Amanda Maxlyn - Whats Left of Us 02

1|S tro n a

What’s Left of Us Amanda Maxlyn

Tłumaczenie: ninell_0 & agunia2611

Nie wyrażam zgody na rozpowszechnianie tego tłumaczenia!

2|S tro n a

Po cieszącym serce zakończeniu What's Left of Me. Miłość odnalazła mnie trzy lata temu. Pokonałam raka, szczęśliwie wyszłam za mąż, za miłość mojego życia i pracuję w kierunku swojej wymarzonej kariery. Nasze życie jest kompletne. Idealne, naprawdę. Czy aby na pewno? Zawsze chciałam stworzyć własną rodzinę, ale nigdy nie marzyłam, że mogę ją mieć. Teraz Parker jest gotowy, żeby wcielić moje marzenia w naszą rzeczywistość. Ale czasem marzenia, są nawiedzane, przez nasze najgłębsze lęki. Strach niepowodzenia, z powodu posiadania dziecka, a w naszym przypadku… nawet śmierć. Jak mam pomóc osobie, którą kocham, pozbyć się obaw, kiedy wciąż próbuję przezwyciężyć te same, tylko własne? Razem musimy dowiedzieć się CO Z NAS POZOSTANIE1.

1

What’s Left of Us.

3|S tro n a

Dla moich chłopców. Wy dwoje uczycie mnie, że każdy lęk jest wart tego, żeby stawić mu czoła. Kocham was jak do gwiazd i z powrotem.

4|S tro n a

“Zyskujesz siłę, odwagę i pewność siebie dzięki każdemu doświadczeniu, w którym naprawdę przestajesz patrzeć lękowi w twarz. Musisz robić rzeczy, których myślisz, że nie możesz.” Eleanor Roosevelt

5|S tro n a

Wierzę, że istnieją takie przeszkody w życiu, którym musimy stawić czoła i je pokonać, zanim będzie nam dane żyć długo i szczęśliwie. Parker i Aundrea, nie różnią się w niczym, jeśli chodzi o sprawienie by ich marzenia się spełniły. Mam nadzieję, że ucieszy Cię ten nowy wspólny rozdział ich życia, w którym będą pracować, żeby przezwyciężyć swoje najgłębsze lęki, aby mieć własne szczere i szczęśliwe zakończenie.

Z wyrazami miłości, Amanda xox

6|S tro n a

Prolog – ninell_0 Aundrea Strach. Jest wszędzie dookoła nas. Znajduje sposób, żeby dostać się do środka, osiedlając głęboko wewnątrz, odmawiając poddania się. Zamyka się, podążając za tobą, przez drogę zwaną życiem. Sposób w jaki wprawia nasze ciała w drżenie do samej głębi, pocimy się z powodu jednej myśli, albo sprawia, że czujemy jakby nasze serca się zatrzymywały, powodując, że krew prędko płynie z głowy do palców. To jedno słowo, może natychmiast spowodować, że nasz oddech staje się powolny i ciężki, prowokując wewnątrz wszystkie najgorsze emocje. Nagle moja klatka staje się zbyt ciasna, do zniesienia. Nogi drętwieją, a ręce czują się słabe. Serce bije zbyt szybko i nie ważne jak bardzo się modlę, żeby zwolniło i ból z powodu zacisku odszedł, to się nie dzieje. Zasysam powietrze. – Moja klatka. Jest za bardzo ściśnięta. – Szarpię koszulkę, jak gdybym mogła ją zedrzeć. Miękka tkanina teraz sprawia wrażenie jakby była w ogniu, paląc całe moje ciało. - Mamo, nie sądzę, że jest z nią w porządku! - Aundrea? - Nie mogę oddychać… moja… ściśnięta… ból… nie chce przestać. Nie czuję rąk, ani… – o mój Boże, to jest to. Opadam na kolana. - Czy ona ma atak serca? – spanikowana Genna stoi i krzyczy do taty. Każdy sen jaki miałam, każde poczucie nadziei – wszystko, czego się bałam, płonie właśnie przed moimi oczami. Śmierć. Łatwo zapomnieć o tym co najważniejsze, kiedy jesteś rozproszona przez swój najgłębszy strach, podczas gdy w moim przypadku, jest nim pozostawienie 7|S tro n a

wszystkich, których kocham najbardziej. Czasami są to najbardziej niepokojące myśli, które drążą głęboki tunel do twojego wnętrza i trzymają się kurczowo, nie ważne jak mocno starasz się nimi potrząsać. Nie przeraża mnie życie po śmierci. Nieznane może być czymś magicznym, kiedy naprawdę o tym pomyślisz. Piękno możliwości. Istnieją stłumione głosy dookoła mnie, krzyki i wrzaski, ale moje oczy są zamrożone. Nie mogę poruszyć głową, żeby zobaczyć kto mówi. Nie jestem nawet pewna gdzie się znajduję w tym momencie. Zaczynam czuć, jakbym się unosiła i to wtedy, gdy zdaję sobie sprawę, że jestem niesiona na noszach. Jest dwóch krzyczących mężczyzn. Dlaczego oni krzyczą? Wołają do mnie? Zaskakuje mnie zimny podmuch powietrza, kiedy maska zostaje założona na moją twarz. To jest pierwszy raz, gdy biorę głęboki, wypełniający oddech od którego wszystko się zaczęło. - Będzie w porządku. Utrzymaj dla mnie swoje oczy otwarte, dobrze? – instruuje jeden z mężczyzn, pochylając się bliżej mojej twarzy. Próbuję kiwnąć, ale potrząsa głową. – Nie próbuj się ruszać. – Czuję zimno, w każdej zdrętwiałej kończynie. Potem ból. Nie sądzę, że kiedykolwiek czułam taki ból w całym swoim życiu. Jest jakby stu mężczyzn stojących na mnie, dźgało moją klatkę ostrymi jak brzytwa nożami. Przysięgam, że z każdym ukłuciem bólu, słyszę odgłos noży wbijających się głęboko we mnie, powoli rozdzierających mnie na pół. Wtedy ból przenika moje serce i krzyczę. - Ktoś musi zadzwonić do Parkera! – wrzeszczy Genna. Mężczyzna zaczyna biec i czuję jakbym leciała. Wiatr unosi się nade mną i jest to niemal uspokajające. Otoczenie staje się zamazane, kiedy się unoszę. Wszystko dzieje się tak szybko. Moja koszulka zostaje rozerwana, a lodowate elektrody są przyklejone do klatki. Krzyki wypełniają moje uszy, zagłuszając głośny łomot pochodzący od mężczyzny poruszającego się dookoła. Nie wiem gdzie jestem, ale gdy słyszę mamę, która mówi – Parker, chodzi o Aundreę. Jedziemy do szpitala. – Pozwalam 8|S tro n a

swoim oczom się zamknąć i po prostu modlę, żeby ból zelżał. Oraz żeby Parker dotarł do mnie zanim będzie za późno.

9|S tro n a

Rozdział 1 – ninell_0 Aundrea Trzy miesiące wcześniej. Przyszłość. Myślenie o niej jest przerażające. Czasem życie może być przejażdżką przez nasze emocje: jak się czujemy z tym, że sami możemy narzucić sobie obraną ścieżkę. Zanim Parker wszedł do mojego życia, nie myślałam o jutrze, a tym bardziej o swojej przyszłości. Ale on mnie zmienił. Dzień w którym powiedział mi, że może zobaczyć moją przyszłość, był dniem, w którym wiedziałam, że nic mnie nie powstrzyma przed doświadczeniem początku i końca każdego dnia. Dla niego. Dla nas. Właśnie wtedy zaczęła się nasza przyszłość. - Aundrea? – pyta cichy głos, wyrywając mnie z zamyślenia. Drżę, kiedy Parker chwyta moją rękę, pomagając mi. Moje zmysły są pobudzone, próbując wyłapać jakąś wskazówkę, jak na przykład to, gdzie jesteśmy. - Czy teraz mogę spojrzeć? – chichoczę, niemal potykając się na nierównym terenie. Parker kazał mi założyć opaskę na oczy, zanim opuściliśmy mieszkanie poślizgnęłam się lekko, jak próbowałam utrzymać równowagę, ale nie upadłam. Jego uścisk na moim ramieniu się zacieśnia, gdy chichocze. – Prawie. Jeszcze parę stopni. Prowadzi mnie w górę po małych schodkach, rozluźniając swój uścisk, kiedy docieramy na górę. Puszcza moje ramię, ale nie mówi ani słowa: nocne powietrze wypełnia jedynie odgłos świerszczy. Wiatr muska delikatnie moją twarz. 10 | S t r o n a

Moje uszy wychwytują dźwięk klucza wchodzącego do zamka. – Gdzie jesteśmy? – pytam, chociaż wiem, że nie odpowie. Mam ogromną ochotę, po prostu zerwać opaskę. - Mamy do pokonania jeszcze ostatni malutki schodek, więc teraz ostrożnie. – Chwytając mnie za łokieć, przeprowadza przez drzwi. Po kilku krokach do środka, zatrzymujemy się gwałtownie. – Dobra, zdejmij ją. Ściągam opaskę i mrugam, kiedy moje oczy się przystosowują. - Co to jest? – stoję bez tchu przyglądając się otoczeniu. Przede mną jest wielka otwarta przestrzeń, prowadząca do tego co na pierwszy rzut oka wygląda jak kuchnia. Patrzę w dół, szurając nogami. Stoję na ciemnej twardej drewnianej podłodze, która wydaje się być najpiękniejszą, szczegółowo wykonaną podłogą, jaką kiedykolwiek widziałam. Z jednej strony, są wielkie szerokie schody prowadzące do otwartej przestrzeni, która wznosi się nad tym gdzie obecnie stoimy. Oczywiście, wiem co to jest – dom – więc moje pytanie w rzeczywistości powinno brzmieć – Dlaczego tu jesteśmy? Parker podchodzi do mnie, biorąc jedną z moich dłoni w swoją. Patrzę w górę, spotykając krystaliczno-niebieskie oczy mojego męża. - Wiesz, że papier, to jest tradycyjny pierwszo rocznicowy prezent? – potrząsam głową, oszołomiona. Podając mi zgięty liścik, mówi cicho. – Otwórz. Rozwijam papier. Zasysam ostry oddech, kiedy czytam akt notarialny, zaciskając go w swoich lepkich palcach. – Parker, kupiłeś nam dom. – To nie wychodzi jak pytanie, ale raczej zszokowane oświadczenie. Przełyka, jak pociera nerwowo kark, a lekko połyskujące krople potu formują się na jego czole. Uśmiecham się na jego nerwowość, co powoduje, że rozluźnia ramiona. - Aundrea, zostałem nauczony, że gdy znajdziesz osobę, na której ci zależy, powinieneś zrobić wszystko co w twojej mocy, żeby ją zatrzymać. Spędzać każdy dzień swojego życia, udowadniając jej, że jest tego warta. Zawsze jesteś przy moim boku, pomagając mi, chcąc mnie chronić i pokazując mi, że mogę być możliwie najlepszym mężczyzną. Razem, zaczęliśmy budować życie, które coś dla nas oznacza i chcę zacząć następny rozdział tutaj.

11 | S t r o n a

Wskazuje na cały dom dookoła nas. – Chcę się tu zestarzeć, mieć gromadkę dzieci i słyszeć odgłosy ich kroczków biegających dookoła tych drewnianych podłóg. Chcę zbudować przyszłość w tym domu razem z tobą. Zakrywam usta, żeby powstrzymać wargę od drżenia. – Uwielbiam go. – Mamroczę, a mój głos jest ledwo słyszalny. Nie zrobiłam nawet kroku, z miejsca w którym stoję, ale już mogę powiedzieć, po tych drewnianych podłogach i otwartej przestrzeni, że jestem całkowicie zakochana w tym domu. - Naprawdę? Rozglądam się po pomieszczeniu, zauważając kamienny piecyk, wysoki sufit, jasne oświetlenie i ozdobne zakończenia. – Jest absolutnie wspaniały. - Jak ty. Ciepło rośnie na moich policzkach i jestem niemal pewna, że uszy stają mi się czerwone. Jesteśmy razem od trzech lat, a małżeństwem od roku, a ten mężczyzna, wciąż potrafi sprawić, że się rumienię. - Chodź tu. – Bierze moją rękę, splatając nasze palce razem. – Pozwól mi pokazać ci cały nasz dom. Kiwam nieznacznie, pozwalając mu prowadzić. Oprowadza mnie po domu, pokazując mi pokój, salon, każdą sypialnię i pomieszczenie. Wszystkie pokoje wydają się być ogromne w tym domu. To jest więcej, niż mogłam sobie kiedykolwiek wymarzyć. Parker tłumaczy, że to nowo wybudowany dom, co wyjaśnia dlaczego ściany są tak gładkie, ale to mi nie przeszkadza, ponieważ będziemy mogli to wszystko zrobić jako pan i pani Jackson. Parker pokazuje mi każdy zakamarek, kończąc na tym, że stoimy przed szklanymi przesuwanymi drzwiami w jadalni. Zimny podmuch powietrza uderza we mnie, jak podążam za nim na zewnątrz na ogromny taras. - Parker. – Biorę oddech. Otwieram usta, na widok który znajduje się przede mną. Taras jest pokryty palącymi się świecami, a na środku leży koc z butelką szampana i dwoma kieliszkami. - Jest niesamowicie, co? – pyta, wskazując na ogromne podwórko. - Jest idealnie. – Jestem w całkowitym zachwycie, kiedy zdaję sobie sprawę, że to wszystko jest nasze.

12 | S t r o n a

Podchodząc za mną, Parker owija ramiona wokół mojej talii, przyciągając mnie do swojej klatki piersiowej. – Jesteśmy wystarczająco daleko od miasta, że możesz patrzeć w gwiazdy tak wiele razy jak chcesz, bez rozpraszających świateł. Opierając głowę na jego ramieniu, patrzę w górę na czarne niebo. Mogłabym podziwiać ten widok całą noc. Napełniam płuca nocnym powietrzem i wypuszczam je powoli, gdy przyglądam się naszemu ogrodowi z tyłu domu. - Czy to realne? – pytam, lekko stłumionym głosem, uśmiechając się. - Bardzo. Nasza przyszłość będzie tu dalej trwała, Aundrea. Odwracam się twarzą do niego. – To miejsce jest niesamowite, Parker. Szczerze, nie mogłabym sobie wyobrazić lepszego miejsca dla nas dwoje. Zgarniając mnie ramieniem, przytula ciasno, całując czubek mojej głowy. Wtulając się mocniej, zaczynam myśleć o ostatnich paru miesiącach. Jak mógł to zorganizować bez mojej wiedzy? - Jak to zrobiłeś? - Co masz na myśli? Śmieję się. – Jak udało ci się kupić dom bez mojej wiedzy? Mam na myśli, to, że rozumiem, że jestem zajęta egzaminami końcowymi i przygotowaniami do zakończenia roku w przyszłym miesiącu, ale nie sądzę, że byłam aż tak z tego wyłączona. - Znam agenta nieruchomości. – Wzrusza ramionami, z lekkim uśmiechem. – Przychodzi z psem do kliniki. Trzy miesiące temu, wspomniał o tej posiadłości i kiedy spotkałem go niedługo po tym, jak wrócił, byłem zaskoczony, że wciąż była w sprzedaży. Wiedziałem, że muszę ją zobaczyć, a gdy to zrobiłem, nie mogłem się powstrzymać. Cena była odpowiednia, a reszta, jak to mówią, jest historią. Oczywiście, że znał agenta nieruchomości. Znowu się zaśmiałam, a Parker uniósł brew. – Co jest takie zabawne? - Co jeśli znienawidziłabym ten dom? - Wiedziałem, że nie zrobiłabyś tego. - Taki pewny siebie? - Kiedy chodzi o ciebie, to tak. 13 | S t r o n a

Posyłając mu ciepły uśmiech, owijam ramiona wokół jego twardego ciała, kładąc głowę na jego klatce. – Chodź. – Mówi, ciągnąc mnie na środek tarasu, gdzie delikatnie palą się świece. Siadając na kocu, wtulam się w niego, patrząc w górę na czyste niebo i gwiazdy świecące nad nami. Mogę sobie wyobrazić siebie wpatrującą się z tego miejsca w gwiazdy każdej nocy, albo leżącą na szezlongu z moim Kindle i kieliszkiem białego wina. To jest nasz dom. Parker sięga po butelkę szampana, więc odchylam się do przodu, żeby dać mu więcej przestrzeni. Strzela korkiem i nalewa do kieliszków, nie pozwalając bąbelkom wypłynąć. - Szczęśliwej rocznicy ślubu, Aundrea. I dużo więcej. – Podnosi kieliszek, a ja robię to samo. - Szczęśliwej rocznicy, przystojniaku. Bąbelki łaskoczą mnie w gardło, gdy biorę małego łyka, obserwując co robi mój mąż. Nie było dnia, kiedy bym nie była wdzięczna, za tego mężczyznę przede mną i każde jego niespodzianki. Przez ostatnie trzy lata, nie robił nic innego, jak był wsparciem we wszystkim co robiłam, ciągle próbując dać mi wszystko, na co zasługuję. Nauczył mnie korzystać z życia i nie mogę się doczekać tego cokolwiek życie zdecyduje się rzucić na naszą drogę.

***

- Czekaj. Zatrzymaj się na chwilę i cofnij. Kupił ci dom? W sensie, dom, dom? – moja najlepsza przyjaciółka Jean krzyczy mi do ucha następnego wieczoru. Dom, dom? To jest jakiś inny rodzaj? Odsuwając telefon, próbując z powrotem odzyskać słuch, odpowiadam. – Tak, kupił nam dom. Nie tylko mi. - Szczegóły. – Um… okej? – Cholera, Dre. – Mogę ją sobie wyobrazić siedzącą na kanapie w swoim mieszkaniu w Minneapolis, potrząsającą głową z

14 | S t r o n a

podziwu, gdy mówi. – Kiedy się przeprowadzacie? Podejrzewałaś w ogóle, że czegoś szukał? Wzruszam ramionami, nawet jeśli ona mnie nie widzi. – Nie jesteśmy pewni co do daty naszej przeprowadzki, ale ponieważ nasza umowa najmu wygasa w przyszłym miesiącu, mamy nadzieję, że wkrótce. Parker powiedział, że agent nieruchomości, nie sądzi, żeby to był problem. Kredyt już jest sfinalizowany, więc jedyne czego potrzebujemy to inspekcji. A i nie, nie miałam pojęcia, że szukał. Tak jak w przypadku, gdy klęknął na kolano. - Cholera. Czasem nie mogę uwierzyć w tego faceta. Ja też nie. – Wiem. - To było idealne wyczucie czasu. Ostatni rok, zakończenie i przeprowadzka do wielkiego nowego domu. W końcu wkraczasz do prawdziwego świata! – odgłos szurania nogami Jean ustaje, co sugeruje, że poczuła się bardziej komfortowo. – Gdyby nie ja, to wasza dwójka nie byłaby nawet razem. - To nieprawda! - Jasne, ze tak. Praktycznie zmusiłam cię, żebyś poszła z nim do domu, tej nocy w Barze Maxa. Gdyby nie ja, nigdy byś z nim nie wyszła, nie byłoby obrączki na twoim palcu i zdecydowanie nie byłoby żadnego domu. Więc, nie ma za co. - Dzięki. – Wychodzi to jak pisk, ale z powrotem przywracam swój zwyczajny ton. – W ramach przypomnienia, poszłam z nim do domu na własną rękę. – Chichocze. – Wybierasz się do Rochester w ten weekend? – pytam, zmieniając temat. - Tak sądzę. Wszystko zależy od Kevina. Wspominał coś, o konieczności przejęcia zmiany za Jasona. Kevin jest kolejnym weterynarzem, którego Jason poznał na studiach i przedstawił Parkerowi, kiedy się tutaj przeniósł. Poprosili go, żeby dołączył do nich trochę ponad rok temu, a ostatnio stał się trzecim współwłaścicielem kliniki. Tak się również zdarzyło, że jest chłopakiem Jean – choć ona nie uznaje tego słowa. - Cóż, jeśli nie, to może uda mi się przyjechać na dzień, czy coś? - Chciałabym, Dre. Minęła wieczność. 15 | S t r o n a

- Minęły dwa tygodnie! - Według mnie, wieczność. Uśmiecham się, gdy słyszę klucz przekręcający się w drzwiach. – Hej, Parker wrócił do domu. Porozmawiam z tobą później, okej? - Dobra, idź spędź czas, ze swoim cukiereczkiem, podczas kiedy ja siedzę tutaj w pustym mieszkaniu oglądając powtórki Plotkary.2 Chichoczę, kończąc połączenie, jak Parker wchodzi do mieszkania. Stojąc w przedpokoju w szarych spodniach i czarnej koszuli na guziki, odpiętej trochę u góry, wygląda tak dobrze, jak tego ranka, gdy wychodził do pracy. Jego blond włosy są w nieładzie, jakby przeczesał je ze sto razy, co oznacza, stresujący dzień, - Co cię tak bawi? - Jean. - Ach. – Podnosi brwi i się uśmiecha. Kładąc swoje klucze do naczynia przy drzwiach, wchodzi do salonu i siada obok mnie, spychając na bok książkę do fizyki. Spada na podłogę, kiedy jego usta spotykają moje, delikatne i miękkie. Bierze moją górną wargę w swoje usta i czule całuje. Odchylając się do tyłu, mruga do mnie. – Cześć. - Cześć przystojniaku. – Przesuwam palcami wzdłuż jego zarośniętego policzka, uśmiechając się. – Jak twój dzień? Jego ramiona się rozluźniają, gdy zagłębia się w kanapie. – Pracowicie, ale dobrze. Twój? Jęczę, odrzucając żartobliwie głowę do tyłu. – Nauka. Bardzo wiele nauki. Nie sądzę, że mogę jasno myśleć. Zmieńmy temat, proszę. Śmieje się, przyciągając mnie do kolejnego pocałunku. – Tak źle, co? - Po prostu chcę, żeby to się wreszcie skończyło. W chwili, kiedy uwolniłam się od potrzeby dalszego leczenia raka, poświęciłam cały swój wolny czas – plus jeszcze trochę – na studia. Ugięłam się 2

Amerykański serial młodzieżowy.

16 | S t r o n a

pod ciężarem ilości kursów, wybierając tak wiele klas, jak mogłam, żeby skończyć szkołę w odpowiednim czasie. Był to semestr, w którym moja rodzina – łącznie z Parkerem – myślała, że oszalałam, zmagając się z taką ilością nieprzespanych nocy i długich godzin nauki, ale ja patrzyłam na to jako na nadrobienie straconego czasu i szczerze cieszyłam się każdą sekundą z tego. Pracowałam tak ciężko, żeby dojść do tego punktu i myśl, o zakończeniu w następnym miesiącu Winona State University w Rochester z licencjatem z fizyki jest jednym z najbardziej satysfakcjonujących i wyzwalających kiedykolwiek uczuć. Parker mruga, potem wstaje i idzie swobodnie do kuchni, otwierając lodówkę i wyciągając z niej piwo. Patrzy ponad ramieniem na mnie, podnosząc brew, a ja kiwam. Wraca do mnie na kanapę i używa mojej koszulki, żeby odkręcić kapsel od piwa. - Dziś w nocy się nie uczysz, piękna. Świętujemy. Biorę małego łyka. – Co świętujemy? - Naszą przyszłość. - Myślałam, że już to zrobiliśmy ostatniej nocy? – zagryzam wargę, wspominając nasz pikantny wieczór. - Och, zdecydowanie świętowaliśmy zeszłej nocy. Rumienię się. Nie powinnam się wstydzić myślenia, czy rozmowy o uprawianiu seksu, ale kiedy chodzi o seks z Parkerem.. ciężko jest nie czuć gorąca. Stawia swoje piwo na stoliku do kawy i jego twarz staje się poważna. – Myślałem... nie posyłaj mi tego spojrzenia, Aundrea. - Jakiego? - Tego, które mówi „O rany, znowu się zaczyna!” Śmieję się. – Przepraszam. Po prostu ostatniej nocy mnie zaskoczyłeś z tym domem. Nie jestem pewna co może to przebić. Bierze głęboki oddech. – Gdy Mark pokazał mi ten dom, pierwszą rzeczą, która wpadła mi do głowy, było to jak będziemy mogli wypełnić całą tą

17 | S t r o n a

przestrzeń. – Mogę zobaczyć napięcie, poprzez małe zmarszczki formujące się wokół jego oczu. - O czym mówisz? Przeczesuje ręką włosy i ciężko przełyka. – Może to najwyższy czas, żebyśmy pomyśleli o dołączeniu kogoś do rodziny Jackson. - Na przykład psa? – podnoszę brew. To żart, ale mam nadzieję, że złagodzi napięcie w jego oczach. - Nie. – Uśmiecha się ciepło. – Co jeśli, rozważymy pomysł założenia rodziny? To znaczy, mam na myśli, że to prawdopodobnie nie stanie się natychmiast, ale myślę, że czas przedyskutować tę opcję. Spójrz na to co jest dla nas osiągalne. Nie zdaję sobie sprawy, że wstrzymuję oddech, dopóki nagle czuję zawroty głowy. – Masz na myśli… chcesz, żebyśmy mieli dziecko? Kiwa. Zanim mogę cokolwiek powiedzieć, sięga po moje ręce, niemal jakby wiedział, jaka będzie moja reakcja: omdlenie. W pewnym sensie czuję, że tak może być. Dziecko. Jesteśmy gotowi, żeby mieć dziecko? Czy ja jestem gotowa, żeby mieć dziecko?

18 | S t r o n a

Rozdział 2 – ninell_0 Aundrea - Co… myślisz… dziecko? Widzę, że usta Parkera się poruszają, ale nie mogę wyłapać żadnego słowa, które z nich wychodzi. Mój umysł jest zamglony. Jedna wzmianka o dziecku i mam pustkę w głowie. - Ziemia do Aundrei – śmieje się Parker, potrząsając lekko moim ramieniem. - Przepraszam. – Staram się i zbieram swoje myśli, zanim powiem coś więcej–albo, coś całkowicie głupiego. Wygląda na pełnego nadziei, z tym swoim wielkim chłopięcym uśmiechem i szeroko otwartymi oczami, patrząc na mnie, czekając na odpowiedź. - Ja… um, ja… Czekam, aż mój mózg zacznie współgrać z ustami. Próbuję uspokoić oddech, ale nie mogę. Mam lepkie ręce i nie czuję palców. Całe moje ciało stało się zdrętwiałe. - Przepraszam, co? – wiem co, ale może się pomyliłam. Może tak naprawdę, zapytał mnie o to, co myślę o Peggy, nowej bibliotekarce, z naszej lokalnej biblioteki. - Zapytałem, co myślisz o tym, żebyśmy mieli d-z-i-e-c-k-o? Dziecko. – Klatka piersiowa podnosi mi się z każdą sekundą, która mija, bez powiedzenia czegokolwiek. – Aundrea, posłuchaj mnie. Wiem, co sobie myślisz. – Nie ma pojęcia. – Jesteśmy w tym razem. Ty i ja. Nikt inny–tylko my. - Nie wiem o czym mówisz. – Jestem oszołomiona. - Aundrea, przez ostatnie trzy lata wszystko było w porządku. Ma na myśli stan mojego zdrowia. 19 | S t r o n a

Nie spodziewałam się tej rozmowy właśnie teraz. Posiadanie dziecka, jest czymś czego zawsze chciałam i wiedziałam, że będąc z Parkerem to marzenie było możliwe. Tchnął we mnie życie i nie chciałam nic innego niż ofiarować mu to samo. Oczywiście, rozmawialiśmy o dzieciach, ale też o wielu innych rzeczach przez ostatnie trzy lata. Dzieliliśmy każde marzenie, nadzieję, strach i nawzajem sobie kibicowaliśmy w tym wszystkim. Oczy Parkera łagodnieją. Bierze moją rękę w swoją. – Chcę, żebyśmy stworzyli rodzinę. Wierzę, że jesteśmy gotowi na dziecko. Wiem, że jesteśmy. Ty jesteś. Nie ma się czego bać – uspokaja mnie. – Twoja ostatnia wizyta u doktor Olson, poszła tak samo gładko, jak badanie serca. Chcę mieć z tobą dziecko, Aundrea. – Bierze głęboki oddech i wypuszcza go zanim dodaje – Nie ma nic, czego bardziej chcę w życiu, niż stworzyć z tobą rodzinę. Spełnić nasze marzenia, wspólnie. Kiwam, powoli przetwarzając jego słowa. – Mogę mieć trochę czasu na pomyślenie o tym? Jego wyraz twarzy opada, ale szybko go odzyskuje. – Oczywiście. - Chcę tego Parker. Naprawdę, przysięgam. - Ale? - Nie ma żadnego ale. Zapewniam cię. Po prostu… daj mi trochę czasu, proszę. – Muszę pozbierać wszystkie myśli, jakie właśnie teraz dryfują wewnątrz mojej głowy. - Co cię wystraszyło? Powiedz mi. Każdy ma jakąś obawę. Tą, której nie może się pozbyć, choćby nie wiadomo co. Pokonanie raka uczyniło mnie lepszą kobietą – nawet silniejszą. Stan mojego serca w ogóle mnie nie przeraża. Jeśli już, to wierzę, że jest ono silniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. Ale bycie w obliczu jednej ze swoich największych obaw i zdanie sobie sprawy, że żyjesz z nieuleczalną chorobą, która może zabrać cię od twojej rodziny w każdej chwili… to mnie przeraża. Pozostawienie ich. - Nie chodzi tylko o mnie, musze o tym pomyśleć. Kiwa, wiedząc dokładnie, co mam na myśli.

20 | S t r o n a

***

Strumień pary pokrywający lustro, zniekształca moją twarz. Jednym ruchem, przecieram kawałek odsłaniając piwne oczy, różowe usta i okrągłe, zdrowo wyglądające policzki. Upuszczam ręcznik i przyglądam się swojemu odbiciu. Moje biodra są szersze niż wtedy, kiedy byłam chora, brzuch jest trochę pełniejszy, a ramiona ukazują nieco mięśni. Kobieta, która odwzajemnia moje spojrzenie jest zdrowsza, dzięki odpowiednio dobranej przez dietetyka diecie i mężowi, który dba o wszystkie aktywności, jakie jest w stanie znieść. Kobieta na którą patrzę, nie jest tylko szczęśliwa, ale również tak wygląda. Spinając mokre włosy do tyłu, zostawiam je, żeby wyschły tworząc plażowe fale, jakie lubię. Gdy moje włosy zaczęły odrastać z powrotem, po chemii, były dużo jaśniejsze niż truskawkowy blond, do którego byłam przyzwyczajona: przewaga blondu, z kilkoma czerwonymi refleksami, błyszczącymi w słońcu. Stały się również mniej kręcone. Znajdując parę ciemnych, grubych rajstop i moją ulubioną sukienkę z dzianiny, szybko kończę się przygotowywać w naszej pustej sypialni. Parker wyszedł do pracy wcześniej niż zwykle, na spotkanie z pracownikami. Wydawał się trochę chłodny i zdystansowany po naszej rozmowie z ostatniej nocy, ale nalegał, że wszystko z nim w porządku i dobrze z tym, że daje mi czas na przemyślenie pomysłu posiadania dziecka. Rozpuszczam włosy, potrząsając wilgotnymi falami i wsuwam swoje czarne buty. Nakładam odrobinę makijażu, patrzę w lustro, zatwierdzając, to co widzę, zanim chwytam torebkę z kuchennego stołu. Rozglądam się ostatni raz dookoła, upewniając, że mam wszystko, po czym kieruję się na wolontariat do kliniki. W Mayo Clinic, kiwam szybko do strażnika, kiedy go mijam i wchodzę do windy. To ten sam facet, co zawsze. Wydaje się dość przyjazny, nawet mimo tego, że nigdy nie zamieniliśmy więcej niż kilka słów o pogodzie. Moje obcasy stukają cicho o białe kafelki na podłodze oddziału Onkologii. Lubię to, jaki efekt dają szpilki, ale bardziej uwielbiam swoje płaskie buty, choć nigdy nie wspominam o tym przy Jean. Z całego serca wierzy w to, że wszystkie kobiety powinny nosić codziennie obcasy, bez względu na ich wzrost i to co robią. 21 | S t r o n a

Casey, recepcjonistka, wita mnie uśmiechem ponad ramieniem mężczyzny, któremu pomaga. Jest piękna, ze swoją oliwkową skórą i długimi, lśniącymi, czarnymi włosami z prostą grzywką, która otacza jej idealną twarz w kształcie serca. Trochę czasu zajęło mi rozpoczęcie tu wolontariatu. Stając twarzą w twarz z innymi walczącymi z rakiem i patrzenie na nich, takich bezbronnych było trudne. Ale potem, poznałam Amy, wolontariuszkę, która pokonała raka, jak również nauczyła mnie, że trzeba dawać ludziom nadzieję: mobilizując ich, żeby szli na przód i byli silniejsi, ponieważ to nie koniec choroby, a zakończenie nie musi prowadzić do czegoś strasznego. Obecność tutaj nie tylko inspiruje, ale również satysfakcjonuje. W pokoju socjalnym, wkładam swoje rzeczy do szafki i wyciągam moją czerwoną kamizelkę wolontariusza. Podnoszę tacę z sokiem i zapakowane pierniczki, chichocząc. Pamiętam rozdających je wolontariuszy, gdy uczęszczałam na chemioterapię. Jako pacjentka, nigdy nie rozumiałam tej potrzeby, ponieważ pacjenci rzadko je przyjmują. Choć teraz, widzę małe przełamanie – łatwy sposób do nawiązania dyskusji. Nigdy, ich nie zmuszam, do rozmowy ze mną, czy opowiadania o raku, jeśli tego nie chcą. Po prostu pozwalam im wiedzieć, że jestem dostępna w przypadku gdyby chcieli. Że wiem jak to jest próbować chronić swoich przyjaciół i rodzinę, przed tym co czujesz. W kilku krokach, jestem na sali zabiegowej i przyglądam się pacjentom, skanując ich znajome twarze. Amy już tu jest, ale zamiast mieć założoną swoją czerwoną kamizelkę pomocy pacjentom, czyta, siedząc na krześle, ubrana w prostą szarą koszulkę i dżinsy. Była dla mnie wielką inspiracją i kiedy dorosłam naprawdę jej ufam i szanuję. Trudno znaleźć kogoś, z kim możesz się połączyć, rozumiejąc również przez co przeszedł. Jesteśmy bardzo blisko, nie wiem co bym bez niej zrobiła. Wciąż mam Jean, ale Amy rozumie mnie na zupełnie innym poziomie. - Cześć, Dre! – jej twarz promienieje, kiedy się zbliżam. Jest wspaniałą osobą, zawsze szczęśliwą i uśmiechniętą. Nigdy nie słyszałam jej narzekań. - Hej tobie. Co robisz, siedząc tutaj? Uśmiecha się. – Mam wolne. - Wolne? Zwykle przychodzisz tu w swój dzień wolny?

22 | S t r o n a

Śmieje się, a jej oczy jaśnieją. – Miałam rano wizytę z pobraniem krwi. Brandon i Ethan pobiegli na drugą stronę ulicy, po jakąś kawę i pączka, zanim podrzucimy Ethana do szkoły. Uśmiecham się. – Co czytasz? – wskazuję na jej czytnik, zmieniając temat na jeden z moich ulubionych. To jedna z tych książek, o których nigdy wcześniej nie słyszałam. – Właśnie zaczęłam podczas czekania, aż wrócą chłopcy. - Jaka jest? – pytam, odkładając tacę i zajmując siedzenie obok niej. - Naprawdę dobra. Uwielbiam ją. Przyjaciele stają się kochankami. Wciągają mnie takie historie. - Też je uwielbiam. Pociąga w dół za koniuszek swojego kapelusza z małym białym kwiatkiem na boku, jakby próbowała ukryć, że wciąż nosi perukę. Po ostatniej chemii Amy, rok temu, jej włosy odrosły kruche i cienkie, przez co trudno im odrosnąć. Leczyła to wiele razy i poszła do kilku specjalistów po pomoc, ale do tej pory nic nie zadziałało. - Wystarczy o mojej książce. Dostałaś pracę? - Dostałam! – wiwatuję. Niedawno skończyłam staż w Astrotek Incorporated. Podczas rozmowy kwalifikacyjnej, powiedzieli mi o stanowisku, które będzie wolne jesienią, więc złożyłam podanie i krótko po tym zostałam wezwana na rozmowę. - To wspaniale! - Dziękuję. Parker i ja, jesteśmy podekscytowani. Wspaniale było już poznać pracowników, więc bycie nową dziewczyną nie będzie niezręczne i wydział na którym będę, współpracuje z NASA. – Stukam stopami o podłogę z ekscytacji. Chciałbym pewnego dnia pracować dla NASA, ale musiałabym mieć doktorat z astrofizyki, żeby robić to co chcę. - Wow. - Wiem. Mój szwagier zaproponował mi powrót do pracy w the Love of Paws, w wakacje. Nadal będę tu wolontariuszką raz w tygodniu razem z tobą, więc to będzie miłe. - Zdaje się, że wszystko zaczyna ci się układać. 23 | S t r o n a

- Zgadza się. – Biorę głęboki oddech. Korci mnie, żeby powiedzieć jej o ostatniej nocy, ale się powstrzymuję. - Jak wasza rocznica? Jestem pewna, że mój uśmiech nie może już być szerszy na wzmiankę o tym. – Była cudowna. – Nie mogę się powstrzymać, gdy opowiadam jej o domu, aż do ostatniego szczegółu. Wciąż, wyczuwa, że coś zataiłam. Pochyla głowę i patrzy na mnie jakby czytała w moich myślach: jej oczy trochę ciemnieją. – O co chodzi? Kiedy mam odpowiedzieć, uśmiecha się szeroko i odwracam dookoła, żeby zobaczyć Brandona i Ethana wychodzących zza mnie. - Cześć mamo. – Mówi Ethan, promiennie, praktycznie wpadając w zbyt wychudzoną posturę Amy. - Hej kumplu. - Cześć, Aundrea. – Kiwa uprzejmie Brandon i się uśmiecha. - Dzień dobry. – Przyglądam się niskiemu wzrostowi Ethana i kręconym brązowym włosom. – Cześć Ethan, jak się masz? Jego małe ramionka podskakują. – Dobrze. Amy przyciąga Ethana z powrotem do ciasnego uścisku. - Gotowa? – pyta Brandon, chwytając jej ramię. Spogląda na zegarek, potem z powrotem na Brandona. – Tak! - W porządku, zabiorę Ethana, żeby przywitał się z Casey, podczas gdy wasza dwójka skończy. - Czy mogę wziąć ciasteczko, zanim pójdę? – pyta Ethan, sięgając do tacy z oczami pełnymi wyczekiwania. - Oczywiście, kumplu. – Przysuwam tacę bliżej. – Lepiej weź kilka. – Szepczę, mrugając do Amy. Posyła mi diabelski uśmieszek i napełnia ręce. Amy i ja obserwujemy jak dwóch facetów jej życia wychodzi. Cóż, jak jeden wychodzi, a drugi podskakuje. Ethan ma szczęść lat i jest bez przerwy jak królik Energizera.

24 | S t r o n a

- Uwielbia tą panią – mówi Amy o Casey. – Zaczęła u nas pracować jako opiekunka, więc Brandon i ja możemy iść na randkę raz w tygodniu. - Aw, to naprawdę miło z jej strony. Potrzebujecie tego. - Ethan sobie ją upodobał i nie jestem w stanie nawet ci powiedzieć, jakie to dobre uczucie znaleźć kogoś, kto uwielbia go tak samo mocno. - Założę się. – Obie obserwujemy jak Ethan śmieje się z czegoś co powiedziała Casey. – Jest dobrym dzieciakiem. Musisz być dumna. - Jestem bardziej niż dumna. Mam najlepszego i najbardziej wspierającego męża, czarującego i energicznego małego chłopca i została mi dana szansa, żeby tu z nimi być. Powiedziałabym, że zostałam pobłogosławiona. - Też bym tak powiedziała. - Też będziesz to wszystko miała, pewnego dnia, Dre. Nie mogę myśleć o lepszym czasie, na wspomnienie o tym co mnie gryzie od zeszłej nocy. – Właściwie, mówiąc o tym… - Co? – jej uszy praktycznie się ożywiły. - Ostatniej nocy Parker poruszył temat założenia naszej rodziny. - Dre! – krzyczy, powodując, że ich głowy odwracają się w naszym kierunku i słyszę jak Brandon chichocze. – Co? Naprawdę? - Tak. – Szepczę, błagając, żeby pohamowała swój entuzjazm. - Bycie matką jest najlepszą rzeczą jaka mi się kiedykolwiek przydarzyła. Będziesz świetną mamą, Dre. Wiem to. - Dziękuję. Biorę kilka krótkich oddechów. - Co? Zaczyna się. - To dziwne, że dowiedzenie się, że mam nawrót raka, czy, że zdiagnozowano u mnie dożywotnią chorobę serca, mnie nie przeraziło, ale kiedy najważniejsza osoba w moim świecie, dzieli się wiadomością, że chce mieć ze mną dziecko, to się boję? Nie jest tak, że nie chcę dziecka, bo chcę. Ale…

25 | S t r o n a

Amy zaciska wargi i kiwa w całkowitym zrozumieniu. – Rozumiem. Szczerze mówiąc. To ogromna decyzja i dotyczy więcej niż tylko ciebie i Parkera. Bycie przerażoną czyni cię człowiekiem. Nie pozwól, żeby normalność cię przeraziła, Aundrea. To jeden z najlepszych prezentów, jaki może być ci kiedykolwiek dany, pomijając miłość, a ja będę pierwszą, która powie, że mam nadzieję, pewnego dnia zobaczyć cię jak trzymasz na rękach swoje dziecko. Uśmiecham się szczerze. Właśnie o to chodzi. Podjęcie decyzji o posiadaniu dziecka oznacza, że już nie chodzi tylko o mnie. Miałabym chronić drugiego człowieka i myśleć o nim. Żeby żyć. - Mamusiu, możemy teraz iść? – wbiega z powrotem Ethan, niemal wpadając znowu na jej kolana. - Tak, skarbie. Mamusia już idzie. Może pójdziecie już z tatusiem i spotkamy się za dwie minuty? - Okej! – odwraca się na palcach w swoich zielonych tenisówkach w żółwie ninja i biegnie w dół korytarza. Przenosi swoją uwagę z powrotem na mnie, ale nie prędzej, niż Ethan znika z zasięgu wzroku. – Poważnie, Aundrea, nie spotkałam osoby, wliczając siebie, która nie miewa ataków paniki, gdy decyduje się mieć dziecko, czy dowiaduje się, że jest w ciąży. Uwierz mi, kiedy ci mówię, że nie jesteś sama. Nikt nie jest w stu procentach gotowy, żeby mieć dziecko, a jeśli mówi, że jest to kłamie. Podczas gdy dowiedziałam się, że jestem w ciąży z Ethanem, byłam takim kłębkiem nerwów, że zaczęłam wymiotować z testem, który wciąż był w moich rękach! Śmiejemy się. Amy zaczyna wstawać, z czytnikiem w ręce. – Zamierzam dać ci jedną z najlepszych porad jakie kiedykolwiek dałam. Kiwam. Wezmę każdą radę jaką ma dla mnie w tym momencie. - Nasza przeszłość kształtuje naszą przyszłość, ale nie planujemy swojej przyszłości względem wcześniejszych doświadczeń życiowych. Na dziecko potrzeba czasu, Aundrea. To nie stanie się z dnia na dzień. Nie pozwól, żeby ten szczęśliwy czas, sprawił, że oszalejesz. Nie pozwól, żeby strach cię powstrzymał. 26 | S t r o n a

Będziesz niesamowitą mamą. Wykorzystaj to. Ty i Parker nauczycie się cieszyć rodzicielstwem i to na zawsze was zmieni, na lepsze. Wstaję, przyciągając ją w objęcia. – Dziękuję. – Wie dokładnie co powiedzieć, właśnie wtedy kiedy muszę to usłyszeć. - W każdej chwili. Zadzwoń do mnie, wybierzemy się wkrótce na kawę, dobrze? - Masz to jak w banku. Odchodzi, a ja patrzę na uśmiechy na twarzach Brandona i Ethana, gdy do nich podchodzi. Brandon owija ramię wokół jej maleńkiej talii, jak Ethan podskakuje wzdłuż korytarza kilka kroków z przodu. Stojąc w pokoju, otoczona przez pacjentów podłączonych do maszyn od chemii, obserwuję jak jedna z moich najbliższych przyjaciółek odchodzi szczęśliwie ze swoją rodziną, czuję jak moja przeszłość koliduje z moją przyszłością. Życie polega na robieniu niewyobrażalnego. Chodzi o podejmowanie nowych wyzwań do pokonania. A ja mogę to przyśpieszyć.

27 | S t r o n a

Rozdział 3 – ninell_0 Aundrea Nie tak długo po mojej skończonej chemii, przeprowadziłam się do Parkera. Właściwie nigdy o tym nie rozmawialiśmy: to po prostu się stało. Moje rzeczy powoli pojawiały się w jego mieszkaniu, jedna po drugiej. Potem, jednej nocy, kiedy przygotowywaliśmy kolację, zapytałam. – Co myślisz o tym, żebym się tu przeprowadziła? – a jedyne co odpowiedział, to – myślałem, że już to zrobiłaś. – Następnie mrugnął. Od tamtej pory nie spędziliśmy żadnej nocy osobno. Otwierając drzwi mieszkania, krzyczę do Parkera. – Jest ktoś w domu? - W kuchni. Drzwiczki szafki kuchennej trzaskają, a on jęczy. – W porządku? - Tak. – Śmieje się. – Tylko walczę z szafką. Jestem szczęśliwa, ale mimo to pragnę porozmawiać z nim o dziecku. Aby powiedzieć mu, że chcę zacząć ten proces tak szybko, jak tylko możemy. Przyśpieszam za rogiem, strasząc Parkera. - Przepraszam! – piszczę, zamierając w miejscu. - Nie spodziewałem się, że podejdziesz mnie od tyłu. – Śmieje się, kładąc jedną rękę nad sercem. Jego głowa opada, potem z powrotem podnosi do góry, pokazując ogromny uśmiech. Uśmiecham się. – Przez cały dzień chciałam cię zobaczyć. Ożywia się, a jego spojrzenie staje się uwodzicielskie, kiedy na mnie patrzy. – Więc? – w kilku krótkich krokach, stoi przede mną. Wymyka mi się maleńki chichot, gdy żartobliwie uderzam go w ramię. – Nie w ten sposób, co myślisz.

28 | S t r o n a

Patrzę, jak Parker robi krok w tył i opiera się o blat, zrelaksowany. – Zatem mnie oświeć. – Unosi kąciki ust w górę w chytrym uśmieszku. - Myślałam dziś dużo o posiadaniu dziecka… myślałam o wszystkim, szczerze mówiąc. Wypuszczając oddech, Parker odpycha się od blatu. Wszystkie żarty odeszły na bok. – Posłuchaj, nie poruszałem kwestii dziecka, po to żebyś się zamartwiała i jeśli naprawdę chcesz poczekać, to poczekamy. Poczekamy tak długo, jak będziesz potrzebowała, czy chciała. Będę tu, kiedy będziesz gotowa. – Całuje mnie w czubek głowy, pocierając małe kółka na moim ramieniu. Przełykając, patrzę w jego oczy. – Chcę tego. Marzę o naszym dziecku, Parker. – Szepczę. Nigdy nie byłabym w stanie donosić mojego własnego dziecka przez te wszystkie chemie, które przeszłam, ale moje jajeczka zostały zamrożone, zanim w ogóle zaczęłam leczenie w wieku siedemnastu lat. - Nasze dziecko. – Powtarza. Uśmiech formuje się na mojej twarzy, a on idzie za moim przykładem. – Chcesz mieć ze mną dziecko. Uwielbiam jak to brzmi. Uśmiecham się tak szeroko, że mogę poczuć naprężenie się moich policzków i szczęki. – Tak. Całą sobą, Parker. Chcę tego. Tak jak powiedziałeś, nie ma się czym martwić. Mam wizytę za kilka miesięcy, po której mam nadzieję, że uda mi się ustalić moje wizyty u doktor Olson co sześć miesięcy, a moje serce jest pod kontrolą. Przyjmuję leki każdego dnia, moje dwa ostatnie skany serca były czyste, a ciśnienie krwi jest odpowiednie. – Wypuszczam słowa tak, jakbym starała się rozproszyć swoje obawy, co w pewien sposób robię. Albo uspokajam nas oboje? Jestem w dobrej kondycji. Nie ma potrzeby się martwić. O wszystko. - A później, kto wie? Może po tym jak wykorzystamy moje jajeczka i będziemy gotowi na kolejne dziecko, rozważymy adopcję. – Zawsze byłam otwarta na kwestię adopcji, szczególnie odkąd moja siostra Genna została adoptowana. Widzę czułość w oczach Parkera, dostrzegam to, co on widzi, kiedy patrzy na mnie. Ogrom miłości, jaką dla mnie ma. Dla nas. 29 | S t r o n a

- Po raz drugi w życiu sprawiłaś, że moje serce się zatrzymało. I po raz drugi w życiu uczyniłaś mnie najszczęśliwszym żyjącym mężczyzną. – Jego słowa są przekonujące. Jestem dość pewna, że moje serce właśnie się zatrzymało. Żeby upewnić się, że wciąż bije, unoszę rękę do klatki i czekam, żeby poczuć uderzenia. Gdy je czuję, uśmiecham się. To jest prawdziwe. Wszystko jest prawdziwe. Bierze moją rękę i przyciąga mnie do siebie, przytrzymując ze wszystkich sił. – Kocham cię. - Kocham cię bardziej. – Szepczę w odpowiedzi.

***

W ciągu kilku kolejnych dni, czynimy kroki w kierunku znalezienia surogatki, ale szybko dochodzimy do wniosku, że nie mamy zbyt dużego wyboru w naszym obszarze. Mayo Clinic w Rochester ma ten program, ale chcemy czegoś bardziej osobistego, więc ograniczamy się do małych agencji w Minneapolis i okolicy St. Paul. Odsuwam laptopa, potrzebując przerwy. Na chichot Parkera, odwracam się w jego kierunku. Nawet nie patrzy w górę znad swojego laptopa, kiedy potrząsa na mnie głową. - Co? – pytam z odrobiną swojego własnego śmiechu. - Ty. - Co ze mną? – przechylam głowę na bok. – Hmm? Patrzy w górę. – Jesteś słodka, gdy jesteś sfrustrowana. - Wybór odpowiedniej agencji, żeby znaleźć kobietę, która pomoże sprowadzić nasze dziecko na świat jest niesłuchanie ważny. Nie zamierzam tego lekceważyć. Uśmiechając się, trzyma ręce w górze. – Hej, zgadzam się. Po prostu myślę, że to seksowne, to wszystko. - Cóż, zatem, lepiej częściej będę sfrustrowana.

30 | S t r o n a

Przysuwa krzesło bliżej mojego. – Tylko, jeśli jestem jedynym który może cię potem od-frustrować. – Mówi powoli, a maleńkie dreszcze przechodzą przeze mnie. Uwielbiam, gdy jego głos staje się niski i seksowny. Ta chrypka doprowadza mnie do szaleństwa. - A jak myślisz, że możesz to zrobić? - Mógłbym wymyśleć kilka sposobów… Przenoszę wzrok od jego oczu do ust, kiedy oblizuje wargi. Uwielbiam, gdy tak robi. Jakby się dla mnie przygotowywał. - Tak? - Uh-huh. Pochyla się do przodu, łącząc swoje usta z moimi. Zamykam oczy na ten delikatny kontakt. Zaczyna całować powoli, pozwalając mi tylko lekko go posmakować. W momencie, kiedy już nie mogę znieść jego drażnienia ani chwili dłużej, wsuwam czubek języka między jego usta. Ociągamy się i badamy wzajemnie. Musze powstrzymać się, przed wpadnięciem na niego, opierając rękę na granicy stołu. Wyczuwam, że Parker robi to samo. Jęczę, gdy nasze połączenie zostaje przerwane. Obserwuje mnie uważnie, jak opiera się z powrotem na krześle. - Dlaczego przestałeś? - Ponieważ, gdybym tego nie zrobił, wziąłbym cię właśnie tu na stole. Nie rozumiem, dlaczego to jakiś problem. – Pozwoliłabym ci. Uśmiecha się przebiegle. – Później, obiecuję. Mamy sporo do zrobienia, jeśli chcemy znaleźć agencję w parę tygodni. Moje ostatnie zajęcia są w przyszłym tygodniu, więc zgodziliśmy się, że to najlepszy czas na organizowanie spotkań z agencjami, tak, że będziemy po moich ostatnich zajęciach i przed zakończeniem roku w maju. - Dobra, dobra. – Narzekam. Nie jestem zadowolona, z zakończenia sesji obściskiwania się z moim gorącym-jak-cholera mężem, na rzecz patrzenia w ekran komputera, ale zrobię to, jeśli to oznacza osiągnięcie tego, czego chcę. Wracam z powrotem do wyszukiwarki internetowej, ale zatrzymuję się. – Co jeśli to nie zadziała? 31 | S t r o n a

- Co masz na myśli? - Powiedzmy, że znajdziemy agencję, a oni nie będą mogli nam pomóc? Albo znajdziemy jakąś, ale nie będzie w niej surogatki, która nam się spodoba. - Nie przestaniemy, póki tak się nie stanie. - A jeśli to jest droższe niż się spodziewamy? - Aundrea, mamy wystarczająco oszczędności, żeby zapłacić agencji, plus coś jeszcze. Musimy zebrać fakty, oczywiście i wszystkie numery, ale jestem pewien, że możemy wypracować jakąś umowę z płatnościami, albo dostać kredyt na to czego nie możemy pokryć na własną rękę. Poza tym, szukanie może trwać miesiącami, nawet latami. Po prostu będziemy oszczędzać tak dużo jak możemy. - Naprawdę chcę, żeby to zadziałało. - Zadziała. Teraz, kiedy rzeczywiście zaczęliśmy rozmawiać o dziecku, to jest wszystko co mogę sobie dla nas wyobrazić. To wszystko czego chcę. - Sądzisz, że powinniśmy powiedzieć naszym rodzinom? To znaczy, powiedziałam już Amy. - Myślę, że powiedzenie naszym przyjaciołom i rodzinom może być w porządku. Choć, nie jestem pewien, czy powinniśmy mówić twojej mamie. – Żartuje Parker. Ta kobieta lubi rozmawiać. Jeśli powiemy jej o naszych planach, całe moje rodzinne miasto w Northridge, dowie się w ciągu jednego dnia. Z łatwością. - Prawdopodobnie masz rację. – Chichoczę. – Może tylko bliscy przyjaciele, łącznie z Genną i Jasonem, oczywiście. A rodzicom powiemy, kiedy będziemy mieli jakieś wieści? - Brzmi dobrze. Nie ma powodów, żeby robić im jeszcze nadzieję. - Zgoda. Parker wraca do wyszukiwania, ale ja decyduję się zrobić przerwę i poczytać coś innego. Coś bardziej… przyjemnego. Nie uwielbiam niczego bardziej, niż zagubić się w dobrej historii, łącząc się z jej bohaterami. Zawsze uważam to za fascynujące, jak autor potrafi przenieść ich świat w realne życie. 32 | S t r o n a

Drzwi lodówki zamykają się piąty raz, a Parker mówi. – Co ty na to, żebym zamówił jakąś pizzę? Nie jestem pewien, czy jestem w nastroju na gotowanie. - Jasne! – odkrzykuję, nie podnosząc wzroku znad mojego Kindle. Tak naprawdę nie jestem głodna i szczerze mówiąc, nie sądzę, że mogłabym zjeść cokolwiek, nawet gdybym była. Jestem tak wciągnięta w moją opowieść. - Albo może chińszczyznę? - Jasne. - Czy ty w ogóle mnie słuchasz? - Jasne. - W takim razie, co powiesz na obciąganie? - Naprawdę przystojniaku, cokolwiek. Jego głośny śmiech wypełnia pokój. – Co się stało? Co jest takie zabawne? - Ty. – Jego uśmieszek nie jest wesoły: jest… niegrzeczny. - Co zrobiłam? – jestem całkowicie zdezorientowana. - Jesteś tak pochłonięta swoją książką, że nawet nie słuchasz co do ciebie mówię. - Jasne, że słucham. Pytałeś co chciałam i powiedziałam, że cokolwiek. - I dałem ci kilka opcji, jedną z nich jestem bardziej niż chętny, żeby mieć. Zaciskam wargi, próbując odtworzyć naszą rozmowę, ale nic nie przychodzi mi go głowy, kiedy nasze oczy się spotykają, robi krok w moim kierunku i mruga. Jestem udupiona.

33 | S t r o n a

Rozdział 4 – ninell_0 Parker Posyłam Aundrei ten rodzaj mrugnięcia, który pozwala jej wiedzieć, że się nie wygłupiam. Ten rodzaj, który wiem, że wywołuje przechodzące przez nią ciarki. - Parker. – Moje imię wychodzi stanowczo i z ostrzeżeniem. Podchodzę powoli w jej kierunku. To jest chód w stylu chcę-rozerwaćtwoje-ciuchy-właśnie-tutaj-i-właśnie-teraz. Mam w głowie tylko jedną rzecz, odkąd wcześniej była sfrustrowana przez swój komputer: zabawić się z moją seksowną żoną. - Cokolwiek, Aundrea? – wciąga oddech na mój szept i rozchyla usta. Jej nogi opadają otwarte, witając mnie i nie mogę ukryć swojego przebiegłego uśmieszku. - Uh-huh. Liżę jej pełne czerwone wargi i muszę powstrzymać pragnienie podniesienia jej i pożarcia właśnie teraz. Zadziera brodę do góry, starając się ulepszyć kontakt, ale natychmiast się wycofuję. Robię tak kilka razy, drażniąc się z nią. Dąsa się i jęczy z frustracji, kiedy nie pozwalam jej pogłębić pocałunku. Kocham ją torturować. Uwalniając jej usta, śledzę linię jej szczęki swoim językiem. Gdy dosięgam punktu, za uchem, drży. Uwielbiam, to że mogę sprawić, by każde pojedyncze zakończenie nerwowe jej ciała mrowiło. – Powinnaś być bardziej uważna na co się zgadzasz, Aundrea. To może wpakować cię w kłopoty. - Uwielbiam wpakować się z tobą w kłopoty. – Szepcze, zamykając oczy na mój dotyk. Poruszam się nagle, podnosząc ją z kanapy. Kindle spada z jej kolan na podłogę z głośnym hukiem, kiedy jej klatka uderza o moją. Nasze usta znowu się 34 | S t r o n a

spotykają, łącząc nas w jedno. Nie mogę się dłużej powstrzymywać. Potrzebuję tej kobiety, jakby była moim ostatnim oddechem. Sunie swoimi dłońmi pod moją koszulkę, podciąga ją do głowy. Jestem zachłanny, głodny jej, przesuwając moimi rękami po niej całej. Przerywając nasz pocałunek, pomagam Aundrei ściągnąć moją koszulkę i rzucić ją na podłogę. Gdy sięga do mojej sprzączki od paska, moje ręce lądują na jej, powstrzymując i pchając ją na ścianę, tym samym powodując, że wiszący tam obraz spada obok nas. Miękki krzyk rozkoszy wypada z jej pełnych warg, na to zderzenie i łapię go w swoje usta. Nasze języki są połączone, chwytam jej piersi, przez ciasną koszulkę. Sutki twardnieją pod moimi palcami i pożądanie przepływa mi przez żyły. Mogę poczuć krew pędzącą poprzez moje ciało, pompującą głośno w uszach, przy naszych nierównych oddechach. Chcę od niej czegoś więcej. Potrzebuję od niej czegoś więcej. Odrywając się, ściągam jej koszulkę, zostawiając ją jedynie w różowym koronkowym staniku i spranych dżinsach. Jęczę w uznaniu i natychmiast przyciągam moje usta na jej szyję, zaczepiając palcem o szlufkę i przyciągam ją bliżej. Obniżam głowę, całując każdy centymetr, jaki mogę: jej szyję, ramiona i dekolt. - Zamierzam cię wziąć właśnie tutaj. – Jęczę, przyciskając do niej biodra. - Tak – jęczy, pozwalając swojej głowie opaść do tyłu. Całuję w dół jej klatki i wzdłuż brzucha, opadając na kolana. Przeczesuje palcami moje włosy, pociągając mnie delikatnie z powrotem w górę do jej ciała, ale opieram się. Patrzę na nią w górę, opierając brodę na pasie jej spodni. Kiedy patrzy na mnie w dół, jej włosy opadają na ramiona. Boże, jest taka piękna. Błaga mnie swoimi oczami. Powoli, odpinam jej spodnie, ani razu nie spuszczając z niej wzroku. Gdy zamyka swoje na krótko i otwiera z powrotem, nie ma w nich nic innego jak pragnienie. Jej łaknienie mnie. Ściągam jej spodnie i pomagam z nich wyjść. Kiedy opiera się plecami o ścianę, zsuwam jej stringi do kostek, nie kłopocząc się, żeby zdjąć je całkowicie.

35 | S t r o n a

Dźwięk jej głowy uderzającej o ścianę i sposób w jaki rozchyla nogi, daje mi do zrozumienia, że jest gotowa na to co nadchodzi. Powoli jak zawsze, liżę w górę jej jedwabistą gładką skórę. Ciągnie mnie za włosy, gdy kontynuuję delikatne pociągnięcia swojego języka wzdłuż jej wilgoci. - Tak. – Mówi bez tchu. Wsuwam się przelotnie wewnątrz niej, potem cofam, tam gdzie jest opuchnięta i pragnie mojego dotyku, poruszając szybciej językiem. Jej oddech przyśpiesza, kiedy zaciska palce na moich włosach. Gdy zaczyna kołysać biodrami przy mojej twarzy, nie mogę nic na to poradzić, ale się uśmiecham. Uwielbiam jej przejęcie kontroli, nie powstrzymuje się przed tym, czego chce. Sięgając za nią, chwytam jej obie nogi w kolanach, żeby się podeprzeć. Kontynuuję szybkie liźnięcia, dopasowując rytm do jej kołysania. - Właśnie tak, kotku. – Mówię pomiędzy oddechami. - Ja… to… o mój… nie… Nie przestaję. Wciąż kontynuuję atak moim językiem, liżąc każdy kawałek, jaki mogę. Wyznaczam ścieżkę miękkich pocałunków w górę w kierunku jej ust. Opieramy się o ścianę, podczas gdy się całujemy, pozwalając naszym rękom i ustom badać siebie. Coś co mogę robić z zamkniętymi oczami. - Chcę cię tak bardzo. – Jąka się. Aundrea odpina moje spodnie i wsuwa wewnątrz rękę, wchodząc w kontakt z miękką bawełną bokserek. Kiedy tylko jej palce ocierają się o mój wzwód, rozlega się głośne pukanie do naszych drzwi. - Zignoruj to. – Sapię między pocałunkami. Nie spodziewamy się nikogo, więc to nic ważnego. - Ignoruję. – Mówi bez tchu, ściągając moje dżinsy. Pukanie rozlega się na nowo. - Nie reaguj na to. – Mówię znowu, z większą irytacją. - Nie reaguję.

36 | S t r o n a

Pukanie ustaje i uśmiecham się między naszymi pocałunkami, dociskam się do jej ręki. Walenie rozlega się ponownie, tym razem głośniej. – Nie odchodź. – Wzdycha z irytacji, gdy podciągam spodnie z powrotem do góry. Robię krok dookoła Aundrei i kieruję się do drzwi, a Aundrea idzie do sypialni, tak żeby nie została zobaczona, kiedy stoi w bieliźnie. - Co? – mówię ostro, zamaszyście otwierając drzwi. - Niespodzianka! – uśmiech Genny znika, a jej głos staje się niepewny, gdy widzi mój niezadowolony wyraz twarzy. – Och, ktoś tu jest marudny. Głowa opada mi do klatki piersiowej. Nigdy nie dzwoni zanim przyjedzie. - Wszystko w porządku? – wciąż jestem rozdrażniony. - Tak, wszystko dobrze. Jason pojechał na wezwanie, a ja byłam w okolicy z Hannah – trzyma w ręku dziecko w nosidełku – i pomyślałam, że się zatrzymam i wpadnę. Rozmawiałam wcześniej z Dre i powiedziała mi, że nie macie dziś żadnych planów. Jest tu? – pyta niepewnie, kiedy jej wzrok rzuca się ponad moje ramię. Cóż, mieliśmy plany. Albo raczej plany, które były w trakcie. Gdy tylko mam zamiar powiedzieć, że jej nie ma, tak, żebym mógł wrócić do tych planów, cichy głos wychodzi za moimi plecami. - Tak. Odwracam się i widzę Aundreę, w pełni ubraną i wypuszczam wewnętrzny jęk z niezadowolenia. Otwierając drzwi, cofam się, pozwalając Gennie wejść. - Co robiliście? – pyta Genna, jak przechodzi koło mnie. Aundrea unosi na nią brwi. - Omójboże, uprawialiście seks? – piszczy. Tak, trzydziesto-jedno-letnia starsza siostra Aundrei właśnie pisnęła do mojego ucha. - Nie! – wykrzykuje Aundrea, zszokowana śmiałymi słowami swojej siostry. Jej policzki rumienią się na jasny odcień różu. Boże, uwielbiam na niej ten kolor. Podchodząc do Aundrei, przesuwam wierzchem dłoni po kolorze na jej policzkach, a ona pochyla się do mnie. – Przykro mi. – Szepcze.

37 | S t r o n a

- Nie martw się tym. – Wyciskam powolny pocałunek na czubku jej głowy, zanim zostawiam ją samą z Genną. W sypialni, słyszę część ich rozmowy. - Czego potrzebujesz, Genna? Gdzie jest Jason? – głos Aundrei wychodzi szorstki i muszę przyznać, że uwielbiam tą jej zadziorność. Zapisuję mentalną notatkę, żeby wydobyć ją z niej później. - Został wezwany i pojechał do kliniki. Niczego nie potrzebujęprzepraszam. Tak jak powiedziałam Parkerowi, byłam w pobliżu i pomyślałam, że wpadnę. - Nie, przepraszam. Jest w porządku. Nie chciałam, aby tak wyszło. Wejdź i usiądź. Nie robiliśmy nic takiego. Nie powiedziałbym tego. - Wiem, że mam czasem złe wyczucie czasu, ale pomyślałam, że skoro jest piątkowy wieczór, to wasza dwójka nie będzie spała. - Taa, twoje wyczucie czasu, nigdy nie było najlepsze. – Chichocze Aundrea, a ja się uśmiecham. - Muszę sobie przypominać, żeby zawsze dzwonić, zanim przyjdę. Proszę. Wspomnienie tamtego ranka, po tym jak Aundrea i ja się spotkaliśmy pojawia się w mojej głowie. Nie myślałem, o tym poranku od długiego czasu. Powolny uśmiech formuje się na myśl o przebudzeniu się od głośnego huku i odgłosu stóp, opuszczających moje mieszkanie – albo raczej próbujących się wyślizgnąć. Nie sądzę, że kiedykolwiek w moim życiu poruszałem się szybciej. Niemal się zabiłem, wkładając stopy w bokserki, wpadając na bok łóżka. Gdyby nie mój szybki refleks, pewnie bym upadł. Zastając puste mieszkanie, tak samo jak klatkę, pamiętam trzaśnięcie drzwiami mojego apartamentu, tak mocno, że myślałem, że wypadną z zawiasów. Śmieję się na to wspomnienie. Połamanie drzwi, mogłoby wkurzyć mnie jeszcze bardziej. Słaby krzyk pochodzi z drugiego pokoju i staje się głośniejszy, wytrącając mnie z przyjemnego wspomnienia. Zaraz za tym pojawia się kojący głos Genny.

38 | S t r o n a

Schodząc z łóżka, zdaję sobie sprawę, że zostawiłem koszulkę w salonie, więc biorę białą podkoszulkę z góry wysokiego stosu prania, tego samego stosu, który Aundrea obiecała odłożyć w zeszłym tygodniu. Nawet się nie spodziewam, że to nastąpi. Wchodzę do salonu i znajduję Gennę rozciągniętą na naszej kanapie. Jej stopy są skrzyżowane w kostkach, a ręce spoczywają za głową. Aundrea chodzi w koło, śpiewając wymyśloną kołysankę Hannah, która jest bezpiecznie owinięta w kocyk. W kilku krótkich krokach, zmniejszam dystans do Aundrei i owijam ramię wokół jej talii. Patrzę w dół, na małego słodkiego maluszka, całego w nią wtulonego. Puszcza bańki, a gaworzenie wydostaje się w formie brzęczącego odgłosu z jej ust. - Wydaje się być zadowolona. - Bo ciocia Dre ją trzyma. – Mówi Genna, chichocząc. Aundrea zawsze mówiła, że chce zepsuć dzieci swojej siostry i wierzcie mi, kiedy mówię, że właśnie rozpieszcza Hannah. Wypatruje każdej okazji, jaką może mieć, trzymając ją, aż jej ramiona nie mogą tego dłużej zmieść i kupując jej wszystko to – co według niej – jest „słodkie i dziewczęce.” Jest świetną ciocią. Naturalną, naprawdę. Sposób w jaki wie, czego Hannah potrzebuje, zanim o to zapłacze, sposób w jaki ją uspokaja i ta cała świecąca wokół niej aura, gdy Hannah jest w jej ramionach. To dlatego, wiem, że będzie wspaniałą mamą. Daję Aundrei szybkiego całusa w skroń. - Czy któraś z pań chce kanapkę? Zamierzam zrobić sobie jedną. - Nie dzięki. – Odpowiadają razem. Czasem to przerażające, jak bardzo podobnie brzmią, biorąc pod uwagę, jak są od siebie różne. Kiedy mam ułożoną szynkę i ser na swojej idealnej kanapce, opieram ramię o framugę i obserwuję moją żonę. Aundrea wciąż się uśmiecha i śpiewa Hannah. Jestem nią oczarowany. Nawet w zwykłej koszulce i dżinsach, z włosami spiętymi w niechlujny kok na czubku głowy i bez makijażu, jest najpiękniejszą kobietą jaką kiedykolwiek widziałem. Przyglądam się każdej krzywiźnie jej ciała, zarysowi ust, piegom, 39 | S t r o n a

które są idealnie umiejscowione na jej policzkach i każdemu kosmykowi grubych pięknych włosów, opadających dookoła twarzy. Gdy patrzy na mnie w górę, nasze oczy się spotykają. Uśmiecha się szerzej, ukazując swoje białe zęby. Jej oczy poruszają się z moimi i wszystko dookoła mnie się zatrzymuje, kiedy skupiam się tylko na niej i tym co czuję jako zwolnione tempo. Wystarczy jedno spojrzenie i jestem spragniony. Jej uśmiech znaczy dla mnie wszystko. Podając Hannah z powrotem Gennie, podchodzi do mnie, przytulając się do mojego boku. Opierając głowę na moim ramieniu, owija ramiona ciaśniej wokół mnie. - Wpatrujesz się w przestrzeń. - Tak? Kiwa. – Z wielkim uśmiechem na twarzy. Co siedzi w twojej głowie? - Ty. – Mówię, patrząc w dół na jej złączone dłonie, które spoczywają na moim boku. Jej pierścionek zaręczynowy i obrączka ślubna, świecą prosto na mnie. Mamy wygrawerowane nasze przysięgi ślubne na wewnętrznych stronach obrączek. To sprawia, że uśmiecham się za każdym razem, kiedy na nie patrzę: są stałym przypomnieniem tego, co o sobie myślimy. Jej mówi: bezgraniczność, a moja: moja miłość, moje życie, mój przyjaciel. Nie zdradziliśmy sobie tego, aż do dnia naszego ślubu. - Prawda. – Droczy się. – O czym myślisz? - To prawda. Patrzyłem na twoje pierścionki, a to sprawiło, że myślę o dniu naszego ślubu i oczywiście, o twoim pięknym uśmiechu. - Tak było? Czuję jej uśmiech przy moim ramieniu. – Tak. - To był dobry dzień. - Najlepszy. - Wiesz, co byłoby jeszcze lepsze? - Hm? – nie wiem co mogłoby przebić ten dzień. Obniża głos, tak żebym tylko ja słyszał. – Dzień w którym przywieziemy do domu nasze dziecko. 40 | S t r o n a

- Nie mogę się doczekać tego dnia, Aundrea. - Hej, um, nienawidzę przerywać tego święta miłości, które się dzieje między waszą dwójką, ale Dre, jeszcze nie dałaś mi odpowiedzi, co z następną sobotą. - Hmm? – odsuwa się ode mnie, odwracając twarzą do Genny. Sobota. Rozważam te słowa, myśląc o tym co jest w następną sobotę, ale nic nie przychodzi mi do głowy. Widzę, że Aundrea próbuje przypomnieć sobie tą samą rzecz i zauważam świadomość wypisaną na jej twarzy, w chwili, gdy sobie przypomina. - Już dałam ci odpowiedź. Nie, Genna, nie będę wolontariuszem na balu w twojej szkole. Nie. Ma. Mowy. Genna przestała być zastępcą nauczyciela dwa lata temu, kiedy została zatrudniona na pełen etat, jako nauczycielka angielskiego. - Proszę, Dre. Błagam cię. – Błaga Genna. – Nie zmuszaj mnie do padnięcia na kolana. - Nie. - Proszę? - Nie zrobię tego. Kręcę na nie głową, a potem biorę kolejny gryz swojej kanapki. - Daj spokój. Pomyśl jak dobrze będziemy się bawić. - Nie chcę iść na twój bal, Genna. Przykro mi. Genna wzdycha ciężko. – Dobra. Ale przynajmniej pójdziesz ze mną na zakupy po sukienkę? Jean powiedziała, że jeśli pójdę do miasta, to pomoże mi coś znaleźć. Jutro jest jakiś wielki trunk show. 3 Trunk show? Co to do cholery jest trunk show? - Nie wiem… – Aundrea zagryza wargę. - Dreee – jęczy Genna jak dwulatka.

3

O ile dobrze rozumiem, to jest to coś takiego, że w jakimś konkretnym miejscu można obejrzeć i/lub kupić towar, zanim trafi on do szerszej publiczności.

41 | S t r o n a

- Coooooo? – szydzi Aundrea tym samym tonem. Genna się śmieje. – Proszę. - Dobra, dobra. W każdym razie, chcę zobaczyć Jean. - Och, dzięki. Aundrea chichocze. – O której rano? - Dziewiąta jest w porządku? - Tak. - Może napiszesz do Amy i zobaczymy, czy chce pójść z nami? Mogłybyśmy sobie zrobić babski dzień? Babski dzień. Wiem co ma na myśli. Wtedy kobiety gromadzą się w jednym miejscu, z drinkami i rozmawiają o swoich mężach, czy chłopakach, potem wracają do domu i mówią, że tego nie robiły. - To świetny pomysł! Jestem pewna, że jej się spodoba. Po wyjściu Genny, pytam Aundreę – co to za bal? Aundrea wyjaśnia mi, że szkoła ma mało wolontariuszy do opieki i Genna próbowała zaciągnąć ją tam do pomocy. – Brzmi jak zabawa. Nawet poszedłbym z tobą. Wiesz, jako twoja randka. - Właśnie dlatego, ci o tym nie wspomniałam. - Co? – posyłam jej grzeszny uśmiech. - Wiedziałam, że będziesz chciał to zrobić. - I w czym jest problem? Ignoruje mnie, wchodząc do naszej sypialni. Podążam za nią szybko, ściągając koszulkę, gdy idę. Kiedy się odwraca, potrząsa głową, uśmiechając się. - Co ty wyprawiasz? Poruszam brwiami, a ona przełyka. Przejmują mnie myśli o zakończeniu tego co zaczęliśmy wcześniej. Powoli zdejmuję swoje pozostałe ubrania. - Parker.

42 | S t r o n a

Robię kilka boleśnie powolnych kroków w jej stronę. – Aundrea. – Sięgam do niej, owijam ramię wokół jej maleńkiej talii, przyciągając do mnie. – Chodź. – Całus. – Na. – Całus. – Bal. – Całus. – Ze. – Całus. – Mną. – Całus. Dyszy, bez tchu. – To nie jest nasz bal, Parker. - Kto powiedział, że nie może być? Nie możesz skończyć studiów w następnym miesiącu bez pójścia kiedykolwiek na bal. - Kto tak mówi? - Ja. Nie pozwolę na to. Teraz, czy będziesz moją randką na balu, proszę? - Muszę przyznać, że to słodkie. Odpycham od niej swoje nagie ciało. – Co ty na to? Odbiorę cię o szóstej i odstawię do domu o jedenastej. – Droczę się. Odrzuca głowę do tyłu, śmiejąc się lekko. – Czy ty próbujesz mnie przekonać swoją nagością? - A działa? - Tak kusząco i pysznie jak to brzmi, to muszę odrzucić twoją ofertę. – Jej oczy łagodnieją. – Ale byłabym szczęśliwa, gdybyśmy zakończyli to co zaczęliśmy w salonie. Chwytam ją, przerzucając lekko przez ramię. Teraz seks, planowanie balu, później. - Parker! - Prosiłaś się o to! Otwieram drzwi prysznica i wchodzę do środka. Przenoszę ciężar jej ciała, żeby włączyć prysznic, a ona krzyczy w szoku na nagły chłód, kiedy przez przypadek umieszczam ją pod strumieniem wody. Ostrożnie ją puszczam i niedługo woda staje się ciepła. Jej ubrania są przemoczone, modelując jej krzywizny, a ja kiwam głową w aprobacie. - Powiedziałam salon. Zakończyć to co zaczęliśmy w salonie. - Ale tak jest zabawniej. Przewraca oczami, gdy przyciskam wargi do kącika jej ust. - Nie mogę uwierzyć, że jesteś moja. – Mruczę. 43 | S t r o n a

- Tylko twoja. - Zawsze. - Zawsze. – Powtarza. Aundrea powiedziała mi kiedyś, że nie wierzy tylko w jedno życie. Wierzy, że dusze łączą się ponownie po śmierci, spędzając wieczność przy swoim boku gdzieś pośród gwiazd. Aundrea jest moim życiem. Moją wiecznością. Jest moim zawsze i na zawsze.

44 | S t r o n a

Rozdział 5 – ninell_0 Aundrea - Wyłaź. Chcę zobaczyć! – krzyczy Jean. - Tak, no dalej – dodaje słodko Genna. Nie mogę uwierzyć, że pozwoliłam im dać się na to namówić. W jednej minucie pomagam Gennie wybrać sukienkę, a w następnej zostałam zmuszona do przymierzania sukienki dla siebie. Co zmieniło się w dwie sukienki, trzy sukienki… siedem sukienek. To nie tak, że nie myślałam, iż to może być zabawne, po prostu nie spodziewałam się tej całej zabawy w przebieranki. Odsuwając zasłonę na boki wychodzę, żeby przed nimi stanąć. - Dre. – uśmiecha się Genna, a łzy wypełniają jej oczy. - Wyglądasz… – głos Jean cichnie, kiedy szuka właściwego słowa. - Zachwycająco – kończy za nią Amy. - Naprawdę? – pytam, zszokowana. To nie jest reakcja, którą dostałam przy innych sukienkach. Odwracam się do tyłu, przodem do lustra i przyglądam się sobie. Jesiennopomarańczowa sukienka pasuje jak ulał, idealnie otulając moje ciało. Jest długie rozcięcie po prawej stronie i złote koraliki wzdłuż gorsetu, kończące s ię nad rozcięciem. Jest naprawdę twarzowa. Nie mogę nic na to poradzić, ale się uśmiecham, kiedy przyglądam się swojemu wyglądowi. Mogę gdzieś siebie zobaczyć ubraną w to. Stając na palcach z ekscytacji, odwracam się z powrotem twarzą do nich. - To naprawdę śliczna sukienka. - Widzę wymykający się uśmiech – kpi Genna, podchodząc bliżej. Dociera do mnie, powodując tym mój rosnący uśmiech. 45 | S t r o n a

- Tak – odgryzam się. - W porządku, nie ruszaj się. Muszę zrobić zdjęcie – oznajmia Genna, podając Hannę, Jean. Swoim telefonem, pstryka mi zdjęcie w pozie z jedną ręką na biodrze, a drugą zgiętą w łokciu, ułożoną za głową. – Świetne! Mamie się spodoba! Chichoczę, zmieniając swoją tandetną pozę. Pstryknęłyśmy sobie zdjęcia razem, przebrane w sukienki, wysyłając je do Shannon i mojej mamy, jakbyśmy były na naszym własnym wybiegu. Ta mała sesja zdjęciowa, przypomina mi siedzenie w szpitalu z moją mamą, odbierając wiadomości od przyjaciół, którzy wybrali się na zakupy w związku ze swoim balem maturalnym. To dobre uczucie, tworzyć nowe wspomnienia. - Sukienka nigdy nie powinna nosić ciebie. To ty powinnaś nosić sukienkę – wyjaśnia dumnie Jean, oddając Hannę z powrotem Gennie. – A ty, Dre, nosisz tą sukienkę. Powinnaś ją wziąć. Patrzę w dół, biorąc materiał między palce. – Nie miałabym gdzie jej założyć. – Wzruszam ramionami, zanim odwracam się dookoła i wchodzę z powrotem do przymierzalni. - Mogłabyś ją ubrać w sobotę, jeśli zgodziłabyś się na wolontariat z Jasonem i ze mną! – głos Genny rozbrzmiewa przez drzwi. - Powiedziałaś, że Jason też tam będzie? Nie odpowiada. – Będzie zabawnie, Dre. Znowu uśmiecham się do swojego odbicia w lustrze, przypatrując się sukience. Jest naprawdę zachwycająca. Część mnie chce pójść, ale druga część jest pewna, że będę się czuła nie na miejscu przez cały czas. Genna nie drąży tematu. Kiedy płacimy, kasjer odmawia przyjęcia pieniędzy od Genny, informując ją, że sukienka jest już opłacona. Jean natychmiast rozpracowuje, kto ofiarował jej sukienkę, co było całkowicie miłe. Odkąd skończyła Uniwersytet w Minnesocie, z kierunkiem mody, nawiązała współpracę z jednym z najlepszych projektantów w Ameryce Północnej. Nie znam wszystkich szczegółów z jej pracy, ale wiem, że to uwielbia, zawsze wygląda fantastycznie i zwiedza świat. - Macie czas na lunch? – pyta Jean, patrząc na swój zegarek. 46 | S t r o n a

Nie muszę patrzeć. Zawsze mam czas dla swojej najlepszej przyjaciółki.

***

Udajemy się do małego bistro w sercu Minneapolis – jednego z ulubionych miejsc Jean. - To jest takie dobre – jęczy Genna, smakując mus czekoladowy. – Zamierzam spróbować i to przygotować. Och, to mi o czymś przypomniało, czy jesteście wolne za parę tygodni? Nie ważne kiedy, naprawdę, ale chciałabym wykorzystać was jako testerów smaku. Dostałam swoje pierwsze oficjalne zlecenie na Genna Touch Catering z okazji wielkiego otwarcia tu w mieście i poprosili mnie o stworzenie pełnego menu dla trzystu osób. Kiedy Genna była w ciąży zdecydowała się na pracę na boku w cateringu, żeby zaoszczędzić pieniądze na urlop macierzyński. Nie oczekiwała, że będzie miała z tym tak wiele zabawy, ani że jej jedzenie stanie się ogromnym hitem. Gdy zaczęła dostawać telefony od mniejszych firm chcących ją zatrudnić, zdecydowała się zrezygnować ze stanowiska nauczyciela pod koniec roku i zamienić swoją pasję do gotowania w biznes. Jason całkowicie jest za tym i zdecydowali się przebudować swoją kuchnię, przekształcając ją w marzenie każdego szefa kuchni. Jean gwiżdże. – Cholera. - Wow – jęczy Amy. – Nie ma to jak dobrze zacząć. - Dobrze dla ciebie! I oczywiście, możesz na mnie liczyć. – Mówię z podekscytowaniem. - Na mnie też. - Oczywiście, będę! - Świetnie! – uśmiecha się. – Jeśli Kevin, Parker i Brandon będą na to otwarci, to również mogą przyjść. Będzie fajnie. Och, Amy, Ethan jest również bardziej niż mile widziany. - Dzięki, Genna. Jestem pewna, że mu się spodoba. - Brzmi świetnie. – Mówię. 47 | S t r o n a

Jen drwi, a ja podnoszę brwi. Nie odpowiada, po prostu wzdycha. – Zbyt dużo par. - Par? – Genna i ja pytamy razem, patrząc na siebie. Wzrusza ramionami. – Ta, no wiesz, przyjeżdżacie razem, siedzicie razem i uśmiechacie się, a potem wracacie razem do domu. - Czekaj, jestem zdezorientowana. Umm? Czy ty i Kevin nie jesteście razem? Od niemal dwóch lat? – przypominam jej. Ignoruje mnie, biorąc kęs swojej owocowej sałatki. Na samym początku, Kevin był ostatnią osobą, jaką chciałam widzieć z moją najlepszą przyjaciółką, ponieważ czasem jest dziecinny, ale ogólnie rzecz biorąc jest przyzwoitym facetem i czyni ją szczęśliwą. - Ech od strony technicznej. Jesteśmy bardziej jak dwójka dorosłych, którzy cieszą się z seksu ze sobą i nie martwią się później o to, by spędzić razem czas. W jej rozumieniu, to było ‘pieprzenie od pierwszego wejrzenia’. Spotkali się na naszej imprezie zaręczynowej, spali razem tej nocy – albo, następnego dnia, jeśli technicznie by na to spojrzeć – i od tamtej pory nie byli w stanie się powstrzymać. Zostali parą. - Co ty nie powiesz. – Posyłam jej droczący uśmiech, ale jej oczy posyłają mi ostrzeżenie. - Kiedy wprowadzasz się do domu? – pyta. - Jakiego domu? Przeprowadzasz się do domu? Jakim cudem o tym nie wiem? – Genna praktycznie się krztusi, kiedy wykasłuje chleb, który miała w ustach. Amy podnosi głowę, zaskoczona, że moja siostra nic nie wie. Oczy Jean tańczą wesoło pomiędzy Genną, a mną. - Co jest tak zabawne? – pytam. - Nic. – Śmieje się. – Bawi mnie to, że nie powiedziałaś swojej własnej siostrze o rocznicowym prezencie. - Ja tak samo. – Chichocze, gdy zakrywa swoje usta, próbując zmusić się do przestania, ale nie może.

48 | S t r o n a

Genna się chmurzy. Jej naturalnie blada skóra, zaczęła zmieniać się w jasny karmazynowy kolor. – Czekaj! To był twój rocznicowy prezent? Powiedziałaś, że pojechaliście na przejażdżkę. Przewracam oczami. – Zaczęłam ci opowiadać, ale Hannah stała się marudna i poszłaś. Nie oddzwoniłaś, a ja nie rozmawiałam z tobą od tamtego czasu. - Um, zeszłej nocy – mówi stanowczo, pozostając całkowicie zrelaksowaną, kiedy kołysze śpiącą Hannę w swoich ramionach. Myślę o poprzedniej nocy i o tym, co przerwała. – Nie byłam w nastroju do rozmowy o czymkolwiek zeszłej nocy. - Ponieważ uprawiałaś seks, zanim się zjawiłam. Rumienię się. Rozmawianie o moim życiu seksualnym nigdy nie jest łatwe. Czasami marzę, żeby być bardziej otwarta jak Jean. Jean się ożywia. – To się staje zabawne. – Albo nie. Ignorując je, skupiam swoją uwagę na Gennie. – Chciałam ci powiedzieć. Teraz ci mówię. Przepraszam. – Posyłam jej swój najlepszy nadąsany uśmiech młodszej siostry, z błaganiem, łagodnymi oczami, który zawsze wprawia ją w śmiech. Próbuje walczyć z uśmiechem, ale ostatecznie jej usta się poddają. – Wybaczam. Opowiedz mi o tym pięknym domu. Chcę wiedzieć gdzie jest, jak wiele ma pokoi, jakie kolory, jaki układ, kuchnia, wszystko. Potrząsam głową. Jest dokładnie taka jak mama. Musi znać każdy detal. Amy zaczyna opisywać dom, zanim mogę coś powiedzieć, nie ukrywając swojego podekscytowania. Ostatecznie pozwala mi dołączyć, mówiąc Gennie o każdym szczególe, włączając w to nawet fakturę. Hannah powoli się budzi, cmokając wargami, otwierając i zamykając swoje usta. - Ktoś tu jest głodny? – pytam swoim najlepszym dziecinnym głosem. - Na pewno jest. Kiedy Genna wyciąga butelkę, zgłaszam się do karmienia Hannah, sięgając przez stół, żeby ją wziąć. 49 | S t r o n a

- Niedługo ciebie też to czeka, Dre. – Słyszę miłość w głosie Genny, ale napinam się. Skąd wie? Usta Amy opadają, ale potrząsam do niej głową, a ona kiwa. - Cóż, um, w rzeczywistości… – Genna i Jean patrzą na mnie z niecierpliwością, gdy Amy się uśmiecha. – Parker i ja zdecydowaliśmy się zacząć szukać agencji, która pomoże nam znaleźć surogatkę. - Dziecko! – krzyczy Jean. Genna nagle ma wielki uśmiech, a jej oczy łagodnieją. – Dre będziesz miała dziecko? - Nie teraz – droczę się. – To będzie długi proces, ale jesteśmy na to gotowi. - Dre – szepcze Genna – jestem taka szczęśliwa. – Wstaje i przytula mnie delikatnie, uważając, żeby nie przeszkodzić Hannah. - Mówiłaś już mamie? – pyta, uśmiechając się szeroko. Potrząsam głową. – Nie, ale wkrótce powiem. Chcę powiedzieć jej coś pewnego, zanim dam jej powód do ekscytacji. Patrzę na Jean, upewniając się, że jest z nią w porządku, po tym jej głośnym okrzyku ‘dziecko!’. Jej głowa się trzęsie, usta są rozchylone, wyraz twarzy zszokowany, a jej świeżo ścięte włosy na boba wirują dookoła twarzy, z każdym ruchem głowy. - Jean? – mówię ostrożnie. - Nie mam słów, ale jestem szczęśliwa. Wiesz to, prawda? Zawsze będę po twojej stronie, wspierając cię, Dre. - Wiem. Jean zna każdy mój strach. Odkąd byłyśmy dziećmi. Wiem, że prawdopodobnie jest zaskoczona naszą decyzją o posiadaniu dziecka, ale wiem również, że jest szczęśliwa z mojego powodu i trzyma moją stronę. Nie ważne co by się działo. - Nie mogłam być bardziej szczęśliwa. Kiedy mi powiedziała, miałam taką samą reakcję. – Amy posyła mi ciepły uśmiech. - Wiedziałaś? – pyta Genna, zdumiona. - Tak. 50 | S t r o n a

Genna patrzy w moją stronę, zszokowana, a ja wzruszam współczująco ramionami. Genna po prostu nie lubi czuć się pominięta. - Spotkałam ją w Mayo i powiedziała mi. – Naprostowuje szybko Amy. - Znaleźliście agencję? – pyta Genna. Kiwam. – Niezależna firma na obrzeżach Rochester, która nazywa się Circle of Life. Zakochałam się w ich działaniach i myślę, że Parker był szczęśliwy, że skończyliśmy szukać. – Albo może było na odwrót. Uśmiecham się, przypominając sobie zeszłą noc. – Chcę zadzwonić w poniedziałek, aby się umówić na spotkanie. Obiecuję, że będziesz pierwszą, która się dowie, kiedy wszystko podpiszemy, Genna. Posyła mi zadowolony uśmiech. Rozmowa szybko zmienia się na imiona dziecięce, a sugestie Genny, sprawiają, że wszystkie się śmiejemy. Nie jestem pewna, jak tak szybko na nie wpadała, biorąc pod uwagę, że nie jestem pewna, czy wiele z nich, było w ogóle prawdziwe. Podoba mi się myśl, że pewnego dnia Parker i ja będziemy o tym rozmawiać i wątpię, iż to będzie łatwa decyzja. Mimo, że swego czasu nie widziałam tej części swojego życia, to widzę ją teraz. Właśnie w ten sposób to miało się zmienić. Bycie żoną, świetna kariera, rodzina i wsparcie tych, na których najbardziej mi zależy.

***

Zadzwoniłam do Circle of Life z samego rana w poniedziałek i umówiłam się z nimi na dziś, przed moim jutrzejszym ostatnim egzaminem. Jazda do agencji trwa czterdzieści pięć minut. Nie rozmawiamy, ale trzymamy się mocno za ręce przez całą drogę. Kiedy weszliśmy do poczekalni, wzrosło napięcie, a stres i lęk wypisane były na wszystkich twarzach pełnych nadziei przyszłych rodziców. Patrzenie na to było niemal bolesne. Wyobrażałam sobie wejście do pomieszczenia wypełnionego jasnymi kolorami i uśmiechniętymi twarzami, a nie przyciemnionymi światłami i zmartwionymi ekspresjami. 51 | S t r o n a

Parker ściska pokrzepiająco moją rękę, gdy zbliżamy się do biurka. - Dzień dobry; w czym mogę pomóc? – pyta z uśmiechem recepcjonistka. - Dzień dobry. Mamy spotkanie o dziesiątej z Polly – odpowiada Parker. Patrzy na ekran komputera, wciska jakiś przycisk, a potem chwyta stertę dokumentów, podając Parkerowi podkładkę i długopis. – Czy moglibyście, proszę je wypełnić i przynieść z powrotem, kiedy będą uzupełnione, wtedy dam jej znać, że jesteście gotowi, tak szybko jak skończycie. Przerzucamy każdą stronę, odpowiadając na pytania o naszych dochodach, wymaganiach o miejscu zamieszkania surogatki i historii medycznej, przypominając mi dlaczego tu jesteśmy. - Miejsce zamieszkania? – szepczę do Parkera. – Kto by nie chciał kogoś noszącego swoje dziecko z tego samego obszaru? Wzrusza ramionami. – Nie wiem. Może to pomocne, jeśli nie jesteś wybredny odnoście lokalizacji? - Huh. Tak naprawdę nawet nie rozmawialiśmy, żeby szukać gdzieś dalej niż dwa miasta. Szczerze mówiąc, nie ma nawet innej opcji. Chcę być blisko kobiety, która będzie nosić nasze dziecko. Po wypełnieniu dokumentów, siedzimy w ciszy, przeglądając czasopisma, dopóki nie zostaje wywołane nasze nazwisko. Zostajemy zaprowadzeni do cichego biura, przez wysoką blondynkę, która prosi nas, żebyśmy usiedli. – Polly będzie za kilka minut. Chcielibyście coś do picia? Kawy, czy wody? - Nie, dziękuję. - W porządku, dzięki. Jestem zbyt zdenerwowana, żeby pić cokolwiek, bojąc się, że to mogłoby się skończyć zsikaniem w majtki. Jestem niespokojna, ale podekscytowana. Niedługo po tym nastaje ciche pukanie. – Dzień dobry – mówi słodki głos. Odwracam się na krześle, patrząc na kobietę, która ma pomóc zdecydować o naszym losie. Jest starsza, z krótkimi, kręconymi brązowymi włosami i słodkimi okularami w małych oprawkach. 52 | S t r o n a

- Cześć – odpowiadamy. Parker wstaje, żeby ją przywitać, górując nad nią. Siedzę, czekając aż skończą się witać. - Jestem Polly. Miło was poznać. - Wzajemnie – mówi Parker. Po zajęciu swojego miejsca, Polly pyta – opowiedzcie mi o sobie i o tym co was interesuje. Słucha uważnie, sporządzając notatki, kiedy po kolei mówimy. - W tym momencie, jesteśmy w rzeczywistości zainteresowani, aby się dowiedzieć czego się spodziewać pod względem kosztów, rozciągłości czasowej i tym podobnych rzeczach – zwraca uwagę Parker. - Oczywiście. W pierwszej kolejności przejrzałam historię Andrei i – przerywa, patrząc na mnie – wygląda na to, że miałaś pobierane oocyty, siedem lat temu, przed rozpoczęciem chemioterapii, z powodu chłoniaka Hodghina, zgadza się? Przegryzam wnętrze policzka. Wiedziałam, że będę musiała rozmawiać o historii swojej choroby – i o tym, że dlatego tu jesteśmy – ale to nie sprawia, że łatwiej jest o tym mówić komuś zupełnie obcemu. – Zgadza się. - Gdzie dokładnie są przechowywane? - W Twin City Fertility. Współpracujecie z nimi? – pytam, kiedy zapisuje nazwę. Nie jestem pewna, co się wiąże z procesem transportu jajeczek, ani czy to byłyby jakieś dodatkowe koszty. - Tak, współpracujemy i możemy wysłać waszą surogatkę na inplantację, gdy podpiszecie z nią umowę, tak szybko jak koszty transportu zostaną opłacone. Ale omówimy to wszystko za chwilę. – Spogląda w dokumenty w jej ręce, zanim z powrotem odwraca się do mnie. – Zarodki nie zostały utworzone, zgadza się? - Tak. - Polecałabym zacząć. To łatwy proces i może zostać wykonany w Twin City Fertility. Nie potrzebujecie nas do tego, a to pomoże w procesie selekcji surogatki. - Co się w nim dzieje dokładnie? – pyta Parker, patrząc w moją stronę. 53 | S t r o n a

- Szczerze, niewiele, z wyjątkiem starania i waszej darowizny, Parker. W zasadzie, moglibyście umówić się na spotkanie i wybrać egzemplarz, który klinika wprowadzi do jajeczka. Zarodek potrzebuje od trzech do pięciu dni, żeby się rozwinąć. To jak wiele zarodków wybierzecie zależy wyłącznie od was, ale specjaliści z kliniki mogą sugerować wiele. - Brzmi dość łatwo – mówi Parker. Węzły w moim brzuchu zostają zastąpione przez motyle, na myśl o stworzeniu dziecka z Parkerem. Może to nie będzie się działo w typowy sposób, ale to nasz sposób. - Tutaj jest wasz pakiet. – Podaje nam folder zawierający gruby stos dokumentów i trzy broszury: Radzenie sobie z surogatką, czy macierzyństwo zastępcze jest dla ciebie i znalezienie idealnego dopasowania. Przysuwamy krzesła bliżej siebie, żeby się przyjrzeć. - Może minąć półtora roku, albo dwa, zanim będziecie mieli w swoich ramionach dziecko. Jednakże, musicie zrozumieć, że to tylko ogólne statystyki, które podajemy wszystkim naszym klientom. Oboje kiwamy, przerzucając kartki. Mogę znieść te ramy czasowe. - Będziemy szukać w naszym systemie odpowiedniej nosicielki w rejonie, który wskazaliście i zorganizujemy wam spotkanie. Jeśli poczujecie, że to dobre dopasowanie, wtedy zostaną spisane umowy prawne. Jako przyszli rodzice musicie pokryć wszystkie opłaty prawne swoje i nosicielki. Ona ma prawo do swojego prawnika, jednakże mamy jednego do dyspozycji wszystkich surogatek, jeśli się zdecyduje. - Jasne, to nie będzie problemem – mówi spokojnie Parker. Patrzę na niego. To nie problem? Właśnie wzięliśmy kredyt na dom. Czy on myśli, że mamy jakieś rosnące drzewa z pieniędzmi? - Czy musimy znaleźć własnego prawnika, czy macie również jednego do dyspozycji rodziców? – pytam. - Tak, współpracujemy ściśle z jedną firmą, ale tak jak mówię, możecie korzystać ze swojego prawnika, jeśli chcecie. Możemy przejść do informacji?

54 | S t r o n a

Polly podsumowuje koszty, mówi czego oczekiwać i opisuje cały proces, z dokładnym harmonogramem postępowania. Parker bierze wszystko, zadając pytania i odpowiada na nie. Staram się zapisywać tak wiele jak mogę, ale głównie przyłapuję się na wpatrywaniu w pakiet przede mną z błyskającymi na stronach znakami dolarów. Co sprowadza się do tego, że posiadanie dziecka będzie nas kosztowało gdzieś pomiędzy sześćdziesiąt, a osiemdziesiąt tysięcy dolarów. Jako potencjalni rodzice, jesteśmy odpowiedzialni za pokrycie wszystkich kosztów agencji, opłacenie surogatki, koszty medyczne i ubezpieczenie, urlop macierzyński, ubrania, transport w razie potrzeby, opłaty prawne i ocenę stanu psychicznego. - Na liście są dwa rodzaje procesu. Który z nich wcielimy w życie? – pytam, wskazując na kartę w swojej ręce. - Przejdziecie przez zapłodnienie ponieważ macie już swoje jajeczka, a zarodek zostanie utworzony i wszczepiony waszej surogatce. Ten proces również może odbyć się trochę szybciej. Są pewne hormony, które wasza surogatka będzie musiała przyjmować, aby przygotować się do implantacji, ale możecie zaoszczędzić kilka miesięcy i dolarów. Kolejną wielką oszczędnością jest, oczywiście, jeśli macie własną surogatkę. Rozmawialiście o tym? Niektórzy wykorzystują kogoś z rodziny, albo bliskiego przyjaciela. – Patrzymy na siebie. Nigdy o tym nie myśleliśmy. – To oszczędność w wysokości czterdziestu pięciu tysięcy dolarów. - Nie, nie sądzę, żebyśmy w ogóle pomyśleli o poproszeniu kogoś, kogo znamy – mówi Parker. Kto mógłby prosić? - To może być temat do rozmowy. Nasze wymogi są na odwrocie pakietu. Najważniejsze, to że w ciągu ostatnich dziesięciu lat musiała urodzić zdrowe dziecko i być w wieku nieprzekraczającym trzydzieści dwa lata w czasie implantacji. To wyklucza Jean i Shannon. - Jaki musi być odstęp między ciążami? – nie jestem pewna, czy mogłabym zapytać Gennę, ale może warto to przedyskutować. - Trzy miesiące od naturalnego porodu i sześć miesięcy od cesarskiego cięcia. Masz kogoś na myśli?

55 | S t r o n a

- Moją siostrę, ale nie jestem pewna, co ona na to. Urodziła dziecko kilka miesięcy temu i… – przerywam, niepewna co jeszcze dodać. Parker i ja mamy wiele do omówienia i zastanowienia. - Jeśli byłaby zainteresowana, miło by nam było ją poznać. Musiałaby iść na badania psychiczne i fizyczne w pierwszej kolejności, ale to z pewnością mogłoby pomóc w przyśpieszeniu procesu. - Musimy to przedyskutować. - Nie musicie podejmować dziś żadnej decyzji. To wiele do zaakceptowania, więc jedźcie do domu, pomyślcie o tym i zadzwońcie jeśli będziecie mieć jakieś pytania. Jeśli twoja siostra również będzie miała jakieś pytania, to może zadzwonić. Wiem, że to wszystko może być przytłaczające. - Jeśli nie zdecydujemy się na członka rodziny, jak długo trwa zanim surogatka zostanie dopasowana? – pytam. - To może być trudne. Z waszej okolicy, to co najmniej od czterech do sześciu miesięcy. Mamy kilka w naszym systemie z Minneapolis, ale na tę chwilę już są dopasowane. Ale nowi klienci cały czas przychodzą. To rzadkie, że dopasowanie nie odpowiada, ale się zdarza. - Okej. – Sześć miesięcy. Mogę sobie z tym poradzić. Mentalnie tworzę oś czasu. Musielibyśmy sporządzić umowy i uzgodnienia, co może zająć chwilę, potrzebujemy miesiąca albo dwóch na hormony przed implantacją, potem co najmniej dwóch tygodni zanim dowiemy się, czy jest ciąża i jeśli wszystko pójdzie dobrze, dziewięć miesięcy później będzie dziecko. Patrzymy na dwa lata. Brzmi bardzo rozsądnie. Biorę głęboki oddech i wypuszczam go powoli. Jest dobrze. Czuję się z tym dobrze. - Wszystko brzmi świetnie – mówi Parker i uśmiechamy się do siebie. Biorę go za rękę i na jej zewnętrznej stronie wyciskam szybkiego całusa. - To dobrze! Miło mi to słyszeć. Więc, jeśli zdecydujecie się na podpisanie z nami umowy, spiszemy wszystkie koszty, które omówiliśmy, na dokumencie. Wymagamy połowy kwoty w czasie podpisania, dwadzieścia pięć procent, kiedy umowa z surogatką zostanie podpisana i ostatnią część siedem dni przed porodem. Wszystkie inne koszty związane z surogatką będą wypisane w umowie.

56 | S t r o n a

Jestem podekscytowana, ale również nie mogę nic poradzić na nerwy, które czuję. Nie spodziewałam się, że koszty będą tak duże. Ale, z drugiej strony, czy naprawdę można ustalić cenę za dziecko? Żegnamy się, a Polly odprowadza nas do poczekalni. Parker prowadzi mnie w kierunku windy i na zewnątrz do naszego samochodu. Gdy jesteśmy w przestrzeni, gdzie czujemy, ze możemy swobodnie rozmawiać oboje zaczynamy w tym samym momencie. - Chcę tego. - Podpiszmy to. - Naprawdę? – pyta mnie, odwracając się na siedzeniu z nieśmiałym uśmiechem. - Oczywiście! - Więc, naprawdę będziemy mieli dziecko? Nie wiem dlaczego potrzebuje zapewnienia, ale mu je daję. – Naprawdę będziemy mieli dziecko. Kiedy pochyla się nad skrzynią biegów, jego usta lądują na moich. Po tym, jak nasze wargi się rozdzielają, odchyla się z powrotem. - Naprawdę jesteś zainteresowana zapytaniem Genny czy będzie naszą surogatką? Zaciskam usta. – Nie jestem pewna jak bym się czuła widząc swoją siostrę noszącą nasze dziecko. - Co masz na myśli? - Cóż, z początku, w ciągu całej ciąży z Hannah, mówiła o tworzącej się więzi z jej nienarodzonym dzieckiem. Nie sądzę, że byłabym w stanie znieść patrzenie na tworzącą się więź pomiędzy nią, a naszym dzieckiem. – Kiwa. – Mogę sobie tylko wyobrazić, że zabranie dziecka do domu byłoby jeszcze bardziej trudne. Myślę, że czułabym się, jakbym kradła jej dziecko, a nie przywiozła do domu nasze dziecko. Myślę, że użycie nieznajomego może być łatwiejsze. Nie ma żadnego emocjonalnego połączenia pomiędzy nami, a nią.

57 | S t r o n a

- Rozumiem dokąd zmierzasz. Jeśli to sprawi, że będziesz się czuła bardziej komfortowo, nie mam absolutnie żadnego problemu ze znalezieniem kogoś z agencji. - Myślę, że Genna mogłaby być świetna. – Potrzebuję, żeby to wiedział. Nie jest tak, że nie chcę jej zapytać. - Wiem, że tak. - Chcę, po prostu, aby to było nasze, bez presji ze strony rodziny. I, gdyby nie daj Boże coś się stało, nie chcę się czuć za nią odpowiedzialna. - Myślę, że masz rację. W ostateczności, najlepiej żebyśmy użyli kogoś bez połączenia z nami. - Tak. Gdy jesteśmy na drodze, Parker bierze mnie za rękę i splata razem nasze palce. Ściskam mocno, potrzebując, aby mnie nie puścił. Albo może to ja nie chcę puścić jego. Ponieważ teraz, trzymając jego rękę i myśląc o decyzjach, które musimy podjąć i będziemy podejmować, wierzę, że nie ważne co się stanie, to w tym jesteśmy. Razem.

58 | S t r o n a

Rozdział 6 – ninell_0 Aundrea W sobotę, spędzam popołudnie pomagając Gennie przygotować się na to co ona nazywa ‘dniem balu’. Nie jestem najlepsza w układaniu włosów i robieniu make-upu, ale nauczyłam się kilku trików dzięki Jean, w ciągu ostatnich paru lat. Kiedy przychodzi pora jej wyjścia, wracam do mieszkania. Wchodzę do apartamentu, wołając Parkera. Cisza. Znowu krzyczę, nawet pomimo tego, że mieszkanie nie jest duże. Gdy wchodzę do sypialni moje oczy szeroko się otwierają. Na środku łóżka leży pomarańczowa sukienka, którą przymierzałam w sklepie z ciuchami. Obok niej jest notatka. ‘Ubierz mnie’. - Podoba ci się? – zaskakuje mnie zachrypnięty głos. Moje usta opadają, kiedy odwracam się dookoła. Parker stoi za mną, z rękami za plecami, ubrany w czarny smoking i pomarańczową kamizelkę, która pasuje do sukienki, jaką posiadam. Robię krok w jego kierunku, przesuwając palcami po miękkim zaroście wzdłuż jego brody. Uwielbiam jego zarost. Chciał go zgolić, kiedy wzięliśmy ślub, ale powiedziałam mu, że już nigdy nie wolno mu całkowicie się golić. Przenigdy. - Co się dzieje? – szepczę. - Wiem, że nie chcesz być opiekunem na dzisiejszym balu, ale zasługujesz, aby tego doświadczyć, Aundrea, nawet jeśli to tylko wolontariat. – Parker grzebie przy przeźroczystym plastikowym pudełku. - Parker Cade Jackson, czy ty się rumienisz? Patrzy w górę. – Chcę, aby to było idealne. - Co? 59 | S t r o n a

- Dzisiaj. Kontynuuje otwieranie pudełeczka, powoli, wyglądając na zdenerwowanego, gdy wyciąga z niego kwiat. To biało-różowy bukiecik. Bierze mój prawy nadgarstek, wsuwając elastyczną gumkę, na moją teraz trzęsącą się rękę. - Aundrea, czy uczynisz mi ten zaszczyt i będziesz moją randką na dzisiejszym balu? - Kupiłeś mi bukiecik? – szepczę, podziwiając piękne kolory. - To lotos. Lotos oznacza odrodzenie. Wierzę, że są takie etapy w naszym życiu, bez względu na naszą przeszłość, czy wiek, w których zasługujemy na to, żeby dostać drugą szansę – odrodzić się w czymś co przegapiliśmy. To jedna z tych drugich szans. Okazja, aby doświadczyć czegoś, czego nie byłaś w stanie zrobić za pierwszym razem. Moje oczy pieką. Jakim cudem mam takie szczęście, żeby nazywać tego mężczyznę przede mną swoim mężem? Spędzam każdy dzień, dziękując temu, ktokolwiek czuwa nade mną, za dzień w którym Parker wszedł do mojego życia. - Nie wiem jak to mogłoby nie być idealne, z tobą jako moją randką. – Mówię, pochylając się do niego i owijając ramiona wokół jego talii, przyciągając nas bliżej do siebie. - Chcę, by dzisiejsza noc była bez skazy. Chcę dać ci najidealniejszy cholerny bal o jakim kiedykolwiek marzyłaś. Bal. To tylko słowo. Ale dla mnie to klucz. Klucz, który odblokuje bolesne wspomnienia i pozwoli im odejść.

***

Spinając ostatni kosmyk swoich kręconych włosów do tyłu do koka, który jest tuż przy moim karku, patrzę na elegancką sukienkę, która przylega do mojego ciała. - Nie chcę pośpieszać, ale jesteś gotowa? – woła Parker z salonu. - Jeszcze dwie sekundy. 60 | S t r o n a

Nakładam ostatnią warstwę błyszczyka, jeszcze jedną warstwę tuszu i trochę różu na policzki. Wiem, że to nie jest mój bal, ale dzisiaj jest moja noc, więc chcę wyglądać najlepiej jak mogę. Kiwając zatwierdzająco, wyłączam światło w sypialni i idę do salonu, żeby przywitać Parkera. Wstaje natychmiast, kiedy wchodzę. – Wow – jąka pod nosem. – Aundrea, wyglądasz… zjawiskowo. – Mruga kilka razy, zanim podchodzi bliżej mnie. Biorąc moja rękę, obraca mną dookoła, przyglądając się każdemu centymetrowi mnie. Gdy nic nie mówi, posyłam mu ciepły uśmiech. Czuję jak moje serce pędzi w klatce. Nie wiem dlaczego jestem tak nerwowa, ale teraz, czuję jakbym naprawdę miała znowu siedemnaście lat i czekała, żeby pójść na swój bal – ale tym razem to jest coś o wiele więcej. - Nie wyglądasz tak źle, przystojniaku. - Nie tak źle? Nie dostałem tego przezwiska dzięki wyglądaniu ‘nie tak źle’. Chichoczę. – Nie, sądzę, że nie. Wygląda tak młodo w tej chwili. Niemal niewinnie. – Mówiłem poważnie… wow – mówi, gdy przesuwa znowu ręką przez swoje blond włosy. - Och, daj spokój! – szturcham go. – Zaniemówiłeś? Nie sądziłam, że to w ogóle możliwe. - Poważnie. Aundrea, wyglądasz… ta sukienka! Czuję rumieniec wykwitający na moich policzkach. Uwielbiam to, że ten mężczyzna wciąż sprawia, że mam motyle w brzuchu. – Dziękuję. – Teraz, ja jestem tą, która jest oniemiała. Parker wyciąga ramię, a ja splatam swoje z jego. – Chodź, piękna. Genna napomknęła, że musimy dotrzeć nie później niż o siódmej. Nie mogę pozwolić, żebyś się spóźniła. W stylu Parkera, wjeżdżamy na parking Convention Center, w rekordowym czasie. Kilka głów na parkingu odwraca się i obserwuje, jak jedziemy. Jestem pewna, że są bardziej zainteresowani jego Scion FRS, niż ludźmi w środku. Grupa nastolatków stoi przy wejściu, śmiejąc się i uśmiechając, gdy robią sobie zdjęcia. Dziewczyny wyglądają jak księżniczki, ubrane w piękne balowe 61 | S t r o n a

suknie, pokazując swoje wielkie uśmiechy i trzymając mocno swoje randki. Obserwowanie ich, sprawia, że przypominam sobie o zdjęciach, które dostawałam od moich przyjaciół, kiedy nie mogłam pójść na własny bal. Parker otwiera moje drzwi, oferując mi swoją rękę. - Dziękuję – mówię cicho. Moje buty na małym obcasie stukają o chodnik, gdy wysiadam. Czuję się trochę nie na miejscu, kiedy spoglądam na limuzyny przywożące spóźnialskich. - W porządku? - Co, teraz umiesz czytać w myślach? Śmieje się. – Nie, po prostu masz taki wyraz twarzy, jakbyś była gotowa do ucieczki. - Jestem – mówię, tylko w połowie żartując. Parker i ja przeplatamy ramiona. Kątem oka, widzę zdezorientowane spojrzenia, kiedy udajemy się w kierunku drzwi. - Myślisz, że zastanawiają się kim są ci starzy ludzie, wbijający się na ich bal? – żartuje Parker. - Hej, kolego, jedyną starą osobą tutaj, jesteś ty. Zatrzymując się, odwraca się twarzą do mnie ze srogim spojrzeniem. – Nazwałaś mnie starym? - Nie, nigdy bym nic podobnego nie zasugerowała. – Chichoczę na jego smutny wyraz twarzy. - Ostatniej nocy nie sądziłaś, że jestem za stary – odcina się. - Och, nie. – Potrząsam głową. – Zeszłej nocy zdecydowanie nie byłeś za stary. Przechodzimy przez główne wejście i wchodzimy do wielkiej sali balowej. Wow. Pomieszczenie zostało zmienione w tropikalną wyspę. Gdzie nie spojrzysz, białe migoczące światła dodają romantycznego nastroju. Podświetlone, ręcznie robione palmy przy przejściu, które wygląda jak piasek i prowadzi do okrągłych stołów z wielkimi czerwonymi parasolami, na których będzie podana kolacja. Wzdłuż pomieszczenia z tyłu, są kabiny plażowe, więcej palm z zaczepionymi na linach hamakami i stoiska z jedzeniem udekorowane małymi drewnianymi 62 | S t r o n a

rzeźbami. Na tylnej ścianie, napisane jest wielkimi literami Noc w Raju. Tu musi być przynajmniej pięćset osób, studenci, nauczyciele i wolontariusze tańczący i kręcący się. - Cholera, to przebija całkowicie mój bal – przyznaje Parker, rozglądając się dookoła ze zszokowanym wyrazem twarzy. To jest to, co przegapiłam? Pytam siebie, wciąż wpatrując się w piękne pomieszczenie. Ellie Goulding ‘Anything Can Happen’ rozbrzmiewa z głośników. Uwielbiam tą piosenkę. - Cześć kochani! – woła za nami Genna. Odwracając się, widzę ją i Jasona idących w naszym kierunku. Genna wygląda przepięknie w swojej długiej, fioletowej, ozdobionej koralikami sukience. Nie ma śladu po tym, że kilka miesięcy temu urodziła dziecko. - Hej Genna. To jest… - Nie byle co, prawda? – dokańcza za mnie. - Studenci to zrobili? - Ci którzy są w komitecie balu, razem z kilkoma nauczycielami i rodzicami. Pracowali przez cały tydzień, ale planowali to od miesięcy. - Jest niesamowicie. Więc gdzie chcesz, żebyśmy byli? Gdzie rozpiska? - Wasza dwójka będzie w pomieszczeniu ze mną i Jasonem. To naprawdę łatwe. Musimy się upewniać, że studenci dobrze się zachowują i nie opuszczają pomieszczenia, z wyjątkiem pójścia do łazienki. Jeśli to zrobią, muszą wyjść przez główne drzwi i nie ma powrotu. - Brzmi łatwo – mówi Parker, owijając ramię wokół mojej talii. - Mamy tutaj dobrą grupkę dzieciaków. Wątpię, aby sprawiali jakieś problemy. Tak jak noc postępuje, nasza czwórka spędza razem czas w pobliżu parkietu, śmiejąc się i rozmawiając o studentach. - Nie mogę się doczekać, żeby cię wydostać z tej sukienki – szepcze Parker do mojego ucha, gdy przesuwa palcem w dół mojej szyi. Patrzę przez ramię, spotykając jego namiętne spojrzenie. – Mam to na myśli, Aundrea. Wyglądasz tak dobrze. Przez cały czas, kiedy się ruszasz ta 63 | S t r o n a

sukienka staje się ciaśniejsza i wszystko o czym mogę myśleć to, aby cię z niej wydostać. – Uwielbiam to, jak zachrypnięty jest jego głos, gdy szepcze. Jest niski i uwodzicielski, powodując, że moje serce wali jak bęben. - Parker – mówię, zawstydzona. - Och, daj spokój piękna, nie mów mi, że nie możesz się doczekać, kiedy w ciebie wejdę. – Przepływa przeze mnie ciepło. Rozglądam się dookoła, ale nikt nie poświęca nam uwagi. - Nie mogę się doczekać. Mruga do mnie, zanim zwraca swoją uwagę z powrotem na studentów. Gdy Josh Broban ‘When You Say You Love Me’ zaczyna lecieć, Parker porywa mnie na parkiet, przysuwając się tak blisko, jak może. To nasza piosenka. Tańczyliśmy do niej na naszym weselu. Spędziliśmy całą noc na parkiecie. Nie ważne czy piosenka była wolna, czy szybka, nigdy z niego nie zeszliśmy, śmiejąc się całą noc. To była jedna z najlepszych nocy w moim życiu. - Dziś sprawiłaś, że moje serce się zatrzymało, Aundrea. Nie sądzę, że mogę powiedzieć jak pięknie wyglądasz – mamrocze Parker. - Ty sprawiasz, że moje zatrzymuje się przynajmniej raz dziennie – odpowiadam, patrząc mu w oczy. - Mam nadzieję, że nigdy się nie zatrzyma, piękna. Przenigdy. Kiedy piosenka dobiega końca, pochyla się i szepcze uwodzicielsko. – Zarezerwowałem pokój na dziś. Pochylając głowę, żeby lepiej na niego spojrzeć, mówię – pokój? Jego usta ocierają się o moje ucho, zarostem delikatnie łaskocząc moją szyję. – W hotelu. Obiecałem, że odwiozę cię do domu, przed godziną policyjną… no chyba, że będziesz się czuła nieprzyzwoicie. Posyłam mu nikczemny uśmiech. – Nie lubię przestrzegać zasad. - Nawet tak nie sądziłem. – całuje mnie w skroń i ściska moją rękę, prowadząc mnie na drugą stronę sali. Zabiera mnie szybko z parkietu, w kierunku wyjścia, ale zamiast tego skręca w lewo. - Dokąd idziemy? Co z pokojem? 64 | S t r o n a

- Byłem najgorszą randką i zapomniałem o jednej najważniejszej rzeczy. - O czym? - Naszym zdjęciu. - Myślę, że to tylko dla studentów, Parker. - Nonsens. To nasz bal. Z resztą, obiecałem ci noc, której nie będziesz mogła zapomnieć. Wlicza się w to pamiątkowe zdjęcie. - Myślałam, że to co uczyni tę noc niezapomnianą, wydarzy się w hotelowym pokoju? - Och, zaufaj mi; tak będzie. Ale po kolei. Chodź. Ze splecionymi palcami, prowadzi mnie do stoiska przy którym robią zdjęcia. Parker owija ramiona wokół mojej talii, a moje ręce zsuwają się na jego. Bycie z nim tutaj i patrzenie na to, jak bardzo próbuje dać mi bal, którego nigdy nie zapomnę, sprawia, że jestem naprawdę szczęśliwa. Nie, żebym kiedykolwiek to kwestionowała, ale to pokazuje mi, że nie zatrzyma się przez niczym, aby dać mi życie, jakie zawsze chciałam mieć. Patrzę w dół na kwiat lotosu na moim nadgarstku. Podarował mi odrodzenie.

65 | S t r o n a

Rozdział 7 – agunia2611 Parker Kiedy drugie drzwi szkoły zamykają się za nami, podnoszę Aundreę w swoich ramionach i niosę ją do samochodu. Krzyczy z zaskoczenia, ale szybko się relaksuje. Lekki wiatr rozwiewa kilka kosmyków włosów po jej twarzy i pochylam się, całując ją w czubek głowy. Zapach jej kokosowego szamponu jest odurzający. Genna i Jason wychodzą po nas, śmiejąc się jak dwójka zakochanych nastolatków. - Dzięki kochani! Miałam dużo zabawy - krzyczy Genna, gdy odchodzą. - To była świetna zabawa - odpowiadam. - Dziękuję wam. - Taa, dziękuję - dodaje Aundrea. – Zadziwiająco dobrze się bawiłam. Patrzy na mnie. - Dziękuję za podarowanie mi tego. Potrzebowałam tego. - Nie ma za co. - Dałbym jej cały świat, jeślibym mógł. Patrząc w kierunku Genny i Jasona, żartuję – Wybaczcie nam, zamierzamy się ulotnić, tak jak sukienka balowa. - Nie mogę nawet wypowiedzieć ostatniego słowa zanim śmieję się z mojego własnego niedojrzałego żartu. Hej, na nowo przeżywam swój ostatni rok nauki. - Parker! - Aundrea żartobliwie uderza moje ramię, a Jason śmieje się przez cały parking. - To jest facet! Do dzieła! - mówi i gwiżdże. Słaby chichot Genny odbija się echem od samochodów. - Mężczyźni - prycha Aundrea do mojej piersi, a ja szeroko się uśmiecham. Parking jest przyciemniony i słyszę mijające samochody i odległe brzmienia muzyki z sali balowej. - Naprawdę, dziękuję ci za przekonanie mnie do przyjścia dzisiaj - mówi cicho Aundrea. 66 | S t r o n a

Myślę o tym co się wydarzy. - Och, będziesz dochodzić, z pewnością. - Wyglądasz na tak pewnego siebie. – Posyła mi wyzywam-cię-spojrzenie. To dlatego, że jestem. - Zawsze, kochanie. Zawsze. Przyciska podbródek do mojej klatki piersiowej. Wyczuwam jej uśmiech. Kocham ten uśmiech. Przy samochodzie, sadzam ją na dole i pomagam jej wejść, posyłając jej uśmiech, kiedy przechodzę do strony kierowcy. Jej pełen nadziei wyraz twarzy powoduje moje zdeterminowanie, aby reszta naszej nocy była tak dobra jak nasz bal. Czuję jej oczy na sobie, gdy jadę. Nie mówi od razu, ale wiem, że coś rozważa. Mija kilka sekund więcej, zanim widzę drżenie w jej ustach. - Naprawdę zarezerwowałeś pokój w hotelu? Wiedziałem, że spodoba jej się ten pomysł. - Oczywiście. W końcu to bal maturalny. - Poruszam brwiami, co zdobywa słodki, miękki śmiech. Uwielbiam uczucie jakbym był ponownie siedemnastolatkiem. - Dlaczego? Chcesz powiedzieć, że nie możesz czekać tak długo? - nie droczę się więcej. Nie odpowiada. To wszystko jest potwierdzeniem, którego potrzebuję. Gwałtownie skręcam kołami, a jej ramię uderza o drzwi. Ups! Może powinienem zaplanować ten ruch odrobinę lepiej. Jej śmiech ponosi klęskę, a twarz jest obojętna, gdy zjeżdżam na pobocze. Kilka samochodów mija nas bardzo szybko. - Parker, co ty robisz? Odpinam swoje pasy i odwracam się do niej twarzą, chowając jej lok za ucho. Umieszczam dłoń na wewnętrznej stronie jej uda, tam gdzie jej skóra zagląda przez szczelinę w sukni. Wstrzymuje oddech i uśmiecham się szeroko. Kocham ten dźwięk. Jej skóra jest tak miękka i mogę powiedzieć, że jej oddech przyspiesza, a gęsia skórka od mojego dotyku, posyła ją w stan chaosu.

67 | S t r o n a

Jej oczy się rozszerzają, gdy przysuwam się bliżej, nasze nosy niemal się dotykają. Oblizuję swoje wargi. - Myślisz, że możesz wytrzymać do hotelu? szepczę. Śledzę jej górną wargę swoim językiem. - Tak słodka - jęczę. - Parker... Mój oddech jest płytki. - Nie możesz poczekać, prawda? - mamrotam słowa do jej ust. - Nie. Na ślepo sięgam, aby zamknąć samochód. Będziemy tu przez jakiś czas. Jestem coraz twardszy, po chwili i mogę sobie tylko wyobrazić ciśnienie, które buduje się między jej udami. Wyczuwam, jak bardzo chce mnie pocałować, więc odsuwam się żartobliwie. Kocham ją drażnić. Kusić ją. Jej jęki sprawiają, że bardzo jej pragnę. - Jesteś taka seksowna w tej sukience, Aundrea. Odkąd pierwszy raz cię w niej zobaczyłem, wszystko, czego pragnąłem to, aby cię z niej wydostać. I zrobię to. Wkrótce. Ale pierw, mam zamiar zafundować sobie mały przedsmak. Przesuwam palcami w górę jej uda i pod jej sukienkę. - Czekaj, co jeśli nas złapią? - jej oczy poszerzają się w szoku. - Życie na krawędzi, kochanie. To wszystko, co musiała usłyszeć. Jej nogi opadają otwarte, dając mi cały dostęp, do tego, czego potrzebuję i jęczę. Zamyka mocno oczy, kiedy jej dotykam. - Zamierzam sprawić, żebyś poczuła się tak dobrze. - Przesuwam się na fotelu, poprawiając się w moich nagle zbyt ciasnych spodniach. Potrzebuję być wewnątrz niej. Już wkrótce. Pochylam się nad nią, opuszczając jej oparcie. - Po prostu się odpręż - szepczę do jej ust. Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale od razu je zamyka. Zarzuca ręce wokół mojej szyi, przyciągając mnie bliżej. Zobowiązuję się, biorąc pod uwagę ciasne miejsce. Ten samochód nie został stworzony do obściskiwania się, a tym bardziej do seksu. 68 | S t r o n a

Moje usta są na niej i nasze języki się łączą, sunąc na sobie nawzajem. Zasysa moją dolną wargę i gryzie delikatnie. Wie, że doprowadza mnie to do szaleństwa. Pociągam w dół górną część jej sukni, a jej głowa opada do tyłu, gdy ją smakuję. - Proszę… - Nie ma potrzeby, żeby błagać, kochanie. Mam cię. Przesuwam cienką tkaninę jej bielizny na bok i wsuwam dwa palce głęboko wewnątrz niej. Krzyczy z rozkoszy, a jej biodra się kołyszą, gdy wsuwam i wysuwam z niej moje palce, rozsmarowując jej wilgoć dookoła. - Niesamowicie cię czuć. Śliską i mokrą. - Boże, tak. - Boga tutaj nie ma, kochanie. Jesteśmy tylko ty i ja. - Parker. - Tak jest. Powiedz to raz jeszcze. - Parker. Pocieram opuchnięty pączek, który woła o mój dotyk, a ona zaczyna się trząść. - Właśnie tam, proszę! Jestem praktycznie na niej i poruszam się, aby spróbować znaleźć bardziej komfortową pozycję w tym ciasnym samochodzie, ale kiedy uświadamiam sobie, że to się nie wydarzy, ignoruję mały skurcz w moim boku i koncentruję się na Aundrei. Widzę światła z przejeżdżających samochodów, ale mnie to nie obchodzi. Nie ma dla mnie znaczenia to, że jesteśmy w samym środku miasta, na poboczu drogi. Jedyne, co mnie obchodzi, to sprawianie, aby Aundrea krzyczała moje imię. Jej biodra wierzgają przy mojej dłoni, kiedy przesuwam swoimi palcami z powrotem wewnątrz niej. Miękkiej i delikatnej. Do środka i na zewnątrz. Pocieram ją kciukiem, wywołując jej krzyk, a potem poruszam moimi palcami

69 | S t r o n a

szybciej. Jej oddech przyśpiesza, potem drży, eksploduje i zaciska się dookoła mnie. - To jest to - jęczę, czując jej orgazm. Oglądam jej twarz. Obserwuję, gdy jej oczy się zaciskają, a wargi rozchylają, kiedy opada ze swojego szczytu. Mogę oglądać ją w takim stanie przez cały dzień. - Jesteś taka seksowna, gdy dochodzisz. Jej policzki zmieniają się w różowe, a jej klatka piersiowa się wyrównuje. Zakrywa twarz, zakłopotana. - Nie chowaj się. - Odciągam jej dłonie. - Jesteś piękna, Aundrea i kocham to, że jestem jedynym, który doświadcza tej twarzy. Wiedzieć, że ten piękny wyraz twarzy pojawia się ze względu na mnie. Nic nie mówi, ale jej mina zmienia się w diabelską. Spojrzenie, które daje mi znać, że knuje coś grzesznego. - Mamy pokój. Siadając, porusza się ze mną, popychając moją klatkę piersiową. Wspinam się z powrotem na swoje miejsce, a ona reguluje w górę swoje oparcie, poprawiając swoją sukienkę, gdy siedzi. - Wiem, ale co zabawnego jest w tym, kiedy mamy tu i teraz? - To był tylko szybki postój, biorąc pod uwagę, że nie mogłaś się doczekać. Unosi na mnie brwi. - Nie sądzę, że którekolwiek z nas mogło się doczekać. Jęczę. Sprawia, że to jest dla mnie takie trudne. Toczę ze sobą walkę psychiczną, podczas gdy wpatruję się w jej przeklęte, zamglone oczy, wypełnione miłością. Część mnie chce wziąć ją tutaj, choć wiem, że to nie będzie wygodne dla żadnego z nas, podczas gdy druga część chce czekać, dopóki nie dojedziemy do pokoju. Mimo wszystko, to tam zaplanowałem noc do końca. - Parker? Moja decyzja zostaje podjęta, kiedy podciąga swoją sukienkę w górę talii. - Zaczekaj! - wyciągam szybko rękę, zatrzymując ją. Z dłonią na obu stronach jej bioder, trzymam ją w miejscu. - Tak kusząca jak jesteś, chcę cię w ten sposób zatrzymać. 70 | S t r o n a

Wydyma wargi. - Wiem, wiem. - Muskam jej dolną wargę, ociągając się swoim palcem. Jej oczy zamykają się na mój dotyk. - Poważnie mam ochotę skopać sam siebie, właśnie teraz, ponieważ Bóg jeden wie, że cię teraz pragnę, ale nie mogę. Obiecałem ci noc, której nie zapomnisz i która obejmuje wielkie zakończenie. - Myślałam, że to jest to, co robiliśmy. Biorąc głęboki oddech, liczę do pięciu. Gdy wiem, że mam kontrolę nad sytuacją zaczynam ciągnąć jej suknię z powrotem w dół nóg, obserwując znikającą jedwabistą skórę. - To był tylko pokaz. Nie sądzę, że mogę dostać się do hotelu na tyle szybko, gdy jesteśmy z powrotem na drodze. Nie jestem pewien, jak miałbym się zatrzymywać, kiedy przypuszczałem, że powinienem i nawet nie rozważałem zwolnienia na żółtych światłach. Wszystko o czym mogę myśleć to, jak dobrze czuła się pod moim dotykiem i jak bardzo chcę więcej. Hotel nie jest tak daleko od centrum kongresowego. Tylko kilka kilometrów. A może to tylko wydaje się tak blisko, ze względu na to, jak szybko jadę. Wreszcie tam docieramy. Ściskam dłoń Aundrei i ruszam prosto do schodów. Nie zniosę kolejnej chwili tortur i czekania na windy w tym stanie. - Co z zameldowaniem? - mruczy Aundrea, gdy ciągnę ją obok recepcji, prawie się potykając. - Już się tym zająłem. - Kiedy? - Wcześniej. - Spędziłem tutaj popołudnie załatwiając to, podczas gdy Aundrea była z Genną. To nic wielkiego, ale pomyślałem, że jeśli mamy mieć bal to ona powinna doświadczyć tego całego przeżycia, które obejmuje romantyczny pokój w hotelu na koniec doskonałej nocy. Puściłem jej rękę tylko na tyle długo, aby otworzyć drzwi. - Och. Mój. Parker. To jest, wow. - Jej oczy są rozszerzone, a głos cichy.

71 | S t r o n a

Poukładałem różowe kwiaty lotosu po całym pokoju. Tuziny podgrzewaczy na baterie tworzących ścieżkę wzdłuż czerwonego i niebieskiego dywanu, obejmujących komodę i oświetlających łózko, które jest pokryte różowymi płatkami. - Zrobiłeś to wszystko... dla mnie? Oczywiście, że zrobiłem, ale ona już to wie. Biorę ją za dłonie i wciągam do środka. Nie przyszedłem tutaj, aby rozmawiać i wiem, że ona też nie. Koniuszki jej ust unoszą się do góry, gdy za mną podąża. Kiedy uderzam w róg łóżka potykam się do tyłu. Podpieram się, ale nie wystarczająco szybko. Zanim w ogóle wiem, co się dzieje, Aundrea popycha mnie płasko na materac. Ląduję na kilku podgrzewaczach i pomrukuje z irytacją, rzucając je na bok. Cóż, to wydawało się, być dobrym pomysłem wcześniej, żeby je tu umieścić. Aundrea siada na mnie okrakiem. Nie mogę oderwać od niej oczu, gdy szarpie w górę sukienkę do pasa. Jej biodra ocierają się o moje, a twarde wybrzuszenie w moich spodniach reaguje. - To jest to, czego chciałeś? - szepcze, opierając się o mnie. Jej dekolt jest wyraźny i moje oczy utrzymują się tam przez kilka chwil. Mój oddech przyspiesza, gdy powoli ze mnie kpi, odchylając się lekko i rozpinając sukienkę. Nie mogę się doczekać kolejnej sekundy. Siadam i szarpię jej suwak mocno w dół. Wypuszcza malutki okrzyk zdziwienia. - Jesteś wszystkim, czego chcę. Całuję ją w szyję i klatkę piersiową, spychając jej biustonosz w dół i ujmując jej obrzęknięte piersi w moje dłonie. Jej głowa opada do tyłu i wkrótce odpycha się na piętach. Patrzę na nią, czekając. - Myślę, że to sprawiedliwe, jeśli uczynię, żebyś czuł się dobrze, prawda? - mówi, posyłając mi uśmiech, który sprawia, że chcę się tutaj zatracić. Kurwa. - Aundrea. - Nie uśmiecham się. - Insynuujesz, to co myślę? - Nie wiem, ale jeśli mówisz o mnie ujeżdżającej cię, to masz rację. Święty Boże! - Jezu, kobieto.

72 | S t r o n a

- Jezusa tutaj nie ma. - Jej twarz pozostaje poważna, kiedy używa mojego kiepskiego tekstu i bardzo się staram, aby się nie roześmiać. Mogę powiedzieć, że próbuje równie bardzo, ale i tak ucieka jej mały chichot. Uśmiecham się do niej szeroko, ale kiedy stoi i wyślizguje się z ubrań, wszystkie wspomnienia z naszego dowcipu znikają. - Masz tak niesamowite ciało, Aundrea. Tak seksowne - mruczę, opierając się na łokciach, gdy ją obserwuję. Kładę się, kiedy się na mnie wspina. Powoli zaczyna przyciskać się biodrami do moich i staję się jeszcze twardszy. Nasze usta łączą się ze sobą, a ona ciągnie mój zamek w dół. Zasysam jej górną wargę, gdy mnie pociera, lecz moja głowa opada do tyłu, gdy jej ręka wsuwa się w moje bokserki, biorąc twardą długość w swoją dłoń. Śledzi lekko w górę i w dół mojego trzonu, wydobywając go na wolność z mojego ubrania. Mój oddech przyspiesza, od jej ruchów. Wszystko o czym mogę myśleć to bycie wewnątrz niej i czucie jej miękkiego ciała wokół mnie. Ujmuję jej policzek i trzymam jej głowę, pogłębiając pocałunek. Czuję się tak, jakby płomienie skakały pomiędzy skórą Aundrei, a moją, wzniecając nas. Przesuwa swoimi biodrami, umieszczając się i jestem zdesperowany. Jeśli ta kobieta nie pozwoli mi wkrótce zaszyć się głęboko wewnątrz niej, będę zażenowany. Chichocze, wyraźnie świadoma mojej desperacji i sunie powoli w dół, przyjmując każdy mój centymetr. Pcham w górę, potrzebując być głębiej w jej wnętrzu. - Cholera - mamrotam. Jest taka ciepła i ciasna, a ja jestem już blisko, więc trzymam jej biodra w miejscu, próbując się trochę uspokoić. Chcę, żebyśmy się nie spieszyli. Potrzebuję cieszyć się każdą tego minutą. Aundrea podnosi się, więc jestem prawie cały poza nią, potem opada na mnie z powrotem, wydobywając ze mnie w kółko przekleństwa. Odnajduje rytm, który lubi, kołysząc się na mnie. Trzymam ręce na jej biodrach, ale pozwalam jej ustawić tempo. - Kurwa, Aundrea. Jesteś teraz tak cholernie gorąca.

73 | S t r o n a

Otwiera oczy i widzę płonący za nimi ogień; Jestem pewien, że ona widzi pragnienie w moich. Reaguję bez myślenia: wciąż wewnątrz niej, odwracam naszą pozycję, kładąc ją pod sobą. - Parker - sapie z zaskoczenia. Wysuwam się i wsuwam z powrotem wewnątrz niej. Wygina się, a jej oczy wywracają się do tyłu. - O mój… - Tak jest, kochanie. Wysuwam się i pcham powoli z powrotem. Nagle sobie uświadamiam, że wciąż jestem ubrany, podczas gdy ona jest naga. W jakiś sposób sprawia to, że jest jeszcze bardziej gorąco. Nasze ciała poruszają się jak jedno, szukając przyjemności. Moja koszula przylega do mnie, zlana potem od wysiłku moich potężnych pchnięć. Płonę z gorąca, gdy Aundrea porusza biodrami szybciej i pcham tak głęboko, jak tylko mogę. - Parker, o mój Boże, nie przestawaj. Właśnie tam - woła. Boże, tak. Kocham dawać tej kobiecie przyjemność. - Nie ma pieprzonej możliwości, żebym przestał. Ściskam jej piersi, rolując jej sutki między palcami. - Tak - jęczy. Jestem piekłem, ogień szaleje we mnie, gdy drżę, wybuchając swoją rozkoszą i opróżniając swoje uwolnienie wewnątrz niej. Jej nie jest daleko w tyle. Zaciska się wokół mnie i całuję jej wilgotne włosy, kiedy wypuszcza oddech, który trzymała. - Jasna cholera, Aundrea. - Nie ma innego dźwięku, poza naszymi falującymi oddechami i kliknięciami, tego co brzmi jak klimatyzacja. - Jesteś piekielną kobietą. - Mogłabym powiedzieć to samo o tobie. - Unoszę brwi.

74 | S t r o n a

- To znaczy - przerywa, śmiejąc się - jesteś piekielnym mężczyzną. - Śmieje się głośniej. - Załóż się o swój słodki tyłek, że jestem mężczyzną. Całkowitym mężczyzną - mówię poruszając swoimi biodrami tak, aby mogła poczuć, jak bardzo jestem mężczyzną, nadal w jej wnętrzu. Jej oczy tańczą i uśmiecha się do mnie szeroko. - Zdecydowanie całkowitym mężczyzną. Wychodzę z niej i wyciskam pocałunek na jej obojczyku, pozwalając jej przesunąć się dalej w górę łóżka. Płatki są wszędzie, a kołdra jest w nieładzie od naszych ruchów. Szybko się rozbieram, potrzebując wydostać się z tych gorących, lepkich ubrań. Ona leży przede mną, naga i nie mogę nic na to poradzić, ale pragnę więcej. - Cóż, myślę, że nie wydaliśmy naszych pieniędzy na darmo za pokój, co? - żartuje, rozglądając się po łóżku. Unoszę brwi. – Dopiero się rozkręcam. Wczołguję się ponownie na łóżko, ciągnę za sobą szlak pocałunków w górę jej ciała, dopóki nie spotykam jej słodkich ust. Biorąc jej dłoń w swoją, całuję każdy kłykieć. Mogę mieć tylko nadzieję, że każdy pocałunek pozostawia gorący płomień na jego miejscu, przypominając jej to, co mi robi.

75 | S t r o n a

Rozdział 8 – ninell_0 Aundrea - Podpisaliście? – trzymam telefon z dala od swojego ucha, kiedy głos Genny wzrasta o oktawę. - Tak! Polly, nasza koordynatorka, w poniedziałek przefaksowała umowę. Przejrzeliśmy ja i odesłaliśmy z powrotem dziś rano. Muszę tylko zapłacić zaliczkę. - Dre! To takie ekscytujące! Kiedy zamierzasz powiedzieć mamie? Powinnyśmy do niej teraz zadzwonić? - Wyluzuj, panienko. – Śmieję się z jej zapału. Uwielbiam to jak bardzo wspierająca jest moja rodzina. – Mamy zamiar powiedzieć obu rodzicom, gdy spotkamy się z surogatką i będziemy z nią dopasowani. - Kiedy będą kogoś dla was mieli? - Polly wydawała się mieć nadzieję, że znajdziemy kogoś w ciągu sześciu miesięcy. – Genna ciężko wzdycha. – Sześć miesięcy to nie tak długo. Z resztą, to może potrwać dłużej niż zazwyczaj trwa. – Nienawidzę używać terminu ‘z reguły’ więc Parker zasugerował używanie słowa ‘zazwyczaj’ i to brzmi o wiele lepiej. We wszystkich zamiarach i celach, Parker i ja jesteśmy typową parą. Po prostu musimy pewne rzeczy robić trochę inaczej. - Wiem. Chcę tylko, żeby szybko wam poszło. - Ech, powoli też jest dobrze. - Dlaczego? - Nie wiem. – Wzruszam ramionami. – To daje nam czas na przeprowadzkę do nowego domu, moją pracę, zaoszczędzenie pieniędzy, przygotowanie. Wiesz, wszystkie podstawowe rzeczy. - Racja. 76 | S t r o n a

- Więc o której nas jutro potrzebujesz na tej swojej błazenadzie? – w końcu ustaliła datę naszego przyjścia na swoją imprezę smakową. Jean ma jutro jakieś sprawy biznesowe tu w Rochester, więc to idealne rozwiązanie. - Jean mówiła, że będzie w mieście koło trzeciej, jeśli też chcesz wtedy przyjść. Jason i Kevin przyjadą razem i będę tu koło piątej czy coś takiego. Obliczam w głowie czas. – Powinno się udać. Jutro rano mam wolontariat, więc przyjdę prosto po nim. - Idealnie. Jeśli podrzucisz jutro Parkera, może załapać się z chłopakami. - Dla mnie w porządku.

***

Poprawiam szybko swoje włosy i przypinam kilka długich blond kosmyków na miejsce, pozwalając lokom opadać na prawe ramię. Odkąd moje włosy z powrotem odrosły, staram się układać je inaczej każdego dnia. Przyzwyczaiłam się nawet bardziej do makijażu i przywiązuję większą wagę do garderoby. Wciąż noszę legginsy, ponieważ to najwygodniejsza rzecz na świecie, ale nauczyłam się miłości i szacunku do mody. Wiele zawdzięczam Jean i jej zdolnościom do przekształcenia każdej szafy. We wczesnym maju, powietrze jest wilgotne. W zimie pobiliśmy rekord, a wiosna zaczęła się dziwacznie. To tak, jakby Matka Natura nie mogła się zdecydować w której porze roku chce być. Amy, Ethan i ja przyjeżdżamy razem do Genny, parkując na jej podjeździe obok samochodu Jean. Nie pukam; od razu wchodzę do środka z Amy i bardzo podekscytowanym Ethanem z figurką Avenger’sa w ręku. Ściągamy buty i podążamy do kuchni za zapachem czekolady i cynamonu. - Pachnie niesamowicie – oznajmiam, wychodząc zza rogu do kuchni. - O. Mój. Boże. Ta kuchnia jest marzeniem każdego uzależnionego od czekolady. – Przysięgam, oczy Amy zrobiły się o rozmiar większe z powodu

77 | S t r o n a

talerzy leżących na blacie. Nie może oderwać oczu od czekoladowych smakołyków. Ethan podbiega, prosząc o jeden. - Oczywiście kochanie – odpowiada Genna. Spogląda do tyłu, na nas obie. – Dre, możesz proszę wyciągnąć te ostatnie trufle z piekarnika? Nie traci czasu. – Jak się masz, Aundrea? Świetnie, dziękuję, że pytasz. Och, przy okazji, możesz proszę mi pomóc? – droczę się, zakładając kuchenne rękawiczki. Amy prycha i kradnie kulkę lepkiej czekoladowej dobroci, posypaną z wierzchu cukrem pudrem. - Przepraszam. Nie chcę, żeby się spaliły. Jak się masz? – ugniata na blacie coś, co już wygląda dobrze, a nie jest nawet upieczone. Śmieję się. – W porządku. Amy jęczy, a jej oczy się wywracają. – Genna, to jest… teraz wiem, dlaczego rozpoczęłaś swój własny biznes. To smakuje jak niebo. – Bierze kolejnego gryza i dodaje – i uwielbiam tą nową kuchnię! Genna uśmiecha się promiennie. – Dziękuję! Czy Brandon przyjdzie? - Tak, będzie niedługo. Utknął w korku, więc przyjechaliśmy z Dre. Z truflami, bezpiecznie wyjętymi z piekarnika, ściągam rękawice. Moja praca skończona. – Gdzie Jean i Hannah? - Hanna bierze późną drzemkę, a Jean dzwoni do Kevina. Sądzę, że walczą ze sobą. – Przewraca oczami. Nie mogę się powstrzymać przed śmiechem. Rozmawiałam z Jean kilka dni temu i zaczęła mówić o tym, jak Kevin unika tematu odnośnie przejścia ich związku na ‘wyższy poziom’. Dowiedziałam się, że Jean ma większe oczekiwania, niż ja kiedykolwiek miałam. Amy siada przy blacie, przyglądając się bałaganowi. Moje oczy robią to samo. – Jest coś z czym potrzebujesz pomocy? - Mam butelkę wina w lodówce w garażu. Możesz ją przynieść? - Oczywiście, zawsze znajdę czas jeśli chodzi o wino! – kiedy jestem w garażu, wołam. – Jakim cudem chcesz zrobić to wszystko w parę tygodni? - Jeszcze nie wiem. Jesteś pewna, że nie chcesz ze mną pracować? 78 | S t r o n a

Z butelką w ręce, wracam do kuchni. – Zdecydowanie nie. Jedzenie i ja… cóż, wiesz o co chodzi. - Słyszałam wszystko o gotującej Dre – mówi Amy. – To dlatego Parker gotuje, albo ona coś zamawia, gdy przychodzimy z Brandonem. Genna się śmieje. Wzruszam ramionami. – Co mogę powiedzieć? Gotowanie nie jest moim atutem. - Prawda. - Ale, jeśli potrzebujesz pomocy przy przygotowaniach, albo dostarczeniu, jestem do twojej dyspozycji. Patrzę na etykietkę od wina, które trzymam. The Chocolate Shop: The Chocolate Lover’s Wine. - Robią czekoladowe wina? - Tak – wzrusza ramionami. – Szukałam czegoś innego do wypicia po obiedzie i znalazłam to. Pomyślałam, że powinniśmy sprawdzić czy jest w ogóle dobre. - Tak, tak, powinniśmy! – mówię z radością. Genna się śmieję, gdy sieka jabłka i obsypuje je cynamonem i cukrem. – Myślę, że nawet widziałam bitą śmietanę o smaku wina. Niemal ją kupiłam, ale jednak nie. Wyciągam swój telefon, aby wysłać wiadomość do Parkera. Jestem pewna, że wciąż zajmuje się swoimi zwierzętami-pacjentami, ale przeczyta ją, kiedy będzie mógł. Ja: Czy wiesz, że stworzyli wino o smaku czekolady? Mój telefon natychmiast wibruje w ręce. Pan Przystojny: Nie, w każdym razie brzmi dobrze. Ja: Dokładnie! Jest również śmietana o tym smaku. Pan Przystojny: Chcę bitą śmietanę. Ja: Ja też!

79 | S t r o n a

Wszystko co mogę sobie wyobrazić, to truskawki z bitą śmietaną i odrobiną cukru. Mniam! Pan Przystojny: Na Tobie. Och. Ja: To brzmi… interesująco. Pan Przystojny: Najbardziej to chcę ją z Ciebie zlizać. Ja: Och… Moja klatka buzuje od elektryczności, a policzki płoną. Patrzę na Gennę, która zawija pierożki z jabłkami, nie poświęcając mi uwagi. Pan Przystojny: Chcę, żebyś tak mówiła, kiedy wyliżę Cię do czysta. Ja: Parker… Pan Przystojny: Tak, wołając moje imię. Każde zakończenie nerwowe w moim ciele buzuje. Ja: Przestań! Pan Przystojny: Nie, dopóki nie będziesz czysta. Ja: LOL! Jesteś taki sprośny. Pan Przystojny: Jeszcze nie wiesz, jak bardzo potrafię być sprośny. Ja: Założę się, że mogę. Pan Przystojny: Chcesz się założyć? Chcę? Tak, chcę. To jedyny zakład, który chcę przegrać. Ja: Zamierzam krzyczeć i dostarczyć Ci dwóch orgazmów. Pan Przystojny: Umowa stoi, kobieto. Dziś w nocy. Mój żołądek wykonuje salto. Zagryzam wargę, próbując najlepiej jak umiem się nie uśmiechać. - Co zmoczyło twoje majtki? – pyta Jean, wchodząc do kuchni. - Ethan, co ty na to, żebyśmy ubrali ci buty, abyś mógł pobiegać po podwórku? Będę na ciebie patrzeć przez okno – mówi szybko Amy.

80 | S t r o n a

Zeskakuje ze swojego stołka i skacze do drzwi. Amy podąża za nim, a Jean posyła jej uśmiech pełen wyrzutów sumienia, ale Amy macha na to ręką. Kiedy znikają z pola widzenia, moja głowa odwraca się w kierunku Jean. - O czym ty mówisz? Jej oczy się śmieją. – Och, proszę. Umiem rozpoznać wysyłanie sprośnych wiadomości. - Och, ja nie… my nie… – jęczę, blokując telefon i kładąc go na blacie. - Dooobra. Twoje zarumienione policzki i nikczemny uśmiech, który próbujesz ukryć, nic nie oznaczają. - Wysyłasz sprośne wiadomości w mojej kuchni, zamiast mi pomagać? - Uchh… - Wysyłałaś! – piszczy Jean. - Nie! - Czekoladowe wino cię tak podnieciło? – droczy się Genna. - Jakie czekoladowe wino? – pyta Jean, rozglądając się dookoła. - To, tutaj – mówię. - Wygląda smacznie. Otwórzmy je – wykrzykuje Jean, zabierając je z mojej ręki. - Dopiero po obiedzie. Musicie pierw zjeść pełny posiłek, a potem zobaczymy czy to będzie dobre zakończenie nocy. – Wyjaśnia Genna. - Cóż, według Aundrei, to idealne zakończenie nocy, jeśli sprawi, że wszystkim będzie gorąco. – Jean mruga do mnie i szturcha łokciem. Mogę jedynie przewrócić oczami. - Och, no dalej. Poddaj się, Dre. – Dodaje Jean. Ignorując ją, usadawiam się wygodnie przy blacie, a Jean dołącza do mnie. Posypujemy cynamonem i cukrem ostatnie pierożki, zanim Genna wkłada je do piekarnika. Hannah zaczyna płakać. Genna wyciera ręce i idzie do niej.

81 | S t r o n a

- Powiesz mi co się dzieje między tobą a Kevinem? – pytam, kiedy jesteśmy same. Jean wypuszcza smutne westchnienie, a jej ramiona trochę opadają. - Chce, żebym zostawiła Minneapolis i wprowadziła się tutaj – albo raczej, zamieszkała z nim. - I dlaczego to jest problem? - Ponieważ nie rozumie, że mam pracę – tą którą kocham – i nie mogę po prostu się spakować i przenieść do Rochester. Co miałabym tu robić? Biorę łyk Genny wody, która wygląda tak samotnie leżąc na blacie. Nie jestem tą, która daje porady odnośnie związku. - To samo, co robisz teraz – oznajmia Genna, wchodząc z powrotem do kuchni z Hanną na rękach. - Jasne, łatwo powiedzieć. Wiesz jak ciężko znaleźć pracę w moim zakresie? - Um, nie, nie wiem, biorąc pod uwagę, że praca z dziećmi i jedzenie nie idą w parze. – Śmieje się Genna. - Rozejrzałaś się, aby zobaczyć czy coś jest? To duże miasto. Możesz być zaskoczona co da się znaleźć. – Dodaję. Byłoby miło mieć ją bliżej siebie. – Poza tym, jesteś tu teraz w interesach. - Tak, ale to co tu robię, to nie są prawdziwe interesy. To rozmowa w kilku butikach, w celu rozwoju i marketingu. Pomagam, ponieważ dzięki temu mogę tu wrócić z wizytą. I nie, nie szukałam pracy. Powiedziałam mu, że jest szalony i, że go kocham, ale moją pracę kocham bardziej. – Sapie. - Jean! - Och, daj spokój. Powiedziałam to grzeczniej niż teraz. Jean nie może być poważna. Najbardziej w swoim życiu kocha trzy rzeczy: modę, faceta i seks. Szczerze mówiąc, jestem zaskoczona, że była z Kevinem tak długo. Cóż, jestem pewna, że zgadłabym dlaczego, ale raczej nie chciałabym wyobrażać sobie tej części jego ciała. Bez względu na wszystko, uwielbiam to, że jest szczęśliwa w swoim dziwacznym, zakręconym świecie.

82 | S t r o n a

- Nie mogę uwierzyć, że mu to powiedziałaś. – Kręcę głową w niedowierzaniu. - Jak mawia Brooke Davis ‘ciuchy ponad wszystko’. Patrzę na nią ze zmieszaniem. – Kim jest Brooke Davis? - One Tree Hill.4 – Jej ton sprawia, że myślę, iż powinnam wiedzieć co to jest. – Na CW? Och, no dalej! Nigdy nie oglądałaś tego serialu? Ganna i ja patrzymy na siebie i potrząsamy głowami. Śmiejąc się, mówię – nie. - Jest na Netflix.5 Obejrzyj. – To rozkaz, nie prośba. Amy wraca, kiedy piekarnik zaczyna piszczeć, a ja zeskakuję, żeby dostać się do tacek, ale Genna mnie powstrzymuje. – Skończę to, jeśli ją potrzymasz. – Podaje mi moją słodką, małą siostrzenicę i siadam z powrotem przy blacie, gdy ciszę przerywają głośne, głębokie głosy w przedpokoju. Chłopcy. Kevin wchodzi jako pierwszy. Kiwa do mnie, zanim podchodzi do Jean. Przyciąga go do wielkiego powitalnego uścisku i całuje. Nigdy nie kwestionowałam uczuć Kevina względem mojej najlepszej przyjaciółki. Traktuje ją odpowiednio, sprawia, że się uśmiecha i kocha ją bezwarunkowo. Chciałabym, aby pokonała własny strach przed zaangażowaniem. Jason podchodzi i bierze ode mnie Hannah. – Jak się ma dziś moja dziewczynka? - W porządku. Och, masz na myśli małą dziewczynkę. – Żartuje Genna. Kiedy Parker wchodzi, nasze oczy natychmiast się odnajdują. – Cześć przystojniaku. Jesteś wcześniej. Jak to zrobiłeś? – jest na wezwanie, więc oczekiwałam, że pojawi się trochę później. Przyciąga mnie bliżej, całując moją skroń. – Opłaca się być szefem. - Jak się masz? - Lepiej, gdy jestem tutaj. Chociaż będzie o wiele lepiej w domu, kiedy odbiorę swój zakład. Chichotam przy jego ramieniu. – Więc to na poważnie? 4 5

Amerykański serial. Polski odpowiednik tytułu: Pogoda na miłość. Największa na świecie wypożyczalnia filmów .

83 | S t r o n a

- Tak – mówi, jego oddech owiewa moje ucho. Pochylając się, skubie płatek mojego ucha. – Nawet zatrzymałem się po drodze po bitą śmietanę. Wciągam szybko powietrze. – Cóż, zatem… – odsuwam się z jego uścisku i patrzę na jego twarz. – Zrobimy to dziś w nocy? - Czytasz mi w myślach. Brandon przychodzi dziesięć minut później, z Ethanem na rękach. Genna usadawia nas i przynosi jedzenie. Kiedy przedstawia każde danie, wyjaśnia, że chce żebyśmy ocenili prezentację i smak. Czuję się niemal, jakbym była jurorem w Iron Chef. W pomieszczeniu pachnie niesamowicie, a zapach staje się coraz silniejszy z każdym daniem, jakie przede mną stawia. Przez następną godzinę, kosztujemy kilka rodzajów potraw. Są tak dobre, że modlę się, żeby miała więcej, abyśmy mogli zabrać do domu. Kiedy przepraszam, by udać się do łazienki, sprawdzam po raz pierwszy swój telefon, odkąd pisałam z Parkerem. Mam dwa nieodebrane połączenia z Circle of Life i jedną wiadomość głosową. Jest od Polly, która prosi mnie, żebym do niej oddzwoniła. Patrzę na godzinę. Jest po 5:30. Zastanawiam się czy nie będzie za późno, niepewna do której otwarta jest klinika, ale decyduję się spróbować, wybierając numer, kiedy idę do salonu. - Circle od Life, tu Heather, w czym mogę pomóc? - Cześć, nazywam się Aundrea Jackson. Oddzwaniam do Polly, czy jest wciąż dostępna? - Pozwól mi sprawdzić, czy wciąż tu jest. Dasz mi minutę? - Tak. – Mam nadzieję, że jest. Zastanawianie się o co chodzi doprowadza mnie do szału. Zastanawiam się czy przegapiliśmy coś z dokumentów? - Witaj, Aundrea. Dziękuję, że oddzwaniasz – mówi uprzejmie Polly. - Nie ma problemu. Przepraszam, że przegapiłam połączenie. Wszystko w porządku? - Nie istotne, ale tak, wszystko dobrze. Chciałam cię złapać, ponieważ znaleźliśmy dla was idealne połączenie. 84 | S t r o n a

Powiedz jeszcze raz. Opadam na kanapę, zszokowana. - Um.. uch… słucham? - Wiem, że to duże zaskoczenie. Zaufaj mi, jestem równie zaskoczona, ale mieliśmy surogatkę, której kontrakt został zerwany dziś rano. Chcę, aby było jasne: to nie przez nią. Jest świetna i bardzo smutna, że kontrakt przepadł. Potencjalni rodzice postanowili poczekać dłużej. - Um… - Rzecz w tym, Aundrea, że jest ona gotowa. Jej implantacja miała się odbyć w następny piątek. Zaczęła brać leki, by przygotować macicę i jeśli stracimy tą szansę, będziecie musieli czekać kolejny miesiąc. Oczywiście, to też będzie w porządku. Ale jeśli ty i Parker jesteście zainteresowani następnym piątkiem, możemy to zrobić szybciej. - Um… – Wow. – Czekaj, nie ma tam podobnych rodzin jak my, które czekają? – tak bardzo jak chcę tego dla nas, również nie mogę nic poradzić na to, że myślę o tych wszystkich rodzinach, które podpisały umowę przed nami. - Tak, oczywiście, braliśmy pod uwagę lokalizację i zgodność. Mamy adresy – potencjalnych rodziców – którzy przychodzą do nas z całego kraju, prosząc o surogatki z różnych lokalizacji, ale surogatki również mają wymagania co do niej. Mamy wiele rodzin, ale żadna nie została powiązana z profilem Wendy. Jest z St. Paul, prosząc o rodzinę w obrębie stu mil. To ty i Parker. - Och, wow. - Wiem, że to dużo wcześniej niż rozmawialiśmy, ale to właśnie ona, Aundrea. Jest połączeniem dla ciebie i Parkera. Tak jak powiedziałam, zrozumiem, jeśli będziecie chcieli chwilę poczekać. Wiem, że oczekiwaliście więcej czasu na przygotowania. Poczekać chwilę? Nie sądzę, że jest to dla nas opcją. - Nie! Daj mi chwilę, proszę. Muszę porozmawiać z Parkerem. – Nie mogę przepuścić takiej okazji. Przynajmniej nie bez rozmowy z Parkerem. Cholera, czy tu jest tak gorąco? Tak, jest. Wachluję sobie ręką. Kiedy to nic nie daje, biorę poduszkę z kanapy i używam jej jako wiatraka. 85 | S t r o n a

Pokój zaczyna się kręcić. Albo może to moja głowa. Nie jestem pewna. To się dzieje o wiele szybciej, niż się spodziewaliśmy. - Rozumiem. Zadzwonisz do mnie rano i dasz znać, co wymyśliliście? Jeśli będziecie chcieli to kontynuować, umówię spotkanie z Wendy. Jeśli będziecie chcieli poczekać trochę dłużej, to też w porządku. Będę tu do południa. - Nie… um, nie sądzę, że będziemy chcieli czekać. – Będziemy? – Porozmawiam z Parkerem i oddzwonię do ciebie. Rozłączamy się, a ja nie mogę się ruszyć. - Aundrea? – pyta zaniepokojony Parker. – W porządku? Mój mózg wysyła sygnał do ust, żeby mówiły, ale to nie działa. Jestem wciąż zbyt zszokowana. Moje palce zaczynają się trząść. Siada koło mnie. – Kochanie? Odwracając się lekko, spotykam jego zmartwione spojrzenie. Za nim jest zaniepokojona Genna. - Znaleźli nasze połączenie. – To wyszło bardziej jak szept. - Przepraszam? Co? - Circle of Life – mówię głośniej, odchrząkając. Parker oddycha z ulgą obok mnie. – Naprawdę? - Tak. Jest gotowa. Następny piątek. Jej kontrakt z potencjalnymi rodzicami został zerwany i zostaliśmy połączeni. Polly chce wiedzieć, czy chcemy to teraz kontynuować, czy czekać miesiąc… albo dłużej, jeśli nie jesteśmy gotowi. - Nie chcę czekać. - Nie sądzę… – kurwa wypluj to! – Nie sądzę, że też chcę czekać. – To prawda. Tak szybko jak to się dzieje, nie chcę tego odkładać. – Mają umówić z nią spotkanie. Jasna cholera! - Powiedziała, że kiedy ją poznamy? - Powiedziała, że zadzwoni do niej rano i umówi spotkanie, gdy pozna naszą decyzję. Bierze mój telefon. 86 | S t r o n a

- Co robisz? - Nie chcemy czekać, prawda? - Prawda. - Więc oddzwonię do niej i powiem, aby umówiła spotkanie. Rozpracujemy to. Nie słyszę nawet co Parker mówi do Polly. Jestem w stanie nieważkości. Ciarki zaczynają się przeze mnie przetaczać i nie jestem pewna, czy to sen czy rzeczywistość. Myślenie o tym, że Parker i ja będziemy mieć dziecko przynosi uczucie spełnienia. To tak, jakby wszystko wokół mnie się zatrzymało i nic innego się nie liczyło. To jedno z marzeń, które myślałam, że jest niemożliwe do spełnienia i to zdumiewające, iż znalazłam kogoś, kto chce mi to marzenie spełnić. - Mamy spotkanie w czwartek. – Mówi spokojnie Parker, kończąc połączenie. Ktoś inny w pokoju oddycha z ulgą. Genna stoi obok kanapy, jej oczy są zamknięte, a usta drżą. Zapomniałam, że tu była. Kiedy otwiera oczy i patrzy na mnie w dół, łzy spływają po jej policzkach. Jej oczy są łagodne. – Dre… – przerywa. Ale nie musi kończyć. Wiem, jakie są jej niewypowiedziane słowa. Moja dolna warga drży, gdy staram się powstrzymać własne łzy. - Będziemy mieli dziecko! – mówi Parker, chwyta mnie i przyciąga na swoje kolana. – To było szybkie. - Wiem. - To się dzieje, Aundrea. - Wiem. – Nie sądzę, że mogłabym to lepiej ująć. Owijam ramiona wokół jego szyi. – Parker, to oznacza, że jeśli wszystko zadziała, w ciągu tygodnia dojdzie do inplantacji. - Zrobimy to. Poradzimy sobie. Cokolwiek musimy zrobić, znaleźć, podpisać, zrobimy to. Nie ma wątpliwości, kochanie. 87 | S t r o n a

Przesuwam wzrok ponad jego ramię, aby zobaczyć Amy stojącą z boku. Nic nie mówi, ale jej obecność daje mi wszystko czego potrzebuję do zapewnienia. Chowam twarz w zgięciu szyi Parkera. Cokolwiek musimy zrobić. Tak długo, jak robimy to razem.

88 | S t r o n a

Rozdział 9 – agunia2611 Aundrea Miłość rozświetla życie. Są różne rodzaje miłości i tylko nieliczni mają szczęście doświadczyć każdej z nich. Powiedziano mi, że nie ma innej miłości niż taka, jaką matka darzy swoje dziecko. To głębokie, natychmiastowe i nigdy nie może być przerwane. Wiedziałam, że jeśli ktoś miałby być bardziej podekscytowany w temacie posiadania przeze mnie i Parkera dziecka niż my sami, to byłaby to właśnie moja mama. Zamierzałam powstrzymać się od powiedzenia jej, przynajmniej dopóki nie spotkamy się dzisiaj z Wendy, ale jestem zbyt podekscytowana, kiedy dzwoni. - Ja… nie rozumiem. Co masz na myśli? - Będziemy mieli dziecko, mamo. - Nie, to rozumiem. Ale jak? Śmieję się. – Surogatka. Milczy. - Wciąż tam jesteś? - Tak, przepraszam. Jestem... w szoku, to wszystko. - W dobry sposób? - Tak! Tak, oczywiście, kochanie. Po prostu nie wiedziałam, że rozważacie ten pomysł, to wszystko. - Cóż, Parker o tym napomknął, po wielu namysłach, zdecydowaliśmy, że jesteśmy gotowi. - Jesteś? Proszę? - Co? 89 | S t r o n a

- Przepraszam, mam na myśli z wszystkim innym, co się dzieje? Chcę, żebyście mieli dziecko, Dre, nie zrozum mnie źle. Chcę, byście mieli wszystko. Ja po prostu… myślę, że potrzebuję potwierdzenia, że jest z tobą w porządku. Że wszystko przebiega prawidłowo z rutynowymi wizytami i że, z punktu widzenia zdrowia, jest na tyle dobrze, żebyś mogła mieć w tej chwili dziecko. Biorę głęboki oddech i powoli go wypuszczam. – Nie ma potrzeby się martwić. - Jestem twoją matką. Martwienie się jest moim zadaniem. Chcę po prostu mieć pewność, że twoje serce może sobie teraz poradzić ze stresem. - Stresem? - Z nowym domem, nadchodzącym ukończeniem studiów, rozpoczynaniem nowej pracy. Dodanie noworodka i pieniędzy do tego równania – może być stresujące. Moje serce się zatrzymuje. Czuję jak powoli się wyłącza. Czuję ostry ból, jakby jej ręka sięgnęła przez linię do mojej klatki piersiowej i ściskała moje serce. Oddychaj, Aundrea. Oddychaj. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Dlaczego wszystko w moim życiu musi odnosić się do mojego zdrowia? Dlaczego przez wszystko muszę przejść ze stałym przypomnieniem mojej przeszłości, nawet w szczęśliwej chwili jak ta? Staram się nie myśleć często o swojej przeszłości. Biorę trzy tabletki dziennie przy kardiomiopatii, widzę dr Jamesa co trzy miesiące i mam rutynowe EKG, echokardiogramy i wszelkie inne niezbędne obrazowania lub badanie krwi, gdy on czuje, że to konieczne. Spotykam się również z moim onkologiem, dr Olson, co cztery miesiące na rutynowe badanie kontrolne, które się nie skończą, dopóki w ciągu najbliższych dwóch lat nie będę miała żadnych objawów i nie przejdę przez jej wszystkie niezbędne badania. Wszystko idzie dobrze. - Mamo, moje zdrowie jest pod kontrolą. Naprawdę, nie trzeba się martwić. Parker i ja rozmawialiśmy o tym i jesteśmy gotowi. Jestem gotowa. Dobrze sobie radzę i nic nas nie powstrzymuje.

90 | S t r o n a

- Wiem, kochanie. Po prostu się o ciebie martwię. Nie chcę nic poza tym, co jest najlepsze dla waszej dwójki. – Jej głos powoli się załamuje. Uśmiecham się. – Wiem, mamo. Zaufaj mi, kiedy mówię, że wszystko będzie w porządku. To zawsze się sprawdza. - Wiem, ale... Mój telefon piszczy i widzę polaczenie od Amy. – Mamo, muszę kończyć. Zadzwonię do ciebie w tym tygodniu, w porządku? - Dobrze. - Hej – odpowiadam, gdy przełączam połączenia. - Uch och, co się stało? – pyta Amy. - Uratowałaś mnie od mojej matki. - Ach, te matki. – Jej ton jest sarkastyczny, ale lekki. – O co chodzi? - Powiedziałam jej o znalezieniu surogatki. - Tak? - I jest zaniepokojona i zestresowana całym wyczuciem czasu. Powiedziałam jej, że nie musi się martwić i wszystko jest w porządku, ale wiesz… - Dre, ona się po prostu o ciebie martwi. Jest twoją mamą i chce tego, co najlepsze. - Wiem. To jest… po prostu byłam taka podekscytowana, aby jej powiedzieć. Cieszy się naszym szczęściem; wierzę w to. Wiem, że chce dla mnie wszystkiego w życiu. Ale potem uderzyła mnie… - Rzeczywistością. - Tak jakby. Tak. - Rozumiem to. Ale, Dre, jestem mamą. Mamy zawsze się martwią. Zawsze będziemy mieć na sercu dobro naszych dzieci. Ona po prostu upewnia się, że wasza dwójka to przemyślała. Wierz mi, prawdopodobnie była taka także z Genną. Śmiejemy się obie. – Chyba masz racje. Faktycznie, pamiętam rozmowę między Genną i moją mamą, kiedy powiedziała jej o przerobieniu kuchni. Moja mama nie rozumiała, dlaczego ona i Jason rozważali to, gdy była jeszcze w ciąży. 91 | S t r o n a

- Widzisz? Wykonuje tylko swoją pracę. – Dzięki Bogu za Amy. - Dziękuję. - W każdej chwili. - Teraz, co u ciebie? - Miałam zamiar ci powiedzieć: z końcem zbliżającego się roku szkolnego, wzięłam pewien wolontariat w szkole Ethana, w ich programach letnich. - Świetnie! - Tak, Ethan jest bardzo podekscytowany, że będę więcej czasu spędzać z nim, ale to oznacza, że mój wolontariat w Mayo będzie musiał się zmieniać. - Och… - Wiem. Nie jestem pewna co będzie z moimi dniami w szkole, więc nie wiem czy będziemy razem przez kilka tygodni. - W porządku. Rozumiem. - Nie mogłam się doczekać tego czasu z tobą, zanim zaczniesz swoją pracę. - Amy, szczerze mówiąc, jest w porządku. Rodzina najważniejsza. Czy to nie jest to, co zawsze mówisz? Naprawdę, nie martw się o to. To nie tak, że się ze sobą nie zobaczymy. - Jesteś aniołem. Kawa wkrótce? - Nie zamierzam tego przegapić. Parker podchodzi do mnie, wskazując, że musimy iść. Żegnamy się i dobieramy czas, aby się spotkać. - Jesteś gotowa? – pyta, owijając rękę wokół mojej talii i całując mnie w skroń. - Urodziłam się gotowa. - Zatem idziemy spotkać kobietę, która zamierza pomóc sprowadzić nasze dziecko na świat.

***

92 | S t r o n a

Żyłam życiem, które doprowadziłoby kogoś do obawy. Bojąc się życia, miłości – nawet nadziei. Nie ma nic z czym się zmierzałam, czego myślałam, że nie mogę przezwyciężyć. Aż do teraz… Gdy przemierzamy miasto, ogarniają mnie nudności, osiedlając się w dole mojego brzucha. Restauracja nie jest zbyt daleko od St. Paul, a w sekundzie wejścia jej w pole widzenia czuję się, jakbym miała zwymiotować. Moje dłonie są wilgotne i zaczynam się pocić. Przebiegając palcami przez włosy, staram się strzepać nieprzyjemne wrażenie, które przejmuje kontrolę. Byłam nerwowa więcej razy, niż mogę zliczyć, ale w niczym nie przypomina uczucia, które mam teraz. Boję się rozczarować osobę, która liczy się dla mnie bardziej niż życie samo w sobie. Jeśli byłby kiedykolwiek czas, aby zrobić dobre pierwsze wrażenie, to jest to teraz. To jest moment, który może zadecydować o naszej przyszłości. Oznacza to także moment, który może pchnąć nasze szczęśliwe zakończenie daleko stąd. Kiedy wjeżdżamy na miejsce parkingowe oboje milczymy. Ręce Parkera ściskają kierownicę, kłykcie zmieniają się w białe. Opieram jedną dłoń na wierzchu jego. Rozluźnia swój uścisk, ale na mnie nie patrzy. Opuszczam daszek osłaniający przed słońcem, aby spojrzeć w lustro. Nagle czuję, że mój makijaż oczu jest zbyt ciemny, podkład zbyt gruby, a róż zbyt jasny. - Wyglądasz świetnie, Aundrea – mówi Parker, zwracając się do mnie twarzą. Daję mu słaby uśmiech. – Dzięki, ale myślę, że trochę przesadziłam. - Nonsens. Wyglądasz niesamowicie, jak zawsze. Pokocha cię. - Nas. Pokocha nas – poprawiam. Modlę się, żebym też ją polubiła. Jestem przerażona, że nasze osobowości nie przypadną sobie do gustu i zdecydujemy, że nie jesteśmy dobrze dobrani. - Gotowa? – pyta Parker. Moja ręka pozostaje na szczycie jego. - Co, jeśli się nie powiedzie? – wykrztuszam. - Aundrea, nie przestanę, dopóki nie będziemy mieć dziecka w naszych ramionach. Jeśli to się nie powiedzie, będzie ktoś inny. Zapewniam cię. 93 | S t r o n a

Kiwam głową. Muszę się uspokoić. Po prostu chcę, żeby to wyszło. Powoli wychodzę z samochodu, starając trzymać się razem. Spotykając Parkera z przodu samochodu, owijam swoje ramię dookoła jego talii, gdy idziemy w kierunku wejściowych drzwi. Biorę powolne, głębokie oddechy, starając się opanować nerwy. Czuję, że moja sukienka jest nagle zbyt krótka. Wiedziałam, że powinnam pójść w dłuższej. - Przestań się wiercić. - Nie powinnam tej ubrać. Jest zbyt krótka i ma duży dekolt. Moje cycki praktycznie wyskakują. Parker patrzy na mój dekolt. – Nie, wygląda świetnie. – Mruga, a potem porusza brwiami. Przewracam oczami. – Jesteś takim facetem. - Tak było, jak ostatnio sprawdzałem. Chichocząc, naciskam żartobliwie w jego bok. Lubię, że potrafi zbagatelizować moment, wyczuwając moje zdenerwowanie. - Mówię poważnie, Parker. - Ja również. - Nie, mam to na myśli. Chcę dobrze wyglądać. Nie chcę, żeby myśleli, że jestem kiczowata. Parker zatrzymuje się w pół kroku. Pochyla moją brodę w górę, tak że patrzę bezpośrednio na niego. – Posłuchaj mnie. Nie wyglądasz kiczowato. Jesteś piękna. Sukienka była idealnym wyborem, a makijaż wygląda świetnie. - Dziękuję. Puszcza mi kolejne oko przed wzięciem mojej ręki z powrotem w swoją. - I dla przypomnienia, nie mogę się doczekać, aby dostarczyć cię do domu, zrzucić twoją suknię i zaszyć się głęboko w tobie. - Parker! Wzrusza ramionami, uśmiechając się. – Co? To prawda. - Nie mogę uwierzyć, że myślisz teraz o seksie, kiedy mamy spotkać kobietę, która potencjalnie będzie nosić nasze dziecko. 94 | S t r o n a

- Kochanie, zawsze myślę o seksie z tobą. Poza tym staram się cię uspokoić, więc przestań się wiercić – szepcze, gdy przechodzimy przez drzwi. - Nie wiercę się – syczę. Całkowicie się wiercę. Nie mogę przestać majstrować przy sukni, rolując tkaniny pomiędzy palcami. Zaczynam kołysać się z boku na bok, gdy czekamy na hostessę. Bez względu na to jak się staram, nie mogę pozostać nieruchomo. Kiedy się odwracam, Parker wyjaśnia, że mamy z kimś spotkanie i podaje jej nazwisko Wendy. Prowadzi nas w kierunku tylnej części restauracji. Moje serce przyspiesza, jakby biło dwa razy szybciej niż to miało miejsce przed chwilą. Mój oddech spowalnia i jestem pewna, że nie słyszę nic wokół siebie z wyjątkiem pulsującego tętna w mojej szyi. To prawie, jak bycie w scenie ze zwolnionym tempem w Matrixie. Widzę ludzi poruszających ustami, ale nic nie słyszę. Na szczęście, do momentu naszego dotarcia do małego stolika z tyłu, mój słuch powraca. – Proszę – mówi hostessa, pozostawiając Parkera i mnie stojących niezgrabnie przed dwójką nieznajomych. - Cześć! – krzyczy praktycznie kobieta, wstając. – Jestem Wendy. – Wyciąga rękę. – To jest mój mąż Ron. Jest średniej wysokości i nie wygląda na więcej niż trzydzieści lat. Jej jasne złociste włosy ściągnięte są w koński ogon, a grzywka ma lekkie loki. Jest bardzo ładna, a jej mąż równie atrakcyjny. Parker wymienia uściski rąk z nią i Ronem, przedstawiając się, potem mnie. – Cześć – udaje mi się wydusić, potrząsając jej zimną dłonią. - Proszę, usiądźcie. – Daje nam uspokajający uśmiech. Zajmuję siedzenie wewnątrz, opierając kolanem o ścianę, w próbie zapobiegnięcia jego podskakiwaniu. - Zatem, Wendy, jaką pracę wykonujesz? – pyta Parker. Cieszę się, że przełamuje lód pierwszy; nie jestem pewna, czy mogę mówić. - Jestem pielęgniarką. Ron uśmiecha się dumnie. - Wow, to niesamowite – mówię, odnajdując swój głos. 95 | S t r o n a

- Dziękuję. – Uśmiecha się promiennie. – Kocham to. - Od jak dawna to robisz? – pyta Parker. - Około sześciu lat. Pracuję na ortopedii. Co robi wasza dwójka? - Jestem weterynarzem. - A ja kończę college w ciągu kilku tygodni. – Czuję się trochę nieswojo mówiąc to – będąc dwudziestoczterolatką i rozmawiając o posiadaniu dziecka, kiedy jestem jeszcze w szkole. - Od września Aundrea będzie pracować w astrofizyce. - To cudownie; gratulacje. - Dziękuję. Podchodzi nasza kelnerka i mówimy jej, że potrzebujemy chwilę, aby spojrzeć na menu, ale nikt z nas tego nie robi. Nikt nie mówi. Wpatrujemy się na siebie niezręcznie, czekając na kogoś, aby zrobił pierwszy krok. Ron chrząka, Wendy musi wziąć to jako jej znak na podtrzymanie rozmowy. - Czy w ten sposób się spotkaliście? Poprzez klinikę? – pyta. Patrzymy na siebie nawzajem. Parker mruga, a moje serce pomija bicie. - Poniekąd. – Śmieję się niezręcznie. Parker bierze mnie za rękę. – Pracowałem z jej szwagrem, który ją zatrudnił. Spotkaliśmy się kilka dni, zanim zaczęła pracować, ale zajęło mi trochę przekonywanie jej, aby poszła ze mną na randkę. - Gra w hokeja nie była randką. - Tak jak mówiłem, nazwij to, jak chcesz; to była randka. Kręcę głową, lecz śmiejąc się wewnątrz. Po tych wszystkich latach, można by pomyśleć, że to wyjaśniliśmy. - Co za zabawna historia! Kocham to. Gdyby tylko wiedziała. Parker chrząka. – Co sprawiło, że zdecydowałaś się być surogatką?

96 | S t r o n a

- Zrobiłam to dla swojej siostry dwa lata temu. Starała się mieć dziecko, a nie mogła. Oni naprawdę chcieli swoje własne i zaproponowałam pomoc. To było tak niesamowite, być w stanie podarować im ten dar. Powiedziałam Ronowi, że chciałabym zrobić to dla rodziny, której nie znałam. Zajęło nam cztery miesiące, aż zdecydowaliśmy, że to dobry moment, żeby to zrobić. Byłam zaskoczona, na bycie dopasowaną tak szybko, ale potem... Ron pozostaje cicho, ale bierze ją za rękę dla wsparcia. Mogę powiedzieć, jak trudne było to dla niej przez wcześniejszy kontrakt, który się nie udał. Wydaje się, że naprawdę chce to robić dla zasługujących par. - Przykro mi, że nie doszło do skutku – mówię. Mimo, że Polly powiedziała mi, że potencjalni rodzice zrezygnowali, to nie wolno nam omawiać z Wendy szczegółów umowy prawnej. - Mi też, ale, jak powiedziałaś, jesteśmy tu teraz. Czyjaś strata jest czyimś zyskiem – oświadcza Parker. Wendy się uśmiecha. - Wiesz, to jest niesamowity dar. Potrzeba silnej, hojnej osoby, aby móc to zrobić dla kogoś. Dwukrotnie – mówię. - Dziękuję. To była najbardziej satysfakcjonująca rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam dla innej osoby. Nie mogę powiedzieć, jak wspaniałe było widzieć, że pomagałam swojej siostrze spełnić jej marzenie o posiadaniu dziecka. Chciałabym zrobić to dla innej rodziny. Myślałam, że ich znalazłam, ale zdecydowali, że nie są gotowi. Co jest w porządku. Wiem z pierwszej ręki, jak przerażające jest mieć dziecko i nerwy, które przejmują kontrolę. Nie winię ich za to. Jestem po prostu wdzięczna Polly za znalezienie waszej dwójki tak szybko i mam nadzieję, że to się powiedzie. Jest taka miła i nie mogę nic na to poradzić, ale natychmiast ją lubię. Kelnerka wraca i zamawiamy. Nie sądzę, że ktokolwiek z nas może zjeść zbyt dużo. Biorę mały łyk wody przed spytaniem. – Ile masz dzieci? - Dwójkę. Obie dziewczynki. - I wyglądasz tak dobrze! – mówię. Naprawdę tak jest. Wendy rumieni się na mój komplement. - Ile mają lat? – pyta Parker. 97 | S t r o n a

- Siedem i pięć. Moja siostrzenica ma teraz dwa. Trudne było dla mojej siostry oglądać moje zajście w ciążę wraz z nimi tak łatwo. Ona i mój szwagier próbowali przez osiem lat. Wzięła każdy lek na płodność o jakim mogłaś pomyśleć. Nic nie działało, a lekarze nie mogli wyjaśnić dlaczego nie zachodziła w ciążę. Nazwali to tajemnicą medyczną. - Wow – Parker i ja mówimy. Jest mi przykro z powodu jej siostry. Nie wyobrażam sobie, starać się tak długo o dziecko tylko, aby zawodzić się miesiąc po miesiącu. Też wyrażam jej dużo uznania. Trzeba być silną kobietą, aby przejść przez to wszystko tak długo. - Mogę zapytać, jak długo się staraliście? – pyta Wendy. Patrzę na Parkera. To jest moment, którego się obawiałam. Nigdy nie lubiłam być w centrum uwagi. Parker zaczyna odpowiadać za mnie, wiedząc, jak się czuję, ale wiem, że powinnam być tą, która to wyjaśni. – Przeżyłam raka. Niestety, nie jestem w stanie zajść w ciążę. – Mówię, tak szczerze i stanowczo, jak tylko mogę. Potrzeba wiele, aby się otworzyć i powiedzieć, że masz raka, ale nie powinno to zająć długo, przyznać, że go przeżyłeś. I to jest to, kim jestem. Przezwyciężoną. Parker bierze mnie za rękę i czuję jak próbuje mnie pocieszyć. - Wow, tak mi przykro, ale gratuluję – mówi Wendy. Wygląda, jakby także chciała wyciągnąć rękę i mnie dotknąć; jej oczy są pełne smutku i mogę powiedzieć, że nam współczuje. Ron daje mi smutny uśmiech i powtarza słowa Wendy. – Przykro mi to słyszeć, ale cieszę się, że wszystko jest teraz dobrze. - Dziękuję. Naprawdę jest w porządku. Nie ma potrzeby odczuwać przykrości. Byłam teraz wolna od raka przez prawie trzy lata. - To jest coś z czego można być dumnym. - Tak jest, dziękuję. Nie czuję, że to konieczne, aby omawiać z nią moją kardiomiopatię. Nie musi słyszeć o tym, jak nie mogłam sobie z tym poradzić. Mówienie jej o swojej

98 | S t r o n a

historii to jedna rzecz; co może wydarzyć się w mojej przyszłości jest całkiem inną. Jemy lunch i kontynuujemy rozmowy przez kilka godzin. Dowiadujemy się więcej o porodach Wendy i dzieciach, oraz o Ronie, który pracuje na budowie. Kiedy nadchodzi czas, aby iść, żegnamy się i wymieniamy uściski. Jest doskonała. Nie mogę znaleźć ani jednej rzeczy, której w niej nie lubię. Dobrze się dogadujemy, jest inteligentna, ma wspaniałe życie, kocha dzieci i wydaje się, że będzie dbać o nasze nienarodzone dziecko, jakby było jednym z jej własnych. Gdy wracamy do samochodu, Parker i ja zaczynamy mówić w tym samym czasie. - Jest doskonała! - Jest świetna, Aundrea. Jej entuzjazm na temat całej sprawy i jej uzasadnienie... Nie mógłbym prosić kogoś o lepszy powód. - To pocieszające mieć do czynienia z kimś kto już wcześniej przeszedł przez ten proces. - Zgadzam się. Mam dobre przeczucia co do tego i jej. Parker daje mi długi pocałunek przepełniony obietnicą, zanim wyruszamy do domu. Odmawiam komuś i czemukolwiek to dla nas zrujnować. Nic więcej nie ma znaczenia.

99 | S t r o n a

Rozdział 10 – ninell_0 Parker Wracamy do Circle of Life na spotkanie z Polly. Nie trzeba było dużo kombinować, żeby Kevin i Jason przejęli mój popołudniowy grafik. Obaj są wielkim wsparciem w tym całym procesie i mówią, abym się nie martwił. Będą mnie zastępować, kiedy tylko będą mogli. - Parker, Aundrea, to Tim. Będzie was reprezentował. Przeprowadzi was przez kontrakt, który zaczęliśmy i będziemy finalizować go punkt po punkcie. Potem wyśle go do prawnika, który reprezentuje Wendy. Jeśli go zaakceptuje, będziemy kontynuować. - Brzmi dobrze – mówię, kiedy Aundrea kiwa energicznie. - W porządku, zacznijmy. To wydaje się takie formalne. Kto by pomyślał, że posiadanie dziecka może wymagać tak wielu formalności? To bardziej inwazyjne, niż kiedykolwiek sądziłem. - Dobrze, po pierwsze – mówi Tim – sporządzę kontrakt na podstawie poprzedniego, który został unieważniony. Pamiętajcie, że wszystko jest do negocjacji. – Oboje kiwamy. – Prosi o 22,000$. To trochę mniej niż przeciętne 25,000$, za pojedyncze urodzenie, więc myślę, że dobrze będzie się tego trzymać. Aundrea patrzy w moją stronę. Widzę jak to przetwarza, ale wiedzieliśmy z dokumentów, że możemy spodziewać się kwoty około 25,000$, więc, to nie problem. Przeliczam to w swojej głowie. – A co się stanie, jeśli nie zajdzie w ciążę? - Napiszemy w umowie, że pierwsza z czterech płatności jest bezzwrotna, z zastrzeżeniem, że zgadza się próbować przez cztery miesiące. Jeśli nie zajdzie w ciążę, w ciągu czterech miesięcy, będzie mogła odejść, tak jak i wy. Albo będziecie mogli to przedłużyć i opłata początkowa będzie ważna przez kolejne

100 | S t r o n a

dwa miesiące. Po sześciu miesiącach umowa jest nieważna i jeśli będziecie chcieli kontynuować, to muszą zostać spisane nowe kontrakty. - Brzmi rozsądnie – mówi Aundrea. - Podoba mi się to, co sugerujesz – zgadzam się. - Kolejną rzeczą jest brak wzmianki o tym, jak wiele zarodków chcecie wprowadzić. Wendy jest otwarta na maksymalnie dwa, ale w przypadku mnogiego porodu suma 22,000$ zostaje podwojona. Oczy Aundrei otwierają się szeroko. – Bliźnięta? - To tylko formalność, którą musimy omówić – mówi spokojnie Tim. - Nie rozmawialiśmy o tym, jak wiele – dodaję. Sądzę, że oboje zakładaliśmy, że będzie jeden. - Liczba wprowadzonych zarodków zależy od was. Niektórzy ludzie wprowadzają cztery zarodki, żeby zwiększyć prawdopodobieństwo ciąży, ale Wendy jest młoda i zdrowa, więc są większe szanse niż gdyby była starsza i w grupie zwiększonego ryzyka. – Wtrąca Polly. - Jeden jest w porządku! – mówi szybko Aundrea. Wszyscy się śmiejemy. - Dobrze, jeden – deklaruję. – A jeśli przez przypadek by się rozdzieliły i zmieniły w kilka, to sobie z tym poradzimy. - Aundrea, w porządku? – pyta Polly. Patrzę na nią, kiedy przełyka swoją wodę. - To wiele, wiem, ale musimy przewidzieć każdą ewentualność, żebyśmy byli przygotowani. – Zapewniam ją. - Rozumiem. Wszystko brzmi dobrze. Ściskam jej rękę, dając znać, że jest w porządku i nie odpuścimy, kiedy rozmawiamy o urlopie macierzyńskim, naturalnym porodzie, cesarskim cięciu i innych kosztach. Rozplanowujemy wszystko co do ostatniego grosza. Tom i Polly nie pomijają żadnego szczegółu. Spędzamy trzy godziny upewniając się, że mamy najjaśniejszą, niepodważalną umowę, jaką możemy mieć. Zadaję pytania, notuję i pytam we wszystkim Aundreę o opinię, co pozwala jej pozostać zrelaksowaną. Ale kiedy kierujemy się do domu, Aundrea mówi zaledwie parę słów.

101 | S t r o n a

Patrzy przez swoje okno, intensywnie nad czymś myśląc. Jej usta są zaciśnięte w wąską linię i okręca kosmyk swoich jedwabistych włosów wokół palca. Sięgając, dotykam jej nogi. – Hej, w porządku? Kiedy patrzy na mnie, jest tak jakby otrząsnęła się z mgły. – Tak, przepraszam. - Nad czym tak głęboko myślisz? – oblizuje swoje usta, a potem zaczyna bawić się pierścionkiem na kciuku. – Aundrea? - Naprawdę mamy teraz tyle pieniędzy, Parker? Na to wszystko? Mam na myśli, z domem i w ogóle? – widzę niepokój na jej twarzy. - Będzie bardziej niż w porządku, kochanie. Obiecuję. A poza tym, zapłaciłbym nawet dwa razy tyle, jeśli to ma oznaczać posiadanie z tobą dziecka. Jej usta drżą, kiedy opiera głowę do tyłu. – Zawsze byłeś taki idealny? - Nie. Ty sprawiasz, że jestem. Zamyka oczy, w końcu odpoczywając w spokoju. – Kocham cię – mówi. - Ja ciebie bardziej, piękna.

***

Wendy akceptuje w poniedziałek nasz kontrakt, co oznacza, że wszystko musi dziać się szybko. Zarodki potrzebują od trzech do pięciu dni, żeby się rozwinąć, więc decydujemy się na zapłodnienie siedmiu jajeczek, z czego jedno będzie przeniesione teraz, a reszta w innym terminie, jeśli będzie trzeba. Zjawiamy się w Minneapolis zaraz po 7:00 wieczorem. Powiedziano nam, że na pobranie próbki mamy być nie później niż o 8:00 we wtorkowy poranek i dali dokładne instrukcje dotyczące jej pobrania. Mówili, że mogę oddać próbkę w klinice, żebyśmy nie musieli jechać w nocy, ale nie ma mowy, abym spuścił się w kubeczek, z tymi wszystkimi pielęgniarkami i lekarzami chodzącymi za drzwiami. Gdy nastaje poranek, myślę, że wciąż śnię. Pierw czuję miękkie wargi Aundrii, owijające się wokół mnie, a zaraz potem jej ciepły oddech. Natychmiast 102 | S t r o n a

staję się twardy, kiedy jej język się wysuwa, ocierając wokół szczytu mojej erekcji. Wiruje językiem dookoła główki, zanim bierze mnie całego do ust. Jęczę. – Jasna pierdolona cholera, Aundrea. – Moje oczy szeroko się otwierają, kiedy bierze mnie, aż do gardła, powoli sunąc kilka razy do środka i na zewnątrz. - Kurwa, Aundrea. Uczucie jej ust, jest teraz zajebiście niesamowite. Gdy jej głowa porusza się w górę i w dół, dotykam delikatnie jej włosów. Nie zmuszam jej do poruszania się szybciej, pozwalając iść z taką prędkością, na jaką ma ochotę. Jest niesamowita, kiedy działa na własną rękę. Wzdychając, relaksuję się na poduszce. Przestaje ruszać głową i zaczyna przesuwać swoim językiem po mojej twardości, ssąc i smakując każdy jej centymetr. Tracę kontrolę, pociągając ją za włosy, a ona jęczy. Wibracje z jej ust powodują, że moje wnętrzności płoną. - Właśnie tak, kochanie – skomlę. Pompuje mnie szybciej, kiedy ssie. To najgorętsza rzecz na świecie i jedynie żałuję, że nie ma nade mną lustra, żebym mógł obserwować każdy jej ruch. Tak bardzo jak się tym rozkoszuję, nie ma nic czego bym bardziej chciał niż doprowadzić ja do orgazmu. Patrzenie na jej twarz, kiedy krzyczy moje imię jest jedną z najgorętszych rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałem. Wiem, że w momencie, gdy skończę będziemy musieli udać się do kliniki, a jestem daleki od tego, żeby chcieć to kończyć. Rzucam okiem na zegar, który pokazuje, że jest dopiero 6:30. Dużo czasu. Sięgając w dół, przyciągam ją w górę. Patrzy na mnie zdezorientowana. – Co? Wszystko w porządku? – rumieni się ze wstydu. To takie seksowne. - Jesteś idealna, ale chcę – potrzebuję, żebyś doszła. Chcę sprawić, że poczujesz się dobrze, kochanie. - Parker, dzisiaj chodzi o ciebie. Nie o mnie. - Zawsze chodzi o ciebie. – Przerzucam ją na plecy, a ona piszczy. - Parker! 103 | S t r o n a

- Zaufaj mi. Ściągając jej stringi, muszę pamiętać, że nie mogę zagrzebać się głęboko w niej. Wygląda tak kusząco, ale wiem, że jeśli w nią wejdę, nigdy nie będę w stanie przestać i nie skończę w jakimś pierdolonym małym kubeczku. Całuję jej brzuch, a potem w dół jej uda i z powrotem w górę. Jej nogi się otwierają, dając mi dostęp do wszystkiego co potrzebuję. Przenoszę usta w miejsce, które wiem, że aż boli, żeby być dotykane. Tak jak mnie boli, aby je dotknąć. Tak szybko, jak mój język jej dotyka, krzyczy moje imię. Przesuwam po jej śliskich fałdkach, kręcąc kółka, a potem zanurzam się wewnątrz niej. Jej oddech przyśpiesza, a kiedy jej ręce zaciskają się na moich włosach, poruszam się szybciej. Uwielbiam, gdy ciągnie mnie za włosy. Przenoszę jej nogi na swoje ramiona. Kiedy mój język się porusza, jej biodra kołyszą się przy mnie. Wsuwam palec wewnątrz niej i jak krzyczy z zaskoczenia, wsuwam kolejny palec, wypełniając ją. Jej biodra zaczynają poruszać się szybciej, ujeżdżając moją twarz, gdy wpycham swoje palce głębiej. - Właśnie tak kochanie – mamroczę przy niej. - Proszę nie przestawaj. Pot spływa w dół moich pleców i cieszę się, że jest ciepło w pokoju. - To… nie… tak, właśnie tak – jęczy, kiedy poruszam językiem. Nie ma nic seksowniejszego niż, gdy mi mówi co lubi w łóżku. Nie trwa długo, zanim czuję, jak jej ciało zaciska się wokół moich palców. Nie przestaję nimi poruszać dopóki jej oddech nie spowalnia i wiem, że ostatnia fala jej orgazmu minęła. Pocierając ustami od wewnętrznej strony jej uda, sunę z powrotem w górę jej ciała, zostawiając pocałunki, kiedy to robię. Chwyta moją twarz i łączy nasze usta. Jęczę w odpowiedzi, wpychając swój język do środka, tak, żeby mogła posmakować swoją własną słodycz. Jęczy, przyciągając mnie bliżej. Seks z Aundreą był od zawsze dobry. Nigdy tego nie kwestionowałem, ani nie prosiłem o więcej i uwielbiam to, że nie jest nieśmiała, kiedy schodzę w dół niej. - Teraz, przystojniaku, mam misję do wykonania. – Wysuwając się spode mnie, wraca do swojej wcześniejszej pozycji. 104 | S t r o n a

Patrzę na zegarek, żeby sprawdzić godzinę: po siódmej. Nie znoszę być umówionym w takiej sytuacji, ale również nie chcę, abyśmy przegapili naszą szansę. Pięć minut zajmie nam dojazd do kliniki i jedynie piętnaście minut, żeby wziąć prysznic i być gotowym, więc zostaje nam dobre dwadzieścia minut. Więcej czasu niż potrzeba, aby skończyć. Ciepłe usta Aundrei, wracają do mojej erekcji, a ja zamykam oczy z przyjemności. Ssie mocno, pompuje szybko i nie przestaje dopóki nie jestem blisko swojego uwolnienia. Moje ręce wplątują się w jej włosy, delikatnie nakłaniając ją do poruszania się w górę i w dół. Nie potrzebuje zbyt wiele zachęty. Ta kobieta wie doskonale co robić swoimi ustami. - Kochanie, kubeczek. Jestem blisko. – Przestaje natychmiast, sięgając po kubek, który dali nam w klinice. Kontynuuję pocieranie siebie, gdy czekam. Nie spuszczam wzroku z jej nagiej postury, jej plecy wyginają się idealnie, kiedy sięga po kubek. Z pokrywką odkręconą w rekordowym czasie, pochylam się, wlewając do środka swoje nasienie. Aundrea daje mi kilka miękkich pocałunków z boku mojej twarzy, kiedy to robię. - To było takie romantyczne. – Śmieję się. Chichocze, opadając obok mnie na łóżko. Opada spokojnie, kiedy chwytam czule jej twarz, a róż wkrada się na jej policzki. – Boże, jesteś piękna. Atmosfera między nami znowu robi się gorąca.

105 | S t r o n a

Rozdział 11 – agunia2611 Aundrea Jadę do Olaf Cafe, aby spotkać się z Amy po implantacji. Jest to nowsza kawiarnia w samym sercu Rochester, dlatego właśnie nie zgadzam się przenieść z tego miasta. Ten obszar ma najlepszą kawę i jedzenie. Kropka. Tylko kilka innych samochodów jest na parkingu, więc dostrzegam z łatwością Corollę Amy. Idę szybko przez kropiący deszcz. Tak miło, jak to było dzisiejszego ranka, kiedy otworzyłam okna, wciąż kocham deszcz. Zwłaszcza w ciepłe wiosenne dni, jak dzisiaj. Jest coś w rześkim powietrzu, które miesza się z zapachem deszczu uderzającego o asfalt, co wprawia mnie w dobry nastrój. Przesuwam się obok pary w średnim wieku w wejściu i strzepuję deszcz. - Dzień dobry! – wita hostessa. Widziałam ją wcześniej. Jest młoda, ma może osiemnaście lub dziewiętnaście lat i ma tą uroczą fryzurę na chłopaka. Pasuje do rys jej twarzy. - Dzień dobry – odpowiadam. - Jaki stolik? - Dwójkę, ale myślę, że kobieta, z którą się spotykam już tutaj jest. - Tędy proszę. – Idziemy przez mały obszar do siedzenia i obok kominka elektrycznego, który jest rozpalony przy lekkim brzmieniu alternatywnego rocka. Kawiarnia ma około piętnastu stolików wewnątrz i osiem na zadaszonym patio. W deszczowe dni jak dzisiaj, nie ma nic lepszego, niż przyjście tu, siedzenie na zewnątrz, pod baldachimem i słuchanie dźwięku deszczu. To relaksujące i pomaga mi myśleć, więc jest doskonale, że mamy się tutaj spotkać. Amy wygląda na zmęczoną, z cieniami pod oczami, ale się uśmiecha, gdy podchodzimy. - Mogę coś podać? – pyta hostessa, kiedy zajmuję miejsce naprzeciwko Amy. Jesteśmy przy moim ulubionym stoliku w rogu. 106 | S t r o n a

To idealne rozwiązanie do obserwowania osób na ulicy na zewnątrz. Deszcz jest delikatny i lekki, więc nie wieje nam w twarz. - Tak. Wezmę kawę z dodatkową śmietaną i cukrem, proszę. Och i wodę z cytryną. Dziękuję. – Mimo, że znam, menu na pamięć i tak je przeglądam. - Jak się masz? – pytam. - Dobrze. Poszliśmy zbyt późno spać, zeszłego wieczoru przez pakowanie. - Pakowanie? - Taa, Ethan i ja zamierzamy spędzić trochę czasu na północy z moimi rodzicami. Zaledwie tydzień przed rozpoczęciem programów letnich. - Będzie zabawnie! – uśmiecham się. Po kilku minutach, pyta o Wendy. – Jesteś w dobrym nastroju. Rozumiem, że wszystko poszło dobrze? Unoszę brwi. - Nie możesz przestać się uśmiechać. Uśmiecham się? Uśmiecham się jeszcze szerzej, aż to niemal bolesne. Kiedy nie odpowiadam od razu mówi – wyjaw to. - Wendy jest idealna. Implantacja poszła tak gładko. Musiała odpocząć przez pierwszy dzień, ale to było to. - Dre! To takie ekscytujące. – Wyrywa się. - Szalone, że to naprawdę się dzieje! - Co masz na myśli? Nie sądziłaś, że tak będzie? - Myślałam, że mamy trochę czasu na przygotowania. Jeśli mam być szczera, jestem trochę przerażona. – Nie w zły sposób. Bardziej jak ekscytujący moment, kiedy nie wiesz, czy powinieneś wykrzyczeć swoje płuca, płakać, czy skakać z radości. - Rozumiem. To duży krok, ale uwierz mi, że nie ma lepszego uczucia na świecie, niż wtedy, gdy spotykasz swoje dziecko pierwszy raz, kiedy patrzy na ciebie. Pragnę tego uczucia. 107 | S t r o n a

- Gdy odzyskałam swoje życie na mojej własnej osi czasowej, koncentruje się na tym, aby wszystko szło zgodnie z planem. To tylko pokazuje ci rzeczy, które nigdy nie idą zgodnie z twoimi oczekiwaniami. – Śmieję się. - To nie było w twoim planie? - To nie tak, że posiadanie dziecka nie było w naszym planie. Pragnęłam rodziny odkąd powiedziano mi, że może nigdy nie będę w stanie spodziewać się własnych dzieci. Chciałam opuścić gabinet doktora tego dnia kopiąc i krzycząc, ponieważ byłam tak wściekła. Szalona, że miałam raka i potrzebowałam całego tego leczenia i wściekła, że coś, czego nie wiedziałam, że chciałam, aż do chwili, kiedy było odebrane. Po pierwsze, byłam w zaprzeczeniu, ale wtedy to była czysta złość. Pomyślałam, że gdybym nie mogła być w ciąży wówczas zamroziłabym moje jajeczka. Chciałabym to po prostu przyjąć i być zadowolona z tego. - Ale zamroziłaś swoje jajeczka i jesteś tu te wszystkie lata później przygotowując się do posiadania dziecka. - Wiem. Po prostu myślałam, że mamy czas, aby to wszystko przetworzyć; Nie sądzę, że to naprawdę jeszcze do mnie dotarło. A potem... wiesz, powiedziałam mamie o spotkaniu z Wendy i ona sprawia, że zaczynam myśleć o... - Czym? Nie lubię o tym mówić. Nienawidzę czuć się tak słaba. Czuję się, jakbym brała krok do przodu, będąc spychaną w dół, kiedy jestem zmuszona myśleć o tym wszystkim. - Dre? - Wszystkim tym, co może się wydarzyć, jeśli chodzi o moje zdrowie. Marzyłam o tym, Amy. A potem... mój umysł płata mi figle i zaczyna myśleć, co, jeśli moje serce nie jest pod kontrolą i wszystko się pogorszy? Lub... pójdę na badania kontrolne i coś znajdą? Mogę sobie z tym poradzić. Wiem, że mogę. Jestem wystarczająco silna. Lecz czy Parker mógłby? Wtedy myślę o naszym nienarodzonym dziecku i jeśli coś pojawiłoby się pewnego dnia, jak wpłynęłoby to na moje dziecko? – Nie jestem pewna czy stanowię logiczną całość, ale muszę wyrazić swoje myśli. - Nie, powstrzymuje cię w tej chwili. Nie ma żadnego co jeśli. Nie ma już raka Aundrea. Ten rozdział twojego życia jest skończony. Dre, posłuchaj mnie. Musiałaś dorosnąć znacznie szybciej, niż większość ludzi w twoim wieku. Spójrz 108 | S t r o n a

na ubiegły rok i jak bardzo dorosłaś. Jak pewna jesteś, nie tylko w życiu osobistym, ale na wpływ jaki masz na ludzi, których widzisz w klinice co tydzień. Podążasz za swoimi marzeniami i jestem z ciebie taka dumna. Walczę ze łzami. – Tak, minęły trzy lata, ale mam jeszcze dwa lata, zanim będę uznana jako bezobjawowa. To długi czas. Czy wiesz, co przechodzę za każdym razem, gdy jestem przeziębiona i mam powiększone węzły chłonne? Pierwszą rzeczą o której myślę, jest to, że mój rak powrócił. Muszę walczyć z pragnieniem paniki. Nie dlatego, że jestem przerażona, ale dlatego, że myślę o tym, jak Parker przyjmie wiadomości. Jak mógłby się trzymać. A teraz... – zbieram moje pomieszane myśli, mając nadzieje je zrozumieć. - Nie boję się mojego raka, mojego serca, czy umierania, Amy. Nigdy nie bałam. Ale jestem przerażona zostawieniem moich bliskich. Jestem niewyobrażalnie przerażona myśleniem o moim dziecku żyjącym beze mnie, bez matki. O tym, jak to wpłynie na resztę ich życia. Że będą musieli iść do przodu nie wiedząc, kim jestem; że jest tak wiele rzeczy, które przegapiłabym. Nigdy nie chcę oglądać ich wokół siebie cierpiących, jeśli mnie ponownie zdiagnozują, lub jeśli kiedyś dostanę złe wieści o moim sercu. - Wszyscy umrzemy, Dre. Zostawisz swoich bliskich, nie ma sposobu, aby to rozwiązać. To może nie być nowotwór lub twoje serce, ale coś weźmie twoje życie pewnego dnia, a kiedy nadejdzie ten dzień lepiej krzyczeć z dachów, że przeżyłaś życie, które było warte krzyczenia. Im szybciej to zaakceptujesz, tym szybciej będziesz w stanie iść do przodu ze swoim życiem. - Nie spotkałam jednej osoby, łącznie ze mną, która nie myśli o śmierci i jak to wpłynie na ludzi, których zostawi. Ale uwierz mi, kiedy mówię, że nigdy nie pozwoliłam wątpliwości czy strachowi rządzić moim życiem. Tak tandetnie jak to brzmi, będę czcić każdy dzień, jakby był moim ostatnim. Powinnaś zrobić to samo. Życie jest zbyt krótkie, Aundrea. Bądź teraz szczęśliwa. Jej słowa uderzają mnie prosto w dół brzucha. Im szybciej zaakceptujesz to, tym szybciej będziesz w stanie iść do przodu ze swoim życiem. - Chcę tego, ale jak mieć za sobą swój najgłębszy strach i iść do przodu z życiem, które chcesz mieć? Na które zasługujesz? - Spójrz strachowi w oczy i zeskocz z gzymsu. Rozmawiałaś o tym z Parkerem? Kręcę głową. 109 | S t r o n a

- Genną? - Nie. Genna jest jak moja mama. Martwi się, a ja tego nie chcę. Jest w bardzo dobrym miejscu, w tej chwili z biznesem, Jasonem, i Hannah. Ostatnią rzeczą, jaką chcę, to martwić ją moimi przypadkowymi myślami. - Co z Jean? - Jean wie. Zawsze wiedziała. – Jean słucha. Sprawia, że ból odchodzi po prostu z jej obecnością. - Porozmawiaj z nią. - Nienawidzę pokazywać, że jestem słaba. Powinnam być silna. - Jesteś, ale czasami ci silni też muszą się na kimś oprzeć. Nie zawsze możesz być tą, która uczyni wszystko idealnym. Twoja przeszłość nie określa, tego kim jesteś. Nie pozwól na to. Musisz mieć wiarę. Przezwyciężenie strachu nie dzieje się z dnia na dzień, ale akceptując to będzie ci o wiele bliżej bycia ponad tym. - Masz rację. Muszę dalej robić to, co robiłam: skupiać się na naszej przyszłości. Przyszłości naszej rodziny. - Kiedy zdiagnozowano u mnie raka piersi to przewartościowało moje życie. Byłam taka skupiona na posiadaniu wszystkiego wokół mnie, że straciłam koncentrację na tym, co było tuż przede mną: moją rodzinę. – Amy przerywa, popijając wodę. – Wystarczy wiedzieć, że czasem to, co przynosi ci życie – co nie jest pod twoją kontrolą – może być pozytywne. Kołyszę gorącym kubkiem kawy, koncentrując się na tym, jak ciepło wnika do koniuszków moich palców i rąk i porusza się przeze mnie. Aromat ciemnej cieczy, z domieszką wanilii z ich specjalnej śmietanki, wypełnia powietrze. - Kiedy stałaś się taka mądra? – pytam, uśmiechając się lekko. Amy uśmiecha się szeroko. – Nie rozwódź się zbyt dużo na swojej ścieżce musząc przejść określoną drogą, Aundrea. Zawsze będą istnieć wyboje na drodze, ale czasami są one dobre. Dostrzeżesz to, kiedy w końcu będziesz trzymać ten cenny dar w swoich ramionach i mam nadzieję zobaczyć ten dzień.

110 | S t r o n a

Zawsze mówiłam podczas mojego raka, że życie ma dla mnie plan. Może rzeczy o których nigdy nie myślałeś, że mógłbyś mieć, doczekać, lub być w stanie zrobić w jaki sposób cię znajdą.

***

- Aundrea Jackson – głośny, wytwarzający echo głos trzeszczy. – Absolwentka z wyróżnieniem, Aundrea osiąga swój licencjat w fizyce. – Biorę głęboki oddech, gdy stoję. Białe honorowe linki swobodnie wiszą wokół mojej szyi, kiedy maszeruję na scenę, gdzie z przodu na środku stoi dziekan studentów. Minął tydzień od implantacji i jeszcze żadnych wiadomości. Nie żeby każdy z nas spodziewał się usłyszeć coś do tej pory, ale jesteśmy chętni. Patrząc na tłum, patrzę za moją rodziną i przyjaciółmi, gdy kroczę przez scenę. Nie są trudni do znalezienia. Moi rodzice, Genna i Hannah, Jason, Jean, Kevin i nawet Shannon z The Love of Paws są tutaj. Niestety, Amy i jej rodzina nie dali rady się zjawić. Moje oczy lądują ostatnie na Parkerze. Góruje nad całą resztą więc nasze spojrzenia się spotykają i utrzymują. Jego twarz jest jasna, oczy świecące, a najpiękniejszy uśmiech, który kiedykolwiek widziałam otoczony jest lekkim zarostem. - Gratulacje – mówi dziekan, odrywając moją uwagę od Parkera. Potrząsa moją ręką i przechodzi do wywoływania następnego nazwiska. Gwizdy, oklaski i okrzyki wybuchają, kiedy kończę spacer przez scenę. To cudowne uczucie, wreszcie podjąć kroki. Być tutaj. Nie dostałam możliwości ukończenia z klasą z mojego liceum, więc przejście przez scenę dziś, otoczoną przyjaciółmi i rodziną, daje mi poczucie całości. Wreszcie osiągnięcie czegoś, na co tak ciężko pracowałam. Wypuszczam głęboki oddech, gdy patrzę na uśmiech Parkera. Posyła mi mrugnięcie, które wstrząsa moim sercem i się uśmiecham. Wszyscy mamy te chwile, kiedy się zatrzymujemy i patrzymy wstecz na nasze życie. Gdy myślimy o wszystkim, co udało nam się osiągnąć i rzeczach,

111 | S t r o n a

które prowadzą nas do miejsca, w których jesteśmy dziś. Jest to zdecydowanie jedno z moich. Zajmuję swoje miejsce i oglądam resztę studentów przechodzących przez scenę. - Daję wam dyplom ukończenia studiów Winona State University, Rochester – grzmi dziekan i wzdrygam się. Widownia wypełnia się głośnym rykiem, gdy zrzucamy nasze birety wysoko w powietrze. Hałasy ludzi i wrzaski odbijają się od ścian. Łapię swój biret w dłonie, uśmiechając się na myśl o ukończeniu college’u. - Gratulacje – mówi Parker, kiedy wskakuję w jego ramiona po ceremonii. Wiruje mną w kółko, moją czarną togą pływając na wietrze. - Dziękuję ci. – Gdy stawia mnie na nogi, od razu spotykam się z uściskami i gratulacjami od reszty mojej rodziny. - Jestem z ciebie taka dumna kochanie – mama pociąga nosem. Jej oczy są czerwone i spuchnięte z emocji. - Dziękuję mamo. - Chodź tu, dziewczynko. – Mój tata przyciąga mnie w ciasny uścisk. – Kocham cię. – Całuje czubek mojej głowy. – Jestem bardzo dumny z osoby o cholerycznym temperamencie, którą jesteś i faktu, że nigdy nie odpuściłaś swoich marzeń. Wiedziałem, że możesz to zrobić. – Jego głos załamuje się na ostatnich słowach i łzy kłują mnie w oczy. - Tato, kocham cię. Nie mogłabym nic zrobić bez twojej miłości i wsparcia. To dało mi siłę, aby tu dzisiaj stać. Ociera łzę. – To dla ciebie dopiero początek, córeczko. Nie mogę sobie wyobrazić, co czują moi rodzice. Uwielbiam wiedzieć, że daję im wspomnienie, którego nigdy nie zapomną. Wspomnienie, którego ja nigdy nie zapomnę.

***

112 | S t r o n a

Genna zaprosiła nas wszystkich do swojego domu na uroczysty obiad. Myślę, że to pretekst, aby użyć nowej kuchni. Ponieważ szkoła została porzucona, to jedyne miejsce, w którym się odnajduje. Zajmuję miejsce obok Shannon na patio. Wszyscy zgromadzili się wokół kominka, który uruchomił Jason. - Jak się ma Wendy? – pyta Shannon. Gdy zamierzam odpowiedzieć, Parker wypuszcza głęboki śmiech. Ubrany jest w ciemne dżinsy i niebieską koszulę w paski z podwiniętymi rękawami do łokci. Jego głowa jest przechylona do tyłu, usta otwarte, a w obu dłoniach trzyma swoje piwo. Jego śmiech wysyła dudnienia do mojej własnej piersi. Wygląda tak seksownie: beztroski, spokojny i szczęśliwy. Patrząc na dziewczyny, uśmiecham się. – Wszystko z nią dobrze. Czekamy bardzo niecierpliwie. - To takie ekscytujące. A kiedy przeprowadzacie się do domu? - W następnym tygodniu. - Nie wiem, dlaczego większość kobiet nie robi tego, co ty – ogłasza Jean. - Co masz na myśli? - pyta Shannon. - Jeśli istnieją kobiety chętne do zajścia w ciąże dla kogoś, dlaczego więc tego nie robić? Mam na myśli, zacząć działać. To najlepsza ciąża na świecie. Nie zyskasz na wadze, idziesz dalej ze swoim życiem, jak zawsze, nie musisz przechodzić przez wszystkie choroby, które są związane z ciążą, a potem bum, przynosisz do domu dziecko. - Osobiście nienawidzę tego. Czuję, że to część kobiecej natury, spodziewać się dziecka. Nie mogę wyobrazić sobie zrezygnowania z szansy, aby poczuć ich rośniecie w tobie, poruszanie się, połączenie z nimi i wiedza, że tworzysz życie. Założę się, że to niesamowite uczucie. Nie chciałabym nie doświadczyć… – Shannon nagle przestaje mówić, patrząc na mnie. Uderza dłonią o usta. – Dre, tak mi przykro. To było bezmyślne z mojej strony. Nie mogę w siebie uwierzyć. Cholera. – Jej głos jest przytłumiony, ale rozumiem wyraźnie jej słowa. - Nie, jest w porządku. – Posyłam jej uspokajający uśmiech. – Zgadzam się z tobą. – W wieku siedemnastu lat byłam zmuszona do życia, którego nie 113 | S t r o n a

chciałam. Życia, którego nikt nie chce. Nie chciałabym nic więcej, niż doświadczyć ciąży, ale miałam czas, aby to zaakceptować, aby stać się w porządku z nie noszeniem mojego własnego dziecka. Muszę być.

114 | S t r o n a

Rozdział 12 – ninell_0 Aundrea Letnie dni mijają bez wiadomości od Wendy. Zniecierpliwienie staje się coraz większe i nie jestem pewna, jak długo mogę jeszcze zabijać czas. Parker mówi, że powinniśmy zadzwonić, ale nie mogę się zmusić, żeby to zrobić. Minęły niemal trzy tygodnie od implantacji i jestem przerażona, że usłyszę iż nie wyszła. Nie sądzę, abym była na to gotowa. Popycham podwójne drzwi, gdy wchodzę do Love of Paws. Parker miał spotkanie wcześnie rano i wyszedł przede mną. To mój drugi dzień pracy, po powrocie tutaj i wszyscy są serdeczni. Kiedy docieram do biurka Shannon, śmieje się. – Ktoś tu ma kłopoty – śpiewa, gdy zszywa razem jakieś dokumenty, nie patrząc na mnie. - Słucham? Wskazuje na biuro Parkera. Zdezorientowana, odkładam swoją torebkę i idę do biura Parkera. Klinika jest podzielona na dwie części. Lewa połowa to zwyczajna klinika, a prawa to klinika z pogotowiem, gdzie są trzy pokoje do badań i dwa do operacji. Wraz z jej rozbudową, przyszło kilku nowych pracowników, z którymi dobrze się dogaduję. Biuro Parkera jest moim ulubionym miejscem w całym budynku. Pomagałam mu wybrać wszystkie meble i dzieła sztuki. Ma nawet wbudowany regał na książki i wygodną kanapę, którą postawił dla mnie, żebym nigdy nie miała powodu, by nie przyjść. Drzwi jego biura są uchylone i słyszę, jak z kimś rozmawia. – Tak, idealnie. Tak, to może być świetne i nie zapomnij o… Okej, dobra.

115 | S t r o n a

Pukając delikatnie, popycham drzwi i znajduję Parkera siedzącego na wielkim, czarnym, skórzanym krześle, za swoim biurkiem z wiśniowego drewna, które jest niemal tak wielkie jak cały pokój. - Hej, nie chcę przerywać, ale Aundrea właśnie weszła – mówi. – Daj mi znać co jestem ci winien. Dzięki. Tobie też, część. – Rozłącza się, wstaje i podchodzi. – Dzień dobry. - Cześć. Przyciąga mnie w swoje ramiona, zanim mogę w ogóle zapytać jak się ma. Całuje mnie w czubek głowy, a potem puszcza. - Wiesz, że jesteś spóźniona, prawda? – patrzy na swój zegarek. – Zaczynamy o ósmej, pani Jackson. Jesteś dwadzieścia pięć minut później. – Jego twarz jest sroga, bez żadnych oznak, że żartuje, a ja wewnątrz się śmieję. Dąsam się. – Przepraszam, panie Jackson. Proszę nie zwalniaj mnie. Pochylając się, jego usta ocierają się o płatek mojego ucha. – Nie zamierzam cię zwolnić; jednak nie mam problemu z pokazaniem ci odrobiny dyscypliny. – Zasysam oddech. Jego oczy przenoszą się ponad moje ramię i szybko odsuwa się kilka kroków do tyłu. – Teraz, wracaj do pracy. Oczekuję, że moi pracownicy będą zaczynali o czasie. – Jego słowa wydostają się razem z irytacją i mogę się jedynie zaśmiać na jego władcze zachowanie. Kiedy się odwracam, żeby odejść, słyszę jak cicho mówi – omówimy twoją dyscyplinę później, gdy będziemy w domu. – Patrzę przez ramię i widzę jego nikczemny uśmiech. Shannon potrząsa głową, kiedy ją widzę. – Próbowałam cię ostrzec. - Nie martwiłam się. Ten facet nic na mnie nie ma. – Zajmuję miejsce za biurkiem obok niej. Śmieje się. Mój komputer nie jest nawet włączony, kiedy mój telefon zaczyna dzwonić z nową piosenką Sii, którą Genna ustawiła jako mój dzwonek. Grzebię w telefonie, próbując go wyciszyć. Już mam go schować do torebki, gdy zauważam imię wyświetlające się na ekranie. - Wendy, cześć! Jak się masz?

116 | S t r o n a

Głowa Shannon odwraca się w moją stronę. Sądzę, że to było zbyt głośne. Mówię bezgłośnie ‘przepraszam’ i przenoszę swoją uwagę z powrotem na Wendy. - Cześć. Mam nadzieję, że nie dzwonię zbyt wcześnie? - Oczywiście, że nie. - W porządku. – Słyszę ulgę w jej głosie. – Czy mieszkacie już w nowym domu? - Jutro go kończymy i wprowadzamy się w tym tygodniu. - Wspaniale! – rozpoczyna pogawędkę, a ja próbuję ją odwzajemnić, ale czuję pot tworzący się pod moimi pachami. Nienawidzę pogawędek. Chcę ją przycisnąć w sprawie dziecka. - Wszystko w porządku? – pytam. - Wszystko dobrze. To powód dla którego dzwonię, ponieważ zrobiłam test ciążowy. Naprawdę? Przestajesz i zostawiasz mnie w zawieszeniu? - I? – siadam wyżej. - Był pozytywny. Kiedy słowa opuszczają jej usta, nie mogę mówić. Czekam aż coś z nich wyjdzie, ale nic się nie dzieje. - Halo? Jesteś tam? - Pozytywny! – krzyczę. Shannon się wzdryga, zwalając dokumenty z biurka. Drzwi od pokoju badań się otwierają i Kevin wystawia głowę. – Wszystko tam w porządku? - Tak, przepraszam! – macham na niego, uśmiechając się. - Tak – szepcze Wendy. Lekkie pociągnięcie nosem, przedostaje się przez telefon. – Chciałam dać ci znać, że będziesz mamą. – Jej głos łamie się na ostatnim słowie. Moje usta zaczynają drżeć, a łzy wypełniają mi oczy, kiedy suną w dół policzków. Shannon patrzy bezpośrednio na mnie i mogę wyczuć, że wie o co chodzi. 117 | S t r o n a

Będziemy mieli dziecko. Chcę tego bardziej niż chciałam czegokolwiek w całym swoim życiu. Coś, czego nie sądziłam, że kiedykolwiek naprawdę doświadczę, właśnie się dzieje. Wiedziałam, że chciałam dziecka, ale słysząc jak Wendy mówi, że będę mamą, jest jednym z najbardziej surrealistycznych momentów w moim życiu i nie wiem, jak kiedykolwiek mogłam kwestionować, że to nie jest odpowiedni czas. Teraz wiem jak czuła się Genna, kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży z Hannah i jaka byłam razem z nią podekscytowana, ale obecnie czuję coś, co jest niepodobne do niczego co kiedykolwiek doświadczyłam albo byłam świadkiem. Wendy płacze, ale mówi. – Jestem taka szczęśliwa, razem z wami. - Dziękuję bardzo, Wendy. Za wszystko. Nie wiesz ile to dla mnie znaczy. Dla nas. Zawsze będę ci wdzięczna, za to co dajesz Parkerowi i mi. Przekazałaś nam właśnie najlepszą wiadomość jaką można sobie wyobrazić. – Kończę połączenie, po tym jak ustalamy, że wkrótce się spotkamy. Shannon zaczyna mówić z prędkością mili na minutę. Wszystko wychodzi tak szybko, że jedyne co rozumiem to ‘gratulacje’. Przecieram oczy, kiedy przerywa nam głęboki głos Parkera. – Pani Jackson, czy muszę ci przypomnieć co podręcznik dobrego pracownika mówi o używaniu telefonów komórkowych w godzinach pracy? Przenoszę wzrok z Shannon na telefon, który wciąż jest w mojej ręce. Potrząsam głową, a moja odpowiedź jest ledwie słyszalna. – Nie. Ogarniając się, patrzę w jego stronę. Jego twarz jest w stu procentach poważna. Odwracam wzrok. Czuję gorąco i rumieniec przez całe to rozemocjonowanie. Parker spogląda pomiędzy Shannon, a mną i widzę uśmiech, z którym próbuje walczyć. - To dobrze. Odpychając się od blatu, odchodzi. Kiedy zakręca za róg, znowu się zatrzymuje, odwracając do mnie. – Nie pozwól mi kolejny raz przyłapać cię z telefonem. Nie chciałbym podejmować odpowiednich działań. – Zostawia mnie rozważającą jego słowa. - Działania? – drwię. – Jakie? Wywalić mnie stąd? Shannon się śmieje. – Ten facet wygląda, jakby naprawdę chciał dobrze zmobilizować. 118 | S t r o n a

- Och, zamknij się. – Chichoczę. - Ten facet źle na ciebie działa. Kiwam. - Dlaczego mu nie powiedziałaś, Dre? - Zbił mnie z tropu. - Cóż, idź za szefem! – krzyczy, przesuwając moje krzesło do przodu. Poruszam się szybko, niemal w podskokach pędząc do jego biura przez korytarze. Gdy go tam nie ma, idę do pokoju socjalnego. - Przepraszam za wcześniej – mówi, wstając, kiedy widzi jak wchodzę. - Za grożenie mi? - Grożenie? Nie groziłem. - Nie chciałbym podejmować odpowiednich działań – drwię swoim najlepszym udawanym głosem Parkera. - Tak to brzmiało? - Tak. Śmieje się głębokim, gardłowym śmiechem, który uwielbiam słuchać. – Muszę brzmieć zdecydowanie. Zadziałało? – uśmiecha się od ucha do ucha. Potrząsam głową. Sięga i bierze moją rękę. - Nie chcę, żeby Shannon myślała, że mam faworytów, ponieważ jesteś moją żoną. Szef, hm? Podoba mi się to. Możemy się dziś w to pobawić? Możesz grać uległą sekretarkę. To mogłoby być seksowne. – Porusza brwiami. - To nie jest jedna z moich książek, Parker. - Masz rację. To lepsze. Śmieję się, a on wyciera pojedynczą łzę, powstałą w kąciku mojego oka. - Hej, w porządku? - Odebrałam chwilę temu telefon. - Od? - Wendy. 119 | S t r o n a

Uśmiecham się słabo i łzy zaczynają znowu się zbierać. Kiwam na potwierdzenie, niezdolna wykrztusić z siebie słowa. Parker łagodnieje. Przełykając, udaje mi się powiedzieć. – Będziemy mieli dziecko. - Dziecko? – krztusi się Parker. Nie przejmuje się kaszlem, ani nie próbuje ukryć łez. - Tak. Gula formuje się w moim gardle. Chcę coś powiedzieć, krzyczeć, wiwatować, biegać w koło – zrobić cokolwiek. Ale wszystko na co mnie stać, to siedzenie ze swoim mężem. Opadam w jego ramiona, chwytając go za koszulkę. - Jakim cudem mam takie szczęście? – pyta. - Wiesz co? - Hmm? – przygląda się mojej szczęśliwej, zapłakanej twarzy i wyciera łzy, które spływają po moich policzkach. - Zastanawiam się nad tym samym. – Mogłabym podążyć za tym mężczyzną wszędzie, jeśli to oznacza bycie razem na zawsze.

***

Włosy przyklejają mi się do karku, więc układam je nisko w koka. Ciepłe powietrze wlatuje do domu przez otwarte kuchenne okna, trochę mnie chłodząc. Ptaki ćwierkają, przestając od czasu do czasu. To idealny wieczór, żeby usiąść na tarasie z kieliszkiem wina i rozluźnić się po ciężkim dniu. Minął tydzień odkąd skończyliśmy nasz dom. Stoję w nowej kuchni, przyglądając się wszystkiemu, wciąż zdumiona, że to nasz dom. To jedna z największych kuchni, jakie kiedykolwiek widziałam z najdroższymi sprzętami ze stali nierdzewnej, z zabudowanym barkiem w centralnej wyspie, z sześcioma palnikami i podwójnym piekarnikiem. Nie umiem gotować, ale ta kuchnia sprawia, że chcę, żeby Genna dała mi kilka lekcji… albo dziesięć.

120 | S t r o n a

Przesuwam ręką po srebrnych i białych zawijasach na lśniącym blacie kuchennym, który jest odczuwalny jak szkło. Czuję ulgę, kiedy myślę o tym, że Parker wiedział dokładnie czego chcę. Nie mogłabym wybrać dla nas bardziej idealnego domu. W salonie, Genna i Jean kończą wieszać zdjęcia, a mój ulubiony napis jest przywieszony obok drzwi wejściowych: On Skradł Jej Serce, Ona Ukradła Jego Nazwisko. Pod nim jest zdjęcie, które Genna zrobiła chwilę po tym, jak Parker i ja się zaręczyliśmy. Swoją lewą rękę trzymam wyciągniętą, uśmiechając się do Parkera – który uśmiecha się do mnie z miłością. Piasek jest piękny, niebo jest ciemnoniebieskie, a moje włosy są dziko rozwiane. Pozwalam sobie wrócić do wspomnień z tamtego dnia. - No chodź Aundrea! Zagraj z nami! – krzyczy Parker. Parker i Jason mieli konferencję weterynarzy w West Palm Beach, trzydzieści minut drogi od domu jego rodziców w Jupiter. Genna wzięła to na siebie, żeby zaplanować wakacje. Spoglądam w górę na jego niesamowity uśmiech. Stoi gołymi stopami na piasku, obok Jasona z dużymi okularami przeciwsłonecznymi i uśmiechem, który mógłby rozpuścić każdą dziewczynę, zmieniając ją w kałużę. Grali we Frisbee przez cały poranek, kiedy ja i Genna się opalałyśmy. W rzeczywistości, próbowałyśmy. Obie stawałyśmy się bardziej czerwone jak homar, niż złotobrązowe. - Nie! Dobrze mi tutaj. – Siedzę na białym plażowym leżaku ze swoim Kindle’m, kieliszkiem białego wina i gorącym słońcem ogrzewającym moją bladą skórę. Nie mam ochoty się ruszać. Skupiam swoją uwagę z powrotem na historii, którą czytam, ale pada na mnie cień, przysłaniając światło słoneczne. Nie muszę spoglądać w górę, żeby wiedzieć, że to Parker. - Hmm? – pytam, bez patrzenia. - Wyjdź za mnie. To zyskało moją uwagę. Patrzę w górę, obniżając swoje przeciwsłoneczne okulary na czubek nosa, by lepiej go widzieć. Kiedy widzę, że się uśmiecha, śmieję się. - Bardzo zabawne. 121 | S t r o n a

- Nie żartuję – mówi z odrobiną rozbawienia. - Jasne. Dobra, a ja nie lubię popcornu i soku z ogórków – drwię. Zakładając z powrotem okulary, spoglądam w dół na swojego Kindle. Gdy cień nie znika, spoglądam z powrotem w górę. Twarz Parkera zmieniła się w poważną, a jego uśmiech układa się teraz w prostą linię. Straciłam całe czucie w rękach i nogach. Czuję krew pędzącą przez moje żyły, kiedy świat wokół mnie zamilkł. Moje serce przyśpiesza i wszystko co mogę robić, to patrzeć na twarz Parkera. - Mówisz poważnie? – wykrztuszam z siebie. Parker opada kolanami na piasek, tak, że jego oczy są na moim poziomie. – Tak poważnie, jak nigdy dotąd. – Przełykam ciężko, rozglądając się dookoła. Genna ma wielki uśmiech, a uśmiech Jasona jest równie entuzjastyczny. - Pa… - Zanim cokolwiek powiesz, pozwól mi mówić. – Przerywa, przesuwając ręką przez swoje krótkie blond włosy. – Aundrea, nigdy nikogo nie kochałem w taki sposób, w jaki kocham ciebie. – Ściąga swoje okulary przeciwsłoneczne, a jego oczy są łagodne. Widzę jaki jest nerwowy, gdy bierze moje ręce w swoje trzęsące się. – Cholera, to jeszcze trudniejsze niż sądziłem. – Śmieje się, rozglądając dookoła, a potem spotyka moje oczy. - W dniu, w którym weszłaś do mojego życia, wiedziałem, że nigdy nie będzie takie samo. To tamta kobieta, która znalazła się w męskiej toalecie, w najkrótszej, najciaśniejszej i najseksowniejszej czarnej koronkowej sukience. Zobaczyłem twój zszokowany wyraz twarzy i natychmiast zakochałem się w tych twoich wielkich oczach. Jedno spojrzenie było wszystkim co potrzeba i wiedziałem, że przepadłem. Przysięgam, spojrzałaś prosto przeze mnie, a ja wiedziałem, że nic mnie nie powstrzyma przed poznaniem twojego imienia. – Przełyka zanim dodaje. – Musiałem usłyszeć twój głos i było tak, jakbyś czytała w moich myślach, ponieważ właśnie wtedy przemówiłaś i o mój Boże, twój głos był tak piękny. – Jego głos się łamie na ostatnim słowie i kaszle. Łzy zaczynają spływać po moich policzkach i przełykam gulę w gardle. Parker przysuwa się bliżej mnie. – Aundrea, jesteś moja na każdy możliwy sposób. Za każdym razem, kiedy wchodzisz do pomieszczenia, sprawiasz, że jaśnieje. Widzisz dobro na świecie i we mnie. Ostatnie półtora roku było najlepsze w moim życiu i to wszystko dzięki tobie. Scaliłaś mnie. Nie mogę sobie wyobrazić 122 | S t r o n a

przejścia przez życie, bez ciebie u mojego boku. Wierz mi, kiedy mówię ci, iż uczynisz mnie najszczęśliwszym facetem na ziemi, jeśli zgodzisz się być moją żoną. - Parker. Mój głos się załamuje. Jego imię jest wszystkim, co jestem w stanie powiedzieć, kiedy moje gardło się zaciska. Gdy widzę, jak sięga do kieszeni i wyciąga z niej małe zielone pudełeczko, sapię. Zakrywam usta obiema rękami, spoglądając z pudełeczka w jego oczy. - Nosiłem to ze sobą od dnia, w którym go kupiłem, czekając na odpowiedni moment i modliłem się, żebyś mnie z nim nie przyłapała. – Patrzy w dół na pierścionek, potem z powrotem na mnie, uśmiechając się. – Chciałem dać ci największy pierścionek, jaki zdołam znaleźć, ale kiedy zobaczyłem ten, wiedziałem, że będzie idealny na twój delikatny palec. - Jest idealny – mówię, patrząc na niego. Pierścionek jest złoty, z dwoma rzędami diamentów po obu stronach wielkiego kamienia, który jest osadzony o wiele wyżej niż reszta i jest absolutnie oszałamiający. - Nie do końca jest tak, jak chciałem cię o to zapytać, ale nie mogę w tej chwili myśleć o lepszym momencie. Wyjdziesz za mnie, proszę? Wpatruję się z pragnieniem w pierścionek w jego dłoni z milionem myśli przebiegających przez moją głowę. Prosi mnie o coś niemożliwego. Coś czego przysięgałam sobie, że nigdy nie zrobię. Małżeństwo jest na zawsze. To poświęcenie: przysięga bycia przy kimś na dobre i na złe. Parker widział mnie w najgorszych chwilach i w najlepszych. Zawsze był przy moim boku. Chcę stać przy jego. Na zawsze. Prawdę mówiąc, nigdy nie chciałam wyjść za mąż. Nigdy nie myślałam, że znajdę miłość podczas całej tej walki z rakiem. Ale znalazłam. Chcę wyjść za Parkera. Biorąc głęboki oddech, zaczynam – Parker, nigdy nie chciałam brać ślubu…

123 | S t r o n a

- Zanim złamiesz moje serce i mnie odrzucisz, pozwól mi pow… - Shhh… – przykładam swój palec do jego ust. – Nigdy nie chciałam brać ślubu, dopóki nie poznałam ciebie. Wydobyłeś ze mnie tę stronę przez którą czuję, jakbym mogła zdobyć cały świat. Chcę zdobywać cały świat, z tobą, Parker. - Mówisz, że tak? Kiwam. - To znaczy tak? – pyta kolejny raz, jakby musiał się przekonać. - Tak! – śmieję się. Parker przyciąga mnie w swoje ramiona, ściskając tak mocno, że muszę mu powiedzieć, żeby przestał, tak, abym mogła oddychać. Śmiejąc się, kontynuujemy wpatrywanie się w siebie. - Naprawdę za mnie wyjdziesz? - Tak, wyjdę za ciebie. Całując czubek mojej głowy, trzyma pewnie swoje ramiona wokół mnie. – Nigdy nie pozwolę ci odejść, Aundrea. - To ja nie pozwolę tobie. - Ziemia do Aundrei. – Jean macha ręką przed moją twarzą. - Co? Przepraszam. – Moje myśli zostają rozwiane, kiedy wracam z powrotem. - Powiedziałem, że chłopaki są z jedzeniem. Jesteś gotowa na przerwę? - Och. Tak, dzięki. Potrząsam głową, a mój umysł wciąż jest zamglony przez wspomnienia. W kuchni, witam się z Kevinem i Jasonem. Parker wyciąga talerze, które dopiero co odłożyłam. Ponieważ wszyscy byli tak uprzejmi, oferując się do pomocy w przeprowadzce, pomyśleliśmy, że byłoby miło podzielić się tymi ekscytującymi wiadomościami osobiście. Brandon i Amy mieli plany, więc ustaliliśmy, że przyjdą wkrótce zobaczyć dom. Genna uspokaja Hannah, która staje się nerwowa. Parker podchodzi do niej. – Wezmę ją; ty idź jedz. Co się dzieje, dziecinko? – pyta słodkim głosem.

124 | S t r o n a

Hannah zaczyna gaworzyć w jego ramionach. – Och, tak? – gaworzy trochę więcej, a Parker kontynuuje mówienie do niej tak, jakby odbywali rozmowę. Jego wersja dziecięcego głosu jest dość rozkoszna. Jean się z niego śmieje, ale ja mogę jedynie zamknąć oczy i rozkoszować się dźwiękiem jego głosu. - Dobrze sobie z nią radzisz – mówi czule Genna. Kiedy Parker sprawia, że Hannah chichocze, otwieram oczy i patrzę. To idealny wgląd na to, co przyniesie moja przyszłość i nie mogę być szczęśliwsza. - Rozmawiałaś w ogóle z Wendy? – pyta Jean. Uśmiecham się szeroko, spotykając wzrok Parkera. Moja cisza musi coś zdradzać, ponieważ kiedy odrywam wzrok od Parkera, widzę na sobie osiem par oczu. Spoglądam pomiędzy nimi, ale zanim mogę powiedzieć słowo, Genna wybucha płaczem. Jest zdecydowanie zbyt emocjonalna, odkąd ma Hannah. - Jest w ciąży? – pyta Jean. Parker podchodzi i staje za mną, z Hannah wciąż w swoich ramionach. Uśmiecham się. – Tak. Genna szlocha, a potem piszczy głośno, co powoduje, że Hannah chichocze. – Dre! Moja mała siostrzyczka będzie mamusią! Czy mama o tym wie? Kiedy się dowiedziałaś? Jak ma się Wendy? Nie mogę uwierzyć, że nic wcześniej nie powiedziałaś! - Ucisz się – żartuję. – Dopiero się dowiedzieliśmy; spędziliśmy ostatnie kilka dni przetwarzając to sami, we dwójkę. Wendy ma się dobrze. Jak do tej pory nie czuje się inaczej, bo jest bardzo wcześnie. - A mama i tata? - Jesteś pierwszą, która wie. Wszyscy wykrzyczeli swoje gratulacje; a potem przyszła kolej na uściski. - To powód do świętowania – oznajmia Jean. - W barze! – krzyczy Kevin. Reszta z nas się śmieje. Pomijając to, że ta dwójka zawsze znajdzie powód, żeby wyjść się napić. 125 | S t r o n a

- Możemy świętować, ale może innego wieczoru, kiedy nie będę na wezwanie – droczy się Parker. - Piątek? – pyta Jason. - Możemy załatwić, żeby mama i tata przyjechali na weekend popilnować Hannah – wykrzykuje Genna. - Wchodzę w to – mówi Parker, podając szczęśliwą Hannah Jasonowi. - Ja też. – Uśmiecham się. - Och, zaproś Amy – mówi Genna z podekscytowaniem. - Zaproszę. Jean podchodzi i kolejny raz mnie przytula. – Nie mogłabym być bardziej podekscytowania i szczęśliwa, Dre. Zasługujesz na każdy kawałek szczęścia. Kocham cię. - Ja ciebie też. Kiedy wszyscy wychodzą, wysyłam do Amy wiadomość, pytając czy wciąż jest na nogach. Amy: Można tak powiedzieć. Co tam? Ja: Przepraszam! Wracaj do spania. Zadzwonię do ciebie rano. Mój telefon zaczyna dzwonić. – Hej, przepraszam, że cię obudziłam. - Nie obudziłaś. – Jej głos jest zaspany. Stara się go oczyścić, ale to nie pomaga. – Co się dzieje? - Chciałam zadzwonić wcześniej, ale to był zwariowany dzień. – Cisza. – Wendy jest w ciąży. - Aundrea! – jej głos się łamie, a następnie słychać stłumiony kaszel. – To niesamowita wiadomość. - Parker i ja wciąż jesteśmy w szoku, że to się dzieje naprawdę. Czuję, jakbym musiała się uszczypnąć, żeby mieć pewność, że nie wyśniłam sobie tego życia. - To zdecydowanie wiadomość dla której warto nie spać. Dziękuję za napisanie do mnie.

126 | S t r o n a

- Zawsze. Pozwolę ci wrócić do spania. Przy okazji, jeśli w piątkową noc jesteś wolna, to chcemy wyjść i świętować. - Dam ci znać. Mój ojciec chce wziąć Ethana na ryby w ten weekend, więc to mogło by się udać. - Uda się; dobranoc. - Branoc. Och i Dre? - Tak? - Nie martw się. Dasz sobie radę. – Nie odpowiadam, a ona nie czeka ani chwili, zanim się rozłącza. Wracam do kuchni, którą Parker kończy sprzątać. Wyciera ręce, po odstawieniu ostatniego kieliszka od wina ze zlewu, a potem odwraca się do mnie. Mruga, a ja rozpoznaję to spojrzenie w jego oczach. Ten wzrok mówi mi, że jest gotowy wykorzystać mnie tu i teraz. - W czym mogę ci pomóc? – droczę się, idąc wzdłuż blatu ze sprośnym uśmieszkiem. - Niech pomyślę. - Hmm? - Musimy zaznaczyć swoje terytorium. Śmieję się, ale on posyła mi przebiegłe spojrzenie. Znam te spojrzenia bardzo dobrze. Poruszam się szybko, ale mnie łapie. – Och, nie, nie rób tego – piszczę. Podnosi mnie do góry i przerzuca przez prawe ramię. – Parker! Postaw mnie! – żartuję tylko w połowie. Próbuję kopać, ale trzyma moje nogi w dole. - Sąsiedzi usłyszą, jeśli wciąż będziesz krzyczeć – mówi, rozbawiony. - Nie mamy sąsiadów. – Chichoczę. Wszyscy nasi sąsiedzi są kilometry od nas i jesteśmy oddzieleni drzewami. - Zatem lepiej krzycz naprawdę głośno.

127 | S t r o n a

Rozdział 13 – agunia2611 Aundrea Rozmawiam z Wendy każdego wieczoru w tym tygodniu, by ją skontrolować i zaplanować jej pierwszą ginekologiczną wizytę. Jean wraca z powrotem do miasta w piątek wieczorem, aby pójść z nami do Baru Maxa – tam, gdzie Parker i ja się poznaliśmy. Genna zasugerowała kilka cichych restauracji, do których mogliśmy pójść, ale jak to zwykle Jean, chciała muzyki, tańców i drinków. Amy i ja pisałyśmy w ciągu ostatnich kilku dni. Zdecydowała się na pobyt u swoich rodziców przez weekend, ale nalegała, żebyśmy spotkali się, żeby świętować razem w nadchodzącym tygodniu. - Zatańczmy! – krzyczy mi do ucha Jean. Kiwam głową, biorąc ją za rękę. Prowadzi, Genna trzyma moją drugą rękę, gdy przeciskamy się przez tłum na drugie piętro. Przesuwając się na przód i środek, wszystkie zaczynamy głupio tańczyć i śmiać się z samych siebie. Parkiet jest zatłoczony i trącamy się łokciami z ludźmi, którzy są wokół nas, ale nikomu to nie przeszkadza. Muzyka rozbrzmiewa i czuję głęboko wewnątrz siebie, każde uderzenie basu. Piosenka Shakiry rozbrzmiewa z głośników i poruszam swoimi biodrami wraz z rytmem. Ponieważ nie wypiłam zbyt dużo, moje ruchy taneczne są bardziej powściągliwe. Nigdy nie byłam dobrą tancerką i jestem lekko zakłopotana przez moje niezgrabne ruchy. Jean raz opisała mój taniec jako niekontrolowane zatarcia. W odróżnieniu do kontrolowanych zatarć? Nie zajmuje długo, zanim dołącza do mnie Parker, przyciągając mnie mocno do swojej klatki piersiowej. – Chcę czuć twoje biodra poruszające się z moimi. Zobowiązana, przyciskam się do niego, umożliwiając jego dłoniom przytulenie moich bioder. Tańczymy blisko do każdej piosenki, nie zwracając uwagi, czy jest szybka czy wolna. Moja czerwona bluzka wiązana na szyi,

128 | S t r o n a

zaczyna lepić się do moich pleców od ciepła, które tworzymy. Parkerowi nie wydaje się to przeszkadzać. W istocie, liże mnie po łopatkach. Parker w końcu obraca mnie twarzą do siebie. Oplatam swoimi rękami jego szyję, a on opiera ręce na moich biodrach. Kołyszemy się razem, nawiązując kontakt wzrokowy. – Wiesz, o czym myślę w tej chwili? – pyta, ocierając się ustami o moje. - Nie, co? - Naszej pierwszej nocy. Gdy się poznaliśmy i tutaj tańczyliśmy. Jak sprawiałaś, że byłem twardy za każdym razem, gdy przyciskałaś do mnie swój tyłek. Chciałem cię natychmiast, a potem ponownie przed łazienką później tej nocy. - Powinieneś to zrobić. - Naprawdę? – unosi brwi. – Jesteś tego pewna? – nie. Może. - Tamtej nocy mnie to nie obchodziło. – To prawda. – Wszystko, o czym mogłam myśleć byłeś ty biorący mnie. Nawet powiedziałam sobie, że nie troszczyłam się tym, kto był wokół nas; Pozwoliłabym ci. Jęczy, ciągnąc mnie na tyle blisko, aby poczuć jego twardość. Wystarczy czucie go, aby mnie podniecić. – Co teraz? - Co z tym? – sprawiam, że moje słowa brzmią figlarnie, potajemnie mając nadzieję, że zamierza zasugerować coś, co zadba o ból, który zaczyna się tworzyć między moimi udami. - A gdybym powiedział, że chcę cię teraz? – dziękuję ci, słodkie maleństwo Jezus! - Powiedziałabym, weź mnie. Parker przerywa nasz uścisk z prędkością światła. Zanim mogę nawet wypuścić oddech czy pojąc, co dokładnie się dzieje, on ciągnie mnie w dół schodów i do łazienki. Szybko rzucając okiem na wszystkie drzwi, otwiera pierwsze przeznaczone dla kobiet. - Przepraszam – mówi przepraszająco do kobiety myjącej swoje dłonie. Wygląda na zdezorientowaną i posyłam jej skruszony uśmiech. Pozwalając drzwiom zamknąć się tuż za nim, ciągnie mnie do męskiej toalety. Jestem podekscytowana na wspomnienie naszego pierwszego spotkania. 129 | S t r o n a

Po upewnieniu się, że nikogo nie ma w środku, Parker szybko wciąga mnie za sobą do środka. Zablokowuje drzwi w sekundzie, w której je zatrzaskuje. Jedną ręką na mojej, a drugą wokół mojej talii, obraca mnie dookoła i przyciska do mnie, a potem popycha nas do tyłu, dopóki nie uderzam w blat. - Jesteś poważny? Ujmuje w dłonie moje policzki i pochyla się, szepcząc. – Zamierzam sprawić, że poczujesz się tak dobrze. Jest poważny. Jęczę na jego słowa. Zna moje ciało, wewnątrz i na zewnątrz; dokładnie wie, czego potrzebuje. A teraz potrzebuję jego. Obracając mnie dookoła, tak, że patrzę w lustro, wsuwa dłoń wewnątrz mojej koszuli, lekko śledząc moją skórę. Odpycha mój stanik na bok i szarpie moje brodawki, które twardnieją pod jego dotykiem, gdy moje oczy się zamykają. - Otwórz oczy. Chcę, żebyś mnie oglądała. To wszystko wydaje się zbyt intymne dla publicznej łazienki, ale zobowiązuję się. Wyraz jego twarzy w lustrze ukazuje, że jest mnie głodny. Trzyma moje biodro i roluje mój sutek w małych okręgach. Napina swoje biodra, wciskając się w mój tyłek, więc mogę poczuć, jaki jest twardy. Przyciągając mnie mocno do siebie, składa lekkie pocałunki na mojej szyi i przechylam głowę na bok, dając mu pełny dostęp. Całuje moje ucho, potem powoli liże moją skórę, smakując każdy centymetr, który może sięgnąć. - Zawsze tak dobrze pachniesz. Jak pieprzone gruszki i miód. Nigdy nie mogę się nacieszyć twoim zapachem, Aundrea. Moja głowa opada z powrotem na jego ramię, kiedy ujmuje pewnie w dłonie moje piersi, a potem zaczyna je pocierać, ordynarnie masować, podczas kołysania przy mnie swoimi biodrami. - Spójrz w lustro. Chcę, żebyś patrzyła, jak się z tobą zabawiam. Namiętność i gra wstępna na początku każdego kontaktu seksualnego z Parkerem jest zawsze ekscytująca.

130 | S t r o n a

Łaknę tutaj, tej części. Sposobu, w jaki drżę przy każdym dotyku. Sposobu, w jaki cierpię i pulsuję dla niego. Ciągnie mnie do niego energia elektryczna. - Parker – wydycham. - Nie martw się, kochanie. Mam cię. Jego ręce przenoszą się z moich piersi i jęczę na tą stratę. Nie muszę długo czekać, zanim wracają, przebiegając w górę moich ud i pod moją spódnicę. Trzyma jedno udo, gdy śledzi ręką do mojego mokrego centrum. - Uwielbiam to, że jesteś na mnie gotowa – jęczy. Wsuwa palec wewnątrz bawełny i szydzi ze mnie, śledząc wzdłuż zewnętrzne krawędzie moich gładkich fałdek. Drżę od jego dotyku, błagając go o więcej, gdy trzęsą mi się kolana. Parker owija rękę wokół mojej talii, przyciągając mnie jeszcze bliżej. Czujesz jaka jesteś mokra? Jak bardzo łakniesz mnie wewnątrz siebie? Mogę niemal poczuć twoją ciasnotę, owiniętą wokół mnie i usłyszeć dźwięki, które tworzysz. - Parker, proszę – naglę. Jego palec wsuwa się we mnie, a moje oczy przewracają się w mojej głowie na nagłe wejście. – Patrz na mnie. Oglądaj sposób, w jaki sprawiam, że czujesz się dobrze. Sposób w jaki twoje wargi się rozdzielają, a skóra rozgrzewa się od mojego dotyku. Patrz na mnie, Aundrea. Otwieram oczy, a on wsuwa wewnątrz kolejny palec. – Boże, tak cholernie dobrze cię czuć – mamrota, przesuwając palcami szybciej i głębiej. Potem sunie w gorę mojej opuchniętej łechtaczki, pocierając mnie mocnymi, szybkimi kółkami, które mną wstrząsają przed jego dłonią. - Dokładnie tam, nie przestawaj... o mój Boże. - Jeszcze nie, kochanie, chcę czuć cię wokół mnie, gdy wybuchniesz. – Przestaje mnie dotykać, a ja krzywię z nieoczekiwanej straty. Parker się śmieje. – Nie martw się, kochanie. Obraca mnie wokół i unosi na ladę. Podciągam spódnicę do mojej talii, a Parker ściąga moje żółte stringi i rzuca je na blat obok mnie. Rozpinam szybko jego spodnie i wyciągam twardość, której tak rozpaczliwie potrzebuję. 131 | S t r o n a

Rozchylam swoje nogi, otwierając się na niego. Nigdy wcześniej nie uprawiałam seksu w publicznej łazience i szczerze, uważam, że to ekscytujące. Adrenalina przetacza się przeze mnie na myśl, że możemy być złapani, co tylko podnieca mnie jeszcze bardziej. - Nie tak szybko. – Zatrzymuje się, wpatrując we mnie. - Co? – pytam z frustracji. Patrzy w dół i podążam za jego spojrzeniem. Gładzi siebie powoli. Oglądam, gdy bawi się sam ze sobą, owijając swoją dłoń ciaśniej wokół penisa. - Ty mi to robisz. Sprawiasz, że jestem twardy dzięki tylko jednemu spojrzeniu – spojrzeniu, które płonie w twoich oczach, kiedy myślisz o mnie będącym w tobie. Doprowadzasz mnie do szału... chcę sprawić, żebyś też tak się czuła. - Przez prowokowanie mnie? - Nie, przez nie pozwolenie, abyś mnie dotykała. Trzymaj się brzegu blatu i nie puszczaj. - Parker – jęczę. Nie mam zamiaru po prostu tutaj siedzieć, podczas gdy on ma uprawiać ze mną seks. - Zrób to – mówi stanowczo, wciąż się pocierając. – Albo siedź i patrz, gdy jak sam siebie doprowadzam do końca. - Parker! – ten człowiek oszalał? Mruga. Niechętnie, poddaję się i trzymam lady. - Dobrze. Teraz, nie puszczaj, albo przestanę. – Przyciąga mnie bliżej krawędzi blatu i śledzi palcem moje fałdki. Zamykam oczy i czekam, aż we mnie wejdzie, ale tego nie robi. Kiedy wypuszcza małe westchnienie przyjemności, ponownie otwieram oczy. Ssie swój palec, degustując mnie. – Smakujesz tak. Cholernie. Dobrze. - Pa… Wbija się we mnie bez ostrzeżenia. - Cholera! – krzyczę. Tak głośno, że wiem, iż ktokolwiek jest na zewnątrz łazienki to usłyszał. Parker porusza się we mnie, głęboko i szybko, wypełniając

132 | S t r o n a

każdym centymetrem. Uderza we mnie mocniej z każdym pchnięciem i zaczynam wykrzykiwać jego imię. - Ciii, kochanie. – Jego ręka sięga w górę, aby nakryć moje krzyki rozkoszy. Staram się utrzymać swoje jęki na minimalnym poziomie, ale on to utrudnia, pchając mnie coraz bliżej i bliżej krawędzi. Moja głowa opada, usta się rozchylają i trzymam się blatu ze wszystkich sił, jakie mam. Parker całuje mnie w szyję. – Dalej, kochanie, pozwól mi cię poczuć. Wykrzykuję jego imię, gdy dochodzę. Drżę od fali przyjemności, gdy Parker spowalnia swoje tempo. Całujemy się, nasze języki odnajdują siebie nawzajem. Smakuje piwem z nutką mnie. Kiedy znajduje swoje własne uwolnienie, moje usta tłumią jego dźwięk wykrzykujący moje imię. - Wow. - Taa, wow – mówi Parker, ciężko dysząc. - Zawsze chciałam to zrobić – mówię, puszczając blat i owijając ramiona wokół jego szyi. - Co? - Uprawiać seks w łazience. - Naprawdę? Macham jakby to nie było nic wielkiego. Nigdy nie myślałam, że to faktycznie się wydarzy. - Hm, nigdy bym tego nie przypuszczał. - Co mogę powiedzieć? Obudziłeś moje zmysły i sprawiłeś, że chcę zbadać w życiu wszystko. Teraz, przystojniaku, oczyśćmy się i wróćmy do naszego stolika, zanim przyjdzie po nas ekipa poszukiwawcza. Zerkamy na siebie nawzajem i wychodzimy z łazienki. Gdy okrążamy róg, Jason, Genna, Kevin i Jean są cali uśmiechnięci, gdy kelnerka przynosi następną kolejkę drinków. - Zgubiliście się? – docina Jean. - Czy zapadliście? – ripostuje Genna.

133 | S t r o n a

Parker i ja patrzymy na siebie nawzajem, kręcąc głowami. – Wpadliśmy na mojego kolegę z klasy – wyjaśniam szybko. - Cokolwiek. Spójrzcie na ich twarze. Te dwójka całkowicie właśnie się pieprzyła – mówi Kevin. - Co? Nie. – Kręcę głową, a potem siadam i wypijam duszkiem wodę przed sobą. Zimny płyn jest chłodny i orzeźwiający po naszych niedawnych namiętnościach. - Racja, dlatego zamek Parkera jest rozpięty, a twoja koszula uniesiona na dole do góry. Dla mnie to wygląda na szybki numerek. Parker i ja szybko spoglądamy na samych siebie, a potem siebie nawzajem, ale oboje jesteśmy właściwie ubrani. - Mam was! – wybucha śmiechem. – Jesteście złapani na gorącym uczynku. Kręcę głową, ale nie ukrywam uśmiechu. Parker popija swoje piwo z lekkim uśmiechem, podczas gdy inni się na nas gapią. - Winisz mnie? Spójrz na nią? – mówi w końcu Parker. Rumienię się. Parker sięga dłonią i kreśli kolor, który wiem, że jest na moich policzkach. - Cóż, zatem. Teraz, kiedy ustaliliśmy, że ta dwójka właśnie uprawiała seks, co powiecie na to, żebyśmy wypili! – skanduje Jean, unosząc szklankę martini. - Wzniosę za to toast! – mówi Kevin. Parker pochyla się do tyłu na swoim krześle i puszcza mi oczko, gdy sączy piwo. Odwzajemniam mrugnięcie, smakując swoje ananasowe martini z kroplą cytryny. Spędzamy resztę naszej nocy pijąc, tańcząc i wspominając ostatnie trzy lata. To taka chwila, która sprawia, iż jestem wdzięczna z bycia otoczoną przez tych niesamowitych ludzi.

***

134 | S t r o n a

Ochlapuje mnie deszcz, gdy biegnę do Mayo Clinic następnego tygodnia. Ochroniarz trzyma otwarte drzwi, kiedy widzi, że się zbliżam, posyłając mi swoje zwykłe skinienie. - Dziękuję – mówię, gdy mknę obok niego. Jest tłoczno przy windach, więc decyduję się na schody, piszcząc swoimi mokrymi tenisówkami przy każdym kroku. Na trzecim piętrze, idę do biura onkologii, odsuwając swoje mokre włosy z twarzy. Mimo to, gdy dochodzę, Amy jeszcze tu nie ma. Casey wchodzi i zamiera, kiedy mnie widzi. - Hej! Myślałam, że Amy dziś wracała? Nie widziałam jej od tygodni. – Czekałam na ten dzień. Planowaliśmy wyjść na lunch i rozmawiać tylko o dziecku. Casey opuszcza twarz i kuli ramiona. - Co jest? – mam się na baczności. Mogę dostrzec ból w jej szerokich, przekrwionych oczach. – Dre. – Brzmi, jakby bała się cokolwiek powiedzieć. - Co się stało? – nie mogę zrobić kroku bliżej. Podbródek zaczyna jej drżeć i gryzie swoją dolną wargę. Lekkie kłujące doznanie uderza mój kark. Takie, które mówi mi, że wydarzyło się coś strasznie złego. Otwiera i zamyka usta. Niespokojne uczucie przejmuje kontrolę – to oburzające uczucie, które umieszcza się w dole mojego brzucha – i nie mogę go znieść. Wiem, że coś jest nie tak i potrzebuję, żeby Casey to wypluła. Czuję, jakby sto kilogramów wagi było na moim mostku. - Co się stało? Casey zerka przez ramię, a nie na mnie. Otwiera ponownie usta, aby mówić, ale nie wychodzą z nich słowa, tylko bolesny, przerażający dźwięk jej płaczu. Oglądanie jej, słuchanie, jest takie, jakby cały jej ból przechodził prosto do mnie. Moje ramiona zaczynają się trzęść. Nie wiem dokładnie, co się dzieje, ale wiem, że to musi być zupełnie straszne dla Casey, żeby płakać w ten sposób. 135 | S t r o n a

Makijaż spływa jej z twarzy, kiedy w pospiechu kopie za chusteczkami higienicznymi. - Ja-ja tak mi przy-kro, Dre. Biorę powolny krok w jej kierunku, trzymając ręce przed sobą, więc jej nie płoszę. – Weź głęboki oddech, Casey. – Stara się, ale jej szlochy są niekontrolowane. – Usiądź. – Wyciągam krzesło i przesuwam na nie jej ciało lekkie jak piórko. – Głębokie oddechy. Opuszcza głowę pomiędzy kolana. Biorę kilka własnych głębokich oddechów. Kiedy w końcu się kontroluje, rozglądam się za kimś. Gdzie są wszyscy? - Co się wydarzyło? Jej głowa porywa się w górę, usta są szeroko otwarte, a twarz rozmazana od smarków i łez zabarwionych tuszem do rzęs. Rozgląda się, zamykając mocno oczy. Przygotowuję się. - Amy. Moje gardło czuje się, jakbym połknęła garść igieł. – Co z Amy? - Zmarła zeszłej nocy.

136 | S t r o n a

Rozdział 14 – ninell_0 Aundrea Najwyraźniej nie podpierałam się wystarczająco, ponieważ mocno upadam na zimną podłogę. Czuję się, jakbym wpadła do czarnej dziury: bez światła, bez nadziei. W astrofizyce nazywamy to granicą horyzontu zdarzeń. Nic z drugiej strony nie może cię dosięgnąć, a ty wciąż gnasz z prędkością światła, kiedy grawitacja wciąga cię do środka. Jest mi zimno i jestem otępiała. Casey mówi zbyt szybko, żeby za nią nadążyć. Nie mogę wydusić z siebie pojedynczego słowa. Po prostu siedzę, bez ruchu, wpatrując się w przestrzeń swojej czarnej dziury. - Co masz na myśli? Miała się dobrze. Było z nią w porządku! – mój głos jest niepewny, niemal nierozpoznawalny. – Rozmawiałam z nią w zeszłym tygodniu. Miałyśmy dziś być razem! – mój głos wzrasta z każdym słowem. Kilku pracowników wychodzi zza rogu, żeby zobaczyć co się dzieje. Kiedy patrzę w ich kierunku, nie spotykają mojego wzroku. Wszyscy wiedzą jak blisko ja i Amy ze sobą jesteśmy. Byłyśmy. - Dre, Amy przestała się leczyć w zeszłym roku. - Przestała się leczyć? – potrząsam głową. Wszystko jest rozmazane. – To niemożliwe. Znam ją. Znam ją! Skończyła leczenie, gdy się poznałyśmy. Ona przetrwała. Obie to przetrwałyśmy! - Jej nowotwór miał przerzuty na kości, Aundrea. Nie zostało nic, co można było zrobić. Tak mi przykro. - Ale widziałam ją. Miała się dobrze. - Była na podtrzymującej chemii, która pomogła ją ustabilizować, ale rak rozprzestrzeniał się zbyt szybko przez ostatnie dwa miesiące. Nic nie działało, a w ciągu ostatniego miesiąca zawładnął wszystkim. Pozwoliła ci zobaczyć tylko to co chciała. 137 | S t r o n a

Nie rozumiem dlaczego mi nie powiedziała. Dlaczego pozwoliła mi wierzyć, że wszystko było w porządku. Jeśli Casey wciąż do mnie mówi, to niczego nie słyszę. Wszystko wewnątrz mnie odeszło. Jakiekolwiek życie, czy dusza, która była we mnie, opuściła moje ciało. Wstaję, przechodząc obok niej i zmuszam się, aby iść dalej. W końcu to we mnie uderza, kiedy robię pierwszy krok w dół po schodach. Wszystko się wali, gdy moja stopa uderza o cement na klatce schodowej. To brzmi jak grzmot pioruna. Zmuszając się, biegnę w dół schodów, trzymając się poręczy przed upadkiem. To jedyna rzecz, jaka mnie trzyma. Ochroniarz podskakuje, kiedy mnie widzi. – W porządku? Macham do niego i otwieram drzwi. Deszcz uderza w moją twarz, a ten ból to dobre uczucie. Stoję i pozwalam mu przenikać moją skórę. Moje serce roztrzaskuje się na milion kawałków, jakby było stworzone ze szkła. Chwytam swoją klatkę piersiową, opadając na kolana, na chodniku przed kliniką. Nie mogę być nawet pewna czy wciąż oddycham. Ludzie przechodzą obok mnie; kilku się zatrzymuje, ale brzmią tak odlegle. Trzymam się za klatkę, błagając, żeby powstrzymać palący ból. Odeszła. Słowa Casey przebiegają przez moją głowę, w kółko i w kółko, tnąc głębiej za każdym razem. Zmarła zeszłej nocy. - Proszę pani? Wszystko w porządku? - Potrzebujesz pomocy? - Jest ktoś z tobą? - Czy potrzeba karetki? Ignoruję ich wszystkich, kiedy podnoszę się na stopy i biegnę do auta. Pomarańczowy kolor słońca, stwarza wrażenie, jakby płonęło na niebie. Nie wiem dokąd zmierzam, gdy wsiadam do samochodu, ale odjeżdżam stamtąd, tak szybko jak mogę. Próbuję dzwonić na komórkę Parkera. Potrzebuję go. Nie odbiera.

138 | S t r o n a

Próbuję raz jeszcze. Nic. Nie silę się, aby zadzwonić do kliniki. Wiem, że ma zawalony grafik, a myśl o jeździe do kliniki sprawia, że jestem chora. Nie mogę tam teraz być. Nie jestem na to gotowa. Ale nie chcę jechać do domu i być sama. Próbuję dzwonić bezpośrednio do Parkera, ale kiedy nie odpowiada, odruchowo jadę do Genny. Mogłabym próbować wciąż do niego dzwonić, ale teraz muszę się skupić na drodze. Deszcz staje się mocniejszy, gdy mknę. Nie jestem pewna, jak mam się dostać do Genny, ale skupiona, docieram tam w zupełniej nieświadomości, kiedy parkuję na jej podjeździe obok samochodu rodziców. Zapomniałam, że wciąż tu są. Ból nie zelżał. Ból w moim sercu staje się silniejszy, kiedy wyłączam samochód i siedzę z niczym, poza dźwiękiem deszczu i wiatrem rozbijającym się o przednią szybę. Osuwam się do przodu na kierownicę i płaczę w dłonie. Moje ramiona trzęsą się tak mocno, że to zaczyna boleć. Nagle jestem wściekła. Uderzam w kierownicę. – Dlaczego! – krzyczę z całych sił w płucach. – Dlaczego ja zabrałeś? Dlaczego? – ból przedziera się przeze mnie, ale nie uwalnia mnie od agonii. Po prostu tam jest, paląc i boląc. Muszę się pozbyć tego uczucia. Jestem tak wściekła, że Amy mi nie powiedziała co się dzieje i zraniona, że mi nie zaufała. Czy sądziła, że sobie nie poradzę z tymi wiadomościami? Gdy moje łzy wciąż opadają, wracam myślami kilka miesięcy wstecz i do tego, jaka byłam ślepa. Tęskne spojrzenia, które posyłała Ethanowi, randki z Brandonem, badania krwi, spędzanie więcej czasu z rodziną i wszystkie te rozmowy o życiu i stawieniu czoła strachowi. Otwierając drzwi samochodu, biegnę do domu. Nie jestem pewna czego pragnę, ani kogo w tym momencie potrzebuję. Ale wiem, że muszę być w środku. Muszę na coś krzyknąć – albo na kogoś. Muszę sprawić, żeby ból odszedł. Śmiech wydostaje się z domu, w sekundzie w której otwieram drzwi, ale nagle zamiera, gdy je zatrzaskuję. - Halo? – pyta ostrożnie Genna, z któregoś miejsca w domu.

139 | S t r o n a

Moja mama podchodzi do szczytu schodów i mnie zauważa. – Dre? Wszystko w porządku? - Nie. – Udaje mi się wykrztusić, ale mój głos nie brzmi jak ja. Pędzi w dół schodów. - Co jest? Co się stało? Genna też zbiega. - Zatrzymaj go, proszę zatrzymaj go. - Co kochanie? – pyta mama, pocierając moje plecy. - Ból. - Dre, przerażasz mnie. Co się stało? – pyta Genna. - Amy. – Boli samo wypowiadanie jej imienia. Wiem, że dłużej jej tu nie ma i, że to nie jest jakiś straszny koszmar. - Twoja przyjaciółka? – pyta mama, kiedy Genna mówi – Co się stało? Kiwam. – Zmarła zeszłej nocy. Jedna z nich sapie. - W porządku, Dre. Oddychaj głęboko. – Głos Genny jest gładki. Pociera czule małe kółka na moich plecach. - Nie mogę. Nie mogę oddychać. – Ból staje się tylko większy. - Kochanie, wiem, że to trudne. Ale musisz oddychać. - Nie mogę! - Mamo, daj jej chwilę – zaleca Genna. – Musi przyswoić, że jej przyjaciółka zmarła. - Rozumiem to, ale muszę ją uspokoić. Rozmawiają o mnie, jakby w ogóle mnie tam nie było. Wyję, gdy ból staje się intensywniejszy. – Moja klatka. - Kochanie, bierz głębokie oddechy. - Nie mogę… ból. O mój Boże. Powstrzymaj go! Nie mogę go powstrzymać! 140 | S t r o n a

- Musisz się uspokoić, żeby coś nie stało się tobie! - Co? – chrypię. Zaczynam panikować, więc kładę ręce na kolanach i pochylam się, próbując złapać oddech. Ale on nie nadchodzi. Skończę jak Amy? Jasna cholera. To pierdolony koszmar. Strach. Jest wszędzie dookoła nas. Znajduje sposób, żeby dostać się do środka, osiedlając głęboko wewnątrz, odmawiając poddania się. Zamyka się, podążając za tobą, przez drogę zwaną życiem. Sposób w jaki wprawia nasze ciała w drżenie do samej głębi, pocimy się z powodu jednej myśli, albo sprawia, że czujemy, jakby nasze serca się zatrzymywały, powodując, że krew prędko płynie z głowy do palców. To jedno słowo, może natychmiast spowodować, że nasz oddech staje się powolny i ciężki, prowokując wewnątrz wszystkie najgorsze emocje. Nagle moja klatka staje się zbyt ciasna do zniesienia. Nogi drętwieją, a ręce czują się słabe. Serce bije zbyt szybko i nie ważne, jak bardzo się modlę, aby zwolniło i ból z powodu zacisku odszedł, to się nie dzieje. Zasysam powietrze. – Moja klatka. Jest za bardzo ściśnięta. – Szarpię koszulkę, jak gdybym mogła ją zedrzeć. Miękka tkanina teraz sprawia wrażenie, jakby była w ogniu, paląc całe moje ciało. - Mamo, nie sądzę, że jest z nią w porządku! - Aundrea? - Nie mogę oddychać… moja… ściśnięta… ból… nie chce przestać. Nie czuję rąk, ani… – o mój Boże, to jest to. Opadam na kolana. - Czy ona ma atak serca? – spanikowana Genna stoi i krzyczy do taty. Każdy sen jaki miałam, każde poczucie nadziei – wszystko, czego się bałam, płonie właśnie przed moimi oczami. Śmierć. Łatwo zapomnieć o tym co najważniejsze, kiedy jesteś rozproszona przez swój najgłębszy strach, podczas gdy w moim przypadku, jest nim pozostawienie wszystkich, których kocham najbardziej. Czasami są to najbardziej niepokojące 141 | S t r o n a

myśli, które drążą głęboki tunel do twojego wnętrza i trzymają się kurczowo, nie ważne jak mocno starasz się nimi potrząsać. Nie przeraża mnie życie po śmierci. Nieznane może być czymś magicznym, kiedy naprawdę o tym pomyślisz. Piękno możliwości. Istnieją stłumione głosy dookoła mnie, krzyki i wrzaski, ale moje oczy są zamrożone. Nie mogę poruszyć głową, żeby zobaczyć kto mówi. Nie jestem nawet pewna gdzie w tym momencie się znajduję. Zaczynam czuć, jakbym się unosiła i to wtedy, gdy zdaję sobie sprawę, że jestem niesiona na noszach. Jest dwóch krzyczących mężczyzn. Dlaczego oni krzyczą? Wołają do mnie? Zaskakuje mnie zimny podmuch powietrza, kiedy maska zostaje założona na moją twarz. To jest pierwszy raz, gdy biorę głęboki, wypełniający oddech od którego wszystko się zaczęło. - Będzie w porządku. Utrzymaj dla mnie swoje oczy otwarte, dobrze? – instruuje jeden z mężczyzn, pochylając się bliżej mojej twarzy. Próbuję kiwnąć, ale potrząsa głową. – Nie próbuj się ruszać. – Czuję zimno, w każdej zdrętwiałej kończynie. Potem ból. Nie sądzę, że kiedykolwiek czułam taki ból w całym swoim życiu. Jest jakby stu mężczyzn stało na mnie, dźgało moją klatkę ostrymi jak brzytwa nożami. Przysięgam, że z każdym ukłuciem bólu, słyszę odgłos noży wbijających się głęboko we mnie, powoli rozdzierających mnie na pół. Wtedy ból przenika moje serce i krzyczę. - Ktoś musi zadzwonić do Parkera! – wrzeszczy Genna. Mężczyzna zaczyna biec i czuję, jakbym leciała. Wiatr unosi się nade mną i jest to niemal uspokajające. Otoczenie staje się zamazane, kiedy się unoszę. Wszystko dzieje się tak szybko. Moja koszulka zostaje rozerwana, a lodowate elektrody są przyklejone do klatki piersiowej. Krzyki wypełniają moje uszy, zagłuszając głośny łomot pochodzący od mężczyzny poruszającego się dookoła. Nie wiem gdzie jestem, ale gdy słyszę mamę, która mówi – Parker, chodzi o Aundreę. Jedziemy do szpitala. – Pozwalam swoim oczom się zamknąć i po prostu modlę, żeby ból zelżał. Oraz, aby Parker dotarł do mnie zanim będzie za późno. 142 | S t r o n a

Rozdział 15 – agunia2611 Parker - Cóż, Coco wygląda dobrze. Nie będę musiał jej doglądać przez kolejne sześć miesięcy. – Klepię czarnego labradora, potem uśmiecham się do jego właścicielki, Beth. - Dziękuję, panie Jackson. Rozbrzmiewa głośne pukanie do drzwi badań. Otwieram je, aby zobaczyć zmartwioną Shannon. - Wszystko w porządku? – pytam. Zatrzymuje się przed przemówieniem. – Telefony się urywają dzisiejszego ranka kiedy Aundrei tutaj nie ma, więc kilka rozmów przeszło na automatyczną sekretarkę. Właśnie sprawdziłam wiadomości i były dwie, jedna od mamy Aundrei i kolejna od Genny. Przesuwam się, czując nieswojo. – Co mówiły? - Donna powiedziała, żebyś sprawdził swoją pocztę głosową. Wiadomość Genny była krzykiem i bardzo trudna do zrozumienia. Wydawała się przerażona. Przeciskam się obok niej i biegnę do swojego biura. Shannon krzyczy za mną – byłam w stanie zrozumieć, że musisz dostać się natychmiast do szpitala! Pędzę za rogiem, chwytam swoje klucze oraz telefon komórkowy i biegnę do mojego samochodu. - Parker – krzyczy za mną Jason. – Genna do mnie dzwoniła. Zabierają Aundreę do szpitala. Myśli, że ma atak serca. Nawet się nie zatrzymuję, żeby odpowiedzieć, po prostu biegnę tak szybko jak mogę do samochodu. W samochodzie, cała krew odpływa z mojej głowy i jest mi tak słabo, że niemal opadam do przodu. Moje opony piszczą, gdy wyjeżdżam i jestem całkiem 143 | S t r o n a

pewien, że zostawiłem ślady palonej gumy na drodze. Proszę niech będzie z nią w porządku. Kiedy jestem na głównej drodze, słucham pocztę głosową od Donny. Dopiero wtedy widzę wszystkie moje nieodebrane połączenia. Kurwa, Aundrea próbowała się do mnie dodzwonić! Nie było mnie dla niej. Donna mówi – Parker, chodzi o Aundreę. Jedziemy do szpitala. Chodzi o jej serce. – Jej słowa są tak rozszalałe, a głos tak zmartwiony, że upuszczam telefon. Nie czekam, aby usłyszeć resztę. Naciskam mocno na gaz, ale nadal nie jadę wystarczająco szybko. Muszę się do niej dostać. Aby być z nią. Muszę mieć pewność, że jest z nią w porządku. Jej twarz wypełnia moją głowę, łamiąc moje myśli. Uśmiech, który posłała mi dziś rano. Kurwa, kocham jej uśmiech. Wyobrażanie sobie jej uśmiechniętej twarzy sprawia, że myślę o naszym ślubie. Jaka była szczęśliwa. Jacy byliśmy szczęśliwi. Zamykam oczy, zmuszając się, aby oddychać powoli i głęboko. Kiedy je otwieram, wszystko co widzę to ona. Mój oddech blokuje się w tylnej części gardła. Przede mną jest kobieta, która mnie zmieniła. Wypuszczam oddech. Mruga mi największym uśmiechem, jaki kiedykolwiek widziałem i wszystko, co mogę zrobić, to odwzajemnić uśmiech. Widzę w jej oczach iskry, nawet z tej odległości i przysięgam, wszystko wokół mnie po prostu się zatrzymało. Idzie w zwolnionym tempie, z oczami utkwionymi tylko we mnie. Ściska swój bukiet tak mocno, że jej kłykcie są białe. Jest w najpiękniejszej sukni pastelowo różowej i sprawia to, że wygląda jak królowa. Nie mogę uwierzyć, że ta kobieta jest moja. Puszczam do niej oko, a ona przesyła mi buziaka. Gdy uśmiecham się do niej kolejny raz, cała jej twarz się rozjaśnia. Sprawia, że moje serce pomija bicie. Może mnie sprowadzić na kolana tym jednym spojrzeniem. Spojrzeniem, które mówi, że nie wyobraża sobie bycia z kimś innym; jest we mnie zakochana; była mi przeznaczona. To spojrzenie kogoś, kto jest beznadziejnie zakochany. 144 | S t r o n a

Nie ma nikogo innego w pomieszczeniu. Tylko ona i ja, z naszymi oczami utrzymującymi się na siebie nawzajem. Czuję przyciąganie, które do siebie wzajemnie mamy, przyciągające ją bliżej do mnie jak magnes. Aundrea rozbudziła moją duszę. Jest kobietą z którą spędzę resztę swojego życia. Kobietą, którą będę kochać bez końca. Kiedy do mnie dociera, Jay daje Aundrei szybkiego całusa w policzek i wypuszcza ją z krótkim szlochem. Potrząsam jego ręką, zanim biorę jej, oboje wciąż się uśmiechamy. - Cześć - szepczę. - Hej, przystojniaku – odpowiada. Ściska moją dłoń, lekkie uszczypnięcie daje mi znać, że nie śnię. Że jest tu. Że jesteśmy tutaj i stajemy się jednością. Nie dostrzegam nawet, że pastor rozpoczął ceremonię, dopóki ona nie mówi mojego imienia kilka razy. - Parker, jesteś gotowy na wasze przyrzeczenia? - Tak, tak, jestem - mówię, oszołomiony. Postanowiliśmy napisać nasze własne przyrzeczenia. Nie ma słów, z wyjątkiem naszych - i nadal nie jestem pewien, że są wystarczające - aby opisać miłość, którą dzielimy. Obserwuję powolne unoszenie się i opadanie klatki piersiowej Aundrei. Mruga, a jej oczy wypełniają się łzami, zanim w ogóle otwieram usta. Nie uwalniam jej dłoni, gdy zaczynam. - Aundrea, dziś stoję przed tobą, aby złożyć ci obietnicę. Obietnicę, aby wywoływać twój uśmiech każdego dnia, aby stać obok ciebie i tworzyć z tobą wspomnienia, aby cię kochać, chronić, podziwiać, wspierać i cię szanować. Inspirujesz mnie, by być lepszym i silniejszym mężczyzną. Twoja miłość jest powodem, dla którego istnieję i będę to pielęgnować z całym swoim istnieniem i w nieskończoność, gdyż czas się nie kończy razem z nami. Aundrea ociera swoje łzy, wymykające jej się spod kontroli. Ścieram kilka swoim kciukiem. Odchrząkuje i przełyka ostatnie łzy, zanim przemawia. – Nigdy się nie wycofałeś, gdy to do nas przyszło. Walczyłeś dla nas, dla naszej miłości i życia razem. Jesteś moja miłością, moim życiem i moim przyjacielem. Jesteś moim domem. Obiecuję ci żyć dla ciebie, tworzyć z tobą marzenia i bardziej niż 145 | S t r o n a

wszystko, obiecuję kochać cię odtąd przez wieczność, po śmierć, która nas nie rozdzieli. Nie dla nas "dopóki śmierć nas nie rozłączy". Kiedy jesteśmy ogłoszeni Panem i Panią Parker Jackson, Aundrea błyska mi tym samym uśmiech jak, kiedy wzięła pierwszy krok w moją stroną przez ołtarz. Czekałem, aby usłyszeć te słowa, odkąd poprosiłem ją o rękę i nie czekam nawet sekundy, żeby ją pocałować. Zgarniam ją w ramiona i sprowadzam swoje usta na jej. Nasze wargi poruszają się bez wysiłku, zjednaczając nas w jedno. Na zawsze. To jest kobieta dla, której poruszę niebo i ziemię. Wierzę, że każdy jest przeznaczony dla jednej duszy. Moja dusza została przeznaczona na spotkanie Aundrei. Nasza miłość była stworzona dla siebie nawzajem. Wjazd na szpitalny parking, sprawia, że powracam tu gdzie teraz jestem. Otwieram swoje drzwi i biegnę przez wejście awaryjne. Nie wiem nawet, czy zaparkowałem na rzeczywistym miejscu parkingowym, ale w tym momencie mnie to nie obchodzi. Nawet nie zamykam drzwi na klucz czy w ogóle zamykam samochód. Jedyną rzeczą, którą ma znaczenie jest dotarcie do mojej żony. Kiedy widzę korytarz interwencyjny, biegnę do biurka. - Moja żona, Aundrea Jackson. Była tu przywieziona. - Ok, sir, zachowaj spokój, a ja poszukam., Zachowaj spokój?! Skanuję poczekalnię za Donną, Jayem, lub Genną ale nikogo nie widzę. - Proszę! Możesz się pospieszyć! Została tu przywieziona chwilę temu. Muszę ją zobaczyć! Muszę z nią być! – krzyczę na biedną kobietę, a ona szybciej naciska przyciski. - Sprawdzam, sir, proszę się uspokoić. Nie chcę wzywać ochrony. - Zadzwoń do nich! – grożę. Wiem, że robi co w jej mocy, ale nie wiem, co się dzieje, a liczy się każda sekunda. – Proszę – popędzam. - Jakie mówiłeś, że się nazywa? 146 | S t r o n a

- Aundrea Jackson. Czternasty marzec… - Parker? Odwracam się, aby zobaczyć stojącą tam Donnę. - Donna – pędzę do niej. – Gdzie ona jest? Co się dzieje? – nie mówi. – Donna! Wzdryga się. – Nie wiem. – Ledwo wydostaje słowa. – Nic nam nie mówią. Upadam do tyłu, a Jay przychodzi znikąd, łapiąc mnie. - Co się wydarzyło? Donna zbiera się do kupy. Mogę dostrzec ból na jej twarzy, ale wymusza słowa. – Weszła do domu z Mayo po dowiedzeniu się... usłyszeniu o... - Wypluj to!! – nie staram się być kutasem, ale muszę wiedzieć, co się dzieje z moją żoną. – Co się wydarzyło? Genna odzywa się. – Amy umarła i Aundreę ogarnęła histeria. Myślę, że miała atak serca? - Co? – to nie może się dziać. To nie jest prawdziwe. Jay kroczy do przodu. – Lekarz wezwał doktora Jamesa. To wszystko, co teraz wiemy. Zrobili jej EKG w karetce, ale nie powiedzieli mi nic, nie ważne jak bardzo naciskałem. Tak szybko, jak się tu dostaliśmy, natychmiast ją zabrali. Donna wybucha płaczem, a Jay idzie ją pocieszyć. Jego własne oczy są opuchnięte. - Pielęgniarko! – krzyczę, wracając do biurka. – Muszę natychmiast porozmawiać z lekarzem. - Sir, jeśli usiądziesz dam mu znać, że chciałbyś z nim porozmawiać. - Co jest z tym miejscem? Nie mam jakiegokolwiek pojęcia, co się dzieje z moją żoną, czy jest z nią w porządku ani nawet gdzie jest! Potrzebuję odpowiedzi! - Przepraszam, sir. – To ochroniarz. Zanim mogę głośno przemówić, zawiadomienie pochodzi przez interkom. – Kod niebieski, sala ostrego dyżuru 3312. Kod niebieski, sala ostrego dyżuru 3312. Znieczulenie jest potrzebne do pokoju 3312. – Głośny głos powtarza kod

147 | S t r o n a

ponownie i odwracam się, patrząc na drzwi. Drzwi dzięki którym dostanę się do pomieszczeń z badaniami. Kiedy widzę jedne, przebiegam przez nie, pomijając strażnika. Gdy biegnę, przeszukuję pokoje z numerami, skanując je tak szybko, jak mogę. Ekipa ubrana w niebieskie fartuchy przebiega obok mnie i podążam za nimi. Nie mam czasu na myślenie i reagowanie. Wszystko co potrzebuję to, być z nią. Odpycham wszystkie negatywne myśli na bok. Głosy krzyczą za mną, próbując mnie zatrzymać, ale je ignoruję. Znajduję pokój do którego wszedł personel i się zatrzymuję. Nie widzę niczego oprócz pielęgniarek i lekarzy wokół łóżka. - Ustaw na 300! - Zrobione! - Nic. Ustaw na 350! Ciało w łóżko szarpie się i podpieram się futryny, kłykcie zmieniają się w białe od mojego uścisku. Wszystko wokół mnie się zatrzymuje. Moje widzenie jest rozmyte. Mój własny oddech jest ciężki. Widziałem jak umiera już o jeden raz za dużo. Nie pozwolę, żeby to się teraz stało. Nie będę patrzeć jak umiera! - Sir! Nie możesz tu być – mówi pielęgniarka, pędząc ku mnie. - Nie! Proszę! Proszę, ona mnie potrzebuje! Muszę z nią być! – mój głos się załamuje i się zatrzymuję, zdając sobie sprawę, że moje słowa są z jednego z moich własnych koszmarów. O. Mój. Boże. To się nie może dziać. Nie mogę jej stracić. Nie! To nie jest tak, jak powinno być. Powinniśmy się razem zestarzeć. Żyć razem! I mieć dziecko. Upadam na kolana. Przeszywa mnie ból i krzyczę.

148 | S t r o n a

Czuję się przez chwilę otępiały, a potem ból przecina się głęboko wewnątrz mnie, pulsując z każdym słowem, które krzyczy personel pielęgniarski. - Parker? – moje oczy gwałtownie się otwierają. Odwracam się. Aundrea stoi za mną, obok dwóch ochroniarzy. Jest w białej szacie, ściskając jedną dłonią materiał z boku z jednej strony i trzymając swój stojak z kroplówką drugą. Rurki są przymocowane do jej dłoni i wiją się pod jej suknię. Jej twarz jest pusta i blada. Wygląda na osłabioną, ale wciąż tu jest. - Aundrea? – mój głos się załamuje. Mrugam kilka razy. To jest prawdziwe? Patrzę z dala od niej i na ciało na łóżku przede mną. Nie wiem, kto to jest, ale nie jest to moja żona. Pędzę do niej, potykając się w trakcie. Ląduję przy jej stopach, trzymając jej nogi i ciągnąc ją w dół do mnie. Dwaj mężczyźni mówią coś do mnie, ale nawet tego nie słyszę. - Wszystko z tobą w porządku? – skanuję ją w górę i w dół, szukając czegoś, aby się mylić, ale tego nie widzę. Jest naprzeciwko mnie. Żywa. - Ty żyjesz. – Uczucie ulgi przepływa przeze mnie, zastąpione przez falę mdłości. Myślę, że będę chory. – Myślałem… mój Boże, Aundrea, myślałem, że to ty. - Cii - mówi, przyciągając mnie do siebie. Uczepiam się jej stroju, ciągnąc ją do mnie, tak, że mogę pocałować jej głowę, policzki, oczy, nos i usta. Całuję każdy jej centymetr, który mogę sięgnąć. - Aundrea, potrzebuję cię z powrotem w sali. Natychmiast – mówi doktor James surowo zza nas. - Sir, nie możesz być tu! – krzyczy strażnik. - W porządku. To mąż pacjentki – odpowiada doktor James. Mężczyzna daje mi surowe spojrzenie zanim odwraca się z irytacja. Owijam swoje ramię wokół Aundrei, pomagając jej wrócić do sali i łóżka. Doktor James podażą za nami.

149 | S t r o n a

- Co się stało? Wszystko w porządku? Mówili, że myśleli, że miałaś atak serca. Mój Boże, Aundrea, byłem taki zaniepokojony. – Studiuję ją, gdy pomagam jej wejść do łóżka. - Nie wiem. Odwracając się, aby spojrzeć na doktora Jamesa, ręka Aundrei jest w mojej kiedy mówię. – Wszystko było dobrze. Nie... nie rozumiem. Co się wydarzyło? - Wszystko idzie dobrze. To nie było jej serce. – mówi doktor James. Oboje patrzymy na niego. – Co się dzieje doktorze James? Zwraca się do Aundrei. – Twoje EKG wróciło czyste. Inne badania również nie były ujemne. To czego doświadczyłaś było atakiem paniki. Łatwo je pomylić, ponieważ objawy są bardzo podobne do zawału serca. Jednak rodzina dobrze zrobiła, dzwoniąc po karetkę. Zwłaszcza biorąc pod uwagę twój stan i zdrowie. - Miała atak paniki? – oświadczam. Kiwa głową. – Aundrea, chcę cię widzieć w swoim biurze w tygodniu na badania kontrolne. W tym czasie, uspokój się i odpoczywaj. Zatrzymamy cię na noc, tak na wszelki wypadek. Musisz zrozumieć, że jesteś w grupie zwiększonego ryzyka zawału serca z powodu swojej kardiomiopatii. Zmartwianie twojego serca, tak jak dzisiaj, może wysłać je na wyższy bieg. Próbuje ono nadrabiać stratę, pompując dwa razy szybciej, a to nie jest dobre. Stres nie jest dla ciebie dobry. Musisz znaleźć sposób, aby się kontrolować. Aundrea trzyma się jego słów, kiwając głową. Kilka łez sunie po jej policzkach. - Zamierzam zmienić nieco dawkę twoich leków i dać ci receptę na Ativan, by pomógł z niepokojem, który posiadasz. Dziękuję doktorowi Jamesowi i zapewniam go, że umówimy się z nim na spotkanie w następnym tygodniu. Kiedy wychodzi, patrzę w dół na moją piękną żonę. Kobietę, która znaczy dla mnie najwięcej na całym świecie. - Aundrea? – nie odpowiada, więc mówię to raz jeszcze. Muszę usłyszeć jej głos. Musi ze mną porozmawiać. - Amy... Amy... Ona od-odeszła… – opuszcza głowę w dłonie i płacze.

150 | S t r o n a

Przyciągam ją do swojego boku, trzymając ją tak mocno, jak tylko mogę. Kołysząc nami tam i z powrotem. - Słyszałem. Ciii, będzie dobrze. Obiecuję, że wszystko będzie w porządku. - Nie. Nie! To nie jest w porządku. – Odpycha się z moich ramion. – Nienawidzę słowa w porządku w czasie takim jak ten! Wyraźnie nie jest w porządku! - Aundrea? – sięgam po nią, ale ona odsuwa się z mojego uścisku. Poruszając przewodami podłączonymi do niej, przenosi się na drugą stronę łóżka. Trzyma w górze ręce, aby utrzymać mnie z dala. - To jest dokładnie to, co nie chciałam, żeby się wydarzyło. Patrzę na nią, zdezorientowany. Mój wyraz twarzy opada. Mój smutek sprzed chwil zastępuje ból. – O czym mówisz? Nie przysuwam się, dając jej przestrzeń, której potrzebuje. - To! – krzyczy, wyrzucając w górę ręce. – Tego jak to wszystko się zawaliło. Mojego strachu. Ona odeszła, a ja mam tą głupią wadę serca i... i że to mogę być ja pewnego dnia! Wiedziałeś, że był przede mną strach, a jednak... - Jednak co? – mój głos brzmi na tak zły, jak się czuję. - Wciąż naciskałeś na pomysł posiadania rodziny. - Poczekaj minutę. – Kroczę dookoła nóg łóżka i do niej. - Dlaczego pozwoliłam ci się na to namówić? – jej głos brzmi na złamany. Mogę usłyszeć ból ukryty za jej słowami, ale i tak pytam. - Na co? - To życie. Wiedziałeś, że się bałam. Wiedziałeś, że to mnie przeraziło. Nie byłam typem zawierającym małżeństwo, ale jednak zapytałeś! - Zaczekaj! – kroczę bliżej do niej, a ona cofa się do rogu ściany. - Nie. To jest dokładnie to, czego się obawiałam. Jestem tak zdezorientowany. Mimo to wciąż boli. Nie rozumiem, dlaczego ona to robi.

151 | S t r o n a

- Amy! Odeszła, a spojrzenie, które pozostawiła odczuwa ból. Ethan i Brandon. Jej rodzina, przyjaciele... ja! Nie wiesz, jak to jest oglądać twój koszmar, budząc się! Mówiłam ci, moim największym strachem było opuszczenie moich bliskich. To co wydarzyło się z Amy, Brandonem i Ethanem? Tak może być z nami, Parker. Nie chcę tego. - Nie wiem!? – krzyczę, a ona się wzdryga. Nigdy się nie kłóciliśmy przez te wszystkie nasze lata razem. Mieliśmy nieporozumienia? Oczywiście. Ale nigdy nie podnieśliśmy naszych głosów do siebie nawzajem. W mgnieniu oka stoję z nią nos w nos. – Oglądałem jak umierasz w moich snach i po prostu obserwowałem, gdy te koszmary rozgrywały się tuż przede mną. Chciałaś tego równie mocno jak ja. Nie zwalaj tego na mnie. Kurwa, Aundrea. Jest mi tak niesamowicie i głęboko przykro z powodu Amy i moje serce cierpi dla niej i jej rodziny, ale nie zrzucaj tego wszystkiego na mnie. Rozumiem to, że jesteś zraniona i chcesz na kogoś krzyczeć, ale nie wiń mnie za życie, którego oboje chcemy. Zsuwa się na podłogę, płacząc. Pociąga za swoje włosy po czym zakrywa twarz. – Pieprzony rak. Nienawidzę tego, co to mi robi. Nienawidzę tego, co to robi moim przyjaciołom i nienawidzę tego, co to zabrało od niej. Przyciągam ją na kolanach. Łapie się mojej koszuli, chwytając moją klatkę piersiową, aby sprowadzić nas jeszcze bliżej. Płacze mocno w moją pierś, łzami mocząc mi koszulę. Oglądanie jej przechodzącej przez to jest nie do zniesienia. Wiem, że nie miała na myśli tego, co powiedziała. Wiem, że cierpi i musi wypuścić swoją frustrację, zatem daję jej to, czego potrzebuje. Wspieram ją. - Nigdy ponownie nie usłyszę jej głosu. Nigdy nie usłyszę jej śmiechu, czy zobaczę jej uśmiechu. - Wiem, kochanie. Wiem. Będzie w porządku. Mam cię. - Powstrzymaj to, Parker. Proszę powstrzymaj to. Nie chcę już tego czuć, proszę. Moje ramiona trzęsą się, gdy zaczynam płakać razem z nią. – Chcę, kochanie. Bóg wie, że chcę tego.

152 | S t r o n a

- Widziałam, jakie byłoby moje życie, gdyby mój nowotwór wrócił, albo gdybym miała atak serca. Trzymam jej ramiona i spoglądam jej w oczy. – Nie. Nie dostałaś wglądu w swoją przyszłość. Chcesz rzucić okiem? Będziemy jeździć do St. Paul i będziesz mogła patrzeć długo i poważnie na kobietę, która nosi nasze dziecko. To jest twoja przyszłość, Aundrea. Nie to. Zestarzejesz się ze mną i będziemy razem oglądać jak dorastają nasze dzieci. - Nie rozumiem, dlaczego ludzie są od nas zabierani, zanim są gotowi. Ale gdy ścieżka twojego życia się zmienia, musisz na to pozwolić. Musisz to przyjąć, Aundrea. Nie mówię, że to łatwe, ale obiecuję ci, że wszystko w końcu się rozwiąże. - Czasami silni ludzie też muszą się na kimś oprzeć. Nie zawsze możesz być tym, kto sprawia, że wszystko jest idealne, Dre – Aundrea szepcze coś do siebie, tak, jakby powtarzała co ktoś inny do niej powiedział. Daję jej czas na uspokojenie się, upewniając że dobrze jest się na kimś oprzeć. Na mnie, mam nadzieję. Siadamy razem i pozwalamy spadać łzom. Płaczemy za Amy. Za życie, którego nigdy nie będzie miała. Płaczemy za Brandona. Za żonę, której nigdy ponownie nie obejmie. Płaczemy za Ethana. Za dorastanie bez swojej mamy. Płaczę za kobietę w moich ramionach i cały ból, który musiała znosić. Płaczę za kobietę, którą myślałem, że straciłem.

153 | S t r o n a

Rozdział 16 – ninell_0 Aundrea Nie ruszam się. Nie mogę. Odwlekałam ten dzień, nie godząc się na dopuszczenie rzeczywistości do świadomości. Parker wchodził i wychodził z naszej sypialni przez ostatnią godzinę, próbując wyciągnąć mnie z łóżka. Pogrzeb jest w przeciągu godziny, ale nie mogę się zmusić do wstania. Obserwowałam, kiedy ludzie wokół mnie umierają. Niekiedy jest ciężko wyzdrowieć w pomieszczeniu pełnym osób. Jedni coś osiągają, podczas gdy inni… nie mają tyle szczęścia. Ale nigdy nie straciłam kogoś tak niespodziewanie. Nie wspominając o kimś tak mi bliskim. Następuje lekkie pukanie do drzwi. - Aundrea? – głos Jean jest cichy. – Jesteś gotowa? Odwracam się tak, żeby być twarzą do niej i otwieram jedno oko. Jest ubrana w czarną sukienkę do kolan. Bardzo prostą i klasyczną. Bardzo jak Jean. - Czy ktoś kiedykolwiek jest gotowy, żeby pochować swoją przyjaciółkę? Zamykam oczy, pozwalając się pochłonąć ciemności, ale to nie może zagłuszyć odgłosu kroków. Kiedy łóżko się zapada, odwracam się na plecy i wpatruję w sufit. Próbuję liczyć zawijasy na teksturze białego sufitu, ale szybko tracę liczbę. Jean nie mówi ani słowa. Wiem, co robi. Czeka aż się otworzę. Pozbędę się tego, cokolwiek to jest. Liczę do dziesięciu, potem dwudziestu, czekając aż słowa same się uformują. Ale tego nie robią. Łzy zaczynają płynąć, kiedy docieram do pięćdziesięciu, a gdy dobijam do osiemdziesięciu, wciąż nie przestają. Jean bierze moją rękę i kładzie się obok mnie, twarzą do mnie. Trwa to kilka chwil, ale w końcu odwracam się na bok. Wciąż liczę, kiedy łzy opadają.

154 | S t r o n a

Gdy Jean zaczyna płakać, zamykam oczy. Nie mogę znieść bólu w jej oczach. Kiedy docieram do stu, słowa wychodzą. - Boisz się śmierci? – mój głos jest chropowaty. - Nie – szepcze, ocierając swoje łzy. - Ja też nie. - Wiem. - Nie jestem gotowa, żeby się pożegnać. - Śmierć nigdy nie jest łatwa. Biorę głęboki oddech, zanim pozwalam się wszystkiemu ze mnie wydostać. Jean zawsze jakimś cudem zmusza mnie do otworzenia się, nawet jeśli to nie ma żadnego sensu. - To nie fair, że ludzie muszą umrzeć, zanim możemy to zrozumieć. Amy rozmawiała ze mną tak wiele razy przez ostatnie parę miesięcy i pomogła mi zobaczyć piękno we wszystkim. Naprawdę sprawiła, że chcę pokonać strach, który mnie trzyma. Ale jej śmierć w końcu zmusiła mnie, do otwarcia oczu. Spędziłam trzy ostatnie dni jak we mgle, myśląc o wszystkim co zostawiła za sobą i to nie jest życie, jakiego chcę. To nie fair, że musiała umrzeć, abym mogła naprawdę zobaczyć, jak wyglądają konsekwencje tego wszystkiego. To sprawia, że zdaję sobie sprawę, iż nie żyłam pełnią życia przez ostatnie miesiące. Ale żyłam tak naprawdę. Skupiałam się na stworzeniu idealnej przyszłości, ale ostatnio patrzyłam na przyszłość tak, jakby nie miało mnie w niej być. Chcę w niej być, Jean. - Więc żyj, Dre. Wtedy życie było twoją walką. Teraz nią nie jest. Zawsze patrzyłaś na pozytywy, nigdy nie pozwoliłaś śmierci się pokonać. To nigdy nie byłaś ty, więc nie pozwól temu być tobą teraz. Jesteś jedną z najodważniejszych kobiet, jaką kiedykolwiek poznałam. - Gdzie teraz jest moja odwaga? – czuję się jak tchórz ukrywając się w łóżku. Jean dźga mnie w klatkę. – Dokładnie tutaj. Nigdy cię nie opuściła. Jesteś zrozpaczona i to w porządku. Ale dobrze jest również odpuścić. Nie musisz się ukrywać.

155 | S t r o n a

Wiem, że ma rację. Nawet najsilniejsi z nas mają słabości i chwile, w których czują się mali. Ale sądzę, że nie możesz naprawdę przezwyciężyć słabości ani strachu dopóki nie staniesz z nimi twarzą w twarz. Zamykam na chwilę oczy, potem biorę głęboki oddech. - Jestem gotowa.

***

Obracam kciukiem pierścionek i stukam stopami, gdy zbliżamy się do kościoła. Parker nic nie mówi. Nikt nic nie mówi. Jean i Kevin siedzą w ciszy na tylnym siedzeniu, a Parker skupia się na drodze. Kiedy zatrzymujemy się na parkingu, Parker otwiera moje drzwi. Bierze mnie za rękę, dając mi wsparcie, którego potrzebuję. Wszyscy są ubrani na czarno z wyjątkiem mnie. Amy nienawidziła czerni, więc ostatnie co chciałam zrobić, to założyć ją na jej pogrzeb. Zamiast tego wybrałam niebieski – jej ulubiony kolor. Znajdujemy miejsca na tylnej ławce. Nie mogę pojąc, jak można siedzieć blisko, zaraz obok trumny. Patrzę, kiedy ludzie podchodzą i składają kondolencje rodzinie Amy. Parker patrzy ponad mną. – Jesteś pewna, że nie chcesz złożyć kondolencji? – pyta cicho. - Nie teraz. – Chcę, ale nie jestem gotowa się pożegnać przed wszystkimi tymi obcymi ludźmi. Ograny zaczynają grać, wysyłając dreszcz w dół mojego kręgosłupa. Wiem, że niektórzy ludzie uważają to za piękne, ale coś w takiej przerażającej muzyce sprawia, że czuję się nieswojo. Kiedy nastaje czas mowy pogrzebowej, jestem zaskoczona widząc, kiedy Brandon wstaje. – Dzień dobry. Dziękuję wszystkim za przybycie i pomoc Ethanowi i mi celebrować życie Amy. Amy i ja spotkaliśmy się na studiach.

156 | S t r o n a

Niektórzy mogą to nazwać miłością od pierwszego wejrzenia, a inni grą w kotka i myszkę. Ja byłem kotem. Kilka osób śmieje się cicho. – Amy nie widziała nic poza dobrem na świecie i wokół siebie. Zawsze była szczęśliwa i dumna z życia, którym żyła, kobiety, jaką się stała i rodziny, którą stworzyła. Robiła wszystko dla Ethana i dla mnie. Bez wątpienia dobrze jej to wychodziło i zawsze znajdywała czas na to, co było dla niej najważniejsze. Świat stracił świetną kobietę, ale dzisiaj nie chodzi o utratę jej, ani o pożegnanie. Amy tego nie chciała. W dzisiejszym dniu chodzi o świętowanie jej życia. Będzie jej brakowało przy rodzinie i przyjaciołach, a najbardziej przy naszym niesamowitym synu. Przerywa, patrząc na trumnę. – Amy, kochanie, obiecuję czuwać nad nim, wychować na dobrego młodego mężczyznę i stać dumnie przy jego boku. Będę go wspierał, kochał i mówił każdego dnia, jak bardzo jego mamusia go kochała. Nie będzie dnia, w którym nie zostaniesz wspomniana. Kocham cię. Schodzi na dół i wyciera łzy. Jego przemowa była słodka i prosta, ale o to chodziło. Parker bierze moją rękę. W jego oczach również są łzy, a ja delikatnie je przecieram. Reszta pogrzebu jest miła – cóż, tak miła, jak może być pogrzeb. Nawet jeśli znałam Amy tylko przez krótki czas, czuję jakby zawsze była częścią mojego życia. Obserwuję samochody odjeżdżające z cmentarza, gdy siedzę na zimnym piachu. Parker stoi w oddali, dając mi przestrzeń, żeby się pożegnać. Przesuwam rękami przez piach, próbując znaleźć spójną myśl. – Nie jestem pewna co bez ciebie zrobię. Czuję, jakbym straciła część siebie. Za każdym razem, kiedy cię widziałam, byłaś silniejsza niż wcześniej, a to było dla mnie inspiracją. Miałaś taką aurę wokół siebie. Tą niesamowitą umiejętność widzenia dobra we wszystkim nie ważne czy krzywdzącym czy bolesnym. Zawsze widziałaś piękno. Nie sądzę, że mogę się zmusić do pożegnania, ponieważ kiedy chodzi o naszą przyjaźń, to nie wydaje mi się, że pożegnanie to dla nas opcja. - Aundrea? Zaskoczona, odwracam się, aby zobaczyć Brandona zasłaniającego promienie słoneczne. – Brandon. 157 | S t r o n a

- Dziękuję za przyjście. Patrzę w dół na swoje puste ręce. – Oczywiście. Trzyma kopertę. – Amy napisała to dla ciebie i prosiła, żebym ci ją dał, kiedy umrze. - Dziękuję – krztuszę się, biorąc od niego kopertę. Odwraca się, a ja za nim wołam. – Brandon? - Tak? - Przykro mi. - Dziękuję. – Posyła mi uśmiech. Mały, ale jest. – Jest okej. Będzie ze mną w porządku. Opłakiwałem w marcu, kiedy dowiedzieliśmy się, że nic więcej nie można zrobić. Miałem kilka miesięcy, by pogodzić się z bólem i cieszyć czasem ze swoją żoną. Rozpaczałem z nią, co pomogło. Więc… Aundrea? Przykro mi z powodu twojej straty. Przykro mi, że ci nie powiedziała i, że nie mogłaś tego opłakiwać razem z nią. W zamian za to, świętuj jej życie, razem z nią. Moje oczy się zamykają i świeże łzy spływają po mojej twarzy. Kiedy zostaję sama, otwieram list trzęsącymi rękoma. Aundrea, Jeśli to czytasz, wiesz, a ja marzę o tym, żeby móc Ci to powiedzieć. Proszę uwierz mi, kiedy mówię, że próbowałam wiele razy, ale powiedzenie Ci nie uczyniło by tego ani trochę łatwiejszym. Nigdy nie wspomniałam Ci o zaprzestaniu leczenia, ponieważ nie chciałam karmić Twojego strachu. Nie chciałam, żebyś widziała moje życie w negatywny sposób, ponieważ nie było dla mnie niczym innym, jak tylko pięknem. Dostałam coś, czego większość ludzi nie dostaje, kiedy stają twarzą w twarz ze śmiercią. Dostałam czas. Byłam w stanie to zaplanować i spędzić czas z bliskimi. Mogliśmy się przygotować i zawsze będę wdzięczna za chwile, które z nimi dostałam. Ludzie biorą życie za pewnik. Nie zatrzymują się, aby powąchać kwiaty bez powodu, czy tańczyć w deszczu, ponieważ są szczęśliwi. Bycie żywym jest czymś o wiele więcej niż tylko oddychaniem każdego dnia. Jest delektowaniem się każdą chwilą. Doświadczasz tak wiele, jak możesz w czasie, który masz. Nie wiesz co masz, ani co tracisz, dopóki to nie odchodzi. Życie jest zbyt krótkie. Zbyt krótkie,

158 | S t r o n a

żeby myśleć o tym wszystkim co Cię przeraża. Zbyt krótkie, żeby się zastanawiać co można by zrobić, zamiast to po prostu robić. Zbyt krótkie, aby żałować. Nie wierzę w przypadkowe spotkania. Wierzę, że ludzie pojawiają się w naszym życiu ze szczególnego powodu i że spotkałyśmy się, żeby pomóc sobie nawzajem. Nauczyć się czegoś od siebie. Potrzebowałam Cię tak bardzo, jak Ty mnie i nie ma słów, które byłyby kiedykolwiek w stanie opisać, jak wdzięczna jestem za Twoją przyjaźń. Nie żałuję ani sekundy spędzonej z Tobą, Aundrea. Moje życie jest dalekie od zakończenia. To dopiero początek, tak jak Twojego. Nie odpuszczaj swoich marzeń. Podążaj za nimi i miej nadzieję. Przejdź przez to i prowadź długie, zdrowe życie ze swoją wspaniałą rodziną. Ze swoim dzieckiem. Nigdy się nie bój, Aundrea. Życie nigdy niczego nie gwarantuje, a Ty musisz cieszyć się tym, co masz, nie ważne czym. Zawsze będę przy Tobie. Proszę nie wątp w siebie. Jesteś silna, Aundrea. Pamiętaj o tym. Twoja na zawsze, Amy Niezdolna, żeby się ruszyć, siedzę tam, ściskając list. Czuję się taka słaba. Amy raz nazwała mnie swoim aniołem, ale tak naprawdę to ona była moim. I wciąż będę myślała o niej, jako o moim aniele stróżu. Ręka Parkera lekko ociera się o moje ramię. – Gotowa? Patrzę w dół na list. Życie jest takie nieprzewidywalne. Zawsze będzie trudne, biorąc pod uwagę moją historię. Strach czasem będzie się zakradał: zasmucając mnie. Ale jeśli się nie podniosę, nigdy się nie dowiem, czy mogę go pokonać. Amy ma rację. Żyć życiem nad którym nie panuje strach jest trudne, ale mam Parkera, który stoi przy moim boku, pomagając mi. A to sprawia, że jest o wiele łatwiej. Czas zburzyć mury, które zbudowałam. Rak zawsze będzie częścią tego kim jestem, nie ważne jak bardzo to jest do bani, czy jak bardzo boli. Nie ma opcji, żeby to pominąć, nie ma żadnego sposobu, aby od tego uciec, ale to nie definiuje tego, kim jestem jako osoba. Ból jest tym, co trzyma moje serce przy życiu. Ból jest przypomnieniem o życiu, za które muszę być wdzięczna.

159 | S t r o n a

Rozdział 17 – agunia2611 Aundrea Zanim się orientuję, jesteśmy w samym sercu ciepłego lipca. Jeszcze nie wróciłam na wolontariat w Mayo. Wiem, że Amy by tego chciała, ale nie jestem jeszcze gotowa. Parker ma urodziny w ostatni weekend lipca i zdecydowałam się zaskoczyć go weekendem na północy w Brainerd w małej miejscowości nad jeziorem. Myślałam, że moglibyśmy skorzystać z czasu z dala stąd. Jest poranek naszego pierwszego pełnego dnia tutaj, są Parkera urodziny, ciepłe poranne słońce wpada do naszego pokoju, oświetlając wszystko w zasięgu wzroku. Jest tu tak spokojnie. Milion mil dalej każdy odczuwa zmartwienie. Tylko nasza dwójka – zero mediów społecznych, pracy, rodziny, czy problemów wchodzących w drogę. Kończę makijaż i wkładam kolorową sukienkę z miękkiej bawełny. Parker ma na sobie białe spodenki kąpielowe i biały T-shirt z surferem, stojącym obok niebieskiej deski surfingowej, na której pisze: „SAVE A WAVE, RIDE A SURFER.” - Mam nadzieję, że koszula jest skierowana do mnie? – uśmiecham się. - Oczywiście. Przypominam, że jestem dostępny przez cały dzień i noc, jeśli potrzebujesz dobrej jazdy. - Jeśli? - Wtedy, kiedy potrzebujesz dobrej jazdy. Mrugam do niego w jego własnym stylu i przesyłam mu całusa. Związuję włosy nisko z tyłu w koka, wsuwam okulary i kiwam do Parkera, że jestem gotowa. Gdy jemy śniadanie zauważam, że Parker obserwuje mnie z zainteresowaniem. - Co? – pytam. 160 | S t r o n a

- Po prostu ci się przyglądam. I myślę, że jeśli będziemy mieć chłopca, mam nadzieję, że będzie pasjonować się samochodami, jak jego tata. Śmieję się. – A jeśli dziewczynkę? - Mam nadzieję, że będzie tak piękna, jak jej mama. - Obchodzi mnie tylko, żeby on lub ona było zdrowe. Parker patrzy na mnie dziwnie. - Kiedyś się śmiałem, kiedy mówili to przyszli rodzice. To znaczy, co rodzic nie ma nadziei na to? Każdy to mówi, ale teraz... znaczy to dla mnie dużo więcej. - Także tego chcę, kochanie. Nagle wszystko co moi rodzice i Genna kiedykolwiek zrobili dla mnie, gdy dorastałam i przechodziłam leczenie, nabiera kompletnego sensu, włącznie z moją mamą będącą w ciągłym niepokoju i wiszącą nade mną Genną, kiedy krótko z nią mieszkałam. Rozumiem to. To się nigdy nie skończy. - Zrobię wszystko, co możliwe, aby chronić nasze dziecko, Parker. Aby zabrać z dala jego ból. Obiecuję. - Wierzę ci. Pochylam się nad stołem i ujmuję w dłonie jego twarz delikatnie. – Kocham cię.

***

Kiedy przychodzi czas na naszą pierwszą wizytę OB, jadę tak, żeby Parker mógł mieć kilka godzin odpoczynku. Pracuje dodatkowo ciężko w klinice, biorąc więcej godzin. Mocno musimy się starać, żeby uniknąć zaciągania kredytu. Nie sądzę, bym pozwoliła mu na dużo relaksu z rozbrzmiewającym radiem i moją fałszywą tonacją do każdej piosenki pop, którą śpiewam, a która gra. Moi rodzice nie pobłogosławili mnie pięknym głosem, chociaż lubię udawać, że jest nieziemski.

161 | S t r o n a

Gdy Parker zerka na mnie kątem oka, podnoszę ładowarkę samochodową i przysuwam ja do swoich warg. Gdy zaczynam śpiewać do niej tak, jakby była mikrofonem, wybucha śmiechem. Nie mija dużo czasu zanim mój śmiech dołącza do jego. Zaczynam życzyć sobie, abym nie prowadziła, gdy wkraczamy w centrum Minneapolis. Jest tu zbyt wiele dróg jednokierunkowych, co sprawia, że można się pomylić. Mój stres zamienia się w podniecenie, kiedy wjeżdżam na parking i Parker rozciąga swoje nogi, uśmiechając się do mnie zza swoich Ray Banów. Jestem tak podekscytowana tą wizytą. Moja żółta sukienka wieje na wietrze, gdy idziemy obok siebie ze splecionymi palcami. Nie mówimy ani słowa, gdy wchodzimy do budynku. Wendy jest już w holu i wstaje, gdy nas widzi. Ma na sobie ciasną koszulkę na ramiączkach, dla przeciętnego człowieka, może nie wyglądać jakby była w ciąży, ale dla mnie, to jasne jak słońce. Jej niegdyś płaski brzuch jest trochę większego kształtu i to niesamowite uczucie wiedzieć, że nasze dziecko jest wewnątrz niej. Do tej chwili to nie wydawało się realne. Łatwo zapomnieć, że spodziewamy się dziecka, gdy nie mamy nic, aby to widzieć każdego dnia. - Hej, wy! – Wendy promienieje. Świeci. Jej uśmiech jest jasny i oszałamiający. - Hej. – Mam ochotę wyciągnąć rękę i dotknąć jej brzucha, ale nie chcę wydawać się przerażająca. - Hej, jak się czujesz? – pyta Parker. Przy okazji, mogę powiedzieć, że zaciska palce tak, jakby miał ochotę na to samo co ja. - Wspaniale! To szalone, bo nie miałam żadnych porannych nudności w tej ciąży. Jeśli to nie zaczęłoby być widoczne, nawet bym nie wiedziała, że jestem w ciąży! - Wyglądasz fantastycznie, Wendy – mówię. Wendy przytula Parkera i mnie. Zanim udaje nam się usiąść, zostaje wywołane jej nazwisko. - Wendy Henderson?

162 | S t r o n a

Pielęgniarka wygląda przez chwilę na zaskoczoną, że jest nas troje, ale jestem pewna, że miała wcześniej do czynienia z surogatkami. W pokoju badań, pielęgniarka sprawdza parametry Wendy, a następnie pozostawia nas samych. Wendy siedzi na stole badań ze skrzyżowanymi kostkami, kiedy Parker pyta – Jesteś pewna, że to w porządku, że tu jestem? – mogę powiedzieć, że jest zdenerwowany, bo przesuwa dłonią po włosach, a ja chichotam. Parkera nie łatwo zawstydzić, ale najwyraźniej wystarczy zabranie innej kobiety na wizytę do lekarza. Uważam, że ta jego nieśmiała strona jest seksowna. Wendy uśmiecha się. – Oczywiście, Parker. Nie wygłupiaj się. Chcę, aby wasza dwójka była bardzo zaangażowana w cały ten proces. Zaufaj mi. Przerywa nam lekkie pukanie do drzwi. - Dzień dobry! – mówi lekarz. Spoglądam na zegarek. To musi być najkrótszy czas, jaki kiedykolwiek zdarzyło mi się czekać na spotkanie z lekarzem. Parker i ja siadamy prosto i ściskamy dłoń lekarza. Dr Martin jest wysoki i starszy, może we wczesnych latach pięćdziesiątki. Wydaje się miły i sposób w jaki żartuje wprawia mnie w swobodę. Był lekarzem, który robił implantację i cała nasza trójka wyraziła zgodę na to by kontynuował. Sprawia, że wszyscy czujemy się komfortowo. - W porządku, jesteśmy w dziesiątym tygodniu – mówi dr Martin. Trudno uwierzyć, że to już sierpień. - Sprawdzimy bicie serca, dobrze? Gdy Wendy leży na plecach, Parker owija rękę wokół mojej talii, przyciągając mnie bliżej. - Można usłyszeć je tak wcześnie? – pytam zdumiona. Patrzyłam w Internecie i w dziesiątym tygodniu jest mniej więcej wielkości kumkwatu. Maluteńkie. - Można najwcześniej w dziesiątym tygodniu. Teraz, płód jest bardzo nisko na tym etapie, więc będę potrzebował, abyś obniżyła dla mnie nieco bardziej swoje spodnie.

163 | S t r o n a

Parker odwraca wzrok na początku, ale gdy zaczyna się głośne, pędzące bicie z płodu, patrzy z powrotem. Jego uścisk na mnie się zacieśnia. Oboje patrzymy się na brzuch Wendy w zachwycie. - Czy to naprawdę... – wiem, że tak, ale słuchanie tego wciąż mnie szokuje. Myślę, że to rozrywa moje własne serce. - Z pewnością. Jest silne – mówi dr Martin. - To niesamowite – jąka Parker. - Powinno bić tak szybko? – pytam, patrząc na lekarza. Nie mam pojęcia, co jest normalne, ale Doppler pokazuje ponad 160 uderzeń na minutę, a wiem, że serce dorosłych nie może funkcjonować przy takiej prędkości. - Tak kochanie. Jest idealne – odpowiada Parker, biorąc mnie za rękę i całując ją. To magiczne, że coś tak małego, może produkować tak silny dźwięk. Łzy szczęścia kłują mnie w oczy. Jest to prawdopodobnie najlepszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałam. To małe serce bije z naszego powodu. Bicie staje się silniejsze i przełykam gulę w gardle. Parker i ja patrzymy na Wendy, a potem na siebie nawzajem. Nie są potrzebne żadne słowa. Widzimy to w naszych twarzach. Ta więź połączy nas na zawsze. Nasze dziecko.

164 | S t r o n a

Rozdział 18 – ninell_0 Parker - Hej, Parker? – mówi Jason, otwierając drzwi mojego biura. – Jesteś gotowy? - Tak, spotkam się z tobą na miejscu. – Zgodziliśmy się zorganizować dziś męski wieczór pokera. Minęło sporo czasu odkąd piliśmy z chłopakami piwo, jedliśmy tacos i graliśmy w karty. Skoro dziewczyny zdecydowały się pójść na kolację i do kina, wydawało się to idealnym pomysłem. Zjawiam się u Jasona przed szóstą i znajduję Kevina i Jasona przy kuchennym stole z dwoma facetami, których nigdy nie widziałem i Hannah w leżaczku bujaczku, bawiącą się po cichu. Czasem się zastanawiam, czy ludzie w ogóle wiedzą, że Jason i Genna mają dziecko, ponieważ ona zawsze jest tak zadowolona, szczęśliwa i cichutka. - Hej, Parker! Weź piwo i siadaj. To jest Rob i Tony. Mieszkają kilka domów stąd. – Bełkocze Kevin. Najwyraźniej dziś nie pracował i od piw zaczęło szumieć mu w głowie. - Cześć chłopaki. Miło was poznać. – Wyciągam Bud Light z lodówki i siadam. - Ciebie też – odpowiadają. Obaj są w moim wieku: wczesna trzydziestka. - A Brandona już znasz – mówi Jason, zajmując miejsce. Potrząsam dłonią Brandona. – Jak się masz? - Lepiej. Dzięki. - Dobra panienki. Zamierzacie siedzieć i gadać czy grać w pokera? – marudzi żartobliwie Kevin. – Musicie zacząć grę, jeśli chcemy zmusić Jacksona do wymiany tego luksusowego samochodu na minivana.

165 | S t r o n a

- Pozwól mi naprostować – mówię. – Nie będę prowadził minivana. Ani nie teraz, ani w przyszłości. Nigdy. FRS jest całkowicie dostosowany do fotelika samochodowego. Poza tym, Aundrea ma swojego rodzinnego Outlandera. Jason zaczyna się śmiać. - Co? – pytam, patrząc na niego. - Mówiłem to samo. Ale wiedziałem, że Genna miała inne plany i zamieniła swojego G6 na cholernego vana. Przysięgałem, że nigdy nie zostanę przyłapany na jeździe w nim. - Zaufaj mi, kiedy ci mówię, że nie będę prowadził vana. Poza tym jesteś pantoflarzem. – Kpię. - Pantoflarzem? – Jason patrzy zszokowany. - Ta, pantoflarzem! – zgadza się Kevin, śmiejąc się. Tony i Rob też zaczynają się śmiać, ale potem Tony mówi, że on i jego narzeczona mają vana, dla dwójki swoich dzieci i w rzeczywistości go uwielbiają. Przynudza na temat posiadania go i tego, jak gładko się prowadzi. Nic z tego mnie nie przekonuje. - Tak bardzo jak uwielbiam rozmawiać o samochodach, to nienawidzę rozmawiać o vanach. Lepiej zagrajmy. – Mówię. Jestem gotowy skopać tym facetom tyłki. Gdzieś w połowie naszej gry, po tym jak Rob, Brandon i Kevin przegrali, Jason kładzie Hannah do łóżka. Sprawdzam swój telefon, żeby zobaczyć czy mam wiadomość od Aundrei, a że nic nie mam, decyduję się do niej napisać. Ja: Jak mija babski wieczór? Moja żona: Hej. Jest super! Właśnie emitują film. Myślimy o pójściu na jakiegoś drinka. Jest tu bar, który ma happy hour do jedenastej. Ja: Brzmi dobrze. Mogę zasugerować wypicie sporej ilości alkoholu, tak, żebym mógł Cię później wykorzystać? Moja żona: Nie musisz mnie wykorzystywać, przystojniaku. Jestem bardziej niż chętna. Ja: W takim razie, bądź gotowa. Moja żona: Będę. Jak poker? 166 | S t r o n a

Ja: W porządku. Został Jason, nowy facet i ja. Zamierzam oskubać ich ze wszystkiego co mają. Moja żona: To dobrze, mamusia potrzebuje nowej pary butów!! Śmieję się na jej komentarz. Nie jest dziewczyną lubiącą buty. Wysyłając jej ostatnią wiadomość, chowam telefon. - Co? Będziemy teraz rozmawiać o swoich kobietach, na męskim wieczorze? – droczy się Kevin. - Poczekaj, aż Jean się wprowadzi. Jeśli czegoś z nią nie skonsultujesz, będzie truła ci dupę. - Nie. Jean nie jest taka. Właśnie za to ją kocham. Nie obchodzi ją, to co robię. - Koleś, tylko dlatego, że nie mieszkacie razem. To w ogóle jej nie rusza. – Twierdzi Jason. - Cholera – mamrocze Kevin. Śmieję się, ale natychmiast się wzdrygam, kiedy moje oczy spotykają Brandona. Uśmiecha się lekko, ale jego oczy są twarde. Nie pomyślałem jak trudne może być dla niego słuchanie, gdy otwarcie żartujemy o tym, jakby nasze ukochane były ciężarem, zamiast błogosławieństwem. - O co w ogóle chodzi z tą całą przeprowadzką? – pyta Tony. - Nic. Zawetowała to. Podoba jej się tak, jak jest. – Kevin przesuwa rękę wzdłuż szczęki. – Nienawidzę tego przyznawać… i niech żaden z was się nie śmieje. – Spogląda w dół na swoje piwo. – Czuję się w tym związku jak cholerna dziewczyna! Praktycznie błagałem ją, żeby ze mną zamieszkała, ale mi odmówiła. Nawet powiedziałem jej pierwszy, że ją kocham. - I ty mówisz, że ja jestem pantoflarzem? Chłopie, jesteś jeszcze gorszy! – krzyczy Jason, śmiejąc się. Nawet Brandon się uśmiecha. W pewnym sensie jest mi szkoda Kevina. Mogę stwierdzić, że bardzo kocha Jean i chce z nią być. Widzę nawet to, jak Jean troszczy się o Kevina, ale wiem od Aundrei, że Jean jest kobietą, która nie zmienia swojego życia dla faceta.

167 | S t r o n a

- Wszystko w swoim czasie. Jest młoda: pamiętaj o tym – mówię. Myślę, że zapomina o tym, iż ma trzydzieści trzy lata, a ona zaledwie dwadzieścia cztery. - Aundrea też jest młoda, a spójrz tylko na was; po ślubie i cholera, z dzieckiem w drodze. - Tak jak powiedziałeś, Jean jest inna. Kończymy grę. Nie wygrywam, ale jestem drugi, co jest sporą odmianą. - W porządku, chłopaki. Było fajnie, ale zwijam się stąd. - Ja też – dodaje Brandon, wstając. - Masz zamiar przelecieć taco 6 Aundrei? Łapiesz? Noc taco pokera. Przelecieć jej taco? – Kevin śmieje się, ze swojego własnego żartu, a ja mogę jedynie pokręcić głową i wzruszyć przepraszająco ramionami do Brandona, który macha ręką, śmiejąc się. Jason uderza Kevina w tył głowy, a Rob i Tony śmieją się razem z nim. Brandon i ja nie czekamy, by się pożegnać. Wychodzimy razem w ciszy do naszych samochodów. Nie jestem pewien co powiedzieć. Nie rozmawialiśmy od czasu pogrzebu. Aundrea dzwoniła do niego kilka razy, zapraszając go i Ethana, ale nie przyszedł. - Było zabawnie – mówi Brandon. - Ta, było. Posłuchaj, jeśli jesteś wolny i chcesz jeszcze przyjść, będzie nam miło. - Mnie również. Nie wychodzę zbyt często. - Jak się trzymasz? Opierając się o samochód, pociera twarz rękoma. – Było ciężko. - Ty i Ethan jesteście mile widziani przez cały czas. - Wiem, dzięki. Po prostu próbujemy to rozpracować… razem, on i ja. Ethan przechodzi to o wiele ciężej niż myślałem, że będzie. Sądzę, iż tak naprawdę nie wiedziałem, jak to przyjmie. Płacze za nią każdej nocy. – Jego słowa brzmią jak stłumione. – Mogę sobie poradzić ze swoim bólem, ale nie sądziłem, że tak trudno będzie zabrać jego. 6

taco oznacza jednocześnie jedzenie i ‘cipkę’, stąd metafora.

168 | S t r o n a

Nie wiem co na to powiedzieć. Jak można zabrać ból dziecka, które straciło swoją matkę? Czy czas uleczy rany? - Dałem mu jej zdjęcie. Powiedział, że to nie to samo. Wiem dokąd zmierzał, ale mogę jedynie mieć nadzieję, że to pomoże. - Pomoże. Nawet jeśli tego nie mówi, to pomoże. Kiwa głową. - A jak ty się czujesz? – nie wspomniał czy z nim w porządku. Wygląda jakby tak było, ale chcę się upewnić. - Z każdym dniem coraz lepiej. Mówią, że czas leczy rany. Wierzę w to. Najbardziej tęsknię za jej zapachem. Nie sądziłem jak bardzo może mi go brakować dopóki nie umarła. – Wzdycha ciężko, patrząc ponad moje ramię. – Lepiej już pójdę. Zamyka oczy, nie widząc mojego kiwnięcia w zrozumieniu. - Do zobaczenia. Wsiada do samochodu i mówi przez okno. – Odezwę się niedługo, Parker. Jadę do domu wolniej niż kiedykolwiek prowadziłem. Aundrea już śpi, jej włosy są jeszcze wilgotne od prysznica. Czołgam się pod ciepłą pościel i przyciągam ją do siebie, chłonąc jej zapach. Mam nadzieję, że nigdy go nie zapomnę. Gruszki i miód. Mój ulubiony zapach na całym świecie. Wsłuchując się w jej oddech, zasypiam.

- Oddychaj! – krzyczę, patrząc w dół na jej twarz. Szarpie się przy każdym ruchu. 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26 - No dalej, Aundrea! Oddychaj!

Budzę się z powodu szarpnięcia. Jestem pokryty zimnym potem, a łzy spływają mi po twarzy, ale kiedy się odwracam, Aundrea wciąż śpi spokojnie. 169 | S t r o n a

Przecieram ręką po twarzy, jak gdybym mógł zatrzeć tą wizję. Muszę sprawić, żeby zniknęły. Nie mogę znieść myśli o martwym ciele Aundrei. Moje ręce się trzęsą, gdy to wspomnienie znowu powraca. Jęczę z irytacji i frustracji, kiedy skupiam się na kobiecie śpiącej obok mnie. Słucham jej oddechu i przyciągam z powrotem do swojej klatki, tak, żebym mógł poczuć przy sobie jej ciepło. Potrzebuję jej ciepła. Kurwa, dlaczego znowu się zaczęły? Minęło sporo czasu, odkąd miałem ten sen. Zaczęły się, kiedy dowiedziałem się o stanie serca Aundei, ale skończyły po kilku miesiącach. Nie przychodzi mi do głowy nic, za wyjątkiem… Kurwa. Moja rozmowa z Brandonem. Ten cholerny sen wydobył jedyną rzecz, którą staram się ukryć. To jedyna rzecz w moim życiu, z której nie jestem dumny. Nawet jeśli Aundrea wygrała z rakiem, przeraża mnie to, że kardiomiopatia w każdej chwili może ją zabrać. Nie ważne na jak wiele wizyt pójdę, jak wiele wyników badań zobaczę, czy tabletek, które patrzę, jak bierze każdego dnia, to nie mogę otrząsnąć się z tej myśli. Zrobiłbym wszystko dla tej kobiety. Wszystko. Ale nie ma niczego, co mogę zrobić w związku z jej stanem. Zamykam oczy, próbując jak najlepiej pozbyć się tego koszmaru. Ale ciężko jest zostawić coś tak niepokojącego… coś tak przerażającego, za sobą. Nienawidzę tego, że we śnie nie mogę jej ochronić. Nie mogę jej ocalić. Mimo, że przyrzekłem, iż będę. Nienawidzę tego snu. - Parker? – głos Aundrei jest jak wschód słońca przebijający się przez ciemną chmurę moich myśli. - W porządku. - Nie, nie jest w porządku. Jesteś cały mokry. Chodź tu. Już dobrze, cśś – szepcze, przesuwając ręką przez moje włosy. Lubię, kiedy mnie pociesza; po prostu nienawidzę, że tego potrzebuję.

170 | S t r o n a

Zrzucając z siebie pościel, przyciągam Aundreę do swojej klatki, tak, że leży płasko na mnie. Nie mogę się do niej dostać wystarczająco blisko. - Przestań – szepcze mi do ucha. Zaciągam się kuszącym zapachem świeżego szamponu od prysznica z ostatniej nocy, który wymieszał się z odrobiną jej kokosowego balsamu. - Co przestać? – pytam, rysując kółka na gładkiej skórze jej pleców. - Myśleć o tym. Zamykam mocno oczy, zmuszając się do pozostania tutaj, w tym momencie. Leży z głową na moim ramieniu, a jej ręce są owinięte wokół mojej klatki, tuląc mnie. Cicho, mówi. – Co muszę powiedzieć, albo zrobić, żebyś zrozumiał, że cię nie zostawię? Biorę głęboki oddech i wypuszczam go powoli. – Nie wiem, Aundrea. Wierzę ci, ale nie mogę się pozbyć uczucia, że pewnego dnia się obudzę i ciebie tu nie będzie. Że będę zmuszony stawić czoła światu bez ciebie, a nie mogę tego zrobić. Nigdy w życiu nie byłem bardziej przerażony. Myślę o Brandonie. O tym jak wyglądał. Ten ból w jego oczach, kiedy mówił o Ethanie. To mnie zabija. Patrzy w dół na mnie. Końcówki jej blond włosów ocierają się o moją twarz i drgam. – Pamiętasz, kiedy mi powiedziałeś, że zobaczyłeś mnie w swojej przyszłości? Kiwam. - Cóż, też ją widziałam. Jestem twoją przyszłością, Parker. To – wskazuje pomiędzy nas – jest prawdziwe. My jesteśmy prawdziwi. To nie sen. Przyrzekałam ‘Przez całą wieczność, po śmierć, która nas nie rozdzieli.’ Śmierć nie zabierze mnie z dala od ciebie, Parker. Nie pozwolę jej. Przełykając ciężko, biorę jej twarz między swoje dłonie, przyciągając ją do przodu, dopóki nasze usta niemal się dotykają. - To nie życie, jeśli cię w nim nie ma – szepczę przy jej ustach, zanim daję jej najlżejszego całusa. Pociągam ją lekko za włosy, gdy pogłębiam pocałunek. Muszę poczuć jej dotyk.

171 | S t r o n a

Jej istnienie. Jej miłość. Oplatam ją ramionami i obracam pod siebie. Przesuwam rękoma w górę i w dół jej ramion, dopóki nie czuję jej gęsiej skórki. Obserwuje mnie uważnie, gdy sięgam za dół jej koszulki i ściągam przez głowę. Nasze usta łączą się niemal natychmiast, powoli i zmysłowo, gdy nasze ręce wędrują wszędzie. Rozbieramy się nawzajem, ani razu się nie rozdzielając. Wykorzystujemy swój czas, czerpiąc przyjemność z każdej chwili. Kiedy w nią wchodzę, jej ręce znajdują moje, a nasze oczy się spotykają. - Kocham cię tak bardzo, Aundrea. - Ja ciebie też. Powoli, zaczynamy się poruszać w naturalnym tańcu. Kocham się ze swoją żoną, pokazując jej to, jak bardzo jej potrzebuję.

***

Aundrei jeszcze nie ma, gdy wracam do domu, tuż po dziewiętnastej następnego wieczoru. Miałem nagły przypadek, więc dałem jej znać, że będę późno. Odpisała mi natychmiast mówiąc, iż wychodzi z Shannon i zobaczymy się, kiedy wróci. Gdy wybija dwudziesta, kładę się na kanapę, aby pooglądać trochę telewizji, ale zamiast tego zasypiam.

- No już, Aundrea! Oddychaj! 27, 28, 29, 30 Oddychaj. Oddychaj.

172 | S t r o n a

- No dalej, maleńka. No już! – krzyczę tak głośno, że gwałtownie się budzę. Co się, kurwa, dzieje? Rozglądam się po pustym salonie, ekran telewizora jest czarny. Zasnąłem. Zegar pokazuje 21:03. Temperatura spadła i się trzęsę. Pokój wydaje się pusty, kiedy nie ma w nim Aundrei, jakby jej nieobecność wyssała całe życie. Znam to uczucie. I go nienawidzę. Siadam z wahaniem. Wiem, że nie chcę ponownie zasnąć. Nie ma sensu próbować. Nie teraz. Nie bez niej. Wiem co się stanie w momencie, kiedy odpłynę. Moja głowa zaczyna czuć się ciężka, a gardło ściśnięte na myśl o tym śnie. Patrzę na telefon. Jedno nieodebrane połączenie i jedna wiadomość od Aundrei sprzed dwunastu minut. Moja żona: Wpadłyśmy na przyjaciela Shannon i zdecydowałyśmy zostać na kolację. Przepraszam! Wychodzę już. Do zobaczenia wkrótce. Biorę kilka głębokich oddechów, ale czuję się prawie tak, jakbym był pod wodą i nie mógł wypłynąć na powierzchnię. Śmierć. Prześladuje mnie. Bawi się z moimi emocjami. Osuwając się na podłogę, opieram się plecami o białą kanapę. Teraz jest mi zbyt gorąco i się pocę, zalewając czarną koszulę z kołnierzykiem. Jestem przyklejony do kanapy, ale nie kłopoczę się z tym, aby się od niej odsunąć. Nie poddam się dzisiaj. Nie pozwolę bezsilności sobą zawładnąć. Odmawiam wsunięcia się w tę mgłę. Czas powoli mija. Nie mogę powiedzieć ile naprawdę tutaj siedzę z niczym oprócz tykającego zegara i światełka, które sygnalizuje rozładowującą się baterię w moim telefonie. Moje oczy są ciężkie, ale odmawiam ich zamknięcia. - Parker? – Aundrea. Jej głos jest niewyraźny, a nawet zaniepokojony. – 173 | S t r o n a

Wszystko w porządku? W jej głosie jest niewielka przerwa, kiedy mówi "w porządku", co sprawia, że patrzę do góry i widzę, że stoi przede mną w jeansach i prostej białej koszuli. Rozplotła kucyk, który miała dziś rano. - Jesteś w domu. – Czuję na tyle ulgę, aby pozwolić w końcu oczom zamknąć się na chwilę. - Co się dzieje? – kuca, aby spojrzeć mi w oczy. Wzdycham. Jej głowa opada nieznacznie, oczy zamykają, a usta układają się w prostą linię. Teraz z trudem łapię powietrze. Moje serce bije kilometr na godzinę, bijąc głośniej, kiedy koncentruję się na otoczeniu. - Parker. – Obchodzi mnie, aby usiąść na kanapie, przyciągając mnie pomiędzy swoje nogi. Jej prawa ręka spoczywa na mojej głowie, a lewa zawija się wokół mojego ramienia, obejmując mnie. Nie przywiązuje żadnej uwagi do moich przemoczonych ubrań. Zanim mogę cokolwiek powiedzieć, przyciska policzek do moich włosów. A następnie jej usta schodzą niżej, całując delikatnie skórę głowy. Zamykam oczy na jej dotyk i przechylam się. - Jesteś moim końcem, Aundrea. – Trzęsę się. – Nie mogę... ja... ja... ty – zatrzymuję się, oblizując usta. – Nie mogę dłużej patrzeć jak umierasz. Nie mogę... – przerywam, mój głos jest ledwie słyszalny. Owijam swoje prawe ramię wokół jej kolan, trzymając ją w miejscu. Nie chcę, żeby się ruszyła. Potrzebuję bliskości. - Wiem, ćśś. Jestem tu. – Ściska mnie delikatnie. Czuję jak opiera się o mnie. - Maleńka? – mój głos się załamuje. – Pomóż mi. Proszę, uratuj mnie przed utonięciem.

174 | S t r o n a

Ściska mnie mocniej. Oboje się trzęsiemy. - Nie ma czegoś takiego, czego bym dla ciebie nie zrobiła, Parker. - Nigdy nie chcę cię zostawić. Nie w życiu, nie po nim, nawet nie w moich snach. Chcę cię obok siebie. Jak mogę pozwolić temu odejść? Aundrea rozluźnia uścisk, wstaje i opada przede mną na kolana. - Parker, nie mogę zmienić przeszłości i nie mogę kontrolować przyszłości. Mogę kontrolować teraźniejszość, ale nie mogę tego robić bez ciebie. Mogę być twoim końcem, ale ty jesteś moim początkiem. Każda część ciebie i naszego dziecka. Zrobię wszystko, aby pokazać ci, że nasze życie jest dalekie od zakończenia. Dopiero zaczynamy, ty, ja – i wkrótce nasze dziecko. Jesteśmy dalecy od skończenia. A ja daleko od zniknięcia. Biorę ją za rękę i delikatnie przyciągam do siebie. Widzę jej pewność – że naprawdę wierzy w to, co mówi – a to sprawia, że jest mi łatwiej się uspokoić. Kręci mi się w głowie, jakbym był na karuzeli i nie mógł z niej zsiąść. Aundrea bierze głęboki oddech, a ja przygotowuję się na jej następne słowa. - Umrę, Parker. Wszyscy kiedyś umrzemy. Zostawię moich bliskich, tak samo jak i ciebie, pewnego dnia. Może to nie będzie wina raka, czy mojego serca, ale coś zabierze mnie od ciebie pewnego dnia. Im szybciej to zaakceptujesz, tym szybciej będziesz mógł ruszyć na przód. Niedawno sama to zaakceptowałam. Amy powiedziała mi, że pozbycie się strachu nie trwa jedną noc, ale akceptowanie tego strachu ci w tym pomoże. - Pozbyłaś się swojego? - Próbuję, Parker. Sam Bóg wie, że próbuję. Tak bardzo, jak przeraża mnie myśl o zostawieniu ciebie czy naszego dziecka, próbuję się z tym zmierzyć. Nie jestem pewna, czy strach kiedykolwiek odejdzie do końca. Ale pozwól mi sobie pomóc. Tak jak powiedziałeś, jesteśmy w tym razem. To nie jest nic innego. Razem skonfrontujemy nasze lęki. Trzymając w dłoniach jej twarz, wkładam jej włosy za uszy. - Kocham dźwięk twojego głosu. – Moje usta spotykają jej. – Twoje krągłości. – Ściskam jej biodra, sadzając ją na moich kolanach. – Piegi na twoim nosie. – Pocieram palcem jej policzek. – I blizny na twojej niewinnej skórze. – 175 | S t r o n a

Zostawiam szlak pocałunków wzdłuż jej szyi. – Boże, i ten twój zapach – wzdycham w zgięcie jej szyi. - Pamiętasz jak mi powiedziałeś, że możemy zmierzyć się z całym światem? - Tak – wykrztuszam. - Cóż, wierzę ci. Potrzebuję, abyś i ty w to uwierzył. Potrzebuję, byś otworzył oczy i zobaczył co jest przed tobą. – Pochyla się, utrzymując ze mną kontakt wzrokowy. – Amy powiedziała mi kiedyś, że musimy być silni. Musimy iść do przodu, niezależnie od niczego, nie cofając się. Idź ze mną do przodu. - Idę. – Patrzę w jej wielkie piwne oczy, które mnie błagają. - Jestem tu przy tobie i nigdzie się nie wybieram. To jest rzeczywistość, Parker. Nie twój koszmar. To ty, ja i nasze dziecko. Potrzebuję, abyś odpuścił. Odpuść i zobacz światło, które tu jest. Nie płaczę często. Mam tendencję do wkładania emocji do butelki i wrzucania jej w miejsce, gdzie nigdy nie ujrzy światła dziennego. Ale Aundera wydobywa ze mnie taką stronę mnie, o której nigdy wcześniej nie myślałem, że istnieje. Sprawia, że jestem lepszym człowiekiem – człowiekiem, zdolnym do pokonania każdej przeszkody. Nigdy nie kochałem w taki sposób. Ona i ja... zostaliśmy stworzeni, aby się pokochać. - Zostałeś mi wysłany. Ze wszystkim kim jestem, wiem, że nie ma silniejszej miłości niż nasza. Musisz odpuścić. Odpuścić i zacząć o nas walczyć – szepcze, przykładając usta do moich. - Walczę – prawie krzyczę. Natychmiast ściszam głos, błagając aby zrozumiała. – Aundrea, walczę o ciebie każdego dnia. A w tym śnie... walczę o ten jeden oddech. Jeden, cholerny, oddech. Jeśli tylko mógłbym cię złapać na czas, aby ci go dać. – Zatrzymuję się. Nie mogę skończyć. Wszystko co widzę, to jej chłodna dłoń w mojej, a wszystko co słyszę to dźwięk jej pękających żeber, kiedy miażdżę klatkę piersiową kobiety, którą kocham, podczas udzielania jej pierwszej pomocy. Moje serce wali. Zamykam oczy i przełykam. Próbuję powstrzymać się od płaczu, ale moje oczy i tak zaczynają piec. Nie jestem już w stanie z tym walczyć, łzy zaczynają spadać, a Aundrea je wyciera. 176 | S t r o n a

- Aundrea, walczę o ciebie każdego dnia. Aby z tobą żyć. Walczę o przyszłość. Chcę dać ci wszystko, co mogę. Jestem przerażony. Przerażony przez to, że nie mogę sprawić, aby każde jej marzenie się spełniło. Przerażony, że ją zawiodę. Przerażony, że ją stracę. - I robisz to. Teraz potrzebuję, byś zaczął zwalczać ten strach. Zmierz się z nim. Razem ze mną. - To jest to, co zrobiłaś? - Co masz na myśli? - Poprzez poślubienie mnie? Poprzez zdecydowanie się na dziecko? Kręci głową. - Nie, nigdy nie powinnam powiedzieć tych okropieństw w szpitalu. Poślubienie ciebie i zdecydowanie się na dziecko mnie nie przeraża. Przeraża mnie możliwość, że rak wróci, albo moje serce się zatrzyma. Odczuwam każdą utraconą kroplę krwi, czy skan mojego ciała, bo to przypomnienie, co może zostać stracone. Że pewnego dnia, mogę zostać zabrana od ciebie i naszego dziecka, zmuszając waszą dwójkę do ruszenia dalej beze mnie. Że nie będzie mi dane zobaczenie, jak nasze maleństwo dorasta, albo nie będę mogła zestarzeć się z tobą. To mój lęk. Ale uczę się z nim mierzyć. Potrzebowałam to odkryć i zaakceptować, ponieważ jeśli bym tego nie zrobiła, to kontrolowałoby moje życie. Skończyłam z pozwalaniem siłom zewnętrznym kontrolować moje życie, więc się z tym mierzę. Patrzę mojemu strachowi w oczy. Razem możemy to przezwyciężyć. Nigdy mnie na nic nie namawiałeś. Wszystko co robię jest moją wolą. Chcę być twoją żoną i się z tobą zestarzeć. Chcę mieć z tobą gromadkę dzieci, Parkerze Cade Jackson. - A jak proponujesz, żebym zmierzył się z moim strachem? - Zaakceptuj go. Strach zawsze będzie przy nas obecny, Parker. To właśnie to robimy ze strachem, który się liczy. Musisz przestać uciekać. Pokaż mu, że nie będzie dłużej kontrolował twojego życia. Jak już się z nim skonfrontujesz, straci 177 | S t r o n a

swoją siłę. - Tak po prostu? Posyła mi smutny uśmiech. - Nie mogę kontrolować tego, że byłam chora. Nie mogę kontrolować mojego obecnego stanu zdrowia, ale razem możemy kontrolować ścieżki naszego życia. Życie w oparciu o strach nie jest życiem. Te słowa przykleiły się do mnie jak klej. Jeśli zaakceptujemy to, że kiedyś umrę, że ty umrzesz, wtedy możemy ruszyć dalej i kontynuować nasze życia razem, jako rodzina. Przyciągam ją do siebie, ściskając mocno. - Boję się, Aundrea. Boję się życia bez ciebie. Boję się, że koszmary staną się rzeczywistością. Nie chcę skończyć w ten sam sposób, co Brandon. Jestem przerażony tym, że pewnego dnia mogę cię znaleźć... Boże, nie mogę ponownie na to patrzeć. - Ja też nie – wzdycha w moją klatkę piersiową. – Ja też nie. – Jej delikatne palce śledzą kojące kółka na moich plecach. Kładzie sobie moją prawą rękę na piersi, a lewą na mojej i przykrywa je własnymi. Czuję silne, równe bicie jej serca, jakby mówiło własnym językiem. - Czujesz to? – kiwam głową. Czuję to głośno i wyraźnie. – Moje serce bije tak długo jak twoje. Jesteśmy jednością, Parker. Nigdzie się bez ciebie nie wybieram. Jesteśmy niezwyciężeni. Wierzę jej. Całym sobą wierzę we wszystko, co wychodzi z jej ust. Nie jestem tylko przekonany, że ona wierzy w to co mówi. Nie jestem przekonany czy jej strach rozwieje się w obliczu jej własnych słów. - Nie chcę być bez ciebie – szepczę. - Nigdy nie będziesz. Przesuwam palcem po jej kości policzkowej i podbródku. Zamyka oczy na mój dotyk. Całuję jej każdą zamkniętą powiekę. - Masz takie piękne serce. Miłość jaką do niej czuję, jest czymś, czego wiem, że ona nigdy do końca nie zrozumie. Miłość, którą posiadamy jest czymś, czego większość ludzi pragnie 178 | S t r o n a

doświadczyć. Ona jest moją teraźniejszością, moją przyszłością i moją wiecznością. Nie pozwolę strachu zniszczyć tego, co mamy. Już czas, abym się z tym zmierzył. Już czas, żebym dał jej ten oddech.

179 | S t r o n a

Rozdział 19 – agunia2611 Aundrea - Wróciłam! – krzyczę podniecona, kiedy wracam do domu. Stawiam torebkę na dole i idę do pustego salonu. – Parker? Włączam światło w kuchni. Brak oznak życia. Nie pracowałam dziś w klinice, bo z jakiegoś powodu Gennie udało się namówić mnie do pomocy przy wybraniu i przetestowaniu dzisiaj nowych przepisów. Parker mówił, że chłopaki mieli dziś przez cały dzień spotkania, więc ich grafiki były dość luźne i w porządku było wziąć wolne. Spoglądam na zegar. Tuż po czwartej. Parker powiedział, że będzie w domu wcześniej, więc mogę tylko przypuszczać, że biega gdzieś z tyłu. Nie mam żadnych wiadomości, ani nieodebranych połączeń. Moje stopy są obolałe, z powodu bycia na nich przez cały dzień. Zdejmuję buty oraz skarpetki i chętnie zamieniam je na moje puszyste różowe kapcie. Idę na górę, aby wziąć szybki prysznic. Moje ramiona są napięte i jestem więcej niż chętna, aby zmyć z siebie ten długi dzień. Tam, przyklejona do lustra jest odręczna notatka od Parkera:

Aundrea, Jeśli dobrze to zaplanowałem, powinnaś mieć około trzydziestu minut, aby się przebrać i wyjść na zewnątrz. Będzie tam czekać na Ciebie limuzyna, która zabierze Cię na spotkanie ze mną. Nie mogę się doczekać, aby Cię zobaczyć. Kocham Cię. Parker

180 | S t r o n a

Przestaję czytać. Co ten facet wymyślił tym razem? Jestem kompletnie zdezorientowana. Myślę o tym, jaki jest dziś dzień, ale nie przychodzi mi do głowy jakiegokolwiek ważne wydarzenie, które będziemy świętować wieczorem. Odrywam list z lustra, biorąc go ze sobą, a kiedy przechodzę do naszej szafy, wszystkie relaksujące myśli zniknęły. Patrzę bezmyślnie w swoją szafę. Jak to jest, że mam tak wiele ubrań, ale nic w co mogłabym się ubrać? Nie sądzę, że mam coś w szafie, co nadaje się do limuzyny. Patrząc na tył listu, kończę czytać.

P.S. Nie stresuj się. Będziesz wyglądać świetnie w czymkolwiek, co wybierzesz. P.P.S. Jeśli nie zaplanowałem tego poprawnie, widziałabyś limuzynę na naszym podjeździe i musiałoby to być bardzo mylące. W takim przypadku, pospiesz swój słodki tyłeczek i wróć na dół, ponieważ czeka na Ciebie samochód.

Upuszczam notatkę. Manipulacje Genny mają teraz sens. Oczywiście, że była w to zaangażowana. W błyskawicznym tempie, przesuwam wieszaki, decydując się na krótką, warstwową, czarną sukienkę bez ramiączek. Uśmiecham się czując miękkość tkaniny i wkładam ją. Zerkam na lustro. Suknia przywiera do mnie doskonale i spływa po moich biodrach, dolna warstwa kończy się w połowie uda, podczas gdy sama warstwa wierzchnia wisi tuż za kolanami. Szybko poprawiam makijaż i układam włosy, rozpylam perfum, więc nie będę pachniała, jakbym cały dzień gotowała. Ból w nogach znika, gdy wsuwam parę czarnych koronkowych butów na niskim obcasie z kwadratowymi klejnotami na palcach. Chwytam torebkę, zamykam za sobą drzwi i praktycznie wyskakuję na podjazd. Słowa Parkera były prawdziwe, czarna limuzyna czeka przy krawężniku. Ostrożnie podchodzę do szofera, który ubrany jest na czarno, z fantazyjnym kapeluszem na swojej łysej głowie.

181 | S t r o n a

- Dobry wieczór, pani Jackson. Jestem Craig. Będę Pani kierowcą tego wieczoru. - Witaj. – Posyłam mu nieśmiały uśmiech. Craig otwiera dla mnie drzwi i wspinam się do tyłu. - Znajdzie pani butelkę wina w chłodziarce i pilota do radia. Zapraszam do słuchania czegokolwiek pani chce. To nie będzie długa jazda. - Odbierzemy Parkera? - Nie, proszę pani. Pan Jackson spotka się z panią w miejscu naszego przeznaczenia. – Miejscu przeznaczenia? Wlewam sobie kieliszek wina i opieram się plecami o poduszki ze skóry. Nie mogę się powstrzymać od uśmiechu, gdy piszę wiadomość do Parkera. Ja: Co Ty kombinujesz? Reaguje natychmiast. Przystojniak: Poczekaj, aż zobaczysz. Kręcę głową. Parker kocha niespodzianki i lubi mi je dawać na jakąkolwiek okazję, którą może dostać. Nie trwa długo zanim limuzyna zatrzymuje się przy… Barze Maxa? - Co? – mamroczę. Craig otwiera mi drzwi i wyciąga rękę, aby mi pomóc. - Co my tu robimy? Na zewnątrz jest mały tłum palaczy i z szeroko otwartymi oczami i zdezorientowanym wyglądem, zakładam, że moje wejście jest trochę ekstrawaganckie na to, co się dzieje w środku. - Pan Jackson poprosił mnie o odprowadzenie cię do środka. Zmieszana podążam za Craigiem do baru. Miejsce jest zatłoczone, jak na wczesny wieczór w dni powszednie, a muzyka już rozbrzmiewa. Wita mnie hostessa. Zaczynam mówić, ale Craig przemawia: – To pani Jackson.

182 | S t r o n a

- Och, Aundrea! – mówi podekscytowana, podskakując na szpilkach, jakby spodziewała się mnie całą noc. - To ja – odpowiadam, zakłopotana. Spoglądam wokół na tłum, szukając Parkera. - Proszę, powinnam dać ci to. – Wręcza mi jedną długą żółtą różę i złożoną kartkę papieru. Biorę je z jej trzęsącej się ręki. Nie wiem dlaczego, ale cała ta sytuacja utrzymuje mnie na krawędzi. Otwieram wiadomość i czytam:

Aundrea, Moje życie zmieniło się tutaj. To była noc, w której poznałem miłość mojego życia. Ciebie. Nie sądzę, bym kiedykolwiek był w stanie w pełni opisać to, co dla mnie zrobiłaś, ale zawsze wiem, że nasz początek zaczął się tutaj. Parker

Patrzę w górę, aby zobaczyć hostessę uśmiechająca się szeroko. - Czy on tu jest? – pytam, skanując tłum przez ramię. Potrząsa głową. – Nie, przykro mi. - Pani Jackson, proszę ze mną – mówi Craig. Podążam za nim z powrotem do limuzyny. Czytam notatkę w kółko, gdy jedziemy. Wkrótce dojeżdżamy do kolejnego przystanku, drzwi otwierają się, a Craig ponownie wyciąga dla mnie rękę. Budynek przed nami jest zbyt znajomy. Nie czekam, aż Craig otworzy drzwi; po prostu biegnę po schodach naszego starego budynku mieszkalnego. Strażnik nocny, Neil, stoi tam z ogromnym, szczęśliwym uśmiechem. - Dobry wieczór, pani Jackson. - Cześć Neil. Wręcza mi jedną żółtą różę i notatkę. 183 | S t r o n a

Aundrea, Kiedy wyszłaś z mojego życia, byłem pewien, że nigdy Cię nie zobaczę. Nie mogę tego wyjaśnić, ale wywarłaś to grawitacyjne przyciąganie na mnie (i wciąż to robisz). Pragnąłem Twej uwagi, potrzebowałem Twojego dotyku i nie chciałem niczego więcej niż usłyszeć ponownie Twój głos. Było w Tobie coś szczególnego, co rozpaliło we mnie pragnienie. Moje modlitwy zostały wysłuchane, tej nocy w domu Jasona, kiedy ponownie byliśmy twarzą w twarz. Mimo, że ten budynek jest częścią naszej przeszłości, to zawsze będzie początkiem naszej przyszłości. Parker

Motyle w moim brzuchu fruwają tak mocno, że jestem prawie przekonana, iż są prawdziwe. - Idziemy, aby go zobaczyć? – pytam Craiga. - Wkrótce. Jeszcze jeden przystanek. – Zamyka za mną drzwi limuzyny, zostawiając mnie w zamyśleniu. Po tym, co czuję, jakby było wiecznością, wjeżdżamy do Graham Arena – lodowiska, gdzie kiedyś poszliśmy na randkę. Nie czekam na Craiga, aby otworzyć drzwi. Wyskakuję z limuzyny i idę do budynku, wspomnienia, gdy jeździliśmy na łyżwach wracają do mnie. Nie wiem, dokąd idę, ale najpierw sprawdzam przy ladzie. - Cześć, nazywam się Aundrea. – Przerywam, szukając Parkera. – Szukam… - Tego? – młody facet wyciąga kartkę i kolejną żółtą różę. - Tego. – Przytakuję i zabieram to ze sobą.

Aundrea, Oto miejsce, gdzie się w Tobie zakochałem. Nie mogłem oderwać od Ciebie oczu, gdy jeździłaś wokół areny, śmiejąc się i uśmiechając. Nie zobaczyłem tylko kobiety na lodzie, zobaczyłem kobietę, którą zamierzałem poślubić. Podziwiam

184 | S t r o n a

Cię, Aundrea. Każdego dnia, podziwiam siłę, którą w sobie masz i Twoją chęć podążania naprzód. Parker

Szlocham zanim w ogóle kończę notatkę. Nigdy nie znałam dokładnego momentu, kiedy Parker się we mnie zakochał. Mówią, że kiedy wiesz, po prostu to wiesz. Okazuje się, że Parker wiedział od samego początku, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Nie mam pojęcia, co się dzieje. Nie wiem, dlaczego Parker poczuł nagłą potrzebę tych notatek, czy tego, co kombinuje, ale wiem, że nigdy nie czułam tak wiele emocji przebiegających przeze mnie wskutek tak niewielu słów. Jestem zszokowana przez przywiązanie, miłość i podziw, jaki do mnie czuje. Łzy spływają mi po twarzy i przyciskam notatkę do piersi. Idę chętnie z powrotem do limuzyny, potrzebując zobaczyć Parkera bardziej, niż czegokolwiek. Przejazd do naszego ostatecznego celu jest krótki. Nie rozpoznaję żadnego z budynków, krajobrazów i domów, które mijamy. Kiedy skręcamy w ciemną, zaciszną drogę, sztywnieję. Dokąd jedziemy? Wkrótce migotające światła rozbłyskują w polu widzenia, gdy się zbliżamy, widzę Parkera stojącego samotnie przed altanką. Jesteśmy w samym środku pustkowia, otoczeni przez nic prócz zielonej trawy. Widząc go stojącego tam, czuję się prawie, jakbym była w jednym z odcinków Kawaler do wzięcia z podjeżdżającą limuzyną i wspaniałym facetem czekającym na każdą wychodzącą kobietę. Craig pomaga mi wysiąść i praktycznie biegnę do Parkera, uśmiechając się szeroko przez całą drogę. - Cześć – szepczę, sięgając po niego. Moje oczy już są zamglone, o on nawet jeszcze nic nie powiedział. Po prostu patrzenie na niego wysyła moje emocje w każde miejsce w moim ciele. Ubrany jest w eleganckie spodnie i czerwoną koszulę z guzikami.

185 | S t r o n a

- Cześć – Posyła mi czarujący uśmiech, który tak bardzo kocham i pochyla się, dając mi pocałunek w usta. - Co się dzieje? Za nami, w oświetlonej altance, ustawiony jest stół dla dwóch osób. W trawie, znajduje się rozłożony koc z teleskopem. Słyszę chrzęst opon odjeżdżającej limuzyny. - Aundrea, ostatnio przypomniałaś mi, że nie ma znaczenia to, co się dzieje w życiu, tak długo jak będziemy żyć razem. Tu nie chodzi o strach, wątpliwości, czy niepowodzenia. Chodzi o bycie razem i korzystanie z tego, co jest ważne. Te ostatnie miesiące były szalone i dzisiaj chciałem dać ci – a raczej, nam – noc, gdzie nic innego na świecie się nie liczy. - Parker. - Nie nauczyłaś mnie jeszcze astronomii, więc pomyślałem, czy istnieje lepszy czas niż teraz? Z tego powodu załatwiłem dla nas wysokiej technologii teleskop, którego rozumiem, jak używać i kolację dla dwojga. – Trzyma ręce w geście dumny i się śmieję. - A więc, przystojniaku, przejdźmy do niego. Pokazuję mu, jak ustawić teleskop Celestron, chociaż wiem, że nigdy nie zapamięta, jak zrobić to ponownie. Skubiemy pizzę, gdy lokalizuję różne planety i gwiazdy, dając Parkerowi krótką historię każdej z nich. Później kończymy leżąc na kocu, po prostu patrząc w niebo. Jest ciemne i jasne. Nie ma dźwięku wokół nas, tylko nasza dwójka ciesząca się ciepłym, spokojnym wieczorem. Oczywiście niemożliwe jest policzyć wszystkie gwiazdy, ale próbuję, gdy tu leżę, przytulona do Parkera. - Dlaczego one migotają? – pyta Parker. Biorąc rękę, którą wskazuję, kiedy staram się liczyć. - Kocham to, gdy migotają. – Przestaję liczyć i patrzę na mojego przystojniaka. Jak daleko zaszliśmy, by czuć się tak kompletni. Wygląda młodo, kiedy czeka na moją odpowiedź.

186 | S t r o n a

- Jest turbulencja w atmosferze, która powoduje, że światło gwiazd załamuje się w różnych kierunkach, co sprawia, że wyglądają jakby ciemniały i potem jaśniały. Wygląda więc to na migotanie. Parker odwraca się na bok, odsuwając włosy z mojej twarzy i całuje mnie w czoło. - Kocham gwiazdy – mówię. – Wszechświat jest taką piękną rzeczą do nauki. To jak próbowanie poskładać w całość historię. Umieszczenie rozdziałów jego życia razem, tak jak naszego. Nigdy nie wiesz, czego masz zamiar się nauczyć lub co napotkać. Jak życie, jest jeszcze tyle do poznania. - Jak my. - Jak my. – Potwierdzam. – Wiesz, mówią, że prawdziwa miłość istnieje w gwiazdach. - Naprawdę? – Parker unosi brew, uśmiechając się. - Oczywiście. To znaczy, jeśli wierzysz w astrologię. Parker uśmiecha się. – Kontynuuj. - My, na przykład. Jestem Rybą spod znaku zodiaku, znak wody, a ty jesteś Lwem, znak ognia. Łączysz te dwa razem i nie dostajesz nic innego jak tylko parę. - Można by pomyśleć, że woda i ogień nie byłyby dobrym połączeniem? – odpiera. - Cóż, Lwy lubią bycie w centrum uwagi. Mogą pomóc nieśmiałym urodzonym pod znakiem Ryb przezwyciężyć ich niepewność i ponieść wszelkie przeszkody. Lwy są centrum wszechświata, prowadzone przez słońce. Więc zasadniczo, zapalają dla nas ogień, byśmy istnieli. - Jestem twoim powodem do istnienia, Aundrea? - Bardziej niż kiedykolwiek będziesz wiedzieć. - A co z tymi Rybami? Co mają do powiedzenia? - Ryby są unikalne. Są kierowane przez Neptun i Jowisz, władcę mórz i króla Bogów. Mieszając te dwa razem, zyskujesz niesamowitą i rzadką energię. Mamy tendencję do bycia najbardziej współczującym znakiem, chcąc zabrać z dala ból innych. To nic dziwnego, że potrzebujemy kogoś tak silnego jak Lew, aby się wesprzeć. 187 | S t r o n a

Jest cicho przez chwilę, obserwując mnie. – Jesteś szczęśliwa? - Co masz na myśli? - Z wszystkim, co zrobiłaś w swoim życiu. Jesteś szczęśliwa? - Nie mogłam prosić o lepsze życie do tej pory. Jestem tutaj, z tobą, dzieckiem w drodze, i zamierzam rozpocząć moją wymarzoną karierę. Nigdy nie pomyślałam, że to wszystko było dla mnie możliwe, więc tak, jestem bardziej niż szczęśliwa. Biorąc głęboki oddech, uwalnia moją rękę i kładzie się na plecach. – Mój koszmar... to zawsze zaczyna się ode mnie czytającego list od ciebie. Mówisz, że będziesz wśród gwiazd, patrząc i czekając. Uważasz, że to prawda? Moja klatka piersiowa się zaciska. Wydaje się, podobne do tego, co mogłabym powiedzieć. Przysuwam się bliżej niego i kładę swoją dłoń na jego policzku. Zamyka oczy. – Absolutnie, Parker. Nie ważne gdzie jesteś, jeśli się zatrzymasz i spojrzysz w nocne niebo i zobaczysz migoczące gwiazdy, wiedz, że to ja do ciebie mrugam. - Boję się. - Czego? - Co pozostanie, jeśli odejdziesz? Spotkałem niedawno dwa razy Brandona i wygląda na tak złamanego. Czuję się tak źle za niego. Wiem, że właśnie to wyzwoliło te sny. - Ty nigdy nie będziesz musiał się o to martwić. – Całuję czubek jego nosa. – Pomyśl o tym, co powiedział dr James. Mam się dobrze. Nie ma potrzeby się martwić. - Rozmawiałem z Jasonem niedawno i wspomniał coś o spisaniu testamentu… – natychmiast się spinam. – Aundrea, nie mówię, że musimy coś planować. To właśnie dało mi do myślenia, że z dzieckiem w drodze, powinniśmy być przygotowani. Chcę, żebyś była pod opieką. Chcę, aby nasze dziecko było zadbane. Przetwarzam jego słowa. Nigdy nie myślałam o spisaniu testamentu. Wiem, że Genna i Jason mają. Byłam tam, kiedy zaczęli o tym mówić i słuchałam ich rozmowy, wkrótce po tym, gdy się z nimi przeniosłam. Genna miała jedno ze swoich załamań nerwowych o mnie i moim leczeniu. O tym, jak była zmęczona 188 | S t r o n a

oglądając mnie w bólu i życzyła sobie, aby mogła to wszystko zabrać. Powiedziała, że gdyby coś się stało z jednym z nich, powinni mieć coś w miejscu, więc zgodzili się spisać testament. - Myślę, że to dobry pomysł. Nienawidzę potrzeby omawiania trudnych tematów jak ten, ale są one konieczne. Rak czy nie; kardiomiopatia lub nie. Potrzebujemy testamentu. Mamy majątek w celu zapewnienia rodzinie ochrony. To normalne.

189 | S t r o n a

Rozdział 20 – ninell_0 Aundrea Zbliża się koniec sierpnia i pozostał mi tydzień, zanim zacznę nową pracę. Jestem smutna z powodu odejścia z Love of Paws, ale jednocześnie podekscytowana, że zacznę nową przygodę. Wendy jest teraz niemal w piętnastym tygodniu i nie możemy się doczekać USG, które będzie miała w osiemnastym, żeby poznać płeć dziecka. Genna poleciła babymoon7 – coś o czym nigdy wcześniej nie słyszałam. To praktycznie pretekst do małych wakacji, zanim zacznie się zmienianie pieluch, planowanie karmienia i nieprzespane noce. Parker wstaje do pracy wcześniej niż normalnie i porusza się cicho, próbując mnie nie obudzić. Wie, że nie spałam całą noc myśląc i ciesząc się szansą obserwowania go, gdy spokojnie śpi. Otwieram oczy, kiedy słyszę jak podchodzi do łóżka. - Przepraszam – szepcze, pochylając się, żeby pocałować mnie w czubek głowy na do widzenia. - W porządku. – Siada na brzegu łóżka, więc przesuwam się, by zrobić dla niego miejsce. – Spotkasz się ze mną w biurze prawnika, prawda? – chcemy spisać naszą wolę, przed tym samym prawnikiem co Jason i Genna. - Tak. O trzeciej? Kiwam głową. Całuje mnie w skroń. Moje oczy znowu się zamykają od ciepłego dotyku. - Dobrze, naprawdę muszę iść, zanim przelecę cię tu i teraz. Jesteś zbyt cholernie kusząca – warczy w moją szyję, zabawnie atakując mnie przez ugryzienia i pocałunki.

Babymoon to wakacje partnerów, którzy spodziewają się dziecka i chcą przed porodem spędzić trochę czasu tylko we dwoje. 7

190 | S t r o n a

Chichoczę. – Idź, idź! Uśmiecham się, kiedy wychodzi. Przyjeżdżam szybciej na nasze spotkanie, więc czekam na Parkera, gdy dzwoni Jean. - Hej! - Cześć. Dzwonię w odpowiedniej chwili? - Tak, siedzę przed biurem prawnika, czekając na Parkera. - Och, racja. Przepraszam, zapomniałam o twoim spotkaniu po południu. - W porządku. Jestem wcześniej. Rozmawiamy chwilę, a potem pyta. – Kiedy poznamy płeć dziecka? - Za trzy tygodnie. Miałam sen, że dziecko skrzyżuje nogi, żebyśmy się nie dowiedzieli. Obudziłam się, mówiąc Parkerowi, że nie ważne co, potrząśniemy brzuchem Wendy, by się upewnić, że dziecko współpracuje. – Chichocze. – Więc… przeprowadzasz się tu? – wiem, że nie, ale lubię na nią naciskać. Muszę słuchać, jak Kevin mówi o tym dzień w dzień w klinice. - Nie – mówi, jak można się było spodziewać. Wzdycham przesadnie. – Hej! - Co? – mówię niewinnie. - Nie udawaj mi tu. Posłuchaj. Moja kariera jest tutaj, a jego tam. Kocham go, naprawdę, ale nie jestem pewna, co to oznacza. Oboje uwielbiamy naszą pracę i żadne z nas nie chce poświęcić swojej kariery dla drugiego. On jest tego pewien i szczerze ja również. Widocznie tak miało być. - Nie musisz porzucać swojej kariery. - Nie? Mieszkamy dwie godziny drogi od siebie. Albo on zostawi swoją praktykę, albo ja odejdę z miejsca, które prawdopodobnie może być najlepszą pracą na świecie. Nie widzisz problemu? - Nie do końca. To znaczy, widzę dwójkę upartych ludzi, którzy się kochają i nie są razem. - Więc jedno z nas musi rzucić swoją pracę, żebyśmy mogli być razem? - Nie powinno być żadnych wątpliwości, jeśli to oznacza bycie ze sobą. 191 | S t r o n a

- Gdybyś musiała się wprowadzić do Parkera, zrobiłabyś to? Teraz, gdy już wiesz, co to znaczy znaleźć pracę swoich marzeń? - W sekundę. Jest tylko jeden Parker i wiele innych miejsc pracy. – Nie odpowiada. Wiem, że rozważa moje słowa. – Jesteś tam? - Tak. Nienawidzę, kiedy mówisz takie gówno jak to. - Jakie? - Prawdę. Śmieję się do telefonu. Gdy zjawia się Parker, mówię Jean, że zadzwonię do niej później. - Hej! – uśmiecham się do niego. - Hej. Bierze mnie za rękę i wchodzimy do biura. Michael, prawnik, nie traci czasu. Po omówieniu większości spraw, przechodzi do dziecka i naszych zamrożonych zarodków. - Co chcecie zrobić z zarodkami? – pyta. - Słucham? – Parker patrzy na niego, oszołomiony. - Zapisaliście je na umowie z agencją? Oboje potrząsamy głowami. - Może powinniście je oddać? – sugeruje, zanim kontynuuje. – Mielibyście pewność, że są bezpieczne, więc w razie gdyby coś się stało, członek rodziny nie będzie w stanie pozywać wdowca o prawa. Nasza rodzina mogłaby tak postąpić? – Nie sądzę, że moja rodzina by to zrobiła. – Patrzę na Parkera i poprawiam się. – Nie sądzę, że nasza rodzina mogłaby to zrobić. - Z całym szacunkiem Aundrea, byłabyś zaskoczona. Jeśli coś ci się stanie, chciałabyś mieć pewność, że Parker ma do nich pełne prawa, albo… żeby je oddać. Parker otwiera usta, ale mu przerywam. – Jeśli coś się stanie jednemu z nas, chciałabym, aby były własnością wdowca. W przypadku rozwodu, albo jeśli oboje umrzemy, wtedy niech zostaną oddane do Circle of Life. 192 | S t r o n a

- Parker? – pyta Michael. Patrzy na mnie ze zdziwieniem. Widzę, że jest ze mnie dumny, za przejęcie kontroli nad rozmową. – Całkowicie się zgadzam. - Dobrze. Teraz, to samo w przypadku nienarodzonego dziecka. Jeśli oboje umrzecie, kogo chcecie mianować na opiekuna prawnego? - Gennę – mówimy razem. To nigdy nie podlegało wątpliwości. Nie moglibyśmy pomyśleć o lepszej osobie, do opieki nad naszym dzieckiem… albo dziećmi.

***

Dzwoniący telefon Parkera budzi mnie ze snu. Nie rusza się, więc go szturcham. - Parker, twój telefon. – Przestaje dzwonić, ale chwilę później mój zaczyna. Nie rozpoznaję numeru, ale odbieram sennie. – Halo? Ktoś chrząka, potem nieznajomy głos mówi – Cześć, przepraszam, że przeszkadzam w środku nocy, ale szukam Aundrei Jackson? - To ja. - Mam na imię Tonya, jestem jedną z pielęgniarek Minneapolis Medical Center. Siadam szybko i kręcę głową. - Tak? Moje przewidywania rosną w siłę z każdym uderzeniem serca. - Dzwonię w imieniu pana Hendersona. Prosi o twoją obecność. Wendy. Moje serce zamiera. – Moją obecność? Po co? Parker się przewraca, otwierając oczy. - Przykro mi, ale nie jestem upoważniona do powiedzenia. - Co to znaczy, że nie jesteś upoważniona? Dzwonisz do mnie, prosząc, żebym zjawiła się w szpitalu i nie możesz powiedzieć dlaczego? 193 | S t r o n a

Parker siada, biorąc telefon z mojej ręki. - Kto tam? Co się dzieje? – kurwa. Patrzę na niego, zmartwiona, ale trzyma rękę w górze. - Co to znaczy, że nie możesz mi powiedzieć? Pieprzyć politykę prywatności! Daj Rona do telefonu. Muszę się upewnić, że wszystko w porządku. Nic jej nie jest? Warczy ze złości, rozłączając telefon. - Parker? – niedobrze mi i jestem pewna, że będę wymiotować. - Jasna cholera! – krzyczy, gdy rzuca komórką przez pokój. Kawałki metalu i plastiku roztrzaskują się. Zaczynam się trząść. Parker wyskakuje z łóżka, a potem pochyla się nisko. - Parker! Biegnę do niego. Dławi się. – W porządku, kochanie. Oddychaj. Oddychaj głęboko. Wdech i wydech. – Moje słowa są płynne, gdy oddycham razem z nim. – Teraz, musisz mi powiedzieć co się dzieje. Jego oczy przenoszą się do moich i czuję, jak krew odpływa mi z twarzy. - Wendy.

194 | S t r o n a

Rozdział 21 – agunia2611 Aundrea Nie jestem pewna, co się ze mną dzieje, ale wiem, że to co czuję, nie jest w porządku. To jak przesypujący się piasek, zatykający mi gardło. Parker porusza się i mówi szybko. – Musimy iść. Pielęgniarka nie mówi mi, co się dzieje, ale Wendy miała jakiś wypadek. - O Boże – wykrztuszam, nakrywając usta. Ciągnę swoją koszulę i szarpię za dekolt, próbując złagodzić uczucie dławienia się. – Co dokładnie powiedziała pielęgniarka? - Nic nie powiedziała, Aundrea. W tym jest kurwa problem! Ron poprosił, abyśmy tam byli, więc musimy się ruszyć. Teraz! – warczy. Wiem, że tego nie chciał, ale to zrobił. - Parker, boję się. – Każde okropne uczucie, które mogę sobie wyobrazić przepływa przeze mnie. Chcę myśleć pozytywnie, ale nie mogę przepchnąć strachu, nie ważne jak bardzo się staram. - Aundrea, musisz być teraz silna. Musimy wyjść. Pędzę, by chwycić ubrania, podobnie jak Parker. Nie sądzę, że kiedykolwiek tak szybko poruszaliśmy się w naszym życiu. Jeśli kiedykolwiek był czas, w którym nie miałam nic przeciwko przekraczaniu prędkości przez Parkera, to jest on właśnie teraz. Teraz, nie może jechać dla mnie wystarczająco szybko. Ponieważ mój telefon jest w kawałkach na piętrze w naszej sypialni, używam Parkera, aby spróbować zadzwonić do Wendy. Nie wiem, co chcę uzyskać. Może po prostu kogoś, kto może dać mi znać, co się dzieje. Nikt nie odbiera. Próbuję ponownie. Potem staram się dodzwonić na numer komórki Rona. Kiedy nie odpowiada próbuję jeszcze raz. Następnie jeszcze jeden, na wszelki wypadek. 195 | S t r o n a

Nadal żadnej odpowiedzi. - Gdzie są wszyscy do cholery? – krzyczę, waląc w deskę rozdzielczą z frustracji. Parker nie odpowiada. Spoglądam w jego stronę. Nie patrzę na niego, odkąd jesteśmy w samochodzie, zbyt przestraszona, by spojrzeć mu w oczy. Aby zobaczyć tam ból i zmartwienie. Jego szczęka jest napięta, oczy szeroko otwarte w skupieniu, a jego kłykcie białe od ściskania kierownicy. To wtedy zauważam też naszą prędkość: sto mil na godzinę. - Uch, Parker? Brak odpowiedzi. - Parker. Brak odpowiedzi. - Parker. - Co? – jego głos przecina się przeze mnie. - Rozumiem, że chcemy się tam dostać tak szybko, jak to możliwe, ale nie dostaniemy się tam, jeśli coś przydarzy nam się po drodze. Patrzy na prędkościomierz. Spuszcza tylko trochę z gazu. Nie rozmawiamy podczas jazdy. Jednak biorę go za rękę, potrzebując poczuć jego dotyk. Jeżeli kiedykolwiek go potrzebowałam, to teraz. Głowa mnie boli tak bardzo, że czuję się, jakby miała eksplodować. To najgorszy ból, jakiego kiedykolwiek doświadczyłam, a to mówi wiele. Jeśli myślałam, że znałam uczucie śmierci po chemii to się myliłam. Bardzo. Ponieważ to uczucie w tej chwili? To jest śmierć. Palące uczucie, jakby całe moje ciało się łamało i było ciągnięte we wszystkie strony. To najgorszy rodzaj bólu, jaki kiedykolwiek miałam do zniesienia, gdy myślę o wszystkich najgorszych scenariuszach, które pędzą przez mój umysł. Gdyby coś się stało z naszym nienarodzonym dzieckiem, to nie sądzę, że kiedykolwiek bym do siebie doszła. Życie naszego dziecka nawet się naprawdę nie rozpoczęło; nie mogę pojąć, stracenia go lub jej zanim nawet mieliśmy szansę się poznać. 196 | S t r o n a

Dwie godziny nie były nigdy tak długie w całym moim życiu. Czuję, jakby moja skóra była w ogniu i pochylam się do okna, aby się ochłodzić, ale to nie pomaga. - Aundrea, będzie dobrze. Musimy mieć nadzieję. Nadzieja. To słowo, z którym stałam się zaznajomiona. Oślepiają mnie światła szpitala. Wszystko, co widzę to duże czerwone litery OSTRY DYŻUR. Nagle mój lęk jest nie do zniesienia. W momencie, kiedy przejdę przez te drzwi, moje życie mogło zmienić się na zawsze. Parker wjeżdża na podjazd dla pogotowia i zajmuje pierwsze miejsce, jakie może znaleźć. Biegniemy do wejścia. Nie jestem pewna, gdzie zmierzamy, a niewielka część mnie nie jest pewna, czy chcę się tego dowiedzieć. Boję się. Jestem przerażona tym, co nadchodzi. Odmawiam cichą modlitwę: chcę tego dziecka bardziej niż cokolwiek innego. Nie zabieraj mi tego, proszę. Parker pyta o kierunek i biegniemy, ręka w rękę, po pustych korytarzach. Nienawidzę zapachu szpitali. Wszystkie pachną tak samo. Jak choroby. Śmierć. I zawsze są takie jasne. Jakby to starało się nas przekonać, że jest tam anioł, który ma uratować tych, którzy przechodzą przez drzwi. Modlę się teraz do anioła. Parker prowadzi nas do recepcji, żądając, aby dowiedzieć się, gdzie jest Wendy. Mogę powiedzieć, że pielęgniarka jest wystraszona. Prosi go, aby się uspokoił. Głos Parkera zaczyna rosnąć. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Nigdy nie miałam do tego powodu. Skanuję tłum i wreszcie widzę Rona. – Aundrea! Głowa Parkera rzuca się w kierunku głosu Rona. Uderzając ręką w blat, odpycha się od niego. Spotykamy się w połowie drogi. - Gdzie ona jest? - Z dzieckiem w porządku? 197 | S t r o n a

- Co się dzieje? - Co się wydarzyło? Ron nie może dojść do słowa. Gestykuluje, aby nas zatrzymać. Trzymam się ramienia Parkera, wzmacniając się na najgorsze. Na coś gorszego niż usłyszenie, że mój rak powrócił. Gorszego niż dowiedzenie się, że z moją chorobą serca jest coraz gorzej. Gorszego niż powiedzenie mi, że moja przyjaciółka zmarła. Zamykam mocno oczy, czekając. - Jest na chirurgii. Miała wypadek na autostradzie. Ktoś zmieniając pas ruchu nie zwrócił uwagi i uderzył w bok samochodu. Została zepchnięta na barierki. Opadam na Parkera. Chirurgia. - A dziecko? – pyta Parker. - O ile mi wiadomo, z dzieckiem jest w porządku. Mówili, że złamała rękę i musieli wsadzić ją w gips. Lekarz powiedział mi, że mają tam najlepszy zespół do monitorowania dziecka. Pielęgniarka wam tego nie powiedziała? – wygląda na naprawdę zdezorientowanego. Z dzieckiem jest w porządku. Łzy spływają mi po policzkach. - Nie – głos Parkera się załamuje. – Nie chciała mi nic powiedzieć. Gadała coś tylko o polityce prywatności. - Cholera – mamrocze Ron pod nosem. – Powiedziałem jej, żeby zadzwoniła i poinformowała o tym, co się dzieje i że lekarze powiedzieli, iż z dzieckiem jest w porządku. Musiałem wypełnić dokumenty i odpowiedzieć na kilka pytań ze strony personelu, więc nie mogłem zadzwonić. Podeszła, kiedy skończyłem i powiedziała, że wykonała telefon, więc nie myślałem o tym. Cholera, przepraszam. Powinienem był po prostu zadzwonić. - To nie jest twoja wina – mówi Parker, klepiąc go po ramieniu. - Dzwoniłam do ciebie – wypowiadam. Ron patrzy na mnie przepraszająco i wyjmuje swój telefon. – Cholera, tak mi przykro. - W porządku. Ważne jest to, iż jest z nią dobrze. 198 | S t r o n a

Widzę łzy tworzące się w jego oczach. – Tak. Siadamy i czekamy na najświeższe informacje o Wendy. O dziecku. Ale nikt nie przychodzi. Mija trzydzieści minut. Potem godzina. Wypijam swoją drugą filiżankę paskudnej, zbyt mocnej kawy, gdy ktoś w końcu przybywa. - Pan Henderson? - To ja. Wszyscy wstajemy, pragnąc usłyszeć wiadomości. - Jestem dr Jenson. – Podają sobie ręce, a on patrzy na nas. – Możemy gdzieś porozmawiać na osobności? - Właściwie, to są rodzice dziecka. Kiwa głową. – W porządku. Zatem, Wendy miała poważne, otwarte złamanie w lewym ramieniu. Nastawiłem je za pomocą stałej płytki. Może mieć pewne trwałe uszkodzenia nerwów, ale nie będziemy wiedzieli na pewno, dopóki nie zdejmiemy gipsu. Wendy doznała również szeregu urazów i stłuczeń, w tym złamania żebra. Poza tym, miała niezwykłe szczęście. Żaden samochód nie jechał bardzo szybko i jestem pewien, że to ją uratowało. - A dziecko? – pytam pełna nadziei. - Dziecko ma się dobrze. – Wzdycham z ulgą, opierając się o Parkera. Trzyma mnie, ściskając, dając znać, że tutaj jest. – Nie było żadnych oznak niepokoju, kiedy została przywieziona, ani podczas operacji. Mieliśmy zespół, który ich cały czas monitorował. Zatrzymamy Wendy na kilka dni, aby upewnić się, że wszystko jest w porządku z dzieckiem, ale jak dotąd nie ma żadnych oznak jakichkolwiek komplikacji. - Dzięki Bogu – łkam. - Pielęgniarka ma zabrać ją z powrotem na USG. Chcecie też tam być? Oboje przytakujemy, niezdolni by mówić i podążamy za Ronem i lekarzem. Wiem, że Ron musi być zatroskany, aby zobaczyć swoją żonę.

199 | S t r o n a

Moje życie nie jest już tylko moje; żyję również dla kogoś innego. Byłam tak skupiona na tym, co się stanie, jeśli odejdę – jak wpłynie to na osoby wokół mnie i życie – że nigdy nie przestałam myśleć jak bym się czuła, gdyby moje dziecko opuściło mnie. Wendy śpi, kiedy wchodzimy do sali. Jej twarz jest trochę posiniaczona, a ręka w gipsie. Ron idzie do niej i całuje ją. Zaczynam płakać, gdy widzę jej brzuch pod kołdrą. Parker przyciąga mnie do uścisku, pozwalając mi płakać w jego pierś. - Byłam tak przestraszona. Tak przestraszona, że miałabym pożegnać się z kimś, kogo nigdy nawet nie poznałam. - Ja też. Drżę i Parker przyciąga mnie mocniej do siebie. - Jest w porządku, kochanie. Trzymam cię. Wypuść to. Wyrzuć to z siebie. Nic im nie jest. Ciii. - Cześć, wam – szorstki głos Wendy informuje, że już nie śpi. - Hej – mówię, wychodząc zza Parkera bliżej niej. – Wszystko w porządku? Uśmiecha się. – Bywało lepiej. Tak mi przykro. – Zaczyna płakać. – Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, to żeby wasze dziecko znalazło się w niebezpieczeństwie. Obiecałam je chronić. Tak mi przykro! - Wiemy, że nie zrobiłabyś nic, by zaszkodzić dziecku. Wypadek nie był twoją winą – uspokaja Parker. - Nie mogę sobie wyobrazić, co musiała przejść wasza dwójka. - Liczy się teraz to, że oboje jesteście cali – mówię, owijając ramiona wokół niej. Pielęgniarka przychodzi z monitorem. – Możemy rzucić okiem na małego orzeszka? Kiwamy głowami i się uśmiechamy. Ron robi krok w bok, dając nam więcej przestrzeni. W jednej sekundzie patrzę na pusty ekran, a następnej na malutkiego człowieczka poruszającego swoimi rączkami i kopiącego nóżkami. Moje serce się zatrzymuje. Dosłownie, nie czuję jak bije. – Jasna cholera. – Jestem w szoku. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Widziałam 200 | S t r o n a

ultradźwięki i obrazki w telewizji, ale zobaczyć swoje dziecko – nasze dziecko – na żywo... to absolutnie jeden z najpiękniejszych i najbardziej satysfakcjonujących rzeczy, jakie kiedykolwiek widziałam. Oglądanie rosnącego brzuszka to jedno, ale rzeczywiste zobaczenie czegoś, co stworzyłeś jest niemal surrealistyczne. - Wow – wypuszczam, ściskając ręce Parkera i Wendy. Pielęgniarka porusza się, wykonując pomiary i wyjaśniając wszystko co robi. - Panie i pani Jackson macie silne i zdrowe dziecko. – Moje oczy ponownie zachodzą mgłą. Patrzę na odbijające się numery: 156, 158, 155, 160. Silne. Takie właśnie jest nasze dziecko. - Nieźle, prawda? – mówi Wendy, patrząc między nami, a ekranem. - Niesamowite – mówimy razem. - Wydrukuję dla was również zdjęcia – oferuje pielęgniarka. - Dziękujemy! - Chcecie się dowiedzieć, jakiej jest płci? - Możemy? – pytam. - Czternasty tydzień to najwcześniej, gdy można to stwierdzić. Wendy jest prawie piętnastym, więc możemy sprawdzić, jeśli chcecie. - Tak – odpowiada Parker, przełykając. Wpatruję się w nasze dziecko. Tak bardzo pragnęłam wiedzieć, ale teraz nie jestem tego taka pewna. - Aundrea? Chcesz wiedzieć, prawda? - Nie sądzę. - Nie? Kręcę głową. - Ale nienawidzisz niespodzianek – mówi. Powiedziałam mu kiedyś, że ich nienawidzę, bo dla mnie, one nigdy nie były dobre. Parker postanowił, że da mi tyle szczęścia, ile tylko może, próbując zmienić moje zdanie. - Kiedyś tak. Ale tworzę nowe wspomnienia. Chcę być zaskoczona. 201 | S t r o n a

- Więc bądźmy zaskoczeni. – Uśmiecha się do mnie i kiwa do pielęgniarki. Pielęgniarka kończy i zostawia nas w spokoju. Wendy zaczyna zasypiać. Sięgam po rękę Parkera. Biorę nasze splecione ręce i kładę je na szczycie kołdry, nad rosnącym brzuchem Wendy. Ron patrzy, ale pozostaje cicho. - Bez względu na to, jakie są nasze obawy lub co wydarzy się w przyszłości, to – wskazuję na jej brzuch – jest tym, co z nas zostanie, Parker. On lub ona jest częścią nas i żadna ilość strachu nigdy tego nie zabierze. Zawsze będę w pobliżu, przeżywając nasze dziecko. Tak jak i ty. Łzy płyną mu po policzku. Pochylając się nad śpiącą Wendy, całuje mnie w czoło, zwlekając dłużej niż normalnie. Z głośnym westchnieniem, puszcza mnie i patrzę w jego smutne, jeszcze pełne nadziei oczy. - To dziecko jest tym, co z nas pozostanie – powtarza. - Tak. - Co pozostanie z ciebie. - I z ciebie. Bez względu na wszystko. Utrzymuje mój wzrok, łzy spadają swobodnie z oczu naszej dwójki. - Mam nadzieję, że on ma twoje oczy. - Mam nadzieję, że jej oczy są pasujące do twoich karaibsko niebieskich. – Oboje cicho się śmiejemy. Moja przeszłość ukształtowała mnie na osobę, którą jestem dzisiaj. Dostałam dar od życia: Parkera i nasze dziecko. Jestem wdzięczna za wszystko, łącznie z moim strachem. Czasami potrzebujemy tych przypomnień, aby być w pełni obudzonym. Żeby naprawdę zobaczyć życie.

202 | S t r o n a

Epilog – ninell_0 Parker Sześć miesięcy później Budzę się na dźwięk telefonu Aundrei wibrującego na szafce nocnej. Staje się głośniejszy, tylko po to, żeby przestać, a potem znowu zaczyna wibrować. Poruszam się nagle i przekręcam, by powstrzymać ten hałas. Pokój staje się cichy, poza odgłosem spokojnego oddychania obok mnie. Mrużąc oczy, otwieram je. Jest trochę przed 6:30. Kurwa, jest wcześnie. Ręka Aundrei jest zgięta przy moim boku, a druga leży na mojej talii. Uśmiecham się, na uczucie ciepła, które od niej pochodzi. Wypuszczając sfrustrowane westchnienie, przecieram oczy i odwracam się, żeby przyjrzeć się mojej pięknej żonie, która śpi spokojnie. Pocierając jej plecy, przypominam sobie pierwszy raz, kiedy trzymałem ją w swoich ramionach; noc, w której się poznaliśmy. Nie chciałem, aby poszła, ale bałem się, że jeśli otworzę usta, wyjdzie z nich coś głupiego. Więc, zamiast tego, zrobiłem coś dżentelmeńskiego. Przykryłem ją kocem i owinąłem wokół niej swoje ramiona. Dla mnie to nigdy nie była jednonocna przygoda. Wibracja włącza się po raz kolejny, ale tym razem pochodzi z mojego telefonu. Kto do cholery dzwoni tak wcześnie? Odsuwając się od Aundrei, sięgam na oślep po telefon, potem odbieram szybko, gdy widzę, że to Wendy. - Parker! Przepraszam, że dzwonię, ale już czas. - Czas? – patrzę na godzinę, nie przyswajając tego co mówi. - Dziecko! Już czas! - Cholera! W porządku, jesteśmy w drodze. Mamy czas? Śmieje się. – Tak, skurcze są co pięć minut. Jedziemy do szpitala, tak szybko, jak zaczną się powtarzać co trzy minuty. 203 | S t r o n a

Praktycznie wypadam z łóżka, zaplątując się w prześcieradło. - Parker? – Aundrea siada. - Wendy dzwoniła. Już czas. - Czas? - Tak. Uśmiecham się do niej, a ona podbiega do mnie z największym uśmiechem na twarzy, a jakiekolwiek oznaki snu, zostają zastąpione przez ekscytację. Podnoszę ją do góry i przyciągam do uścisku. Całuje mnie raz, potem znowu. - O mój Boże! Już czas! – powtarza w kółko i w kółko.

***

Aundrea i ja pędzimy przez szpital. Praktycznie ciągnę ją za sobą, żeby pomóc jej nadążyć. Mijamy ochronę i wbiegamy po schodach. Spodziewamy się zastać Wendy w izbie przyjęć, ale kiedy podaję pielęgniarce jej nazwisko, mówi nam, że jest już w pokoju. Aundrea zaczyna zadawać pełno pytań. Jej głos jest spokojny, ale język jej ciała mówi co innego. Wciąż przeczesuje włosy, a jej zazwyczaj jasne piwne oczy, które tak bardzo kocham, ściemniały, rozglądając się wszędzie. Pielęgniarka prowadzi nas do pokoju. - Wendy, są ze mną dwie osoby, które chcą cię zobaczyć. Wendy siedzi na brzegu łóżka, ma skrzywioną twarz, a jej ręce znajdują się na brzuchu. Ron stoi za nią, pocierając jej plecy i ramiona. Wendy zaznaczyła w umowie, że chce by był obecny podczas porodu i oczywiście się zgodziliśmy. Cholera, może mi się przydać dodatkowa porcja testosteronu w tym pokoju, w takim momencie. - Hej kochani – warczy przez zaciśnięte zęby. Wchodzę do pokoju, a Aundrea podchodzi do Wendy i kuca, pytając czy czegoś potrzebuje. 204 | S t r o n a

Potrząsa głową. Po kilku sekundach, jej oddech się uspokaja. Siada prosto, uśmiechając się. – Przepraszam. Wybraliście najgorszy czas, na wejście. – Chichocze. - Jaki jest czas pomiędzy skurczami? – pyta Aundrea. - Dwie minuty. Szybko idzie, ale dziecko wciąż jest trochę za wysoko. Mam rozwarcie na cztery centymetry i poprosiłam o znieczulenie. - W porządku, leki są dobre – odzywam się. Nie jestem przeciwny żadnym lekom przeciwbólowym, które mogą pomóc Wendy. W umowie zostawiliśmy jej wybór. Aundrea i ja chcemy jedynie, żeby czuła się komfortowo. - Skurcze były straszne, ale nie trwają zbyt długo. – Mówi Wendy. Czytałem gdzieś, że bóle porodowe odczuwa się, jak łamanie dwudziestu kości na raz. Jestem wdzięczny, że ktoś jest w stanie znieść tego rodzaju ból, by dać komuś innemu dar życia. Obserwowanie skurczy Wendy mnie zabija. To takie uczucie, jakby ktoś rozrywał mnie na kawałki. Kiedy nadchodzi kolejny skurcz, Aundrea bierze ją za rękę, przechodząc przez to razem z nią. To sprawia, że jestem dumny, iż bierze w tym udział. Ron nie mówi zbyt wiele, dając nam ten moment, ale wciąż trzyma rękę na plecach Wendy, delikatnie pocierając przez cały czas. Gdy w końcu przynoszą znieczulenie, wszyscy zaznajemy ulgi. – Koktajl raz – żartuje anestezjolog. Wendy siada na brzegu łóżka i pochyla się do przodu, ściskając poduszkę. Zostajemy poproszeni o przejście na bok. Kiedy zostaje wyciągnięta igła rozmiaru mojej stopy, Aundrea zamyka oczy. - Ta igła wygląda jak ta, którą użyto do przeszczepu szpiku – mówi drżącym głosem. Przyciągam ją do swojego boku. – To nie to samo, kochanie. - Wiem, ale chciałabym móc jej tego oszczędzić. – Pocieram ręką wzdłuż dolnej części jej pleców, uspokajając ją. - W porządku, poczujesz nacisk, a potem ciepło poniżej talii. Możesz poczuć mrowienie w nogach i palcach – mówi anestezjolog do Wendy. – Dobrze, gotowe. Założę opatrunek w to miejsce. Powinno zająć około trzydziestu minut, zanim poczujesz pełny efekt. 205 | S t r o n a

Aundrea pomaga Wendy się z powrotem wygodnie usadowić. Pielęgniarka reguluje pasy, które pomogą monitorować pracę serca dziecka i skurcze Wendy, a potem Aundrea i ja wychodzimy, podczas gdy zakładają jej wenflon. Oboje jesteśmy zadowoleni, że musimy to zrobić. - Jest tu jakieś miejsce, gdzie można się czegoś napić? – pytam jedną z pielęgniarek. - Tak. W poczekalni jest automat, a kawiarnia znajduje się w piwnicy. - Jak się czujesz? – pytam Aundreę, gdy idziemy do automatu. - Dobrze. Zdenerwowana. Podekscytowana. - Ja tak samo. Nie mogę uwierzyć, że to w końcu się dzieje. – Wszystko czego chcę, to być dobrym ojcem i dać swojemu dziecku wszystko, czego potrzebuje. Nie chcę niczego, poza wszystkim najlepszym dla niego. Chcę, żeby Wendy miała bezpieczny i łatwy poród, a potem chcę przywitać nasze zdrowe dziecko. Zatrzymuję się na środku korytarza i całuję Aundreę. Kładę ręce na wierzchu jej dłoni, pocierając kciukami delikatnie wzdłuż jej zimnych palców. - Kocham cię. - Ja ciebie bardziej, przystojniaku. - Ty i ja. Nie zapominaj o tym. Po wzięciu wody, wracamy do Wendy. Niemal śpi, kiedy wchodzimy. Staram się nie wydawać żadnego dźwięku, ale przypadkowo ściskam plastikową butelkę i dźwięk chrupnięcia zaskakuje Wendy. - Tak bardzo przepraszam – mówię cicho. - Nie martw się. Jest w porządku. - Potrzebujesz czegoś? - Mogę jedynie kostki lodu, więc może coś takiego? - Jasne, poszukam czegoś. Mrugam do Aundrei, gdy przechodzę obok. Kiedy wychodzę z pokoju, słyszę jak Wendy mówi. ‘Jesteście tacy słodcy’. Zatrzymuję się, czekając na odpowiedź Aundrei. Niemal wyczuwam rumieniec na jej policzkach. - Dziękuję. 206 | S t r o n a

- Podoba mi się to, że do ciebie mruga. - Mi też. Uśmiecham się i odchodzę. Muszę pamiętać, żeby mrugać częściej. Kiedy zbliżam się do pokoju, głos Aundrei odbija się echem w holu. - Zarozumiały. - Zarozumiały? – pytam, podnosząc brew. – Kto jest zarozumiały? – Aundrea posyła Wendy to spojrzenie ‘Mówiłam ci’, które sprawia, że się śmieję. – Wiedziałem, że będziecie o mnie rozmawiać, gdy wyjdę. Wendy patrzy na Aundreę i potrząsa głową, uśmiechając się. – Nie zawsze musimy rozmawiać o tobie, Parker. - Bzdura. Zawsze jestem w twojej głowie.

***

Trzy godziny później pielęgniarka wchodzi do pokoju. – Zbadam cię, dobrze? - Tak. – Wendy wygląda na wyczerpaną i czuję się źle, że nie mogę nic więcej dla niej zrobić. Wstaję, żeby zrobić pielęgniarce więcej miejsca, spoglądając na Aundreę. - Cóż, masz dziesięć centymetrów rozwarcia i główka dziecka już tu jest! Idę po lekarza. Wygląda na to, że parcie powinno nastąpić lada chwila. Moje serce przyśpiesza. Aundrea bierze moją rękę, a ja się jej przyglądam. – Gotowy przystojniaku? - Bardziej niż gotowy. – Czekałem na ten moment. Aby trzymać nasze dziecko w ramionach. Daję jej całusa, potem jeszcze jednego. Wracają dwie pielęgniarki, jedna z nich pcha mały stolik z dziecięcym łóżeczkiem, znajdującym się pod sporym oświetleniem. Kiedy wchodzi doktor, uśmiecha się. – Jesteśmy gotowi poznać malucha? 207 | S t r o n a

- Nawet nie masz pojęcia – mówimy razem. Aundrea i ja stoimy z jednej strony Wendy, a Ron z drugiej, trzymając ją za rękę. Aundrea pociera jej ramię, powtarzając słowa wsparcia. Pielęgniarka instruuje Wendy, jak przeć. Nie jestem pewien, o co tam dokładnie chodzi. Albo przesz, albo nie. Kiedy mówi jej, że robi to świetnie, robię to samo. Wendy nie kłamała, gdy mówiła, że jej porody są szybkie. Po dwóch pełnych kolejkach parcia, lekarz mówi jej, że widać czubek głowy. - T-to właśnie tak wygląda? – pyta Aundrea z zaskoczeniem. Zmuszam się, żeby się nie roześmiać. Wszyscy inni się śmieją. - Tak, to normalne – mówi doktor. Patrzy na mnie i uśmiecha się z zażenowaniem. – Uch, tylko się upewniam. – Patrząc w górę na Wendy, posyła jej zachęcający uśmiech. – Świetnie ci idzie! Wendy ledwo wydobywa z siebie chichot, zanim wraca do parcia, przenosząc cały ciężar swojego ciała w dół i ściskając moją rękę. - Jasna cholera. – Nie jestem pewien, czy mówię to w swojej głowie, czy na głos, ale powtarzam to kilka razy. - W porządku, Wendy. Jeszcze jedno naprawdę duże parcie – instruuje doktor. Patrzę na Aundreę, która trzyma nogę Wendy, jakby to była jej praca. Wygląda teraz tak pięknie, pomagając kobiecie, która wydaje na świat nasze dziecko. Aundrea wyczuwa, że na nią patrzę i robi to samo. Mrugam do niej i pocieram jej plecy. To mały gest, ale pozwoli jej mieć pewność, że jestem tu razem z nią. To jest nasza chwila. Wendy prze, z jękiem i widzę dziecko. Całe powietrze wylatuje z moich płuc i wszystko zaczyna się dziać zbyt szybko. Słowo się rzekło, maleńkie części ciała stają się bardziej widoczne i zanim o tym wiem, dziecko zostaje położone na klatce Wendy.

208 | S t r o n a

Pielęgniarka zaczyna wycierać noworodka. - Czy tatuś miałby ochotę przeciąć pępowinę swojego małego chłopca? Chłopiec! - Tak. Tak, chciałbym. – Zanim puszczam Aundreę, szepczę. – To chłopiec. Obserwowanie, jak rodzi się nasze dziecko jest czymś więcej niż magią. To coś pięknego. Witamy go na świecie. Chcę pozostać zatracony w tej chwili z Aundreą na zawsze, gdy patrzę na nasze dziecko. Biorę nożyczki od lekarza, a łzy natychmiast kłują moje oczy, kiedy przecinam pępowinę. Zaraz po tym, pielęgniarka bierze naszego małego chłopca, żeby go umyć i zważyć. - Trzy kilogramy, dwieście gram. Pięćdziesiąt jeden centymetrów – mówi pielęgniarka. Owija dziecko i podaje je Aundrei. Kiedy nasz syn jest w jej ramionach, Aundrea, mówi. – Zobaczenie cię jest warte każdej minuty, która minęła, zanim się do nas dostałeś. Nie wiem, jakim cudem potrafiłam żyć, zanim się pojawiłeś. – Przerywa i patrzy na mnie. – Jest częścią nas, Parker i jest jeszcze piękniejszy i bardziej idealny, niż mogłam sobie kiedykolwiek wyobrazić. Staję obok niej, patrząc w dół na naszego chłopczyka. Taki maleńki. Dwoje ciemnych oczu spogląda na nas w górę. Czytałem, że dzieci nie widzą zbyt daleko zaraz po porodzie, więc pochylam się naprawdę blisko jego twarzy. - Cześć Mason. Jestem twoim tatusiem. To jest twoja mamusia i bardzo cię kochamy. – Pochylam się, dając naszemu dziecku maleńkiego całusa. – Bardzo mocno cię kocham. - Nie mogę w to uwierzyć. Jest taki piękny – szepcze Aundrea. Owijam ręce wokół jej talii. – Zrobiliśmy to. - Zrobiliśmy to – powtarza. Patrząc w dół na Masona, uśmiecham się. Właśnie otrzymałem to piękne dziecko i już wiem, że będę się budził każdego ranka, obiecując, iż zrobię wszystko na świecie, żeby go chronić. Już nie mogę bez niego żyć.

*** 209 | S t r o n a

Minęły trzy dni, odkąd przywieźliśmy Masona do domu i w trzy dni, nasze życie tak bardzo się zmieniło. Moje życie już nie jest dłużej moje. Jest Masona. Wszystko co robimy jest dla niego i żadne z nas nie wyobraża sobie tego w inny sposób. - Cśś, już dobrze. Wiem jak to jest nie chcieć spać w nocy, ale uwierz mi, kiedy ci mówię, że to nic złego. Mokra pielucha nie jest czymś, z czym sobie nie poradzimy. – Kończę zmienianie pieluchy, przewijając go z powrotem tak, żeby miał przyjemnie i sucho, zanim odkładam go z powrotem do kołyski. W naszym pokoju, Aundrea siedzi na łóżku z zapaloną lampką. - Nie śpisz? Wskazuje na głośnik, a ja się uśmiecham, gdy czołgam się z powrotem do łóżka, usadawiając wygodnie. - Parker? - Hm? - Dziękuję. - Za co? - Za danie mi najlepszego prezentu na świecie. - Dziękuję za powiedzenie tak. Jedno słowo zmieniło moje życie. Jej zgoda na pójście ze mną do domu tamtej nocy, której się poznaliśmy, jej zgoda na naszą pierwszą randkę, zgoda na wyjście za mnie i wreszcie, zgoda, na posiadanie dziecka.

***

Następnego ranka, przygotowuję kawę, kiedy Aundrea dołącza do mnie w kuchni. - Co cię tak uszczęśliwia tego ranka? – pyta, opierając głowę na moim ramieniu. - Ty, z otwartymi oczami. 210 | S t r o n a

- Hm? - W moim śnie. – Patrzy na mnie zakłopotana. – Zaczęło się tak, jak przedtem, a potem… otworzyłaś oczy, Aundrea. Sen się zmienił. Całuje moje usta. Biorę głęboki oddech i powoli go wypuszczam. Wiedziałem, że ten dzień nadejdzie. Aundrea i Mason są moim sercem. I czasem twoje serce i umysł są równorzędnymi partnerami. Ona nauczyła mnie tego, jak pozbyć się swojego strachu i jego powodu, tak, że po raz pierwszy udało mi się zobaczyć swoją żonę z otwartymi oczami, dzięki czemu koszmar, zmienił się w coś jasnego. Owijam wokół niej swoje ramiona i trzymam mocno. Zaciągam się jej zapachem gruszek oraz miodu i się uśmiecham. To jest moje życie. Cichy płacz, przerywa nasz uścisk. – Pójdę – szepcze w moje usta. Słychać dzwonek do drzwi i ludzie zaczynają zwalać się do środka. - Hej kochani, wchodźcie. Shannon wchodzi jako pierwsza, za nią Kevin i Jean, którzy mają owinięte wokół siebie ramiona. Jason, Genna i Hannah zjawiają się chwilę przed dziesiątą. Donna i Genna zaczynają od razu przygotowywać późne śniadanie, wtedy kiedy zjawia się Wendy ze swoją rodziną. Chcieliśmy mieć całą naszą rodzinę i przyjaciół witających razem z nami Masona. Każda osoba, odegrała swoją rolę, żeby mógł być w końcu w naszych ramionach. Nie moglibyśmy tego zrobić bez ich wsparcia. Gdy wszyscy zebrali się w kuchni, wznoszę toast. – Chcę podziękować wszystkim za przyjście dziś rano i spędzenie z nami dnia. Aundrea i ja szczególnie chcemy podziękować Wendy. – Patrzę na Wendy. – Wendy, dałaś nam coś, za co będziemy wdzięczni do końca życia. Stałaś się częścią naszej rodziny i chcemy, byś wiedziała, że zawsze jesteś mile widziana. Podaję jej białe pudełko. - Nie musicie mi nic dawać, kochani – mówi. - Chcieliśmy – mówi Aundrea. - Pomyśl o tym, jako spóźnionym prezencie z okazji urodzenia dziecka. Aundrea otwiera swoje usta w szoku. Wendy się śmieje. 211 | S t r o n a

- Parker, skąd wiesz o dawaniu prezentu z okazji narodzenia dziecka? – naciska Genna. - Wiem to i owo. Wendy otwiera pudełko i znajduje zdjęcie w ramce. Po jednej stronie jest zdjęcie z Wendy, mną i Aundreą trzymającą Masona, kilka godzin po jego narodzinach. Z drugiej strony ramki jest wygrawerowane ‘Jestem tu dzięki tobie’. Wendy zaczyna płakać. – Wow, to najlepszy prezent. Nie wiem co powiedzieć. Dziękuję. - Nie, to my dziękujemy tobie. Tak jak powiedział Parker, nie moglibyśmy tego zrobić bez ciebie. Zawsze będę wdzięczna, za to co nam dałaś. Wendy puszcza ramkę dookoła. Kiedy Genna ją chwyta, przygląda się uważnie. – Nigdy bym nie pomyślała, że moja mała siostrzyczka, poślubi faceta, którego jej przedstawiłam i będzie miała dziecko. Cuda się zdarzają. Jean i Shannon wybuchają śmiechem w tym samym czasie. - Nie poznałaś ich ze sobą – mówi Jean, jej oczy wypełniają się łzami, kiedy mocno się śmieje. - O czym ty mówisz? – Genna patrzy na nas, zdezorientowana. - To znaczy, że nie masz pojęcia? Do dziś? – pyta Shannon. - Nie mam pojęcia o czym? Wszyscy się do nas odwracają. Mogę jedynie zmusić się do wzruszenia ramionami. Policzki Aundrei są mocno czerwone. Nie jest tak, że utrzymujemy w sekrecie to, jak się poznaliśmy. Ludzie po prostu z góry założyli, że poznaliśmy się przez Love the Paws, a my nigdy nie uważaliśmy za ważne tego, żeby ich poprawić. - Masz na myśli… że wasza dwójka poznała się przed wieczorem w naszym domu? – dopytuje Genna. - Uchh… – Aundrea wygląda niekomfortowo i uważam, że to całkowicie urocze.

212 | S t r o n a

- Tak – odpowiadam za nas dwoje. Pomieszczenie staje się ciche. Przysięgam, że można by usłyszeć spadającą szpilkę. – Szczerze, jestem zaskoczony, że to się wcześniej nie wydało. - Jak? – Genna patrzy pomiędzy naszą dwójkę. Jedni i drudzy rodzice patrzą na siebie. Odzywa się moja mama. – Myślę, że weźmiemy dzieci do salonu. – Jay bierze Hannah od Jasona i wychodzą. Śmieję się, na ich zażenowanie. Mamy mądrych rodziców. Jestem pewny, że dowiedzieli się, jak dokładnie się poznaliśmy. Zaczynam mówić, ale Aundrea mi przerywa. Uwielbiam, kiedy przejmuje inicjatywę. – Poznaliśmy się w barze Maxa, tej nocy, gdy Jean przyjechała z wizytą. Wiem, że w tym momencie, nad głową Genny zapaliła się żarówka, ponieważ jej oczy szeroko się otwierają. – Wy dwoje…? - Jasna cholera – śmieje się Jean. – Zrobili więcej niż tylko spędzili ze sobą czas. Ta dwójka przez całą noc miała się ku sobie, ocierając się o siebie i obściskując w łazience. Za bardzo bała się wyjść, ale w końcu zebrała się na odwagę i poszła z nim do domu. - Ona jest tą dziewczyną, z którą wyszedłeś? – pyta głośno Kevin, w zrozumieniu. Kiwam. - Cholera. – Śmieje się. - Więc, tego wieczoru, w naszym domu – zaczyna Jason – wasza dwójka już się znała? - Tak – potwierdza Aundrea. - Jak długo jedynie spędzaliście ze sobą czas, zanim zdecydowaliście się iść na randkę? – pyta Genna, trzymając ręce na biodrach. Nie mogę stwierdzić, czy jest wkurzona, dlatego, że nie wiedziała, czy dlatego, iż nie była tą osobą, która nas ze sobą poznała. - W ogóle – odpowiada Aundrea. - Cóż, jeśli nie liczyć sesji obściskiwania w klinice, zaraz przez tym, jak zaczęłaś. – Ripostuję. 213 | S t r o n a

Aundrea klepie mnie żartobliwie w klatkę, a ja się śmieję. - Och, dajcie spokój! Odrzuciła mnie niezliczoną ilość razy. Musiałem ciężko pracować. To znaczy, zajęło mi dużo czasu, by nakłonić ją do pójścia ze mną na randkę, na mecz hokeja. - To nie była randka – upiera się Aundrea. - Maleńka, nazywaj to jak chcesz. To była randka. - Nie mogę uwierzyć, że byłam tak ślepa – mówi Genna. - Nie było opcji; dobrze to rozegrali – dodaje Jason. Uśmiecha się. – Nic dziwnego, że byłaś tak zszokowana widząc go tamtego wieczoru w naszym salonie. Myślałem, że byłaś zafascynowana jego wyglądem, serio, to totalny koszmar zobaczyć swoją jednonocną przygodę w salonie swojej własnej siostry. Cholera. Patrząc wstecz, to dość zabawne. – Śmieje się mocniej. - Ty. – Genna potrząsa głową na Aundreę. – Nigdy bym nie pomyślała, że masz to w sobie, siostro. Aundrea się śmieje, potem staje się poważna, gdy na mnie patrzy. – Nigdy nie myślałam, że mój Pan Jednonocna Przygoda stanie się moją przyszłością. Przyciągam ja bliżej. – I nigdzie się nie wybieram. - A propos tego – oznajmia Jean, skupiając naszą uwagę. Podchodzi blisko do Kevina i bierze jego rękę. – Ja tak samo. - Co masz na myśli? – pyta Aundrea. - Wprowadzam się do Rochester. - Wprowadzasz? – twarz Aundrei się rozświetla i praktycznie zderza z Jean, gdy przyciąga ją do uścisku. Jean jedynie potrząsa głową. Wiedziałem, że ona i Kevin mogą to ogarnąć. Ostatecznie, wszyscy dołączamy w salonie do rodziców. Rozglądając się dookoła, nie widzę nigdzie Aundrei. W końcu znajduję ją w piwnicy, wyciągającą jedzenie z naszego baru z przekąskami. - Hej, potrzebujesz pomocy?

214 | S t r o n a

- Nie, dzięki, poradzę sobie. – Posyła mi uśmiech, który uderza we mnie, jak grom z jasnego nieba. Biorę miski z przekąskami z jej ręki. - Co? - Kupiłem ci coś. - Nie musiałeś mi nic kupować. - Tak, musiałem. – Wyciągam z kieszeni mały złoty medalion. Aundrea bierze go, otwierając małe serduszko. W środku jest moje zdjęcie, kiedy trzymam Masona. Napis na medalionie mówi ‘Jesteśmy tu dzięki tobie’. - Parker – wypuszcza oddech. - Kiedyś powiedziałaś mi, że muszę otaczać się światłem i dawać je innym. Mogę jedynie mieć nadzieję, że dam tobie i Masonowi tak dużo światła, jak wy dajecie mi. - Parker. – Przyciąga mnie w swoje ramiona, przytulając tak mocno, jak może. – Jakim cudem mam tyle szczęścia? - Codziennie pytam się dokładnie o to samo. Powiedzieliśmy już sobie te słowa wcześniej, ale one nadal są prawdziwe. Wciąż jestem zaskoczony, że ta kobieta mnie wybrała. - Kocham cię, Aundrea. - Kocham cię, przystojniaku. - Skoro tak mówisz. – Uśmiecham się. Niektórzy ludzie szukają całe życie osoby, bez której nie potrafią żyć; osoby, która jest ich drugą połówką, na każdy możliwy sposób. Aundrea jest moją. Jesteśmy połączeni. Na całe życie.

215 | S t r o n a