Amanda Quick - Oczy czarownika

PrzełoŜyła ALICJA
SKARBIŃSKA
Wydawnictwo Da Capo
Warszawa 1995
Tytuł oryginału FAMILY MAN
Copyright © 1992 by Jayne Ann Krentz
Redaktor Krystyna Borowiecka
Ilustracja na okładce Zbigniew Reszka
Projekt okładki
FOTOTYPE
Grafik: Mariusz Gładysz
Skład i łamanie FELBERG
For the Polish translation Copyright © 1995 by
Alicja Skarbińska
For the Polish edition Copyright © 1995 by
Wydawnictwo Da Capo
Wydanie I ISBN 83-7157-184-4
Printed in Germany byELSNERDRUCK-
BERL1N
Rozdział pierwszy
Teoretycznie rzecz biorąc Lukas Gil-christ nie był
bękartem. JednakŜe, mimo pochodzenia z prawego
łoŜa, przydzielono mu taką rolę w dniu urodzin przed
trzydziestu sześciu laty i całe Ŝycie odgrywał ją
perfekcyjnie.
Gilchristowie wszystko robili w sposób teatralnie
dramatyczny, przypomniała samej sobie Katy Wade,
wysiadając z samochodu. Łatwo byłoby się z nich
śmiać, gdyby nie byli jednocześnie tak bardzo nie-
bezpieczni.
Zdecydowanie wzięła teczkę i ruszyła w kierunku
werandy starego, zniszczonego domu. Lukas Gilchrist
tkwił w drzwiach, czekając na nią tak, jak jastrząb
czeka na mysz, Ŝeby wyszła z nory. Nie był sam.
Razem z nim czekał olbrzymi, czarny pies
Jayne Ann Krentz
nieokreślonej rasy. Pies trzymał w zębach wielką, me-
talową miskę.
Katy nie znała osobiście Lukasa, lecz od wielu lat
Ŝyła w otoczeniu Gilchristów i dobrze wyczuwała ten
gatunek ludzi. Zawsze i wszędzie rozpoznałaby członka
tej rodziny. Jak powiedziała kiedyś bratu i swojej
sekretarce, klan Gilchristów przypominał jej sabat wy-
sokich i eleganckich czarownic i czarowników.
To określenie przyszło Katy do głowy nie tylko z
powodu wspólnych charakterystycznych cech wyglądu
całej rodziny: kruczoczarnych włosów, arysto-
kratycznych rysów twarzy i zielonych oczu. Brało się
raczej z jakiejś ponurej aury, którą często w nich
wszystkich wyczuwała. Była to dziwna, dość przygnę-
biająca mroczność, uśpiona tuŜ pod powierzchnią.
Zdaniem Katy Gilchristowie byli z natury ekstremal-
ni - albo lodowato zimni, albo potwornie gorący, bez
Ŝadnych spokojnych stref pośrednich.
Gilchristowie wrzeli. PogrąŜali się w rozpaczy. Upie-
rali się przy swoim. Potrafili całymi latami nosić w ser-
cu urazę.
Byli takŜe inteligentni, nawet błyskotliwi, jak twier-
dzono o Lukasie, lecz lŜejsza strona Ŝycia ich nie
interesowała. Dla nich wszystko sprowadzało się do
pasji albo do udręki, do zwycięstwa albo do poraŜki.
Katy nie potrafiła wyobrazić sobie nikogo z nich w na-
stroju Ŝartobliwym.
Doświadczali uczucia odrobinę przypominającego
szczęście jedynie wtedy, kiedy rozmawiali o pienią-
dzach lub o zemście.
Podczas ostatnich kilku lat Katy często się nad tym
zastanawiała, ale zupełnie nie miała pojęcia, co powodo-
wało ten brak jaśniejszej strony psychiki członków ro-
dziny Gilchristów. Czasami myślała, Ŝe wynika to z ich
szalonych ambicji. Kiedy indziej wydawało jej się, iŜ jest
6
Oczy czarownika
to jakieś zakłócenie genetyczne. Niekiedy bywała teŜ
przekonana, Ŝe problemy tej rodziny wywodzą się po
prostu z tego, iŜ przez wiele lat rządziła nią Ŝelazną
pięścią przywódczyni klanu Justine Gilchrist.
Katy była pewna tylko tego, Ŝe Justine dobrze ją
traktuje i Ŝe w takim razie ma wobec niej duŜy dług
wdzięczności. To, oczywiście, nie oznaczało, iŜ nie tęsk-
niła do chwili, kiedy będzie mogła wyrwać się z macek
Gilchristów. Taki moment pojawił się wreszcie na hory-
zoncie, najpierw musiała jednak namówić głównego cza-
rownika klanu do powrotu na łono rodziny
Lukas Gilchrist, choć sam o tym nie wiedział, był dla
Katy przepustką do wolności.
Podchodząc do ganku przyglądała mu się uwaŜnie,
świadoma rosnącego poczucia niepokoju. To śmieszne,
pomyślała, jest przecieŜ przyzwyczajona do zadawania
się z Gilchristami. Sztuka polegała na tym, aby nie
traktować ich tak powaŜnie, jak traktowali sami siebie.
Z jakiejś jednak przyczyny ten konkretny Gilchrist
miał na nią dziwny wpływ. Być moŜe dlatego, Ŝe był jej
potrzebny. Jej przyszłość wiązała się nierozerwalnie z
jego losem.
Typową cechą Gilchristów, widoczną takŜe w Luka-
sie, był pewien drapieŜny wdzięk. Katy, zaznajomiona z
otaczającą go legendą, wiedziała, Ŝe ma trzydzieści
sześć lat, czyli jest starszy od niej o lat osiem. W kru-
czych włosach widniały srebrne nitki.
Zielony lód w jego oczach tkwił tam prawdopodob-
nie od urodzenia.
Dla Katy, która miała zaledwie metr sześćdziesiąt,
wszyscy Gilchristowie byli nieprzyjemnie wysocy. A
ten był najwyŜszy z nich wszystkich, miał dobrze ponad
metr osiemdziesiąt. Strasznie będzie nad nią górował,
kiedy podejdzie bliŜej.
7
Jayne Ann Krentz Oczy czarownika
Katy nienawidziła, kiedy ktoś nad nią górował.
Podchodząc do stopni ganku zauwaŜyła, Ŝe Lukas
przypomina wielkiego, czarnego psa, który się koło
niego kręcił. Obaj mieli wyrobione mięśnie i zimny
wzrok. Pomyślała, Ŝe w ciemnej uliczce wolałaby raczej
spotkać się z psem. Zwierzę zdawało się odrobinę
rozsądniejsze od swego pana.
Katy zerknęła ostroŜnie na groźnego, psa, a potem
podniosła wzrok na męŜczyznę, stojącego w ocienio-
nych drzwiach. Cała ta sprawa stawała się dość niesa-
mowita, ale Gilchristowie uwielbiali niesamowitą at-
mosferę.
Jęczący za jej plecami wiatr naganiał burzę znad
morza. Fale bijące poniŜej urwistego, samotnego cypla
juŜ toczyły białą pianę. Ulewa znad oceanu przemiesz-
czała się w stronę lądu.
Katy miała za sobą długą podroŜ z Dragon Bay na
wybrzeŜu Waszyngtonu, na północ od Seattle, do tej
odludnej części Oregonu. Mimo to zapragnęła nagle
wsiąść z powrotem w samochód i uciekać do domu.
Mogła nawet prowadzić całą noc. Chciała mieć jak
najszybciej za sobą tę nieprzyjemną misję.
- Zakładam, Ŝe jest pan Lukasem Gilchristem -
stwierdziła. JuŜ dawno nauczyła się być stanowcza w
obecności Gilchristdw. Mieli tendencję do tego, by
pomniejszych śmiertelników traktować nieprzyjemnie.
- Zgadza się. A pani kim jest, do cholery?
- Katy Wade, osobista asystentka pańskiej babki. -
Katy mocniej chwyciła rączkę teczki, usiłując ignorować
wraŜenie, jakie robił na niej jego głęboki głos. Gilchristo-
wie nigdy nie przyprawiali jej o takie emocje.
- Ach, pani Wade - mruknął przeciągle Lukas. -
Przypuszczałem, Ŝe się tu pani zjawi prędzej czy
później.
- Od wielu tygodni usiłuję się z panem skontakto-
wać. Przynajmniej z tuzin razy nagrywałam się na
pańską automatyczną sekretarkę. Wysłałam do pana
cztery listy ekspresowe i dwa telegramy. Mam dowody
na to, Ŝe zostały doręczone. Podpisał pan ich odbiór.
- No i co z tego? - Lukas oparł się ramieniem o fra-
mugę drzwi i patrzył na nią typowym dla Gilchristdw
spojrzeniem wampira.
Katy musiała przyznać, Ŝe Lukas robił to lepiej niŜ
inni Gilchristowie. Jego zatrwaŜające zielone oczy nie-
pokoiły ją znacznie bardziej niŜ oczy reszty rodziny.
W jego spojrzeniu było coś hipnotycznego. Katy
doznała zawrotu głowy, jakby za chwilę miała się
zanurzyć w zbiornikach szmaragdowego ognia. Poczuła
w środku dziwne, nieznane podniecenie.
Rozpaczliwie usiłowała skupić się na czymś innym i
zwróciła wzrok na jego ubranie.
Lukas miał na sobie obcisły czarny golf, czarne
spodnie i czarne buty. Ubranie podkreślało naturalną
elegancję szczupłej sylwetki. Wszyscy Gilchristowie
lubili kolor, który najbardziej pasował do ich trudnych
charakterów. Wszyscy faworyzowali kolor czarny.
I wszyscy mieli śliczne, białe zęby.
- To, Ŝe nie był pan łaskaw mi odpowiedzieć. - Katy
odsunęła z oczu rude, rozwiane wiatrem kosmyki i
spojrzała na niego ze złością.
- Nigdy nie odpowiadam ludziom, którzy zwracają
się do mnie w imieniu Justine Gilchrist albo Spółki
Gilchrist. - Obrzucił ją wzrokiem od stóp - w Ŝółtych
butach na wysokich obcasach - do głów - z rudą burzą
włosów. - Nie Ŝebym miał coś przeciwko pani...
Pod jego badawczym spojrzeniem Katy gwałtownie
się zaczerwieniła. Przez moment miała wraŜenie, Ŝe w
jego wzroku zabłysło coś niepokojąco zmysłowego.
8 9
Jayne Ann Krentz Oczy czarownika
I zaraz powiedziała sobie, iŜ to tylko złudzenie. Nigdy
nie podobała się Ŝadnemu Giichristowi, nie była w ich
typie.
A oni nie byli w jej typie.
W tej chwili pies, ktdry sięgał swemu panu niemal do
pasa, a którego szeroki łeb przypominał Katy głowę
węŜa, zajęczał Ŝałośnie. Trzymał brzeg miski w zaciś-
niętych zębach i z pyska toczyła mu się ślina.
Katy wzięła się w garść i wyprostowała ramiona.
- Czy nie ma pan nic przeciwko temu, Ŝebyśmy
weszli do środka? - spytała. - Zaczyna padać.
I ruszyła po schodach, wiedząc, Ŝe jeśli będzie czekać
na przyzwolenie, to spędzi całą wizytę na dworze.
Gilchristowie potrafili być niezwykle wprost czarujący,
ale tylko wtedy, kiedy im to odpowiadało. Katy
widziała, Ŝe Lukas Gilchrist nie będzie się dla niej
wysilał.
Po sekundzie wahania Lukas cofnął się do środka
domu, wzruszając ramionami.
- Niech tam. JuŜ tu pani jest i nie wygląda na taką,
co wyjdzie bez awantury. - Spojrzał na psa. - Rusz się,
Zeke, pani wchodzi do domu.
Zeke obrzucił Katy morderczym wzrokiem i jęknął
po raz ostatni, odsłaniając olbrzymie kły. Potem od-
wrócił się niechętnie i poczłapał korytarzem. Znikł za
rogiem.
- Dlaczego on nosi ze sobą miskę? - spytała Katy.
- Nigdzie się bez niej nie rusza.
- Rozumiem. Jakiej jest rasy?
- Nie mam pojęcia. Przybłąkał się tutaj parę lat temu
i został. Ma większość zalet, które mi odpowiadają. Nie
hałasuje za bardzo, nie muszę go zabawiać i nie poŜycza
sobie moich rzeczy.
- Tak, cóŜ, jestem pod wraŜeniem waszej wspaniałej
gościnności. - Katy energicznie weszła do śród-
ka i postawiła skórzaną teczkę na zniszczonej podłodze
z linoleum. Zaczęła rozpinać guziki Ŝółtego Ŝakietu.
Na tę rozmowę włoŜyła Ŝółtą jedwabną bluzkę i wą-
ską zieloną spódnicę. Trudno było dokładnie przewi-
dzieć właściwy strój na spotkanie z tajemniczym wnu-
kiem Justine, ale Katy na tyle znała Gilchristów, Ŝe
włoŜyła buty na najwyŜszych obcasach.
- Traci pani czas - stwierdził Lukas.
- O tym ja będę decydować. - Znacząco wyciągnęła
w jego stronę jaskrawoŜółty Ŝakiet.
Lukas z wyraźnym niesmakiem spojrzał na słoneczną
plamę w jej ręce. Nie ruszył się.
- Szkoda go wieszać. Długo pani tu nie zostanie.
Niech go pani rzuci na krzesło w pokoju.
Katy zacisnęła zęby i przerzuciła Ŝakiet przez ramię.
Wzięła teczkę i poszła za swoim niechętnie uspo-
sobionym gospodarzem w głąb domu. Lukas Gilchrist
był jeszcze gorszy, niŜ mówiono.
A czegóŜ zresztą mogła się spodziewać po męŜ-
czyźnie, któremu od urodzenia wcale nie zaleŜało na
kontaktach z babką, wujem i kuzynami? Jego ojciec,
Thornton Gilchrist, sprzeciwił się woli Justine i poślubił
matkę Lukasa, Cleo, reszta rodziny zaś od chwili jego
poczęcia określała Lukasa mianem bękarta.
Z pewnością pasowało do niego to miano.
Teraz Lukas, idąc korytarzem, był do niej odwrócony
tyłem i Katy mogła mu się dokładniej przyjrzeć.
Początkowe wraŜenie jego wysokiego wzrostu było
lekko mylące. MoŜe miał tylko metr siedemdziesiąt
pięć, góra metr osiemdziesiąt. Nic wielkiego, pomyślała
Katy. Jej siedemnastoletni brat, Matthew, był prawie
tego samego wzrostu.
JednakŜe szerokie bary Lukasa i jego twarda, szczu-
pła sylwetka znacznie go róŜniły od chłopięcego Mat-
10 11
Jayne Ann Krentz Oczy czarownika
thew. To, co róŜniło chłopca od męŜczyzny, nazywało
się - władza.
Lukas miał giętkie ciało i wyglądał jak młody wojow-
nik, ale jego oczy były oczyma starego czarownika.
Katy zadrŜała bez powodu.
Za jej plecami, pod siłą oceanicznej burzy, zatrzęsły
się frontowe drzwi. Kiedy Katy weszła za Lukasem do
kiepsko umeblowanego pokoju, deszcz spływał juŜ
całymi falami po szybach. Na podłodze przy kominku
rozłoŜył się Zeke. Obok stała jego miska. Gdy Katy
weszła do pokoju, pies otworzył jedno oko, po czym
prędko je zamknął.
- Niech pani siada. - Lukas podniósł z fotela stertę
„Wall Street Journal" i rzucił ją na mały stolik, na któ-
rym leŜały juŜ najnowsze numery „Fortune", „Barron's"
i rozliczne pisma finansowe.
- Dziękuję. - Katy usiadła ostroŜnie, obawiając się
wzniecić tumany kurzu zalegającego w starych, znisz-
czonych poduszkach.
Odstawiając teczkę ukradkiem rozejrzała się po po-
koju. Trudno było uwierzyć, Ŝe Lukas Gilchrist robił
pieniądze równie łatwo, jak inni je tracili. W pomiesz-
czeniu nie widać było śladów znacznych dochodów.
Lukas z pewnością nie wydawał pieniędzy na dom.
Katy poczuła się, mimo wszystko, zaszokowana, co
starannie ukryła. KaŜdy Gilchrist, którego znała, lubił
się otaczać ładnymi rzeczami. Oprócz czarnego Jaguara,
którego Katy widziała na podjeździe, nie było
dowodów, aby Lukas odziedziczył tę cechę rodzinną.
To prawda, Ŝe z domu, zbudowanego na skraju
urwiska na dzikim wybrzeŜu Oregonu, rozciągał się
wspaniały widok, ale Lukas najwyraźniej nie zainwes-
tował ani centa w odnowienie starego domiszcza.
Meble wyglądały tak, jakby je zakupiono na jakiejś
garaŜowej wyprzedaŜy. Kwieciste zasłony dawno wy-
blakły i rodzaj kwiatów był nie do rozpoznania. Mate-
riał musiał mieć co najmniej ze trzydzieści lat. Brudny
pleciony dywanik leŜał pod zniszczonym stolikiem z
powykręcanymi metalowymi nóŜkami.
- Przyjechała pani z daleka - stwierdził Lukas, roz-
kładając się wdzięcznie w wysłuŜonym fotelu naprze-
ciwko Katy. - Niech więc pani powie, co ma do powie-
dzenia, i wraca.
Katy zacisnęła usta. Zaczynała się denerwować, nie-
zamierzała jednak pozwolić, aby Lukas ją sterroryzo-
wał. Nawet Justine nie wolno było tego robić.
- Podejrzewam, Ŝe się pan doskonale orientuje, po co
tu przyjechałam.
- Proszę mi mówić po imieniu. Ja na pewno będę
mówił „Katy". - Uśmiechnął się drwiąco. - Zeke i ja nie
przywiązujemy wielkiej wagi do grzecznościowych
formułek.
Katy uniosła jedną brew i znacząco rozejrzała się
wokół siebie.
- Zdaje się, Ŝe w ogóle nie przywiązujesz wagi do
pozorów.
- W przeciwieństwie do mojej babki.
- CóŜ moŜesz wiedzieć o stosunku Justine Gilchrist
do tych spraw? - odparowała Katy. - Nawet jej nie
znasz.
- Raz ją widziałem. Zjawiła się na pogrzebie. To mi
wystarczyło. Nie zamierzam poznawać jej bliŜej.
Katy skrzywiła się w duchu. Stare, bolesne wspo-
mnienia Lukasa były ostatnią rzeczą, którą chciałaby
przywołać. Wiedziała, Ŝe jego oboje rodzice i piękna
Ŝona, Ariel, zginęli przed trzema laty w wypadku lot-
niczym. Lecieli do Los Angeles na spotkanie z Lukasem
z okazji otwarcia najnowszej restauracji z całej sieci,
jaką Lukas z ojcem stworzyli w Kalifornii.
Restauracje, załoŜone przez Lukasa i jego ojca na
12 13
JayneAnn Krentz Oczy czarownika
Złotym WybrzeŜu, odnosiły jeszcze większe sukcesy
niŜ grupa restauracji w Seattle, naleŜących do Justine.
Nigdy nie konkurowały między sobą bezpośrednio,
poniewaŜ nigdy nie wchodziły sobie w drogę w tym
samym mieście, istniała jednak między obiema firmami
podskórna rywalizacja i cała rodzina doskonale zdawała
sobie z tego sprawę. Thornton Gilchrist postanowił
pokazać swojej matce, Ŝe nie potrzebuje ani jej, ani jej
pieniędzy, aby odnieść sukces, i w pełni mu się to udało.
Lukas szedł w ślady ojca.
JednakŜe miesiąc po pogrzebie Lukas sprzedał
wszystkie restauracje. Mówiono, Ŝe zbił majątek na
sprzedaŜy, choć po prostu rzucił restauracje na nasy-
cony, w gruncie rzeczy, rynek. Ale Lukas zawsze miał
szczęście do pieniędzy.
Od tej pory nie zbudował Ŝadnego nowego lokalu.
Wykorzystywał swoje fenomenalne zdolności do po-
mocy w finansowaniu przedsiębiorstw związanych z
Ŝywnością i z napojami. Stworzył moŜliwości po-
wstawania nowych restauracji, rozszerzania istniejących
sieci, łączenia spółek. Katy zdołała się dowiedzieć, Ŝe
Lukas załatwiał umowy, brał pokaźną prowizję i znikał
ze sceny. Najwyraźniej stracił całe zainteresowanie
biznesem restauracyjnym, którym jego rodzina
zajmowała się od trzech pokoleń.
Katy odetchnęła głęboko i zmusiła się, aby jej głos
zabrzmiał pojednawczo. Nie było to łatwe, poniewaŜ
Lukas Gilchrist doprowadzał ją do szału.
- Na pewno wiesz, Ŝe twoja babka chciałaby poło-
Ŝyć kres nienawiści, jaka od lat istnieje między nią
a twoją rodziną.
Twarz Lukasa pozbawiona była jakiegokolwiek wy-
razu.
- Nie ma Ŝadnej nienawiści.
- Jak moŜesz tak mówić?
Lukas wzruszył ramionami.
- Nie jesteśmy w bliskich stosunkach, lecz nie ma
teŜ nienawiści. Nienawiść zakłada aktywną wrogość.
Ani ona, ani reszta rodziny nie obchodzą mnie na tyle,
abym z nimi walczył.
Katy znów zadrŜała. Pomyślała, Ŝe w tych warunkach
klan Gilchristów powinien się uwaŜać za szczęśliwców.
Gdyby Lukas wypowiedział im wojnę, byliby dziś w
jeszcze gorszej sytuacji.
- Przyjechałam tu, Ŝeby cię prosić o odsunięcie na
bok przeszłości - powiedziała cicho Katy. - Twoja
rodzina cię potrzebuje.
W oczach Lukasa zabłysły na moment ból, chłód i
ciemność, które od razu znikły tam, skąd wychynęły.
- Moja rodzina nie Ŝyje.
Katy spojrzała na śpiącego przed kominkiem psa.
- Rozumiem, co czujesz. Moi rodzice zginęli na
morzu, kiedy miałam dziewiętnaście lat. Mam tylko
brata.
Zapadła krótka, napięta cisza.
- Przykro mi - powiedział wreszcie Lukas. Jego głos
stał się trochę cieplejszy. Znów zapadła cisza, a po
chwili Lukas spytał: - Skąd, u diabła, trafiłaś do mojej
babki?
- Zaproponowała mi niezłą pracę, kiedy tego rozpa-
czliwie potrzebowałam.
- CzyŜby? - Lukas obrzucił ją zaciekawionym spoj-
rzeniem. - Jak rozpaczliwie?
Katy zawahała się, poszukując odpowiednich słów.
- Kiedy rodzice zginęli, niewiele po nich zostało
oprócz małej fundacji przeznaczonej na kształcenie
mojego brata. Okazało się, Ŝe ojciec przez dwa lata
przed śmiercią znajdował się na skraju bankructwa.
Kiedy zginął, wszystko się rozleciało.
- I zostałaś bez grosza?
14 15
Jayne Ann Krentz
- Właściwie tak. Matt miał zaledwie osiem lat i musiałam
szybko znaleźć jakąś pracę, Ŝeby go przy sobie utrzymać.
Byłam dopiero na drugim roku studiów i nic nie umiałam.
- Chcesz powiedzieć, Ŝe babka zatrudniła cię jako swoją
osobistą asystentkę z dobroci serca? Trudno mi w to
uwierzyć. Justine Gilchrist nie posiada takich zalet.
- Ale to prawda - stwierdziła zdecydowanie Katy. - A ja
starałam się odwdzięczyć jak najlepszą pracą. A teraz,
jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym wrócić do
tematu naszej rozmowy.
- Szkoda twojego gadania. Odpowiedź brzmi: „nie".
- Chyba nie do końca rozumiesz aktualną sytuację.
- AleŜ jak najbardziej. Spółka Gilchrist jest w opałach. Od
kilku lat zdrowie babki się pogarsza. Ile ona ma teraz lat?
Osiemdziesiąt jeden, osiemdziesiąt dwa?
- Osiemdziesiąt dwa - przyznała sucho Katy.
- Od wielu lat rządzi swym własnym, prywatnym
królestwem i wreszcie zaczyna tracić kontrolę. Ma kłopoty
przynajmniej z dwiema restauracjami. „Gilchrist Gourmet",
nowa gałąź mroŜonych przystawek, nie weszła na tyle na
rynek, aby się na nim wygodnie ulokować. Szefowie
interesu tracą głowę, bo nigdzie nie widać następcy babki.
Zaczynają się martwić o własną przyszłość, a najlepsi czym
prędzej zmykają.
Katy przełknęła ślinę. Wszystko, co powiedział Lukas,
było prawdą. A miało być tajemnicą.
- Jesteś świetnie poinformowany.
- śyję z informacji. Jest dla mnie tym, czym dla innych
ludzi tlen.
- Rozumiem. Skoro zdajesz sobie sprawę z problemów
finansowych, nie będę wchodzić w szczegóły. Chciałabym
tylko podkreślić, Ŝe Spółka Gilchrist nie jest jakąś tam
anonimową spółką. To interes rodzinny.
Oczy czarownika
Interes twojej rodziny. Wydaje mi się, Ŝe powinieneś
poczuwać się do pewnej lojalności.
- Nie truj. - Lukas uśmiechnął się ponuro.
- W porządku, nie odczuwasz Ŝadnej sympatii do
Justine. - Katy usiłowała szybko znaleźć inny punkt
odniesienia. - Musisz się czuć w jakimś sensie odpo-
wiedzialny za swoich krewnych, niezaleŜnie od pro-
blemów istniejących w przeszłości między twoją babką a
ojcem.
- Nie. - Ciemne brwi Lukasa lekko się uniosły. - Niczego
takiego nie czuję.
- Dobry BoŜe, jak moŜesz zachowywać się całkowicie
nieracjonalnie wobec czegoś, co się zdarzyło jeszcze przed
twoim urodzeniem? Nieporozumienie dotyczyło twojego
ojca i Justine, a nie ciebie i jej.
- To było coś więcej niŜ nieporozumienie - powiedział
sucho Lukas. - Babka wydziedziczyła ojca i obraziła moją
matkę. Nazwała mnie bękartem, nim się urodziłem, i
wyraźnie dała do zrozumienia, Ŝe nigdy nie zostanę jej
spadkobiercą ani członkiem rodziny. Co mi zresztą
zupełnie nie przeszkadza. Nie potrzebuję jej pieniędzy ani
jej upadających restauracji.
- To widać - odparła Katy, starając się zachować
rozsądny ton głosu. ...