analiza - pyt-egzamin

ANALIZA ŻYWNOŚCI ZADANIA ANALIZY ŻYWNOŚCI TO: -określenie zawartości składników pokarmowych w surowcach, półproduktach
i produktach gotowych
-kontrola jakości produkcji i przetwórstwa żywności ANALIZA ŻYWNOŚCI OBEJMUJE NASTĘPUJĄCE DZIAŁY:
-analiza sensoryczna (za pomocą zmysłów i organoleptycznie)
-analiza składu chemicznego (metody chemiczne, enzymatyczne,
instrumentalne)
-analiza mikrobiologiczna (liczba i rodzaj drobnoustrojów występujących w
żywności) PRZEPISY OKREŚLAJĄCE WARUNKI JAKIE MUSI SPEŁNIĆ PRODUKT SPOŻYWCZY TO:
-Ustawa z dn. 11.05. 2001 o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia( uchwalona przez sejm) -Ustawa o normalizacji z dn. 3.04.1993(normy ustala Polski Komitet
Normalizacyjny PKN. powołany i nadzorowany przez Prezesa Rady Ministrów)
- komórką podwykonawcza są Normalizacyjne Komisje Problemowe NKP odpowiadające za treść merytoryczną norm PRÓBKĘ LABORATORYJNĄ OTRZYMUJEMY: -poprzez dokładne zmieszanie próbek ogólnych i ich zmniejszenie PRZYGOTOWANIE PROBKI LABORATORYJNEJ WYMAGA ETAPOW: -próbka pierwotna- cześć zawartości opakowania jednostkowego lub produktu bezkształtnego, pobrana jednorazowo z 1 miejsca produktu opakowanego lub nie - próbka jednostkowa- powstała z połączenia próbek pierwotnych, pobranych z 1 opakowania jednostkowego - próbka ogólna – otrzymana z połączenia próbek jednostkowych - próbka laboratoryjna- powstała z połączenia próbek ogólnych i ich zmniejszenia POD POJĘCIEM BŁĘDU W ANALIZIE ROZUMIE SIĘ: -rozbieżność między uzyskanym wynikiem oznaczenia a rzeczywistą zawartością oznaczonego składnika w badanym materiale BŁĘDY DZIELĄ SIĘ NA: -bezwzględne- równe wartości bezwzględnej różnicy dokładnej wartości x i otrzymanej y x – y = z - względne- będące miernikiem dokładności oznaczenia w procentach z/x*100% - systematyczne- niewłaściwe wyskalowanie przyrządów pomiarowych, przygotowanie próbek, sączenie, ważenie, przygotowanie roztworów wzorcowych - przypadkowe- przyczynę trudno ustalić i eliminować - grube- wynik niedostatecznej uwagi analityka przy wykonaniu analizy, zapisywania i obliczania wyników A WIELKOŚĆ POPEŁNIONEGO BŁĘDU JEST MIERNIKIEM -dokładności i precyzji oznaczenia KAŻDY PRODUKT SPOŻYWCZY SKŁADA SIĘ Z: -wody i suchej masy ZAWARTOŚĆ WODY W PRODUKCIE TO: -taka ilość wody jaką można w nim oznaczyć każdą z dostępnych i dla danego produktu właściwych metod WODA WYSTĘPUJE W PRODUKTACH SPOŻYWCZYCH JAKO: -woda wolna (stanowiąca rozpuszczalnik substancji organicznych i mineralnych, wypełniająca wolne przestrzenie i nie podlegająca zjawiskom kapilarnym - woda związana nie biorąca udziału w regulacji ciśnienia osmotycznego (woda higroskopijna, kapilarna, krystaliczna, konstytucyjna) METODY SUSZENIA TERMICZNEGO, REZONANSU JĄDROWEGO, STAŁEJ DIELEKTRYCZNEJ SŁUŻĄ DO OZNACZANIA:
-zawartości wody (suchej masy) SUCHA MASA TO: -pozostałość po usunięciu wody z próbki produktu, przy czym procesowi temu towarzyszy uwalnianie się niektórych substancji (np. olejki eteryczne, lotne kwasy i niektóre alkohole). Rozróżnia się następujące pojęcia dotyczące suchej masy: -sucha masa całkowita- otrzymana przez suszenie produktu w określonych warunkach -sucha masa rozpuszczalna- czyli ekstrakt -sucha masa skorygowana-otrzymana z różnicy suchej masy całkowitej i zawartości związków dodawanych do produktu np. soli SKŁADNIKAMI SUCHEJ MASY SĄ: -substancje organiczne- białka, tłuszcze, węglowodany rozpuszczalne i nierozpuszczalne w wodzie -substancje nieorganiczne: popiół, składniki mineralne, zanieczyszczenia SKŁADNIKAMI SUCHEJ MASY, KTÓRE MOŻNA OZNACZYĆ ANALITYCZNIE OGÓŁEM TO: - białko, tłuszcz, popiół METODY OZNACZENIA SUCHEJ MASY DZIELĄ SIĘ NA: -bezpośrednie (destylacja azeotropowa absorpcyjne, chemiczne) -pośrednie( suszenie termiczne w różnych temp. i ciśnieniu, refraktometryczne, NMR, densymetryczne, pomiar stałej dielektrycznej) METODA SUSZENIA TERMICZNEGO POLEGA NA: -wydzieleniu wody z próbki za pomocą suszenia w podwyższonej temperaturze, pod normalnym lub zmniejszonym ciśnieniem WSTĘPNE PODSUSZANIE W TEMP. 50-600C STOSUJE SIĘ DO:
-produktów zawierających duże ilości białek, cukrów prostych i dekstryn (mleko, sery, mięso) PRZED PRZYSTĄPIENIEM DO OZNACZANIA SUCHEJ MASY METODĄ TERMICZNĄ NALEŻY:
-wysuszyć naczynko wagowe do stałej masy
-przygotować odpowiedni próbkę
-dobrać odpowiednią temperaturę suszenia w zależności od rodzaju produktu SUSZENIE MOŻNA ZAKOŃCZYĆ GDY:
-próbka osiągnie stałą masę, czyli dwa kolejne wyniki ważenia nie będą się różniły o więcej niż 0,0001g. DO STUDZENIA PRÓBEK SŁUŻĄ:
-eksykatory lub naczynia plastikowe w których czynnikiem pochłaniającym wilgoć jest krzemionka SiO2 lub bezwodny węglan wapnia CaCO3 szczelnie zamknięte BIAŁKO SUROWE TO:
-zawartość białka obliczana jako iloczyn masy azotu ogólnego i przeciętnej zawartości azotu w białku (16%) METODA KIELDAHLA POZWALA NA OZNACZENIE:
-azotu ogólnego (pochodzącego z jonów amonowych, oraz zw. zawierających grupy amidowe, aminowe i iminowe) i pośrednio białka
I OBEJMUJE NASTĘPUJĄCE ETAPY:
-mineralizacja-spalenie zw. org. polega na intensywnym ich utlenieniu i przekształceniu sb. organicznej w nieorganiczną Rozkład kwasu siarkowego z uwolnieniem tlenu 2H2SO4→ (temp.)→2SO2 + O2 + 2H2O Utlenienie substancji organicznych z uwolnieniem dwutlenku węgla, wody i amoniaku COOH / R + nO2→(temp.kat.)→ xCO2↑ + yH2O↑ + zNH3 \ NH2 Przechodzenie amoniaku w siarczan amonowy 2NH3 + H2SO4→(NH4)2SO4
-destylacja amoniaku odbywa się w warunkach podwyższonej temp. i nadmiaru zasady: (NH4)2SO4 + 2NaOH → Na2SO4 + 2H2O + 2NH3 Wydzielony amoniak jest wiązany w nadmiarze kwasu borowego NH3 + H3BO4 → (NH4)H2BO3
-miareczkowanie mianowanym roztworem kwasu solnego ( lub siarkowego) (NH4)H2BO3 + HCl → NH4Cl + H3BO3 ILOŚĆ DODANEGO W METODZIE KILEDAHLA (H2SO4) POWINNA BYĆ NIE MNIEJSZA NIŻ:
-15 cm3/ 1g suchej masy badanego produktu KONIEC MINERALIZACJI SPRAWDZA SIĘ PRZEZ:
-zmianę barwy zawartości kolby z brązowej na bezbarwną i klarowną PRZED ROZPOCZĘCIEM DESTYLACJI:
- z parą wodną w aparacie Parnasa-Wagnera
SPRAWDZAMY CZY:
-koniec chłodnicy jest zanurzony w cieczy odbieralnika
- w odbieralniku znajduje się kwas borowy zmieszany ze wskaźnikiem Tashiro UWODNIONY AMONIAK ODDESTYLOWUJE SIĘ DO:
-odbieralnika z kwasem borowym i wskaźnikiem Tashiro MIARECZKOWANIE PRZEPROWADZA SIĘ MIANOWANYM ROZTWOREM HCl LUB H2SO4 UŻYWAJĄC JAKO WSKAŹNIKA:
- wskaźnika Tashiro, który zmienia zabarwienie z zielonej na fiołkową OTRZYMANY AZOT PRZELICZAMY NA BIAŁKO KORZYSTAJĄC Z:
-indywidualnego przelicznika (6,25), uwzględniając miano HCl względem azotu 100%białka/16%azotu=6,26 METODA KILEDAHLA ZAWODZI GDY PRODUKT ZAWIERA:
- azot w postaci azotanów, azotynów oraz azot aromatycznych pierścieni heterocyklicznych AZOT GRUP AMINOWYCH MOŻNA OZNACZYĆ:
-metodą Sorensena (miareczkowania formylowego)
-metodą van Slyke’a (gazometryczna) METODA SORENSENA POLEGA NA:
-zablokowaniu grup aminowych aminokwasów aldehydu mrówkowego w wyniku czego tracą one swoje właściwości, natomiast grupy karboksylowe zostają odblokowane i mogą być miareczkowane mianowanym roztworem NaOH. Liczba uwolnionych grup karboksylowych jest równa liczbie związanych z formaldehydem grup aminowych METODA VAN STYKE’A POLEGA NA:
-reakcji między pierwszorzędowymi grupami aminowymi (rozpuszczalnych białek), a kwasem azotowym RNH2 + HNO3 → ROH + H2O + N2
z ilości wydzielonego azotu oznaczanego gazometrycznie oblicza się ilość azotu aminowego, przy czym połowa wydzielonego azotu pochodzi z HNO3 a druga połowa z produktu. METODY KOLORYMETRYCZNE OZNACZANIA AZOTU TO:
-oparte na wbudowaniu barwników
-biuretowa (barwne kompleksy z jonami Cu)
-Lowrego (reakcja biuretowa i redukcja odczynnikiem Folina- Ciocalteu) METODA IMMUNOENZYMATYCZNA (ELISA) POLEGA NA:
-tworzeniu połączeń specyficznych przeciwciał z oznaczanym białkiem oraz odpowiednim enzymem, który z substratem tworzy barwny związek. Natężenie barwy oznacza się spektrofotometrycznie Z PUNKTU WIDZENIA ANALITYCZNEGO CUKROWCE DZIELI SIĘ NA:
-rozpuszczalne w wodzie ( mono- i oligosacharydy)
-rozpuszczalne na gorąco w 2% roztworze kwasu mineralnego (skrobia)
-rozpuszczalne w stężonych roztworach kwasów mineralnych ( celuloza i jej pochodne) CUKROWCE OGÓŁEM OZNACZA SIĘ: Cukrowce ogółem= masa próbki-(woda+ białko+ tłuszcze+ popiół) CUKIER INWERTORY TO:
-glukoza i fruktoza powstałe z sacharozy po jej uprzednim zhydrolizowaniu w środowisku kwaśnym C12H22O11 + H2O →śr. kwaśne→ 2 C6H12O6 sacharoza cukier inwertowy MET FIZ OZNACZANIA CUKROWCOW (SŁUŻĄ DO OZNACZANIA WĘGLOWODANÓ ROZPUSZCALNYCH W WODZIE) DZIELIMY NA:
- densymetryczne (oparte na pomiarze gęstości wodnych roztworów za pomocą areometru lub pikometru)
-refraktometryczne (oparte na pomiarze współczynnika załamania światła przez cząsteczki cukru rozpuszczonego w wodzie)
-polarymetryczne (wykorzystujące zdolność skręcania płaszczyzny światła spolaryzowanego przez cząsteczki cukrów w roztworze wodnym) METODY CHEMICZNE OZNACZANIA CUKRÓW WYKORZYSTUJĄCE WŁAŚCIWOŚCI REDUKUJĄCE CUKRÓW DZIELIMY NA: -miareczkowe (objetosciowe)- wykorzystujące właściwości redukujące cukrów w stosunku do jonów Cu, wynikające z obecności w cząsteczkach cukrów wolnych grup karbonylowych
-absorpcyjne (kolorymetryczne)- oparte na pomiarze absorpcji związków barwnych powstających w wyniku reakcji chemicznych cukrów z różnymi odczynnikami. Do najczęściej stosowanych zaliczamy metodę: natronową, rezorcynową i żelazicyjankową.
-chromatograficzne (GLC, HPLC) SÓL SEINETTEA STOSOWANA W METODZIE LANE-EYONA ORAZ BERTRANDA SŁUŻY DO:
- jest to winian sodu i potasu, zapobiega wytrącaniu się wodorotlenku miedzi, co umożliwia prawidłowe przeprowadzenie redukcji miedzi METODA LUFFA-SCHOORLA POLEGA NA:
-redukcji, w środowisku zasadowym pH=9,5 w temp. wrzenia, jonów Cu2+ zawartych w płynie Luffa przez cukry redukujące obecne w badanym roztworze. Przebiega w 2 etapach:
1) próba ślepa, ustala zużycie mianowanego roztworu tiosiarczanu sodu do miareczkowania jodu wydzielonego przez całkowitą ilość miedzi zawartą w określonej objętości płynu Luffa 2CuSO4 + 4KI→śr. kwaś.→ 2K2SO4 + Cu2I2 + I2 I2 + 2Na2S2O3 → 2NaI + Na2S4O6
2) próba właściwa, prowadzi do redukcji części miedzi w tej samej objętości płynu Luffa badanym roztworem cukru, następnie dodajemy jodek potasu, z którego nie zredukowana miedź wydziela jod. Jod miareczkowany jest mianowanym roztworem Na2S2O3 R-COH + 2CuO →śr.alkal.→Cu2O + R-COOH cukier Cu(II) Cu(I) kw. glukanowy 2CuSO4 + 4KI →śr.kwaś.→ 2K2SO4 + Cu2I2 + I2 I2 + 2Na2S2O3 → 2NaI + Na2S4O6
Objętość tiosiarczanu sodu odpowiadającą ilości Cu(II) podlegającej redukcji przez cukry zawarte w oznaczanej próbce oblicza się z różnicy dwóch miareczkowań (próby ślepej i właściwej) a następnie przelicza z tabel na zawartość oznaczanego cukru. METODY OZNACZANIA SKROBI DZIELĄ SIĘ NA:
-wagowe, Raska- skrobię oznacza się wagowo po rozpuszczeniu jej i wytrąceniu z próbki przy użyciu kolejno eteru, kwasu solnego, alkoholu
-chemiczne- polegają na hydrolizie (kwasami nieorganicznymi lub enzymami amylolitycznymi) skrobi do glukozy. Glukozę oznacza jedną z metod redukujących i przelicza na skrobię, mnożąc przez współczynnik przeliczeniowy (0,9)
-polarymetryczne- skrobię przeprowadza się do roztworu poprzez potraktowanie, stężonym HCl na zimno lub 1% HCl we wrzącej łaźni wodnej, roztwór się klaruje i bada w polarymetrze BŁONNIK SUROWY (WŁÓKNO SUROWE) TO:
-część włókna roślinnego, która nie rozpuszcza się we wrzącym 0,25 molowym kwasie siarkowym, następnie 0,31 molowym ługu sodowym, w wodzie, alkoholu i eterze
BŁONNIK POKARMOWY:
-część pożywienia odporna na działanie enzymów zawartych w przewodzie pokarmowym człowieka, zaliczamy tu polisacharydy (celulozowe i niecelulozowe) oraz ligniny i skrobie oporną
METODI ICH OZNACZANIA ZALICZA SIĘ DO:
-instrumentalnych (kolorymetryczne, chromatograficzne)
-enzymatyczno-wagowych (AOAC)
-biologicznych METODA AOAC POLEGA NA:
-trawieniu próbki kolejno termooporna a-amylaza, proteaza i amyloglukozydaza a następnie po wytraceniu błonnika rozpuszczalnego, na wagowym oznaczeniu części nie strawionych z rozdziałem na rozpuszczalne i nierozpuszczalne w wodzie TŁUSZCZ SUROWY TO:
-suma naturalnych związków organicznych, takich jak: glicerydy, wolne kwasy tłuszczowe, sterole, witaminy i barwniki rozpuszczalne w tłuszczach, fosfatydy, woski, nierozpuszczalnych w wodzie, które można wyekstrahować z produktu rozpuszczalnikami organicznymi (eter etylowy, naftowy, chloroform, benzen, aceton) i które nie są lotne w temp. 105˚C METODY OZNACZANIA TŁUSZCZU DZIELI SIĘ NA:
-ekstrakcyjne (wagowe, np. Soxhleta, Weibulla-Stoldta, refraktometryczne, densymetryczne)
-objetościowe (kwasowe, np. Gerbera, bezkwasowe)
-instrumentalne NIR lub NMR
OBEJMUJĄ ONE NASTĘPUJĄCE ETAPY
-wysuszenie do stałej masy (np. metoda Soxhleta) bądź hydroliza produktu, ułatwiające wydobycie substancji tłuszczowych (np. metoda Weibulla-Stoldta, metoda Gerbera);
-wydzielenie substancji tłuszczowych w procesie ekstrakcji (np. metoda Soxhleta, Weibulla-Stoldta) lub mechanicznie (metoda Gerbera)
-oznaczenie wolnej frakcji tłuszczowej, tzn. tłuszczu surowego, np. wagowo (np. metoda Soxhleta, Weibulla-Stoldta) KLASYCZNA METODA SOXHLETA NALEŻY DO METOD:
-ekstrakcyjno-wagowych polecana do oznaczania zawartości tłuszczu w produktach zawierających czyste trójglicerydy.
-polega na wielokrotnej ciągłej ekstrakcji substancji tłuszczowej z rozdrobnionego i uprzednio wysuszonego produktu za pomocą rozpuszczalnika organicznego, odparowaniu rozpuszczalnika i wagowym oznaczeniu substancji tłuszczowej BLEDY W METODZIE SOXHLETA TO:
-niedostateczne wysuszenie próbki
-stosowanie rozpuszczalników nie pozbawionych wody
- w przypadku eteru etylowego także nadtlenków ZA KONIEC EKSTRAKCJI W METODZIE SOXHLETA PRZYJMUJE SIĘ MOMENT GDY:
-kropla spływająca z ekstraktora na szklaną płytkę lub bibułę filtracyjną, po odparowaniu eteru nie zostawi tłustej plamy OZNACZENIE TLUSZCZU W MET WEIBULLA- STOLDTA POLEGA NA:
-hydrolizie połączeń frakcji tłuszczowej z innymi substancjami- przeważnie białkowymi- za pomocą HCl, oddzieleniu frakcji tłuszczowej od hydrolizatu, wysuszeniu na sączku, wyekstrahowaniu rozpuszczalnikiem w aparacie Soxhleta i wagowym jej oznaczeniu (jest zalecana dla produktów, w których tłuszcz występuje w postaci połączeń białkowych lub w postaci zemulgowanej- sery mleko, pieczywo) OZNACZENIE ZAWARTOŚCI TŁUSZCZU METODĄ GERBERA POLEGA NA:
-wydzieleniu tłuszcz w specjalnym tłuszczomierzu (butyrometrze) po uprzednim rozpuszczeniu otoczek białkowych emulsji tłuszczowej za pomocą H2SO4, odwirowaniu warstwy tłuszczowej i odczytaniu procentowej zawartości tłuszczu na skali tłuszczomierza. STOSOWANE W METODZIE GERBERA ODCZYNNIKI SŁUŻĄ DO:
-stężony kwas siarkowy- do uwolnienia tłuszczu z otoczek białkowych
-alkohol izoamylowy- zmniejsza przyczepność do szkła i ułatwia zgromadzenie wydzielonego tłuszczu w jednolity słupek. MINERALIZACJĘ PRODUKTU SPOŻYWCZEGO MOŻNA PROWADZIĆ NA:
-sucho i mokro
WYBÓR SPOSOBU MINERALIZACJI ZALEŻY OD:
-rodzaju substancji (typu związków w popiele)
-celu analizy
PRZY OZNACZANIU SKŁADNIKÓW MINERALNYCH STOSUJE SIĘ MINERALIZACJĘ:
-na mokro
STOSUJĄC:
-mocne kwasy mineralne (HNO3, H2SO4, HClO4, które przeprowadzają pierwiastki w substancje nielotne) MINERALIZACJA NA SUCHO WYMAGA TEMPERATURY:
-dla większości produktów 550˚C, w przypadku zbożowych nie zawierających chlorków spopielanie prowadzi się w temp. 900˚C POPIÓŁ SUROWY TO:
-inaczej popiół całkowity jest to masa popiołu oznaczanego bezpośrednio po mineralizacji (spopieleniu) próbki produktu. Popiół całkowity jest wyznacznikiem wartości żywieniowej, może zawierać też ślady zanieczyszczeń (np. piasku) CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA STRATY W PROCESIE MINERALIZACJI TO:
-lotność niektórych składników mineralnych w wyższych temperaturach (np. chlorki)
-adsorpcji na węglu
-tworzenie nierozpuszczalnych połączeń kompleksowych W JAKIM NACZYŃKU PRZEPROWADZA SIĘ MINERALIZACJĘ NA MOKRO:
-tuglu porcelanowym, kwarcowym bądź platynowym KWASOWOŚĆ LUB ZASADOWOŚĆ POPIOŁU WYRAŻA SIĘ:
-w cm3 kwasu lub zasady potrzebnych do zobojętnienia popiołu zawartego w produkcie WAPŃ W PRODUKTACH SPOŻYWCZYCH MOŻNA OTRZYMAĆ:
- metodą manganometryczną (objętościową)
-metodą kompleksometryczną
-metodą fotometrii płomieniowej
-metodą atomowej spektrofotometrii absorpcyjnej (ASA)
A JEGO ZAWARTOŚĆ W PRODUKTACH SPOŻYWCZYCH WYNOSI:
-od 900mg/100g w serach podpuszczkowych do 5-20mg/100g w mięsie i rybach W METODZIE RODANKOWEJ OZNACZA SIĘ FORMY:
-zelazowe (Fe3+) A W METODZIE Z ORTO-FENANTROLINĄ:
-żelazawe (Fe2+)
Częściej używane są metody oparte na oznaczaniu Fe2+ ze względu na:
-większą trwałość utworzonych barwnych kompleksów w czasie
-odporność żelaza związanego w barwnych kompleksach na utlenianie
-mały wpływ substancji obecnych w roztworze na oznaczanie
-pH roztworu oznaczanego powyżej 4 zapobiega interferencji fosforanów, szczawianów oraz fluorków. SÓL KUCHENNĄ MOŻNA OZNACZYĆ:
-metodą Volharda
-metodą Mohra
METODY RÓŻNIĄ SIĘ TYM, ŻE: -w metodzie Volharda dodaje się w nadmiarze AgNO3 do zakwaszonego roztworu, Po czym nadmiar azotanu srebra odmiareczkowuje się rodankiem potasu w obecności siarczanu żelazo-amonowego jako wskaźnika (jasnoceglasty kompleks).
-w metodzie Mohra miareczkuje się chlorki w środowisku obojętnym azotanem srebra w obecności chromianu potasowego jako wskaźnika (brunatno-czerwone zabarwienie). Z POJĘCIAMI STANDARDU WEWNĘTRZNEGO MAMY DO CZYNIENIA, GDY:
-Standard wewnętrzny: polega na równoczesnym przeprowadzaniu przez wszystkie etapy analizy próbki badanej oraz próbki badanej ze ściśle określonym dodatkiem wzorca oznaczonej witaminy w ilości spodziewanej w próbce.
NATOMIAST STANDARD ZEWNĘTRZNY:
Standard zewnętrzny: gdy roztwór standardowy, zawierający znane stężenie oznaczanej witaminy, pozbawiony substancji interferujących znajdujących się w próbce poddany jest identycznemu trakt jak próbka. ZMYDLANIE PRZY OZNACZENIU WITAMIN TŁUSZCZO ROZPUSZCZALNYCH MA NA CELU:
- rozłożenie glicerydów do związków rozpuszczalnych w wodzie tj. glicerolu i soli potasowych kwasów tłuszczowych (mydeł), oraz rozkład połączeń witaminowo- białkowych. WITAMINĘ A W PRODUKTACH SPOŻYWCZYCH OZNACZAMY TYMI METODAMI:
-spektrofotometryczne (nadające się do sprawdzania czystości i zawartości wit. A w roztworach standardowych oraz do preparatów farmaceutycznych i koncentratów
-kolorymetryczne- reakcja Carr-Pricea z trichlorkiem antymonu
-fluorymetryczne (do oznaczania witaminy w mleku i produktach mlecznych ponieważ nie zawierają one przeszkadzającego fotofluenu)
-wysokosprawna chromatografia cieczowa (HPLC) KTÓRE OBEJMUJĄ NASTĘPUJĄCE ETAPY: -zmydlanie próbki
-ekstrakcja-wyekstrahowanie frakcji nie zmydlających się
-pomiar zawartości wit. A METODA KOLOMERYCZNA OZNACZANIA WITAMINY A WYKORZYSTUJE REAKCJE CHEMICZNE:
-wit. A z trichlorkiem antymonu, kwasem trifluoroocowym lub trichlorooctowym
KTÓRA POLEGA NA:
-pomiarze absorbcji badanego kompleksu 620nm. WIT. A NALEŻY DO ZWIĄZKÓW LABILNYCH CO OZNACZA ŻE:
- ulega zniszczeniu pod wpływem tlenu, promieni słonecznych, obecności kataliz...