć dla siebie kawałek ciasta19. Pewnie, czasami są potrzebni jako konsultanci, ale i tak te spotkania mnie wkurzają bo od studiów wierzę, że Leo i Mitch są dwoma najmądrzejszymi ludźmi, którzy kiedykolwiek żyli na tym świecie. Oni z kolei, kochają to, że lata temu oddawałam swoją krew, pot i łzy, żeby podnieść nas i usadowić na ziemi. Pamiętam bezsenne noce i żmudne rachunki, których nikt w tej branży nie chciał. Zaczęłam zamawiać Ramen Noodles20 przez aplikację na smartfonie. Płaciliśmy setki dolarów za rachunki, które teraz są dla nas groszami. 16 ten ich uniwerek.

17 keg party - czyli taka impreza, na której jest dużo beczek np. piwa. Nie znam polskiego odpowiednika tej nazwy. A "beczkowa impreza" jak dla mnie brzmi słabo. :D dlatego zostawiam w oryginale :D

I takie coś się na tych imprezach robi.

18 amerykańska sieć fast foodów, specjalizująca się w pączkach, ciastkach i kawie.

19 czyli chcą mieć współudział w tworzeniu sukcesu

20 japońskie danie składające się z rosołu, makaronu i innych składników w zależności od receptury

Rok przed naszym przedsięwzięciem - kazali mi usiąść i zapytali jak i dlaczego wierzę w naszą firmę i jak można uzyskać kapitał startowy. Te pytanie nigdy nie otrzymały prawdziwej odpowiedzi. Spojrzałam na nich i posłałam im najlepszy uśmiech. Uścisnęłam ich milutko i powiedziałam, żeby nigdy więcej nie martwili się o pieniądze. Ja się nie martwiłam. Coś w tych dwóch kujonach z uczelni sprawiło, że moje serce śpiewało i robi tak do teraz. Oni nigdy nie dowiedzą się o moim upodobaniu do brudnego seksu i wystawnych prezentów, ale lubię myśleć, że jeśliby wiedzieli to zignorowaliby tę część mnie. Nie mogę wyobrazić sobie, żeby byli źli. Cóż, mam nadzieję, że znaleźliby trochę współczucia dla mojego uzależnienia. Wiedziałam wtedy, że mam wystarczająco biżuterii w sejfie, żeby pomóc nam ruszyć, ale niech jest powiedziane, że anonimowy darczyńca podrzucił i uciekł. Po wielu żądaniach, żeby się dowiedzieć, mówiłam tylko: "Dziewczyny muszą mieć trochę tajemnic, chłopcy". Radośnie piszczałam na nowe biuro, pocałowałam ich obu w policzek i błagam o przełożenie wszystkich rozmów kwalifikacyjnych z przyszłymi pracownikami. Nawet wtedy nienawidziłam spotkań z ludźmi, dlatego pozwolili mi je przesunąć. Teraz wchodzę na nasze krótkie spotkanie21 i mojej miłości do upiększania kampanii. Spotykam się z Annie, która mówi o wydarzeniach społecznych, których Divider powinno być częścią, szczególnie teraz, kiedy jesteśmy w piątce najbardziej dochodowych firm w Chicago. Chłopcy, jak ich nazywam, nie mają kompletnie zielonego pojęcia jak trzymać kieliszek szampana, jak powiedzieć krótki toast ani jak wygłosić długą przemowę albo jak rozmawiać o pieniądzach z potencjalnymi inwestorami. To jest banalne, ale, tak, jestem chodzącym i mówiącym plakatem Divider i doskonale odgrywam swoją rolę, ponieważ wiem dobrze, że ci dwaj będą skuleni w sali konferencyjnej, będąc mózgami, którymi, oczywiście, są. Lubię wierzyć w to, że każdy z nas ma swoją rolę i dla każdego z naszej trójki ta rola jest odpowiednia. Po roku kwitnącej firmy, bycie królikiem doświadczalnym zmęczyło go, więc podrzuciłam mu dwóch asystentów - obaj absolwenci MITu22. Jedna z nich, akceptowała dzienne wyzwania intelektualne Mitcha i odparowywała je z powrotem. Rachel stała się kimś więcej dla Mitcha. Dużo więcej. Teraz Mitch jest żonaty ze swoją Rachel i mają dwójkę dzieci. Prawie nigdy nie narzeka na swoje sprawy, chyba, że dotyczą tego jak wyzywa 23 go w domu. Każdy facet potrzebuje wyzwań co jakiś czas i jeszcze raz. 21 użyte zostało - "pow wows" co oznacza krótkie spotkanie i dyskusja o osobach lub zdarzeniach. Zazwyczaj po to, aby dojść do szybkiego rozwiązania problemu - nie mam pojęcia jak to ładnie przetłumaczyć na polski, chyba nie istnieje w polskim takie wyrażenie, albo ja go nie znam :D bo tłumacząc odkryłam jak wąski mam zasób słów :D

22 Massachusetts Institute of Technology - taki amerykański odpowiednik politechniki w Cambridge. Jest bardzo prestiżowa. 23 w sensie wyzywa intelektualnie, a nie wulgarnie.

Leo to jest inna historia. On jest tak cholernie uparty, że wybiera ludzi i transakcje tak długo, aż nie ma co odrzucić. Gościu jest zawsze nieszczęśliwy i od jakiegoś czasu to pieniądze i biznes sprawiały, że jest nieszczęśliwy. Zrobiłam przyjacielowi małą przysługę i płaciłam mu za wizytę w każdy piątek wieczór, około dziesiątej. Od pierwszego weekendu Leo był tak wychillowany jak surfer na Hawajach. Jeśli ta dwójka jest szczęśliwa, nie pytają dlaczego nie jestem na ważnych spotkaniach lub dlaczego noszę ciemne okulary chyba, że jestem sama tylko z paroma ludźmi albo za zamkniętymi drzwiami. Oni nigdy nie zrozumieją, że aż tak kocham życie Divider, że pozwoliło mi ono osiągnąć tę dumę, która mówiła, że zrobiłam to po swojemu i wiem, że zawsze będę zabezpieczona finansowo, ale to nie z tego wszystkiego wywodzi się moje szczęście. - Mark chciałby wiedzieć, czy chcesz się spotkać z nim u Palo's dziś wieczór – Annie zaczyna pytać. To jest czas, gdy zaczyna gadać o moim kalendarzu towarzyskim na pozostałą część tygodnia i zwykle słucham z wielkim zainteresowaniem o panach, którzy chcą się ze mną spotkać. Ale dzisiaj, chce się po prostu, kurwa, wyrwać z tego wyblakłego miasta. - Annie, zamierzam wziąć wolne na dzisiaj i jutro, żeby przypilnować biznesu na południu – mówię, zdejmując okulary i mrugam do niej. Mały uśmieszek miga na jej twarzy, zanim prostuje i rozgląda, żeby mieć pewność, że nie zwracamy na siebie uwagi. - Oczywiście, Luca. Mam im powiedzieć, że nie możesz, ale się skontaktujesz później? - pyta, gdy idziemy korytarzem do mojego biura o wielkości dwóch tysięcy stóp kwadratowych 24, który ma salon, łazienkę, oraz, no dobra, szafę z automatycznym otwieraniem. Słodkie marzenia są zrobione z pieniędzy, a ja mam najsłodsze marzenia. - Chyba, że mnie zasypie. Ugh, kiedy ta okropna pogoda zniknie – pytam retorycznie. Annie, wie, że nie musi odpowiadać, zamiast tego i pyta, co serwis może dostarczyć pod moją nieobecność. - Zadzwonię do ciebie jutro, żeby zameldować. Mitch, Leo i ja zrobimy nasze godziny po twoich aktualizacjach. Wszyscy znacie zasadę. Jeśli będą jakieś problemy, na pewno uaktualnię wasze kalendarze. Otwieram drzwi do mojego ciepłego biura i znajduję chłopców, jak siedzą wygodnie w moim miejscu. Wchodzę do środka i widzę formularze na biurku. - Chcesz, żebym to wszystko teraz podpisała? - pytam, zdejmując okulary wtedy, gdy Annie zamknęła za sobą drzwi.

24 2 000 stóp kwadratowych to w przybliżeniu 186 m2

- Cóż… cześć Luca. Ciebie też dobrze widzieć. - zaczyna Mitch. Patrzę na niego i przesyłam mu całusa. Leo udaje, że go łapie. A potem ta dwójka zaczyna się o niego bić, jak w sesji zapaśniczej. -Ile lat ma wasza dwójka? - pytam. - Luca, mogę odpowiedzieć na to pytanie, jeżeli mogłabym być szczera - mówi Annie. Patrzę na nią rozbawiona. Przytakuję, żeby kontynuowała. - Oni są najmądrzejszą dwójką jaką znam, ale nie wiem czy rozstali się z bielizną z Batmanem. Obaj mężczyźni przestają walczyć i patrzą na Annie w szoku. Parsknęłam śmiechem i przybiłam jej piątkę. Annie jest po prostu fantastyczna. Jeśli miałabym najlepszą przyjaciółkę, to byłaby nią ona. Myślę, że też o tym wie. Jednakże moje życie jest zbyt zajęte, na najlepszą przyjaciółkę i wychodzić z nią na martini i lody. Mam miejsca do zobaczenia i ludzi do poznania. Ona i ja mamy czasami te momenty w pracy, w których zachowujemy się jak dwudziestolatki, ale poza budynkiem, nigdy nie będzie w stanie zrozumieć mojego stylu życia. - Annie, Mitch, Leo zamierzam jechać do Georgii na resztę tygodnia, żeby zrobić tam jakieś biznesowe rozeznanie. - Pierdolenie - Mitch wypluwa. - Nienawidzisz pogody i szukasz wymówki, żeby się z niej wyrwać. Nikt nic nie mówi. On ma rację, ale będę tam też pracować i o tym też wiedzą. Kończę podpisywać papiery na biurku i, przewracając oczami, podaję je Annie. Nikt mnie tu nie rozumie i im bardziej chcę siebie wytłumaczyć, tym bardziej czuję, że to miejsce to pierdolone więzienie pracujących kobiet, wbijających mi się w drogę do łazienki. - Powiedz Colinowi, żeby Margie zapakował mnie i był po mnie w ciągu godziny. - mówię, bez patrzenia na żadnego z moich partnerów. - Ale my naprawdę będziemy za tobą tęsknić. - Leo skomle jak małe dziecko. Annie śmieje się kiedy wychodzi z mojego biura i prawdopodobnie idzie na dół, do swojego. - Luca, twoja asystentka jest cholernie seksowna - ogłasza Leo. Patrzę w górę i zobaczyłam jak Leo obserwuje ruchy Annie przez szklaną szybę, gdy ta idzie do siebie. Myślę, że powinnam zasłonić tę szybę, dopóki Leo zrozumie, co powiedział. Horror. Nasze szczęki opadły, zarówno ja, jak i Mitch patrzymy na Leo. - Od kiedy?! - Mitch wykrzykuje.

- To obrzydliwe. Ona jest moją asystentką. Leo wzrusza ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. Leo spędza czas głównie przy komputerach i nowych długopisach BIC. Układa skarpetki według kodu kolorów, co zauważyłam pewnego razu na naszym ostatnim roku na NYU. Nie jestem pewna czy myślał kiedyś o kobietach, poza chwilami, gdy były na kolanach. Wyciągając ramiona, Leo huśta się na tyle kanapy z małym uśmieszkiem. Trzymał to od nas z daleka? Oczywiście, nie mogę być za bardzo zła. Gdyby chłopcy wiedzieli, co naprawdę robie w moim wolnym czasie... cóż... modlę się, że wciąż bylibyśmy przyjaciółmi. Nikt właściwie nie wie, kim jestem. Do diabła, czasami sama zapominam i myślę, że aktorką, żyjącą uprzywilejowanym życiem. Najbliżej bycia prawdziwą sobą, jestem w otoczeniu tych dwóch chłopców. To są mądrale z NYU i czułam się dużo lepiej w ich towarzystwie niż w jakiejkolwiek innej grupie na kampusie. Równania i wzory były moją sprawą dopóki nie zaczęłam żyć moim innym życiem. Szybko wstałam i usiadłam pomiędzy nimi. - Yeah. Cóż… jest spoza twojej ligi, Leo. Co się stało z tą piękną brunetką, którą pieprzyłeś? pytam, kładąc ręce na ramiona moich chłopców. - Ciągle się pieprzymy - żadne emocje nie towarzyszyły temu stwierdzeniu. Leo po prostu stwierdził fakt w swoim leońskim stylu. Cała nasza trójka siedzi w niezręcznej ciszy przez chwilę, aż do momentu, w którym odchrząkam. - Czy ty właśnie powiedziałeś "pieprzyć"? - pytam, patrząc na niego z uśmiechem. Leo, który jest najbardziej nudnym rozmówcą, ponownie wzrusza ramionami. Ugh, tak. Najbardziej jestem sobą między tymi facetami, ale, cholera jasna, jesteśmy tacy nudni.! - Więc co jest w twoim kalendarzu na resztę tygodnia? - pytam, wracając do biurka. - Mamy dwa spotkania z inżynierami. Wiesz, nic, co by cię zainteresowało - mówi Mitch. Patrzę w górę i wzdycham, umieszczając moje wymanikiurowane dłonie na biodrach. - Och, skończ pieprzyć, Mitch. Wiesz, że nie rozumiem tych bożyszczów! Daj mi liczby, a zrobię z nimi co tylko chcesz, ale, cholera, inżynierowie? Co to za program? - Coś zrobić z inną apką śledzącą, GPS, ponieważ Pan wie, że nie mamy tego za wiele powiedział Leo, przewracając oczami.

- Myślałam, że zrobiliśmy to dobrze w naszej aplikacji z mapą. Mapperz 25 jest świetny! przygryzłam wargi i zmarszczyłam nos, zastanawiając się, dlaczego ludzie czują potrzebę porównywania jednego programu do dziesięciu innych. One wszystkie zaprowadzą w te same miejsca. Mapperz będzie wyposażony w łączność z policją i wykrywacz wypadków drogowych i robienie nowej aplikacji będzie kosztowało nas więcej, ale jeśli ludzie chcą ją kupować, to nie zabije nas konieczność spędzenia tygodnia, żeby ją stworzyć. Znaczy, nie zabije to Leo i Mitcha. Mogą psioczyć na wszystko, ale to jest ich gra, ich pasja. Ja wciąż dużo jeżdżę, jednak jesteśmy teraz ze sobą tak blisko, jak byliśmy w college’u. Tak było, jak nasza trójka wymyślała firmę ze serwetkami do kawiarni podczas ostatniego semestru na uniwerku. Pomimo tego wszystkiego, nie czuję się wyrzutów sumienia, gdy wyjeżdżam z tego śniegu na kilka dni. Znają mnie, dziewczyna z Florydy, z wiecznie zimnymi stopami. Wiedzieli, że nakręcam biznes, gdziekolwiek pojadę. Niemniej jednak Luca i zima przyjaciółkami nie są, ale cokolwiek by się działo, nigdy nie opuszczę Chicago na stałe. Posiadam Divider i tych maniaków, a oni posiadają mnie. Nie mogę lekceważyć tego, przenosząc się gdzie indziej. Co nie znaczy, że nie chciałam podróżować, żeby dostawać to, czego potrzebuję. To, co naprawdę chcę, to tylko kilka telefonów do mojej najdroższej znajomości, Carla. Carl, jest moim przyjacielem gejem, która ma kontakty, żeby umówić mnie z ludźmi na zostanie na jednonocną przygodę 26. Z wyjątkiem tego, że nie jest to do końca jednonocna i jest tam więcej "zostania" niż samego seksu. Nie, nie płacili mi za seks ani za mój czas. To czyniłoby mnie dziwką, ale, przepraszam bardzo, mam więcej pieniędzy niż kobiety w moim wieku lub w jakimkolwiek innym wieku. Nie, ja cieszę się mężczyznami, kwiatami, sukniami, zazdrosnym spojrzeniem ze strony innych mężczyzn, a nawet kobiet, biżuterią, i wreszcie bezmyślnymi orgazmami, które każdy z tych mężczyzn mi daje. Czy muszę ich szkolić, czy są w pełni doświadczeni, zawsze jestem po takiej nocy bogatsza w doświadczenie przy moich mężczyznach. Niskie pragnienie zaczyna palić między moimi nogami, kiedy zaczynam myśleć o diamentowych kolczykach łezek, które ostatnio widziałam u Tiffaniego. Szybkie ukłucie leci do mojego żołądka, jak zaczęłam myśleć o moim ciele w satynowej sukni z kieliszkiem szampana w ręku. Płomienie uderzają we mnie, jak wyobrażam sobie, jak odrzucam tę suknię i kolczyki, żeby złapać silnego i bogatego faceta, który spełni wszystkie mnie pragnienia. Cholera. Muszę się naprawić. Wszystko, co muszę zrobić, to przejść przez ten dzień i znaleźć mojego kolejnego faceta.

25 jakaś wersja mapy online

26 one night stand.

Rozdział 2 - Och, spójrz! Jej limuzyna czeka. Musi być fajnie mieć kierowcę, który zawozi na lotnisko – wysoki ton głosu Leo powoduje, że brzmi jak mała dziewczynka, która właśnie zobaczyła szczeniaczka. Zaskakuje mnie tym podczas wychodzenia z budynku, po całym dniu rozmów telefonicznych, bez przerwy. Moje usta cały dzień odpowiadały na pytania naszego nowego klienta Evana Myersa, o tym, jak mamy zamiar przeprowadzić kampanię jego firmy finansowej dla inwestorów, których ma w kolejce na przyszły tydzień. Ten facet jest dwudziestopięcioletnim geniuszem, z twarzą, z powodu której moje przemoczone majtki zostawiają plamy na fotelu za każdym razem, gdy wychodzi, ale jednocześnie powoduje, że bardzo się denerwuję. Może zabrzmiało to trochę, jakbym była suką, ale zapewniam cię, nie jestem. Jestem zabawna, żywiołowa, chętna spróbować wszystkiego, przynajmniej raz. Za wyjątkiem prochów. Prochy są zbyt niebezpieczne, uzależniające, nie wspominając o tym, że robią bałagan w umyśle. Muszę kontrolować umysł, szczególnie w weekendy, gdy opuszczam miasto i staję się Lucią Westwood. Ale przysięgam, że jeśli nie pozwoli mi się wykonywać mojej roboty, w której jestem wyśmienita, zamierzam dusić i to nie w sposób, o jakim fantazjowałam wiele razy wcześniej. - Halo? Seks w szpilkach? - Colin strzelił palcami przed moją twarzą. - Co? – odgryzłam się. - Nie było cię przez chwilę. Twój luksusowy powóz czeka. Głupek stoi przy tylnych drzwiach limuzyny, z szeroko otwartymi drzwiami, wyciąga rękę do mnie, żebym mogła wejść. - Wiesz, że możesz używać firmowego auta do czegokolwiek chcesz, prawda? - z jakiś powodów poczułam się źle, cały czas korzystam z samochodu do prywatnych celów. - Nee, to nie dla mnie. Wolałbym wyrwać laski na kutasa, a nie na Lincolna. Stoję tam obserwując jak mała chmurka dwutlenku węgla wychodzi z jego ust, zauważalna tylko z powodu zimna. Zastanawiam się, jakie dziewczyny Colin uważa za atrakcyjne. On jest dla mnie jak młodszy brat, chociaż wiem, że jest w moim wieku. Nigdy nie rozmawialiśmy o naszych dodatkowych aktywnościach i wzdrygnęłam się na samą myśl. - Jesteś takim dupkiem – przewracam oczami, drugi raz dzisiaj i uśmiechnęłam się do siebie, myśląc, jaką wygodną mam relację z moim kierowcą. Colin musi wiedzieć, że coś się dzieje poza miastem, przecież widzi jak wracam z dwukrotnie większym bagażem. Zawsze ma naprawdę zadowolone spojrzenie kiedy daje dodatkowy bagaż do bagażnika i w sposób flirtujący trąca mój tyłek. - Wsiadaj, żebym mógł wydostać cię z miasta - mruknął, praktycznie popychając moje plecy.

- Miłego weekendu i przywieźć na święta trochę ciepła. To gówniana pogoda sprawia, że mój fiut usycha. - pochyla się, składając całusa na moim policzku przed zamknięciem drzwi. Opierając się o zagłówek, śmieję się z jego głupoty. Śmieję się jeszcze mocniej, ponieważ Colin nie ma zielonego pojęcia, jak gorąco ma być w ten weekend. Gorąco w łóżku, z nowym facetem, którego zamierzam pieprzyć dopóki oboje nie będziemy spoceni i w pół drogi do śmierci. - Dziękuję za zabranie mnie na lotnisko, Colin. Wiem, jak wkurzające są te korki w godzinie szczytu. Zdjęłam moje Jimmy Choo27, rozszerzyłam nogi na bok i rozsiadłam się wygodnie w drodze na lotnisko. - Płacisz mi za to, Luca - mówi Colin, patrząc na mnie we wstecznym lusterku. Jedną rzeczą jaką rozkazałam wszystkim moim pracownikom jest zwracanie się do mnie po imieniu. "Pani" brzmi dla mnie za sztywno. Poza tym uważam ich za przyjaciół. - Wiem. Ale obaj wiemy, że Chicago ssie, kiedy trzeba przez nie przejechać. Mniejsza z tym, mam papiery, na które muszę spojrzeć. Zamknę przedziałkę 28. Daj mi znać jak będziemy już blisko. Jestem tak ciekawa, żeby zobaczyć faceta, którego wybrał dla mnie Carl na weekend, że nawet nie słucham odpowiedzi Colina o pracy i braku zabawy. Gdyby tylko wiedział jaki rodzaj zabawy zamierzam mieć w ten weekend, jego brwi rozdzieliłyby się bardziej niż moje nogi dziś w nocy. Zdejmuję okulary przeciwsłoneczne, wrzucam je do torby i przeczesuję palcami moje blond włosy. Otwieram papiery, które przesłał mi Carl o facecie, z którym spędzę ten weekend. - Matko Święta! - mówię do siebie, kiedy moje oczy lądują na zdjęciu Heatha Landona. Dwadzieścia pięć lat. Włosy w kolorze piaskowy blond. Ciemno brązowe czekoladowe oczy. Wyrzeźbiona szczęka. Ciepło pojawia się błyskawicznie w moim rdzeniu jakby tysiąc wulkanów gotowych do wybuchu, wymuszając na mnie zmianę pozycji na siedzeniu. - Jeśli pieprzy się tak jak wygląda, to będzie boski weekend – patrzę w dół na moją cipkę, tak jakbym się upewniała, że słyszała.

27 szpilki. np. takie

28 chodzi o to co się spuszcza lub unosi, żeby oddzielić kierowcę, od pasażerów.

Przerzucając strony upewniam się czy Carl zawarł wszystko o co prosiłam. Nigdy wcześniej mnie nie zawiódł, a zawsze staram się dowiedzieć jak najwięcej o facetach, z którymi spędzam weekendy, zanim ich spotkam. To znaczy badania lekarskie, status cywilny i kryminalną przeszłość. Te trzy informacje są dla mnie konieczne. Muszą być całkowicie zdrowi, nie żonaci, bez dziewczyny i nie mieć żadnej kryminalnej przeszłości. Bezpieczeństwo jest konieczne. Zawsze wymagam gumek, nawet jeśli chcą żeby im tylko zrobić loda. To, że pytam o ich przeszłość kryminalną, nie musi być wyjaśniane. Nie ma cholernej mowy, że pozwolę sobie wejść w niebezpieczeństwo na własne życzenie, tak jak to niektóre kobiety robią. Faceci, z którymi spędzam czas, muszą od tego wszystkiego być wolni. Mogę lubić pieprzyć się kompletnie z obcymi, ale nigdy nie chcę się znaleźć w niebezpieczeństwie. Ufam Carlowi jeżeli chodzi o facetów, z którymi mnie umawia. To tym facetom nie ufam. Jak można całkiem zaufać komuś, kogo się go nie zna? Nie można. Dlatego to jest jak dwukierunkowa ulica: wszystkie te informacje zabezpieczają mnie, ale zabezpieczają również i ich. - Jestem ciekawa, jak zarabia na życie. Proszę, żeby to było coś ekscytującego. Moje ciało eksploduje w uniesieniu, gdy przewracam na ostatnią stronę i widzę, że jest szefem kuchni. Jezu Chryste, ile ja mam pomysłów w głowie! Będzie chciał mnie pieprzyć, na ladzie, tam gdzie sieka i robi jedzenie? Będzie chciał używać podręcznych przyrządów kuchennych, które są jednocześnie naczyniami i seks zabawkami? Zamykam folder i czuję, że moje ciało płonie. Nie ma mowy, że wytrzymam te dwie i pół godziny lotu do Savannah w Georgii, bez ulżenia sobie. Chowam wszystko w mojej torbie podróżnej Louise Vuitton, prostuję nogi, stawiając je mocno na podłodze. Mój tyłek wydaje się sam unosić, gdy próbuję rozpiąć zamek z mojej napiętej spódnicy. Odczuwam ulgę, gdy Wielki spuszczam moją spódnicę obok pończoch, odsłaniając pas od pończoch na moich nagich udach. Natychmiastowo jestem wdzięczna sobie, za niezałożenie rano majtek. W tej chwili moje palce dotykają nagą, pulsującą płeć, gładką w dotyku od mojego ostatniego woskowania. - O Boże - jęczę. Przyjemność przeszywa mnie od czubków palców po czubek głowy, gdy moje palce ślizgają się gładko po moim cieple. Nie muszę się dłużej martwić, jak bardzo jest zimno na dworze, ponieważ tutaj jest upalnie. Goręcej niż lawa z tych tysięcy wulkanów, o których myślałam. Zamykając oczy, zaczynam wyobrażać sobie co Heath i ja zrobimy w ten weekend. Jego palce będą mnie pieścić, w ten sam sposób, w jaki gładzi koniec swojego ulubionego noża 29. Albo w jak trzyma mój tyłek, tymi silnymi rękoma, gdy bierze mnie od tyłu swoim wielkim fiutem. Zsuwając się niżej na siedzeniu, zaczynam ugniatać piersi przez płaszcz. Dlaczego, do diabła, go nie zdjęłam?! Szybko odpinam dwa górne guziki, zanim wkładam rękę pod jedwabną bluzkę i stanik. Chwytając moje twarde sutki, ściskam je, aż do momentu bólu. Tak bardzo to kocham. Nie 29 przypominamy Heath jest kucharzem.

ma w tym świecie nic tak czułego, jak moje sutki. Uwielbiam mieć je ssane przez faceta, tak bardzo, że ból przyjemności pędzi przez wszystkie moje strefy erogenne. W myślach widzę usta Heatha, które ssą mnie mocno, jak ściska moje piersi razem i wsuwa penisa między nie. - Dojdź, Luca. Pieprz się - jęczę. Jestem wdzięczna za przyciemnioną szybę, pomiędzy mną, a Colinem, bo właśnie teraz zamierzam wystrzelić sobie wielki finał z fajerwerkami porównywalny do tego nad jeziorem Michigan czwartego lipca30. Znajduję łechtaczkę. Właśnie zgrubiała, wystawiając się i będąc chętna na moje dotknięcia. Coraz szybsze tarcie, zataczane koła ciągle i ciągle, a wilgoć wypływa z moich fałd. Moja cipka woła o jakąkolwiek penetrację. Rozszerzając nogi jak tylko mogę, mój palec łatwo wślizguje się pomiędzy ścianki. Uczucie jest oszałamiająco potężne, gdy zaczynam wkładać i wyciągać. Odgłosy tarcia rozchodzą się po wnętrzu mojej małej limuzyny. - Więcej, potrzebuję więcej. - dyszę. Dodając drugi palec, wkładam je oba z powrotem w siebie, najlepiej jak umiem, starając się osiągnąć ten wrażliwy punkt, który popchnie na krawędź. - Kurwa, tak! - Wkładam i wyjmuję w szybkim czasie. Obce dźwięki wychodzą z moich ust, kiedy dochodzę do granicy. Czuję, że coś pali się we mnie, błagając o uwolnienie. Zamykam mocniej oczy i wyobrażam sobie jak kutas Heatha będzie wyglądał, jak jego wargi smakują, w jaki sposób będzie mnie lizać. Wyobrażam sobie, że pożera mnie tak, jakby smakował swoje najlepsze dzieło. Wybucham jak te wulkany. Orgazm rozrywa mnie. Gorąco i mokro na moich palcach. Z ostatnim szczypnięciem brodawek, wyjmuję rękę z pod bluzki. Głośno wypuszczam powietrze, wyciągając mokre palce z mojej chciwej cipki. Szybko czyszczę siebie chusteczkami, które zawsze mam przy sobie w podróży. Poprawiam ubrania na właściwe miejsce i odchylam głowę do tyłu, spoglądając na horyzont znikającego w oddali Chicago. Błogi uśmiech zagościł na mojej twarzy po wyzwoleniu siebie. - Carl - mówię do siebie - Wierzę, że zrobiłeś to dla mnie, mój przyjacielu. *** - Cholera, tu jest lodowato! - mówię szorstko Colinowi, gdy podaje mi moją torbę z bagażnika limuzyny. - Jest pierwszy marca, na litość boską. Nie powinna być już wiosna? Colin śmieje się ze mnie. - Wkrótce będzie, Luca. A w międzyczasie spędzisz dwa dni w Savannah w Georgii.

30 4.07 to dzień niepodległości w USA.

- Wiem, patrzyłam wczoraj na pogodę. Tam jest w połowie siedemdziesiątki 31. Co znaczy, że jeśli nie zobaczysz mnie w niedzielę wychodzącą z terminala, to nie wracam - żartuję. - Cóż, Luca. Udanego lotu. Wchodź do środka nim się przeziębisz i nie będziesz mogła się dobrze bawić - mówi Colin, kajając mnie jak dziecko. Jest moim kierowcą od dwóch lat i stał się bratem, którego nie mam. Bycie jedynakiem może być czasami wywoływać samotność. Moi rodzice zawsze o mnie dbali, zawsze mnie wspierali, Nie mogłabym mieć lepszych rodziców, nawet jeślibym sama ich sobie wybrała. Jednak zawsze chciałam mieć rodzeństwo, z którym mogłabym się dzielić wszystkim. Brzmię samolubnie. Moi rodzice są dobrymi ludźmi. Tęsknię za nimi. mówię sobie i tak faktycznie jest. Okropnie za nimi tęsknię. Gdyby wiedzieli, że zamierzam być tak blisko nich w ten weekend, byliby na mnie źli. Powinnam do nich zadzwonić i powiedzieć im, że będę uczestniczyć cały weekend w spotkaniach biznesowych, gdyby chcieli do mnie dzwonić. Moja matka, zawsze zapełnia mi pocztę głosową, gdy nie może się do mnie dodzwonić. Co zdarza się często. Tak szybko, jak będę po odprawie, zadzwonię do nich jak tylko znajdę się w luksusowej poczekalni Delta Sky Club 32, którą mają dla mnie. Ten klub jest jednym z wielu przywilejów latania pierwszą klasą. Nie latam tylko dla przyjemności, dla spraw biznesowych również. Moja reputacja w biznesie mówi sama za siebie. Nie stałam się milionerem przez trzymanie swoich talentów tylko w Chicago. Z biegiem lat firma się rozrosła i mam klientów na całym świecie, niemal na każdym kontynencie. Pożegnałam się z Colinem, chwytam torbę i ciągnę ją na lotnisko. Jestem w stanie przebyć odprawę bez najmniejszego wysiłku ponieważ wszystko co mam to torebkę i jeden bagaż. Po odbyciu kontroli bezpieczeństwa idę do najbliższej poczekalni. Z głową wysoko uniesioną i wyprostowanymi ramionami, wchodzę do poczekalni i szybko relaksuję się w miękkich poduszkach na skórzanym fotelu, stojącym w rogu. - Cześć, mamo - mówię entuzjastycznie do telefonu, gdy kelnerka podaje mi kieliszek Trimbach Riesling33, zdecydowanie mój ulubiony. - Cześć skarbie, jak się masz? - pyta, swoim słodkim południowym głosem. 31 czyli 21 stopni Celsjusza.

32

33 wino

Moja mama urodziła się i wychowała w Nashville w Tennessee. Spotkała tatę, gdy miała szesnaście lat w czasie wakacji na Florydzie. Spędzili cały tydzień śmiejąc się i wylegując na słońcu. Gdy tydzień dobiegł końca, obiecali sobie, że będą pisać i dzwonić do siebie, tak często, jak to będzie możliwe. Taki kontakt trwał dwa lata, dopóki nie ukończyli szkoły średniej. W czasie tych dwóch lat, głęboko się w sobie zakochali. Mój ojciec był niemożliwie niecierpliwy, kiedy zobaczy mamę ponownie, więc pojechał do Tennessee, oświadczył się mamie, „zaklepując” ją jako swoją przyszłą żonę. Zostali małżeństwem miesiąc później, gdy mieli po 19 lat, a teraz, prawie trzydzieści lat później, nadal są szczęśliwym małżeństwem, żyjącym z pensji ojca, brygadzisty w firmie budowlanej. Rzeczy materialne nic nie znaczą dla nich. To była jedna rzecz, której nikt z naszej trójki nie widział. Mogę być kombinację ich dwójki, ale nie jestem taka jak oni, jeżeli chodzi o pieniądze. Chcę luksusowych rzeczy. Nie, cofam to. Potrzebuję ich. Mogę nie nosić ich tak jak powinnam, wszystkie kreacje, które dostałam, wiszą w szczelnie zamkniętych workach, w osobnej szafie w moim mieszkaniu. Cała moja ulubiona biżuteria jest zamknięta w sekretnym sejfie w mojej sypialni. W śnieżne, ponure i deszczowe dni wyjmuję je. Zabieram je do mojej prywatnej łazienki, układam diamenty i szmaragdy na szyi, żeby patrzeć jak błyszczą i lśnią od światła. Moim ulubionym jest Royal Beauty34. Jest najbardziej innowacyjnym pierścionkiem, jaki kiedykolwiek widziałam w życiu. Dostałam go dziesięć lat temu od pilota, którego poznałam. Boże, to on dał mi najlepszy seks jaki kiedykolwiek miałam i to on pokazał mi taki styl życia. Ten pierścionek był nieoczekiwanym prezentem, dodatkowym bonusem po seksie, który dostałam od niego. Jest niezwykłym 14K różowym i platynowym złotem z różowymi i białymi diamencikami, podkreślającymi całą kompozycję. W środku umieszczony jest dwukaratowy diament o szlifie princessa, otoczony przez malutkie diamenciki. To jest jedyna rzecz, którą noszę publicznie i noszę ją codziennie na prawej ręce. Jest to najbardziej zbliżony do obrączki ślubnej pierścionek, jaki pojawi się na moich palcach. Jestem kobietą przeznaczoną do bycia samą, pozostawioną do utonięcia we własnym egoizmie. Nie to, że jestem bardzo samolubna, z wyjątkiem sytuacji, gdy chodzi o mnie. Wspieram fundacje charytatywne i uczestniczę w wydarzeniach, kiedy tylko mogę. Pytanie, które sama sobie zadaję i które inni mi zadawali już milion razy, dlaczego nie ustatkuję się z jednym mężczyzną? Odpowiedź jest prosta. Nie mogę. Oba życia, które prowadzę są uzależnieniem. Muszę mieć facetów i przygody, które mi zapewniają. To jest jak narkotyk przepływający swobodnie przez żyły, pompując zawzięcie, żeby utrzymać mnie przy życiu. To jest powód, dla którego będę sama, nie polegającą na nikim, tylko na sobie. Dźwięk głosu mamy wyciąga mnie z moich myśli. Przypomina mi też jak bardzo za nimi tęsknię. - Lepiej przyjedź nas odwiedzić, zanim zrobi się tutaj na dole zbyt gorąco - błaga jej słoneczny głos.

34 pierścionek np. taki

Piękny, prawda? :P

- Tak zrobię, mamo. Obiecuję. Muszę iść. Muszę iść do mojej bramki. Chciałam dać znać, co się dzieje, jeśli będziecie chcieli się ze mną skontaktować - kłamię. - Powodzenia. Jesteśmy z ciebie dumni - mówi. - Jesteś? - pytam mojej lampki wina, zanim ją przechylam i dopijam. Pierwsza klasa ma wiele przywilejów, jednak dzisiaj moje korzyści nie są zbyt „komfortowe”. Utknęłam koło kobiety, która szydełkuje pierdolony sweter. Dobry Boże, proszę uduś mnie teraz, a nie w ten seksownie rozkoszny sposób, który tak bardzo uwielbiam. Pomimo faktu, że mam koc owinięty wokół mnie i popijam pyszną gorącą kawę z Baileyes, utknęłam obok babci Jones, gadającej bez przerwy o swoim psie i swetrze, który robi dla tego psa, żeby pomóc mu utrzymać ciepło w śniegu. Nie zrozum mnie źle, uwielbiam zwierzęta. Chciałabym mieć jednego na własność. Dokładniej, dużego, żółtego labradora, żeby przytulić się do niego w nocy, żeby mi ogrzał stopy, kiedy samotnie kręcę się w łóżku. Ale tutaj znowu wychodzi mój egoizm. Nigdy nie będę w stanie mieć psa, ze względu na fakt, że nigdy nie porzucę bycia osobą towarzyszącą.

Rozdział 3 Mam pokojówkę, która przychodzi do mojego, umiejscowionego całkiem wysoko mieszkania, co kilka dni, ale jest coś zapierającego dech w piersiach w apartamentach, położonych na najwyższym piętrze, w luksusowych hotelach. Wszystko jest ostre, żywe i całkowicie świeże. Weszłam do niego jak profesjonalistka marketingowa i od razu widzę cztery pokoje czystego bogactwa i czuję się jak kobieta. Prawdziwa kobieta z potrzebami, zachciankami i mężczyzna, Heath albo ktokolwiek z kim się umówię, musi zadbać o mnie. Tylko o mnie. - Czy zaplanował mój czas na spa na rano? - pytam szybko kierownika. - Tak, pani Westwood. Masaż rozpoczyna się dokładnie o dziewiątej, a potem cały pakiet spa. Wszystko co najlepsze, dla naszych najlepszych - uśmiechnął się lekko i kiwnął głową. Wyciągam trochę kasy na napiwek, ale odmawia. - On już zatroszczył się o napiwek dla mnie. Proszę, tutaj jest numer wewnętrzny, bezpośredni do mnie, którym można mnie wzywać dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jestem cały czas do pańskich usług. Podoba mi się hojność i przezorność Heatha. Już go bardzo lubię. - To brzmi bosko - mówię, z udawaną nutką południowego uroku.

Mieszkałam w Jacksonville tylko do osiemnastego roku życia więc tak rzeczywiście to nie mam akcentu, ale kiedy wchodzę w rolę, przychodzi do mnie naturalne. Brzmi perfekcyjnie. - Teraz, zanim dam ci wolne na resztę wieczoru, bądź taki dobry i zorganizuj trochę sera i warzyw. Jestem głodna po długiej podróży. I, jeżeli to nie problem, to zadzwoń do Heatha… odchrząkuję - pana Landona i podziękuj za wszystkie wygody. Nie mam numeru telefonu moich klientów, a oni nie mają mojego. Zostawiam wszelkie formalności Carlowi. Popełniłam raz błąd, dając mój numer facetowi, który został zatrzymany w San Diego przez wielką burzę. Miałam się z nim spotkać się w Phoenix, ale był parę dni później, więc siedziałam w hotelu z ręką w majtkach, ładując filmy i zamawiając drogi szampan na jego rachunek w hotelu. Gdy zadzwonił kilka tygodni później, żeby ponownie zaplanować randkę, miałam złe przeczucie, że nie powinnam była dawać mu numeru. Sześć tygodni i sześćdziesiąt nękających telefonów, żebym zwróciła mu kasę za Phoenix i musiałam zmienić numer. Byłam głupia. Staram się mówić facetom, że wolę nie znać ich numerów, w razie, gdybym chciała powtórzyć przyjemność, którą mi dali, bo mam tendencję do bycia prześladowcą. To ich trochę uspakaja, jednak wciąż wydaje mi się, że większość z nich wolałaby figurować w moich kontaktach. Nie ma tak dobrze. Randki, które się powtarzają są bardzo rzadkie, a gdy jednak wystąpią, odbywają się w innym mieście. Nie lubię tej świadomości, że jestem dwa razy z tym samym facetem. - Oczywiście, pani Westwood. - Och, proszę, mów mi Lucia. - machnęłam mu, żeby odszedł i poszłam wziąć kąpiel z bąbelkami. Wiedziałam, że jest dla mnie przygotowana. Ci faceci muszą spełnić każde polecenie, które Carl im daje. Trzydzieści minut później, gdy moje palce zaczęły się marszczyć, zadzwonił telefon, dokładnie w tym samym momencie, w którym rozległo się pukanie do drzwi hotelowych. - Cholera. Powinnam to przewidzieć - mówię do siebie, przewracając oczami nad swoim brakiem pomyślunku. Przechodzę z łazienki do sypialni z telefonem, jednocześnie zarzucając biały szlafrok na swoje mokre ciało. Telefon rozlega się ponownie, odbieram z rozmachem: - Słucham - mówię skromnie. - Lucia - głęboki, gardłowy głos, pochodzący z linii telefonicznej, momentalnie wywołuje gęsią skórkę na moim mokrym ciele. - Heath – mruczę. - Mógłbyś poczekać minutkę, skarbie? Prawdopodobnie obsługa hotelowa puka do drzwi z moją późną przekąską. Słyszę chichot, kiedy odkładam słuchawkę na łóżku, żeby pobiec do drzwi. Otwieram je z rozmachem, skinęłam do kierownika i wskazałam mu palcem na stół.

- Pan Landon jest na linii, więc muszę rozmawiać. Zostaw jedzenie na stole. Porozmawiam z tobą jutro. Wracając do telefonu, czuję gęsią skórkę, która ponownie się pojawia na samą myśl o pociągającym głosie Heatha w moim uchu. - Wróciłam – jęknęłam. - Ale jestem trochę smutna wiedząc, że nie zobaczę cię przed jutrzejszym popołudniem. - udaję, że się dąsam jak dziewczynka, a tak na serio, to jego głos sprawia, że mam ochotę się masturbować. Planowałam przeczekać noc i czekać na kilka poważnie oszałamiających orgazmów, ale to nie zadziała. Nie mogę czekać. - Jak ci się podoba Savannah, Lucia? - pieprz mnie mocno. Jego głos jest jak... jest jak czysty seks. W jaki sposób on mówi do zwykłych ludzi? Mam na myśli ludzi, których nie chce pieprzyć, ponieważ przez sposób w jaki mówi do mnie, nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie słuchać go i nie myśleć o seksie. - Och dobrze, przyjechałam godzinę temu, ale jest tak piękna, jak pamiętam - odpowiadam patrząc przez pokój, aby upewnić się, że zostałam sama. - Myślisz o mnie? - Obniżam swój głos do mruczenia. - Tak – stęka w odpowiedzi. - Od kiedy Carl pokazał mi twoje zdjęcie i zorganizował to, nie mogę przestać o tobie myśleć. On jest słodki. Naprawdę słodki, ale ja potrzebuję sprośnie. - O jakich rzeczach myślisz, Heath? Jest cicho przez chwilę, że aż mogę usłyszeć jego wahający się oddech. Prawdopodobnie nie myślał, że będę gadać o seksie, kiedy prosiłam go, żeby zadzwonił do mnie, no ale poważnie, co innego mielibyśmy tutaj robić? Chciał dostać jebany raport turystyczny z Savannah w Georgii? Będę szczęśliwa, jeśli podczas tego weekendu będę oglądać najlepszej jakości prześcieradła. - Potrzebuję poczuć te twoje zadarte piersi. Wyglądają smakowicie na zdjęciu, które oglądałem. Byłaś w czerwonym bikini i, kurwa, od tamtej pory chciałem je zedrzeć z ciebie i jeść twoje piersi. Powolne płonięcie zaczyna się pomiędzy moimi udami, zaczynam czuć znajome ciepło, które towarzyszy mojemu pożądaniu. Witaj, pożądanie. minęło sporo dni. - Nie zamierzam oglądać tylnej części ciebie, ale zamierzam trzymać cię mocno za tyłek, gdy będziesz się ślizgać pomiędzy moimi cyckami. - mówię z ewidentnym gorącem w głosie. Znowu milknie. Potem kaszle. - Wow, Lucia. Może powinien założyć podgląd na ciebie na wieczór. Śmieję się i od razu wiem przez ton jego głosu, że rujnuje rozgrzewkowe rytuały, na które składa się: dobry sen, poranne spa i, oczywiście, weekendowa prezentacja biżuterii.

- Wierz mi – mówię. - Chcesz mnie w pełni przygotowaną na ciebie, więc trzymajmy się planu. - Oh Lucia. Będę cię brał nieprzygotowaną każdego dnia. Wierz mi. I tak zrobiłam. Wierzę mu bardziej niż o tym wie. Większość mężczyzn bierze mnie w jakikolwiek sposób chcą, i nie mogę się doczekać, aby pozwolić na to samo Heathowi. - Do zobaczenia jutro, kochanie. - mruczę, zanim umieszczam telefon na jego miejscu. Kieruję się do jadalni, starając się uspokoić moje napalenie. Następnego poranka budzę się przy śpiewie ptaków i szumie oceanu. To najlepsza część budzenia się w tym niesamowitym hotelu. Alarm budzika nastawiony został na moje ulubione dźwięki natury, Carl wie, że tak lubię. Idę do łazienki, żeby zacząć poranny rytuał, ale zatrzymuje mnie dźwięk telefonu. - To jest pobudka i przypomnienie o spa. Mamy Panią chętną do Neila na 9.00. To „chętną” zabrzmiało tak cudownie dwuznacznie. Panie, pomóż mi, w tym było stare dobre południowe przeciąganie głosek, które za każdym cholernym razem trafia do mnie. - Nie przegapię, bardzo dziękuję - mówię, udając jak najlepiej nowojorski slang. Mogę się tylko domyślać, że skoro ja tak kocham ich akcent, to oni muszą czuć to samo w stosunku do mojego. Sprawdzam powiadomienia na telefonie i widzę, że dzwonił Carl. Prawdopodobnie nie będę mieć czasu zadzwonić do niego później, więc dzwonię teraz. Z uśmiechem wybieram jego numer. - Dzień dobry, kochanie - Carl brzmi jakby został pozbawiony tchu, kiedy odbiera telefon. - Dzień dobry, w rzeczy samej. Czy złapałam cię w złym czasie? - parskam głośno. Mój mózg kieruje się do miejsc, w których nie chcę być, kiedy myślę o przyczynach tego braku tchu. - Nigdy, jeśli chodzi o ciebie. Właściwe, to wróciłem właśnie z mojego porannego biegu. - Ugh. Nienawidzę cię. W domu jest tak cholernie zimno, że muszę używać bieżni. – mówię i czekam, co on ma do powiedzenia, zawsze coś ma. - Suko, proszę. Mieszkasz w apartamencie, w wieżowcu, w centrum Chicago. Nigdy nie biegasz na zewnątrz. Z kim, do cholery myślisz, że rozmawiasz? – wydycha głośno powietrze. - Muszę cię uświadomić, że zapisałam się do 5K 35 tej wiosny, który odbędzie się na dworze, kutasie. - Mam kutasa, Lucia, to ma sens! - krzyczy w telefon. 35 coś w stylu mini maratonu (5km)

- Którego nawet nie zamierzam dotknąć - obaj się śmiejemy. - Zakładam, że twój pokój jest odpowiedni? - pyta, wiedząc doskonale, że jest. - Tak, dziękuję, ale to nie z tego powodu dzwonię. Tęsknię za tobą. Myślałam, że może, skoro już tu jestem, to się spotkamy, zanim pojadę. Waha się przed udzieleniem odpowiedzi. Moje ramiona opadają, znając jego odpowiedź zanim wybrzmiewa z jego ust. - Przykro mi, słoneczko. Muszę wyjechać dzisiaj w nocy w podróż biznesową. Wiesz, że cię kocham. Wiem, że mnie kocha. Mam przyjaciół w domu, ale z nikim nie mam takiej relacji jaką mam z Carlem. Rozumiemy siebie wzajemnie, lepiej niż ktokolwiek inny. Nigdy nie oceniamy swoich stylów życia, rzeczy, które zrobimy czy ludzi, których spotkamy. Ojciec Carla wyparł się go, gdy dowiedział się, że jest gejem. Jego matka, próbowała dyskutować z ojcem, ale on nie chciał słuchać. To już ponad dwanaście lat minęło, od kiedy Carl ostatnio rozmawiał ze swoim ojcem. To jest bezduszne ze strony rodziców, że nie kochają swojego dziecka i nie akceptują takiego jakim jest. Myślę ponownie o moich rodzicach. Jak bardzo staram się trzymać ich z dala od mojego drugiego życia. Mam całkowitą pewność, że nie zrozumieliby. Mogliby być rozczarowani mną, ale wiem, że nigdy nie wycięliby mnie ze swojego życia. - Carl - mówię niecierpliwie - Musisz mi obiecać, że wkrótce przyjedziesz mnie odwiedzić. Wiesz, że nie będę tutaj, Bóg wie, jak długo. - Obiecuję, Lucia. Naprawdę mi przykro, ale muszę iść, kiedy praca wzywa. Próbuję przejąć to przedsiębiorstwo dla mojej firmy w każdym aspekcie księgowości, a nie tylko w liście płac i to od czasu do czasu - on naprawdę brzmi na zasmuconego, że nie możemy się spotkać. - W porządku – mówię. - Carl, dziękuję ponownie za to wszystko, co robisz dla mnie. Naprawdę nie mogę się doczekać tego weekendu z Heathem. - Oh, Lucia. Wierzę, że będziesz z nim mieć prawdziwą ucztę wieczorem. Tylko żałuję, że to nie ja będę spędzał z nim dzisiejszy wieczór, ale ty - żartuje, chociaż znając go, może mówić prawdę. - Muszę iść, wiadomości czekają. Kocham cię. Bądź ostrożny. - Zawsze. Kocham cię bardziej - odpowiada. Wzdycham głęboko, opierając głowę na chłodnej, czarnej kanapie. Moje oczy patrzą przez okno na oszałamiającą, zabytkową dzielnicę Savannah. Krótko mówiąc, ta odrobina miasta, którą widziałam w czasie jazdy z lotniska, zaparła mi dech w piersiach. Potrzebuję przerwy. Desperacko potrzebuję zobaczyć się z moją rodziną i z Carlem. Biorę ostatni łyk kawy, patrzę w przyszłość, i ślubuję sobie, że zaraz po powrocie do domu, zaplanuję podróż, żeby zobaczyć się z rodzicami i Carlem. Carl byłby zachwycony pomysłem wakacji - tylko nasza dwójka na Karaibach. Ale teraz wszystko kręci się wokół mnie i moich potrzeb. Łapię moją

kartę klucz, wrzucam ją do torebki i wsuwam stopy w moją jedyną parę tenisówek. Nadszedł czas, żeby przygotować się na moją randkę.

Rozdział 4 Przygotowania do randki były po prostu boskie, ale teraz, kiedy jestem z powrotem w pokoju, muszę powiedzieć, że jestem trochę zdenerwowana biżuterią na wieczór. Nie płacą mi pieniędzmi, prawda? Jednak jest to częścią całego procesu, przez którą mogę czuć się trochę winna. To są diamenty, szmaragdy lub cokolwiek innego, czym on ma ochotę zapłacić. Cała moja pamiątkowa biżuteria jest przechowywana w specjalnym w sejfie w mojej garderobie w domu. Otwiera się jakby pudełko biżuterii, a ty musisz założyć to, co zauważysz jako pierwsze. Jest tego bardzo pobudzający zbiór. Biżuteria jest moim jednym łamaniem umowy. Znajduję faceta, który widział mnie na kilku zdjęciach i rozmawiał ze mną przez telefon noc wcześniej i który po tym odczuwa, co mu się we mnie podoba. Modlę się, że wybierze rzeczy, które będę mogła założyć ponownie. Wiem, że paru skurwieli każe swoim sekretarkom wybrać biżuterię za nich. Oni są zazwyczaj tymi sami, których muszę nauczyć właściwego oralu. Rozlega się pukanie do drzwi, w momencie, w którym ściągam, przygotowaną dla mnie baby blue od Valentino. Spoglądam w osłupieniu na drzwi. Biżuteria jest tutaj. O, kurwa… Zamykam mocno oczy i zaczynam nucić: „Nie jesteś dziwką. Lubisz ładne rzeczy. Nie jesteś dziwką. Lubisz ładne rzeczy.” Moje oczy zaczynają łzawić, potrząsam głową, aby utrzymać moje głupie sumienie pod kontrolą. Otwieram drzwi i widzę starszego mężczyznę w garniturze z dwiema kobietami za nim. O kurwa - myślę sama do siebie. - To będzie kurewsko drogie. Nie mam minimalnej kwoty zakupu za ich czas ze mną. Pytam tylko czy kamienie, które zamierzają mi dać, są prawdziwe. Mogą mi dać mały, pół karatowy diament w naszyjniku od Kay Jewelers36 za dziewięćdziesiąt dziewięć dolców jeśli chcą. Tak długo jak kamienie są prawdziwe, wszystko inne jest bez znaczenia. Patrząc na trójkę ludzi z wąskimi uśmiechami na twarzy, stojących w drzwiach mojego apartamentu, mam przeczucie, że Heath nie poszedł do Kay Jewelers. - Pani Westwood, czy możemy wejść? Nie pamiętam co się działo po tym pytaniu. Możliwe, że zasłabłam. Ciąg diamentów, które leżą na mojej kostce mówi mi sporo o Heathcie. Wiele wskazuje na to, że będę dziś wieczorem porządnie zgięta, jeśli będzie chciał podziwiać swoją zapłatę na mojej stopie. Jestem gotowa i czekam. On się nie spóźnia, ale pierwszy raz to ja jestem wcześniej gotowa. To się prawie nigdy nie zdarza, bo zawsze mam problem z włosami, ale przez 36 jubiler

sukienkę i biżuterię, jaką dla mnie wybrał, nie muszę się martwić o wygląd moich włosów. Zostawiam je rozpuszczone, lekko zakręcone. Jest klasycznie i czuję się piękna. Zegar pokazuje szóstą, a on powinien tu być godziny temu. Hotel przygotował dla niego oddzielny pokój, żeby mógł się w nim przygotować i w czasie, w którym wyjdziemy na obiad, przeniosą wszystkie jego potrzebne rzeczy. Motylki zaczynają latać w moim brzuchu, a świadomość, że wszystko jest tak, jak być powinno, siedzi w moim mózgu. Jestem pobudzona na myśl o kolejnych dwóch dniach seksu i romansowania. Pukanie do drzwi rozlega się dokładnie o szóstej trzydzieści i biorę głęboki wdech. Trzymając głowę wysoko, upewniam się, że mój dekolt jest widoczny, ale bez śmiesznej przesady. Mam na sobie drogę bransoletkę na kostkę nie bez powodu. Jeśli byłabym dziwką, pieniądze, pozostawione na komodzie, pod koniec wieczoru, powiedziałyby wszystko. To nie ja. Jestem niekonwencjonalną osobą towarzyszącą, cieszącą się z niezobowiązującego seksu i wielu rozrzutnych rzeczy. Wypuszczam oddech z mojej zesztywniałej klatki piersiowej i otwieram drzwi, żeby zobaczyć Heatha Landona po drugiej stronie. On jest... cóż, brak mi słów, żeby określić to wszystko, czym on jest. Po pierwsze: nie jest w moim typie, co się rozumie samo przez się, ponieważ jest typem człowieka, który wszystko robi sam. Wysoki, z płonącymi oczami i ładnym uśmiechem. WOW. Możliwe, że się trochę trzęsę, co, tak naprawdę, nie jest normalne. - Lucia - mruknął, gdy przeleciał mnie wzrokiem z góry na dół. - Jesteś arcydziełem w czerwonym. Wiedziałem, żeby wybrałabyś czerwoną sukienkę. W momencie, w którym spojrzałam na tę sukienkę, wiedziałam, że to była ta. Z wyciętym dekoltem i odkrytymi plecami, czułam, jakby została stworzona dla mnie. Sięga, aby dotknąć mojej dłoni, z wdziękiem umieszcza platoniczny pocałunek po środku. Jest czarujący. - Heath. - mój głos brzmi jakby wypadł z moich ust. On jest cudowny w czarnym garniturze, śnieżnobiałej koszuli i czarnym krawacie. - Idziemy? - wyciągnął ramię. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że zmieniłem troszkę nasze plany – jego deklaracja jest przepełniona autorytetem. - Nie zostaniemy tutaj na noc. Nabyłem dla nas inny pokój na wieczór. Potem pójdziemy do mnie, na dalszą część twojego pobytu ze mną. Patrzę na niego pytająco. - Och – odpowiadam lekko rozczarowana. - To jest dobry czas, żeby się spakować, prawda? Pozwól mi złapać torby - mówię. Czuję jego elektryzujące spojrzenie na swoim tyłku, gdy pochylam się, żeby wyjąć rzeczy spod łóżka. Po raz kolejny jestem wdzięczna za sposób, w jaki sukienka przylega do mojego tyłka. - Twoje bagaże zostaną zaniesione na dół do mojego samochodu. Zjemy kolację w mojej restauracji po drugiej stronie ulicy. Gdy bierze torbę z mojej ręki, przejeżdża palcami wzdłuż mojego ramienia. Czuję dreszcze. Dreszcze szybko rozproszyły się i zostały zastąpione przez rozchodzące się ciepło, połączone

z koniecznością bycia położoną nago dla tego nieznajomego mężczyznę, który wydaje się krzyczeć: seks. Wspaniały seks. Więcej seksu, wyraźnego seksu, możemy pominąć obiad i zostać tutaj zajadając się sobą wzajemnie. Ciężko dyszę, gdy przyciąga mnie do siebie i kładzie rękę na szyi. Czubkiem kciuka ociera się o moją dolną wargę. - W mojej prywatnej jadalni. Sami. Sposób, w jaki powiedział "sami" spowodował dreszcze wzdłuż kręgosłupa. Moje piersi zamrowiły. Moja cipka zabolała. - Będziesz dla mnie gotować? - pytam, mój głos zalany jest pożądaniem. - Ugotowałem - odpowiada, zamykając drzwi. Jego ręka leży nisko na moich nagich plecach. Pokonujemy drogę do windy w ciszy. Myśl, jak szybko staliśmy się dla siebie atrakcyjni seksualnie, wywołała spustoszenie w mojej głowie. W niecałe pięć minut jestem gotowa pozwolić mu zrobić ze mną cokolwiek zechce, wziąć mnie gdziekolwiek, prosić mnie jak tylko chce. Wzdycham, gdy odsuwa dłoń z moich pleców, żeby nacisnąć przycisk windy. Drzwi otwierają sie prawie natychmiast, wchodzimy do windy ramię w ramię. Jazda jest szybka i cicha. Stukanie moich dopasowanych czerwonych Manolo Blahnik 37 odbija się echem od ścian korytarza. Czuję się piękna, żywa i rozpieszczana. Co przypomina mi, o czym prawie zapomniałam. - Dziękuję za bransoletkę na kostkę. Jest przepiękna. - zginam lekko kolano, żeby mógł zobaczyć biżuterię wokół mojej nogi. - Nie ma za co - syczy niemal boleśnie. - Co? - pytam zdezorientowana. - Wierz mi, kiedy ci coś powiem, Lucia., Nigdy nie wdziałem takiej pary nóg jak twoje. Są długie, zaokrąglone i boli jak cholera, gdy się na nie patrzy. Przełykam ślinę.

37 Manolo Blahnik jest hiszpańskim projektantem obuwia kobiecego.

Na przykład takie.

Kiedy ten przystojny bez pośpiechu śledzi drogę od skrzącej się przy mojej kostce bransolety do bocznego rozcięcia sukienki, na jego oczach pojawia się osłonka, ciemnieją i stają się niebezpiecznie seksowne. - Chodź, zanim pokieruję nas z powrotem na górę, rzucę cię na łóżko i wypieprzę każdą dziurę, jaką masz, w tym grzesznym ciele.

*** - To było niesamowite - jęczę, mój żołądek jest wypchany. Heath i ja weszliśmy tyłem do restauracji, gdzie zaprowadził mnie prosto do prywatnej jadalni. Osobliwa, słabo oświetlona, przylegająca do jego biura, oddzielona od niego szklaną szybą. Jest wspaniała z ciemnym drewnem na podłodze, ze solidną ścianką z cegieł po jednej stronie, podczas gdy druga ściana ma cztery idealnie kwadratowe okna wyrównane po środku. Dają wystarczająco dużo światła, żeby objąć nim długi prostokątny stół na środku. W czasie obiadu Heath powiedział mi, że zawsze kochał gotować, podróżować i cieszyć się towarzystwem pięknych kobiet. Nie raz złamał zasady umowy, pytając o coś prywatnego, związanego ze mną, albo o moim życiu poza dzisiejszą nocą. Ale nie zapytał mnie dlaczego robię to, co robię, czym mnie zaskoczył. Większość facetów pyta, dlaczego wolę prezenty zamiast pieniędzy. Samo wspomnienie pieniędzy sprawia, że czuję się jak dziwka, którą nie jestem. Nigdy nie chcę, aby postrzegali mnie w ten sposób. Jestem kobietą z potrzebami. Moje potrzeby sprowadzają się do spraw materialnych i seksualnych. Daję im taką odpowiedź, jaką oni dają mi. Nie jestem zobowiązana wobec kogokolwiek, a prawda jest taka, że lubię ładne rzeczy. Lubię uczucie, że ktoś się o mnie troszczy, nawet jeśli jest to tylko na noc, albo na weekend. Jest coś więcej z Heathem, niż chce wyjawić i tak właśnie powinien się zachowywać. Dla mnie to też jest coś więcej. Siedzę i przypatruję się jego profilowi, stylowi, w jaki trzyma kieliszek wina i w jaki poprawia się na krześle. Wydaje się być trochę wyrwany ze swojego żywiołu. Nie jest to zwykły sposób, w jaki ci mężczyźni się zachowują. Jest ciemny i tajemniczy w seksowny sposób. Nasionko pewnie sadzi się w moim rdzeniu. Ten mężczyzna nawykł do sprawowania kontroli, tak samo jak ja. Nie lubię oddawać kontroli, a jednak siedzę tu z nieznajomym, który sprawia, że mój środek drży dla niego i chcę żeby przejął kontrolę i zrobił to, na co ma ochotę. - Chciałabym zobaczyć twoją restaurację - mówię mu. Zapewnia mnie, że będę mieć okazję, ale nie teraz. Wyjaśnił, że weszliśmy tyłem bo nie chce, żeby jego goście się dowiedzieli, że przeszedł przez restaurację. Nie chciał, żeby cokolwiek lub ktokolwiek zatrzymało nas podczas naszego wspólnego czasu. Dziękuję mu za to i przypominam sobie, że zasługuje on za to nagrodę.

- Cieszę się, że kolacja smakowała. Kurczak nadziewany serem to moja specjalność. To najbardziej popularne danie w mojej restauracji na równi z deserami, oczywiście. Mój Boże, nie sądzę, żebym była w stanie zrobić kolejnego gryza, ale nie wychowano mnie na niegrzeczną. Szczególnie po tym jak zabrał mnie tu, gotował dla mnie, dał mi tę sukienkę, bransoletkę i wspaniałe buty. - I co jest na deser? - pytam, biorąc ostatni łyk wina. Pomimo tego, jestem pełna, wiem, że większość jedzenia spalimy później. - Dla mnie, to ty - mówi dość obcesowo. - Naprawdę? - podnoszę brwi. Zmieniam pozycję, więc moje nogi znajdują się na wprost niego. Nie ma pojęcia, że potrafię grać w jego grę i wygrać. Krzyżuję nogi. Rozcięcie rozwiera się, ukazując nagą skórę na całym moim udzie. Wiem, że im dłużej jego wzrok utrzymuje się na mojej nodze, tym bardziej jestem dla niego interesująca seksualnie. Przebiega językiem po swojej górnej wardze. - Powiedz mi Lucia, jaki miałaś pomysł na te dwa dni? Ponieważ zapewniam cię, że to nic w porównaniu z tym, co ja zamierzam zrobić. Zdejmij to - żąda. Jego oczy są tak ciemne, jak nocna niebo, które widzimy przez okno. - Zdejmij co? To? - Moje palce dotykają bocznego zamka. Jednym dźwiękiem w pomieszczeniu jest powolny, uwodzicielski dźwięk rozpinającego się zamka. Wsuwam palce pod jedno z ramiączek sukienki, pozwalając mu opaść na tyle, żeby móc zobaczyć górną część jednej piersi. Potem powoli robię to samo z drugą stroną. - Pozwól temu spaść. Pozwalam bez wahania. Moje nagie piersi wystawione są do niego. Moje sutki są twarde, z niecierpliwością czekające na jego usta. - Pamiętam, że kusiłaś mnie tymi cyckami przez telefon i są wspaniałe. Pochyla się do przodu wystarczająco, żeby okrążyć palcem wskazującym moje sutki. Zaczynam drżeć, potęgując swoje podniecenie im bardziej on porusza w kółko ani razu ich nie dotykając. - Powiedz mi, czego chcesz? - pytam uwodzicielsko. - Ciebie, Lucia. Chcę ciebie. Czuję to i zaczynam ciężko oddychać, dręczona bolesną rozkoszą, kiedy szczypie oba moje sutki. - Kurwa - warczy.

Przesuwając swoje krzesło, łapie jeden z moich sutków ustami, podczas, gdy drugi dotyka dłońmi. Wyginam plecy w łuk, jak najbardziej się da, trzymając się jego ramion, kiedy bierze mnie głęboko w usta. - Chcesz mnie pieprzyć tymi pięknymi piersiami? – warczy i przechodzi ustami do drugiej piersi. - Tak - dyszę. Skomlę, gdy puszcza moje piersi, ale od razu jestem zachwycona, kiedy podnosi mnie do góry. Czerwona sukienka opada do mych stóp, czyniąc mnie nagą dla niego. Zostałam z niczym, poza butami i bransoletką wokół kostki. Heath kładzie mnie na stole. Moje klatka faluje, a moje serce wali. Patrzę na niego, gdy podnosi moją sukienką i kładzie ją na oparcie krzesła. - Nie ruszaj się. Znika mi z oczu na moment, zanim wraca z małą butelką. Nie ma marynarki, a jego koszula jest w połowie rozpięta. - Chryste, Lucia…- jego południowy akcent staje się bardziej wyrazisty, gdy jest coraz bardziej podekscytowany. - Jesteś cholernie piękna. Czujesz to? Jest szorstki, gdy łapie moją dłoń i umieszcza ją na twardym jak granit kutasie. Pieprz mnie nim. Jest gruby. Boże, mam nadzieję, że użyje tego błogosławionego kutasa do pieprzenia mnie dopóki nie ujrzę cholernych gwiazd na niebie. Przebiegam dłonią w górę i dół jego wacka, a jego oddech staje się coraz cięższy i cięższy w miarę głaskania. - Zdejmij spodnie, chcę go zobaczyć. - każę mu, tak samo jak on rozkazał mi. Nie marnował czasu, zerwał koszulę ze swojego wyrzeźbionego ciała, rzucił ją na krzesło, na którym już była moja sukienka. Słyszę jak jego buty uderzają o ziemię, zanim odsuwam ręce od niego i pozwalam mu zdjąć spodnie. Słodka Matko Boska, widząc jego kutasa jestem wdzięczna, że jestem jedyną, z którą dzisiaj jest. Jestem jedyną, którą ma zamiar rozdzielić. Jestem jedyną, która będzie go ujeżdżać. Zanim rzuca spodnie na podłogę, wyjmuje prezerwatywy z kieszeni. Solidny stół nie rusza się, gdy wspina się na niego, siadając okrakiem na mojej talii. Jego erekcja leży na moim brzuchu, a ja już dłużej nie jestem pełna. Nagłe pragnienie by wziąć go do ust i smakować go, sprawia, że sięgam po jego penis. - Nie – żąda. Zostawiam to na razie. Splatając nasze dłonie razem, wyciąga je nad moją głowę. Patrzę w zachwycie, gdy sięga po buteleczkę i zapach kokosu rozchodzi się w powietrzu. Wdychając głęboko, orzeźwiam się tym zapachem. Wiercę się. On się uśmiecha się z wyższością.

- Jeżeli mnie nie dotkniesz, przysięgam, że dotknę się sama, i będzie to największe włączenie, jakie kiedykolwiek widziałeś, bo będę rozszerzać sama siebie, tu na tym stole, cholera! gryzę się. - Nikt sam nie dotyka siebie, oprócz mnie, Lucia. Olej pokrywający jego dłonie ślizga się w górę i w dół po całej długości rąk. Heath podnosi się na kolana, dając mi gorący widok na swojego kutasa. Pracuje nad nim, powodując suchość w moich ustach i ciężkość języka. Chcę go tam, w moich ustach, pomiędzy piersiami, a najbardziej w mojej gorącej, mokrej cipce. - Teraz, ściśnij te wspaniałe piersi razem. Moje niespokojne ręce szybko robią, co im rozkazano. Od momentu, kiedy jego fiut wślizguje się między moje piersi, do sposobu w jaki jego oczy śledzą swoje powolne, precyzyjne ruchy, czuję się tak jakbym straciła całą kontrolę. Poddaję się temu bożkowi seksu. Mógłby mi kazać zrobić cokolwiek teraz, a ja bym to z radością zrobiła. - Kurwa, tak. Powiedz mi Lucia, powiedz mi, że to uczucie jest świetne. Powiedz mi, że chcesz mojego kutasa w swoich ustach, w swojej cipie, w swoim tyłku. Powiedz mi. mruczy, pompując kilkakrotnie. Czuję, że naoliwia mnie, gdy jego palce wchodzą we mnie. Moje biodra poruszają się na stole, a ja ciężko dyszę i płaczę. Jestem jak sparaliżowana, patrząc na niego, pieprzącego mnie. Jego kutas jest kilka cali od moich ust, nie uświadomiłam sobie, że zamierza się spuścić. - Kurwa, dojdź do mnie Lucia. Chcesz tego. Wiesz, że chcesz dojść na moich palcach, zanim będziesz ciągle dochodzić na moim penisie. Dźwięk mojego śliskiego ciepła jest wszystkim co słyszę, nim orgazm uderza we mnie. Wyrzucam głowę do tyłu i do przodu, kiedy następuje szczyt, ostro wariuję, a orgazm przepływa przeze mnie falą. Chwycona za włosy, upadam na dłonie i na kolana. Słyszę dźwięk rozrywanego opakowania prezerwatyw, wspaniały syk uciekający z ust Heatha, a jego gruby kutas uderza prosto w moją cipkę. Zaciskam mocno ścianki, szarpiąc się na błyszczącej powierzchni stołu, gdy moje ciało się poddaje. Pieprzy mnie mocno. Nieubłaganie. Władczo. Daje mi sprośnie, surowo i brutalnie dobrze. Nie byłam pieprzona w tak zmysłowy sposób od dawna. Wychodzę na każde jego pchnięcie, witając go krzyczącego moje imię, dopóki nie przestaje. Patrzę na niego, gdy gapi się na moją nie do końca dopieprzoną cipkę, jakby była skarbem. -Żądasz przyjemności Lucia. Zadowolę cię wszystkim co mam. Chodź tutaj - kusi mnie swoją dłonią. Moje słabe nogi ledwo są w stanie mnie utrzymać, gdy stawia mnie na podłodze. - Do szyby – żąda. - Jasna cholera, jesteś nieprzyzwoicie seksowna. - przyciska mnie do szyby.

Zimno jest pozytywnie odebrane przez moje rozgrzane ciało. - Nawet cię wcześniej nie pocałowałem. - powoli pochyla głowę, łapiąc moje usta swoimi. Nasze języki splatają się, smakując się. Jest gładki wszędzie. Jego język. Jego klata. Jego twarz. Nie potrafię trzymać rąk z dala od niego. Dotykam jego części, które mogę dosięgnąć. Podnosi mnie, moje nogi oplatają się wokół niego. - Pieprz mnie - mówię mu prostu w usta. - Jak weekend długi, Lucia. Zamierzam cię pieprzyć jak weekend długi. I to robi. Pieprzy mnie przyciśniętą do szyby. Pieprzy mnie na blacie baru w jego restauracji. W jego łóżku i w każdej dostępnej powierzchni w jego domu. Tak jest, dopóki nie odwozi mnie na lotnisko i wtedy zdaję sobie sprawę, że po raz pierwszy od dziesięciu lat robię to tak, że nie mam nic pod kontrolą. On miał. Podczas całego lotu do domu, wszystko o czym w stanie jestem myśleć to dlaczego on?

Rozdział 5 Zaczynam myśleć, że jestem w stanie pracować tylko cztery dni w tygodniu po moich weekendowych wypadach. To gówno, które jest poniedziałkowym porankiem może być fajne dla ptaków, ale na pewno nie dla Luci West. W ten poniedziałek nie jestem przygotowana do biura ani trochę. Heath był tak niemożliwie fantastyczny, że prawdopodobne, że mała łezka wyskoczyła mi z oka, gdy samolot wystartował, żeby zabrać mnie z powrotem do domu - do miasta, w którym Heath nie wiedział, że mieszkam. Colin jest cichy w drodze do biura, bo on wie. Znaczy nie wie dokładnie, ale nie umyka jego uwadze, że za każdym razem, gdy wracam do domu jestem przybita. Mógłby pomyśleć, że ma to coś wspólnego z pogodą, ale dzieje się tak samo w letnie miesiące. Proszę go, żeby powtarzał smutne piosenki z jego playlisty. Teraz Radiohead śpiewa o byciu sztucznym. Nie mogę się powstrzymać i zaczynam zastanawiać się czy mój wspaniały czas nie jest fałszywy i głupi. Będąc szczera, byłam całkowicie zawładnięta przez Heatha. Carl spisał się tym razem i niech mnie jasna cholera, jeżeli nie miałam ochoty wziąć jego komórki i zadzwonić do siebie nim opuściliśmy pokój. Ale oczywiście ta cholerna rzecz była

zablokowana. Osiemdziesiąt pięć pięter jazdy windą do Divider Marketing nie jest wystarczające i potrzebuję jeszcze kilku sekund, nim ją opuszczam. Natychmiast wita mnie promienny, poniedziałkowy uśmiech Annie. Zanim wyciągam rękę, żeby powiedzieć Annie, że potrzebuję przynajmniej dwóch kaw, wyciąga zza wysokiego biurka recepcjonistki duży kubek ze Starbucksa i podaje mi go. - Wiem, że potrzebujesz kawy i czasu na ogarnięcie się, ale Mitch i Leo dostali telefon od właściciela Steel Charter w ten weekend. Prosił o spotkanie jutro po południu. Ci dwaj mają problem z ogarnięciem zespołu i nie jest za dobrze - wzdycha ze dezaprobatą, zastępującą jej uśmiech. Gapię się na nią niewidzącym wzrokiem i znowu myślę o czterodniowym tygodniu pracy zamiast tego pseudo awaryjnego pierdolenia. Każdy powinien wiedzieć, że Divider Marketing jest w stanie obsłużyć klienta bez względu na to czy mamy pięć minut czy pięć miesięcy. To standardowa prezentacja. Tworzymy i udoskonalamy przemowę w trzydzieści sekund w windzie przed wystąpieniem. - Czy pociągnęli ten szablon, który był ustalony na pierwszym spotkaniu? - pytam, patrząc na stos kopert, które mi wręcza. Idziemy przez korytarz do mojego biura i słyszę albo odbijających piłkę do kosza chłopaków, albo jakieś pieprzone skały, gdzieś w biurze. - Czy oni kiedykolwiek dorosną? - marudzę. - Nigdy - mówi ze śmiertelną powagą. Patrzę na nią z małym uśmieszkiem. Przynajmniej mam Annie. Ona jest czasami jedyną, która rozumie moją frustrację w chodzeniu do pracy z dwoma kujonami, którzy są wiecznymi dzieciakami. Co ja gadam? Ona zawsze jest tam, gdzie trzeba, żeby powstrzymać mnie od wyrywania sobie włosów. Kocham moje włosy. Tak jak Heath. Widzę go i jego delikatny uśmiech, gdy przeczesywał palcami pasma włosów zaledwie poprzedniego ranka. Jego niskie nucenie przypomniało mi seksownego Eddiego Veddera38, a kiedy poprosiłam go o zaśpiewanie paru wersów, nie zdziwiłam się, że wyszło skrzyżowanie Eddiego ze Stingem39 bez żadnego wysiłku. - Luca? Wszystko w porządku? - Annie patrzy z niepokojem wypisanym na swojej ładnej twarzy. Przytakuję.

38 amerykański muzyk rockowy, wokalista zespołu Pearl Jam.

39 brytyjski muzyk, multiinstrumentalista, kompozytor i wokalista.

- Tak. Po prostu miałam długi lot wczoraj w nocy i potrzebowałabym jeszcze kilka godzin snu – na wpół skłamałam. Ledwo spałam cały weekend i jestem wykończona. Kiwa głową w odpowiedzi, jakby całkowicie wiedziała, jak się czuję. Tak, skarbie, kocham cię i wszystko ale wątpię, czy wiesz, że przez dwie noce miałam nieprzerywane, ostre pieprzenie. Posyłam jej uspakajający uśmiech, bo nie zamierzam dyskutować o moim samopoczuciu z oczywistych powodów. Mitch i Leo są jak dwa spragnione uwagi szczeniaki, gdy spotykam ich, wychodzących mi naprzeciw. Przysięgam, że nawet języki mają wywieszone. Powstrzymuję sama siebie przed przewróceniem oczu, ale, cholera, naprawdę chcę to zrobić. - Luca, dzięki Bogu wróciłaś. Mamy wielką, wielką, wielką prezentację jutro. Steel Charter zamierza zostać gigantyczną, dziesięcioletnią firmą, i chcą nas, żebyśmy jak najszybciej zrobili aplikację. - Mitch prawie traci spodnie. Dobry Panie, może muszę zmienić imiona moich współpracowników, żeby bardziej pasowały do osobowości. Na imiona dla psów, oczywiście. - Tak Mitchell, słyszałam - mówię moim skrajnie formalnym tonem z odrobiną sarkazmu. Annie tłumi śmiech, a Leo rozkłada ręce bez słowa. - Dzień dobry, tak przy okazji. Mój weekend był fantastyczny, a wasz? Hej, próbuję! Jeśli mam być w swoim biurze i gasić wyimaginowany pożar, to muszę być doceniona za coś więcej niż moje umiejętności uspokojenia tych cholernych ludzi. Jest tak jakby nigdy wcześniej nie mieli pierwszych spotkań. - Annie, ponieważ ci ludzie nie wyluzują, proszę wydrukuj mistrzowski szablon do pierwszych spotkań z aneksu aplikacji. Ponadto będziemy potrzebować sali konferencyjnej na dwie godziny - mówię energicznie, bez niepotrzebnych głupot. - Tak jest. - A i potrzebujemy czekolady, mufinek, chleba, czegokolwiek - odprawiam ją ruchem dłoni. Daje mi szybki uśmiech i szorstkie skinienie. Co to kurwa było? Usadzili mnie na krześle dyktatora. Powinni przynajmniej docenić, że jestem w stanie wejść w tę grę, jeszcze przed sprawdzeniem porannej poczty. Może Heath jakoś mnie znalazł i chce wyznać mi dozgonną miłość. Wzdycham. Jestem śmieszna. Wypuszczam oddech i pomimo tych dwóch piesków, czekających na kość, zamykam drzwi do swojego biura na krótki odpoczynek. - Dzięki Bogu, że nie upuściłam kawy – mówię głośno do nikogo. Biorę długi łyk kawy i wzdycham z ulgą. Pstrykam w zamknięte drzwi i idę do komputera, żeby go włączyć. Urywki z Heathem migają wokół mnie jak światła w moim umyśle. Kiedy ostatnio myślałam o facecie tak długo po bezmyślnym weekendowym seksie. Mój umysł powrócił do Camdena, pierwszego mężczyznę, który nauczył mnie tego niekonwencjonalnego stylu życia. Był starszy o przynajmniej dziesięć lat, choć nigdy tak naprawdę nie poznałam

jego wieku. Minęło parę miesięcy nim przestałam go szukać, a szukałam go wszędzie. To był chyba ostatni raz, gdy miałam obsesję na punkcie faceta. Heath był w kilku sprawach podobny do niego. To, jak obaj skupiali się w stu procentach na mnie przez cały czas. Nie wszyscy mężczyźni, z którymi się spotykałam w weekendy, troszczyli się o moje przyjemności. Starali się być rozważni, oczywiście, ale natychmiast po daniu biżuterii i zaoferowaniu spa nie było tajemnicą, że to ja dominowałam. Myślałam o tym często. Jeżeli tylko była możliwość, że zdobędę jakąkolwiek kontrolę, nawet kosztem przywilejów, dostaję ją. To ja idę z wyrazem "kontrola". To przeraża i zachwyca jednocześnie. Prawda jest taka, że cieszyłam się każdą chwilą z Heathem. Błagałam go, kiedy mi kazał. Pozwalałam mu związać sobie ręce w łóżku, kiedy wkładał w moją cipkę wibrator, zanim wypieprzył moje usta. Doszłam w ten weekend więcej razy, niż jestem w stanie zliczyć. Myślałam o tym dużo w czasie lotu do domu, decydując, że jedynym miejscem, w którym będę sprawować kontrolę będzie sala konferencyjna. Jeśli facet będzie robił takie rzeczy jak Heath, nie potrzebuję mieć kontroli w sypialni. Camden nie był taki, Heath też nie. Oni chcieli wiedzieć, co jeszcze mogą zrobić, żebym poczuła się jak w niebie. Niebo. Byłam w niebie przez cały weekend, a teraz jestem w stanie zawieszenia. Kurwa, muszę zabrać swój tyłek do pracy. Po sprawdzeniu maili i nie znalezieniu niczego od Heatha ani nawet zwrotnej wiadomości od Carla, słyszę lekkie pukanie do drzwi. Annie wsunęła głowę. - Wszystko, co chciałaś, jest gotowe, faceci są już w sali konferencyjnej. Jeśli chcesz zdążyć na czekoladowe ciasteczka, radzę się pośpieszyć - śmieje się. To było to. - Dobra, zróbmy to. - mówię wstając i poprawiając spódniczkę dłońmi. Wchodzę do sali konferencyjnej i zamykam za sobą drzwi do pozostałej części biura, do pozostałej części mojego życia. Siedzę z dwójką moich najstarszych przyjaciół i zaczynam słuchać o każdym elemencie Steel Charter, który możemy sprzedać. Szybko staję się Lucą multimilionerką, współzałożycielką Divider Marketing. Po wszystkim co jest powiedziane i zrobione, kocham moją pracę i tych chłopców. Nie mogę wyobrazić sobie siebie pracującej gdzie indziej lub robiącej coś innego. Mitch zaczyna mówić o zarysie taktyki jaką przyjmiemy jutro popołudniu, kiedy spotkamy się z C.I. Steel. Nie rozpoznając tego nazwiska, biorę mojego iPada z teczki i wpisuję Steel Charter. Ze zdjęcia spogląda na mnie uśmiechnięty, starszy pan w kurtce typu bomber. On wygląda znajomo, myślę do siebie. Dotykam ekranu i przybliżam zdjęcie na jego twarzy. Może jakiś kochanek? Nie wygląda jak żaden z moich mężczyzn z ostatnich miesięcy. Sięgam po moją kawę ze Starbucksa, nagle ziemia osuwa mi się spod nóg, kiedy nareszcie mnie uderza. C.I. Steel. Camden. Starszy, bardziej atrakcyjny i oczywiście bogaty teraz.

Camden. Mężczyzna, który patrzy na mnie ze zdjęcia, i który uczynił mnie tym, kim jestem teraz. Kurwa. Moje. Życie. Rozdział 6 Moje szybkie wyjście z sali konferencyjnej nie zostało zauważone przez Mitcha i Leo, którzy kontynuowali rozmowę tak, jakby moje życie nie stało na krawędzi i nie toczyło się w kierunku brzydkiego końca. Próbowałam wziąć głęboki oddech, ale nie wyszło. Kiedy wyparowałam z sali konferencyjnej Annie siedziała przy biurku koleżanki i wyglądało jakby miały małe biurowe spotkanie na ploteczki. To tylko sprawiło, że poczułam się gorzej, ponieważ nie mogłam powiedzieć jej o Camdenie. Ona nic nie wie – pomyślałam sobie. Nikt z nich nie wie, kim naprawdę jestem. Nigdy nie zrozumie mojej paniki jeżeli spróbuję jej to wyjaśnić. Nikt nie zrozumie. Oprócz Loli. Ten weekend, który spędziłam z Camdenem, był tak cholernie cudowny, że, kiedy wróciłam do Nowego Jorku, nie mogłam się powstrzymać, żeby komuś o tym nie opowiedzieć. Lola chodziła ze mną na kilka wykładów i ludzie z zajęć zawsze mylili nasze imiona. Jeszcze im w tym pomagałyśmy, mocno się zaprzyjaźniając. Od miesięcy nie gadałam z Lolą, bo była zajęta swoim rozkręcającym się domem mody na Manhattanie. To nie jest nic porównywalnego do Dividera na poziomie, na którym Divider się teraz znajduje. Finansowo, są w całkowicie innej lidze, jednak majątek rodziny Loli pomaga jej utrzymać biznes na powierzchni i pewnie będzie jej pomagać tak długo jak będzie tego potrzebować. Po wysłaniu Annie poirytowanego uśmiechu, przeszłam do damskiej toalety i wyciągnęłam telefon z kieszeni płaszcza. - Odbierz ten cholerny telefon, L. – warknęłam. - Siema, suko! Ile to było pieprzonych miesięcy? – usłyszałam żywiołowy głos Loli na linii. - Miesiące. Pieprzone miesiące – strzeliłam w odpowiedzi. – Potrzebuję cię, Lola. Słyszę jak w telefonie szumi, a głosy w tle, które były słyszalne od początku rozmowy, zamieniły się w ciszę. Lola bierze głęboki oddech. - Mów do mnie – w jej głosie nie ma miejsca na gadanie pierdół. Dokładnie tego potrzebuję. -Camden ma spotkanie jutro z chłopakami i ze mną, L. Camden, przystojny pilot, który przewrócił moje życie do góry nogami. Pamiętasz go, prawda? – tłumaczę przeszłość w nadziei, że pamięta. - Jezus, dziewczyno, jak mogłabym zapomnieć? Miałaś obsesję na punkcie samolotów i lotnisk przez lata. Ale, wow, on ma się pojawić w twoim biurze?

- Tak – syczę. Kładę dłoń na czoło i zastanawiam się, czy nie łapie mnie jakiś wirus. Czułam pałające gorąco i brak komfortu. Nie potrafię się wydostać ze swojej własnej, cholernej skóry, a wiem, że to jedyna rzecz, która by mi pomogła. Twarz Heatha przeleciała przez mój umysł i przez chwilę uderza mnie świadomość, że znowu za nim tęsknię. Ale, kurwa, Camden nadchodzi. -Cóż… czego od niego chcesz? Chcesz wić się przez zaułki pamięci z tym facetem? Myślę o dniach, które spędziłam z Camdenem w łóżku. Mój umysł biegnie wstecz do rzeczy, które robił z moim ciałem, do wszystkich nieznanych mi wtedy technik. Był po prostu niesamowity. - Nie wiem. Nie chcę nawet być na tym spotkaniu, Lola. Chcę założyć perukę, okulary z kapsli i może jakąś sztuczną szczękę – miotam się i potrzebuję pierdolonego uścisku. Śmiech Loli ryknął w słuchawce, przewracam oczami. Kurewsko zabawne. Mam pieprzone załamanie nerwowe, a moja przyjaciółka profesjonalnie mną poniewiera i robi sobie ze mnie ulubioną komediantkę. - Dla mnie to nie jest zabawne – mówię rozjuszona. - Racja – kaszlnęła i odchrząknęła. – Oczywiście, że nie jest. Okay, myślę, że te rzeczy ze sztuczną szczęką są… przedramatyzowane. W stylu diwy. Nie zrozum mnie źle, to świetna historia, żeby któregoś dnia opowiedzieć ją wnukom, jednak z twojej wypowiedzi wnioskuję, że nie chcesz, żeby Camden wiedział, że ty to ty. Myślę nad tym przez chwilę i przyznaję jej rację. Nie chcę, żeby mnie rozpoznał. Będzie to nie tylko totalnie żenujące wobec moich kujonowatych partnerów, ale co, jeżeli będzie chciał się ze mną umówić i skończę, robiąc te wszystkie randkowe rzeczy, jakie robią normalni ludzie? Każdy na tym świecie wie, że Luca West normalna nie jest. - Zgadza się. Myślisz, że mnie rozpozna? -Nie, jeżeli subtelnie zrobisz coś ze swoim wyglądem. Ubierz męskie ciuchy. Zmień swoją codzienną fryzurę. Bądź lesbą. - Zachowywać się jak lesbijka? – rozdziawiam buzię i czuję, że z każdą sekundą staje mi się w niej coraz bardziej sucho. - Tak – Lola wymawia „T” i „K” tak, jakby to była odpowiedź, o którą modlą się wszyscy klęczący mężczyźni, trzymający pudełko z pierścionkiem zaręczynowym w ręku. - Dobrze – wydobywam z siebie słowo. – Męskie ciuchy. Jak moda lesbijska?

- Właśnie – mówi tak szybko, że zabrzmiało, jakby to był jednosylabowy wyraz. – Znam dużo takich cizi, które grają na naszą stronę40 i są bardzo atrakcyjne. Potrafisz to zrobić, Luca. To łatwe. Jest strasznie podekscytowana, a ja z jakiegoś powodu czuję, że ta historia będzie jedną z tych, które opowiem swoim wnukom. No nie, żebym miała jakieś wnuki, zostawmy dzieci w spokoju. To przysłowiowa zdanie, które ludzie mówią, żeby wyrazić całą filozofię i badziewie. Kiedy zaczęłam nad tym więcej myśleć, poczułam drgający absurd. Uspakajałam się i zauważyłam, że mój mózg zaczął aktywnie myśleć nad tym, co będę potrzebować, żeby odstawić strój, który Lola poradziła mi założyć. -Myślę, że to może zadziałać. Będę wystarczająca zamaskowana dla Camdena, ale znowu nie z góry do dołu. W biurze pomyślą, że mam kaca albo chwilowo nie widzę – mówię, uderzając świeżo manikiurowanym palcem w podbródek. – Pytanie brzmi: co ja ubiorę i skąd, do diabła, mam wytrzasnąć taki strój? - Dwa słowa. Dobra. Wola. – Lola jest całkowicie poważna, kiedy czeka na moją odpowiedź. Zatrzymałam się, żeby pomyśleć nad jej zdaniem i poczułam, że znowu przewracam oczami. Pozwalam by jej „Dobrawola” dotarła do mojego mózgu, ale natychmiast ją wycofałam. - Nie ma pierdolonej mowy, że będę „Dobrzewoleć” kupić taki strój. To znaczy, Jezus. Czy my w ogóle gadamy o tym samym miejscu? Mogę wyglądać jak bezguście, ale cholera, nie chcę być kościołem41. Lola parsknęła po drugiej stronie. - Powiedziałaś „kościołem”? -Taa – odparłam. – Nigdy nie słyszałaś tego wyrażenia „to jest kościołem” w odniesieniu do strojów42? Czasami zastanawiam się, która z nas siedzi w branży modowej. - Proszę cię, dziewczyno. Znam to wyrażenie. Po prostu zabawnie było je usłyszeć od ciebie. Podejrzewam, że masz osobistego kupującego, który pomoże pani od twoich lifestylowych potrzeb. 40 W sensie, że dla Loli pracują. Przypomnienie: Lola prowadzi dom mody.

41 W oryginale: „be church”, nie wpadłam na to, jak to trafnie przetłumaczyć. Chodzi o coś staroświeckiego, niepasującego do stylu życia Lucii. O coś, co jest jej przeciwieństwem.

42 „it’s a church”, intuicyjnie można odgadnąć o jakie stroje chodzi: skromne, zasłonięte kolana, ramiona, no… po prostu kościelne :D. Dodajmy do tego osobowość Lucii i fakt, że Lola radziła, żeby były „męskie”… normalnie kombo, bynajmniej nie stworzone dla Lucii.

Pali. Czy ona właśnie mnie obraziła? - Dobrze, posiekam cię, suko43. Tak się cieszę, że zadzwoniłam do dobrej, starej Loli. Przypomnij mi, żebym wydrukowała sobie twoje zdjęcie i umieściła na tarczy do rzutek. Lola się śmieje. Cholera, czy ta dziewczyna kiedykolwiek się nie śmieje? I ja się uśmiecham promiennie i szeroko, myśląc o Loli. Kiedy już wszystko zostało zrobione i powiedziane, tęsknię za nią. Ona naprawdę mnie zna i pomimo tego, że to nasza pierwsza rozmowa od miesięcy, czuję jakbyśmy jeszcze wczoraj były na Manhattanie i robiły strzały do ciała striptizera i jego kumpla, gwiazdy porno. Nawet nie pytajcie, co robiłyśmy tej konkretnej nocy. - Powiedz, co z tym gościem, z którym się spotykałaś, kiedy ostatnio byłam na Manhattanie? – zapytałam, pamiętając przyczynę skandalicznych wydarzeń tamtego wieczoru. - Simon? Um… ciągle się widujemy – głos Loli stał się nijaki, zero entuzjazmu. -Brzmi… obiecująco. Nie brzmi. Brzmi jakby mówiła mi jaki rodzaj pokarmu wrzuciła swoim rybkom dziś rano. Nudno, bezbarwnie, bezmyślnie. - Przepraszam, pani Lucio, że nie mam jaj do podążania śladem najlepszej przyjaciółki i nie randkuję z bogatymi facetami dla świetnego seksu i gówna – prycha ponownie i przypomina mi to dlaczego nigdy nie podałam jej imienia Carlowi. Prycha i cóż… to koniec. - Muszę wrócić na spotkanie bo chłopcy pomyślą, że znów opuściłam miasto. Ale zanim pójdę, co powinnam zrobić w związku z tymi ciuchami? Praktycznie słyszę przez telefon, jak Lola myśli. Jest typem dziewczyny, która buczy pod nosem, gdy kombinuje. Czekam na jej odpowiedź i nie potrafię się powstrzymać od ponownego przewracania oczami na całą tę sytuację. Camden, pilot, będzie w moim biurze w ciągu dwudziestu czterech godzin, a ja będę ubrana w…. co? - Och! Mam to. Zejdź kilka pięter niżej do biur prawników albo ubezpieczycieli. Stare kobiety, które tam pracują, prawdopodobnie ciągle ubierają się jak w latach 80-tych. Zrób zdjęcia incognito i prześlij je. Zorganizuję ci ciuchy, o ile dostarczysz mi je do drugiej. - Naprawdę? Zrobisz to? 43 „cut a bitch” – wyrażenie ze slangu miejskiego. Odnosi się do sytuacji, w której jest się w konfrontacji z inną kobietą (lub mężczyzną) i zamiast rzucić się z pięściami, wolimy wyciągnąć żyletę lub nóż i kroić w paseczki lub kosteczki, jak owoc, warzywo lub kawałek mięsa.

- Taa, nie mogę pozwolić ci zrobić z siebie bezguścia beze mnie, ale muszę mieć zdjęcia ich stylu. Jestem pewna, że potrafi tu na górze wywalczyć jakąś bezdomną z ubrań kobietę– prycha znowu. - Jesteś najlepsza. Obiecuję wziąć cię na najlepszy fondue44 obiad na całym świecie, jak tylko się zobaczymy – zanuciłam. - Ooo tak, proszę. Potrzebuję zdjęć i ubrania będą gotowe do jutra, godzina dziewiąta rano. - Ty, kurwa, rządzisz! – mówię z westchnieniem. - Wiem. Kto teraz chce posiekać sukę? – pyta. Odwieszam słuchawkę i idę prosto do windy, żeby porobić zdjęcia, bez oferowania moim pozującym odpowiedzi. Rozdział 7 Lola jest modowym geniuszem. Cóż, było to dyskusyjne, kiedy patrzyłam jak musiała ubrać mnie w najbrzydsze ciuchy ever, ale odniosła sukces. Wczoraj, po znalezieniu kilku kobiet do zaprezentowania swoich fantastycznie niemodnych ciuchów, przesłałam przynajmniej dwadzieścia zdjęć Loli. Miała je ledwie pół godziny po zakończeniu naszej rozmowy i obiecała mi wziąć się od razu do roboty i znaleźć najlepsze brzydkie ubranie. Wróciłam do sali konferencyjnej i zastałam chłopców, którzy nawet nie zwrócili pierdolonej uwagi, że zniknęłam. Przybiegłam, żeby od razu objąć kierownictwo nad ich głupią kłótnią o styl czcionki na aktualnym, roboczym podaniu i w znacznym stopniu zaprojektować całą prezentację z ich niewielką pomocą. Kocham tych chłopców i, kiedy chodzi o rozplanowanie, są bezcenni, ale prezentacje marketingowe to moje dzieci. Owszem, jako rodzice, muszą siedzieć ze mną, ale to ja jedynie jestem dla nich źródłem opieki. Za dużo metafor? Kogo to obchodzi? Jestem zmęczona i wyglądam jakbym pływała w basenie. Załadowałam swój komputer, próbując zapomnieć o spojrzeniach, jakie rzucał mi każdy napotkany po drodze, począwszy od Colina, skończywszy na Annie. Odrzuciłam ich wszystkich i nie byłam w stanie powiedzieć im jednego słowa. Nie miałam czasu, żeby wyjaśniać ludziom, iż jest taka ewentualność, że moje życie osobiste dzisiaj może stać się publicznym. Camden jest moim biletem do spierdolenia profesjonalnego wizerunku.

44 Potrawa przygotowana z gorącego sera i białego wina. Pochodzi z kuchni szwajcarskiej (jak to sery ;)), ale jest też bardzo popularna we Francji i we Włloszech.

Z mojej zadumy wyrwało mnie pukanie. Spojrzałam, by zobaczyć w drzwiach Annie. - O co chodzi z twoim dzisiejszym babcinym strojem? – zapytała z przekorą w oczach. - Nazwijmy to eksperymentem socjalnym i tyle – przerywam moją odpowiedź spojrzeniem, które mówiło: nie zadzieraj ze mną. Nie chcę, żeby ktokolwiek poruszył sprawę mojego odmiennego wyglądu przy Camdenie Steelu. - Dobra. Cóż, tu masz kilka wiadomości telefonicznych z rana. A chłopaki są już w sali konferencyjnej i przygotowują prezentację na pierwszą po południu. Kładę ręce na żołądku, będę rzygać. Jak, kurwa, mam usiedzieć na tym spotkaniu, nie gapiąc się na Camdena jak pies lub udając , że go tam wcale nie ma? Muszę znaleźć złoty środek między tymi dwoma skrajnościami, bez szukania kontaktu wzrokowego, a każdy we, że jeżeli unikasz kontaktu wzrokowego nie ma mowy, żeby przypieczętować umowę biznesową. Ludzie patrzą w oczy w poszukiwaniu zaufania i pewności a ja będę pozbawiona ich obu, zakładając, że nikt inny nie jest wtajemniczony w te techniki. Tylko ja. W swoim własnym, osobistym piekle. Jestem rozkojarzona, gdy odpowiadam na telefony i piszę firmową notatkę o nadchodzących konferencjach, których ma udzielić nasz zespół. Leo i Mitch są oddani budowaniu atmosfery zespołu, więc każdej wiosny robimy tydzień imitowanych wakacji dla naszych pracowników. Lunch, zajęcia i połowa dni są przeznaczane dla nich. Dzięki naszej strukturze firmy, nasza wskaźnik obrotów jest niemal idealny. Nasi pracownicy będą z nami przezz długi czas, za wyjątkiem narodzin i śmierci. Przez chwilę zastanawiam się czy stracę pracę, gdy ludzie uświadomią sobie, że jestem ekskluzywną prostytutką. Nie, nie jestem prostytutką, Nie biorę pieniędzy. Nie biorę pieniędzy. Telefon na biurku zadzwonił dwukrotnie i wiem, co to znaczy. Moja godzina na lunch dobiegła końca i nadszedł czas, by stanąć twarzą w twarz z Camdenem. Nic nie idzie – powiedziałam do siebie kiedy opuszczałam biuro. Myślę o cytacie mojej mamy o kobietach, które są jak ryby. Gdybym trzymała swój pieprzony dziób zamknięty, nie wpadłabym w tarapaty. Właśnie to zamierzam zrobić. Będę pierdoloną rybą. Podchodzę do drzwi sali konferencyjnej, biorę największy wdech, jaki kiedykolwiek wzięłam i otwieram drzwi. Trzy pary oczy patrzą na mnie. Przyklejam uśmiech do twarzy i szybko łapię kontakt wzrokowy z moimi dwoma przyjaciółmi, a później ze starym przyjacielem, z którym spędziłam kilka niesamowitych dni wiele lat temu. Widzę, że idzie naprzeciw mnie z wyciągniętą ręką. Jest dużo starszy niż był, kiedy go ostatni raz widziałam, jednak wciąż jest atrakcyjny. Nic nie czuję, gdy podchodzi bliżej mnie. Cały czas, który spędziłam myśląc o tym szczególnym momencie był startą, ponieważ nie ma żadnej chemii. Nie więcej i nie dla mnie. Część mnie czuje ulgę i naraz wiem, że mogę to zrobić. Mogę zwojować to spotkanie jako Luca, nie Lucia, a on nigdy się niczego nie dowie.

- Pani West, jak przypuszczam – mówi Camden, gdy zbliża się do mnie. Nie, nie rozpoznał mnie. Patrzył na moje ubrania i przegapił mnie. Mam dziwaczne spojrzenie na twarzy, prawie jakbym zwolniła, ale uśmiecham się do niego z ekscytacją; jak totalny palant, nerd, społecznie nieudolny, kiepsko naśladujący dyrektor generalny najbardziej dziwacznego klubu w Chicago. Jest cudownie. On nie ma pojęcia, kim jestem. Mam ochotę udać straszny napad kaszlu, żeby zostawić tych dwóch idiotów, żeby dokończyli spotkanie. Nie wyjdzie za wiele z tego małego ponownego połączenia… nigdy… więcej. - Witam, panie Steel. Miło mi pana poznać. Mam nadzieję, że smakuje kawa i pączki – mówię lekceważąco i idę na swoje miejsce, daleko, daleko od pilota. Chwytam rogalika i widzę, że moi chłopcy patrzą się na mnie. Większość dni patrzą dziwnie, a teraz zajęło mi trochę czasu nim zaobserwowałam, że kompletnie brak im słów, wyrażeń czy czegokolwiek innego, jakby nabrali mnie. Pewnie myślą, że właśnie zobaczyli ducha. - Tak, dziękuję – mówi Camden, wyrywając mnie z mojego szybkiego wgapiania się, połączonego z wgapianiem się Leo i Mitcha. Miałam zamiar wyjaśnić im cokolwiek gałkami ocznymi. Jestem pewna, że po opuszczeniu tego biura, przeprowadzę z Lolą długą rozmowę telefoniczną, w której pomoże mi z historyjką, którą powiem moim przyjaciołom, związaną z zmianą garderoby. Nie przedyskutowałyśmy tego dzień wcześniej i teraz tracę strumień kreatywności. Jest to dla mnie rozczarowujące, Zwykle jestem świetną aktorką. To wygląda jakbym mogła to wykorzystywać w mojej niegrzecznej stronie. Wzdycham na tę myśl. Niech tak będzie. - Więc, panowie. Możemy zacząć? – unoszę brwi na Leo o Mitcha, szybko zerkam na Camdena, który już przegląda wydruki, totalnie nieświadomy drugiego wszechświata, w którym właśnie żyjemy. - Dobrze. Tak, panie Steel, moi partnerzy i ja znaleźliśmy najlepszą strategię, która łączy w sobie zarówno potrzeby pańskiego przedsiębiorstwa, jak również potrzeby dwudziestego pierwszego wieku. Mitch jest całkiem interesujący, kiedy się go słucha. Dlaczego wcześniej tak naprawdę nie zwróciłam uwagi na jego marketingową siłę perswazji? No tak, bo zawsze wtedy marzyłam o biżuterii i pieprzeniu. Czuję się jak nieodpowiednia przyjaciółka. Wtedy wracam myślami do Heatha i ciepło rozprzestrzenia się u szczytu moich nóg i jestem cała pobudzona myśleniem o spędzonym z nim czasie. Kurwa. Nareszcie jestem ponownie połączona z człowiekiem, który zrobił mnie taką dziewczyną, jaką jestem i próbuję z nim grać w teraz mnie widzisz, teraz nie jednocześnie chcę innego, którego nigdy więcej nie spotkam. - Luca? – Leo wymawia moje imię, więc szybko patrzę w górę. – opowiesz nam o aplikacji na smartfony dla klientów Steel Charter. Wiem, do cholery, o czym będę mówić. Jezu.

- Tak, oczywiście – uśmiecham się. – Panie Steel, przeszliśmy przez globalne statystyki o użytkowaniu smartfonów z ostatniego tygodnia w sekcji A tej propozycji. Był tego powód, ponieważ ludzie kochają swoje smartfony. Zapytani o to, niektórzy odpowiadali, że gdyby ich tablet lub urządzenie zostało zgubione, rozważaliby samobójstwo – wstrzymałam ręce, gdy zaczął chichotać. – To ich słowa, nie moje – mówię. Teraz jest czas w tej małej grze na coś, co lubię nazywać moim najukochańszym jebnięciem. Szybko biorę łyk kawy, specjalnie zaciągając się nią nieskładnie i się zaczyna. Ludzie, ale się popisałam. Jestem najprawdopodobniej najbardziej nieszczęsną, głośno dławiącą się osobą, która kiedykolwiek żyła. Jestem czerwona, pokryta plamami. Zgięłam się na wpół przez krzesło. Wszyscy trzej mężczyźni się zerwali, chcąc pomóc, ale nie pozwoliłam im podejść bliżej mnie. Czuję, że kaszel już mi przechodzi i najwyższy czas stąd wyjść. Kładę rękę na buzi i usprawiedliwiam się Leo. Łzy, które zamówiłam na drzwi Sali konferencyjnej, puściły się z oczu. Jestem bezpieczna. O, Boże, jestem bezpieczna. Dzięki Bogu. Jestem genialna. Jestem tak cholernie genialna. Przechodzę do swojego biura, zamykam drzwi na klucz i kładę się na moim ukochanym krześle. Jestem bezpieczna. Nigdy więcej Camdena. Nigdy więcej brzydkich ubrań. Nigdy więcej tracenia gówna na nic. Ignoruję każde pukanie i każdy telefon do końca dnia. Wszyscy pewnie myślą, że mam jakieś załamanie nerwowe po tym totalnym zbabraniu prezentacji, ale wszystko jedno. Steel Charter nigdy nie miał zostać naszym klientem. *** Mój firmowy telefon odczytał szóstą. Cicho zaklapnęłam komputer i doszłam do drzwi. Jak tylko zamykałam je za mną, Mitch wyszedł zza rogu. Wyglądał na szczęśliwszego niż go kiedykolwiek widziałam, serio tego nie kapuję. Powinien być na mnie totalnie wkurzony, ale nie, jest w trybie poprawy i wigoru, a ja jestem zmieszana. - Już miałem wywarzać drzwi, żeby cię dostać. Mamy ten kontrakt, Luca! – promienieje, gdy to mówi. Nie mogłam się powstrzymać od uśmiechu, nim załapałam o czym właściwie on mówi. - Wybrał Divider? – pytam, podczas gdy zdziwienie i strach roszczą sobie pretensje do każdej pojedynczej cząsteczki mojego ciała. Wszystko się wyłączyło, staję się zdrętwiała. -Do diabła, tak! Jednak jest jedno zastrzeżenie. Jego partner nie mógł się pojawić dzisiaj rano. Zgaduję, że ma jakieś inne interesy i mógł złapać dopiero popołudniowy lot do Chicago. Podpisujemy papiery po kolacji. Chodź, czekają na nas w sali konferencyjnej. Moje stopy nie mogą się ruszyć, a ja nie potrafię oddychać. Matko Boska, kurwa mać, pierdolona gówniana tona jebanych bzdur, o czym on mówi?

- Dlaczego nikt mi nie powiedział? – pytam przerażona. Przewraca oczami, dokładnie tak, jak ja to zawsze robię, dokładając do tego wzruszenie ramionami. - Siedziałaś w tej dziurze cały dzień, pamiętasz? Skojarzyłem, że mam zapasowy klucz do twojego biura wtedy, kiedy wyszłaś. No chodź, czekają. Mam żołądek w gardle, kiedy podążam za Mitchem jak mały szczeniaczek. Rozważam każdą możliwą drogę, żeby wydostać się stąd, bez fizycznego skrzywdzenia siebie. Nie mogę myśleć. Nie mogę oddychać. Nie mogę… Nie mogę uwierzyć w to, co widzę kiedy wychodzę zza rogu. W strefie recepcji, moje oczy lądują na mężczyźnie, który dał mi dni uprawiania wyszukanego seksu, niesamowitych orgazmów i marzeń o byciu z nim każdego dnia od naszego rozstania. Odebrało mi mowę, jestem chora, podekscytowana i zaraz będę wrzeszczeć. - Luca, poznaj Heatha Landona. To mój partner w biznesie. Heath, to nasza kochana Luca West – Camden przedstawia nas sobie i natychmiast odstępuje od nas, żebyśmy mogli wykonać obowiązkowe przywitanie. Nikt się nie rusza. Heath i ja patrzymy na siebie w niezaprzeczalnym szoku. Szok, że facet, o którym marzyłam cały dzień jest partnerem Camdena sprawił, że zaczęłam się jąkać we wszystkim czym jestem i co robię. To nie jest moje realne życie. Nie, to jest cholernie udana komedia, w której gwiazdą jest Luca West jako „Luca – co ja teraz, kurwa, robię – Westwood”. Jednakże nikt się nie śmieje na tym zabawnym filmie. Nikt się nawet nie uśmiecha. Każda para oczy w tym pomieszczeniu jest skupiona na mnie. Jestem profesjonalistką, która po raz pierwszy w karierze straciła mowę, nie będąc w stanie sformułować zdania. To nie jestem ja. Żadną z tego nie jestem. - Miło mi poznać – Heath delikatnie ujmuje moją drżącą rękę. Jestem ogłuszona. Całuje moją rękę dokładnie tak samo, jak wtedy, gdy się spotkaliśmy kilka dni wcześniej. Taka sama dynamika pobudzania migruje z południa, tak, jak to było za pierwszym razem. - Ciebie również – świadomość podkradła się do mnie, mówiąc mi, żebym ogarnęła dupę. Będę musiała poczekać i ześwirować później. Zarezerwuję nagłą wycieczkę, żeby zobaczyć rodziców, pojechać gdzieś z Carlem i zrzucić cały rachunek na chłopców. Tak! Genialny pomysł, oni to przejmą. Znajdę jakiś sposób i sprawię, że obaj mężczyźni znikną. Mitch, Leo i Annie zrozumieją, gdy im powiem prawdę. Moi obiektywni przyjaciele wykopią mnie z tej błotnistej dziury, którą sama dla siebie wykopałam. - Luca, wszystko w porządku? – Annie nachyliła się do mnie, gdy czterej mężczyźni nieśpiesznie szli holem, żeby negocjować kontrakt. Zostałam pozostawiona osłupiała. Nikt, powtarzam, nikt nie zdecydował tak szybko jak ta dwójka o przełożeniu jego snu tak sprawnie w czyjeś inne ręce. Camden wie, kim jestem? Mój żołądek gwałtownie spadł z gardła prosto

do palców u stóp. Podróżował w te i z powrotem kilkakrotnie. Nie ma opcji, żeby właściwie ci dwaj mężczyźni kierowali biznesem w taki sposób. Przypadek z Camdenem i Heathem, wcale nie jest przypadkiem. Nagle jestem chora. Rzuciłam się do łazienki, nie odpowiadając Annie. Zbierałam się w sobie w toalecie, oddychając szybko i głęboko. Moje ciało trzęsło się na wylot. - Cholera, Boże, to nie może się dziać. Oni się znają. Przewiesiłam się przez kibel. Suchość narasta dopóki moje oczy nie wybuchają łzami. Słowo „kontrola” zjada mój umysł. Straciłam ją. Nie została mi ani odrobina kontroli. Nawet w jedynym miejscu, w którym czułam się bezpiecznie. Moje biuro. Moja firma. - Luca, co się, kurwa, dzieje? – Mitch wali w drzwi łazienki – Wpuść mnie do środka, natychmiast, cholera. - Mitch, nie mogę tego zrobić – zdołałam wychrypieć. - Na litość boską, otwórz te drzwi. Każdy poszczególny członek mojego ciała chwieje się, gdy próbuję stać, ale wiem, że on nie opuści biura, dopóki mu czegoś nie powiem. Moja reakcja na tę sytuację była zupełnie do mnie nie podobna. Nigdy nic mnie nie zaskakuje. Nigdy nie zachowuję się nieprofesjonalnie. Przekręcam gałkę i otwieram drzwi mojemu przyjacielowi i współpracownikowi, który teraz patrzy na mnie z konsternacją wymalowaną na całej twarzy. - Jezu, kurwa, Chryste – mówi, jak tylko mnie widzi i zaraz łapie mnie w swoje ramiona, przewijając je mocno wokół mnie. - Do diabła, Mitch. Ja… Ja tak przepraszam. To jest chaos. Bałagan i ja… Jego ręce ślizgają się w górę i w dół po moich plecach w kojącym ruchu. - Luca, O co ci chodzi? Nie jesteś sobą od kiedy wróciłaś do domu. Musisz zacząć gadać. - Nie jestem pewna czy potrafię – zaczęłam płakać, moje łzy moczyły jego koszulę. - Kochanie, co to jest? Nie będę mógł ci pomóc, jeżeli nie powiesz mi, co się dzieje. Mitch zaprowadził mnie do mojej małej dwuosobowej kanapy, gdzie pozwala mi się zwinąć jak małe dziecko, na jego kolanach. Nasza dwójka siedzi tak w ciszy, a on uspakaja mnie. Jak mam mu to powiedzieć? Od czego zacząć? Uprzedził mnie i zaczął mówić. Precyzyjnie i do sedna. - Znasz jednego z nich, prawda? - Znam obu – szepcę, przylegając mocno do jego zmiętej teraz koszuli. - Chryste, Luca. Interesy czy przyjemność? – zapytał.

Nadszedł moment prawdy. Moment, kiedy koła przejada po moim życiu i będę chwytała się ostrych fragmentów, które pozostaną albo, jak szczęście dopisze, moi przyjaciele będą mogli mi pomóc odnaleźć jakieś małe strzępki nadziei. Małe ślad bezpieczeństwa i godności, obecne jeszcze kilka chwil temu, zniknęły. Przez długie dwie godziny opowiadałam Mitchowi wszystko, nie pomijając niczego z moich ostatnich dziesięciu lat życia. Słucha. Zadaje kilka pytań o rzeczy, które go zaciekawiły. Śmieje się, kiedy myśli, że powiedziałam coś zabawnego, trzyma mnie mocno, kiedy się załamuję i płaczę. Kiedy nareszcie doszłam do poprzedniego weekendu i czasu, który spędziłam z Heathem, mówi mi, że przejdziemy przez to jak zespół, jak rodzina. Nie ma w jego głosie dezaprobaty ani goryczy, ani litości. Jest w nim tylko konkretna wyrażenia otuchy. Przerwał nam miękki głos sekretarki Mitchego, Renee, z intercomu na moim biurku. Jestem zaskoczona, że nikt wcześniej nie przyszedł zobaczyć, co się dzieje. -Tak Renee? – szukam swojej siły, przenosząc ton swojego głosu w tryb profesjonalny. - Przepraszam, że przeszkadzam – brzmi trochę lękliwie. -Nic się nie stało. Przepraszam, że was tak zostawiłem. Musiałem zająć się naglącą sprawą. Luca mi pomagała – kłamie Mitch. - Rozumiem. A jednak nie rozumie. Żadna pieprzona osoba nie wie, przez co przechodzę. Co narobiłam. Pozycja, na której ustawiłam moich przyjaciół i naszą firmę. Ona musi myśleć, że jestem szalona, przez to, w jaki sposób zbiegłam w dół korytarzem, ominęłam trzy biurka asystentów i doprowadziłam się tu, gdzie jestem. - Luca, pan Steel chciałby porozmawiać z tobą nim wyjdzie – stwierdza raczej obcesowo. Zarzuciłam głową na Mitcha, niepewna, co zrobić. Zamyka oczy, widzę cień postanowienia, który przemknął mu po twarzy. Patrzy na mnie i mówi bezgłośnie: Dasz radę to zrobić. - Okay, wyślij go do mojego biura za dziesięć minut. O, i Ranee? - Tak? - Dziękuję – mówię spokojnie. - Nie ma za co, Luca. Mam nadzieję, że wszystko w porządku – jej głos jest pełny troski. - Wszystko w porządku. Dziękuję.

Tym razem to ja kłamię, zamiast Mitcha. Nie jest w porządku. Możliwe, że już nigdy nie będzie. Niewątpliwie, jednoznacznie wyglądam żałośnie. Zarówno w środku, jak i na zewnątrz. Fatalny bajzel. Nie było sensu robić coś ze swoim wyglądem, więc wierciłam się w krześle, oczekując Camdena. Patrzę w dół na swój pierścionek, który zdobi mój palec. To jedyna biżuteria, jaką noszę codziennie, ze wszystkich, jakie posiadam, i jest ona od niego. Camden. Człowiek, który zmienił moje życie. Zawsze czułam coś do tego człowieka. On sprawił, że rozkochałam się w nocnym życiu i w seksie. Camden nauczył mnie tak wiele w tak krótkim czasie, który razem spędziliśmy. Czy zauważył pierścionek, spoczywający na moim palcu, tam, gdzie umieścił go wiele lat temu? Patrzę niżej na bransoletę na kostkę, którą zdecydowałam się założyć. To jakieś pierdolone gówno. Dwaj faceci, z którymi spędziłam najlepszy czas ze wszystkich, znają się nawzajem. Kurwa, co więcej, spałam z nimi oboma. Rozdział 8 - Luca. Słyszę swoje imię codziennie, ale gdy wydobywa się jej z jego ust, moje serce chce wyrwać mi się z piersi. Siedzę w swoim fotelu patrząc się na jezioro Michigan staram się skupić tak cholernie mocno, żeby zauważyć, gdzie kończy się lód, a gdzie zaczyna się głęboka, czarna woda. Jest to najlepszy sposób na opisanie mojego życia w obecnej chwili. Niewiadomo gdzie jedna część mnie się zaczyna, a druga kończy. - Popatrz na mnie, Luca. Proszę? - głęboki, chropowaty głos Camdena wysyła mnie lata w przeszłość. - Nie mogę - szepcę. Jest cicho, bardzo strasznie cicho. Wiem, że on nadal tu jest, mogę wyczuć jego zapach. Pachnie dokładnie tak samo, jak pachniał dekadę temu. Naturalnie. Czysty zapach mężczyzny, bez silnego zapachu wody kolońskiej. Kiedy potrząsnęłam jego dłonią, godziny temu, nie czułam nic. A teraz, kiedy jestem sama z nim w biurze, czuję to wszystko. Niezaprzeczalna chemia jest tutaj, otacza mnie, dopóki on nie staje się wszystkim co widzę i czuję. - Ukrywaj się przed kimkolwiek chcesz, Luca, ale nie przede mną. Nigdy nie ukrywaj się przede mną. I na Boga, nie możesz pozbawić mnie zaszczytu, spojrzenia na siebie. Nagle zostaję odwrócona na moim krześle i zamknięta w jego silnych, męskich ramionach. Boże, on jest niezaprzeczalnie przystojny. Z niewielką ilością siwiejących włosów na skroniach oraz z niewielkimi plamkami szarości w jego ciemnych włosach, wygląda jeszcze przystojniej niż dziesięć lat temu. Zmarszczki z racji wieku, otaczają jego oczy, jednak wciąż jego intensywne spojrzenie przeszywa mnie głęboko. Jego ciało ciągle mnie wzywa. Jest nadal stonowany i wyraźnie nadal niesamowicie troszczy się o siebie tak, że Heath wygląda

przy nim jak chłopiec. Nie ma innego sposobu, żeby go określić niż starszy dżentelmen, który jest seksowny jak diabli. - Płakałaś? - delikatnie przesuwa palcem pod moim okiem. Mojego makijażu już dawno nie ma. Zniknął, gdy płakałam, jak byłam z Mitchem. Coś w tym, jak na mnie patrzy sprawia, że nie przejmuję się wyglądem. - Tak, ale już jest w porządku - mówię prosto. - Jesteś pewna? - prostuje się, podważając to co powiedziałam. - Tak - kłamię. - Dobrze, przynajmniej z jednym z nas jest w porządku - odpowiada, krzyżując ręce na swojej szerokiej klacie. Jak na kobietę, którą jestem, przystało, nie mogę się powstrzymać wyciągam rękę i, dotykając każdy cal jego ciała, wyruszam w podróż w przeszłość. Jego klatka piersiowa jest mocna, mięśnie ma ukryte pod białą wizytową koszulą, którą nosi. Moje dłonie kontynuują swoją podróż, aż do momentu, gdy lądują na jego penisie, który wydaje się być twardy jak skała. Oddycham nieregularnie, gdy przebiegam palcami po jego twardości, która rośnie, napinając się pod miękkim garniturem. - Tak, ciągle sprawiasz, że jestem twardy, przez samo patrzenie na ciebie - chrypi. Ledwo skomlę, wiercąc się na fotelu, przez jego szorstkość. - Ale, żadnych gier, Camden. To jest moje życie. Mój biznes i o tym będziemy rozmawiać. Tylko interesy. Oczywiście, że chcę, żeby moje słowa był gorzkie i naznaczone złością, ale na kogo? Na niego? Nie, nie mogę być na niego zła, wcale. On jest taki duży. Dużo większy wszędzie niż pamiętałam. Szczególnie mięśnie na jego ciele, które znam doskonale. Boże, jestem bałaganem. Jestem niegodziwym, beznadziejnym bałaganem. Jak mogę myśleć o seksie teraz, kiedy mój biznes może zostać rzucony na środek wielkiego jeziora, które widzę za oknem. - To jest początek Luca, ale ty i ja, oboje wiemy, że będziemy rozmawiać o czymś więcej niż tylko o interesach. - odwraca się, dając mi świetny widok na jego twardy, muskularny tyłek. Wizja zatonięcia mojego biznesu, jest wszystkim, co mogę zobaczyć. - Jak mnie znalazłeś? - pytam, starając się trzymać i nie rozpaść się ze strachu i zgryzoty. Robi krok, zamierzając usiąść na krześle po drugiej stronie biurka. Odwracam się na krześle, więc znowu jestem twarzą do niego, składam ręce na biurku, starając się być profesjonalistką. Czy zastanawia się nad moim pytaniem, albo stara się wymyśleć kłamstwo, nie mam pojęcia, aż do momentu, w którym wypowiada ostatnią rzecz, jaką spodziewałam się usłyszeć.

- Czy wiesz, jakim zbiegiem okoliczności było, gdy sześć miesięcy temu, jak miałem otwarte drzwi kokpitu w samolocie, ujrzałem najpiękniejszą kobietę na świecie, która tak często pojawiała się w moich snach przez ostatnie dziesięć lat, siedzącą z przodu w pierwszej klasie? - unosi brwi, oceniając moją reakcję. - Istotnie zbieg okoliczności - mówię. - Byłaś tam ... po tych wszystkich latach, mignęłaś mi. Stamtąd nie było już trudno dowiedzieć się czegoś więcej o tobie. Twoje prawdziwe nazwisko było napisane dokładnie naprzeciw mnie na liście pasażerów. Google jest wspaniałą rzeczą, Luca. Powiem to, jestem z ciebie dumny - Camden mruga do mnie. Boże, jak wiele on o mnie wie? Czy on wie o wszystkim? Czy może wie tylko o Heathcie? Czy on w ogóle wie o Heathcie lub o kimkolwiek innym? Prawdopodobnie nie wie nic o moim robieniu za eskortę. Tej cholernej rzeczy nie mógł dowiedzieć się z Google. Wszystko to jest bardzo osobiste, z wiadomych przyczyn. - Co masz na myśli? - pytam, próbując utemperować moje niedowierzanie i ciekawość, które mnie zjadają. - Zrobiłaś dla siebie wszystko, co najlepsze. Spełniłaś wszystkie swoje marzenia, prawda? coś w jego wypowiedzi brzmi, jakby miał na myśli nie tylko wartą biliony dolarów firmę. On wie dużo więcej, niż tylko o Heathcie. Cholera. - Tak, Camden. Ciągle szczęśliwie ścigam swoje marzenia. Nie chcę, żeby się skończyły - z jakiś powodów, chcę również powiedzieć I co, dupku?, ale tego nie robię. - Być może twój życiorys oraz strategia marketingowa nie ukazują cię w najlepszym świetle, Luca. - Dobra, Camden, cholera, wystarczy. Wyrzuć to. Powiedz, co masz do powiedzenia. Skończ te pierdoły – zdenerwowało mnie jego owijanie w bawełnę. - Skończyłaś te swoje weekendowe aktywności - mówi wolno, jego głos jest niski, brzmi prawie jak pomruk. Jego słowa wywołały wstrząs, gwałtownie poruszyłam się i stałam się całkowicie poważna. Coś jest bardzo nie tak z tych facetem i z tą sytuacją. - Co ty, kurwa, mówisz? - wstaję przeczesując palcami włosy, które są w kompletnym nieładzie. Za kogo, do diabła, ten facet się ma. - Słyszałaś mnie do kurwy nędzy, Luca. Skończyłaś! Jego chęć kontroli wcale mi nie siedzi. Stoimy, pochylając się lekko nad biurkiem, oboje pokazując swoje stanowisko. Nasze usta są tak blisko siebie. Nie brakuje nam wiele, żeby je ze sobą połączyć.

- Więc to jest faktyczny powód, dla którego tu jesteś? To nie ma absolutnie żadnego związku z biznesem, do którego potrzebujesz mojej firmy. Jak śmiesz Camden? Spędziłeś ze mną jeden weekend, zaznaczam, że dziesięć lat temu, a teraz masz czelność wejść jak huragan do mojego biura i żądać ode mnie rezygnacji z tego, czego sam mnie nauczyłeś. Dobrze więc, a teraz spierdalaj prosto do pieprzonej krainy Oz45, bo nie ma opcji, do diabła, żebym zrezygnowała z tego, co kocham robić. Nie dla ciebie ani kogokolwiek innego. Teraz wynoś się, kurwa, z mojego biura. Ten człowiek jest szalony. Potrzebuje psychiatry, jeżeli sądzi, że ma prawo mówić mi, co mam robić. Badamy siebie wzajemnie w ciszy przez całe minuty, nikt się nie rusza. - Camden odejdź – szepczę. - Nie jestem twoją sprawą. - A co jeśli chcę, żebyś się stała moją sprawą, Luca? Co jeśli chcę się stać mężczyzną, którego, wierzę, że potrzebujesz? - przerywa na chwilę, po czym kontynuuje miękko - I co jeśli chcę, żebyś była kobietą, której szukałem przez cholerne dziesięć lat? Mój żołądek budzi się do życia wraz z jego występem. Dobry Boże, o czym on właściwie mówi? Chce mnie poznać? Umawiać się ze mną? Może nadszedł czas kryzysu wieku średniego i nagle uświadomił sobie, że może zostać sam do końca życia? Nie rozumiem. Nic z tego nie ma dla mnie najmniejszego sensu. - O czym ty mówisz, Camden? Skąd wiesz, że jestem tą, której chcesz? - stoimy jak zamrożeni przez chwilę, gdy szukam czegoś głęboko w jego oczach. Mój Boże, on mówi poważnie. - Wiem to, że gdy spędziłem czas z tobą, te wszystkie lata temu, nigdy nie powinienem pozwolić ci odejść. To wszystko, co musisz wiedzieć, Luca. Wszystkie moje mechanizmy obronne mówią mi, że powinnam bardzo mocno go spoliczkować. - Chcę ciebie i nie w ten sposób, w który ci wszyscy mężczyźni chcieli ciebie. Chcę, żebyś była moja. Chcę pokazać ci świat. I, boska kobieto, chcę, żebyś pozwoliła mi całkowicie siebie pochłonąć. To? - łapie mnie za rękę, pokazując pierścionek, który mi dał. Diament lśni w świetle, tak jak moje niewylane łzy - Znaczy coś dla ciebie. Nosisz go. Pomimo wszystkiego co masz, wybierasz do noszenia pierścionek, który ja dałem tobie. Jeśli możesz, tutaj stojąc, szczerze powiedzieć mi, że nie myślałaś o mnie w każdej chwili, gdy patrzyłaś na ten pierścionek, odejdę. Camden popycha mnie. Wie, że zapędził mnie do rogu, jednak nadal mnie popycha. Czuję się przyparta do twardej powierzchni z cegieł, niezdolna do ruchu. - Nie możesz, prawda? 45 Nie wiem czy to ma związek, ale tak na wszelki wypadek to Dorotka z "Czarnoksiężnik z krainy Oz" jest z Kansas. Ale nie wiem czy to jest istotne czy tylko Luca, tak sobie powiedziała.

Ledwo potrząsam głową. Przerażam mnie tak wiele rzeczy. On nie może oczekiwać, że się poddam, prawda? I co z tym minionym weekendem? Jestem pewna, że wie, że byłam z jego biznesowym partnerem i wie o tych wszystkich innych mężczyznach. - Zbyt długo myślisz. Zapomniałaś o tej jednej rzeczy, którą ci powiedziałem? - Nie - mój głos jest ochrypły. - Mówiłem ci, żebyś czuła. Nie myśl, tylko czuj. Próbuję zachować spokój. Staram się trzymać każdego rodzaju kontroli, dla mojego własnego zdrowia psychicznego, ale nie mogę. To wszystko jest zbyt przytłaczające, zbyt dużo do ogarnięcia. Potrzebuję czasu. Potrzebuję pomyśleć. Nie byłam w stanie myśleć trzeźwo przez kilka dni. Ja nawet nie wiem kim, do diabła, naprawdę jestem. Może nigdy nie wiedziałam. Moje usta zaczynają drżeć i wylatuje z nich ciche skomlenie. Nie jestem pewna czy wziął to jako oznakę słabości albo oznakę zainteresowania. Nie mam pojęcia o czym myśli i czy ma czas, żeby pomyśleć. Jego usta spotykają się z moimi, prawie w tym samym momencie, w którym wydałam dźwięk. Jego usta są bardziej znajome niż mi się kiedykolwiek wydawało, że jest to możliwe. Jak mogę czuć się tak dobrze, kiedy jest tak źle? Kiedy poruszasz się jak błyskawica, musisz spaść jak grzmot i to się właśnie dzieje, gdy otacza mnie swoimi ramionami i przyciąga do siebie, unosząc nad blat biurka. Dokumenty spadają na podłogę, kiedy moje ciało jest położone na górze błyszczącego twardego drewna, szarpię jego krawat przyciągając go bliżej. Jestem na kolanach, nasze usta są złączone. Moje zmysł czucia eksploduje na jego delikatny dotyk. Sposób w jaki posiada mój język, przeplatając go ze swoim. Mój zmysł słuchu budzi się, gdy staramy się prześcignąć się w trakcie jęczenia. Mój zmysł smaku cudownie ożywa, na jego seksualną przynętę wewnątrz moich ust, gdy ssie mój język. Mój zmysł dotyku eksploduje, gdy przeczesuje swoimi wielkimi dłońmi moje włosy, osłaniając tył głowy. I, Boże, mój zmysł wzroku łączy je wszystkie ze sobą ponieważ kiedy otwieram oczy, by spojrzeć na człowieka przede mną, Camden Steel również patrzy na mnie. Jego oczy mówią wszystko, co czuję, słyszę, smakuję, dotykam. On chce mnie. Mówił, co myślał. Całowanie się to intymny akt, taki, który robiłam tyle razy bez pomyślenia dwa razy, ale ten pocałunek to zdecydowanie coś więcej. - Jesteś taka piękna Luca. Nie zaprzeczaj temu. Chodź ze mną. Zostań w Chicago ze mną. Naprawdę, wszystko mi jedno. Tylko nie odrzucaj mnie - między nami zapada cisza, a jego głębokie niebieskookie spojrzenie trzyma moje nieruchomo.

- Dobrze - wreszcie moja odpowiedzieć nadchodzi, zaskakując bardziej mnie niż jego. - Muszę lecieć dzisiaj z kimś do Nowego Jorku, ale będę z powrotem jutro, żeby zabrać cię na kolację - stara się wyrównać nierówny oddech. - Pozwól mi coś ugotować dla ciebie. Co do diabła? Przecież ja nigdy nie gotuję. To nie moja bajka. - Dobrze, więc będę o siódmej - Camden rzuca pomiędzy nas pytające spojrzenie. Dokumenty walają się po całej podłodze. Jego dokumenty. Jego marketingowe portfolio. Uwalniając mnie ze swoich ramion, zostawia na moich ustach ostatni pocałunek. Patrzę na niego w zachwycie, gdy zbiera każdy pojedynczy papierek z ziemi. - Jestem tu dla całej ciebie, Luca. Włączając w to twoją firmę. Sprawdziłem każdy aspekt twojego życia. Zatapiam się w sobie, gdy wychodzi przez drzwi, zostawiając mnie zastanawiającą się dokąd, do cholery, właściwie zmierzam. Moje myśli plączą się razem. Nagle podskakuję, gdy słyszę jak Annie woła mnie przez otwarte drzwi. - Wszystko z tobą w porządku - patrzy na mnie jakby widziała obcego. - Tak. Nie - odpowiadam niepewnie. Nie jestem gotowa, żeby podzielić się z nią czymkolwiek. - Czy zamierzasz mi powiedzieć, kim on dla ciebie jest, czy mam zgadywać? - zakłada ręce na dużych piersiach. Jezu Chryste, już wystarczy. - Stary przyjaciel - mówię machając dłonią. - Stary przyjaciel, który posadził cię na blacie? Przyjaciel z serii takich, którzy zostawiają cię z tak czerwoną twarzą, jakbyś właśnie została przepieprzona? - Nie pieprzyłam się z nim. Boże, Annie. Może byłam przez ostatnie dni myślami w innym miejscu, ale odpuść mi trochę - zeskakując z biurka, prostuję siebie, jak najbardziej umiem. - Przepraszam - mówi skruszona. - W porządku. Myślałabym to samo, gdybym weszła do ciebie i zastała cię z kimś takim. - Cóż… nie wyglądasz, jakbyś chciała podzielić się informacjami, więc odpuszczam. Chcę ci tylko powiedzieć, że Heath Landon dzwonił trzy razy w ciągu ostatniej godziny. Ten facet jest wytrwały. Znaczy, powiedziałam mu, że jesteś na spotkaniu z panem Steelem i odzwonisz do niego - wzdycha, wręczając mi kartkę z jego numerem telefonu.

Boże, innego dnia tak bardzo chciałam mieć ten numer, ale teraz, mając go, patrząc na niego, nie chcę go już mieć. Rozdział 9 Mój Boże, co ja zrobiłam? Jak mogłam tak łatwo ulec Camdenowi? Przed kilkoma dniami moje życie było idealnie uporządkowane, cóż, teraz jestem wrzucona w górę ruchomego piasku, pełną rozpaczy i desperacji. Zgodziłam się ograniczyć dla niego swoje życie, zatrzymać się. Pracowałam na to wszystko bardzo ciężko. Kocham moje życie a teraz stąpam z zawiązanymi oczami po bardzo cienkiej linii. Moje dłonie podnoszą telefon i natychmiast się upominam jeszcze bardziej niż do tej pory. Ponownie go odkładam z nowym, bezosobowym uczuciem strachu. Parząc na mnie z przeszłości, jak żyję, nie znałam tego uczucia. Heath, muszę do niego zadzwonić. Co mam mu powiedzieć? O, cześć. Tak na marginesie, spędziłam cudowny weekend, ale rzucam to wszystko dla twojego partnera. Chcesz z powrotem bransoletę? - Lucia – podskoczyłam na dźwięk swojego imienia. Drugiego imienia. Imienia, które wyszło z tych ust mężczyzny, które kilka dni temu znajdowały się na całym moim ciele. Tego samego mężczyzny, który dał mi przyjemność, której żaden inny przed nim mi nie dał. Oprócz jednego. Jego partnera biznesowego. - Heath, jak się tu dostałeś? – próbuję wziąć się w garść, odnaleźć siebie. Nawet jeżeli właśnie jestem w swoim biurze, nie jestem pewna czy w tej chwili jestem Luca czy Lucia. Sposób, w jaki patrzy na mnie Heath dale mi odpowiedź, której potrzebuję. Pożera mnie wzrokiem jakby chciał rozciągnąć mnie na biurku, wyciągnąć swojego wspaniałego penisa i pieprzyć mnie. Nie, nie mogę na to pozwolić. Nawet jeżeli każda część mojego ciała odżywa w jego obecności, nie pragnąc niczego więcej, niż tylko uwolnienia. - Wcale nie wyszedłem. Przez cały czas byłem z Mitchem i Leo, kiedy ty ukryłaś się tutaj z Camdenem. Zechcesz powiedzieć skąd znasz mojego partnera? Był jednym z twoich licznych zdobyczy? Dosyć ironicznie, nie sądzisz? – zatrzaskuje drzwi za sobą i rusza sztywnym krokiem w moją stronę. Natychmiastowo wyraz jego twarzy zmienia się z pożądanie na złość. - Nie masz pojęcia, o czym mówisz – odpowiedziałam sarkastycznie. - Nie mam? Bo twoja ucieczka i zaryglowanie się w tym biurze nie było spowodowane jedynie ujrzeniem mnie. Nie. Powodem było zobaczenie nas obu razem. Co ty, kurwa, ukrywasz? Wycofałam się z powrotem do krzesła, poszukując bezpieczeństwa. To nie ten sam słodki człowiek z weekendu, który uwielbiał mnie. Ten człowiek mówi groźnie. Moje serce zaczęło się jąkać i zaczęłam mieć trudności w oddychaniu, powietrze w pomieszczeniu stało się lodowate.

- Nie jestem ci nic winna, Heath. Podchodzi do mnie bliżej. Obserwuję jego twarz, oceniając śmiertelnie gniewne spojrzenie, które przenika przeze mnie. Jezu, on wygląda jakby chciał mnie zabić. Nagle nie jestem już tak podekscytowana tym mężczyzną jak byłam wcześniej. Nie, on wygląda jak siejące spustoszenie zwierzę, które czyha, żeby się zadrzeć do swojej ofiary. Kiedy z nim byłam myślałam, że jest najmilszym i najsłodszym facetem, jakiego kiedykolwiek spotkałam, ale , oczywiście, nie mogę wierzyć wszystkiemu i myśleć już więcej. Ta cała sytuacja to połączenie gry Patrz, Luca wieje oraz Muszę, do diabła, wydostać się stąd. Dwa samce alfa są w moim profesjonalnym świecie, próbując dyktować mi, kim jestem. To prawda, że rzeczy mogą się przestawić niezauważenie. Jestem na to żyjącym dowodem. - Wyjdź stąd albo wezwę ochronę – żądam. - Nie wezwiesz nikogo albo wyjawię kim naprawdę jesteś. Niczym, poza cholerną dziwką. Jestem przerażona, kiedy blokuje swoje ręce wokół mnie, zamykając mnie w nich, jak złapane w pułapkę zwierzę, ale poza tym jestem wściekła, że nazwał mnie dziwką. - Nie jestem dziwką. Ty dupku! – patrzę w górę i spotykam jego surowe oczy. - Nie? Więc czym jesteś? – pyta. - Jestem bizneswoman. I to dobrą – moje opanowanie wzrosło. - Tak, jesteś bardzo dobrą. Najlepszą, Lucia. Ssiesz kutasa jak nikt inny – jego ręka mocno i boleśnie chwyta mój podbródek. Krzyknęłam z bólu, który mi sprawił. – Camden poszukiwał dla nas firmy marketingowej przez ponad rok. Co chcę wiedzieć, dlaczego ty? Dlaczego mógłby chcieć takich oszustów, jak ta firma? Z tobą, szmato, na stołku dyrektora generalnego? – śmieje się. - Odejdź. Nie potrzebuję ciebie ani twojego biznesu – mówię, zgrzytając zębami. To pierwszy i ostatni raz przez całą dekadę, kiedy ktokolwiek sprawił, że czuję się dziwką i nie powstrzymuję go. Pozwalam mu kontynuować jego werbalne ataki na mnie. Jestem obrzydzona sobą. Chcę iść do domu i wyczyścić moje sprośne ciało, żeby wymazać Heatha z pamięci. To nie jest ten sam człowiek, ż którym spędziłam cudowny weekend w Georgii. Ten człowiek jest grubiańską, ohydną osobą, która ma frajdę z tego, że dopieka innym ludziom. Nie dziwota, że nie potrafił sobie znaleźć kobiety na weekend. Uśmiecham się w środku. Nie chcę, żeby wiedział, że uważam to za zabawne. - Ale potrzebowałaś mojego kutasa, prawda? Możliwe, że znowu go potrzebujesz. Wciąż trzymając uścisk na twarzy, rusza drugą ręką niżej, żeby chwycić moje centrum i pieścić mnie przez ubrania. Jego dotyk natychmiast bruka wspomnienia z naszego wspólnego weekendu jego brudem, a potem wstydem, kiedy porusza palcami w górę i w dół, wpychając moje majtki we mnie. Czuję się chora.

- Zamierzam się dowiedzieć, czym jest to, co ukrywasz, a kiedy to zrobię, wierz mi, zniszczę cię – z tymi słowami uwalnia mnie, patrząc na mnie z góry z jeszcze większym obrzydzeniem niż poprzednio. Pierdolić to! Nie jest ani trochę lepszy niż ja jestem. Pochylam się i szarpnęłam łańcuszek z kostki. Trudno jest za pierwszym razem rozerwać. Ciągnę, dopóki nie puszcza. Jak tylko czuję się uwolniona od bransolety, ściskam ją w ręce, po czym rzucam nią w jego klatę. - Pierdol się. Ty sukinsynu z marginesu społecznego, nie waż się mnie dotknąć ponownie. Teraz, wynoś się – powtórka z rozrywki, ale tym razem dobrze wiem, co mówię. Chcę, żeby ta szumowina zniknęła z mojego życia. Muszę oczyścić moje ciało i umysł z niego. Skręca się i podnosi bransoletę. Podrzuca nią z pewnym siebie uśmieszkiem na twarzy. Idzie w przeciwną stronę niż drzwi i wyrzuca bransoletę do kosza na śmieci po stronie biurka. Dźwięk upadającego złota wraz z tymi wszystkimi wspaniałymi diamentami sprawił, że zamknęłam oczy. Nie wymieniamy ze sobą ani jednego słowa więcej, gdy zostawia mnie drżącą i zastanawiającą się czy on wraz z Camdenem nie bawią się mną wspólnie. A jeżeli tak, to czego, do diabła, chcą? *** - Drugi raz w tygodniu? Tylko tym razem widzę, że… Co się, kurwa, stało? – zaskrzeczała Lola. Zadzwoniłam do niej na Skype’a jak tylko przekroczyłam próg swojego domu. W tej samej minucie, w której Heath wyszedł, zawołałam Mitcha i Leo to mojego biura, wprowadzając Leo w całą sprawę. Leo dał mi kilka mędrkowatych komentarzy, a propos mojego eskortowania, co sprawiło, że zaczęłam się śmiać i śmiałam się dopóki nie powiedziałam im o tym jak Heath mi groził. Wszyscy trzej zgodziliśmy się, że nie potrzebujemy ich interesu. Jednakże wciąż musimy stąpać delikatnie, nawet z Camdenem. Próbowałam wyjaśnić im obu, że ufam Camdenowi, że tu nie chodzi tylko o moje życie, ale ich również i nie pozwolę posłać tego do diabła. Oboje byli zawsze godnymi zaufania i lojalnymi przyjaciółmi, dlatego nie zamierzam robić nic, żeby ich zdradzić. Leo domagał się, żeby mnie odwieźć do domu, więc zadzwoniłam do Colina i dałam mu na dziś wolne. I oto jestem w domu, rycząc nad brakiem kontroli nad bałaganem, który zapanował w moim życiu. - Luca, co się stało? – opuszczam głowę z westchnieniem, próbując odzyskać moje opanowanie. - Lola pierwszy raz od lat nie wiem, kim ja jestem. Jakby jakiś duch się obudził we mnie. Duch, o którym nie miałam pojęcia, że tam siedział. Jestem zmęczona, sfrustrowana, wystraszona i bezsilna. - Mów do mnie. Co się stało? I to robię. Zapoznałam ją z wydarzeniami dzisiejszego dnia. Opowiedziałam jej nawet o Heathcie, wszystko o nim.

- Cóż, cholera, Luca – mamrocze, kiedy kończę swoją historię. Po chwili kontynuuje – Słuchaj, Luca, którą znam, nigdy nie pozwoliłaby przejąć mężczyźnie kontroli nad nią. Musisz ogarnąć to gówno. Ogarnąć siebie w stosunku do tych dwóch facetów. Camden ma rację co do ciebie, tego pierścionka. Wiesz to tak samo dobrze jak ja. Nie znam go dobrze, ale znam ciebie i wiem, że nie ma opcji, żebyś poddała cokolwiek komukolwiek, jeżeli mu nie ufasz. Więc trzymaj gębę na kłódkę jeżeli chodzi o Heatha. Pozwól Mitchowi i Leo zająć się nim. Wiesz, że poradzą sobie z nim. A ty weź wolne od pracy, tylko dla siebie. I nie chodzi mi o takie wolne jakie miałaś w te weekendy. Chodzi mi o wolne, żeby wynieść się stąd i mieć trochę zabawy. Jeżeli masz mieć tony świetnego seksu, świetnie, traktuj to jako dodatkowy bonus. Ale zrób coś innego, do cholery. Żadnych kontraktów, żadnych łańcuchów. Wrzuć na luz i wznieś się. Camden jest pilotem ze swoim własnym samolotem. Jedźcie gdzieś razem. Twój zespół zajmie się Divider. Do jasnej, tak zorganizowana firma, potrafi się toczyć sama. Może ma rację. Pozostawienie tego wszystkiego za sobą, nawet na kilka dni, może być tym, czego potrzebuję. - Masz rację – mówię spontanicznie. - Powtórz, proszę? – nuci Lola z kiepsko naśladowanym angielskim akcentem, co raczej łatwo wywołuje na mojej twarzy uśmiech. - Słyszałaś mnie. - Taaa, wszystko, kurwa, jedno. Serio, Luca. Twoje miłe, trochę przybrudzone życie jest na jednym z tych rollercoasterów, które sprawiają, że czujesz, że to się nigdy nie skończy, ale co z tego. Pierdol ich obu, dziewczyno. I nie rozum tego dosłownie. Weź to swoje metaliczne, zimne serce i przemień je w najgorętszy punkt twojego ciała. Otwórz je i pozwól sobie być zaduszona innymi rzeczami niż tylko biżuteria, projektowane suknie i buty – kiwa głową w górę i w dół, jakby posiadała odpowiedzi na wszystkie pytania świata. I w tym momencie, owszem, posiada. Posiada moje odpowiedzi. Nie mogę jej obiecać, że dam radę oczyścić umysł z tych wszystkich rzeczy, które zwykłam dostawać. Jednak, mogę spróbować. To jest właśnie to, co zrobię, po zakończeniu rozmowy z nią. Spróbuję. Tylko modlę się do Boga, żeby moje wnętrzności kierowały mną dobrze, bo jeżeli się okaże, że Camden zamierza mnie zniszczyć, tak samo, jak przeczuwam, że chce to zrobić Camden, już nigdy się nie otrząsnę. Mam nadzieję, że przez czas mojego wolnego, chłopcy zdołają zorientować się, co właściwie Heath ma w kieszeni, kiedy gra przy nich takiego charyzmatycznego i uroczego dowcipnisia. Ten facet jest zbyt inteligentny, na swoje szczęście. Jakiekolwiek poślizgnięcie i będzie na nich siedział, ale ufam im, że będą w stanie to naprawić. Muszę przestać myśleć o kłębie, jakim jest Heath i skupić się na Camdenie i tym, czego ode mnie oczekuje. Jednak nic nie będzie w porządku dopóki nie dowiem się, dlaczego Heath tak martwo nastawiony na zniszczenie mnie. ***

- Och, Annie. Co ja bym bez ciebie zrobiła? Jestem twoją dłużniczką – nie jestem ani odrobinkę skrępowana, kiedy dzwoniłam do niej w potrzebie, żeby poradziłam mi co zrobić na kolację. Dzięki Bodu Annie jest zawsze pełna pomysłów, jeżeli chodzi o gotowanie, w przeciwieństwie do mnie. - Nie ma problemu, ale możesz mi powiedzieć, dlaczego Mitch i Leo gnieżdżą się w sali konferencyjnej, jak dwaj kretyńscy niedoszli piłkarze? Spojrzałam na telefon, leżący na moim biurku, i zastanawiałam się, czy naprawdę rozmawiam z Annie. Brzmi, jakby była zrozpaczona. Moja droga przyjaciółka czuje się pominięta. - Jestem pewna, że przeglądają cały kontrakt, na czele z moimi planami na koniec tygodnia, Annie. Wiesz jak to jest z tą dwójką. Równie dobrze mogą strategicznie rozplanowywać swoją zmyśloną piłkarską, jak jej tam, rzecz, którą się zajmują – mówię do niej, próbując ją rozśmieszyć albo chociaż sprawić, żeby się uśmiechnęła. - Jak sobie życzysz, Luca. To twoja firma. Jej obcesowość zatrzymała mnie w pół kroku do kuchni. - Przepraszam, Annie. Co byś chciała wiedzieć? – Annie jest jedną z moich najlepszych przyjaciół. Rozumiem doskonale, do czego zmierza. Czułabym się tak samo, jak ona teraz, ale mimo to, nie musi zachowywać się jak suka. - Możesz mnie wprowadzić w temat, kiedy wrócisz. Życzę smacznej pizzy – odkłada telefon nim zdążam cokolwiek dopowiedzieć. Czuję się winna. Powinnam jej wszystko wyjaśnić. Ale nie chcę tego robić przez pieprzony telefon, a wczoraj tak szybko wyszła z firmy. Wzdycham, kiedy zbijam kieliszek wina, po który sięgnęłam. Moje myśli są skoncentrowane na Camdenie i fakcie, że powinien za godzinę tu być. Mój żołądek burczy, kiedy myślę o leżącej niedaleko pizzerii. Tak w stylu chicagowskim. Idealne na spędzenie tam wieczoru. Patrzę na jeansy, które założyłam, robione na zamówienie w stylu miejskim, przylegające, ciemne46. Najwygodniejsze jeansy, jakie posiadam. Takie, które bardzo rzadko ubieram. W rzeczywistości mam tuziny jeansów, których nigdy nie ubieram. Tuziny starych bluzek, takich jak ta NYC, którą mam na sobie47.To pierwsza, jaką kupiłam, ta sama, którą miałam na sobie, gdy poznałam Camdena.

46

tak by to wyglądało. W oryginale: „APO custom designed fit dark wash”

- Cholera – kręcę się wokół wysepki kuchennej, leżącej na wprost mojej sypialni. Nie chcę tego mieć ubranego. Co jeżeli pamięta? Stanęłam w połowie drogi do mojego pokoju, gdy zabrzmiał dzwonek do drzwi. Moja głowa kołysze się w przód i w tył, próbując zadecydować czy powinnam biec się przebrać, czy otworzyć drzwi. Kiedy dzwonek zadzwonił raz jeszcze, nie miałam wyboru, pobiegłam do drzwi. Otworzyłam drzwi, co wytrąciło mnie z małego biegu. Do tego doszła jeszcze obawa, która wkradła się swoją drogą na tył głowy. Taki sam lęk, jaki miałam wczoraj w nocy. Miotałam się i przewracałam całą noc w niespokojnym śnie i dziobałam w paznokciach tak, że dzisiaj musiałam je jeszcze raz zrobić. Wszystkie te zmartwienia znikły kiedy zobaczyłam człowieka, stojącego w moich drzwiach itrzymającego w rękach mały bukiet drobnych białych i różowych róż. - Luca - Camdem obejrzał mnie uprzejmie z góry na dół. Jego spojrzenie odsłoniło jego ukryte seksualne cele. On chce mnie… bardzo. Przez chwilę czuję to samo oczekiwanie, które miałam lata temu w Waldorf Astorii48. Pamiętam, jak się czułam wtedy przez niego i, ludzie, chcę to czuć znowu. Jest ubrany w mundur pilota, kurwa, czyżbym była w niebie?, ponieważ, mój Boże, on jest tak gorący. Nie wiem, co się działo ze mną w sali konferencyjnej, że stwierdziłam, ze nic między nami nie ma. Może to przez to jego przyznanie się do tego, jak mnie znalazł. Może to przez fakt, że pozwalam sobie powoli upajać się nim. Cokolwiek się stało między wtedy a teraz, nie ma w mojej głowi miejsca na wątpliwości. Chcę tego mężczyzny. Potrzebuję tego mężczyzny. Boleję przez tego mężczyznę. Tej nocy nie jestem tylko Lucią ani tylko Lucą. Tej nocy jestem nimi dwoma 49 i, choć raz, jestem gotowa, żeby te dwie mnie się spotkały. Tylko dla tego mężczyzny. Rozdział 10

- Nigdy wcześniej nie jadłeś chrupiącej pizzy? – chwytam się wszystkiego, co mogę powiedzieć, żeby siłą woli powstrzymać się od przeskoczenia stołu, dosiedzenia go okrakiem, co wisi na włosku. - Nigdy. To było bardzo dobre i wino jest świetne – cóż, to było kłamstwo. Znaczy się ta część o winie. Nie pija wina. Wiedziałam to. Boże, jestem głupia.

47

NEW YORK CITY! Wszyscy znamy i kochamy :).

48 Przypominamy: Waldorf Astoria - najbardziej prestiżowy nowojorski hotel, położony na Manhattanie. 49 Pojawia się tytuł: „Tonight, I’m both of her

- Czy kiedykolwiek myślałaś o mnie? – pyta. - C… Co? Oczywiście, że myślałam. Nie ustaliliśmy tego wczoraj? – odpowiadam, trzymając filuternie mój pierścionek. Obserwuje mnie, badając, jakbym była problemem, który próbuje rozwiązać. Nagle, bardzo niewygodnie, ruszam się z krzesła z prawie pustym pudełkiem po pizzy, rzucając je na blat. Idę kilka kroków do lodówki, gdzie wiem, że jest kilka Heinekenów od Leo, które wciąż leżały głęboko wewnątrz. Jestem pewna, że Camden wolałby piwo od wina. - Nie – to pojedyncze słowo zatrzymało mnie. Nagle poczułam na karku jego gorący oddech. Rękami zamknął drzwi lodówka. Wysunął butelkę piwa z mojej ręki i odstawił na blat, następnie obie ręce delikatnie ale pewnie chwyciły moją talię, obrysowując mój brzuch. Nigdy nie relaksowałam się przy żadnym mężczyźnie tak bardzo jak topiłam się w nim, formując się do jego mocno zbudowanej ramy. - Wiesz, jakie rzeczy chcę teraz tobie zrobić, Luca? Oddycham ostro. - Powiedz mi – moje powieki usiłowały zostać otwarte. Jestem w transie po prostu od jego dotyku. - Chcę docisnąć swoje usta do twojego policka, żeby po prostu poczuć twoją skórę. Chcę cię trzymać blisko, śledząc wygięcie twojej szczęki moim językiem po całej długości twojego karku. Będę ci mówił po każdym liźnięciu, po każdym possaniu i po każdym posmakowaniu, jak bardzo patrzenie na twoją piękność mnie nakręca. Nie musisz mnie nawet dotykać, a już chcę być schowany głęboko w tobie, tak, jak nie chciałabyś, żeby ktokolwiek inny kiedykolwiek był oprócz mnie. Powiedz mi, że mnie pragniesz, Jedno proste słowo i zabiorę cię do twojej sypialni i będę się z tobą kochał dopóki słońce nie wzejdzie, Luca. Jezu Boże. Nikt nigdy nie mówił do mnie w ten sposób. Każdy mężczyzna, który do tej pory był ze mną, pieprzył mnie, bo w teorii w ten czy inny sposób, ale płacił za to. Ale nie Camden. Nawet nie wtedy, kiedy pierwszy raz byliśmy razem. Pieprzył mnie? Tak. Adorował mnie przez cały weekend? Zapłacił mi na koniec? Ponownie, tak. Ale nie wcześniej niż nasz weekend się skończył. Nie musiał mi dawać nic więcej ponad to, co dał do tamtego momentu. To brzmi jak szaleństwo: ktoś mógłby mnie pokochać? Nie mam na myśli zakochania się we mnie. Chodzi mi o chęć bycia ze mną. Bo mnie pragnie dla mnie, nie dla tego, co oni dają mi, a ja im w rewanżu. - Tak, Camden, pragnę cię. - Gdzie jest sypialnia? – jedną ręką wśliznął pod moje kolano, a drugą pod moje plecy. Przeniósł mnie tak przez długość korytarza, prowadzącego do mojej sypialni. Delikatne, słabe oświetlenie, było wystarczające dla mnie, żeby widzieć jego oczy, ciemne, mocne i pełne namiętności.

- Stój – jego głęboki głos zagrzmiał żądająco, gdy postawił mnie na moim łóżku. Wielka miękkość głęboko różowego koca jest kojąca, gdy przebiegam nerwowymi dłońmi po jego powierzchni. Camden patrzy na mnie, jakbym była darem. - Jesteś piękna, Luca i to wciąż nie jest wystarczająco adekwatne słowo na ciebie, Luca. – jęczał, jeżdżąc palcem w dół po moim policzku, dopóki nie objął strony mojej twarzy. Słyszę jak odpina się guzik w moich jeansach. Zamek idzie w dół. Dotyk jego długich palców prześlizguje się po mojej kości łonowej. Głośno przełykam, gdy jego ręka opuszcza mój policzek. - Co? – pytam, niepewna, o co właściwie pytam. - Szszsz…. Nie mów nic. Pozwól mi pokazać. Czuj, pamiętasz? – klepie mnie w tyłek, sygnalizując, żebym go uniosła. Robię i moje jeansy wraz z koronkowymi majtkami zostają ściągnięte i przerzucone przez jego ramię. Jedna noga zatrzymała się przed jego twarzą, jego ręce muskały ją z góry na dół. - Tak miękkie – szepce – Czujesz to? Tak zasłużyłaś, żeby być pieszczona, jak cię pochłaniam. - Mmhmm – mamroczę w mglistym otumanieniu. Jego dłonie wydawały się chropowate przy mojej delikatnej skórze. Trzymają kontrolę i są zmysłowe. Wystraszył mnie, gdy wziął moje palce u nóg i wsadził je do ust, gryząc i ssąc je. Boskie doznanie strzeliło od moich palców do mojego centrum. Jeszcze mnie nie dotknął tam, gdzie chciałam go mieć. Tak bardzo potrzebowałam ześlizgnąć się własną ręką w dół, żeby sobie ulżyć i zmniejszyć presję, która się we mnie budowała. Mimo to, leżę, pozwalając mu poruszać się z jednej nogi do drugiej. Palce płyną, dłonie masują moje ciało. - Kurwa, pachniesz wciąż tak samo słodko, jak pamiętam. Jestem w stanie euforii. Nie zauważyłam, kiedy opadł na kolana na podłodze, przełożył moje nogi na swoje ramiona i jego usta znalazły się kilka cali od mojej gołej cipki. - Boże, Camden – wydusiłam, gdy jego język z impetem zbliżył się do centrum. - Ani słowa, Luca. Jedyne, co chcę słyszeć to odgłosy twojego dochodzenia. Jego wspaniały język wchodzi we mnie, zataczając leniwe koła po moich wewnętrznych ścianach, drapiąc punkt, który nawet nie wiedziałam, że mam. Kiedy zaczynam jęczeć, wycofuje język. Krzyknęłam i zakwiliłam nad stratą, ale on szybko zastąpił język palcem. Jego usta powędrowały do łechtaczka, gryząc sztywny pąk. Na zewnątrz było zero stopni, ale w moim apartamencie czułam, że było ze sto. Pot pojawił się pomiędzy moimi piersiami i na czole. Jeden palec zaczął pompować do środka i na zewnątrz, a jego usta pracują nad moją łechtaczką. Jego język liże i ssie, nagle przestaje i dmucha przez mój hiper-wrażliwy punkt po czym powtarza cały proces od początku. Czuję, jak jego druga ręka uciska mój pośladek,

zbliżając się bliżej do małej, zmarszczonej dziurki. Bez ostrzeżenia osuwa palec do mojego tyłka. Wyginam plecy w łuk w podnieceniu, które zostało tym wywołane. Doznanie, które wywołało włożenie jednego palca do mojej cipki, drugiego do mojego tyłka, dodając do tego jego usta na mojej łechtaczce, zabrało mnie do stanu seksualnej euforii, której nigdy wcześniej nie czułam. Nie potrafię nawet opisać tego uczucia. Pozwalam sobie czuć i czuję, jakbym wznosiła się wolna w powietrze. Moje mięśnie zacieśniły się wokół jego palca w cipce. Jęczałam i prawie wyszłam z własnej skóry, gdy orgazm dopadł mnie niespodziewanie w tempie tak szybkim, w jakim moje serce waliło. Nie przestaje działać, a ja modlę się do boga seksu nad nami, żeby nigdy nie przestawał czcić moją cipkę, bo, cholera jasna, on jest wyjątkowym bożkiem mojego ciała. Przerywa jednak, ale tylko po to, żeby wziąć moje ręce, podnieść mnie i rozebrać mnie z bluzki i stanika. - Muszę cię dotknąć – wyciągam do niego ręce. - Dotkniesz, ale jeszcze nie teraz, kochanie. W chwili, kiedy mój penis będzie w tobie siedział, wtedy będziesz mogła mnie dotykać, ile tylko zechcesz – mówi i zaczyna rozpinać koszulę. Gapię się, kiedy ją rozpina i odrzuca na bok, moje usta ożywają na myśl o lizaniu tych mięśni na brzuchu. Jest piękny. To znaczy, jeżeli mięsień może urosnąć na innym mięśniu, to jego na pewno to robią. Święty Chryste. Moje palce zaciskają się w oczekiwaniu na ześlizgnięcie się po nim, moje usta są bardziej suche niż piaszczyste plaże Jeziora Michigan, spragnione ssania jego sutków i wędrówki moich palców w dół po linii włosów do jego penisa. Jego spodnie i bokserki znikają, pozostawiając Camdena Steela, człowieka, który właził mi w myśli tak często przez ostatnie dziesięć lat, człowieka, którego nie spodziewałam się nigdy więcej zobaczyć, stojącego w swojej wspaniałej nagości przede mną. - Połóż się, Luca – jego głos jest tak poirytowany, jak ja się czuję. Przemieszczam się na środek swojego łóżka. Camden chwyta poduszki i zrzuca je, po dwie na raz. Stargał wszystkie nakrycia spode mnie dopóki nie zostałam naga przed nim na powierzchni jedwabnego prześcieradła. Nigdy, w całym swoim życiu, nie widziałam spojrzenia tak drapieżnego, tak pełnego pożądania i pragnienia jak to, które było na jego twarzy, kiedy wspina się na mnie, blokując jego spojrzenie z moim. - Możesz tego nie rozumieć i możemy o tym później porozmawiać więcej, ale mówię ci, wiesz, nie wejdę w ciebie, Luca, dopóki nie powiesz mi, że będziesz moja. Dopóki mi nie powiesz, że Lucia nie żyje. Ona nie może dłużej istnieć. – to ultimatum brzmi absurdalnie. Nawet śmieszne. Nie widzieliśmy się przez lata. Cholera, my się nawet nie znamy, wciąż nie mogę się powstrzymać nad zastanawianiem się, jakby to było należeć do kogoś i mieć kogoś, kto należy do mnie. Czy ja naprawdę tego chcę? A on? - Ja… ja mogę pozwolić jej odejść – słowa, które nigdy bym się nie spodziewała, że wypowiem, niepewnie wyszły z moich ust. Mimo że nie wierzę w to, co teraz powiedziałam, wiem, że to powiedziałam i chciałam to powiedzieć. Również zdaję sobie sprawę z tego, że będziemy rozmawiać, bo chcę wiedzieć dlaczego, dlaczego mnie chce.

Pochylił głowę i wziął moje usta w swoje, kontrolując i posiadając je. Smakuję siebie z jego języka i ust. Warczy jak szaleniec, zagłębiając swój magiczny język w moich ustach i skręcając moje wnętrzności w węzeł. W tej chwili, Camden mnie konsumuje. Wszystko, co się liczy, to on. - O Boże – jęczę w jego ustach, gdy czubek jego penisa ślizga się po mojej wrażliwej łechtaczce. Chichocze, dręcząc mnie. Opuszcza moje usta, zawieszając je szeroko otwarte i dyszące, kiedy bierze jeden z moich sutków w usta, a drugi szczypie swoją wolną ręką. Spędza przy każdym całe minuty, doprowadzając mnie do granicy drugiego orgazmu. - Pragnę cię – mówię. - Chcę cię – mówi i skierowuje się we mnie. Jest taki duży. Taki gruby. Jestem napięta. Dogadzam sobie w seksualnej, cielesnej rozkoszy, kiedy on zaczyna się ruszać. Tu nie chodzi o pieprzenie czy natychmiastowy orgazm. Tu chodzi o to, co dajemy sobie nawzajem czuć. Czuję bezpieczeństwo, pewność, wolę zatracenia siebie w tym emocjonalnym momencie. Moje ręce biegną w dół po jego kręgosłupie, kierując się do jego mocnych pośladków, dociskając go głębiej we mnie. Głaska mnie długo i powoli. Moje oczy są zamknięte, pozwalając mi czuć, ale kiedy je otwieram, widzę, że wpatruje się we mnie z góry, obserwując mnie uważnie swoimi przenikliwymi oczami. Pcha mnie mocno, oddycham ciężko, wychodząc biodrami na jego spotkanie jego. - Kurwa, kochanie, marzyłem o tym momencie od zawsze, nigdy nie sądząc, że nadejdzie,. Nie sądziłem, że jeszcze zobaczę tę kobietę, która oczarowała mnie i nigdy nie opuściła mojej głowy przez te dziesięć lat. Brak mi słów. Niepewna, jak na to odpowiedzieć, unoszę rękę, żeby chwycić jego kwadratową szczękę. On również o mnie nie zapomniał. Jego słowa odkrywają jego wspomnienia przyjemności, którą tylko nasza dwójka dzieliła. Nasze ruchy synchronizują się z wolnych i miarowych do silnych i stanowczych. Ostro, jęcząc i koncentrując się na dawaniu sobie nawzajem przyjemności. Jestem na wierzchołku i prawie dochodzę, kiedy on nagle podniósł tempo. Atakując moją miednicę coraz wyżej, żeby zwiększyć tarcie. Eksploduję w tym samym czasie, kiedy Camden Steel spuszcza się we mnie. *** - Pamiętam tę bluzkę. Chciałem to powiedzieć, kiedy wszedłem tutaj wczoraj, ale twój tyłek w tych jeansach rozproszył mnie – puścił mi oczko. Podrzucił do mnie bluzę po jego ocenie, stukając mnie jak obrońca. Oboje zasnęliśmy zaraz po tym, jak owinęłam nogi wokół jego talii, a on brał mnie mocno, siedząc prosto naprzeciwko wezgłowia mojego łóżka. Ujeżdżałam go twardo, podnosząc się i pchając z powrotem w dół i powtarzając ruchy dopóki nie poczuliśmy, jakby nasze ciała zostały jakoś złączone ze sobą w niekończący się sposób.

- Również to pamiętam – mówię, składając go starannie na kolanach. Jestem szczęśliwie obolała we wszystkich odpowiednich miejscach, ale w mojej głowie jest markotno, nie dlatego, że żałuję tego, co się pomiędzy nami stało, ale bardziej za względu na fakt, że czuję, że poddałam się za łatwo. Powiedziałam mu, że rzucę jedną z rzeczy, które uwielbiam najbardziej. Nie chodzi o porzucenie seksu z innymi mężczyznami. Wiem, że Camden może spełnić każdą fantazję i akty cielesne, jakie tylko wyczaruję. Chodzi o te dreszcze emocji. Za tym będę tęsknić. Myśl o kimś, kto zajmuje się przygotowaniem i zaspakajaniem każdej mojej potrzeby. Dotyk jedwabiu, sunącego po moim ciele, kiedy zakładam kupiona dla mnie kreację. Kreślenie palcami po mojej szyi, podziwiając sposób, w jaki szmaragdowy naszyjnik perfekcyjnie się na niej układa. Pragnę tego jak narkotyków. Potrzebuję tego. Chce tego i niekwestionowanie tego właśnie pożądam. Oddanie tego jest niepodobne do kobiety, którą jestem. Czuję się tego ranka zagubiona, jakbym nawet nie wiedziała, kim jestem i to przewyższa troskliwość Camdena Steela.

Rozdział 11 - Przecież w tym mieście pada śnieg i wieje wiatr. Jak, do diabła, mogłaś tutaj zostać? skrzywił się, unosząc ręce w powietrze. Przekręcam usta na niego, gdy spogląda przez okno. - Nie mogłam - odpowiadam surowo. Tak naprawdę to są pierwsze słowa, które do niego wypowiedziałam, odkąd godzinę temu wyszłam spod prysznica. Unikałam go najlepiej jak mogłam przez robienie kawy, a później usprawiedliwiłam swoje pójście do mojego biura w domu, koniecznością wykonania kilku telefonów. Ledwo zamknęłam drzwi, opadłam na podłogę i wykonałam pojedyncze połączenie do Carla, mówiąc mu o wszystkim. Powiedziałam mu, że nie mogę tego zrobić, nie mogę zrobić tego co obiecałam wcześniejszej nocy. Nie mogę tak z kaprysu oczekiwać związku z facetem, którego ledwo znam. Z facetem, z którym spędziłam parę dni dziesięć lat temu. To niedorzeczne. Nie jestem typem kobiety, która bez wyraźnej konieczności robi coś wymagającego. Lubię porządek. Muszę mieć powody. Potrzebuję obu części mnie 50. Nie mężczyzny. I co powiedział mi mój najlepszy i najstarszy przyjaciel na świecie? Coś całkowicie przeciwnego, niż oczekiwałam. Powiedział, że to był znak. Zaśmiałam się do niego i powtórzyłam mu jego słowa. - Znak czego konkretnie?

50 Pojawia się tytuł: „I need both of her”

- Znak, że musisz przestać. Z jakiś nieznanych powodów wasza dwójka odnalazła się. Uważasz, że to zbieg okoliczności? - zapytał. Przez piętnaście minut ciągle żartowaliśmy o tym, jak wymyślam wymówki, dlaczego powinnam kazać Camdenowi odejść z powodu naszego obecnych okoliczności. Nie czuję się komfortowo pomagając mu w interesach, zdecydowanie wolałabym polecić mu inną firmę. Potem Carl wytrącił mi grunt spod nóg, mówiąc, żebym dała sobie tydzień, na pomyślenie czy chcę być z Camdenem. A teraz stoję znowu w mojej kuchni w czasie kolejnej śnieżycy czując się jakby nawiedziła mnie bogini Deja vu. - Unikałaś mnie, Luca - Camden podkradł się do mnie. Jest blisko, ale nie na tyle blisko by mnie dotknąć. Ma na sobie parę ciemnych jeansów, czarny sweter i czarne skarpetki. Wygląda miło, jakby to była jego strefa komfortu. Nawet jeśli kilka sekund wcześniej stwierdził, że nienawidzi zimna. - Tak. Nie. Nie wiem - wzruszam ramionami. - Hmm - przyciąga mnie do siebie. Zalatuje to już na zwyczaj, to przyciąganie mnie do siebie, więc muszę przełknąć dumę i się poddać albo usztywnić kręgosłup i zakończyć to. - Musiałam wykonać telefon. To już skończone - mówię bezmyślnie. - Co jest skończone? - przeciąga dłonią w dół mojego policzka. Cholera by to, gdy robi takie słodkie rzeczy jak ta, tracę koncentrację. Drżę, nie z zimna, ale z powodu jego dotyku. Muszę się od niego odsunąć, jeżeli chcemy o tym rozmawiać. Uchylam się spod jego długiego, chudego ramienia, jak skradający się, podstępny kot. Z niezbyt kobiecym parsknięciem umykam mu, podnosząc dłonie w geście kapitulacji. - Posłuchaj. Proszę - błagam miłosiernie. - W porządku – drwi ze mnie, podnosząc ręce w taki sam sposób. Biorąc głęboki oddech, mówię: - Musisz wiedzieć, jak trudne jest dla mnie odejście od życia, które sprawia mi przyjemność, Camden. - jego twarz natychmiastowo blednie. Camden wygląda, jakbym go właśnie uderzyła w klatkę piersiową. Myślę o tym jak dla niego zabrzmiały moje słowa. Pewnie myśli, że chodzi mi o seks, a tak naprawdę nie o to chodzi. Pierwszy dzień, a ja właśnie wszystko spieprzyłam. Wzdycham: - To nie jest tak jak myślisz. To jest wszystko, co znam. Ona jest częścią mnie, Camden i czuję, jakbym była w żałobie. Każę jej odejść dla mężczyzny, którego ledwo znam.

Spogląda raz na mnie, raz na podłogę. Wyrzuty sumienia pojawiają się na jego przystojnej twarzy. - Życie, które prowadzisz, to wyłącznie moja wina. Ja jestem tym, który ci to pokazał, powiedział o tych wszystkich drobnych rzeczach, na które kobiety zasługują w swoim życiu. Nigdy nie sądziłem, że to wykorzystasz. - chmurzy się i kontynuuje - Zasługujesz na to wszystko, co ci powiedziałem, oszałamiająca kobieto, którą jesteś, ale nie w ten sposób, Luca. Gdzieś w czasie tej drogi zagubiłaś siebie. Prawdziwą siebie "beztroską, mającą w dupie, jak wygląda", Luca. Kobietę, która skradła moje serce, kiedy leżałem obok niej, jak spała spokojnie w moich ramionach. Kobietę, której mogę dać to wszystko. Ja. Nikt inny. Podnoszę brwi. Jestem tak cholernie zmieszana. Tak wyczerpana. Nie wiem już, co i o czym mam myśleć. Poza tym, że Boże chcę spróbować. Z nim. - Ile masz lat? - pytam, przechylając głowę na bok. - Stary wystarczająco? - posłał mi uśmieszek. - Poważnie. Dawaj. - Trzydzieści siedem. Myśląc o różnicy wieku między nami, zastanawiam się, co, do diabła, on robił przez ostatnie dziesięć lat. - Co jest? – pyta. - Dlaczego wyglądasz, jakbyś starała się wpaść na odpowiedzi na wszystkie pytania życia? Uśmiecham się łagodnie do Camdena. Nie jest to coś o czym chcę myśleć. Z jakiś powodów czuję się tak, jakbyśmy zaczynali w tym samym miejscu, w którym skończyliśmy dekadę temu, ale tak nie jest. Muszę się dowiedzieć co zrobił ze swoi życiem. W jednej chwili udowodnił mi, że powinnam zaprzestać życia jako Lucia na teraz, żeby zobaczyć, dokąd nas to zaprowadzi, ale ja nic nie wiem o jego życiu. - Kim byłeś przez cały ten czas? Przecież nie mogłeś czekać na mnie tak długo samotnie namawiam go do rozmowy, przysuwając się do niego. Patrzy zmartwiony i nie mogę się powstrzymać, ale skuliłam się wewnątrz. - Moje życie nie było usłane różami, Luca. Było trudno. Byłem playboyem zanim spotkałem ciebie. Nie obchodziło mnie z iloma kobietami byłem. Potem ten weekend z tobą był czymś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. Czułem się silny i miałem kontrolę. Czułem, jakbym znaczył coś dla kogoś. To była wycieczka, której nigdy nie zapomnę - wzdycha, a ja patrzę na niego z wyczekiwaniem. - Więc, - mówię - co robiłeś, gdy każdy z nas poszedł swoją drogą? Pociera brodę dłonią i patrzy na mnie jak mały chłopczyk.

- Umawiałem się ponownie. Wychodziłem z kobietami, ale przez ostatni rok, nie mogłem... wiesz - urwał. - Nie mogłeś co? - pytam z przebiegłym uśmieszkiem na twarzy. Chwyta grzebień z stołu i rzuca nim we mnie. Śmieję się i jego oczy łagodnieją, gdy spotyka moje. Kocha mnie. Mogę to wyczuć. - Nie mogłem dojść z żadną z tych kobiet. Nie wiem, co mi zrobiłaś, ale po tym wszystkim, przestawałem uprawiać z nimi seks, jak tylko były już usatysfakcjonowane. Kiedy uświadomiłem sobie, że nie ma sposobu, żebym odpuścił, znalazłem powód by odejść. - Wow - mówię, moje oczy są szeroko rozwarte, a moje serce szybko bije przez jego wyznanie. - Po tym, spotykałem się tylko z kobietami, które przypominały ciebie, kiedy zacząłem na pół poważnie cię szukać. Zdarzało się, że wołałem twoje imię w czasie seksu i czasami tych kobiet nawet nie obchodziło to, że tak robiłem. To nie było życie, z którego jestem dumny. - Robiłeś to przez dziesięć lat? - pytam zszokowana. Pokręcił intensywnie głową i spojrzał na mnie spode łba. - Nie ma mowy. Myślę, że mój kutas mógłby opaść, gdybym tak robił. Oboje się śmiejemy. - Spotkałem kobietę - Francis - gdzieś trzy lata po poznaniu ciebie. Była niesamowita, ale zakochałem się w niej ze złych powodów. Była studentką, prawie piętnaście lat młodszą ode mnie51. Była bardzo podoba do ciebie. Szalona, zmysłowa i kochała rzeczy, które jej dawałem. Byliśmy razem cztery lata. Podróżowaliśmy, a nawet poznałem jej rodziców. Minęło sporo czasu zanim udało mi się ocieplić moje z nimi stosunki - wzruszył ramionami, a ja poczułam się... zazdrosna. Tak cholernie zazdrosna, że chcę znaleźć tę dziewczynę Francis i wyrwać jej każdy pojedynczy włos z jej idealniej głowy. On najpierw był mój. - Zginęła w wypadku samochodowym, gdzieś trzy lata temu. Jechała, żeby spotkać się ze mną w Kalifornii, przód samochodu został zmiażdżony i zmienił się w harmonijkę. Straciłam oddech w płucach ze szoku, który mnie ogarnia. Zbiera mi się na wymioty. Bezsensownie i głupio byłam zazdrosna o martwą kobietę. Jak bardzo płytka jestem? Jakim jak popieprzonym życiem żyję? Czuję się jak suka i nie mogę nic zrobić, żeby odkupić siebie.

51 Eee, coś mi nie pasuje. Skoro teraz ma 37 lat to 10 lat temu miał 27, czyli 3 lata po poznaniu Luci miał 30 lat, a ta jego Francis była prawie 15 lat młodsza, to znaczy, że miała 15-16 lat? Obstawiam, że to jakiś błąd autorek w liczeniu.... ;)

- Co? Jak? Z tobą w porządku? - jąkam się w odpowiedzi. Jestem zagubiona myśląc o tym, co musiał przejść tracąc ją, a on patrzy na mnie intensywnie, wywołując u mnie mieszankę emocji, których nie czułam do faceta… nigdy. - Teraz ze mną jest w porządku. Pierwszy rok był naprawdę trudny. Jej rodzice obwiniali mnie za jej śmierć, bo jeśli nie próbowałabym startować ze Steel Charter, mógłbym do nie pojechać w tamten weekend. Mieszkaliśmy razem, ale ciągle byliśmy rozdzieleni, ze względu na moje firmowe podróże. Kiedy podróżowałem, nie zawsze brałem ją ze sobą, ale raz, kiedy byłem z powrotem w San Francisco, zostałem z nią przez większość czasu. W tamten weekend miałem spotkanie w Los Angeles i zamiast przylecieć, zdecydowała się na jazdę do mnie. Wydaje mi się, że potrzebowała trochę czasu do myślenia w czasie jazdy. Kochała cichy, samotny czas. W jakiś tam sposób była introwertykiem, ale jej umysł był wspaniały. Naprawdę ciężko pracowała, żeby być niezależna. Powoli zbliżam się do Camdena, kładąc dłoń na jego piersi, dotykając ustami podbródka. - Tak mi przykro, Camden. Owinął ramiona wokół mnie i wcisnął twarz w moją szyję. Wdycha i wydycha, relaksując się mną. Obejmujemy się przez długą chwilę i czuję jak jego ciepło, przenika do mnie. To była ta rzecz, którą czułam od niego, gdy byłam młodsza. To była jego gotowość do wzięcia mnie w ramiona i chronienia. Pokochał mnie w tej krótkiej chwili, w której byliśmy razem i sprawił, że poczułam się wyjątkową. To uczucie nie zniknęło, a to szczególne objęcie to pokazuje. Mój Boże, jeśli jest tutaj, żeby mi to zapewnić, to jestem gotowa, żeby być chronioną, kochaną, pielęgnowaną. W ten sam sposób, chcę chronić go i sprawić by czuł to samo, co ja. Pokazać mu, że nasza miłość i zaangażowanie płynie z obu stron. - Jesteś teraz gotowa by być ze mną? - pyta w moją ciepłą szyję. Przytakuję. - Dzięki Bogu - szepce, przyciąga mnie do siebie i niesie do łóżka, gdzie zostajemy spleceni ze sobą na długo, dopóki śnieg nie przestał padać. Te niesamowite uczucia, którymi darzę Camdena są silne i po raz pierwszy od lat jestem szczęśliwa, że mogę zostać z jedną osobą na tak długo, jak długo mnie ma. Rozdział 12 Camden niechętnie pozwolił wrócić mi do pracy, ale wiem, że jest tak samo zajęty swoim Steel Charter i on wie, że jestem dokładnie tak samo zapracowana. Powiedział, że jego kolejnym krokiem będzie przeniesienie kwatery głównej z San Francisco do Chicago, żeby być bliżej mnie. Powiedział, że potrzebuje być blisko mnie, cokolwiek to znaczy. Kiedy otwieram oczy w poniedziałkowy poranek, widzę filiżankę kawy na nocnym stoliku i mokrego, nagiego mężczyznę, wychodzącego spod parnego prysznica.

- Cholera, Camden – jęczę. - Nie wiesz, że muszę cały dzień pracować na liczbach i projektach? Jak mam być w stanie pozbyć się twojej wizualizacji w umyśle, żeby być w stanie cokolwiek zrobić? - Aw, kochanie - jęczy, gdy zrzuca z siebie ręcznik - Czuję to samo. Jeśli teraz dotknę jakąkolwiek część twojego ciała, nigdzie dzisiaj nie pójdziemy. Nadal chcę cię pieprzyć przyciśniętą do okna w pokoju dziennym. Patrzeć na te twoje doskonałe cycki przyciśnięte do zimnej szyby, na twoje otwarte usta, które krzyczałby z powodu mojego kutasa, kiedy ja będę ponownie posiądę twoją uzależniającą cipkę albo delektował się tyłeczkiem. Nasze spojrzenia pokazują nam tę pasję, której nie możemy ignorować, gdy jesteśmy obok siebie. Pokochałabym nie robić nic poza zadowalaniem go i pozwoleniem, by mnie brał. Moje sutki stwardniały, ciskając pociskami prosto do mojego wnętrza. Cholera. Dlaczego nie mogliśmy utknąć tutaj, gdy nad Illinois52 szalałaby pieprzona zamieć? Wzdycham myśląc o tym jak bardzo zostałam pobłogosławiona tym, że mogę się dziennie budzić z tym facetem. - Jest to najlepsza rzecz, jaką powiedziałeś przez cały weekend - śmieję się. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Czuję się taka zabawowa, gdy jestem z Camdenem, tak jakby przywrócił mnie do dni z college'u, kiedy moje życie było dużo prostsze i wszystko, czym się martwiłam, dotyczyło tego, jak spędzić dobrze czas. On mnie zna. Nie wiem jak i co zrobił, ale dziesięć lat później, on wie doskonale jak usunąć mój kij z dupy, który wszyscy widzieli. Kiedy jestem z nim, żyje jest wielkim parkiem rozrywki z grami i emocjonującymi przejażdżkami. Rzucił ręcznikiem w moją stronę i się zaśmiał. Moje ciało zadrżało w odpowiedzi na jego zabawę. Potrzebuję go podwójnie - fizycznie i emocjonalnie. Pokazuje mi jakie to uczucie być szczęśliwą i nie jestem pewna, czy czułam to odkąd ostatni raz go widziałam. Przynajmniej nie było to prawdziwe szczęście. - Wstawiaj i nie dotykaj mnie. Wypij swoją kawkę, jak księżniczka, którą jesteś, albo pieprz pracę. Możesz być związana, zakneblowana i pieprzona bez przerwy. Nie żartuję, mówiąc, że nie będziesz w stanie chodzić. To jest cholerna obietnica. Cholera, możesz nawet nie być w stanie się czołgać, jeśli chcesz - śmiech przebija się przez jego słowa. - Władczy - pokazuję mu język. Myślę o czołganiu się na kolanach z rękami związanymi z tyłu sprawia, że pomiędzy nogami pojawia się ten przyjemny ból. Podchodzi do mnie z poważnym wyrazem twarzy, dotykając mojej twarzy tymi dużymi, delikatnymi dłońmi. - Pocałuj mnie, Księżniczko. To jest wszystko co potrzebuję teraz dostać, żeby przetrwać kolejne kilka godzin bez ciebie.

52 stan, w którym znajduje się Chicago.

Pochłaniamy siebie nawzajem przez dłuższą chwilę. Wie, że czuję dowód jego podniecenia dociśniętego do mnie i szarpie się do tyłu. - Nie, nie, nie. Praca jest jedyną rzeczą, którą zrobimy tego ranka. Musimy ruszać. Nie mogę trzymać cię zamkniętą przez cały poranek. Musisz iść do pracy i załatwiać te miliony, na które liczę - jego rechot mówi mi, że żartuje, ale gdzieś w głębi zastanawiam się czy on wie ile ja właściwie nagromadziłam przez ostanie dziesięć lat. Czy on ma zamiar wykorzystać mnie dla pieniędzy? Ogarnia mnie nagły chłód na samą myśl, wstrząsa mną. On sam zarobił tyle, że nie ma opcji, żeby zakłócał moje życie dla pieniędzy. Udaję dąsy, biorę łyk kawy i obserwuję mężczyznę z moich przeszłych marzeń i przyszłej nadziei, kiedy zbiera trzy części garnituru. Wciskam te czarne myśli gdzieś głęboko i patrzę na niego. Jest to wspaniały widok, a ja delektuję się nim. Dwadzieścia minut później Camden wychodzi. Wykorzystuję czas, gdy go nie widzę i rozkoszuję się prysznicem. Kiedy się suszę, odzyskuję swój telefon, żeby zadzwonić do Colina. Minęło parę dni kiedy ostatnio dzwoniłam do niego i muszę się upewnić czy jest gotowy, żeby zabrać mnie do pracy. Jestem całkowicie roztrzepana. W całej historii świata nikt nie może być bardziej roztrzepany przed dzisiejszym dniem niż ja. Czuję się jakbym zasługiwała na turnus u terapeuty. Lucafucksic. BiLuca Disorder. Tak, to jest idealne. Te dwie osoby, którymi żyłam spotkały się i połączyły w jedno, tworząc obie części mnie. Podwójne życie53. Camden. Steel Charter. Heath. Camden Ten zeszły tydzień zasłużył na miejsce w dziennej telewizji i ja jestem pierwsza, która to przyznaje. Teraz muszę sprowokować jakiś rodzaj cudu, żeby moje życie wyglądało normalnie, tak jak przed tygodniem. Colin na pewno coś odkryje, tego jestem pewna. Cholera, on prawdopodobnie zawiezie Camdena i mnie dziś wieczorem na kolację. Przykładam ręce do czoła myśląc o sposobie, jak powiedzieć Colinowi o Camdenie. Nigdy nie miałam takiego faceta w swoim życiu. Colin będzie chciał się upewnić czy ze mną jest wszystko w porządku. Będzie miał bekę ze mnie, gdy zapyta kiedy będzie wesele. A ja mu powiem, żeby poszedł się pieprzyć. To będzie proste. To będzie jak każdy inny dzień. - Cóż, zastanawiałem się czy nadal oddychasz - Colin żartuje w moje ucho, zaraz po tym jak odebrał. - Aw, to takie słodkie palancie. Przyjedź po mnie. Musisz mnie zawieźć do Divider. odwarknęłam z miłością, oczywiście. Musiał wyczuć uśmiech, który krył się za moimi słowami. On zna mnie prawie tak dobrze jak moi chłopcy. Myślę, że również uwielbia mnie tak samo mocno.

53 Pojawia się tytuł: Both of her

- Tak, pani. Wkrótce będę, więc zejdź na dół, kiedy będziesz gotowa. - powiedział z lekką nutką sarkazmu, bez której mogłabym się teraz obyć. Niemniej jednak, jego przekomarzanie powoduje u mnie uśmiech. - Muszę się ubrać, ale powinnam być gotowa szybko - warczę, zanim odkładam słuchawkę. Idę do garderoby i zauważam, że brzydkie sukienki, których nie chciałam nigdy więcej oglądać są rozrzucone po podłodze. - Co do diabła? - myślę na głos. Odsuwam sukienki, żeby zobaczyć kompletny sejf i zamieram w przerażeniu. Drzwi do sejfu są kurwa szeroko otwarte i wszystkie rzeczy zniknęły. - O mój Boże! - krzyczę, przebierając telefonem, który ciągle mam w ręce i wybieram „911” – Moja biżuteria – krzyczę. – Moja biżuteria zniknęła. Biżuteria warta ponad milion dolarów! Zniknęła! - Kobieta nie może wtrącić żadnego słowa kiedy podaję jej adres, numer mieszkania i kiedy zaczynam sporządzać listę wszystkich moich rzeczy - tlen w moim mózgu gwałtownie spadł do minimum. - Proszę pani, funkcjonariusze wkrótce przybędą, ale czy może mi pani powiedzieć czy coś w domu zostało jeszcze naruszone? Może frontowe drzwi? Gdzie pani była, gdy panią okradziono? Zamieram. Myślę o Camdenie. Myślę o każdym dniu tego weekendu spędzonym w łóżku, nawet nie dwadzieścia stóp54 od sejfu. Miał dostęp do całej mojej biżuterii. Czy to on wszystko ukradł? O mój Boże. On, kurwa, okradł mnie tuż pod moim nosem. - To się nie dzieje – wydycham. - On mnie okradł z całej mojej biżuterii. Myślę o jego nienawiści do mojego stylu życia. Dlaczego miałby chcieć wpaść w kłopoty, chcąc wymazać wszystko to, co robiłam przed tym weekendem. Mam mdłości i chce mi się ryczeć. To nie ma żadnego pieprzonego sensu. - Kto? - mechaniczny głos kobiety wybrzmiewa z telefonu. - Kto okradł panią z całej biżuterii? Biorę głęboki wdech i spoglądam ponownie na sejf. Nie mogę uwierzyć, że to wszystko zniknęło. Wszystkie z tych weekendów. Wszystkie te momenty, gdy pokazywałam się w nowej biżuterii - ten facet chce to zniszczyć. Nosiłam każdą z tych błyskotek z dumą i myślą o tym jak bardzo jestem szczęśliwa, mając tych facetów w swoim życiu, nawet jeśli był to tylko krótki weekend. Jak mogłam być tak bardzo głupia? Jak mogłam nie zauważyć intencji Camdena, zanim zaprosiłam go do siebie, żeby mógł mnie okraść? Nie tylko okradł mnie z mojej 54 ok. 6m

przyszłości, jako osoba towarzysząca, ale też z przeszłości. Jak bardzo byłam ślepa, że nie zauważyłam, że to się stało w przeciągu kilku sekund? - Nazywa się Camden Steel. Jest moich kochankiem - mówię. Mówię sobie w myślach, że właściwie jest moim byłym kochankiem - Był ze mną cały weekend w mieszkaniu, więc to on musiał skraść to wszystko, kiedy spałam w łóżku oddalonym o pieprzone dwadzieścia stóp. Jak mogłam być tak głupia, do cholery? - pytam, wiedząc, że operatorka nie odpowie. Słyszę, że syreny policyjne są coraz bliżej i mówię kobiecie, że już je słyszę. Rozłączam się z kobietą, która była świadkiem mojego całkowitego i totalnego załamania. Ciągle siedzę w ręczniku i woda kapie ze mnie, więc zdejmuję go i zakładam szlafrok i idę w kierunku drzwi. Mój telefon dzwoni mi w ręce, patrzę na dół i znajduję wiadomość od Camdena: Księżniczko, już za Tobą tęsknię. Chodźmy na lunch. Czytam tę wiadomość dwa razy, żeby się upewnić, że to, co przeczytałam, jest, kurwa, prawdziwe. Co za skurwysyn. Czy on serio myśli, że nie zauważę pustego sejfu? Myśli, że jestem głupia? Naciskam: „Odpowiedz”: Oddaj mi biżuterię, a może pozwolę ci się pójść pieprzyć. Telefon zaczyna dzwonić, zaraz po tym jak nacisnęłam „Wyślij”, ale nie mam czasu odpowiedzieć. Drzwi poruszają się przez pukanie i słyszę głos Colina unoszący się nad tłumem ludzi stojących pod moimi drzwiami. - Zgłaszała pani kradzież? Pierwszy policjant, którego widzę, wygląda jak nastolatek, ale nosi mundur chicagowskiej policji i ma broń przypiętą do paska, więc wszystko jedno. To wszystko, czego potrzebuję, kiedy ten sukinsyn tu wróci. Odwracam się i pędzę do garderoby. Gwałtownie się zatrzymuję, gdy widzę parę diamentowych kolczyków w kształcie łez na szafce. Obok leży fotografia mnie i Heatha kiedy my... o kurwa, jesteśmy nadzy. Szybko wrzucam zdjęcie i kolczyki do szuflady i odwracam się w samą porę, żeby zauważyć wielu policjantów, i Colina, przechodzących przez drzwi sypialni. Pokazuję na garderobę i, zbierając całą swoją siłę, mówię: - Sejf był wyczyszczony. Nie zauważyłam tego, aż do dzisiejszego poranka, kiedy po prysznicu chciałam się ubrać. Colin podchodzi do mnie i przyciąga mnie w swoje objęcia. Nigdy wcześniej nie czułam się tak przytłoczona mając czyjekolwiek ramiona owinięte wokół mnie. Colin jest bezpieczeństwem. Zna mnie jak brat zna swoją małą siostrzyczkę. Sprawia, że czuję się

dobrze. On jest najbardziej odpowiednią osobą do obejmowania mnie teraz. Inni ludzie w moim życiu? Nie jestem ich dłużej pewna. Nie jestem już pewna niczego więcej. Dlaczego on miałby mi to zrobić? To nie tak, że potrzebuje pieniędzy. Jest właścicielem Steel Charter, a jest to warte trochę pieniędzy. Może mają problemy finansowe. Muszę to sprawdzić w ich dokumentach, gdy pójdę do pracy. A jeśli potrzebowałby pieniędzy, mógł poprosić o nie; przecież wie, że jestem z nim na dłuższą metę. Jeśli tak bardzo potrzebował mojej biżuterii, a to musiało być przyczyną, to kradzież nie jest najlepszym rozwiązaniem, by to osiągnąć. Potem zaplanował, że spotka się ze mną ponownie - dlaczego miałabym go zaprosić raz jeszcze, jeśli jest złodziejem. Niemniej jednak, fakty są jasne, jak dzień. Był jedyną osobą przez cały weekend w moim mieszkaniu. Był jedyną osobą z dostępem do mojego dobytku i to, mogę dodać, bardzo intymnym dostępem do moich osobistych majętności. Tylko Lola była tak daleko w moim mieszkaniu, bo pozwoliłam jej kiedyś spać u siebie, gdy była pijana. Zanim widzę tego chorego drania, który mi to zrobił, czuję jego obecność każdą częścią ciała. Ma sposób na stopienie mnie, bo spędziliśmy te chwalebne chwile pomiędzy pościelą. - Luca, kochanie. Co się, do diabła, tutaj stało? O co chodziło z tą wiadomością? - Camden wygląda na szczerze zaniepokojonego i właściwie nie wiem, czy to nie jest jedna z jego gierek. Czy on naprawdę myślał, że może uciec ze wszystkim, a zostawiając tylko zdjęcie mnie i Heatha? Jeśli wiedział, gdzie przebywałam, odkąd poznał moje nazwisko z listy pasażerów, to mógł swobodnie śledzić mnie aż do Savannah, gdzie spędziłam weekend z jego... Boże, niech to kurwa mać cholera weźmie, sukinsyn, skurwysyn - skłamał. Wszystko co powiedział mi, nie było niczym więcej niż kłamstwem i zdradą. Ale po co? Patrzę na Colina, który skanuje Camdena z góry do dołu spojrzeniem, którego nigdy wcześniej u niego nie widziałam. Wstałam, żeby go powstrzymać. Potrzebuję jednego z moich najlepszych przyjaciół u mojego boku, a nie zamkniętego w cholernej celi więziennej za morderstwo. - Panowie policjanci, to jest ten mężczyzna, który był ze mną cały weekend. Był jedynym, który miał dostęp do mojego sejfu. Uważam, że to jest ten mężczyzna, którego chcecie przepytać - patrzę głęboko w oczy Camdenowi ze wściekłością w sercu, której nie wiedziałam, że w nim posiadam. - Proszę mi wybaczyć panie Steel, ci policjanci zabiorą cię na odpierdol się od mojej własności. Szybko spuszczam wzrok, żeby nie zauważył rozczarowania albo pojedynczej łzy, która powstaje w moim oku, gotowa by spłynąć po policzku. Szybko wycieram oczy, pozbywając się łez i odwracam się do Colina. Pokazuję mu pięć palców na znak, że potrzebuję pięciu minut. Colin niezauważalnie przytakuje mi. Patrzy ostro, jakby sam chciał mnie ubrać, żeby nie spuścić mnie z oczu. Och, cholercia. Mam już dosyć samców alfa w swoim życiu na zawsze.

Myślę o tym, co powiedziałam Carlowi. Że skończyłam z takim stylem życia i, nawet jeśli sprawa z Camdenem, odkąd się dowiedziałam, że jest największym skurwysynem, zarozumiałym sukinsynem, którego kiedykolwiek spotkałam, nie wyjdzie, to nadal czuję się dobrze z tą decyzją... Muszę zwolnić w swoim życiu. Muszę znaleźć odpowiednią równowagę pomiędzy pracą a chicagowskim nocnym życiem. Może to miał być pełen okrąg. Zaczęłam z Camdenem Steelem i skończyłam na nim. Jestem ponad to.

Rozdział 13 Colin próbuje zrobić wszystko co może, żeby mnie rozweselić. Po drodze do biura zatrzymał się przy Starbucksie i wziął dla mnie kawę bez pytania mnie. Nastawił radio na moją ulubioną stację w nadziei, że zatracę się w muzyce. Jest również zbyt usłużny. Nie rozweselam się, nie chcę. Idę jak mumia przez hol wprost do windy. Trzymam swoją kawę i raz po razie odtwarzam sobie wygląd twarzy Camdena. Moje serce po jego stracie jest złamane. I pomyśleć, że przed tygodniem, byłam pewna, że nie mam serca. Annie stoi obok drzwi, kiedy przechodzę i wciąż wygląda na wkurzoną na mnie od piątku. Co ja jej, kurwa, zrobiłam? - Co jest, Ann? – pytam, używając jej pełnego imienia po raz pierwszy odkąd pamiętam – Proszę, powiedz mi, co mogę zrobić dla ciebie, gdyż to ty powinnaś być moją asystentką. Jej sapnięcie jest słyszalne. Do diabła, urzędnik przy frontowym biurku prawdopodobnie je słyszał. Skrzywiłam się i wsunęłam się obok niej tylko po to, żeby zatrzasnąć drzwi przed jej twarzą. - Cóż, oto piękna Luca, którą wszyscy kochamy – Leo śmieje się z mojej kanapy. Mitch siedzi obok niego z opadniętą szczęką. - Cholera, Luca. To było ostre – Mitch ledwo na mnie patrzy. - Ten skurwysyn, któremu zaufałam dziesięć lat temu i teraz ponownie, jakieś dziesięć pierdolonych minut temu okradł mnie. Wyczyścił cały sejf – znowu trzęsę się na myśl o tych pięknych perłach. Pełne podstawki i wieszaczki. Myślę sobie o fakcie, że już nigdy ich nie zobaczę. Nie, zobaczę je, ponieważ policja przeszuka mieszkanie Camdena, gdziekolwiek się ono znajduje, i odnajdzie je. - Co? – obaj ryknęli z furią i konsternacją. Pokiwałam głową w odpowiedzi i straciłam swój spokój. Upadłam na podłogę i zaczęłam szlochać. Moi dwaj przyjaciele przybiegli do mnie i pomogli mi dojść do kanapy, gdzie

próbowali mnie uspokoić miękkim gładzeniem po plecach i kojącymi słowami. Kocham tych chłopców. Są tacy niewinni i słodcy. Nigdy by mnie nie skrzywdzili. Leo przestaje gładzić moje ramiona i wygląda, jakby nagle wpadł na pomysł stulecia. Nawet jeżeli nie sądziłam, że to miało coś wspólnego ze mną, zachichotałam, patrząc na jego twarz. On jest taki czysty i cudowny. Dlaczego nie uważałam go nigdy za dosyć nudnego dla mnie? To znaczy, serio, gdybym nigdy nie poznała Camdena, czy byłabym osobą z rodziną i domem na przedmieściach, zastanawiającą się, na który trening piłki nożnej powinnam jechać? - Jedź ze mną do Miami – tłumaczy – Mamy tam klienta, Evana Meyersa. Potrzebuje nas do zrobienia firmowego oczyszczenia ich prezentacji. To da ci kilka dni na wyluzowanie, trochę słońca i robienie tego, co robisz najlepiej w biurze. Nie dowiedzą się, co ich nawiedziło. Myślę nad tym. Muszę zadzwonić na policję i dowiedzieć się, co jeszcze będą ode mnie chcieli. Muszę mieć pewność, że moje mieszkanie jest całkowicie bezpieczne, tak, że nikt nie może do niego wejść. Muszę odkryć na czym zależy Camdenowi. Potrząsam głową. Nie mogę tego zrobić. Z tęsknotą w oczach odmawiam. - Przepraszam. To najlepszy pomysł, na jaki kiedykolwiek wpadłeś, ale nie mogę teraz wyjechać. Będą potrzebowali mieć mnie w pobliżu, jeżeli odnajdą moją własność. Wszyscy siedzimy w ciszy na kilka chwil, podczas których zastanawiam się nad możliwościami wyrwania się na Florydę. Zrobiłabym teraz niemal wszystko, żeby zobaczyć się z rodzicami, jak również spać w moim pokoju z dzieciństwa z różowymi i puszystymi rzeczami. Nie ma słodszego miejsca na świecie niż tamto podwójne łóżko. - Niemniej jednak, będziecie potrzebować kogoś ze sobą i, widząc, że z jakiegoś nieznanego powodu, który muszę zrozumieć, nie jesteśmy pozostawieni w spokoju, proszę, weźcie Annie. Wygląda, jakby potrzebowała użyć troszkę słońca. Oczy Leo ożywiły się. - Annie? Serio? Nie macie nic przeciwko? – Na pierwszy rzut oka, miał ten sam pomysł, ale nie miał odwagi sam zapytać - Jasne – mówię nieodwołalnie. – Jedźcie. Zabierzcie moją asystentkę i niech zapierdala. Wstaję z naszego małego spotkanka i idę do swojego biurka, żeby załadować komputer. - Jeszcze coś, może jeden z was przynieść mi profil firmy Steel Charter? - Ym, Luca, nie bierzemy tego zlecenia, pamiętasz? – pyta Mitch niepewnie. - Taa, wiem. Chcę tylko przejrzeć ponownie ich finanse. Coś z Camdenem się nie sumuje – patrzę w górę na Mitcha i posyłam mu wąski uśmiech. – Proszę, po prostu muszę jeszcze raz to przelecieć.

Kiwa głową i oboje wychodzą. Otwieram szufladę biurka i wzięłam gwałtowny oddech w nagłym przerażeniu. Na górze wszystkich rzeczy w mojej szufladzie leżał sznur pereł. Wszystkie były zepsute i leżały luzem. To jedne z pierwszych pereł, które dostałam i nie mogę uwierzyć, że są tak zniszczone. Ale to nie to sprawia, że się trzęsę. Spod pereł wyciągam kolejne zdjęcie Heatha i mnie. Całuje mnie w szyję podczas rozbierania mnie. Pamiętam tę chwilę. Wszystko co widać na zdjęciu to moje plecy, jego ręce i głowa, ale to my. To jestem ja, której robią zdjęcie, podczas seksualnej relacji z mężczyzną... bez mojej wiedzy. Zamykam oczy wbrew wszystkiemu, co mnie spotyka, i koncentruję się na pokoju hotelowym w Savannah. Jak, do diabła, mógł ktoś robić zdjęcie z tej strony? Tak, zdjęcie jest rozmazane, więc było przycięte, ale nie mogło zostać zrobione z dużej odległości. Myślę o zdjęciu, które otrzymałam w moim apartamencie. Spojrzałam na nie tylko na krótko, ale mimo to zakorzeniło się w moim mózgu. Kąt, z którego było robione tamto zdjęcie, wskazuję, że ktoś zrobił je albo z wejścia do łazienki, albo z podwójnych drzwi, prowadzących na mały balkon. Pokój był zbyt wysoko, żeby ktoś mógł siedzieć na drzewach, więc musiał być w środku, w pokoju. Otwieram oczy i patrzę na fotografię, którą właśnie znalazłam w biurku. Na tej on rozbiera mnie, a ja mam ubrane te zniszczone perły. Nie miałam ich pierwszej nocy, więc to musiało być drugiego dnia, kiedy zmieniłam biżuterię, pozostawiając jedynie bransoletę na kostkę. Tę nędzną, pierdoloną bransoletę. - Głupi sukinsyn – myślę na głos. Patrzę znów na zdjęcie. Ktokolwiek je cyknął musiał być gdzieś w pokoju. Nagle uderzyło mnie. Nie uderzyło mnie jakbym straciła oddech albo jak małe: „o nie!” w mojej głowie. Nie, to było baseballowe uderzenie, które wybiło wszystkie wiatry, jakie kiedykolwiek przeszły przez moją klatkę piersiową, przez cały pokój i wyrzuciło je w zimne powietrze Chicago. Dosłownie czuję jak sinieję z oszałamiającym uczuciem niemożności oddychania. Gdybym oddychała, musiałabym przyznać, że muszę być absolutnie najgłupszym, samolubnym, żałosnym palantem, jaki kiedykolwiek żył. Jak mogłam nawet o tym nie pomyśleć w moim apartamencie? Z ograniczonym widzeniem, którego chlubiłam się, że nie posiadam, które powinnam jeszcze raz sprawdzić z terapeutą, myślałam jedynie, że Camden miał dostęp do mojego mieszkania. Ale co, jeżeli to Heath dostał się do niego i zabrał całą biżuterię? Musiałby być bardzo szybki. Albo był tam przez cały weekend. To nie było tak, że byłam kompletnie rozkojarzona z Camdenem przez cały czas. Niespodziewanie poczułam się chora z braku oddychania lub mrugania i przetwarzania milionów informacji na raz. Rozlega się nagłe pukanie i wchodzi Leo. - Okay, więc wracam do domu się pakować. Wszystkie systemy są nastawione na Miami. Będę z powrotem do czwartku, więc proszę, uważaj na siebie przez ten tydzień. Martwię się o ciebie, ale wiem, że jak tu w biurze będziesz miała mniej ludzi, to pozwoli ci wykonać jakąś

robotę. Mitch i Annie wyczyścili nasze spotkania biurowe i została ci tylko konferencja telefoniczna z Mapperzem w środę, co nie jest wielkim problemem. W rzeczywistości, pozwól, że każę Mitchowi to zrobić. To prawdopodobnie ich nowy facet od sprzedaży i zadaje te wszystkie głupie pytania. On gada. Ja słucham, Kiwam głową. Uśmiecham się, kiedy jest potrzeba, ale kurewsko się trzęsę, jak pieprzony liść i on nic nie może na to poradzić. To oficjalne. Świat Lucii przefruwa do tego i teraz dostaję w pełni zasłużony królewski rozpierdol w dupę od pieprzonego kutasa, który lubi grać w chore i pokręcony gry. Leo patrzy w dół na folder, który trzyma pod pachą. - A tak! Tu jest profil Steel Charter. Annie go dla mnie zdobyła. Najwyraźniej mamy małą szafkę, która zawiera odrzucone zlecenia. Wspomniała, że było ich tam osiem, czy jakoś tak. To dobrze, nie? - Yhym – mówię, nie wiedząc właściwie do czego zmierza. Leo może gadać o piasku, który dostaje się pomiędzy palce u stóp tylko po to, by wypełnić ciszę, kiedy ktoś, kogo kocha, ma trudny okres. Robi to, żeby spróbować oczyścić umysł z problemu. Wstaję, idę do niego i zabieram profil z jego ręki. Zanim od niego odchodzę, chwytam go i przytulam tak mocno, jak umiem. Odchrząka głośno po czym delikatnie chichocze na moje uzewnętrznione uczucie. Owija swoje ręce wokół mnie i odwzajemnia uścisk. - Jesteś świetnym przyjacielem – ściskam go trochę mocniej zanim uwalniam go i cofam się. Patrzy na mnie ze szczerością. - Proszę, uważaj na siebie, jak na nie będzie, dobrze? – pyta błagalnym tonem Kiwam głową i daję mu ostatni uśmiech, ponieważ to jest wszystko, na co mogę się zdobyć. Nie mogę uspokoić dziś nikogo. Muszę pomyśleć o Heathcie i o wszystkim, co zrobił odkąd się poznaliśmy. Muszę się skontaktować z Carlem i dowiedzieć się jakie inne rodzaje nadprogramowych aktywności posiada nasz pan Landon. Muszę pogadać z Camdenem i dowiedzieć się wszystkiego, co wie o Heathcie, na razie bez rozmawiania o nim z policją. Muszę dostać się do Heatha. Potrzebuję przyłapać go na zostawianiu kolejnej sztuki biżuterii, rozszarpanej na kawałki lub nie i wziąć ten cholerny zszywacz i wsadzić mu w dupę. Chwytam zszywacz z biurka i trzymam go w rękach, zacięcie go ściskając. Annie zastąpiła miejsce Leo w drzwiach i chciałam rzucić zszywaczem w jej usatysfakcjonowany uśmieszek, żeby znaleźć jakąś formę ulżenia sobie. - Wygląda na to, że nie byłaś w stanie podjąć się tej wycieczki – mówi z uśmiechem wyższości. - Wiem. Dlatego właśnie powiedziałam Leo, żeby zabrał ciebie – tłumaczę jej powoli, jakby była małym dzieckiem, które nie rozumie jeszcze słów. Jej mina nieco zrzedła. Westchnęłam.

- Słuchaj, nie wiem, co zrobiłam, że cię wkurzyłam, ale zauważyłam, że potrzebujesz trochę słońca i zabawy na kilka nocy. Więc, proszę, zrób to. Baw się bobrze. Zamów obsługę hotelową. Nie siedź w pokoju ze swoim e-czytnikiem i nie sprzątaj pokoju hotelowego. Od tego są pokojówki. Znam cię. Prawdopodobnie doświadczasz gorączki od tego siedzenia w pomieszczeniach, trochę mocniejszej tego sezonu, więc wyjdź na słońce, Uśmiecha się szeroko i promieniście. - Byłam taką suką. Przepraszam. Obserwowałam, jak wyjeżdżasz i masz świetne wakacje. Zawsze wyglądasz na taką wypoczętą i tak dobrze. Ostatnio, jak wróciłaś do domu byłaś w podłym nastroju przez cały tydzień – przerwała na chwilę, po czym kontynuowała. – Zapomniałaś o moich urodzinach we worek, a zawsze pamiętałaś. Byłaś jedyną, która przypominała o tym tutaj wszystkim. Myślałam, że coś zrobiłam i, cóż, zgaduję, że miałaś gówniany tydzień przez tego twojego ex faceta. Żałuję, że nie wiedziałam wcześniej, zanim zwaliłam wszystko na ciebie. Moja głowa opadła w moje ręce. Zapomniałam o jej urodzinach. Kurwa. Ja nigdy nie zapominam o urodzinach moich współpracowników. Czuję się jak samolubna suka. - Tak mi przykro, Annie. Proszę. Wybacz mi. Nie pozwolę, żeby coś takiego się powtórzyło. Jedź i miej cudowną wycieczkę. W rzeczywistości, powiem Leo, żeby przedłużył twój pobyt na weekend, więc będziesz mogła cieszyć się urodzinami w stylu. Opóźnionym stylu – kulę się. Błysnęła fantastycznym uśmiechem i wiem, że idę w dobrą stronę. Przynajmniej taką mam nadzieję, bo nie mam czasu, żeby serio myśleć o urodzinach czy Miami. Dziesięć minut później mogę już odczuć brak Leo i Annie i w pewnym sensie to uczucie jest fajne. Nikt nie będzie pukał do moich drzwi co pół godziny, żeby sprawdzić czy czegoś nie potrzebuję lub powiedzieć mi, że ktoś inny czegoś potrzebuje ode mnie. Raj. Wyciągnęłam perły z biurka i wyszukałam moją saszetkę do makijażu z torby. Wzięłam małą kieszonkę, w której trzymam Tylenol55 i zaczęłam zbierać rozsypane po całej szufladzie perły. Zajęło to chwilę nim się upewniłam, że wybrałam każdą pojedynczą. Ten czas pozwala mi myśleć. Jeżeli to nie Camden zabrał biżuterię to jest tylko dwójka innych ludzi, którzy mają dostęp do mojego mieszkania w razie wypadku. Colin i Annie. Normalnie, nie pozwoliłabym Annie przebywać blisko mojej strefy osobistej, ale był jeden przypadek, kiedy wybierałam się na wakacje i zauważyłam, jak już byłam na lotnisku, że zapomniałam mojej torby podręcznej, w której trzymałam wszystkie ważne dokumenty. To był genialny okres w życiu Lucii Westwood. Widzę jak Annie była blisko mojego apartamentu. Miałam ochroniarza, który pozwolił jej wejść. Upewniłam się, że była na liście i miała kartę klucz do mojego mieszkania, ale do tamtej chwili nie miała kodu do alarmu. 55 amerykańska marka tabletek na zmniejszenie bólu, gorączki i przyniesienie ulgi w przypadku alergii, przeziębienia, kaszlu i bólu głowy; inaczej: paracetamol

Colin zna wszystkie moje kody i ma dostęp do wszystkiego. Ufam mu, bo płacę za to, żebym mogła mu ufać. Jeżeli zrobił cokolwiek, żeby spierdolić to zaufanie, pójdzie do więzienia, a ja pozwę jego komunikację samochodową o każdy pojedynczy dolar, który mają. Cóż, kto jeszcze dał radę się dostać do środka? Biorę telefon i dzwonię do Danny’ego, ochroniarza w moim apartamentowcu. - Danny, tu Luca z 11A. Mam pytanie. Jest możliwość, żebym obejrzała taśmy z monitoringu od piątkowego poranka, kiedy wrócę wieczorem z pracy do domu? - Pani West, zabawne, że pani pyta. Oglądam je właśnie teraz. Widzę, że było włamanie w weekend i nasza polityka w zakresie budynku nakłada na mnie obowiązek przejrzenia ich w poszukiwaniu jakichś podejrzanych zachowań. Jak pani wie, oglądam monitory cały dzień, kiedy siedzę tu w pokoju ochroniarza, ale jak pani również wie, muszę jeść i spać i muszę mieć pewność, że nic się przez ten czas nie stanie. Nasz apartamentowiec jest bezpieczny, pani West. Nigdy wcześniej nie miałem kradzieży ani włamania. Chwalę się czujnikami i systemami alarmowymi, które obecnie posiadamy. Wszystkie są na czasie, więc nie mam pojęcia jak to się mogło wydarzyć, chyba, że pani sama wprowadziła tę osobę do apartamentu – gada i gada. - Cholera – mówię. – Wiem. Cóż, może jak już skończysz oglądać, będę mogła rzucić na nie okiem? - Nie ma problemu, ale proszę pamiętać, że to są trzy pełne dni taśmy. Można przewinąć przez okresy czasu, ale za każdym razem, gdy pojawia się jakaś aktywność, należy zatrzymać i oglądać. Robię to od trzech godzin, a jestem dopiero na piątkowym popołudniu. I będę tu siedział do jutra, jak sądzę. - Dziękuję bardzo, że to dla mnie robisz, Danny – mówię. - Tak naprawdę, to nie mam wyboru. Policja wkrótce zacznie o nie pytać. Jestem pewny – brzmi na zniechęconego i zdenerwowanego i nie winię go za to ani trochę. - Dobrze więc, zatrzymam się u ciebie, gdy wrócę do domu i zobaczę na czym jesteś. W międzyczasie, jeżeli wpadniesz na coś dziwnego, proszę, zadzwoń do mnie – mówię. -Jasna sprawa– odpowiada. Nim zdążam mu podziękować ponownie, rozłącza się. Ten facet jest totalnym pracownikiem fizycznym. Zastanawiam się, czy po cichu szczerze mnie nie nienawidzi, bo żyję w tym eleganckim apartamentowcu. Jeden z tych ludzi, którzy nienawidzę innych tylko dlatego, że mają pieniądze. Bo ci ludzie są zajebiście najlepsi. Nie zawsze byłam bogata i dobrze sytuowana. Ciągle pamiętam jak to jest być biednym, kiedy żyłam z moimi rodzicami, więc zdaję sobie z tego sprawę. Mimo to, Danny nie zna, a ja nie zamierzam mu sprzedawać mojej historii życiowej. Czasem lepiej pozwolić ludziom, żeby sobie myśleli o mnie, co chcą. Nie mogę być na bieżąco z opiniami innych ludzi. Teraz, kiedy mój sekret został wyjawiony moim partnerom, czuję jakąś ulgę.

Dopóki nie myślę o Camdenie. Camden, piękny mężczyzna, który na czworakach wypraszał o mnie piekła. Mężczyzna, który ukradł moją biżuterię. Jeżeli to on był tym, który zabrał wszystko, to, kurwa, po co były te perły w szufladzie w moim biurze? Kiedy, dzisiejszego ranka zanim został aresztowany, miałby on czas dostać się do mojego biura i, jeżeliby był tutaj, to ktoś widziałby go.. Myślę o Annie, jak się ma w drodze na lotnisko. Może ona coś widziała.

Rozdział 14 Wzięłam telefon i szybko zadzwoniłam do niej, mając nadzieję, że nie wyłączyła jeszcze telefonu. Na trzecim sygnale odbiera, praktycznie krzycząc „Hello” w lotniskowym hałasie. - Annie, widziałaś Camdena w biurze dziś rano? – pytam bez finezji. Cisza. - Annie? Wciąż nic. Już prawie wzięłam jej milczenie za potwierdzenie, że Camden faktycznie był w moim biurze, kiedy odpowiada: - Nie chciałam ci nic mówić, ale Heath przyszedł dziś rano. Powiedział, że zostawił coś w twoim biurze – mówi w pośpiechu. -Co? – wrzeszczę. - Powiedział, że zostawił swój zegarek w twoim biurze. Na początku mu nie uwierzyłam, ale był nieugięty, Luca. Przepraszam. Obserwowałam go w twoim biurze. Sprawdził twoją górną szufladę w biurku, upewniłam się, że nic nie wziął. Był z powrotem w ciągu kilka minut. - I co? – pytam. - „I co” co? - Znalazł zegarek? – żądam. Cisza. - Annie, nie mam na to czasu. Musisz mi wszystko powiedzieć. - Nie, dobrze. Wiem, spieprzyłam, pozwalając mu wejść do twojego biura. Cokolwiek się stało w ostatnim tygodniu pomiędzy wami dwoma, było to coś złego, ale on zachowywał się jak jakiś kutas i nie chciał odejść dopóki nie wpuściłam go do środka.

Cóż, pomyliłam się w stosunku do Camdena. Chyba, że współpracuje on z Heathem, żeby mi przypierdolić. A jeżeli to prawda, to nie rozumiem dlaczego. Dlaczego wpycha się do mojego biura, znęca się nade mną zarówno psychicznie, jak i słownie, nim oskarży mnie o tę samą rzecz, którą oboje prawdopodobnie w stosunku do mnie? Co takiego zrobiła, że zasłużyłam na to, co się właśnie dzieje? Zorientowałam się, że wciąż mam telefon przy uchu z Annie na linii. - Udanej wycieczki, Annie. Nie martw się niczym. Po prostu użyj trochę słońca i relaksu, dobrze? – próbuję brzmieć miło, nawet jeżeli, gdyby tutaj była, to wydusiłabym z niej ostatni oddech za wpuszczenie tego chorego skurwysyna do mojego biura. Jak tylko rozłączyłam się, telefon zaczął dzwonić. Nie sprawdzając numeru, pozwalam mu dwa razy zadzwonić nim odbieram. - Tu Luca West – mówię mrukliwie. *** Funkcjonariusz policji, który dzwonił trzydzieści minut temu, miał dużo do podzielenia się ze mną. Camden Steel przeszedł badanie wariografem, a nigdzie w garderobie, w pobliżu sejfu nie znaleziono jego odcisków palców. Ciągle go mają, ale nie mogą trzymać go dłużej bez jakichkolwiek dowodów na to, że to on ma biżuterię. Zapytałam czy mogą go trzymać dopóki nie przyjadę tam i go nie odbiorę. Przyznałam policjantowi, że osobą, która myślę, że zabrała biżuterię, jest Heath Landon. Poinformowałam, że był dzisiaj rano w moim biurze. Policjant zadecydował, że po południu wyśle jednostkę do mojego biura, żeby przeczesać je w poszukiwaniu odcisków palców. Poprosił mnie, żebym nie dotykała więcej biżuterii, która do mnie wróci, nie ważne, gdzie się znajdzie. Poczułam się źle na żołądku. Nie mam żadnego pomysłu, co powiedzieć Camdenowi. Mała część mnie wciąż wierzy, że ma coś wspólnego z zaginięciem biżuterii, ale wszystko wskazuje, że to Heath jest złodziejem. Czy Camden wpuścił Heatha rano? Zadzwoniłam do Danny’ego zaraz po zakończeniu rozmowy z funkcjonariuszem policji, żeby dowiedzieć się, czy coś zobaczył. Proszę go, żeby przewinął szybko na dzisiejszy poranek, około godziny siódmej, kiedy Camden wyszedł i ja poszłam pod prysznic. To musiało się wtedy stać. Po prostu wiem. Mój umysł odbija się zupełnie poza kontrolą wśród tak wielu pytań, z których większość nie ma sensu. Dlaczego dziś rano z automatu pomyślałam, że to był Camden? Wyszedł i niemal natychmiast napisał mi, że chce mnie znowu zobaczyć. Tak się nie zachowują winni mężczyźni. Dlaczego natychmiast obwiniłam go, podczas gdy przez cały weekend był taki bliski? Czy było coś jeszcze, co sprawiło, że automatycznie go obwiniłam? Czy to to, że chciał, żebym rzuciła swoje życie, jako Lucia? Czy pozwoliłam strachowi zdominować moje racjonalne myślenie? Boję się być z mężczyzną, który chce, żebym zmieniła wszystko w swoim życiu, żeby być z nim?

Sprawia, że ponownie kwestionuję wszystko, czym jestem. To on oznaczył mnie od podszewki. Czuję się przy nim seksowna, mądra i silnie pożądana. Nigdy nie doświadczyłam takiego naturalnego nasilenia z żadnym z mężczyzn, którym towarzyszyłam. Dlaczego więc impulsywnie rzuciłam go na pastwę wilków? Jestem suką. Czuję zbliżającą się migrenę, a ciśnienie w mojej klatce piersiowej zabija mnie. Biorę profil Steel Charter. Profil, w którym nie znalazłam ani jednej, pieprzonej rzeczy, która jest nie tak, i skierowałam się w dół do biura Mitcha. Rozmawia właśnie przez telefon, obserwując widok zasypanego śniegiem miasta. Śmieje się prawdziwie i jestem zazdrosna. Ten facet nie ma żadnego zmartwienia w świecie. Idzie do pracy, idzie do domu, do rodziny, powtarza to pięć razy i spędza weekendy na wypadach rodzinnych. Zdjęcia, które wiszą w linii na jego ścianach są dowodem, że jest społecznym i kochającym człowiekiem. Zorientowałam się, że poza wizytami towarzyskimi, które miałam w przeszłości, nie jestem osobą społeczną. Nie jestem osobą kochającą. Jestem lodowatą suką. Okręcił się na swoim krześle i patrzy na mnie z szerokim uśmiechem. Jesteśmy przyjaciółmi i czuję to mimo tego wszystkiego, co się stało. - Co tam, mała Luca? – pyta odnosząc się do mojego drobnego rozmiaru i, cóż, mojej naiwnej natury, jaką miałam w collage’u. Ten człowiek wie, co należy powiedzieć. - Camden nic nie wziął. Przeszedł badanie wariografem oraz nie znaleziono na sejfie, Mitch, odcisków palców, odpowiadających jego. Mitch marszczy brew. - Znaleźli jakiekolwiek odciski palców na nim? Wzruszam ramionami. - Mam jechać tam, żeby pogadać z policją i odebrać Camdena. Co, do diabła, powinnam zrobić? Ktoś inny wziął moją biżuterię, kiedy byłam w drugim pokoju, Mitch. Wariuję. Nie chcę wracać do mojego mieszkania. I jak jest możliwe przeproszenie Camdena po tym wszystkim, o co go oskarżyłam? - Łoł, łoł… Czekaj chwilę, Luca. On jest facetem i naprawdę cię lubi. Nie przyciśnie cię za to. Z tego, co mówiłaś, on był tam jedyną osobą poza tobą. To było jasne założenie, że to był on i jestem szczerze zaskoczony, że jednak nie. Pozwól mu powiedzieć, a potem wyjaśnij, co ty myślałaś i czułaś, gdy to się stało. A jeżeli chodzi o mieszkanie, nie wracaj tam. Camden musi pozostać w mieście, dowiedz się czy możesz położyć się z nim na kilka dni. Jeżeli nie, zatrzymaj się u mnie. Moje drzwi są zawsze otwarte. Powolna łza spływa po moim policzku i czuję się jak zagubiona, mała dziewczynka. Wstaje na nogi i podchodzi, żeby wziąć mnie w objęcia. Kołysze nami w przód i w tył i całuje moje czoło.

- Idź, zrób, co musisz zrobić. Porozmawiaj z policją. Porozmawiaj z Camdenem i kiedy już gdzieś się zatrzymasz na noc, sprawdź skrzynkę mailową. Jest prawdopodobieństwo, że właśnie podebrałem Runner Run Magazine. Potrzebuję cię na to zlecenie. I nie ruszaj się nigdzie bez Colina. Zaznaczam, Luca – Mitch potrafi być gapowaty, ale, cholera, jest surowy, kiedy mówi poważnie. - Tak, proszę pana. Praca, praca, praca – uśmiecham się. - I o to chodzi, skarbie – Mitch pokazuje mi szeroki uśmiech. – Musimy podbić nasze udziały w tym roku i jakiś tam były chłopak i kradzież nie obalą Divider. To sprawia, że czuję się lepiej. Nie ważne, co się dzieje, mam fantastyczna pracę z dwoma skrajnie szalonymi chłopcami. Nie jestem w stanie opowiedzieć mu, jak wiele to dla mnie znaczy, że wciąż chce mnie w tej grze, nawet po tym, jak wie, kim jestem. Praktycznie podskakuję w drodze powrotnej do mojego biura, czując się odmłodzona przez tę małą, podnoszącą na duchu, przemowę z Mitchem. Widzę, że moja poczta głosowa jasno mruga i naciskam guzik głośnika, pobierając wiadomości. Szorstki głos wydobył się z telefonu, rozwlekły i niespieszny: - Cóż, witaj. Lucia. Wyglądasz dziś zachwycająco w tym fioletowym stroju. Tęskniłaś za perłami? Upewniłem się, żeby obniżyć ich wartość dzisiejszego poranka - głos ucina się i słyszę siebie, krzyczącą imię Camdena. To było nagranie z tego weekendu. Głos pojawił się znowu w słuchawce i straciłam oddech na jego jadowity ton: - Pieprz się z nim jeszcze raz, a już nigdy nie zobaczysz ani sztuki swojej biżuterii. Rozumiesz mnie, Luca? – zachichotał i rozległ się dźwięk przerywania połączenia i automatyczna sekretarka pyta czy chcę skasować tę wiadomość. Nacisnęłam „5” żeby ją zapisać. Nie wiem, co tu się, u diabła, dzieje. Kto, do cholery, robi takie coś lub dlaczego, ale nie pozwolę dać się dorwać. Nie stanę się tchórzem i nie ukryję się, pozwalając komuś prowadzić moje życie, kontrolować mój każdy oddech i ruch. Ten skurwiel, lub ci skurwiele, nie maja pojęcia z kim zadzierają. Wierzę, że to nie był Camden. On zbyt o mnie dba. Czuję głęboko w kościach, że ja jestem tą jedną dla niego, a on jest tym jednym dla mnie, choćby nie wiem co. Pozwolę policji przesłuchać to nagranie, kiedy pojadę po Camdena. Dziesięć minut później Colin otwiera tylne drzwi samochodu z nieśmiałym, wystraszonym spojrzeniem. Cholera, rano byłam takim wrakiem. Opieram moją rękę na jego ramieniu. - Wszystko w porządku, Luca? – pyta. Ta szczerość mnie zabija. - W porządku. Sprawy się ślicznie popierdoliły. Mam interes do chicagowskiej policji, więc kieruj się do ich sztabu – mówię i wślizguję się na tylne siedzenie. - Tak jest, kobieto – jego uśmieszek sprawił, że oddychałam westchnieniem ulgi.

Mam takie cholerne szczęście, że mam ludzi w życiu, którzy dają mi posiadać własną prywatność, nawet jeżeli poruszają się we mgle tego bałaganu. Myślę o Loli i o tym, że muszę do niej zadzwonić. Pewnie się zastanawia czy w ogóle żyję. Wysyłam jej krótką wiadomość, że myślę o niej i zadzwonię tak szybko, jak to będzie możliwe. Colin zaparkował na boku drogi naprzeciwko wielkiego budynku. Zaczęłam wychodzić, kiedy zobaczyłam, że Colin próbuje przeskoczyć przez monstrualny śnieg, żeby się do mnie dostać. - Nie, Colin. Nie martw się. Zadzwonię, kiedy będę gotowa, żeby zostać odebrana. Mam przeczucie, że posiedzę tam chwilę. Nie wygląda na zadowolonego, kiedy mam iść sama i rozumiem jego racje. Myślę, że Mitch zaoferowałby się, żeby dołączyć do mnie, gdyby nie to, że był ostatnim partnerem, który został w Divider. Kiedy to wszystko się, kurwa, uspokoi w mim życiu, wysyłam obu na dwa tygodnie przyjemności i ja jedyna będę utrzymywać fort, a oni będą mieli przerwę. Ale najpierw muszę odesłać Colina, żeby móc zacząć wszystko naprawiać w moim życiu. Posyłam mu spojrzenie, mówiące, że nie powinien ze mną zadzierać, a on kiwa głową na znak zgody. Nim zdołałam ujść dwa kroki, chwyta mnie za ramię. - Luca, czekaj. Patrzę na niego z niecierpliwością. - Tak? - Myślisz, że twoje życie jest w niebezpieczeństwie? – pyta. – Widziałem, jak wyglądałaś rano. Byłaś… naprawdę rozwalona. Chodzi mi o to, czy oni będą w stanie ci powiedzieć, co się stało? - Nie wiem, Colin. Próbuję ogarnąć wszystko na raz – wydycham. – Nie, nie sądzę, żeby moje życie było w niebezpieczeństwie. Myślę, że chciwy skurwiel chciał mój schowek biżuterii i zadrzeć ze mną. Poradzę sobie, ale teraz muszę się zobaczyć z Camdenem. Oswobodził uścisk i pokiwał znowu głową z małym uśmiechem. - Z tobą nie ma ani jednego nudnego dnia, pani West. Wyśmiałam go. - Cholera, Colin. Ty chyba musisz dać się przelecieć. Nie mogę być bardziej nudna - śmieje się na głos i potrząsam głową na nasze bliskie przekomarzanie się. – Zadzwonię później – krzyczę do tyłu, gdy robię krok na schody. Sztab policji to bardzo ruchliwe miejsce z ludźmi, czekającymi, będącymi wleczonymi i zwycięsko wychodzącymi. Nie mam pojęcia gdzie, do diabła, idę. Idę w dół długim korytarzem do grona drzwi. Dochodzę do pierwszych drzwi, otwieram je i zauważam, że są wypełnione urzędnikami. Idę do kolejnych i jeszcze nim

zdążam je otworzyć, same się otwierają i wbiegam wprost w Camdena. Wygląda na zszokowanego, gdy mnie widzi. - Luca? Jezu, wszystko w porządku? Kochanie, Tak się o ciebie martwiłem cały dzień – przytula mnie mocniej niż kiedykolwiek byłam przytulana przez istotę ludzką i zaczynam płakać. - Kurwa – mamrocze. – Co się stało? Opowiedz mi wszystko. Potrząsam głową i czuję się tak strasznie głupia. - Czuję się strasznie przez to, że myślałam, że to ty. Nie wiedziałam, co myśleć, Camden. A potem poszłam do pracy i znalazłam perły i wiedziałam, że to nie ty. - Co? – wygląda morderczo. – Ktoś był w twoim biurze w pracy? Przytakuję. - Muszę porozmawiać z oficerem śledczym w mojej sprawie. Dzieje się dużo więcej niż zdajesz sobie teraz sprawę. Pójdziesz ze mną i mnie posłuchasz? – pytam, czując się bardzo naiwna i beznadziejna. - Oczywiście. Wychodziłem, żeby cię znaleźć. Jestem tu, żeby cię chronić, O tych wszystkich gównach możemy pogadać później. Dlaczego on jest dla mnie taki dobry? Nie zasługuję na to. Nie zasługuję na jego uprzejmość. Teraz jeszcze raz, może zasługuję na to wszystko, co teraz otrzymuję, a Camden jest tylko małą nagrodą pocieszenia. Posyłam mu mały uśmiech i biorę jego rękę w swoją, gdy wchodzimy do biura. Rozpoznaję pierwszego funkcjonariusza, którego widzę ze sceny z mojej katastrofalnej garderoby z dzisiejszego ranka. Uśmiecha się do mnie i wskazuje głową w bok, pokazując mi, do którego pokoju wejdę. Camden poszedł moim śladem a funkcjonariusz odchrząknął. Oboje popatrzyliśmy. Kręcił głową na Camdena. Moja twarz zrzedła. - W porządku, kochanie. Będę tu czekał na ciebie, Proszę, powiedz mu wszystko, co wiesz. Nic nie pomiń, bo znajdziemy tego gościa i zamierzam rozpierdolić… Ucinam jego wypowiedź delikatnym pocałunkiem w usta. - Nie sądzę, żeby dobrym pomysłem było mówienie takich rzeczy na komisariacie policji. Chichocze. - Ale, Camden? Co jeżeli facet, który mnie ściga jest kimś bardzo ci bliskim? – pytam, prosząc go wzrokiem, by zrozumiał. Potrząsa głową w zmieszaniu.

- Myślę, że szukamy faceta o nazwisku Heath Landon. Zdrętwiał, klepnęłam go w klatę, odwróciłam się i skierowałam się wprost do biura śledczego. *** - Przepraszam, jeżeli to sprawia jakieś trudności, proszę pani, ale to jest śledztwo. Na tym etapie każdy jest podejrzanym. Oddycham z trudem. Nagła potrzeba posiadania Camdena, Colina lub kogokolwiek, komu ufam, obok siebie w tym pokoju, kiedy detektyw Watts instruuje mnie, że nie mogę iść do domu i muszę zamknąć drzwi Dividera, dopóki nie zrobią przeszukania mojego mieszkania i biura, co doprowadza mnie do gniewu. - Rozumiem. Te dni ostrego śledztwa w mój system są dla mnie czymś więcej, niż mogę udźwignąć. Chyba oszalałam. Wszystko poszło, zatopione na środku jeziora. W podświadomym odczucia zimna i głębokości, poruszam się z trudem z chęcią przetrwania. Wystawiam się na zewnętrzną wytrzymałość przeciw czyjemuś diabelskiemu planowi zniszczenia mojego zdrowia psychicznego i dosyć możliwe, że mojego życia. Na marginesie, jestem śmiertelnie przerażona, kto to mógłby być. Postawiłabym każdą dziesięciocentówkę, którą posiadam, że to nie Mitch lub Leo. Nie ma pieprzonej opcji. Ci mężczyźni są dla mnie tak bardzo częścią mojej rodziny jak ja jestem ich. Annie i ja miałyśmy trudny weekend, ale nie, ona nie miałaby pomysłowości, żeby mi to robić. Wszystkie moje wnętrzności szarpią się w chęci załamania się i pozwolić, by płacz uderzył mnie mocno. Muszę się stąd wydostać i znaleźć coś, gdzie mogę się zatrzymać. Nie pokażę mojej słabości przed nikim. Nie mogę. Odmawiam. - Jezu, co się dzieje? Chodziłem… - zamykam Camdena miękkim pocałunkiem w jego perfekcyjne usta. Sposób, w jaki owija mnie rękami, trzymając mnie naprzeciw siebie, sprawia, że czuję się bezpiecznie - w domu. Miarowy rytm bicia jego serce w klatce piersiowej, które czuję, kiedy kładę na niej swoją dłoń, sprawia, że wiem, że ten człowiek jest prawdziwy. - Jestem tam… - Szszsz… Nie. Ani słowa. Nie tutaj. Czeka na nas taksówka. Wyjeżdżamy. Gdzieś, gdzie nikt nas nie znajdzie i wtedy porozmawiamy. Camden, trzyma mnie za sobą. Jego ręka pewnie trzyma moją, jego ciało ochrania mnie, gdy robimy prędkie, dokładne ruchy korytarzem i wychodzimy z komisariatu. Pierwszy raz, od kiedy przeniosłam się do Chicago, gwizd zimnego powietrza odczuwam jako coś dobrego na mojej przegrzanej skórze. Dusiłam się w oddziale policji. - Colin, co się stało? – pytam i zatrzymuję się na środku schodów. Nie spodziewałam się, że wciąż tu będzie.

- Nie mogłem odjechać. Jestem twoim kierowcą i twoim przyjacielem. To nie wytyczne z pracy, żeby cię zostawić samą. Dostałaś jakieś odpowiedzi, gdy tam byłaś? – pyta, patrząc boleśnie. Potrząsam głową w geście porażki. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek wcześniej czuła się tak pozbawiona kontroli nad własnym życiem. - Dobrze, cóż więc, wsiadajcie do samochodu – jego oczy wpatrują się w drzwi, które dla mnie otwiera. Mimo to, że nie jestem pewna czy ufa Camdenowi za bardzo po tym, jak zobaczył go dziś rano w moim mieszkaniu, pozwala mu przejść. Oczywiście, dwaj mężczyźni zmierzyli się wzrokiem jak kapitanowie drużyn przed grą w przeciąganie liny. - Camden, to jest mój przyjaciel i kierowca Colin. Ufam mu. Zabierze nas, gdziekolwiek musimy jechać – zaczynam, robiąc, co w mojej mocy, żeby zakończyć to miłe, małe spotkanie dwóch żywiołów na ulicach Chicago. - Powiedziałem, że musimy jechać gdzieś, gdzie nikt nie wiem, że jesteśmy – szepce mi Camden do ucha. - Będzie dobrze, Colin. Dziękuję, za bycie prawdziwym przyjacielem, którym wiem, że jesteś, i poczekałeś na mnie, kiedy byłam w środku. Poświęcam Camdenowi moją całkowitą uwagę, szukam jego ciepła, obejmując go rękami. Patrzę w jego oczy i widzę obawę. Próbuję pokazać mu, że będzie dobrze i daję mu do zrozumienia, że go również doceniam. Wyrażam to pocałunkiem w policzek, moje ręce pocierają w górę i w dół jego kilkudniowy zarost. Wygląda na zmęczonego i zmartwionego. Teraz moje kolej przejść w tryb ochraniania innych, zwłaszcza Colina. Cały czas tu tył, wspierając mnie. Nie chciałam sprawić, żeby Camden uważał go za jakikolwiek typ zagrożenia dla nas. - Znam Colina od zawsze. Nigdy by nie zrobił nic, co by mnie skrzywdziło. Zawierzam mu całym swoim życiem, Camden. Jego ton graniczy z rozgoryczeniem, kiedy odpowiada. - Jest jedynym, Luca. Nikt więcej nie może wiedzieć, gdzie będziemy. Cóż, nie jestem tego taka pewna, ale nie mówię mu tego. Mogę ewentualnie musieć powiedzieć Mitchowi, Leo i Annie. Zimno, które jeszcze kilka chwil temu, było takie dobre, teraz odmraża mi tyłek. Po całym dniu, który miałam, wszystko czego chcę to położyć się w miłej, ciepłej wannie, zmyć ponurość dzisiejszego dnia z ciała i zadzwonić do Mitcha, Leo i Annie, żeby poinformować, że jakakolwiek robota musi być wykonana, musi być wykonana z domu. - W porządku – ustępuję, wypuszczając jego przystojną twarz.

Jego mocny uścisk na mojej szyi pokazuje jego prawo własności z odrobiną zazdrości, tak myślę, gdy pomaga mi z tyłu samochodu. - Gdzie się zatrzymałeś, tak na marginesie? – sarknęłam pod nosem. Postanowiłam zignorować kontynuowany mecz wkurzania się pomiędzy tymi dwoma mężczyznami. Już miałam dzisiaj za dużo jak na jeden, cholerny, dzień, żeby jeszcze zajmować się nimi dwoma. - The Blackstone – Camden odpowiada oschle. – Jednak nie zatrzymamy się tam – dodaje raczej szorstko. - The Blackstone to cudowne miejsce. Nie za daleko od mojego biura. Chciałabym się z tobą tam zatrzymać – odpowiadam, raczej zadowolona z wiadomości, jak blisko się zatrzymał od wysokiego budynku, w którym znajduje się moje biuro. Biuro, do krótego nie mogę wrócić przez kilka dni. - Tak, miło tam. Jednakże nie możesz zostać w swoim mieszkaniu. Zakładam, że nie możesz również iść do biura, więc jedziemy w diabły poza Chicago. - Gdzie jedziemy? – pytam, nie do końca przekonana. Powtórka z rozrywki: kolejny czas pozbawiony mojej kontroli. - Powiem ci po drodze. Dąsam się w odpowiedzi, gapiąc się za okno i obserwując w powiększeniu ruch uliczny Chicago, podczas gdy Colin prowadzi nas przez korki. Głos Camdena jest miły w telefonie. Colin nie odpowiada ani słowa. Jego wkurzone spojrzenie, skierowane na Camdena, łapię za każdym razem, gdy nasze oczy spotykają się w lusterku wstecznym. Patrzę na niego wilkiem. - Będę za minutkę – mówi Camden, kiedy samochód zatrzymuje się przed The Blackstone. Camden wyszedł z samochodu w dziesięć sekund, wystarczająco dużo, żeby Colin nareszcie przemówił. - Mam nadzieję, że ufasz temu gościowi, Luca, bo jestem cholernie pewny, że nie mam co do niego dobrych przeczuć. Prostuję plecy. - Jezu Chryste, Colin. Skończysz? Wiesz, że doceniam twoje opinie, ale rozumiem, skąd ona idzie, dobra? Rozumiem wszystko, ale ja mu ufam. Nawet wbrew temu, że czuję, że upadam. - Wszystko gotowe – mówi Camden, wspinając się z powrotem do samochodu. - Nie masz bagaży? – mówię, wdzięczna za przerwanie. Już byłam gotowa powiedzieć, że się zakochałam. Muszę totalnie tracić rozum, że myślę takie rzeczy. - W bagażniku.

Potrząsa głową, mój mózg grzechocze, nie pojmując. - Zabierz nas do The Ritz Carlton, proszę, Colin – uprzejmość Camdena znowu w pełnej okazałości. To jest absurdalne. O ile pomysł zatrzymania się w Ritz jest ekscytujący, o tyle niepotrzebny. To miły, wysokiej klasy hotel, w którym lokowałam kilku moich potencjalnych klientów, jak również zatrzymywałam się tam kilka mnie temu, podczas moich eskort. Teraz, kiedy Camden wrócił, czuję, jakby to było wieczność temu. Nienawidzę tego wszystkiego. Ktokolwiek mi to robi przysparza kłopotu każdemu, o kogo się troszczę. Ich nienawiść znalazła swoją drogę, by wejść w każdy aspekt mojego życia, włączając w to firmę. Teraz siedzę tutaj, z tyłu mojego wozu i zastanawiam się, co zrobiłam komukolwiek, że wjechał w moje życie, w życie moich przyjaciół. Łzy ukuły moje oczy na te myśli. Tak się boję, że ta osoba nie podda się dopóki nie zetrą mnie z powierzchni ziemi, dopóki nie zostanę pozostawiona z niczym. Może nawet do końca mojego życia.

Rozdział 15 - Oszałamiające - mówię, gdy idziemy obok wielkiej recepcji Ritza. Marmurowe podłogi przybrane w najbardziej misterne ziemskie kolory, ozdobna fontanna znajduje się na środku, jako główny punkt. Luksus w najlepszym wydaniu. Colin nie powiedział ani słowa, kiedy nas wysadził i to mnie martwi. Wiem, że nasza braterskosiostrzana więź nigdy nie zniknie. Boli go mój ból. Tego jestem pewna. Kocham go nawet bardziej za tą jego opiekuńczość. Podczas gdy Camden zameldowuje nas, oddalam się troszkę, kopię w torebce w poszukiwaniu telefonu i dzwonię do Colina. Nagle wszystko jest łatwiejsze, gdy słyszę jego głos na drugim końcu. - Chcesz, żebym zawrócił? - mówi, po odebraniu połączenia. - Zabawne - odpowiadam mu, przemądrzałym tonem, mając nadzieję, że nasze relacje wrócą do normalności. Zamiast tego z jego strony jest cisza. Płaszczę się przed nim, przez całą naszą rozmowę. Trochę spuszcza z tonu, gdy obiecuję mu, że będzie pierwszą osobą do której zadzwonię, jeśli będę potrzebować czegokolwiek albo jeżeli policja się dowie, kto to wszystko zrobił. - Doceniam cię, Colin - mówię, mając oczy skierowane na plecy Camdena. Nie chcę, żeby odniósł złe wrażenie o tej rozmowie. - Wiem, Luca. Ja się tylko o ciebie martwię. To tyle. Zaśmiewam się, chociaż nie ma w tym zdaniu nic śmiesznego. Jestem gdzie jestem, zostaję w Ritzu, mile od domu i biura, uświadamiam sobie, że nie ma ubrań, kosmetyków, nic. Colin jest przyzwyczajony do mojego powściągliwego zachowania, więc ignoruje mój śmiech. Moje myśli są daleko, gdy Colin odpowiada:

- Jestem pewien jak cholera, że wiesz co robisz z tym fagasem, Luca. Jeśli cię zrani, przysięgam, że wypatroszę go. Jestem trochę zajęty teraz, jeśli wiesz co mam na myśli - mogę usłyszeć śmieć, kryjący się za jego słowami. - Colin, miałam dzień z piekła rodem i wierz mi, nie ma nikogo innego z kim wolałabym skończyć ten gówniany dzień. Troszczę się o niego, a on troszczy się o mnie. Ufam mu. zwracam swoją uwagę na Camdena, który uśmiecha się teraz do mnie - Muszę lecieć. Samymi ustami mówię Camdenowi, że to Colin, żeby wiedział, że nikomu więcej nie zdradziłam naszej lokalizacji. Camden przewraca oczami. Wiem, że żaden z nich, nie może rozszyfrować, co ten drugi znaczy dla mnie. - Gotowa? - Camden wyciąga rękę. - Tak i dziękuję za to - chwytam jego dłoń, relaksując się pod wpływem jego dotyku. Tak jest aż do momentu wejścia do windy, gdzie zaczynam się trząść wyobrażając sobie, co się stanie jeśli mój czas z Camden będzie skrócony. Naprawdę muszę powiedzieć mu wszystko co wiem o Heathcie. - Apartament prezydencki - szorstki oddech Camdena rozlega mi się w uchu, ciepło z jego ciała, przechodzi przez mój płaszcz wprost do mnie. Opieram się o niego, wtulając w niego plecy. Chcę zapamiętać to uczucie, gdy jego ciało jest dociśnięte do mojego, mam nadzieję, że to nie jest ostatni raz. Zranię go, kiedy całkowicie się oczyszczę. Ten facet był tyle razy wcześniej zraniony, że wiem, że teraz go to złamie. Powiedzenie mu o jego partnerze może odebrać mi go na dobre. Potrzebuję go. Pragnę go. Stracenie go może zniszczyć każdą część zdrowia psychicznego, która mi pozostała, ale muszę być z nim szczera. Zamykam oczy, słuchając lekkie kliknięcie, gdy drzwi się otwierają. Kiedy otwieram oczy, widok odbiera mi resztki tlenu, który jeszcze został mi w płucach. - Mój Boże - okręcam się w ogromnym holu. - Chryste - mamrota Camden. - Wiedziałam, że widok jeziora był bez zarzutu, ale to, to jest sen, Camden - krzywię się i odwracam w jego kierunku. - Naprawdę nie musiałeś tego robić. Nasze oczy spotykają się, a on zawraca swoimi na częściowo zamarznięte jezioro. To, co zostało ze słonecznego popołudnia, wygląda jakby decydowało czy chce płonąć schowane pod posępnymi zimowymi chmurami, czy znaleźć drogę, żeby się spod nich wydostać. - Zrobiłem to dla nas. Zrobiłem to, żebyś była bezpieczna. Poza tym oboje musi pracować, a tutaj jest sporo miejsca.

Moje podniecenie maleje wraz ze wzrostem jego ponurego nastawienia. - Co jest grane? - grymaszę na odległość, która nas dzieli. Jego ramiona są opadnięte, a dłonie schowane w kieszeniach. - Na komisariacie wspomniałaś imię Heatha. - twierdzi. Śmieję się do siebie. W tej rozmowie, w którą jesteśmy uwikłani, nie ma nic śmiesznego. Jedyne co wydaje mi się śmieszne to to, jak dobrze czytamy sobie w myslach. Jest tak, jakby dziesięć lat rozdzielenia, nigdy nie istniało między nami. Naprawdę ironiczne. - Tak zrobiłam - odpowiadam, życząc sobie, żeby uniknąć tej rozmowy. Tak bardzo, wolałabym spędzić z nim cichy wieczór, ale to musi zostać załatwione. - I? - namawia. - Spałam z nim - słowa impulsywnie wypadają mi z ust. Tak bardzo pragnę połknąć je z powrotem, sprawić, żeby nie były prawdziwe. - Wiem - brzmi jakoś z daleka, prawie z ulgą. - Skąd wiesz? - gotuję się wewnątrz przez to, że ten facet zna każdy mój ruch. - Powiedziałem ci. Miałem oko na tobie, Luca. Nagle odwraca się twarzą do mnie. Jego oczy są pełne tak wielu emocji. Wyrzuty sumienia. Zranienie. Zmieszanie. Jedyną rzeczą, której nie ma jest złość.. To prawda, nie powinien być na mnie zły. Upokorzony tak. Zły nie. Wszystko to, co się wydarzyło zanim wrócił do mojego życia, nie jest jego albo czyjąkolwiek sprawą. - Nie wiem co powiedzieć - moje serce tak mocno bije, że czuję fizyczny ból, gdy zbliżam się do niego. - Powiedz, cokolwiek chcesz. Tylko oszczędź mi szczegółów. To wszystko, o co proszę. Kiwam głową. - Oczywiście. Mam tylko jedno pytanie do niego, a potem nie chcę niczego innego, niż zostawiania za sobą tego okropnego życia i ruszenia do przodu z Camdenem. Chcę zostawić w przeszłości życie, bez którego myślałam, że nie dam rady się obejść. Oczywiście przy założeniu, że nadal mnie chce. - Dlaczego nie powstrzymałeś mnie, jeśli wiedziałeś? - mój głos jest ledwo słyszalny, dla mnie samej. - Nie wiedziałem, że to ty, dopóki Heath nie wypowiedział twojego imienia. Byłem wściekły na niego. On, oczywiście, nie znał prawdziwej przyczyny. Myślał, że to dlatego, że śledziłem

twoją firmę. To wszystko: miał nie mieszać przyjemności z interesami, nim te interesy się zaczęły. Wina i wstyd przechodzą przeze mnie. Cały ból, który zadałam temu mężczyźnie. Nie mogę zbytnio naciskać na ten temat. Nie dzisiaj, może nawet nigdy. Nie jestem winna mu przeprosin, ale zasługuje na jedne i każde słowo będzie mieć znaczenie. Nigdy więcej nie chcę być przyczyną jego bólu. Wszystko co chcę od tego momentu, to uczynić go szczęśliwym i być kobietą, której chce, nawet jeśli sądzę, że nią jestem. - Przepraszam - mówię prawdę. - Ja też przepraszam. Przyszedłbym po ciebie i zatrzymał, jeśli bym nie był po drugiej stronie kraju. Oto dlaczego zadzwoniłem i umówiłem się na spotkanie z twoim biurem. Przepraszam też za to, że poczułaś się niezbyt komfortowo, gdy pokazał się Heath. Przepraszam, że nie powiedziałem ci od razu jak się dowiedziałem. Ja tylko... Chciałem się dowiedzieć czy ty naprawdę mnie chcesz. Czy bylibyśmy w stanie sprawić, że zaiskrzy między nami - przerywa, a ja w pełni to wykorzystuję. Powiem to czego on nie może: - Chciałeś się dowiedzieć czy można mi zaufać. Chciałeś, żebym powiedziała ci pierwsza. - Tak - odpowiada bez wahania. Pierwszy raz odkąd usłyszałam słowo "zaufanie" w końcu wiem, jakie znaczenie kryje się za nim. Zaufać komuś całym sercem. I ja ufam Camdenowi Steelowi. *** - Gdzie, do diabła, jest Heath? - Camden rzuca swój telefon na łóżko, gdzie siedzę oparta o zagłówek. Właśnie zadzwoniłam do Mitcha powiedzieć mu, że biuro jest zamknięte na czas śledztwa policji. Żeby rzucić pozytywne światło na tę sprawę, Mitch zażartował, że dzięki temu, że nie musimy iść do biura, dostaje całe dnie na pieprzenie swojej żony. Przysięgam ten facet nie ma filtra. - On ciągle nie odpowiada - straszliwa cisza zapada pomiędzy nami. Powiem mu w końcu o moich podejrzeniach dotyczących Heatha? Wyrzucić to wszystko na raz. Skończyć to tak, żebyśmy mogli ruszyć z naszym życiem do przodu? - Dzwoniłem do restauracji, ale nie mieli od niego żadnej wiadomość odkąd przyjechał tutaj kilka dni temu. - Co? - pytam zszokowana, siadając prosto na łóżku. - Martwię się. To nie jest jego zachowanie. Chodzi mi, co jest do cholery? Gdzie on mógłby być? Ukrywa się i niszczy moje życie, oto co myślę i co chcę powiedzieć. Jednak nie mówię. Muszę stąpać ostrożnie z doborem kolejnych słów.

- Chodź tutaj - klepię miejsce obok mnie na łóżku. Przyjmuje łaskawie moje zaproszenie opadając w dół ze zmęczeniem. – Patrz, ty na pewno znasz Heatha lepiej niż ja. Czy przeszło ci przez myśl, że Heath mógłby być tym, który za tym wszystkim stoi? W jego spojrzeniu pojawia się powaga. Ciężko przełykam, moje słowa zawisły w powietrzu, rzucając ponure cienie. - Przeszło. Ale również podejrzewam, każdego z twojego życia i będę to robił, aż nie dowiem się, kto to jest. Ale Heath? Nie ma żadnego powodu, Luca. Co osiągnąłby, próbując cię zniszczyć? Naruszyć twoją reputację - jego głos jest niski i surowy. - Nie wiem jakie korzyści miałby ktokolwiek z tego, Camden. To, co wiem, to to, że jeżeli ktoś ma swoje powody, żeby to zrobić, to je nie mam pojęcia dlaczego. Moi współpracownicy to moja rodzina, nigdy nie zrobiliby czegoś takiego. A nikogo innego w to nie wprowadziłam - zamykam oczy, czując jego obecność i ciepło, zanim odwracam się do niego twarzą. Jego rysy są takie wyraziste i nadal jest najprzystojniejszym facetem, jakiego kiedykolwiek widziałam. Jest mój i chcę żeby tak pozostało. Chcę żeby on chciał, żeby tak pozostało. - Czy policja wie o twoich nadprogramowych aktywnościach? Nie patrzę na niego w czasie tego pytania, czując jak zawstydzenie pojawia mi się na twarzy. Wstyd biegnie swoją drogą przez krew w moich żyłach z powodu rzeczy, które zrobiłam. Nie powinnam czuć się w ten sposób. Cieszyłam się każdą sekundą tego, nawet czasem, który spędziłam z Heathem. A teraz siedzę tutaj zawstydzona tym. Jedyna rzecz o mnie, której nie chcę żeby moi rodzice kiedykolwiek się dowiedzieli, to jest właśnie ta część życia. A jeśli to stanie się informacją publiczną, to o wszystkim się dowiedzą. Nigdy nie byłabym w stanie wybaczyć sobie, jeślibym ich zraniła. Nie zrozumieli by mojego stylu życia, który wybrałam w przeszłości. - Nie - mówię delikatnie. Oni nawet nie wiedzą, że twój partner biznesowy groził mi, a nawet dotknął. Powstałoby zbyt wiele pytań, na które nie mogłabym odpowiedzieć. Zostałabym finansowo zrujnowana. I nie tylko ja, ale również ci, na których mi zależy, poszliby na dno przez moje eskortowanie. - Musisz im powiedzieć, kochanie. To może być jeden z tych facetów. To jest coś, co policja musi wiedzieć - jego słowa odbijają się echem w mojej głowie. Nie mogę powiedzieć im. Nie powiem. - Żaden z tych facetów nie zna mojego prawdziwego nazwiska ani skąd jestem, ani cokolwiek innego. Nic. To jest życie, które nie istnieje dla nikogo innego poza Carlem i mną. Jedynym sposobem, że ty mnie odnalazłeś było to, że śledziłeś mnie po rozpoznaniu mnie w samolocie - wdycham głęboko, starając się uspokoić. - Cieszę się, że to zrobiłem - odsunął mi z twarzy niewidzialny włos. - Wszystko jest zakopane bardzo głęboko. Kontakty, wszystko, co tego dotyczy. Carl wolałby umrzeć niż przekazać informacje komukolwiek innemu. Mogę postawić na to swoje życie.

Słyszę jak wzdycha obok mnie. Nie jestem jeszcze w stanie spojrzeć na niego, więc gapię się przez okno na jezioro. Czarna noc przesącza się do mojej czarnej duszy. - Jeśli ufasz mu, to ja też mu ufam, Luca. - Ufam - skrada się przeze mnie zimno z powodu całkowitego wyczerpania. Muszę zadzwonić do Leo i Annie, żeby dać im znać co z biurem. Chęć zamówienia butelki szampana i moczenia się w ogromnej wannie w tym apartamencie, żeby zmyć z siebie brudy dzisiejszego dnia, przeważa z pragnieniem zadzwonienia. - Cóż. Ufam Heathowi tak samo jak ty swoim przyjaciołom i partnerom biznesowym. Camden unosi mój podbródek, odwracając i obejmując mnie swoim spojrzeniem. - Więc ja też zaufam - jeśli oczekuję, że on zaufa tym, którym ja ufam, muszę się odwdzięczyć tym samym, nawet jeśli Heath nie zasługuje na moje zaufanie. W chwili, gdy dochodzimy do porozumienia, ogromny ciężar unosi się ponad nami. - Pozwól mi zamówić coś na kolację - sugeruje. - Dla mnie coś lekkiego poproszę. Nie jestem właściwie głodna. Dużo bardziej napiłabym się czegoś - sarkazm jest lekarstwem dla duszy, więc moje słowa ociekają nim. - Szampan czy wino? - pyta, pozwalając mi zdecydować. - Szampana poproszę. - Załatwione - mówi i zostawia delikatny pocałunek na moich ustach. Kołysząc się na nogach koło łóżka, zabiera ode mnie to cudowne ciało. Biadolę przez stratę jego ciepła. Moje oczy przyklejone są do jego wąskiego tyłka i zaczynam drżeć, kiedy odwraca się, jego ramiona są wygięte, a szczęka drga. Jego oczy produkują wypełnione seksem spojrzenie, które sprawi, że dojdę w tym cholernym momencie. - Dopóki nie mogę pieprzyć tego naciągniętego tyłka przyciśniętego do okna twojego mieszkania, bądź przygotowana na to, że wezmę cię tutaj, Luca. Domagam się twojego tyłeczka, twoich ust i domagam się twojej cipki - mruga do mnie, zanim zamawia kolację. Po tych rozpalających słowach, nie mogę się skoncentrować na dzwonieniu do Leo, Annie albo na wzięciu zaplanowanej kąpieli. Jedyną rzecz, nad którą mam zamiar pracować jest to, jak być po królewsku wypieprzona - w dobry sposób. Wszystko pozostałe może poczekać. - Wiesz, że jedyne ciuchy jakie mam ze sobą, to te, które mam na sobie. Camden i ja leżymy na przeciw siebie na kanapie w pokoju dziennym. Za mną pali się płomień w kominku. Mój żołądek jest pełen przekąsek od owoców po skrzydełka kurczaka, które zamówił dla nas Camden.

Odpoczywając z głową na jego piersi, czuję się w stanie przezwyciężyć wszystkie przeciwności, zanim mnie przerosną. Tyle tego jest, że spokojnie mogłoby nas to złamać, ale tak się nie stało, ogarnia mnie rzeczywistość z całkowitą błogością. Jest to znak, że wychodzimy z tego, przez otwarcie siebie na siebie. Wszystkie sekrety są odkryte. Wszystkie poza jedną, Luca. Musisz powiedzieć mu, że Heath groził ci. Musisz mu powiedzieć, że może być bardzo niebezpieczny. Chcę zatrzymać te głosy, mówiące w mojej głowie, nieważne jak bardzo prawdziwe są. - Taa, rzeczy, które będziemy robić dziś wieczorem, nie wymagają ubrań. Jutro będziemy się martwić o zdobycie ubrań i wszystkiego, czego jeszcze potrzebujesz - nie wydaje się, aby Camdena obchodziło to, czy mam ubrania, czy nie. I te głosy. Zniknęły. Puf, tak po prostu. Twarz tego seksownego mężczyzny z każdą chwilą staje się bardziej złośliwa. - Mmm - jęczę. Jego smak utrzymuje się na moich ustach od pocałunku. Pozwalam swoim ustom wędrować w dół po jego piersi. Jego klata faluje pod wpływem mojego dotyku, z jego ust ucieka jęk. Jak moje usta i zęby tańczą na jego klacie i brzuchu, moje palce usuwają jego pasek, rozpinając jego spodnie i sunąc suwakiem w dół, żeby uwolnić jego prawie gotową erekcję. Boże, chcę mieć go w ustach. Tańczę ustami na południe z coraz większą ilością pocałunków, aż owijam język wokół główki. - Kurwa - warczy. - Powiedziałeś, że chciałeś wypieprzyć moje usta. Uspokaja się, a potem bez ostrzeżenia łapie garść moich włosów, podnosi moją głowę, żebym spojrzała na niego. - Nie jestem w nastroju na bycie delikatnym. Moje mięśnie się napinają: - Ja też nie. Ssąc podstawę jego kutasa, obserwuję go, jak obserwuje mnie, gdy biorę go w usta, ssąc tak mocno, jak potrafię. Moje włosy są uwięzione w jego ręce. Jego biodra poruszają się do przodu i do tyłu, pieprząc dziko moje usta. - Pieprz mnie. Nie pragnę niczego więcej niż dojść w twoich ustach. Ale jeszcze nie teraz. Mamy na to dużo czasu. Puszcza moje włosy, siada prosto, jego kutas jest zły, kiedy wypuszczam go z ust. Dyszę jak dziwka, żądna, żeby pieprzył mnie jakkolwiek i gdziekolwiek chce. - Striptiz zrób i to szybko - żąda.

Rozpinam górny guzik bluzki, gdy, ponownie, bez żadnego ostrzeżenia chwyta moją jedwabną koszulę i rwie ją. Guziki odfruwają jak mały groszek. - Cholera, Luca, jesteś najbardziej oszałamiającą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. Liże mnie od środka piersi do czubka ucha, gdzie warczy: - Zdejmij resztę, a kiedy wrócę, lepiej żebyś była naga, a ta twoja wspaniała twarz lepiej, żeby była dociśnięta do okna, a tyłek niech czeka na mnie. Przygryzam wargę i ciągnę nieubłaganie swoje ubranie, aż staję się naga i czekająca. Zimne okno nic nie pomaga mojej pulsującej cipce. Moje piersi są obolałe. - Dotknij ich - każe gdzieś za mną. - Dotknij tych cycków i rozszerz swoją cipkę. Zrób siebie kusząco mokrą. Robię dokładnie, co mi powiedział. Nie jestem wcale zawstydzona, jeśli przychodzi do wzięcia spraw w swoje ręce. Szybko przesuwam ręce w dół brzucha, szukając ulgi, gdy moje palce dotykają łechtaczki. Właściwie to jestem już mokra dla niego. Ja chcę tylko dojść. Moje sutki pulsują jeszcze bardziej, gdy szczypię ich punkty. - Wystarczy! - Cholera. Kocham tę wymagającą stronę Camdena. Jestem tak nakręcona i gotowa zeskoczyć z krawędzi. To irytujące. - Fakt, że możesz ubrać cokolwiek od jeansów i bluzy po obcisłe spódnice, sprawia, że jesteś oszałamiająca. Kiedy wyobrażam sobie w głowie twój tyłek, ta myśl trzyma mnie mocniej niż jakakolwiek inna przez całe życie. Ale nienosząca kompletnie nic, stojąca, czekająca na mnie jesteś czystą pierdoloną perfekcją, Luca. Jezu Chryste. On jest tam, zaraz za mną. Głaszcząc moją płeć, przygryzając ramię i uciskając jeden pośladek mojego tyłka. Jego długie ruchy podróżują od mojej cipki do ciasnej tylnej dziurki, pokrywając mnie moją własną wilgocią. Używa tego, jako lubrykantu, żeby rozluźnić mnie i przygotować na niego. Jestem tak nieszczęśliwa, w dobry sposób, gotowa, żeby wybuchnąć od samych jego palców. - Och, Camden. Mając pełną przewagę, wkłada mi palec w tyłek. Pokazuje mi to, co nadejdzie. Płaczę. Jęczę. Mój tyłek się rozciąga. Potrzebuje więcej tego, co mi daje. Wyczuwa to. Jego palec wchodzi i wychodzi.

Torturując mnie w przygotowaniu na jego kutasa. Jak on to robi, nigdy się nie dowiem, ale kiedy jego palec rozciąga mnie, jego fiut ociera się o moje gładkie ociekające ciepło. Potem jego penis znika, tak jak i jego palce. Czubek jego twardości kreśli idealną linię wzdłuż mojego tyłka, jego wolna ręka trzyma mnie za biodro. - Kurwa - krzyknął, wślizgując tylko czubek fiuta do mojego tyłka. Boże, ból. Ten ból jest prawie za mocny. Jestem wygięta do niego, przyciskając twarz do zimnej szyby. Chcę krzyczeć, kiedy porusza się dalej we mnie. Staram się oddychać z tą intensywnością. - Wszystko w porządku? – chrapliwy, głęboki głos Camdena rozlega się w moim uchu. - Tak. Proszę, ruszaj się. Boże, porusz się. Wchodzi cały. Siła i trzaśnięcie jego bioder o moje zmusza mnie do ponownego krzyku. - Gorące piekło - krzyczę. Wyjmuje, wkładając znowu i znowu, pompując we mnie ze wściekłością. Jego penis rozwija się, pulsuje, drgając we mnie i poza mną. Trzęsę się niekontrolowanie. Moja cipka krzyczy o więcej uwagi. Szarpię łechtaczkę dwoma palcami, pocieram tak długo, aż dochodzę. W tym samym czasie on też dochodzi. Nasz oddech jest nieregularny, gdy wychodzimy z naszej namiętności. Camden Steel całkowicie mnie odkrył. Pieprzył mnie bez pamięci, aż odebrało mi mowę. Rozdział 16 Obudził mnie sygnał z mojej poczty głosowej na telefonie. Ignoruję go, przeciągając się i ziewając, starając się obudzić moje całkowicie obolałe ciało. Camden miał rację, jestem obolała wszędzie. Sposoby, w jakie potrafi skierować nieokiełznaną atmosferę między nas i pieprzyć mnie do granic naszych możliwości, są praktycznie nieskończone. Następnie kocha się ze mną tak zmysłowo, że aż dotyka każdego z moich zmysłów, tak jak zrobił to zeszłej nocy w wannie. Polewa ciepłą wodę moje wrażliwe sutki, a następnie obraca nimi i suszy je. Wzajemnie masowaliśmy sobie stopy, dopóki nie przyciągnął mnie do swojego końca wanny, gdzie ujeżdżałam go powoli. Uśmiecham się, gdy czuję kawę. Ledwo otwierając oczy, widzę kubek ze Starbucksa obok telefonu. Czuję karmel. Och, to jest niebo. Widzę swoje rozczochrane odbicie w lustrze, kiedy siadam, aby sięgnąć po kawę pełną bogatych aromatów z mojej podwójnej karmelowej latte. Nawet nie chcę reagować na mój obecny wygląd. Ciągle mam makijaż na twarzy, włosy zwiększyły objętość prawie dwukrotnie, robiąc z siebie prawdziwe ptasie gniazdo. Siorbię kawę, delektując się słodyczą, nie tylko pochodzącą z kawy, ale z tych rzeczy, które ten wspaniały mężczyzna zrobił dla

mnie. Przede wszystkim to miejsce, gdzie mogę zostać, kawę i pierścionek, który dał mi dziesięć lat temu. Pierścionek, który błyszczy tak misternie w słońcu, które przebija się przez okna. Jest zbyt wcześnie, żeby w ogóle o tym myśleć, ale wyobrażam sobie jakby ten pierścionek wyglądał i czuł się na drugiej ręce. Nie mam nawet szansy spróbować, bo mój telefon zaczyna dzwonić dzwonkiem, którego nie rozpoznaję. - Co do cholery jest? - W tym samym czasie, gdy odkładam kubek, telefon przestaje dzwonić. Nawet nie sprawdzam kto dzwonił. Przesuwam po ekranie, kierując się do ustawień, trzymając kciuk nad dostępem. - "Crazy Bitch" od Buckcherry56? - pytam nikogo. Moje serce zaczyna pomijać uderzenia i nie mogę złapać oddechu. Ktoś miał teraz dostęp do mojego telefonu? Jak to jest, kurwa, możliwe? Upuszczam całą sprzęt na kolana, jakby parzył moją skórę. Zostałam naruszona w każdy sposób. Dzwoni ponownie, a ja podskakuję. Na ekranie pojawia się imię Loli. Och, Boże. Lola. - Jestem w Chicago, cholera jasna, i lepiej żebyś była żywa, żebym ja cię mogła zabić - drze się do telefonu. - Co? Jesteś tutaj? - przyciągam nogi do klatki piersiowej, łapiąc kawę, żeby wziąć łyka. - Odchodziłam od cholernych zmysłów, Luca. Nikt nie obierał wczoraj w biurze, przez większość dnia, a kiedy już ktoś odpowiedział, to nie było cię. Dodatkowo, nie odpowiedziałaś na żadną z moich wiadomości. Więc grzecznie dzwonię na twój telefon. To znaczy, co to, kurwa, ma być? - Uspokój dupę. Wszystko wyjaśnię. Ale pozwól mi najpierw powiedzieć, jak bardzo się cieszę, że tutaj jesteś. Boże. Potrzebuję cię bardziej, niż jesteś w stanie sobie wyobrazić kładę się z powrotem w łóżku, mówiąc jej o wszystkim, co się stało, podczas gdy ona idzie korytarzami lotniska O'Hare. Kawy już nie ma, a moja przyjaciółka jest w drodze, a ja podnoszę się w idealnym momencie, żeby zobaczyć świeżo umytego Camdena, wchodzącego do sypialni. Z nisko na biodrach zawieszonymi jeansami, czapką z daszkiem do tyłu na głowie, obcisłym czarny swetrem z dekoltem w kształcie V, rozciągającym się na klatce piersiowej i ramionach, jego wygląd krzyczy "niebezpieczny". Wygląda jeszcze złośliwiej, gdy jego oczy łapią moje. - Co się stało? - pytamy jednocześnie. Pokazuje mi ręką, żebym zaczęła, więc to robię. Pokazuję mu nowo dodany dzwonek na telefonie. - Musisz zgłosić to policji - mówi, wyjmując mi telefon z dłoni.

56 piosenka https://www.youtube.com/watch?v=UJ6pLKlU-8Q tytuł można przetłumaczyć jako Szalona dziwka/suka

- Potrzebuję mojego telefonu, Camden. - A ja potrzebuję ciebie - pochyla się szorstko, żeby dotknąć delikatnie moich ust. - To wszystko zaczyna mnie bardziej wkurzać, niż przerażać. - krzyżuję ręce, pościel się zsuwa, eksponując moją nagość. - Kurwa. Gdyby policja nie była w drodze, pieprzyłbym te cycki, rozsmarowując na nich całą spermę. Całkowicie ignoruję jego seksualną uwagę, zatrzymując się na komentarzu o policji. - Dlaczego tutaj jadą? Złapali kogoś, kto to zrobił? - całe moje ciało dźwiga się. – Proszę, powiedz, że tak. - Nie - mówi sucho. – Ja, cholera. Znalazłem coś w mojej teczce. Coś okropnego. Nie sądzę, że będę w stanie kiedykolwiek pozbyć się tego z głowy. - Cc...Co to jest? - cofając się w łóżku, zaczynam się czuć jak stała dekoracja. Boże, nie. Co on znalazł? Proszę powiedz, że to nie więcej moich zdjęć? - Sukinsyn - Camden uderza pięścią w górę komody, całe jego ciało się trzęsie. Wzdryga się, gdy rozlega się pukanie do drzwi. - To policja. Zostań tutaj - wskazuje na mnie palcem. Pieprzyć to gówno, nie zostaję w tym łóżku. Cokolwiek znalazł w teczce sprawia, że jest strapiony i nie jest w stanie myśleć jasno. To o mnie chodzi, nie o niego. A teraz... Och, nie... Co jeśli chodzi o niego? Co jeśli to wcale nie chodzi o mnie? Co jeśli chce ktoś dopaść jego, żeby dostać się do mnie? Schodzę na podłogę, gorączkowo szukając ubrań. - Gdzie one są? - krzyczę, jakby ktoś mógł mi pomóc. - Cholera by to wzięła. Ciągle muszą być w salonie. Cholera. Ciągnę pościel z łóżka, owijając ją wokół mojego trzęsącego się ciała. Robię dwa kroki i widzę moje ubrania, starannie złożone na krześle w rogu. To znowu on, robi coś uroczego dla mnie, kiedy nasze życia są kurewsko splątane w świat oszustwa i niebezpieczeństwa. W dwie minuty jestem ubrana. Biegnę jedną stroną podwójnych schodów, próbując zakryć szlafrokiem podartą bluzkę z poprzedniej nocy. Głębokie głosy odbijają się w jednej z dwóch sypialni w dole korytarza. Biorąc głęboki oddech, powoli idę w kierunku drzwi po prawej. Rozpoznaję głos detektywa Wattsa jako jeden z dwóch zadających Camdenowi pytanie po pytaniu, nie dając mu wystarczająco dużo czasu na odpowiedź, zanim pada kolejne pytanie. Idioci. - Kochanie, idź stąd. Nie musisz tego oglądać - mówi Camden, w momencie, w którym zauważa, że stoję w drzwiach. Funkcjonariusze odwracają się w moją stronę. Współczucie,

bezcelowa wrażliwość i zakłopotanie, którego nie potrafię wyjaśnić, pojawia się na ich twarzach. - Co znalazłeś? - udaje mi się przejść kawałek, zanim nogi uginają się pode mną. Moje ciało wpada w konwulsje i krzyczę na sam widok. - Kto to zrobił? O mój Boże - zasłaniam twarz. Widok jego walizki będzie już na zawsze w mojej pamięci. Krew, tak dużo krwi, na wszystkich jego ubraniach, a na samym środku tego wszystkiego leży diamentowa bransoletka na kostkę, którą dostałam od Heatha. *** Budzę się po środku łóżka, nie pamiętając, jak się tam dostałam. Staram się wrócić myślami, ale mój mózg idzie do zakrwawionej walizki, muszę wyrzucić ten widok z głowy. Rozglądam się dookoła i widzę Lolę, jej duże brązowe oczy gapią na mnie, łzy spływają jej po twarzy. - Och, skarbie - kołysze mnie w ramionach, a ja płaczę. Płaczę przez dłuższą chwilę. Uderza to we mnie mocno i nie wiem co robić, co czuć, ani nawet co myśleć. Trze mnie po plecach, trzymając i uspokajając tak, jak tylko najlepszy przyjaciel jest w stanie to zrobić. Nigdy wcześniej tak się nie bałam. Ani razu, ale teraz lęk jest prawdziwy. W mojej głowie tworzą się wszystkie rodzaje okoliczności, rozgrywając moje potencjalne morderstwo. Kiedyś byłam taka zabawna i lubiłam ryzyko, ale teraz wszystko czego chcę to pogrążyć się w śnie i śnić o czymkolwiek, oprócz tego, co dzisiaj widziałam. Rzeczywistość jest za trudna. Ktoś pragnie mojej śmierci. - Policja już poszła, skarbie - Lola szepce mi we włosy. - A Camden? - piszczę ponad łzami. - Był tutaj kilka minut temu. Myślę, że on nadal próbuje znaleźć Heatha. Zagotowałam się w łóżku, gwałtownie potrząsając głową: - To on. Wiem, że to on. To Heath. Camden chce, żebym mu zaufała, ale wiem, że to on. On chce mojej śmierci, Lola. Nienawidzi mi z jakiś powodów i chce, żebym oszalała zanim mnie zabije. Wiem to. Ty... Ty musisz mi pomóc. Zabierz mnie stąd - zaczynam hiperwentylować, moja pierś się zaciska. - Luca, w tym pierdolonym momencie, przestań. Przełykam na jej ostry ton. Nadal potrząsam głową. Nie mogę przestać. To prawda. On pragnie mojej śmierci. - Ten facet, w którym twierdzisz, że się zakochałaś, wariuje tak samo jak ty. On jest chory przez martwienie się o ciebie. Doniósł na swojego przyjaciela 57, o którego też się martwi. 57 APB – skrót od All Points Bulletin; biuletyn rozsyłamy po wszystkich funkcjonariuszach, często z informacjami o podejrzanym, który ma zostać zatrzymany

Sprawdzają czy krew pasuje do kogokolwiek w systemie. Zbierz swoje gówno razem i walcz, do cholery jasnej. Ktokolwiek to robi, nie zwycięży, dopóki ty mu nie pozwolisz. Nie mogę sobie wyobrazić jakie to uczucie być tobą w tym momencie, ale znam CIEBIE! - dotknęła mojej klatki piersiowej swoimi kościstymi paluszkami. - Jesteś jedną z najsilniejszych kobiet jakie znam. Ktokolwiek to robi jest słabym skurwielem. Jego głowa została przemieszczona z nieludzkiego ciała. Ta Luca, którą znam, ma wszelkie prawo to bycia przestraszoną i może ześwirować, ale, kochanie, jeśli nie jesteś w stanie się pozbierać, to ja idę do drogerii i kupię ci pampersa dla dużej dziewczynki i osobiście ci go założę - twarz Loli Anderson jest zaczerwieniona, surowa od łez. Nigdy nie słyszałam ani nie widziałam, żeby była tak daleko od bycia zabawną przez te wszystkie lata, które ją znam. ale teraz jest tutaj, starając się utrzymać mnie na powierzchni. Dobra, zrobiła nawiązanie do pampersów na końcu przemowy, co obniża trochę poziom powagi. Gdyby moje życie nie było tak pojebane, prawdopodobnie tarzałabym się na podłodze, zaśmiewając sobie tyłek, na jej komentarz. - Masz rację - przyznaję. - Och, wiem, że mam rację. Potrzebujecie siebie nawzajem. Ja cię potrzebuję. Mitch i Leo cię potrzebują. Colin cię potrzebuje i nawet jeśli czujesz się jak gówno względem Annie teraz, ona też cię potrzebuje. Przypomniało mi się! Nie powiedziałaś mamie ani tacie o tym, prawda? - jej twarz zmienia się w zaniepokojoną. - Boże. Nie - mówię przez ostatnie łzy. - Jeśliby wiedzieli, byliby tutaj w mgnieniu oka. Jeśliby tutaj byli, chcieliby poznać wszystkie szczegóły. To nie nigdy nie wydarzy. Nigdy. - Dzięki Bogu - szepce. - Hej, Jak się czujesz? - pyta Camden, opierając się o ramę drzwi. Nigdy wcześniej nie byłam zakochana. Nigdy nie sądziłam, że potrzebuję tego, dopóki ten przystojny, opiekuńczy mężczyzna, nie powrócił do mojego popieprzonego życia. Teraz kiedy stoi w drzwiach pokoju ze zmieszanym, kłopotliwym wyrazem twarzy, uświadamiam sobie, że go kocham. W wieku dwudziestu ośmiu lat, moje życie się skompletowało w chwili, gdy ponownie usłyszałam jego głos. Nie chcę być bez niego. Chcę słyszeć ten niesamowity głos każdego poranka, kiedy się budzimy. Chcę kochać tego mężczyznę sercem, które wiem, że posiadam. Ten niesamowity mężczyzna jest mój, a ja będę walczyć dla niego, z kimkolwiek, kto próbuje się mnie pozbyć i zrobię wszystko, żeby się upewnić, że w tym procesie nie zniszczą Camdena. Rozdział 17 Mój słodki mężczyzna opadł przy swoim komputerze z kubkiem ciemnego płynu w ręce. Nie porusza się. Jego ciemny, ponury wzrok skierowany jest na ekran. Przenikliwe oczy Heatha patrzą tajemniczo z ekranu. Uśmiech na jego twarzy jest prawdziwy, z ramieniem niedbale przerzuconym na ramię Camdena. Ta dwójka stoi przed budującą się restauracją Heatha. Camden wygląda na szczęśliwego, nawet na dumnego. Chociaż nie dzisiaj. Dzisiaj czuję jak ból promieniuje od niego cmokając mnie prosto w twarz. To wszystko jest moją

winą, z przyczyn, których nie rozumiem. Spędziłam więcej czasu pod prysznicem, oceniając tę katastrofę po zobaczeniu całej zakrwawionej bransoletki od Heatha i starałam się szorować brud i niesmak, który na mnie pozostał po weekendzie z tym szalonym człowiekiem. Kiedy Camden przyszedł sprawdzić, co ze mną, mogłam zobaczyć w każdej cesze jego przystojności, że teraz wierzy, że Heath za tym stoi. Złamało to moje serce i rozdrobniło do tego stopnia, że chcę przepędzić te wszystkie demony, mówiąc mu, że Heath zostanie złapany. Moja zdolność mówienia wyleciała przez okno, kiedy Camden przeprosił i obwiniał siebie za wszystkie działania Heatha. Miałam na końcu języka słowa, że to nie jego wina, tylko moja. Zamiast tego, stałam tam świadomie oniemiała, tak jakby moje gardło się wyłączyło, kiedy fakt jest taki, że oboje obwiniamy siebie za to, co tak naprawdę nie było naszą winą. - Hej - kładę dłoń na jego plecach. Odwraca się i wita mnie z małym uśmieszkiem, który zabija mnie, gdy go widzę. Nawet mimo tego, jest skandalicznie przystojny z niego niesfornymi włosami i nieogoloną twarzą. - Hej wspaniała - przyciąga mnie do siebie i całuje. - Czujesz się lepiej? - Nieco - nie jestem w stanie ustać na nogach, więc siadam na jego kolanach. - Pachniesz tak ładnie - przeciąga palce przez moje pół suche włosy. Jestem wdzięczna Loli, że poszła dla mnie na zakupy, kiedy nie byłam w stanie i kupiła wszystkie moje ulubione rzeczy, łącznie z ubraniami i ulubionym brązowym cukrem do nawilżania ciała58. Stąpając lekko mówię: - Nadal zero wiadomości o miejscu jego pobytu? - unoszę brodę w kierunku komputera, nawiązując do Heatha. - Żadnych. Zadzwoniłem do każdego o kim pomyślałem. Każdego pracownika. Nikt nie miał od niego żadnych wiadomości. To nie jest Heath jakiego znam. - jego wzrok wędruje po podłodze. - Opowiesz mi o nim? Jak się wasza dwójka spotkała? - mam nadzieję, że pytając o to, pomogę przypomnieć mu coś dobrego, co przywróci prawdziwy uśmiech na twarzy. - Wydaje się to być w innym życiu. - jeśli wspomnienia o Heathcie, którego znał, przywrócą mu jego szczęśliwe oblicze, nawet jeśli tylko na chwileczkę, będę mieć poczucie, że chronię

58 dokładnie chodzi o to, nie wiem czy to ma jakiś odpowiednik polski, nie znam się na tym :D

go w niewielki sposób. Wiem, że to nie ma żadnego sensu, bo po jego opowieści nasze problemy nadal tu będą. Będziemy musieli stanąć z rzeczywistością twarzą w twarz. Spoglądam na Camdena, tutaj ze mną. Wybrał bycie ze mną, nawet pomimo faktu, że tak naprawdę to moja wina. Nic z tego by się nie wydarzyło, jeśli nie spędziłabym tamtego weekendu z Heathem, udając kogoś innego. Gardzę obiema siebie. Szczególnie moją prawdziwą stroną. - On i jego mama przeprowadzili się drzwi obok nas, kiedy miałem piętnaście lat. On miał wtedy trzy. Całkowity gówniarz - Camden chichocze. - Rósł przy mnie. Kiedy skończyłem szesnaście lat rodzice kupili mi samochód, a Heath był jak mały terrorysta, który jeździł po okolicy na swoim ninja rowerze, tam i z powrotem po chodniku, starając się upaść po stronie mojego samochodu. Nie mogłem sie doczekać tego samochodu. Ciemnoniebieskie Camaro59 z zajebistymi głośnikami i zabójczym radiem. Byłem pewien, że to najlepszy magnes na laski. - I był? - myśl o młodym Camdenie w liceum, jeżdżącym samochodem, rozwinęła mi się w mózgu. Chciałabym go wtedy znać. - O tak, zdecydowanie był. Szczególnie jak otwierałem drzwi dla tych dziewczyn i musiałem za każdym razem tłumaczyć się z wielkiego wgniecenia na drzwiach - chichocze - Tego samego wgniecenia, którego nie miałem serca naprawić bo to mój mały koleżka terrorysta je zrobił. On spojrzał na mnie, Luca. Ten mały chłopczyk, którego ojciec zostawił jego mamę w momencie gdy dowiedział się, że była w ciąży. Staliśmy się sobie bliscy. Nawet kiedy wyjechałem do collage’u, zawsze znajdywałem czas, żeby pokazać Heathowi ile dla mnie znaczy. Pisałem do niego i nawet jeśli potrafił ledwo czytać, wiem, że jego mama, Maggie, czytała mu to. Pierwszą rzeczą jaką robiłem po powrocie do domu było pójście do niego i zobaczenie jak bardzo urósł, gdy mnie nie było. Uwielbiałem tego dzieciaka. Nigdy nie uciekliśmy od tego, czym nasza dwójka się stała. Nawet zainwestowałem w jego restaurację. Pomogłem mu spełnić jego marzenia i kiedy się udało, wiedziałem, że spłaci każdy grosz w ciągu dwóch lat. A teraz? Kurwa - przeciąga dłońmi przez włosy. On potrzebuje odpowiedzi od Heatha, może nawet bardziej niż ja. - Tak mi przykro, skarbie - owijam ręce wokół jego szyi. - Mi też jest przykro, Luca. Naprawdę. Jesteś jedyną osobą, która utrzymuje mnie w całości. - Jego mama? - to wszystko co mówię, mając nadzieję, że załapie o co pytam. - Wyszła za mąż i nadal mieszka w Kalifornii i nie, nie dzwoniłem do niej. Nie ma tam Heatha. Może stać za tym wszystkim, ale ją kocha. Nie ma żadnej cholernej możliwości, żeby 59

ją w to wciągnął. Nie chcę jej martwić, dopóki nie muszę - zastanawiam się, co chce przez to powiedzieć, ale nie pytam. Jestem taka zmęczona. Chcę tylko zwinąć się w łóżku obok niego i przespać ten okropny dzień i zacząć świeże jutro. Nadal muszę zadzwonić do moich współpracowników i wyjaśnić im najnowsze wiadomości. Cholera, jeśli Mitch nie rozmawiał z Leo i Annie, to oni nadal nie wiedzą, że nie mają wracać do biura, po powrocie do domu pojutrze. Gliny mają mój telefon, więc nikt mnie nie znajdzie. Mitch wie gdzie jestem, nawet jeśli Camden powiedział mi, żebym mu nie mówiła, to i tak powiedziałam. - Jesteś głodna? Nic nie jadałaś cały dzień - potrząsam głową, Obecnie sama myśl o jedzeniu sprawia, że czuję się źle. - Chodźmy do łóżka. Lola jest właśnie w jednym z pokoi w dołu korytarza. Uśmiecha się do mnie prawdziwym Camdenowskim uśmiechem w odpowiedzi. Stajemy, żeby skierować się razem w stronę sypialni. - Idę wziąć prysznic, a potem do ciebie dołączę - mówi, gdy wycofujemy się korytarzem. Zdejmuję dżinsy i bluzkę, kładąc je na krzesło, gdzie Camden wcześniej zostawił moje ubrania. Zdejmuję jedwabny stanik, który Lola mi kupiła i wspinam się, na królewskich wymiarów, łóżko. Przewracając się na swoją część łóżka, ciemność sączy się od podłogi po okna dachowe. Staram się nie zasnąć, żebym mogła zasnąć w jego ramionach, ale moje powieki trzepocą. To nie ma sensu. Znikam w mniej niż dwie minuty po tym, jak położyłam głowę na poduszce. Zamarzam. Jest ciemno, zimno, wilgotno i zapach jest zjełczały. Co to jest za gryzącoprzytłaczający zapach? Próbuję krzyczeć o pomoc, ale nie mogę. Coś mnie przytrzymuje. Moje gardło jest suche. - Pomocy - mój głos jest stłumiony. O Boże, nie. Jestem zakneblowana. Ktoś, jakoś porwał mnie. Zostałam uprowadzona. Camden? Gdzie on jest? Co oni z nim zrobili? Brał prysznic. I Lola, gdzie ona jest? Pojawiają się wymioty, wypluwam je przez rogi moich ust. Utopię się tym. Umrę w tym miejscu. Muszę się stąd wydostać. Próbuję poruszyć rękoma i nogami, ale one nie chcą drgnąć. Łzy swobodnie spływają mi z oczu. Walczę z ograniczeniami, żeby unieść ramiona ponad głowę. Słyszę brzęk łańcuchów. Nie poddam się. Nie. Muszę walczyć. Jest tak ciemno. Nie jestem w stanie nic zobaczyć. I o Boże, moje nogi. Ledwo je czuję. Jedyną rzeczą, którą odczuwam jest uczucie jakbym była podzielona na dwie części. Powoli rozrywana w połowie, zaczynając od bólu promieniującego z mojego rdzenia. Mój płacz i krzyki są stłumione przez knebel w ustach. Nikt mnie nie słyszy. Jestem nerwowa i rozdarta. Boże, proszę pomóż mi. Jest tak zimno. Moje ciało jest zdrętwiałe. Mimo, że nie widzę obłoczków mojego oddechu, to wiem, że powietrze w moich płucach jest mroźnym powietrzem w małych zaciągnięciach.

Czy zginę z powodu tych niskich temperatur, a nie od innej tortury? Strumienie mroźnego powietrza owiewa całe moje nagie ciało. Jestem naga. Mogę to powiedzieć, kiedy powietrze uderza we mnie. Każda część mnie jest mocno naciągnięta. Jestem przemarznięta do kości. Jestem przerażona. Nie chce umierać. Nie w ten sposób. Muszę wierzyć wszystkim co mam: miłością, historia, którą Heath i Camden dzielą, tym, że mój mężczyzna jest nadal żywy, szukając mnie jak tylko może. Wiem, że to Heath mnie ma. Czuję go niedaleko. Słyszę trzask zamka, który jest odwracany, a następnie skrzypienie drzwi i oślepiające światło kłuje mnie w oczy i alarmuje mnie. Moja głowa podskakuje na dźwięk butów stukających po podłodze. - Widzę, że się obudziłaś. - pojawia się przede mną Heath, jego oczy błyszczą złośliwie lodowato. Moje oczy chcą wyskoczyć z orbit, kiedy patrzę na niego, stojącego tuż przede mną. Próbuję mówić, ale moje słowa są niezrozumiałe. - Co to jest? - wyjmuje knebel z moich ust, zanim przykłada rękę do swojego ucha.. Wymiociny spływają mi po twarzy. Jestem sucha, mając zapach moich własnych wymiocin połączonych z intensywnym smrodem pokoju. Nic nie mówię, zamiast tego rozglądam się dookoła i krzyczę, gdy zauważam, że jestem trzymana w chłodni. Martwe kurczaki są wszędzie, zwisając z sufitu. Ich paciorkowate małe oczka obserwują mnie. Ich szyje są złamane, wisząc na hakach. Setki ich gapią się oczami zamarłymi w szoku i przerażaniu. - Co? - rozciąga szeroko ręce. - Smakował ci mój kurczak tej nocy, kiedy pieprzyłem cię na moim stole60. A może było to kłamstwo? Tak jak każde inne słowo, które wyszło z tych twoich ślicznych usteczek? - chwyta mnie za podbródek, zmuszając abym na niego popatrzyła. Odpowiadaj, kiedy zadaję ci pytanie. Tego wymaga uprzejmość, Lucia. Potrząsam głową i spluwam mu w twarz. - Mam na imię Luca, ty dupku. To spostrzeżenie przyniosło mi machnięcie dłonią przez całą moją twarz. - Nie. Jesteś Lucia. Spójrz na siebie. Nie jest to część gry, w którą lubisz grać? Ponownie, nie mówię. Patrzę w dół na moje bolące, zgięte w połowie ciało, krew kapie na podłogę. Naprawdę jestem podzielona na pół. Moje nogi są szeroko rozłożone w seks huśtawce. Jestem tak rozciągnięta, że rozrywa mnie to. - To prawda - mówi zjadliwie. - Powoli się wykrwawisz na śmierć przez tą samą część ciała, która była używana przez tak wielu mężczyzn, drwiąc z nas wszystkich tym, jak mokra i wąska jest twoja cipka, zanim opuszczasz nas chcących i błagających o więcej. Nie jesteś niczym więcej niż samolubną dziwką. Myślisz, że branie biżuterii i sukni nie robi z ciebie dziwki? Aktualizacja, kochanie, to czyni cię kimś dużo gorszym niż dziwka. To czyni cię bezduszną 60 musimy w tym momencie sięgnąć daleko w pamięci do pierwszych rozdziałów. Na kolacji w tamten weekend jedli kurczaka.

pizdą. Suka dla samej siebie. Teraz musisz wiedzieć jeszcze tylko jedną rzecz zanim zostawię cię tutaj, żebyś umarła. Idzie na drugą stronę pokoju, zrzucając buty, rozpinając pasek, zanim głośny dźwięk zsuwanego zamka idzie w dół, powodując u mnie płacz. Czy on zamierza mnie zgwałcić? O Boże. Nie. Heath odwraca się, trzymając swojego ciężkiego kutasa w rękach. Głaszcze go szybko. Dźwięk jego ręki, jak ślizga się, a on z trudem łapie oddech, jest jedyną rzeczą, którą słyszę. Jego diabelskie oczy, wypalają dziury w moich. Podnosi dłoń i przyciska guzik na ścianie. Moje ciało zaczyna się rozchodzi cal po straszliwym calu, sprawiając, że moje nogi są jeszcze bardziej rozszerzone. Krzyczę z bólu, jak kości pękają tam, gdzie moje nogi są połączone z miednicą. - Co ty robisz? - krzyczę w agonii. Łzy spływają mi po twarzy, ale odmawiam odwrócenia oczu od niego, dopóki porusza się, żeby stanąć za mną i nie mogę go dłużej widzieć. - Zamierzam pieprzyć twoją dupę, Lucia. Surowo i twardo - jego palce kopią w moich sromach. - Stałaś się królową manipulacji, oszustwa i niesmaku. Chwyciłaś w swoje szpony mojego najlepszego przyjaciela, mojego brata. Ale nie zabierzesz go z dala ode mnie. On zasługuje na kogoś lepszego niż ty. Miał to wcześniej. Miał słodką miłość pięknej kobiety, dopóki pijany skurwiel nie zabrał mu jej. A teraz ma obsesję do cholernej nierządnicy, która rozkłada nogi dla złota i srebra, sprawiając, że chcą więcej, a potem znika w swoim słodkim małym domku w Chicago. Jest suką w obcasach. Luca jest fałszywą kobietą, nie Lucia. Nie. Lucia jest zdecydowanie bardziej rzeczywista. Ona była kobietą, którą chciałaś być. Jesteś brudna. Splamiona. A ja jestem mężczyzną, który pozbędzie się każdego kawałka brudu, zanieczyszczenia z ciebie. Będę oglądać jak wykrwawiasz się na śmierć, jak twoje serce powoli się rozpada, ciężko pracując, aby utrzymać krew w twoim organizmie. Umrzesz dzisiaj, Lucia. - Dlaczego to robisz, Heath? Co zrobiłeś Camdenowi i Loli? Gdzie oni są? - trzęsę się ze strachu, złości i zimna. - Odpowiedz mi, do cholery jasnej. Gówno mnie obchodzi, co mi więcej zrobi. Jestem dziwką. Jestem wszystkim, co powiedział, poza jedną rzeczą. Nie jestem bez serca. Kocham ludzi. Kocham Camdena, Mitcha, Leo i Annie. Kocham mojego dobrego przyjaciela Colina. Moją najlepszą przyjaciółkę Lolę. Moich rodziców. Kocham ich wszystkich! - Odpowiedz mi. Czy Camden i Lola żyją? - czuję, że moje ciało się poddaje, stając się coraz słabsze w każdej sekundzie. Czuję każde powtórzenie, każdą łzę. Czuję jakby moje nogi były oddzielone od ciała.

- Są cholernie martwi - przynosi jeden z haków, używanych do przywieszania kurczaków, i owija go wokół mojej szyi, krew cieknie z czubka. Krzyczę, gdy czuję, że okropny hak zrdapuje wzdłuż całą podstawę mojego gardła. - Jezu Chryste, Luca, obudź się. Szarpię się, uderzając w coś twardego. Pot spływa mi po twarzy. Camden patrzy w dół na mnie i wzdycha, ręce ma splecione za szyją. Jego twarz jest pełna zmartwienia. - Camden - szepcę, siadając na łóżku. - Boże, skarbie. Przestraszyłaś mnie jak jasna cholera, gdy usłyszałem jak krzyczysz. Przyszedłem tutaj, a ty miotałaś się po łóżku. Ciągle powtarzałaś moje imię - łóżko ugięło się, kiedy siada obok mnie i bierze mnie na kolana, prosto w swoje ramiona. Jego ciepłe, nadal żywe ramiona. - To było straszne. Najgorszy koszmar. Wszystko było takie rzeczywiste - zaciskam powieki, nie wydaje się, żebym pozbyła się widoku umęczonej twarzy Heatha z głowy. Widok tych wszystkich martwych kurczaków61. Sadystyczne i pokręcone. - Chcesz o tym porozmawiać? - pyta , upewniając się. - Nie. Boże, nie. Chcę, żebyś sprawił, żeby to odeszło. Spraw, żeby to odeszło - płaczę. - Próbuję, kochanie. Boże. Próbuję tak cholernie mocno. Wiem, że nie chcesz o tym rozmawiać, ale śniłaś o nim, prawda? Pieści moje plecy, masuje szyję, składa pocałunki na czubku głowy, starając się mnie uspokoić. Czuję się zrelaksowana w jego bezpiecznych ramionach, ale wspomnienia nadal są. - On krzywdził mnie - to jest wszystko, co jestem w stanie powiedzieć. Myśl o moim koszmarze, sprawia, że znowu jest mi zimno. Musiał wyczuć moje dreszcze, ponieważ następną rzeczą, którą kojarzę, jest owinięcie mnie w komfortowe ciepło, i cudowny zapach, który tylko on jest w stanie stworzyć. - Nie jesteś sama w tym, Luca. Jestem tutaj. Zawsze będę tutaj i kiedy ci mówię, że nigdzie się nie wybieram, to nigdzie się nie wybieram - mówi cicho. - Myślisz, że jestem dziwką? - moje oczy zaczynają łzawić. Moje serce jest pełne miłości do tego mężczyzny, jeszcze tak pełnego bólu, który mu sprawiam. To mnie prawie patroszy. - Nie, nie myślę. Nigdy nie myślałem, albo nie spojrzałem na ciebie inaczej niż na kobietę, którą kocham. 61 hmm, nie wiem czy to ma większe znaczenie, ale symbolem tchórzostwa w Stanach jest kurczak. Więc nie wiem czy te kurczaki mają przypomnieć tylko o tej kolacji, którą jedli, czy może to ma jeszcze jakieś inne, głębsze znaczenie :) Sami oceńcie :) W Polsce natomiast, jeśliby ktoś nie wiedział, to symbolem tchórzostwa jest zając.

„Kocham”. Powiedział, że mnie kocha. Tracę chwyt, ostatnią cząstką siły, która mi pozostała. Płaczę ponownie. Tylko, że tym razem są to łzy szczęścia. Nigdy żaden mężczyzna nie powiedział mi wcześniej, że mnie kocha. Jest to bardziej zaspakajające niż jakakolwiek biżuteria albo suknia od projektanta. Są to zdecydowanie najlepsze słowa, jakie w życiu słyszałam. - Powiedz to jeszcze raz - żądam z urywanym oddechem płaczu wymieszanym ze wspaniałym śmiechem. - Powiedzieć co? - słyszę rozbawienie w jego głosie. - To, że cię kocham? - zdejmuje mnie ze swoich kolan, z wdziękiem jakbym nic nie ważyła, kładzie mnie z powrotem na łóżku. Jego silne palce przeczesują moje włosy. Jego oczy są miękkie. - Bardzo cię kocham, Luca. Kocham cię od tak dawna. - Też cię kocham - szepcę w twarz mojego obrońcy. - Nie strasz mnie w ten sposób nigdy więcej. O czymkolwiek był to koszmar, wiedz, że będę walczył do ostatniego tchu, żeby cię chronić. I kochanie, właśnie ponownie cię znalazłem, więc zamierzam oddychać jeszcze przez długi czas. - Potrzymasz mnie? - pytam. - Zawsze. Rozdział 18 - Hej, kochanie, wyglądasz jak gówno – Lola weszła spacerkiem do kuchni z perfekcyjnym makeupem i włosami ułożonymi na czubku głowy. Jebana suka. - Nie obchodzi mnie to – wzruszam ramionami i wracam niezdarnie po dzbanek do kawy. Ty byś się tym przejmowała po byciu zwiniętą w ramionach Camdena przez całą noc, a właściwie jej część, kiedy byłam w stanie zasnąć. Sposób, w jaki mnie trzymał i wielokrotnie mówił, jak bardzo mnie kocha, powinien sprawić, że czuję się zadowolona i bezpieczna. Tak nie jest. W całym swoim życiu nie czułam się tak przerażona. Jestem skorupką siebie, pozbawioną kontroli nad rzeczywistością. Moja poczytalność całkowicie znikła. - Mój Boże, Luca. Ja wiem, że ten sen był bardzo prawdziwy, ale, skarbie, to tylko sen. Straszny sen, ale to nie jest prawda, cukiereczku. No dawaj. Uśmiechnij się – zarzuciła ręce mi na ramiona i delikatnie uderzyła we mnie biodrem. - Tak się boję, Lola. To tak jakbym była marionetką, a ktoś inny trzymał sznurki, kontrolując moje życie. Nie mogę opuścić tego miejsca ze strachu, że zabiorą mnie do tej chłodni. Za każdym razem, gdy zamknę oczy przemyka mi to w umyśle, jak w najbardziej przerażającym fragmencie chorego, psychologicznego filmu. I Camden. On próbuje być silny, ale to go rozszarpuje – przerywam, moje trzęsące się ręce podnoszą kubek z kawą do ust na łyka. Nawet smak kofeiny jest gorzki na moim języku.

- Jezu, Luca, Tak jak ci powiedziałam, kiedy opowiedziałaś mi z Camdenem o tym koszmarze, musisz się skupić na czymś innym. Poruszyła się, by stanąć naprzeciwko mnie, położyła obie ręce na moich ramionach. - Weź sobie masaż i spróbuj się zrelaksować. Zatrzymanie się w tym apartamencie zawiera darmowy masaż, wiesz o tym. Aw, Chryste. Nie chcę masażu. Ostatni masaż, jaki miałam, to ten, który zapewnił mi Heath. Ten, kiedy oddałam mu siebie i podobało mi się. Sama myśl o braniu masażu jest wystarczająca, bym poczuła się psychicznie chora. Jesteś dziwką. Jesteś pizdą! - Zamknij się – upuściłam kubek z kawą na podłogę. Brązowy płyn rozchlapał się po całych kafelkach. Moje ręce powędrowały do włosów, chwytając brudne kosmyki. Lola odskoczyła, unikając płynącego płynu. Zaświtało mi, że mogłam oparzyć moją przyjaciółkę, zranić ją. Jak spojrzałam jej w szkliste oczy, zauważyłam, że jest zraniona, mimo że uniknęła kawy. - Cholera. Nie chodziło mi o to, żebyś ty się zamknęła. Jestem pierdolonym bałaganem. Jego głos nie opuści mojej głowy. Jestem dziwką, Lola. On mi to cały czas powtarzał i miał rację. Nie jestem lepsza od tych tam na ulicy, które biorą kokę albo jakieś tam prochy, które mogą dostać w ręce jako zapłata za rozkładanie nóg dla kogoś – moje ramiona opadły, a Lola ochoczo złapała mnie w swoje ręce. - Nie jesteś dziwką – mówi miękko. - Nie, ona nie jest. I jeżeli kiedykolwiek ponownie usłyszę, że tak o sobie mówi, złamię obietnicę i wyjdę za drzwi – widzę urazę na twarzy Camdena, ból w jego oczach i drżenie otuchy w jego głosie. To wszystko tam jest. Ten człowiek wygląda na tak samo zmęczonego, jak ja jestem. - Przepraszam – mówię potulnie. - Nie masz za co przepraszać, kochanie. Nigdy nie bądź zawstydzona czymkolwiek, co zrobiłaś w życiu. Przenigdy. Nie ma ani jednej troszczącej się o ciebie osoby, która osądzałaby cię za cholerną rzecz, więc posłuchaj mnie i skończ sama się osądzać. I jeszcze jedno, Lola ma rację. Potrzebujesz czegoś do roboty. Weź mój telefon, zadzwoń do Leo i Annie i powiedz im, co się dzieje, żeby mogli wrócić i pomóc podtrzymać Divider. Mitch nie poradzi sobie sam, a ty nie jesteś w odpowiednim stanie umysłu, żeby podejmować racjonalne decyzje. Luca, obiecałem, że nie pozwolę, żeby cokolwiek ci się stało i tego się trzymam. Jestem pewny, że Heath posłucha mnie, kiedy się odnajdzie. Patrzę w jego duże niebieskie oczy. Znowu świecą życiem pełnym obietnic, ich kolor jest tak jasny i żywy. - Cholera, suko. On jest władczy. Założę się, że w sypialni też tobą rządzi. Śmiech dzwoni przez cały apartament. Czysty, radosny śmiech, którego nie słyszałam przez całe dnie, wydobywa się z ust nas dwojga. Rozweselanie mnie należy zostawić Loli i mojemu

władczemu mężczyźnie. Jedynym problemem jest mój wewnętrzny chaos i strach, że jeżeli Heath chce mnie skrzywdzić, to nikt nie jest w stanie go powstrzyma. Nawet Camden. - Jesteś pewna, że nie chcesz masażu? – Lola piętnaście minut później wchodzi do kuchni w białym szlafroku i różowych puszystych kapciach na stopach. - Nie, dzięki. Naprawdę muszę zadzwonić do Leo i Annie – z trudem zdławiłam śmiech. Ta kobieta jest szaleńczo śliczna. Nikt oprócz niej nie może wystąpić w puszystych kapciach i wciąż wyglądać jak pieprzona modelka. Suka. - Cóż… on powinien być tutaj za minutę – przekrzywia swoje słodkie, małe biodro na stronę. - On? – pytam. - Oczywiście, że on. Nie chcę kobiety, która zwala wszystko na mnie. Nie, żeby nie umiała wykonać dobrej roboty, ale to ciało, wymaga usług mężczyzny – faluje swoją ręką w dół po swoim wymodelowanym, chudym ciele. Znowu: suka. - Zaśmieję się na śmierć, jeżeli on nie siedzi w ciziach – łapiąc telefon Camdena, ruszam w stronę korytarza do sypialni. - Och, on będzie w tej cizi. To bardziej niż pewna. Mam nadzieję, że jego imię brzmi Pierre lub Stefan. - Baw się dobrze – odkrzyknęłam. Boże, kocham ją. Nawet jeżeli czuję, jakbym zwisała na krawędzi śmierci, nic nie daje większej satysfakcji niż wsparcie najlepszej przyjaciółki. Wylegując się na łóżku, wpisuję hasło ochronne, które podał mi Camden i naciskam guzik z numerem Leo. Do niego zadzwonię najpierw. Annie i ja ostatnio znajdowałyśmy się na kamienistej krawędzi i chcę być w stanie normalnie z nią pogadać. Powiedzieć jej, jak mi przykro, że wyładowywałam na niej swoją frustrację. Musi się dowiedzieć, jak wiele dla mnie znaczy i nie chodzi mi o to, jak wartościowa jest w pracy. Chodzi mi o stronę osobistą. Kocham ją. - Jezu Chryste! Kurwa, co? – Leo pruje mi do ucha. - Leo? – podnoszę brwi. Jego przywitanie sprowadza mnie na ziemię. Leo jest najbardziej wyluzowaną osobą, jaką znam. - Kurwa, Luca. Gdzie, do diabła, jesteś? Próbuję dotrzeć do ciebie i Mitcha od pieprzonych dwóch dni. Nikt nie odbiera w biurze. Jestem na lotnisku w Miami. Wracam do domu, bez zawiązania tego kontraktu, bo odchodzę od cholernych zmysłów ze zmartwienia. Kurwa! Milczę przez dłuższy czas. Koła się kręcą. Biedny Leo szalał przez to daleko od domu. - Boże, Leo. Tak mi przykro. To, co tu się działo, to totalne szaleństwo. Tak wiele się wydarzyło i powinnam zadzwonić do ciebie.

Jechałam po prostej i opowiedziałam mu wszystko. Powiedziałam mu o biurze. Bransoletce. Nie ominęłam niczego, poza koszmarem. Nie mogę tego znowu rozdrapywać. Nawet powiedziałam mu, że postawiłabym kasę na to, że Mitch nareszcie wyłączył telefon, żeby móc odpowiednio pieprzyć swoją żonę, jak sam stwierdził. Ten komentarz przywrócił mi dawnego Leo z jego małym kutasowym żarcikiem o Mitchu. - Cóż… kurwa. Jestem w drodze. Jestem tu dla ciebie. Wiesz o tym. - Wiem. Przejdziemy przez to. Po prostu zostań w domu. Wszystko inne może poczekać. Fuknął. - Pierdolić to. Jeżeli Mitch może mieć jakąś dupę, podczas wolnego, to ja też. Przewracam oczami. - Serio, Luca, słuchaj. Cieszę się, że masz przy sobie Camdena i Lolę, ale jeżeli dowiem się, że coś nowego się zdarzyło, a ty do mnie nie zadzwoniłaś, zamierzam osobiście skopać ci tyłek. Wiem, że tylko dokucza mi, ale obiecałam mu, mimo to. - Jest tam Annie z tobą? Muszę naprawdę z nią też pogadać, proszę. - Co? – wstrzymał ostry oddech, co sprawiło, że zrobiłam to samo. - Co jest? Została i próbuje sfinalizować kontrakt? – mam nadzieję, że tak właśnie zrobiła, a Leo jest po prostu sobą-palantem. Jeżeli wkroczyła, żeby w tym pomóc, to byłby wielki ciężar zrzucony z naszych barek. Cholera, ta kobieta może walnąć przemowę tak dobrą, jak nasza reszta. - Annie tu nie ma, Luca – zeskoczyłam z łóżka, adrenalina już szalała. - Co masz na myśli, mówiąc, że nie z tobą nie ma? Nie ma jej z tobą na lotnisku? – czuję gorąco, rosnące na mojej skórze. Coś jest nie tak. Bardzo, bardzo nie tak. – Leo? - Annie nie przyleciała tu ze mną, Luca. - Że co, proszę? Nie było jej tam? – ta cała sytuacja zakręciła mi w głowie. Co jeżeli Heath ją porwał? Co jeżeli jest ranna? Albo gorzej, martwa. - Luca, jej telefon zadzwonił w minucie, w której weszliśmy na O’Hare. Powiedziała mi, że to ty dzwoniłaś i że zmieniłaś zdanie. Co tu się, do diabła, dzieje? Upuściłam telefon. Upadł na miękki dywan. Leo krzyczy moje imię. To niemożliwe. Nie, nie wierzę w to. Nigdy nie dzwoniłam do Annie. Ten cały czas, w którym myślałam, że jest gdzieś na południu z Leo, nie była tam. Czy Heath ją ma? Siłą zmusił ją do powiedzenia Leo, że to ja dzwoniłam? Czy nie jest ranna i związana?

Annie, co ty narobiłaś? Myślę, krusząc się na podłodze. Moje kolana uginają pod naporem beznadziejności i bolesnego przeżycia. I ten fakt, że nie doceniłam jej. Moja przyjaciółka. Jedna z moich najbardziej wartościowych współpracowników. Ona wie wszystko. Jak to się mogło stać? I dlaczego? Dlaczego ktoś, komu ufałam i kochałam jak siostrę, przestawił się żeby mnie zniszczyć? Moje oczy są boleśnie suche, szczypią od powstrzymywania łez, którym nie pozwalam spłynąć. Jestem tak cholernie zła. Przecież były sygnały. Jej gorzkie słowa. Sposób, w jaki patrzyła na mnie, jakby chciała splunąć mi w twarz, spoliczkować i udusić. To wszystko było, a ja byłam zagubiona w moi własnym, małym świecie, czując się jak dziwka, bo traktowałam ją pobłażliwie, kiedy przez cały ten czas to ona była osobą. Która knuła za moimi plecami. No, kurwa, nie. Podniosłam telefon i pobiegłam w dół korytarzem, gdzie w swojej dziupli Camden cały dzień szukał Heatha. Krzyknęłam do telefonu, żeby powiedzieć Leo, żeby udał się do domu Mitcha jak tylko wyląduje i pójść do hotelu. Rozłączam się, nim mówi cokolwiek i chwytam powietrze, wbiegając w Camdena, jak wychodzi z pokoju. - Co jest, kochanie? Co się stało? – zatrzymuje mnie, łapiąc za ramiona. Trzęsę się. Kolejna część mnie umiera wewnątrz. - To Annie – mówię boleśnie. – To nie Heath. To Annie. - Luca, uspokój się. O czym ty mówisz? Moja głowa trzęsie się, zwisając pomiędzy drżącymi ramionami. Moja zdolność mówienia opuściła ten budynek. Moje serce tak krwawi, pokryte strupami i posiniaczone strasznie. Boję się, że jeżeli wypluję słowa, moje zmieszane serce, i tak już zniszczone, wykrwawi się. Boże, jak to jest możliwe? - Luca. Cholera by to. Mów do mnie – znowu się trzęsę, jednak tym razem to Camden trzęsie mną za ramiona, próbując otrząsnąć mnie z transu. - To Annie – mówię z gorzkością, dusząc jej imię. Zostawia za soną odrażający smak. - Nie rozumiem? – smutek przebiega przez jego wypowiedź. - Ufasz mi? – mój durny umysł przenosi się do ust, wyrzucając słowa, o które się modlę, żeby były prawdziwe. - Oczywiście. Wtulam twarz w jego muskularną klatę. Chwyta mnie za talię, sunąc rękami wokół, żeby mnie pewnie objąć. Moja zdolność mówienia podporządkowała się jego ciału, łzy z mojego serca płynęły dokładnie przez środek. - Zadzwoń na policję, Camden. Annie nigdy nie opuściła Chicago. To ona. Heath nie chciał nas skrzywdzić. Ona chciała.

Rozdział 19 Siedzimy na kanapie, czekając cierpliwie na policję. Głośny płacz wiatru zabiega o naszą uwagę. Inna zawierucha robi się na zewnątrz. Ten sam lepki zimny wiatr stał się widoczny między mną, a Camdenem. Pierwszy raz przez te wszystkie lata jak znam Lolę wydaje się być cicha, siedząc na krześle naprzeciw nas. Wyjaśniłam im ten szósty zmysł, który podpowiedział mi, że to ona. - Nie sądzicie, że to ironiczne jak diabli, że zarówno Annie jak i Heath zaginęli? – mówi Lola podwijając kolana do klatki. Uśmiechnęłam się, chociaż nie było w tym ani jednej zabawnej rzeczy. - Myślałam nad tym. Muszą pracować razem. Próbuje tylko odkryć jak mogą się poruszać tak szybko. Ledwie kilka tygodni temu poznałam Heatha. Dla tej dwójki tak szybko zacząć współpracować… to prawie niemożliwe. Zbladłam, gdy Camden wziął rękę ode mnie i wstaje. Próbuje się trzymać razem do kupy, ale jego temperament gwałtownie wzrasta. Ostrożnie spoglądam na niego, modląc się, żeby nie zobaczyć żalu lub jakiegoś znaku pomyłki, że jest ze mną na jego przystojnej twarzy. Jeżeli ta dwójka chce nas zniszczyć, to ja i Camden potrzebujemy się bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Odmawiam stracenia go przez dwie samolubne, szalone indywidualności z ich popierdolonych powodów na pozbycie się mnie. - Zanosi się na długą noc. Skoczę pod prysznic, żeby zmyć oliwę z mojego masażu. Kiedy tam będę, pomyśl, gdzie może być Annie. Mogę zabić tę psycho sukę – Lola wstała i przeszła obok Camdena. Na ustach ma delikatny uśmiech. Niebieskie oczy przytwierdziły się do mnie, zamglone, migoczące wilgocią. Skoczyłam, zarzuciłam ręce wokół niego i trzymałam go, jakby od tego zależało nasze życie. Cisza zaległa wokół nas jak powłoka. Czuł się tak dobrze, tak komfortowo w moich rękach. - Kocham cię. Dwa słowa, tak rzadko wychodzące z moich ust na przestrzeni ostatnich lat, ale znam je. Moja miłość do niego sączyła się ze mnie na zewnątrz. Z każdej żyły. Każdej komórki mojego całego ciała. - Kocham cię, Luca. Zawsze kochałem. Dzwoni dzwonek do drzwi. Camden wypuszcza mnie z delikatnym pocałunkiem w czoło. - Gotowa? – pyta. - Dopóki jesteś u mego boku, kiedy powiem im, kim jest Lucia, to tak. Jestem gotowa. Kiwa głową. Patrzę jak zmierza w kierunku drzwi, tam gdzie go już nie widzę. Wstydzę się na myśl, że muszę powiedzieć policji wszystko o moim życiu. Moja reputacja rozsądnej bizneswoman zostanie zrujnowana. Łatwo i prosto. Już się tym naprawdę nie przejmuję. Jestem zakochana w mężczyźnie, który jest zakochany we mnie. Który chce mnie, niezależnie

od mojej przeszłości, moich impulsywnych decyzji i moich lekkomyślnych zachowań. Mnie, on chce mnie. Głośne, złe głosy sprawiły, że pobiegłam w kierunku drzwi. Moje stopy wrosły w ziemię. Moja odwaga się wykończyła, kiedy moje oczy napotkały sytuację przede mną. - Cóż, idealnie w pierdolony czas, ty samolubna dziwko – chichocze. Jego ręka trzyma za szyję Camdena. Pistolet dotyka skroni mojego ukochanego. - Kochanie, leć po moją broń. Jest w górnej szufladzie komody – Camden mówi z trudem, jego twarz czerwieniej. Nie wiedziałam, że ma tutaj broń. - Zastrzelę go, Luca. Przysięgam do kurwy nędzy. Rozdmucham jego cholerny mózg po tej, 6500 dolarów za noc, pieprzonej sypialni burdelu, gdzie się zatrzymaliście, jeżeli tylko mrugniesz okiem. Potrząsam głową, oddycham z trudem. Patrzę w przerażeniu na człowieka, któremu ufałam całym życiem stoi tam i wyciska życie z mężczyzny, którego kocham. - Ty? To byłeś ty przez cały ten czas? Dlaczego? Ja nie rozumiem? - Oczywiście, że nie zrozumiałabyś. Twoją cipkę pokazywałaś w twarz każdemu facetowi na tej planecie, oprócz jednego, który stał tuż przed tobą przez ten cały pierdolony czas. Teraz zamknij się i zabieraj stąd tyłek. Nie jestem głupi, wiem, że wezwaliście gliny. - Pieprz się. Nigdzie z tobą nie idę. - Nigdy od tego nie uciekniesz, frajerze. Pierdolony facet – Camden podnosi łokieć i trafia tyłem w jelita naszego wroga. Chrząknął, a Camden odwrócił się do niego. Następną rzeczą, którą głos wystrzału. Jedyny człowiek, którego kiedykolwiek kochałam, uderzył o podłogę. Wołam o pomoc. - Colin! Coś ty zrobił? Nim w ogóle pojęłam podstęp, prawdziwa, brutalna natura nienawiści skierowała się na mnie w sposób taki, że człowiek, któremu ufałam całym swoim życiem, trzyma mnie teraz na muszce. - Lepiej rusz te swoje stópki albo będziesz następna – warczy Colin niskim głosem. Teraz, kiedy idę w kierunku drzwi, mijając sztywne ciało Camdena wiem, że jestem w tarapatach. Nic nie wydawało mi tak cholernie prawdziwe do tego momentu. Czuję jakbym jednocześnie stąpała po gorących węglach i ostrych gwoździach. Wszystko mnie w ciele boli. Każda pojedyncza komórka krzyczy, żebym się zatrzymała i pozostała z mężczyzną, którego kocham. Scena powtarza się sama raz po raz w mojej głowie. Ciemna chusta zostaje zarzucona mi na głowę. Słyszę mały chichot Annie za mną, gdy idę korytarzem. Jest długi i wiem, że Colin przeszedł windę. Oczywiście, nie mogą mnie wyprowadzić z hotelu przez windę.

Znowu mnie to uderza. Colin, mój kierowca i przyjaciel, obserwował mnie. Śledził mnie przynajmniej do Georgii, kiedy widziałam się z Heathem. Dlaczego, do cholery, Annie chichocze tak bardzo? - Możesz jej proszę powiedzieć, żeby się zamknęła – zaczynam mówić, ale zostaję uderzona od tyłu. - Możesz natychmiast zamknąć pieprzoną buzię na kłódkę, pani West – Annie zagotowała się. - Annie, skończ. Musimy się skąd wydostać niepostrzeżenie. Wyluzuj – Colin warknął szeptem, żeby nikt go nie słyszał. Stoję cichutko i próbuję pomyśleć na sposobami przekazania miłości i modlitw Camdenowi. Nie obchodzi mnie, co zamierzają ze mną zrobić. Ale jeżeli Camden nie żyje, ja też nie będę w stanie żyć. Głośne pocieranie metalu o metal napełnia moje bębenki, odczułam obniżenie pod moimi stopami. To musiała być winda dla obsługi, która była zamknięta po drzwiami w dole korytarza z napisem „Tylko dla obsługi”. Jak Annie i Colin otrzymali dostęp do tego? Wstrząsam się mentalnie na myśl, w której wypunktowuję wszystkie piekielne gówna, które nałożyły się w moim życiu w ostatnich dwóch tygodniach. Są cicho, kiedy myślę o kradzieży w moim mieszkaniu. Colin powiedział, że był blisko, kiedy zadzwoniłam po podwózkę. Danny pewnie nawet nie pomyślał drugi raz, o fakcie, że mój kierowca poszedł na górę do mojego apartamentu, kiedy brałam prysznic. Colin przychodzi dwa lub trzy razy dziennie i Danny zawsze przepuszczał go. Później, Annie skłamała, gdy powiedziała, że widziała Heatha w moim biurze. Jednakże, Colin dał jej biżuterię i zdjęcie do ukrycia w moim biurku. I, jak pieprzony idiota, którym jestem, wysłałam ją, żeby się pakowała do Miami z Leo. Dowiedziała się o Heathcie, wycofała się od Leo i prawdopodobnie umówiła się z Colinem na weekend i uknuli mój koniec. I, znowu, gdzie, do cholery jest Heath? - Mam jedno pytanie – mówię, podrobionym zrelaksowanym tonem zasłonił atak paniki na który właśnie cierpię. - Zamknij się, suko – charknęła Annie. Myślę, że poczułam splunięcie na mojej ręce, którą trzymała. Chwyt był tak mocny, że jestem pewna, że zostawi siniaki. Jeżeli uda mi się uwolnić, pokażę tej małej, bezwartościowej, kłamliwej zdzirze, jak wielką suką potrafię być. - Nie mów tak do Lucy, Annie. Ona jest niezrozumiana, nie jest suką. Potrzebuje mnie teraz bardziej niż kiedykolwiek. Sapnięcie Annie jest głośniejsze niż moje własne. O czym on, kurwa, gada? Niezrozumiana?

Ręka, trzymająca mój drugi nadgarstek rozluźniła się trochę i czuję palce lekko sunące po przedramieniu. - Więc, Luca, moja miłości, jakie masz pytanie? Jego miłości? Czy on sobie, kurwa, żartuje? Czy wie, jak mocno Annie trzyma mój drugi nadgarstek? Szalona, proszę, poznaj psychotyczną sukę. Oni oboje mają swój terminarz i nie jestem pewna, czy oboje są na tej samej stronie tego terminarza. - Chcę wiedzieć, gdzie jest Heath Landon – mówię najbardziej monotonnym głosem, jaki mogę zgromadzić. Mimo to słyszę drganie w moim głosie. Kurwa, muszę być chłodna i nie pokazać im strachu. Colin mnie chce i mnie kocha. On mnie nie zabije. Znowu Annie, nie znalazłaby lepszej rozrywki. Oboje śmieją się serdecznie, a mój żołądek opada do podłogi. - Zabawne, że pytasz – mówi Colin roześmianym głosem. – Właściwie, to zobaczysz go za kilka godzin. Myśleliśmy, że byłoby dla ciebie miło być świadkiem jego egzekucji. Widzisz, normalnie to opiekowałem się twoimi eskortami bez publiczności, ale od kiedy Annie weszła na pokład kilka weekendowych wycieczek temu, stwierdziłem, że więcej przyjemności sprawia zaangażowanie publiki. - Ty co? – moralność tego, co Colin powiedział o opiekowaniu się moimi poprzednimi eskortami, napięła każdy organ mojego ciała. Moje oddechy stały się tak sporadyczne, że prawie dotykam centrum piekła. - Colin, proszę, powiedz, że nie skrzywdziłeś żadnego z tych mężczyzn? – nawet nie chcę myśleć o tych mężczyznach. O Boże, nie. Oni wszyscy mieli rodzimy: braci, siostry, a wielu z nich małe dzieci. Potrząsam głową. Czuję się bez życia. To wszystko przeze mnie. - Nie – szepcę. - Tak – wrzasnął. - I… Ilu? – wydusiłam pytanie. Ten człowiek, którego kochałam, jak najdroższego przyjaciela. Myślałam, że go znam, ale nie wiedziałam nic o Colinie. Wygląda na to, że nie wiem niczego o kimkolwiek. - Jakie to, kurwa, ma znaczenie, jak wielu z nich zabiłem, Luca? Pieprzyłaś ich i opuszczałaś ich, żeby wieść swoje życie. Zamierzasz mi powiedzieć, że się tym przejmujesz? – wypluwa groźnie. - Przejmuję się. - Zawaliłaś, że zapomniałaś, że znam ciebie i jedyną osobą, o którą się kiedykolwiek przejmowałaś jesteś ty sama. Teraz zamknij swoją pieprzoną buzię i ruszaj się. Jeszcze jedno słowo i, obiecuję, że będę cię pieprzył właśnie tutaj.

Straszliwy ból i zdrada od tych dwóch sprawiły, że zaczęłam umierać powoli jeszcze przed wykonaniem tego, co dla mnie zaplanowali. Mogliby mnie tu zostawić, żebym umarła, wewnętrznie wykrwawiając się na śmierć z serca przez zniszczenie, które już zrobili. I on twierdzi, że mnie kocha? Właśnie nauczyłam się prawdziwego znaczenia miłości i to jest bardzo daleko od tej bazy. To jest jego obsesja. Facet z misją, żeby zniszczyć i zabić, podczas gdy wyruszył w podróż fascynacji tak głęboko, że jest śmiertelnie groźny. Moje błędy, dotyczą tego, że myśląc że skoro mnie kocha to mnie nie zabije. Mógłby równie dobrze nacisnąć spust i pokroić mnie otwarcie nawet bardziej niż do tej pory. Winda się zatrzymuje, a ja przełykam informację, którą właśnie dostałam. Niskie szepty, a później szalone żądania Colina nie mogą być słyszane przez paraliż, który czuję teraz. Jest tak, jakby ktoś zawinął mnie w opakowanie w kształcie bańki i nic nie jest klarowne przez plastik. Colin wziął moje obie ręce i zagarnął najpierw moją twarz na tył, jak sądzę, limuzyny. Tak incognito. Nie. Nikt nie wiem, gdzie jestem. Gdybym miała swój telefon, ktoś mógłby użyć znajdującego się w nim lokalizatora. Tylko Camden wie, kto przyszedł i porwał mnie, a z tego, jak go urządzili, jest albo wciąż nieprzytomny, albo… Nie mogę myśleć o nim w ten sposób. Jego ciepłe palce, otaczające moją twarz, gdy ruszał swoimi ustami do moich. Oto, o czym muszę teraz myśleć. O jego cieple. Jest bezpieczny. Jak długo to wiem, mogę zostać w moim świecie niczego. Mogę nie dożyć kolejnego dnia, ale nim wydam ostatnie tchnienie, muszę być cholernie pewna, że on go doczeka. Słyszę, że Annie gramoli się za mną i szybko moje ręce zostają związane na plecach sznurem, który bynajmniej nie jest gładki. Samochód odpala i przemieszczamy się. Annie ciągle jest za mną, pracując nad linami, a Colin mówi do kogoś. Nie czuję, nie słyszę ani nie widzę nic. Jestem w kokonie nicości, miejscu niestabilności i niekontrolowanego strachu. To jest tak wycieńczające, że nie liczy się czy cokolwiek się jeszcze kiedykolwiek zdarzy, bo jest to, co jest. Nigdy nie będzie już punktu szczęścia albo załamania z bólu. Miałam szansę, żeby coś zrobić, żeby wszystko ocalić, ale ją straciłam. Jestem niczym. Już po mnie. Wtedy we mnie pierdolnęło. Lola była pod prysznicem, gdy oni przyszli, strzelili do Camdena i mnie zabrali. Jest bezpieczna. Z nim też będzie dobrze. Będzie żyć. Możliwe, że już jest w gabinecie chirurga i policja jest na naszym tropie. Mój oddech i rytm serca wierzgnęły i wiem, że wszystko będzie dobrze. Prawie chcę się zacząć śmiać z tej całej sytuacji. Colin i Annie. Pfft. Pierdoleni amatorzy. Ze mną będzie wszystko dobrze. Lola zrobi, co w jej mocy, żeby wszystko było dobrze. Pomimo tego, te myśli stają się coraz dalsze i dalsze w miarę, jak kontynuujemy naszą jazdę. Moje wariowanie nadchodzi, poprzedzone charkającym oddechem, którego nawet trochę nie umiem uspokoić przez tę osłonę. Powoli zaczynam działać przy linach na moich nadgarstkach, próbując uwolnić jakąkolwiek część mnie z mocnego węzła. Potrzebuję moich

rąk. Muszę się wydostać. Muszę się wydostać z tej osłony i z tego samochodu. Nie mogę oddychać. O mój Boże, zaduszę się na śmierć. Jaki był sens próbowania? Wszystko jest tak cholernie ciche, a ja umieram przez uduszenie. - Pomóżcie mi – krzyczę, zaskakując nawet siebie. – Pomóżcie mi. O mój Boże, nie mogę… nie mogę, kurwa, oddychać. Pomocy. I tak krzyczę i krzyczę, a nikt nie przychodzi, żeby mi pomóc. Pomiędzy głębokimi oddechami słyszę niski kobiecy chichot i bluzganie Colina z kabiny kierowcy. -Annie, nie mogę słuchać, jak tak wrzeszczy. Zamknij ją! – warczy Colin do Annie, a ja zaczynam szlochać w czystym przerażeniu. Moje całe ciało jest pełne adrenaliny i czuj, że powoli zaczynam widzieć gwiazdy i inne kształty w moich zwidach w ciemności. - Ja tu, kurwa, umrę. Nie chcę umierać. Nie chcę umierać – płaczę, zupełnie pozbawiona kontroli, na granicy omdlenia. Nagle samochód się zatrzymuję i słyszę jak Colin otwiera i zamyka przednie drzwi. Wszystko obejmuje cisza. Wiem, że tam są i rozmawiają. Kiedy głos Annie zaszczebiotał przede mną, zdałam sobie sprawę, że wciąż jest w samochodzie, prawdopodobnie patrząc przez okno na Colina. - Och, wytrzymasz, Luca. Czas na kołysankę - śpiewa piosenki. To jest surrealistyczne. Moje włosy są wyrywane, przez mocny uścisk jej suczych rąk. Uderza mnie w brzuch i rozdziera osłonę tę samą ręką, którą trzyma moje włosy. Cholera, to boli. Zakwiliłam, płacząc bardziej. Wewnętrzne światło w samochodzie oślepia moje opuchnięte od łez oczy. Co się teraz stanie? Mrugam zamazanymi oczami, dopóki nie są w stanie się skupić. Widzę Annie, jej zażarte czerwienią oczy, patrzącą na mnie. Jest żeńską wersją diabła. Gapię się na Colina, który rozmawia przez telefon, plecami do samochodu. Z kim rozmawia? Czy ktoś jeszcze w tym siedzi? - Nie pozwolę mu cię mieć. – Annie kipi. - Ja… ja go nie chcę – szlocham. - Cóż, on chce ciebie, ale nie docenia mnie, Lucia, pierdolona dziwko. Zabiję cię zanim pozwolę ci go mieć. Rozumiesz mnie, szefuniu?? – chwyta mocno mój podbródek i spluwa we mnie ponownie. - Wlałabym żebyś mnie zabiła, niż żeby on mnie dotknął. Ale zatrzymaj to sobie w tej pustej głowie, ty suko. Jeżeli będę miała szansę zabić cię jako pierwsza, lepiej postaw swoje nie dobre, samotne, bezwartościowe i żałosne życie. Jak ja zamierzam. Nie zdążyła odpowiedzieć, nim tylne drzwi otwarły się i w ciągu sekund poczułam ukłucie igły. Powolne palenie zaczęło biec przez moje nogi, otwierając ogień w żyłach, co sprawiło, że zaczęłam wariować. On mnie zabija… zastrzykiem.. i potem…zrobiłam ostatni gorączkowy wdech nim wszystko się zatrzymało.

Rozdział 20 Moje ręce są nad głową, a kaptur zniknął. Czuję ślinę spływając mi z boku ust i mój ruchliwy język zaczyna ją zlizywać. Smakuję metal i słodki smak krwi. Moje usta krwawią? Dlaczego, kurwa? Moje oczy zrobiły się ogromne, kiedy zauważam, że jestem w starej oborze. Wokół chlewika, w którym zostałam zamknięta, są jeszcze inne. Stogi siana zakrywają prawie całą powierzchnię wokół mnie, ale są zbyt daleko, żeby spróbować stanąć na jednym z nich. Słyszę jęki wokół mnie, kiedy biorę szybki wdech prawdziwego tlenu. Ten wdech sprawia, że chce mi się wymiotować. Zapach gówna i sików jest tak ostry, że nie jestem w stanie mieć otwartych ust dłużej niż pięć sekund. - Halo? - Wołam i natychmiast zaczynam ponownie kasłać na ten zapach. Czy ktoś pokrył mnie nawozem? Kto? Twarze Colina i Annie migają mi w umyśle i zamieram. To oni mnie tu zabrali, do tej obory, godziny drogi od Chicago, żeby, bardziej niż prawdopodobnie, mnie zabić. Rozglądam się wokół i zauważam skrawek innej osoby. Błysnęły mi ciemne włosy. Te trwające jęki pochodzą od Heatha. O. Mój. Pieprzony. Boże. Heath jest w innym chlewiku w tej stodole. Rozglądam się po stodole najlepiej jak potrafię. Jest tutaj stary sprzęt do wykuwania z żelaza, który wygląda jakby miał setki lat. Stara toaleta po środku klepiska, ale jej wygląd mówi mi, że nie jest już używana. Wszędzie są porozrzucane podkowy. Jest dla mnie jasne, że kiedyś ta stodoła działała dobrze. Teraz jest spleśniała i pusta. Jest to świetne miejsce na trzymanie zakładników. Trochę promieni słonecznych wpada przez dziurę w ścianach, ale nie jest to wystarczające, żeby ogrzać to miejsce. Usługi promieni słonecznych, to pieprzony żart. Nie jesteśmy tu dla słońca i ciepła. Jesteśmy tu, żeby umrzeć w zimnym i ciemnym opuszczonym miejscu. - Heath? - wołam zduszoną prośbą. – Heath, to Luca... Lucia. Jesteś tam? Słyszysz mnie? Zimną stodołę wypełnia kolejny jęk. Nie zwróciłam uwagi na lodowatą temperaturę aż do teraz, ale, Jezu, jeśli Heath jest w tej temperaturze długo, to musi być już blisko hipotermii. Ja właśnie czuję, że moje usta zaczynają sinieć. Potężny dźwięk przesuwania, przetacza się przez stodołę. Moje założenie, że to drzwi, potwierdza się, gdy wchodzi uśmiechnięty Colin. Ma na sobie dziwny strój: czarne dżinsy, czarną bluzkę i wszędzie łańcuchy. Wokół szyi ma owiniętą obrożę, jak opaskę, i wygląda jak całkowicie inna osoba. - Cholera człowieku. Znowu się obsrałeś? Cholerne zwierzę. Przyślę Annie, żeby polała cię wężem jeszcze raz - krzyczy. Skacze mi tętno, gdy słyszę jak Heath jęczy: - Nie, Nie. Proszę, żadnej wody. Tak nie brzmi głos Heatha. Ten głos jest wysoki, jak dziecka pełnego strachu i bezbronności. Heath nie jest typem faceta, którego można łatwo zastraszyć, a jednak to na pewno Heath. Jeśli on jest tym przerażony, to jest się tu czego bać. Jeśli chce siedzieć w swoim własnym

gównie, to woda musi być naprawdę okropna. Ci ludzie torturują Heatha. Tu jest zimno i mogę tylko sobie wyobrazić, co musi robić woda. Jeśli oni mu to zrobili, to co planują do mnie? Dlaczego Heath nie odpowie teraz na moje wołanie? Czy wszystko tak go boli, że jest tylko w stanie błagać o litość? Poczucie winy idzie własną okrutną drogą bezpośrednio do mojego załamanego mózgu. To wszystko moja sprawka. Heath i Camden cierpią z mojego powodu i z powodu moich czynów. Powinnam być jedyną, która za to cierpi, nie oni. Przeznaczenie śmierci powinno być moje i tylko moje. Nieszczęścia powinny być konsekwencją za moje czyny, nie ich. To wszystko jest złe. To jest tak bardzo złe i wstrętne, że jeśli przeżyję to, nigdy więcej nie zaufam nikomu. Cholera, nie ma możliwości, żebym to przeżyła. Zęby zaczynają mi szczękać z zimna, kiedy Colin wchodzi do mojego chlewika. Wyraz twarzy zmienia się ze zła do łagodnego uznania. Już wcześniej widziałam to spojrzenie u niego. Tak, kiedy okazywał pierdoloną troskę o moje samopoczucie. Co za skurwiel. - Luca. Nareszcie jesteśmy sami. - mówi kiedy dotyka nagiej skóry na moim brzuchu, w miejscu, w którym moja koszulka się podciągnęła. Próbuję mu się wyrwać, ale trzyma mnie. Jego twarz zmienia się w słaby odcień czerwieni kiedy się wścieka – Nie waż się ode mnie odsuwać, ty pierdolona dziwko. Zamierzam być twoim najlepszym cholernym położeniem, jakie kiedykolwiek miałaś, i obiecuję ci, że kiedy skończę z tobą, będę jedynym facetem, z którym będziesz ponownie. Zanim odsuniesz się ode mnie, pamiętaj, że to ja jestem tym, który to trzyma. - Colin wyjmuje nóż z tylnej kieszeni - Mam zamiar zeszpecić twoje ciało moimi znakami. Żaden facet nie będzie już pragnąć tego ciała. Szkoda, że Bóg dał ci takie seksowne ciało, a będziesz mieć je zniekształcone tak, że może nawet ja nie będę miał ochoty pieprzyć cię ponownie. To ciało zostało stworzone, żeby wprowadzić każdego faceta w obłęd. Jedno spojrzenie na ciebie i idą do domu, żeby sobie ulżyć, wyobrażając sobie, jakby to było, jeśli by byli wewnątrz ciebie. Widzisz, kochanie, nakręcałaś wszystkich nieodpowiednich facetów przez cały ten czas. A teraz posmakujesz tego - śmieje się bezdusznie, łapiąc swój penis. Czuję się chora. Zanurzona we własnej nienawiści do siebie i do tego pomylonego mężczyzny. Nie pokaże mu żadnego przebłysku strachu. - Ja....Ja.... - jąkam się. - O co chodzi, skarbie? - pyta przez nos. Jakby się tym kurewsko przejmował - myślę. Muszę mu powiedzieć, że umrę z zimna. Chociaż jedna rzecz nie zamraża mi mózgu. Zapamiętam każde pojedyncze przepełnione nienawiścią słowo, które wypowiedział. - Tak.... Tak.... Tak zimno - Wreszcie wykrztuszam. Jeśli potnie mnie teraz, wątpię czy to nawet poczuję. Cofnął się i skrzyżował ramiona.

- Racja - mówi. - Daliśmy twojemu małemu pierdolonemu przyjacielowi parę koców, ale zapomniałem, że byłaś tylko połowicznie ubrana. Odwraca się wokół własnej osi, jakby czegoś szukał w sianie i brudnej porozrzucanej ziemi. Pierdolony idiota - myślę. Największy kurewski idiota. - Cóż - podnosi palec z pomysłem - Mamy ciepły i przytulny pokój w wiejskim domu. Oczywiście, moi dziadkowie nie mieszkali tam od lat, więc Annie będzie musiała przygotować parę rzeczy zanim cię tam wprowadzimy. Ale to zimno jest nawet lepszą powodem, żeby dostać cię tam szybciej. Wyjmuje telefon z klapką, którego wcześniej nie widziałam i naciska przycisk. Przytrzymując mój wzrok, odpowiada na powitanie. - Mojej Luce jest zimno. Ona może zdrętwieć - warczy kiedy ponownie dotyka mojego brzucha końcówką ostrza noża. Chcę się uchylić, ale nie mogę. Nie mogę się zachowywać jakbym tego nienawidziła, bo inaczej mnie potnie. - Przygotuj piwnicę na gotowo i umieść cholerny ogień na dole. Będę tam z nią w ciągu pięciu minut. Oddalił się ode mnie i powiedział do telefonu jeszcze kilka rzeczy, których nie mogłam usłyszeć. Staram się usłyszeć co jeszcze mówi, ale jęki Heatha przykuwają całą moją uwagę. Czy to prawda? Czy on ma koce? Dlaczego jęczy tak bardzo? Wszystkie moje myśli skupiają się na Heathcie, kiedy Colin uwalnia mi ręce z łańcuchów przykutych do sufitu. Z dłońmi nadal w metalowych kajdanach, przyciąga moje ramiona łańcuchami do nich przymocowanymi. Wyciąga mnie z chlewika, tak jakbym była zwierzęciem idącym na rzeź. Z ledwością robię dwa kroki zanim widzę ciało Heatha. Smród gówna jest przerażający. Jego twarz jest przyciśnięta jedną stroną do ziemi i jest całkowicie nierozpoznawalna. Cięcia i siniaki pokrywają ją całą, a jego oczy są przekrwione i opuchnięte. Jego ciało jest nabrzmiałe i jest oczywiste, że potrzebuje pomocy medycznej. - Co ty mu zrobiłeś? – wydyszałam. Colin szarpie moje łańcuchy i syczy: - Nie martw się tym skurwielem. Twoje dni z nim już się skończyły, Luca. Twoja przyszłość jest ze mną. Po prostu był potrzebny, żeby grać dalej, aż do momentu, w którym dostaliśmy ciebie. Nie obchodzie mi kurwa, jeśli dusi się teraz swoim moczem. - Ale to jest morderstwo, Colin. Ty… Śmiech Colina ucina moją wypowiedź i chłód siada w moim kręgosłupie, kiedy przypominam sobie, co powiedział, kiedy przyjeżdżaliśmy tutaj. Zabijał wcześniej. Mężczyźni, których zabił byli moimi klientami. Wszyscy zmarli przeze mnie.

Nagle czuję, że zasługuję na to wszystko co Colin i Annie robią. Jedno spojrzenie na Heatha i wiem, że zasługuję się być zraniona dużo bardziej niż on. Dużo bardziej niż Camden. Kiedy prowadzi mnie do drzwi obory, słyszę jak Heath mówi: - Luca, proszę. Jeden rzut oka na Colina i mogę powiedzieć, że nie słyszał Heatha, ponieważ nie jestem pewna, co by zrobił, gdyby usłyszał. Bez myślenia podnoszę ramiona do mojego kucyka. Udaję, że mam coś we włosach. - Co ty, kurwa, myślisz, że robisz? - Colina warczy na mnie. - Coś mam we włosach. Do cholery - panikuję na tyle, na ile jestem w stanie wykrzesać z siebie energii. - Gdzie? - Colin bliżej spogląda na moją głową. - Nie wiem, ale zdejmij to. Zdejmij to, proszę - miotam się próbując uwolnić włosy z kucyka, ponieważ jedyną rzeczą, jaką mogę zaoferować Heathowi, są wsuwki trzymające grzywkę z dala od twarzy. Kiedy Colin rozpuszcza mi kucyk, mam dwie z czterech wsuwek w ręce i kiedy wyciąga wszystkie włosy z elastycznej tasiemki, rzucam dwie wsuwki w kierunku Heatha. Moje włosy są wszędzie i Colin wściekle je przegląda. Próbuję złapać kontakt wzrokowy z Heathem i kiedy w końcu lekko unosi głowę, dyskretnie pokazuję mu moimi trzęsącymi się rękami, miejsce gdzie leżą wsuwki na ziemi, prawie trzy stopy od niego 62. Kiwam do niego. - Nie widzę żadnej cholernej rzeczy, ty dramatyczna dziwko – mamrocze Colin - Nic już nie czuję. Myślę, że wyjąłeś - mówię automatycznie. - To super. Chodźmy. Idziesz bezpośrednio do piwnicy, w której mogę cię pieprzyć przez całą długą noc - mówi Colin, kiedy zjeżdża dłonią do mojego tyłka, mocno go chwytając w garści. Krzywię się, ale nie próbuje uciekać. Tak długo jak Heath jest w stanie wydostać się stąd, wiem, że zrobiłam dla niego wszystko, co byłam w stanie. Mam tylko nadzieję, że nie jest za późno. Rozdział 21 Annie stoi w piwnicy z gąbką i wiadrem. To jest ta piwnica? Śmierdzi prawie tak okropnie jak w oborze, ale inaczej. Moje oczy się przenoszą się tam gdzie, kamienie obsuwają się z jeden z betonowych ścian. Wyglądają, jakby leżały tam od dłuższego czasu, bo jest tam obrzydliwie wyglądający kot, który wkłada swoją mordkę między te kamienie. Czego on tam, kurwa, szuka? Czuję kocie siki, ale jest także inny zapach, którego nie potrafię zidentyfikować. Podłoga wygląda tak, jakby zwierzęta były tutaj ubijane. Kilka minut temu, czułam się jakbym była prowadzona do rzeźni, a teraz jestem tutaj gotowa do uboju. Annie patrzy na 62 0,91m

ziemię, sprawdzając ją i wydaje się być pozornie zadowolona ze swojego sprzątania. Stroju biurowego Annie już dawno nie ma. Wygląda jak małe dziecko w kombinezonie, z swetrem z wycięciem w "V" pod spodem i czarne buty kowbojki na nogach. Jej strój w dziwaczny sposób pasuje do stroju Colina. Czy oni są częścią jakiegoś dziwnego podziemnego morderczego kręgu czy coś? Jak mogłam przez cały ten czas nie wiedzieć, kim oni naprawdę są? Staje w gotowości przy Colinie, żeby dał jej kolejny zestaw instrukcji. Nie mogę się powstrzymać przed trzymaniem wąsko i mocno ściśniętych ust na ten okropny smród. Myślę, że wolałaby smród gówna i moczu Heatha niż to. - Tam? - pyta, wskazując palcem. Colin i ja patrzymy na kozetkę z poduszką i łańcuchami zwisającymi ze ściany. - Idealnie - mówi Colin. - Kamera jest ustawiona? Annie irytuje się: - Dlaczego chcesz to wszystko nagrać. To będzie naprawdę okropne, jeśli kiedyś nas złapią. Colin potrząsa wściekle głową. - Nie ma mowy. Chcę mieć mój pierwszy raz z Lucą West nagrany. Annie wygląda na pełną bólu, kiedy zabiera wiadro i wylewa brudy do zlewu po drugiej stronie piwnicy. - Dlaczego ona jest taka smutna? - pytam, mój głos jest matowy. Mogę dać dwa pieprzenia na to jak bardzo jest ona smutna. Jeśli Lucia byłaby tutaj zamiast Luci, mogłabym się cieszyć nakręcaniem tego faceta przed nią, tylko dla satysfakcji zobaczenia jej reakcji kiedy mężczyzna, którego kocha, bierze inną. Głupia. Głupia dziewczyna. Colin rzuca mnie na łóżko i zaczyna przykuwać do łańcuchów, do ściany, przewraca oczami: - Myśli, że chcę ją pieprzyć - śmieje się i spogląda na Annie. - Nie wie, że była tylko krokiem milowym do ciebie. Nie jest taka najgorsza w łóżku i prawdopodobnie obrobiłbym ją jeszcze raz. Lubi ostro i w dupę - patrzy za nią, jego oczy lądują na jej tyle. Blednę na jego obrzydliwe i wulgarne słowa. Chichot Annie brzmi na wymuszony, a jednak wyobrażam sobie, że wysłuchuje takiej gadki Colina przez cały czas. Rozglądam się za nią i widzę jak ustawia kamerę na stojaku, skierowaną prosto na mnie. Wciąż jest mi tak cholernie zimno, ale nie wiem jaki rodzaj "leczenia" otrzymałabym od Colina, jeżelibym mu to powiedziała. Tu jest zdecydowanie cieplej niż w stodole... gdzie Heath jest nadal związany i kona. Moje serce zamiera, kiedy przypominam sobie, że przez cały ten czas, branie korzyści z tych mężczyzn i ich biżuterii było złe. Powinnam słuchać aniołka na prawym ramieniu, kiedy mówił, żebym była dobrą dziewczynką rodziców, czego oczekiwano ode mnie. Nie mogę się powstrzymać, ale zaczynam płakać. Moi rodzice nie mają żadnego pojęcia o pieprzonym bałaganie, w który się wplątałam. Dostaję czkawki, kiedy myślę, co powiedzą na moim

pogrzebie. Czy będą oburzeni, kiedy usłyszą o tym życiu, którym żyłam przez ostatnie lata i zdecydują się wywlec to na pogrzebie? Kto, do cholery, przyjdzie, po tym, że wszystko, co zrobiłam, to ranienie moich przyjaciół, mojego biznesu i mojej rodziny? - Ona płacze, Colin - Annie śmieje się. - Myślę, że jest czas, żeby dać jej coś małego, żeby faktycznie miała o co płakać. Ona brzmi na tak cholernie zadowoloną z siebie. Czy ona wie, że popełnia przestępstwo za przestępstwem? Nigdy nie dostałaby pracy w Divider, gdyby miała akta 63 więc albo nie powiedziała nam kim naprawdę jest, albo zmieniła wszystko, czym była, dla tego żartownisia. W tym momencie współczuję jej. Ona jest obiecującą kobietą, która uwikłała się w nieodpowiedni typ ludzi. Zły typ człowieka. We mnie. Ja jestem kluczowym składnikiem tego wszystkiego. Uczyniłam to moim stylem życia. Nie sądziłam, że coś złego może mi się stać, a teraz to wszystko wróciło. Colin ociera łzy płynące po mojej twarzy. Wygląda jakby zmagał się pomiędzy chęcią, żeby wyciągnąć rękę i wyczyścić łzy, a chęcią, cóż... czegoś innego. Czegoś całkowicie innego. Zauważyłam ten moment na jego twarzy, gdy podjął decyzję. Przyciśnięta do ściany, do której przykute mam ręce, patrzę jak Colin umieszcza swoje przedramiona pod moim tyłkiem. Zdejmuje moje spodnie od jogi i wpatruje się w małe, białe stringi, które mam założone. Jego oddech staje się cięższy, kiedy wyjmuje nóż. Łapię z trudem powietrze i krzyczę w tym samym czasie, wiedząc, że chce mnie pociąć. On chce mnie, kurwa, pociąć, przez całe ciało, żebym była brzydka dla innych mężczyzn. Pierwszy raz w życiu, nie obchodzi mnie, jak inni mężczyźni będą na mnie patrzeć. Obchodzi mnie Camden, i jeśli, jakimś cudem, przetrwam to, to wiem, bez żadnych wątpliwości, że będzie mnie kochać, bez względu na to jak wyglądam. - Rozszerz nogi - warczy. Zdejmuje buty i odrzuca je do ściany z dala od mojej kozetki. Odwracając się, zauważa, że nie spełniłam jego żądania i jego zdenerwowanie wzrasta. - Rozszerz te pieprzone nogi, Luca - wściekle krzyczy, przysuwając nóż bliżej mojej cipki, żeby zaznaczyć punkt. - Co... Co zamierzasz zrobić? - próbuję się wydostać. Annie śmieje się i rzucam okiem na nią, żeby zobaczyć, że już nagrywa to, co on robi.

63 akta na policji, czyli była notowana albo coś.

- Cóż, po pierwsze. Zamierzam mieć trochę zabawy z twoją piękną cipką. Potem, zamierzam cię pociąć, w taki sposób, żebyś wszędzie krwawiła, żebyś zapamiętała kto tu był. Będziesz błagać mnie, żebym lizał twoje rany, a następnie planuję wziąć ten twój tyłek na zawsze zatrzymuje się zanim mówi. - Powinienem kontynuować to, co zamierzam zrobić z tobą po tym jak zjem obiad? Potrząsam gwałtownie głową. Całą mnie obejmuje panika. Jestem tak przepełniona paniką, że myślę, że, kurwa, zemdleję. To jak takie jak ten sen, który miałam o Heathcie, ale, kurwa, to ciągle był Colin. - Dlaczego? - mówię przez zaciśnięte zęby. Colin rozszerza mi nogi i powoli jeździ dłońmi w dół i w górę po wewnętrznej stronie moich ud. - Tak piękne - mówi zahipnotyzowany. Z ust Annie wylatuje chrząknięcie, tuż za nim. Odwraca głowę z brzydkim wyrazem twarzy. - Wynoś się stąd, kurwa, Annie. Twoje usługi nie są teraz dłużej potrzebne. Obserwuję ich. Mierzą się wzrokiem, po czym Annie blednieje, gdy zostaje zmuszona do odwrócenia wzroku. - Powiedziałeś, że zamierzasz ją torturować, a nie sprawiać przyjemność. Powiedziałeś... – mówi Annie. - Zmieniłem pieprzone zdanie. Chciałem Luci odkąd ją pierwszy raz spotkałem. Ona zawsze coś dla mnie znaczyła i jeśli jest malutka szansa, że zgodziłaby się być moja, planuję mieć z nią długie, szczęśliwe życie. Ona zawsze miała być moja. Jego? Nigdy nie będę jego. Wolę, żeby mnie zabił, żeby ciął mnie, aż nic nie pozostanie. Nigdy nie będę jego. Annie wygląda jakby dostała pięścią w twarz: - Ale powiedziałeś, że mnie kochasz - zapłakała do Colina. Chcę parsknąć. Jest mi tak cholernie zimno i jestem tak przerażona, że nie mogę znaleźć w sobie nic, czym mogłabym sympatyzować z tą pieprzoną suką. - Wynoś się stąd, kurwa, Annie! - Colin krzyczy na nią. Annie wykonuje ruch w kierunku schodów. Kiedy patrzy przez ramię, widzę pogardę i nienawiść, którą czuje do mnie. Ona jest poważnie zakochana w tym popierdoleńcu? On jest certyfikowanym psycholem, a ona go chce? Jak to? Groziła, że mnie zabije, żebym nie mogła go mieć. Dlaczego ona odchodzi? Chcę krzyczeć, żeby wróciła, żebym wymusiła na niej obietnicę, że zginę z jej ręki. Moja torturowana dusza odpływa w czerwone i czarne otchłanie piekła. Odwracają głowę do Colina, jego złowrogi uśmiech sprawia, że chcę zwymiotować.

Bierze nóż do krawędzi jednej strony stringów i z trzaskiem przecina go. Powoli przesuwa końcówką noża przez mój brzuch, na drugą stronę. Kolejny trzask i mojej bielizny nie ma. Jego głęboki wdech mówi mi, że jest szczęśliwy. Erekcja, którą przyciska do mojej nogi, mówi mi, że zrobi mi rzeczy, których sobie nigdy nie wyobrażałam. - Proszę, nie w ten sposób. Nie chcę zajść w ciążę. Nie chcę żebyś.... - próbuję wymyśleć cokolwiek, co go powstrzyma. Musi się powstrzymać i nie mam żadnej kontroli nad tym, jak to uczynić. Colin chichocze, kiedy zaczyna swoim językiem lizać linię nad moją cipką, gdzie właśnie przejechał nożem. - Proszę, nie czuję się dobrze. Myślę, że będę chora. Ja.. Ja.. - łzy spływają mi po twarzy i czuję się tak cholernie bezsilna. On zamierza mnie zgwałcić i nie ma nic, co mogłabym zrobić. - Możesz się zamknąć na krótką chwilę? Nie zamierzam cię wziąć na kozetce w piwnicy. Mamy dużo czasu, żeby być ze sobą. To jest początek nas, Luca. Nie widzisz tego? Zawsze mieliśmy być razem. Kiedy będę cię miał, będzie to w łóżku, otoczona świecami i nie odbędzie się to wbrew twojej woli. Będziesz mnie chciała, tak samo mocno, jak ja ciebie pragnę. Głośne deptanie i krzyki wychodzą z góry i wykręcam się z uchwytu Colina na moi brzuchu, tylko po to, by poczuć płonące cięcie na mojej skórze. Nawet zimno, którym jestem ogarnięta, nie zatrzymuje ostrego bólu, gdy wsuwa nóż w moje ciało. On to, kurwa, zrobił. Tnie mnie. Ale kiedy patrzę na jego twarz, widzę, że wpatruje się w sufit piwnicy, nie uświadamiając sobie, że mnie tnie. Patrzę w dół na szerokość cięcia i prawdopodobnie nie było to z premedytacją. Kiedy się poruszyłam, uciął mnie. Nie powinnam się ruszać. O czym ja myślałam? Donośny głos Annie rozlega się, kiedy pędzi w dół schodów. Kiedy wreszcie widzę jej twarz, wgapiającą się w Colina, wiem, że coś się dzieje i nie jest to dla nich dobre. - On zniknął - krzyczy Annie. - Ten skurwiel wydostał się ze stodoły. Śledziłam ślady krwi aż do początku drogi, ale wtedy ślady się urywają. Tak jakby ktoś go zabrał po drodze. Colin przeklina ciągle i ciągle, kiedy wstaje. Zanim odwraca się, żeby mnie zostawić, przejeżdża nożem przez mój brzuch tak głęboko, że natychmiast zaczynam krzyczeć z bólu. Nim się orientuję, co zamierza zrobić dalej, jego i Annie już nie ma. Zostałam sama w piwnicy tego domu, krwawiąc tak bardzo, że czuję wilgoć każdego cala mojej dolnej części ciała. Rozdział 22 Wiem, że minęło sporo czasu od kiedy Colin i Annie byli tu ze mną na dole. Odzyskuję i tracę świadomość. Małe okienko nad zlewem powoli zachodzi ciemnością wraz z nadchodzącą nocą. Jak długo mnie nie było? W otumanieniu byłam z powrotem w Chicago i obudziłam się w oborze. Jak długo byłam na zewnątrz?

Mój brzuch boli w środku i na zewnątrz. Krzyczę. Skomlę. Jęczę. Moje ręce nie mogą znaleźć drogi do mojego brzucha, ponieważ są mocna przymocowane do cementowej ściany. Nie mogę się nawet ruszyć, żeby przykryć moją obnażoną dolną część ciała. Próbuję się zwinąć, ale kiedy tylko się ruszam rana, która walczy o skrzepnięcie, ponownie się otwiera. Krwawienie znowu się zaczyna. Chcę do mamy. Chcę do Camdena. Wykrwawię się na śmierć i nikt nie będzie przy mnie, gdy wezmę ostatni oddech. W całym swoim życiu nigdy nie byłam aż tak przerażona samotnością. Wołałam Colina, mając nadzieję, że przynajmniej on będzie ze mną, kiedy umrę. Potem myślę, że jeżeli by on tu zszedł, zrobiłby mi wiele innych rzeczy nim wzięłabym ostatni oddech. Nie umiem zadecydować, co gorsze w tej sytuacji. Moje usta są suche. Zamykam oczy i myślę o tych wszystkich rzeczach, które uważałam za oczywiste. Plaże Jeziora Michigan. Nieodwiedzanie rodziców tak często, jak powinnam. Sposób, w jaki prowadziłam swoje życie. Używanie mężczyzn dla mojego własnego, osobistego samolubstwa. Jestem oszustką. Przebieraniec we własnej skórze. Nie znam nawet prawdziwej siebie. Czułam, jakby minęły godziny, gdy usłyszałam trzaśnięcie zamykających się drzwi na górze schodów i podskoczyłam. Płacząca kobieta, to musiała być Annie. Nic nie kontroluje. Brzmi na niepocieszoną. Colin coś mówi, ale nie potrafię usłyszeć co. Tak jakbym ponownie była w bańce z plastiku i wszystko działo się tak daleko ode mnie. Słowa „kajdanki” i „zniknął” przenikały przez wybuch Annie. Więc Heath to zrobił? Wydostał się z kajdan przy pomocy moich dwóch wsuwek? Jeżeli ona ciągle ryczy w histerii, to znaczy oczywiście, że uciekł. Jeżeli uciekł, to może sprowadzi mi jakąś pomoc. Nie umiem się powstrzymać przed przypomnieniem sobie, kiedy ostatni raz widziałam Heatha przed dniem dzisiejszym. Był na mnie szalenie zły. Nie chciał mieć nic wspólnego ze mną i z Divider. Nie jest po mojej stronie. Dochodzę do myśli, że możliwe, że jest już w połowie drogi do swojej restauracji w Atlancie, nie pomyślawszy ani przez sekundę, że ja wciąż jestem tu trzymana. Jeżeli Camden zginął od tego strzału, to Heath nie ma żadnego powodu, żeby powiedzieć komukolwiek o mnie. - Nie martw się, Annie. Dostaniemy go. Musi się gdzieś ujawnić, a wtedy moje kontakty dadzą mi znać. Mam wszystko pod kontrolą – Colin wydaje się być poirytowany przez Annie, ale nic mnie to nie obchodzi, bo właśnie schodzą do piwnicy, żeby mnie zobaczyć. Annie wzięła gwałtowny wdech, gdy zobaczyła mnie pokrytą krwią. - O Jezu. Co ty zrobiłeś? – zapytała. Jest tak obłudna, jak ja jestem. Jej zadąsany, mały uśmieszek mówi mi, że ma nadzieję, że wykrwawię się na śmierć. Jest brudna, jakby była w błocie, turlała się w trawie, ale co zauważyłam to to, że wygląda na zgrzaną. Rumieniec na jej twarzy mówi, że ona się poci. Zrobiłabym wszystko, żeby poczuć ciepło.

- To tylko powierzchniowe cięcie. Żadna wielka sprawa. Nie wykrwawi się na śmierć, jeżeli o to się martwisz. Colin zakrył policzek ręką w introspektywnym geście. Annie i ja razem patrzymy na niego, kiedy decyduje, co dalej ze mną zrobić. - Przypuszczam, że te cięcia potrzebują oczyszczenia. Już nie będę ciął więcej. Idź, weź alkohol i gazę, które postawiłem w jadalni. Muszę ją oczyścić – mówi Colin. Ciągle wygląda, jakby myślał, co ma ze mną dalej robić. - Alkohol? Oszalałeś, Colin? Ona będzie się drzeć jak cholerny morderca. Nie możemy użyć… - Cholera, Annie. Zamknij się, kurwa. Nikt jej stąd nie usłyszy. Pozwól jej wrzeszczeć. Pozwól alkoholowi płonąć. Ona musi czuć ból. Ból, który sprawiała mi latami, kiedy byłem obok niej. Wciąż i wciąż przywoziłem ją z lotniska z wiedzą, że była z kimś, kto nie był MNĄ! – krzyczy całą siłą płuc. Nie wytrzymam tego więcej. Przeznaczenie jest nieprzewidywalną suką. Gdyby Colin powiedział mi o swoich uczuciach do mnie, kto wie, gdzie byłyby teraz nasze życia? Zdecydowanie nie byłoby ich tutaj, a moi klienci wciąż by oddychali. Annie zerwała się i pobiegła po schodach. Obserwowałam jak znika, a w ciągu minuty wraca do mojego boku z pierwszym zestawem do pomocy. Wyciągnęła brązowe i czyste butelki płynu. Kiedy zaczęła okręcać moje ciało, wrzasnęłam z bólu tortury. Boże, pomóż mi. Nie mogę być znów pocięta. Moje myśli zamieniły się w słowa. - Proszę, nie tnij mnie znowu. Proszę, nie tnij mnie znowu, Proszę, zrobię wszystko. Proszę – błagałam. Nigdy nie czułam się tak zagrożona, przenigdy. Jestem taka przerażona. - Colin, te cięcia są naprawdę głębokie. Ona potrzebuje szwów – mówi Annie niepewnym tonem. Rozpłakałam się, gdy z rozmachem uderzyła mnie wzdłuż cięcia alkoholem. Jeszcze chwilę temu nie chciała użyć tej formy „leczenia”. Boi się go, boi się nie posłuchać jego komend. W tym momencie doskonale wiem, co muszę zrobić. Muszę dać Colinowi wszystko, czego chce, jeżeli chcę dożyć następnego dnia. Sięgam głęboko w poszukiwaniu kobiety imieniem Lucia. Kobiety, która czasami musiała udawać, że kocha sukienki, którymi jest obdarowana albo wydawać okrzyki radości w zachwycie nad pstrą biżuterią, której nie planowała nigdy więcej założyć, albo kobiety, która udawała orgazmy tylko po to, żeby przetrwać jakoś weekend. Takie weekendy nie zdarzały się często, może jeden na rok, ale Carl zawsze dostawał burę, jeżeli musiałam odgrywać rolę swojego życia. Lucia udawała, że jest kimś innym. Teraz muszę udawać, że nią jestem i chcę Colina tak bardzo, że zrobię wszystko.

Z całą swoją determinacją i całą siłą Lucii w umyśle, czuję transformację tak, jakbym naprawdę siedziała w pierwszej klasie i wchodziła w rolę. To jest takie spójne. Nie czuję zimna. Nie czuję pleśni, sików ani niczego innego, oprócz kwiatów, sukni i biżuterii. - Colin, skarbie, proszę. Nie chcę znowu być raniona. Potrzebuję ciepła i zdrowia dla ciebie. Dla naszych wielu wspólnych nocy – mówię spokojnie i rozważnie. Atmosfera w pokoju przekształciła się w chwili, kiedy wymruczałam te słowa, jakby nastąpiło delikatne trzęsienie ziemi. Natychmiast widzę moment, w którym Colin już dokładnie wie, co planuje robić dalej. - Skarbie, potrzebuję kąpieli – zakwiliłam. – Proszę, kochanie, potrzebuję dużych bąbelków i gąbki do masażu64. Daj mi ciepłą kąpiel, dasz? Będziesz musiał umyć mi plecy i zaopiekować się moimi ranami. Zaplanowałeś już naszą kolację? Mam nadzieję, że będzie dużo szampana dla nas na toasty za nasz wspólny czas. Słowa wypływają ze mnie jak lodowiec, topiony przez słońce. To jest czyste i dzikie. Czuję każde słowo i to takie łatwe, bo kiedy jestem Lucią, wszystko się udaje. Nie ma żadnych zasad i, czy się to podoba, czy nie, jestem gotowa wyruchać Colina, jeżeli to jedyna rzecz, którą muszę zrobić, żeby dożyć kolejnego dnia. - O… o czym ona, kurwa, mówi – Annie popatrzyła na Colina z gniewem. Colin uśmiecha się szeroko, zadowolony z siebie. Wie, że jestem gotowa grać i to grać z nim. Pociera dłońmi i strzela do Annie zirytowanym spojrzeniem. - Biegnij na górę i przygotuj naszą kolację. Zjemy ją w części siedzeniowej głównej sypialni. Ustaw świece, Annie, i upewnij się, że szampan natychmiast pójdzie do lodu. Colin podchodzi do mnie i zaczyna uwalniać z łańcuchów moje ręce. Jest taki delikatny i kochający, gdy dotyka każdego z moich nadgarstków. Całuje je nim opuszcza do mojego ciała, Annie nie umiała powstrzymać krwawienia z rany, więc zabiera mnie i opatruje mnie na górze. Colin trzyma mnie w kuchni i umieszcza na starym, drewnianym krześle, które może się złamać od wagi moich złych przeczuć. Strach wchodzi w każdą stronę mnie, jak pnącze chwastu, który rośnie, nawet w zabójczą zimę. Niemożliwe jest, żeby w ogóle pomyśleć, ż ta sytuacja zakończy się inaczej niż katastrofą. Annie gada i narzeka na przygotowywanie nam kolacji i o to, co ja próbuję robić, ale dopóki Colin i ja patrzymy sobie w oczy, on ją ignoruje. Jeżeli o to chodzi, to nie mogę być szczęśliwsza. Złapałam go na gadkę, dokładnie tak, jak Lucia zawsze dawała radę zrobić. Annie się przez to nie przebije. Nikt się nie przebija. 64

Luffa (loofah) – naturalna gąbka do mycia I masażu ciała.

- Czy ty właściwie chcesz wierzyć tej kobiecie? Ona nie chce z tobą wziąć pieprzonej kąpieli z bąbelkami. Gąbka do masażu? Czy ty sobie, kurwa, jaja robisz? Ona cię ogrywa, Colin. Nie bądź kurewsko głupi. Ogrywa cię tak bardzo, że… To wszystko się stało tak szybko. To jakby rolka starego filmu przemknęła przez czarne i białe obrazki, na których facet się miota się a kobieta wskazuje na niego palcem, jakby umieszczała go w jej miejscu. Tylko, że w starych filmach komediowych nie ma morderców. A przynajmniej nie takich prawdziwych. W jednej minucie narzeka na niego, mówiąc, że jest głupim idiotą, a w kolejnej on przyciąga ją duszącym uściskiem i jedno cięcie wzdłuż szyi sprawiło, że wrzasnęłam tak głośno, jak umiałam. Twarz Annie, w jej ostatniej sekundzie życia, zarejestrowała szok. Colin wygląda na wkurzonego, ale jak tylko ciało Annie opadło, wytarł nóż w swoje czarne jeansy, a jego gówno jedzący uśmiech zadowolenia wrócił na miejsce. Delikatnie bierze moje dłonie, więc możemy wziąć tę kąpiel. - Cicho, kochanie. To nadchodziło już tak długi czas. Była bardziej wymagająca niż inne dziewczyny, z którymi jestem. To było strasznie irytujące – mówi czułym głosem. – Ona jest teraz w lepszym miejscu. Nie chciała, żebym na pierwszym miejscu był z tobą. Nie widziałaś tego? Ocaliliśmy ją przed tym bólem – w jego głosie nie było napięcia. Żadnych emocji z powodu zabicia Annie. Nic. Jego wypaczony umysł jest skoncentrowany na mnie, a ja nie potrafię się powstrzymać przed modlitwą za duszę Annie. Jednak poniekąd to prawda, że jest w lepszym miejscu niż ja. Uświadamiam to sobie. - Ale ty… ty ją zabiłeś. Ty cięciem otworzyłeś jej szyję – mówię, zwalczając odruch wymiotny. Muszę zwymiotować. Muszę rzygać i szlochać, ale jeżeli zrobię coś niekontrolowanego, może się zmęczyć również mną. Nie mogę do tego dopuścić. Muszę pozostać w roli. Muszę być silna. To jedyny sposób na przetrwanie. - Nie musisz się o mnie martwić, kochanie. Zrobiłem to już parę razy i jeszcze mnie nie złapali. Będziemy razem. A teraz, pozwól mi wziąć cię do wanny, a ja to posprzątam. Jak tylko skończę, dołączę do ciebie w wannie. Biegnie w dół do piwnicy bez zwracania na cokolwiek uwagi. Natychmiast zaczęłam rozglądać się za telefonem. Wiem, że jeżeli teraz wyjdę na zewnątrz z tym rozcięciem i bez majtek, nie zajdę daleko. Widzę telefon w kolorze musztardowym zwisający ze ściany i ruszyłam w jego stronę z całą swoją siłą. Podnoszę słuchawkę i dzieją się jednocześnie dwie rzeczy – Colin wraca na górę i gapi się na mnie, z telefonem przy uchu i spostrzegam, że telefon jest głuchy. Nie mają działającej linii do tej posiadłości. Oczywiście, że nie mają. - Chodź, Luca. Myślisz, że jestem na tyle głupi, żeby mieć tutaj działający telefon? Sprawdziliśmy tu wszystko nim cię tu przynieśliśmy. Nikt nie wie, gdzie jesteś. Nikt cię tu

nigdy nie znajdzie. Nie walcz z tym. Po prostu mnie kochaj, a wszystko będzie dobrze. Łapię, że jesteś przerażona, że to dla ciebie szok, ale będzie dobrze – mówi i wręcza mi pierwszy pakiet pomocowy. Wygląda, jakby był mną rozczarowany. To nie wróży nic dobrego. Zabieram pakiet trzęsącymi się rękami i cicho pytam, gdzie jest łazienka. Nie mogę dłużej przebywać z krwawiącym ciałem Annie w jednym pomieszczeniu. Dla niej nie ma już nadziei. Wszystko, co mogę zrobić, to zaopiekować się moją raną i wziąć kąpiel. Może jeżeli zacznę udawać histerię, wstrzyknie mi znowu ten lek i będę mogła spać. Ostatnią rzeczą, której chcę, jest uprawianie seksu z Colinem, obojętnie czy udaję Lucię, czy nie. Skuliłam się, dusząc w sobie płacz. Pozbierałam się i weszłam do wanny. Śmieję się niekontrolowanie. Dlaczego? Nie mam zielonego pojęcia. Nie powinnam nawet z tak głęboką raną wchodzić do wanny. Drogi Boże, wsadź mnie w jakiś rodzaj szoku z powodu zakażenia. Zakończ moje życie teraz, proszę. - Nie – słodki dźwięk głosy mojej mamy zabrał moje myśli. – Nie wychowałam osoby, która się tak szybko poddaje. Wychowałam silną, pewną siebie kobietę, która walczy o co chce. Ciężko pracuje. Twój ojciec nie po to urabiał sobie ręce po łokcie, żeby jego córka się poddawała. Udawaj, Luca. Udawaj, że cię boli, dopóki nie staniesz na nogi. Zerwałam się, żeby usiąść prosto. Woda rozchlapuje się po całej podłodze. To jest to. Mogę udawać. Udawałam dwa różne życie przez lata. Zadowolenie. Pewność siebie. Mogę to zrobić. Ostatni raz w życiu mogę stać się dwoma różnymi ludźmi. Mogę żyć podwójnym życiem65. Tylko ta druga kobieta tym razem nie będzie marzyć o byciu z mężczyzną, którego jej ciało się domaga. Ta kobieta będzie planować jego śmierć. Rozdział 23 Kiedy Annie zginęła tamtej nocy, mniej więcej trzy tygodnie temu, próbowałam zacząć liczyć dni, w które jestem tu na farmie z Colinem. Naliczyłam dwadzieścia trzy jak dotąd. Każdy dzień jest trochę lepszy i trochę bardziej pozbawiony nadziei. Zwykle on jest dobry i wesoły w stosunku do mnie, ale czasem ma napady wściekłości i może pokroić jakieś części mojego ciała. Mój uważnie przemyślany plan próby zabicia Colina został zniszczony. Jestem uwięziona. Za każdym razem, gdy mnie tnie rosną słabiej. Powoli zaczynam pukać w drzwi diabła, żeby zacząć moje życie w piekle wiekuistym. Przechodzimy rytuał czyszczenia i bandażowania ran. Daje mi kąpiel z muzyką klasyczną, bąbelkami i świeczkami. Mam trochę histeryczny napad i wtedy musi mnie uspakajać prochami. To wszystko jest systematyczne. To jest moje nowe życie. Uświadomiłam sobie, że jestem w Iowa66. Dziadkowie Colina byli producentami mleka, a kiedy zmarli w latach 90-tych, nikt nie chciał farmy. Rozprzestrzenia się na setkach arów 65 Pojawia się tytuł oryginału: „Both of her”

ziemi. Przytyk jest w tym, że on był ich pasierbem67, więc nawet nie dzielili z nim nazwiska. Nikt nie będzie w stanie mnie tu wyśledzić nawet policja, jeżeli odkryje, że to Colin mnie zabrał. Nie mam pojęcia, co się stało z Heathem. W najlepszym wypadku zrobił milę w pola, upadł i zmarł z zimna i od ran. Jeżeli jednak gdziekolwiek się dostał, policja na pewno zapyta go o mnie. W sercu wiem, że powie im cokolwiek nawet, jeżeli nienawidzi, każdego cala mnie. Staram się nie myśleć o seksie, który uprawiam z Colinem. Mimo że nigdy się nie dłuży i nie jest to najgorszy seks, jaki kiedykolwiek miałam, to jest on wstrętny, bo ja go nie chcę, nawet jeżeli udaję, że chcę. To wszystko jest częścią męczącej roli, którą gram przed nim i, Boże, nie wiem, jak długo jeszcze będę w stanie to robić. Chcę z powrotem moje życie. Chcę mieszkanie, moją pracę i chcę Camdena. Jeżeli jakimś cudem on żyje, to nigdy mnie już nie zechce po rzeczach, które zrobiłam, spełniając fantazje Colina i grając w moją grę. Czyszczę moje ciało, prawie surowo, po każdym razie, próbując pozbyć się ego doświadczenia. Straszne bąble mam w klatce piersiowej, bo głęboko w środku wiem, że Camden nie żyje. Gdyby żył, byłby tutaj szukając i ratując mnie. Ale go nie ma. Nikt po mnie nie przychodzi. Dzień po dniu, kiedy Colin idzie do sklepu albo ogólnie wychodzi, żeby zrobić coś dla naszego wspólnego życia, szukam telewizorów, odbiorników radiowych, czegokolwiek, co mogę znaleźć w tym domu, a co dałoby mi szansę na ucieczkę, ale tu nic nie ma. To miejsce równie dobrze mogło się znajdować w połowie XIX wieku. Dni po dniach mijają i moja nadzieja zanika bardziej niż moje ciało leczy się po każdym cięciu, które zadaje mi Colin. Jest dumny z tych cięć. Patrzy na nie jak na rodzaj miłosnych ugryzień. Miłosne cięcia. To pieprzone zaburzenie i niepoczytalność. Mam prawie podobne ataki paniki, gdy myślę, kiedy znowu mnie potnie i kiedy myślę, że będzie chciał się pieprzyć. To pokazuje jak kurewsko straszliwe to jest. On jest chory, przekręcony, wypaczony i zabija mnie powoli. Moje ciało jest zeszpecone tak, jak powiedział, że będzie. Nienawidzę go. Ale siebie nienawidzę nawet bardziej. Moja mama i tata musieli się już wszystkiego dowiedzieć. Myśl o tym, że cierpią, nachodzi mnie każdej nocy, kiedy zamykam oczy i próbuję spać w zapachu niechcianego seksu, zawieszonym w powietrzu. Smak ust Colina na moich powoduje u mnie odrazę. Jego perfumy są wszędzie. Sen przybliża się nieco. Zasypiam się i budzę każdej nocy z myślami o mojej rodzinie i przyjaciołach. Chcę umrzeć. Zakończyć moje życie z własnymi rękami, jako środkiem do jego mety. Colin poszedł do sklepu ponownie po więcej bandażów i alkoholu. Nie pamiętam, kiedy ostatnio zjadłam pełny posiłek. Budzę się, uprawiam seks, tnie mnie, bandażuje mnie, znowu seks i jeszcze czasem w ciągu dnia, jem makaron i każe mi pić alkohol dopóki nie zemdleję. 66 Iowa – stan w centralnej części Stanów Zjednoczonych w międzyrzeczu Missisipi I Missouri 67 Oni byli rodzicami jego macochy lub ojczyma.

Jednakże, kiedy wychodzi do sklepu, mam czas, żeby trochę oszaleć nad tym, jak, do diabła, się stąd, kurwa, wydostać. Gapię się przez okno z kuchni na brązowy, zimny krajobraz, marzę. Jeżeli można tak to nazwać. Zastanawiam się, co zrobił z ciałem Annie. Ponownie zastanawiam się jak daleko uszedł Heath zanim upadł. Potem, jakbym widziała jezioro na środku pustyni, widzę niebieskiego sedana, płynącego drogą krajową w stronę domu. Colin nie jeździ sedanem. Jeździ ciężarówką z farmy, podczas gdy limuzyna stoi za oborą. Kiedy samochód podjechał bliżej widzę małe czerwone światła świecą się i gasną, jak syrena, ale są w środku samochodu na desce rozdzielczej. Kiedy samochód podjechał bliżej, mój oddech utknął, a ja zaczęłam świrować. Albo to osoba przyjechała tu do Colina, albo jest tutaj po mnie. Idę do szuflady ze sztućcami, żeby wziąć nóż, ale tam żadnego nie ma. Skurwiel wyczyścił wszystko, czego mogłabym użyć, żeby go zranić. Chwyciłam plastikowy widelec i zaśmiałam się, jak cholernie przysłuży mi się on do zrobienia czegokolwiek, co mogłoby mi pomóc, gdyby ten facet nie był tutaj, żeby mnie ocalić. Facet wyskoczył z samochodu z podkładką do pisania z klipsem. Ubrany jest w krawat w grochy i sztruksową kurtkę. Wygląda jak stary angielski profesor. Gdy idzie gankiem do frontowych drzwi, wiem już, że nie jest tutaj ani dla Colina, ani dla nie. To przypadkowa wizyta kogoś, kto czegoś szuka. Nie tracę ani chwili. Biegnę do drzwi i skaczę na niego. - Pomóż mi. Boże, kurwa, pomóż mi. Trzyma mnie tutaj wbrew mojej woli. Zabił dwóch ludzi. Pomóż mi. Proszę – krzyczę. Nie mogę przestać. Płaczę. Straciłam kontrolę. Facet patrzy na mnie, jakby właśnie zobaczył morderstwo. Powoli cofa się ode mnie. - Nie, nie, nie. Proszę. Nie odchodź. Po prostu pozwól… Pozwól mi użyć telefonu. Pozwól mi podać numer, pod który trzeba zadzwonić. Zobaczy pan. Zostałam porwana tygodnie temu z Chicago. Ludzie mnie szukają. - Proszę pani, jestem tylko pracownikiem Census Bureau 68. Jestem tu zobaczyć czy ta farma znajduje się w stanie używalności. Nie wiem nic o pani stosunkach z rodziną. Mam tylko kilka pytań o zwierzęta, które macie na farmie. Czy on jest, kurwa, poważny? Czy nie usłyszał, że właśnie powiedziałam o byciu osobą zaginioną? - Dobrze. Powiem wszystko, co chcesz wiedzieć, jeżeli będę mogła użyć telefonu –mówię.

68 United States Census Bureau (Bureau of the Census) – rządowa agencja, wchodząca w skład Departamentu Handlu Stanów Zjednoczonych, która jest odpowiedzialna m.in. za spis ludności

Próbuję pozostać spokojna, ale wszystko we mnie umiera. Patrzę na drogę co 5 sekund, żeby się upewnić, czy nie nadjeżdża ciężarówka. - Proszę, zrób to szybko, nim on wróci. On cię zastrzeli. On cię cholernie zadźga, jeżeli wróci. Proszę. Pozwól mi użyć telefonu. Facet patrzy na mnie podejrzliwie: - Czy to jakiś rodzaj żartu? – śmieje się. Wyciąga komórkę, a ja z całą energią wydarłam mu ją z ręki. Jedna pierdolona kreska zasięgu. Ledwo ma jakieś usługi, Wysyłam szybką modlitwę do Boga operatorów komórkowych i zaczynam wybierać numer. Wieczność trwa nim łączy, ale łączy. - Halo? – jej głos jest napięty. Brzmi na zmęczoną i smutną. - Lola, tu Luca. Pomóż mi. O Boże, proszę, pomóż mi. - Luca! – wrzeszczy – gdzie jesteś? Gdzie ty, kurwa. Jesteś? - Cholera by to, gdzie jestem? – pytam faceta. Patrzy na mnie, jakbym postradała zmysły. Po chwili, patrzy na podkładkę w rękach i wskazuje. - Zjazd z Heritage Road w Holly Oak 69, stan Iowa. To jedyna farma na drodze. Pomóżcie mi, Lola. Pomocy. Proszę. On mnie codziennie rani. Nie umiem uciec. Jestem za słaba. I wtedy oboje usłyszeliśmy nadjeżdżający samochód w dole ulicy. Wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. - Proszę, przyjedźcie szybko. Właśnie wraca i nie wiem, co zrobi. Oddałam facetowi telefon. - Udawaj jakbyś nigdy ze mną nie rozmawiał. Udawaj, jakby na twoje pukanie nie było żadnej odpowiedzi. Udawaj debila. Kiedy dotrzesz do miasta, proszę, przyślij policję. Szybko wracam do środka i ruszam do wanny, żeby udawać, że biorę kąpiel. Szybko się rozbieram, tak, żeby wyglądało, jakbym siedziała w wannie przez ten cały czas. Trzęsę się tak bardzo, że ledwo potrafię prawidłowo oddychać. Słyszę jak na zewnątrz Colin kłóci się z mężczyzną. Proszę, stary człowieku, proszę, odejdź stąd i zachowuj się, jakby mnie nie było. Po rozebraniu się do naga patrzę na ciało, którego 69 Poglądowo: od Holly Oak, Iowa do Chicago, Illnois jest 320 mil drogą, czyli około 515 km.

już nie rozpoznaję. Wygląda jakby zostało złapane w robota kuchennego. Poruszone cięcia, lecące wzdłuż całego brzucha i nóg, sprawiają, że chce mi się płakać. Teraz muszę udawać, że o niczym nie wiem. Co ja, do cholery, zrobię, kiedy tu wejdzie? Colin trzasnął drzwiami do łazienki, wtedy, gdy ja relaksuję się w gorącej wodzie. Patrzę w górę z najfałszywszym z uśmiechów, na jakie potrafię się zdobyć. - Hej, kochanie. Jak było w mieście? Kupiłeś ten szampan, który tak kocham? Wie, że coś wiem, bo wrze. Wtedy zauważyłam, że trzyma wielki nóż i ma na nim krew. Moja głowa opada, gdy widzę małe krwawe kropelki, kapiące na linoleum w łazience. - Myślę, że skończyłaś już kąpiel – mówi z pokerową twarzą. Wie, że gadałam z tym facetem na dole, bo nigdy nie widziałam, żeby miał taką twarz, jak teraz. Rób albo giń, wszystko albo nic. To właśnie mówi jego twarz i, kurwa, kurwa, kurwa, zginę. Stopniowo wychodzę z wanny i zaczynam iść po ręcznik, kiedy Colin potrząsnął głową. Patrzę w jego oczy i ogarnia mnie zimno. Chwyta moją rękę i siłą wyprowadza mnie z łazienki. Idziemy przez kuchnię i na dwór przez werandę, gdzie widzę człowieka, leżącego na ziemi, skręcającego się z bólu. Och, dzięki Bogu, nie jest martwy, ale w tym stanie mi nie pomoże. Policja nie przyjedzie tu prędko. Jeżeli Lola usłyszała mnie, nie będzie jej jeszcze przez parę godzin albo nie wie, gdzie właściwie ma przysłać pomoc. Nie mam godzin. Mam kilka minut. Może nawet nie aż tyle. Idę kompletnie naga i marznąca do obory. Zabiera mnie do innego chlewika niż byłam wcześniej. Jest tam konstrukcja w kształcie krzyża z łańcuchami i skórzanymi opaskami. Rzuca mnie na nią. Zaczynam szaleć. - Nie, proszę, Colin. Proszę. Jest mi tak zimno. Nie chcę być tutaj sama. Proszę, nie rób tego. Zrobię wszystko, czego chcesz. - Zamknij się, suko! Powiedziałaś temu facetowi, że jesteś tutaj wbrew swojej woli. Jak mogłaś tak mnie rozczarować i nam to zrobić? Byłem taki szczęśliwy przez te kilka tygodni! Jak mogłaś? Już wcześniej złamałaś mi serce, ale to? To jest niewybaczalne. Nadszedł czas na twoją końcową karę – Colin jest rozwścieczony. Nie mogę wydobyć z siebie słowa. Nie pozwoli mi do niego mówić. Zakuwa mnie jak robot. Oplata moje kostki, zabiera coś z rogu chlewika i w sekundzie czuję ostre cios przez klatkę. Biczuje mnie tak mocno i szybko, że nie potrafię wziąć oddechu nim spada kolejny cios. Łzy i krew spływają z mojego ciała. Krzyczę za każdym razem, kiedy bicz łączy się z moim mokrym, nagim ciałem. Nagle wszystko ucicha. Znęcanie się kończy. Powoli podnoszę głowę, żeby zobaczyć Colina. Jego twarz jest biała, na niej maluje się wyraz absolutnego szoku, który sprawia, że krzywię się.

Mrugam kilka razy, żeby ogarnąć, co się dzieje. Widzę krew, wypływającą z jego szyi, nóż wciąż przekłuwa jego skórę. Wtedy widzę starego człowieka za nim z dziwnym wyrazem twarzy. Nim całkowicie uświadamiam sobie, co się stało, obaj mężczyźni upadli na ziemię. Minęło kilka minut nim wszystko wokół mnie zaczyna rozjaśniać się i przyciemniać. Witam błogą ciemność. Rozdział 24 Lampy błyskowe aparatów są wszędzie. Pochodzą ze wszystkich kątów. Mężczyźni i kobiety jednakowo fotografują moje ciało. Są ludzie w garniturach, w mundurach i są ludzie, którzy po prostu się gapią na moje ciało. Moje ciało. Pobite, pocięte, zagłodzone, odwodnione i, oczywiście, jest miejscem zbrodni. Moje oczy znalazły Colina na ziemi. Jest martwy. Wypuszczam powietrze i czuję ponownie palący ból. Ciemność obejmuje mnie wbrew poleceniu, żeby nie zasypiać. Jest zbyt trudno żyć. Wolałabym umrzeć. O mój Boże. Umrę. Wiem to. Potrzebuję pomocy. Nie wiąż mnie. Nie zostawiaj mnie uwięzionej tutaj. On zabił dwoje ludzi. Widziałam ich. Śmierć. Krew. Prawię wyskakuję z mojej skóry. To jest sen. Retrospekcje i okropne sceny ciągle odtwarzają mi się w głowie. Migające czerwone i białe światła kręcą się i kręcą jak zamieć zmętnienia. Jestem na noszach, przykryta białym kocem, przywiązana czarnymi pasami. Chcę się uwolnić, ale nie mogę. - Wypuście mnie. Nie jestem waszym więźniem. Pozwólcie mi odejść - krzyk, który wydobywa mi się ze strun głosowych nie brzmi znajomo. Wszystko jest obce. - Wszystko w porządku, proszę pani. Wszystko będzie teraz dobrze. Rozluźnij się - mówi kojący głos kobiety. Nie chcę mieć nic z nią wspólnego. Muszę ukryć się przed Colinem. Przyjdzie mnie znaleźć choćby nie wiem co. Nawet jeśli każda część mnie wie, że jest martwy, mam przeczucie, że znajdzie mnie i potnie mnie w moich snach. Dokładam starań i prawie odnoszę sukces, żeby uwolnić się przez obalenie noszy. A oto i ona. Czuję ukłucie igły na nodze i nagle wszystko sie wygładza w płynące obrazy z pięknymi kolorami. Wypuszczam kolejny głęboki oddech i wszystko staje się czarne. *** Piip. Piip. Piip. Moje tętno brzmi w porządku, ale wiem, że wyglądam jak gówno. Wiem to, bo czuję się jak gówno. Wszystko jest źle i wiem, że żadne lekarstwa, żadna operacja, żadne szwy, nic nie oddali bólu. Zawsze będę w tym miejscu strachu. Pytanie brzmi: gdzie ja jestem i kogo muszę teraz udawać?

Moje oczy powoli się otwierają i widzę głowę pełną włosów na moim lewym ramieniu. Właściciel tej głowy trzyma moją dłoń. Śpi na moim ramieniu i trzyma moją dłoń. - Camden. – mówię. - Camden? Ekran, monitorujący pracę serca, oszalał. On jest żywy i siedzi obok mnie w pokoju w szpitalu. Och, dzięki Bogu. Wybuchłam morzem łez. Moje ramiona zwiotczały. Jego twarz natychmiast się podnosi, jego opuchnięte, czerwone oczy szukają moich z miłością i strachem. Wiem dokładnie jak się czuje. Jestem pewna, że mam dokładnie to samo spojrzenie. Boję się, że to tylko sen. Jestem zakochana w Camdenie i tylko on jest w stanie przywrócić mnie do życia. Tylko on jest w stanie sprawić, że poczuję się kobietą, którą pragnę być. Tylko jego miłość może naprawić mojego złamanego ducha. - Och, skarbie. Skarbie wszystko w porządku? Boli cię coś? - jego ręce lecą do mojej twarzy i gładzą mój policzek z uczuciem. Łzy ponownie się leją. Jakoś pomimo tego wszystkiego, czuję go. Każda uncja siły tego mężczyzny sączy się z jego rąk do mojej twarzy. Jest możliwe poczuć miłość przez ręce, ponieważ ja to czuję. Czuję miłość jaką mnie darzy przez jego czubki palców dotykające mojej twarzy. Kiwam głową - Jest najlepiej, jak może być, ponieważ ty tutaj jesteś - płaczę. Moja cała twarz zgrzyta i gubię się. - Och, Boże, Camden. Byłam w piekle. Och, Jezu. Zawodzę i szlocham. Szlocham i rzucam słowami, które nie mają sensu. Widzę pielęgniarki, które wchodzą i wychodzą, ale nie zabierają go ode mnie. Obejmujemy się jakbyśmy byli zespawani ze sobą. Jeśli on kiedyś mnie zostawi, nie będę w stanie stanąć na własnych nogach. W tej chwili nie ma żadnych słów, które powiedziałby, przez co on i ja przeszliśmy. Obejmujemy się tak jakby ktoś miał przyjść i ponownie nas rozdzielić. Nie ma żadnych działań, które mogłyby się chociaż zbliżyć do tego, co sobie wzajemnie chcemy pokazać. - Tak się o ciebie bałem, skarbie - Camden próbuje zacząć. Kiwam głową: - Wiem. Wiem. Myślałam, że byliście martwi. Odtwarzałam strzelaninę na okrągło w głowie. Za każdym razem, ty nie żyłeś i... w końcu jak też nie chciałam dłużej żyć. Camden przytula mnie tak mocno, że zaczynam się obawiać, że aż za mocno. Chichocze i próbuje otrzeć wilgoć z jego twarzy. Opadam z powrotem na poduszki. Pamiętam całe to zniszczenie, które Colin zafundował mojemu ciału. Próbuję coś powiedzieć. Próbuję wyjaśnić dlaczego nie będę w stanie nigdy już być z nim nago. Zastanawiam się krótko, czy mógłby być zainteresowany relacją seksualną ponownie. Przez te wszystkie szkody, które zostały mi wyrządzone, nie wiem czy będę w stanie być z kimś ponownie intymnie. Ale kiedy patrzę na Camdena, nie widzę pożądania, które zawsze

świeci się w jego oczach, kiedy na mnie patrzy. Widzę mężczyznę, który pragnie się o mnie troszczyć. Całą mną. Kimkolwiek byłam i kimkolwiek będę. - Jak mnie znalazłeś? - pytam cicho. - Sądzę, że Lola chce ci pierwsza opowiedzieć. Ona, Heath i twoi rodzice są na dole po kawę. Spoglądam w górę w zaskoczeniu, gdy mówi imię Heatha. I moi rodzice. O Boże, pomóż mi. - Wrócił do ciebie? - pytam. Pytanie o moich rodziców zachowałam, aż do momentu zobaczenia ich. Kiwa energicznie głową i krzywi się. - Wiem, że wasza dwójka miała przeszłość i, wierz mi, nie chcę nigdy więcej widzieć na to dowodów, ale on jest dobrym facetem, Luca. Ktoś znalazł go na poboczu drogi, gdzieś około mili od farmy. Zabrał go na posterunek policji, zanim cokolwiek się wydarzyło. Niestety zemdlał w samochodzie i odzyskiwał świadomość i ją tracił przez kilka tygodni. Ma jeszcze trochę uszkodzeń wątroby i nie czuje paru palców z powodu zimna, ale przetrwał. - Wow. Myślałam, że nie dał rady. Kiedy go zobaczyłam... - przełykam trudno i wydaje mi się, że nie mogę złapać oddechu. Czuję się tak, jakby powietrze wlewało mi się do gardła, próbując mnie udusić. Camden kładzie rękę na moim przedramieniu, które ma oczywiście głębokie cięcie pod tym ciasnym bandażem. - Jest w porządku, kochanie. To może trochę potrwać zanim będziesz w stanie o tym porozmawiać, co oczywiście rozumiem. Ja chcę po prostu zabrać cię do domu ze sobą, żebym mógł się chronić przez resztę twojego życia. Moje oczy wypełniają się ponownie wodą. Jest tyle do leczenia dla nas obojga. Przyrzekam sobie, że będę chronić go przed moją przeszłością na zawsze. Jeśli muszę zmienić tożsamość, rzucić robotę albo przeprowadzić się na inny kontynent, nie mogę pozwolić, aby moje wcześniejsze życie, utrudniało naszą wspólną przyszłość. Staram się to przekazać mu oczami. Jego promienny uśmiech mówi mi, że nie potrzebujemy teraz słów. Nie potrzebujemy nic, poza sobą. Mam wrażenie, że mijają godziny, kiedy w końcu widzę moich rodziców wchodzących przez drzwi. Ręce mojej mamy wędrują do ust, kiedy widzi, że jestem obudzona. - Moje kochanie - te piękne słowa, wychodzą z jej drżących ust. - Mamo - zaczynam płakać. Camden odsuwa się ode mnie. Moja mama spieszy się, żeby ostrożnie dotknąć mojej twarzy. Jej kojące pocałunki są na całej mojej twarzy. - Będę na zewnątrz - mówi delikatnie Camden, klepiąc mojego tatę w ramię.

- Tato - mówię przez łzy. – Tak mi przykro - opadają mi ramiona. Boże, jak bardzo muszą być mną rozczarowani. - Luca, spójrz na mnie, skarbie? - mówi ojciec, mężczyzna, który do dnia, w którym Camden wrócił do mojego życia, jako jedyny posiadał moje serce. I zawsze będzie je posiadał, bez względu na to, co przyniesie przyszłość z Camdenem. Podnoszę głowę, łzy rozczarowania samą sobą spływają mi po twarzy. Moja mama wyciera każdą pojedynczą. - Miłość rodzica do ich dziecka jest bezwarunkowa, Luca. Kochałem cię od dnia, w którym twoja mama powiedziała mi, że jest w ciąży. Będę cię kochać, aż to ostatniego oddechu, ale jeśli nie zadbasz o tego mężczyznę stojącego na zewnątrz i nie będziesz go kochać przez resztę swojego życia, to będzie jedyny raz, kiedy mnie rozczarujesz. Rozumiesz, co mówię? Rozumiałam. Kiwam głową mojemu tacie. Będę troszczyć się o Camdena i będę go kochać przez resztę mojego życia. Jeśli moi rodzice nauczyli mnie czegoś, to zdolności do miłości. Ja, tak naprawdę, to nie kochałam siebie. Nie wiem czy potrafię. Ale z mężczyzną takim jak Camden, moimi rodzice, Lolą, Mitchem, Leo i Carlem - wszystkimi, którzy mnie kochają postaram się to zrobić. - Tak bardzo przepraszam - zaczynam ponownie płakać, kiedy Heath i Camden wchodzą do pokoju, prowadzeni przez Lolę, która wygląda jak gówno. Boże jak bardzo chciałabym być w nastroju to zażartowania i powiedzenia jej, jak fatalnie wygląda, ale nie robię tego. Jest to widok dla tych oczu, które widziały więcej, niżbym chciała zapamiętać. - Luca. Proszę - Heath trąca bok Camdena, jego oczy proszą mnie, żebym się nie martwiła ani nie obwiniała. To zawsze będzie moja wina. Stała grzechotka w mojej głowie, nie pozwoli mi zapomnieć, że to wszystko było moją winą. Moje samolubne popieprzone życie podwójnym życiem70. Nigdy więcej. Bądź pewien, moje imię to Luca. W dzień, w którym Camden Steel wszedł ponownie w moje życie, Lucia zginęła. Epilog Sześć miesięcy później Siedzę w środku Grant Parku w Central Business District w Chicago71. Lekki wiaterek odświeża moją skórę. Światła z łodzi na wodzie, znajdującej się w pewnej odległości, wkrótce 70 Pojawia się tytuł oryginału: “being both of her” 71 Central Business District (CBD) – centralna część miasta, w której znajdują się głównie instytucje związane z handlem, usługami I siedziby dużych firm; potocznie w języku angielskim CBD używane jest wymiennie z takimi określeniami jak “city centre” albo po prostu “city”.

staną się wspomnieniem. Wyprowadzam się z Camdenem, zaczynając nowe życie dla niego i dla mnie. Otwieram filię Divider w San Francisco, żeby rozszerzyć działalność na zachodnim wybrzeżu, kiedy to Mitch i Leo zajmą się oddziałem w Chicago. Biorę głęboki wdech, wciągając powietrze w płuca. Powietrze, którego sześć miesięcy wcześniej liczyłam każdy oddech, zastanawiając się, czy to będzie mój ostatni. Wtedy miałam nadzieję, że będzie. W tym krótkim odcinku czasu stałam się inną kobietę. Taką, z której naprawdę jestem dumna. Czy zwalczam swoje demony? Tak, każdego pojedynczego dnia. Jednakże nie walczę z nimi samotnie. Walczę z nimi z facetem, który siedzi obok mnie i trzyma moją dłoń, kiedy czekamy aż noc nas schłodzi i na światła, oświetlające sławną Crown Fountain 72. Przez te wszystkie lata, kiedy mieszkałam tutaj, nigdy wcześniej nie wstąpiłam do tego parku. Teraz przychodzimy tutaj, tak często, jak możemy. Ta sceneria, ci ludzie i wiele atrakcji wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Brałam tak wiele rzeczy w moim życiu za pewnik. Przyjaciele, rodzina, a przede wszystkim siebie. Myślałam, że potrzebuję fantazyjnych ciuchów od projektanta i biżuterii. Myślałam również, że jedynym prawdziwym sposobem dostania tego, co chciałam, było oferowanie mojego ciała tym wszystkim mężczyznom, o których nic nie wiedziałam. Odchodzę od myślenia, że byłam zadowolona wtedy, kiedy upadłam w dół, kiedy byłam niczym. Te parę zeszłych miesięcy na terapii sporo mnie nauczyło. Jedną z rzeczy, których się dowiedziałam, jest, że satysfakcja jest gwarantowana wtedy, kiedy sama zadecydujesz ile z niej chcesz wnieść w swoje życie. Chcę satysfakcji, ale nie przez sprzedaż mojego ciała. Przez te wszystkie lata myślałam, że jeśli nie biorę pieniędzy to mogę iść i udawać, że nie byłam tym, co społeczeństwo nazywa dziwką. Ale byłam. To jest jedna z rzeczy, które muszę wybaczyć i zapomnieć. Wybaczyłam sobie, ale nigdy nie będę w stanie zapomnieć o rzeczach, które robiłam, albo które pozwoliłam robić sobie. Wzdycham spokojnie, leżąc z głową na ramieniu Camdena, żeby zobaczyć pokaz. Małe dzieci klaszczą wokół nas i krzyczą w zachwycie. Taki radosny dźwięk. Dźwięk, który jest witany w głębi mojego serca, który ekscytuje mnie. Nie jestem w ciąży, ale mam nadzieję, że pewnego dnia będę. Moim życzeniem jest normalne życie. Mogę być zmienioną kobietą w wielu dziedzinach, ale ciągle nie wycofam się z dostawania tego, czego chcę. - Gotowa? - Camden wstaje, wyciągając do mnie rękę.

72

- Tak - mówię. Podnoszę się w conversach i całuję te jego zmysłowe usta. O tak, odkryłam trampki, które są teraz moją ulubioną parą butów. Po trzech tygodniach spędzonych w szpitalu, byłam wreszcie w stanie wrócić do domu, do mojego mieszkania. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam, było zniknięcie każdej sukienki i każdej pary butów. Wiem, że Lola za tym wszystkim stała. Jej subtelny sposób na powiedzenie, że moje życie jako Lucia się skończyło. Wyręczyła mnie w wyrzucaniu tego wszystkiego. Nigdy nie zapytałam co zrobiła z tym, a ona nigdy nie zaproponowała, że mi powie. Biżuteria została wystawiona na aukcję, a pieniądze zostały przekazane dla bezdomnych w całym kraju. To zaproponował mężczyzna, który teraz prowadzi mnie do swojego samochodu. - Czekaj - zawołały dwa głębokie głosy, gdy zbliżaliśmy się do samochodu. Głosy, za którymi będę tęsknić bardziej niż za czymkolwiek na świecie. Jeden zgarnia mnie w swoje ramiona, podczas gdy drugi chwyta moją twarz i zostawia na ustach dużego, mokrego całusa. - Wstrętny, Leo - szarpię się z jego uścisku. - To nie jest to, co powiedziała, kiedy mówiła... - Zamknij się dupku - Mitch wykrzywił się za mną. Usadza mnie na chodniku. Odwracam się do moich dwóch najdroższych przyjaciół. Mężczyźni, który tak bardzo się o mnie troszczyli w tych ostatnich sześciu miesiącach, kiedy leczyłam się i godziłam się z tym, co Colin i Annie mi zrobili. Oni prawie mnie zabili. Kochałam ich i troszczyłam się o nich, a ich zdrada mnie zniszczyła. Mam stałe blizny wyryte na całym moim ciele, co przypomina mi codziennie to, co Colin mi zrobił. Najgłębsza na moim brzuchu, przyprawia mnie o ból serca, za każdym razem kiedy jej dotykam. Stara Luca wezwałaby najlepszych chirurgów świata i zrobiłaby operację tych wszystkich blizn, ale nie ta nowa Luca. Nie kobieta, w którą się zmieniła. Kobieta, która nie żyła nadaremnie. Kobieta, która chodzi w szarych conversach. Kobieta, którą zaczynam kochać. - Cóż, cholera, człowieku, ona odchodzi. Musiałem spróbować po raz ostatni przekonać ją, żeby została. Leo chichocze ze swojego własnego żartu, kiedy Camden warczy. Śmieję się z obu. Trzy pary oczu błyszczą, wpatrując się we mnie, jakbym była jakimś klaunem. Wszyscy trzej mają dziecinne uśmiechy na twarzach. - Co? - pytam zmieszana - Nie słyszałem twojego beztroskiego śmiechu od, cóż, nigdy - mówi Mitch, robiąc krok w moim kierunku.

- Och - patrzę na moich przyjaciół i mojego mężczyznę. Siedzimy w ciszy przez chwilę, zanim ktoś czegoś nie doda. - Będzie z nią dobrze, chłopaki, macie moje słowo - mówi Camden, przerywając ciszę. - Wiemy - odpowiadają chórem po raz drugi w ciągu pięciu minut. - Nie waż się doprowadzić mnie do płaczu. Napłakałam się wystarczająco przez ostatnie sześć miesięcy. Starczy mi do końca życia. Poza tym - przesuwam dłonią - to wcale nie jest tak, jakbyśmy nie mieli zamiaru codziennie rozmawiać. Leo się śmieje, jego wielkie oczy nudnie szczęśliwe, spotykają moje. - Cholerna racja, będziemy. Teraz idźcie. Bezpiecznego lotu. Nachylam się i owijam ręce wokół niego, kładąc mu głowę na ramieniu. Robię to samo z Mitchem, powstrzymując się od płaczu. - Ta dwójka bardzo cię kocha - Camden kładzie ramiona na mojej talii, przyciągając mnie do siebie, kiedy opuszczam przyjaciół. Moje czoło opiera się na środku jego klatki piersiowej. Śmieję się kiedy Leo trąbi swoim samochodem całą drogę w dół ulicy. - Szczerze, to oni są wszystkim, za czym będę tęsknić z tego miasta. Jestem gotowa na słońce, ciepło i świeży nowy start z tobą. Jego zapach mnie otacza. Jeśli bezpieczeństwo, miłość i szczęście miałyby zapach, byłby to zapach Camdena. Mój dzielny mężczyzna, wyleczony od rany postrzałowej. Nawet jeśli jest przerażony moją przeszłością, jest tutaj, trzymając mnie w ramionach. Szepcąc słowa obietnic, które wiem, że dotrzyma. Mówi mi, że mnie kocha. Ten dzielny, piękny mężczyzna stał u mego boku w czasie tylu bólów serca. Słuchając mnie, kiedy mówię terapeucie o tym wszystkim, do czego zmuszał mnie Colin. Mnie, nienawidzącej każdego pojedynczego razu. To nie ma znaczenia że w tamtym czasie próbowałam przekonać siebie, że jestem Lucią i udawać, że pragnę go. Nie pragnęłam. Ani razu. Jak mogłabym, kiedy moje serce śpiewa głośno i wyraźnie za każdym razem, że zdradzałam najlepszego człowieka, jaki mi się trafił. Najcenniejszy dar, jaki kiedykolwiek dostałam. Dostałam Camdena. Ból w jego oczach był niezapomniany, kiedy pierwszy raz natknęłam się na te słowa żalu. Byłam zmuszana do uprawiania seksu z Colinem. Bolesne, tak bardzo niekontrolowanie łzy, płynęły po mojej twarzy, pokazując jak bardzo nienawidzę siebie. To łzy, które wyciekały z jego oszałamiających oczu, powiedziały mi, jak bardzo mnie kocha. Ten niesamowity

mężczyzna ani razu mnie nie obwiniał. Ani razu mnie nie opuścił i ani razu się nie narzekał, gdy zajęło mi cztery miesiące, żeby być w stanie się ponowne z nim kochać. Dla mnie to jest dopiero początek tego, jaka miłość potrafi być. Musimy się dużo więcej nauczyć o znaczeniu miłości, ale jesteśmy w tym razem. On i ja przeciwko naszym najgłębszym demonom. Razem. Na zawsze. KONIEC Nasze słowo do Was Więc w ten sposób skończyła się nasza przygoda z Lucą i Camdenem. Nie muszę chyba mówić, że była pełna skrajnych emocji i całkowitego zamieszania, że nie wiedziało na czym się stoi. Nie wiem jak Wam, ale mi się "Both of her" bardzo podobało. Jak dla mnie ta lektura była taka "inna". Zazwyczaj jest przyjęte, że to facet skacze z kwiatka na kwiatek, a laska musi być cnotliwa. A w tym przypadku było inaczej i muszę powiedzieć, że nie zawiodłam się. Wiem, że są różne opinie oceniające jej zachowanie. Dla mnie też zachowywała się jak dziwka. Ale muszę szczerze powiedzieć, że w trakcie tłumaczenia, a w szczególności tych pierwszych rozdziałów miałam w głowie tylko jedno zdanie: "Skoro może, to niech sobie dziewczyna poużywa". Wyjątkowo podobało mi się to jak zostało pokazane, że jedna sytuacja, jeden weekend jest w stanie wpłynąć na życie i jak bardzo je zmienić. Może początkowo nie czułam tej wielkiej chemii, namiętności pomiędzy Lucą, a Camdenem, jednak z biegiem czasu i rozdziałów coraz bardziej nabierałam przekonania, że idealnie do siebie pasują. A zdrada jaką doświadczyła Luca ze strony Annie i Colina jak dla mnie była zaskakująca, ale pokazała w fajny, ale w mniej fajny sposób, że nie można wszystkim ufać. Nawet tym, którym teoretycznie nie powinno być żadnego zawahania co do zaufania. Można stwierdzić, że życie bywa przewrotne i nie należy oceniać po pozorach tak jak Luca oceniła Heatha. Chociaż muszę przyznać, że w jednym z rozdziałów tak się zachowywał, że sama go tak oceniłam. Jak dla mnie to się cieszę, że zakończyło się happy endem bo chyba byłoby mi bardzo przykro, jakbym musiała tłumaczyć smutny epilog. Obstawiam, że Luce dłuższy czas zajmie pozbieranie się z tych "doświadczeń", ale ma wsparcie przyjaciół, rodziny i ukochanego. Pewnie się powtórzę, ale dla mnie książka była zaskoczeniem i to pozytywnym zaskoczeniem. Nie wiem jak w Waszej opinii, ale ja uważam, że dokonałam dobrego wyboru wybierając i tłumacząc tę pozycję. Moja końcowa ocena tej książki to 7/10. A teraz chcę bardzo podziękować za współpracę Magdzie (zorro57), która i tłumaczyła i korektowała za mną. Mam nadzieję, że nasza współpraca nie była dla Ciebie za bardzo uciążliwa, a ja za bardzo nie marudziłam. ;) Teraz chcę jeszcze podziękować wszystkim czytelnikom, którzy czytali z nami rozdziałami i pisali swoje komentarze, które nawet nie zdajcie sobie sprawy jak bardzo motywowały. Mam nadzieję, że Ci, którzy nie pisali treściwych komentarzy, albo czekali na całość przekażą nam swoją opinię teraz po zakończeniu już tłumaczenia. :) Jeszcze tylko przypominam o zakazie rozpowszechniania i udostępniania tego tłumaczenia gdziekolwiek wymyślicie w Internecie (freedisc to też Internet!). Nie

zgadzamy się na to. I mam głęboką nadzieję, że potraktujecie moją prośbę poważnie. Bo jak nie, to mogę wyciągnąć negatywne konsekwencje, jak na przykład ograniczenie dostępu. Wszystko to zależy od Was. A i jeszcze bardzo proszę o informację, jeśli ktoś nie uszanuje mojej prośby. Do poczytania, ~J. Kochani! Przy pracy nad tłumaczeniem książki systematycznie nachodziło mnie pytanie: co tu się jeszcze może schrzanić? Podczas czytania powieści po prostu nie dawała ona możliwości wydedukowania, jak się skończy. Nawet happy end wydawał się chwilami niemożliwy. Ale od początku. Poznałam Lucę, później Lucię i żadnej z nich nie miałam nic do zarzucenia. Każda żyła swoim życiem. Chociaż nie rozumiałam jej wyborów, to starałam się zrozumieć jej potrzeby. Ta postać była taka kontrowersyjna, że niełatwo było, przynajmniej na początku, obiektywnie ją ukazać bez choćby maleńkiego jej zrozumienia (btw: odkryłam, że, wbrew pozorom, bardzo łatwo jest zmienić obraz postaci w tłumaczeniu oryginału). Ale myślę, że największym bohaterem całej powieści jest Camden. Dojrzały, poważny człowiek, cierpiący od momentu, w którym poznał Lucę podczas świąt Bożego Narodzenia w Nowym Jorku i dobrowolnie godzący się na cierpienie do końca życia. No pomyślcie, który mężczyzna pokochałby kobietę, która mogła mieć nawet kilka setek facetów? W głowie się kręci. Tylko cała ta karuzela wydarzeń, kłamstw i udawania momentami sprawiała, że nawet Camdena nie można było być pewnym. W sumie nikogo. To akurat ponura nauka na życie. Jednak jest jedna postać, co to której nie można było mieć nawet odrobiny wątpliwości. To Lola. Najlepsza psiapsióła z serii BFF, przebojowa, wiedząca, czego chce i do końca wierna starym przyjaźniom. Dobrze mieć taką osobę w życiu. Taką, której numer telefonu zna się na pamięć zaraz po numerach alarmowych, a czasem między nimi. Jak pojawiała się Lola, to przestawałam się martwić, o to, co jeszcze spadnie na Lucę, bo energiczna Lola wszystko by ogarnęła. Książka ta wręcz zapierała dech pod względem ilości emocji, których dostarczała. Zaczęliśmy od erotyka, który mógł wywołać ciepło w głowie. Laska prowadzi podwójne życie (Kurde! Normalnie Hannah Montana wydanie dla dorosłych), co zawsze jest chwytliwym tematem. Profesjonalna i ułożona pani dyrektor, tylko brakowało sztywnego męża-garniaka z helikopterem, a jednocześnie mutacja przedstawicielki najstarszego zawodu świata, zbyt leniwej, żeby kupować sobie świecidełka i suknie, więc traktującej powyższe rzeczy jako zapłatę. Niesamowity zbieg okoliczności, w którym nieopisana miłość prowadzi starego kochanka, chcącego zmienić życie, wybranej przed dziesięciu laty, kobiety i niechcącego pamiętać jej drugiego życia. Gdyby ta książka skończyła się w tym miejscu, mamy bestsellerowy romans z miłością ponad wszystkie ułomności życia. Ale, ale! Wkracza tajemniczy Heath, który nie chce pozwolić idealnej parze na szczęście. Dreszcze rodem z thrillera wywołuje psychiczne nękanie Lucy zdjęciami, nagraniami, biżuterią, przypieczętowane walizką z krwią (btw: czyja to krew? Jednego z jej klientów? Strażników

hotelowych? Czy kurczaków?). Potencjalny sprawca znika. Obok wątku detektywistycznego i kryminalnego rozwija się wątek akcji: strzały, ucieczka, porwanie, tortury, morderstwa. Leje się krew. Instytucja przyjaźni znika z powierzchni ziemi. Pozostaje biedna, samotna, słaba kobieta nękana przez kogoś, kto wydaje się mieć nadludzkie umiejętności i nieludzki umysł (psychole chyba tak mają, nie?). Kobieta ulega… staje się niewolnicą kierowcy-wrogapsychopaty i własnej przeszłości. Gdyby powieść skończyła się w tym momencie, mamy bestsellerowy dramat psychologiczny. Ale, ale! Pojawia się światełko w tunelu, niczego nieświadomy pracownik organizacji rządowej, który przywraca nadzieję, a następnie ją odbiera. Finałowe tortury są rodem z horroru. Ostatecznie, jakimś cudem dobro wygrywa, tak, jak lubię, emocje opadają, jak to na koniec historii, i narodziła się trzecia Luca. Niech żyje w spokoju! W epilogu kreśli sobie zwyczajne życie, którym kiedyś tak pogardzała. Wreszcie odkrywa przepis na szczęście: zaczyna doceniać niewielkie rzeczy: słońce, zieleń, radość dzieci, ludzi wokół niej. A w końcu uczy się kochać. Moja ocena: Powieść pozostawia po sobie wiele znaków zapytania. Przyjmuję, że po prostu odpowiedzi na niektóre pytania ni były potrzebne, niemniej jestem bardzo ciekawa, o co właściwie chodziło Heathowi? w jaki sposób i ilu mężczyzn Lucii pozabijał Colin? jak wyglądała akcja odnalezienia Lucy? dlaczego Lola nie dostała szansy, żeby opowiedzieć? czy stary człowiek przeżył? No i czyja, do licha, była ta krew w walizce? Książka trzyma w napięciu, nie wiadomo, jakie emocje wywoła kolejna strona, można przy niej zjeść paznokcie, ale jednocześnie zmusza do zastanowienia, co jest najważniejsze w życiu i jak osiągnąć w nim szczęście? Uszczęśliwiając siebie czy innych? Pracując nad sobą czy sobie pobłażając? Szukając wiecznie czegoś, czy doceniając to, co się ma? Pod tym względem powieść zdobyła mnie, polecam ;). Jednak tak perfidna zdrada, z jaką miałam do czynienia w tej książce, bardzo mnie ukuła i finalnie daję ocenę 6/10. Serdecznie dziękuję wszystkim za komentarze! Świadomość, że moja praca nie ginie w eterze dawała siły i chęci do przewracania kolejnych stron któregoś z kolei UrbanDictionary czy innego EnglishInUse. Jesteście wielcy! Mam nadzieję, że przyjemnie się czyta. Zapewniam, że, jako amatorki, dałyśmy z siebie wszystko. I, last but not least, wielkie podziękowania dla Joli (youandme4ever) za ogarnianie publikowania, owocną współpracę, szczęśliwe jej zakończenie, wiadra cierpliwości, kiedy spóźniałam się z przesyłaniem kolejnych rozdziałów i próby zrozumienia takiego stanu rzeczy. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś zabierzemy się do jakiegoś tłumaczenia i znów będę mogła narzekać na błędy, przepraszać za wstrzymywanie procesu tłumaczenia, błagać o więcej czasu i wkurzać się i Cię, że nie nadążam ;). Dziękuję, kochana :* Pozdrawiam Was serdecznie, M.