Alison Sinclair I Ciemnorodni

ALISON SINCLAIR

Ciemnorodni

TOM I

Rozdział pierwszy Balthasar Bicie dzwonów oznajmiało właśnie zbliżający się wschód słońca, kiedy ktoś zastukał do drzwi domu Balthasara. Zdaniem Ciemnorodnych pora ta była dobra dla zbrodniarzy i samobójców”to podczas tej godziny dochodziło do aktów przemocy i rozpaczy. W tak nowoczesnym mieście, jakim było Minhorne, już niemal zapomniano o starożytnym obyczaju, wedle którego należało otworzyć drzwi przed nieznajomym stającym u progu tuż przed nastaniem świtu. Balthasar Hearne nie był jednym z tych, którzy zapomnieli. Spiesznie zszedł na dół i otworzył ciężkie wrota. Na progu ujrzał kobietę otuloną grubą podróżną peleryną. Balthasar nie wysonował oczekującego na nią powozu, a w zasięgu sonu nie dostrzegł śladu żadnej żywej istoty, nie licząc dwóch kotów i niewyraźnego trzepotu ptasichskrzydeł. Ulica tuż przed wschodem słońca była całkiem pusta. -Na litość boską -błagała bez tchu kobieta. -Wpuść mnie do środka. Już teraz Balthasar wyczuwał na skórze ukłucie wywołane bliskością blasku dnia. Cofnął się, zaś kobieta, potykając się, weszła ciężko do domu, odtrąciła jego wyciągniętą dłoń i uchwyciła się stojącego w korytarzu stoliczka. -Na słodką Imogenę -wykrztusiła i wsparła się o stolik obiema dłońmi. -Już myślałam, że nie zdołam tu dotrzeć na czas i spłonę na popiół. Balthasarowi nie pozostawało nic innego, jak przekręcić klucz w drzwiach i zamknąć je na dzień. Gdyby pozostali na zewnątrz, wschodzące słońce spaliłoby ich na pył. Takie oto brzemię nałożyła na Ciemnorodnych klątwa Arcyczarodziejki Imogeny. Ciężki płaszcz kobiety zahaczył o jeden ze stojących na stoliczku bibelotów. Bal złapał go, nim ten zdążył upaść na ziemię. Była to jedna z ulubionych figurek jego żony przedstawiająca klacz ze źrebakiem tulącym się do jej boku. Balthasar trzymał jeszcze figurkę w dłoniach, kiedy kobieta z wysiłkiem wyprostowała się i odwróciła, stając z nim twarzą w twarz. Poczuł, jak jej son muska jego postać: pospolitego, szczupłego mężczyznę, raczej niskiego wzrostu, przyzwoicie, choć niemodnie odzianego. Jeśli kobieta wiedziała, z kim ma do czynienia, mogła śmiało uznać, że z pewnością nie prezentował się tak, jak przystało małżonkowi książęcej córki. W odpowiedzi obrzucił ją sonem na tyle delikatnym, aby uszanować skromność damy. Wyłaniająca się znad futrzanego przybrania peleryny twarzyczkabyła napuchnięta. Maleńka, skryta w rękawiczce dłoń nasiliła uścisk. Kobieta wciąż oddychała z trudem. Jak większość arystokratycznych dam nie była przyzwyczajona do pieszych wycieczek. Wydawało się, że coś ją niezwykle martwi. Balthasar zastanawiał się, z jakiego to powodu pojawiła się bez świty, bo to żadnemu z nich nie wróżyło dobrze. Gdyby rozniosła się plotka o tym, że spędzili razem dzień, mogła na tym ucierpieć jej reputacja oraz małżeństwo Balthasara. Dzwony umilkły. Za kilka minut wzejdzie słońce i uwięzi ich razem aż do zapadnięcia nocy. Balthasar postanowił wykazać się dobrymi manierami. -Tam jest bawialnia -wskazał dłonią w odpowiednim kierunku. Kobieta nie ruszała się z miejsca. -Czyżbyś mnie nie poznawał, Balthasarze? -spytała jasnym, słodkim głosem. -Aż tak się zmieniłam? Ponownie omiótł ją sonem, ale już sam ton jej głosu wystarczył, by ją rozpoznał. -Tercelle Amberley -powiedział po prostu. -Tak -przytaknęła z uśmiechem. -Tercelle Amberley. Dawnośmy się nie widzieli. Echa jego sonuzamierały, otoczyła go ziarnista mgła zbłąkanych, odbijających się wokół nich wibracji. Balthasar zawstydził się swoich uczuć. To nie jej wina, że przez dziesięć albo i więcej lat starał się wytrzeć z pamięci własnego brata oraz wszystkich związanych z nim ludzi. Jak przystało damie, kobieta puściła falę sonu w stronę korytarza, z wdziękiem starając się ukryć zakłopotanie. -Twój dom nic się nie zmienił -stwierdziła. -A przecież bogato się ożeniłeś.

-Mieszkamy z żoną gdzie indziej -wyjaśnił, starając się, by jego słowa nie brzmiały zbyt szorstko. Jego sprawy rodzinne nie powinny nikogo interesować. Kobieta jednak wyczuła szorstki ton w jego głosie. Balthasar usłyszał, że z trudem przybliżyła się o krok. -Balthasarze...Balthasarze, nigdy bym ci się nienarzucała, gdybym nie znalazła się w rozpaczliwej sytuacji. Tylko ty możesz mi pomóc. Ostatnim razem Balthasar słyszał o Tercelle Amberley przed rokiem, kiedy ogłaszano jej zrękowiny z Ferdenzilem Mycenem, dziedzicem jednego z czterech głównych księstw, bohaterem kampanii, podczas której pokonano piratów grasujących na wyspach Scallon. Całkiem nieźle jak na dziewczynę z rodu, który dochrapał się szlachectwa zaledwie przed trzema pokoleniami. Ród Amberleyów posiadał spore udziały w przemyśle zbrojeniowym i okrętowym. To okazało się znacznie lepszym wabikiem dla dziedzica najbardziej ekspansywnego z czterech księstw niźli słodka twarzyczka czy obycie towarzyskie damy. Zdaniem wielu osób zaręczyny te źle wróżyły niezależności wysp Scallon. Balowi trudno było wyobrazić sobie, co takiego mogło się wydarzyć, że Tercelle postanowiła zdać się na łaskę mało znanego medyka, nawet jeśli był mężem kuzynki arcyksięcia. Do głowy nie przychodził mu żaden dobry powód. Uprzejmość wzięła nad nim górę. -Proszę. -Wyciągnął dłoń w stronę pokoju bawialnego. -Może zechcesz spocząć. Kobieta zatrzymała się na progu. Odbicia jej sonu ukazały mu, jak bardzo sfatygowany był salon, będący przecież najlepszym pokojem tego domostwa, należącego do zubożałej, drobnej szlachty. Balthasar posiadał, co prawda, drugi dom, piękny, bardziej odpowiedni dla damy, którą poślubił. I choć kupiono go za pieniądze z jej posagu, to w jej obecności tam bardziej czuł się jak u siebie. Na czas jej nieobecności, kiedy z dziećmi odwiedzała którąś z posiadłości rodowych, Balthasar powracał tutaj. I rzeczywiście, w tym domu nic się nie zmieniło, jeśli już, to tylko stał się bardziej zaniedbany niż w czasach, kiedy bywała tu Tercelle. Już wtedy, gdy od długiego czasu flirtowała z jego bratem, Tercelle nie skrywała pogardy dla tego domu. Bal zastanawiał się, czy już wówczas Lysander wiedział, jak niewielkie miał u niej szanse. I czy doszły go słuchy o tym, co się z nią teraz dzieje. Kobieta stanęła na środku salonu i odwróciła się, z pewnym trudem zachowując równowagę. -Czy masz jakieś wieści od Lysandra? -Nie -odpowiedział Balthasar, tłumiąc lekki niepokój spowodowany tym, że tak szybko odczytała jego myśli. To oczywiste, że stając przed nim, myślała o Lysandrze. Nie była przecież czarodziejką. Obrzuciła go sonem, delikatnym liźnięciem wibracji. -Wciąż się na niego gniewasz? -To, że się wyniósł -powiedział Balthasar -było najlepszą decyzją, jaką mógł podjąć. Dla nas, rodziny, a także dla ciebie. -Jakie to przykre -śpiewnie wydyszała kobieta. -Nigdy bym się nie spodziewała, że staniesz się bezlitosny. Zawsze byłeś taki łagodny. I wiem, że uwielbiałeś Lysandra, tak samo jak ja. To prawda, kiedyś tak było. -Proszę, Tercelle, powiedz mi, dlaczego się tu zjawiłaś? Zapadła cisza, którą przerwał szelest jej sukien, kiedy się poruszyła. -Potrzebuję twojej pomocy.Obrzucił ją sonem, gdy wzruszyła ramionami, pozwalając odpiętej pelerynie opaść z ramion i zsunąć się na podłogę. Nie zaskoczyło go tak mocno to, że była brzemienna, bardziej zaniepokoiłgo jej wielki, nisko osadzony brzuch. Musiała być już blisko porodu. Tyle że jej narzeczonego nie było w mieście już od roku. Siał spustoszenie wśród piratów z wysp Scallon oraz prowadził dyplomatyczne wypady do sąsiednich wyspiarskich królestw, przedstawiając roszczenia księstwa Mycene do wysp, terytoriów oraz eksportu egzotycznych owoców i przypraw. -To nie jest dziecko przeznaczonego ci mężczyzny -powiedział bezbarwnym tonem. Skrzywiła się na te słowa. Cofnęła się i niezdarnie opadła na krzesło, którego jej nie podsunął.

-Jeśli się dowie o tym dziecku, to najlepszą rzeczą, jaka może mnie spotkać, będzie to, że jego ród się mnie wyrzeknie. W najgorszym wypadku zabije mnie. -Krzywiąc się, oparła brzuch na podołku. -Wolałabym umrzeć, niż zostać porzucona. -Jak to się stało -zapytał Balthasar -że nikt mu o tym nie doniósł?, -Kiedy zauważyłam, że spodziewam się dziecka, starałam się go pozbyć. Wypróbowałam każdy znany mi środek. Łącznie z upadkiem z konia. Balthasar milczał, wspominając bolesne załamanie, jakie Telmaine przeszła po tym, jak poroniła. Cierpieli wówczas z Telmaine piekielne męki. -Ale to nic nie dało. Miałam jednak wymówkę, by pod pozorem choroby wyjechać do czasu porodu. -Krzywiąc się, przycisnęła pięść do brzucha. -Ja...przespałam się z nim zaledwie cztery razy. To ostatnim razem... Balthasar wiedział, że była w stanie podać mu dokładną datę, a nawet godzinę schadzki. Pomimo niechęci do niej i niebezpieczeństwa, w jakim się znalazł, współczuł jej z powodu naiwnej głupoty. Ferdenzil z pewnością pomyśli, że to u swego kochanka szukała pomocy. -Uprzedzał mnie o swoim nadejściu pukaniem do drzwi. W odpowiedzi stukałam i przechodziłam do drugiego pokoju, gdzie czekałam, aż przyjdzie...Czasami pragnęłam zamknąć drzwi na klucz. Raz nawet to zrobiłam, ale potem znowu je otworzyłam...Nie mogłam postąpić inaczej. Przychodził za dnia, zawsze za dnia. Bal zmarszczył brwi. Z ballad i brukowców znane mu były opowieści o Swiatłorodnych demonicznych kochankach, którzy pod osłoną nocy uwodzili Ciemnorodne dziewczęta. Historyjki te nie miały racji bytu, ponieważ Światłorodni nie byli w stanie znieść ciemności, tak samo jak Ciemnorodni nie mogli ścierpieć światła -na tym polegała Klątwa Imogeny. Od czasu do czasu w praktyce lekarskiej Balthasarowi zdarzało się leczyć pacjentów, zwykle młode kobiety, cierpiących na niebezpieczną obsesję na punkcie światła. Przypadłość tę nazywano chorobą świetlną. Była to ułuda, która mogła zakończyć się impulsywnym, śmiertelnym wyjściem na światło dnia. Zastanawiał się, dlaczego Tercelle wciskała mu historyjkę, którą oboje uważali za niemożliwą. Wyczuła sceptycyzm kryjący się za jego milczeniem. -Powiadam ci, przyszedł za dnia -zawołała. Son ukazał, że wysunęła się w krześle do przodu. -Właśnie dlatego do ciebie przyszłam. Masz przyjaciół wśród Swiatłorodnych. Możesz zabrać dziecko, jakiekolwiek ono się okaże. A jeśli nie będzie mogło wrócić do światła, to na pewno znasz miejsca, gdzie nikt nie zwróci uwagi na kolejnego bękarta. Więc o to jej chodziło, jeśli odłożyć na bok resztę opowieści. Półświatek, dzielnica Rivermarch, zbiorowisko upadłych kobiet, magów i złoczyńców uprawiających swe haniebne rzemiosło. Zbierali się tam wszyscy odrzuceni przez społeczeństwo. Jako student pracował w klinice półświatka, bywał tam, nawet kiedy arystokratyczna rodzina Telmaine pozostawiła jego i ją w spokoju. Jego zmysł lekarski podpowiadał mu, że z Tercelle źle się dzieje. Zastanawiał się, jak długą drogę przebyła pieszo. Stangreci woleli znajdować się w schronieniu jeszcze przed biciem dzwonów na wschód słońca. Podniósł się. -Tercelle, to wszystko może zaczekać. Najważniejsze, że tutaj dotarłaś. Masz za sobą trudną podróż, jak na damę w twoim stanie. Powinnaś teraz odpocząć. Zaprowadził ją do pokoju rodziców, który zawsze porządnie wietrzył, odkąd zmarli przed sześcioma laty. Znajdowało się w nim obszerne łoże z kolumnami, łoże, w którym został poczęty i urodził się on sam, a także jego brat i siostra. To w tym łożu zmarli jego rodzice, jedno po drugim w ciągu kilku tygodni. Tercellenic przy sobie nie miała, więc podał jej koszulę nocną należącą do jego matki. Znalazł dzban z wodą, szklankę i miednicę, które umieścił przy łóżku. Zapowiedział, że drzwi pozostawi szeroko otwarte, aby w razie potrzeby mogła go wezwać. Wszedł cicho po schodach do gabinetu na ostatnim piętrze. Gdy otwierał drzwi, wiedział już, że Floria White Hand była w swojej sali. Zza ściany dochodziły go lekkie kroki znamionujące, że odbywa ćwiczenia w pojedynkę. Przy tej ścianie nie stawiano mebli, ani stołu, ani regału na

książki. Ściana zrobiona była z dwóch warstw grubego papieru, między którymi umieszczono cienką metalową siatkę zabezpieczającą je przed przypadkowym przedziurawieniem. Część ściany zakrywało skrzydło biblioteczki, w którym zamontowano niską, odpornąna światło szafkę, łączącą obie strony pomieszczenia. Pozostałe części kraju dzieliły się na nieustannie oświetlone miasteczka i miasta Swiatłorodnych oraz stale zaciemniane podziemne jaskinie i naziemne siedziby Ciemnorodnych. Tutaj, w Minhorne, obie rasy żyły obok siebie. Nocą ulice należały do Ciemnorodnych, za dnia przechadzali się nimi Swiatłorodni, a przedstawiciele obu ras mieli swoją prywatną przestrzeń, zapewniającą im schronienie na czas, kiedy nie mogli przebywać na zewnątrz. Do rzędu szeregowych domów przylegał kolejny, sąsiadujący z pałacem księcia Swiatłorodnych. Wśród Ciemnorodnych okolica ta nie uchodziła za dobrą, lecz przez ostatnie pięć pokoleń ród Balthasara i rodzina fechmistrzów i zabójców White Hand darzyły się przyjaźnią i zaufaniem,czego dowodem było istnienie tej papierowej ściany. Gdyby ścianę rozdarto, światło utrzymujące przy życiu Florię spaliłoby Balthasara na popiół. Jako młodzieniec Balthasar przeszedł silne zauroczenie niedostępną dlań Florią, wyrażane jedynie marzeniami, poezją i słowami, przynajmniej do czasu aż poznał Telmaine. Floria popierała jego zaloty wobec przyszłej żony z entuzjazmem, który można by uznać za niepochlebny. Jako młodzieniec Balthasar był raczej ckliwy, jednak wraz z wiekiem -i małżeństwem -nauczył się zatrzymywać swoje uczucia tylko dla siebie. Za to pod osłoną nocy przekazywał wiadomości, którymi pomógł Florii awansować w szeregach tajnej straży księcia Swiatłorodnych. Floria odezwała się: -Balu? To nie był głos Telmaine, prawda? Nie dziwiło go, że nawet przez zamknięte drzwi słyszała, co się dzieje w domu. Jej słuch, co prawda, nie dorównywał temu, którym władali Ciemnorodni, ale jak na Swiatłorodną był niebywale dobry. Pielęgnowała swoje zmysły tak samo jak wszystko, co pozwalało jej przeżyć i dobrze prosperować. Balthasar usiadł na krześle stojącym tuż przy papierowej ścianie, kładąc ramię na podłokietniku, tak by dotykać jej opuszkami palców. Floria nigdy nie mogła go ujrzeć, a siatka nie pozwalała mu sonować jej przez ścianę. To Telmaine nalegała, by rozpiąć siatkę, zanim odważyła się sprowadzić do domu ich pierwsze dziecko. -To Tercelle Amberley. Mój brat kiedyś się do niej zalecał. -Powiedział jej, co sprowadziło tę damę do jego drzwi. Zza papierowej ściany dobiegł go wyraźny dźwięk ostrzenia sztyletu. -Nie podoba mi się to -oznajmiła Floria. Usłyszał, jak odkłada sztylet i zaczyna przemierzać pokój drobnymi krokami szermierza. W przeciwieństwie do Ciemnorodnych kobiet, które celowały w sztuce nicnierobienia, Floria rzadko pozostawała w bezruchu, nieustannie wystawiając swe ciało na próby i doskonaląc swoje zdolności fizyczne. -Nie pojmuję, dlaczego uraczyła mnie tak niedorzecznym kłamstwem. -Żeby wymigać się od ujawnienia prawdy albo nazwiska ojca -odrzekła zgryźliwie. Po charakterystycznym grzechocie mieczy w stojaku poznał, że chwyciła za ćwiczebny rapier. Wyobraził ją sobie podkradającą się przez pokój do manekina. Doszło go ciche stąpanie miękkich podeszew oraz uderzenie ostrza wbijanego w cel. -Radzę ci, byś pozbył się jej stąd, gdytylko zapadnie noc. Ma gdzie się podziać; nie przybyła prosto z jakiejś odległej wiejskiej posiadłości. Musiała mieć w zanadrzu jakiś plan na wypadek, gdyby cię tu nie zastała albo gdybyś jej nie przyjął. Nawet jeśli jej opowieść stanowi jedynie fantazyjną historyjkę mającą pomóc jej ukryć własną głupotę, to nadal pozostaje narzeczoną Ferdenzila Mycene. Istnieje zbyt wielkie ryzyko, że on się o wszystkim dowie. To niebezpieczny człowiek, mający poparcie opinii publicznej. Można by oczekiwać, że Tercelle umknie do ojca swojego bękarta, a ty jesteś bratem mężczyzny, który się kiedyś o nią starał. Jeśli nawet nie martwisz się o siebie, to miej wzgląd na Telmaine i córki. Floria, pomyślał Bal, doskonale znała się na ostrych przedmiotach. Do tego udzielała doskonałych rad, choć wątpił w to, czy uda mu się jej posłuchać. Powiedział: -Florio, od dwóch stuleci magowie starali się odczynić Klątwę. Sądzisz, że komuś się to udało?

-Niemożliwe! Ciemnorodny rozmawiający o magach! -odpowiedziała sucho. -Tak -przytaknął cierpliwie. Doskonale wiedziała, że nie podzielał uprzedzeń, jakie jego rasa żywiła wobec magii. Nawet gdyby jego ród od wielu pokoleń nie był związany ze Swiatłorodnymi, którzy kultywowali magię na wysokim poziomie, to wybór, jakiego dokonała jego własna siostra, zmusiłby go do zmierzenia się z tym, co innym wydawało się nie do pomyślenia. W rzeczywistości sam miał w sobie odrobinę zdolności magicznych, choć objawiały się one jedynie jako niezwykła przenikliwość w stawianiu diagnoz. Nie był w stanie czytać myśli za pomocą dotyku, co było udziałem nawet najsłabszych spośród prawdziwych magów. Jego siostra 01ivede umiała robić to i wiele więcej, a w wieku dwudziestu lat postanowiła opuścić szanowane towarzystwo i zamieszkać w półświatku jako lekarka i uzdrowicielka magiczna. Niezależnie od talentów magicznych i tak była lepszą od niego położną, musiał ją więc zawiadomić o tym, że zapewne niedługo będzie potrzebował jej pomocy. Dziecko Tercelle wydawało się zbyt duże na to, by tak drobna kobieta łatwo wydałaje na świat. Szuranie stóp, delikatny rytm powtarzanej sekwencji: uderzenie, pchnięcie, zwrot, atak. Jej sala, jak mu powiedziała, była wyłożona lustrami mocno odbijającymi światło, podobnie jak wszystkie twarde powierzchnie odbijały fale sonu. Tylko ona i jej mistrz fechtunku mieli wstęp do tej sali. Cieszyło go to, biorąc pod uwagę niebezpieczeństwo, jakim dla papierowej ściany byłoby jakieś niekontrolowane ostrze. Choć był pewien, że miała dla niego dużo sympatii, to ich przyjaźń przyniosła jej więcej korzyści niż jemu. Parając się tak groźną profesją na pełnym niebezpieczeństw dworze książęcym, Floria potrzebowała pewnego i odosobnionego schronienia. Żaden ze Swiatłorodnych książąt czy ich strażników z rodu White Hand nie spodziewał się umrzeć ze starości. -Książę zwiększył nagrodę za odczynienie Klątwy. Piętnaście tysięcy w złocie. Oczywiście -dodała -suma nie ma większego znaczenia. Ten, kto zdołałby złamać Klątwę, mógłby zażądać księstwa, arcyksięstwa oraz wszystkich królestw wyspiarskich. Zmieniłby równowagę świata. -Myślisz, że można tego dokonać? -Staraliśmy się to uczynić przez niemal tysiąc lat, a mimo to nadal nie zdołaliśmy w pełni pojąć natury Klątwy. Bez tego nie ma szans, by ją znieść. Imogena rzuciła przekleństwo razem ze swoimi zwolennikami, dwudziestoma czterema magami ósmej rangi, oszalałymi z poświęcenia. Tych, których klątwa nie zabiła, zrujnowała. Ale im wojna zabrała wszystko; nikt z nich nie dbał już o to, czy będzie dalej żył. Aby odczynić przekleństwo naładowane tak wielką doząemocji, potrzeba było znaleźć równie wielu magów, o takiej samej mocy, wiedzionych równie wielkim pragnieniem. -Bal usłyszał, jak Floria zaciera dłonie. -To były bardziej namiętne i barbarzyńskie czasy. My jesteśmy cywilizowani. -Jak zwykle w jej głosie zabrzmiała ironia. -Mam wrażenie -zauważył -że twoim zdaniem zniesienie Klątwy działającej od tylu stuleci nie przyniosłoby nam wiele dobrego. Floria parsknęła śmiechem; to był ich stary gambit. Przerzucali się hipotezami, zmieniając miejsca jak w galiardzie. Bal skłaniał się ku optymistycznym przesłankom, lecz Floria miała bardziej pesymistyczne nastawienie. -Przede wszystkim, Balu, wy macie arcyksięcia, a my księcia. W ostateczności tylko jeden z nich mógłby sprawować władzę. Od swoich kobiet oczekujecie, że będą pełnić funkcję pięknych dekoracji, a jeśli tego nie czynią to je karzecie. Pierwszy chwat, który uznałby, że Swiatłorodna kobieta prowadzi się równie swobodnie jak prostytutka, prędko przekonałby się, że jest inaczej, stając twarzą w twarz zostrzem sztyletu. Magię uznaliście za babski absurd, a teraz starcie się całkiem jej zakazać. My szkolimy naszych czarodziejów, aby w pełni wykorzystywali tkwiący w nich potencjał, a niewyszkolonych magów traktujemy jak niebezpieczeństwo, nad którym trzeba zapanować. Czy mam mówić jeszcze? Lepiej sobie radzimy, żyjąc osobno. Odeślij tę kobietę; nie masz wobec niej żadnych zobowiązań. -Floria zakończyła ćwiczenia i nie mówiąc już nic więcej, wyszła.Balthasar westchnął. Tu nie chodziło o żadne zobowiązania, tylko o nienarodzone dziecko Tercelle. Aby więcej o tym nie myśleć, podszedł do półki z książkami. Na krótką chwilę jego dłoń spoczęła na stercie protokołów Inkluzyjnej Rady do spraw Międzyrasowych. Bala, tak jak i jego

ojca, wzywano, by przez kilkakadencji uczestniczył w obradach prowadzonych pod osłoną papierowej ściany, podczas których negocjowano rozwiązania konfliktów interesów obu ras zamieszkujących Minhorne, poczynając od zagospodarowania terenu i naprawy dróg, kończąc na życzeniu Światłorodnych, by kontrolować Ciemnorodnych magów. Balthasar miał rozpocząć kolejną kadencję tej jesieni, ale nawet kiedy nie uczestniczył w obradach, również skrupulatnie śledził działania rady, które za sprawą obecnego przewodniczącego były równie nudne co ważne.Nękany poczuciem winy Bal przesunął dłoń i wyciągnął jedną z ulubionych historii podróżniczych ojca. Zagłębił się w relacji z odbytej przed dwustu laty wyprawy do Pelalethei, największego podziemnego miasta zamieszkiwanego przez Ciemnorodnych, do którego można było dotrzeć po trudnej dwutygodniowej podróży przez leżące na wschodzie góry, kiedy usłyszał wołanie Tercelle. Umiejętność stawiania wnikliwej diagnozy nie opuszczała go. Tak jak tego oczekiwał, zastał kobietę skręcającą się z bólu i oburzoną jego bezczelnością. Pobiegł z powrotem do gabinetu, gdzie pozostawił liścik, w którym prosił Florię o przekazanie przed nocą wiadomości OHvede, a następnie zadbał o to, by Tercelle było jak najwygodniej i zgromadził wszystko, czego potrzebował do przyjęcia jej dziecka na świat. Gdy 01ivede przybyła zaraz po nastaniu zmroku, dziecko jeszcze się nie urodziło. 01ivede wkroczyła do pokoju energicznym, niestosownym dla kobiety krokiem, zrzuciła płaszcz i postawiła swą torbę lekarską. Była trzy lata starsza od Balthasara, równie smukła i nijaka jak on. Pod dotknięciem jego sonu wyraz jej twarzy, zwykle z przyzwyczajenia powściągliwy i przygotowany na zniewagi, ocieplił się. -Floria przekazała mi twoją wiadomość -powiedziała i pochyliła się, by lekko musnąć wargami jego policzek. Pocałunek sprawił mu przyjemność. Dawno już pogodzili się z tym, że siostra posiadła zdolność magiczną zezwalającą jej odczytywać jego myśli za każdym razem, gdy przypadkowo dotknęła jego skóry. Nie mówiła nic więcej na temat tego, co przekazała jej Floria ani nie zadawała żadnych pytań. -Witaj Tercelle -powiedziała, jak gdyby było oczywiste, że się znają. Tercelle wysonowała ją i odwróciła głowę. Obecność Olivede sama w sobie była już skandalem: kobietalekarz, praktykująca czarodziejka, szanowana obywatelka półświatka. -Nie dotykaj mnie -wycedziła Tercelle przez zęby.Olivede wydobyła z torby parę cienkich rękawiczek. Jako uzdrowicielka magiczna wkładała rękawiczki nie tylko ze względów higienicznych, ale również po to, by oznajmić, że nie zamierza naruszać życia wewnętrznego swoich pacjentów. Znający się na magii Bal wiedział, że wcale nie potrzebowała rękawiczek. Była wystarczająco silna i dobrze wyszkolona, by i bez ich pomocy trzymać na wodzy swój zmysł dotyku, a ponadto złożyła śluby, które ją powściągały jeszcze bardziej. Lecz wkładając rękawiczki, szła na konieczne ustępstwo. -Nie bądź śmieszna -powiedziała rzeczowo. -Nie dowiem się o tobie nic więcej ponadto, co sama powiesz na głos. Balu -zwróciła się dziarsko do brata, pochylającsię nad spiętą kobietą -znajdź sobie coś do roboty gdzie indziej. Zawołam cię, jeśli będę cię potrzebowała. Noc zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Pomiędzy okresami przesyconej goryczą ciszy Tercelle jęczała i przeklinała Jedynego Boga i swego nierozważnego kochanka, choć jak zauważył Bal, nigdy nie wymieniła jego imienia. Olivede zaproponowała jej pokrzepienie płynące z magii, lecz jak można się było tego spodziewać, Tercelle odmówiła, niewątpliwie obawiając się tego, co mogłoby wyjść na jaw pod dotknięciem maga, jak i brzydząc się samą magią. Dopiero za dnia do gabinetu doszedł płacz dziecka zagłuszający ochrypły wrzask Tercelle. Dobiegł go głos Olivede: -Balu, potrzebuję pomocnej dłoni! -Olivede pochylała się nad łóżkiem, sięgając pomiędzy podciągnięte kolana Tercelle. Nie odwracając głowy, powiedziała: -Mamy tu bliźnięta. Zajmij się pierwszym. W kołysce poruszyło się dziecko, które pospiesznie owinęła w kocyk i tam odłożyła. Bal wsunął dłonie pod ciałko dziecka i wydobył je z kołyski. Ułożył je na komodzie, którą najpierw wyścielił

poskładanymi ręcznikami. Za jego plecami Tercelle krzyczała przez zaciśnięte zęby, a 01ivede powiedziała w największym skupieniu: -Jeszcze tylko raz. Balthasar odwinął dziecko z powijaków, odłożył na bok wilgotny koc i wytarł maleńkie nagie ciałko do sucha, leciutko badając je sonem, aby wspomóc wrażenia wywołane dotykiem. Dziecko okazało się zdrowym chłopcem, nieco małym, jak to zwykle bywało z bliźniętami, o normalnie napiętych kończynach i okrągłym, miękkim brzuszku. Rysy miało zwyczajne, lecz oczy, co niezwykłe u noworodka, były szeroko otwarte. Bal zastanawiał się, czy to z tego powodu wydawały się duże. Sięgnął ponad dzieckiem po miękką szmatkę, a kiedy przesunął tkaninę nad oczami dziecka, ono mrugnęło.Później stwierdził, że wystarczyłoby, gdyby tylko nie zwrócił na to uwagi. Po kilku sekundach usłyszałby pierwszy krzyk drugiego dziecka i odwróciłby głowę. Albo mógł stłumić son. Mógłby też to zauważyć, lecz już się nad tym nie zastanawiać. Tylko że on wiedział, jakimi zmysłami i odruchami charakteryzowali się Swiatłorodni. I wysłuchał nadzwyczajnej opowieści Tercelle. Błyskawicznie przysunął palec do szeroko otwartych oczu dziecka, a ono drgnęło i mrugnęło ponownie. Nie wyczuł sonu, lecz nie było w tym nic nadzwyczajnego, son mógł wykształcić się dopiero po kilku tygodniach. Kiedy Bal i Floria byli młodsi, całe godziny poświęcili próbom opisania sobie wzajemnie zmysłów, które nie przypadły im w udziale. Świat złożony jedynie z pogłosu niewidzianego dźwięku -jak Ciemnorodni pojmowali swój wyjątkowy talent -był dla Florii równie niepojęty, jak jemu obcy był świat widziany dzięki światłu. Teorie dotyczące dźwięku stanowiły podstawę nauki Ciemnorodnych, zaś koncepcje opisujące światło zawsze miały cieszyć się marginalnym zainteresowaniem. Bal z trudnością mógł sobie wyobrazić kolor czy przezroczystość albo odbicia szkła w wodzie. Floria starała się wytłumaczyć istnienie horyzontu, nieba i gwiazd Balthasarowi, którego bezpośrednia świadomość nie wykraczała poza ograniczenia sonu, a ten nawet w najsilniejszej postaci nie sięgał dalej niż kwartał miejski. -Balthasarze -odezwała się nieco rozdrażniona 01ivede. -Poprosiłam cię, żebyś mi pomógł, a nie bawił się w kosi, kosi łapki. Mam nadzieję, że nie zapomniałeś, jak łatwo wyziębiają się noworodki. Zawinął pierwsze dziecko w powijaki i z powrotem złożył je w kołysce, w której 01ivede położyła już drugie dziecko, a sama zajęła się wydobywaniem łożyska i myciem wyczerpanej matki. Drugie dziecko również okazało się chłopcem, nieco mniejszym od brata, o spiętej, niespokojnej twarzyczce, nie większej od suszonej śliwki i niemal równie pomarszczonej. Bal nucił mu, wycierając go i owijając, a jego son lekko odbijał kształty dziecka. Kiedy chłopiec się uspokoił, szeroko otworzył oczy, skupiając się na Balu. Ten zawahał się, a następnie znienacka przesunął dłonią nad oczami dziecka, a ono drgnęło, wstrząsnął nim lekki spazm i zaczęło płakać. Bal utulił je, mrucząc przeprosiny. Trzymając chłopca, zbliżył się do ognia, który dla jego sonu stanowił nieokreślone migotanie niespokojnych pogłosów, a na twarzy wywoływał poczucie gorąca. Bal wiedział, że ogień dawał światło, lecz światło ognia nie wystarczało, by utrzymać przy życiu Swiatłorodnych ani by spalić Ciemnorodnych. Wśród drew na rozpałkę znalazł drzazgę, którą zbliżył do płomieni, a następnie, kucając, obrócił się plecami do ognia i wzniósł drzazgę, trzymając ją na tyle daleko, by ciepło nie zdradzało jej obecności. Dziecko nie zareagowało, nadal zwracając twarz ku Balowi, szeroko otwierając swoje nienormalne oczy. Bal podniósł drzazgę wyżej i wysonował drgnienie skóry wokół oczu, jak gdyby oczy się poruszyły. Nie śmiał sonować na tyle głęboko, by dostrzec ruch mięśni skrywających się za delikatną cienką skórą dziecka. -Co ty wyprawiasz, Balthasarze? -zapytała jego siostra. Dziecko odwróciło głowę w stronę drzazgi. To mógł być skurcz albo odruch, pomyślał Bal. Powoli zniżył drzazgę, a główka przekręciła się za nią aż w końcu dziecko straciło zainteresowanie i zwróciło się ku twarzy Balthasara, aby się na nią...gapić? Nieco chwiejną dłonią Balthasar wrzucił drzazgę do ognia i wstał. Tercelle leżała, odwracając głowę, jej dłonie spoczywały na spłaszczonym brzuchu. Powietrze przesycone było zapachem krwi. 01ivede zdejmowała zabrudzone rękawiczki. Balthasar

wysonował ruch w kołysce, maleńka rączka już uwolniła się z powijaków. Podszedł, by podać palec, na którym leciutko jak kwiat zacisnęła się maleńka dłoń o skórze tak suchej i nienaruszonej, jak każdego przebywającego w ciemnościach Ciemnorodnego dziecka. Oczyścił gardło. -Sądzę -oznajmił -że dzieci obdarzone są wzrokiem. -Widzą -powiedziała miękko Floria. -Jednak nie zaszkodziła im ciemność. Balthasar i 01ivede przysłuchiwali się jej lekkim, szybkim krokom: kilka stąpnięć, wyrzutw przód, kilka kolejnych kroków i natarć. -Czy to naprawdę niemożliwe? -zapytał Bal, po części retorycznie. Był wstrząśnięty tym, że 01ivede potwierdziła jego podejrzenia i niechętnie zgodziła się z jego interpretacją. -Przynajmniej ja nigdy o czymś podobnym nie słyszałam -rzekła Olivede. Mimo znużenia siedziała wyprostowana w obszernym skórzanym krześle należącym do ich ojca. -Nie spotkałam się jeszcze z przypadkiem, by urodziło się między nami widzące dziecko. A czy wśród was rodziły się niewidome dzieci? Floria zawahała się. -Nie jestem lekarzem -powiedziała, zdaniem Bala nieszczerze, gdyż jej profesja wymagała sporej wiedzy medycznej na temat urazów i trucizn. -Lekarz książęcy bada i odnotowuje anomalie, jednak ślepota nie została wymieniona jako wada wrodzona. Możemy jednak utracić wzrok na skutek urazu lub choroby. Bal trzymał na kolanach otwarty podręcznik należący jeszcze do jego dziadka oraz kilka własnych, które już zdążył przewertować. Badał perforowane stronice palcami. -Zporównawczych opisów anatomicznych wiadomo że wszyscy Ciemnorodni rodzą się pozbawieni nerwów, które u Swiatłorodnych łączą oczy z mózgiem. Nazywamy to atrezją nerwów wzrokowych. Mają za to dodatkowe wiązki nerwowe przy nerwach węchowych i krtaniowych, przewodzące impulsy nerwowe potrzebne dla sonu. Do tego nasze krtanie mają odmienną budowę, pozwalającą wytwarzać dźwięki o częstotliwości potrzebnej do działania sonu...Noworodki nie mają skłonności do używania sonu przez pierwsze pięć czy sześć tygodni życia, ale już odurodzenia biernie uczą się odbierać sygnały. -Azatem...-powiedziała w zamyśleniu Olivede. -Możliwe, że Klątwa Imogeny zawiera też następujące błogosławieństwo: żadne Swiatłorodne dziecię nie będzie wyposażone w son ani żaden Ciemnorodny nie posiądziewzroku. Ciekawe, gdzie w Klątwie to wyłożono i zastanawiam się, jakie inne wzorce dotyczące zdrowia i choroby zawiera Klątwa. -Postukała zębami w brzeg szklanki, aż ta delikatnie zadzwoniła. -01ivede -zaczęła Floria -czy wiadomo ci coś o trzeciej rasiezamieszkującej Krainę Imogeny, o ludziach, którzy mogą do woli poruszać się zarówno w świetle, jak i pod osłoną ciemności? -1 którzy mogą zarazem widzieć i sonować...-dokończyła tę myśl 01ivede. -Bardzo niewiele. Krążą oczywiście takie opowieści. Byli też przecież nasi prekursorzy, przodkowie z czasów przed Klątwą. Oraz obcy. Istnienie tych dwóch to fakt naukowy. -Ale przodkowie przeminęli, a Klątwa upomni się o każdego, kto tylko znajdzie się w jej zasięgu -wtrącił się Bal. -Od stuleci jej zasięg się nie zmienił; nic nie wskazuje na to, żeby osłabł. -Są też -dodała niechętnie 01ivede -Cieniorodni. Zawahał się. Cieniorodni zawdzięczali istnienie potężnej, wywołującej wiele podziałów magii. Te groteskowe formy życia pojawiały się na spustoszonych ziemiach otaczających najdalej wysuniętą na Rubieżach twierdzę magów. Nikt nie mógł być pewien, czy powstali w wyniku samej Klątwy, czy też na skutek jakiegoś zepsucia toczącego ziemię i przyrodę od czasów starożytnej wojny. Dobrze wychowanym członkom socjety nie wypadało snuć na ten temat domysłów. Bal nigdy nie natknął się na żywego Cieniorodnego i nie miał na to ochoty. Wielkie, zakonserwowane okazy sprowadzono z Rubieży, by wystawiać je na pokaz; mniejsze oraz te bardziej pokraczne trafiały do Kolegium Medycznego i Akademii Nauk Przyrodniczych, gdzie stały się przedmiotem badań i sekcji zwłok. Balowi nie mieściło się w głowie, że te maleńkie zdrowe noworodki mogłyby być Cieniorodne.

-Możliwe -powiedziała Floria -że odziedziczyły po ojcu coś więcej niżwzrok. -Jej głos przybrał ten szczególnie lekki, niedbały ton, jakiemu od dawna nauczył się nie ufać. -Możemy to sprawdzić -dodała. -Mam tu igłę i lampę. Gdybym tak przebiła ścianę i przepuściła maleńki promyczek światła wprost na niewielki fragment skóry...Wiadomo że to nie będzie od razu śmiertelne... -Nie! -zaprotestował Bal. Wystawienie na cienki promień światła może i nie okazałoby się śmiertelne, ale spowodowałoby bolesne oparzenia. Niezrównoważeni Ciemnorodni okaleczali się w ten sposób. Miałdo czynienia z kilkunastoma podobnymi przypadkami, a zamykanie człowieka w podziurawionej skrzyni, choć barbarzyńskie, nadal stosowano jako metodę egzekucji. Ostatnią osobą zgładzoną w ten sposób był mag skazany za praktyki czarnoksięskie. -To by wyjaśniło sprawę -usprawiedliwiała się Floria.. Wydawała się nieco zadziwiona jego wybuchem. -Czy kiedykolwiek odczułaś na własnej skórze działanie ciemności, lady Florio? -zapytała Ołivede. Bal znał odpowiedź na to pytanie. Floria została raz na zewnątrz w trakcie zachodu słońca, trwało to na tyle długo, by poczuła jak ucieka z niej życie, a substancja, z jakiej zbudowane było jej ciało, zaczęła się rozpuszczać. Rozkład był równie bolesny dla Światłorodnych, co spalenie dla Ciemnorodnych. Milczenie Florii wystarczyło 01ivede za odpowiedź. -Nie wiem, jak Swiatłorodni traktują swoje dzieci, ale my naszych nie poddajemy torturom. -Rozległ się dźwięk dzwonu oznajmiającego zachód słońca, więc 01ivede wstała. -Muszę już iść i być może nie zdążę tej nocy powrócić. Powinnam zająć się swoimi pacjentami. Zgodnie z twoim życzeniem, poczynię ustalenia co do losu dzieci. Poradzę się również moich braci i sióstr lekarzy co do wzroku dzieci. To może zająć dzień albo i dwa. -Uśmiechnęła się nieco ironicznie, używając aluzjina określenie innych magów, dokładnie tak, jak uczyniono by to w kulturalnym towarzystwie, które opuściła. -Niewątpliwie Tercelle opuści ten dom, kiedy tylko nabierze sił. Do tego czasu powinna jednak nakarmić dzieci, jeśli zechce to zrobić. Bal pomyślał, że jej zachowanie na to nie wskazywało. Tercelle ani razu nie objęła sonem swoich dzieci. Kiedy jego siostra wróciła do pracy, a Floria udała się na spoczynek, Bal zszedł do kuchni, gdzie w piecu tlił się ogień. Bliźnięta spały w łóżeczkach stojących przy ciepłym piecu. Wysonował je leciutko, tak by ich nie zbudzić. Być może, pomyślał, powinien był pozwolić Florii na ten eksperyment. Obecnie nie umiał powiedzieć, czy dzieci będą potrafiły korzystać z sonu. Być może ból i blizny po oparzeniu były niską ceną, jeśli mogło to uchronić dzieci przed życiem niepotrzebnie spędzonym w ciemności i obawie przed słońcem. Jakże samolubnymi bestiami są dorośli, pomyślał, pochylając się na tyle blisko, by przysłuchać się ich lekkiemu oddechowi, zagłuszanemu przez chrobotanie i trzask ognia. Ani ich matka oddająca się rozkoszy, ani ich ojciec nie poświęcili nawet najmniejszej myśli dzieciom, które mogłyby począć się z ich związku. Nieślubne pochodzenie samo w sobie byłoby sporym kłopotem, nawet gdyby matka nie była narzeczoną Ferdenzila Mycene, a ich ojciec...kimkolwiek by był. Chciałby mieć tyle odwagi, by je zatrzymać, chronić i miał gorącą nadzieję, że 01ivede będzie mogła znaleźć im życzliwego opiekuna obdarzonego otwartym umysłem. Balthasar przyciągnął sobie fotel na biegunach i usiadł obok dzieci. Już po kilku bujnięciach zapadł w sen. Był wyczerpany tak samo jak po narodzinach własnych córek. Obudziła go Tercelle, po omacku starająca się znaleźć drogę w kuchni. Miała na sobie inną koszulę nocną jego matki i poruszałasię przygarbiona, jakby każdy krok sprawiał jej ból. Szybko się podniósł. -Tercelle, nie powinnaś wstawać. Odpowiedziała mu nadąsana: -Byłam głodna. Wołałam cię, ale nie przychodziłeś. Przeprosił ją i podał jej poduszkę, na której usiadła, podczas kiedyon parzył herbatę i włączył gaz, by przygotować grzanki. Jej son falował wokół niego, delikatnie, lecz uparcie mącąc jego wrażenia. Zdał sobie sprawę, że sonując go, nie musiała odwracać głowy w stronę kołyski.

-Która godzina? -zapytał zdezorientowany. -Dzwony oznajmiające wschód słońca rozdzwonią się za niecałe dwie godziny. Kiedy wróci twoja siostra? -Nie jestem pewien. Powiedziała, że może dziś nie wrócić. -Postawił na stole grzanki i imbryk, nalał dla nich dwojga herbatę. Jedno z leżących w kołysce dzieci wierciło się i mlasnęło wargami. Zwrócił się do niej nieśmiało: -Mogą być głodne. -Już się uciszyły -odrzekła obojętnie. -A zatem to ona je zabierze? -Poczyni odpowiednie przygotowania, tak jak sobie życzyłaś. Tercelle uparła się, że nie chcewiedzieć, gdzie dzieci zostaną zabrane, nie chciała utrzymywać z nimi kontaktu. -Muszę wysłać list -oznajmiła i wydobyła z rękawa starannie zapieczętowaną kopertę z porządnie wydziurkowaną etykietą. Prawdopodobnie napisała go, zanim pojawiła się na progu domu Balthasara. -Myślisz, że uda ci się znaleźć kogoś, kto by doręczył go jeszcze przed świtem? Tłumiąc westchnienie, uległ jej życzeniu, wstał, wydobył monety z dzbanka, w którym trzymał pieniądze przeznaczone dla posłańców i stangretów, wziął gwizdeki podszedł do drzwi frontowych. Na końcu szeregu budynków kręcił się na swoim rowerze posłaniec wyczekujący na zlecenie. Gdy dobiegł go wyraźny świst gwizdka Bala, wskoczył na rower i przyjechał szybko jak jaskółka. Podejrzewając, że chłopiec jest niepiśmienny, Bal odczytał mu adres. Bal nie mógł nie zauważyć, że list miał zostać dostarczony w pobliże miejskiej rezydencji rodziny Telmaine, domu, który oblegał, aby zdobyć swą małżonkę. Niepewnie wdrapał się po schodach; z tęsknoty do Telmaine nie mógł skupić się na zagmatwanych wrażeniach przynoszonych przez son. Tęsknił za żoną mocno aż do bólu. -Nadałem twój list -powiadomił Tercelle. -Dobrze. -Po raz pierwszy się do niego uśmiechnęła. -Nalałam ci jeszcze herbaty, bo wystygła. Herbata była mocniejsza,niż lubił, przesycona goryczką taniny i dziwnym, stęchłym posmakiem. Prawdopodobnie zawilgotniała albo była starsza, niż myślał. Tak się przyzwyczaił do tego, że służba dba o podobne rzeczy w domu należącym do niego i Telmaine, że latem zwykle nie miał w domu nic poza spleśniałym chlebem lub kiełkującymi ziemniakami. Dodał do herbaty miodu, aby zagłuszyć podły smak, bo nie chciało mu się wstawać, by zaparzyć świeżą. Wypił drugi kubek herbaty, która smakowała znacznie lepiej oraz zjadł grubą grzankę z miodem. Tercelle sączyła grymaśnie herbatę, mimo niewygody i tego, że była w opłakanym stanie. Zdawało się, że dzieci ponownie usnęły. Bal miał kłopoty z utrzymaniem się na nogach, choć starał się tego nie okazywać, wiedząc, że byłoby to niegrzeczne. Poczuł tylko, że Tercelle ostrożnie zabiera kubek z jego dłoni, mówiąc: wszystko w porządku, Balthasarze. Teraz pośpij. Obudził go dzwon poprzedzający wschód słońca. Bal z wysiłkiem ocknął się z głębokiego snu i zagmatwanych marzeń. Śnił, że na progu stanęła Telmaine, łomocząc w drzwi, błagając, by wpuścił ją do środka. Był wściekły. Zbyt długo została na tańcach, oddając się błahostkom życia, z którego podobno zrezygnowała, dlatego zamierzał odmówić jej błaganiom i pozwolić, by spłonęła. I wtedy nagle pojął, że musipodejść do drzwi, wpuścić ją do domu, ale nie mógł się poruszyć. Usłyszał własny udręczony krzyk. Poczuł na kostkach przeciąg. To ostatnie doznanie postawiło go na nogi, choć wstając, zataczał się. Głowa mu się chwiała na boki, son go zawodził i się łamał. Stół, piec, zlew i kołyska wirowały wokół niego. Pusta kuchnia. Cicha kołyska. Zwrócił się w jej stronę, stracił równowagę, chwytając się jedną dłonią kołyski, a drugą pieca. Ból go otrzeźwił. Znajdował się w kuchni; był tu z Tercelle. Zapadł w sen, bez udziału własnej woli, a teraz kuchnia i kołyska opustoszały, a tylne drzwi były otwarte. Do tego dzwoniły poranne dzwony.Z przyzwyczajenia wziął z haczyka klucz, gdy słaniając się, przeszedł przez drzwi. Z miażdżącą siłą uderzył barkiem w nadproże. Tercelle znajdowała się na zewnątrz, w otoczonym wysokim murem, wąskim ogródeczku. Starannie zamiatała do czysta szeroki karmnik dla ptaków, muskając go obleczonymi w rękawiczki dłońmi i kładąc na nim dwa zawiniątka. Była całkowicie ubrana, nawet narzuciła na siebie pelerynę, w której przybyła. Peleryna kołysała się

rozpraszająco, oszałamiająco. Tercelle wyczuła jego son i odwróciła się. -Tak będzie najlepiej -powiedziała po chwili. Balthasar zachwiał się na progu, ściskając w dłoni klucz. Odnalazł klamkę i zamknął za sobą drzwi. Chwiejąc się jak pijak, przekręcał klucz w zamku, gdy Tercelle rzuciła się na niego. Poparzona dłoń bolała go, ale zdołał przekręcić klucz, wydobyć go z zamka i schować za plecami. -Oszalałeś? Otwórz te drzwi. -Nawet trwoga nie była wstanie wymazać z jej głosu władczego tonu i nieufności. Nie oburzyło jej jego zachowanie, lecz tupet. -Nie czujesz, że niedługo pojawi się słońce? Jeszcze nie, lecz wkrótce tak się stanie. Niedługo poczują ból, a po nim nastąpi agonia. Możliwość zbadaniatej największej ze wszystkich zagadek w żaden sposób nie uspokoiło bicia jego serca. Wydawało mu się, że miał więcej czasu na to, by nacieszyć się życiem. Mimo to opanował głos. Choć słowa wymawiał bełkotliwie, to starał się, by brzmiały zrozumiale. -Mamy jeszcze czas na to, by porozmawiać. -Oczym mielibyśmy rozmawiać? Robię tylko to, co muszę! -Zaczęła rzucać się wokół niego, by wyrwać mu klucz z dłoni. Jej słabość dorównywała jego ataksji; zderzyli się z drzwiami, lecz to on nadal dzierżył klucz. Odepchnął ją w najbardziej niedżentelmeński sposób; chwiejnie postąpiła kilka kroków zgięta w pół, trzymając się kurczowo za brzuch. Balthasar wziął głęboki oddech, desperacko próbując zachować trzeźwość umysłu. -Pomyśl o tym -powiedział, a słowa rozlewały mu się w ustach. -Masz poś...ostać...zostać księżną Mycene. Ja jestem nikim. Czy ktokolwiek uwierzyłby...gdybym powiedział, że to twoje dzieci? Obrzuciła go silnym sonem, zauważając, jak bliski jest zasłabnięcia. -Balthasarze, otwórz chociaż drzwi, żebyśmy mogli o tym porozmawiać w bezpiecznym zaciszu. -Nie -odrzekł. -Dopóki nie opsasz...obiecasz. -Jeśli nie otworzysz drzwi, to i one zginą. -Dzieci, ty, ja. Wszyscy.Nie trzeba było rozwijać tematu. Znacznie lepiej poradziłaby sobie z tym skandalem niż on. -Zawsze byłeś sentymentalny. -Nie odpowiedział, lecz wyraz jego twarzy sprawił, że zacisnęła zęby. -Niech cię piekło pochłonie, obiecuję. A teraz daj mi klucz. Ten pomysł wzbudził jego podejrzenia. I choć nie mógł określić dlaczego, to wolałposłuchać swojego instynktu. -Weź dzieci -powiedział. -A ja...otworzę drzwi. -Oparł się o wrota. Otoczył go jej son. Balthasar miał wrażenie, że słyszy, jak Tercelle usilnie myśli. -Zabierz je -powtórzył -albo wrzucę klucz do rynsztoka. Rynsztok był tak blisko niego jak kamienie, którymi obłożono klomby kwiatowe. Obróciła się, schyliła do karmnika i niezdarnie zabrała dzieci. Rozwinęła je z powijaków, pozostawiając je nago na pastwę wschodzącego słońca. To sprawiło, że Balthasarowi odechciało się śmiać z tego, jak komicznie musiał człapać pod wpływem narkotyku. Kiedy się odwróciła, przekręcił klucz w zamku i rzucił się pierwszy do środka, wiedząc, że gdyby Tercelle go wyprzedziła, gotowa była zatrzasnąć mu drzwi przed nosem. Oparł się na krawędzi drzwi, kiedy wchodziła do domu, obrzucając go sonem wystarczająco silnym, by ogłuszyć trzeźwego człowieka, a co dopiero kogoś odurzonego. Wsparł się całym ciężarem na drzwiach i zatrzasnął je, a klucz zabrzęczał o podłogę. Dzieci ledwo się ruszały, kiedy kładła je jedno obok drugiego do kołyski. Odwróciła się, by stanąć z nim twarzą w twarz. Jedną ręką opierała się o ścianę obok pieca, drugą łapała się za brzuch. -Skąd mogę wiedzieć, że mogę ci zaufać? -Właśnie na tym polega zaufanie -powiedział bardziej uszczypliwie, niż zamierzał. -Nie możesz tego wiedzieć. Jakże pragnął, by była mężczyzną; nie wiedział już, jak ocenić jej wyrachowany dąs. Gdyby była mężczyzną, nie musiałby się posuwać aż tak daleko -ale wówczas mogłaby go obezwładnić w ogrodzie i pozostawić wraz z bliźniętami na pastwę promieni słonecznych.

Musiał się cały czas ruszać, żeby nie zasnąć. Podszedł do łóżeczka, aby obrzucić sonem dzieci. -Podałaś im to samo co mnie? Nie poruszyła się, cicha i wściekła. -Mogłaś je zabić. Potrząsnęła lekko głową. -Czy to ma jakieś znaczenie? Zemdliło go z wysiłku, z jakim utrzymywał się w pozycji stojącej. Popsuł jej chwilowo szyki, ale ona nadal stwarzała zagrożenie dla własnych dzieci. -Ferdenzil udusiłby mnie w naszym łożu małżeńskim, gdyby się dowiedział -powiedziała niskim, drżącym głosem. -To niedobrze -zmartwił się szczerze. -Równie złe, jak zabicie dzieci. Dlatego obcuję...obiecuję. Nigdy o tym nikomu nie powiem. Nigdy. -Ajak wyjaśnisz, skąd się u ciebie wzięły? Pomyślałeś o tym? -Znalazłem podrzucone na moim progu. Tradycyjnie. To tylko dzieci -wybełkotał pijacko. -Miałem już dzieci. Dzwony poranne zamilkły; zostali razem uwięzieni na kolejny dzień. Tercelle powiedziała z goryczą: -Sentymentalny głupiec z ciebie. Lysander zawsze tak o tobie mówił. I zniknęła. Nie dał rady na tyle dobrze śledzić dźwięków, by dowiedzieć się, gdzie się udała, ale na pewno nie wyszła przez drzwi frontowe, przynajmniej na razie. Podniósł odurzone dzieci. Wspiął się po schodach do gabinetu, otwierając i zamykając poparzoną dłoń, którą trzymał na powijakach, aż w końcu miał wrażenie, że trzyma drut kolczasty. Musi zachować przytomność. Gdzie też ona się podziała? Czy dała sobie spokój? Na pewno nie bardziej niż on. To było najbardziej ryzykowne w tym wszystkim. Musi pozostawić za sobą otwarte drzwi, przechodząc przez pokój, by złożyć dzieci na krześle. Potem musi na powrót przebyć rozległą, pustą przestrzeń pokoju, aby otworzyć drzwi i przekręcić klucz w zamku. Po drugiej stronie papierowej ściany słyszał Florię wykonującą swoje poranne ćwiczenia, miękki szmer pracy jej nóg. W połowie drogi do ściany upadł. Dręczył go narkotykowy koszmar, zdawało mu się, że upada na ścianę, przebija się przez nią i płonie w jej obecności. -F...oria. Odpowiedzią było zapadnięcie ciszy. -Bal? Balthasar? Co się stało? Podpełzł w stronę ściany, do przechodzącej przez nią szafki, mamrocząc opowieść i walcząc z ciężarem w żołądku, jaki poczuł w wyniku opierania się pragnieniu opadnięcia na podłogę. -P...móż mi, Florio. Zastukała mocno w drewno szafki. -Bal, nie wolno ci zasnąć! Mów do mnie. Zbutwiały posmak, powiadasz, w herbacie. Matko Wszystkich Narodzonych, gdybym tak miała próbkę. -Za późno -powiedział, ciesząc się ogromnie z tego, że udało mu się wypowiedzieć to słowo. -Za późno -powtórzył. -Cicho sza. -Nie mów mi cicho sza -odparła. -Mów do mnie. Słyszał jej oddalające się kroki. Pochylił się w stronę kąta, kładąc dłoń na papierowej ścianie, wyobrażając sobie, że odczuwa palące światło po jej drugiej stronie.Nie straszne, lecz ciepłe, jak blask ognia. -Balthasarze! Oparł się senności, ohydne uczucie. -Tak. -Sporządziłam środek pobudzający. Znajdziesz go w szafce. Wypij go. Obiema rękami wydobył szklankę z wnęki i starał się wznieść ją do ust, które wydawały się należeć do kogoś obcego. Kiedy wyczuł, że szklanka dotyka ust, po omacku wetknął ją między wargi i wypił napój.

-Smaczne. -Łączenia smaków uczyłam się od mistrza kucharskiego. Przydaje się to czasami. -Pozwoliła, by na krótką chwilę zapadła cisza. -Mów do mnie. Wkrótce powinieneś poczuć działanie napoju. Już teraz powoli wszystko stawało się jasne. Jego son na nowo zyskał ostrość. Balthasar podczołgał się do dzieci i jedną dłonią nieporadnie owinął je kocykami. Kiedy kończył to robić, przestał czuć się niezgrabnie. Ręka wykonywała krótkie, nagłe ruchy i drżała, gdy była bez ruchu. Drugą dłoń przytrzymał przy piersi, skurczoną. Antidotum, usuwając zamroczenie z jego umysłu, przestało tłumić ból wywołany oparzeniem. -Co z dziećmi? -zapytał. Usłyszał, jak Floria westchnęła z ulgą, słysząc zmianę w jego wymowie. -Nie możesz nic im podać, dopóki znajdują się pod działaniem narkotyku. Pomyśl, Balu. Mogłyby się zakrztusić. -Zastanowił się nad tym. -Jedyne, co możesz zrobić, to stymulować je, żeby nie zapadły w sen tak głęboki, by przestały oddychać. Z pewnością lepiej sobie z tym poradzisz ode mnie. -Dziękuję ci, Florio -powiedział, mimo że drżał podczas odstępów między słowami. -Pozwól, że zajmę się tą kobietą. Znieruchomiał. Myśli pojawiały się i odpływały. Nie był nawet w stanie wpaść na słowo „nie”. -Nikt wcześniej nie próbował cię otruć -zareagowała Floria na jego milczenie. -Nie wiem, co się tu dzieje, ale nie podoba mi się to. -Lecz zamiast tego spróbuj się dowiedzieć... -Nigdy nie starałam się ukrywać tego, kim jestem -odparła. -Niebezpieczną przyjaciółką i śmiertelnym wrogiem. -W jej głosie pobrzmiewała niepokojąca uciecha. -Zbyt mocno cenię sobie twoją przyjaźń, by się przejmować twoim poczuciem moralności. Wstrząsnęły nim lekkie drgawki, przez chwilę badał bliźnięta, a następnie, krzywiąc się z bólu przeszywającego dłoń, uniósł dziecko, którego oddech wydawał się słabszy. Złożył bezwładnego noworodka na ramieniu i zaczął nacierać mu plecki. Czuł się przerażająco kapryśny, gotowy w jednym momencie wybuchnąć histerycznym śmiechem lub morderczą furią. -Florio -wydyszał. -Co mi podałaś? -Coś, czym Straż Książęca posługuje się, by zachować czujność i mieć przewagę w walce -odpowiedziała, a jego wyostrzone zmysły wychwyciły znaczenie i ton, zanim jeszcze zdążyła powiedzieć: w razie potrzeby. Przeszedł go dreszcz, kiedy zrozumiał, czego w razie niebezpieczeństwa byłby w stanie dokonać pod wpływem tej substancji oraz na samą myśl, że Floria dobrze o tym wiedziała. -Balu, czy w domu znajduje się jakaś broń? Pistolety, strzelby, kusze, łuki, sztylety... -Nie! -odpowiedział. -Są też inne rzeczy, które mogą posłużyć za broń -oznajmiła ze spokojem. -Powinieneś pomyśleć o tym, czym możesz się bronić. Balthasar próbował czytać, lecz nie mógł się skupić, nie mógł opanować myśli, bo wszystkie sprowadzały się do przemocy. Pod koniec tego niekończącego się dnia usłyszał, jak ktoś nacisnął klamkę. Jego wyczulony słuch był niemal równie przenikliwy jak son. Na ramieniu spało mu dziecko, piąstkę wielkości orzecha wciskając w ucho, jego oddech ledwie muskał skórę Bala. Na moment zapadła cisza, a po chwili coś delikatnie zagłębiło się w zamku. Balthasar cichutko położył dziecko na krześle, zsunął się na podłogę i się skulił. Otwarte usta obnażyły zęby. Son omiótł pokój, tropiąc. Znalazł to, czego poszukiwał: nóż do papieru o gładkiej rękojeści, którego Telmaine nie znosiła ze względu na to, że był długi, ostry, niebezpieczny dla dzieci, a przede wszystkim był prezentem od Florii. Przemknął do biurka i wydobył go, dopasowując do dłoni, nie uważając tego za niestosowne, nie czując wcześniejszego niedołęstwa, nasłuchując przy tym skrobania w zamku. Nie miał tyle doświadczenia, by osądzić, czy grzebanie w zamkubyło fachowe, czy oznaczało prawdziwezagrożenie, czy tylko próbę przezwyciężenia przeszkody. Nie miało to znaczenia. Miał w dłoni nóż i znał się na anatomii. Zamierzał posłużyć się jednym i drugim.

-Tercelle! -krzyknął ostrzegawczo. Chrobotanie ustało. Z drugiej strony drzwi nie dobiegał już żaden dźwięk. Wyobraził ją sobie stojącą tam, otuloną w aksamit, ze...Co mogła trzymać w dłoni? Spinką do włosów lub szpilką do kapelusza, a może to było coś innego? Nóż? Inna trucizna? Minęła dłuższa chwila, zanim Balthasar pozwolił sobie odłożyć nóż i podnieść dziecko. Bardzo długa chwila.

Rozdział drugi Lady Anarysinde Stott przysiadła na łóżku siostry, by z bliska ocenić jej toaletę. -Dlaczego upierasz się wkładać te długie rękawiczki, Tellie? Są okropnie niemodne. Telmaine Hearne wygładziła jedwabne rękawiczki sięgające niemal ramion i po omacku przeszukała toaletkę w poszukiwaniu haczyka do zapinania guzików. Nie mogła pojąć, jak to się stało, że przywiozła ze sobą aż tyle butelek i świecidełek na trwający zaledwie cztery dni pobyt, nawet biorąc pod uwagę to, że zatrzymała się w letniej rezydencji arcyksięcia i weźmie udział w przyjęciu, na którym pojawią się wszyscy liczący się w towarzystwie ludzie. Dwa miesiące spędzone z dala od skromnego, schludnego Balthasara wywołały w niej smutne poczucie zaniedbania. -Bal twierdzi, że to, co pasuje pięknej kobiecie, nigdy nie wychodzi z mody -powiedziała do Anarys, w końcu odnajdując haczyk. Za jego pomocą zapięła ostatni perłowy guziczek i wyłożyła bufiaste rękawy na mankiety rękawiczek. Przesunęła palcami po koronce wokół szyi, szerszej, niż zezwalała na to moda. Odwróciła się do siostry, strzepując i rozpościerając szeroką spódnicę. To była nowa suknia, droga. Kochany Balnigdy się nie dowie jak bardzo droga! I najmodniejsza. –Coo tym sądzisz? Odbił się o nią son siostry. -Jesteś piękna i zawsze taka będziesz -westchnęła Anarys. Telmaine z szelestem zbliżyła się do niej, by lekko ucałować jej policzek. Przypomniała sobie, jak to było, gdy miała szesnaście lat, jak nieskończenie dłużył się jejrok, który musiała odczekać, zanim wprowadzono ją do towarzystwai pozwolono osłaniać głowę welonem jak dorosłej kobiecie, zanim mogła przyjmować zaloty...A biedna Anarys zdawała się nieco opóźniona, nadal o płaskiej piersi, wciąż wyrastająca z ubrań. Suknia, w której Telmaine tak bardzo było do twarzy, wisiałaby na niej jak worek. -Daj sobie czas, moja droga. Wkrótce nadejdzie i twoja chwila. Wyprostowała się, wiedząc, że Anarys zamierza później przemknąć się na dół, zanim wybiją poranne dzwony, w porze, kiedy rozum zaczyna mieszać się ze zmęczeniem i winem,a son matron i przyzwoitek słabnie ze znużenia. Stłumiła westchnienie, starając się pogodzić poczucie obowiązku z rozwagą. -Bądź ostrożna Anyany -powiedziała, przechylając podbródek siostry obleczonym w rękawiczkę palcem. -Baw się dobrze, ale zapamiętaj sobie, że reputację łatwiej stracić, niż odzyskać, a nie wszyscy młodzieńcy godni są zaufania.Anarys nadąsała się. -Skąd możesz o tym wiedzieć? Daleko ci było do doskonałości. Spotykałaś się Balthasarem w tajemnicy. -Miałam szczęście -odrzekła. Ostatecznie to przypadek sprawił, że przyjaciele Bala właśnie tamtej letniej nocy postanowili przejść przez mur otaczający ogród miejskiej posiadłości należącej do jej rodu i nieproszeni przyłączyć się do balu maskowego wydanego z okazji jej siedemnastych urodzin. -Miałam szczęście, że naprawdę okazał się tak wyjątkowy, za jakiego go uważałam, kiedy go poznałam. Siostra podwinęła pod siebie kolana, siadając na spiętrzonych spódnicach.„ -Naprawdę pojawił się na przyjęciu ubrany jak jeden ze Światłorodnych? -Atak. -Przypomniała sobie niezwykłą postać stojącą przy regale z książkami, drobnego młodzieńca w gęsto wyszywanej tunice i tkanych pończochach, które byłyby nieprzyzwoite, gdyby nie długość tuniki; dziwne, wąskie, ozdobne buty, a do tego ogromny, niezwykle absurdalny kapelusz ze zszarganym pióropuszem. -Nie wiedziałam, czy czaił się przy bibliotece, bo zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo niestosownie wyglądał, czy też może dlatego, że był nieśmiały. Oczywiście teraz już wiem, że pociągały go książki. -Ipoprosiłaś go do tańca -westchnęła Anarys. -Tak. -Telmaine lekko się skrzywiła. Matka i ciotki postarały się, by osaczał ją cały legion

odpowiednich konkurentów. Kilku z nich ją przerażało, niektórzy po prostu nudzili, a pozostali przytłaczali. A zatem kiedy muzykanci zaczęli grać pierwszy z trzech tradycyjnych tańców, do których to damy zapraszały panów, ratowała się ucieczką stając przy bibliotece. -1 śmiertelnie go tym przestraszyłam -dodała ze śmiechem. Kiedy niepewnie ujął jej dłoń, by złożyć jąna swym ramieniu, zgodnie z nowym, szokującym dla mamy Telmaine stylem, ręka mu drżała. Uśmiechnęła się do niego uspokajająco i umieściła jego dłoń, celowo pozwalając, by musnęła jej nagie ramię. Zaczął ją przepraszać, lecz wtedy pociągnęła go na parkiet. Wówczas po raz pierwszy zrozumiała dziewczęta, które afiszowały się ze swoimi chłopcami, zupełnie jakby chciały pochwalić się zdobyczą. Zetknęła się wtedy z najsłodszym, najbystrzejszym umysłem, z jakim kiedykolwiek miała do czynienia, i znalazła mężczyznę, za którego postanowiła wyjść bez względu na to, czy był księciem, sługą muzykantem czy magiem. Anarys ponownie westchnęła. -Po prostu bądź ostrożna -powiedziała Telmaine. -Pamiętaj, o czym ci mówiłam. Takie rzeczy zdarzają się nie tylko wśród mieszkańców półświatka, ale i wśród ludzi takich jak my. Anarys wydęła wargi. -Mama zemdlałaby, gdyby dowiedziała się, o czym mi opowiedziałaś. -Mama -oznajmiła Telmaine -to kochana kobieta, lecz trzymana pod kloszem. Nie potrafi rozróżnić prawdziwego niebezpieczeństwa od pomniejszych kłopotów towarzyskich. -Mówiąc te słowa, poczuła się winna. Jej matka nie miała takiego samego wglądu w męskie intencje jak onasama. -Powiedziałam ci o rzeczach, które powinna wiedzieć każda młoda dziewczyna. -Nie są to miłe rzeczy. Telmaine rozpostarła welon na głowie, mocując go szpilkami i ostrożnie zbierając go z uszu, jak na to zezwalała nowa, postępowa moda. Bal nie chciałby, by było inaczej. -Tak powinno być. Rozległo się gwałtowane stukanie do drzwi. Nie czekając na pozwolenie, do środka wbiegła ich starsza siostra. Merivan była wysoką, stale niezadowoloną, trzydziestej ednoletnią kobietą, znajdującą ujście dla rozpierającej ją energii w rodzeniu dzieci. Po urodzeniu szóstego potomka ponownie była brzemienna, lecz nie było to jeszcze na tyle widoczne, by miała wycofać się z towarzystwa. -Dobry wieczór, Merivan -powitała ją z sympatią Telmaine. -Ufam, że twoje trawienie wróciło do normy. Merivan uniosła dłoń. Telmaine nastawiała się na to, że Merivan poklepie ją po policzku, ale zamiast tego chwyciła za welon Telmaine i pociągnęła go do przodu. -Wtej sukience można by uznać cię za kogoś z półświatka -oznajmiła ostro Merivan, z muśnięcia jej palców Telmainewyczytała zwykłą mieszaninę zazdrości i krytyki. -A wasza rozmowa jest wulgarna. -Jestem matką dwójki dzieci, Merivan -powiedziała Telmaine pojednawczo. -Wiem co nieco o tych sprawach. -Iwciąż nosisz te absurdalne rękawiczki. Doprawdy, Telmaine, jeśli twój mąż naprawdę tak świetnie zna się na zaburzeniach psychicznych, to mógłby coś zaradzić na twoją fobię na punkcie chorób. Telmaine zacisnęła zęby, lecz nadała swoim słowom lekki ton. -Ani mnie, ani jemu to nie przeszkadza. Noszę niemodne rękawiczki, a nasza rodzina ciągle cieszy się doskonałym zdrowiem, być może dzięki mojej przezorności. -Nie mogę pojąć, że pozwalasz mu pracować w tej klinice. Z pewnością ma do czynienia z najróżniejszymi chorobami.Jakoś zniosła to, że Merivan ujęła ją za ramię i wyprowadziła z pokoju, by na zewnątrz natychmiast odkryć swoje prawdziwe intencje. -Oczym opowiadałaś Anarys? Ledwie mogę uwierzyć w to, co podsłuchała jej pokojówka. -Musi się o pewnych rzeczach dowiedzieć. Nawet w dobrym towarzystwie są mężczyźni, którzy wykorzystują niewinne dziewczęta.

-Och, Telmaine. Stałaś się wulgarna. Obwialiśmy się, że do tego dojdzie, jeśli poślubisz tego... Telmaine wyrwała ramię z uścisku Merivan. Merivan mogła mówić, co tylko chciałao Telmaine, ale nie wolno jej było krytykować Bala. -Idę powiedzieć dobranoc moim maleństwom. -Rozpieszczasz je -jęknęła Merivan. -Powinnaś mieć więcej dzieci, wówczas nie będziesz tak do nich lgnąć... Przystanęła, zdławiła czknięcie i przycisnęła dłoń do brzucha. Telmaine pożałowała jej. Merivan miała bystry umysł; mogła spierać się z Balthasarem do upadłego na temat koniecznościpodtrzymywania zasad społecznych, konwenansów, tłumienia indywidualnych pragnień dla dobra powszechnego. Balthasar twierdził, że Merivan poświęciła się dla swoich ideałów, odmawiając sobie jakiegokolwiek rozwoju intelektualnego, skupiając się jedynie na małżeństwie, rodzeniu dzieci oraz pielęgnowaniu ich umysłów i moralności. Nie lgnęła do swoich dzieci; musztrowała je jak maleńkich kadetów. -Meri -powiedziała Telmaine łagodnie, lecz stanowczo. -Pozwól, że Bal i ja będziemy wychowywać nasze dzieci po swojemu. Kiedy weszła do pokoju dziecięcego, córki wygramoliły się z plątaniny maluchów zebranych w ozdobnym domku do zabawy iprędko do niej przybiegły. Sześcioletnia Florilinde trajkotała jej do ucha o powozach bez koni, jakimi przybyli niektórzy z gości. Fascynowały ją wszystkie wynalazki mechaniczne. A pięcioletnia Amerdale paplała jej do drugiego ucha o ptakach, w ptaszarni.Telmaine lekko otoczyła ramieniem każde ze zwinnych, wiercących się dzieci, podczas gdy one ściskały ją swoimi małymi rączkami. Z każdym dotknięciem jej skóry przebiegał przez jej umysł jasny strumień ich myśli. Amerdale przypominała Balthasara, jej umysłbył otwarty i nieustannie zaciekawiony. Myśli Florilinde nosiły ślady zazdrości, jak kłęby błota wyrzuconego z dna rzeki. Telmaine tylko raz wyznała swojej niani, że kiedy dotyka ludzi, to wie, o czym oni myślą. Przerażenie, zgroza i strach niani doprowadziły ją do łez. Zdarzenie to wywołało silniejsze wrażenie niż słowa wstrząśniętej niani: „Proszę, panienko Telmaine, nigdy nie opowiadaj podobnych rzeczy. To nie wypada. To...magia”. Nawet w wieku Amerdale Telmaine wiedziała już, że magia była czymś niegodziwym. Magią zajmowano się osiemset lat temu, kiedy to Ciemnorodni stali się niezdolni do życia w świetle słonecznym. Magię uprawiano w tych rejonach miasta, w których dziewczęta takie jak ona się nie pokazywały. To magią parali się Światłorodni, pędzący życie po wschodzie słońca. Później ze słabo dziurkowanej broszurki należącej do jej brata, zatytułowanej „Magia świecka i ekstatyczna”, której ani ona nie powinna była czytać, ani on posiadać, dowiedziała się, kim była: potrafiła odczytywać myśli za pomocą dotyku, tak samo jak nawet najsłabsi z magów. Do tego dowiedziała się, co jeszcze mogła zrobić. Jeszcze później zrozumiała, że większość mężczyzn uważała, że każda kobieta powinna posiadać tę umiejętność odczytywania myśli dotykiem, aby poznać i zaspokajać ich zachcianki, zanim zdążyli o nich powiedzieć. Kiedyś ta świadomość przynosiła jej rozgoryczenie. Teraz tylko ją smuciła. Nic w tym dziwnego, że mężczyźni uważali coś takiego za ideał. Kobiety także, na swój sposób. Wszyscy oni byli tak bardzo zamknięci w więzieniu własnych myśli, skazani na to, żeby nigdy nie poznać prawdy o innych. A zarazem przerażeni, że ich tajemnice się wydadzą, przerażeni do tego stopnia, że umniejszali i potępiali magię, spychając ją do półświatka. Przede wszystkim magii nie wolno było wejść na salony i sale balowe socjety. Już w wieku pięciu lat Telmaine zrozumiała, że nikomu nie wolno się dowiedzieć ojej zdolnościach. Magia jednak zapewniała swoiste rekompensaty. Telmaine nigdy nie rozumiała źle cudzych intencji oraz nigdy nie obawiała się fałszu. Mogła śmiało podjąć najważniejszą decyzję, jaką mogła podjąć kobieta, i wstąpić w związek małżeński, mając pewność, że dokonała dobrego wyboru. Odpowiedziała na pytania podekscytowanych córek dotyczące balu, jej sukni, tego, czy arcyksiążę pojawi się na balu, i czy ona sama zamierza przetańczyć całą noc. Ich myśli były ukształtowane przez plotki nianiek i romantyczne historyjki opowiadane małym dziewczynkom. Telmaine

przytuliła i ucałowała córki, nakazała, żeby były grzeczne i robiły, co polecą im nianie. To w szczególności skierowane było do Florilinde, która zaczynała pojmować porządek społeczny i odkrywać, naco wolno sobie pozwalać w stosunku do niań. A potem Telmaine wyszła, machając córeczkom znad ramienia i wygładziła rękawiczki, naciągając je aż na ramiona. Pomimo zarzutów Merivan suknia była zupełnie przyzwoita: wysoko zapięta pod szyją, szczelny stanik, bardzo niewiele skóry wystawionej na przypadkowy dotyk. Była jednak skrojona wedle nowego, lżejszego fasonu, niewymagającego aż tak wielu warstw tkaniny, dzięki czemu była wygodniejsza w noszeniu. W kulturalnym towarzystwie aż nadto wystarczała, by uznać ją za skromną, nawet jeśli była pozbawiona gęstych koronkowych halek. Teraz, pomyślała, uśmiechając się tylko do siebie, lady Telmaine Stott Hearne zaczęła schodzić po schodach. Choć nie pędziła takiego życia na co dzień, to lata w towarzystwie rodziny sprawiały jej przyjemność. Cieszyła się, że ojciec wymusił na Balthasarze obietnicę, że lato zawsze będzie spędzała z rodziną. Jej ojciec długo się zastanawiał nad konkurami Bala. Balthasar nie był księciem, sługą, muzykiem ani magiem; był młodym adeptem medycyny, ze starej, choć zubożałej i ekscentrycznej rodziny, wywodzącej się z arcyksiążęcego rodu po linii córek i młodszych synów. Z całej rodziny to on zasługiwał na największy szacunek. Jego siostra nie tylko uczyła się sztuki lekarskiej, ale była też uznaną czarodziejką. Po starszym bracie słuch przepadł przed laty. Towarzystwo w dużej mierze o nim zapomniało, a Bal nigdy go nie wspominał, choć często o nim myślał. Telmaine wiedziała o Lysandrze Hearne więcej, niżby sobie życzyła. Największą skazą na opinii Bala, przynajmniej w oczach socjety, była znajomość z kobietą zamieszkującą po drugiej stronie papierowej ściany -Florią White Hand, szpiegiem i skrytobój czynią w służbie Swiatłorodnych książąt, oraz jego zaangażowanie w działania rady pośredniczącej w ustalaniu interesów obu ras. Towarzystwo wolałoby, by Swiatłorodni wraz ze swoimi brutalnymi i szokującymi obyczajami i wyszkolonymi magami po prostu nie istnieli. Mimo wszystkichswoich zalet osobistych Bal nie był bezpieczną arystokratyczną partią, jakiej ród Telmaine życzyłby sobie dla swojej córki. Matka i brat próbowali ją skłonićdo zmiany decyzji sprzeciwem i przekupstwem. Jej protest okazał się zaskakująco łatwy, jeśli nie pozwolą jej powiedzieć „tak”, nie skłonią jej do małżeństwa. Nie mogła nie wiedzieć, że jej matka szczerze pragnęła, by wyszła za mąż nie tylko dobrze, ale i szczęśliwie. Brata jej szczęście już tak bardzo nie obchodziło; była kobietą, a zatem jej powodzenie nie liczyło się tak jak jego własne. Czuł się niepewny, przerażony własną nieudolnością jako lord i dziedzic, a przeto rozpaczliwie starał się skupić wokółsiebie wszystkie odpowiednie powiązania, przyjaciół i zachowania. Telmaine żałowała go, ale nie miała zamiaru pozwolić, by ją usidlił. Miała już prawie dwadzieścia jeden lat i wciąż pozostawała niezamężna. Jej przyjaciółki rozkwitały, nawet te, których małżeństwa były skutkiem kompromisu lub rezygnacji, albo -nie mogła tego nie wiedzieć -pomyłką. Wraz z upływem czasu tylko utwierdzała się w przekonaniu, że jej małżeństwo nie będzie takie. Mijał trzeci rok, od kiedy ojciec niespodzianie wyraził zgodę na ślub i nadeszła jej kolej na to, by rozkwitnąć i odkryć, że małżeństwo było znacznie bardziej skomplikowane i zadowalające, niż pisano o tym w powieściach. Miesiąc po zaślubinach sekretarz ojca znalazł go martwego w gabinecie. Przyczyną był tętniak. Lekarzeostrzegali go już wcześniej, że może pęknąć w każdej chwili. Pozwolenie na ślub było jego ostatnim dla niej prezentem. Telmaine spłynęła po schodach, rozkoszując się znajomymi dźwiękami muzyki i licznych, mieszających się ze sobą głosów. Całe życie takie dźwięki oznaczały oczekiwanie, podniecenie oraz romans. Nawet teraz, kiedy małżeństwo i macierzyństwo wyzwoliły ją z wyścigu do zdobycia męża, a ona jako kobieta niepoślubiona nikomu ważnemu nie musiała angażować się w intrygi polityczne możnych rodów zamieszkujących czterygłówne księstwa. Nie potrzebowała martwić się, jak daleko poza wyspy Scallon sięgały ambicje terytorialne Ferdenzila Mycene ani czy książę Zegrawii również miał jakieś plany co do wysp, lecz jego plany zostały pokrzyżowane. Nie musiała przysłuchiwać się pogłoskom o młodszym bracie przyrodnim arcyksięcia i szpiegu Vladimerze ani kogo obejmował śledztwem. Mogła po prostu dobrze się bawić.

Zaskoczyła ją nagła kaskada słodkich metalicznych dzwoneczków. Objęła sonem pokazowy automat stojący naśrodku wielkiej sali. Ciemnorodni wyrzekli się magii, zamiast tego pasjonowali się naukami technicznymi. Chłopcy z arystokracji studiowali inżynierię i matematykę w książęcych szkołach, a najbystrzejsi młodzieńcy kontynuowali naukę na uniwersytecie. Na salonach modnym tematem były najnowsze wynalazki, a progresywne szkoły dla dziewcząt oraz guwernantki opowiadały się za prawem kobiet do studiowania tych fenomenów. W modzie była sztuka mechaniczna: artystycznie zaaranżowane ruchome rzeźby prowokowały umysł skomplikowaną i subtelną maszynerią, a ich częstotliwość akustyczna była przyjemna dla sonu i uszu. Osobiście Telmaine uważała ten rodzaj sztuki za męczący; wolała raczej słuchać żywych muzyków, nie interesowało jej wyczerpujące studiowanie utworu, by docenić, jak starannie każdy trybik wpasowywał się w kółka zębate. Wśród migotania i drobnych fal zakłóceń nie dostrzegła mężczyzny skrywającego się za konstrukcją. Odczuwając muśnięcie jej sonu, wystąpił zza automatu, a jego son omiótł ją silniej, niż pozwalała na to uprzejmość. Telmaine poczuła się obnażona, a z wrażenia zrobiło się jej gorąco, miała nadzieję, że w pobliżu nie było nikogo z jej rodziny. Od czasu gdy wyszła za mąż, członkowie jej rodu sądzili, że zapomina o swojej pozycji i nie potrafi innym oniej przypominać; poczuliby się zobowiązani, by narobić zamieszania, które ją samą bardziej by zakłopotało niż tego prostaka. Prostak nie był wysoki, a wydawał się jeszcze bardziej krępy przez to, że był szeroki w barach i miał długi tułów. Jego prosty kaftan wieczorowy był dobrze skrojony. Koszula i spodnie, które miał pod nim, były równie, niemal bezczelnie, niewyszukane. Był niemłody, a los nie był dlań zbyt łaskawy. Dwie równoległe blizny znaczyły jedną stronę jego twarzy od ust aż po podbródek -zaniedbane blizny, żadne znamię po pojedynku, które tak lubił pewien rodzaj młodzieńców. Głębsza z blizn nieco wykrzywiała mu usta. Nos miał zadarty, o szerokich nozdrzach, które nieco się zmarszczyły kiedy się zbliżała. Telmaine zacisnęła usta. Słyszała o takim geście od kobiet z półświatka zajmujących się handlem obnośnym, stanowił on wulgarną poniżającą obelgę dla cnotliwych kobiet. Zatrzymała się przed nim. -Son twój, panie, wymaga stłumienia. Wezwanie zaskoczyło go, ale kiedy skłaniał głowę, głos miał głęboki, delikatny i uprzejmy. -Wybacz, pani. Zbyt mocno przywykłem do bardziej dzikich i niebezpiecznych miejsc. Oczekiwała mniej uprzejmej odpowiedzi. Miał akcent mieszkańca Rubieży, złagodzony, jak uznała, licznymi podróżami. -Czy mogę poznać pańskie nazwisko? -Aby nasłać na mnie męża? -zapytał sucho, a następnie dodał pojednawczym tonem: -baron Strumheller, do usług. Ishmael di Studier. Mimo woli wstrzymała oddech; miała do czynienia nie tylko z jednym z budzących onieśmielenie baronów z Rubieży, którzy utrzymywali skraj cywilizowanych krain przed natarciem Cieniorodnych, lecz z najgłośniejszym z nich, sławnym Łowcą Cienia. Ishmael di Studier dorobił się renomy oraz blizn, zabijając potwory. Dopiero od niedawna zaczął pojawiać się w towarzystwie, a i tobardzo rzadko. -Podejrzewam -powiedziała, odzyskując pewność siebie -że na tym zwykle kończy się rozmowa. Ishmael cofnął się i złożył dworny ukłon w staroświeckim stylu, przyciskając dłoń do serca. -Mam nadzieję, pani, że tak się nie stanie -powiedział ceremonialnie. -Wybacz, jeśli cię uraziłem. Czy mogę poznać twoje nazwisko? Słowa te z trudem do niej dotarły, bo dostrzegła, że dłoń, którą przyciskał do serca, obleczona była w rękawiczkę, długą jak rękawica sokolnika. Najnowsza moda nie nakazywała mężczyznom nosić rękawiczek w pomieszczeniach, to samo dotyczyło kobiet. Przypomniała sobie jeden z powodów, dla których baron cieszył się rozgłosem: mówiło się, że Ishmael di Studier był magiem. Zdławiła niepokój, mówiąc dziarsko: -Masz, panie, do czynienia z lady Telmaine Stott Hearne. Jestem żoną doktora Balthasara

Hearne’a. Skłonił się ponownie, trzymając dłoń u boku. -Pani Telmaine. Słyszałem co nieco o pani mężu. Łączy nas wspólna znajomość w osobie Światłorodnej mistrzyni Florii White Hand. -Swój do swego ciągnie -powiedziała cierpko. Zazdrość o kobietę, której mąż nie mógł nigdy dotknąć, jedynie słabo objąć sonem, była nieracjonalna, ale nie mogła się jej wyprzeć. -Uznam to za komplement -odpowiedział. -Pani Floria słynie z umiejętności szermierczych. Gdyby była mężczyzną, byłaby znakomitym szermierzem. -To musi być miłe -odwzajemniła się Telmaine -móc decydować, co traktować jako komplement, a co nie. Trzeba mieć dużą wiarę we własne umiejętności. -Pani, wcale nie trzeba do tego umiejętności. Wystarczy tylko nieco charakteru. Umiejętności oznaczają jedynie, że osąd twój będzie mniej lub bardziej bezpieczny. Jeśli zaś nie dbaszo bezpieczeństwo, to możesz przyjmować lub odrzucać komplementy wedle własnego życzenia. W jakiś sposób jego zachowanie przypomniało jej pierwsze spotkanie z Balem. Nieśmiały uczony i baron będący Łowcą Cienia nie mówili, co prawda, na ten sam temat, ale obaj podejmowali nieoczekiwane tematy i żadnego z nich nie dało się łatwo sprowokować. Ich uwagę przykuło tryumfalne arpedżio odegrane przez automat. Baron objął machinę sonem i prychnął cicho, niewzruszony. Tym nieco podniósł swą opinię w jej oczach. Potem na nowo obdarzył Telmaine uwagą i stukając obcasami, pochylił głowę. -Bardzo mi miło cię poznać, pani Telmaine. Mam nadzieję, że będę mógł zatańczyć z tobą dziś wieczorem, pani. I odszedł, nie czekając na odpowiedź. Nie śledziła go sonem, lecz echa nakładających się sonów innych osób ukazały ślad swobodnego, silnego chodu. Wyczuła, że została zganiona, choć jeszcze nie wiedziała za co. Za jej plecami rozległ się szelest sukni. -Telmaine! -Odwróciła się i wysonowała młodą kobietę, która przytrzymywała się poręczy, usta miała szeroko otwarte, a jej koronkowy welon nieco się przekrzywił. -Nie wolno ci z nim tańczyć. Pomyśl o swojej reputacji! -Sylvide! -Kobieta ześlizgnęła się po stopniach i pospiesznie obdarzyła Telmaine układnym uściskiem. Jak dwie róże całujące się na wietrze, jak ujęłaby to jej zmanierowana nauczycielka, aspirująca poetka. -Najdroższa Sylvide, kiedy wróciłaś? -Przed pięcioma laty mąż Sylvide został wysłany jako poseł na sporne wyspy Scallon. -Przed miesiącem, ale po powrocie wszyscy zapadliśmy na okropne malaryczne przeziębienie, a maleństwo -jak ci wiadomo, los ponownie nas pobłogosławił sześć miesięcy temu -było bardzo chore, a my wszyscy byliśmy bardzo przygnębieni. Dansin nadal okropnie kaszle...Jeśli tak ma wyglądaćlato, to boję się już myśleć o tym, co nas czeka zimą. Tak bardzo przywykłam do ciepła. Ale jak ty sięmiewasz? Ostatnim razem, kiedy cię odwiedziłam przed wyjazdem na wyspy, byłaś w domu. -Pięć lat temu -przyznała Telmaine. -Tuż przed tym, jak los pobłogosławił nas Amerdale. Ma teraz pięć lat i jest rozkoszna. Obie są cudowne. -Agdzie podziewa się twój cichutki, fascynujący małżonek? -Jest w mieście -odparła Telmaine głosem nabrzmiałym śmiechem. Mimo że Sylvide mogła robić wrażenie głupiutkiej, posiadła jedną zbawienną zaletę: tylko ona ze wszystkich znajomych Telmaine szczerze zaakceptowała Bala już w chwili, gdy go poznała. Dobry dobrego rozpozna. -Ojciec kazał mi obiecać, że trzy miesiące w roku spędzać będę z rodziną. Przyjeżdżaliśmy razem z Balem do czasu, kiedy urodziła się Flori, lecz Bal czuł się nieszczęśliwy. Nie ma w sobie krzty frywolności, a moja rodzina zachowywała się niemożliwie. Tak więc teraz zjeżdżamy się wszyscy na krótko, wystarczająco długo, by rozpędzić plotki albo nadzieje, że nasze stosunki oziębły, a następnie Bal wraca do miasta, a ja zostaję na dłużej. Tańczę tyle, że z bucików zostają strzępy, nie sypiam całe dnie, jeśli tylko mam na to ochotę, przesypiam pół nocy i pobłażam sobie, ile tylko zapragnie moje frywolne serce. Bal mieszka w starym domu swoich rodziców, gdzie poświęca się

nauce. Wstaje przed zachodem słońca, je to, na co ma ochotę i kiedy ma ochotę, zaś noce i dnie spędza w Kolegium Medycznym, tocząc debaty na temat mikrobów, nieświadomego umysłu i innych najnowszych ciekawostek z jego profesji. Nie musiała wspominać o Florii White Hand ani o klinice półświatka.-Kiedy wracamy do miasta, przypominamy nowożeńców. A jak miewa się twój mąż? Czy cieszy się z powrotu? Czy otrzymał lepsze stanowisko? Zauważyła, że Sylvide zmarszczyła brwi. -Nie słyszałaś? -cicho zapytała przyjaciółka. -Został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska. Ferdenzil Mycene chciał, żeby objął je jego człowiek. Gdyby Dani się nie zgodził, popadłby w niełaskę. Jego wuj jest na niego wściekły. Wuj, a zarazem patron Daniego, był młodszym synem księcia Zegrawii, ambitnym człowiekiem wykorzystującym swoich ludzi i obwiniającym ich za porażki. Wpływami jednak nie dorównywał synowi księcia Mycene, rywalizującemu z arcyksięciem i jego ambitnym synem. -Nie potrzebujecie pieniędzy na utrzymanie? Sylvide odrzuciła głowę. -Nie potrzeba nam pieniędzy na życie. Moglibyśmy spędzać dnie na cudownej bezczynności...ale to nie jest coś, co wystarczyłoby Daniemu. Telmaine zaproponowała: -Porozmawiam z moim bratem. Cieszy się posłuchem u księcia Imbre. -Imbre nie darzył miłością Mycene i nie pochwalałekspansjonizmu rodu Mycene. Telmaine pomyślała, że chętnie zatem udzieli on pomocy komuś, kto padł ofiarą ambicji rodu Mycene, ale tego już nie powiedziała na głos. Dani miał wszystkie denerwujące cechy człowieka, którego aspiracje przerastały możliwości.Należało zatem pozwolić mu myśleć, że pomocy udzielono mu ze względu na jego zasługi, a nie dlatego, że został skrzywdzony. -Do miasta jednak udam się dopiero za dwa dni. A kiedy ty zamierzasz pojawić się w mieście? Sylvide skrzywiła się ponownie. -Gdybyśmy przyjechali do miasta, musielibyśmy zatrzymać się u krewnych Daniego, a jego matka znalazłaby jakiś powód, by obarczyć mnie winą za to, że Dani utracił stanowisko. -Jeśli jednak miałabyś zjawić się w mieście, powinnaś zatrzymać się u nas. Mamy mnóstwo miejsca, a Bal z pewnością nakłoniłby Daniego, by napisał monografię dotyczącą wysp. Z pewnością zajęłoby go to na tyle, by się nie trapił, a zarazem pomogło mu w karierze. Możemy nie słyszeć o mężczyznach przez kilka dni z rzędu, ale przecież mamy tyle sposobów, by się zabawić. Sylvide uśmiechnęła się. -Co za wspaniały pomysł, kochana Telmaine. Przedłożę go Daniemu. On tak lubi Bala. I ciebie też, oczywiście. Nie pozwolę mu, by wystawiał na próbę moją cierpliwość, postanowiła Telmaine. Dani czuł się swobodnie przy Balu nie tylko dlatego, że Bal umiał sobie z nim poradzić, ale również z tego powodu, że starożytny, wygasły rodowód Bala nie dawał Daniemu powodu do zazdrości. Dani nie czuł się swobodnie przy Telmaine nie tylko dlatego, że pochodziła z zamożniejszego i znamienitszego rodu, ale -co gorsza -dlatego, że poślubiła kogoś o niższej pozycji towarzyskiej. Stanowiła przykład niemile widzianego fenomenu, jakim był upadek społeczny. Telmaine nie mogła pojąć, że Sylvide postanowiła otoczyć swą miękką, dobrą naturą to kolczaste pnącze, jakim był jej mąż. Chyba że -jak to niejednokrotnie podkreślała Sylvide -Dani jej potrzebował. -Znasz narzeczoną Ferdenzila, nieprawdaż? -zapytała Sylvide. -Tercelle Amberley z tych Amberleyów od przemysłu zbrojeniowego i okrętowego. Mówią, że zadawała się z bratem twojego Balthasara. -Poznałam ją, ale nigdy nie spotkałam Lysandra Hearne’a -powiedziała Telmaine, aby uciąć dalszą dyskusję dotyczącą Lysandra. Gdyby to była opera, to ona byłaby jedną z tych buntowniczychbohaterek, które na spotkanie Lysandra Hearne’a wyszłyby z naładowanym pistoletem, żeby odpłacić mu za wszystkie krzywdy, jakie wyrządził jej łagodnemu mężowi. Ale nie była nikim podobnym i pozostawało tylko mieć nadzieję, że brat Bala nigdy nie wróci z

wygnania. Sylvide zmarszczyła swój zgrabny nosek. -Paskudna nuworyszka. Doskonale do siebie pasują z Ferdenzilem. Strach pomyśleć, co mu umożliwi dostęp do pieniędzy i fabryk należących do jej rodu. Zaopatrzą go w statki i broń. -Dobrze chociaż -zauważyła Telmaine -że ukróci piractwo. Sylvide przybliżyła się do niej. -Tellie, wyplenienie piractwa to tylko pretekst. Nie mogę powiedzieć, że tego nie robią ale książęta wyspiarscy doskonale wiedzą o tym, jak wpływa ono na handel i żeglugę. Nie byłoby w niczyim interesie, gdyby piraci wymknęli się spod kontroli. Ferdenzil z ojcem pragną wysp -nie tylko wysp Scallon, ale również maleńkich wyspiarskich księstw. Pochłoną je jedno po drugim, a następnie połkną arcyksięstwo. Zainteresowanie polityką było ostatniąrzeczą o jaką Telmaine podejrzewałaby Sylvide. Wzruszyła ramionami osłoniętymi elegancką suknią. -Aco my, kobiety, możemy na to poradzić? -zapytała lekko. -Pomimo starań Damaris nie mamy prawa głosu. Lady Damaris, jedyna córka jednego z pomniejszych książąt, opowiadała się za tym, by kobiety miały takie same prawa dziedziczności i polityczne jak ich bracia. Telmaine nie mogła sobie wyobrazić nic bardziej nudnego. Wiedziała, że Bala męczyły działania na rzecz Rady do spraw Międzyrasowych, okradając go zczasu i energii, które mógł poświęcić medycynie i uwielbianej nauce. Cieszyła się, że nic podobnego nie przypadło jej w udziale. -Przejdźmy do sali balowej -powiedziała Telmaine i skierowała przyjaciółkę w stronę drzwi wiodących do sali balowej. -Nie tańczyłaś jeszcze żadnego z nowych walców. Oczywiście, nie tańczymy tych najnowszych, uznawane są bowiem za zbyt szokujące jak na rezydencję arcyksięcia. Słyszałam, że przyzwoitki noszą przy sobie laseczki zakończone linią którąwpychają między tańczących, aby ci zachowali stosowną odległość... Ishmael de Studier, baron Strumheller oparł się plecamio jedną z rzeźbionych kolumn ciągnących się wzdłuż ściany sali balowej i zapadł w bezruch, obserwując otoczenie bez użycia sonu. Tylko zaprawiony myśliwy mógł postrzegać innych, nie dając im szansy na to, by oni dostrzegli jego. Choć był bardziej przyzwyczajony, pomyślał drwiąco, by robić to na otwartej przestrzeni, gdzie interpretował subtelne sygnały płynące z przyrody: poszum liści i trawy, szelest niewielkiej zwierzyny oraz przypadkowe zapachy przyniesione przez wiatr. Tu brakło subtelności. Muzyka niewielkiej orkiestry odbijała się od antresoli, by szerokim echem rozlegać się pod sklepieniem. Suknie przecinały powietrze ze świstem i szelestem; buty stukały i skrzypiały na drewnianej mozaice i kaflach; kieliszki pobrzękiwały na szklanych stoliczkach i srebrnych tacach. Męskie i damskie głosy mieszały się ze sobą, a pogodny kobiecy śmiech pełen był kulturalnej słodyczy, podobnej woniom niosącym się z ogrodu. Powietrze było ciężkie od zapachu perfum oraz aromatów wina i przypraw utrzymujących się w oddechui na dłoniach, a także od zapachu ciał oddających się radosnym i gorączkowym wysiłkom. Bawiący się okładali się wzajemnie sonem, desperacko starając się analizować najdrobniejsze szczegóły ubrań otaczających ich osób, jednocześnie jak najmniej odwracając uwagę od towarzyszy. Parkiet stanowił mieszaninę przeplatających się ech, w których z łatwością mógł dostrzec powiewającą kobiecą suknię albo bok i nogę skręcającego mężczyzny, zanim wszystko ponownie zatonęło w akustycznym nieładzie. Wokół brzegów parkietu widzowie ciskali ostro sonem na tancerzy i na siebie wzajem. Młode dziewczętai kobiety, zbyt nieśmiałe, nieładne lub zbyt mocno strzeżone, by stanowić pożądane partnerki. Młode matrony używające zabawy, zanim ograniczy je ciąża. Starsze matrony, którym sprawiało przyjemność osądzanie tego, jak inni się bawią. Pośród mężczyzn znajdowali się i ci zbyt niezdarni, korpulentni czy bojaźliwi, by tańczyć, lub skazani na to, by tańczyć wedle kaprysów żon lub ciotek. I oczywiście ci, którzy tylko czekali na odpowiednią chwilę. Uśmiechnął się lekko i przyznał sam przed sobą że krążył tu po części w oczekiwaniu na wezwanie, a zarazem dlatego, że spodziewał się gdzieś tutaj zastać lady Telmaine. Wypatrywał

zarysu jej sylwetki, tak samo jak uczyniłby to w przypadku każdego innego rzadkiego stworzenia, które zwróciło jego uwagę. Sam nie wiedział, co zamierzał zrobić. Na większość rzadkich stworzeń, których formy i obyczaje zdążył poznać, urządzał potem śmiertelne łowy. Nie mógł przecież podejść do niej i zapytać: A tak przy okazji, pani, czy potrafisz czytać czyjeś myśli, dotykając skóry? Takie pytanie wywołałoby skandal większy, niż gdyby zapytał jąo to, w jaki sposób najbardziej lubi kochać się z mężem. Mógł jedynie interpretować przesłanie płynące z jej powierzchowności. Niemodne rękawiczki ściśle zasłaniające jej ręce aż po ramiona. Suknia o wysokim kołnierzu, lecz całkowicie pozbawiona warstwy haftów i klejnotów, w które przybrałaby się kobieta szczególnie dbająca o skromność. Do tego żywa pewność siebie wyczuwana nawet z daleka, która mogła oznaczać jedynie promieniującą szczęściem matronę, ale mogła też oznaczać coś całkowicie innego: pewność maga, przed którym nie skryje się żadna tajemnica. Znał innych magów, zarówno mężczyzn, jak i kobiety, którzy po ujawnieniu się zamieszkiwali w półświatku, pośród innych użytecznych wyrzutków kulturalnego społeczeństwa. Wielu z nich było od niego potężniejszych, potrafili przekształcić swoją i cudzą żywotność dla wyższych celów. Inni przypominali jego samego, wystarczająco uzdolnieni, by ochłodły ich stosunki z wyższymi sferami. Nie przypuszczał, że coś takiego jest możliwe. Z pewnością nie wierzył w to ojciec Ishmaela, kiedy wypędzał z domu szesnastoletniego syna, by ten żył lub ginął na własny rachunek. Najpewniej jednak wrażenie, jakie na nim wywarła, było fantazją wywołaną samotnością. Ish poczuł lekkie tknięcie sonu, wyczuł ślad szczególnych korzennych perfum, jakich nie nosił nikt inny w pomieszczeniu i odwrócił głowę w stronę mężczyzny, który dopiero co pojawił się u jego boku. Nie musiał sonować, by wiedzieć, kim był -na pewno nie wtedy, gdy czuć od niego było te perfumy. Mężczyzna skłonił się i wymruczał: -Teraz cię przyjmie, panie. Ish poszedł za asystentem, klucząc między ozdobnymi kolumnami i ludźmi podpierającymi ściany. Son omiatał go przypadkowo, z zaciekawienia; z przyzwyczajenia pozostawał czujny na zagrożenie. Ale żadne nie nadchodziło. Ornamentalna kolumna sąsiadująca z łukiem drzwi tworzyła maleńką, niewygodną przestrzeń, w której trudno było zmieścić się jednej osobie, o dwóch już nie wspominając. Towarzysz Ishmaela wsunął klucz w zamek w małych drzwiach i otworzył je do wewnątrz. Ishmael wszedł za nim, dokładnie zamykając drzwi za sobą i sprawdzając, czy zamek się zatrzasnął. Odwrócił się do ściany i ruszył długim, wąskim korytarzem, aby przejść przez kolejne podobne drzwi, umieszczone pomiędzy dwoma regałami z książkami. Na środku pokoju przyrodni brat arcyksięcia uniósł głowę znad planszy, którą kontemplował, i obrzucił Ishmaela sonem. -Dziękuję, Pasąuale. Ishmaelu, wejdź proszę i oceń to. Ish sonował rozmieszczenie rzeźbionych pionków. Na planszy znajdowały się dwa wzorce i dwa rodzaje pól. Dopuszczalne zestawienia kierowały się zawiłymi zasadami. Ishmael zdołał dostrzec, że gra już się posunęła do przodu. Poza tym nie znał się na tym. Nie był dobrym graczem. Być może dlatego, że jak zauważył jeden z jego nielicznych przyjaciół, nie było wyzwania, jeśli nie dałosię wysonować pulsu tętnicy. -Proszę -powiedział jego gospodarz i mentor, pochylając się i przekręcając jedno z pól tak, że symbol dopełniający znalazł się na samej górze. Ishmael w ciszy wskazał, że ruch ten wpłynie na kolejne cztery pola. -Ach, ale wtedy...-Vladimer pochylił się w przód, jednym pstryknięciem długiego, kościstego palca posłał falę pionków na skraj planszy. -A teraz...-Przewrócił jedno pole i prześledził załamanie się fali. -Nie odkryłem żadnej innej kombinacji pozwalającej na takradykalną odmianę losu. -Podniósł głowę, marszcząc brwi. -Zdajesz sobie z tego sprawę, czy nie? -Dopiero po tym, jak mi to wyjaśniłeś, panie. Vladimer omiótł go lekko sonem, przechylając głowę, jak gdyby rozważał tę odpowiedź. -Ale jednak. Napijesz się czegoś?

-Dziękuję panie, chętnie napiję się wina z wodą. Jeśli ktoś mądry spróbowałby kiedyś wysondować osłabiony trunkiem rozum nadwornego arcyksiążęcego szpiega, to nie zrobiłby tego błędu po raz drugi, zaś głupiemu nie dano by już szansy na kolejną próbę. Vladimer wstał od stołu, wspierając się na lasce. Ishmael nadal nie miał pojęcia, czy posługiwał się nią z potrzeby, z przyzwyczajenia, czy też może udawał. Kiedy Vladimer miał dziewiętnaście lat, jego powóz uległ wypadkowi, w którym o mały włos nie postradał życia. Tylko Ishmael wiedział, że tak naprawdę nie był żadnego wypadku. Od tego czasu Vladimer wycofał się z życia towarzyskiego. Lecz w rzeczywistości utrzymywał rozległe i różnorodne kontakty, od baronów z pogranicza aż po byłych agitatorów robotniczych, dam z wyższych sfer i agentów policyjnych. Vladimer i jego starszy przyrodni brat, arcyksiążę, odziedziczyli po matce ascetyczną, kościstą twarz o szerokim czole i wysokich kościach policzkowych oraz zapadniętych policzkach, równie zwodniczą z natury. Arcyksiężna zasłynęła z wystawnego stylu życia, zamiłowania do hazardu, intryg politycznych oraz licznych kochanków, których brała zarówno jako zamężna matrona, jak i wdowa. Mimo to jej mąż, który nie był głupcem, kochał ją za niektóre z tych cech, a pozostałe tolerował. Miała na tyle rozsądku, by urodzić nieślubnego syna dwa lata po śmierci męża. Krążyła plotka, jakoby ojcem dziecka był młody, nieżonaty wówczas książę Mycene, który później został ojcem Ferdenzila. Nawet jeśli tak było, żaden z rodówsię do tego nie przyznawał. Vladimer odziedziczył po arcyksiężnej talent do gier, a intrygi sprawiały mu uciechę. Jak jednak było wiadomo, nie brał do łoża ani kobiet, ani mężczyzn. Vladimer opuścił się na krzesło i gestem zaprosił Ishmaela, by i ón usiadł. Zaczekali, aż Pasąuale poda wino. -Wydawałoby się, że stateczne życie zaczyna ci służyć -stwierdził Vladimer przyjaźnie. -Nie jesteś już taki chudy i nie wyglądasz jak czarodziej, tak jak wtedy, kiedy cię po raz pierwszy spotkałem. I strój masz lepiej skrojony. Nawet jeśli nadal przypominasz małpę, to przynajmniej dobrze ubraną. Ponieważ to właśnie Vladimer maczał w tym palce, jak i w wielu innych rzeczach mających na celu dopuszczenie Isha do socjety Minhorne, ten odpowiedział jedynie: -Cieszę się, że pochwalasz to, panie. Vladimer odchylił się w tył. -Tak, pochwalam. Wiem, jaki wpływ wywiera na człowieka Kraina Cienia. Na krótko zapadła cisza, choć Ish w gotowości oczekiwał kolejnych słów. Vladimera nic nie powstrzymywało od poruszania tego tematu;choć robił wrażenie osoby nieangażującej się w sprawy osobiste, to wtrącał się w nie, kiedy człowiek wcale o to nie prosił. Vladimer przebierał palcami. Wyraźnie opanował go łobuzerski nastrój. -Jak idą poszukiwania oblubienicy i matki twoich dziedziców?Powinieneś wiedzieć, że moja urocza kuzynka Telmaine słynie z tego, że jest wierną żoną. Choć przyznaję, że przydałaby ci się żona z charakterem. Zatem jego spotkanie z lady Telmaine nie uszło uwagi Vladimera. Był naprawdę zagadkowym człowiekiem. Ishmael bardziej martwił się o lady Telmaine, jeśli jego podejrzenia, że była czarodziejką, znajdowały potwierdzenie w rzeczywistości i nie były jedynie wytworem wyobraźni samotnego mężczyzny. Vladimer doskonale wiedział, dlaczego Ish wkładał rękawiczki podczas spotkań towarzyskich, lecz lekceważył kobiety. Choć Ish darzył arcyksiążęcego szpiega wielkim uznaniem, to chętnie zobaczyłby, jak jakaś dama obdarzona inteligencją i charakterem daje Vladimerowi nauczkę. -Powinieneś z nią zatańczyć -zaproponował Vladimer.-Ponieważ nie ma tu jej męża, to jako jej kuzyn udzielam ci na to pozwolenia. To może zachęcić do działania matki nadających się na żony córek. Przyjmując oczywiście, że nie upatrzyłeś sobie już jakiegoś wielkopańskiego kwiatuszka. Ish nie wiedział, czy powinien czuć się zakłopotany, czy zadowolony. Vladimer -bezdzietny jak on sam -miał w zwyczaju robić uszczypliwe uwagi na temat tego, że Ish powinien się ożenić i pozostawić tytuł barona własnemu potomkowi, a nie młodszemu bratu. Jednak lady Telmaine

była już zamężna, a Ish nie znał żadnego powodu, dla którego Vladimer zamierzałby zaszkodzić jej samej, jej mężowi czy też raczej Ishowi. Być może ból głowy wywoływało jednak coś więcej niż tylko korzenne perfumy. -Zakładam -powiedział bez ogródek -że niewezwałeś mnie do Minhorne tylko po to, by zobaczyć, jak się poruszam w towarzystwie? Na twarzy Vladimera na krótko pojawiło się rozbawienie. -Nie, Łowco Cienia -odparł cicho. -Chciałbym się dowiedzieć, co sądzisz o ostatnim lecie na Rubieżach. Ponownie padł ten przydomek. To zaniepokoiło Isha, ponieważ minęło już kilka lat, odkąd przestał być Łowcą Cienia. Parał się tym zadaniem tylko przez pewien czas i miał szczęście, że udało mu się przeżyć do jego zakończenia. -Było spokojne -odpowiedziałna zadane pytanie. -Wymordowano trochę zwierząt stadnych, ale nie doszło do otwartego mordowania ludzi. Zaginęło jednak siedem osób. Wszyscy ponoć przedtem dziwnie się zachowywali. Nie sformułował na głos nasuwającego się wniosku, że wszystkich ich dotknął Zew Krainy Cienia. Ku jego uldze, Vladimer nie wypytywał go o szczegóły. -Czy wiadomo ci, by kiedykolwiek wcześniej był równie spokojny rok? -Nie -odparł Ish. Ishmael przyznał w duchu, że gdyby jeszcze kiedyś przytrafił mu się równie spokojny rok, tochyba by oszalał. Połowę lata spędził, przechadzając się po komnatach swego dworu, oczekując, że w każdej chwili pojawi się zrozpaczony posłaniec na zziajanym koniu. Reszta lata minęła mu w rozjazdach: składał wizyty sąsiadom, oceniając i doradzając im w przygotowaniach, patrolował wioski należące do jego włości. Jego oddział straży przemierzył chyba odległości równe połowie całego pogranicza. Za każdym zakrętem spodziewał się katastrofy. W czasie urodzajnego i spokojnego lata wieśniacy podejmowali ich jakbohaterów. On sam czerpał przyjemność z towarzystwa służącego, któremu rozkazał obezwładnić się siłą, jeśli zbliży się do Krainy Cienia choćby o krok bliżej, niż trzeba. Jeśli Vladimerowi Ish wydawał się teraz mniej wychudzony i mniej podobny do maga, to jego wcześniejszy wygląd musiał być opłakany. Jeszcze przed kilkoma laty, wyruszając na patrole wzgórz, zabierał ze sobą kajdany i łańcuchy, tak silnie oddziaływał na niego Zew Krainy Cienia. -Ishmaelu -rzekł Vladimer z ironią -każdy inny z lordów i baronów mego brata trąbiłby o swoich zasługach w zaprowadzeniu pokoju w Krainie Cienia. -Byłby w błędzie -powiedział Ish stanowczo. Cieniorodni od ośmiuset lat najeżdżali Rubieże. W czasach wielkich niepokojów Ciemnorodnym w żaden sposób nie udawało się ichutrzymać w granicach Krainy Cienia. Cieniorodni wysypywali się spoza granicy, polowali, zabijali i sami ginęli. Blady uśmiech zagościł na twarzy Vladimera. -Podzielam twoje odczucia, choć nie chciałbym zarazem lekceważyć roli, jaką odegrałeś w budowie systemów obronnych i ostrzegawczych na Rubieży. Od dwustu lat nie były równie silne, z czego się cieszę. Jako ekspert znający się na Cieniorodnych wyjaśnij mi, czemu zawdzięczamy spokój? -Sam się nad tym zastanawiałem. Myślałem nawet, że Swiatłorodni maczali w tym palce. -Wyczułbyś, gdyby dokonano czegoś za pomocą magii, prawda? -Panie -powiedział Ish skrępowany -moja magia to nic przy tej, jaką uprawiają niektórzy Swiatłorodni. -Odkąd Vladimer przekonał się, że Ishmael nie wedrze się do jego osobistychmyśli, przebiegle uznał, że posiadanie w swojej służbie lojalnego maga niesie wiele korzyści. Pewne sytuacje, w których wykorzystywano jego talent, nękały sumienie Ishmaela; inne zaś stawiały go w otwartym niebezpieczeństwie. -Nie jestem w stanie określić, co właściwie wyczułem. Posłałem wiadomość do znajomego Światłorodnego maga. Odpowiedział, że nie podejmowali żadnych kroków w sprawie Krainy Cienia ani Cieniorodnych. Swiatłorodni nie rozmawiają o Cieniorodnych. -Pewnego dnia -zadumał się Vladimer -dowiem się, dlaczego Swiatłorodni opuścili Rubieże.

-Machnął szczupłą dłonią.-Azatem w niczym nam nie pomogą. Czy jest coś jeszcze, co mógłbyś mi powiedzieć? -Cieniorodni musząjeść i pić, to wiemy na pewno. -Nie musiał mówić, co i skąd wiedział. Vladimer otrzymywał wszystkie raporty z najazdów Cieniorodnych, a do tego posiadał egzemplarze wszystkich książek naukowych, rozpraw teoretycznych, a nawet sensacyjnych doniesień na ich temat, jakie gościły na łamach brukowców. Bardzo niewielu arystokratów spoza Rubieży interesowało się zagrożeniem, jakie nieśli Cieniorodni, z jakiegoś powodu interesowało ono Vladimera. Być może, myślał Ish, szpieg arcyksięcia był na swój bezstronny, intelektualny sposób największym paranoikiem, jakiego zdarzyło mu się poznać. Vladimer nie cierpiał tajemnic, a Cieniorodnych otaczała tajemnica. -Od zachodu górzysta część Krainy Cienia stanowi pustynię. Gdyby ktoś próbował przetrwać tam, żywiąc się jedynie tym, co rodzi tamtejsza ziemia, to poniósłby fiasko z powodu gorąca, buszui braku wody. Ten rok był dobry dla gospodarstw na wzgórzach, a zwiadowcy, którzy zapuścili się do Krainy Cienia, donoszą, że krainę pokryła niezwykle bujna roślinność. Być może w tym roku Cieniorodni mieli wystarczająco dużo jedzenia. -Czy inne urodzajne lata -pytał nieugięty Vladimer -cechował podobny spokój? -Nie -z wahaniem odpowiedział Ish. -Najlepsze lata dla położonych na wzgórzach wiosek były najgorszym okresem dla Cieniorodnych. -Ach, ten rok był zatem odmienny. Co jeszcze dodasz, Łowco Cienia? Niepokój Isha pogłębił się jeszcze bardziej, kiedy Vladimer ponownie wymienił jego dawny przydomek. -Nie wiemy, w jaki sposób rozmnażają się Cieniorodni. Nigdy nie zabiliśmy młodego, szczeniaka ani nie znaleźliśmy jaja. Możliwe, że nie mieli dobrego okresu lęgowego. Palce Vladimera zabębniły lekko o podłokietnik. -To tylko spekulacje. -Do Krainy Cienia wysłano z tuzin patroli zwiadowczych-powiedział Ish. -Jeden zagłębił się na ponad dwieście mil w głąb krainy. Nękały ich małe zwierzęta, lecz nie zostali zaatakowani. W Krainie Cienia panuje taki sam spokój, jak i poza nią. -Dwieście mil w głąb -powtórzył Vladimer -a wiadomo przecież, że Kraina Cienia ma co najwyżej jakieś osiemset czy dziewięćset mil z północy na południe. I nikt przebywający w Krainie Cienia nie śmie spożywać jej pokarmu ani napojów. Właściwie nie są dla nas trujące, prawda, Ishmaelu? Szczególnie jeśli, posługując się magią, można określić, czy podtrzymują życie, czy też go pozbawiają. -Można spożywać tamtejsze pokarmy i przeżyć -odpowiedział Ish bardzo cicho. -Sądzę jednak, że woda i jedzenie z tej krainy są przyczyną Zewu. -Spożywałeś zatem owoce Krainy Cienia. -Tak. -Amimo to powróciłeś żywy i zdrowy na umyśle, choć dotknięty Zewem. Któremu zresztą jak dotąd zdołałeś się oprzeć. -Panie -powiedział Ishmael łagodnie -proszę, nie żądaj tego ode mnie. Zapadła cisza. -Jeszcze o nic cię nie poprosiłem. Lecz twój instynkt jak zwykle dobrze ci podpowiada. Pewien stary rybak opowiedział mi niegdyś o takim zjawisku: po trzęsieniu ziemi przeważnie przetacza się ogromna fala. Zanim jeszcze wody się podniosą, zbierają się z dala od brzegu, wtedy woda odpływa i cofa się daleko od lądu. Czy rozumiesz, co chcę przez to powiedzieć? Ish wiedział, o co chodzi Vladimerow, choć wolałby, żeby było inaczej. Vladimer czekał chwilę na znak potwierdzenia, lecz kiedy się go nie doczekał, kontynuował przemowę. -Cieniorodni najeżdżali Rubieże od czasów, kiedy rzucono Klątwę. Choć dochodziło do ogromnych rzezi, to napadali na nas w pojedynkę lub małymi stadami. Nigdy nie kierowali się zachowaniami innymi niż instynktowne, nie było oznaki współpracy pomiędzy występującymi wśród nich rasami, nic też nie wskazywało na to, że przy sprzyjającej okazji nie będą polować na

siebie wzajem. I nic nie wskazuje na to, że coś mogłoby się zmienić. Podniósł się, wspierając się o podłokietnik i laskę i utykając, obszedł planszę. Z trzaskiem przesuwał rżnięte kamienne kwadraty. Z miejsca, gdzie siedział, Ishowi zdawało się, że powtarzał wzór, który wcześniej mu demonstrował, kiedy to jeden ruch wywołał całą falę zmian na całej planszy. -Mimo wszystko odczuwam niepokój. Sam sobie zadaję pytanie, którym chciałbym się z tobą podzielić. Co by było, gdyby jedna rasa zdominowała wszystkie gatunki Cieniorodnych? Co twoim zdaniem, by się wydarzyło, gdyby pojawiła się rasa Cieniorodnych obdarzonych ludzką inteligencją, przebiegłością i ambicją? Taki koszmar nie nawiedzał Isha nawet w najbardziej rozpaczliwych momentach. Była to jedna z chwil, w których dziękowałlosowi za to, że nie zna myśli Vladimera. -Wyobraź sobie armię, Ishmaelu, armię padlinożerców o martwych oczach, pod wodzą...kogoś przypominającego naszego Ferdenzila Mycene. Wyobraź sobie, jak spływają z przełęczy na Rubieże. Dopiero potem możesz powiedzieć: „Nie żądaj tego ode mnie, panie”. Ishmael usłyszał lekkie postukiwanie laski Vladimera, który usiadł naprzeciwko. -Wiem, czego od ciebie żądam -kontynuował Vladimer niemal łagodnie. -Wiem również, że każdy inny człowiek uznałby mnie za szaleńca na wieść o tym, że bardziej tym się przejmuję niżli intrygami rodu Mycene na wyspach Scallon czy też tuzinem innych spisków knutych przez zaskakująco zdolnych ludzi niskiego i wysokiego rodu. Tyś jednak całe dorosłe życie polował na te istoty i przyuczał innych do tego zadania. Jeśli odraczają najazdy z jakiegoś innego powodu niż obfitość żywności czy też niska liczebność, bo być może coś lub ktoś zbiera armię w Krainie Cienia, to ja muszę o tym wiedzieć. A przecież nie ma zwiadowcy czy Łowcy Cienia, który znałby te ziemie lepiej od ciebie, a do tego byłby magiem. -Nie ma innego żywego zwiadowcy ani Łowcy Cienia -odparł ostro Ish. -To nie jest tak -ciągnął ciszej -że nie pojmuję konieczności, panie, bo tak nie jest. Ale podróż poza granicę...Jakoś daję radę po tej stronie granicy, ale nie wiem, jak mogę ruszyć w głąb Krainy Cienia i się nie zatracić. Vladimer przyjął jego słowa skinieniem głowy, lecz dalej przedstawiał swój punkt widzenia. -Nawet jeśli nie dzieje się nic złego, a spokój wynika z naturalnych wahań liczebności populacji -jeżeli cokolwiek wiążącego się z Cieniorodnymi można określić jako naturalne -to chciałbym w jakiś sposób dowiedzieć się, co się dzieje w głębi Krainy Cienia. Chciałbym, abyś znalazł na to sposób. Od dziesięciu lat polegam na twoim doświadczeniu w odpieraniu tego wyjątkowo poważnego zagrożenia. I po raz kolejny potrzebuję twojej pomocy. Dlatego też, jeśli się zgodzisz, chciałbym wypróbować pewien eksperyment, nowatorskie rozwiązanie. Ish uśmiechnął się w napięciu. -Dobrze, pod warunkiem, że nie popadnę w stan gorszy niż teraz. Podejrzewam, że gdyby mi się nie powiodło i poszedłbym za głosem Zewu, to z pewnością znalazłbym odpowiedzi na dręczące cię, panie, pytania, lecz wtedy nigdy byś ich nie poznał. -Nie wykorzystuję moich agentów w podobny sposób -powiedział Vładimer z wymówką w głosie. -Mój pomysł brzmi następująco: mąż uroczej Telmaine, którego poślubiła ku przerażeniu wszystkich, z którymi łącząjąjakieś stosunki, jest lekarzem badającym zaburzenia umysłowe, szczególnie związane z samokontrolą: uzależnienia, nałogi, choroba świetlna. Zwróciłem na niego uwagę, kiedy niedawno odniósł sukces z Guillaumem di Maurier. Młody ów człowiek był jednym z bardziej znanych rozpustników Minhorne, cenionym jednak przez arcyksiążęcego szpiega za kontakty w światku przestępczym Minhorne. Ponadto siostra Hearae’a jest znaną czarodziejką. On zaś utrzymuje z nią dobre stosunki. Dodam, że ku zgorszeniu rodziny żony. Są lepsi i bardziej doświadczeni lekarze, lecz biorąc pod uwagę jego sytuację, skłaniam się ku myśli, że to on będzie w stanie najlepiej ci pomóc. Polecam ci, byś się z nim skonsultował i wyłożył przed nim swoje doświadczenia. Nie zamierzam wysłać cię na pewną porażkę i śmierć -Ish zauważył porządek, w jakim Vladimer je wymienił -lecz potrzebuję informacji. Nie podoba mi się ten spokój na Rubieżach. -Rozumiem, panie -odpowiedział ciężko Ish.

-Wiedziałem, że tak będzie -rzekł Vladimer bez uśmiechu. -Sam odkryłem, że w nagrodę za dobrą służbę człowieka czeka dalsza służba.Proponuję, byś zatańczył z moją śliczną kuzynką i poczynił przygotowania do spotkania z jej mężem. Chciałbym znać odpowiedź na dręczące mnie pytania, Ishmaelu, lecz wolałbym, byś powrócił z nimi cały i zdrowy. Po kilku tańcach Telmaine, tłumacząc się zmęczeniem, dołączyła do Sylvide stojącej pod sklepionym przejściem do sali balowej, przystającym do maleńkiej niszy, będącej ulubioną -choć oczywistą -skrytką wykorzystywaną w dziecięcych -Nie wykorzystuję moich agentów w podobny sposób -powiedział Vladimer z wymówką w głosie. -Mój pomysł brzmi następująco: mąż uroczej Telmaine, którego poślubiła ku przerażeniu wszystkich, z którymi łącząjąjakieś stosunki, jest lekarzem badającym zaburzenia umysłowe, szczególnie związane z samokontrolą: uzależnienia, nałogi, choroba świetlna. Zwróciłem na niego uwagę, kiedy niedawno odniósł sukces z Guillaumem di Maurier. Młody ów człowiek był jednym z bardziej znanych rozpustników Minhorne, cenionym jednak przez arcyksiążęcego szpiega za kontakty w światku przestępczym Minhorne. Ponadto siostra Hearne’a jest znaną czarodziejką. On zaś utrzymuje z nią dobre stosunki. Dodam, że ku zgorszeniu rodziny żony. Są lepsi i bardziej doświadczeni lekarze, lecz biorąc pod uwagę jego sytuację, skłaniam się ku myśli, że to on będzie w stanie najlepiej ci pomóc. Polecam ci, byś się z nim skonsultował i wyłożył przed nim swoje doświadczenia. Nie zamierzam wysłać cię na pewną porażkę i śmierć -Ish zauważył porządek, w jakim Vladimer je wymienił -lecz potrzebuję informacji. Nie podoba mi się ten spokój na Rubieżach. -Rozumiem, panie -odpowiedział ciężko Ish. -Wiedziałem, że tak będzie -rzekł Vladimer bez uśmiechu. -Sam odkryłem, że w nagrodę za dobrą służbę człowieka czeka dalsza służba. Proponuję, byś zatańczył z moją śliczną kuzynką i poczynił przygotowania do spotkania z jej mężem. Chciałbym znać odpowiedź na dręczące mnie pytania, Ishmaelu, lecz wolałbym, byś powrócił z nimi cały i zdrowy. Po kilku tańcach Telmaine, tłumacząc się zmęczeniem, dołączyła do Sylvide stojącej pod sklepionym przejściem do sali balowej, przystającym do maleńkiej niszy, będącej ulubioną -choć oczywistą -skrytką wykorzystywaną w dziecięcychzabawach oraz jednym z wejść do prywatnego gabinetu lorda Vladimera. -Wyjaśnij mi, dlaczego moja reputacja miałaby ucierpieć od tańca z baronem Strumhellerem? -zapytała lekko, zastanawiając się, czyjej pytanie leży w granicach tego, czym damie wypada się interesować. Ziemie rodziny Sylvide leżały daleko na południe od miasta, a od Krainy Cienia oddzielały je tylkowłości Strumhellerów. -Słyszałam o nim, lecz nikt nie opisywał go jako słynnego uwodziciela, w przeciwieństwie do księcia...-Przybliżyła się, by wymruczeć nazwisko do ucha Sylvide. Sylvide jednak nie wydała zgorszonego pisku. -Tellie, to poważna sprawa. Baron Strumheller praktykuje. Nie wyobrażasz sobie, co mógłby uczynić kobiecie, której zapragnie. „Praktykowanie”było powszechnym eufemizmemopisującym maga. Telmaine poruszała wachlarzem. Pragnęła dowiedzieć się więcej o Ishmaelu di Studierze, lecz nie chciała już więcej słuchać na temat tego, co zdaniem Sylvide magowie mogli czy też nie mogli uczynić. Nauczyła się unikać tego tematu. Sylvide wyszeptała: -Ojciec wyrzucił go z domu i wydziedziczył, kiedy zapragnął zgłębiać tajniki magii. Zajął się łowieniem cieni, bo był to jedyny sposób na przeżycie. Powrócił po latach, kiedy plądrowano Rubieże. Mówią, że zanim przyczynił się do opanowania sytuacji, szantażem zmusił ojca, by ten przywrócił go na stanowisko. Dziesiątki razy zapuszczał się do Krany Cienia. -Sądziłam, że ludzie zbyt często podróżujący do Krainy Cienia popadali w obłęd albo w ogóle nie wracali. -Mój brat zna kogoś, kto z nim patrolował wzgórza. Nocą każe się przykuwać do łoża łańcuchem, aby nie mógł we śnie pójść za Zewem Krainy Cienia.

Telmaine spłoszyła się. Rozmowa przybrała niepokojący obrót. Szybko zbadała otoczenie sonem i z ulgą odkryła, że nikt się nimi szczególnie nie zainteresował. Sylvide ścisnęła jej ramię, zaniepokojona. -Wstrząsnęłam tobą. Telmaine głęboko zaczerpnęła gęstego, dusznego, przesyconego perfumami powietrza. -Wiele słyszałam od Bala na temat obsesji i zachowań kompulsywnych. Nieswojo się czuję, słuchając o tym, ale to dlatego, że...Cóż, Bal wyjaśnił mi, że za mocno wczuwam się w osoby niepotrafiące siękontrolować. Przez to wydaję się lepsza, niż jestem w rzeczywistości...To wszystko takie okropne, nieprawdaż? -To jest po prostu straszne. Zaginieni mężczyźni i kobiety, stwory wyłaniające się z Krainy Cienia. Nie rozumiem, dlaczego nie opuścimy Rubieży, tak jak to uczynili Światłorodni. Głęboki głos dochodzący zza ich pleców powiedział miękko: -Czy równie łatwo opuściłabyś włości należące do twego rodu, lady Sylvide, jak radzisz to robić innym? Sylvide wydała lekki pisk połączony z sonem, który ukazał szeroką postać barona wyłaniającego się zza drzwi wiodących do prywatnego gabinetu lorda Vladimera. -Zanim zbesztasz mnie ponownie za brak manier, pani Telmaine -rzekł baron -powiem, że w nieuprzejmościach wyrównaliśmy rachunek. Jesteśmy kwita. Zaczął je wymijać, gdy Telmaine zrozumiała, że pomimo opryskliwego i spokojnego głosu baron był czymś do głębi wstrząśnięty. Wiedziona ciekawością i współczuciem położyła odziany w rękawiczkę palec na jego rękawie, by stwierdzić, że rzeczywiście dygotał. Co mogło przerazić człowieka, którego odwagę doceniali nawet jego nieprzyjaciele? -Czy coś się stało, baronie Strumheller? Omiótł ją badawczo sonem. Telmaine twardo powiedziała: -Musisz przytłumić swój son, panie! Nie jesteś na Rubieżach. Ktoś cię za to w końcu wyzwie na pojedynek, na co zresztą w pełni zasługujesz. Ale pewnie wtedy go zabijesz, a to by było rażącą niesprawiedliwością. -Uderzyła go lekko wachlarzem w przedramię. -Chodźmy. Obiecał mi pan taniec. -Tellie! -syknęła Sylvide. Telmaine rzuciła wachlarzem w Sylvide i mocno wetknęła dłoń barona pod swój łokieć, kierując go w stronę parkietu. Była świadoma rozchodzących się po niej fal sonu oraz rozlegających się szeptów. -Dlaczego to robisz, pani? -zapytał baron niskim głosem, który tylko ona słyszała. Zauważyła, że poruszał się pewnie bez użycia sonu. Zrobiło to na niej duże wrażenie. Jej bracia, jako rozmiłowani w łowiectwie młodzieńcy, również wyćwiczyli tę umiejętność, płacąc za nią częstymi zderzeniami z futryną i upadkami na ozdobne stoliczki. -Mam miękkie serce. -W jej słowach było wystarczająco dużo prawdy. Bez względu na to, czy jej się to podobało, czy nie, pojmowała ból osób wykluczonych z towarzystwa. Jeśli tylko mogła, nie obrażając ich ani nie narażając siebie na wydanie własnej tajemnicy, starała się im ulżyć w ich zmaganiach. Wykorzystywała do tego własną wysoką pozycję oraz liczne koneksje, by przedstawić ich konkurentom, przyjaciołom i mecenasom. Oczywiście, zwykle wyciągała pomocną dłoń do dziewcząt nieposiadających rodziny lub mających kłopotliwych krewnych oraz do niezdarnych, lecz zdolnych młodzieńców z prowincji. Nie zdarzało się jej jeszcze brać pod skrzydła mężczyzny starszego od niej o dziesięć lat, o groźnej reputacji, posiadającego więcej ziemi niż miał cały jej ród. Co sięjednak stało, to się nie odstanie, lecz nie należy już więcej tego robić. Pozwoliła, by Ishmael poprowadził ją w tańcu, przezornie cofając palce stóp. Okazało się, że poruszał się lekko i zgrabnienią obracał, tańcząc w uroczysty sposób, jaki wyszedł z mody przed piętnastu laty. Skupiła się, aby się odprężyć i pozwolić mu się rozluźnić. Najwyraźniej wziął sobie do serca jej zalecenia na temat jego sonu. Dostrzegła, że kierował nią, wykorzystując son innych ludzi oraz język jej ciała. Jeśli chodzi o węszenie, Telmaine zrozumiała, że Ishmael wcale nie

zamierzał jej znieważyć, kiedy ją dostrzegł za automatem; musiał być przyzwyczajony do interpretowania sygnałów odbieranych z otoczenia za pomocą węchu, dźwięku i sonu. Rzeczywiście przypominał dzikie stworzenie. Kiedy muzyka umilkła, Ishmael odwrócił się, jak gdyby zamierzał odejść, lecz Telmaine chwyciła go za ramię. -Zostań, proszę -powiedziała. -Nie masz pojęcia, jaka to przyjemność tańczyć z mężczyzną który nie depcze po palcach. -Jej son uchwycił wyraz ostrożnego rozbawienia na jego twarzy. -Mój ojciec upewnił się, bym zdobył wszystkie odpowiednie umiejętności -odrzekł. Ponownie zabrzmiała muzyka. Telmaine czekała, nie reagując na.wyraźną zaczepkę mającą nakłonić ją by się wycofała albo podjęła temat. Po czterech taktach byli świadomi tego, że zaczynają zwracać uwagę; ona przybliżyła się o pół kroku do niego, zaś on objął ją i powiódł do tańca. Tańcząc, uświadomiła sobie, że poczuła zapach charakterystycznych perfum Vladimera. -Dopiero co rozmawiałeś zlordem Vladimerem, prawda? Choć poczuł się spięty, to nie zmylił kroku. Telmaine lekko się odwróciła, a on poprowadził ją z dala od bratowej, która wyraźnie rzucała sonem w ich kierunku. Telmaine wyjaśniła: -Rozpoznaję zapach tych perfum. Kiedy byłam dziewczynką trafiłam do gabinetu Vladimera, bawiąc się w chowanego z moimi książęcymi kuzynami. Najadłam się strachu, gdy mnie przyłapał, choć kiedy o tym teraz pomyślę, nie mógł mieć wówczas więcej niż dwadzieścia jeden lat. Spódnice Telmaine omiotły nogi innych tancerzy, to uświadomiło jej, że nie powinna skupiać się jedynie na Ishmaelu, choć miała na to ochotę. Poczuł, jak drgnęła i wydał z siebie son na tyle mocny, by zbadać otoczenie, lecz nieprzenikający gazy. -Czym cię wytrącił z równowagi? -zapytała. Jego son omiótł twarz Telmaine, noszącej, jak miała nadzieję, wyraz troski, która przystoi damie. -Pani -powiedział -nie sądzisz, że to wścibskie pytanie? -Owszem -odparła. -Ale Vladimer jest moim kuzynem. Darzę go szacunkiem i wiem, jak ważny jest dla arcyksięcia i państwa. Jeśli jednak nie znasz go zbyt dobrze, to możesz nie wiedzieć, że ma osobliwe poczucie humoru, a ja nie chciałabym, byś je opacznie zrozumiał. Ishmael rozluźnił się nieco. -Znam lorda Vladimera i jego dowcip od lat. Jeśli cię topocieszy, kazał mi z tobą zatańczyć, pani. Uznał, że poprawi to moje szanse na małżeństwo, jeśli pokażę, że potrafię się potulnie zachowywać. -Na Boga! Z całym szacunkiem dla mojego kuzyna, nie jestem pewna, czy warto wierzyć jego poradom dotyczącym małżeństwa. Doskonale mu idzie tłamszenie obiecujących związków. Nie ufa kobietom, co akurat nie jest zaskakujące. Jego matka cieszyła się złą sławą. -Pani -zaczął Ishmael po chwili -jeśli zamierzałaś pokazać mi, gdzie przebiegają granice uprzejmej rozmowy,to jeszcze nigdy nie poczułem się bardziej zmieszany. Telmaine poczerwieniała. -Masz rację, panie. Teraz ja powinnam prosić cię o wybaczenie. -Sądzę -podjął przy kolejnym obrocie -że nie powinniśmy prowadzić rejestru naszych przewinień. Mam wrażenie, że wzajemnie źle na siebie wpływamy. Jeśli jednak chodzio Vladimera, nie myślałem o tym w ten sposób, choć może toi prawda. Zaczerpnęła oddech, by zapytać o matkę barona, o której jak dotąd nie wspomniano w tej rozmowie, lecz zdała sobie sprawę, że może nie chciałby odpowiadać na to pytanie. -Mam się stawić przed twoim małżonkiem, pani. Na rozkaz lorda Vladimera. Choć przyjął lekki ton, w jego głosie ponownie pojawiło się napięcie. Telmaine mogła się jedynie zaniepokoić; więzy krwi, jak i to, że była jedynie nic nieznaczącą kobietą, być może gwarantowały jej pewną ochronę przed machinacjami Vladimera, lecz jej mąż takiej ochrony już nie miał. Nie potrafiła zataić niepokoju w głosie. -Dlaczego Vladimer nakazał ci spotkać się z Balem?

Muzyka zakończyła sięprzedłużonym rallentando. Tym razem baron nie zaoferował jej możliwości ucieczki, lecz poprowadził ją stanowczo na skraj parkietu i pod osłoną ruchu tancerzy i zgiełku na parkiecie odpowiedział: -Sądzi, że twój mąż jest w stanie wyleczyć mnie ze zgryzoty, o której opowiadała twoja przyjaciółka. Cofnął się, skłonił i wycofał się między echa sonów. Telmaine powachlowała się dla odświeżenia, pokazując, że nie interesuje jej jego odejście. Jak Łowca Cieni zareagowałby na Balthasara, delikatnego uczonego, lecznieugiętego, jeśli była taka konieczność? Nie wiedzieć czemu, na myśl o mężu poczuła się winna. To było głupie, przecież zatańczyła z baronem tylko dwa razy, co było towarzysko uprawomocnione. Zamknęła wachlarz i wygładziła rękawy, rękawiczki i pas, aby usunąć jakiekolwiek wspomnienie dotyku jego palców. To uczyniwszy, przeszła przez parkiet, odwzajemniając pozdrowienia mijanych osób -nieco oziębłych lub zaciekawionych, lecz zbyt dobrze wychowanych, by zakwestionować ją lub jej przyjaźń. Zaczepiła ją starsza wdowa, siedząca pośród niewielkiego dworu krewniaczek. -Więc nakłoniłaś do tańca młodego Ishmaela di Studiera. Xephilia była starszą siostrą matki arcyksięcia. Rywalizacja dwóch sióstr o rękę i serce nieżyjącego już arcyksięcia, w którą zaprzęgły wszystkie możliwe podstępy i porzuciły wszelakie kobiece skrupuły, przez czterdzieści lat stanowiła przyczynę skandalu. Telmaine podejrzewała, że cała ta historia musiała dostarczać postronnym ogromnej rozrywki. -Usiądź przy mnie, Telmaine. -Xephilia odgoniła siedzącą obok wnuczkę. Telmaine wślizgnęła się na krzesło posłusznie, lecz z zaciekawieniem. -Tańczy staroświecko, ale dobrze, prawda? -Moje stopy są tego dowodem -odrzekła Telmaine chłodno. -Hm...-Xephilia przysunęła się do niej. Przed czterdziestu laty to ona, nie jej siostra, uchodziła za piękność. -Wiesz, dlaczego nosi te rękawice, prawda? -Sądzę, że są modne na Rubieżach -powiedziała Telmaine lekko. -Albo pocą mu się dłonie. Son lady Xephilii zadrżał starczo. -Nie jesteś aż tak naiwna, dziewczyno. Wkłada te rękawice, bo potrafi czytać cudze myśli za pomocą dotyku. Lepiej byś o tym wiedziała, gdy z nim tańczysz. I radziłabym ci odsłaniać te twoje śliczne ramiona, kiedy on znajduje się w towarzystwie, by przypominać ludziom o rzeczach, o których woleliby nie myśleć. Telmaine nagle zaschło w ustach. Jakoś powstrzymała się przed zaciśnięciem dłoni na wachlarzu czy ramieniu. -Ale...to przez moją fobię -powiedziała. -Bez rękawiczek nie będę w stanie dobrze się bawić... -Niech cię to nie niepokoi, dziewczyno. Przecież cię znamy. Po prostu najlepiej by było, gdybyś mogła odsłaniać ramiona, to wszystko. Twój mąż powinien poświęcić ci nieco więcej uwagi jako pacjentce i jako kobiecie. A jeśli chodzi o di Studiera, nie może przecież nic poradzić nato, kim się urodził. Powinien jednak dać sobie z tym spokój po tym, jak objął baronię. Jak on sobie wyobraża podtrzymanie rodu? Która dziewczyna go poślubi? -To nie jest dziedziczne -powiedziała Telmaine. Jeśli bogowie nie słuchali dotąd jej modlitw, niechaj usłyszą tę jedną. -Zpewnością, jeśli na to nie pozwolimy -stwierdziła szorstko lady Xephilia. -Ishmael di Studier nie powinien się żenić. Tytuł barona powinien przejść na jego brata, tak jak to miało być. Ale to tylko kwestia czasu. Mieszkając naRubieżach, di Studier nie będzie mógł oprzeć się Zewowi.Ta bezduszność wstrząsnęła Telmaine do tego stopnia, że zapomniała o grożącym jej niebezpieczeństwie. -Wydałabyś, pani, człowieka na tak okropną śmierć tylko dlatego, że jest magiem? -Nie ma tu żadnego „tylko”-odrzekła twardo stara kobieta. -Magowie są równie niebezpieczni jak Cieniorodni. Nie próbuj czynić wobec niego żadnych planów, dziewczyno. W głównej sali zaczęły bić trzy dzwony o delikatnym, słodkim brzmieniu. Dźwięk ten ostrzegał o nadejściu ostatniej bezpiecznej godziny nocy tych gości, którzy nie zamierzali pozostać w pałacu na dzień. W środku lata większość decydowała się pozostać na dzień, gdyż noc była zbyt krótka na

porządną zabawę. Teraz, kiedy lato powoli wkraczało w jesień, a noce wydłużały się, niektórzy odjeżdżali, zaś inni wykorzystywali okazję, by złapać nieco świeżego powietrza i rozkoszować się zapachami ogrodu, póki jeszcze mogli. Telmaine podniosła się, mając nadzieję, że nie zrobiła tego zbyt pospiesznie, i wymówiła się potrzebą wyjścia na świeże powietrze przed wschodem słońca. W fałdach sukni skryła zaciśnięte pięści. Co za obrzydliwa, niebezpieczna starucha! Zebrała spódnice i bokiem przeszła przez drzwi, posługując się jedynie lekkim muśnięciem sonu, pozwalającym jej wyminąć zebranych na tarasie gości. Posłała miękki strumień sonu na schody i znajdujący się u ich stóp trawnik, a następnie zbiegłapo schodach. Rzucony w tył son objął splecioną w objęciach parę, wciśniętą w jedną z ozdobnych nisz pod schodami. Wyczuwając son, kobieta obróciła się, chcąc zasłonić kochanka własnym ciałem. Telmaine już zdążyła rozpoznać krewniaczkę znajdującą się w namiętnym uścisku z mężczyzną niebędącym jej mężem. Westchnęła. Zachowanie Parthenalope było skandaliczne, lecz jej mąż nie był lepszy. Upijał się i uciekał, błąkał się i upijał. W ich towarzystwie Telmaine nie potrzebowała dotyku, żeby wyczuć odrazę, jaką się wzajemnie darzyli, i powstrzymywaną rozpacz. Odwróciła się od cudzołożników, cicho przemieszczając się po trawniku w stronę sadzawki. Pod koniec lata noce były na tyle długie, by zniknęło ciepło dnia, a pachnące powietrze było chłodne. Pod jej stopą lekko zaskrzypiały kamyki wyścielające ścieżkę wokół sadzawki. Telmaine z powrotem przeniosła ciężar na nogę stojącą na trawie. Następnie cofnęła stopę z kamieni i odwróciła się, powoli sunąc równolegle do ścieżki, posługując się sonem, zapachem i poczuciem gruntu pod pantofelkami oraz wykorzystując znajomość ogrodu. W przeciwieństwie do ogrodów otaczających niektóre z wielkich rezydencji -w tym należącym do jej rodu -układu tego ogrodu nie zmieniano od stu lat. Znajdowały się w nim połączone sadzawki, skryte za parawanem z wierzb, oraz klomby pełne wyjątkowych roślin kwitnących tylko nocą, pochodzących z krainy Imogeny i jeszcze bardziej odległych zakątków. Był i żywopłot otaczający labirynt, zza którego niespodzianie dobiegł ją głos męża. -Skąd mogłem wiedzieć, że tu przybędzie? Telmaine stanęła jak wryta, nasłuchując z niedowierzaniem, gdy szept zawisł w powietrzu. Po chwili zza żywopłotu ponownie rozległ się szept. -Skąd miałem wiedzieć o dziecku? Nigdy mi nic nie powiedziała. To nie mógł być Bal. Nie mogła sobie wyobrazić uczonego, skrupulatnego Bala broniącego się z jękiem: „Skąd mogłem wiedzieć?”, i o jakie dziecko chodziło, czyje dziecko? -Twoja nieostrożność jest niewybaczalna -wyszeptał kobiecy głos. Telmaine zadrżała, choć nie wiedziała dlaczego. Mężczyzna o głosie Bala powiedział pospiesznie, niemal z paniką: -Zajmę się tym. Obiecuję. Ja się tym zajmę, proszę. Zapadła pełna namysłu cisza, aż ochrypły, niemal pozbawiony wyrazu głos powiedział: -Upewnij się, że to zostanie załatwione. A teraz idź już. -Czy ty... -Mam tu coś jeszcze do załatwienia. Idź. Telmaine usłyszała skrzypienie żwiru dobiegające z lewej strony,kiedy mężczyzna, potykając się, wybiegł pospiesznie z labiryntu. Kobieta zamruczała łagodnie pod nosem, a jej głos brzmiał niemal zwierzęco. Telmaine nie ruszała się, nie ciskała za nim sonem, czekając, aż przycichnie skrzypienie stóp stąpających po żwirze. Stała nieruchomo, wtulając się w żywopłot; nie była nawet pewna, czy oddycha; było jej okropnie zimno i czuła się dziwnie oszołomiona. Liście uginały się pod ciężarem jej dłoni, gałązki dźgały ją w policzek i ucho. Nie wiedziała, dlaczego nie chciała, żeby ją dostrzeżono, czuła tylko, że nie chce zostać odkryta. Wytężała słuch, kiedy z labiryntu wyłoniła się kobieta i ruszyła w stronę domu, idąc po żwirowej ścieżce niemal bezdźwięcznie. Telmaine wydawało się, że poczuła albo może chciała poczuć rąbek spódnicy muskający jej suknię. Musiało jej się to tylko wydawać, bo przecież kobieta by ją wysonowała. Usłyszała, że kobieta na moment zatrzymuje się tuż za nią oraz dobiegł ją lekki trzask uwalnianej z ciernia spódnicy.

Od strony domu dochodził śmiech. Na ścieżce dały się słyszeć lekkie kroki; rozprysnął się na niej strumień sonu. Telmaine przygotowała się, że zostanie nakryta i odwróciła się, n oczekując wymiany sonów, lecz kobieta zebrała spódnicę, wyraźnie chcąc zejść z drogi dwóm rozgorączkowanym dziewczętom, z których jedną była Anarys. W słabnącym sonie Telmaine zdawało się, że kobieta wyciągnęła dłoń i gwałtownie pociągnęła za opadający welon Anarys. Anarys lekko pisnęła. Telmaine wyrwał się son ukazujący zakłopotane dziewczęta stojące na ścieżce. Tam gdzie spodziewała się odkryć kobietę, było jedynie nieokreślone poruszenie, na krawędzi postrzegania. Telmaine pospieszyła dziewczętom na spotkanie. -Tellie -zawołała przepraszająco Anarys i zaciągnęła welon wokół głowy. -Chciałyśmy tylko wyjść do ogrodu, tak rzadko mamy okazję przebywać tu o tej porze. -Anarys -zaczęła Telmaine -kim była kobieta, która was mijała? -Jaka kobieta? -Jak to Jaka kobieta”, pociągnęła cię przecież za welon. -To przecież podmuch wiatru ściągnął mój welon! -zawołała Anarys. -Jeszcze przed chwilą na ścieżce znajdowała się jakaś kobieta. -Nie spotkałam żadnej kobiety -stwierdziła Anarys, a jej szesnastoletnia przyjaciółka potwierdzająco kiwała głową. Telmaine nie miała możliwości dyskretnego ściągnięcia rękawiczek i wdarcia się w myśli siostry w poszukiwaniu kłamstwa lub innego powodu kryjącego się za jej zaprzeczeniem. Chyba że sama uległa złudzeniu i wyobraziła sobie całe to zajście. Opanowała się, dotarło do niej, że powietrze się ociepliło. Mogła jedynie odprowadzić dziewczęta do domu, by upewnić się, że są bezpieczne. Być może później nadarzy się okazja, żeby ponownie porozmawiać z Anarys. -Powinnyście wracać do domu. Wkrótce dzwony oznajmią wschód słońca. -Jeszcze nie czas na to -zaprzeczyła Anarys, ośmielona obecnością przyjaciółki. -Dzwony w domu biją na pół godziny przed dzwonami porannymi, a biły zaledwie kilka minut temu. -Anarys -powiedziała Telmaine -nie powinnaś chodzić po ogrodzie o tej porze. Proszę, udaj się do domu. -Adlaczego ty jesteś na zewnątrz? -zapytała Anarys, lecz bezczelność wyparowała już z jej słów. -To nie twoja sprawa -odparowała Telmaine, którą rozgniewał niezrozumiały strach, jaki ją ogarnął. -Proszę, udajcie się do środka albo powiem mamie -obu waszym matkom. Dziewczęta odwróciły się jednocześnie, Anarys, miotając się ze złości, a Jaąuecynth pokłusowała za nią. -Pewnie umówiła się z kochankiem. Telmaine usłyszała słowa Jaąuecynth; były na tyle głośne, by mogła je usłyszeć. Przycisnęła obleczoną w rękawiczkę pięść do ust, by zdławić chichot lub szloch. Czy można sprawić, by dwie bystre nastolatki zapomniały o tym, że kogoś spotkały? Czy też może kłamały, lecz jeśli tak było, to dlaczego miałyby to robić? Telmaine nie słyszała żadnej wymiany słów, nawet szeptu wyrażającego obietnicę lub groźbę. Kim był mężczyzna, który brzmieniem głosu i wymową tak bardzo przypominał Balthasara, a zarazem tak bardzo różnił się od niego sposobem mówienia i manierami? Dlaczego cichy głos kobiety i jej zachowanie mężczyznę i ją napawały takim lękiem? Kiedy bicie jej serca zaczęło spowalniać, Telmaine wyczuła za plecami czyjąś obecność. Obróciła się z trzaskiem sonu, który wyraźnie ukazał, że stał za nią...Ishmael di Studier. Śmiertelnie zawstydzona, że dopuściła się dokładnie takiej samej niestosowności, o jaką go wcześniej oskarżyła, Telmaine wydała z siebie zduszony dźwięk i przycisnęła obleczoną w rękawiczkę dłoń do ust. -Nic się nie stało, pani. -W jego głosie zabrzmiał śmiech. -Wybacz mi, że cię przestraszyłem. Wolno opuściła dłoń, pozwoliła sobie na lekki, bojaźliwy rzut sonem, który ukazał jego kwadratową twarz i wykrzywiony uśmiech. -Ojej -powiedziała.

Uśmiechnął się szerzej. Krew napłynęła jej do twarzy, poczuła, jak upokorzenie miesza się w niej z odradzającą się wściekłością. Nie powinien jej tak zawstydzać. -Przestraszyłeś mnie, panie! -Powinienem się zatem cieszyć, że nie jesteś, pani, uzbrojona -wyburczał. Przez moment oddychała szybko, w gardle uwięzło jej zimne powietrze. Cichym głosem powiedziała: -Przepraszam. -Tak więc jesteśmy kwita, jeśli chodzi o tamtą obelgę? -Tak...kwita. Baronie, czy wysonował pan na tej ścieżce kobietę jakąś chwilę temu? -Jakąś szczególną kobietę? -Tak. Wyszła z labiryntu, natknęła się na dwie dziewczyny, zdaje mi się, że następnie udała się w stronę domu, choć tego akurat nie jestem pewna. Nie wysonowałam jej dokładnie, a bardzo chciałabym się dowiedzieć, kto to był. -Nie wydaje mi się, bym się na kogoś natknął -powiedział Ishmael. -Coś cię niepokoi, pani? -Czy to możliwe...-zaczęła Telmaine, lecz powstrzymała się, wstrząśnięta własną reakcją. Żadna kobieta z towarzystwa nie powinna pytać, czy mogło do czegoś dojść za sprawą magii. Kobiecie z towarzystwa nie wypadało w ogóle interesować się magią. Spostrzegła, że skubie rękawiczki, zastanawiając się, czy gorzej by było, gdyby uznał ją za obłąkaną, czy też wziął jej słowa na serio. -Nieważne. To...nic takiego. Chyba już niedługo zadzwonią dzwony na wschód słońca. Ruszyła, lecz gdy dostrzegła, że jej nie towarzyszył, zatrzymała się. Burknął cicho, z zakłopotaniem: -Powinnaś, pani, wejść pierwsza do domu. Ja zaś pojawię się, gdy rozlegnie się już dźwięk dzwonów. Pełno tu złośliwych języków. Zatrzymała się i stanęła z nim twarzą w twarz. -Azatem usłyszałeś ją? -Lady Xephilię? Nie dosłyszałem samych słów, nie, lecz dobrze znany jest mi ich wydźwięk. -Byłam na nią wściekła -przyznała Telmaine. Son delikatnie liznął jej twarz. -Ato dlaczego? -zapytał zaciekawiony na tyle, na ile mógł sobie pozwolić, gdy przemówiła gwałtowniej, niż by tego chciała. Nie zamierzała mówić mu tego, że zdaniem lady Xephilii byłoby lepiej, aby mag zginął z niewiadomej, lecz zapewne okropnej przyczyny, niż bywał w towarzystwie. Telmaine wolała nie myśleć, jaki los lady Xephilia uznałaby za odpowiedni dla niej. -Nie musisz się o mnie martwić, pani -powiedział baron.-Zupływem lat stałem się gruboskórny. Potrzeba czegoś więcej niż słów, żeby mnie zranić. -W jego głosie zabrzmiał śmiech. -To ich nieskończenie irytuje. -Zatem irytuj ich nadal, panie -odrzekła, silącsię na lekki ton. -Jak sobie życzysz, pani. Korzystając z okazji, rozumiem, że zamierzasz z córkami wracać do Minhorne pociągiem. Czy zgodzisz się, bym wam towarzyszył? W ten sposób połączyłbym przyjemność z obowiązkiem przedstawienia się twemu małżonkowi. Zdrowy rozsądek walczył z buntem, a roztropność z instynktem. Telmaine zawsze była bardzo ostrożna w towarzystwie uznanych magów, skrzętnie skrywając swój sekret za parawanem towarzyskich przesądów. Mogła zwyczajnie odmówić mu ze względu na jego reputację. Jednak odtańczyła z nim dwa tańce, musiał więc przedstawić się jej mężowi. Do -Powinnaś, pani, wejść pierwsza do domu. Ja zaś pojawię się, gdy rozlegnie się już dźwięk dzwonów. Pełno tu złośliwych języków. Zatrzymała się i stanęła z nim twarzą w twarz. -Azatem usłyszałeś ją? -Lady Xephilię? Nie dosłyszałem samych słów, nie, lecz dobrze znany jest mi ich wydźwięk. -Byłam na nią wściekła -przyznała Telmaine. Son delikatnie liznął jej twarz.

-Ato dlaczego? -zapytał zaciekawiony na tyle, na ile mógł sobie pozwolić, gdy przemówiła gwałtowniej, niż by tego chciała. Nie zamierzała mówić mu tego, że zdaniem lady Xephilii byłoby lepiej, aby mag zginął z niewiadomej, lecz zapewne okropnej przyczyny, niż bywał w towarzystwie. Telmaine wolała nie myśleć, jaki los lady Xephilia uznałaby za odpowiedni dla niej. -Nie musisz się o mnie martwić, pani -powiedział baron.-Zupływem lat stałem się gruboskórny. Potrzeba czegoś więcej niż słów, żeby mnie zranić. -W jego głosie zabrzmiał śmiech. -To ich nieskończenie irytuje. -Zatem irytuj ich nadal, panie -odrzekła, siląc się na lekki ton. -Jak sobie życzysz, pani. Korzystając z okazji, rozumiem, że zamierzasz z córkami wracać do Minhorne pociągiem. Czy zgodzisz się, bym wam towarzyszył? W ten sposób połączyłbym przyjemność z obowiązkiem przedstawienia się twemu małżonkowi. Zdrowy rozsądek walczył z buntem, a roztropność z instynktem. Telmaine zawsze była bardzo ostrożna w towarzystwie uznanych magów, skrzętnie skrywając swój sekret za parawanem towarzyskich przesądów. Mogła zwyczajnie odmówić mu ze względu na jego reputację. Jednak odtańczyła z nim dwa tańce, musiał więc przedstawić się jej mężowi. Dotego nie zamierzała pozwolić, żeby jakaś lady Xephilia nią dyrygowała. Zadzwoniły poranne dzwony, co Telmaine przestraszyło. Wyrzuciła z siebie odpowiedź, zanim zdążyła zmienić zdanie. -Oczywiście, że tak. To bardzo rozsądna propozycja. Jej son uchwycił pewną ironię kryjącą się w jego uśmiechu. -Cała przyjemność po mojej stronie, pani. Teraz jednak udaj siędo pałacu. Położyła obleczoną w rękawiczkę dłoń na jego ramieniu. -Niech pan nie czeka zbyt długo. -Wschód słońca mam we krwi, lady Telmaine. W dziczy nie ma dzwonów, które by przed nim przestrzegały.

Rozdział trzeci Po drugiej stronie papierowej ściany Floria wykonywała swoje poranne ćwiczenia. W tym czasie Balthasar czytał sprawozdanie z ostatniego zebrania Rady do spraw Międzyrasowych i starał się nie zasnąć. Wciąż czuł się wyczerpany działaniem środka pobudzającego Florii i dwoma dniami opieki nad porzuconymi bliźniętami Tercelle. Bez względu na to, czy były obdarzone wzrokiem, czy nie, były równie nieporadne jak każde inne noworodki. Choć zagościły w jego życiu na tak krótko, to ich odejście pozostawiło pustkę w jego sercu. Teraz Balthasar wyczekiwał odgłosów powozu i podekscytowanego paplania dwóch dziewczynek, wiedząc, że jeśli nie usłyszy teraz, to i tak doczeka się ich tej nocy. Telmaine nie wyprowadzałaby dzieci na zewnątrz tak blisko świtu. Kiedy rozległ się dzwonek u drzwi, Balthasar znalazł się na nogach szybciej, niż zdążył pomyśleć, że to nie mogła być Telmaine, bo ona miała klucze. Przez chwilę walczył z pokusą, aby nie otwierać drzwi, lecz ostatecznie ostrożnie odłożył papiery na bok i zszedł na dół. Ledwie zdążył otworzyć zasuwę, klamka zapadła się, a drzwi otworzyły pod wpływem wielkiej siły, odrzucając go na stojący w korytarzu stół. Jakiś bibelot otarł się o jego nogę, spadając na ziemię i rozbijając się u jego stóp. W korytarzu znalazło się dwóch mężczyzn, z których większy przycisnął Balthasara do ściany. -Gdzie są bachory? Balthasar rzucił sonem, by uzyskać niewyraźny obraz nieznajomego o spasionym karku, grubo ciosanych rysach i zniekształconych uszach, zanim zgiął się od ciosu zadanego pięścią w podbrzusze. -Ani mi się waż -warknął napastnik. Balthasar zwisał uniesiony przez mężczyznę, zbierało mu się na nudności. Czuł się porażony przemocą, jaka dotknęła go bez ostrzeżenia. Drugi z mężczyzn przemówił. Udawany akcent z okolic Rivermarch nie do końca maskował wyraźny arystokratyczny ton, jaki Bal uwielbiał w głosie żony. -Zabierz go do środka. Nie chcemy, by nas wysonowano z ulicy. Balthasar starał się zaczerpnąć powietrza, aby zawołać o pomoc, lecz zdołał jedynie wydać z siebie lekki okrzyk, w chwili gdy drzwi się zatrzaskiwały. Usłyszał chrzęst porcelany miażdżonej ciężką stopą. -Doktorze Balthasarze Hearne, możemy załatwić tę sprawę miło albo boleśnie. Gdzie przebywają dzieci Tercelle Amberley? Wyprostował się, walcząc bardziej ze strachem niż z bólem, gdyż zdawał sobie sprawę z tego, że stawiając opór, sprowadzi na siebie jeszcze więcej bólu. -Nie mam pojęcia, o czym mówisz -odpowiedział trzęsącym się głosem. Usłyszał, jak zaskrzypiał ciężki kaftan, bezwiednie obrzucił sonem trzymającego go mężczyznę i dostrzegł, jak ów zamierzał się pięścią, którą powstrzymywał drugi z napastników. -Jeszcze nie -powiedział arystokrata. -Jeszcze nie teraz. Przeszukamy dom i być może znajdziemy to, czego szukamy, albo chociaż coś, co dowiedzie dobremu doktorowi, że nam się nie kłamie. Zasłoń mu łeb. Zasłonili Balthasarowi głowę, tłumiąc tym samym son i dezorientując go. Taszczyli go z korytarza przez salon do kuchni, popychając go twarzą na ścianę, a sami przeszukiwali szafki, szuflady i schowki, wszystkie zakamarki, w których mogłoby sięskrywać nowo narodzone dziecko. W komórce pod schodami natknęli się na kołyskę, lecz Bal zdążył obsypać ją kurzem, który zebrał się w nieopróżnionej śmietniczce, na tyle sprytnie, by zmylić Telmaine oraz tych dwóch. Napastnicy prowadzili przeszukanie szorstko, lecz nie bezmyślnie. To dało Balthasarowi odrobinę nadziei, że nie potraktują go gorzej od domu. Może nawet uda mu się ich przekonać, że mają za słabe informacje. Miał nadzieję, że poszukiwania zakończą się w jego gabinecie. Tak też się stało. Zza papierowej ściany nie dobiegał żaden dźwięk, lecz obdarzona bystrym słuchem Floria z pewnością usłyszała wtargnięcie do domu. Do Balthasara dobiegł odgłos kroków arystokraty zatrzymującego się przy

ścianie, jak gdyby ją badał. Potem zwrócił się ponownie do Bala. -Tak jak powiedziałem, możemy potraktować cię miło albo boleśnie. -Nie mam pojęcia, kto...-wydusił Bal. -Bardzo boleśnie -dodał arystokrata. Pierwszy mężczyzna uderzył Bala pięścią w plecy, tuż nad nerką, aż upadł na kolana i ręce. Przez jakiś czas trawił go ból i potrzeba zaczerpnięcia oddechu. Walczył z chęcią wezwania Florii i błagania jej o pomoc. Jeśli może czegoś dokonać spoza ściany, której nie można było naruszyć, to na pewno to uczyni. -Jeszcze raz -rozkazał stojący nad nim mężczyzna. Bal nie wiedział który, lecz po tych słowach w jego żebrach zaryła się obuta noga, a on sam znalazł się na podłodze, nie wiedząc nawet, kiedy upadł. Drapiąc deski, walczył o oddech. -Powiedz nam tylko, gdzie są bękarty Tercelle Amberley. -Tym razem w poleceniu wyraźniej przebijał się jego prawdziwy akcent. Balthasar skulił się, czepiając się jedynie słabej nadziei, że zdoła się jakoś obronić. Słyszał wokół siebie ciężkie kroki. -Nie w głowę -polecił mężczyzna o kulturalnym głosie. Jego głos przybliżył się, gdy Balthasar się skulił. -Tercelle Amberley urodziła tu bliźnięta, a ty się ich pozbyłeś. Gdzie je odesłałeś? Czy zabrała je ta twoja siostra? -Nie spotykałem się...z Tercelle od...lat -wyjąkałBal, nawlekając słowa jak na nitkę. -Jeszcze raz -nakazał przesłuchujący. Kopniak wstrząsnął całym ciałem Balthasara. Żebra trzasnęły, aż stracił dech w stłumionym krzyku. -On -powiedział mężczyzna -może złamać twój kręgosłup jednym ciosem. Zakończyłbyś życie jako kaleka. -Ja...nic...nie wiem -wydyszał Bal. -Wtakim razie zaczekamy na przybycie twojej ślicznej żony i córeczek. Ciało odpowiedziało za niego. Balthasar zaczął się dźwigać z ziemi, podpierając się na dłoniach i kolanach, zanim jego dręczyciel wsadził mu w brzuch kolejnego kopniaka, po którym wylądował na podłodze, odczuwając nudności. -Tam -rozkazał arystokrata, kierując stopę ponownie w pierś Bala, a obcas w jego dłonie, nadgarstki i kostki. Każdy cios poprzedzała odpowiednia przerwa umożliwiająca zadawanie pytania: -Gdzie one są? W końcu wyszlochał przez zaciśnięte zęby: -Nie, nie, nie. -Bardziej prosząc o to, by przestali, niż odmawiając współpracy. Dręczyciele nie zastanawiali się nad różnicą znaczenia. Bili go, aż niezdolny domówienia zwijał się obok papierowej ściany jak zmiażdżony robak. -Dosyć -powiedział arystokrata. Balthasar poczuł, jak ściągnięto mu z głowy kaptur, a son smagnął jego twarz.-Apowiedział, że on jest słabeuszem. -Udaje. -Nie...Kto tam? -Balthasar usłyszał nad głową cichy odgłos, ni to uderzenie, ni cięcie. Usłyszał wyraźny głos Florii mówiący: -White Hand. Było to śmiertelne wyzwanie, ostatnie oświadczenie, jakie wygłaszała wobec mężczyzn i kobiet, których zabiła. Pochylający się nad Balthasarem arystokrata wrzasnął. Jeden z napastników kopnął go ponownie, lecz z ukosa, a potem doszedł go drugi wrzask, wyższy i bardziej chrapliwy: -...Jak strzelisz, to spłoniemy...-I tak płoniemy...-Powstrzymaj się, Światłorodna! Zabijesz nas. Usłyszał, jak odbiegają od niego, a na skórze poczuł gorączkę wschodzącego słońca. Poczuł, jak Floria przeskakuje ponad nim, aby pogonić ich za drzwi w bezlitosnym, niezwykłym pościgu. Z wysiłkiem uniósł głowę, aby upewnić się, że ostatnią rzeczą, jaką uczyni, będzie wysonowanie jej, lecz był zbyt słaby, żeby to uczynić. Udało mu się tylko przesunąć głowę, a jego son był jedynie szeptem. Usłyszał jej głos dochodzący z boku, kiedy leżał wsparty o papierową ścianę. -Balu, Balu, proszę, mów do mnie! Spalenie, pomyślał, nie było jednak aż tak straszliwe.

Na stacji kolejowej Bolingbroke Telmaine ogarnęły wątpliwości niemające nic wspólnego z tym, czy wypadało zezwolić Ishmaelowi di Studierowi towarzyszyć jej w drodze przez miasto, by mógł poznać jej męża i przedstawić mu swoją sprawę. -Czy to jest...magiczne? -zapytała z powątpiewaniem, uderzając miarowo sonem w wehikuł, którym podróż właśnie jej zaproponował. -Żadną miarą -radośnie odpowiedział Ishmael di Studier. -Przyznaję, że projekt oparto na bezkonnych powozach, jakimi posługują się Światłorodni. Ich działanie rzeczywiście opiera się na magii, lecz silnik tego pojazdu pracuje na mieszance alkoholu i ropy naftowej. Wciąż prowadzimy eksperymenty, by znaleźć możliwie najlepszą mieszankę. Nie spodziewała się, że Ishmael podziela tak modną pasję dla urządzeń mechanicznych, biorąc pod uwagę to, jak pogardliwie zareagował na pokazowy automat. Jednak teraz popisywał się wypolerowaną, ozdobną maszyną, którą najwyraźniej się szczycił i cieszył. Pojazd przypominał niski, otwarty powóz, tyle że nie zaprzęgnięto do niego konia, a z tyłu miał wszczepioną obudowę skrywającą mechanizm napędowy. Ponad osią i między kołami biegła wiązka rurek. Telmaine z powątpiewaniem sonowała pojazd, starając się przekonać samą siebie, że to tylko zwyczajna mała lokomotywa bezszynowa, gdy Amerdale uchwyciła się jej spódnicy, a zafascynowana Florilinde ukradkiem przysunęła się bliżej do automobilu. Cała podróż pociągiem minęła baronowi głównie na wywieraniu na nich wrażenia, co mu się udało. -Tacie by się spodobał -powiedziała chytrze Flori. Telmaine poddała się. Balthasarowi automobil rzeczywiście by się spodobał. Zbliżał się wschód słońca, a ona nie mogła ryzykować, że będzie musiała schronić się przed nim akurat z Ishmaelem. Raźnym tonem zwróciła siędo córek: -No to wsiadajcie. -Muszę przygotować silnik -powiedział baron i z wigorem zakręcił drążkiem umieszczonym z przodu pojazdu. Hałas był zaskakująco głośny. -Na niebiosa, baronie! Jest pan w stanie usłyszeć własny son...? -Amerdale zatkała dłońmi uszy i nawet mina Florilinde wyrażała dezaprobatę. -Przepraszam! -ryknął w odpowiedzi baron. -Możesz w ogóle usłyszeć...-spróbowała ponownie Telmaine, choć uznała, że jej wątpliwości zostały dostatecznie dobrze zilustrowane. -To nie ta sama częstotliwość! Możliwe, pomyślała Telmaine, manewrując spódnicami, ale i tak o ich przybyciu dowie się całe sąsiedztwo. Wystartowali z szarpnięciem. Telmaine, przyglądając się baronowi znad ramienia, myślała, że w porównaniu z przejażdżką powozem kierowanie automobilem wydawało się wyjątkowo uciążliwą procedurą, wymagającą użycia drążków, tłoków i dużego kółka. Baron posługiwał się nimi jak organista odgrywający fugę, wykazując przy tym więcej entuzjazmu niż zdolności. Dobrze, że tak blisko wschodu słońca ulice były prawie puste, choć Ishmael zdawał się nie zauważać przestraszonych koni i przeklinających woźniców, na których od czasu do czasu przyszło im trafić. Miała nadzieję, że dzieci również na to nie zwracały uwagi, bowiem słownictwo woźniców było bardzo bogate. To nie była odprężająca podróż. Już przez sam hałas, przystanki, gwałtowne skręty, nie licząc wstrząsów, przez które omal nie spadły wraz z Amerdale na podłogę powozu i nie wyrzuciły nieostrożnej Florilinde na ulicę. Jednak musiała przyznać, że pojazd poruszał się szybko. Z zaskoczeniem dostrzegła, że przed frontowymi drzwiami ich domu stoi jakiś powóz. Baron zręcznie zatrzymał się za nim, a układny koń, choć stąpał niespokojnie, nie stanął dęba. Kiedy baron wyłączył silnik, Telmaine wydawało się, żeogłuchła. -Tatusiu! -zawołała Florilinde i wygramoliła się z wehikułu. -Tatusiu, wysonuj tylko, czym przyjechałyśmy! Baron nagle się ożywił.

-Powstrzymaj ją! Telmaine wysonowała na jego twarzy wyraz, jaki musiał przyjmować, kiedy z zarośli atakowali Cieniorodni, gdy wtem drzwi się otworzyły i wypadło z nich dwóch zataczających się mężczyzn. Twarze i piersi obu mężczyzn znaczyły wąskie cieknące sznyty. Telmaine dotknęło uderzenie tak nieuprzejmego sonu, że aż pobladła. -Kim...-zaczęła. Ishmael di Studier wyskoczył z pojazdu, chwytając Florilinde. Jego dłoń zacisnęła się na kołnierzu dziecka, lecz wtedy jeden z mężczyzn zamachnął się na niego czymś przypominającym czarną skarpetę. Baron upadł na kolana, gdy przedmiot zderzył się z kością. Zanim jednak znalazł się na ziemi, uskoczył w bok, a Telmaine usłyszała świst pałki, która chybiła celu. -Mamo! -krzyknęła Florilinde, gdy złapał ją pierwszy z mężczyzn. Kolejne skierowane na Telmaine uderzenie sonu sprawiło, że poczuła się całkiem naga. Mężczyzna powiedział: -Zwrócimy Hearne’owi córkę, dopiero kiedy dostaniemy bękarty Tercelle Amberley. Przekaż mu to. Mężczyźni pobiegli do powozu. Florilinde daremnie próbowała wydrzeć się z ramion napastnika. -Mamo! Telmaine wyślizgnęła się z wehikułu i rzuciła w pogoń za ruszającym powozem. Dobiegła na tyle blisko, by uchwycić koło, które wyślizgnęło się z jej dłoni, gdy pojazd nieubłaganie nabrał prędkości. Odwróciła się gwałtownie, by dostrzec, że Ishmael opiera się o wehikuł. -Dlaczego tak stoisz? Musimy ich ścigać. Baron zwijał się z bólu, opierając lewe ramię o ciało. -Nie mogę prowadzić -powiedział chrapliwie. -Potrzebuję do tego dwóch sprawnych rąk. I musimy sprawdzić, co z twoim mężem. Zawahała się przez moment, wreszcie wyciągnęła z automobilu drugą córkę i przyciskając ją do siebie, wbiegła do domu. Pod jej stopami zaskrzypiały potłuczone figurki, spódnice zaczepiły o przewrócony stolik. Amerdale zaszlochała i przywarła do matki. Telmaine z narastającą paniką przebiegła przez salon, kuchnię, spiżarnię i do ogrodu. Poprzez szlochanie Amerdale dobiegł ją niewyraźny głos przypominający echo. -Lady Telmaine! -Obróciła się. Ishmael di Studier opierał się o drzwi. -Jest na górze -powiedział jeszcze ciszej. -Słyszysz, pani? Po tej podpowiedzi mogła dosłyszeć głos Florii White Hand wypowiadający imię jej męża. Balthasar znajdował się w gabinecie, leżał zwinięty pod papierową ścianą. Na odgłos ich kroków rozległ się syk Florii: -Kto tam? Baron udzielił odpowiedzi za ich oboje. -Ishmael di Studier, pani. Baron Strumheller i lady Telmaine Hearne. -Baron Strumheller, na miłość boską. Tu Floria White Hand -powiedziała. Światłorodna skrytobójczyni. -Co się stało z Balthasarem? Baron przyklęknął na jedno kolano. Skrzywił się, przygryzł rękawiczki i pociągnął je zębami za palce, jednak okazało się, że były zbyt nowe, by udało się je tak łatwo ściągnąć. -Pani -zwrócił się z prośbą do Telmaine -pomóż mi ściągnąć rękawiczkę. Telmaine zignorowała go. Upadła na kolana, wypuszczając Amerdale z ramion i zdjęła własne rękawiczki podróżne. Dotknęła Bala, przez wychłodzoną i wilgotną skórę odbierając ból, ból, ból. Krzyknęła i cofnęła ręce, zaciskając je na brzuchu i zginając się w pół, gdy poczuła echo jego udręki. Di Studier wymruczał: -No to mamy odpowiedź. -Wyciągnął dłoń, by złapać ją za nadgarstek. -Gdzie go raniono? Telmaine nie była w stanie odpowiedzieć. Nie miała pojęcia, czy było jakieś jedno miejsce. Wyczuwała tylko ból, ból, ból, który wydawał się przesycać powietrze. -Muszę zdjąć rękawicę -z naciskiem oznajmił baron. -Natychmiast! Amerdale chwyciła jego rękawiczkę swoimi maleńkimi dłońmi i pociągnęła z całej siły. Telmaine z

opóźnieniem przyszła jej z pomocą, nieświadoma jego myśli. Ledwie docierało do niej poczucie czyjejś obecności, przypominającej żarzące się węgle. Baron położył nagą dłoń na gardle Bala. -Wyczuwam puls, lecz jest w kiepskim stanie. -Delikatnie zsunął dłoń, by lekko ucisnąć żołądek Bala. Bal jęknął. -Ma brzuch pełen krwi. Coś mu rozerwali -śledzionę, niech to szlag trafi! Z jego tonu wyczytała to, co najgorsze. Telmaine podniosła się z trudem. -On potrzebuje lekarza! -Jedna z tych waszych pijawek zabiłaby go -powiedział Ishmael. -Pani White Hand, jeśli zależy ci na życiu tego człowieka, potrzebny mi jest kolec o najsilniejszymładunku, jaki posiadasz. Jestem magiem pierwszej rangi, to niewiele, ale ten człowiek nam tu umiera. Usłyszała tupot stóp wybiegającej z pokoju Florii. -Lady Telmaine, proszę usiąść na podłodze -polecił obcesowo Ishmael -zanim zemdlejesz. Zrobię, co tylko będę mógł. Przycupnęła obok niego i zapłakała nad kłopotami, w jakie popadła i nad poczuciem własnej bezużyteczności. Amerdale podeszła do matki i przylgnęła do niej, szepcąc: -Nie płacz, mamusiu. Floria powróciła i wrzuciła coś do szafki łączącej pokoje. -Di Studier! Oto twój kolec. Potrafisz go użyć? Amerdale wyrwała się z objęć Telmaine, rozdzierając przy tym rąbek sukni, i podbiegła truchtem do drzwiczek, otworzyła je i wróciła z czymś schowanym w aksamitnej torebce. Telmaine zerwała się, by po nią sięgnąć, lecz w tej samej chwili baron krzyknął: -Nie ty! Poczuła nagły wstrząs, piorun grawitacji w kościach. Son barona wstrząsnął nią. Jego twarz nosiła wyraz bezkresnego przerażenia. -Już po wszystkim -oznajmił dziwnie brzmiącym głosem. -Di Studier, co się stało? Nie udzielił Florii odpowiedzi, tylko zabrał sakiewkę z dłoni Telmaine i pomagając sobie zębami, odwrócił ją do góry dnem, by wysypać maleńki kamienny odłamek, który na jego dłoni nie wydawał się dłuższy od paluszka Amerdale. Jego palce zacisnęły się na nim na chwilę, a potem potrząsnął głową. -Przekleństwo -powiedział do niej i nie przeprosił za swoje słowa. -Di Studier, co się dzieje!? Jego son obmył ją ponownie. -Jak się czujesz, pani? -To nie ma znaczenia -odpowiedziała Telmaine,myśląc, że nie wolno jej zemdleć -Mój mąż potrzebuje pomocy. -To prawda. -Zaczerpnął głęboko powietrza i dodał obojętnym tonem: -Wydaje mi się, że nie zamknęliśmy drzwi. -Drzwi? A co drzwi mają wspólnego z tym wszystkim? Nie odpowiedział. Usłyszała, jak wychodzi z pokoju i niepewnie schodzi na dół. To nie miało sensu. Przesunęła drżącymi palcami po czole Bala, odczuwając wątłą obecność i ból, który pojawiał się i znikał wraz z każdym płytkim oddechem. Na zewnątrz rozdzwoniły się poranne dzwony, znamionujące początek ich dziennej niewoli. Kiedy dzwony zamilkną, zniknie nadzieja na pomoc z zewnątrz. Jednak dotykając męża, Telmaine poczuła, że sama powoli się uspokaja. Wydawało się jej, że jego obecność była mniej niepewna, a jego ból został nieco uśmierzony. Dzwony poranne umilkły. Rozległy się kroki powracającego barona. Ishmael postawił na podłodze walizkę z bronią, jego son omiótł Telmaine. Z westchnieniem przyklęknął obok niej i chwyciwszy za dłoń, którą gładziła czoło Bala, przycisnął ją do miejsca aż wrzącego od bólu. Próbowała się uwolnić, lecz przytrzymał jej rękę w tym miejscu. Jego dotyk wyrażał siłę,zdecydowanie, ironię i...silną obawę. Jego szept był surowy lecz opanowany. -To działa w ten sposób, że wyczuwasz jego ból i wysyłasz w to miejsce leczniczą siłę. Staraj się wyczuć, co jest z nim nie tak, poczuj, co w tobie dobrze działa i wykorzystaj to, by go wyleczyć.

Nie umiem tego lepiej wyjaśnić. Mogę tylko pokazać. -Di Studier -odezwała się Floria -co tam się dzieje? Czy ten kolec nie jest wystarczająco silny? -Ucisz się, pani. Teraz, Telmaine -wymruczał baron. Nie było nic uwodzicielskiego w jego pomruku ani w nacisku dużej, ciepłej ręki spoczywającej na jej dłoni. Telmaine poczuła wzbierającą w niej energię, skupienie, a następnie nagłe gorąco w palcach i lekkość w kościach. Złapała dech, nagle pojmując, co zamierzał zrobić. -Tak -wyszeptał, a ciepły oddech owionął jej ucho. -Wiem kim jesteś. To jedyny sposób, by go teraz ocalić. Słuchaj mnie. Głębokim, niemal niesłyszalnym szeptem oraz myślami wycisnął w jej umyśle obrazy, bardzo podobne do diagramów z książek, które studiował Bal, choć zarazem bardzo się od nich różniły, gdyż diagramy, niezależnie od tego, jak były piękne, były nieożywione, a głos Isha był żywy. Przeciwieństwo pogłębiały jeszcze przepływające między nimi słowa, obrazy i odczucia. Do tego Telmaine wyczuwała porwane naczynia krwionośne Balthasara i połamane kości splatające się na powrót, jak gdyby zszywała je za pomocą najdelikatniejszej nici. Nagle baron powiedział chrapliwie: -To koniec. Nie mam już siły. -I oderwał ich dłonie od boku Bala. Kości Telmaine nagle i nieodwołalnie zaciążyły, jak gdyby były z ołowiu, a ona sama poczuła, że zsunęła się do stóp papierowej ściany. Nie miała pojęcia jak długo tak leżała, lecz dosłyszała szept Bala: -Telmaine. Podźwignęła się i strzeliła sonem w stronę jego twarzy tak silnie, że aż zmarszczył brwi. W odpowiedzi rzucił sonem równie słabym i rozmytym, jak jego głos. Jego oddech cuchnął zakrzepłą krwią; z trudem powstrzymała się od wymiotów. -Mmm -wydyszał. -Tak bardzo za tobą tęskniłem. -1 zapadł w omdlenie lub głęboki sen. Zaczęła się podnosić, by usiąść, lecz przerwała w połowie ruchu. Ostatnią rzeczą, jakiej była świadoma, była silna ręka układająca jąobok jej ukochanego oraz poczucie ciepła żarzących się węgli.Ishmael zachwiał się z wysiłku, jaki poniósł, kładąc damę obok jej męża. Klęcząc, wsparł policzek na zapiaszczonym rąbku jej spódnicy, prawie życząc sobie, by niewielkie słońce płonące w jego ramieniu wybuchło i całkowicie go spopieliło, kończąc tym samym jego cierpienia. Przeprowadzenie uzdrowienia-jak i każdej innej czynności magicznej -potęgowało fizyczną słabość maga. Pęknięty obojczyk złamał się całkowicie, do tego odczuwał rozpoczynającą się infekcję. A przecież wziął się za uzdrawianie wbrew rozsądkowi, po tym jak zdał sobie sprawę z tego, że Telmaine nie była magiem pierwszej ani drugiej rangi, jak mu się początkowo zdawało. Co na Pijanego Boga Szaleństw myślał sobie, pomagając w uzdrawianiu nieprzyuczonemu magowi o mocy, która położyłaby go na kolana? -Kim jest Pijany Bóg Szaleństw -zapytał cichy głosik. Ishmael boleśnie się wyprostował i wysonował młodszą córkę Telmaine siedzącą prosto wśród matczynych spódnic, jak pisklę głuptaka wgnieździe. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że mamrotał na głos. -To moje bóstwo opiekuńcze -przyznał się. Już dawno temu przestał się modlić zarówno do Matki Wszystkich Narodzonych, bogini prekursorów, Światłorodnych i magów, oraz do jej samozwańczego syna, Jedynego Boga wyznawanego przez wszystkich porządnych Ciemnorodnych. Jego bóstwo opiekuńcze mogło być zmyślone, ale Ishmaelowi wystarczało. Z pewnością był to jedyny bóg, który potrafił pojąć równie kłopotliwe położenie, w jakim Ish się znalazł. Amerdale obrzuciła go serią szybkich, mocnych uderzeń sonu i uchyliła się od ciągnięcia tej dyskusji teologicznej. -Co zrobiłeś mojej mamie? -podejrzliwie domagała się odpowiedzi. Ish wysilił się na przesłodzony dowcip, dziękując losowi, że córka Hearne’ów nie była zawziętym chłopczykiem, gotowym podeprzeć swoje żądania siłą pięści i ciężarem ciała. Oczywiście, obecność gadatliwej dziewczynki również oznaczała pewne kłopoty. Dziecko było świadkiem

wszystkiego, co się tu wydarzyło i bez wątpienia o wszystkim opowie swojemu ojcu. Który, chyba że Ishmael bardzo się mylił, nie miał bladego pojęcia o tym, że jego żona była czarodziejką. No cóż, później będzie się tym martwić. -Twoja mama potrzebuje snu -powiedział Ish. -Wsparła mnie w udzielaniu pomocy twojemu tacie. Jeżeli Balthasar Hearne miał wystarczająco dużo rozumu, by pojąć, że dokonano na nim uzdrowienia, Ish zawsze mógł twierdzić, że wykorzystał siły żywotne Telmaine. To wystarczy, żeby zirytowany kochający mąż stracił umiejętność logicznego myślenia. -Nie jesteś lekarzem -oznajmiła dziewczynka z absolutną powagą typową dla małych dzieci. -Nie, ale zajmowałem się już ludźmi cierpiącymi jak twój tatuś. -Większość z nich zmarła, dokończył w myślach Ish. -Tata wróci do zdrowia. -Mam nadzieję -powiedział uczciwie Ish. Wraz z Telmaine zdołali zatrzymać krwotok śledziony i zmniejszyć brzydkie otarcia na nerkach i płucach. Połamane żebra Hearne’a teraz były jedynie popękane, choć ani trochę nie zmniejszało to bólu. Zdołali nawet zawrócić większość krwi wylanej podczas wewnętrznego krwotoku z powrotem do krwiobiegu. Napastnicy pozostawili w spokoju twarz i głowę Balthasara, przypuszczalnie po to, by mógł mówić. Bez względu na powód, jaki im przyświecał, Ish odczuwał ulgę, ponieważ wątpił, by Telmaine była w stanie zająć się obrażeniami głowy, nawet przy jego doświadczeniu. Balthasar Hearne nadal był w ciężkim stanie. Teraz zaś Ish nie dałby rady wyleczyć nawet ugryzienia pchły. -Czy zmusisz tych mężczyzn, by oddali Flori? -Tak -odpowiedział Ish, czując się lekko osaczony. Nie miał doświadczenia w okazywaniu stanowczości wobec małych dzieci. -Zamierzam to zrobić. -Ami -odezwała się Floria White Hand zza papierowej ściany -nadszedł już dzień, więc teraz ja poszukam twojej siostry. Chciałabyś coś do picia? Dziewczynka zastanowiła się nad tą propozycją. -Chce mi się pić -przyznała. -Poczekaj chwilkę -powiedziała Floria. Słychać było, jak napełnia szklankę; zapadła cisza, a następnie drzwi w szafce otworzyły się i zatrzasnęły. Amerdale jeszcze raz okazała Ishowi niezadowolenie, zanim zdecydowała się przyjąć napój. Sądząc po tym, jak łapczywie piła, była naprawdę spragniona. Ish starał się nie oblizywać warg z zazdrością. Spodziewał się, co zaraz może nastąpić. Sumienie go trochę gryzło; wątpił jednak, by nękało ono Florię. Amerdale oddała mu szklankę. -Jeszcze -zażądała i nagle upadła na pupę. Przeciągnęła się na czworakach i popełzła do matczynego boku, gdzie położyła się głową w dół, a zadkiem do góry. Podpierając bezużyteczne ramię, Ishmael pochylił się, by przesunąć ją na bok, wydobyć fałdę koca, którym nakrył Bala i ją nim otulić. Uznał, że dziecko odziedziczyło temperament po matce. Mylnie wyobrażał sobie Balthasara jako bardziej bojaźliwego, choć niepozbawionego siły człowieka, skoro, nie załamując się, przetrzymał takie pobicie. -Czy zasnęła? -odezwał się po chwili głos Florii. -Tak mi się wydaje -odpowiedział Ish, pobudzając mętny umysł niemal do bystrego działania. -Ja również poproszę o szklankę tego samego napoju, jeśliś pani łaskawa, ale bez dodatku środka nasennego, za to z czymś przeciwbólowym. Dostałem pałką w obojczyk, a uzdrawianie nie wpłynęło na mnie dobrze. -Nie musiał nic więcej wyjaśniać; jako jedna ze Światłorodnych wiedziała o fizycznych obciążeniach związanych z użyciem magii. Usłyszał, jak Floria napełnia drugą szklankę i zastanawiał się, jak pogodzić lekkomyślne przyjęcie napoju od głównej skrytobójczyni Światłorodnych z udzieleniem pomocy niewyszkolonemu magowi w tak krytycznym uzdrowieniu. -Wiedziałem, że znasz Hearne’a -zauważył. -Nie miałem jednak pojęcia, że to podwójny dom. -Nie spodziewał się również tego, że członkini straży Światłorodnego księcia pozwoli, by od

któregoś z Ciemnorodnych dzieliła ją tylko papierowa ściana. -To długa tradycja. Nasze rody utrzymują kontakty od pięciu pokoleń. Nie chwalimy się tym jednak. Przez to nasze stosunki nie budzą kontrowersji i są bezpieczniejsze, choć tak naprawdę zagrożenie płynące z rozerwania tej ściany bardziej zagraża Balowi niż mnie. -Zawahała się. -Usłyszałam, że przemówił. Czy... -Co mogłem, to zrobiłem -odpowiedział Ishmael. -Potrzebuje kolejnego uzdrawiania albo długiej rekonwalescencji w łóżku, ale wytrzyma do zachodu słońca. -Dzięki niech będą Matce Wszystkiego -cicho powiedziała Floria. -Baronie Strumheller, zdobyłeś sobie moją nieustającą wdzięczność. Balthasar Hearne jest jednym z moich najbliższych przyjaciół. Gdyby podobne słowa wypowiedziała jakaś Ciemnorodna kobieta, to mimo powściągliwego tonu Ishmael uznałby związek łączący Balthasara zFlorią za znacznie głębszy niż przyjaźń. -Wolałbym raczej usłyszeć jakieś wyjaśnienie -powiedział, podchodząc do szafki w ścianie. -To nie był zwykły napad rabunkowy. -Gdybym znała przyczynę, di Studier, z radością bym ci ją wyjawiła i pozwoliła, byś zameldował ją swojemu lordowi Vladimerowi. Jednak w tej sytuacji możesz jedynie donieść muo tajemniczym napadzie. Wyjmując szklankę z nieprzepuszczającej światła szafki, Ishmael wsparł się plecami o nogę ciężkiego fotela. -Co w takim razie wiesz? Kiedy sączył napój i czuł, jak piekielne małe słońce trawiące go od wewnątrz powoli przygasa, opowiedziała mu o narodzinach dwójki obdarzonych wzrokiem dzieci, o tym, jak ich matka próbowała je zamordować oraz o konfrontacji z Balemi ucieczce Tercelle. Siostra Balthasara, magiczna uzdrowicielka i akuszerka, zabrała noworodki poprzedniej nocy, zaś tej nocy w domu pojawiło się dwóch mężczyzn, którzy grozili Balthasarowi, a potem biciem próbowali wydobyć z niego miejsce pobytu dzieci. -Co też, do licha, zrobiłaś, by ich odstraszyć? -zapytał Ish, odsuwając myśl o tym, czy powinien uwierzyć w tak zadziwiającą opowieść. -Nakłułam ścianę igłą i poświeciłam latarką. Światło porusza się w linii prostej. -To tłumaczyło oparzenia na twarzach mężczyzn. -Wiem, że ryzykowałam śmiercią Bala, ale tak czyinaczej groziła mu śmierć. -Zamilkła na chwilę, pomyślał, że chciała zapanować nad głosem. -Teraz twoja kolej -powiedziała Floria. -Czy zaczerpnąłeś energii z Telmaine? Tak to przynajmniej brzmiało. -Tak -odpowiedział, posługując się gotowym kłamstwem. -Musiałem. Nie mogłem użyć kolca tak dobrze, jak powinienem. Nie miałem wystarczająco dużo siły. Floria westchnęła. -Baronie Strumheller, jeśli tylko to zadziałało, nie musisz za nic przepraszać. Bal wybaczy użycie magii, ale nie czerpanie z cudzej energii. Wyznaje bardzo niewiele z przesądów tak popularnych w jego kręgach. Telmaine prawdopodobnie wybaczy ci, że zaczerpnąłeś jej energii, ale nie to, żeś stosował magię-to z kolei przesądy, jakim hołduje jej sfera. -Mojedokonania spotykały się już z gorszym przyjęciem-powiedział Ish suchym tonem, który zapewne opacznie zrozumiała. -Wracając do tematu tych dzieci, jeszcze nigdy nie słyszałem, by zdarzyło się coś podobnego. -Nawet wśród Cieniorodnych? Ish uznał za niezwykłe, że któreś ze Swiatłorodnych wspomina o Cieniorodnych. Światłorodni opuścili Rubieże jakieś pięćset lat temu; nikt nie wiedział dlaczego. Najprawdopodobniej aura mrocznej magii sprawiła, że Rubieże nie nadawały się do zamieszkania. Jeśli źródło magiiznalazło się wystarczająco blisko, to nawet tak słaby mag jak on sam wyczuwał jej lodowatą, odrażającą aurę. Ishmael wspomniał korowód potworów, jakie napotkał na swojej drodze w trakcie ćwierćwiecza, które spędził jako Łowca Cienia. Widzące istoty -ptaki, psy, rysie i im podobne nie posiadają sonu. Większość Cieniorodnych posiada tę umiejętność, ale są i tacy, którzy jej nie mają. Nie

martwimy się tymi, co sonować nie potrafią, gdyż łatwiej ich zabić podczas nocnych łowów. Zastanowił się zaniepokojony. -Wierzysz w to, że te dzieci widzą, prawda? -Tak, bo powiedział mi o tym Balthasar. To dało mu jeszcze więcej wiedzy o Balthasarze Hearne. Intrygi toczone przez Ciemnorodną szlachtę bywały bardzo podstępne, ale tylko wyjątkowo były przyczyną samobójstw czy morderstw, zrujnowania rodziny i rozpaczy. Nawet najdziksze utarczki prowadzono głównie za pomocą słów. Za to zarówno ojciec, jak i wuj dziadka księcia Światłorodnych zostali zamordowani; w ten sposób zwykle usuwano z tronu słabnącego lub nielubianego księcia. Członkowie Straży Książęcej nie słynęli z darzenia kogoś zaufaniem, a już na pewno nie sentymentem. -Czy doniosłaś o tym waszym magom lub uczonym? -Jeszcze nie -odpowiedziała Floria ponuro. -Uznałam to za osobliwość, którą należy zbadać bez pośpiechu. To mu się spodobało. -Czy wyczułaś jakąś magiczną aurę spowijającą te dzieci? Na krótko zapadła cisza. -Nie posiadam takiej zdolności. Baronie Strumhellerze, jestem teraz potrzebna na dworze mego księcia. Zadbam, by straż pilnowała domu Balthasara, gdyż nie podoba mi się myśl o tym, że ojciec tych noworodków mógłby się tu pojawić za dnia. -Też nie miałbym ochoty na takie spotkanie -wyburczał Ish, zastanawiając nad znaczeniem tej ciszy, a także nad tym, czy jej słowa pokrywały sięz rzeczywistością czy naprawdę nie posiada magicznych zdolności. Tak skwapliwie zmieniła temat. -Poślę również wiadomość do siostry Balthasara, aby ją ostrzec. Jestem pewna, że przybędzie tu jak najprędzej po zachodzie słońca, gdy tylko da się bezpiecznie podróżować. -Bardzo przydałaby mi się jej obecność -przyznał Ishmael. -Jest solidną czarodziejką trzeciego stopnia. Będę wdzięczny, jeśli przekażesz mi wszystko, czego się dowiesz. Lord Vladimer nie lubi sensacyjnych opowieści, w których brak konkretów. Balthasara Hearne’a obudził dzwon bijący o zachodzie słońca oraz twardość drewnianej podłogi, na której leżał. Czuł się zagubiony. Myślał, że wrócił do domu z Kolegium, a nawet jeśli tak nie było, to ostatnim razem zapadł w sen w bibliotece jako przepracowany student, ale i wtedy przysnął z głową na biurku, a nie na podłodze. Obok niego spała kobieta: czuł bijące od niej ciepło oraz zapach perfum. Uśmiechnął się lekko, uznając, że musiał właśnie śnić mu się jeden z tych odkrywczych snów, wyjawiających człowiekowi prawdę o nim samym, w których robi się coś nieprzyzwoitego w najmniej odpowiednim miejscu. Właśnie coś takiego zdaniem jednej ze szkół medycznych oznaczało stłumione pragnienia. Bez wątpienia za chwilę zobaczy trzech lub czterech budzących największy strach i najbardziej szanowanych nauczycieli siedzących na fotelach wokół niego. Bardzo możliwe, pomyślał Balthasar niepewnie, że jednym z osobników zajmujących fotele okaże się jego teść. Kiedy jednak zdołał unieść głowę, wysonował jedną tylko postać: naznaczonego bliznami nieznajomego o szerokich barach, siedzącego w należącym do Bala fotelu ustawionym przy papierowej ścianie jego gabinetu. Bal zaczął się podnosić, lecz zatrzymał go atak bólu rozdzierającego wnętrzności. Wydał zdławiony okrzyk. Nieznajomy szybko opadł na kolano obok niego, rozkładając nagą dłoń nad jego brzuchem w niepokojąco znany sposób. Ból znacznie zelżał. -Uwierz komuś, kto kiedyś sam zebrał wielkie baty -wyburczał oschle mężczyzna -im mniej będziesz się poruszał, tym mniej będzie bolało. -Baty...? -Tak jest, doktorze Hearne. Tych dwóch siepaczy, którzy przyszli tu ostatniej nocy, spuściło ci lanie. Cholernicy niemalzatłukli cię na śmierć, wybacz mój język. Potrzeba było najsilniejszego

magicznego kolca, z jakim kiedykolwiekmiałem do czynienia, żeby cię wyciągnąć z łap śmierci. Masz wielki dług wobec swoich Światłorodnych przyjaciół. Teraz więc leż spokojnie. Kiedy nadejdą posiłki, przeniesiemy cię w wygodniejsze miejsce, aby zająć się resztą twoich dolegliwości. Jeśli ból był rzeczywisty, to kobieta... -Telmaine...-Bal wytężył się, by unieść głowę bez użycia mięśni tułowia, tym razem nieznajomy włożył dłoń pod jego ramiona i podparł go, by mógł wysonować powyginane kształty Telmaine i znacznie mniejszą postać Amerdale. Próbował podnieść się wyżej i jęknął, a nieznajomy położył go na powrót na podłodze. -Florilinde...-zaprotestował. -Gdzie jest Flori? -Miała rację, mówiąc, że jesteś zbyt mądry, by ci to miało przynieść korzyść -wymamrotał nieznajomy. -Najlepiej byś teraz ponownie zasnął. Bal poczuł zgrubiałą dłoń muskającą jego skroń. Rozpoznał dotyk maga uzdrowiciela, gdy nieznajomy popchnął go do snu. -Balu -powiedziała Telmaine Hearne, poruszając się w pomiętych zwojach spódnic. Jej son jeszcze drżący od snu omiótł Ishmaela, w chwili gdy podnosił palce znad skroni jej męża. -Co robisz? -zapytała podejrzliwie. -Znów go usypiam -odpowiedział tonem nie wyrażającym żadnych przeprosin. Stanął na nogach, szacując, na ile lepiej się poczuł. -Jeśli możesz chwilę zaczekać, zanim ponownie zapadniesz w sen, chciałbym z tobą porozmawiać przed powrotem pani Florii. Telmaine niechętnie wetknęła mężowską dłoń pod koce, pogładziła włosy córki i z wielkim wysiłkiem podniosła się i wyszła za nim z gabinetu. Na półpiętrze za zasłonką znajdowała się niewielka wnęka, w której przypadkowo znalazły się dwa krzesła. Ishmael pociągnął za sobą drzwi, aż usłyszał, jak Telmaine zaczerpnęła oddechu, by zaprotestować. -Będziemy stąd dobrze słyszeć -powiedział cicho. Telmaine zatonęła w krześle i opadła jak zmaltretowana suszą roślina. Lata surowej tresury i manier nie wytrzymały osłabienia ciała i ducha, jakie nastąpiło po tak silnym uzdrawianiu. Ish odsunął drugie krzesło jak najbliżej zasłony, zdając sobie sprawę z własnego zmęczenia. Starał się odpocząć, lecz ból w ramieniu mu to uniemożliwiał. -Pani Floria wie tylko, że to ja uzdrowiłem twojego męża za pomocą kolca. Ty jedynie użyczyłaś swoich sił witalnych. Ode mnie nie dowiedzą się niczego innego. -Dziękuję ci, panie -odetchnęła. -Bal...nie ma pojęcia. Tak właśnie sądził. Jakie miał jednak prawo, by ją oskarżać? Przypomniał sobie, jak ją poznał, kiedy sunęła po książęcej rezydencji, zupełnie swobodna w towarzystwie, emanująca pewnością siebie. Powiedział tylko: -Pani, to niezwykłe, że nikt o tym nie wie. Rzadko można spotkać równie silnego maga jak ty. -Przerwał i ze szczerością, z jaką traktowali się magowie, dodał: -Zazdroszczę ci. -Zazdrościsz! Jej son oblał jego twarz, ukazując, że mówił poważnie. I wtedy Telmaine pochyliłasię i rozpłakała, dławiąc szloch tak, że niemal był niedosłyszalny. Ishmael ujął ją za nadgarstek odzianą w rękawiczkę dłonią i trzymał do czasu, aż była w stanie przemówić. -Gdybym tylko mogła oddać ci moje zdolności -powiedziała cienkim głosem -tobymto zrobiła. Zostaw mnie w spokoju. Z tego polecenia odczytał więcej niż jedno znaczenie. Puścił jej dłoń i się odsunął. Telmaine zaczerpnęła głęboko powietrza i się wyprostowała. -Moim zdaniem nie masz pojęcia o życiu kobiet. Nie zrozumiała, pomyślał, sądząc, że prawdopodobnie mogłaby to samo powiedzieć o nim. -Gdyby nie twoje zdolności, twój mąż już by nie żył -przypomniał jej. Wyprostowała się i ze znużeniem opadła na krzesło. Echa sonu zanikły między nimi. -Dlaczego się boisz? Oczywiście, że to wyczuła, biorąc pod uwagę okoliczności. W jej głosie zadźwięczało bezlitosne wyzwanie. Proszę bardzo, zdawała się mówić, przekonaj mnie, że magia jest taka

dobra, skoro się jej obawiasz. -Pani, etykieta pomiędzy -nie użył słów „magami”ani „nami”-ludźmi takimi jak my nakazuje nie wspominać o przypadkowo zdobytych informacjach. Można to zrobić jedynie, jeśli narasta taka konieczność lub osoby te są sobie bardzo bliskie. -Gdy szybko zaczerpnęła oddechu, uniósł dłoń, sądząc, że raczej go przeprosi, niż zaprzeczy istnieniu łączącej ich zażyłości. -Nie prowadzimy rejestru, pamiętaj...i odgadłaś prawdę: bałem się. Masz o wiele większą moc niż ja, powiedziałbym, że odpowiadającą piątej lub szóstej randze, a do tego nie jesteś wyszkolona. Gdybyś postanowiła wysuszyć mnie na wiór i oddać całą moją witalność swojemu mężowi, nie byłbym w stanie cię przed tym powstrzymać. Oddychała chrapliwie. -Dlaczego zatem to zrobiłeś? Czy magia...wymaga, by ją wyrażać? -Nie na tyle, by doprowadzić człowieka do utraty tej odrobiny rozsądku, jaką los go obdarzył -skrzywił się Ishmael. -Nie wolno ci nigdy użyć swojej mocy...-Słysząc, jak szybko odetchnęła, gwałtownie przerwał. -Nie trwóż się, pani. Posiadłaś prawdziwie wielką moc. Nie wolno ci jej nigdy użyć w sposób, który wydaje ci się zły. -Oświadczenie to obarczone było pewnymi warunkami, lecz musiało na razie wystarczyć. -Nie chcę tej mocy -powiedziała ostro Telmaine. -Wiem o tym -odrzekł. -Ale ją posiadasz. -Ściągnij rękawiczki -zażądała niespodzianie Telmaine. -Co... -Zdejmij rękawiczki. -Szybkimi, gwałtownymi ruchami obnażyła własne dłonie. -Podaj mi ręce. Chcę poznać człowieka, który dowiedział się o mnie najgorszego. Zacisnął dłonie na podłokietnikach krzesła. -Nie, pani, na to się nie zgodzę -zaprotestował. Między nimi drżały niewielkie nagie dłonie Telmaine. To nie jej mocy Ishmael się obawiał. Przede wszystkim bał się -i to było powodem jego odmowy -że to, czego by się o nim dowiedziała, wzbudziłoby w niej wstręt. Jego zaangażowanie w odkrywanie własnych mocy, lata spędzone jako najemny Łowca Cienia, spotkania z Cieniorodnymi oraz Zew, który zwijał i nękał jego jestestwo aż do głębi. Jego osobiste grzechy i męki stanowiły wystarczający powód, by lękał się jej dotyku. Był i silniejszy jeszcze strach: gdyby dotknęła go mimo jego wyraźnej odmowy, okazałaby, że źle ją ocenił. Udowodniłaby, że nie może jej zaufać, iż dobrze spożytkuje swoje moce. Ishmael powiedział żywo: -Lady Telmaine, nie powinnaś tego robić. Telmaine zadrżała, a na jej twarzy pojawiła się odraza. Cofnęła dłoń i ukryła ją ponownie w rękawiczce, jak gdyby pozostawienie jej na wierzchu było wręcz nieprzyzwoite. -Wybacz mi -rzekła. -Wybacz. Ishmael nie chciał, by hamowało ją poczucie odrazy, ale by kierowała się zdrowym rozsądkiem i uprzejmością. Powiedział: -My, Ciemnorodni magowie mamy własne władze, pani, choć państwo nasze i Światłorodni niechętnie je uznają. Musimy się kontrolować albo cierpieć wymiar sprawiedliwości Świątyni. Nie twierdzę, żeśmy wszyscy doskonali, lecz odczuwamyból innych i w miarę możliwości chcemy go uśmierzać. Sama taka jesteś, nie uwierzę, że nie tańczyłaś ze mną z życzliwości. W gabinecie zajęczał zamroczony Balthasar Hearne, więc Telmaine, szeleszcząc sukniami, zerwała się na nogi i wyminęła Isha, spiesząc domęża, by go uspokoić, bez wątpienia za pomocą dotyku. Ishmael zastanawiał się, czy przed dzisiejszymi zajściami Hearne lub ich córki kiedykolwiek doznali choroby czy cierpienia. Wątpił w to, lecz było jeszcze za wcześnie, by jej to uświadamiać. Ishmael nie czekał na powrót Telmaine. Postanowił pozostać do dzwonów oznajmiających zachód słońca i opuścić ten dom zaraz po nadejściu kogoś zaufanego. Telmaine musiała dowiedzieć się pewnych rzeczy o swojej mocy oraz obowiązkach z niej płynących. Mógł jedynie miećnadzieję, że da się z tym zaczekać do czasu, aż będzie się czuła silniejsza.

Z zadumy wyrwał go szelest jej sukni. Wysonował ją ostro, zbyt ostro, gdyż dostrzegł zarys jej kształtnego ciała skrywającego się pod wdzięczną suknią. Odezwała się: -Wycisz son, panie! -Wybacz pani, zaskoczyłaś mnie. -Naprawdę? -zapytała z wysiłkiem. -To dobrze. -Zważaj na to, na co zużywasz swoją energię -ostrzegł ją, gdy usłyszał zmęczenie w jej głosie, wiedząc, z czego wynikało. -Ja będę decydować, na co ją zużyć. Na jego twarzy pojawił się słaby uśmiech; sam kiedyś w mniej poważnych sprawach odpowiadał z podobną arogancją, zanim nie doznał gorzkiej nauczki. Gestem wskazał jej krzesło. -Myślałem, że położysz się przy mężu i zaśniesz. -Naprawdę? Ty może ze mną skończyłeś, ale ja mam więcej pytań. Co o tym wszystkim wiesz? Co powiedziała ci ta kobieta? Kto i dlaczego to uczynił Balthasarowi? Gdzie jest moja córka? Jej son ukąsił go, lecz uprzejmie, nie był tak oceniający, jak niewątpliwie zamierzała. Była zbyt dobrze wychowana, by wykorzystywać, a nawet znać całą moc własnego sonu. Mimo to uszanował jej intencję. -Oto, czego dowiedziałem się od pani Florii. Dwie noce temu wraz z biciem dzwonów porannych na progu twego męża pojawiła się kobieta, błagając, by wpuścił ją dośrodka. Nazywa się Tercelle Amberley. Usłyszał, jak z cichym świstem nabiera powietrza i zmienia postawę ciała, lecz nie padły żadne słowa. Odczekał chwilę i ciągnął dalej: -Była w zaawansowanej ciąży, oczekiwała dziecka spłodzonego przez kochanka -niebędącego jej narzeczonym -który nawiedzał ją za dnia. Przed dzwonami wieczornymi zaczęły się bóle i Tercelle powiła bliźnięta. Twój mąż uważa, że dzieci są obdarzone wzrokiem, tak jak Światłorodni. Matka próbowała wystawić dzieci na światło wschodzącego słońca, lecz twój mąż temu zapobiegł, zaś o zachodzie słońca opuściła ten dom. Siostra twego męża zabrała wczoraj dzieci, obiecując znaleźć im rodzinę. Od pani Florii dowiedziałem się, że w klinice odwiedziło panią01ivede dwóch nicponi, podobnych do tych, których nasłano na twego męża. Spotkało ich przykre powitanie. Niestety, zostali aresztowani, zanim udało jej się dowiedzieć, czy mieli jakieś inne zamiary niż rabunkowe, inaczej ostrzegłaby Balthasara. Przybędzie tu natychmiast, kiedy będzie można bezpiecznie podróżować. Dobiegł go szybszy oddech Telmaine. -Mogę wezwać którąś z tych waszych pijawek, jeśli sobie tego życzysz -powiedział nieżyczliwie. Czy wyobrażała sobie, że ci niemagiczni lekarze zdołają utrzymać jej męża przy życiu? -Wątpię, by mu zaszkodzili, skoro ty tu jesteś. -Mów dalej -zignorowała tę prowokację. Ustąpił. Byłoby nie w porządku obwiniać ją jedną o przesądy pokutujące wśród ludzi z jej sfery. -Tak to w skrócie wygląda. Chętnie przedstawię tę sprawę lordowi Vladimerowi, niechaj on odgadnie sens tego wszystkiego. -Oczywiście, zabawiaj lorda Vladimera tajemniczymi historyjkami -powiedziała Telmaine. -Ale ja muszę odnaleźć moją córkę. -Nie zapomniałem o małej. Z zachodem słońca, jeśli działania pani Florii okażą się owocne, rozmówię się z człowiekiem mającym kontakty w półświatku. Jeśli sobie tego życzysz, możemy też pomówić z policją. -Żeby rozpisały się o tym gazety? -zapytała. -Rodzina nigdy by mi tego nie wybaczyła. Jako ktoś, kto stale zapewniał pożywkę brukowcom, zrozumiał jej postawę. „Bezwstydny baronczarodziej”to był najczęściej nadawany mu przydomek na przemian z „Łowcą Cienia”, kiedy akurat cieszył się względami pismaków. A słabo opłacani agenci policji, odpowiadający za przestrzeganie prawa, dorabiali sobie do pensji, sprzedając informacje reporterom. -Będę musiała nająć prywatnych agentów -powiedziała ze znużeniem. -Być może szwagier mi w tym pomoże.

W taki oto sposób dama zachęca dżentelmena, by ten podjąłjej brzemię, pomyślał Ishmael, choć w rzeczywistości wcale nie potrzebował takiej zachęty. -Lord Vladimer nie powinien mieć nic przeciwko temu, bym wykorzystał do tego celu sieć jego agentów, a są oni lepsi od wszystkich agentów prywatnych razem wziętych. Podejmę te działania, kiedy będziemy czekać, aż twój mąż wydobrzeje. -Dziękuję, baronie Strumhellerze. Uspokoiłeś mnie. -Pochyliła się, wtykając poduszkę pod obwiązane ramię, ostrożnie starając się go nie dotykać. Potem wyprostowana udała się do gabinetu męża i zamknęła za sobą drzwi. Olivede Hearne pojawiła się, gdy milkły ostatnie echa wieczornego dzwonu. Przybyła eskortowana w rzęchu zaprzężonym w dwie najlichsze chabety, jakie Ishmael spotkał poza górskimi wioskami Rubieży. Aby tak prędko dotrzeć namiejsce, Olivede musiała opuścić schronienie od razu, kiedy dało się bezpiecznie wyruszyć w drogę. Podobnie jak Hearne, Olivede była skromnego wzrostu i postury, o dosyć delikatnej twarzyo równych rysach. W przeciwieństwie do brata zachowywała się powściągliwie jak kobiety, których zachowania powszechnie nie akceptowano. Miała miękki, kulturalny akcent zdradzający, że pochodziła z niższej szlachty. Krzyknęła z dezaprobatą na wieść o tym, że jej brat nadal leży na podłodze. Udobruchała ją świadomość, jak poważne poniósł obrażenia. Ish usad.owił się w fotelu, trzymając się z dala. Telmaine wraz z senną córką, mruczącą w jej ramionach, stanęła u lewego boku Isha. Najwyraźniej czuła się rozdarta między poczuciem bliskości wobec Balthasara a chęcią odsunięcia się od jego obdarzonej magią siostry. Ostatecznie Olivede znów ugłaskała Balthasara do snui wstała. Telmaine przysunęła się bliżej do Ishmaela, choć wątpił on, by odruch ten był świadomy. -Zrobiłam, co tylko mogłam -oznajmiła Olivede. -Poprosiłam o przybycie Magistra Kieldara, on może uczynić więcej. Wiele ci zawdzięczam, baronie Strumhellerze. -Przeszliśmy taki sam trening i złożyliśmy takie same ślubowanie, Magistro Hearne -powiedział Ish. -Ale zawsze miło słyszeć podziękowania z ust damy. -Czy mogę zrobić coś dla ciebie? -Gestem wskazała jego ramię. -Byłbym wdzięczny -zgodził się, świadomy tego, że Telmaine się spięła. Ostrożnie unikał okazywania, że zauważa jejobecność. -Daj mi chwilę -dodał, pozwalając sobie wejść w lekki stan medytacyjny, wpuszczając na pierwszy plan swojej świadomości wrażenie spokojnej toni jeziora na zboczu poniżej jego dworu, tuż po zachodzie słońca. To, jak też umiejętności Magistry Olivede oraz śluby, jakie złożyli, oznaczało, że nie wyczuje ona nic poza tym wrażeniem. Jezioro samo w sobie miało pokrzepiającą moc. Dotyk jej chłodnych dłoni tłumiących ból i dających poczucie świeżo wygojonego zadraśnięcia stanowił rozkosz. -Magistro -powiedział, odchylając głowę do tyłu -gdybym miał pewność, że mnie przyjmiesz, oświadczyłbym ci się. -Wywiązuje ci się gorączka -powiedziała sucho i zmiotła gorączkę starannie na bok, jak sprawna gosposia operująca zmiotką do kurzu. Kichnął, przez magię lub przez to porównanie. Odczekała moment -na odrodzenie się gorączki, a może na oświadczyny -a potem zapięła mu kołnierz i pozwalając mu zapiąć koszulę, zwróciła się do szwagierki: -Jak się miewasz, Telmaine? -Na tyle dobrze, na ile można by oczekiwać -odpowiedziała dama płynnie. Ta wymiana wiele Ishowi oznajmiła o relacji łączącej siostrę z żoną: uprzejma, lecz pozbawiona ufności i bliskości. Jakże mogło być inaczej, skoro Telmaine tak bardzo obawiała się, by jej nie odkryto? Olivede przygładziła włosy bratanicy, a Telmaine nie zesztywniała ani nie zaprotestowała. Dotyk pieszczący jej córkę zbliżył ją do szwagierki. -Co o tym wszystkim wiesz? -zapytała w końcu Telmaine. -Gdzie znajdują się dzieci Tercelle Amberley? -Nie wiem, gdzie znajdują się teraz -odpowiedziała Olivede. -Nie wiem. Kiedy tylko dowiedziałam się o napaści na Balthasara, wysłałam wiadomość, że należy je przenieść najszybciej, jak to możliwe. Telmaine westchnęła: -Bez mrugnięcia wymieniłabym te dzieci za Flori.

Zapadła cisza; przestroga czy też ultimatum zostało przyjęte. -Telmaine, zamierzamy przenieść Bala dołóżka. Możesz również położyć Ami, w swoim pokoju, jeśli wolałabyś jej nie opuszczać. Ish powiedział: -Będziesz dobrze strzeżona, pani. Masz na to moje słowo. Skinęła głową, odwróciła się i z szumem sukni wyszła. Olivede przytknęła palec do czoła. -Baronie Strumhellerze, a co pan wie o tej sprawie? -Tyle tylko, że ma związek z bliźniętami Tercelle Amberley. Mam nadzieję, że pani słowa potraktowano jako poważne ostrzeżenie. Ktoś chce dostać te dzieci i najprawdopodobniej życzy sobie śmierci każdego, kto miał z nimi do czynienia. Olivede odetchnęła głęboko, wykręcając dłonie. -Mój brat nie ma z tym nic wspólnego -jest łagodnym człowiekiem. Sprawy świata nie są mu obce, lecz...Wiem, że ani ja, ani Balthasar nie mamy prawa niczego od ciebie żądać, a ślubyczarodzieja nie wiążą się z zaangażowaniem swoich talentów do czyjejkolwiek służby, lecz w imię sprawiedliwości i ochrony tych, którzy sami obronić się nie mogą, pomożesz nam? -Tak -powiedział pewnym głosem. -To już dawno postanowione. Olivede przyprowadziła ze sobą trójkę pomocników, jakich działający w półświatku magowie zatrudniali dorywczo dla ochrony, gdy ich własne umiejętności nie wystarczały. Zagoniła całą trójkę i Telmaine na dodatek jako sanitariuszy, by położyli Balthasara Hearne’a na grubym dywanie i przenieśli go do sypialni. Olivede i Telmaine zostały, by go tam zainstalować, a trzej mężczyźni wyszli, jeden miał pilnować drzwi zewnętrznych, zaś dwaj pozostali, znani już nieco Ishowi, poszli za nim, by rozmówić się z nim w gabinecie. To od nich Ish dowiedział się szczegółów dotyczących udaremnionej napaści na OHvede. Nie wątpił, że atak ten mógł zakończyć się podobnie albo i gorzej od ataku na Balthasara. -Powinna następnego dnia zatrzymać się gdzie indziej-poradziłIsh. -Z dala od swoich zwykłych spraw. I musi być strzeżona. Nie wolno jej wysyłać więcej wiadomości na temat bliźniąt. Wszyscy związani z tą sprawą muszą znaleźć się pod strażą, to samo dotyczy wszystkich bliskich jej osób. Porwano córkę Hearne’a, stąd znamy ich tok myślenia. Chciałbym, byście upublicznili rysopis...Opisał porywaczy, wydobywając z pamięci szczegóły, które nieświadomie odnotowywał w trakcie tego krótkiego, acz drastycznego spotkania. -Hearne może niebawem udzielić nam więcej informacji. -Nie musi mieć aż tyle siły, by mówić; komuś potrafiącemu czytać z dotyku wystarczą fragmenty wspomnień czy koszmary. 01ivede Hearne okazała się kobietą obdarzoną imponująco zdrowym rozsądkiem, bez sprzeciwu wysłuchała rady Ishmaela, by odstąpić od swoich codziennych spraw. W mig pojęła, że mogłaby sprowadzić nieszczęście na ludzi, którym chciała pomagać. Postanowiła zostać tu, by zadbać o brata. Tym samym zmniejszyła część jego obaw, a zarazem wywołała kolejne, gdyż trzeba było pilnie zadbać o to, by dom był dobrze strzeżony. 01ivede miała swoje zdolności magiczne i trzech strażników. Kontaktując się z innymi agentami Vladimera działającymi w mieście, Ish mógł otoczyć rodzinę Hearne’ów potężniejszą ochroną. Jeśli i te środki by zawiodły, zawsze można było liczyć na Telmaine, której nie spodziewał się żaden wróg. Jak blisko była tego, by dowiedzieć się, że mogła bez trudu zarówno okaleczać i zabijać, jak i pokrzepiać i uzdrawiać? Jeśli o tym wiedziała, to czy miała pojęcie, że ze swoją siłą nie potrzebowała nikogo dotykać, by go zabić? Podejrzewał, że nie ma o tym pojęcia. Doświadczała dotąd magii przejawiającej się jedynieprzez dotyk i dławiła ją w sobie. Gdyby jednak miała samotnie stanąć pomiędzy mordercami a mężem i córkami, posłużyłaby się przeciw nim wszystkim, co miała. I nie wiedziałaby, jak to zrobiła. Gdyby zaatakowała za pomocą magii, starałaby się dokonać tego przez dotyk, lecz wtedy najpierw nóż utkwiłby w jej sercu lub podciął jej gardło. Czy powinien jej powiedzieć, że można czegoś takiego dokonać? Czy powinien próbować nauczyć ją tego, choć wykonanie czegoś podobnego przekraczało jego własne siły? Śluby, które złożył,

podejmując trening magiczny, zobowiązywały go, by działać na korzyść każdego odkrytego maga i nie nakładały żadnych ograniczeń co do przedmiotu nauk, jakich miałby udzielać, tak by mogli jak najlepiej ułożyć sobie życie w nieprzyjaźnie do nich nastawionym świecie. Jednak zanim jego uczniowie mogliby odpowiadać za to, co robią, to on odpowiadałby za to, czego nauczał i jak zostało to wykorzystane. Nauczyłby ją posługiwać się bronią, gdyby uważał, że powinna wiedzieć, jak to robić. Dlaczego zatem z magią miałoby być inaczej? Nie był wielkim myślicielem, po prostu wydawało mu się, że z magią rzeczywiście należało postępować inaczej.Choć budziła w nim respekt i pociągała go, nie był do głębi przekonany, że powinien jej ufać. Żałował teraz, że nie ujął jej nagiej dłoni swoją, bo w ten sposób z pewnością zdobyłby wiedzę, która pomogłaby mu podjąć decyzję. Tak się jednak nie stało. Usłyszał, lecz nie zwrócił uwagi na dochodzący ze schodów odgłos lekkich kroków i szelest sukni -nie był to zagrażający odgłos. Jego uwagę zwrócił męski głos. Szybko zerwał się i wypadł za drzwi. Zniekształcone obrazy ich sonów ukazały mu stojące twarzą w twarz przed drzwiami dwie postaci: Telmaine i pomocnika, młodzieńca potężnej postury, lecz dosyć nieśmiałego, zagradzającego jej drogę. Telmaine mówiła: -Wychodzę. Muszę odnaleźć córkę. -Lady Telmaine -odezwał się Ish. Zaskoczeni wydali z siebie podwójny świst sonu, który ukazał go stojącego w połowie schodów. W odpowiedzi lekko omiótł sonem wyprostowaną, kształtną postać damy odzianej w płaszcz, rękawiczki i welon oraz młodzieńca, onieśmielonego, lecz równie zdecydowanego wypełnić swój obowiązek. -Zamierzam odnaleźć Tercelle Amberley -oznajmiła Telmaine. -Nie pozwolę, by moje dziecko przebywało w tej odrażającej niewoli choćby minutę dłużej. Mój mąż udałby się do niej, gdyby był w stanie to zrobić. Skoro jednak nie może, ja muszę to uczynić. Ish podjął błyskawiczną decyzję. -Będę ci towarzyszył, pani. Będziemy z powrotem najszybciej, jak się da. Zanim jednak wrócimy, dom musi być strzeżony. Nie zakładajcie, że wszyscy, których uda się wysonować, mają przyjacielskie zamiary. Nie pozwólcie nikomu zbliżyć się nawet do schodów, jeśli Magistra Olivede na to nie pozwoli. Przesunął dłonią po framudze drzwi, badając ją. Uznał, że była całkiem solidna jak na dom prywatny, lecz nie wytrzymałaby zdecydowanego ataku. Aby wzmocnić przedmiot nieożywiony, trzeba by silniejszego maga od niego. Gdy drzwi się za nią zamknęły, Telmaine wzdrygnęła się, jej twarz na moment przyjęła bolesny, a następnie stanowczy wyraz. Żwawo zeszła po schodach, wyciągając niewielki gwizdek i wygwizdała czyste arpedżio. Dorożkarz z postoju znajdującego się na końcu ulicy trzepnął lejcami i poprowadził powóz w ich stronę. -Jak zamierzasz ją odnaleźć? -zapytał Ish, gdy już usadowili się w powozie. -Skoro była w zaawansowanej ciąży, to z pewnością nie zatrzymała się u rodziny, przyjaciół ani nigdzie, gdzie mogłaby się na nich natknąć. Telmaine zacisnęła usta. -Mam pewien pomysł -powiedziała i wychyliła się przez okno, by podać adres dorożkarzowi. Miejsce, do którego chciała się udać, znajdowało się na drugim krańcu miasta, w okolicy słynącej z nowobogactwa i dekadencji. -Jaki pomysł? -naciskał Ish, kiedy powóz z łoskotem ruszył w drogę. -Daj mi chwilę -odpowiedziała dama i się cofnęła. Składając ręce odziane w rękawiczki, stanowiła obraz opanowania i zamyślenia. Po chwili się odezwała: -Brat Balthasara, Lysander Hearne, pozostawił Tercelle dom. To wyjaśniało powód, który sprowadził tę damę do drzwi Balthasara w przeddzień porodu. Ishmael starał się przypomnieć sobie, co wiedział o Lysandrze Hearne; pamiętał jedynie, że zaginął przed szesnastu czy siedemnastu laty, jeszcze przed przybyciem Isha do miasta. -Jak dobrze ją znasz? -zapytał Ish, starannie dobierając słowa. -Wcale jej nie znam -odrzekła Telmaine takim tonem, jakby znajomość ta była czymś

zmysłowym. -Bywała w towarzystwie. Członkowie jej rodu to dorobkiewicze czystej wody.Kontynuował najbardziej wyważonym tonem: -Pani, wysłuchałaś opinii moich i pani Florii, lecz nie podzieliłaś się swoimi przemyśleniami. Co mogło łączyć tę damę z twoim mężem, skoro wplątał się w tę sytuację? -Nic ich nie łączy. -Małe usta Telmaine twardo zacisnęły się po ostatniej sylabie. -Lady Telmaine, nie trzeba czytać myśli dotykiem, by zgadnąć, że kłamiesz -powiedział. Wstrzymała oddech, a on obdarzył ją lekkim uśmiechem, wymownie oznajmiającym, jak nieistotne są normy towarzyskie, wedle których nie zarzucało się damom kłamstwa. -Lady Telmaine -dodał delikatnie -może wolałabyś nic o tym nie wiedzieć, gdyż to cię obraża, albo obraża cię sposób, w jaki się o tym dowiedziałaś. Jednaktwój mąż o mały włos nie został wczoraj zamordowany, a twoją córkę uprowadzono. -Brutal -powiedziała drżącym głosem. -Nie mogę panu powiedzieć. -Kogo bardziej chcesz bronić? Mężczyzny spoczywającego w cieniu śmierci czy tej maleńkiej dziewczynki pozostawionej gdzieś tam na łasce losu? -Brutal! -powtórzyła głośniej i przycisnęła do ust obie pięści obleczone w rękawiczki, drżąc od zduszonego szlochu. Oparł się, przygnębienie na jego twarzy ogarnęło również jego serce. Właśnie wymierzył najcelniejszy cios, jaki znał, okrutnie ją raniąc, a ona nadal nie chciała mu nic powiedzieć. Dalszą drogę odbyli w ciszy, nie wydając głosu ani sonu. Wstrząsy zamkniętego powozu, poczucie wyczerpania oraz dręczące jej sumienie słowa barona sprawiły, że Telmaine czuła się kiepsko do czasu,aż wysiedli przed wystawnym domem, który Lysander Hearne pozostawił swojej kochance. Ciężki, słodki, piżmowy zapach kwitnących nocnych róż niemal dopełnił jej zguby. Oblał ją zimny pot, przycisnęła palce do górnej wargi i zmusiła żołądek do powstrzymania mdłości. Gdyby Ishmael ją sonował, nie byłaby tego świadoma, lecz nagle poczuła, jak jego dłoń w rękawicy pociągnęła ją za nadgarstek i przycisnęła jej do ust fiolkę. -Pij -polecił. Zaczerpnęła powietrza, by zaprotestować, ale nie wyczuła zapachu alkoholu, lecz czegoś ziołowego. Pozwoliła sobie przełknąć napój. -To stary środek stosowany na Wyspach Południowych przeciwko chorobie morskiej -wyjaśnił. -W Stranhorne musiałem wsiąść na parowiec morski i uznałem, że nieprawdąjest, jakoby mag nie mógł podróżować drogą wodną. Jestem człowiekiem Rubieży z krwi, kości i żołądka. Mięta i środek ściągający, mikstura pomogła. Kiwnęła głową z uznaniem, starannie ukrywając przerażenie, jakie budziła w niej sama myśl o podróży morskiej. Niewątpliwie tak jak i jej mążbaron mógł bez końca rozprawiać o szczegółowych mapach, pomysłowych urządzeniach nawigacyjnych, złożonym systemie dzwonów ostrzegawczych wzdłuż wybrzeży i na skałach, umożliwiającym Ciemnorodnym odważne zapuszczanie się na morze pomimo ograniczeń płynących z posiadania sonu. Nieważne. Noga Telmaine jeszcze nigdy nie stanęła na pokładzie łodzi i tego zamierzała się trzymać. Ishmael przepuścił ją, by pierwsza wspięła się po schodach do bardzo ozdobnych drzwi. Stanął u jej boku, kiedy czekali, aż ktoś odpowiena dzwonek. Drzwi otworzył lokaj. -Chcielibyśmy zobaczyć się z Tercelle Amberley. -Lady Tercelle nie przyjmuje... -Niech jej powie, że Telmaine Hearne prosi o rozmowę związaną z przysługą, którą jej mąż Balthasar wyświadczył lady Tercelle. Drzwi zatrzasnęły się im przed nosami. Telmaine była świadoma uwagi, jaką Ish poświęcał ich tyłom, rzucając wyraźny, choć delikatny son na obie strony ulicy. Odwrócił głowę, zanim jeszcze otworzono przed nimi drzwi, choć ona nie słyszała, by dochodził zza nich głos czy kroki. Jego przenikliwość była denerwująca -czy wynikała z magii? Źle by się czuła, gdyby miała zbyt wiele rozmyślać o magii, choć kiedy lokaj wprowadził ich przez hall, korciło ją, by wyswobodzić ręce z rękawiczek. Zrobiłaby to, gdyby była sama lub znalazła się

w towarzystwie kogoś nieświadomego znaczenia tego gestu. Nie potrzebowała łowieckiego zmysłu Ishmaela, by dostrzec, że wielki dom od dawna niebył zajmowany i dopiero niedawno go otwarto. Telmaine potrzebowała jedynie rozmówić się z panią domu. Obszerne, położone w centrum pomieszczenia schody sprawiały, że hall odbijał son echem, wszystkie wyciszające draperie i ozdoby zdjęto i oddano na przechowanie lub też przeniesiono gdzie indziej. Większość mebli w dużym salonie była przykryta pokrowcami, a w pomieszczeniu unosił się zapach kurzu i dawno uschniętych kwiatów. Tercelle Amberley zasiadła na jednym z krzeseł odziana w luźną koszulę dzienną, fałdowaną przy karczku, co pozwalało skryć przepełnione mlekiem piersi i grubszą talię. Telmaine pomyślała,że Tercelle niewiele się zmieniła przez te lata: nadal miała taką samą twarzyczkę w kształcie kropli, która mogła wyglądać zuchwale lub żałośnie się zmarszczyć. -Lady Telmaine -odezwała się Tercelle z drżeniem. -Wejdź proszę. Usiądź. I przedstaw mnie temu dżentelmenowi. Jak.na prowokację była to słaba próba; być może Tercelle działała jedynie z przyzwyczajenia. -Lady Tercelle Amberley, Ishmael di Studier, baron Strumheller. Tercelle wyciągnęła lekko drżącą dłoń. -Proszę o wybaczenie, baronie Strumheller, jestem... -Iwtedy zamarła, cofnęła dłoń i zamarła ponownie. Telmaine zrozumiała, że Ishmael zsunął rękawiczkę. Tercelle Amberley wiedziała, co to oznaczało. Telmaine odzyskała przytomność umysłu, by zaśmiać się uprzejmie. -Baronie Strumheller, obawiam się, że pańska reputacja pana poprzedza. Tercelle wykrztusiła: -Przepraszam. Ostatnio bywam bardzo nerwowa. To nic takiego, tylko... Telmaine obserwowała ją, lekko przechylając głowę w bok, zastanawiając się, jaką przyjąć strategię. Ishmael di Studier z wymuszonym uśmiechem naciągnął rękawiczkę i wyciągnął rękę do Tercelle. Kiedy schylił się, ująwszy jej dłoń, musnął powietrze wargami. -Gdzie jest moja córka? -zapytała Telmaine. -Jak to, twoja córka? -zdziwiła się Tercelle. Wydawała się szczerze zakłopotana, ale Telmaine nie ufała jej reakcji. -Tak, moja. Możesz nie przejmować się losem swoich synów... -Przycisz głos -burknął baron. -...ale bądź pewna, że Balthasar i ja martwimy się o naszą córkę i nic nas nie powstrzyma, by ją odnaleźć. Tercelle wyrwała dłoń Ishmaelowi. -Ta kobieta oszalała. Nie mam żadnych synów. -Złapała za stojący obok dzwonek. Baron powstrzymał ją i stłumił jego dźwięk dłonią w rękawiczce. -Pani, potrzebujemy twojej pomocy. -Jeśli zamierzacie mnie szantażować, ostrzegam was, mój narzeczony... -Jest równie bezwzględny, jak każdy żyjący mężczyzna-powiedział Ish. -To prawda i słusznie możesz obawiać się o życie. Ale ostatniej nocy Balthasar Hearne o mały włos nie postradał życia, a ludzie, którzy niemal zatłukli go na śmierć, uprowadzili jego córkę. Czy to byli twoi ludzie? -Oczywiście, że nie! Dlaczego miałabym ryzykować...-przerwała. Skinął z uznaniem. -Pierwsza zasada snucia intryg brzmi: im mniej zrobione, tym mniej do wytropienia. Jeśli zatem to nie twoja sprawka, to czyja? Kto wiedział, że jesteś brzemienna? Przycisnęła palce do twarzy. -Na litość boską -wyszeptała. -Nie tutaj. Wyszarpnęła z jego uścisku dłoń i dzwonek. Jego dźwięk mógł zostać wywołany zarówno mimowolnym drżeniem dłoni, jak i rozmyślnym ruchem. Natychmiastowe pojawienie się lokaja uzasadniło ich ostrożność. -Mercury -przemówiła Tercelle -powiedz Idanie, że wraz z gośćmi udamy się do ogrodu na dachu. Sądzę, że baron Strumheller może czuć się swobodniej w bardziej...naturalnym otoczeniu. -Telmaine nie spotkała się z lepszą szyderczą parodią damy z towarzystwa. Dostrzegła, że lokaja

zatkało na dźwięk nazwiska Ishmaela. Udali się za gospodynią do ogrodu na dachu, o którym wspomniała. Za nimi poszła pokojówka Tercelle,tłusta dziewczyna o słodkiej twarzyczce, która, ciężko dysząc, dotarła do ostatniego rzędu schodów. Tam na znak dany przez jej panią, sapiąc, opadła na pierwszy stopień. Tercelle, wspierając się ciężko na poręczy, poprowadziła ich dalej. Idąca za nią Telmaine pozbyła się rękawiczek dwoma prędkimi pociągnięciami i zwinięte schowała do torebki. W ogrodzie baron niezwłocznie wysonował otoczenie, wydając kolejny ciąg zachodzących na siebie impulsów, przenikliwych, a zarazem niezbyt mocnych. Telmaine zaczęła pojmować, że przynajmniej w terenie baron mistrzowsko panował nad sonem. Ostatni impuls jego sonu ukazał ją opanowaną, z gołymi dłońmi. Dostrzegła, jak nieznacznie skinął jej głową. Nadeszła jej kolej. Osunęła się na kolano i obiema dłońmi chwyciła lodowatą dłoń Tercelle. -Proszę -powiedziała -proszę, musisz mi pomóc. Uprowadzili moją córkę. Do jej umysłu napłynęły obrazy, zdania, wrażenia. Wyczerpanie i niewygoda kobiety dzień po porodzie, dogłębne znużenie, obolałe piersi, kurczące się łono, krwawiące genitalia. Równie świeże jak wspomnienie bolesnej udręki poczucie upokorzenia. Telmaine zaparło dech, zakłócając jej tok myślenia. -Kto...-wy dyszała i przypomniała sobie, jak napięta leży w łożu, oczekując z niedowierzaniem, zastanawiając się -dlaczego?Pytanie to uciszały pocałunki i pieszczoty odpędzające wszystkie wątpliwości w silne fale uniesienia. Naprężony męski członek wysonowany z pozycji, jak gdyby Tercelle schylała się, by go pocałować. Jego sutki, kark i szerokie plecy. Przez jej ciało przepływało gorąco i już dłużej nie była pewna, czy to jeszcze jej ciało, czy też Tercelle. Usłyszała, jak baron mówi: „Oho”, a erotyczne wspomnienia kobiety nagle zostały stłumione w jej świadomości, kiedy on oderwał jej dłonie od dłoni Tercelle, chwycił jąza łokieć i objął w pasie, by podprowadzić kilka kroków do altany z krzesłami. Usadowił ją troskliwie i ucisnął jej głowę z przodu. Wkrótce udało się jej wyprostować i powiedzieć: -Nie, czuję się dobrze. Na litość boską panie, nikt nie może się o tym dowiedzieć. Oszołomiona, z poczuciem lekkości, Telmaine podniosła się i zbliżywszy się, stanęła przed nimi. -Powinnaś odpocząć -stwierdził baron. Telmaine zauważyła, że on również ściągnął rękawiczki. Tercelle nie dostrzegła tego, zaczęła płakać i się kołysać. -Dowie się, z całą pewnością się dowie, kiedy znajdziemy się w łożu małżeńskim. A ja nie mam pojęcia, nie rozumiem... Telmaine wierzyła jej i po raz pierwszy poczuła dla niej litość. -Proszę -powiedziała po prostu -czy wiesz coś, co mogłoby mi pomóc w odnalezieniu mojej córki? -Nie -zaprzeczyła dama z jeszcze głośniejszym szlochem. -Nic nie wiem. -Cśśś -wtrącił się baron. -Czy ktoś jeszcze wie o tej sprawie? Tercelle pociągnęła nosem, uspokajając się. -Moje pokojówki, Idana i Maia. Były ze mną odkąd...wyszłam po raz pierwszy. -Ufasz im? -Bez ich pomocy by mi się to nie udało. Maia jest bardzo do mnie podobna i dobrze jeździ konno. Ludzie będą mówili, że co noc po zachodzie słońca urządzałam sobie konne przejażdżki, aż do czasu wyjazdu do miasta.Idanę już poznaliście. To przemiła dziewczyna, lecz ma okropną słabość do słodyczy. Przyciśnięta do muru powie, że odwiedziła doktora Hearne’a, sądziła bowiem, że mógłby jej pomóc zwalczyć ten kłopot. -Przerwała. -Moje życie od nich zależy. -Bardzo dobrze -ucieszył się baron. -A zatem za kilka tygodni, kiedy już zagoisz się po porodzie...Nachylił się i krótko wymruczał jej coś do ucha. Ze zdumieniem otworzyła usta. -Nie jest pani jedyną damą, która nierozważnie się zachowała-zapewnił ją. -Terazjednak najlepiej udaj się w miejsce lepiej strzeżone niż to, tam, gdzie nikt nie spodziewa się ciebie zastać. Balthasar Hearne wczorajszej nocy nieomal zginął, możliwe, że ryzykujemy twoje życie. -Ja nie...Ja nie mogę... -Tó twój wybór -powiedziałbaron. -Niemniej jednak radziłbym ci tak uczynić. A teraz pani

Hearne i ja już się pożegnamy. Wdrapali się do powozu, baron poruszał się, jakby bolały go kości. Z ponurym wyrazem twarzy usadowił się naprzeciwko Telmaine. -Nic nie wiedziała -powiedziałaTelmaine. Poruszył się. -Nie, pani. Nie wiedziała. A ty wyciągnęłaś to z niej wystarczająco mocno. Zmarszczyła brwi, zaniepokojona tonem jego głosu świadczącym o wyczerpaniu. -Czy coś się stało? Czy boli cię ramię? -Tak -odpowiedział tym samym tonem. -Oprócz czytania dotykiem mamy jeszcze sięganie i czerpanie. Ty sięgnęłaś i zaczerpnęłaś; musiałem ją uzupełnić, a to kosztowało mnie sporo energii. Lady Telmaine, jesteś dziesiątki razy lepszym magiem niż ja. Musisz być ostrożna. Słysząc, jak jej jedyny sprzymierzeniec gani ją za coś, czego nie pojmowała, a nie była pewna, czy wiedza w czymś by jej pomogła, Telmaine się rozpłakała. Po chwili usłyszała, jak poruszył się i gderał. -Nie płacz. -Dlaczego? Należysz do mężczyzn, którzy nie znoszą, jak kobiety płaczą? -Nie -odpowiedział po chwili zastanowienia. -Ale nie znoszę tych, które robią to dla efektu. Oparł głowę na dłoni i wydał absurdalny dziewczęcy szloch, a ona poczuła delikatne, lekkie tknięcie sonu na twarzy, załkał ponownie i znowu omiótł ją sonem, a ona nie mogła się powstrzymać: zachichotała mimowolnie, ocierając się nieco o histerię. -Ależ baronie, nie sądziłam, że jest pan tak dobrym aktorem -powiedziała. Opuścił dłoń. -Jestem znakomitym aktorem, lady Telmaine -odrzekł bez uśmiechu. -Tak samo jak pani. Odrzuciła tę sugestię nerwowym machnięciem ręki. -Pani, uchodzisz za znamienitą damę z towarzystwa. Prawda, postąpiłaś nieco radykalnie, wybierając męża, lecz to, co o tobie słyszałem, w żaden sposób nie pozwoliło mi podejrzewać, jaka jesteś w rzeczywistości. Do chwili, aż wysonowałem cię schodzącą ze schodów przy tym śmiesznym automacie, w rękawiczkach osłaniających twoje ręce aż po piękne ramiona. -Niedorzeczność -powiedziała urażona, spłoszona resztą jego wypowiedzi. -To prawda. I co miała robić ta cała maszyneria? Przesuwać jedną srebrną kuleczkę? Telmaine zaczerpnęła głęboki, uspokajający oddech, zadowolona, że dał jej chwilę wytchnienia. -1 co teraz zrobimy? -Zabieram cię do domu, do męża. -Wyczuła ruch, kiedy unosił dłoń, oczekując jej sprzeciwu. -Telmaine, to nie są miejsca odpowiednie dla damy. Będę potrzebował całej przytomności umysłu, podczas kiedy ty, pani, mocno mnie rozpraszasz. Żałuję, że nie poznałem cię przed nim. -Baronie -oznajmiła -gdybym poznała cię, mając siedemnaście lat, czmychnęłabym przed tobąjak sarna. Odrzucił głowę i roześmiał się, krzywiąc się przy tym i ściskając ramię. Zaczekała, aż przestanie się śmiać, skoro nie powiedziała nic oprócz prawdy. Przygryzając wargę, przysłuchiwała się grzechotaniu kół sunących po bruku, bardziej surowym niż poprzednio. Opuścili elegancką dzielnicę. Tak bardzo chciała nie zadawać mu tego pytania, ale musiała to wiedzieć. -Baronie...czy ona była...pod działaniem czarów? -Zupełnie nie potrafiła znaleźć uprzejmego i niewinnego określenia dla wspomnień, które zaczerpnęła od lady Tercelle Amberley, i niemal zasłabła ze wstydu za siebie i za drugą kobietę. Wybuchnęła: -To, co czuła do swojego...kochanka. To było...nieprzyzwoite. Nigdy nie czułam...nie znałam nikogo... -Twarz płonęła jej tak mocno, aż była zaskoczona, że oboje nie zamienili się w popiół. -Ludziom się to zdarza, pani -powiedział. Jego niskie burczenie zabrzmiało pocieszająco obojętnie. -Ale zadałaś dobre pytanie i sądzę...-przyznał niechętnie. -Obawiam się, że to możliwe. Miała stanowczo za wiele do stracenia, by pozwolić sobie na podobne oczarowanie. -Magia może zatem tak działać? Zamilkł, siedząc naprzeciwko niej w trzęsącym się powozie. Kiedy omiotła go sonem, poruszył się

i powiedział: -Co chciałabyś, żebym ci powiedział, pani? Że owszem, magię można wykorzystać i nadużywać jej do kontrolowania ludzi? Tak robiono. Nazywamy to czarnoksięstwem i uważamy za przestępstwo. -Wyciągnął się do przodu, lekko się krzywiąc. -Nie chciałbym cię straszyć, ale wydaje się, że muszę. Jeśli ponownie zrobisz coś takiego jak z Tercelle Amberley, ryzykujesz utratę swoich zdolności, zmysłów, a nawet życia. Nie przeszłaś treningu, a jesteś na tyle potężna, by wyrządzić komuś krzywdę. Wyczerpałaś lady Tercelle niemal całkowicie; gdybym nie uzupełnił jej energii, mogłaby popaść w śpiączkę. -Ja...ja nigdy... -Wysłuchaj mnie, Telmaine. Słyszałaś kiedykolwiek o Straży Świątynnej Światłorodnych? -Tak, ale...to Światłorodni. Nie mają z nami nic wspólnego. -Niezupełnie. Wśród Światłorodnych jest więcej magów i są oni znacznie potężniejsi od naszych magów. Być może wiedzą jak począć dziecko za pomocą magii, lecz taką wiedzą nie dzielą się z nami. Świątynia Światłorodnych magów orzeka zarówno o magii zrodzonej ze światła, jak i z ciemności. Nie interesują ich zbytnio dokonania magów niższego stopnia; często bardziej zagrażamy samym sobie niż komuś innemu. Niepokoi ich jednak niewłaściwe zastosowanie prawdziwej mocy. Wszystko to zaczęło się, kiedy rzucono Klątwę i podczas wcześniejszej wojny magów... Przerwał, opierając się o oparcie siedzenia. -Właściwie to ty nic nie wiesz o magii. Choć mówimy o mocy czy sile, to bardziej mamy na myśli skuteczność. Uprawianie czarów oznacza czerpanie ze swojej własnej lub cudzej energii życiowej, aby wywołać zmianę w świecie fizycznym. Oczywiście to, ile możesz dokonać, zależy od wielu czynników. Nawet teraz jesteś w stanie dokonać o wiele więcej zeswoją siłą żywotną, niż ja kiedykolwiek mogłem. Między pierwszym a szóstym stopniem rozciąga się ogromna przepaść. Najpotężniejsi żyjący magowie osiągnęli ósmą rangę. Gdybyś wiedziała, co robić, nie potrzebowałabyś tego kolca, by uzdrowić męża. Gdybyś tylko zechciała, sprawiłabyś, żeby inni spełniali każde twoje życzenie albo śmiertelnie pozbawiłabyś ich energii. To czarnoksięstwo. Gdybyś została schwytana przez Straż Świątynną, zniszczyliby twoją magię i być może twój umysł. Im silniejszy czarodziej, tym większe ryzyko. Już skłamałem pani Florii na twój temat. Skłamałbym dla ciebie po raz kolejny, ale istnieją granice, których nie przekroczyłbym, nawet gdybym chciał. W ciemności przyciskała ręce do ust, wargi miała otwarte w niemym krzyku. Nie była w stanie nawet posługiwać się sonem. Poczuła, jak ujął jej ramiona swoimiszerokimi, ciepłymi dłońmi. -Uważaj na siebie, pani. Posiadłaś siłę i ducha, jakich za nic się nie kupi. Poczuła, jak jego wargi musnęły jej usta. Złożył pocałunek natychmiast, zanim zdołała się cofnąć. Resztę drogi spędzili w ciszy, a podczas stosownego, lecz niewylewnego pożegnania wysadził ją z powozu i stał na straży, dopóki nie wspięła się na schody i nie zamknęła za sobą drzwi. Telmaine usłyszała jeszcze stukot odjeżdżającego powozu, oparła odziane w rękawiczki dłonie i czoło o drzwi. Nigdy jeszcze nie dotknęła kogoś, kto oddałby dotyk. Nigdy jeszcze nie wiedziała, jak to jest zostać rozpoznaną. Wiedziała, co oznacza być pożądaną, owszem. Przy każdym zbliżeniu spijała pożądanie Balthasara jak musujące wino. Aby zachować ekscytującą czystość tego pożądania, nie zgadzała się kochać z Balem po sprzeczkach, aż złagodzili kłótnię słowami. Ale kiedy baron -Ishmael -ją pocałował, odczuła ból jego zranionego ramienia, gniew, który wciąż żywił, poczuła jego obawę i pożądanie przypominające żywiczną brandy, doznała doskwierającej samotności wyrzutka. Potem poczuła, jak zmieniają się jego emocje, gdy z kolei to on wyczuwał jej uczucia, jego gniew złagodniał, obawy rozproszyły się, pożądanie zmieszało się z zaskoczeniem, samotność zmieniła w tęsknotę za Telmaine. Na chwilę ogarnęło ją czyste objawienie wzajemności, a potem uciekła, wiedząc, że dostrzegł, jak trudno jej było przed tym umknąć. Słodka Imogeno, jak mogła zachować się tak lubieżnie, kiedy jej mąż leżał po niemal śmiertelnym pobiciu? Magia była naprawdę tak zepsuta, jak wszyscy twierdzili.

-Telmaine -dobiegł ją z tyłu głos 01ivede. Odwróciła się, czując się osaczona. -Nie zbliżaj się do mnie! Zapadła cisza, po chwili son 01ivede musnął ją bardzo lekko. -Azatem nie powiodła się twoja wyprawa. Tak bardzo mi przykro. -Cofnęła się i gestem wskazała na salon. -Moi koledzy znajdują się na piętrze -powiedziała. -Może będzie ci wygodniej zaczekać tutaj, aż skończą. Czy ta czarodziejka -stojąca w hallu, blokująca drogę do schodów -mogła wyczuć, jak rozpiera ją dzika chęć, by na nich nakrzyczeć, żeby zostawili Balthasara w spokoju, aby pobić ich lub odciągnąć od niego, jeśli to będzie konieczne? Zdusiła krzyk do pojedynczego zdławionego szlochu, od czego jej żołądek podskoczył. Nie było jednak żadnego barona, który zaproponowałby jej swoją miksturę. Przecisnęła się obok Ołivede do toalety na parterze. 01ivede, na szczęście, w końcu zostawiła ją w spokoju. Roztrzęsiona i oczyszczona Telmaine przemknęła się do salonu i zamknęła za sobą drzwi. Usiadła, odchylając głowę, uspokoiła son i nie poruszyła się, nawet gdy usłyszała, jak ktoś schodzi po schodach. Tanie podeszwy, poznała, i znużone kroki nieznajomego mężczyzny i kobiety. Zebrała siły, gdy usłyszała za drzwiami szuranie i szeleszczące spódnice oraz cichąwymianę słów. Olivede dziękowała magom, po czym nastąpiła ściszona wymiana zdań na temat tego, czy powinni wezwać dorożkę. Telmaine wiedziała, co powinna zrobić -wstać, otworzyć drzwi, stanąć z nimi twarzą w twarz, dać im pieniądze na podróż i podziękować za ich pomoc. Ciarki ją przeszły; część jej nie mogła uwierzyć, że Balthasar nie leżał martwy, a jeśli nie martwy, to równie zgnębiony jak ona. I tak kuliła się w krześle do czasu, aż rozmowa zakończyła się ostateczną decyzją Olivede: -Pojedziecie eskortowanym powozem. Nie mogę pozwolić, byście wracali niestrzeżeni. Baron Strumheller dostałby apopleksji.Chwilę później zza drzwi dobiegł przenikliwy, prostacki gwizd. Słysząc ten dźwięk, Telmaine skrzywiła się na samą myśl o swoich szacownych sąsiadach -oraz dorożkarzach. Stangreci najwyraźniej byli podobnego zdania, bo po dźwięku gwizdka nie rozległ się dźwięk żadnego zbliżającego się powozu, lecz cisza i kolejne gwizdnięcie oraz słowo „przeklęci”z ust Olivede. -Powinniśmy złapać powóz na bulwarze -stwierdziła młoda kobieta zrezygnowanym tonem. -Może przejdę się i sprowadzę tu jeden. -Czy uważasz -odezwał się młody strażnik -że baron miałby coś przeciwko temu...byśmy pojechali jego automobilem? Potrafię prowadzić. Mój brat je buduje. Telmaine zerwała się na nogi, nie mogąc znieść, że pozostaną choć chwilę dłużej w hallu jej -Bala -domu. Doskonale wiedziała, że Bal uznałby podobne uczucia za niedopuszczalne. Podpierając się na podłokietniku i oparciu krzesła, złapała się klamki i otworzyła drzwi. -Wezwę wam powóz -oznajmiła. Wyszła na nocne powietrze, u jej boku stanął młody strażnik, i zagwizdała. Po chwili ciszy od strony postoju dobiegłodzwonienie uprzęży, a powóz powoli ruszył. Czekała z wysoko podniesioną głową świadoma, że jej suknia była pomięta, a welon się zsuwał, lecz nie przyjmowała tego do wiadomości. Kiedy powóz nadciągnął, a son woźnicy lekko ją omiótł, uniosła spódnice i lekko podeszła do krawężnika. -Proszę zabrać Magistrę i Magistra, gdzie tylko zechcą się znaleźć. Dzisiejszej nocy wyświadczyli memu domostwu ogromną przysługę. -Z sakiewki wydobyła pół solara i włożyła go w dłoń woźnicy. Za tę sumę będzie gotów przejechać połowę drogi na Rubieże. Następnie odwróciła się i zbierając spódnice na bok, minęła magów schodzących po schodach. Po raz pierwszy odważyła się wysonować ich twarze: młoda kobieta, a raczej młoda dziewczyna, właściwie niewiele starsza od Anarys, choć bardziej zwyczajna, zaś mężczyzna już dawno nie był w średnim wieku. Oboje poruszali się z trudem, krańcowo zmęczeni, wydrenowani magią tak jak i ona. Son mężczyzny musiał ukazać nieproszoną empatię na jej twarzy, gdyż zatrzymał się i powiedział łagodnie: -Pani mąż jest nadzwyczajny, lady Stott. Braki w budowie fizycznej nadrabia siłą ducha. Ponieważ nie obrzucał jej już sonem, nie dostrzegł obawy, jaka ją zmroziła na te słowa. Potykając

się, przebiegła ostatnie schody, a Olivede i strażnik odsunęli się, by ją przepuścić. -Zasnął -oznajmiła Olivede przenikliwym szeptem, gdy Telmaine stanęła u podnóża schodów. -Niebudź go. -Telmaine się odwróciła. Olivede rozłożyła ręce. -Im dłużej nie będzie wiedział o Flori, tym lepiej. Choć jestem czarodziejką nigdy nie potrafiłam utrzymać niczego w tajemnicy przed Balem. Ani ja, utkwiło w gardle Telmaine tak boleśnie, że niemal się zadławiła. Z zaciśniętymi zębami zaczęła wspinać się po schodach. Bal leżał na boku na ich łóżku, spod koców, którymi go okryto, dochodził wolny i głęboki oddech. Nie było okropnegosmrodu izby chorych, żadnych oparów dziwnych ziół czy eliksirów, rozchodził się jedynie słaby zapach świeżo skoszonej trawy. Trzeba się było zastanowić, by uznać, że nie pasował on do tego małego miejskiego domku. Telmaine wolała jednak o tym nie myśleć. Bardzo ostrożnie ściągnęła rękawiczki, położyła się na łóżku i położyła dłoń na kołdrze w miejscu, gdzie Bal trzymał rękę. Przez skórę wyczuwała, o ile silniejszy był od ostatniego razu, kiedy go dotykała. Jego oddech nie był już walką toczoną z grawitacją i powietrzem, a ból, który go przenikał, był monotonny, lecz niedręczący. Nie był jeszcze uleczony, ale zdrowiał, a w głębi ducha pozostał niezmiennie słodki. Zwinęła się na łóżku, kładąc czoło na jego dłoni, upajając się tą istotą. Bal się nie ruszał.

Rozdział czwarty Ishmael wysiadł z powozu w popularnej części miasta. Pora była bardzo nieelegancka, a jego odzienie nie nadążało za modą, ale przynajmniej po bezsennej, szaleńczej nocy i dniu można go było uznać za modnie wykończonego. Podreptał po szerokich schodach i dzwonił tak długo, aż wpuścił go niewzruszony służący. Wręczył mu swój bilet wizytowy i szeroko rozstawiając nogi, czekał ze stoickim spokojem, zastanawiając się, co zrobi, jeśli gospodarz nie zechce go widzieć. Żaden mag nie mógł być pewien, z jakim przyjęciem spotka się w tym domu. Po kilku minutach sługa powrócił i poprowadził go do salonu. Ishmael brnął przez gryzące wyziewy perfum i tytoniu. Smród wydawał się namacalny, pokrywał ściany jak delikatna gaza. Kichnął -coś strzeliło mu w obojczyku! -i pohamował całą serię kichnięć. Jedyną znajdującą się w pokoju osobą był postawny młody człowiek w nocnej koszuli. Uśmiechał się drwiąco ze swojego fotela, delektując się zakłopotaniem Ishmaela. Guillaume di Maurier był także dziedzicem wywłaszczonym z baronii na Rubieżach. Jednak Ishmael zasłużył sobiena to ze względu na magię, zaś przewinieniem Guillaume’a była kariera rozpustnika, wybitna jak na zaledwie dwudziestosześcioletniego mężczyznę. Aby odzyskać utracone dziedzictwo, Ish zapłacił krwią, zmartwieniami, utratą przyjaciół oraz bliznami, zarówno tymi wyraźnymi, jak i ukrytymi. Guillaume trzymany krótko przez Vladimera ociężale zmierzał do wybawienia. Podobnie jak Ish, był on jednym z ludzi Vladimera, specjalizującym się w jaskiniach półświatka. Prawdopodobnie perfumy miały zagłuszyć zapach strawionego mocnego alkoholu i palonych środków odurzających, przypuszczalnie z powodu przybycia któregoś z obdarzonych mniej wytrawnym węchem agentów ich wspólnego patrona. Ish na pewno nie miał słabego węchu, lecz nie zamierzał donosić na młodego rozpustnika, dopóki ten był na tyle trzeźwy, by wysłuchać, co miał mu do powiedzenia i zająć się tym. Skłonił się przed Guillaume’em wyraźnie, jak dżentelmen pozdrawiający dżentelmena, zaciskając zęby, powstrzymywał nowy atak kichania, mając na względzie bolący obojczyk. Guillaume machnął dużą, delikatną dłonią o mocno poobgryzanych paznokciach. -Nie spodziewałem się ciebie o tej godzinie, Strumheller. -Wcale się ciebie nie spodziewałem, mówił jego cierpki ton. -Przypominasz śmierć na przechadzce. Wesoła noc? -Owszem-odpowiedział Ish. -1 to jeszcze nie koniec. Potrzebuję twojej pomocy. -Mojej pomocy? -Muszę odnaleźć uprowadzone dziecko. -Uprowadzone? -wypowiedział metalicznym tonem. Już dłużej nie przeciągając, Guillaume wyprostował się w krześle. -Chłopiec czydziewczynka? Jak duże? Siadaj. Jakiekolwiek były jego przewiny i zachowanie wobec Isha, Guillaume odczuwał nieugiętą opiekuńczość wobec dzieci. Powody tego można było odnaleźć w rozpadających się gazetach sprzed dwudziestu lat, a także, jak Ish podejrzewał, w koszmarach i narkotycznych snach Guillaume’a. Gil i jego dwiemłodsze siostrzyczki padli ofiarą waśni, jaka zdarzyła się na Rubieżach, porwano ich i przetrzymywano dla okupu. Porywacze zginęli w zasadzce, lecz miejsce pobytu dzieci nadal pozostawało nieznane. Kiedy w końcu je odnaleziono, dziewczynki zmarły z głodu i pragnienia, choć na sam koniec chłopiec próbował karmić je własną krwią. W sprawę zamieszana była pewna czarodziejka, która dostała się do domu jako niańka. Podczas procesu, który wytoczono spiskowcom odpowiedzialnym za porwanie, postawiono jej zarzut uśpienia całej rodziny za pomocą nienaturalnych środków, czym umożliwiła uprowadzenie dzieci, oraz ukrywania miejsca ich pobytu. Została uznana winną stosowania złośliwych czarów i stracona poprzez wystawienie na światło. Biorąc pod uwagę tę historię, Ish był w stanie wiele Gilowi wybaczyć. -Dziewczynka, sześcioletnia. Nazywa się Florilinde Hearne. -Przerwał, przypomniał sobie bowiem, że Vladimer wspominał imię Guillaume’a razem z nazwiskiem Hearne’a, namawiając

Isha, by ten prosił Hearne’a o poradę. -To córka Balthasara Hearne’a. Gil ostro zaczerpnął powietrza. -Znam to dziecko. Gdzie jest Hearne? Czy o tym wie? -Został tak pobity, że o mało nie umarł, zaś dziecko wydarto matce z ramion. Guillaume warknął niskim tonem: -Opowiedz mi o tym. Ish nie wymienił nazwiska Tercelle Amberley i pominął fakt, że urodziła bliźnięta obdarzone wzrokiem. I oczywiście nie wspominał o roli Telmaine w uzdrowieniu męża. Ujawniał tylko tyle informacji,by nie wydało się nic, co pominął. Kiedy kończył opowieść, Guillaume chodził po pokoju i popijał kawę tak mocną, że mogłaby postawić na nogi umarlaka. Ish odstawił swoją filiżankę już po kilku łykach, z szacunku dla śluzówki żołądka i pewności dłoni. -Szkoda, że nie słyszałeś, jak przemawiał ten drugi, może dotarłby do ciebie odgłos tego, jak murszeją dobre maniery. Twój opis przywodzi na myśl Melchisedoca di Palmara. -Wiem o nim -powiedział Ishmael. Pod każdym względem to Cieniorodny w ciele Ciemnorodnego. -Nigdy nie słyszałem, by polował na dzieci, choć nie sądzę, by uważał to za coś uwłaczającego. I wiem, gdzie go znaleźć. To już jakiś początek. -Guillaume wyssał fusy i z hukiem odstawił filiżankę. -Powiedz Hearne’owi, że odnajdęjego Florilinde, nawet jeśli będzie to ostatnia rzecz, jaką przyjdzie mi w życiu zrobić. Nawet jeśli wypowiedź ta była zabarwiona młodzieńczym dramatyzmem, przyrzekał z głębokim przekonaniem. Ish uznał, że nadszedł odpowiedni moment, by zapytać: -Skąd znasz Hearne’a? Przez chwilę wydawało mu się, że Guillaume nie odpowie. Po chwili jednak się odezwał: -Raczej martwy niż żywy trafiłem do tej kliniki w półświatku, w której on pracuje. Lekarz zajmujący się mojąrodzinąjuż dawno sobie mnie odpuścił, twierdząc, że umrę w ciągu kilku miesięcy. Hearne przeczyścił mnie i poświęcił mi trzy noce z rzędu. A potem namówił mnie, że wystawi mnie na próbę. To było trzy lata temu. Bywają takie dni, że wychodząc z domu, wierzę, że mam przed sobą jakąś przyszłość. To jego zasługa. -Jest zatem dobry w swoim fachu? Szorstki son, pełna zamyślenia cisza. -Mam powód, by o to pytać -powiedział Ish. -Osobisty powód. -Ach, a zatem powiedziałbym, że jest dobry. -Odwrócił się z kolejnym niedbałym machnięciem wielkiej, sponiewieranej dłoni. -Wychodzę, lecz powiem Zachariaszowi, by przygotował dla ciebie pokój gościnny. Jeśli opuścisz mój dom, wyglądając jak nieszczęście, nie przysłużysz się mojej reputacji gospodarza. Jakże to typowe dla Gila, pomyślał Ish, żałując, że nigdy nie będzie mógł nazwać tego człowieka przyjacielem. -Bądź ostrożny -powiedział, podtrzymując łokieć, gdy się podnosił. -Jest jeszcze kilka rzeczy, którymi się z tobą nie mogłem podzielić. To wszystko może być znacznie ważniejsze i dziwniejsze, niż nam się wydaje. Gil uśmiechnął się drwiąco. -Strzeż swoich tajemnic, Magistrze baronie, jeśli musisz. Magister, pomyślał Ish, w rzeczy samej. Podejrzenie, że Tercelle Amberley znalazła się pod wpływem magii, rodziło kolejny problem, odpowiedniejszy do rozstrzygnięcia przez maga niż szlachcica czy agenta. Doświadczenia lady Tercelle zbyt skwapliwie złożono by na karb działania magii, z powodu jej uległości wobec zniewolenia oraz towarzyszącemu jej przekonaniu, że kochanek nawiedzał ją za dnia. Wizyta, którą źłożył Tercelle Amberley, mogła przekonać ją do mówienia, że działała pod wpływem magii. Nawet jeśli rzeczywiście tak było, to już wykazała się bezwzględną samoobroną. Jeśli nie udałoby się jej zataić porodu, starałaby się odparować oskarżenia oskarżeniem. Gdyby tak uczyniła, to za sprawą jej rodziny i narzeczonego zginęłaby większa liczba magów niż tylko winny. Towarzystwo mogło gardzić magią i unikać osób ją

praktykujących, jednak to nie oznaczało, że ignorowano zagrożenie, jakie stwarzała dla zasad szacunku i dziedziczności. Polowanie na magów i masowe ujawnienia mogły należeć do przeszłości, lecz Ishmael nie chciał sprawdzać, czy to się nie powtórzy. Zdrowy rozsądek doświadczonego Łowcy Cienia wziął górę, nauczka, jaką wyniósł z własnej przeszłości, uzmysłowiła mu, że zmęczony łowca traci więcej czasu, gdy przeoczy świeży ślad, niż jeśli pozwoli mu się nieco zestarzeć. Nie spał od dawna, wyczerpał siłę magiczną i był ranny. Przygotował tylko pilną wiadomość do obecnego w mieście zastępcy Vladimera, prosząc, by otoczono strażą dom Hearne’ów. Wysłałlist, a następnie zwrócił się o wskazanie mu wolnego pokoju. Sługa Guillaume’a zrobił to z niewzruszonym wyrazem twarzy. Niestety, zarówno on, jak i jego pan zawiedli się, licząc na jakiś psikus. Dopiero kiedy Ish obudził się po trzech godzinach, zdołał skupić son na tyle, by docenić łóżko. Drewno, z którego wykonano kolumienki, było kosztowne, rzeźbienia przepiękne, a same rzeźby -sprośne. To, jak i wspomnienie tego natarczywego pocałunku -jaki ofiarował, a raczej dzielił z Telmaine -w powozie, znacznie odwracało jego uwagę od prób uzdrowienia ramienia, choć dodatkowy zastrzyk sił żywotnych ostatecznie dobrze mu zrobił. Umył się, wciągnął na grzbiet odświeżony strój i pozwolił rozsądnemu Zachariaszowi podać sobie coś, co w tym domu uważano za lekki obiad. Zjadł zaledwie połowę, a mimo to czuł się przęjedzony. Guillaume nadal jeszcze nie wrócił. Powóz zawiózł Ishmaela na skraj Rivermarch i domostwa Magistra Farquhara Broome’a, najpotężniejszego z Ciemnorodnych magów. Gdyby miał odmienny temperament, dawno już zostałby arcymagiem magów Minhorne, lecz Magister Broome nie miał w ogóle zdolności przywódczych, a zdrowego rozsądku tylko tyle, by nie umrzeć z głodu w młodych latach. Jego nieprzebrane talenty magiczne sprawiały, że zdawał się nie należeć do tego świata. Magom z Rivermarch przewodzili córka Broome’a Phoebe oraz jego adoptowany syn Phineas. Oboje byli magami czwartego stopnia, obdarzeni silnym charakterem o stanowczych i często kontrowersyjnych poglądach. Tym, co łączyło tych dwoje, jak i dwa czy trzy tuziny stałych członków ich społeczności, było oddanie wobec im podobnych i praca nauczycielska na ich rzecz, a jeśli zaszła taka potrzeba, również pełnienie funkcji sędziów. Przed pokoleniami ta część Rivermarch była ekskluzywną dzielnicą zamieszkiwaną przez światłorodną arystokrację. Gospodarstwo Broome’ôw mieściło się w dwóch takich domach,nadal posiadających nieładną -zdaniem Ciemnorodnych -fasadę oraz wielkie, obramowane, lecz od dawana zamknięte okna odpowiednieraczej dla Światłorodnych niż Ciemnorodnych. Ogród frontowy, dobrze uprawiany i porządny, opadał wdzięcznie do brzegu rzeki. Utrzymanie brzegu wolnym od śmieci nanoszonych przez intensywnie użytkowaną drogę wodną wymagało nieustannej pracy. Ogród na tyłach domu, otoczony bardzo wysokim płotem i murem, skrywał chaotyczne efekty eksperymentów z uprawą ziemi oraz manipulacji drzewami, roślinami i kwiatami, które, piękne i groteskowe, wonne i wybujałe, tłoczyły się wzdłuż ścieżek i nawet teraz budziły w Ishmaelu dogłębny niepokój. Niektóre z roślin zbyt mocno przypominały dziwaczną i niebezpieczną roślinność porastającą niezwykłe, wilgotne rejony Krainy Cienia. Podczas pierwszej wizyty w tym domostwie Ishmael opróżnił magazynki dwóch rewolwerów prosto w gromadęna wpół ożywionych roślin, ściągając na siebie gniew ich twórcy oraz zyskując podziw dzieci, które jeszcze przez wiele dni rozprawiały na temat tego, jak prędko i dokładnie baron rozstrzelał swój cel -czym zyskał sobie etykietkę osoby o zgubnym wpływie. Dlatego teraz Ishmael powściągnął swoje reakcje i ruszył przez ogród. Rozpoznał jednego z ogrodników, któremu pomachał -z pewnością prędko doniesie on innym o masakrze dokonanej na roślinach i paru innych sprawkach. Wspiął się po długich schodach wiodących do tylnego wejścia do domu. Idąc przez ogród, Ishmael wyczuwał magię. Miał zawroty głowy, choć słyszał, że inni opisywali ją jako uczucie gorąca, brzęczenie, szum, poczucie lekkości lub ciężkości -każdy inaczej na nią reagował. Jako osłabiony, nietrenowany mag Ishmael uważał, że zawroty głowy są nie do zniesienia, nie mógł się przed nimi ochronić. Po latach spędzonych jako Łowca Cienia, zaburzenie działania zmysłów wytrącało go z równowagi. Nachalna obecność magii i zakłócenia wywołane mieszkaniemwdużym, ruchliwym domostwie po latach samotności sprawiły, że okazał

się marnym adeptem. Bardziej wrażliwi z kolegów byli świadomi nękającego go Zewu i brutalnych snów; jedno i drugie ich niepokoiło. Wszyscy odczuli ulgę, gdy Phoebe Broome przedstawiła Ishmaelaczłowiekowi, który miał zostać jego nauczycielem -flegmatycznemu magowimizantropowi, mieszkającemu na drugim końcu Rivermarch, w starej dzielnicy Ciemnorodnych. Magister Perrin w młodości również badał Krainę Cienia. Rzadko miewał studentów, nie wiedziałbowiem, jak ich kształcić, lecz z kolei Ish miał słabe pojęcie, jak to jest być studentem, tak więc obaj improwizowali. Obszerny hall frontowy wyglądał tak, jak Ish go zapamiętał, ściany i sufit przystrajały ozdobne draperie i kilimy, ich obfitość była w złym guście i dławiła son. Magowie wyższego stopnia zapomnieli już, jak to jest polegać na doznaniach zmysłowych. Ish wspiął się po schodach, trzymając się z dala od draperii; słyszał, że młodsi magowie wykazywali zamiłowanie do psot oraz popularne zamiłowanie do automatów. Nie chciał pogarszać swojej reputacji, mordując gniazdo mechanicznych pająków. -Kto?...Fe! -Króciutki dotyk mentalny pochodził od jednego z dzieci, które pozwoliło sobie na zbyt wiele i tego pożałowało. Ishmaelowi mogło brakować surowej siły, która pozwoliłaby mu osłaniać się przed ingerencją umysłową lecz z pewnością był w stanie wyczarować obrazy wzbudzające w intruzach wstręt; teraz już przychodziło mu to odruchowo. Pomijając chęć trzymania myśli tylko dla siebie, pracując dla Vladimera, wszedł w posiadanie tajemnic państwowych. Jeśli czegoś bardziej mógł zazdrościć innym magom, to umiejętności porozumiewania się ze sobą bez dotyku, nie robiąc sobie przy tym krzywdy. Umiejętność ta pozwoliłaby przeżyć wielu magom, na których urządzono polowanie. Kiedy jednak sam tego próbował, odchorowywał to całymi dniami. Dobiegł go szept poruszającej się gdzieś wyżej materii, fala sonu zmarszczyła się wokół niego. Uśmiechnął się, rozpoznając miękkie kroki, szept i son. -Magistra Broome. -Magisterdi Studier. Jak mniemam, nadal trzymasz się swoich starych sztuczek. Jej aluzja, jak miał nadzieję, dotyczyła jego umiejętności poruszania się przy jak najrzadszym korzystaniu z sonu. Wyobraził ją sobie stojącą w drzwiach wiodących do głównej sali, która stała się centrum domostwa. Była wysoką kobietą, niemal stopę wyższą od Ishmaela, wyjątkowo szczupłą, o długiej, wąskiej piersi i biodrach nieco tylko szerszych od chudego mężczyzny. Jej głowa o zaskakująco delikatnych rysach zdawała się zbyt mała w stosunku do reszty ciała. We własnym domu najbardziej lubiła przywdziewać męski kaftan i spodnie. Ish od czasu do czasu miał ochotę przedstawić ją pewnemu znajomemu transwestycie, byłemu gwiazdorowi burleski; Ruther byłby nią oczarowany. Jednak nigdy nie ośmielił się tego zrobić. Nie było wskazane obrażać Magistrę Broome, czarownica czy nie, przestrzegała własnych konwenansów. Jej obyczaje, co z zadowoleniem odkrył Ish, jeśli chodziło o seks, nie miały nic wspólnego z hipokryzją. Aby wziąć udział w ostatnim namaszczeniu ojca, na dzień przed wyjazdem z miasta i powrotem na Rubieże pojawiła się u drzwi Magistra Perrina. „Nie wiem, kiedy będę miała znowu okazję”, oznajmiła i poczyniła pierwszy krok ku czemuś, co on z godnym wstydu opóźnieniem zrozumiał jako próbę uwiedzenia go. Był to pierwszy raz, kiedy Ish kiedykolwiek przespał się z innym magiem. Zdarzenie to było większym przeżyciem, niż kiedy stracił dziewictwo. Wspomnienie to groziło, że na pierwszym planie jego myśli pojawi się postać Telmaine Hearne. To niepowinno się zdarzyć w tym domu. Kontrola, jaką roztaczali starsi rangą magowie,była znakomita, a ich zachowanie sumienne. Phoebe ani Phineas nie pozwoliliby, by było inaczej, wciąż jednak byli studenci starający się przekraczać dozwolone granice...Ukryłwspomnienie o niej za bezpiecznym obrazem chroniącym dostęp do jego umysłu. Phoebe Broome ujęła jego dłonie w swoje. Tak jak Ishmael nosiła rękawiczki, aby dać przykład młodszym magom. Delikatne, jedwabne rękawiczki, osłaniające jej szczupłe nadgarstki i długie wąskie palce. -Słyszałam, że ostatnimi czasy obracasz się w wyższych sferach. Usłyszał zazdrość w jej głosie. Ona jedna z liderów magów dążyła do uznania przez

społeczeństwo, podczas kiedy jej brat opowiadał się za separatyzmem. Ish był przekonany,że nie uwiodłaby go, gdyby był nieznanym chłopakiem z prowincji. Nie wyrzucał jej tych ambicji, a nawet czasami żałował, że nie cieszył się wystarczającym szacunkiem, by wydać u siebie przyjęcie i pozwolić jej osobiście bawić wśród szlachty. -Tak -odpowiedział. -Lord Vladimer umożliwił mi powrót na salony, a ja się pilnowałem. -Nie strzelałeś do zarośli -zaśmiała się i przerwała. -Czuję, że nie przyszedłeś tu po to, by podtrzymywać stosunki towarzyskie -dodała. -Mamy kłopot. -Dlaczego my? -zapytał po chwili. Obdarzyła go figlarnym uśmiechem. -Ishmaelu, Ishmaelu. Odkąd cię znam, zawsze starałeś się zatrzymywać swoje kłopoty dla siebie. Czasami było to niemądre. Tak więc, jeśli przychodzisz podzielić się ze mną zmartwieniem, to dotyczy ono nas wszystkich. -Dobrze to ujęłaś -przyznał. -Czy Magistra Hearne z tobą się rozmówiła? -Olivede? Nie... -Sądziłem, że może to uczynić -powiedział, kiedy zaprosiła go do swojego salonu. W tym ogromnym, chaotycznym domupokój ten stanowił przykład dobrego gustu i mody oraz wyraz jej aspiracji. W swoim kaftanie i spodniach pasowałaby do planu awangardowej komedii. -Jednak od czasu, kiedy ją ostatnio widziałem, doszło do mnie więcej szczegółów dotyczących tej sprawy. -Zasiadł na eleganckim i zdecydowanie niewygodnym krześle. Doszło do czarnoksięskiego wpływu na wysoko urodzoną damę, przez co się skompromitowała. Może z tego wyniknąć kłopot, a może i nie, ponieważ wolałaby ona zatrzymać to dla siebie. Odczytałem ją dotykiem, a ponieważ nie jest magiem, nie zauważyłem, by rzeczywiście wystąpiło użycie magii. Jednak uległość wobec kochanka była nienaturalnie silna, a ona wierzy, że nawiedzał ją on za dnia. Nie mogłem w żaden sposób odczytać wrażenia jego twarzy. -Pięknie, odczytałeś ją dotykiem bez jej woli i świadomości -powiedziała beznamiętnie. -Wówczas sądziłem, że to ona jest łotrem w tej opowieści, a nie ofiarą. Do tego wszystkiego w grę wchodzi porwane dziecko oraz mężczyzna, którego o mało co nie zatłuczono na śmierć. -Przerwał. -Uważam, że powinnaś znać całą tę historię. -Też tak sądzę. Ponownie rozpoczął opowieść od rozkazu wydanego mu przez Vladimera -który przyjęła z pewnym niepokojem -oraz przybycia do domu Balthasara Hearne’a, gdzie powitał go cios pałką, powalony lekarz i nadzwyczajne sprawozdanie Florii White Hand. Ciągnął, opisując rozmowę z Tercelle oraz instrukcje wydane Guillaume’owi. Oczywiście pominął wzmiankę o tym, że Telmaine władała magią. Gdyby znowu niewłaściwie zastosowała magię, z pewnością musiałaby ponieść tego konsekwencje, ale on po prostu nie mógł jej narażać. Postukała o zęby odzianymi w jedwab palcami. -Widzące dzieci...-powiedziała z przerażeniem, jakie zrozumieć mógł tylko ktoś, kto przeszedł przez ogród. Już wcześniej próbowano przywrócić wzrok Ciemnorodnym, leczwszystkie starania kończyły się porażką. Teraz zaś manipulowanie tkanką dla celów innych niż uzdrowicielskie uznawano za czarną magię. Manipulacje dokonywane na roślinach akceptowano z trudem. Nie uwzględnił wcześniej takiej możliwości. -Cóż, Ishmaelu, dałeśmi brzydką zagwozdkę. Nagle pochyliła się do przodu. -Przyrzeknij mi, że nie będziesz tego ciągnął. Że nikomu więcej nie opowiesz o tych dzieciach. Jeśli odpowiada za to jakiś mag, to pokój, wszystko, cośmy dotąd zbudowali, a może nawet nasze życie zależy od tego, by to się nie wydało. -Nie mogę ci nic obiecać -odpowiedział po chwili. -Nie wiem, z czym wiąże się to dochodzenie; nie wiem, ile z tych informacji powinno trafić do lorda Vladimera. Mogę jedynie przyrzec, że jeśli zdołam, to opóźnię to, na ile się da, abyś to ty znalazła winnego -jeśli jest magiem. -Na słodką Imogenę, a któż inny mógłby to być? Ta kobieta, Tercelle Amberley, czy zamierza wystąpić z oskarżeniem?

-Nie zrobi tego, dopóki ujawnienie informacji będzie ją mniej kosztować niżzachowanie ich w tajemnicy. Inaczej byłaby zrujnowana. Musisz jednak trzymać język za zębami. Zarówno ze względu na siebie, jak i na nią. -Wierz mi, że tak będzie. -Na moment jej twarz zastygła. -Wezwałam brata i dwóch czy trzech innych magów. -Pozostawię cię z tym zatem -powiedział Ish, podnosząc się. -Wiesz, gdzie mnie znaleźć. -Tchórz -mruknęła sardonicznie. Pokręcił głową. -Twój brat mi nie uwierzy; będzie chciał odczytać mnie dotykiem. A ja na to nie pozwolę. Powiedziałem ci wszystko, co wiem; lepiej byś potwierdziła to z innymi, zaczynając od Magistry 01ivede. Mam swoje sprawy do załatwienia. I jeszcze jedno: Florilinde Hearne. Byłbym wdzięczny, gdyby któryś z wyższych stopniem magów pomyślał o odnalezieniu jej. Magistra 01ivede najpewniej sama o to poprosi. -Gdzie się teraz udajesz? -Do kliniki Magistry Olivede. Próbowali wczoraj zastawić na nią pułapkę, lecz im się to nie powiodło. -Uważaj na siebie -ostrzegła. -Nie masz nawet co mierzyć się z magiem, który zdołał podmienić dziecko w łonie matki. Ktoś równie zdemoralizowany nie zawaha się przed morderstwem. -Ani ja -powiedział Ish. -Od dwudziestu pięciu lat walczę ze skażeniem. Miłego dnia, Magistro. -Naprawdę? -zapytała cierpko. Położyła dłoń na jego ramieniu, zatrzymując go w drzwiach. -Kiedy mówię „uważaj na siebie”, to rzeczywiście to mam na myśli, Ishmaelu. Słyszałam, jak się przemęczasz. Magowie od tego umierają. Albo nigdy nie odzyskują swojej mocy. Zgarbił się, unosząc jej dłoń do pocałunku, dzięki czemu uniknął odpowiedzi. Wiedział, że miała rację; ale wiedział też, że nie mógł postąpić inaczej. Na schodach minął Phineasa Broome’a. Drugi z panujących magów, niespokrewniony z Phoebe, stanowił jej przeciwieństwo pod względem fizycznym: nabity, szeroki i umięśniony, o twarzy tak bardzo męskiej, jak jej była delikatna i kobieca. Był wyszkolonym akrobatą i tancerzem, poruszał się sprężyście i zwinnie. Jego son był szorstki; skrzywił się, rozpoznając Isha, lecz się nie odezwał. W polityce wyznawał zażarte republikańskie poglądy. Wkrótce po przybyciu Isha Phineas podjął próbę wypędzenia go, która skończyła się tym, że Ish przez cały dzień pozostawał nieprzytomny, a Phineas, ku swemu przerażeniu, został dotknięty echem Zewu. Inni magowie uznali to za wystarczającą karę i nie nałożyli na niego żadnej innej. Od tego czasu Phineas nigdy nie opuszczał Minhorne. O nie, pomyślał Ish, wolę szybko znaleźć się poza zasięgiem krzyku -słyszalnego i każdego innego -zanim się zacznie. Kiedy wrócił do starej części Rivermarch, zamieszkiwanej przez Ciemnorodnych, rozpoczął śledztwo w klinice Olivede Hearne, gdzie zdarzył się nieudany atak na nią. Ludzi mających do czynienia z magami mógł również poprosić o wrażenia odczytane z dotyku i prędko opracował opis zamieszanych w tę sprawkę mężczyzn. Nie znał ich, lecz nie wątpił, że jeśli nie on, to Gil ich znajdzie. Zanim jeszcze Ishmael opuścił klinikę, zaczepił go chudy młody łobuz, który z pewnością zdzieliłby go pałką w ciemniej uliczce zaraz po zakończeniu zmiany. -Pół nocy spędziłem, szukając cię -powiedział posępnie młodzian. Ish wątpił w to; pojawił się w zbyt dogodnym momencie. Ale powiedział: -Dobrze. Nie chciałbym sądzić, że stałem się przewidywalny. I co teraz? -Mam pismo. -Młodzian podniósł niewielką kopertę, ścisnął ją w palcach tak daleko, że Ish nie mógł jej dosięgnąć. Ish wyciągnął monetę z sakiewki; krótko spierali się o to, kto powinien pierwszy otrzymać przedmiot wymiany. Kiedy dokonano transakcji, Ish ostrożnie śledził oddalającego się młodzieńca. Potem wycofał się do drzwi zamkniętego na noc sklepu należącego do Światłorodnych, oparł się plecami o malowaną okiennicę, ściągnął rękawicę i przesunął

opuszkami palców nad wiadomością: „Potrzebuję twojej pomocy. Przybądź tam, gdzie spotkaliśmy się ostatnio. TA”. Zlekceważyła więc jego radę, żeby opuścić miasto. Powąchał list, próbując oddzielić ostre zapachy miasta. Przypomniał sobie, że podczas spotkania pachniała ciężkimi perfumami, używała ich z przyzwyczajenia albo pragnąc ukryć wyraźną woń krwi połogowej. Do listu nie przylgnął żaden zapach perfum ani woń dymu. Wydawało mu się, że wyczuwał tłuszcz, być może przyniesiony narękawicach, których używał podczas jazdy automobilem. Dotyk nic mu nie zdradził, poza tym, że papier był drogi; nie był jednak tak dobrym magiem, żeby zbierać informacje z nieożywionych przedmiotów. List został dokładnie podziurkowany, lecz niepokój mógł sprawić, że kobieta miała ciężką rękę. Mimo to... Ishmael odbył drogę do pensjonatu na skraju Rivermarch, gdzie zaczepił się, kiedy po raz pierwszy przybyłdo miasta, a gdzie nadal wynajmował pokój. Pensjonat był domem lub czasowym schronieniem przypadkowej mieszanki upartych kawalerów, homoseksualistów, aktorów epizodycznych, a sporadycznie zbiegłych mężów. Dwaj starcy, do których należał pensjonat, byli małżeństwem równie długo, co większość znanych mu starszych par, lecz byli znacznie szczęśliwsi. Do tegoo wiele bardziej interesujący; mieli za sobą życie w burlescei teatrze, charakteryzowali się gorącym skatologicznym-zainteresowaniem polityką i plotkami. O innych ich talentach nie wspominając. -Muszę dotrzeć, a może nawet dostać się do domu w dzielnicy Lagerhans -wyjaśnił Ish, zasiadając w saloniku zagraconym pamiątkami teatralnymi. Kiedy pojawił się tu po raz pierwszy, nieustannie podskakiwał, wyczuwając wokół siebie liczne poruszenia, gdy jego son co rusz uruchamiał jakiś migoczący przedmiot. -Lagerhans, hę? -powiedział Ruther di Sommerlin, urodzony jako Roberd Sommer, kiedyś znany w najlepszych kabaretach jako Lilia z Minhorne. W zgarbionym starcu nadal tkwił duch wysokiej, tęsknej królowej sceny. -Co za szkoda, że masz ciało trolla, chłopcze. Bardzo cię to ogranicza. -Niestety, urodę odziedziczyłem po ojcu. -Tak jak większość mężczyzn. -Zacmokał. -A nie chcesz, byśmy to za ciebie załatwili. Poppiemu przydałaby się rozrywka. -Pokręcił głową. -Chłopak znowu wziął się za narkotyki. Jest na okropnym głodzie. Dziewiętnastolatek tak bardzo nie potrafił pogodzić się ze swoją prawdziwą naturą, że mogło się to okazać śmiertelne. -Porozmawiam z nim po powrocie -obiecał Ish. Choć Ishmael nie podzielał szczególnej przypadłości Poppiego, to jego Pijany Bóg wiedział, że próbował wszystkich metod samounicestwienia, zanim w końcu poczuł się dobrze we własnej skórze. Być może zamieni słowo z Balthasarem Hearne’em, kiedy lekarz już wydobrzeje. -Nie chcę, by dla mnie wykonał robotę, bo nie wiem, do czego bym go wysłał. -Dobry z ciebie człowiek jak na maga gustującego w kobietach -powiedział Ruther. Wysonował go ponownie z niezadowolonym wyrazem twarzy. -Lepiej, żebyś pozostał mężczyzną. Gdybyś miał być kobietą trzeba by z ciebie zrobić tłustą staruchę. Ish opuścił dom w stroju krzepkiego szlachcica w średnim wieku, pochodzącego z prowincji nizinnych. Jego włosy wydłużono i związano z tyłu, na głowęwsadzono mu modny trójgraniasty kapelusz. Miał na sobie płaszcz z wysokim stanem, skrywający jego długi tors, w pasie wydawał się równie tęgi co w barach. Teatralna szminka zakryła jego blizny, miał pełne, obwisłe policzki oraz drugi podbródek -by lepiejzamaskować kształt jego szczęki -a włosy zakrywały mu uszy. -Niewielu ludzi właściwie zwraca uwagę na zęby, a ty nie masz w zwyczaju się uśmiechać, chyba że jesteś spokojny. Uważaj jednak. -Ruther nie pozwolił mu włożyć własnych butów. -Jesteś zamożnym prowincjuszem. Będziesz miał buty modne i zaspokajające twoją próżność, mimo że nieco uwierają. Nade wszystko będziesz dzięki nim pamiętał, by nie poruszać się jak Łowca Cienia podczas łowów. Kiedy włożył buty, rzeczywiście zdecydowanie go uwierały, jeszcze gorzej miało być podczas chodzenia. Złapał dorożkę, choć znani mu prowincjusze mieli skłonność do oszczędzania na

drobiazgach, i wysiadł z niej w okrągłym parku znaj duj ąnn cym się kilka kwartałów od domu. Ruszył, a obtarte pięty przypomniały mu, by dreptał, prowadząc swoje poszukiwania. Jako turysta przynajmniej miał wymówkę, by swobodnie obrzucać wszystko sonem, obrazując nie tylko biegnącą przed nim ulicę, jak uczyniłby to ktoś miejscowy, lecz i fasady budynków z ich schodami głównymi i kuchennymi, dorożki oraz powozy. Pozwolił sobie zatrzymać się i zapoznać z poruszanymi silnikiem wehikułami, tak jak uczyniłby to wieśniak, wydymając z dezaprobatą swoje pogrubione policzki na myśl o tym, jak taki nowomodny wynalazek wzbudza przerażenie wśród inwentarza. Odnotowywał również kręcących się po ulicy ludzi, choć musiał się pilnować, by jego son nie był zbyt przeszywający, by można go jeszcze uznać za uprzejmy. Nie potrzebował wdawać się w zwadę z jakimś rozsierdzonym panem oskarżającym g o narażenie na szwank kobiecej skromności jego towarzyszki. Czuł się, jak gdyby odbywał łowy w gęstych zaroślach. Wysoki dom Tercelle Amberley nie odbiegał od tego, jak go odebrał poprzednio. Wdzięczny łuk frontowych schodów wiódł do szerokich wrót, zawile zdobna kamieniarka i odbijające son gargulce, nadmiar roślinności w ogrodzie na dachu ozdabiającym górne piętro. Wedle najnowszej mody w drzwiach zawieszono ozdobny wachlarz, sygnalizujący gotowość do przyjmowania gości, zaś prywatne kody przekazywane za pomocą takich wachlarzy umożliwiały intrygi, zarówno osobiste, jaki polityczne. Drzwi pod numerem dwudziestym pozbawione były ozdób i nic nie wskazywało na to, że ktokolwiek znajduje się w środku. Badał je tylko nieco dłużej niż wrota domu obok, a następnie kontynuował przechadzkę. Minął dwa domy i dotarł do rogu, a tam zatrzymał się, by rozpostrzeć zwitek papieru. Prowincjusz mógł być zamożny i szanowany w swojej okolicy, ale czytanie nie musiało mu iść doskonale. W międzyczasie przysłuchiwał się dźwiękom otoczenia. Dopiero potem odwrócił się i z pewnym zakłopotaniem wysonował domy, które właśnie minął, zupełnie jakby zaczęło mu świtać, że mógł się zgubić. Czyniąc to, wychwycił ruch, którego dźwięk wcześniej już go doszedł -ktoś zniknął na schodach kuchennych pod numerem dwadzieścia. Zbyt szybki ruch, pomyślał, aby wyjść z pytaniem: „Witam, czy jesteś w stanie skierować mnie...”. Poczuł, jak tężeje od środka, zupełnie jak w Krainie Cienia, kiedy zwietrzył niebezpieczeństwo. To rozjaśniło mu umysł. Zatknął papier za kamizelką i wdrapał się po schodach pod numer dwadzieścia cztery, gdzie ozdobny wachlarz kołysał się lekko na wietrze. Był świadom, że w butach czy bez kroczył lekko i spokojnie. Drzwi otworzyła gosposia; zmierzyli się wzajemnie sonem. Ish pomyślał, że to on wyniósł z tego mniej informacji. Gosposia była tęgą, praktyczną osobą, która, tak jak zakładał, czerpała dumę z tego, że zna swoje miejsce, a jeszcze bardziej dumna była z tego, że znają je inni. Wydobył pracowicie podziurkowany papier i z najlepszym prowincjalnym akcentem powiedział, że szuka przyjaciół, którzy, jak pamiętał, mieszkają przy tej ulicy, lecz chyba źle zapisał adres. Myślał, że mieszkają pod dwudziestym. O nie, odpowiedziała, pod dwudziestką mieszka dama, która dopiero przybyła, niedomagająca dama. Ish zdawał się puścić tę informację mimo uszu, udając bardziej zaabsorbowanego chęcią odnalezienia przyjaciół. Nie, dom pod numerem dwadzieścia dwa był pusty; ta młoda rodzina jeszcze nie wróciła znad morza. Tu zaś był numer dwadzieścia cztery i nie, niesądzi, że ktokolwiek zamieszkały w okolicy nosi to nazwisko, choć nie może ręczyć za to, kto mieszka pod dwunastką. Czy przybywał z daleka? W rzeczy samej, odpowiedział Ish, miał jednak wciąż czas na to, by spróbować odnaleźć przyjaciół, tyle że teraz jużmartwi się porannymi dzwonami; ludzie tutaj nie są zbyt chętni, by wpuścić za swój próg znajdującego się w niebezpieczeństwie nieznajomego. To prawda, przyznała, bowiem była to ulubiona sztuczka przestępców, by zyskać prawo wstępu pod pozorem tego, że świt zastanie ich na zewnątrz, i ograbić dom. Mimo że okolica ta cieszyła się dobrą opinią pewni przyjezdni dawali człowiekowi do myślenia. Właśnie dziś nad ranem dostrzegła, jak pod dwudziestkę wchodził mężczyzna noszący na twarzy ślady silnego poparzenia, bez wątpienia robił wrażenie oprycha. Ishmael był zadowolony, że nie wysonowała jego wyrazu twarzy, bo uchwyciłaby jego minę, zanim zdążył się opanować i przyjąć grymas niewinnego wstrząsu.

-Zaniepokoiła mnie pani -powiedział i pożegnał się ze zdenerwowaniem, spiesznie zszedł po schodach i skierował się na ulicę, a jego zakończona gumą laseczka stukała o chodnik. Poczuł, jak biją na niego poty. Albo Tercelle Amberley była winna, albo była ofiarą; jakkolwiek by było, z pewnością zmierzał w zastawioną na niego pułapkę. Nigdy nie był rozsądny. Tak mawiał jego ojciec i nie mógł się z tym nie zgodzić. Rozsądny człowiek odjechałby stąd pierwszą wezwaną dorożką zmienił powóz, porzucił przebranie i się ukrył. Rozsądny człowiek uznałby, że to Tercelle Amberley była winna i pozwolił, by spotkał ją zasłużony los.Ish zakręcił przy końcu rzędu domów i natknął się na kamienny mur otaczający tylne ogrody. Rozpiął wyściełany kaftan, by nie krępował mu ruchów, zatknął laskę za pas jak miecz. Podskoczył, by przerzucić dłonieponad murem ostatniego w rzędzie ogrodu i opuścił się na krzaki zarastające kącik na tyłach. Okrążył ogród, trzymając się osłony krzaków. Na drugim końcu ogrodu niewielkie drzewo umożliwiło mu wspinaczkę. Zobrazował ogród jednym ciśnięciem sonu, niewielkilabirynt z niskiego żywopłotu i ścieżki na szerokość spódnicy otaczające kilka płytkich sadzawek. Wpadł do ogrodu i przebiegł przez niego, lekko ciskając sonem przed siebie, przeskakującnad żywopłotami i ścieżkami. Tym razem przeskoczył przez mur z biegui przykucnął na jego szczycie. Nie zatrzymywał się tam dłużej, niż trzeba było, by szybko, lekko liznąć otoczenie sonem, odkrywając, że nikogo nie było w pobliżu. Wówczas opadł na ziemię w tylnym ogrodzie Tercelle Amberley. Posłużył się laską, by śledzić nią skraj ścieżki wiodącej pod drzwi. Kiedy wchodził po schodach, jego buty postukiwały lekko jak najdelikatniejszy son.Wydobył broń i laskę. Drzwi nie były całkiem zamknięte. Kiedy je nieco uchylił, wyczuł zapach krwi i kału wydalonego z przerażenia lub wśmiertelnym skurczu. Przymknął drzwi i podparł je laską, dopiero potem zbadał pokój niemal niesłyszanym szeptem sonu. Tercelle Amberley leżała na podłodze na plecach, z nogami rozrzuconymi niestosownie pod ciężkimi, przyzwoitymi spódnicami. Była martwa. Ishmael szybko przy niej przyklęknął, ściągając rękawiczkę, chcąc dotknąć jej gołej skóry. Była jeszcze ciepła, umarła na tyle niedawno, że mógł wyczuć ostatnie zanikające oznaki życia. Na jej piersi nie było plamy ani osadu, nie stwierdził też śladu po ranie zadanej nożem czy kulą. Kiedy palcami przebiegał po jej gardle, poczuł nagły silny nacisk na swoim. Została zatem uduszona. Zastukała laska. Ściany rozbrzmiały sonem, pocisk minął głowę Isha, gdy upadł wstrząśnięty na ziemię. Strzelił, nie odwracając się. Pocisk wbił się w ciało i kość z głuchym odgłosem, Ishmael usłyszał wydany z bólu okrzyk. Dobiegły go kroki w korytarzu, kula wybiła dziurę w skrzydle drzwi wewnętrznych. Rzucił się do pustych drzwi, chwytając po drodze laskę, okręcił się przy futrynie i skoczył ze schodów na mur. Kiedy kolejny pocisk roztrzaskał mur tuż pod nim, a odłamki kamienia trafiły go w ramię i nadgarstek, przetoczył się przez mur do sąsiedniego ogrodu, łamiąc łaskę na pół. Z pomieszczenia, które dopiero co opuścił, rozległ się kobiecy wrzask: -Zabił ją, zabił! Nie rozpoznał głosu, lecz wydawał się naprawdę przerażony albo przynajmniej dobrze wyuczony. Pochylając się, Ishmael przebiegł prędko wzdłuż muru, obrazując drogę do tylnych wrót jednym szybkim, precyzyjnym rzutem sonu. Kule trafiały w ściany; rozerwały listowie tuż nad jego głową. Znalazł schronienie za bramą, zatrzymał się na krótko, rachując, ile pocisków wystrzelono, żeby ocenić, kiedy napastnicy będą musieli na nowo załadować broń. W odpowiednim momencie rzucił się podosłoną muru do wyczerpującego biegu zza bramy w tylną uliczkę. Słyszał okrzyki; ostatni pocisk rozłupał kamień brukowy u jego stóp, wtedy jednak Ish skręcił i na chwilę był wolny. Po dwóch kolejnych zakrętach ponownie przechadzał się po ulicy drobnymi kroczkami w swoich modnych butach, w zapiętym kaftanie, z dezaprobatą oceniając lichąjakość modnej laseczki. Być może przechodnie sądzili, że pot na jego twarzy to wynik braku formy dający znać o sobie podczas ciepłej letniej nocy. Wydawał się na tyle godny szacunku, że na jego gwizdnięcie pojawił się powóz. Skrywając zakrwawione ramię, wspiął się do jego wnętrza. Burdel w Rivermarch był znakomitym miejscem, by przeczekać pościg. Mężczyźni woleli nie

wchodzić w bliższą znajomość z sąsiadami, a jeśli damy plotkowały i rozważały coś między sobą, to stanowiły odizolowaną maleńką społeczność, która z rzadka odczuwała potrzebę, by dzielić się z kimś swoimi rozmyślaniami, a już na pewno nie z obcymi. Właśnie z tego powodu Ish korzystał już wcześniej z Tęczowego Domku; oprócz tego znajdował się on blisko kliniki Olivede Hearne. Zapłacił za pokój na dzień oraz za gorącą wodę, bandaże, herbatę i bułeczki. Kiedy znalazł się sam, ściągnął rękawiczki i koszulę, wymoczył i opatrzył krwawiącą dłoń i ramię. Potempozbył się butów, zbadał obtarte pięty, owinął się kołdrą i oparł o wezgłowie łóżka -w ogóle nieprzypominające tego w pokoju gościnnym Guillaume’a -aby pić, jeść i rozmyślać. Cała ta przygnębiająca historia była ponad miarę zawikłana. Ishmaelowi nie podobało się, że ofiarami padały osoby, które zwykle nie odgrywały takiej roli -ludzie niewinni oraz dobrze sytuowani. Uczony doktor Balthasar Hearne i jego córka należeli do obu tych grup, zaś Tercelle Amberley, niezależnie od tego, czy była niewinna, czy nie, miała zostać żoną Ferdenzila Mycene. Fakt, że Tercelle dopiero co urodziła, będzie oczywisty nawet dla najbardziej niekompetentnego śledczego. Byłoby...interesujące wyśledzić, co się wydało. Oczywiście zakładając, że Ish pozostanie na wolności, skoro tak starannie wrobiono go w morderstwo Tercelle, a może i w swoje. Zanim cokolwiek uczyni, musi zdać relację Vladimerowi. Potrzebował przytomności umysłu Vladimera oraz jego protekcji. Jakakolwiek gra by się tu rozgrywała, Vladimer powinien o niej wiedzieć. Ostatecznie dom się wyciszył. Nadal ubrany, Ish owinął się kocem tak jak nauczył się tego, sypiając w namiocie, złożył głowę na grubej poduszce i zasnął. Obudził się, kaszląc, dym gryzł jego gardło. Stoczył się z łóżka, spadając na czworaka, niemal dusząc się od silnego kaszlu. Son dygotał wraz z kaszlem, lecz kiedy się skupił, wszystko w pokoju błyskało warstwami dymu i gorąca. Wyłowił spod łóżka buty, z dzbana stojącego na stole wylał wodę na głowę i koszulę, przycisnął namoczoną koszulę do twarzy, by osłaniała go przed dymem. Czuł się zdezorientowany. Nie było sensu dotykać drzwi przed otwarciem; otwierając je, narażał się na spalenie, lecz pozostając w pokoju, udusiłby się. Nie spłonął, a na półpiętrze dym był rzadszy. Usłyszał kaszlące kobiety i mężczyzn. Sonem przeszył klatkę schodową. Schodził na dół, zatrzymując się ponad gmatwaniną dwóch tuzinów niekompletnie odzianych kurew i klientów, którzy zostali na dzień. Ktoś krzyknął ponad jego głową okrzyk był zbyt krótki jak na swoją moc. Dom zatrząsł się, sypnął się piekący gruz. Stojący w pobliżu mężczyzna powiedział nadzwyczaj spokojnym głosem: -Musiał zawalić się dach sąsiedniego domu. Cały kwartał stoi w ogniu. Nie mamy wiele czasu. Jedna z kobiet dodała piskliwie: -Jeśli wyjdziemy, spłoniemy. Mężczyzna powiedział: -Musimy dostać się do piwnicy. Kiedyś te stare domy łączyły piwnice. Może zdołamy wyprzedzić ogień. Z pewnością Swiatłorodni przyjdą nam z pomocą. Nastała chwila rozpaczliwej paplaniny pełnej nadziei i rozpaczy, że tylko Swiatłorodni mogli przyjść im w sukurs. Ish nie chciał się do tego mieszać. Straż pożarna Światłorodnych zbierze się do walki z ogniem, a jeśli nie zdoła opanować ognia, do akcji wkroczą osobiście magowie. Jednak do przygotowania magicznych mocy potrzebnych do stłumienia ognia czy wywołania ulewy potrzeba czasu. Panowanie nad żywiołami było nadzwyczaj wymagającym zadaniem. Tłum tłoczył się, schodząc po schodach, burdelmama i mężczyzna, który poddał pomysł ucieczki do piwnicy, szli na czele. Ish ociągał się. Bez rękawiczek i z koszulą naciągniętą na twarz, by osłaniała go przed dymem, ryzykował, że każdy dotyk palić go będzie cudzym przerażeniem. Pod naciskiem półnagich, spanikowanych ludzi całkowicie straciłby rozum. Kiedy mężczyźni zaczęli zdzierać boazerię zasłaniającą drzwi łączące piwnice, Ish sondował sonem niszę pod klatką schodową. Domy w Rivermarch datowano na pierwsze lata powstania miasta, kiedy to główne ulice, którymi poruszali się Ciemnorodni, biegły pod ziemią. Wraz z upływem czasu i starzeniemsię infrastruktury podziemne arterie coraz trudniej było ochronić przed wilgocią, a Ciemnorodni z większym zaufaniem podchodzili do propozycji Światłorodnych, by kontrolować

światło i dzielić ulice. Ostatecznie tunele opuszczono, a wejścia do nich zamurowano lub zabito deskami. Jednak po pewnym czasie w niektórych domach w Rivermarch podejmowano zajęcia mniej chlubne od prowadzenia burdeli, a niektóre z tych zapomnianych wejść otwarto na nowo. Jeśli Isha nie zawodziła wyobraźnia i rzeczywiście poczuł na spoconej skórze przeciąg, to możliwe, że udałoby się dostać jeszcze głębiej i starymi arteriami dotrzeć do miejsca nieobjętego ogniem. Po drugiej stronie rozległy się radosne męskie głosy i kobiece przepełnione ulgą, kiedy deski pękły. Ish, kuląc się w niszy, sonował, jak przepychali się przez roztrzaskane wrota. Wyskoczył z niszy, chcąc zaczerpnąć tchu i zwrócić ich uwagę na inną i być może pewniejszą opcję, jednak w tej samej chwili wznoszący.się nad nimi dom z głośnym hukiem zaczął się zapadać. Sufit nad nimi trzymał się jeszcze przez moment, lecz ognisty deszcz drobnego gruzu kąsał jego skórę, a coś ciężko i dojmująco uderzyło go w ramię. Po drugiej stronie pomieszczenia ktoś krzyknął: -Drzwi! Zaryglujcie drzwi! Wśród wyziewów dymu i pyłu nie był już w stanie wysonować drugiego wyjścia. Wiedział, że pozostaje mu tylko jedna droga i podjął decyzję. Znów skrył się w niszy, dławiąc się dymem, szurając głową o spodnią część schodów. Po omacku natknął się na cegły i rozpadlinę, którą zmierzył. Przez chwilę sądził, że jest zbyt przysadzisty, by się przez nią przecisnąć, a potem rzucił się w nią, uwiązł wśród cegieł z bijącym sercem. Szorując poparzonymi plecami i ramionami o cegły, wciągnął się przez otwór jedynie siłą rąk. Poczuł uderzenie powietrza zasysanego przez szalejące nad nim piekło. Ishmael wisiał na poboczu długiego tunelu ciągnącego się pod gruzowiskiem,jakie kiedyś zasypało wejście, a które dawniej było wiodącymi do niego schodami. Zdołał się podźwignąć i stanąć na nogach. Potykając się i ślizgając, trzymając się ściany tunelu, zszedł do cuchnącej wody zalewającej jego środek. Fetor był milszy dla płuc niż dym, a plugawy chłód łagodził oparzenia. Z wysiłkiem uklęknął w wodzie, wspierając się na rumowisku, czerpał siłę ze swoich kości, prowadząc ją do płuc i gardła. Nie ośmielił się zaczerpnąć tyle siły, ile potrzebował, lecz i tego wystarczyło, by mógł ustać na nogach. Był w stanie usłyszeć głosy, zniekształcone przez tunel i panikę narastającą do szaleństwa. Pozostali uciekinierzy znaleźli się w pułapce lub zdali sobie sprawę z tego, że nie mogli rozbić drzwi szybciej, niż przemieszczał się ogień. Dopiero teraz Ishmael zauważył, że właśnie takiego losu się obawiał. Ruszył w stronę głosów, ślizgając się po mulistym, nierównym, zalanym bruku. Dźwięki stały się wyraźniejsze, dzięki czemu odnalazł kolejną starą bramę w ścianie. Próbował zawołać, lecz z jego zdartego gardła nie wydobywało się nic oprócz kaszlu, od którego poczuł w ustach smak krwi. Schody były tu niemal nienaruszone, więc zaczął się po nich wspinać, kiedy z drugiejstrony rozpadliny doszedł go narastający dudniący huk, aż niemal zagłuszył krzyki. Ze szczeliny buchnął dym i gorąco. Ishmael zbiegł ze schodów i rozciągnął się w wodzie, prawie nie wierząc, że światło słoneczne nie przedrze się tu i go nie spali. Głosy żywych ludzi z drugiej strony dochodziły jeszcze przez chwilę, choć nie dało się już rozróżnić, czy należały do mężczyzn, kobiet czy do Ciemnorodnych. Jeszcze długo miał je wspominać w koszmarach. Drżąc, Ish po raz kolejny zdołał stanąć na nogach i ruszyć naprzód.

Rozdział piąty Telmaine zbudziła się, słysząc głos swej córeczki Flori płaczącej z przerażenia. Jej gardło dławił dym, a we śnie słyszała ryk ognia. Z bijącym sercem usiadła na łóżku obok śpiącego męża, przeczesując pokój sonem. -Flori... Olivede poruszyła się w krześle obok ich łóżka. Amerdale nie ruszyła się nawet, spała zwinięta obok Balthasara, którego nie chciała opuścić. -Coś się dzieje -wyszeptała Telmaine. -Coś niedobrego. -Wiem -wymruczała Olivede. -Też to czuję. Połączyła jewspólna świadomość, dopiero po chwili Olivede w pełni się obudziła, a Telmaine przypomniała sobie, gdzie się znajduje i z kim rozmawia. -Coś mi się musiało przyśnić -powiedziała, spanikowana na samą myśl, że o mały włos się nie zdradziła. Dym zniknął, tak jak i ryk ognia. Tylko pulsujące jak migrena przeczucie katastrofy nie chciało jej opuścić. Olivede podniosła się z szelestem, rozpościerając swoje proste spódnice. -Nie śniłaś. -Ale, ja nie mogłam...-Wstrząśnięta Telmaine starała się zamaskować swoją wpadkę. Olivede potrząsnęła głową i powiedziała cierpko: -Nie bądź taka przerażona, Telmaine. Magią się nie zarazisz jak grypą. Leżący obok niej Bal poruszył się i sięgnął niepewnie sonem. -Telmaine? Coś...poczułem... Olivede pochyliła się nad nim, gładząc jego skronie koniuszkami palców. Bal odtrącił jej dłoń. -Przestań -jęknął młodszy brat do starszej siostry. -Masz odpoczywać -zbeształa go jak starsza siostra młodszego brata i pewnym ruchem zebrała jego dłonie w rękę, próbując dotykiem drugiej podporządkować go sobie. -Która godzina? -walczył ze snem. -Czy biły już dzwony? -Nie...-Przerwała. Telmaine nagle odczuła przerażającą lekkość, jakby jejkości zniknęły, a ciało zamieniło się w parę, jakby zaraz miała zostać wyssana przez którąś szparę w ścianie i zakotłować się w noc. Złapała oddech, czując, że nawet najmniejszy wdech mógłby unieść ją z łóżka, chwyciła się pościeli, by się w niej utrzymać. Olivede się odezwała: -Na słodką...-Pozostałą część przekleństwa zagłuszył grzmot, który zdawał się rozłupywać świat od podstaw po sam rdzeń. Krzyk zbudzonej Amerdale przypominał pisk robaka. Krzycząc, dziewczynka rzuciła się ku matce, nie zważając na leżącego ojca. Telmaine, gramoląc się na kolanach, złapała dziecko, zanim zdążyło urazić Bala, niemal tracąc przy tym równowagę. Amerdale oplotła ją ramionami i nogami, ciągnąc ją za włosy i uszy. Olivede stała zgięta wpół, z otępiałym wyrazem twarzy, nadal trzymając dłoń na czole Bala. Dopiero kiedy Bal spróbował przetoczyć się na plecy, krzywiącsię z bólu po tym, jak szarpnęła go córka, Olivede zaczęła dochodzić do siebie. -To za...zamawianie pogody -wyjaśniła drżącym głosem. -Światłorodni magowie wywołali burzę. Tylko posłuchajcietego gradobicia...-Wydawało się, że mnóstwo małych kamieniuderzało w ściany domu. -Amerdale...-zaczął Bal. -Boi się grzmotów, biedne maleństwo, wiem -powiedziała 01ivede, szczękając zębami. -Flori... -Flori jest w drugim pokoju, Balu -poinformowała siostra, zmuszając siędo zachowania samokontroli. -Zawsze powtarzałeś, że nic nie jest jej w stanie dobudzić. Bal był zbyt rozproszony, by zauważyć kłamstwo. -Dlaczego to robią? -zapytał. -Co mu jest? -zaniepokoiła się Telmaine, łapiąc go za dłoń i wyczuwając jego ból i wewnętrzny

niepokój podobny do tego, jaki odczuwała, gdy wydawało jej się, że stopią się jej kości. -Światłorodni zamawiają pogodę. Najtrudniej jest wpływać na nienamacalną materię, a zatem musieli zebrać z tuzin magów. Taki wysiłek, takie skupienie magii wyczuwa każdy choć odrobinę na nią wrażliwy. Nastąpił kolejny grzmot. Amerdale wrzasnęła prosto do ucha Telmaine, zacieśniając chwyt na szyi matki. Telmaine ukołysała ją, wdzięczna za ten płaczący, wczepiony w nią ciężar, bo inaczej chyba uniosłaby się w powietrze i rozproszyłaby się w wirze wiatru i mocy spiętrzającej się w jej świadomości. Kulki gradu grzmociły w ścianę, grzechocząc w rynny. 01ivede szperała w swojej torbie i wyciągnęła fiolkę z ręcznie robioną etykietką. Zawartość fiolki wlała do kubka idodała nieco wody. Przytrzymała Balowi głowę i przytknęła kubek do jego ust. -Wypij to. Moja magia na nic się zda, póki to trwa, ale to odrobinę ci pomoże. -Muszę powiedzieć Tercelle, dzieci...-odezwał się Bal, odsuwając głowę. -Braciszku, jużwszystko zrobione. Pij. -Nie wyjawiłem... -Wierzę ci. -Wepchnęła brzeg kubka między jego wargi. -Doprawdy, można by pomyśleć, że jesteś trzyletnim dzieciaczkiem. -Wypił, parskając, popił ponownie, aż płyn pociekł mu z kącika warg. Zmusiła go, by opróżnił kubek, a potem delikatnie otarła mu policzki. -Teraz połóż się spokojnie i pozwól, by zadziałało. Znów sięgnęła do swojej torby, do której schowała fiolkę i ręcznik. Bal nadal przesuwał nogami, rozdrażniony bólem w piersiach i brzuchu oraz własną osłabioną percepcją wywołaną otaczającym ich magicznym zamieszaniem. -Nie masz pojęcia, jak ci zazdroszczę, że nie jesteś w stanie tego odczuwać. -Olivede tak mocno zacisnęła zęby, aż przestraszyła Telmaine. Telmaine zdusiła szaleńczy śmiech, z całej siły chwytając Bala za rękę, nie ważąc się puścić go świadomie, kiedy odczuwała taki mętlik w głowie. -Mamo, mamo, mamo -zakwiliła Amerdale zdławionym głosem, wtulona w szyję Telmaine. Olivede upadła, złapała się za głowę i kołysała się powoli w przód i w tył.O ściany domu bębnił deszcz. Okropne turbulencje magiczne zelżały, a deszcz złagodniał do szeptu, kiedy rozdzwonił się dzwon wieczorny. Balthasar zdawał się spać, a Amerdale zamilkła, ssąc piąstkę i opierając się o ramię Telmaine. Telmaine i Olivede przysłuchiwały się, jak dzwonienie milkło z drżeniem. Olivede zerwała się i podeszła do drzwi. -Muszę się dowiedzieć, czy komuś wiadomo, po co dokonano tego zamawiania. Telmaine skinęła głową, ku niezadowoleniu córki rozplatając jej ramiona z szyi, chcąc ułożyć dziecko w wygodniejszej pozycji. -Mamo, gdzie jest Flori? -zapytała Amerdale. -Cśśś, ćśśś -uciszyła ją Telmaine. -Czy pani Floria jej szuka? -nalegała Amerdale. Telmaine wyczuwała w dziecku narastającą potrzebę przywrócenia porządku w jej świecie. Poprzez dłoń Bala wyczuwała, że choć ospały, to jest świadomy. Przybliżyła wargi do ucha córeczki. -Cśś -wymruczała. -Nie chcę, żeby tata wiedział. Nie teraz, kiedy jest tak bardzo chory. Son Amerdale obmył Bala, zarysowując go z całą dziecięcą jaskrawością. Dziecko znów zajęło się ssaniem piąstki, pogrążając się w chmurnych, nieszczęśliwych myślach.Wróciła Olivede. -Pani Floria jeszcze nie powróciła do swojej sali, lecz pozostawiłam dla niej wiadomość. Sparling powiada, że słyszał dzwony ogniowe i straż ogniową, a ja wyczuwam dym. Musiał wybuchnąć pożar i to bardzo silny, skoro ugaszenie go wymagało zamawiania pogody. -Przyciągnęła do siebie torbę i przeczesywała ją dotykiem. -Mówią, że dzwony rozdzwoniły się w Rivermarch. Telmaine, jeśli w Rivermarch był pożar, będę musiała wyjść, jak tylko porządnie ułożymy Bala. -Kiedy można go ruszyć? -zapytała Telmaine. -Najlepiej zostawić go w spokoju przez kilka dni, chyba że będzie miał zapewnione magiczne uzdrawianie.

Telmaine zadrgała grdyka. -Potrzebujetego? -zapytała obojętnym tonem. -Bez tego nie wydobrzeje. -Na krótką chwilę zapadła cisza. -Pragnę ci podziękować -powiedziała. -Że pozwoliłaś nam się nim zająć. -Zgodziłabym się na gorsze rzeczy -odrzekła Telmaine, nie starając się przepraszać ani powściągać uczuć. -Żeby go nie stracić. I wtedy poczuła płynący od Bala raptowny strumień bólu i rozpaczy. -Zabrali ją, prawda? -zapytał. -Ci ludzie zabrali Florilinde. Przez moment obie kobiety znieruchomiały z przerażenia, że odgadł prawdę. Amerdale, ogarnięta żalem i zwolniona z konieczności utrzymywania tajemnicy, zaczęła zawodzić. Bal odparował kojący, magiczny dotyk Olivede. -Tak -przyznała jego siostra z rezygnacją. -Ci ludzie zabrali Flori, by zmusić cię do ujawnienia miejsca pobytu bliźniąt. Poprzez dłoń Bala Telmaine wyczuła, że desperacko starał się zrozumieć to, co właśnie usłyszał. -Czy próbowali się z nami kontaktować? -Nie, ale dom pozostaje pod strażą. -To jak w takim razie ktokolwiek ma do nas dotrzeć z wiadomością? Telmaine nie pomyślała o tym. Miotała się między chęcią odwołania wszystkich strażników a zadowoleniem wywołanym ich obecnością. -Jeśli będzie jakaś wiadomość -wtrąciła się Olivede -to jakoś do nas dotrze. A my odnajdziemy Flori. Ludzie pani Florii poszukują jej. Szukają jej również moi przyjaciele w Rivermarch oraz baron Strumheller, Łowca Cienia. Znajdąją. -Nie rozumiem tego -wyszeptał Balthasar tak bezradnie, że Telmaine poczuła, jak rozdziera się jej serce. Mimo tych wszystkich lat, w ciągu którychpracował w półświatku, pomimo kontaktu z niezrównoważonymi i zmartwionymi ludźmi, nigdy nie zatracił tej czystości ducha, który tak ujął ją podczas ich pierwszego spotkania. A ona, kobieta chroniona dzięki zdolnościom magicznym, pojmowała okrucieństwo, zło, nienawiść i chuć. Na dole rozległ się dźwięk dzwonka u drzwi. Olivede podniosła się, wyjmując spośród poduszek wyściełających jej krzesło jeden z ciężkich rewolwerów barona. Telmaine wyzwoliła się z uścisku Amerdale, nakazując jej: -Zostań z tatą ale bądź dla niego delikatna! 01ivede pozwoliła jej pierwszej zejść po schodach i stanęła tuż za nią z wycelowanym rewolwerem, gdy Telmaine podchodziła do drzwi. Wołanie przez drzwi nie przyniosło żadnej odpowiedzi; na skinięcie 01ivede Telmaine otworzyła wrota. Na progu słaniał się Ishmael di Studier, przemoczony, cuchnący dymem i palonym mięsem. Koszulę miał w strzępach i nadpaloną. Telmaine poczuła, jak jego son grzmoci w nią lecz wyglądał tak przerażająco, a ona była tak zadowolona z jego przybycia, że złapała go za ramiona i wciągnęła do domu. Wydał z siebie chrapliwy wrzask i ugiął się pod silnym atakiem kaszlu, który zdawał się wyrywać płuca, przez co upadł w progu na kolana. Telmaine przykucnęła przy nim, odsuwając dłoń od rany na jego ramieniu. Uchwycił się jej spódnicy i ukrył w niej twarz jak dziecko przywierające do niańki. -Na łzy Matki -mruknęła 01ivede, zajmując miejsce u boku Telmaine. Wsunęła dłoń pod jego koszulę, a Telmaine odczuła lekką bliskość magii. Po dłuższej chwili Ishmael przestał kaszleć, a jego okropny chrapliwy oddech się uspokoił. Ishmael odezwał się ochryple: -Rivermarch spłonęło. Zginęło...tyle ofiar. 01ivede powiedziała bardzo opanowanym tonem: -Zabierzmy go do środka. Telmaine nie sonowała jej, choć miała ogromną ochotę dowiedzieć się, jaki wyraz twarzy, jaka mina i usposobienie towarzyszy takiej powściągliwości. Nawet mimo ich pomocy, wysiłek, jaki podjął, by się podnieść, doprowadził Ishmaela do

ponownego ataku kaszlu. Olivede nieznacznie potrząsnęła głową i pomogła mu dojśćtylko do bawialni i usiąść na kanapie. Ostrożnie palcami i delikatnie sondując sonem, zbadała jego nos i gardło i przysunęła stetoskop do jego piersi. -Baronie Strumhellerze, czy nawdychałeś się, panie, tylko dymu? Czy wdychałeś również rozpalone powietrze? -Dym był okropny -powiedział. -Wszystko było okropne. -Wstrząsnęły nim dreszcze. Telmaine odezwała się cichutko: -Przyniosę koc. -Z poczuciem winy cieszyła się, że ma na sobie rękawiczki. -Przynieś też moją torbę -nakazała jej Olivede. Kiedy weszła do pokoju, Balthasar zdołał unieść się na łokciu. Amerdale wepchnęła mu pod plecy jedną z grubych poduch. -Telmaine -odezwał się, sprawdzając nie jej tożsamość, lecz obecność. -To baron Strumheller -powiedziała. -Wrócił. -Jej głos drżał. Bal nie może skojarzyć głębokiej ulgi z jego powrotem, lecz uznać ją za wynik stresującej sytuacji, w jakiej się wszyscy znaleźli. A potem pomyślała sobie, że w całej swojej dobroci Bal nie może uznać tego za nic innego jak za wyraz ulgi, że baronowi nicsię nie stało. -Flori? -zapytał Bal. Poczuła się nagle rozpaczliwie chora. Tyle ofiar, jak powiedział baron, Rivermarch spłonęło...a Flori płakała w jej wypełnionym dymem śnie. Jeśli przetrzymywano ją w Rivermarch...Telmaine zdławiła histerię. -Nie ma jej z nim -zdradziła się Telmaine i uciekła przed mężem, by nie powiedzieć nic więcej. Ishmael chrapliwym szeptem opowiadał o swojej ucieczce z morza ognia, jak człowiek relacjonujący koszmar. Telmaine stała, zaciskając i rozluźniając dłonie, podczas kiedy Olivede opatrywała mu oparzenia. Przerwał szaleńczą opowieść i zająknął się z bólu. Telmaine wyczekiwała wskazówki, czy gdzieś wśród ruin mogła przeżyć albo zginąć mała dziewczynka Florilinde Hearne. Kiedy już nie mogła tego dłużej znieść, cisnęła Olivede jej torbę i schroniła się u boku Balthasara. Położyła się przy nim w ubraniu i szlochając, trzymała go kurczowo przezkoce. W milczeniu gładził ją po głowie, a jego cierpienie i bezsilność jeszcze bardziej pogłębiły jej rozpacz. Długo płakała, zanim zdołała się odezwać. -Nie wytrzymam tego -mówiła. -Nie zniosę. -Nic jej nie będzie -uspokajał ją Bal. -Flori nic się nie stanie. Jakby nie wiedziała, jakie naprawdę emocje kryły się pod tymi spokojnymi słowami. Uniosła głowę, mówiąc w rozpaczy: -Balu,oni spalili Rivermarch. Nie wiem, kim są, ale spalili Rivermarch. Ish cudem ocalił życie. Jest straszliwie poparzony. -Nie tak znowu strasznie -odezwał się chrapliwym głosem baron. Telmaine odwróciła się, a ten ruch wywołał u Bala płytki oddech. Amerdale wysonowała Isha i rozpłakała się przerażona. Baron opierał się o framugę. U jego boku, jak się zdawało przygnieciona jego szeroką dłonią, stała Olivede mówiąca nieswoim głosem: -Muszę iść, muszę już iść. -Hearne, Ishmael di Studier, baron Strumheller zRubieży, uprzejmości towarzyskie mogą poczekać. Musimy się stąd wydostać i udać w znacznie lepiej chronione miejsce. -Baronie -zaprotestowała Olivede. -Jestem lekarką. Jestem potrzebna w Rivermarch. Ishmael wsparł się ostrożnie na prawym ramieniu i obrócił głowę w jej stronę. -Gdybym wierzył w cuda, to z pewnością uznałbym za cud to, że ostatniej nocy nie było cię w Rivermarch. Ale ponieważ w nie nie wierzę, to przypomnę ci, że nie było cię tam tylko dlatego, że doglądałaś tutaj swojego brata, którego o mały włos nie zatłuczono na śmierć. O czym sprawcy z pewnością się dowiedzą, tak samo, jak o tym, że moje kości tlą się w podziemiach. -Nie masz podstaw sądzić, że te sprawy są powiązane! -zawołała Olivede. Bal poruszył się. -Przepraszam -powiedział. -Czy ktoś zechce mi wyjaśnić, co się właściwie dzieje?

Ishmael di Studier roześmiał się, choć wybuch śmiechu zakończył się krótkim napadem kaszlu. Otarł usta rękawem. -Chętnie bym panu wyświadczył tę przysługę, Hearne, lecz moje instynkty są na bakier z logiką. Tercelle Amberley nie żyje -została uduszona -i tylko moja małostkowa, podejrzliwa natura ochroniła mnie przed kulką w łeb, kiedy uznano mnie za jej mordercę. Dziewięć kwartałów otaczających pani klinikę, doktor Olivede, zniknęło w płomieniach. Tyle tylko mogę powiedzieć. Uwierzcie byłemu Łowcy Cienia, a nie ma drugiego byłego Łowcy Cienia -jeśli to wszystko łączy się w całość, to pozostając tutaj, skazujemy się na śmierć. Prawda, myliłem się wcześniej, ale nie na tyle, by mnie to kosztowało życie. Niezależnie od tego, co inni powiedzą, wstyd nie jest śmiertelny. -Tercelle...nie żyje? -zapytał Bal. -Co ty mu zamierzasz zrobić? -zarzuciła Telmaine baronowi. -Znaleźć w nim rozsądnego sprzymierzeńca -wychrypiał Ish. -Musimy stąd uciekać, wszyscy, i to natychmiast. -To nierozsądne! -zaznaczyła Olivede. -Sam powiedziałeś, że kierujesz się jedynie instynktem. -Bal nie ma tyle sił, by go stąd ruszać -zaprotestowała Telmaine. Dłoń Bala powędrowała po jej staniku w poszukiwaniu czegoś, by się uchwycić. -Telmaine, Olivede, nie będę ryzykował jeśli on ma rację. Jeśli mamy uratować Flori, musimy najpierw uratować siebie. I powinniśmy przecież myśleć o Amerdale. Przepraszam -głos mu zadrżał -że sprowadziłem na ciebie całe to nieszczęście... -Tak, tak -przytaknął Ishmael. -Przepraszasz, a przecież ani ja, ani twoja siostra i żona nie postąpilibyśmy inaczej. Przygotujcie się, muszę porozmawiać z sąsiadką. -Odsunął się od framugi i słaniając się, ruszył korytarzem. Bal wyciągnął rękę dosiostry, która usiadła na łóżku u jego drugiego boku. -Balu, czy ty mu naprawdę wierzysz? -Nie możemy ryzykować, uważając, że się myli. Musimy być silni i przebiegli. Cokolwiek lub ktokolwiek zabrał naszą maleńką Flori i ktokolwiek zamordował Tercelle Amberley, a może nawet i jej chłopaczków -i nie wiadomo ile innych osób... -Baron Strumheller sądzi, że pożar pochłonął setki -słabo powiedziała 01ivede. Jego usta przez chwilę układały się do słów, które nie przeszły mu przez gardło. Kiedy w końcu je wypowiedział, to głos, mimo że zdecydowany, drżał. -Ktokolwiek lub cokolwiek za to odpowiada, jest złoczyńcą z którym należy walczyć. Być może jest to naszym przeznaczeniem, niezależnie od tego, czyśmy zdrowi, czy chorzy, przygotowani, czy nie. Telmaine, 01ivede, zbierzcie najpotrzebniejsze rzeczy najszybciej, jak zdołacie. Spoczywając na poduszkach, Balthasar kierował żoną, siostrą i córką układającymi obok niego na łóżku w stos torby podróżne, odzież, płaszcze, zabawki, biżuterię i książki. Bezwzględnie odkładał zbędne przedmioty, a nawet te potrzebne, cały czas ściskając w dłoni misia, z którym zwykła zasypiać Florilinde. Telmaine wiedziała, że nic nie jest w stanie zachwiać jego przekonaniem, że bez względu na grożące jej słońce, ogień czy morderców, jegocórka do niego powróci. -Na Imogeny piękne cy...-odezwał się Ishmael di Studier, gdy stanął w drzwiach z zadziwiającą energią jak na przypalonego oberwańca, przerywając w połowie przekleństwo na widok gorączkowej krzątaniny. Szperał w stercie odzieży, mówiąc zbyt szybko z jeszcze wyraźniejszym akcentem Rubieży, aż ledwo go można było zrozumieć. -Potrzebuję pożyczyć zmianę odzieży, bym nie wzięto mnie za wykopalisko z tlących się ruin. -Telmaine bez słowa podała mu kurtkę i koszulę wiszące z tyłu szafy. Kupiła je kiedyś dla Bala, lecz okazały się zbyt duże, on zaś obiecywał posłać je do któregoś z tych sklepów, z których dochód przeznaczano na cele dobroczynne. -Potrzebuję kapelusza...Magistro, najlepiej byś przywdziała męskie odzienie; łatwiej cię będzie wziąć za mężczyznę niż jaśnie panią. Szkoda, że nie macie przebrania dla dziewczynki. Hearne, tobie nie pozostaje nic innego jak być inwalidą. Bal zmarszczył brwi.

-Co zadała ci Floria? -Nie martw się. Kiedy ustanie działanie, zamierzam znaleźć się w pobliżu łóżka i dużej butelki napoju pocieszającego. -Przyda ci się to -ostrzegł go Bal. Baron zniknął ponownie, lecz słyszeli, jak kroczy przez sale i wędruje po schodach. Olivede wychyliła się za framugę i wymruczała: -Wyciągnął rewolwery. -Pakujcie się -powiedział Bal, a w jego głosie pobrzmiewało zmartwienie. W odpowiedzi na pytający son Telmaine dodał niskim głosem: -Jeśli podała mu to, co myślę, to jest gotów stawić czoło całej armii Cieniorodnych. Nie wolno wam go przestraszyć. Telmaine pakowała rzeczy. Olivede zniknęła w garderobie z naręczem ubrań należących do Bala i wyłoniła się z włosami spiętymi i schowanymi pod czapką, z powodzeniem uchodząc za zniewieściałego młodzieńca, aż Telmaine zaczęła się zastanawiać, czy na pewno po raz pierwszyprzywdziała męski przyodziewek. Ish ponownie pojawił się w drzwiach, gdy wraz z Amerdale zapinały pasy torby. Jego son zamigotał wokół nich równie niestabilnie jak jego właściciel. -Świetnie, świetnie -pochwalił. Wręczył rewolwery Olivede. -Zanieście torby pod drzwi, lecz nie otwierajcie ich, dopóki tam się nie pojawię. Hearne, jest pan gotów? -Tak -odpowiedział Bal. Wyzwolił się z kołder, owijając się tylko jednym kocem. Zsunął nogi z łóżka, a jego twarz spięła się z bólu. -Nie trzeba -nakazał Ish.-Ale trzymaj pan ręce z dala od moich oparzeń. -Zgiął się i chwycił Bala, podnosząc go, stękając i mamrocząc. -Podkochiwanie się w pańskiej żonie nie wychodzi mi na zdrowie. -Nie kochasz się we mnie, panie -zaprotestowała po chwili Telmaine zawstydzona, nie dowierzając, że mógł coś takiego powiedzieć. -Nie podoba mi się twoje poczucie humoru, panie. Obdarzył ją chytrym uśmiechem, wynosząc jej męża za drzwi. Telmaine z Amerdale szły tuż za nimi, Telmaine objuczona torbami, a Amerdale trzymała się jej spódnicy, jakby obawiała się, że i Telmaine może zniknąć. -Gdzie się udamy? -zapytała, lecz nie otrzymała odpowiedzi. Na zewnątrz nadal padał rzęsisty deszcz, wypełniając powietrze delikatnymi, niestabilnymi echami. Gorzka woń dymu gryzła w język i gardło. Ishmael wyrzucił pojedynczy silny impuls sonu w stronę chodnika po obu stronach ulicy i zastygł w bezruchu, nasłuchując. Olivede plecami zwrócona do drzwi trzymała jeden z rewolwerów, częściowo skrywając go przed deszczem. Telmaine usłyszała odległy dźwięk powozów jadących przez umyte deszczem ulice, trzaśnięcie drzwiami, kroki milknące w oddali, śpiew jakiegoś nocnego ptaka. Ishmael się odezwał: -Wydaje mi się, że mamy wolną drogę. Wezwij dorożkę. -Zszedł za Olivede po schodach, słaniając się lekko i przemawiając do Bala głosem wyrażającym pewne napięcie: -Spodobałby ci się mój automobil, Hearne, a przynajmniej tak twierdzą te twoje dziewuszki. Szkoda, że zbyt niewygodny to środek transportu, a do tego rzucający się w oczy. Olivede, która w dłoni skrywała gwizdek, dmuchnęła w niego; prędko nadjechała dorożka, którą powoził dorożkarz pragnący zgarnąć pierwszą tej nocy zapłatę. Ishmael z wysiłkiem umieścił Balthasara w powozie, a potem, chwytając się drzwi, zgiął się wpół w nowym ataku kaszlu. Olivede potajemnie wyciągnęła dłoń, chcąc uśmierzyć jego ból, za co obdarzył ją pełnym wdzięczności skinięciem. Podniósł ich bagaże, krzywiąc się przy tym, a następnie pomógł Telmaine i Amerdale wsiąść do środka. Olivede pozwolił wdrapać się samodzielnie do powozu, by jej zachowanie pasowało do przebrania, a ona umiejętnie wciągnęła się do pojazdu. Ishmael zagwizdał w charakterystyczny sposób, brzmiący niemal jak ptasi trel, i zamachał dłońmi. Spod schodów domu z naprzeciwka wyłonił się jakiś młody człowiek ipospieszył do niego. Był to jeden z tajnych strażników. Ishmael udzielił mu krótkich instrukcji i kazał pędzić w stronę przystanku dorożek, zanim sam wgramołił się do pojazdu. Zatrzasnął drzwi i wychylił się z okna, aby podać stangretowi zapłatę za kurs iwyburczeć polecenie, by zabrał ich na stację kolejową. Dopiero

potem usiadł, krzywiąc się, gdy powóz wyruszył w drogę, i zataczając się na tył pojazdu. -Dokąd jedziemy? -ponownie zapytała Telmaine. -Bal jest zbyt słaby na długie podróże i nie opuścimy miasta do czasu odnalezienia Flori. -Stacja to tylko pozór. Tam się z kimś spotkamy -odpowiedział Ishmael, przytrzymując się okna, by odzyskać równowagę. Dotarli na stację kolejową, gdzie Ishmael opłacił kolejną przejażdżkę i wydał instrukcje, by wieźć ich pod inny adres. Manewr ten powtórzyli jeszcze dwukrotnie, zanim w bocznej uliczce zatrzymali się przy dwóch prywatnych powozach, z których każdy obsługiwało dwóch krzepkich stangretów. Telmaine, Bal i Amerdale zajęli jeden powóz, zaś Ishmael i Olivede wsiedli do drugiego. Telmaine zdusiła w sobie gorszącąchęć, by błagać Ishmaela, aby z nimi pozostał. I znowu wyruszyli w drogę. Telmaine podpierała Bala, żeby nie doznał urazu w trzęsącym się powozie. Amerdale przysunęła się do niego, trzymając się kurczowo misia i ssąc piąstkę. Telmaine nie miała serca karcić jej za nawrót tego niemowlęcego nawyku. -Jak poznałaś barona Strumhellera? -żapytał Bal. -Czy powinienem czuć się znieważony? Jakże pragnęła być zwyczajną żoną mogącą jedynie domyślać się bólu i zmartwienia, od którego starał się odwrócić uwagę ich obojga. Pogładziła go po czole, dając mu z siebie tyle, ile tylko mogła. -Spotkaliśmy się zaledwie kilka dni temu, w letniej rezydencji arcyksięcia. Zaproponował, bym pod jego eskortą powróciła do domu. Cieszę się, że mu na to pozwoliłam: ocalił ci życie. Mam tylko nadzieję, że się do mnie nie przywiązał, byłoby to bardzo niezręczne. -Te słowa stanowiły słaby, bardzo słabiutki wyraz dręczącego ją niepokoju. Bal zaśmiał się słabo. -Najdroższe serduszko, przywiązanie się do ciebie to najbardziej naturalna rzecz w świecie. Stale się zdumiewam, że oszaleli z miłości wielbiciele nie ciągną za tobą stadami. -Przecież wyszłam za ciebie! -wybuchnęła. -Choć w tym momencie zastanawiam się dlaczego! Dlaczego musiałeś wpuszczać Tercelle Amberley? -Natychmiast wyczuła jego ból i skruchę, więc zawołała: -Przepraszam, wybacz mi, nie powinnam tak w ogóle mówić. -To prawda -odpowiedział z namysłem. -Ale wówczas nie wiedziałem tego, co teraz i nie mogłem zamknąć jej drzwi przed nosem, gdy rozdzwoniły się poranne dzwony. -Mamo, tato, nie kłóćcie się -poprosiła Amerdale. Bal otoczył córeczkę ramieniem i wsparł policzek na jej głowie. -Chcę Flori -zakwiliła. -Chcę do domu. -Ja także -westchnął Bal. -Ja także. Ale, kochanie, mamy dzielnych przyjaciół, którzy pomagają nam, jak tylko mogą, żeby odnaleźć Flori i bezpiecznie powrócić do domu. Telmaine nie była w stanie złagodzić tak silnego bólu, który ogarniał zarówno ją, jak i ich dwoje. Przycupnęła obok we wspólnym, a zarazem samotnym cierpieniu. Na ulicy, której nie rozpoznała, ponownie zmienili powóz. Jej protesty dotyczące wpływu przenosin na Bala uciszyło ostrzeżenie męża, że nie powinna zwracać na nich niczyjej uwagi. Choć na powozie nie umieszczono godła, byłkomfortowy i dobrze resorowany. Był też na tyle obszerny, że Bal mógł wyciągnąć się na siedzeniu. Usiadła naprzeciwko niego, a Amerdale skuliła się, kładąc głowę na jej kolanach. Za pomocą sonu dostrzegła, jak jego twarz tężała przy każdym wstrząsie i marzyła, by udało jej się odważyć ukołysać go do snu, tak jak robili to Ishmael i Olivede. Nagle Bal podniósł głowę. -Wiem, gdzie jesteśmy -oznajmił zaskoczony. Sięgnęła do zasłonki, by opuścić ją i wysonować otoczenie, lecz powstrzymał ją son Bala. -Lepiej tego nie rób -poprosił. -Wkrótce będziemy na miejscu. Może lepiej, by nikt nie wysonował, kto znajduje się w tym powozie. -Dlaczego? Gdzie jesteśmy? -Na dworze arcyksięcia. Rozpoznaję po bruku. -Jak to!...-zawołała. Jej pierwszą reakcją był czystystrach na samą myśl o przybyciu właśnie w to miejsce, kiedy jej towarzyski rynsztunek był w takim nieładzie. -Nie jestem odpowiednio ubrana

-oświadczyła, choć to był akurat najmniejszy problem. Bal, jej ukochany Bal roześmiał się. Natychmiast wstrzymał oddech i kurczowo złapał się za żebra. -Kochanie -wysapał -nigdy się nie zmienisz. -Nie, to tylko -zaczęła. -Wiem, o co ci chodzi -powiedział łagodnie, wyciągając ku niej dłoń. -Rozumiem. Na krótko chwyciła go za rękę, a potem puściła ją, starając się doprowadzić welon i suknię do pozornego porządku. Bal nie starał się zapewniać, że jej wysiłek przyniesie skutek. Wyczuwała, że pojmował, jak bardzo czuła się wystawiona na pokaz, przyjeżdżając do pałacu arcyksięcia jako uciekinierka z rannym mężem, zaginioną córką, praktykującą magię siostrą męża oraz powszechnie znanym Ishmaelem di Studier. Nawet jeśli Bal nie pojmował tego, to groził im poważny skandal. Powiedział: -Jestem pewien, że możemy zostać w swoich pokojach tak długo, jak będziemy musieli. Karoca weszła w znajomy ostatni zakręt, lecz potem zakręciła jeszcze raz w nieznanym kierunku i się zatrzymała. Bal powiedział z zamyśleniem: -Podwieźli nas do bocznego wejścia. Pewnie stara się upewnić, czy nas nie śledzono. Telmaine słyszała wydawane i przyjmowane rozkazy. Podniosłą śpiącą Amerdale, która zakwiliła w sprzeciwie, wyprostowała plecy i przygotowała się na spotkanie z wyniosłą służalczością personelu pałacowego oraz zaciekawieniem rodziny arcyksięcia i pozostałych gości. Nie spotkali się z niczyim zainteresowaniem. Poprowadzono ich do komnat znajdujących się w tej części pałacu, w której Telmaine nigdy jeszcze się nie zatrzymywała, kiedy gościła tu jako książęca kuzynka na wydaniu. Schody wychodziły z bocznego wejścia, lecz umieszczone były tak, że nie od razu można je było dostrzec. Pokoje znajdowały się daleko na tyłach budynku, przy zamkniętym, otoczonym murem ogrodzie. W porównaniu z komnatami, które udostępniano możnym gościom, te były skromnie wyposażone i umeblowane, sprzęty były dobrzeutrzymane, lecz dotknięte mijającym czasem.01ivede Hearne podniosła się z fotela i przywitała ich z tak wyraźną ulgą że Telmaine poczuła dla niej współczucie. Telmaine sama czuła się onieśmielona, przybywając tu całkiem nieprzygotowana. O ile bardziej zatem onieśmielona musiała czuć się magiczna uzdrowicielka, dzieląca z Balem skromne pochodzenie i która w tak wspaniałym domu najprawdopodobniej nigdy nie dotarła poza wejście dla służby. Odzyskując zimną krew, 01ivede ruszyła za lokajami niosącymi Bala do głównej sypialni i wyprzedziła ich, chcąc nadzorować układanie brata do łóżka. Lokaje próbowali odwrócić jej uwagę, nalegając, by wezwać lekarzy, lecz zlekceważyła ich i pochyliła się, by delikatnie zbadać chorego. Nie czyniła otwartych magicznych gestów, lecz Telmaine rozpoznała uczucie lekkości, które zmuszona była kojarzyć z dokonującą się w pobliżu magią. Nie mogła zaprotestować, wiedząc, jak bardzo magia uśmierza ból Bala. Balthasar spoczywał właśnie wygodnie wśród mnóstwa poduszek, kiedy do pokoju weszli lekarze arcyksięcia, obaj zadbani, nieskazitelnie elegancko odziani i o tak wyniosłych manierach, że ledwie dostrzegli obecność żony pacjenta, a jego siostrę zupełnie zlekceważyli. 01ivede nie protestowała, że ją odsunięto od dostojnych osobistości; Telmaine oponowała, lecz bez skutku. Wyproszono ją i córkę do saloniku i stanowczo zamknięto przed nią drzwi. -Aroganccy sku...-zdążyła wymamrotać 01ivede, zanim Telmaine ją uciszyła. -Proszę o wybaczenie -powiedziała sztywno. -Ależ całkiem sięzgadzam -wymruczała Telmaine. -Ale dzieci nie muszą wysłuchiwać takich słów. -Z opóźnieniem pojęła sens tego, co usłyszała, i ścisnęło ją w środku. 01ivede ostrożnie położyła dłoń na jej rękawie. Telmaine starała się nie odsuwać. -Odnajdą ją -stwierdziła czarodziejka. -Musisz w to wierzyć. Telmaine głośno przełknęła ślinę. -Gdzie jest baron Strumheller? -Zdaje sprawozdanie przed asystentem lorda Vladimera. -Pokręciła głową ze zdziwieniem. -Nadzwyczajny człowiek z tego Strumhellera. Słyszałam już o nim -jeden z uzdrowicieli, z którymi pracuję, pobierał wraz z nim nauki, lecz aż do dziś go nie

poznałam. Telmaine nagle poczuła nieprzyzwoitą wręcz zazdrość. -Czy czuje się dobrze? -Zrobiłam, co tylko mogłam z jego płucami i najgorszymi oparzeniami. Środek pobudzający przestanie działać, ale doświadczenie to może wywrzeć ogromne skutki w jego umyśle...Nie wątpię, że pewnie doświadczał już gorszych rzeczy, lecz z pewnością nie było to nic o aż takiej skali. Nie przypominam sobie, by przebywał w mieście podczas epidemii grypy, a nie sądzę, by dotarła ona aż na Rubieże. Nie masz pojęcia, jak umiejętność czytania dotykiem pogarsza tego rodzaju wydarzenia dla maga. -Znów skłoniła głowę, rozluźniając kark. -Muszę dostać się z powrotem do Rivermarch. Wystarczająco okropne było czuć je z drugiego końca miasta, aż boję się myśleć o tym, jak tragedia wpływa na obecnych tam magów. Będę potrzebowała pomocy Bala, kiedy tylko dojdzie do siebie. Jest bardzo dobry w niesieniu pomocy ludziom, którzy przeżyli okropne wydarzenia. -Nie wydaje mi się, że powinnaś wracać do Rivermarch, dopóki jesteśmy w niebezpieczeństwie -powiedziała Telmaine, przerażona na samą myśl o powrocie Bala czy Ishmaela do Rivermarch. Dla niej także było to nadal wyczuwalne, tragedia była obecna w jej myślach jak sączący się wrzód. Olivede westchnęła. -Będziemy odbudowywać Rivermarch przez bardzo długi czas, Telmaine, jeszcze długo po tym, jak rozwiążemy zagadkę, kto za tym wszystkim stoi, a ty znów zaczniesz bywać na przyjęciach. -To nie byłouczciwe -wycedziła Telmaine. Olivede zasłoniła drżącą dłonią usta. -Nie, na pewno nie. Słodka Imogeno, jakże jestem zmęczona. Mam tylko nadzieję, że te błazny będą uważać na mego brata. Nie mam już sił, by naprawiać szkody, jakie mogą wyrządzić. -To osobiści lekarze samego arcyksięcia -przypomniała jej Telmaine. -Pójdę ułożyć Amerdale do snu. Myślę, że powinnaś wrócić do swojego pokoju i odpocząć. Bardzo ci dziękuję. -Czyżbyś chciała mnie oddalić? -zapytała Olivede. Uśmiechała się w podobny sposób jak Bal, nadając komentarzowi zgryźliwy wydźwięk. -Jesteś siostrą Bala. Rodziny się nie odprawia. Olivede nadal uśmiechała się ironicznie. -Jeśli Bal albo ty będziecie mnie potrzebować, zawołaj mnie. Mój pokój znajduje sięobok waszego. Baron Strumheller zajmuje pokoje położone za naszymi -te najbliżej schodów. Nalegał na to. Opuściła pokój. Ułożenie Amerdale do snu w przytulnym i ładnie urządzonym pokoju dziecięcym okazało się niemożliwe, choć ostatecznie Amerdale zgodziła się udać na spoczynek na kanapie w saloniku, pod warunkiem że Telmaine położy się przy niej. I tak też uczyniła, głaszcząc córeczkę po głowie i pleckach, starając się uspokoić ją raczej za pomocą dotyku niż magii. Przysłuchiwała się szmerowi głosów dochodzących z sypialni i sporadycznym słowom Bala. Niebawem słynni lekarze wyłonili się z sypialni, a starszy z nich zatrzymał się, by zapewnić ją w skomplikowanych i przyjemnych dla ucha słowach, że jej mąż jest bardzo osłabiony, lecz z czasem i pod stosowną opieką wróci do siebie. Nie wspomniał nawet słowem o magicznych uzdrowieniach, które Bal już przeszedł. Podziękowała mu z rozwagą, zapewniając go, że ani jej samej, ani córcenie potrzeba nic oprócz ciszy i spokoju. Zapytała go, czy teraz zajmie się baronem Strumhellerem. Tonem raczej lodowatym lekarz arcyksięcia dał jej do zrozumienia, że baron odmówił skorzystania z ich pomocy. Pięści Balthasara wypuściły z uścisku poduszkę, gdy wysonował stojącą w drzwiach Telmaine. Wyczuwała w pokoju zapach perfum lekarzy oraz odór ich lekarstw, a kiedy schyliła się, by pocałować Bala, wyczuła w jego oddechu obce smaki. Miał suche wargi. Napełniła szklankę zimną wodą i pomogła mu się napić. Bal odezwał się rozdrażniony: -Nie przyjmują do wiadomości skuteczności, jaką niesie magiczne uzdrawianie, lecz na szczęście

udało mi się ich przekonać, że nie potrzebuję operacji. -Odwrócił głowę i wysonował szafkę nocną, na której w rzędzie ustawiono cztery butelki różnej wielkości. -Bądź tak dobra i weź drugą butelkę od lewej oraz wylej jej zawartość do zlewu. Otworzyła usta, by zaprotestować, lecz zbyt dobrze znała ten ton. Bal był w rzadkim dla niego nieustępliwym nastroju. Spełniła jego żądanie, a wracając z łazienki z wypłukaną i pustą buteleczką, przebiegła palcem po zamoczonej etykietce, lecz nazwa nic jej nie mówiła. Bal dostrzegł ten gest i powiedział: -Zawierała ekstrakt markasu. Doskonale działa na niepokój nerwowy, lecz leczyłem już zbyt wielu ludzi, którzy nie są w stanie uwolnić się od uzależnienia tym środkiem, by odważyć się go zażyć. Telmaine, muszę powiadomić moich pacjentów, że leżę złożony niemocą. Klinika z Rivermarch dowie się o tym od Olivede, lecz moi pozostali pacjenci nic nie wiedzą. -Zgodziła się z nim szeptem, decydując nie podejmować teraz dyskusji na temat potrzeby zatrudnienia sekretarza. Wyciągnął do niej dłoń, Telmaine złapała ją, siadając obok niego na łóżku. -Przykro mi, że zgotowałem ci takie powitanie po powrocie do domu. -Muszę przyznać, Balu, że było jedyne w swoim rodzaju -przyznała słabo izdołała przywołać na twarz uśmiech. -1 mam nadzieję, że takie pozostanie -westchnął. -Telmaine, czy dowiedziałaś się czegoś o Flori? -Nie. Ale zamierzam wypytać barona Strumhellera, czy nie ma jakichś wiadomości -odpowiedziała. -Dobrze -westchnął. -Nie podoba mi się, że nie pozwolił lekarzom, żeby się nim zajęli. Z własnego doświadczenia wiem, że będzie się czuł jak chodząca śmierć, kiedy ustanie działanie tego środka pobudzającego. Musimy na niego uważać. -Zwłasnego doświadczenia? -zapytała Telmaine. Bal rzadko pił i nigdy nie przyjmował środków pobudzających. Znalazła w jego pamięci wspomnienie, jak kuli się nad bliźniętami z nożem do papieru w dłoni, przeszywa go ostra siła, niewygodna wnikliwość. Bal odpowiedział jej: -Zażyłem taki środek, żeby móc utrzymać się na nogach, kiedy Tercelle podała mi środek odurzający. Dała mi coś, bym zasnął i tym samym umożliwił jej wystawienie dzieci na działanie słońca. -Tego mi nie powiedział -rzekła Telmaine, mając na myśli Ishmaela. Zauważyła kolejny fakt działający na niekorzyść Tercelle, nawet jeśli sama się przez to lepiej poczuła, tym gorzej myślała o zmarłej. Dopiero wtedy przyszło jej do głowy, skąd jej wstrzemięźliwy mąż mógł wziąć równie silny środek pobudzający. Nie musiała pytać, znała już odpowiedź. Może po tych wszystkich wydarzeniach ostatecznie zdoła go przekonać, by pożegnał się z tym domem -i Florią White Hand. Rozmowa z asystentem Vladimera, Casamirem Blondellem, była na szczęście krótka. Prawdę mówiąc, za krótka jak na takąskomplikowanąi brzemienną w skutki sytuację. Jednak obaj z trudem wzajemnie się znosili. Niestety, Vladimer miał powrócić do miasta dopiero następnego dnia, a Ish wiedział, że nie może zwlekać ze sprawozdaniem, nawet jeśli miał na to ochotę. Blondell urodził się chłopem, a w dorosłe życie wszedł jako robotnik fabryczny. Ściągnął na siebie uwagę Vladimera jako odnoszący sukcesy agitator działający na rzecz kampanii nawołującej do sabotażu robotniczego wymierzonego w fabryki. Młody arcyszpieg już wtedy doskonale wiedział, jak zdobyć i wykorzystać ludzi mających zdolności, których potrzebował, i manipulować nimi. Podsycił i zaspokoił ambicję Blondella, przekierowując ją z buntu w służbę, a z czasem zdobył sobie jego absolutną lojalność. Wywodzący się ze stanu chłopskiego Blondell był kilka lat starszy od Isha. Masywną budowę, którą zawdzięczał harówce w polu od najmłodszych lat i późniejszemu dostatkowi, uwydatniały jeszcze bardziej ozdobne watowane kaftany, które nosił dla ochrony przed ostrzem sztyletu. Obawiał się skrytobójstwa, choć jedyna blizna, jaką naznaczyły go lata spędzone na służbie Vladimera,

pochodziła od rany, którą zadała mu porzucona kochanka. Blondell i Ish byli urodzonymi przeciwnikami: chłop i szlachcic, niemagiczny i mag, urzędnik i agent działający w terenie. Ish zdał relację w gabinecie Blondella, ciasnym, zatłoczonym, nadmiernie ozdobionym muzeum jego przerośniętego ego. Pamiątki po pokonanych wrogach, rzeźba wyróżniająca się jedynie nadmiarem zdobień, trofea łowieckie, z których przynajmniej ostatnie,wedle czułego nosa Isha, nie zostało odpowiednio zakonserwowane. Ish po latach wędrówek przyzwyczaił się, by nie zabierać ze sobą bagażu i gromadził jedynie wspomnienia. Blondell nie zaproponował mu, by usiadł, więc nie siadał. Sztuczna energia płynąca ześrodka pobudzającego niemal już uległa wyczerpaniu, dlatego też, stojąc, starał się nie chwiać. Bez upiększeń zdał relację z ostatnich zdarzeń, niewdając się w domysły ani ozdobniki. Blondell zadał mu klika pobieżnych pytań, a następnie go oddalił, bez wątpienia po to, by dalsze informacje pozyskać z własnych źródeł. Ish nie miał siły pytać Blondella, czego dowiedział się o pożarze, nie był w stanie wyłudzać od niego informacji ani na wieści o liczbie ofiar śmiertelnych ujawniać uczuć. Powlókł się z powrotem do swojej kwatery przez niekończące się korytarze. Pod koniec drogi mógł jedynie być dumny z tego, że nie rozłożył się na dywanie ani nie zwieszał się na ozdobnych panelach jak pijak. Kiedy, zataczając się, przekroczył próg swojego pokoju, z opóźnieniem dostrzegł, że są w nim jeszcze dwie osoby. Następnie dwie pary rąk chwyciły go za ramiona i podtrzymały. -Wco się tym razem wplątałeś, paniczu? -Lorcas -szepnął, rozpoznając głos, szorstki ton i żylaste ramiona swojego starszego służącego. Mocny chwyt z lewej strony należał do jego syna. Obaj, ojciec i syn, mieli rozkaz czekać w miejskiej rezydencji Isha, gdzie miał się pojawić ostatniej nocy, nie -dwie noce temu, po spotkaniu z Vladimerem. Ze skruchą zdał sobie sprawę, że w trakcie ostatnich zwariowanych nocy w ogóle nie pomyślał o swoich domownikach. -Jak tu dotarliście... -Nami się na razie nie przejmuj, paniczu -odpowiedział Lorcas, kiedy sadzali go na krześle. -Jeśli choć połowa z tego, co mówią o twoich przygodach, jest prawdziwa, powinieneś znajdować się w łóżku, choć śmiem sądzić, że tego nie zrobisz. Powiedziano mi, że nie pozwoliłeś lekarzom arcyksięcia, by otoczyli cię opieką. -Tym szarlatanom? -stęknął. Zaczął zapadać się w oparcie krzesła, lecz się powstrzymał. -Teraz, kiedy tu jesteście, nic mi nie będzie. -Rzucał sonem po pokoju, dostrzegając cztery skrzynie -nie te opatrzone ozdobnym herbem Strumhellerów, lecz zwykłe kufry, jakie zabierał, udając się w mniej oficjalne podróże. -Jak się tu dostaliście? -Otrzymaliśmy wiadomość od jednego z posłańców lorda Vladimera mówiącą, że znajdujesz się w pałacu. Spakowaliśmy kufry i przyjechaliśmy. To było niezłe przedstawienie -dwukrotnie zmienialiśmy powóz i kto wie, ile razy zmieniał się cel podróży. -Lorcas stanął przynim z filiżanką. -Herbata cytrynowa, paniczu. Ish oparł się na łokciu, uważając na oparzenia i niestabilny żołądek i przyjął podaną mu filiżankę. -Wy dwaj niczym mnie już nie zaskoczycie -stwierdził, uznając, że nie powinien pytać ani o niemal natychmiastowe dostarczenie mu filiżanki cytrynowej herbaty, ani o żadne inne szczegóły. Lorcas trafił do Strumhellerów wraz ze służbą urodzonej w mieście matki Isha i był jego osobistym sługą, odkąd Ish opuścił pokój dziecięcy w wieku ośmiu lat i pozostawał nim do czasu, aż ojciec wypędził szesnastolatka z domu. Kiedy Ishmael obudził się pierwszej nocy po powrocie z wygnania, zastał Lorcasa stojącego przy łóżku z filiżanką cytrynowej herbaty, zupełnie jakby dziewięć lat nieobecności w ogóle się nie zdarzyło. Po latach udział w prowadzonych przez Isha patrolach stał się dla starzejącego się Lorcasa zbyt wyczerpującym przedsięwzięciem. Pewnego wiosennego wieczoru Ish zastał przy koniu Eldona czekającego z torbami w dłoni, znoszącego ze stoickim spokojem żarty zahartowanych uczestników patrolu. Raz za razem ta dwójka dbała, pielęgnowała i ratowała go na różne sposoby. Ish wypił trzy filiżanki herbaty, każdą suto zaprawioną miodem i wzmacniającymi ziołami, a w tym czasie jego służący rozpakowali kufry i urządzili go w wielkopańskim stylu. Z uczuciem ulgi Ishmael wysonował, jak Lorcas dyskretnie położył na boku owinięte w tkaninę puzdereczko.

Przez moment nic nie mówił. Zarówno ojciec, jak i syn pysznili się tym, że drugiemu nic nie wiadomo o magicznych praktykachIshmaela. Teraz Lorcas każe Eldonowi załatwić jakąś sprawę, która wymagać będzie, by wyszedł, co pozwoli Ishowi poprosićo puzdereczko mieszczące zapas kolców, każdy starannie naładowany jego własną energią życiową której może użyć, aby przyspieszyć uzdrawianie. Szybka regeneracja prawdopodobnie wywoła komentarze, lecz nie powinna zostać odroczona. -Co wam wiadomo o pożarze? -zapytał. -Straszne rzeczy -odezwał się starszy sługa. -Okropność. Stangret powiedział, że spłonęło dziewięć kwartałów. -Byłeś tam, panie? -zapytał Eldon. Ish nie mógł przestać nazywać go w myślach „młodym Eldonem”, tak samo jak Lorcas nie mógł przestać nazywać go „paniczem”, choć Eldon był żonaty i miał już dwoje dzieci. Mieszkańcy Rubieży nie słynęli ze zmienności. -Tak jest -odpowiedział Ish. -Byłem. -W żołądku mu zawirowało na samo wspomnienie dymu, nawału płonącego żaru, ukąszenia światła słonecznego na skórze, przerażających odgłosów wydawanych przez umierających ludzi. Postanowił jednak zdradzić swoim ludziom to, co być może pewnego ciężkiego dnia ich z kolei uratuje. -Pozostałem dłużej w Tęczowym Domku, po...O tym opowiem wam później. Zbudził mnie ogień, już mroczący głowę. -Musiał rzeczywiście działać ogłupiająco, skoro nie złapał nawet kaftana ani butów. -Słyszałem, że stare domy miały kiedyś otwarte piwnice, które mogły wieść do jeszcze głębiej położonych podziemi. Szukałem zatem starych wrót, podczas kiedy inni wyłamali drzwi łączące piwnice. Dom zaczął się walić, zanim zdążyłem im powiedzieć o moim odkryciu. Nie zdołałem do nich dotrzeć, bo zostali uwięzienii spłonęli. Co za szkoda -streścił krótko i zamilkł. -Słyszałem o tych podziemnych ulicach -odezwał się po chwili młodszy sługa. -Nie sądziłem, że ktokolwiek zdołał do nich zejść. -Są zanieczyszczone -przyznał Ish. -Mimo to, jeśli tym razem jeszcze nie zdołamy do nich zejść, możemy to uczynić, kiedy następnym razem będziemy w mieście. -Dziękuję, panie -powiedział Eldon, który nadzwyczajnie interesował się historią miasta, co Ish popierał, bo nigdy nie wiadomo, czego ciekawego mógł się dzięki temu dowiedzieć. Podejście jego ojca było bardziej sceptyczne. Po tych wszystkich latach Lorcas wiedział już, że Ish miał w zwyczaju wracać, by zmierzyć się z tym, co napawało go zgrozą. Ish odstawił herbatę, nie bardzo musmakowała. -Czy macie jakieś znajomości wśród służby książęcej, czy przydzielono wam tu kwatery? -Korzystamy z pomieszczeń na końcu korytarza. Powiedziano nam, byśmy się trzymali z daleka. To było rozsądne, choć ograniczało ich możliwości zdobywania informacji. -Pozostańmy tu zatem w spokoju dzień czy dwa. -Czy możemy powiadomić resztę służby? -Córka Lorcasa, a siostra Eldona, oraz jej mąż pełnili obowiązki gosposi i stajennego dla sług mających przybyć z północy na spotkanie Isha, zaśdwoje ich dzieci pełniło funkcje gońców. -Tak, możecie to zrobić -zgodził się Ish, próbując znowu oprzeć się, nie urażając przy tym oparzelin. -Zachowajcie jednak ostrożność. -Nie mogę wam obiecać, że nie grozi nam niebezpieczeństwo ani też poradzić, jak się przed nim ustrzec. Najlepiej, żeby nikt nie podejrzewał, iż służba wie cokolwiek na temat tego, co mi się przytrafiło. -Gdyby musiał martwić się tylko o siebie, nie nakazywałby sługom zatajać informacji o swoim pobycie w pałacu książęcym i rozprawiłby się z problemami, lecz musiał pamiętać o lady Telmaine, jej mężu, szwagierce i córce -obu córkach.Lorcas zabrał filiżankę i spodek, by nie upadły od niespokojnego wiercenia się Isha. -Proszę się niczym nie przejmować, panie. Wszystkim się zajmiemy. -Wsąsiedniej kwaterze przebywa pewna dama, Magistra Olivede Hearne, która również wplątana jest w tę sprawę. Sądzę, że nie przywykła do takiego stylu życia. Przy okazji dowiedzcie się, czy możemy jej w czymś dopomóc. -Takjest, panie.

Kiedy Lorcas zaczynał mówić do niego „panie”, oznaczało to, że chce go skarcić. Ish oparł czoło na skrzyżowanych ramionach i przysłuchiwał się cichej wymianie słów między ojcem i synem dotyczącej posłania wiadomości do domu. Rozmowę przerwało niepewne stukanie do drzwi. Ish usłyszał, jak Lorcas otwiera drzwi oraz dobiegł go delikatny, zakłopotany głos Telmaine Hearne. Rozmowa była krótka, trwała tylko tyle, by zdołał przebudzić się z drzemki, w którą nieświadomie zapadł. Kiedy uniósł głowę, Lorcas już zamykał drzwi. -Co... -Pewna dama pytała o ciebie -wyjaśnił Lorcas. -Powiedziałem, że odpoczywasz. Prosiła, by ci nie przeszkadzać. Czy to była Magistra Olivede? -Nie, to była lady Telmaine Stott, teraz żona Balthasara Hearne’a. -Ach, zatem pomyliłem się -odpowiedział Lorcas. Ish zebrał myśli. -Muszę udzielić wam nieco więcej informacji. -Pokrótce przedstawił im sytuację z własnego punktu widzenia, pomijając rodzaj kłopotów, w jakie popadła Tercelle Amberley. Wystarczyło, żeby wiedzieli, że chodziło o damę z wyższych sfer, która się skompromitowała. Opowiedział im o rozkazach Vladimera -obu miny zrzedły na te wieści -oraz o tym, jak powracał do miasta z lady Telmaine, by zasięgnąć porady lekarza będącego jej mężem; o tym, co zastali na miejscu, pomijając szczegóły; o tym, jak udzielił pomocy śmiertelnie ranionemu lekarzowi i o rozpoczęciu poszukiwań porwanej córki Hearne’ów, a także o tym, jak jego śledztwo doprowadziło go do cuchnącej jamy pod płonącymi domami. Kiedy zakończył swoją opowieść, zaległa cisza. -Panie, ojcze -rozważnie odezwał się Eldon. -Zajmę się posłaniem tej wiadomości, jeśli nie będę teraz tu potrzebny. -Tak, zrób to -przyzwolił Ish, rozpoznając przezorny ton w głosie młodego mężczyzny. Eldon wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Ish wyprostował się w krześle, kiedy Lorcas przyniósł mu obite aksamitem puzdereczko. -Pójdę z tym do sypialni -oświadczył. Lorcas pomógł mu się podnieść i przejść do sypialni na galaretowatych nogach. Pozostawił go siedzącego przy toaletce, trzymającego przed sobą puzderko. Ish jedną dłonią je otworzył, a podtrzymując się drugą, ostrożnie wysonował i wydobył kolec, zaciskając go w dłoni i wyczuwając, jak zmagazynowana w nim energia wypływa do niego, łagodząc jego oparzenia. Posłużył się kolejnym kolcem, a potem trzecim, ponieważ miały tylko tyle siły, ile on miał, wetknął zużyte kolce w boczną kieszeń, aby je ponownie wykorzystać, i zamknął puzderko. Wiedział, że powinien przełożyć kilka kolców do małego pudełka i trzymać przy sobie, tak jak to robił podczas patroli na Rubieżach. Nie mógł się jednak na to zdecydować, przebywając wśród innych arystokratów. Nie była to dyktowana rozsądkiem przezorność, lecz niemądre zahamowanie. Z łatwością mógł znaleźć wyjaśnienie zadowalające większość ludzi, zaś w oczach osóbnieustanne obserwujących go w poszukiwaniu znamion magicznych nawet niewinne klejnoty w spinkach od mankietów czy spince do krawata wionęły magiczną niegodziwością. Tak to było. Włożył puzderko do górnej szuflady toaletki, podniósł się niemal tak opanowany jak zwykle, podszedł do łóżka i wyciągnął się na nim twarzą w dół, wiedząc, że właśnie tego oczekuje od niego Lorcas, oraz że zbudzi go w razie potrzeby. Hearne’ów, a także o tym, jak jego śledztwo doprowadziło go do cuchnącej jamy pod płonącymi domami. Kiedy zakończył swoją opowieść, zaległa cisza. -Panie, ojcze -rozważnie odezwał się Eldon. -Zajmę się posłaniem tej wiadomości, jeśli nie będę teraz tu potrzebny. -Tak, zrób to -przyzwolił Ish, rozpoznając przezorny ton w głosie młodego mężczyzny. Eldon wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Ish wyprostował się w krześle, kiedy Lorcas przyniósł mu obite aksamitem puzdereczko.

-Pójdę z tym do sypialni -oświadczył. Lorcas pomógł mu się podnieść i przejść do sypialni na galaretowatych nogach. Pozostawił go siedzącego przy toaletce, trzymającego przed sobą puzderko. Ish jedną dłonią je otworzył, a podtrzymując się drugą, ostrożnie wysonował i wydobył kolec, zaciskając go w dłoni i wyczuwając, jak zmagazynowana w nim energia wypływa do niego, łagodząc jego oparzenia. Posłużył się kolejnym kolcem, a potem trzecim, ponieważ miały tylko tyle siły, ile on miał, wetknął zużyte kolce w boczną kieszeń, aby je ponownie wykorzystać, i zamknął puzderko. Wiedział, że powinien przełożyć kilka kolców do małego pudełka i trzymać przy sobie, tak jak to robił podczas patroli na Rubieżach. Nie mógł się jednak na to zdecydować, przebywając wśród innych arystokratów. Nie była to dyktowana rozsądkiem przezorność, lecz niemądre zahamowanie. Z łatwością mógł znaleźć wyjaśnienie zadowalające większość ludzi, zaś w oczach osób nieustanne obserwujących go w poszukiwaniu znamion magicznych nawet niewinne klejnoty w spinkach od mankietów czy spince do krawata wionęły magiczną niegodziwością. Tak to było. Włożył puzderko do górnej szuflady toaletki, podniósł się niemal tak opanowany jak zwykle, podszedł do łóżka i wyciągnął się na nim twarzą w dół, wiedząc, że właśnie tego oczekuje od niego Lorcas, oraz że zbudzi go w razie potrzeby. Kiedy starszy sługa zamknął drzwi, Telmaine się zawahała. Powiedziała sobie, że zrobiła, co miała zrobić: upewniła się, że Ishmael znajdował się pod dobrą opieką, jaką na pewno roztoczy nad nim ten groźny sługa. Nie miała powodu czekać tylko na to, by spotkać się z Ishmaelem, aby zamienić z nim kilka słów, podroczyć się, usłyszeć jego głęboki, pokrzepiający głos. Być może nawet dotknąć go ponownie i poczuć jego rozgrzewający, niepokojący nastrój. Była szanowaną mężatką, a on magiem, nie miała tu nic do roboty. Usłyszała, jak uchylają się drzwi i umknęła, gdy wyłonił się z nich młodszy sługa. Dostrzegając jej son, odwrócił się i obrzucił ją sonem pełnym werwy jak wiatry hulające ną Rubieżach. Nie musiała tłumaczyć się przed sługą; w milczeniu odwróciła się i z szelestem ruszyła w stronę swego pokoju, świadoma jego obecności za plecami. Kładła już dłoń na klamce, gdy dobiegła ją fala znajomego sonu. -Telmaine! -zawołała Merivan władczo. Siostra sunęła w jej stronę, wysoka, zakutana w welon i elegancką, luźną, zawile tkaną suknię. Telmaine miała ochotę uściskać Merivan, tak samo jak uściskałaby matkę czy inną z sióstr. Powstrzymała tę chęć. Pierś Merivan nie była dobrym miejscem do wypłakiwania się, a do tego była zbyt kanciasta. -Meri, co ty tutaj robisz? -zapytała słabym głosem. Merivan złapała ją za ramięi odprowadziła do kwatery, bez żadnych problemów trafiając do jej pokoju. Oceniła proste wyposażenie. -Pewnie przyzwyczaiłaś się do podobnych rzeczy -zauważyła Merivan -mając takiego męża, ale to nie przystoi twojej pozycji. Kiedy starszy sługa zamknąłdrzwi, Telmaine się zawahała. Powiedziała sobie, że zrobiła, co miała zrobić: upewniła się, że Ishmael znajdował się pod dobrą opieką, jaką na pewno roztoczy nad nim ten groźny sługa. Nie miała powodu czekać tylko na to, by spotkać się z Ishmaelem, aby zamienić z nim kilka słów, podroczyć się, usłyszeć jego głęboki, pokrzepiający głos. Być może nawet dotknąć go ponownie i poczuć jego rozgrzewający, niepokojący nastrój. Była szanowaną mężatką, a on magiem, nie miała tu nic do roboty. Usłyszała, jak uchylająsię drzwi i umknęła, gdy wyłonił się z nich młodszy sługa. Dostrzegając jej son, odwrócił się i obrzucił ją sonem pełnym werwy jak wiatry hulające na Rubieżach. Nie musiała tłumaczyć się przed sługą; w milczeniu odwróciła się i z szelestem ruszyła w stronę swego pokoju, świadoma jego obecności za plecami. Kładła już dłoń na klamce, gdy dobiegła ją fala znajomego sonu. -Telmaine! -zawołała Merivan władczo. Siostra sunęła w jej stronę, wysoka, zakutana w welon i elegancką, luźną, zawile tkaną suknię. Telmaine miała ochotę uściskać Merivan, tak samo jak uściskałaby matkę czy inną z sióstr.

Powstrzymała tę chęć. Pierś Merivan nie była dobrym miejscem do wypłakiwania się, a do tego była zbyt kanciasta. -Meri, co ty tutaj robisz? -zapytała słabym głosem. Merivan złapała ją za ramię i odprowadziła do kwatery, bez żadnych problemów trafiając do jej pokoju. Oceniła proste wyposażenie. -Pewnie przyzwyczaiłaś się do podobnych rzeczy -zauważyła Merivan -mając takiego męża, ale to nie przystoi twojej pozycji. -Nie wybierałam pokoju z myślą o wystroju -odpowiedziała Telmaine. -Co ty tutaj robisz? Sądziłam, że jeszcze przez kilka dni zamierzasz pozostać na wybrzeżu. -Mieliśmy takie zamiary, lecz choroba lorda Vladimera... -Choroba? -zapytała ostro Telmaine. -Lord Vladimer zaniemógł? -Gdybyś udała się do domu, tak jak powinnaś, to już dawno byś się o tym dowiedziała. Bardzo poważnie się rozchorował zaraz po twoim wyjeździe -co ty sobie myślałaś, pozwalając, by towarzyszył ci ten mężczyzna? Kiedy wieść o tym się rozeszła, w domu nastało takie zamieszanie, że postanowiliśmy wywieźć dzieci. Po dotarciu do domu zastaliśmy już wiadomość od twoich domowników z zapytaniem, gdzie się podziewasz, ponieważ miałaś wrócić już przedwczoraj. Mama i Elfreda również przysłały wiadomości, że i one otrzymały takie samo zapytanie, a ja o niczym nie wiedziałam. Tak więc kiedy Theophile musiał wyruszyć w sprawach państwowych, uznałam, że zabiorę się z nim, abyśmy mogli pojechać do ciebie. Nie spodziewałam się odnaleźć cię tutaj, i to w takim stanie. Telmaine, co się z tobą działo? Telmaine głęboko odetchnęła. Ponownie zaczerpnęła powietrza i wypuściła je. Nie miała pojęcia, jak zacząć odpowiadać na to pytanie. -Telmaine, nie zrobiłaś nic głupiego, prawda? Telmaine roześmiała się i zasłoniła usta dłońmi, by stłumić śmiech., -Czy ten człowiek cię skompromitował? Pokręciła głową nadal starając się opanować histeryczny śmiech. -Och, gdyby to było takie proste! -wyrzuciła z siebie. -Co przez to rozumiesz? -Siostra wymierzyła jej piekący policzek. -Opanuj się. Leżąca na kanapie Amerdale poruszyła się i zakwiliła. Telmaine pociągnęła siostrę do maleńkiego gabineciku i zamknęła za sobą drzwi. Merivan stanowczo się uwolniła; nie lubiła, jak ktoś nią dyrygował. -Agdzie ten twój mężulek?Gdyby przyjechał na lato, tak jak powinien, nic podobnego by się nie zdarzyło. -Merivan, kto ci powiedział, że tu jesteśmy? -Ta kreatura na usługach Vladimera -Blondell. Nie pojmuję, za co Vladimer tak bardzo go ceni. Powiedział, że przywiózł cię tu Ishmael di Studier, tak więc wymogłam na nim, by pozwolił mi tu przyjść. -Czy powiedział ci również, że są ze mną Bal i Amerdale, o Olivede już nie wspominając? -zgryźliwie zapytała Telmaine.-Amoże uznałaś, że musisz odwieść mnie od jakiejś cudzołożnej eskapady? Pierś Merivan uniosła się dramatycznie. -Telmaine! Z tobą nigdy nie wiadomo. -To nieuczciwe -stwierdziła Telmaine. -Bal jest w sypialni, zbyt słaby, by podnieść się z łóżka. Znaleźliśmy go z baronem Strumheller na podłodze w jego gabinecie. Został pobity prawie na śmierć. Sprawcy pobicia uprowadzili Flori. Sądzą, że Bal posiadł pewne informacje lub coś, na czym im zależy. Baron Strumheller i inni starają się odnaleźć Flori, a on przywiózł nas tutaj, gdyż uznał, że tu będzie bezpieczniej. Merivan chłonęła jej słowa. -Wco tym razem wplątał cię twój mąż? -domagała się odpowiedzi. -Te jego interesy w Rivermarch... Telmaine przygryzła wargę. Nie miała ochoty bronić ludzi z półświatka, gdyż czuła podobnie jak

Merivan, aczkolwiek ku temu przyświecał jej inny powód. Jej Bal stworzony był do wyższych celów niż praca w darmowej klinice w Rivermarch. Musiała oprzeć się chęci, by bronić Bala, ponieważ, robiąc to, powiedziałaby więcej, niż siostra powinna wiedzieć. Merivan uniosła ręce. -Nie ma sensu spierać się z tobą, kiedy masz taką upartą minę. -Nie spieram się z tobą -odparła Telmaine, rozdrażniona ponad wszelaką miarę. -Tyranizujesz, zrzędzisz i dręczysz. Wiem, że robisz tak dlatego, że ci na nas zależy. Ale, Meri, mam za sobą dwa okropne dni. Zamartwiam się o męża, szaleję z rozpaczy na myśl o tym, co może dziać się z moją córką...-Do tego posłużyłam się magią, by uzdrowić męża i być może zakochuję się w innym mężczyźnie, który na domiar złego jest magiem. -1 jestem po prostu zmęczona. -Trzeba było do nas przyjechać. Theophile ma znajomości, a jeśli i one zawiodą, to jest w stanie opłacić agentów. -Bal powinien pozostać w jednym miejscu, aż nabierze sił, a poza tym wszyscy jesteśmy tu bezpieczniejsi. -Bezpieczniejsi? Od czego?-zapytała Merivan. -Żebym to ja wiedziała, Ishma...Baron Strumheller...też nie wie. Merivan nie umknęło to znaczące zająknięcie. -Och, Telmaine... -Tak, wróżyłaś mi, że źle skończę i być może to się właśnie rozgrywa -powiedziała gorzko rozgniewana Telmaine. -Jesteś zadowolona? Te słowa powstrzymały jej siostrę przed dalszą tyradą. -Nie -odparła zranionym tonem. -Może cię zaskoczę, ale mnie to wcale nie cieszy. Telmaine zagryzła wargi. -Proszę, powiadom mamę, że mnie odnalazłaś. Nie zamierzam bawić tu dłużej, niż będziemy musieli, na pewno nie dłużej, niż potrwa dochodzenie. Chciałabym, żebyśmy mogli już wrócić do domu i żeby życie znów potoczyło się utartymi torami. I choć może wcale na to nie wygląda, to jestem ci wdzięczna, Merivan, że przyszłaś mnie odnaleźć. -To prawda, wcale na to nie wygląda. Podejrzewam, że łatwiej ci to przychodzi z tym twoim swobodnym i lekkim podejściem do zasad i dobrego wychowania -powiedziała Merivan. -To stare... Przerwała w pół słowa, słysząc kroki na zewnątrz. Nie był toniemal bezdźwięczny chód któregoś ze służących, lecz ciężkie kroki mężczyzn kroczących ramię w ramię po schodach, wytłumione nieco przez dywany, niosące się donośnie po podłodze. Jej serce zabiło szybciej. Kroki zbliżyły się, lecz nie dotarły do jej pokoju. Kiedy rozległo się łomotanie do drzwi, dochodziło ono z innej części korytarza. Szorstki głos zażądał, by otwarto drzwi. Obie siostry wstrzymały oddech, nasłuchując. Usłyszały wyraźny, głęboki głos Ishmaela di Studiera, nagle zakończony okrzykiem bólu.

Rozdział szósty Zanim Ishmael został aresztowany, wiedział już, że ucieczka jest bezcelowa i niesie ze sobą niebezpieczeństwo. Kiedy Eldom potrząsnął nim, by go obudzić, zbrojni już zdążyli otoczyć całe skrzydło pałacu. Sługa usłyszał, jak w pobocznym westybulu Casamir Blondell mówi komisarzowi o nakazie aresztowania za morderstwo. Najpewniej chodziło o Tercelle Amberley, jeśli nie o mężczyznę, którego Ishmael postrzelił podczas ucieczki. Dziwne jednak, że tak szybko przejrzano, że był przebrany. Ruthen bygo nie wydał. Musiała to być sprawka Blondella, a jeśli tak, to jaki cel mu przyświecał? Waśnili się, to prawda, lecz nie do tego stopnia. Prędko odrzucił chęć spróbowania szczęścia i wykazania się odwagą. Możliwość ucieczki była zbyt nikła, by ryzykować karę, jaka z pewnością spadłaby na Lorcasa i Eldona za to, że go ostrzegli. Stoczył się z łóżka, zrzucił z siebie zmiętą koszulę. -Podaj mi skórzaną koszulkę. -Skórzana koszulka wzmocniona metalowymi pierścieniami stanowiła pancerz chroniący żebra przed nożami, przynajmniej przed pierwszym napastnikiem. -Jeśli to się źle skończy -powiedział -powiadomcie Hearne’ów, że to Guillaume di Maurier prowadzi poszukiwania ich córki. Hearne go zna, jestem przekonany, że ladyTelmaine również o nim słyszała. -Wciągnął koszulkę, na którą zarzucił czystą koszulę oraz rękawiczki, a kiedy rozległy się kroki i łomotanie do drzwi, kazał sługom odsunąć się daleko, poza linię ognia i sam otworzył drzwi. Son ukazał mu dwa ciężkie pistolety wymierzone prosto w jego głowęprzez agentów stojących po obu bokach komisarza miejskiego. Ishmael nie był pewien, czy taką uwagę zawdzięczał swemu szlacheckiemu pochodzeniu, czy też nikczemności. Za podwójnym szeregiem agentów policyjnych stał Casamir Blondell, jego postać niewyraźniemajaczyła wśród ech sonu, lecz na jego twarzy mieszał się wyraz gniewu i odrazy. Ta mina zdążyła ostrzec Isha, zanim ktokolwiek położył na nim dłoń. Ishmael pomyślał, że wszystko zajęło im raczej sporo czasu. Z rozpostartymi rękoma osłoniętymi rękawami koszuli i rękawiczkami nie stanowił zagrożenia ani nie stawiał oporu. Stężał mimowolnie, kiedy pociągnęli go do przodu, przypominając sobie aż za wiele przypadków podobnego traktowania, lecz nie opierał się, gdy wywleczono go na korytarz. -Ishmaelu di Studierze, baronie na Strumheller -przemówił komisarz -w imieniu arcyksięcia jesteś aresztowany pod zarzutem dokonania poprzedniej nocy morderstwa na lady Tercelle Amberley. Jesteś też podejrzany o posłużenie się czarną magią przeciwko lordowi Vladimerowi Plantageterowi dwie noce temu.Zesztywniał w ich uścisku, a jego umysł nagle zablokowało przerażenie na samą myśl o drugim oskarżeniu i jego konsekwencjach. -Vladimer...-zaczął niemądrze, gdy trzymający go za ramiona mężczyźni wykręcili mu przeguby ze sprawną elegancją wskazującą ludzi zaprawionych w stosowaniu tej techniki. Krzyknął z bólu i zawisł między nimi, dysząc. -Jak ci zapewne wiadomo, lord Vladimer leży bez zmysłów w letniej rezydencji książęcej -syknął Blondell. Twarz komisarza w subtelny sposób przyjęła wyraz niesmaku. Ish nie mógł pozwolić sobie na nadzieję, nie w chwili, gdy ciążył na nim zarzut o wykorzystywanie czarnej magii. Wiedział jednak, że Malachi Plantageter był sumienny w wywiązywaniu się ze swoich obowiązków, na ile tylko pozwalałamu rzeczywistość polityczna. Wywodził się ze starej szlachty -nosił nazwisko książęce -obejmował niskie stanowisko publiczne i uczynił je swoją domeną. Ishmael powiedział cichutko: -Jestem niewinny...-Gest komisarza powstrzymał wszelakie próby uciszenia go -...w obu przypadkach, a już szczególnie nie mam nic wspólnego z ostatnim oskarżeniem. -Prawo uznaje taką możliwość -zgodził się komisarz -i zapewnia każdemu uczciwy proces, niezależnie do zarzutów, zeznań świadków oraz dowodów. Zapewniam cię, panie, że będziesz strzeżony do czasu, aż rozstrzygnie się przypadłość lorda Vladimera i zadecydujemy, jakie postawić ci zarzuty. Odczytał w tych słowach zarówno groźbę, jak i obietnicę, którym przysłuchiwał się rozciągnięty

boleśnie między trzymającymi go strażnikami. Morderstwo karano śmiercią, pozostawiając zakutego w kajdany człowieka na dworze, by tam oczekiwał na nastanie dnia. Oskarżenie o stosowanie czarnej magii było trudne, ponieważ świadków, którzy mogliby je obalić, nie uważano za uczciwych obywateli. Za czarnoksięstwo można było zostać skazanym na wygnanie, zamkniętym w szpitalu dla umysłowo chorych albo straconym. Ostatnim razem na śmierć od promieni słonecznych skazano czarodziejkę, która pomagała porywaczom Guillaume’a di Mauriera i jego sióstr. To go czekało, jeśli wcześniej nie zostanie zasztyletowany czy zatłuczony na śmierć w celi. Lord Vladimer mógł budzić strach, lecz darzono go również szacunkiem za mistrzowskie opanowanie sztuk sekretnych, a do tego był bratem arcyksięcia. Ish zdążył jużzauważyć, że przestępcy bywali raczej tradycjonalistami. Przetrwanie do nastania następnego dnia, o procesiejuż nie wspominając, zależało od tego, czy komisarz chciał wypełniać swoje obowiązki. A kto udzieli pomocy Vladimerowi, jeśli Ish będzie zamkniętyw celi? Co sprawiło, że chorobę Vladimera uznano za magiczną? Bo wydawała się nienaturalna, a może wprawiła lekarzy w zakłopotanie...Nie powiedzą mu tego, a nawet nie pozwolą się dowiedzieć. Jego myśli zapętliły się, czuł się jak wściekły pies oszalały zpragnienia. Komisarz zakończył odczytywanie zarzutów, ceremonię taką Ish przechodził już kilka razy, choć jeszcze nigdy nie dokonywało się to w równie dostojnym otoczeniu ani towarzystwie. Oprawa i powaga ceremonii nie polepszały jednak jego sytuacji. Strażnicy sprawnie skuli mu nadgarstki, pozostawiając jednak kostki swobodne. Pomyślał, że wyszedł już z wprawy z aresztowań pod zarzutem stosowania magii. Nie wiedział też, czy postępowanie strażników w jakiś sposób odnosi się do najnowszych teorii dotyczących zapanowania nad mocą maga. Miał nadzieję, że tak było, bowiem nie miał ochoty, by go pozbawiano przytomności czy aplikowano mu jakąś miksturę mającą osłabić jego moc, zwykle doprowadzając go narkotykami do poziomu imbecyla. W otoczeniu czterech strażników komisarz poprowadził go korytarzem. Na cycki Imogeny, jakże był wdzięczny, że żadne z Hearne’ów, szczególnie Telmaine, nie otworzyło drzwi, choć z pewnością byli świadomi awantury. Niemal wyczuwał intensywność, z jaką nasłuchiwali. Niemal -zapewne uczucie to było wytworem jego wyobraźni. Przecież nie wiedziała, jak go dotknąć. Mógł to zmienić. Pracował już z nią, pokazując, jak mogłaby kierować swoją mocą. Może przecież na kilka sekund nawiązać taki kontakt, by przekazać jej istotę własnej wiedzy magicznej, w nadziei, że zdoła ją uporządkować i wykorzystać. Kontakt umysłowy na odległość na pewno uczyni go niezdolnym do podjęcia jakiejkolwiek próby ucieczki w drodze do więzienia,nawet gdyby miał na to jakieś szanse, będąc zakutym w kajdany i pod strażą Jeśli miał okaleczyć sam siebie, nawiązując z kimś kontakt umysłowy, to musi ostrzec Magistrę Hearne albo nawet Phoebe Broome. Mówiąc krótko, znowu stał się sentymentalnym głupcem. Jednak żadna z tych dwóch uznanych czarodziejek nie byłaby w stanie dotrzeć do Vladimera. Żadna z nich nie była tak wierna Vladimerowi jak on sam czy Telmaine należąca do tej samej sfery. A Vladimer potrzebował pomocy lojalnego maga, jeśli rzeczywiście padł ofiarą czarnej magii. Telmaine miała wystarczająco dużą moc oraz chęć niesienia mu pomocy. Brakowało jej jednak wiedzy. Z każdym krokiem oddalał się od niej i choć nie było to prawdziwym utrudnieniem, to miał takie wrażenie. Zaczerpnął głęboki oddech, zatrzymał się u szczytu schodów, jakby chciał odzyskać równowagę, i sięgnął do sedna własnej żywotności, wydzierając z niej największy kawał, jaki kiedykolwiek wykorzystał, uprawiając magię. Włożył całą swoją witalność, wolę, magię i intuicję w najgłośniejszy mentalny krzyk, na jaki zdołał się zdobyć: -Idź do Vladimera! Musisz mu pomóc!To było wszystko, co mógł z siebie dać. Zdawało mu się, że wnętrze jego czaszki przeszyło światło słońca. Opadał. Ledwie był świadom głosów wokół niego, których ton przechodził z surowości w przerażenie, kiedy zsuwał się na ziemię jakby pozbawiony kości. Potem jego świadomość miłosiernie zmieniła się w proch. Przyciskając dłoń do drzwi, a pięść do ust, Telmaine nastawiała uszu, by usłyszeć, co działo się za ciężkimi drzwiami. Zabierali go. Słyszała to; mogła niemal wyczuć go po drugiej stronie drzwi,

jego skupioną żarzącą się obecność, surową mądrość, na której tak bardzo mogła polegać, że zaczęło ją kusić, by zapomnieć o wszelakiej przyzwoitości, lojalności i przyrzeczeniach. -Idź do Vladimera! Musisz mu pomóc! Po tych słowach, brzmiących jak dochodzący z bardzo daleka okrzyk, ogarnął ją wielki ból, po którym nastała jeszcze bardziej niespodziana bolesna pustka. Chwyciła za klamkę dwiema rękami; otworzyła drzwi i wypadła na korytarz, zanim dosięgło ją: „Telmaine!”wstrząśniętej Merivan. Na szczycie schodów gromada mężczyzn mocowała się z nieprzytomnym Ishmaelem, pod którego ciężarem o mały włos nie pospadali w dół. Leżał na ich ramionach, zwisając z ugiętymi kolanami, a jego twarz zdawała się przerażająco wyczerpana i bezwładna, oprócz miejsc, w których skórę napinały blizny. -Co tu się dzieje? -zapytała, a strach napełnił jej głos władczym tonem. Zwróciły się ku niej twarze mężczyzn przyłapanych na wymierzaniu męskiej sprawiedliwości i zawstydzonych z tego powodu. Sprawiedliwość, jak wszystkie inne światowe sprawy, jakimi zajmowali się mężczyźni, odbywała się z dala od kobiet, żeby wiedza nie gorszyła ich skromności. -Co wy wyprawiacie, tak poniewierając jednego z gości arcyksięcia?! -zapytała przeszywającym tonem. -Ten człowiek nie jest gościem pałacu -odezwał się Casamir Blondell. Zignorowała tego wieśniaka, zwracając son ku wysokiemu, sędziwemu mężczyźnie obdarzonemu charakterystycznym nosem wskazującym na pokrewieństwo z rodem arcyksiążęcym, o którym wiedziała, żepełnił funkcję komisarza zawiadującego agentami policyjnymi: -Błagam, panie, wyjaśnij mi, co się dzieje? Ishmael jęknął, gdy strażnicy złożyli jego niezgrabne ciało na schodach; ten odgłos, mimoiż tak bardzo godzien politowania, stanowił znak życia. Na jego dźwięk Telmaine poczuła tak ogromną ulgę, że aż osłabła. Oparła się o futrynę; nie pozwoli, by ją odprawili jak jakąś histeryczkę. -Lady Telmaine -odezwał się komisarz. -Wybacz, że cię niepokoimy i zakłócamy spokój twoim domownikom. -Mnie niepokoicie? To tego człowieka pozbawiliście przytomności. -Nie przyczyniliśmy się do tego w żaden sposób. To wynik nagłego upadku -powiedział i ruchem jednej ręki nakazał swoim ludziom, by podnieśli zwisające ciało Ishmaela i zaczęli taszczyć je na dół po schodach. -W więzieniu zajmie się nim lekarz. -Jak to, nie przyczyniliście się do tego? Słyszałam, jak krzyczał. -Wybacz pani raz jeszcze, że cię niepokoimy -odpowiedział komisarz uprzejmym, lecz nieco chłodnym tonem. -Życzę dobrej nocy. -Zaczekajcie! Dlaczego aresztowaliście barona Strumhellera? Żądam wyjaśnień. Jest przyjacielem mojej rodziny. Sądziła, że będzie apelował o przyzwoitość, nie chcąc wspominać o zarzutach nieodpowiednich dla uszu dobrze wychowanej damy. Zaskoczył ją rzeczową odpowiedzią: -Lady Telmaine, ten człowiek został oskarżony o morderstwo i posługiwanie się czarną magią. Słysząc słowa czarna magia, wypowiedziane głośno prosto w twarz, poczuła, że opuszcza ją odwaga. Stała tak, zaciskając ramiona, słuchając, jak znoszą Ishmaela po schodach do następnego korytarza. Kroczyli cicho i z wysiłkiem po wyłożonej kaflami podłodze westybulu, długo trwało, zanim wyszli za drzwi. Słyszała dochodzącą z dołu wymianę zdań, aż w końcu ciężkie wrota się zamknęły. -Telmaine -odezwała się Merivan. -Czy ty już całkiem straciłaś rozum? Co ty sobie wyobrażasz, robiąc z siebie widowisko? I to jeszcze stając w obronie oskarżonego czarnoksiężnika! Telmaine odzyskała głos. -To ohydne i bezpodstawne oskarżenie. Słyszałaś, jak wołał, że musimy pomóc Vladimerowi! Nie domagałby się tego, gdyby zamierzał mu zaszkodzić. -Ja niczego podobnego nie słyszałam -ostro przerwała jej Merivan. -Musiało ci się wydawać. -Nic mi się nie wydawało. Wyraźnie...-przerwała, czując jak obmywa ją son 01ivede Hearne.Nakazał jej to instynkt, który tak długo pozwalał jej zachować tajemnicę. -Wydawało mi

się, że coś mówił. Musiałam się przesłyszeć -powiedziała drżącym głosem. Przypomniała sobie dziwne poczucie odległości pobrzmiewającej w jego słowach, choć przecież dzieliły ich tylko drzwi oraz towarzyszące jej przedtem i potem przekonanie, że czuła jego obecność. Czy znalazł jakiś sposób, aby przemówić do niej bez pomocy słów i dotyku? Czy czarodzieje to potrafią? Czy on był w stanie dokonać czegoś podobnego? Czy zrobiłby jej to, wiedząc, jak się czuła? Czy rozkazał jej podjąć działanie? Przeszedł ją dreszcz. -Telmaine, dziwnie się zachowujesz -oświadczyła Merivan. Nawet kiedy pozwoliła zaprowadzić się z powrotem do pokoju gościnnego, rozpaczliwie i niezdarnie starała się nasłuchiwać cichnących kroków i dźwięku kół na bruku oraz niknącego poczucia obecności przypominającej żarzące się węgle. -Zajmij się dzieckiem -rozkazała jej Merivan, choć wyczerpana Amerdale wcale się nie wierciła. Merivan skręciła do pokoju Balthasara. Telmaine ruszyła za nią, wyciągnęła rękę i nie pozwoliła zamknąć drzwi, które przytrzasnęły jej dłoń. Idąca za nimi OHvede cofnęła się pozornie oszołomiona. -Muszę porozmawiać z twoim mężem na osobności -oznajmiła Merivan. -To mój mąż. Daj mu spokój -warknęła Telmaine. -Inaczej sama cię stąd wyrzucę. Balthasar oczyścił gardło. -Słyszałem większość -odezwał się. -Baron Strumheller zostałpojmany pod zarzutem zamordowania Tercelle Amberley oraz wykorzystania czarnej magii przeciwko lordowi Vladimerowi. Ty, Telmaine, nie wierzysz, żeby zarzuty te były prawdziwe, a ty, Merivan, uważasz, że z racji delikatnej natury tych oskarżeń Telmaine niepowinna stawać w jego obronie, niezależnie od swoich przekonań. Merivan odzyskała mowę. -Żądam, byś pozwolił Telmaine i Amerdale jechać ze mną do domu. -Zostajemy razem -ucięła Telmaine. Przez chwilę walczyła z poczuciem winy, lecz górę wzięła potrzeba. -Balthasarze, baron Strumheller potrzebuje prawnika. W jego kwaterach, na końcu korytarza, przebywają służący barona. Uśmiech Bala był prezentem, na jaki nie zasługiwała. -Miejmy zatem nadzieję, że znająjego prawników. My zajmiemy się łapówkami dla straży, by zapewnić mu dobre traktowanie w więzieniu. Obawiam się, Telmaine, że będę musiał rozmówić się z twoim bankierem. -Collingwood na to nie pozwoli -ostro powiedziała Merivan. -Bierz, ile tylko potrzebujesz -zdecydowała Telmaine, ignorując słowa Merivan. -Potem musimy dowiedzieć się, co dolega lordowi Vladimerowi. Jeśli zdołamy dowieść, że jego choroba nie ma w sobie nic magicznego, natychmiast oczyścimy barona Strumhellera z zarzutów. -Zpewnością lekarze arcyksięcia będą w stanie lepiej tookreślić -oponowała Telmaine, wyrzucając z pamięci słaby głos mentalny. -Chciałbym zasięgnąć niezależnej opinii, najlepiej korzystając z usług kogoś znającego się na magii. Jeśli posłużono się magią lub trucizną, to znaczy, że ktoś zamierza pozbawić państwo poważnej ochrony. Należy to wszystko traktować jako elementy jednej układanki -zwrócił się do Telmaine. -Pomyśl tylkoo wszystkich zamieszanych w to osobach i co może oznaczać skłócenie ich, uśmiercenie lub uniemożliwienie im działań. Merivan przyciągnęła Telmaine blisko do siebie. -Musimy wezwać lekarzy. On bredzi. -Nie majaczy -ucięła Telmaine. -Wiele się wydarzyło, Merivan. Naprawdę wiele...-Posłała wiązkę sonu w stronę Bala. Jeśli miał rację, jeśli widzące dzieci i śmierć Tercelle Amberley,pożar Rivermarch, nagła niemoc lorda Vladimerai aresztowanie Ishmaela stanowiły elementy jakiegoś potwornego spisku -kto wie, do czego zmierzającego -jakie nowe niebezpieczeństwa Bal ściągał na ich głowy, kierując działaniami weń wymierzonymi? Nie był potężnym człowiekiem ani pod względem fizycznym, ani politycznym. Miał jedynie giętki umysł naukowca, zdolność wyciągania odważnych wniosków z rozproszonych fragmentów informacji, silne poczucie obowiązku

społecznego oraz szacunek innych ludzi działającychdla dobra społeczeństwa. W porównaniu z nią był takim niewiniątkiem. -Merivan -odezwała się Telmaine. -Muszę porozmawiać z mężem. Na osobności, jeśli pozwolisz. Siostra zawahała się, najwyraźniej niepewna, które z nich było bardziej nieodpowiedzialne. Balthasar poruszył się, by dodać słowom żony męskiej powagi, mówiąc cicho: -Bardzo proszę, Merivan. Merivan wyszła, oddychając głośno przez nos. Bal przemówił pierwszy: -Zirytowało ją to, że nie pozwoliliśmy jej przysłuchiwać się naszej rozmowie. -Nie oszukuj mnie, Balu -powiedziała cicho Telmaine. -Proszę, zajmij się załatwieniem prawnika dla Ishmaela. Nie próbuj robić nic więcej. Jesteś na to zbyt osłabiony, a to wszystko jest zbyt niebezpieczne. Przemówił tonem równie łagodnym, choć słowa były bezlitosne: -Prosisz mnie, bym nie próbował bronić człowieka, którego oboje uznajemy za niewinnego, przed zarzutami, które mogą zniszczyć jego pozycję towarzyską albo nawet doprowadzić do egzekucji? -Balu -zapiszczała. -Wiem. -Wyciągnął dłoń, którą złapałai od razu wiedziała, co kryje się za jego słowami: strach łagodnego mężczyzny, który doskonale wie, że może polegać jedynie na własnej przytomności umysłu, lecz pojmuje, że to może nie wystarczyć. Obawa człowieka wątpiącego we własną odwagę -to nie tylkopedanteria kazała mu prosić ją o wylanie tego eliksiru z korzenia markasu. Do tego dochodził lęk, że skoro raz sprawiedliwości nie stało się zadość, to może do tego dojść po raz kolejny. Bal nie miał zielonego pojęcia, że wiedziała o dziewczynie, której prochy zostały rozrzucone na wietrze. -Jesteś tak dobrym człowiekiem -wyszeptała, cofając dłoń, żeby nie zdradzić się ze swoją wiedzą. -Nie lepszym ani nie gorszym niż większość ludzi -powiedział ze smutkiem. -Choć...pociesza mnie, że tak mówisz. Rozumiesz już, dlaczego musimy pomóc baronowi Strumhellerowi. -Tak, rozumiem -przyznała zrezygnowana. -Muszę rozmówić się ze sługami Strumhellera i dowiedzieć się, który prawnik go reprezentuje -powiedział Balthasar, kładąc głowę na poduszce. -I uważam...że ty i dzieci powinnyście jechać z Merivan. Aresztowanie Strumhellera to dowód na to, że nawet tu nie pozostajemy bezpieczni. Sądzę, że będziesz bezpieczniejsza w domu Merivan, z jej mężem, sędzią i lordem. Mając możliwość korzystania z zasobów rodziny, przynajmniej pod względem prawnym czy materialnym będziesz lepiej chroniona. Jego zastrzeżenia stanowiły dla niej wskazówkę, że niewątpliwie myśli o tajemniczej chorobie lorda Vladimera. Nawet w myślach unikała wspomnienia o ostatnim okrzyku Ishmaela, który tylko ona usłyszała. -To ja udzieliłem schronienia Tercelle Amberley. Ja i Olivede wiemy o jej dzieciach. Nie ma powodu, żebyś ty weszła w posiadanie tych informacji. Właściwie większość osób uzna, że nic ci nie powiedziałem. Delikatnośćnie pozwoli nikomu, by wywierać na ciebie nacisk, szczególnie jeśli znajdziesz się w swoich kręgach towarzyskich. -Balthasarze -odezwała się Telmaine. -Ostatniego ranka przed śmiercią Tercelle Amberley udałam się z baronem Strumhellerem, aby z nią porozmawiać. Wstrzymał oddech, kiedy tylko pojął znaczenie jej słów. Zmarszczył czoło, wyrażając zmartwienie i zakłopotanie. -To nie było mądre, Telmaine. -Szukałam naszej córki -warknęła Telmaine. Jego wargi rozwarły się; Balthasar wypuścił odrobinępowietrza. Telmaine czekała, lecz on nic więcej nie powiedział. Chwyciła jego dłoń i delikatnymi pocałunkami pokrywała zwinięte palce, wyczuwając jego obawę o nią oraz ich córki. To nie skrupuły nie pozwalały

mu wykorzystywać ich w dyskusji, lecz świadomość tego, że naprawdę nigdzie nie będą bezpieczni od zła, które na nich wszystkich spadło. Z zadowoleniem przyjęła stukanie do drzwi. Służący Ishmaela di Studiera musieli być ojcem i synem, podobieństwa nie dało się nie dostrzec. Ojciec miał już za sobąswoje najlepsze lata, lecz nadal był wyprostowany i czujny, zaś syn miał około trzydziestki i był zwinny. Odzienie nosili praktyczne, przedkładając mocne tkaniny z Rubieży nad miejskie liberie. Wyprostowali się przy łożu Bala, sonując nań z ostrożnym szacunkiem, przyjmując powściągliwy wyraz twarzy. Telmaine zasiadła obok niego, nie dotykając go, a Olivede czekała przy drzwiach. Merivan głośno upierała się, że nie chce mieć z tym nic wspólnego, lecz jak Bal zauważył, znalazła się gdzieś w zasięgu głosu. -Jestem Balthasar Hearne -rozpoczął Bal. -Doktor Hearne. Wedle mego rozumienia lord Vladimer poprosił waszego pana, by zasięgnął mojej porady. Eskortował moją żonę do domu, gdzie znalazł mnie pobitego niemal na śmierć... -Opowiedział nam o tym -potwierdził młodszy mężczyzna. -To dobrze -pochwalił go Bal, zanim ojciec zdążył upomnieć syna czy też przeprosić za jego słowa. -Wiecie zatem, że waszemu panu zawdzięczam życie, starania odnalezienia mojej starszej córki oraz zapewnienie bezpieczeństwa mojej rodzinie. Nie wierzę, by zarzuty, jakie mu przedstawiono, były prawdziwe. Sądzę jednak, że mają do czynienia ze sprawą, która pechowym zbiegiem okoliczności przytrafiła się mnie i mojej rodzinie. Nie obchodzi mnie to, że uważa się go za praktykującego. W jego obronie gotów jestem zrobić wszystko, co w mojej mocy, a moja żona gotowa jest zaczerpnąć w tym celu z własnych zasobów finansowych. Jej panieńskie nazwisko brzmi Stott; jest siostrą Mniejszego Księcia Stotta i kuzynką arcyksięcia. -To bardzo...łaskawe z waszej strony, panie, pani -odezwał się Lorcas. Nadal stał wyprężony jak struna, lecz przemowa Balthasara wyraźnie zmniejszyła jego sztywność. -Musimy skontaktować się z jego przedstawicielami prawnymi. Potrzebujemy się dowiedzieć, w czyje ręce złożyć łapówki, aby upewnić się, że nie stanie mu się żadna krzywda. -Za pozwoleniem, panie, wiadomość do prawników naszego pana już została posłana -powiedział Lorcas. -Nasz pan niejednokrotnie już wpadał w podobne tarapaty, choć tym razem są one poważniejsze. -Dobrze wiedzieć -stwierdził Balthasar. -Jak skontaktowaliście się z prawnikami? Czy przez posłańca? -Tak, wysłaliśmy posłańca...-przyznał Lorcas, a po chwili dodał: -Masz rację, panie. Na posłańca można napaść. Powinienem był o tym pomyśleć. -Samazajmę się przesłaniem wiadomości -odezwała się Telmaine, czupurnie podnosząc podbródek. -Kto reprezentuje interesy waszego pana? -Mastersonowie, pani. Lord Vladimer przedstawił im go za pierwszym razem, kiedy nasz pan popadł w tarapaty prawne w mieście. -Mój ród również korzysta z usług Mastersonów -powiedziała Telmaine. -Balu, jeśli Ishmaela oskarżono o wyrządzenie krzywdy Vladimerowi, czy nadal będą chcieli go reprezentować? -Sądzę, że tak -odpowiedział Lorcas. -Lord Vladimer wyraźnie oczekiwał,że dżentelmen podejmujący trud pracy w interesach państwa powinien mieć zapewnioną ochronę prawną, nawet jeśli spotka się z niechęcią czy niezadowoleniem arcyksięcia czy samego lorda Vladimera. Balowi spodobały się takie ustalenia, zarówno ze względu na rodzaj pracy, jaką podejmowali agenci Vladimera, jak i na prawość ich pana. Znał samotniczego Vladimera jedynie przelotnie i wówczas nie zwracał na niego uwagi. -Koniecznie więc należy się upewnić, że wiadomość zostanie dostarczona do Mastersonów i pozwolić im, by nami pokierowali. Telmaine, proszę cię, być powiadomiła ich o sprawie w drodze do domu Merivan. Będę wówczas o wiele spokojniejszy. Ścisnął jej dłoń, szukając argumentów, by ją przekonać, wiedząc, że wszystko, co zrobi, będzie zakrywaniem prawdziwych emocji warstwą słów. Do dziś nie wiedział, co było w stanie poruszyć i przekonać jego żonę. Mimo to spróbował:

-Szanowana dama, być może nawet znana z miękkiego serca i aż za bardzo otwartego umysłu, by jej to wyszło na dobre, może stanowić głos rozsądku. Będąc do tego kuzynką arcyksięcia i lorda Vladimera, szwagierką lorda Theophila, jest w stanie uzyskać przydatne informacje, których inaczej mogłaby nie zdobyć. Słudzy Ishmaela di Studiera wycofali się z wystudiowaną dyskrecją cechującą doświadczonychsłużących. -Nigdy nie byłam w stanie spierać się z tobą -powiedziała drżącym głosem. -Czy jesteśmy skłóceni? -Wolałbym...raczej nie -odpowiedział Bal. Myślał o tym jako o pretekście do zwiększenia jej ochrony, lecz teraz, kiedy to zaproponowała, sama myśl o tym zdała mu się odpychająca. -Nie, najlepiej byś zaznała wygód rodzinnego domu po niepokojących doświadczeniach. Później możesz poczuć się zbulwersowana moimi działaniami, jeśli zajdzie taka potrzeba. Przez zaciśnięte gardło głośno nabrała powietrza. -Pamiętam, jak opłacałeś swoje studia, grając w karty. Podobno lord Vladimer jest wytrawnym miłośnikiem kart i gier. -Nie grałem po to, by płacić za studia -powiedział Bal, uśmiechając się na to wspomnienie. -Lecz za podarki i względy damy mego serca. Przysunęła się do niego i delikatnie przeciągnęła palcem po jego twarzy od czoła po brodę. Odpoczywał w ostatniej niknącej harmonii jej sonu, czując nadzwyczajną beztroskę spowodowaną jej dotykiem i muśnięciem jej warg na czole. Leżeli przez chwilkę obok siebie pełni niesłychanego zadowolenia, zanim Telmaine gwałtownie zsunęła się z łóżka. -Telmaine -powiedział Balthasar, jego son wybuchnął w przód, by ją ukazać. -Jeśli będziesz mnie potrzebować, jeśli czegokolwiek będzie ci potrzeba...-Wiedział, że wypowiadając te słowa, otwierał się na odpowiedź, która odkryje fałsz jego przyrzeczeń: Potrzebuję byś przy mnie była. Nie udzieliła mu tej odpowiedzi, powstrzymał ją przed tym gniew albo skrupuły. Powiedziała tylko zduszonym szeptem: -Chciałabym tylko, żeby wszystko było tak jak kiedyś. Doniesiesz mi, kiedy dojdą do ciebie jakieś wieści o Flori? Bal przysłuchiwał się kobiecym głosom dobiegającym z zewnątrz, kiedy zabierały bagaże i Amerdale. Dowodem stanu umysłu Telmaine i być może jej gniewu na niego było to, że nie sprzeciwiła się oświadczeniu Merivan mówiącej, że budząc Amerdale tylko po to, by pożegnała się z ojcem, wyprowadzą ją z równowagi. Merivan nie wierzyła, że ojcowie mogą być przywiązani do dzieci, w swej zaborczości uniemożliwiła nawiązanie takiej relacji własnemu mężowi. Bal usłyszał, jak drzwi pokoju zamykają się za Telmaine, Merivan, Amerdale i sługami zebranymi przez Merivan. Dźwięk ten przeszył go tak dotkliwie, iż ledwie zwrócił uwagę na powrót Lorcasa. Bardzo pragnął uwierzyć, że odsyłając je, podjął dobrą decyzję. -Panie, uznałem, że powinieneś się dowiedzieć, iż twoja siostra postanowiła się oddalić. Twierdzi, że zna okolice wokół więzienia oraz przebywających w nim ludzi i zamierza się dowiedzieć, jakie łapówki można wyłożyć. Kazała ci przekazać, że potem zamierza udać się do Rivermarch. Bal poczuł się winny, że nawet nie zauważył wymknięcia się siostry. Lorcas ciągnął jeszcze bardziej oficjalnym tonem: -Żałuję, że nie mogłem jej tego wyperswadować, panie, lecz posłałem z nią mojego syna. Nie opuści jej, dopóki się nie upewni, że jest bezpieczna. Ufam, że ta decyzja spotka się z twoim uznaniem, panie. -Twoja tak. Ale nie jej -odpowiedział Bal, czując się osaczony. Lorcas zawahał się przez chwilę. -Jest czarodziejką, panie -dodał usprawiedliwiająco sługa Ishmaela di Studiera. -Oni nie zawsze postępują rozsądnie. Bal był tak zaskoczony tymi słowami, że się roześmiał, a to kosztowało go sporo bólu, choć mniej niż poprzednio. Lorcas doglądał go, wygładzając mu koce, poprawiając poduszki, pomagając mu ułożyć się wygodniej, by poczuł się lepiej choćby fizycznie, jeśli nie psychicznie. Najwyraźniej

miał sporo praktyki. -Być może miałbyś panie ochotę na trochę zupy? Sądzę, że kuchnię da się nakłonić, by przygotowano coś odpowiedniego. -Dziękuję -odpowiedział Bal, który poczuł się głodny na samo wspomnienie o jedzeniu. -Z przyjemnością zjadłbym zupę. -Stoczył jeszcze krótką walkę między głodem a poczuciem obowiązku, zanim dodał: -I bardzo byłbym wdzięczny, gdybyś powiadomił ludzi pana Blondella, że chciałbym rozmówić się z nim przy najbliższej sposobności. -Miał nadzieję, że zupa i asystent Vladimera nie zjawią w tym samym momencie, by nie musiał zbyt długo czekać najedzenie. Tak się złożyło, że nie trzeba było odkładać posiłku. Zdążył już zaspokoić głód dwoma talerzami smakowitego bulionu i bułką, kiedy Lorcas zaanonsował, że pan Blondell prosi o przyjęcie. Lorcas zakrył tacę z pieczywem, zebrał w stos talerze po zupie i je wyniósł. -Nie masz nikogo z własnego personelu, by cię doglądał? -zapytał Blondell, podejrzliwie odwracając głowę za sługą Ishmaela. -Odjeżdżaliśmy w pośpiechu. Zapadła cisza. Bal zrozumiał, że to gra na zwłokę i uznał, że woli ją wygrać, niż przegrać, od razu oddając ją walkowerem. -Słudzy barona byli tak dobrzy, że mnie obsłużyli, gdyż nadal nie jestem w stanie wstać z łoża. -Wysłuchałem sprawozdania lekarzy na temat twoich obrażeń, zanim udali się, by zająć się lordem Vladimerem. Szkoda lorda Vladimera, pomyślał Bal lekceważąco o swych sławnych kolegach, doświadczonych adeptach nauk medycznych. -Co za nieprzyjemne i pechowe zdarzenie -zauważył Blondell -i to wszystko przez zwykłą ludzką przyzwoitość wyświadczoną damie w potrzebie. Strumheller zdał mi relację, choć zawierała kilka szczegółów, które osobiście uważam za mało prawdopodobne. Jeśli Bal chciał zbadać stosunek Blondella do Ishmaela di Studier, to właśnie mu go przedstawiono. -Jeśli masz na myśli to, że noworodki widziały, to jestem całkiem pewien, że mam rację, interesuję siębowiem właściwościami zmysłu wzroku. Ani podczas studiów, ani w podręcznikach nie wspomniano o przypadkach osób obdarzonych wzrokiem wśród Ciemnorodnych. Zamierzałem skonsultować się z biblioteką Kolegium Lekarskiego, lecz zostałem napadnięty, zanim zdążyłem wprowadzić moje zamiary w życie. Zawsze krążyły domysły o obecności prekursorów w krainie Imogeny oraz o tej „trzeciej rasie”. -Domysły, powiadasz. Szalone pogłoski, powiedziałbym. -Ton, jaki przybrał, wyraźnie wskazywał na to, że Blondell nie byłotwarty na rozmowy o tej sprawie. -Jak się czuje jego wysokość lord Vladimer? -Leży bez zmysłów od dwóch nocy. -Czy naprawdę są dowody stosowania czarnej magii? -Jeśli człowiek dbający o własne bezpieczeństwo i dietę równie usilnie jak lord Vladimer, pada bez zmysłów w ciągu zaledwie kilku godzin po tym, jak przebywał na osobności z uznanym magiem, są podstawy do podejrzenia. A podejrzenie stanowi legalny zarzut. Ishmael di Studier został zamknięty po to, by można było odnaleźć dowody. -Moja żona wracała z posiadłości książęcej tej samej nocy, a wówczas nie wspominano nic o chorobie lorda Vladimera. -Początkowo wiadomość o tym zatajono przed personelem i gośćmi. Potem oczywiście rozeszła się plotka i doszło do zamieszania. Bardzo kiepsko to rozegrano. Owszem, pomyślał Balthasar. Na miejscu Blondella dociekałby, dlaczego tak się stało. -Jak pan zamierza obalić zarzuty? Czy w służbie lorda Vladimera znajdują się inni magowie, którzy mogliby zeznawać? Blondell zesztywniał, a Bal przez chwilę sądził, że może uda mu się z niego wydobyć odpowiedź. -Wsłużbie lorda Vladimera nie ma żadnych innych magów. Ciekawe, pomyślał Bal.

-Jak zatem -zapytał -można dowieść lub obalić zarzuty dotyczące czarnej magii? Czy zamierzacie zaangażować maga z zewnątrz? Blondell podniósł się, wyraźnie obrażony. -Życzę ci, panie, miłego dnia. Nie wydaje mi się, byś mógł mi udzielić takiej pomocy, jakiej potrzebuję. -Korzystanie z czarnej magii ku czyjejś szkodzie karze się śmiercią -uprzejmie obstawał przy temacie Balthasar. -Niepokoi mnie myśl, że człowiek może zostać stracony tylko na podstawie domniemania wysnutego przez ludzi niebędących w stanie określić, czy naprawdę nastąpiło użycie magii. Czy lord Vladimer pogodziłby się z tym, że jego lojalny sługa może zostać skazanyna podstawie tak nikłego materiału dowodowego? -Nie będzie mnie uczył fachu żaden szlachecki pasożyt żerujący na majątku żony -warknął ukąszony do żywego Blondell, tracąc elegancki akcent. -Jestem doświadczonym lekarzem i naukowcem -odciął się Bal, czując się raczej zaintrygowany niż sprowokowany właśnie zasłyszaną obelgą. Stwierdził, że ma do czynienia z człowiekiem nękanym wyrzutami sumienia. -Wierzę w słusznośćobserwacji i porządnego materiału dowodowego. Zakładam, że znana ci jest tożsamość wplątanej w tę sprawę damy. -Wiem, kim jest. Wiem również, dlaczego zwróciła się do ciebie. Martwiłbym się, panie, o to, by nic nie zakłócało twojego małżeństwa. Bal drgnął mimowolnie, słysząc te słowa. Blondell uśmiechnął się nieznacznie, a Bal zdał sobie sprawę, że zinterpretował jego odruch jako reakcję szlachetnego pasożyta wyrywającego się z zastawionej na niego pułapki. Powiedział spokojnie: -Winą za jej śmierć również obarczono barona Strumhellera. Oblał go badawczy son Blondella, zręczny, lecz zadziwiająco cierpki. -Tak -odpowiedział Blondell. -Mamy świadka, który potwierdza obecność Strumhellera w tamtym domu, w czasie gdy dokonano morderstwa. Mamy podstawy sądzić również, że Strumheller już wcześniej odwiedzał ten dom w towarzystwie damy, której tożsamość zamierzam dopiero potwierdzić. Balthasar starał się spokojnie oddychać i z wysiłkiem utrzymał ten sam wyraz twarzy. -Jeśli twój świadek ma oparzenia na twarzy i ciele, to masz do czynienia z jednym z tych ludzi, którzy mnie pobili. Jego zeznania będą wątpliwej wartości. -Nie nosi żadnych oznak oparzenia. Bal odetchnął, odczuwając ulgę, że nie musi jeszcze stawać twarzą w twarz z napastnikami, którzy go pobili. -Ci ludzie... -Di Studier przekazał mi ich rysopisy. -Aja będęw stanieje zweryfikować. Jako lekarz mam doświadczenie w obserwacji rysów. -Przyślę protokolanta, by spisał twoje zeznanie -powiedział Blondell, wycofując się. -Ijeszcze jedno pytanie -szybko powiedział Bal. -Pożar w Rivermarch. Czy duże są straty wludziach? Leciutko tknął Blondella sonem i po raz pierwszy dostrzegł w nim głęboko zmartwionego człowieka. Blondell zacisnął ręce na oparciu krzesła, z którego dopiero co się podniósł, uwypuklając kostki u zahartowanych pracą dłoni. -Jeśli uznasz, że stopięćdziesiąt lub sto sześćdziesiąt osób to twoim zdaniem dużo, to tak. -Tak uważam -przyznał Bal. -Za dużo. Zapadła cisza; Blondell przerwał ją, pytając: -Jesteś, panie, członkiem Rady do spraw Międzyrasowych, prawda? -Zimą mam zasiąść w niej ponownie. -Krążą paskudne plotki wymierzone w Światłorodnych. Mówią, że chcieli zagarnąć te tereny dla siebie w celach budowlanych, lecz Rada nie wyraziła na to zgody. -To wierutne bzdury -sprzeciwił się Balthasar, któremu na samą myśl zrobiło się zimno. -Przez

ostatnie trzynaście lat w annałach Rady nie odnotowano podobnej prośby. -Nie zasiadasz w Radzie od tak dawna. -Ojciec zapoznawał mnie z procedurami Rady na długo przedtem, zanim pierwszy raz w niej zasiadłem. -No cóż, takie krążą plotki, a niektóre są nawet jeszcze gorsze. -Podburzanie do przemocy, nie sądzisz? -powiedział Bal, unosząc się na łóżku. -Od ponad stu lat w mieście panował pokój między naszymi rasami. Nie możemy pozwolić, by to się skończyło. -Ta sytuacja nie ma nic wspólnego z pozwalaniem, Hearne. To zohydzanie, zmowa i pogłoski. Jego wysokość to zwalczał, a teraz, kiedy zaniemógł, muszę zrobić, co tylko jestem w stanie...Przerwał, a potem dodał ociężale: -Jeśli Strumheller zostanie uznany za niewinnego, oskarżenie padnie na Światłorodnych. A wtedy w mieście dojdzie do rozłamu, poczynając od pałacu książęcego na książęcych włościach kończąc. -Panie -po dłuższej chwili przemówił Balthasar posępnym tonem -źle cię oceniłem. -Sądziłeś, że doprowadziłem do aresztowania Strumhellera tylko dlatego, że osobiście mam z nim na pieńku -stwierdził Blondell bez zaskoczenia. -Lepiej, by jeden człowiek ucierpiał, niż żeby zniweczyć pokój w mieście. I uważam, że mój pan i mistrz zgodziłby się ze mną. Ty także mnie nie doceniłeś, pomyślał Bal, skoro sądzisz, że zgodzę się, by komuś wyrządzono niesprawiedliwość, nawet w imię pokoju. Zanim ponownie się odezwał, ważył słowa. -Jako członek Rady do spraw Międzyrasowych udzielę ci wszelakiej możliwej pomocy, aby utrzymać pokój w mieście. Prawnicy reprezentujący interesy Ishmaela di Studiera, których Lorcas wprowadził do sypialni Bala, stanowili studium przeciwieństw. Starszy był niski i pulchny, o twarzy noszącej wyraz sprytu i zadowolenia z siebie. Jego ubiór był doskonale skrojony, choć prosty i znoszony -jak u człowieka pewnego swojego stanowiska, lecz z przyzwyczajenia skromnego. Młodszy mężczyzna wzrostem przewyższał nawet młodego Guillaume’a di Mauriera. Wydawał się jednak znacznie zdrowszy, miał ładną twarz o ostrych rysach, szerokie bary i szczupłe biodra atlety, które skrywał elegancko skrojony surdut. Kimkolwiek by był, nie musiał utrzymywać się ze skromnego wynagrodzenia młodszego wspólnika. -Dziękuję -odezwał się Balthasar. -Dziękuję za przybycie tak blisko wschodu słońca. Nazywam się Balthasar Hearne. -Jestem Preston di Brennan -przedstawił się starszy prawnik, jego nazwisko oraz lekki akcent zdradzały, że wywodziłsię ze środka kraju. -A oto mój młodszy partner, Ingmar Myerłing. -Wysoki młodzieniec nieznacznie skinął głową. -Archipelagijczyk -powiedział Bal; to wyjaśniało charakterystyczne rysy twarzy i atletyczną budowę; mieszkańcy Archipelagu cenili sobie tężyznę fizyczną. -Nosisz, panie, nazwisko książąt władających wyspami Scallon. -Jestem najmłodszym synem tego rodu, panie. -Przemawiał z precyzją nadając samogłoskom brzmienie pasujące do akcentu mieszkańców miasta. Bez wątpienia dowiedział się, że bez tego nie będzie się cieszył autorytetem w sądzie. Zapalczywi, niesforni wyspiarze ze Scallon szczególnie ostatnio stanowili cel wielu żartów. Słysząc jego wymowę i donośny głos, Bal nie wątpił, że młodzieniec jest śpiewakiem, jak wielu innych wyspiarzy. Z uznaniem oceniał jego budowę i był pewien, że kpiny na jego temat nie trwały długo. -Czy udało wam się porozumieć z baronem Strumhellerem? -Dowiadywaliśmy się o niego, lecz powiedziano nam, że jeszcze nie odzyskał zmysłów. Zdaje się, że nie ma powodów do obaw. Od dawna miał skłonność do nagłych napadów krańcowego wyczerpania, po których w pełni odzyskuje siły. -Znacie gozatem -badał ich Bal. Prawnik odpowiedział uprzejmie: -Reprezentowałem interesy jego rodu w mieście, od czasu kiedy zostałem młodym radcą prawnym; spodziewam się nadal to robić, aż przejdę na emeryturę. Znałem barona przez całe jego dorosłe życie. Powiedz mi, panie, co twoim zdaniem możesz dodać do sprawy?

-Zacznijmy od ustalenia, czego właściwie sprawa dotyczy -powiedział Bal. -Wszystkie informacje, jakie dotąd otrzymałem, docierały do mnie pośrednio. Prawnik zastanawiał się chwilę. -Wszystko sprowadza się do tego, że barona Strumhellera oskarżono o zamordowanie damy z dzielnicy Lagerhans orazo użycie czarnej magii przeciwko lordowi Vladimerowi, który leży złożony tajemniczą niemocą w letniej rezydencji książęcej. Jest świadek, który zeznał, że przebywał w innej części domu, kiedy doszło do morderstwa, oraz że słyszał, jak baron Strumheller podniósł głos, kłócąc się z damą w sprawie dziecka, które gdzieś zniknęło. Krótko po tym dama krzyknęła, a kiedy służący weszli do komnaty, baron zastrzelił jednego z nich, choć zarzutów o to jeszcze mu nie przedstawiono, po czym uciekł. Dama chwilę wcześniej zmarła. Sąjednak pewne zastanawiające nieścisłości w oskarżeniach, oczekuję, że rozmowa z moim klientem okaże się pouczająca. -Być może na coś się przydam -stwierdził Bal. -Wiem, kim była ta dama, zaś zaginione dziecko, o którym mowa, to moja córka. Obmył go son Prestona di Brennana. Niemal kobiecy w swej delikatności. -Proszę kontynuować. -Być może będziecie musieli się zastanowić, które z tych informacjiwykorzystać -przestrzegł ich Bal -bo mogą dotykać spraw państwowych. Przedstawił prawnikom przebieg wydarzeń, zaczynając od przybycia Tercelle Amberley do jego domu i narodzin dzieci, ponownie pomijając wzmiankę o tym, że obdarzone były wzrokiem oraz nazwisko akuszerki wezwanej na pomoc. Jako lekarzi człowiek cieszący się szacunkiem nie obawiał się odpowiadać przed sądem, a jego postępowanie było zgodne z etyką lekarską. Opowiedział, jak Tercelle próbowała go uśpić i wystawić nowo narodzone dzieci na pastwę promieni słonecznych, opisał jej ucieczkę i napaść na niego, jaka zdarzyła się dwie noce później. Precyzyjnie opisał wrażenia z następnego dnia, podkreślając swój ból, słabość i dezorientację, a co za tym idzie, brak wiarygodności do czasu powrotu barona Strumhellera z płonącego Rivermarch. Opisał też, jak wraz z rodziną ratował się ucieczką. -Hmm, interesujące -powiedział di Brennan. -Bardzo to wszystko ciekawe. Po powrocie lorda Ferdenzila będą naciski, by rozwiązać sprawę zamordowania jego narzeczonej w sposób jak najmniej dla niego krępujący. Nie pojmuję jednak, jak ma w tym pomóc proces wytoczony innemu szlachcicowi.-Zwrócił się do młodszego prawnika: -Czy coś ci na ten temat wiadomo, Ingmarze? W twoich kręgach interesują się poczynaniami Ferdenzila Mycene. Młody człowiek zesztywniał. Ostatecznie ambicje Ferdenzila Mycene zagrażały jego ojczyźnie i dziedzictwu, a w mieście rosła w siłę klika wyspiarzy szukająca poparcia przeciw jego planom. -Zastanów się nad odpowiedzią i jak najlepiej się postaraj -powiedział starszy prawnik łagodnym tonem. -Jeśli uznasz, że zachodzi konflikt interesów, musisz mi o tym powiedzieć. Wówczas zatrzymasz tę informację w tajemnicy, dopóki nie zostanie przedstawiona przed sądem. -Tak jest, panie -mimo łagodnej zgody młody człowiek żachnął się na samą myśl o tym, że można go było oskarżyć o brak honoru. Starszy mężczyzna pochylił się i poklepał go po ramieniu. -Wybacz, chłopcze -rzekł. -Ufam ci, lecz musiałem to powiedzieć, aby ten dżentelmen wiedział, że może nas darzyć zaufaniem. Ma dobre intencje w stosunku do barona Strumhellera i ma dla nas cenne informacje. Panie, czy jesteś gotów złożyć odpowiednie zeznania? -Tak -opowiedział Bal. -Jeśli zatem dama zachowała się nierozważnie, warto by zbadać, kto jeszcze może mieć w tym interes. To bardzo niefortunne, że dzieci nie da się teraz odnaleźć, choć badanie ciała damy potwierdzi, że na krótko przed śmiercią wydała na świat dziecko. Mimo to musimy posunąć się dalej; sądzę, że mamy jeszcze pół godziny, zanim trzeba będzie odejść, inaczej po nastaniu dnia będziemy musieli skorzystać z gościnności arcyksięcia. Przejdźmy do drugiego zarzutu -powiedział delikatniejszym tonem. -Istnieje wiele powodów, by człowiek stracił przytomność, niemających nic wspólnego z czarną magią, a które, jak podkreślam, uznajemy za przyczyny naturalne. Na przykład udar mózgu może

wywołać nagłą i głęboką utratę świadomości. -Oczywiście przedstawimy świadka, który to potwierdzi-powiedział prawnik, znowu przyjmując uprzejmy ton. -Dotychczas nie wspominałem, jak to się stało, że baron Strumheller pojawił się w moim domu -dodał po chwili Bal. -Dla mnie okazało się to zbawienne, gdyż jego przybycie uniemożliwiło powrót napastnikom, co uratowało mi życie. Od żony wiem, że lord Vladimer w rzeczywistości posłał go do mnie. Mogę się tylko domyślać, dlaczego kazał mu przyjść właśnie teraz. Pewnie tego nie wiecie, lecz specjalizuję się w leczeniu osób cierpiących na różnego rodzaju urojenia: uzależnienia, natręctwa i przywidzenia. Wiara w to, że ktoś posiadł magiczną moc, nie jest zbyt powszechna, lecz nie jest też zaburzeniem nieznanym. Ponownie owiał go delikatny son. -Rozmowa ta znów okazuje się zaskakująco ciekawa. Proszę kontynuować. -Jak sądzę, rozpowszechniły się plotki o tym, jakoby baron Strumheller był magiem -powiedział ostrożnie Bal. -W rzeczy samej zdaje się, że on też w to uwierzył. Jednakże lekarze arcyksięcia, którzy mnie badali, zapewnili mnie, że choć obrażenia, które poniosłem, były bolesne i wycieńczające, to nie zostałem aż tak ciężko ranny, jak wraz z żoną początkowo sądziliśmy. Proszę zrozumieć, oni nie uznają skuteczności uzdrawiania magicznego. -Dlaczego ktoś miałby wierzyć, że jest magiem? -zapytał go prawnik. -Człowiek nie wybiera sobie swoich urojeń. Powtarzam: nie zdążyłem się rozmówić z baronem Strumhellerem, lecz w takich przypadkach urojenia mogą zostać spowodowane jakąś wielką stratą w dzieciństwie, poczuciem bezsilności czy własnej znikomości, a nawet zaniedbaniem i potrzebą zwrócenia na siebie uwagi, choćby negatywnej. -Jego matka, której rodzina była ogromnie oddana, zmarła, rodząc wcześniaka, gdy baron miał szesnaście lat. Utrzymuje on, że wyleczył to dziecko, swoją siostrę. Bal pokiwał głową. -Azatem musiało to być właśnie to wydarzenie. Jak sądzę, rodzina nie przyjęła tego dobrze. -Ojciec wyrzucił go z domu. Wydziedziczył go zupełnie. Następne dziewięć miesięcy spędził na włóczędze i podjął się pracy zarobkowej jako Łowca Cienia. -Lecz nie zarabiał magią -naciskał Balthasar. -Nie, wtedy jeszcze nie. Powrócił na łono rodziny po tym, jak przysłużył się baronii, uwalniając ją od martwoty, a przyjacielestarego barona przekonali go, by przyjął syna z powrotem. Blizny na twarzy...to właśnie wtedy ich się dorobił. -To, żenadal je pokazuje, zaprzecza temu, by posiadł jakąś moc -zaznaczył Bal. -Nie pozostał na Rubieżach. Była tam pewna kobieta, zabita przez martwotę, którą kochał, odkąd była młodą dziewczyną. Dopiero potem baron udał się do miasta i nawiązał kontakt z magami. -Kierował nim podobny bodziec jak poprzednio -śmierć drogiej mu osoby -wymruczał Bal, lekko kiwając głową. -Rzekomo wtedy uczył się sztuk magicznych. Lord Vladimer przyjął go nieco później i przez następnych kilka lat wędrował tu i ówdzie na rozkaz lorda Vladimera, przemierzając wybrzeże i zapuszczając się na łowy do Krainy Cienia, gdy tylko zaszła taka potrzeba. Po śmierci ojca powrócił do baronii. Dobrze tam sobie radził; cieszył się szacunkiem dzierżawców i arystokratów, zorganizował tak skuteczny system obronny Rubieży przed Cieniorodnymi, że liczba ofiar ponoszonych podczas ich najazdów stopniowo malała. W tym roku nie było żadnej ofiary. -Iponownie brak podstaw do zarzutu o stosowaniu magii -zauważył Bal... -Cały czas nosi rękawiczki -powiedział prawnik, wystawiając na próbę jego rozumowanie. Bal odparł: -Moja żona również pokazuje się publicznie w rękawiczkach. W jej przypadku mamy do czynienia z niegroźną fobią na punkcie infekcji. -Twierdzi też, że jego zasłabnięcia są spowodowane wyczerpaniem po użyciu magii.

-Zasłabnięcie neurasteniczne -stwierdził Bal. -Również nic nadzwyczajnego, choć powinien zostać zbadany przez lekarza, by wykluczyć przyczyny fizyczne. -Aty, panie, twierdzisz, że lord Vladimer mógł posłać go do ciebie, byś wyleczył go z tych urojeń? -Tajemnica lekarska nakłada na mnie milczenie, lecz to oskarżenie zagraża życiu barona Strumhellera bardziej niż przypięcie mu łatki osoby cierpiącej na łagodne urojenie -nie powiem, że niegroźne, ponieważ w oczywisty sposób ogromnie wpłynęły na jego życie osobiste -jakoby władał siłami magicznymi. Zapadła cisza. Bal nie śmiał sonować bystrego prawnika. -Jesteś panie zmyślnym młodym człowiekiem -zauważył di Brennan z uznaniem, gdy Bal uchylił sięod odpowiedzi na zadane mu pytanie. -Gdybyś musiał stanąć przed sądem, czy mógłbyś złożyć takie zeznanie? -Mógłbym to wszystko potwierdzić. -Nawet po tym, jak baron Strumheller cię uzdrowił? -Panie, byłem ranny i bardzo cierpiałem. Sądziłem, że umieram, a to wpłynęło na jakość mojej diagnozy. -Tak, zauważyłem to. A co z jego sługami? -zapytał, rzucając sonem w stronę Lorcasa, który przez całe posłuchanie stał cichy i naprężony. -Muszą, oczywiście, mówić prawdę o tym, co się przydarzyło -powiedział Bal. -Po to, by obrona mogła uznać, że ich zeznania pasują do sprawy. Jak pojmuję, baron Strumheller nigdy nie uważał się za potężnego maga. -Czy to typowe dla tego rodzaju urojeń? -To zależy -ostrożnie odpowiedział Bal -od natury i zaawansowania choroby. Stan barona Strumhellera zdaje mi się łagodny, choć długotrwały. Potencjalnie da się go wyleczyć, jeśli się na to zdecyduje. Życzenie lorda Vladimera mogło wystarczyć, by rozważał możliwość kuracji, a zaufanie, jakim darzył go lord Vladimer...oraz relacje, jakie go z nim łączą, mogą okazać się bardzo pomocnym argumentem. I znowu zapadła cisza, którą przerwał szelest odzieży. Bal dostrzegł, że prawnicy się podnoszą. -To była bardzo pouczająca rozmowa, doktorze Hearne, lecz musimy już iść. Wkrótce dzwony oznajmią wschód słońca. Ufam, że możemy jeszcze liczyć na dalsze konsultacje? -Oczywiście. -Azatem życzymy panu dobrego dnia i szybkiego powrotu do zdrowia. Bal obolały z trudem spoczął ponownie na poduszkach i nie sonował wokół siebie, nawet gdy usłyszał zbliżającego się Lorcasa. -Wiesz, dlaczego to zrobiłem? -zapytał. -Aby podważyć oskarżenie -odpowiedział Lorcas. -Panie, my nie możemy stanąć przed sądem. Z naszego doświadczenia...-przerwał z żalem. -Jak już wspomniałem, musicie zeznawać zgodnie z tym, czegoście byli świadkami i w co wierzycie, pozwalając prawnikom odpowiednio wykorzystać wasze zeznania. Obawiam się, że wyjdziecie na łatwowiernych. Choć prawnicy będą musieli zachować ostrożność, nie mogą bowiem obrazić całej socjety, która wykluczyła barona ze swych kręgów właśnie pod pretekstem praktyk magicznych, bo w ten sposób ryzykują, że ta sprzysięgnie się przeciwko niemu. Obawiam się, że pomocny będzie stosunek wyższych sfer wobec Rubieży. To bardzo delikatny manewr, lecz wierzę, że pan di Brennan może go dokonać. Wiesz, że ja nadal nie mam pojęcia, czy on sam wie albo wierzy w to, że baron Strumheller rzeczywiście jest magiem. To jednak bez znaczenia, byleby tylko udało mu się wyprowadzić nas z matni bez krzywoprzysięstwa. -To sprytnyplan -przyznał Lorcas. Son Bala ukazał spiętą, niezadowoloną twarz. -Jesteś tym zmartwiony -powiedział cicho Bal -bo działanie to przynosi uszczerbek twojemu panu, który jest człowiekiem odważnym i prawowitym i nie boi się uczciwie rozprawiać ze skomplikowanymi i bolesnymi sprawami. Jest ostatnim człowiekiem, którego podejrzewałbym o uleganie urojeniom. -To prawda -przyznał Lorcas. -Wygląda na to, że ty, panie, znasz go bardzo dobrze.

-Idarzę ogromnym szacunkiem -dodał cicho Bal. -Powiedz, czy twój syn już powrócił, a może przysłał wiadomość? Di Brennan wspomniał, że zbliża się wschód słońca. -Nie odezwał się jeszcze -odrzekł Lorcas. -Nie martw się tym, panie. Nie opuści twojej siostry, dopóki nie będzie przekonany, że zapewnił jej bezpieczeństwo. fsmmaćl Więzienie Ciemnorodnych przylegało do głównej dzwonnicy miejskiej, przez co grube kamienne mury dwa razy dziennie rozbrzmiewały dźwiękiem oznajmiającym wschody i zachodysłońca. Przeto więźniowie wiedzieli, kiedy w dni egzekucji dokonywała się sprawiedliwość. Sprawiedliwość, jak dawno uznał Ish, służyła barbarzyńskiemu i krwiożerczemu bóstwu. Do takiego wniosku doszedł, leżąc w celi więziennej znacznie mniejszej i prymitywniejszej od tej, w której teraz się znalazł, i przysłuchując się przekleństwom, szlochaniu i błaganiom wznoszonym przez dwóch mężczyzn i kobietę przykutych do pala straceń umiejscowionego na zewnątrz. Miał zaledwie siedemnaście lat, kiedy podczas pierwszego roku na wygnaniu nauczył się, jakiego towarzystwa szukać, a jakiego unikać. Trójka na zewnątrz była przywódcami gangu, który przyjął go w swoje szeregi. Sędzia okręgowy zlitował się nad przerażonym młodzieńcem, zganił go, ułaskawił i kazał wracać do domu, do rodziny. Oczywiście Ish nie powiedział sędziemu, że był magiem. Bicie dzwonów ustało, a po nim nie nastąpiły krzyki ani modły skazańców. Ish nie pozwalał, by poczucie ulgi zmieniło rytm jego oddechu czy pozę. Ponieważ był właściwie nieprzytomny, gdy wnoszono go do więzienia, nie wiedział, czy zanosiło się na jakąś egzekucję i leżąc, oczekiwał tej chwili z przerażeniem. Z drugiej strony omdlenie miało tę praktyczną zaletę, że ocaliło go przed biciem. Więzienia obfitowały w mężczyzn, dla których jego naznaczona bliznami twarz, tytuł czy reputacja stanowiły mile widzianą prowokację -i nie chodziło tu o współwięźniów. Wobec nich pozwoliłby sobie na cios lub dwa, zanim strażnicy zdecydowaliby, czy przejmować się pojedynkiem. Ale i tego mu oszczędzono; był w swojej celi sam. Usłyszał dobiegające zza krat szuranie butóww korytarzu, poczuł surowe uderzenie sonu. Z rozbawieniem pomyślał o reakcji Telmaine na jego zachowanie. -Paskudne bydlę -usłyszał głos jakby zza krat w pobliżu swoich nóg. -Jak taki z niego wielki mag, to mógłby zrobić coś z tymi bliznami. Dobiegłgo dźwięk, w którym rozpoznał odgłos twardych palców skrobiących zarośnięty podbródek oraz powolny głos z akcentem ze wschodnich Rubieży. -Tak, cóż. Pewnikiem nie naprawił sobie tych blizn z tego samego powodu, dla którego nie kiwnął nawet palcem, odkąd go tu wrzucono. -Wymowna przerwa. -Żebyś myślał, że nie jest tym, kim naprawdę jest. Słuszne założenie, przyznał Ish. Może nieprawdziwe w tym przypadku, lecz w zasadzie bardzo rozsądne. Nosił te blizny, ponieważ na nie zasługiwał; stanowiły piętno przypominające mu czasy, kiedy postąpił jak głupiec, a cenę za to musiał zapłacić kto inny. Nie ruszył palcem dlatego, że choć mógł zebrać siły, to konsekwencje tego mogłyby być przykre. Gdyby usiadł, rozchorowałby się na całe godziny; często tak reagował po tym, jak przeholował z użyciem magii. Było to doznanie wystarczająco nieprzyjemne w otoczeniu magnackich wygód, a o ile gorzej musiałby je znosić, kucając nad otwartą toaletą więziennej celi, wystawiając się na pośmiewisko i strażników, i więźniów. Dlatego postanowił po prostu leżeć, zwiotczały jak wygotowana skóra, i zapaść ponownie w sen. Kiedy więzienie ucichnie, nadejdzie właściwa chwila, by podpełznąć do dzbana z wodą stojącego na ziemi obok krat. -Moglibyśmy go zbudzić -stwierdził pierwszy mężczyzna. -Zdrugiej strony -odezwał się drugi -zróbmy tylko to, za co nam zapłacono: pozwólmy mu spokojnie leżeć i upewnijmy się, że dotrze do sądu nienaruszony. Ciekawe, pomyślał Ish, kiedy strażnicy poszli dalej. I dodające odwagi, jeśli oznaczało łapówki skierowane w odpowiednie ręce. Nasłuchiwał szurania butów i sporadycznego pobrzękiwania klucza w korytarzu pomiędzy celami. Na podstawie głosów zaczął już kojarzyć sposób, w jaki rozlokowano więźniów, a także ich usposobienie, teraz dodał kilku więźniów, którychobecność

odkrył, kiedy po dzwonach bijących na zachód słońca zapadła cisza. Nie był jedynym więźniem, który, wspominając krzyki i wrzaski skazańców, zastanawiał się nad swoją sytuacją. Oskarżenie o morderstwo było wystarczająco ciężkie, ale tego częściowo się spodziewał po tym, jak udaremnił pułapkę zastawioną na niego w domu Tercelle Amberley. Jednak w żaden sposób nie spodziewał się zarzutu stosowania czarnej magii. Najgorszą karą, jaką mogliby go ukarać Ciemnorodni, było wykluczenie społeczne, skoro wyższe sfery wolały ignorować istnienie magii. Straż Świątynna Światłorodnych, przed którą ostrzegał Telmaine, nie zwracała większej uwagi na maga obdarzonego tak słabą mocą jak on. Pilnowali tylko przestrzegania prawa. Ludzie jego rasy, nieświadomi wszystkich aspektów magii, mogą go oskarżyć, postawić przed sądem i skazać. Tak jak w przeszłości stało się to z innymi magami. Gdyby wiedział o tym drugim zarzucie, równie dobrze mógłby próbować ucieczki. Umysłowe wołanie do Telmaine stanowiło akt desperacji i prawdopodobnie miało okazać się bezskuteczne. Jeśli by usłyszała, to czy wzięłaby pod uwagę jego wołanie? Nawet gdyby tak się stało, to co mogła zrobić, będąc niewyszkoloną czarodziejką skupioną na utrzymywaniu swoich zdolności w tajemnicy, a nawet stanowczozaprzeczającą ich istnieniu. Do tego była damą z arystokratycznych kręgów, nauczoną bierności i przyzwyczajoną do tego, że na scenie publicznej to mężczyźni są aktorami, kobiety zaś pełnią jedynie funkcję publiczności i dekoracji. Lepiej by zrobił, wołając do Olivede Hearne albo Phoebe Broome, a najlepiej uczyniłby, nie wyczerpując swoich sił. Miną dwa, a nawet trzy dni, zanim w pełni odzyska siły. Choć do zapadnięcia nocy będzie już mógł stać, to na nic mu to, skoro strażnicy zabrali mu buty, w których skrywał wytrychy i noże. Dobrze, że chociaż pozostawili mu pancerną koszulkę. Właśnie łamał sobie nad tym głowę, kiedy dotarło do niego, że ktoś stanął przed jego celą. Usłyszał zgrzytanie klucza w zamku i siłą woli powstrzymał się, by nie zesztywnieć i nie zdradzić nawet drgnieniem mięśni, że jest świadomy czyjejś obecności. Klucz przekręcił się -zamek okazał się lepiej wykonany i utrzymany niż te zamykające pozostałe cele, w których przyszło mu przebywać -i usłyszał w pobliżu szurnięcie buta. -Wyczerpałeś swoje siły -odezwał się głos gdzieś blisko jego poziomu, najwyraźniej przyzwyczajony od dawna do tego, by nie słyszano go dalej, niż trzeba. Głos należał do młodego mężczyzny, mówiącego z lekko skrywanym akcentem z okolic Rivermarch. Ish nie odpowiedział, lecz jego serce, nad którym nie potrafił sprawować kontroli, przyspieszyło rytm. Był pewien, że puls na szyi nie umknął sonowi mężczyzny. Zaryzykował lekkie jak piórko tchnienie sonem, wystarczające, by dostrzec mężczyznę przysuwającego dzban w wodą do jego pryczy, gdzie nie stanowiłby przedmiotu zwykłej kontroli, lecz umożliwiłby Ishowi sięgnięcie po niego bez konieczności podnoszenia się. Był to sprytny chłopak o wąskiej twarzy, ubrany w modny kaftan, wyraźnie pochodzący z drugiej ręki i przerobiony najego miarę. Czuły nos Isha wyczuwał otaczającą go słabą woń leków. Wskazywało to na aptekę więzienną. -Magistra Hearne kazała mi dać ci je i kazała, byś ich użył. -Ish wyczuł woń ziołowych pastylek, jakich magowie używali na wzmocnienie, a które ich twórcy często ładowali mocą tak jak kolce. -W celach naprzeciwko nikogo nie ma -ciągnął aptekarz. -Będziesz miał spokój przez cały dzień. Musisz tylko uważać na nocną straż, lecz oni będą zajęci, a wkrótce po zachodzie słońca zostaną do ciebie wysłani ludzie. Kazała mi to przekazać. -Ish usłyszał, że aptekarz odsuwa się, wstaje i rusza do drzwi. Klucz się przekręcił. -Nie będzie z nim kłopotów -powiedział mężczyzna do zbliżającej się pary obuwia. Ish trzymał się w ryzach, by leżeć spokojnie do czasu, aż więzienie ucichnie na dzień, zanim odważył się sięgnąć pod pryczę po fiolkę z pastylkami. Było ich sześć, każda wielkości nasady jego kciuka. Wystarczyło mu jedno dotknięcie, by wiedzieć, że są naładowane i przez kogo. Moc magiczna każdego maga miała inny charakter, a mocy Olivede Hearne nie można było pomylić z nikim innym ze względu na jej duże skupienie. Miał zatem kanał na zewnątrz i przyjaciół już działających w jego sprawie. Wsunął pierwszą pastylkę do ust i pozwolił, by cukier i zmagazynowana siła witalna zaczęły rozpuszczać niezdrowe znużenie wywołane nadużyciem sił

magicznych. Wspominał jej o małżeństwie, kiedy ukojenie bólu przyniosło mu ulgę, lecz ona nie przywiązywała do tego większej wagi. Jeśli tylko to wszystko przeżyje, to może zacznie się starać o rękę Olivede Hearne. Jej ród starszy był nawet od jego; ona nie przekroczyła jeszcze trzydziestki; była niezamężna i akceptowała swoje zdolności magiczne. Nie była damą z towarzystwa, lecz mogła spodobać się na Rubieżach, a Rubieże mogły jej odpowiadać. Lady Telmaine -zamężna czy nie -miała urodę, charakter i moc, lecz czas zniszczy piękno, towarzystwo zdusi jej ducha, a jej własna wola zdławi moc magiczną. Tylko niepraktyczny głupiec smuciłby się utratą tego wszystkiego, leżąc w celi więziennej, kiedy niebezpieczeństwo płynące z oskarżenia o czarną magię zagraża jego życiu oraz reputacji.

Rozdział siódmy Dzwony wieczorne i ustające działanie ostatniej dawki środka nasennego zbudziły Balthasara. Senny sięgnął ręką w poszukiwaniu Telmaine, lecz natrafił jedynie na pustkę wypełnioną obfitością poduszek i kołder. Tylko jedna pluszowa zabawka przypominała o istnieniu jego córek. Przyciągnął ją do siebie. Lorcas podniósł się z krzesła. -Dobry wieczór, panie. Otoczył Balthasara sprawną opieką pomagającmu wstać z łóżka i udać się do toalety. -Zdajesz się dziś silniejszy, panie -zauważył, podczas kiedy Bal skupiał się na stawianiu stóp w taki sposób, by kolana, które wydawały się całe z waty, nie ugięły się pod jego ciężarem. -Jakieś wieści? -zapytał, gdy Lorcas ponownie rozpościerał na nim koce. -01ivede? Baron Strumheller? Twój syn? Baronet di Maurier? -Chciał zapytać o Florilinde, lecz wzdrygnął się z obawy przed odpowiedzią. -Chwileczkę -poprosił Lorcas. Skinął na swego silnego syna stojącego w drzwiach. -Dotarł tu, gdy tylko ustało bicie porannych dzwonów -wyjaśnił stary człowiek z wyraźną dezaprobatą wobec takiego ryzykanctwa. -Już spałeś, panie,więc postanowiliśmy zaczekać z rozmową do czasu, aż się obudzisz. Bal uznał, że nie będzie sięspierał z tą decyzją. -Doprowadziłem Magistrę Hearne do domu Magistra Broome’a -poinformował go Eldon. -Czy zastałeś tam jego syna albo córkę? -zapytał. Miał większe zaufanie do nich niż do ich ojca, wierząc, że otoczą jego siostrę opieką. Gdyby Farquhar Broome nie był magiemo wyjątkowej mocy, Bal zdiagnozowałby go jako obłąkańca. Ponieważ jednak był tak potężnym czarodziejem, nic w tym dziwnego, że stracił kontakt z powszednimi ograniczeniamii słabościami. -Zastaliśmy jego córkę, poczuła wielką ulgę, mogąc powitać Magistrę Hearne. Siostra twoja, panie, cieszy się ogromnym szacunkiem wśród jej podobnych. Bal docenił otuchę, jaką miały przynieść mu te słowa. Westchnąłi powiedział, częściowo do siebie: -Olivede jest dorosła i odpowiada ze siebie. Czy przekazała ci jakąś wiadomość dla mnie? -Powiedziała dokładnie to samo -że jest dorosła i odpowiedzialna oraz że mam ci, panie, przekazać pozdrowienia i obietnicę, że powróci za kilka dni. Bal powoli zaczerpnął powietrza, by powstrzymać ukłucie bólu w żebrach. -Jak wygląda sytuacja w Rivermarch? -Spłonęło całych dziewięć kwartałów, a ludzie nadal przeszukują zgliszcza i sumują liczbę ofiar. Sąsiednie ulice pokrywa warstwa pyłu sięgająca aż po kostki, co poruszających się tamtędy ludzi przyprawia o chorobę. Żal mi było, że nie mogłem tam zostać i pomóc, gdyby pan nasz pozostawał na wolności, już byśmy tam z nim byli. Każdej godziny wychodzą z podziemi ludzie, którym udało się uratować ucieczką w taki sposób jak naszemu panu, lecz po deszczu wywołanym przezSwiatłorodnych tunele są w połowie zatopione, możliwe, że i część uciekinierów utonęła. Magistra Olivede powiedziała, że zaklinacze pogody Swiatłorodnych wywołują wiatr, który przegoni najgorszy dym i smród z biegiem rzeki. Powiedziała też, byś nawet niemyślał o udaniu się tam w takim stanie. Twoja pomoc, panie, będzie potrzebna jeszcze długo po tym, jak wyzdrowiejesz. -Gaduła z niej -stwierdził Bal, przez ściśnięte gardło.-Amagowie jak sobie radzą? -Są wyczerpani, panie. Niemal byłem zadowolony, że nie ma między nimi naszego pana. -Nie powiedział już nic więcej, albo z przyzwyczajenia, albo z przezorności. Ojciec bez wątpienia streścił mu rozmowę, jaką Bal przeprowadził z prawnikiem. Bal miał umysł klinicysty, który na krótko zajął się rozważaniemtego, co kazało Ishmaelowi di Studierowi tak lekkomyślnie nadużywać swojego skromnego talentu magicznego, skoro miał na swoje zawołanie tyle innych środków. -Czy nie było...wiadomości o mojej córce? Albo o baronecie di Maurier? -zapytał, z wolna przeciągając dłonią po puszystej główce zabawki.

-Obawiam się, że nie, panie. -Na nieszczęsną Imogenę, nie mogę tu leżeć bezczynnie! -żachnął się Bal, świadom, że brzmi to jak drażliwość chorego. -Ani słowa od Florii -pani White Hand? -Nie, panie. Wiadomości od Światłorodnych wędrowały za dnia, a Floria wiedziała, że będzie odchodził od zmysłów ze zmartwienia i będzie chciał wiedzieć nawet o tym, że poszukiwania nie posunęły się do przodu. -Dlaczego Swiatłorodni jej nie odnaleźli? -niepokoił się Bal. -Zeswoimi magami...Muszę przekazać wiadomość Florii i dowiedzieć się, co się dzieje. Nie mogę prosić nikogo, byudał się do domu, to zbyt niebezpieczne. Nie mogę ufać Casamirowi Blondellowi -spaliłby raczej Strumhellera za czarnoksięstwo, niż zaryzykował konflikt między rasami. -Przerwał, pamiętając o ich przywiązaniu. -Wybaczcie, proszę. Nie mam prawa tak mówić. Rada do spraw Międzyrasowych -dodał ciszej. -Wyślę list poprzez panią Tempe z Rady. Jako członkini Straży Książęcej dopilnuje, by dotarł do Florii. Tyle że potrzebuję inkaustu -inkaustu i szablonu. -Nie pomyślał o tym, by je ze sobą zabrać. Gotów był płakać zdenerwowany tak błahą przeszkodą. Lorcas wyszedł po cichu z komnaty i wrócił z niewielką skrzynką zawierającą potrzebne materiały. Bal zapytał: -Baron...? Odpowiedź na to pytanie zdawała się zbyteczna. Lorcas zajął się podpieraniem Balthasara i podaniem mu inkaustu, pióra i szablonu, który umożliwiał śledzenie dotykiem pisma Swiatłorodnych, którego ani on, ani żaden inny Ciemnorodny nie byli w stanie zobaczyć. Zamierzał dodatkowo zabezpieczyć wiadomość, szyfrując ją za pomocą kodu znanego tylko jemu i Florii. Wymyślili go, bawiąc się w dzieciństwie oraz wyrażając w ten sposób młodzieńcze porywy serca. „Florio, baron Strumheller został aresztowany pod zarzutem zamordowania Tercelle Amberley oraz stosowania czarnej magii przeciw lordowi Vladimerowi, który zapadł na tajemniczą chorobę. Casamir Blondell z obawy o porządek publiczny jest raczej gotów stracić Strumhellera, niż pozwolić, by podejrzenie padło na Światłorodnych. Jeśli za chorobą lorda Vladimera kryje się czarna magia, to nalegam, byś przekonała do interwencji Świątynię -zarówno dla zapewnienia spokoju nam wszystkim, jak i ze względu na uratowanie życia przyzwoitemu człowiekowi. Posłałem Telmaine z Amerdale do domu Merivan, ufając, że tam będą bezpieczne, lecz rozpaczliwie oczekuję -wszyscy czekamy -na jakiekolwiek wieści o losie Florilinde. Proszę,powiadom mnie, jeśli czegokolwiek się dowiedziałaś. Na zawsze twój Balthasar”. Wymacał górę arkusza i napisał liścik do pani Tempe niekodowanym pismem, prosząc ją o dopilnowanie, żeby list w trybie pilnym dotarł do Florii. Lorcas zabrał inkaust, zanim Bal zdążył nim zalać pościel. -Zaczekaj -powstrzymał go Bal, czując, że sługa unosi szablon, papier i resztę. -Teraz potrzebuję rylca i szablonu do dziurkowania. Muszę napisać pismo przewodnie. Trzymając rylec w dłoni, Bal stwierdził, że ma zupełną pustkę w głowie. Co takiego mógł napisać, żeby przekonać któregokolwiek z Ciemnorodnych, któremu wpadłoby to pismo w dłonie, że mają przed sobą poważny list? Kiedyś miał w tym ogromną wprawę, lecz wówczas nękały go jedynie wstrząsające światem problemy beznadziejnie zadurzonego szesnastolatka.W końcu postanowił, że napisze do lorda Avershama. Haven Aversham przewodził ostatnio Ciemnorodnym członkom rady interwencyjnej. „Drogi Havenie -rozpoczął -piszę do Ciebie, by wyrazić troskę wobec ostatnich tragicznych wydarzeń, a także by przypomnieć Ci o mojej gotowości dopełnienia służby...”. Aversham nie znosił zwięzłości, przez co protokoły rady stanowiły nudną lekturę, a same posiedzenia były męczącym słuchowiskiem, lecz Bal wiedział, że było to wszystko zabiegiem taktycznym. Znudzeni, zniecierpliwieni ludzie przestawali baczyć na słowa i na to, czego słuchają. Oznaczało to jednak, że Bal mógł łatwo zapełnić całą stronę, omawiając jedynie swoje odczucia. Wybił swój podpis -pozostawił pieczęćw domu -i włożył list do koperty. Inkaustem zaadresował list do pani Tempe, a podziurkował kopertę przeznaczoną dla lorda

Avershama. Nawet jeśli list skończy w rękach Avershama, nikomu to nie wyrządzi krzywdy; wystarczająco szczerze wyraził pragnienie niesienia pomocy. -To musi się znaleźć w kancelarii Rady do spraw Międzyrasowych przy rezydencji książęcej. Umieszczono tam dwie skrzynki, jedną obok drugiej. List musisz wrzucić do otworu po lewej stronie -prowadzi on do sekretarza pani Tempe, a przeto dotrze do pani White Hand. Napomnij posłańca, niech postara się, by nikt nie dostrzegł, że wrzuca list do skrzynki po lewej, a nie po prawej stronie. List powinien dotrzeć do Florii przed wschodem słońca. -Dopilnuję, by tak się stało -obiecał Lorcas i przekazał sprawę synowi. -Wybacz mi śmiałość, panie, lecz wydaje się, że masz w tym wprawę. Bal roześmiał się. -To wpływ pani Florii White Hand. Nauczyła mnie nieco swoich sztuczek. Prowadziliśmy w ten sposób korespondencję i nadal od czasu do czasu to czynimy. -Bardzo dobrze, panie. Czy teraz mam panu podać śniadanie?. -Tak, poproszę też o poranne gazety. Balthasar kończył właśnie talerz zupy, tym razem z jajecznym wermiszelem, próbując odczytać nagłówki artykułów, nie smarując przy tym tłuszczem pierwszejstrony gazety, gdy w drzwiach ponownie pojawił się Lorcas. -Panie, jakiś dżentelmen chciałby z tobą rozmawiać -powiedział. -Woli pan przyjąć go tutaj, czy też może...-Przybysz zdążył już jednak wepchnąć się do komnaty. -Sam się zaanonsuję -powiedział, a jego son falował wokół Bala. -Witaj, braciszku. Dawnośmy się nie spotkali, nieprawdaż? Bal nie był w stanie ruszyć się ani przemówić, gdy Lysander Hearne bez zaproszenia przyciągnął sobie krzesło i zasiadł na nim przy łóżku. -Możesz odejść -Lysander odprawił Lorcasa. Jego son oblał Balthasara, wznosząc zamazane echa z pościeli i draperii. Lorcas pochylił się nad nim, zabierając tacę, talerze i gazety, zasłaniając ciałem twarz Bala przed sonem jego brata. Robiąc to, pojął mgliście Bal, Lorcas dawał mu szansę na gest, sygnał czy inny sposób zakomunikowania. Lecz co miał mu zakomunikować? Wołać o pomoc? Wezwać straże? Wyrzucić go? -Tak -zdołał odezwać się Bal. -Dziękuję Lorcasie. Dziękuję. -Czy to na razie wszystko, panie? -Tak -usłyszał, jak mówi ponownie. -Dziękuję. Usłyszał raczej niż wysonował, że służący opuścił komnatę. -Nie przywitasz się ze mną? -zapytał Lysander, zbliżając się i wywołując impuls sonu Bala. Son zarysował twarz o delikatnych kościach, tak bardzo przypominającąjego własną. Bal odpowiedział z opanowaniem, które jego samego zaskoczyło: -Będę wdzięczny, jeśli nie będziesz się do mnie już bardziej przybliżał, panie. -Nie zbliżać się? -zapytał Lysander. -Czyżbym nagle zmienił się w maga? To nie o to chodziło. Po prostu nie mógł znieść bliskości Lysandra. Nadal obawiał się jego samego oraz całego repertuaru drobnych tortur fizycznych i cięższych tortur psychicznych. Do tego dochodził sposób, w jaki się rozstali, nad prochami zamordowanej przez Lysandra dziewczyny. Balthasara odrzucało od tego człowieka jak od trupa. Zdołał powstrzymać się żeby nie wytrzeć dłoni do czysta, chcąc usunąć z nich wrażenie, jakie wywołał dotyk martwej, stygnącej skóry, szorstkiego płótna noszy i całunu oraz ziemi przed brzaskiem wilgotnej od rosy, na której złożyli z Lysandrem dziewczynę. -Balthasarze -odezwał się Lysander zmęczonym, nieco smutnym tonem. -Przez te wszystkie lata chciałem ci powiedzieć, jak bardzo żałuję, że wplątałem cię w to, co zdarzyło się tamtej nocy. Zrozum, że spanikowałem. Bałem się ojca i matki. Sądziłem, że to ich zabije, zrujnuje nasze nazwisko rodowe i zniweczy twoje szanse na przyszłość. Takie płynne, gotowe przeprosiny, zawierające zarazem subtelną groźbę, przypominające Balowi, że był w to wszystko zamieszany. I żadnego słowa o tej dziewczynie. Nie, nie pozwoli na to, by ten

człowiek nim zawładnął. Nie było świadków, a po wschodzie słońca nie było już i ciała; byłoby tylko słowo jednego brata przeciwko słowom drugiego, jak zwykle zresztą. To zapewniało mu bezpieczeństwo, tak samo jak i Lysandrowi. -Nie wiem, o czym mówisz -powiedział ze spokojem. Usłyszał, jak Lysander zaczerpnął powietrza, zawahał się ipowiedział: -To nie ma znaczenia. To wszystko działo się tak dawno. A ja...muszę się wytłumaczyć z nowego złego uczynku. Balthasar był spięty; nic na to nie mógł poradzić. -Proponuję zatem, byś swoje wyznania złożył odpowiednim władzom. -Balu, to dotyczy twojej córki. Bal. z bólem wstrzymał oddech, podniósł się, sięgnął po sznur dzwonka i pociągnął za niego gwałtownie, zanim Lysander zdążył go powstrzymać i wyrwać mu sznur. -Chcę rozmawiać przy świadku. -Nic z tego -syknął Lysander, a kiedy Lorcas otworzył drzwi, przemówił bardzo cichym głosem: -Odeślij go bracie, jeśli zależy ci na bezpieczeństwie córki. Przez chwilę Bal toczył ze sobą walkę, był zarazem przerażony, wściekły i obolały. Wiedział, że miał rację, słuchając instynktu nakazującego mu rozmawiać z bratem przy świadkach. Jednak instynkt, by ochraniać córkę, zwyciężył. -Lorcasie -odezwał się. -Przepraszam. Pomyliłem się. Mój...mój gość obiecał zająć się mną. Dziękuję. -Niezręcznie ci to wyszło -zauważył Lysander, kiedy już drzwi się zamknęły. -Nic lepszego nie zdołałem wymyślić -odpowiedział Bal. Zastanawiał się, czy słudzy Ishmaela mieli w zwyczaju podsłuchiwać. Zdawało się, że dysponowali wystarczająco dużą swobodą. Miał nadzieję, że nawet znając go tak krotko, zdołali wyczuć, że został zmuszony do odesłania Lorcasa. -Co wiesz o mojej córce? -zapytał. -Jest starsza z dwóch, ma sześćlat, urodziła ci ją twoja żona, znana kiedyś jako lady Telmaine Stott -odpowiedział Lysander. -Nie przypominam sobie, bym miał przyjemność ją poznać, gdyż poruszała się w znacznie wyższych kręgach niż nasze. Bogata krew zmieszała się z naszą, bracie. Twoja córka zaginęła przedwczoraj w nocy. Wiem, jak się czujesz. Moje dzieci również zaginęły. Moi bliźniaczy synowie, których zrodziła mi Tercelle Amberley. Jego son oblał Balthasara, badawczo zgłębiając wszystkie niuanse jego twarzy. Balowi udało się utrzymać całkowicie spokojną minę. -Synowie, których zrodziła w naszym rodzinnym domu-dodał Lysander. -Synowie, których zabrała nasza siostra czarodziejka. Gdzie są moi synowie, Balthasarze? I co powinienem mu powiedzieć? -pomyślał z rozpaczą Balthasar. Niezależnie od tego, jakimi historyjkami uraczyła go Tercelle, to że jej synkowie potrafią widzieć, dowodziło czegoś poważniejszego niż zwyczajna niewierność. Kto z nich wszystkich został najbardziej wyprowadzony w pole? Ferdenzil Mycene? Tercelle? Lysander?...A może on sam? Jeśli powie, że nic nie wie, narazi Olivede. Choć przypomniał sobie, że od chwili gdy zademonstrowała swoje zdolności magiczne, Lysander już nigdy nie położył na niej swojej okrutnej ręki, a nawet drwił i dokuczał jej ostrożniej. Obawiałsię jej. Bal zrozumiał, że to zmusiło go do zaspokajania potrzeby okrucieństwa poza rodziną, sprawiło, że odkrywał nowe rodzaje rozpusty, co ostatecznie doprowadziło do tamtego morderstwa. Lysander nadal musi obawiać się Olivede, skoro najpierw odszukał Bala, choć wiedział, że to ona zabrała dzieci. Gdyby tylko Olivede albo baron Strumheller byli tu teraz. Bal był niezmiernie zadowolony, że nie było tu Telmaine. -Tercelle nie powiedziała mi, kto jest ojcem jej dzieci-stwierdził ze spokojem. Lysander wyznał skrępowany: -Balthasarze, Tercelle nieco...zdziwaczała, gdy przybliżał się termin porodu. Nie byłem tak...cierpliwy, jak powinienem. I pewnie dlatego, zamiast pozostać w odosobnieniu, jak planowaliśmy, uciekła. Do ciebie.

Pamiętam twoją niecierpliwość, pomyślał Bal i dostrzegł, że Lysander nie okazał żadnego żalu nad losem kobiety, która, jak twierdził, była matkąjego dzieci. -Jak objawiało się to dziwactwo? Jego son wychwycił nerwowy ruch, jakby Lysander się zaniepokoił. -Była przeświadczona, że dziecko...nasi synowie...byli w jakiś sposób nienormalni. Po tych słowach tak prędko użył sonu, że Bal wiedział, iż jego brat szuka informacji o naturze swoich synków. Nie wiedział, czy ma skłamać, czy Lysander wiedział, a może tylko podejrzewał, że dzieci, które podobno spłodził, nie były w pełni Ciemnorodne. Ale na jakiej podstawie mógł coś wiedzieć czy podejrzewać? Balthasar mógł próbować zbyć podejrzenia Lysandra, ale nie jego pewność. Przyszło mu jednak do głowy, że Lysander może równie niewiele wiedzieć, co i on i zachowywać taką samą ostrożność, by nie wzbudzać podejrzeń. -Zgodzę się, że kobiety w tym stanie miewają dziwaczne myśli -powiedział Bal. -Powinienem był okazać jej więcej zrozumienia -stwierdził Lysander. -Co wiesz o moich synkach? Jakto się stało, że zostawiła ich u ciebie? -Sądzę, że od początku to zaplanowała -odpowiedział. -Miała przy sobie pewną ilość środka nasennego, który zadałamnie i dzieciom. -Postanowił nie mówić Lysandrowi, że Tercelle próbowała wystawić dzieci na słońce, choć nie wiedział, czy powoduje nim chęć uchronienia się od dalszych pytań, czy też wzgląd na reputację zmarłej. -Wymknęła się, podczas gdy spaliśmy. Wiedziałem tylko, że nie mogę zatrzymać dzieci -pamiętaj, że nie wspomniała mi o łączących mnie z nimi więzach -podjąłem zatem starania, by zapewnić im przybrany dom. -Ale nie wiesz, gdzie dzieci trafiły? -Nie. -Możesz się jednak tego dowiedzieć, prawda? Chciałbyś upewnić się, że są dobrze traktowane. -Słowa te zawierały szyderstwo z miękkiego sercaBala. Nie dało się nie dostrzec szyderstwa i nagle Balthasar przypomniał sobie, jak leży pod papierową ścianą niemy, udręczony, w szoku wywołanym krwotokiem wewnętrznym, gdy mężczyzna o arystokratycznym akcencie, który kierował napaścią zgarbił się, by ściągnąć mu z głowy kaptur. Przypomniał sobie: „A powiedział, że on jest słabeuszem”. Słabeusze, tym epitetem obrzucał swoje rodzeństwo oraz rodziców, kiedy próbowali zjednać go sobie lub sprzeciwiali się jego woli. -Lysandrze -odezwał się Bal -nie zapytałeś mnie, dlaczego znalazłem się w tym łóżku. Dwóch mężczyzn wtargnęło do mego domu i próbowało biciem zmusić mnie do podania im miejsca pobytu noworodków. Pamiętam, że leżąc na podłodze, bliski utraty zmysłów, usłyszałem, jak jeden z nich powiedział: „A powiedział, że on jest słabeuszem”. Przytaczał twoje słowa, prawda? Tym razem jego son zaatakował Lysandra, ujawniając grymas, jaki wystąpił na jego twarzy: gniew wywołany tym, że go zdradzono, żadnej skruchy. Przez chwilę Lysander wahał się, jakby bawiąc się kłamstwem, aż wreszcie niedbale powiedział: -Kiedy się rozstawaliśmy ostatnio, byłeś jęczącym, labiedzącym bachorem. -To było siedemnaście lat temu. -Dobrze, Balthasarze -powiedział Lysander. -Pewien jestem, że wykształciłeś sobie kręgosłup. Zatem załatwimy tę sprawę jak mężczyzna z mężczyzną. Oddaj mi moich synów, a ja zwrócę ci córkę. -Dlaczego mam ci ufać? -zawołał Bal w nagłym, choć odrobinę wyrachowanym wybuchu boleści. -Nigdy nie zrobiłeś niczego bezinteresownie. Tercelle Amberleynie żyje, a ty ledwie zwróciłeś na to uwagę, a może zwróciłeś na nią uwagę tylko dlatego, że przeszkodziła ci w twoich planach. Miała wyjść za mąż, Lysandrze. Jak śmiałeś ją skompromitować? -Kochała mnie! Ożeniłbym się, lecz wygnałeś mnie z miasta -powiedział Lysander. -Tylko ona mnie naprawdę kochała, a jej synowie są moimi dziećmi, tylko oni mi po niej pozostali. Dlaczego miałbym ciebie żałować? Mało kochasz swoją córkę, skoro siedzisz tu sobie... -Leżę -poprawiłgo ostro Balthasar.

-...kłócąc się ze mną podczas kiedy twoje dziecko cierpi. Jakie to podobne do Lysandra, pomyślał Balthasar, że nawet szantażując mnie, próbuje mnie przekonać, że to ja się mylę. Było to jednak skuteczne zagranie; Balthasar nadal starał się opanować. Wyczuwając jego słabość, Lysander przysunął się bliżej.-Balthasarze, obaj jesteśmy ojcami niepokojącymi się o swoje dzieci. Wiem, że nie przekonam cię, że swoje darzę miłością -nigdy ich nie trzymałem w ramionach ani nie objąłem sonem. Ale to moje dzieci, Balthasarze. -Nie wypędziłem cię z miasta -szorstko powiedział Bal. -Uciekłeś z obawy przed sprawiedliwością. Ale masz rację. -Zmusił się, by te słowa przeszły mu przez zaciśnięte gardło.-Zdajesz się wiedzieć...raczej dużo. Muszę uwierzyć, żemówisz prawdę i nie wykorzystujesz tej wiedzy na swoją korzyść. Proszę...przyprowadź do mnie córkę z powrotem albo powiedz mi, kto ją przetrzymuje. Zrobię, co tylko będę mógł, aby odnaleźć ci twoich synów. Lysander odsunął się, na jego twarzy wypłynął nieznaczny uśmiech. -Najpierw chcę odzyskać moje dzieci. Potem możesz dostać swoje. -Nie wiem, gdzie przebywają -powiedział Balthasar. -Twoja sytuacja nie pozwala ci się targować, Balthasarze. Ale uznam, że masz dobrą wolę. -Dowiem się -obiecał Bal drżącym głosem. -Potrzebuję jednak czasu. -Balthasarze, Ishmael di Studier zamordował kobietę, którą kochałem. Byłem tam, w tym domu, kiedy próbował wyciągnąć z niej informacje dotyczące miejsca pobytu twojej córki. Byłem tam, przysłuchując się i -zawsze będę tego żałował -odwlekając chwilę, by interweniować, kiedy on ją zamordował. Wiem, że ty i nasza ukochana siostra pomogliście zorganizować łapówki w więzieniu. Wiem, że planujesz użyć pieniędzy żony w jego obronie. To wszystko musi się skończyć. Dopiero wtedy dam ci czas. -Podniósł się. -A jeśli tak się nie stanie, bądź pewien, że się o tym dowiem. Jeśli moim synom stanie się krzywda, krzywda, na którą ty ich narazisz, nigdy nie dowiesz się, co przydarzyło się twojej córeczce. Lecz wierz mi, że będzie to coś znacznie gorszego, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. -Zaczekał jeszcze chwilę, a potem zadowolony, że Balthasarowi odebrało mowę, dodał: -Chyba nie muszę ci mówić, że masz nikomu nie wspominać o naszej rozmowie. Drzwi zamknęły się za nim. Balthasar przetoczył sięna bok i zwinął tak jak wtedy pod papierową ścianą i tak jak wtedy, kiedy leżał przez wiele dni w łóżku po tym, jak z bratem wynieśli ciało zamordowanejdziewczyny. Wiedział, dlaczego żal Lysandra wydawał się słaby i sztuczny jak szklane jezioro w modelu ogrodu. Przyznał się do innych wyrządzonych krzywd nie po to, by się oczyścić, tylko dla farsy. Nic się nie zmienił. Lorcas zaanonsował swoją obecność lekkim muśnięciem sonu i brzękiem butelek stawianych na stoliku nocnym. -Proszę, panie -odezwał się, stając przy łożu ze szklanką. -Proszę to wypić. -Przytrzymał Bala żylastym ramieniem i zmusił do wypicia wywaru, reagując na jego protesty z obojętnością godną doświadczonego pielęgniarza. -Ból głównie nie jest...fizyczny -wyszeptał Bal lepkimi wargami. -Wiem, panie. Wyraźnie obawiałeś się, że twój gość nie ma dobrych zamiarów, zatem ośmieliłem się podsłuchiwać pod drzwiami. Przepraszam, jeśli cię tym znieważyłem. Nie obraza, lecz poczucie rozpaczliwej ulgi, że nie musiał rozstrzygać, czy powiedzieć komuś o tym, czy nie. -To był...mój brat. Słuch o nim zaginął przed siedemnastu laty, a on nadal jest potworem. I przetrzymuje moją córkę albo wie, kto ją ma. Lorcasie, słyszałeś co mi nakazał. Wiesz, że nie mam innego wyjścia tylko zastosować się do jego słów, choć jeśli ktoś miałby spłonąć za morderstwo Tercelle Amberley, to powinien to być Lysander! -Zadrżał. -Przypuszczam jednak, że znowu będzie słowo brata przeciwko bratu; nawet nie ma popiołu. -Bal wyszeptał żałośnie swoje wyznanie: -Nie mogę dalejpomagać baronowi Strumhellerowi. Uparł się, bym...tego nie robił. -To zupełnie zrozumiałe, panie, tak samo uznałby nasz pan -odpowiedział cicho sługa. -Sądzę, że

powinniśmy poprosić służbę książęcą, by od teraz panu usługiwała. Jeśli dowie się o związku łączącym nas z naszym panem, może to narazić na niebezpieczeństwo twoją córkę, panie. Powrócimy z synem do miejskiej rezydencji naszego pana. Musimy zająć się korespondencją i zaaranżować transfer pieniędzy. Jeśli nie uzyskamy wsparcia ze strony lokalnej siatki lorda Vladimera, będziemy musieli posłużyć się płatnymi agentami, by zasięgnąć informacji. Ośmielę się zauważyć, że nasz pan radziłby ci panie, byś również udał się do domu szwagierki. -Ja...nie mogę -odpowiedział Bal. -Lysander wróci. -To akurat było najmniejszym problemem. Wiedział o tym, choć był chory ze wstydu. Nie chciał narażać Telmaine na kontakt z Lysandrem, nie chciał widzieć, jak Lysander próbuje nią manipulować. Nie chciał jej wyjaśniać, dlaczego wycofywał poparcie dla barona Strumhellera, choć wiedział, że zrozumiałaby to i wybaczyła mu, wiedząc, że robi to dla dobra ich rodziny. Przecież już sprzeciwiała się temu, by mieszał się w tę sprawę, a on spierał się z nią, ach, jak elokwentnie, i ją odesłał.Słodka, pierońska Imogeno. Pomyślał, że przyrzekał już nigdy więcej nie naginać się do woli Lysandra ani być wspólnikiem jego żądz i zepsucia. Nigdy nie wyobrażał sobie, że przyczyni się do cierpienia, jakie Lysander zada niewinnym. Wystarczyło, że miał zdradzić Strumhellera; choć Blondell gotów był uczynić z niego kozła ofiarnego, to miał on nadal lojalnych sprzymierzeńców i zasoby pieniężne, nie był bezbronny. Ale maleńcy synkowie Tercelle Amberley byli bezradni, jeśli jeszcze żyli. Bez względu na prawdziwy związek łączący go z nimi, Lysander mógł im tylko wyrządzić krzywdę. Cokolwiek innego po prostu nie leżało w jego charakterze. Być może Lysander już wiedział o dzieciach; może Tercelle zdążyła mu opowiedzieć...lecz o czym? O tym Swiatłorodnym kochanku...ale dlaczego Lysander miał w to uwierzyć? A już zupełnie niemożliwością było, że to by nie wzbudziło w nim morderczej furii. Być może przeświadczenie o tym, że dzieci były jakieś odmienne od niego, pochodziła nie od niej i dlatego Tercelle uciekła w panice, lecz dlaczego zatem nie zwierzyła się Balowi? Chyba że znała go, kiedy był jeszczeniewolniczo uległy wobec Lysandra -ale wówczas jaki sens miałaby ucieczka przed Lysandrem i zwrócenie się do Bala? Wszystko to zdawało się sobie przeczyć, a jego wzburzony umysł nie potrafił tego pojąć. Tej nocy Telmaine kilkukrotnie budziła się na dźwięk dziecięcego płaczu. Dwukrotnie była to Amerdale; jednak za każdym innym razem była przeświadczona, że to płacze Florilinde, do chwili aż dopadała ją przykra świadomość, że nie może jej przecież słyszeć. Dręczyły ją też dziwaczne sny: chodziła po nieznanych ulicach, spotykając nieznanych sobie ludzi; był tam dziwny starzec w wypełnionym bibelotami domu; kładła dłonie na napuchniętej nodze jakiegoś mężczyzny, wyczuwając i łagodząc jego ból;skradała się po kamiennym rumowisku pośród sękatych drzew, otoczona otwartą przestrzenią ciągnącą się hen daleko, poza zasięgiem sonu; uciekała w obawie o życie, a pościg był tak blisko, że nie śmiała się nawet odwrócić. Z tego ostatniego snu wyrwało ją bicie wieczornych dzwonów, ocknęła się cała drżąca. Amerdale leżała uśpiona w łóżeczku stojącym przy łożu Telmaine. Florilinde...Florilinde była gdzieś w mieście, sama, zapłakana w snach Telmaine. Wyciszyła son i leżała bez ruchu, wspominając, jak akuszerka wydobyła spomiędzy jej ud rozkrzyczaną pierworodną. Nawet kiedy Florilinde oznajmiła światu swoje przybycie, nadal jeszcze łączyła ją z Telmaine gruba pępowina. Gdyby tylko podobne wiązadło łączyło serce z sercem, usta z uchem, oko z okiem. Kto powiedział, że nie ma podobnej więzi między obdarzoną magicznymi mocami matką a jej dzieckiem? Mogła o to zapytać Ishmaela di Studiera, mogła zapytać Ishmaela di Studiera o wiele innych rzeczy, gdyby nie to, że niechciała mu się narzucać. Jej myśli błądziły wokół tego pocałunku i emocji, jakie pobudził w niej, w nim i ponownie w niej. Jak mogła, odezwał się jej wewnętrzny cenzor, jak mogła teraz myśleć o takich rzeczach? Ale to robiła, a ponadto myślała, że skoro była znacznie od niego potężniejsza, to czy jej magia naprawdę mieściła się w jej skórze, skoro odniosła wrażenie, że to nie dotyczyło jego magii? Oddychała powoli, rozprzestrzeniając swoją świadomość, powoli wypychając ją poza wyjątkowo wrażliwą skórę, poszukując charakterystycznej istoty świadomości swojej starszej córki, szukając głosu dziecka, które łkało w jej snach. Cicha jak mgła jej świadomość przenikała komnatę; jak

gdyby palcami musnęła skórę córeczki, wyczuwając obecność pogrążonej we śnie Amerdale, czuła się, jakby o jej twarz otarł się miękki psi pysk albo puszące się pod dotknięciem palców futerko kociaka. Pozwoliła sobie rozprzestrzenić się dalej, poza ściany komnaty. Oto była Merivan, czuwająca na leżąco, kipiąca od niespożytej energii, tam jej mąż, jego wpół świadome myśli stanowiące uczony bełkot, a dalej wszystkie ich dzieci. Jeszcze dalej natknęła się na sługi -gwałtowny przypływ skrywanej namiętności erotycznej, przypominający jej wrażenia odczytane z myśli Tercelle Amberley. Gdzie indziej natknęła się na bardziej ponury akt, w którym ciężar mężczyzny był równie zrezygnowany jak uległość kobiety, a uczucie ich łączące dawno odeszło, pozostawiając ich związek równie jałowy jak Kraina Cienia. Dalej natknęła się na Światłorodnych, przebywających na zewnątrz, w świetle słońca. Zwlekała przez moment, zafascynowana. Nie dziwiło jej wrażenie, że nie spali, lecz to, jak bardzo się od niej różnili, jawiąc się jej umysłowemu dotykowi jak twardy kryształ. Jakiś głos wyszeptał: -Kto to? -wycofała się, mając w pamięci ostrzeżenia Ishmaela. Dalej było jeszcze więcej Światłorodnych, niektórzy z nich wyblakli, jedni rozpaleni, drudzy kamienni, a jeszcze inni robiący wrażenie, jakbyjej dryfująca świadomość musnęła liście lub trawę. Kolejne głosy wyszeptały: -Kto to? -i pozostały bez odpowiedzi. Rozpostarła swą świadomość jeszcze dalej, wędrując ku odosobnionym punktom z wody, ognia, kamienia, liści. Swiatłorodni i Ciemnorodni, potrafiła ich już rozróżniać, choć im bardziej poszerzała zasięg swej świadomości, tym mniej wyraźnie rozróżniała odrębne istoty.Martwiła się, że natknie się na Flori i nawet nie będzie o tym wiedziała. Skraj jej świadomości musnął coś przypominającego wielki tlący się wrzód w tkance miasta. Smutek, ból, strach, cierpienie. To spalona dzielnica oraz otaczające ją domy i szpitale, wktórych leżeli zrozpaczeni i cierpiący. Duch Telmaine zadrżał od tego wrażenia, przez co na chwilę zgubiła się, straciła poczucie kierunku. Potem wyczuła gorące, żarzące się węgle, które rozpoznała. -Ishmaelu? -Jak inaczej mogła go wezwać w tym stanie? Lecz on pogrążony był we śnie, śniąc podobnie jak onao ucieczce i pościgu. -Telmaine! Telmaine! -Gdzieś daleko ktoś wstrząsał jej ciałem, raz za razem wymierzając jej policzki, obryzgując jej głowę i pierś lodowatą wodą. Hen daleko naprężała się rozpaczliwie słabnąca więź. Na jedną straszliwą, niepojętą chwilę uczepiła się poczucia obecności Ishmaela, a potem, wściekłai niechętna, na powrót znalazła się w sypialni. Głos, trzęsące się ręce, policzki i uszczypnięcia -wszystko to pochodziło od Merivan, stojącej boso, z gołą głową, odzianej w zmiętą koszulę nocną. Amerdale zanosiła się głośnym płaczem. Telmaine usiadła chwiejnie, jej kości bulgotały jak wrzątek, głowa bujała się na ramionach. Dotarło do niej, że jej koszula nocna i pościel były przemoczone. -Co wy wyprawiacie? -domagała się odpowiedzi zamroczona wściekłością. Merivan, w przeciwieństwie do swoich braci, którzy dręczyli Telmaine, doprowadzając ją do wrzasku,nigdy jeszcze nie pozwalała sobie na niedorzeczne psikusy tego rodzaju. -Nie budziłaś się! -zarzuciła jej Merivan. -Pokojówka-rozdygotana dziewczyna ściskająca miskę -weszła, by pomóc ci w porannej toalecie, lecz ty się nie budziłaś. -Na litość boską! -powiedziała Telmaine, podpierając się łokciem. -Przecież spałam. -Byłaś nieprzytomna. Czym się odurzyłaś? -Niczym! Mój mąż pracuje z uzależnionymi. Na słodką Imogenę, Meri, mam za sobą trzy nienadające się do opisania noce. Byłam całkowicie wyczerpana. -Odrzuciła mokre prześcieradło, zwiesiła nogi na brzegu łóżka, pochyliła siędo przodu i ściągnęła przemoczoną koszulę nocną z piersi. -Niepotrzebnie popadłyście w histerię. Słysząc ten wyrzut, Merivan się wyprostowała. -Proszę o wybaczenie -powiedziała lodowatym tonem. -Pozwolę ci się ubrać. Śniadanie podadzą za godzinę. -Odwróciła się i wyprostowana opuściła komnatę. -Ty też zmykaj, ty skończona ciamajdo -warknęła Telmaine na załamującą ręce pokojówkę. -Nie waż mi się wchodzić ponownie do tej komnaty, dopóki cię nie wezwę! Amerdale rzuciła się w ramiona Telmaine, oszczędzając tym samym pokojówce większych nieprzyjemności, a Telmaine powodu do.skruchy. Telmaine przygarnęła do siebie łkającą

córeczkę, wyczuwając strach i dezorientację dziecka zbudzonego w kolejnym obcym miejscu przez kolejną awanturę. -Ćśśś, ćśśś -mruczała, starając się pojąć racjonalnie to, co wydawało się tak wiarygodne w tamtym sennym stanie. Czy naprawdę dotknęła Ishmaela di Studiera? Co mogło oznaczać, że oboje dzielili te same koszmary? Czy wytworzył się wczoraj jakiś rodzaj więzi między nimi? Jak śmiał! A może po prostu była przemęczona, tak jak utrzymywała Merivan, wyczerpana nerwowo, znękana wyrzutami sumienia? Wahała się, rozdarta między sprzecznymi pragnieniami. Jeśli rzeczywiście miała magiczną moc, jeśli naprawdę rozciągnęła swoje zmysły nad miastem, to mogła odnaleźć Florilinde. Lecz robiąc to, dokonując tego, pogwałciłaby porozumienie z naturalnym porządkiem i stałaby się...Nie umiała nazwać, czym by się stała. Niech spadnie na nie przekleństwo za to, że jej przerwały! I za to, że przez nie musi myśleć. -Jesteś mokra, mamo -narzekała Amerdale, przytulając policzek do jej mokrej koszuli. -Wiem, te niemądre kobiety prawie mnie utopiły. -Chcę do domu. Do taty. Telmaine delikatnie odsunęła jej piąstkę od ust. -Nie rób tak, Amy. To dziecinne. Po śniadaniu pójdziemy zobaczyć się z tatusiem. Do Bala na pewno dotarły już jakieś wieści od kogoś, nawet jeśli tym kimś miała być pani Floria White Hand. „Oddaj mi ją -wyszeptała do Jedynego Boga -oddaj mi ją, a do mojego i twojego świata powróci ład. Moją magię utrzymam w spokoju w mojej skórze i nie będę już więcej marzyć o uczuciu -wszystkich uczuciach -o ustach Ishmaela na moich. A jeśli mnie nie wysłuchasz...”. Ismmael Do pierwszego zamachu na życie Ishmaela doszło zarazpo ustaniu wieczornych dzwonów. Nadeszła nocna zmiana, strażnicy tłukli się po bloku więziennym, waląc w kraty i szturchając pałkami stopy i głowy leżących więźniów, rykiem nakazując im wstać na czas inspekcji. Sposób, w jaki odnosili się do innych więźniów, uprzedził go, czego może się spodziewać. Z niewzruszoną twarzą, trzymając ręce luźno zwieszone po bokach, zgarbione ramiona, zniósł ich obnażający son oraz ordynarne komentarze dotyczące moralności jego matki, tożsamości jego ojca i perwersji, jakim oddają się lordowie i magowie. Z gorzkim uznaniem wysłuchał sugestii, jakoby jego matka miała spółkować z jakimś Cieniorodnym. Gdyby kiedykolwiek znaleźli się na wspaniałych, porażonych martwotą pustkowiach, zrożumieliby, że mężczyźni w całej swojej nędzy mogli pożądać Cieniorodnych kobiet. Dzielni mężczyźni, o silnej woli, sprawiedliwi, obyczajni i honorowi, mężczyźni, którzy spluwali, mówiąc o Cieniorodnych -nie było mężczyzny odpornego na ich lodowaty powab. Kobiety jednak posiadły cechy, którym zawdzięczał życie i miał o tym nigdy nie zapomnieć. Raczej się zdziwił, że strażnicy ograniczyli się jedynie do słów, a kiedy już się zabawili, przeszli do kolejnego uwięzionego nieszczęśnika. Doświadczony w rytuałach więziennych Ishmael nie opadł z powrotem na pryczę, przeświadczony był bowiem, że wrócą, szybcy jak żmije, gotowi zelżyć tych,’co się znowu pokładli. Kiedy strażnicy przeszli dalej, Ish powtórzył w myślach nikłe wiadomości, jakie udało mu się zebrać o planie więzienia. Gdyby przewidział sytuację, już miesiąc wcześniej pozwoliłby się aresztować za pijaństwo publiczne, by dowiedzieć się, gdzie znajdują się wyjścia. I powinien był pomyśleć o tym, by zabrać wytrychy z butów, bo te zawsze konfiskowano. Kierunek, w jakim poruszali się strażnicy, zdawał się wskazywać na to, że wyjście znajdowało się po prawej, a posterunek i większość cel po lewej stronie. Być może za wcześniej było na utratę wiary w procedury prawne, szczególnie gdy miało się za adwokata Prestona di Brennana. Jednak doświadczenie nauczyło go, że nigdy nie jest za wcześnie na planowanie ucieczki. Wracający strażnicy krzyczeli do więźniów, by wystawiali manierki na wodę, inaczej nie dostaną nic do picia. Wymiana dokonała się przy akompaniamencie szczęku metalowych manierek. Ish żałował tych, którzy znaleźli się tu po pijanemu, a teraz cierpieli katusze, jak gdyby w ich głowach wstawałosłońce. Dostrzegając, że strażnik, który stawiał przeznaczoną dla niego butelkę, wybierał

ją i sprawdzał, Ishmael oczekiwał, że otrzymał mocz albo coś równie niezdrowego zamiast wody -zadziwiające, jak wielu błaznów uważało ten numer za oryginalny-jednak płyn w manierce pozbawiony był tego charakterystycznego zapachu. Przyzwyczajony do picia z niepewnych źródeł pociągnął maleńki łyczek. Płyn sparzył mu język. Dwa uderzenia serca później jego język i usta zdrętwiały. Ishmael wypluł płyn, zebrał ślinę i splunął ponownie. Nie połykał. Rozpoznał truciznę: trupi jad. Opadł na jedno kolano, aby jak najostrożniej odstawić butelkę, ponieważ trucizna wchłaniała się również przez skórę, mimo że mniej skutecznie. Za zmiętym kołnierzem koszuli zatknięte miał dwie ostatnie pastylkikolce. Podnosząc się, wyciągnął pierwszą z nich i wepchnął do ust, którymi już nic nie wyczuwał; złapał ją zębami w obawie, że ją wypuści z bezsilnychwarg. Dosięgnął pryczy, gdy zaczęło się dzwonienie w uszach i zawroty głowy, i stoczył się na nią, przeklinając niepotrzebny wysiłek oraz to, że był zbyt wyczerpany, żeby wyciągnąć się na brudnej podłodze. To zamiłowanie do zdobyczy cywilizacji prżyniesiemu kiedyś zgubę. Leżąc na brzuchu na pryczy, aby nie zadławić się pastylką, wydobył z niej zmagazynowaną energię witalną i przelał ją w swoje zdrętwiałe usta i dzwoniące uszy. W tym samym czasie skupił się na zneutralizowaniu działania trucizny, dziękującswemu Pijanemu Bóstwu, że to był trupi jad, z którym już kiedyś się zetknął. Świadom był odległych krzyków, wstrząsów i szarpaniny, lecz odrętwienie i dzwonienie w uszach doskonale chroniły go przed zakłóceniami do czasu, aż ktoś podniósł go z pryczy, potrząsając nim jak zastrzeloną łasicą, a potem pozwolił mu upaść. Pastylka wyskoczyła mu z ust i potoczyła się po podłodze. -Ten tchórz się otruł! -Ktoś go uderzył, mocno, w bok głowy. Później będzie się śmiał, obiecał sobie. -Dajcie mu wody -rozkazał ktoś inny rzeczowo. Słodka łmogeno, tylko nie to. Te same co poprzednio ręce podciągnęły go w górę, lecz tym razem otoczyło go jakieś ramię. Głowa mu zwisała, więc nie mógł wysonować manierki, lecz w jakiś sposób zdołał podnieść rękę w dobrym, jak mu się zdawało, kierunku. Obleczoną w rękawiczkę dłonią trącił coś twardego, chwycił to i odrzucił na tyle daleko, na ile pozwoliła mu reszta sił. Ktoś krzyknął ostrzegawczo; w pobliżu doszło do gwałtownej przepychanki i rozległ się hałas. Chwiejny son Isha wychwycił zarys otaczających go mężczyzn. Dwóch z nich cisnęło się do pozostałych, robiąc niemal komiczne wrażenie, jak gdyby wycofywali się w panice. Mężczyzna trzymający go powiedział nagle zaalarmowany: -Czuję mrowienie w ramieniu. -Odsuń się od niego -odezwał się jeden z trzymających go mężczyzn i odciągnął drugiego, przez co Ish runął na bok, częściowo uderzając o łóżko, a częściowo z niego spadając. Stracił czucie w twarzy i kontrolę nad sonem, który pulsował błędnymi, nieskupionymi wybuchami. Wysonował własną dłoń, ugiął nadgarstek obok kałuży na podłodze, chroniony jedynie przez grubą skórzaną rękawicę; wysonował kroki; poprzez dzwonienie w suszach dosłyszał krzyki. Gdyby zechcieli, powodowani gniewem albo złośliwością, zrzucić go na ziemię, zginąłby zaraz po tym, jak rozlana trucizna przesączyłaby jego koszulę. Z pewnością ukarano by też innych magów, gdyby któryś ze strażników rozchorował się lub zmarł przy tej „próbie samobójczej”. Nie mógł niczemu zaradzić. Raz jeszcze skupił uwagę na własnym wnętrzu. Niewyraźnie usłyszał, jak drzwi jego celi zatrzaskują się, a pobliskie głosy, oddalając się, przechodzą w ożywiony harmider, jaki więźniowie wzniecili gwizdami i wykrzykiwaniem pytań, wzbudzając panikę wśród strażników. Ish na tyle odzyskał kontrolę nad sobą, żeby wydobyćz koszuli ostatnią pastylkę i nieporadnie wetknął ją sobie do ust, o mały włos nie gubiąc jej, gdy policzkiem musnął mokrą plamę na poduszce -ślina, po chwili zdał sobie sprawę, nie trucizna. Ze względu na człowieka, który zamierzał mu podać wodę -zupełnie niewinnie -miał nadzieję, że aptekarz więzienny miał głowę na karku i wiedział, jak podtrzymać oddychanie. Trupi jad miał krótkotrwałe działanie; to trzeba o nim powiedzieć. Nagły przypływ czystej furii odegnał najgorsze odrętwienie. Ishmael podciągnął się do pionu, korzystając ze wsparcia ściany, łóżka i ogarniającej go złości i zatoczył się na kraty. Chwytając kraty jedną dłonią osłoniętą rękawicą, wypluł kolec w drugą i zawołał, a raczej

próbował wołać, gdyż głos jego przypominał świszczący warkot, a jego język kłapał jak jedyna skarpetka na sznurze z praniem: -To nie była woda, przeklęci. Nie...estem czarnoksiężnikiem ani samobójcą. -Wywiesił zwisające od pachy w dół ramię za kraty i wskazał na jednego z mężczyzn, którzy tak wyraźnie odsunęli się od wody. -Sp...tajcie go, skąd wiedział, ż...by trz...mać się z dala od wody. Wiedział, że to czyste szaleństwo: straże nigdy nie przyjmą logiki leżącej za jego oskarżeniem. Nawet gdyby rozdarli go na strzępy, a podczas szamotaniny dwóch lub trzech kolejnych wylądowałoby w śmiertelnej kałuży, to winą i tak obarcząjego. Mężczyzna, którego oskarżył, był wystarczająco zdenerwowany, żeby bełkotać zaprzeczenia, które z pewnością brzmiałyby podejrzliwie dla każdego, kto uważnie by się im przysłuchał, lecz nikt go nie słuchał. Z pół tuzina rozwścieczonych strażników rzuciło się ku Ishowi. Odepchnął się od krat, żeby go nie poćwiartowali i zatoczył się na ścianę. Kiedy się podpierał, usłyszał męski głos wypowiadający słowa: -Co tu się dzieje? Głosnależał do komisarza, który go aresztował, mężczyzny w średnim wieku o charakterystycznym nosie i stawiającymprawo ponad wszystkim. Ish rozpoznał, że towarzyszył mu di Brennan, jego prawnik. Kolana się pod nim ugięły -wytłumaczył sobie, że to nie z ulgi, lecz jedynie dlatego, że opuściła go ta dzika furia -i ześlizgnął się po ścianie, by skulić się pod nią i po prostu czekać, aż ucichną wrzaski. Strażnicy zabrali go z celi, bojaźliwie, lecz niezbyt delikatnie powlekli go do pokoju przesłuchań, znajdującym się na samym końcu korytarza, tuż obok posterunku straży. Do tego czasu Ishmael odzyskał już mniej więcej władzę nad kończynami i walczył, by nie okazać odruchowego drżenia. Di Brennanowi i jego studentowi pozwolono się do niego przyłączyć, lecz jedyniew obecności strażnika. Podejrzewał, że mieli oni wzajemnie neutralizować swoje napięcie. Poza zapytaniem o powrót do sił, prawnik o niczym z nim nie rozmawiał. Studenta Ish rozpoznał natychmiast: słyszał, że jeden z książęcych synów z wysp Scallon zajął się prawem, co stanowiło alternatywną strategię ochrony suwerenności. Mimo starań młodzieniec nie zdołał całkiem ukryć zaciekawienia, sonując Isha, ani wstrętu wobec otoczenia. Malachi Plantageter wrócił nieco później. Odprawił strażnika, przysunął sobie krzesło i zasiadł na nim, sonując Isha zręcznie i uprzejmie. Nie tracił czasu na uprzejmości. -Po powrocie do twojej celi w kałuży na podłodze znaleźliśmy trzy martwe szczury. Jak sądzę, kiedy ucichło zamieszanie, wyszły się napić. Twoja pastylka zniknęła, podejrzewam, że zabrał ją jakiś szczur. Przynajmniej ona nie jest śmiercionośna w dotyku. -Nie przedstawił żadnej interpretacji faktów, które tak sugestywnie zestawił. -Kazałem to uprzątnąć. Oczywiście zachowując ostrożność. -Co ze strażnikiem, tym, na którego skapnęło? -zapytał Ish. Malachi odwrócił się do niego, wyrażając zaskoczenie, że o to pyta, a potem irytację na samego siebie, że poczuł się zaskoczony. -Całkiem dobrze. Nasz więzienny aptekarz jest o niebo lepszy od reszty tych nieudolnych pijaków. -Przekaż mu, że ma do czynienia z trupim jadem i że trucizna ta szybko ustępuje, nie pozostawiając śladów. Di Brennan zmieszał się. -Baronie Strumhellerze -odezwał się -przestrzegałem cię już przed spontaniczną współpracą, kiedy jesteś pociągany doodpowiedzialności prawnej. Ish nadal był w nastroju, w którym samoobrona zdawała mu się sprawą drugorzędną. -Co jeszcze wiadomo? Czy przepytaliście mężczyznę, którego wam wskazałem? Di Brennan obdarzył go srogą miną, przypominającą dawnych guwernerów niesfornego syna barona. Plantageter obu obrzucił sonem. -Tak, przesłuchałem go -powiedział z rozwagą. -Twierdził, że obawiał się, iż owa czarnoksięska choroba może być zaraźliwa. Zapamiętałem jednak, że znajdował się w oddziale, który cię

aresztował, i nie zdradzał strachu, nawet kiedy upadłeś. -On również kazał pozostałym podać mi wody, kiedy raziła mnie trucizna. Zapamiętałem ten głos. -Przesłuchałem też resztę. Otrzymałem klarowne sprawozdanie o reakcji wszystkich na twą trudną sytuację oraz na rozlanie wody. -1 co myślisz? -Wyznaczę dwóch członków mojego osobistego oddziału -drogą losowania, aby nie doszło do przekupstwa -by cię stale strzegli. Obawiam się, że nic więcej uczynić nie mogę. Zapewnię ci również opiekę lekarza więziennego. -Nie ma takiej potrzeby -burknął Ish. -Może i nie pobierałem nauk w Kolegium Lekarskim, ale znam się na uzdrawianiu. Trucizna została już niemal całkiem wydalona z mojego organizmu. Zdawało się, że ten protest nie przyszedł w porę, ostatecznie Plantageter był urzędnikiem państwowym. -Jednak -odezwał się komisarz -zażądał tego twój prawnik. Przydzielę ci też inną celę. -Podniósł się i ze słowami: -Miłego dnia, panie -rzuconymi di Brennanowi, wyszedł, zabierając ze sobą strażnika. Ish zdławił chęć, by powiedzieć: „Nie potrzebuję lekarza”, skoro najwyraźniej usługi aptekarza opłaciła 01ivede Hearne, jeśli nie di Brennan. -No dobrze, di Brennan. Jak możesz zaradzić tarapatom, w które tym razem popadłem? Prawnik obdarzył go belferską miną. -Zdołałbym zrobić więcej, gdybym więcej wiedział. Możesz zacząć od przedstawienia mi pokrótce twojej wersji wydarzeń, które doprowadziły do wtrącenia cię do więzienia. -Gdybym tylko wiedział, co się stało -ponuro odpowiedział Ish. Di Brennan poruszył się na krześle, gotów poczynić ostrzegawczą uwagę. Ish wzniósł dłoń. -Już wcześniej niektórzy życzyli mi śmierci, lecz zwykle mieli tyle przyzwoitości, by mnie najpierw o tym powiadomić. Moje kłopoty zaczęły się od spotkania z Balthasarem Hearne’em. Hearne popadł w tarapaty po historii z Tercelle Amberley. A tej z całą pewnością nie zamordowałem. Ciało było jeszcze ciepłe, zupełnie jakbym to ja miał je znaleźć. Di Brennan zastanowił się nad tymi słowami. -Jej narzeczony wraca dzisiejszej nocy do miasta. Niewątpliwie to podsyci namiętności otaczające tę sprawę. Ish już sobie wyobrażał, że historia ta konkurować będzie o miejsce na pierwszych stronach gazet z pożarem w Rivermarch i sprawą rozwodową di Mastersonów. Niesławny baronczarodziej aresztowany za morderstwo dziedziczki i narzeczonej! Łowca Cienia oskarżony o morderstwo! I tak dalej. Tytuły tym mniej sensowne, im więcej w nich wykrzykników. -Będzie nacisk, by sprawę rozwiązać szybko, zanim skandal przybierze poważne rozmiary -zauważył di Brennan. -Izanim wyjdą na jaw niewygodne fakty -dodał Ingmar Myerling. -Jak na przykład, kto zrobił dziecko narzeczonej Ferdenzila Mycene. -Zdaje się, że już coś wiecie na ten temat -zauważył Ish. Di Brennan obrzucił sonem młodzieńca i powiedział: -Ingmarze, proszę, rób notatki. -1 słuchaj uważnie, zdawał się sugerować jego ton. Myerling otworzył kasetkę, którą miał przy sobie, i wydobył jeden z miniaturowych dziurkaczy, jakie stały się bardzo modne w dobrze prowadzonych biurach. -Cqż, jaz tym nie miałem nic wspólnego -powiedział Ish przy akompaniamencie stukania, kiedy igła uderzała w papier. -Dziewięć miesięcy temu widywano mnie stale na Rubieżach, jak ją w towarzyskich kręgach Minhorne. Nigdy przedtem nie poznałem tej kobiety. -Jest świadek twierdzący, że słyszał, jak kłóciłeś się zniąo miejsce pobytu zaginionego dziecka, a potem miała krzyknąći umilknąć. Kiedy wpadli do komnaty, znaleźli ją dopiero co uduszoną. Ishmael westchnął; scenariusz był piękny i zwarty, dokładnie takiej samej historyjki użyto by dla wytłumaczenia jego zakrwawionego, podziurawionego kulami trupa.

-Kiedy odwiedziłem ją po raz pierwszy, było jasne, że Tercelle Amberley nic nie wiedziała o tym dziecku -Florilinde Hearne. Powinniście wiedzieć, że pani Telmaine Hearne -lady Telmaine Stott -towarzyszyła mi podczas tej pierwszej wizyty, to ona wiedziała, gdzie znajdziemy Tercelle Amberley, bo to Lysander Hearne ofiarował jej ów dom. Ona tylko poszukiwała swojego dziecka, nic więcej. -Lysander Hearne? -Tak, brat Balthasara Hearne’a. Ciemny typ, od siedemnastu lat nie słyszano o nim w mieście. -Lysander Hearne musiał być nieco starszy od Isha, kiedy rozpoczął życie na wygnaniu. Biorąc pod uwagę, że Ish ledwie przeżył, to szanse na powrót Hearne’a były marne. Najpewniej dawno już postradał życie, przypadkowo lub z głupoty, a jego prochy rozwiał wiatr. Isha zastanowiło, że młodzieniec liczący sobie może dwadzieścia lat, niewywodzący się z zamożnej rodziny, zdołał podarować kochance dom. -Wątpię, by nam się udało wezwać lady Telmaine do sądu, aby zeznawała. -Cieszy mnie to -powiedział uczciwie. -Ma wystarczająco dużo kłopotów. Di Brennan wydał pobłażliwy dźwięk, którego znaczenie Ish bez trudu odczytał. Po dekadach spędzonych na sali sądowej i wychowaniu pięciu energicznych i rozpieszczonych córek prawnik nie darzył kobiet wielkim sentymentem. -Musiałbym najpierw pokonać tego jej szwagra i jej siostrzyczkęsmoczycę. Ish postanowił zmienić temat. -Jak się miewa lord Vladimer? -Oddycha i przełyka płyny, lecz poza tym na nic nie reaguje. Lekarze arcyksięcia sprawują nad nim opiekę. -Nieszczęsny Vladimer. Kosztowni lekarze zajmowali się nim, pragnąc okazać się wartymi pobieranego wynagrodzenia. Jeśli nie uda im się wyleczyć pacjenta, to może zdołają przekonać go, żeby chociaż przeszedł kurację. -Kto wystosował oskarżenie przeciw mnie? -Uczynił to pan Blondell. Obawiam się, panie, że nie żywi on do ciebie miłości. -Gdyby każdy człowiek, który mnie nie lubi, miał składać przeciwko mnie fałszywe oskarżenia, musiałbyś na mniepoświęcić całą swoją praktykę, obrońco. Węszę tu coś brzydkiego. Blondell nienawidzi magii. Wychodzi z niego wieśniak -powiedział baron z Rubieży. -Zatem chętniej niż inni przypisałby nadnaturalną przyczynę nieoczekiwanym i niepożądanym wydarzeniom -powiedział di Brennan ostrzegawczo. -Zarzuty, jakie ci postawiono, oparte są nie na podejrzeniu, lecz na mocy przestarzałych przepisów nadal funkcjonujących w naszym prawie. Samo podejrzenie wystarczy do aresztowania kogoś na czas prowadzenia śledztwa. -Kto poprowadzi śledztwo, skoro woleliby, żeby magia nie istniała? -Wedle litery prawa ona nadal istnieje -zauważył di Brennan. -Mimo to korzystniej będzie zaprzeczyć oskarżeniom. Zasugerowano mi, że człowiek w wyniku złożonych przyczyn natury psychologicznej może być przekonany, że potrafi wpływać na rzeczywistość. Za pomocą magii. Przez moment Ish nie pojął znaczenia tych słów. Dopiero potem rzekł: -Czyli jestem szaleńcem? Wiedzionym iluzją o posiadaniu mocy magicznych? -Rozśmieszyła go ta ironia. -Trafię zatem na łamy gazet jako niesławny szalony baron, a nie jako niesławny baron czarodziej. -Musimy przekonać sąd -sucho dodał di Brennan -nie prasę. -Wydaje ci się, że zdołasz to zrobić. -Musiał przyznać, że pomysł ten niesamowicie go fascynował. Sam nigdy by na to nie wpadł. Jego zdolności magiczne, tak skromne, stanowiły o jego tożsamości. -Tak, jeśli zajdzie taka potrzeba. W ramach przygotowań będziemy musieli przemyśleć wszystkie okoliczności, przez które inni mogą interpretować twoje działania jako magiczne. Proszę, byś wstępnie uporządkował myśli i wspomnienia. Teraz zaś byłbym wdzięczny, gdybyś opisał najnowsze wydarzenia z własnego punktu widzenia. Dlaczego przyjechałeś do miasta? -Lord Vladimer wyznaczył mi spotkanie.

-Doskonale. Zacznijmy zatem od tego spotkania. -Pewne szczegóły dotyczą zadań, jakie wykonuję dla lorda Vladimera, z tego powodu powinienem pominąć szczegóły. -Di Brennanowi mógł ufać, lecz książątka nie znał na tyle, by mieć do niego zaufanie. -Powinieneś wiedzieć, że lord Vladimer chciał posłać mnie z misją, której prawdopodobnie mogę nie przeżyć. Można to uznać za motyw morderstwa. -Już moja w tym głowa, jak to zarysować -zbeształ go di Brennan. -Proszę kontynuować. Tak też Ish uczynił, przedstawiając relację, która wraz ż każdym powtórzeniem stawała się coraz bardziej dopracowana. Musiał uważać, bo zbyt gładkie sprawozdania pozbawione były szczegółów, zwłaszcza tych niespójnych. Sytuacja, w której się znalazł, nie miała wyraźnego sensu, tak więc wszelakie niezgodności byłyby odkrywcze. Książątko entuzjastycznie uderzało w klawisze dziurkacza. Wyspy miały bogatą tradycję pełną opowieści obfitujących w fantastyczne i burzliwe przygody. Di Brennan łatwiej zachowywał spokój. -Cóż -zauważył po tym, jak Ish zakończył opowieść -gdybym cię, panie, nie znał, miałbym wątpliwości co do twojego zdrowia psychicznego. Ciekawe, co młody Gil di Maurier odkrył, prowadząc swoje śledztwo. Ish odpowiedział wolno: -Postaraj się go o to zapytać. Ostatnim magiem skazanym za czarnoksięstwo była czarownica, która umożliwiła uprowadzenie Gila i jego sióstr. Nie wiem, jak on to przyjmie. Di Brennan zwrócił się do Ingmara Myerlinga: -Oskarżyciele arcyksięcia Peregrine di Maurier, Givaun di Chamberlin, Marilla di Chamberlin i Dianna Scarlatti,wszyscy oskarżeni o porwanie dzieci i morderstwo, a ta ostatnia o czarnoksięstwo. Wyciągnij akta i przejrzyj je, jeśli możesz. -Czy wiadomo, ile czasu minie, zanim stanę przed sądem? -zapytał Ish. -Może kilka tygodni. Zadbam, byś miał oddanych strażników. Nie podoba mi się, że ktoś już próbował cię otruć. Uważaj na siebie. -Sądzę -oznajmiła Merivan przy śniadaniu -że potrzeba ci rozrywki. -Szczodrze posmarowała dużą grzankę miętową galaretką słodzoną miodem. Poranki były jej ulubioną porą dnia, kiedy pojawiała się w swej luźnej porannej sukni z gęstej koronki, dystyngowana i energiczna, pełniąc obowiązki pani domu przy nakrytym do śniadania stole. Z kolei Telmaine czuła się, jakby przeciągnięto ją po torach kolejowych. Postarała się doprowadzić swą powierzchowność do porządku, lecz czas, którego potrzebowała, żeby zadbać o toaletę, spędziła na usadzaniu Amerdale przy stoliczku w pokoju dziecięcym, gdyż córka sprzeciwiła się, by rozdzielano ją z matką. Merivan zacisnęła usta, sonując siostrę, lecz wiedziona wyrozumiałością dla strapionej matki powstrzymała się od komentarzy. -Chyba się ze mną zgodzisz, Theophile? -zapytała Merivan męża pogrążonego w lekturze gazety, przesuwającego palcami po rzędach nakłuć jeszcze szybciej niżBal. Na jego twarzy odmalowywał się lekko otępiały wyraz głębokiego skupienia, na który nabierał zarówno adwokatów, jak i kryminalistów. Ocknął się z zamyślenia. -Tak, kochanie? -Mówiłam -powtórzyła Merivan -że moim zdaniem Telmaine potrzeba rozrywki. Rozrywki, pomyślała z ironią Telmaine. Przejażdżki po parku, wizyty u krawca, wycieczki za miasto, potańcówki, przyjęcia, salony i koncerty, powieści do przeczytania, listy do napisania, ploteczki...środki, które stosowano w towarzystwie, by ukoić obawę o nieobecnego rodzica, ból po śmierci rodzeństwa, strach przed nadciągającym zniewoleniem, wstyd za niewierność męża, troski finansowe rodziny, skandal, w jaki wdali się teściowie, niepokój o chorego męża czy uprowadzoną córkę. Do brzemienia tych spraw dokładano jeszcze zachowywanie pozorów. -Hmmm -odezwał się Theophile, wymijająco na nią sonując. -Nie powiedziałbym tego. Rzekłbym raczej, że powinna kontynuować poszukiwania córki. Poprosiłem trzech znajomych śledczych, by przyszli tu po śniadaniu. Telmaine rozpłynęła się z wdzięczności, przypominając sobie, dlaczego ten onieśmielający sędzia był jej ulubionym szwagrem. Po prostu dostrzegał, co się wokół niego działo.

-Czy ona musi się martwić? -opiekuńczo żachnęła się Merivan. -Z pewnością dochodzenie powinno dotyczyć jej męża, z którego głupoty to wszystko wyszło. -Chciałabym to zrobić -przemówiła Telmaine w swojej obronie. -Dziękuję. -No cóż, to nie potrwa długo. -Merivan dostosowała się do zmiany planów. -Sądzę, że późnej powinnaś odwiedzić... To było nie do zniesienia. -Nikogo nie życzę sobie teraz odwiedzać poza moim mężem -ostro przerwała jej Telmaine. Nastąpiła przerwa w wymianie zdań, po której Merivan odezwała się urażonym tonem: -Dziś rano otrzymałam liścik od Sylvide di Reuther z zapytaniem, czy może nas odwiedzić. -Bez wątpienia uznała, że poczucie winy malujące się na twarzy Telmaine odnosi się do niej, a nie do Sylvide, gdyż ciągnęła nieubłaganie: -Uważam, że wypada, byś raczej ty ją odwiedziła. Oczywiście, pomyślała Telmaine. Kiedyś lady Telmaine Stott towarzysko górowała nad lady Sylvide di Reuther, lecz pani Telmaine Hearne już to nie dotyczyło. -Nie pojmuję różnicy -zamruczał Theophile do swojej gazety. Telmaine wiedziała, że pojmował ją doskonale. Była to tylko subtelna wymówka wobec żony. Merivan otworzyła usta i znów je zamknęła. -Zrobisz, jak zechcesz -zwróciła się ustępliwym tonem do Telmaine. -Tak jak zawsze. Telmaine z ustami pełnymi suchej jak popiół grzanki nie czuła potrzeby odpowiadania na tę zaczepkę. Chciałaby odważyć się zapytać Theophile’a, co pisano w gazetach o aresztowaniu Ishmaela -barona Strumhellera. Musi przyzwyczaić się myśleć o nim z dystansem. Nie śmiała zapytać go o to przy Merivan i nie odważyła się sięgnąć po gazetę. Skończyła jeść grzankę, zjadła jeszcze jedną kromkę i wypiła herbatę cytrynową na którą miała niewytłumaczalną ochotę, a następnie przeprosiła gospodarzy. Po rozmowie ze śledczymi zamierzała zabrać Amerdale z wizytą do Balthasara, najlepiej nie wdając się przedtem w żadne dyskusje. Musi też napisać do biednej, zapomnianej Sylvide, prosząc ją o spotkanie w pałacu książęcym. Sylvide z pewnością będzie równie desperacko pragnęła wyrwać się z domu teściowej, co Telmaine od siostry. Poprosi ją o przyniesienie gazet. Może po złożeniu wizyty Balowi będzie wiedziała, co ma robić, a nie tylko kipieć ze złości jak opadający, piszczący sokół. Udaj się do Vladimera. Musisz mu pomóc. Przygryzła wargę od środka i odepchnęła nachalną myśl. Pomaganie Vladimerowi nie było jej zadaniem, szczególnie kiedyobawiała się, że wie, jaką pomoc Ishmael -to z pewnością był Ishmael -miał na myśli. Była żoną matką -szanowaną kobietą. Zajmie się rodziną tak jak powinna. Druga próba morderstwa zdarzyła się, kiedy Ishmaela eskortowano z pokoju rozmów do nowej celi, przylegającej do posterunku straży, gdzie trzymano wszystkich sprawiających kłopoty. Ku ubolewaniu Isha, nowa cela znajdowała się jeszcze dalej od wyjścia. Słyszał nieprzyzwoite wrzaski i nawoływanieo ciszę, jeszcze zanim skręcili w korytarz. Hałasy przybrały na sile, kiedy tylko wysonowano ich nadejście. Zawzięte prześladowanie miało jednak nieco wymuszony charakter, co przypisał dogłębnej pustce tych ludzi, którzy musieli walczyć z każdym przybyszem, żeby udowodnić swoje istnienie, znaczenie oraz swoją męskość. Zbliżyli się do cel, gdy jeden z więźniów sięgnął zza krati chwycił najbliższego strażnika za pas. Strażnik był młody albo nierozgarnięty, albo...z jakiegoś powodu zareagował za późno. Rzucił się do tyłu, w chwili gdy więzień go popchnął. Wpadł na Isha, który popchnięty upadł na drugiego strażnika; ten odwrócił się i chwyciwszy Isha, popchnął go mocno na kraty celi po przeciwnej stronie. Ramię więźnia zacisnęło się jak rygiel na gardle Isha; nóż -nie potrzebował sonu, by wiedzieć, że to był nóż -wbijał się z zabójczą siłą przez jego koszulę w pierścienie pancernej koszulki. Napastnik zaklął. Strażnicy, wrzeszcząc, wyrwali mu nóż, zanim napastnik zdołał zagłębić go po raz drugi w nieosłoniętą pachę albo gardło. Na pozór przypadkowy rzut sonu wykazał Ishowi, że nie miał co próbować rzucać się do wyjścia. Pozwolił sobie upaść straży w ramiona, odgrywając rolę ofiary nożownika. Strażnicy zataszczyli go do wyznaczonej celi; wśród kakofonii wrzasków triumfu po udanym zabójstwie więziennym wyróżniał wołanie o wezwanie aptekarza. Nikt nie próbował rozpinać mu koszuli ani badać rany,

strażnicy wyraźnie odczuwali niechęć do dotykania maga częściej, niż musieli. Leżał bezwładnie, rozpatrującchoreografię napaści. Im więcej o niej myślał, tym mniej uważał ją za dzieło przypadku. Dwóch więźniów z pewnością brało w tym udział, być może strażnik i ktoś, kto dostarczył ten nóż. Żadne więzienie nie było dobre dla zdrowia. To w szczególności zapowiadało się szkodliwe dla zdrowia Isha. Oddychał spokojnie, wiedząc, że teraz jego najlepszym sprzymierzeńcem jest spokój. Nadszedł aptekarz więzienny. Starając się zachować uprzejmość, zażądał, by pozostawiono przy nim jednego strażnika, kompetentnego, jeśli łaska, i zapewniono mu przestrzeń do pracy. Powiadomi ich, jeśli będzie potrzebował pomocy przy przenoszeniu pacjenta. Ish pozwolił, by aptekarz odkrył, że w miejscu nacięcia koszula była sucha, a pod spodem znajdował się twardy pancerz naszywanej pierścieniami koszulki. Prychnął i oznajmił: -Ten tutaj nie jest bardziej martwy ode mnie. -Uniósł koszulę Isha, ukazując koszulkę tym, których wygnał poza celę. -Nie przeszukujecie już wcale więźniów, skoro jeden przemyciłnóż, a drugi pancerz? Macie szczęście, że akurat trafiło na tych dwóch. Wstawaj, wasza lordowska mość. Dosyć już symulowania. Ish siadł, jak mu kazano, korzystając z okazji, zbadał bliżej mężczyznę, którego poprzedniej nocy sonował nieznacznie. Był ponadprzeciętnie wysoki, żylasty i nieco przygarbiony mimo młodego wieku. Miał zapadniętą pierś będącą oznaką dzieciństwa spędzonego w ubóstwie i związanych z tym dolegliwości. Gdyby nie był taki chudy, byłby całkiem przystojny. Miał na sobie inny płaszcz niż ostatniej nocy, też używany strój dandysa. Jego akcent, tak samo jak jego ubiór, wskazywał na Rivermarch. Mając takie pochodzenie, musiał zdobywać wykształcenie, oddając się bogatemu opiekunowi matki lub własnemu. Ish dawno już przestał oceniać ludzi za to, co robili, by przeżyć, jeśli tylko potem wychodzili na prostą. Aptekarz wykazał się odwagą i rozumem, skoro uratował otrutego strażnika i pomógł Ishowi poprzedniej nocy. -Magister di Studier -powitał go aptekarz, czym go zadziwił. Son ukazał gołe dłonie -a zatem nie miał do czynienia z magiem -oraz łobuzerski uśmiech na wąskiej twarzy. -Nie pamiętasz mnie. Biegałem dla ciebie na posyłki, kiedy byłem ulicznikiem, a ty pobierałeś nauki. Gdybym wiedział, że jesteś baronetem, panie, domagałbym się trzech miedziaków. Ish roześmiał się z zaskoczenia, rozpoznając go. -Nie dałbym ci tyle, Kip. -Naprawdę? -Kip przekrzywił głowę w znajomy sposób. -Komu zapłaciłbyś dwa miedziaki, Magistrze Sknero? -Żaden inny chłopiec na posyłki nie potrafił czytać, a połowa nie powtórzyłaby poprawnie nawet krótkiej wiadomości. Ty jeden potrafiłeś czytać i korzystać z rozumu, lecz nade wszystko byłeś cwaniakiem. A ja nie byłem wtedy baronetem, tylko byłym Łowcą Cienia, żyjącym z własnej pracy. -Jak zauważyłem, nawet poruszając się w wyższych sferach, nie zarzuciłeś, panie, łowieckich nawyków. -Sztylety nie stają się tam mniej śmiercionośne niż gdzie indziej. Dobrze się urządziłeś, cieszy mnie to. -Nie twoja w tym zasługa, baronie Sknero. Ish uśmiechnął się leciutko; a zatem nauczyciel, którego w tajemnicy opłacił, by udzielił chłopcu nieco nauk,nigdy go nie wydał. Kip przybliżył się, by zapytać żywo: -Co to za historia z zatrutą wodą? -Wziąłem do ust maleńki łyczek, zanim poczułem działanie trucizny. Strażnik przyjął jej więcej. -Bo ją na niego wylałeś. -Zamierzał wlać mi ją do gardła. Nieświadomie, jestem tego pewien. Trudniej wchłania się ona przez skórę. Komisarz powiedział mi, że strażnik przeżył. -Tak, to prawda. Na twoje szczęście. -Powiedział to, nie zmieniając tonu. -To mój kolega, bardzo zresztą lubiany. Znasz tę truciznę?

-Trupijad. -Czy mamy oczekiwać jakichś objawów pochorobowych? -Żadnych. Zatrucie przechodzi równie szybko, jak się zaczyna. Miałem już z tym do czynienia. Kip przykucnął, szybko unosząc rękaw Ishmaela, by zbadać mu puls; jego ruchy były pewne i fachowe. Ish uchwycił posmak jego myśli: zakłopotanie ciężkim położeniem Isha, pozbawione złośliwości rozważania dotyczące tego, jak tę sytuację obrócić na własną korzyść oraz opór wobec magicznego wglądu Isha w jego myśli. -Ktoś tu nie jest pewien, czyjego sprawa zdąży trafić przed sąd? -zamruczał Kip. Ish zdał sobie sprawę, że Kip nie przejmował się tym, czy Ish był niewinny. -Poparzyłeś to ramię-zauważył dobitnie. Ish był pod wrażeniem; sam ledwie dosłyszał cichaczem przybliżające się kroki. -Zpożaru Rivermarchwyniosłem życie, nie koszulę. Ręce Kipa zacisnęły się mocno, niemal brutalnie na jego nadgarstku. -Mojej kobiecie się nie udało -powiedział bez wyrazu. -Ani jej najmłodszemu dziecku. -Przykro mi to słyszeć. -Prawdziwa z niej była sekutnica, ale śmierć w płomieniach to paskudny koniec, a dziecko nikogo nie zdążyło skrzywdzić w swoim króciutkim życiu. Ish przez moment słyszał dziecięcy chichot, wiercący się ciężar opadł mu na piersi, poczuł dotyk miękkich kędziorków na brodzie i nosie -tylko to pozostało Kipowi po dziecku, które ukochał i pomimo cynicznej pozy pragnął pomścić. Ish zastanawiał się, ile osób w mieście żywiło tej nocy podobne uczucia. -Powiadają, że to sprawka Światłorodnych -powiedział ponuro Kip. -Nie -mruknął Ish. -Swiatłorodni niemieli z tym nic wspólnego. Ani Ciemnorodni. Powiedziałbym raczej, że to Cieniorodni, jeśli już koniecznie chcesz określić, do jakiej rasy należą podpalacze. Podobny akt wyklucza sprawców poza granice jakiejkolwiek przyzwoitej rasy i prawa. Znam ten typ. -Ufał, że przytomny umysł Kipa pojmie w mig, o co mu chodziło. -Gdzie teraz się zatrzymujesz? -Wdrugim skrzydle więzienia, przynajmniej do czasu aż pozostanie jakaś wolna cela -odparł Kip po krótkiej przerwie. Jego myśli stały się nieufne; odsunął dłoń. -Jak tam twoje płuca po zetknięciu z dymem? Zdajesz się całkiem dobrze oddychać. -Teraz już tak -sucho odpowiedział Ish. -Możesz mi podesłać moje wytrychy? Zabrano mi je wraz z butami. -Pewnie mogę, albo zdobędę ci inny, równie dobry zestaw-powiedział równie cicho mężczyzna. -Policzę ci za te wszystkie okazje, kiedy powinieneś płacić mi po trzy miedziaki. Ish uśmiechnął się szeroko; poruszał się po pewnym gruncie. Będzie musiał osłodzić swoją ofertę na tyle, by wraz z dawną znajomością przeważyła jakąkolwiek inną kontrofertę. Były ulicznik uprzedziłby go o konieczności podwyższenia stawki. -Potrzebujesz mieszkania. Na ulicy Perlen znajduje się pensjonat należący do Ruthena di Sommerlina. To po północnej stronie, z dala od miejsca pożaru. Powiedz mu, że to ja cię przysłałem. Nikt wychowany w Rivermarch nie poczułby się urażony stylem życia w tym pensjonacie. Ish pomyślał, że spłowiały blask związanej z burleską przeszłości raczej przypadnie Kipowi do gustu. Kip spodoba się staruszkom i zadba o nie na swój sposób, jeśli Ish nie wymknie się z tej matni żywy. -Zdaje mi się -miękko powiedział Kip -że kolejnym razem powinienem napastnikom pozwolić odnieść sukces. Najłatwiej się stąd wydostać nogami do przodu. -Aptekarz więzienny podniósł się i obiegł Isha sonem. -Przemyśl to sobie -dodał swobodnie. Telmaine nie poznała sługi, który poprowadził ją do apartamentu i pokoju Balthasara. Nie zastała Lorcasa ani Eldona, z poczuciem ulgi stwierdziła też, że nie było tam również Olivede Hearne. Jej mąż leżał w łóżku obłożony nieprzeczytanymi gazetami. Wiedziała, że były nieczytane, bo Bal zwykle po lekturze zostawiał je w nieładzie doprowadzającym do rozpaczy każdą sumienną

gosposię. Twarz miał napiętą, nawet kiedy uśmiechnął się i rozłożył ręce, by uścisnąć Amerdale i ją. Od razu przejął ją strach, że ponownie się rozchorował, lecz kiedy przesunęła mu dłonią po karku, nie wyczuła większego napięcia fizycznego. Jego stan emocjonalny jednak stanowił zupełnie odrębną sprawę. Aż ją zatkało, kiedy wyczuła, jak burzliwe nim targały emocje: starał się bez powodzenia unikać myśleniao czymś, przez co sprawa ta rozbiła się na fragmenty. Starał się, mężnie się starał zachowywać radośnie ze względu na nie. W końcu Telmaine udało się namówić Amerdale, by wybrała się do menażerii w głównym ogrodzie. Poprosiła służącego, by znalazł jakąś niańkę, która by ją tam zabrała. Kiedy wysłali ją do ogrodu pod opieką przybyłego na wezwanie dziewczęcia, Bal odetchnął z wyraźną ulgą. -Potrzeba jej rozrywki -stwierdził, bezwiednie powtarzając niedocenioną propozycję Merivan. Telmaine ukryła grymasi wsunęła się w małe, nagrzane miejsce opuszczone przez córeczkę, położyła się obok męża i położywszy ramię na jegopiersi, przesuwała gołą dłonią pod karczkiem koszuli, by położyć jąna jego ramieniu. -Coś jest nie tak -zaryzykowała. -Czuję to. Co się stało? Odrzuciło ją od przypływu całkowitej, bezsilnej nienawiści, aż musiała odsunąć dłoń. Bal tego nie dostrzegł. Jego myśli, zwykle tak uporządkowane i ujmujące, teraz stanowiły twardy kłębek gniewu. Po dłuższej chwili odezwał się spokojnym, nienaturalnym głosem: -Telmaine, przykro mi. Ale nie mogę...Nie mam siły, by to kontynuować. Ja...wycofałem poparcie dla barona Strumhellera. Straciłem odwagę. Jestem zbolały i zmartwiony i...-Dotyk i magia ukazały jej postrzępione wspomnienia z ostatniej nocy i wyjawiły skrywaną za kłamstwem prawdę, że jego uznany za zmarłego brat Lysander, ten sam, który przed siedemnastu laty uczynił go wspólnikiem morderstwa, twierdził, że przetrzymuje ich córkę i zagrażał jej życiu. -Przepraszam -powiedział. -Wiem, że będziesz się za mnie wstydzić. Tak bardzo przeraziło ją to, czego dowiedziała się za pomocą dotyku, że nie była w stanie mówić. Osłupiała, słysząc jego kłamliwe słowa. Nigdy jej nie okłamywał, nie w ten sposób. Wiedziała, że Lysander głęboko go zranił, lecz nie spodziewała się, że mógł do tego stopnia kontrolować jej męża. Szukała słów, które wpasowałyby się między jego kłamstwa i to, czego się dowiedziała. -Kochany, umiłowany mój, rozumiem. Nie powinieneś się obwiniać. -Nie zamierzam -odparł, znowu kłamiąc. Czuł się taki kruchy w jej ramionach. Uścisnęła go na tyle mocno, na ile śmiała, zatapiając swoją świadomość w jego ciele i wyczuwając powolny, naturalny proces gojenia ran. Zapragnęła wlać własną witalność w masę stanowiącą jego śledzionę, delikatną matrycę połamanych żeber, sztywnych od zakrzepów części płuc. Tam,właśnie tam dostrzegła mały obrzydliwy fragment przypominający zgniłą plamkę na brzoskwini: zaczątki zapalenia płuc. Nie zauważy tego nawet, usunęła infekcję z łatwością, jakby robiła to od lat. -Nie miałem żadnych wieści o Florilinde -powiedział, policzkiem przytulając się do jej policzka. -Ani o baronecie di Maurierze. Przerwała badanie, żeby przypomnieć sobie, że o to pytała. -Theophile wezwał trzech agentów śledczych. Rozmawiałam z nimi dziś rano, opowiedziałam im wszystko, co wiem. Zapowiedzieli, że później przyjdą z tobą porozmawiać. Zdawali się bardzo kompetentni. -Czego nie spodziewała się po tym skandaliście Guillaume’ie di Maurierze. Jeden z agentów, na szczęście, przypominał jej Ishmaela, był to zahartowany, obcesowy mężczyzna o łagodnych manierach. -To dobrze...-wymruczał. -Telmaine, niepokoję się o Olivede. Wróciła do Rivermarch, by udzielaćpomocy. Eldon powiada, że przebywa w towarzystwie strażnika, lecz po tym wszystkim, co się wydarzyło...-„Ale to moje dzieci, Balthasarze”, zabrzmiał w jego myślach głos Lysandra. -I nie mogę przestać myśleć o bliźniętach. Nie mam pojęcia, czy żyją, Telmaine. To wszystko miesza mi się w głowie z porwaniem Florilinde... Pogłaskała go po czole, choć jego wspomnienia, poczucie winy i kłamstwa bardzo ją raniły. -Balu, nikt nie byłby w stanie zadbać o wszystkich naraz. Twoja siostra jest dorosłą

kobietą, odpowiedzialną za swoje własne dobro. Nikt nie wie lepiej od niej, co jej zagraża. Baron Strumheller to potężny właściciel ziemski oraz Łowca Cienia; ma pieniądze i prawników, a do tego wpływowych przyjaciół. Oczywiście, byłoby okropne, gdyby coś przytrafiło się bliźniętom, ale już zrobiłeś dla nich wszystko, co mogłeś. Przede wszystkim musimy martwić się o naszą Florilinde. -Rozmyślnie dodała: -Nie cofnęłabym się przed niczym, żeby tylko sprowadzić ją bezpiecznie z powrotem. Mówiąc to, wiedziała, że to byłaprawda, to powinna i musiała być prawda. Wyprostowała się, podwinęła nogi pod krępujące ruchy spódnice i położyła rękę na stoliku obok butelek z lekarstwami. -Które z nich pomaga ci zasnąć? -Posłużyłaby się magią, by pomóc mu zapaść w sen, lecz z pewnością domyśliłby się tego, biorąc pod uwagę jego doświadczenie. -Wszystko w porządku -powiedział. -Nie potrzebuję... -Nic ci nie pomoże, że będziesz tu leżał i się zamartwiał. Zamierzam odwiedzić panią White Hand. -Posłałem jej list. -Dostarczenie listu za długo trwa. Potem zatrzymani się w pokojach Guillaume’a di Mauriera, by zapytać, czy zdobył jakieś informacje. Potem zaś...cóż, co zrobię później, zależy od tego, czego się dowiem. -To nie jest bezpieczne -zaprotestował. Dała mu chwilę, żeby mógł jej powiedzieć prawdę, dlaczego miało to być niebezpieczne, a następnie schyliła się i ucałowała go lekko, jak beztroska żona lekceważąca mężowskie niepokoje. -Nie skorzystam z mojego powozu ani książęcej karocy, poprosiłam Sylvide, by mnie odwiedziła. Najpierw pojedziemy jej powozem na tyle daleko, na ile uznam, że to bezpieczne. Potem wynajmę dorożkę. -Telmaine... -Ja jestem w stanie to zrobić, Balu. A ty nie. Baron Strumheller też nie może. Czy się przesłyszałam, jak tuż przed opuszczeniem domu mówiłeś, że bez względu na warunki, w jakich się znajdziemy, musimy walczyć z tym złem? Nie wyróżniałeś wówczas barona Strumhellera ani siebie, ani swojej siostry czy mnie. -Chyba bym nie przeżył, gdyby coś ci się przytrafiło -odezwał się po dłuższej chwili. Przełknęła ślinę. -Kiedyś myślałam tak samo. Ale mamy dzieci i nie możemy pozwolić sobie na takie samolubstwo. Obiecaj mi, że jeśli coś mi się stanie, jeśli cokolwiek nas rozdzieli, obiecaj, że będziesz żył, kochał dzieci i dbał o nie. A ja przyrzeknę ci to samo. -Pocałuj mnie -wyszeptał. Przygotowała się, że wyczuje w nim głęboką zgryzotę i poczucie nieudolności, lecz jego nieoczekiwany dla niej podziw dodał jej sił. Nie naciskała, by złożył jej przyrzeczenie, bo z jego pocałunku i emocji odczytała, że świadomie czy nie już je złożył. Wbrew rozsądkowi poprzez pocałunek wtłoczyła w niego uzdrawiającą energię. -Lepsze od wszystkich lekarstw -westchnął, kładąc dłoń na jej karku, kiedy się odsuwała. Uśmiechnęli się do siebie, oboje spowici w tajemnice i przemilczaną prawdę.

Rozdział ósmy Telmaine poczuła wyrzuty sumienia, gdy Sylvide wychyliła się z powozu. Jej podobna do kwiatu twarzyczka zmarszczyła się ze zmartwienia, gdy musnęła Telmaine sonem. -Najdroższa moja, co się stało? Twój list był bardzo dziwny. Książęcy lokaj ruszył, by otworzyć drzwiczki, a Sylvide zebrała swe sute spódnice, zamierzając się podnieść, lecz Telmaine ubiegła ją, podciągając suknie, by wspiąć się do powozu. Ubrała się prosto, w sposób pozwalający jej swobodnie się poruszać. -Jedźmy -zwróciła się do Sylvide. -Dokądkolwiek. Mina przyjaciółki wyrażała urażone zmieszanie wywołane jej gwałtownością. Niezbyt bystra Sylvide, której bracia ją o tym uświadomili, nie znosiła poczucia, kiedy rzeczy działy się zbyt szybko, by je mogłazrozumieć. Telmaine zaszurała nogami, przesuwając się w przód, aby złapać jej oddalone dłonie w swoje, obleczone w rękawiczki. -Przepraszam. Wyjaśnię ci wszystko po drodze. -Co mi wyjaśnisz? Dlaczego kazałaś mi zabrać pistolet? Z jakiej przyczyny nie przebywasz we własnej miejskiej rezydencji? Co się przydarzyło Balthasarowi? I gdzie są twoje dzieci? -Amerdale jest z Balem. Zaś Flori...To właśnie po części z jej powodu poprosiłam cię o przybycie. Potrzebuję twojej pomocy. -Telmaine! Masz kłopoty? -Ogromne kłopoty -przyznała Telmaine ponuro. -Aż do teraz sądziłam, że to był dobry pomysł...żeby użyć twojego powozu. Teraz już nie jestem tego taka pewna. Czy możesz podać mi pistolet, proszę? Sylvide przygryzała palec wskazujący swojej delikatnej rękawiczki, gdy Telmaine wydobyła pistolet z pudełka, upewniła się, że nie był naładowany i sprawdziła, czy pojmuje mechanizm pozwalający ładować i zabezpieczać broń. Na razie zostawiła pistolet nienaładowany. Został zaprojektowany tak, by pasował do dłoni i gustu dam. Posiadłości di Reutherów znajdowały się wystarczająco blisko Rubieży i Krainy Cienia, dlatego nawet damska broń co nieco ważyła. W komplecie z pistoletem Telmaine znalazła ozdobną szarfę pełniąca funkcję kabury. Było to kolejne praktyczne zastosowanie przyniesione’z Rubieży, gdzie broń trzymana w małej torebeczce albo w torbie przy siodle byłaby jeszcze bardziej bezużyteczna niż jej brak. Założyła szarfę przez ramię i zasznurowała pas, czując ciężar broni na biodrze. Zamierzała ćwiczyć jej wydobywanie, kiedy tylko znajdzie się w domu. Kiedyś była całkiem dobrym strzelcem, ale ostatnim razem trzymała w rękach jakiś pistolet jeszcze podczas zawodów strzeleckich tuż po swoich zaślubinach. Była to jedna z tych okazji, kiedy jej mąż bezwiednie dopełnił upokorzenia jej rodziny po tym, jak okazał się jednym z najgorszych strzelców, z jakimi miała do czynienia. Kiedy kończyła przygotowania, Telmaine czuła falujący wokół nieśmiały son Sylvide. -Tellie -odezwała się cichutkim głosem. -Nie rozumiem. Telmaine wzięła głęboki oddech i cofnęła głowę. -Przepraszam, że nie spotkałam się z tobą w miejskiej rezydencji. Przyznaję, że...zapomniałam o tym, że cię zaprosiłam. Całkiem mi to wypadło z głowy. Wiesz, że zgodziłam się, aby baron Strumheller towarzyszył mi w drodze powrotnej do miasta. -Tellie, nie słyszałaś, że barona Strumhellera aresztowano za morderstwo i czarną magię? -Wiem, byłam tam, kiedy do tego doszło. -Byłaś tam! Jak to możliwe?...-Tak nagle przybrała przerażoną minę winowajczyni, że Telmaine omało się nie roześmiała. Odpowiedziała łagodnie. -Był tam też i Bal. -Tellie, przecież ja nigdy...-odezwała się Sylvide, niemal ze łkaniem. -Ćśśś, nic się nie stało. Już dawno przestałam przejmować się drobiazgami. Wszystko zaczęło się od tego, kiedydotarliśmy -dziewczynki, ja i baron Strumheller -pod dom. Wówczas z domu wypadło dwóch mężczyzn. Jeden z nich złapał Florilinde i...-Jej głos stężał. -Porwał ją. Nie wiemy, gdzie przebywa.

-Porwanie! Jakie to okropne! Ale dlaczego? Zastanawiała się, co powinna powiedzieć Sylvide i innym, których chciała ochraniać przed śmiercią i prawdą. -Bal leczył pewną pacjentkę. A oni chcieli zdobyć informacje na jej temat -wydaje mi się, że informacje te w znacznym stopniu dotyczyły...dziedziczenia. Bal nie udzielił im tych informacji. Przez to niemal...pobili go do nieprzytomności, nadal leży w łóżku. Zabrali Florilinde, by nas zmusić do spełnienia ich żądań, lecz nawet...nie otrzymaliśmy od nich żądania okupu. -Nie zamierzała opowiadać o wizycie LysandraHearne’a. -Baron Strumheller pomagał nam w poszukiwaniach Florilinde, kiedy go aresztowano. -To okropne! Czy twoja rodzina nie może pomóc? A co z policją? -Nie wiem, czy wszystko zostało zrobione; jestem tylko matką. Mój szwagier, święty człowiek, umożliwił mi dziś rano rozmowę z prywatnymi śledczymi. Wiem, że Bal poprosił panią White Hand, aby dowiedziała się wszystkiego, czego tylko można, zaś baron Strumheller rozmawiał jeszcze z kimś innym, z kimś, kogo dziś odwiedzę. Mam nadzieję, że się czegoś dowiedzieli, tylko nas o tym nie powiadomiono. Czy możesz podwieźć mnie przynajmniej do domu Bala? Chciałabym zacząć od rozmowy z Florią White Hand. -Oczywiście! -zgodziła się Sylvide. -Moje biedactwo. -Zaczekam w powozie -powiedziała Sylvide, kiedy powóz zatrzymał się za automobilem Ishmaela, przeganiając trzech chłopców z sąsiedztwa, którzy się po nim wspinali, pchali na siedzenie i pociągali za dźwignie, imitując hałasy, jakie pojazd wydawał. Telmaine nieco się rozluźniła, zdawała sobie sprawę, że obecność dzieci uznała za dowód tego, że nigdzie nie czaiło się niebezpieczeństwo. Przypomniała sobie, że niebezpieczeństwo mogło pozostawać w ukryciu. -Jeśli poczujesz, że coś ci grozi i będziesz musiała odjechać, to zrób to -powiedziała do Sylvide. -Jeśliusłyszysz, że strzelam, uciekaj. Jeśli usłyszysz, że krzyczę, też uciekaj. Jeśli coś...Jeśli wydarzy się coś dziwnego, uciekaj. -Tellie -sprzeciwiła się Sylvide, słysząc tak złowieszczą litanię. -Musisz mi to obiecać, Sylvide. Już i tak haniebnie cięwykorzystałam i nigdy sobie nie wybaczę, jeśli ściągnęłam na ciebie niebezpieczeństwo. Twarz SyWide zastygła w wyrazie buntu. Przyjaciółka wsunęła dłoń pod spódnice i wydobyła drugą kasetkę, identyczną jak ta, którą wcześniej wręczyła Telmaine. -Wiem, żeuważasz mnie za trzpiotkę, Telmaine, lecz ja mieszkałam blisko Rubieży. Mój stangret również jest uzbrojony. Telmaine otworzyła usta i znów je zamknęła. Sylvide odezwała się: -Mniejsze nam będzie zagrażać niebezpieczeństwo, jeśli zajmiesz się tym, co masz zrobić. -Jej słodki, jasny głosik drżał. Stanowczy son ciśnięty na obie strony ulicy, w taki sam sposób jak robił to baron, nie ukazał niczego niepokojącego. Telmaine nie mogła nie zauważyć, że son barona sięgał na znacznie dalszą odległość niż jej son.Ishmael rzucał nim znacznie żwawiej od niej, lecz on swój son doskonalił na Rubieżach i w Krainie Cienia. Przelotnie pomyślała o krajobrazie ze snu i przeszedł ją dreszcz. Stopnie wiodące do domu Bala wydawały się jej jakieś dziwne, zdawało się jej, że kroczy po lodzie, który w każdej chwili może pęknąć pod jej stopami albo mogą przechylić się tak, że się po nich zsunie. Po opuszczeniu książęcej rezydencji bocznymi drzwiami, wspinając się do powozu, Telmaine nie miała pojęcia, że wieczór był taki zimny. Nie mogło być inaczej, bo przecież to nie ze strachu drżała tak mocno, aż musiała przytrzymać jedną dłoń drugą, żeby trafić kluczem do zamka. To absurdalne. Ostatnim razem, kiedy odczuwała równie irracjonalny lęk, znajdowała się...w ogrodzie. Tam, gdzie zwabił ją dźwięk głosu nienależącego do jej męża, a gdzie owionęła ją aura strachu i zimna wydzielana przez kobietę, której nikt nie dostrzegł. Telmaine uczepiła się klamki zadyszana i chora. Musi iść dalej, musi porozmawiać z Florią White Hand, musi wiedzieć, czego Swiatłorodni dowiedzieli się o Flori. Kiedy niezdarnie przekręciła klucz, poczuła nagle dojmujący ból w palcach, jakby uderzyło w nie rozpalone żelazo. Krzyknęła głośno i instynktownie rzuciła się w tył, nastąpiła ciężko na rąbek sukni i zwaliła się ze schodów,

zarzucając ramiona na głowę, by ją ochronić przed uderzeniem, tym samym wystawiając na uraz żebra. Sylvide wraz ze stangretem wysiedli z powozu, zaraz jak wylądowała na ziemi. Sylvide przykucnęła obok niej bardzo zmartwiona. -Tellie, Tellie,co się dzieje? Nie czuła bólu potłuczeń i zadrapań spowodowanych upadkiem ze schodów, tylko ból w dłoni. -Światło! -wysapała. -Dom jest pełen światła. -Światło? Ale... -Ściana zniknęła. Ta papierowa ściana. Przestrzegałam Bala. Moja dłoń...-Niemal krzyknęła, pewna, że jeśli tylko ją otworzy, to rozpadnie się ona w pył. -Nie, nie dotykaj jej. Dłonie Sylvide poruszały się po niej, gładząc ją i sprawdzając, czy się nie poraniła. -Czy powinienem sprowadzić doktora, pani? -zapytał stangret. Sama myśl o tym przeraziła Telmaine; jedyne, czego pragnęła, to wynieść się stąd jak najdalej. Do tego czasu zebrało się wokół nich kilku przechodniów; jeden przyniósł klucz, który upuściła podczas upadku. Sylvide zabrała go i niepewnie wysonowała drzwi. Telmaine usiadła z wysiłkiem, walcząc z nudnościami wywołanymi bólem i przerażeniem po kontakcie ze światłem. -Oznaczcie te drzwi! Wyrwa świetlna. Świadkowie, których niewyraźnie odczuwała, odskoczyli; nagle z połowy tuzina pozostało tylko dwóch. Jednym z nich był agent policyjny w uniformie. Zapytał: -Czy zna pani ten dom? -To pani Telmaine Hearne, a dom jest własnością jej męża -odpowiedziała Sylvide, przybierając ton wielkiej damy. Jej wyniosłość nie byłaby przekonująca, gdyby nie kulturalnygłos. Przywołany doporządku, jeśli nie do uprzejmości agent zapytał już grzeczniejszym tonem: -Pani Hearne, czy pani mąż jest może?...-zawahał się. -Nie! -odpowiedziała odruchowo, odrzucając samą taką myśl. Na przekleństwo Imogeny, czy to właśnie było ich zamiarem? By światło spopieliło każdego, kto tylko otworzy drzwi...? Ziemia się pod nią zatrzęsła. Zaraz się rozchoruję, pomyślała, a potem dodała: Nie, będę chora... Ktoś przemywał jej twarz zimną perfumowaną wodą. Leżała, niezgrabnie rozciągnięta na wyściełanej ławeczce, zbyt dla niej krótkiej, podskakując i kołysząc się w znajomym rytmie powozu jadącego po bruku. Ułożyła przed sobą pulsującą dłoń, by jązbadać sonem, zbyt zdezorientowana, żeby pamiętać, dlaczego nie chciała tego wcześniej zrobić. Sylvide złapała ją zadłoń, skrywając ją ostrożnie we własnej i utulając ją w bólu. -Wszystko jest w porządku, Tellie, kochanie, ale pozostanie ci paskudna blizna. -Poprzez muśnięcie skóry o skórę wyczuwała szok i trwogę Sylvide. -Już nigdy nie będę wyśmiewała się z twoich rękawiczek, Tellie. Bez nich twoja dłoń mogła od razu spłonąć. -Myślałam, że tak się stało -wyszeptała. -Gdzie jesteśmy? Dokąd jedziemy? -Musisz odwiedzić doktora. To poważne oparzenie. Myślałam...cóż, nie wiedzieliśmy, czy zabrać ciędo domu siostry, czy do Bala. -Nic...mu nie mów. Powóz przechylił się, a Sylvide wypuściła dłoń Telmaine, by podeprzeć się o ozdobny podłokietnik ławeczki. -Obawiam się, droga Tellie, że tamten agent był obdarzony bogatą wyobraźnią. Wydaje mi się, że ułożył sobie historyjkę o tym, jak to spaliłaś męża, choć nie wiem, jak mogłabyś czegoś takiego dokonać, nie narażając siebie na spalenie. -Sylvide była złaknioną czytelniczką melodramatów i kryminałów, j% przez co zaznajomiona była z logiką literackich morderstw. -Śmiem zatem sądzić, że będzie wypytywał o miejsce pobytu Bala i jego zdrowie. -Ach -powiedziała z jękiem Telmaine. -Nie chciałabym, żeby Bal się o tym dowiedział. Czy on...czy agent...oznakował dom? -Tak. Zrobił to od razu, jak tylko zaczęłam przemawiać do niego tonem mojej teściowej. Telmaine próbowała wyprostować palce. Ból był straszliwy. Czy rana spowodowana światłem różniła się od innych urazów? Czy się zagoi?

-Może w końcu na dobre zamknie się tę ścianę. On ją kocha, wiesz? -wyznała, szlochając. -Zawsze ją kochał, odkąd go znam. Wydaje mi się, że sam nawet nie przyznaje się przed sobą do tego, jak wielkim darzy ją uczuciem. Ale ja to wiem. Powtarzam sobie, że mogło być gorzej: mógł mieć Ciemnorodną kochankę. Kogoś, kogo mógłby dotknąć. Sylyide zamruczała bez słów współczująco i pocieszająco. Kołysanie karety doprowadzało leżącą Telmaine do mdłości. Podciągnęła się na zdrowej ręce i łokciu, chroniąc zranioną dłoń przed szarpaniem. Niemal upadła na podłogę, gdy kareta wyjątkowo mocno podskoczyła. Upadłaby na pewno, gdyby SyWide jej w porę nie podtrzymała. Powóz się zatrzymał. SyWide otworzyła zasuwę i zsunęła boczny panel. Były zbyt mocno zajęte rozmową i odgłosem kół sunących po bruku, by usłyszeć tłumy zbierające się na zewnątrz. Teraz jednak doszły je odgłosy podnieconej wrzawę dokoła oraz mrok licznych sonów zbyt gęsty, by mogły się przezeń przebić. Telmaine dostrzegła, że znalazły się na Niższej Drodze Arcyksięcia, nieopodal sądów i głównego sklepu z gazetami, naprzeciwko Skweru Mówców. Skwer Mówców był miejscem, gdzie prozelici i podżegacze miejscy tradycyjnie mogli przemawiać publicznie. Jeden z tych ostatnich właśniewylewał z siebie potok słów. Miał donośny głos i przyciągnął nadzwyczaj ogromny, wylewający się aż na drogę tłum. -...to nasze miasto. Myśmy je założyli. I myśmy je zbudowali. To my przyłożyliśmy się do tego, jak wspaniale dziś prosperuje. Bez magii. Bez zmuszania naszych kobiet, by brudziły swoje dłonie i wysilały swoje delikatne ciała. Bez narażania zdrowia i moralności naszych synów i córek. -Po każdym zdaniu robił pauzę, prowokując w ten sposób zgodne pomruki tłumu, narastające i cichnące jak szum morza. -Wznieśliśmy to miasto uczciwą pracą. Było bezpieczne i spokojne. I co nam z tego przyszło? Ogromny pożar, w którym giną setki osób. Magiczna burza pochłania, kto wie ile setek kolejnych ofiar. Brat naszego arcyksięcia zapada na magiczną chorobę. Zamordowano damę. A mag zostaje oskarżony o morderstwo i czarnoksięskie praktyki. -Szmer niezadowolenia zmieniał się w ryk oburzenia. Mówca przemawiał już szybciej, nabierając rozpędu. -Jeden z naszych szlachciców został zastrzelony na ulicy. W ten sposób postępują między sobą. My nie mamy takich obyczajów. Niech zabierają swoją trucicielską magię, kobiety i barbarzyńskieobyczaje i wynoszą się, skąd przybyli. Niech wracają do swoich i mieszkają wśród typów takich jak szalony baron. Niech wracają do Krainy Cienia, do swoich obrzydliwych braci i sióstr. Pomruk przeradzał się w ryk. Jakiś cienki, bezimienny głos wrzasnął: -Wyłamać im drzwi. Wyłączyć im światła! Podjęły go inne głosy: -Odesłać ich na Rubieże. Wszystkich ich rozproszyć. Sylvide odezwała się słabym głosem: -Mój Boże! Przepisy zabraniały mówcom przemawiającym na Skwerze podburzania do nienawiści rasowej, przemocy i zamieszek, lecz częściej stanowiły one pretekst do rozpędzania zgromadzeń niż do umożliwiania wystąpień. Władze były czujne i w takich przypadkach szybko interweniowały, by uciszyć, a nawet aresztować mówcę i rozproszyć tłum. Tym razem tłum był tak ogromny i nieprzewidywalny, że można się było spodziewać wszczęcia zamieszek. Telmaine wyczuwała kipiącą wokół niej siłę, równie rozgorączkowaną, jak zimne były wyziewy otaczające drzwi domu Balthasara. Stangret podwoił wysiłki, by wyminąć falujący tłum. Ludzie byli zbyt zafrapowani chęcią znalezienia się na tyle blisko trybuny, żeby usłyszeć przemówienie, by zwracać uwagę na otoczenie, nawet jeśli pozwalał na to son. Stangret musiał posuwać się do przodu, korzystając już nie tylko z sonu, ale i dotyku i dźwięku, rozpaczliwie starając się znaleźć z dala od tłumu, zanim ten się przeciwko nim zwróci, a jednocześnie uniknąć zranienia kogoś, aby ich nie zaatakowano -lecz w takim ścisku zdawało się to niemal niemożliwe. Co najmniej jedna osoba, jeśli nie więcej, zostanie dziś zmiażdżona kopytami i kołami. Tymczasem prelegent ciągnął jadowitą krytykę. -Spalić magów! -usłyszała Telmaine. Nagle z wściekłością zażyczyła sobie, by stracił głos. Przemawiający zaskrzeczał i nagle zamilkł w trakcie tyrady. Usta zszokowanej Telmaine otworzyły

się w wyrazie sprzeciwu. To nie ona...ona nie mogła przecież... Potem usłyszała zbiegający się tętent licznych kopyt, krzyki, wrzaski i kilka wystrzałów. Sylvide wydobyła pistolet z kasetki. Męski głos wywrzaskiwał rozkazy, potem zabrzmiało przekleństwo i cięcie batem, gdy ktoś sprzeciwił się rozkazom. Pojazd ruszył do przodu, nabierając prędkości dzięki nieznanej eskorcie. Sylvide jedną ręką trzymała się podłokietnika, a w drugiej ściskała pistolet. Telmaine zdrową ręką przytrzymywała się siedzenia. Powóz skręcił w boczną uliczkę i się zatrzymał. Usłyszały energiczny męski głos udzielający wskazówek stangretowi. SyWide odezwała się słabym głosem: -To Ferdenzil Mycene. Chwilę później kobiety usłyszały jakieśporuszenie za nadal otwartymi drzwiczkami. Mężczyzna osobiście pochylił się do przodu wzdłuż szyi swego wysokiego rumaka, by wysonować wnętrze powozu. Zrobił to w sposób zbyt szorstki, by uznać go za godny dżentelmena. -Nic wam się nie stało, moje panie? Telmaine zawsze sądziła, że rzeźbiarz, który stworzył ten posąg -w obecności Ferdenzila człowiek jakoś myślał o posągach -albo był geniuszem, albo oszalał z frustracji. Jak zwykle Ferdenzil dosiadał wysokiego, silnego rumaka stąpającego i parskającego pod dotykiem jego dłoni i szpicruty. Jego fizyczna powierzchowność był pospolita: był wzrostu niższego niż przeciętny, budowy raczej żylastej niż umięśnionej, o pospolitych rysach. Wyróżniał się jedynie asymetrycznymi kośćmi policzkowymi. Trudno by opisać jego urok, na który składały się energiczność, inteligencja, wola. Gdziekolwiek się znalazł, jeśli tylko tego chciał, przyciągał uwagę. Każda żądna przygód kobieta w mieście starała się, by ją dostrzegł. Ferdenzil starał się o Telmaine, zanim wyszła za mąż,lecz ją przerażała niszczycielska ambicja skrywająca się za jego charyzmą. -Wszystko w porządku, moje panie? -zapytał ponownie, kiedy jedna czekała, aż druga odezwie się pierwsza. Telmaine nie wiedziała, czy ich milczenie podyktowane było brakiem orientacji w powikłanych zasadach pierwszeństwa towarzyskiego, czy głęboką niepewnością że rzeczywiście nic im się nie stało. Była jednak zbyt wyczerpana, by się nad tym dłużej zastanawiać. -Tak -odezwała się w końcu Sylvide. -Nic nam nie jest. Dziękujemy, lordzie Ferdenzilu. -Nie mogę wyznaczyć nikogo, by was eskortował; sytuacja...pogarsza się zbyt prędko, a za kilka minut musimy interweniować, jeśli mamy opanować sytuację. -Uniósł głowę, słysząc kolejną falę protestów i przekrzykiwania się oraz dźwięk rogu. -Dobrej nocy, moje panie. -Zaczekaj! -zawołała Telmaine, podciągając się do okna.-On -prelegent -powiedział, że na ulicy zastrzelono jakiegoś szlachcica. -To Guillaume di Maurier -odpowiedział obojętnie zniecierpliwiony Ferdenzil. -Znaleziono go dziś rano żywego, lecz powiadają, że rana jest śmiertelna. -Aby uniknąć dalszych pytań, zawrócił konia i zniknął z zasięgu sonu. Telmaine poczuła, jak ogarniająten sam chłód, jaki bił na schodach tego przeklętego, wypełnionego światłemdomu. Ishmael posłał Guillaume’a di Mauriera na poszukiwanie Florilinde. Ciasna, przegrzana sypialnia Guillaume’a di Mauriera cuchnęła krwią i zakażeniem. Postawny młodzieniec leżał, dysząc ciężko z bólu i gorączki, wśród rozrzuconej w nieładzie pościeli,na łożu ozdobionym erotycznymi rzeźbieniami, które w innych okolicznościach wprowadziłyby Telmaine w zakłopotanie. Jednak jako oprawa dla śmiertelnej udręki zdawały się jedynie żałosne i groteskowe. Odsłonięte podbrzusze chorego spowijał szeroki bandaż, który son ukazywał jako wyraźnie przesiąknięty; postrzelono go w podbrzusze, a kiedy leżał w ukryciu przez cały dzień, wdało się zapalenie otrzewnej. Lekarz o sztywnych wargach siał zamieszanie wśród zastrzyków podskórnych i fiolek -scena ta przywodziła Telmaine na myśl nieprzyjemne wspomnienia -a nakrochmalona pielęgniarka krzątała się z miednicami i myjkami. Oboje okazywali niezadowolenie, że rodzinę wygnano do przedpokoju, podczas kiedy obcym zezwolono na wstęp do pokoju chorego. Lokaj, który zdawał sięwszystkim kierować, ze stoickim spokojem przyjmował ich usposobienie do wiadomości, lecz się nim nie przejmował.

Sylvide, która nalegała, że będzie jej towarzyszyć, ściskała ramię Telmaine, wbijając w nie w udręce paznokcie. Lokaj podszedł do łoża, doprowadził prześcieradło do przyzwoitości i stanowczo zapobiegł próbom pacjenta, by je odrzucić. -Tak jak mówiłem, panie, są tutaj lady Sylvide i pani Telmaine Hearne. Nastała długa cisza przerywana jedynie chrapliwym oddechem Gila. Jego twarz była blada i zapadnięta. -Hearne -wychrypiał w końcu. -Pani Balthasarowa Hearne, panie. -Przekażjej, że...odnalazłem...dziecko. Telmaine przesunęła się w przód, ciągnąc za sobą uczepioną do niej Sylvide. -Opowiadaj! Jego dłoń wystrzeliła w górę, szukając czegoś po omacku, następnie zacisnęła się w pięść, a spazm bólu spowodował, że na twarzy ponownie biły poty. Mięśnie otaczające kark były tak napięte, że sterczały jak ostrza. Zbliżył się lekarz, trzymając w dłoni zastrzyk, mocował się ze sztywnym ramieniem Gila, chcąc je odsunąć na bok. Drobiazgowo zbadał palcem całą długość pokrytej bliznami, węzłowatej żyły. Telmaine wymamrotała: -Pospiesz się z tym. Doktor dźgnął Gila igłą. Sylvide zapiszczała i zachwiała się, wciąż trzymając się jej ramienia. Telmaine podtrzymała ją, zirytowana przerwą. -Wyjdź stąd -rozkazała. -To długo nie potrwa. Pielęgniarka wyprowadziła Sylvide z pokoju. Telmaine wolała zmusić się do użycia poparzonej dłoni niż zębów, by ściągnąć rękawiczkę. Przygotowując się na to, co może odczuć, objęładłonią zaciśniętą pięść Guillaume’a. Był w jeszcze gorszym stanie niż Bal, który pobity i krwawiący niemal stracił przytomność. Gil cierpiał katusze trawiącego od środka, w pełni świadom tego, że umiera. Był na to przygotowany. Telmaine wstrzymała okrzykoburzenia. Wyzwoliła swoją magię, pozwoliła jej przepływać przez niego, modląc się, by świadkowie przypisali ustąpienie bólu działaniu leków. Jego świszczący oddech uspokoił się. -Niższe doki. Pirs trzydziesty pierwszy. Niższy poziom. Skład po lewej. Są tam drzwi... -Znam to miejsce -powiedziała. Poznała je, czytając jego wspomnienia. -Nie powinienem im pozwolić się zaskoczyć. Wiem o tym. Głosy za nim, uderzenie kafarem w podbrzusze, kopiący go iurągający mu mężczyźni, gdy on skręcał się na ziemi z bólu. Porzucili go potem na pustej ulicy, kiedy zamilkły już poranne dzwony. Wciągnął się w rozpadlinę, którą zdołał zatkać gruzem, i leżał tak przez cały dzień pod rozpalonymi płytami chodnikowymi -tak samo jak kiedyś leżał w gorącym, ciemnym więzieniu pośród rozkładających się ciał swoich martwych siostrzyczek. Mimo że Telmaine pośrednio zaznajomiona była z tyloma rodzajami wewnętrznej udręki, nie wyobrażała sobie podobnej męczarni. -Powiedz...przekaż mężowi -Twarz wykrzywił w okropnym uśmiechu. -że ocalił mnie...bym miał lepszą śmierć od tej...jakiej szukałem. -W jego wspomnieniach ujrzała swego Bala, delikatnego, lecz nieugiętego uzdrowiciela, wypędzającego potwory, polującego na demony, dającego nadzieję. To nie tylko dla Florilinde Gil przeżył ten okropny dzień. Uniosła głowę i wysonowała lekarza. Nie był to nikt znajomy, lecz powiedziała rzeczowo: -Moim mężem jest doktor Balthasar Hearne. Ten młody człowiek jest jego pacjentem. Gdyby mąż mój był tutaj, to zapewne powiedziałby ci, że powinieneś się bardziej starać, pielęgnując baroneta di Mauriera. To nie ma znaczenia, czy ci się to podoba, czy nie, twym obowiązkiem jest ulżyć mu w cierpieniu. Twarz lekarza napięła się z dezaprobatą i oburzeniem. Gil zarechotał: -To nie ma sensu. Jest lekarzem mojej rodziny. Telmaine podjęła wysiłek. -Składałeś przysięgę, prawda? Taką samą jak mój mąż.

Lekarz niechętnie jął się przygotowania kolejnej strzykawki. -Czy to wystarczy? -sprowokowała go, gdy się zawahał. Z niechęcią ustąpił, nabierając do strzykawki przerażająco wielką ilość leku. Miała żarliwą nadzieję, że poprawnie zapamiętała wyjaśnienia Bala na temat uzależnień i dopuszczalnych dawek. Poczuła, jak igła przebija się przez jego pokrytąbliznami żyłę i z niepokojem przypływ satysfakcji, jaką odczuł Gil. Potrzebowała takiej dawki, aby mieć osłonę przed tym, co zamierzała zrobić. Wydawało jej się, że Ishmael di Studier przykuca obok niej, trzymając dłoń na jej dłoni, a jego świadomość zbiega się z jej jaźnią by udzielić jej wiedzy. Duży pocisk rozdarł ujście jelita i utkwił głęboko w jamie miednicy; próba usunięcia go spowodowała jeszcze większe obrażenia. Krwotok był masywny i krytycznie osłabiał Gila. Wylewająca się zawartość jelita wywołała poważne zapalenie otrzewnej. Telmaine delikatnie związała rozdarte jelito, zamykając wylewającą się z niego truciznę. Potem, tak ja to uczyniła z rozwijającym się u Bala zapaleniem płuc, zmiotła infekcję, drapiąc do żywego błony. Nie mogła zrobić nic więcej; nadal był zbyt słaby, choć narkotyk ostatecznie uśmierzył jego ból. Jeszcze mocniej ukoiło go głębokie poczucie ulgi spowodowane doręczeniem wiadomości oraz tym, że wykonał powierzone mu zadanie. Pochyliła się nad nim i musnęła jego rozpalony policzek wargami. -Dziękuję -wyszeptała. -Powiadom Ishmaela -wychrypiał, a jego oddech cuchnął. -Może i skurwiel jest magiem, ale doskonały z niego łowca. On ją dla ciebie odnajdzie. -Ty ją znalazłeś -stwierdziła, ignorując dreszcz, jaki przeszył ją na dźwięk tych słów. Gil di Maurier miał lepszy powódod innych, bynienawidzić magii. -Jeszcze wielu odnajdziesz i ocalisz. -Wyprostowała się, składając jego rozluźniającą się dłoń z powrotem na pościeli. Jeśli przeżyje, po prostu zostanie to uznane za cud, co jej bardzo odpowiadało. Jeśli magia nie mogła przywrócić tego, co mu odebrała, to Telmaine choć odrobinę postarała się wyrównać rachunek. Po raz pierwszy w pełni zrozumiała, dlaczego wysoko urodzony szesnastoletni Ishmael di Studier, obdarzony skromnym talentem, przedkładał swój talent nad prawa przysługujące pierworodnemu i jeszcze uważał to za rozsądny interes. Telmaine odnalazła Sylvide siedzącą w fotelu w salonie. Tylko ona jedna z jakiegoś tuzina mężczyzn i kobiet przebywających w pokoju cichutko łkała. Telmaine pozdrowiła krewnych Guillaume’a di Mauriera obowiązkowymi uprzejmościami, lecz nic ponadto. Nie miała ochoty rozmawiać z tymi, którzy jak padlinożerne sępy zebrali się wokół łoża śmierci syna i bratanka, którego za życia odrzucili. Chociaż, pomyślała, rumieniąc się, jeśli rzeźby umieszczone na tamtym łóżku uznać za wskazówkę, to Gil z trudem stanowił niewinną ofiarę towarzyskiego ostracyzmu. -Och, Tellie -mówiła Sylvide, czekając, aż znów wsiądą do powozu -to jest takie smutne. Wiem, że był hulaką i sprawił rodzinie wielki zawód, ale znałam go jeszczejako chłopca i był... -Dosyć okropny, jak sądzę -dokończyła Telmaine, kiedy przyjaciółka przerwała. -Jak większość małych chłopców, przynajmniej w stosunku do małych dziewczynek. Pomódlmy się za niego, Sylvide. Dotknęło go w życiu tyle cierpienia; z pewnością w jakiś sposób powinien zostać wynagrodzony. -Odetchnęła głęboko. -Muszę jechać do więzienia. -Do więzienia? -zapytała Sylvide z niedowierzaniem. -Baron Strumheller poprosił Guillaume’a, by odszukał Florilinde, a on odnalazł ją tuż przedtem, zanim go postrzelono. Jeśli ludzie, którzy ją przetrzymują, sądzą, że zmarł, zanim zdołał komukolwiek przekazać wiadomość, to jej stamtąd nieprzenieśli. To daje szansę na jej odzyskanie. Tyle że człowiek, który najlepiej nadaje się do tego, by ją uratować,przebywa w więzieniu. -Tellie, zatrzymano go za praktyki czarnoksięskie i morderstwo. Nikt ci nie pozwoli na widzenie. -Na postawie fałszywych oskarżeń, Sylvide -powiedziała Telmaine głosem, z którego bił gniew i zdecydowanie. -Fałszywych, odrażających oskarżeń. -Tellie...-Sylvide wykręciła ręce. -Nie możesz ot tak sobie pognać do więzienia, żeby odwiedzić czarnoksiężnika. To bez znaczenia, czy uważasz go za niewinnego; inni tak nie myślą. Pomyśl o

swojej reputacji. I o mojej, jeśli o swoją nie dbasz. Twoja siostra...żywcem mnie pożre! -Nie dbam o to -zaczęła. Ale w rzeczywistości przejmowała się opinią towarzystwa, w którym tkwiła od urodzenia. I martwiła się o bezpieczeństwo i życie przyjaciółki. Być może Gil di Maurier umiera właśnie przez to,że Ishmael wplątał go w tę sprawę. Ishmael przebywał w więzieniu najpewniej dlatego, że został wciągnięty w tę całą historię. Bal...Odetchnęła głęboko, szybko myśląc, a potem wypuściła powietrze z westchnieniem. -Masz rację. Wrócę do domu Merivan, powiem o tym śledczym. A ty musisz w moim imieniu udać się do Bala. Powinien dowiedzieć się o tym, co spotkało Guillaume’a. Z pewnością zna kogoś, kogo można by tam posłać; kogoś, kto może odpowiednio ulżyć mu w cierpieniu. Jeśli wysadzisz mnie na stacji Bolingbroke, będę mogła nająć dorożkę. Sylvide zgodziła się spełnić jej prośbę. Wysadziła Telmaine na rozjeździe dróg, nadal protestując, podczas kiedy Telmaine powtarzała wiadomość, jaką miała przekazać Balthasarowi. Wysonowała zmartwioną, nieszczęśliwą twarzyczkę Sylvide w obramowaniu okna odjeżdżającego powozu i wspięła się do wynajętej dorożki, podając woźnicy prawdziwy cel podróży, czyli Niższe Doki.

Rozdział dziewiąty Zamieszki wzbudzały w Ishmaelu mieszane uczucia. Dzięki nim korytarze więzienne zapełniły się, co przysporzyło personelowi roboty -aż za dużo w stosunku do wysokości ich legalnych poborów -przez co skłaniali się do myśli o przyjmowaniu łapówek, lecz nieustannie znajdowali się w zasięgu czyjegoś sonu. Z drugiej strony ucieczka stawała się prawie niemożliwa, nawet gdyby nie było dwóch strażników pilnujących jego celi, prywatnego agenta opłaconego przez prawnika Isha oraz jednego strażnika więziennego, bez którego komisarz naprawdę nie mógł się obejść, lecz mimo to przydzielił go Ishowi, ponieważ jego honor zależał od tego, czy Ish przeżyje. Kolejny atak nie przypominałby dwóch pierwszych, lecz biorąc pod uwagę pożar Rivermarch, Ish uznał, że na samą myśl o spędzeniu kolejnego dnia w niewoli odczuwał głęboki niepokój, zarówno o siebie, jak i o grupę innych więźniów, którzy mogą podzielić jego los. Poruszył palcami, czując, jak wytrychy przesuwają się wewnątrz jego rękawiczek. Najlepiej będzie próbować ucieczki na kilka godzin przed zachodem słońca. Jeśli nie zdoła uciec, posługując się podstępem, wykorzystując dezorientację straży, zmęczenie i osłabienie niedoświadczonych ludzi -i resztkimagii -to zda się na przebiegłość Kipa i jego plan, by opuścić więzienie nogami do przodu, jako ofiara nieoczekiwanego, opóźnionego działania trucizny. Jako mag potrafił kontrolować ciało na tyle, by wiarygodnie odegrać śmiertelny upadek, a Kip zaprzeczy obecności innych śladów życia. Będzie to ryzykowne, ponieważ młodego oportunisty nic z nim nie wiąże poza obietnicą nagrody, a ta w każdej chwili mogła zostać przelicytowana. Tylko że jako Łowca Cienia Ish bezwarunkowo przyrzekł pomścić utracone dziecko Kipa. Odpoczywał zatem, siedząc na pryczy, opierając głowę o ścianę i nasłuchując uważnie głosów i dźwięków wokół niego, odgłosu kroków mijających pospiesznie jego celę. Czekał. -Ishmaelu? -Rozbrzmiewający niespodzianie w jego myślach szept był tak wyraźny, jak gdyby Telmaine znajdowała się wraz z nim w celi. -Baronie Strumhellerze? -Zawahała się, niepewna, czy powinna zwracać się do niego tak intymnie. Prowokująco rościła sobie prawo do używania jego imienia i ciskała nim po jego umyśle przypominającym rozżarzone węgle. -Ishmaelu! Wyprostował się. -Słyszę cię! -Słodka Imogeno, ależ była potężna! Odczuwał ją tak przenikliwie, jak gdyby siedziała mu tutaj na kolanach. Jego ciało zareagowało na samą myśl o tym. Stłumił swoją reakcję; nie chciał przerazić jej na tyle, by się wycofała. -Telmaine, nie spodziewałem się. -„Że będziesz w stanie to uczynić”zdawało się obraźliwe, a nawet może i nieszczere. Nastąpiłaprzerwa. Poczuł wrzącą siłę jej osobowości. -Coś mi zrobiłeś, prawda? -Odczuła w nim nagły odruch zatajenia; ugodziła go jej myśl. -Nie waż się twierdzić, że tak nie było. Ostrożnie formułował swoje myśli. -Przekazałem ci sposób, w jaki pojmuję swoją magię, sposób, w jaki ją...obrazuję. Nie będzie to sposób ostateczny,w jaki ty będziesz postrzegać swoje zdolności, ale od czegoś musisz zacząć. Podobne postępowanie sprawdza się w przypadku innych magów. Do tego tworzy pewien związek. To ułatwia podobnesprawy. Wyczuł, jak Telmaine przypomina sobie sny, których nie śniła, wysnute z jego wspomnień. -Nędzna kreatura. Aj, pomyślał, choć miała prawo go tak nazwać, jeśli i o tym śniła. -Gdzie jesteś? -zapytał. -Jesteś ranna. Czuję to. -Jestem w powozie zmierzającym do Niższych Doków. Chciałam rozmawiać z Florią White Hand, lecz... Wylała w niego strumień swoich wspomnień, kłębiących się wokół tej jednej chwili palącego gorąca i przerażającej świadomości dotyku światła. Jego strach odzwierciedlał jej przerażenie, instynktowną grozę, jaką Ciemnorodni odczuwają na samą myśl o świetle i trwogę spowodowaną bliskością śmierci. Zażyłość płynąca z kontaktu nie pozwalała im się wzajemnie zwodzić co do jego uczuć dla niej. Ani uczuć, jakie ona dla niego żywiła.

W tym szaleństwie ziąb i trwoga, jakich doznała na progu domu, niemal umknęły mu niezauważone. Lecz nie do końca. Przeraziło go, że mogła spłonąć. A teraz odczuwał zimny strach, poznając, co mogło do tego doprowadzić. Wyczuła to. -Co się dzieje? Nie odpowiedział, wspominając jałowe grunty, skrzywione krzewy oraz to poczucie chłodu unoszącego się nad wszystkim jak jakiś wyziew. Jego umysł przeszyło wezwanie Zewu, znacznie silniejsze niż kiedykolwiek zdarzyło mu się odczuwać tak daleko na północy. -Ishmaelu! Cosię dzieje? Odpowiedział niechętnie, przepełniony lękiem. -To magia Krainy Cienia. -Kraina Cienia ma swoich magów? -Niektórzy z Cieniorodnych uprawiają magię. Sądziliśmy, że w przeciwieństwie do nas dokonują tego instynktownie. Wygląda na to, że sięmyliliśmy. -Vladimer miał rację, pomyślał. Vladimer z pewnością miał rację, nie zawiódł go ten jego zagadkowy instynkt. Cieniorodni zaatakowali nas w subtelniej szy sposób od prymitywnych napadów łupieskich, przez które na Rubieżach stale dochodzi do potyczek. A ja nawet tego nie dostrzegłem. -Telmaine -odezwał się. -Zrobię wszystko, o co mnie poprosisz, wszystko, tylko udaj się do Vladimera. Jedynie on będzie w stanie coś na to zaradzić. -Muszę odzyskać moją córkę -powiedziała i ponownie wypełniły go jej wrażenia: wspomnienie Lysandra postrzeganego poprzez myśli Bala, Gila di Mauriera złożonego w łożu boleści. -Gil di Maurier umiera? -Przypomniał sobie wszystkich mężczyzn i kobiety, którzy umierali, kiedy on siedział lub leżał bezradnie obok nich, wyczerpawszy swoje skromne sił magiczne. Ilu jeszcze musimy stracić, pomyślał zbolały. Poczuł, jak Telmaine dosięga go, jak gdyby kołysała go delikatnie w ramionach. -Zrobiłam dla niego, co tylko mogłam -powiedziała nieśmiało, jak uczeń proszący o pochwałę. Zbadał jej wspomnienia, zaskoczony tym, że mogła zrobić tak wiele. Może jednak nie powinien się dziwić: była w końcu obdarzoną magiczną mocą żoną wspaniałego młodego lekarza. Przez cały ten czas wiele się nauczyła od męża. Gdyby miał do tego skłonności, poczułby zazdrość. Jednak teraz jego serce chciało się przed nią otworzyć i zatopić się w niej. -Świetnie sobie poradziłaś -pochwalił. -Doskonale. -Jeśli jeszcze nie przenieśli mojej córki, to jak mam ją stamtąd wydostać? -zapytała. Jego myśli pobiegły dwoma różnymi torami, szybką ścieżką możliwości oraz wirem walki i samozaprzeczenia. Telmaine wybrała ścieżkę, zirytowana rozpraszającą mocą tej drugiej drogi, w której mieszały się opiekuńczość, pożądanie, zazdrość i duma, jaką w nim wzbudzała. -Wiem. Nie chciałam tego wcześniej robić, lecz zmieniłam zdanie. Posiadłam moc, jak powiadasz, a jeśli będę musiała jej użyć, to uczynię to teraz. Oburzenie i furia kryjące się pod jej buntowniczą gotowością do nauki aż parzyły. Rzadko kiedy posługiwała się swoją mocą, a i to czyniła ukradkowo i z poczuciem winy. Okazywała mężczyznom należną im uległość, stosując się do zasad panujących w społeczeństwie. W zamian za to mężczyźni i społeczeństwo powinni byli zapewnić jej opiekę, nie narażać na szantaż ani intrygi, nie wykorzystywać jej mocy ani potępiać ją za coś, czego nigdy nie pragnęła ani nie umiała uniknąć. Dostrzegł, że zwinął się na swojej pryczy, kładąc ramiona nad głową, instynktownie próbując osłonić się przed czymś nieuchwytnym. Świadomość bólu, jaki mu sprawiała, wstrząsnął nią i wywołał skruchę. -Nie mogę tego robić, Ishmaelu -powiedziała, ściszając swój umysłowy głos do szeptu. -Owszem, możesz -odrzekł twardo. Nie było żadnej odpowiedzi, nie wyczuwał jej już. Zapragnął sięgnąć, choć to ponownie sprawiłoby, że stałby się bezradny. Podtrzymywała ten kontakt całkowicie samodzielnie, od kiedy dokonała magicznego uzdrowienia śmiertelnej rany i kto wie, czego jeszcze. Była naprawdę

potężna. Do tego, pomyślał, była ważną kartą w talii, pionkiem w grze, o którego istnieniu wrogowie nie mieli pojęcia. Ci tajemniczy, potężni, przerażająco dobrze zorganizowani Cieniorodni wyeliminowali Vladimera. Jeśli go jeszcze nie zabili, to tylko po to, by wyciągnąć jak największą korzyść z zamieszania wywołanego jego chorobą. Choć Vladimer również zamierzał wykorzystać własną śmierć (oraz innych), to nie zakładał, że ktoś może go wyeliminować z działania. Było to dla niego nie do pomyślenia. Jeśli przeżyje, drugi raz nie popełni tego samego błędu. Jednak szanse na przeżycie nie były zbyt wielkie, bo jak dotąd wierni mu ludzie przegrywali z kretesem. Wróg wyłączył z działania magów, zbolałych i wyczerpanych w następstwie pożaru Rivermarch. Kto wie, jakie spustoszenie wywołali wśród Światłorodnych. Wyłączyli z gry Ishmaela i zdawali się zdeterminowani, by go całkowicie wyeliminować, przypuszczalnie ze względu na rolę, jaką odegrał w tworzeniu systemu obronnego Rubieży, albo za jego magię, a może po prostu dlatego, że w ciągu kilku ostatnich dni zbyt mocno ich irytował. Żywy czy martwy zamierzał jeszcze mocniej ich rozdrażnić. Każdego wroga, który uznałby, że obrona Rubieży zależy tylko od niego samego albo innego człowieka, czeka zasłużona nauczka. Był o dziesięć lat starszy od Vladimera i wystarczająco dużo czasu spędził, leżąc wykończony po nadmiernym wysiłku magicznym, by w pełni o to zadbać w swoich planach. Nie wzięli pod uwagę jednej osoby, Telmaine Hearne, szlachetnej damy i czarodziejki nad wyraz i zaskakująco umiejętnej. Kiedy się o niej dowiedzą, znajdzie się ona w śmiertelnym niebezpieczeństwie. -Nie dbam o to -rozbrzmiał jej głos w jego umyśle. -Zamierzam odnaleźć moją córkę. Pomożesz mi, czy nie? Nie zauważył nawet, kiedy zaczęła ponownie przysłuchiwać się jego myślom. Z jej emocji odczytał, że nie było sensu się z nią spierać ani o ryzyko, jakie sama ponosiła, ani o cenę, jaką zapłacą inni, jeśli zostanie zraniona, pojmana, a nawet zabita. A im szybciej odzyska córkę, tym prędzej zdoła ją namówić, by udała się do Vladimera. -Najprościej będzie ci wszystkich uśpić. To ci pozwoli po prostu wejść do środka i zabrać dziecko. Podejrzewam, że wiesz już, jak sprowadzić na innych sen, nawet jeśli wydaje ci się, że tego nie potrafisz. Masz dzieci i wiesz, jak z daleka dosięgnąć znajomy umysł. Wiem, jak rozpoznać nieznaneumysły wokół mnie, choć gdy zajmuje mi to minutę, a nawet dwie, to jest to już bezużyteczne. Ty jednak lepiej sobie poradzisz. -Wporządku. Zrobimy to w ten sposób -powiedziała, pełna determinacji i tak niewinnej ufności w niego, że aż go to przestraszyło. Wspominając rozpaczliwe uniki, by umknąć przed zwodniczym cieniem, aż skurczył się na myśl, że mogłaby zostać ranna tak samo jak Gil di Maurier. -Co to było? -Wspomnienie. Wpadłem kiedyś na rysia z Rubieży -wyjaśnił Ish. -Była to samica osłaniająca swoje młode. Porównanie to nie pochlebiło damie. -Coś jeszcze? Będzie musiał okiełznać swoje myśli. Nie może ryzykować, że odwróci jej uwagę albo zdradzi się z czymś, czego nie będzie chciał jej wyjawiać, albo czego wiedzieć nie musiała. Ich myśli zgrały się tak łatwo, tak płynnie, że to próby powstrzymywania się od czegoś sprawiały trudności, a nie utrzymanie połączenia. Nigdy jeszcze nie współpracował z magiem równie mu bliskim. -Co jeszcze zależy od tego, co znajdziemy? Co masz na sobie? Nie pytam oto bez powodu -dodał, wyczuwając jej urazę. -Okolice doków są nieprzyjemne; nie powinnaś się wyróżniać. Każdy, kto cię zaniepokoi, w pełni zasługuje na nauczkę, lecz w takich wypadkach zużyłabyś energię, która może ci się przydać później. Specjalnie dlaniego przywiodła na myśl swoją suknię. Ishmael obawiał się, że choć suknia była prosta, to jej jakośćnatychmiast dostrzegą stali bywalcy tej okolicy, którzy już z daleka potrafili zwęszyć nawet najmniejszą monetę.

-Zdejmij biżuterię. Zrobiła to, skwapliwie sięgając po kolczyki, lecz mniej chętnie po wisiorek na szyi, zawiły srebrny węzeł miłości. Ważyła go w dłoni, myśląc o młodym studencie, który jej go podarował i jak za niego zapłacił. Hearne był najwyraźniej znakomitym szulerem. Słodka Imogeno, pomyślał Ishmael, gdybym tylko mógł tam z nią być. Już lepiej by było, gdyby wybrała się tam w towarzystwie męża niż sama. -Nie zamierzam się teraz wycofać -oznajmiła, wyczuwając jego wahanie. -I nie jestem sama. -Jest pewien pensjonat...-Starał się nie myśleć szczegółowo o nawykach jego mieszkańców, powiedział tylko:’-To dobrzy ludzie. -Co zrobić, jeśli porywacze w tym czasie przeniosą moją córkę? Nie zamierzam zmarnować tej szansy. Uważasz, że jestem potężna. Uważasz, że jestem niebezpieczna. To pokażmi, jak to wykorzystać. Jeśli będziesz się ze mną spierać zamiast mi pomóc, to tylko przeszkadzasz. Potrafiła przechodzić do sedna sprawy. Ustąpił. -Zostaw pistolet. Jak tylko wysiądziesz, zdejmij welon. Nosząc go, będziesz się wyróżniać. Telmaine, ty wyraźnie nie pasujesz do tego miejsca... -Można mnie uznać za niegdyś szanowaną damę o skandalicznych nawykach, która straciła przyjaciół, ale nie pieniądze -albo przynajmniej pieniądze, które jest w stanie sobie przywłaszczyć. -To od Balthasara wiedziała o istnieniu podobnych nieszczęśników oraz o tym, jak mogli się zachowywać, kiedy łaknienie nakłaniało ich do coraz bardziej desperackich prób unikania odwyku. -To ma sens -przyznał Ish. -I jeszcze jedno, zajmij się swoją ręką. -Nie chcę marnować energii. -Marnujesz siłę witalną na rozmowę ze mną -powiedział stanowczo. -Zajmij się swoją dłonią, możesz jej potrzebować. Powóz zatrzymał się w Kręgu Wyższych Doków, na tyle blisko doków, na ile woźnice z centrum miasta odważyli się tu zapuścić. Stangret spełnił swą towarzyską powinność, schodząc z kozła, by otworzyć Telmaine drzwiczki. Telmaine, wczuwając się w zaplanowaną rolę, podała mu lekko drżącą dłoń i pozwoliła mu ją ustabilizować. -Proszę tu zaczekać. -Pokaż mu pieniądze i daj mu jedną trzecią. To może wystarczyć, by go tu zatrzymać, jeśli nic się nie wydarzy. Wyszperała pieniądze, dała mu trzy monety, a resztę zacisnęła w garści, przełykając głośno ślinę, jakby w przypływie niepokoju czy mdłości. Nie czuła ani jednego, ani drugiego, za to wszystko wydawało się jej jakieś nieprawdziwe, jak gdyby przeżywała historię, której nigdy nie chciałaby czytać. -Tym będziemy się martwić później. -Nie rusza się do akcji, pozostawiając myślenie o odwrocie na później. -Iw czym to ma mi pomóc? Z torebką wetkniętą pod ramię zsunęła welon. Szybkim, nerwowym krokiem ruszyła drogą wiodącą do Niższych Doków. W swojej celi Ishmael zaparł się plecami o ścianę i podciągnął kolana. Jego serce waliło tak mocno, że zakręciło mu się w głowie. Na myśl o tym, że Telmaine znajdowała się w niebezpieczeństwie, a on tylko pośrednio czytał jej myśli, jego serce biło jeszcze mocniej, niż kiedy pieszo przemierzał Krainę Cienia. -Przestań panikować, Ishmaelu -powiedziała surowo. -Pomóż mi. -Ciskaj mocniej sonem -poradził. -Musisz wiedzieć, co się wokół ciebie dzieje. Dobrze znał okolice Wyższych Doków, a Niższe Doki lepiej, niż mu to było potrzebne do szczęścia. W Wyższych Dokach, tętniących przemysłem, niebezpieczeństwo polegało raczej na możliwości wypadku niż doznaniakrzywdy. Tutaj, wzdłuż szerokiego bulwaru, z dala od głównych torów tramwajowych żłobiących brukowaną ulicę, tak zdradliwych dla pieszych, ciągnęły się chodniki. Wszystkie boczne uliczki i każdy większy magazyn i dok posiadały własny podjazd umożliwiającywjazd i wyjazd tramwajów. Większość ich nadal ciągnęły konie pociągowe, lecz

część wprawiały już w ruch silniki spalinowe, jeszcze bardziej dokładające się do ogólnie panującej kakofonii dźwięków. W dokach załadunek i wyładunek zaczynał się tuż po zachodzie słońca i kończył zaraz przed nastaniem świtu -ostatnio nawet doszło do niepokojów wśród robotników sprzeciwiających się właścicielom, zmuszającym ich do pracy, gdy dzwoniły już poranne dzwony. Protest zakończył edykt arcyksiążęcy stanowiący, że nikomu nie wolno odmawiać bezpiecznego schronienia. Od nadbrzeża dobiegało ją skrzypienie dźwigów, ryki brygadzistów, uderzenia nieostrożnie przenoszonego ładunku. Pakowanie, sortowanie i ładowanie odbywało się podczas dziennej zmiany wewnątrz światłoszczelnych magazynów stojących na brzegach bulwaru, gdzie pakowano towary do tramwajów mających przewieźć je na ogromne ukryte stacje kolejowe. Już teraz aż cztery tory służyły dziennym pociągom, a dwa kolejne były dopiero w budowie. -Skąd to wszystko przyjeżdża? -zapytała oszołomiona. -Zwybrzeża, z ziem leżących na południe od Krainy Cienia. Import z wysp i Terytoriów Przyłączonych zwiększa się z roku na rok. Powąchaj tylko...-Posłusznie odetchnęła powietrzem tak obficie przesyconym zapachem surowych przypraw, że zdawało się duszące. Ishmael znajdujący się w swojej celi rozkoszował się tą wonią. -Lubisz wyspy? Jej umysłowy głos nadal był równie rześki, jak w chwili nawiązania kontaktu, mimo że tylko ona go podtrzymywała. Mogli pozwolić sobie na krótką rozmowę niemającąnic wspólnego z jej zadaniem. -Gdybym nie miał włości ani pochodzenia, zamieszkałbym tam, uprawiał przyprawy, nabrał ciała i żył zadowolony. Nawet na największych wyspach nie ma nic tak wielkiego, co mogłoby zabić albo okaleczyć człowieka. -Aco zwodą? -Nie twierdzę, że zajmowałbym się rybołówstwem. -W rzeczy samej, Cieniorodni pustoszyli wody wokół wysp Scallon, do czasu aż dopadła ich zmasowana flota wyspiarska. Za pomocą rąk, pałaszów, pistoletów i armat zgromadzonych na tych statkach dotkliwie się zemszczono za dawne najazdy. Ferdenzil Mycene najwyraźniej był tego świadomy; stopniowo i niepowstrzymanie zbierał ludzi. -Ferdenzil Mycene powrócił -powiedziała Telmaine, schodząc z drogi żwawo maszerującej brygadzie pracownic fabrycznych, przechodzących z jednej hali do drugiej pod przewodnictwem kierowniczki obdarzonej donośnym głosem. Kierowniczka zagadnęła ją. -Gdzie masz teraz być? -Manufaktura Macavera -podpowiedział jej prędko Ish. Powtórzyła to. Na dźwięk charakterystycznego akcentu z wyższych sfer kobieta odpowiedziała: -To tam -tonem tylko nieco mniej nieprzyjemnym, lecz znacznie bardziej zaciekawionym. Telmaine uprzejmie jej podziękowała i ruszyła dalej. -Mówiłaś o Mycene? -zapytał Ish. Specjalnie dla niego przywołała wspomnienie ze spotkania; uniósł dłoń, by skryć uśmiech, jaki wywołały jej lekceważące refleksje o posągach. -Zechce dobrać mi się do skóry. -Nie uda mu się to -odrzekła Telmaine. -Jak tylko odzyskam Florilinde, Lysander nie będzie już więcej trzymał Bala w garści. Wtedy Bal może powiadomić komisarza o jego powrocie oraz o tym, że podaje się za ojca dzieci. Będą chcieli przeprowadzić śledztwo., Poczuł, jak Telmaine tłumi myśl łączącą odrazę z opiekuńczością: odrazę żywiła wobec Lysandra Hearne’a, zaś opiekuńczość dla swego męża. -Manufaktura Macavera -zauważył Ish taktownie, wskazując najbliżej znajdujący się magazyn. -Jesteśmy blisko mostu wiodącego do Niższych Doków. To...zupełnie inny orzech do zgryzienia. To starsze doki, nie są w stanie obsługiwać większychbarek i ładunków, a więc muszą zadowalać się mniejszymi, biedniejszymi transportami. Niektóre magazyny hie są używane. Przez większą

część poprzedniego stulecia zarządzały nimi zorganizowane grupy przestępcze. Jedynym sposobem, w jaki władze miejskie mogły zachować nad nimi kontrolę, była budowa nowych nabrzeży w pobliżu dworca kolejowego, aby w ten sposób pozbawić przestępców wpływów. To lord Vladimer wraz ze swoimi ludźmi upewnił się, że przestępcy nie przejmą w podobny sposób Wyższych Doków, choć wówczas ledwo co wyszedł z wieku chłopięcego. Muszę ci kiedyś o tym opowiedzieć. Historia ta roiła się od nalotów o zachodzie słońca, z których powodu całe tuziny ludzi przeczekiwały dzień w ukryciu, śmiałych włamań do domów najbogatszych wówczas osób w kraju -niektóre przypisywano samemu szesnasto -czy siedemnastoletniemu wówczas Vladimerowi -całe miesiące, a nawet lata ostrożnej analizy przepływu dóbr i pieniędzy, by ochronić legalny handel przed lewymi dochodami, szantażem i malwersacjami. Procesy, do których wskutek tego doszło, całymi miesiącami nie schodziły z łamów brukowców i ciągnęły się latami. Posłano do więzienia całe tuziny ludzi, garstka osób trafiła na pal egzekucyjny, a kilka pozostałych wolało samobójstwo od hańby. Skutki akcji wstrząsnęły fundamentami trzech arystokratycznych dynastii oraz zrujnowały kilka wielkich domów handlowych. Ale operacja zapewniła miastu zdrową ekonomię, a młodszemu przyrodniemu bratu arcyksięcia karierę i reputację. -Co to za ohydny smród? -Stary kanał. Kiedyścodziennie spuszczano z niego wodę podczas otwarcia śluz prowadzących w górę rzeki, lecz teraz przy ogromnym ruchu w nowym kanale robią to raz na tydzień, jak dobrze pójdzie. Oddychaj przez usta. Starannie unikał myśli o ludzkich szczątkach, które były usuwane podczas spłukiwania kanału. Ten obrzydliwy smród prawdopodobnie powstał z przynajmniej jednego rozkładającego się trupa. Choć wielkie kryminalne dynastie zostały pokonane, to ich pomniejsze odgałęzienia przetrwały. -Gdzie jest numer trzydzieści jeden? -Drugi od końca. Uważaj na otoczenie. Magazyny na drugim końcu, tuż przy głównej drodze, nadal są w użyciu, ale te już nie. Przynajmniej nie w legalnych celach. Nie igraj więc z ogniem. Jeśli ktoś spróbuje cię zatrzymać, usuń go z drogi, zanim zbliży się do ciebie na dwanaście kroków. Nie masz pojęcia, jak potrafią być szybcy, kiedy już cię przyszpilą. -Poderżną ci gardło, tę myśl ukrył przed nią. -Kiedy już będziesz wystarczająco blisko magazynu, wybadaj, kto się w nim znajduje. Nie powinnaś podejmować działania, dopóki nie będziesz pewna, że Florilinde tam się znajduje. Jeśli jej tam nie będzie, przyrzeknij mi, że odejdziesz, udasz się do szwagra i jemu pozwolisz zorganizować rewizję tych magazynów. Jeśli ją przenieśli...Co to było? Poczuł, że nagle się zatrzymała, ale kiedy zadawał pytanie, odpowiedź sama napłynęła do niego w strumieniu ziąbu i grozy, jaki nią owładnął, charakterystycznym dla magii Cieniorodnych emanującej ze znajdującego się przed nią magazynu. Telmaine zakasała spódnice i pobiegła. Zaczął wołać do niej: -Telmaine! Doszło do niego słabe wrażenie odpowiedzi, że musi się teraz ruszać albo pozostanie przyrośnięta do ziemi, aż ją dopadną. Ish przekręcił się na plecy na więziennej pryczy, w udręce ściskając poręcze. Sięgnął do niej -z pewnością przyjdzie mu to łatwiej po tym, kiedy tak długo podtrzymywali kontakt -lecz ból spowodowany daremnym wysiłkiem sprawił, że poczuł się, jakby jego czaszkę spowiło płonące prześcieradło. Och, słodka Imogeno, to nie mogło mu się przydarzyć po raz kolejny. Telmaine dotarła do ściany magazynu trzydziestego pierwszego, uderzyła w nią obiema rękami i mimowolnie zgięła się w pół. Nie biegała tak od dzieciństwa, a właściwie nigdy tak nie biegała, nawet będąc małą dziewczynką. Strasznym opowieściom przysłuchiwała się w bibliotece, tuląc się do kuzynek. Kuzynki zdawały się mieć nieskończone zapasy magazynów, które mama zabraniała jej czytać. Ciepłe kakao rozgrzewało dreszcze, ciastka z kremem tłumiły piski, do tego dochodziła świadomość, że głośne piski przybliżają możliwość konfiskaty magazynu i budziły pogardę uwielbianej starszej kuzynki. Wszystko to działo się w innym świecie, teraz stała, odczuwając zimne przerażenie, gdy strumień Cieniorodnej magii oblewał ją jak lodowata ulewa. Sięgnęła do

niegoz tęsknotą: -Ishmaelu. Zastała go zatopionego w swych własnych straszliwych myślach, wspominającego łowy na Cień, jakie zdarzyły się dawno temu, oraz kobietę, która zginęła, ocalając mu życie, kiedy sam popadł w niewolę Cieniorodnych. Kobieta ta była jego pierwszą miłością, którą poślubiłby, gdyby tylko nie trafił na wygnanie. Blizny na jego twarzy stanowiły wyraz żałoby i hańby. Nie potrzebowała intuicji Bala, by się domyślić, dlaczego Ishmael myślał o tym właśnie teraz. Wycofała świadomość i opierając się o ścianę tuż obok drzwi, o których opowiedział jej Gil, szukała córki. Odnalazła ją natychmiast wewnątrz. Florilinde przycupnęła na podłodze w kącie pokoju obok nocnika, przyciągając kolana do piersi, cicho płacząc, chora i przerażona. Zwymiotowała na siebie i łóżko, a teraz obawiała się kary porywaczy. Telmaine poczuła, jak moc piętrzy się w niej z morderczą furią. Omiotła wnętrze magazynu, opanowała cztery znajdujące się w nim umysły i pozbawiła je przytomności, nacisnęła klamkę i wyrzuciła ramię w stronę drzwi. Magia wezbrała, kiedy wnętrze magazynu stanęło w płomieniach. -Ishmaelu! -krzyknęła. Przerażenie Florilinde sięgnęło zenitu, kiedy jej łóżko wybuchnęło ogniem. Zerwała się na nogi, waląc w zamknięte drzwi jak ptaszyna próbująca wydostać się z klatki. Telmaine sięgnęła swoją wolą i zawładnęła najbliżej znajdującym się mężczyzną -Uwolnij moją córkę! -Ale on już stanął w płomieniach ognia, który wykwitł z tkaniny i sprężyn krzesła, na którym siedział, skręcając się bezmyślnie w objęciach ognia. -Telmaine! -Mentalny głos Ishmaela rozdzierał do żywego wysiłek, jaki wiązał się z nawiązaniem kontaktu. -Odepchnij płomienie i gorąco. Zdław je w ten sposób...-Umysłowy gest, pokaz czegoś, do uczynienia czego jemu samemu nie starczało mocy. Pojęła gest i przeniosła go do świata rzeczywistego, a wówczas pośród płomieni otworzyła się bezpieczna jama. -Tak! -pochwalił ją Ish. -Otwórz ją jeszcze szerzej. Za wiele wokół ciebie zawirowań, zbyt wiele odbić, a ty nie możesz się potknąć. -Pod tym bardzo spokojnym głosem umysłowym pełen był strachu o nią. -Nie utrzymasz tego zbyt długo, więc się pospiesz. Dała krok w przód, prosto w jamę w płomieniach i pozwoliła, by strumienie ognia opadły za nią. Była świadoma gorąca, lecz docierało do niej jakby z oddali. Miarowo, bojąc się pomyśleć o czymkolwiek innym, żeby nie rozerwać otaczającej jej ochronnej bańki, ruszyła w przód, kierując się poczuciem obecności Florilinde. Chaos rozszalałego ognia zagłuszał son. Wokół niej trzeszczały i łamały się belki. Słyszała zdławioną myśl Ishmaela, że magazyn nie utrzyma się długo od tego gorąca i wkrótce się zapadnie. Odczuła jego rozpaczliwe pragnienie, by jej nie rozpraszać, pewność, że jeśli jej skupienie zawaha się, zginie, zanim zdąży zaczerpnąć powietrza i krzyknąć. Wśród wściekle szalejących płomieni coś wydawało się nienaruszone: drzwi. Ish odezwał się: -To zasuwa, niech mnie...Będzie gorąca. -Czy mogę ją jakoś schłodzić? -Nawet nie czekając na odpowiedź, sięgnęła i pomyślała o lodzie, zimnych górskich strumieniach, lodach, chłodzie, jaki napływał do ręki trzymającej lody. Kiedy jej palce zetknęły się z zasuwą, były pokryte kroplami rosy. Szarpnęła drzwiami i otworzyła je. Florilinde rzuciła się ku niej, w panicznym szale obsypując ją ciosami. Ish odezwał się: -Uśpij ją, szybko. -Telmaine przycisnęła córeczkę do siebie, kładąc dłoń na jej czole, aż zwiotczała. Zachwiała się pod jej ciężarem. Dopiero podnosząc dziecko, zdała sobie sprawę, jak mało fizycznej i magicznej siły pozostało jej na drogę powrotną. Ish ostrzegł ją: -Posłuż się jej energią, jeśli będziesz musiała, lecz ostrożnie. I skorzystaj z mojej. -Nie potrzebuję...-Wytężała się teraz, odczuwając wysiłek, jaki kosztowało ją spychanie płomieni i dźwiganie córeczki oraz stawianie nogi za nogą. Poczuła, jak jego lęk o nią nasilił się; jego umysłowy głos zabrzmiał gwałtownie: -Musisz. Nie zamierzam cię stracić. Uchwyciła się ofiarowanej energii życiowej, czerpiąc z niej, nawet kiedy poczuła jego rosnące

znużenie. Z męką stawiając krok za krokiem, umknęła z ognistego chaosu, wiedziona poczuciem kierunku Ishmaela, bo teraz już nie kierowała się obecnością dziecka. Jej suknia o coś zaczepiła; wysonowała przeszkodę i pociągnęła suknię, uwalniając ją. Był to jakiś spalony, wygięty kij, wznoszący się pod kątem zwiększej masy trawionej przez płomienie. Ish ją ponaglił: -Ruszaj się! Postąpiła krok dalej, gdy zdała sobie sprawę, co to było: zwęglone szczątki ludzkiej nogi. Straciła koncentrację. Ochronna bańka pękła. W jej umyśle rozległ się krzyk Isha sięgającego poprzez dzielącą ich odległość, aby przez chwilę trwającą jedno uderzenie serca samotnie powstrzymać morze płomieni. Przejęła ten ciężar, jej magia nadszarpnęła jego mocą. Telmaine poczuła, jak jego świadomość gaśnie jak zdmuchnięta świeca, pozostawiając ją zupełnie samotną w morzu ognia. Nie mogła sobie później przypomnieć, jak pokonała ostatnie metry dzielące ją od drzwi. Wyszła na powietrze, prosto w mgiełkę sikawek strażackich, otaczająca ją kula ognia ulotniła się do góry. Przez rozszalałe fale gorącego powietrza i wody wyczuła obecność tłumu i na samą myśl o tak wielu świadkach na krótko całkiem spanikowała. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że ciskając sonem na ogniste zawirowania, dostrzegają ją jeszcze słabiej niż ona ich. Opanowując krok po tak ogromnym ubytku magii, Telmaine skierowała się wzdłuż boku budynku i dołączyła do zebranego tłumu. Nikt jej nie zaczepiał; wszystkie twarze były zwrócone ku ognistemu chaosowi płomieni, które mierzyli sonem. Florilinde poruszyła się w jej ramionach izakwiliła, Telmaine jej dotknęła, lekko kojąc ją magią. Powoli uspokajała się, idąc wśród zebranego tłumu. Kilka osób zmierzyło ją sonem, najwyraźniej wyczuwszy odniej zapach dymu oraz zwęgloną i nadpaloną miejscami suknię. Nie odwzajemniała ich wejrzeń,nie robiła nic, tylko żeglowała przez tłum, mocno ściskając Florilinde w ramionach. Każdy, kto ją zaczepi, pomyślała, gorzko tego pożałuje. Przeszła przez most, mijając ścisk gapiów zbyt przejętych pożarem, by zwracać na nią uwagę. Tramwaje najwyraźniej zatrzymały się na dźwięk syren, co ułatwiło jej wędrówkę po bruku. Florilinde znowu się poruszyła, popłakując, i nagle zwymiotowała na stanik Telmaine. Telmaine zatrzymała się, przytuliła brodę do lepkiego czoła Flori i zatopiła świadomość w ciele córeczki. Nie znalazła żadnego urazu ani zapalenia, tylko osad zepsucia -nakarmili ją zepsutym jedzeniem. Gdyby tego nie zrobili, to w chwili wybuchu Ciemnorodnej pułapki leżałaby na łóżku, a wtedy Telmaine nie byłaby w stanie pomóc jej bardziej niż tamtym mężczyznom. Dotarła do Kręgu Wyższych Doków w spokoju i -na słodką Imogenę -powóz nadal tam czekał, a stangret stał na koźle, z wysiłkiem próbując usłyszeć to, co znajdowało się poza zasięgiem jego sonu. Telmaine odezwała się chrapliwym głosem: -Pomocy. Chciał odmówić, martwiąc się o tapicerkę; muśnięcie palców przez nadpaloną rękawiczkę ujawniło targający nim konflikt. Wiedziony ojcowskim współczuciem dla chorego dziecka, był zarazem żywicielem rodziny martwiącym się o to, by wyżywić własne dzieci ze szczupłych dochodów. Zauważyła, że nie ma torebki; upuściła ją -sama nie wiedziała kiedy. Poczuła słabe ukłucie na myśl o utracie naszyjnika od Bala. Powiedziała: -Zgubiłam...pieniądze. Jeśli jednak zawieziesz mnie do pałacu książęcego, to gwarantuję, że dostaniesz zapłatę. Muszę zgłosić się do pana Blondella. Była to wyświechtana myśl, lecz wystarczyła. Dorożkarz zawahał się, po czym zaraz zrzucił pelerynę i rozłożył ją w powozie -gest życzliwości, pojęła, aby ogrzać kwilące, dygoczące dziecko. Stangret pomógł jej umieścić Florilinde, a potem ją samą w powozie, nie zadając przy tym żadnych pytań, za co była mu głęboko wdzięczna. Kiedy powóz ruszył w drogę, kołysała delikatnie w ramionach opatuloną peleryną córkę, nie zwracając uwagi na wymiociny pokrywające jej stanik i czekając, aż Florilinde ponownie ją rozpozna. I desperacko starała się nie myśleć o tym, jak ostatni raz wyczuła Ishmaela, cierpiącego po tym jak wyczerpała jego energię, kiedy dokonał niemożliwego i dosięgną! jej, aby ją ocalić, a potem spopielić się w jej świadomości.

Rozdział dziesiąty Balowi ulżyło, kiedy lojalna, zaniepokojona Sylvide di Reuther go opuściła. Musiał wybić jej z głowy pomysł, żeby udać się na poszukiwanie Telmaine. Presja, jaką odczuwał, była tym większa, że sam najchętniej by to zrobił. Gdyby jeszcze raz powiedziała: -Nie powinnam była jej na to pozwolić -gotów był powiedzieć jej coś, czego później by żałował. Wyczerpało go pocieszanie jej, skoro sam nie mógł sobie dodać otuchy. Bez względu na to, jak często powtarzałsobie, że Telmaine jeszcze nie jest spóźniona, że być może musiała czekać na śledczych,że...Gazety nie przynosiły ulgi, roiło się w nich od rozważań na temat aresztowania Ishmaela di Studiera i doniesień na temat zamieszek. Nadal nie upubliczniono nazwiska rzekomej ofiary Ishmaela, co tylko pozwoliło pismakom łączyć jego nazwisko z najgłośniejszymi morderstwami i niewyjaśnionymi zaginięciami, które się zdarzyły w ciągu ostatnich dwudziestu lat: trzy bezgłowe kobiety z Niższych Doków, zaginiona kochanka Bevena Imrego oraz z tuzin innych. Bal śledziłby te wydarzenia z obiektywną fascynacją, gdyby sam nie był w nie zamieszany, skompromitowany, zmuszony do stania z boku, kiedy przyzwoity człowiek padł pastwą opinii publicznej. Gniótł gazety pod zaciśniętymi dłońmi, kiedy usłyszał dźwięk otwierania wejścia do komnaty oraz poruszony głoswypożyczonego lokaja. Przemówił do niego kobiecy głos, ochrypły i dziwny. Balthasar uniósł się na poduszkach, zastanawiając się, z jakim nowym atakiem tym razem miał do czynienia. Przez drzwi przedostał się zapach dymu, potu, perfum i wymiocin, a uderzenie kolana otworzyło je szerzej. Weszła Telmaine ze straszliwie spiętą twarzą, trzymając w ramionach owinięty w pelerynę pakunek. Ledwie odważył się odetchnąć z powodu wstrząsu zmieniającego się w nadzieję. Chwiejnym krokiem w milczeniu podeszła do łóżka i złożyła na nim zawiniątko, a Balthasar wysonował pogrążoną we śnie czy też nieprzytomną twarzyczkę ich starszej córeczki. -Flori -westchnął. -Jak? -Dzięki Gilowi di Maurierowi-odpowiedziała Telmaine ochrypłym głosem. -Muszę zwrócić pelerynę dorożkarzowi. Muszę mu zapłacić. -Choć nie była w stanie zrobić ani jednego, ani drugiego, zaprotestowała, kiedy Bal wezwał służącego, by ten uwolnił Flori z peleryny, zwinął ją i odniósł wraz z hojną zapłatą oczekującemu stangretowi. Zaprotestowała ponownie, kiedypodciągnął się na kolana, aby zbadać Flori, która zaczęła się ruszać. Dostrzegł wymiociny na odzieży Florilinde. -Czy ją zranili? Czy została odurzona? -pytał, ostrożnie sprawdzając głowę dziecka w poszukiwaniu obrzęków i badając jej brzuszek. -Wydaje mi się, że to zatrucie pokarmowe. Wszystko w porządku, Balu. Nic jej nie będzie. Jego dłonie delikatnie badające dziecko nie znalazły śladów żadnych dolegliwości. Zamigotał wokół niego son Florilinde. -Tatusiu...Mamusiu... Musiałby być znacznie surowszym lekarzem, żeby nie ulec wyciągniętym w jego stronę ramionkom. Objął Florilinde w uścisku, nie dbając ojej zabrudzoną sukienkę. -Słodka Imogeno, Telmaine, jesteś...najdzielniejszą kobietą...Jak ją odnalazłaś? -To Guillaume di Maurier ją odnalazł. Czy Sylvide ci powiedziała? -Tak, ale...ale mówiła mi, że pojechałaś powiadomić o tym śledczych. -Uznałam, że Florilinde nie ma wiele czasu -powiedziała stanowczo. -1 tak rzeczywiście było. Welon Telmaine zniknął. Cuchnęła potem, wymiocinami, paloną tkaniną i dymem. Tuląc mocno córkę, wyszeptał: -Ogień? Och, na słodką Imogenę, Telmaine. Obie mogłyście zginąć. -Tatusiu -odezwała się Florilinde, a jej głos przyjął ton pełen paniki. -Weź się w garść, Balthasarze! -upomniała go Telmaine. Przyciągnęła Florilinde i zwinęła się wokół niej, głaszcząc ją po czole. Opadł z powrotem na poduszki, starając się zapanować nad własną reakcją na ryzyko, jakie podjęłajego żona. -Jest odwodniona. -W końcu zdołał się opanować. -Wymiotowała po drodze? Czy miała

biegunkę? -Pomyślał, że czuje zapach kału. -Musimy zacząć podawać jej płyny, żeby nadążyć je uzupełniać zanim się odwodni. Telmaine zdawała się nieświadoma jego słów, kiedy tuliła córkę w ramionach. Uderzył go wysoki, dziecięcy son. To niezauważona przez nikogo Amerdale weszła do pokoju, wspięła się na łóżko z pełnym zadowolenia okrzykiem: -Flori! -który prędko zmienił się w: -Fuj! -kiedy poczuła zapach wionący od matki i siostry. -Tatusiu, czy Flori jest chora? -Trochę, tak sądzę -odpowiedział drżącym głosem. -Ale ją wyleczymy. -Gdzie jest Puchatek? Czy masz jeszcze Puchatka? -Gramoliła się przez pościel, aż wyszukała pluszową zabawkę, którą zabrał ze sobą z domu i pchnęła ją w stronę siostry. -Masz Puchatka, Flori. Tatuś zabrał go w drogę. Wiedział, że wrócisz do nas. I ja też to wiedziałam.Flori otoczyła zabawkę ramieniem. Uśmiechnęła się nieśmiało do siostrzyczki i ojca. -Mamusiu -odezwała się cichutkim, nieco zduszonym głosem. -Mamusiu, jestem głodna... Gdy Malachi Plantageter otrzymał naglący list od Balthasara, przybył późną nocą. Komisarz zdawał się znużony, czego można było się spodziewać po człowieku, który w tak niespokojną noc odpowiadaza porządek publiczny i przestrzeganie prawa. To, że złożył Balowi osobistą wizytę, zamiast przysłać jakiegoś zastępcę, wskazywało, jak wysoko Bal awansował w kręgach towarzyskich przez małżeństwo. -Dziękuję ci, panie, za przybycie -powitał go Bal. -Siądź, proszę. Czy mam polecić słudze, by przyniósł ci coś do picia albo jedzenia? Plantageter opuścił się na krzesło. -Dziękuję, ale żona nie wybaczyłaby mi, gdybym zjadł poza domem; czeka na mnie z kolacją bez względu na to, jak późno wracam do domu. Zanim przejdziemy do sprawy, którą poruszyłeś w liście, doszły mnie słuchy, że twoja córka się odnalazła, żywa. -Tak-rprzytaknął Bal, pozwalając, by w jego głosie zabrzmiała radość. -Musiało wam to sprawić ogromną ulgę. -To wielka ulga. Cieszy mnie to nie tylko ze względu na córkę i żonę, ale również dlatego, że umożliwia mi zrobienie czegoś...obyczajnego i słusznego. Na krótko zapadła cisza. -Być może będę musiał rozmówić się z twoją żoną -powiedział ostrzegawczo Plantageter. -Dzisiejszej nocy doszłodo kilku kolejnych niepokojących wydarzeń. Serce Balthasara zabiło szybciej. -Odpoczywa teraz z naszymi córkami w pokoju obok. Wolałbym, aby jej nie przeszkadzać. -Rozumiem. I ja wolałbym jej się nie narzucać. -Ton jego słów wyraźnie brzmiał jak ostrzeżenie. Bal zastanawiał się, co Plantageterowi już było wiadomo. Obawiał się, że więcej niż jemu samemu. I po raz pierwszy pomyślał, czy Telmaine zrobiła coś ponad to, że chroniła go przed wiedzą, jak okropne ryzyko podjęła. Słodka Imogeno, czyżby wznieciłatamten pożar? Odpowiedział zbyt szybko: -Sądzę, że wiem, kto zabił Tercelle Amberley. Moje dowody opierająsię jedynie na poszlakach, lecz wiem, kto w podobnych okolicznościach zabił przynajmniej jeszcze jedną kobietę. Plantageter odczekał moment. Bal niemal czuł, że zastanawia się, czy ma ciągnąć pierwszy temat, czy zająć się drugim. W końcu powiedział łagodnie: -Pozwól mnie zadecydować, co opiera się na poszlakach, a co nie. Bal się zawahał. Postanowił to uczynić, zawziął się, że to zrobi, zanim jeszczePlantageter zaczął rozpytywać o Telmaine. Jednak z trudem i niepokojem przyszło mu zdradzić Lysandra. Jeśli jednak wahać się będzie zbyt długo, pomyślał z rozpaczą, Plantageter może ponownie pytać o Telmaine i o pożar. -Nie rozmawiałem z moim bratem, Lysandrem Hearne’em, od siedemnastu lat. Wielce mnie zaskoczyło, kiedy wczorajszej nocy złożył mi wizytę. Chciał informacji o miejscu pobytu dzieci Tercelle, twierdząc, że jest ich ojcem. W zamian za to obiecał zwrócić mi córkę, która zaginęła

przed trzema dniami. Zagroził jej życiu, gdybym nie zastosował się do tego orazinnych jego żądań. Dzięki odwadze Gila di Mauriera i mojej żony Florilinde została odnaleziona. Dlatego też nie czuję się już zobowiązany do milczenia. Podejrzewam go o zamordowanie Tercelle Amberley. -Dlaczego podejrzewasz brata? -zapytał Plantageter z powagą, lecz nie zdradzając swoich myśli. -Siedemnaście lat temu zabił młodą aktorkę, którą wcześniej uczynił swoją kochanką. Nie zamierzał tego uczynić, lecz podczas kłótni złapał ją za gardło, a kiedy ją puścił, już nie oddychała. -Przerwał, a po chwili zmusił się, by mówić dalej. -Przyszedł do mnie, błagając, bym pomógł mu utrzymać to morderstwo w tajemnicy. Powoływał się na zdrowie naszych rodziców, reputację naszejsiostry, moje własne nadzieje na przyszłość oraz przerażenie, jakie sam odczuwał na myśl o tym, jaki koniec go spotka, kiedy zostanie skazany za morderstwo. Pomogłem mu w tajemnicy zabrać ciało poza miasto. Przed wschodem słońca pozostawiliśmy je w pewnejodległości od drogi, a sami udaliśmy się do jednego ze schronisk dla podróżnych. Po zachodzie słońca wróciliśmy tam, by potwierdzić, że ciała już nie było. -Domyślam się, że nigdy o tym nikogo nie poinformowano. -Mogę ci podać, panie, nazwisko dziewczyny i jej rysopis, jak i dokładną datę, kiedy pozostawiliśmy ją za murami miasta. Powinieneś odnaleźć wśród rejestrów zgłoszenie niewyjaśnionego zaginięcia. -Zdajesz sobie sprawę z tego, że gdyby wniesiono oskarżenie, to i ty musiałbyś stanąć przed sądem, choć złagodzono by twój wyrok ze względu na młody wiek. Ile miałeś wtedy lat -czternaście? -Nawet wtedy byłem w pełni świadom, że zrobiłem coś złego -przyznał się Bal. -Zawsze będę tego żałował, mając na względzie rodzinę tej dziewczyny, że tak długo nie przyznawałem się do tego czynu. Zapadła cisza, którą w końcu przerwał Malachi. -Brak ciała, brak dowodów, tylko długa nieobecność i słowo jednego brata przeciwko słowom drugiego. Wątpię, by wystosowano oskarżenie jedynie na podstawie twojego wyznania. -Bal odetchnął, czując, że z przyzwoitości odsuwa on ten temat. Jego przeczucie potwierdziło się, gdy Malachi powiedział: -Choć twoi rodzice nie żyją, panie, to masz jednak żonę i córki. Miej wzgląd na nie. -Nie pozwolił Balowi zaprotestować tylko ciągnął dalej: -W jaki sposób odnosi się to do śmierci Tercelle Amberley? Bal walczył z udaremnioną potrzebą zadośćuczynienia za swoją winę. Plantageter z zaciętą twarzą pozwolił mu na to. Nie zamierzał oszczędzać Bala, lecz chciał pozostawić tę sprawę jego sumieniu. -Zdoświadczenia, które wyniosłem, mieszkając z bratem, wynikło moje zainteresowanie patologią umysłu. Lysander Hearne, jak sądzę, jest przykładem patologicznie narcystycznej, pozbawionej sumienia osobowości. Tercelle Amberley prawdopodobnie zirytowała go przede wszystkim tym, że zaszła w ciążę, a już na pewno tym, że nie pozostała w miejscu, gdzie wraz z nią lub sam planował narodziny swoich dzieci, które ostatecznie powierzyła mojej opiece. Wierzę, że to Lysander Hearne, a nie baron Strumheller kłócił się z Tercelle Amberley o miejsce pobytu bliźniąt, a w trakcie tej sprzeczki złapał ją za gardło i zadusił. Malachi Plantageter powiedział łagodnie: -Skąd się dowiedziałeś, że przyczyną śmierci było uduszenie? Nie miał innego wyjścia, musiał się przyznać. -Baron Strumheller tak powiedział. Przypuszczam, że -skoro odnalazł ciało -to mógł to dostrzec. Zapadła cisza. -Możliwe, że masz rację. Zyskałem pewną biegłość w rozpoznawaniu umysłowości kryminalisty i odniosłem wrażenie,że mam z kimś takim do czynienia, przesłuchując twego brata, panie, na temat powiadomienia, jakie złożył, podając w wątpliwość niewinność barona Strumhellera. To nie przelewki oskarżać barona z Rubieży o morderstwo. -Moje zeznanie pomoże oczyścić barona Strumhellera z zarzutów, prawda?

Plantageter zdawał się jeszcze bardziej znużony. -Teraz to już nie ma znaczenia. Wolałbym, byś na razie zachował tę wiadomość dla siebie, choć wkrótce pojawi się ona na łamach gazet: baron Strumheller zmarł tej nocy w swojej celi. -Zmarł? -zapytał z niedowierzaniem Bal. -Jaka była przyczyna śmierci? -Zdaje się, że miał jakiś atak. Słyszano, jak jęczał, wezwano aptekarza więziennego, a wkrótce potem wyzionął ducha. -Czy...czy chorował? -Do więzienia trafił w stanie omdlenia, choć zdawał się całkiem dobrze dochodzić do siebie. Jego prawnicy zamierzali zaaranżować badanie lekarskie. -Zdawało się, że chciał powiedzieć coś więcej, ale się powstrzymał. Bal próbował uspokoić głos. -Kiedy to się stało? Usłyszał odpowiedź, jakiej się obawiał. -Około godziny drugiej. Dlaczego pytasz? W tym czasie Telmaine wynosiła Florilinde z płonącego magazynu. Bal starał się reagować w przewidywalny sposób; tej informacji nie mógł Plantageterowi udzielić. -Czy zostanie przeprowadzona sekcja zwłok? -Jeśli zechce tego rodzina. Zajmowanie się ciałem człowieka, który umiera w oczekiwaniu na proces, nie leży w kompetencjach więzienia. Możemy decydować jedynie o tych, którzy giną po tym, jak ich skazano. Wydaliśmy już ciało; jak zrozumiałem, zostanie przetransportowane na Rubieże, gdzie zostaną odprawione ostatnie uroczystości. -Zpewnością zarzuty nie trafią teraz do sądu. -Sądzę, że najprawdopodobniej do sądu trafi wniosek o unieważnienie zarzutów. Zamierzam go poprzeć. -Nie wierzysz w zasadność tych oskarżeń, prawda? Plantageter zawahał się, zanim odpowiedział. -Zpewnością nie wierzę w drugi zarzut, który uważam za...no cóż, co najmniej za wyraz desperackiego oportunizmu. Jeśli chodzi o zarzut morderstwa, przeprowadzę dochodzenie, wykorzystując w pełni możliwości mojego wydziału, mimo że brak nam czasu. Czy mogę liczyć na twe wsparcie, panie, jeśli zajdzie taka potrzeba? -Możesz na mnie liczyć -obiecał Bal, słysząc ponury ton we własnym głosie. -Dla mnie i mojej rodziny to najlepsza ochrona przed dalszymi pogróżkami z tamtego źródła. -Rozmówię się ze strażą książęcą i dam im znać, że.życzę sobie przesłuchać twego brata, a ponadto, że nie powinien mieć tutaj wstępu. -Dziękuję -powiedział Bal i dodał: -Zaczekaj. Czy lord Vladimer się obudził? -Nie. -To zatem oczyszcza Ishmaela di Studiera z oskarżenia o czarnoksięstwo! -ucieszył się Bal, podnosząc się i siadając. -Skutki magii utrzymują się mocą siły życiowej maga. Kiedy mag umiera, umiera też jego magia. Jeśli lord Vladimer nadal znajduje się pod wpływem magii, to Ishmael di Studier nie ponosi za to odpowiedzialności. -Słyszałem o tym, owszem, lecz jak w takim razie wytłumaczyć Klątwę Imogeny rzuconą przez magów osiemset lat temu? -Przerwał, lecz Bal nie wiedział, jak wytłumaczyć ten niezaprzeczalny wyjątek. -Lord Vladimer nie tylko się nie zbudził, ale ponoć jeszcze bardziej zapada na zdrowiu. -Malachi podniósł się zmęczony z krzesła. -Życzę powrotu do zdrowia, zarówno tobie, jak i twojej córce. Zapewnij małżonkę, że będę z nią rozmawiał, tylko jeśli naprawdę będzie to nieuniknione. Balthasar z powrotem opadł na poduszki, a echa ich sonów zanikły i zmieniły się w niewyraźne, stałe migotanie dźwięku. Podniósł głowę, słysząc stuknięcie i szelest w drzwiach prowadzących do wewnętrznej sypialni. Stała w nich Telmaine, podpierając się obiema dłońmi o framugę. -Ishmael nie żyje? -zapytała zbolałym szeptem. -Zginął? -Obawiam się, że tak -odpowiedział. Uniósł się, podpierając się od tyłu na wyprostowanym ramieniu, wyciągnął drugie ramiędo

Telmaine, a ona, potykając się, ruszyła przez pokój i się w nie rzuciła. Padła w poprzek łóżka, skrywając twarz na jego piersi i się rozpłakała. Opuścił się na łokieć i na plecy i wziął ją w ramiona, gdy płakała tak, jakby nie miała przestać. W pierwszych latach małżeństwa zastanawiał się, dlaczego Telmaine zachęcała go do zalotów, czekała całe lata, żeby pokonać opór ojca i wyszła za niego, okazując jawne zadowolenie z dokonanego wyboru. Była taka piękna i wysoko urodzona, kuzynka.samego arcyksięcia, utrzymująca bardzo zażyłe stosunki z ludźmi z jego kręgu. Chociaż Bal mógł udowodnić pochodzenie z arcyksiążęcego rodu, to krew ta rozcieńczyła się w długim szeregu młodszych synów. Nazwisko Hearne’ów pojawiało się wśród urzędników i intelektualistów, lecz nie wiązało się z tytułami ani majątkiem. W wyższych sferach, z których pochodziła jego żona, Bal czuł się skrępowany, a jej gotowość do pełnienia funkcji gospodyni wydawanych przez niego zebrań naukowców, lekarzy i członków rady zawstydzała go. Mógł jej ofiarować jedynie swoją miłość. Zastanawiał się czasami, co mogłoby się wydarzyć, żeby zaczęła żałować dokonanego wyboru, gdy spotka mężczyznę ze swojej sfery, którego mogłaby obdarzyć miłością. Czy Ishmael di Studier był takim mężczyzną? Nieszczęśliwe łkanie Telmaine wreszcie osłabło. Przesunął ją, opierała się bowiem o jego nadal wrażliwe żebra, i zapytał cicho: -Coś między wami było, prawda? Uniosła się zmieszana, nie zwracając za bardzo uwagi na jego mimowolny grymas bólu. -Nigdy cię nie zdradziłam, Balthasarze! Nigdy! Miał swoją odpowiedź. -Coś jednak między wami było. Będzie ci ciążyło, jeśli się do tego nie przyznasz, przynajmniej sama przed sobą. -Balu -odezwała się głosem zmienionym od szlochu.-Balu, proszę cię. Zastanawiał się, czy ma prawo ciągnąć to dalej. Jako lekarz na pewno. Ale jako mąż... -Dobrze, nie będziemy o tym mówić -zgodził się cicho. -Nic mi nie musisz mówić. Ale przyrzeknij mi, że będziesz wobec siebie uczciwa. Znam zbyt wielu ludzi, którym zaszkodziło poczucie winy wynikające z utraty kogoś, dla kogo odczuwali niespełnione uczucia. Nie chciałbym, by i tobie to się przydarzyło. Był dumny, że w jego głosie zabrzmiało tylko spokojne współczucie. Zupełnie inaczej było z targającymi nim, sprzecznymi uczuciami, kiedy ocenił siłę jej żalu. Bezmierna wdzięczność za uratowanie życia jemu i Florilinde; podziw dla jego kompetencji i bezinteresowności; ciekawość połączona z uznaniem dla złożonego charakteru Ishmaela; poczucie niższości, niemające wiele wspólnego z pochodzeniem, lecz raczej z wigorem, odwagą i determinacją. Poczucie winy za odstąpienie od Ishmaela po szantażu Lysandra, choć najwyraźniej i tak nie robiło to różnicy, oraz za niewielką ulgę, z jaką przyjął śmierć rywala. -Balu -łkała Telmaine. -Balu, sądzę, że to ja mogłam go zabić. Ujął jej twarz w dłonie i podniósł tak, by lekko omieść ją sonem. Wyczuwał zapach dymu w jej włosach, na skórze i spaloną tkaninę jej halek. Położyła się w ubraniu, zrzucając jedynie zabrudzoną suknię, zbyt wyczerpana, by się przebierać. Pomimożalu i świadomości, jaką cenę Gil i Ishmael zapłacili, gniewał się na obu za to, że wystawili ją na niebezpieczeństwo. Było to nie do pojęcia. Jeszcze ciężej było zrozumieć, dlaczego uważała się w jakiś sposób za to odpowiedzialna. -Nie, Balu -powiedziała, zanim zdążył się odezwać. -Nie rozumiesz. Ja...och, na słodką Imogenę, ja tak nie mogę... -Chwyciła go za kark i przyciągnęła jego usta do swoich w rozpaczliwym pocałunku. Poczuł nagle porażającą lekkość, ulgę w bólu i wzrost dobrego samopoczucia. Rozpoznał to doznanie. Sądził, że to niemożliwe. Jego son zadzwonił w zetknięciu z jej twarzą odkrywając na moment delikatne kości pod skórą. Odsunęła się od niego i leżała zwinięta, sapiąc, odwrócona do niego plecami. -To nie jest niemożliwe -powiadomił go jej głos mentalny, słodki i czysty jak dźwięk noża na delikatnym krysztale. Jeśli sądził, że świadomość tego, że zakochała się w Ishmaelu di Studierze, wystawiła go na próbę,

to bardzo się mylił. Dopiero teraz przechodził ciężką próbę. Była czarodziejką. Wiedziała, zawsze znała wszystkie jego uczucia. Przetoczył się w jej stronę, czując, jak cudownie jest poruszać się bez bólu i oparł czoło o jej plecy. -Zastanawiałem się raz czy dwa -westchnął. -Ale...nie byłem pewien. Odetchnął głęboko i nakrył dłońmi jej dłonie. Wydawało mu się, że będzie się narzucał, pozwalając sobie na bardziej intymny dotyk -i poddał się jej. Ukazał, że jest wstrząśnięty i odczuwa trwogę, zażenowanie i satysfakcję płynącą z potwierdzenia swoich podejrzeń; rozgrywała się w nim zacięta dyskusja między stanowiskiem obronnym a racjonalizacją. Wydał tryumfalne: „Wie o mnie”-kochanka, z którym rywalizowało: „Wie wszystko”-mężczyzny oraz szybka, szarpiąca obecność i tłumienie tych wszystkich krępujących czy przekupnych odruchów, myśli i wspomnień ciążących na sumieniu każdego człowieka. Przekręciła się i przylgnęła do niego, szepcąc: -Kocham cię, kocham cię, kocham. -Pomyślał o Lysandrze i wspomniał popełnione przez niego przestępstwo. -Wiedziałam -wyszeptała. -Kiedy zjawiłam się dziś rano, nie myślałeś o niczym innym. I dlatego...-Dlatego udała się po Florilinde sama, nie licząc Ishmaela di Studiera. Teraz nadeszła kolej, by dźgnęły go wyrzuty sumienia, a ona powiedziała: -Nie myśl o tym. -Kto jeszcze wie? -zapytał. -Tylko Ishmael -odpowiedziała i znowu zaczęła płakać. Wiedział, że wyczuła falę ogarniającej go zazdrości, wyrzutów sumienia i ulgi, że rywal zniknął, zanim Balthasar zdążył jeszcze czegokolwiek się dowiedzieć. Słodka Imogeno, pomyślał, to trudniejsze niżwszystko, co dotychczas przeżywał. Cofnęła się od niego. -Balu, tak bardzo mi przykro. Nigdy nie zamierzałam cię oszukiwać... -Owszem, chciałaś -odparł. Nie zamierzał pozwolić, by okłamywała siebie i jego. -Każdy, kto oszukuje samego siebie, nie może nie oszukiwać innych. A sądzę, że przez te wszystkie lata oszukiwałaś samą siebie. Przyświecały ci dobre intencje; to musiał być dla ciebie okropny ciężar. -Zbliżył dłoń do jej policzka, lecz się zawahał. Przez krótką chwilę obawiał się ponownie wyjawić swoje uczucia. Zareagował najdzielniej, jak potrafił, lecz musiał sam przed sobą przyznać, że potrzebował czasu, by się z tym pogodzić. Okazała się zupełnie inną osobą, niż sądził, i starał się jej nie potępiać. On również nie był takim mężczyzną, za jakiego się uważał i wstydził się tego. -Powiedz...o czym myślisz? -wyszeptała. -Będę potrzebował...trochę czasu, żeby odzyskać równowagę, Telmaine -wyznał. -Potrzeba czasu, by nasze małżeństwo też wróciło do równowagi. Przycisnęła jego dłoń do ust. -Tak bardzo się tego bałam, odkąd poprosiłeś mnie o rękę. -Naprawdę? -zapytał Bal, pogrążając się we wspomnieniach. Wysonował na jej pięknej młodej twarzy niepokój gaszący jej wyraźną radość. Wysilał się, by okazywać krótkotrwałą wesołość, choć ze względu na obawy śmiertelnie trudno mu to przychodziło. -Myślałem, że cię obraziłem i że każesz wysmagać mnie w alei. -Wiem -powiedziała znacząco. Zanim zdążył odpowiedzieć, przysunęła się, by go pocałować, jej wargi na jego ustach były miękkie, lecz niepewne, jej ręka w eleganckiej rękawiczce przesuwała się z wahaniem po jego karku. Odczuwała wątpliwości wysoko mierzącego zalotnika, młodego człowieka angażującego się nieodwołalnie w stan, który inni młodzieńcy z niepokojem i uwłaczająco zwą końcem wolności, młodego kochanka, którego zmysły niemal oszalały z powodu jej bliskości, delikatności i zapachu. Zbyt mocno był zdenerwowany, by odczuwać pożądanie fizyczne, przynajmniej wtedy, lecz przy innych okazjach nie był tak powściągliwy. A ona to wszystko wiedziała. Kiedy już poczuła się pewnie, kokietowała go, jędza. Oblał go son Telmaine, ukazując, że jest w dobrym nastroju, a wspomnienia przywodzą uśmiech na jego usta. Odetchnęła i oparła się o niego ostrożnie, tak że dotykali się przez ubranie. Utrzymujący się na niej zapach dymu gryzł go w gardło, lecz się nie odsuwał. Wyszeptała:

-Myślałam...jak mam za ciebie wyjść, skoro nic o tym nie wiesz? Nie wiedziałam, czy nadal będziesz chciał się ze mną ożenić, jeśli się tego dowiesz. Pragnęłam cię, Balu, tak bardzo, jak ty mnie. Kiedy cię pocałowałam...Kiedy cię pocałowałam i poczułam, że ofiarowujesz mi to swoje łagodne serce, wiedziałam już, że nie zniosę utraty ciebie. -To twoja i Ishmaela magia ocaliła mi życie -powiedział. Skinęła głową. -Nie stracisz mnie -powiedział cicho. -To ci mogę obiecać. Dorastałem z utalentowaną magicznie siostrą, to mogę też przywyknąć do żony czarodziejki. Już wiem, że to przynosi pewne korzyści. Wydała z siebie zdławiony, wyczerpany chichot. -Choć z moją siostrą sprawa wyglądała nieco inaczej: ona pobierała nauki. Olivede nauczyła się maskować umiejętność czytania z dotyku. -Maskować umiejętność czytania z dotyku? -zapytała, unosząc głowę. Przypomniał sobie, jak Telmaine demonstrowała wyszukaną ignorancję i wystudiowaną niechęć do wszelakich aspektów magii. Zrozumiał właśnie, że były to barwy ochronne, tak samo jak jej „fobia”dotycząca mikrobów, pozwalająca jej ukrywać dłonie w rękawiczkach. Zastanawiał się, co jeszcze robiła, by utrzymywać tę maskaradę, i odepchnął takie pytania, żeby przypadkowy dotyk nie wyjawił jej jego zdumienia i urazy. Balthasar doskonale rozumiał, co oznacza zachowanie tajemnicy w taki sposób, żeby nie stracić szacunku. Tylko że Telmaine lepiej od niego potrafiła to zrobić. -Jest magiem trzeciego stopnia -dodał. -Czarodzieje niższej rangi mimowolnie czytają z dotyku. Wyżsi rangą potrafią ten zmysł opanować. Wymaga to jednak sporej praktyki. Olivede opowiadała mi, że to tak, jakby uczyć się nie zwracać uwagi na swoją skórę. Odebrało jej mowę, zaczęła się śmiać i znowu płakać. -Nigdy nie wspomniał, że coś takiego jest możliwe! Nędzny drań! To absurdalne, ale poczuł się wstrząśnięty, słysząc, jak wyraża się jego wytworna żona. -Trzeba do tego pewnej siły... Wsparła się na ramieniu. -Balthasarze, posiadam tę siłę. Powiedział mi, że mogę być magiem piątego albo szóstego stopnia. -Ponownie obdarzył ją tą okropną dotkniętą miną. -Przestrzegał mnie przed moją mocą. Ostrzegł mnie, że mogę go zabić, jeśli zaczerpnę z niego zbyt wiele, i taksię stało. Balu...-Ogarnęło ją drżenie. -Chcę umrzeć, a jeśli Swiatłorodni mnie odnajdą to umrę albo oszaleję. Instynktownie wziął ją w ramiona, zanim w pełni docenił powagę jej słów. Rozpłakała się jeszcze mocniej, kiedy wyczuła jego niepokój, opuściło ją całe opanowanie. Jej samokontrola musi być ogromna, skoro umożliwiła jej przez te wszystkie lata skrzętne ukrywanie wszystkich reakcji. -Sądzę -odezwał się Balthasar -że musisz opowiedzieć mi wszystko, co pamiętasz. -Dlaczego? -załkała. -Ponieważ wiem nieco więcej o praktykowaniu magii od ciebie chyba że w tajemnicy zgłębiałaś jej tajniki. Podejrzewam, że Ishmael di Studier raczej poświęcił się dla ciebie i Florilinde, niż pozwolił, byś go nadmiernie wykorzystała. To szlachetny dar, Telmaine, nieprzestępstwo. Opierał policzek o jej głowę, mogła zatem dowiedzieć się, czy wierzył w swoje słowa, czy też może po prostu rozpaczliwie pragnął, by to była prawda. Wysunęła się z jego ramion i zwinęła obok niego. Drżącym głosem opowiedziała mu o przebiegu psychicznej rozmowy w powozie oraz o planie, jaki opracowała z pomocą Ishmaela. Słysząc to, poczuł ponownie niesprawiedliwą złość wobec zmarłego; plan był szalony. Ishmael musiał ją kochać bez pamięci, skoro wierzył, że nie mając żadnej praktyki, zdoła bezpiecznie zbliżyć się do magazynu i uratować Florilinde. Przy opisie drogi przez płomienie jego serce waliło z trwogi. Opowiedziała mu o tym, jak na moment rozproszyła uwagę, coskutkowało zgubnym załamaniem się otaczającej ją tarczy, jak poczuła, że Ishmael na moment wstrzymuje płomienie, a potem...gaśnie jak wypalona świeca. -Tak jak myślałem -powiedział miękko. -Z własnej woli oddał życie. Z tego, co o nim wiem, sądzę, że uznałby, że zrobił to w dobrym celu.

-To tylko wszystko pogarsza -wyszeptała i znowu zapłakała. -Jeśli chodzi o to, że nigdy nie powiedział ci o maskowaniu zmysłu dotyku -dodał Bal, przyciągając ją ostrożnie do siebie -przychodzą mi na myśl dwie możliwości. Za mało miał czasu, by uczyć cię czegoś ponad to, co konieczne do przetrwania. Albo dlatego, że sam nigdy nie miał mocy potrzebnej do opanowania tej umiejętności i nauczył się z tym żyć, a nigdy nie przyszło mu do głowy, że ty mogłabyś się tego nauczyć. -Przerwał, a następnie dodał łagodnym tonem: -Nazywanie go „nędzną kreaturą”zdaje się nieco nie na miejscu, kochanie. Zdusiła śmiech, choć nadal drżała. -Och, Balu, ty nie masz pojęcia. On wyobraża...wyobrażał...sobie, że za wszystkimi naszymi kłopotami kryją się Cieniorodni i że Vladimer znajduje się w niebezpieczeństwie. Chciał, bym udała się do Vladimera, by mu pomóc. Pierwszym odruchem Balthasara była gwałtowna i pełna troski odmowa. Opanował uczucia, pojmując, że roztrzęsiona kobieta w jego ramionach w jakiś sposób znajdowała się poza jego protekcją. Czarodziejka piątej czy szóstej rangi; jest może tylko dziesięciu lub dwunastu równie potężnych Ciemnorodnych magów. Była to głęboko niepokojąca świadomość. -Dlaczego tak sądzi...sądził? -zapytał. -Zpowodu tego, co wyczułam na zewnątrz miejskiej rezydencji twoich rodziców. Powiedział, że to magia Cieniorodnych. -Iniedługo potem -powiedział wolno Bal -stan lorda Vladimera staje się beznadziejny. -Kiedy ruszała głową, jej włosyłaskotały go w podbródek. Poruszył się bardzo delikatnie, żeby nie dotykaćjej skóry. Zdawała się tego nie zauważać. -Telmaine, czego di Studier zdążył cię nauczyć? -Nieco uzdrawiania, ale wiele z tego już wiedziałam od ciebie. Och, Balu, Gil di Maurier -zrobiłam dla niego, co tylko mogłam, naprawiłam uszkodzone jelita i usunęłam infekcję. Mimowolnie poruszył głową i obrzucił ją sonem. Ten opis, bardziej zdawkowy niż relacja z pożaru, wstrząsnął nim jeszcze silniej. Wiedział o skuteczności magicznego uzdrawiania i o tym, w jakim stopniu przewyższało współczesne możliwości lekarzy takich jak on, lecz słyszeć, jak mówi o tym tak beztrosko...Muszą, pomyślał nagle i żarliwie, muszą uwolnić magię od dławiącego ją piętna, od barier, jakie wokół niej wzniesiono. Takie argumenty przedstawiał już Olivede, lecz ona tłumaczyła mu, że magów było za mało, a i ci w większości byli zbyt słabi, aby rutynowo dokonywać uzdrowień. Lecz gdyby połączyć magię z naukowym podejściem lekarzy, to z pewnością... -Nie wiem, czy zrobiłam wystarczająco dużo -powiedziała Telmaine. -Wiem, że nie zaakceptowaliby mojego uzdrowienia... -Telmaine -odezwał się, doskonale rozumiejąc, co miała na myśli. -Nie musisz nic mówić. -Być może postępował bojaźliwie, lecz wiedział, że przerażenie, jakie Guillaume di Maurier żywił wobec magii, było równie głębokie jak poczucie winy ocalonego, które o mały włos go nie zniszczyło. A może i zniszczyło. Gdyby Gil umarł, to jego słowa „Przekaż mężowi, że ocalił mnie...bym miał lepszą śmieć”długo nie dawałyby mu spokoju. -Nie powinnam była, wiem. Ale nie mogłam inaczej...Odnalazł Florilinde. Odgarnął jej włosy do tyłu. -Wiem. Rozumiem. Ale Gil by tego nie pojął. -Przerwał. -Jeśli szybko ruszymy w drogę -dodał cicho -zdążymy złapać dzienny pociąg na wybrzeże. Stacja książęca znajduje się pod ziemią. Oprócz głównego wejścia prosto z dworca do pałacu wiedzie też wejście dla gońców. Kilka razy dostarczałem tamtędy wiadomości, kiedy pełniłem ochotniczo funkcję gońca, załatwiając sprawy dla Flo...Swiatłorodnych. W pałacu znaleźlibyśmy się wczesnym popołudniem. -Balu, ja niemogę... -Telmaine, lord Vladimer traci siły. Powiedział mi to komisarz. Jeśli jego choroba nie jest magicznego pochodzenia, możesz coś na to poradzić. A jeśli jest...Pamiętasz, co powiedziałem, zanim opuściliśmy miejską posiadłość? Że to my musimy zwalczyć to zło?

Jeśli tego nie zrobimy, to kto to uczyni? -Aco...co z dziećmi? -broniła się. -Musimy je zostawić tutaj z niańkami -odpowiedział słabym, lecz zdecydowanym głosem -pod opieką straży domowej, którą już powiadomiono o zagrażającym nam niebezpieczeństwie. Poślę pilną wiadomość do twojej matki i poproszę ją o przybycie. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, wrócimy już jutro przed wschodem słońca. Jeśli zaś spotka nas najgorsze, nasze testamenty są spisane; twoja matka będzie pełnić funkcję opiekunki dziewczynek i nie zabraknie im miłości ani wygód. -Balu, nie możemy ich tak zostawić! Co z Flori? Wyleczyłam to zatrucie pokarmowe, lecz jest bardzo wyczerpana. A Amerdale? Po tym wszystkim, co widziała... Balthasar zawahał się. Kolejną rzeczą nie do pomyślenia było opuszczenie dzieci po tak wielkiej traumie, jaką przeszły ich córki. Telmaine wyczuwała jego niepewność. -Jesteśmy zwyczajnymi ludźmi, Balu, zwykłymi rodzicami małych dzieci, które nas potrzebują. Z pewnościąjest ktoś, kto...Co z Casamirem Blondellem? A magowie? Nawet Swiatłorodni. -Casamir Blondell postanowił poświęcić Ishmaela, żeby utrzymać pokój. Magowie zaś...Oskarżenie o czarną magięich odstraszy, a poza tym są zbyt wyczerpani uzdrawianiem ocalałych z pożaru. Jeśli zaś o Światłorodnych chodzi, obawiam się, że mogą być równie osaczeni jak my. Nie miałem dotąd żadnych wieści od Florii. Wyrwa świetlna w moim domu mogła być nie tyle pułapką zastawioną na nas, ile wynikiem zamachu na nią. -Jego głos zadrżał; dopiero teraz na to wpadł. Boleść, jaką Telmaine odczuwała na wieść o śmierci Ishmaela di Studiera, nadała jego uczuciom nowy wydźwięk. -Azatem arcyksiążę! -Ico mu powiemy? Znasz Sejanusa Plantagetera; myślisz, że uwierzyłby choćby w jedną czwartą tej historii? -Zwróćmy się więc do Ferdenzila Mycene’a! -Gdyby Ishmael di Studier nie został oskarżony o zamordowanie jego narzeczonej, to owszem, można by to uczynić. Nie mamy jednak tyle czasu, by go marnować na pokonanie jego oporu. -Balthasarze -odezwała się Telmaine, wyraźnie już rozgniewana. -Floria White Hand mogła cię namawiać na zabawę w gońca i agenta, kiedy byłeś dzieckiem, lecz teraz jesteś dorosłym człowiekiem i czas najwyższy zakończyć te chłopięce zabawy. -Naprawdę uważasz, że to zabawa? -zapytał, wiedząc, że to nieuczciwa odpowiedź. Chciała mu zwrócić uwagę na to, że nie pasował do tego rodzaju zajęć, a nie, że konflikt ten stanowił zabawę. Wiedział, że mimo zmęczenia starała się docenić jego taktykę. Powiedziała z rozpaczą: -Jeśli nalegasz, mężu, pojadę tam, lecz ty musisz tu zostać. Ledwo zostałeś wyleczony, a dzieci cię potrzebują. Teraz nadeszła kolej, by to on się sprzeciwił. Może i fizycznie doszedł już do siebie po pobiciu, lecz emocjonalnie nie był gotowy stawić czoło mężczyznom, którzy go napadli ani ich mocodawcom. Wiedziała o tym. Gdyby sparaliżował go strach, mogłoby to oznaczać śmierć ich obojga. -Gdybym mógł poprosić o to kogokolwiek innego, uczyniłbym to -tłumaczył jej drżącym głosem Balthasar. -Gdybym mógł na czas dotrzeć do Olivede, to do niej bymsię zwrócił. Ale lord Vladimer może nie mieć czasu. A ktoś musi ci towarzyszyć, żeby zabezpieczać ci tyły. -Brakowało mu już słów. Wiedząc o tym, wyciągnął rękę, wierzchem dłoni dotknął jej policzka i tą drogą przelał całą swoją wiedzę, przekonanie i obawę -o nią o siebie samego, o ich dzieci oraz o cały ich świat. Cofnęła się z krzykiem. Skulili się, dzieląc milczenie, aż w końcu Telmaine stoczyła się z łóżka i słaniając się, wyszła z pokoju, pozostawiając go zbolałego ze skruchy. Powróciła, gdy właśniekończył pisać list do jej matki, umyta i przebrana w przypadkowo dobrany prosty strój podróżny i pelerynę, w rękawiczkach i uperfumowana, by skryć otaczający ją zapach dymu. Powinien przestrzec ją przed perfumami, pomyślał poniewczasie, lecz prawdopodobnie to małe niedociągnięcie ostatecznie nie będzie miało na nic wpływu. Nic nie powiedział; nie miało

to sensu. Podał jej list; potrząsnęła głową odmawiając przeczytania go. -Powiedziałam pokojówce, że zabieram cię na krótką przejażdżkę -oznajmiła. -Przekaże niańkom z pokoju dziecinnego, że mają w tym czasie zająć się dziećmi. Kiedy nie wrócimy, uznają że zastały nas gdzieś poranne dzwony i tam się zatrzymaliśmy. Balthasar przemówił: -Ponieważ nie jestem pewien, na ile możemy ufać innym agentom lorda Vladimera i czy zamiast udzielić nam pomocy nie będą próbowali pokrzyżować nam planów -niezależnie od tego, kim są nasi wrogowie -uważam, że powinniśmy przybyć na stację jak najbliżej chwili, kiedy zamykają drzwi na dzień. Telmaine poprawiła mu kołnierz i podała kaftan, jak gdyby udawali się na zwykły późny spacer. -Lepiej byś nie wydawał się zbyt dziarski -poradziła mu energicznie. Wsparł się na jej ramieniu i kiedy przechodzili przez hol, szedł powoli, lekko przygarbiony jak ktoś schorowany, pozwalając, by kierowała ich swoim sonem. Minęli pokoje tak krótko zajmowane przez Ishmaela di Studiera. Bal nie musiał być magiem, by wyczuć, że o tym wiedziała; jej oddech mu to zdradził. Na dole schodów, po drugiej stronie holu wydała kilka poleceń służbie, tak jak wymagała tego jej rola. Jego zdaniem głos Telmaine brzmiał wymuszenie i nienaturalnie, lecz być może dla ludzi, dla których była jednym z wielu gości arcyksięcia, wypadła wystarczająco wiarygodnie. Mimo to odczuli ulgę, kiedy już znaleźli się w powozie. Wymruczał adres i poinstruował stangreta, by zabrał ich do ogrodu botanicznego. -Dlaczego akurat tam? -zapytała. -Wysiądziemy po zachodniej stronie przy fontannach, przebiegniemy do trybuny we wschodniej stronie ogrodu i złapiemy dorożkę, żeby dostać się na stację. Powinniśmy dotrzeć tam dosłownie na chwilę przed porannymi dzwonami. Zaskoczymy każdego, kto by nas śledził, a ruch tam jest tak duży, że nie będą mogli ścigać nas dorożką. -Otak późnej porze nie będzie żadnych dorożek, a nawet jeśli, to nas nie zabiorą. -Zabiorą. Dodatkowa zapłata i kurs do miejsca, gdzie można się zatrzymać na dzień i dobrze zarobić zaraz po zachodzie słońca, zdziałają cuda. Ale każdy, kto chciałby wsiąść w dorożkę, by nas śledzić, będzie w kłopocie, nie wiedząc, dokąd zmierzamy. Na jej twarzy malowało się powątpiewanie, lecz ograniczyła swoje sceptyczne nastawienie do słów: -Możesz biec? -Będę musiał -odrzekł. -Przygotuj się. Pochylił się do przodu i odsunął okienko, wołając do stangreta, by stanął przy fontannach. Powóz zatrzymał się z nagłymi niepotrzebnym przechyleniem, przez co o mały włos Bal nie wylądował na kolanach Telmaine i przypomniał sobie, że jego uzdrowienie było wciąż jeszcze bardzo świeże. Otworzył drzwi i niemal ześlizgnął się po schodkach. Telmaine wysiadła z wdziękiem godnym damy. Podała mężowi monety należne za przejazd, a on ujął ją mocno za rękę i sięgnął w górę, by zapłacić stangretowi. Po lewej usłyszał zwalniający stukot końskich kopyt i skrzypienie podwozia. Serce mocniej mu zabiło. -Teraz! -rozkazał i cisnął sonem na wprost, ukazując migoczącą wodę opadającą w ogromnej fontannie, rozlatujące się szpaki i gołębie, szeroki łuk pustych siedzisk. Pobiegli. Telmaine wyrwała rękę z dłoni Bala, aby zakasać spódnice, a on trzymał się za bok. Spod ich stóp czmychały ptaki. Gdy przeskoczył nad kształtem, w którym dopiero po chwili rozpoznał małego pieska, odezwał się kobiecy głos: -Coś podobnego!Son rozbijał się wokół nich, lecz był bardzo słaby, jakby pochodził od niewielu osób. O tej porze skwer wokół fontanny był prawie pusty, a w ciszy Bal mógł dosłyszeć ścigający ich tupot stóp. Gwałtownie cisnął sonem przed siebie, starając się dostrzec oczekujące na przystanku dorożki i z postawy stangretów odgadnąć, który będzie najbardziej zaciekawiony, a najmniej przezorny. Telmaine nie wahała się; popędziła do pierwszego z brzegu powozu. -Jedziemy tylko na stację Bolingbroke. -Usłyszał jak kontroluje głos, żeby się nie rozniósł dalej. -Proszę, jedźmy szybko. Ściga nas mój opiekun; stara się nie dopuścić do naszego ślubu. -Nie

czekając na zgodę stangreta, zakasała spódnice i wdrapała się do powozu, pochylając się, by pomóc Balowi wciągnąć się do środka. Powóz ruszył z kopyta, wyjechał z postoju i nabrał prędkości. Bal pół leżał na siedzeniu, a bok parzył go przy każdymwydechu. Telmaine przykucnęła tuż przy nim. Poczuł jej delikatne palce na czole, ból osłabł. -Myślisz, że usłyszał, dokąd jedziemy? -zapytał ochryple. -Nie wydaje mi się -powiedziała i odważyła się wychylić za okno,by zawołać stangreta i zapytać, czy ktoś ich ściga. Jego zdaniem nikt za nimi nie jechał. Wślizgnęła się na podniszczoną ławeczkę naprzeciwko Bala i obrzuciła go sonem. -Jak myślisz, kto to był? -Załóżmy, że był to wróg. Przyjaciół zawsze później można przeprosić. -Naprawdę? -zapytała sucho. Postanowił zarzucić ten temat. Wyprostował się, usiadł obok niej i otoczył ją ramieniem. -Nie miałem pojęcia, że sekretnie marzyłaś o uciecze z ukochanym -zagadnął. Telmaine prychnęła pogardliwie. -Wszystkie dziewczęta czytują te same niemądre powieści. Co zrobimy po dotarciu na stację? Rozdzwoniły się poranne dzwony. Poczuli, że powóz przyspieszył. Balthasar powiedział z ulgą: -Będziemy na czas. Kupimy bilety i wsiądziemy do pociągu. -Dziennego pociągu -dodała. -Balu, jeśli dobrze oceniamy tych ludzi, to nastanie dnia wcale ich nie powstrzyma. -Wiem -przyznał Bal. -Mam nadzieję, że zdołamy ich wyprzedzić. -Dlaczego? Jeśli...Ishmael i ja mogliśmy rozmawiać na odległość, to czemu i oni nie mieliby tego robić? Zmroziło go na samą myśl o tym. Nie umiał jej odpowiedzieć na to pytanie. Bez żadnych przygód dotarli na stację Bolingbroke, wjechali na nią gdy ustało bicie dzwonów, a kierownik stacji obwieścił zamknięcie drzwi. Dorożkarz przyjął sute wynagrodzenie,zasalutował im z porozumiewawczym uśmieszkiem i życzył szczęścia. Trzepnął konia, by ten potruchtał w stronę zamykanej zajezdni i oferowanych przez nią wygód. Balthasar pospiesznie podążał za Telmaine, lecz kiedy znaleźli się po wewnętrznej stronie drzwi, zatrzymał się, aby zaczekać, aż się zamkną. -To wszystko -odezwał się. -Zdajesz sobie sprawę, jacy jesteśmy banalni? Para uciekających kochanków podróżująca dziennym pociągiem. Telmaine pociągnęła nosem. Jeśli wierzyć znanym melodramatom, zapieczętowanepociągi podróżujące za dnia roiły się od szpiegów, spiskowców, złodziei klejnotów i uciekających cudzołożnych kochanków, z których wszyscy pędzili na”spotkanie zasłużonej śmierci w ognistych katastrofach i spopieleniu przez światło dnia. Jak Bal pamiętał z lat studenckich, rzeczywistość bywała zwykle bardziej prozaiczna. Swiatłorodni pilnowali, by pociągi dzienne Ciemnorodnych bezpiecznie poruszały się po wyznaczonych torach, gdyż z konieczności podróżowali oni w zamknięciu. W ciągu dwudziestu lat, odkąd wypuszczono w drogę pierwszy taki dzienny pociąg, doszło tylko do jednej katastrofy w wyniku nieoczekiwanej mechanicznej awarii. Pierwszą klasę w linii kursującej na wybrzeże, umieszczonej na bezpieczniejszym końcu pociągu, zajmowali książęcy kurierzy, urzędnicy i szlachta podróżująca w pilnych sprawach. Druga klasa, na przodzie pociągu, zajęta była przez studentów, służących i innych wczasowiczów, korzystających z niskich opłat. Podróżni czasami bywali hałaśliwi, dochodziło do pijaństwa i sporadycznych burd, lecz w każdym wagonie znajdował się przynajmniej jeden policjant mający za zadanie pilnować porządku, a grzywny za złe sprawowanie w godzinach dziennych były wysokie. Balthasar jeszcze nigdy nie podróżował w tylnej części dziennego pociągu i gdy tylko wprowadzono ich do luksusowegoprzedziału prywatnego stwierdził, że czeka go doświadczenie całkowicie odmienne od tych z lat studenckich. Z wdzięcznością opadł na miękkie siedzenie. Telmaine zapytała: -Dobrze się czujesz?

-Zbyt wiele wrażeń -wyjaśnił, przybierając ton lżejszy, niż wynikałby z jego rzeczywistego samopoczucia. Nie chciał, by wyczerpywała dla niego więcej sił. Telmaine rozsiadła się, moszcząc suknie, odkładając kapelusz i torebkę z typowym dla niej wdziękiem. Oparła głowę o pluszowy zagłówek i westchnęła. -Powinniśmy coś zjeść -stwierdził Bal. -Nie wiem, czy zdołam cokolwiek przełknąć -powiedziała. -Powinnaś. Czuję się dokładnie tak samo, a to oznacza, że musimy coś zjeść, żeby mieć siły na dalsze działania. Zadzwonił po stewarda, który pojawił się natychmiast, co wskazywało na to, że wagon nie był nadmiernie zapełniony. Omówili menu. Bal nakłonił Telmaine, by zamówiła coś więcej niż cienką zupkę, o którą najpierw poprosiła. Steward przyłączył się do jego troskliwych próśb; Telmaine się ugięła. Gdy tylko steward zniknął, zmarszczyła brwi. -Pomożesz mi to wszystko zjeść? -Owszem. Już sama rozmowa sprawia, że robię się głodny. Dobrze ci idzie, kochanie. Niezadowolona wierciła się nieco na siedzeniu. Chciał się odezwać, lecz zdało mu się, że to nie najlepsza chwila na to, by na nią naciskać. Jednocześnie odruchowo chciał się dowiedzieć, co ją niepokoi. -Ruszyliśmy -zauważyła. -Nigdy jeszcze nie jechałam takim pociągiem. I chyba nikt, kogo znam, też tego nie robił. -Jeździłem tą trasą kilkakrotnie jako student, choć nigdy jeszcze w takich wygodach. Przy posiłku opowiedział jej o przebiegu jednej ze swoich podróży, którą spędził w towarzystwie wędrownej trupy aktorskiej. Kierownik trupy i scenarzysta w jednej osobie najwyraźniej cierpiałna ten rodzaj manii, której niemal nie da się odróżnić od geniuszu -i odwrotnie. Ledwo zdążyli ruszyć ze stacji, a już nakłonił wszystkich członków trupy i większość pozostałych pasażerów do zaimprowizowania melodramatu w wielkim stylu w jego reżyserii. Pod koniec podróży jedna szanowana matrona oraz stara panna będąca jej córką solennie przyrzekły wstąpić do trupy, dwóch studentów zamierzało odbyć pojedynek o aktoreczkę, która miała oczywiste plany wobec trzeciego z nich, a strażnik kolejowy -o niezbyt łagodnym charakterze -zagroził całej grupie zakazem podróżowania za dnia. Kiedy Telmaine zadławiła się zupą i śmiała się, kaszląc, poczuł satysfakcję. Nie musiał jej nawet namawiać do zjedzenia ekierka, sama powstrzymała go klepnięciem w nadgarstek, gdy sięgał po czwarte ciastko. -Będziesz doskonałym obrońcą, kiedy rozchorujesz się z przejedzenia i nie dasz rady się ruszyć. Gdy steward powrócił, żeby zebrać naczynia, Bal napomknął, że pociąg nie wydaje mu się szczególnie zatłoczony. Okazało się, że rzeczywiście tak było. W pierwszej klasie podróżowało jeszcze tylko dwóch mężczyzn: jakiś dżentelmen udający się na wybrzeże dla poratowania zdrowia, któremu towarzyszył osobisty lekarz. Steward umieścił ich na samym końcu wagonu, by jego kaszel nie przeszkadzałpozostałym pasażerom. -Nie pytałeś o to bez celu, prawda? -miękko zapytała Telmaine, kiedy steward opuścił przedział. -Nie -przyznał Bal. -Choć nie jestem pewien, czego mógłbym się z tej rozmowy dowiedzieć. Jakoś mnie jednak pokrzepia to, że tamci pasażerowie wydają się całkiem zwyczajni. -Nie wyczuwałam tego zimna i strachu, kiedyśmy wsiadali do pociągu -zauważyła Telmaine. Lekko zmarszczyła brwi, więc Bal szybko wtrącił: -Nie, nawet nie próbuj. Myślałem o złożeniu wizyty -jak lekarz lekarzowi -lecz jeśli sprowokujemy konfrontację, to ryzykujemy, że zostaniemy unieruchomieni aż do nadejścia nocy.-Albo że w ogóle nie dotrzemy na miejsce, dodał w myślach. -Korzystniej dla nas jest zaczekać. I możliwe, że są oni tymi, za których się podają. -Potrząsnął głową. -Trzy noce temu martwiłem się tylko o ryzyko infekcji. -Hmm -odezwała się Telmaine. -Trzy noce temu wracałam do Minhorne z Florilinde i Amerdale pod eskortą Ishmaela. Cisza, która zapadła, była ciężka od smutku i niedopowiedzianych słów. -Powinnaś się położyć -odezwał się w końcu Bal. -Będziesz potrzebowała energii życiowej.

Skinęła głową ze znużeniem i wstała, podtrzymując się, gdy pociąg się zakołysał. -Aty? Dołączysz do mnie? -Zamierzam napisać listy, które obiecałem. Potem do ciebie dołączę. Czuję się znacznie lepiej po tych ekierkach. Z jej gardła wydostał się dźwięk przypominający śmiech. -Ani mi się waż opowiadać dzieciom, że można zjeść trzy ekierki za jednym razem. -Nikt nie musi dziecka czegoś takiego uczyć -odpowiedziałBal. Jego son podążył za nią, kiedy udała się do ich kabiny, żeby się położyć. Ponownie wezwał stewarda, posyłając po szablon do pisania, rylec i papier. Jak napisać list do sześciolatki, żeby opisać wszystko, co chciałby jej przekazać w ciągu całego życia? Tak, aby wyjaśnić jego albo jego i Telmaine nagłe tragiczne odejście? Trzymał rylec w pogotowiu, walcząc z brzemieniem odpowiedzialności i świadomością, że nie jest w stanie dokonać tego, czego by pragnął. Ostatecznie napisał do każdej z córek list przypominający te, które pisał do nich przez ostatnie dwalata, gdy przebywały na wybrzeżu, a on tęsknił za nimi w mieście. Tworzył je w prostym stylu, z czułością odpowiednią dla ich aktualnego poziomu pojmowania. Potem napisał trzeci list, mając nadzieję, żeprzeczytają go za piętnaście lub dwadzieścia lat. Prosił o wybaczenie, zapewniał o miłości, jaką on i Telmaine je darzą i życzył im szczęścia. Słowa nawet w ułamku nie oddawały tego, co chciał im przekazać, lecz wiedział, że nie zdoła na to nic poradzić. Następnie wpasował kolejną kartkę w szablon i zaadresował list do Olivede. Nie powiadomił jej o ponownym pojawieniu się Lysandra, więc musiał ten błąd naprawić. Jeśli chodzi o rozstanie -cóż, była magiem, a on jej ukochanym młodszym bratem. Miłość należało potwierdzić, lecz nie przez zapewnienia. Złożył i zaadresował list i dołączył go do pozostałych. Piąty list...Rozważał możliwość zagłębienia się w pisaniu na długo, gdy pociąg stukotał, pogwizdując przenikliwie. Trzymał pióro, czekając, aż pociąg zakończy taniec po skomplikowanej serii zwrotnic, uśmiechając się drwiąco na myśl o dyskusjach dotyczących szkolenia i zatrudniania Swiatłorodnych zwrotniczych, podczas kiedy wiedza Swiatłorodnych na temat niemagicznych szybkich środków podróży nie wykraczała poza powozy. Postanowił używać tekstu Ciemnorodnych, lecz zaszyfrowanego, bo Floria była w tej dobrej sytuacji, że mogła widzieć nakłucia. Nie wybaczyłaby mu, gdyby nie pozostawił jej żadnej wiadomości. Przynajmniej w ten sposób mógł się z nią pożegnać i wyjawić jej swoje uczucia. Jeśli list trafi do jej rąk, to on już będzie martwy i nie będzie go obchodziło, czy wyśmieje jego ciemnorodną ckliwość. I ostatni list...do Telmaine. Jeśli go przeżyje, co bardzo prawdopodobne, a czego bardzo by sobie życzył. Jeśli do tego dojdzie, to chciał, by wiedziała, że jego uczucia dla niej nie zmieniły się z powodu krótkich przejść z Ishmaelem di Studierem ani z powodu długotrwałego oszukiwania. Przyznał samprzed sobą, że było coś pociągającego w świadomości, iż po jego śmierci reprezentować go będą jedynie napisane słowa, a dotknięcie papieru nie zdradzi jej nigdy, jak sprzeczne uczucia czy kłamstwa kryją się za nimi. Ponad godzinę trwało, zanim list do Telmaine został zakończony. Balthasar zaczął składaćszablon, gdy nawiedziła go myśl, że gdyby on i Telmaine zginęli, Vladimer nie wiedziałby, kto znał wszystkie prawdziwe szczegóły tej historii, które tak starannie skrywali, a przeto utraciłby cenny czas na próbę rozwikłania nieścisłości. Zdrętwiałą dłoniąrozpoczął nowy arkusz, zaadresowany do lorda Vladimera, podsumowując wydarzenia ze swojej strony. Właściwie nie potrzebował szyfru, pomyślał, podnosząc rylec po raz ostatni; jego dziurkowanie wyglądało bardzo chaotycznie. Bal odczuł, że pociąg zwalnia i przypomniał sobie tunel, przez który przejeżdża, zanim ostatecznie zjedzie na wybrzeże. Ponieważ Swiatłorodni nie mogli zagłębić się w spowijające go ciemności, a Ciemnorodni mogli go remontować tylko pod osłoną nocy, pociąg pełznął po szynach w tempie nieco tylko szybszym niż piesza przechadzka. Kwestia dodania drzwi w tunelu stanowiła jeden z tematów często powracających podczas zebrań Rady do spraw Międzyrasowych. Poczuł, jak oblewa go son. -Sądziłam -odezwała się jego żona -że zamierzałeś się położyć.

Ostrożnie złożył ostatni list, zaadresował kopertę i wetknął ją za pazuchę kaftana. -Miałem się położyć, ale na jednym liście się nie skończyło. Napisałem do dzieci... Podał jej list przeznaczony dla córek z przyszłości; zgodziła się go przeczytać, po czym zwróciła mu, mówiąc stłumionym głosem: -Jest doskonały, Balu. Nie zmieniłabym w nim ani słowa. Wyczuł jej ciekawość, kiedy zbierał resztę listów i wsuwał je do teczki w kasecie z przyrządami do pisania, lecz nie zapytała, do kogo były zaadresowane. Zamierzał pozostawić je pod pieczą stewarda; jeśli przeżyje, odzyska je później, a jeśli nie, to listy trafią na miejsce przeznaczenia. Napisał krótką notatkę z poleceniami i wetknął ją do kasety, którą postawił przed sobą na stole. Sięgnął ponad nią, by mocno ująć maleńką, odzianą w rękawiczkę dłoń Telmaine. Przy wolnej jeździe, nawet w tunelu, uderzenia i kołatanie kół po torach były wyciszone. Dźwięk przybierał na sile, gdy zbliżali się do końca tunelu, wtedy też posłyszeli nad głowami ciężkie łupnięcie, jakby ktoś wylądował na stopach na pustej skrzyni. Telmaine wciągnęła powietrze ze świstem; uścisk jej dłoni nagle stał się miażdżący. Bal sięgnął lewą ręką po pistolet, który miał w kieszeni, choć sam odruch był irracjonalny: dziura po kuli byłaby dla nich tak samo zabójcza jak atak z zewnątrz. Telmaine powiedziała rozkazująco tylko jedno słowo: -Nie. Po czym nastąpił drugi przesuwający się łoskot oraz oddalający się pisk. Usta i niewidzące oczy Telmaine szeroko się otworzyły w cichym bolesnym krzyku. -Wszystko dobrze -powiedział Bal, nie wiedząc, czy mówi prawdę, czy kłamie, odruchowo reagując na jej wyraz twarzy. Uścisnął jej dłoń najmocniej, jak mógł, jednocześnie nie zadając jej bólu. -Wszystko w porządku. Oddychaj powoli, głęboko. Wdech, wydech. Wiesz jak. -Gdyby jego własne serce nie łomotało jak zbyt mocno nakręcony zegar, brzmiałby znacznie bardziej fachowo. Kiedy pociąg nabierał prędkości, Bal z wysiłkiem nasłuchiwał, czy z zewnątrz dochodzą jakieś inne dźwięki poza uderzeniami tłoków i klekotem podwozia. Telmaine wydała zduszony szloch, przyciągając jego zmiażdżoną dłoń do ust. -Musiałam -wyszeptała w jego dłoń. -Musiałam. Pragnął naszej śmierci. Czułam...Miał przy sobie coś, co by...Och, na Jedynego Boga, Balu, ja go zabiłam. Zsunął się z siedzenia, obszedł stolik, uklęknął obok niej i przyciągnął ją do siebie, wtulając jej czoło w zagięcie swego ramienia. Drżała, walcząc z ogarniającą ją histerią. Z trudem powstrzymywał się przed pocieszaniem żony, damy, którą przyrzekł kochać i chronić przez całe życie. Nie była już tylko jego żoną. Odezwał się cicho: -Czy wyczuwasz obecność jeszcze kogoś lub czegoś? Zaczerpnęła powietrza i odpowiedziała: -Nie. Był tylko jeden. -Czy to był Cieniorodny? -Swiatłorodny, czułam kogoś Swiatłorodnego. Bal przełknął ślinę i z trudem starał się panować nad głosem. -1 co takiego miał przy sobie? -To mógł...był materiał wybuchowy. Wybuch miał...miał zrobić wyrwę w wagonie. Och, Balu. -Ćśśś -uciszył ją. -Zrobiłaś to, co trzeba. -Ponieważ opierała czoło o jego szyję, starał się powstrzymać ciekawość, jak to zrobiła. Odpowiedziała na to niezadane pytanie stłumionym głosem: -Sprawiłam, że pod jego stopami pojawił się lód, tak samo jak schłodziłam klamkę w magazynie. Nie zdołał ukryć przed niąuczucia romantycznej, głębokiej ulgi, że nie zbezcześciła swoich talentów uzdrowicielskich. Zaraz potem przypomniał sobie swoje własne postrzępione myśli, kiedy kulił się obok śpiących noworodków, dzierżąc nóż do papieru i ćwicząc umieszczanie go w ludzkim ciele. Zadrżała. -Co to z nami robi? -wyszeptała. -Czy to się skończy, jeśli ocalimy lorda Yladimera?

-Nie sądzę -odpowiedział szeptem, bo i tak nie mógł kłamać, kiedy jej dotykał. Tulił ją do chwili, aż poczuł, że pociąg zaczął zwalniać. Do tego czasu nieco się odprężyła. -Musimy się pozbierać -powiedział miękko. -Nadal nie chciałbym przyciągać niczyjej uwagi, ale musimy być gotowi na to, że trzeba będzie uciekać. Przyrzeknij mi, że jeśli będzie taka potrzeba, to mnie opuścisz. -Nie -zaprotestowała, podnosząc głowę, ukazując wstrząśniętą i zawziętą twarz. -Dałam ci szansę na to, byś został w mieście, lecz z niej nie skorzystałeś. To teraz będziemy działać razem albo wcale. Łomot worków z pocztą uderzających o platformę za nimi sprawił, że Telmaine podskoczyła i wymknął się jej son w tamtą stronę. Drzwi stacji tonęły w spalinach, a mrok przyprawiał o zawroty głowy. Bezmyślnie ruszyła w kierunku bramy dla gości arcyksięcia, prowadzącej do głównego wejścia letniej siedziby arcyksiążęcej. Bal złapałją i poprowadził do bramy wiodącej do głównej hali dworcowej. -Jeśli ktoś na nas czeka, to będzie nas szukał właśnie przy tamtym wejściu. Pasażerom pierwszej klasy pozwalano wysiadać najpierw, a zatem jako pierwsi przeszli głównym wejściem do hali dworcowej. Był to ogromny, sklepiony budynek sąsiadujący z torami, podawano tam posiłki, były miejsca do siedzenia, było też wejście do kwater gościnnych dla wcześnie przyjeżdżających lub późno odjeżdżających pasażerów, jak również liczne rozrywki dla podróżujących o bardziej zwyczajnych porach. Było to modne miejsce, popołudniami zabawiali się tu młodsi goście letniej rezydencji arcyksiążęcej. Z tyłu dobiegł ich ostry kaszel. Telmaine obróciła się, ledwie powstrzymując son. Korzystając ze swobodnie rzucanego sonu Bala, zauważyła znajdujące się blisko dwie postaci, jedna z nich była mocno opatulona i wspierała się na drugiej. Bal mruknął: -To nasi przyjaciele z pierwszej klasy. Nie chcę nawet myśleć o tym, co ten dym może zrobić chorym płucom. Teraz zachowaj jak największą ostrożność. Czy wyczuwasz cokolwiek w środku pozostałych wagonów pociągu? Posłała swoją świadomość w rój ludzki wylewający się z wagonu drugiej klasy. Przez moment miała wrażenie obecności podobnej żarzącym się węglom, lecz gdy próbowała ją odszukać, ta zniknęła. Cofnęła się, nie chcąc ściągać na siebie uwagi, i przypomniała sobie, że jeszcze wiele miesięcy po śmierci ojca sonowała go w najmniej spodziewanych twarzach. -Nie -wyszeptała. -Wśród nich nikogo nie ma. Bal ujął ją pod ramię, pochylając się ku niej jak adorator. -Jeśli zdołam przeprowadzić nas przez przejście dla gońców oraz wyjaśnić naszą obecność strażom, do ciebie będzie należało zaprowadzenie nas do kwatery Vladimera. Zdaję sobie sprawę, że powinienem to wszystko lepiej zaplanować i ożenić się z awanturnicą, dla której podobne sprawy byłyby oczywiste. Za nimi z donośnym hukiem drzwi do wielkiej hali zatrzasnęły się ostatecznie. Przez masywne ściany wyczuwali drżenie silnika wytwarzającego parę. Słabiej odczuwali i słyszeli otwierające się drzwi zewnętrzne. Głowa Bala zwróciła się w stronę, z której dochodził dźwięk, a Telmaine wysonowała delikatne drganie pulsu na jego krtani. Uniosła dłoń i na moment dotknęła jego policzka wierzchem wyszywanej paciorkami rękawiczki. -Zbyt mocno się starasz, ukochany. Ale doceniam twój wysiłek. Pozwoliła mu wyznaczać tempo, kiedy wiódł ich przez halę, starając się nie przyciągać niczyjej uwagi, lecz zważając na poruszenia i dźwięki. Odłączyli się od innych pasażerów, którzy zatrzymywali się we wcześnie otwartych sklepach i kawiarniach. Zauważyła, że trzymał rękę w kieszeni, w której schował pistolet. -To tutaj...-szepnął, kiedy zbliżyli się do ogromnej płaskorzeźby ściennej przedstawiającej sielankową letnią noc na plaży. Ten styl w sztuce był bardzo modny w czasach, kiedy powstawała hala dworcowa, zainspirowany opisem sztuk wizualnych praktykowanych przez Swiatłorodnych. Balthasar przejechał palcem po krawędzi ukazującej horyzont, po czymś, pomyślała Telmaine, co niewątpliwie z trudnością sobie wyobrażał, gdyż leży poza zasięgiem sonu.

Dłoń Bala sięgnęła stadka mew, palce ujęły jednocześnie trzy z nich. Nacisnął, opuścił dłoń, wsunął palce pod brzeg skały i pociągnął. Odnalazł zagłębienie w piasku. Schylił się. Wystukał szybko jakiś wzór na kartach trzymanych przez czwórkę graczy na pierwszym planie po prawej stronie. Doszedł ich przyciszony syk, a na prawo od płaskorzeźby otworzył się panel. Bal złapał Telmaine za rękę i wciągnął ją do środka, zanim wchłonęła ich ściana. Przestrzeń, w której się znaleźli, przeznaczona była tylko dla jednej osoby lub dwóch znających się tak blisko jak mąż z żoną. -1 co teraz? -wyszeptała. -Cśśś -powiedział. -Muszę to zrobić poprawnie. -Czuła, jak po omacku szuka czegoś na ścianie, dotykając tu, a tam naciskając. Nic się nie wydarzyło. Zaczerpnął z napięciem powietrza; był tak blisko, że czuła, jak mocno bije jego serce. -Co się dzieje? -zapytała. -Mam trzy próby, by podać dokładną sekwencję -odpowiedział Bal. -Ajeśli ci się nie uda? -To zostaniemy tu uwięzieni, dopóki straże nie przyjdą nas wypuścić. Nie musiała go dotykać, by zrozumieć płynące z tego konsekwencje; słyszała je w jego głosie. Już teraz czuła, że robi się duszno. -Jeśli zmienili sekwencję, odkąd przewoziłeś wiadomości? -zapytała. -Wten sposób mi nie pomagasz -burknął. Telmaine zdławiła atak klaustrofobii i paniki, próbując znaleźć pocieszenie w myśli o swoich zdolnościach magicznych. Czuła zapach swoich perfum tłumiący zapach potu ich obojga. Bal znowu westchnął, tak jak wtedy, kiedy prosił ją, by za niego wyszła. Ponownie ruszył ręką, a wewnętrzna ściana ustąpiła, wpuszczając ich do większego pomieszczenia. Zimno, które ogarnęło Telmaine, nagle zmieniło się w znajomy chłód i przerażenie. -To tutaj jest. -Wiem -powiedział Bal mocno zmienionym głosem. Z jego sonu odczytała zarys ogromnego pomieszczenia; teraz jednak sama rzuciła sonem i dostrzegła trzech mężczyzn rozciągniętych wokół stolika karcianego. Byli to strażnicy pilnujący przejścia dla gońców. Bal ruszył ku nim, wiedziony impulsem lekarza; złapała go za ramię, wspominając ognistą eksplozję. -Nie...nie dotykaj ich. Usłyszał panikę w jej głosie. -Możesz iść dalej? -Muszę -powiedziała bez tchu, lecz nie była w stanie się ruszyć. Złapał ją za ramiona. -Pozwól, bym cię zahipnotyzował. -Teraz? -Telmaine z trudem łapała powietrze. -Zawsze byłaś na to podatna -wyjaśnił. -Wiesz, że to przynosi skutek. -Podczas porodu, owszem -odpowiedziała. -Ale teraz... -Słuchaj mojego głosu -powiedział wyważonym tonem. -To lepiej działa, kiedy cię dotykam. -Naprawdę? Zrób, co uważasz za słuszne, ale nie jestem...tak spokojny, jak sobie bym tego życzył. -Zahipnotyzuj w takim razie i siebie -skwitowała nieco zgryźliwie. -To niezła myśl...-Zaczął wypowiadać znajome frazy, których nauczył ją, kiedy zbliżał się poród Flori, a on nie mógł jej przekonać, by zmieniła zdanie i nie odmawiała uparcie stosowania magicznego czy chemicznego znieczulenia. Teraz, tak jak i wtedy -przeczytał zbyt wiele podręczników medycznych, aby być spokojnym przyszłym ojcem -słowa uspokoiły go tak samo jak i ją. -Już lepiej -odetchnęła. -Jesteś w tym dobry. -Poczuła, że zrobiło mu się przyjemnie. -Cokolwiek teraz się stanie -powiedziała, delikatnie ujmując jego dłonie w swoje -to wiedz, że jesteś najwspanialszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznałam i jestem szczęśliwa i dumna, mogąc

być twoją żoną. -Telmaine -wyszeptał bardzo cicho Balthasar -jesteś dzielna, piękna i inteligentna. Stale mnie zaskakujesz i zachwycasz i jestem...oszołomiony tym, że jestem twoim mężem. Był to komplement, pomyślała Telmaine, niepodobny do żadnego innego. Lecz były także wspaniałe trunki, których nigdy jeszcze nie próbowała. Jeśli przeżyje, postara się to zmienić. -Ja...wydaje mi się, że nie muszę znać drogi -powiedziała. Trzymając się mocno za ręce, sunęli przez ciche sale książęcej posiadłości. Od czasu do czasu Telmaine unosiła spódnice, by ostrożnie przejść nad rozciągniętym ciałem pokojówki czy sekretarza. Jeśli udało się jej powstrzymać Balthasaraprzed dotykaniem ich, to nie mogła już zapobiec temu, że zmarudziłnad jednym z nich -młodą pokojówką -badając głęboko sonem jej delikatną pierś. Dostrzegła w dziewczynie przebłysk ruchu, to Bal wyobraził sobie jej bijące serce, co potwierdziło, że dziewczyna żyje. -Jak długo? -wyszeptała. -Od jak dawna mogą być w tym stanie? -Sądzę, że spotkało ich to...niedługo po wschodzie słońca -powiedział Bal, zatrzymując się ponownie nad ciałem młodego mężczyzny leżącego pod drabiną w głównym holu. Musiał się na nią wdrapywać, kiedy został rażony; sądząc po tym, jak leżała jego głowa, upadek złamał mu kark. Bal miał strapioną i stanowczą minę. -Jest tu zbyt wiele osób, aby to mogło stać się za dnia, lecz gdyby doszło do tego nocą, ludzie z zewnątrz z pewnością dostrzegliby, że ustał tu ruch. Odtąd Telmaine mocniej ściskała dłoń Balthasara, ciągnąc go za sobą, głęboko zaniepokojona dowodami siły jej przeciwnika. To nie mógł być nikt inny, tylko jej przeciwnik. Raz go pokonałam, pomyślała. Zamysł wroga byłtaki, że Florilinde miała nie zostać uratowana, biorąc pod uwagę te wszystkie otaczające ją pułapki. Ishmael di Studier uważał ją za wulkan energii i zazdrościł jej zdolności. Ogrzało ją wspomnienie jego żarzącej się obecności w jej umyśle, płomiennego pożądania, jakie w nim wzbudziła, jego podziwu i troski. Wykorzystanie wszystkich jego darów dla niej nie było aktem niewierności, pomyślała, nawet tego, którym było wyjaśnienie istoty jego magii. Dzięki temu dowiedziała się czegoś na temat własnych zdolności. Apartamenty lorda Vladimera znajdowały się w odosobnionym korytarzu, z dala od wszystkich ogólnie dostępnych wejść, skryte za trochę tylko zdobionymi drzwiami. Telmaine i Bal po omacku, wolno wyszukiwali drogę, sprawdzając palcami stóp, czy nie natkną się na leżące ciała, rzeźby czy ozdoby, przesuwając dłońmi po ścianach, by kierować się wedle nich. Telmaine złapała Bala za ramię, gdy zdało się jej, że znajduje się w pobliżu, i nasłuchiwali z natężeniem, lecz nic nie usłyszeli. Balthasar wyzwolił się z jej uścisku i zanim zdążyła ponownie ująć go za rękę, oddalił się od ściany. Pierwszy rzut sonu ukazał mu lekko uchylone drzwi. Zdecydowanie pochylił się przy framudze i cisnął sonem po pokoju. Telmaine usłyszała, jak nagle zaczerpnął powietrza, a wtedy ta obca magiczna aura wezbrała wokół niej jak zanieczyszczona lodowata woda. Przycisnęła wargi pięścią, by nie wydać z siebie głosu. -Wejdź, bracie -odezwał się dosyć znajomy głos. Nie wyczuła sonu, poczuła tylko dziwny zapach przypominający stopiony wosk. Wyciągnięta ręka Bala natknęła się na jej ramię i popchnęła ją do tyłu. Złapała się go, przerażona jego brawurą, lecz on już ruszył do przodu. -Lysandrze -odezwał się spokojnie. -Nie spodziewałem się ciebie tutaj zastać. -Przybrał zdystansowany ton, angażując w tym celu swój umysł naukowca. -Czy to wszystko to twoje dzieło? -Co za brak manier, braciszku -zauważył Lysander. -Nie potrzebuję pytać, czy jesteś sam. Wyczuwam ją. Czekałem na... Telmaine znalazła umysł i magię kryjące się w samym środku tego chłodu, dostrzegła, że był równie obcy, nienawistny i odrażający, jak umysł Ishmaela był poufały, kochający i odważny. Skupiła się na tym umyśle, wysilając całą swoją niewyszkoloną moc oraz całą siłę furii wywołanej hańbą i śmiercią Ishmaela, cierpieniem Florilinde, udrękami cielesnymi i duchowymi Balthasara, tyloma nieznajomymi zamordowanymi w Rivermarch oraz nieznośnym zbrukaniem jej własnej niewinności. Aroganckie stwierdzenie Lysandra Hearne’a zakończyło się jękiem, który ją ucieszył. Pragnęła, by cierpiał, zanim ulegnie.

Potem poczuła, jak ów umysł wyślizguje się z jej uścisku, było to odrażające uczucie, które sprawiło, że niestety, się wzdrygnęła. Jak zimny, cuchnący muł jego magia wznosiła się wokół niej, owijała się wokół jej magii i zaczęła na nią naciskać. -To nie tak, Magistro -kpił głos w jej umyśle. -Ale ty nie jesteś Magistrą, prawda? Tylko uczennicą niekompetentnego nauczyciela. Z pewnością więcej bym z ciebie umiał wydobyć. -Poczuła jak on, jak „to coś”wdziera się w jej umysł, jej magię, wpychając swoje własne nikczemne nasienie. -To będzie... Zabrzmiał wystrzał z pistoletu, ktoś został trafiony. Wyczuła ogarniający go, „to coś”, dojmujący ból. Odniósł ranę, choć niezbyt poważną. Poczuła jego oburzenie wywołane taką bezczelnością. Przez moment jego umysł pozostawał niestrzeżony, otwierając przed Telmaine swoją wiedzę i moc. Była jednak zbyt niezgrabna i wytrącona z równowagi, by się na niego zamierzyć. Wtem jego magia smagnęła w nią z taką siłą, że ocknęła się dopiero wtedy, gdy zsuwała się po ścianie, nie do końca świadomą odgłosów fizycznej walki dochodzących z pomieszczenia. Z wysiłkiem podniosła się na kolana, walcząc z sutymi spódnicami, i trochę wlokąc się, trochę czołgając, dostała się do drzwi. Son ukazał jej łóżko, na którym leżała nieruchoma postać, krzesła, odrzucony pistolet oraz dwie postaci zmagające się na podłodze. Jedna z nich stanęła dęba i smagnęła palcami o ostrych szponach twarz przeciwnika, który krzyknął głosem Balthasara. Telmaine chwyciła nienabity pistolet i rzuciła nim z całej siły w Lysandra oraz z wysiłkiem przyprawiającym ją o mdłości cisnęła za nim swoją mocą magiczną. Lysander warknął i obrócił się ku niej, jego twarz i ciało marszczyły się, jakby jego skóra się rozpuszczała. Nadal nie wyczuła sonu, lecz dzięki magii była w stanie zrozumieć, że nie było już śladu po dobrodusznej kpinie, nie było już wymiany słów, pozostała jedynie zwierzęca dzikość. Poczuła, że pod siłą jego ataku jej własna magia zaczyna rwać się na strzępy. Telmaine ze zgroząpojęła, że jej magia zakorzeniona jest w podstawie jej istnienia i że nie ma możliwości ucieczki przed nią, zanim wraz z nią nie umrze. Gdzieś w górze zadudnił ciężki rewolwer, padły dwa strzały wydane jeden za drugim, dwa uderzenia głęboko sięgnęły w pierś i brzuch. Krzyczała z Lysandrem Hearne’em, smakując jego krew spływającą mu w gardle, skręcając się w jego bólu, wijąc się na podłodze wraz z nim. Rąbek płaszcza musnął jej twarz, a jej dziki son ukazał ogromną postać przechodzącą nad nią. A potem wraz z poczuciem niezmiernego wstrząsu ból, zimno i świadomość przestały istnieć. Pozostała tylko jedna wątła, postrzępiona, skamląca cząstka świadomości nadal należąca do Telmaine. Uświadomiła sobie, że leży na podłodze, powyginana po niedawnej agonii. Czuła, że jej umysł jest okaleczony, a jej magia wyschnięta. -Telmaine! -usłyszała naglący głos Ishmaela. -Telmaine, potrzebuję twojej pomocy. Podpierając się ramionami, wyprostowała się i cisnęła drżącym sonem w kierunku, z którego dochodził ten niemożliwy przecież głos. Szeroka, przykryta peleryną i szalem postać przykucnęła przy Balu; spod szerokiego ronda kapelusza w jej stronę zwróciła się znajoma twarz. -Ishmaelu -szepnęła. -Wkrótce ci wszystko wyjaśnię, ale twój mąż paskudnie krwawi, a ja nie mam nic, co mógłbym mupodać. Telmaine wysonowała obute nogi drugiej postaci, której stopy leżały nieruchomo, szeroko rozrzucone. Z wysiłkiem podniosła się na czworakach i powlokła w tamtą stronę. Ishmael przyciskał improwizowany kompres ze złożonego szalika do prawego policzkai szczęki Balthasara. Telmaine czuła przykry, metaliczny zapach świeżej krwi. -Nic nie musisz robić -powiedział Ish chrapliwie. -Pomóż mi tylko powstrzymać krwawienie. Domyśliła się, co zamierzał zrobić, i oszczędziła mu wysiłku. -Bal wie, powiedziałam mu. Położyła palce na gardle Balthasara, wyczuwając lepką wilgoć i silny, bardzo szybki puls. Ishmael ułożył ręce na jej dłoniach, ona zaś wstrzymała oddech, wyczuwając jego obecność podobną do kruszących się popiołów pozostałych po pożarze. -Powróci -powiedział. Jakby nie wiedziała, jak bardzo się obawia, że tak się nie stanie. Z wysiłkiem

wyobraził sobie nerwy, tętnice i żyły twarzy, a ona pobudziła resztki magii do splecenia tkanek. Szło jej to wolniej, niż się spodziewała. Przez cały czas Balthasarleżał dosyć spokojnie, drżący, w zawieszeniu między trwogą a poczuciem triumfu płynącym z przetrwania. Niebawem Ishmael ściągnął przemoczony szalik, ukazując trzy długie, zasklepione cięcia biegnące od ucha aż po szczękę Balthasara. -Kilka cali niżej, Hearne, a byłbyś martwy. -Gdyby chciał mnie zabić od razu -stwierdził Balthasar ochryple, starając się nie poruszać szczęką -to zamierzyłby się niżej. -Bardzo ostrożnie usiadł. -Wolę się nie zastawiać, po co mógłby mnie oszczędzić. Chodźmy...-Odwróciłgłowę i cisnął niepewnym sonem nad leżącym obok niego trupem. -Ach -odezwał się. Wstrząśnięty czy nie, ale głos jego przesycała satysfakcja intelektualna. -Ach, w rzeczy samej -przyznał Ishmael. Cofnął się, by i Telmaine mogła skierować swój son na zwłoki. Nie doceniła zbytnio uprzejmości mężczyzn, gdy stwierdziła, że zabójczy strzał Ishmaela roztrzaskał czaszkę istoty, a jej mózg rozlał się jak miękki, rozbełtany budyń. Zanim się cofnęła, zauważyła też kilka innych szczegółów, od których poczuła nudności. -Zabierzcie to -załkała, zginając się w pół. -Zabierzcie to stąd. Son buchnął po nich z obnażającą mocą. Dobiegło ich trzaśnięcie odciąganego kurka. Rozległ się głos Vladimera Plantagetera: -Niech żadne z was nie waży się ruszać, bo strzelam. I będę strzelał, żeby zabić. Telmaine zaczęła unosić głowę. Szeroka dłoń Isha ciężko upadła na jej kark, przyciskając go. Rewolwer wystrzelił, a pocisk trafił w podłogę na tyle blisko niej, by poczuła zapach osmalonego dywanu i palonego drewna. -Ishmael di Studier -odezwał się Vladimer. -Czekam na wyjaśnienia. -Byłbym zachwycony -odezwał się Ishmael -gdybym mógł to wyjaśnić. Czy mogę jednak najpierw pomóc usiąść lady Telmaine? -Telmaine? -zdziwił się Vladimer. -Mojej kuzynce Telmaine? -Po raz pierwszyzabrzmiał mniej apodyktycznie i pewnie. -Była tu kobieta...-Jego głos zadrżał. Ostrzegawczy nacisk dłoni na karku Telmaine nie zelżał. -Tak -odpowiedział w końcu Vladimer. -Pozwól jej powstać. Siadając, ośmieliła się rzucić sonem, przyłapując Vladimera na tym, jak zsuwał swoje długie, szczupłe nogi z łóżka i wstawał. Jedną nogę miał zauważalnie atroficzną, kostkę wykręconą i pokrytą bliznami. Mimo że bosy i odziany tylko w długą nocną koszulę, to dyrygował tym, co się działo w pokoju. -Kto to jest? -zapytał, kiwając głową w stronę zwłok. -Przypuszczalnie jeden z rasy Cieniorodnych, o których mówiłeś podczas naszego ostatniego spotkania. -Nastąpiła króciutka, rozmyślna pauza. -Które odbyło się cztery noce temu. -Cztery noce? Ale...-Opanował sięi skierował broń w stronę ich trójki. -Co się stało z moim personelem i domownikami? Jego personel, zrozumiała Telmaine, czyli lekarz i pielęgniarka, leżeli nieprzytomni, rozciągnięci niezgrabnie na podłodze po drugiej stronie łóżka, obok rozsypanej zawartości tacki z fiolkami i przyrządami. Vladimer z pewnością oczekiwałby od domowników, że zareagują na dźwięk tamtego strzału. -Niech żadne z was nie waży się ruszać, bo strzelam. I będę strzelał, żeby zabić. Telmaine zaczęła unosić głowę. Szeroka dłoń Isha ciężko upadła na jej kark, przyciskając go. Rewolwer wystrzelił, a pocisk trafił w podłogę na tyle blisko niej, by poczuła zapach osmalonego dywanu i palonego drewna. -Ishmael di Studier -odezwał się Vladimer. -Czekam na wyjaśnienia. -Byłbym zachwycony -odezwał się Ishmael -gdybym mógł to wyjaśnić. Czy mogę jednak najpierw pomóc usiąść lady Telmaine? -Telmaine? -zdziwił się Vladimer. -Mojej kuzynce Telmaine? -Po raz pierwszy zabrzmiał mniej apodyktycznie i pewnie. -Była tu kobieta...-Jego głos zadrżał. Ostrzegawczy nacisk dłoni na karku

Telmaine nie zelżał. -Tak -odpowiedział w końcu Vladimer. -Pozwól jej powstać. Siadając, ośmieliła się rzucić sonem, przyłapując Vladimera na tym, jak zsuwał swoje długie, szczupłe nogi z łóżka i wstawał. Jedną nogę miał zauważalnie atroficzną, kostkę wykręconą i pokrytą bliznami. Mimo że bosy i odziany tylko w długą nocną koszulę, to dyrygował tym, co się działo w pokoju. -Kto to jest? -zapytał, kiwając głową w stronę zwłok. -Przypuszczalnie jeden z rasyCieniorodnych, o których mówiłeś podczas naszego ostatniego spotkania. -Nastąpiła króciutka, rozmyślna pauza. -Które odbyło się cztery noce temu. -Cztery noce? Ale...-Opanował się i skierował broń w stronę ich trójki. -Co się stało z moim personelemi domownikami? Jego personel, zrozumiała Telmaine, czyli lekarz i pielęgniarka, leżeli nieprzytomni, rozciągnięci niezgrabnie na podłodze po drugiej stronie łóżka, obok rozsypanej zawartości tacki z fiolkami i przyrządami. Vladimer z pewnością oczekiwałbyod domowników, że zareagują na dźwięk tamtego strzału. Ishmael odpowiedział spokojnie: -Cztery noce temu zapadłeś, panie, w śpiączkę. Puszczono pogłoskę, jakobyś padł ofiarą czarnej magii. Zjawiliśmy się tu, by ci pomóc, jeśli tylko zdołamy. Na miejscu zastaliśmy twoich domowników, wszystkich co do jednego pogrążonych w nieświadomości, oraz tę istotę czekającą na nas. To coś próbowało zabić Hearne’a i lady Telmaine, lecz oddałem celny strzał. Teraz zaś odzyskałeś świadomość, a to oznacza, że znajdowałeś się pod władaniem tej właśnie istoty. I bez względu na to, w jakiej postaci do ciebie przyszła, nie była to jej prawdziwa forma. Dopóki nie zginęła, utrzymywała kształt niejakiego Lysandra Hearne’a, bardzo podobnego do obecnego tutaj jego brata. A teraz zmieniła się w to coś, co możesz sam wysonować. Vladimer wyraźnie się wzdrygnął. Z głęboko zaniepokojoną miną rzucił sonem na ciało. -To twoje słowa. Czy możesz udowodnić, że mówisz prawdę? Potrafisz udowodnić, że jesteś tym, za kogo się podajesz? Ishmael zawahał się, co było naturalne, biorąc pod uwagę tak trudne zadanie. Vladimer nie władał magią a zatem nie był w stanie wyczuć nieobecności tej ohydnej cieniorodnej aury. -Wnajgorszym razie możesz zastrzelić jeno z nas, najlepiej żebym to był ja. -Telmaine nie zdołała zdusić mimowolnego protestu. -1 sprawdzić, czy zmieni kształt. Wszyscy podskoczyli, słysząc nagłe poruszenie w miejscu, gdzie leżeli lekarz i pielęgniarka, choć najmniej spięci byli Vladimer i Ishmael. -Lordzie Vladimerze! -z zapartym tchem odezwała się pielęgniarka. -Na słodką Imogenę, co tu się stało? -zapytał lekarz, gdy jego son obiegł trupa. Vladimer uśmiechnął się słabo. -Właśnie staram się to ustalić. Zechciej zaspokoić moją ciekawość, doktorze,i powiedz mi, czy rzeczywiście byłem nieprzytomny przez cztery dni? Lekarz -jeden z owej władczej dwójki pielęgnującej Balthasara -najwyraźniej był równie nieprzyzwyczajony do zaspokajania ciekawości swoich pacjentów, jak i oni jego. Pobudka na podłodzew domu szlachetnego pacjenta w objęciach pielęgniarki zdawała się osłabiać jego władcze zachowanie, przynajmniej na chwilę. Odpowiedział: -Tak mi powiedziano, kiedy zostałem wezwany, aby się wami zająć, panie. -Nie znalazłeś przyczyny tego, że byłem nieprzytomny? -Nie, panie -przyznał niechętnie lekarz. -Jaką ostatnią rzecz pamiętasz? A zwłaszcza jaką porę pamiętasz? -Panie...-zaprotestował lekarz. -Pamiętam bicie porannych dzwonów -wtrąciła się pielęgniarka. Vladimer wolno podszedł do przodu, utykając na chromą nogę. Przez swoje kalectwo zdawał się jeszcze bardziej złowrogi. Wycelował rewolwer w głowę Ishmaela, obierając linię strzału tak, by nie pokrywała się z Balthasarem ani Telmaine. -Zastrzelić cię, powiadasz? To drastyczny sposób.

-Nie wyda ci się drastyczny po tym, jak usłyszysz, co ci mamy do powiedzenia. Tak więc jeśli potrzebujesz dowodów, zastrzel mnie. -Panie -zaczął lekarz władczym tonem. -Doktorze, jeśli już doszedłeś do siebie, to chciałbym, abyś wraz z siostrą sprawdził samopoczucie pozostałych domowników, podejrzewam bowiem, że spotkał ich podobny los. -Ale... -Czuję się całkiem dobrze, doktorze, i coraz bardziej zaczynam wierzyć w to, że bezpośrednia przyczyna naszych kłopotów nie żyje. Możesz powiadomić personel, że... -Panie -przerwał mu lekarz -ten człowiek nie może być Ishmaelem di Studierem. Di Studier nie żyje. Lufa rewolweru podskoczyła, a na twarzy Vladimera pojawiła się podejrzliwość. Dopiero teraz Telmaine zdała sobie sprawę, jak bardzo zdążył złagodnieć. -Nie!-zawołała. -Vladimerze, wysłuchaj nas, proszę!-Zprzerażeniem stwierdziła, że swą ingerencją tylko pogorszyła ich kłopotliwe położenie. Vladimer mierzył rewolwerem w głowę Ishmaela. Zbiegający się son Telmaine i Balthasara wychwycił palec zaciskający się na spuście. Ish nie sonował, klęczał bardzo spokojny, trzymając odwrócone dłonie na udach. Vladimer gwałtownie puścił spust i cofnął się, podejmując decyzję zgodnie z jakąś niejasną kalkulacją. -Gdybyś był w stanie się bronić, zrobiłbyś to. A więc wysłucham cię. -Dziękuję, panie -odezwał się Ishmael, jego chropowaty głos w końcu zdradził napięcie. Z zewnątrz dobiegły ich zakłopotane głosy, kroki i dźwięk zderzających się ze sobą ciał. Wszyscy ponownie się spięli. Drzwi do sypialni otworzyły się i z pół tuzina mężczyzn w mundurach straży pałacowej wepchnęło siódmą postać -młodzieńca o wąskiej twarzy, znanego im ze stacji kolejowej. -To zaczyna przypominać sypialnianą farsę -mruknął Vladimer. -Panie -przemówił naczelnik straży z radosnym zaskoczeniem, a po chwili dostrzegł rozgrywającą się scenę: Vladimer dzierżący w dłoni rewolwer; Ishmael, Telmaine i Balthasar przyjmujący rozmaite pozy na podłodze; rozciągnięte ciało; lekarz i pielęgniarka. Chrząknął i zameldował: -Złapaliśmy tego mężczyznę na zewnątrz, panie. -Jest ze mną -powiedział spokojnie Ishmael. Lufy czterech pistoletów natychmiast zwróciły się w jego stronę. Kącik ust Vladimera uniósł się w górę. -Doceniam waszą czujność, jednak coraz bardziej jestem przeświadczony o tym, że ta trójka nie stanowi bezpośredniegozagrożenia. Jeśli zaś o czwartego chodzi, to jeszcze nie wiem. Dajcie go tutaj i nie wpuszczajcie nikogo więcej do tego pokoju. -Lordzie Vladimerze, baron Strumheller został oskarżonyo stosowanie czarnej magii przeciwko wamoraz o morderstwo. Wedle doniesień zmarł w więzieniu. -Niewątpliwie gazety ponownie przekręciły fakty, to wielce pozytywna cecha, na której często mogę polegać. Wprowadźcie więźnia. Młodzieńca o wąskiej twarzy podprowadzono do Vladimera, by ten rozpatrzył jego sprawę. -Jak się nazywasz? -Kip. I to wszystko. Matula nie wiedziała, którego sukinkota obwiniać. -Rivermarch -zauważył Vladimer. -Jak podejrzewam, nie jesteś lekarzem, mimo wytwornej odzieży. -Aptekarz więzienny, panie -wasza lordowska mość. Teraz już niewątpliwie były aptekarz, skoro nie potrafię odróżnić żywego od trupa. Będę potrzebował roboty. -Naprawdę? -zapytał Vladimer, jego bystry umysł bez trudu łączył fakty. -Nie jestem pewien, czy czeka cię służba u mnie, czy też może cela więzienna, jedno z dwojga na pewno. Trevannen -zwrócił się do dowódcy straży -tego zamknijcie, aż postanowię, co z nim zrobić. Sprawdźcie całe domostwo, upewnijcie się, że wszyscy dojdą do siebie. Zabierzcie doktorai siostrę. Zapewnijcie personel, że się obudziłem, ale nie mówcie o tym, kto tu jeszcze jest i nikogo więcej nie wpuszczajcie. Możecie być pewni, że jeśli dojdzie mnie najmniejsza choćby pogłoska dotycząca

tych wydarzeń, odpowiedzialny na pewno zostanie zwolniony bez referencji, a bardzo możliwe, że do tego zostanie oskarżony o zdradę. Czy wystarczająco jasno się wyraziłem? Odpowiedział mu zgodny chór: -Tak jest, panie. -Dobrze. Potrzebuję krzeseł dla wszystkich moich gości. -Na jego usta wpłynął nieznaczny złośliwy uśmieszek. -Niskie, wygodne krzesła, utrudniające nagłe ruchy. I koc, by to coś przykryć. -Panie -burknął Ishmael -jesteśmy tak cholernie wyczerpani, że ci tu pośniemy. -Pewien jestem, że zdołam was pobudzić -odparł Vladimer. -Możecie się podnieść. Swobodnie celował w nich z rewolweru, kiedy jedno drugiemu pomagało stanąć na nogi. Telmaine pochyliła się nad Balthasarem, wyczuwając woń potu i krwi bijącą z zasklepionych ran na jego twarzy. -Lordzie Vladimerze -przemówiła. -Czy ktoś może opatrzyć rany mego męża? Vladimer zastanowił się z powściągliwą miną, a potem wyraził zgodę: -Kiedy lekarz mego brata powróci, może się nim zająć. Nie jadłem od czterech dni i zanim pozwolę narzucić sobie dietę złożoną z pożywnego bulionu i czarnej herbaty, zamierzam sprawdzić, co kuchnia ma dozaoferowania. Kuchnia dostarczyła mięsa na zimno, sery i rozmaite herbatniki wraz z radosną obietnicą przygotowania większej, znacznie większej ilości przysmaków. Balthasar z pewną obawą przyglądał się, jak Vladimer łyka w pośpiechu wędzone mięso i ser, obawiając się reakcji straży i personelu na rozstrój żołądka świeżo ozdrowiałego lorda. Ishmael wytrwale przeżuwał plasterek mięsa, jedząc z mechaniczną skutecznością i znikomym apetytem. Bal przesunął się na bok w głębokim i obszernym krześle, pozwalając Telmaine wślizgnąć się obok. Wspierała się o niego, czubkiem głowy dotykając jego policzka, zezwalając mu karmić się małymi plasterkami mięsa, łykami bulionu i osłodzonej herbaty. Była zbyt zmęczona, by upierać się, aby i on coś zjadł, z czego był zadowolony; wolał na razie nie wiedzieć, jak jego obolała twarz zniesie przeżuwanie. Zadowolił się herbatą i bulionem. Z wyrazem niepewności Vladimer odłożył nadgryziony plaster ostrego sera i zdławił jego smak łykiem herbaty. -Przystąpmy do rzeczy -powiedział. -Hearne -odezwał się Ishmael. -Wiem, że to trudne, biorąc pod uwagę stan twojej twarzy i wszystko inne, lecz uważam, że z nas trojga to ty najlepiej opowiesz, co się działo. Ja jestem na to zbyt wyczerpany.Czując, jak Telmaine zesztywniała, Bal wiedziałjuż, żei ona pojęła intencję Ishmaela: pozwalając Balthasarowi zdać relację, składał w jego ręce decyzję, w jakim stopniu wyjawić rolę Telmaine, a zarazem, jeśli się da, umożliwił mu jej zatajenie. -Moja część tej historii zaczyna się -zaczął ostrożnie z uwagi na dopiero co zamknięte rany -cztery dni temu, tuż przed wschodem słońca. Do moich drzwi zastukała kobieta poszukująca schronienia... Nie bacząc na niestrawność, Vladimer przysłuchiwał się uważnie, rozpytując o dalsze szczegóły i zadając celnepytania. Bal wyjaśnił mu, że po pobiciu udało mu się przeżyć w taki sam sposób, jak i jemu -tylko za sprawą Isha, z pomocą kolca Florii; to wystarczyło. Następnie Ishmael podjął wątek prowadzonego przez siebie śledztwa, zaczynając od wizyty, jaką wraz z Telmaine złożyli Tercelle Amberley, przez pożar Rivermarch -Vladimer wezwał personel, żeby wydać niecierpiące zwłoki polecenia -aż do swego aresztowania. Palce Vladimera stukały lekko o brzeg krzesła, tylko to zdradzało jego nastrój. Casamir Blondell mógł spodziewać się przykrej rozmowy ze swoim panem, pomyślał Bal. Balthasar podjął opowieść,relacjonując wydarzenia, do których doszło po aresztowaniu Ishmaela. Przedstawił linię jego obrony prawnej, co Vladimer przyjął z oschłą aprobatą, a Ishmael ze zmieszaniem. Opisał też powrót Lysandra, czy też raczej pozorny powrót, oraz szantaż. Następnie Ishmael opowiedział o dwóch zamachach na swoje życie, co wywołało zduszone jęknięcie Telmaine, oraz o spotkaniu z Kipem i planie ucieczki, który z tego wyniknął.

-Ryzykowne posunięcie -skrytykował go Vladimer. -Owszem, ale skuteczne -powiedział obojętnie Ishmael. -Jak przebiegł trzeci zamach na twoje życie? -zapytał Vladimer. -Skoro zamierzałeś już uciec. Ishmael zawahał się, a Vladimer wyraźnie zesztywniał. Wsparta o Bala Telmaine poruszyła się i odezwała po raz pierwszy: -Lordzie Vladimerze, kuzynie, czy wierzysz w to, co do tej pory usłyszałeś? Przybierając powściągliwą minę, Vladimer odpowiedział: -Zanim o tym zadecyduję, chciałbym usłyszeć podsumowanie całej tej historii. Wyprostowała się bardziej. -Dochodzimy do tej części opowieści, która dotyczy czegoś, o czym nie ma pojęcia nikt poza tymi dwoma mężczyznami. To nie jest...tajemnica państwowa, lecz osobista, z rodzaju...nadających się na pikantną plotkę i może kogoś zniszczyć towarzysko. Chciałabym, by wszyscy tu obecni wyszli. -Głośno przełknęła ślinę. -Balthasar i Ishmael nie chcieli o tym w ogóle wspominać ze względu na mnie, lecz ja uważam, że historia ta nie da się wyjaśnić całkowicie bez tych szczegółów. Pominięcie ich skończyłoby się tym, że ponownie wycelowałbyś rewolwer w Ishmaela. Ishmael wziął głęboki wdech i wolno wypuścił powietrze. -Obawiam się, że lady Telmaine ma rację. Vladimer ponownie obrzucił ich niepokojąco skupionym sonem. -Mój personel nie roznosi plotek. Telmaine powiedziała głosem, w którym słychać było zmęczenie: -Dorastałam w książęcym domu; mimo wszystko różne rzeczy przedostają się do publicznej wiadomości. Zapadła cisza. W końcu Vladimer machnął ręką. -Zostawcie nas samych, proszę. I upewnijcie się, że nikt nam nie będzie przeszkadzał. Po krótkich protestach ostatni strażnik opuścił komnatę. Vladimer bawił się znacząco rewolwerem. -Mów dalej. -Mój mąż nie opowiedział mi o groźbach ze strony Lysandra Hearne’a -tak gonadal nazywajmy -lecz mimo to dowiedziałam się o nich. -Jej krtań się zacisnęła. -Dowiedziałam się w chwili, kiedy dotknęłam Balthasara. Nie śmiała sonować miny Vladimera, lecz zmusiła się do tego. Na jego twarzy gościł wyraz ciekawości i niepokoju. -Wyjaśnij to. -Odkąd skończyłam pięć lat, posiadłam ten...dar...przekleństwo...jakkolwiek zechcesz nazwać magiczną moc. To coś, czego nigdy nie pragnęłam ani nie starałam się wykorzystywać. Rękawiczki, fobia, takie środki wykorzystywałam, aby wznieść barierę oddzielającą mnie od innych osób. Zapadła cisza. -Wyszłaś za mąż. -Tak, kuzynie. Przeświadczona o dobroci mego męża, co nie jest udziałem wielu kobiet. -To rzeczywiście zaleta w zalotach. Ale nie przyznałaś się mężowi do swego talentu, prawda? -Obawiałam się, że takim wyznaniem ryzykuję utratę męża -powiedziała Telmaine z oddaniem. -Myliłam się jednak. Choć blisko poznałam mego ukochanego, to...nadal go nie doceniałam. Serce Balthasara drgnęło z radości, musnął jej policzek, żeby wiedziała, jakbardzo jest jej wdzięczny i że docenia jej odwagę w tej chwili. Oblał ich son Vladimera. -Kiedy się tego dowiedziałeś? -zapytał Balthasara. -Wczoraj wieczorem, tuż przed tym, jak postanowiliśmy z żoną tutaj przyjechać i postarać się zniweczyć wpływ czarnej magii na ciebie. -Postanowiliście -celnie zauważył Vladimer. -Twoja żona zapewnia nas, że nigdy nie chciała być magiem. -Wysłuchaj pozostałej części naszej opowieści -powiedział Bal. -Dopiero potem możesz nas

osądzać. Telmaine podjęła opowiadanie: -Ponieważ nie było nikogo innego, kto byłby w stanie się tym zająć, sama podjęłam kroki zmierzające do odnalezienia mojej córki. -Stanowczym, spokojnym głosem szczegółowo opisywała wydarzenia, od kiedy wsiadła do powozu Sylvide, po moment, w którym złożyła Florilinde na łóżku Balthasara. Vladimer przysłuchiwał się uważnie, nie zadając żadnych pytań. Na sam koniec się odezwał: -Strumheller? Ishmael zdawał się budzić z transu lub drzemki, miał posępną minę. -Jeszcze nigdy nie poniosłem takiego wysiłku -powiedział. -Kip może ci wyjaśnić swoją rolę, lecz mówiąc krótko, zdał sobie sprawę z tego, że choć jeszcze nie byłem martwy, to może się to szybko zmienić -stwierdził brak pulsu na nadgarstku i ledwo co bijący puls na szyi. Ogłosił mnie martwym i wydostał z więzienia, by przekazać mnie w ręce moich ludzi. Lorcas pilnie poprosił o przybycie Magistry Olivede Hearne i Phoebe Broome, które zdołały mnie jako tako postawić na nogi przed odjazdem dziennego pociągu. Zabrakło czasu na wyrafinowane przebranie, więc opatuliłem się, podając za schorowanego człowieka podróżującego ze swoim lekarzem. Wiedziałem, żenikt nie skojarzy Kipa ze mną, prędzej spotkałoby to moich lokajów. Ponadto większość osób trzymałaby się z dala od człowieka narzekającego na płuca. -Dlaczego nie dałeś nam znać na stacji? -zapytała go cicho Telmaine. -Kiedy mnie nie wyczułaś, uznałem, że Cieniorodni również mogą mnie nie rozpoznać. Mało bym mógł wam pomóc jako mag, prędzej przydałbym wam się jako naładowana broń. Ty ją dzierżyłaś, a jazaładowałem w nią pocisk. Vladimer wiercił się niecierpliwie. Balthasar, dostrzegając jego irytację, podjął wątek opowieści. -Żona powiedziała mi o rozmowach, które toczyła z baronem Strumhellerem, a także o tym, że próbował ją namówić, aby ruszyła ci napomoc. Dlatego właśnie postanowiliśmy, że musimy zrobić wszystko, co on by zrobił. -To on mnie do tego namówił -wtrąciła Telmaine, kładąc głowę na ramieniu Balthasara. -Przekonał mnie, że to nasz obowiązek. -Pojechaliśmy na stację, żeby złapać dziennypociąg i przez całą podróż podejrzewaliśmy i obawialiśmy się innych pasażerów podróżujących pierwszą klasą -dodał. -Ja się przespałam -ciągnęła Telmaine z odrobiną goryczy. -On zaś pisał listy do naszych dzieci, na wypadek gdybyśmy nie powrócili. Vladimer zdawał się być nieczuły na sentymenty. Małżonkowie wspólnie dokończyli opowieść, opisując incydent w tunelu. Ishmael miał przerażoną minę, wyciągnął do Telmaine dłoń, a ona ją ujęła, zaś Balthasar nie potrafił mieć jej za złe pocieszenie ze strony kogoś, kto ją rozumiał. Zarówno Vladimer, jak i Ishmael kręcili powątpiewająco głowami, słysząc, z jak bliska Bal wypalił z pistoletu Sylvide do Cieniorodnego, a jedynie drasnął go w ramię. Obaj uważali celne strzelanie za podstawową umiejętność, podobnie jak pisanie. Telmaine opisała swoją niepewność oraz uczucie silnego nacisku i czegoś obrzydliwego podczas magicznego pojedynku. Ishmael podtrzymał prawdziwość tego opisu, opowiadając o własnych doświadczeniach z Cieniorodnymi. Bal nie umiał stwierdzić, czy uznał relację Telmaine za niepełną, lecz zastanawiały go lekkie wahania, skoro wcześniej była tak jawnie szczera. Ishmael opisał, jak udał się w pogoń za nimi, co zaowocowało interwencją w odpowiednim momencie. Vladimer podniósł się i pokuśtykał do ciała Cieniorodnego, schylił się, by podnieść gruby koc, jakim go okryto. -Jeśli był ojcem tych bliźniąt, a wygląda na to, że to jego dzieło -jego albo któregoś z jego rasy -to dlaczego chciał ukryć narodziny dzieci, dopuszczając się masowego morderstwa? -Na ich wyrażające niezrozumienie miny zareagował zniecierpliwieniem: -Mam na myśli pożar Rivermarch. -Być może to dzieło przypadku -stwierdził Bal. -Może wpłynęła na to intymność. A może to był eksperyment. To tylko trzy możliwe przyczyny. Zastanawiam się, jak wiele Tercelle Amberley

wiedziała, a może została wprowadzona w błąd, tak jak my wszyscy. Ciekawym, czy przed nią udawał Lysandra Hearne’a? Tak mi się wydaje. Bo inaczej dlaczego właśnie mnie poprosiłaby o pomoc? Ale to, że natknęła się na niego za dnia, zastanowiło ją i przeraziło. -Rzeczywiście -przyznał Vladimer. -Kolejne pytanie, jakie przychodzi na myśl, to czy jest ich więcej w pobliżu, czy był tylko ten jeden? -Było co najmniej dwóch -niespodzianie odezwała się Telmaine. -Tej nocy,kiedy w letniej rezydencji odbywało się ostatnie przyjęcie, w ogrodzie była pewna kobieta. Kiedy przeszła blisko mnie, poczułam -choć wtedy jeszcze tego nie wiedziałam -magię Cieniorodnych. Nie była sama, towarzyszył jej mężczyzna, który z głosu przypominał mojego męża. Ishmael również zdawał się zaskoczony tym wyznaniem. -Inie doniosłaś o tym? -z napięciem zapytał Vladimer. -Co miałam powiedzieć? -dopytywała się Telmaine. -Nie miałam pojęcia, co wyczuwałam. A ty byś mi nie uwierzył. Mina Vladimera stała się bardzo podejrzliwa. Balthasar odezwał się cicho: -Lordzie Vladimerze, to jasne, że nie wierzysz mojej żonie. Czy podejrzewasz, że to ona może być kobietą, która rzuciła na ciebie czar? Telmaine zesztywniała. Podobne napięcie ogarnęło Ishmaela, stojącego nie dalej niż na wyciągnięcie ręki. Twarz Vladimera była zacięta, niemal przypominała maskę starannie trzymającą na wodzy jego emocje i nieujawniającą słabości. Ten wysiłek wydał się Balowi wyraźny. Odezwał się: -Nie mam powodu wierzyć, że moja żona może być w rzeczywistości kimś innym. Wszystko, co powiedziała i czego dokonała, jest zgodne z mową i zachowaniem kobiety, która od ponad dziesięciu lat pozostaje moją żoną. -Gotów jesteś za nią zaręczyć? -Nawet więcej: podróżowałem z nią dziennym pociągiem. Gdyby nie była tą, za którą ją bierzemy, nie dotarłbym żywy do celu. Byłem przy narodzinach dzieci Tercelle i jeśli nawet w jakiś sposób przyczyniłem się do zamierzeń Cieniorodnych, to ze względu na moją znajomość tych wydarzeń znalazłbym się w niebezpieczeństwie. Nie, panie, jeśli to wszystko rozważyć, to jest to moja żona. -Chyba że to ty nie jesteś tym, za kogo się podajesz -zwrócił uwagę Vladimer. Bal odpowiedział: -Lordzie Vladimerze, zgodziłeś się pozostać z nami na osobności bez żadnej ochrony, pomijając ten rewolwer, który, zapewniam cię po niedawnych doświadczeniach, w niewielkim stopniu ochroniłby cię przed Cieniorodnymi. To nie ludzkie paznokcie rozorały moją twarz. Proszę, pójdź za głosem przekonania, które już okazałeś. Być może nie mamy wiele czasu, a baron Strumheller był pewien, że twoje bezpieczeństwo jest istotne dla naszej sprawy oraz że wiedzą o tym nasi wrogowie. Vladimer uniósł brwi; Balowi zdawało się, że mężczyzna ponownie go szacował. -Czy wasza trójka ma jeszcze coś do powiedzenia? -Telmaine -zapytał Ishmael -o czym ci Cieniorodni ze sobą mówili? Opowiedziała mu, kończąc słowami: -Omały włos nie zapytałam cię wówczas w ogrodzie, co to była za aura. Ale nie wiedziałam, jak podjąć ten temat, nie wywołując podejrzeń. -Moja droga, zacząłem podejrzewać, że władasz magiąjuż w chwili, kiedy cię poznałem. Telmaine westchnęła. -Jakże inaczej potoczyłyby się sprawy, gdybym wówczas przemówiła. -Tak to zwykle bywa -stwierdził Ishmael. Oprócz zmęczenia i mądrości bijących z jego słów Bal wyczytał ogromne doświadczenie, które zasmuciło i pokiereszowało tego mężczyznę, lecz nie doprowadziło do jego zgorzknienia. Odsunął brodę od ucha Telmaine i pozwolił sobie pomarzyć przez chwilę, że ten drugi mężczyzna, który wkradł się do serca jego żony, był jednym z wielu trutniów bywających w towarzystwie, a nie człowiekiem odważnym i postępującym wedle zasad. Ale to nie byłoby godne Telmaine i jego samego.

Balthasar wrócił myślami do tu i teraz. -Lordzie Vladimerze, czy zechciałbyś opowiedzieć nam o swoich doświadczeniach z Cieniorodnymi? -Nie ma tu wiele do opowiadania -odrzekł Vladimer, lecz jego oschłe, pełne obrzydzenia zachowanie wskazywało na cośinnego. Bal przypomniał sobie relacje dotyczące wpływu martwoty na ofiary oraz co Telmaine wyczuła od Tercelle Amberley. Nawet libertyn byłby wstrząśnięty, gdyby go w podobny sposób wykorzystano, a lord Vladimer cieszył się opinią osoby zamkniętej w sobie i żyjącej w celibacie. Zastanowił się, czy nie wybadać go głębiej, lecz ostatecznie uznał, że nie była to odpowiednia chwila. -Jeżeli jesteś w stanie podać rysopis tej kobiety swoim agentom, pomogłoby to prześledzić jej poczynania przynajmniej od chwili waszego spotkania, jeśli nie dalej, skoro mamy do czynienia z istotą zmieniającą kształty. -Zawahał się nieco, lecz nie mógł odwlekać bez względu na to, jak to wpłynie na skrywane przez Vladimera uczucia. -Kobieta, która była z tobą cztery noce temu, mężczyzna, który podszywał się pod Lysandra Hearne’a oraz ten leżący na podłodze za nami to niemal na pewno ta sama osoba. Ishmael odchrząknął. -Panie, on ma rację. Opowiadałem ci, że energia życiowa maga podtrzymuje jego zaklęcia. Obudziłeś się w chwili śmierci tej istoty, co sugeruje, że to właśnie ona ci to uczyniła. Wiemy jużtakże, że Cieniorodni mają upodobanie w zastawianiu magicznych pułapek ogniowych. Ponieważ jednak żadna tutaj nie wybuchła, być może oznacza to, że została unicestwiona wraz ze swoim twórcą. -Możemy się mylić co do tego, który z Cieniorodnych jest ojcem bliźniąt Tercelle, skoro Telmaine mówiła, że ta kobieta rozmawiała z kimś, kto z głosu przypominał mnie -powiedział Bal. -Mógł to być kolejny z nich, władający takim samym talentem, wykorzystujący podobieństwo do mego brata, który, jak sądzę, na wygnaniuzbłądził na zamieszkane przez nich terytoria. Balthasara przeszyło zaskakująco ostre ukłucie bólu na myśl o tym, że musi uznać Lysandra za zmarłego, jednocześniekamień spadł mu z serca. Maleńki chłopczyk w nim obecny, tęskniący za bratem, którego mógłby podziwiać, mógł nadal wierzyć, że jego brat wyruszył w świat i stał się dobrym człowiekiem. Czekali, aż Vladimer się zastanowi. Nagle omiótł sonem Ishmaela. -Czy pamiętasz rozmowę, którą prowadziliśmy podczas naszego ostatniego spotkania? Ishmael odchrząknął. -Tak, panie. -Chcę, byś wyruszył na Rubieże jeszcze dziś, wieczornym ekspresem. Towarzyszyć ci będzie doktor Hearne. Zaordynuję natychmiastowy odjazd ekspresu, którym pojadę do Minhorne. Nakłonię Sejanusa, by wydał rozkaz książęcy, na którego mocy zgromadzisz oddziały na Rubieżach, by odeprzeć ewentualny najazd Cieniorodnych. Kiedy już tego dokonasz i jeśli nie dojdzie do najazdów -jeśli sami do nas nie przyjdą -udasz się na zwiady do Krainy Cienia, jak to wcześniej postanowiliśmy. Doktorze Hearne, pańskim zadaniem będzie przygotowanie barona Strumhellera do podróży do Krainy Cienia. Nie znam lepszego agenta, który nadawałby się do tego zadania, lecz on został niegdyś raniony przez Cieniorodnego, został przez nich..’, oczarowany. -Na jego twarzy pojawił się wyraz głębokiego niepokoju i przerwał. Ishmael odezwał się chrapliwie: -Vladimerze, gdyby rzucili na ciebie Zew, już byś to wiedział. Hearne, jeśli jesteś na to gotowy, to i ja się nie będę wahał. Telmaine opowiadała, jak pomogłeś się jej uspokoić; być może i ze mną uda ci się tego samego dokonać. Jeśli mam zapuścić się do Krainy Cienia, to z twoją pomocą mój powrót będzie bardziej prawdopodobny. -Zrobię, co tylko będę mógł -obiecał Bal. Nie musiał być magiem, by dosłyszeć przerażony, cichy protest Telmaine: „Nie, nie, nie”, zawarty w cichutkim dźwięku, jaki utkwił jej w gardle.

-Zatem postanowione -zakończył Vladimer. -Wezmę również na służbę tego twojego aptekarza intryganta. Miałem już do czynienia z wystarczająco wieloma sprzedajnymi ludźmi, by wiedzieć, że może mi się dobrze przysłużyć. Ishmael wymamrotał podziękowania. Balthasar zapytał: -Aco z oskarżeniami wobec barona Strumhellera oraz faktem, że obecnie jest uważany za zmarłego? Vladimer machnął ręką. -Mnie to pozostaw. Ishmael się odezwał: -Mogą wyniknąć pewne kłopoty w związku z dziedzictwem. Mój młodszy brat długo na to czekał. -Uporządkuję to -obiecał Vladimer lapidarnie. -Każdego, kto będzie utrudniał ci pracę, każę pojmać za zdradę. Ish pochylił głowę: -Tak jest, panie. -Lordzie Vladimerze -zapytał Balthasar -co z moją żoną? Vladimer lekceważąco machnął dłonią. -Nie mam żadnych wątpliwości co do tego, że moja droga kuzynka jest na mnie wściekła za to, że wysyłam w podróż jej męża. Nic na to nie poradzę. Pozwalam jej wracać do dzieci. Ishmael rozmyślał gniewnie. -Nie bądź, panie, głupcem -wymknęło mu się. -Musisz być chroniony, a ona jest najlepszą strażniczką jaką możesz mieć. Jest czarodziejką będącą w stanie wyczuć naszych wrogów, porusza się swobodnie w twoim towarzystwie, a nade wszystko jest ci wierna. -Ty byś to radził, Strumheller? -zapytał Vladimer niebezpiecznie uprzejmym tonem. -Doradzam to z całego serca, panie. Wiemy, że na wolności pozostał co najmniej jeden z nich. Cokolwiek byś zrobił, jesteś bezbronny wobec ich magii. Bal pomyślał, że sformułował to bardziej bezpośrednio, niż on sam by się ośmielił. Vladimer lekko odetchnął, jego twarz zastygła w wyrazie wściekłości oraz, jak obawiał się Bal, odrazie. Ale kiedy przemówił, przystał napropozycję. -Niech tak będzie. Lady Telmaine może mi towarzyszyć. -Podniósł się. -Pożegnajcie się. Wyruszamy natychmiast, gdy tylko pociąg będzie gotowy do drogi. -Mówisz na serio? -Telmaine domagała sięodpowiedzi od Isha, kiedy wszystkich troje zaprowadzono do bocznego pokoju, by pozwolić im spędzić ostatnie chwile na osobności. -Bardzo serio -odpowiedział za niego Bal. -Jak na razie jesteś jedyną osobą znającą stawkę i wynik tej gry, a ona rozgrywa się w szybkim i zabójczym tempie. Możemy jedynie mieć nadzieję, że niebezpieczeństwo się zmniejszy, kiedy Vladimer będzie miał szansę wzmocnić naszą obronę. -Jesteś magiem, a Vladimer ci ufa -powiedziała Telmaine do Ishmaela. Potrząsnął głową i powiedział z bólem: -Nawet gdyby nie kazał mi ruszyć na południe, nikłą służyłbym mu pomocą. Telmaine podniosła dłoń, zawahała się i nieśmiało położyła ją na piersi Ishmaela. -Jak bardzo cię zraniło zdławienie płomieni? -zapytała cicho. -Odpowiedz mi szczerze. Zapadło długie milczenie; w końcu powiedział niechętnie: -Magia może powrócić. Jak mówi Magistra Broome, może wrócić częściowo, a może nawet nie wrócić wcale. Tylko czas pokaże. -Och, na słodką Imogenę, Ishmaelu, tak bardzo mi przykro! Wiem, jak ważna jest dla ciebie twoja magia. -Wyciągnęła odzianą w rękawiczkę dłoń, by musnąć lekko jego twarz, tak samo jak pogłaskała Bala w hali dworcowej. Bal ponownie zmagał się z silnym, lecz tym razem tylko jemu wiadomym ukłuciem zazdrości. -No cóż. Wystarczająco często mnie przestrzegano. Nie żałuję, że opuściła mnie w taki sposób, jeśłi rzeczywiście przepadła. -Aja tak -szepnęła. -Tak bardzo się boję, Ishmaelu. -Chciałbym ci móc obiecać, że strach przeminie. Ale nauczysz się go wykorzystywać. Wszystko,

co przejdziesz, daje ci wiedzę. I nie będziesz sama. Możesz nadal ze mną -z nami-rozmawiać. -Odetchnął głęboko, z nieśmiałością niepasującą do wesołkowatości, jaką wykazywał ostatnio, zaledwie kilka dni temu, i się cofnął. -Lord Vladimer szybko będzie gotowy. Ja już się z tobą pożegnam. Hearne, spotkamy się na peronie, z którego rusza ekspres. Jego oddalające się kroki niknęły w pracowitych odgłosach przebudzonego gospodarstwa. Żadne z nich nie usłyszało, jak Ishmael zamykał drzwi. -Nie mogę w to uwierzyć -powiedziała cicho Telmaine.-Nie wierzę, że Vladimer rozkazał ci to zrobić, a ty go posłuchałeś. -Bal nie odpowiedział; sam ledwie mógł w to uwierzyć. -Przyrzeknij mi, że wrócisz cały i zdrowy do mnie i naszych córek. Proszę -dodała, próbując się uśmiechnąć. -A jeśli dojdzie do strzelaniny, to pozwól, żeby Ishmael się nią zajął.Bal otoczył ją ramieniem, przez moment nie dbając o to, że znała wszystkie jego uczucia: ledwo skrywany strach o nią; niepewność, czy podoła zadaniu powierzonemu mu przez Vladimera oraz czy Ishmael może mu zaufać; dezorientację wywołaną tak pospiesznym rozstaniem; obawę o to, że mógłby ją utracić. Wszystkie te obawy były bardzo osobiste, a nawet samolubne, lecz tylko tyle mógł pojąć z niezgłębionej przyszłości. -Wrócę najszybciej, jak tylko zdołam -obiecał, muskając zdrowym policzkiem jej włosy. -Obiecaj mi, że zadbasz o siebie i o nasze córeczki. Strzeż się przy lordzie Yladimerze. Martwi mnie wpływ tych doświadczeń na niego. Może reagować w sposób nieprzewidywalny. -Ta...istota uwiodła go, prawda? -wyszeptała, wspominając głęboko krępujące i podniecające wspomnienia, jakie zaczerpnęła od Tercelle. -Tego się obawiam. Chciałbym mieć możliwość porozmawiania z nim, lecz na razie jest to niemożliwe. Bądź ostrożna. Telmaine odpowiedziała słabo: -Nie minął nawet tydzień, odkąd byłam w letniej rezydencji, nie martwiąc się niczym innym, jak tylko odbywającym się tamtej nocy przyjęciem. -Wiem -wyszeptał. On wtedy karmił osłodzonym i rozcieńczonym kozim mlekiem porzucone bliźnięta Tercelle. -Jedną z konsekwencji posiadania mocy, kochanie, jest...odpowiedzialność. -Balu -szepnęła, kładąc czoło na jego piersi, kiedy mijały cenne sekundy. -Pragnęłabym jedynie posiąść moc, by odwrócić bieg czasu.