Anders de la Motte - Bubble

Ty​t uł ory​gi​n a​łu [bub​ble] Re​d ak​c ja Kry​sty​n a Pod​h aj​ska Pro​jekt okład​ki Li​klas Lind​blad, My​sti​c al Gar​d en De​sign Zdję​c ie na okład​c e Dre​am​sti​me Zdję​c ie au​t o​ra na okład​c e An​d ers Hans​son Ad​ap​t a​c ja okład​ki i skład Da​riusz Pi​sku​lak Ko​rek​t a Mał​go​rza​t a De​n ys We​ro​n i​ka Gi​rys-Cza​go​wiec Co​py​ri​ght © An​d ers de la Mot​t e 2012 Pu​bli​shed by agre​ement with Sa​lo​mons​son Agen​c y. Co​py​ri​ght for the Po​lish edi​t ion © by Wy​d aw​n ic​t wo Czar​n a Owca, 2013 Wy​d a​n ie I Wszel​kie pra​wa za​strze​ż o​n e. Ni​n iej​szy plik jest ob​ję​t y ochro​n ą pra​wa au​t or​skie​go i za​bez​pie​czo​n y zna​kiem wod​n ym (wa​t er​mark). Uzy​ska​n y do​stęp upo​waż​n ia wy​łącz​n ie do pry​wat​n e​go użyt​ku. Roz​po​wszech​n ia​n ie ca​ło​ści lub frag​men​t u ni​n iej​szej pu​bli​ka​c ji w ja​kiej​kol​wiek po​sta​c i bez zgo​d y wła​ści​c ie​la praw jest za​bro​n io​n e. Wy​d a​n ie I ISBN 978-83-7554-597-5 ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawa e-mail: [email protected] Dział handlowy: tel. (22) 616 29 36; faks (22) 433 51 51 Zapraszamy do naszego sklepu internetowego: www.czarnaowca.pl Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Dedykacja Podziękowania Motta 1 | A whole new [geim]? 2 | Opening 3 | Timeout 4 | Knowledge is power 5 | Ghosts from the past 6 | Headgames 7 | Just because youʼre paranoid… 8 | …it doesnʼt mean they arenʼt after you 9 | Guns, guards and gates… 10 | Snake Eyes 11 | Electric Sheep 12 | Deathmatch 13 | Team Fortress 14 | Abandonware 15 | Double play 16 | Quit while you’re ahead 17 | Game change 18 | Impossible things before breakfast 19 | Being Earnest 20 | A Friend

21 | Time Bubbles 22 | And those weʼve left behind 23 | Spheres of reality 24 | Corporate invasion of private memory 25 | Quests 26 | Game change 27 | Prineville 28 | Ninjas 29 | Information is power 30 | Under the spreading chestnut tree 31 | Point of no return 32 | Insignificant bearer 33 | Mastermind 34 | The Red King 35 | Just one more thing… Przypisy

Dla Anet​te

Naj​ser​d ecz​n iej​sze po​d zię​ko​wa​n ia dla Was wszyst​kich, Mrów​ki, bo bez Wa​szej pra​c y Gra nig​d y by nie po​wsta​ła.

Au​tor

In a p er​s o​na​l i​zed world, we will in​cre​asin​g ly b e ty​p ed and fed only news that is p le​asant, fa​mi​l iar, and con​firms our b e​l iefs and b e​cau​s e the​s e fil​ters are in​v i​s i​b le, we won’t know what it is b e​i ng hid​den from us. Our p ast in​te​re​s ts will de​ter​mi​ne what we are exp o​s ed to in the fu​tu​re, le​aving less room for the une​xp ec​ted en​co​un​ters that sp ark cre​ati​v i​ty, in​no​v a​tion, and the de​mo​cra​tic exchan​g e of ide​as 1.

Eli Pa​ri​ser

Know​l ed​g e is p o​wer. In​for​ma​tion is p o​wer. The se​cre​ting or ho​ar​ding of know​l ed​g e or in​for​ma​tion may b e an act of ty​ran​ny ca​mo​ufla​g ed as hu​mi​l i​ty2.

Ro​bin Mor​gan

It is not so im​p or​tant who starts the game, b ut who fi​ni​s hes it3.

John Wo​oden

Bub​ble [ˈbʌbəl] a small qu​an​t i​t y of air or gas wi​t hin a li​qu​id body; a small, hol​low, flo​ating bead or glo​be; any​t hing that is more spa​c io​u s than real, a fal​se show; a che​at or fraud; a de​lu​si​ve sche​me; an emp​t y pro​ject, a di​sho​n est spe​c u​la​t ion; a per​son de​c e​ived by an emp​t y pro​ject, a gull; a small sphe​ri​c al ca​vi​t y in a so​lid ma​t e​rial; to che​at, to de​lu​d e; a (usu​al​ly tem​po​ra​ry) sta​t e of exi​sten​c e, in which what you see, to​u ch, hear, feel and smell are un​d er clo​se con​t rol either by tho​se aro​u nd you or a sys​t em; – when an elec​t ro​n ic de​vi​c e or per​son is re​mo​t e​ly un​d er su​rve​il​lan​c e (bub​bled); – a fan​t a​sy/dre​am that is so far​f et​c hed it co​u ldn’t ever be true4 . – – – – – – – –

www.bra​iny​qu​ote.com www.urban​d ic​t io​n a​ry.com www.wik​t io​n a​ry.com

Skrzyn​ka nadaw​c za: 1 ocze​k u​ją​ca wia​do​mość -----------------------------------------Od: go​od​boy.821@gma​il.com Do: ma​gnus.sand​strom@fa​ro​okal​has​san.se Te​mat: Gra Man​ge, do kur​w y nę​dzy, jak mo​gło do tego dojść? Prze​cież to wy​da​w a​ło się ta​k ie pro​ste. Wszyst​k o za​czę​ło się tak nie​w in​nie. Ja​k iś te​le​fon ko​mór​k o​w y, któ​re​go ktoś za​po​mniał w po​cią​gu. Te​le​fon, któ​ry wie​dział, kim je​stem. I zwró​cił się do mnie po imie​niu. Chcesz za​grać w grę, Hen​ri​k u Pet​ters​so​nie? TAK czy NIE? Na po​cząt​k u wszyst​k o szło jak po ma​śle. Za​da​nia, któ​re mi zle​ca​li, były pro​ste. Zwi​nąć pa​ra​sol, od​k rę​cić śru​by w ko​łach wy​pa​sio​nej bry​k i, wy​łą​czyć ze​gar nad Nor​di​ska Kom​pa​niet. Fil​mi​k i były spo​k o, fa​nom się po​do​ba​ły, a ja za​czą​łem się wspi​nać na li​ście ran​k in​go​w ej. Na​pa​w a​łem się sła​w ą i uzna​niem, ce​lo​w a​łem w sam szczyt, żeby zrzu​cić z nie​go Ken​ta Has​se​lqvi​sta aka gra​cza nu​mer 58. Ro​bi​łem to za wszel​k ą cenę. Na​pa​k o​w a​ne​mu ste​ry​da​mi kar​k o​w i przy Bir​k a​ga​tan wy​spre​jo​w a​łem mor​dę i drzwi wej​ścio​w e. Do​k o​na​łem za​ma​chu na or​szak kró​lew​ski. Rzu​ci​łem ka​mie​niem w ra​dio​w óz przy Tra​ne​bergs​bron… Na​w et mi po​w ie​k a nie drgnę​ła, Man​ge. Nie za​w a​ha​łem się ani na se​k un​dę. Ro​bi​łem wszyst​k o, żeby się​gnąć szczy​tu. Wszyst​k o dla uwiel​bie​nia przez in​nych. Dla ich uzna​nia. Ale póź​niej spie​przy​łem spra​w ę. Zła​ma​łem za​sa​dę nu​mer je​den. Nig​dy z ni​k im nie mów o Grze. Naj​pierw mnie wy​w a​li​li, póź​niej dali ostrze​że​nie. Pod​pa​li​li mi miesz​k a​nie, pró​bo​w a​li zja​rać Twój sklep. Że nie wspo​mnę o me​ga​mó​zgu Er​ma​nie – ere​mi​cie, któ​re​go w to wmie​sza​no. Pró​bo​w ał się ukryć, żyć w chat​ce na wsi, z dala od naj​now​szych tech​no​lo​gii. Ale to mu nie po​mo​gło. Za​w sze grasz w Grę, czy tego chcesz, czy nie. A więc ze​mści​łem się. Wy​sa​dzi​łem ich ser​w e​row​nię w po​w ie​trze, wy​czy​ści​łem im kon​to i się zwi​ną​łem. Wio​dłem le​ni​w e ży​cie na pla​ży w Azji – do​k ład​nie ta​k ie, o ja​k im wszy​scy ma​-

rzą. Na​praw​dę pró​bo​w a​łem cie​szyć się swo​ją eme​ry​tu​rą. Było tak so​bie. Trze​ba uwa​żać, o czym się ma​rzy. Uda​ło mi się po​zo​sta​w ać w ukry​ciu czter​na​ście mie​się​cy, wresz​cie zna​leź​li mnie w Du​ba​ju. Wro​bi​li mnie w za​bój​stwo Anny Ar​gos, za​mknę​li i tor​tu​ro​w a​li. Ale wy​rwa​łem się z ich łap. Po​sta​no​w i​łem się do​w ie​dzieć, kto chciał śmier​ci Anny Ar​gos. I przy oka​zji mo​jej. Wy​da​w a​ło się, że od​po​w iedź znaj​dę w Ar​go​seye.com. Że śmierć Anny ma coś wspól​ne​go z ich – naj​ła​god​niej mó​w iąc – szem​ra​ny​mi prak​ty​k a​mi: ku​po​w a​niem blo​ge​rów, two​rze​niem ty​się​cy ściem​nio​nych pro​fi​lów in​ter​ne​to​w ych, za po​mo​cą któ​rych ko​men​tu​ją i oce​nia​ją pod dyk​tan​do klien​tów fir​my. Mie​li na​rzę​dzia do przy​sła​nia​nia, ukry​w a​nia i roz​w ad​nia​nia pew​nych te​ma​tów. Ta​k ie jak na przy​kład Gra… Na​w et im do​k o​pa​li​śmy, choć tro​chę nas to kosz​to​w a​ło. Za​sa​dzi​łem w ich sys​te​mie tro​ja​na, któ​re​go za​pro​jek​to​w a​łeś. Zro​bił, co zro​bić po​w i​nien. Wy​cią​gnął trol​le na świa​tło dzien​ne, żeby zgi​nę​ły. Udu​pił Phi​li​pa Ar​go​sa i po​trak​to​w ał całą ban​dę tych kon​spi​ra​tor​skich gno​jów tak, jak na to za​słu​ży​ła. I by​ło​by spo​k oj​nie. Gdy​by nie on. Tage Sam​mer. Albo wu​jek Tage, jak na​zy​w a go Re​bec​ca. Twier​dzi, że jest sta​rym kum​plem ojca. Fa​cet pew​nie wkrę​cił sio​rę, ale ja wiem, kim na​praw​dę jest. Przy​w ód​cą. Mó​zgiem tego wszyst​k ie​go. Zle​cił mi za​da​nie, Man​ge. Ostat​nie za​da​nie, któ​re uczy​ni mnie sław​nym. Pró​bu​ję wy​k om​bi​no​w ać, jak tego unik​nąć. Jak wy​rwać sie​bie i Re​bec​cę z jego uści​sku. Je​śli otrzy​masz tego mej​la, wiedz, że nie da​łem rady. Że zmu​si​li mnie do re​ali​za​cji za​da​nia. I że naj​praw​do​po​dob​niej je​stem mar​twy. Ci​cho tu te​raz. Zbyt ci​cho. Ale wiem, że oni tam są i ob​ser​w u​ją każ​dy mój ruch. Za chwi​lę się za​cznie. Py​ta​nie: Czy je​stem go​to​w y wziąć udział w ostat​niej roz​gryw​ce? Jak są​dzisz? TAK czy NIE? Twój sta​ry kum​pel HP -----------------------------------------Wia​do​mość ocze​k u​je na wy​sła​nie w póź​niej​szym ter​mi​nie.

Jak​by go ktoś wal​nął pię​ścią w klat​kę pier​sio​w ą. Mniej wię​cej to wła​śnie po​czuł. Miał wra​ż e​nie, że mo​ment ude​rze​nia ja​kimś cu​dem roz​cią​g a się w cza​sie. W jed​nej chwi​li do​strzegł każ​dy naj​mniej​szy szcze​g ół. Broń skie​ro​w a​ną pro​sto w nie​g o, prze​cią​g łe, pa​nicz​ne krzy​ki w tłu​mie. Cia​ła ko​tłu​ją​ce się w zwol​nio​nym tem​pie. Jak gdy​by pró​bo​w a​ły od​su​nąć się od nie​g o moż​li​w ie naj​da​lej. Mimo wszyst​kich oznak, mimo że za​pach pro​chu pa​lił go w noz​drza, a od​g łos strza​łu wciąż od​bi​jał się echem w uszach, jego mózg za​prze​czał rze​czy​w i​sto​ści. Jak​by się bro​nił przed nie​moż​li​w ym, nie​w y​obra​ż al​nym, nie​sły​cha​nym… To po pro​stu nie mo​g ło się zda​rzyć. Nie te​raz! Nig​dy! Ona go za​strze​li​ła… ONA GO ZA​STRZE​LI​ŁA! JEGO!!! Wciąż trzy​ma​ła pi​sto​let wy​mie​rzo​ny pro​sto w nie​g o. Pa​trzy​ła lo​do​w a​tym wzro​kiem, cał​ko​w i​cie po​z ba​w io​nym emo​cji. Jak​by nie swo​im, lecz ob​ce​g o. Pró​bo​w ał pod​nieść rękę w jej stro​nę, otwo​rzyć usta, by coś po​w ie​dzieć, ale je​dy​nym dźwię​kiem, jaki zdo​łał z sie​bie wy​do​być, był ni​kły jęk. Na​g le, bez naj​mniej​sze​g o ostrze​ż e​nia, czas od​z y​skał swo​ją nor​mal​ną pręd​kość. Ból za​czął roz​pły​w ać się po klat​ce jak fala, brnął da​lej w dół cia​ła, spra​w ił, że as​f alt pod sto​pa​mi za​czął się ko​ły​sać. Ko​la​na mu się ugię​ły, więc zro​bił parę chwiej​nych kro​ków wstecz, żeby utrzy​mać rów​no​w a​g ę. Pię​tą za​w a​dził o kra​w ędź chod​ni​ka. Na se​kun​dę, wal​cząc z gra​w i​ta​cją, zna​lazł się w sta​nie nie​w aż​ko​ści. Chwi​lę póź​niej po​czuł, że spa​da swo​bod​nie. Jak we śnie. I dla nie​g o Gra się już skoń​czy​ła.

Więcej na: www.ebook4all.pl

1 | A whole new [geim]?5

Jak tyl​ko się obu​d ził, za​u wa​ż ył, że coś jest nie tak. Mi​n ę​ło jed​n ak parę se​kund, za​n im się zo​rien​t o​wał, co mu nie pa​su​je. Było ci​c ho. Za ci​c ho. Okno sy​pial​n i wy​c ho​d zi​ło na uli​c ę Guld​gränd, więc HP daw​n o oswo​ił się z cią​głym szu​mem do​bie​ga​ją​c ym z od​d a​lo​n ej o kil​ka​set me​t rów ob​wod​n i​c y Söder​le​d en. Na​wet nie za​wra​cał so​bie nim gło​wy. Tym ra​z em noc wy​peł​n ia​ły nie zwy​c zaj​n e, ni​skie po​mru​ki uli​c y prze​ry​wa​n e od cza​su do cza​su wy​c iem sy​ren. Wy​peł​n ia​ła ją gro​bo​wa ci​sza. Zer​k​n ął na ra​d io. Na wy​świe​t la​c zu wid​n ia​ła trze​c ia pięć​d zie​siąt osiem. Ro​bo​ty dro​g o​w e – za​c zął zga​d y​wać. Pew​nie za​mknę​li Söder​le​den, Söder Mälar​strand i Slus​sen, żeby znów po​ła​tać as​f alt. W ta​kim ra​z ie Bob Bu​d ow​n i​c zy i jego pacz​ka mu​sie​li to ro​bić bez​sze​lest​n ie. Poza tym HP za​c zął zda​wać so​bie spra​wę, że bra​ku​je rów​n ież in​n ych dźwię​ków. Nie sły​szał żad​n ych roz​no​si​c ie​li ga​z et tłu​ką​c ych się przy drzwiach wej​ścio​wych ani żuli drą​c ych ryje na Horns​ga​tan. Nic, na​wet jed​n o małe pi​śnię​c ie nie wska​z y​wa​ło na to, że sto​li​c a żyje. Jak gdy​by jego miesz​ka​n ie oto​c zy​ła gi​gan​t ycz​n a bań​ka i od​c ię​ła go od resz​t y świa​t a. Zmu​si​ła do ży​c ia we wła​snym uni​wer​sum, w któ​rym nie obo​wią​z u​ją stan​d ar​d o​we re​gu​ły. Co po​n ie​kąd było wła​ści​wie praw​d ą… Za​u wa​ż ył, że ser​c e za​c zy​n a mu bić moc​n iej. Na dźwięk lek​kie​go szme​ru do​c ho​d zą​c e​go z miesz​ka​n ia na​gle ze​sztyw​n iał. Wła​ma​n ie? Nie​moż​li​we. Za​mknął drzwi na wszyst​kie spu​sty, jak to zwykł ro​bić. Spo​ro za nie za​bu​lił. War​t e były jed​n ak każ​d ej sumy. Sta​lo​we fu​t ry​n y, po​d wój​n e zam​ki i ta​kie tam. Z czy​sto lo​gicz​n e​go punk​t u wi​d ze​n ia nikt nie mógł się we​d rzeć do środ​ka. Mimo to schi​z a go nie opusz​c za​ła. Ze​śli​z gnął się z łóż​ka, prze​mknął przez sy​pial​n ię i zer​k​n ął ostroż​n ie do po​ko​ju go​ścin​n e​go. Mi​n ę​ło kil​ka se​kund, za​n im jego wzrok przy​z wy​c za​ił się do pół​mro​ku. Wnio​sek był jed​n o​znacz​n y: nic, na​wet jed​n e​go ru​c hu – ani w go​ścin​n ym, ani w od​d ziel​n ej ma​łej kuch​n i. Wszyst​ko w po​rząd​ku, żad​n ych oznak nie​bez​pie​c zeń​stwa. Z wy​jąt​kiem tej nie​n a​t u​ral​n ej, uciąż​li​wej ci​szy, któ​ra wciąż wy​peł​n ia​ła prze​strzeń.

Pod​szedł ci​c ho do okna i wyj​rzał na ze​wnątrz. Żad​n ej fa​c ja​t y na uli​c y. W za​sa​d zie nie po​win​n o go to dzi​wić. Na Ma​rii Trap​p​gränd więk​szy ruch za​wsze był​by czymś wy​jąt​ko​wym. Za​mknę​li na czas ro​bót. Na stó​wę. W ogó​le cały ten pie​przo​n y Söder​malm wy​glą​d ał jak wy​ko​pa​li​ska w Bir​ka6 , dla​c ze​go więc spo​d zie​wać się, że bę​d zie tęt​n ił nocą? As​f al​c ia​rze wal​nę​li so​bie pew​n ie prze​rwę na kawę. Bar​d zo praw​d o​po​d ob​n e! Ale mimo wszyst​ko nadal drę​c zy​ło go złe prze​c zu​c ie. Zo​stał jesz​c ze przed​po​kój. Prze​szedł na pal​c ach po nie​d aw​n o po​ło​ż o​n ej pod​ło​d ze, omi​ja​jąc trze​c ią i pią​t ą de​skę, bo wie​d ział, że skrzy​pią. Kie​d y zna​lazł się kil​ka me​t rów od drzwi wej​ścio​wych, wy​d a​ło mu się, że blasz​ka za​sła​n ia​ją​c a otwór na li​sty drgnę​ła. Mo​men​t al​n ie za​stygł w bez​ru​c hu, a tęt​n o ru​szy​ło z ko​py​t a. Mi​n ę​ły dwa lata, od kie​d y ktoś wlał przez otwór naf​t ę i pod​pa​lił mu cha​t ę. To była cho​ler​nie nie​f aj​n a przy​go​d a, po któ​rej wy​lą​d o​wał w szpi​t al​n ym łóż​ku z ma​ską tle​n o​wą na py​sku. Do​pie​ro po ja​kimś cza​sie ska​po​wał, że ak​c ja ozna​c za​ła mały strzał ostrze​gaw​c zy, któ​ry miał mu przy​po​mnieć o za​sa​d ach Gry. Ostroż​n ie wcią​gnął no​sem to po​d ej​rza​n ie ci​c he po​wie​t rze, ale nie po​c zuł za​pa​c hu naf​t y. Jed​n e​go był na​t o​miast cał​ko​wi​c ie pe​wien. Od​gło​sy do​bie​ga​ły od drzwi wej​ścio​wych. Może to jed​nak roz​no​si​ciel ga​z et? Zro​bił ko​lej​n e kil​ka kro​ków do przo​d u i po​wo​li zbli​ż ył oko do wi​z je​ra. O kur​w a! Przez chwi​lę wi​d ział tyl​ko mrocz​ki. Ser​c e pra​wie mu sta​n ę​ło. Ko​lej​n y trzask wy​rwał go ze sta​n u odrę​t wie​n ia. Ktoś wła​śnie pró​bo​wał wy​wa​ż yć drzwi do miesz​ka​n ia! Że​la​z na fu​t ry​n a za​c zę​ła się ru​szać. Kto​kol​wiek to był, miał wię​c ej pary niż Hulk. Trze​c ie ude​rze​n ie, me​t al w me​t al, ża​d en cho​ler​n y Bru​c e Ban​n er, lecz ra​c zej po​rząd​n y młot. Pew​nie kil​ka mło​t ów. Fu​t ry​n a prze​su​n ę​ła się o ko​lej​n e kil​ka cen​t y​me​t rów i na​gle w ma​łej szcze​li​n ie mi​gnę​ły bol​ce zam​ka. Wy​star​c zy​ło​by ude​rzyć jesz​c ze parę razy. Ro​biąc zwrot, po​t knął się o wła​sne nogi i ru​n ął jak dłu​gi na pod​ło​gę. Po ko​lej​n ym wal​n ię​ciu w drzwi po​c zuł, jak na jego gołe łyd​ki spa​d a świsz​c zą​c y grad od​pa​d a​ją​c e​go od ścia​n y tyn​ku. Sto​py śli​z ga​ły się po drew​n ie, ręce szu​ka​ły byle ja​kie​go trzy​ma​d ła. Wstał. Po​biegł – do sa​lo​n u, do sy​pial​n i. Ko​lej​n e wal​n ię​c ie w drzwi! Po​smak krwi w ustach, ser​c e roz​sa​d za​ją​c e klat​kę pier​sio​wą. Ręce trzę​sły mu się tak, że miał po​waż​n e trud​n o​ści z prze​krę​c e​n iem klu​c zy​ka w zam​ku. Co tu się, do ja​snej kur​w y nę​dzy, dzie​je?! Ko​lej​n e rąb​n ię​c ie do​c ho​d zą​c e z przed​po​ko​ju, a po nim trzask, któ​ry naj​praw​d o​po​d ob​n iej ozna​c zał, że fu​t ry​n a się pod​d a​ła. Chwy​c ił ko​mo​d ę, na​prę​ż ył wszyst​kie mię​śnie i omal nie wy​rżnął ma​ską o gle​bę, bo oka​z a​ło się, że me​bel swo​bod​n ie pod​jeż​d ża pod drzwi.

Gów​nia​ne wió​ry! Sko​ro sta​lo​we wro​t a nie dały rady za​t rzy​mać na​past​n i​ków, to tym bar​d ziej nie mo​gła tego zro​bić ja​kaś sklej​ka znad Bał​t y​ku. Co naj​wy​ż ej zy​skał​by dzię​ki niej kil​ka se​kund. Roz​c ią​gnął się na łóż​ku i po omac​ku za​c zął ba​d ać rę​ka​mi sto​lik noc​n y. Te​le​f on, gdzie, do cho​le​ry, jest te​le​f on? Tu! Dupa, to pi​lot do te​f a​ły. Usły​szał szyb​kie kro​ki w przed​po​ko​ju, po​krzy​ku​ją​c e do sie​bie gru​be gło​sy, był jed​n ak za bar​d zo sku​pio​n y na szu​ka​n iu, żeby zro​z u​mieć, co mó​wią. Na​gle jego pal​c e tra​f i​ły na te​le​f on. Tak gwał​t ow​n ie, że ten spadł na pod​ło​gę. Fak! Brzęk klam​ki, na​stęp​n ie cięż​ki ryk. – Tu​t a​aaaj! HP rzu​c ił się na pod​ło​gę i za​c zął roz​pacz​li​wie jeź​d zić po niej rę​ka​mi. Jest, tuż obok le​we​go ra​mie​n ia. Chwy​c ił ko​mór​kę i za​c zął nie​z dar​n ie stu​kać w przy​c i​ski. Pal​c e wciąż się trzę​sły jak w za​awan​so​wa​n ym sta​d ium par​kin​so​n a. Je​den, je​den, dwa – ła​twa spra​w a… No, za​je​bi​ście. Wal​n ię​c ie w drzwi pra​wie wy​wró​c i​ło ko​mo​d ę z IKE-i do góry no​ga​mi. – Halo, Cen​t rum Po​wia​d a​mia​n ia Ra​t un​ko​we​go. W czym mogę po​móc? – po​wie​d ział ma​t o​wy głos w słu​c haw​c e. – Po​li​c ja! – krzyk​n ął HP. – Po​móżc… Ośle​pił go błysk moc​n e​go świa​t ła. Na​stęp​n ie HP po​c zuł ude​rze​n ie. Tak moc​n e, że stra​c ił od​d ech. Se​kun​d ę póź​n iej był ich. * – Wró​c ił – po​wie​d zia​ła. – Ten van – do​d a​ła po chwi​li, po​n ie​waż nie za​re​ago​wał od razu. Zer​k​n ął szyb​ko w lu​ster​ko. – Ten sam co wczo​raj? – Yhy – od​par​ła, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od do​d at​ko​we​go lu​ster​ka za​mon​t o​wa​n e​go na przed​n iej szy​bie po stro​n ie pa​sa​ż e​ra. A niby jaki inny? – do​d a​ła w my​ślach. – Czte​ry sa​mo​c ho​d y za nami. Jest tam od ja​kie​goś cza​su. Do​kład​n ie tak jak wczo​raj. I pra​wie w tym sa​mym miej​scu. – Je​steś pew​n a, że to ten sam? Spo​ro bia​łych do​staw​c za​ków jeź​d zi po mie​ście. – Je​stem pew​n a – od​po​wie​d zia​ła krót​ko. – Zwol​n ij tro​c hę tak, żeby się zbli​ż ył. – Ale wte​d y stra​c ę Vip​pe​n a – od​parł i mach​n ął ręką w stro​n ę spor​t o​we​go sa​mo​c ho​d u przed nimi. – Za​po​mnij o re​gu​la​mi​n ie, Kjel​l​gren, i bądź tro​c hę ela​stycz​n y – syk​n ę​ła nie​po​t rzeb​n ie po​iry​t o​wa​n a. Kjel​l​gren zdjął zbyt szyb​ko nogę z gazu. Wte​d y kie​row​c a z sa​mo​c ho​d u za nimi za​t rą​bił

ner​wo​wo i szyb​ko ich wy​prze​d ził. Za nim ru​szył jesz​c ze je​d en. Re​bec​c a otwo​rzy​ła scho​wek, wy​ję​ła apa​rat fo​t o​gra​f icz​n y. Trzy​ma​ła go ni​sko i bli​sko sie​bie, żeby kie​row​c a vana nie do​strzegł go przez tyl​n ą szy​bę. Szyb​kie spoj​rze​n ie w lu​ster​ko. Te​le​obiek​t yw był wpraw​d zie po​rząd​n y, ale przed fur​go​n et​ką wciąż je​c ha​ły dwa sa​mo​c ho​dy i po czę​ści ją za​sła​n ia​ły. – Jesz​c ze tro​c hę – mruk​n ę​ła do Kjel​l​gre​n a i przy​go​t o​wy​wa​ła apa​rat na ko​la​n ie. Z tru​d em po​wstrzy​my​wa​ła się przed od​wró​c e​n iem gło​wy. Na​gle Vip​pen ja​d ą​c y przed nimi zmie​n ił pas ru​c hu, prze​kro​c zył li​n ię cią​głą i przy​spie​szył w stro​n ę Kungs​ga​t an. Kjel​l​gren nie miał wy​bo​ru, mu​siał wy​ko​n ać ma​n ewr. Za​klę​ła pod no​sem. Zmar​n o​wa​n a szan​sa. Po kil​ku se​kun​d ach za​u wa​ż y​ła, że van wciąż za nimi je​d zie. Tym ra​z em bli​ż ej, bo z sze​re​gu od​padł ko​lej​n y sa​mo​c hód. Na​wet dużo bli​ż ej – sama nie zde​c y​d o​wa​ła​by się na taką od​le​głość, gdy​by ko​goś śle​d zi​ła. Jaz​d a na trój​c e mu​sia​ła za​sko​c zyć kie​row​c ę. Spra​wi​ła, że po​peł​n ił błąd. Re​bec​c a ostroż​n ie się wy​krę​c i​ła, wbi​ja​jąc ło​kieć w sie​d ze​n ie i wspo​ma​ga​jąc się no​ga​mi. Nu​mer re​je​stra​c yj​n y vana wciąż był nie​wi​d ocz​n y, przy​sła​n iał go ostat​n i sa​mo​c hód, któ​ry ich dzie​lił. Przez przy​c iem​n io​n ą szy​bę mo​gła jed​n ak do​strzec syl​wet​ki dwóch osób sie​d zą​c ych z przo​d u. Ja​sne ubra​n ia z dłu​gi​mi rę​ka​wa​mi przy​po​mi​n a​ją​c e kom​bi​n e​z o​n y, a więc do​kład​nie tak jak wczo​raj. Ale wczo​raj nie zdą​ż y​ła wy​jąć ka​me​ry. Dziś po​sta​n o​wi​ła na​pra​wić ten błąd. Po​jazd za nimi na​gle włą​c zył kie​run​kow​skaz, żeby zmie​n ić pas. Te​raz mia​ła szan​sę. Mo​men​t al​n ie się od​wró​c i​ła, pod​n io​sła apa​rat i wy​c e​lo​wa​ła obiek​t yw w miej​sce, w któ​rym po​win​na wi​sieć ta​bli​c a re​je​stra​c yj​n a. Na​c i​snę​ła przy​c isk do po​ło​wy. Sa​mo​c hód wy​je​c hał z sze​re​gu. Krót​kie pik​n ię​c ie, au​t o​f o​kus sam usta​wił ostrość… Wci​snę​ła spust do koń​c a i mi​giem zro​bi​ła kil​ka zdjęć. Ide​al​n ie! Na​stęp​n ie szyb​ko pod​n io​sła obiek​t yw, wy​c e​lo​wa​ła w ka​bi​n ę vana, a do​kład​n iej w kie​row​c ę, i znów na dłu​ż ej wci​snę​ła spust. Te​le​obiek​t yw za​szu​miał, po czym roz​ma​z a​n a syl​wet​ka za kie​row​n i​c ą zro​bi​ła się znacz​n ie ostrzej​sza. Ale w chwi​li kie​d y au​t o​f o​kus za​c zął pi​kać, Kjel​l​gren do​d ał gazu. Szarp​n ię​c ie spra​wi​ło, że Re​bec​c a stra​c i​ła rów​n o​wa​gę. Kie​d y po​n ow​n ie uchwy​c i​ła ka​bi​n ę vana w ka​d rze, ten był da​le​ko z tyłu. – Do cho​le​ry, co ty ro​bisz, Kjel​l​gren? – syk​n ę​ła, pra​wie na śle​po ro​biąc sze​reg zdjęć kur​c zą​cej się syl​wet​c e z vana. – Vip​pen, Wen​n er​gen ju​n ior. – Wska​z ał przed sie​bie na mały spor​t o​wy sa​mo​c hód, któ​ry pra​wie znik​n ął z pola wi​d ze​n ia. Na​gle przy​spie​szył, jak​by mu coś od​bi​ło. – Nie chcę go zgu​bić. Opu​ści​ła apa​rat i roz​par​ła się na sie​d ze​n iu. Niech to szlag! Zer​k​n ę​ła w lu​ster​ko, choć i tak wie​d zia​ła, co zo​ba​c zy. Po va​n ie nie było śla​d u. Szyb​ko za​c zę​ła prze​glą​d ać zdję​c ia na wy​świe​t la​c zu apa​ra​t u. Nu​mer re​je​stra​c yj​n y wi​d ać było na nich wy​raź​n ie, ale – do​kład​n ie tak jak po​d ej​rze​wa​ła – te, któ​re zro​bi​ła kie​row​c y, oka​-

za​ły się wła​ści​wie bez​u ​ż y​t ecz​n e. Ja​sna cho​le​ra! Może to po​li​c yj​n a in​t u​icja albo coś in​n e​go, ale w tym do​staw​c za​ku było coś, co ją za​n ie​po​ko​iło. Jak tyl​ko wró​c i do sie​d zi​by, spraw​d zi nu​mer re​je​stra​c yj​n y. Może na​wet wy​ko​n a parę te​le​fo​n ów. Je​śli Cen​t ral​n y Za​rząd Ru​c hu Dro​go​we​go nic jej nie da, dla pew​n o​ści zaj​rzy jesz​c ze do re​je​stru po​li​c yj​n e​go. Na​gle za​c zę​ła ża​ło​wać, że wark​n ę​ła na Kjel​l​gre​n a. Jego dzia​ła​n ie było w peł​n i pra​wi​d ło​we. Prze​c ież Vip​pen dał po ga​rach. Gdy​by sie​d zia​ła za kie​row​n i​c ą, pod​ję​ła​by taką samą de​c y​z ję. Kjel​l​gren był re​we​la​c yj​n ym kie​row​c ą. Dla​t e​go zwer​bo​wa​ła go z Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa. Wła​śnie do​go​n ił sa​mo​c hód Vip​pe​n a i jak zwy​kle usta​wił się tuż za nim. – Pra​wi​d ło​wo oce​n i​łeś sy​t u​ację, Kjel​l​gren – po​wie​d zia​ła, sta​ra​jąc się za​brzmieć neu​t ral​n ie. Kiw​n ął tyl​ko gło​wą i przez kil​ka mi​n ut sie​d zie​li ci​c ho, na zmia​n ę zer​ka​jąc w lu​ster​ko. – Mó​wi​łaś, że kie​d y wra​c a​my do For​t e​c y? – spy​t ał na​stęp​n ie Kjel​l​gren, nie​mal z prze​sad​n ą życz​li​wo​ścią. – To tro​c hę za​le​ż y od pla​n u Blac​ka – od​par​ła, z tru​d em od​wza​jem​n ia​jąc jego uśmiech. – Okej. A tak przy oka​z ji: wi​d zia​łaś ar​t y​kuł w „Da​gens Ny​h e​t er”? Ob​szer​n ie opi​sa​li, jak wy​ko​rzy​stu​je się sta​re in​sta​la​c je mi​li​t ar​n e do zu​peł​n ie no​wych rze​c zy. I jak prze​ra​bia się gro​t y w ser​we​row​n ie. Wła​śnie dla​t e​go prze​bu​d o​wa​n o sta​ry tu​n el ko​mu​n i​ka​c yj​n y tak, by z wy​brze​ża pu​ścić wodę do sys​t e​mu chło​d ze​n ia. Wyż​sza szko​ła jaz​d y. Za​bez​pie​c ze​n ia też pew​n ie ni​cze​go so​bie… Zbli​ż ył się do sa​mo​c ho​d u Wen​n er​gre​n a i skrę​c ił lek​ko kie​row​n i​c ą w lewo, żeby wy​stra​szyć in​n e​go kie​row​c ę, któ​ry pró​bo​wał wci​snąć się mię​d zy nich. – Naj​wy​raź​n iej Pay​Tag chce utrzy​mać sta​t us obiek​t u chro​n io​n e​go, co moż​n a zro​z u​mieć, bo wte​d y ochro​n a może być uzbro​jo​n a. Na parę se​kund Kjel​l​gren prze​stał pil​n o​wać wzro​kiem Vip​pe​n a, żeby szyb​ko zer​k​n ąć na Re​bec​c ę. Ta zna​ła py​t a​n ie, za​n im zdą​ż ył otwo​rzyć usta. – A tak á pro​pos, co sły​c hać na fron​c ie wal​ki o uzbro​je​n ie, sze​f o​wo? – Urząd wciąż roz​pa​t ru​je wnio​sek… Znów – mia​ła do​d ać, ale wła​śnie w kie​sze​n i ma​ry​n ar​ki za​c zął wi​bro​wać jej te​le​f on. Ukry​t y nu​mer. Pew​n ie ko​lej​n y te​le​mar​ke​t er albo któ​ryś z by​łych kum​pli z po​li​c ji szu​ka​ją​c y pra​c y. Zbli​ż y​ła kciuk do czer​wo​n ej ikon​ki z za​mia​rem od​rzu​c e​n ia po​łą​c ze​n ia, ale w ostat​n iej chwi​li zmie​n i​ła zda​n ie. Kjel​l​gren wciąż spo​glą​d ał na nią ukrad​kiem, pew​n ie w ocze​ki​wa​n iu na ciąg dal​szy roz​mo​wy o li​c en​c jach na po​sia​d a​n ie bro​n i. Zresz​t ą nie tyl​ko on. Wła​ści​wie wszy​scy nowo przy​ję​c i ochro​n ia​rze wzię​li tę ro​bo​t ę, po​n ie​waż uwie​rzy​li w ściem​n io​n ą obiet​n i​c ę, że będą mo​gli no​sić broń pod​c zas służ​by. Je​śli nie uda się zdo​być po​z wo​le​n ia… Wci​snę​ła szyb​ko zie​lo​n ą ikon​kę. – Sen​t ry Se​c u​ri​t y, Re​bec​c a Nor​mén – po​wie​d zia​ła prze​sad​n ie ofi​c jal​n ym to​n em. – Wy​d ział Ochro​n y, in​spek​t or Lu​d vig Ru​n e​berg – od​parł jej były szef. – Hej, Lud​d e! Kopę lat! Faj​n ie, że dzwo​n isz…

– Nie wiem, czy bę​d zie tak faj​n ie, kie​d y skoń​c zy​my roz​ma​wiać, Nor​mén. Za​brzmia​ło to tak, że Re​bec​c a mi​mo​wol​n ie się wy​pro​sto​wa​ła. – Po​win​n aś chy​ba przy​je​c hać do nas jak naj​szyb​c iej, naj​le​piej od razu. Te​le​f on stra​c ił na​gle za​sięg i na kil​ka se​kund głos Ru​n e​ber​ga znik​n ął. Ale ona do​my​śli​ła się resz​t y. Z żo​łąd​ka mo​men​t al​n ie zro​bił się wę​z eł. Nie, nie, nie… – …twój brat.

2 | Opening7

Jego cia​ło le​ż a​ło spo​koj​n ie na sto​le. Oczy miał za​mknię​t e, wy​glą​d ał, jak​by spał. Od ostat​n ie​go razu, kie​d y go wi​d zia​ła, wło​sy mu od​ro​sły. Opa​d a​ły te​raz tłu​sty​mi ko​smy​ka​mi na bia​łą jak kre​d a twarz. Świe​t lów​ka w tym ma​łym, klau​stro​f o​bicz​n ym po​miesz​c ze​n iu spra​wi​ła, że siń​c e pod jego ocza​mi wy​d a​wa​ły się prze​sad​n ie ciem​n e na tle bla​d o​ż ół​t ej skó​ry. Re​bec​c a mia​ła wra​ż e​n ie, że gapi się przez szy​bę na wo​sko​wą fi​gu​rę, a nie na ludz​kie cia​ło. Tego się wła​śnie oba​wia​ła. Już dwa lata temu, kie​d y rzu​c ił ka​mie​n iem w szy​bę sa​mo​c ho​du, któ​rym je​c ha​ła, i omal nie za​bił jej i Kru​se​go, bała się tej chwi​li. A na​wet wcze​śniej. O wie​le, wie​le wcze​śniej… – Przy​je​c hał dziś w nocy – po​wie​d ział Ru​n e​berg gdzieś za jej pra​wym ra​mie​n iem, ale le​d ​wo go usły​sza​ła. – Po​in​f or​mo​wa​n o mnie ja​kąś go​d zi​n ę temu i od razu do cie​bie za​d zwo​n i​łem. Wpraw​d zie to nie do koń​c a zgod​n e z re​gu​la​mi​n em, ale po​my​śla​łem, że wo​la​ła​byś wie​dzieć jak naj​szyb​c iej. Przy​n ajm​n iej ja bym chciał, gdy​by to był mój brat. Od​wró​c i​ła wzrok od szy​by i spoj​rza​ła na nie​go. – Dzię​ki, Lud​d e, bar​d zo to do​c e​n iam… – Sło​wa ugrzę​z ły jej w gar​d le. Na parę se​kund za​pa​d ła ci​sza. – Nie​mi​ła hi​sto​ria – mruk​n ął na​stęp​n ie Ru​n e​berg. Po​ło​ż ył swo​ją nie​z grab​n ą rękę na jej ra​mie​n iu. Otwo​rzy​ły się drzwi i do środ​ka wszedł szczu​pły, ły​sie​ją​c y męż​c zy​z na w wie​ku oko​ło sześć​d zie​się​c iu lat. Pod pa​c hą niósł tecz​kę z do​ku​men​t a​mi i mimo że było lato, no​sił ciem​n y trzy​c zę​ścio​wy gar​n i​t ur. Ca​łość wień​c zył ide​al​n ie za​wią​z a​n y kra​wat. Męż​c zy​z na kiw​n ął gło​wą w stro​n ę Ru​n e​ber​ga, po czym zwró​c ił się do Re​bek​ki. – To pani za​pew​n e jest sio​strą. – Re​bec​c a Nor​mén – mruk​n ę​ła i wy​c ią​gnę​ła rękę. Za​miast się z nią przy​wi​t ać, męż​c zy​z na wy​jął z kie​sze​n i cien​kie oku​la​ry do czy​t a​n ia, osten​t a​c yj​n ie za​ło​ż ył je na nos i otwo​rzył tecz​kę. – Mó​wi​łeś, Ru​n e​berg, że pra​c o​wa​ła dla Fir​my? – Teo​re​t ycz​n ie wciąż pra​c u​je, Stigs​son – od​parł jej były szef ofi​c jal​n ym to​n em, któ​re​go do​tych​c zas nie zna​ła. – Nor​mén jest na zwol​n ie​n iu do koń​c a roku. Póź​n iej musi się zde​c y​d o​wać, gdzie chce pra​c o​wać: w Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa czy w sek​t o​rze pry​wat​n ym. – Ru​n e​berg pró​bo​wał za​grać uśmie​c hem, ale męż​c zy​z na na​wet nie drgnął. – Ro​z u​miem – od​po​wie​d ział, od​wra​c a​jąc gło​wę i zer​ka​jąc znad oku​la​rów na Re​bec​c ę. – Po​n ie​waż wciąż pra​c u​jesz dla po​li​c ji, Nor​mén, two​je po​świad​c ze​n ie bez​pie​c zeń​stwa, któ​re otrzy​ma​łaś w chwi​li za​t rud​n ie​n ia, nie stra​c i​ło mocy praw​n ej. Bez wzglę​d u na to, czy cho​d zi o ro​d zeń​stwo, czy nie, wszyst​ko, co tu usły​szysz, jest taj​n e i pod żad​n ym wa​run​kiem nie

wol​n o ci ni​ko​mu tego ujaw​n ić. Zro​z u​mia​łe? – Pew​n ie. – Kiw​n ę​ła gło​wą. – Oczy​wi​ście – do​d a​ła po tym, jak za​u wa​ż y​ła, że nie wy​d a​wał się za​d o​wo​lo​n y z pierw​szej od​po​wie​d zi. – Więc o co cho​d zi? Po dru​giej stro​n ie szy​by otwo​rzy​ły się na​gle drzwi i do środ​ka we​szły dwie oso​by w ciem​nych ma​ry​n ar​kach – ko​bie​t a i męż​c zy​z na. Przez kil​ka se​kund pa​n o​wa​ła tam ci​sza. Na​stęp​nie Hen​ke otwo​rzył oczy. Pod​n iósł gło​wę, usiadł na sto​le, po czym po​wo​li i de​mon​stra​c yj​n ie się prze​c ią​gnął, jak gdy​by wła​śnie się obu​d ził. Coś po​wie​d ział, ale Re​bec​c a nie usły​sza​ła. Przez chwi​lę mia​ła nie​od​par​t ą ocho​t ę wtar​gnąć do po​miesz​c ze​n ia i dać mu w łeb. Su​c hy, trzesz​c zą​c y głos Stigs​so​n a zmie​n ił tor jej my​śli. – Twój brat jest po​d ej​rza​n y o pla​n o​wa​n ie, ewen​t u​al​n ie przy​go​t o​wa​n ie po​waż​n e​go prze​stęp​stwa o cha​rak​t e​rze ter​ro​ry​stycz​n ym. * – Do​brze, pa​n ie Hen​ri​ku. Jak już wspo​mnie​li​śmy, miał pan za​pla​n o​wać lub ewen​t u​al​n ie pod​jąć przy​go​t o​wa​n ia w celu po​peł​n ie​n ia prze​stęp​stwa, któ​re pro​wa​d zi​ło​by do po​waż​n ej de​sta​bi​li​z a​c ji lub znisz​c ze​n ia po​li​t ycz​n ych, kon​sty​t u​c yj​n ych, go​spo​d ar​c zych lub spo​łecz​n ych struk​tur pań​stwa – mó​wi​ła, wle​pia​jąc w nie​go oczy, krót​ko ostrzy​ż o​n a ciem​n o​wło​sa ko​bie​t a pod czter​d ziest​kę. HP wła​ści​wie jej nie wi​d ział. Jego wy​mę​c zo​n a cza​c ha pró​bo​wa​ła ogar​n ąć i upo​rząd​ko​wać wszyst​kie fak​t y. Jed​n e​go był pe​wien: w prze​c i​wień​stwie do zda​rzeń sprzed dwóch lat, kie​d y to my​ślał, że zo​stał zła​pa​n y, a w rze​c zy​wi​sto​ści dał się po​rząd​n ie wy​ru​c hać, każ​d y szcze​gół był te​raz na swo​im miej​scu – od ak​c ji jed​n ost​ki spe​c jal​n ej w jego miesz​ka​n iu po smak prze​pa​lo​n ej kawy z brą​z o​we​go pla​sti​ko​we​go kub​ka na sto​le obok. Wszyst​ko wy​d a​wa​ło się praw​d zi​we. Było praw​d zi​we. A to ozna​c za​ło…? Ka​te​g o​ria: teo​rie spi​sko​w e. Py​ta​nie za ty​siąc ko​ron… – Mmm… – za​c zął mru​c zeć, bo naj​wy​raź​n iej ocze​ki​wa​li, że coś po​wie. Za​mknął oczy i uci​snął pal​c a​mi skro​n ie, żeby za​grać na zwło​kę. O czym, do cho​le​ry, go​śció​w a gada? De​sta​bi​li​za​cja po​li​tycz​nych cze​g o? – Jak już po​wie​d zia​łem przy​n ajm​n iej z dzie​sięć razy, chcę obec​n o​ści ad​wo​ka​t a pod​c zas prze​słu​c ha​n ia – wy​mam​ro​t ał. Ko​bie​t a o na​z wi​sku Ro​slund albo Ro​skvist, albo coś w tym ro​d za​ju szyb​ko wy​mie​n i​ła spoj​rze​n ia ze swo​im ko​le​gą. – To zro​z u​mie​li​śmy, pa​n ie Hen​ri​ku – od​parł męż​c zy​z na, któ​re​go na​z wi​sko HP zdą​ż ył za​po​mnieć. – Myś​le​li​śmy jed​n ak, żeby za​koń​c zyć drob​n e for​mal​n o​ści do mo​men​t u, kie​d y po​ja​wi się pana ad​wo​kat. Bo chy​ba się po​ja​wi? Cze​ka​my na nie​go parę go​d zin. Do ilu biur pan dzwo​n ił? – Męż​c zy​z na prze​krzy​wił gło​wę i uśmiech​n ął się w spo​sób, któ​re​go nie moż​n a było błęd​n ie od​c zy​t ać. – Pew​n ie, że się po​ja​wi – mruk​n ął HP. – W ta​kim ra​z ie co pan na to, że​by​śmy po​wo​li za​c zę​li mimo jego nie​obec​n o​ści? – spy​t ał męż​c zy​z na, po czym do​d ał z uśmie​c hem: – Żeby za​osz​c zę​d zić nam tro​c hę cza​su. A może

chciał​by pan za​d zwo​n ić do ko​goś in​n e​go? Bli​skie​go? – Nie! – uciął HP tro​c hę zbyt gwał​t ow​n ie, zmie​n ia​jąc przy tym nie​c o po​z y​c ję. Zo​ba​c zył ich spoj​rze​n ia. Pa​lant je​d en, miał prze​c ież grać lu​z a​ka… – Mnie się nie spie​szy, więc nie za​mie​rzam nic po​wie​d zieć, póki nie znaj​d zie się tu ad​wo​kat – od​parł tak sta​n ow​c zo, jak tyl​ko mógł, ga​piąc się w stół. – Je​śli chce​c ie, ga​d aj​c ie swo​je… – wy​mam​ro​t ał po kil​ku se​kun​d ach głów​n ie po to, żeby wy​peł​n ić nie​z no​śną ci​szę. – Do​bry po​mysł, pa​n ie Hen​ri​ku. – Męż​c zy​z na, któ​re​go na​z wi​ska HP wciąż nie mógł so​bie przy​po​mnieć, od​su​n ął krze​sło i na nim usiadł. Na​stęp​n ie wy​jął z kie​sze​n i dyk​t a​f on i po​ło​ż ył go na dzie​lą​c ym ich sto​le. – Prze​słu​c ha​n ie Hen​ri​ka Pet​t ers​so​n a, zwa​n e​go HP. Trze​c i czerw​ca, go​d zi​n a pięt​n a​sta trzy​n a​ście. Obec​n i ko​mi​sa​rze Ros​wall i… * – …Hel​l​ström. Stigs​son włą​c zył przy​c isk tuż obok szy​by i na​gle z głoś​n i​ków po​pły​n ął głos prze​słu​c hu​ją​c e​go. – Co do​kład​n ie zro​bił Hen​ke? – za​py​t a​ła Re​bec​c a, nie zwra​c a​jąc się wła​ści​wie do ni​ko​go, pod​c zas gdy Hel​l​ström w po​ko​ju za szy​bą da​lej ga​d ał do dyk​t a​f o​n u. Sta​ra​ła się, by jej głos brzmiał spo​koj​n ie, jak​by nie oba​wia​ła się od​po​wie​d zi. – Otrzy​ma​li​śmy in​f or​ma​c je, że twój brat pla​n u​je coś w ro​d za​ju za​ma​c hu na rząd, praw​do​po​d ob​n ie w związ​ku ze ślu​bem księż​n icz​ki… – Chy​ba pan żar​t u​je! – krzyk​n ę​ła, nie zdą​ż yw​szy w porę się po​h a​mo​wać. Stigs​son spoj​rzał na nią. Re​bec​c a szyb​ko po​ż a​ło​wa​ła, że nie ugry​z ła się w ję​z yk. No pew​n ie, wszyst​ko było jed​n ym wiel​kim dżoł​kiem. Po​li​c ja Bez​pie​c zeń​stwa sły​n ie prze​c ież ze swo​je​go po​c zu​c ia hu​mo​ru, a ten Stigs​son to ist​n y ko​mik stan​d u​po​wy. Nor​mén, weź się w garść, do cho​le​ry! Nie​po​ro​z u​mie​n ie. Za​pew​n e cho​d zi​ło o gi​gan​t ycz​n e nie​po​ro​z u​mie​n ie. Mu​sie​li po​my​lić Hen​ke​go z kimś in​n ym, po​mie​szać in​f or​ma​c je i wy​wa​ż yć złe drzwi. Nie był​by to pierw​szy raz… – Poza tym mamy in​f or​ma​c je, że prze​stęp​stwo tego ka​li​bru nie jest two​je​mu bra​t u obce. – Cho​d zi o spra​wę z Da​giem? – ucię​ła. – To tak na​praw​d ę nie była wina Hen​ke​go. Pró​bo​wał mnie chro​n ić. W do​d at​ku mi​n ę​ło pięt​n a​ście lat… Stigs​son po​t rzą​snął gło​wą. – Nie, nie. Nie cho​d zi o śmierć two​je​go part​n e​ra, choć tam​t o zda​rze​n ie nie po​z o​sta​je bez zna​c ze​n ia dla cało​kształ​t u… Rzecz do​t y​c zy cze​goś zu​peł​n ie in​n e​go. Sama zo​bacz. Wska​z ał po​kój za szy​bą, gdzie je​d en z prze​słu​c hu​ją​c ych wła​śnie uru​c ho​mił pro​jek​t or. Na ścia​n ie po​ja​wił się ska​c zą​c y ob​raz: czy​ste nie​bo, parę ciem​n ych fa​sad. Na​stęp​n ie ko​ro​n y mło​dych drzew i rząd ogród​ków re​stau​ra​c yj​n ych. Po kil​ku se​kun​d ach roz​po​z na​ła miej​sce. Kung​sträd​går​d en, a do​kład​n iej Kung​sträd​gårds​ga​t an. W tle było sły​c hać stu​kot, któ​ry zi​den​t y​f i​ko​wa​ła do​pie​ro po chwi​li, gdy od​głos stał się wy​raź​n iej​szy. Ko​py​t a. Wie​le koń​skich ko​pyt ude​rza​ją​c ych o as​f alt. Kie​d y w ka​d rze po​ja​wił się or​szak kró​lew​ski, po​c zu​ła na​gle prze​szy​wa​ją​c y dreszcz…

* Od razu roz​po​z nał na​gra​n ie. Kung​sträd​gårds​ga​t an, pra​wie rów​n o dwa lata temu, or​szak kró​lew​ski z pre​z y​d en​t em Gre​c ji. Żoł​n ie​rze z gwar​d ii bu​ja​ją​c y się na ko​n iach, ga​pie wzdłuż chod​n i​ka trza​ska​ją​c y foty ko​mór​ka​mi. Wi​d ział ten film set​ki razy, znał na nim każ​d ą oso​bę, każ​d ą minę. Ko​le​sia z psem, pa​n ią w bia​łym ka​pe​lu​szu, nie​miec​kich tu​ry​stów z me​ga​ple​c a​ka​mi. Resz​t ę mógł opi​sać szcze​gó​ło​wo na​wet obu​d zo​n y w środ​ku nocy. Błysk świa​t ła za​mie​n i ob​raz w bia​łą jak kre​d a pla​mę, a pra​wie rów​n o​c ze​sne jeb​n ię​c ie tego sa​me​go ka​li​bru co w jego miesz​ka​n iu za​t rzę​sie ręką fil​mu​ją​c e​go. Po​t em na​stą​pi to​t al​n y cha​os – ga​lo​pu​ją​c e ko​n ie, żoł​n ie​rze le​ż ą​c y na zie​mi, lu​d zie drą​c y w pa​n i​c e mor​d y. Za​miast sku​pić się na or​sza​ku, jak tego ocze​ki​wał HP, ka​me​rzy​sta od​d a​lił na​gle ob​raz. Przez kil​ka se​kund wszyst​ko na ekra​n ie się roz​ma​z a​ło. Po chwi​li ka​me​ra za​c zę​ła prze​su​wać się po tłu​mie wzdłuż chod​n i​ka. Na​stęp​n ie uchwy​c i​ła zna​jo​mą syl​wet​kę, za​t rzy​ma​ła się i po​wo​li ro​bi​ła zbli​ż e​n ie, aż syl​wet​ka za​ję​ła cały kadr. HP mi​mo​wol​n ie za​c zął się wier​c ić. Po​c zuł lek​kie nud​n o​ści. * Ubra​n y na czar​n o męż​c zy​z na sie​d ział okra​kiem na sku​t e​rze. Wpraw​d zie jego twarz prze​sła​nia​ła szy​ba ka​sku, ale Re​bec​c a nie mia​ła naj​mniej​sze​go pro​ble​mu z roz​po​z na​n iem go. Ta po​sta​wa, te nie​rów​n e ru​c hy, spo​sób, w jaki trzy​mał gło​wę – tro​c hę prze​c hy​lo​n ą na bok. Była stu​pro​c en​t o​wo pew​n a, na kogo pa​t rzy​ła. Się​gnął do re​kla​mów​ki wi​szą​c ej na kie​row​n i​c y, wy​jął z niej cy​lin​d rycz​n y przed​miot i za​czął przy nim maj​stro​wać. Stu​kot koń​skich ko​pyt sta​wał się co​raz gło​śniej​szy, w mia​rę jak or​szak nad​c ią​gał. Ka​me​rzy​sta zro​bił te​raz jesz​c ze więk​sze zbli​ż e​n ie. Bo​h a​t er na​gra​n ia pod​n iósł gło​wę, od​c ze​kał se​kun​d ę, trzy​ma​jąc przed​miot w obu dło​n iach, po czym szarp​n ął krót​ko jed​n ą ręką, a dru​gą uniósł. Dla Re​bek​ki było ja​sne, czym miał rzu​c ić. * Wy​buch gra​n a​t u spra​wił, że i na tym na​gra​n iu ob​raz się za​t rząsł, ale ka​me​rzy​sta nie spu​ścił oka ze swo​je​go celu. Licz​n ik w rogu ekra​n u wy​bił jesz​c ze ja​kieś dzie​sięć se​kund, pod​c zas któ​rych HP po​d zi​wiał swo​je dzie​ło, za​n im od​pa​lił sku​t er, gwał​t ow​n ie za​wró​c ił, po​je​c hał wzdłuż Wah​ren​d orf​f s​ga​t an i znik​n ął. Film na​gle się skoń​c zył. Za​pa​d ła ci​sza. HP znów się wier​c ił, prze​ły​ka​jąc bez​wied​n ie śli​n ę. Parę klik​n ięć w kla​wia​t u​rę i na ekra​n ie po​ja​wi​ło się jego zdję​c ie. Stop-klat​ka aku​rat w tym mo​men​c ie, w któ​rym rzu​c ał gra​n a​t em. Ręka w gó​rze, cia​ło na​pię​t e jak sprę​ż y​n a. Je​śli uwzględ​n ić jesz​c ze ciem​n ą szyb​kę ka​sku, to wy​glą​d ał co naj​mniej strasz​n ie. – A więc, pa​n ie Hen​ri​ku – za​c zął Hel​l​ström tym ra​z em znacz​n ie mniej przy​ja​z nym to​nem. – Czy to jest…

* – …twój brat, tam na zdję​c iu? – Stig​g​son i Run​berg od​wró​c i​li się w jej stro​n ę i w tej chwi​li, na parę se​kund, jej gło​wę wy​peł​n i​ła pust​ka. Ko​szu​la pod ma​ry​n ar​ką za​c zę​ła się le​pić do cia​ła, po​wie​t rze w ma​łym po​miesz​c ze​n iu mo​men​t al​n ie sta​ło się dusz​n e. Z tru​d em mo​gła od​d y​chać, a ich spoj​rze​n ia zda​wa​ły się prze​wier​c ać ją na wy​lot. Zer​k​n ę​ła w stro​n ę po​ko​ju prze​słu​c hań, ale i tam za​pa​n o​wa​ła ci​sza. Mu​sia​ła te​raz za​grać na zwło​kę, żeby móc prze​my​śleć całą sy​t u​ację. Spoj​rze​n ia obu męż​c zyzn zdra​d za​ły, że ocze​ki​wa​li na​t ych​mia​sto​wej od​po​wie​d zi. Co w ta​kim ra​z ie mia​ła zro​bić? Skła​mać czy po​wie​d zieć praw​d ę? Po​dej​mij de​cy​z ję, do cho​le​ry! Prze​łknę​ła parę razy śli​n ę, żeby po​z być się uci​sku w gar​d le. – A więc… – za​c zę​ła. – Nie mu​sisz od​po​wia​d ać, Hen​rik! Drzwi do po​ko​ju prze​słu​c hań otwo​rzy​ły się i do środ​ka wszedł pa​t y​ko​wa​t y męż​c zy​z na z za​c ze​sa​n y​mi do tyłu si​wy​mi wło​sa​mi. Ce​re​mo​n ial​n ie od​piął po​z ła​c a​n e gu​z i​ki ma​ry​n ar​ki i usiadł na krze​śle obok Hen​ke​go. W tym mo​men​c ie Re​bec​c a zda​ła so​bie spra​wę, że go zna. – Mój klient od​ma​wia od​po​wie​d zi na py​t a​n ie – ciąg​n ął męż​c zy​z na, zwró​c iw​szy się tym ra​zem do po​li​c jan​t ów. Jed​n o​c ze​śnie wy​jął z ak​t ów​ki tecz​kę i po​ło​ż ył ją obok kub​ka HP. – Tak. A te​raz chciał​bym się do​wie​d zieć, dla​c ze​go roz​po​c zę​li pań​stwo prze​słu​c ha​n ie, mimo że mój klient wy​raź​n ie za​ż y​c zył so​bie obec​n o​ści ad​wo​ka​t a. Jak z pew​n o​ścią pań​stwo wie​d zą, jest to dzia​ła​n ie prze​c iw​ko dwu​d zie​ste​mu pierw​sze​mu pa​ra​gra​f o​wi ko​d ek​su po​stę​po​wa​n ia kar​n e​go… * – Jo​h an San​d els! Za​sko​c ze​n ie w gło​sie Ru​n e​ber​ga za​głu​szy​ło dal​szą część wy​ja​śnień ad​wo​ka​t a. – Ja​kim pie​przo​n ym cu​d em twój brat zdo​łał ścią​gnąć tak gru​bą rybę w tak krót​kim cza​sie? – Nie mam po​ję​c ia – od​po​wie​d zia​ła, wzru​sza​jąc ra​mio​n a​mi. I w ża​d en spo​sób nie mi​n ę​ła się z praw​d ą. O co, do ja​snej cho​le​ry, w tym wszyst​kim cho​d zi​ło?

3 | Timeout8

Bra​ma trza​snę​ła za jego ple​c a​mi. Zro​bił parę kro​ków wzdłuż Bergs​ga​t an. Znów na wol​no​ści. Dżi​z as, jak za​je​bi​ście! Oskar​ż e​n ie wy​c o​f a​n o na​t ych​miast. Nie​c zy​t el​n y fil​mik naj​wy​raź​n iej nie nada​wał się na pod​sta​wę aresz​t o​wa​n ia, w każ​d ym ra​z ie nie wte​d y, gdy spra​wą za​jął się Jo​h an San​d els. Psy naj​wy​raź​n iej nie od​ro​bi​ły swo​jej lek​c ji, bo wciąż my​śla​ły, że mają do czy​n ie​n ia z drob​nym prze​krę​t a​sem, któ​re​go mogą wy​stra​szyć noc​n ym wła​ma​n iem i kil​ku​go​d zin​n ym prze​trzy​ma​n iem na doł​ku. Parę lat temu mo​gło​by to pew​n ie za​d zia​łać. I wła​ści​wie za​d zia​ła​ło. Ale te​raz był zu​peł​n ie in​n ym czło​wie​kiem; grał w wyż​szej li​d ze, któ​ra po​z o​sta​wa​ła da​le​ko poza in​t e​lek​t u​al​n y​mi moż​li​wo​ścia​mi gli​n ia​rzy. Na​wet gdy​by zde​c y​d o​wał się zła​mać za​sa​d ę nu​mer je​d en i opo​wie​d zieć, co się na​praw​d ę wy​d a​rzy​ło, małe psie mó​z gi i tak by tego nie ogar​n ę​ły. A więc zna​la​z łem w po​cią​g u te​le​f on ko​mór​ko​w y, taki srebr​ny, błysz​czą​cy ba​jer z wy​świe​tla​czem do​ty​ko​w ym. Przez nie​g o zo​sta​łem wcią​g nię​ty do gry, gry w al​ter​na​tyw​ną rze​czy​w i​stość, któ​ra na za​wsze zmie​ni​ła moje ży​cie. Ale wy​ła​ma​łem się, a przy​najm​niej spró​bo​w a​łem to zro​bić… Ktoś za​ka​po​wał na nie​go, to ja​sne. Prze​słał fil​mik, po​d ał bez​pie​c e dane. Na​gra​n ie nie było żad​n ym fil​mem Za​pru​d e​ra, na​krę​c o​n ym przez przy​pad​ko​we​go tu​ry​stę, któ​re​mu uda​ło się uchwy​c ić wię​c ej, niż się spo​d zie​wał. Oso​bę za ka​me​rą wy​raź​n ie in​t e​re​so​wał on, do​kład​n ie wie​d zia​ła, gdzie się bę​d zie znaj​d o​wał. To by ozna​c za​ło, że za na​gra​n iem sta​ła Gra. Pro​blem jed​n ak w tym, że na wsa​d ze​n iu go za krat​ki nie​wie​le by sko​rzy​sta​ła. Wręcz od​wrot​n ie – mu​siał być wol​n y, by móc ja​koś re​ali​z o​wać zle​c e​n ia, w któ​re pró​bo​wa​li go wkrę​c ić. Sam roz​wa​ż ał umyśl​n ą od​siad​kę. Po​peł​n ił​by ja​kieś gów​n ia​n e prze​stęp​stwo, do​stał​by z parę mie​c hów i do​słow​n ie wy​padł​by z gry. Ale po​d ob​n ie jak jego wie​le in​n ych wspa​n ia​łych po​my​słów i ten zo​stał odło​ż o​n y w cza​sie. Ciu​pa nie była po pro​stu jego baj​ką. Been the​re, done that…9 Za​kur​wi​sty fuks, że po​ja​wił się ten San​d els. Za​d zwo​n ił do czte​rech naj​więk​szych kan​c e​la​rii, py​t ał o naj​bar​d ziej zna​n ych ad​wo​ka​t ów, ale za każ​d ym ra​z em ja​kiś zry​t y pio​n ek skła​d ał mu fał​szy​we obiet​n i​c e, że się ode​z wą. Na​sta​wił się więc na pa​pu​gę z dru​giej ligi i przy​n ajm​n iej kil​ka dni le​ż e​n ia na pry​c zy. A tu na​gle, jak spod zie​mi, wy​rósł San​d els… Może ad​wo​ka​c i​n ie znu​d ził się ży​wot na „pro​win​c ji” i go​ściu szu​kał spo​so​bu, by wy​sko​c zyć do mia​sta i wy​rwać ja​kąś dupę?

A więc czy​sty zbieg oko​licz​n o​ści. Albo i nie… Tak czy owak, był obo​la​ły, miał za​kaz po​d ró​ż o​wa​n ia i – jak​by tego było mało – gli​n iarz skon​f i​sko​wał mu pasz​port. Ale przy​n ajm​n iej był wol​n y. Zro​bił jesz​c ze kil​ka głę​bo​kich wde​c hów i ru​szył w stro​n ę kio​sku z faj​ka​mi od​d a​lo​n e​go o parę prze​c znic. * Zbyt szyb​ko go wy​pu​ści​li. Mak​sy​mal​n y czas za​t rzy​ma​n ia może trwać 72 go​d zi​n y, a je​śli spra​wa do​t y​c zy prze​stępstw o cha​rak​t e​rze ter​ro​ry​stycz​n ym, sąd za​z wy​c zaj słu​c ha Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa i wy​d a​je na​kaz tym​c za​so​we​go aresz​t o​wa​n ia. A Hen​ke zo​stał za​mknię​t y na le​d ​wo trzy​n a​ście go​d zin. I ra​c zej nie​wiel​ki wpływ na jego zwol​n ie​n ie miał ad​wo​kat gwiaz​d or. – Jak dłu​go Stigs​son pra​c u​je w Fir​mie? – ode​z wa​ła się do Ru​n e​ber​ga sie​d zą​c e​go po dru​giej stro​n ie sto​łu w po​li​c yj​n ej re​stau​ra​c ji. – Cze​mu py​t asz? – Wy​d a​wa​ło mi się, że znam więk​szość twa​rzy z tego wy​d zia​łu, ale ta była nowa… Ru​n e​berg drgnął nie​z nacz​n ie, ale Re​bec​c a to za​u wa​ż y​ła. – No do​bra. Nie jest nowy, kie​d yś był moim men​t o​rem, ale przez lata pra​c o​wał za gra​n i​c ą. ONZ, OBWE albo coś po​d ob​n e​go. Wła​śnie ścią​ga​my lu​d zi z wszyst​kich moż​li​wych źró​d eł. A tak w ogó​le, do​sta​łaś list? – List? – Wszy​scy na zwol​n ie​n iu są pro​sze​n i o po​wrót do służ​by na czas ślu​bu. Po​t rze​bu​je​my każ​de​go wy​kwa​li​f i​ko​wa​n e​go ochro​n ia​rza. Za​ło​ga i tak jest skro​jo​n a, bo trze​ba chro​n ić de​mo​kra​tów10 przed wy​bor​c a​mi. Masz ocho​t ę? Cho​d zi tyl​ko o kil​ka ty​go​d ni… Po​t rzą​snę​ła gło​wą. – Nie te​raz, Lud​d e. Sta​je​my na gło​wie, żeby dojść do ładu z Sen​t ry. Jest tro​c hę za​mie​sza​nia z no​wym ze​spo​łem i to​wa​rem. Nie wiem, w co ręce wło​ż yć. Nie spo​d zie​wa​łam się cze​goś ta​kie​go… Za​u wa​ż y​ła na​gle, że uda​ło mu się zmie​n ić te​mat. – No do​bra. Wi​d zę, że u was jest mniej wię​c ej tak jak u nas – od​parł. – Nowy dy​rek​t or ge​ne​ral​n y i tym po​d ob​n e. Ale mo​ż esz cho​c iaż prze​my​śleć spra​wę. Obie​c aj, że to zro​bisz. Chcesz wię​c ej kawy? Za chwi​lę za​my​ka​ją. Po​d zię​ko​wa​ła ru​c hem gło​wy i pod​n io​sła się z krze​sła. – Mu​szę le​c ieć do domu. Mic​ke cze​ka z obia​d em. Je​stem spóź​n io​n a. – Okej – od​po​wie​d ział, od​su​wa​jąc krze​sło. – Jak się spra​wy mają na fron​c ie pry​wat​n ym z… yyy… mam na my​śli… – Tob​be​go Lun​d ha? Ja​koś prze​szli​śmy przez to. Mi​c ke jest ty​pem fa​c e​t a, któ​ry po​t ra​f i wy​ba​c zyć. – Świet​n ie. – Ru​n e​berg za​my​ślił się na kil​ka se​kund, pa​t rząc w dal. – Mu​szę cię od​pro​wa​dzić i sam wy​pu​ścić. Wiesz, jak jest – nowi sze​f o​wie, nowe pro​c e​d u​ry.

* HP wy​szedł z kio​sku, ode​rwał fo​lię z pacz​ki marl​bo​ra​ków i wy​c ią​gnął jed​n e​go. Wciąż trzę​sły mu się ręce, ale ra​c zej z bra​ku ni​ko​t y​n y. W każ​d ym ra​z ie tak wo​lał to so​bie tłu​ma​c zyć. Za​t rzy​mał się na chod​n i​ku i wziął parę głę​bo​kich szta​c hów, żeby uspo​ko​ić nie​z no​śne ssa​nie, po czym ru​szył w stro​n ę me​t ra. Naj​wyż​szy czas do​c zoł​gać się do cha​t y i opa​t rzyć rany. Psy pew​n ie wy​wró​c i​ły jego miesz​ka​n ie do góry no​ga​mi. Całe szczę​ście, że nie miał tam ni​cze​go, co mo​gło​by po​gor​szyć jego sy​t u​ację. Wszedł do sta​c ji me​t ra. Nie rzu​c ił na​wet okiem na kasę bi​le​t o​wą, prze​sko​c zył bram​kę i po​je​c hał w dół ru​c ho​my​mi scho​d a​mi. Mi​n ę​ła go wy​so​ka ko​bie​t a o pla​t y​n o​wo​blond wło​sach, mniej wię​c ej w jego wie​ku. Wła​ści​wie z au​t o​ma​t u po​wę​d ro​wał ocza​mi na jej ko​ły​szą​c e się bio​d ra. Do​pie​ro po kil​ku se​kun​d ach ock​n ął się i po​wró​c ił do po​przed​n ich my​śli. Musi ob​c za​ić, co to była za cho​ra ak​c ja i kto na nie​go za​ka​blo​wał. A przede wszyst​kim dla​cze​go… Naj​pierw musi się kim​n ąć parę go​d zin. Zje​c hał w dół i po​włó​c zył no​ga​mi w stro​n ę wol​n ej ław​ki na pe​ro​n ie. Blon​d y​n a sie​d zia​ła tro​c hę da​lej. Muza w jej me​ga​wy​je​bi​stych słu​c ha​wach mu​sia​ła być cho​ler​n ie zaj​mu​ją​c a, bo fa​c et​ka ga​pi​ła się przed sie​bie szkla​n ym wzro​kiem i na​wet nie drgnę​ła, kie​d y się tam po​ja​wił. Wa​lić to. La​ski były te​raz jego naj​mniej​szym pro​ble​mem. Poza tym je​śli są​d zić po jej czar​nym la​kie​rze, wło​sach i do​łu​ją​c ych szma​t ach, wy​glą​d a​ła tro​c hę na emo. A więc nie do koń​ca w jego ty​pie… Na no​gach po​c zuł lek​ki po​wiew i ma​c hi​n al​n ie od​wró​c ił gło​wę w stro​n ę wy​lo​t u tu​n e​lu. W tej sa​mej chwi​li, w któ​rej po​c iąg wpadł na sta​c ję, HP pod​n iósł się ocię​ż a​le. * – W ogó​le faj​n ie było cię wi​d zieć, Nor​mén – po​wie​d ział Ru​n e​berg, kie​d y zbli​ż a​li się do re​c ep​cji. – Choć oko​licz​n o​ści mo​gły​by być spo​koj​n iej​sze… Przy​ło​ż ył swo​ją kar​t ę do ma​łe​go, czar​n e​go czyt​n i​ka przy drzwiach. Urzą​d ze​n ie było nowe, ja​sne kon​t u​ry po jego znacz​n ie więk​szym po​przed​n i​ku wciąż wid​n ia​ły na ścia​n ie. Ru​n e​berg po​c ią​gnął za klam​kę, ale drzwi się nie otwo​rzy​ły. Mruk​n ął coś pod no​sem i po​wtó​rzył czyn​n ość. – Pie​przo​n y sys​t em bez​pie​c zeń​stwa – wy​mam​ro​t ał. – Dwu​let​n i prze​t arg, mi​lio​n y wła​d o​wa​n e w to gów​n o i da​lej nie dzia​ła jak po​win​n o… Trze​c i raz przy​ło​ż ył kar​t ę do czyt​n i​ka, te​raz o wie​le wol​n iej, i na​gle w zam​ku klik​n ę​ło. Przy re​c ep​c ji ja​kaś para kłó​c i​ła się ze straż​n i​ka​mi. Ru​n e​berg mi​n ął ich szyb​ko i od​pro​wa​d ził Re​bec​c ę da​lej do drzwi. Otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​d zieć, ale ją uprze​d ził. – Ode​z wę się… – wy​rzu​c ił z sie​bie i kiw​n ął lek​ko gło​wą w stro​n ę su​f i​t u. Po kil​ku se​kun​dach Re​bec​c a zro​z u​mia​ła, że sto​ją do​kład​n ie pod małą, ciem​n ą ko​puł​ką, któ​ra po​d ob​n ie jak

czyt​n ik wy​glą​d a​ła na nową. Zmarsz​c zy​ła czo​ło i przez chwi​lę sta​li na​prze​c iw​ko sie​bie w mil​c ze​n iu. Na​stęp​n ie szyb​ko go uści​ska​ła i otwo​rzy​ła drzwi. – Trzy​maj się, Lud​d e! – po​ż e​gna​ła go, kie​d y wy​c ho​d zi​ła. Z ja​kie​goś po​wo​d u Ru​n e​berg nie od​po​wie​d ział, tyl​ko zro​bił nie​z nacz​n y, mi​mo​wied​n y gry​mas. Ta mi​kro​re​ak​c ja trwa​ła do​słow​nie se​kun​d ę, po czym jego twarz po​wró​c i​ła do nor​mal​n e​go sta​n u. Mimo to dru​gi raz w cią​gu kil​ku go​d zin Re​bec​c a nie mo​gła się oprzeć wra​ż e​n iu, że coś było nie tak. * Kart​ka wi​sia​ła na drzwiach wej​ścio​wych. Pierw​sze, co chciał zro​bić, to ją zmiąć i rzu​c ić na scho​d y. Mały, sza​ro​bia​ły i przy​ja​z ny śro​d o​wi​sku świ​stek z jesz​c ze mniej​szym pa​skiem ta​śmy kle​ją​c ej, czy​li to samo co zwy​kle. „Upra​sza się o nie​gra​n ie mu​z y​ki w nocy” albo „Przy​po​mi​na​my o po​sta​n o​wie​n iach spół​d ziel​n i od​n o​śnie bla bla bla bla…”. Noc​n e od​wie​d zi​n y go​ści z bry​ga​d y an​t y​t er​ro​ry​stycz​n ej mu​sia​ły po​rząd​n ie wy​stra​szyć kie​row​n ic​t wo. HP bez pro​ble​mu mógł so​bie wy​obra​z ić ich dys​ku​sję tam na dole, w sali spo​t kań: Tym ra​z em mu​si​my za​re​ago​w ać ostro, Gösta. Na​pisz du​ż y​mi li​te​ra​mi. Kie​d yś zle​wał ta​kie wia​d o​mo​ści i przy​kle​jał je na drzwi Ko​z ła. Może nie było to faj​n e, je​śli się te​raz za​sta​n o​wić, bo ha​szy​szo​wy skrzat miał wy​star​c za​ją​c o na​sra​n e w por​t ​kach. Dziw​n e zresz​t ą, że ko​leś nie wspo​mniał nic o wy​pro​wadz​c e, nie za​d zwo​n ił ani nie pro​sił o po​moc. Z dru​giej stro​n y przez ostat​n ie mie​sią​c e HP sam nie był zbyt to​wa​rzy​ski, poza tym daw​n o temu prze​c iął ka​bel od dzwon​ka do drzwi. No, do​bra. Niech nowy, nie​z na​n y mu są​siad otrzy​ma wia​d o​mość po​wi​t al​n ą. Zdarł kart​kę i przy​ło​ż ył do drzwi obok. Ręce wciąż mu się tro​c hę trzę​sły, co wku​rza​ło go bar​d ziej, niż sam się do tego przy​z na​wał. Okej, wi​ta​my w spół​dziel​ni miesz​ka​nio​w ej For​men 6, ku​ta​sie! Zro​bił krok wstecz i wła​śnie miał się od​wró​c ić, kie​d y za​u wa​ż ył, że kart​ka nie do koń​c a jest taka jak zwy​kle. Za​miast gry​z mo​łów pre​z e​sa wid​n ia​ły na niej peł​n e, okrą​głe li​t e​ry, jak​by za​pi​sa​n e przez ko​bie​t ę. Masz pro​blem? Nie pod​da​w aj się, mo​ż e​my Ci po​móc! 070-931151 Przez parę se​kund po​d ejrz​li​wie przy​glą​d ał się wia​d o​mo​ści. Wpraw​d zie po​t rze​bo​wał ciut eks​pre​so​we​go wy​ba​wie​n ia, ale pre​n u​me​ra​t a „Straż​n i​c y” nie bar​d zo by mu po​mo​gła. Gli​nia​rze zdo​by​li się cho​ciaż na gest i na​pra​w i​li drzwi – skon​sta​t o​wał w my​ślach. Choć tu oka​z a​li się po​moc​n i. Dwa zam​ki były cał​ko​wi​c ie roz​wa​lo​n e, trze​c i ja​koś się trzy​mał. Po​gię​t a fu​t ry​n a wy​d a​ła z sie​bie chra​pli​wy skrzek, kie​d y z tru​d em otwo​rzył drzwi. Jak tyl​ko wszedł do środ​ka, usły​szał dźwięk do​c ho​d zą​c y z miesz​ka​n ia są​sia​d a i przez chwi​lę wy​d a​wa​ło mu się, że ktoś stam​t ąd wy​c ho​d zi. E tam. Prę​d zej czy póź​n iej na pew​n o na sie​bie wpad​n ą. Te​raz miał inne spra​wy na gło​wie. Znacz​n ie waż​n iej​sze.

Pen​d ri​ve’a, któ​ry ukrył w pusz​c e na kawę, psy oczy​wi​ście nie zna​la​z ły, ale miesz​ka​n ie wy​glą​d a​ło mniej wię​c ej tak, jak prze​wi​d y​wał. Wszyst​kie szu​f la​d y wy​c ią​gnię​t e, na re​ga​łach pu​sto, brud​n y ma​t e​rac na łóż​ku prze​wró​c o​n y do góry no​ga​mi. Czę​ści rze​c zy bra​ko​wa​ło, wie​d ział o tym wcze​śniej. Za​n im go wy​pu​ści​li, do​stał ko​pię pro​t o​ko​łu kon​f i​ska​t y. Cie​ka​we, jak wie​le gli​n ia​rze się do​wie​d zą z kil​ku spo​n ie​wie​ra​n ych po​c ke​t ów i ster​t y block​bu​ste​rów. Że nie wspo​mnieć o jego po​kaź​n ej ko​lek​c ji por​n o​li. Gan​d zi nie miał w domu od mie​się​c y. Wła​ści​wie le​d ​wo pa​mię​t ał, kie​d y ostat​n i raz ja​rał. To mu​sia​ło być w Du​ba​ju, kie​d y ten ściem​n io​n y Fran​c uz ła​ma​n e przez za​bi​ja​ka za​brał go na cho​rą jaz​d ę, a póź​n iej pró​bo​wał wro​bić w za​bój​stwo seks​bo​gi​n i Anny Ar​gos. Te​raz trzy​mał się z dala od ja​ra​n ia. Wy​star​c zy​ła mu schi​z a, z któ​rą żył na co dzień. Po​świę​c ił dzie​sięć mi​n ut, żeby w mia​rę ogar​n ąć naj​gor​szy syf, po czym wal​n ął się jak dłu​gi do łóż​ka. * – Aha, przy​szedł do cie​bie list – po​wie​d ział Mic​ke po tym, jak zje​d li. – Coś o skryt​c e ban​ko​wej… Wzdry​gnę​ła się, ale on źle to zin​t er​pre​t o​wał. – Prze​pra​szam, nie chcia​łem otwie​rać. Zo​ba​c zy​łem po pro​stu logo SEB na ko​per​c ie i od razu po​my​śla​łem, że to do mnie. Mam ostat​n io za dużo na gło​wie… – Nie ma spra​wy – mruk​n ę​ła. – Ni​c ze​go przed tobą nie ukry​wam… Już nie – do​d ał mały głos w jej gło​wie. Ale Mic​ke też go chy​ba usły​szał, je​śli są​d zić po jego re​ak​c ji. Wstał szyb​ko i przy​n iósł nie​u dol​n ie otwar​t ą ko​per​t ę. Sza​now​na Pani, umo​w a wy​naj​mu skryt​ki ban​ko​w ej nr 0679406948, w któ​rej wid​nie​je Pani jako je​den z po​sia​da​czy klu​czy, nie​ba​w em ule​g a wy​g a​śnię​ciu. Pro​si​my w związ​ku z tym o nie​z włocz​ną wi​z y​tę w na​szym biu​rze przy uli​cy Sve​avägen 6 w Sztok​hol​mie w celu ewen​tu​al​ne​g o prze​dłu​ż e​nia umo​w y. Je​śli w cią​g u trzy​dzie​stu (30) dni od daty wid​nie​ją​cej na ni​niej​szym po​w ia​do​mie​niu nie otrzy​ma​my od Pani żad​nej od​po​w ie​dzi, w obec​no​ści no​ta​riu​sza otwo​rzy​my skryt​kę. Jej za​w ar​tość bę​dzie prze​cho​w y​w a​na przez bank jesz​cze przez sześć​dzie​siąt (60) dni, po czym zo​sta​nie wy​sta​w io​na na au​kcji, a ewen​tu​al​ny do​chód z jej sprze​da​ż y, po​mniej​szo​ny o kosz​ty li​cy​ta​cyj​ne, zo​sta​nie prze​la​ny na kon​ta ban​ko​w e po​sia​da​czy klu​czy. Z po​w a​ż a​niem L. He​lan​der SEB – Wy​d a​wa​ło mi się, że skryt​ki to już prze​ż y​t ek – po​wie​d ział Mic​ke prze​sad​n ie roz​ba​wio​nym gło​sem. – Me​t a​lo​wa szu​f la​d a gdzieś w pod​z ie​miach wy​d a​je się nie​ź le sta​ro​świec​kim miej​scem prze​c ho​wy​wa​n ia kosz​t ow​n o​ści. Ty​po​wym dla mo​ich ro​d zi​c ów, a ra​c zej dziad​ków. Nie wie​d zia​łem, że mia​łaś taką…

– Ja też nie – mruk​n ę​ła. Otwo​rzył usta, żeby coś po​wie​d zieć, ale się po​wstrzy​mał. – Co chcesz ro​bić? – po​wie​d ział po kil​ku se​kun​d ach. – C-co? – Pod​n io​sła wzrok. – Jest piąt​ko​wy wie​c zór, dla od​mia​n y obo​je mamy wol​n e. Idzie​my do kina? – Nie pra​c u​jesz? Wy​d a​wa​ło mi się, że ma​c ie ręce peł​n e… – Tak, ale to może po​c ze​kać do ju​t ra. Nowy film Cloo​n eya wy​d a​je się cie​kaw​szy. Wciąż grał nad​mier​n ie we​so​łe​go, ale ani ton gło​su, ani uśmiech jej nie prze​ko​n y​wa​ły. Wpraw​d zie za​mknę​li już te​mat. Ona opo​wie​d zia​ła mu o tych naj​mniej ra​n ią​c ych go szcze​gó​łach ro​man​su z Tob​bem Lun​d hem, kum​plem z pra​c y. On po​wie​d ział, że jej wy​ba​c za i wie​rzy jej za​pew​n ie​n iom, że to była idio​t ycz​n a po​mył​ka i że ko​c ha tyl​ko jego. Mimo że od chwi​li kie​d y się przy​z na​ła, mi​n ę​ło pra​wie pół roku, mimo że od tam​t ej pory on ani razu, na​wet pod​c zas ich nie​licz​n ych kłót​n i, nie po​ru​szył po​n ow​n ie spra​wy, bez naj​mniej​sze​go kło​po​t u wy​c zu​wa​ła, jak pod tą ma​ską we​soł​ka wszyst​ko bu​z u​je. Nie wie​rzył jej… Zresz​t ą nie tyl​ko on… Pod​n iósł ga​z e​t ę z krze​sła w kuch​n i i prze​wró​c ił parę stron. – Gra​ją go w Film​sta​d en Söder. Mo​ż e​my pójść na dzie​wią​t ą, a póź​n iej sko​c zyć na piwo, co? Chcia​ła od​mó​wić. Mia​ła peł​n o ro​bo​t y, spraw, któ​re nie cier​pia​ły zwło​ki. Ale póź​n e wyj​ście do kina, a po​t em do knaj​py mo​gło​by pew​n ie wzmoc​n ić złu​d ze​n ie, że ich zwią​z ek wciąż funk​c jo​n u​je. Może na​wet spra​wi​ło​by, że jej mózg za​po​mni o kosz​ma​rach i po​z wo​li jej za​snąć. Przy​n ajm​n iej taką ży​wi​ła na​d zie​ję. – Faj​n ie! Idzie​my – wy​si​li​ła się, żeby brzmieć szcze​rze. – Za​ła​t wisz bi​le​t y? – Nom! Wstał, żeby wziąć lap​t op, a ona wy​ko​rzy​sta​ła oka​z ję i jesz​c ze raz prze​c zy​t a​ła list. Me​ta​lo​w a szu​f la​da gdzieś w pod​z ie​miach… Z ja​kie​goś po​wo​d u nie po​t ra​f i​ła po​wstrzy​mać prze​szy​wa​ją​c e​go ją dresz​c zu.

4 | Knowledge is power11

– Dzień do​bry, na​z y​wam się Re​bec​c a Nor​mén. Praw​d o​po​d ob​n ie mam u pań​stwa skryt​kę. Męż​c zyź​n ie za ladą po​ka​z a​ła list i pra​wo jaz​d y. To była mała re​c ep​c ja ukry​t a za nie​po​z or​n y​mi drzwia​mi tuż przy Pla​c u Ser​ge​la. Re​bec​c a mu​sia​ła prze​c ho​d zić obok nich z ty​siąc razy, ale nig​d y nie zwró​c i​ła na nie uwa​gi. Przy​c isk i do​mo​f on na ze​wnątrz, w środ​ku lada i je​d en fa​c et w gar​n i​t u​rze. Za nim zej​ście na pół​pię​tro pro​wa​d zą​c e do ciem​n ych, sta​lo​wych drzwi. Wszyst​ko wy​glą​d a​ło nie​win​n ie, gdy​by nie te dys​kret​n e ko​puł​ki z ka​me​ra​mi przy​c ze​pio​n e do su​f i​t u. Pięć sztuk do​kład​n ie tego sa​me​go typu co w sie​d zi​bie po​li​c ji. O trzy za dużo. Każ​d y cen​t y​metr w tym po​miesz​c ze​n iu był ob​ję​t y mo​n i​t o​rin​giem z dwóch róż​n ych per​spek​t yw. – Musi pani użyć kar​t y. – Słu​c ham? – Pani oso​bi​stej kar​t y… Żeby wejść do skarb​c a, musi pani wczy​t ać swo​ją kar​t ę – wy​ja​śnił męż​c zy​z na i wska​z ał kciu​kiem sta​lo​we drzwi za swo​imi ple​c a​mi. – Ta sama otwie​ra też od​po​wied​n ią sek​c ję. Na​stęp​n ie musi pani użyć klu​c za, żeby otwo​rzyć skryt​kę. Ma pani klucz, praw​d a? Po​t rzą​snę​ła gło​wą. – Nie mam ani kar​t y, ani klu​c za. Szcze​rze mó​wiąc, nie wie​d zia​łam, że mam ja​ką​kol​wiek skryt​kę w ban​ku, do​pó​ki nie do​sta​łam li​stu od pań​stwa. Li​c zy​łam, że wy​ja​śni mi pan nie​c o wię​c ej – od​po​wie​d zia​ła i kiw​n ę​ła gło​wą w stro​n ę kart​ki pa​pie​ru le​ż ą​c ej przed nim. – Ro​z u​miem. Pro​szę o chwi​lę cier​pli​wo​ści… Za​c zął stu​kać pal​c a​mi w kla​wia​t u​rę i wte​d y Re​bec​c a do​strze​gła mały ekran scho​wa​n y w la​d zie. Kie​d y męż​c zy​z na nie​c o się ob​ró​c ił, za​u wa​ż y​ła jesz​c ze je​d en szcze​gół. Na jego bar​ku wid​niał mały, ale do​brze zna​n y fałd wska​z u​ją​c y na ja​kąś grub​szą war​stwę ukry​t ą pod ko​szu​lą i do​brze skro​jo​n ym gar​n i​t u​rem. Wi​d zia​ła ten fałd set​ki razy w pra​c y, za​rów​n o na so​bie, jak i na in​n ych. Męż​c zy​z na no​sił ka​mi​z el​kę ku​lo​od​por​n ą. Cie​ka​we, czy był też uzbro​jo​n y? Ostroż​n ie zro​bi​ła krok do przo​d u i po​c hy​li​ła się po​wo​li nad sto​łem. Wzro​kiem po​wę​d ro​wa​ła w dół, w kie​run​ku jego bio​d er. – Ta skryt​ka ma dwóch wła​ści​c ie​li. – Na jego głos drgnę​ła i szyb​ko się wy​pro​sto​wa​ła. – Pro​szę? – Pa​n ią i Hen​ri​ka Pet​t ers​so​n a. Zna go pani? Kiw​n ę​ła gło​wą. – To mój brat. – To może on ma klucz i kar​t ę? Hen​ke i skryt​ka ban​ko​wa – dziw​n e po​łą​c ze​n ie. Ra​c zej nie po​sia​d ał ni​c ze​go tak war​t o​ścio​-

we​go, żeby za​kła​d ać tego typu scho​wek. Z dru​giej stro​n y nie opła​c o​n o ra​c hun​ku, co do nie​go było aku​rat po​d ob​n e. I je​śli wziąć pod uwa​gę to, czym się zaj​mo​wał przez ostat​n ie mie​sią​ce, to cięż​ko się dzi​wić, że miał ta​jem​n i​c e, któ​re mu​siał po​rząd​n ie chro​n ić. Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Może… – Tak czy owak, kar​t a nie jest żad​n ym pro​ble​mem. Po​n ie​waż jest pani współ​wła​ści​c iel​ką, mogę za​mó​wić dla pani nową. To bę​d zie kosz​t o​wać dwie​ście ko​ron. Poza tym musi pani po​kryć za​le​głą opła​t ę, je​śli pani nie chce, że​by​śmy prze​wier​c i​li za​mek. – Pew​n ie, bez pro​ble​mu. Pro​szę po pro​stu wy​słać do mnie ra​c hu​n ek. Męż​c zy​z na ski​n ął gło​wą i za​c zął stu​kać na kla​wia​t u​rze. Do​my​śli​ła się, że skła​d a za​mó​wie​nie. – No. Kar​t a przyj​d zie pocz​t ą za kil​ka dni. Ale je​śli cho​d zi o klucz, to nie mogę pani, nie​ste​ty, po​móc. – Jak to? – Wszyst​kie klu​c ze otrzy​mu​je oso​ba, któ​ra pod​pi​su​je umo​wę. I to od niej za​le​ż y, komu je roz​d a. Są one za​bez​pie​c zo​n e przed ko​pio​wa​n iem i choć​by​śmy chcie​li, to nie je​ste​śmy w sta​nie do​ro​bić wię​c ej sztuk. Dla​t e​go mu​si​my prze​wier​c ić za​mek, je​śli klient nie od​z y​wa się przez dłuż​szy czas. – Ale prze​c ież wid​n ie​ję na li​ście jako współ​wła​ści​c iel​ka… – Nie​rzad​ko oso​ba za​kła​d a​ją​c a skryt​kę na wszel​ki wy​pa​d ek upraw​n ia do niej inne oso​by. W ra​z ie gdy​by mia​ło jej się coś przy​d a​rzyć… * Pay​Tag – to oni za wszyst​kim sta​li. Na​wet je​śli jesz​c ze trud​n iej szło mu zło​ż e​n ie puz​z li w ca​łość, to aku​rat tego wnio​sku był na stó​wę pe​wien. Do Pay​Tag na​le​ż a​ła fir​ma Acme Usłu​gi Te​le​ko​mu​n i​ka​c yj​n e AB, wła​ści​c iel​ka tej ser​we​row​n i na Ki​ście, któ​rą wy​sa​d ził w po​wie​t rze przed bli​sko dwo​ma laty. Ten sam Pay​Tag po​sta​n o​wił ku​pić ak​c je Ar​go​sEye i za​mie​n ić tych wszyst​kich kon​spi​ra​t o​rów z wie​ż ow​c a przy Hötor​get w mul​t i​mi​lio​n e​rów. Ale wte​d y HP za​t o​pił tę łaj​bę ra​z em z za​ło​gą. Wy​glą​d a​ło jed​n ak na to, że Pay​Tag dzia​ła da​lej. Że wciąż w za​wrot​n ym tem​pie po​c hła​n ia małe fir​my, po​więk​sza​jąc swo​je im​pe​rium. HP zgro​ma​d ził na ich te​mat wszyst​kie moż​li​we fak​t y, któ​re wy​c ie​kły do cy​ber​prze​strze​n i. Więk​szość za​pi​sał na pen​d ri​vie, któ​ry gli​n ia​rze prze​oczy​li. Ale na​wet gdy​by mu go zgar​n ę​li, nie by​ło​by tra​ge​d ii. Wszyst​ko znał nie​mal na pa​mięć. Za​pa​lił szlu​ga, po​c ią​gnął ma​c ha i wy​pu​ścił pra​wie ide​al​n e kół​ko dymu w kie​run​ku po​ż ół​kłe​go od ni​ko​t y​n y su​f i​t u. 1992 – Pay​Tag zo​sta​je za​ło​ż o​n y przez czte​rech ame​ry​kań​skich stu​d en​c ia​ków. Ideą dzia​łal​n o​ści mają być ela​stycz​n e trans​f e​ry pie​n ięż​n e przez in​t er​n et. Nie ma w tym ni​c ze​go złe​go, ale je​śli oce​n ić po​mysł od stro​n y tech​n icz​n ej, to po​ja​wił się on dzie​sięć lat za wcze​śnie, kie​d y samo opro​gra​mo​wa​n ie było lip​n e. Mimo to pom​pu​je się środ​ki w ka​pi​t ał pod​wyż​szo​n e​go

ry​z y​ka i bu​d u​je ogrom​n e ser​we​row​n ie, żeby móc ogar​n ąć wszyst​kie trans​ak​c je, któ​re będą prze​pły​wa​ły przez sys​t em. 1997 – po pię​c iu la​t ach bi​lan​su na mi​n u​sie skar​biec za​c zy​n a pu​sto​szeć. Do​c ho​d zi do kłót​n i i dwóch z za​ło​ż y​c ie​li się wy​c o​f u​je. Po​z o​sta​li po​sta​n a​wia​ją zmie​n ić kurs. De​spe​rac​ko pró​bu​ją wy​ko​rzy​stać swo​je far​my ser​we​ro​we jako ma​ga​z y​n y dla in​n ych firm, któ​re po​t rze​bo​wa​ły​by ze​wnętrz​n e​go bac​ku​pu na wy​pa​d ek, gdy​by ich wła​sne ser​we​ry sia​d ły. Ko​le​sie tra​f ia​ją w ide​al​n y mo​ment, bo klien​c i od razu za​c zy​n a​ją pu​kać do ich drzwi. 1999 – rocz​n e roz​li​c ze​n ie po raz pierw​szy po​ka​z u​je war​t ość do​d at​n ią, i to dość po​rząd​n ą, co czy​n i Pay​Tag uni​ka​t em w bran​ż y IT. 2001 – Puf! Ucho​d zi po​wie​t rze z glo​bal​n e​go ba​lo​n u IT, ale po​n ie​waż za​po​t rze​bo​wa​n ie na ko​pie bez​pie​c zeń​stwa jest więk​sze niż kie​d y​kol​wiek, Pay​Tag wy​ka​z u​je nie​c o zy​sku. Poza tym, co za​ska​ku​ją​c e, mimo spad​ku na gieł​d zie zdo​by​wa nowy ka​pi​t ał. Roz​po​c zy​n a się praw​dzi​wa wy​pra​wa po za​ku​py do zban​kru​t o​wa​n ych kon​ku​ren​t ów, w efek​c ie cze​go Pay​Tag po​wo​li obej​mu​je cały seg​ment IT – in​sta​la​c je, ser​wis, dzia​łal​n ość kon​sul​t in​go​wą, jed​n ym sło​wem: wsio. 2005 – fir​ma de​biu​t u​je na gieł​d zie NA​SDAQ. Naj​więk​szy udzia​ło​wiec to przed​się​bior​stwo praw​d o​po​d ob​n ie po​wią​z a​n e z dwo​ma za​ło​ż y​c ie​la​mi, któ​rzy po​z o​sta​li w spół​c e, ale róż​n e fi​nan​so​we kom​bi​n a​c je na wzór IKE-i unie​moż​li​wia​ją spraw​d ze​n ie, czy rze​c zy​wi​ście tak jest. 2009 – Ko​lej​n y ślad! Mark Black, guru w bran​ż y IT i ulu​bie​n iec me​d iów, zo​sta​je no​wym pre​z e​sem fir​my. Od razu wpro​wa​d za w ży​c ie swój po​mysł – Chmu​rę. Od​t ąd klien​c i nie będą umiesz​c zać w Pay​Tag tyl​ko ko​pii swo​ich da​n ych kry​t ycz​n ych, ale za​pi​szą tam WSZYST​KIE in​f or​ma​c je. Wy​rzu​c a​ją więc ser​we​row​n ie z biur i prze​n o​szą się do chmu​ry, a do​kład​n iej – do jed​n ej z gi​gan​t ycz​n ych hal ser​we​ro​wych Pay​Tag, któ​re ro​sną na ca​łym świe​c ie jak grzy​by po desz​c zu. HP był jed​n ak pe​wien, że Gra za​c zę​ła swo​ją dzia​łal​n ość na dłu​go przed 1992 ro​kiem. Z ko​lei Pay​Tag od po​c ząt​ku dzia​łał wła​ści​wie le​gal​n ie. W pew​n ym mo​men​c ie ich dro​gi mu​sia​ły się zejść. Grę mógł sta​n o​wić cho​c iaż​by ja​kiś ta​jem​n i​c zy fi​n an​si​sta, któ​ry wszedł do Pay​Tag w środ​ku za​pa​ści w bran​ż y IT. Ewen​t u​al​n ie ta ta​jem​n i​c za fir​ma, któ​ra ma więk​szość ak​c ji, ukry​wa coś znacz​n ie bar​d ziej nie​przy​jem​n e​go niż kil​ku chci​wych Kam​pra​d ów12 wy​mi​gu​ją​c ych się od pła​c e​n ia po​d at​ku. Ale naj​pew​n iej​szy spo​sób prze​ję​c ia spół​ki nie po​le​gał praw​d o​po​d ob​n ie na zdo​by​c iu pa​kie​t u udzia​łów. W każ​d ym ra​z ie nie była to je​d y​n a dro​ga. Trze​ba było sie​d zieć na miej​scu, pil​n o​wać, żeby spra​wy ukła​d a​ły się zgod​n ie z pla​n em. Ten wła​śnie wnio​sek do​pro​wa​d ził HP do naj​n ow​szej hi​po​t e​z y. Naj​praw​d o​po​d ob​n iej Gra zro​bi​ła z Pay​Tag do​kład​n ie to, co on z Ar​go​sEye, czy​li pod​rzu​c i​ła im tro​ja​n a. Coś albo ko​goś o fa​sa​d zie nie​oce​n io​n e​go źró​d ła wie​d zy. Tro​jan zaś wniósł do fir​my coś nie​bez​piecz​n e​go. Żeby ta tak​t y​ka za​d zia​ła​ła, mu​siał za​sia​d ać na szczy​t ach pi​ra​mi​d y. I wła​ści​wie był na to sta​n o​wi​sko tyl​ko je​d en kan​d y​d at… Mark Black. To pod jego rzą​d a​mi zdo​by​t o cały świat. Chmu​ra i ser​we​row​n ie były czę​ścią wi​z ji Blac​ka, a wła​ści​c ie​le Pay​Tag dali mu wol​n ą rękę. Za​rów​n o gwiazd​ki, jak i po​li​t y​c y uwiel​bia​li tego lal​-

ko​wa​t e​go skur​wie​la, a me​d ia śle​d zi​ły w za​sa​d zie każ​d y jego krok. Nikt nie scza​ił, kim tak na​praw​d ę jest. Nikt prócz Hen​ri​ka HP Pe​t ers​so​n a. A może by tak prze​pro​wa​d zić krót​ką roz​mo​wę z pa​n em Blac​kiem? W czte​ry oczy. Gracz prze​c iw​ko Gra​c zo​wi… Wziął ostat​n ie​go ma​c ha i skie​po​wał faj​ka w prze​peł​n io​n ej po​piel​n icz​c e na sto​li​ku obok. Spo​t ka​n ie z Mar​kiem Blac​kiem. W za​sa​d zie to nie był głu​pi po​mysł. * – Mark Black, pre​z es Pay​Tag i po​śred​n io wasz głów​n y szef, przy​jeż​d ża do nas, jak wie​c ie, mniej wię​c ej za dwa ty​go​d nie. Re​bec​c a po​ka​z a​ła pierw​sze zdję​c ie ze swo​jej po​wer​po​in​t o​wej pre​z en​t a​c ji. Wid​n ia​ło na nim z trzy​d zie​ści ubra​n ych na bia​ło osób w ma​skach Guya Faw​ke​sa, trzy​ma​ją​c ych pla​ka​t y. – Po​z iom za​gro​ż e​n ia zo​stał uzna​n y za wy​so​ki, przede wszyst​kim ze wzglę​d u na róż​n e pro​t e​sty, któ​re wi​d zie​li​śmy przy oka​z ji in​n ych in​au​gu​ra​c ji. Włą​c zy​ła ko​lej​n e zdję​c ie, na któ​rym de​mon​stran​t ów od​pro​wa​d za po​li​c ja. – Pry​wat​n y sa​mo​lot Blac​ka o ko​d zie re​je​stra​c yj​n ym No​vem​ber Six Bra​vo wy​lą​d u​je na Brom​mie dwu​d zie​ste​go siód​me​go czerw​c a o dzie​więt​n a​stej pięć​d zie​siąt pięć. Kjel​l​gren i ja od​bie​ra​my go audi, a Mrsic i Pel​le​bergs cze​ka​ją w dru​gim au​c ie przy wy​jeź​d zie nu​mer je​den. Je​d zie​my pro​sto do Gran​d a, ja i ewen​t u​al​n ie Mrsic wcho​d zi​my na górę. Zde​c y​d u​je​my o tym po dro​d ze. Black nie lubi mieć za dużo ochro​n ia​rzy przy so​bie. Mamy do dys​po​z y​c ji po​kój nu​me​2 3 w tym sa​mym ko​ry​t a​rzu, w któ​rym jest apar​t a​ment Blac​ka. Ja no​c u​ję. Na​gle za​schło jej w gar​d le, więc zro​bi​ła prze​rwę i wy​pi​ła łyk wody. – Wy​jazd w stro​n ę For​t e​c y o szó​stej pięt​n a​ście dwu​d zie​ste​go ósme​go. Te same sa​mo​c ho​d y i ta sama za​ło​ga co dzień wcze​śniej. Na miej​scu po​ja​wią się za​rząd​c a i An​t hea Ra​vel z gru​py kie​ru​ją​c ej. Zo​ba​c zy​ła, jak para ochro​n ia​rzy wy​mie​n ia mię​d zy sobą spoj​rze​n ia, więc szyb​ko za​c zę​ła mó​wić da​lej, żeby nie zdą​ż y​li otwo​rzyć ust. – Ce​re​mo​n ia in​au​gu​ra​c yj​n a roz​po​c zy​n a się o dzie​wią​t ej trzy​d zie​ści, po niej od​bę​d zie się kon​f e​ren​c ja pra​so​wa. Ja​kieś py​t a​n ia? Nikt z sze​ściu osób w ma​łym po​ko​ju kon​f e​ren​c yj​n ym na​wet nie drgnął. – Świet​n ie – cią​gnę​ła. – Lindh, ty i Gud​mund​son po​ja​wia​c ie się na miej​scu. Roz​ma​wia​łeś z za​rząd​c ą? Lindh, zbu​d o​wa​n y i opa​lo​n y fa​c et po​wy​ż ej czter​d ziest​ki, chrząk​n ął, po czym zer​k​n ął do swo​je​go ma​łe​go, czar​n e​go no​t at​n i​ka le​ż ą​c e​go na sto​le. – Tak, wszyst​ko go​t o​we. Trzy​d zie​stu akre​d y​t o​wa​n ych dzien​n i​ka​rzy, póź​n iej przyj​d zie gru​pa lo​kal​n ych po​li​t y​ków, mi​n i​ster go​spo​d ar​ki ze swo​ją świ​t ą i kil​ko​ro przed​sta​wi​c ie​li naj​więk​szych klien​t ów. Ra​z em sześć​d zie​siąt dwie oso​by, ale może się po​ja​wić jesz​c ze kil​ka do​dat​ko​wych sztuk. Po​z wo​lę so​bie do​d ać, że żad​n e z na​z wisk nie jest po​d ej​rza​n e. A spraw​d zi​li​śmy oczy​wi​ście wszyst​kie… Po na​ra​d zie ze​szła na pię​t ro ni​ż ej, po​z dro​wi​ła kil​ku zna​jo​mych i prze​mknę​ła do za​gra​c o​-

ne​go biu​ra Mic​ke​go. Sie​d ział po​c hy​lo​n y nad kom​pu​t e​rem i le​d ​wo pod​n iósł wzrok. – Cześć! – Szyb​ko po​c a​ło​wa​ła go w po​li​c zek. – Cześć, Bec​c a! Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Ob​ró​c ił się na krze​śle. – Tak. Mamy wi​z y​t ę Blac​ka pod kon​t ro​lą. – Świet​n ie. Cała fir​ma jest chy​ba tro​c hę nie​spo​koj​n a. To duża spra​wa, sko​ro po​sta​n o​wił przy​je​c hać tuż po kup​n ie. Je​d ziesz z nim do For​t e​c y? Ski​n ę​ła gło​wą i w tym mo​men​c ie jego te​le​f on się roz​d zwo​n ił. Pod​n iósł go z biur​ka i spoj​rzał na wy​świe​t lacz, po czym szyb​ko wstał. – Sor​ry, ale mu​szę ode​brać. Mamy te​raz w cho​le​rę ro​bo​t y, te​le​f o​n y się wręcz ury​wa​ją. – Nie ma pro​ble​mu. I tak mia​łam wy​c ho​d zić. Chcia​łam tyl​ko za​py​t ać o zdję​c ia… – Zdję​c ia? – Zro​bił już krok w kie​run​ku drzwi, przy​kła​d a​jąc te​le​f on do ucha. – Te, któ​re zro​bi​łam w pią​t ek temu va​n o​wi. Mie​li​ście je wy​z o​omo​wać czy jak wy to na​z y​wa​c ie? Te​le​f on wciąż dzwo​n ił. Za​u wa​ż y​ła, że cała sy​t u​acja jest dla nie​go kło​po​t li​wa. – Aaa, nie, nie dało rady. Wiesz co, mu​szę ode​brać… – Mach​n ę​ła do nie​go ręką i wy​szła. – Halo? Tak, wszyst​ko idzie zgod​n ie z pla​n em – usły​sza​ła, za​n im za​mknął za nią drzwi. * Nie zdo​był się na za​kup wła​sne​go kom​pu​t e​ra. W trak​c ie dwu​mie​sięcz​n ej pra​c y w Ar​go​sEye ze​szłej zimy do​wie​d ział się, ile śla​d ów każ​d y zo​sta​wia – za​rów​n o w sie​c i, jak i na twar​d ym dys​ku. Nie ma szans, nie zro​bi z sie​bie tak ła​t we​go ką​ska. Ob​rał inną stra​t e​gię, któ​ra po​le​ga​ła na tym, że lo​so​wo ko​rzy​stał z nie swo​ich kom​pów. Mia​ły słu​ż yć je​d y​n ie za krót​kie przy​stan​ki, na któ​rych jego nie​z nacz​n e śla​d y w in​t er​n e​c ie zo​sta​ły​by za​t ar​t e przez śla​d y ty​się​c y in​n ych użyt​kow​n i​ków. Tak przy​n ajm​n iej to so​bie wy​obra​ż ał. Wła​ści​wie po​wi​n ien trzy​mać się jak naj​d a​lej od sie​c i. Zro​bić tak jak od​szcze​pie​n iec Er​man, czy​li ze​rwać wszyst​kie wię​z y ze spo​łe​c zeń​stwem, ukryć się w le​śnej cha​łu​pie i żyć w sty​lu low-tech, poza za​się​giem ra​d a​ru Gry. Ale dość szyb​ko po​rzu​c ił tę myśl. Był miesz​c zu​c hem, dziec​kiem as​f al​t u. Rola le​śne​go skrza​t a za​bi​ła​by go. Tak zresz​t ą skoń​c zył bie​d ak Er​man. Nie. Le​piej po​d ejść do tego z dy​stan​sem, grać da​lej i wy​ko​rzy​stać cały ten spo​kój do po​skła​d a​n ia jak naj​więk​szej licz​by puz​z li. Przy​go​t o​wać się naj​le​piej, jak się da, kie​d y za​ż ą​d a​ją od​po​wie​d zi. Tak przy​n ajm​n iej to wi​d ział od ze​szłej zimy, kie​d y to spo​t kał się z Przy​wód​c ą. Fa​ken, po​wi​n ien oczy​wi​ście po​lu​z o​wać z py​ka​n iem na Xbo​xie i bar​d ziej sku​pić się na rze​czy​wi​sto​ści. Ale do mo​men​t u, w któ​rym gli​n ia​rze wbi​li się do jego miesz​ka​n ia, ży​c ie w bło​gim spo​ko​ju nie​mal go prze​ko​n a​ło, że tam​t o spo​t ka​n ie w le​sie było tyl​ko złym snem. Ja​kimś cho​rym uro​je​n iem, wy​t wo​rem jego zje​ba​n e​go, szu​ka​ją​c e​go po​kla​sku mó​z gu. Choć oczy​wi​ście wie​d ział, że jest in​a​c zej. Za dużo go​d zin z gejm​pa​d em w ręku, a wła​ści​wie z wła​snym wac​kiem, spra​wia, że ła​t wo tra​c i się kon​c en​t ra​c ję. Mi​n ę​ło sześć mie​się​c y, od kie​d y otrzy​mał za​d a​n ie na tam​t ym ohyd​n ym cmen​t a​rzy​sku

dla zwie​rząt. Sześć mie​się​c y zdra​d ziec​kie​go spo​ko​ju, a więc po​ło​wa obie​c a​n e​go cza​su na roz​wa​ż e​n ie pro​po​z y​c ji. Jego dzi​siej​szym miej​scem pra​c y była bi​blio​t e​ka przy Med​bor​gar​plat​sen. Usiadł jak naj​d a​lej w rogu, skąd mógł pa​t rzeć na wszyst​kich wcho​d zą​c ych i wy​c ho​d zą​c ych, pod​c zas gdy oni go nie wi​d zie​li. Wło​ż ył pen​d ri​ve’a do jed​n e​go z kom​pu​t e​rów i po otwar​c iu się fol​d e​ru klik​n ął w pierw​szy z góry plik, żeby uru​c ho​mić pro​gram za​bez​pie​c za​ją​c y. Ska​no​w a​nie. Pro​szę cze​kać… – po​ja​wi​ła się wia​d o​mość w ma​łym oknie do​kład​n ie w chwi​li, kie​d y kom​pu​t er za​c zął trzesz​c zeć. Test na obec​n ość pro​gra​mu szpie​gu​ją​c e​go albo śla​d ów wła​ma​n ia zaj​mo​wał z re​gu​ły nie​c a​łą mi​n u​t ę. A wszyst​ko trwa​ło kwa​d rans, dłu​ż ej HP nig​d y nie zo​sta​wał w jed​n ym miej​scu. Ale po wy​d a​rze​n iach ostat​n ich dni trze​ba było ogra​n i​c zyć się jesz​c ze bar​d ziej. Ze znie​c ier​pli​wie​n ia prze​bie​rał no​ga​mi, ssąc nie​rów​n y pa​z no​kieć. Miał jesz​c ze pół roku. Sześć mie​się​c y, sto osiem​d zie​siąt osiem dób, żeby opra​c o​wać plan wyj​ścia, stra​t e​gię furt​ki, któ​ra mo​gła​by go uwol​n ić z tych dia​bel​skich si​d eł, w któ​re wpadł. Błąd – w któ​re oni wpa​d li. Bo bez wzglę​d u na punkt wi​d ze​n ia cięż​ko dojść do in​n e​go wnio​sku niż taki, że Bec​c ę co​raz bar​d ziej pró​bo​wa​n o wmie​szać w to wszyst​ko za każ​d ym ra​zem, gdy mie​li ze sobą bliż​szy kon​t akt. Po spo​t ka​n iu w le​sie, gdzie za​po​z na​ła go z Przy​wód​cą, po​wró​c i​ło to daw​n e i – naj​ła​god​n iej mó​wiąc – nie​przy​jem​n e uczu​c ie. Wu​jek Tage – mó​wi​ła o nim. I twier​d zi​ła, że był ofi​c e​rem re​z er​wy, jed​n ym ze sta​rych kum​pli ojca. Wie​le lat temu oj​c iec od​wie​d zał z nimi Ta​ge​go w jego let​n im dom​ku. Oczy​wi​ście pró​bo​wał po​wie​d zieć jej praw​d ę, ale bez naj​mniej​sze​go skut​ku. Mimo jego sta​rań wła​ści​wie nie ku​pi​ła hi​sto​rii o Grze, ale po​stać wuj​ka Ta​ge​go za​ak​c ep​t o​wa​ła bez wa​h a​n ia. Niech to szlag! Mó​wiąc o nim, mia​ła ła​god​n y głos, jak​by mó​wi​ła o sa​mym sta​rym. Czas na​praw​d ę wy​ma​z ał jej z pa​mię​c i wie​le zda​rzeń z udzia​łem ojca. Za parę lat nie bę​d zie na​wet pa​mię​t a​ła, ile razy od nie​go do​stał. Za​wsze, kie​d y ten skur​wiel wci​skał ście​mę le​ka​rzom i bab​kom z opie​ki spo​łecz​n ej, sta​ły za nim Bec​c a i mat​ka, któ​re uda​ło mu się na​mó​wić do po​t wier​d za​n ia jego zmy​ślo​n ych hi​sto​rii. Nie no, choć​by nie wia​d o​mo jak pró​bo​wał, nie umiał po​z być się tej nie​n a​wi​ści, któ​ra w nim bu​z o​wa​ła na myśl o ojcu. To samo do​t y​c zy​ło „wuj​ka Ta​ge​go”. Nie​n a​wi​ści i – spójrz​my praw​d zie w oczy – za​z dro​ści. Ja​kiś rok temu za cho​le​rę by się do tego nie przy​z nał. Wy​pie​rał​by się, że za​rów​n o oj​c iec, jak i Dag wy​z wa​la​li w nim za​z drość. Jak gdy​by ukra​d li mu Bec​c ę i za​mie​n i​li w ko​goś zu​peł​nie in​n e​go. W ko​goś, kogo le​d ​wo roz​po​z na​wał. W ob​c e​go. A więc za​z drość i nie​n a​wiść – sta​ra do​bra​n a para. Do tego jego ni​skie po​c zu​c ie war​t o​ści. Ra​z em sku​t ecz​n ie unie​moż​li​wia​ły prze​ko​n a​n ie jej co do praw​d zi​wej toż​sa​mo​ści Ta​ge​go Sam​me​ra. Ale nie mógł jej wi​n ić. Fakt, że cała ta jego hi​sto​ria brzmia​ła tak za​je​bi​ście nie​wia​ry​god​n ie, że cza​sa​mi jemu sa​me​mu cięż​ko było w nią uwie​rzyć. Na szczę​ście miał tro​c hę pa​mią​t ek, któ​re scho​wał w bez​piecz​n ym miej​scu.

Pierw​sza z nich to te​le​f on, któ​ry za​ko​sił przed dwo​ma laty Ken​t o​wi „Pięć​d zie​siąt​c e​ó​sem​ce” Has​se​lqvi​sto​wi przy au​t o​stra​d zie E4. Wy​glą​d ał iden​t ycz​n ie jak ten zna​le​z io​n y w po​c ią​gu, któ​ry wcią​gnął go w tę całą cho​rą ak​c ję, tyl​ko cy​f ry na tyle obu​d o​wy były inne. Ko​lej​n a rzecz to kar​t a do​stę​pu – bia​ły kró​li​c zek, któ​ry wy​padł z książ​ki w Nor​d i​ska Kom​pa​niet, po czym po​mógł mu za​t rzy​mać nie​z a​wod​n y ze​gar i tym sa​mym wpro​wa​d ził do swo​jej Na​rnii. Trze​c i przed​miot z jego zbio​ru to twar​d y dysk z wszyst​ki​mi pli​ka​mi z Ar​go​sEye – fir​my, któ​ra dba​ła, by Gra mo​gła dzia​łać ukry​t a w ot​c hła​n i in​t er​n e​t u. Tro​jan, któ​re​go Man​ge stwo​rzył i któ​re​go HP uda​ło się za​sa​d zić w sie​c i fir​my, zro​bił swo​je. Mnó​stwo rze​c zy zo​sta​ło wy​wle​c zo​n ych na świa​t ło dzien​n e – ściem​n io​n e trol​le, blo​ge​rzy z pa​kie​t a​mi opi​n ii na za​mó​wie​n ie, re​jestr my​ślą​c ych in​a​c zej – jak ze Sta​si – i cała resz​t a gów​na, któ​rym wy​so​ko w wie​ż ow​c u przy Hötor​get zaj​mo​wa​li się Phi​lip Ar​gos i jego ban​d a. Choć po​d ej​rze​wał… Wróć – choć wie​d ział, że Ar​go​sEye kry​ło Grę, re​je​stru​jąc wszyst​kich, któ​rzy za​c zę​li wę​szyć albo sprze​c i​wi​li się za​sa​d zie nu​mer je​d en, zdo​by​t e pli​ki nie wska​z a​ły na​wet naj​mniej​sze​go do​wo​d u na praw​d zi​wość jego teo​rii. Może po​d wój​n ie za​bez​pie​c zy​li tego typu dane? Albo szpieg Man​ge​go szu​kał po pro​stu nie tam gdzie trze​ba? Wbrew na​d zie​jom HP Gra nie zo​sta​ła zde​ma​sko​wa​n a. Wciąż oszu​ki​wa​ła, dzia​ła​jąc w pod​zie​miu, nie​wi​d zial​n a tak jak wcze​śniej. In​n y​mi sło​wy: rze​c zy, któ​re zgro​ma​d ził, nic nie mó​wi​ły ko​muś, kto nie ogar​n iał ca​ło​ści. Na​wet jego ostat​n i na​by​t ek nie miał wła​ści​wie żad​n ej war​t o​ści do​wo​d o​wej. Była to zwy​kła kart​ka A4 z tek​stem na​pi​sa​n ym na ma​szy​n ie. Mógł go na​pi​sać każ​d y. Two​je ostat​nie za​da​nie, HP – po​wie​d ział Tage Sam​mer vel Przy​wód​c a, kie​d y pili kawę mię​d zy na​grob​ka​mi. Po tym, jak HP za​d arł z Grą, jak po​krzy​ż o​wał jej pla​n y i zgar​n ął kasę, ten sta​ry ku​t as wy​da​wał się cał​ko​wi​c ie wy​lu​z o​wa​n y. Jak​by nic się nie sta​ło. Tym ra​z em to nie było byle ja​kie za​d a​n ie. A jaki do​stał, kur​wa, wy​bór! Je​śli je wy​ko​n a, jest skoń​c zo​n y. Ma prze​je​ba​n e w każ​d ym zna​c ze​n iu tego sło​wa. Je​śli nie wy​ko​n a, na sza​li znaj​d zie się nie tyl​ko jego ży​c ie. Niech to ja​sny szlag tra​f i! Spraw​dzo​nych 46 z 78 pli​ków, nie wy​kry​to żad​nych ob​cych obiek​tów – po​in​f or​mo​wał pro​gram. Spoj​rzał na ze​ga​rek. Mi​n ę​ła mi​n u​t a, zo​sta​ło mu tyl​ko dzie​więć i bę​d zie mu​siał się zmy​wać. No da​w aj, da​w aj, szyb​ko… Pie​przo​n e kom​py w bi​blio​t e​kach! Ska​no​w a​nie… Spraw​dzo​nych 70 z 78 pli​ków, nie wy​kry​to żad​nych ob​cych obiek​tów… Po​c hy​lił się nad kla​wia​t u​rą, prze​su​n ął kur​sor na iko​n ę prze​glą​d ar​ki i przy​go​t o​wał się do star​t u. Żad​n ych wy​szu​ki​wa​rek, wsko​c zy od razu na od​po​wied​n ie stro​n y, a przed wy​lo​go​wa​niem wy​ka​su​je wszyst​kie za​kład​ki i cia​stecz​ka. Byle zo​sta​wić jak naj​mniej śla​d ów. Na​gle wy​stra​szył go nie​ocze​ki​wa​n y dźwięk do​bie​ga​ją​c y od drzwi. Pod​n iósł gło​wę i ostroż​nie spoj​rzał znad mo​n i​t o​ra. Do środ​ka wszedł ni​ski fa​c et w skó​rza​n ej kurt​c e, ciem​n ych oku​la​rach i bejs​bo​lów​c e.

Stał przy drzwiach, prze​la​t u​jąc wzro​kiem wszyst​kie sta​n o​wi​ska. Coś w jego wy​glą​d zie spra​wi​ło, że w mó​z gu HP na​gle włą​c zy​ły się wszyst​kie alar​my. O kur​w a! * Wy​stu​ka​ła nu​mer i na​c i​snę​ła zie​lo​n ą ikon​kę. Łą​cze​nie… – po​in​f or​mo​wał wy​świe​t lacz, ale po pół mi​n u​c ie ocze​ki​wa​n ia zda​ła so​bie spra​wę, że nic z tego nie bę​d zie. Po​iry​t o​wa​n a roz​łą​c zy​ła się i po​wtó​rzy​ła czyn​n ość. Z tego no​we​go smart​f o​n a cięż​ko jej było gdzie​kol​wiek się do​d zwo​n ić… – Cen​t ra​la po​li​c ji – po​wie​d ział na​gle głos w słu​c haw​c e, wy​jąt​ko​wo szyb​ko, bo nie mi​n ę​ło na​wet parę sy​gna​łów. Przez chwi​lę się wa​h a​ła. – Z Wy​d zia​łem Ze​z wo​leń i Kon​c e​sji po​pro​szę. – Chwi​lecz​kę. Wi​ta​my w Wy​dzia​le Ze​z wo​leń i Kon​ce​sji! Czas ocze​ki​w a​nia na po​łą​cze​nie z kon​sul​tan​tem wy​no​si oko​ło… sze​ściu… mi​nut. Wes​t chnę​ła, po czym spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Przez chwi​lę za​sta​n a​wia​ła się na​wet, czy się nie roz​łą​c zyć i nie za​d zwo​n ić do Ru​n e​ber​ga, żeby zdo​być wię​c ej in​f or​ma​c ji na te​mat tego, co się sta​ło… Stigs​son za​ka​z ał jej kon​t ak​t o​wać się z bra​t em. Wła​ści​wie nie było z tym więk​sze​go pro​ble​mu. Po​lo​wa​ła na Hen​ke​go od ty​go​d ni, a ra​c zej od mie​się​c y, je​śli do​brze po​li​c zyć. I cho​c iaż wie​d zia​ła, że jest w domu, ani nie otwo​rzył jej drzwi, ani nie od​po​wie​d ział na jej wia​d o​mo​ści zo​sta​wia​n e na po​c zcie gło​so​wej. Do​sta​ła je​d y​n ie kil​ka wy​mu​szo​n ych SMS-ów, tyle. Dla​t e​go nie mia​ła już żad​n ych złu​dzeń, że te​raz ła​t wiej jej bę​d zie go zła​pać. Ta skryt​ka ban​ko​wa ją nie​po​ko​iła. Naj​wy​raź​n iej Hen​ke miał ta​jem​n i​c e, któ​re są tak cen​n e, że mu​siał je scho​wać w sej​f ie. Bry​ga​d a Stigs​so​n a pew​n ie prze​c ze​sa​ła jego miesz​ka​n ie, wy​star​c zy​ło więc, że ten, kto za​jął się kon​f i​ska​t ą, zna​lazł ko​pię umo​wy z ban​kiem albo list po​d ob​n y do tego, któ​ry sama do​sta​ła. Na​stęp​n y krok to na​kaz re​wi​z ji. Wte​d y wier​t ar​ka pój​d zie w ruch i ta​jem​n i​c e Hen​ke​go uj​rzą świa​t ło dzien​n e. – Per​s​son, Wy​d ział Ze​z wo​leń i Kon​c e​sji. – Re​bec​c a wzdry​gnę​ła się na dźwięk gło​su w słu​chaw​c e. – Yyy, eee… to zna​c zy… na​z y​wam się Re​bec​c a Nor​mén. – Spoj​rza​ła na kart​kę przed sobą, pró​bu​jąc ze​brać my​śli. – Cho​d zi o wnio​sek fir​my ochro​n iar​skiej o po​z wo​le​n ie no​sze​n ia bro​n i. Chcia​łam się tyl​ko do​wie​d zieć, jak spra​wa wy​glą​d a. * Pies! HP in​stynk​t ow​n ie scho​wał gło​wę za mo​n i​t or. Od ko​le​sia tak wa​li​ło gli​n ą, że aż za​c zę​ło go swę​d zieć w no​sie.

Po​c hy​lił się, żeby wy​jąć pen​d ri​ve’a z kom​pu​t e​ra. Ni chu​ja, nie odda im wszyst​kich da​nych, któ​re zbie​rał przez ostat​n ie mie​sią​c e. Bez​pie​ka z pew​n o​ścią zna​la​z ła​by w nich coś prze​c iw​ko nie​mu, żeby tyl​ko wsa​d zić go, na ile się da. Już za​c i​snął pal​c e wo​kół wtycz​ki, kie​d y męż​c zy​z na w bejs​bo​lów​c e na gło​wie roz​po​c zął gło​śną ty​ra​d ę w ja​kimś ob​c ym ję​z y​ku. Inny, cie​plej​szy głos od​po​wie​d ział mu nie​mal na​t ych​miast. Gdy HP ostroż​n ie wy​su​n ął gło​wę zza mo​n i​t o​ra, zo​ba​c zył, jak ko​leś wy​c ho​d zi z ko​bie​tą, któ​ra sie​d zia​ła przy kom​pu​t e​rze parę sta​n o​wisk da​lej. Po​c ze​kał jesz​c ze parę se​kund, po​wo​li się wy​pro​sto​wał i ode​t chnął z ulgą. Fał​szy​wy alarm. Niech to szlag, jaką ma schi​z ę! Ser​c e wciąż wa​li​ło mu jak mło​t em, ręce się trzę​sły. Mu​siał wziąć parę głę​bo​kich wde​c hów, żeby uspo​ko​ić tęt​n o. Do​bra, naj​wyż​szy czas stłu​mić pa​ra​n o​ję i przejść do obo​wiąz​ków dnia. Pro​gram po​wi​n ien skoń​c zyć ska​n o​wa​n ie. HP był cie​kaw, ja​kie re​ak​c je w me​d iach wy​wo​ła​ło jego aresz​t o​wa​n ie. Co dziw​n e, w czo​łów​kach z kio​sko​wych ga​blot wciąż do​mi​n o​wa​ły po​ra​d y do​t y​c zą​c e od​chu​d za​n ia. In​t er​n e​t o​wa wer​sja „Expres​sen” po​win​n a o nim wspo​mnieć. Po​li​cja Bez​pie​czeń​stwa za​trzy​ma​ła wczo​raj 32-lat​ka po​dej​rza​ne​g o o przy​g o​to​w y​w a​nie ata​ku ter​ro​ry​stycz​ne​g o. Na​sze źró​dło z po​li​cji po​da​je, że za​trzy​ma​nie naj​praw​do​po​dob​niej po​w strzy​ma​ło ak​cję ter​ro​ry​stycz​ną, któ​ra mia​ła zo​stać prze​pro​w a​dzo​na w Szwe​cji. Tak wła​śnie zdo​by​wa się co​raz więk​sze za​strzy​ki go​t ów​ki z bu​d że​t u pań​stwa. O fak​c ie, że po kil​ku go​d zi​n ach zo​stał wy​pusz​c zo​n y, wspo​mną pew​n ie za ty​d zień, kie​d y ni​ko​go to nie bę​dzie ob​c ho​d zić. Me​dial​ne okno jest małe, Hen​rik. Lu​dzie zno​szą tyl​ko jed​ną hi​sto​ryj​kę na​raz. Fa​ken, cza​sa​mi nie​mal tę​sk​n ił za Phi​li​pem i ze​spo​łem z Ar​go​sEye. Naj​praw​d o​po​d ob​n iej to oni zle​c i​li za​mor​d o​wa​n ie Anny Ar​gos i po​n ie​kąd go w nie wro​bi​li. Póź​n iej, kie​d y dał się zde​ma​sko​wać, urzą​d zi​li na nie​go po​lo​wa​n ie. Mimo to cza​sa​mi wy​obra​ż ał so​bie, jak spra​wy by się po​t o​c zy​ły, gdy​by jego ka​mu​f la​ż u nie tra​f ił szlag. Kim był​by te​raz? Chło​pa​kiem Ril​ke? Pra​wą ręką Phi​li​pa? Albo jesz​c ze le​piej – jego na​stęp​c ą. Wier​n ym part​n e​rem Przy​wód​c y, może na​wet przy​szłym Mar​kiem Blac​kiem. Żad​n a z opcji nie wy​d a​wa​ła się zła… Na ekra​n ie po​ja​wi​ło się na​gle zie​lo​n e okno. Pro​gram ska​n u​ją​c y mu​siał się za​wie​sić, kie​d y HP ru​szył pen​d ri​ve’em. Cho​le​ra! Stra​c o​n e dwie mi​n u​t y! Prze​su​n ął kur​sor, żeby za​mknąć okno i włą​c zyć ska​n o​wa​n ie od nowa, ale w tej sa​mej chwi​li, kie​d y strzał​ką na​je​c hał na pra​wy gór​n y róg, zo​ba​c zył li​t e​ry. Za​c zę​ły po​ja​wiać się jed​na po dru​giej, aż utwo​rzy​ły zda​n ie. Na jego wi​d ok wło​sy HP sta​n ę​ły dęba na gło​wie. C h c

e s z z a g r a ć w G r ę H e n r i k u P e t e r s s o n i e ? Schy​lił się i wy​c ią​gnął pen​d ri​ve’a z kom​pu​t e​ra. Pro​stu​jąc się, ude​rzył gło​wą o kant biur​ka, za​wa​d ził o krze​sło i omal nie ru​n ął na pod​ło​gę. W ostat​n iej chwi​li zła​pał blat i pod​c ią​gnął się, klę​c ząc. De​spe​rac​ko pró​bo​wał od​wró​c ić gło​wę, ale było za póź​n o. Jego wzrok cią​gnę​ło nie​ubła​ga​n ie w stro​n ę ekra​n u jak ćmę do pło​mie​n ia świe​c y, w któ​rym gi​n ę​ła. Ucie​kaj! – krzy​c zał prze​ra​ż o​n y głos w jego gło​wie.

Spier​da​laj stąd, idio​to! Ale cia​ło po​z o​sta​wa​ło głu​c he. Klę​c zał przed kom​pu​t e​rem z usta​mi otwar​t y​mi do po​ło​wy i ocza​mi wiel​ki​mi jak pił​ki ping​pon​go​we, a jego mózg wchła​n iał to, co się dzia​ło na ekra​n ie. Po​ja​wi​ło się nowe okno, a w nim za​c zę​ły prze​wi​jać się ob​ra​z y. Były to scre​en​sho​t y z frag​men​t a​mi ar​t y​ku​łów z róż​n ych ser​wi​sów in​t er​n e​t o​wych. Za​mek Kró​lew​ski in​f or​mu​je o re​kor​do​w o du​ż ym za​in​te​re​so​w a​niu za​g ra​nicz​nych me​diów zbli​ż a​ją​cym się ślu​bem księż​nicz​ki. Otwar​cie no​w ej ser​w e​row​ni w daw​nej ba​z ie woj​sko​w ej na pół​noc od Up​psa​li. Za​ostrzo​ne środ​ki bez​pie​czeń​stwa… Ko​lej​ne wła​ma​nie ha​ker​skie na dużą ska​lę, tym ra​z em w wie​lu przed​się​bior​stwach w prze​my​śle zbro​je​nio​w ym. Po​li​cja twier​dzi, że żad​ne dane nie zo​sta​ły skra​dzio​ne – po​dob​nie jak w po​przed​nich ta​kich sy​tu​acjach… Po​łu​dnio​w a ob​w od​ni​ca za​mknię​ta po raz dru​g i w tym ty​g o​dniu. Przy​czy​ną jest błąd sys​te​mo​w y, któ​ry prze​rwał dzia​ła​nie bra​mek kon​tro​l​nych i ukła​dów wen​ty​la​cyj​nych… Wie​le czo​ło​w ych in​ter​ne​to​w ych ser​w i​sów in​f or​ma​cyj​nych po​now​nie usu​w a pola ko​men​ta​rzy… Wszyst​ko znał. Sam wy​szu​ki​w ał te ar​ty​ku​ły, wy​ci​nał z nich frag​men​ty i za​pi​sy​w ał je na pen​dri​v ie. Na​gle po​ja​wi​ły się jed​n ak inne scre​en​sho​t y. Tych so​bie nie przy​po​mi​n ał. Trze​ci ty​dzień z rzę​du po​ja​w ia​ją się zgło​sze​nia o za​kłó​ce​niach w sie​ciach te​le​in​f or​ma​tycz​nych. Cho​dzi głów​nie o ope​ra​to​rów 3 oraz Te​lia, ale inni też mają pro​ble​my… Trzy ki​lo​g ra​my plu​to​nu z taj​ne​g o szwedz​kie​g o pro​jek​tu z cza​sów zim​nej woj​ny prze​ka​z a​ne Sta​nom Zjed​no​czo​nym. – Nie zo​sta​ną uży​te w ce​lach woj​sko​w ych – za​pew​nia mi​ni​ster spraw za​g ra​nicz​nych. Unia Eu​ro​pej​ska wy​mu​sza na Szwe​cji wdro​ż e​nie dy​rek​ty​w y w spra​w ie za​trzy​my​w a​nia ge​ne​ro​w a​nych lub prze​twa​rza​nych da​nych. Frag​men​ty znik​nę​ły, a na ich miej​scu po​ja​w i​ły się krót​kie wia​do​mo​ści tek​sto​w e. Wia​do​mość przy​cho​dzą​ca, 03/04, 09.55: Zmie​ni​łam pra​cę, to mój nowy nu​mer. Ode​z wij się! /Bec​ca Wia​do​mość przy​cho​dzą​ca, 12/04, 14.55: Cze​mu nie dzwo​n isz? /Bec​c a Wia​do​mość przy​cho​dzą​ca, 02/05, 16.39:

By​łam u cie​bie i dzwo​n i​łam do drzwi. Te​le​wi​z or cho​d ził. Cze​mu nie otwo​rzy​łeś? /Bec​c a Wia​do​mość wy​cho​dzą​ca, 06/05, 22.02: Cześć, Man​ge​li​t o! Wró​c i​łeś już? /HP Wia​do​mość przy​cho​dzą​ca, 14/05, 21.13: Gdzie się po​d zie​wasz, Hen​ke? Wszyst​ko w po​rząd​ku? Pro​szę, za​d zwoń! /Bec​c a Wia​do​mość wy​cho​dzą​ca, 15/05, 03.11: Man​ge, ode​z wij się. Mu​si​my po​ga​d ać. Szyb​ko! /HP Wia​do​mość przy​cho​dzą​ca, 23/05, 18.36: Hen​ke, od​po​wiedz. Pro​szę!!! /Bec​c a W chwi​li kie​d y ska​po​wał, że to nic in​n e​go tyl​ko SMS-y z jego te​le​f o​n u, wia​d o​mo​ści znik​nę​ły i po​ja​wi​ły się slaj​d y ze zdję​c ia​mi. Do​brze zna​na po​stać się​g a​ją​ca po pa​ra​sol. KLAPS. Kon​w ój w dro​dze przez Sztok​holm. KLAPS. Ubra​na na ciem​no po​stać na sku​te​rze. KLAPS. Cy​w il​ny sa​mo​chód po​li​cyj​ny da​chu​ją​cy w zwol​nio​nym tem​pie. KLAPS. Pło​ną​ca le​śna cha​ta. KLAPS. Krą​ż ą​ce nad wy​dma​mi pta​ki pa​dli​no​ż er​cy. I na ko​n iec: Syl​w et​ka star​sze​g o męż​czy​z ny w czap​ce na gło​w ie od​bi​ta na tle ciem​ne​g o, po​kry​te​g o śnie​g iem la​sku peł​ne​g o mi​g o​czą​cych zni​czy. Na​gle mo​n i​t or po​c zer​n iał. Mimo to HP wciąż nie mógł ode​rwać od nie​go wzro​ku. Klę​c zał za​mu​ro​wa​n y, wstrzy​mu​jąc od​d ech i cze​ka​jąc. Kie​d y po​ja​wi​ła się na​stęp​n a wia​d o​mość, omal nie zlał się w majt​ki: Czas pod​j ąć de​cy​zję, Hen​ri​k u! To two​j e ostat​nie za​da​nie. Chcesz za​grać w Grę? Tak czy

nie?

5 | Ghosts from the past13

Po​win​n a oczy​wi​ście spró​bo​wać go do​rwać, w koń​c u był jej bra​t em. I po​wie​d zieć Stigs​so​n o​wi, żeby wsa​d ził so​bie ten cho​ler​n y re​gu​la​min w… Ale prze​c ież już pró​bo​wa​ła. Pra​wie przez całą wio​snę na nie​go po​lo​wa​ła – dzwo​n i​ła, pi​sa​ła SMS-y, parę razy do​bi​ja​ła się do jego drzwi. Czu​ła, że tam ktoś miesz​ka. Za​pach był inny, nie taki stę​c hły jak w trak​c ie jego wie​lo​mie​sięcz​n ej nie​obec​n o​ści. Kil​ka razy wi​d zia​ła z uli​c y mi​ga​ją​c e świa​t ło te​le​wi​z o​ra. Mimo to nie otwo​rzył. Wresz​c ie pew​n e​go zi​mo​we​go dnia zmie​n ił za​mek, bo za​pa​so​we klu​c ze, któ​re mia​ła, nie pa​so​wa​ły. Był na nią zły. Zresz​t ą do​kład​n ie wie​d zia​ła dla​c ze​go… Nie po​d o​bał mu się jej sto​su​n ek do Ta​ge​go Sam​me​ra. Do​brze wie​d ział, dla​c ze​go ona lubi tego star​sze​go męż​c zy​z nę, i z tego wła​śnie po​wo​d u go nie​n a​wi​d ził, nie da​jąc mu żad​n ych szans. Wu​jek Tage przy​po​mi​n ał ojca… Ale na​wet je​śli Hen​ke był ża​ło​snym idio​t ą, mu​sia​ła mu po​móc. Zro​bić wszyst​ko, żeby uchro​n ić go przed sa​mym sobą. Zna​la​z ła nu​mer w kon​t ak​t ach i po chwi​li wa​h a​n ia za​c zę​ła się łą​c zyć. To był kre​t yń​ski po​mysł. Ale nie mia​ła wy​bo​ru… Ode​brał po pierw​szym sy​gna​le: – Biu​ro Ochro​n y Rzą​d u, Ru​n e​berg przy te​le​f o​n ie! – Hej, Lud​d e, tu Re​bec​c a. Sor​ry, że dzwo​n ię tak wcze​śnie, ale za​kła​d a​łam, że już pra​c u​jesz… – Cześć, Nor​mén! Ano wi​d zisz, pra​c o​wi​t ość to moja sta​ła ce​c ha. Jak wiesz, mamy peł​n e ręce ro​bo​t y. Dzwo​n isz, żeby po​wie​d zieć, że zmie​n i​łaś zda​n ie? Tę​sk​n isz za gniaz​d em, co? Głos Ru​n e​ber​ga brzmiał nor​mal​n ie, co uła​t wia​ło dal​szą roz​mo​wę. – Nooo, nie do koń​c a. Cią​gle się za​sta​n a​wiam – skła​ma​ła. – Chcia​łam cię pro​sić o przy​słu​gę, Lud​d e… To de​li​kat​n a spra​wa. – Yhy. Wy​d a​wa​ło jej się, że sły​szy skrzyp fo​t e​la, jak​by Ru​n e​berg w tym mo​men​c ie wy​pro​sto​wał swo​je ogrom​n e cia​ło. – Cho​d zi o mo​je​go bra​t a… – Za​d zwoń do mnie na ko​mór​kę za dzie​sięć mi​n ut – po​wie​d ział dia​me​t ral​n ie zmie​n io​nym to​n em. – C-co? – od​par​ła. Ale Ru​n e​berg się roz​łą​c zył. *

Trze​c i raz od pię​c iu mi​n ut spo​glą​d ał ostroż​n ie przez ża​lu​z je na ską​pa​n ą w mro​ku uli​c ę. Wy​da​wa​ło się, że wo​kół pa​n o​wał spo​kój, on jed​n ak wie​d ział, że jest ob​ser​wo​wa​n y. Był tego cał​ko​wi​c ie pe​wien. Na stó​wę. Bez kitu. Każ​d y ruch, każ​d a stro​n a, któ​rą od​wie​d ził, każ​d y SMS. Wszyst​ko mo​n i​t o​ro​wa​li mimo wszel​kich środ​ków bez​pie​c zeń​stwa, ja​kie za​sto​so​wał. Ba​wi​li się z nim, pró​bo​wa​li zryć mu psy​chę. I wła​ści​wie byli na do​brej dro​d ze… Za​su​n ął ża​lu​z je i okrą​ż ył sofę – naj​pierw zro​bił jed​n o koło, po chwi​li dru​gie. Wresz​c ie usiadł i za​c zął wy​stu​ki​wać rytm na ko​la​n ie, aż spo​strzegł, że ma jesz​c ze je​d en pa​z no​kieć, któ​re​go nie ob​gryzł do resz​t y. Jego plan – w stop​n iu, w ja​kim go miał – nie prze​wi​d y​wał ta​kie​go sce​n a​riu​sza. Not by a long shot! 14 A pró​bo​wał so​bie wmó​wić, że o nim za​po​mnie​li… Epic fuc​king fail! 15

Musi za​brać się z miesz​ka​n ia, za​n im za​c znie cho​d zić po ścia​n ach. Była siód​ma rano, nor​mal​n ie spał​by jesz​c ze wie​le go​d zin. Ale prze​ż y​c ia z bi​blio​t e​ki otwo​rzy​ły chy​ba wszyst​kie za​po​ry w jego czasz​c e. Gło​wę wciąż wy​peł​n ia​ły mi​ga​ją​c e ob​raz​ki. Jak gdy​by śnił mu się cały film, z po​c ząt​kiem, środ​kiem i koń​c em, ale te​raz pa​mię​t ał tyl​ko nie​któ​re jego sce​n y. Se​kwen​cje, któ​rych nie spo​sób po​łą​c zyć bez wzglę​d u na to, jak jego obo​la​ły łeb się sta​rał. Poza tym prze​peł​n io​n a po​piel​n icz​ka na sto​le wchło​n ę​ła wła​śnie ostat​n ie​go szlu​ga, co ozna​c za​ło, że z uza​sad​n io​n ych przy​c zyn trze​ba sko​c zyć do 7-Ele​ven przy Ma​ria​t or​get i przy oka​z ji za​c zerp​n ąć świe​ż e​go po​wie​t rza. Jak tyl​ko otwo​rzył drzwi klat​ki i wy​szedł na uli​c ę, po​c zuł na kar​ku ich spoj​rze​n ia. Od​wra​cał gło​wę, ob​c za​jał wszyst​kie moż​li​we rogi, ale byli oczy​wi​ście zbyt spryt​n i, żeby dać się tak ła​t wo za​u wa​ż yć. Mimo wcze​sne​go ran​ka w skle​pie znaj​d o​wa​ło się z pięć osób. Do​brze zbu​d o​wa​n y ko​leś sto​ją​c y przy jed​n ej z pół​ek spoj​rzał na nie​go ką​t em oka. HP nie​mal za​marł w po​ło​wie kro​ku. Był pra​wie pe​wien, że wi​d ział go​ścia wcze​śniej. Utwier​d ził się tyl​ko w prze​ko​n a​n iu, kie​d y zo​ba​czył, jak ten ściem​n ia, że nie​win​n ie pa​ku​je sło​d y​c ze na wagę. Żel​ki ma​lin​ki nie pa​so​wa​ły do LCHF16 . Po​z o​sta​ło od​wró​c ić się na pię​c ie i jak naj​szyb​c iej zmyć się stam​t ąd. Po​wi​n ien wła​ści​wie wró​c ić do miesz​ka​n ia, ale z bra​ku fa​jek roz​piź​d zi​ło​by go prze​c ież od środ​ka. Po​sta​n o​wił pójść wzdłuż Horns​ga​t an w kie​run​ku Slus​sen. Po​wstrzy​my​wał się przy tym usil​n ie przed uciecz​ką mię​d zy sa​mo​c ho​d a​mi sto​ją​c y​mi w kor​kach, któ​rą mógł​by wy​sta​wić tych dup​ków na pró​bę. Spa​c er za​jął mniej niż pięć mi​n ut, ale ko​szul​ka kle​iła mu się do ple​ców, choć nie było ja​koś szcze​gól​n ie go​rą​c o. Zde​c y​d o​wał się usiąść na jed​n ej z ła​wek przy zej​ściu do me​t ra i chwi​lę od​sap​n ąć. Był ocię​ż a​ły, nie tyl​ko fi​z ycz​n ie. Grze​bał w kie​sze​n i przez do​brą chwi​lę, za​n im ska​po​wał, że nie ma fa​jek i że wła​śnie z tego po​wo​d u wy​szedł na ten krót​ki spa​c er. W wej​ściu do me​t ra znaj​d o​wał się kiosk. Za​n im HP wstał i ru​szył w jego kie​run​ku, ro​z ej​rzał się jesz​c ze do​ko​ła. Przy drzwiach na​po​t kał masę lu​d zi wy​le​wa​ją​c ą się na ze​wnątrz, co ozna​c za​ło, że wła​śnie przy​je​c hał po​c iąg.

Bia​łe koł​n ie​rzy​ki, po​ran​n i tu​ry​ści i zwy​kłe sven​n ​so​n y w dro​d ze do pra​c y. Przy​t knął bro​d ę do klat​ki pier​sio​wej i za​c zął prze​py​c hać się pod prąd. Usły​szał parę mruk​n ięć nie​z a​d o​wo​le​nia. Miał na to wy​wa​lo​n e. Do​stał nie​spo​d zie​wa​n ie ta​kie pchnię​c ie w bok, że omal nie stra​c ił rów​n o​wa​gi. Wku​rzo​n y pod​n iósł wzrok – twa​rze mi​ga​ły w róż​n ych kie​run​kach, nie szło ro​z e​z nać, kto go ude​rzył. W koń​c u fala prze​pły​n ę​ła, a on zna​lazł się w hali bi​le​t o​wej. Za​miast ru​szyć w stro​n ę kio​sku, sta​n ął jed​n ak jak wry​t y, pod​c zas gdy jego mózg szu​kał od​po​wied​n ie​go łą​c za. Twarz jed​ne​go z prze​c hod​n iów wy​d a​ła mu się zna​jo​ma. Pa​ker w 7-Ele​ven mógł być zja​wą, ale tu zo​ba​c zył coś zu​peł​n ie in​n e​go. Wzrok, czo​ło, rysa nad ocza​mi i no​sem – wszyst​ko nie​po​ko​ją​c o zna​jo​me. Coś jed​n ak się nie zga​d za​ło, coś nie pa​so​wa​ło do ukła​d an​ki. Mi​n ę​ło parę se​kund, za​n im jego ba​n ia za​c zę​ła ja​rzyć. Za​rost! Zro​bił kil​ka kro​ków wstecz, aż zna​lazł się przy drzwiach, póź​n iej ko​lej​n ych kil​ka, tym ra​zem szyb​c iej. Wy​le​c iał na plac, za​c zął krę​c ić gło​wą jak świr​n ię​t a Lin​d a Bla​ir, aż wresz​c ie wsko​c zył na jed​n ą z ła​wek, żeby wi​d zieć le​piej. – Er​ma​aan! – krzyk​n ął. – Er​ma​aaaan! Je​d y​n e, co wy​ła​py​wa​ły jego oczy, to prze​my​ka​ją​c e ple​c y lu​d zi z tłu​mu. Żad​n e nie róż​n i​ły się od po​z o​sta​łych. Otwo​rzył usta, żeby krzyk​n ąć jesz​c ze raz. Po​wstrzy​ma​ły go spoj​rze​n ia lu​d zi. Mimo tło​ku na pla​c u po​wsta​ła grup​ka ga​piów, któ​rzy okrą​ż y​li ław​kę. Wy​glą​d a​ło to tak, jak​by wszy​scy chcie​li zo​ba​c zyć, kto na niej stoi, tyl​ko nikt nie od​wa​ż ył się po​d ejść bli​sko. Para czter​n a​sto​lat​ków urzą​d zi​ła so​bie z nie​go bekę, ja​kiś oj​c iec pod​szedł z dzie​c ia​kiem bli​żej, kil​ku nie​miec​kich tu​ry​stów od Stie​ga Lars​so​n a wy​ję​ło apa​ra​t y. Spoj​rzał na swo​je od​bi​c ie w szkla​n ych drzwiach. Czer​wo​n y na gę​bie jak bu​rak, z ocza​mi jak pił​ki ping​pon​go​we. W do​d at​ku z nie​mal ty​go​d nio​wym za​ro​stem i w brud​n ych ciu​c hach. Nie​d ziw​n e, że lu​d zie się ga​pi​li. Wy​glą​d ał, kur​wa, jak psy​c hol! Schwe​disch Wahn​sinn, ja, ja – sehr gut! 17 Za​wsty​d zo​n y zszedł mi​giem z ław​ki, wbił oczy w bruk i usil​n ie sta​rał wmie​szać się w tłum, idąc w stro​n ę Guld​gränd. Przy​wi​d zia​ło mu się. Na pew​n o. Po raz set​n y spu​ścił z łań​c u​c ha swo​ją cho​rą wy​obraź​n ię i po​z wo​lił jej ha​sać. Nie in​a​c zej. – Zja​wy nie ist​n ie​ją – mruk​n ął do sie​bie. Zja​w y nie ist​nie​ją. * – Chy​ba wiesz, że to jest prze​c iw​ko wszyst​kim moż​li​wym za​sa​d om, Nor​mén? Ski​n ę​ła gło​wą.

– Oczy​wi​ście. I jak już po​wie​d zia​łam, Lud​d e, na​praw​d ę do​c e​n iam to, że… – Do​bra, do​bra. Wy​star​c zy. Masz nie​c o po​n ad pół go​d zi​n y. Kie​d y skoń​c zę jeść, mu​szę za​brać wszyst​kie rze​c zy. W ma​ga​z y​n ie sze​f u​je dziś Su​n es​son. Na pew​n o go pa​mię​t asz. – Przy​szedł po re​d uk​c ji w Nor​r​malm. Pa​mię​t am. Przez chwi​lę pra​c o​wał jako ochro​n iarz. – Świet​n ie, to na dole nie bę​d zie żad​n ych pro​ble​mów. Tyl​ko się uśmiech​n ij i po​ma​c haj. Trwa wła​śnie lunch, więc na ko​ry​t a​rzach bę​d zie tłocz​n o. Sune jest du​si​gro​szem i przy​n o​si je​d ze​n ie z domu. Pew​n ie nie chce prze​ga​pić wy​ści​gów kon​n ych o tej po​rze… – Ru​n e​berg po​c hy​lił się do przo​d u i ostroż​n ie po​ło​ż ył na sto​li​ku zwi​n ię​t e „Me​t ro”. – Tu masz wszyst​ko, cze​go po​t rze​bu​jesz. – Masz pew​n ość, że to tam jest? – Tak. Spraw​d zi​łem w pro​t o​ko​le kon​f i​ska​t y po tym, jak do mnie za​d zwo​n i​łaś. – Świet​n ie. Przez mo​ment nie wie​d zia​ła, co ma po​wie​d zieć. Mimo że te​mat nie zo​stał po​ru​szo​n y, była nie​mal pew​n a po​wo​d u, dla któ​re​go jej po​mógł. Ru​n e​berg to naj​lep​szy kum​pel Tob​be​go Lun​dha i oj​c iec chrzest​n y jego syna Jo​n a​t ha​n a. Tego sa​me​go Jo​n a​t ha​n a, któ​ry z ko​le​gą Mar​c u​sem stwo​rzył w sie​c i pro​f il May​Bey i przez mie​sią​c e ją prze​śla​d o​wał, roz​gła​sza​jąc plot​ki na jej te​mat, a tak​ż e stra​sząc ją, że Hen​ke jest w nie​bez​pie​c zeń​stwie. Trwa​ło to aż do chwi​li, kie​d y zro​z u​mia​ła, o co cho​d zi, i po​ło​ż y​ła kres tej sza​ra​d zie. Przede wszyst​kim po​win​n a oczy​wi​ście wi​n ić sie​bie. W koń​c u to ona za​c zę​ła krę​c ić z Tob​bem Lun​d hem, cho​c iaż wie​d zia​ła, że ma żonę i dzie​c i. Tak czy owak, Ru​n e​berg czuł się w ja​kimś stop​n iu od​po​wie​d zial​n y za tam​t o zda​rze​n ie. Na​gle za​c zę​ła ża​ło​wać, że w ten spo​sób wy​ko​rzy​stu​je czy​jeś po​c zu​c ie winy. Cały ten plan był wła​ści​wie idio​t ycz​n y od po​c ząt​ku do koń​c a. Stigs​son wy​ra​z ił się ja​sno: Pod​czas trwa​nia do​cho​dze​nia w spra​w ie prze​stęp​stwa o cha​rak​te​rze ter​ro​ry​stycz​nym nie wol​no ci, oczy​w i​ście, w ża​den spo​sób kon​tak​to​w ać się z bra​tem. Po​w ta​rzam: w ża​den spo​sób. Zro​z u​mia​łe, Nor​mén? Ale nie mia​ła wy​bo​ru. Mu​sia​ła do​stać się do skryt​ki, za​n im to zro​bią śled​c zy Stigs​so​n a. Wy​star​c zy, że zer​k​n ie do środ​ka, żeby się prze​ko​n ać, że nie ma tam ni​c ze​go, co mo​gło​by po​gor​szyć sy​t u​ację bra​t a. A po​t em może na​wet oso​bi​ście po​in​f or​mo​wać o ist​n ie​n iu skryt​ki i po​móc tym sa​mym w do​c ho​d ze​n iu. To przy​n ajm​n iej pró​bo​wa​ła so​bie wmó​wić… Ru​n e​berg zda​wał się za​u wa​ż yć jej wa​h a​n ie. – Spa​d aj stąd, Nor​mén. Czas leci i wła​śnie nio​są mi je​d ze​n ie… Kel​n er​ka z cięż​ką tacą zbli​ż a​ła się do ich sto​li​ka. Za​n im do nie​go do​szła, Re​bec​c a zdą​ż y​ła wstać. Jed​n o​c ześ​n ie chwy​c i​ła ga​z e​t ę le​ż ą​c ą na sto​le i wło​ż y​ła ją do to​reb​ki. – Jesz​c ze raz dzię​ki, Lud​d e. Na​praw​d ę je​stem… Uśmiech​n ął się i wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Nie ma spra​wy, Nor​mén. Idź już – od​parł. Kie​d y była przy drzwiach, do​d ał jesz​c ze: – A tak przy oka​z ji… Je​śli wszyst​ko szlag tra​f i, będę po​t rze​bo​wał no​wej ro​bo​t y, więc mo​ż esz ocze​ki​wać wte​d y spo​t ka​n ia ze mną. Trzy​mi​n u​t o​wy szyb​ki spa​c er – tyle po​t rze​bo​wa​ła, żeby do​stać się do wej​ścia dla per​so​n e​lu.

Przy​t knę​ła kar​t ę do czyt​n i​ka przy bram​c e, umyśl​n ie trzy​ma​jąc ją do góry no​ga​mi, żeby nikt nie za​u wa​ż ył zdję​c ia Lud​d e​go. Straż​n ik spoj​rzał na nią szyb​ko, po czym kiw​n ął gło​wą na znak, że ją roz​po​z nał. Pierw​sza prze​szko​d a po​ko​n a​n a. Prze​szła przez szkla​n y ko​ry​t arz łą​c zą​c y oba bu​d yn​ki. Gło​wę trzy​ma​ła wy​so​ko, pró​bu​jąc ro​bić wra​ż e​n ie, jak​by była w dro​d ze do swo​jej co​d zien​n ej pra​c y. Po​win​n o się udać bez żad​nych pro​ble​mów. W koń​c u pra​c o​wa​ła tu​t aj do ostat​n iej zimy. Teo​re​t ycz​n ie wciąż była za​trud​n io​n a w Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa. Mimo to czu​ła się obco, jak ktoś, kto już nie na​le​ż ał do tego miej​sca. Nie mo​gła się po​wstrzy​mać przed zer​k​n ię​c iem w stro​n ę ko​pu​łek z ka​me​ra​mi w su​f i​c ie. Jed​n o​c ze​śnie pró​bo​wa​ła trzy​mać się od nich jak naj​d a​lej. Skrę​c i​ła w pra​wo, w dłu​gi ko​ry​t arz o żół​t ych ścia​n ach. Na koń​c u znaj​d o​wa​ły się me​t a​lo​we drzwi, a na nich mała bia​ła ta​blicz​ka z na​pi​sem: Ma​g a​z yn rze​czy skon​f i​sko​w a​nych. Przy​ło​ż y​ła kar​t ę Lud​d e​go do czyt​n i​ka. Pik​n ę​ło, ale nic poza tym. Niech to szlag! Spró​bo​wa​ła po​n ow​n ie, tym ra​z em wol​n iej. Ko​lej​n e pik​n ię​c ie i za​mek za​c hrzę​ścił. Uspo​kój się, Nor​mén! We​szła do ma​łej re​c ep​c ji. Za ladą sie​d ział star​szy, gru​by męż​c zy​z na z fry​z u​rą na Ro​bin Ho​oda. Na ekra​n ie za​wie​szo​n e​go na ścia​n ie te​le​wi​z o​ra trwa​ły wy​ści​gi kon​n e. Na jej wi​d ok fa​c et zro​bił gry​mas, był wy​raź​n ie zi​ry​t o​wa​n y tym, że musi się ode​rwać od swo​jej roz​ryw​ki. – Cześć, Sune! – przy​wi​t a​ła się prze​sad​n ie miło. – Nie, nie, siedź, dam so​bie radę – do​d a​ła, kie​d y męż​c zy​z na stęk​n ął i za​c zął wsta​wać. – Chcę tyl​ko jesz​c ze raz spraw​d zić kon​f i​ska​t ę z ze​szłe​go ty​go​d nia. – Do​bra – mruk​n ął gru​bas i z po​wro​t em za​t o​pił ciel​sko w fo​t e​lu. – Wpisz się. Mach​n ął ręką w stro​n ę lady, po czym skie​ro​wał uwa​gę na ekran te​le​wi​z o​ra. Re​bec​c a przy​su​n ę​ła do sie​bie re​jestr go​ści i w ko​lum​n ie pod​pi​sów zro​bi​ła ja​kieś nie​c zy​t el​n e gry​z mo​ły. – Go​t o​we! Nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od te​le​wi​z o​ra, Su​n es​son pod​n iósł rękę i przy​c i​snął gu​z ik na swo​im biur​ku. Drzwi na pra​wo od Re​bek​ki za​z grzy​t a​ły i po kil​ku se​kun​d ach zna​la​z ła się du​ż ym po​miesz​c ze​n iu z rzę​d a​mi me​t a​lo​wych pół​ek. Ostat​n i raz była tu​t aj wie​le lat temu, więc naj​pierw zro​bi​ła parę kro​ków do przo​d u, żeby się zo​rien​t o​wać w te​re​n ie. Za​pach po​z o​stał nie​z mie​n io​n y: dusz​n e po​wie​t rze zmie​sza​n e z wo​n ią pa​pie​ru i ma​lo​wa​n e​go be​t o​n u. Kil​ka me​t rów da​lej, przy ścia​n ie, stał kom​pu​t er. Po​d e​szła do nie​go. Wy​ję​ła kar​t ę Ru​n e​ber​ga i wło​ż y​ła do ma​łe​go czyt​n i​ka przy kla​wia​t u​rze. Na​stęp​n ie wpi​sa​ła szyb​ko na​z wę użyt​kow​n i​ka i ha​sło. Klep​sy​d ra na mo​n i​t o​rze ob​ró​c i​ła się, po czym po​ja​wi​ła się baza da​n ych.

Hen​rik Pet​ters​son, wstu​ka​ła w pole wy​szu​ki​wa​n ia, a rząd ni​ż ej – jego datę uro​d zin. Klik​n ę​ła w ikon​kę „Szu​kaj” i klep​sy​d ra znów zro​bi​ła ob​rót, a za chwi​lę ko​lej​n y. Re​bec​c a ro​z ej​rza​ła się. W ogrom​n ej hali nie było ni​ko​go. Sły​sza​ła tyl​ko dźwięk te​le​wi​z o​ra do​c ho​d zą​c y z re​c ep​c ji. Na​gle klep​sy​d ra znik​n ę​ła, a na jej miej​scu po​ja​wił się tekst. Sy​g na​tu​ra spra​w y K3429302-12, sek​cja 5, rząd 47, pół​ka 23-25. Ma​ga​z yn był więk​szy, niż jej się wy​d a​wa​ło. Mi​n ę​ło parę mi​n ut, za​n im zro​z u​mia​ła, jak się w nim po​ru​szać. Głów​n e przej​ście wio​d ło wzdłuż jed​n ej ze ścian, jego od​n o​gi pro​wa​d zi​ły w głąb po​szcze​gól​n ych sek​c ji. Sek​c ja nu​mer pięć znaj​d o​wa​ła się na koń​c u ma​ga​z y​n u, gdzie świa​t ło było słab​sze. Świe​c i​ła się tam tyl​ko co dru​ga świe​t lów​ka. Re​bec​c a do​my​śli​ła się, że musi ist​n ieć przy​c isk, któ​ry roz​wią​z u​je ten pro​blem. Po​ż a​ło​wa​ła cza​su na szu​ka​n ie go. Wiel​kie pół​ki wo​kół niej zaj​mo​wa​ły całą wy​so​kość od pod​ło​gi do su​f i​t u i pra​wie każ​d a była za​peł​n io​n a du​ż y​mi, brą​z o​wy​mi kar​t o​n a​mi, któ​re po​c hła​n ia​ły i tak ni​kłe świa​t ło. Na pod​ło​d ze le​ż a​ły pół​pa​le​t y z przed​mio​t a​mi nie​miesz​c zą​c y​mi się na pół​kach. Na ścia​n ie na​prze​c iw​ko po​szu​ki​wa​n ej sek​c ji Re​bec​c a do​strze​gła tak​ż e me​ble, zwo​je ka​bli i na​wet coś, co przy​po​mi​n a​ło rzeź​bę z brą​z u. Czte​ry z kar​t o​n ów na pół​c e nu​mer 23 ozna​c zo​n o sy​gna​t u​rą K3429302-12. Ścią​gnę​ła i otwo​rzy​ła ten, któ​ry stał naj​bli​ż ej. W środ​ku było peł​n o ksią​ż ek i fil​mów, co wy​ja​śnia​ło, dla​c ze​go był taki cięż​ki. Za​mknę​ła wie​ko i odło​ż y​ła go na miej​sce. Dru​gi kar​t on miał po​d ob​n ą za​war​t ość. Do​pie​ro w trze​c im zro​bi​ło się cie​plej. Kil​ka se​gre​ga​to​rów, róż​n e do​ku​men​t y i w koń​c u… bin​go! Duży pęk li​c zą​c y z pięć​d zie​siąt róż​n ych klu​c zy – do​kład​n ie tak jak wy​c zy​t a​ła w pro​t o​ko​le kon​f i​ska​t y. Po śmier​c i ojca po​z by​li się pra​wie wszyst​kich jego rze​c zy, ale je​śli cho​d zi o ten pęk klu​c zy, mama była nie​prze​jed​n a​n a. Nig​dy nie wia​do​mo, kie​dy bę​dzie po​trzeb​ny ja​kiś klucz, więc mu​si​my je zo​sta​w ić… Na pew​n o przez wzgląd na mamę Hen​ke po​sta​n o​wił za​c ho​wać tę ko​lek​c ję. Po​ło​wa klu​c zy była tak sta​ra, że ich po​wierzch​n ia sta​ła się chro​po​wa​t a, po​z o​sta​łe były po​gię​t e i zu​ż y​t e. Przy​n ajm​n iej pięć lub sześć słu​ż y​ło do ro​we​ru, jed​n a para przy​po​mi​n a​ła kształ​t em klu​c ze do sku​t e​ra albo mo​t o​ru. Czy​li – zgod​n ie z jej po​d ej​rze​n ia​mi – Hen​ke po​więk​szał ko​lek​c ję. A więc jak wła​ści​wie wy​glą​d ał klucz do skryt​ki ban​ko​wej? Jej my​śli prze​rwał na​gle trzask. Ktoś otwo​rzył drzwi do ma​ga​z y​n u. * Masz pro​blem? Nie pod​da​w aj się, mo​ż e​my Ci po​móc!

070-931151 Kart​ka wi​sia​ła nad dziur​ką od klu​c za. Tekst ni​c zym nie róż​n ił się od po​przed​n ie​go. Praw​do​po​d ob​n ie była to ta sama kart​ka co po​przed​n io. To ozna​c za​ło, że nowy, ta​jem​n i​c zy są​siad wy​c za​ił, skąd po​c ho​d zi​ła. Ale HP miał to głę​bo​ko w du​pie. Jego mózg pra​c o​wał na wy​so​kich ob​ro​t ach. Żeby stra​wić to, co wi​d ział, HP prze​szedł do​ko​ła całe Söder​malm. Nie zda​ło się to jed​n ak na nic. Je​śli zda​rze​n ie przy Slus​sen nie było oma​mem, je​śli rze​c zy​wi​ście nic mu się nie przy​wi​dzia​ło, to w za​sa​d zie wszyst​ko, cze​go do​świad​c zył przez ostat​n ie dwa lata, było… no, czym? Ja pier​do​lę! Ból gło​wy trwa​ją​c y od wczo​raj po​d a​ro​wał mu tak moc​n e​go kopa, że HP od​ru​c ho​wo uszczyp​n ął się w nos. Od​kle​ił kart​kę i za​c zął wyj​mo​wać klu​c ze z kie​sze​n i. Wzdry​gnął się na​gle na chrzęst do​c ho​d zą​c y z le​wej stro​n y i za​marł w bez​ru​c hu, trzy​ma​jąc klucz w zam​ku. Ser​c e omal nie wy​rą​ba​ło mu dziu​ry w klat​c e. Mu​siał wziąć kil​ka głę​bo​kich wde​c hów, żeby uspo​ko​ić tęt​n o. Kur​wa, ale ma stra​c ha! No już, uspo​kój się… Zer​k​n ął ostroż​n ie na drzwi są​sia​d a. Dźwięk po​c ho​d ził stam​t ąd, nie miał co do tego żad​nych wąt​pli​wo​ści. Poza tym roz​po​z nał go, bo dzień wcze​śniej usły​szał po​d ob​n y. To był od​głos łań​c u​c ha ude​rza​ją​c e​go o we​wnętrz​n ą stro​n ę drzwi. Łań​c uch sam z sie​bie nie może się roz​ko​ły​sać, więc ktoś mu​siał o nie​go za​wa​d zić. Naj​wy​raź​n iej nowy są​siad do​kądś się wy​bie​rał. Z nie​z na​n ych po​wo​d ów jego po​t rze​ba do​wie​d ze​n ia się, kim jest oso​ba miesz​ka​ją​c a za ścia​ną, sta​ła się sil​n iej​sza niż wczo​raj. Za​c ze​kał za​t em parę se​kund z wzro​kiem wbi​t ym w drzwi obok. Po​z o​sta​ły jed​n ak za​mknię​t e. Nic się nie wy​d a​rzy​ło. Miał się wła​śnie od​wró​c ić, kie​d y od​n iósł wra​ż e​n ie, że wi​d zi ruch w wi​z je​rze. Świa​t ło w dziur​c e znik​n ę​ło, jak​by ktoś przy​ło​ż ył do niej oko. W jed​n ej chwi​li zro​z u​miał, że ktoś tam stoi. Ktoś, kto go ob​ser​wu​je… Prze​krę​c ił szyb​ko klu​c zyk w zam​ku, pod​wa​ż ył po​krzy​wio​n e drzwi i szyb​ko je za sobą za​trza​snął. * Wstrzy​ma​ła od​d ech i wy​t ę​ż y​ła słuch. Wy​d a​wa​ło jej się, że sły​szy kro​ki. Na​wet je​śli to było cięż​kie ciel​sko Su​n es​so​n a, jego szo​ru​ją​c e po pod​ło​d ze nogi w bir​ken​sto​c kach, nie mia​ła ocho​ty ujaw​n iać, ja​kiej spra​wy do​t y​c zą jej po​szu​ki​wa​n ia. Szyb​ko wsa​d zi​ła pęk klu​c zy do to​reb​ki i za​mknę​ła kar​t on. Kro​ki sta​wa​ły się co​raz gło​śniej​sze, do​c ho​d zi​ły z głów​n e​go przej​ścia. O be​t o​n o​wą pod​ło​gę ude​rza​ły twar​d e po​d e​szwy. Para zwy​kłych bu​t ów, nie żad​n ych san​da​łów ani po​li​c yj​n ych gla​n ów. Nie​wie​lu na ko​men​d zie je nosi. Kto​kol​wiek to za​t em był, nie mia​ła za​mia​ru się z nim ze​t knąć. Pro​blem w tym, że je​d y​n a dro​ga uciecz​ki wio​d ła przez głów​n e przej​ście. Ostroż​n ie wsu​n ę​ła kar​t on na miej​sce. Kro​ki zbli​ż a​ły się, były ryt​micz​n e, jak​by na​le​ż a​ły do woj​sko​we​go. Ro​z ej​rza​ła się, po czym szyb​ko ru​szy​ła w głąb ko​ry​t a​rza. Je​d en z seg​men​t ów na pod​ło​d ze

po tej sa​mej stro​n ie oka​z ał się pu​sty, więc in​stynk​t ow​n ie wpeł​z ła do środ​ka. Kro​ki były już na​praw​d ę nie​d a​le​ko. Pa​le​t a z wy​so​kim sto​sem brą​z o​wych kar​t o​n ów sku​tecz​n ie za​sła​n ia​ła wi​d ok na głów​n e przej​ście. Je​d y​n e, co mo​gła zro​bić, to po​c ze​kać, aż oso​ba mi​n ie jej sek​c ję, i prze​mknąć ostroż​n ie do wyj​ścia. Na​gle od​głos kro​ków ustał. Re​bec​c a jesz​c ze bar​d ziej sku​li​ła cia​ło i wstrzy​ma​ła od​d ech. Oso​ba znów za​c zę​ła iść, tym ra​z em znacz​n ie wol​n iej. Od​gad​n ię​c ie, do​kąd zmie​rza, za​ję​ło Re​bec​c e parę se​kund. Ten ktoś wszedł w jej sek​c ję! Przy​lgnę​ła do kar​t o​n ów. Do koń​c a ścież​ki było jesz​c ze wie​le pół​ek. Je​śli ta oso​ba zmie​rza do jed​n ej z nich, na pew​n o za​u wa​ż y Re​bec​c ę. Cho​le​ra ja​sna, co za głu​pi po​mysł z tym ukry​wa​n iem się! No, cześć! Po​czoł​g a​łam się tro​chę, żeby spraw​dzić, jak pa​le​ta wy​g lą​da z boku. Kro​ki były bar​d zo bli​sko, zo​sta​ło tyl​ko parę me​t rów. Musi wyjść. Le​piej zo​stać przy​ła​pa​n ą na wy​c zoł​gi​wa​n iu się z seg​men​t u niż na ku​c a​n iu w nim. Wzię​ła głę​bo​ki wdech, prze​su​n ę​ła cia​ło do przo​d u. Naj​waż​n iej​sze, żeby za​c ho​wy​wać się spo​koj​n ie i na​t u​ral​n ie. Kro​ki na​gle uci​c hły. Usły​sza​ła sze​lest kar​t o​n ów, za​raz po​t em chark​n ię​c ie. Na pew​n o męż​c zy​z na. Kil​ka me​t rów od niej. Re​bec​c a po​c hy​li​ła cia​ło do przo​d u, wy​su​n ę​ła nie​c o gło​wę i ostroż​n ie zer​k​n ę​ła zza kar​t o​n u. Szlag by tra​f ił! Bły​ska​wicz​n ie cof​n ę​ła gło​wę. Para ciem​n ych spodni od gar​n i​t u​ru i czar​n e skó​rza​n e buty – tyle zdą​ż y​ła zo​ba​c zyć. Mimo to nie mia​ła cie​n ia wąt​pli​wo​ści. To był Stigs​son. Stał od​wró​c o​ny do kar​t o​n ów, któ​re sama przed chwi​lą otwie​ra​ła. Usły​sza​ła, jak wy​su​wa je​d en z nich i sta​wia z hu​kiem na pod​ło​d ze. Sze​lest pod​n o​szo​n e​go wie​ka, na​stęp​n ie głu​c he dźwię​ki… Kłu​ją​c y ból w le​wej łyd​c e spra​wił, że Re​bec​c a mimo woli się wzdry​gnę​ła. Cho​le​ra, nie​wy​god​n a po​z y​c ja spo​wo​d o​wa​ła, że nogi za​c zę​ły jej cierp​n ąć. Ból na​ras​t ał, po​wo​li wę​d ro​wał w górę. Kie​d y do​szedł do uda, za​gry​z ła war​gi, żeby nie jęk​n ąć. Stigs​son wciąż gme​rał w kar​to​n ie. Spró​bo​wa​ła się po​ru​szyć i umoż​li​wić do​pływ krwi do bo​lą​c ych mię​śni. Stra​c i​ła przez to rów​n o​wa​gę i ude​rzy​ła o bok pa​le​t y. Dźwię​ki do​c ho​d zą​c e z ko​ry​t a​rza usta​ły. Ból w no​d ze prze​szedł w skurcz. Re​bec​c a za​gry​z ła war​gi tak moc​n o, że po​c zu​ła smak krwi. Stigs​son znów chrząk​n ął. Ple​c y za​c zę​ły się po​wo​li śli​z gać po ścia​n ie kar​t o​n u, więc moc​n iej przy​c i​snę​ła sto​pę do pod​ło​gi, żeby za​c ho​wać jaką taką rów​n o​wa​gę. Nie uda​ło się. Cia​ło wciąż od​c hy​la​ło się w kie​run​ku przej​ścia. Za kil​ka se​kund Rebe​c ca wy​lą​d u​je pod no​ga​mi Stigs​so​n a. Na​gle usły​sza​ła dźwięk kar​t o​n u sta​wia​n e​go na pół​c e. Od​głos kro​ków był te​raz jak ude​rze​nia bi​c zem. Przez chwi​lę mia​ła wra​ż e​n ie, że jej ser​c e sta​n ę​ło. Po chwi​li zo​rien​t o​wa​ła się, że stu​kot słab​n ie, i reszt​ką sił przy​c i​snę​ła ple​c y do kar​t o​n u. W mo​men​c ie kie​d y drzwi do ma​ga​z y​n u się za​mknę​ły, pa​d ła jak dłu​ga na pod​ło​gę.

6 | Headgames18

Trzy po​ran​ki z rzę​d u mę​c zył dupę na tej pie​przo​n ej ław​c e. Za​c zy​n ał pół go​d zi​n y wcze​śniej i koń​c zył po pół​t o​rej go​d zi​n y. Cały czas trzy​mał wy​so​ko gło​wę. Żeby nikt go nie roz​po​z nał, no​sił czap​kę z dasz​kiem i oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e. Nie przy​n io​sło to żad​n e​go skut​ku. Cały ten po​mysł za​c zął mu się wy​d a​wać bar​d ziej niż bez​n a​d ziej​n ie gów​n ia​n y. W mia​rę po​głę​bia​ją​c e​go się drę​t wie​n ia dupy do​strzegł, jak de​bil​n ą rzecz robi. Miał na gło​wie spra​wy znacz​n ie po​waż​n iej​sze niż zaj​mo​wa​n ie się so​bo​wtó​ra​mi na pla​c u Söder​malm​storg. Ta ak​c ja była pre​t ek​stem do uciecz​ki od rze​c zy​wi​sto​ści – jak gra na Play​Sta​t ion albo jaz​d a na ręcz​n ym. Er​man nie żył, zja​rał się w swo​jej chat​c e pra​wie dwa lata temu, kie​d y Gra w koń​c u go do​pa​d ła. Bie​d a​c zy​sko tro​c hę stra​c ił ro​z e​z na​n ie, gdzie prze​bie​ga gra​n i​c a mię​d zy ge​n ial​n ym zdro​wym umy​słem a hu​la​ją​c ym bez opa​mię​t a​n ia sza​leń​stwem, ale mimo wszyst​ko był przy​najm​n iej uczyn​n y. Er​man otwo​rzył mu oczy i po​mógł zro​z u​mieć, czym wła​ści​wie zaj​mu​je się Gra. Nie tyl​ko na po​wierzch​n i, na jej – naj​ła​god​n iej mó​wiąc – mało sym​pa​t ycz​n ych po​z io​mach, gdzie Mrów​ki mają na wszyst​ko oko, zbie​ra​ją in​f or​ma​c je i re​kru​t u​ją od​po​wied​n ich gra​c zy, a po​t em ktoś ob​sta​wia za​kła​d y i oglą​d a re​la​c ję na żywo z za​d ań wy​ko​n y​wa​n ych przez głod​n ych wra​ż eń in​t er​n e​t o​wych joc​key​ów. Opo​wie​ści Er​ma​n a po​łą​c zo​n e z wła​sny​mi do​świad​c ze​n ia​mi HP spra​wi​ły, że stop​n io​wo za​czął on do​strze​gać mrocz​n ą stro​n ę Gry i jej moż​li​wo​ści. Bez wzglę​d u na to, jaki był stan umy​słu tego busz​me​n a, za​wdzię​c zał mu nie​jed​n o. Mimo że śmierć Er​ma​n a nie była jego winą, wszel​kie pró​by uspra​wie​d li​wie​n ia się brzmia​ły nie​prze​ko​n u​ją​c o. Naj​z wy​c zaj​n iej w świe​c ie gry​z ły go wy​rzu​t y su​mie​n ia wzma​ga​n e bra​kiem snu i przy​pra​wio​n e ogól​n ą pa​ra​n o​ją, w związ​ku z czym miał zwi​d y w środ​ku dnia. In​n ej opcji nie było. Albo nie mo​g ło być – po​pra​wił się, sko​pał z nóg adi​d a​sy i rzu​c ił się na sofę. Wy​lą​d o​wał na czymś twar​d ym. Po paru akro​ba​c jach okra​szo​n ych wiąz​ką prze​kleństw wy​cią​gnął spod ple​c ów pi​lo​t a. Nie​c ier​pli​wie za​c zął ska​kać po ubo​giej ofer​c ie ka​n a​łów te​le​wi​z yj​nych. Po chwi​li do​strzegł le​ż ą​c ą na sto​li​ku do po​ło​wy pu​stą pacz​kę marl​bo​ro. Za​pa​lił faj​ka i wy​pu​ścił słup dymu w kie​run​ku lam​py w su​f i​c ie. Wła​śnie wte​d y ją za​u wa​ż ył. Le​ż a​ła na sa​mym szczy​c ie re​ga​łu, po​d ob​n a do ciem​n e​go pu​deł​ka. Sa​mot​n a, opusz​c zo​n a książ​ka. Z sofy wi​d ział je​d y​n ie jej grzbiet, więc dla ko​goś, kto stał przed re​ga​łem, była pew​n ie nie​wi​d ocz​n a. To by wy​ja​śnia​ło, dla​c ze​go psy ją po​mi​n ę​ły. Skrzy​wił gło​wę i zmru​ż ył oczy, pró​bu​jąc od​c zy​t ać jej ty​t uł, ale li​t e​ry były za małe. W każ​dym ra​z ie po​c ho​d zi​ła z bi​blio​t e​ki, bo roz​po​z nał bia​łe li​t e​ry sy​gna​t u​ry na dole grzbie​t u. Trzy,

naj​praw​d o​po​d ob​n iej „Hce” – Li​te​ra​tu​ra za​g ra​nicz​na… A więc Croc​kett i Tubbs prze​oczy​li przed​miot, któ​ry mie​li pod no​sem. Wo​le​li bu​szo​wać po szaf​kach z le​gal​n y​mi por​n o​la​mi i ob​c ia​c ho​wy​mi po​c ke​t a​mi. W my​ślach pró​bo​wał na​śla​d o​wać no​so​wy głos Hel​l​ströma: Pa​nie Hen​ri​ku, jest pan po​dej​rza​ny o cięż​kie prze​stęp​stwo prze​ciw​ko pań​stwu, po​nie​w aż nie zwró​cił pan ksią​ż ek do bi​blio​te​ki na czas. Jak pan usto​sun​ku​je się do tego oskar​ż e​nia? Win​ny za​rzu​ca​nych mi czy​nów, piz​do! Uśmiech​n ął się i buch​n ął ko​lej​n ym słu​pem dymu, tym ra​z em w stro​n ę naj​wyż​szej pół​ki re​ga​łu. Po​c zuł głód. Ile cza​su mi​n ę​ło od ostat​n ie​go po​sił​ku? Od zje​d ze​n ia cze​goś po​rząd​n e​go, nie​z bom​bar​d o​wa​n e​go mi​kro​f a​lą go​t ow​c a, któ​re​go we​pchnął w sie​bie nad zle​wem. Nie pa​mię​t ał. Bur​c ze​n ie w żo​łąd​ku było do​brym zna​kiem. Chy​ba ta książ​ka skie​ro​wa​ła jego my​śli na bar​dziej przy​z iem​n e tory. Prysz​n ic i tro​c hę żar​c ia na pew​n o jesz​c ze bar​d ziej po​pra​wią mu hu​mor. Chińsz​c zy​z na albo po​rząd​n y ke​bab w ze​sta​wie na dole w Je​ro​z o​li​mie. Mmm! Zer​k​n ął na ze​ga​rek na te​le​wi​z o​rze. 10.25. Tro​c hę za wcze​śnie na lunch, musi wy​t rzy​mać jesz​c ze z pół go​d zi​n y. Naj​pierw prysz​n ic. Wstał. Za​miast jed​n ak skie​ro​wać się do ła​z ien​ki, pod​szedł do re​ga​łu, sta​n ął na pal​c ach i się​gnął po książ​kę. Ko​n iusz​ki pal​c ów za​h a​c zy​ły o brzeg okład​ki, dzię​ki cze​mu uda​ło mu się przy​su​n ąć książ​kę kil​ka cen​t y​me​t rów bli​ż ej. Bu​szu​ją​cy w zbo​ż u Sa​lin​ge​ra. Ulu​bio​n a. Prze​c zy​t ał ją przy​n ajm​n iej z dzie​sięć razy. Pew​n ie po​ż y​c zył ją w bi​blio w Bar​gar​mos​sen, co ozna​c za​ło, że jego prze​stęp​stwo jest przedaw​n io​n e przy​n ajm​n iej od dzie​się​c iu lat. W związ​ku z po​ja​w ie​niem się no​w ych in​f or​ma​cji mój klient po​sta​no​w ił zmie​nić swój sto​su​nek do za​rzu​ca​nych mu czy​nów na „nie​w in​ny”! Wy​prę​ż ył się i tym ra​z em moc​n iej chwy​c ił pal​c a​mi książ​kę. Na​stęp​n ie spró​bo​wał ją przy​cią​gnąć, ale zsu​n ę​ła się, kie​d y HP nie​spo​d zie​wa​n ie stra​c ił rów​n o​wa​gę. Przed​miot, któ​ry le​ż ał na książ​c e, ude​rzył go moc​n o w gło​wę i wy​lą​d o​wał na pod​ło​d ze. Te​le​f on. Błysz​c zą​c y, sre​brzy​sty, z wy​świe​t la​c zem do​t y​ko​wym. * Kar​t a była bia​ła i w od​róż​n ie​n iu od tej, któ​rą po​ż y​c zy​ła od Ru​n e​ber​ga kil​ka dni temu, nie wid​n ia​ły na niej żad​n e dane. Ani imię, ani na​z wi​sko, ani lo​go​t yp, ani tym bar​d ziej zdję​c ie wła​ści​c ie​la. Po pro​stu czy​sta, bia​ła kar​t a, któ​ra przy​szła w bą​bel​ko​wej ko​per​c ie bez na​z wy nadaw​c y. Pew​n ie ano​n i​mo​wość była do​d at​ko​wym środ​kiem bez​pie​c zeń​stwa. Nie​rów​n a ko​per​t a ban​ko​wa z okien​kiem i lo​go​t y​pem ban​ku na od​le​głość pach​n ie kar​t ą kre​d y​t o​wą, co kil​ka​krot​nie zwięk​sza ry​z y​ko kra​d zie​ż y. Naj​wy​raź​n iej ta in​sty​t u​c ja trak​t o​wa​ła bez​pie​c zeń​stwo na se​rio.

Po​ka​z a​ła kar​t ę męż​c zyź​n ie za ladą, ten obej​rzał ją do​kład​n ie, po czym wstu​kał jej PE​SEL do bazy da​n ych. To był ten sam fa​c et co ostat​n io, ale mimo że od tam​t e​go spo​t ka​n ia mi​n ę​ło za​le​d ​wie kil​ka dni, w ża​d en spo​sób nie dał do zro​z u​mie​n ia, że ją roz​po​z na​je. Wła​ści​wie za​c ho​wy​wał się bar​dziej for​mal​n ie. – Pro​szę – po​wie​d ział, od​d a​jąc jej pra​wo jaz​d y. – Zna pani pro​c e​d u​ry? – Nie. Męż​c zy​z na prze​su​n ął się do rogu lady i wska​z ał na drzwi za sobą. – Otwo​rzę pani drzwi. W środ​ku przy​ło​ż y pani kar​t ę do czyt​n i​ka. Otwo​rzą się ko​lej​n e drzwi i wej​d zie pani do skarb​c a. Ski​n ę​ła gło​wą na znak, że zro​z u​mia​ła. – Tam znaj​d u​ją się róż​n e po​miesz​c ze​n ia ze skryt​ka​mi. Otwar​t e będą drzwi tyl​ko do tego, w któ​rym znaj​d u​je się pani skryt​ka. Aby ją otwo​rzyć, musi pani użyć klu​c za. Ma go pani, praw​d a? – Oczy​wi​ście – od​par​ła i klep​n ę​ła to​reb​kę. Pró​bo​wa​ła przy tym po​wstrzy​mać uśmiech. Jego spoj​rze​n ie do​wo​d zi​ło, że nie wy​szło jej to zbyt do​brze. – W środ​ku skryt​ki znaj​d u​je się me​t a​lo​wy po​jem​n ik. Za​z wy​c zaj wła​ści​c iel za​bie​ra go do jed​n e​go z pry​wat​n ych po​ko​jów na koń​c u po​miesz​c ze​n ia. Tam moż​n a czuć się swo​bod​n ie… – prze​rwał, ale wi​d ząc jej wy​raz twa​rzy, do​d ał: – Tam nie ma ka​mer. – Ro​z u​miem – od​par​ła. Męż​c zy​z na wci​snął gu​z ik i ciem​n e me​t a​lo​we drzwi za jego ple​c a​mi po​wo​li się od​su​n ę​ły. Re​bec​c a we​szła do środ​ka. Kil​ka me​t rów da​lej na​prze​c iw​ko niej znaj​d o​wa​ły się ko​lej​n e drzwi, jesz​c ze bar​d ziej ma​syw​n e. Ostroż​n ie od​wró​c i​ła gło​wę i spoj​rza​ła w stro​n ę ko​puł​ki z ka​me​rą, sta​ra​jąc się wy​glą​d ać na cał​ko​wi​c ie spo​koj​n ą. Dla​c ze​go była taka ze​stre​so​wa​n a? Prze​c ież mia​ła peł​n e upo​waż​n ie​n ie. Trzask za​my​ka​ją​c ych się za nią drzwi wy​stra​szył ją. Uspo​kój się, Nor​mén! Wzię​ła głę​bo​ki wdech, przez chwi​lę wstrzy​ma​ła po​wie​t rze w płu​c ach i po​wo​li je wy​pu​ści​ła. Po​t em prze​c ią​gnę​ła kar​t ę przez czyt​n ik. Przez kil​ka se​kund pa​n o​wa​ła ci​sza. Na​stęp​n ie me​t a​lo​we drzwi przed nią otwo​rzy​ły się bez​sze​lest​n ie. Skar​biec był bar​d ziej eks​klu​z yw​n y, niż się spo​d zie​wa​ła. Dys​kret​n e świa​t ła w su​f i​c ie wzdłuż be​t o​n o​wych ścian w po​łą​c ze​n iu z de​li​kat​n ym za​pa​c hem cy​t ry​n y mia​ły na pew​n o osła​bić wra​ż e​n ie, że jest się w bun​krze i w za​mknię​c iu. Po​mysł dość uda​n y. Li​n ia na​ma​lo​wa​n a far​bą flu​ore​scen​c yj​n ą na mar​mu​ro​wej błysz​c zą​c ej pod​ło​d ze po​pro​wa​dzi​ła ją przez rzę​d y kra​t o​wa​n ych drzwi. Za nimi wi​d zia​ła set​ki mo​sią​d zo​wa​n ych skry​t ek. Na koń​c u ko​ry​t a​rza za​u wa​ż y​ła coś, co przy​po​mi​n a​ło drzwi do przy​mie​rzal​n i. Pew​n ie to je​d en z tych pry​wat​n ych po​ko​jów, o któ​rych mó​wił straż​n ik. Nad czwar​t y​mi drzwia​mi po le​wej stro​n ie pa​li​ła się zie​lo​n a lam​pa. Chwy​c i​ła klam​kę, a drzwi bez​sze​lest​n ie od​c hy​li​ły się na bok. Po​miesz​c ze​n ie było cia​sne, po​wierzch​n ia pod​ło​gi nie mia​ła wię​c ej niż kil​ka me​t rów kwa​d ra​t o​wych. Z su​f i​t u ga​pi​ła się ko​lej​n a ka​me​ra. Re​bec​c a pró​bo​wa​ła nie zwra​c ać na nią uwa​gi. Oko​ło dwu​stu skry​t ek. Któ​ra była jej? Prze​je​c ha​ła pal​c a​mi po drzwicz​kach o nu​me​rach 115, 120, 125. Tam, pra​wie na koń​c u

rzę​d u. Uklę​kła, wy​ję​ła z to​reb​ki pęk klu​c zy i przyj​rza​ła się do​kład​n ie mo​sią​d zo​wa​n ym drzwicz​kom. Jed​n a ze skry​t ek śred​n iej wiel​ko​ści, pew​n ie trzy razy po trzy​d zie​ści cen​t y​me​t rów albo coś w tym ro​d za​ju. Dziur​ka od klu​c za na​le​ż a​ła do szer​szych, co ozna​c za​ło, że Re​bec​c a mo​gła wy​eli​mi​n o​wać spo​rą licz​bę klu​c zy z pęku. Wciąż po​z o​sta​wa​ło przy​n ajm​n iej dzie​sięć, któ​re mo​gły pa​so​wać. Zer​k​n ę​ła w stro​n ę ka​me​ry. Nie​mal wi​d zia​ła ruch obiek​t y​wu ro​bią​c e​go zbli​ż e​n ie na nią. Jak​by wie​d zie​li, że nie po​win​n a tu być. Że skryt​ka i jej za​war​t ość na​le​ż ą do kogo in​n e​go. Nie no, musi się, do cho​le​ry, uspo​ko​ić. Bank skon​t ak​t o​wał się z nią i do niej wy​słał kar​t ę. A je​śli cho​d zi o Hen​ke​go, to pew​n ie mniej oba​wiał się o swo​je skar​by niż o swo​je miesz​ka​n ie, któ​re prze​ka​z y​wał jej pod opie​kę. Tak więc mia​ła peł​n e pra​wo do tego, żeby otwo​rzyć skryt​kę. Jesz​c ze raz spoj​rza​ła na ka​me​rę, po czym po​c hy​li​ła się i chwy​c i​ła pierw​szy z wy​bra​n ych klu​c zy, któ​ry zda​wał się pa​so​wać naj​bar​d ziej. Duży, za duży. Mo​gła więc wy​eli​mi​n o​wać i ten, i wszyst​kie więk​sze. Spró​bo​wa​ła z nie​c o mniej​szym. Wszedł do dziur​ki, ale tam krę​c ił się wo​kół osi, o nic nie za​h a​c zał. Od​rzu​c i​ła ten i jesz​c ze je​d en, mniej​szy od nie​go. Po​z o​sta​ły czte​ry klu​c ze. Spoj​rza​ła na nie do​kład​n ie. Je​d en z nich był tro​c hę skrzy​wio​n y i wy​glą​d ał za sta​ro, więc go od​rzu​c i​ła. Resz​t a wy​glą​da​ła obie​c u​ją​c o, ale ża​d en nie pa​so​wał. Mia​ła wła​śnie spró​bo​wać z tym skrzy​wio​n ym klu​c zem, kie​d y wy​d a​ło jej się, że usły​sza​ła ci​chy dźwięk do​c ho​d zą​c y spo​z a po​miesz​c ze​n ia. Wzdry​gnę​ła się i mo​men​t al​n ie wsta​ła. Od​wró​c i​ła się i zer​k​n ę​ła ostroż​n ie na ko​ry​t arz. Był oczy​wi​ście pu​sty. Drzwi mia​ły au​t o​ma​t ycz​n y za​mek, więc gdy​by się otwo​rzy​ły, usły​sza​ła​by je na od​le​głość. Wró​c i​ła do skryt​ki i wsa​d zi​ła skrzy​wio​n y klu​c zyk do zam​ka. Pa​so​wał, ale nie uda​ło jej się go prze​krę​c ić. Po kil​ku nie​u da​n ych pró​bach wy​ję​ła go. Niech to szlag! Zro​bi​ła błąd, że po​sta​wi​ła na ten pęk. Hen​ke pew​n ie ukrył klucz w in​n ym miej​scu, więc szan​sa na otwar​c ie skryt​ki prze​pa​d ła. Bez wąt​pie​n ia mo​gła zmu​sić bank do prze​wier​c e​n ia zam​ku, ale je​śli zwa​ż yć na wszyst​kie do​t ych​c za​so​we pro​c e​d u​ry bez​pie​c zeń​stwa, mi​n ę​ły​by mie​sią​c e, za​n im​by do tego do​szło. Poza tym Stigs​son i jego za​ło​ga mie​li​by wy​star​c za​ją​c o dużo cza​su, żeby do​wie​d zieć się o skryt​c e. Co ro​bić? Skrzy​wio​n y klu​c zyk mimo wszyst​ko pa​so​wał. Może da radę go wy​pro​sto​wać? Od​pię​ła go od pęku, po​ło​ż y​ła na pod​ło​d ze i przy​c is​n ęła ob​c a​sem jego wy​gię​t ą część. Na​stęp​n ie pod​n io​sła go i do​kład​n ie obej​rza​ła. Dla ostat​n iej pró​by war​t o było to zro​bić. Wło​ż y​ła klucz do zam​ka, prze​krę​c i​ła… W środ​ku klik​n ę​ło, po czym mo​sią​d zo​wa​n a skrzyn​ka wy​su​n ę​ła się z wnę​ki. Me​t a​lo​wy po​jem​n ik ją za​sko​c zył. Nie tyl​ko dla​t e​go, że był za​mknię​t y zam​kiem szy​f ro​wym

umiesz​c zo​n ym na przed​n iej ścia​n ie, lecz tak​ż e dla​t e​go, że jego ko​lor i for​ma nie pa​so​wa​ły do tego eks​klu​z yw​n e​go, nie​mal ste​ryl​n e​go skarb​c a. Naj​praw​d o​po​d ob​n iej po​jem​n ik kie​d yś był zie​lo​n y, ale far​ba od​pa​d ła. Re​bec​c a do​strze​gła na nim po​z o​sta​ło​ści po żół​t ych li​t e​rach i cy​frach. Po​n ad​t o gdzie​n ieg​d zie jego so​lid​n a sta​lo​wa po​wierzch​n ia mia​ła szczer​by, jak gdy​by ktoś pró​bo​wał go otwo​rzyć siłą. Miał sie​d em​d zie​siąt, osiem​d zie​siąt cen​t y​me​t rów dłu​go​ści i był cięż​szy, niż się spo​d zie​wa​ła. Mimo to bez pro​ble​mu mo​gła go prze​n ieść do jed​n e​go z pry​wat​n ych po​ko​jów, po​n ie​waż na tyl​n ej ścian​c e miał rącz​kę. Za​mknę​ła do​kład​n ie drzwi po​ko​ju, prze​su​n ę​ła za​suw​kę, po czym po​ło​ż y​ła po​jem​n ik na sto​le. Za​mek szy​f ro​wy wy​glą​d ał dość zna​jo​mo. Wy​d a​wa​ło jej się, że wi​d zia​ła go wcze​śniej na jed​n ym z po​ste​run​ków, na któ​rym broń trzy​ma​n o w sej​f ach za​miast w osob​n ych po​miesz​cze​n iach. Za​c zy​n a​ło się od zera, na​stęp​n ie trze​ba było wy​brać licz​bę od jed​n e​go do stu, póź​n iej znów zero i ko​lej​n ą licz​bę, aż uzy​ska​ło się od​po​wied​n ią kom​bi​n a​c ję. Za​z wy​c zaj były to trzy licz​by, prócz zer. Któ​re? Na​gle usły​sza​ła ten sam dźwięk co wcze​śniej. Tym ra​z em był wy​raź​n iej​szy. Szyb​kie skrzyp​n ię​c ie, jak​by ktoś prze​je​c hał po mar​mu​ro​wej pod​ło​d ze mięk​ką po​d e​szwą z gumy. Nie sły​sza​ła otwie​ra​ją​c ych się drzwi do skarb​c a, więc ktoś mu​siał tu być, za​n im przy​szła. Pod wa​run​kiem że nie ist​n ie​je inne wej​ście, na któ​re nie zwró​c i​ła uwa​gi… Po​d e​szła do drzwi, uchy​li​ła je i wyj​rza​ła na ko​ry​t arz. – Jest tam ktoś? – po​wie​d zia​ła pod​n ie​sio​n ym gło​sem. Nikt nie od​po​wie​d ział. Od​c ze​ka​ła kil​ka se​kund, po czym po​n ow​n ie za​mknę​ła drzwi. Żeby otwo​rzyć skrzyn​kę, musi od​gad​n ąć kom​bi​n a​c ję liczb. Spró​bo​wa​ła z datą uro​d zin Hen​ke​go – bez re​z ul​t a​t u. Data uro​d zin mamy – pu​d ło. Je​śli Hen​ke wziął te licz​by z po​wie​t rza, to musi zna​leźć inny spo​sób. Po​jem​n ik był za duży, by mo​gła go wy​n ieść w to​reb​c e. Py​t a​n ie, czy mo​gła​by wyjść, po pro​stu trzy​ma​jąc go w ręku. Czy tak moż​n a? Przez parę se​kund sta​ła bez​c zyn​n ie, aż za​u wa​ż y​ła, że wsłu​c hu​je się w dźwię​ki ze skarb​c a. Nie sły​sza​ła nic prócz sła​be​go szu​mu kli​ma​t y​z a​c ji. Na​gle coś so​bie przy​po​mnia​ła i po​n ow​n ie za​c zę​ła kom​bi​n o​wać z szy​f rem. Zero, dzie​więt​na​ście, z po​wro​t em zero, na​stęp​n ie sześć, po​wrót do zera i sie​d em​d zie​siąt pięć. Po​wo​li prze​krę​c i​ła kół​ko i usły​sza​ła wy​raź​n e zgrzyt w zam​ku. Hen​ke użył daty jej uro​d zin jako kodu! Skrzyn​ka mia​ła po​d wój​n e dno, któ​re dzie​li​ło ją na dwie skryt​ki. W gór​n ej zna​la​z ła kil​ka pli​ków bank​n o​t ów. Obok pie​n ię​d zy le​ż ał sto​sik ksią​ż e​c zek zwią​z a​n ych gru​bą brą​z o​wą gum​ką. Kie​d y je pod​n io​sła, gum​ka pę​kła i ksią​ż ecz​ki roz​sy​pa​ły się po sto​le. Mi​n ę​ło tro​c hę cza​su, za​nim do​t ar​ło do niej, co wi​d zi. Za​gra​n icz​n e pasz​por​t y, pew​n ie bar​d zo sta​re, bo nie roz​po​z na​ła ich od razu. Otwo​rzy​ła je​d en i za​c zę​ła się wpa​t ry​wać w wy​bla​kłe zdję​c ie ja​sno​wło​se​go męż​c zy​z ny z wą​sa​mi i w oku​la​rach. Przy​po​mi​n ał Hen​ke​go. Li​n ia wło​sów na czo​le, zmarszcz​ki wo​kół

oczu, wą​skie i wy​sta​ją​c e ko​ści po​licz​ko​we. John Ear​nest, uro​dzo​ny w 1938 roku w Blo​em​f on​te​in w Re​pu​bli​ce Po​łu​dnio​w ej Afry​ki – wid​n ia​ło obok. Coś tu się nie zga​d za​ło. Mimo ko​lo​ru wło​sów, oku​la​rów i wą​sów była stu​pro​c en​t o​wo pew​na. Męż​c zy​z na na zdję​c iu był jej oj​c em. * Mi​n ę​ła mi​n u​t a, za​n im od​wa​ż ył się do​t knąć te​le​f o​n u. Ręce trzę​sły mu się tak moc​n o, że trud​n o było mu chwy​c ić co​kol​wiek. Nie mu​siał go od​wra​c ać, żeby spraw​d zić. Opusz​ka​mi pal​c ów roz​po​z nał kształ​t y cyfr. 1 2 8 Nie in​a​c zej, co​kol​wiek in​n e​go by​ło​by nie do po​myś​le​n ia… Ostroż​n ie odło​ż ył te​le​f on na sto​lik i ob​szedł sofę do​ko​ła. Po chwi​li zro​bił ko​lej​n e kół​ko… Książ​ka wciąż le​ż a​ła na pod​ło​d ze. Wraz z nią z re​ga​łu zle​c ia​ło kil​ka spo​rych kłę​bów ku​rzu. Ona sama, tak jak te​le​f on, była czy​sta. Ozna​c za​ło to tyl​ko jed​n o: oba przed​mio​t y po​ło​ż o​n o tu nie​d aw​n o. W kuch​n i zna​lazł pro​t o​kół kon​f i​ska​t y. Pięć po​mię​t ych kar​t ek A4 za​wie​ra​ją​c ych spis wszyst​kich rze​c zy, któ​re gli​n ia​rze za​bra​li z miesz​ka​n ia. W po​ło​wie trze​c iej stro​n y zna​lazł to, cze​go szu​kał. 103. Książ​ka, jed​na sztu​ka: „Bu​szu​ją​cy w zbo​ż u” J.D. Sa​lin​g er. Prze​kaz był ja​sny. Ktoś przy​n iósł książ​kę z po​wro​t em z po​li​c yj​n e​go ma​ga​z y​n u i umie​ścił ją w jego miesz​ka​n iu ra​z em z te​le​f o​n em. Do​kład​n ie tak jak po​wie​d ział Er​man, Gra była wszę​dzie, a książ​ka le​ż ą​c a na pod​ło​d ze w jego sa​lo​n ie tyl​ko udo​wad​n ia​ła, że Po​li​c ja Bez​pie​c zeń​stwa nie na​le​ż y do wy​jąt​ków. Skur​w y​sy​ny! Padł na sofę i za​c zął ga​pić się w te​le​f on, jeż​d żąc pal​c a​mi po wło​sach. Prze​je​c hał raz, póź​n iej kil​ka; moc​n iej. Wło​sy zo​sta​wa​ły mu na pal​c ach, ale na​wet tego nie za​u wa​ż ył. Te​le​f on mu​siał być ko​pią. Swój od​d ał Man​ge​mu dwa lata temu. Po nim prze​ję​ła go Bec​c a i zo​sta​wi​ła w dzia​le rze​c zy zna​le​z io​n ych. Póź​n iej się do​wie​d ział, że te​le​f on jest wła​sno​ścią fir​my ACME Usłu​gi Te​le​ko​mu​n i​ka​c yj​n e, więc praw​d o​po​d ob​n ie go od​z y​ska​li. ACME Usłu​g i Te​le​ko​mu​ni​ka​cyj​ne AB – dum​ny czło​nek gru​py Pay​T ag… W koń​c u prze​stał wy​ry​wać so​bie wło​sy, strze​pał te, któ​re zo​sta​ły mu na pal​c ach, po czym się​gnął po te​le​f on. Jego po​wierzch​n ia była chłod​n a. Przy​bli​ż ył go do świa​t ła i za​c zął nim ob​ra​c ać, aż zna​lazł to, cze​go szu​kał. Kil​ka ma​łych za​d ra​śnięć ze śla​d a​mi ce​men​t u w rogu i na wy​świe​t la​c zu. Po​wsta​ły wte​d y, gdy wi​siał na mu​rze przy Bir​ka​stan, a wy​t a​t u​owa​n a mał​pa, na któ​rej drzwiach wcze​śniej wy​spre​jo​wał krót​ki prze​kaz, pró​bo​wa​ła go do​paść i spu​ścić mu wpier​d ol.

Ko​pia? Dupa nie ko​pia! Wie​d ział o tym od razu, gdy zo​ba​c zył ko​mó​rę na pod​ło​d ze. To był jego wła​sny te​le​f on. * Za​n im pod​n io​sła dru​gie dno w po​jem​n i​ku, za​c zę​ła po​d ej​rze​wać, co tam znaj​d zie. Na trop na​pro​wa​d ził ją za​pach. Ostry, tłu​sty, zna​jo​my. Po​wo​li zaj​rza​ła. Na dnie le​ż ał czar​n y re​wol​wer z wą​ską brą​z o​wą kol​bą. Na ten wi​d ok jej tęt​n o od razu przy​spie​szy​ło. Po​wstrzy​ma​ła się przed na​głą chę​c ią wy​ję​c ia bro​n i. Po​c hy​li​ła się i za​c zę​ła ją do​kład​n ie oglą​d ać. W od​róż​n ie​n iu od wie​lu swo​ich ko​le​gów nie fa​scy​n o​wa​ła się bro​n ią. Strze​la​ła wła​ści​wie tyl​ko z po​li​c yj​n e​go sig-sau​era i kom​pak​t o​we​go pi​sto​le​t u ma​szy​n o​we​go, któ​ry słu​ż ył ochro​n ia​rzom jako sprzęt po​sił​ko​wy. W po​rów​n a​n iu z nimi re​wol​wer był nie​skom​pli​ko​wa​n y. Na środ​ku miał ob​ro​t o​wy bę​ben na sześć kul. Kol​ba, lufa, spust i duży, wi​d ocz​n y ku​rek na​c ią​ga​n y kciu​kiem. Gru​ba lufa nie pa​so​wa​ła do ca​ło​ści, wy​glą​d a​ła jak nos bul​d o​ga. Czub​kiem ma​łe​go pal​c a zmie​rzy​ła ostroż​n ie jej wy​lot. Śred​n i​c a była mniej wię​c ej ta sama co jej bro​n i służ​bo​wej. Dzie​więć mi​li​me​t rów albo coś w tym ro​d za​ju, choć Re​bec​c a mia​ła świa​d o​mość, że ka​li​ber mie​rzy się w ty​sięcz​n ych czę​ściach cala. Pró​bo​wa​ła to so​bie prze​li​czyć w pa​mię​c i, ale szyb​ko się pod​d a​ła. Na sto​le sta​ła lamp​ka. Włą​c zy​ła ją i po​świe​c i​ła na re​wol​wer. Cal. 38, a da​lej dłuż​szy nu​mer, naj​praw​d o​po​d ob​n iej nu​mer se​rii. Po​win​n a go oczy​wi​ście za​n o​t o​wać. Wy​ję​ła z to​reb​ki no​t at​n ik i dłu​go​pis. W trak​c ie za​pi​sy​wa​n ia dwa razy spraw​d zi​ła każ​d ą cy​f rę i każ​d ą po​gru​bi​ła, żeby tyl​ko wy​d łu​ż yć tę czyn​n ość. Żeby za​jąć czymś mózg. Gra​n ie na zwło​kę trwa​ło krót​ko. Co to wszyst​ko mia​ło wła​ści​wie zna​c zyć, do cho​le​ry? Roz​ło​ż y​ła pasz​por​t y na sto​le i za​c zę​ła je prze​glą​d ać. Wszyst​kie pięć wy​sta​wio​n o w póź​n ych la​t ach sie​d em​d zie​sią​t ych. I wszyst​kie za​wie​ra​ły zdję​c ia jej ojca. Na nie​któ​rych miał oku​la​ry, wąsy i bro​d ę, na jed​n ym – ko​lor wło​sów zu​peł​n ie inny niż jego na​t u​ral​n y. Je​d y​n e, co łą​c zy​ło wszyst​kie pasz​por​t y, to brak praw​d zi​we​go imie​n ia. Zer​k​nę​ła na po​jem​n ik i znów po​wstrzy​ma​ła się od się​gnię​c ia po re​wol​wer. Ko​lej​n y raz jej po​li​c yj​n e na​wy​ki zwy​c ię​ż y​ły. Broń była nie​groź​n a, je​śli le​ż a​ła w po​jem​n i​ku. Do​t knię​c ie jej bez rę​ka​wi​c zek ozna​c za​ło​by po​z o​sta​wie​n ie od​c i​sków pal​c ów. De​li​kat​n e po​ru​sze​n ie jej nie po​win​n o mieć więk​sze​go zna​cze​n ia. Wsa​d zi​ła dłu​go​pis do lufy, unio​sła ją na kil​ka cen​t y​me​t rów i spró​bo​wa​ła ob​ró​c ić broń. Bę​ben wy​su​n ął się nie​c o, a kie​d y pod​n io​sła re​wol​wer wy​ż ej, wy​padł. Sześć ko​mór na​bo​jo​wych, do​kład​n ie tak jak przy​pusz​c za​ła. We wszyst​kich tkwi​ły mo​sią​d zo​wa​n e pła​skie kół​ka. Re​wol​wer był na​ła​d o​wa​n y. Dwa na​bo​je mia​ły wy​raź​n e dziu​ry po igli​c y, co ozna​c za​ło, że zo​sta​ły wy​strze​lo​n e. Po​z o​sta​łe czte​ry były nie​n a​ru​szo​n e.

Na​gle wpa​d ła na po​mysł. Po​win​n a po​my​śleć o tym od razu, za​miast ba​wić się no​t at​n i​kiem. Po​ło​ż y​ła re​wol​wer na sto​le i wy​ję​ła ko​mór​kę. Oczy​wi​ście w po​ko​ju nie było za​się​gu, ale to nie mia​ło zna​c ze​n ia. Zro​bi​ła ko​mór​ką kil​ka zdjęć z róż​n ych punk​t ów. Na​stęp​n ie ostroż​n ie odło​ż y​ła re​wol​wer do po​jem​n i​ka. Zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. Naj​wyż​sza pora ru​szać do pra​c y. Mu​sia​ła pod​jąć ja​kąś de​c y​z ję. Ze​bra​ła pasz​por​t y i wło​ż y​ła do to​reb​ki. Po kil​ku se​kun​d ach wa​h a​n ia to samo zro​bi​ła z pie​niędz​mi. Co do re​wol​we​ru mia​ła wąt​pli​wo​ści – źle na nią dzia​łał. Mimo to nie mo​gła go zo​sta​wić ban​d zie Stigs​so​n a. Wy​klu​c zo​n e. Z dru​giej stro​n y nie chcia​ła go brać do pra​c y ani do domu. Może ist​n ia​ło inne wyj​ście? Wa​h a​ła się jesz​c ze przez parę se​kund, na​stęp​n ie za​mknę​ła cięż​kie wie​ko i ob​ró​c i​ła kil​ka razy za​mek szy​f ro​wy. Wzię​ła pu​d ło do ręki, za​wie​si​ła to​reb​kę na ra​mie​n iu i ru​szy​ła w stro​n ę drzwi. Przez chwi​lę sta​ła ze skrzyn​ką w ręku i na​słu​c hi​wa​ła od​gło​sów ze skarb​c a. Po​t em otwo​rzy​ła drzwi, zer​k​n ę​ła w stro​n ę naj​bliż​szej ka​me​ry i z wy​mu​szo​n ym spo​ko​jem po​szła do skryt​ki. Wło​ż y​ła me​t a​lo​we pu​d ło na miej​sce, z tru​d em prze​krę​c i​ła klu​c zyk i opu​ści​ła skar​biec. – Za​sta​n a​wiam się, czy mo​gła​bym otrzy​mać ko​pię umo​wy z ban​kiem? – za​py​t a​ła męż​c zy​znę w re​c ep​c ji. – Poza tym chcia​ła​bym pod​pi​sać nową, tym ra​z em tyl​ko na moje na​z wi​sko. I naj​le​piej te​raz… * Odło​ż ył te​le​f on, pod​n iósł książ​kę z pod​ło​gi i trzę​są​c ą się ręką za​c zął ją kart​ko​wać. Sztok​holm​ska Bi​blio​te​ka Miej​ska w Ba​g ar​mos​sen – wid​n ia​ło na stem​plu w środ​ku książ​ki. Po krót​kim po​szu​ki​wa​n iu zna​lazł też rok wy​d a​n ia – 1986. Wia​d o​mość na pierw​szej stro​n ie spra​wi​ła, że ręce za​c zę​ły mu się trząść na se​rio. Sta​ro​daw​n e li​t e​ry z za​wi​ja​sa​mi, nie​c o przy​po​mi​n a​ją​c e cha​rak​t er pi​sma sta​re​go: Czas pod​jąć de​cy​z ję, Hen​ri​ku! Chcesz za​g rać w Grę? Tak lub nie?

7 | Just because youʼre paranoid…19

Przy​t knął szklan​kę do in​n e​go miej​sca na ścia​n ie i zbli​ż ył do niej ucho. Po​pra​wa była nie​znacz​n a. Zbit​ka sła​bo brzmią​c ych, jed​n o​staj​n ie mru​c zą​c ych gło​sów. Nie dało się zro​z u​mieć, o czym mó​wią. No​ż eż kur​wa! Cza​ił się w przed​po​ko​ju wie​le dni, cze​kał, aż ktoś wyj​d zie albo wej​d zie, kil​ka razy dzwo​n ił do drzwi. Ku​pił na​wet pie​przo​n ą bom​bo​n ier​kę jako pre​z ent po​wi​t al​n y. Choć był stu​pro​c en​t o​wo pe​wien, że ktoś jest w środ​ku, jego nowy są​siad ani razu mu nie otwo​rzył. Kim​kol​wiek był, pod żad​n ym po​z o​rem nie chciał się ze​t knąć z HP, co tyl​ko po​twier​d za​ło wszel​kie po​d ej​rze​n ia. Gra mia​ła nad HP kon​t ro​lę, do​kład​n ie wie​d zia​ła, kie​d y wy​c ho​d zi i przy​c ho​d zi. Do tego po​t rze​bo​wa​ła punk​t u ob​ser​wa​c yj​n e​go w za​je​bi​stym miej​scu. Kie​d y zdał so​bie z tego spra​wę, resz​t y ła​t wo się do​my​ślił. Przed ocza​mi miał ban​d ę agen​t ów Sta​si bez twa​rzy, w gar​n i​t u​rach, z wiel​ki​mi słu​c ha​wa​mi na uszach, przy​le​pio​n ych do mi​kro​f o​n ów przy ścia​n ach albo wy​wier​ca​ją​c ych dziur​ki w tyn​ku, by wsa​d zić w nie mi​n i​ka​me​ry. A w trak​c ie tego wszyst​kie​go mam​ro​c zą​c ych o ko​lej​n ych eta​pach ope​ra​c ji… Odło​ż ył szklan​kę i zro​bił szyb​ki ob​c hód po miesz​ka​n iu. Po​wi​n ien oczy​wi​ście wy​je​c hać. Zmyć się stąd i ukryć w ja​kiejś ja​ski​n i. Ale to by nie po​mo​gło. Gra prę​d zej czy póź​n iej na pew​n o by go zna​la​z ła. Do​pó​ki sie​d ział w miesz​ka​n iu, wie​dział, gdzie są. A Przy​wód​c a na ra​z ie nie miał po​ję​c ia, że HP już od​krył miej​sce, z któ​re​go zro​bi​li so​bie cen​t ra​lę mo​n i​t o​rin​gu. Plus dla HP… Wpraw​d zie mały, ale mimo wszyst​ko! I żeby go za​c ho​wać, musi przed​się​wziąć pew​n e środ​ki bez​pie​c zeń​stwa… Ta​śma izo​la​c yj​n a. Po​t rze​bo​wał wię​c ej ta​śmy izo​la​c yj​n ej. Wszyst​kie kon​t ak​t y w ścia​n ach zo​sta​ły wpraw​d zie za​bez​pie​c zo​n e, więk​sze od​pry​ski i pęk​n ię​c ia też, ale nie miał stu​pro​c en​t o​wej pew​n o​ści. Ścia​n y były sta​re i peł​n e nie​rów​n o​ści. Mo​gły sku​t ecz​n ie kryć mi​kro​sko​pij​n y obiek​t yw. Żeby zdo​być wię​c ej ta​śmy, mu​siał wyjść z miesz​ka​n ia nie​po​strze​ż e​n ie i przejść całą dro​gę do że​laź​n ia​ka przy Horns​ga​t an. Nie był na ze​wnątrz od ze​szłe​go ty​go​d nia. Żył sar​d yn​ka​mi z pusz​ki, faj​ka​mi i kra​n ó​wą, aż w koń​c u z gęby, kie​d y be​kał, za​c zę​ło mu je​c hać alu​mi​n ium. Nie miał więc wy​bo​ru. Pierw​szy przy​sta​n ek: su​per​mar​ket. Su​c ha​ry, pa​sta ka​wio​ro​wa, żar​c ie z pusz​ki, kil​ka mro​żo​n ych go​t ow​c ów i tyle pa​c zek szlu​gów, że gru​ba pan​n a przy ka​sie aż się wzdry​gnę​ła na ich wi​d ok. Szyb​ko wpa​ko​wał wszyst​ko do re​kla​mó​wek i wy​szedł na uli​c ę.

Wbił wzrok w chod​n ik, moc​n o na​piął mię​śnie kar​ku, żeby nie od​wra​c ać gło​wy. I mimo że pró​bo​wał z ca​łych sił, nie wy​t rzy​mał. Obej​rzał się. Od razu ich za​u wa​ż ył. Para trzy​d zie​sto​lat​ków opar​t ych o okno wy​sta​wo​we pa​rę​n a​ście me​t rów da​lej. Chi​n o​sy, czar​n e buty wy​ko​n a​n e na za​mó​wie​n ie. Pa​t rzy​li wni​kli​wie na oto​c ze​nie, nie na sie​bie na​wza​jem. Psy, był tego nie​mal pe​wien. Rów​n ie do​brze mo​gli pra​c o​wać dla Gry. Albo tu i tu… Skrę​c ił gwał​t ow​n ie w pra​wo, na ple​c ach czuł ich wzrok. Jesz​c ze tyl​ko kil​ka​set me​t rów do że​laź​n ia​ka, kil​ka ro​lek ta​śmy i po​wrót do domu. Je​śli za​bez​pie​c zy miesz​ka​n ie, może w koń​c u bę​d zie miał czas na chwi​lę za​sta​n o​wie​n ia. Czo​łów​ki ga​z et z ga​blot wzdłuż uli​c y ser​wo​wa​ły ostat​n ie no​wi​n y na te​mat ślu​bu. Stro​je, menu, li​sta go​ści… Tak jak po​d ej​rze​wał, za​po​mnia​n o o jego za​t rzy​ma​n iu. Tym ra​z em sku​pio​n o się na tym, że nowy ksią​ż ę ma „cięż​ki wy​bór”. Naj​wy​raź​n iej cho​d zi​ło o or​ga​n i​z a​c je cha​ry​t a​t yw​n e – ko​leś nie wie​d ział pew​n ie, w któ​rej chce uda​wać, że pra​c u​je, sko​ro od te​raz po​d at​n i​c y mie​li mu za​pew​n iać wikt i opie​ru​n ek. Plu​n ął do rynsz​t o​ka i jesz​c ze raz zer​k​n ął przez ra​mię. Po szpic​lach nie było śla​d u, co naj​praw​d o​po​d ob​n iej ozna​c za​ło, że nie tyl​ko ci dwaj za nim ła​z i​li. Pod​ko​szu​lek przy​kle​ił mu się do spo​c o​n e​go cia​ła, dla​t e​go sta​n ął na chwi​lę przed że​laź​n ia​kiem, żeby go od​kle​ić. Spod tka​n i​n y wy​d o​stał się ostry za​pach cia​ła. HP zmarsz​c zył nos. Fak, ale cuch​n ął! Obej​rzał się szyb​ko w oknie wy​sta​wo​wym. Wil​got​n y kie​d yś bia​ły pod​ko​szu​lek był żół​t a​wy, dziu​ra​we dżin​sy za​c zę​ły sztyw​n ieć od bru​d u. Do tego za​rost, tłu​ste wło​sy, pod​ko​wy pod ocza​mi i wy​t rzeszcz oczu. Dia​gno​z a pro​sta jak drut. Nie​d ziw​n e, że lu​d zie na chod​n i​ku się roz​stę​po​wa​li. Przy​po​mi​n ał psy​c ho​la. Na​gły dźwięk z uli​c y po​d e​rwał go i przy​spie​szył mu tęt​n o o dwa​d zie​ścia BPM20 . Oka​z a​ło się, że to był tyl​ko od​głos ha​mul​c ów czter​d ziest​ki​t rój​ki, któ​ra za​t rzy​ma​ła się przy przy​stan​ku po dru​giej stro​n ie uli​c y. Zdą​ż ył już od​wró​c ić wzrok, kie​d y mózg za​ła​pał. Trze​c ie sie​d ze​n ie od koń​c a, ko​leś przy oknie… Kur​w a fa​ken mać!!! Wy​sko​c zył pro​sto na jezd​n ię. Wy​c ie klak​so​n ów, pisk ha​mul​c ów i wizg opon roz​le​gły się nie​mal na​t ych​miast. Nie po​wstrzy​ma​ło go to przed śle​d ze​n iem wzro​kiem au​t o​bu​su. Saab mi​n ął go o włos, vo​lvo nie wy​ro​bi​ło z ha​mo​wa​n iem i wal​n ę​ło w HP na wy​so​ko​ści ko​lan. Padł na as​f alt, za​war​t ość re​kla​mów​ki roz​sy​pa​ła się wo​kół nie​go. Nie pró​bo​wał ra​t o​wać za​ku​pów. Chwy​c ił zde​rzak vo​lvo, żeby się pod​n ieść. Kon​t ro​la sta​n u zdro​wia: tępy ból, brak krwa​wie​n ia i wy​sta​ją​c ych po​ła​ma​n ych ko​ści. Zro​bił kil​ka chwiej​n ych kro​ków. Ból był nie​prze​jed​n a​n y. Kie​row​c a zdą​ż ył wy​siąść i stał przy sa​mo​c ho​d zie. Japę miał czer​wo​n ą jak bu​rak. – Co ty, kur​wa, wy​pra​wiasz, świ​rze je​d en?! HP nie miał za​mia​ru z nim dys​ku​t o​wać. Za​c zął ru​szać no​ga​mi – lewą, pra​wą, lewą. Szyb​c iej i szyb​c iej. Zro​bił unik przed ko​lej​n ym sa​mo​c ho​d em i zna​lazł się za au​t o​bu​sem.

Roz​wi​n ął nie​z łą pręd​kość, wła​ści​wie swój maks, ale i tak był da​le​ko od celu. Czer​wo​n e świa​t ło na na​stęp​n ym skrzy​ż o​wa​n iu roz​wią​z a​ło​by pro​blem. Kie​row​c a au​t o​bu​su nie zwol​n ił, prze​c iw​n ie – wy​d a​wa​ło się, że do​d ał gazu. HP do​strzegł świa​t ła na skrzy​ż o​wa​n iu. Zie​lo​n e. Kur​w a! Do au​t o​bu​su miał na pew​n o z sie​d em​d zie​siąt pięć me​t rów. Sa​mo​c ho​d y mi​ga​ły ze wszyst​kich stron, trą​biąc, ile wle​z ie. W no​gach czuł ból po ude​rze​n iu, w płu​c ach pa​li​ło go z na​głe​go wy​sił​ku, mimo to nie za​mie​rzał się pod​d ać, a na pew​n o nie te​raz, kie​d y miał au​t o​bus na oku. Zre​z y​gno​wał z bie​gu po jezd​n i i pę​d ził chod​n i​kiem. Da​le​ko z przo​d u, przy Ma​ria​t or​get, au​t o​bus zda​wał się zwal​n iać. Wresz​c ie! HP przy​spie​szył, prze​biegł przez uli​c ę Tor​kel Knuts​sons​ga​t an i za​c zął zbli​ż ać się do celu. Pięć​d zie​siąt me​t rów. Czter​d zie​ści. Trzy​d zie​ści. * – Cześć, tu Nina Brandt! – Cześć, Nino! Mo​ż esz po​c ze​kać chwi​lecz​kę? Wsta​ła i za​mknę​ła drzwi swo​je​go biu​ra. – Do​bra, te​raz mogę roz​ma​wiać. – Wszyst​ko w po​rząd​ku, Bec​c a? – Tak, jak naj​bar​d ziej – skła​ma​ła. – Może tro​c hę za dużo obo​wiąz​ków… – Więc tę​sk​n isz za mun​d u​rów​ką? Re​bec​c a za​śmia​ła się z przy​mu​sem. – Nie, przy​n ajm​n iej nie te​raz. Masz coś? – do​d a​ła, za​n im Nina zdą​ż y​ła po​wie​d zieć wię​c ej. – Wła​ści​wie nie. Re​bec​c a ode​t chnę​ła. – Re​wol​we​ru nie ma w sys​t e​mie. Nig​d y nie zgło​szo​n o jego kra​d zie​ż y ani nie re​je​stro​wa​n o go w związ​ku z prze​stęp​stwem – kon​t y​n u​owa​ła Nina. – Okej, świet​n ie. – Ale mój zna​jo​my z tech​n icz​n e​go chce go prze​t e​sto​wać na prób​n ym strze​la​n iu. – Tak? Dla​c ze​go? – Bo to ka​li​ber 38 wy​pro​d u​ko​wa​n y przed osiem​d zie​sią​t ym szó​stym. – Co? – Daj spo​kój, Re​bec​c o. Re​wol​wer jest teo​re​t ycz​n ie z ka​t e​go​rii BZOP. – Prze​sta​łam na​d ą​ż ać. – Z ka​t e​go​rii bro​n i w spra​wie za​bój​stwa Olo​f a Pal​me​go. W słu​c haw​c e za​pa​d ła na chwi​lę ci​sza. Re​bec​c a pró​bo​wa​ła prze​t ra​wić in​f or​ma​c ję. – Ale prze​c ież mor​d er​c a użył 357 ma​gnum. Hol​mér mó​wił chy​ba o tym w te​le​wi​z ji… Wi​d zia​ła zdję​c ia chy​ba ze sto razy w cią​gu roku. Kon​f e​ren​c je pra​so​we z pew​n ym sie​bie

ko​men​d an​t em wo​je​wódz​kim, któ​ry wy​ma​c hi​wał dwo​ma so​lid​n y​mi re​wol​we​ra​mi. – Eee tam, Hol​mér więk​szość zro​z u​miał, nie​ste​t y, na opak. Wy​glą​d a to tak, Re​bec​c o: trzy​dziest​ka​ó​sem​ka i trzy​sta​pięć​d zie​siąt​ka​sió​d em​ka miesz​c zą kule o tym sa​mym roz​mia​rze, róż​ni​c a tkwi tyl​ko w dłu​go​ści na​bo​ju. Z nie​któ​rych wer​sji trzy​d zie​ste​kó​se​mek moż​n a strze​lać, uży​wa​jąc amu​n i​c ji do trzy​sta​pięć​d zie​sią​t ek​sió​d e​mek. Dla​t e​go tech​n i​c y chcą te​sto​wać wszyst​kie sta​re eg​z em​pla​rze pa​su​ją​c e do pro​f i​lu BZOP. Mój ko​le​ga wziął​by ją w przy​szłym ty​go​d niu… – Do​bra, pew​n ie. Wiesz co, od​d zwo​n ię do cie​bie. Ktoś się wła​śnie do mnie do​bi​ja. Wiel​kie dzię​ki za po​moc – do​d a​ła. – Ode​z wę się do cie​bie w przy​szłym ty​go​d niu i umó​wi​my się na lunch. Roz​łą​c zy​ła się, odło​ż y​ła ko​mór​kę i po​wo​li się prze​c iąg​n ęła. Po kil​ku se​kun​d ach wy​ję​ła z szu​f la​d y plik kar​t ek. Po wi​z y​c ie w skarb​c u ban​ko​wym nie po​t ra​f i​ła po​łą​c zyć wszyst​kich ele​men​t ów ukła​d an​ki. Szcze​gól​n ie po tym, jak zo​ba​c zy​ła ko​pię umo​wy. Była prze​ko​n a​n a, że skryt​ka na​le​ż y do Hen​ke​go. Oka​z a​ło się jed​n ak, że się my​li​ła. Za​ło​ż o​no ją w 1986 roku, imio​n a jej i Hen​ke​go wid​n ia​ły nie​c o ni​ż ej na li​ście osób z do​stę​pem do za​war​t o​ści skryt​ki. In​n y​mi sło​wy: Hen​ke praw​d o​po​d ob​n ie wie​d ział o tej skryt​c e tyle, ile wcze​śniej ona sama. Przy​po​mnie​n ie o mi​ja​ją​c ym ter​mi​n ie opła​t y mu​sia​ło zo​stać wy​sła​n e do nich oboj​ga. Ko​pię Hen​ke​go pew​n ie skon​f i​sko​wa​n o ra​z em z całą pocz​t ą, za​n im zdą​ż ył ją prze​c zy​t ać. Ta​jem​n i​cze przed​mio​t y na​le​ż a​ły więc nie do Hen​ke​go, lecz do oso​by, któ​rej na​z wi​sko wid​n ia​ło w ru​bry​c e „wła​ści​c iel”. Do oso​by, któ​ra dys​po​n o​wa​ła pę​kiem klu​c zy, za​n im prze​jął go Hen​ke. Do Er​lan​da Wil​hel​ma Pet​ters​so​na. Ich ojca. * Bra​ko​wa​ło mu ja​kichś dwu​d zie​stu me​t rów, kie​d y au​t o​bus włą​c zył kie​run​kow​ska​z y. Te​raz HP dał z sie​bie wszyst​ko. Au​t o​bus ru​szył z przy​stan​ku. Jesz​c ze dzie​sięć me​t rów. Osiem. Pięć. Od​le​głość się zmniej​sza​ła. I po chwi​li znów za​c zę​ła ro​snąć, bo au​t o​bus zwięk​szył pręd​kość przed wznie​sie​n iem w stro​n ę Slus​sen. Kur​w a mać! Po​c zuł, że żo​łą​d ek mu się zwi​ja, że do​sta​n ie tor​sji, więc spró​bo​wał prze​łknąć śli​n ę. Nie prze​sta​wał biec. Czwo​ro​kąt​n y kon​t ur au​t o​bu​su sta​wał się co​raz mniej​szy. HP po​c zuł, jak rzyg pod​c ho​d zi mu do gar​d ła. Po​jazd znik​n ął z pola wi​d ze​n ia.

HP nie chciał się pod​d ać. Trze​c ie​go ata​ku mdło​ści nie zdą​ż ył ode​przeć i mu​siał zro​bić parę chwiej​n ych kro​ków, żeby nie obrzy​gać so​bie adi​d a​sów. Z pew​n o​ścią przy​n ajm​n iej mi​n u​t ę temu au​t o​bus do​t arł do Slus​splan, co ozna​c za​ło, że HP i tak by się spóź​n ił. Po​jazd zdą​ż ył​by po​je​c hać wzdłuż mo​stu Skep​ps​bron w stro​n ę mia​sta. Mu​siał za​ry​z y​ko​wać. Ostat​n im ra​z em wi​d ział go​ścia po​d ob​n e​go do Er​ma​n a przy sta​c ji me​t ra. Może wła​śnie tam te​raz je​c hał? Gdy​by miał odro​bi​n ę szczę​ścia, zła​pał​by go przy drzwiach do hali bi​le​t o​wej. Je​d y​n e, cze​go po​t rze​bo​wał, to kil​ku​se​kun​d o​we spo​t ka​n ie… Skrę​c ił w pra​wo w Göt​gats​bac​ken i zmu​sił ze​sztyw​n ia​łe nogi do bie​gu wzdłuż pra​wej ścia​ny Mu​z eum Mia​sta Sztok​h olm. Do​kład​n ie w tej sa​mej chwi​li, kie​d y przed ocza​mi HP po​ja​wił się plac Ryss​går​d en, żo​łą​d ek za​sy​gna​li​z o​wał, że go​t o​wy jest na ko​lej​n ą sal​wę. HP chrząk​n ął, po czym ką​t em ust wy​pluł rzy​go​wi​n y. Pie​kło go w płu​c ach, ser​c e wa​li​ło w że​bra tak moc​n o, że z bólu nie​świa​d o​mie zmru​ż ył oczy. Nie spu​ścił jed​n ak wzro​ku z pla​c u. Gdzieś wśród lu​d zi był on. Po​wi​n ien być. Albo… Nie… Fak! Tęt​n o za​c zę​ło zwal​n iać, dzię​ki cze​mu skurcz żo​łąd​ka zła​god​n iał. Zro​bił kil​ka kro​ków na pla​c u. Po go​ściu wciąż nie było śla​d u. Praw​d o​po​d ob​n ie zszedł do me​t ra albo po​je​c hał da​lej au​t o​bu​sem w stro​n ę cen​t rum. HP jak zwy​kle miał pie​przo​n e​go pe​c ha! Ad​re​n a​li​n a opa​d ła i w jed​n ej chwi​li HP po​c zuł się sła​bo. Po​c hy​lił się, oparł dło​n ie na ko​la​nach, od​krztu​sił ko​lej​n ą daw​kę wy​mio​c in i wy​pluł ją na ka​mie​n ie. – Kur​wa, co za ohy​d a! – syk​n ął ktoś po pra​wej stro​n ie, ale HP nie prze​jął się tym. Ko​c ie łby pod jego sto​pa​mi za​c zę​ły się po​wo​li ob​ra​c ać w kie​run​ku prze​c iw​n ym do kie​run​ku ru​c hu wska​z ó​wek ze​ga​ra. Po ple​c ach lał mu się pot, mo​c zył pa​sek u spodni i ostat​n i su​chy frag​ment pod​ko​szul​ka. HP po​c hy​lił gło​wę jesz​c ze ni​ż ej, bli​ż ej ko​lan, żeby przy​spie​szyć do​pływ krwi do mó​z gu. Stał tak przez chwi​lę, pró​bu​jąc ze​brać się w so​bie. Kie​d y zie​mia prze​sta​ła wi​ro​wać, wy​pro​sto​wał się, wziął głę​bo​ki wdech i zro​bił ob​rót. W tym sa​mym mo​men​c ie zo​ba​c zył ko​le​sia! W środ​ku win​d y, za​le​d ​wie osiem, dzie​sięć me​trów da​lej. W bia​łej ko​szu​li, spodniach od gar​n i​t u​ru i ja​snej ma​ry​n ar​c e non​sza​lanc​ko prze​wie​szo​n ej przez ra​mię. Mimo tak in​n e​go ubra​n ia, mimo gład​ko wy​go​lo​n ej twa​rzy, znacz​n ie szczu​plej​szej po​stu​ry i nor​mal​n e​go wy​glą​d u fa​c et był za​je​bi​ście po​d ob​n y do Er​ma​n a. Na​wet prze​raź​li​wie po​d ob​n y… HP mu​siał po​d ejść bli​ż ej, żeby się upew​n ić. Zro​bił kil​ka chwiej​n ych kro​ków, póź​n iej jesz​c ze parę i w tej chwi​li win​d a ru​szy​ła w dół. Szedł da​lej, wy​mu​sił na no​gach szyb​sze tem​po.

Zie​mia wchło​n ę​ła sto​py męż​c zy​z ny, po chwi​li jego nogi i tu​łów. Na se​kun​d ę przed tym, jak gło​wa znik​n ę​ła pod po​wierzch​n ią uli​c y, ich spoj​rze​n ia się spo​t ka​ły. Dżi​z as, ja pier​do​lę! * Dla​c ze​go tata miał ta​jem​n i​c zą skryt​kę ban​ko​wą z fał​szy​wy​mi pasz​por​t a​mi, ty​sią​c a​mi do​la​rów w go​t ów​c e i re​wol​we​rem du​ż e​go ka​li​bru? Gdy​by to się zda​rzy​ło w kry​mi​n a​le, od​po​wiedź by​ła​by pro​sta. Tu jed​n ak cho​d zi​ło, do cho​le​ry, nie o po​wieść, ale o jej ojca. Zwy​kłe​go Svens​so​n a z nor​mal​n ą ro​bo​t ą, miesz​ka​n iem na Ba​gar​mos​sen, żoną i dzieć​mi. Po​ło​ż y​ła pasz​por​t y na biur​ku przed sobą. Oprócz po​łu​d nio​wo​afry​kań​skie​go były: szwaj​c ar​ski, ka​n a​d yj​ski, bel​gij​ski i ju​go​sło​wiań​ski. Wszyst​kie mia​ły pie​c ząt​ki wjaz​d u, głów​n ie do USA, ale po​ja​wia​ły się też stem​ple z in​n ych kra​jów. Na przed​ostat​n iej stro​n ie ka​n a​d yj​skie​go zna​la​zła czar​n o-bia​łą fo​t o​gra​f ię, któ​ra pra​wie skle​iła się z kart​ka​mi. Przed​sta​wia​ła kil​ku​d zie​się​c iu męż​c zyzn w mun​d u​rach. Po​z o​wa​li wo​kół po​jaz​d u opan​c e​rzo​n e​go z li​t e​ra​mi UN na​ma​lo​wa​ny​mi bia​łą far​bą na wie​ż ycz​c e ar​t y​le​ryj​skiej. Nie​bie​skie be​re​ty, Cypr 1964 – wy​ka​li​gra​f o​wał ktoś na od​wro​c ie sta​ro​świec​kim cha​rak​t e​rem pi​sma, któ​ry przy​po​mi​n ał pi​smo ojca. Na​gle ser​c e Re​bek​ki za​c zę​ło bić moc​n iej. Ostrość zdję​c ia nie była naj​lep​sza, przez co wie​le twa​rzy nie dało się roz​po​z nać. Ale je​d en z męż​c zyzn, któ​ry ku​c ał w niż​szym rzę​d zie, miał do​brze zna​n ą rysę na no​sie i oczach. Czy jej oj​c iec był żoł​n ie​rzem ONZ? Dla​c ze​go w ta​kim ra​z ie nig​d y o tym nie wspo​mniał? Wie​d zia​ła, że za mło​d u był ofi​c e​rem re​z er​wy. To wte​d y po​z nał wuj​ka Ta​ge​go. Spo​t ka​n ia związ​ku, któ​re​go byli człon​ka​mi, na​le​ż a​ły do nie​licz​n ych sy​t u​acji po​pra​wia​ją​c ych ojcu hu​mor. Wy​d a​ło jej się dziw​n e, że sta​c jo​n o​wał za gra​n i​c ą i nig​d y nic o tym nie po​wie​d ział. Wpraw​d zie nie był szcze​gól​n ie roz​mow​n y, ale po​wi​n ien przy​n ajm​n iej mieć ja​kieś wim​ple, dy​plo​my albo inne pa​miąt​ki z okre​su służ​by. Wie​lo​krot​n ie wra​c a​ła pa​mię​c ią do dzie​c iń​stwa, mimo to nie mo​gła przy​po​mnieć so​bie ani jed​n e​go ta​kie​go przed​mio​t u. Ma​mi​n e ko​lek​c je hisz​pań​skich la​lek z cor​ri​d y oraz ju​bi​le​u szo​wych ta​le​rzy były je​d y​n y​mi ozdo​ba​mi w ich domu. Na​wet te nie​licz​n e rze​c zy, któ​re zo​sta​wił po so​bie oj​c iec, nie na​pro​wa​d za​ły na ża​d en trop. Cała spu​ści​z na po nim zna​la​z ła się w ka​sie skle​pu mo​n o​po​lo​we​go, wy​ją​t ek sta​n o​wi​ły jego ko​szu​le i gar​n i​t u​ry, kil​ka me​bli i wy​słu​ż o​n a ma​szy​n a do pi​sa​n ia. Mu​sia​ła też za​rzu​c ić tezę, że re​wol​wer był kie​d yś jego bro​n ią służ​bo​wą. W la​t ach pięć​d zie​sią​t ych i sześć​d zie​sią​t ych ofi​c e​rom re​z er​wy przy​d zie​la​n o pi​sto​le​t y, a nie re​wol​we​ry – tyle wie​d zia​ła. Poza tym woj​sko upo​mnia​ło​by się o bra​ku​ją​c y eg​z em​plarz. To, co zna​la​z ła w skryt​ce ban​ko​wej, nie kle​iło się w ja​kąś sen​sow​n ą ca​łość. Tyl​ko jed​n a oso​ba mo​gła jej po​móc po​znać praw​d ę. Przy​su​n ę​ła do sie​bie kla​wia​t u​rę, za​lo​go​wa​ła się na skrzyn​kę pocz​t o​wą i otwo​rzy​ła okno no​wej wia​d o​mo​ści. Do: tage.sam​mer@hot​ma​il.com Od: re​bec​ca.nor​men@hot​ma​il.com

Te​mat: Służ​ba w ONZ Dro​gi wuj​k u Tage, mam na​dzie​ję, że u Cie​bie wszyst​k o w po​rząd​k u. Wła​śnie do​w ie​dzia​łam się o ist​nie​niu rze​czy, któ​re tata ukrył w skryt​ce ban​k o​wej. Jest wśród nich zdję​cie z mi​sji ONZ na Cy​prze w 1964 roku. Nie wie​dzia​łam, że był żoł​nie​rzem ONZ, dla​te​go li​czę, że opo​w iesz mi coś o tym. Je​śli mo​żesz, za​dzwoń do mnie! Po​zdra​w iam ser​decz​nie Re​bec​ca * Ru​szył w kie​run​ku win​d y. Szyb​ko za​u wa​ż ył, że aku​rat ta pro​wa​d zi do mu​z eum, więc wy​brał ka​mien​n e scho​d y kil​ka me​t rów da​lej. Biegł, prze​ska​ku​jąc po dwa stop​n ie. Ode​pchnął kil​ko​ro ro​d zi​c ów z dzieć​mi sto​ją​c ych mu na dro​d ze. W koń​c u do​t arł do wej​ścia. Wpraw​d zie stra​c ił tro​c hę cza​su, ale z win​d y do drzwi wej​ścio​wych pro​wa​d ził dłu​gi szkla​n y ko​ry​t arz. Ko​leś nie mógł więc przejść ca​łej tej dro​gi, za​nim HP tu do​le​c iał. Wpadł do środ​ka, za​n im au​t o​ma​t ycz​n e drzwi do mu​z eum zdą​ż y​ły się cał​ko​wi​c ie od​su​nąć. Był pierw​szy, do​kład​n ie tak jak mu się wy​d a​wa​ło. Wziął parę głę​bo​kich wde​c hów, po czym ru​szył po​wo​li ko​ry​t a​rzem w stro​n ę błysz​c zą​c ych drzwi win​d y. Za​c i​snął zęby, w po​wie​kach czuł pul​su​ją​c ą krew. W każ​d ej chwi​li drzwi mogą się otwo​rzyć i sta​n ie oko w oko z Er​ma​n em. Bo prze​c ież wi​d ział Er​ma​n a, do kur​wy nę​d zy! Ogo​lo​n e​go, umy​t e​go, szczu​plej​sze​go o parę ki​lo​gra​mów. Ale wciąż tego sa​me​go pie​przo​n e​go Er​ma​n a! Ko​leś naj​wy​raź​n iej nie zja​rał się w bu​szu w Fjär​d hun​d ra ani nie mę​c zy​ła go aler​gia na prąd, przez któ​rą mu​siał żyć z dala od urzą​d zeń elek​t rycz​n ych. Co ozna​c za​ło, że… Tego się do​wie, kie​d y te je​ba​n e drzwi wresz​c ie się otwo​rzą. Le​piej, żeby zro​bi​ły to te​raz… Za​c i​skał i otwie​rał pię​ści, na ję​z y​ku miał smak ad​re​n a​li​n y. Mi​n ę​ło dzie​sięć se​kund. Dwa​d zie​ścia. Trzy​d zie​ści. Pew​n ie win​d a była naj​wol​n iej​szym wa​rian​t em dla ka​lek. No ale pliz! Już po​win​n a tu być. Wal​n ął w gu​z ik przy drzwiach, ro​z ej​rzał się do​ko​ła, po czym za​c zął roz​wa​ż ać, czy nie wró​cić na plac. Na​gle roz​legł się dzwo​n ek. HP pra​wie wy​sko​c zył z bu​t ów. Ser​c e wa​li​ło mu jak cho​re. Pod​n iósł pię​ści i przy​go​t o​wał się na kon​f ron​t a​c ję. Drzwi po​wo​li się roz​su​n ę​ły.

8 | …it doesnʼt mean they arenʼt after you21

– Halo? – Do​bry wie​czór, mój dro​g i przy​ja​cie​lu. A może bar​dziej: dzień do​bry? – Tak, wła​ści​w ie jest tu ra​nek. Do​brze, że pan dzwo​ni. Wszyst​ko go​to​w e? – Mniej wię​cej. – W sen​sie? Czy nie po​w in​no? – Pro​szę się nie mar​twić, dro​g i przy​ja​cie​lu. Ele​men​ty ukła​dan​ki po​w o​li za​czy​na​ją two​rzyć ca​łość. – Mam na​dzie​ję. Nie ma miej​sca na nie​po​w o​dze​nie. – Ab​so​lut​nie. Zda​ję so​bie z tego spra​w ę… * – Jak miło cię wi​d zieć, dro​ga Re​bec​c o! – Wi​t aj, wuj​ku Tage! Wza​jem​n ie. Przy​szła dzie​sięć mi​n ut wcze​śniej, ale on, oczy​wi​ście, był już na miej​scu. – My​śla​łam, że je​steś za gra​n i​c ą. Kie​d y wró​c i​łeś? – Po​c hy​li​ła się nad sto​łem i po​c a​ło​wa​ła star​c a w po​li​c zek. Jego za​pach był wciąż ten sam. My​d ło do go​le​n ia, woda po go​le​n iu, cy​ga​ro i coś jesz​c ze do​brze zna​n e​go. Coś, cze​go za​pach lu​bi​ła… – Kil​ka ty​go​d ni temu. Chcesz coś? Kawę, her​ba​t ę? No prze​c ież. Ro​bię z sie​bie głup​ka. Pro​szę pani! – mach​n ął w kie​run​ku kel​n er​ki. – Cap​puc​c i​n o z mle​kiem bez lak​t o​z y, je​śli moż​n a. Uśmiech​n ął się do Re​bek​ki. Mi​n ę​ło parę se​kund, za​n im się od​wza​jem​n i​ła. Chy​ba za​u wa​ż ył jej re​ak​c ję. – Prze​pra​szam, że nie da​łem znać wcze​śniej. Od po​wro​t u do domu mam ka​len​d arz wy​peł​n io​n y po brze​gi. Ostat​n io jest go​rą​c o, jak sama wiesz. Znów się uśmiech​n ął i wy​pił łyk kawy. – No – mruk​n ę​ła. – Do​kład​n ie – do​d a​ła po chwi​li moc​n iej​szym gło​sem. Kel​n er​ka przy​n io​sła cap​puc​c i​n o, Re​bec​c a szyb​ko pod​n io​sła fi​li​ż an​kę do ust. – Jak ci idzie w no​wej pra​c y, Re​bec​c o? Mogę so​bie wy​obra​z ić, że tro​c hę się róż​n i od tej w Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa… – Do​brze, dzię​ku​ję. Mamy ostat​n io tro​c hę za​c ho​d u z wy​po​sa​ż e​n iem, za​t rud​n ie​n iem, róż​ny​mi li​c en​c ja​mi i wie​lo​ma in​n y​mi spra​wa​mi. Ślę​c ze​n ie nad pa​pie​ra​mi zaj​mu​je mi wię​c ej cza​su, niż się spo​d zie​wa​łam. – Mły​n y szwedz​kiej biu​ro​kra​c ji mie​lą wol​n o… – Moż​n a tak po​wie​d zieć! Tym ra​z em ła​t wiej jej było od​wza​jem​n ić jego uśmiech.

– Do​my​ślam się, że wnio​sko​wa​li​ście o po​z wo​le​n ie na no​sze​n ie bro​n i pod​c zas służ​by. Za​zwy​c zaj nie przy​z na​je się go pod​mio​t om pry​wat​n ym. Pań​stwo strze​ż e swo​je​go mo​n o​po​lu na prze​moc… Otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​d zieć, lecz szyb​ko je za​mknę​ła i tyl​ko kiw​n ę​ła gło​wą. Wła​ści​wie nie po​win​n a się dzi​wić. Wu​jek Tage za​wsze do​kład​n ie wie​d ział, czym się zaj​mo​wa​ła, kie​d y tyl​ko za​c zę​ła pra​c o​wać w Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa, a po przej​ściu do no​wej pra​c y nie​wie​le się pod tym wzglę​d em zmie​n i​ło. Myśl, że się nią opie​ko​wał, po​z wo​li​ła jej za​po​mnieć o wcześ​n iej​szym roz​c za​ro​wa​n iu. – Może mogę ci po​móc? Jak wiesz, wciąż mam tro​c hę kon​t ak​t ów… – Dzię​ku​ję. Bar​d zo do​brze pa​mię​t a​ła, jak te kon​t ak​t y po​mo​gły jej ostat​n iej zimy. Jak uda​ło jej się oczy​ścić z za​rzu​t ów po​peł​n ie​n ia po​waż​n e​go błę​d u w cza​sie służ​by i ura​t o​wać sta​n o​wi​sko. Wła​ści​wie nie po​win​n a go wy​ko​rzy​sty​wać dla tak bła​h ej spra​wy. Cho​c iaż… Sam za​ofe​ro​wał po​moc, a ona już dwa razy otrzy​ma​ła od​mo​wę w spra​wie li​c en​c ji na broń. Jej ze​spół mam​ro​t ał co​raz gło​śniej, więc lada mo​ment do​wie się o tym kie​row​n ic​t wo. Do tego nie chcia​ła do​pu​ścić… – Je​śli to, oczy​wi​ście, nie spra​wi ci wiel​kie​go kło​po​t u… – do​d a​ła po chwi​li. – Skąd​ż e! Za​d zwo​n ię w kil​ka miejsc w po​n ie​d zia​łek. Nie daję gwa​ran​c ji, ale zro​bię, co mogę. W koń​c u po co są przy​ja​c ie​le, je​śli nie po to, żeby so​bie po​ma​gać? – Wiel​kie dzię​ki, wuj​ku Tage. Na​praw​d ę to do​c e​n iam. Po​sta​wił fi​li​ż an​kę na sto​li​ku i prze​su​n ął ją na bok. – Przejdź​my do two​je​go py​t a​n ia. Jak po​wie​d zia​łem, wolę nie pi​sać o tym w mej​lu. O pew​nych spra​wach naj​le​piej mó​wić w czte​ry oczy… Re​bec​c a ski​n ę​ła gło​wą. – Chęt​n ie opo​wiem ci o wspól​n ej dzia​łal​n o​ści two​je​go taty i mo​jej, ale naj​pierw chciał​bym cię pro​sić o małą przy​słu​gę. – Co​kol​wiek so​bie ży​c zysz, wuj​ku. Zresz​t ą wiesz… – Świet​n ie. – Ob​n i​ż ył głos i skło​n ił ku niej gło​wę. – Na​pi​sa​łaś coś o skryt​c e ban​ko​wej, któ​ra na​le​ż a​ła do two​je​go ojca, o kil​ku sta​rych zdję​c iach, praw​d a? – Zga​d za się. – Chciał​bym, że​byś opo​wie​d zia​ła mi, co do​kład​n ie tam zna​la​z łaś. Waż​n e, że​byś nie po​mi​nę​ła żad​n e​go szcze​gó​łu! Ostry ton w jego gło​sie za​sko​c zył ją nie​mi​le. Mimo woli nie​c o się od​su​n ę​ła. – Ja​kieś pa​pie​ry – od​par​ła, prze​su​wa​jąc pal​c em po kra​wę​d zi fi​li​ż an​ki. – Jaki ro​d zaj pa​pie​rów, Re​bec​c o? Jego spoj​rze​n ie zda​wa​ło się prze​wier​c ać ją na wy​lot, więc wy​pi​ła łyk kawy, żeby móc od​wró​c ić wzrok. Tage Sam​mer był jed​n ym z naj​star​szych przy​ja​c iół taty, kimś, komu ufa​ła. Nie​spo​d zie​wa​n ie za​c zę​ła się wa​h ać. – Ro​z u​miem, że to musi być de​li​kat​n a spra​wa, cho​d zi w koń​c u o two​je​go tatę. – Jego głos zła​god​n iał, stał się bar​d ziej wia​ry​god​n y. – Po​z wól, że cię tro​c hę po​kie​ru​ję, Re​bec​c o. – Zer​k​nął na sto​lik obok, po czym ści​szył głos jesz​c ze bar​d ziej. – Czy pa​pie​ry, któ​re zna​la​z łaś, to może pasz​por​t y? Za​gra​n icz​n e pasz​por​t y ze zdję​c ia​mi two​je​go ojca?

Wa​h a​ła się przez chwi​lę, po czym ski​n ę​ła po​wo​li gło​wą. – Ro​z u​miem – po​wie​d ział Tage Sam​mer, tym ra​z em to​n em jak​by peł​n ym współ​c zu​c ia. Sie​d zie​li w ci​szy kil​ka se​kund, pod​c zas gdy on wy​d a​wał się po​grą​ż o​n y w my​ślach. – Skryt​ka ban​ko​wa jest wła​ści​wie jak bań​ka. Za​sta​n a​wia​łaś się na tym, Re​bec​c o? Ży​c ie poza nią bie​gnie, rze​c zy się zmie​n ia​ją, a w środ​ku bań​ki czas stoi w miej​scu. Tak jest z ży​ciem. Two​rzy​my wła​sną rze​c zy​wi​stość, małe ob​sza​ry, któ​re we​d ług nas kon​t ro​lu​je​my. Tak na​praw​d ę na​sze po​c zu​c ie spra​wo​wa​n ia kon​t ro​li jest ilu​z ją, a ob​szar, któ​re​go ono do​t y​c zy, two​rzy coś w ro​d za​ju bań​ki. Los każ​d ej bań​ki jest z góry prze​są​d zo​n y. Prę​d zej czy póź​n iej pęk​n ie, praw​d a? Ski​n ę​ła gło​wą. – To, co ci po​wiem, mu​sisz za​c ho​wać dla sie​bie. Obie​c aj mi to, Re​bec​c o! Ski​n ę​ła gło​wą. – Nie wol​n o ci się dzie​lić tą wie​d zą z ni​kim, na​wet z two​im bra​t em. Hen​rik, jak wiesz, nie po​t ra​f i do​t rzy​mać ta​jem​n i​c y. A je​śli to, o czym ci po​wiem, wyj​d zie na jaw, wy​wo​ła po​waż​n e kon​se​kwen​c je. Ro​z u​miesz? – Oczy​wi​ście, wuj​ku Tage. Mo​ż esz mi za​u fać. – Tak, wiem, Re​bec​c o. Ty i twój oj​c iec je​ste​ście po​d ob​n i do sie​bie bar​d ziej, niż ci się wy​d a​je… – Uśmiech​n ął się do niej de​li​kat​n ie. Re​bec​c a po​c zu​ła kil​ka moc​n ych ude​rzeń ser​c a. – Wszyst​ko za​c zę​ło się w 1964 roku, w ma​łej miej​sco​wo​ści na pół​n o​c y Cy​pru. By​łem sze​fem kom​pa​n ii, a twój oj​c iec do​wo​d ził jed​n ym z czte​rech mo​ich plu​t o​n ów. Zna​li​śmy się od szko​ły ofi​c er​skiej i do​brze się do​ga​d y​wa​li​śmy. Er​land może nie był uro​d zo​n ym do​wód​c ą, ale re​kom​pen​so​wał to sta​ran​n ym przy​go​t o​wa​n iem na każ​d y moż​li​wy sce​n a​riusz. Po​n ad​t o był spo​le​gli​wy i lo​jal​n y. Te ce​c hy są dość rzad​kie… Star​szy pan prze​krę​c ił ostroż​n ie swo​ją fi​li​ż an​kę. – Pew​n e​go razu mie​li​śmy chro​n ić tu​rec​ko-cy​pryj​skie mia​sto, któ​re znaj​d o​wa​ło się pod cią​głym ostrza​łem sil​n iej​szych i znacz​n ie le​piej uzbro​jo​n ych od​d zia​łów grec​kich. Nie​ste​t y, na​sza obec​n ość nie po​wstrzy​ma​ła dzia​łań Gre​ków. Co wię​c ej, mu​sie​li​śmy pa​trzeć, jak ostrze​li​wu​ją wio​skę, aż nie zo​stał w niej ka​mień na ka​mie​n iu. Two​je​mu ojcu i kil​ku jego ko​le​gom trud​n o było się po​go​d zić z fak​t em, że nie mie​li​śmy man​d a​t u, by wkro​c zyć do wal​ki i bro​n ić słab​szych. Er​land był bar​d zo za​sad​n i​c zy… Ski​n ę​ła gło​wą. – W każ​d ym ra​z ie na swo​je nie​szczę​ście za​ła​d o​wa​li kil​ka ozna​ko​wa​n ych po​jaz​d ów ONZ ce​ka​ema​mi i skrzyn​ka​mi amu​n i​c ji, po czym po​je​c ha​li w stro​n ę Tur​ków. Cho​d zi​ło im o to, żeby przy​n ajm​n iej tro​c hę wy​rów​n ać siły. Ich dzia​ła​n ie nie mia​ło cha​rak​t e​ru po​li​t ycz​n e​go. Na​wet je​śli do​star​c zy​li​by ła​d u​n ek, wąt​pię, czy zmie​n i​ło​by to sy​t u​ację… Po​t rzą​snął gło​wą. – Zo​sta​li za​t rzy​ma​n i przez Gre​ków i plan dia​bli wzię​li… Wsz​c zę​t o do​c ho​d ze​n ie. Two​je​go ojca i jego ko​le​gów od razu wy​d a​lo​n o ze służ​by. Cały kon​t yn​gent szwedz​ki ONZ mi​giem prze​rzu​c o​n o na po​łu​d nio​wą część wy​spy. Er​land prze​ż ył to bar​d zo moc​n o. Twier​d ził, że tyl​ko bro​n ił słab​szych, czy​li po​stą​pił do​kład​n ie tak, jak mu zle​c o​n o. Nie twier​d zę, że go nie ro​zu​mia​łem, ale za​sa​d y były ja​sne. Nie tyl​ko je zła​mał, lecz tak​ż e nad​szarp​n ął re​pu​t a​c ję ONZ.

– Co się sta​ło póź​n iej? Tage Sam​mer wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Na​t ych​mia​sto​we wy​d a​le​n ie z ONZ i woj​ska. Jako jego prze​ło​ż o​n y mu​sia​łem pod​pi​sać do​ku​men​t y. To był smut​n y dzień, bar​d zo smut​n y… Prze​rwał na kil​ka se​kund i kil​ka razy ude​rzył opusz​kiem pal​c a o kra​wędź pu​stej fi​li​ż an​ki. – Wiesz, Re​bec​c o, twój oj​c iec i ja bar​d zo lu​bi​li​śmy być ofi​c e​ra​mi, czę​ścią więk​szej ca​ło​ści, być wśród swo​ich. Er​land mógł zro​bić w woj​sku ka​rie​rę. Kie​d y go na​gle wy​rzu​c o​n o, stał się… – Zgorzk​n ia​ły… Pod​n iósł wzrok. – Użył​bym sło​wa „inny”, ale masz, oczy​wi​ście, ra​c ję. Er​land nig​d y nie był już sobą… * Pu​sta! Ta pier​d o​lo​n a win​d a była pu​sta! Wciąż nie po​t ra​f ił ogar​n ąć, jak to się mo​gło stać. Ani w win​d zie, ani na ko​ry​t a​rzu, ani przy wej​ściu. Więc gdzie ten ko​leś się po​d ział? Chy​ba nie był, do kur​wy nę​d zy, dru​gim Joem La​be​ro i nie roz​pły​n ął się w po​wie​t rzu? HP wie​d ział, o co w tym wszyst​kim cho​d zi. Te skur​wy​sy​n y ba​wi​ły się jego cza​c hą! Nie dość, że ob​ser​wo​wa​li każ​d y jego ruch i pod​słu​c hi​wa​li przez wszyst​kie ścia​n y, to jesz​c ze ro​bi​li so​bie jaja z jego psy​c hy. Za​kra​d li się do miesz​ka​n ia, pod​rzu​c i​li te​le​f on i tę wia​d o​mość. A póź​niej zmu​si​li go do za​pie​prza​n ia przez pół Söder​malm za ja​kąś zja​wą. Ale nie zła​mią go tak ła​t wo! No​c a​mi za​c zął przy​sta​wiać me​ble do drzwi wej​ścio​wych. Kie​dy wy​c ho​d ził, ta​śmą przy​kle​jał wło​sy do fu​t ry​n y, żeby spraw​d zić póź​n iej, czy ktoś wcho​d ził do środ​ka. Za​z wy​c zaj sta​rał się nie opusz​c zać miesz​ka​n ia. Całą pod​ło​gę w sa​lo​n ie po​kry​wa​ły kar​t o​n y po piz​z y i ga​z e​t y. Pół​ki w kio​sku wy​c zy​ścił ze wszyst​kie​go, co dało się czy​t ać. Do​wo​d y mó​wi​ły same za sie​bie. Opi​sy dziw​n ych zda​rzeń aż kłu​ły w oczy. Sys​t em, któ​ry z nie​wy​ja​śnio​n ych po​wo​d ów pada, unie​moż​li​wia wy​d a​wa​n ie re​cept w ap​t e​kach, ob​n i​ż a szla​ba​n y przed wjaz​d em do tu​n e​lu pro​wa​d zą​c e​go do po​łu​d nio​wej ob​wod​n i​c y albo wy​łą​c za świa​t ła na lot​n i​sku Ar​lan​d a. Lu​d zie, któ​rzy wy​szli do skle​pu ku​pić faj​ki i nig​d y nie wró​c i​li. Rze​c zy, któ​re po pro​stu zni​ka​ją, jak na przy​kład fla​ga na Ka​stel​l​h ol​men wy​wie​szo​n a jako ozna​ka po​ko​ju. Wczo​raj wie​c zo​rem na​gle wy​pa​ro​wa​ła i wszy​scy eme​ry​c i w Sztok​h ol​mie za​c zę​li wy​d zwa​n iać do cen​t ra​li woj​sko​wej. A pra​sa my​śla​ła pew​n ie, że to ta​kie me​ga​z a​je​bi​ste. Taki nie​win​n y ka​wał przed ślu​bem księż​n icz​ki… Jak zwy​kle świat Svens​so​n ów nie ka​po​wał ni​c ze​go. Brak fla​gi, brak po​ko​ju. A więc woj​n a! Cóż, je​śli gno​je chcą woj​n y, będą ją mieć! BIG TIME!!! 22 Wstał z pod​ło​gi i za​c zął dra​pać się po bro​d zie, ma​sze​ru​jąc do lo​d ów​ki. Czas spraw​d zić za​pa​sy: czte​ry piwa, sześć go​t ow​c ów do mi​kro​f a​li, po​ło​wa tuby pa​sty ka​wio​ro​wej. Pierw​sza pół​ka w szaf​c e po​więk​szy​ła je o kil​ka ka​wał​ków su​c ha​rów i pusz​kę pa​ró​wek. Dru​gą wy​peł​n ia​ły ta​śmy izo​la​c yj​n e. Oko​ło szes​n a​stu sztuk. Po​li​c zył szyb​ko na pal​c ach – jesz​c ze

trzy dni, może czte​ry i bę​d zie mu​siał wyjść. Świet​n ie! Miał mnó​stwo ro​bo​t y. Things to do…23 * – O co w ta​kim ra​z ie cho​d zi z tymi pasz​por​t a​mi? Wu​jek Tage wcią​gnął głę​bo​ko po​wie​t rze, po czym po​wo​li je wy​pu​ścił. – To, o czym ci wła​śnie opo​wie​d zia​łem, nie jest wła​ści​wie żad​n ą ta​jem​n i​c ą. Wszyst​ko mo​żesz zna​leźć w in​t er​n e​c ie albo róż​n ych książ​kach na te​mat hi​sto​rii ONZ. Ale od te​raz wszyst​ko, co usły​szysz, jest ści​śle taj​n e, ro​z u​miesz? Ski​n ę​ła gło​wą. – Po mi​sji na Cy​prze kon​t y​n u​owa​łem ka​rie​rę woj​sko​wą. Znaj​d o​wa​li​śmy się w środ​ku zim​nej woj​n y, woj​sko było in​sty​t u​c ją znacz​n ie więk​szą i waż​n iej​szą, niż jest dzi​siaj. Er​land i ja utrzy​my​wa​li​śmy kon​t akt, w du​ż ej mie​rze z mo​jej ini​c ja​t y​wy, bo po czę​ści czu​łem się win​n y tego wszyst​kie​go, co go spo​t ka​ło. By​łem jego przy​ja​c ie​lem i prze​ło​ż o​n ym, ale nie po​t ra​f i​łem mu po​móc. W mia​rę jak moja ka​rie​ra w woj​sko​wo​ści się roz​wi​ja​ła, zro​z u​mia​łem, że po​t rze​bu​ję lu​d zi tak lo​jal​n ych i zde​c y​d o​wa​n ych jak Er​land. Za​c zą​łem zle​c ać mu drob​n e za​d a​n ia, na​z wij​my je kon​sul​t a​c ja​mi. Chcesz się na​pić jesz​c ze cze​goś? Może wody mi​n e​ral​n ej? Przy​wo​łał ręką kel​n er​kę i za​mó​wił dwie bu​t el​ki, któ​re w jed​n ej chwi​li po​ja​wi​ły się na sto​li​ku. – Te kon​sul​t a​c je. Na czym one po​le​ga​ły? – za​py​t a​ła Re​bec​c a. – Nie​ste​t y, nie mogę wcho​d zić w szcze​gó​ły… – Cho​d zi o to, że tata był kimś w ro​d za​ju szpie​ga? – Nie, nie. W żad​n ym wy​pad​ku – od​parł, uno​sząc ręce. – Nic ta​kie​go. Cho​d zi​ło o zle​c e​n ia ku​rier​skie. Wy​mia​n ę usług i in​f or​ma​c ji. Nic wię​c ej nie mogę po​wie​d zieć. Klau​z u​la taj​n o​ści nadal obo​wią​z u​je. – Po​t rze​bo​wał fał​szy​wych pasz​por​t ów… – Wiem, że brzmi to tro​c hę dziw​n ie. Mu​sisz zro​z u​mieć, że to były inne cza​sy. Zim​n a woj​na była w kul​mi​n a​c yj​n ym mo​men​c ie. Szwe​c ja le​ż a​ła mię​d zy mo​c ar​stwa​mi. Na pew​n o wiesz, że So​wie​c i ze​strze​li​li nad Bał​t y​kiem naj​pierw szwedz​ki DC-3, a póź​n iej ca​t a​li​n ę, któ​rej za​ło​ga szu​ka​ła oca​la​łych. Na​wet naj​n ie​win​n iej​szy ruch mógł zo​stać źle ode​bra​n y przez wro​ga, więc trze​ba się było chro​n ić moż​li​wie naj​d łu​ż ej. Na pew​n o dłu​ż ej niż do mo​men​t u, w któ​rym Er​land za​ło​ż ył ro​d zi​n ę. – Tata miał prze​c ież pra​c ę. Pra​c o​wał jako sprze​d aw​c a w… w… Na próż​n o pró​bo​wa​ła przy​po​mnieć so​bie na​z wę fir​my. Za​c zy​n a​ła się na „T”, była pew​n a. Tage Sam​mer dał jej kil​ka se​kund na za​sta​n o​wie​n ie. – Był​bym za​sko​c zo​n y, gdy​by kto​kol​wiek wie​d ział coś wię​c ej o pra​c y Er​lan​d a. Je​śli kie​d y​kol​wiek ko​muś o niej mó​wił, to ra​c zej bar​d zo ogól​n ie, bez wda​wa​n ia się w de​t a​le. Tak by ja​koś wy​ja​śnić swo​ją nie​obec​n ość w domu i dłu​gie wy​jaz​d y za​gra​n icz​n e. Re​bec​c a chwy​c i​ła bu​t el​kę, żeby do​lać so​bie wody. Jej pra​wa ręka za​d rża​ła i woda wy​la​ła się na stół. Re​bec​c a ser​wet​ka​mi wy​t ar​ła blat moż​li​wie naj​d y​skret​n iej.

Gdy​by kil​ka dni temu ktoś za​su​ge​ro​wał, że jej oj​c iec był kimś in​n ym niż prze​c ięt​n ym szwedz​kim po​d at​n i​kiem, wy​bu​c hła​by śmie​c hem. Ale wte​d y nie wie​d zia​ła jesz​c ze o skryt​c e w ban​ku… – Ro​z u​miem, że to wszyst​ko może się wy​d a​wać nie​c o… nie​praw​d o​po​d ob​n e, Re​bec​c o. – Wu​jek Tage po​ło​ż ył dłoń na jej dło​n i. – Uwierz mi, wo​la​łem ci o tym nie opo​wia​d ać. Przyj​rza​ła mu się do​kład​n ie, szu​ka​jąc ozna​ki, któ​ra by po​t wier​d zi​ła, że wca​le tak nie są​dzi. Wy​d a​wał się cał​ko​wi​c ie szcze​ry. – Co zro​bi​my te​raz? – spy​t a​ła. – Z tymi rze​c za​mi w skryt​c e? – do​d a​ła, kła​d ąc pra​wą rękę na ko​la​n ie, żeby nie było wi​d ać, jak drży. – Od​d aj spra​wę w moje ręce. Do​pil​n u​ję, żeby wszyst​ko znik​n ę​ło. Pasz​por​t y, skryt​ka, do​ku​men​t y – wszyst​ko, co pro​wa​d zi do two​je​go ojca. Daj mi klu​c ze, kody i tym po​d ob​n e. Nie bę​dziesz mu​sia​ła ni​c zym się mar​t wić. Re​bec​c a na​gle znie​ru​c ho​mia​ła. – Oczy​wi​ście do​pil​n u​ję, żeby nikt nie na​ru​szył do​bre​go imie​n ia two​je​go ojca. – Uśmiech​nął się przy​jaź​n ie, pod​c zas gdy ona się za​sta​n a​wia​ła. – Nie je​stem pew​n a, czy tego chcę, wuj​ku Tage – po​wie​d zia​ła. – Czy chcę wszyst​ko od​dać. Tage Sam​mer zmarsz​c zył czo​ło i po​pa​t rzył na nią uważ​n ie. Na​stęp​n ie po​wo​li cof​n ął dłoń i wy​pro​sto​wał się na krze​śle. – Cie​kaw je​stem dla​c ze​go. Wy​raz jego twa​rzy mo​men​t al​n ie się zmie​n ił, stał się su​row​szy. Jesz​c ze przez kil​ka se​kund wpa​t ry​wał się w nią, jego oczy stop​n io​wo ro​bi​ły się węż​sze, war​gi za​c i​snę​ły w cien​ką kre​skę. – Jest coś wię​c ej w tej skryt​c e, praw​d a? Oprócz pasz​por​t ów i zdję​c ia? Re​bec​c a ski​n ę​ła po​wo​li gło​wą, jak​by po​t wier​d za​jąc jego przy​pusz​c ze​n ie. – Zna​la​z łaś coś jesz​c ze, coś znacz​n ie bar​d ziej nie​po​ko​ją​c e​go… Ręka na ko​la​n ie wciąż drża​ła, ser​c e za​bi​ło moc​n iej. Re​bec​c a za wszel​ką cenę sta​ra​ła się nie zro​bić choć​by naj​mniej​sze​go ru​c hu, któ​ry by ją zdra​d ził. Wu​jek Tage wciąż na nią pa​t rzył. Nie uni​ka​ła jego wzro​ku. Opu​ści​ła nie​c o dol​n ą szczę​kę i utrzy​ma​ła kon​t akt wzro​ko​wy. Pięć se​kund. Dzie​sięć… – Do​bra. – Wes​t chnął i pod​n iósł ręce. – Po​z o​sta​ła jesz​c ze dru​ga część hi​sto​rii. Coś, o czym ci do​t ych​c zas nie wspo​mnia​łem. Pra​c o​wa​li​śmy przy wy​jąt​ko​wym… pro​jek​c ie, że tak po​wiem. Dość kon​t ro​wer​syj​n ym. Z tego po​wo​d u mu​sie​li​śmy być nie​z wy​kle ostroż​n i. Dla​t e​go nie wer​bo​wa​li​śmy ni​ko​go z za​ło​gi, je​d y​n ie lu​d zi z ze​wnątrz, jak twój oj​c iec. Ta​kich, któ​rzy nie mie​li żad​n e​go for​mal​n e​go po​wią​z a​n ia z pro​jek​t em, ale któ​rzy mimo to byli bez​gra​n icz​n ie lo​jal​n i. – I któ​rych mo​gli​ście ła​t wo wy​sta​wić w ra​z ie nie​po​wo​d ze​n ia? – To za​brzmia​ło dość cy​n icz​n ie… – Mam jed​n ak ra​c ję. Czy się mylę? Wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Twój oj​c iec był wier​n y za​sa​d om gry. Wie​d ział, cze​go do​t y​c zą. W każ​d ym ra​z ie pro​jekt

przez wie​le lat miał wy​so​ką ran​gę, a my – nie​ogra​n i​c zo​n y do​stęp do źró​d eł. Nie​spo​d zie​wa​n ie wszyst​ko się zmie​n i​ło. Stra​c i​li​śmy wspar​c ie po​li​t ycz​n e, dra​stycz​n ie zmniej​szo​n o nam bud​żet. Mimo to wciąż wy​ko​n y​wa​li​śmy swo​ją pra​c ę, tyl​ko w skrom​n iej​szych wa​run​kach. Wszy​scy za​an​ga​ż o​wa​n i wie​rzy​li w zna​c ze​n ie tego pro​jek​t u dla bez​pie​c zeń​stwa kró​le​stwa. Po​n ad​to wciąż mo​gli​śmy li​c zyć na wspar​c ie nie​któ​rych daw​n ych spon​so​rów, dzię​ki cze​mu pra​c a trwa​ła do póź​n ych lat osiem​d zie​sią​t ych. Osta​t ecz​n ie za​wiódł też nasz sta​ry przy​ja​c iel, któ​ry po​ma​gał nam naj​bar​d ziej. Na​sza mała jed​n ost​ka zo​sta​ła zli​kwi​d o​wa​n a, lo​ka​le za​mknię​t o, per​so​n el skie​ro​wa​n o do in​n ych za​d ań. W związ​ku z tym po​sta​n o​wi​łem na za​wsze opu​ścić siły zbroj​n e. Od tam​t e​go cza​su pra​c u​ję w sek​t o​rze pry​wat​n ym. – A tata? Co się z nim sta​ło? – Nig​d y nie był for​mal​n ie za​t rud​n io​n y, nie miał żad​n e​go kon​t rak​t u ani żad​n ych zo​bo​wią​zań. To nie było spra​wie​d li​we. Nie, je​śli zwa​ż yć, jak wier​n ie słu​ż ył na​szej spra​wie. Oczy​wi​ście, mie​li​śmy wię​c ej osób ta​kich jak on, któ​re zo​sta​ły na lo​d zie i nie usły​sza​ły na​wet „dzię​ku​ję”. Oba​wiam się, że Er​land był jed​n ym z tych, któ​rzy prze​ż y​li to naj​bar​d ziej. Dru​gi raz zo​stał od​rzu​c o​n y, usu​n ię​t y ze wspól​n o​t y… – Za​milkł i zro​bił pau​z ę, żeby wy​pić resz​t ę wody. – Kie​d y to było? W któ​rym roku? – W dru​giej po​ło​wie lat osiem​d zie​sią​t ych. Mia​łaś je​d e​n a​ście albo dwa​n a​ście lat. Wcią​gnę​ła głę​bo​ko po​wie​t rze, po czym po​wo​li je wy​pu​ści​ła. Pra​wa ręka w koń​c u się uspo​ko​iła, więc po​ło​ż y​ła ją na bla​c ie sto​li​ka. – Przy​po​mi​n asz so​bie coś z tam​t e​go okre​su, Re​bec​c o? – Ni… yhm – chrząk​n ę​ła, po​n ie​waż za​c hrypł jej głos. – Nie​wie​le. Nie mó​wi​ła praw​d y. Pew​n e szcze​gó​ły do​brze pa​mię​t a​ła. Zbyt do​brze. * Obu​d ził się do​pie​ro na​stęp​n e​go wie​c zo​ru, co w za​sa​d zie nie było ni​c zym dziw​n ym. Gdy się kładł, mi​ja​ła czwar​t a nad ra​n em. Sie​d ział przy​kle​jo​n y do tej pie​przo​n ej ścia​n y i na​słu​c hi​wał, pró​bu​jąc wy​ło​wić co​kol​wiek z roz​mo​wy po dru​giej stro​n ie. Go​d zi​n a za go​d zi​n ą nie​sły​szal​n e​go mru​c ze​n ia. Z tego wszyst​kie​go dało się zro​z u​mieć tyl​ko po​je​d yn​c ze sło​wa. W efek​c ie no​t at​n ik wy​peł​n ia​ły róż​n e wy​ra​z y, któ​re – jak są​d ził – wy​ła​pał. Nie​wie​le mu to dało. Sło​wa „lu​kier”, „la​bi​rynt” i „na​u czy​c iel” po​ja​wia​ły się wie​lo​krot​n ie, ale po​d ob​n ie jak róż​n e inne nie two​rzy​ły ra​z em żad​n ej sen​sow​n ej ca​ło​ści. Usiadł na łóż​ku, po​d ra​pał się po za​ro​ście, pod ra​mio​n a​mi i po ją​d rach. Na​stęp​n ie wy​ło​wił naj​d łuż​sze​go peta z po​piel​n icz​ki i za​c zął się roz​glą​d ać za ogniem. Cała ta sy​t u​acja wy​my​ka​ła mu się spod kon​t ro​li. Nie miał żad​n e​go pla​n u, żad​n ej li​n ii obro​n y. Na kar​ku czuł od​d ech gli​nia​rzy i na do​miar złe​go każ​d y jego ruch był mo​n i​t o​ro​wa​n y. Z Bec​c ą nie ga​d ał od ty​go​d ni, może na​wet od mie​się​c y. To aku​rat po​z y​t yw: je​śli bę​d zie się trzy​mał od niej z da​le​ka, nic nie po​win​n o jej za​gra​ż ać. Pro​blem tyl​ko w tym, że czuł się cho​ler​n ie sa​mot​n y! Pró​bo​wał do​rwać Man​ge​go, ale ten cho​ler​n y mały gno​jek nie od​bie​rał te​le​f o​n u. Jego sklep

był za​mknię​t y od ze​szłej zimy, kie​d y ci mło​d zi prak​t y​kan​c i zna​leź​li się za krat​ka​mi. Wpraw​dzie HP mógł się wy​brać na Far​stę i za​d zwo​n ić do drzwi miesz​ka​n ia Man​ge​go, ale to by​ło​by za duże przed​się​wzię​c ie. Nie chciał opusz​c zać swo​jej nory i nie chciał też spo​t kać się z po​ło​wi​c ą Man​ge​go – je​d zą Be​t ul. W kuch​n i zna​lazł za​po​mnia​n e za​pał​ki i po chwi​li zma​gań od​pa​lił szlu​ga. Lecz na​wet to nie po​pra​wi​ło mu hu​mo​ru. Wie​d ział, że po​wi​n ien być na mak​sa głod​n y. W koń​c u mi​n ę​ło wie​le go​d zin od ostat​n iej uczty z mi​kro​f a​li. Tyle że w ogó​le nie miał ape​t y​t u. W mo​men​c ie kie​d y wal​n ął się na sofę, w sy​pial​n i za​c zę​ła dzwo​n ić ko​mór​ka. Przez chwi​lę się za​sta​n a​wiał, czy tego nie olać. Kim​kol​wiek była oso​ba po dru​giej stro​n ie, za wszel​ką cenę chcia​ła się z nim skon​t ak​t o​wać, bo ko​mór​ka nie mil​kła. Do​szedł do wnio​sku, że to musi być Bec​c a, i po​c zuł się le​piej. Po​sta​n o​wił, że tym ra​z em za​po​mni o za​sa​d ach i od​bie​rze. Po​roz​ma​wia z nią krót​ko, żeby usły​szeć jej głos. Ra​c zej jej tym nie za​szko​d zi. Wstał z sofy i po​wlókł się do sy​pial​n i. Mniej wię​c ej w po​ło​wie dro​gi ska​po​wał, że coś się nie zga​d za. Me​lo​d ia była ta sama, tyl​ko on wy​łą​c zył swo​ją no​kię od razu, kie​d y tyl​ko gli​n ia​rze wy​pu​ści​li go na wol​n ość. Bez ba​t e​rii wło​ż ył ją do szu​f la​d y w kuch​n i. Więc to nie ten te​le​f on. Przy​spie​szył kro​ku i zna​lazł się w sy​pial​n i. Sy​gnał nie milkł, tyl​ko me​lo​d ia zmie​n i​ła cha​rak​t er – sta​ła się gło​śniej​sza, bar​d ziej pi​skli​wa. Jak​by ktoś włą​c zył ma​szyn​kę do go​le​n ia. Mi​n ę​ło parę se​kund, za​n im zlo​ka​li​z o​wał źró​d ło. Ster​t a ga​z et na sto​li​ku noc​n ym, kil​ka cen​t y​me​t rów od po​piel​n icz​ki, w któ​rej przed chwi​lą grze​bał. Zrzu​c ił wszyst​ko na zie​mię. Na par​kie​c ie pod łóż​kiem do​strzegł srebr​n ą ko​mór​kę. Przez chwi​lę miał wra​ż e​n ie, że sta​n ę​ło mu ser​c e. Te​le​f on wcze​śniej był wy​łą​c zo​n y – miał stu​pro​c en​t ową pew​n ość! Któ​rejś nocy pró​bo​wał na​wet go włą​c zyć, żeby się prze​ko​n ać, czy dzia​ła. Dla​c ze​go, do kur​wy nę​d zy, po pro​stu go nie znisz​c zył? Mógł roz​wa​lić to gów​n o młot​kiem i wy​rzu​c ić ka​wał​ki do ko​sza. Wy​świe​t lacz mi​gał, wi​bra​c je spra​wia​ły, że ko​mór​ka się ru​sza​ła. Wy​glą​d a​ła jak żywe stwo​rze​n ie peł​z a​ją​c e pod łóż​kiem. HP po​c zuł, że wło​sy sta​ją mu dęba. Te​le​f on ob​ró​c ił się o sto osiem​d zie​siąt stop​n i, a on nie mógł ode​rwać od nie​go wzro​ku. Oczy​wi​ście nie po​wi​n ien od​bie​rać, miał ku temu ty​siąc lo​gicz​n ych po​wo​d ów. Błąd – dzie​sięć ty​się​c y! Mimo to klęk​n ął i wy​c ią​gnął rękę. Bez​sku​t ecz​n ie pró​bo​wał opa​n o​wać jej drże​n ie. Pal​c e stu​ka​ły o po​wierzch​n ię ko​mór​ki, po​wo​li oto​c zy​ły obu​d o​wę… – Halo? W słu​c haw​c e pa​n o​wa​ła ci​sza. Przez mo​ment są​d ził, że oso​ba po dru​giej stro​n ie się roz​łą​czy​ła. Wtem usły​szał mu​z y​kę. Ka​wa​łek gra​n y w spo​rej od​le​gło​ści od ko​mór​ki ko​goś, kto do nie​go

dzwo​n ił. Przy​ło​ż ył słu​c haw​kę moc​n iej do ucha i pró​bo​wał roz​po​z nać me​lo​d ię. Gra​ły or​ga​n y, jak w ko​ście​le. Mi​n ę​ło parę se​kund, za​n im scza​ił, co sły​szy. Marsz we​sel​n y.

9 | Guns, guards and gates…24

Wciąż nie wie​d zia​ła, w co ma wie​rzyć. Opo​wia​d a​n ie wuj​ka Ta​ge​go brzmia​ło nie​wia​ry​god​n ie i gdy​by usły​sza​ła je od ko​goś in​n e​go, uzna​ła​by je za stek bzdur. W tym mo​men​c ie jego hi​sto​ria była je​d y​n ym wy​jaś​n ie​n iem. I w wie​lu punk​t ach brzmia​ła wia​ry​god​n ie. Tłu​ma​c zy​ła po​c ho​d ze​n ie zdję​c ia oraz fał​szy​wych pasz​por​t ów, rzu​c a​ła świa​t ło na tę go​rycz, któ​ra zda​wa​ła się zja​d ać tatę od środ​ka, któ​ra stop​n io​wo za​mie​n ia​ła go w in​n e​go czło​wie​ka, w ko​goś, kogo co​raz cię​ż ej było lu​bić. Na​praw​d ę pró​bo​wa​ła. Sta​wa​ła na gło​wie, żeby mu się przy​po​d o​bać. Szu​ka​ła naj​mniej​szej ozna​ki wspar​c ia. Pra​gnę​ła jej… W opo​wia​d a​n iu do​szu​ka​ła się nie​ści​sło​ści i luk. We​d ług nie​go oj​c iec zo​stał zwol​n io​n y w dru​giej po​ło​wie lat osiem​d zie​sią​t ych. Pa​mię​t a​ła, że wte​d y wciąż pra​c o​wał, wy​jeż​d żał służ​bo​wo jesz​c ze dzie​sięć lat, do​pó​ki nie wró​c ił z Hisz​pa​n ii w trum​n ie. Nie spy​t a​ła o to wuj​ka Ta​ge​go. Nie po​ru​szy​ła kwe​stii śmier​c i taty i mimo na​c i​sków nie ujaw​n i​ła, że zna​la​z ła w skryt​c e re​wol​wer. Im wię​c ej my​śla​ła o ca​łej spra​wie, tym bar​d ziej była prze​ko​n a​n a, że wu​jek wie​d ział o ist​nie​n iu bro​n i i że to wła​śnie na niej za​le​ż a​ło mu naj​bar​d ziej. Dla​t e​go chcia​ła po​c ze​kać z za​d a​wa​n iem ko​lej​n ych py​t ań. Przy​n ajm​n iej do​pó​t y, do​pó​ki nie zwe​ry​f i​ku​je opo​wie​ści. Do​pó​ki nie po​z na wię​c ej szcze​gó​łów. Jej wąt​pli​wo​ści wy​n i​ka​ły za​pew​n e z oba​wy przed od​po​wie​d zią. Albo z tego, że mia​ła gło​wę za​ję​t ą in​n y​mi, znacz​n ie waż​n iej​szy​mi spra​wa​mi – choć​by dziw​n y​mi zda​rze​n ia​mi wo​kół za​t rzy​ma​n ia Hen​ke​go i zbli​ż a​ją​c ym się przy​jaz​d em Mar​ka Blac​ka. Do tego przy​jaz​d u zo​sta​ły tyl​ko czte​ry dni. Po​n ad​t o wciąż nie da​wał jej spo​ko​ju van, któ​ry je​c hał wte​d y za nimi. Re​bec​c a wła​śnie do​sta​ła od​po​wiedź z Wy​d zia​łu Dróg i Ko​mu​n i​ka​c ji. Sa​mo​c hód le​asin​go​wy za​re​je​stro​wa​n y na nową spół​kę ak​c yj​n ą z sie​d zi​bą w Väste​rort. Grund​ste​nen AB – stan​d ar​d o​we ozna​c ze​n ie uży​wa​n e w sy​t u​acji, gdy peł​n o​moc​n ik nie wpi​sał do re​je​stru żad​n ej na​z wy fir​my. Ad​res pro​wa​dził do skryt​ki pocz​t o​wej, tak jak w przy​pad​ku ty​się​c y in​n ych firm. In​f or​ma​c je za​war​t e w li​ście nie były zbyt po​moc​n e – ani nie wzmo​gły, ani nie osła​bi​ły jej po​d ej​rzeń. W każ​d ym ra​z ie van wię​c ej się nie po​ja​wił, co tro​c hę ją uspo​ka​ja​ło. Do​d at​ko​wą rze​c zą, któ​ra za​c zę​ła ją co​raz bar​d ziej mar​t wić, było drże​n ie rąk, przede wszyst​kim pra​wej. Nie​mal upu​ści​ła bu​t el​kę z wodą pod​c zas spo​t ka​n ia z wuj​kiem Ta​gem. Po​tem drże​n ie po​ja​wia​ło się jesz​c ze kil​ka razy. Pew​n ie wy​n i​ka​ło to z bra​ku snu, przy​n ajm​n iej tak twier​d ził jej le​karz. Ewen​t u​al​n ie mógł to być efekt ubocz​n y dzia​ła​n ia no​wych ta​ble​t ek. Mi​nie kil​ka ty​g o​dni, za​nim or​g a​nizm się przy​z wy​czai, pani Re​bec​co. Musi się pani uzbro​ić w cier​pli​w ość… Nie po​wie​d zia​ła nic Mic​ke​mu ani tym bar​d ziej żad​n ej in​n ej oso​bie. Wpraw​d zie do​sta​ła nie​wiel​ką daw​kę, ale bra​n ie an​t y​d e​pre​san​t ów nie jest po​wo​d em do dumy.

Szła ko​ry​t a​rzem do swo​je​go biu​ra i po dro​d ze mi​n ę​ła po​kój Mic​ke​go. Był za​mknię​t y. Przez szyb​kę zo​ba​c zy​ła jego ple​c y. Jak każ​d e​go ran​ka wstał dziś bar​d zo wcze​śnie. Był w pra​c y, za​n im ona zwlo​kła się z łóż​ka. Za rzad​ko się spo​t y​ka​li, mia​ła tego świa​d o​mość. Tym ra​z em wina nie le​ż a​ła tyl​ko po jej stro​n ie. Wzię​ła ro​bo​t ę w Sen​t ry, żeby choć tro​c hę za​d ość​u czy​n ić mu po swo​im ro​man​sie. Żeby mie​li wię​c ej cza​su dla sie​bie. Po​mysł był w każ​d ym ra​z ie do​bry… Wła​ści​wie wo​la​ła​by kłót​n ię. Ocze​ki​wa​ła, że zwy​z y​wa ją od naj​gor​szych, bo na to za​słu​ż y​ła. Że trza​śnie drzwia​mi i nie będą roz​ma​wiać ze sobą ty​go​d nia​mi. Aż ona za​c znie go pro​sić o wy​ba​c ze​n ie. No może nie do koń​c a… Jego po​sta​wa była oczy​wi​ście doj​rzal​sza. Ona po​peł​n i​ła błąd, on jej wy​ba​c zył. Ko​n iec krop​ka. Ta​kie roz​wią​z a​n ie jest o wie​le roz​sąd​n iej​sze niż rzu​c a​n ie oskar​ż eń czy trza​ska​n ie drzwia​mi. I jed​n o​c ze​śnie nie do koń​c a nor​mal​n e… Za​mknę​ła za sobą drzwi, włą​c zy​ła kom​pu​t er. Kie​d y sys​t em się uru​c ha​miał, po​sta​n o​wi​ła zer​k​n ąć do szu​f la​d y. Nie za​szko​d zi po​świę​c ić kil​ka mi​n ut, zwłasz​c za w trak​c ie ak​t u​ali​z a​c ji opro​gra​mo​wa​n ia. Otwo​rzy​ła szu​f la​d ę i ostroż​n ie wy​ję​ła fo​t o​gra​f ię. Za​pa​li​ła lamp​kę na biur​ku, wy​re​gu​lo​wa​ła stru​mień świa​t ła i wy​ję​ła z to​reb​ki nowo ku​pio​n ą lupę. Od​bit​ka nie była naj​lep​szej ja​ko​ści, po​n ad​t o zo​sta​ła zro​bio​n a pięć​d zie​siąt lat temu, co nie po​lep​sza​ło jej sta​n u. Męż​c zy​z na w środ​ku pierw​sze​go rzę​d u, któ​ry w prze​c i​wień​stwie do in​n ych uśmie​c hał się, nie po​ka​z u​jąc zę​bów, przy​po​mi​n ał bez wąt​pie​n ia jej ojca. Do​kład​n ie przy​glą​d a​ła mu się przez lupę. Po​d ob​n y spi​c za​sty nos, iden​t ycz​n e ko​ści po​licz​ko​we, ciem​n e oczy. Ale nie mo​gła być cał​ko​wi​c ie pew​n a. Be​ret za​kry​wał czo​ło, przez co twarz wy​d a​wa​ła się ści​śnię​t a, po​n ad​t o przy​sła​n iał wło​sy, dla​t e​go iden​t y​f i​ka​c ja była jesz​c ze trud​n iej​sza. Za​c zę​ła przy​pa​t ry​wać się in​n ym męż​c zy​z nom wo​kół po​jaz​d u. Ra​z em sześć​d zie​siąt dzie​więć sztuk, wszy​scy mło​d zi, ubra​n i w ja​sne mun​d u​ry, w na​ło​ż o​nych za​wa​d iac​ko be​re​t ach. Męż​c zy​z na w tyl​n ym rzę​d zie rów​n ież wy​d ał się Re​bec​c e zna​jo​my. Jego twarz prze​sła​n ia​li sto​ją​c y z przo​d u, dla​t e​go jesz​c ze trud​n iej było roz​po​z nać pew​n e szcze​gó​ły. Wie​le wska​z y​wa​ło na to, że jest to wu​jek Tage. Kom​pu​t er pik​n ię​c iem dał o so​bie znać, więc Re​bec​c a odło​ż y​ła lupę, po czym wpi​sa​ła swój lo​gin i ha​sło. Kil​ka se​kund póź​n iej otwo​rzy​ła wy​szu​ki​war​kę i wstu​ka​ła w nią kil​ka słów. Prze​myt bro​ni, ONZ, Cypr Po​n ad pięć​d zie​siąt ty​się​c y wy​n i​ków… Pierw​szy po​c ho​d ził z ar​c hi​wów szwedz​kich służb zbroj​n ych. Po krót​kich po​szu​ki​wa​n iach zna​la​z ła to, co ją in​t e​re​so​wa​ło:

W grud​niu 1963 roku wy​bu​chły wal​k i mię​dzy grec​k ą a tu​rec​k ą spo​łecz​no​ścią Cy​pru. Zmu​si​ło to ONZ do wy​sła​nia na wy​spę sił po​k o​jo​w ych. Po na​ci​skach ze stro​ny ONZ Szwe​cja zwer​bo​w a​ła 955 męż​czyzn do ba​ta​lio​nu, któ​ry wio​sną 1964 roku roz​po​czął mi​sję na trud​nym te​re​nie w za​chod​niej czę​ści Cy​pru. Pod​od​dział otrzy​mał do ob​ser​w o​w a​nia duży ob​szar zło​żo​ny z 35 po​ste​run​k ów wy​po​sa​żo​nych w pan​cer​ne po​jaz​dy pa​tro​lo​w e (sa​mo​cho​dy te​re​no​w e KP). Póź​nym la​tem w wy​ni​k u za​ostrze​nia się sy​tu​acji siły po​k o​jo​w e zna​la​zły się mię​dzy wal​czą​cy​mi stro​na​mi i były zmu​szo​ne ewa​k u​ować tu​rec​k ą lud​ność cy​w il​ną. W tym cza​sie żoł​nie​rze grec​cy od​k ry​li, że po​je​dyn​czy żoł​nie​rze szwedz​cy prze​my​ca​ją broń na stro​nę tu​rec​k ą. Win​nych uka​ra​no, nie​k tó​rych do​w ód​ców wy​mie​nio​no, za​ostrzo​no dys​cy​pli​nę. Szwedz​k i ba​ta​lion prze​gru​po​w a​no do Fa​ma​gu​sty. Od​c hy​li​ła się na opar​c ie fo​t e​la, wzię​ła głę​bo​ki wdech i gła​d zi​ła pal​c a​mi wło​sy. Hi​sto​ria wuj​ka Ta​ge​go wy​d a​wa​ła się praw​d zi​wa. Jak po​z nać wię​c ej szcze​gó​łów? Spraw​d zi​ła po​z o​sta​łe wy​n i​ki w wy​szu​ki​war​c e, ża​d en nie oka​z ał się po​moc​n y. Spró​bo​wa​ła zmo​d y​f i​ko​wać ha​sło wy​szu​ki​wa​n ia i re​z ul​t at był ten sam. Zna​la​z ła jed​n ak licz​n e książ​ki o szwedz​kich mi​sjach w ra​mach ONZ i po​sta​n o​wi​ła za​mó​wić kil​ka z nich. Aku​rat kie​d y skoń​c zy​ła, ktoś za​pu​kał do jej drzwi. – Pro​szę! Kjel​l​gren wsa​d ził gło​wę. – Dzień do​bry, sze​f o​wo. Wszyst​ko w po​rząd​ku? – Yhy. Cho​d zi o coś kon​kret​n e​go? – San​n a mó​wi​ła, że chcia​ła pani po​roz​ma​wiać ze mną na te​mat pro​gra​mu na przy​szły ty​dzień. – A tak. Pro​szę usiąść. Wska​z a​ła przy​by​łe​mu krze​sło dla go​ści, ukrad​kiem wkła​d a​jąc fo​t o​gra​f ię i lupę do naj​wyż​szej szu​f la​d y. Czas za​pro​wa​d zić po​rzą​d ek na li​ście prio​ry​t e​t ów. * Trzy​mał te​le​f on w dło​n i. Czuł chłód jego po​wierzch​n i, po​ko​ły​sał nim, jak​by chciał spraw​d zić jego wagę. Na​stęp​n ie po raz ko​lej​n y prze​je​c hał pal​c a​mi po wy​pu​kłych cy​f rach na tyl​n ej obu​do​wie. 1–2–8 Kie​d yś był nu​me​rem je​d en, wy​mia​t a​ją​c ym ma​d a​f a​ką, naj​z a​je​bist​szym ko​le​siem w Grze. Wciąż się nie​c o ja​rał, kie​d y o tym po​my​ślał. Kur​wa, ale miał wy​biór​c zą pa​mięć! O ca​łej resz​c ie za​po​mniał. O tym, jak go oszu​ka​li, zmu​si​li do prze​kro​c ze​n ia wszel​kich gra​nic, a póź​n iej po​t rak​t o​wa​li jak śmie​c ia. Może na​wet tro​c hę wy​ba​c zył… Ni​c zym sta​rzy kum​ple, któ​rzy wspo​mi​n a​ją, jak za​baw​n ie było w woj​sku i jak ten upier​d li​wy sier​ż ant osta​t ecz​n ie oka​z ał się faj​n y… Z tą róż​n i​c ą, że Gra nie była żad​n ym ćwi​c ze​n iem woj​sko​wym, żad​n ą ściem​n io​n ą woj​n ą ze śle​pa​ka​mi i za​pla​n o​wa​n ym obia​d em, na któ​ry po​d a​je się gro​c hów​kę z bocz​kiem. To był real w czy​stej po​sta​c i!

Nie mógł za​prze​c zyć, że trzy​ma​n ie te​le​f o​n u wy​wo​ły​wa​ło na​praw​d ę faj​n e uczu​c ie. Że przez parę se​kund znów po​c zuł się jak część cze​goś więk​sze​go, cze​goś, do cze​go prze​c ięt​n y Svens​son nig​d y na​wet się nie zbli​ż y. Mimo wszyst​ko nie mógł zre​ali​z o​wać za​d a​n ia. Nie był tym ty​pem czło​wie​ka. To, co zda​rzy​ło się wte​d y w Ba​gar​mos​sen, jest zu​peł​n ie inną spra​wą. Coś w ro​d za​ju obro​ny ko​n iecz​n ej, moż​n a po​wie​d zieć… Dag czy Bec​c a? Pro​sty wy​bór… To, cze​go Przy​wód​c a te​raz od nie​go wy​ma​gał, było czymś zu​peł​n ie in​n ym. Ja​sno po​sta​wio​n a spra​wa, bez owi​ja​n ia w ba​weł​n ę. Nie mógł tego zro​bić. Nie był mor​d er​c ą. Nie ta​kim… Pró​bo​wa​li nim ma​n i​pu​lo​wać – to wie​d ział. Gli​n ia​rze, wia​d o​mość w kom​pu​t e​rze, pod​słu​chy, ar​t y​ku​ły w ga​z e​t ach. Te​le​f on, mu​z y​ka we​sel​n a. Wszyst​ko było jed​n ym wiel​kim mó​z go​jeb​c ą. Cho​d zi​ło o to, żeby mu wy​prać cza​c hę. Żeby stał się po​słusz​n y. I zro​bił to, cze​go pra​gnął Przy​wód​c a. Musi prze​jąć ini​c ja​t y​wę, zdo​być prze​wa​gę… Odło​ż ył po​wo​li te​le​f on i przy​krył go ster​t ą ga​zet. Na​stęp​n ie przy​n iósł mały łom. * – Do​brze. Sko​ro nikt nie ma py​t ań, koń​c zy​my. Zbie​rze​my się znów w po​n ie​d zia​łek o szó​stej, żeby ostat​n i raz przed wy​mar​szem wszyst​ko po​wtó​rzyć. Jak wie​c ie, w związ​ku z tym przed​się​wzię​c iem zwró​c o​n ych jest na nas wie​le oczu. Mamy szan​sę po​ka​z a​n ia, na co nas stać. Każ​d y czło​n ek ze​spo​łu za​re​ago​wał kiw​n ię​c iem gło​wą, nikt nie miał ni​c ze​go do do​d a​n ia. – Świet​n ie – za​koń​c zy​ła. Wsta​ła i osten​t a​c yj​n ie ze​bra​ła wszyst​kie swo​je pa​pie​ry, czym dała sy​gnał do wyj​ścia. Ręce były w peł​n i spraw​n e, nie po​ja​wi​ło się choć​by naj​mniej​sze drże​n ie. Pew​n ie mia​ła tym​c za​so​wy nie​d o​wład – do​kład​n ie tak, jak po​wie​d ział le​karz. Wy​ję​ła ko​mór​kę i włą​c zy​ła dzwo​n ek. Wy​świe​t lacz mig​n ął kil​ka razy, po czym stał się nie​bie​ski. Mruk​n ę​ła coś do sie​bie i wy​łą​c zy​ła apa​rat. To już trze​c i raz w tym ty​go​d niu, wła​ści​wie po​win​n a go na​pra​wić przed wi​z y​t ą Bla​c ka, choć je​śli zo​sta​wi te​le​f on włą​c zo​n y i nie bę​d zie maj​stro​wać w usta​wie​n iach, po​wi​n ien dzia​łać. Tak czy owak, cała we​wnętrz​n a ko​mu​n i​ka​c ja od​by​wa się przez ra​d io. Kie​d y wró​c i​ła do sie​bie, zna​la​z ła na biur​ku list. Od razu wie​d zia​ła, cze​go do​t y​c zy, i szyb​ko ro​z e​rwa​ła ko​per​t ę. De​cy​z ja w spra​w ie po​z wo​le​nia na uży​w a​nie bro​ni przez Sen​try Se​cu​ri​ty. Da​lej po​t ok urzę​d o​wych zdań i na koń​c u w pra​wym dol​n ym rogu duża pie​c ząt​ka. Przy​z na​ne. Jest! To ozna​c za​ło, że od te​raz mie​li pra​wo no​sić broń tak jak Po​li​c ja Bez​pie​c zeń​stwa i że pi​sto​le​t y, na któ​rych ćwi​c zy​li w nowo wy​bu​d o​wa​n ej strzel​n i​c y, mo​gli za​bie​rać ze sobą na ak​c je. Je​d en kło​pot z gło​wy. I to duży.

Na​pię​c ie w koń​c u zma​la​ło. Uzbro​je​n ie było waż​n ą rze​c zą, bez nie​go ochro​n iarz wy​stę​po​wał w wer​sji lajt – nie​wie​le róż​n ił się od go​ry​li z sił​ki od​gra​d za​ją​c ych ce​le​bry​t ów od ich fa​n ów. Z pi​sto​le​t em jest się pro​fe​sjo​n a​li​stą, moż​n a za​pew​n ić mak​sy​mal​n ą obro​n ę so​bie i ochra​n ia​n e​mu. W uza​sad​n ie​n iu de​c y​z ji nie wspo​mnia​n o, dla​c ze​go urząd zmie​n ił zda​n ie, ale nie mia​ło to żad​n e​go zna​c ze​n ia. Re​bec​c a do​brze wie​d zia​ła dla​c ze​go. Te​le​f on aku​rat się uru​c ho​mił, więc wy​szu​ka​ła od​po​wied​n ie na​z wi​sko. Dzię​ku​ję za po​moc! – na​pi​sa​ła w wia​d o​mo​ści i ją wy​sła​ła. Od​po​wiedź przy​szła po kil​ku mi​n u​t ach. Nie ma za co. Cie​szę się, że mo​głem po​móc! Czy prze​my​śla​łaś już moją pro​po​zy​cję do​ty​czą​cą swo​je​go od​k ry​cia? Po​zdro​w ie​nia T.S. Za​c zę​ła od​pi​sy​wać i prze​rwa​ła w po​ło​wie. Naj​le​piej by​ło​by od​d ać wszyst​ko w ręce wuj​ka. Wy​d a​wa​ło się jej, że star​szy pan może się tym za​jąć. Zresz​t ą re​wol​wer mar​t wił ją bar​d ziej, niż była w sta​n ie się do tego przy​z nać. Jed​n o​c ze​śnie mia​ła wra​ż e​n ie, że źle by zro​bi​ła, od​d a​jąc wszyst​kie rze​c zy, za​n im do​wie się nie​c o wię​c ej o prze​szło​ści ojca. Wy​ma​z a​ła od​po​wiedź i za​stą​pi​ła ją jed​n ym zda​n iem: Po​trze​bu​ję wię​cej cza​su. Na​stęp​n ie usia​d ła przy kom​pu​t e​rze, żeby po​d zie​lić się do​brą wia​d o​mo​ścią z in​n y​mi. * Zer​k​n ął ostroż​n ie przez ża​lu​z je. Po​wi​n ien oczy​wi​ście po​c ze​kać, aż się ściem​n i, ale szwedz​ki let​n i wie​c zór nie po​ja​wia się wcze​śniej niż oko​ło je​d e​n a​stej. Tak dłu​go nie mógł cze​kać! Po​wo​li otwo​rzył skrzy​pią​c e drzwi i za​c zął na​słu​c hi​wać. Gdzieś z dołu klat​ki do​bie​gał sła​by dźwięk te​le​wi​z o​ra, tyle. Nie wło​ż ył bu​t ów. W skar​pet​kach zro​bił kil​ka ci​c hych kro​ków i przy​ło​ż ył ucho do drzwi są​sia​d a. Gro​bo​wa ci​sza. Pierw​szy raz od wie​lu dni, co pew​n ie mu​sia​ło ozna​c zać, że w miesz​ka​n iu ni​ko​go nie było. W koń​c u na​wet szpie​d zy Sta​si mają ro​d zi​n y, któ​re cze​ka​ją na nich w domu. Przy​kuc​n ął i zaj​rzał do otwo​ru na li​sty. Ciem​n o, znacz​n ie ciem​n iej niż na klat​c e: okna w miesz​ka​n iu są za​sło​n ię​t e. Za​pach ten sam co po​przed​n io, gdy HP spraw​d zał. Za​pach tro​cin. Mu​sie​li po​rząd​n ie wszyst​ko prze​bu​d o​wać. Wstał, zro​bił kil​ka kro​ków i znów na wszel​ki wy​pa​d ek spoj​rzał w dół scho​d ów. Po​t em wło​ż ył dłoń do rę​ka​wa blu​z y i wy​jął łom. Po​szło za​ska​ku​ją​c o ła​t wo. Wsa​d ził koń​c ów​kę w szpa​rę tuż nad zam​kiem, ude​rzył otwar​t ą ręką, żeby drąg wszedł głę​biej, po czym szyb​kim ru​c hem go pchnął. I po spra​wie! Wła​ści​wie nic dziw​n e​go. W prze​c i​wień​stwie do jego drzwi te były z drew​n a, i to sta​re​go. Su​c he po​wie​t rze przez pięć​d zie​siąt, sześć​d zie​siąt lat po​rząd​n ie je po​gię​ło, mię​d zy nimi a fu​try​n ą po​wsta​ła nie​ma​ła szpa​ra.

Dało się sły​szeć je​d y​n ie śred​n io gło​śne skrzyp​n ię​c ie i głu​c hy szczęk od​ska​ku​ją​c e​go ry​gla. Se​z a​mie, otwórz się! Na drzwiach pra​wie nie zo​stał ślad. HP stał przez chwi​lę i słu​c hał. Oprócz od​gło​sów z te​le​wi​z o​ra nie do​c ho​d zi​ły do jego uszu żad​n e dźwię​ki – ani z klat​ki scho​d o​wej, ani z miesz​ka​n ia. Nogą prze​su​n ął po​wo​li kil​ka drzazg pod ścia​n ę, żeby nie le​ż a​ły na wi​d o​ku. Na​stęp​n ie wy​jął la​t ar​kę kie​szon​ko​wą, wszedł do miesz​ka​n ia i ostroż​n ie za​mknął za sobą drzwi, przy​n ajm​n iej na tyle, na ile się dało. Woń tro​c in była in​t en​syw​n iej​sza. HP stał w przed​po​ko​ju jesz​c ze kil​ka se​kund, maj​stru​jąc przy la​t ar​c e. Wtem przy​po​mniał so​bie pew​n ą sy​t u​ację. On i Bec​c a przed ogni​skiem, nie – przed ko​min​kiem. Pry​ska​ją​c e na ka​mien​n ą pod​ło​gę iskry… Pró​bo​wał je ła​pać, zdą​ż yć, za​n im zga​sną. A ona się śmia​ła… Z la​t ar​ki nie​spo​d zie​wa​n ie po​pły​n ę​ło świa​t ło. HP się wzdry​gnął. Fa​aak, weź się w garść, czło​wie​ku! Sta​re do​bre wspo​mnie​nia mogą po​cze​kać. Po​świe​c ił w głąb ciem​n e​go przed​po​ko​ju. Miesz​ka​n ie przy​po​mi​n a​ło jego wła​sne, układ był pra​wie iden​t ycz​n y. Był tu ze sto razy, kie​d y wy​n aj​mo​wał je Ko​z ioł. Te​raz wy​d a​ło mu się dziw​n ie obce. Ru​szył ostroż​n ie do przo​d u. Przed nim na pu​stej pod​ło​d ze tań​c zył krąg świa​tła. Żad​n ej rze​c zy, na​wet pie​przo​n e​go krze​sła albo kar​t o​n ów z prze​pro​wadz​ki. Miesz​ka​n ie wy​da​wa​ło się opusz​c zo​n e. Mimo to HP po​c zuł, że ser​c e bije mu szyb​c iej. Przy​kuc​n ął i za​c zął na​słu​c hi​wać bli​sko pod​ło​gi, do​kład​n ie jak za​ło​ga z CSI. Do​strzegł wy​raź​n e śla​d y bu​t ów. Od​bi​t a w ku​rzu au​t o​stra​d a bie​gną​c a przez śro​d ek po​ko​ju, nie​mal bez żad​n ych zjaz​d ów. Od​wró​c ił się i po​świe​c ił w róż​n ych kie​run​kach. Śla​d y bie​gły z drzwi wej​ścio​wych, przez przed​po​kój, da​lej przez sa​lon i do sy​pial​n i. Roz​po​z nał przy​n ajm​niej trzy ro​d za​je bu​t ów – dwie pary wy​glą​d a​ły na adi​d a​sy, trze​c ia to naj​praw​d o​po​d ob​n iej pół​bu​t y, bo mia​ły bar​d ziej pła​ską po​d e​szwę. W każ​d ym ra​z ie to sy​pial​n ia była ce​lem od​wie​d zin wszyst​kich go​ści. Tro​c hę go to zdzi​wi​ło, bo znaj​d o​wa​ła się da​le​ko od jego miesz​ka​n ia. Poza tym to wła​śnie w tam​t ym po​miesz​c ze​niu coś prze​bu​d o​wy​wa​n o, bo wszę​d zie in​d ziej po​mi​mo za​pa​c hu tro​c in HP nie do​strzegł na ra​z ie ani jed​n e​go wiór​ka. Kie​d y pod​szedł bli​ż ej, za​u wa​ż ył sła​by po​blask spod drzwi. Za​stygł w bez​ru​c hu i za​c zął się przy​go​t o​wy​wać do szyb​kie​go od​wro​t u. Po chwi​li uznał, że świa​t ło jest za sła​be, żeby mo​gło po​c ho​d zić ze zwy​kłej lam​py. Co wię​c ej, mia​ło ko​lor czer​wo​n y, więc do​szedł do wnio​sku, że to musi być od​t wa​rzacz lub inne urzą​d ze​n ie. Ostroż​n ie zro​bił kil​ka ko​lej​n ych kro​ków i przy​bli​ż ył ucho do drzwi. Ci​sza. Za​pach tro​c in był tak in​t en​syw​n y, że wier​c ił w no​sie. Przez tę słod​ką drzew​n ą woń prze​bi​ja​ło się coś ostrzej​sze​go, cze​go nie po​t ra​f ił zi​d en​t y​f i​ko​wać. Od​c ze​kał kil​ka se​kund. Pięć. Dzie​sięć.

Po​ło​ż ył dłoń na klam​c e, wziął głę​bo​ki wdech i po​wo​li otwo​rzył drzwi.

10 | Snake Eyes25

Sześć pi​sto​le​t ów wy​strze​li​ło tak szyb​ko, że od​gło​sy nie​mal sto​pi​ły się w je​d en huk. Dwie sal​wy z mi​li​se​kun​d ą prze​rwy mię​d zy jed​n ą a dru​gą. Tar​c ze od​su​n ę​ły się, wy​d a​jąc krót​ki, hy​d rau​licz​n y syk. Brzęk ude​rza​ją​c ych o pod​ło​gę pu​stych ma​ga​z yn​ków, na​stęp​n ie me​t a​licz​n y szczęk, kie​d y strzel​c y za​stą​pi​li je no​wy​mi. Tar​c ze pod​je​c ha​ły do przo​d u. Tym ra​z em jed​n a sal​wa, po któ​rej wszyst​kie pi​sto​le​t y nie​mal rów​n o pstryk​n ę​ły. Ża​d en z sze​ściu ochro​n ia​rzy nie wy​d a​wał się tym choć tro​c hę za​sko​c zo​n y. Po szyb​kim od​c ią​gnię​ciu zam​ków na pod​ło​gę spa​d ły zie​lo​n e łu​ski, któ​re wcze​śniej Re​bec​c a ukrad​kiem wsa​d zi​ła do ma​ga​z yn​ków re​z er​wo​wych. Po​t em ko​lej​n e sal​wy, za​n im cza​so​mierz dał sy​gnał i tar​c ze od​je​c ha​ły. – Prze​rwać ogień, opróż​n ić ma​ga​z yn​ki – roz​ka​z a​ła Re​bec​c a, ścią​ga​jąc słu​c haw​ki. Ten dro​g i sys​tem wen​ty​la​cyj​ny spraw​dza się wy​śmie​ni​cie – po​my​śla​ła. Mimo że w cią​gu ostat​niej mi​n u​t y wy​strze​lo​n o sześć​d zie​siąt na​boi, za​pach pro​c hu był le​d ​wo wy​c zu​wal​n y. Przy​c i​snę​ła kla​wisz na pi​lo​c ie i tar​c ze pod​je​c ha​ły do przo​d u. Sześć peł​n ych fi​gur z sza​rej tek​t u​ry, wy​so​kich jak czło​wiek i w kształ​c ie ludz​kiej syl​wet​ki. Za​miast re​ali​stycz​n ie przed​sta​wiać groź​n e​go na​past​n i​ka, z przo​d u, na wy​so​ko​ści klat​ki pier​sio​wej – w ob​sza​rze ser​c a, płuc i krę​go​słu​pa – mia​ły na​ry​so​wa​n y pier​ścień wiel​ko​ści ta​le​rzy​ka z ser​wi​su her​ba​c ia​n e​go. Jed​n o tra​f ie​n ie w to miej​sce, gdy ktoś nie ma ka​mi​z el​ki ku​lo​od​por​n ej, jest naj​praw​d o​po​dob​n iej śmier​t el​n e. Dwa tra​f ie​n ia za​bi​ją na pew​n o. Nie mu​sia​ła pod​c ho​d zić do tarcz, żeby spraw​d zić wy​n i​ki. Żad​n e​mu z jej lu​d zi nie gro​z i​ła po​wtór​ka se​rii. Wszyst​kie dzie​sięć strza​łów każ​d e​go z nich znaj​d o​wa​ło się w okrę​gu. Tra​f i​li pro​sto w stre​fę śmier​c i. Pod ko​n iec ża​d en się nie za​wa​h ał, gdy tra​f i​li na pu​sty na​bój. – Po​rząd​n a ro​bo​t a, wszy​scy! – po​wie​d zia​ła, wpi​su​jąc wy​n i​ki do pro​t o​ko​łu. – Tre​n ing czy​n i mi​strza, sze​f o​wo – uśmiech​n ął się Mrsic. – Faj​n ie, że to nie był stra​c o​n y czas… Pu​ści​ła ko​men​t arz mimo uszu. Wła​ści​wie po​win​n a się cie​szyć. Sama wszyst​ko za​pro​jek​t o​wa​ła. Od wy​stro​ju strzel​n i​c y do li​sty wy​mo​gów wo​bec każ​d e​go strzel​c a. Cała ta przy​jem​n ość kosz​t o​wa​ła do​t ych​c zas dwa mi​lio​n y, więc gdy​by nie otrzy​ma​ła li​c en​cji, pie​n ią​d ze po​szły​by w bło​t o. Znów ura​t o​wał ją wu​jek Tage. – Chcesz po​strze​lać, Re​bec​c o? Mogę się za​jąć tar​c za​mi. – Kjel​l​gren wy​c ią​gnął rękę po pi​lo​ta. – Nie – od​par​ła tro​c hę za szyb​ko. – Jest już póź​n o, ju​t ro rano po​ć wi​c zę – do​d a​ła, uda​jąc,

że pa​t rzy na ze​ga​rek. – Ale dzię​ki, Kjel​l​gren – za​koń​c zy​ła z wy​mu​szo​n ym uśmie​c hem. – No! – Od​wró​c i​ła się te​raz do po​z o​sta​łej piąt​ki. – Wszy​scy za​li​c zy​li, do​bra ro​bo​t a! Osten​t a​c yj​n ie pod​pi​sa​ła pro​t o​kół, po czym bły​ska​wicz​n ie prze​krzy​wi​ła pod​kład​kę, żeby nikt nie zo​ba​c zył jej drżą​c ej pra​wej ręki. * Mi​n ę​ło parę se​kund, za​n im ska​po​wał, skąd po​c ho​d zi za​pach. Ter​ra​ria. Pięć du​ż ych ter​ra​riów sto​ją​c ych bli​sko ścian na ko​z łach do cię​c ia drew​n a, z lam​pa​mi grzew​c zy​mi wi​szą​c y​mi nad każ​d ym z nich. Tyl​ko jed​n a z lamp się świe​c i​ła. Bi​ją​c e z niej cie​pło HP czuł z od​le​gło​ści kil​ku me​t rów. Na środ​ku po​ko​ju stał wiel​ki stół ro​bo​c zy za​wa​lo​n y róż​n y​mi rze​c za​mi. HP po​wo​li po​świe​c ił la​t ar​ką po po​ko​ju i zro​bił kil​ka kro​ków do przo​d u. Pra​wie nie za​u wa​żył, że drzwi bez​sze​lest​n ie za​mknę​ły się za nim. Cie​ka​w e, co sie​dzi w tych skrzyn​kach. Po​świe​c ił w ich kie​run​ku – wszyst​kie wy​d a​wa​ły się pu​ste. Nie​ocze​ki​wa​n ie usły​szał szmer po pra​wej stro​n ie. Tak się wy​stra​szył, że upu​ścił la​t ar​kę. Kur​w a! Schy​lił się, żeby ją pod​n ieść. Kie​d y się pro​sto​wał, jego wzrok na​po​t kał wzrok szczu​ra. Zwie​rzę było tak cho​ler​n ie ogrom​n e, że HP do​stał gę​siej skór​ki. Dzie​lił ich mniej wię​c ej metr. Szczur sie​d ział za​mknię​t y w cia​snej me​t a​lo​wej klat​c e wi​szą​cej przy jed​n ym z ter​ra​riów. HP wi​d ział, jak gry​z oń wę​szy, bo ru​sza​ły mu się wąsy. Nie​n a​wi​d ził szczu​rów. Tych ohyd​n ych sie​d lisk bak​t e​rii z żół​t y​mi kła​mi i nie​o​wło​sio​n y​mi ogo​n a​mi… Ten tu​t aj pew​n ie nie był zwy​kłą ki​blo​wą wer​sją, tyl​ko czar​n o-bia​łą, ku​po​wa​n ą dla to​wa​rzy​stwa w skle​pie zoo​lo​gicz​n ym. Fa​ken szit! Co ten szczur tu robi? I ter​ra​ria? Nie za​u wa​ż ył żad​n ych mi​kro​f o​n ów ani ma​gne​t o​f o​n ów. Je​d y​n ym urzą​d ze​n iem elek​t ro​nicz​n ym w po​bli​ż u była pusz​ka po​d ob​n a do ma​łe​go ra​d ia. Sta​ła w rogu sto​łu. Wy​świe​t lacz się świe​c ił. Gdy HP z cie​ka​wo​ści po​ru​szył jed​n ym z po​krę​t eł, usły​szał gło​sy mru​c zą​c e coś w nie​z ro​z u​mia​łym dla nie​go ję​z y​ku. Pew​n ie zwy​c zaj​n e ra​d io na​sta​wio​n e na czę​sto​t li​wość AM. Mimo oświe​t la​n ia la​t ar​ką in​n ych miejsc w po​ko​ju nie za​u wa​ż ył na​wet naj​mniej​sze​go śla​d u cen​t ra​li pod​słu​c ho​wej. Dziw​n e… Gło​śny szczęk i lek​ki szmer spra​wi​ły, że się wzdryg​n ął, ale tym ra​z em moc​n o trzy​mał la​tar​kę. Do​strzegł ruch w klat​c e szczu​ra, więc skie​ro​wał na nią świa​t ło. Bra​ko​wa​ło w niej jed​nej ścia​n y. Na jej miej​scu znaj​d o​wa​ła się kład​ka, któ​ra słu​ż y​ła jako dro​ga do ter​ra​rium. Mię​dzy nim a klat​ką po​wo​li pod​n o​si​ła się wła​śnie prze​gro​d a, mu​siał tam zo​stać za​mon​t o​wa​n y sil​n i​c zek elek​t rycz​n y. HP przy​kuc​n ął i zo​ba​c zył pod ter​ra​rium nie​wiel​kie ciem​n e pu​d eł​ko

pod​łą​c zo​n e do cza​so​mie​rza. Prze​gro​d a pod​n io​sła się cał​ko​wi​c ie i szczur, któ​ry mu​siał być wy​mę​c zo​n y z po​wo​d u cia​snej klat​ki, za​c zął ba​d ać te​ren pro​wa​d zą​c y do ter​ra​rium. Przez chwi​lę się wa​h ał, jego wąsy po​ru​szy​ły się kil​ka razy, ale naj​wy​raź​n iej wy​c zuł coś do​bre​go, bo z za​pa​łem roz​po​c zął wspi​n acz​kę. HP wy​c ią​gnął szy​ję, żeby le​piej wi​d zieć. Ter​ra​rium wy​d a​wa​ło się pu​ste, mimo że świe​c i​ła nad nim lam​pa grzew​c za. W jed​n ym rogu znaj​d o​wa​ła się dra​bin​ka, da​lej mi​ska z wodą i gru​ba war​stwa tro​c in – tyle. Szczur zro​bił kil​ka ostroż​n ych kro​ków, pod​n iósł wy​so​ko gło​wę i za​czął wę​szyć. W tym sa​mym cza​sie sil​n i​c zek znów za​szu​miał i opu​ścił prze​gro​d ę. Ani gry​z oń, ani HP nie zwró​c i​li na to uwa​gi. Zwie​rzę zro​bi​ło ko​lej​n y krok do przo​d u, po chwi​li jesz​c ze je​d en. Coś ka​z a​ło mu się za​t rzy​mać. Wąsy drgnę​ły, mały, ró​ż o​wy nos po​ru​szył się nie​spo​koj​n ie… Wąż po​ja​wił się zni​kąd. Wy​sko​c zył z tro​c in jak sprę​ż y​n a i wbił się w ple​c y szczu​ra. Zro​bił to z taką siłą, że ich cia​ła ude​rzy​ły w szy​bę kil​ka​n a​ście cen​t y​me​t rów od twa​rzy HP. Ten klap​n ął na pod​ło​gę jak pod​c ię​t y, a la​t ar​ka gdzieś się po​t ur​la​ła. Za​miast kie​ro​wać się pier​wot​n ym in​stynk​t em i wziąć nogi za pas, HP sie​d ział przed ter​ra​rium jak spa​ra​li​ż o​wa​n y. Wąż le​ż ał nie​ru​c ho​mo z kła​mi wbi​t y​mi w ple​c y wal​c zą​c e​go o ży​c ie szczu​ra. Zim​n e oczy gada zda​wa​ły się ga​pić pro​sto na HP, któ​ry nie​mal wstrzy​mał od​d ech… Wal​ka szczu​ra była krót​ka, gwał​t ow​n e ru​c hy usta​ły i roz​legł się pisk, któ​ry nie​mal od razu ucichł. Jesz​c ze kil​ka drgnięć nóg i ogo​n a. Zwie​rzę cał​ko​wi​c ie znie​ru​c ho​mia​ło. Wąż jesz​c ze przez chwi​lę le​ż ał spo​koj​n ie, po czym po​lu​z o​wał za​c isk. Od​wró​c ił się, po​wo​li zwarł szczę​ki na gło​wie szczu​ra i za​c zął go po​ły​kać w ca​ło​ści. Ja pie​przę! Co za kosz​mar​ny, cho​ry mózg to wy​my​ślił? Żywe żar​cie… Pusz​ka whi​skas by nie wy​star​czy​ła? HP pod​n iósł się, zna​lazł la​t ar​kę i po​świe​c ił na po​z o​sta​łe ter​ra​ria. Żad​n ej kar​my w for​mie ży​wych szczu​rów, lam​py grzew​c ze wy​łą​c zo​n e, prze​gro​d y otwar​t e. Cze​ka​ły pew​n ie na no​wych go​ści. Pod​szedł do sto​łu i po chwi​li zna​lazł przy​c isk sta​rej lamp​ki biu​ro​wej przy​mo​c o​wa​n ej do kan​t u. Na bla​c ie le​ż a​ły róż​n e na​rzę​d zia: małe śru​bo​krę​t y i dziw​n e ob​c ąż​ki, któ​rych nig​d y wcze​śniej nie wi​d ział, oraz ka​ble i roz​ma​ite czę​ści urzą​d zeń elek​t ro​n icz​n ych. W pew​n ym mo​men​c ie HP po​my​ślał, że jed​n ak się nie my​lił. Że to wszyst​ko mia​ło wie​le wspól​n e​go z ob​ser​wo​wa​n iem jego miesz​ka​n ia. Że te małe in​stru​men​t y mier​n i​c ze i opor​n i​ki to w rze​c zy sa​mej mi​kro​f o​n y i ka​me​ry. Kie​d y zo​ba​c zył szki​c e rzu​c o​n e na stos po jed​n ej stro​n ie sto​łu, zro​zu​miał, że był w błę​d zie. I to za​je​bi​stym… Po​wsta​wa​ło tu coś o wie​le po​waż​n iej​sze​go niż apa​ra​t u​ra do pod​słu​c hu. * Ręce wzdłuż tu​ło​wia. Od​dy​chać głę​bo​ko.

Wdech. Wy​dech. Skup się, Nor​mén! Wdech. Tar​c za znów pod​je​c ha​ła do przo​d u. Ręce za​d zia​ła​ły na​t ych​miast. Szyb​ki ruch, żeby ode​pchnąć połę ma​ry​n ar​ki, broń do ręki, od​c ią​gnię​c ie zam​ka i dwa strza​ły. Tar​c za od​je​c ha​ła. Re​bec​c a zwol​n i​ła ku​rek, opu​ści​ła broń i zro​bi​ła krok do przo​d u. I jesz​c ze je​d en. Tar​c za znów pod​je​c ha​ła. Re​bec​c a pod​n io​sła pi​sto​let i strze​li​ła dwa razy. Na​stęp​n ie go opu​ści​ła, zwol​n i​ła ku​rek i wy​ję​ła ma​ga​z y​n ek. Tar​c za wciąż po​ru​sza​ła się we​d ług za​pro​gra​mo​wa​n e​go sche​ma​t u, ale Re​bec​c a nie mia​ła za​mia​ru koń​c zyć. Do​brze zna​ła wy​n ik. Dwa pierw​sze strza​ły były krzy​we, dwa ko​lej​n e – przy zwol​n io​n ym kur​ku, a więc cięż​szym spu​ście – pew​n ie nie tra​f i​ły w tar​c zę, a już na sto pro​c ent nie w stre​f ę śmier​c i. Niech to szlag! Do​brze, że po​my​śla​ła o wy​sła​n iu resz​t y ochro​n ia​rzy do do​mów. Strze​la​n ie było jej świa​t em, czymś, w czym pra​wie za​wsze była naj​lep​sza. Jesz​c ze w szko​le po​li​c yj​n ej, kie​d y prze​z wy​c ię​ż y​ła strach przed bro​n ią, zdo​by​ła atra​pę pi​sto​le​t u i ćwi​c zy​ła do bólu pal​c ów. Te​raz na​wet nie za​li​c zy​ła te​stu. Czę​ścio​wo była to, oczy​wi​ście, jej wina. Sama go przy​go​t o​wa​ła. Był trud​n iej​szy niż na strzel​n i​c y po​li​c yj​n ej. No i nie zda​ła spraw​d zia​n u swo​je​go au​t or​stwa… Iro​n ia losu. Trzy​ma​ła przed sobą broń, obie ręce na rę​ko​je​ści. Pra​wa ręka w peł​n i wy​pro​sto​wa​n a, lewa lek​ko zgię​t a, przy​c ią​ga​ją​c a pi​sto​let do cia​ła. Stan​d ar​d o​wo taki chwyt, zwa​n y chwy​t em tka​cza, spra​wiał, że broń nie​ru​c ho​mo mie​rzy​ła w cel. Te​raz lufa ska​ka​ła do​ko​ła, a Re​bec​c a mu​sia​ła się wy​si​lać, żeby szczer​bin​ka, musz​ka i cel były w jed​n ej li​n ii dłu​ż ej niż pół se​kun​d y. Wię​cej ćwi​czeń – pró​bo​wa​ła so​bie wmó​wić. Zbyt dłu​go sie​d zia​ła przy biur​ku. Tro​c hę wię​c ej go​d zin na strzel​n i​c y na pew​n o roz​wią​z a​ło​by pro​blem. Zda​wa​ła so​bie jed​n ak spra​wę, jak fał​szy​wie to brzmi. Jej drżą​c e ręce nie mia​ły nic wspól​n e​go z bra​kiem tre​n in​gu. W ogó​le. * Bom​ba. Był na stó​wę pe​wien. Na od​le​głość roz​po​z nał te wszyst​kie dziw​n e ry​sun​ki i sym​bo​le. Ko​leś, do któ​re​go na​le​ż a​ły stół, na​rzę​d zia i węże, pro​jek​t o​wał bom​bę. I to dużą. Z ja​kie​goś po​wo​d u, któ​re​go HP nie znał, mia​ła być okrą​gła. Ide​al​n a kula o śred​n i​c y 1106,1 i gru​bo​ści 224,3 mi​li​me​t ra z czar​n ą kra​t ą na spo​d zie. Je​śli są​d zić po tych wszyst​kich urzą​d ze​n iach, któ​re mia​ły zna​leźć się w środ​ku, nie cho​d zi​ło o zbu​d o​wa​n ie zwy​kłej bom​by, je​śli coś ta​kie​go w ogó​le ist​nie​je. Nie pro​jek​t o​wa​n o ta​kiej, któ​rą od​pa​la się za po​mo​c ą lon​t u lub ko​mór​ki, jak to było

w przy​pad​ku ła​d un​ku na Ki​ście. Ba​t e​rie, pro​c e​sor i mały dysk twar​d y – wy​d a​wa​ło mu się, że roz​po​z na​je je na szki​c ach – mo​gły ozna​c zać tyl​ko jed​n o. Ten wszarz chciał stwo​rzyć wła​sną AI 26 , taką, któ​ra może pod​jąć de​c y​z ję za​leż​n ie od oko​licz​n o​ści. Bom​bę z mó​z giem… W rogu szki​c u wid​n iał znak: ró​ż o​we pro​sto​pa​d ło​ścia​n y o nie​bie​skich kra​wę​d ziach ukła​d a​ją​c e się w rów​n e fi​gu​ry. La​bi​rynt Lut​tern – skrob​n ął ktoś na jed​n ym z kan​t ów. Więc HP pra​wie do​brze sły​szał przez ścia​n ę. „Lut​t ern”, a nie „lu​kier”. Co to, do cho​le​ry, zna​c zy​ło? I kim, kur​wa, był Na​u czy​c iel? Wła​ści​wie mo​gła to być ksyw​ka tego wę​ż o​we​go fe​t y​szy​sty, któ​ry kon​stru​ował so​bie tu​t aj bom​bę… Na ko​lej​n y szmer do​c ho​d zą​c y z tyłu HP wzdry​gnął się od​ru​c ho​wo, choć tym ra​z em wie​dział, o co cho​d zi. Wąż mu​siał być głod​n y, bo po​łknął szczu​ra do po​ło​wy i po​wo​li za​c zął się ko​ły​sać w jed​n ą i dru​gą stro​n ę, żeby wci​snąć w sie​bie resz​t ę. Czy węże mają gar​d ło? Albo czy to wszyst​ko, co mają? HP nie mógł po​wstrzy​mać uśmie​c hu. Dżi​z as, ale był ze​stra​c ha​n y. Wąż wciąż ga​pił się w nie​go swo​imi zim​n y​mi śle​pia​mi, więc HP po​ka​z ał mu faka i wró​c ił do szki​c ów. Był pod wra​ż e​n iem tej bom​by. Na​u czy​c iel albo kto​kol​wiek inny, kto przy niej maj​stro​wał, miał łeb. HP za​c zął prze​wra​c ać kart​ki, po​c hy​lił się, żeby le​piej wi​d zieć. Wtem jego sto​pa na​t ra​f i​ła na coś pod sto​łem. Na ja​kiś dłu​gi, gru​by przed​miot. W pierw​szej chwi​li po​my​ślał, że to sznur. Grze​c hot uprzy​t om​n ił mu nie​d o​rzecz​n ość tej my​śli… Ostroż​n ie zer​k​n ął pod stół. Wąż był ogrom​n y, w naj​grub​szym miej​scu jego ciel​sko z zyg​z a​ko​wa​t ym wzo​rem mia​ło wię​c ej niż dzie​sięć cen​t y​me​t rów śred​n i​c y. Le​ż ał zwi​n ię​t y tuż przy pra​wej no​d ze HP. Trzy​mał kli​n o​wa​t y łeb wy​so​ko, ner​wo​wo wy​su​wał z nie​go ję​z yk i co​raz gło​śniej grze​c ho​t ał koń​cem ogo​n a. Wło​sy na gło​wie HP mo​men​t al​n ie sta​n ę​ły na bacz​n ość, ser​c e przy​lgnę​ło mu do że​ber i nie​wie​le za​bra​kło, żeby się ze​szczał. W ostat​n iej chwi​li od​z y​skał kon​t ro​lę nad zwie​ra​c za​mi. Run, you fool! 27 Tyl​ko że wąż le​ż ał mię​d zy nim a wyj​ściem. HP na​wet nie my​ślał o tym, by po​su​n ąć się w głąb po​ko​ju. Wy​d a​wa​ło mu się, że po​z o​sta​łe czte​ry ter​ra​ria, otwar​t e i nie​ogrze​wa​n e, są pu​ste. Rów​n ie do​brze ich miesz​kań​c y mo​gli le​ż eć gdzieś, gdzie nie do​c ie​ra świa​t ło, na przy​kład na pod​ło​dze. Spró​bo​wał po​wo​li cof​n ąć nogę – grze​c hot się wzmógł. Kur​w a!!! Gdzie na ska​li ja​d o​wi​t o​ści znaj​d u​ją się grze​c hot​n i​ki? Pew​n ie na wy​star​c za​ją​c o wy​so​kim miej​scu, by uru​c ho​mić w czło​wie​ku sys​t em ostrze​gaw​czy: Nie pod​chodź bli​ż ej, bo bę​dziesz miał śmier​tel​nie prze​je​ba​ne!!!

Po​t rze​bo​wał cze​goś ostre​go, ja​kiejś bro​n i. Stół nie miał wie​le do za​ofe​ro​wa​n ia. Nie było na nim żad​n e​go przed​mio​t u więk​sze​go niż ża​ło​sna la​t a​recz​ka. Na​t o​miast HP po​t rze​bo​wał cze​goś po​rząd​n e​go, cze​goś w ro​d za​ju młot​ka albo… łomu, któ​rym wy​ła​mał drzwi. Chuj by to strze​lił! Pod bla​t em sto​łu znaj​d o​wa​ła się wy​su​wa​n a szu​f la​d a. Ostroż​n ie wy​c ią​gnął w jej kie​run​ku rękę. Po​z o​stał cen​t y​metr do uchwy​t u. Grze​c hot nie usta​wał, nie tra​c ił na sile. Wąż ga​pił się na jego brud​n ą skar​pet​kę. Grzecz​ny wę​ż yk. Spo​koj​nie… Pal​c e do​t knę​ły szu​f la​d y, oplo​t ły uchwyt. Wąż wciąż był sku​pio​n y na no​d ze HP… Po​wo​li HP wy​su​n ął szu​f la​d ę na kil​ka cen​t y​me​t rów. Po chwi​li jesz​c ze na kil​ka. Parę se​kund za​ję​ło mu sku​ma​n ie, na co pa​t rzy. Li​c zył na ja​kiś ostry przed​miot. To było lep​sze. O wie​le lep​sze! Wło​ż ył dłoń do szu​f la​d y i za​c i​snął ją wo​kół rę​ko​je​ści o siat​ko​wa​t ej po​wierzch​n i. Mu​siał się opa​n o​wać, żeby nie zro​bić zbyt gwał​t ow​n e​go ru​c hu. Spo​koj​nie… Wąż wciąż grze​c ho​t ał. Naj​wy​raź​n iej jesz​c ze się nie zde​c y​d o​wał. HP spoj​rzał ką​t em oka i zo​ba​c zył, jak gad uno​si nie​c o gło​wę. Jego pysk znaj​d o​wał się pięt​n a​ście, dwa​d zie​ścia cen​t y​me​t rów od nogi HP. Ję​z yk wy​su​wał się i cho​wał co​raz szyb​c iej. HP ob​ró​c ił ostroż​n ie rękę, po czym po​wo​li przy​su​n ął ją do sie​bie i od​wró​c ił się lek​ko ca​łym cia​łem. Jesz​c ze pięć se​kund, po​t rze​bo​wał tyl​ko pię​c iu pie​przo​n ych se​kund. Na​gle wąż rzu​c ił się w przód. HP przy​su​n ął nogę do sie​bie, wy​szarp​n ął rękę z szu​f la​d y i na​c i​snął spust. Huk był tak gło​śny, że za​t ka​ło mu uszy. Za​c zął in​stynk​t ow​n ie mru​gać ocza​mi, od​wró​c ił gło​wę i krzyk​n ął ze stra​c hu. Nie prze​sta​wał na​c i​skać spu​stu re​wol​we​ru. Raz. Dru​gi. Z pod​ło​gi uniósł się pył, ry​ko​szet po​le​c iał gdzieś w pra​wo. Po chwi​li roz​legł się głu​c hy od​głos ła​ma​n e​go drew​n a i cały cięż​ki stół się za​padł. Tu​ma​n y ku​rzu po​mie​sza​n e​go z tro​c i​n a​mi buch​n ę​ły HP pro​sto w twarz, więc zro​bił kil​ka kro​ków wstecz, prze​ły​ka​jąc śli​n ę, żeby po​z być się pi​sku w uszach. Ser​c e bęb​n i​ło pod wpły​wem ad​re​n a​li​n y. Prze​po​n a pra​c o​wa​ła tak szyb​ko, że trza​ska​ło mu w że​brach. Ja je​bię! Zer​k​n ął na miej​sce, gdzie le​ż ał wąż. Za​wa​lo​n y stół za​krył więk​szą część pod​ło​gi, mimo to krew i ośli​z głe czar​n e fla​ki były wy​raź​n ie wi​d ocz​n e. Od​c ię​t y ka​wa​łek ogo​n a z grze​c hot​ką le​żał na środ​ku pod​ło​gi. Wciąż ru​szał się w kon​wul​sjach. Jego dźwięk nie był już tak zło​wro​gi, brzmiał tak, jak​by się wy​d o​by​wał z pęk​n ię​t ych ma​ra​ka​sów. Jest! Żryj, sraj i zdy​chaj, skur​w y​syń​ski wężu!

Żryj, sraj i zdy​chaj!!! Naj​wy​raź​n iej przy​n ajm​n iej raz tra​f ił w nie​go z re​wol​we​ru, a stół zro​bił resz​t ę. Ale czy pan grze​c hot​n ik zdą​ż ył go uką​sić? W jed​n ej chwi​li po​c zuł ból gło​wy. Spa​n i​ko​wa​n y spoj​rzał w dół. Na skar​pet​c e pra​wej nogi, do​kład​n ie na gra​n i​c y mię​d zy sto​pą a pod​u dziem, wid​n ia​ły dwie małe czer​wo​n e plam​ki. * Kie​d y przy​szła do domu, na wy​c ie​racz​c e cze​ka​ła na nią książ​ka o Cy​prze w ano​n i​mo​wej prze​sył​c e. Re​bec​c a zdą​ż y​ła ją przej​rzeć, ale nie​wie​le się do​wie​d zia​ła. Hi​sto​rię o prze​my​c ie bro​n i pod​su​mo​wa​n o osta​t ecz​n ie jako mały i przy​kry in​c y​d ent pod​c zas ogól​n ie uda​n ej mi​sji. Szcze​gó​ły po​t rak​t o​wa​n o dość wy​biór​c zo. Do​kład​n ie tak jak wu​jek Tage opo​wia​d ał: dwóch szwedz​kich ofi​c e​rów nie mo​gło pa​t rzeć, jak sil​n iej​sza stro​n a za​bi​ja oto​c zo​n ą i źle uzbro​jo​n ą gru​pę swo​ich prze​c iw​n i​ków. Wy​glą​d a​ło to ra​c zej na dzia​ła​n ie pod wpły​wem im​pul​su niż zaj​mo​wa​n ie po​li​t ycz​n e​go sta​no​wi​ska. Praw​d o​po​d ob​n ie tych kil​ka sztuk bro​n i, któ​re pró​bo​wa​li prze​my​c ić, nie zro​bi​ło​by ni​ko​mu żad​n ej róż​n i​c y. Ni​ko​mu z wy​jąt​kiem Szwe​d ów oraz ich su​mień. Ale kon​se​kwen​c je im​pul​syw​n e​go dzia​ła​n ia by​wa​ją dra​ma​t ycz​n e. Obu ofi​c e​rów na​t ych​miast wy​d a​lo​n o z woj​ska i pierw​szym sa​mo​lo​t em wy​sła​n o do domu. Od​d ział prze​gru​po​wa​n o na po​łu​d nio​wy Cypr, z dala od epi​c en​t rum zda​rzeń. Zresz​t ą ni​c ze​go in​n e​go się nie spo​d zie​wa​ła. Zna​la​z ła jed​n ak pe​wien szcze​gół. I to dość nie​po​ko​ją​c y. Na ma​łym por​t re​t o​wym zdję​c iu wid​n iał mło​d y ofi​c er o zło​wro​gim wy​glą​d zie i z licz​n y​mi czwo​ro​kąt​n y​mi od​z na​c ze​n ia​mi na mun​d u​rze. Ka​pi​tan An​dré Pel​las – in​f or​mo​wał pod​pis. Re​bec​c a da​ła​by gło​wę, że na zdję​c iu wi​d zi wuj​ka Ta​ge​go. * Za cho​le​rę nie zdą​ż y do szpi​t a​la. Znaj​d o​wał się on wpraw​d zie nie​d a​le​ko, lecz pro​ble​mem był brak ko​mór​ki. HP nie miał jej przy so​bie i nie mógł we​z wać ka​ret​ki. Huk był gło​śny, na szczę​ście stłu​mi​ły go gru​be drzwi do po​ko​ju z ter​ra​ria​mi. Poza tym naj​bliż​szym są​sia​d em był sam HP, wszyst​ko wska​z y​wa​ło więc na to, że nikt ni​c ze​go nie sły​szał. In​stynkt pod​po​wia​d ał mu, żeby wró​c ił do sie​bie. Żeby pę​d ził do miesz​ka​n ia i za​ry​glo​wał za sobą drzwi. Gdy​by HP tak zro​bił, nie wy​szedł​by stam​t ąd żywy. Do​stał wła​śnie sil​n ych mdło​ści, sto​pa za​c zę​ła puch​n ąć. Z tru​d em prze​szedł do sa​lo​n u. Musi coś wy​my​ślić, te​raz, od razu. Gdy​by na​wet uda​ło mu się wy​leźć na klat​kę scho​d o​wą i wo​łać o po​moc, wa​lić w drzwi jak szaj​bus, wąt​pił, czy któ​ryś z tych ża​ło​snych li​z i​d up spół​dziel​n i od​wa​ż ył​by się otwo​rzyć. W naj​lep​szym wy​pad​ku za​d zwo​n i​li​by na po​li​c ję, ale za​n im wu​jek smerf ła​ska​wie by się zja​wił, HP był​by już na sztyw​n ej rand​c e z ko​stu​c hą, w płasz​c zu ri​g or mor​tis. Na​wet je​śli ja​kimś cu​d em do​t arł​by żywy do szpi​t a​la, mało praw​d o​po​d ob​n e, by mie​li tam od​po​wied​n ie se​rum. Gdy​by cho​d zi​ło o zwy​kłą żmi​ję zyg​z a​ko​wa​t ą, to okej, ale grze​c hot​n i​ków

ra​c zej nie spo​t y​ka się re​gu​lar​n ie w oko​li​c ach Sztok​h ol​mu. Co​kol​wiek by zro​bił, miał i tak prze​wa​lo​n e. Chcia​ło mu się ry​c zeć. Kur​w a​ż eż jego ja​sna mać! Musi spo​wol​n ić tęt​n o, ser​c e jest te​raz pom​pą, któ​ra prze​t a​c za jad. Je​śli nie opa​n u​je pa​n i​ki, za chwi​lę bę​d zie wa​rzyw​kiem le​ż ą​c ym i śli​n ią​c ym się na tej za​sy​f io​n ej pod​ło​d ze. Przy​kuc​n ął, zer​k​n ął przez ra​mię, żeby się upew​n ić, czy drzwi do po​ko​ju węża są za​mknię​te, po czym wziął kil​ka głę​bo​kich wde​c hów. Roz​sa​d za​ło mu sto​pę, ból się​gał co​raz wy​ż ej, ale ser​c e zda​wa​ło się tro​c hę uspo​ka​jać. Ile mu jesz​c ze zo​sta​ło do wy​ki​t o​wa​n ia? Pięć, sześć mi​n ut? Ra​c zej nie wię​c ej… Pod​n iósł gło​wę i po​pa​t rzył po za​ku​rzo​n ej pod​ło​d ze. Jak wcze​śniej za​u wa​ż ył, śla​d y pro​wa​d zi​ły od drzwi wej​ścio​wych pro​sto do po​ko​ju węża. Z dwo​ma wy​jąt​ka​mi – ki​bel i lo​d ów​ka. Sko​ro Na​u czy​c iel lu​bił ja​d o​wi​t e węże ha​sa​ją​c e na wol​no​ści po po​ko​ju i jed​n o​c ze​śnie był ko​le​siem, któ​ry bu​d o​wał za​awan​so​wa​n e, wy​ma​ga​ją​c e sku​pie​n ia bom​by, to nie miał​by koła ra​t un​ko​we​go? Kil​ku strzy​ka​wek z se​rum, tak na wszel​ki wy​pa​d ek? A gdzie coś ta​kie​go się prze​c ho​wu​je, Ein​ste​inie? Kie​d y wstał, le​d ​wie zła​pał rów​n o​wa​gę. Pra​wa noga wy​raź​n ie ze​sztyw​n ia​ła. Lo​d ów​ka na pew​n o była włą​c zo​n a. HP, zbli​ż a​jąc się do niej, sły​szał bur​c ze​n ie. Zła​pał uchwyt i wte​d y za​u wa​ż ył sko​bel z kłód​ką. No fa​ken, kur​w a, szit! Na​wet nie pró​bo​wał otwie​rać drzwi, tyl​ko po​szedł po łom, któ​ry przed​t em oparł obok drzwi wej​ścio​wych. Jad mu​siał wpły​n ąć na mię​śnie, bo drąg wy​d ał się nie​spo​d zie​wa​n ie cięż​ki i HP mu​siał się po​rząd​n ie wy​si​lić, żeby go tyl​ko pod​n ieść. Pra​wa noga prze​sta​ła w ogó​le re​ago​wać. Poza tym miał co​raz więk​sze trud​n o​ści z od​d y​cha​n iem. Za​t rzy​mał się na chwi​lę, żeby ze​brać siły. Na​stęp​n ie spró​bo​wał wsa​d zić koń​c ów​kę łomu mię​d zy bla​c hę a drzwi lo​d ów​ki. Nie uda​ło się, drąg pra​wie wy​padł mu z ręki. Na​gle po​c zuł, że puch​n ie mu gar​d ło i pie​ką go po​wie​ki. Co​raz trud​n iej było mu się sku​pić. Głę​bo​ki, dy​go​c ą​c y wdech. I ko​lej​n y. Tym ra​z em łom wszedł pra​wi​d ło​wo, za​su​wa od​pa​d ła, ale wy​si​łek spra​wił, że HP stra​c ił rów​n o​wa​gę i spadł na pod​ło​gę. Przez chwi​lę roz​wa​ż ał, czy nie po​le​ż eć dłu​ż ej, od​po​c ząć choć chwi​lę. Ale wte​d y drzwi lo​d ów​ki po​wo​li się uchy​li​ły i ostre świa​t ło ze środ​ka od​wio​d ło go od tego po​my​słu. Dźwig​n ął się na ko​la​n a, chwy​c ił klam​kę i wy​pro​sto​wał cia​ło. Lo​d ów​ka była pu​sta. No, pra​wie. Na środ​ku naj​wyż​szej pół​ki znaj​d o​wał się ład​n y sto​ja​c zek z pię​c io​ma na​ła​d o​wa​n y​mi strzy​kaw​ka​mi. HP usi​ło​wał sta​n ąć na nogi, wy​d arł przy tym jed​n ą ze szkla​n ych pół​ek, a po chwi​li ko​lej​n ą. Wy​c ią​gnął już rękę w kie​run​ku strzy​ka​wek, pal​c a​mi oto​c zył chłod​n ą po​wierzch​n ię sto​ja​ka

i… Wszyst​ko po​c zer​n ia​ło.

11 | Electric Sheep28

Czar​n y sa​mo​lot wy​lą​d o​wał dwie mi​n u​t y przed cza​sem, ale Re​bec​c a była tak po​c hło​n ię​t a my​śla​mi, że le​d ​wo zwró​c i​ła na to uwa​gę. – Glo​bal Express, nie​ź le! – C-co? – Sa​mo​lot Blac​ka, No​vem​ber Six Bra​vo – po​wie​d ział Kjel​l​gren, wska​z u​jąc na pas star​t o​wy. – Może prze​le​c ieć tra​sę Nowy Jork–To​kio bez mię​d zy​lą​d o​wa​n ia. Ktoś w fir​mie po​wie​d ział, że sa​mo​lot na​le​ż y do nie​go, nie do kor​po​ra​c ji. Glo​bal Express może zmie​ścić dwu​d zie​stu pa​sa​że​rów, ale Black praw​d o​po​d ob​n ie woli la​t ać sam… – Yhy – mruk​n ę​ła, zmru​ż a​jąc oczy, żeby wi​d zieć le​piej. Kjel​l​gren na​wi​jał da​lej o róż​n ych ro​d za​jach sa​mo​lo​t ów. Słu​c ha​ła go tyl​ko jed​n ym uchem. Za​sko​c zył ją wi​d ok czar​n e​go od​rzu​t ow​c a. Więk​szość ma​szyn jest bia​ła albo sza​ra. Re​bec​c a do​my​śli​ła się, że ko​lor niósł ja​kieś prze​sła​n ie. Sa​mo​lot zje​c hał na jed​n ą z dróg ko​ło​wa​n ia i po​wo​li zbli​ż ył się do miej​sca po​sto​ju. Re​bec​c a otwo​rzy​ła drzwi sa​mo​c ho​d u i wy​szła na pły​t ę lot​n i​ska. Z ja​kie​goś po​wo​d u była nie​c o ze​stre​so​wa​n a. Nie​mal od razu po​lu​bi​ła Blac​ka. In​a​c zej się nie dało. Pra​c o​wa​ła z wie​lo​ma VIP-ami. Tyl​ko Black pod​szedł do niej, uści​snął jej dłoń i się przed​sta​wił, jak​by uwa​ż ał, że tyl​ko tak wy​pa​d a po​stą​pić. Poza tym po​pro​sił ją, żeby opi​sa​ła stra​t e​gię bez​pie​c zeń​stwa, i spy​t ał, co po​wi​n ien ro​bić, żeby uła​t wić jej i in​n ym ochro​n ia​rzom pra​c ę. W rze​c zy​wi​sto​ści był wyż​szy niż w CNN. I młod​szy. Może dla​t e​go, że uśmie​c hał się czę​ściej niż w te​le​wi​z ji. Jego błysz​c zą​c e, śnież​n o​bia​łe zęby były wręcz hip​n o​t y​z u​ją​c e. Black miał nie​wie​le po​n ad czter​d zie​ści lat i przy​n ajm​n iej metr dzie​więć​d zie​siąt wzro​stu. Na jego szczu​płej syl​wet​c e dwu​rzę​d o​wy gar​n i​t ur le​ż ał ide​al​n ie. Wło​sy no​sił z tyłu krót​kie, z przo​d u dłuż​sze i nie​c o nie​z dy​scy​pli​n o​wa​n e – po​si​wia​łą grzyw​kę od cza​su do cza​su mu​siał po​pra​wiać ręką. W ja​kiś spo​sób ten gest spra​wiał, że spoj​rze​n ie Blac​ka wy​d a​wa​ło się jesz​c ze bar​d ziej wni​kli​we i trzeź​we. Od​był dzie​się​c io​go​d zin​n y lot, mimo to wy​glą​d ał na wy​jąt​ko​wo wy​po​c zę​t e​go. Ani ko​szu​la, ani ma​ry​n ar​ka nie mia​ły choć jed​n e​go za​gnie​c e​n ia, więc pew​n ie mu​siał się prze​brać. Może na​wet wziął prysz​n ic. Z wy​kła​d u jej ko​le​gi wy​n i​ka​ło, że w sa​mo​lo​c ie Blac​ka nie bra​ko​wa​ło wy​gód. Na​t o​miast za​rów​n o Kjel​l​gren, jak i jej do​ku​men​t a​c ja w jed​n ym punk​c ie się my​li​li. Black nie przy​le​c iał sam. Na po​kła​d zie był z nim po​t ęż​n y męż​c zy​z na o krót​kich wło​sach i sze​ro​kim kar​ku, ubra​ny w lek​ki, źle le​ż ą​c y gar​n i​t ur i mo​ka​sy​n y.

Przez chwi​lę Re​bec​c a my​śla​ła, że to ste​ward. Kie​d y spoj​rze​li na sie​bie, od razu zmie​n i​ła zda​n ie. Ko​leś na pew​n o na​le​ż ał do bran​ż y. Stał z boku, ale wi​d zia​ła, że bacz​n ie przy​słu​c hu​je się ich roz​mo​wie. Kie​d y Black usiadł na tyl​n ym sie​d ze​n iu, a ona dwa razy spraw​d zi​ła, czy wszyst​kie ba​ga​ż e zo​sta​ły za​pa​ko​wa​n e, męż​c zy​z na od​wo​łał ją dys​kret​n ie na bok. – Tho​mas – po​wie​d ział krót​ko, więc nie była pew​n a, czy to jego imię, czy na​z wi​sko. – Chief Se​cu​ri​ty Of​f i​cer at Pay​T ag – mó​wił da​lej. – Ple​ased to meet you, Re​bec​ca. I’ve he​ard a lot abo​ut you…29 Ski​n ę​ła gło​wą i po​d a​ła mu rękę. Nie​ste​ty, nie mogę po​w ie​dzieć tego sa​me​g o – po​my​śla​ła. – Nikt o to​bie na​w et nie wspo​mniał. * Biegł. Ile sił w no​g ach. Pro​sto do wyj​ścia, wzdłuż ko​ry​ta​rza. Mimo naj​w ięk​sze​g o wy​sił​ku, mimo że prze​my​kał obok drzwi po obu stro​nach tak szyb​ko, że le​d​wo je wi​dział, nie zda​w ał się zbli​ż ać do celu. Czuł, że bie​g ną za nim… Sza​re li​no​leum pod jego sto​pa​mi za​czę​ło sta​w iać opór, z każ​dym ko​lej​nym kro​kiem sta​w a​ło się co​raz bar​dziej mięk​kie. Pra​w ie jak… Pia​sek. Biegł da​lej. Wie​dział, że wciąż są za nim. Sły​szał ich od​de​chy prze​dzie​ra​ją​ce się przez pu​styn​ną noc. Węże po​ja​w i​ły się zni​kąd. Wy​strze​li​ły ze swo​ich kry​jó​w ek z otwar​ty​mi pasz​cza​mi i wy​szcze​rzo​ny​mi zę​ba​mi. Dzie​siąt​ki, pew​nie ze sto. Pró​bo​w ał je omi​jać, biegł zyg​z a​kiem przez wy​dmy, żeby unik​nąć uką​sze​nia. To było nie​moż​li​w e. Po​czuł, jak zęby węża wbi​ja​ją mu się w udo. Jed​ne​g o, dru​g ie​g o, trze​cie​g o. Ko​lej​nych… I na​g le wszyst​kie węże znik​nę​ły. Spoj​rzał przez ra​mię i zo​ba​czył, że tam​ci się zbli​ż a​ją. Kil​ku​dzie​się​ciu męż​czyzn w gar​ni​tu​rach pę​dzi​ło po pia​sku. Me​lo​ni​ki na ich gło​w ach były na​su​nię​te nie​mal na brwi. Za​miast nosa i ust każ​dy miał wiel​kie zie​lo​ne jabł​ko. Go​ni​li go, pia​sek kłę​bił się wo​kół ich wy​po​le​ro​w a​nych bu​tów. Jego nogi na​g le sta​ły się cięż​kie. Zmu​sił je do bie​g u. Przed sie​bie! W górę. Na szczyt. Wi​dział, jak otwie​ra się przed nim urwi​sko, więc spró​bo​w ał zmie​nić kie​ru​nek. Nogi go nie słu​cha​ły. Bie​g ły pro​sto, cią​g nę​ły go na kra​w ędź cze​g oś, co nie było wy​dmą, lecz da​chem. Wi​dział cze​ka​ją​ce na dole pta​ki. Set​ki czar​nych kru​ków pu​styn​nych o błysz​czą​cych pió​rach i dzio​-

bach jak sza​ble. A może się my​lił? Czy to rze​czy​w i​ście były ostre, ośli​z głe ka​mie​nie? Spa​dał. Naj​pierw po​w o​li. Póź​niej szyb​ciej. Zie​mia była co​raz bli​ż ej. Wie​dział, że bę​dzie bo​la​ło. Sil​niej niż kie​dy​kol​w iek w ca​łym jego ży​ciu. W tym sa​mym mo​men​cie, w któ​rym ból prze​szył jego cia​ło i spra​w ił, że jego człon​ki zwar​ły się w gwał​tow​nym skur​czu, usły​szał gło​sy tam​tych: Chcesz za​grać w grę, Hen​ri​ku Pet​t ers​so​n ie?! Wan​na play a… GEIM? Kie​d y się obu​d ził, sło​wa wciąż od​bi​ja​ły mu się echem w uszach. Tro​c hę cza​su za​ję​ło mu przy​po​mnie​n ie so​bie, kim jest i co się zda​rzy​ło. Na​stęp​n ie wpadł w pa​n i​kę. Otwo​rzył oczy i pró​bo​wał usiąść. Cia​ło od​mó​wi​ło mu po​słu​szeń​stwa. Po​n ad​t o wo​kół było ciem​n o. Smo​li​ście ciem​n o. A więc spa​ra​li​ż o​wa​n y. Śle​py. Soon to be dead…30 Tak to się mia​ło skoń​c zyć – na za​sy​f io​n ej pod​ło​d ze w kuch​n i w opusz​c zo​n ym miesz​ka​n iu. Łzy na​pły​n ę​ły mu do oczu, więc za​c zął mru​gać, żeby się ich po​z być. Wtem do​strzegł zmia​n ę w smo​li​stej ciem​n o​ści. Po​ja​wi​ła się ja​sno​sza​ra smu​ga. Ja​śnia​ła i ja​śnia​ła, aż wresz​c ie dzię​ki niej za​c zął roz​po​z na​wać szcze​gó​ły. Su​f it, lam​pę. Okno z za​c ią​gnię​ty​mi ro​le​t a​mi, krzy​we so​sno​we biur​ko w rogu. Stop​n io​wo po​wra​c a​ło czu​c ie w koń​c zy​n ach. Wte​d y zdał so​bie spra​wę, że nie leży na twar​d ej pod​ło​d ze w cu​d zej kuch​n i. Był w domu, w swo​jej wła​snej sy​pial​n i. Ja​kim, do cho​le​ry, cu​dem? Znów spró​bo​wał usiąść i tym ra​z em po​szło mu le​piej. Tak, zga​d za się. Był w swo​im pie​przo​n ym łóż​ku i miał coś, co przy​po​mi​n a​ło mat​kę wszyst​kich ka​c ów: cia​ło miał obo​la​łe od koń​c ów pal​c ów u nóg po ce​bul​ki wło​sów, ból gło​wy był tak sil​n y, że czuł jego pul​so​wa​n ie w gał​kach ocznych i pra​wie mru​gał po​wie​ka​mi w takt. W prze​ły​ku za​c zę​ło ro​snąć ci​śnie​n ie, więc wstał i po​wlókł się do ki​bla. Nie​ste​t y, nie zdą​ż ył. Uda​ło mu się jed​n ak zła​pać więk​szą część rzy​go​win w zło​ż o​n e dło​nie. Wgra​mo​lił się do wan​n y, od​krę​c ił kur​ki i wsa​d ził gło​wę pod wspa​n ia​ły, wy​z wa​la​ją​c y stru​mień wody. Sie​d ział tam po​n ad go​d zi​n ę, po​z wa​la​jąc wo​d zie spły​wać po cie​le. Prze​mie​ścił się kil​ka razy tyl​ko po to, żeby pu​ścić pa​wia. Do​pie​ro gdy na​mo​c zo​n a skó​ra za​c zę​ła się marsz​c zyć, otrzeź​wiał wy​star​c za​ją​c o, żeby ze​d rzeć z sie​bie ciu​c hy i oce​n ić swój stan fi​z ycz​n y. Trząsł się jak cho​le​ra, na prze​mian drżał z zim​n a i czuł ude​rze​n ia go​rą​c a, ale mimo

wszyst​ko żył… Kost​ka wy​glą​d a​ła jak pił​ka do fut​bo​lu ame​ry​kań​skie​go, dwie dziur​ki po zę​bach węża były wy​raź​n ie wi​d ocz​n e. Dla​c ze​go więc nie kop​n ął w ka​len​d arz? Od​po​wiedź zna​lazł wy​so​ko na pra​wym udzie. Zo​ba​c zył tam parę du​ż ych jak pię​c io​ko​ro​n ów​ki si​n ia​ków i kil​ka kro​pe​lek krwi: zdą​ż ył wstrzyk​n ąć so​bie su​ro​wi​c ę. Pew​n ie wal​n ął pięć da​wek i prze​c zoł​gał się do swo​je​go miesz​ka​nia. Ura​t o​wał się w ostat​n iej pie​przo​n ej se​kun​d zie! Do​bra ro​bo​ta, HP! Ko​lej​n y atak dresz​c zy spra​wił, że HP za​c zął szczę​kać zę​ba​mi. By się ogrzać, pod​krę​c ił tem​pe​ra​t u​rę wody na mak​sa. Skó​ra szczy​pa​ła po​le​wa​n a nie​mal wrząt​kiem, a mimo to cięż​ko mu było opa​n o​wać drże​n ie. Za​krę​c ił wodę, wy​t arł się i po​wlókł do przed​po​ko​ju. Po dro​d ze omal nie po​t knął się o łom. Na dy​wa​n ie do​strzegł la​t ar​kę. Chy​ba uda​ło mu się za​t rzeć śla​d y po​by​t u w miesz​ka​n iu węży. Świet​nie! Na ko​n iec zo​ba​c zył re​wol​wer le​ż ą​c y tuż przy drzwiach. Pod​n iósł go ostroż​n ie. Broń wy​d a​ła mu się o wie​le cięż​sza niż przed​t em. W po​wie​t rzu wciąż czuł ostry za​pach pro​c hu. Zer​k​n ął przez wi​z jer na klat​kę scho​d o​wą. Pu​sta. Drzwi do są​sia​d a były za​mknię​t e. I bar​dzo do​brze! Na​wet w ta​kim sta​n ie HP miał dość ro​z u​mu, żeby zo​sta​wić te skur​wy​syń​skie węże w środ​ku… Wła​ści​wie ura​t o​wał swo​ich ża​ło​snych są​sia​d ów. Spół​dziel​nia miesz​ka​nio​w a For​men 6 in​f or​mu​je wszyst​kich człon​ków, że przy​najm​niej je​den ja​do​wi​ty wąż po​z o​sta​je na wol​no​ści w bu​dyn​ku… Pró​bo​wał się za​śmiać. Z jego ust wy​d o​by​ło się tyl​ko bu​d zą​c e współ​c zu​c ie kra​ka​n ie, któ​re przy​gnio​t ło jego mózg do ścia​n y czasz​ki. Dla​t e​go z miej​sca prze​stał. Prze​szedł na​stęp​n ie do kuch​n i i wlał w sie​bie czte​ry duże szklan​ki kra​n ó​wy. Re​wol​wer zo​sta​wił w zle​wie. * Black wdał się z nią w po​ga​węd​kę. Pra​wie przez całą dro​gę usta mu się nie za​my​ka​ły. Py​t ał o Szwe​c ję i szwedz​ką kul​t u​rę. Za​n im do​je​c ha​li do ho​t e​lu Grand, Re​bec​c a zdą​ż y​ła mu opo​wie​d zieć o urlo​pie ta​c ie​rzyń​skim i o wy​jąt​ko​wych ob​c ho​d ach nocy świę​t o​jań​skiej. Tho​mas nie po​wie​d ział ani sło​wa. Sie​d ział z tyłu obok Blac​ka i przez więk​szość cza​su ba​wił się swo​im black​ber​rym. Re​bec​c a za​u wa​ż y​ła, że świet​n ie się orien​t o​wał we wszyst​kim, co dzia​ło się w sa​mo​c ho​d zie. Gru​pa fo​t o​re​por​t e​rów sta​ła przy wej​ściu do ho​t e​lu. Do​strze​gła ich z da​le​ka. – Na miej​scu jest pra​sa – po​wie​d zia​ła. – Mo​ż e​my sko​rzy​stać z bocz​n e​go wej​ścia, je​śli chce pan unik​n ąć spo​t ka​n ia. Tho​mas wy​glą​d ał, jak​by za​mie​rzał coś po​wie​d zieć, ale Black był szyb​szy. – Nie, nie. Wcho​d zi​my głów​n ym. Za​kła​d am, że je​stem bez​piecz​n y, pani Nor​mén.

– Kie​ru​n ek: głów​n e wej​ście – po​wie​d zia​ła do mi​kro​f o​n u przy rę​ka​wie, po czym usły​sza​ła krót​kie „zro​z u​mia​łe” z sa​mo​c ho​d u za nimi. Za​t rzy​ma​li się przy kra​węż​n i​ku i po​c ze​ka​li kil​ka se​kund na dru​gie auto. Na​stęp​n ie Re​bec​ca otwo​rzy​ła drzwi. Na chod​n i​ku sta​ło dzie​sięć, dwa​n a​ście osób. Żad​n a nie wy​d a​wa​ła się agre​syw​n a ani prze​sad​n ie pod​n ie​c o​n a. Trzy​ma​ły się w od​po​wied​n iej od​le​gło​ści i spo​koj​n ie cze​ka​ły. Mrsic z tyl​n e​go sa​mo​c ho​d u sta​n ął na scho​d ach. Ro​z ej​rzał się i krót​kim kiw​n ię​c iem gło​wy dał Re​bec​c e sy​gnał. Ta otwo​rzy​ła drzwi od stro​n y Blac​ka. W tej sa​mej chwi​li fle​sze roz​bły​sły. Nie było więk​sze​go po​ru​sze​n ia, tyl​ko kil​ka pstryk​n ięć, jak​by z obo​wiąz​ku. Re​bec​c a do​my​śli​ła się, że więk​szość fo​t o​re​por​t e​rów cze​ka ra​c zej na go​ści we​sel​n ych niż na jej VIP-a. Usta​wi​ła się przed obo​ma męż​c zy​z na​mi i ra​z em uszli kil​ka me​t rów. Za dzie​sięć se​kund po​win​n i być w środ​ku. Wtem Black zo​ba​c zył ka​me​rę te​le​wi​z yj​n ą. – Pani Jo​h ans​son – po​wie​d ział tro​c hę za gło​śno, po czym przy​wi​t ał się z re​por​t er​ką. – Oczy​wi​ście, że mam czas – usły​sza​ła po chwi​li Re​bec​c a, więc szyb​ko zmie​n i​ła po​z y​c ję i sta​nę​ła za Blac​kiem. Z ko​lei Tho​mas po​szedł pro​sto do wej​ścia. Wi​d zia​ła, jak Mrsic przy​t rzy​mu​je mu drzwi. Nie​ocze​ki​wa​n ie na brze​gu sku​pi​ska tuż przy fa​sa​d zie ho​t e​lu po​ja​wi​ły się dwie oso​by ubra​ne w coś, co przy​po​mi​n a​ło bia​łe kom​bi​n e​z o​n y. Re​bec​c a spo​strze​gła, że za​c zę​ły grze​bać w swo​ich du​ż ych tor​bach. Za​pew​n e to ja​c yś ro​bot​n i​c y… Ich obec​n ość wy​d a​ła jej się tro​c hę nie​po​ko​ją​c a. Pod​n io​sła do ust ra​mię z przy​c ze​pio​n ym mi​kro​f o​n em i dała sy​gnał. Re​por​t er​ka te​le​wi​z yj​na, blon​d yn​ka, któ​rą Re​bec​c a ko​ja​rzy​ła z któ​re​goś z pro​gra​mów go​spo​d ar​c zych, po​wie​d zia​ła pew​n ie coś za​baw​n e​go, bo Black wy​buch​n ął grom​kim śmie​c hem. Lu​d zie w kom​bi​n e​z o​n ach – mniej wię​c ej dwu​d zie​sto​let​n i męż​c zy​z na i ko​bie​t a – wciąż grze​ba​li w tor​bach. Re​bec​c a od​wró​c i​ła gło​wę, żeby przy​wo​łać Mrsi​c a, ale nie było go przy drzwiach. Pew​n ie wszedł za Tho​ma​sem do ho​t e​lu, bo nie za​u wa​ż y​li, że ona i Black się za​t rzy​ma​li. – Pani Jo​h ans​son, Pay​Tag ist​n ie​je z jed​n e​go pro​ste​go po​wo​d u – mó​wił Black. – Bo nam za​le​ż y. Chce​my po​ma​gać swo​im klien​t om ze Szwe​c ji i ca​łe​go świa​t a w za​pi​sy​wa​n iu da​n ych wraż​li​wych w stu​pro​c en​t o​wo bez​piecz​n ym miej​scu. Chce​my skon​so​li​d o​wać siły wo​kół każ​de​go ro​d za​ju ry​z y​ka w za​rzą​d za​n iu in​f or​ma​c ją. Oczy​wi​ście, nie in​t e​re​su​je nas treść da​n ych na​szych klien​t ów. Para w kom​bi​n e​z o​n ach ru​sza​ła się co​raz gwał​t ow​n iej, była co​raz bar​d ziej pod​eks​c y​t o​wa​na. Mrsic wciąż nie wy​szedł na ze​wnątrz. Re​bec​c a wci​snę​ła gu​z ik mi​kro​f o​n u. Pra​wa ręka za​d rża​ła. – Kjel​l​gren, dwie oso​by w bia​łych kom​bi​n e​z o​n ach przy fa​sa​d zie. Coś wyj​mu​ją z tor​by. Wi​dzisz je? – Tak. W dro​d ze! Ką​t em oka zo​ba​c zy​ła, że drzwi sa​mo​c ho​d u się otwie​ra​ją. Kjel​l​gren był w po​ło​wie dro​gi, kie​d y para w kom​bi​n e​z o​n ach się od​wró​c i​ła. *

Po​wi​n ien wsiąść w sa​mo​lot i od​le​c ieć. Wy​je​c hać da​le​ko, w piz​d u, żeby ża​d en skur​wy​syn go nie zna​lazł. Na​u czy​c iel, czy jak mu tam, może w każ​d ej chwi​li wró​c ić z urlo​pu i od​kryć, że ktoś za​mie​n ił jed​n e​go z jego pu​pil​ków w da​n ie na pa​t el​n ię, skro​ił mu re​wol​wer i zwi​n ął całą su​ro​wi​cę z lo​d ów​ki. Wpraw​d zie HP nie zo​sta​wił od​c i​sków pal​c ów, a jego krew wsią​kła w skar​pet​kę, więc gli​n ia​rze nic by na nie​go nie mie​li, ale to wszyst​ko było bez zna​c ze​n ia. Wia​d o​mo, że Na​u czy​c iel nie mie​szał​by w to po​li​c ji. Sam szu​kał​by po​d ej​rza​n e​go. Za​c zął​by od lu​d zi miesz​ka​ją​c ych w po​bli​ż u, a wła​ści​wie od jed​n e​go czło​wie​ka… Ce​lem jego od​wie​d zin na pew​n o nie by​ło​by wte​d y po​ż y​c ze​n ie szklan​ki cu​kru. Ist​n ia​ły dwa po​wo​d y, dla któ​rych HP nie mógł wy​je​c hać. Po pierw​sze gli​n ia​rze za​bra​li jego pasz​port i za​ka​z a​li mu po​d ró​ż o​wa​n ia. To wła​ści​wie nie sta​n o​wi​ło więk​sze​go kło​po​t u, bo mógł swo​bod​n ie po​ru​szać się w stre​f ie Schen​gen. Poza tym dla ko​goś, kto ma kasę, sko​ło​wa​n ie fał​szyw​ki za​wsze jest moż​li​we. Jed​n ak myśl, że mogą wy​słać za nim mię​d zy​n a​ro​d o​wy list goń​czy, nie za​c hę​c a​ła do wy​jaz​d u… Po​wód nu​mer dwa był o wie​le po​waż​n iej​szy. HP miał po pro​stu za sła​bą kon​d y​c ję. Jad węża w po​łą​c ze​n iu z su​ro​wi​c ą, któ​rą w sie​bie wpom​po​wał, zro​bi​ły z nie​go sześć​d zie​się​c io​lat​ka. Wy​sia​d ał po krót​kim spa​c e​rze z łóż​ka na sofę. Nie miał więc wy​bo​ru i mu​siał tkwić w miesz​ka​n iu jak Anna Frank. Wy​stra​szył go na​gły od​głos do​c ho​d zą​c y z przed​po​ko​ju. Me​t a​licz​n y zgrzyt, jak​by ktoś grze​bał przy otwo​rze na li​sty. Wstał z sofy i ru​szył do przed​po​ko​ju. Nie mu​siał się spie​szyć. Za​raz po tym, jak gli​n ia​rze wy​wa​ż y​li drzwi, za​jął się blasz​ką w otwo​rze. Wkrę​c ił kil​ka śru​bek, żeby nie otwie​ra​ła się sze​rzej niż na kil​ka mi​li​me​t rów. To za mało, żeby moż​n a było wrzu​c ić coś ła​t wo​pal​n e​go. Albo żeby mógł się prze​c i​snąć wąż. Przy​n ajm​n iej miał taką na​d zie​ję. Zo​ba​c zył wy​sta​ją​c y z otwo​ru róg li​stu. Po kil​ku se​kun​d ach wa​h a​n ia ostroż​n ie za nie​go po​cią​gnął. Ko​per​t a z ce​lo​f a​n o​wym okien​kiem i urzę​d o​wą pie​c ząt​ką. Wlo​kąc się ku so​f ie, roz​d zie​rał ją pal​c em wska​z u​ją​c ym. We​z wa​nie na prze​słu​cha​nie Wzy​w a się Pana Hen​ri​ka Pet​ters​so​na do oso​bi​ste​g o sta​w ien​nic​twa w spra​w ie o sy​g na​tu​rze K345456-12… Zmiął kart​kę i rzu​c ił nią o ścia​n ę. Je​śli psy chcą z nim roz​ma​wiać, niech przyj​d ą i go so​bie za​bio​rą. Roz​ło​ż ył się na so​f ie, wziął do ręki pi​lo​t a i po​wo​li za​c zął ska​kać po ka​n a​łach. Wresz​c ie tra​f ił na pro​gram in​f or​ma​c yj​n y. Erik Ce​der​skjöld, wcze​śniej​szy stra​teg ko​mu​ni​ka​cyj​ny Umiar​ko​w a​nej Par​tii Ko​ali​cyj​nej, a obec​nie nowo mia​no​w a​ny rzecz​nik pra​so​w y Dwo​ru Kró​lew​skie​g o. Jak pan oce​nia re​kor​do​w o ni​skie wy​ni​ki po​pu​lar​no​ści ro​dzi​ny kró​lew​skiej? Czy to nie kła​dzie się cie​niem na przy​g o​to​w a​niach do ślu​bu? Zmie​n ił ka​n ał, za​n im ten ob​le​śny pa​lant w gar​n i​t u​rze zdą​ż ył od​po​wie​d zieć. Re​kla​ma prosz​ku.

Za​ufaj ró​ż o​w e​mu! DA​LEJ. Em​mer​da​le. DA​LEJ. Ko​lej​n y ka​n ał, ko​lej​n y ża​ło​sny wy​wiad. Po​n ow​n ie wci​snął gu​z ik na pi​lo​c ie. Na se​kun​d ę przed tym, jak ka​n ał się zmie​n ił, HP zdą​ż ył prze​c zy​t ać pod​pis na ekra​n ie. Nie​mal ze​sko​c zył z sofy. Wal​n ął pal​c em w pi​lo​t a tak moc​n o, że w pla​sti​ko​wej obu​d o​wie aż za​c hrzę​ści​ło. Mark Black, pre​z es gru​py Pay​T ag. HP usta​wił głos na mak​sa. Mimo to le​d ​wo sły​szał, co tam​t en mówi. Jak​by miał za​t ka​n e uszy i jak​by do​c ie​rał do nich tyl​ko ci​c hy po​mruk ob​c ych gło​sów. Urwa​n e frag​men​t y zdań, bez ładu i skła​d u. Je​dy​nym ce​lem Pay​T ag jest po​moc… Świad​czy​my tyl​ko usłu​g i, któ​rych ry​nek po​trze​bu​je… Bez​piecz​niej​szy świat… Za​po​bie​g ać dzia​ła​niom ter​ro​ry​stycz​nym… Nie ro​z u​miem kry​ty​ki… Naj​w yż​sza pora, żeby Szwe​cja wpro​w a​dzi​ła no​w o​cze​sne pra​w o, do​pa​so​w a​ne do rze​czy​w i​sto​ści… Do​c zoł​gał się do te​le​wi​z o​ra tak bli​sko, że mógł do​t knąć ekra​n u. Ga​pił się w nie​go z tą samą fa​scy​n a​c ją pod​szy​t ą prze​ra​ż e​n iem, z jaką ob​ser​wo​wał węża wy​pra​wia​ją​c e​go so​bie ucztę ze szczu​ra. Do​t ar​ło do nie​go, że Black i wąż są w rze​c zy​wi​sto​ści isto​t a​mi tego sa​me​go ga​t un​ku. Be​stia​mi o zim​n ych, nie​wzru​szo​n ych śle​piach. Po​t wo​ra​mi, któ​re wła​śnie mia​ły po​c hło​n ąć ni​c ze​go nie​świa​d o​mą zdo​bycz. Wbił gały w Blac​ka, w jego ide​al​n y gar​n i​t ur, do​kład​n ie wy​pra​so​wa​n ą ko​szu​lę i nie​przy​jem​ny jasz​c zur​c zy uśmiech. Po chwi​li roz​po​z nał ko​bie​t ę trzy​ma​ją​c ą tam​t e​go za ra​mię. * Pay​T ag kills in​ter​net fre​edom31 – wid​n iał na​pis na trans​pa​ren​c ie, któ​ry trzy​ma​ła para w kom​bi​n e​z o​n ach. Obo​je mil​c ze​li, sta​li nie​ru​c ho​mo w dzi​wacz​n ych bia​łych ma​skach Guya Faw​ke​sa na twa​rzy. Kjel​l​gren był pra​wie przy nich. Re​bec​c a wi​d zia​ła, że się waha. Żad​n e z de​mon​stran​t ów nie ru​szy​ło się z miej​sca. Black od​wró​c ił się w jej stro​n ę i spoj​rzał na nią wy​mow​n ie, na co od razu od​su​n ę​ła dłoń, któ​rą przed chwi​lą chwy​c i​ła jego ra​mię. – Może po​win​n i​śmy pójść? – mruk​n ę​ła, ale ją zi​gno​ro​wał. – Prze​pra​szam, pani Jo​h ans​son – zwró​c ił się do re​por​t er​ki. – Czy może pani po​wtó​rzyć ostat​n ie py​t a​n ie? – Niech pani nig​d y wię​c ej tego nie robi, pani Nor​mén – po​wie​d ział krót​ko kil​ka mi​n ut póź​niej, kie​d y szli w kie​run​ku ho​t e​lo​we​go lob​by. *

Czte​ry pacz​ki ta​ble​t ek prze​c iw​bó​lo​wych. Trzy szklan​ki wody. Dwa szlu​gi. Je​d en re​wol​wer. Był go​t ów. To za​d a​n ie bę​d zie jego ostat​n im. Do​brze o tym wie​d ział. Nie miał jed​n ak wy​bo​ru. Black był ja​d o​wi​t ym wę​ż em, po​t wo​rem stwo​rzo​n ym przez Przy​wód​c ę. Wy​sła​n ym, żeby po​ż reć cały świat. I miał za​c ząć od Bek​ki… Ta sce​n a była mu do​brze zna​n a. Jej ręka na jego ra​mie​n iu, jej nie​spo​koj​n e spoj​rze​n ie. Bec​c a i sta​ry. Bec​c a i Dag. Bec​c a i Black. Oczy​wi​ście, za wszyst​kim stał Przy​wód​c a. To on ją wy​d ał Blac​ko​wi na po​ż ar​c ie. Ist​n iał tyl​ko je​d en spo​sób na ura​t o​wa​n ie jej ży​c ia, tak jak w sy​t u​acji ze świ​n ią Da​giem. Róż​n i​c a po​le​ga​ła na tym, że te​raz HP miał praw​d zi​wą broń i nie mu​siał się ucie​kać do sa​bo​t a​ż u na bal​ko​n ie. Wło​ż ył kurt​kę – tę woj​sko​wą, któ​rą no​sił pod​c zas wy​ko​n y​wa​n ia jed​n e​go z za​d ań. Miał wra​ż e​n ie, jak​by to było wie​ki temu. Sam czuł się, jak​by prze​kro​c zył set​kę. Nada​wał się bar​d ziej na dłu​go​t er​mi​n o​wą re​h a​bi​li​t a​cję niż na mi​sję. Re​wol​wer ide​al​n ie pa​so​wał do jed​n ej z głę​bo​kich kie​sze​n i kurt​ki. HP po​ć wi​c zył tro​c hę przed lu​strem. Da​le​ko mu było do bo​h a​t e​ra Tak​sów​ka​rza. Nic dziw​n e​go. Nie try​skał ener​gią. A jak wy​glą​d ał? O Jezu, kur​wa! Bro​d a ster​c za​ła mu na wszyst​kie stro​n y, oczy się za​pa​d ły, po​licz​ki przy​po​mi​n a​ły kra​t e​ry. Zęby z dol​n ej szczę​ki dziw​nie wy​sta​wa​ły, jak​by war​ga stra​c i​ła kon​t akt z dzią​słem. Na​su​n ął cza​pecz​kę na czo​ło, resz​t ę twa​rzy przy​krył du​ż y​mi lu​strza​n y​mi oku​la​ra​mi. Nikt go nie roz​po​z na, na​wet Bec​c a. Sam, fa​ken, le​d ​wo się roz​po​z nał… Re​wol​wer wa​ż ył nie​ma​ło, trud​n o go było utrzy​mać. HP zde​c y​d o​wa​n ie chwy​c ił ku​rek i go na​c ią​gnął. Je​d y​n e, co na​le​ż a​ło te​raz zro​bić, to de​li​kat​n ie przy​c i​snąć spust pal​c em wska​z u​ją​cym. I bę​d zie po wszyst​kim… Po Blac​ku i po nim. Nie ma szans, żeby Przy​wód​c a po​z wo​lił mu prze​ż yć po ta​kiej ak​c ji. Tak czy owak, musi od​rą​bać wę​ż o​wi łeb.

12 | Deathmatch32

Obu​d zi​ło ją pu​ka​n ie do drzwi. Za​n im się zo​rien​t o​wa​ła, gdzie jest, mi​n ę​ła do​bra chwi​la. Po​kój w ho​t e​lu Grand, czte​ry po​ko​je od apar​t a​men​t u Blac​ka. Usia​d ła na łóż​ku i spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Dwie po dru​giej. Gło​wę mia​ła cięż​ką, jak​by wy​peł​n ia​ła ją gę​sta masa. Za​c zę​ła trzeć rę​ka​mi oczy, żeby przy​spie​szyć my​śle​n ie. Pu​ka​n ie się po​wtó​rzy​ło. Zwle​kła się z łóż​ka i za​n im zer​k​n ę​ła przez wi​z jer, szyb​ko wło​ż y​ła spodnie od gar​n i​t u​ru i bluz​kę. To był Tho​mas. – Sor​ry, że cię bu​d zę, Re​bec​c o – wy​szep​t ał i zro​bił krok do przo​d u, więc mu​sia​ła go wpu​ścić. Mach​n ął jej przed ocza​mi swo​im black​ber​rym. – Prze​sła​n o groź​bę pod ad​re​sem pana Blac​ka. Taką, któ​rą na​le​ż y po​t rak​t o​wać po​waż​n ie… – Aha… Nie wie​d zia​ła, co chciał od niej usły​szeć. – Wła​śnie za​d zwo​n ił sta​ry przy​ja​c iel z Se​c ret Se​rvi​c e. Otrzy​ma​li in​f or​ma​c ję, że or​ga​n i​z a​cja ter​ro​ry​stycz​n a pla​n u​je za​mach na nas pod​c zas na​sze​go po​by​t u w Sztok​h ol​mie. – Okej… – po​wie​d zia​ła, za​pi​n a​jąc dol​n y gu​z ik bluz​ki i pró​bu​jąc upo​rząd​ko​wać my​śli. – Jaka or​ga​n i​z a​c ja? – Ona wła​ści​wie nie ma na​z wy, co wy​d a​je się dziw​n e, bo ter​ro​ry​ści lu​bią wy​my​ślać efek​tow​n e na​z wy, szczy​c ą się nimi. Tę mamy na oku wy​star​c za​ją​c o dłu​go, żeby wie​d zieć, że nie na​le​ż y jej igno​ro​wać. – Po​wód, dla któ​re​go mia​ła​by do​ko​n ać za​ma​c hu, to…? Wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Ter​ro​ry​ści nie za​wsze po​t rze​bu​ją po​wo​d ów, Re​bec​c o. Fa​n a​t y​c y kie​ru​ją się swo​ją lo​gi​ką. Moż​li​we, że ma to zwią​z ek z ostat​n i​mi pro​t e​sta​mi. Z wczo​raj​szym trans​pa​ren​t em… Kiw​n ę​ła gło​wą. Od​wró​c i​ła się, żeby roz​piąć spodnie i wsu​n ąć w nie bluz​kę. Jed​n o​c ze​śnie wzię​ła ze sto​li​ka fiol​ki z le​kar​stwa​mi i dys​kret​n ie wło​ż y​ła je do kie​sze​n i. Na​stęp​n ie ob​ró​c i​ła się na pię​c ie i ob​d a​rzy​ła Tho​ma​sa nie​win​n ym uśmie​c hem. Jego mina nie zdra​d zi​ła, czy za​u wa​ż ył ten ma​n ewr. – Do​bra, co do​kład​n ie wie​my? – za​py​t a​ła. – Nie​wie​le. Mój przy​ja​c iel był jed​n ak tak za​n ie​po​ko​jo​n y, że za​d zwo​n ił w środ​ku nocy. Nie mógł po​wie​d zieć wię​c ej, więc przy​pusz​c zam, że in​f or​ma​c ja po​c ho​d zi z taj​n e​go źró​d ła. – Od ko​goś z tam​t ej or​ga​n i​z a​c ji? Ski​n ął gło​wą i prze​su​n ął pal​c a​mi po rę​ka​wie ma​ry​n ar​ki. – Mimo to nie wie​c ie, jak na​z y​wa się or​ga​n i​z a​c ja? – Uży​wa​ją róż​n ych nazw: Cyrk, Event, Spek​t akl…

Po​krę​c i​ła gło​wą. – Nig​d y o nich nie sły​sza​łam… – Ja też nie. Do​brze się ukry​wa​ją. Uży​wa​n ie wie​lu róż​n ych nazw to sku​t ecz​n y spo​sób, żeby trzy​mać się poza za​się​giem ra​d a​rów. Wie​my, że są zdol​n i pra​wie do wszyst​kie​go… – Wciąż ba​wił się rę​ka​wem, jak​by chciał go wy​d łu​ż yć. – Na po​c zą​t ek za​rzą​d zę sta​łe czu​wa​n ie przy drzwiach pana Blac​ka… – po​wie​d zia​ła, po czym na kil​ka se​kund po​grą​ż y​ła się w my​ślach. – Poza tym pro​po​n u​ję sko​rzy​stać ju​t ro rano z he​li​kop​t e​ra. – Świet​n ie. Uda się to za​ła​t wić w tak krót​kim cza​sie? – Bez pro​ble​mu. Wzię​ła ka​bu​rę ze sto​li​ka, przy​pię​ła ją do pa​ska i wło​ż y​ła ma​ry​n ar​kę. – Jest jesz​c ze coś, o czym po​win​n am wie​d zieć, Tho​ma​sie? – Te​raz nie. Obie​c a​n o mi wię​c ej in​f or​ma​c ji z rana. Wte​d y po​n ow​n ie omó​wi​my sy​t u​ację. – Okej. Od​pro​wa​d zi​ła go do ko​ry​t a​rza i sta​n ę​ła przy drzwiach Blac​ka. – Z nim? – Wszyst​ko w po​rząd​ku. Roz​ma​wia​łem przed chwi​lą. – Świet​n ie. – Do​bra​n oc, Re​bec​c o. Daj mi znać, jak za​ła​t wisz trans​port. – Oczy​wi​ście. Wa​h a​ła się przez se​kun​d ę. Myśl przy​szła zni​kąd, ale Re​bec​c a czu​ła, że musi się do​wie​dzieć. – Ostat​n ie py​t a​n ie. Cho​d zi o tę or​ga​n i​z a​c ję… – Tak? – Czy kie​d y​kol​wiek jej na​z wa brzmia​ła… * Gra! Tyl​ko nią miał za​prząt​n ię​t y łeb. Mimo ta​ble​t ek go​rącz​ka roz​sa​d za​ła mu go z wiel​ką siłą. Był prze​ko​n a​n y, że za chwi​lę wy​pad​n ą mu oczy. – Nie wy​glą​d asz za do​brze, pa​n ie ko​le​go – mruk​n ął tak​sów​karz. Co ty po​w iesz, Sher​loc​ku! – Gry​pa – od​po​wie​d ział krót​ko, przy​gry​z a​jąc nie​z a​pa​lo​n e​go pa​pie​ro​sa. – Nie ma to, jak zła​pać to gów​n o w środ​ku lata. Tak​siarz się uśmiech​n ął. – No! Dla​t e​go szcze​pię się każ​d ej je​sie​n i. Wie pan, wożę róż​n ych lu​d zi. Wi​ru​sy i inne gów​na la​t a​ją po sa​mo​c ho​d zie… – Za​h a​mo​wał, ro​z ej​rzał się i zro​bił na​wrot​kę na środ​ku uli​c y, prze​c iął przy tym li​n ię cią​głą. – Ja​sne, że po ca​łym tym za​mie​sza​n iu ze świń​ską gry​pą i oso​ba​mi, któ​re za​c ho​ro​wa​ły mimo szcze​pień, czło​wiek ma wąt​pli​wo​ści… – Yhy – mruk​n ął HP. Ko​leś ko​goś mu przy​po​mi​n ał, ale nie wie​d ział kogo.

– Cza​sa​mi się czło​wiek za​sta​n a​wia, czy świń​ska gry​pa w ogó​le ist​n ie​je i czy w tym wszyst​kim nie cho​d zi​ło o to, żeby sprze​d ać ogrom​n e ilo​ści tej pie​przo​n ej nie​prze​t e​sto​wa​n ej szcze​pion​ki – mó​wił da​lej męż​c zy​z na. Że​byś wie​dział, pa​nie ko​le​g o! W nor​mal​n ych oko​licz​n o​ściach HP włą​c zył​by się do dys​ku​sji. Te​raz le​d ​wo otwie​rał gębę: bał się, że pu​ści pa​wia. Byli na Skep​ps​bron. Jesz​c ze trzy, czte​ry mi​n u​t y jaz​d y. Nie po​z o​sta​ło mu nic in​n e​go, tyl​ko wy​t rzy​mać. Opu​ścił szy​bę, żeby do środ​ka wpły​n ę​ło tro​c hę świe​ż e​go po​ran​n e​go po​wie​t rza. – …i o róż​n e inne rze​c zy, któ​ry​mi wła​d ze ro​bią nas w ko​n ia. Jak na przy​kład ta spra​wa z gro​ma​d ze​n iem da​n ych na te​mat ca​łe​go ru​c hu w sie​c i i te​le​f o​n ach. Sły​szał pan o tym? To tak, jak​by pocz​t a otwie​ra​ła każ​d ą prze​sył​kę, któ​rą do​star​c za. Pie​przo​n y wy​mysł Unii. Wszy​scy to ku​pu​je​my, bo je​ste​śmy za bar​d zo za​ję​c i ja​śnie mo​ścia​mi, któ​rzy przy​by​wa​ją do mia​sta na ślub. Czy​sta NRD, ta​kie jest moje zda​n ie. HP kiw​n ął gło​wą, choć tak na​praw​d ę był nie​obec​n y. Wresz​c ie przy​po​mniał so​bie, do kogo tak​siarz był po​d ob​n y. Do Man​ge​go. Fak, ale za nim tę​sk​n ił. Gno​jek nie da​wał znać od zimy. Nie od​bie​rał te​le​f o​n u – ani ko​mór​ki, ani do​mo​we​go. Jak​by umyśl​n ie go uni​kał… – Do​bra, je​ste​śmy na miej​scu przy Kung​sträd​går​d en. Kar​t ą czy go​t ów​ką? HP mruk​n ął coś i wy​jął z kie​sze​n i spodni zmię​t ą set​kę. – Któ​ra go​d zi​n a? – Za kwa​d rans szó​sta, pa​n ie ko​le​go. Czas się bu​d zić do pie​przo​n e​go ży​c ia… HP otwo​rzył drzwi, sta​n ął na chod​n i​ku i wy​jął za​pal​n icz​kę. Ręce tak mu ska​ka​ły, że pra​wie przy​pa​lił so​bie czu​bek nosa. Po​ran​n y chłód spra​wił, że za​c zął się trząść, więc wziął kil​ka głę​bo​kich bu​c hów, żeby się nie​c o ogrzać. Oświe​t lo​n a fa​sa​d a ho​t e​lu Grand znaj​d o​wa​ła się sto me​t rów przed nim. Wło​ż ył rękę do kurt​ki i oplótł pal​c a​mi rę​ko​jeść re​wol​we​ru. No, już bli​sko. Pra​wie w domu… * Prze​c ią​gnę​ła się i zro​bi​ła krót​ki spa​c er wzdłuż ko​ry​t a​rza. Po czte​rech go​d zi​n ach sie​d ze​n ia na krze​śle ze​sztyw​n ia​ła. Stłu​mi​ła ziew​n ię​c ie i spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Za kil​ka mi​n ut będą się zbie​rać. Ob​słu​ga ho​t e​lo​wa była tu pół go​d zi​n y temu, co ozna​c za​ło, że Black wstał, wziął prysz​n ic i zjadł śnia​d a​n ie. W prze​c i​wień​stwie do niej… Znów ziew​n ę​ła ukrad​kiem i wy​su​n ę​ła rękę przed sie​bie. Tyl​ko lek​kie, pra​wie nie​z au​wa​ż al​ne drże​n ie. Efek​t y ubocz​n e dzia​ła​n ia ta​blet​ki na​sen​n ej jesz​c ze nie mi​n ę​ły. Le​kar​stwo wła​ści​wie nie

po​ma​ga​ło jej w wal​c e z bez​sen​n o​ścią. Zgod​n ie z za​le​c e​n iem le​ka​rza zwięk​szy​ła daw​kę, mimo to wpa​d a​ła ra​c zej w płyt​ką drzem​kę niż w głę​bo​ki sen, któ​re​go tak bar​d zo po​t rze​bo​wa​ła. Fiol​ki roz​py​c ha​ły jej kie​sze​n ie. Je​d en ro​d zaj ta​ble​t ek, żeby prze​t rwać noc, dru​gi, żeby prze​t rwać dzień. My​śli znów ko​t ło​wa​ły się w jej gło​wie. Skryt​ka ban​ko​wa, pasz​por​t y, re​wol​wer, Tage Sam​mer albo tak na​praw​d ę An​d ré Pel​las i oczy​wi​ście Hen​ke. Czte​ry razy pró​bo​wa​ła w nocy do​d zwo​n ić się do nie​go, wy​sła​ła też SMS. Ra​ż ą​c o na​ru​szy​ła re​gu​la​min Stig​g​so​n a. Jak zwy​kle włą​c za​ła się pocz​t a gło​so​wa. To oczy​wi​ście mógł być je​d y​n ie przy​pa​d ek i pew​n ie tak było. Luź​n o ze sobą po​wią​z a​n a gru​pa ter​ro​ry​stycz​n a, któ​ra cza​sa​mi na​z y​wa się Grą, nie mu​sia​ła mieć ni​c ze​go wspól​n e​go z grą, do któ​rej wcią​gnię​t o Hen​ke​go. Przy​wy​kła do róż​n ych stop​n i za​gro​ż e​n ia. W Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa były chle​bem po​wsze​dnim. Ale nie mo​gła mieć pew​n o​ści, do​pó​ki nie po​roz​ma​wia z Hen​kem, nie usły​szy jego gło​su i nie upew​n i się, że nic mu nie jest. Że nie ma nic wspól​n e​go z tym, co dzie​je się wo​kół Pay​Tag i Blac​ka. W słu​c haw​c e za​t rzesz​c za​ło. – Je​ste​śmy na miej​scu, sze​f o​wo, przed głów​n ym wej​ściem – po​in​f or​mo​wał Kjel​l​gren. – Stoi tu z dzie​sięć osób: kil​ku re​por​t e​rów i grup​ka ran​n ych ptasz​ków. Przy​szli śle​d zić pary kró​lew​skie z in​n ych kra​jów i ce​le​bry​t ów. Ani śla​d u de​mon​stran​t ów. Od​biór! – Świet​n ie, chcę dwóch lu​d zi na chod​n i​ku. Praw​d o​po​d ob​n ie za kil​ka mi​n ut wyj​d zie​my. Od​biór! – Zro​z u​mia​łe! Drzwi w głę​bi ko​ry​t a​rza otwo​rzy​ły się i z po​ko​ju wy​szedł Tho​mas. Miał ten sam gar​n i​t ur i te same mo​ka​sy​n y, zmie​n ił tyl​ko ko​szu​lę. Jej koł​n ierz, po​d ob​n ie jak po​przed​n io, to​c zył nie​rów​n ą wal​kę z sze​ro​ką szy​ją Tho​ma​sa. Kra​wat nie​po​słusz​n ie się roz​wią​z y​wał. – Dzień do​bry, Re​bec​c o. Je​ste​śmy go​t o​wi? – Tak, wszyst​ko go​t o​we. Wra​c a​my na lot​n i​sko w Brom​mie i le​c i​my. He​li​kop​t er mie​ści czte​ry oso​by, więc nie bę​d zie nam cia​sno. – Na miej​scu wszyst​ko za​ła​t wio​n e? – Będą na nas cze​kać dwa sa​mo​c ho​d y. Wy​sła​łam je tam dziś w nocy po na​szej roz​mo​wie. – Wspa​n ia​le, Re​bec​c o. Mu​szę po​wie​d zieć, że je​stem pod wra​ż e​n iem two​jej sku​t ecz​n o​ści… Ski​n ę​ła gło​wą i spoj​rza​ła w dal. – Wła​śnie otrzy​ma​łem wia​d o​mość od pana Blac​ka – cią​gnął Tho​mas. – Za pięć mi​n ut bę​dzie go​t o​wy. – Dzię​ku​ję. Uprze​d zę resz​t ę. W mo​men​c ie, w któ​rym przy​c i​snę​ła gu​z ik nadaw​c zy, za​u wa​ż y​ła le​d ​wo wi​d ocz​n ą wy​pu​kłość ma​ry​n ar​ki przy pra​wym bio​d rze Tho​ma​sa. To mógł być black​ber​ry, chy​ba więk​szość Ame​ry​ka​n ów uwiel​bia fu​t e​ra​ły no​szo​n e przy pa​sku. Agent 007 z li​cen​cją na mej​lo​w a​nie… Szyb​ko na​bra​ła pew​n o​ści, że tej wy​pu​kło​ści nie two​rzy te​le​f on. Że two​rzy ją coś znacz​n ie nie​bez​piecz​n iej​sze​go… Otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​d zieć. W tej sa​mej chwi​li w słu​c haw​c e roz​legł się głos Kjel​l​-

gre​n a. – Sze​f o​wo, chy​ba mamy mały pro​blem… * Trzy​mał się nie​c o na dy​stans i ob​c za​jał zbio​ro​wi​sko lu​d zi przy czer​wo​n ej ta​śmie od​gra​d za​ją​cej. Na po​c ząt​ku było spo​koj​n ie. Sta​d o sta​rych bab, kil​ku zbla​z o​wa​n ych fo​t o​re​por​t e​rów. Do​kład​n ie przed wej​ściem za​par​ko​wa​ły dwa czar​n e sa​mo​c ho​d y, na chod​n i​ku obok nich sta​n ę​ło dwóch ko​le​si w gar​n i​t u​rach. Gli​n a​mi je​c ha​ło na od​le​głość, dla​t e​go HP utrzy​my​wał bez​piecz​n y dy​stans. Za​le​d ​wie przed kil​ko​ma mi​n u​t a​mi pa​n o​wał tu nie​z ły ruch. Wzdłuż bul​wa​ru sta​n ę​ło kil​ka mi​n i​bu​sów. Wy​sia​d ła z nich zgra​ja lu​d zi. Dwa​d zie​ścia, trzy​d zie​ści osób, może wię​c ej, wszy​scy w bia​łych kom​bi​n e​z o​n ach i ma​skach, dzię​ki któ​rym wy​glą​d a​li pra​wie iden​t ycz​n ie. W cią​gu kil​ku se​kund zna​leź​li się na chod​n i​ku i kie​d y HP ostroż​n ie za​c zął iść w ich stro​n ę, roz​wie​si​li trans​pa​ren​t y. PAY​TAG = STA​SI STOP DY​R EK​TY​WIE W SPRA​WIE ZA​TRZY​MY​WA​NIA DA​NYCH!!! BE​WA​R E THE COR​PO​R A​TE IN​VA​SION OF PRI​VA​TE ME​MO​RY!33 2006/24 = 1984 Ko​le​sie w gar​n ia​kach od razu zro​bi​li się ner​wo​wi. HP wi​d ział, jak je​d en z nich mówi do mi​kro​f o​n u w rę​ka​wie. Zro​bił kil​ka szyb​kich kro​ków, żeby być bli​ż ej, ale od razu się cof​n ął. Co bę​d zie, je​śli Black w ostat​n iej chwi​li zmie​n i zda​n ie i wyj​d zie tyl​n ym wyj​ściem? Bo na pew​n o ta​kie ist​n ie​je. HP nie zdą​ż y tam do​t rzeć. Kur​w a mać! Prze​c ha​d zał się wzdłuż bul​wa​ru, bacz​n ie śle​d ząc, co się dzie​je po dru​giej stro​n ie. Wła​śnie nad​je​c ha​ła eki​pa z te​le​wi​z ji, co obu​d zi​ło zmę​c zo​n ych fo​t o​re​por​t e​rów. Za​c zę​li się prze​py​c hać do pierw​sze​go rzę​d u. Po​ru​sze​n ie sta​wa​ło się bar​d ziej wi​d ocz​n e, przy​c ią​ga​ło co​raz wię​c ej cie​kaw​skich. Na​gle pole wi​d ze​n ia HP na kil​ka se​kund przy​sło​n ił ja​d ą​c y po​wo​li bia​ły van z przy​c iem​n ia​ny​mi szy​ba​mi, któ​ry za​t rzy​mał się kil​ka me​t rów da​lej. De​mon​stran​c i do​szli do ta​śmy. Wy​glą​d a​li dziw​n ie w bia​łych kom​bi​n e​z o​n ach i ma​skach. Ża​d en z nich nie po​wie​d ział ani sło​wa. Na​t o​miast fo​t o​re​por​t e​rzy i ko​le​sie z te​f ał​ki na​ro​bi​li wrza​wy – wy​kłó​c a​li się o miej​sce. Je​d en z psów w gar​n ia​ku wciąż ga​d ał do rę​ka​wa. Nie wy​glą​d ał na za​d o​wo​lo​n e​go z sy​t u​acji. Od Skep​p​shol​men po​wo​li pod​je​c hał ra​d io​wóz. Zo​ba​c zył go dru​gi ko​leś w gar​n i​t u​rze. Wy​szedł na jezd​n ię i za​c zął ma​c hać w jego stro​n ę. HP prze​mknął mię​d zy za​par​ko​wa​n e mi​n i​bu​sy. Po krót​kim spa​c e​rze z Kung​sträd​går​d en był to​t al​n ie wy​koń​c zo​n y, dla​t e​go mu​siał się oprzeć o je​d en z nich, żeby zła​pać od​d ech. Bia​ły van stał kil​ka me​t rów da​lej na pra​wo, miał włą​c zo​n y sil​n ik. Na​gle w twarz HP ude​rzy​ło wil​got​n e po​wie​t rze na​grza​n e od as​f al​t u i zmie​sza​n e ze spa​li​n a​mi die​sla, on był jed​n ak

zbyt zmę​c zo​n y, żeby się tym prze​jąć. Co​raz wię​c ej cie​kaw​skich przy​łą​c za​ło się do zbie​go​wi​ska przy wej​ściu do ho​t e​lu. Tło​c zy​ło się tam przy​n ajm​n iej pięć​d zie​siąt, sześć​d zie​siąt osób. Po​li​c jan​c i za​par​ko​wa​li ra​d io​wóz i wy​szli na chod​n ik. Roz​ma​wia​li z go​ściem w gar​n i​t u​rze. HP wy​ko​rzy​stał sy​t u​ację i prze​szedł przez uli​c ę. No​kię miał w kie​szon​c e ko​szu​li. Włą​c ze​n ie jej za​ję​ło mi​n u​t ę. Ser​c e wa​li​ło mu jak mło​t em. Mdło​ści miał pod kon​t ro​lą. * – Dzień do​bry, pani Nor​mén. – Dzień do​bry, pa​n ie Black – od​par​ła, pa​t rząc mu w oczy. Żad​n ych śla​d ów po wczo​raj​szym zgrzy​c ie. Su​per! – Na ze​wnątrz mamy de​mon​stra​c ję – po​wie​d zia​ła. – Od czter​d zie​stu do pięć​d zie​się​c iu uczest​n i​ków. Ich licz​ba ro​śnie. Pro​po​n u​ję, że​by​śmy sko​rzy​sta​li z wyj​ścia ewa​ku​acyj​n e​go. Zer​k​n ę​ła na Tho​ma​sa. – Jak wy​glą​d a sy​t u​acja w tej chwi​li? – za​py​t ał. – Ogól​n ie jest spo​koj​n ie, ale at​mos​f e​ra na​pię​t a. Mamy dwóch lu​d zi na chod​n i​ku, zja​wi​ła się też para umun​d u​ro​wa​n ych po​li​c jan​t ów. – Me​d ia? – spy​t ał Black. – Mniej wię​c ej tak jak wczo​raj. Może tro​c hę wię​c ej. Kil​ku fo​t o​re​por​t e​rów i przy​n ajm​n iej jed​n a sta​c ja te​le​wi​z yj​n a. Black i Tho​mas wy​mie​n i​li spoj​rze​n ia. Re​bec​c a po​c zu​ła drga​n ie naj​pierw w pra​wym przed​ra​mie​n iu, a po chwi​li w pal​c ach. Niech to szlag, nie te​raz! – Nie chce​my wyjść na ty​pów, któ​rzy prze​my​ka​ją tyl​n ym wyj​ściem, Re​bec​c o – po​wie​d ział Tho​mas. – Zwłasz​c za nie wte​d y, gdy na miej​scu są me​d ia. Dla wie​lu był​by to do​wód, że mamy coś do ukry​c ia. Otwar​t ość jest zna​kiem fir​mo​wym Pay​Tag. Ski​n ę​ła gło​wą po​t a​ku​ją​c o. Jed​n o​c ze​śnie przy​c i​ska​ła pra​wą rękę do ple​c ów, żeby prze​sta​ła drgać. – Ro​z u​miem. W kie​szon​c e za​c zął wi​bro​wać jej te​le​f on, ale go zi​gno​ro​wa​ła. – Kjel​l​gren, je​ste​śmy w dro​d ze – po​wie​d zia​ła do mi​kro​f o​n u w rę​ka​wie. * – To ja – za​c zął, kie​d y włą​c zy​ła się pocz​t a gło​so​wa. Na​stęp​n ie nie był pe​wien, co po​wie​d zieć da​lej. – No… a więc… Fa​c e​c i w gar​n ia​kach ru​szy​li na​gle z miej​sca. Je​d en otwo​rzył drzwi pierw​sze​go sa​mo​c ho​du, dru​gi pod​szedł do ta​śmy od​gra​d za​ją​c ej tłum. Obaj umun​d u​ro​wa​n i gli​n ia​rze chy​ba nie za bar​d zo wie​d zie​li, co po​win​n i ro​bić. Jak na za​wo​ła​n ie de​mon​stran​c i za​c zę​li skan​d o​wać: Dont’t be evil! 34 Don’t be evil!

Roz​łą​c zył się i wło​ż ył wol​n ą rękę do kie​sze​n i. Pal​c a​mi po raz ko​lej​n y oplótł re​wol​wer. Gdzieś za nim trza​snę​ły drzwi sa​mo​c ho​d u. Na ten dźwięk HP aż się wzdry​gnął. * W win​d zie ci​c ho gra​ła mu​z y​ka. The win​ner ta​kes it all na flet​n i. Naj​wy​raź​n iej w szwedz​kich ho​t e​lach pa​n o​wa​ła nie​pi​sa​n a za​sa​d a, że win​d y mu​szą grać mu​z a​ko​wą wer​sję ABBY. Roz​pię​ła ostroż​n ie ma​ry​n ar​kę. Spraw​d zi​ła, czy pi​sto​let i pał​ka są na miej​scu. Wła​ści​wie po​win​n a wło​ż yć ka​mi​z el​kę ku​lo​od​por​n ą. Wbrew swo​im za​sa​d om tym ra​z em po​sta​n o​wi​ła z niej zre​z y​gno​wać – głów​n ie dla​t e​go, żeby się nie prze​grze​wać i nie po​c ić przed Blac​kiem. Zda​ła so​bie spra​wę, że po​peł​n i​ła błąd. I to duży. Cho​le​ra, musi się wziąć w garść, upo​rząd​ko​wać my​śli… Za​schło jej w gar​d le, ser​c e wa​li​ło szyb​c iej, niż się spo​d zie​wa​ła. Pra​wa ręka drża​ła tak moc​no, że mu​sia​ła scho​wać ją do kie​sze​n i. Wy​ko​n y​wa​ła znacz​n ie ry​z y​kow​n iej​sze za​d a​n ia, więc nie po​win​n a się stre​so​wać. W kie​sze​n i za​c zął wi​bro​wać te​le​f on. Trze​c i raz. Kto​kol​wiek to był, chciał za wszel​ką cenę się z nią skon​t ak​t o​wać. Mu​siał po​c ze​kać. Naj​pierw za​d a​n ie. Win​d a zje​c ha​ła na par​t er, drzwi po​wo​li za​c zę​ły się roz​su​wać. Re​bec​c a wzię​ła głę​bo​ki wdech. * Tłum skan​d o​wał co​raz gło​śniej. Ktoś wszedł na słu​pek i ta​śma od​gra​d za​ją​c a za​d rża​ła. Ko​leś w gar​n ia​ku sto​ją​c y tuż obok słup​ka za​c zął się drzeć: – Do tyłu, do tyłu! Dwaj umun​d u​ro​wa​n i gli​n ia​rze zro​bi​li kil​ka nie​pew​n ych kro​ków do przo​d u. Pal​c e HP za​c i​snę​ły się na rę​ko​je​ści. Nie było od​wro​t u. Kie​d y drzwi ho​t e​lu się otwo​rzy​ły, okrzy​ki prze​szły we wrzask. HP nie​spo​d zie​wa​n ie po​c zuł się tak, jak​by ktoś za​t kał mu uszy. Huk wo​kół nie​go prze​obra​z ił się w głu​c hy po​mruk i je​d y​n e, co sły​szał, to swój cięż​ki od​dech. Wdech. Wy​dech. Pole wi​d ze​n ia się zwę​z i​ło. Przed ocza​mi miał mgli​sty tu​n el. Przez chwi​lę był pe​wien, że lada mo​ment wy​ki​t u​je. Jesz​c ze sil​n iej ści​snął rę​ko​jeść re​wol​we​ru; na dło​n i od​bił mu się siat​ko​wa​t y wzór. Draż​n ią​c y ucisk se​t ek kra​t e​c zek obu​d ził go i przy​po​mniał, dla​c ze​go tu jest. Że ma za​d a​n ie do wy​ko​n a​n ia. Ostat​n ie… I na​gle go zo​ba​c zył. Węża we wła​snej oso​bie. Mar​ka Blac​ka.

* Wrzask wy​buch​n ął, kie​d y tyl​ko otwo​rzy​li drzwi. Masa lu​d zi na​pie​ra​ła na ta​śmę ogra​d za​ją​c ą. Do​strze​gła bia​łe ma​ski, kom​bi​n e​z o​n y i nie​spo​koj​n y wzrok Kjel​l​gre​n a. Na​stęp​n ie szyb​kie ru​chy umun​d u​ro​wa​n ych po​li​c jan​t ów i to, że upu​ści​li swo​je pał​ki. Wyj​ście tą dro​gą było błę​d em. I to po​waż​n ym. – Wra​c a​my, wra​c a​my do środ​ka! – krzyk​n ę​ła do Tho​ma​sa. Zda​wał się jej nie sły​szeć. Szedł w kie​run​ku sa​mo​c ho​d u, prze​c ie​ra​jąc szlak kro​c zą​c e​mu za nim Blac​ko​wi. Je​d en ze słup​ków pod​t rzy​mu​ją​c ych ta​śmę prze​wró​c ił się i po​c ią​gnął za sobą ko​lej​n y. De​mon​stran​c i po​d e​pta​li ta​śmę, po​d e​szli nie​bez​piecz​n ie bli​sko do Tho​ma​sa i Blac​ka. Tho​mas bez wa​h a​n ia przy​wa​lił pierw​szej oso​bie z łok​c ia pro​sto w twarz. Jak​by ktoś strze​lił z bi​c za. Ma​ska pę​kła, spod niej na bia​ły kom​bi​n e​z on po​c ie​kła krew zmie​sza​n a ze śli​n ą. Tho​mas się tym nie prze​jął, pchnął bez​wład​n e cia​ło do tyłu, żeby zro​bić so​bie miej​sce. Na​stęp​n ie wy​mie​rzył ko​lej​n y cios, po chwi​li jesz​c ze je​d en. I wte​d y Re​bec​c a zo​ba​c zy​ła, jak Tho​mas się kuli, a jego ręka wę​d ru​je pod ma​ry​n ar​kę – ru​chy, któ​re bar​d zo do​brze zna​ła. Lewą ręką chwy​c i​ła Blac​ka za ra​mię i przy​c ią​gnę​ła do sie​bie. Dru​gą się​gnę​ła po pał​kę. Na próż​n o – nie mo​gła jej chwy​c ić, bo dłoń trzę​sła się jak ga​la​re​t a. Se​kun​d ę póź​n iej usły​sza​ła krzyk Tho​ma​sa. * Wy​glą​d ał do​kład​n ie tak jak w te​le​wi​z ji. Wy​so​kie czo​ło, spi​c za​sty nos, po​si​wia​łe, za​c ze​sa​n e lek​ko do tyłu wło​sy. Z bli​ska jego jasz​czur​c za na​t u​ra była jesz​c ze bar​d ziej wy​c zu​wal​n a. HP nie​mal wi​d ział, jak spo​mię​d zy wą​skich warg wy​su​wa się roz​wi​d lo​n y ję​z yk. Jak be​stia wę​szy, go​t u​je się do ata​ku. Tłum nie prze​sta​wał wrzesz​c zeć i parł na​przód. HP ru​szył ra​z em z nim. Pot lał mu się po ple​c ach. Usły​szał trzask i po chwi​li oso​ba w kom​bi​n e​z o​n ie, któ​ra sta​ła przed nim, prze​wró​c i​ła się. Tym sa​mym zro​bi​ła mu przej​ście. Pęk​n ię​t a ma​ska od​sło​n i​ła bia​łą jak kre​d a twarz krztu​szą​c ej się ko​bie​t y. Krew pły​n ą​c a wart​ko z jej nosa po​pla​mi​ła przód bia​łe​go kom​bi​n e​z o​n u. Po chwi​li HP do​strzegł Bec​c ę. Sta​ła tuż za Blac​kiem, z ręką na jego ra​mie​n iu. Za bli​sko… Po​wo​li za​c zął wyj​mo​wać dłoń z kie​sze​n i. * – BRO​OOOOOOŃ!!! – krzyk​n ął Tho​mas, po czym Re​bec​c a zo​ba​c zy​ła, jak Ame​ry​ka​n in wyj​mu​je swój pi​sto​let. Wśród ubra​n ych na bia​ło osób do​strze​gła po​stać w ciem​n ych ciu​c hach. Bejs​bo​lów​ka, oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e, wie​lo​d nio​wy za​rost… Ręce tłu​mu chwy​c i​ły ją za ubra​n ie, pró​bo​wa​ły do​rwać Blac​ka…

* Krzyk do​biegł z le​wej. Gar​d ło​wy bul​got, któ​ry le​d ​wo zro​z u​miał. Nie od​wró​c ił gło​wy, tyl​ko pod​n iósł rękę i wy​c e​lo​wał w Blac​ka. * Wszyst​ko dzia​ło się jak na fil​mie od​t wa​rza​n ym w zwol​n io​n ym tem​pie. Zmy​sła​mi od​bie​ra​ła każ​d y szcze​gół oto​c ze​n ia. Ubra​n ych na bia​ło de​mon​stran​t ów, któ​rych Tho​mas wła​śnie po​bił, krew pla​mią​c ą ich ubra​n ia. Ogrom​n y srebr​n y re​wol​wer Ame​ry​ka​n i​n a po​wo​li wy​su​wa​ją​c y się z ka​bu​ry. De​mon​stran​t ów sto​ją​c ych przed Tho​ma​sem, któ​rzy pod​n ie​śli ręce i w taki spo​sób pró​bo​wa​li się chro​n ić. Wy​raź​n ie wi​d zia​ła w tłu​mie po​d ej​rza​n e​go. Czap​kę z dasz​kiem, lu​strza​n e oku​la​ry, ciem​n ą kurt​kę moro. Rękę wy​su​wa​ją​c ą się z kie​sze​n i. Na​stęp​n ie po​stać na kil​ka se​kund znik​n ę​ła. Re​bec​c a chwy​c i​ła rę​ko​jeść pi​sto​le​t u. Drże​n ie nie chcia​ło ustą​pić. W gło​wie włą​c zy​ły się wszyst​kie alar​my i za​głu​szy​ły my​śli. Coś w tej ca​łej sy​t u​acji się nie zga​d za​ło… Ręce z tłu​mu wciąż ją cią​gnę​ły, pró​bo​wa​ły wy​rwać Blac​ka z jej uści​sku. Lufa re​wol​we​ru Tho​ma​sa była skie​ro​wa​n a pro​sto w męż​c zy​z nę w kurt​c e moro. De​mon​stran​c i chy​ba za​sła​n ia​li cel, bo Ame​ry​ka​n in zro​bił krok w bok i szu​kał luki. Alarm w jej gło​wie wciąż dzwo​n ił. BŁĄD, BŁĄD, BŁĄD! Wtem mię​d zy pro​t e​stu​ją​c y​mi po​wsta​ła luka. Męż​c zy​z na w woj​sko​wej kurt​c e stał nie​ru​cho​mo ja​kieś pięć me​t rów da​lej. Ga​pił się pro​sto na Blac​ka, pro​sto na nią. Jego ręka po​wo​li się pod​n io​sła, mi​gnął w niej ciem​n y przed​miot. In​stynkt wziął górę. Zro​bi​ła kil​ka szyb​kich, wy​ć wi​c zo​n ych ru​c hów. Chwy​c i​ła broń i strze​li​ła. * Strzał nad​le​c iał z przo​d u. Od​d a​n o go tak bli​sko, że na twa​rzy po​c zuł ude​rze​n ie fali ci​śnie​n ia. Moc​n y cios w brzuch. W jed​n ej chwi​li ko​la​n a się pod nim ugię​ły. Wo​kół nie​go krzy​ki, pa​nicz​n e fal​se​t y do​bie​ga​ją​c e z wszyst​kich stron. Ktoś chwy​c ił go za ra​mio​n a i po​c ią​gnął do tyłu. Zro​bi​ło mu się ciem​n o przed ocza​mi. * Lu​d zie krzy​c ze​li, rzu​c a​li się na zie​mię. Zo​ba​c zy​ła, jak Tho​mas od​wra​c a gło​wę, jak pa​t rzy na nią, pod​c zas gdy wo​kół nie​go prze​-

pły​wa fala lu​d zi w bia​łych kom​bi​n e​z o​n ach. W jed​n ej chwi​li wło​ż y​ła pi​sto​let do ka​bu​ry, pu​ści​ła ra​mię Blac​ka i pchnę​ła go w kie​run​ku sa​mo​c ho​d u. Kjel​l​gren pod​biegł do nich i po​mógł jej do​pro​wa​d zić Blac​ka do auta. Wsie​d li bły​ska​wicz​n ie i za​t rza​snę​li drzwi. – Jedź – syk​n ę​ła do Kjel​l​gre​n a. – A ten dru​gi? Tho​mas wciąż stał na chod​n i​ku z re​wol​we​rem w ręku i znad lufy śle​d ził wzro​kiem lu​d zi, jak​by ko​goś szu​kał. Je​d en z umun​d u​ro​wa​n ych po​li​c jan​t ów krzyk​n ął coś, cze​go nie usły​sza​ła, po czym wy​jął broń i wy​c e​lo​wał ją w Tho​ma​sa. – Po​ra​d zi so​bie. Jedź, jedź! Kjel​l​gren wci​snął pe​d ał gazu i z pi​skiem opon ru​szy​li. – Co tam, do ja​snej cho​le​ry, się sta​ło? – spy​t ał przez za​c i​śnię​t e zęby, kie​d y wje​c ha​li na most Ström​bron. * Bar​d zo do​brze znał to ko​ły​sa​n ie. Le​ż ał na tyl​n ym sie​d ze​n iu – w pę​d zą​c ym bez opa​mię​t a​n ia va​n ie. Gwał​t ow​n y skręt spra​wił, że przy​c i​snę​ło go do ścia​n y i aż jęk​n ął z bólu. – Jest przy​t om​n y – po​wie​d ział ko​bie​c y głos za nim. Pró​bo​wał ob​ró​c ić gło​wę, ale z wy​sił​ku znów po​c zer​n ia​ło mu przed ocza​mi. – Nie, już nie jest… To były ostat​n ie sło​wa, któ​re usły​szał.

Więcej na: www.ebook4all.pl

13 | Team Fortress35

Nie lu​bi​ła la​t ać he​li​kop​t e​rem. Drga​n ia ma​szy​n y wy​d a​wa​ły jej się nie​n or​mal​n e. Sa​mo​lot mięk​ko prze​bi​ja się przez prą​d y po​wietrz​n e. Gdy​by jego sil​n i​ki na​gle sta​n ę​ły, nic by się nie sta​ło. Pi​lot opu​ścił​by dziób i przez pe​wien czas mógł​by szy​bo​wać. Resz​t a za​ło​gi roz​wią​z a​ła​by pro​blem. Gdy​by to samo zda​rzy​ło się z he​li​kop​t e​rem, mie​li​by tyl​ko se​kun​d y. Od​su​n ę​ła od sie​bie złe my​śli i spoj​rza​ła na ze​ga​rek. – Jesz​c ze dwie mi​n u​t y. Black spoj​rzał na nią znad swo​jej ko​mór​ki. – Świet​n ie, dzię​ku​ję. – Czy Tho​mas się ode​z wał? – Tak. Mówi, że wy​ja​śnił spra​wę z po​li​c ją i do​je​d zie sa​mo​c ho​d em nie​c o póź​n iej. – Świet​n ie. – Wzię​ła głę​bo​ki wdech. – Jak się pan czu​je? – za​py​t a​ła po chwi​li. – Do​brze – od​po​wie​d ział tro​c hę zbyt la​ko​n icz​n ie. – Fan​t a​stycz​n ie – do​d ał. – I prze​pra​szam, Re​bec​c o. Po​wi​n ie​n em być ci wdzięcz​n y za po​moc. Co wła​ści​wie tam się zda​rzy​ło? Pró​bo​wał mó​wić na​t u​ral​n ie, ale ona bez​błęd​n ie wy​c zu​ła drże​n ie w jego gło​sie. Poza tym za​c zął się do niej zwra​c ać per ty. – Wła​ści​wie nie wiem. De​mon​stra​c ja wy​mknę​ła się spod kon​t ro​li. Wszyst​ko jest tro​c hę nie​ja​sne. Mia​łam na​d zie​ję, że Tho​mas do mnie za​d zwo​n i i opo​wie… – Był za​ję​t y wy​ja​śnie​n ia​mi na po​li​c ji. – Ro​z u​miem. Szwedz​kie prze​pi​sy do​t y​c zą​c e po​sia​d a​n ia bro​n i są su​ro​we. Wy​ja​śni​ła​bym mu je, gdy​by spy​t ał. Nie po​wie​d ział mi, że jest uzbro​jo​n y… – To było nie​roz​sąd​n e. Tho​mas jest lo​jal​n y. Wier​n ie słu​ż y mnie i fir​mie. Re​bec​c a przy​t ak​n ę​ła. Black wy​pro​sto​wał się, za​ło​ż ył nogę na nogę. – Nie strze​lił, więc to prze​mó​wi na jego ko​rzyść, praw​d a? – Zga​d za się – od​par​ła krót​ko. – Ja strze​li​łam. – Bę​d ziesz mia​ła z tego po​wo​d u kło​po​t y? Albo my bę​d zie​my je mie​li? – Jesz​c ze nie wiem. Mamy li​c en​c ję na no​sze​n ie bro​n i, poza tym za​d zwo​n i​łam na ko​men​dę w Sztok​h ol​mie i wy​ja​śni​łam, co się sta​ło i gdzie mogą mnie zna​leźć. Zo​ba​c zy​my… Dru​ga część zda​n ia była kłam​stwem. Re​bec​c a mu​sia​ła​by przejść przez małe pie​kło, gdy​by roz​po​c zę​ła wy​ja​śnia​n ie. Do​brze o tym

wie​d zia​ła. Czy się ma li​c en​c ję, czy nie, nie wol​n o strze​lać ostry​mi na​bo​ja​mi, gdzie się żyw​n ie po​d o​ba. A szcze​gól​n ie w środ​ku mia​sta. Wa​ru​n ek sko​rzy​sta​n ia ze strza​łu ostrze​gaw​c ze​go jest taki sam, jak w przy​pad​ku zwy​kłe​go uży​c ia bro​n i z ostrą amu​n i​c ją. Na​głe i bez​po​śred​n ie za​gro​ż e​n ie ży​c ia lub zdro​wia. Ta​kie za​gro​ż e​n ie oczy​wi​ście ist​n ia​ło. Męż​c zy​z na w kurt​c e miał broń i chciał jej użyć prze​c iw​ko Blac​ko​wi. Mimo to Re​bec​c a od​d a​ła tyl​ko strzał ostrze​gaw​c zy. Re​ago​wa​ła czy​sto in​stynk​t ow​n ie, dla​t e​go mia​ła​by trud​n o​ści z wy​ja​śnie​n iem, dla​c ze​go za​dzia​ła​ła wła​śnie tak. Żeby wyjść obron​ną ręką z ca​łej tej ka​ta​stro​f al​nej sy​tu​acji – wma​wia​ła so​bie. Oko​licz​n o​ści mó​wi​ły same za sie​bie. Tho​mas zo​stał przy​sło​n ię​t y, więc nie miał szans za​re​ago​wać. Re​wol​wer, za​ma​c ho​wiec – jak ze szkol​n e​go pod​ręcz​n i​ka. Wszyst​kie wa​run​ki uży​c ia bro​n i zo​sta​ły speł​n io​n e. W tło​ku nie moż​n a było jed​n ak strze​lić do za​ma​c how​c a i nie ry​z y​ko​wać tra​f ie​n ia nie​win​n ych osób. To oczy​wi​ste. Spoj​rza​ła na swo​je dło​n ie. Żeby je uspo​ko​ić, ob​ję​ła nimi ko​la​n a. Zo​rien​t o​wa​ła się, że Black wciąż ją ob​ser​wu​je. Ba​d aw​c zo wpa​t ru​je się w jej twarz. Na​stęp​nie prze​n o​si wzrok na jej trzę​są​c e się ręce. – Ad​re​n a​li​n a – po​wie​d zia​ła. – Nie​ba​wem przej​d zie… Przez chwi​lę nie mo​gła się oprzeć wra​ż e​n iu, że przej​rzał ją na wy​lot. – Dwie mi​n u​t y do lą​d o​wa​n ia – za​ko​mu​n i​ko​wa​n o przez gło​śni​ki. – No! – po​wie​d zia​ła, ob​d a​rza​jąc Blac​ka szyb​kim uśmie​c hem. Ale on go nie od​wza​jem​n ił. * Cią​gle tra​c ił i od​z y​ski​wał przy​t om​n ość. Wie​lo​krot​n ie sły​szał gło​sy, ja​kieś roz​mo​wy, któ​re od​by​wa​ły się nad nim. – Jest w cho​ler​n ie złym sta​n ie… – Ile do​stał? – Po​t rój​n ą daw​kę. Wię​c ej nie od​wa​ż ę się mu dać. – Ga​d a​łaś z Käl​la​n em? – No. – I? – Mówi, że on musi żyć. Że in​n e​go wyj​ścia nie ma… – Do​bra. To co te​raz ro​bi​my? – Cze​ka​my… – Wia​d o​mo coś wię​c ej o miej​scu? Po le​wej stro​n ie usły​szał sze​lest pa​pie​ru. Był przy​t om​n y od do​brych pię​c iu mi​n ut, mimo to nie otwie​rał oczu. Z le​wej stro​n y, bli​sko ucha, sły​szał ryt​micz​n e pi​ka​n ie. Do​my​ślił się, że to urzą​d ze​n ie mie​rzą​c e mu puls. Le​piej się nie ru​szać, od​d y​c hać głę​bo​ko i po​wo​li.

W po​miesz​c ze​n iu były dwie oso​by, ko​bie​t a i męż​c zy​z na. Le​ż ał na czymś w ro​d za​ju pry​c zy albo sto​łu kil​ka me​t rów od nich. Lek​ki skurcz w pra​wym ra​mie​n iu wy​wo​ła​ła praw​d o​po​d ob​n ie kro​plów​ka. Poza tym jego cia​ło było w za​ska​ku​ją​c o do​brym sta​n ie. W po​miesz​c ze​n iu dziw​n ie pach​n ia​ło – ete​rem i czymś słod​kim, jak​by piż​mo​wym, cze​go nie po​t ra​f ił zi​d en​t y​f i​ko​wać. – Po pierw​sze to jest duże, o wie​le więk​sze, niż nam się wy​d a​wa​ło. Patrz! Znów ko​bie​c y głos i sze​lest pa​pie​ru, na któ​rym – jak HP się do​my​ślił – wid​n iał plan bu​d yn​ku. – Noo… A te czer​wo​n e punk​t y, czy to…? – za​py​t ał mę​ski głos. Brzmiał zna​jo​mo, tyle że HP nie po​t ra​f ił go z ni​kim sko​ja​rzyć. – Czer​wo​n e to straż​n i​c y, nie​bie​skie to ka​me​ry, żół​t e ozna​c za​ją róż​n e​go ro​d za​ju alar​my… – Okej. I wszyst​ko po​c ho​d zi od Käl​la​n a? – Tak. – Ufasz mu? – Nig​d y nie dał mi po​wo​d u, że​bym prze​sta​ła mu ufać. Wszyst​ko, co do​t ych​c zas od nie​go do​sta​li​śmy, jest stu​pro​c en​t o​wo pew​n e. Po​patrz tyl​ko na tego bie​d a​ka… Mi​n ę​ło kil​ka se​kund, za​n im HP ska​po​wał, że ko​bie​t a mówi o nim. – Wciąż mam wąt​pli​wo​ści do​t y​c zą​c e jego i ca​łej tej spra​wy. To był znów głos męż​c zy​z ny. Za​ska​ku​ją​c o zna​jo​my. HP opie​rał się po​ku​sie, żeby otwo​rzyć oczy i od​wró​c ić gło​wę. Na​gle usły​szał, że pi​ka​n ie przy​spie​szy​ło. Kur​wa. Musi się uspo​ko​ić. Głę​bo​kie wde​chy i wy​de​chy. No ju​uuż, spo​koj​nie… Chciał usły​szeć wię​c ej, sku​mać, co się dzie​je. – Sześć pię​t er – kon​t y​n u​owa​ła ko​bie​t a. – Trzy​d zie​ści me​t rów w dół ska​ły, każ​d e pię​t ro jak pia​sta w kole, z któ​rej ni​c zym szpry​c hy wy​c ho​d zi po pięć tu​n e​lów. Każ​d y z nich ma pięć​dzie​siąt me​t rów dłu​go​ści. Pięć razy pięć​d zie​siąt jest dwie​ście pięć​d zie​siąt. To razy sześć pię​ter… – Pół​t o​ra ki​lo​me​t ra. Za​je​bi​ście dużo prze​strze​n i… – Każ​d y tu​n el ma poza tym dzie​sięć me​t rów sze​ro​ko​ści, co ozna​c za, że może po​mie​ścić wie​le rzę​d ów szaf z ser​we​ra​mi. Po​wiedz​my, że na je​d en tu​n el przy​pa​d a​ją dwa ta​kie rzę​d y, a jed​n a sza​f a ma… ile? Nie​c o po​n ad metr głę​bo​ko​ści? Ra​z em bę​d zie… – Przy​n ajm​n iej pięć ki​lo​me​t rów, może wię​c ej. Pięć ki​lo​sów ser​we​rów – ja pie​przę, za​je​bi​sta po​jem​n ość! Męż​c zy​z na wy​d a​wał się pod​eks​c y​t o​wa​n y. – Wy​star​c za​ją​c o, żeby zmie​ścić… * …dane wła​ści​wie ca​łej Eu​ro​py i bez​piecz​n ie je prze​c ho​wy​wać. Dy​rek​t or fi​lii zro​bił dłuż​szą pau​z ę, żeby prze​sła​n ie zdą​ż y​ło do​t rzeć do słu​c ha​c zy. Było ich

po​n ad stu. Wy​d a​wa​li się za​c hwy​c e​n i. Na​t o​miast ona słu​c ha​ła tyl​ko jed​n ym uchem. Róż​n e dane prze​la​t y​wa​ły przez ogrom​n y ekran, od cza​su do cza​su uroz​ma​ica​ły je zdję​c ia z pla​c u bu​d o​wy. Re​bec​c a prze​c ią​gnę​ła się po​wo​li i spraw​d zi​ła skrzyn​kę wia​d o​mo​ści w te​le​f o​nie. Była pu​sta. Po​łą​c ze​n ie, któ​re​go nie ode​bra​ła w ho​t e​lo​wej win​d zie, w ogó​le nie zo​sta​ło za​re​je​stro​wa​n e. Dziw​n e. W po​miesz​c ze​n iu było chłod​n o, cho​c iaż na ze​wnątrz pa​n o​wał let​n i upał. Mimo że znaj​d o​wa​li się na po​wierzch​n i, wy​d a​wa​ło jej się, że czu​je de​li​kat​n y za​pach ska​ły, tro​c hę jak w me​trze. To aku​rat nie było szcze​gól​n ie dziw​n e… W cza​sach zim​n ej woj​n y znaj​d o​wa​ła się tu pod​z iem​n a cen​t ra​la woj​sko​wa. Re​bec​c a prze​czy​t a​ła o tym w ga​z e​c ie. Do​kład​n ie tak, jak po​wie​d ział Kjel​l​gren, z kom​plek​su biegł dłu​gi tu​nel, któ​ry peł​n ił funk​c ję za​rów​n o wyj​ścia ewa​ku​acyj​n e​go, jak i prze​wo​d u dla wszyst​kich ka​bli pro​wa​d zą​c ych do bun​krów ar​t y​le​ryj​skich na wy​brze​ż u kil​ka ki​lo​me​t rów stąd. Te​raz tym sa​mym tu​n e​lem z Bał​t y​ku do​pro​wa​d za​n o wodę do kli​ma​t y​z a​c ji w po​miesz​c ze​niach na dole. Wszyst​ko to oraz chłod​n y szwedz​ki kli​mat, nie​ogra​n i​c zo​n y i bez​piecz​n y do​stęp do prą​d u i do​brze roz​bu​d o​wa​n a sieć kom​pu​t e​ro​wa za​d e​c y​d o​wa​ły, że kom​pleks zbu​d o​wa​n o w Szwe​c ji bla bla bla… Po​win​n a oczy​wi​ście bar​d ziej się tym in​t e​re​so​wać. W koń​c u cho​d zi​ło o jej pra​c o​d aw​c ę. Nie mo​gła jed​n ak sku​pić się na szcze​gó​łach. Nie opusz​c za​ło jej do​kucz​li​we uczu​c ie, że coś się nie zga​d za, że coś na​praw​d ę jest nie tak. Wła​ści​wie po​win​n a po​n ow​n ie spró​bo​wać za​d zwo​nić do Tho​ma​sa. Black był tu bez​piecz​n y. Wszy​scy go​ście mie​li akre​d y​t a​c je i zo​sta​li wcze​śniej spraw​d ze​n i. Poza tym prze​szli przez kon​t ro​lę bez​pie​c zeń​stwa – bar​d ziej ry​go​ry​stycz​n ą niż na lot​n i​sku. Wszyst​kie urzą​d ze​n ia elek​t ro​n icz​n e z wy​jąt​kiem ka​mer te​le​wi​z yj​n ych zna​la​z ły się w schow​kach. Ona oczy​wi​ście nie pod​le​ga​ła tej pro​c e​d u​rze, więc mia​ła krót​ko​f a​lów​kę i te​le​f on przy so​bie. Do​brze wie​d zia​ła, że po​łą​c ze​n ie, któ​re chce wy​ko​n ać, jest nie​po​t rzeb​n e. Tho​mas nie od​po​wie – tak jak wcze​śniej. Poza tym za go​d zi​n ę po​wi​n ien po​ja​wić się na miej​scu. Wiózł go Kjel​l​gren. We​d ług tre​ści SMS-a, któ​ry otrzy​ma​ła przed kil​ko​ma mi​n u​t a​mi, mi​n ę​li Up​psa​lę. Re​bec​c a nie wy​c ze​ki​wa​ła spo​t ka​n ia z nim. Wła​ści​wie to nie ona go uni​ka​ła i nie ona wy​ję​ła nie​le​gal​n ą broń. – Nasz kom​pleks funk​c jo​n u​je prak​t ycz​n ie na po​d ob​n ych za​sa​d ach jak sta​ro​d aw​n e sej​f y ban​ko​we… – kon​t y​n u​ował dy​rek​t or, pod​c zas gdy pro​jek​t or po​ka​z ał zdję​c ie obiek​t u, któ​ry był Re​bec​c e zna​jo​my. Sejf na ekra​n ie przy​po​mi​n ał co do joty ten, któ​ry od​wie​d zi​ła kil​ka dni wcze​śniej. Gru​be ścia​n y z be​t o​n u, wy​po​le​ro​wa​n e mar​mu​ro​we pod​ło​gi i dłu​gie rzę​d y wą​skich mo​sią​d zo​wa​nych skry​t ek… Czy to rze​c zy​wi​ście mógł być ten sam sejf? Od​ru​c ho​wo wy​pro​sto​wa​ła się na krze​śle. Pró​bo​wa​ła od​go​n ić od sie​bie my​śli o skryt​c e i opo​wie​ści Ta​ge​go Sam​me​ra. Od​c ze​kać kil​ka dni, do koń​c a wi​z y​t y Blac​ka. – Gru​ba sko​ru​pa chro​n ią​c a przed ata​ka​mi z ze​wnątrz – kon​t y​n u​ował dy​rek​t or. – W środ​ku skryt​ki od​d zie​lo​n e jed​n a od dru​giej tak, by tyl​ko wła​ści​c iel miał do​stęp do ich za​war​t o​ści. U nas każ​d a skryt​ka może zmie​n iać po​jem​n ość, co w ban​ku jest cza​sem kło​pot​liwe. Po pro​stu kil​ka klik​n ięć w ste​row​n i. W se​kun​d ę mo​ż e​my się do​pa​so​wać do po​t rzeb klien​t a. Skryt​ki

są jak bań​ki my​d la​n e, któ​rych wiel​kość cią​gle się zmie​n ia. Dzie​sięć, sto czy ty​siąc razy więk​sza po​jem​n ość nie jest żad​n ym pro​ble​mem. Moż​n a ją zmo​d y​f i​ko​wać w jed​n ej chwi​li. Któ​ra ser​we​row​n ia spró​bu​je kon​ku​ro​wać z ta​kim roz​wią​z a​n iem? Znów zro​bił do​brze wy​re​ż y​se​ro​wa​n ą prze​rwę, na kil​ka se​kund po​z o​sta​wił py​t a​n ie re​t o​rycz​n e za​wie​szo​n e w po​wie​t rzu. Pro​jek​t or zmie​n ił slajd na zdję​c ie prze​stron​n e​go po​miesz​cze​n ia w pod​z ie​miu z rzę​d a​mi szaf ser​we​ro​wych. – Wszyst​ko w jed​n ym miej​scu. Flek​sy​bil​n ie, eko​n o​micz​n ie i przede wszyst​kim bez​piecz​n ie – cią​gnął dy​rek​t or. Pro​jek​t or na​ło​ż ył nowe zdję​c ie na wcze​śniej​sze. Wid​n ia​ło na nim nie​mal iden​t ycz​n e po​miesz​c ze​n ie. Na​stęp​n ie ko​lej​n e i jesz​c ze jed​n o. Rzę​d y błysz​c zą​c ych szaf tak licz​n e, że Re​bec​c a stra​c i​ła ra​c hu​bę. Ty​sią​c e, mi​lio​n y ta​jem​n ic ze​bra​n ych w jed​n ym miej​scu. Na​gle po​c zu​ła się nie​d o​brze. Pew​n ie znów mę​c zy​ła ją ad​re​n a​li​n a. Na szczę​ście ręce prze​sta​ły drżeć. Dy​rek​t or kon​t y​n u​ował wy​stą​pie​n ie, na ekra​n ie mno​ż y​ły się zdję​c ia ser​we​row​n i. Prze​sta​ła słu​c hać. Jak małe, błysz​czą​ce bań​ki my​dla​ne, któ​rych los jest z góry prze​są​dzo​ny – prę​dzej czy póź​niej pęk​ną… * – Obu​d zi​łeś się, HP? Przez chwi​lę my​ślał, czy nie ściem​n iać dłu​ż ej, żeby po​z nać wię​c ej szcze​gó​łów na te​mat tego, co się dzie​je. Coś w jej gło​sie spra​wi​ło, że otwo​rzył oczy, za​n im zdą​ż ył pod​jąć de​c y​z ję. Wy​star​c zy​ło mu kil​ka se​kund, żeby ją roz​po​z nać. Jej wło​sy, kie​d yś pla​t y​n o​wo​blond, te​raz były ciem​n e. Kol​c zyk w no​sie i zbyt ob​f i​c ie po​ło​ż o​ne cie​n ie na po​wie​kach po​z o​sta​ły ta​kie same. To była ta emo​la​ska z słu​c ha​wa​mi, któ​rą wi​d ział w me​t rze. – Świet​n ie – pod​su​mo​wa​ła. – Jak się czu​jesz? Pró​bo​wał coś po​wie​d zieć, ale wszyst​ko, co wy​c ho​d zi​ło z jego ust, było su​c hym skrze​kiem. – Masz. – Po​d a​ła mu bu​t el​kę wody. HP oparł się na łok​c iu i za​c zął hau​sta​mi pić chłod​n y, ożyw​c zy na​pój. – Go​rącz​ka spa​d ła – po​wie​d zia​ła krót​ko, pa​t rząc na ekran obok. – Ale mi​n ie parę dni, za​n im in​f ek​c ja cał​ko​wi​c ie ustą​pi. Do​sta​łeś koń​ską daw​kę pe​n i​c y​li​n y. Do​słow​n ie. Nic nie od​po​wie​d ział, tyl​ko kiw​n ął gło​wą. Ro​z ej​rzał się. Po​miesz​c ze​n ie przy​po​mi​n a​ło szpi​tal, tyle tyl​ko że wszyst​ko było więk​sze niż w szpi​t a​lu. Pry​c za, na któ​rej le​ż ał, lam​py w su​f i​c ie i dyn​d a​ją​c e z nie​go rze​mie​n ie. Po chwi​li ska​po​wał. – We​t e​ry​n arz? – wy​d u​kał. – No – od​par​ła. – Ale przy​n ajm​n iej ży​jesz. Mam na imię Nora. Ken​t a, któ​ry tam sie​d zi, już znasz… HP pod​n iósł się, usiadł i spoj​rzał w róg po​miesz​c ze​n ia. Tam​t en też pa​t rzył na nie​go.

– Sie​ma, HP! – po​wie​d ział. – Czy nie po​wi​n ie​n em na​z y​wać cię sto​d wu​d ziest​ką​ó​sem​ką? Mi​n ę​ło kil​ka se​kund, za​n im puz​z le uło​ż y​ły mu się pod cza​c hą. – Has​se​lqvist – wy​mam​ro​t ał, choć nie mógł wła​ści​wie przy​jąć tego do wia​d o​mo​ści. – Albo gracz nu​mer pięć​d zie​siąt osiem – uśmiech​n ął się tam​t en. – Nie wi​d zie​li​śmy się, od kie​d y spry​ska​łeś mi twarz ga​z em łza​wią​c ym przy au​t o​stra​d zie Kym​lin​ge​län​ken. Do​sta​łem re​ak​c ji aler​gicz​n ej i trzy dni le​ż a​łem na in​t en​syw​n ej. To tak, że​byś wie​d ział. Wstał z krze​sła i zro​bił kil​ka szyb​kich kro​ków w kie​run​ku HP. – Uspo​kój się, Kent – po​wie​d zia​ła emo​d ziew​c zy​n a, sta​jąc mię​d zy nimi. Była z dzie​sięć cen​t y​me​t rów wyż​sza od Has​se​lqvi​sta i – je​śli są​d zić po jej fi​gu​rze – dużo le​piej umię​śnio​n a. – Nie ma cza​su na re​wanż za zra​n io​n e ego. Has​se​lqvist przez chwi​lę ga​pił się na nią gniew​n ym wzro​kiem, po czym roz​ło​ż ył ra​mio​n a. – Je​stem spo​koj​n y – mruk​n ął i zro​bił krok wstecz. – Wła​ści​wie po​wi​n ie​n em być ci wdzięcz​ny – uśmiech​n ął się do HP. – Gdy​byś nie sta​n ął mi na dro​d ze, mógł​bym być dzi​siaj na two​im miej​scu. Wska​z ał gło​wą ol​brzy​mią pry​c zę, na któ​rej sie​d ział HP. HP go zi​gno​ro​wał i wy​ją​kał w kie​run​ku emo​isto​t y, któ​ra zwa​ła się Norą: – Gdzie​esteź​my? – Przy​c hod​n ia we​t e​ry​n a​ryj​n a przy Li​vgar​d et 36 .

– Gdzie? – Uli​c a Li​d in​gövägen, na​prze​c iw​ko sta​d io​n ów na Öster​malm, staj​n ie re​gi​men​t u jaz​d y gwar​d ii kró​lew​skiej. Mam klucz do bra​my, więc do​sta​li​śmy się tu​t aj tyl​n ym wej​ściem. – Okej… Opróż​n ił bu​t el​kę z wodą i spró​bo​wał po​u kła​d ać my​śli. Bez​sku​t ecz​n ie. Gło​wa pę​ka​ła z bólu i mimo że czuł się le​piej niż w cią​gu ostat​n ich dni, cia​ło wciąż było w ta​kim sta​n ie, jak​by prze​pusz​c zo​n o je przez wy​ż y​macz​kę. – Któ​re z was ze​c hce mi opo​wie​d zieć, co ja tu, do cho​le​ry, ro​bię? – Jest tak, HP – za​c zę​ła Nora, pom​pu​jąc duży ter​mos na sto​le, żeby na​lać do kub​ka kawę. – Od ja​kie​goś cza​su pró​bo​wa​li​śmy się z tobą skon​t ak​t o​wać, ale nie by​łeś ła​t wym ce​lem… Kart​ki na two​ich drzwiach – do​d a​ła, wi​d ząc, że nie bar​d zo ła​pie. – Kent, ja i Jeff, któ​re​go nie​ba​wem po​z nasz, by​li​śmy w Grze. Tak jak ty ro​bi​li​śmy rze​c zy, któ​rych na po​c ząt​ku nig​d y by​śmy się nie spo​d zie​wa​li… – W koń​c u zo​sta​li​śmy wy​rzu​c e​n i – uzu​peł​n ił Has​se​lqvist. – Albo za​stą​pie​n i przez ko​goś in​ne​go, ko​goś bar​d ziej od​po​wied​n ie​go. No​we​go fa​wo​ry​t a… – do​d ał, ga​piąc się zło​wro​go na HP. – Coś w tym ro​d za​ju – po​t wier​d zi​ła Nora. – Kie​d y otrzeź​wie​li​śmy i naj​gor​szy okres abs​t y​nen​c ji od Gry mi​n ął, do​szli​śmy do wnio​sku, że wszyst​ko, co ro​bi​li​śmy, było nie tyl​ko po​mył​ką, ale tak​ż e ma​n i​pu​la​c ją ze stro​n y Gry. Że by​li​śmy ma​rio​n et​ka​mi… HP po​c ią​gnął szyb​ki łyk. Go​rą​c a kawa pa​rzy​ła go w ję​z yk, prze​łknął ją na siłę. – Każ​d e z nas po​sta​n o​wi​ło do​wie​d zieć się wię​c ej o Grze i Przy​wód​c y, ale nie​bez​piecz​n ie jest, jak wiesz, zła​mać… – Za​sa​d ę nu​mer je​d en – wy​mam​ro​t ał HP. – Wła​śnie tak… Wszy​scy do​sta​li​śmy ostrze​ż e​n ie, nie​któ​rzy wię​c ej niż jed​n o. Kil​ka mie​się​-

cy temu po​łą​c zy​ła nas pew​n a oso​ba… Wy​mie​n i​ła spoj​rze​n ia z Has​se​lqvi​stem. – On pra​c o​wał dla Gry – włą​c zył się tam​t en. – Nie je​ste​śmy pew​n i. Wy​d a​je nam się… – Nie​waż​n e, co się nam wy​d a​je – prze​rwa​ła Nora, pa​t rząc na nie​go. – Tak więc ta oso​ba nas zjed​n o​c zy​ła. – Ta, a te​raz się ze​mści​c ie, od​pła​c i​c ie Przy​wód​c y za całe gów​n o, któ​re mu​sie​li​ście po​łknąć. Co? Wsa​d zi​c ie mu kij w szpry​c hy, żeby wam się le​piej spa​ło? – HP po​t rzą​snął gło​wą i do​pił kawę. – To za mną… Dzię​ki za kawę. Mam waż​n iej​sze pro​ble​my na gło​wie… – Siedź, HP! – po​wie​d zia​ła Nora, za​n im sta​n ął. Ku swo​je​mu za​sko​c ze​n iu po​słu​c hał jej. – Nie je​ste​śmy ja​ki​miś lu​z e​ra​mi, któ​rzy błą​d zą bez pla​n u. Mamy swo​je źró​d ło, wtycz​kę. Ko​goś, kto wie, jak to wszyst​ko dzia​ła, a może na​wet, co zda​rzy się da​lej. I dla​c ze​go! – Pa​trzy​ła na nie​go, cze​ka​jąc, aż przy​swoi so​bie treść jej słów. – Z po​mo​c ą Käl​la​n a mo​ż e​my po​ło​żyć temu kres. Nie tyl​ko jed​n e​mu za​d a​n iu. Ca​łej tej pie​przo​n ej Grze. Ro​z u​miesz? Za​n im zdą​ż ył od​po​wie​d zieć, ktoś za​pu​kał do drzwi. – To Jeff. Otwo​rzę. – Has​se​lqvist pod​szedł do wyj​ścia. – Kto tam? Uchy​lił nie​c o że​la​z ne drzwi, żeby zer​k​n ąć na ze​wnątrz. Oso​ba z dru​giej stro​n y po​c ią​gnę​ła klam​kę do sie​bie tak moc​n o, że Has​se​lqvist pra​wie się prze​wró​c ił. – Daj spo​kój, Kent. To nie żad​n a pie​przo​n a po​wieść szpie​gow​ska – wark​n ął męż​c zy​z na, wcho​d ząc do środ​ka. Miał na so​bie dżin​sy i ob​c i​słą ko​szul​kę, któ​ra uwy​d at​n ia​ła jego po​t ęż​n e mu​sku​ły. – No, śpią​c a kró​lew​n a się obu​d zi​ła – do​d ał i kiw​n ął gło​wą w kie​run​ku HP, ścią​ga​jąc oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e. – Uda​ło ci się go na​pra​wić. Do​bra ro​bo​t a, pani dok​t or! Męż​c zy​z na, któ​ry no​sił imię Jeff, uśmiech​n ął się, od​sła​n ia​jąc śnież​n o​bia​łe zęby, i mru​gnął do Nory. HP z za​d o​wo​le​n iem spo​strzegł, że dziew​c zy​n a zu​peł​n ie zi​gno​ro​wa​ła mru​gnię​c ie. Do umię​śnio​n e​go Jef​f a ten fakt nie do​t arł. Przy​su​n ął so​bie krze​sło, usiadł na nim okra​kiem na​prze​c iw​ko HP i po​d ra​pał się kil​ka razy po kar​ku, po​ka​z u​jąc gru​be​go tri​ba​la na przed​ra​mie​niu. – Jest jesz​c ze kawa? – Już do​sta​jesz, Jeff! Has​sle​qvist za​c zął grze​bać przy ter​mo​sie. – Co wie​my? – spy​t a​ła Nora. Jeff wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Po​z by​łem się re​wol​we​ru i jego te​le​f o​n u. – Kiw​n ął gło​wą w kie​run​ku HP. – Black jest w For​t e​c y. Pew​n ie prze​c i​n a​ją te​raz wstę​gę. W mie​ście wciąż roi się od gli​n ia​rzy, któ​rzy chy​ba nie do koń​c a wie​d zą, cze​go szu​ka​ją. Has​se​lqvist po​d ał Jef​f o​wi ku​bek z kawą. – Ciesz się cho​ler​n ie, że cię do​rwa​łem, ko​le​go! – mó​wił da​lej Jeff, wska​z u​jąc swo​im tę​gim pal​c em na HP. – Gdy​by nie my, był​byś już mar​t wy. Ten na​pa​ko​wa​n y ochro​n iarz miał cię na musz​c e. Jesz​c ze dwie se​kun​d y i BANG! – Pod​n iósł kciuk i po​ka​z ał, co miał na my​śli. – Jak mo​głeś wpaść na po​mysł, żeby sprząt​n ąć Blac​ka? To by gów​n o dało… Po​krę​c ił gło​wą, uśmie​c ha​jąc się.

HP mruk​n ął coś nie​z ro​z u​mia​le do swo​je​go kub​ka. Nie​ste​t y, ta kupa mię​śni przed nim mia​ła nie​c o ra​c ji. Koń​ski lek za​c zął ro​bić swo​je – HP od​z y​ski​wał kon​t ro​lę nad mó​z giem. Wciąż jed​n ak miał mę​t lik pod cza​c hą i nie po​t ra​f ił wy​ja​śnić, co się zda​rzy​ło. Wszyst​ko wy​d a​wa​ło mu się ta​kie od​le​głe. Jak gdy​by to, cze​go do​świad​c zył w cią​gu ostat​n iej doby, było tyl​ko snem. Błąd – kosz​ma​rem. – Mamy ja​kieś wie​ści od Käl​la​n a? – mruk​n ął Jeff. – Do​sta​li​śmy szki​c e – za​c zął Has​se​lqvist. Nora mu prze​rwa​ła: – Nie te​raz. Naj​pierw mu​si​my się do​wie​d zieć, czy chce z nami współ​pra​c o​wać. Wska​z a​ła gło​wą na HP. – Ej, nie je​stem ja​kimś me​blem – za​re​ago​wał. – Dzię​ki, że mi po​mo​gli​ście. Szcze​rze mó​wiąc, mam kupę wła​snych kło​po… – Masz na my​śli swo​ją sio​strę? – wpa​d ła mu w sło​wo Nora. – Któ​ra pra​c u​je dla Sen​t ry? – Co? Nie, nie. Ona pra​c u​je w Po​lic… Że jak? Wy​mie​n i​li się spoj​rze​n ia​mi, co mu się nie spodo​ba​ło. – Two​ja sio​stra ze​szłej zimy wzię​ła bez​płat​n y urlop – wy​ja​śni​ła Nora. – Za​t rud​n i​ła się w Sen​t ry Se​c u​ri​t y, gdzie pra​c u​je jej part​n er Mic​ke. Tam stwo​rzy​ła gru​pę ochro​n ia​rzy, któ​rzy osła​n ia​ją wy​so​ko po​sta​wio​n ych biz​n es​me​n ów. Sen​t ry zo​sta​ło za​ku​pio​n e przez fir​mę o na​z wie Pay​Tag. Mu​sisz tro​c hę o niej wie​d zieć, sko​ro chcia​łeś za​strze​lić jej pre​z e​sa… HP otwo​rzył usta, żeby od​po​wie​d zieć, ale Nora nie dała mu szans. – Świet​n ie. To pew​n ie wiesz, że Pay​Tag bu​d u​je wie​le ogrom​n ych farm ser​we​ro​wych na ca​łym świe​c ie. Albo ho​t e​li, może to lep​sza na​z wa. W Szwe​c ji stwo​rzy​li ogrom​n y kom​pleks na miej​scu jed​n ej ze sta​rych cen​t ral woj​sko​wych za Sztok​h ol​mem w kie​run​ku Up​psa​li. Na​z y​wa się For​t e​c a i nie​ba​wem dla każ​d ej fir​my i in​sty​t u​c ji pań​stwo​wej z Eu​ro​py Pół​n oc​n ej bę​d zie punk​t em gro​ma​d ze​n ia da​n ych… HP ski​n ął gło​wą, tym ra​z em moc​n iej. Nie mógł po​wstrzy​mać uśmie​c hu. Bec​c a ochra​n ia​ła Blac​ka. Oczy​wi​ście, że tak! Pra​c u​je po​śred​n io dla Gry i to jest oczy​wi​ście zła wia​d o​mość. W swo​im bez​n a​d ziej​n ym sta​n ie HP zro​z u​miał wszyst​ko na opak. My​ślał, że sio​ra krę​c i z Blac​kiem. Epic fail!!! 37 Fak, jaki on jest nie​raz po​je​ba​n y… Po​c zuł wy​raź​n ą ulgę. Na​gle zo​ba​c zył, że się na nie​go ga​pią. – No i co po​wiesz? – Że jak? Jeff po​ru​szył się na krze​śle, aż za​t rzesz​c za​ło pla​sti​ko​we opar​c ie. W tym mo​men​c ie HP do​strzegł w jego kan​c ia​stej twa​rzy coś zna​jo​me​go. Czyż​by gdzieś się spo​t ka​li? – Po​mo​ż esz nam? – W czym? Ko​lej​n e spoj​rze​n ia, tym ra​z em bar​d ziej nie​pew​n e.

W koń​c u Nora otwo​rzy​ła usta. – Znisz​c zyć For​t e​c ę!

14 | Abandonware38

– Halo? – Do​bry wie​czór, dro​g i przy​ja​cie​lu. – A, to pan! Świet​nie! Czy ta li​nia jest bez​piecz​na? – Oczy​w i​ście. – Chciał​bym usły​szeć wy​ja​śnie​nie w związ​ku z tym, co się sta​ło. – Ro​z u​miem… – Nie lu​bię, gdy ktoś nie wy​peł​nia umów. To, co się zda​rzy​ło… – Osta​tecz​nie przy​słu​ż y się na​szej spra​w ie, pro​szę mi wie​rzyć! – W jaki spo​sób? – W każ​dy… – Niech pan słu​cha. Nie po​do​ba​ją mi się ta​kie za​ba​w y. Może pan się na​z y​w ać Przy​w ód​cą, je​śli pan chce, ale niech pan nie za​po​mi​na, kto opła​ca pana dzia​łal​ność. – In​te​re​sy mo​ich klien​tów są dla mnie naj​w aż​niej​sze, dro​g i przy​ja​cie​lu. – Mam na​dzie​ję! Je​śli po​mi​nąć ten in​cy​dent, jak ukła​da​ją się na​sze dal​sze pla​ny? – Ide​al​nie. Aku​rat znaj​du​je​my się tuż przed li​nią star​tu. Nie bę​dzie pan roz​cza​ro​w a​ny, pa​nie Black. * Win​d a za​bra​ła ich na dół, na po​z iom wi​d o​ko​wy. Prze​szklo​n e koło i pięć od​n óg roz​c ią​ga​ją​cych się na pięć​d zie​siąt me​t rów we wszyst​kie stro​n y w głąb ska​ły. Je​śli Re​bec​c a do​brze zro​zu​mia​ła, pod nimi było jesz​c ze kil​ka ta​kich pię​t er. Ste​row​n ia, na któ​rą pa​t rzy​li przez ogrom​n ą szy​bę na​prze​c iw​ko wind, ro​bi​ła pio​ru​n u​ją​c e wra​ż e​n ie. Re​bec​c a od​wie​d zi​ła kil​ka schro​n ów jesz​c ze za cza​sów pra​c y w Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa. Na​le​ż ą​c y do SOS Alarm pod ko​ścio​łem św. Jana był naj​bar​d ziej im​po​n u​ją​c y. Przy tym miej​scu cał​ko​wi​c ie nik​n ął. W trzech pół​ko​li​stych rzę​d ach je​d en nad dru​gim mie​ści​ło się po​n ad trzy​d zie​ści sta​n o​wisk pra​c y. Każ​d e gwa​ran​t o​wa​ło do​bry wi​d ok na gi​gan​t ycz​n e ekra​n y znaj​d u​ją​c e się w sa​mym środ​ku na dole. Po​n ad​t o każ​d e mia​ło trzy duże po​łą​c zo​n e ze sobą mo​n i​t o​ry, obok nich mysz​kę, kla​wia​t u​rę i słu​c haw​ki. Wszyst​ko przy​po​mi​n a​ło cen​t ra​lę po​li​c yj​n ą na ko​men​d zie, choć prze​wyż​sza​ło ją oczy​wi​ście no​wo​c ze​sno​ścią pro​jek​t u i ceną wy​ko​n a​n ia. Ste​row​n ia była pu​sta, ża​d en mo​n i​t or nie był włą​c zo​n y. – Przy peł​n ym ob​sa​d ze​n iu sta​n o​wisk bę​d zie​my mieć trzy​d zie​stu ope​ra​t o​rów pra​c u​ją​c ych na trzy zmia​n y. Wszy​scy to eks​per​c i w za​kre​sie bez​pie​c zeń​stwa IT. W ra​z ie po​t rze​by mo​ż e​my zwięk​szyć ich licz​bę o do​d at​ko​wych dzie​się​c iu – za​d e​kla​ro​wał dy​rek​t or. Wy​glą​d ał tak,

jak​by za chwi​lę miał pęk​n ąć z dumy. Nic dziw​n e​go… Za​pro​sze​n i dzien​n i​ka​rze, lo​kal​n i po​li​t y​c y i po​sło​wie wy​d a​wa​li się rów​n ie za​c hwy​c e​n i, jak Re​bec​c a. Któ​ryś z nich za​d ał py​t a​n ie, któ​re​go nie usły​sza​ła. Mu​sia​ło być za​baw​n e, bo wszy​scy wy​buch​n ę​li śmie​c hem. Black stał nie​c o z boku w to​wa​rzy​stwie dwóch osób z kie​row​n ic​t wa kom​plek​su oraz ciem​no​wło​sej ko​bie​t y po​wy​ż ej czter​d ziest​ki, któ​rą Re​bec​c a spo​t ka​ła kil​ka razy w biu​rze. Była jed​ną z no​wych za​gra​n icz​n ych dy​rek​t o​rek. Na​z y​wa​ła się An​t hea Ra​vel. Nie​z byt sym​pa​t ycz​n a, mó​wią​c a oschłym, pro​t ek​c jo​n al​n ym an​giel​skim, któ​ry spra​wiał, że jej roz​mów​c y czu​li się jak słu​ż ą​c y. Poza tym jej twarz była tak na​c ią​gnię​t a, że wy​glą​d a​ła za​wsze tak samo. Zero mi​mi​ki. Nie​któ​rzy w biu​rze na​z y​wa​li ją Kró​lo​wą Śnie​gu, co było traf​n e. – Do​bre py​t a​n ie. Oczy​wi​ście po​waż​n ie po​t rak​t o​wa​li​śmy ochro​n ę sa​me​go kom​plek​su – po​wie​d ział dy​rek​t or. – Mię​d zy in​n y​mi wnio​sko​wa​li​śmy o od​po​wied​n ią kla​sy​f i​ka​c ję ochron​n ą, co ozna​c za​ło​by szer​sze upraw​n ie​n ia dla na​sze​go per​so​n e​lu bez​pie​c zeń​stwa. Po​n ad​t o pla​n u​je​my w naj​bliż​szym cza​sie ćwi​c ze​n ia z Na​ro​d o​wy​mi Si​ła​mi Za​d a​n io​wy​mi. Bez​pie​c zeń​stwo jest na​szym prio​ry​t e​t em… Black od​wró​c ił na​gle gło​wę i jego wzrok na chwi​lę spo​t kał się ze wzro​kiem Re​bek​ki. Na​stęp​n ie po​wie​d ział coś do Kró​lo​wej Śnie​gu, któ​ra też spoj​rza​ła w jej kie​run​ku. Po chwi​li kró​lo​wa po​ło​ż y​ła rękę na jego bar​ku i za​c zę​ła szep​t ać mu coś do ucha. Jej usta nie​mal do​t y​ka​ły jego mał​ż o​wi​n y. Trwa​ło to do​brych parę se​kund. Co​kol​wiek mu po​wie​d zia​ła, chy​ba ich obo​je to uspo​ko​iło. Re​bec​c a nie mo​gła oprzeć się wra​ż e​n iu, że roz​ma​wia​li o niej. Po​sta​n o​wi​ła ich zi​gno​ro​wać i znów po​słu​c hać dy​rek​t o​ra. – Nad​szedł za​t em ten wiel​ki mo​ment – po​wie​d ział na​gle po an​giel​sku dy​rek​t or. – Chciał​bym pro​sić na​sze​go pre​z e​sa Mar​ka Blac​ka, aby pod​szedł i przy​c i​snął gu​z ik. Go​ście się roz​stą​pi​li i prze​pu​ści​li Blac​ka przed szy​bę. Oso​ba z ob​słu​gi po​d a​ła mu pu​d eł​ko z du​ż ym czer​wo​n ym przy​c i​skiem. Black naj​pierw przez mi​n u​t ę po​z o​wał fo​t o​gra​f om, dzier​ż ąc ten czy​t el​n y sym​bol. – Ni​n iej​szym uzna​ję kom​pleks za otwar​t y – po​wie​d ział w koń​c u. Wci​snął gu​z ik. W ste​row​n i na dole wszyst​kie mo​n i​t o​ry obu​d zi​ły się z le​t ar​gu. * Po​wi​n ien wstać od razu, po​d zię​ko​wać za po​moc i zmyć się do domu. Za​miast to zro​bić, po​zwo​lił im po​ka​z y​wać ja​kieś szki​c e, opo​wia​d ać o ogro​d ze​n iu pod na​pię​c iem, ka​me​rach i straż​ni​kach pa​t ro​lu​ją​c ych te​ren. Słu​c hał ich jed​n ym uchem. Tyle mu wy​star​c zy​ło, żeby do​strzec pe​wien szcze​gół. Żad​n e z nich nie pi​snę​ło ani sło​wa o tym, jak chcą to wszyst​ko omi​n ąć. Po​wo​d y wi​d ział dwa. Albo jesz​c ze mu nie ufa​li i chcie​li się upew​n ić, czy w to wcho​d zi, za​n im po​d zie​lą się z nim swo​im ge​n ial​n ym pla​n em. Albo – co wy​d a​wa​ło się bar​d ziej praw​d o​po​d ob​n e – nie mie​li żad​n e​go pla​n u… Jak to ama​to​rzy.

Przed dwo​ma laty sam wła​mał się do po​d ob​n e​go kom​plek​su, ale tam​t en był o wie​le mniej​szy i go​rzej mo​n i​t o​ro​wa​n y. Poza tym w omi​n ię​c iu wszyst​kich prze​szkód po​mógł mu wte​d y me​ga​mózg Re​h y​man. – Nooo, co o tym są​d zisz? Za​u wa​ż ył ich wy​c ze​ku​ją​c e spoj​rze​n ia i przez se​kun​d ę roz​wa​ż ał na​wet zła​go​d ze​n ie swo​jej od​po​wie​d zi, żeby nie do​sta​li za moc​n o. To by się nie opła​c i​ło. Te na​iw​n e gu​mi​sie mu​sia​ły usły​szeć praw​d ę i tyl​ko praw​d ę. – Szcze​rze? Ma​c ie za​je​bi​ście nie​rów​n o pod su​f i​t em! – Wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Czy wam się wy​d a​je, że da​c ie radę tam się do​stać? – Wy​lą​d o​wał pal​c em na środ​ku ste​row​n i. – Na​wet je​śli ja​kimś cu​d em da​c ie radę, co tam zro​bi​c ie? I waż​n iej​sze py​t a​n ie: jak się stam​t ąd zmy​je​c ie? – O to się nie martw – mruk​n ął na​pa​ko​wa​n y Jeff. Zro​bił to w taki spo​sób, że alar​my pod cza​c hą HP za​c zę​ły dzwo​n ić nie​c o gło​śniej. Był pe​wien, że na​t knął się na tego go​ścia wcze​śniej. Kie​d y? – Po​móż nam do​stać się do środ​ka, a zaj​mie​my się resz​t ą – wtrą​c i​ła Nora. – Käl​lan po​wie​d ział, że to​bie się uda, że coś ta​kie​go wcze​śniej ro​bi​łeś – do​d ał Has​se​lqvist. – Że je​steś kimś w ro​d za​ju eks​per​t a… HP kiw​n ął gło​wą. – Moż​li​we… Tra​wił to wszyst​ko jesz​c ze kil​ka se​kund. Ak​c ja wy​d a​ła mu się cie​ka​wa i jed​n o​c ze​śnie do​brze zna​n a. Nie​ste​t y. Miał wy​star​c za​ją​c o dużo wła​snych pro​ble​mów. Poza tym jego za​u fa​n ie do tej trój​ki było tak ni​skie jak ich do nie​go. La​ska od koni wy​d a​wa​ła się w mia​rę okej. Has​sel​qvi​sta miał za skur​wie​la. Mał​pi​szon wy​wo​ły​wał w nim mdło​ści z wię​c ej niż jed​n e​go po​wo​d u. Trio mia​ło jed​n ak coś, z cze​go HP mógł​by sko​rzy​stać, co mo​gło​by mu po​móc zro​z u​mieć jego wła​sną sy​t u​ację. Zro​bił głę​bo​ki wdech. – Okej, je​śli, po​wta​rzam, je​śli mam w ogó​le roz​wa​ż yć swój udział w wa​szej ak​c ji, chcę mieć coś w za​mian… – Masz na my​śli coś poza tym, że ura​t o​wa​li​śmy ci ży​c ie? – ode​z wa​ła się Nora, za​n im po​z o​sta​li zdą​ż y​li w ogó​le otwo​rzyć usta. HP wzru​szył ra​mio​n a​mi. Na czo​le mię​śnia​ka wy​sko​c zy​ła żyła. Przez chwi​lę cała trój​ka ga​pi​ła się na sie​bie. – Ten „Käl​lan”… – za​c zął HP, ge​stem za​z na​c za​jąc cu​d zy​słów. – Chcę z nim po​ga​d ać twa​rzą w twarz… – Nikt nie roz​ma​wia bez​po​śred​n io z Käl​la​n em – uciął Has​se​lqvist. – Spo​t ka​li​śmy go tyl​ko raz, cała ko​mu​n i​ka​c ja od​by​wa się… Nora pod​n io​sła rękę i ko​leś na​gle ucichł. – Jak on wy​glą​d a? – spy​t ał HP, sta​ra​jąc się nie wyjść na cie​kaw​skie​go. Na kil​ka se​kund za​pa​d ła ci​sza, po czym Nora wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Nor​mal​n ie… – po​wie​d zia​ła, trzy​ma​jąc rękę w po​wie​t rzu tym ra​z em po to, żeby tam​c i dwaj nie za​pro​t e​sto​wa​li. – Krót​ko ścię​t y, śred​n ie​go wzro​stu, w oku​la​rach, pod czter​d ziest​kę. Ty​po​wy bia​ły koł​n ie​rzyk…

HP drą​ż ył da​lej. – Wie​c ie, jaka jest jego rola w Grze? – Nie do koń​c a, ale Kent i Jeff mają swo​ją teo​rię… Zwró​c i​ła się do Has​se​lqvi​sta. – A więc… to tyl​ko przy​pusz​c ze​n ia. Cho​d zi o zwro​t y, ja​kich uży​wa. Wy​d a​je mi się, że ogar​n ia spra​wy tech​n icz​n e. Ko​mu​n i​ka​c ję, ser​we​ry albo coś w tym ro​d za​ju. Szki​c e za​wie​ra​ją wie​le spe​c ja​li​stycz​n ych szcze​gó​łów. No nie, Jeff? Kark wa​h ał się przez chwi​lę, po czym po​wo​li ski​n ął gło​wą. – Te pla​n y wy​glą​d a​ją iden​t ycz​n ie jak te, któ​rych uży​wa​my w pra​c y przy pro​jek​t ach IT. Gdy​by to był ktoś z nie​ru​c ho​mo​ści, wi​d zie​li​by​śmy sys​t e​my wen​t y​la​c yj​n e, grzew​c ze, sa​n i​t ar​ne i inne tego typu rze​c zy. Na tych rzu​t ach ni​c ze​go ta​kie​go nie ma. Tyl​ko szcze​gó​ło​wa in​fra​struk​t u​ra te​le​in​f or​ma​t ycz​n a. – Są​d zi​c ie, że Käl​lan jest kimś w ro​d za​ju guru IT? Kimś, kto był tam od po​c ząt​ku, kto to wszyst​ko two​rzył? – po​wie​d ział HP i po​c zuł ła​sko​t a​n ie roz​c ho​d zą​c e się po​wo​li po brzu​c hu. Obaj fa​c e​c i po​t wier​d zi​li. – Skąd wie​c ie, że na​le​ż y mu ufać? – Nie je​ste​śmy idio​t a​mi, HP – od​par​ła Nora. – Ja​sne, że na po​c ząt​ku mie​li​śmy wąt​pli​wo​ści. Na ra​z ie Käl​lan spraw​d ził się w każ​d ym punk​c ie. Zjed​n o​c zył nas, do​star​c zył pro​jek​t y, prze​słał in​f or​ma​c je o Sen​t ry i Pay​Tag. Po​mógł nam zła​pać cie​bie, za​n im wpa​d łeś na coś me​ga​głu​pie​go. Dużo dla nas ry​z y​ku​je i nie wy​d a​je się kłam​c ą. Wzię​li​śmy to wszyst​ko pod uwa​gę i za​ufa​li​śmy mu, choć wciąż je​ste​śmy ostroż​n i. Tak jak po​wie​d ział Kent, spo​t ka​li​śmy Käl​la​n a tyl​ko raz, na sa​mym po​c ząt​ku. Więc nie mo​ż e​my cię do nie​go za​pro​wa​d zić… – Okej… – HP na kil​ka se​kund wbił wzrok w ko​la​n o, żeby za​c ho​wać po​ke​ro​wą twarz. Po chwi​li spró​bo​wał wy​glą​d ać na tro​c hę roz​c za​ro​wa​n e​go, jak gdy​by się pod​d ał. – Mu​szę się za​sta​n o​wić – stwier​d ził. – Daj​c ie mi kil​ka dni. Jak mogę się z wami skon​t ak​t o​wać? – Masz! – Jeff po​d ał mu ko​mór​kę, któ​ra le​ż a​ła na sto​le. – Na kar​t ę, nie do wy​śle​d ze​n ia. Dzwoń pod pral​n ię che​micz​n ą z li​sty kon​t ak​t ów i zo​staw wia​d o​mość. – Do​bra. HP wziął te​le​f on i skie​ro​wał się do drzwi. – Po​c ze​kaj! – krzyk​n ął Has​se​lqvist, a HP sta​n ął. – Nie za​po​mnij le​kar​stwa – do​d ał i rzu​c ił mu pla​sti​ko​we pu​d eł​ko. – Świet​n ie, Kent – po​wie​d zia​ła Nora. – Pra​wie za​po​mnia​łam. Bierz po dwie ta​blet​ki dzien​nie przez pięć dni, HP. – Do​bra, dzię​ki – od​parł i mach​n ął na po​ż e​gna​n ie pu​d eł​kiem, pró​bu​jąc za​c ho​wać obo​jęt​n ą minę. – Ode​z wę się! * Sie​d zia​ła przed salą kon​f e​ren​c yj​n ą w głów​n ym bu​d yn​ku i ob​ra​c a​ła w dło​n iach bu​t el​kę z wodą. Dzien​n i​ka​rze po​je​c ha​li, zo​sta​ło tyl​ko kil​ku po​li​t y​ków i róż​n i sze​f o​wie z For​t e​c y i z Sen​t ry. Je​d li lunch na koń​c u ko​ry​t a​rza. Chwi​lę temu Black i Kró​lo​wa Śnie​gu opu​ści​li to​wa​rzy​-

stwo, żeby po​roz​ma​wiać na osob​n o​ści w ma​łym po​ko​ju znaj​d u​ją​c ym się za ple​c a​mi Re​bek​ki. Spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Tho​mas i Kjel​l​gren po​win​n i po​ja​wić się lada chwi​la. Trze​c i raz w cią​gu pięt​n a​stu mi​n ut wy​ję​ła ko​mór​kę. Żad​n ych no​wych wia​d o​mo​ści ani od Kjel​l​gre​n a, ani od Mic​ke​go. Wci​snę​ła ikon​kę po​n ow​n e​go po​łą​c ze​n ia. Do​kład​n ie jak przed chwi​lą roz​mo​wa od razu zo​sta​ła prze​kie​ro​wa​n a na pocz​t ę gło​so​wą Mic​ke​go. Nie​szcze​gól​n ie ją to za​sko​c zy​ło. Nie roz​ma​wia​ła z nim przez ty​d zień, a wła​ści​wie dłu​ż ej. Za​z wy​c zaj jed​n o z nich przy​c ho​d zi​ło do domu bar​d zo póź​n o i od razu rzu​c a​ło się na łóż​ko. Nie opo​wie​d zia​ła mu o spo​t ka​n iu z wuj​kiem Ta​gem. W kwe​stii skryt​ki ban​ko​wej przy​z na​ła się, że zna​la​z ła sta​re do​ku​men​t y: akt mał​ż eń​stwa, chrztu i kil​ka pa​pie​rów war​t o​ścio​wych – te​raz bez war​t o​ści. Na szczę​ście Mic​ke nie za​d a​wał żad​n ych py​t ań. Wła​ści​wie w ogó​le nie py​t ał, czym ona się obec​n ie zaj​mu​je. Pew​n ie chciał po​ka​z ać, że jej ufa. A ona dzię​ko​wa​ła mu za to, wciąż go okła​mu​jąc… Zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. Wy​ję​ła fiol​kę z to​reb​ki, spraw​d zi​ła, czy to ta wła​ści​wa, i wy​t rzą​snę​ła ta​blet​kę. Szyb​ko ro​z ej​rza​ła się do​ko​ła, po czym łyk​n ę​ła le​kar​stwo i po​pi​ła wodą z bu​t el​ki. Sko​rzy​sta​nie z po​mo​cy le​kar​stwa an​ty​de​pre​syj​ne​g o nie jest ni​czym wsty​dli​w ym, Re​bec​co. No pew​nie! To stwier​d ze​n ie mia​ło może ra​c ję bytu w rze​c zy​wi​sto​ści, w któ​rej żył dok​t o​rek. W jej świe​cie nie było miej​sca na naj​mniej​szą ozna​kę sła​bo​ści. W każ​d ym ra​z ie za nie​po​wo​d ze​n ie tego związ​ku nie tyl​ko ona po​n o​si​ła od​po​wie​d zial​n ość. Zmie​n i​ła pra​c ę dla Mic​ke​go. Chcia​ła zro​z u​mieć, czym on się zaj​mu​je, ale cięż​ko jej było zo​rien​t o​wać się w tych wszyst​kich kwe​stiach tech​n icz​n ych. Zro​z u​mia​ła tyl​ko tyle, że mnó​stwo firm i in​sty​t u​c ji pań​stwo​wych mia​ło pro​ble​my z róż​n e​go ro​d za​ju ata​ka​mi ha​ker​ski​mi. DDoS – Di​stri​bu​ted De​nial of Se​rvi​ce39 – zna​ła jesz​c ze z cza​sów pra​c y w po​li​c ji, kie​d y za​ata​ko​wa​n o ich stro​n ę. Ktoś, a może to było wię​c ej osób, spra​wił, że set​ki albo i ty​sią​c e kom​pu​t e​rów w tym sa​mym mo​men​c ie za​c zę​ły pro​sić ser​wer o wy​ko​n a​n ie wie​lu ope​ra​c ji na​raz. Tak wie​lu, że ten w koń​c u prze​stał dzia​łać. Wi​ru​sy też ogar​n ia​ła. Ist​n ia​ło mnó​stwo in​n ych za​gro​ż eń. Ata​ki DoS, spo​krew​n io​n e z DDoS, tro​ja​n y, ma​ski, pro​gra​my szpie​gu​ją​c e i cała masa in​stru​men​t ów, któ​rych nazw i funk​c ji nie pa​mię​t a​ła. Ha​ke​rzy ata​ko​wa​li za​wsze. Te​raz ich dzia​łal​n ość się na​si​li​ła. Więk​szość firm oba​wia​ła się wi​ru​sów oraz in​n ych in​wa​z ji za​kłó​c a​ją​c ych ich co​d zien​n e funk​c jo​n o​wa​n ie. Tym, co na​praw​d ę je prze​ra​ż a​ło, co spra​wi​ło, że zwró​c i​ły się do Sen​t ry o po​moc, było ry​z y​ko, że oso​by z ze​wnątrz wej​d ą w po​sia​d a​n ie da​n ych na te​mat ich klien​t ów: PE​SEL-i, nu​me​rów kart kre​dy​t o​wych, tre​ści kar​t o​t ek szpi​t al​n ych i po​li​c yj​n ych, hi​sto​rii ubez​pie​c zeń, cha​rak​t e​ry​styk na​wy​ków han​d lo​wych. Li​sta gro​ma​d zo​n ych in​f or​ma​c ji w mniej lub bar​d ziej bez​piecz​n ych ba​zach mo​gła być do​wol​n ie dłu​ga. Gdy​by ktoś z ze​wnątrz zdo​był te dane, przed​się​bior​stwo albo in​sty​t u​c ja pań​stwo​wa mo​gły​by mieć po​waż​n e pro​ble​my, przez któ​re ucier​pia​ła​by ich wia​ry​god​n ość. Duży bank wła​śnie stra​c ił set​ki ty​się​c y nu​me​rów kart kre​d y​t o​wych. Stro​n a z gra​mi przy​-

cią​gnę​ła ha​ke​rów mnó​stwem do​d at​ko​wych in​f or​ma​c ji o użyt​kow​n i​kach, ta​kich jak ad​re​sy mej​lo​we i cza​t o​we. For​t e​c a mia​ła być roz​wią​z a​n iem tego typu pro​ble​mów. Wszyst​kie dane będą zgro​ma​d zo​n e w jed​n ym miej​scu, chro​n io​n e przy wy​ko​rzy​sta​n iu naj​n ow​szych tech​n ik i mo​n i​t o​ro​wa​n e przez trzy​d zie​stu eks​per​t ów od te​le​in​f or​ma​t y​ki dwa​d zie​ścia czte​ry go​d zi​n y na dobę. Któ​ra fir​ma czy in​sty​t u​c ja pań​stwo​wa mo​gła​by za​pew​n ić coś, co cho​c iaż czę​ścio​wo by​ło​by do tego po​d ob​n e? Usły​sza​ła trzask drzwi za​my​ka​ją​c ych się na koń​c u ko​ry​t a​rza. Po kil​ku se​kun​d ach zo​ba​czy​ła Tho​ma​sa i kro​c zą​c e​go tuż za nim Kjel​l​gre​n a. Tho​mas ra​c zej nie był w do​brym hu​mo​rze. * Ode​z wę się! No, w du​pie! Wie​d ział, kim był Käl​lan. Wie​d ział na​wet, gdzie się ukrył. My​ślał, że wi​d zi zja​wę, że za​c zy​n a mu od​bi​jać! Te​raz wszyst​kie ka​wał​ki ukła​d an​ki zna​la​zły się na swo​im miej​scu. Tyl​ko jed​n a oso​ba pa​so​wa​ła do opi​su wy​glą​d u i umie​jęt​n o​ści. Król ser​we​rów, kom​pu​t e​ro​wy me​ga​mózg, le​śny szaj​bus, wy​rzu​t ek – czło​wiek, mit, le​gen​d a: Pier​do​lo​ny Er​man! Ko​leś mu​siał prze​ż yć tam​t en po​ż ar w bu​szu. Uda​ło mu się sko​ło​wać nową toż​sa​mość i po​wo​li po​wró​c ił do cy​wi​li​z a​c ji, do​pra​c o​wu​jąc swój plan. Naj​pierw za​ła​t wił so​bie kry​jów​kę, na​stęp​n ie za​c zął gro​ma​d zić in​f or​ma​c je. Dwa lata to szmat cza​su. Er​man był wpraw​d zie moc​n o la​mu​so​wa​t y, kie​d y się spo​t ka​li, ale że miał łeb, nie spo​sób było za​prze​c zyć. Typ ge​n iu​sza kom​pu​t e​ro​we​go, przy​n ajm​n iej tak wy​ni​ka​ło z jego wy​po​wie​d zi. Kie​d y się ogar​n ął i usiadł przed kla​wia​t u​rą, na​t ra​f ił pew​n ie na mnó​stwo spraw. Zre​ali​z o​wa​n e za​d a​n ia, prze​gra​n i gra​c ze… Niech to szlag! Prze​c ież HP sam mu pod​su​n ął po​mysł wy​sa​d ze​n ia ser​we​row​n i w Ki​ście. A ta na​le​ż ą​c a do Pay​Tag była naj​wy​raź​n iej sto razy więk​sza. Nowa, ulep​szo​n a gwiaz​d a śmier​c i… Käl​lan po​w ie​dział, że już coś ta​kie​g o wcze​śniej ro​bi​łeś. Że je​steś kimś w ro​dza​ju eks​per​ta… Ha! Do​wo​d y mó​wią same za sie​bie! Käl​lan to Er​man! Albo – mó​wiąc do​kład​n iej – to nowa, ulep​szo​n a wer​sja Er​ma​n a. Od​c hu​d zo​n a, ogo​lo​n a, in​a​c zej ostrzy​ż o​n a i znacz​n ie mniej uczu​lo​n a na prąd niż wcze​śniej​szy mo​d el. Ci idio​c i z przy​c hod​n i we​t e​ry​n a​ryj​n ej my​śle​li, że ko​leś wciąż pra​c u​je dla Gry. Może to część jego pla​n u? Może to po​z wa​la mu być wia​ry​god​n ym? Praw​d a o jego prze​szło​ści, za​ła​ma​n iu ner​wo​wym i ży​c iu w roli busz​me​n a nie wzbu​d zi​ła​by za​u fa​n ia. Dla​t e​go woli uda​wać, że nadal jest w Grze. Te​raz HP mu​siał zna​leźć kry​jów​kę tego cwa​n ia​ka. Wła​ści​wie ją zna​lazł. Wszyst​ko było pro​ste jak bu​d o​wa cepa. Ko​leś sam się wy​ga​d ał wte​d y w le​pian​c e, kie​d y na​wi​jał o Grze. Za​wsze

naj​c iem​n iej jest pod la​t ar​n ią. Ja​kie miej​sce w Sztok​h ol​mie jest naj​bar​d ziej na wi​d o​ku, naj​bar​d ziej opi​sy​wa​n e, naj​bar​dziej za​lud​n io​n e? Oczy​wi​ście Slus​sen. Co znaj​d u​je się na środ​ku Slus​sen, oto​c zo​n e ścia​n a​mi z gra​n i​t u i szkła, żeby wto​pić się w tło? Win​d a. Nie​bu​d zą​c a po​d ej​rzeń pie​przo​n a win​d a, któ​ra wozi bal​ko​n i​ki sta​rusz​ków oraz wóz​ki in​wa​lidz​kie i dzie​c ię​c e pół pię​t ra w dół, do Mu​z eum Mia​sta Sztok​h olm. Nie mógł zro​z u​mieć, dla​c ze​go ostat​n io, kie​d y spraw​d zał śro​d ek win​d y, nie zwró​c ił na to uwa​gi. Te​raz wszyst​ko było ja​sne. Pew​n ie mu​siał być po​rząd​n ie zmę​c zo​n y, sko​ro jego mózg tak się po​z wi​jał, że nie re​je​stro​wał żad​n ych szcze​gó​łów. Na ta​bli​c y w win​d zie znaj​d o​wa​ły się czte​ry przy​c i​ski, ale tyl​ko na dwóch z nich wid​n ia​ły na​z wy pię​t er. Na pierw​szym Söder​malm​storg – wyj​ście na uli​c ę, na dru​gim – wej​ście do mu​z eum. Po​z o​sta​łe dwa nie świe​c i​ły, kie​d y je na​c i​snął. Po​myś​lał, że były odłą​c zo​n e. Ist​n y ma​t oł. No, aku​rat wte​d y nie za bar​d zo ogar​n iał rze​c zy​wi​stość. Te​raz, kie​d y w spo​ko​ju spraw​d zał win​d ę, na​t knął się na coś in​n e​go. Obok ta​bli​c y za​mo​c o​wa​n o mały bia​ły czyt​n ik do kart. Coś ta​kie​go słu​ż y​ło do ogra​n i​c za​n ia wstę​pu do miejsc za drzwia​mi, bra​ma​mi i in​n y​mi wej​ścia​mi. A je​śli czyt​n ik znaj​d o​wał się w win​d zie, Ein​ste​inie? To ogra​n i​c zał wstęp na pię​t ro! Er​man 2.0 wca​le nie wy​pa​ro​wał, tyl​ko prze​c ią​gnął swo​ją kar​t ę, obu​d ził mar​t we przy​c i​ski i po​je​c hał na niż​sze pię​t ro. Do miej​sca, do któ​re​go do​stęp taki tech​n o​lo​gicz​n y ge​n iusz może so​bie bez pro​ble​mu za​ła​t wić. Trup, któ​ry ukry​wa się na nie​ist​n ie​ją​c ym pię​t rze… Czap​ki z głów! Je​d y​n e, co HP mu​siał te​raz zro​bić, to cze​kać, aż Er​man znów po​ja​wi się na Slus​sen, i za​aran​ż o​wać małą po​ga​d an​kę. Wy​c i​snąć z tego su​kin​sy​n a wszyst​ko, co wie o Grze i Sam​me​rze. Do​wie​d zieć się, jak moc​n o wmie​sza​n o Bec​c ę, i opra​c o​wać spo​sób, żeby wy​d o​stać ją z tego syfu. Żeby wy​d o​stać ją i sie​bie. Raz na za​wsze. Naj​pierw musi po​c zy​n ić pew​n e przy​go​t o​wa​n ia… Zo​ba​c zył ra​d io​wóz, jak tyl​ko skrę​c ił w swo​ją ulicz​kę. Czar​n a, nie​ozna​ko​wa​n a fur​go​n et​ka z dra​bi​n ą na da​c hu. Ni​c zym by się nie wy​róż​n ia​ła, gdy​by nie krót​ka i gru​ba an​t en​ka… Ko​leś w po​la​rze, bo​jów​kach i gla​n ach stał na chod​n i​ku i przez uchy​lo​n ą bocz​n ą szy​bę ga​dał z kie​row​c ą. W uchu miał le​d ​wo wi​d ocz​n ą słu​c haw​kę. HP od​wró​c ił się na pię​c ie i ru​szył z po​wro​t em tą dro​gą, któ​rą przy​szedł. Po​wstrzy​my​wał się, żeby nie za​c ząć biec. *

– Cześć – po​wie​d zia​ła, wsta​jąc. Tho​mas nie od​po​wie​d ział. – Czy pan Black jest w środ​ku? – Wska​z ał na drzwi. – Tak, ale… Mi​n ął ją i za​pu​kał. Nie cze​ka​jąc na od​po​wiedź, wszedł do po​ko​ju i za​mknął drzwi. – Co to, do cho​le​ry, mia​ło zna​c zyć? – zwró​c i​ła się do Kjel​l​gre​n a. – Jest wku​rzo​n y. Po​li​c ja dała mu po​pa​lić… – Nic dziw​n e​go, praw​d a? Uśmiech​n ę​ła się, ale Kjel​l​gren jak​by uni​kał jej wzro​ku. Drzwi się otwo​rzy​ły. – Mo​ż esz wejść – po​wie​d ział krót​ko Tho​mas. – Do​brze. Black i Kró​lo​wa Śnie​gu sie​d zie​li obok sie​bie. Przy​wi​t a​ła się z nimi ski​n ie​n iem gło​wy. Żad​n e nie od​po​wie​d zia​ło. Ani nie za​pro​po​n o​wa​ło jej, żeby usia​d ła. – Pani Nor​mén, nie bę​d zie​my już ko​rzy​stać z pani usług – po​wie​d ział krót​ko Black. – Słu​c ham? – Je​steś zwol​n io​n a – do​d a​ła Kró​lo​wa Śnie​gu. – Kjel​l​gren przej​mu​je od te​raz two​je obo​wiąz​ki. Weź​miesz jego sa​mo​c hód, po​je​d ziesz do Sztok​h ol​mu i opróż​n isz swo​je biu​ro. Dziś o go​d zi​n ie sie​d em​n a​stej two​ja kar​t a wej​ścio​wa prze​sta​n ie dzia​łać, więc ra​d zę, że​byś je​c ha​ła tam od razu. – N-nic nie ro​z u​miem. Czy cho​d zi o in​c y​d ent przy ho​t e​lu? Re​bec​c a spoj​rza​ła szyb​ko naj​pierw na Tho​ma​sa, po​t em na Blac​ka. Ten na​wet nie drgnął. – Strze​li​łaś w po​wie​t rze – mruk​n ął Tho​mas. – Za​miast dzia​łać prze​c iw​ko za​ma​c how​c o​wi, ce​lo​wo wy​wo​ła​łaś za​mie​sza​n ie, żeby po​wstrzy​mać mnie przed obez​wład​n ie​n iem go. Nie mo​gli​śmy zro​z u​mieć two​jej de​c y​z ji. Otrzy​ma​n e wła​śnie in​f or​ma​c je czy​n ią wszyst​ko ja​snym jak słoń​c e. Re​bec​c a nie wie​rzy​ła wła​snym uszom. Czy oni na se​rio uwa​ż a​li, że to była jej wina? Że oso​ba, któ​rą pró​bo​wa​ła chro​n ić, to…? – Hen​rik Pet​t ers​son – po​wie​d ział Tho​mas. – Tak na​z y​wa się spraw​c a. Poza tym że jest ter​ro​ry​stą, jest też two​im młod​szym bra​t em, praw​d a?

15 | Double play40

Wska​z ów​ka na mier​n i​ku pręd​ko​ści od go​d zi​n y nie opa​d a​ła po​n i​ż ej stu dwu​d zie​stu. Nie bę​dzie​my już ko​rzy​stać z pani usług… Te su​kin​sy​n y wy​rzu​c i​ły ją z ro​bo​t y! Po tym wszyst​kim, co dla nich zro​bi​ła. Po set​kach go​d zin, któ​re po​świę​c i​ła na to, żeby cały ten in​t e​res w ogó​le ru​szył. Na bu​d o​wa​n ie stra​t e​gii, pi​sa​n ie in​struk​c ji, re​kru​t o​wa​n ie współ​pra​cow​n i​ków. Po tych nie​prze​spa​n ych no​c ach. Nic nie mia​ło zna​c ze​n ia. Gdy​by to było inne miej​sce pra​c y, daw​n o za​d zwo​n i​ła​by do związ​ku za​wo​d o​we​go. Sta​n ę​ła​by w szran​ki. Do kogo ma za​d zwo​n ić te​raz? Była na urlo​pie bez​płat​n ym i nie zmie​n i​ła związ​ku. W po​li​c yj​n ym nikt nie kiw​n ął​by na​wet pal​c em w spra​wie oso​by za​t rud​n io​n ej w sek​t o​rze pry​wat​n ym. Po​z o​sta​ło jej za​ła​t wić so​bie do​bre​go ad​wo​ka​t a. Czy to coś po​mo​ż e? Nie mo​gła ich zmu​sić, żeby przy​wró​c i​li ją do pra​c y. Zresz​t ą nie mia​ła ocho​t y pra​c o​wać dla ko​goś ta​kie​go jak Tho​mas. Sprze​d ał ją, to ja​sne. Do​sta​ła w ty​łek za jego wy​głup. Stwier​d ze​n ie, że fa​c et w woj​sko​wej kurt​c e to Hen​ke, było to​t al​n ym ab​sur​d em. Ktoś mu​siał opo​wie​d zieć Tho​ma​so​wi o jej bra​c ie. Przed prze​słu​c ha​n iem albo po nim. Może ta oso​ba po​ka​z a​ła na​wet zdję​c ie Hen​ke​go? Tho​mas miał je​d y​n ie po​wie​d zieć: „Pew​nie, że to on” i spra​wa była za​ła​t wio​n a. Prze​c iw​ko Hen​ke​mu to​c zy​ło się po​stę​po​wa​n ie, więc Tho​mas wska​z ał na nie​go jako na spraw​c ę, żeby uszła mu pła​z em jego re​ak​c ja przed ho​t e​lem. Ba, żeby do​stał za nią lau​ry! Bez wąt​pie​n ia zła​mał pra​wo, lecz chciał za​po​biec za​ma​c ho​wi. Pew​n ie by mu się uda​ło, gdy​by nie wtrą​c i​ła się sio​stra spraw​c y. W jed​n ej chwi​li sta​ła się ko​z łem ofiar​n ym! Z kim Tho​mas mógł roz​ma​wiać na po​li​c ji? Je​śli było tak, jak my​śla​ła, ist​n iał tyl​ko je​d en kan​d y​d at. Wło​ż y​ła słu​c haw​kę do ucha, wci​snę​ła nu​mer z li​sty szyb​kie​go wy​bie​ra​n ia i po​c ze​ka​ła kil​ka se​kund. – Areszt po​li​c ji na Nor​r​malm, Myh​rén. – Cześć, My​ran! Tu Re​bec​c a Nor​mén – po​wie​d zia​ła prze​sad​n ie ra​d o​snym gło​sem. – Hej, Nor​mén! Szmat cza​su! W czym zwy​kły gli​n iarz może po​móc bez​pie​c e? – za​śmiał się męż​c zy​z na. Pew​n ie nie sły​szał, że skoń​c zy​ła pra​c ę. To było jej na rękę. – Jed​n o krót​kie py​t a​n ie, My​ran… – za​c zę​ła. – Da​waj!

– Zgar​n ę​li​ście dzi​siaj rano fa​c e​t a spod ho​t e​lu Grand. Ob​c o​kra​jo​wiec po​d ej​rza​n y o uży​c ie bro​n i… – Nooo. Usły​sza​ła, jak jej roz​mów​c a grze​bie w pa​pie​rach. – Wiesz, kto go prze​słu​c hi​wał? – Cze​kaj. Wię​c ej szu​mu pa​pie​rów. Po chwi​li zbli​ż ył się do słu​c haw​ki. – No więc tak, Nor​mén. Przy​wieź​li go po​rząd​ko​wi, miał być prze​słu​c hi​wa​n y przez Bengts​so​n a. Bengts​son na​le​gał, żeby ko​leś ga​d ał z kimś in​n ym. Z kimś od was, mia​n o​wi​c ie… – Wiesz z kim? Nie​świa​d o​mie wstrzy​ma​ła od​d ech. – No. Na​z wi​sko jest na kar​c ie. Sam się pod​pi​sał… In​spek​t or Eskil Stigs​son. * Nie​ła​t wo było się tu do​stać. Naj​pierw mu​siał klu​c zyć licz​n y​mi ma​ły​mi ulicz​ka​mi, póź​n iej wspiąć się na kil​ka pło​t ów i mu​rów. W koń​c u zna​lazł się na od​po​wied​n im po​d wór​ku. Te​raz przy​szło mu za​pła​c ić za wy​si​łek. Cia​ło miał obo​la​łe, ko​szu​la prze​sią​kła po​t em i mimo że do​brą chwi​lę sie​d ział na pa​ra​pe​c ie okna, puls nie chciał się uspo​ko​ić. Za​sta​n a​wiał się, czy nie nad​szedł czas, by za​ż yć koń​skie ta​blet​ki od dok​t or Nory. Tyl​ko że był głu​pi i nie wziął ze sobą ni​c ze​go do po​pi​c ia. Po​ły​ka​n ie na su​c ho tych bomb głę​bi​n o​wych nie wcho​d zi​ło w grę. Le​c ze​n ie musi za​c ze​kać… Punkt wi​d o​ko​wy był ide​al​n y. Sie​d ział w bu​d yn​ku pra​wie na​prze​c iw​ko swo​je​go miesz​ka​nia. Na szczy​c ie klat​ki scho​d o​wej, z peł​n ym wi​d o​kiem na to, co dzia​ło się na uli​c y. Fur​go​n et​ka wciąż tam sta​ła. Kie​row​c y i gli​n ia​rza nie wi​d ział – pew​n ie sie​d zie​li w środ​ku i glę​d zi​li. Nie byli żad​n y​mi zwy​kły​mi śled​c zy​mi, od razu to wy​c zuł. Ko​leś ze słu​c haw​ką w uchu za bar​d zo śmier​d ział psem, po​d ob​n ie czar​n a fur​go​n et​ka. Bar​d ziej praw​d o​po​d ob​n e, że to go​ry​le wło​ż y​li cy​wil​n e szma​t y za​miast mun​d u​rów. Na​su​wał się je​d en wnio​sek. W tym mo​men​c ie od Horns​ga​t an pod​je​c ha​ła po​wo​li dru​ga fur​go​n et​ka i za​t rzy​ma​ła się przed jego klat​ką. Męż​c zy​z na sie​d zą​c y na miej​scu pa​sa​ż e​ra pod​n iósł mi​kro​f on do ust. Se​kun​d ę póź​n iej uli​c a za​ro​iła się od gli​n ia​rzy. Otwo​rzy​li drzwi do klat​ki i cała ta ban​d a wie​przo​wa​t ych oran​gu​t a​n ów wpa​ro​wa​ła do środ​ka. Dwóch z nich nio​sło przed​miot przy​po​mi​n a​ją​c y ta​ran. Roz​wa​le​n ie i tak moc​n o uszko​d zo​n ych drzwi nie po​win​n o im za​jąć dużo cza​su. W koń​c u mie​li do​świad​c ze​n ie. Ko​lej​n e nie​sa​mo​wi​t e déjà vu do ko​lek​c ji… Ci​snę​ło go tak, że nie po​t ra​f ił usie​d zieć w spo​ko​ju. Jed​n ak nie mógł odejść od usta​lo​n e​go sce​n a​riu​sza. Tym ra​z em gli​n ia​rze nie mie​li tyle ro​z u​mu, żeby sen​sow​n ie od​gro​d zić te​ren. Przy koń​c u uli​c y stał je​d en ra​d io​wóz na sy​gna​le. HP wi​d ział, jak lu​d zie gro​ma​d zą się przy

ta​śmie i jak w oknach ru​sza​ją się fi​ran​ki. Miał za​je​bi​ste​go fuk​sa, że nie chcia​ło mu się sprzą​t ać… Cze​go, do kur​wy nę​d zy, psy szu​ka​ły tym ra​z em? Mi​n ę​ło jesz​c ze tro​c hę cza​su, za​n im ska​po​wał… Cho​d zi​ło oczy​wi​ście o nie​go sa​me​go! * Stigs​son mógł się pie​przyć. Spo​t ka się z Hen​kem, choć​by mia​ła wy​wa​ż yć drzwi. Musi się prze​ko​n ać, że wszyst​ko z nim w po​rząd​ku i że opo​wieść Tho​ma​sa to wie​rut​n e bzdu​ry. Że Hen​ke trzy​ma się z dala od Gry, Even​t u, Cyr​ku czy jak to się na​z y​wa​ło… Zmie​n i​ła pas, wci​snę​ła gaz do de​c hy i wy​prze​d zi​ła kil​ka sa​mo​c ho​d ów, po czym zje​c ha​ła na pra​wą stro​n ę i zmniej​szy​ła pręd​kość. Sa​mo​c hód za nią mru​gnął świa​t ła​mi. Re​bec​c a w od​po​wie​d zi wy​sta​wi​ła znad ra​mie​n ia środ​ko​wy pa​lec. Skrę​c i​ła w Horns​ga​t an i prze​je​c ha​ła całą dro​gę aż do wznie​sie​n ia. W tym mo​men​c ie za​u wa​ż y​ła przed sobą nie​bie​skie świa​t ła i zwol​n i​ła. Ra​d io​wóz stał na skrzy​ż o​wa​n iu, dwóch po​li​c jan​t ów roz​c ią​ga​ło ta​śmę od​gra​d za​ją​c ą wzdłuż wjaz​d u na Ma​rii Trap​p​gränd. Mi​n ę​ła ich po​wo​li, pró​bu​jąc się zo​rien​t o​wać, o co cho​d zi. Je​d y​n e, co zdą​ż y​ła do​strzec, to otwar​t e drzwi do klat​ki scho​d o​wej Hen​ke​go. Mdło​ści, któ​re mę​c zy​ły ją wcze​śniej, na​gle po​wró​c i​ły. Szyb​ko zna​la​z ła wol​n e miej​sce par​kin​go​we i zo​sta​wi​ła tam sa​mo​c hód. Je​d en z po​li​c jan​t ów na skrzy​ż o​wa​n iu roz​po​z nał ją i bez sło​wa pod​n iósł ta​śmę. Na scho​d ach spo​t ka​ła gru​pę an​t y​t er​ro​ry​stycz​n ą. Sze​ściu fa​c e​t a, wszy​scy ubra​n i po cy​wil​ne​mu, choć rów​n ie do​brze mo​gli​by mieć na so​bie mun​d u​ry. Ka​bu​ry na no​gach i ka​mi​z el​ki ku​lo​od​por​n e nie są dys​kret​n y​mi re​kwi​z y​t a​mi… Kil​ku z nich kiw​n ę​ło w jej kie​run​ku gło​wą. Do​pie​ro gdy we​szła na górę, zda​ła so​bie spra​wę, z czy​ją gru​pą ma do czy​n ie​n ia. Do​wód​c a stał w przed​po​ko​ju ple​c a​mi do wej​ścia, dzię​ki cze​mu zy​ska​ła parę se​kund, żeby się opa​n o​wać. – Cześć, Tob​be – po​wie​d zia​ła tak zde​c y​d o​wa​n ie, jak tyl​ko mo​gła. Drgnął i od​wró​c ił się. – Oo, cz-cześć, Bec​c a… – od​parł, nie wie​d ząc, co zro​bić z ocza​mi. – Wła​śnie my​śla​łem, żeby do cie​bie za​d zwo​n ić… – Tak? A dla​c ze​go? – We​szła ostroż​n ie do środ​ka, omi​ja​jąc reszt​ki drzwi. W przed​po​ko​ju było tak cia​sno, że mu​sia​ła przy​lgnąć do ścia​n y, by prze​c i​snąć się da​lej. Jej bli​skość jesz​c ze bar​d ziej go ze​stre​so​wa​ła. – Miesz​ka​n ie. To prze​c ież tu… – …spo​t y​ka​li​śmy się – uzu​peł​n i​ła. Od​wró​c i​ła się i spoj​rza​ła na nie​go. Wciąż był przy​stoj​n y i przez chwi​lę znów wy​d ał jej się fi​z ycz​n ie atrak​c yj​n y. Tyl​ko przez chwi​lę… Usły​sza​ła kro​ki na scho​d ach. Jak​by na górę zmie​rza​ło kil​ka osób.

– I gdy​bym była na two​im miej​scu, Tob​be, trzy​ma​ła​bym gębę na kłód​kę – do​d a​ła ci​c ho. Dwóch tech​n icz​n ych w kom​bi​n e​z o​n ach, każ​d y ze swo​im sprzę​t em, sta​n ę​ło w drzwiach. – Zie​lo​n e? – spy​t ał je​d en. – Tak, wchodź​c ie – od​parł Tob​be i mach​n ął nie​d ba​le ręką. Obaj męż​c zyź​n i prze​c i​snę​li się do środ​ka; po chwi​li apa​ra​t y po​szły w ruch. – O co tu cho​d zi? – spy​t a​ła ci​c ho, żeby tech​n i​c y jej nie usły​sze​li. Tob​be spoj​rzał szyb​ko przez ra​mię. – Twój brat jest ści​ga​n y. Pró​ba po​peł​n ie​n ia mor​d er​stwa. – Co?! Tob​be ski​n ął gło​wą, po czym znów spoj​rzał przez ra​mię. – Wię​c ej nie wiem. Bez​piecz​n i pro​wa​d zą śledz​t wo. My ich tyl​ko wspo​ma​ga​my. Mogą się zja​wić w każ​d ej chwi​li. Może po​win​n aś stąd zmy​kać? Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. O nie. Nig​d zie się nie wy​bie​ra. Chcia​ła raz na za​wsze mieć to wy​ja​śnio​n e. Hen​ke może był idio​t ą, ła​t wo ste​ro​wal​n ym cym​ba​łem z prze​ro​śnię​t ym ego i ze​ro​wą sa​mo​kon​t ro​lą. Ale mor​der​c ą na pew​n o nie był. Na​wet nie​d o​szłym. Albo? Czy​sto teo​re​t ycz​n ie był, cho​c iaż Dag to inna spra​wa. Zu​peł​n ie inna spra​wa. Prze​szła się po miesz​ka​n iu. Niech to szlag, jak ono wy​glą​d a​ło. Wpraw​d zie Hen​ke rzad​ko je sprzą​t ał, ale to, co zo​ba​c zy​ła te​raz, prze​c ho​d zi​ło ludz​kie po​ję​c ie. Sto​sy ga​z et w przed​po​ko​ju i w kuch​n i, smród dymu pa​pie​ro​so​we​go i śmie​c i tak in​t en​syw​n y, że aż szczy​pał w oczy. Opusz​c zo​n e ża​lu​z je we wszyst​kich oknach. Świa​t ło da​wa​ła goła ża​rów​ka pod su​f i​t em. Ścia​n y wy​glą​d a​ły dziw​n ie, jak​by całe były w pa​ski. Do​pie​ro po kil​ku se​kun​d ach po​ję​ła, czym są te ciem​n e li​n ie. Ta​śma izo​la​c yj​n a. Wy​glą​d a​ło na to, że za​kle​ił wszyst​kie złą​c za i kon​tak​t y. Prze​szła do sa​lo​n u. Tu tak samo – ster​t y ga​z et, prze​peł​n io​n e pro​wi​z o​rycz​n e po​piel​n icz​ki, wszyst​kie złą​c za i kon​t ak​t y do​kład​n ie po​z a​kle​ja​n e. – Po​szło przy​n ajm​n iej z dzie​sięć ro​lek – pod​su​mo​wał je​d en z tech​n icz​n ych i strze​lił kil​ka fo​t ek. – Oba​wiał się, bie​d ak, pro​mie​n io​wa​n ia… Zro​bił zbli​ż e​n ie na je​d en z kon​t ak​t ów i pstryk​n ął ko​lej​n ą se​rię zdjęć. – Albo to, albo był pod​słu​c hi​wa​n y przez ko​smi​t ów – uśmiech​n ął się dru​gi, grze​biąc w swo​jej wa​liz​c e. – Idę do sy​pial​n i – po​wie​d ział po chwi​li do ko​le​gi i znik​n ął za drzwia​mi. Re​bec​c a usły​sza​ła gło​sy w przed​po​ko​ju. Wie​le z nich do​brze zna​ła, więc wzię​ła głę​bo​ki wdech. W drzwiach sta​n ął Stigs​son, za nim zo​ba​c zy​ła gi​gan​t ycz​n e​go Ru​n e​ber​ga. – Zdą​ż y​łaś się zja​wić… – przy​wi​t ał ją Stigs​son. W jego gło​sie nie było za​sko​c ze​n ia. – Do​t y​ka​łaś cze​goś, Nor​mén? – Oczy​wi​ście, że nie. – Świet​n ie. Na​le​gam, że​byś opróż​n i​ła kie​sze​n ie przy wyj​ściu. Ru​n e​berg, mo​ż esz się tym za​jąć?

– Tak, bez pro​ble​mu – mruk​n ął jej były szef i zro​bił krok do przo​d u. – Roz​ma​wia​łeś z Tho​ma​sem w aresz​c ie – po​wie​d zia​ła, wpa​t ru​jąc się Stigs​so​n o​wi pro​sto w oczy. Ten na​wet nie mru​gnął. – Oczy​wi​ście. – To ty mu za​su​ge​ro​wa​łeś, że Hen​ke mógł być przy ho​t e​lu? Pod​rzu​c i​łeś mu spraw​c ę, żeby da​lej prze​śla​d o​wać mo​je​go bra​t a? Stigs​son po​t rzą​snął gło​wą. – Nie mu​sia​łem. Eki​pa te​le​wi​z yj​n a obec​n a na miej​scu była tak uprzej​ma, że po​d zie​li​ła się z nami swo​im ma​t e​ria​łem. Wy​raź​n ie wi​d ać na nim spraw​c ę. I jest nim twój brat, bez naj​mniej​szej wąt​pli​wo​ści. Z kie​sze​n i kurt​ki wy​c ią​ga coś, co pan Tho​mas uzna​je za broń. Mógł się my​lić, ale nie​ste​t y po two​im strza​le ostrze​gaw​c zym po​wsta​ło, jak wiesz, za​mie​sza​n ie, dla​t e​go nie wi​d ać, co się dzia​ło po​t em. Tho​mas jest bar​d zo wia​ry​god​n ym świad​kiem. Ze wzglę​d u na wcze​śniej​sze po​d ej​rze​n ia prze​c iw​ko two​je​mu bra​t u nie mo​ż e​my ry​z y​ko​wać. W związ​ku z nad​c ho​d zą​c ym ślu​bem księż​n icz​ki dla wszyst​kich bę​d zie naj​bez​piecz​n iej, je​śli go za​mknie​my… – Stigs​son za​milkł na kil​ka se​kund, jak​by ocze​ki​wał, że ona coś po​wie. – Jest jesz​cze coś, nad czym się za​sta​n a​wiasz, Nor​mén? Bo mamy tu tro​c hę ro​bo​t y… Otwo​rzy​ła usta, żeby od​po​wie​d zieć. W tej chwi​li do po​ko​ju wró​c ił je​d en z tech​n i​ków. – Chy​ba po​win​n i​ście zer​k​n ąć na to, co jest tam… – po​wie​d ział. * Od​lał się za wia​t ą na ro​we​ry, na​stęp​n ie zna​lazł kran z wodą i wci​snął w sie​bie koń​skie ta​blet​ki. Bur​c za​ło mu w żo​łąd​ku. Po​wi​n ien coś z tym zro​bić, po​wi​n ien pie​przyć ten cyrk i ukryć się na kil​ka dni, aż cała hi​sto​ria prze​d o​sta​n ie się do ga​z et i bę​d zie mógł prze​c zy​t ać, o co w niej cho​d zi. Poza tym miał wła​sny plan, któ​re​go mu​siał się trzy​mać. Zgod​n ie z nim naj​pierw po​wi​n ien zna​leźć Er​ma​n a i wy​c i​snąć z nie​go wszyst​ko, co wie o Grze. Ale nie mógł, ot tak, zwi​n ąć się stąd. Przy​n ajm​n iej nie te​raz. Czuł lek​ką sa​t ys​f ak​c ję, że choć raz jest o krok do przo​d u. Że to on po​lu​je na po​lu​ją​c ych. Gli​n ia​rze zdą​ż y​li opu​sto​szyć miesz​ka​n ie pod​c zas pierw​szej wi​z y​t y, więc tym ra​z em mu​sie​li szu​kać jego. Te głu​pie ku​t a​sy my​śla​ły pew​n ie, że sie​d zi w domu. Gdy​by po​szli po ro​z um do gło​wy, on po​n ow​n ie zna​la​z ł​by się na doł​ku. Coś mu mó​wi​ło, że tym ra​z em tak ła​t wo by się nie wy​wi​n ął… Kie​d y wró​c ił na pa​ra​pet, przed jego klat​ką stał sa​mo​c hód. Czar​n a li​mu​z y​n a vo​lvo z dwo​ma masz​t a​mi na pro​por​c zy​ki przy​mo​c o​wa​n y​mi po obu stro​n ach ma​ski. Ra​c zej nie był to po​jazd do szpie​go​wa​n ia… Szo​f er sie​d ział w środ​ku, pa​sa​ż e​ro​wie chy​ba we​szli do bu​d yn​ku. Sa​mo​c hód miał czar​n e bla​c hy z żół​t y​mi cy​f ra​mi. Po chwi​li HP zja​rzył, co to ozna​c za. Fura na​le​ż a​ła do woj​ska. Za​c zę​ło się ro​bić co​raz dziw​n iej… *

Jed​n a ścia​n a sy​pial​n i była nie​mal cała po​kry​t a wy​c in​ka​mi z ga​z et przy​kle​jo​n y​mi srebr​n ą ta​śmą izo​la​c yj​n ą. Jed​n e umiesz​c zo​n e tuż obok dru​gich tak, że na​c ho​d zi​ły na sie​bie. Cza​sem wręcz jed​n e przy​kle​jo​n e na dru​gich. W środ​ku wid​n ia​ły zdję​c ia Blac​ka z róż​n ych cza​so​pism, na wszyst​kich jego twarz była za​kre​ślo​n a czar​n ym mar​ke​rem. Przy​po​mi​n a​ło to siat​kę ce​low​ni​c zą. Na gó​rze roz​strze​lo​n y na​pis: „HE IS THE ONE!” 41 . Stigs​son zer​k​n ął na nią ka​t em oka. – Wciąż są​d zisz, że twój brat jest nie​win​n y? Nie od​po​wie​d zia​ła. Za​schło jej w gar​d le. Żo​łą​d ek bo​le​śnie się ści​snął. Za​ma​c ho​wiec czy nie, wy​glą​d a​ło na to, że Hen​ke był przy ho​t e​lu, a ona go nie roz​po​z na​ła. A może od​wrot​n ie? Gdy​by za​wa​h a​ła się se​kun​d ę dłu​ż ej, praw​d o​po​d ob​n ie Tho​mas by go za​strze​lił. Albo któ​ryś z ochro​n ia​rzy. Na przy​kład ona… Nogi się pod nią ugię​ły i przez chwi​lę za​sta​n a​wia​ła się, czy nie siąść na łóż​ku. Oprócz kub​ka kawy i buł​ki z se​rem, któ​rą zja​d ła w For​t e​c y pod​c zas ce​re​mo​n ii otwar​c ia, przez cały dzień nie mia​ła nic w ustach. Ze snem było jesz​c ze go​rzej. Te​raz nie mo​gła się za​ła​mać. Hen​ke czuł się źle, bez cie​n ia wąt​pli​wo​ści. Po​t rze​bo​wał po​mo​c y. I to te​raz, za​n im zro​bi coś jesz​c ze bar​d ziej po​wa​lo​n e​go. Wcią​gnę​ła głę​bo​ko po​wie​t rze i zwró​c i​ła się do Stigs​so​n a, żeby coś po​wie​d zieć. W tej sa​mej chwi​li do po​ko​ju we​szło dwóch męż​c zyzn w gar​n i​t u​rach. Pierw​szy miał nie​c o po​wy​ż ej trzy​d ziest​ki, szczu​płą po​stu​rę, krót​ko ścię​t e wło​sy i oku​la​ry w ciem​n ych opraw​kach. Dru​gim męż​c zy​z ną był Tage Sam​mer. – Puł​kow​n ik Pel​las, świet​n ie – po​wie​d ział Stigs​son i uści​snął mu dłoń. – Mo​je​go współ​pra​cow​n i​ka, in​spek​t o​ra Ru​n e​ber​ga, po​z nał pan wcze​śniej, a to jest… – Re​bec​c a Nor​mén, sio​stra po​d ej​rza​n e​go – wtrą​c ił szyb​ko Pel​las i wy​c ią​gnął rękę. – Miło mi po​z nać, na​z y​wam się An​d ré Pel​las. Je​stem zwią​z a​n y z Biu​rem Bez​pie​c zeń​stwa Dwo​ru Kró​lew​skie​go. Mruk​n ę​ła coś, po​d a​ła mu dłoń i pró​bo​wa​ła uchwy​c ić jego spoj​rze​n ie. On ce​lo​wo pa​t rzył w dal. – Chciał​bym przed​sta​wić Edle​ra, mo​je​go ad​iu​t an​t a. – Wska​z ał la​ską na męż​c zy​z nę w oku​la​rach. – Co wie​my, Eskil? – Sam​mer zwró​c ił się ku Stigs​so​n o​wi. – Wbrew na​szym ocze​ki​wa​n iom po​d ej​rza​n e​go nie było w domu. Mo​ż e​my po​t wier​d zić, że ma ob​se​sję na punk​c ie Blac​ka. – Wska​z ał na ko​lek​c ję wy​c in​ków. Sam​mer po​pa​t rzył na Edle​ra, a ten pod​szedł do ścia​n y. – Czy zna​leź​li​śmy coś in​t e​re​su​ją​c e​go w kon​t ek​ście Zam​ku Kró​lew​skie​go? – Nic poza tam​t ym na​gra​n iem… – od​parł Stigs​son. – Pet​t ers​son jest po​szu​ki​wa​n y od rana. Je​śli nie wró​c ił do domu, nie ma in​n ej mety. Oczy​wi​ście Nor​mén bę​d zie ści​śle z nami współ​pra​c o​wa​ła. Otwo​rzy​ła usta i szyb​ko zda​ła so​bie spra​wę, że nie wie, co po​wie​d zieć. Mia​ła mę​t lik w gło​wie, my​śli nie two​rzy​ły żad​n e​go ładu. Ho​t el Grand, zda​rze​n ia w For​t e​c y, miesz​ka​n ie Hen​ke​go, na​głe po​ja​wie​n ie się Sam​me​ra, któ​ry chy​ba znał Stigs​so​n a i Ru​n e​ber​ga…

– Puł​kow​n i​ku Pel​las, po​wi​n ien pan na to spoj​rzeć. Ad​iu​t ant Edler uniósł kil​ka wy​c in​ków. Pod nimi znaj​d o​wa​ły się inne zdję​c ia, rów​n ież przed​sta​wia​ją​c e twa​rze za​kre​ślo​n e jak w ce​low​n i​ku. Od​c hy​lił inne przy​pad​ko​wo wy​bra​n e wy​c in​ki – re​z ul​t at był ten sam. Pod wy​c in​ka​mi z ga​z et po​świę​c o​n y​mi Blac​ko​wi wi​sia​ły fo​t o​gra​f ie ro​d zi​n y kró​lew​skiej. * Wy​szli z klat​ki. Naj​pierw ogrom​n y go​ryl, któ​ry mógł​by ro​bić za chłop​c a z pla​ka​t u szko​ły po​li​c yj​n ej. Tuż za nim kil​ku ko​le​si w sza​rych gar​n i​t u​rach. Wy​glą​d a​li, jak​by byli po​c hło​n ię​c i po​waż​n ą roz​mo​wą. Niż​sze​go nie ko​ja​rzył, ale Sam​me​ra roz​po​z nał, jak tyl​ko zo​ba​c zył jego la​skę. Ser​c e za​c zę​ło mu bić moc​n iej. Przy​wód​c a i gli​n iarz – ręka w rękę, czy​li do​kład​n ie tak, jak są​d ził. Kie​d y z klat​ki wy​szła Bec​c a, po​c zu​c ie hu​mo​ru spa​d ło mu co naj​mniej o dwa stop​n ie. Sam​mer, gli​n iarz i Bec​c a to nie​d o​bry ze​staw, jak​kol​wiek na to pa​t rzeć. Jed​n ak to ostat​n i czło​n ek tego to​wa​rzy​stwa spra​wił, że HP po​d e​rwał się na rów​n e nogi. O ja pier​do​lę! T.S.

16 | Quit while you’re ahead42

Wi​ta​my w pral​ni che​micz​nej Kro​ken. Pro​si​my o po​z o​sta​w ie​nie wia​do​mo​ści. Był tak na​bu​z o​wa​n y, że pra​wie za​po​mniał po​c ze​kać na sy​gnał. – Już po was! – krzy​c zał do słu​c haw​ki, bie​gnąc ku Skin​n ar​vik​spar​ken. – Käl​lan, któ​ry was re​kru​t o​wał, jest… On pra​c u​je dla Przy​wód​c y. Wła​śnie wi​d zia​łem ich obu! Na​gle ści​snę​ło go w gar​d le i mu​siał od​kaszl​n ąć kil​ka razy. – A je​śli on pra​c u​je dla Przy​wód​c y, to wy też! Mo​ż e​c ie się pier​d o​lić, nig​d y się ze mną nie kon​t ak​t uj​c ie! Nig​d y, zro​z u​mia​łe?! Po chwi​li do​stał ta​kie​go ata​ku kasz​lu, że aż się sku​lił. Nie​bez​piecz​n ie bli​sko śmi​gnął sa​mo​c hód. Kie​row​c a za​t rą​bił, ale HP nie był w sta​n ie po​ka​zać mu faka. Er​man, ta mała świ​n ia, wca​le nie po​wstał z mar​t wych z pla​n em ze​msty. Wy​glą​d a​ło na to, że Przy​wód​c a mu prze​ba​c zył… Wła​ści​wie było to w peł​n i lo​gicz​n e. Je​d y​n y grzech Er​ma​n a po​le​gał na tym, że ko​leś chciał po​z o​stać czę​ścią tego wszyst​kie​go. Da​lej pie​ścić swo​je uko​c ha​ne ser​we​ry. W koń​c u był jed​n ym z naj​lep​szych w swo​jej dział​c e. To na pew​n o dzia​ła​ło na jego ko​rzyść. Pay​Tag na stó​wę szu​kał eks​per​t ów od ser​we​rów do re​ali​z o​wa​n ia swo​je​go wiel​kie​go pro​jek​t u. Po​d aż i po​pyt. Pstryk, i Er​man po​wra​c a z wy​gna​n ia. Wszyst​kie jego grze​c hy od​ku​pio​n e. Ka​pi​t a​lizm rzą​d zi! Dla​c ze​go, do kur​wy nę​d zy, ze​brał tych lu​z e​rów? I po co mie​li​by wła​my​wać się do pa​ła​c u Gry? Mu​siał stać za tym ja​kiś plan. I to taki, któ​ry włą​c zał w to wszyst​ko jego i Bec​c ę. W tej spra​wie nie po​t ra​f ił po​skła​d ać puz​z li w sen​sow​n ą ca​łość, po​d ob​n ie jak w przy​pad​ku tego, co przy​t ra​f i​ło mu się w ostat​n ich dniach. Jego mózg się prze​grzał, szyb​ki marsz pod​niósł mu tęt​n o do nie​bez​piecz​n e​go po​z io​mu, HP za​c zął więc szu​kać naj​bliż​szej ław​ki w par​ku. To wszyst​ko było tak po​je​ba​n e, że ni​c ze​go nie ogar​n iał. Na samą myśl, że może wró​c ić do tego psy​c ho​c yr​ku, chcia​ło mu się rzy​gać. Wy​glą​d a​ło na to, że po​lo​wa​ła na nie​go Gra i po​lo​wa​li gli​n ia​rze… Je​d y​n e, cze​go te​raz po​t rze​bo​wał, to uciec da​le​ko i za​szyć się w ja​kiejś dziu​rze, aż to wszyst​ko mi​n ie. Tyl​ko że Re​bec​c a sie​d zia​ła głę​bo​ko w gów​n ie, do​słow​n ie szła w sze​re​gu Przy​wód​c y, któ​ry za​my​kał ten mały zdraj​c a Er​man. To nie był ża​d en przy​pa​d ek. Nic, co robi Przy​wód​c a, nie jest przy​pad​kiem. Oparł gło​wę na rę​kach i ko​lej​n y raz wal​c zył z ata​kiem kasz​lu. Cia​ło miał roz​pa​lo​n e, nie tyl​ko w wy​n i​ku bie​gu, ale pew​n ie też z po​wo​d u na​wro​t u go​rącz​ki.

Tak mu się wy​d a​wa​ło… Był głod​n y. I po​t rze​bo​wał tro​c hę kasy, żeby opła​c ić spo​koj​n ą dziu​rę, w któ​rej bę​d zie mógł się zre​ge​n e​ro​wać i ogar​n ąć cały ten bur​d el. O ile to w ogó​le moż​li​we… * – Jak po​wie​d zia​łem, miło cię było po​z nać, Re​bec​c o – po​ż e​gnał się puł​kow​n ik Pel​las, ści​ska​jąc jej dłoń. – Je​śli brat się do pani ode​z wie albo otrzy​ma pani naj​mniej​szy sy​gnał wska​z u​ją​c y na miej​sce jego po​by​t u, bę​d zie​my wdzięcz​n i za na​t ych​mia​sto​wą in​f or​ma​c ję. Po​d ał jej swo​ją wi​z y​t ów​kę, a ona od​ru​c ho​wo ją scho​wa​ła. – Je​ste​śmy w kon​t ak​c ie, Eskil – po​wie​d ział na​stęp​n ie do Stigs​so​n a, wsia​d a​jąc do ciem​n e​go vo​lvo. Drzwi się za​mknę​ły, szo​f er wrzu​c ił je​d yn​kę i na se​kun​d ę, za​n im sa​mo​c hód ru​szył, puł​kow​n ik Pel​las spoj​rzał na nią przez szy​bę. Wy​si​li​ła się na nie​pew​n y uśmiech, szu​ka​ła naj​mniej​szej ozna​ki sym​pa​t ii. Jego twarz nie drgnę​ła. Sa​mo​c hód znik​n ął za ro​giem i z gło​śnym szu​mem opon ru​szył w dół bru​ko​wa​n ej uli​c y. – No, tak to wy​glą​d a, Nor​mén… – po​wie​d ział Stigs​son, kie​d y szy​ko​wa​ła się do odej​ścia. – Zna​leź​li​śmy skryt​kę ban​ko​wą, któ​rą dys​po​n u​je twój brat… – Umyśl​n ie zro​bił prze​rwę. Mało bra​ko​wa​ło, a Re​bec​c a po​łknę​ła​by ha​c zyk. W ostat​n iej chwi​li ugry​z ła się w ję​z yk. – Wiesz coś o tym? – kon​t y​n u​ował ba​d a​n ie, kie​d y ona mil​c za​ła. Po​krę​c i​ła gło​wą. – Hen​ke i ja mie​li​śmy ostat​n io sła​by kon​t akt… – No tak, wspo​mnia​łaś o tym u nas. Mimo to po​ja​wiasz się w jego miesz​ka​n iu w mo​men​c ie prze​szu​ka​n ia… Znów po​sta​n o​wi​ła nie od​po​wia​d ać. Do​pó​ki nic nie mó​wi​ła, nie mógł jej za​rzu​c ić, że kła​mie. Wbrew jej ocze​ki​wa​n iom Stigs​son nie wy​d a​wał się zi​ry​t o​wa​n y taką tak​t y​ką. – Fi​gu​ru​jesz jako współ​wła​ści​c iel, Nor​mén, więc przy​pusz​c zam, że wiesz, co jest w środ​ku. Po​krę​c i​ła gło​wą. – Nic, Nor​mén. Skryt​ka jest pu​sta. – Aha. – Gra​ła nie​wzru​szo​n ą, jak umia​ła. – Na szczę​ście bank ma za​awan​so​wa​n y sys​t em bez​pie​c zeń​stwa… Po​c zu​ła, jak ro​śnie jej tęt​n o. – Mnó​stwo ka​mer, mniej wię​c ej tyle ile u nas… Znów zro​bił pau​z ę, pró​bo​wał wy​mu​sić na niej ja​kąś wy​po​wiedź, ale ona wbi​ła wzrok w bruk. Kie​d y za​glą​d a​ła do skryt​ki? Za​sta​n a​wia​ła się nad ka​me​ra​mi, li​c zy​ła ci​c ho dni. Sie​dem, osiem, dzie​więć… – Chcesz mi coś po​wie​d zieć, Nor​mén? – Jego głos na​gle za​brzmiał przy​jem​n iej. – We​d ług Ru​n e​ber​ga je​steś bar​d zo do​brym ochro​n ia​rzem, waż​n ym pra​c ow​n i​kiem dla wy​d zia​łu, tak cię chy​ba okre​ślił… Pod​n io​sła wzrok i spoj​rza​ła mu pro​sto w oczy.

Stigs​son skrzy​wił gło​wę: – My sta​je​my za swo​imi. Po​ma​ga​my ko​le​gom w ta​ra​pa​t ach… Ko​lej​n a pau​z a. Otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​d zieć, przez kil​ka se​kund się wa​h a​ła. – Tak? – za​re​ago​wał Stigs​son za​c hę​c a​ją​c o. – Sie​d em – po​wie​d zia​ła. – C-co? – Jego kon​t ro​lo​wa​n y wy​raz twa​rzy lek​ko się zmie​n ił. – Sie​d em dni, tyle ban​ki prze​t rzy​mu​ją na​gra​n ia, praw​d a? Tak w każ​d ym ra​z ie było, kie​d y pra​c o​wa​łam w wy​d zia​le kry​mi​n al​n ym. Usta za​c i​snę​ły mu się jak łap​ka na my​szy, mo​men​t al​n ie znik​n ął wy​raz twa​rzy jak u do​bre​go wuj​ka. To nie mia​ło zna​c ze​n ia. Jego blef zo​stał wy​kry​t y, obo​je o tym wie​d zie​li. Nie było żad​n ych zdjęć, ni​c ze​go, co mo​gło ją po​wią​z ać ze skryt​ką. Wszyst​ko zo​sta​ło wy​ma​z a​n e wie​le dni temu. – Chcia​łeś do​wie​d zieć się cze​goś wię​c ej? Stigs​son nie od​po​wie​d ział, więc mach​n ę​ła w stro​n ę Ru​n e​ber​ga, któ​ry stał nie​c o da​lej, i od​wró​c i​ła się, żeby ru​szyć w dro​gę. – Wnio​sko​wa​li​śmy do ban​ku o li​stę kart wstę​pu – po​wie​d ział Stigs​son, kie​d y prze​szła kil​ka me​t rów. – Zdo​by​c ie jej zaj​mie nam kil​ka dni, więc po​d ej​rze​wam, że nie​ba​wem znów się spo​tka​my, Nor​mén… * HP obu​d ził się, bo trzę​sło nim jak mło​t em pneu​ma​t ycz​n ym. Wpraw​d zie był śro​d ek lata, ale wie​c zor​n a drzem​ka na łód​c e pod gów​n ia​n ą płach​t ą nie na​le​ż a​ła do naj​mą​d rzej​szych po​my​słów. Po​t rze​bo​wał cie​pła, te​raz, na​t ych​miast. Cia​ło było nie​z byt po​słusz​n e. Gło​wa pę​ka​ła z bólu, w gę​bie su​c ho, ręce i nogi za​c ho​wy​wa​ły się jak roz​go​t o​wa​n e spa​ghet​t i. Kie​d y spró​bo​wał prze​krę​c ić się na brzuch, po​c zuł w majt​kach wil​got​n ą gru​d ę. Naj​pierw my​ślał, że to ru​lo​n ik kasy, któ​ry wy​jął ze sło​ika za​ko​pa​n e​go w le​sie. Przy​po​mniał so​bie w tym mo​men​c ie, że wło​ż ył go do przed​n iej kie​sze​n i dżin​sów. Mi​n ę​ło kil​ka se​kund, za​n im ska​po​wał. O kur​w a, fak! Wy​c ią​gnął rękę do re​lin​gu, żeby się pod​n ieść. Smród z gaci ma​sa​kro​wał mu ki​c ha​wę, żo​łą​dek mę​c zy​ły skur​c ze. Trze​ba było nie​ma​łe​go wy​sił​ku, żeby wstać. Łód​ka za​c hy​bo​t a​ła się i ko​la​n o mu się wy​gię​ło. Spadł na ryj, ude​rzył bro​d ą o jed​n ą z ła​wek i po​z o​stał w ta​kiej po​z y​c ji. Za​t ru​c ie po​kar​mo​we, pie​przo​n a iro​n ia losu! Nie żarł nor​mal​n ie od ty​go​d ni, żył sar​d yn​ka​mi z pusz​ki i bia​łą fa​sol​ką. Kie​d y w koń​c u wpa​ko​wał w sie​bie ke​bab, ten oka​z ał się gron​kow​co​wą bom​bą z po​d wój​n ym so​sem czosn​ko​wym… Znów do​stał skur​c zów, któ​re spra​wi​ły, że zwi​n ął się w kłę​bek. Dżi​z as, ja pier​do​lę! Usi​ło​wał wy​c zoł​gać się z łód​ki. Bez skut​ku. Zu​peł​n ie stra​c ił siły, dresz​c ze nie chcia​ły ustą​-

pić. Musi jed​n ak wy​d o​stać się stąd jak naj​szyb​c iej, w prze​c iw​n ym ra​z ie zo​sta​n ie tu do je​sie​ni, aż Nis​se, czy jak się na​z y​wał wła​ści​c iel tej pie​przo​n ej łaj​by, znaj​d zie jego za​mar​z ​n ię​t e zwło​ki. Był póź​n y wie​c zór. Tej czę​ści ka​n a​łu Pål​sun​d et, w któ​rej przy​c u​mo​wa​n o łód​kę, nie od​wie​d za​ło szcze​gól​n ie dużo lu​d zi. Upa​d ek wy​ssał z nie​go resz​t ę sił, ale je​śli nie chciał skoń​c zyć jak Ötzi – czło​wiek lodu – mu​siał się stąd wy​d o​stać. Żo​łą​d ek po​n ow​n ie się skur​c zył i HP zno​wu sku​lił się tak, że jego ko​la​n a do​t y​ka​ły uszu. Zim​n a bry​ła w ga​c iach prze​n io​sła się na kość ogo​n o​wą. Ja pier​do… Od​c ze​kał, aż skurcz mi​n ie, jesz​c ze raz ze​brał siły i pod​n iósł się na ko​la​n a. Do po​mo​stu było ja​kieś pół me​t ra. Po​sta​wił jed​n ą sto​pę na pod​ło​d ze, na​piął mię​śnie uda i w koń​c u sta​n ął. Nogi mu się chwia​ły, mimo to za​c ho​wał po​sta​wę pio​n o​wą. Krok do przo​d u. Ko​lej​n y krok. Pod​n iósł nogę i spró​bo​wał wy​c e​lo​wać nią w po​most. Pu​d ło! HP za​c hwiał się i ru​n ął pro​sto do ciem​n ej wody. Go​rącz​ko​wo ma​c hał rę​ka​mi, dła​wił się, pró​bo​wał utrzy​mać gło​wę nad po​wierzch​n ią. Przez chwi​lę zno​wu le​ż ał na pry​c zy w du​baj​skim wię​z ie​n iu, a gli​n ia​rze pró​bo​wa​li wy​mu​sić na nim przy​z na​n ie się do winy. Na​gle sto​pa​mi do​t knął dna i atak pa​n i​ki za​c zął słab​n ąć. Wy​c zoł​gał się na brzeg, klap​n ął na zie​mię jak wo​rek pia​c hu i oparł się ple​c a​mi o drze​wo. Łyk​n ął kil​ka razy po​wie​t rze, po czym wy​rzu​c ił z sie​bie fon​t an​n ę zie​lo​n ej wody. Raz za ra​zem, przez usta i przez nos. HP miał wra​ż e​n ie, że za​raz na​praw​d ę wy​z io​n ie du​c ha… Był kom​plet​n ie wy​c ień​c zo​n y. Niech to szlag… Ku swo​je​mu za​sko​c ze​n iu po chwi​li po​c zuł się nie​c o le​piej, bar​d ziej rześ​ko. Jak​by krót​ka ką​piel i mi​mo​wol​n e prze​pom​po​wa​n ie żo​łąd​ka zre​star​t o​wa​ły jego or​ga​n izm. Poza tym wpadł na po​mysł. Mo​t el na Lån​ghol​men. Że nie po​my​ślał o tym wcze​śniej… Użył drew​n ia​n e​go drą​ga, żeby się pod​n ieść, po czym od​ru​c ho​wo się​gnął do kie​sze​n i. Zna​lazł prze​mo​c zo​n e​go szlu​ga, któ​re​go bez skut​ku pró​bo​wał za​pa​lić. Z nie​od​pa​lo​n ym szlu​giem w ustach wlókł się w górę ścież​ki pro​wa​d zą​c ej do sta​re​go wię​zie​n ia. * Drzwi do jego biu​ra były za​mknię​t e, ale mia​ła gdzieś pu​ka​n ie. – Wy​wa​li​li mnie – po​wie​d zia​ła, za​n im zdą​ż ył się od​wró​c ić. – Yyy… No… Sły​sza​łem. Wstał, choć nie pró​bo​wał się do niej zbli​ż yć. – Ach tak! A więc plo​t y się ro​z e​szły. Co wiesz? – Nie​wie​le. Przed chwi​lą mie​li​śmy spo​t ka​n ie kon​f e​ren​c yj​n e z An​t heą. – I? Wzru​szył ra​mio​n a​mi. Uda​wał, że ana​li​z u​je pla​mę na ścia​n ie za nią.

– Po​wie​d zia​ła tyl​ko, że zo​sta​łaś zwol​n io​n a ze skut​kiem na​t ych​mia​sto​wym. – Na se​kun​d ę spoj​rzał na nią, po czym znów utkwił wzrok gdzieś da​le​ko. – I coś o nie​roz​sąd​n ej re​ak​c ji, któ​ra na​ra​z i​ła fir​mę na nie​bez​pie​c zeń​stwo. Że przez to nad​u ży​łaś za​u fa​n ia kie​row​n ic​t wa… – Chy​ba nie ku​pu​jesz tej wer​sji? – Wbi​ła w nie​go wzrok. – Nie, oczy​wi​ście, że nie. – Nie brzmisz ja​koś szcze​gól​n ie prze​ko​n u​ją​c o… – Od​puść, Bec​c a. Za​c zą​łem cię bro​n ić. Po​wie​d zia​łem, jak cięż​ko ci było przez ostat​n ie mie​sią​c e. Ta​blet​ki na​sen​n e i ta​kie tam… – Co po​wie​d zia​łeś?! Pod​n iósł ręce przed sie​bie. – Nic. Tyl​ko tyle, że mia​łaś pro​ble​my ze snem. Prze​c ież to praw​d a. Bez​sen​n ość ma duży wpływ na oce​n ę sy​t u​acji… – Ja pie​przę. Nie wie​rzę wła​snym uszom… – Na kil​ka se​kund przy​ło​ż y​ła ręce do twa​rzy. – Chcia​łem tyl​ko po​móc… – wy​mam​ro​t ał. Zro​bi​ła kil​ka głę​bo​kich wde​c hów, zre​z y​gno​wa​ła z pierw​sze​go i dru​gie​go zda​n ia, któ​re przy​szły jej do gło​wy. – Mu​szę szyb​ko uprząt​n ąć swo​je biur​ko – po​wie​d zia​ła tak spo​koj​n ie, jak tyl​ko umia​ła. – Na​stęp​n ie mu​szę za​d zwo​n ić do ad​wo​ka​t a. Nie uj​d zie im to na su​c ho – za​koń​c zy​ła i zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. – Po​roz​ma​wia​my o tym w domu. – Że co? Na​gle zdo​był się na od​wa​gę. – Słu​c haj, Bec​c o. Lu​bię tę fir​mę. Na​praw​d ę. By​łem z nią od jej po​c ząt​ków i te​raz, gdy Pay​Tag wpom​po​wał tyle pie​n ię​d zy… Spo​t ka​li się spoj​rze​n ia​mi. Przez chwi​lę żad​n e z nich nie po​wie​d zia​ło ani sło​wa. – Szcze​rze mó​wiąc, Bec​c a, ty i ja nie pa​su​je​my do sie​bie od daw​n a. Od mo​men​t u gdy… Otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​d zieć, żeby go zmiaż​d żyć cię​t ą ri​po​stą. Osta​t ecz​n ie nic z sie​bie nie wy​d u​si​ła. – Te​raz czy za dwa mie​sią​c e… Wy​n ik bę​d zie ten sam, więc po co cią​gnąć tę spra​wę? Wzru​szył ra​mio​n a​mi. Ścisk gar​d ła, któ​ry mę​c zył ją od ran​ka, te​raz stał się dwu​krot​n ie moc​n iej​szy. Chcia​ła mu się prze​c iw​sta​wić, wy​d rzeć się na nie​go, wy​krzy​c zeć, że jest w błę​d zie, że jest idio​t ą. Że wszyst​ko da się roz​wią​z ać… Za​miast to zro​bić, od​wró​c i​ła się spo​koj​n ie i przez ra​mię spoj​rza​ła na nie​go zmę​c zo​n ym wzro​kiem. Na​stęp​n ie wy​szła z po​ko​ju i ostroż​n ie za​mknę​ła za sobą drzwi. Jej rze​c zy umiesz​c zo​n o w wor​ku. Kil​ka se​gre​ga​t o​rów z pa​ska​mi wy​n a​gro​d zeń, umo​wą o pra​c ę i róż​n y​mi do​ku​men​t a​mi. Sta​ra czap​ka po​li​c yj​n a, któ​rą za​wie​si​ła na ścia​n ie, i parę zdjęć ze szko​ły po​li​c yj​n ej. Kwia​t ek w do​n icz​c e, któ​ry do​sta​ła od Mic​ke​go jako pre​z ent po​wi​t al​n y, wrzu​c i​ła go do ko​sza. Po chwi​li po​ż a​ło​wa​ła ro​śli​n y i po​sta​wi​ła do​n icz​kę z po​wro​t em na pa​ra​pe​c ie.

Wszy​scy ochro​n ia​rze peł​n i​li służ​bę, per​so​n el biu​ra daw​n o po​szedł do domu. Wzię​ła wo​rek i ze​szła po scho​d ach. Ru​szy​ła naj​pierw do sej​f u, w któ​rym za​mknę​ła broń, na​stęp​n ie do sza​f ek, żeby za​brać ubra​n ia. Po​z o​sta​ło tyl​ko od​d ać klu​c ze i kar​t ę w skrzyn​c e w dzia​le per​so​n al​n ym. Za​miast pójść na górę, wy​szła przez piw​n i​c ę na ze​wnątrz i skie​ro​wa​ła się w stro​n ę me​t ra. Za​c zę​ła szu​kać bi​le​t u. Ra​z em z nim wy​ję​ła z we​wnętrz​n ej kie​sze​n i wi​z y​t ów​kę wuj​ka, któ​rą do​sta​ła pod miesz​ka​n iem Hen​ke​go. Ka​wa​łek gru​be​go bia​łe​go pa​pie​ru z du​ż ym go​d łem Szwe​c ji w ko​lo​rach zło​t ym, czer​wo​n ym i nie​bie​skim. PUŁ​KOW​NIK AN​D RÉ PEL​LAS Urząd Kró​lew​skie​g o Mar​szał​ka Dwór Kró​lew​ski Ni​ż ej nu​mer sta​c jo​n ar​n e​go te​le​f o​n u służ​bo​we​go i ad​res mej​lo​wy, ale, o dzi​wo, żad​n e​go nu​me​ru na ko​mór​kę. Ten zna​la​z ła na od​wro​c ie, na​pi​sa​n y nie​bie​skim dłu​go​pi​sem. 070 – 43 05 06 / T.S. Z ja​kie​goś po​wo​d u ta krót​ka wia​d o​mość po​pra​wi​ła jej nie​c o hu​mor. * Szedł wzdłuż muru, aż w koń​c u zna​lazł wej​ście. Mimo że nie było tu wię​z ie​n ia po​n ad trzy​d zie​ści lat, te sta​re bu​d yn​ki wciąż wy​glą​d a​ły prze​ra​ż a​ją​c o, zwłasz​c za w środ​ku nocy. HP nie mógł po​z być się wra​ż e​n ia, że znaj​d u​je się w Azy​lu Ar​kham: oto​c zo​n y mu​rem żwi​ro​wy plac, na któ​rym te​raz stał, był kie​d yś po​d wó​rzem wię​z ien​n ym. Z da​le​ka do​bie​ga​ła mu​z y​ka zmie​sza​n a z szu​mem sa​mo​c ho​d ów z tra​sy Väster​bron. Kil​ku zmę​c zo​n ym la​t ar​n iom ulicz​n ym przy par​kin​gu w rogu to​wa​rzy​szy​ło parę lamp w oknach ma​łych bu​d yn​ków, z któ​rych praw​d o​po​d ob​n ie do​c ho​d zi​ła mu​z y​ka. Wszyst​kie okna w du​ż ym bu​d yn​ku po pra​wej stro​n ie były ciem​n e. Kie​d y HP zbli​ż ył się do drzwi, zro​z u​miał dla​c ze​go. Ho​stel za​mknię​ty z po​w o​du prze​bu​do​w y. Za​pra​sza​my je​sie​nią! Niech to szlag! Na​sta​wił się prze​c ież na cie​pły prysz​n ic i ki​man​ko w nor​mal​n ym łóż​ku. Mimo wszyst​ko miał tro​c hę szczę​ścia. Wcze​śniej za​u wa​ż ył przy bocz​n ej ścia​n ie kon​t e​n e​ry pra​c ow​n i​c ze i budy na na​rzę​d zia. Pod​szedł do nich i na​t ra​f ił na drzwi z dyk​t y. Dwa ka​błą​ki i pro​sta kłód​ka – tyl​ko tyle mia​ło po​wstrzy​mać nie​u po​waż​n io​n ych. HP szyb​ko sfor​so​wał je ce​głów​ką. Za drzwia​mi znaj​d o​wał się ciem​n y ko​ry​t arz. Je​c ha​ło w nim ce​men​t em. Dzię​ki ma​łej za​pal​n icz​c e HP mógł tro​c hę roz​ja​śnić mrok. Po przej​ściu kil​ku me​t rów zna​lazł się na blo​ku wię​z ien​n ym. Wszyst​ko wy​glą​d a​ło tak, jak

HP so​bie wy​obra​ż ał. Przy​ć mio​n e świa​t ło let​n iej nocy wpa​d a​ło do środ​ka przez świe​t lik umiesz​c zo​n y w su​f i​c ie, ja​kieś dwa​d zie​ścia me​t rów od pod​ło​gi. Na ko​lej​n ych po​z io​mach było wi​d ać dłu​gie rzę​d y drzwi do cel. Po pra​wej stro​n ie do​strzegł me​t a​lo​we scho​d y. Przez chwi​lę się za​sta​n a​wiał, czy nie wejść na górę i nie po​szu​kać tam ja​kie​goś łóż​ka. Szyb​ko zdał so​bie spra​wę, że wpierw musi się ogar​nąć. Wciąż miał skur​c ze żo​łąd​ka, z gaci nadal wa​li​ło gów​n em. Prysz​n ic był więc nu​me​rem je​den. Po​szedł w głąb par​t e​ru, trzy​ma​jąc za​pal​n icz​kę naj​wy​ż ej, jak mógł, żeby le​piej ob​c za​ić miej​sce. Bu​d y​n ek ro​bił za ho​stel, mimo to uczu​c ie, że jest się w wię​z ie​n iu, było nie​od​par​t e, a w ciem​n o​ści dwa razy sil​n iej​sze. Set​ki, ty​sią​c e bi​d a​ków gi​ba​ły tu​t aj przez lata. Cia​sne cele, gru​be mury, po​rząd​n e kra​t y w oknach. Kar​n y za​pier​d ol sześć dni w ty​go​d niu na die​c ie cud, czy​li o chle​bie i wo​d zie. Fa​ken, jego do​świad​c ze​n ia za krat​ka​mi, bez wzglę​d u na to, jak cięż​kie były, w po​rów​n a​n iu z ich prze​ż y​c ia​mi są ja​kąś sie​lan​ką… Na​gle się wzdry​gnął, bo usły​szał me​t a​licz​n e ude​rze​n ie gdzieś po pra​wej stro​n ie. Od​c ze​kał kil​ka se​kund, trzy​ma​jąc wy​so​ko za​pal​n icz​kę. Jed​n ak po​miesz​c ze​n ie było duże i pło​myk nie mógł się prze​bić przez ciem​n ość. Prze​łknął śli​n ę. Nie uda​ło mu się po​wstrzy​mać dy​go​t a​n ia. W za​sa​d zie nic dziw​n e​go – z jed​n ej stro​n y miej​sce było za​je​bi​ście strasz​n e, z dru​giej on był prze​mo​c zo​n y i ob​sra​n y. Dźwięk mu​siał do​biec ze skrzyn​ki roz​d ziel​n i​ko​wej albo z cze​goś po​d ob​n e​go. Na wszel​ki wy​pa​d ek od​c ze​kał jesz​c ze mi​n u​t ę. Ci​sza. Czas zna​leźć prysz​n ic… Kil​ka me​t rów przed sobą do​strzegł me​t a​lo​wą ta​bli​c ę wy​róż​n ia​ją​c ą się na tle muru. Pod​niósł za​pal​n icz​kę i prze​c zy​t ał na​pis: Łaź​nia. Jest! * Po​ło​ż y​ła pu​d ła przy drzwiach i – nie za​pa​la​jąc świa​t ła – we​szła do sa​lo​n u. Po​c zu​ła za​pach stę​c hli​z ny. Zimą dys​ku​t o​wa​li, co zro​bić z tym miesz​ka​n iem. Dwu​po​ko​jo​we Mic​ke​go było więk​sze, le​ża​ło bli​ż ej cen​t rum. Obok nie​go znaj​d o​wa​ło się dru​gie, któ​re mo​gli​by ku​pić za pie​n ią​d ze ze sprze​d a​ż y jej miesz​ka​n ia. Ro​z e​bra​li​by wte​d y jed​n ą ścia​n ę i po​łą​c zy​li oba lo​ka​le. Choć plan był sen​sow​n y, ona się wa​h a​ła, uni​ka​ła roz​mo​wy. Wresz​c ie tam​t o miesz​ka​n ie zo​sta​ło sprze​d a​n e. Może już wte​d y wie​d zia​ła, że ten zwią​z ek się roz​pad​n ie, że ona musi mieć do​kąd iść? Otwo​rzy​ła okno, po czym wy​sy​pa​ła na łóż​ko wszyst​kie przy​n ie​sio​n e rze​c zy. Szczo​t ecz​ka do zę​bów, kil​ka po​mię​t ych ubrań, parę ksią​ż ek z za​gię​t y​mi ro​ga​mi, ja​kieś dro​-

bia​z gi. Zwol​nio​na i po​rzu​co​na w jed​nym dniu. Świet​na ro​bo​ta, Nor​mén… Co cie​ka​we, naj​bar​d ziej bo​la​ła ją utra​t a pra​c y. Wy​la​n ie było szczy​t em nie​po​wo​d ze​n ia. Z Mic​kem nie ukła​d a​ło się im od dłuż​sze​go cza​su. Wo​la​ła uma​wiać się z nim na po​t a​jem​n e rand​ki, a póź​n iej w ta​jem​n i​c y spo​t y​kać się z Tob​bem Lun​d hem. Bez​pie​c zeń​stwo i prze​wi​d y​wal​n ość, o któ​re tak za​bie​ga więk​szość lu​d zi, ją przy​pra​wia​ły o dresz​c ze. Nocą nie da​wa​ły jej spać. Pi​guł​ki szczę​ścia po​ma​ga​ły nie​wie​le. Przez ostat​n ie mie​sią​c e pró​bo​wa​ła zna​leźć nowy spo​sób po​ra​d ze​n ia so​bie z nie​po​ko​jem. Wię​c ej tre​n in​gu, wię​c ej go​d zin na strzel​n i​c y i przede wszyst​kim wię​c ej pra​c y. Mnó​stwo pra​cy. Wszyst​ko to od​su​wa​ło w cza​sie mo​ment na​d ej​ścia tego, co nie​od​wra​c al​n e. Po pro​stu nie ko​c ha​ła już Mic​ke​go. Może tak na​praw​d ę nig​d y go nie ko​c ha​ła? Nig​d y na se​rio… Szko​d a, bo faj​n y z nie​go chło​pak był. Na​praw​d ę faj​n y. Faj​n e chło​pa​ki nie na​le​ż a​ły do jej baj​ki. Zgod​n ie ze sche​ma​t em po​win​n a te​raz za​mknąć się w miesz​ka​n iu, wło​ż yć szla​f rok, opy​c hać się lo​d a​mi cze​ko​la​d o​wy​mi i obej​rzeć dzie​sięć se​zo​n ów ja​kie​goś ame​ry​kań​skie​go se​ria​lu. Tyle że na jej ser​c o​wą za​łam​kę skła​d a​ły się zmę​c ze​n ie, roz​c za​ro​wa​n ie i pew​n a daw​ka ulgi. Poza tym nie mia​ła cza​su uża​lać się nad sobą. Skryt​ka ban​ko​wa, Black, Stigs​son, wu​jek Tage vel An​d ré Pel​las i to, co wi​d zia​ła w miesz​ka​niu Hen​ke​go – wszyst​ko w ja​kiś spo​sób łą​c zy​ło się ze sobą. Mu​sia​ła się do​wie​d zieć – w jaki. Wzię​ła wie​c zor​n e le​kar​stwo i scho​wa​ła fiol​kę do szaf​ki w ła​z ien​c e. Wy​c ią​gnę​ła z kie​sze​n i wi​z y​t ów​kę i po​szu​ka​ła te​le​f o​n u. * Pu​d eł​ko z ta​blet​ka​mi, prze​mok​n ię​t a pacz​ka fa​jek, za​pal​n icz​ka, klucz do miesz​ka​n ia, ru​lo​n ik mo​krych bank​n o​t ów z jego ta​jem​n ej kry​jów​ki… Po​ło​ż ył wszyst​kie rze​c zy na pa​ra​pe​c ie w ogrom​n ym po​miesz​c ze​n iu z prysz​n i​c a​mi. Płyt​ki na ścia​n ach od​bi​ja​ły tro​c hę świa​t ła z ze​wnątrz. Wy​star​c za​ją​c o dużo, żeby mógł się orien​t o​wać w te​re​n ie bez za​pal​n icz​ki. W kie​sze​n i wy​ma​c ał jesz​c ze te​le​f on na kar​t ę, któ​ry do​stał od eki​py z kli​n i​ki we​t e​ry​n a​ryj​nej. Szit! Wy​d a​wa​ło mu się, że wy​rzu​c ił go w par​ku. Po​n ie​waż z te​le​f o​n u wy​c ie​kło jesz​c ze tro​c hę wody z ka​n a​łu, HP po​c ie​szył się my​ślą, że na stó​wę apa​rat był zde​c hły. Od​krę​c ił ku​rek na​t ry​sku. Po​pły​n ę​ła cie​pła woda. A to nie​spo​d zian​ka! Zmył z sie​bie naj​gor​szy syf i za​brał się za ubra​n ia. Ga​c ie nada​wa​ły się tyl​ko do śmie​c i, nie było naj​mniej​sze​go sen​su ich ra​t o​wać. Dżin​sy tarł o chro​po​wa​t ą po​wierzch​n ię pod​ło​gi, aż ze​szła z nich więk​sza część gów​n a. Z kurt​ką i ko​szu​lą po​szło ła​t wiej. Wszyst​kie ciu​c hy roz​wie​sił na kil​ku ha​kach w rogu. Na​stęp​n ie usiadł na chwi​lę na pod​ło​d ze. Woda wol​n o spły​wa​ła po jego cie​le.

Oparł się o ścia​n ę i za​mknął oczy. Ka​ru​z e​la my​śli po​wo​li za​c zę​ła zwal​n iać. Krę​c i​ła się wol​n iej i wo​ool​n ie​eejjjj… – Nie tak ła​t wo cię zna​leźć… HP drgnął, prze​c hy​lił się gwał​t ow​n ie, wal​n ął gło​wą o ka​f el​ki na ścia​n ie, aż zo​ba​c zył gwiaz​dy. Po chwi​li wstał. Ser​c e wa​li​ło mu jak opę​t a​n e, mózg sta​rał się ob​c za​ić, gdzie jego wła​ści​c iel się znaj​d u​je i kto do nie​go mówi. – Nie​z byt im​po​n u​ją​c e, co? Ten sam zna​jo​my gru​by głos. Jego wła​ści​c iel naj​wy​raź​n iej z kimś roz​ma​wiał. HP zmru​ż ył oczy i spoj​rzał w stro​n ę drzwi, bo miał wra​ż e​n ie, że roz​mo​wa to​c zy się wła​śnie tam. In​stynk​t ow​n ie opu​ścił ręce, żeby za​kryć swój sprzęt. Z ciem​n o​ści wy​ło​n i​ły się dwie syl​wet​ki. HP zro​bił krok wstecz. – Masz, wzię​li​śmy czy​ste ubra​n ia… Ten głos roz​po​z nał od razu. To była Nora, le​kar​ka zwie​rząt. Rzu​c i​ła HP spor​t o​wy wo​rek. Przez jed​n ą prze​ra​ż a​ją​c ą chwi​lę HP my​ślał, że wo​rek jest z ma​t e​ria​łu w pa​ski, ręcz​n ie szy​ty, i że wid​n ie​je na nim jego nu​mer te​le​f o​n u. Prze​su​n ął dło​n ią. Cha​rak​t e​ry​stycz​n y sze​lest uspo​ko​ił go. Wo​rek był z ny​lo​n u. – Dz-dzię​ki – wy​d u​kał. – Ubie​raj się szyb​ko, mu​si​my je​c hać! – mruk​n ął fa​c et i w tym mo​men​c ie HP olśni​ło. Buf​f a​lo Bill z przy​c hod​n i we​t e​ry​n a​ryj​n ej, czy​li Jeff albo jak mu tam. – Co wy tu, kur​wa, ro​bi​c ie? – wy​mam​ro​t ał. – Jak mnie zna​le… – Sam so​bie prze​rwał. – Te​le​f on, nie? – Zga​d łeś, Ein​ste​inie! – uśmiech​n ął się Jeff. – Mu​si​my się stąd zmy​wać, HP. I to już – po​wie​d zia​ła Nora. – Szu​ka cię każ​d y gli​n iarz w tym kra​ju. Je​śli ktoś z bu​d yn​ku obok za​u wa​ż y, że są tu lu​d zie… – Do​bra, do​bra. Szyb​ko wło​ż ył bok​ser​ki, spodnie dre​so​we, ko​szul​kę i czap​kę z dasz​kiem. Wszyst​ko pa​so​wa​ło ide​al​n ie, na​wet adi​d a​sy. – Wciąż nie za do​brze wy​glą​d asz. Bie​rzesz le​kar​stwo? – spy​t a​ła Nora. – Yhy – mruk​n ął. – Zja​d łem ja​kieś gów​n o. Żo​łą​d ek bo​lał mnie jak cho​le​ra. Nora po​d e​szła do pa​ra​pe​t u i za​bra​ła pu​d eł​ko z ta​blet​ka​mi. – Do​bra, do​rzu​c ę ci kil​ka na wy​pa​d ek, gdy​by się oka​z a​ło, że wy​rzy​ga​łeś te wcze​śniej​sze… Wło​ż ył resz​t ę rze​c zy do kie​sze​n i i ostat​n im spoj​rze​n iem po​ż e​gnał swo​je sta​re ubra​n ia. – Do​bra, je​stem go​t o​wy. Dzię​ki za po​moc! – To je​d zie​my – po​wie​d ział Jeff, wska​z u​jąc na drzwi. – Sor​ry. Nie wiem, czy od​słu​c ha​li​ście moją wia​d o​mość. Nie je​stem za​in​t e​re​so​wa​n y współ​pra​c ą z wami. To nie moja baj​ka… Żad​n e z nich się nie ru​szy​ło.

– Słu​c haj, ko​leś… – ode​z wał się Jeff zu​peł​n ie in​n ym to​n em. – To nie było py​t a​n ie. Chwy​c ił moc​n o HP za pra​we ra​mię i dał znak No​rze, żeby szła przo​d em. Od​c ze​kał jesz​c ze chwi​lę, aż od​d a​li​ła się o kil​ka me​t rów. – Zrób mi przy​słu​gę – syk​n ął do HP w tym sa​mym mo​men​c ie, za​c i​ska​jąc gra​bę na jego bi​cep​sie. – Ty i ja mamy nie​wy​rów​n a​n e ra​c hun​ki, więc może sta​wisz mały opór, co? Nie​wiel​ki. – O czym ty ga​d asz? – Bir​ka​ga​t an 32. Coś ci to mówi? Mu​sia​łem je​c hać do szpi​t a​la, żeby wy​c zy​ści​li mi oczy z czer​wo​n ej far​by. Do​sta​łem ty​go​d nio​we zwol​n ie​n ie, moja dziew​c zy​n a bała się tam miesz​kać po two​jej krót​kiej wia​d o​mo​ści… Więc to stąd ko​ja​rzył tego mię​śnia​ka! Mi​n ę​ły dwa lata. Wte​d y zo​ba​c zył je​d y​n ie ka​wa​łek czer​wo​n ej gęby i wy​d zia​ra​n ą rękę. No to te​raz wszyst​ko ja​sne! Re​mem​ber rule num​ber one43 . Fani lu​bią, kie​d y nisz​c zy się… – Pa​lant… – wy​rwa​ło mu się, jak​by dzie​c ia​ko​wi z ze​spo​łem To​u ret​t e’a. Od razu za​u wa​ż ył, jak Jeff drgnął. Ścisk jego dło​n i stał się moc​n iej​szy i przez chwi​lę HP my​ślał, że ko​leś za​raz z nim skoń​c zy. – Idzie​c ie czy nie? – spy​t a​ła Nora. Przez kil​ka se​kund był ci​c ho. – Idzie​my, idzie​my – mruk​n ął Jeff i pchnął HP do przo​d u. Sa​mo​c hód stał za mu​rem. – Wska​kuj – po​wie​d ział Jeff, trzy​ma​jąc tyl​n e drzwi. – Nie, do​pó​ki mi nie po​wie​c ie, do​kąd je​d zie​my! – Po​wie​d zia​łem, wsia​d aj. – Jeff zro​bił krok do przo​d u i splótł ręce. – Ani nie my​ślę się ru​szać. – HP ro​z ej​rzał się w po​szu​ki​wa​n iu dro​gi uciecz​ki. Nie​ste​t y, był na wy​spie i nie miał tyle pary, żeby biec. – Uspo​kój​c ie się. Obaj. To znów Nora. Po​ło​ż y​ła rękę na bar​ku Jef​f a. Ten in​t ym​n y gest spra​wił, że HP jesz​c ze bar​dziej znie​n a​wi​d ził kar​ka. Naj​wy​raź​n iej coś ta​kie​go dzia​ła​ło na Jef​f a, bo od razu opu​ścił ręce. – Je​d zie​my na spo​t ka​n ie – po​wie​d zia​ła krót​ko. – Nie​d a​le​ko. Póź​n iej pod​rzu​c i​my cię, do​kąd bę​d ziesz chciał. HP na​wet nie drgnął. – Daj spo​kój, HP. Spo​t ka​n ie nie jest czymś, cze​go się do​t ąd oba​wia​łeś… – Pu​ści​ła do nie​go oczko. Nie mógł po​wstrzy​mać uśmie​c hu. Stał w ci​szy jesz​c ze kil​ka se​kund, uda​jąc, że się za​sta​na​wia. Tak na​praw​d ę był za bar​d zo zmę​c zo​n y, żeby my​śleć. – No do​bra – wes​t chnął, roz​kła​d a​jąc ra​mio​n a. – Jedź​my… * Czar​n e vo​lvo pod​je​c ha​ło pod jej klat​kę.

Nie zdą​ż y​ło się za​t rzy​mać, a Re​bec​c a już sta​ła przy kra​węż​n i​ku. Cze​ka​ła od kwa​d ran​sa w ciem​n ej klat​c e, co by​n ajm​n iej nie po​pra​wi​ło jej hu​mo​ru. Wsko​c zy​ła na tyl​n e sie​d ze​n ie i trza​snę​ła drzwia​mi. – Co to mia​ło, do ja​snej cho​le​ry, zna​c zyć? – syk​n ę​ła. – Spo​koj​n ie. Wszyst​ko ci wy​ja​śnię, tyl​ko daj mi szan​sę. Tage Sam​mer pod​n iósł ręce w tak prze​sad​n y spo​sób, że trud​n o jej było stłu​mić gniew. – Do​bra – po​wie​d zia​ła po chwi​li i zro​bi​ła głę​bo​ki wdech. – Słu​c ham. – Jak wiesz, zaj​mu​ję się spra​wa​mi bez​pie​c zeń​stwa. Trwa to od chwi​li, kie​d y za​koń​c zy​łem pra​c ę w si​łach zbroj​n ych. Dwór kró​lew​ski, a do​kład​n iej mar​sza​łek, jest jed​n ym z mo​ich klien​t ów. – Do​bra, do​bra. Tego zdą​ż y​łam się do​my​ślić – syk​n ę​ła. – Dla​c ze​go nie po​wie​d zia​łeś o tym pod​c zas na​sze​go ostat​n ie​go spo​t ka​n ia? I dla​c ze​go na​z y​wasz się An​d ré Pel​las, a nie Tage Sam​mer? Gdzie w tej hi​sto​rii po​ja​wia się mój brat? Po​ło​ż ył rękę na jej ra​mie​n iu, jak​by chciał ją uci​szyć. – Mo​ż e​my je​c hać, Jons​son – po​wie​d ział prze​sad​n ie gło​śno do szo​f e​ra. – Tak jest, pa​n ie puł​kow​n i​ku – od​parł tam​t en, wrzu​c ił je​d yn​kę i zje​c hał z kra​wę​d zi chod​ni​ka. Tage Sam​mer przy​su​n ął się bli​ż ej Re​bek​ki. – Zro​z um, Re​bec​c o – za​c zął. – Je​stem cza​sem zmu​szo​n y uży​wać wie​lu imion, do​kład​n ie jak kie​d yś twój oj​c iec. An​d ré Pel​las to imię z mo​jej po​przed​n iej ka​rie​ry. – W woj​sko​wych służ​bach spe​c jal​n ych? Z tyłu sa​mo​c ho​d u było ciem​n o, ale wy​d a​wa​ło jej się, że zo​ba​c zy​ła lek​kie drgnię​c ie na jego twa​rzy. – Zna​la​z łam sta​re zdję​c ie w książ​c e o Cy​prze – do​d a​ła. – Ach tak… Na kil​ka se​kund za​pa​d ła ci​sza. – Oczy​wi​ście, po​wi​n ie​n em bar​d ziej cię do​c e​n ić, Re​bec​c o – mó​wił da​lej, krzy​wo się uśmie​cha​jąc. – Twój oj​c iec też był bar​d zo do​kład​n y w swo​jej pra​c y, w peł​n i przy​go​t o​wa​n y, nig​d y nie zda​wał się na przy​pa​d ek… – Tage zro​bił głę​bo​ki wdech. – Wy​glą​d a to tak: po za​ma​c hu w Kung​sträd​går​d en dwa lata temu dwór do​szedł do wnio​sku, że musi mieć wła​sną jed​n ost​kę od​po​wie​d zial​n ą za bez​pie​c zeń​stwo i zdo​by​wa​n ie in​f or​ma​c ji. Mar​sza​łek i ja je​ste​śmy sta​ry​mi zna​jo​my​mi, dla​t e​go on skon​t ak​t o​wał się ze mną. Jak wiesz, Jego Kró​lew​ska Mość miał kil​ka… – zro​bił pau​z ę, jak​by szu​kał od​po​wied​n ie​go okre​śle​n ia – …pia​ro​wych po​t knięć, że tak po​wiem. – Cho​d zi ci o tę książ​kę, któ​ra wy​wo​ła​ła skan​d al? Przy​ja​c ie​le po​wią​z a​n i z gang​ste​ra​mi, plo​t y o… – Po​miń​my szcze​gó​ły – prze​rwał. – W każ​d ym ra​z ie spa​d ek za​u fa​n ia idzie za​wsze w pa​rze z ro​sną​c ym za​gro​ż e​n iem. Po​n ie​waż zbli​ż a się ślub księż​n icz​ki, wszy​scy są wy​jąt​ko​wo nie​spo​koj​n i. – Zaj​mu​je się tym Po​li​c ja Bez​pie​c zeń​stwa… – Owszem. Jed​n ak po in​c y​d en​c ie w Kung​sträd​går​d en na jaw wy​szły licz​n e ra​ż ą​c e błę​d y w sys​t e​mie oce​n ia​n ia stop​n ia za​gro​ż e​n ia i w ko​mu​n i​ka​c ji mię​d zy dwo​rem a bez​pie​ką. Moja

rola po​le​ga na po​śred​n ic​t wie. Mam ni​we​lo​wać ewen​t u​al​n e roz​bież​n o​ści, je​śli wiesz, co mam na my​śli. Złą​c zył pal​c e, żeby zi​lu​stro​wać, o czym mówi, i na​gle Re​bec​c a nie mo​gła po​wstrzy​mać uśmie​c hu. Gest był tak bar​d zo czy​t el​n y, tak zna​jo​my. – Poza tym mogę ich wes​przeć za​rów​n o swo​im do​świad​c ze​n iem, jak i sie​c ią kon​t ak​t ów, któ​rą uda​ło mi się stwo​rzyć przez po​n ad trzy​d zie​ści lat pra​c y w mię​d zy​n a​ro​d o​wej fir​mie zaj​mu​ją​c ej się bez​pie​c zeń​stwem – kon​t y​n u​ował. – Mogę za​ofe​ro​wać dru​gą opi​n ię, że tak po​wiem… Sa​mo​c hód wje​c hał na most Väster​bron i ru​szył w dół, w kie​run​ku Horn​stull. Po pra​wej stro​n ie mi​gnę​ły ciem​n e bu​d yn​ki wię​z ie​n ia na Lån​ghol​men. – Wie​my, że za​mach w Kung​sträd​går​d en zo​stał do​ko​n a​n y przez gru​pę lu​d zi o na​z wie Cyrk, Event, a cza​sa​mi… – Gra – wtrą​c i​ła Re​bec​c a. – Tak! Po​d ej​rze​wam, że Hen​rik opo​wie​d ział ci o nich. Ski​n ę​ła gło​wą. – Naj​pierw wy​d a​wa​ło mi się, że to tyl​ko czcza ga​d a​n i​n a. Jed​n a z jego stan​d ar​d o​wych hi​sto​ry​jek… – Po ja​kimś cza​sie by​łaś co​raz bar​d ziej pew​n a? – Tak, zwłasz​c za po roz​mo​wie z… Ugry​z ła się w ję​z yk. – Ma​gnu​sem Sand​strömem? – do​koń​c zył Sam​mer. – Albo Fa​ru​kiem Al-Has​sa​n em, jak się te​raz na​z y​wa. Nie od​po​wie​d zia​ła. – Bez obaw, Re​bec​c o. Do​brze zna​my Sand​ströma. Mie​li​śmy na nie​go oko od dłuż​sze​go cza​su. Wie​my, że jego za​d a​n iem jest re​kru​t o​wa​n ie osób, z któ​rych Gra może mieć po​ż y​t ek. – Ta​kich jak Hen​ke? – Zga​d za się. Twój brat jest do​brym przy​kła​d em ak​t yw​n e​go uczest​n i​ka. Ale Sand​ström i jego lu​d zie re​kru​t u​ją rów​n ież in​n ych, bar​d ziej pa​syw​n ych. – Ta​kich jak…? Przy​su​n ął się jesz​c ze bli​ż ej i zni​ż ył głos do szep​t u. – Na przy​kład ty…

17 | Game change44

Wje​c ha​li na kry​t y par​king przy sta​c ji Södra. – Okej. Wy​sia​d a​my. Nora po​d a​ła mu parę ta​n ich bry​lów prze​c iw​sło​n ecz​n ych. – Na​c ią​gnij kap​t ur. Nie ro​z u​miał, dla​c ze​go ma to ro​bić, do​pó​ki nie mi​n ę​li kio​sku i nie zo​ba​c zył swo​je​go zdję​c ia pasz​por​t o​we​go na ścia​n ie. NAJ​BAR​DZIEJ PO​SZU​KI​W A​NY CZŁO​W IEK W SZWE​CJI – krzy​c za​ły na​głów​ki ga​z et tak gło​śno, że chciał za​t kać so​bie uszy. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​t a​ła ci​c ho Nora. – Pew​n ie… – wy​mam​ro​t ał, ale nie za​brzmiał prze​ko​n u​ją​c o. – Da​le​ko jesz​c ze? Po​krę​c i​ła gło​wą. – Doj​d zie​my do Fat​bur​spar​ken i bę​d zie​my pra​wie na miej​scu. Omi​n ę​li kil​ka ba​ra​ków pra​c ow​n i​c zych i szli wzdłuż ogro​d ze​n ia pla​c u bu​d o​wy. Mu​z y​ka i szum z knajp przy Med​bor​gar​plat​sen do​c ie​ra​ły aż tu​t aj. Jeff przy​sta​n ął na chwi​lę i się ro​z ej​rzał. – Tu – po​wie​d ział, wska​z u​jąc na otwór w ogro​d ze​n iu. Ru​szy​li na​stęp​n ie wą​ską as​f al​t o​wą dro​gą, któ​ra na koń​c u za​t a​c za​ła pół​okrąg. Tam as​f alt za​mie​n ił się w żwir. Kil​ka kro​ków da​lej za​c zy​n a​ła się wą​ska niec​ka o stro​mych ścia​n ach. Nie​sa​mo​wi​t e. Wy​d a​wa​ło mu się, że zna Söder​malm jak wła​sną kie​szeń – o ist​n ie​n iu tego miej​sca nie miał po​ję​c ia. Przez po​most znaj​d u​ją​c y się ja​kieś sie​d em, osiem me​t rów nad nimi mu​siał prze​c ho​d zić mnó​stwo razy, na​wet się nie za​sta​n a​wia​jąc, co jest na dole. Niec​ka koń​c zy​ła się na​gle przed ska​li​stą ścia​n ą z ogrom​n ą że​la​z ną bra​mą na środ​ku. Kie​dy się do niej zbli​ż a​li, ude​rzył w nich po​wiew chłod​n e​go, wil​got​n e​go po​wie​t rza. Jeff zer​k​n ął za sie​bie, na​stęp​n ie prze​je​c hał wzro​kiem po bu​d yn​kach na gó​rze. – W po​rząd​ku? – spy​t a​ła Nora. Pa​ker ski​n ął gło​wą. Wy​ję​ła z kie​sze​n i duży klucz i otwo​rzy​ła bra​mę. Kie​d y we​szli, sta​ran​n ie ją za​mknę​ła. Dzie​sięć me​t rów przed nimi znaj​d o​wa​ły się roz​su​wa​n e drzwi. Nora szyb​ko do nich po​d e​szła i za​c zę​ła otwie​rać kłód​kę, ale HP nie chciał się ru​szyć. Był zmę​c zo​n y, le​d ​wo żył i nie miał siły iść na​wet metr da​lej. Nie, je​śli ktoś mu nie po​wie, gdzie, do cho​le​ry, są. – Idzie​my – po​wie​d ział Jeff i chwy​c ił go za ra​mię. HP otwo​rzył usta, żeby po​pro​sić kró​la kar​ków, by uprzej​mie się od​pier​d o​lił, ale w tym mo​men​c ie za​pa​lił się rząd lamp po jed​n ej stro​n ie drzwi i oświe​t lił dłu​gi tu​n el pro​wa​d zą​c y w głąb

ska​ły. HP jesz​c ze przez kil​ka se​kund się wa​h ał, ale cie​ka​wość wzię​ła górę. Tu​n el był ogrom​n y. Jego wy​so​kość i sze​ro​kość wska​z y​wa​ły, że pew​n ie kie​d yś ko​rzy​sta​ła z nie​go ko​lej. Su​f it po​kry​wa​ły ka​mien​n e pły​t y. Co pięt​n a​ście me​t rów wi​sia​ły pod nim sta​re lam​py świe​t lów​ko​we da​ją​c e cał​kiem moc​n e świa​t ło. Bocz​n e ścia​n y two​rzy​ła naj​c zę​ściej chro​po​wa​t a ska​ła. Ście​ka​ją​c a tu i tam woda wy​gła​d zi​ła nie​c o jej po​wierzch​n ię. Tu​n el za​krę​c ał w lewo, a pod​ło​ż e de​li​kat​n ie się zni​ż a​ło, co zmę​c zo​n e nogi HP przy​ję​ły z ulgą. Echo po​wta​rza​ło od​głos ich kro​ków. Kie​d y prze​szli ja​kieś pięć​d zie​siąt me​t rów, roz​su​wa​n e drzwi znik​n ę​ły z pola wi​d ze​n ia. – Do​kąd idzie​my? – szep​n ął do Nory, ale od​po​wie​d ział Jeff: – Prze​c ież ci mó​wi​li​śmy. Na spo​t ka​n ie… – No tak, ale my​śla​łem… – nie do​koń​c zył zda​n ia. Co wła​ści​wie my​ślał? Sam nie wie​d ział. Cały jego sys​t em się zre​star​t o​wał. Do​pie​ro te​raz pro​c e​sy pod cza​c hą za​c zę​ły na​bie​rać tem​pa. We​szli przy Fat​bur​spar​ken, tu​n el pro​wa​d ził w dół i w lewo. Prze​szli oko​ło dwu​stu me​t rów, co ozna​c za​ło, że po​win​n i znaj​d o​wać się tuż pod… * Sankt Pauls​ga​t an. Szo​f er wje​c hał na wol​n e miej​sce par​kin​go​we. Na​stęp​n ie, mimo że Sam​mer nic nie po​wie​dział, wy​szedł na chod​n ik i za​mknął za sobą drzwi. – Mu​sisz mieć mnó​stwo py​t ań, Re​bec​c o. Uwierz mi, nic nie spra​wi​ło​by mi więk​szej przy​jem​n o​ści niż udzie​le​n ie ci od​po​wie​d zi. Jak za​pew​n e wiesz, jest to nie​moż​li​we… Spoj​rzał na nią tak, że bez​wied​n ie mu przy​t ak​n ę​ła. – Po​n ie​waż ci ufam, zro​bię wszyst​ko, co w mo​jej mocy, żeby roz​wiać two​je wąt​pli​wo​ści. Opo​wiedz, co wiesz, a ja spró​bu​ję uzu​peł​n ić bra​ki… Otwo​rzy​ła usta, żeby coś po​wie​d zieć, ale szyb​ko je za​mknę​ła. To, że Sam​mer pra​c o​wał dla dwo​ru i bez​pie​ki, wie​le wy​ja​śnia​ło. Jed​n ak ona mia​ła wię​c ej py​t ań, dużo wię​c ej. Te​raz mu​sia​ła je prze​f or​mu​ło​wać. – Skryt​ka ban​ko​wa – za​c zę​ła. – Wie​d zia​łeś, że jest w niej broń… Za​wa​h ał się przez chwi​lę, po czym ski​n ął po​wo​li gło​wą. – Po​d ej​rze​wa​łem. Jak po​wie​d zia​łem, twój oj​c iec za​c zął dzia​łać na wła​sną rękę, po​d ej​mo​wać ry​z y​kow​n e de​c y​z je. Bar​d zo źle by się sta​ło, gdy​by tro​pem bro​n i ktoś do​t arł do… Kiw​n ął ręką w stro​n ę okna. – …zda​rzeń z prze​szło​ści. Ucichł na kil​ka se​kund, na​stęp​n ie spoj​rzał na nią. – Skryt​ka ban​ko​wa na wie​le spo​so​bów przy​po​mi​n a mi bań​kę. Miej​sce, w któ​rym czas za​trzy​mał się na chwi​lę, a wszyst​kie re​gu​ły prze​sta​ły obo​wią​z y​wać. Ale, jak wiesz, wszyst​kie bań​ki mają jed​n ą wspól​n ą ce​c hę… – Prę​d zej czy póź​n iej pę​ka​ją – uzu​peł​n i​ła. Ski​n ął gło​wą.

– A pasz​por​t y? – One sta​n o​wią mniej​sze ry​z y​ko, ale był​bym wdzięcz​n y, gdy​byś prze​ka​z a​ła mi je wraz z bro​n ią. Żeby chro​n ić pa​mięć two​je​go ojca… Nie od​po​wie​d zia​ła, lecz pró​bo​wa​ła tak ze​sta​wić swo​je py​t a​n ia, żeby two​rzy​ły ciąg nar​ra​cyj​n y. – Do​ku​ment, któ​ry da​łeś Hen​ke​mu na cmen​t a​rzu. Po​wie​d zia​łeś, że chcesz mu prze​ka​z ać wia​d o​mość, że dla​t e​go za​le​ż a​ło ci na spo​t ka​n iu z nim… Sam​mer nie od​po​wie​d ział. Zda​wał się cze​kać, aż Re​bec​c a sfor​mu​łu​je tezę. – Nie ro​z u​miem, jak to się ma do ca​ło​ści… – do​koń​c zy​ła. Sam​mer zro​bił głę​bo​ki wdech, wstrzy​mał po​wie​t rze na kil​ka se​kund, po czym gło​śno je wy​pu​ścił. – Przy​rze​kłem wa​sze​mu ojcu, że się wami zaj​mę. Tobą i Hen​ri​kiem. Kie​d y za​c zę​li​śmy do​sta​wać in​f or​ma​c je, że Hen​rik jest moc​n o włą​c zo​n y w dzia​łal​n ość Gry, po​sta​n o​wi​łem zła​mać re​gu​ły… – Kak​n äs. Czy tam się coś zda​rzy​ło? – spy​t a​ła. Sam​mer spoj​rzał szyb​ko w stro​n ę okna. – Wy​bra​łem, po​wiedz​my, nie​ry​go​ry​stycz​n ą stra​t e​gię… – Czy​li jaką? Tu cho​d zi o mo​je​go bra​t a. Mu​sisz mi po​wie​d zieć, wuj​ku Tage! Ob​n i​ż ył ton i po​c hy​lił się do przo​d u. – Hen​rik mnie nie lubi, praw​d a? Nie może znieść fak​t u, że mam z tobą bli​ski kon​t akt, mylę się? – Yyy… co? – Py​t a​n ie ją za​sko​c zy​ło. – Eee tam… A może rze​c zy​wi​ście? To nie za​le​ż y od cie​bie. – Wła​śnie że tak, Re​bec​c o. Nie​ste​t y… Zro​bił głę​bo​ki wdech i wy​d a​wał się du​mać przez chwi​lę. – Wy​glą​d a to tak: więk​szość uczest​n i​ków Gry prę​d zej czy póź​n iej za​c zy​n a cier​pieć na po​waż​n ą pa​ra​n o​ję. Trud​n o im od​róż​n iać rze​c zy​wi​stość od fik​c ji, na każ​d ym kro​ku wę​szą spi​sek. Prze​rwał na kil​ka se​kund. Re​bec​c a mi​mo​wol​n ie ski​n ę​ła gło​wą. – Tak jak się oba​wia​łem, Hen​ri​ka rów​n ież to do​t knę​ło. Od daw​n a ma za sobą punkt, w któ​rym skut​ko​wa​ło od​wo​ła​n ie się do jego ro​z u​mu. Znów ski​n ę​ła gło​wą, tym ra​z em moc​n iej. – Je​d y​n ym spo​so​bem, żeby go ura​t o​wać, była pew​n a ma​n i​pu​la​c ja. Nie je​stem z tego dum​ny, Re​bec​c o. Mam na​d zie​ję, że to zro​z u​miesz. – Co zro​bi​łeś, wuj​ku? – Po​z wo​li​łem Hen​ri​ko​wi uwie​rzyć, że je​stem Przy​wód​c ą. – C-co?! Pod​n iósł rękę, żeby ją uci​szyć. – Wiem, co my​ślisz. Po​wta​rzam: nie je​stem z tego dum​n y. Uzna​łem, że moje kłam​stwo bę​d zie je​d y​n ym spo​so​bem, żeby go ura​t o​wać. Zle​c i​łem mu za​d a​n ie. Nie​wy​obra​ż al​n e, nie do zre​ali​z o​wa​n ia. Żeby dzię​ki nie​mu za​po​mniał o Grze i sam wy​rwał się z jej si​d eł. Żeby wró​c ił do rze​c zy​wi​sto​ści i stał się bar​d ziej osią​gal​n y, może po pro​stu…

– Sko​ry do współ​pra​c y! – prze​rwa​ła. – Chcia​łeś, żeby sy​pał, był in​f or​ma​t o​rem. Dla​t e​go zna​lazł się na ko​men​d zie? Sam​mer ski​n ął po​wo​li gło​wą. – Eskil za​d zia​łał zbyt wcze​śnie. Hen​rik nie był jesz​c ze go​t o​wy i kie​d y po​ja​wił się ad​wo​kat… – Stig​g​son zro​bił się nie​spo​koj​n y i wy​pu​ścił Hen​ke​go – wzię​ła głę​bo​ki wdech. – A więc plan był taki, żeby przy​c i​snąć mo​je​go bra​t a tak moc​n o, by się odłą​c zył od Gry. Efekt oka​z ał się od​wrot​n y do za​mie​rzo​n e​go. Po​sta​wi​li​ście Hen​ke​go na kra​wę​d zi, a on z ja​kie​goś po​wo​d u po​sta​no​wił za​bić Blac​ka. I te​raz się oba​wiasz, że wszyst​ko wyj​d zie na jaw. Dla​t e​go chcesz go do​rwać pierw​szy. Chcesz do​pil​n o​wać, by się nie wy​ga​d ał… – Nie, nie, ab​so​lut​n ie nie. Źle mnie zro​z u​mia​łaś… – Pod​n iósł obie ręce, żeby po​wstrzy​mać ją przed do​koń​c ze​n iem zda​n ia. – Dro​ga Re​bec​c o. Na​praw​d ę mu​sisz mi uwie​rzyć, że chcia​łem wa​sze​go do​bra. Two​je​go i Hen​ri​ka. Er​land był moim wier​n ym przy​ja​c ie​lem, za​wsze lo​jal​nym wo​bec mnie i na​szych wspól​n ych spraw. Dla​t e​go mam do sie​bie ogrom​n e pre​t en​sje, że nie zja​wi​łem się na miej​scu i nie uchro​n i​łem go przed sa​mym sobą. Szpo​n y, w któ​re wpadł Hen​rik, mają zwią​z ek z lo​sem Er​lan​d a i dla​t e​go za​sto​so​wa​łem dra​stycz​n e me​t o​d y… Jej ser​c e na​gle za​c zę​ło bić moc​n iej. – Twier​d zisz, że tata zo​stał wy​ko​rzy​sta​n y przez Grę? Sam​mer się skrzy​wił. – Nie mo​ż esz od​po​wie​d zieć, co? – do​d a​ła. Jesz​c ze raz spoj​rzał szyb​ko przez okno. Szo​f er wciąż stał na chod​n i​ku, nie​c o z dala od sa​mo​c ho​d u. Je​śli są​d zić po jego ru​c hach, za​c zął się trząść z zim​n a. – Nie mamy wie​le cza​su, Re​bec​c o – mó​wił da​lej Sam​mer. – Co to było za za​d a​n ie? – Słu​c ham? – Za​d a​n ie, któ​re zle​c i​łeś Hen​ke​mu na cmen​t a​rzu, któ​re mia​ło go zmu​sić do wyj​ścia z Gry. Co do​kład​n ie miał zro​bić? Za​u wa​ż y​ła ko​lej​n e spoj​rze​n ie przez okno. Szo​f er od​wró​c ił się i ru​szył w stro​n ę sa​mo​c ho​du. W chwi​li kie​d y chwy​c ił klam​kę, Sam​mer przy​su​n ął się do niej tak bli​sko, że po​c zu​ła za​pach jego wody po go​le​n iu. – Miał do​ko​n ać za​ma​c hu pod​c zas ślu​bu kró​lew​skie​go. * Prze​szli ko​lej​n e dwie​ście me​t rów i te​raz dro​ga bie​gła zde​c y​d o​wa​n ie w dół. Po​ja​wił się nowy dźwięk. Lek​ki szum wen​t y​la​c ji. Z du​ż ej kra​t y mi​ja​n ej po pra​wej stro​n ie bu​c ha​ło po​wie​t rze. Kil​ka se​kund póź​n iej za ścia​n ą po le​wej stro​n ie prze​je​c ha​ło me​t ro. HP usły​szał w tle głos z gło​śni​ków przy pe​ro​n ie. Da​le​ko przed sobą do​strzegł coś, co przy​po​mi​n a​ło ba​ra​ki bu​d ow​la​n e. Po jed​n ym z każ​d ej stro​n y. I na​gle zro​z u​miał, do​kąd idą.

Kur​w a mać! Sta​n ął i rzu​c ił okiem za sie​bie. Nora za​mknę​ła bra​mę, klucz wło​ż y​ła do kie​sze​n i. Na​wet gdy​by tego nie zro​bi​ła, i tak nie dał​by rady biec. – Idziesz czy nie? – Jeff zbli​ż ył się do nie​go. HP po​c hy​lił się do przo​d u, opie​ra​jąc się rę​ka​mi o ko​la​n a. – Po​c ze​kaj​c ie chwi​lę – mruk​n ął i pró​bo​wał uda​wać wy​koń​c zo​n e​go, co wła​ści​wie nie było szcze​gól​n ie trud​n e. Ser​c e od dłuż​sze​go cza​su wa​li​ło mu jak sza​lo​n e i co​raz cię​ż ej ła​pał po​wie​t rze. Mu​siał grać na zwło​kę, żeby po​my​śleć przez kil​ka se​kund. Całą dro​gę skrę​c a​li w lewo i szli w dół, co ozna​c za​ło, że zbli​ż a​li się do sta​c ji Slus​sen. Czy​li te ba​ra​ki na sa​mym koń​c u… – Spo​t ka​my Käl​la​n a, praw​d a? – spy​t ał, pod​n o​sząc wzrok. Żad​n e z nich nie ro​bi​ło już do​brej miny do złej gry. – Chodź​ż e! – po​wie​d ział Jeff i zro​bił krok w jego stro​n ę. HP na​wet się nie ru​szył. – Wa​sze źró​d ło na​z y​wa się Er​man. Spo​t ka​łem go daw​n o temu. Wte​d y ukry​wał się w le​sie. Po​wie​d ział, że zo​stał wy​wa​lo​n y z Gry. On pra​c u​je dla Przy​wód​c y. Wi​d zia​łem ich obu z gli​nia​rza​mi za​le​d ​wie kil​ka go​d zin temu. A wcze​śniej do​strze​głem go w win​d zie, któ​ra zjeż​d ża tam. Po​ka​z ał pal​c em ba​ra​ki. Jeff pró​bo​wał coś po​wie​d zieć, ale HP go zi​gno​ro​wał i pa​t rzył pro​sto na Norę. Cze​kał, aż dziew​c zy​n a spoj​rzy mu w oczy. – To wszyst​ko jest pu​łap​ką, Nora… – po​wie​d ział to w tak opa​n o​wa​n y spo​sób, na jaki tyl​ko mógł się zdo​być. – W naj​lep​szym wy​pad​ku Käl​lan zro​bił was w ko​n ia. Spra​wił, że wciąż dzia​ła​c ie pod dyk​t an​d o Gry… Nora mil​c za​ła, lecz u na​sa​d y jej nosa po​ja​wi​ła się lek​ka zmarszcz​ka. – Albo cały czas świa​d o​mie pra​c u​je​c ie dla Przy​wód​c y. Jej wy​raz twa​rzy trud​n o było roz​szy​f ro​wać. Mimo to nie​mal od razu prze​ko​n ał się, że wy​sta​wio​n o ją tak samo jak jego. W tym mo​men​c ie mia​ło to gów​n ia​n e zna​c ze​n ie. – Tak czy owak, Gra chce mnie do​stać za wszel​ką cenę. I zgod​n ie z jej wolą do​star​c zy​li​ście jej mnie, ro​z u​mie​c ie? Zro​bił pau​z ę, żeby wziąć od​d ech. – Gów​n o praw​d a – burk​n ął Jeff. – Chcesz nam wmó​wić, że spo​t ka​łeś i Käl​la​n a, i Przy​wód​cę? – Uśmiech​n ął się i po​krę​c ił gło​wą w kie​run​ku Nory. – Cięż​ki przy​pa​d ek nam się tra​f ił… – Jak on wy​glą​d a? Mi​n ę​ło parę se​kund, za​n im HP zo​rien​t o​wał się, że Nora mówi coś do nie​go. – C-co? Kto? – Przy​wód​c a, a kto? – Aaa, no więc… Oko​ło sie​d em​d zie​siąt​ki, do​brze ubra​n y, cho​d zi o la​sce… Ty​po​wy siwy dzia​d zio… Po​wo​li się wy​pro​sto​wał. – I spo​t ka​li​ście się?

HP ski​n ął gło​wą. Jej ton i wy​raz twa​rzy po​t wier​d zi​ły jego teo​rię. Na stó​wę nie była świa​d o​ma, że pra​c u​je dla Gry. – Wy​pi​li​śmy ra​z em kawę na cmen​t a​rzu przy Kak​n äs. Z ter​mo​su w pa​ski, ty​po​wy ga​d żet dziad​ków… – I chcesz, że​by​śmy ci uwie​rzy​li? Znów Jeff. HP go zi​gno​ro​wał. Mu​siał prze​ko​n ać Norę. Nie tyl​ko dla​t e​go, żeby go nie prze​ka​z a​li Er​ma​n o​wi i Przy​wód​c y. Chciał po pro​stu, żeby mu uwie​rzy​ła. Na​praw​d ę. – No i co ty na to? – rzu​c ił, roz​ło​ż ył ra​mio​n a i od​pa​lił uśmiech kom​baj​n i​sty. – Masz ra​c ję – od​par​ła. HP zo​ba​c zył, jak Jeff się wzdry​ga. – Käl​lan chce się z tobą spo​t kać. Cze​ka tam. – Wska​z a​ła ręką do tyłu, na ba​ra​ki. – Za​z wy​czaj jest nie​z wy​kle ostroż​n y. Po​wie​d zie​li​śmy mu jed​n ak, że chcesz się wy​c o​f ać, więc chce spo​t ka​n ia. To musi coś zna​c zyć… – Że chce mnie do​rwać! Bez ostrze​ż e​n ia Jeff chwy​c ił na​gle HP za pra​we ra​mię i pró​bo​wał za​sto​so​wać coś w ro​d za​ju po​li​c yj​n e​go chwy​t u. HP był na to przy​go​t o​wa​n y. Przez uła​mek se​kun​d y sta​wiał opór, po czym od​wró​c ił się i od​su​n ął w pra​wo. Za​n im kark rzu​c ił się na nie​go, HP pod​n iósł lewe ko​la​n o i tra​f ił go pro​sto w klej​n o​t y. Kark za​c zął pa​d ać i omal nie po​c ią​gnął za sobą HP. Na szczę​ście ten w ostat​n iej chwi​li wy​rwał się z uści​sku. Po kil​ku chwiej​n ych kro​kach HP od​z y​skał rów​n o​wa​gę i za​c zął biec w stro​n ę ba​ra​ków. Nora roz​ło​ż y​ła ra​mio​n a, żeby go za​t rzy​mać. Bez pro​ble​mu prze​mknął obok, bo tu​n el był wy​star​c za​ją​c o sze​ro​ki. Miał pięć​d zie​siąt me​t rów do ba​ra​ków i win​d y. Ser​c e roz​sa​d za​ło mu klat​kę pier​sio​wą. Bieg w kie​run​ku czy​h a​ją​c e​go nie​bez​pie​c zeń​stwa nie był naj​lep​szym roz​wią​z a​n iem, ale HP nie miał wy​bo​ru. Naj​praw​d o​po​d ob​n iej Er​man za​szył się w jed​n ym z ba​ra​ków i bał się wyj​rzeć. Trzy​d zie​ści me​t rów i HP usły​szał za sobą kro​ki. To pew​n ie Nora. Jeff ra​c zej nie był w sta​n ie bie​gać. – Za​t rzy​maj się, HP! – krzyk​n ę​ła, a on wal​c zył ze sobą, żeby nie od​wró​c ić gło​wy. Zo​sta​ło dwa​d zie​ścia me​t rów. Pięt​n a​ście. W gar​d le, któ​re za​mie​n i​ło się w su​c hut​ką słom​kę, wy​buchł po​ż ar. Kro​ki były co​raz bli​ż ej. Jesz​c ze dzie​sięć me​t rów. Te​raz biegł wą​skim przej​ściem mię​d zy ba​ra​ka​mi. Na koń​c u tu​n e​lu wi​d ział ja​sny pro​sto​kąt. Pew​n ie drzwi do win​d y. Były otwar​t e! – Stój, HP!

Jej głos za​brzmiał ostrzej. HP nie mógł się po​wstrzy​mać i spoj​rzał za sie​bie. Była sześć, sie​d em me​t rów za nim. Bli​sko, ale nie tak, jak mu się wy​d a​wa​ło. Da radę… Musi dać! W ko​lej​n ej se​kun​d zie ką​t em oka za​u wa​ż ył ja​kiś ruch. Kie​d y od​wró​c ił gło​wę, zo​ba​c zył tuż przed sobą ja​kieś drzwi. W na​stęp​n ej se​kun​d zie zde​rzył się z nimi. I wszyst​ko po​c iem​n ia​ło. – W po​rząd​ku z nim? – No. Wra​c a do sie​bie… Na czo​le i po​wie​kach miał coś wil​got​n e​go i chłod​n e​go. Bo​la​ła go gło​wa, nos miał za​t ka​n y, mu​siał od​d y​c hać przez usta. Ro​bił dłu​gie, rzę​ż ą​c e wde​c hy. – Sły​szysz mnie, Hen​ke? Już nie czuł wil​go​c i i chło​d u na po​wie​kach. Świa​t ło za​kłu​ło go w oczy, więc za​mru​gał gwał​t ow​n ie. W polu wi​d ze​n ia po​ja​wi​ła się twarz Nory i na kil​ka se​kund prze​peł​n i​ło go miłe po​c zu​c ie bez​pie​c zeń​stwa. Na​z wa​ła go „Hen​ke”, tak jak sio​ra. Przy​po​mniał so​bie, gdzie się znaj​d u​je. I dla​c ze​go! Mu​sie​li go za​wlec do jed​n e​go z ba​ra​ków. Spró​bo​wał usiąść, pod​c ią​gnąć nogi i na nich sta​n ąć. – Spo​koj​n ie… Trzy​ma​ła go, pró​bo​wa​ła po​wstrzy​mać, ale bez uży​c ia siły. – Käl​lan… – wy​rzu​c ił z sie​bie. – Er​man, mu​szę… I zo​ba​c zył jego. Sie​d ział na krze​śle kil​ka me​t rów da​lej, po​c hy​lo​n y do przo​d u. Chu​d y, o krót​ko ścię​t ych wło​sach, w oku​la​rach z ciem​n y​mi opraw​ka​mi – zgod​n ie z opi​sem. Spoj​rze​li na sie​bie i przez kil​ka se​kund mózg HP pró​bo​wał prze​t wo​rzyć to, co wi​d zia​ły oczy. I od​gad​n ąć, ja​kie to ma zna​c ze​n ie. Bez skut​ku. To było nie​moż​li​we. Bez, kur​wa, kitu. – Cześć, HP. Faj​n ie, że mo​głeś wpaść… – uśmiech​n ął się Man​ge.

18 | Impossible things before breakfast45

– Z JA​KIEJ DUPY SIĘ TU ZNA​LA​Z ŁEŚ?!!! Usiadł okra​kiem na klat​c e Man​ge​go, chwy​c ił go za szy​ję i za​c zął wa​lić jego ły​sa​wym łbem o wy​kła​d zi​n ę pod​ło​go​wą. – Yhhh​h rrrr… Chrr​ry​yy… Kkh​khur​wa! – char​c zał Man​ge, od​py​c ha​jąc go ze wszyst​kich sił. Ale HP miał na to wy​wa​lo​n e. Ktoś cią​gnął go za bar​ki, szar​pał za ra​mio​n a. Nora krzy​c za​ła mu do ucha. Nie zwra​c ał na to wszyst​ko uwa​gi. Chciał za​bić tę kłam​li​wą gni​d ę… W jed​n ej chwi​li ogrom​n a łapa za​c i​snę​ła się wo​kół jego szyi tak moc​n o, że pra​wie od​c ię​ła mu do​pływ krwi do mó​z gu. Zro​bi​ło mu się ciem​n o przed ocza​mi, po​c zuł drże​n ie pal​c ów i w koń​c u pu​ścił szy​ję Man​ge​go. Chwi​lę póź​n iej mógł sta​n ąć na nogi i od​z y​skał wzrok, po​n ie​waż uścisk stał się odro​bi​n ę słab​szy. Nora po​c hy​la​ła się nad Man​gem. – Do​bra, ko​leś. Uspo​ko​isz się czy nie? – syk​n ął mu Jeff do ucha. – Bo je​śli nie, to z chę​c ią skrę​c ę ci kark. HP pró​bo​wał się wy​rwać. Ma​c hał rę​ka​mi, żeby chwy​c ić Jef​f a i zro​bić mu krzyw​d ę. Nic z tego. Ten pa​t e​t ycz​n y bunt tyl​ko po​gor​szył sy​t u​ację, bo zmu​sił Jef​f a do pod​n ie​sie​n ia ręki. I HP nie​mal za​wisł w po​wie​t rzu, le​d ​wo mu​ska​jąc pal​c a​mi stóp pod​ło​gę. Opadł z sił. Koń​c zy​n y cią​ż y​ły, jak​by były z oło​wiu. Nie był już w sta​n ie ich pod​n ieść, a tym bar​d ziej – trzy​mać w po​wie​t rzu. Jeff po​wlókł go kil​ka me​t rów i rzu​c ił na małą sofę. Mi​n ę​ła chwi​la, za​n im HP od​z y​skał siły i usiadł wy​pro​sto​wa​n y. Man​ge wstał. Trzy​ma​jąc się za gar​d ło, wle​wał w sie​bie szklan​kę wody, któ​rą po​d a​ła mu Nora. Wła​ści​wie nie wia​d o​mo, skąd ją wy​t rza​snę​ła. HP też chciał się na​pić. Pra​gnie​n ie było je​d y​n ym do​z na​n iem, na któ​rym mógł się te​raz sku​pić. Man​ge to Käl​lan. MAN​G E TO KÄL​LAN. A to zna​c zy… A TO ZNA​CZY???

Mru​gał szyb​ko ocza​mi, po​t arł ręką czo​ło. Pod po​wie​ka​mi po​c zuł po​d ej​rza​n ą wil​goć. Za​c i​snął je, żeby łzy nie po​c ie​kły na po​licz​ki. Kur​wa! Kur​wa! FAK! Man​ge pod​n iósł krze​sło, na któ​rym przed​t em sie​d ział, i po​sta​wił je przed HP. – Tak! Po​d ał mu opróż​n io​n ą do po​ło​wy szklan​kę z wodą. HP ga​pił się tyl​ko na nie​go. – Daj spo​kój, HP! Nie mu​sisz się bać, je​steś wśród przy​ja​c iół… HP się​gnął po szklan​kę i wy​pił resz​t ę. Woda była lo​d o​wa​t a, za​c zę​ło go swę​d zieć w gar​d le. – Jak dłu​go? – burk​n ął. – Co jak dłu​go? – Jak dłu​go je​steś w Grze, Man​ge, Fa​ruk czy jak tam się, kur​wa, te​raz wa​bisz… Man​ge wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Ja​kiś czas w za​sa​d zie… HP od​sta​wił szklan​kę, po​c hy​lił się i po​t arł skro​n ie. Da​rem​n ie pró​bo​wał zmu​sić mózg do pra​c y. – C-co? Dla​c ze​go? W sen​sie… ech… Wciąż tarł twarz, co​raz moc​n iej i moc​n iej. Wbi​jał pal​c e w skó​rę, aż wresz​c ie za​c zę​ła go piec. – Od po​c ząt​ku? – wy​d u​sił z sie​bie w kie​run​ku pod​ło​gi. – By​łeś z nimi od po​c ząt​ku? – po​wtó​rzył sil​n iej​szym gło​sem, pro​stu​jąc się na so​f ie. Man​ge zro​bił głę​bo​ki wdech. – Dłu​ż ej niż ty. Wła​ści​wie znacz​n ie dłu​ż ej. – Więc to ty mnie w to wcią​gną​łeś? Man​ge po​krę​c ił gło​wą. – Nie, nie ja. Nie wie​d zia​łem, że w tym sie​d zisz, do​pó​ki nie po​ja​wi​łeś się u mnie i nie po​ka​za​łeś mi te​le​f o​n u. Na​wet wte​d y my​śla​łem, że przy​pad​ko​wo zna​la​z łeś ko​mór​kę. Że ja​kiś gracz ją zgu​bił. Kie​d y zda​łem so​bie spra​wę, że je​steś w Grze… – Roz​ło​ż ył ręce. – Nie rozu… – HP chrząk​n ął i spró​bo​wał jesz​c ze raz. Ką​t em oka zo​ba​c zył, że Nora go ob​ser​wu​je. – J-jak tam wsze​d łeś? Co tam ro​bisz? Je​steś gra​c zem czy mrów​ką? Mu​sisz mi po​wie​d zieć… – O tym póź​n iej, HP. Nie mamy te​raz zbyt wie​le cza​su. Całe mia​sto cię szu​ka. Gli​n ia​rze, mrów​ki, wszy​scy… Man​ge zwró​c ił się do Jef​f a. – Wyj​d ziesz i spraw​d zisz te​ren? – Pew​n ie. – Mogę je​d y​n ie po​wie​d zieć, że pró​bo​wa​łem ci po​móc… – po​wie​d ział Man​ge, kie​d y za Jef​fem za​mknę​ły się drzwi. – Po​móc! – HP po​c zuł, jak krew ude​rza mu do móz​gu. – Mo​głeś, do cho​le​ry, po​wie​d zieć, że je​steś w Grze. Wy​ja​śnić, jaka to nie​bez​piecz​n a ro​bo​t a. Na​mó​wić mnie, że​bym się wy​c o​f ał!

Po​wi​n ie​n eś, do chu​ja pana, za​c ho​wać się jak naj​lep​szy przy​ja​c iel! – Ta, bo to by coś dało… – Man​ge po​krę​c ił gło​wą. – Poza tym wiesz, co się dzie​je, kie​d y ła​mie się za​sa​d ę nu​mer je​d en. Nie tyl​ko ty do​sta​łeś ostrze​ż e​n ie. Nora przy​n io​sła wodę. Tym ra​z em każ​d y z nich do​stał swo​ją szklan​kę. – Pod​pa​le​n ie skle​pu kom​pu​t e​ro​we​go, pa​mię​t asz? – do​d ał Man​ge, wi​d ząc, że HP nie do koń​c a ła​pie. – Było skie​ro​wa​n e prze​c iw​ko mnie, nie prze​c iw​ko to​bie. Małe przy​po​mnie​n ie od Przy​wód​c y o tym, co się może stać, je​śli nie będę prze​strze​gał re​guł gry. Sklep praw​d o​po​d ob​nie nie miał spło​n ąć. Prze​kaz stał się ja​śniej​szy, kie​d y zro​z u​mia​łem, o co cho​d zi. Nora prze​c hy​li​ła szklan​kę i wy​la​ła wodę na spodnie HP, ale on pra​wie tego nie za​u wa​ż ył. – N-no to co z tego wszyst​kie​go było na se​rio? – spy​t ał nie​pew​n ie HP. – W sen​sie? – W sen​sie… A jak, kur​wa, my​ślisz?! Wszyst​ko, cze​go do​świad​c zy​łem. Po​ż ar w moim miesz​ka​n iu, bom​ba przy E4, ser​we​row​n ia na Ki​ście, któ​rą wy​sa​d zi​łem w po​wie​t rze, uciecz​ka, całe to gów​n o w Du​ba​ju i zda​rze​n ia w Ar​go​sEye. Co z tego było rze​c zy​wi​ste, czy​li na se​rio? – Wszyst​ko, oczy​wi​ście… – Man​ge wziął ko​lej​n y łyk wody. – Tyl​ko może nie w taki spo​sób, w jaki ci się wy​d a​wa​ło – do​d ał i ru​szył się na krze​śle. – Moż​n a by po​wie​d zieć, że wła​ści​wie nig​d y nie opu​ści​łeś Gry. Że tak na​praw​d ę cały czas dla nich pra​c o​wa​łeś. No albo… dla nas. HP po​sta​wił szklan​kę na pod​ło​d ze i za​krył twarz rę​ka​mi. Man​ge mó​wił da​lej. Jego głos na​gle stał się przy​t łu​mio​n y i od​le​gły, jak​by do​c ho​d ził z in​n e​go po​miesz​c ze​n ia. Sy​t u​acja była zu​peł​n ie nie​re​al​n a – jak we śnie – HP aż mu​siał się uszczyp​n ąć w ra​mię. Dla nich pra​co​w a​łeś… Jego mózg wy​si​lał się na mak​sa, go​rącz​ko​wo pró​bo​wał po​łą​c zyć wszyst​kie ele​men​t y ukła​dan​ki – bez szans na po​wo​d ze​n ie. Prze​c ież wy​sa​d ził na​le​ż ą​c ą do nich ser​we​row​n ię, uda​ło mu się wyjść cało z mor​d er​c ze​go spi​sku, któ​ry uknu​li, i za​t o​pić ich part​n e​ra biz​n e​so​we​go – Ar​go​sEye – z za​ło​gą na po​kła​d zie. A może się my​lił? Czy rze​c zy​wi​ście cały czas… …dla nich pra​c o​wał? Ga​pił się na Man​ge​go. Na tego nud​n e​go, prze​z or​n e​go i ły​sa​we​go tchó​rza Man​ge​li​t ę. Na swo​je​go sta​re​go kum​pla, swo​je​go BFF46 . Świat za​d rżał w po​sa​d ach. Przez chwi​lę zna​lazł się z po​wro​t em w la​t ach osiem​d zie​sią​t ych. Le​ż ał na so​f ie przed te​le​wi​z o​rem, miał pal​c e żół​t e od chru​pek se​ro​wych i wy​t rzesz​c zo​n e śle​pia. Na ekra​n ie wła​śnie otwie​ra​ją się drzwi ka​bi​n y prysz​n i​c o​wej i Bob​by Ewing od​wra​c a się twa​rzą do wi​d zów. Pra​co​w a​łeś… Dla nas… – Co ja tu, kur​wa, ro​bię, Man​ge? – szep​n ął. * – Daj nam jesz​c ze parę mi​n ut, Jons​son! Dzię​ku​ję!

Szo​f er bez sło​wa za​mknął drzwi. – Ro​z u​miesz te​raz, dla​c ze​go tak mi za​le​ż y, żeby do​stać tę broń? – cią​gnął Tage Sam​mer ni​skim gło​sem. Ski​n ę​ła gło​wą. – Przy​n ajm​n iej tak mi się wy​d a​je. – Do​brze. Był​bym ci wdzięcz​n y, gdy​byś jak naj​szyb​c iej opróż​n i​ła skryt​kę swo​je​go taty i prze​ka​z a​ła mi jej za​war​t ość. Mogę cię o to pro​sić, Re​bec​c o? Daję ci sło​wo, że broń znik​n ie. Że ani ona, ani pasz​por​t y nig​d y nie tra​f ią w nie​po​wo​ła​n e ręce i nie zo​sta​n ą uży​t e do złych ce​lów. Za​sta​n a​wia​ła się kil​ka se​kund. – Bro​n i nie ma w skryt​c e. – Co? – Prze​n io​słam ją do swo​jej skryt​ki, któ​rą otwo​rzy​łam tego sa​me​go dnia. – Aaa, ro​z u​miem. Świet​n ie po​my​śla​n e, Re​bec​c o! – Pasz​por​t y mam w domu. Ju​t ro rano po​ja​d ę pro​sto do ban​ku i za​d zwo​n ię, kie​d y będę go​to​wa. – Świet​n ie, Re​bec​c o. Nig​d y mnie nie za​wo​d zisz! Gdy​bym tyl​ko miał wię​c ej ta​kich współ​pra​c ow​n i​ków jak ty! – Po​kle​pał ją po ko​la​n ie. Re​bec​c a uświa​d o​mi​ła so​bie, że ten gest spra​wił jej przy​jem​n ość. – To ża​d en pro​blem, wuj​ku Tage. – Wra​c a​my do Fre​d häll, Jons​son. Wiel​kie dzię​ki! – po​wie​d ział Sam​mer i po​kle​pał szo​f e​ra po ra​mie​n iu. – Pani Nor​mén musi się po​ło​ż yć, bo naj​ła​god​n iej mó​wiąc, mia​ła cięż​ki dzień… * – Wy​glą​d a to tak, HP – za​c zął Man​ge. – Je​steś tu​t aj do​kład​n ie z tego po​wo​d u, o któ​rym po​wie​d zia​ła ci Nora. Chce​my znisz​c zyć For​t e​c ę, za​t rzy​mać Pay​Tag i Przy​wód​c ę przed zdo​by​ciem ab​so​lut​n e​go mo​n o​po​lu na prze​szłość ludz​ko​ści. – Ej, cze​kaj no chwi​lę… – Wiem, że masz mnó​stwo py​t ań, HP – po​wie​d ział Man​ge i spoj​rzał na ze​ga​rek. – Ale czas ucie​ka. Przy​sze​d łem tu na chwi​lę przed wa​szym po​ja​wie​n iem się, w miej​sce, któ​re​go nie będą po​d ej​rze​wać. Wska​z ał ręką na su​f it. – To jest miej​sce spo​t kań Gry, wol​n e od oczu i uszu szpie​gów. Nie mo​ż e​my tu dłu​go zo​stać. Nie prze​wi​d zie​li​śmy, że stra​c isz przy​t om​n ość… Po​n ow​n ie spoj​rzał na ze​ga​rek. – Je​stem w Grze od daw​n a. Mia​łem kum​pli, któ​rzy w niej dzia​ła​li, i po​n ie​kąd do​sta​łem od nich za​pro​sze​n ie. Na po​c ząt​ku były to zle​c e​n ia na mniej​szą ska​lę, po​d ob​n e do two​ich, i dość faj​n a za​ba​wa. Z cza​sem an​ga​ż o​wa​łem się bar​d ziej, po​d o​ba​ło mi się, że je​stem czę​ścią cze​goś więk​sze​go, o czym wie tyl​ko kil​ka osób. HP mi​mo​wol​n ie przy​t ak​n ął. – Słu​c ham.

– Dzię​ki Grze moż​n a było wpły​wać na pew​n e spra​wy, zmie​n iać ich bieg. Wy​c ią​gać na świa​t ło dzien​n e coś, co inni chcie​li ukryć. Umo​rzo​n e do​c ho​d ze​n ia, ra​por​t y scho​wa​n e do szu​f la​d y albo wy​c i​szo​n e. Małe puz​z le. Naj​pierw skła​d a​li​śmy je w ca​łość, po​t em mo​gli​śmy dać cynk me​d iom albo wy​słać swo​je od​kry​c ia do whi​stle​blo​we​rów ma​ją​c ych stro​n y in​t er​n e​t o​we. Na po​c ząt​ku re​ali​z o​wa​li​śmy mnó​stwo ta​kich zle​c eń… – Ale? Man​ge zer​k​n ął na Norę. – Ja i moi kum​ple do​strze​ga​li​śmy tyl​ko uła​mek tego, co się dzie​je. Zresz​t ą za​wsze tak jest. Gra dzie​li się na małe ko​mór​ki. Je​d y​n ym ogni​wem je łą​c zą​c ym jest Przy​wód​c a. Po pew​n ym cza​sie oka​z a​ło się, że Przy​wód​c a zmie​n ił kurs. Kie​ro​wa​n ie Grą sta​wa​ło się co​raz bar​d ziej scen​t ra​li​z o​wa​n e, gra​c ze mie​li co​raz mniej moż​li​wo​ści wy​bo​ru, zle​c e​n ia były nie​ja​sne. Stop​nio​wo tra​c i​li​śmy na nie wpływ, wszyst​ko prze​c ho​d zi​ło przez Przy​wód​c ę. W koń​c u sta​ło się pew​n e, że wy​ko​rzy​stał Grę, żeby zdo​być wła​d zę. I kie​d y Pay​Tag… – Kie​d y w tym wszyst​kim po​ja​wiam się ja? – prze​rwał mu HP. Man​ge wy​d ał się zmie​sza​n y tym nie​ocze​ki​wa​n ym py​t a​n iem i mi​n ę​ło kil​ka se​kund, aż zna​lazł na nie od​po​wiedź. – Nooo… Je​śli mam być szcze​ry… Więk​szość two​ich osią​gnięć szła na ra​c hu​n ek Gry. Re​ali​z o​wa​łeś cele Przy​wód​c y, że tak po​wiem… Man​ge uśmiech​n ął się nie​pew​n ie do HP, jak​by cze​kał na jego re​ak​c ję. – Prze​c ież wy​sa​d zi​łem w po​wie​t rze ser​we​row​n ię. Za​d a​łem im cios w same jaja, znisz​c zy​łem ich na wie​le mie​się​c y, opróż​n i​łem im kon​t o, uto​pi​łem Ar​go​sEye… Chy​ba to zro​bi​łem, nie? – do​d ał, kie​d y Man​ge nie od​po​wia​d ał. Sam za​u wa​ż ył, jak przy​t łu​mio​n ym gło​sem to po​wie​d ział. – Jak już wspo​mnia​łem, pró​bo​wa​łem ci po​móc. Chcia​łem cię z tego wy​c ią​gnąć – mruk​n ął Man​ge. – Ale po po​ż a​rach… – Wy​mie​n ił szyb​ko spoj​rze​n ia z Norą. – Po po​ż a​rach za​c zą​łem dzia​łać. Przy​wód​c a obie​c ał mi, że po wszyst​kim cię pu​ści. Wbił wzrok w pod​ło​gę. – Opróż​n i​li bu​d y​n ek na Ki​ście dzień po wi​z y​c ie two​jej i Re​h y​ma​n a. Prze​n ie​śli wszyst​ko do no​we​go, bez​piecz​n iej​sze​go miej​sca. Ty wy​sa​d zi​łeś pu​stą ru​d e​rę. Tyle. Wie​le razy chcia​łem ci wszyst​ko po​wie​d zieć. Do​pó​ki mie​li oko na cie​bie i Re​bec​c ę, było to nie​moż​li​we. HP zro​bił głę​bo​ki wdech. – Więc wszyst​ko zo​sta​ło za​pla​n o​wa​n e? Po​z wo​li​li mi po pro​stu uciec z kasą? Dla​c ze​go? – Gra po​t rze​bo​wa​ła za​ma​c how​c a, eks​plo​z ji po​wią​z a​n ej ze szczy​t em UE. Ko​goś, kogo nie moż​n a wy​śle​d zić. Pie​n ią​d ze były wy​n a​gro​d ze​n iem za to, że wy​ko​n a​łeś osta​t ecz​n ą mi​sję. I do​kład​n ie tak jak po​d ej​rze​wa​li, wzią​łeś kasę i się za​wi​n ą​łeś. Żad​n ych świad​ków, żad​n ych śla​d ów… – Po​wo​li po​krę​c ił gło​wą. – Do tego mo​men​t u wszyst​ko po​szło zgod​n ie z obiet​n i​c ą Przy​wód​c y. Za​rów​n o ty, jak i Bec​c a by​li​ście bez​piecz​n i. – A to, co zda​rzy​ło się póź​n iej, w Du​ba​ju, w Ar​go​sEye? Man​ge wy​krzy​wił twarz. – Po​wi​n ie​n em się, oczy​wi​ście, do​my​ślić, że Przy​wód​c a sam usta​n a​wia re​gu​ły. Że to on de​c y​d u​je, kie​d y Gra się za​c zy​n a i kie​d y koń​c zy. Naj​wy​raź​n iej by​łeś zbyt war​t o​ścio​wym na​byt​kiem, żeby cię zo​sta​wić w spo​ko​ju. Sie​d zia​łem za gra​n i​c ą. Róż​n y​mi ka​n a​ła​mi do​szły do

mnie in​f or​ma​c je, że znów zo​sta​łeś wcią​gnię​t y do gry. Wte​d y nie​wie​le mo​głem zdzia​łać. Po​pro​si​łem ko​le​gę, żeby miał na cie​bie oko i wy​sy​łał mi ra​por​t y z prze​bie​gu zda​rzeń… – Kogo? Man​ge wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Czy to ma ja​kieś zna​c ze​n ie? W każ​d ym ra​z ie po pew​n ym cza​sie da​łeś o so​bie znać, opo​wie​d zia​łeś mi o Ar​go​sEye i po​pro​si​łeś mnie o tro​ja​n a, żeby znisz​c zyć fir​mę. Po​sta​wi​łeś mnie w cho​ler​n ie nie​z ręcz​n ej sy​t u​acji. Za​sta​n a​wia​łem się, czy ci po​móc od razu, czy skon​sul​t o​wać się z Przy​wód​c ą. Man​ge po​t arł rę​ka​mi o ko​la​n a. – Za​d zwo​n i​łeś do Przy​wód​c y… – HP za​my​ślił się na kil​ka se​kund. – Dla​t e​go na świa​t ło dzien​n e nie wy​pły​n ę​ła żad​n a in​f or​ma​c ja o Grze! Za​pro​jek​t o​wa​łeś wi​ru​sa tak, żeby nic o niej nie wy​ła​pał. Man​ge po​krę​c ił gło​wą. – Wła​ści​wie coś ta​kie​go za​pro​po​n o​wa​łem Przy​wód​c y, ale on uznał, że to nie​po​t rzeb​n e. Mia​łem ci po​móc, jak tyl​ko mo​głem. Mi​n ę​ło tro​c hę cza​su, za​n im zro​z u​mia​łem dla​c ze​go… HP otwo​rzył usta, żeby coś po​wie​d zieć, ale do​pie​ro po kil​ku se​kun​d ach wy​d u​sił z sie​bie od​po​wied​n ie sło​wa. – Że co? Cze​kaj! Twier​d zisz, że Ar​go​sEye… – Nig​d y nie kry​ło żad​n ych ta​jem​n ic Gry – uzu​peł​n ił Man​ge. – Prze​c ież było part​n e​rem Gry. Pay​Tag miał ją ku​pić i… Man​ge po​krę​c ił gło​wą. – Po​myśl, HP. Kto opo​wie​d ział ci o trans​ak​c ji Pay​Tag? Za​ło​ż ę się, że to nie był Phi​lip Ar​gos ani żad​n a z osób tam za​t rud​n io​n ych. Mylę się? My​śli HP two​rzy​ły bez​ład​n ą plą​t a​n i​n ę. Do​pie​ro po chwi​li zna​lazł od​po​wied​n i trop. – Eee, nie. To była Mo​n i​ka, sio​ra Anny Ar​gos. Po​wie​d zia​ła mi o tym na Li​d in​gö. Mó​wi​ła, że Anna sprze​c i​wia​ła się za​ku​po​wi i dla​t e​go tam​c i ją za​bi​li. – Okej – ski​n ął gło​wą Man​ge. – Tak to wy​glą​d a​ło… – Po​n ow​n ie wy​mie​n ił spoj​rze​n ia z Norą, zer​k​n ął na ze​ga​rek i przy​su​n ął się bli​ż ej HP. – Pay​Tag nig​d y nie in​t e​re​so​wa​ło się Ar​go​sEye. Wte​d y za śmiesz​n ą sumę ku​pi​li inną fir​mę w mniej wię​c ej tej sa​mej bran​ż y i za​c zę​li ostro pra​c o​wać, żeby ze​brać kom​pe​t ent​n e kie​row​n ic​t wo. A Phi​lip Ar​gos pla​n o​wał tyl​ko zwy​kły de​biut na gieł​d zie. Gdy​by mu się po​wio​d ło, Pay​Tag zy​skał​by nie​c hcia​n e​go kon​ku​ren​t a. HP wzdry​gnął się. – Co? Twier​d zisz, że sio​ra Anny Ar​gos mnie okła​ma​ła? Tyl​ko uda​wa​ła, że fir​ma ma zo​stać sprze​d a​n a? Po co, do kur​wy, mia​ła​by to ro​bić? – W za​sa​d zie z dwóch pro​stych po​wo​d ów. Po pierw​sze, że​byś jej po​mógł. Nie​n a​wi​d zi​łeś Gry, Przy​wód​c y i Pay​Tag i sko​rzy​stał​byś z każ​d ej nada​rza​ją​c ej się oka​z ji, by po​krzy​ż o​wać im pla​n y… HP ski​n ął obo​jęt​n ie gło​wą. – A dru​gi po​wód? – No wła​śnie. Kto do​stał​by pod​jar​ki na samą myśl, że Phi​lip Ar​gos opróż​n i kasę fir​my i na​peł​n i nią two​je kie​sze​n ie, by wy​ku​pić ak​c je Anny? Że sam za​t o​pi swój okręt, kie​d y tro​jan ujaw​n i ich nie​c ne me​t o​d y i zbi​je war​t ość ak​c ji do zera? Pu​sty sejf, zła sła​wa, żad​n ych in​we​-

sto​rów… Man​ge spoj​rzał na nie​go, jak​by ocze​ki​wał na​t ych​mia​sto​wej od​po​wie​d zi. Ale mózg HP po​zo​sta​wał da​le​ko, da​le​ko w tyle. – Po​myśl, HP – do​d ał po​wo​li. – Kto nie​n a​wi​d ził Phi​li​pa Ar​go​sa do tego stop​n ia, że wy​my​ślił​by tak za​je​bi​ście za​awan​so​wa​n ą ze​mstę? Pod​n iósł swój te​le​f on. W me​t a​lo​wej błysz​c zą​c ej obu​d o​wie i ze szkla​n ym wy​świe​t la​c zem. Na jego wi​d ok HP mi​mo​wol​n ie drgnął. Na ekra​n ie wid​n ia​ła ko​bie​t a z ciem​n y​mi wło​sa​mi ob​c ię​t y​mi na pa​z ia sie​d zą​c a przy sto​le w re​stau​ra​c ji. W ręce trzy​ma​ła kie​li​szek wina i wy​glą​d a​ła, jak​by wzno​si​ła to​ast z męż​c zy​z ną od​wró​c o​n ym ple​c a​mi do apa​ra​t u. Ko​bie​t a ko​goś mu przy​po​mi​n a​ła, ale nie mógł sko​ja​rzyć kogo. – Przyj​rzyj się do​kład​n iej i za​po​mnij o ko​lo​rze wło​sów – po​wie​d ział Man​ge. HP po​słu​c hał i na​gle od​n iósł wra​ż e​n ie, że wie. Roz​po​z nał po​sta​wę, spo​sób, w jaki ko​bie​t a pa​t rzy​ła na swo​je​go to​wa​rzy​sza. Tyle że to było nie do po​ję​c ia. – Za​po​mnij o Mo​n i​c e – cią​gnął Man​ge. – Mó​wi​my o na​praw​d ę mści​wej oso​bie. O kimś, kto szedł​by do celu po tru​pach. Na​wet po tru​pie wła​sne​go…? Man​ge po​ka​z ał HP ko​lej​n e zdję​c ie w te​le​f o​n ie. Tym ra​z em męż​c zy​z na był le​piej wi​d ocz​ny. Mark Black. Gło​wa HP od​ma​wia​ła dal​szej współ​pra​c y. – Te​raz na​z y​wa się An​t hea Ra​vel – kon​t y​n u​ował Man​ge. – Jest na kie​row​n i​c zym sta​n o​wi​sku w gru​pie Pay​Tag i pra​c u​je nad star​t em ich no​wej fir​my. Swo​ją dro​gą pa​su​je jej to na​z wi​sko. Ra​vel to kon​t ra​n im. – Mo​ż esz, do cho​le​ry, mó​wić po szwedz​ku? – burk​n ął HP ze wzro​kiem wbi​t ym w ekran. – Kon​t ra​n im może ozna​c zać wła​sne za​prze​c ze​n ie. Jak czer​stwe cia​ło i czer​stwy chleb. Dwa ob​li​c za Ja​n u​sa47 . Man​ge jesz​c ze bar​d ziej zbli​ż ył te​le​f on do twa​rzy HP. – Dwa ob​li​c za, ro​z u​miesz? – Anna Ar​gos – wy​mam​ro​t ał HP, nie wie​rząc wła​snym sło​wom. * – Mu​sisz mieć się na bacz​n o​ści, Re​bec​c o. Obie​c aj mi – po​wie​d ział Tage Sam​mer, kie​d y sa​mo​chód za​t rzy​mał się przy chod​n i​ku, a szo​f er wy​szedł, żeby otwo​rzyć jej drzwi. – Nie tyl​ko wte​d y, kie​d y pój​d ziesz do ban​ku. Gra ma oczy i uszy wszę​d zie, a Ma​gnus Sand​ström jest bar​d zo nie​bez​piecz​n ym czło​wie​kiem. Nie wol​n o ci wie​rzyć w nic, co ci po​wie. Naj​praw​d o​po​dob​n iej uro​bił was obo​je. Sprze​d ał hi​sto​ryj​ki, zor​ga​n i​z o​wał spo​t ka​n ia… Po​krę​c i​ła gło​wą. – Po pro​stu nie mogę w to uwie​rzyć. Zna​my się od ma​łe​go. Man​ge to faj​n y, miły chło​pak. – Wiem, że to może być bo​le​sne. Ale Sand​ström pra​c u​je dla Gry od daw​n a, bar​d zo daw​n a. Obec​n ie ma wy​so​ką po​z y​c ję, może na​wet jed​n ą z naj​wyż​szych. Hen​rik wła​śnie nam się wy​mknął i oba​wiam się, że Sand​ström bę​d zie chciał wy​ko​rzy​stać na​szą broń prze​c iw​ko nam. Chce​my zła​pać ich obu przed ślu​bem, za​n im hi​sto​ria się po​wtó​rzy… Drzwi sa​mo​c ho​d u się otwo​rzy​ły, Tage mo​men​t al​n ie prze​rwał.

– Obie​c aj mi, że bę​d ziesz na sie​bie uwa​ż ać, dro​ga Re​bec​c o. Je​śli ode​z wie się twój brat, od razu do mnie za​d zwoń. Spró​bu​ję po​móc wam, jak tyl​ko mogę, ale za​n im Hen​rik nie znaj​d zie się w bez​piecz​n ym miej​scu, nie mo​ż e​my, nie​ste​t y, mieć ze sobą bez​po​śred​n ie​go kon​t ak​t u. Ski​n ę​ła gło​wą. – Ro​z u​miem. – Świet​n ie. Jak po​wie​d zia​łem, na​praw​d ę prze​pra​szam za za​ist​n ia​łą sy​t u​ację, Re​bec​c o. Z głę​bi ser​c a. Po czę​ści sam po​n o​szę od​po​wie​d zial​n ość, mam tego peł​n ą świa​d o​mość. Nie chcia​łem ni​ko​go wy​sta​wiać na taką pró​bę, a już naj​mniej cie​bie. Mam szcze​rą na​d zie​ję, że mi wy​ba​c zysz. Nie od​po​wie​d zia​ła, tyl​ko po​c hy​li​ła się i po​c a​ło​wa​ła go w po​li​c zek. Drzwi sa​mo​c ho​d u za​mknę​ły się i kil​ka se​kund póź​n iej zo​sta​ła sama na uli​c y. * – Bin​go! – uśmiech​n ął się Man​ge. – Cał​kiem nie​z ły deal, nie? Anna Ar​gos się ze​mści​ła, Pay​Tag po​z był się kon​ku​ren​t a, Przy​wód​c a do​stał za​pła​t ę. Żeby to wszyst​ko ze sobą po​wią​z ać, po​trze​ba było od​po​wied​n ie​go gra​c za i spo​so​bu, żeby wró​c ił do ula. Na​gle za​koń​c zył się twój urlop… HP po​krę​c ił z nie​d o​wie​rza​n iem gło​wą. To, o czym Man​ge opo​wie​d ział, brzmia​ło na mak​sa nie​d o​rzecz​n ie. Sza​leń​stwo w roz​mia​rze XL. Gra​n i​c e lo​gi​ki znaj​d o​wa​ły się jed​n ak po dru​giej stro​n ie, tak da​le​ko za nim, że na​wet nie było sen​su się oglą​d ać. Anna Ar​gos przy ży​c iu… W ta​kim ra​z ie ta pie​przo​n a dziw​ka od​po​wia​d a za to, że go za​mknię​t o, tor​t u​ro​wa​n o, aż w koń​c u de​por​t o​wa​n o jako po​d ej​rza​n e​go o mor​d er​stwo. Wszyst​ko, żeby wzbu​d zić w nim tro​c hę chę​c i ze​msty. Ona w tym cza​sie, już pod no​wym na​z wi​skiem, pro​wa​d zi​ła luk​su​so​we ży​c ie na ja​kiejś pla​ż y, cze​ka​jąc, aż za​go​ją się rany po ko​lej​n ym po​pra​wia​n iu gęby. – Więc cała ak​c ja z za​t a​pia​n iem Ar​go​sEye była bez sen​su… – wy​rzu​c ił z sie​bie. – Nie, nie. Skąd​ż e! Man​ge po​krę​c ił osten​t a​c yj​n ie gło​wą. – Phi​lip Ar​gos może nie był mor​d er​c ą, ale na pew​n o był pro​f e​sjo​n al​n ym łaj​d a​kiem. Przy​po​mnij so​bie, co ci zro​bił. Dzia​łal​n ość jego fir​my moc​n o śmier​d zia​ła. – Te​raz Pay​Tag i Anna Ar​gos zaj​mu​ją się tym sa​mym, tyl​ko pod inną na​z wą… – Nie​ste​t y. I w ten spo​sób wra​c a​my do tego, co po​wie​d zia​łem o zmien​n ym kom​pa​sie Przy​wód​c y. – Man​ge się skrzy​wił. – Ta nowa fir​ma Pay​Tag na​z y​wa się? – Sen​t ry Se​c u​ri​t y… Jego mózg za​ła​pał nie​mal na​t ych​miast. – Sen​t ry? Kur​wa, prze​c ież tam… – Pra​c u​je Re​bec​c a, zga​d za się. Za​c zy​n asz już cza​ić, jak wszyst​ko się łą​c zy? – Zer​k​n ął na ze​ga​rek. – Sor​ry, ale po​wo​li mu​si​my się zmy​wać. Kent za​ła​t wił miej​sce dla cie​bie, gdzie mo​żesz ki​mać, do​pó​ki nie bę​d zie​my go​t o​wi. Mu​sisz…

– Ej, w tej chwi​li nie​wie​le bra​ku​je, że​bym do​stał wy​le​wu krwi do mó​z gu, więc nie ga​d aj mi, co mu​szę. Jak się pew​n ie do​my​ślasz, two​ja wia​ry​god​n ość nie jest te​raz zbyt wy​so​ka. Daj mi choć je​d en po​wód, żeby nie zwi​n ąć się stąd i nie za​szyć w ja​kiejś dziu​rze do cza​su, aż wszyst​ko się uci​szy. – Po​t rze​bu​je​my cię, HP! – Man​ge pod​n iósł ręce. – Wiem, że mi nie ufasz. Wy​pro​wa​d zi​łem cię w pole, przy​z na​ję. Nie ma na​wet o czym ga​d ać! Ale wszyst​ko, co zro​bi​łem, mia​ło po​móc to​bie i Bec​c e. Przy​się​gam! Otwo​rzy​ły się drzwi, Jeff wsa​d ził gło​wę do środ​ka. – Ktoś prze​su​n ął kar​t ę na gó​rze – syk​n ął. – Win​d a zjeż​d ża, mu​si​my iść. I to już! Man​ge i Nora wsta​li pra​wie jed​n o​c ze​śnie. HP da​lej sie​d ział. – Daj spo​kój, HP. Mu​si​my le​c ieć! Wy​ja​śnię ci wszyst​ko po dro​d ze. Jak nas tu znaj​d ą, bę​dzie po nas… – Nie ru​szę się, do​pó​ki mi nie po​wiesz, kim są oni. – Straż​n i​c y ko​lei, gli​n ia​rze, obo​jęt​n e – od​parł Jeff. – Rusz​c ie dupy albo sam stąd spa​d am… Man​ge pod​n iósł rękę i Jeff na​t ych​miast ucichł. – Póź​n iej opo​wiem ci wię​c ej, HP. Przy​się​gam. Te​raz mu​si​my iść. Wiem, że dużo ocze​ku​ję, ale mu​sisz mi za​u fać. Je​śli gli​n ia​rze cię do​rwą, jest po to​bie… Przez chwi​lę HP bacz​n ie wpa​t ry​wał się w twarz Man​ge​go, po czym nie​c hęt​n ie się pod​niósł. Bie​gli truch​t em przez tu​n el. Na przo​d zie Nora, za nią HP i Man​ge, z tyłu Jeff. HP nie mógł się po​wstrzy​mać i od cza​su do cza​su od​wra​c ał gło​wę. Chciał po​wie​d zieć coś do Man​ge​go, za​d ać wię​c ej py​t ań, ale tem​po bie​gu, w do​d at​ku pod górę, cał​ko​wi​c ie wy​c zer​pa​ło zmę​c zo​n e płu​c a. Mi​n ę​li za​kręt. Ba​ra​ki znik​n ę​ły z ich pola wi​d ze​n ia. Po kil​ku me​t rach Nora zwol​n i​ła. – Nie ła​pię – wy​rzu​c ił z sie​bie HP. – Gra ma prze​c ież Pay​Tag. Black pra​c u​je dla Przy​wód​cy… Prze​rwał, żeby zła​pać po​wie​t rze. – Nie, nie. Ab​so​lut​n ie – od​po​wie​d ział Man​ge. – Wła​ści​c ie​lem Pay​Tag jest ta​jem​n i​c za or​ga​ni​z a​c ja. Mamy swo​je teo​rie, kto może za nią stać, ale to inna hi​sto​ria. Pay​Tag był na po​c ząt​ku zle​c e​n io​d aw​c ą Gry. Jed​n ym z wie​lu. Od kil​ku lat jest wła​ści​wie je​d y​n ym… Na​gle Nora się za​t rzy​ma​ła, a za nią cała resz​t a. Pod​n io​sła rękę. Przez kil​ka se​kund od​le​gły szum wia​t ra​ków i zia​ja​n ie HP były je​d y​n y​mi dźwię​ka​mi. Po chwi​li usły​sze​li do​bie​ga​ją​c y z przo​d u ryt​micz​n y chro​bot. Od​ga​d li od razu, że to od​głos kro​ków praw​d o​po​d ob​n ie wie​lu osób. Drgnę​li na ostry dźwięk sy​gna​łu trój​t o​n o​we​go. – Ra​d io. To mu​szą być straż​n i​c y ko​lei! – syk​n ął Jeff. – Z po​wro​t em – po​wie​d zia​ła Nora krót​ko i Jeff od​wró​c ił się w kie​run​ku miej​sca, z któ​re​go ucie​kli. – Prze​c ież wpad​n ie​my pro​sto w ich ręce! – Ci​c ho – od​par​ła ze zło​ścią. – Po pro​stu rób, jak mó​wię… Za​c zę​li biec.

– Więc ty i twoi kum​ple chce​c ie się zbun​t o​wać? Prze​pro​wa​d zić małą re​wo​lu​c ję pa​ła​c o​wą, hę? – po​wie​d ział HP. – Coś w tym ro​d za​ju – od​parł Man​ge. – Grę wciąż moż​n a wy​ko​rzy​sty​wać dla do​brych ce​lów. Ale trze​ba prze​c iąć wszel​kie wię​z y z Pay​Tag i wy​mie​n ić obec​n e​go Przy​wód​c ę. – Dzia​d zię Sam​me​ra? Man​ge drgnął i pra​wie się za​t rzy​mał. – Spo​t ka​łeś go? – Ze​szłej zimy na cmen​t a​rzu dla zwie​rząt przy Kak​n äs. Bec​c a są​d zi, że go​ściu jest jed​n ym ze sta​rych kum​pli na​sze​go ojca z cza​sów woj​ska. To praw​d a? – Tu​t aj! – Nora na​gle się za​t rzy​ma​ła i wska​z a​ła na ścia​n ę. Mię​d zy dwie​ma du​ż y​mi ru​ra​mi znaj​d o​wał się mały me​t a​lo​wy właz. Jeff pod​szedł bli​ż ej. Z fu​t e​ra​łu przy pa​sku wy​jął na​rzę​d zie wie​lo​f unk​c yj​n e. Kil​ka se​kund póź​n iej otwo​rzył właz. Ich oczom uka​z ał się ciem​n y otwór. Po​c zu​li po​wiew cie​płe​go, wil​got​n e​go po​wie​t rza. Nora nie wa​h a​ła się na​wet przez se​kun​d ę i wpeł​z ła do środ​ka. – Właź – po​wie​d ział Man​ge do HP i wska​z ał na otwór. – Nora za​opie​ku​je się tobą. Jeff i ja zo​sta​n ie​my i za​mknie​my właz. Wyj​ście znaj​d u​je się obok sta​c ji Slus​sen. Przy odro​bi​n ie szczę​ścia zdą​ż y​my tam dojść… – A-ale… Ech, cze​kaj chwi​lę – za​pro​t e​sto​wał HP. – Właź – syk​n ął Jeff. – Mogą się tu zja​wić w każ​d ej chwi​li. HP spoj​rzał na Man​ge​go gniew​n ym wzro​kiem. – Ty i ja mamy jesz​c ze dużo do po​ga​d a​n ia. – Wiem, wiem. Przy​się​gam, że tak się sta​n ie, HP. Wkrót​c e wy​ja​śni​my so​bie wszyst​ko. Do tego cza​su mu​sisz mi za​u fać. Spa​d aj już, do cho​le​ry! HP wa​h ał się jesz​c ze chwi​lę. Dźwię​ki do​c ho​d zą​c e z góry tu​n e​lu sta​wa​ły się co​raz wy​raź​niej​sze. Od​głos cięż​kich kro​ków, jak​by gla​n ów stu​ka​ją​c ych o be​t on. Do​d at​ko​wo echo nio​sło ludz​kie gło​sy i gło​śne trza​ski z ra​d ia. HP zro​bił głę​bo​ki wdech i wpełzł w ciem​n ość.

19 | Being Earnest48

W za​sa​d zie po​win​n a już spać. Był śro​d ek nocy, mia​ła za sobą burz​li​wy dzień, no i przed go​d zi​n ą wzię​ła ta​blet​kę na​sen​ną. Mimo to wciąż le​ż a​ła z otwar​t y​mi ocza​mi. Lap​t op zo​sta​wi​ła na sto​le w kuch​n i, tuż obok ta​le​rza z reszt​ka​mi od​grza​n ej w mi​kro​f a​li mro​ż o​n ej za​pie​kan​ki, któ​rą wci​snę​ła w sie​bie na ko​la​c ję. W gło​wie wi​ro​wa​ły my​śli. Nie wie​d zia​ła, w co wie​rzyć. Hi​sto​ria wuj​ka Ta​ge​go brzmia​ła nie​wia​ry​god​n ie, ale nie wy​d a​wa​ła się nie​praw​d o​po​d ob​n a. Je​śli ze​brać wszyst​kie do​wo​d y i do​rzu​c ić do nich pew​n e – z po​z o​ru nie​istot​n e – zda​rze​n ia i in​c y​d en​t y, wszyst​ko skła​d a​ło się w jako taką ca​łość. Twier​d ze​n ie nu​mer je​d en: „Tata i An​d ré Pel​las a.k.a. Tage Sam​mer słu​ż y​li ra​z em na Cy​prze”. Zdję​c ie z ban​ko​wej skryt​ki oraz to, któ​re zna​la​z ła w książ​c e, po​t wier​d za​ły tę teo​rię. Twier​d ze​n ie nu​mer dwa: „Tata i inni pró​bo​wa​li prze​my​c ić broń, żeby uchro​n ić słab​szą stro​n ę kon​f lik​t u od zma​sa​kro​wa​n ia”. To zda​rze​n ie mia​ło miej​sce, więc je​śli przy​jąć, że tata fak​t ycz​n ie słu​ż ył na Cy​prze, mo​gło tak być. A resz​t a? To, że tata pra​c o​wał póź​n iej dla sił zbroj​n ych jako swe​go ro​d za​ju po​moc​n ik? Jako po​sła​niec, któ​ry z po​wo​d u spe​c y​f i​ki zle​c a​n ych mu mi​sji po​t rze​bo​wał fał​szy​wych pasz​por​t ów? Nie było to aż tak nie​moż​li​we, jak wy​d a​wa​ło jej się na po​c ząt​ku. Do nie​d aw​n a zim​n a woj​na na​le​ż a​ła dla niej do za​mierz​c hłej prze​szło​ści, była czymś, co oglą​d a się w fil​mach hi​sto​rycz​n ych lub pro​gra​mach do​ku​men​t al​n ych. Ale prze​c ież w la​t ach sześć​d zie​sią​t ych i sie​d em​d zie​sią​t ych za​gro​ż e​n ie było re​al​n e. Okres po zim​n ej woj​n ie za​in​t e​re​so​wał ją bar​d ziej, niż chcia​ła się do tego przy​z nać. Kil​ka go​d zin z Wi​ki​pe​d ią po​z wo​li​ło jej zo​rien​t o​wać się w te​ma​c ie. W tam​t ym cza​sie Szwe​c ja mia​ła jed​n e z naj​więk​szych sił lot​n i​c zych na świe​c ie. W kra​ju bu​d o​wa​n o pod​z iem​n e bazy, jak ta na Tul​lin​ge. Ani wte​d y, ani dziś nikt nie miał wąt​pli​wo​ści co do tego, że Wschód to wróg, a Za​c hód – przy​ja​c iel. Szwe​c ja uda​wa​ła neu​t ral​n y kraj, w rze​c zy​wi​sto​ści In​sty​t ut Obro​n y Łącz​n o​ści prze​c hwy​t y​wał sy​gna​ły z ZSRR i naj​praw​d o​po​d ob​n iej prze​ka​z y​wał in​f or​ma​c je NATO. Na ra​zie nie było na to kon​kret​n ych do​wo​d ów. No, może z wy​jąt​kiem wra​ku ze​strze​lo​n e​go przez So​wie​t ów sa​mo​lo​t u wy​wia​d ow​c ze​go, któ​ry nur​ko​wie zna​leź​li na dnie Bał​t y​ku. Nie był to na pew​n o te​mat do plo​t ek przy ka​wie, nic więc dziw​n e​go, że się o tym nie sły​sza​ło. Ją jed​n ak in​t e​re​so​wa​ło coś zu​peł​n ie in​n e​go, o czym do nie​d aw​n a nie mia​ła zie​lo​n e​go po​-

ję​c ia. Gdy​by nie ten wy​c i​n ek z sy​pial​n i Hen​ke​go, pew​n ie nie po​łą​c zy​ła​by tych hi​sto​rii ze sobą. W ostat​n im cza​sie Szwe​c ja prze​ka​z a​ła USA trzy ki​lo​gra​my plu​t o​n u. We​d ług ofi​c jal​n ych do​n ie​sień wy​ko​rzy​sty​wa​n o go w la​t ach sześć​d zie​sią​t ych i sie​d em​d zie​sią​t ych do pro​jek​t u ba​daw​c ze​go, a na​stęp​n ie ukry​t o w ja​kimś gór​skim schro​n ie woj​sko​wym. Naj​pew​n iej było to miej​sce w sty​lu For​t e​c y. Szwedz​ki pro​jekt ato​mo​wy, do któ​re​go re​ali​z a​c ji trze​ba było przez czter​d zie​ści lat skła​d o​wać śmier​t el​n y plu​t on? Brzmi jak fik​c ja. Ca​łość mu​sia​ła być ści​śle taj​n a. O dzi​wo, w Wi​ki​pe​d ii zna​la​z ła masę in​f or​ma​c ji na ten te​mat. Otóż ist​n ia​ły dwa pro​jek​t y ba​d aw​c ze. Pro​gram „S” miał wy​pra​c o​wać spo​so​by za​po​bie​ga​n ia ata​kom ją​d ro​wym. Cał​kiem lo​gicz​n e, je​ż e​li się weź​mie pod uwa​gę du​c ha tam​t ej epo​ki. Wi​d zia​ła kie​d yś na Di​sco​ve​ry czar​n o-bia​łe fil​my in​struk​t a​ż o​we z okre​su kry​z y​su ku​bań​skie​go. W szko​le dzie​c i uczy​ły się cho​wać pod ław​ka​mi. Duck and co​v er! 49 Jak​by to mo​gło po​móc… Na​t o​miast pro​gram „L” to zu​peł​n ie inna hi​sto​ria. W jego ra​mach pró​bo​wa​n o skon​stru​ować szwedz​ką broń ją​d ro​wą. Za​c ho​wa​ło się wie​le źró​d eł na jego te​mat. Gdy​by nie one, Bec​c a uzna​ła​by, że to wy​mysł. Tak jak moc​ku​ment o tym, że Mi​strzo​stwa Świa​t a w roku 1958 wca​le nie od​by​ły się w Szwe​c ji, albo jak teo​ria, we​d ług któ​rej Neil Arm​strong stą​pał nie po Księ​ż y​c u, ale po wy​sy​pa​n ym pia​c hem stu​d iu w Hol​ly​wo​od. Reszt​ki prób​n e​go re​ak​t o​ra wciąż znaj​d o​wa​ły się w ska​le pod Po​li​t ech​n i​ką Sztok​h olm​ską, czy​li w sa​mym cen​t rum mia​sta. Tę in​f or​ma​c ję moż​n a było zna​leźć na​wet na stro​n ie Po​li​tech​n i​ki. Ko​lej​n y re​ak​t or w Älta miał pro​d u​ko​wać plu​t on. Pró​by po​d ob​n e do po​d ej​mo​wa​n ych te​raz, pięć​d zie​siąt lat póź​n iej, w Ira​n ie. Za​d a​n ie oka​z a​ło się trud​n iej​sze, niż są​d zo​n o. Dla​t e​go woj​sko za​c zę​ło zdo​by​wać plu​t on z in​n ych źró​d eł. Wła​śnie w tym miej​scu do​n ie​sie​n ia z Wi​ki​pe​d ii ro​bi​ły się na​praw​d ę cie​ka​we: 6 kwiet​nia 1960 roku Rada Bez​pie​czeń​stwa Na​ro​do​w e​go USA po​sta​no​w i​ła ab​so​lut​nie nie wspie​rać sta​rań Szwe​cji o po​zy​ska​nie lub wła​sną pro​duk​cję bro​ni ją​dro​w ej. Uzna​no bo​w iem, że z punk​tu wi​dze​nia obro​ny przed ZSRR le​piej bę​dzie, je​śli Szwe​cja prze​zna​czy swo​je skrom​ne środ​k i na broń tra​dy​cyj​ną, a nie na dro​gą broń ją​dro​w ą. Za​t em Ame​ry​ka​n ie for​mal​n ie po​wie​d zie​li „nie” pro​gra​mo​wi „L”. Żad​n ej po​mo​c y z bro​n ią ją​d ro​wą. Jed​n ak od ko​lej​n ych in​f or​ma​c ji wło​sy sta​n ę​ły jej dęba. Mimo po​sta​no​w ień z roku 1960 w dru​giej po​ło​w ie lat sześć​dzie​sią​tych przed​sta​wi​cie​le Szwe​cji kon​tak​tu​ją​cy się z ame​ry​k ań​skim De​par​ta​men​tem Obro​ny uzy​ska​li do​stęp do nie​k tó​rych taj​nych in​for​ma​cji. Wśród nich zna​la​zły się dane z za​k re​su fi​zy​k i ją​dro​w ej i wy​tycz​ne do​ty​czą​ce dzia​ła​nia wy​w ia​du oraz szyb​k ich pro​ce​sów de​cy​zyj​nych nie​zbęd​nych pod​czas sto​so​w a​nia obro​ny prze​ciw​ją​dro​wej.

Szwedz​cy przed​sta​w i​cie​le oglą​da​li mię​dzy in​ny​mi sys​tem MGR-1 Ho​nest John, któ​ry moż​na było uzbro​ić w gło​w i​cę z ła​dun​k iem ato​mo​w ym W7 lub W31. Na po​trze​by ar​ty​le​rii wy​pro​du​k o​w a​no po​cisk W48 o śred​ni​cy 155 mm i mocy wy​bu​chu 0,072 kt. Nie za​cho​w a​ły się jed​nak szwedz​k ie pla​ny kon​struk​cyj​ne tak ma​łej bro​ni. Ho​n est John 50 . Ear​n est John. John Ear​n est. John Ear​n est z Blo​em​f on​t e​in w RPA, z pasz​por​t em peł​n ym ame​ry​kań​skich pie​c zą​t ek. I zdję​c iem przed​sta​wia​ją​c ym jej ojca… To nie mógł być przy​pa​d ek. * Czoł​ga​li się w ciem​n o​ściach już co naj​mniej od trzech kwa​d ran​sów. Pod​ło​ga w tu​n e​lu była nie​rów​n a. Jego ko​la​n a i dło​n ie co​raz wy​raź​n iej pro​t e​sto​wa​ły. Po le​wej bie​gło kil​ka rur, w co naj​mniej jed​n ej z nich pły​n ął ukrop. HP zdą​ż ył się opa​rzyć w ra​mię z dzie​sięć razy, po twa​rzy i po ple​c ach stru​ga​mi spły​wał mu pot. Już daw​n o zro​bił​by so​bie prze​rwę, ale ab​so​lut​n ie nie chciał wyjść przed Norą na mię​c za​ka. Sko​ro ona da​wa​ła radę, on miał​by nie dać?! Trzy​mał się jak naj​bli​ż ej niej, wsłu​c hi​wał się w jej ru​c hy i od​d ech. Na​t ra​f ił na coś pra​wą ręką i przez chwi​lę wy​d a​wa​ło mu się, że znów pod​szedł za bli​sko Nory. Po​t em jed​n ak uświa​d o​mił so​bie, że to coś nie było skó​rza​n ym gla​n em – było wil​got​n e i mia​ło fu​t ro. Po se​kun​d zie coś otar​ło się o we​wnętrz​n ą część jego łyd​ki. Wzdry​gnął się i ko​lej​n y raz do​tknął ra​mie​n iem go​rą​c ej rury. – Fak! – wy​rwa​ło mu się. – W po​rząd​ku? Z przo​d u za​pa​li​ło się nie​bie​ska​we świa​t eł​ko i skie​ro​wa​ło się w jego stro​n ę. Nora uży​wa​ła te​le​f o​n u jako la​t ar​ki. – Szczur – mruk​n ął. – Nie​n a​wi​d zę gno​jów. – Mo​ż e​my zro​bić prze​rwę, je​śli chcesz. – Nie, luz. Idzie​my da​lej. Nora chy​ba za​u wa​ż y​ła jego zmę​c ze​n ie. Ob​ró​c i​ła się, usia​d ła w po​przek tu​n e​lu, wy​c ią​gnę​ła nogi i opar​ła gla​n y na go​rą​c ej ru​rze. Z kie​sze​n i wy​łu​ska​ła pu​d eł​ko snu​su i we​t knę​ła so​bie jed​ną por​c ję pod war​gę. Ab​so​lut​n ie nie wy​glą​d a​ło na to, że chce go po​c zę​sto​wać. – To chy​ba nie​d a​le​ko… – wes​t chnę​ła i scho​wa​ła snus. – Do​kąd? Do sta​c ji Slus​sen? Roz​pro​sto​wał ze​sztyw​n ia​łe ko​ści i spró​bo​wał usiąść tak jak ona. – Też tak naj​pierw my​śla​łam, ale tu​n el skrę​c a w inną stro​n ę. Idzie​my na po​łu​d nie. Chy​ba zbli​ż a​my się do Med​bor​gar​plat​sen. – Aha. Co zro​bi​my, kie​d y wyj​d zie​my? Gdzie jest miesz​ka​n ie, o któ​rym mó​wił Man​ge?

– Zo​ba​c zysz… Pró​bo​wał się jej przyj​rzeć, ale krył ją cień, po​n ie​waż te​le​f on świe​c ił w jego stro​n ę. Cał​kiem spo​ko la​ska. Naj​bar​d ziej ogar​n ię​t a z tej eki​py spi​skow​c ów. Kent Has​se​lqvist był nie​pew​n ym sie​bie tchó​rzem, pa​ker Jeff z ko​lei – uoso​bie​n iem wszel​kich ste​reo​t y​pów o wy​go​lo​n ych i wy​t a​t u​owa​n ych dre​sach z si​łow​n i. Nora to zu​peł​n ie co in​ne​go. – A ten… Ty kim by​łaś w Grze? – za​py​t ał niby to na lu​z ie i bez więk​sze​go za​in​t e​re​so​wa​n ia. – Gra​c zem czy mrów​ką? – do​d ał nie​c o mniej pew​n ie, kie​d y nie od​po​wie​d zia​ła. – Czy ja​kimś funk​c jo​n a​riu​szem jak Man​ge​li​t o? Nadal żad​n ej od​po​wie​d zi. – No do​bra, Gre​t o Gar​bo, sor​ry, że za​py​t a​łem – za​mru​c zał. – Idzie​my? – Wska​z ał gło​wą w głąb tu​n e​lu. Jesz​c ze kil​ka se​kund sie​d zia​ła ci​c ho. Po​t em się ob​ró​c i​ła i zga​si​ła te​le​f on. – By​łam gra​c zem jak ty – po​wie​d zia​ła i za​c zę​ła się czoł​gać. * Re​bec​c a prze​wi​n ę​ła stro​n ę do koń​c a. Więk​szość źró​d eł po​c ho​d zi​ła z Bi​blio​t e​ki Kró​lew​skiej, po​sta​n o​wi​ła więc wkrót​c e się tam wy​brać. W roku 1968, czte​ry lata po tym, jak ojca usu​n ię​t o z obro​n y i jak – we​d ług Sam​me​ra/Pel​la​sa – za​c zął pra​c o​wać jako kon​sul​t ant, Szwe​c ja pod​pi​sa​ła układ o nie​roz​prze​strze​n ia​n iu bro​ni ją​d ro​wej i za​c zę​ła suk​c e​syw​n ie za​my​kać pro​gra​my ją​d ro​we. Ofi​c jal​n ie za​koń​c zo​n o je w roku 1972. W na​stęp​n ym aka​pi​c ie Wi​ki​pe​d ia jak​by prze​c zy​ła sama so​bie. Wszel​k ie dzia​ła​nia zwią​za​ne z bro​nią ją​dro​w ą kon​ty​nu​owa​no w In​sty​tu​cie Ba​daw​czym Sił Zbroj​nych jesz​cze po roku 1972, choć na zde​cy​do​w a​nie mniej​szą ska​lę (w roku 1972 prze​zna​czo​no na to o 2/3 mniej środ​k ów niż w la​tach 1964– 1965). Za​nie​cha​no prac kon​struk​cyj​nych, lecz ba​da​nia nad obro​ną prze​ciw​ją​dro​w ą trwa​ły. Wszyst​ko zga​d za​ło się ide​al​n ie z tym, co mó​wił wu​jek Tage. Pro​wa​d zo​n y w se​kre​c ie duży pro​jekt ba​d aw​c zy wy​ma​ga​ją​c y taj​n ych kon​t ak​t ów z za​gra​n i​c ą. Pro​jekt, któ​ry póź​n iej niby za​koń​c zo​n o, ale w rze​c zy​wi​sto​ści kon​t y​n u​owa​n o z mniej​szym roz​ma​c hem, w jesz​c ze więk​szej ta​jem​n i​c y. Dzia​ła​n ia pro​wa​d zo​n o w ukry​c iu przy ci​c hym przy​z wo​le​n iu władz. Jed​n ak w 1985 roku uka​z ał się ar​t y​kuł, któ​ry na​gle po​rząd​n ie wy​stra​szył rząd Pal​me​go. Do zba​d a​n ia spra​wy wy​z na​c zo​n o ko​mi​sję, któ​ra po dwóch la​t ach do​szła do tego, że nie mia​ła do cze​go do​c ho​d zić, po​n ie​waż wszel​kie ba​d a​n ia nad bro​n ią ją​d ro​wą za​koń​c zo​n o w roku 1972, a więc zgod​n ie z tym, co wcze​śniej twier​d ził rząd. Dwa lata… Tyle w zu​peł​n o​ści wy​star​c zy​ło na za​mknię​c ie wszyst​kich ośrod​ków, ze​rwa​n ie kon​t ak​t ów i usu​n ię​c ie wszel​kich śla​d ów. Ta​kie roz​wią​z a​n ie pa​so​wa​ło wszyst​kim. To zna​c zy pra​w ie wszyst​kim… Je​śli się nie my​li​ła, je​śli Sam​mer i oj​c iec pra​c o​wa​li w pro​gra​mie „L” oraz jego su​per​t aj​n ej

póź​n iej​szej fa​z ie, to roz​d zie​li​li się osta​t ecz​n ie w roku 1985 lub 1986. Umo​wę o za​ło​ż e​n ie skryt​ki ban​ko​wej pod​pi​sa​n o w 1986 roku i to w tam​t ym cza​sie tata za​c zął się zmie​n iać. Zro​bił się zgorzk​n ia​ły, wście​kły, zde​c y​d o​wa​n ie bar​d ziej agre​syw​n y. Czy to wte​d y zdo​był re​wol​wer, czy do​stał go wcze​śniej, na przy​kład od wuj​ka Ta​ge​go, jako na​rzę​d zie obro​n y? Pro​jekt ją​d ro​wy pro​wa​d zo​n o pod zwierzch​n ic​t wem sił po​wietrz​n ych. Tyl​ko ich per​so​n el był wy​po​sa​ż o​n y w re​wol​we​ry ka​li​ber .38. To by tłu​ma​c zy​ło, dla​c ze​go wu​jek Tage tak bar​d zo chciał od​z y​skać broń. Nie cho​d zi​ło tyl​ko o to, żeby ukryć ją przed Hen​kem. Wu​jek chciał się po​z być re​wol​we​ru raz na za​wsze. Bar​dzo źle by się sta​ło, gdy​by ktoś tro​pem bro​ni do​tarł do zda​rzeń z prze​szło​ści. Co mógł mieć na my​śli? No i ten ko​men​t arz, któ​rzy rzu​c ił na po​ż e​gna​n ie, kie​d y wy​sia​d a​ła z sa​mo​c ho​d u. Nie do koń​c a go zro​z u​mia​ła. Coś o tym, że hi​sto​ria nie może się po​wtó​rzyć. Za​mknę​ła oczy, skry​ła twarz w dło​n iach i za​c zę​ła ma​so​wać skro​n ie. Co za po​pa​pra​n a spra​wa! * – Wy​so​ko za​szłaś w ran​kin​gu? – wy​sa​pał nad jej nogą. – Ja by​łem na dru​gim miej​scu, gracz nu​mer 128. Wła​ści​wie przez ja​kiś czas pro​wa​d zi​łem, ale pew​n ie wiesz… Żad​n ej od​po​wie​d zi. A niech ją, nie​przy​stęp​n a sztu​ka. Ni z tego, ni z owe​go Nora się za​t rzy​ma​ła. Omal nie wy​lą​d o​wał twa​rzą na jej po​ślad​kach, choć to aku​rat by​ło​by miłe. Otwie​rał usta, żeby po​wie​d zieć coś bły​sko​t li​we​go, kie​d y go uci​szy​ła. – Ciiiii! Te​raz i on zo​ba​c zył smuż​kę świa​t ła przed nimi. Są​c zy​ła się z su​f i​t u, pew​n ie przez ja​kąś krat​kę. W od​d a​li sły​c hać było nie​wy​raź​n e gło​sy. – Któ​ra go​d zi​n a? – wy​szep​t ał. – Wpół do szó​stej. Przez se​kun​d ę wy​d a​wa​ło mu się, że mówi o szó​stej wie​c zo​rem. To by zna​c zy​ło, że czoł​ga​li się w tych ciem​n o​ściach cały dzień. Po​t em się zre​f lek​t o​wał. Za​bra​li go z Lån​ghol​men w środ​ku nocy, po​t em szedł z nimi przez duży tu​n el tak dłu​go, aż zo​ba​c zył ostat​n i po​c iąg od​jeż​d ża​ją​c y ze sta​c ji. Do tego kil​ka go​d zin ga​d a​n ia i ta prze​c hadz​ka na czwo​ra​kach. Za​raz pora na śnia​d a​n ie. Nora ostroż​n ie prze​su​n ę​ła się do przo​d u i za​t rzy​ma​ła pod krat​ką. Naj​pierw przy​kuc​n ę​ła, po​t em po​wo​li się pod​n o​si​ła, wy​c ią​ga​jąc ręce w stro​n ę świa​t ła. Jej gło​wa znik​n ę​ła z za​się​gu jego wzro​ku i mimo że wi​d ział resz​t ę jej cia​ła, przez chwi​lę czuł się nie​c o opusz​c zo​n y. Na szczę​ście po chwi​li znów zo​ba​c zył ją całą. – Chodź! – po​wie​d zia​ła. – No, da​waj! – do​d a​ła, ma​c ha​jąc ręką, kie​d y nie za​re​ago​wał dość

szyb​ko. Pod​c zoł​gał się do przo​d u i kuc​n ął obok niej tak bli​sko, że czuł na twa​rzy jej od​d ech. – To sta​c ja Med​bor​gar​plats. – Wska​z a​ła pal​c em w górę. – Pe​ron jest pu​sty, ale pew​n ie lada chwi​la otwie​ra​ją, bo sły​szę gło​sy. Mu​si​my wy​leźć, za​n im wpusz​c zą pierw​szych pa​sa​ż e​rów… – wy​ja​śni​ła. – In​a​c zej zwró​c i​my na sie​bie uwa​gę – do​d a​ła, kie​d y nie za​ła​pał. – Dwie po​rząd​n ie usy​f io​n e oso​by wy​c zoł​gu​ją się z dziu​ry w pod​ło​d ze… – No tak, ja​sne – wy​mam​ro​t ał. Nie​z ły z nie​go głąb! Nora wsta​ła, wy​ję​ła z kie​sze​n i ja​kiś me​t a​lo​wy klucz i pod​n io​sła krat​kę. Po​t em pod​sko​c zy​ła i zwin​n ie się pod​c ią​gnę​ła. – Da​waj! Wy​c ią​gnę​ła rękę. Przez chwi​lę się za​sta​n a​wiał, czy jej nie zi​gno​ro​wać. Prze​c ież, do cho​le​ry, umie sam wy​do​stać się z tej dziu​ry. Był jed​n ak wy​koń​c zo​n y, a nie miał za​mia​ru za​wi​snąć w po​ło​wie dro​gi jak ja​kiś nie​d o​ro​bio​n y akro​ba​t a na kół​kach gim​n a​stycz​n ych. Chwy​c ił więc jej dłoń, od​bił się od pod​ło​gi i pod​sko​c zył do kra​wę​d zi. Nora wy​wle​kła go na pe​ron. – Chodź! Już wpusz​c za​ją lu​d zi. Sły​sza​łam brzęk klu​c zy. Nie pu​ści​ła jego ręki, tyl​ko naj​pierw po​mo​gła mu sta​n ąć na nogi, a po​t em po​c ią​gnę​ła go za sobą na śro​d ek pe​ro​n u. Od stro​n y po​ło​ż o​n ych w głę​bi scho​d ów do​biegł me​t a​licz​n y szczęk, któ​ry zda​wał się do nich zbli​ż ać. Mimo to pa​sa​ż e​rów nadal nie było wi​d ać. Na stop​n iach po​ja​wi​ły się dwie pary nóg w gra​n a​t o​wych spodniach. Po​t em po​ka​z a​ły się też pasy z bro​n ią i po​brzę​ku​ją​c y​mi kaj​d an​ka​mi, kurt​ki od mun​d u​ru… Psy. Fa​c et i bab​ka. Kur​w a! HP le​d ​wo po​wstrzy​mał chęć sku​le​n ia się. Mu​siał się opa​n o​wać, po​n ie​waż Nora wciąż trzy​ma​ła go za rękę. – Za​łóż kap​t ur! – wy​szep​t a​ła i ru​szy​ła wol​n o w stro​n ę naj​bliż​sze​go wyj​ścia. Tam też było sły​c hać po​mruk. Zro​bił, jak ka​z a​ła. – Ru​szże się, je​ste​śmy spóź​n ie​n i jak cho​le​ra! – wark​n ął ktoś na gó​rze. To pew​n ie straż​n i​c y, któ​rzy mie​li otwo​rzyć sta​c ję. HP spoj​rzał ukrad​kiem przez ra​mię. Psy z każ​d ym kro​kiem były co​raz bli​ż ej. Chy​ba ga​pi​li się No​rze i jemu na ple​c y. Na​gle uświa​d o​mił so​bie, w jak opła​ka​n ym sta​n ie jest jego kurt​ka. Wszę​d zie brud​n e pla​my, na le​wym ra​mie​n iu brą​z o​we śla​d y przy​pa​le​n ia. Nora wy​glą​d a​ła nie le​piej. Nic dziw​n e​go, że psy się nimi za​in​t e​re​so​wa​ły. Wy​glą​d a​li jak para bez​d om​n ych. Nora ści​snę​ła mu dłoń, więc opa​n o​wał ner​wy i od​wza​jem​n ił uścisk. Do scho​d ów wciąż mie​li dzie​sięć me​t rów. – Gli​n y były co​raz bli​ż ej. Nie zdą​ż ą. Je​śli nie ru​szą bie​giem… HP na​piął mię​śnie, pró​bo​wał wy​swo​bo​d zić się z uści​sku Nory i przy​go​t o​wać do sprin​t u. Nora nie pusz​c za​ła. Kie​d y psy się z nimi zrów​n a​ły, przy​c ią​gnę​ła go do sie​bie, przy​c i​snę​ła

swo​je usta do jego ust i wy​c i​snę​ła na nich na​mięt​n y po​c a​łu​n ek. Zdę​biał, ale po kil​ku se​kun​d ach od​z y​skał re​f leks i też za​c zął ją ca​ło​wać. Usta i ję​z yk mia​ła tak mię​c iut​kie, jak się spo​d zie​wał. Za​sko​c zył go tyl​ko sła​by, cał​kiem przy​jem​n y po​smak snu​su. Ob​jął ją i przy​c ią​gnął do sie​bie. Do sta​c ji zbli​ż ał się po​c iąg. Jej wło​sy unio​sły się od po​d mu​c hu po​wie​t rza i po​ła​sko​t a​ły go w po​li​c zek. Pra​wie tego nie za​u wa​ż ył. – Znajdź​c ie so​bie po​kój… – prych​n ę​ła po​li​c jant​ka, kie​d y ich mi​ja​ła. Po kil​ku se​kun​d ach wa​go​n y wto​c zy​ły się z hu​kiem na pe​ron. Lu​d zie ru​szy​li bie​giem ze scho​d ów i za​c zę​li się prze​py​c hać, mimo że drzwi jesz​c ze się nie otwo​rzy​ły. Nora się od​su​n ę​ła, pu​ści​ła jego szy​ję i rękę. – Masz – po​wie​d zia​ła, wy​c ią​ga​jąc z kie​sze​n i dżin​sów po​mię​t ą ko​per​t ę. – Jedź na Skog​skyr​ko​går​d en. Kent za​ła​t wił tam miesz​ka​n ie. Ad​res i klucz są w ko​per​c ie. Ode​z wie​my się za kil​ka dni. – Eee, do​bra – wy​mam​ro​t ał, bo nie był pe​wien, jak po​wi​n ien się za​c ho​wać. – To twój po​c iąg. – Uśmiech​n ę​ła się i wska​z a​ła na je​d en z wa​go​n ów. – Eee, do​bra. Dru​gi raz z rzę​d u. Fa​ken, nie grze​szył elo​kwen​c ją. Wy​ma​rzo​n y to​wa​rzysz roz​mów… Że też tra​f i​ło na Skog​skyr​ko​går​d en! Czuł się tam jak w domu. Fen​ster miał tam pa​ser​ską piw​n i​c ę, w któ​rej zdo​by​wał fun​d u​sze na ży​c ie od dnia, w któ​rym skoń​c zył osiem​n a​ście lat. Wszedł do wa​go​n u i ob​ró​c ił się. Przez kil​ka se​kund sta​li na​prze​c iw​ko sie​bie. – Pod​pa​le​n ia – po​wie​d zia​ła w chwi​li, kie​d y roz​legł się sy​gnał. – Co? – Za​sta​n a​wia​łeś się, co ro​bi​łam w Grze. – Nooo… Drzwi za​c zę​ły się po​wo​li za​my​kać. – Wznie​c a​łam po​ż a​ry.

20 | A Friend51

Szal na gło​wie, duże, czar​n e oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e, dłu​gi płaszcz, rę​ka​wicz​ki. Wy​glą​d a​ła jak wy​ję​t a z ma​ga​z y​n u z lat pięć​d zie​sią​t ych, zu​peł​n ie nie do po​z na​n ia. Wła​śnie o to cho​d zi​ło w tej ma​łej ma​ska​ra​d zie. Po​z dro​wi​ła straż​n i​ka w re​c ep​c ji i po​d a​ła mu kar​t ę. Mia​ła wra​ż e​n ie, że po​przed​n io dy​ż ur miał ktoś inny. – Pro​szę – po​wie​d ział po prze​c ią​gnię​c iu jej kar​t y przez czyt​n ik. – Dzię​ku​ję. Po​szła da​lej. Duża tor​ba wpi​ja​ła jej się w ra​mię, ale Re​bec​c a za​c i​snę​ła zęby i nie dała nic po so​bie po​z nać. Prze​c ią​gnę​ła kar​t ę przez ko​lej​n y czyt​n ik, po​wstrzy​mu​jąc się przed spoj​rze​niem w stro​n ę ka​me​ry pod su​f i​t em. Plan był pro​sty. Otwo​rzy nową skryt​kę, wsa​d zi zie​lo​n y po​jem​n ik do tor​by, wyj​d zie i nig​d y tu nie wró​c i. Nie mia​ła cza​su do stra​c e​n ia. Prę​d zej czy póź​n iej Stigs​son i jego lu​d zie do​sta​n ą li​stę od​wie​d za​ją​c ych i zło​ż ą wszyst​kie ka​wał​ki w ca​łość. Nie mo​gła po​z wo​lić, żeby zna​leź​li re​wol​wer, bo szyb​ko po​wią​z a​li​by go z wy​d a​rze​n iem przed ho​t e​lem i wy​ko​rzy​sta​li jako nie​z bi​t y do​wód na to, że Hen​ke za​mie​rzał za​bić Blac​ka. Naj​pro​ściej było prze​ka​z ać broń wuj​ko​wi Ta​ge​mu, co mniej wię​c ej obie​c a​ła. Ta myśl nie wy​d a​wa​ła się tak do​bra te​raz, jak wy​d a​wa​ła się pod​c zas ich roz​mo​wy w sa​mo​c ho​d zie. Okej, zde​c y​d u​je póź​n iej, kie​d y za​bie​rze re​wol​wer. Dru​gie drzwi się otwo​rzy​ły i Re​bec​c a we​szła do sej​f u. Wszyst​ko wy​glą​d a​ło tak jak ostat​n io. Na wszel​ki wy​pa​d ek po​sta​ła jesz​c ze chwi​lę w pro​gu, na​słu​c hu​jąc, czy w środ​ku nie ma in​n ych osób. Wo​kół pa​n o​wa​ła ci​sza, więc po kil​ku se​kun​d ach Re​bec​c a ru​szy​ła przed sie​bie. Naj​pierw szła po​wo​li, na​stęp​n ie przy​spie​szy​ła, jak​by się oba​wia​ła, że nie zdą​ż y. Stuk ob​c a​sów od​bi​jał się od ścian i two​rzył dziw​n e echo w po​miesz​c ze​n iach wzdłuż ko​ry​t a​rza. Kie​d y prze​c ho​d zi​ła obok sek​c ji ze sta​rą skryt​ką, nie mo​gła się po​wstrzy​mać przed zer​k​n ię​ciem za kra​t ę. Otwór w mo​sią​d zo​wa​n ych drzwicz​kach, w któ​rym kie​d yś tkwił za​mek, był wy​raź​n ie wi​d ocz​n y. Prze​z wy​c ię​ż y​ła na​gły im​puls, żeby się za​t rzy​mać i przyj​rzeć do​kład​n iej. Po​szła da​lej, mi​ja​jąc jesz​c ze dwa po​miesz​c ze​n ia, i do​t ar​ła do wej​ścia ozna​c zo​n e​go zie​lo​n ą lam​pą. Ser​c e za​bi​ło jej moc​n iej. Przy​sta​n ę​ła na chwi​lę i ro​z ej​rza​ła się. Jed​n a z ciem​n ych ko​pu​łek z ka​me​rą wi​sia​ła tuż nad nią, ale Re​bec​c a nie spoj​rza​ła w górę. We​szła do po​miesz​c ze​n ia, zna​la​z ła swo​ją skryt​kę i po​c zu​ła się spo​koj​n iej​sza. Wszyst​ko w po​rząd​ku. Za​mek nie​n a​ru​szo​n y, żad​n ych śla​d ów pró​by wła​ma​n ia. Wło​ż y​ła klu​c zyk do zam​ka, na wszel​ki wy​pa​d ek obej​rza​ła się i prze​krę​c i​ła go. Do​pie​ro po kil​ku se​kun​d ach do​t ar​ło do niej, na co pa​t rzy. Szu​f la​d a znik​n ę​ła, skryt​ka była pu​sta. Pu​sta. Tyl​ko na środ​ku le​ż ał mały, okrą​gły przed​-

miot. Szkla​n a kul​ka o mniej wię​c ej pię​c io​mi​li​me​t ro​wej śred​n i​c y. Po​wo​li ją pod​n io​sła, trzy​ma​jąc mię​d zy kciu​kiem a pal​c em wska​z u​ją​c ym pra​wej dło​n i. Na​gle cała ręka za​c zę​ła się trząść. Re​bec​c a omal nie upu​ści​ła kul​ki. Prze​ło​ż y​ła ją do le​wej dło​n i, usta​wi​ła pod świa​t ło i do​kład​n ie się jej przyj​rza​ła. Pró​bo​wa​ła zro​z u​mieć całą sy​t u​ację. Wszyst​ko wy​d a​wa​ło się nie​rze​c zy​wi​ste, pra​wie jak we śnie. Kul​ka była prze​z ro​c zy​sta. Re​bec​c a ob​ró​c i​ła ją w pal​c ach. W środ​ku tkwi​ła mała bań​ka po​wie​t rza. * Miesz​ka​n ie nie mia​ło wię​c ej niż dwa​d zie​ścia pięć me​t rów kwa​d ra​t o​wych. Skła​d a​ło się z ma​lut​kiej kuch​n i, w któ​rej śmier​d zia​ło spa​le​n i​z ną, i po​ko​ju z gąb​c za​stą wy​kła​d zi​n ą na pod​ło​d ze, łóż​kiem z IKE-i i rol​ką pa​pie​ro​wych ręcz​n i​ków. Ża​d en Hil​t on. Poza tym było pie​kiel​n ie go​rą​c o. Po​ran​n e słoń​c e świe​c i​ło pro​sto w okna, ro​le​t y ra​c zej po​c hła​n ia​ły cie​pło, niż je od​bi​ja​ły. Pod​n iósł po​jem​n ik z le​kar​stwa​mi i po​t rzą​snął nim. W środ​ku pod​sko​c zy​ło pięć du​ż ych pi​gu​łek. Chy​ba dzie​sią​t y raz w cią​gu pię​c iu mi​n ut otwo​rzył wiecz​ko i wy​jął jed​n ą z nich. Po​wi​n ien, oczy​wi​ście, zwlec się z łóż​ka, na​peł​n ić szklan​kę wodą z po​krzy​wio​n e​go kra​n u w kuch​n i i za​t o​pić to cho​ler​stwo w so​bie. Naj​wyż​szy czas. Spał całą dobę, więc był do tyłu z daw​ka​mi. W gło​wie czuł nie​po​ko​ją​c e pul​so​wa​n ie i mimo du​c ho​t y kil​ka razy wstrzą​snę​ły nim dresz​c ze. Mimo to wciąż się wa​h ał. Mu​sia​ła wło​ż yć mu pi​guł​ki do kie​sze​n i, kie​d y się ca​ło​wa​li. Inne sen​sow​n e wy​ja​śnie​n ie nie przy​c ho​d zi​ło mu do gło​wy. Wło​ż ył pi​guł​kę z po​wro​t em do po​jem​n i​ka. Wy​jął pacz​kę marl​bo​ra​ków, któ​rą ku​pił w dro​d ze z me​t ra, i za​pa​lił. Wznie​ca​łam po​ż a​ry… Faj​n a la​ska… Na​praw​d ę za​je​bi​ście faj​n a. Tych ognisk tro​c hę się na​z bie​ra​ło. Cha​t a Er​ma​n a, sklep Man​ge​go. Że nie wspo​mnieć o jego miesz​ka​n iu… Było w czym wy​bie​rać. Po​przed​n io, kie​d y po​łknął te koń​skie ta​blet​ki, roz​bo​lał go żo​łą​d ek. Wpraw​d zie przy​t ra​f ia​ły mu się już za​t ru​c ia, ale to ostat​n ie było inne. Zdał so​bie z tego spra​wę po ja​kimś cza​sie. Po​nad​t o przy​mu​so​we płu​ka​n ie żo​łąd​ka wte​d y w ka​n a​le spra​wi​ło, że wy​z dro​wiał nie​mal mo​men​t al​n ie, co na pew​n o nie zda​rza się w przy​pad​ku przedaw​ko​wa​n ia ke​ba​bo​we​go gron​kow​ca. Gdy​by nie ta krót​ka cho​ro​ba, daw​n o by go tu nie było. Wy​bił​by gdzieś na wieś i za​szył się w ja​kiejś no​rze, któ​rej na​wet Sad​d am Hus​se​in mógł​by mu po​z az​d ro​ścić. A tak błą​kał się po Lån​ghol​men w bez​n a​d ziej​n ym sta​n ie, aż wpadł na ge​n ial​n y po​mysł, żeby kim​n ąć się w łód​ce. Póź​n iej mo​gli nim ste​ro​wać, jak chcie​li. I te​raz le​ż ał w ich miesz​ka​n iu. Do​kład​n ie tak, jak so​bie za​pla​n o​wa​li.

Wszyst​ko dzię​ki Man​ge​mu. Pier​d o​lo​n y Man​ge wy​ru​c hał go po kró​lew​sku, ba, po ce​sar​sku! I te​raz ten wszarz ocze​ki​wał, że HP o wszyst​kim za​po​mni i kupi hi​sto​ryj​kę o tym, że cały czas dzia​łał na kon​t o Gry… No, kur​w a, nie! Rzu​c ił po​jem​n i​kiem z pi​guł​ka​mi w su​f it. Po​jem​n ik od​bił się, zro​bił rysę na jed​n ej z gip​so​wych płyt i po​le​c iał w stro​n ę drzwi. Gdy​by tyl​ko miał kom​pu​t er. Po​gu​glo​wał​by tro​c hę i spraw​d ził to gów​n o, któ​rym Man​ge ra​czył go po​c zę​sto​wać. Tym​c za​sem le​ż ał tu bez do​stę​pu do sie​c i i te​le​f o​n u, na​wet bez głu​piej te​f ał​ki. Jak przed​miej​ski wa​riant ere​mi​t y Er​ma​n a. No wła​śnie, Er​man… Przy​d u​pas Przy​wód​c y. Naj​wy​raź​n iej był jed​n ym z tych, któ​rzy w ra​z ie po​t rze​by uży​wa​ją biu​ra w tu​n e​lu. Syn mar​n o​t raw​n y, któ​ry po​wró​c ił z wy​gna​n ia i któ​re​mu uda​ło się do​pchać do ko​ry​t a. Je​śli w ogó​le kie​d y​kol​wiek był na wy​gna​n iu. To Man​ge skon​t ak​t o​wał go z Er​ma​n em. Ten Man​ge, któ​re​go – jak są​d ził – zna na wy​lot. Ten sam Man​ge, któ​re​mu HP za​ła​t wił pierw​sze​go com​mo​d o​re’a sześć​d zie​siąt​kę czwór​kę, wy​mie​n ia​jąc go u Fen​ste​ra na rogu na trzy za​ko​szo​n e sa​mo​c ho​d o​we ze​sta​wy ste​reo. Man​ge, któ​ry za​wsze mu z po​ma​gał bez wzglę​d u na to, ile go to kosz​t o​wa​ło. Za​wsze… Niech to ja​sny, kur​w a, szlag! Wy​sko​c zył z łóż​ka i za​c zął go​rącz​ko​wo szu​kać cze​goś, na czym mógł​by od​re​ago​wać. Po​nie​waż ni​c ze​go nie zna​lazł, za​c zął cho​d zić ner​wo​wo po śli​skiej pod​ło​d ze tam i z po​wro​t em. Ból gło​wy wzma​gał się za każ​d ym na​wro​t em. De​c y​z ja. Musi po pro​stu się zde​c y​d o​wać. Albo po​łknie ta​blet​kę i tym sa​mym kupi opo​wieść Man​ge​go o tym, że on, Nora, Has​se​lqvist i kark Jeff są po do​brej stro​n ie mocy. Że stwo​rzy​li ruch opo​ru, żeby zde​t ro​n i​z o​wać Przy​wód​cę. Albo nie kupi tego. Czas pod​jąć de​c y​z ję, mi​ster Pet​t ers​son. Czer​wo​n e czy czar​n e? * Re​wol​wer znik​n ął. Ktoś otwo​rzył jej skryt​kę i nie po​z o​sta​wił po so​bie naj​mniej​szych śla​d ów, po czym wy​n iósł skrzyn​kę. Oprócz niej tyl​ko je​d en czło​wiek wie​d ział, gdzie jest broń. Naj​wy​raź​n iej po​sta​n o​wił nie cze​kać. Albo co gor​sza – nie ufał jej. Los każ​dej bań​ki jest z góry prze​są​dzo​ny – prę​dzej czy póź​niej pęk​nie, praw​da? Wy​ję​ła te​le​f on i wy​bra​ła nu​mer. – Cześć, tu Re​bec​c a – po​wie​d zia​ła, kie​d y po dru​giej stro​n ie włą​c zy​ła się pocz​t a gło​so​wa. – Wiem, że mia​łam dzwo​n ić na ten nu​mer tyl​ko w ra​z ie ko​n iecz​n o​ści – prze​rwa​ła i wzię​ła wdech. – Wy​d a​je mi się, że Hen​ke jest w ta​ra​pa​t ach. Na​praw​d ę po​waż​n ych. A ja zro​bię

wszyst​ko, żeby mu po​móc. Wszyst​ko… * HP omal nie spadł z łóż​ka z po​wo​d u tego dźwię​ku. Przez chwi​lę nie wie​d ział, gdzie jest. Kie​dy się zo​rien​t o​wał, pró​bo​wał zi​d en​t y​f i​ko​wać to, co usły​szał. Dźwięk do​bie​gał z przed​po​ko​ju. Dzwo​n ek do drzwi. Zro​bił kil​ka ostroż​n ych kro​ków w tam​t ym kie​run​ku. Zo​ba​c zył, że ktoś zaj​rzał przez wrzut​kę na li​sty, więc wzdry​gnął się i za​wró​c ił do po​ko​ju. Miesz​ka​n ie było na dru​gim pię​t rze – za wy​so​ko, żeby sko​c zyć. Je​śli za​c znie się ja​rać, bę​d zie miał prze​rą​ba​n e. – To ja – syk​n ął głos przez otwór. – Kent. HP ode​t chnął z ulgą. Wró​c ił do przed​po​ko​ju i otwo​rzył drzwi. Has​se​lqvist wszedł do środ​ka i szyb​ko go mi​n ął. Wil​got​n y za​pach potu spod ny​lo​n o​wej ko​szul​ki ude​rzył w noz​d rza HP. – Spo​koj​n ie – po​wie​d ział Kent, za​n im HP zdą​ż ył otwo​rzyć usta. – Nikt mnie nie śle​d ził. Uży​łem wszyst​kich pod​ręcz​n i​ko​wych tri​ków. Wszedł do kuch​n i, na​lał so​bie szklan​kę wody i szyb​ko wy​pił. Po​t em dru​gą szklan​kę. – Masz – po​wie​d ział i po​ło​ż ył na bla​c ie re​kla​mów​kę z su​per​mar​ke​t u. – Po​my​śla​łem, że pew​n ie skoń​c zy​ły ci się za​pa​sy. HP zaj​rzał do re​kla​mów​ki. Mle​ko, bia​ła fa​sol​ka, za​mro​ż o​n e go​t ow​c e, róż​n e wa​rzy​wa i… JEST! Faj​ki! Za​je​bi​ście! Pod wpły​wem im​pul​su chciał uści​skać Has​se​lqvi​sta, ale za​rzu​c ił ten po​mysł, ro​z e​rwał fo​lio​wą osło​n ę i wy​jął szlu​ga. – No i co te​raz? – spy​t ał i wziął kil​ka głę​bo​kich bu​c hów. Has​se​lqvist nie od​po​wie​d ział, tyl​ko spoj​rzał na HP wro​gim wzro​kiem. – Sko​ro już mu​sisz pa​lić, to stój pod wen​t y​la​t o​rem. – Okej. HP wzru​szył ra​mio​n a​mi i pod​szedł do ku​c hen​ki. – Po​z o​sta​li są w dro​d ze – po​wie​d ział Has​se​lqvist. – Będą tu za ja​kąś go​d zi​n ę. Wte​d y do​wiesz się wię​c ej. Jeff ma plan, jak do​stać się do For​t e​c y. – Aha. Czy​li jesz​c ze nie za​rzu​c i​li​ście tego pro​jek​t u… – Dla​c ze​go mie​li​by​śmy za​rzu​c ić? Je​śli znisz​c zy​my For​t e​c ę, bę​d zie po wszyst​kim… – Yhy, no nie… HP sztach​n ął się jesz​c ze raz. – O co ci cho​d zi? – O nic, Kent. Po​ga​d a​my o tym póź​n iej. Pod​grze​ję tro​c hę żar​c ia, chcesz? – Nie, dzię​ki. Po dro​d ze zja​d łem hot doga. – Okej, two​ja stra​t a… HP wsu​n ął do mi​kro​f a​li mro​ż o​n y stek i włą​c zył grza​n ie na ful. – Swo​ją dro​gą nie je​stem na cie​bie zły.

– Co? – HP się od​wró​c ił. – Za to na E czwór​c e. Cho​d zi o ten gaz łza​wią​c y – wy​ja​śnił Has​se​lqvist. – Aaaa, to faj​n ie… – To prze​c ież nie była two​ja wina. Chcia​łem tyl​ko, że​byś wie​d ział. – Okej. – HP nie miał po​ję​c ia, co po​wie​d zieć. – Bo chy​ba nic do mnie nie mia​łeś? – Oczy​wi​ście, że nie… – HP wy​d mu​c hał słup dymu pro​sto w za​t łusz​c zo​n y wen​t y​la​t or. Kil​ka se​kund pa​n o​wa​ła ci​sza. HP głu​pio się po​c zuł. Zlał Has​se​lqvi​sto​wi całą gębę ga​z em, kop​n ął go w jaja, kie​d y tam​t en le​ż ał na zie​mi, i jesz​c ze za​gro​z ił, że roz​wa​li mu cza​c hę. Wte​d y ko​leś był gra​c zem pięć​d zie​siąt osiem, jego naj​więk​szym kon​ku​ren​t em, któ​re​go po​d ej​rze​wał o róż​n e rze​c zy. Z obec​n ej per​spek​t y​wy wy​glą​d a​ło to zu​peł​n ie in​a​c zej. Wła​ści​wie po​wi​n ien chy​ba… W sen​sie… – Ty, Kent… – za​c zął. Prze​rwał mu sy​gnał mi​kro​f a​lów​ki. * Okno dia​lo​go​we po​ja​wi​ło się kil​ka se​kund po włą​c ze​n iu kom​pu​t e​ra. Naj​pierw my​śla​ła, że to ak​t u​ali​z a​c ja opro​gra​mo​wa​n ia, więc przy​c i​snę​ła ikon​kę na gó​rze po pra​wej stro​n ie, żeby je zmniej​szyć. Okno po​z o​sta​ło otwar​t e. Spró​bo​wa​ła jesz​c ze raz. I tym ra​z em nic się nie zmie​n i​ło, więc po​sta​n o​wi​ła za​mknąć pro​gram. Tyl​ko że pro​gram nie re​ago​wał na po​le​c e​n ia. Po chwi​li usły​sza​ła dwu​t o​n o​wy sy​gnał i zo​ba​czy​ła wia​d o​mość: Fa​ruk mówi: Cześć, Bec​ca. Tu Man​ge. Od​słu​cha​łem two​ją wia​do​mość, ale nie​ste​ty nie mogę od​dzwo​nić. Co się sta​ło? Przez kil​ka se​kund nie wie​d zia​ła wła​ści​wie, co zro​bić. Okno nie na​le​ż a​ło do zwy​kłych apli​ka​cji cza​t o​wych, nie mia​ła co do tego wąt​pli​wo​ści. Mu​siał więc za​in​sta​lo​wać jej pro​gram zdal​nie. Ale skąd znał jej ad​res IP? Po​ja​wi​ła się nowa wia​d o​mość: Fa​ruk mówi: Nie mu​sisz się nie​po​k o​ić. Pro​gram jest za​szy​fro​w a​ny, na​szej roz​mo​w y nie moż​na pod​glą​dać. Fa​ruk mówi: Opo​w iedz, co się sta​ło z HP? Prze​su​n ę​ła kur​sor i klik​n ę​ła w małe pole tek​sto​we, któ​re na​gle wy​świe​t li​ło jej imię. Bec​c a mówi: Jak moc​no je​steś za​an​ga​żo​w a​ny w Grę? Mi​n ę​ła mi​n u​t a, za​n im od​po​wie​d ział. Fa​ruk mówi: Z kim roz​ma​w ia​łaś?

Bec​c a mówi: Ze sta​rym przy​ja​cie​lem. Fa​ruk mówi: My​śla​łem, że to ja je​stem sta​rym przy​ja​cie​lem. Bec​c a mówi: Ja też tak my​śla​łam, Man​ge… :( Ko​lej​n a pau​z a, tym ra​z em krót​sza. Fa​ruk mówi: Do​bra, za​słu​ży​łem na to. Masz ra​cję, Bec​ca. Nie by​łem z wami szcze​ry – ani z tobą, ani z HP. Dzia​ła​łem w Grze na dłu​go przed tym, za​nim on zo​stał w nią wcią​gnię​ty. Ro​bi​łem wszyst​k o, żeby po​móc jemu. I to​bie. Mu​sisz mi uwie​rzyć. Fa​ruk mówi: To Sam​mer z tobą roz​ma​w iał, praw​da? Te​raz ona zro​bi​ła prze​rwę. Man​ge był po​in​f or​mo​wa​n y le​piej, niż jej się wy​d a​wa​ło. Tro​c hę ją to za​sko​c zy​ło. Je​śli wziąć pod uwa​gę, co po​wie​d ział o nim wu​jek Tage… Bec​c a mówi: Zga​dza się. Fa​ruk mówi: Do​bra. Ro​zu​miem, dla​cze​go się nie​po​k o​isz. Pew​nie dużo ci na​ga​dał, praw​da? Że je​stem jed​nym z tych, któ​rzy kie​ru​ją Grą, i że HP jest w wiel​kim nie​bez​pie​czeń​stwie? Bec​c a mówi: A tak jest? Fa​ruk mówi: Nie będę cię okła​my​w ał, Bec​ca. HP ma kło​po​ty. Ale mo​że​my mu po​móc – ty i ja. Je​śli bę​dzie​my współ​pra​co​w ać. Bec​c a mówi: Okła​ma​łeś mnie. Uda​w a​łeś, że nic nie wiesz o Grze. Dla​cze​go mam ci te​raz za​ufać? Fa​ruk mówi: Po​nie​w aż al​ter​na​ty​w ą jest za​ufa​nie Sam​me​ro​w i. Bec​c a mówi: A to mia​ło​by być gor​sze, bo? Fa​ruk mówi: Bo on nie jest tym, za kogo się po​da​je, Bec​ca. Bec​c a mówi: W prze​ci​w ień​stwie do cie​bie? Ko​lej​n a prze​rwa. Pra​wie dwu​mi​n u​t o​wa. Fa​ruk mówi: Sor​ry, ale mu​szę koń​czyć. Ode​zwę się nie​ba​w em. Bądź ostroż​na, Bec​ca. Bar​dzo ostroż​na! * We​szli w kil​ku​mi​n u​t o​wych od​stę​pach. HP za​c zął po​d ej​rze​wać, że tak na​praw​d ę byli ra​z em, tyl​ko Nora od​c ze​ka​ła chwi​lę na scho​d ach. Żeby nie ska​po​wał, że są ze sobą. Miał ocho​t ę zde​kon​spi​ro​wać to ich przed​sta​wie​n ie. Za​sta​n a​wiał się, jak Jeff by za​re​ago​wał, gdy​by się do​wie​d ział, co jego dziew​c zy​n a wy​pra​wia​ła na sta​c ji me​t ra. – Do​bra, je​ste​śmy w kom​ple​c ie, więc mo​ż e​my za​c zy​n ać – po​wie​d zia​ła Nora, wie​sza​jąc kurt​kę. – Usią​d zie​my w kuch​n i. – A Man​ge? – spy​t ał HP. – Nie przyj​d zie tu​t aj, to zbyt nie​bez​piecz​n e – od​par​ła, na​wet na nie​go nie pa​t rząc. – Mimo to bę​d zie z nami… Wy​ję​ła z kie​sze​n i czar​n y smart​f on, przez kil​ka se​kund coś w nim przy​c i​ska​ła, po czym po​-

sta​wi​ła go na pa​ra​pe​c ie ekra​n em skie​ro​wa​n y do nich. – Jesz​c ze dwie mi​n u​t y. Jeff, mo​ż esz wy​jąć rzu​t y? Mię​śniak wy​c ią​gnął z ple​c a​ka stos pa​pie​rów i po​ło​ż ył go na sto​le. HP nie miał żad​n ych pro​ble​mów z roz​po​z na​n iem pie​c ząt​ki na stro​n ie ty​t u​ło​wej. Ści​śle taj​ne. – Jest on​li​n e – po​wie​d ział Has​sle​qvist. Wzrok wszyst​kich po​wę​d ro​wał na mały ekran smart​f o​n a, gdzie po​ja​wi​ła się twarz Man​ge​go. – Do​bra, je​stem. Wi​d zi​c ie i sły​szy​c ie mnie do​brze? – spy​t ał nie​mal szep​t em. – Tak – od​po​wie​d zia​ła Nora. – Świet​n ie! HP, wy​glą​d asz tro​c hę bar​d ziej rześ​ko. Miło cię wi​d zieć. HP nie od​po​wie​d ział. Z za​d o​wo​le​n iem do​strzegł za​wód na twa​rzy Man​ge​go. – No do​bra. Wcze​śniej uzgod​n i​li​śmy, że na​szym ce​lem jest For​t e​c a – po​wie​d ział Man​ge po kil​ku se​kun​d ach. – Fir​my ta​kiej jak Pay​Tag nie stać na utra​t ę klien​t ów i każ​d a po​gło​ska o tym, że ktoś się do niej wła​mał, wy​star​c zy, żeby byli skoń​c ze​n i na za​wsze. Mu​si​my w związ​ku z tym za​sa​d zić w ich sys​t e​mie wi​ru​sa, któ​re​go na​z y​wam Mi​siem. On usu​wa albo prze​miesz​c za in​f or​ma​c je na ser​we​rach. Wy​wo​łu​je cha​os w moż​li​wie naj​krót​szym cza​sie, je​śli ro​z u​mie​c ie, co mam na my​śli. Cała trój​ka ski​n ę​ła gło​wa​mi. Tyl​ko HP na​wet nie drgnął. – Nie moż​n a za​sa​d zić Mi​sia z ze​wnątrz – kon​t y​n u​ował Man​ge. – Mu​si​my do​stać się do środ​ka. Jeff, spraw​d za​łeś kil​ka róż​n ych moż​li​wo​ści… Kupa mię​c ha wy​pro​sto​wa​ła się. – Tak, ja i Kent prze​stu​d io​wa​li​śmy wszyst​ko. Każ​d ą bra​mę, ka​me​rę, każ​d e wej​ście. Obaj do​szli​śmy do wnio​sku, że miej​sce jest cho​ler​n ie do​brze strze​ż o​n e… Co ty po​w iesz, Sher​loc​ku. Naj​wy​raź​n iej trze​ba było aż dwóch tę​pych łbów, żeby to wy​d e​d u​ko​wać. Wy​star​c zy​ło spoj​rzeć na pla​n y i na zna​c zek o tre​ści „Obiekt chro​n io​n y – wnio​sek w trak​c ie roz​pa​t ry​wa​n ia” znaj​d u​ją​c y się w rogu, a wnio​sek na​su​wał się sam. Ale te dwa nie​do​ro​z wo​je ide​al​n ie nada​wa​ły się na pla​ka​t y kam​pa​n ii prze​c iw​ko mał​ż eń​stwom osób bli​sko spo​krew​n io​n ych. – HP, wy​glą​d asz, jak​byś chciał coś po​wie​d zieć – prze​rwał Man​ge. – Nie, nie – wy​mam​ro​t ał. Kark spoj​rzał na nie​go wście​kły, po czym mó​wił da​lej. – Do​szli​śmy do wnio​sku, że je​d y​n a dro​ga do środ​ka pro​wa​d zi przez pod​z iem​n y tu​n el. Wcze​śniej bie​gły nim prze​wo​d y do ar​t y​le​rii na​brzeż​n ej. Te​raz tu​n el cią​gnie się w głąb Bał​t y​ku. – For​t e​c a ko​rzy​sta z nie​go, żeby po​bie​rać wodę do schła​d za​n ia – uzu​peł​n ił pod​eks​c y​t o​wa​ny Has​se​lqvist i wy​jął kil​ka kar​t ek z dołu sto​su. – Tu są zdję​c ia. Je​d y​n e, co dało się na nich zo​ba​c zyć, to kil​ka czar​n ych stro​mych kli​f ów i masa mor​skiej wody. – Wy​lot umiesz​c zo​n o tu na dole, ja​kieś pięć me​t rów pod po​wierzch​n ią wody. Pew​n ie za​my​ka go kra​t a, ale Jeff może ją roz​c iąć. – W woj​sku by​łem nur​kiem mi​n e​rem – do​d ał pa​ker z wy​raź​n ym za​d o​wo​le​n iem, czym po​-

gor​szył i tak bez​n a​d ziej​n y na​strój HP. – Ode​t nę kra​t ę, po​pły​n ie​my w górę tu​n e​lem i do​sta​nie​my się do ma​łe​go re​z er​wu​aru tu​t aj. – Po​ka​z ał na ma​pie. – Stam​t ąd mu​si​my wspiąć się czte​ry, pięć me​t rów do góry i do​biec do drzwi, żeby… – Cze​kaj no! Obie​c ał so​bie, że bę​d zie trzy​mał gębę na kłód​kę, ale nie mógł znieść tego pier​d o​le​n ia. – W sen​sie… Sor​ry, że prze​ry​wam Bat​ma​n o​wi i Ro​bi​n o​wi, ale sły​szę o cię​c iu me​t a​lu pod wodą, nur​ko​wa​n iu, wspi​n a​n iu się i bie​ga​n iu. Se​rio? – Od​c hy​lił się na opar​c ie krze​sła, skrzy​żo​wał przed​ra​mio​n a i osten​t a​c yj​n ie po​krę​c ił gło​wą. – Ktoś tu się na​oglą​d ał fil​mów… Uśmiech​n ął się do Jef​f a, któ​ry spoj​rzał na nie​go tak, jak​by chciał go za​mor​d o​wać. – HP… – za​c zął Man​ge. – Nie, nie. Cze​kaj. Chcę usły​szeć, co nasz Ja​z on nu​rek mi​n er Bo​u r​n e ma do po​wie​d ze​n ia na te​mat tego, jak mamy omi​n ąć fale i po​pły​n ąć da​lej. Ile to wy​c ho​d zi? Dwa ki​lo​me​t ry, może dwa i pół przez ten pie​przo​n y tu​n el? – Dwa koma trzy – wes​t chnął Has​se​lqvist i od razu otrzy​mał gniew​n e spoj​rze​n ie Jef​f a. – Dzię​ki, Kent. Dwa ty​sią​c e trzy​sta me​t rów pod wodą, naj​pew​n iej w to​t al​n ej ciem​n o​ści. Czy poza Ja​z o​n em jest tu​t aj ktoś, kto skoń​c zył choć​by wa​ka​c yj​n y kurs nur​ko​wa​n ia w Taj​lan​dii? Nikt nie od​po​wie​d ział. – No wła​śnie. Tak my​śla​łem. Więc je​śli wbrew wszel​kie​mu praw​d o​po​d o​bień​stwu nie zdech​n ie​my jak koty w tym tu​n e​lu, to skoń​c zy​my swo​ją pod​wod​n ą po​d róż krót​ką wspi​n acz​ką i wy​sa​d ze​n iem drzwi. – Uśmiech​n ął się i po​krę​c ił gło​wą. – Nie ma​c ie, kur​wa, rów​n o pod cza​c hą… Jeff pod​n iósł się nie​c o z krze​sła i otwo​rzył usta. Nora go uprze​d zi​ła. – Co ty byś zro​bił, HP? Za​kła​d am, że masz lep​szy, wręcz ge​n ial​n y plan… – Pew​n ie. Daj​c ie mi chwi​lę na po​my​śle​n ie. Wszyst​ko bę​d zie lep​sze niż to. – Do​bra, za​sta​n ów się, HP. Nie za​szko​d zi mieć plan re​z er​wo​wy. Poza tym czę​ścio​wo mu​szę się z tobą zgo​d zić. Nur​ko​wa​n ie ra​c zej nie wcho​d zi w grę. Je​ste​śmy pew​n i, że tu​n el jest wy​peł​n io​n y wodą? – zwró​c i​ła się do Jef​f a. – Eee… Wła​ści​wie to jest pod​wod​n y tu​n el. Tak wy​n i​ka z pla​n ów. – Wi​d zę. Je​śli spoj​rzeć na ska​lę wy​so​ko​ści… – wska​z a​ła na kra​wędź jed​n ej kart​ki – …to skle​pie​n ie tu​n e​lu znaj​d u​je się nad po​wierzch​n ią wody. Albo źle to od​c zy​t u​ję. Zer​k​n ę​ła na Has​se​lqvi​sta, a ten od razu wbił wzrok w szki​c e. – Zga​d za się. Wlot od stro​n y mo​rza jest pod wodą, ale po​ło​wa tu​n e​lu znaj​d u​je się nad jej po​wierzch​n ią. Mo​ż e​my pły​n ąć, za​miast nur​ko​wać. – Pon​t on – mruk​n ął Jeff. – Mo​ż e​my wziąć pon​t on. Po do​sta​n iu się do tu​n e​lu na​pom​pu​je​my go i po​pły​n ie​my na nim, żeby nie tra​c ić sił… – Świet​n ie – po​wie​d zia​ła Nora. – To wy​d a​je się bar​d ziej moż​li​we do zre​ali​z o​wa​n ia. Masz coś do do​d a​n ia, HP? Po​krę​c ił po​wo​li gło​wą. – Do​bra, wo​bec tego plan jest taki. Za​bie​rze​my cię stąd po​ju​t rze. – Do​bra, do​bra.

HP mu​siał nie​mal wy​pchnąć Has​se​lqvi​sta z miesz​ka​n ia. Po​z o​sta​ła dwój​ka zwi​n ę​ła się w dwu​mi​n u​t o​wych od​stę​pach. Jeff nie po​wie​d ział ani sło​wa po tym, jak usły​szał kry​t y​kę swo​je​go idio​t ycz​n e​go pla​n u. HP skry​t y​ko​wał go dla ich wspól​n e​go do​bra. Wszy​scy poza nim byli tyl​ko we​so​ły​mi ama​t o​ra​mi. Żeby mie​li choć ni​kłą szan​sę po​wo​d ze​n ia, plan mu​siał być jak naj​prost​szy. HP po​d zi​wiał je​d y​n ie Norę. Mia​ła dość wy​c zu​c ia, żeby się z nim zgo​d zić, poza tym w kil​ka se​kund do​strze​gła na szki​c ach coś, cze​go tam​t e dwa cepy nie za​u wa​ż y​ły. Dziw​n e, że nie prze​d ys​ku​t o​wa​ła tego z Jef​f em przed spo​t ka​n iem, ale pew​n ie nie mie​li na to cza​su. I to, żeby za​mie​n ić jego pro​t est w za​d a​n ie, też było spryt​n e. W ten spo​sób nie po​sta​wi​ła Jef​f a w kło​po​t li​wej sy​t u​acji, przy​n ajm​n iej na ra​z ie. To się zmie​n i, kie​d y zo​ba​c zy al​t er​n a​t yw​ny plan, któ​ry HP za​c zął już roz​k​mi​n iać. Je​d y​n e, cze​go po​t rze​bo​wał, to dwa krót​kie wy​pa​d y i wi​z y​t a w piw​n i​c y Fen​ste​ra. Miał dwa dni, po​win​n o wy​star​c zyć. Za​mknął do​kład​n ie drzwi i za​ło​ż ył łań​c uch. Ze​rwał się na​gle, sły​sząc dźwięk do​c ho​d zą​c y gdzieś z miesz​ka​n ia. Dwa tony, jak​by sy​gnał wia​d o​mo​ści. Po​szedł do kuch​n i. Smart​f on Nory wciąż stał na pa​ra​pe​c ie. Na ekra​n ie mi​ga​ła ikon​ka no​wych wia​d o​mo​ści. Trzy​mał te​le​f on w ręce i za​sta​n a​wiał się, co ro​bić. Nora za​po​mnia​ła go za​brać i pew​n ie lada chwi​la po nie​go wró​c i. Z ja​kie​goś po​wo​d u ta myśl mu nie pa​so​wa​ła. Z dru​giej stro​n y nie moż​n a było wy​klu​c zyć ry​z y​ka, że na​gle po​ja​wi się ze swo​im „chło​pa​kiem” Jef​f em. Je​śli na​praw​d ę są te​raz ra​z em… Ist​n iał je​d en spo​sób, żeby się o tym do​wie​d zieć. Do​t knął pal​c em ikon​ki i otwo​rzył skrzyn​kę. Wia​d o​mość była krót​ka, zło​ż o​n a tyl​ko z pię​c iu słów. Mu​sisz mieć się na bacz​no​ści! / E.V. Okej. Nie tego się spo​d zie​wał. To nie było żad​n e „gdzie je​steś” albo „wi​d zi​my się przy Med​bor​gar​plat​sen”. E.V. Kto to, do cho​le​ry, mógł być? Nie znał na​z wi​ska Jef​f a, ale jego imię nie zga​d za​ło się z ini​c ja​łem. Chy​ba że uży​wa​li in​n ych imion, kie​d y pry​wat​n ie cza​t o​wa​li. Te​le​f on znów pik​n ął i HP omal nie wy​pu​ścił go z ręki. Je​steś tam? Wa​h ał się przez parę se​kund, po czym do​t knął ikon​ki od​po​wie​d zi. Od razu po​ja​wi​ło się pu​ste pole tek​sto​we. Znów przez chwi​lę miał wąt​pli​wo​ści. Je​stem – na​pi​sał i wy​słał. Od​po​wiedź przy​szła od razu: Wy​da​je mi się, że je​den z nich gra na dwa fron​ty… Za​u wa​ż ył, że wstrzy​mał od​d ech. Po​sta​n o​wił odło​ż yć te​le​f on. To nie było okej. Po co, kur​wa, od​po​wia​d ał? Ale wia​d o​mość go za​in​t ry​go​wa​ła.

Nadaw​c a mu​siał mieć na my​śli ich małą gru​pę, inna opcja ra​c zej od​pa​d a​ła. Więc kogo ob​sta​wiać? Has​se​lqvis​t a, Man​ge​go, jego sa​me​go? Ko​lej​n a wia​d o​mość wy​lą​d o​wa​ła w skrzyn​c e Nory: Obie​caj, że za​cho​w asz ostroż​ność. Wie​le od was za​le​ży. Na pew​no zda​jesz so​bie z tego spra​w ę! Niech to szlag! Co ma te​raz ro​bić? Je​śli nie od​po​wie, E.V., kim​kol​wiek była ta oso​ba, za​c znie coś po​d ej​rze​wać. Wa​h ał się przez parę se​kund, po czym od​po​wie​d ział: Obie​cu​ję! Od​po​wiedź przy​szła na​t ych​miast: Świet​nie! Ode​t chnął z ulgą. Usły​szał trzask drzwi do klat​ki scho​d o​wej. To pew​n ie Nora. Do​t knął ikon​ki „Menu”, na​stęp​n ie przy​c i​snął „Usuń kon​wer​sa​c ję”. Ide​al​n ie! Pra​wie do​szedł do przed​po​ko​ju, kie​d y te​le​f on znów pik​n ął. W tym sa​mym mo​men​c ie za​dzwo​n ił dzwo​n ek. Le​piej nie spraw​d zać, otwo​rzyć drzwi i od​d ać No​rze fona, jak gdy​by nic się nie sta​ło. Rżnąć głu​pa, grać wy​lu​z o​wa​n e​go. Prze​c zy​t a​n ie wia​d o​mo​ści nie po​win​n o za​szko​d zić… Kie​d y zo​ba​c zył tekst, po​ż a​ło​wał swo​jej de​c y​z ji. Po​w o​dze​nia, HP! Ser​c e wa​li​ło mu tak, że od​bi​ja​ło się od że​ber. Co, do kur​w y ja​snej… Kim je​steś? – na​pi​sał bez za​sta​n o​wie​n ia. Znów roz​legł się dzwo​n ek. Po nim HP usły​szał ostroż​n e pu​ka​n ie. – To ja, otwórz – usły​szał głos Nory. Kim je​steś?!!! – na​pi​sał po​n ow​n ie, ude​rza​jąc w wy​świet​lacz tak moc​n o, aż go za​bo​lał pa​lec. Nie do​stał od​po​wie​d zi.

Więcej na: www.ebook4all.pl

21 | Time Bubbles52

– Halo? – Dzień do​bry, Re​bec​c o. Mówi wu​jek Tage. – Cześć. – Na​wet nie pró​bo​wa​ła ukryć roz​c za​ro​wa​n ia. – Cze​ka​łem na wia​d o​mość od cie​bie, ale jej nie do​sta​łem. Czy w ban​ku wszyst​ko po​szło do​brze? – Chy​ba ty masz na ten te​mat coś do po​wie​d ze​n ia, wuj​ku Tage… W słu​c haw​c e za​pa​d ła ci​sza. – Nie ro​z u​miem, Re​bec​c o. – Za​sko​c ze​n ie w jego gło​sie brzmia​ło tak praw​d zi​wie, a Re​bec​c a na​gle po​c zu​ła się nie​pew​n ie. Czy nie po​wie​d ział, że mu​szą uni​kać bez​po​śred​n ie​go kon​t ak​t u? Dla​c ze​go więc ry​z y​ku​je i dzwo​n i do niej? Je​śli nie… – Czy​li nie masz… re​wol​we​ru? – Słu​c ham?! – Jego za​sko​c ze​n ie wciąż było nie​kła​ma​n e. Niech to szlag! Wzię​ła głę​bo​ki od​d ech. – Tak jak mó​wi​łam, po​szłam do ban​ku dziś rano. Ale ktoś mnie uprze​d ził. Skryt​ka była pu​sta. Zna​la​z łam w niej tyl​ko szkla​n ą kulę z bań​ką w środ​ku. Po​my​śla​łam, że może to ty… Przez kil​ka se​kund trwa​ła ci​sza. – Dro​ga Re​bec​c o, chy​ba prze​c e​n iasz moje moż​li​wo​ści – po​wie​d ział po​waż​n ie. – Poza tym nig​d y nie zro​bił​bym cze​goś ta​kie​go to​bie. Po​krę​c i​ła gło​wą. – Wiem, ro​z u​miem. Wy​bacz mi, wuj​ku Tage. – Ktoś za​t em za​brał broń, a my nie mamy naj​mniej​sze​go po​ję​c ia, kto to jest? – Spo​ro o tym my​śla​łam, kie​d y wy​szłam z ban​ku – po​wie​d zia​ła. – Skryt​ka mu​sia​ła zo​stać opróż​n io​n a w cią​gu ostat​n ich kil​ku dni. W ban​ku byli współ​pra​c ow​n i​c y Stigs​so​n a, żeby za​brać na​gra​n ia z ka​mer. My​ślisz, że może… Sam​mer jak​by za​sta​n a​wiał się przez chwi​lę. – Zo​ba​c zę, co mogę zro​bić, Re​bec​c o. *

Za​ku​py z li​sty pra​wie zo​sta​ły skom​ple​t o​wa​n e. Do​kład​n ie tak jak się HP spo​d zie​wał, Fen​ster wciąż pro​wa​d ził swój nie​wiel​ki biz​n es. HP mu​siał tyl​ko od​po​wied​n io się prze​brać i prze​mknąć kil​ka kwar​t a​łów da​lej, żeby zna​leźć się wśród przy​ja​c iół. Roz​ło​ż ył przed​mio​t y na pod​ło​d ze. Bia​łe kom​bi​n e​z o​n y – są. Ple​c a​ki z twar​d e​go pla​sti​ku – są. Ma​ski – są. Pa​ra​li​z a​t or – jest. Eks​t ra! Do​t knął bro​n i, któ​ra przy​po​mi​n a​ła du​ż e​go pi​lo​t a z dwo​ma me​t a​lo​wy​mi szpi​c a​mi z przo​d u. Wy​star​c zy​ło jed​n o na​c i​śnię​c ie, żeby nie​bie​ska fala za​c zę​ła tań​c zyć mię​d zy elek​t ro​d a​mi. BZZZZZT! Pięć​d zie​siąt ty​się​c y pie​przo​n ych wol​t ów, pro​sto w klej​n o​t y! To za​aaje​ebi​sty ból, wie​d ział o tym z wła​sne​go do​świad​c ze​n ia. Pod​sma​ż y​li go prze​c ież Phi​lip Ar​gos i jego go​ryl. Tym ra​z em to on miał prze​wa​gę. BZZZT! BZZZT! BZZZT! Mu​siał jesz​c ze tro​c hę po​ba​wić się pa​ra​li​z a​t o​rem. Za​pach ozo​n u roz​n iósł się po ca​łym miesz​ka​n iu. Za​miast się ba​wić, trze​ba go na​ła​d o​wać… Wy​c ią​gnął dużą tor​bę ho​ke​jo​wą i za​c zął pre​c y​z yj​n ie pa​ko​wać sprzęt. Bra​ko​wa​ło mu tyl​ko jed​n ej rze​c zy – naj​waż​n iej​szej. Kie​d y ją do​sta​n ie, jego plan re​z er​wo​wy bę​d zie go​t o​wy do re​ali​z a​c ji. Oby tyl​ko klien​c i Fen​ste​ra do​star​c zy​li za​mó​wie​n ie. Prze​c ią​gnął się. Cia​ło wciąż wy​d a​wa​ło się ocię​ż a​łe, wy​pa​d y na mia​sto nic mu nie po​mo​gły. Po​z o​sta​ło łyk​n ąć ta​blet​kę i kim​n ąć się na chwi​lę. * Pro​c e​d u​ry bez​pie​c zeń​stwa ją za​sko​c zy​ły. Za​kaz wno​sze​n ia to​re​bek i te​c zek, wszyst​kie inne przed​mio​t y mia​ły zo​stać za​pa​ko​wa​n e w prze​z ro​c zy​stą re​kla​mów​kę. Cze​ka​jąc w ko​lej​c e, szu​ka​ła wzro​kiem ka​mer. Na​li​c zy​ła trzy, za​n im we​szła za bram​kę. Ciem​n e ko​puł​ki w su​f i​c ie i w jed​n ej z tych gru​bych ka​mien​n ych ścian. Do​kład​n ie tego sa​me​go typu co te na po​li​c ji i w ban​ku. – Do​wód oso​bi​sty – po​wie​d zia​ła ko​bie​t a przy wej​ściu. – Słu​c ham? – Mu​szę prze​ska​n o​wać pani do​wód – wy​ja​śni​ła tam​t a. – Ta​kie są nowe pro​c e​d u​ry bez​pie​czeń​stwa w Bi​blio​t e​c e Kró​lew​skiej. Na pew​n o pani sły​sza​ła o kra​d zie​ż ach. Re​bec​c a mruk​n ę​ła coś pod no​sem i wy​ję​ła swo​je pra​wo jaz​d y. Ko​bie​t a umie​ści​ła je na ma​łej szyb​c e w bla​c ie biur​ka. Krót​ki błysk, pik​n ię​c ie i po wszyst​kim. – Pro​szę! Re​bec​c a scho​wa​ła do​ku​ment.

– Prze​pra​szam – po​wie​d zia​ła, gdy ko​bie​t a od​wró​c i​ła się, żeby ob​słu​ż yć ko​lej​n e​go od​wie​dza​ją​c e​go. – Co pań​stwo ro​bią z da​n y​mi? – Pro​szę? – Z da​n y​mi z mo​je​go do​ku​men​t u. Co się z nimi sta​n ie? – Z na​szy​mi za​sa​d a​mi gro​ma​d ze​n ia da​n ych moż​n a za​po​z nać się tam. Ko​bie​t a wska​z a​ła ta​bli​c ę in​f or​ma​c yj​n ą i się od​wró​c i​ła. Wszyst​k ie in​for​ma​cje na te​mat od​w ie​dzin są gro​ma​dzo​ne przez trzy​dzie​ści dni. Dane oso​bo​w e są na​stęp​nie ka​so​w a​ne. Po​zo​sta​łe in​for​ma​cje wy​k o​rzy​stu​je się do two​rze​nia sta​ty​styk od​w ie​dzin i pla​no​w a​nia. Bi​blio​te​k a Kró​lew​ska nie prze​k a​zu​je da​nych in​nym pod​mio​tom. Nie mo​gła się po​wstrzy​mać przed spoj​rze​n iem na ka​mer​ki. Przez chwi​lę wy​d a​wa​ło jej się, że wi​d zi ruch za szkłem ko​pu​łek. Wzdry​gnę​ła się. Weź się w garść, Nor​mén! Szyb​ko po​z by​ła się nie​przy​jem​n e​go uczu​c ia i ru​szy​ła do sali. Dzie​sięć mi​n ut za​ję​ło jej zna​le​z ie​n ie ksią​ż ek, któ​rych szu​ka​ła. Kil​ka po​ż ół​kłych pań​stwo​wych ra​por​t ów śled​c zych i gru​ba mo​n o​gra​f ia. Wra​c a​jąc do swo​je​go sta​n o​wi​ska, za​t rzy​ma​ła się przy au​t o​ma​c ie z kawą. – Pro​gram nu​kle​ar​n y. Ostat​n io wie​lu się nim in​t e​re​su​je! Pew​n ie cho​d zi o tę afe​rę z plu​t o​nem. Wzdry​gnę​ła się, sły​sząc jego głos. Stał za nią star​szy męż​c zy​z na w bia​łej ko​szu​li, kra​wa​c ie i ro​bio​n ej na dru​t ach weł​n ia​n ej ka​mi​z el​c e. Naj​wy​raź​n iej po​d ej​rzał ty​t u​ły ksią​ż ek, któ​re trzy​ma​ła pod pa​c hą. – Prze​pra​szam, nie chcia​łem pani wy​stra​szyć. – Nic nie szko​d zi – wy​mam​ro​t a​ła, wyj​mu​jąc z au​t o​ma​t u ku​bek. – Je​stem Tho​re Sjögren – po​wie​d ział męż​c zy​z na. – Wolę nie po​d a​wać dło​n i – do​d ał, pod​no​sząc dło​n ie w bia​łych ba​weł​n ia​n ych rę​ka​wicz​kach. – Zda​je się, że już zna​la​z ła pani to, cze​go szu​ka​ła. Męż​c zy​z na wy​glą​d ał tro​c hę za sta​ro na pra​c ow​n i​ka bi​blio​t e​ki. Może był sta​łym by​wal​c em? Sa​mot​n ym sta​rusz​kiem, któ​ry szu​kał kon​t ak​t u z ludź​mi? Nie mia​ła cza​su na tego typu po​ga​dusz​ki. – Tak, dzię​ku​ję, pa​n ie Tho​re. – Wy​si​li​ła się na grzecz​n y uśmiech i skie​ro​wa​ła do swo​je​go sta​n o​wi​ska. – To był nie​sa​mo​wi​t y czas – po​wie​d ział, wrzu​c a​jąc mo​n e​t ę do au​t o​ma​t u. – Do mo​men​t u, w któ​rym zo​sta​li​śmy po​ko​n a​n i, że tak po​wiem… Po​sta​wi​ła kawę na sto​le i od​wró​c i​ła się. Męż​c zy​z na osten​t a​c yj​n ie za​c zął wyj​mo​wać ku​bek z au​t o​ma​t u tak, żeby nie spla​mić rę​ka​wi​c zek. – Pra​c o​wał pan przy pro​gra​mie nu​kle​ar​n ym? Ski​n ął szyb​ko gło​wą i po​d mu​c hał ostroż​n ie na kawę. – Miał​by pan ocho​t ę tro​c hę o tym opo​wie​d zieć?

– Oczy​wi​ście. – Ro​z ej​rzał się. – Mam na​wet tro​c hę zdjęć, je​śli je​steś za​in​t e​re​so​wa​n a. Przy​ło​ż ył kar​t ę do czyt​n i​ka i przy​t rzy​mał jej drzwi. Naj​wy​raź​n iej tu pra​c o​wał. – Pój​d zie​my do win​d y, tam na koń​c u. W środ​ku rów​n ież użył kar​t y i wci​snął je​d en z gu​z i​ków. – Je​d zie​my na mi​n us trzy – po​wie​d ział. – Ra​z em jest pięć pię​t er w dół. Pięć ta​kich bu​d yn​ków je​d en na dru​gim plus to, co na po​wierzch​n i. Mamy tu każ​d y druk, któ​ry wy​d a​n o w Szwe​c ji od 1661 roku. Kie​d y tyl​ko coś wyj​d zie z ma​szy​n y dru​kar​skiej: ga​z e​t a, ma​ga​z yn, książ​ka, musi tu od razu tra​f ić. Na​wet au​d io​bo​ok. Tak sta​n o​wi pra​wo. Coś wspa​n ia​łe​go, praw​d a? Trak​t u​ję te zbio​ry jak małe bań​ki cza​su. Są ich mi​lio​n y, w każ​d ej tkwi inna opo​wieść z prze​szło​ści. My, Szwe​d zi, lu​bi​my bań​ki cza​su. Za​sta​n a​wia​łaś się nad tym? Re​bec​c a po​krę​c i​ła gło​wą. Sło​wo „bań​ka” wy​wo​ła​ło krót​ki dreszcz. Dość szyb​ko zro​z u​mia​ła, że bań​ki Tho​re​go Sjögre​n a były zu​peł​n ie inne niż te, o któ​rych wspo​mi​n ał wu​jek Tage. – W cen​t rum gwał​t ow​n ych zmian, wśród ca​łej tej no​wo​c ze​snej tech​n i​ki, któ​rą tak ko​c ha​my po​z na​wać, chce​my, by pew​n e rze​c zy po​z o​sta​ły nie​z mien​n e: Ka​c zor Do​n ald w Wi​gi​lię, Me​lo​d i​f e​sti​va​len, Al​l​sång w Skan​se​n ie53 . Że nie wspo​mnę o Dwo​rze Kró​lew​skim. Wy​star​c zy spoj​rzeć, jak wszy​scy za​an​ga​ż o​wa​li się w ślub księż​n icz​ki. Do gro​ma​d ze​n ia tylu in​f or​ma​c ji po​t rze​ba oczy​wi​ście wie​le miej​sca. Pią​t e pię​t ro leży czter​d zie​ści me​t rów pod zie​mią – cią​gnął Tho​re Sjögren. Re​bec​c a słu​c ha​ła jed​n ym uchem. Wszyst​ko to było z pew​n o​ścią bar​d zo cie​ka​we, ale mia​ła inne rze​c zy na gło​wie. Dla​c ze​go on nie mógł po pro​stu przejść do rze​c zy? Męż​c zy​z na nie zwró​c ił uwa​gi na jej ni​kłe za​in​t e​re​so​wa​n ie, tyl​ko na​wi​jał o dłu​go​ści pół​ek i licz​bie po​z y​c ji. Na​wet nie zro​bił pau​z y, żeby na​pić się kawy. W koń​c u win​d a się za​t rzy​ma​ła i wy​szli na dłu​gi, do​brze oświe​t lo​n y ko​ry​t arz. Ciem​n a ko​puł​ka wy​raź​n ie się od​z na​c za​ła na tle ja​sne​go su​f i​t u. Trze​cie pod​z ie​mie w cią​g u trzech ty​g o​dni – po​my​śla​ła. Dziw​ny zbieg oko​licz​no​ści… – Pój​d zie​my pro​sto do koń​c a. Tam mie​ści się moja klit​ka – po​wie​d ział Tho​re i mach​n ął wol​n ą ręką w głąb ko​ry​t a​rza. Ru​szył pierw​szy, Re​bec​c a za nim, w od​le​gło​ści oko​ło me​t ra. Za​baw​n y czło​wie​c zek, tro​c hę od niej niż​szy. Moc​n o siwe wło​sy sta​ran​n ie za​c ze​sa​n e na bok zmo​c zo​n ym wodą grze​bie​n iem. Oku​la​ry do czy​t a​n ia na rze​my​ku wo​kół szyi. Weł​n ia​n a ka​mi​z el​ka, bia​ła ko​szu​la, kra​wat – mimo że na ze​wnątrz było ze trzy​d zie​ści stop​n i. I jesz​c ze te rę​ka​wicz​ki… Ubra​n ie wzmac​n ia​ło wra​ż e​n ie, że wi​d zi przed sobą mi​łe​go dzia​d zia. Po chwi​li za​u wa​ż y​ła też, że ide​al​n ie wy​pra​so​wa​n y koł​n ierz ko​szu​li jest wy​t ar​t y i po​strzę​pio​n y, a do​kład​n ie wy​pa​sto​wa​n e buty od daw​n a po​t rze​bu​ją no​wych fle​ków. Na myśl o skry​wa​n ym, ale nie​u nik​n io​nym prze​mi​ja​n iu Re​bec​c a po​c zu​ła się tro​c hę przy​gnę​bio​n a. Wi​d zia​ła to wcze​śniej z bli​ska. Tata. Wszyst​ko jak​by za​c zy​n a​ło się od taty i na nim koń​c zy​ło. Tho​re Sjögren wska​z ał wa​h a​d ło​we drzwi nie​c o da​lej po pra​wej. – Tam jest miesz​ka​n ie – szep​n ął. – Pro​szę? Przy​sta​n ął i się od​wró​c ił. – Miesz​ka​n ie. Miesz​ka​n ie Nel​ly Sachs. Nic się w nim nie zmie​n i​ło od jej śmier​c i. Każ​d y

dro​biazg wciąż stoi na swo​im miej​scu. Ide​al​n a bań​ka cza​su. Nie​sa​mo​wi​t e, praw​d a? Uśmiech​n ę​ła się, uda​jąc, że wie, o czym on mówi, ale naj​wy​raź​n iej nie wy​szło. – Chy​ba wiesz, kim była Nel​ly Sachs? – Yyy… Wła​ści​wie nie. Wes​t chnął i zro​bił głę​bo​ki wdech. – Nel​ly Sachs, nie​miec​ka pi​sar​ka ży​d ow​skie​go po​c ho​d ze​n ia, uro​d zo​n a 10 grud​n ia 1940 roku, oby​wa​t el​ka Szwe​c ji od 1952 roku. Zo​sta​ła tu do swo​jej śmier​c i w 1970… Prze​rwał, żeby wziąć ko​lej​n y wdech. – Nel​ly Sachs otrzy​ma​ła li​t e​rac​ką Na​gro​d ę No​bla w 1966 roku. Zo​sta​ła jej przy​z na​n a w dniu, w któ​rym pi​sar​ka mia​ła uro​d zi​n y. W te​sta​men​c ie Sachs prze​ka​z a​ła Bi​blio​t e​c e Kró​lew​skiej cały swój ma​ją​t ek: do​ku​men​t y, książ​ki, na​wet wy​po​sa​ż e​n ie miesz​ka​n ia. I to wszyst​ko usta​wio​n o tu​t aj… – Wska​z ał jesz​c ze raz na drzwi. – Do​kład​n ie tak jak u niej, kie​d y umie​ra​ła. Re​bec​c a ski​n ę​ła gło​wą, bo nie wie​d zia​ła, co ma po​wie​d zieć. Tym ra​z em męż​c zy​z na chy​ba za​u wa​ż ył jej chłod​n ą re​ak​c ję. – Taka mała dy​gre​sja, wy​bacz mi. Rzad​ko mnie tu ktoś od​wie​d za, więc czu​ję się tro​c hę sa​mot​n y… – Prze​rwał i chy​ba się za​c zer​wie​n ił. – Hi​sto​ria Nel​ly Sachs ma wła​ści​wie wie​le wspól​n e​go z przed​mio​t em two​ich za​in​t e​re​so​wań Sta​n ął przy ma​łych drzwiach, wy​jął klucz i prze​krę​c ił go w zam​ku. – Pro​szę wejść, Nel​ly… – po​wie​d ział, po czym szyb​ko się po​pra​wił: – Nie, nie. Oczy​wi​ście, mia​łem na my​śli „Re​bec​c o”. We​szła do środ​ka. Po​miesz​c ze​n ie nie mo​gło li​c zyć wię​c ej niż dzie​sięć me​t rów kwa​d ra​t o​wych, a lek​ko klau​stro​f o​bicz​n e uczu​c ie przy​wo​d zi​ło na myśl po​kój prze​słu​c hań w sie​d zi​bie po​li​c ji. Biur​ko peł​n e pa​pie​rów, prze​ła​d o​wa​n e pół​ki wzdłuż jed​n ej ścia​n y i dwa krze​sła zaj​mo​wa​ły nie​mal całą prze​strzeń. Męż​c zy​z na za​mknął drzwi. Świa​t ło wy​d a​wa​ło się sła​be, jak​by po​c hła​n ia​ły je gru​be ścia​n y. – Jak po​wie​d zia​łem, Nel​ly Sachs zo​sta​ła szwedz​ką oby​wa​t el​ką w 1952 roku – mó​wił da​lej. – W tym sa​mym roku, w któ​rym za​c zę​li​śmy bu​d o​wać pierw​szy re​ak​t or pod Po​li​t ech​n i​ką Kró​lew​ską. Pro​szę, usiądź… – Wska​z ał jed​n o z krze​seł. – W 1966 roku, kie​d y otrzy​ma​ła No​bla, Szwe​c ja pod​pi​sa​ła układ o nie​roz​prze​strze​n ia​n iu bro​n i ją​d ro​wej, w któ​rym obie​c a​ła za​prze​stać prób skon​stru​owa​n ia wła​snej bom​by ato​mo​wej. W roku śmier​c i Nel​ly Sachs, czy​li w 1970, li​kwi​d a​c ja pro​gra​mu szła peł​n ą parą. Dwa lata póź​n iej wszyst​ko zo​sta​ło w du​ż ej mie​rze po​z a​my​ka​n e… – Nie do koń​c a – do​d a​ła szyb​ko Re​bec​c a. Ob​rzu​c ił ją prze​n i​kli​wym spoj​rze​n iem i po raz pierw​szy wziął łyk kawy. – Zga​d za się, masz ra​c ję. Część pro​jek​t u wciąż re​ali​z o​wa​n o. Na​z y​wa​n o to „ba​d a​n ia​mi nad bez​pie​c zeń​stwem”… – Tak na​praw​d ę było to coś zu​peł​n ie in​n e​go – uzu​peł​n i​ła. Po​krę​c ił gło​wą. – Nie na​le​ż y wie​rzyć we wszyst​ko, co się wy​c zy​t a w in​t er​n e​c ie, moja dro​ga… Klep​n ął po​kry​wę sta​re​go lap​t o​pa le​ż ą​c e​go na biur​ku.

– Pro​gram nu​kle​ar​n y jako pro​jekt zo​stał roz​wią​z a​n y w la​t ach sie​d em​d zie​sią​t ych, re​ak​t or w Åge​ście za​mknię​t o w 1973 roku. Po​z o​sta​ły ja​kieś reszt​ki po tym wszyst​kim, ob​szar dzia​łal​no​ści bar​d zo się skur​c zył i cho​d zi​ło w nim tyl​ko o ba​d a​n ia nad bez​pie​c zeń​stwem. – Aha. Jaka była pań​ska rola w tym wszyst​kim, pa​n ie Tho​re? Zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. – By​łem asy​sten​t em na​u ko​wym przy pro​jek​c ie zwa​n ym L. Pra​c o​wa​łem głów​n ie w Åge​ście, przy tak zwa​n ym Re​ak​t o​rze 3. Pró​bo​wa​li​śmy wy​t wo​rzyć wła​sny plu​t on. Nie​ste​t y, nie uda​ło się. Kie​d y Er​lan​d er i Pal​me za​mknę​li cały in​t e​res, prze​sta​łem pra​c o​wać. Je​śli spoj​rzeć na to z dzi​siej​szej per​spek​t y​wy, wy​szło mi to na do​bre. Pra​c a nad bom​bą ato​mo​wą nie jest czymś, co chcia​ło​by się mieć na su​mie​n iu w je​sie​n i swo​je​go ży​c ia. Na​gle wstał. – Wy​bacz mi, moja dro​ga. Za​c ho​wa​łem się nie​grzecz​n ie. Kła​pię tyl​ko dzio​bem, a prze​c ież nie za​bra​łaś ze sobą kawy. Po​z wól, że za​pro​po​n u​ję ci coś in​n e​go. Może tro​c hę wody mi​n e​ral​nej? Na​c hy​lił się i otwo​rzył szaf​kę. Wy​jął z niej bu​t el​kę wody i szklan​kę. Re​bec​c a usu​n ę​ła kap​sel, na​peł​n i​ła szklan​kę i za​c zę​ła pić. Gaz piekł ją w ję​z yk. Była co​raz bar​d ziej prze​ko​n a​n a, że zmar​n o​wa​ła czas. – Do​brze. Zo​bacz​my… Po tym, jak wy​pro​wa​d zi​li​śmy się z wil​li, tu​t aj zbie​ra​łem wszyst​kie swo​je do​ku​men​t y. Maj-Britt nie chcia​ła mieć ich w domu. My​śla​łem na​wet, żeby na​pi​sać książ​kę. Za​c zął pod​n o​sić sto​sy pa​pie​rów, jak​by cze​goś szu​kał. Naj​wyż​szy czas przejść do rze​c zy, za​nim zro​bi ko​lej​n y wy​kład. – Pa​n ie Tho​re, czy pra​c o​wał pan kie​d y​kol​wiek z kimś, kto na​z y​wał się Er​land Pet​t ers​son? Żad​n ej re​ak​c ji. Na​wet nie pod​n iósł wzro​ku. Z tego po​wo​d u tro​c hę jej ulży​ło. W su​mie nie było ta​kie dziw​n e. – A z Ta​gem Sam​me​rem? Wciąż zero re​ak​c ji. – Nie​ste​t y, żad​n e z tych na​z wisk nie brzmi zna​jo​mo… – mam​ro​t ał, wsta​jąc i kie​ru​jąc się w stro​n ę se​gre​ga​t o​rów na pół​c e w głę​bi po​ko​ju. Mia​ła od​po​wie​d zieć, wy​ra​z ić za​rów​n o ulgę, jak i roz​c za​ro​wa​n ie, kie​d y przy​po​mnia​ła so​bie jesz​c ze jed​n o na​z wi​sko. – A z An​d ré Pel​la​sem? Sta​ru​szek przy​sta​n ął. – Zna go pan, praw​d a? – za​u wa​ż y​ła, że za​d a​ła py​t a​n ie żyw​szym gło​sem. – Znam, nie znam… Puł​kow​n ik Pel​las był sze​f em jed​n ej z sek​c ji w ra​mach pro​gra​mu. – Ja​kiej sek​c ji? – Po​wstrzy​ma​ła się, żeby nie wstać gwał​t ow​n ie z krze​sła. – Mie​li na​z wę „Gru​pa I”. Trzy​ma​li się z boku. „In​f or​ma​c ja i wy​wiad”, tak wła​ści​wie się na​z y​wa​li, choć nie je​stem cał​ko​wi​c ie pe​wien. Moja pa​mięć nie jest taka, jak kie​d yś… – Po​krę​c ił gło​wą. – Jaka była ich rola w pro​jek​c ie? – Nie wiem do​kład​n ie. Do​sta​wa​li​śmy mie​sięcz​n y ra​port ze spi​sem pro​ble​mów, któ​re się po​ja​wi​ły. Miej​sca, w któ​rych uty​ka​li​śmy, ozna​c za​n o wiel​ką li​t e​rą „I”. Po mniej wię​c ej ty​go​d niu

otrzy​my​wa​li​śmy do​kład​n y opis, jak z da​n ym pro​ble​mem na​le​ż y so​bie po​ra​d zić. Ra​port był po szwedz​ku, cho​c iaż dało się za​u wa​ż yć, że tłu​ma​c zo​n o go z an​giel​skie​go. Cho​d zi​ło o pew​n e zwro​t y… – I ten ra​port po​c ho​d ził od gru​py I? W ta​kim ra​z ie ozna​c za to, że kon​t ak​t o​wa​li się z kimś z ze​wnątrz. Sjögren wzru​szył ra​mio​n a​mi. – By​li​śmy o tym prze​ko​n a​n i, choć nig​d y nie mie​li​śmy na to bez​po​śred​n ich do​wo​d ów… – Ame​ry​ka​n ie? – Naj​bar​d ziej praw​d o​po​d ob​n a z opcji. Mimo że po​li​t y​c y wo​le​li​by utrzy​my​wać coś zu​peł​n ie prze​c iw​n e​go, od woj​n y ist​n ia​ły moc​n e mi​li​t ar​n e związ​ki mię​d zy Szwe​c ją a USA. Ame​ry​kań​skie OSS54 , któ​re było pre​kur​so​rem CIA, fi​n an​so​wa​ło mię​d zy in​n y​mi ta​jem​n i​c zą mi​sję woj​sko​wą wzdłuż pół​n oc​n e​go od​c in​ka nor​we​skiej gra​n i​c y. Mniej cho​d zi​ło o po​ko​n a​n ie na​z i​stów, bar​d ziej o przy​go​t o​wa​n ie od​d zia​łów na chwi​lę, w któ​rej Niem​c y za​c zną się wy​c o​f y​wać. Żeby za​po​biec ewen​t u​al​n e​mu za​anek​t o​wa​n iu Nor​we​gii przez Zwią​z ek Ra​d ziec​ki – wy​ja​śnił. – Ope​ra​c ja by się nie po​wio​d ła, gdy​by nie po​moc szwedz​kie​go wy​wia​d u… – Prze​rwał w po​ło​wie zda​n ia i uśmiech​n ął się uspra​wie​d li​wia​ją​c o. – No i znów zbo​c zy​łem z te​ma​t u, moja dro​ga, ale cho​d zi​ło mi o to, że szwedz​kie i ame​ry​kań​skie siły zbroj​n e nie​ofi​c jal​n ie współ​pra​c o​wa​ły ze sobą na dłu​go przed roz​po​c zę​c iem pro​jek​t u. Ski​n ę​ła gło​wą. – Wie pan, co się sta​ło z gru​pą I póź​n iej, a więc po 1972 roku? Przez kil​ka se​kund pa​n o​wa​ła ci​sza, bo Sjögren pił kawę. – Jak po​wie​d zia​łem, cały pro​jekt zli​kwi​d o​wa​n o. Służ​bom wy​z na​c zo​n o nowe ob​sza​ry dzia​łal​n o​ści. My, cy​wi​le, mu​sie​li​śmy szu​kać no​wych pra​c o​d aw​c ów. Nie​z wy​kle smut​n y ko​n iec. Tak wie​lu od​d a​n ych pra​c ow​n i​ków, tyle wy​sił​ku. Wszyst​ko na dar​mo… – wes​t chnął. – Prze​nios​łem się do Väste​rås i za​c zą​łem pra​c o​wać w spół​c e ak​c yj​n ej jako in​ż y​n ier au​t o​ma​t y​z a​c ji. Tam zo​sta​łem do eme​ry​t u​ry. To była świet​n a fir​ma, więc moż​n a po​wie​d zieć, że wszyst​ko po​to​c zy​ło się jak naj​le​piej. Wiesz, opra​c o​wy​wa​li​śmy pro​c e​sy, żeby… Znów od​szedł od te​ma​t u, ale ona go nie słu​c ha​ła. Mia​ła ra​c ję. Wu​jek Tage pra​c o​wał przy pro​gra​mie nu​kle​ar​n ym i zaj​mo​wał się wy​mia​n ą in​for​ma​c ji z Ame​ry​ka​n a​mi. – Spójrz​my… Tho​re Sjögren wy​jął ko​per​t ę i roz​sy​pał jej za​war​t ość na stół. Fo​t o​gra​f ie, wie​le czar​n o-bia​łych, spo​ro ko​lo​ro​wych. Wy​bla​kłe zdję​c ia z daw​n o za​po​mnia​n ych wa​ka​c ji, wy​jaz​d ów i in​nych god​n ych uwiecz​n ie​n ia wy​d a​rzeń. Je​śli są​d zić po ubra​n iach i fry​z u​rach, więk​szość zro​bio​n o w la​t ach sześć​d zie​sią​t ych i sie​d em​d zie​sią​t ych. – Moja żona, Maj-Britt – mruk​n ął męż​c zy​z na i po​ka​z ał fo​t o​gra​f ię uśmiech​n ię​t ej, spie​c zo​nej na raka ko​bie​t y ubra​n ej w let​n ią su​kien​kę i sie​d zą​c ej przy sto​li​ku w re​stau​ra​c ji. – Ode​szła trzy lata temu… – Przy​kro mi. Za​c zął prze​bie​rać w zdję​c iach. – Tu! Po​ka​z ał kil​ka czar​n o-bia​łych od​bi​t ek. Ty​po​we gru​po​we fo​t o​gra​f ie – jak​by pra​c ow​n i​ków

pierw​szej lep​szej fir​my. Mnó​stwo po​waż​n ych pa​n ów w gar​n i​t u​rach, nie​któ​rzy w bia​łych płasz​c zach. Ra​z em sześć​d zie​siąt, sie​d em​d zie​siąt osób usta​wio​n ych w trzech rzę​d ach na du​żych scho​d ach. – Zdję​c ie zro​bio​n o w sześć​d zie​sią​t ym szó​stym albo siód​mym, je​śli się nie mylę… Je​stem tu. Wska​z ał na mło​d e​go męż​c zy​z nę z przy​li​z a​n y​mi wło​sa​mi sto​ją​c e​go w środ​ko​wym rzę​d zie. – Mło​d y i przy​stoj​n y. – Za​śmiał się. – Zo​sta​ło z tego tyl​ko „i”… Prze​je​c hał pal​c em po rzę​d ach twa​rzy. – Tu – po​wie​d ział. Re​bec​c a zo​ba​c zy​ła go wcze​śniej. Tyl​n y rząd, trze​c i od le​wej. Na​gle zro​bi​ło jej się nie​d o​brze. – Puł​kow​n ik Pel​las. – Tore Sjögren wska​z ał na jed​n ą z po​sta​c i. Ale uwa​gę Re​bek​ki przy​c ią​gnę​ła zu​peł​n ie inna twarz. Jej taty.

22 | And those weʼve left behind55

Sta​li na po​rę​bie po​śród drzew. Mimo mro​ku i od​le​g ło​ści nie miał kło​po​tów z roz​po​z na​niem ich. Wy​pro​sto​w a​ny star​szy męż​czy​z na z la​ską w dło​ni. Obok nie​g o zgar​bio​ny Man​g e. Z ich kub​ków uno​si​ła się para. W mia​rę jak się do nich zbli​ż ał, do​strze​g ał wię​cej osób mię​dzy drze​w a​mi. Dzie​siąt​ki, może na​w et set​ki mil​czą​cych fi​g ur, któ​re zda​w a​ły się go ob​ser​w o​w ać. Czuł, jak śnieg chrzę​ści pod sto​pa​mi, ale – o dzi​w o – nie sły​szał pra​w ie żad​nych dźwię​ków. Do pary sto​ją​cej na po​rę​bie do​łą​czy​li inni. Czte​ry oso​by, każ​da w bia​łej ma​sce Guya Faw​ke​sa z na​ma​lo​w a​ny​mi pod​krę​co​ny​mi do góry wą​sa​mi i szpic​bród​ką. – Wi​taj, Hen​ri​ku! – po​w ie​dział Przy​w ód​ca, kie​dy HP wszedł na po​rę​bę. – Kawy? – Man​g e po​dał HP pla​sti​ko​w y ku​bek, a ten wziął go bez sło​w a. – Kim oni są? – za​py​tał i wska​z ał ru​chem gło​w y czte​ry za​ma​sko​w a​ne oso​by. – Nie wiesz? – za​śmiał się Przy​w ód​ca. – Dwie po​sta​cie są bez zna​cze​nia, dwie po​z o​sta​łe od​g ry​wa​ją de​cy​du​ją​cą rolę. Pierw​sza z nich zro​bi​ła krok do przo​du i po​da​ła mu rękę. Mimo gru​be​g o ubra​nia było wi​dać, że ma kan​cia​ste, umię​śnio​ne cia​ło. Przy​w i​ta​li się. – Przy​ja​ciel? – za​py​tał HP, ale nie otrzy​mał od​po​w ie​dzi. Ko​lej​na oso​ba zro​bi​ła krok. – Wróg? – za​py​tał. Wciąż żad​nej od​po​w ie​dzi. Trze​cia oso​ba była ko​bie​tą, miał pew​ność na stó​w ę. – Przy​ja​ciel? – za​py​tał po​now​nie. Przez chwi​lę wy​da​w a​ło mu się, że po​stać wzru​szy​ła ra​mio​na​mi. Wy​cią​g nął rękę w kie​run​ku czwar​tej oso​by, ale ta – za​miast się przy​w i​tać – zbli​ż y​ła się i coś szep​nę​ła mu do ucha. Głos był do​brze zna​ny i tak smut​ny, że aż go to za​bo​la​ło. – La​bi​rynt Lut​tern – usły​szał. – Mu​sisz nas ura​to​w ać. Na​uczy​ciel… W od​da​li za​kra​kał kruk. Dwa razy i zło​w iesz​czo. HP wło​sy zje​ż y​ły się na gło​w ie. Po​sta​cie mię​dzy drze​w a​mi za​czę​ły się na​g le ru​szać. Wy​szły na po​rę​bę jak ciem​no ubra​ni zom​bi. I w jed​nej chwi​li zro​z u​miał, kim są… – Wię​cej – szep​ta​ły. – WIĘ​Ę​Ę​CEJ!!! Po​tem biegł. Śnieg kłę​bił się wo​kół jego stóp, ser​ce wa​li​ło jak opę​ta​ne. Świa​tła z uli​cy wid​nia​ły da​le​ko na ho​ry​z on​cie. – Do zo​ba​cze​nia w la​bi​ryn​cie Lut​tern, nu​me​rze sto dwa​dzie​ścia osiem! – krzyk​nął za nim Przy​wód​ca. A może tak na​praw​dę krzy​czał Man​g e? *

Re​bec​c a wy​szła z bi​blio​t e​ki i zro​bi​ła kil​ka głę​bo​kich wde​c hów. Na świe​ż ym po​wie​t rzu mdło​ści za​c zę​ły ustę​po​wać i po mi​n u​c ie czu​ła się znacz​n ie le​piej. Ele​men​t y ukła​d an​ki po​wo​li wska​ki​wa​ły na swo​je miej​sca. Mi​sja ONZ, pro​gram nu​kle​ar​n y. Tata i wu​jek Tage. Pasz​por​t y, ta​jem​n i​c ze zle​c e​n ia ku​rier​skie. Póź​n iej rząd Pal​me​go, któ​ry za​wiódł. Agre​syw​n a złość taty. Skryt​ka ban​ko​wa przy Sve​avägen za​ło​ż o​n a w 1986 roku. Re​wol​wer du​ż e​go ka​li​bru z dwo​ma wy​strze​lo​n y​mi na​bo​ja​mi, któ​ry tak za​n ie​po​ko​ił wuj​ka Ta​ge​go i któ​re​go tro​pem ab​so​lut​n ie nie moż​n a do​t rzeć do… Zda​rzeń z prze​szło​ści… Sve​avägen. 1986. Złość taty. Re​v o​lver jest BZOP – bro​nią w spra​w ie za​bój​stwa Olo​f a Pal​me​g o. Się​gnę​ła do to​reb​ki po ko​mór​kę. Pal​c e nie chcia​ły jej słu​c hać. Żeby wstu​kać od​po​wied​n i PIN, mu​sia​ła pró​bo​wać dwa razy. Mejl od wuj​ka Ta​ge​go po​ja​wił się nie​mal na​t ych​miast, ale mi​n ę​ła jesz​c ze mi​n u​t a, za​n im do​t arł za​łącz​n ik. To był czar​n o-bia​ły klip trwa​ją​c y trzy​d zie​ści dwie se​kun​d y, po​c ho​d zą​c y naj​praw​d o​po​d ob​n iej z jed​n ej z ka​mer w ban​ku. Męż​c zy​z na, któ​ry szedł ko​ry​t a​rzem i skrę​c ił do po​miesz​c ze​n ia z jej skryt​ką, no​sił oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e i bejs​bo​lów​kę. Mimo to bez kło​po​t u go roz​po​z na​ła. Man​ge. * Ożeż, kur​wa, ja​kie miał cho​re sny! Po​przed​n io spo​wo​d o​wa​ło je za​t ru​c ie ja​d em węża, a te​raz pew​n ie te ta​blet​ki. To le​kar​stwo dla koni, nie lu​d zi, więc wszyst​ko ja​sne. Od cze​ka​n ia w miesz​ka​n iu po​wo​li do​sta​wał pier​d ol​c a. Nie miał Xbo​xa, Play​Sta​t ion ani in​nej kon​so​li, je​d y​n ie sta​ry te​le​wi​z or z dupą i pod​sta​wo​wym pa​kie​t em ka​n a​łów. Nie da​wał rady z ko​lej​n y​mi od​c in​ka​mi „Em​mer​d a​le” i „Dni na​sze​go ży​c ia”. Poza tym zwa​lił so​bie dwa razy, trze​c ia jaz​d a na ręcz​n ym skoń​c zy​ła​by się otar​c ia​mi na fle​c ie. Na szczę​ście miał po​rząd​n y za​pas fa​jek. Za​pa​lił ko​lej​n e​go marl​bo​ra​ka i po​n ow​n ie wy​ru​szył na krót​ki spa​c er po miesz​ka​n iu. Sa​lon, kuch​n ia, przed​po​kój i po​wrót. Kil​ku​se​kun​d o​wa prze​rwa, żeby ogar​n ąć my​śli. Jed​n a oso​ba z gru​py była zdraj​c ą. Oczy​wi​ście je​śli wie​rzyć ta​jem​n i​c zej po​sta​c i o ini​c ja​łach E.V. Z czy​sto lo​gicz​n e​go punk​t u wi​d ze​n ia rów​n ież E.V. na​le​ż y do gru​py. Przy​ja​c iel. Wróg. Pro​blem w tym, że ni​ko​go nie spo​sób wy​klu​c zyć. Jeff nie​n a​wi​d ził go od ak​c ji przy Bir​ka​ga​t an, a ich re​la​c ja ostat​n io ra​c zej się nie po​pra​wi​ła. Has​se​lqvist stwier​d ził wpraw​d zie, że „było – mi​n ę​ło”, ale rów​n ie do​brze mógł kła​mać. HP dał mu po​pa​lić na E4. Spry​skał mu twarz ga​z em łza​wią​c ym, po​n i​ż ył go i wy​ko​pał z osta​t ecz​-

nej roz​gryw​ki. Ta​kiej krzyw​d y ła​t wo się nie za​po​mi​n a, na​wet je​śli się jest nie​wy​d a​rzo​n ym Ken​t em. Norę cięż​ko było roz​gryźć. Naj​praw​d o​po​d ob​n iej to ona ma na kon​c ie oba po​ż a​ry: w miesz​ka​n iu HP i w skle​pie Man​ge​go. Po​n ad​t o wciąż nie opusz​c za​ła go myśl, że la​ska za​t ru​ła go tymi koń​ski​mi ta​blet​ka​mi. Ostat​n ie na​z wi​sko na li​ście to jego sta​ry kum​pel Fa​ruk Al-Has​san a.k.a. Ma​gnus Sand​ström. Ten sam Man​ge mi​t o​man, któ​ry za przy​z wo​le​n iem Przy​wód​c y kar​mił go kłam​stwa​mi i na​wet nie ra​c zył wy​ja​śnić, co z tego, cze​go HP do​świad​c zył przez ostat​n ie dwa lata, było na se​rio. Nie​z łe gro​n o po​d ej​rza​n ych. Po​wo​d ze​n ia, po​rucz​n i​ku Co​lom​bo! Cze​mu po pro​stu nie zo​stał w domu? Po co ry​z y​ku​je i włą​c za się w ten sza​lo​n y pro​jekt? No pro​szę, ko​lej​n e do​bre py​t a​n ia, na któ​re bra​ku​je mu roz​sąd​n ych od​po​wie​d zi. Pe​t er Falk naj​wy​raź​n iej po​wi​n ien pra​c o​wać po go​d zi​n ach. * Re​bec​c a zje​c ha​ła na pe​ron scho​d a​mi w tym sa​mym mo​men​c ie, w któ​rym za​wył sy​gnał ostrze​gaw​c zy, ale zdą​ż y​ła wci​snąć się do za​pcha​n e​go wa​go​n u, za​n im drzwi się za​mknę​ły. Wo​kół sta​li spo​c e​n i tu​ry​ści. Więk​szość z nich mia​ła to​reb​ki przy pa​sie, czap​ki z dasz​kiem i bu​t el​ki z wodą, co wska​z y​wa​ło, że byli Ame​ry​ka​n a​mi. Zna​la​z ła się w sa​mym środ​ku zbi​t e​go tłu​mu, bez moż​li​wo​ści chwy​c e​n ia się cze​go​kol​wiek. Ktoś prze​py​c hał się za jej ple​c a​mi, więc pró​bo​wa​ła prze​su​n ąć się nie​c o na bok. Kli​ma​t y​z a​c ja naj​wy​raź​n iej dzia​ła​ła, bo jej bu​c ze​n ie po​łą​c zo​n e z szu​mem po​c ią​gu za​głu​sza​ło roz​mo​wy. Oso​ba za nią wciąż na​pie​ra​ła. Re​bec​c a wła​śnie mia​ła się od​wró​c ić i wy​ja​śnić, że da​lej nie ma przej​ścia, kie​d y usły​sza​ła zna​jo​my głos. – Nie od​wra​c aj się! – Man​ge, co do cho​le… Ką​t em oka za​u wa​ż y​ła bejs​bo​lów​kę i oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e. – Nie, nie. Nie od​wra​c aj się. – Po​ło​ż ył jej rękę na ple​c ach. – Do​bra – po​wie​d zia​ła, pa​t rząc w prze​c iw​n ym kie​run​ku. To było, naj​ła​god​n iej mó​wiąc, że​n u​ją​c e i gdy​by jego głos nie zdra​d zał nie​po​ko​ju, zi​gno​ro​wa​ła​by jego in​struk​c je. – Wy​sła​łem ci coś – szep​n ął. – Prze​c zy​t aj to, a zro​z u​miesz, jak się spra​wy mają. – Man​ge, to jest prze​c ież… – Od​wró​c i​ła gło​wę. – Nie, nie mo​ż esz się od​wra​c ać. Ob​ser​wu​ją cię, on cię ob​ser​wu​je! – Kto, Man​ge? Kto mnie ob​ser​wu​je? – Sam​mer oczy​wi​ście! – Przez jego głos te​raz prze​bi​jał strach. – Dla​c ze​go miał​by to ro​bić? Wiem, że jest za​ję​t y szu​ka​n iem cie​bie. Na pew​n o by się ucie​szył, gdy​bym was umó​wi​ła… Wa​gon na​gle szarp​n ął i Re​bec​c a upa​d ła​by, gdy​by nie pod​t rzy​ma​ły jej inne cia​ła.

– Nie żar​t uj so​bie, Bec​c a – szep​n ął. – Nie żar​t u​ję, Man​ge. Hen​ke już raz chciał mnie prze​ko​n ać, że wu​jek Tage to Przy​wód​c a, te​raz przy​szła two​ja ko​lej. W prze​c i​wień​stwie do was dwóch Tage Sam​mer mi po​mógł, kil​ka razy mnie ura​t o​wał. Przez gło​śni​ki za​po​wie​d zia​n o na​stęp​n ą sta​c ję i po​c iąg za​c zął zwal​n iać. – Poza tym masz coś, co na​le​ż y do mnie – po​wie​d zia​ła. – C-co? – Nie uda​waj głup​ka, do​bra? Skryt​ka ban​ko​wa przy Sve​avägen. Ukra​d łeś z niej me​t a​lo​wą skrzyn​kę, któ​ra była wła​sno​ścią mo​je​go taty. Wi​d zia​łam cię na na​gra​n iu… – Nie mam po​ję​c ia, o czym mó​wisz, Bec​c a – po​wie​d ział tro​c hę za szyb​ko. – Jest tak… – Jesz​c ze bar​d ziej zbli​ż ył się do jej ucha. – Gra to taki test Ror​scha​c ha. Wiesz, ten z klek​sa​mi. Mózg in​t er​pre​t u​je ich kształt na swój spo​sób i sam wy​peł​n ia luki. Wi​d zi się to, co się chce, Re​bec​c o… Po​c iąg do​je​c hał do sta​c ji i gwał​t ow​n ie za​h a​mo​wał. Znów nie​wie​le bra​ko​wa​ło, żeby upa​d ła. Otwo​rzy​ły się drzwi, tłum wy​lał się z wa​go​n ów na wszyst​kie stro​n y. Kie​d y od​z y​ska​ła rów​n o​wa​gę i ro​z ej​rza​ła się do​ko​ła, jego już nie było. Mi​n ę​ło wie​le mi​n ut, za​n im się zo​rien​t o​wa​ła, że wło​ż ył jej do kie​sze​n i te​le​f on w sre​brzy​stej błysz​c zą​c ej obu​d o​wie, ze szkla​n ym wy​świe​t la​c zem.

23 | Spheres of reality56

Cała ukła​d an​ka była pra​wie go​t o​wa. Przy​n ajm​n iej tak się jej wy​d a​wa​ło. Tata, An​d ré Pel​las, pro​gram nu​kle​ar​n y, skryt​ka pocz​t o​wa, Tage Sam​mer… Wszyst​ko wią​z a​ło się ze sobą i się​ga​ło na​wet da​lej, je​śli uwzględ​n ić coś nie do po​my​śle​n ia: re​wol​wer, Sve​avägen i Olo​f a Pal​me​go… Wciąż pró​bo​wa​ła trzy​mać swo​ją buj​n ą wy​obraź​n ię na wo​d zy. Od wie​lu dni sku​pia​ła się na roz​wi​kła​n iu sie​c i za​leż​n o​ści. Tata i An​d ré, czy​li wu​jek Tage, uczest​n i​c zą ra​z em w mi​sji ONZ. Tata zo​sta​je nie​spra​wie​d li​wie usu​n ię​t y za czyn, któ​ry uwa​ż a za słusz​n y. Wu​jek Tage za​t rud​n ia tatę w ta​jem​n i​c zym pro​gra​mie nu​kle​ar​n ym. Wy​sy​ła go w ra​mach taj​n ych zle​c eń do USA, żeby wy​mie​n iać się in​f or​ma​c ja​mi z Ame​ry​ka​n a​mi. Robi to przez wie​le lat, mimo że pro​jekt ofi​c jal​n ie za​koń​c zo​n o. Dzia​ła​ją tak do po​ło​wy lat osiem​d zie​sią​t ych, bo wte​d y jed​n a z ga​z et za​c zę​ła wę​szyć wo​kół nich. Wszy​scy wpa​d li w pa​n i​kę i raz na za​wsze po​rzu​c i​li pro​jekt. Bez ostrze​ż e​n ia tata zo​stał na lo​d zie. Wszyst​ko, w co on i wu​jek Tage przez tyle lat wie​rzy​li, po​szło do ko​sza. Winę za to po​n o​si rząd Pal​me​go… Nud​n o​ści, któ​re prze​śla​d o​wa​ły ją od po​by​t u w klau​stro​f o​bicz​n ym kan​t or​ku Tho​re​go Sjögre​n a, nie mi​ja​ły. Wsta​ła, otwo​rzy​ła okno. Gę​ste ko​ro​n y drzew z na​prze​c iw​ka spra​wia​ły, że nie wi​d zia​ła da​lej niż dzie​sięć me​t rów w głąb par​ku. Przez chwi​lę mia​ła wra​ż e​n ie, że ktoś tam stoi i ją ob​ser​wu​je. Cho​c iaż wie​d zia​ła, że wma​wia to so​bie, nie mo​gła się po​wstrzy​mać przed za​su​n ię​c iem za​sło​n y, za​n im wró​c i​ła na sofę. Po chwi​li zna​la​z ła na Wi​ki​pe​d ii opis spraw​c y: Oso​ba dzia​ła​ją​ca sa​mot​nie, cier​pią​ca na za​bu​rze​nia oso​bo​w o​ści i kie​ro​w a​na nie​na​w i​ścią do Pal​me​go. Praw​do​po​dob​nie przez całe ży​cie prze​ja​w iał pro​ble​my w kon​tak​tach z in​ny​mi, zwłasz​cza róż​ne​go ro​dza​ju au​to​ry​te​ta​mi. Jest za​mknię​ty w so​bie, sa​mot​ny i ego​cen​trycz​ny, ale nie cier​pi na psy​cho​zę. Stan psy​chicz​ny wska​zu​je na po​czu​cie klę​ski w ży​ciu. Klę​ski wy​w o​łu​ją w nim przy​gnę​bie​nie i de​pre​sja po​głę​bia się tak dłu​go, aż przy​bie​ra for​mę pa​ra​noi. Kie​dy/Je​śli tego typu oso​by się​ga​ją po prze​moc, są naj​czę​ściej w wie​k u po​mię​dzy trzy​dzie​stym pią​tym a czter​dzie​stym pią​tym ro​k iem ży​cia. W 1986 roku tata miał czter​d zie​ści pięć lat. Zmo​t y​wo​wa​n y, roz​c za​ro​wa​n y, prze​gra​n y, pa​ra​no​icz​n y. Ktoś, kto nig​d y nie za​po​mi​n a nie​spra​wie​d li​wo​ści: uro​jo​n ej lub rze​c zy​wi​stej. Nig​d y. Wy​star​c zy​ła tyl​ko broń. Typu BZOP. I nie​wiel​ka po​moc… Bo je​śli nie dzia​łał sam? Je​śli ktoś, komu ufał, pchnął go w od​po​wied​n im kie​run​ku? Wy​-

star​c zy​ła roz​mo​wa, po​d a​n ie cza​su i miej​sca. Może nie trze​ba było wię​c ej. Może tata są​d ził, że do​stał ko​lej​n ą szan​sę? Że znów jest czę​ścią cze​goś wiel​kie​go, że go po​t rze​bu​ją? Że znów jest kimś? Po​wrót do gry. Hi​sto​ria się po​w ta​rza… Coś w tym wszyst​kim jed​n ak się nie zga​d za​ło. Mały frag​ment ukła​d an​ki, któ​ry nie​c o od​sta​wał. Pro​blem w tym, że Re​bec​c a nie mo​gła okre​ślić, któ​ry to frag​ment. * Bia​ły van wje​c hał na szczyt wznie​sie​n ia i skrę​c ił na wy​ło​ż o​n y ka​mie​n iem pod​jazd, któ​ry ota​cza​ły nisz​c ze​ją​c e za​bu​d o​wa​n ia go​spo​d ar​skie uło​ż o​n e w kształ​c ie li​t e​ry L. – Je​ste​śmy na miej​scu. Nora ostroż​n ie po​ło​ż y​ła rękę na ra​mie​n iu HP, ale on obu​d ził się chwi​lę temu, kie​d y tyl​ko zje​c ha​li z as​f al​t o​wej dro​gi na żwi​rów​kę. Wro​t a sto​d o​ły sta​ły otwo​rem, Has​se​lqvist z mi​strzow​ską pre​c y​z ją wje​c hał ty​łem. Czer​wo​n y polo Man​ge​go już tam cze​kał. Jeff wy​sko​c zył z sa​mo​c ho​d u i szyb​ko za​mknął wro​t a. Z ko​lei HP ocią​gał się z wyj​ściem. Naj​pierw dwa razy spraw​d ził kłód​kę na swo​jej tor​bie le​ż ą​c ej na pod​ło​d ze, na​stęp​n ie prze​c ią​gnął się i za​c zerp​n ął po​wie​t rza prze​siąk​n ię​t e​go za​pa​c hem krów oraz sta​rej sło​my. Mi​n ę​ła ko​lej​n a chwi​la, za​n im jego oczy przy​z wy​c za​iły się do pół​mro​ku. W rogu sto​d o​ły do​strzegł kil​ka bia​łych pla​sti​ko​wych wor​ków, obok nich – rząd pa​let peł​nych sta​rych opon, parę be​c zek ole​jo​wych i róż​n e​go ro​d za​ju ru​pie​c ie. W głę​bi sta​ła ja​kaś za​rdze​wia​ła ma​szy​n a rol​n i​c za. Miej​sce na stó​wę było opusz​c zo​n e od przy​n ajm​n iej dzie​się​c iu, pięt​n a​stu lat. Może na​wet dłu​ż ej. – Wi​t aj​c ie. – No, hej – mruk​n ął, nie pa​t rząc Man​ge​mu w oczy. – Chodź​c ie za mną. Man​ge prze​mknął mię​d zy skrzy​n ia​mi i do​t arł do drzwi na koń​c u sto​d o​ły. Resz​t a po​d ą​ż y​ła za nim. HP szedł ostat​n i. – Uwa​ż aj​c ie na nogi. Pod​ło​ga jest w złym sta​n ie. Man​ge otwo​rzył drzwi. Prze​szli przez krót​ki ko​ry​t arz i zna​leź​li się w ma​łej kuch​n i. HP od razu przy​po​mniał so​bie cha​t ę Er​ma​n a. Tam​t a była w lep​szym sta​n ie. Tu ze ścian od​c ho​d zi​ły ta​pe​t y, na po​ż ół​kłym su​f i​c ie wid​n ia​ły za​c ie​ki, przez szpa​ry mię​d zy pa​n e​la​mi pod​ło​go​wy​mi wi​d ać było be​t on. Na środ​ku stał sto​lik kem​pin​go​wy z pię​c io​ma skła​d a​n y​mi krze​sła​mi. – Tu się ukry​wasz – wy​mam​ro​t ał HP, wska​z u​jąc na łóż​ko po​lo​we przy​kry​t e śpi​wo​rem. – Be​t ul cię wy​rzu​c i​ła czy co? Man​ge wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Aku​rat te​raz tak jest naj​bez​piecz​n iej – od​parł. – Mam kawę, je​śli ktoś chce. Wy​jął pa​pie​ro​wy ku​bek i na​lał so​bie go​rą​c e​go pły​n u z ter​mo​su sto​ją​c e​go na sto​li​ku. Kie​d y

inni się czę​sto​wa​li, Man​ge usiadł, wy​c ią​gnął mały lap​t op i od​wró​c ił go tak, żeby wszy​scy wi​dzie​li, co jest na ekra​n ie. – Do​bra. Wszyst​ko go​t o​we. Ope​ra​c ja „Punkt” roz​po​c zy​n a się – spoj​rzał na ze​ga​rek – za dzie​więć go​d zin, dwa​d zie​ścia sie​d em mi​n ut i je​d e​n a​ście se​kund. Wszy​scy prócz HP ure​gu​lo​wa​li ze​gar​ki. – Bie​rze​my vana, mój sa​mo​c hód zo​sta​je. – Po​t rze​bu​je​my obu aut – po​wie​d ział Jeff to​n em nie​z no​szą​c ym sprze​c i​wu. – By​łem tam wczo​raj i ro​z e​z na​łem te​ren. Ostat​n i od​c i​n ek przy kli​f ach to błot​n i​sta le​śna dro​ga, więc van utknie. Je​śli nie chce​my ta​c hać ca​łe​go sprzę​t u pół ki​lo​me​t ra, mu​si​my za​ła​d o​wać wszyst​ko do polo. Jest lżej​szy i ma na​pęd na przód, więc nie bę​d zie z nim pro​ble​mów. – A-ale, yyy… – Man​ge jak​by chciał za​pro​t e​sto​wać, ale zmie​n ił zda​n ie. – Do​bra. Tak zro​bi​my. Świet​n y po​mysł! Po​pa​t rzył na Jef​f a, a ten uśmiech​n ął się za​d o​wo​lo​n y. – Omów​my wszyst​ko jesz​c ze raz – kon​t y​n u​ował Man​ge. – Po​t em się prze​bie​rze​my i po​ćwi​c zy​my ze sprzę​t em na pół go​d zi​n y przed od​jaz​d em. Do​t ar​c ie na miej​sce zaj​mie nam go​dzi​n ę i pięć​d zie​siąt trzy mi​n u​t y, roz​ła​d u​n ek po​t rwa dwa​d zie​ścia mi​n ut, więc zo​sta​je nam spo​ro cza​su. Je​śli ktoś chce się prze​spa​c e​ro​wać, za bu​d yn​ka​mi jest je​z io​ro. Ka​n ap​ki i na​po​je są tam, w tor​bie izo​t er​micz​n ej. – Mach​n ął ręką w stro​n ę rogu po​ko​ju. – To​a​le​t a nie dzia​ła, za szo​pą mamy wy​c ho​d ek. – Ach, to old​sku​lo​we sra​n ie – uśmiech​n ął się HP, ale nikt nie za​re​ago​wał. Sztyw​niac​kie pa​lan​ty. Wa​lić ich. Ma sie​d em go​d zin, żeby ob​c za​ić, kto z nich jest przy​ja​c ie​lem, a kto wro​giem. Naj​le​piej za​c ząć te​raz. * List le​ż ał ra​z em z ga​z e​t ą na wy​c ie​racz​c e. Ko​per​t a z okien​kiem za​adre​so​wa​n a na jej na​z wi​sko. Naj​pierw my​śla​ła, że to ra​c hu​n ek, dla​t e​go nie otwo​rzy​ła, tyl​ko zro​bi​ła so​bie kawę i usia​d ła na so​f ie. Kie​d y w koń​c u wy​ję​ła list, na pa​pie​rze o for​ma​c ie A4 ze swo​im na​z wi​skiem na gó​rze zo​ba​c zy​ła tyl​ko dwa krót​kie wer​sy. Pierw​szy był ad​re​sem stro​n y in​t er​n e​t o​wej. Dru​gi skła​d ał się z dwóch smut​n ych bu​z iek. Man​ge. Ra​c zej nikt inny. Usia​d ła przed kom​pu​t e​rem i wkle​pa​ła ad​res w prze​glą​d ar​kę. Po​ja​wi​ło się okno lo​go​wa​n ia z po​la​mi na na​z wę użyt​kow​n i​ka i ha​sło. Po chwi​li wa​h a​n ia wpi​sa​ła swo​je imię i na​z wi​sko w gór​n ym polu. Nie mia​ła jed​n ak po​ję​c ia, ja​kie wpi​sać ha​sło. Obej​rza​ła ko​per​t ę, lecz nie zna​la​z ła pod​po​wie​d zi. Wpi​sa​ła „Man​ge” i wci​snę​ła en​t er. Ha​sło nie​po​praw​ne – po​in​f or​mo​wa​ła stro​n a. Niech to szlag! Spró​bo​wa​ła po​n ow​n ie, tym ra​z em ze sło​wem „Hen​ke”. Ha​sło nie​po​praw​ne. Po​z o​sta​ła jesz​cze jed​na pró​ba. Ostat​n ia szan​sa.

Po​szła do przed​po​ko​ju, żeby spraw​d zić, czy nie leży tam jesz​c ze jed​n a prze​sył​ka z da​n y​mi lo​go​wa​n ia. Nic z tego. Na wszel​ki wy​pa​d ek prze​c zy​t a​ła list jesz​c ze raz, pod​n io​sła go i ko​per​t ę pod świa​t ło w po​szu​ki​wa​n iu ukry​t ej wia​d o​mo​ści. Je​d y​n ym szcze​gó​łem, któ​ry się nie zga​d zał, były li​t e​ry „ck” w jej imie​n iu za​miast po​d wój​ne​go „c”. Więk​szość osób nie po​win​n a mieć pro​ble​mów z prze​li​t e​ro​wa​n iem tego sło​wa. Chy​ba że… Wpi​sa​ła „Re​bec​ka” w pole ha​sła i wci​snę​ła en​t er. Stro​n a zmie​n i​ła ko​lor. Do​stęp uzy​ska​n y. Ca​łość wy​glą​d em przy​po​mi​n a​ła Wi​ki​pe​d ię do tego stop​n ia, że trud​n o było wska​z ać róż​n i​ce. Mimo to Re​bec​c a nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że aku​rat tej stro​n y nie ma w otwar​t ej sie​c i. Gra zna​na rów​nież jako Cyrk, Event albo Spek​takl jest na​zwą taj​ne​go woj​sko​w e​go pro​jek​tu po​w sta​łe​go w USA praw​do​po​dob​nie w la​tach pięć​dzie​sią​tych. Gra była pier​w ot​nie po​bocz​nym przed​się​w zię​ciem w ra​mach tak zwa​ne​go pro​jek​tu MK-UL​TRA, któ​ry zaj​mo​w ał się ba​da​niem róż​ne​go ro​dza​ju me​tod pra​nia mó​zgu i kon​tro​lo​w a​nia ro​zu​mu (patrz rów​nież „man​dżur​ski kan​dy​dat”). W pro​jek​cie MK-UL​TRA za po​mo​cą róż​ne​go ro​dza​ju nar​k o​ty​k ów i dra​stycz​nych środ​k ów przy​mu​su na​rzu​ca​no ba​da​nym wy​k o​na​nie za​da​nia. Ba​da​cze sku​pie​ni wo​k ół Gry uży​w a​li in​nych form od​dzia​ły​w a​nia. Ko​rzy​sta​li z moc​nych po​zy​tyw​nych sty​mu​lan​tów: ak​cep​ta​cji, do​ce​nie​nia i uwiel​bie​nia ido​li, dzię​k i cze​mu uda​ło im się sku​tecz​nie wpły​nąć na wie​lu spo​śród ba​da​nych i skło​nić ich do tego, by wy​k o​na​li za​da​nia, na któ​re na po​cząt​k u eks​pe​ry​men​tu w ogó​le nie byli, w swo​jej wła​snej opi​nii, przy​go​to​w a​ni. W Grze ba​da​nych o nar​cy​stycz​nych ce​chach oso​bo​w o​ści umiesz​cza​no w róż​nych sce​na​riu​szach do​pa​so​w a​nych do ich psy​chi​k i. Nie​k tó​rzy mie​li wra​że​nie uczest​ni​cze​nia w kon​k u​ren​cji spor​to​w ej, in​nym wy​da​w a​ło się, że gra​ją w fil​mie lub bio​rą udział w po​li​tycz​nym przed​się​w zię​ciu o du​żej wa​dze. Wszyst​k ich trak​to​w a​no jak gwiaz​dy i ma​ni​pu​lo​w a​no nimi w ten spo​sób, by od​bie​ra​li całą sy​tu​ację jak przed​sta​w ie​nie z ogrom​ną wi​dow​nią, któ​ra ich po​dzi​w ia i śle​dzi każ​dy ich krok. Po​przez róż​ne me​to​dy wzmac​nia​nia w ba​da​nych po​czu​cia wła​snej war​to​ści i uczy​nie​nie ich głów​ny​mi bo​ha​te​ra​mi zda​rzeń o szer​szym kon​tek​ście uda​ło się dość szyb​k o na​k ło​nić wie​lu z nich do prze​su​nię​cia gra​nic wła​snych moż​li​w o​ści i się​gnię​cia po dra​stycz​ne środ​k i dzia​ła​nia. Nie​k tó​rzy człon​k o​w ie za​ło​gi mi​li​tar​nej po​w ią​za​nej z pro​jek​tem za​czę​li na​w et sta​w iać za​k ła​dy o to, jak da​le​k o ba​da​ny zde​cy​du​je się po​su​nąć. Stąd po​cho​dzi na​zwa „Gra”. Za​rów​no MK-UL​TRA, jak i wszyst​k ie pro​jek​ty po​bocz​ne zli​k wi​do​w a​no w la​tach sie​dem​dzie​sią​tych. Po​ja​w ia​ją się jed​nak dane wska​zu​ją​ce na to, że Gra prze​trwa​ła i za​czę​ła żyć wła​snym ży​ciem. We​dług do​stęp​nych in​for​ma​cji Gra, kie​ro​w a​na przez jed​ną oso​bę o na​zwie Przy​w ód​ca, za po​mo​cą wszel​k ie​go ro​dza​ju za​awan​so​w a​nej ma​ni​pu​la​cji psy​cho​lo​gicz​nej na​k ła​nia zwy​k łych lu​dzi do wy​k o​ny​w a​nia nie​ja​snych i nie​raz dra​stycz​nych zle​ceń. We​dług tych sa​mych źró​deł Gra sku​pia wo​k ół sie​bie gru​pę po​moc​-

ni​k ów, tak zwa​ne Mrów​k i, któ​re do​star​cza​ją in​for​ma​cji i wy​k o​nu​ją pro​ste za​da​nia. Ich głów​ną funk​cją jest przy​go​to​w a​nie pola dzia​ła​nia dla bar​dziej ak​tyw​nych uczest​ni​k ów, któ​rych na​zy​w a się Gra​cza​mi. Ist​nie​je wie​le słyn​nych zda​rzeń, któ​re cza​sem przy​pi​su​je się Grze. Są to mię​dzy in​ny​mi mor​der​stwa, po​ża​ry, ak​cje sa​bo​ta​żo​w e, kra​dzie​że. Nie uda​ło się do tej pory zna​leźć po​twier​dza​ją​cych to do​w o​dów. Brak in​for​ma​cji o Grze może świad​czyć o tym, że za​an​ga​żo​w a​ni w nią lu​dzie wkła​da​ją wie​le wy​sił​k u, by po​zo​sta​ła w ukry​ciu. Brak do​w o​dów pa​ra​dok​sal​nie wska​zu​je, we​dług nie​k tó​rych, wła​śnie na ist​nie​nie Gry. Re​bec​c a prze​c zy​t a​ła całą stro​n ę przy​n ajm​n iej trzy razy. Na​stęp​n ie zro​bi​ła print scre​eny i wy​dru​ko​wa​ła po kil​ka ko​pii. Wszyst​ko ide​al​n ie pa​so​wa​ło do frag​men​t a​rycz​n ych opo​wie​ści Hen​ke​go, jej ob​ser​wa​c ji oraz in​f or​ma​c ji, któ​re uzy​ska​ła od wuj​ka Ta​ge​go. Na​praw​d ę ist​n ia​ła Gra, któ​ra za po​mo​c ą ma​n i​pu​la​c ji zmu​sza lu​d zi do róż​n ych za​c ho​wań. Ma siłę wpły​wa​n ia na nich tak, by ro​bi​li sza​lo​n e rze​c zy. Bied​n e isto​t y z bzi​kiem na swo​im punk​c ie, któ​re uwa​ż a​ją, że świat nie do​c e​n ia ich wy​jąt​ko​wych umie​jęt​n o​ści ani ich wiel​ko​ści. Są go​t o​we zro​bić co​kol​wiek, by otrzy​mać po​klask. Do​kład​n ie tak jak Hen​ke. I jej tata… Ale czy​ja wer​sja jest praw​d zi​wa? Wu​jek Tage jej po​mógł: w Dar​f u​rze, kie​d y po​d ej​rze​wa​n o ją o błąd w trak​c ie peł​n ie​n ia służ​by, w spra​wie li​c en​c ji na broń i w spra​wie znik​n ię​c ia re​wol​we​ru ze skryt​ki. Opo​wie​d ział jej o mrocz​n ej prze​szło​ści ojca i po​wie​rzył jej wię​c ej ta​jem​n ic, niż to było do​zwo​lo​n e. Z dru​giej stro​n y zna​ła Man​ge​go pra​wie całe ży​c ie i myśl, że mógł być mó​z giem or​ga​n i​z a​c ji prze​stęp​c zej, wciąż wy​d a​wa​ła jej się – naj​ła​god​n iej mó​wiąc – nie​re​al​n a. Jed​n ak Man​ge kła​mał jej pro​sto w oczy, sam się do tego przy​z nał. Wszyst​ko, co od nie​go do​sta​ła, to tekst na stro​n ie – in​f or​ma​c ja, któ​ra ni​c ze​go nie udo​wad​n ia​ła. Czy​ja wer​sja jest praw​d zi​wa? Komu moż​n a ufać? Któ​ry z nich może jej po​móc ura​t o​wać Hen​ke​go? Uło​ż y​ła się wy​god​n ie na so​f ie i za​c zę​ła ana​li​z o​wać wszyst​ko, co zda​rzy​ło się w cią​gu ostat​nich dni. Wciąż prze​śla​d o​wa​ło ją wra​ż e​n ie, że coś po​mi​n ę​ła. * Od drew​n ia​n e​go se​d e​su cią​gnę​ło chło​d em, mimo że był śro​d ek lata. Mię​d zy de​ska​mi w drzwiach były szpa​ry. Wpusz​c za​ły tyle świa​t ła, że bez pro​ble​mu moż​n a było do​strzec wy​ła​ż ą​c e i cho​wa​ją​c e się przy pro​gu szczy​pa​wi​c e. Jeff i Has​se​lqvist za​ję​li się sprzę​t em od razu po omó​wie​n iu ak​c ji. HP li​c zył na pry​wat​n ą roz​mo​wę z Norą, ale dziew​c zy​n a wo​la​ła sie​d zieć z Man​gem w kuch​n i. Tak więc całą uwa​gę po​świę​c ił mat​c e na​t u​rze Na​wet faj​n ie sta​wiać so​bie klo​c a wśród zie​le​n i. Przy​n ajm​n iej la​t em. Sraj​t a​śmy nie było, za

to pod ręką le​ż ał stos sta​rych ga​z et. Te, kie​d y pusz​c zał kre​t a, za​spo​ko​iły jego wy​mu​szo​n ą po​trze​bę po​c zy​t a​n ia cze​goś. „Upsa​la Nya Tid​n ing” No, no. To wy​d a​n ie było z 1986 roku, czy​li nie​z byt ak​t u​al​n e. 33-la​tek wy​pusz​czo​ny z aresz​tu. Po​li​cja nie chce ujaw​niać szcze​gó​łów Trzy​d zie​sto​t rzy​la​t ek to chy​ba ten pierw​szy po​d ej​rza​n y w spra​wie za​bój​stwa Pal​me​go. Skoń​czył jako rol​n ik w Sta​n ach, je​śli HP do​brze pa​mię​t ał. À pro​pos USA – Pay​Tag to – naj​ła​god​n iej mó​wiąc – nie​z łe skur​wie​le. We współ​pra​c y z Przy​wód​c ą kil​ka razy zro​bi​li go w ko​n ia, tor​t u​ro​wa​li w Du​ba​ju i w koń​c u wy​ko​rzy​sta​li jako na​rzę​d zie do za​t o​pie​n ia Ar​go​sEye i wy​lan​so​wa​n ia tej roz​wie​d zio​n ej dziw​ki Anny na swo​ją nową gwiaz​d ę… I co za to do​stał? Tro​c hę ka​sio​ry na opa​t rze​n ie ran, sumę, któ​ra na stó​wę była za​le​d ​wie ułam​kiem bu​d że​t u Pay​Tag. Za​sra​n ym błę​d em za​okrą​gle​n ia! Poza tym przez ostat​n ie ty​go​d nie pró​bo​wa​li go zła​mać i pra​wie im się to uda​ło. Te​raz szu​ka​ły go wszyst​kie jed​n ost​ki po​li​c yj​n e. Więc dla​c ze​go był tak jeb​n ię​t y, że zgo​d ził się po​n ow​n ie wsa​d zić łeb w pasz​c zę lwa? No… Ze​msta była, oczy​wi​ście, siłą na​pę​d o​wą. Taką po zbó​ju. Gra war​t a świecz​ki. Choć​by po to, żeby móc so​bie wy​obra​z ić wkur​wio​n ą minę Przy​wód​c y, gdy jego głów​n y spon​sor do​słow​n ie le​gnie w gru​z ach. I wy​d zie​ra​ją​c e się mor​d y jego, Blac​ka i Anny Ar​gos. Za​je​bi​sta słit fo​c ia! Były też inne rze​c zy. Pod​jar​ka. Łów. Co wię​c ej, miał jesz​c ze wie​le ta​jem​n ic do roz​wią​z a​n ia. Nie tyl​ko zwią​z a​n ych z tą tu grup​ką. Kim jest Na​u czy​c iel? Gdzie znaj​d u​je się la​bi​rynt Lut​t ern, w któ​rym zo​sta​n ie pod​ło​ż o​n a bom​ba? Prze​c iw​ko komu jest ona skie​ro​wa​n a? I może naj​waż​n iej​sze: gdzie w ca​łym rów​n a​n iu znaj​d u​je się Re​bec​c a? * Sie​dzi po stro​nie pa​sa​ż e​ra. Tata kie​ru​je, mama i Hen​ke sie​dzą z tyłu. Prze​ci​ska​ją się przez wą​skie ulicz​ki i do​pie​ro gdy za​uwa​ż a ogrom​ny ko​ściół na wznie​sie​niu, po​zna​je, gdzie są. Döbelns​g a​tan, tuż przy ko​ście​le św. Jana, w dro​dze do Brun​ke​berg​såsen. Hen​ke nie ma wię​cej niż sześć, sie​dem lat i ma​ru​dzi. Mama pró​bu​je go uci​szyć, wy​ja​śnić, że już nie​da​le​ko. Tata mil​czy, ale Re​bec​ca wi​dzi, jak za​ci​ska​ją mu się szczę​ki. – Kie​dy do​je​dzie​my? – smę​ci Hen​ke, a Re​bec​ca od​w ra​ca się, żeby po​móc ma​mie. Wte​dy go za​uwa​ż a. Stoi na ciem​nym cmen​ta​rzu i wy​g lą​da, jak​by ich ob​ser​w o​w ał, kie​dy prze​jeż​dża​ją. W jed​nej jego

dło​ni Re​bec​ca do​strze​g a pra​w ie wy​pa​lo​ne​g o pa​pie​ro​sa. W dru​g iej męż​czy​z na trzy​ma la​skę. Nie wie​dząc cze​mu, Re​bec​ca ma​cha do nie​g o. – Znasz Jo​ha​na Ear​ne​sta, Re​bec​co? – pyta spo​koj​nie mama. – Ci​sza! – ry​czy na​g le tata i Hen​ke od razu za​czy​na pła​kać. – Ucisz​cie go, do ja​snej cho​le​ry! Re​bec​ca wi​dzi, jak ta​cie bie​le​ją kost​ki za​ci​śnię​tych na kie​row​ni​cy dło​ni. Nie sły​szy, co mama krzy​czy w od​w e​cie. Przy​kła​da ręce do uszu. Ale wciąż sły​szy szept: „Znasz Joh​na Ear​ne​sta, Re​bec​co?”. Sa​mo​chód to​czy się po​w o​li po śnież​nej brei i w jed​nej chwi​li Re​bec​ca zda​je so​bie spra​w ę, do​kąd jadą. W tym sa​mym mo​men​cie, w któ​rym do​jeż​dża​ją do szczy​tu wzgó​rza i Döbelns​g a​tan prze​cho​dzi w Malm​skill​nad​sga​tan, sce​na​riusz na​g le się zmie​nia. Te​raz jest do​ro​sła i sie​dzi za kie​row​ni​cą. Z tyl​ne​g o sie​dze​nia cią​g le sły​chać płacz Hen​ke​g o. Kie​dy pa​trzy w lu​ster​ko, wi​dzi w nim twarz Ta​ge​g o Sam​me​ra. – Do przo​du, Re​bec​co. Nie do tyłu. Masz pa​trzeć do przo​du – mówi to​nem tak smut​nym, że Re​bec​ca czu​je ból w ser​cu. W chwi​li kie​dy wy​peł​ni​ła po​le​ce​nie, do​strze​g a, że on tam jest, stoi tuż przed ma​ską sa​mo​cho​du. Męż​czy​z na ubra​ny w ciem​ną kurt​kę z po​sta​w io​nym koł​nie​rzem. Mu​siał iść po tych stro​mych scho​dach po pra​w ej. Tych, któ​re pro​w a​dzą do Tun​nel​g a​tan, gdzie leży umie​ra​ją​cy pre​mier. Na​ci​ska na pe​dał ha​mul​ca, koła się blo​ku​ją, ale sa​mo​chód pły​nie po brei. Pro​sto na męż​czy​z nę. Płacz Hen​ke​g o za​mie​nia się krzyk. Re​bec​ca pusz​cza ha​mu​lec i wci​ska po​now​nie. Pró​bu​je zła​pać przy​czep​ność. Bez​sku​tecz​nie. Męż​czy​z na od​w ra​ca gło​w ę, pod​no​si rękę w jej kie​run​ku, żeby się bro​nić. Wte​dy Re​bec​ca do​strze​g a re​w ol​w er w jego dru​g iej dło​ni. – Tato, nie​eeee!!! – krzy​czy Hen​ke. A może to ona krzy​czy. Na​stęp​nie sły​szy inny głos z od​da​li. Woła jej imię. Re​bec​co, Re​bec​co! W mo​men​cie kie​dy się bu​dzi, poj​mu​je, co się nie zga​dza. Imię. Przez kil​ka mi​n ut le​ż a​ła spo​koj​n ie na so​f ie, roz​my​śla​jąc, do​pa​so​wu​jąc tę nową in​f or​ma​c ję do wszyst​kie​go, cze​go do​świad​c zy​ła w ostat​n ich dniach. Na​stęp​n ie wsta​ła, się​gnę​ła po te​le​f on i wy​bra​ła od​po​wied​n i nu​mer. – To ja – po​wie​d zia​ła od razu, gdy męż​c zy​z na ode​brał. – Wy​d a​je mi się, że wiem, jak wszyst​ko się łą​c zy. Tata, Hen​ke, Gra, wszyst​ko. Po​wiedz tyl​ko, co chcesz, że​bym zro​bi​ła!

24 | Corporate invasion of private memory57

Wła​śnie sztach​n ął się pierw​szym po​ran​n ym bu​c hem i do​c ho​d ził do rogu sto​d o​ły, kie​d y usły​szał ich gło​sy. Od razu przy​sta​n ął. – Nie moż​n a mu ufać, nie ro​z u​miesz tego? – syk​n ął Jeff. – On był za bar​d zo w to za​an​ga​żo​wa​n y, ro​bił zbyt dużo rze​c zy… – Czy​li tak jak ja? To był głos Nory sto​ją​c ej naj​wy​raź​n iej kil​ka me​t rów da​lej. HP przy​lgnął do ścia​n y i wy​t ę​ż ył słuch. – To nie to samo. Ten ko​leś nie ma żad​n ych skru​pu​łów. Aha! Na​sza para też nie ufa​ła Man​ge​mu. Przy​n ajm​n iej jed​n o z nich. Musi w ta​kim ra​z ie nie​c o do​c e​n ić Jef​f a. Go​ściu nie jest taki głu​pi, na ja​kie​go wy​glą​d a. – Każ​d y za​słu​gu​je na dru​gą szan​sę, Jeff. Poza tym po​t rze​bu​je​my go. – Nie mam nic prze​c iw​ko temu, by dać ko​muś dru​gą szan​sę, Nora, ale naj​pierw taka oso​ba po​win​n a wy​ra​z ić skru​c hę. Po​ka​z ać, że się zmie​n i​ła. A on wciąż my​śli tyl​ko o so​bie. Nie mów, że tego nie wi​d zisz. HP nie mógł po​wstrzy​mać uśmie​c hu. Mała mi​ło​sna kłót​n ia w le​sie… – Po pro​stu je​steś wku​rzo​n y, że wy​ma​lo​wał ci drzwi… W jed​n ej chwi​li uśmiech HP zgasł. – Spę​d zi​łem w przy​c hod​n i sie​d em go​d zin. Pa​mię​t asz o tym jesz​c ze? – Wiem. Na​praw​d ę do​c e​n iam, że ro​bisz to dla mnie, Jeff… Twarz HP wy​krzy​wił gry​mas pe​łen zło​ści. Nie dość, że ga​d a​li o nim, to jesz​c ze Nora mó​wi​ła mięk​kim to​n em, któ​ry mu się nie po​d o​bał. – Je​stem ci win​n a do​z gon​n ą wdzięcz​n ość za to, że mi po​mo​głeś. Gdy​by nie ty, wciąż sie​dzia​ła​bym w Grze – cią​gnę​ła. Na chwi​lę zro​bi​ło się ci​c ho i HP po​my​ślał, że go przy​u wa​ż y​li. Nie​po​t rzeb​n ie się spiął, bo Nora za​c zę​ła mó​wić da​lej. – Wiesz, że to waż​n e. Nie tyl​ko dla mnie, ale dla wszyst​kich, któ​rych wy​ko​rzy​sta​li i wy​ko​rzy​stu​ją. Je​śli nam się uda, po​ło​ż y​my kres… Jeff mruk​n ął coś nie​wy​raź​n ie. – Daj mu szan​sę, Jeff. Chcę tyl​ko tyle… Kur​w a, fa​ken! Spa​lo​n y do koń​c a szlug przy​pa​lił mu pal​c e. Wrzu​c ił go w tra​wę i szyb​ko przy​d ep​t ał. Kie​d y wyj​rzał zza win​kla, po Jef​f ie i No​rze nie było ani śla​d u. Nie po​pi​sał się. Jeff nie na​le​ż ał naj​wi​d ocz​n iej do jego fa​n ów. To ozna​c za​ło, że kró​la pa​ke​rów mu​siał de​f i​-

ni​t yw​n ie skre​ślić z li​sty kan​d y​d a​t ów na E.V. Co wię​c ej, kark wciąż mógł być zdraj​c ą. Przy​najm​n iej do​pó​t y, do​pó​ki jego zdra​d a nie za​gra​ż a​ła No​rze. Przez otwar​t e bocz​n e drzwi zer​k​n ął do sto​d o​ły. Has​se​lqvist ro​bił coś z tyłu vana. – Hej, Kent! – krzyk​n ął. Ko​leś ze​rwał się na rów​n e nogi i upu​ścił to, co trzy​mał w rę​kach. Okrą​gły przed​miot przy​po​mi​n a​ją​c y krą​ż ek ho​ke​jo​wy po​t ur​lał się po pod​ło​d ze w kie​run​ku wyj​ścia. Has​se​lqvist rzu​c ił się za nim, ale HP był szyb​szy. – Co mu tu mamy? – po​wie​d ział żar​t o​bli​wie, pod​n o​sząc krą​ż ek. Has​se​lqvist wy​rwał mu go z ręki. – Gów​n o cię to ob​c ho​d zi! – syk​n ął. HP od​ru​c ho​wo zro​bił krok wstecz. – Sor​ry – mruk​n ął. Has​se​lqvist za​mknął drzwi tuż przed jego no​sem. Srać na to. I tak zdą​ż ył prze​c zy​t ać mały na​pis na krąż​ku. Eli​te GPS 512. Cie​ka​we. Bar​d zo cie​ka​we… Ru​szył przez sto​d o​łę do czę​ści miesz​kal​n ej. Man​ge sie​d ział po​c hy​lo​n y nad kom​pem, ale pod​n iósł wzrok, gdy tyl​ko HP wszedł do środ​ka. – Sie​ma! – po​wie​d ział tro​c hę za gło​śno. HP tyl​ko kiw​n ął gło​wą. – Ej, wiem, że je​steś na mnie wście​kły, HP… – Nie​moż​li​we. – I na​praw​d ę masz ku temu po​wo​d y. Okła​ma​łem cię, w za​sa​d zie wie​le razy z rzę​d u. Chcę cię pro​sić, że​byś mi wy​ba​c zył. HP za​śmiał się nie​pew​n ie. – Jak po​wie​d zia​łem, na​praw​d ę chcia​łem ci po​móc. Chro​n ić two​je ple​c y… Two​je i Bek​ki… – Co ty wiesz o Bec​c e?! Man​ge skrzy​wił twarz. – Nie tyle, ile bym chciał. Mam do​bre źró​d ło przy Sam​me​rze, ale wiem je​d y​n ie, że on i Bec​c a spo​t ka​li się kil​ka razy. Fa​c et jest nią bar​d zo za​in​t e​re​so​wa​n y, to przy​n ajm​n iej jest pew​n e. Wciąż nie mam na​t o​miast do​kład​n ych in​f or​ma​c ji na te​mat tego, w któ​rym mo​men​cie po​ja​wi się na sce​n ie. Jak wspo​mi​n a​łem, Przy​wód​c a bez po​t rze​by nie dzie​li się swo​imi pla​na​mi. W każ​d ym ra​z ie mam pod​sta​wy są​d zić, że w tej chwi​li Re​bec​c e nie gro​z i nie​bez​pie​czeń​stwo. Sam​mer całą uwa​gę sku​pia na to​bie… – Okej, spo​ko… – HP zro​bił głę​bo​ki wdech. – Co to jest la​bi​rynt Lut​t ern i kim jest Na​u czy​ciel? Kie​d y te dwa ele​men​t y po​ja​wia​ją się na sce​n ie? – C-co? – Bez jaj, Man​ge. Nie graj głup​ka. Miesz​ka​n ie obok mo​je​go, warsz​t at, węże… Wbił oczy w Man​ge​go, szu​kał naj​mniej​szej ozna​ki za​sko​c ze​n ia. Nie zna​lazł. Na​wet drgnie​nia po​wie​ki ani bez​wied​n e​go na​pię​c ia mię​śni twa​rzy. – Szcze​rze? Nie mam zie​lo​n e​go po​ję​c ia, o czym mó​wisz…

– I my​ślisz, że to ku​pię, ot tak, z dupy? Man​ge, two​ja wia​ry​god​n ość po​z o​sta​wia wie​le do ży​c ze​n ia… – Daj spo​kój, HP. Prze​c ież pro​si​łem cię, że​byś mi wy​ba​c zył… – Jego głos też zdał eg​z a​min; żad​n e​go, choć​by naj​mniej​sze​go, drże​n ia. – Nie znam szcze​gó​łów wszyst​kich zda​rzeń. Po​wie​d zia​łem już, że Przy​wód​c a nie po​z wa​la ni​ko​mu oglą​d ać ca​ło​ści. Wszyst​ko, co mam, to ka​wał​ki ukła​d an​ki. Mo​ż esz opo​wie​d zieć wię​c ej o miesz​ka​n iu? Wszyst​ko w koń​c u łą​c zy się ze sobą w ten czy inny spo​sób… HP, my​śląc, gniew​n ym wzro​kiem ob​ser​wo​wał Man​ge​go. Oczy​wi​ście, ko​leś był kłam​c ą, ale kła​mał, bo w za​sa​d zie chciał do​brze. W koń​c u byli sta​ry​mi kum​pla​mi. Ko​rek​t a: naj​lep​szy​mi kum​pla​mi. Za​wsze miał Man​ge​go za ma​ste​ra, kom​pu​t e​ro​we​go ner​d a, a ostat​n i​mi laty za pan​t o​f lar​skie​go bo​h a​t e​ra w szpo​n ach swo​jej cza​row​n i​c y. My​lił się, cho​c iaż cięż​ko mu to przy​z nać. Man​ge nie był ma​ste​rem, lecz oka​z ał się zdol​n y do wszyst​kie​go. Poza tym, je​śli do​brze po​my​śleć, HP po​d ej​rze​wał go już od pierw​sze​go dnia. Od pierw​szej se​kun​d y, kie​d y zna​lazł w po​c ią​gu ten pier​d o​lo​n y te​le​f on. W pew​n ym sen​sie nie dał się wy​dy​mać to​t al​n ie. Miał nosa. Nie​któ​re szcze​gó​ły wo​lał za​c ho​wać dla sie​bie. Nie za​szko​d zi mieć pew​n ą prze​wa​gę in​f or​ma​c yj​n ą. – To może po​c ze​kać – po​wie​d ział. – Przy​po​mnij mi le​piej, po kie​go mam uczest​n i​c zyć w tej de​bil​n ej ak​c ji. – Do​bra. Nie ma pro​ble​mu – od​parł Man​ge. Roz​c za​ro​wa​n ie w jego gło​sie było wy​raź​n e. – Patrz. Usiadł przy sto​li​ku i od​wró​c ił lap​t op tak, żeby HP wi​d ział ekran. – Przy​go​t o​wa​łem li​stę klien​t ów, któ​rzy za​c zę​li gro​ma​d zić swo​je dane w ser​we​row​n i. Usiądź! Man​ge wska​z ał na jed​n o z krze​seł. Otwo​rzył ar​kusz Excel i za​c zął prze​wi​jać li​stę. – Urząd Re​je​stra​c ji Po​jaz​d ów, skar​bów​ka, po​li​c ja, straż cel​n a, trzy róż​n e bio​ban​ki, z któ​rych każ​d y ma w re​je​strze po​n ad pięć​set ty​się​c y pró​bek DNA. Służ​ba zdro​wia, Pań​stwo​wy Re​jestr Da​n ych Oso​bo​wych i Ad​re​so​wych, Pań​stwo​wa Ko​mi​sja Wy​bor​c za i kil​ka in​n ych mniej​szych pu​blicz​n ych in​sty​t u​c ji. W za​sa​d zie wszy​scy do​staw​c y usług te​le​in​f or​ma​t ycz​nych pod​pi​sa​li kon​t rak​t y, za​n im dy​rek​t y​wa unij​n a we​szła w ży​c ie, co ozna​c za, że wszyst​kie roz​mo​wy te​le​f o​n icz​n e, ad​re​sy IP i SMS-y znaj​d u​ją się w For​t e​c y. – No, do​bra. Tego mniej wię​c ej się spo​d zie​wa​łem… – mruk​n ął HP. – Co? – Kil​ka ty​go​d ni temu wy​świe​t li​li całą moją hi​sto​rię w sie​c i i wszyst​kie SMS-y do cie​bie i Bek​ki. To mia​ło być ta​kie małe ostrze​ż e​n ie. Chcie​li po​ka​z ać, że mnie ob​ser​wu​ją. Nie scza​iłem, jak zdo​by​li to wszyst​ko tak szyb​ko i z tak wie​lu źró​d eł. Te​raz ro​z u​miem. Wy​star​c zy​ło wcis​n ąć kil​ka kla​wi​szy… Man​ge ski​n ął gło​wą. – Mów da​lej… – HP mach​n ął ręką. – Okej. Naj​waż​n iej​sze, wi​d zę, ogar​n iasz. W krót​kim cza​sie przy​łą​c zą się wiel​kie sie​c i han​dlo​we, a za nimi po​z o​sta​łe fir​my z róż​n e​go ro​d za​ju klu​ba​mi człon​kow​ski​mi. Wszy​scy okrop​-

nie boją się wy​c ie​ku swo​ich in​f or​ma​c ji i utra​t y za​u fa​n ia klien​t ów. Naj​c ie​kaw​szą rze​c zą jest może to, kto znaj​d u​je się na sa​mym dole w pod​z ie​miu… * – Cześć, Lud​d e. Tu Re​bec​c a. Sor​ry, że dzwo​n ię tak wcze​śnie… – Eeee… Nie ma pro​ble​mu. Już je​stem na no​gach. Wie​d zia​ła, że kła​mie, więc dała mu kil​ka se​kund, żeby oprzy​t om​n iał. – W czym ci mogę po​móc, Nor​mén? – spy​t ał tro​c hę bar​d ziej rześ​kim gło​sem. – Chcę wró​c ić. – O! Do​bra. Nie bę​d zie z tym żad​n e​go pro​ble​mu. Za​d zwoń do dzia​łu kadr po dzie​wią​t ej. To zaj​mie pew​n ie z kil​ka ty​go​d ni… – Nie, nie. Nie mam na to cza​su. Chcę wró​c ić te​raz, od razu. Ślub jest ju​t ro. Sam po​wie​dzia​łeś, że po​t rze​bu​je​c ie każ​d e​go ochro​n ia​rza. – Tak, tak. Ale wiesz prze​c ież… – Chrząk​n ął. – Do​pó​ki cała ta spra​wa z two​im bra​t em jest w toku, nie mogę cię przy​jąć, choć​bym bar​d zo chciał. Stigs​son do​stał​by sza​łu, gdy​bym mu tyl​ko wspo​mniał… – Spy​t aj! – Co? – Za​d zwoń i spy​t aj go! – Cze​kaj no, bo nie na​d ą​ż am, Nor​mén… – Pro​szę cię, że​byś za​d zwo​n ił do Stigs​so​n a i spy​t ał, czy nie bę​d zie pro​ble​mu, je​śli wró​c ę do służ​by. Mo​ż esz to zro​bić? Te​raz? W słu​c haw​c e za​pa​n o​wa​ła ci​sza. – Mogę – mruk​n ął po chwi​li. – Ale już wiem, jaka bę​d zie od​po​wiedź. Ja też – po​my​śla​ła. * – Naj​n iż​szy po​z iom za​re​z er​wo​wa​n o dla wy​jąt​ko​we​go klien​t a. Resz​t a in​f or​ma​c ji na ten te​mat jest ści​śle taj​n a… – Man​ge ro​z ej​rzał się, jak gdy​by po​d ej​rze​wał, że ktoś spró​bu​je ich pod​słu​chać. – Wy​d a​je mi się, że ten klient to ktoś wię​c ej niż zwy​kły in​t e​re​sant. Może to ten ta​jem​ni​c zy na​jem​c a, któ​ry stoi za gru​pą Pay​Tag? Za​miast ry​z y​ko​wać całą swo​ją re​pu​t a​c ję, wo​lał wy​sta​wić na czo​ło spół​kę Pay​Tag ni​c zym przed​n ią szy​bę, na któ​rej roz​bi​ja​ją się in​sek​t y, pod​czas gdy praw​d zi​wi lu​d zie wła​d zy sie​d zą wy​god​n ie na przed​n im sie​d ze​n iu i nie po​n o​szą żad​n e​go ry​z y​ka. – Kto by to mógł być? Man​ge wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Jak my​ślisz? Któ​re fir​my są praw​d zi​wy​mi sło​n ia​mi w bran​ż y gro​ma​d ze​n ia in​f or​ma​c ji? Kto cią​gle two​rzy nowe usłu​gi, żeby się do​wie​d zieć, co wła​śnie ro​bi​my, gdzie się znaj​d u​je​my, któ​re sło​wa naj​c zę​ściej wpi​su​je​my, a na​wet – o czym my​śli​my? HP po​my​ślał przez parę se​kund. – Jest dużo kan​d y​d a​t ów. Wy​szu​ki​war​ki, ser​wi​sy spo​łecz​n o​ścio​we…

– Zły trop, Pa​d a​wa​n ie… – Man​ge za​mknął lap​t op. – Go​ogle, Fa​c e​bo​ok, Twit​t er i kil​ku in​nych zro​z u​mie​li to, cze​go my wszy​scy nie po​ję​li​śmy, bo je​ste​śmy za głu​pi. – Czy​li… – Że in​f or​ma​c ja jest nową wa​lu​t ą. Je​śli zgro​ma​d zisz od​po​wied​n io dużo in​f or​ma​c ji, każ​d y bę​d zie chciał ro​bić z tobą in​t e​re​sy. Wy​star​c zy spraw​d zić war​t ość gieł​d o​wą Fa​c e​bo​oka. Oczy​wi​ście oka​z a​ła się mniej​sza, niż ocze​ki​wa​n o, ale mimo wszyst​ko wy​n o​si tyle ile war​t ość trzech, czte​rech Erics​so​n ów. Wiesz, co jest ich za​so​bem, HP? Zgad​n ij. Nie sys​t e​my te​le​f o​nicz​n e, wy​n i​ki ba​d ań ani ty​sią​c e pa​t en​t ów. To, co ma Fa​c e​bo​ok, co jest war​t e mi​liar​d y i sta​no​wi naj​więk​szy z ich za​so​bów, to… – Użyt​kow​n i​c y – mruk​n ął HP. – Zga​d za się! Albo, żeby być bar​d ziej pre​c y​z yj​n ym, in​f or​ma​c je, któ​rych ci użyt​kow​n i​c y sami do​star​c za​ją. Cała hi​sto​ria za​pi​sy​wa​n a jest w sys​t e​mie. Ko​men​t a​rze, lin​ko​wa​n ia, zdję​c ia, li​sty prze​słu​c ha​n ych ka​wał​ków, laj​ki… – Man​ge po​c zer​wie​n iał na twa​rzy. – A jak prze​wi​d u​je się przy​szłość, HP? Wy​star​c zy spoj​rzeć wstecz. To pod​sta​wa dla każ​d e​go pro​gno​sty. Im wię​cej in​f or​ma​c ji o prze​szło​ści zbie​rze​my, tym pew​n iej​sza jest pro​gno​z a na przy​szłość. Wy​obraź so​bie coś ta​kie​go… – Man​ge prze​rwał na chwi​lę, żeby za​c zerp​n ąć po​wie​t rza. – Wy​obraź so​bie, że prze​szłość wszyst​kich lu​d zi zo​sta​ła zgro​ma​d zo​n a w jed​n ym miej​scu. Re​je​stry in​sty​t u​cji pań​stwo​wych i służ​by zdro​wia, wzor​c e kon​sump​c yj​n e, pre​f e​ren​c je z ser​wi​sów spo​łecz​n o​ścio​wych i wy​szu​ki​wa​rek. Wszyst​ko w jed​n ej gi​gan​t ycz​n ej ba​z ie da​n ych. Wszyst​ko, cze​go po​t rze​ba, żeby za​rzą​d zać skon​so​li​d o​wa​n ą in​f or​ma​c ją. Po​t em wy​star​c zy wci​snąć je​d en kla​wisz, żeby po​z nać for​mu​łę. U jak wie​lu osób w da​n ym roku wy​kry​t o raka, ilu woli bia​łe sa​mo​cho​d y od nie​bie​skich, w ja​kim prze​d zia​le wie​ko​wym czło​wiek jest naj​bar​d ziej skłon​n y do po​peł​n ia​n ia prze​stępstw, po​d ą​ż a​n ia za okre​ślo​n ym zna​kiem fir​mo​wym czy ak​t yw​n e​go uczest​nic​t wa na Twit​t e​rze, gdzie miesz​ka, ja​kiej mu​z y​ki słu​c ha, ja​kie książ​ki czy​t a, co ku​pu​je w cen​t rum han​d lo​wym w śro​d ę przed wy​pła​t ą… Znów prze​rwał, żeby na​brać po​wie​t rza. – „Kto rzą​d zi prze​szło​ścią, w tego rę​kach jest przy​szłość”, na​pi​sał Or​well w Roku 1984. I bez wąt​pie​n ia miał ra​c ję. My​ślę jed​n ak, że pro​jekt Pay​Tag jest jesz​c ze le​piej prze​my​śla​n y… – Zno​wu zro​bił pau​z ę, a HP po​c hy​lił się ku nie​mu. – Ten, kto ma w rę​kach przy​szłość, HP. Ten, kto dzier​ż y ją pew​n ie… ten tak na​praw​d ę po​sia​d a prze​szłość. I o to cho​d zi w ca​łym tym pro​jek​c ie! HP za​pa​lił szlu​ga. Umyśl​n ie ja​rał dłu​go, żeby mieć czas na za​sta​n o​wie​n ie. To wszyst​ko było, naj​ła​god​n iej mó​wiąc, dość na​c ią​ga​n e. Poza tym to nie pierw​sza teo​ria spi​sko​wa, któ​rą sły​szał. Wcze​śniej Er​man na​wi​jał o Grze, te​raz Man​ge o Pay​Tag. Ale je​śli cze​go​kol​wiek na​u czył się przez ostat​n ie dwa lata, to wła​śnie tego, że żad​n ej teo​rii, choć​by naj​bar​d ziej baj​ko​wej, nie na​le​ż y cał​ko​wi​c ie od​rzu​c ać. Nie ma dymu bez ognia. Nie, gdy cho​d zi o Grę. Wszyst​ko, co Man​ge po​wie​d ział, ide​al​n ie współ​gra​ło z tam​t ym ma​łym przed​pre​mie​ro​wym po​ka​z em, któ​ry HP zo​ba​c zył na kom​pu​t e​rze w bi​blio​t e​c e. Le​piej – to współ​gra​ło z jego nie​wiel​kim pla​n em awa​ryj​n ym, któ​ry po​wo​li za​c zął wcie​lać w ży​c ie. A w za​sa​d zie po​lep​szać… Moc​n o się sztach​n ął i wy​pu​ścił po​wo​li dym. – Do​bra, Man​ge. Ła​pię sens, ale szcze​rze mó​wiąc, sram na to, czym zaj​mu​je się Pay​Tag.

Chcę tyl​ko sprze​d ać po​rząd​n e​go kop​n ia​ka w dupę Przy​wód​c y, An​n ie Ar​gos i Blac​ko​wi. W tym miej​scu na​sze cele szczę​śli​wie się krzy​ż u​ją. Mamy wspól​n e​go wro​ga… Po​c ią​gnął ko​lej​n e​go bu​c ha i skie​po​wał do​kład​n ie szlu​ga na pęk​n ię​t ym ta​le​rzy​ku, któ​ry le​żał na bla​c ie ku​c hen​n ym. – Wy​glą​d a to tak: je​śli chcesz mo​jej po​mo​c y, zrób mi przy​słu​gę. Mu​szę skon​t ak​t o​wać się Re​h y​ma​n em, naj​le​piej te​raz. Chcę z nim po​roz​ma​wiać na osob​n o​ści, żeby nikt nie słu​c hał… Man​ge pod​n iósł wzrok znad kom​pu​t e​ra. – C-co? Dla​c ze​go? – W tym mo​men​c ie wo​lał​bym o tym nie mó​wić. Pro​si​łeś mnie, że​bym ci za​u fał, ja chcę tego sa​me​go… Żeby za​d ość​u czy​n ić for​mal​n o​ściom, mo​ż e​my na​z wać to ceną za mój udział w ca​łym przed​się​wzię​c iu… Mach​n ął ręką w kie​run​ku po​ż ół​kłe​go su​f i​t u. Man​ge przy​glą​d ał mu się przez chwi​lę, jak​by się za​sta​n a​wiał. – Do​bra, ale to chy​ba nie jest nic wię​c ej niż… – wy​mam​ro​t ał. Po​stu​kał w kla​wia​t u​rę lap​t o​pa, po czym wy​jął dłu​go​pis i kart​kę i spi​sał nu​mer. – Masz. Jest on​li​n e, więc mo​ż esz w tej chwi​li do nie​go za​d zwo​n ić. W tam​t ej szu​f la​d zie leży kil​ka te​le​f o​n ów na kar​t ę. Kie​d y skoń​czysz, złam kar​t ę SIM i wy​rzuć w le​sie, okej? – Pew​n ie, nie ma pro​ble​mu. Man​ge wciąż mu się przy​glą​d ał. – Chy​ba wiesz, w co się ła​d u​jesz? To nie za​ba​wa, je​śli coś pój​d zie nie tak… – Wiem, nie bój się. Kon​t ro​lu​ję sy​t u​ację. Nie pierw​szy raz idę na solo z Przy​wód​c ą. – To praw​d a. Ale pierw​szy raz ro​bisz coś wbrew sce​n a​riu​szo​wi Gry… – Do​brze, że nie je​stem sam – uśmiech​n ął się HP. – Je​śli gów​n o z tego wyj​d zie, na dno pój​d zie​my wszy​scy!

25 | Quests58

– Pro​szę. Po​d ał jej klu​c zyk do szaf​ki na broń. – Od​z na​kę i kar​t ę masz w środ​ku, praw​d a? Ski​n ę​ła gło​wą. – No to wy​c ią​gaj rze​c zy i mi​giem na strzel​n i​c ę. Mu​sisz za​li​c zyć test ze strze​la​n ia, za​n im pu​ści​my cię na ak​c ję. Jak czło​wiek nie ćwi​c zy, szyb​ko za​po​mi​n a… – Spo​koj​n ie, Lud​d e. To ża​d en pro​blem. – Do​brze. – Jesz​c ze coś? Przy​t ak​n ął. – Za​n im pój​d ziesz, Nor​mén, mu​szę cię o coś spy​t ać. Jak, do cho​le​ry, uda​ło ci się wpły​n ąć na Stigs​so​n a, żeby zgo​d ził się na twój po​wrót do służ​by? – Moż​n a po​wie​d zieć, że po​mógł mi wspól​n y zna​jo​my. Uśmiech​n ę​ła się, a Lud​d e po​słał jej prze​c ią​głe spoj​rze​n ie. – Mnie, jako sze​f o​wi, nie mo​gła​byś po​wie​d zieć nie​c o wię​c ej? Wzię​ła głę​bo​ki wdech. – Jesz​c ze nie te​raz, Lud​d e. Może póź​n iej… – Okej. Wciąż przy​glą​d ał się jej ba​d aw​c zo. – Wiesz, w co grasz, Bec​c a? – po​wie​d ział ci​c ho. – Nie martw się. Chcia​łeś, że​bym wró​c i​ła, i je​stem. Na ra​z ie mu​sisz się tym za​d o​wo​lić. – Po​sła​ła mu ko​lej​n y uśmiech. Tar​c za wy​sko​c zy​ła ja​kieś dzie​sięć me​t rów przed nią. Za​n im świa​d o​mość za​re​je​stro​wa​ła nowy obiekt, ona już zro​bi​ła ruch. Za​ma​szy​ście od​su​n ę​ła kla​pę ma​ry​n ar​ki i za​c i​snę​ła obie ręce na ka​bu​rze. Pi​sto​let w dło​n i, pal​c e pra​wej ręki na rę​ko​je​ści. Ko​lej​n y ruch – na​bój tra​f ił do ko​mo​ry. Lewa dłoń ob​ję​ła rę​ko​jeść. Rzut oka w ce​low​n ik. Dwa szyb​kie strza​ły. Tar​c za się scho​wa​ła. Zwol​n i​ła ku​rek bez​piecz​n i​kiem z le​wej stro​n y. Ru​szy​ła na​przód. Po​ja​wi​ła się ko​lej​n a tar​cza, tym ra​z em z pra​wej. Od​pa​li​ła. Nie za​sta​n a​wia​ła się nad cel​n o​ścią strza​łu, znów zwol​n i​ła ku​rek i po​su​wa​ła się da​lej. Dwie na​stęp​n e tar​c ze wy​sko​c zy​ły jed​n o​c ze​śnie. Pierw​szą prze​strze​li​ła, za​n im ta​bli​c e zdą​ż y​ły sta​n ąć pio​n o​wo. Wte​d y usły​sza​ła klik​n ię​c ie.

Naj​pierw stuk​n ę​ła dło​n ią w stop​kę ma​ga​z yn​ka, po​t em szyb​kim od​c ią​gnię​c iem zam​ka po​zby​ła się opor​n e​go na​bo​ju, któ​ry spadł na pod​ło​gę. Szyb​ko od​d a​ła trzy strza​ły. Ta​bli​c e się scho​wa​ły. – Prze​rwać ogień. Roz​ła​d o​wać! – Roz​ła​d o​wać! – wy​mam​ro​t a​ła. Wy​ję​ła ma​ga​z y​n ek i od​c ią​gnę​ła za​mek. Na​bój wy​sko​c zył z ko​mo​ry. Zwol​n i​ła za​mek, wsu​nę​ła broń do ka​bu​ry, zdję​ła słu​c haw​ki. Kil​ka tarcz pod​n io​sło się ze świ​stem, ale nie spoj​rza​ła na nie. In​struk​t or mi​n ął ją i szyb​ko okrą​ż ył salę, zer​ka​jąc na tar​c ze. Wró​c ił i za​gwiz​d ał. – No, no, Nor​mén. Cał​kiem nie​ź le ci po​szło. – No. – Nie mie​rzy​łem ci cza​su. Gdy​bym to zro​bił, pew​n ie by​ła​byś bli​sko no​we​go re​kor​d u strzel​ni​c y. Od razu za​d zwo​n ię do Lud​d e​go i po​wiem, że… no cóż, za​li​c zy​łaś test. Bądź tak miła i sama po​z a​z na​c zaj swo​je strza​ły. Po​d ał jej rol​kę z czar​n y​mi na​klej​ka​mi. – Ja​sne. Ob​ró​c ił się i ru​szył w stro​n ę wyj​ścia. Ode​rwa​ła czte​ry na​klej​ki nie więk​sze od znacz​ka pocz​t o​we​go i odło​ż y​ła rol​kę. Kie​d y szła w stro​n ę ta​blic, pod​n io​sła z pod​ło​gi pu​sty zie​lo​n y na​bój, któ​ry in​struk​t or prze​my​c ił do ma​ga​z yn​ka i któ​ry spo​wo​d o​wał prze​rwę w ogniu. Kil​ka strza​łów tra​f i​ło w sam śro​d ek. Nie​któ​re dziu​ry były tak bli​sko sie​bie, że się po​łą​c zy​ły. Po​z o​sta​łe dzie​lił za​le​d ​wie mi​li​metr. * – Do​bra, je​ste​śmy w kon​t ak​c ie. Dzię​ki za po​moc… Roz​łą​c zył się, wy​jął ba​t e​rię, wy​łu​skał kar​t ę SIM. Wła​śnie zdą​ż ył ją prze​ła​mać, kie​d y zza rogu wy​ło​n ił się Has​se​lqvist. – Sie​ma, HP. Chcia​łem tyl​ko o coś spy​t ać… – Spo​ko. Ob​ró​c ił się ple​c a​mi do Has​se​lqvi​sta i ci​snął po​łów​kę kar​t y w po​krzy​wy. – Ten sprzęt w sa​mo​c ho​d zie… – Cho​d zi ci o ten na​d aj​n ik GPS? Dru​gą po​łów​kę wrzu​c ił mię​d zy ga​łę​z ie. – Wła​śnie. Bo wi​d zisz, zna​la​z łem to w tej sa​mej chwi​li, kie​d y się po​ja​wi​łeś. Wy​wa​la​łem rze​czy z auta i jed​n a tor​ba utknę​ła pod sie​d ze​n iem. Kie​d y ją szarp​n ą​łem, wy​t ur​lał się ten na​daj​n ik. Wte​d y ty otwo​rzy​łeś drzwicz​ki… – No do​bra… – To two​je? – Że co? – Py​t am o ten na​d aj​n ik. – Wiem, Kent, ale nie. To nie moje. – Okej. Chcia​łem tyl​ko spraw​d zić. Sie​d zia​łeś naj​bar​d ziej z tyłu, więc po​my​śla​łem…

HP po​krę​c ił gło​wą. – Nie, to nie moje. Może już był w va​n ie. – Nie są​d zę. – W ta​kim ra​z ie ra​d zę ci się go po​z być jak naj​szyb​c iej. – Ja​sne. Tyl​ko jesz​c ze spy​t am Jef​f a, bo może to jego. Przez kil​ka dni jeź​d ził va​n em na zwia​d y. – Do​bra, spy​t aj. – Za​raz się wi​d zi​my. Has​se​lqvist się zwi​n ął. HP od​c ze​kał pół mi​n u​t y, po czym wy​c ią​gnął z kie​sze​n i nową kar​t ę SIM. Umie​ścił ją w te​le​f o​n ie, któ​ry dał mu Man​ge, włą​c zył go i wpro​wa​d ził PIN. SMS przy​szedł nie​mal na​t ych​miast. Go​to​w e! Z nu​me​ru pry​wat​n e​go, ale HP wie​d ział, kto go wy​słał. To ci Re​h y​man! Szyb​ki kolo. Prze​bra​li się w mil​c ze​n iu. Czar​n e pian​ki, gu​mo​we buty, ma​ski neo​pre​n o​we, w któ​rych moż​n a się było udu​sić z go​rą​c a. HP omal nie zdarł swo​jej. Co za me​ga​kre​t yń​ski wy​mysł! – Go​t o​we – ode​z wał się Man​ge z tyłu. – Mimo wszyst​ko spraw​d zę jesz​c ze raz – od​parł Jeff. – Ale czas… – Zdą​ż y​my – prze​rwał mu Jeff. – Na spraw​d ze​n ie sprzę​t u nig​d y nie szko​d a cza​su. Man​ge chy​ba dał za wy​gra​n ą, bo kie​d y HP ob​szedł sa​mo​c hód, zo​ba​c zył, że ba​gaż​n ik jest otwar​t y. – Sprzęt do nur​ko​wa​n ia, pon​t on, bu​t le, środ​ki wy​bu​c ho​we – wy​li​c zał pod no​sem Jeff, do​ty​ka​jąc ko​lej​n ych czar​n ych pa​kun​ków. Sły​sząc „środ​ki wy​bu​c ho​we”, HP aż się wzdry​gnął. Na​gle przy​po​mnia​ła mu się sce​n a sprzed dwóch lat, kie​d y to na dro​d ze E4 we​t knął swój te​le​f on do po​d ob​n ej tor​by. Było w niej tyle środ​ków wy​bu​c ho​wych, że wy​star​c zy​ło do wy​sa​d ze​n ia w po​wie​t rze ca​łe​go bu​d yn​ku. Pra​wie przez dwa lata wy​d a​wa​ło mu się, że raz na za​wsze znisz​c zył mózg Gry, ale Man​ge twier​d ził, że to tyl​ko złu​d ze​n ie. Zręcz​n a ilu​z ja zma​n i​pu​lo​wa​n a przez Przy​wód​c ę. Bo praw​dzi​we ją​d ro ciem​n o​ści znaj​d o​wa​ło się nie w biu​rze na Ki​ście, ale głę​bo​ko pod ska​łą od​d a​lo​n ą od Ki​sty o dwie go​d zi​n y dro​gi. Jed​n ak sko​ro wszyst​ko, co prze​ż ył do ze​szłe​go ty​go​d nia, było tyl​ko za​aran​ż o​wa​n ą grą złu​dzeń, skąd gwa​ran​c ja, że to, co dzie​je się te​raz, dzie​je się na​praw​d ę? Z ta​ki​mi my​śla​mi bił się od kil​ku dni. Na​wet je​śli zde​c y​d o​wał się za​u fać Man​ge​mu, to i tak nie miał pew​n o​ści. Wy​glą​d a​ło na to, że Man​ge mówi praw​d ę. Trud​n o go było roz​gryźć, ale chy​ba na​praw​d ę wie​rzył w tę hi​sto​rię. Tyl​ko… je​śli to nie była jego hi​sto​ria? Je​śli ktoś wcią​gnął Man​ge​go do świa​t a ilu​z ji, tak jak wcze​śniej wcią​gnął HP? Może mi​sja, na któ​rą wła​śnie się wy​bie​ra​li, w rze​c zy​wi​sto​ści była ko​lej​n ą czę​ścią więk​sze​go pla​n u? Zu​peł​n ie jak z teo​ria​mi spi​sko​wy​mi. Je​śli raz uzna się ich ist​n ie​n ie, nig​d y nie moż​n a stwier​d zić, gdzie tak na​praw​d ę się koń​c zą.

„Tyl​ko dla​t e​go, żeś jest pa​ra​n o​ikiem, wca​le nie zna​c zy, że cię nie ści​ga​ją”. – Ci​c ho! – po​wie​d ział na​gle Jeff i wy​sta​wił gło​wę z vana. – Sły​sze​li​ście? Nikt się nie ode​z wał. – Że co? – za​t er​ko​t ał po chwi​li Has​se​lqvist. – Tam! Stłu​mio​n y, pul​su​ją​c y dźwięk zbli​ż ał się od wscho​d u. HP od razu za​ja​rzył, co to. W kil​ku su​sach zna​lazł się przy wro​t ach sto​d o​ły i za​c zął je za​my​kać. – Ożeż… – za​wo​łał Jeff. HP go nie słu​c hał. Dźwięk był co​raz bli​ż ej. Da​wał po uszach jak młot pneu​ma​t ycz​n y. Wro​t a pra​wie się za​mknę​ły, bra​ko​wa​ło tyl​ko me​t ra. HP za​wisł ca​łym cia​łem na uchwy​c ie. Wtem skrzy​d ło zwol​n i​ło, za​c zę​ło od​jeż​d żać i wresz​c ie za​t rzy​ma​ło się z gło​śnym zgrzy​t em. Na​gle echo pul​su​ją​c e​go dźwię​ku roz​le​gło się mię​d zy bu​d yn​ka​mi. Ha​łas przy​brał na sile, czuć było wi​bra​c je. Do​pie​ro te​raz inni ska​po​wa​li, o co cho​d zi. He​li​kop​t er. Le​c iał cho​ler​n ie ni​sko. Lada chwi​la mógł się po​ja​wić nad wierz​c hoł​ka​mi drzew. HP ko​lej​n y raz spró​bo​wał za​mknąć wro​t a sto​d o​ły. Ale praw​d o​po​d ob​n ie kół​ko wy​sko​c zy​ło z pro​wad​n i​c y i me​c ha​n izm ani drgnął. HP ugiął ko​la​n a, po​n ow​n ie za​wisł ca​łym cia​łem na uchwy​c ie i pró​bo​wał na​pro​sto​wać skrzy​d ło. Ni z tego, ni z owe​go me​c ha​n izm pu​ścił i wro​t a ru​szy​ły pro​sto na nie​go. Usko​c zył w bok. Omal nie roz​t rza​ska​ły mu gło​wy, bra​ko​wa​ło do​słow​n ie kil​ku cen​t y​me​t rów. – Sor​ry! – za​wo​łał Jeff przy dru​gim koń​c u wrót. Se​kun​d ę póź​n iej he​li​kop​t er za​d ud​n ił nad nimi. Wi​bru​ją​c e śmi​gła nie​mal zu​peł​n ie ogłu​szy​ły HP. Ra​z em z Jef​f em in​stynk​t ow​n ie przy​kuc​n ę​li i pró​bo​wa​li doj​rzeć he​li​kop​t er przez szpa​ry w da​c hu. Ma​szy​n a zda​wa​ła się wi​sieć za​le​d ​wie metr nad sto​d o​łą. HP zer​k​n ął na in​n ych. Jeff nie wi​d ział nic poza he​li​kop​t e​rem, tak samo Nora. Has​se​lqvist wśli​z gnął się do vana. – Zmy​wa​my się! I to już! – wrza​snął, gra​mo​ląc się za kie​row​n i​c ę. – Prze​c ież nie skoń​c zy​li​śmy… – za​wo​ła​ła Nora. He​li​kop​t er wciąż uno​sił się nad nimi. Po​d mu​c hy po​wie​t rza były tak sil​n e, że da​c hów​ki za​czę​ły drgać. Naj​pierw po​wo​li, po​t em co​raz szyb​c iej. Po​sy​pa​ły się na nich odłam​ki. – Kent ma ra​c ję! – krzyk​n ął Jeff. – Jesz​c ze mi​n u​t a i ru​n ie na nas dach… Więk​szy ka​wa​łek da​c hów​ki z hu​kiem spadł na vana. – Jak tyl​ko otwo​rzę drzwi, wy​jeż​d żaj​c ie. Nie za​t rzy​muj​c ie się, nie cze​kaj​c ie na mnie. Po pro​stu jedź​c ie! – wrza​snął Jeff HP do ucha. HP przy​t ak​n ął i na czwo​ra​kach ru​szył do vana. Nie​wiel​ki odła​mek tra​f ił go w gło​wę. Od​ru​c ho​wo osło​n ił się ra​mie​n iem. Roz​legł się gło​śny trzask, naj​pierw je​d en, po​t em dru​gi. Pew​n ie to pło​z y ude​rzy​ły w dach. – Nora, chodź! – za​wo​łał, kie​d y uda​ło mu się dojść do drzwi​c zek vana.

Nora się wa​h a​ła. Jeff krzyk​n ął coś do niej, HP nie do​sły​szał co. Mach​n ął ręką w stro​n ę vana. Znów roz​legł się trzask, tym ra​z em gło​śniej​szy. Duża da​c hów​ka roz​pry​snę​ła się tuż obok wozu. Has​se​lqvist od​pa​lił sil​n ik. – Mu​si​my spa​d ać. Chodź​c ie! – za​wo​łał znów. Nora po​pa​t rzy​ła na nie​go, po​t em na Jef​f a, ale ten ob​ró​c ił się i ru​szył w stro​n ę drzwi. Kil​ka ko​lej​n ych da​c hó​wek ru​n ę​ło na zie​mię, grad odłam​ków za​sy​pał wnę​t rze po​jaz​d u. HP za​sło​n ił oczy ręką. Kie​d y ją opu​ścił, zo​ba​c zył Norę le​ż ą​c ą na zie​mi. O kur​w a! Wy​sko​c zył z vana, ale za​n im zdą​ż ył do​biec, Nora sama się pod​n io​sła. – HP, do wozu! Już! Po​pchnę​ła go przed sobą. Znów usły​sze​li trzask, po​t em coś grzmot​n ę​ło o kle​pi​sko. Po​sy​pa​ły się ko​lej​n e da​c hów​ki, za nimi frag​men​t y da​c hu. Nora była bla​d a. Krew z rany na gło​wie ście​ka​ła jej po czo​le. HP usa​d ził ją w wo​z ie. – Jeff – jęk​n ę​ła. – Nie martw się te​raz o chło​pa​ka. Mu​si​my spa​d ać – wy​sy​c zał. Przez przed​n ią szy​bę zo​ba​c zył, jak drzwi po​wo​li się otwie​ra​ją. Has​se​lqvist za​wył sil​n i​kiem. – To brat… – jęk​n ę​ła znów Nora. – Co? – To mój star​szy brat, idio​t o! Jef​f o​wi pra​wie uda​ło się otwo​rzyć cięż​kie drzwi. Mięś​n ie ple​c ów i ra​mion prę​ż y​ły się pod T-shir​t em, omal nie roz​ry​wa​jąc ma​t e​ria​łu. Sil​n ik za​wył po​n ow​n ie. To jej brat… HP chwy​c ił opar​c ie naj​bliż​sze​go fo​t e​la i wy​c hy​lił się na ze​wnątrz – JE​E EEEFF! – wrza​snął. Góra mię​śni ob​ró​c i​ła się w jego stro​n ę. Tyl​n e koła krę​c i​ły się w miej​scu, szu​ka​jąc punk​t u za​c ze​pie​n ia. HP wy​c hy​lił się naj​d a​lej, jak mógł, i wy​c ią​gnął rękę. Jeff zro​bił kil​ka su​sów. Dach za​wa​lał się ka​wa​łek po ka​wał​ku. Ko​lej​n e da​c hów​ki spa​d a​ły, roz​pry​sku​jąc się na ostre jak brzy​t wy odłam​ki, któ​re dud​n i​ły o ka​ro​se​rię. Ka​wa​łek wiel​ko​ści dło​n i świs​n ął HP tuż przed no​sem, ale on pra​wie nie zwró​c ił na to uwa​gi. Wy​c ią​gnął się kil​ka cen​t y​me​t rów da​lej. Jeff rzu​c ił się do przo​d u. Na​gle opo​n y zna​la​z ły punkt za​c ze​pie​n ia i wóz wy​le​c iał z szo​py jak ka​mień z pro​c y. W na​stęp​n ej se​kun​d zie cały dach ru​n ął. * Kie​d y wró​c i​ła do domu, przed jej klat​ką cze​kał ciem​n y sa​mo​c hód. Po​d e​szła bli​ż ej. Wy​siadł z nie​go kie​row​c a, ale zde​c y​d o​wa​n ie młod​szy od tego, któ​ry ich wiózł ostat​n io. Mi​n ę​ło kil​ka se​kund, za​n im sko​ja​rzy​ła jego twarz.

– Cześć. Na​z y​wam się Edler, je​stem ad​iu​t an​t em puł​kow​n i​ka Pel​la​sa – po​wie​d ział i wy​c ią​gnął do niej rękę. – Po​z na​li​śmy się w miesz​ka​n iu na Ma​ria Trap​p​gränd… – Cześć – wy​mam​ro​t a​ła, ści​ska​jąc mu dłoń. Edler otwo​rzył tyl​n e drzwi. – Do​bry wie​c zór, Re​bec​c o – ode​z wał się z sa​mo​c ho​d u Tage Sam​mer. – Wy​bacz, że przy​je​cha​li​śmy bez za​po​wie​d zi, ale mam dla cie​bie do​bre wie​ści. Za​wa​h a​ła się i po​sła​ła py​t a​ją​c e spoj​rze​n ie w stro​n ę Edle​ra. Sam​mer jak​by czy​t ał jej w my​ślach. – Mo​ż e​my roz​ma​wiać bez obaw. Przed Edle​rem nie mam żad​n ych ta​jem​n ic. – Do​brze – od​par​ła. – To może pój​d zie​my do mnie – do​d a​ła po chwi​li na​my​słu. – Chy​ba tam bę​d zie wy​god​n iej niż w sa​mo​c ho​d zie. – Dzię​ku​ję za za​pro​sze​n ie. – Uśmiech​n ął się. – Chęt​n ie, ale in​n ym ra​z em, dziś wolę sa​mo​chód. W miesz​ka​n iu nig​d y nie wia​d o​mo, kto słu​c ha… Klep​n ął dło​n ią miej​sce obok sie​bie, więc Re​bec​c a nie mia​ła wyj​ścia. Usia​d ła. Edler rów​n ież wsiadł, od​pa​lił sil​n ik i ru​szył w stro​n ę Rålamb​svägen. – Zna​leź​li​ście Hen​ke​go? – za​py​t a​ła, za​n im Tage zdą​ż ył coś po​wie​d zieć. – Jesz​c ze nie, ale wy​d a​je nam się, że wie​my, gdzie jest. On i Sand​ström. Spo​d zie​wa​my się ich wkrót​c e schwy​t ać. – Do​brze. To zna​c zy do​brze jak do​brze… – Wiem, co masz na my​śli. To wszyst​ko dla do​bra Hen​ke​go. Je​ste​śmy ci bar​d zo wdzięcz​n i za po​moc. Mu​si​my go zła​pać, za​n im zro​bi coś na​praw​d ę głu​pie​go. Wiesz, że nie cho​d zi tyl​ko o ten re​wol​wer. Spoj​rzał na ple​c y Edle​ra. – Mamy też do​n ie​sie​n ia o bom​bie… – Co? Ale w ta​kim ukła​d zie mu​si​c ie od​wo​łać ślub księż​n icz​ki. – Wy​klu​c zo​n e. Dwór jest w tej kwe​stii zde​c y​d o​wa​n y. – A ry​z y​ko? Tage wziął głę​bo​ki wdech, po​t em wzru​szył ra​mio​n a​mi. – W tych oko​licz​n o​ściach po​z iom ry​z y​ka jest do za​ak​c ep​t o​wa​n ia. – Se​rio? Ale bom​ba… – Na ra​z ie to tyl​ko nie​po​t wier​d zo​n e do​n ie​sie​n ia. Mamy za mało szcze​gó​łów, żeby pro​po​no​wać tak dra​stycz​n e roz​wią​z a​n ie jak od​wo​ła​n ie ślu​bu. Za​gro​ż e​n ie bom​bo​we zda​rza się raz na ja​kiś czas, a mój pra​c o​d aw​c a… Wes​t chnął. – Re​bec​c o, w tej grze staw​ka jest na​praw​d ę wy​so​ka. Wyż​sza, niż mo​ż esz so​bie wy​obra​z ić. Przez ostat​n ie pięt​n a​ście lat po​par​c ie spo​łecz​n e dla ro​d zi​n y kró​lew​skiej spa​d ło o po​ło​wę. W par​la​men​c ie peł​n o jest re​pu​bli​ka​n ów, któ​rzy tyl​ko cze​ka​ją na wła​ści​wy mo​ment. Przez nich to po​par​c ie re​gu​lar​n ie spa​d a. Zro​bił pau​z ę i znów wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Oczy​wi​ście, ta​kich czyn​n i​ków nie po​win​n o się brać pod uwa​gę, do​ko​n u​jąc ana​li​z y ry​z y​ka, ale wiesz do​brze, jak jest. Wszyst​kie duże or​ga​n i​z a​c je są do sie​bie po​d ob​n e. Za​wsze tra​f i się waż​n iak, któ​ry ze stra​c hu o po​sa​d ę nie po​d ej​mie trud​n ych, choć cza​sa​mi nie​z będ​n ych

de​c y​z ji. Roz​ło​ż ył ręce. – Nic tak nie zwięk​sza po​par​c ia dla mo​n ar​c hii jak ślub w ro​d zi​n ie kró​lew​skiej. Mój pra​c o​daw​c a prze​ko​n ał się o tym już ja​kiś czas temu. Nie​ste​t y, wszyst​kie te do​n ie​sie​n ia me​d ial​n e, choć wy​ssa​n e z pal​c a, z re​gu​ły wstrzy​mu​ją ten wzrost. – Chrzest nie wy​star​c zy? To było cał​kiem nie​d aw​n o. Po​krę​c ił gło​wą. – Chrzest jest za mało wi​d o​wi​sko​wy, trud​n o po​wie​d zieć, że to praw​d zi​wy show. W dzi​siej​szych cza​sach oby​wa​t e​le lgną do dwo​ru kró​lew​skie​go tyl​ko z oka​z ji ślu​bu i pod​c zas kry​z y​su w pań​stwie. Tak więc sy​t u​acja mu​sia​ła​by być na​praw​d ę eks​t re​mal​n a, żeby ktoś od​wa​ż ył się zmniej​szyć ska​lę uro​c zy​sto​ści, że nie wspo​mnę o ich od​wo​ła​n iu. Je​śli cho​d zi o tę bom​bę, mamy na​praw​d ę mało kon​kre​t ów. – Co wie​c ie? Mo​ż esz mi po​wie​d zieć? – Wła​ści​wie to nie… – Wa​h ał się przez kil​ka se​kund i w lu​ster​ku wy​mie​n ił po​ro​z u​mie​waw​cze spoj​rze​n ie z Edle​rem. – Za​le​d ​wie kil​ka go​d zin temu do​sta​li​śmy do​n os o jed​n ym miesz​ka​n iu. Zro​bi​li​śmy re​wi​z ję i tra​f i​li​śmy na pew​n e śla​d y. Nie​wy​klu​c zo​n e, że ktoś kon​stru​ował tam bom​bę. – Co to ma wspól​n e​go z Hen​kem? Sam​mer wziął głę​bo​ki wdech. – To przy Ma​ria Trap​p​gränd. Tuż obok jego miesz​ka​n ia. Ser​c e za​c zę​ło jej wa​lić, ale ro​bi​ła, co mo​gła, żeby ni​c ze​go po so​bie nie po​ka​z ać. – Chwi​lecz​kę… Cho​d zi ci o to, że Hen​ke mógł​by…? Za​po​mnij. On nie umiał​by skrę​c ić na​wet re​ga​łu we​d ług in​struk​c ji, któ​rą po​d a​ła IKEA, a co do​pie​ro bom​by. – Cał​ko​wi​c ie się z tobą zga​d zam, moja dro​ga. De​li​kat​n ie po​kle​pał ją po ko​la​n ie. – My też nie uwa​ż a​my, że Hen​ke sam skon​stru​ował bom​bę. Ale to nie może być przy​pa​dek, że ja​kiś bom​ber za​ło​ż ył swój warsz​t at w miesz​ka​n iu za ścia​n ą. Poza tym zna​leź​li​śmy tam kil​ka od​c i​sków pal​c ów Hen​ke​go. Re​bec​c a mi​mo​wol​n ie po​krę​c i​ła gło​wą. – Wspo​mi​n a​łem, że Hen​ke wdał się w po​d ej​rza​n e to​wa​rzy​stwo. Bar​d zo po​d ej​rza​n e. Lu​dzie z jego oto​c ze​n ia są eks​per​t a​mi w ma​n i​pu​lo​wa​n iu in​n y​mi. Ro​bi​li to wie​lo​krot​n ie. Nie​ste​ty, Hen​ke, jak wiesz, jest… – Po​d at​n y na wpły​wy… – Otóż to. Sa​mo​c hód za​t rzy​mał się na świa​t łach przy Lin​d ha​gen​splan. Na chwi​lę za​pa​d ło mil​c ze​n ie. Za​le​d ​wie kil​ka​set me​t rów stąd ona i Kru​se omal się nie roz​bi​li po tym, jak usta​wio​n y na mo​ście ko​le​jo​wym Hen​ke zrzu​c ił im na przed​n ią szy​bę ka​mień. Wpraw​d zie nie wie​d ział, że ona sie​d zi w sa​mo​c ho​d zie, ale co za róż​n i​c a. Ktoś go do tego na​mó​wił. Pod czy​imś wpły​wem Hen​ke zu​peł​n ie zi​gno​ro​wał coś tak oczy​wi​ste​go jak to, że jego wy​bryk bę​d zie miał po​waż​n e kon​se​kwen​c je dla in​n ych, że ktoś ucier​pi. Czy to się mo​gło po​wtó​rzyć? W od​po​wied​n ich oko​licz​n o​ściach – oczy​wi​ście. – Co we​d ług cie​bie po​win​n am zro​bić? – za​py​t a​ła, kie​d y zbli​ż a​li się do mo​stu ko​le​jo​we​go.

W jego gło​sie dało się sły​szeć smu​t ek. – W grę wcho​d zi ży​c ie wie​lu lu​d zi. Je​śli nie uda nam się zła​pać Hen​ke​go tej nocy, po​c zy​ni​my wszel​kie kro​ki, żeby go po​wstrzy​mać. Wszel​kie, ro​z u​miesz? Zro​bił krót​ką pau​z ę. – Nie mu​sisz się po​d ej​mo​wać tego za​d a​n ia. Nikt nie bę​d zie miał do cie​bie pre​t en​sji. Mogę po​ga​d ać z Eski​lem Stigs​so​n em… Prze​je​c ha​li pod mo​stem. Nie mo​gła się po​wstrzy​mać i zer​k​n ę​ła w górę na ba​rier​kę. Przez chwi​lę wy​d a​wa​ło jej się, że ktoś tam stoi. Ja​kaś ubra​n a na czar​n o po​stać w kap​t u​rze. – Nie! – po​wie​d zia​ła tro​c hę za gło​śno. W lu​ster​ku zo​ba​c zy​ła, że Edler na nią pa​t rzy. – Nie. Dzię​ku​ję, wuj​ku, nie trze​ba – do​d a​ła tak spo​koj​n ie, jak mo​gła. – Mó​wi​łeś, że gra to​czy się o dużą staw​kę. Je​stem wdzięcz​n a za wszyst​ko, co do tej pory zro​bi​łeś… – Nie ma o czym mó​wić. Po​t rze​bu​je​my wła​ści​wych lu​d zi na wła​ści​wych miej​scach. Lu​d zi, któ​rym mo​ż e​my ufać. Ja, Stigs​son i moi zle​c e​n io​d aw​c y je​ste​śmy co do tego zgod​n i. Ko​lej​n y raz po​kle​pał ją po ko​la​n ie. – Wda​łaś się w ojca, mó​wi​łem ci to już? Obo​wiąz​ko​wa, lo​jal​n a, god​n a za​u fa​n ia, i to pod każ​d ym wzglę​d em. W dzi​siej​szym ego​istycz​n ym spo​łe​c zeń​stwie co​raz trud​n iej o te ce​c hy. Sta​ra​ła się nie za​ru​mie​n ić. Wła​ści​wie je​śli pa​t rzy​ła zmru​ż o​n y​mi ocza​mi, to w tym pół​mro​ku wu​jek Tage wy​d a​wał się cał​kiem po​d ob​n y do ojca. Po​stu​ra, sta​ro​mod​n y spo​sób wy​sła​wia​n ia się… Na​wet pach​n iał tak samo. Pa​pie​ro​sa​mi, wodą po go​le​n iu i jesz​c ze czymś. Czymś, od cze​go z żalu aż ści​ska​ło ją w doł​ku. * Le​ż ał roz​płasz​c zo​n y na pod​ło​d ze. Na nim – nie​ru​c ho​my Jeff. Van chwiał się na żwi​ro​wej dro​d ze, przez co pod​sta​wa jed​n e​go z sie​d zeń wci​ska​ła mu się w nogę. O dzi​wo, nie sły​szał nic poza dzwo​n ie​n iem w uszach. Oparł się o pod​ło​gę i pró​bo​wał uwol​n ić. Na​gle po​c zuł, jak Jeff się wzdry​gnął. Chwi​lę po​t em jego wiel​kie ciel​sko sto​c zy​ło się z HP. W tej sa​mej se​kun​d zie HP od​z y​skał słuch. – Co się sta​ło? – wy​ję​c zał. – Szo​pa! – krzyk​n ę​ła Nora. – Że co? – pró​bo​wał wstać. – Szo​pa wy​bu​c hła! – wrza​snę​ła, kie​d y za​rzu​c i​ło ją na bocz​n ą szy​bę. – Dach się za​wa​lił, a po​t em był wy​buch. Wszę​d zie peł​n o dymu, nie wi​d ać he​li​kop​t e​ra. W ogó​le tego nie ogar​niam. – Środ​ki wy​bu​c ho​we… – jęk​n ął Jeff. – Środ​ki wy​bu​c ho​we i ka​pi​szo​n y le​ż a​ły w au​c ie obok bu​t li. A tyl​n e drzwi były otwar​t e. No i w tych bia​łych wor​kach w rogu był na​wóz sztucz​n y… HP z tru​d em wczoł​gał się na sie​d ze​n ie obok Jef​f a. Mię​śniak miał za​mknię​t e oczy, ale HP wi​d ział wy​raź​n ie, jak roz​bu​d o​wa​n a kla​t a wzno​si się i opa​d a pod prze​mo​c zo​n ym od potu Tshir​t em. Auto mi​ja​ło wła​śnie ko​lej​n ą gór​kę i HP znów wy​lą​d o​wał na pod​ło​d ze. Usły​szał huk. Po​t em sa​mo​c ho​d em szarp​n ę​ło w lewo i na​gle dźwięk sil​n i​ka się zmie​n ił.

– Nie​z ła jaz​d a, Kent! – za​wo​ła​ła Nora w stro​n ę przed​n ie​go sie​d ze​n ia. W od​po​wie​d zi usły​sze​li ja​kiś po​mruk. – Je​ste​śmy na głów​n ej dro​d ze – po​wie​d zia​ła i po​mog​ła HP wstać. – A co z… – Po​pa​t rzył na jej za​krwa​wio​n ą twarz. Do​t knę​ła gło​wy. Ręka od razu zro​bi​ła się czer​wo​n a. – Kur​d e! Na​wet nie za​u wa​ż y​łam. To pew​n ie przez ad​re​n a​li​n ę. Z przo​d u mam ap​t ecz​kę. Prze​szła nad nim i wśli​z gnę​ła się na przed​n ie sie​d ze​n ie. Po​c hy​lił się, żeby za​py​t ać, czy nie po​t rze​bu​je po​mo​c y, ale czy​jaś ręka od​c ią​gnę​ła go do tyłu. Jeff otwo​rzył oczy. – Dzię​ki – po​wie​d ział krót​ko. – Spo​ko – mruk​n ął HP. Jeff po​ki​wał gło​wą i znów za​c i​snął po​wie​ki. – Tam da​lej jest sta​c ja. Skręć na nią – po​wie​d zia​ła Nora do Has​se​lqvi​sta. HP po​c hy​lił się, żeby wyj​rzeć przez bocz​n ą szy​bę. Nad la​sem uno​si​ła się duża chmu​ra dymu. Po he​li​kop​t e​rze nie było śla​d u. – Z tyłu mają myj​n ię. Wjedź tam i prze​c ze​ka​my do zmierz​c hu – cią​gnę​ła Nora. Has​se​lqvist okrą​ż ył bu​d y​n ek sta​c ji i wje​c hał do budy skle​c o​n ej z fa​li​stej bla​c hy. W środ​ku pod jed​n ą ścia​n ą pię​t rzy​ły się wia​d ra i od​ku​rza​c ze. Ja​kiś eme​ryt szo​ro​wał szy​bę sta​re​go sa​aba. Poza nim nie było ni​ko​go. Has​sel​qvist za​t rzy​mał sa​mo​c hód, przez chwi​lę wszy​scy sie​dzie​li w mil​c ze​n iu. Nora pró​bo​wa​ła opa​t rzyć ranę na gło​wie, ob​ser​wu​jąc swo​je od​bi​c ie w lu​ster​ku w osło​n ie prze​c iw​sło​n ecz​n ej. – Ożeż kur… – jęk​n ę​ła i pę​se​t ą wy​c ią​gnę​ła z roz​c ię​c ia odła​mek wiel​ko​ści mo​n e​t y. – HP, mo​ż esz tu przy​t rzy​mać? – Ja​sne. Po​c hy​lił się nad jej gło​wą. – Weź ten opa​t ru​n ek i przy​c i​śnij, naj​le​piej moc​n o. Zro​bił, jak mó​wi​ła. Sta​rał się przy tym opa​n o​wać wy​wo​ła​n e przez ad​re​n a​li​n ę drże​n ie rąk. – No to po nas – za​skrze​c zał na​gle Has​se​lqvist. – Wie​d zą, gdzie je​ste​śmy i ja​kim je​d zie​my sa​mo​c ho​d em. Nie mamy szans… Przez chwi​lę nikt się nie od​z y​wał. – Bo chy​ba nikt z was nie wie​rzy, że ten pie​przo​n y he​li​kop​t er po​ja​wił się tam przez przy​pa​dek? – do​d ał Has​se​lqvist nie​c o spo​koj​n iej​szym gło​sem. – Je​śli te​raz ru​szy​my, do​je​d zie​my do mia​sta przed pół​n o​c ą. Po​t em mo​ż e​my opra​c o​wać nowe pla​n y, wy​my​ślić ja​kiś inny spo​sób, żeby… – Nie ma in​n e​go spo​so​bu – prych​n ę​ła Nora. – I do​brze o tym wiesz, do cho​le​ry! Je​śli te​raz damy za wy​gra​n ą, rów​n ie do​brze mo​ż e​my so​bie od​pu​ścić. A wte​d y Gra bę​d zie górą. Tego wła​śnie chcesz? Has​se​lqvist nie od​po​wie​d ział. – Nora, nic nam nie zo​sta​ło. Cały sprzęt po​szedł z dy​mem – wy​mam​ro​t ał Jeff. – Bez nie​go nie mamy szans do​stać się do For​t e​c y…

W va​n ie za​pa​d ła mar​t wa ci​sza. – Nie​praw​d a, mamy – po​wie​d ział HP, ale wszy​scy byli tak zdo​ło​wa​n i, że nie za​re​ago​wa​li. – Pro​si​łaś mnie, że​bym przy​go​t o​wał plan awa​ryj​n y, pa​mię​t asz? Spoj​rzał na Norę, tam​c i wresz​c ie za​c zę​li go słu​c hać. – Wiem, jak się do​stać do środ​ka, tyl​ko mu​si​c ie ro​bić, co mó​wię… Gdzieś w dali roz​legł się głos sy​ren. Chy​ba wie​lu. Zbli​ż a​ły się w ich stro​n ę. – Mu​si​my spa​d ać – za​kwi​lił Has​se​lqvist. – Cze​kaj – po​wstrzy​mał go HP. – Psy za​wsze wy​łą​c za​ją sy​re​n y, kie​d y zbli​ż a​ją się do celu – wy​ja​śnił. – Żeby nie wy​pło​szyć tych, po któ​rych jadą – do​d ał, bo chy​ba nikt nie ska​po​wał. – Sko​ro sy​re​n y wyją, to zna​c zy, że psy nie do​jeż​d ża​ją na miej​sce, cza​icie? Sy​re​n y były bli​ż ej. Co naj​mniej trzy. Nora po​sła​ła HP ba​d aw​c ze spoj​rze​n ie. Has​se​lqvist uniósł rękę do klu​c zy​ka w sta​c yj​c e. HP po​ło​ż ył mu dłoń na ra​mie​n iu. – Wy​lu​z uj, Kent – po​wie​d ział. – To straż po​ż ar​n a, mó​wię ci. Sy​re​n y były tak bli​sko, że buda za​t rzę​sła się od ha​ła​su. Eme​ryt od sa​aba pod​n iósł wzrok znad upstrzo​n ej przez mu​c hy szy​by. Po kil​ku se​kun​d ach dźwięk za​c zął słab​n ąć. Po nie​c a​łej mi​n u​c ie umilkł na do​bre. – Te​raz mo​ż esz ru​szać – po​wie​d ział HP i klep​n ął Has​se​lqvi​sta w ra​mię. – Jedź na pół​n oc. HP roz​parł się w sie​d ze​n iu i pró​bo​wał po​z bie​rać my​śli. – A w ogó​le to o czymś za​po​mnie​li​śmy – do​d ał, kie​d y wje​c ha​li na dro​gę. – Ktoś wi​d ział, czy Man​ge​mu uda​ło się wy​d o​stać z szo​py?

Więcej na: www.ebook4all.pl

26 | Game change59

W no​wym va​n ie pach​n ia​ło wun​d er​bau​mem. „Ja​śmi​n em” albo „No​wym sa​mo​c ho​d em”. Zwi​n ię​c ie fury z pię​t ro​we​go par​kin​gu za​ję​ło mu nie​c o po​n ad dzie​sięć mi​n ut, co zna​c zy​ło, że tro​c hę wy​szedł z wpra​wy. Prze​c ze​pił bla​c hy z in​n e​go wozu, na wy​pa​d ek gdy​by wła​ści​c iel vana szyb​ko zgło​sił kra​d zież. Na go​d zi​n ę za​t rzy​ma​li się przed po​ło​ż o​n ą na ubo​c zu fa​bry​ką, żeby zmie​n ić wóz i ciu​c hy. Wło​ż y​li bia​łe kom​bi​n e​z o​n y i ma​ski ochron​n e, któ​re HP wy​c ią​gnął z tor​by ho​ke​jo​wej ra​z em z na​pi​sa​mi z fo​lii sa​mo​przy​lep​n ej. Do tego dwa iden​t ycz​n e ple​c a​ki ze sztyw​n e​go pla​sti​ku za​pi​n a​n e na kan​c ia​stą klam​rę na pier​si, je​d en dla nie​go, dru​gi dla Jef​f a. Wy​glą​d a​li w nich tro​chę jak astro​n au​c i. Wszyst​ko z kra​d zie​ż y, czy​li od Fen​ste​ra. Te​raz sta​li na le​śnej dro​d ze, nie​mal na​prze​c iw​ko wjaz​d u do For​t e​c y. Świa​t ła la​t ar​n i usta​wio​n ych przy sta​lo​wej siat​c e za​u wa​ż y​li w mro​ku z od​le​gło​ści kil​ku​set me​t rów. Wszyst​ko było go​t o​we. Nic tyl​ko za​c zy​n ać. – Do​bra, da​je​my. Trzy​maj​c ie kciu​ki, żeby się uda​ło. Cała trój​ka po​ki​wa​ła gło​wa​mi. Nora i jej brat – zde​c y​d o​wa​n ie, Has​se​lqvist – z lek​kim wa​h a​niem. – Sprzęt go​t o​wy? Iden​t y​f i​ka​t o​ry na miej​scu? Znów ski​n ię​c ie. – Nora, jak gło​wa? – W po​rząd​ku. Opa​t ru​n ek się trzy​ma. – Do​bra! HP wziął głę​bo​ki wdech. – No to je​d zie​my… Has​se​lqvist przez chwi​lę się wa​h ał, po​t em od​pa​lił sil​n ik i wrzu​c ił bieg. – Przy​kra spra​wa z Man​gem – wes​t chnę​ła Nora. – Ko​leś chy​ba był w po​rząd​ku. – Ano – od​parł HP. – Je​ste​ście pew​n i, że nie miał szans? – za​py​t ał Has​sel​qvist. – Żad​n ych. Kie​d y do​szło do wy​bu​c hu, był od​c ię​t y z tyłu – stwier​d zi​ła Nora. HP prze​łknął śli​n ę. W gar​d le miał gulę. – Poza tym dzwo​n i​li​śmy na jego ko​mór​kę ze dwa​d zie​ścia razy i nic.

Ru​szy​li nowo wy​as​f al​t o​wa​n ą dro​gą, po​wo​li pod​je​c ha​li do bra​my. Była so​lid​n a, osa​d zo​n a na be​t o​n o​wych słu​pach. Jak​by tego było mało, z przo​d u w as​f al​c ie tkwi​ła kol​c zat​ka. Na słu​pach wi​siał po​d wój​n y rząd re​f lek​t o​rów, pod nimi umiesz​c zo​n o alu​mi​n io​we pu​d ła ka​mer. Chy​ba tyl​ko wa​riat po​rwał​by się na sta​ra​n o​wa​n ie bra​my wo​z em mniej​szym od czoł​gu. Na ścia​n ie be​t o​n o​wej bud​ki war​t ow​n i​ka wi​siał duży żół​t y szyld ostrze​gaw​c zy. Wpraw​d zie czę​ścio​wo za​sło​n ię​t o go czar​n ą fo​lią, ale zwiał ją po​d much wia​t ru, dzię​ki cze​mu mo​gli prze​czy​t ać: STOP! Obiekt chro​nio​ny. Nie​upo​w aż​nio​nym wstęp wzbro​nio​ny. Za​k az fo​to​gra​fo​w a​nia, ry​so​w a​nia i szki​co​w a​nia. Has​se​lqvist za​t rzy​mał auto do​kład​n ie na wy​z na​c zo​n ej li​n ii, dwa me​t ry przed kol​c zat​ką. HP otwo​rzył drzwi, wy​sko​c zył i pod​szedł do okien​ka w bud​c e war​t ow​n i​ka. Umun​d u​ro​wa​n a ko​bie​t a o su​ro​wej twa​rzy po​pa​t rzy​ła na nie​go zza po​d wój​n ej szy​by pan​cer​n ej. HP ostroż​n ie po​pra​wił oku​la​ry ze​rów​ki i uśmiech​n ął się, jak umiał naj​u przej​miej. – W czym mogę po​móc? – spy​t a​ła. Mia​ła za​ska​ku​ją​c o me​lo​d yj​n y głos, co tro​c hę zbi​ło go z tro​pu. Dżiz, la​ska po​win​n a pra​c o​wać w ra​d iu, a nie tkwić na tym za​d u​piu. – Eee… Erik An​d ers​son – za​c zął. Pa​lant, przez ten jej ra​d io​wy głos omal nie za​po​mniał swo​je​go pseu​d o​n i​mu. – Z fir​my „An​d ers​sons cle​aning” – do​d ał szyb​ko. – Po​d ob​n o mie​li​ście pro​blem z za​t ka​n y​mi fil​t ra​mi. Ja​kaś pil​n a spra​wa. – Je​ste​ście umó​wie​n i? – Mam na​d zie​ję. – Po​ki​wał gło​wą i do​rzu​c ił ko​lej​n y nie​win​n y uśmie​szek. Sta​rał się przy tym nie ga​pić zbyt na​c hal​n ie na ka​me​rę za​mon​t o​wa​n ą z pra​wej stro​n y okien​ka. – Chwi​lecz​kę. Ko​bie​t a ob​ró​c i​ła się i za​c zę​ła stu​kać w kla​wia​t u​rę. – Ma pan iden​t y​f i​ka​t or? Przy​t ak​n ął i z pla​sti​ko​wej opra​wy przy​pię​t ej do kie​sze​n i kom​bi​n e​z o​n u wy​jął sfał​szo​wa​n y do​ku​ment. Po​ło​ż ył go na tac​c e, któ​ra wy​su​n ę​ła się spod szy​by. Po chwi​li tac​ka scho​wa​ła się z ter​ko​t em. I znów stu​ka​n ie w kla​wia​t u​rę. HP rzu​c ił szyb​kie spoj​rze​n ie przez ra​mię. Van wy​glą​d ał na​praw​d ę spo​ko, na​wet le​piej, niż się spo​d zie​wał. Może na​pis „An​d ers​sons cle​aning” mógł​by być przy​kle​jo​n y nie​c o rów​n iej, ale co za róż​n i​ca… Nie mie​li cza​su na gła​d ze​n ie auta, zresz​t ą i tak nie dało się tego za​u wa​ż yć, kie​d y drzwi były otwar​t e. Jeff sie​d ział lek​ko wy​c hy​lo​n y, za nim wi​d ać było Norę. Sil​n ik wciąż pra​c o​wał. Ko​bie​t a znów wy​stu​ka​ła coś na kla​wia​t u​rze.

Da​jesz, Ra​in​man. Po​każ, co po​tra​f isz! – Czy mógł​by pan spoj​rzeć w ka​me​rę? – Ja​sne. Po​pra​wił oku​la​ry i spró​bo​wał zro​bić wy​lu​z o​wa​n ą minę. Je​śli są​d zić po od​bi​c iu w szy​bie pan​c er​n ej, chy​ba śred​n io mu wy​szło. A je​śli mają pro​gram do roz​po​z na​wa​n ia twa​rzy? Fak, na​wet o tym nie po​my​ślał! Dzię​ki oku​la​rom nie był po​d ob​n y do zdję​c ia z li​stu goń​c ze​go, ale zwy​kłe bry​le nie zmy​lą ta​kie​go pro​gra​mu… Rzu​c ił ko​lej​n e spoj​rze​n ie w tył, po​t em znów po​pa​t rzył w ka​me​rę. Kro​pla potu spły​n ę​ła mu z kar​ku mię​d zy ło​pat​ki. Po​t em na​stęp​n a. Za chwi​lę ich to​wa​rzysz​ki po​ja​wią się na czo​le… Straż​n icz​ka pod​n io​sła wzrok znad kla​wia​t u​ry. – No do​brze, pa​n ie An​d ers​son… HP znów się uśmiech​n ął. Ner​wo​wo, jak​by go przy​c is​n ęło. Nie mu​siał na​wet pa​t rzeć na od​bi​c ie, żeby się zo​rien​t o​wać. – Tu są pań​stwa tym​c za​so​we iden​t y​f i​ka​t o​ry. W mej​lu mam in​f or​ma​c ję o pię​c iu oso​bach. Chło​pa​ki z dzia​łu tech​n icz​n e​go wpusz​c zą pań​stwa i wy​pusz​c zą. Pro​szę nig​d zie nie wcho​dzić bez ich po​z wo​le​n ia, zro​z u​miał pan? – Ja​sne – przy​t ak​n ął HP. – Do​brze. Pro​szę je​c hać w dół zbo​c za i kie​ro​wać się dro​go​wska​z a​mi pro​wa​d zą​c y​mi do dzia​łu tech​n icz​n e​go. Mu​szą się pań​stwo trzy​mać pra​wej stro​n y. Sami się pań​stwo zo​rien​t u​ją. I przy wy​jeź​d zie pro​szę od​d ać iden​t y​f i​ka​t o​ry. – Tak jest! Tac​ka się wy​su​n ę​ła. HP zgar​n ął z niej swój iden​t y​f i​ka​t or oraz pięć ko​lej​n ych z na​pi​sem „Gość”. Po​t em ob​ró​c ił się i ru​szył do wozu. Aż pod​sko​c zył, kie​d y usły​szał gło​śne klik​n ię​c ie. To tyl​ko kol​c zat​ka scho​wa​ła się do as​f al​t u. Kie​d y wsiadł do vana, bra​ma za​c zę​ła się otwie​rać. Has​se​lqvist lek​ko wrzu​c ił bieg i wol​n o ru​szy​li naj​pierw przez wznie​sie​n ie, a po​t em w dół zbo​c za. Dro​ga opa​d a​ła stro​mo i po chwi​li las znik​n ął im z oczu. – Niech to, na​praw​d ę się uda​ło – w gło​sie Has​se​lqvi​sta sły​c hać było nut​ki opty​mi​z mu. – No, mój kum​pel Rain… to zna​c zy Re​h y​man wy​mia​t a, je​śli cho​d zi o sys​t e​my bez​pie​c zeń​stwa. Zna​le​z ie​n ie sła​bo​ści ich pro​gra​mu za​ję​ło mu dzie​sięć mi​n ut. Oka​z a​ło się, że mej​le mię​dzy For​t e​c ą a bud​ką straż​n i​ka nie są ko​d o​wa​n e. Re​h y​man po pro​stu ob​c za​ił ad​re​sy, a po​t em za​ło​ż ył klo​n a, któ​ry wy​glą​d ał jak kon​t o For​t e​c y… – No i za​ła​t wił nam ustaw​kę. Za​ła​pa​li​śmy, kie​d y ga​d a​łeś z war​t ow​n icz​ką. Ale to jesz​c ze nie ko​n iec. Naj​t rud​n iej​sze przed nami. HP otwie​rał usta, żeby zga​sić Po​n u​ra​qvi​sta, ale się po​wstrzy​mał. W ręku wciąż trzy​mał iden​t y​f i​ka​t or dla Man​ge​go. Przez chwi​lę na nie​go pa​t rzył, po​t em wsu​n ął go do kie​sze​n i. – Jest ta​bli​c a. – Nora po​ka​z a​ła w pra​wo. – Nie​z ła miej​sców​ka… Zje​c ha​li na dół pa​ro​wu i zna​leź​li się na sze​ro​kim żwi​ro​wi​sku. Tuż przed nimi stał dwu​pię​tro​wy bu​d y​n ek z przy​bu​d ów​ką, za​pew​n e ga​ra​ż a​mi. Z tyłu pię​t rzy​ły się stro​me skal​n e ścia​n y,

wy​so​kie na co naj​mniej trzy​d zie​ści me​t rów. – Tyl​ko jed​n a dro​ga od​wro​t u – wy​mam​ro​t ał Has​sel​qvist, zer​k​n ąw​szy w lu​ster​ko. Za​par​ko​wa​li na pra​wo od bu​d yn​ku na ozna​ko​wa​n ym pod​jeź​d zie dla cię​ż a​ró​wek. Jed​n e drzwi ga​ra​ż o​we były uchy​lo​n e. HP wy​d a​wa​ło się, że wi​d zi za nimi ciem​n e​go busa. Ser​c e za​bi​ło mu moc​n iej. Gdzieś za​szcze​kał pies. Dźwięk od​bił się echem o ścia​n y wą​wo​z u i do​pie​ro po chwi​li roz​pły​n ął się w mro​ku let​n iej nocy. Tyl​ko bez ner​w ów, HP. I po​stę​puj zgod​nie z pla​nem… Wziął głę​bo​ki wdech, wło​ż ył rękę do kie​sze​n i i za​c is​n ął pal​c e na pa​ra​li​z a​t o​rze. – Miej​c ie ma​ski za​wie​szo​n e na szyi. Wszyst​ko musi wy​glą​d ać wia​ry​god​n ie – po​wie​d zia​ła Nora. – Jeff, je​steś go​t o​wy? – Ja​sne. – No to już. Tym ra​z em ja na​wi​jam. Rzu​c i​ła HP krót​kie spoj​rze​n ie. Po​t em otwo​rzy​ła drzwi. * – Jak wie​c ie, ju​t ro wiel​ki dzień. Wy​glą​d a na to, że aura sprzy​ja mło​d ej pa​rze. Po​go​d a ma do​pi​sać, co zna​c zy, że trzy​ma​my się pla​n u A: mło​d zi po​ja​d ą otwar​t ym po​wo​z em, nie dy​li​ż an​sem. My do​ra​d za​li​śmy tę dru​gą opcję, ale kró​lew​ski dział PR nie chce, żeby mło​d zi sie​d zie​li za​mknię​c i za szkłem. Po​win​n i być bli​sko oby​wa​t e​li… – Ru​n e​berg wzru​szył ra​mio​n a​mi. – W grun​c ie rze​c zy resz​t ę ży​c ia spę​d zą za szkłem, więc chy​ba mo​ż e​my po​z wo​lić im na tę ostat​n ią chwi​lę wol​n o​ści. Na​c i​snął pi​lo​t a i zmie​n ił zdję​c ie. – Bie​gnie​my tak samo jak pod​c zas po​przed​n ie​go ślu​bu. Sześć osób, po trzy z każ​d ej stro​n y po​wo​z u. Dwie eki​py, każ​d a na po​ło​wę tra​sy. Wska​z ał na zdję​c ia przed​sta​wia​ją​c e sze​ściu ubra​n ych w gar​n i​t u​ry ochro​n ia​rzy bie​gną​cych przy kró​lew​skim po​wo​z ie. – Jak wi​d zi​c ie, z bie​giem lat ro​bię się co​raz przy​stoj​n iej​szy. Skie​ro​wał wskaź​n ik la​se​ro​wy na ła​t wą do roz​po​z na​n ia po​stać w głę​bi z pra​wej. Kil​ka osób za​c hi​c ho​t a​ło. Naj​wy​raź​n iej Ru​n e​berg aku​rat mó​wił coś do mi​kro​f o​n u, bo na zdję​c iu miał dziw​n ie wy​krzy​wio​n ą twarz. – Za ostat​n ią ko​lum​n ą kon​n i​c y będą trzy na​sze sa​mo​c ho​d y. Dwa jako wspar​c ie na wy​pa​dek ewa​ku​acji i van dla bie​gną​c ych za po​wo​z em. Tak jak po​przed​n io. Są py​t a​n ia? Nikt z trzy​d zie​ścior​ga dwoj​ga ochro​n ia​rzy się nie ode​z wał. – W ta​kim ra​z ie od​d am głos sze​f o​wi ochro​n y kró​lew​skiej. Ma wam kil​ka rze​c zy do prze​ka​za​n ia, ra​d zę uważ​n ie słu​c hać. Ru​n e​berg wska​z ał Ta​ge​go Sam​me​ra, któ​ry sie​d ział nie​c o z boku. Re​bec​c a za​u wa​ż y​ła go od razu po wej​ściu do sali, mimo to kie​d y wstał i za​piął ma​ry​n ar​kę, ser​c e za​bi​ło jej szyb​c iej. * Fa​c et sie​d zą​c y za nie​wiel​ką ladą kart​ko​wał do​ku​men​t y.

– Wy​mia​n a fil​t rów – po​wie​d ział do ko​le​gi przez krót​ko​f a​lów​kę. – Sły​sza​łeś o tym? Od​biór. Trzask. – Nie – od​parł ko​le​ga. – Spraw​d za​łeś w ra​por​c ie dzien​n ym? Od​biór. – Tak. Nic tam nie ma. Sys​t em też nie sy​gna​li​z u​je żad​n ych awa​rii. Od​biór. Na chwi​lę za​pa​d ła ci​sza. Fa​c et wzru​szył ra​mio​n a​mi i uśmiech​n ął się do Nory. – Przy​kro mi, ale nie mogę was wpu​ścić, do​pó​ki nie do​sta​n ę roz​ka​z u od sze​f a. – Ro​z u​miem – od​po​wie​d zia​ła Nora. – Mo​ż e​my za​wró​c ić do fir​my, ale fa​c et, któ​ry dzwo​n ił, twier​d ził, że to pil​n e. – Osten​t a​c yj​n ie spoj​rza​ła na ze​ga​rek. Męż​c zy​z na znów się uśmiech​n ął. Kie​d y tyl​ko we​szli do biu​ra, HP stwier​d ził, że z ko​le​siem coś jest nie tak. Wy​spor​t o​wa​n y, wło​sy za​c ze​sa​n e do tyłu na żel, przy​mil​n y uśmie​szek, wy​sta​ją​c e ko​ści po​licz​ko​we. Tro​c hę za przy​stoj​n y na ro​bo​t ę w dzia​le tech​n icz​n ym. HP ostroż​n ie zbli​ż ył się kil​ka kro​ków, żeby zer​k​n ąć za ladę. Gra​n a​t o​wy swe​t er, do tego do​pa​so​wa​n e spodnie z kie​sze​n ia​mi i czar​n e wy​pa​sto​wa​n e buty. Na sto​li​ku w głę​bi le​ż a​ło kil​ka żół​t ych ka​sków ochron​n ych, nad uchwy​t em na krót​ko​fa​lów​ki wi​sia​ły róż​n e od​bla​sko​we okry​c ia. No tak, cze​go in​n e​go moż​n a się spo​d zie​wać w ta​kim miej​scu? Coś tu jed​n ak nie gra​ło… Krót​ko​f a​lów​ka znów się ode​z wa​ła: – Okej. Nie mogę się do​d zwo​n ić do Ja​c obs​so​n a. Wi​d ocz​n ie jest za​ję​t y, wiesz czym. Zrób​my tak: niech ta eki​pa na ra​z ie za​c ze​ka, a ty zjedź do wen​t y​la​t or​n i i sprawdź. Od​biór. – A czy ktoś z nas nie może też zje​c hać? – wcię​ła się Nora, za​n im ko​leś w swe​t rze zdą​ż ył od​po​wie​d zieć. – Wte​d y bę​d zie​my mo​gli wpi​sać so​bie do ra​por​t u, że spraw​d zi​li​śmy filtr, i szef nie bę​d zie się cze​piał. Wiesz, jak to jest… – Uśmiech​n ę​ła się i lek​ko prze​c hy​li​ła gło​wę. Są​d ząc po głu​pa​wej mi​n ie ko​le​sia, za​d zia​ła​ło. – Ej, py​t a​ją, czy mogą wy​słać na dół też ko​goś od sie​bie, żeby od​f aj​ko​wać swo​je pro​c e​d u​ry. To chy​ba nie pro​blem, nie? – Ja​sne. Tak zrób​c ie. Od​biór. – Zro​z u​mia​n o. – Fa​c et od​sta​wił na​d aj​n ik i pu​ścił oko do Nory. – To co, zjeż​d ża​my ja i ty… – Miło by było, ale nie​ste​t y, u nas tyl​ko Jo​n as ma upraw​n ie​n ia do prze​pro​wa​d za​n ia ta​kiej kon​t ro​li… Nora po​ło​ż y​ła rękę na ra​mie​n iu Jef​f a. – Aha… – Fa​c et był wy​raź​n ie za​wie​d zio​n y, ale HP za bar​d zo się tym nie prze​jął. Co​raz bar​d ziej utwier​d zał się w prze​ko​n a​n iu, że coś tu jest nie tak. Za​ję​ty, wiesz czym… – A ja? Do spraw​d ze​n ia fil​t rów UV po​t rzeb​n e są dwie oso​by. Za​po​mnia​łaś? – wtrą​c ił HP. Nora i on wy​mie​n i​li szyb​kie spoj​rze​n ia, do tego HP dys​kret​n ie po​ru​szył gło​wą. Przez se​kun​d ę się za​wa​h a​ła. – Ach, tak! – Mach​n ę​ła ręką. – Za​wsze mi to wy​la​t u​je z gło​wy. Prze​c ież do trzy​ma​n ia ramy po​t rze​ba dwóch osób.

– Nie ma spra​wy, ja mogę po​t rzy​mać – za​pro​t e​sto​wał fa​c et. – Ja​sne. Ale niech ci się ręka omsknie i bę​d zie po pal​c ach. Pa​mię​t a​c ie, co się przy​d a​rzy​ło Kal​le​mu? – Nora ob​ró​c i​ła się do nich. – Masz na my​śli Kal​le​go Trzy Pal​c e z ABB? – Has​sel​qvist wy​ka​z ał się re​f lek​sem. – Strasz​n e. Na​wet na ubez​pie​c ze​n ie się chło​pak nie za​ła​pał… Uśmiech bły​ska​wicz​n ie znikł fa​c e​t o​wi z twa​rzy. – Do​bra. Ko​le​ga też może zje​c hać. – Wska​z ał na HP. – Resz​t a tu za​c ze​ka. Au​t o​mat z kawą jest tam da​lej. Wstał, okrą​ż ył ladę i pod​szedł do so​lid​n ych sta​lo​wych drzwi. Wy​c ią​gnął kar​t ę przy​c ze​pio​ną do pasa ela​stycz​n ą żył​ką, przy​su​n ął do czyt​n i​ka i przy​t rzy​mał im drzwi. – Na​przód marsz! W bud​c e przed win​d a​mi sie​d ział straż​n ik z rudą, rów​n o przy​strzy​ż o​n ą ko​z ią bród​ką. Kie​dy po​d e​szli, zer​k​n ął w ich stro​n ę i znów wbił wzrok w ekran przed sobą. – Pro​wa​d zę dwóch ser​wi​san​t ów do wen​t y​la​t or​n i – po​wie​d ział fa​c et w swe​t rze. – Do​bra. – Nie pa​t rząc na nich, straż​n ik na​c i​snął gu​z ik i drzwi win​d y się otwo​rzy​ły. Wsie​dli. Fa​c et po​wtó​rzył ma​n ewr z kar​t ą i ko​lej​n ym czyt​n i​kiem, po czym wy​brał przy​c isk. Drzwi się za​mknę​ły, win​d a ru​szy​ła. Je​c ha​li w mil​c ze​n iu. HP dys​kret​n ie się roz​glą​d ał. Lu​stro w su​f i​c ie na stó​wę skry​wa​ło ka​me​rę, ale za​c ie​ka​wi​ło go coś in​n e​go. Je​śli są​d zić z pa​n e​lu przy​c i​sków, pod bu​d yn​kiem mie​ści​ło się jesz​c ze sześć pię​t er. Oni je​c ha​li na po​z iom mi​n us je​d en, na pa​n e​lu pod​pi​sa​n y jako „Po​miesz​c ze​n ia tech​n icz​n e”. Przy po​z io​mie mi​n us dwa wid​n iał na​pis „Ste​row​n ia”. Niż​sze pię​t ra nie były na​z wa​n e. Win​d a za​t rzy​ma​ła się na​gle i HP po​c zuł, jak żo​łą​d ek lek​ko mu pod​sko​c zył. Ką​t em oka za​uwa​ż ył, że Jeff za​c zy​n a szu​kać cze​goś w kie​sze​n i kom​bi​n e​z o​n u. – Je​ste​śmy – po​wie​d ział fa​c et. – Nie wy​sia​d a​my tu​t aj – od​parł Jeff. – Co? Jeff wy​c ią​gnął re​wol​wer i przy​ło​ż ył go fa​c e​t o​wi do gło​wy. HP od razu po​z nał tego gna​t a. To ten sam, któ​re​go miał przy ho​t e​lu. Od razu czuł, że taki wo​jow​n i​c zy typ jak Jeff szyb​ko nie po​z bę​d zie się bro​n i. – Zjeż​d ża​my do ste​row​n i. Mi​giem – roz​ka​z ał Jeff. Fa​c e​t a spa​ra​li​ż o​wa​ło. No​ż eż kurrr​r​w a. HP po​wo​li od​su​n ął rękę Jef​f a. Jed​n o​c ze​śnie chwy​c ił kar​t ę przy​c ze​pio​n ą do pasa fa​c e​t a, zbli​ż ył ją do czyt​n i​ka i wci​snął gu​z ik po​z io​mu mi​n us dwa. – Tyl​ko spo​koj​n ie… – od​c zy​t ał imię na kar​c ie – …Jo​c hen, a wszyst​ko bę​d zie do​brze. Fa​c et chy​ba chciał coś po​wie​d zieć, ale w ostat​n iej chwi​li się roz​my​ślił. HP zer​k​n ął na lu​stro w su​f i​c ie. Py​t a​n ie, ile cza​su mi​n ie, za​n im straż​n ik na gó​rze za​ła​pie, co się dzie​je. Cho​c iaż je​śli HP się nie my​lił, to straż sku​pia​ła się na in​n ych punk​t ach obiek​t u. Po​wo​li ścią​gnął oku​la​ry i we​t knął je do kie​sze​n i. Win​d a za​t rzy​ma​ła się na po​z io​mie mi​n us dwa. Drzwi się otwo​rzy​ły. Nikt przed nimi nie

stał. Przez gi​gan​t ycz​n e szy​by po obu stro​n ach wi​d ać było dłu​gie oświe​t lo​n e tu​n e​le ob​wie​szo​ne ka​bla​mi i sprzę​t em. HP naj​bar​d ziej in​t e​re​so​wa​ły okna ste​row​n i. Oko​ło trzy​d zie​stu sta​n o​wisk uło​ż o​n ych w coś na kształt nie​peł​n e​go am​f i​t e​atru z ogrom​n y​mi ekra​n a​mi w miej​scu sce​n y. HP na​li​c zył co naj​mniej osiem od​wró​c o​n ych ple​c a​mi osób. Jeff pchnął Jo​c he​n a. – Otwie​raj. Tym ra​z em fa​c et nie pro​t e​sto​wał. Przy​ło​ż ył kar​t ę do czyt​n i​ka umiesz​c zo​n e​go obok so​lid​nych sta​lo​wych drzwi i usu​n ął się na bok. HP otwo​rzył i ru​c hem gło​wy na​ka​z ał Jef​f o​wi oraz Jo​c he​n o​wi wejść do środ​ka. Na​gle za​schło mu w ustach. – Niech nikt się nie ru​sza! – wrza​snął Jeff, trzy​ma​jąc re​wol​wer w gó​rze. Świa​t ła! Ka​me​ra! Ak​c ja!

27 | Prineville60

– Wi​t am wszyst​kich. Puł​kow​n ik An​d ré Pel​las. Nie​ste​t y, mam do prze​ka​z a​n ia dość nie​po​ko​ją​cą wia​d o​mość. Wy​glą​d a na to, że ist​n ie​ją za​awan​so​wa​n e pla​n y za​kłó​c e​n ia uro​c zy​sto​ści ślub​nych. O udział w spi​sku po​d ej​rze​wa​my na​stę​pu​ją​c e oso​by. Ski​n ął na Ru​n e​ber​ga, któ​ry na​c i​snął pi​lo​t a. Ko​lej​n e zdję​c ie wje​c ha​ło na ekran. Bec​c a mi​mo​wol​n ie przy​gry​z ła war​gę. – Hen​rik Pet​t ers​son a.k.a. HP albo nu​mer 128. Już wcze​śniej zna​n y po​li​c ji, na kon​c ie ma mię​d zy in​n y​mi nie​u myśl​n e spo​wo​d o​wa​n ie śmier​c i. Praw​d o​po​d ob​n ie stał za za​ma​c hem na Kung​sträd​går​d en dwa lata temu. Jak może wie​c ie, jest po​szu​ki​wa​n y li​stem goń​c zym za udział w ze​szło​t y​go​d nio​wym za​ma​c hu przy ho​t e​lu Grand. Bec​c a wi​d zia​ła, jak sie​d zą​c y w sali po​li​c jan​c i ki​wa​ją gło​wa​mi. Ro​bi​ła, co mo​gła, żeby uda​wać nie​wzru​szo​n ą. – Ko​lej​n y po​d ej​rza​n y to dla nas nowa po​stać. – Ru​n e​berg prze​łą​c zył zdję​c ie. – Ma​gnus Sand​ström, w nie​któ​rych krę​gach zna​n y jako Fa​ruk Al-Has​san. Sand​ström praw​d o​po​d ob​n ie jest mó​z giem au​t o​n o​micz​n ej gru​py zna​n ej jako Gra. Wy​bit​n ie in​t e​li​gent​n y, z ła​t wo​ścią ma​ni​pu​lu​je in​n y​mi, na​le​ż y go uznać za bar​d zo nie​bez​piecz​n e​go. W tej chwi​li pro​wa​d zi​my in​ten​syw​n e po​szu​ki​wa​n ia tych dwóch de​li​kwen​t ów. Są​d zi​my, że zdo​ła​my ich do​paść. Jest więc szan​sa, że uda nam się ich schwy​t ać przed ju​t rzej​szym ślu​bem. Na wy​pa​d ek gdy​by nam się nie po​wio​d ło, wszy​scy do​sta​n ie​c ie ich po​d o​bi​z ny. Pel​las spoj​rzał na Ru​n e​ber​ga. – Zdję​c ia ma​c ie w tecz​kach przed sobą. Są tam też mapy, plan prze​jaz​d u i dane kon​t ak​t o​we, w tym nu​mer ko​mór​ko​wy do puł​kow​n i​ka Pel​la​sa – wtrą​c ił Ru​n e​berg. – Dzię​ku​ję, ko​mi​sa​rzu. Ży​c zę wszyst​kim po​wo​d ze​n ia. Mu​szę do​d ać, że ja, mar​sza​łek i Jego Kró​lew​ska Mość je​ste​śmy wam nie​z mier​n ie wdzięcz​n i za wasz trud. Miej​my na​d zie​ję, że bę​d zie​my mieć przed sobą spo​koj​n ą dobę… * Oczy jak spodki, roz​d zia​wio​n e gęby i po​bla​d łe twa​rze. Jeff ode​pchnął Jo​c he​n a i zro​bił kil​ka zde​c y​d o​wa​n ych kro​ków scho​d a​mi pro​wa​d zą​c y​mi do naj​n iż​sze​go po​z io​mu po​miesz​c ze​n ia. Wciąż mie​rzył w po​wie​t rze. – Kto tu jest sze​f em? – Ja. – Zza biur​ka pod​n iósł się ro​sły fa​c et w bia​łej ko​szu​li z krót​kim rę​ka​wem i etui na dłu​go​pi​sy wy​sta​ją​c ym z kie​sze​n i. – Sia​d aj! – Jeff wy​c e​lo​wał w nie​go broń. Fa​c et przez chwi​lę się wa​h ał, w koń​c u po​słu​c hał. Jeff ru​szył w dół scho​d ów i do​szedł do jego biur​ka. HP wol​n o szedł za nim, roz​glą​d a​jąc się

do​ko​ła. Tak jak przy​pusz​c zał, w po​miesz​c ze​n iu nie było ka​mer. Związ​ki za​wo​d o​we są prze​c iw​n e fil​mo​wa​n iu pra​c ow​n i​ków przy biur​kach. Dwóch ope​ra​t o​rów wy​mie​n i​ło spoj​rze​n ia, po​t em ner​wo​we uśmiesz​ki. Jeff za​t rzy​mał się przy kom​pu​t e​rze sze​f a. HP sta​n ął ka​wa​łek za nim. Jeff po​wo​li otwo​rzył za​pi​n a​n ą na rzep kie​szeń kom​bi​n e​z o​n u. – Masz. Wy​c ią​gnął gru​by pen​d ri​ve i po​ło​ż ył na bla​c ie. – W-włącz to. I wy​bierz plik Mis.exe. Po​t em po​wiem ci, co masz ro​bić. – Do​bra… Szef po​ło​ż ył dłoń na pen​d ri​vie i ostroż​n ie przy​su​n ął go do sie​bie. HP szyb​ko zer​k​n ął do tyłu. Zo​ba​c zył spoj​rze​n ia po​z o​sta​łych ope​ra​t o​rów. Bali się? Pew​n ie też, ale wy​raź​n iej niż strach w ich oczach dało się za​u wa​ż yć… Wy​c ze​ki​wa​n ie?! Szef za​c zął ma​n i​pu​lo​wać przy wej​ściu USB umiesz​c zo​n ym z boku ekra​n u. Jef​f o​wi nie​bez​piecz​n ie trzę​sła się ręka, w któ​rej trzy​mał broń. Grdy​ka pod​ska​ki​wa​ła mu jak sza​lo​n a. Szef ob​ró​c ił pen​d ri​ve i zbli​ż ył go do ekra​n u. Kie​d y się po​c hy​lał, za​d arł mu się rę​kaw ko​szu​li i od​sło​n ił frag​ment ta​t u​ażu. Kro​pla potu skap​n ę​ła mu z wło​sów i za​c zę​ła spły​wać po po​licz​ku. – STAĆ! – po​wie​d ział na​gle HP. Szef się wzdry​gnął i upu​ścił pen​d ri​ve na pod​ło​gę. – C-co? – Jeff ru​szył w jego stro​n ę. – NIE wsu​waj tego pen​d ri​ve’a – wy​c e​d ził HP do sze​f a, któ​ry już zdą​ż ył pod​n ieść sprzęt z pod​ło​gi. – A-ale po​c ze​kaj. Prze​c ież Miś… – za​c zął Jeff. – Na​praw​d ę my​śla​łeś, że wy​star​c zy ot tak we​t knąć tu pa​mięć z wi​ru​sem? HP zro​bił krok do przo​d u i za​brał sze​f o​wi pen​d ri​ve’a. – Po​wiedz nam, co by się sta​ło? – po​wie​d ział do męż​c zy​z ny. – C-co?! HP wy​c ią​gnął z kie​sze​n i pa​ra​li​z a​t or. Na​c i​snął włącz​n ik do po​ło​wy i nie​bie​ska nit​ka prą​d u za​c zę​ła ner​wo​wo tań​c zyć mię​d zy elek​t ro​d a​mi. – Po​wiedz, co by się sta​ło, gdy​byś pod​łą​c zył pen​d ri​ve do sys​t e​mu, albo wpa​ku​ję ci pięć​dzie​siąt ty​się​c y wol​t ów pro​sto w tę gru​bą dupę! – Yyy… ale prze​c ież… – za​pro​t e​sto​wał szef. HP przy​sta​wił mu pa​ra​li​z a​t or do pier​si i fa​c e​t em od razu wstrzą​snę​ły ner​wo​we spa​z my. – AAAAAGG​G L​G L​LGG!!! HP opu​ścił rękę i fa​c et osu​n ął się na zie​mię. Jego cia​ło przez kil​ka se​kund drga​ło. Po po​ko​ju roz​szedł się sła​by za​pach przy​pa​lo​n ych wło​sów. HP ob​ró​c ił się po​wo​li i wy​mie​rzył pa​ra​li​z a​t or w Jo​c he​n a, któ​ry od razu się cof​n ął. – Co to ma, kur​wa, zna​c zyć, HP?! – Jeff zro​bił się bla​d y jak pa​pier, ale HP miał go gdzieś. Na​gle at​mos​f e​ra zu​peł​n ie się zmie​n i​ła. W po​wie​t rzu wi​siał strach. HP prze​sko​c zył kil​ka stop​n i i za​t rzy​mał się przy naj​bli​ż ej sie​d zą​c ym ope​ra​t o​rze. Pod​n iósł

pa​ra​li​z a​t or. – Co by się sta​ło, gdy​by​śmy wło​ż y​li pen​d ri​ve’a? – Sys​t em od razu by się za​mknął – na​t ych​miast od​parł ope​ra​t or. – Cie​ka​we. I co jesz​c ze? – No… Lam​py by zga​sły, od​c ię​t o by do​pływ prą​d u, win​d y by sta​n ę​ły. Włą​c zył​by się alarm. No i po​ja​wi​li​by się straż​n i​c y… Fa​c et za​c zął prze​ły​kać śli​n ę, więc HP po​n a​glił go, ma​c ha​jąc pa​ra​li​z a​t o​rem. – Straż​n i​c y, gli​n y, woj​sko… Wszy​scy! HP spoj​rzał na Jef​f a. Mię​śniak chy​ba nie za​ła​pał. Tem​po było za szyb​kie. – Jeff, to pu​łap​ka. Wie​d zie​li, że przyj​d zie​my. Praw​d a? Zbli​ż ył męż​c zyź​n ie pa​ra​li​z a​t or do twa​rzy, włą​c zył i ko​lej​n a nie​bie​ska wiąz​ka za​iskrzy​ła mię​d zy elek​t ro​d a​mi. – Ale nie tak… – Ope​ra​t or pod​n iósł ręce i od​c hy​lił się na krze​śle tak bar​d zo, jak mógł. – Tt-tyl​ko tu​n e​lem. Mie​li​ście przyjść tu​n e​lem. To wszyst​ko był… – Co?! – Jeff chy​ba wresz​c ie od​z y​skał mowę. – T-test. Ta​kie ćwi​c ze​n ia. Tak nam po​wie​d zie​li. Ale nie… Ope​ra​t or spoj​rzał po​n ad ba​rier​ką na sku​lo​n e​go na pod​ło​d ze sze​f a, któ​ry kwi​lił zwi​n ię​t y w kłę​bek. – Ale nie, że tak… – Kurr​r​wa! Kurr​r​wa! Kurr​r​wa! Jeff chy​ba nie wie​d ział, co ze sobą zro​bić. HP dał mu kil​ka se​kund na uspo​ko​je​n ie się. – No to po​z a​mia​t a​n e! Je​śli nie mo​ż e​my za​in​sta​lo​wać wi​ru​sa, rów​n ie do​brze… Jeff po​wo​li po​krę​c ił gło​wą i opu​ścił dłoń z re​wol​we​rem. HP za​u wa​ż ył, że Jo​c hen ostroż​n ie się do nie​go przy​su​n ął. – Jef​f er​son, wy​lu​z uj – jęk​n ął HP. – To jesz​c ze nie ko​n iec za​ba​wy. Tyl​ko uwa​ż aj na tego bo​h a​t e​ra za tobą. We​t knął pa​ra​li​z a​t or do kie​sze​n i, ob​ró​c ił się ple​c a​mi do Jef​f a i za​c zął gme​rać przy ogrom​nej klam​rze ple​c a​ka. Jeff spoj​rzał na Jo​c he​n a. Zo​rien​t o​wał się, że fa​c et się do nie​go zbli​ż ył, więc znów uniósł pi​sto​let. – Do tyłu! – wy​sy​c zał. Jo​c hen wy​c ią​gnął przed sie​bie ręce. – Daj​c ie spo​kój, chło​pa​ki, i tak nie ma​c ie szans – po​wie​d ział nie tak dziar​skim i jo​wial​n ym gło​sem jak wcze​śniej. – Choć to teo​re​t ycz​n ie nie​moż​li​we, uda​ło wam się tu do​stać. Gra​t u​lu​ję. Na​sze po​sił​ki już są na gó​rze. Pew​n ie ogło​si​li alarm. Znów zbli​ż ył się o pół kro​ku. – Jeff, bo tak się na​z y​wasz, praw​d a? Po​słu​c haj. Nig​d y nie uda wam się zsa​bo​t o​wać sys​t e​mu. To ja​sne jak słoń​c e. Przy naj​mniej​szej pró​bie pod​łą​c ze​n ia ja​kie​go​kol​wiek sprzę​t u sys​t em się za​my​ka. No i nie ma​c ie do​kąd uciec… Ko​lej​n e pół kro​ku. – Naj​le​piej bę​d zie się pod​d ać.

Ręka, w któ​rej Jeff trzy​mał broń, za​c zę​ła się trząść jesz​c ze bar​d ziej. – Po​sił​ki pew​n ie są na scho​d ach. Wpad​n ą tu lada mo​ment. Le​piej, że​byś wte​d y nie miał w ręku pi​sto​le​t u. Chy​ba ro​z u​miesz? Jo​c hen pró​bo​wał uchwy​c ić spoj​rze​n ie Jef​f a, zro​bił ko​lej​n y krok w przód. Wy​c ią​gnął dłoń w stro​n ę lufy. – Daj spo​kój, Jeff. Obie​c u​ję, że ci po​mo​gę. Wszyst​ko bę​d zie… GLGR​R​G R​RLRRRR!!! Ude​rze​n ie prą​d u spra​wi​ło, że Jo​c hen za​c zął pod​ska​ki​wać jak młot pneu​ma​t ycz​n y. Usta mu się otwo​rzy​ły, po​t em za​mknę​ły, gał​ki oczne ob​ró​c i​ły się do góry i wi​d ać było tyl​ko biał​ka. Na wszel​ki wy​pa​d ek HP do​c i​skał pa​ra​li​z a​t or do ra​mie​n ia Jo​c he​n a jesz​c ze pięć se​kund, do​pie​ro po​t em go wy​łą​c zył. Nie​któ​re mię​śnie od razu od​mó​wi​ły po​słu​szeń​stwa i Jo​c hen ru​n ął na zie​mię. Wo​kół roz​szedł się za​pach mo​c zu. – To było za​je​bi​ście kre​t yń​skie, piz​d o! – wark​n ął HP przez za​c i​śnię​t e zęby i do​t knął Jo​c he​na czub​kiem buta. – Pew​n ie woj​sko​wy albo były woj​sko​wy – po​wie​d ział do Jef​f a, ale ten był chy​ba zbyt zszo​ko​wa​n y, żeby za​re​ago​wać. – W ży​c iu nie wi​d zia​łem me​c ha​n i​ka z tak czy​sty​mi dłoń​mi. Żad​n e​go bru​d u za pa​z nok​c ia​mi, żad​n ych plam za​schnię​t e​go ole​ju. Z krót​ko​f a​lów​ki ko​rzy​stał jak na roz​kaz i ga​d ał tym kre​t yń​skim woj​sko​wym żar​go​n em. Zu​peł​n ie jak mój sta​ry. Roz​kaz, zro​z u​mia​no, na​przód marsz. Kto tak, kur​wa, gada? Pa​lant nie miał wyj​ścia, mu​siał stru​gać bo​h a​t e​ra. Jeff wciąż mil​c zał. HP wzru​szył ra​mio​n a​mi i po​sta​wił ple​c ak na pod​ło​d ze. Po kil​ku pró​bach uda​ło mu się po​ko​n ać szy​f ro​wy za​mek i otwo​rzyć kla​pę. – Masz! Wy​c ią​gnął bu​t el​kę wody, któ​rą po​d ał Jef​f o​wi. Ten chwy​c ił ją i przez chwi​lę nie wie​d ział, co z nią zro​bić. Wresz​c ie mózg za​c zął mu funk​c jo​n o​wać. Od​c ią​gnął za​t ycz​kę zę​ba​mi i wy​pił kil​ka so​lid​n ych ły​ków. – Nasz żoł​n ie​rzyk co do jed​n e​go miał ra​c ję – po​wie​d ział HP, zer​ka​jąc na ogrom​n y ze​gar za​wie​szo​n y w głę​bi na ścia​n ie. – Po​sił​ki na pew​n o są w dro​d ze. Mamy mniej niż dzie​sięć mi​nut. Wy​c ią​gnął z ple​c a​ka opra​wio​n y w gumę dysk prze​n oś​n y i parę kaj​d a​n ek. – Jeff, mo​ż esz scho​wać gna​t a. Chło​pa​ki zro​z u​mia​ły, że to nie żar​t y, co nie? Nikt się nie ode​z wał, ale wy​stra​szo​n e miny mó​wi​ły same za sie​bie. HP po​ło​ż ył dysk na biur​ku jed​n e​go z ope​ra​t o​rów. – Bądź tak miły i pod​łącz… Ko​leś się​gnął po kwa​d ra​t o​wy dysk. Łapy tak mu się trzę​sły, że le​d ​wo zdo​łał chwy​c ić od​cho​d zą​c y od sprzę​t u ka​be​lek. – Cz-cze​kaj! – Jeff znów od​z y​skał mowę. We​t knął splu​wę do kie​sze​n i kom​bi​n e​z o​n u i zro​bił kil​ka kro​ków w stro​n ę HP. – Prze​c ież nie mo​ż e​my nic pod​łą​c zyć. Sam mó​wi​łeś. Bo alarm… HP ski​n ął gło​wą na ope​ra​t o​ra i żeby roz​kaz był ja​śniej​szy, za​ma​c hał mu pa​ra​li​z a​t o​rem przed no​sem. Ko​leś pod​łą​c zył ka​bel. Ekra​n y za​mi​go​t a​ły. Chy​ba wszy​scy wstrzy​ma​li od​d ech. Wska​z ów​ka ze​ga​ra prze​su​n ę​ła się o se​kun​d ę. Dwie.

Trzy… * – Świet​n ie, że wró​c i​łaś, Nor​mén – po​wie​d ział z uśmie​c hem Ru​n e​berg, kie​d y szli ko​ry​t a​rzem. – Cho​c iaż wciąż nie do koń​c a ro​z u​miem. Hen​rik Pe​t ers​son to… – na chwi​lę za​wie​sił głos, bo mi​ja​li aku​rat kil​ku in​n ych ochro​n ia​rzy – …twój brat. Więc dla​c ze​go chcesz… – To cał​kiem pro​ste, Lud​d e. Nikt nie zna Hen​ke​go le​piej niż ja. Nikt nie wie, jak się za​c ho​wu​je, jak my​śli… – Trud​n o za​prze​c zyć, ale co, je​śli… Mi​ja​li wła​śnie otwar​t e drzwi do jed​n e​go z po​koi. W środ​ku Bec​c a do​strze​gła Stigs​so​n a, Sam​me​ra i trze​c ie​go fa​c e​t a, któ​re​go ko​ja​rzy​ła z te​le​wi​z ji. – Je​stem go​t o​wa zro​bić wszyst​ko, żeby po​wstrzy​mać Hen​ke​go i tych, któ​rzy za tym sto​ją – po​wie​d zia​ła nie​c o zbyt gło​śno. – Nie​ste​t y, mu​szę cię pro​sić o jesz​c ze jed​n ą przy​słu​gę, Lud​d e – do​d a​ła, kie​d y już mi​n ę​li drzwi. – I to ogrom​n ą… * Nic się nie sta​ło. – Otwórz plik Excel o na​z wie R-day. Wy​szu​kaj nu​me​ry PE​SEL, któ​re są na li​ście – po​wie​dział HP naj​spo​koj​n iej, jak mógł. Ser​c e wa​li​ło mu tak, że kom​bi​n e​z on nie​mal pod​ska​ki​wał. – Użyj da​n ych z naj​bar​d ziej taj​n ych baz. Re​jestr kar​n y, wy​n i​ki z wy​szu​ki​wa​rek, man​d a​t y za złe par​ko​wa​n ie, SMS-y, te​le​f o​n y, mej​le, Fa​c e​bo​ok, kar​t y zdro​wia i pie​przo​n e bo​n u​sy z su​per​mar​ke​t u. Sło​wem, kur​wa, wszyst​ko! Ope​ra​t or otwo​rzył usta, żeby coś po​wie​d zieć, ale HP mu prze​rwał. – Na two​im miej​scu bym nie pro​t e​sto​wał, tyl​ko brał się do ro​bo​t y. Strze​lił ko​le​sio​wi pa​ra​li​z a​t o​rem kil​ka​n a​ście cen​t y​me​t rów przed no​sem. Ope​ra​t or przez chwi​lę się za​sta​n a​wiał, po​t em za​gryzł war​gi i po​ki​wał gło​wą. Wy​stu​kał na kla​wia​t u​rze kil​ka po​le​c eń. – Ła​piesz, Jeff? Ni​c ze​go im nie za​szcze​pi​my, bo na to wła​śnie cze​ka​li – cią​gnął HP. Nie​ma​ło wy​sił​ku kosz​t o​wa​ło go uda​wa​n ie spo​koj​n iej​sze​go, niż był w rze​c zy​wi​sto​ści. – Za​miast re​ali​z o​wać nasz pierw​szy plan i pró​bo​wać znisz​c zyć coś nie​z nisz​c zal​n e​go, a po​t em się pod​dać, zro​bi​my coś in​n e​go. Coś so​bie stąd za​bie​rze​my. Coś za​je​bi​ście waż​n e​go. Coś, cze​go aku​rat w tym miej​scu jest całe mnó​stwo. Cza​isz? HP uniósł brwi i spoj​rzał wy​c ze​ku​ją​c o. – In​f or​ma​c je – wy​mam​ro​t ał Jeff. – Ale co to nam da? Ja​kim cu​d em kil​ka skra​d zio​n ych in​f or​ma​c ji może po​wstrzy​mać Pay​Tag? – Na li​ście jest chy​ba pięć​set na​z wisk – prze​rwał mu ope​ra​t or. – Pra​wie, mój dro​gi po​moc​n i​ku! – uśmiech​n ął się HP. – W pierw​szym ar​ku​szu jest ich sto. Są tu nie​któ​rzy dzien​n i​ka​rze wszyst​kich szwedz​kich ga​z et, sze​f o​wie wia​d o​mo​ści z wszyst​kich moż​li​wych pro​gra​mów te​le​wi​z yj​n ych i ra​d io​wych, a na koń​c u cała gru​pa VIP-ów z Bon​n ie​ra​mi i Wal​len​ber​ga​mi na cze​le. – A w dru​gim? – za​py​t ał Jeff.

– Na dru​giej li​ście jest 349 na​z wisk. Do​kład​n ie 349. Te​raz już ro​z u​miesz?

28 | Ninjas61

– Go​t o​wy na fi​n ał? Jeff po​ki​wał gło​wą. – Do​bra, je​d zie​my. Trzy​maj kciu​ki! – HP scho​wał prze​n o​śną pa​mięć do ple​c a​ka, za​t rza​snął za​mek i za​piął klam​rę na klat​c e pier​sio​wej. Iden​t y​f i​ka​t or Jo​c he​n a za​wie​sił na jed​n ym z pa​sków. Za​ło​ż ył też jego ciu​c hy. Wpraw​d zie ko​szu​la była o dwa roz​mia​ry za duża, a spodnie całe za​si​ka​n e, ale nie miał wyj​ścia. – Chło​pa​ki, ra​d zę wam spo​koj​n ie sie​d zieć pod biur​ka​mi przez ja​kieś dzie​sięć mi​n ut. I od​dy​c haj​c ie przez nos! – za​wo​łał do ope​ra​t o​rów. Za​ło​ż ył ma​skę ga​z o​wą, wy​c ią​gnął świe​c ę dym​n ą, zdjął z niej osło​n ę i za​pa​lił. Wy​star​c zy​ło pół mi​n u​t y, żeby po​miesz​c ze​n ie wy​peł​n ił gę​sty, gry​z ą​c y dym. HP otwo​rzył sta​lo​we drzwi, od​pa​lił ko​lej​n ą świe​c ę i wy​rzu​c ił ją na ko​ry​t arz pro​wa​d zą​c y do win​d y. Od​c ze​ka​li kil​ka se​kund. Gdzieś w dali roz​le​gło się wy​c ie alar​mu. – Te​raz. Wy​szli na za​d y​mio​n y ko​ry​t arz. Pra​wie nic nie wi​d zie​li, ma​ski tyl​ko po​gar​sza​ły sy​t u​ację. Jeff wspiął się na pal​c e i rę​ko​je​ścią pi​sto​le​t u roz​bił ka​me​rę na su​f i​c ie. Po​t em po omac​ku do​szli do na​roż​n i​ka, przy​kuc​n ę​li i opar​li się ple​c a​mi o ścia​n ę. Tuż obok były drzwi na klat​kę scho​d o​wą ozna​ko​wa​n e zie​lo​n ą ta​blicz​ką z na​pi​sem „Wyj​ście awa​ryj​n e”. Za nimi roz​le​gły się trza​ski krót​ko​f a​ló​wek i tu​pot cięż​kich bu​t ów. – Będą tu lada mo​ment – wy​sy​c zał HP i z kie​sze​n i wy​c ią​gnął kaj​d an​ki. – Strze​laj bez roz​ka​z u, Jeff! Jeff wy​mie​rzył pi​sto​let w su​f it i od​d ał kil​ka strza​łów. Ka​mien​n e po​sadz​ki i ścia​n y wzmoc​ni​ły ogłu​sza​ją​c y huk. – Strze​la​n i​n a! – za​wo​łał ktoś za drzwia​mi. – Przy​go​t o​wać się do wej​ścia! Jeff ode​pchnął broń, pusz​c za​jąc ją po pod​ło​d ze. Po​t em za​ło​ż ył ręce na ple​c y. HP bły​ska​wicz​n ie za​kuł go w kaj​d an​ki, ale klu​c zyk zo​sta​wił w zam​ku. W na​stęp​n ej se​kun​dzie drzwi otwo​rzy​ły się z im​pe​t em. Obaj omal nie do​sta​li w twarz. Skrzy​d ło drzwi za​mknę​ło ich w rogu, w któ​rym kuc​n ę​li. Przez szpa​rę HP wi​d ział, jak do ko​ry​t a​rza wpa​d a cały od​d ział uzbro​jo​n ych, ubra​n ych na czar​n o lu​d zi w heł​mach i ma​skach ga​z o​wych. On i Jeff przy​war​li do ścia​n y, żeby jak naj​mniej rzu​c ać się w oczy. Ko​man​d o​si znik​n ę​li w kłę​bach dymu. Od stro​n y wej​ścia do ste​row​n i sły​c hać było krót​kie roz​ka​z y. – WCHO​D ZI​MY! – za​wo​łał ktoś. Roz​legł się huk otwie​ra​n ych kop​n ia​kiem drzwi. W tej sa​mej chwi​li HP i Jeff wsta​li, obe​szli skrzy​d ło i wy​bie​gli na klat​kę scho​d o​wą. Ru​szy​li w górę, prze​ska​ku​jąc co dru​gi sto​pień.

– Mamy naj​wy​ż ej dwie mi​n u​t y, po​t em się zo​rien​t u​ją – wy​sa​pał HP przez otwór w ma​sce. Drzwi na po​z iom ze​ro​wy były otwar​t e na oścież. Za nimi sły​c hać było wzbu​rzo​n e gło​sy i trzask krót​ko​f a​ló​wek. Przy​sta​n ę​li na chwi​lę, żeby zła​pać od​d ech. HP zdjął Jef​f o​wi ma​skę. – Ostat​n i od​c i​n ek. Je​steś go​t o​wy? – Taaa, ale mu​si​my się stąd za​wi​n ąć, za​n im znaj​d ą Jo​c he​n a bez gaci… Po​pa​t rzył na za duży uni​f orm HP i chy​ba chciał coś do​d ać, ale HP za​c zął go cią​gnąć po scho​d ach, trzy​ma​jąc moc​n o za kaj​d an​ki. Za drzwia​mi cza​iło się trzech ko​man​d o​sów. Kie​d y HP się do nich zbli​ż ył, unie​śli au​t o​ma​ty. – Jed​n e​go zła​pa​łem! – za​wo​łał tak gło​śno, jak mógł, żeby usły​sze​li go przez ma​skę. – Dru​gie​go jesz​c ze nie mamy. Pil​n uj​c ie wyj​ścia, żeby się tędy nie wy​śli​z gnął. Męż​c zyź​n i ga​pi​li się na HP. Zlu​stro​wa​li jego strój oraz iden​t y​f i​ka​t or. Nie po​mi​n ę​li sku​t ych rąk Jef​f a. Po chwi​li usu​n ę​li się i zro​bi​li im przej​ście. Je​d en z ko​man​d o​sów klep​n ął go w ra​mię. – Za​bierz go na przód, do in​n ych. HP ru​szył przez głów​n y ko​ry​t arz, pro​wa​d ząc Jef​f a przed sobą jak tar​c zę. Mi​n ę​li kil​ku stra​ż a​ków, sa​n i​t a​riu​sza oraz gru​pę in​n ych osób – nie​mal wszy​scy roz​ma​wia​li przez krót​ko​f a​lów​ki lub ko​mór​ki. HP kie​ro​wał się do wyj​ścia. Przez szkla​n e drzwi wi​d ział świa​t ła re​f lek​t o​rów roz​sta​wio​n ych przed bu​d yn​kiem. Na​gle ktoś chwy​c ił go z tyłu. Od​wró​c ił się i zo​ba​c zył ob​c ię​t e​go na jeża kar​ka w gar​n ia​ku i mo​ka​sy​n ach. – To je​d en z nich? – za​py​t ał po an​giel​sku. – Yes – przy​t ak​n ął HP i chciał pójść da​lej, ale fa​c et wciąż go trzy​mał. – Nie​z ła ro​bo​t a, sta​ry. Jak się na​z y​wasz? – An​d ers​son! – wrza​snął HP przez ma​skę i spró​bo​wał wy​rwać się z uści​sku. – A ja Tho​mas, je​stem sze​f em ochro​n y Pay​Tag. Jak go za​mkniesz, od​szu​kaj mnie, bo chęt​n ie po​słu​c ham, jak to wy​glą​d a​ło. W fir​mie po​t rze​bu​je​my ta​kich jak ty! – Ja​sne – przy​t ak​n ął HP. Ko​leś zwol​n ił uchwyt i HP z Jef​f em zna​leź​li się wresz​c ie na ze​wnątrz. Na żwi​ro​wym pod​jeź​d zie było peł​n o sa​mo​c ho​d ów. Ra​d io​wo​z ów, ka​re​t ek, wo​z ów stra​ż ac​kich oraz czar​n ych bu​sów z przy​c iem​n ia​n y​mi szy​ba​mi. Wszę​d zie pa​li​ły się świa​t ła – na​wet sa​mo​c ho​d o​we re​f lek​t o​ry i lam​py na bu​d yn​ku. Do tego krą​ż ą​c y wo​kół lu​d zie przy​świe​c a​li so​bie la​t ar​ka​mi, cho​c iaż let​n ia noc wca​le nie była ciem​n a. Ubra​n i na czar​n o po​li​c jan​c i w ekwi​pun​ku bo​jo​wym sta​li w gru​pie i o czymś ga​d a​li. Zo​ba​czyw​szy HP, na​t ych​miast prze​rwa​li roz​mo​wę. – Jesz​c ze je​d en – po​wie​d ział HP. – Gdzie ma​c ie po​z o​sta​łych? – Tam w bu​sie – od​parł któ​ryś z nich, wska​z u​jąc na je​d en ze sto​ją​c ych da​lej wo​z ów. – Prze​c hwy​c i​my go od cie​bie. Do​bra ro​bo​t a! Dwóch by​c za​stych po​li​c jan​t ów po​d e​szło i zła​pa​ło Jef​f a za ra​mio​n a. HP bły​ska​wicz​n ie prze​krę​c ił klu​c zyk i roz​piął kaj​d an​ki.

Jeff wy​strze​lił przed sie​bie jak ra​kie​t a. Prze​wró​c ił dwóch sto​ją​c ych na​prze​c iw​ko gli​n ia​rzy i ru​szył sko​sem przez pod​jazd. Ro​bił wiel​kie kro​ki, spod stóp wzbi​jał się kurz. – Wie​je nam! Wie​je! – wrza​snął HP. Po​li​c jan​c i nie za​wie​d li jego na​d ziei i rzu​c i​li się w po​goń. – Łap​c ie go! – Stój! Za​t rzy​maj się! Jeff pę​d ził dro​gą, za nim gna​ło co naj​mniej dzie​się​c iu gli​n ia​rzy. HP od​c ze​kał kil​ka se​kund, po czym pod​biegł do vana, któ​re​go mu wska​z a​li. Wóz był duży, z tyłu miał wa​h a​d ło​we drzwi, zu​peł​n ie jak wozy sto​ją​c e pod jego do​mem. Osło​n ił oczy dło​n ią i przez kra​t y zaj​rzał do środ​ka. Nora i Has​se​lqvist sie​d zie​li na​prze​c iw​ko sie​bie, obo​je mie​li ręce sku​t e na ple​c ach. Na szczę​ście nie wy​rzu​c ił klu​c zy​ka do kaj​d a​n ek… Miał ocho​t ę za​stu​kać w szy​bę, ale opa​n o​wał się i pod​biegł do drzwi​c zek kie​row​c y. Gli​n iarz sie​d zą​c y za kół​kiem zdą​ż ył pra​wie wy​siąść z wozu, kie​d y HP przy​t knął mu do brzu​c ha pa​ra​li​z a​t or. W od​róż​n ie​n iu od dwóch po​przed​n ich ofiar ko​leś wy​d ał z sie​bie tyl​ko peł​n e za​sko​c ze​n ia wes​t chnie​n ie i padł. Wi​d ocz​n ie w pa​ra​li​z a​t o​rze wy​c zer​py​wa​ło się za​si​la​nie. HP prze​c ią​gnął ko​le​sia mię​d zy inne sa​mo​c ho​d y i wsko​c zył na miej​sce kie​row​c y. Szko​d a mu było cza​su na zdej​mo​wa​n ie ple​c a​ka, zresz​t ą wo​lał go mieć bli​sko sie​bie. Zbli​ż ył rękę do sta​c yj​ki. Kur​w a, nie ma klu​czy​ków! Na sie​d ze​n iu obok też ich nie było. Wi​d ać gli​n iarz miał je przy so​bie. Że też HP o tym nie po​my​ślał! Ale nie chciał te​raz wy​cho​d zić z wozu, żeby prze​szu​kać ko​le​sio​wi kie​sze​n ie. Za duże ry​z y​ko. Za​n ur​ko​wał pod kie​row​n i​c ę i zdjął pla​sti​ko​wą osło​n ę. Puls wa​lił mu jak osza​la​ły, kie​d y pró​bo​wał wy​szu​kać od​po​wied​n ie ka​ble. To już dru​gi van, któ​re​go przy​szło mu zwi​n ąć tego dnia. No cóż, tre​n ing czy​n i mi​strza. Gdzieś w dali, w nie​roz​pro​szo​n ym świa​t łem re​f lek​t o​rów mro​ku roz​legł się huk. Je​d en, po​tem ko​lej​n e. Pew​n ie psy do​go​n i​ły Jef​f a i pró​bo​wa​ły go obez​wład​n ić. Po​wo​d ze​n ia… Ręce trzę​sły mu się z ner​wów, wresz​c ie ja​koś się opa​n o​wał. Na​t ra​f ił na wła​ści​we ka​ble, złą​czył je i przy​t knął do nie​bie​skie​go prze​wo​d u, któ​ry wcze​śniej od​c ią​gnął na bok. Za​iskrzy​ło, roz​rusz​n ik od​pa​lił. HP wci​snął pe​d ał gazu. Raz i dru​gi. Sil​n ik za​wył… Kie​d y pod​n iósł wzrok, zo​ba​c zył, jak przy​sa​d zi​sty szef ochro​n y bie​gnie pro​sto na vana, a za nim ogon ubra​n ych na czar​n o psów. HP do​c i​snął gaz i ro​z ej​rzał się, pró​bu​jąc zna​leźć naj​krót​szą dro​gę uciecz​ki. Z le​wej blo​ko​wa​ły go dwa wozy stra​ż ac​kie, z pra​wej – inna suka. Mógł je​c hać tyl​ko na wprost. W sam śro​d ek tej gro​mad​ki. Ser​c e chcia​ło mu wy​sko​c zyć z kla​t y. Je​eee-dzie​my! Chwy​c ił moc​n o kie​row​n i​c ę i do opo​ru wci​snął pe​d ał gazu. Przy​sa​d zi​sty ko​leś za​t rzy​mał się na środ​ku je​d y​n ej dro​gi uciecz​ki.

Sil​n ik ry​c zał, od​le​głość ma​la​ła bły​ska​wicz​n ie. Dwa​d zie​ścia me​t rów. Dzie​sięć. Ko​leś ani drgnął. HP ści​skał kie​row​n i​c ę, roz​glą​d ał się za inną dro​gą, ale żad​n ej nie zna​lazł. Prze​su​n ął pra​wą sto​pę na ha​mu​lec. Z miny osił​ka wy​n i​ka​ło, że się nie prze​su​n ie. Kurrrr​r​w a!!! HP ścią​gał nogę z gazu, kie​d y dwóch gli​n ia​rzy rzu​c i​ło się na przy​sa​d zi​ste​go i od​c ią​gnę​ło go na bok. Dro​ga wol​n a! – Cy​kor! – za​wo​łał HP i znów do​c i​snął gaz. Na​gle za​c zę​ło mu bu​z o​wać w kla​c ie, na ję​z y​ku po​c zuł smak ad​re​n a​li​n y. Uda się! Musi się, kur​w a, udać!!! Wóz wy​mi​n ął ram​pę i otarł się o bra​mę na pod​jeź​d zie. Na wzgó​rzu ko​t ło​wa​ła się gro​ma​d a psów. Wszy​scy byli po​c hło​n ię​c i si​ło​wa​n iem się z Jef​fem, więc nie zwró​c i​li uwa​gi na mi​ja​ją​c e​go ich vana. HP prze​su​n ął pal​c a​mi po de​sce roz​d ziel​c zej. Na gó​rze zo​ba​c zył kil​ka cie​ka​wie wy​glą​d a​ją​cych gu​z i​ków. Wci​snął wszyst​kie. Umiesz​c zo​n e z boku przed​n iej szy​by świa​t ło za​c zę​ło mi​gać na nie​bie​sko, po chwi​li wspar​ło je wy​c ie sy​re​n y. Bra​ma za​c zę​ła się otwie​rać, za​n im ją do​strzegł. Te​raz bu​z o​wa​ło mu też w gar​d le i w ustach. Wresz​c ie uda​ło mu się wy​je​c hać na ze​wnątrz i od razu wy​buch​n ął hi​ste​rycz​n ym, ogłu​sza​ją​c ym śmie​c hem. Elvis has left the fuc​king bu​il​ding! 62

29 | Information is power63

– Halo. – Do​bry wie​czór, dro​g i przy​ja​cie​lu. Czy też ra​czej: dzień do​bry. Cho​ciaż dla was pew​nie nie oka​zał się zbyt do​bry. Do​my​ślam się, że jest pan nie​co po​ru​szo​ny. – Po​ru​szo​ny to nie​w ła​ści​w e sło​w o. – Ro​z u​miem i oczy​w i​ście współ​czu​ję. Przy​kro mi, że plan się nie po​w iódł. – Przy​kro panu? – Ależ tak. Je​stem za​smu​co​ny tak samo jak pan. Chcę za​pew​nić, że ro​bi​my wszyst​ko, żeby od​z y​skać skra​dzio​ne dane. – Pań​skie za​pew​nie​nia są te​raz mało war​te. Kie​dy tyl​ko uda nam się opa​no​w ać sy​tu​ację, pan bę​dzie na​szym nu​me​rem je​den. Na pana miej​scu wstrzy​mał​bym wszel​ką dzia​łal​ność i ukrył się gdzieś da​le​ko. Kie​dy skoń​czy​my z tym… – Ależ nie ma po​śpie​chu, pa​nie Black. Te​raz jest pan zły, to cał​kiem zro​z u​mia​łe. Tyl​ko że z tego po​w o​du nie war​to trak​to​w ać przy​ja​cie​la jak wro​g a. Bo wi​dzi pan, nie wia​do​mo, do kogo tra​f ią te dane z dys​ku… – My​śli pan, że prze​chwy​ci je pierw​szy? – Je​śli spra​w y tak się po​to​czą, to już te​raz mogę pana uspo​ko​ić, pa​nie Black. Oso​bi​ście do​pil​nu​ję, żeby dane tra​f i​ły w bez​piecz​ne miej​sce. Żeby pan i Pay​T ag nie zo​sta​li na​ra​ż e​ni na nie​przy​jem​no​ści. Gwa​ran​tu​ję to panu. – Ach tak! Ro​z u​miem… Pań​skie gwa​ran​cje mają swo​ją cenę, nie​praw​daż? – Na tym świe​cie nie ma nic za dar​mo, pa​nie Black. Zresz​tą pan po​w i​nien wie​dzieć naj​le​piej, jak cen​ne by​w a​ją in​f or​ma​cje. – Ostrze​g am… – Pro​szę się za​sta​no​w ić, pa​nie Black. Na pana miej​scu do​kład​nie wa​ż ył​bym sło​w a. Co ta​kie​g o chciał mi pan po​w ie​dzieć? – Nic… – Do​brze. Chy​ba le​piej się te​raz ro​z u​mie​my. Ode​z wę się nie​dłu​g o. Mam na​dzie​ję, że wte​dy prze​ka​ż ę panu lep​sze wie​ści. Tym​cza​sem! * – Skąd, kur​wa, mo​głeś wie​d zieć? – Has​se​lqvist roz​ma​so​wy​wał so​bie nad​garst​ki. – Skąd wie​dzia​łeś, że na nas cze​ka​ją? Po​wo​li za​c zy​n a​ło świ​t ać. Pta​ki za​c zę​ły swo​je śpie​wy i tre​le. HP wzru​szył ra​mio​n a​mi, na​c ią​gnął kap​t ur na gło​wę i splu​n ął w po​krzy​wy. – Prze​c zu​c ie. Cały czas ktoś był o krok przed nami. Naj​pierw w tu​n e​lu, po​t em ten he​li​kop​ter… Jak​by wie​d zie​li, gdzie je​ste​śmy, jak​by nas ob​ser​wo​wa​li. Poza tym ktoś mnie ostrzegł…

– Niby kto? – Moż​n a po​wie​d zieć, że przy​ja​c iel… HP zwi​n ął za​si​ka​n y mun​d ur i we​t knął go pod sie​d ze​n ie. Z kie​sze​n i wy​łu​skał szlu​ga. Ad​re​na​li​n a, od któ​rej przez ostat​n ie go​d zi​n y ręce trzę​sły mu się jak przy par​kin​so​n ie, prze​sta​ła dzia​łać. Has​se​lqvi​sta chy​ba nie za​d o​wo​li​ła jego od​po​wiedź. – Skąd wy​t rza​sną​łeś te sprzę​t y? Pa​ra​li​z a​t or, pen​d ri​ve’a z da​n y​mi oso​bo​wy​mi? Kie​d y zdą​ży​łeś to ogar​n ąć? – Mam kum​pla na Skog​skyr​ko​går​d en… – HP osło​n ił faj​kę dłoń​mi. – Jak masz kasę, on wszyst​ko ci wy​c za​ru​je – wy​mam​ro​t ał, wal​c ząc przy tym z za​pal​n icz​ką. – Wy​star​c zy​ło, że się do nie​go prze​sze​d łem, za​d zwo​n i​łem do drzwi i ład​n ie po​pro​si​łem. Prze​c ież ka​z a​li​ście mi przy​go​t o​wać plan awa​ryj​n y… Wresz​c ie uda​ło mu się za​pa​lić pa​pie​ro​sa. Sztach​n ął się głę​bo​ko i wy​pu​ścił dym w stro​n ę wierz​c hoł​ków drzew. Słit! – Co bę​d zie z Jef​f em? – za​py​t a​ła Nora. – Spo​ko, wyj​d zie z tego. Groź​by ka​ral​n e, wtar​gnię​c ie na te​ren chro​n io​n y, sta​wia​n ie opo​ru i na​ru​sze​n ie nie​t y​kal​n o​ści oso​bi​stej. Je​śli wcze​śniej nie był ka​ra​n y, wy​krę​c i się man​d a​t em. W naj​gor​szym ra​z ie do​sta​n ie parę mie​się​c y – od​parł. – W za​wia​sach – do​d ał, kie​d y się zo​rien​to​wał, że wca​le jej nie po​c ie​szył. Że też nig​dy nie po​tra​f ię trzy​mać gęby na kłód​kę! – Nie ku​mam… – za​c zął znów ma​ru​d zić Has​sel​qvist. – Dla​c ze​go nie zgar​n ę​li nas wcze​śniej? Dla​c ze​go w ogó​le po​z wo​li​li nam wejść do For​t e​c y? – Rusz gło​wą, Kent – prych​n ę​ła Nora. – Czy Pay​Tag mo​gło so​bie wy​obra​z ić lep​szy chwyt mar​ke​t in​go​wy niż schwy​t a​n ie gru​py eter​ro​ry​stów na go​rą​c ym uczyn​ku? Mo​gli​by po​ka​z ać klien​t om i ca​łe​mu świa​t u, jak sku​t ecz​n e są ich środ​ki bez​pie​c zeń​stwa i jak zde​spe​ro​wa​n i i źli je​ste​śmy my, ich prze​c iw​n i​c y. Nie je​steś z nami, je​steś z ter​ro​ry​sta​mi. Ta​kie tri​ki wie​le razy się uda​wa​ły. Kur​d e, że też wcze​śniej się nie zo​rien​t o​wa​łam… Pod​n io​sła ja​kiś pa​t yk i po​iry​t o​wa​n a na​ry​so​wa​ła nim kil​ka li​n ii na zie​mi. – Par​la​men​t y w ca​łej Eu​ro​pie za​t wier​d zi​ły​by dy​rek​t y​wę unij​n ą o prze​c ho​wy​wa​n iu da​nych. By​ło​by tak samo jak po je​d e​n a​stym wrze​śnia z re​gu​la​c ja​mi do​t y​c zą​c y​mi wal​ki z ter​ro​ry​z mem. Po​t em Pay​Tag mógł​by już tyl​ko ścią​gać kasę. Przy​wód​c a za​ła​t wił im po​szu​ki​wa​n e​go ter​ro​ry​stę, któ​re​go spik​n ął z kil​ko​ma in​n y​mi ko​z ła​mi ofiar​n y​mi. Z ludź​mi, któ​rych wcze​śniej uda​ło mu się wy​ko​rzy​stać… Nora po​prze​kre​śla​ła li​n ie na pia​c hu, zmie​n ia​jąc je w krzy​ż e. Czte​ry… Przez chwi​lę mil​c ze​li. Has​se​lqvist otwo​rzył usta, ale Nora go ubie​gła. – Bo to mu​siał być on. Ro​z u​miesz?! HP się nie od​z y​wał. – Kto? Ni​c ze​go nie ku​mam – za​ję​c zał Has​se​lqvist. – Na​sze źró​d ło: Man​ge. To on mu​siał nas wro​bić.

– To nie jest wca​le ta​kie pew​n e – od​parł HP. – Oczy​wi​ście, że to pew​n e. – Has​se​lqvi​sto​wi chy​ba wresz​c ie za​sko​c zy​ły try​by. – Prze​c ież to wszyst​ko jego po​mysł! To on nas ze sobą spik​n ął. Mnie, Norę, Jef​f a… – I cie​bie, HP – do​d a​ła Nora, wciąż ba​z grząc po pia​c hu. – Może jest inne wy​ja​śnie​n ie. Może i jego oszu​ka​li. Przy​wód​c a mógł… – No tak, nie chcesz tego przy​jąć do wia​d o​mo​ści – prych​n ę​ła Nora i ci​snę​ła pa​t yk w krza​ki. – Ktoś nas wy​d y​mał, i to ostro. Ktoś, kto jest eks​per​t em od tego typu ma​n i​pu​la​c ji. Wy​glą​d a na to, że Man​ge mógł pra​c o​wać dla Przy​wód​c y, może na​wet… Na​gle za​mil​kła. – Może na​wet co? Co chcia​łaś po​wie​d zieć? – od​parł z prze​ką​sem HP. – Po​d ziel się z nami tą bły​sko​t li​wą re​f lek​sją! – Wiem, że Man​ge to twój kum​pel. Weź mimo wszyst​ko pod uwa​gę, że może to wła​śnie on jest Przy​wód​c ą… – Wy​klu​c zo​n e! – Niby dla​c ze​go? – Has​se​lqvist chy​ba wziął stro​n ę Nory. – Bo spo​t ka​łem Przy​wód​c ę, mó​wi​łem wam prze​c ież. Na​z y​wa się Tage Sam​mer i ma z sie​dem​d zie​siąt lat. – Skąd wiesz, że to Przy​wód​c a? Mó​wił ci? – Nora znów prze​c hwy​c i​ła pa​łecz​kę. Chy​ba za​czę​li dzia​łać w du​ecie. – Ta​aak, to zna​c zy nie, nie do koń​c a… Zda​wał so​bie spra​wę, jak nie​prze​ko​n u​ją​c o to brzmi. – Było tak: spo​t ka​łem go w le​sie. Dał mi za​d a​n ie. To​t al​n ie sza​lo​n e, któ​re​go za nic nie mógł​bym wy​ko​n ać. Chciał, że​bym ude​rzył w ro​d zi​n ę kró​lew​ską, cza​icie? Żad​n e z nich się nie ode​z wa​ło. Chy​ba cze​ka​li na ciąg dal​szy. – Od tam​t ej pory mnie tro​pią, chcą, że​bym zwa​rio​wał. – To wte​d y zde​c y​d o​wa​łeś się za​strze​lić Blac​ka? – za​py​t a​ła Nora. – Eeee… tak. To zna​c zy nie. Nie do koń​c a by​łem wte​d y sobą… – Co by zy​ska​ła Gra na tym, że sfik​su​jesz? Je​ż e​li za​le​ż a​ło im, że​byś wy​ko​n ał za​d a​n ie… Nie umiał jej od​po​wie​d zieć. W za​sa​d zie wciąż bra​ko​wa​ło mu kil​ku ele​men​t ów, któ​re po​zwo​li​ły​by zło​ż yć tę ukła​d an​kę w ca​łość. – Man​ge nie żyje – od​parł. – To chy​ba naj​lep​szy do​wód, że… – Nie wie​my tego na stó​wę. – Has​se​lqvist za​c zął się roz​krę​c ać. – Okej, Nora wi​d zia​ła, jak szo​pa wy​la​t u​je w po​wie​t rze. Może Man​ge zdą​ż ył uciec? – Nie​ee, tu przy​z na​ję ra​c ję HP – wtrą​c i​ła Nora. – Nikt nie prze​ż ył​by ta​kie​go wy​bu​c hu, co do tego nie mam wąt​pli​wo​ści. Na chwi​lę za​pa​d ła ci​sza. Has​se​lqvist wciąż się za​sta​n a​wiał. – A może było tak: he​li​kop​t er po​ja​wił się tam, żeby umoż​li​wić Man​ge​mu uciecz​kę. Miał od​wró​c ić na​szą uwa​gę, spra​wić, że​by​śmy od​je​c ha​li bez nie​go. Ci, któ​rzy to wy​my​śli​li, nie prze​wi​d zie​li, że środ​ki wy​bu​c ho​we wy​pa​lą, prze​c ież mia​ły być w va​n ie. Nie pa​mię​t a​c ie, jak Man​ge pro​t e​sto​wał, kie​d y Jeff po​wie​d ział, że trze​ba prze​ło​ż yć pa​kun​ki? Te​raz Has​se​lqvist był moc​n o pod​ja​ra​n y. – Na pew​n o tak było. He​li​kop​t er miał dać Man​ge​mu szan​sę na wy​c o​f a​n ie się, że​by​śmy

sami we​szli do tu​n e​lu. Ten na​d aj​n ik GPS, któ​ry zna​la​z łem w wo​z ie, też to po​t wier​d za. Mu​sie​li prze​c ież mieć nas na oku po tym, jak roz​sta​n ie​my się z Man​gem. Nora chy​ba chcia​ła coś po​wie​d zieć, Has​se​lqvist ją uprze​d ził. – Kie​d y zmie​n i​li​śmy vana, zgu​bi​li nas. Cze​ka​li wga​pie​n i w tu​n el, a my wje​c ha​li​śmy głów​n ą dro​gą. Wszyst​ko się zga​d za. HP bez sło​wa wstał i ru​szył w las. – Do​kąd?! – za​wo​ła​ła za nim Nora. – Od​lać się – od​mruk​n ął. Nie miał naj​mniej​szej ocho​t y cią​gnąć tej dys​ku​sji. Man​ge nie żyje. Przy​wód​c ą jest Sam​mer. Je​śli Man​ge w ja​ki​kol​wiek spo​sób był za​mie​sza​n y w tę hi​sto​rię, to pew​n ie oma​mi​li go tak samo jak HP i te dwa bied​n e żucz​ki, Norę oraz Has​se​lqvi​sta. HP się za​t rzy​mał, wy​jął wac​ka i skie​ro​wał stru​mień na mro​wi​sko. Ktoś ich sprze​d ał, na stó​wę. Ale je​śli nie Man​ge, to kto? Ko​lej​n e py​t a​n ie bez od​po​wie​d zi. – Co ro​bi​my? – za​py​t a​ła Nora, kie​d y wró​c ił do vana z ko​lej​n ą faj​ką w ustach. – Spa​d a​my z po​wro​t em do cy​wi​li​z a​c ji. Szu​ka​my kom​pa z do​brym łą​c zem i wy​sy​ła​my za​war​t ość dys​ku do wszyst​kich moż​li​wych re​d ak​c ji. No i oczy​wi​ście na skrzyn​ki po​słów. HP za​c ią​gnął się moc​n o. – Będą mie​li tro​c hę do roz​k​mi​n ia​n ia przed ko​lej​n ym gło​so​wa​n iem nad tą dy​rek​t y​wą. To w koń​c u dość trau​ma​t ycz​n e prze​ż y​c ie: ktoś ci​ska ci w twarz wszyst​kie śla​d y, ja​kie zo​sta​wi​łeś po so​bie w ne​c ie. A i ga​z e​t y do​sta​n ą swo​je. Po​my​śl​c ie tyl​ko o tych wszyst​kich sma​ko​wi​t ych ką​skach, któ​re są na dys​ku. – HP wska​z ał na ple​c ak. – Ro​man​se na boku, prze​krę​t y po​d at​ko​we, wszel​kie nie​sto​sow​n e zna​jo​mo​ści. Do wy​bo​ru, do ko​lo​ru! – Z uśmie​c hem po​krę​c ił gło​wą. – Kto wie, może na​wet skoń​c zy się to wcze​śniej​szy​mi wy​bo​ra​mi. Tak czy in​a​c zej… – …Pay​Tag, Black i Gra będą skoń​c ze​n i! – do​koń​c zy​ła za nie​go Nora, tym ra​z em nie​c o we​sel​szym gło​sem. – Nie po​z bie​ra​ją się po tym, nie ma mowy. I nie tyl​ko dla​t e​go, że naj​bar​d ziej po​szu​ki​wa​n e​mu czło​wie​ko​wi w Szwe​c ji uda​ło się wejść i wyjść z ich su​per​t wier​d zy… – HP coś od​mruk​nął, skoń​c zył pa​lić i wdep​t ał peta w żwir. – Przede wszyst​kim z po​wo​d u tego, co mamy na dys​ku. A mamy do​wód na to, że fak​t ycz​n ie wy​pra​c o​wa​li na​rzę​d zia uła​t wia​ją​c e im zgar​n ia​nie in​f or​ma​c ji o klien​t ach. Wy​star​c zy​ło, że wy​bra​li so​bie, co ich in​t e​re​so​wa​ło, i prze​kształ​c a​li to w to​war na sprze​d aż. Do​kład​n ie tak jak po​d ej​rze​wa​li​śmy! Nig​d y wię​c ej nikt im nie za​u fa! – No, wte​d y bę​d zie po​z a​mia​t a​n e – wes​t chnął Ha​ssel​qvist. – My wy​gra​li​śmy, oni prze​gra​li. Game over! HP wła​śnie miał coś po​wie​d zieć, ale nie​spo​d zie​wa​n ie pod​n iósł rękę. W od​d a​li roz​legł się dźwięk sy​ren. Po pew​n ym cza​sie ucichł. – Do wozu, szyb​ko – roz​ka​z ał HP. * Błę​kit​n e, zu​peł​n ie bez​c hmur​n e nie​bo. Przez uchy​lo​n e okno do kuch​n i wpa​d ał po​wiew let​-

nie​go po​wie​t rza. Wy​ma​rzo​n a po​go​d a na ślub! Po​gra​t u​lo​wać mło​d ej pa​rze. Bec​c a obu​d zi​ła się na dłu​go przed tym, jak za​d zwo​n ił bu​d zik. Przez noc wbił się jej w świa​d o​mość je​d en z ka​wał​ków gru​py Kent. I cho​c iaż mia​ła aż nad​t o spraw na gło​wie, bez prze​rwy cho​d zi​ły za nią sło​wa pio​sen​ki. Du vet in​g en​ting om mig Jag vet in​g en​ting om dig 64 . Wło​ż y​ła kap​suł​kę do eks​pre​su i cier​pli​wie cze​ka​ła, aż żół​t o​brą​z o​wa struż​ka prze​sta​n ie się są​c zyć z ma​szy​n y, po czym chwy​c i​ła ku​bek. Kawę prze​łknę​ła bez pro​ble​mu, go​rzej po​szło z ka​n ap​ką. Z ner​wów żo​łą​d ek skur​c zył się jej o po​ło​wę i zo​sta​ło w nim nie​wie​le miej​sca. Za​mknę​ła oczy, wzię​ła kil​ka głę​bo​kich wde​c hów. Od​sta​wi​ła ku​bek i wy​c ią​gnę​ła ręce przed sie​bie. W gło​wie wciąż mia​ła te sło​wa. Nic o mnie nie wiesz. Ja nie wiem nic o to​bie. Zo​sta​ło jej za​le​d ​wie kil​ka go​d zin. Mimo to wciąż nie pod​ję​ła de​c y​z ji. A może pod​ję​ła ją już daw​n o… Hur kän​ner du nu? Kän​ner du någon​ting?65 – śpie​wał Joc​ke Berg w jej gło​wie. Do​bre py​t a​n ie! Cho​ler​n ie do​bre. Mimo stre​su, o dzi​wo, po raz pierw​szy od daw​n a czu​ła, że pa​n u​je nad sobą. W my​ślach po​wtó​rzy​ła plan na dziś, prze​śle​d zi​ła dro​gę prze​jaz​d u, każ​d y za​kręt, każ​d ą uli​cę. Pró​bo​wa​ła wy​obra​z ić so​bie dźwię​ki, za​pa​c hy i wra​ż e​n ia. Ka​mi​z el​ka ku​lo​od​por​n a, słu​chaw​ka w uchu, broń przy bio​d rze. Na chwi​lę po​mo​gło, ale po mi​n u​c ie me​lo​d ia wró​c i​ła. Nic o mnie nie wiesz… Otwo​rzy​ła jed​n ą z sza​f ek i nie​mal od​ru​c ho​wo się​gnę​ła po opa​ko​wa​n ie leku. Wa​ż y​ła je w dło​n i, sły​sza​ła grze​c hot ta​ble​t ek. Pora pod​jąć de​c y​z ję. Co wy​bie​ra? Czer​wo​n e czy czar​n e? Od​krę​c i​ła za​kręt​kę. Nic o mnie nie wiesz… * – Ja​kim cu​d em tak szyb​ko nas zna​leź​li? – Nie wiem – od​burk​n ął HP, trzy​ma​jąc się sie​d ze​n ia. Po​li​c yj​n y van ko​ły​sał się na żwi​ro​wej dro​d ze to w jed​n ą, to w dru​gą stro​n ę. – Może mogą śle​d zić swo​je wozy. Nie wie​d zia​łem, że psy uży​wa​ją tak za​awan​so​wa​n ych tech​n o​lo​gii… Pod​sko​c zy​li na ja​kimś wy​bo​ju i przez se​kun​d ę van za​wisł nad zie​mią. Przy lą​d o​wa​n iu HP ude​rzył gło​wą w bocz​n ą szy​bę.

– Kur​wa mać! Pró​bo​wał doj​rzeć coś przez szyb​kę więź​n iar​ki, ale zo​ba​c zył tyl​ko tu​ma​n y żwi​ru uno​szą​c e się za va​n em. – Ilu?! – za​wo​łał do Has​se​lqvi​sta. – Co naj​mniej dwa wozy. I pew​n ie ko​lej​n e są w dro​d ze! – Cze​kaj​c ie… Kur​d e, że też wcze​śniej na to nie wpad​li​śmy… – Nora od​pię​ła pas i prze​szła na przed​n ie sie​d ze​n ie. Za​c zę​ła maj​stro​wać przy ra​d iu i po chwi​li z gło​śni​ków ode​z wa​ły się prze​ję​t e gło​sy. 9150, jadą pro​sto na cie​bie, od​biór. Zro​z u​mia​no! Has​se​lqvist dał po ha​mul​c ach, za​krę​c ił kie​row​n i​c ą i od​bił w bocz​n ą dro​gę. Bez wzglę​d u na to, co kto o nim mó​wił, ko​leś umiał pro​wa​d zić… Sie​dem​dzie​siąt, 9127, skrę​ci​li w lewo. Obiekt je​dzie na pół​noc… Zro​z u​mia​no, 9127, wszyst​kie wozy z sie​dem​dzie​siąt​ki, obiekt je​dzie na pół​noc. Kie​ru​nek Ny​byg​get… Głos ope​ra​t o​ra z cen​t ra​li był o wie​le spo​koj​n iej​szy niż glin bio​rą​c ych udział w po​ści​gu. Choć sil​n ik wył i dro​ga się zwę​z i​ła, Has​se​lqvist nie wy​glą​d ał na za​n ie​po​ko​jo​n e​go. – Za dwie​ście me​t rów ostro od​bi​ję w lewo, więc się trzy​maj​c ie! – za​wo​łał. – Skąd znasz dro​gę? – wy​d y​szał HP, z ca​łej siły wbi​ja​jąc pal​c e w sie​d ze​n ie. – Kil​ka lat temu ro​bi​li​śmy tu raj​d y – od​parł Has​sel​qvist. Wci​snął ha​mul​c e i, nie tra​c ąc kon​t ro​li nad wo​z em, skrę​c ił w lewo. Sie​dem​dzie​siąt, 9127, gdzieś od​bi​li. Zgu​bi​liś… po​cze​kaj. HP wstrzy​mał od​d ech. Nie, już ich na​mie​rzy​li​śmy. Obiekt je​dzie na za​chód. Zro​z u​mia​no, 9127, he​li​kop​ter już jest w dro​dze. – Jak he​li​kop​t er nas na​mie​rzy, je​ste​śmy skoń​c ze​n i – wy​mam​ro​t ał Has​se​lqvist. Wje​c hał na ko​lej​n ą bocz​n ą dro​gę. – Jest tyl​ko jed​n o wyj​ście – rzu​c ił przez ra​mię. – Mu​si​c ie wy​sko​c zyć. – Co?! – MU​SI​CIE WY​SKO​CZYĆ! – za​wo​łał Has​se​lqvist, nie od​ry​wa​jąc wzro​ku od dro​gi. – Za​t rzy​mam się, wy​pusz​c zę was i po​ja​d ę da​lej. Mamy pół baku i mogę im zwie​wać jesz​cze pół go​d zi​n y, może czter​d zie​ści mi​n ut. Je​śli nie za​u wa​ż ą, gdzie wy​sko​c zy​li​ście, nig​d y was nie znaj​d ą… – Ale… ale je​ste​śmy w środ​ku lasu – za​wa​h a​ła się Nora. – Tam da​lej są tory. Has​se​lqvist mach​n ął ręką w stro​n ę bocz​n ej szy​by. – Znajdź​c ie je i idź​c ie na po​łu​d nie. Do naj​bliż​szej sta​c ji doj​d zie​c ie w parę go​d zin. Po​t em wy​star​c zy wsiąść w po​c iąg do mia​sta. – Nie mo​ż e​my cię tak zo​sta​wić… – Kent ma ra​c ję. Nie mamy wyj​ścia – prze​rwał jej HP. – Je​śli nie wy​sią​d zie​my, nie mi​n ie go​d zi​n a, a dysk tra​f i w łapy Przy​wód​c y. Wte​d y wszyst​ko tra​f i szlag.

Nora przy​gry​z ła war​gę. – No do​bra – po​wie​d zia​ła w koń​c u. – Kent, po​wiedz, co mamy zro​bić. – Mu​si​my tro​c hę zwięk​szyć dy​stans. Trze​ba ich na chwi​lę zgu​bić, że​bym zdą​ż ył się za​trzy​mać. Do wszyst​kich wo​z ów z sie​dem​dzie​siąt​ki, he​li​kop​ter bę​dzie na miej​scu za pięć mi​nut. Te​raz obiekt je​dzie na za​chód. Chy​ba nas sły​szą, więc prze​łą​cza​my się na ka​nał re​z er​w o​w y. Po​w ta​rzam, na​da​je​my na re​z er​w o​w ym. Bez od​bio​ru! Ra​d io za​pi​ka​ło i umil​kło. – Ga​śni​c a… – Nora ob​ró​c i​ła się do HP i wska​z a​ła na pod​ło​gę. Ska​po​wał po chwi​li. Od​piął pas, przy​t rzy​mał się fo​t e​li i za​n ur​ko​wał. Na pod​ło​d ze pod jed​n ą ze ścian tkwi​ła ga​śni​c a. W kil​ka se​kund od​c ze​pił gu​mo​we uchwy​t y i wy​c ią​gnął bu​t lę. W tym cza​sie Nora wró​c i​ła na tyl​n e sie​d ze​n ie. – Otwórz drzwi! – krzyk​n ę​ła. Cięż​kie skrzy​d ła od razu pu​ści​ły i otwo​rzy​ły się na całą sze​ro​kość. HP wpa​t ry​wał się w otwór i drze​wa, któ​re mi​ga​ły po obu stro​n ach za​le​d ​wie metr od nich. – Spo​koj​n ie! – za​wo​ła​ła Nora. – Będę cię trzy​mać. Mimo to HP się za​wa​h ał. – He​li​kop​t er wkra​c za do ak​c ji! – krzyk​n ął Has​se​lqvist z przo​d u. HP za​mknął oczy. Te​raz albo nig​d y. Oswo​bo​d ził wąż, wy​c ią​gnął za​bez​pie​c ze​n ie i wstał. Nora chwy​c i​ła go za pa​sek. – Trzy​maj​c ie się, zwol​n ię i do​pusz​c zę ich bli​ż ej… Has​se​lqvist zdjął nogę z gazu i po kil​ku se​kun​d ach sy​re​n y roz​le​gły się tuż za nimi. – Te​raz! – wrza​snął Has​se​lqvist. HP po​sta​wił jed​n ą nogę na stop​n iu. Wy​c hy​lił się poza wóz. Pa​sek wrzy​n ał mu się w lewy bok. Po​c zuł, że Nora moc​n iej za​c i​ska rękę na jego bio​d rze. Pierw​szy ra​d io​wóz był dzie​sięć me​t rów za nimi. HP pod​n iósł wąż, wy​c e​lo​wał… Na​gle wóz się za​ko​ły​sał. HP przy​wa​lił gło​wą w su​f it. Stra​c ił rów​n o​wa​gę, na kil​ka se​kund za​wisł w po​wie​t rzu. Nora zdo​ła​ła chwy​c ić go za ra​mię i wcią​gnąć do sa​mo​c ho​d u. Kur​w a, mało bra​ko​w a​ło! – Te​raz, te​raz, TE​RAZ! – darł się z przed​n ie​go sie​d ze​n ia Has​se​lqvist. HP znów wstał, wy​c hy​lił się i jed​n ą nogę oparł o sto​pień. Pod​n iósł wąż, na​c i​snął dźwi​gnię. Z koń​c ów​ki wy​le​c iał stru​mień prosz​ku i nie​sio​n y wia​t rem wy​lą​d o​wał na przed​n iej szy​bie ra​d io​wo​z u ni​c zym wiel​ki bia​ły koc. Kie​row​c a od razu za​h a​mo​wał. HP da​lej roz​py​lał pro​szek, aż w koń​c u po​li​c yj​n y wóz znik​nął w mlecz​n ym ob​ło​ku. Wy​rzu​c ił ga​śni​c ę i Nora wcią​gnę​ła go do środ​ka.

Has​se​lqvist do​c i​snął pe​d ał gazu. – Za sto me​t rów bę​d zie zjazd! – krzyk​n ął. – Wy​sko​c zy​c ie, kie​d y zwol​n ię przed za​krę​t em. Po​łóż​c ie się i nie wsta​waj​c ie, do​pó​ki was nie miną. – Ja​sne! – HP znów przy​su​n ął się do drzwi. – Po​wo​d ze​n ia, Kent. Rzą​d zisz za kół​kiem! – za​wo​łał do Has​se​lqvi​sta, któ​ry w od​po​wie​d zi tyl​ko ski​n ął gło​wą. – Nie za​po​mnij ple​c a​ka – tuż obok za​wo​ła​ła Nora. Fak, jesz​cze ple​cak! Gdy​by zo​sta​wił tu dysk, za​li​c zył​by naj​więk​szy przy​pał świa​t a! Przy​c ią​gnął wa​la​ją​c y się po pod​ło​d ze ple​c ak i za​rzu​c ił go na ple​c y. – Za​pnij! – Nora ski​n ę​ła na klam​rę z przo​d u. Wy​mam​ro​t ał coś sam do sie​bie, ale po​słu​c hał i za​t rza​snął nie​wy​god​n y me​t a​lo​wy za​mek. Wóz zwol​n ił, po​t em skrę​c ił w pra​wo. – TE​RA​AAZ! – wrza​snął Has​se​lqvist.

30 | Under the spreading chestnut tree66

Je​c ha​ła po​wo​li na ro​we​rze wzdłuż Rålamb​svägen. Skrę​c i​ła do par​ku i po​d ą​ż a​ła ścież​ką prze​ci​n a​ją​c ą po​ła​c ie tra​wy. Mewy i kru​ki jak zwy​kle biły się o po​z o​sta​wio​n e w nocy reszt​ki je​d ze​n ia i róż​n e od​pad​ki. Chcia​ły zdą​ż yć przed eki​pą sprzą​t a​ją​c ą, któ​ra wła​śnie przy​je​c ha​ła na miej​sce. Wszyst​kim cho​d zi​ło o to, żeby po​ka​z ać mia​sto od jak naj​lep​szej stro​n y. Przy​n ajm​n iej te​raz, kie​d y oczy ca​łe​go świa​t a były skie​ro​wa​n e na Sztok​h olm. Oprócz eki​py, kil​ku wła​ści​c ie​li psów i za​sa​pa​n e​go bie​ga​c za nie do​strze​gła w par​ku ni​ko​go. Zmie​n i​ła bieg, żeby stro​mą spi​ra​lą do​stać się na wia​d ukt nad Norr Mälar​strand. W dole prze​je​c hał pu​sty au​t o​bus z nie​bie​sko-żół​t y​mi fla​ga​mi na da​c hu. Pe​d a​ło​wa​ła da​lej przez Fri​d hem​splan. Po​kom​bi​n o​wa​ła, jak omi​n ąć czer​wo​n e świa​t ło, i sta​nę​ła przy war​t ow​n i​ku. Uczu​c ie to​wa​rzy​szą​c e wyj​mo​wa​n iu iden​t y​f i​ka​t o​ra z kie​sze​n i było za​ska​ku​ją​c o przy​jem​n e. – Dzień do​bry! – po​wi​t ał ją war​t ow​n ik z prze​sad​n ą ra​d o​ścią w gło​sie i mach​n ął ręką, żeby je​c ha​ła da​lej. Mi​n ę​ła szla​ban i za​c zę​ła zjeż​d żać do tu​n e​lu pod Kro​n o​ber​get. W tym mo​men​c ie usły​sza​ła sy​gnał te​le​f o​n u. Za​c ze​ka​ła z prze​c zy​t a​n iem wia​d o​mo​ści do mo​men​t u, kie​d y po​sta​wi​ła ro​wer w ga​ra​ż u. Po​w o​dze​nia dzi​siaj, Re​bec​co. Twój oj​ciec był​by z cie​bie dum​ny! Kie​dy bę​dzie po wszyst​k im, obie​cu​ję opo​w ie​dzieć ci o nim wię​cej. Wu​jek Tage Nie mo​gła po​wstrzy​mać uśmie​c hu. Za​raz po​t em za​u wa​ż y​ła, że w skrzyn​c e jest jesz​c ze jed​n a wia​d o​mość. Tyl​ko trzy sło​wa. Bez nadaw​c y. Nie ufaj ni​k o​mu! Szyb​ko ją ska​so​wa​ła. Przy szat​n i wpa​d ła na Ru​n e​ber​ga. – Sły​sza​łeś coś? – spy​t a​ła, nie przy​wi​t aw​szy się z nim. – Dziś rano na pół​n oc od Up​psa​li był po​ścig po​li​c yj​n y. Co naj​mniej dzie​sięć ra​d io​wo​z ów, he​li​kop​t er, blo​ka​d y, wsio! Go​d zi​n ę im za​ję​ło schwy​t a​n ie raj​d ow​c a. – I? – Wstrzy​ma​ła od​d ech.

Ru​n e​berg po​krę​c ił gło​wą. – Zwia​li. Do… * – …lasu – skoń​c zy​ła mó​wić, ale słu​c hał jej tyl​ko jed​n ym uchem. Po​n ad pół go​d zi​n y szu​ka​li to​rów, a póź​n iej szli wzdłuż nich dłu​ż ej niż dwie go​d zi​n y. Mimo gru​bych, wy​peł​n io​n ych pian​ką pa​sów ple​c ak wrzy​n ał mu się w ra​mio​n a i szy​ję. Nogi miał jak z oło​wiu. Kil​ka razy upadł na wy​sta​ją​c e ko​rze​n ie lub ka​mie​n ie, kie​d y rzu​c a​li się mię​dzy drze​wa na wi​d ok nad​jeż​d ża​ją​c e​go po​c ią​gu. Był dziec​kiem as​f al​t u, żad​n ym pie​przo​n ym Tar​z a​n em. Te​raz, kie​d y ad​re​n a​li​n a od​pu​ści​ła, do​strze​gał pew​n e szcze​gó​ły. Spra​wy, nad któ​ry​mi wcze​śniej się nie za​sta​n a​wiał… Na po​c ząt​ku tro​c hę so​bie po​ga​d a​li, głów​n ie na te​mat dro​gi, któ​rą na​le​ż a​ło obrać, po​t em mó​wi​li co​raz mniej, wresz​c ie za​mil​kli. Po​sta​n o​wił spró​bo​wać jesz​c ze raz. – Co po​wie​d zia​łaś? – mruk​n ął. – Że nie​ba​wem pew​n ie wyj​d zie​my z lasu. Wy​d a​wa​ło mi się, że sły​sza​łam dzwon ko​ściel​ny… – Yhy. Od​wró​c i​ła gło​wę i spoj​rza​ła na nie​go. – Wy​glą​d asz na wy​koń​c zo​n e​go. Kie​d y tak na​praw​d ę ostat​n i raz spa​łeś? Nie od​po​wie​d ział. Przez kil​ka se​kund pa​n o​wa​ła ci​sza. – Przy​kra spra​wa z Man​gem – po​wie​d zia​ła w koń​c u. – C-co? – Pod​n iósł wzrok i za​t rzy​mał się. – Käl​lan, Man​ge. Szko​d a, że tak się sta​ło… – wy​ja​śni​ła. – Ze sto​d o​łą… – do​d a​ła, bo za​u wa​ży​ła, że HP gapi się na nią jak psy​c ho​pa​t a. – Aha. Okej… Już to raz mó​wi​łaś. – Spoj​rzał w dal. – Je​steś zły na nie​go, praw​d a? Nie od​po​wie​d ział, ale to jej nie po​wstrzy​ma​ło. – Ro​z u​miesz chy​ba, nie? Man​ge wy​sta​wił nas wszyst​kich… – Nie chce mi się o tym ga​d ać… – Tak prze​c ież mo​gło być. Jak sam po​wie​d zia​łeś, może i Man​ge​go zro​bio​n o w ko​n ia? Przy​wód​c a oszu​kał go w taki sam spo​sób, w jaki oszu​kał nas. Po​z wo​lił mu uwie​rzyć, że robi coś do​bre​go… – Kil​ka go​d zin temu by​łaś mniej lub bar​d ziej prze​ko​n a​n a, że Man​ge jest Przy​wód​c ą… – HP kop​n ął je​d en ka​mień, po czym wy​mie​rzył kop​n ia​ka na​stęp​n e​mu. – Wiem. I prze​pra​szam za to. Pod wpły​wem stre​su mówi się cza​sem dziw​n e rze​c zy. Man​ge zo​stał wy​ki​wa​n y do​kład​n ie tak jak ty czy ja. W każ​d ym ra​z ie tak wolę na to pa​t rzeć. HP da​lej ko​pał ka​mie​n ie z to​ro​wi​ska tak, że wpa​d a​ły w krza​ki. – Man​ge nie jest ty​pem, któ​ry sprze​d a​je kum​pla… – wy​mam​ro​t ał, nie brzmiał jed​n ak tak prze​ko​n u​ją​c o, jak po​wi​n ien. – Albo: nie był – po​pra​wił się po ci​c hu.

Kur​wa mać, Man​ge! Jak to mo​gło się tak zje​bać! Po tym, co się zda​rzy​ło, nie miał cza​su po​my​śleć o sto​d o​le ani o eks​plo​z ji. Wy​ko​rzy​stał swo​ją świet​n ie roz​wi​n ię​t ą umie​jęt​n ość po​mi​ja​n ia wszyst​kie​go, co było zbyt nie​przy​jem​n e do ogar​n ię​c ia. Aku​rat te​raz opa​d ał z sił. Naj​wyż​szy czas zmie​n ić te​mat. Przy​spie​szył kro​ku i zrów​n ał się z Norą. – Tyl​ko jed​n a spra​wa… – za​c zął. – Po​sta​n o​wi​łem za​py​t ać cię o to póź​n iej… – Chcesz wie​d zieć, czy pod​pa​li​łam two​je miesz​ka​n ie? HP się wzdry​gnął. Nora, za​miast mu od​po​wie​d zieć, zro​bi​ła kil​ka szyb​kich kro​ków przed sie​bie. – Tam! Wi​d zisz? Sta​c ja ko​le​jo​wa. * – Do​brze, moi pań​stwo! Po​li​c jan​c i mo​men​t al​n ie uci​c hli, kie​d y Ru​n e​berg wszedł do sali kon​f e​ren​c yj​n ej. – Ostat​n i raz oma​wia​my sy​t u​ację, za​n im zro​bi się po​waż​n ie. Ce​re​mo​n ia w Stor​kyr​kan koń​c zy się o trzy​n a​stej trzy​d zie​ści. Za​raz po​t em ru​sza​my z or​sza​kiem, eskor​t u​jąc go. Naj​pierw przez Slot​t s​bac​ken, na​stęp​n ie przez Nor​r​bro. W pra​wo w stro​n ę Kung​sträd​går​d en i w dół Kung​sträd​gårds​ga​t an… Prze​rwał na chwi​lę, a kil​ku ochro​n ia​rzy wy​mie​n i​ło spoj​rze​n ia. – Wzdłuż Kung​sträd​går​d en po​sta​wi​li​śmy do​d at​ko​wych funk​c jo​n a​riu​szy w cy​wi​lu, w ra​z ie gdy​by za​d zia​ła​n o na za​sa​d zie co​py​cat67 – mó​wił Ru​n e​berg. – Na​stęp​n ie skrę​c a​my w lewo, w Hamn​ga​t an, i do​c ho​d zi​my do pla​c u Ser​ge​la. Da​lej wzdłuż Sve​avägen do Zam​ku Kró​lew​skie​go. Ja​kieś py​t a​n ia? – Są ja​kieś wia​d o​mo​ści na te​mat po​d ej​rza​n ych? – spy​t ał je​d en z ochro​n ia​rzy na przo​d zie, praw​d o​po​d ob​n ie któ​ryś z no​wych. – Pet​t ers​so​n a i Al-Has​sa​n a – do​d ał pew​n ym gło​sem. – Mia​łem po​ru​szyć tę kwe​stię póź​n iej, ale sko​ro py​t asz… – od​parł Ru​n e​berg, chy​ba lek​ko nie​z a​d o​wo​lo​n y, że musi zmie​n ić te​mat. – Wczo​raj​sze​go dnia i ostat​n iej nocy wie​le się wy​d a​rzy​ło. Fa​ruk Al-Has​san albo Ma​gnus Sand​ström praw​d o​po​d ob​n ie zgi​n ął. Zna​leź​li​śmy jego sa​mo​c hód w sto​d o​le, w któ​rej na​stą​pi​ła eks​plo​z ja, na pół​n oc od Up​psa​li. Na miej​scu były też róż​n e urzą​d ze​n ia. Tech​n i​c y są pew​n i, że na​le​ż a​ły do nie​go. Zna​le​z io​n o na​wet śla​d y po ła​dun​ku wy​bu​c ho​wym i na​wo​z ach sztucz​n ych, więc w grę wcho​d zi​ła do​mo​wej ro​bo​t y bom​ba, któ​ra nie​ocze​ki​wa​n ie eks​plo​d o​wa​ła. Wkrót​c e po​z na​my wię​c ej szcze​gó​łów. Ru​n e​berg kiw​n ął gło​wą w stro​n ę Ta​ge​go Sam​me​ra sie​d zą​c e​go na krze​śle przy drzwiach. Obok nie​go sie​d ział Stig​g​son, któ​ry – gdy Ru​n e​berg kon​t y​n u​ował – zbli​ż ył się do Sam​me​ra i szep​n ął mu coś na ucho. Re​bec​c a po​c zu​ła, jak ści​ska ją w gar​d le. Kil​ka razy prze​łknę​ła śli​n ę. – Je​śli cho​d zi o po​z o​sta​łych, wła​śnie schwy​t a​li​śmy jesz​c ze jed​n ą oso​bę w skra​d zio​n ym po​jeź​d zie po​li​c yj​n ym. Dwo​je wciąż jest na wol​n o​ści, wśród nich dru​gi głów​n y po​d ej​rza​n y. – Ru​n e​berg zer​k​n ął w jej stro​n ę. – Mó​wię tu o Hen​ri​ku Pet​t ers​so​n ie, zwa​n ym rów​n ież HP. *

Do​pi​sa​ło im szczę​ście. Na​stęp​n y po​c iąg do Sztok​h ol​mu miał się po​ja​wić za dzie​sięć mi​n ut. W tym cza​sie Nora zdą​ż y​ła ku​pić w au​t o​ma​c ie bi​le​t y i coś do je​d ze​n ia. HP sie​d ział w krza​kach za jed​n ym ze słu​pów pe​ro​n u i wy​pa​t ry​wał szpie​gów. Za​n im po​c iąg wje​c hał na sta​c ję, zdą​ż ył po​c hło​n ąć dwa snic​ker​sy i za​lać je po​ło​wą bu​t el​ki coli. We​szli do wa​go​n u. HP ze zmę​c ze​n ia za​po​mniał zdjąć ple​c ak i wal​n ął się na wol​n e miej​sce przy oknie. Wska​z ał No​rze są​sied​n ie sie​d ze​n ie. Szar​piąc się ze sprzącz​ką, za​klął tak gło​śno, że kil​ku pa​sa​ż e​rów spoj​rza​ło na nich z obu​rze​n iem. – Daj, ja to na​pra​wię. – Nora wsta​ła i po​c hy​li​ła się nad nim. – Trze​ba naj​pierw tu pod​n ieść i do​pie​ro po​t em od​piąć napy. Jej gło​wa zna​la​z ła się bli​sko jego twa​rzy, jej pal​c e do​t knę​ły jego klat​ki pier​sio​wej. Przez chwi​lę wy​d a​wa​ło mu się, że czu​je za​pach jej szam​po​n u. Za​d zi​wia​ją​c e, jak syn​t e​t ycz​n a woń kwia​t ów po​lep​szy​ła mu sa​mo​po​c zu​c ie. – No, już! – Nora od​pię​ła za​t rzask, po​lu​z o​wa​ła pasy. Ścią​gnął ple​c ak i po​ło​ż ył go na pod​ło​d ze. Na wszel​ki wy​pa​d ek oparł go o swo​ją nogę, żeby mieć nad nim kon​t ro​lę. Usiadł wy​god​n ie, po​ma​so​wał obo​la​łe ra​mio​n a i za​c zął wal​c zyć z mo​rzą​c ym go snem. Po​c iąg przy​spie​szył. Cięż​ko było oprzeć się temu mięk​kie​mu ko​ły​sa​n iu. Mimo to pró​bo​wał. Zwró​c ił twarz w kie​run​ku Nory. Wła​śnie wsa​d za​ła so​bie snus pod war​gę, więc od​c ze​kał grzecz​n ie, aż skoń​c zy. – W mie​ście bę​d zie​my za ja​kieś dwie go​d zi​n y – po​wie​d ział ni​skim gło​sem. – Mu​si​my tam pod​łą​c zyć się do kom​pa. Przy Hötor​get jest ka​wia​ren​ka in​t er​n e​t o​wa. Kil​ka razy tam by​łem… Przy​t ak​n ę​ła, prze​su​wa​jąc ję​z y​kiem snus. Ten ruch był tak za​c hwy​c a​ją​c y, że HP pra​wie stra​c ił wą​t ek. – Do​bry po​mysł, HP. Tak zro​bi​my. Za​sta​n a​wia​łeś się, co po​t em? Po​krę​c ił gło​wą. – Zwi​sa mi to. Je​śli pli​ki po​wę​d ru​ją w świat, Pay​Tag pój​d zie na dno jak ka​mień. Praw​d o​po​dob​n ie po​c ią​gnie za sobą Przy​wód​c ę, może na​wet Grę. Będą mie​li ręce peł​n e ro​bo​t y, żeby się ra​t o​wać… – Są​d zisz, że za​po​mną o nas ot tak? – To się zo​ba​c zy… – Wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Może opo​wiesz, jak się w to wkrę​c i​łaś? – za​pro​po​n o​wał po chwi​li, cho​c iaż wła​ści​wie nie wie​d ział po co. – To dłu​ga hi​sto​ria – od​par​ła. – Przez naj​bliż​szą go​d zi​n ę nie mam za wie​le do ro​bo​t y – stwier​d ził i strze​lił cza​ru​ją​c y uśmiech Has​sel​h of​f a. – Do​bra. To bę​d zie skró​c o​n a wer​sja. Mu​si​my tyl​ko cof​n ąć się do… Było tak. Gra​łam pro​f e​sjo​n al​n ie w pił​kę ręcz​n ą. Do​brze mi szło, wy​bra​n o mnie na​wet do re​pre​z en​t a​c ji. Tre​n o​wa​łam pra​wie każ​d e​go dnia w ty​go​d niu… Ski​n ął gło​wą, żeby wy​ra​z ić za​in​t e​re​so​wa​n ie, co przy​szło mu ła​t wiej, niż się spo​d zie​wał. – Ży​łam spor​t em, ze​spo​łem, ry​wa​li​z a​c ją. Nie​ocze​ki​wa​n ie ule​głam kon​t u​z ji. – Oj.

Po​wi​n ien kop​n ąć się w łeb. Mi​strzy​n i Szwe​c ji w em​pa​t ii, a on zdo​łał wy​d u​kać „oj”. Naj​wi​d ocz​n iej Nora nie prze​ję​ła się tym. – Ze​rwa​ło mi się wię​z a​d ło krzy​ż o​we w ko​la​n ie. Le​karz po​wie​d ział, że mój or​ga​n izm nie zno​si cięż​kie​go tre​n in​gu. Sta​n ę​łam na gło​wie, żeby wró​c ić, ru​szy​łam z ca​łym pa​kie​t em re​h a​bi​li​t a​c yj​n ym. Nig​d y jed​n ak nie od​z y​ska​łam daw​n ej for​my. Je​śli wię​z a​d ło krzy​ż o​we sią​d zie raz, nig​d y nie od​z y​ska się kon​d y​c ji. Sta​łam się prze​c ięt​n ą gracz​ką, choć kie​d yś na​le​ż a​łam do naj​lep​szych. Tre​n o​wa​łam jesz​c ze cię​ż ej, co oczy​wi​ście było zu​peł​n ie idio​t ycz​n e. – Po​krę​c i​ła gło​wą. – Na​ba​wi​łam się in​n ych kon​t u​z ji i co​raz czę​ściej lą​d o​wa​łam na ław​c e. W koń​c u po​sta​no​wi​łam odejść, nie cze​kać, aż mnie wy​wa​lą. Nie chcia​łam ni​ko​go do tego pro​wo​ko​wać. Le​piej zejść ze sce​n y, za​n im cię upo​ko​rzą, przy​n ajm​n iej tak to wte​d y wi​d zia​łam. Póź​n iej oka​za​ło się, że wca​le nie było to mą​d re… Wy​obraź so​bie abs​t y​n en​t a. HP po​t wier​d ził ski​n ie​n iem gło​wy. Po​wie​ki mu cią​ż y​ły, ale na​praw​d ę chciał wy​słu​c hać hi​sto​rii do koń​c a. Po​d ej​rze​wał na​wet, w któ​rą stro​n ę po​d ą​ż y ak​c ja. – Na​sta​wi​łam się na na​u kę. Po​z da​wa​łam eg​z a​mi​n y i za​c zę​łam pra​c o​wać jako we​t e​ry​n arz. Tyl​ko że cho​ler​n ie tę​sk​n i​łam za spor​t em. Nie zna​la​z łam ni​c ze​go w za​mian. Więc gdy Przy​wód​c a skon​t ak​t o​wał się ze mną, za​pro​po​n o​wał mi nowe to​wa​rzy​stwo i nowe bo​isko do gry… Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Jak do tego do​szło? Cho​d zi mi o to, jak cię wcią​gnął. Przy​wód​c a. – Za​c zę​ło się od mej​la. Zwy​kłe​go za​pro​sze​n ia… – …do „prze​ż y​c ia wy​jąt​ko​wych wra​ż eń, in​n ych niż wszyst​kie, któ​rych do​świad​c zy​łaś”. – Coś w tym ro​d za​ju. – Uśmiech​n ę​ła się. – Do​pie​ro póź​n iej ska​po​wa​łam, że mie​li mnie na oku. Wie​d zie​li, kim je​stem, co do​t ych​c zas ro​bi​łam, jak dzia​łam, jak mogą mną ste​ro​wać… – Brzmi zna​jo​mo. Gło​wa pra​wie mu opa​d a​ła. Wal​c zył ze sobą, żeby nie za​mknąć oczu. – A je​śli cho​d zi o po​ż ar w two​im miesz​ka​n iu… – za​c zę​ła po chwi​li. – Nie mu​si​my o tym te​raz roz​ma​wiać – mruk​n ął. – Chcę roz​ma​wiać. Mia​łeś ra​c ję, to by​łam ja. Nie chcia​łam zro​bić ci krzyw​d y. Za​d zwo​n i​łam po straż po​ż ar​n ą, za​n im pod​ło​ż y​łam ogień. Chcia​łam mieć pew​n ość, że są w dro​d ze. Oczy​wi​ście, to nie było okej. Mogę je​d y​n ie uspra​wie​d li​wić się tym, że nie my​śla​łam trzeź​wo. Chcia​łam wspi​n ać się po szcze​blach, się​gnąć szczy​t u. Mach​n ął ręką. – Nie mu​sisz się tłu​ma​c zyć. – Wła​śnie że mu​szę. Nie chcę, że​byś po​my​ślał… – Nie po​my​ślę. Spo​ko gło​wa. Uwierz mi, Gra zmu​si​ła mnie do znacz​n ie bar​d ziej cho​rych ak​c ji… Na​gle otwo​rzy​ły się drzwi na koń​c u wa​go​n u i do środ​ka wszedł męż​c zy​z na w ciem​n ej kurt​c e. Za​c zął się roz​glą​d ać. HP mo​men​t al​n ie scho​wał się za opar​c ie sie​d ze​n ia. – Fał​szy​wy alarm – po chwi​li rzu​c i​ła Nora. – Szu​ka​ją wol​n ych miejsc. Jak już po​wie​d zia​łam, sor​ry za to pod​pa​le​n ie. Mu​sisz mi uwie​rzyć. Nie my​śla​łam trzeź​wo… – W po​rząd​ku, Nora. Po​c zuł, że dłu​ż ej nie wy​ro​bi.

– Wiesz, je​stem wy​koń​c zo​n y. Może od​pocz​n ij​my chwi​lę? – wy​ją​kał. – Póź​n iej po​opo​wia​d a​my so​bie wię​c ej… – Pew​n ie – zgo​d zi​ła się na​t ych​miast. – Nie ma pro​ble​mu. Oparł gło​wę o sie​d ze​n ie. Kil​ka se​kund póź​n iej ona zro​bi​ła to samo. Mi​n ę​ło parę mi​n ut. Nora ostroż​n ie otwo​rzy​ła oczy. Sły​sza​ła cięż​ki od​d ech HP. Chwy​c i​ła ple​c ak, ci​c ho wsta​ła i wy​szła z wa​go​n u. * – Do​brze, że na​t knę​li​śmy się na pa​n ią, pani Nor​mén. To był Sam​mer w to​wa​rzy​stwie Stigs​so​n a i zna​jo​mo wy​glą​d a​ją​c e​go męż​c zy​z ny, któ​re​go wi​d zia​ła wczo​raj w biu​rze. – Za​rów​n o ja, jak i in​spek​t or Stigs​son je​ste​śmy pani nie​z mier​n ie wdzięcz​n i za współ​pra​c ę. Im​po​n u​ją nam pani siła woli i po​c zu​c ie obo​wiąz​ku. Uśmiech​n ę​ła się nie​pew​n ie. Czę​ścio​wo z po​wo​d u za​kło​po​t a​n ia wy​wo​ła​n e​go tą sza​ra​d ą, czę​ścio​wo zaś dla​t e​go, że nie wie​d zia​ła, jak ma po​ra​d zić so​bie z tą nie​ocze​ki​wa​n ą po​c hwa​łą. – Dzię​ku​ję – wy​d u​ka​ła. Trze​c i męż​c zy​z na wy​c ią​gnął do niej rękę. – Erik af Ce​d er​skjöld, je​stem rzecz​n i​kiem dwo​ru. Miło pa​n ią po​z nać. Puł​kow​n ik Pel​las mó​wił o pani dużo do​bre​go – po​wie​d ział z uśmie​c hem na twa​rzy. Miał wil​got​n ą dłoń. A uśmiech​n ął się tyl​ko kur​t u​azyj​n ie – Re​bec​c a nie mia​ła naj​mniej​sze​go pro​ble​mu z po​z na​n iem się na jego fał​szy​wej grzecz​n o​ści. – Miło po​z nać – od​par​ła. – Nie​ste​t y, mu​szę iść. Wła​śnie wy​jeż​d ża​my. – Oczy​wi​ście – po​wie​d ział Sam​mer/Pel​las. – Chcie​li​śmy tyl​ko ży​c zyć pani po​wo​d ze​n ia, pani Nor​mén… Spo​t ka​li się wzro​kiem. W mo​men​c ie kie​d y tam​c i męż​c zyź​n i się od​wró​c i​li, Sam​mer pu​ścił do niej oko. * Był w la​bi​ryn​cie i wie​dział o tym od razu. Ró​ż o​w e ścia​ny wo​kół nie​g o nie się​g a​ły su​f i​tu, poza tym za​czy​na​ły się i koń​czy​ły bez ładu i skła​du. Nie miał po​ję​cia, jak tu się zna​lazł ani jak się do​w ie​dzieć, kto go goni. Ko​ry​tarz za i przed nim był pu​sty, zni​kąd nie do​bie​g ał ża​den dźwięk. Mimo to wie​dział, że tam są. Że prze​dzie​ra​ją się przez la​bi​rynt, idąc w jego kie​run​ku. Pasy od ple​ca​ka wrzy​na​ły mu się w ra​mio​na, do​ku​czał mu tak sil​ny ból, że aż mu​siał zmru​ż yć oczy. Ale szedł przed sie​bie. Gdzieś w tym la​bi​ryn​cie znaj​do​w a​ła się od​po​w iedź na każ​de py​ta​nie. Był o tym prze​ko​na​ny. Oby tyl​ko do​szedł pierw​szy. Wszyst​ko się wte​dy uło​ż y. Zo​ba​czył ją tuż za ro​g iem: mała dziew​czyn​ka z czer​w o​ną ko​kard​ką we wło​sach. Od razu po​znał, kim jest. Twarz kry​ła w dło​niach, ale gdy się zbli​ż ył, opu​ści​ła je i spoj​rza​ła na nie​g o. – Czy to la​bi​rynt Lut​tern? – spy​ta​ła ta​kim gło​sem, jaki za​pa​mię​tał. – Tak – usły​szał swo​ją od​po​w iedź. – Chodź ze mną, je​śli chcesz.

Wy​cią​g nął rękę. Dziew​czyn​ka nie po​da​ła mu swo​jej. – Boję się – po​w ie​dzia​ła. – On mówi, że je​steś nie​bez​piecz​ny. – Kto? Na​uczy​ciel? – Nie. Jego nie znam. Usły​szał kro​ki zbli​ż a​ją​ce się ze wszyst​kich stron. Wy​po​le​ro​w a​ne na błysk czar​ne buty ude​rza​ły moc​no o as​f alt. Wie​dział, do kogo na​le​ż ą. Wło​sy zje​ż y​ły mu się na gło​w ie. – Chodź – po​w tó​rzył. – Mu​sisz iść ze mną. – Je​śli tak zro​bię, umrze​my obo​je. – Mu​sisz. Na​uczy​ciel… – Sło​w a zmie​ni​ły się w ga​w o​rze​nie, jego głos stał się po​dob​ny do gło​su dziec​ka. Dziew​czyn​ka wsta​ła i w jed​nej chwi​li od​niósł wra​ż e​nie, że za​mie​ni​li się ro​la​mi. Na​chy​li​ła się nad nim, po​g ła​ska​ła go po gło​w ie i po​ca​ło​w a​ła w po​li​czek. – Za​po​mnij o Na​uczy​cie​lu. Do la​bi​ryn​tu Lut​tern wcho​dzi się tyl​ko w jed​nym celu, mój mały Hen​ke – szep​nę​ła. – Żeby umrzeć… * Sie​d ział dwa wa​go​n y da​lej. Na jej wi​d ok wy​buch​n ął śmie​c hem. – Świet​n a ro​bo​t a, Noro! Wie​d zia​łem, że wam się uda. – Dzię​ki. Usia​d ła obok nie​go i prze​ka​z a​ła mu ple​c ak, któ​ry on po​sta​wił na pod​ło​d ze i spra​wiał wra​ż e​nie, że nie ma za​mia​ru go otwo​rzyć. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? – spy​t ał po chwi​li. – Pew​n ie – od​par​ła. – A on? Bez od​po​wie​d zi. – Nie mamy wy​bo​ru. Wiesz o tym, Noro. – Wiem. Co z Jef​f em? – Nie martw się. Jest bez​piecz​n y tam, gdzie się znaj​d u​je. Jak dużo cza​su mamy? – Pół go​d zi​n y, może mniej. Wrzu​c i​łam mu pół ro​h yp​n o​lu do coli. W po​łą​c ze​n iu z nie​wy​spa​n iem… – Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Do​bra. Nie mu​si​my się spie​szyć. To leży na gó​rze. Wska​z ał ręką na pół​kę nad gło​wą. – A co z nią? Jego sio​strą? – spy​t a​ła Nora. – Jest tam, gdzie po​win​n a być… Przy​glą​d ał się jej przez chwi​lę. – Lu​bisz go, nie? – po​wie​d ział. – Cho​d zi mi o HP, oczy​wi​ście. Nora nie od​po​wie​d zia​ła. Wsta​ła, ścią​gnę​ła wska​z a​n y przed​miot z pół​ki i prze​wie​si​ła przez ra​mię. – My​śli, że zo​sta​łeś zma​n i​pu​lo​wa​n y – po​wie​d zia​ła. – Że chcia​łeś do​brze, ale cie​bie też wro​bi​li. Woli tę wer​sję niż zu​peł​n ie inną, Man​ge…

31 | Point of no return68

Cze​ka​li roz​sta​wie​n i przed ka​t e​d rą Stor​kyr​kan. Sze​ścio​ro ochro​n ia​rzy wo​kół po​wo​z u. Ru​n e​berg na sa​mym przo​d zie po pra​wej, ona – na po​d ob​n ej po​z y​c ji po le​wej. Dwa szwa​d ro​n y ka​wa​le​rii z żoł​n ie​rza​mi w ga​lo​wych mun​d u​rach sta​ły wo​kół Obe​li​sku Sztok​h olm​skie​go. Ko​n ie prze​bie​ra​ły nie​spo​koj​n ie no​ga​mi, stu​kot ko​pyt o bruk od​bi​jał się echem mię​d zy bu​d yn​ka​mi. Dzie​sią​t y raz spraw​d zi​ła swo​je wy​po​sa​ż e​n ie. Pał​ka, krót​ko​f a​lów​ka, pi​sto​let. Wszyst​ko przy​cze​pio​n e do pasa pod ma​ry​n ar​ką. Ka​bel od ra​d ia biegł jej po ple​c ach, nad koł​n ie​rzem za​mie​n iał się w spi​ral​n y prze​wód i do​cie​rał do słu​c haw​ki w le​wym uchu. W dru​gim uchu mia​ła słu​c haw​kę po​łą​c zo​n ą z te​le​f o​n em umiesz​c zo​n ym w kie​sze​n i. Na pró​bę zro​bi​ła kil​ka szyb​kich kro​ków wzdłuż Slotts​bac​ken. Żad​n ych pro​ble​mów. Wszyst​ko sie​d zia​ło na swo​im miej​scu. Zer​k​n ę​ła na ze​ga​rek. Jesz​c ze czter​d zie​ści mi​n ut. * – Obudź się, HP! – Nora ostroż​n ie po​ło​ż y​ła mu dłoń na ra​mie​n iu. Otwo​rzył nie​c hęt​n ie oczy i do​pie​ro po chwi​li zdał so​bie spra​wę, gdzie jest. – Do​jeż​d ża​my – po​wie​d zia​ła. – Do​bra. Wy​pro​sto​wał się, prze​t arł oczy i zer​k​n ął na pod​ło​gę. Po ple​c a​ku ani śla​d u! W na​pa​d zie pa​n i​ki na​c hy​lił się tak gwał​t ow​n ie, że ude​rzył gło​wą o sie​d ze​n ie przed sobą. W tym sa​mym mo​men​c ie od​krył, że ple​c ak prze​su​n ął się nie​c o do tyłu. – Mó​wi​łeś przez sen – po​wie​d zia​ła Nora. – Tak? – Po​n ow​n ie się wy​pro​sto​wał, trąc obo​la​łą gło​wę. – To samo sło​wo bez ustan​ku. – Ja​kie? – La​bi​rynt Lut​t ern. Co to ozna​c za? Wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Ty mi po​wiedz. Pró​bo​wa​łem to roz​k​mi​n ić przez wie​le ty​go​d ni. Lut​t ern to te​ren w pół​noc​n ych Niem​c zech, do​kład​n ie w West​f a​lii. Tyle uda​ło mi się do​wie​d zieć. – Okej. To wy​ja​śnia na​z wę uli​c y… – Co?

– West​f a​lia była kie​d yś szwedz​ka. Dla​t e​go od niej na​z wa​li jed​n ą z ulic. – Cze​kaj no. O czym ty mó​wisz? Prze​c ież nie ma żad​n ej Lut​t erns​gat w Sztok​h ol​mie. – Już nie ma. Znik​n ę​ła, kie​d y zbu​d o​wa​n o Kungs​ga​t an. Ta i Hötorgs​gränd… Prze​rwał jej głos do​bie​ga​ją​c y z gło​śni​ków: Do​jeż​dża​my do Dwor​ca Cen​tral​ne​g o w Sztok​hol​mie. Wyj​ście po le​w ej stro​nie. W imie​niu Szwedz​kich Ko​lei Pań​stwo​w ych wi​ta​my w Sztok​hol​mie i jesz​cze raz prze​pra​sza​my za opóź​nie​nie… Nora wsta​ła. – Czas iść… HP prze​c ią​gnął się, po czym szyb​ko wstał. – Któ​rę​d y ona prze​bie​ga​ła? Ta Lut​t erns​ga​t an? – Mniej wię​c ej tam, gdzie Malm​skil​l​n ads​ga​t an prze​c i​n a Kungs​ga​t an – wy​ja​śni​ła. – Za​li​czy​łam se​mestr z ar​c hi​t ek​t u​ry Sztok​h ol​mu, je​śli za​sta​n a​wiasz się, skąd to wiem – do​d a​ła. – Pa​mię​t am Lut​t erns​ga​t an tyl​ko dla​t e​go, że mie​li​śmy pół dnia wol​n e​go, żeby iść na mia​sto i po​ro​bić zdję​c ia ta​blicz​kom… Po​c iąg na​gle zwol​n ił i wa​gon się za​ko​ły​sał. – Ta​blicz​kom? – Za​ło​ż ył ple​c ak. – Pod mo​stem Malm​skil​l​n ads​bron wisi ta​blicz​ka… – Nora po​mo​gła mu z pa​sa​mi ple​c a​ka. – „Dla upa​mięt​n ie​n ia prze​bu​d o​wy Brun​ke​berg​såsen i po​łą​c ze​n ia dziel​n ic mia​sta” albo coś w tym ro​d za​ju. Było na eg​z a​mi​n ie… Po​c iąg zwol​n ił jesz​c ze bar​d ziej. Za​pię​ła do​kład​n ie sprzącz​kę na jego klat​c e pier​sio​wej i wcią​gnę​ła mu kap​t ur na gło​wę. Pa​sa​ż e​ro​wie za​c zę​li po​wo​li kie​ro​wać się ku wyj​ściom. Nora wzię​ła HP za rękę i prze​pcha​ła się do drzwi. Po​c iąg po​wo​li wje​c hał na pe​ron. Od razu zo​ba​c zy​li tych fa​c e​t ów. Dwie sztu​ki na koń​c u pe​ro​n u, w ciem​n ych gar​n i​t u​rach i oku​la​rach prze​c iw​sło​n ecz​n ych. W po​ło​wie pe​ro​n u ko​lej​n e dwie. Słu​c haw​ki w uszach było wi​d ać na od​le​głość. Po​c zuł, jak pal​c e Nory moc​n iej ści​ska​ją jego dłoń. – Go​t o​wy? Ski​n ął gło​wą. Od​wró​c i​ła się, chwy​c i​ła gru​by pa​sek znad sprzącz​ki i za​pię​ła rzep kil​ka razy, aż wresz​c ie uzna​ła, że jest do​brze. Pasy ści​ska​ły mu te​raz że​bra. Miał wra​ż e​n ie, że klat​ka pier​sio​wa uro​sła mu, kie​d y spał. – No. Te​raz mo​ż esz na​wet biec, ple​c ak nie bę​d zie cię uwie​rał. Po​c iąg ostat​n i raz się za​ko​ły​sał. – Je​śli się roz​łą​c zy​my, nie cze​kaj na mnie – po​wie​d zia​ła. – Zle​c e​n ie przede wszyst​kim. Co​kol​wiek się zda​rzy, mu​sisz się do​stać do ka​wia​ren​ki, okej? Przy​t ak​n ął ski​n ie​n iem gło​wy. – Świet​n ie. W mo​men​c ie kie​d y nad drzwia​mi roz​legł się sy​gnał, przy​su​n ę​ła się do nie​go, ob​ję​ła ręką jego szy​ję i po​c a​ło​wa​ła go. *

– Jesz​c ze trzy​d zie​ści mi​n ut. Go​t o​wy? – Re​bec​c a kiw​n ę​ła do Ru​n e​ber​ga. Zde​c y​d o​wa​n ie kro​c zył po bru​ku, ale nie od​po​wie​d ział. – Zbiór​ka. Czte​rech po​z o​sta​łych ochro​n ia​rzy zbli​ż y​ło się do nich. – Wła​śnie na​d e​szły nowe in​f or​ma​c je. Wy​glą​d a na to, że dwo​je ści​ga​n ych w Up​psa​li prze​do​sta​ło się do Sztok​h ol​mu. – Prze​ry​wa​my? – spy​t ał je​d en z ochro​n ia​rzy. Ru​n e​berg po​krę​c ił gło​wą. – Naj​wy​raź​n iej za​gro​ż e​n ie nie jest wy​star​c za​ją​c o duże… – Spoj​rzał szyb​ko na Re​bec​c ę. – Ktoś rze​c zy​wi​ście chce za​ata​ko​wać ten or​szak. Wy​d a​je się, że zro​bi to za wszel​ką cenę… * Prze​pu​ści​ła kil​ku znie​c ier​pli​wio​n ych po​d róż​n ych i po​c ią​gnę​ła go za sobą na pe​ron. Po​c iąg sto​ją​c y na dru​gim to​rze też mu​siał przed chwi​lą przy​je​c hać, bo lu​d zi było tu mnó​stwo. Nora i HP ostroż​n ie prze​miesz​c za​li się zyg​z a​kiem do przo​d u, w mia​rę moż​li​wo​ści ze spusz​c zo​n y​mi gło​wa​mi. Wyj​ście było co​raz bli​ż ej. Gło​śny okrzyk zmu​sił ich do od​wró​c e​n ia się. Dwóch fa​c e​t ów w gar​n ia​kach szło w ich kie​run​ku. – Chodź. – Nora szarp​n ę​ła HP i za​c zę​ła iść szyb​c iej. Dwóch in​n ych fa​c e​t ów prze​d zie​ra​ło się przez tłum w ich stro​n ę. Nora pró​bo​wa​ła biec, po​pchnę​ła na taj​n ia​ków kil​ka osób. Je​d en z po​pchnię​t ych stra​c ił rów​n o​wa​gę i wy​lą​d o​wał pod ich no​ga​mi. Nora nie my​śla​ła się za​t rzy​my​wać. Jesz​c ze moc​n iej chwy​c i​ła rękę HP, zwięk​szy​ła tem​po i wśli​z gnę​ła się w lukę po​wsta​łą wzdłuż kra​wę​d zi pe​ro​n u. Do wyj​ścia mie​li nie​d a​le​ko. W tym mo​men​c ie HP do​strzegł zna​jo​mą syl​wet​kę. Tego kan​c ia​ste​go kar​ka z For​t e​c y nie szło za​po​mnieć. Szef bez​pie​c zeń​stwa, któ​re​go pra​wie prze​je​c hał… Męż​c zy​z na nie ru​szał się, tyl​ko cze​kał przy wyj​ściu. Ga​pił się pro​sto na nich. Ko​la​n a lek​ko ugię​t e, ręce przed sobą – jak ame​ry​kań​ski fut​bo​li​sta. HP szarp​n ął rękę Nory i zer​k​n ął przez ra​mię. Tam​c i byli kil​ka me​t rów za nimi. Bez szans na od​wrót, dro​ga uciecz​ki od​c ię​t a… Od kar​ka dzie​li​ło ich dzie​sięć me​t rów. HP wy​d a​wa​ło się, że wi​d zi, jak ko​leś się uśmie​c ha. To był ohyd​n y wę​ż o​wy uśmiech bu​d zą​c y dresz​c ze. Nora cią​gnę​ła do przo​d u. Chy​ba nie do​strze​gła nie​bez​pie​c zeń​stwa. Męż​c zy​z na przy​gar​bił się, roz​ło​ż ył sze​rzej ra​mio​n a… Wte​d y Nora pu​ści​ła rękę HP. Jej dłu​gie nogi za​c zę​ły pra​c o​wać jak tło​ki. Bie​gła… Wpa​d ła pro​sto na kan​c ia​ste​go. Ich cia​ła zde​rzy​ły się z głu​c hym stuk​n ię​c iem. HP sły​szał, że Nora coś krzy​c zy. Wi​d ział jej ręce – to się pod​n o​si​ły, to opa​d a​ły, kie​d y z ca​łych sił biła kar​ka. W pierw​szym od​ru​c hu HP chciał jej przyjść z po​mo​c ą. W koń​c u zro​z u​miał,

że dziew​c zy​n a krzy​c zy do nie​go. – Ucie​kaj! Ucie​kaj! Ucie… Kark chwy​c ił ją łapą za gar​d ło, pod​n iósł i w jed​n ej chwi​li uci​szył. HP pró​bo​wał pa​t rzeć przed sie​bie, ce​lo​wać w wyj​ście, ale nie mógł nie spoj​rzeć. Zo​ba​c zył, jak Nora szar​pie się i pró​bu​je wy​rwać z że​la​z ne​go uści​sku. To była tyl​ko mi​gaw​ka, bo HP mu​siał pa​t rzeć przed sie​bie, żeby nie wpaść na fu​t ry​n ę. Kie​dy zna​lazł się w hali dwor​c a, po raz ostat​n i od​wró​c ił gło​wę. Tra​f ił na mo​ment, w któ​rym kark po​sta​wił le​d ​wo żywą Norę na pe​ro​n ie jak szma​c ia​n ą lal​kę. To uczu​c ie go za​sko​c zy​ło. Po​ja​wi​ło się na​gle, lecz szyb​ko je zi​d en​t y​f i​ko​wał. Nie​n a​wiść. Gwał​t ow​n a, za​piek​ła nie​n a​wiść! Ko​le​sie w gar​n ia​kach wciąż dep​t a​li mu po pię​t ach. HP prze​mknął przez halę i skie​ro​wał się do głów​n e​go wyj​ścia. Za​mie​rzał skrę​c ić w lewo i wyjść przez szkla​n e drzwi na Cen​t ral​plan. Po​n ie​waż za​u wa​ż ył tam ra​d io​wóz, po​sta​n o​wił pójść pro​sto. Ktoś krzyk​n ął za nim, ale on miał na to wy​wa​lo​n e. Kur​wa, po​wi​n ien zbiec do me​t ra, za​miast zwie​wać przez pierw​szą lep​szą dziu​rę jak ja​kiś szczur… Zbli​ż ał się do po​łu​d nio​wej czę​ści hali. Wszyst​kie wyj​ścia znaj​d o​wa​ły się za nim. Tu były tyl​ko re​stau​ra​c je – i ani jed​n ej sen​sow​n ej dro​gi uciecz​ki. Szyb​kie zer​k​n ię​c ie za ple​c y. Dwóch fa​c e​t ów w czer​n i dzie​sięć me​t rów za nim, nie​c o da​lej z tyłu ko​lej​n y gang z kan​cia​stym na cze​le. Był co​raz bli​ż ej drzwi do re​stau​ra​c ji i w ogó​le nie zwal​n iał. Wpadł do środ​ka, mi​n ął kie​row​n i​ka sali i ru​szył na ko​n iec lo​ka​lu. Po le​wej stro​n ie roz​c hy​li​ły się wa​h a​d ło​we drzwi i wy​szedł z nich kel​n er nio​są​c y dwa ta​le​rze. HP pra​wie się o nie​go otarł i ru​szył w głąb kuch​n i. Dwóch ku​c ha​rzy w far​t u​c hach spoj​rza​ło na nie​go. – Gdzie wyj​ście?! – krzyk​n ął HP, ha​mu​jąc. Je​d en z nich wska​z ał kie​ru​n ek ło​pat​ką do sma​ż e​n ia. – Dzię​ki – wy​rzu​c ił z sie​bie HP i za​c zął biec. Przy ścia​n ie stał bla​sza​n y wó​z ek kel​n er​ski. HP pchnął go w kie​run​ku ści​ga​ją​c ych go fa​c e​tów. Nie cze​kał na skut​ki. Przy​wa​lił ręką w klam​kę i z ca​łej siły pchnął drzwi. Wy​padł na ogro​d zo​n e za​ple​c ze. Przed nim, po dru​giej stro​n ie ogro​d ze​n ia, sta​ły słu​py wy​so​kie na dzie​sięć me​t rów, pro​wa​d zą​c e na wia​d ukt ob​wod​n i​c y Kla​ra​strand​sle​d en. W pierw​szym od​ru​c hu po​biegł w pra​wo. Po kil​ku se​kun​d ach zdał so​bie spra​wę, że wyj​ście znaj​d u​je się po prze​c iw​n ej stro​n ie. Kur​w a mać! Fa​c e​c i w czer​n i wy​bie​gli na ze​wnątrz, kie​d y HP zna​lazł dro​gę uciecz​ki. Przy krót​szej czę​ści bu​d yn​ku dwor​c a sta​ło rusz​t o​wa​n ie, a obok – dra​bi​n a. Wdra​pał się po niej jak na​pa​lo​n y szym​pans, wszedł na pierw​szy po​z iom kon​struk​c ji i w mo​men​c ie, w któ​rym pierw​szy ze ści​ga​ją​c ych go ko​le​si po​ło​ż ył rękę szcze​blu, kop​n ął dra​bi​n ę naj​moc​n iej, jak po​t ra​f ił. Z dołu usły​szał prze​kleń​stwa. Bez ocią​ga​n ia się ru​szył wzdłuż rusz​t o​wa​n ia i wszedł po scho​d ach na ko​lej​n y po​z iom.

Te​raz wy​raź​n ie wi​d ział ba​lu​stra​d ę przy jezd​n i. Wszedł jesz​c ze wy​ż ej i po​c zuł, jak kon​struk​c ja drży. Bie​gną​c y za nim ko​le​sie nie​mal ją roz​ko​ły​sa​li. Czwar​t y po​z iom i HP zna​lazł się na rów​n i z ba​lu​stra​d ą. Je​d y​n ym pro​ble​mem były te​raz dwa me​t ry po​wie​t rza, któ​re znaj​d o​wa​ły się mię​d zy nią a rusz​t o​wa​n iem. Ostat​n ie schod​ki i HP wy​szedł na naj​wyż​sze pię​t ro. Ja pie​przę, ale wy​so​ko! Ktoś krzyk​n ął coś po an​giel​sku. Rusz​t o​wa​n ie moc​n o się ko​ły​sa​ło, HP przy​pusz​c zał, że wszy​scy fa​c e​c i w czer​n i bie​gną za nim na górę. Wia​d ukt prze​bie​gał nie​c o wię​c ej niż metr pod nim, tyle że od​le​głość do ba​lu​stra​d y na pew​n o wy​n o​si​ła wię​c ej niż dwa me​t ry. Cięż​kie za​d a​n ie, ale wy​ko​n al​n e. Przy​n ajm​n iej tak się łu​d ził… Cho​c iaż miał ple​c ak. Wy​d a​wa​ło mu się – pew​n ie z po​wo​d u osła​bie​n ia – że ple​c ak stał się cięż​szy. Rusz​t o​wa​n ie ko​ły​sa​ło się moc​n iej. HP wy​bił ba​rier​kę za​bez​pie​c za​ją​c ą, zro​bił krok w tył i przy​lgnął do ścia​n y. W mo​men​c ie, w któ​rym pierw​szy ko​leś wbiegł na jego po​z iom, HP od​bił się z ca​łej siły, zro​bił jesz​c ze je​d en zde​c y​d o​wa​n y krok i za​wisł w po​wie​t rzu… * – No, moi dro​d zy pań​stwo. Ce​re​mo​n ia się skoń​c zy​ła. – W jej słu​c haw​c e za​brzmiał głos Lud​de​go. – Li​c zę na jesz​c ze dzie​sięć mi​n ut, pod​c zas któ​rych pan​n a mło​d a się od​świe​ż y, i za​c zy​na​my. Nie​ba​wem znaj​d zie​my się na pod​jeź​d zie. Stał dzie​sięć me​t rów da​lej, w środ​ku gru​py umun​d u​ro​wa​n ych ko​le​gów z dużą ilo​ścią zło​ta na pa​go​n ach. Pró​bo​wa​ła spo​t kać jego wzrok – bez skut​ku. Ser​c e jej wa​li​ło, w gar​d le za​schło. Za​d zwo​n ił te​le​f on. Do​t knę​ła przy​c i​sku. – Tak? – Chcia​łem się tyl​ko do​wie​d zieć, czy wszyst​ko w po​rząd​ku. – W jak naj​lep​szym. – Świet​n ie. – Jak u cie​bie? – Dość do​brze. Tyl​ko jed​n o małe zaj​ście… Nic po​waż​n e​go… – Ja​kie zaj​ście? – za​py​t a​ła. Ale on się roz​łą​c zył. * Mi​n ął ba​rier​kę tyl​ko o włos i zna​lazł się na chod​n i​ku. Siła lą​d o​wa​n ia była tak duża, że wy​biegł na jezd​n ię, by wy​t ra​c ić roz​pęd. Omal nie wpadł pod au​t o​bus, któ​ry trą​biąc, prze​je​c hał do​słow​n ie cen​t y​metr od nie​go.

HP wró​c ił na chod​n ik i rzu​c ił okiem na rusz​t o​wa​n ie. Tam​t e cwa​n ia​ki nie od​wa​ż y​ły się po​wtó​rzyć jego sko​ku. Nie mógł się po​wstrzy​mać i po​ma​c hał im. Wte​d y kan​c ia​sty prze​pchnął się do przo​d u i krzyk​n ął: – You the​re, don’t fuc​king move! 69 HP od​po​wie​d ział mu fa​kiem. – Za​strzel go – roz​ka​z ał kan​c ia​sty naj​bliż​sze​mu go​ścio​wi w gar​n ia​ku. – No way! 70 – od​po​wie​d ział tam​t en. – Jest nie​u zbro​jo​n y.

– Czy​ją stro​n ę trzy​masz, ko​le​go? To pie​przo​n y ter​ro​ry​sta. Za​strzel go! To roz​kaz! Resz​t a fa​c e​t ów aż drgnę​ła. – Nie je​steś na​szym sze​f em – mruk​n ął je​d en z nich. – Poza tym to Szwe​c ja… Kan​c ia​sty za​klął gło​śno, spoj​rzał szyb​ko na HP, ode​pchnął fa​c e​t ów w czer​n i na bok i oparł się o ścia​n ę. O kur​w a! Ten na​rwa​ny po​jeb na​praw​dę za​mie​rza sko​czyć! HP od​wró​c ił się, prze​c iął jezd​n ię i za​c zął biec. Kie​d y po​ko​n ał po​ło​wę dro​gi w dół, ska​po​wał, że po​wi​n ien pójść in​a​c zej. Szedł w kie​run​ku ob​wod​n i​c y Söder​le​d en i – co gor​sze – wzdłuż prze​c iw​n e​go pasa ru​c hu. Sa​mo​c ho​d y je​c ha​ły pro​sto na nie​go, wie​le z nich trą​bi​ło, a on klął gło​śno, wku​rzo​n y swo​im idio​t ycz​n ym błę​d em. Nie mógł się cof​n ąć. Wo​lał trzy​mać się jak naj​bli​ż ej ba​lu​stra​d y. Spoj​rzał w dół na wi​ru​ją​c ą wodę. Skok wy​bił so​bie z gło​wy. Pły​wa​n ie nie było jego moc​n ą stro​n ą, więc praw​d o​po​d ob​n ie skoń​c zył​by jako spuch​n ię​t y to​pie​lec przy jed​n ej ze śluz obok bu​d yn​ku Riks​d a​gu. No i po​łą​cze​n ie wody z twar​d ym dys​kiem ro​ko​wa​ło nie naj​le​piej. Wo​lał biec. W po​ło​wie wia​d uk​t u od​wa​ż ył się od​wró​c ić gło​wę. Od kan​c ia​ste​go dzie​li​ło go pięt​n a​ście, dwa​d zie​ścia me​t rów. Gęba czer​wo​n a jak u in​d y​ka, krót​kie, umię​śnio​n e nogi walą w as​f alt. Choć był w gar​n ia​ku i mo​ka​sy​n ach, co nie uła​t wia​ło mu za​d a​n ia, skra​c ał dy​stans. HP miał wra​ż e​n ie, że kan​c ia​sty za​raz go do​pad​n ie. Oczy​wi​ście, ple​c ak. Wa​ż ył swo​je. Je​śli do​d ać do tego ogól​n e nie​d o​ma​ga​n ie w ostat​n ich ty​go​d niach, trud​n o się dzi​wić, że w no​gach miał nie​wie​le mocy. Ströms​borg była jego ostat​n ią na​d zie​ją. Za​n im do​biegł do wy​sep​ki, zdał so​bie spra​wę, że nic z tego. Choć od​le​głość nie była duża, ba​lu​stra​d a unie​moż​li​wia​ła skok. A twar​d y dysk nie mógł się zmo​c zyć. HP biegł da​lej. Kark był co​raz bli​ż ej. Ko​lej​n a wy​spa to Rid​d ar​h ol​men. Żeby się na nią do​stać, mu​siał​by prze​biec przez au​t o​stra​dę i przez tory, a na koń​c u po​ko​n ać stro​mą ścia​n ę kli​f u. Nie miał in​n e​go wyj​ścia. Prze​pu​ścił kil​ka sa​mo​c ho​d ów i wbiegł na jezd​n ię. Omal nie sko​sił go pas​sat, ale w ostat​n iej chwi​li zre​d u​ko​wał bieg, dzię​ki cze​mu HP zy​skał pół me​t ra. Prze​szedł przez ba​lu​stra​d ę od​d zie​la​ją​c ą jezd​nie i zna​lazł się na dro​d ze pro​wa​d zą​c ej na po​łu​d nie. Pa​li​ło go w płu​c ach, kom​plet​n ie za​schło mu w gar​d le. Biegł wzdłuż jezd​n i, te​raz zgod​n ie z kie​run​kiem ru​c hu sa​mo​c ho​d ów. Ce​gla​n e pa​ła​c e na Rid​d ar​h ol​men rzu​c a​ły na jezd​n ię dłu​gie cie​n ie.

– Mam cię, skur​wy​sy​n u! – wy​d arł się kark. * – No, je​d zie​my! Po​n ow​n ie głos Ru​n e​ber​ga w ra​d iu. Po kil​ku se​kun​d ach mło​d a para wy​szła z ka​t e​d ry. Nie wy​glą​d a​li na tak szczę​śli​wych, jak Re​bec​c a się spo​d zie​wa​ła. Ra​c zej na ze​stre​so​wa​nych. Może to nie ta​kie dziw​n e, je​śli wziąć pod uwa​gę za​in​t e​re​so​wa​n ie me​d iów. Trans​mi​sja na żywo w te​le​wi​z ji – w Szwe​c ji i w kil​ku in​n ych kra​jach za​f a​scy​n o​wa​n ych ży​c iem mo​n ar​chii. Po​n ad​t o mło​d a para przed koń​c em dnia mu​sia​ła od​f aj​ko​wać po​d róż w or​sza​ku i mę​c zą​c e ofi​c jal​n e przy​ję​c ie. Z nocy po​ślub​n ej chy​ba nie​wie​le im zo​sta​n ie… Je​d en męż​c zy​z na w li​be​rii otwo​rzył drzwi od​kry​t e​go po​wo​z u, dru​gi po​ma​gał pan​n ie mło​dej usiąść. Pan mło​d y cier​pli​wie cze​kał. Spoj​rzał szyb​ko na Re​bec​c ę i nie​pew​n ie się do niej uśmiech​nął. Od​po​wie​d zia​ła ru​c hem gło​wy. * HP wbiegł na za​c ie​n io​n y ob​szar i po​ko​n ał jesz​c ze kil​ka me​t rów jezd​n i. Ścia​n a kli​f u była za da​le​ko. Za​n im do niej do​bie​gnie, kan​c ia​sty go schwy​t a. Po​c zuł w ustach smak krwi. Ser​c e wa​li​ło, jak​by chcia​ło mu ro​z e​rwać klat​kę pier​sio​wą, miał mdło​ści. Na​gle za​t rzy​mał się i od​wró​c ił. Zgiął ko​la​n a, by być le​piej przy​go​t o​wa​n ym do wal​ki. Kan​c ia​sty zwol​n ił, sta​n ął kil​ka me​t rów przed HP i uśmiech​n ął się. – My​ślisz, że dasz mi radę, ko​le​go?! – krzyk​n ął po an​giel​sku. HP nie od​po​wie​d ział. Przy​glą​d ał się ja​d ą​c ym sa​mo​c ho​d om, któ​re prze​my​ka​ły mię​d zy nimi po obu pa​sach jezd​n i. Kie​row​c y trą​bi​li z pa​sją, ale kan​c ia​sty się tym nie przej​mo​wał. HP zro​bił kil​ka ostroż​n ych kro​ków do tyłu. Na​gle w szy​ję za​c zę​ło go piec słoń​c e, któ​re znik​n ę​ło, kie​d y po​n ow​n ie zro​bił kil​ka kro​ków wstecz. Za ple​c a​mi kan​c ia​ste​go po​ja​wi​ła się duża cię​ż a​rów​ka. Wtem HP wpadł na po​mysł… – No chodź, chłop​c ze! Za​ła​t w​my to szyb​ko!… – krzy​c zał tam​t en, pró​bu​jąc za​głu​szyć szum sa​mo​c ho​d ów. HP spoj​rzał mu pro​sto w oczy, zro​bił kil​ka ko​lej​n ych kro​ków do tyłu, po czym za​t rzy​mał się i po​ka​z ał mu faka. Fa​c et przy​gar​bił się i wy​raź​n ie szy​ko​wał do bie​gu. Zro​bił taki gry​mas, że wy​glą​d ał jak uśmiech​n ię​t y dra​pież​n ik. – Ostat​n ie sło​wo?! – krzyk​n ął. – Yipii​kay​ee, mo​ther​f uc​ker! Le​d ​wie HP rzu​c ił prze​kleń​stwo, padł na jezd​n ię i po​ło​ż ył ręce na gło​wie. Cię​ż a​rów​ka przy​wa​li​ła w tył kan​c ia​ste​go. Pra​wie jak na fil​mie. Jest gość, nie ma go​ścia…

Sa​mo​c hód prze​je​c hał nad HP, ha​mu​jąc z pi​skiem opon. Za​t rzy​mał się do​pie​ro pięć​d zie​siąt me​t rów da​lej. Pierw​sze, co HP zo​ba​c zył, gdy ostroż​n ie pod​n iósł gło​wę, to sa​mot​n y pu​sty mo​ka​syn na skra​ju jezd​n i.

32 | Insignificant bearer71

Ze​sko​c zył na dach sta​c ji me​t ra, zwie​sił się z jed​n ej z pod​t rzy​mu​ją​c ych go be​lek i opadł na pe​ron. Nie spo​d zie​wał się tak mięk​kie​go lą​d o​wa​n ia. Co naj​waż​n iej​sze – te​ren był wła​ści​wie pu​sty. Sły​szał wy​c ie wie​lu sy​ren do​bie​ga​ją​c e z Söder​le​d en. Szyb​ko za​głu​szył je od​głos nad​jeż​d ża​ją​c e​go po​c ią​gu. Kie​d y wszedł do wa​go​n u, na​t ych​miast wal​n ął się na pierw​sze wol​n e miej​sce. Ple​c ak go uwie​rał. Trzę​są​c y​mi rę​ka​mi pró​bo​wał roz​piąć klam​rę, ale szyb​ko się pod​d ał. Po​c zuł za​le​wa​ją​cą jego cia​ło falę ad​re​n a​li​n y, trząsł się i było mu nie​d o​brze. Po​c hy​lił się i pró​bo​wał trzy​mać gło​wę jak naj​n i​ż ej. Kur​w a! Nig​d y wcze​śniej nie wi​d ział umie​ra​ją​c e​go czło​wie​ka. Przy​n ajm​n iej nie w taki spo​sób. Cho​c iaż może jed​n ak wi​d ział… Za​pla​n o​wał wszyst​ko, tak jak wte​d y, z Da​giem i ba​lu​stra​d ą bal​ko​n o​wą. Zna​lazł miej​sce na środ​ku za​krę​t u, gdzie kie​row​c ę, któ​re​go oczy przy​z wy​c za​iły się do za​c ie​n ie​n ia, mia​ła ośle​pić wiąz​ka sło​n ecz​n e​go świa​t ła. Zwa​bił tam kar​ka… I tak jak wte​d y nie miał wy​bo​ru. Kie​d yś chciał oca​lić Re​bec​c ę, te​raz – sie​bie. Błąd… Oca​lić i ją, i sie​bie. Je​d y​n e, co mu​siał te​raz zro​bić, to wy​słać za​war​t ość twar​d e​go dys​ku do ga​z et, a Gra i Pay​Tag przej​d ą do hi​sto​rii. On, Bec​c a, Nora i wszy​scy po​z o​sta​li będą wol​n i. À pro​pos Nory… Po​świę​c i​ła się dla nie​go, sko​c zy​ła na kar​ka, choć wie​d zia​ła, że nie ma z nim szans. Wzię​ła wszyst​kie cio​sy na sie​bie! Nikt wcze​śniej nie zro​bił dla nie​go cze​goś ta​kie​go. Kie​d y to wszyst​ko się skoń​c zy, bę​d zie mu​siał jej po​rząd​n ie po​d zię​ko​wać. Je​śli tyl​ko Nora żyje… Roz​pę​d zo​n y po​c iąg wje​c hał na sta​c ję T-cen​t ra​len i HP od​ru​c ho​wo sku​lił się na sie​d ze​n iu. Pe​ron był nie​mal pu​sty – tak jak na sta​c ji Gam​la Stan. Po pro​stu mia​sto du​c hów. Dziw​n e… Gdzie, do cho​le​ry, byli ci wszy​scy lu​d zie? * Slot​t s​bac​ken wy​peł​n i​ły tłu​my. Jesz​c ze wię​c ej osób cze​ka​ło da​lej, kie​d y or​szak po​je​c hał w lewo, wzdłuż Lo​går​d en. Ka​me​ry, apa​ra​t y, set​ki te​le​f o​n ów ko​mór​ko​wych.

Kie​d y ten dzień się skoń​c zy, jej po​d o​bi​z na znaj​d zie się na ty​sią​c ach zdjęć i ma​t e​ria​łów fil​mo​wych. Czy tego chce, czy nie. Tem​po zjaz​d u ze wzgó​rza było po​wol​n e, ale kie​d y cały or​szak zna​lazł się na pro​stej dro​dze, jeźdź​c y ru​szy​li kłu​sem. Ko​n ie za​przę​go​we zro​bi​ły to samo i Re​bec​c a wraz z po​z o​sta​łą piąt​ką ochro​n ia​rzy osła​n ia​ją​c ych po​wóz mu​sie​li biec, by do​t rzy​mać im kro​ku. Pierw​szą ma​skę zo​ba​c zy​ła na mo​ście Nor​r​bro. * HP otwo​rzył drzwi do ka​f ej​ki in​t er​n e​t o​wej i pod​szedł pro​sto do lady. – Po​t rze​bu​ję kom​pu​t e​ra z naj​lep​szym łą​c zem in​t er​n e​t o​wym na dwie go​d zi​n y, może tro​chę dłu​ż ej – po​wie​d ział sprze​d aw​c y, ale ten le​d ​wo ode​rwał wzrok od te​le​wi​z o​ra nad ladą. – Sor​ry, in​t er​n et nie dzia​ła… – Co! Mo​bil​n y też? – No. – Sprze​d aw​c a ob​ró​c ił się nie​c o w jego stro​n ę. – Po​łą​c ze​n ie sze​ro​ko​pa​smo​we, ADSL, sieć mo​bil​n a. Wszyst​ko pa​d ło dziś w nocy. Po​d ej​rze​wa​ją, że coś jest nie tak z opro​gra​mo​wa​niem. Ja my​ślę, że to ma zwią​z ek ze ślu​bem… – Z czym? – Ze ślu​bem, czło​wie​ku! – Wska​z ał na te​le​wi​z or, na któ​re​go ekra​n ie wi​d ać było po​wóz cią​gnię​t y przez kil​ka koni. – Wiel​ki Brat nie chce pro​t e​stów w in​t er​n e​c ie, więc go wy​łą​c zy​li. Do​kład​n ie tak jak w Egip​c ie, cza​isz? – Ta – wy​mam​ro​t ał HP nie​obec​n ym gło​sem. Coś na ekra​n ie przy​ku​ło jego uwa​gę. Je​d en z ochro​n ia​rzy przy po​wo​z ie wy​d ał mu się zna​jo​my. Zbli​ż e​n ie… HP za​marł. – Do​kąd oni jadą?! – krzyk​n ął i zła​pał sprze​d aw​c ę za spra​n y T-shirt. – Z po​wro​t em do zam​ku. A niby do​kąd mają je​c hać? Spo​koj​n ie… – Nie, idio​t o. Cho​d zi mi o tra​sę prze​jaz​d u. To wy​glą​d a na Kung​sträd​går​d en… Do​kąd jadą da​lej? – Na plac Ser​ge​la, póź​n iej Sve​avägen, na​stęp​n ie w lewo w… Kungs​ga​t an! Ożeż kur​w a!!! * Dru​ga i trze​c ia ma​ska po​ja​wi​ły się przy uli​c y Ström​ga​t an na wy​so​ko​ści Ope​ry. Śnież​n o​bia​łe twa​rze z czar​n y​mi szpic​bród​ka​mi i pod​krę​c o​n y​mi wą​sa​mi, do​kład​n ie ta​kie jak kil​ka dni temu pod ho​t e​lem Grand. Ubra​n e na bia​ło oso​by skry​wa​ją​c e się za ma​ska​mi sta​ły nie​ru​c ho​mo, co wy​glą​d a​ło jesz​c ze bar​d ziej prze​ra​ż a​ją​c o. – Wi​d zia​łeś ich, Lud​d e? Od​biór – po​wie​d zia​ła do mi​kro​f o​n u w rę​ka​wie. – Tak – rzu​c ił. – Cał​ko​wi​t a czuj​n ość, moi pań​stwo. Zbli​ż a​my się do Kung​strägår​d en… – do​d ał.

Or​szak po​wo​li skrę​c ił sze​ro​kim łu​kiem w lewo. * HP wy​biegł z ka​f ej​ki, skrę​c ił za ro​giem i po​pę​d ził w kie​run​ku pla​c u Hötor​get. Wy​d a​wa​ło mu się, że w od​d a​li sły​szy wi​wa​t u​ją​c y tłum. * Czte​ry nowe ma​ski po​ja​wi​ły się przy Kung​strägårds​ga​t an, pięć dal​szych przy Hamn​ga​t an, ale nie było naj​mniej​szych po​wo​d ów do nie​po​ko​ju. Nic dziw​n e​go. Wśród żoł​n ie​rzy i człon​ków ochot​n i​c zych or​ga​n i​z a​c ji, któ​rzy sta​li przy ba​rier​kach na tra​sie prze​jaz​d u, wi​d zia​ła przy​n ajm​n iej dwu​d zie​stu ko​le​gów w uni​f or​mach i do​dat​ko​wo kil​ku w cy​wi​lu. Ma​sek wciąż przy​by​wa​ło. O jed​n ą wię​c ej na każ​d ej mi​ja​n ej uli​c y. To nie przy​pa​d ek. Coś było na rze​c zy. Skrę​c i​li na plac Ser​ge​la i okrą​ż y​li szkla​n y obe​lisk. Okrzy​ki były te​raz tak do​n o​śne, że le​d ​wo sły​sza​ła dźwięk do​bie​ga​ją​c y z krót​ko​f a​lów​ki. * Na Hötor​get pa​n o​wał ogrom​n y tłok, więc mu​siał prze​py​c hać się łok​c ia​mi. Im bli​ż ej Sve​avägen, tym więk​szy ścisk. Wte​d y do​t ar​ło do nie​go, że po​t rze​bu​je al​t er​n a​t yw​n e​go pla​n u. Me​t ro, oczy​wi​ście! Za​wró​c ił i po​pę​d ził wzdłuż Ser​gel​ga​t an, wci​snął się mię​d zy dwa wy​so​kie bu​d yn​ki i sta​rał się nie pa​t rzeć w górę. Prze​sko​c zył przez bram​kę, trze​ma su​sa​mi po​ko​n ał scho​d y i prze​biegł przez pe​ron na pół​noc​n y ko​n iec sta​c ji. Po dro​d ze wy​grze​bał z kie​sze​n i ko​mór​kę. * – Do wszyst​kich ochro​n ia​rzy. Oso​ba pa​su​ją​c a do ry​so​pi​su jed​n e​go z po​d ej​rza​n ych była wi​dzia​n a nie​d aw​n o przy Hötor​get. Głos w krót​ko​f a​lów​c e na​le​ż ał do Stigs​so​n a, była tego nie​mal pew​n a. Za​schło jej w ustach. Pró​bo​wa​ła kil​ka razy prze​łknąć śli​n ę, by je zwil​ż yć, ale to nie po​mo​gło. – Wszyst​ko okej, Nor​mén? Od​biór. – W po​rząd​ku, Lud​d e… – Do​bra, bądź​c ie w po​go​t o​wiu. Te ma​ski mnie nie​po​ko​ją… Byli na Sve​avägen, a tam sta​ło sie​d em ma​sek. Jed​n a wię​c ej niż na pla​c u Ser​ge​la. Or​szak za​c zął skrę​c ać w Kungs​ga​t an. Za​d zwo​n ił jej te​le​f on, ale nie ode​bra​ła. *

Kur​wa mać, nie od​po​wia​d a! Opu​ścił pe​ron od pół​n oc​n ej stro​n y, prze​c i​snął się do wyj​ścia i wy​szedł na chod​n ik. Po obu stro​n ach uli​c y sta​li mun​d u​ro​wi. Wy​glą​d a​ło to tak, jak​by byli tam dla ozdo​by. Most Malm​skil​l​n ads​bron był pięć​d zie​siąt me​t rów w pra​wo. Na​c ią​gnął kap​t ur, wy​grze​bał z kie​sze​n i oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e i sta​rał się prze​c i​snąć w tam​t ym kie​run​ku. Z od​d a​li do​bie​gał stu​kot koń​skich ko​pyt. * Do​strze​gła ma​ski w chwi​li, gdy po​wóz wcho​d ził w za​kręt. Tym ra​z em obok sie​bie. Naj​pierw osiem, póź​n iej po​ja​wi​ło się ich wię​c ej. Dużo wię​c ej… – Nie po​d o​ba mi się to – wy​mam​ro​t ał Ru​n e​berg. W jej pra​wym uchu wciąż dzwo​n ił te​le​f on. * Zo​sta​ło mu za​le​d ​wie pięt​n a​ście me​t rów, gdy na skle​pie​n iu mo​stu zo​ba​c zył ma​lo​wi​d ło. Ró​ż o​we pro​sto​pa​d ło​ścia​n y o nie​bie​skich kra​wę​d ziach ukła​d a​ją​c e się w kan​c ia​stą spi​ra​lę two​rzą​c ą hip​n o​t ycz​n y wzór. Cały mo​t yw przy​po​mi​n ał la​bi​rynt. La​bi​rynt Lut​tern! W koń​c u go zna​lazł! Stu​kot ko​pyt sta​wał się co​raz gło​śniej​szy, od​bi​jał się mię​d zy bu​d yn​ka​mi i mie​szał z wi​wa​ta​mi ga​piów. W tej sa​mej chwi​li po obu stro​n ach skle​pie​n ia mo​stu do​strzegł czar​n e wlo​t y po​wie​t rza. Znaj​d o​wa​ły się pięć me​t rów nad chod​n i​kiem i skie​ro​wa​n e były w stro​n ę jezd​n i. Dwie okrą​głe czar​n e kra​t y, tak jak w pro​jek​c ie Na​u czy​c ie​la, oko​ło me​t ra śred​n i​c y każ​d a. A do​kład​n ie 1016,1 mi​li​me​t ra. KUR​WA JEGO MAĆ!!! Pierw​sze ko​n ie stra​ż y przed​n iej były pra​wie pod mo​stem. Scho​wał te​le​f on, ro​z e​pchnął łok​cia​mi tłum przed sobą i prze​c i​snął się na uli​c ę. Ple​c ak pod​ska​ki​wał mu na ple​c ach. Wy​d a​wał się cięż​szy niż kie​d y​kol​wiek… * Zo​ba​c zy​ła go w od​d a​li. Ciem​n e ubra​n ie, nie​rów​n y za​rost, oku​la​ry prze​c iw​sło​n ecz​n e i na​c ią​gnię​t y na gło​wę kap​tur. Ja​sno​sza​re pa​ski ple​c a​ka od​z na​c za​ły się na klat​c e pier​sio​wej. Biegł w kie​run​ku po​wo​z u, pro​sto w jej stro​n ę. Wy​ma​c hi​wał ra​mio​n a​mi i coś krzy​c zał. Jej ręce na​t ych​miast do​się​gły ka​bu​ry przy pa​sku. Chwy​c i​ła pi​sto​let. Szyb​ki ruch – od​c ią​gnę​ła za​mek…

* – BOM​BA! – krzy​c zał. – TAM JEST BOM​BA!!! Chy​ba go nie sły​sza​ła. Wi​d zia​ła na​t o​miast, jak inni ochro​n ia​rze wy​mie​rzy​li w nie​go z bro​ni. Tak jak​by to on sta​n o​wił za​gro​ż e​n ie. W tym mo​men​c ie do​strzegł ma​ski. Wzdłuż ca​łej uli​c y: pięć​d zie​siąt, sto, jesz​c ze wię​c ej. Jak​by na ko​goś cze​ka​li. I na​gle zro​z u​miał… Świat prze​sta​wił się na zwol​n io​n e tem​po, ele​men​t y ukła​d an​ki w jego gło​wie za​wi​ro​wa​ły, wy​ła​ma​ły się ze wzo​ru, któ​ry wcze​śniej stwo​rzył, i uło​ż y​ły w nowy. Dużo bar​d ziej prze​ra​ż a​ją​c y. Tu​n el, bom​ba, wy​buch w szo​pie. Sil​n e ra​mio​n a, któ​re wy​n io​sły go z miesz​ka​n ia z wę​ż em i wstrzyk​n ę​ły mu se​rum. Ktoś, kto stał pod drzwia​mi jego miesz​ka​n ia przy Skog​skyr​ko​går​d en i wy​słał wia​d o​mość. Ostrzegł przed zdraj​c ą. Wy​buch, Re​h y​man, uciecz​ka. Nora, któ​ra z tro​ską za​pi​n a​ła pa​ski jego cięż​kie​go ple​c a​ka. I otwo​rzy​ła mu dro​gę uciecz​ki. Ten de​c y​d u​ją​c y ele​ment ukła​d an​ki. Po​c a​łu​n ek śmier​c i… Na​gle za​t rzy​mał się, pod​n iósł ręce do góry. Gło​sy hu​c za​ły mu w gło​wie, na​kła​d a​ły się je​den na dru​gi. Raz były wy​raź​n e, in​n ym ra​z em nie. To ostat​nie za​da​nie, Hen​ri​ku! Czer​w o​ne czy czar​ne? Prze​pro​w a​dzisz za​mach pod​czas kró​lew​skie​g o ślu​bu. Wan​na play a game, Hen​rik Pet​ters​son?72 Lut​tern, a nie lu​kier. Na​uczy​ciel, nie znam go… Je​steś pe​w ien? Nie Na​uczy​ciel… Po​wo​li za​c zął się co​f ać. Po​c ią​gnął za pa​ski, by zdjąć ple​c ak, ale klam​ra nie chcia​ła pu​ścić. – Z DRO​G I! – wrza​snął naj​gło​śniej, jak się dało. Do la​bi​ryn​tu Lut​tern wcho​dzi się, by umrzeć! – szep​t ał głos w jego gło​wie. Nie Na​uczy​ciel… Tyl​ko? Do​rę​czy​ciel! – MAM W PLE​CA​KU BOM​BĘ! – krzyk​n ął. * Ce​lo​wa​ła w śro​d ek klat​ki pier​sio​wej, do​kład​n ie tam, gdzie pa​ski ple​c a​ka prze​c i​n a​ły ser​c e. – BOM​BA! – krzyk​n ął ktoś w słu​c haw​c e i przez se​kun​d ę wy​d a​wa​ło jej się, że sły​szy głos Ta​ge​go Sam​me​ra. To ostrze​ż e​n ie było zbęd​n e. Do​t knę​ła spu​stu. Wcią​gnę​ła po​wie​t rze… *

Jak​by go ktoś wal​nął pię​ścią w klat​kę pier​sio​w ą. Mniej wię​cej to wła​śnie po​czuł. Miał wra​ż e​nie, że mo​ment ude​rze​nia ja​kimś cu​dem roz​cią​g a się w cza​sie. W jed​nej chwi​li do​strzegł każ​dy naj​mniej​szy szcze​g ół. Broń skie​ro​w a​ną pro​sto w nie​g o, prze​cią​g łe, pa​nicz​ne krzy​ki w tłu​mie. Cia​ła ko​tłu​ją​ce się w zwol​nio​nym tem​pie. Jak gdy​by pró​bo​w a​ły od​su​nąć się od nie​g o moż​li​w ie naj​da​lej. Mimo wszyst​kich oznak, mimo że za​pach pro​chu pa​lił go w noz​drza, a od​g łos strza​łu wciąż od​bi​jał się echem w uszach, jego mózg za​prze​czał rze​czy​w i​sto​ści. Jak​by się bro​nił przed nie​moż​li​w ym, nie​w y​obra​ż al​nym, nie​sły​cha​nym… To po pro​stu nie mo​g ło się zda​rzyć. Nie te​raz! Nig​dy! Ona go za​strze​li​ła… ONA GO ZA​STRZE​LI​ŁA! JEGO!!! Wciąż trzy​ma​ła pi​sto​let wy​mie​rzo​ny pro​sto w nie​g o. Pa​trzy​ła lo​do​w a​tym wzro​kiem, cał​ko​w i​cie po​z ba​w io​nym emo​cji. Jak​by nie swo​im, lecz ob​ce​g o. Pró​bo​w ał pod​nieść rękę w jej stro​nę, otwo​rzyć usta, by coś po​w ie​dzieć, ale je​dy​nym dźwię​kiem, jaki zdo​łał z sie​bie wy​do​być, był ni​kły jęk. Na​g le, bez naj​mniej​sze​g o ostrze​ż e​nia, czas od​z y​skał swo​ją nor​mal​ną pręd​kość. Ból za​czął roz​pły​w ać się po klat​ce jak fala, brnął da​lej w dół cia​ła, spra​w ił, że as​f alt pod sto​pa​mi za​czął się ko​ły​sać. Ko​la​na mu się ugię​ły, więc zro​bił parę chwiej​nych kro​ków wstecz, żeby utrzy​mać rów​no​w a​g ę. Pię​tą za​w a​dził o kra​w ędź chod​ni​ka. Na se​kun​dę, wal​cząc z gra​w i​ta​cją, zna​lazł się w sta​nie nie​w aż​ko​ści. Chwi​lę póź​niej po​czuł, że spa​da swo​bod​nie. Jak w śnie. I dla nie​g o Gra się już skoń​czy​ła.

33 | Mastermind73

Od​głos wy​bu​c hu był tak moc​n y, że po​c zu​ła go w klat​c e pier​sio​wej. Od​bił się echem od mu​rów bu​d yn​ków. Po​t em na​stą​pił dru​gi i trze​c i wy​buch. Smu​gi bia​łe​go, czer​wo​n e​go i nie​bie​skie​go świa​t ła roz​bły​ski​wa​ły na ciem​n ym nie​bie. Szyb​ko od​pa​lo​n o ko​lej​n e fa​jer​wer​ki. W od​d a​li, przy zam​ku, sły​c hać było wi​wa​t y tłu​mu. – Nie​sa​mo​wi​t e, praw​d a? – Tak. – Po​ko​n a​ła ostat​n ie scho​d y na ta​ras i sta​n ę​ła obok nie​go przy ba​lu​stra​d zie. Kil​ka me​t rów nad ich gło​wa​mi ob​ra​c ał się gi​gan​t ycz​n y neon, a zie​lo​n e logo domu to​wa​ro​we​go Nor​d i​ska Kom​pa​n iet zmie​n i​ło się w czer​wo​n y ze​gar. – Dro​ga Re​bec​c o, przyj​mij naj​szer​sze wy​ra​z y współ​c zu​c ia… – Od​wró​c ił się do niej i roz​ło​żył ra​mio​n a. – Rów​n ież ja bio​rę od​po​wie​d zial​n ość za to, co się sta​ło. Po​d e​szła bli​ż ej i za​rzu​c i​ła mu ręce na szy​ję. – Dzię​ku​ję, wuj​ku Tage. – Czy jest coś, co mógł​bym dla cie​bie zro​bić, moja dro​ga? – Od​c hy​lił się i de​li​kat​n ie chwy​cił ją za ra​mio​n a. – Nie, w każ​d ym ra​z ie nie te​raz. Spoj​rza​ła w stro​n ę zam​ku, gdzie roz​bły​sły nowe smu​gi świa​t ła. – Stra​c ić bra​t a w taki spo​sób. Być zmu​szo​n ą to zro​bić… – Po​krę​c ił gło​wą. Nie od​po​wie​d zia​ła. Pró​bo​wa​ła prze​łknąć gulę, któ​rą mia​ła w gar​d le. – Dro​ga Re​bec​c o, nie je​stem w sta​n ie so​bie wy​obra​z ić, jak się te​raz czu​jesz… Jego smut​n y głos dźgnął ją jak ostrze noża. Przez chwi​lę emo​c je nie​mal wzię​ły górę, ale szyb​ko się po​z bie​ra​ła. – Mój plan skoń​c zył się tra​gicz​n ie i po​mi​mo na​szych sta​rań nie uda​ło się ura​t o​wać Hen​ri​ka – cią​gnął. – Miał przy so​bie bom​bę i tyl​ko dzię​ki two​jej szyb​kiej in​t er​wen​c ji nie zdą​ż ył jej zde​t o​n o​wać. Wie​d ział o tym, krzy​c zał na​wet do tłu​mu, że ma ją przy so​bie… Tage Sam​mer roz​ło​ż ył ręce w ge​ście roz​pa​c zy i cof​n ął się. – Hen​rik do​ko​n ał swo​je​go wy​bo​ru, ty mu​sia​łaś do​ko​n ać swo​je​go. Dziś po po​łu​d niu ura​t o​wa​łaś wie​lu lu​d zi, mam na​d zie​ję, że to ro​z u​miesz. Cza​sa​mi do​bro ogó​łu jest waż​n iej​sze od do​bra jed​n ost​ki… Gło​śno prze​łknę​ła śli​n ę i ski​n ę​ła gło​wą. Łzy pa​li​ły jej po​wie​ki. Ro​bi​ła wszyst​ko, by je po​wstrzy​mać, za​c ho​wać kon​t ro​lę… Na nie​bie roz​bły​sło wię​c ej fa​jer​wer​ków. – To od​waż​n a de​c y​z ja, żeby nie prze​ry​wać ślu​bu – wy​krztu​si​ła. – Wy​gło​sił do​brą prze​mo​wę… – Tak, ła​t wo się wy​śmie​wać z Jego Kró​lew​skiej Mo​ści, ale to wła​śnie ta​kie sy​t u​acje po​ka​z u​-

ją, ile na​praw​d ę je​ste​śmy war​c i. Ta te​le​wi​z yj​n a prze​mo​wa jest tego do​brym przy​kła​d em. – Yhy. – Na​ród po​t rze​bu​je jed​n o​c zą​c ej siły – cią​gnął – ko​goś, kto po​mo​ż e nam sta​wić czo​ła prze​ciw​n o​ściom losu. Jego Wy​so​kość to ro​z u​mie… – A przy​n ajm​n iej jego spe​c ja​li​ści od PR-u. – Słu​c ham? – Nic, nic – wy​mam​ro​t a​ła. – To wszyst​ko wy​d a​je się tak per​f ek​c yj​n ie przy​go​t o​wa​n e, jak​by… – Jak​by co? – Prze​c hy​lił gło​wę i przy​glą​d ał się jej ba​d aw​c zo. – Nic – wy​d u​si​ła. – Prze​pra​szam, wuj​ku, ale nie je​stem dziś sobą. – Ro​z u​miem, dro​ga Re​bec​c o, nie masz za co prze​pra​szać… Od​wró​c i​ła gło​wę w stro​n ę ba​lu​stra​d y. Sta​li obok sie​bie w mil​c ze​n iu. – Jak to te​raz bę​d zie? Mam na my​śli śledz​t wo – za​py​t a​ła po chwi​li. Wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Ma​gnus Sand​ström i twój brat nie żyją, po​z o​sta​ła trój​ka sie​d zi za kra​t a​mi. Na​wet je​śli bra​ku​je pew​n ych szcze​gó​łów, spra​wa jest w grun​c ie rze​c zy roz​wią​z a​n a. Gra upa​d ła, win​n i zo​sta​n ą uka​ra​n i. – To chy​ba nie może być ta​kie pro​ste, wuj​ku… – Co masz na my​śli? – Coś musi się za tym kryć. Na pew​n o wię​c ej osób jest w to za​an​ga​ż o​wa​n ych. Kto skon​stru​ował bom​bę z ple​c a​ka Hen​ke​go i kim byli ci lu​d zie w ma​skach? – Bom​bę mógł skon​stru​ować kto​kol​wiek. Naj​praw​d o​po​d ob​n iej Sand​ström. Pro​t est za​ma​sko​wa​n ych na tra​sie prze​jaz​d u mógł być zwy​kłym przy​pad​kiem. Cza​sem teo​rie spi​sko​we są spo​so​bem, by uciec od gorz​kiej praw​d y. – A tata? – Co masz na my​śli? – Pra​c o​wał dla cie​bie, ro​bił wszyst​ko, o co go pro​si​łeś. Tak jak ja… Po​c zu​ła ucisk w żo​łąd​ku i mu​sia​ła na chwi​lę prze​rwać. – Zga​d za się. Er​land był nie​z wy​kle lo​jal​n ym współ​pra​c ow​n i​kiem. Ta​kich lu​d zi po​szu​ku​je się pra​wie w każ​d ej or​ga​n i​z a​c ji, Re​bec​c o. – Od​c ze​kał, aż do​t rą do niej te sło​wa. – Pro​po​n u​jesz mi pra​c ę, wuj​ku? Uśmiech​n ął się ła​god​n ie. – Gdy​bym to zro​bił, przy​ję​ła​byś ją? My​ślę, że stwo​rzy​li​by​śmy wspa​n ia​ły ze​spół. Dla oso​by z ta​kim zde​c y​d o​wa​n iem i sa​mo​kon​t ro​lą, oso​by, któ​ra nie waha się zro​bić tego, co ko​n iecz​n e, bez wzglę​d u na trud​n ość de​c y​z ji, za​wsze znaj​d zie się miej​sce. Wzię​ła głę​bo​ki wdech. – Mam już pra​c ę, prze​c ież wiesz. Kie​d y to wszyst​ko przy​c ich​n ie, chcia​ła​bym do niej wró​cić. Zro​bię wszyst​ko, by po​móc im usta​lić, co do​kład​n ie się tam sta​ło… – Ski​n ę​ła w stro​n ę Kung​stor​n en. Sam​mer po​wo​li ski​n ął gło​wą. – W za​sa​d zie nie spo​d zie​wa​łem się in​n ej od​po​wie​d zi… Po​c hy​lił się i pod​n iósł ter​mos w krat​kę, któ​ry stał opar​t y o ba​rier​kę.

– Czy mogę za​pro​po​n o​wać ci cho​c iaż fi​li​ż an​kę kawy, za​n im się ro​z ej​d zie​my? – Bar​d zo chęt​n ie… Wy​jął dwa kub​ki i na​lał do nich kawy. – Czy opo​wia​d a​łem ci już, dla​c ze​go je​stem tak przy​wią​z a​n y do tego miej​sca? Po​krę​c i​ła gło​wą, dmu​c ha​jąc de​li​kat​n ie na go​rą​c y płyn. – Mój oj​c iec pra​c o​wał w przed​się​bior​stwie ener​ge​t ycz​n ym ASEA. W 1939 roku za​mon​t o​wał ten ze​gar, wte​d y na wie​ż y te​le​f o​n icz​n ej na pla​c u Brun​ke​berg​storg. – Wska​z ał w dal po​nad da​c ha​mi. – Oj​c iec za​bie​rał mnie tam i po​ka​z y​wał mi ten ze​gar. Opo​wia​d ał, jak uda​ło im się za​mon​t o​wać go na gó​rze. Wie​ż a była wy​so​ka na czter​d zie​ści pięć me​t rów, wiesz? W tam​tych cza​sach to była ogrom​n a wy​so​kość… Przy​t ak​n ę​ła i po​wo​li zbli​ż y​ła ku​bek do ust. – By​łem dum​n y ze swo​je​go ojca. Cza​sem prze​c hwa​la​łem się przed ko​le​ga​mi, jak mój tata sam za​mon​t o​wał ten ze​gar. – Za​śmiał się. – W każ​d ym ra​z ie w 1953 roku wie​ż a te​le​f o​n icz​na spło​n ę​ła, ze​gar zdję​t o i wsta​wio​n o do ma​ga​z y​n u. Oj​c iec zmarł kil​ka lat póź​n iej… Ukrad​kiem ob​ser​wo​wa​ła jego pro​f il, orli nos, na​pię​t ą skó​rę na po​licz​kach i te ciem​n e oczy, któ​re tak bar​d zo przy​po​mi​n a​ły jej ojca. – Na szczę​ście dzię​ki róż​n ym kon​t ak​t om uda​ło mi się wznieść ten maszt. Ze​gar ojca wró​cił na swo​je miej​sce. – Sam​mer od​wró​c ił się do niej z uśmie​c hem. Wciąż trzy​mał ku​bek w dło​n iach, ale wy​d a​wa​ło się, że nie tknął kawy. – Dzię​ku​ję za tę hi​sto​rię, wuj​ku. Chcia​ła​bym, że​byś… – Opo​wie​d ział o two​im ojcu, to zro​z u​mia​łe. Dla​t e​go tu je​steś. Mar​t wisz się, co Er​land mógł zro​bić z re​wol​we​rem. W czym brał udział. Mar​t wisz się tak bar​d zo, że nie mo​ż esz spać, praw​da? Pró​bo​wa​ła przy​t ak​n ąć. Z tru​d em po​ru​szy​ła je​d y​n ie gło​wą z góry na dół, jak gdy​by kark od​mó​wił jej po​słu​szeń​stwa. – Bied​n a Re​bec​c a. – Uśmiech​n ął się. – Ostat​n ie lata nie były dla cie​bie ła​t we, praw​d a? Wszyst​ko, co się wy​d a​rzy​ło: wy​pa​d ek na Lin​d ha​gen​splan, pró​ba za​ma​c hu na ame​ry​kań​skie​go mi​n i​stra spraw za​gra​n icz​n ych… A przy oka​z ji… To Hen​rik pro​wa​d ził wte​d y sa​mo​c hód z bom​bą, ale tego się pew​n ie do​my​śli​łaś… Chcia​ła coś po​wie​d zieć. – Ciii, bez obaw. – Po​ło​ż ył pa​lec na ustach. – To zo​sta​n ie mię​d zy nami. Poza tym Hen​rik rzu​c ił gra​n at hu​ko​wy w kró​lew​ski or​szak przy Kung​sträd​går​d en, ale to pew​n ie też wiesz. Mu​sia​łaś go wte​d y wi​d zieć na za​pi​sie mo​n i​t o​rin​gu w Po​li​c ji Bez​pie​c zeń​stwa. Wszę​d zie go było peł​n o, bę​d zie mi go bra​ko​wa​ło. – Stłu​mił śmiech. – My​ślę, że wszy​scy będą za nim tę​sk​nić… Dro​ga Re​bec​c o, co się z tobą dzie​je? Pla​sti​ko​wy ku​be​c zek wy​padł jej z rąk i ude​rzył o kra​t y ta​ra​su. – Może po​win​n aś usiąść… – Wska​z ał na scho​d y. Po​słu​c ha​ła jego rady, usia​d ła na naj​wyż​szym stop​n iu i opar​ła gło​wę o ba​rier​ki. Me​t al przy skro​n i wy​d a​wał się lo​d o​wa​t y. – Bied​n a Re​bec​c o. – Wes​t chnął i po​wo​li się do niej zbli​ż ył. – Po​d ej​rze​wa​n o cię o po​peł​n ie​nie błę​d u pod​c zas służ​by w Dar​f u​rze, póź​n iej wy​rzu​c o​n o cię z pra​c y, a twój chło​pak od​szedł. Dziś by​łaś zmu​szo​n a za​strze​lić swo​je​go bra​t a. Co za tra​ge​d ia.

Prze​je​c hał de​li​kat​n ie dło​n ią po jej czo​le. Zie​lo​n e li​t e​ry neo​n u zmie​n i​ły się w ze​gar, któ​ry rzu​c ał na jego twarz czer​wo​n ą po​świa​t ę. Po​c hy​lił się nad nią i za​c zął roz​pi​n ać gu​z i​ki jej ma​ry​n ar​ki. – Przy​kro mi, że to mu​sia​ło się tak skoń​c zyć, ale w mo​jej bran​ż y nie moż​n a ry​z y​ko​wać i po​z wo​lić, by spra​wy zo​sta​ły nie​z a​ła​t wio​n e. W za​sa​d zie dzi​wi mnie, że twoi ko​le​d zy zgo​d zi​li się, byś wciąż no​si​ła broń po tym wszyst​kim, co się sta​ło. Za​c zął grze​bać przy jej pa​sku, w koń​c u wy​c ią​gnął pi​sto​let z ka​bu​ry. Nie pró​bo​wa​ła go po​wstrzy​mać. – Nig​d y nie wia​d o​mo, do cze​go by​ła​byś zdol​n a, dro​ga Re​bec​c o. Ob​ró​c ił broń i wpa​t ry​wał się w nią przez kil​ka se​kund. Łza po​ja​wi​ła się w ką​c i​ku jej oka, póź​n iej na​stęp​n a. – Może do​brze by​ło​by uciec od tego wszyst​kie​go? Gnę​bio​n a po​li​c jant​ka, któ​ra za​strze​li​ła wła​sne​go bra​t a. Me​d ia nie będą ła​ska​we. Moż​n a po​wie​d zieć, że w pe​wien spo​sób wy​świad​czam ci przy​słu​gę. Spoj​rza​ła na nie​go i pró​bo​wa​ła otwo​rzyć usta. – Ta kawa… – wy​krztu​si​ła w koń​c u. – Och, spo​koj​n ie. To ta sama sub​stan​c ja, któ​ra znaj​d u​je się w za​ż y​wa​n ych przez cie​bie ta​blet​kach, tyl​ko w tro​c hę więk​szym stę​ż e​n iu. Spójrz, na ety​kie​c ie wid​n ie​je two​je na​z wi​sko… Wy​c ią​gnął po​jem​n i​c zek z ta​blet​ka​mi i po​t rzą​sał nim, po czym wsu​n ął go do jej kie​sze​n i. – Oba​wiam się, że czas się po​ż e​gnać… Pod​n iósł broń, od​c ią​gnął za​mek. Przy​sta​wił jej pi​sto​let do skro​n i i na​c i​snął spust.

34 | The Red King74

Broń nie wy​pa​li​ła. Szarp​n ął nią, od​c ią​gnął za​mek i po​n ow​n ie na​c i​snął spust. Znów nie wy​pa​li​ła. Sam​mer pa​t rzył na pi​sto​let, jak​by nie wie​d ział, co się dzie​je. Re​bec​c a pod​n io​sła gło​wę, ich spoj​rze​n ia się spo​t ka​ły. Po​ło​ż y​ła dłoń na lu​f ie, wsta​ła i bez tru​d u wy​rwa​ła mu broń z ręki. Zro​bił chwiej​n y krok do tyłu, póź​n iej dru​gi. Po raz pierw​szy, od​kąd go zna​ła, z jego twa​rzy znik​n ę​ło opa​n o​wa​n ie i za​go​ścił na niej strach. Szyb​ko się jed​n ak po​z bie​rał. Chwy​c i​ła broń w obie ręce, po​n ow​n ie od​c ią​gnę​ła za​mek. Z pi​sto​le​t u wy​pa​d ły dwa zie​lo​n e na​bo​je tre​n in​go​we, ude​rzy​ły o kra​t ę, prze​le​c ia​ły przez szcze​li​n y i po​le​c ia​ły na dach dwa​d zie​ścia me​t rów pod nimi. Opu​ści​ła pi​sto​let, wciąż do nie​go mie​rząc. – Spryt​n e… – po​wie​d zia​ła krót​ko i wska​z a​ła na pi​sto​let. – A tak na mar​gi​n e​sie: rzu​c i​łam ta​blet​ki i kawę… Ktoś po​wie​d ział, że mi nie słu​ż ą… Uśmiech znik​n ął z jego twa​rzy. – Ro​z u​miem. – Przy​glą​d ał się jej przez chwi​lę. – Co to było? – Szcze​gół. Nic nie​z na​c zą​c a bzdu​ra, któ​rej sko​ja​rze​n ie za​ję​ło mi kil​ka do​brych dni… Nic nie po​wie​d ział, tyl​ko wciąż bacz​n ie się jej przy​glą​d ał. – Skryt​ka ban​ko​wa, two​ja opo​wieść, zdję​c ia, wszyst​ko ide​al​n ie się zga​d za​ło. Każ​d y ele​ment jak ulał pa​so​wał do ukła​d an​ki. Hi​sto​ria Tho​re​go Sjögre​n a w Bi​blio​t e​c e Kró​lew​skiej po​zwo​li​ła po​wią​z ać ze sobą ostat​n ie wąt​ki. Wszyst​ko zo​sta​ło per​f ek​c yj​n ie do​gra​n e… – Ale? – Per​f ek​c yj​n ie, gdy​by nie to imię… – Chy​ba nie ro​z u​miem… – Prze​c hy​lił gło​wę. – Tho​re zro​bił małą dy​gre​sję i przez przy​pa​d ek zwró​c ił się do mnie in​n ym imie​n iem, po czym na​t ych​miast się po​pra​wił. Drob​n e prze​ję​z y​c ze​n ie, to wszyst​ko. Był tyl​ko je​d en pro​blem… Nig​d y nie mó​wi​łam mu, jak się na​z y​wam, więc moje imię mu​siał po​z nać wcze​śniej. Wie​d ział, jak wy​glą​d am. Ktoś mu prze​ka​z ał, że po​ja​wię się tego dnia w bi​blio​t e​c e i będę za​in​te​re​so​wa​n a pro​gra​mem nu​kle​ar​n ym. Je​d y​n ą oso​bą, któ​ra o tym wie​d zia​ła, by​łeś ty. – I to wy​star​c zy​ło, że​byś na​bra​ła po​d ej​rzeń? – To i jesz​c ze je​d en szcze​gół. Utwier​d zi​łam się w prze​ko​n a​n iu, że mój te​le​f on jest na pod​słu​c hu. Wy​sy​łał in​f or​ma​c je o tym, gdzie prze​by​wa​łam i z kim się kon​t ak​t o​wa​łam. Po​mógł mi sta​ry przy​ja​c iel… – Aha… Kil​ka se​kund stał w mil​c ze​n iu, jak​by się nad czymś za​sta​n a​wiał. – Sand​ström, tak? – Na​z y​wa się te​raz Al-Has​san.

– Rze​c zy​wi​ście… – Nie za​py​t asz na​wet, czy żyje, wuj​ku? Oczy​wi​ście, że nie. Wy​buch w szo​pie był czę​ścią two​je​go pla​n u. Spo​so​bem na od​su​n ię​c ie go od ak​c ji wła​ma​n ia do For​t e​c y. Man​ge za​mie​n ił dysk twar​d y na bom​bę, tak jak to było usta​lo​n e, ale na wszel​ki wy​pa​d ek do​pil​n o​wał, żeby ła​du​n ek w ple​c a​ku nie wy​buchł. Spoj​rza​ła ką​t em oka na ze​gar Nor​d i​ska Kom​pa​n iet. – Trzy mi​n u​t y temu wy​słał wszyst​kie dane z dys​ku twar​d e​go do me​d iów. Sam​mer po​wo​li po​krę​c ił gło​wą. – Czło​wiek na mo​jej po​z y​c ji za​wsze musi być przy​go​t o​wa​n y na zdra​d ę. Za​wsze znaj​d zie się ktoś młod​szy, żąd​n y suk​c e​su, kto cze​ka na swo​ją szan​sę. Do tej pory uda​wa​ło mi się sku​tecz​n ie uda​rem​n iać pró​by za​ma​c hu na moją oso​bę. Ale Sand​ström nig​d y nie znaj​d o​wał się na mo​jej li​ście po​d ej​rza​n ych. Wy​d a​wał mi się zbyt tchórz​li​wy na wład​c ze za​gra​n ia. Po pro​stu za mięk​ki… Wzru​szy​ła ra​mio​n a​mi. – Jak wi​d ać, strach może sku​t ecz​n ie zmo​bi​li​z o​wać do dzia​ła​n ia. – Oczy​wi​ście, ale plan taki jak ten wy​ma​ga dużo sil​n iej​szych jed​n o​stek, ko​goś, kto ma ce​chę, któ​rej Sand​strömo​wi bra​ku​je… – Rzu​c ił jej prze​c ią​głe spoj​rze​n ie. – Naj​wy​raź​n iej zna​lazł ją w so​bie. Wie​d zia​łaś, co się wy​d a​rzy​ło, Re​bec​c o, a jed​n ak gra​łaś da​lej. Po​z wo​li​łaś mi po​c ią​gać za sznur​ki i przy​wró​c ić cię do pra​c y w ochro​n ie. Usta​wi​łem cię na cze​le or​sza​ku, że​byś… Po​krę​c ił gło​wą. – Za​strze​li​łaś bra​t a, żeby do mnie do​t rzeć. – W jego gło​sie za​brzmia​ło uzna​n ie. – Naj​wy​raź​n iej nie do​c e​n ia​łem two​jej wy​t rwa​ło​ści w dą​ż e​n iu do celu. Twój tata… – Nie mów o moim ojcu! – wy​rzu​c i​ła z sie​bie i pod​n io​sła broń na wy​so​kość jego gło​wy. – Ma​n i​pu​lo​wa​łeś mną, wy​ko​rzy​sty​wa​łeś moje wspo​mnie​n ia o ojcu, żeby zdo​być moje za​u fa​n ie. Zy​skać sym​pa​t ię… Po​ło​ż y​ła pa​lec na spu​ście. – Ale wu​jek Tage nie ist​n ie​je, An​d ré Pel​las też nie, ani John Ear​n est i taj​n e za​d a​n ia dla sił zbroj​n ych… – W skro​n iach jej pul​so​wa​ło. – Nie ma żad​n e​go spi​sku, żad​n ej bro​n i, z któ​rej za​bi​t o Pal​me​go, żad​n ych fał​szy​wych pasz​por​t ów w skryt​c e ban​ko​wej. Ist​n ie​jesz tyl​ko ty. Sta​ry męż​c zy​z na za​plą​t a​n y w sie​c i kłamstw. Wu​jek Tage… Na​wet two​je imię jest ja​kąś kpi​n ą, jak​byś śmiał mi się pro​sto w twarz. Tage Sam​mer: Game Ma​ster75 ! – ostat​n ie dwa sło​wa wy​krzy​cza​ła. – Wszyst​ko, co się zda​rzy​ło, było czę​ścią two​je​go pla​n u. Hen​ke, ja i resz​t a to tyl​ko pion​ki w grze. Przy​n ajm​n iej dwóch róż​n ych zle​c e​n io​d aw​c ów de​spe​rac​ko po​t rze​bo​wa​ło po​mo​c y. Black z dy​rek​t y​wą w spra​wie gro​ma​d ze​n ia da​n ych i ro​d zi​n a kró​lew​ska ze słup​ka​mi po​pu​lar​no​ści. Być może sto​ją za nimi inni, któ​rzy do​ma​ga​ją się su​row​sze​go usta​wo​d aw​stwa, wię​c ej środ​ków, więk​szych moż​li​wo​ści nad​z o​ru… Po​wo​li opu​ści​ła broń. Z od​d a​li do​biegł dźwięk po​li​c yj​n ych sy​ren. – Ho​t el Grand był tyl​ko przed​sta​wie​n iem, chwy​t em mar​ke​t in​go​wym, żeby po​ka​z ać, do cze​go uda​ło ci się dojść, jaką mia​łeś wła​d zę. Kie​d y po​łknę​li przy​n ę​t ę, ogra​łeś ich. Po​z wo​li​łeś, by Hen​ke wy​kradł in​f or​ma​c je z For​t e​c y, żeby póź​n iej móc je prze​c hwy​c ić. Mieć po​rząd​n e​go haka na Pay​Tag, Blac​ka i ich ta​jem​n i​c zych wła​ści​c ie​li, że nie wspo​mnę o tych wszyst​kich

po​słach… In​f or​ma​cja jest nową wa​lu​tą. Wzię​ła głę​bo​ki wdech i cią​gnę​ła da​lej. – Do​star​c za​łeś lu​d ziom to, co znaj​d o​wa​ło się na szczy​c ie ich li​sty ży​c zeń, to, co spra​wia​ło, że mimo wszyst​ko ak​c ep​t o​wa​li two​je prze​krę​t y. Naj​pierw ści​ga​n y szwedz​ki ter​ro​ry​sta, któ​ry ata​ku​je to, co naj​bar​d ziej szwedz​kie, i po ja​kimś cza​sie zo​sta​je za​strze​lo​n y przez wła​sną sio​strę, nim zdą​ż y wy​ja​wić tę nie​sły​c ha​n ą hi​sto​rię. Po​t em wszy​scy zbie​ra​ją się w Zam​ku Kró​lew​skim, a rząd prze​py​c ha ja​ką​kol​wiek usta​wę. Nikt nie pro​t e​stu​je, nikt nie pod​wa​ż a two​jej wła​d zy. Gra do​sko​n a​ła… Zro​bi​ła prze​rwę, by znów za​c zerp​n ąć po​wie​t rza. – Po​wiedz coś. Mylę się? Przez chwi​lę stał w mil​c ze​n iu, po czym wzru​szył ra​mio​n a​mi. – Dro​ga Re​bec​c o, za​wio​d łaś mnie te​raz. Czy na​praw​d ę spo​d zie​wasz się, że sko​men​t u​ję tego typu oskar​ż e​n ia? Wes​t chnął głę​bo​ko. – Ban​d zior w koń​c u się przy​z na, pu​blicz​n ość otrzy​ma wszyst​kie od​po​wie​d zi, film bę​d zie miał szczę​śli​we za​koń​c ze​n ie i wszy​scy wró​c ą wie​c zo​rem do domu szczęś​liwi i za​d o​wo​le​n i. Być może masz na​wet przy so​bie ukry​t y dyk​t a​f on albo coś rów​n ie ba​n al​n e​go? Po​krę​c ił gło​wą. – Moja od​po​wiedź brzmi na​stę​pu​ją​c o: ty i cała resz​t a mo​ż e​c ie so​bie uwa​ż ać, co wam się żyw​n ie po​d o​ba. Nie za​mie​rzam, rzecz ja​sna, ni​c ze​go ko​men​t o​wać… Od​głos sy​ren sta​wał się co​raz do​n io​ślej​szy. Przy​n ajm​n iej czte​ry albo pięć ra​d io​wo​z ów. Może na​wet wię​c ej. – Co te​raz pla​n u​jesz, Re​bec​c o? Za​pro​wa​d zisz mnie w kaj​d an​kach na ko​mi​sa​riat? Po​ka​z ać ca​łe​mu świa​t u, jak świet​n ie so​bie po​ra​d zi​łaś? – Wy​star​c zy to na​gra​n ie, by za​t rzy​mać cię pod za​rzu​t em usi​ło​wa​n ia za​bój​stwa. Wska​z a​ła na we​wnętrz​n ą kie​szeń. – Two​ja po​z y​c ja na dwo​rze, bli​ska współ​pra​c a z Eski​lem Stigs​so​n em i rzecz​n i​kiem af Ce​der​skjöl​d em, to wszyst​ko zo​sta​n ie szcze​gó​ło​wo prze​ana​li​z o​wa​n e. Naj​póź​n iej pod ko​n iec ty​go​d nia twój do​bry przy​ja​c iel Black i jego fir​ma pad​n ą. To samo do​t y​c zy dy​rek​t y​wy w spra​wie za​t rzy​my​wa​n ia da​n ych, je​śli w ogó​le tak dłu​go po​c ią​gnie… – Ro​z u​miem. – Jego głos był su​c hy, ale wy​raź​n ie dało się w nim sły​szeć go​rycz. – Je​ż e​li to nie wy​star​c zy, mamy in​n ych świad​ków. Man​ge, ja, ta trój​ka, któ​ra wła​ma​ła się do For​t e​c y. Zro​bi​ła krót​ką prze​rwę. – I oczy​wi​ście naj​waż​n iej​szy świa​d ek, ten, któ​ry ze szcze​gó​ła​mi może opo​wie​d zieć o za​da​n iu, ja​kie mu po​wie​rzy​łeś… Zro​z u​mie​n ie ostat​n ich słów za​ję​ło mu kil​ka se​kund. Po​wo​li po​krę​c ił gło​wą z nie​d o​wie​rza​niem. – Ależ oczy​wi​ście, twój brat, jak mo​głem po​my​śleć o kimś in​n ym. – Uśmiech​n ął się. – Za​kła​d am, że w tej ma​ska​ra​d zie na Kungs​ga​t an po​mógł ci Ru​n e​berg. Ten po​c zci​wy ko​mi​sarz zro​bił​by dla cie​bie pra​wie wszyst​ko, czyż nie? Ode​t chnął głę​bo​ko i roz​ło​ż ył ręce.

– Gra​t u​lu​ję, Re​bec​c o, do​brze to ro​z e​gra​łaś. Mu​szę przy​z nać, że zo​sta​łem po​ko​n a​n y… Po​wo​li się od​wró​c ił i opadł cięż​ko na ba​lu​stra​d ę. Stał kil​ka se​kund w mil​c ze​n iu, po czym zwró​c ił się do niej, spo​glą​d a​jąc na wi​ru​ją​c y nad nimi szyld. – Je​stem dum​n y ze swo​je​go dzie​ła, Re​bec​c o. Osiąg​n ą​łem rze​c zy, o któ​rych inni mogą je​dy​n ie po​ma​rzyć. Czer​wo​n y ze​gar za​mie​n ił się w logo i roz​świe​t lił jej twarz zie​lo​n ą po​świa​t ą. – Jed​n o jest pew​n e, nig​d y nie zła​ma​łem re​guł Gry. Czy ty je znasz? Po​krę​c i​ła gło​wą. Ze​wsząd do​c ho​d ził dźwięk sy​ren, roz​le​gał się echem wśród ota​c za​ją​c ych ich bu​d yn​ków i da​c hów. Mi​ga​ją​c e nie​bie​skie świa​t ła ra​d io​wo​z ów od​bi​ja​ły się w oknach. – Naj​waż​n iej​sza za​sa​d a brzmi: nig​d y nie roz​ma​wiaj z ni​kim o Grze. Dru​ga mówi o tym, że Przy​wód​c ą jest ten, kto ma wła​d zę, i to on de​c y​d u​je, kie​d y gra się skoń​c zy. Nic wię​c ej nie trze​ba w za​sa​d zie pa​mię​t ać… Po raz ostat​n i spoj​rzał na ob​ra​c a​ją​c y się szyld, po​sta​wił jed​n ą sto​pę na ba​rier​c e, a na​stęp​nie wspiął się na ba​lu​stra​d ę. Nie pró​bo​wa​ła go za​t rzy​mać. Przez mo​ment stał na ba​lu​stra​d zie i sta​rał się za​c ho​wać rów​n o​wa​gę, wy​ma​c hu​jąc rę​ka​mi. W tej sa​mej chwi​li, gdy ze​gar ob​ró​c ił się o sto osiem​d zie​siąt stop​n i i zmie​n ił świa​t ło z zie​lo​ne​go na czer​wo​n e, Sam​mer sko​c zył w ciem​n ość. Kil​ka se​kund póź​n iej jego cia​ło prze​bi​ło szkla​n y dach i ude​rzy​ło głu​c ho w mar​mu​ro​wą po​sadz​kę pa​t io Nor​d i​ska Kom​pa​n iet, pięć​d zie​siąt me​t rów pod Re​bec​c ą.

35 | Just one more thing…76

Re​bec​c a po​wo​li wło​ż y​ła broń do ka​bu​ry, pod​n io​sła ter​mos i pla​sti​ko​we ku​becz​ki, po czym za​czę​ła scho​d zić krę​c o​n y​mi scho​d a​mi. Kie​d y zna​la​z ła się na wy​so​ko​ści da​c hu u stóp masz​t u, wy​c ią​gnę​ła te​le​f on. Błysz​c zą​c y, srebr​n y, ze szkla​n ym ekra​n em do​t y​ko​wym. Ode​brał po pierw​szym sy​gna​le. – Już po wszyst​kim? – Tak. – No i… – Mniej wię​c ej tak jak prze​wi​d y​wa​li​śmy. – Wszyst​ko w po​rząd​ku? Mam na my​śli… – Nic mi nie jest. Czu​ję się za​ska​ku​ją​c o do​brze. Dużo le​piej niż ostat​n io. – Miło to sły​szeć. – A co z nim? – Po​rząd​n ie wku​rzo​n y i po​si​n ia​c zo​n y na klat​c e pier​sio​wej, ale bę​d zie żył. Tacy jak HP za​wsze wy​c ho​d zą cało z opre​sji. Jest u Nory. Wciąż się za​sta​n a​wiam, skąd mia​łaś w so​bie tyle od​wa​gi, by strze​lić. Cho​d zi mi o samą sy​t u​ację. W koń​c u sprzącz​ka i wkład​ka z ke​vla​ru nie były więk​sze niż dłoń. W tle sły​sza​ła gło​sy, trzask krót​ko​f a​ló​wek, brzęk klu​c zy. Zwin​n ie prze​sko​c zy​ła na dach obok, otwo​rzy​ła drzwicz​ki i we​szła na ciem​n e scho​d y. – To co te​raz ro​bi​my? – Mo​ż esz ro​bić, co chcesz. Wró​c ić do sta​re​go ży​c ia, po​z nać ko​goś no​we​go, uro​d zić dziec​ko, do​ż yć set​ki. Oczy​wi​ście je​śli nie chcesz ro​bić cze​goś in​n e​go… – do​rzu​c ił. – Cze​goś, co na​praw​d ę ma zna​c ze​n ie. Sama zde​c y​d uj: czer​wo​n e czy czar​n e? – Nic już nig​d y nie bę​d zie ta​kie samo, praw​d a? – za​py​t a​ła. – Czy to źle? – Może nie naj​go​rzej… – Wzię​ła głę​bo​ki wdech. – Man​ge… A może po​win​n am mó​wić na cie​bie Fa​ruk? Jak się te​raz na​z y​wasz? Po dru​giej stro​n ie słu​c haw​ki usły​sza​ła śmiech. – Co po​wiesz na… Przy​wód​c a?

1 W sper​so​n a​li​z o​wa​n ym świe​c ie bę​d zie​my co​raz czę​ściej kar​mie​n i new​sa​mi, któ​re są dla nas przy​jem​n e, brzmią zna​jo​mo i po​t wier​d za​ją na​sze prze​ko​n a​n ia. A po​n ie​waż ta​kie fil​t ro​wa​nie wia​d o​mo​ści od​by​wa się poza za​się​giem na​sze​go wzro​ku, nie do​wie​my się, co przed nami ukry​t o. Na​sza przy​szłość bę​d zie zde​t er​mi​n o​wa​n a na​szy​mi prze​szły​mi za​in​t e​re​so​wa​nia​mi. Na nie​spo​d zie​wa​n e star​c ia, któ​re są źró​d łem kre​atyw​n o​ści, in​n o​wa​c ji i de​mo​kra​tycz​n ej wy​mia​n y idei, po​z o​sta​n ie nie​wie​le miej​sca. 2 Wie​d za to wła​d za. In​f or​ma​c ja to wła​d za. Za​t a​ja​n ie wie​d zy lub in​f or​ma​c ji może być ak​t em ty​ra​n ii ukry​t ym pod ma​ską po​ko​ry. 3 Waż​n e jest nie to, kto roz​po​c zy​n a grę, ale to, kto ją koń​c zy. 4 Bub​ble: – – – – – – – –

mała ilość po​wie​t rza lub gazu w cie​c zy; mała, płyn​n a i pu​sta w środ​ku bomb​ka lub kul​ka; wszyst​ko, co jest roz​d mu​c ha​n e; fał​szy​we przed​sta​wie​n ie; oszu​stwo lub fał​szer​stwo; zwod​n i​c zy plan; fik​c yj​n e przed​się​wzię​c ie; spe​ku​la​c ja; ofia​ra mi​sty​f i​ka​c ji; fra​jer; małe, ku​li​ste za​głę​bie​n ie w cie​le sta​łym; oszu​ki​wać, zwo​d zić; stan (za​z wy​c zaj chwi​lo​wy), w któ​rym bodź​c e wzro​ko​we, do​t y​ko​we, słu​c ho​we, sma​ko​we i za​pa​c ho​we znaj​d u​ją się pod ści​słą kon​t ro​lą albo osób z oto​c ze​n ia, albo sys​t e​mu; – zdal​n y nad​z ór nad urzą​d ze​n iem elek​t ro​n icz​n ym lub oso​bą; – wy​t wór wy​obraź​n i, któ​ry jest tak wy​szu​ka​n y, że nig​d y nie mógł​by być praw​d zi​wy. (Je​śli nie za​z na​c zo​n o in​a​c zej, przy​pi​sy po​c ho​d zą od tłu​ma​c za). 5 Zu​peł​n ie nowa gra? 6 Śre​d nio​wiecz​n a osa​d a wi​kiń​ska, zwa​n a pierw​szym mia​stem Szwe​c ji. 7 Otwar​c ie. 8 W in​f or​ma​t y​c e – prze​kro​c ze​n ie li​mi​t u cza​su prze​wi​d zia​n e​go na daną ope​ra​c ję. 9 Się było, się wi​d zia​ło. 10 Cho​d zi o człon​ków ul​t ra​pra​wi​c o​wej Par​t ii Szwedz​kich De​mo​kra​t ów (Sve​ri​ge​d e​mo​kra​t er​na). 11 Wie​d za to wła​d za. 12 Od na​z wi​ska za​ło​ż y​c ie​la fir​my IKEA. 13 Du​c hy z prze​szło​ści. 14 W ogó​le! 15 To​t al​n a, kur​wa, po​raż​ka! 16 Skrót od Low Carb High Fat – na​z wy die​t y ni​sko​wę​glo​wo​d a​n o​wej i za​ra​z em wy​so​ko​t łusz​czo​wej. 17 Szwedz​ki sza​le​n iec. Tak, tak, do​brze! 18 Złu​d ze​n ia. 19 Tyl​ko dla​t e​go, żeś jest pa​ra​n o​ikiem…

20 Be​ats per mi​nu​te – jed​n ost​ka mia​ry tem​pa np. ak​c ji ser​c a. 21 …wca​le nie zna​c zy, że cię nie ści​ga​ją. 22 Wiel​ka chwi​la! 23 Spraw do za​ła​t wie​n ia… 24 Pi​sto​le​t y, straż​n i​c y i bram​ki… 25 Oczy węża. 26 Od ang. ar​ti​f i​cial in​tel​li​g en​ce – sztucz​n a in​t e​li​gen​c ja. 27 Ucie​kaj, głup​c ze! 28 Elek​t rycz​n a owca. 29 Do​wód​c a Ochro​n y w Pay​Tag. Miło mi cię po​z nać, Re​bec​c o. Wie​le o to​bie sły​sza​łem. 30 Wkrót​c e mar​t wy. 31 32 33 34

Pay​Tag za​bi​ja wol​n ość w in​t er​n e​c ie.

Śmier​t el​n a roz​gryw​ka. Strzeż​c ie się kor​po​ra​c yj​n ej in​wa​z ji na pry​wat​n ą pa​mięć! Nie czyń złe​go! 35 Dosł. for​t e​c a dru​ż y​n y – na​z wa wie​lo​oso​bo​wej gry kom​pu​t e​ro​wej. 36 Na​z wa gwar​d ii kró​lew​skiej. 37 To​t al​n a po​raż​ka! 38 Opro​gra​mo​wa​n ie, któ​re wy​c o​f a​n o ze sprze​d a​ż y i w ża​d en spo​sób nie jest wspie​ra​n e przez pro​d u​c en​t a. 39 Roz​pro​szo​n a od​mo​wa usłu​gi. 40 Po​d wój​n y aut. 41 To on! 42 Zre​z y​gnuj, póki wy​gry​wasz. 43 44 45 46 47 48

Pa​mię​t aj o re​gu​le nu​mer je​d en. Zmia​n a w grze.

Sześć nie​moż​li​wo​ści przed śnia​d a​n iem. Best Friend Fo​re​v er – naj​lep​szy przy​ja​c iel na za​wsze. W ję​z y​ku szwedz​kim kon​t ra​n im to „ja​n u​sord”, czy​li ja​n u​so​we sło​wo. By​c ie Ear​n e​stem, dosł. by​c ie szcze​rym – na​wią​z a​n ie do kryp​t o​n i​mu Joh​n a Ear​n e​sta oraz do sztu​ki Osca​ra Wil​d e’a The Im​por​tan​ce of Be​ing Ear​nest (pol. Bądź​my po​waż​n i na se​rio). 49 Na​z wa me​t o​d y szko​le​n ia na wy​pa​d ek wy​bu​c hu nu​kle​ar​n e​go pod​c zas zim​n ej woj​n y. 50 Uczci​wy John. 51 Przy​ja​c iel. 52 Bań​ki cza​su.

53 Me​lo​d i​f e​sti​va​len – co​rocz​n y szwedz​ki kon​kurs mu​z ycz​n y bę​d ą​c y pre​se​lek​c ją do kon​kur​su Eu​ro​wi​z ji. Al​l​sång w Skan​se​n ie – wie​c zor​n a bie​sia​d a mu​z ycz​n a od​by​wa​ją​c a się w Sztok​h ol​mie każ​d e​go lata i trans​mi​t o​wa​n a w te​le​wi​z ji. 54 Biu​ro Służb Stra​t e​gicz​n ych. 55 I ci, któ​rych zo​sta​wi​li​śmy.

56 Sfe​ry rze​c zy​wi​sto​ści. 57 Kor​po​ra​c yj​n y atak na pry​wat​n ą pa​mięć. 58 Po​szu​ki​wa​n ia. 59 Zmia​n a w grze. 60 Mia​sto w sta​n ie Ore​gon. W 2010 roku roz​po​c zę​t o w nim bu​d o​wę cen​t rum prze​t wa​rza​nia da​n ych ser​wi​su Fa​c e​bo​ok. 61 Wo​jow​n i​c y nin​ja. 62 Elvis opu​ścił pie​przo​n y bu​d y​n ek! Pa​ra​f ra​z a po​wie​d ze​n ia me​n e​d że​ra Elvi​sa Pre​sleya (Elvis has left the bu​il​ding), któ​ry uspo​ka​jał po kon​c er​t ach fa​n ów do​ma​ga​ją​c ych się bisu. 63 In​f or​ma​c ja to wła​d za. 64 Nic o mnie nie wiesz/Ja nie wiem nic o to​bie. 65 66 67 68

Jak się te​raz czu​jesz?/Czu​jesz co​kol​wiek? Pod roz​ło​ż y​stym drze​wem kasz​t a​n ow​c a.

72 73 74 75

Chcesz za​grać w grę, Hen​ri​ku Pe​t ers​so​n ie? Mózg ope​ra​c ji.

Zja​wi​sko po​wta​rza​n ia za​c ho​wań prze​stęp​c zych po​z na​n ych z re​la​c ji me​d ial​n ych. Bez od​wro​t u. 69 * Ej ty, nie ru​szaj się, kur​wa! 70 Nie ma mowy. 71 Nie​istot​n y do​rę​c zy​c iel.

Czer​wo​n y Król. Mistrz Gry. 76 Jesz​c ze jed​n o.