Anderson Kevin J , Moesta Rebecca Spadkobiercy Mocy

1

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Spadkobiercy Mocy

2

SPADKOBIERCY MOCY Tom I serii MŁODZI RYCERZE JEDI KEVIN J. ANDERSON, REBECCA MOESTA

Przekład ANDRZEJ SYRZYCKI

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

3

Spadkobiercy Mocy

4

Tytuł oryginału HEIRS OF THE FORCE

Ilustracja na okładce ALVIN

Redakcja merytoryczna ANNA SZUSTKIEWICZ

Redakcja techniczna LIWIA DRUBKOWSKA

Korekta GRAZYNA HENEL

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Copyright © & TM 1995 by Lucasfilm, Ltd Ali rights reserved. Used under authorization. Published originally under the title Heirs of the Force by Bantam Books

Naszym rodzicom Dorothy i Andrew Anderson oraz Louisie i Louisowi Moesta którzy nauczyli nas kochać książki

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

5

ROZDZIAŁ

1 Jacen Solo dopiero po mniej więcej miesiącu przebywania u akademii Jedi, prowadzonej przez jego wuja, Luke’a Skywalkera. zdołał urządzić swoją komnatę tak, jak pragnął. Pomieszczenia uczniów, znajdujące się w starożytnej świątyni na Yavinie Cztery, były mroczne i wilgotne, a w dodatku zimne, zwłaszcza w nocy. Jacen i jego siostra, Jaina, poświecili sporo czasu, by doprowadzić sąsiadujące ze sobą komnaty do obecnego stanu. Bliźnięta zdrapały mech porastający kamienne mury, a potem wstawiły panele jarzeniowe i przenośne piecyki, żeby ogrzewały chłodne kąty. Syn Hana Solo i księżniczki Leii stał teraz w swojej komnacie, skąpany pomarańczowym światłem poranka, przedostającym się przez wąskie szczeliny w grubych ścianach świątyni. Od strony dżungli dobiegało skrzeczenie jakichś dużych ptaków, zapewne walczących o poranne porcje owadów. Jacen, jak zwykle każdego ranka, zanim udał się na zajęcia, prowadzone przez wujka Luke’a, nakarmił wszystkie dziwaczne i egzotyczne stworzenia, znalezione w niezbadanych gąszczach dżungli, porastającej niemal całą powierzchnię czwartego księżyca Yavina. Pobieżnie sprawdził także, czy żadnego nie brakuje. Bardzo lubił zbierać nowe okazy. Cała przeciwległa ściana jego małej komnaty była zastawiona skrzynkami i klatkami, przezroczystymi terrariami i akwariami, wypełnionymi wodą z bąbelkami powietrza. Wiele pojemników zostało zaprojektowanych i wykonanych przez siostrę Jacena, Jainę, wykazującą prawdziwy talent w dziedzinie konstruowania różnych urządzeń i mechanizmów. Jacen doceniał wynalazki siostry, ale nie potrafił pojąć, dlaczego bardziej interesowały ją same klatki niż stworzenia, które w nich przebywały. Ze środka jednej ze skrzynek dobiegały wrzaski dwóch stintarilów; mieszkających na drzewach gryzoni o długich, ostrych zębach i wyłupiastych oczach. Gromady tych zwierząt biegały bardzo szybko po drzewnych szlakach i żywiły się wszystkim, co na tyle długo siedziało na gałęziach, by można to było pochwycić. Jacen pamiętał, że bawił się doskonale, kiedy łapał swoje dwa okazy. W innym wilgotnym, przezroczystym akwarium niewielkie pływające kraby lepiły z mułu skomplikowane gniazda, pełne miniaturowych wież i zaokrąglonych

Spadkobiercy Mocy

6 blanków. W cylindrycznym wiwarium z mętną wodą pływały różowe śluzowate salamandry, ustawicznie zmieniające kształty. Dopiero kiedy wypełzały na częściowo zanurzony kamień, twardniały i przemieniały się w miękką, gąbczastą galaretę, pełną wypustek i nibynóżek. Otwór gębowy umożliwiał im chwytanie owadów kryjących się w gąszczach trzcin i chwastów. W klatce, zaopatrzonej w solidne grube kraty, spacerowały opalizujące niebieskie piraniożuki. Klekocząc ostrymi zębami, nie przestawały ponawiać prób wydostania się na zewnątrz. Jacen wiedział, że w dżungli roje dzikich piraniożuków opadały ofiary z przeciągłym, mrożącym krew w żyłach, świstem. Kiedy żuki były bardzo wygłodzone, potrafiły w ciągu kilku minut pozostawić z dużego stworzenia same kości. Jacena rozpierała duma na myśl o tym, że są to jedyne stworzenia, które musi trzymać w zamknięciu. Bardzo często najtrudniejsze zadanie chłopca nie polegało na utrzymaniu wszystkich egzotycznych stworzeń w ich klatkach lub pojemnikach, ale na zorientowaniu się, czym się żywią. Zwykle ich pożywieniem były owoce albo kwiaty. Czasami podopieczni Jacena połykali kawałki świeżego mięsa. Zdarzało się też i tak, że większe stworzenia wychodziły z pudełek i pojemników i żywiły się innymi, mniejszymi stworzeniami - co niezmiennie doprowadzało Jacena do rozpaczy. Bliźnięta spędziły większość życia na Coruscant, planecie, której niemal całą powierzchnię zajmowało miasto. W przeciwieństwie do ich poprzednich nauczycieli, Luke Skywalker nie prowadził zajęć według sztywnego, rygorystycznego planu. Zawsze mówił, że jeżeli ktoś pragnie zostać rycerzem Jedi, musi rozumieć wiele elementów tworzących galaktyczną łamigłówkę, a nie tylko podążać przetartymi przez innych ludzi szlakami. Tak więc Jacen otrzymał zgodę na spędzanie większości wolnego czasu w dżungli, gdzie mógł przedzierać się przez gąszcze, rozsuwając na boki łodygi chwastów i kwiatów. Zbierał okazy pięknych owadów i niespotykanych, niezwykłych roślin. Od najmłodszych lat czuł dziwny pociąg do wszystkiego co żywe, podobnie jak jego siostra zawsze wykazywała talent do rozumienia zasad działania różnorakich urządzeń i mechanizmów. Jacen, posługując się Mocą, przywabiał stworzenia do siebie, żeby oglądać je i badać. Niektórym spośród innych uczniów Jedi, a szczególnie rozpieszczonemu i wiecznie kapryszącemu Raynarowi, nie podobało się, że Jacen urządził w swojej komnacie małe, lecz prawdziwe zoo. Brat Jainy jednak troszczył się o zwierzęta, karmił je i obserwował, dzięki czemu ciągle dowiadywał się o nich czegoś nowego. Z niewielkiego zbiornika, który Jaina urządziła we wnęce kamiennej ściany, zaczerpnął chłodnej wody i napełnił nią umieszczone w klatkach poidła. Ruch jego ręki spłoszył rodzinę skaczących purpurowych pająków. Rozbiegły się we wszystkie strony, a potem zaczęły podskakiwać i obijać się o siatkę, którą była przykryta ich klatka. Jacen przesunął palcami po cienkich drutach pojemnika, po czym szepnął: - Uspokójcie się. Nie dzieje się nic złego. Pająki natychmiast przestały podskakiwać. Zgromadziły się wokół poidła i zaczęły zasysać wodę przez długie, wydrążone w środku kły.

7

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

W innej klatce siedziały szepczące ptaki, nieruchome i ciche, zapewne głodne. Jacen wiedział, że musi wyprawić się na drugi brzeg rzeki, żeby zebrać trochę świeżego nektaru z lejkowatych kwiatów dzikiej winorośli, porastającej kamienne ściany rozsypującej się świątyni. Tymczasem zbliżał się czas porannych lekcji. Jacen przesunął palcami po bocznych ściankach kilku klatek, żegnając się z ulubieńcami. Zanim jednak wyszedł na korytarz, przystanął na krótką chwilę. Zajrzał w głąb niemal bezdennego pojemnika, w którym zwykle zwinięty na posłaniu z suchych liści mieszkał prawie przezroczysty kryształowy wąż. Był niemal całkowicie niewidoczny, a Jacen potrafił go dostrzec tylko wówczas, kiedy patrzył pod odpowiednim kątem. Teraz jednak, bez względu na to, w którą stronę przekrzywiał głowę, nie widział ani błysku szklistych łusek, ani tęczowej poświaty, promieniującej od ciała przezroczystego gada. Zaniepokojony pochylił się i zauważył, że jeden z dolnych rogów klatki jest odgięty... Niewiele, ale wystarczająco, by cienki wąż mógł wyślizgnąć się ze środka. - Nie podoba mi się to wszystko - powiedział do siebie Jacen, nieświadomie powtarzając słowa, które bardzo często słyszał z ust ojca. Kryształowy wąż nie był bardzo niebezpieczny... a przynajmniej tak uważał Jacen. Chłopiec z własnego doświadczenia wiedział, że ukąszenie gada bywa co prawda dosyć bolesne, ale ból trwa zazwyczaj bardzo krótko, po czym osoba ukąszona zapada w głęboki sen i budzi się po godzinie czy dwóch, bez żadnych dolegliwości. Jacen obawiał się jednak, że incydent mógłby zostać wykorzystany przez kogoś pokroju Raynara w celu wywołania awantury i zmuszenia hodowcy do przeniesienia klatek z ulubieńcami w inne miejsce, na przykład do magazynu nie opodal świątyni. A teraz jego kryształowy wąż wydostał się z klatki. Jacen poczuł, że z przerażenia jego serce zaczęło bić przyspieszonym rytmem. W porę przypomniał sobie jednak o jednej z technik relaksacyjnych, stosowanych przez rycerzy Jedi, której nauczył go wujek Luke, i posłużył się nią, żeby odzyskać spokój i jasność myśli. Natychmiast się zorientował, co ma robić. Powinien poprosić swoją siostrę, Jainę, by razem poszukali węża, zanim ktokolwiek zorientuje się, że uciekł. Chłopiec wyślizgnął się na kiepsko oświetlony korytarz i ukradkiem skierował spojrzenie okrągłych ciemnych oczu w prawo i w lewo, żeby upewnić się, że nikt go nie obserwuje. Później przebiegł korytarzem i zanurkował w zaokrąglony otwór w kamiennej ścianie, w którym znajdowały się drzwi do komnaty siostry. Otworzył je i zamrugał, chcąc przyzwyczaić oczy do ciemności. Całą przeciwległą ścianę sali Jainy zajmowały porządnie ustawione pojemniki, wypełnione częściami zapasowymi, cyberbezpiecznikami, podzespołami elektronicznymi i miniaturowymi przekładniami, wymontowanymi zapewne z korpusów przestarzałych albo uszkodzonych androidów. Siostra Jacena zabrała także niepotrzebne ogniwa energetyczne i systemy kontrolno-sterujące ze starego centrum dowodzenia Rebeliantów, ukrytego głęboko we wnętrzu przypominającej piramidę budowli.

Spadkobiercy Mocy

8 Prastara świątynia, wzniesiona w dżungli porastającej powierzchnię niewielkiego księżyca, była najważniejszym ośrodkiem tajnej bazy powstańców na długo przed narodzinami bliźniąt. Ich matka, księżniczka Leia, pomogła Rebeliantom obronić centrum przed atakiem straszliwej imperialnej Gwiazdy Śmierci. Ojciec dzieci. Han Solo, był wówczas tylko przemytnikiem, ale mimo to ocalił życie Luke’owi Skywalkerowi. Teraz jednak większość starych urządzeń dawnej bazy Rebeliantów leżała zapomniana i nie używana przez uczniów Jedi. Jedynie Jaina spędzała wolny czas, rozbierając aparaturę i składając różne podzespoły w inny sposób. Jej komnata była zawalona tyloma dużymi częściami, że Jacen z trudem mógł się miedzy nimi przecisnąć. Rozejrzał się po sali, ale nigdzie nie dostrzegł ani śladu kryształowego węża. - Jaino? - odezwał się półgłosem. - Jaino, chcę prosić cię o pomoc! Rozejrzał się jeszcze raz po mrocznym pomieszczeniu, tym razem usiłując odnaleźć siostrę. Czuł ostry, gryzący odór przepalonych bezpieczników i słyszał odgłosy uderzeń jakiegoś ciężkiego narzędzia o metal. - Za chwilę! Stłumiony głos Jainy dobiegał ze środka baryłkowatego kadłuba przerdzewiałego mechanizmu, zajmującego niemal połowę komnaty. Jacen pamiętał, jak oboje z silnie umięśnioną przyjaciółką, Tenel Ka, nieporadnie posługiwali się Mocą, żeby w samym środku pewnej nocy wciągnąć ciężkie urządzenie wijącymi się korytarzami do komnaty siostry. - Pospiesz się! - przynaglił siostrę Jacen. Miał niejasne wrażenie, że liczy się każda chwila. Jaina wycofała się tyłem na czworakach z otworu wlotowego jakiejś dyszy. Jej proste ciemnobrązowe włosy były przewiązane wstążką, żeby nie spadały na oczy i nie przeszkadzały w pracy. Na lewym policzku widniały świeże smugi ciemnego smaru. Włosy dziewczyny dosięgały ramion. Chociaż były grube i gęste jak włosy jej matki, Jaina nigdy nie chciała poświęcić czasu, by zakręcić je w długie, fantazyjne pukle, z których tak słynęła księżniczka Leia. Jacen wyciągnął rękę i pomógł siostrze wstać z kamiennej posadzki. - Mój kryształowy wąż znów wydostał się z klatki - oznajmił. - Musimy go odnaleźć. Czy go nie widziałaś? Jaina sprawiają wrażenie, że nie zwraca uwagi na jego słowa. - Nie, przez cały czas pracowałam tutaj - odparła. - Prawdę mówiąc, już prawie skończyłam. - Wskazała na oblepioną brudem obudowę dużej pompy. - Kiedy wreszcie wszystko zmontuję, będzie można zainstalować ją w nurcie rzeki w pobliżu świątyni. Prąd wody będzie obracał łopatki, a my otrzymamy energię, niezbędną do ładowania naszych baterii. Dziewczyna z każdą chwilą coraz bardziej się zapalała. Jacen wiedział, że jego siostra uwielbia wyjaśniać zasady działania różnych mechanizmów. Usiłował wpaść jej w słowo, ale na próżno czekał, aż Jaina zrobi choćby krótką przerwę. - Ale mój wąż. - zdołał tylko powiedzieć.

9

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Zainstalujemy fazowe gniazda odbiorcze i będziemy mogli przekazywać energię do wielkiej świątyni. Zapewni to nam możliwość podłączenia wszystkich paneli jarzeniowych i grzejników, jakie będą nam potrzebne. Gdyby tak jeszcze umieścić w nurcie specjalne cedzidła protein, moglibyśmy wychwytywać z rzeki algi i przerabiać je na pożywienie. Można byłoby również zasilić wszystkie systemy telekomunikacyjne akademii, a nawet... Jacen w końcu przerwał potok jej słów. - Jamo, dlaczego spędzasz cały czas, zajmując się takimi rzeczami? Czy nie mamy dziesiątków trwałych ogniw, pozostawionych w dawnej bazie Rebeliantów? Jama westchnęła, a chłopiec, słysząc to, zorientował się, że chyba przeoczył jakiś niezmiernie ważny szczegół jej argumentacji. - Nie buduję moich urządzeń dlatego, że są użyteczne - powiedziała. - Robię to, aby przekonać się. Czy potrafię. Kiedy stwierdzę, że tak, nie będę musiała tracić więcej czasu na zastanawianie się, czy cokolwiek, czego się nauczę, jest użyteczne, czy nie. Jacen w dalszym ciągu nie był pewien, czy dobrze ją rozumie. Z drugiej strony siostra też nigdy nie potrafiła zrozumieć jego fascynacji roślinami i zwierzętami. - Czy mogłabyś zrobić sobie przerwę i pomóc mi w poszukiwaniach węża? zapytał. - Uciekł z klatki, a ja nie wiem, gdzie go szukać. - No, dobrze - odparła Jama, wycierając brudne ręce o poplamiony roboczy kombinezon - Jeżeli wąż uciekł z twojego pokoju, zapewne popełznął w dół, a nie w górę. Oboje wyszli z komnaty, i zaczęli schodzie drugim korytarzem. Idąc obok siebie, rozglądali się po mrocznych kątach i nasłuchiwali. Komnata Jacena była ostatnim pomieszczeniem w korytarzu świątyni, który zaraz potem kończył się zimną, kamienną popękaną ścianą. Żadna ze szczelin nie była jednak dość szeroka, żeby kryształowy wąż mógł się w niej ukryć. - Będziemy musieli sprawdzić komnatę po komnacie - stwierdziła Jaina. Jacen kiwnął głową. - Jeżeli coś będzie nie w porządku, powinniśmy to wykryć. Może mógłbym posłużyć się Mocą, by wytropić węża, bez względu na to, gdzie się zaszył. Słyszeli, jak inni uczniowie Jedi, przebywający w swoich komnatach, ubierają się, myją albo po prostu poświęcają kilka ostatnich chwil na dodatkową drzemkę. Jacen nadstawiał uszu, nieśmiało licząc na to, że usłyszy jakiś krzyk albo pisk, gdyż wówczas wiedziałby, gdzie znajduje się jego ulubieniec. Przechodzili od komnaty do komnaty, zatrzymując się pod zamkniętymi drzwiami. Jacen dotykał palcami drewnianych płyt, ale ani razu nie poczuł świerzbienia, które mogłoby mu zdradzić kryjówkę uciekiniera. Kiedy jednak znaleźli się przed uchylonymi drzwiami komnaty Raynara, natychmiast wyczuli, że wydarzyło się w niej coś niezwykłego. Zajrzeli do środka i stwierdzili, że chłopiec leży na wygładzonych kamiennych płytach posadzki. Raynar miał na sobie kosztowną purpurowo-złoto-szkarłatną szatę. Były to barwy jego szlacheckiego rodu. Mimo delikatnych uwag wujka Luke’a, Raynar rzadko rozstawał się z fantazyjnym ubiorem. Niemal nie widywało się go w ponurym, ale

Spadkobiercy Mocy

10 wygodnym stroju treningowym, jaki nosili prawie wszyscy uczniowie Jedi na Yavinie Cztery. Krótko ostrzyżone, podobne do szczeciny blond włosy Raynara, oświetlone promieniami porannego słońca, wpadającymi przez szczeliny okien, jaśniały jak drobiny złocistego pyłu. Policzki chłopca to zapadały się, to wydymały, a z otwartych ust wydobywało się ciche pochrapywanie. Chłopiec leżał w dziwnej pozycji na zimnych kamieniach. - Och, blasterowe błyskawice! - odezwał się Jacen. - Myślę, że nie musimy dłużej szukać mojego węża. Jaina zamknęła drzwi i stanęła na straży obok szczeliny pod drewnianą płytą, żeby kryształowy wąż nie mógł wyślizgnąć się na korytarz. Tymczasem Jacen uklęknął obok nieruchomego ciała Raynara i zamknął powieki. Wyciągnął ręce i wyprostował palce, aż strzeliły kostki, po czym pozwolił płynąć myślom. Usiłował wyobrazić sobie, o czym może teraz myśleć jego wąż. Jak zwykle dzięki Mocy, odczuwał kilka rzeczy naraz, ale skoncentrował się i zaczął szukać swojego ulubieńca. Wyczuł wątłą, ospałą myślową wić stworzenia, które można było bardzo łatwo zadowolić, a które w tej chwili czuło się bezpieczne i zaspokojone. W myślach gada przewijały się tylko pojęcia: ciepło, ciepło... sen, sen... oraz spokój. Zwinięty wąż drzemał pod Raynarem, ukryty w fałdach jego purpurowej bielizny. - Tutaj, Jaino - szepnął Jacen. Jaina oderwała się od drzwi i podeszła do brata. Kiedy klękała, tkanina jej poplamionego roboczego kombinezonu syknęła, jakby była jeszcze jednym wężem. - Przypuszczam, że ukrył się gdzieś pod ciałem śpiącego Raynara? Jacen kiwnął głową. - Tak, bo tam jest najcieplej. - No, to mamy poważny problem - odezwała się Jaina. - Może ja obrócę chłopca na bok, a ty złapiesz węża? - Nie, to by go spłoszyło - odparł Jacen. - Mógłby wówczas ukąsić Raynara po raz drugi. Jaina zmarszczyła brwi. - Przespałby wtedy cały tydzień zajęć w akademii. - Ta-a - przyznał Jacen. - Wujek Luke mógłby skończyć zajęcia, nie martwiąc się, że Raynar będzie co chwilę przerywał mu pytaniami. - Masz rację - zachichotała Jaina. Chłopiec wyczuł śpiącego gada swoimi myślami. Zorientował się, że kryształowy wąż leży nieruchomo, ale w tej samej sekundzie Raynar chyba usłyszał, że bliźnięta o nim mówią, gdyż zachrapał głośniej i poruszył się we śnie. Zaniepokojony wąż natychmiast się obudził. Jacen szybko wysłał ku niemu uspokajające myśli, posługując się techniką relaksacyjną, której nauczył go wujek Luke. Z myśli tych promieniowała taka cisza i spokój, że ukoiły nie tylko węża, ale i Raynara.

11

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Jeżeli połączymy siły i posłużymy się umiejętnościami Jedi, uniesiemy śpiącego Raynara w powietrze - zaproponował Jacen. - Dopiero wówczas będę mógł wyciągnąć węża. - No, to na co czekamy? - odezwała się Jaina, spoglądając zdziwiona na brata. Bliźnięta zamknęły oczy i zaczęły się skupiać. Dotknęły opuszkami palców skraju wielobarwnej szaty Raynara i wyobraziły sobie, jaki lekki może być uśpiony chłopiec. Zdawało się im, że jest tylko piórkiem, unoszącym się w komnacie... że zaczyna być absolutnie nieważki... że potrafią unieść go w powietrze. Jacen wstrzymał oddech widząc, jak ciało uśpionego ucznia Jedi odrywa się od posadzki. Fałdy szaty Raynara zwisały po obu stronach jego ciała jak zasłony, stopniowo odsłaniając zwiniętego węża. Śpiący gad, pozbawiony dotychczasowej przytulnej kryjówki, obudził się i instynktownie zaczął szukać żywego celu, na którym mógłby wyładować gniew. Jacen spostrzegł, że kryształowy wąż rozwija się, gotów do ataku. - Trzymaj Raynara! - zawołał do siostry, a sam skoczył i pochwycił śliskiego gada. Owinął palce wokół jego ciała i zacisnął je tuż za trójkątnym łbem, a potem wysłał skupioną wiązkę myśli, kierując ją do niewielkiego mózgu stworzenia. Starał się uspokoić go, uciszyć jego gniew. Niespodziewany skok Jacena i uwolnienie cząstki Mocy zaskoczyły Jainę, która zdołała utrzymać Raynara w powietrzu tylko przez sekundę czy dwie. Kiedy chłopiec uspokajał węża, władza jego siostry nad uśpionym ciałem kolegi stopniowo słabła, aż zanikła całkowicie. Uczeń Jedi runął na kamienną posadzkę i potoczył się, usiłując wyplątać ręce i nogi z fałd wielobarwnej szaty. Łoskot uderzenia ciała wystarczył, by wyrwać chłopca ze snu, wywołanego działaniem jadu węża. Raynar coś mruknął, po czym usiadł, potrząsnął głową i zamrugał powiekami błękitnych oczu. Tymczasem Jacen nie przestawał uspokajać ukrytego w jego dłoni ulubieńca. Bezustannie wysyłał kojące myśli do maleńkiego mózgu stworzenia, aż kryształowy wąż cicho zasyczał, zapewne z rozkoszy. Zadowolony owinął się wokół nadgarstka chłopca i oparł przezroczysty łeb na zaciśniętych palcach. Nawet przy dobrym oświetleniu był niemal całkowicie niewidoczny. Jego łuski wyglądały jak cieniutkie diamentowe płytki, czarne oczy przypominały dwa węgielki. Rozespany Raynar popatrzył na dwoje stojących obok niego ciemnookich dzieci. - Jacen? Jaina? - zapytał. - No, no, no, co właściwie robicie... Hej! Usiadł prosto i zaczął potrząsać lewą ręką, jakby nagle poczuł, że zdrętwiała. Później zwrócił pytające spojrzenie na Jacena. - Wydawało mi się, że przed minutą widziałem tu jedno z twoich... twoich stworzeń - powiedział. I to jest ostatnia rzecz, którą pamiętam. Czy któryś z twoich ulubieńców przebywa na wolności? Zakłopotany Jacen ukrył za plecami rękę z owiniętym wokół nadgarstka wężem. - Ależ skąd - odparł. - Mogę całkiem szczerze zapewnić cię, że wiem, gdzie przebywają wszyscy moi ulubieńcy. Jaina pochyliła się nad Raynarem i pomogła mu podnieść się z posadzki.

Spadkobiercy Mocy

12 - Musiałeś po prostu tutaj zasnąć - zasugerowała. - Jeżeli byłeś aż tak zmęczony, naprawdę powinieneś był położyć się na pryczy. - Zaczęła otrzepywać strój Raynara. Popatrz tylko, cała twoja śliczna szata jest teraz zakurzona. Przerażony chłopiec popatrzył na ślady brudu i pyłu, widoczne na krzykliwym, kosztownym ubraniu. - Będę musiał się przebrać w coś innego powiedział. - Nie mogę się pokazać nikomu w takim stroju! Nie kryjąc obrzydzenia, wytarł utytłane ręce w fałdzisty materiał. - No cóż, nie będziemy ci w tym przeszkadzali - oświadczył Jacen, wycofując się w stronę drzwi komnaty. - Do zobaczenia na zajęciach! Jacen i Jaina opuścili salę Raynara. Czując się nagle na tyle pewnie, by pozwolić sobie na żart, chłopiec pomachał na pożegnanie ręką z owiniętym wokół niej niemal niewidocznym kryształowym wężem. Bliźnięta pobiegły koniarzem do swoich komnat, żeby przebrać się i zdążyć na zajęcia. Luke Skywalker miał mieć z nimi kolejną lekcję, w trakcie której będzie ich uczył, jak zostać rycerzami Jedi.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

13

ROZDZIAŁ

2 Jacen pobiegł do twojej komnaty, by umieścić kryształowego węża w klatce, a Jaina zanurkowała do swojej, żeby przebrać się w czystą szatę Opryskała twarz chłodną wodą z nowego zbiornika, który zainstalowała w ścianie niedaleko pryczy. Nie wycierając wilgotnej, świerzbiącej skóry, wyszła z sali. - Pospiesz się, bo się spóźnimy - powiedziała widząc, że jej brat idzie ku niej korytarzem. Oboje podbiegli do kabiny turbowindy, która zawiozła ich na wyższy poziom świątyni w kształcie piramidy. Po chwili znaleźli się w ogromnej komnacie audiencyjnej, od ścian której mogło odbijać się echo. W pomieszczeniu rozbrzmiewał gwar rozmów innych kandydatów na rycerzy Jedi, gromadzących się każdego dnia. by wysłuchać lekcji Luke`a Skywalkera. Na wygładzonych kamiennych powierzchniach powstawały refleksy promieni słońca, podobne do długich włóczni. Światło miało rdzawy odcień, gdyż promieniowało od tarczy pomarańczowego giganta, wiszącego na nieboskłonie - planety Yavin, wokół której krążył niewielki księżyc, porośnięty gęstą dżunglą. Dziesiątki innych uczniów Jedi. z różnych planet i w różnym wieku, zajmowało miejsca na kamiennych ławach, ustawionych rzędami na lekko pochyłej podłodze. Jaina miała wrażenie, że w miejscu, w którym znajdowało się podwyższenie, ktoś wrzucał do wody ciężki kamień, gdyż rzędy stojących równolegle ław, ciągnące się po kraniec sali, przypominały jej kręgi, jakie tworzyły się wówczas na powierzchni wody. Do jej uszu dobiegały słowa w różnych językach i dźwięki, za pomocą których porozumiewali się uczniowie. Czuła bogatą mieszaninę aromatów i woni, niesionych z wiatrem od strony dżungli. Wciągnęła powietrze, ale nie potrafiła rozróżnić zapachów kwitnących kwiatów. Pomyślała, że jej brat nie miałby z tym kłopotu, jako że znał na pamięć każdą woń. Jaina czuła także zatęchły odór ciał różnych obcych istot, zgromadzonych w wielkiej sali: zmierzwionej sierści, rozgrzanych słońcem łusek i kwaśnosłodkich feromonów. Jacen podążał za siostrą, kierując się ku wolnym miejscom nieco bliżej podwyższenia. Po drodze bliźnięta minęły dwa tęgie stworzenia, porośnięte różową sierścią i porozumiewające się ze sobą za pomocą warknięć. Siadając na gładkim

Spadkobiercy Mocy

14 chłodnym kamieniu, Jaina uniosła głowę i spojrzała na kwadratowe sklepienie sali, na którym rozmaite plamy światła i cienie układały się w zawiłą mozaikę. - Za każdym razem, kiedy tu przychodzimy - powiedziała - myślę o tych starych wideogramach, wykonanych podczas uroczystości, kiedy mama dekorowała medalami wujka Luke’a i tatę. Wyglądała wówczas tak pięknie. Przyłożyła dłoń do prostych, nie ułożonych włosów. - Tak, a tata wyglądał... jak prawdziwy pirat - odezwał się Jacen. - No cóż, mimo wszystko był wtedy przemytnikiem - przypomniała Jaina. Pomyślała o rebelianckich żołnierzach, którzy przeżyli atak na pierwszą Gwiazdę Śmierci. Walczyli przeciwko Imperium w wielkiej bitwie w przestworzach, pragnąc zniszczyć straszliwą bojową stację. Teraz, po ponad dwudziestu latach, Luke Skywalker przekształcił opuszczoną bazę w akademię kształcącą uczniów, którzy chociaż trochę umieli władać Mocą. Chciał w ten sposób odrodzić zakon rycerzy Jedi. Luke zaczął osobiście szkolić pierwszych kandydatów, kiedy bliźnięta miały po dwa lata. Teraz jednak bardzo często opuszczał akademię i wyprawiał się załatwiać swoje sprawy. Przebywał na księżycu tylko przez część czasu, ale w akademii nauczali inni Jedi, wyszkoleni przez niego. Niektórzy uczniowie nie umieli ani trochę władać Mocą. Zadowalali się badaniem historii nauk Jedi. Inni wykazywali wielki talent, ale ich właściwe szkolenie jeszcze się nie rozpoczęło. Filozofia mistrza Skywalkera polegała bowiem na tym, że wszyscy kandydaci na rycerzy Jedi powinni uczyć się jedni od drugich. Silniejsi mogli uczyć się od słabszych, starsi mogli obserwować młodszych... i na odwrót. Jacen i Jaina przybyli na Yavina Cztery, przysłani przez matkę, która chciała, by uczyli się tu przez część roku. Ich młodszy brat, Anakin, pozostał w stolicy na Coruscant, ale wkrótce miał przylecieć i dołączyć do bliźniąt. Bardzo często, kiedy byli młodsi, Luke Skywalker pomagał dzieciom Hana Solo i księżniczki Leii odkrywać ich wielki talent. Teraz, na czwartym księżycu Yavina, nie mieli do roboty nic innego poza uczeniem się i studiowaniem, wykonywaniem ćwiczeń i przyglądaniem się, jak robią to inni. Na razie było to o wiele ciekawsze niż program nauczania, opracowany dla nich przez androidy na Coruscant. - A gdzie Tenel Ka? - spytała nagle Jaina. Nie przestawała rozglądać się po wielkiej sali, ale nigdzie nie widziała przyjaciółki z Dathomiry. - Powinna już tu być - odparł Jacen. - Spotkałem ją rano, gdy wyprawiała się do dżungli na ćwiczenia. Tenel Ka była utalentowaną kandydatką, która bardzo ciężko pracowała, chcąc urzeczywistnić swoje marzenia. Nie interesowała się książkową wiedzą, historiami ani medytacjami, ale była doskonała atletką, przedkładającą fizyczną siłę nad rozmyślania. Luke powiedział kiedyś, że jej umiejętności są cenną zaletą pod warunkiem, że Tenel Ka będzie wiedziała, jak i kiedy z nich korzystać. Przyjaciółka Jacena i Jainy była niecierpliwa, pracowita i praktycznie pozbawiona poczucia humoru. Bliźnięta zakładały się nawet o to, które pierwsze ją rozśmieszy. - Powinna się pospieszyć - zauważył Jacen słysząc, że gwar rozmów w wielkiej sali zaczyna z wolna cichnąć. - Wujek Luke już niedługo zacznie lekcję.

15

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Jego siostra dostrzegła kątem oka jakiś ruch. Uniosła głowę i spojrzała na jeden ze świetlików, umieszczonych tuż pod sufitem wielkiej sali. W wąskim prostokątnym otworze było widać sylwetkę szczupłej, gibkiej młodej dziewczyny. - O, już jest - powiedziała na jej widok. - Musiała wspiąć się po murze tylnej ściany - stwierdził Jacen. - Zawsze mówiła, że chce to zrobić, ale nigdy nie przypuszczałem, że spróbuje. - Rośnie tam dużo krzewów dzikiej winorośli - zauważyła logicznie Jaina, jak gdyby wspinanie się po murach gigantycznej starożytnej świątyni było czymś, co uczniowie Jedi robili codziennie. Spoglądając w górę, bliźnięta zauważyły, że Tenel Ka wyciągnęła cienki rzemień i przewiązała nim długie złocistorude włosy, żeby jej nie przeszkadzały, a później napięła i rozluźniła mięśnie rąk. Zaczepiła ramiona srebrzystej rozkładanej kotwicy o krawędź otworu i przywiązała do niej cienką linkę, wyciągniętą z kieszeni pasa. Zaczęła się opuszczać jak pająk na nici, od czasu do czasu odpychając nogami od gładkiej kamiennej ściany komnaty. Pozostali uczniowie Jedi obserwowali, jak schodzi coraz niżej. Niektórzy klaskali, a inni tylko podziwiali jej zręczność. Dziewczyna mogła przyspieszyć tempo schodzenia, gdyby posłużyła się umiejętnościami Jedi. Tenel Ka jednak, ilekroć to było możliwe, wolała polegać na własnej sprawności fizycznej i sile i uciekała się do użycia Mocy tylko wówczas, kiedy było to absolutnie konieczne. Zbyt częste korzystanie ze swoich niezwykłych talentów uważała za oznakę słabości. Bez trudu wylądowała na posadzce, a jej błyszczące, pokryte łuskami buty stuknęły o wygładzoną kamienną płytę. Ponownie napięła i rozluźniła mięśnie, po czym chwyciła zwisającą linkę. Szarpnęła, by odczepić kotwicę od krawędzi świetlika, a potem zręcznie ją pochwyciła, kiedy spadając, znalazła się na wysokości jej głowy. Zwinęła sznur i umieściła z powrotem w kieszeni pasa. Obróciła się i nie zmieniając poważnego wyrazu twarzy, rozwiązała rzemyk przytrzymujący włosy. Potrząsnęła głową, dzięki czemu jej czerwonawe pukle ułożyły się na ramionach. Tenel Ka ubierała się, podobnie jak inne kobiety z Dathomiry, w dość skąpy sportowy strój, uszyty ze szkarłatnych i szmaragdowych skór jakichś tamtejszych jaszczurek. Takie elastyczne, ale wytrzymałe ubranie, składające się z tuniki i krótkich spodni, pozostawiało obnażone ręce i nogi. Tenel K.a nigdy nie przejmowała się ukąszeniami owadów czy zadrapaniami, chociaż bardzo często wyprawiała się do dżungli. Jacen wyszczerzył zęby w uśmiechu i zaczął energicznie machać do dziewczyny. Tenel Ka tylko kiwnęła głową, dając znak, że go widzi, a potem przecisnęła się do miejsca, gdzie siedziały bliźnięta. W końcu usiadła na chłodnej kamiennej ławie obok Jacena. - Pozdrawiam was - mruknęła. - Dzień dobry - odezwała się Jaina. Ona także uśmiechnęła się do przypominającej Amazonkę dziewczyny, która kierowała na nią spojrzenie ogromnych szarych oczu, ale nie odwzajemniała uśmiechu - nie dlatego, że była nieuprzejma, ale po prostu taką miała naturę. Tenel Ka bardzo rzadko się uśmiechała.

Spadkobiercy Mocy

16

Jacen trącił ją lekko łokciem i powiedział półgłosem: - Mam dla ciebie coś nowego, Tenel Ka. Myślę, że ten ci się spodoba. Jak nazywa się ktoś, kto przynosi obiad rankorowi? Tenel Ka wyglądała na zakłopotaną. - Nie rozumiem - odparła oschle. - To kawał! - oświadczył Jacen. No, dalej, zgaduj! - A, kawał - odezwała się Tenel Ka, kiwnąwszy głową - A ty chcesz, żebym się roześmiała? - Kiedy usłyszysz odpowiedź na to pytanie, nie zdołasz się powstrzymać zapewnił ją chłopiec - A zatem jak nazywa się ktoś, kto przynosi obiad rankorowi? - Nie wiem - odrzekła Tenel Ka. Jaina założyłaby się o sto kredytów, że dziewczyna z Datbomiry nie odważy się nawet zgadnąć. - Smakołyk! - zachichotał Jacen. Jaina także się zakrztusiła, ale twarz Tenel Ka przypominała wyrzeźbioną maskę. - Będziesz musiał mi wyjaśnić, co jest w tym takiego śmiesznego... ale widzę, że zaraz rozpoczną się zajęcia. Powiesz mi to kiedy indziej. Jacen przewrócił oczami. W tej samej chwili, kiedy Luke Skywalker zaczął wchodzić na mównicę, z kabiny turbowindy wyłonił się zdenerwowany Raynar. Zadyszany i zarumieniony puścił się długą promenadą, wiodącą środkiem sali, rozglądając się za wolnym miejscem jak najbliżej podwyższenia. Jaina zauważyła, że chłopiec ma na sobie zupełnie inny strój niż poprzednio, chociaż tak samo jaskrawy, wielobarwny i krzykliwy. Raynar usiadł i zaczął się wpatrywać w mistrza Jedi. Było widać, że usiłuje wywrzeć na nim wrażenie. Luke Skywalker wstąpił na podwyższenie i popatrzył na przybyłych z najprzeróżniejszych światów uczniów. Jego przenikliwe oczy zdawały się przewiercać każdego na wylot. W wielkiej audiencyjnej komnacie zapadła głucha cisza, jakby wszystkich słuchaczy przytłoczył nagle ciężki całun. Luke wciąż jeszcze wyglądał bardzo młodo; jak mężczyzna, którego Jaina pamiętała z historycznych wideogramów. Teraz jednak w jego szczupłym ciele kryła się pewność i siła, jakby ktoś uwięził energię burzy pod powłoką łagodności, twardą jak najczystszy diament. Ze wszystkich prób, jakim bywał poddawany, wychodził zwycięski i jeszcze silniejszy niż poprzednio. Przeżył, by stać się kamieniem węgielnym odrodzonego zakonu rycerzy Jedi, który miał chronić Nową Republikę przed knowaniami resztek zła, jakie nadal panoszyło się w galaktyce. - Niech Moc będzie z wami - odezwał się cicho mistrz Skywalker, jednak jego głos docierał do najdalszych zakątków audiencyjnej komnaty. Na dźwięk tych słów, bardzo często słyszanych, Jaina poczuła dziwne mrowienie skóry. Jej brat, siedzący obok, ukazał zęby w uśmiechu, ale Tenel Ka wyprostowała się, jakby miała złożyć uroczystą przysięgę. - Mówiłem wam już nieraz, że nie wierzę, by szkolenie prawdziwych rycerzy Jedi polegało wyłącznie na wysłuchiwaniu przemówień - ciągnął Luke. - Chce nauczyć was działania. Pragnę powiedzieć wam, w jaki sposób macie robić różne rzeczy, a nie tylko,

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 17 jak o nich myśleć. Nie próbować, ponieważ prób nie ma, jak mówił mi jeden z moich nauczycieli, mistrz Yoda. Krzykliwie odziany Raynar, siedzący w pierwszym rzędzie, uniósł nagle rękę i zaczął przebierać w powietrzu palcami, pragnąc zwrócić na siebie uwagę Luke’a. W wielkiej komnacie rozległ się chóralny jęk. Jacen ciężko westchnął, a Jaina wstrzymała oddech, zastanawiając się, jakie pytanie tym razem zechce zadać chłopiec. - Mistrzu Skywalkerze - odezwał się Raynar. - Nie rozumiem, co chcesz powiedzieć, kiedy mówisz, że prób nie ma. Ty sam musiałeś próbować i zapewne kiedyś ci się nie powiodło. Nikt nie może odnosić samych sukcesów w tym, co pragnie zrobić. Luke popatrzył na chłopca, a z jego spojrzenia promieniowała cierpliwość i wyrozumiałość. Jaina nigdy nie mogła pojąć, jakim cudem wuj potrafi zachowywać taki spokój pomimo częstych przerw w lekcji, spowodowanych pytaniami Raynara. Domyślała się, że musi to być cecha charakteru prawdziwego mistrza Jedi. - Nie powiedziałem tego, że zawsze odnosiłem sukcesy - odparł Luke. - Żaden Jedi nigdy nie będzie doskonały. Czasami jednak to, w czym odniesiemy sukces, nie bywa dokładnie tym samym, co chcieliśmy zrobić. Należy wówczas skupić się na tym, co się osiągnęło, a nie zwracać uwagi na to, czego tylko zamierzało się dokonać. Albo czego się nie dokonało. To prawda, trzeba zdawać sobie sprawę ze wszystkiego, co się utraciło, ale należy ujrzeć w innym świetle to, co się uzyskało. Luke zaplótł palce dłoni i ruszył posuwistymi krokami w przeciwległy kraniec podwyższenia. Spojrzenie jego przenikliwych oczu ani razu nie oderwało się od twarzy Raynara, ale można było odnieść wrażenie, że mistrz Jedi w jakiś sposób spogląda na wszystkich uczniów i kieruje słowa do każdego. - Pozwólcie, że dam wam pewien przykład - mówił. - Przed kilkoma laty miałem w akademii błyskotliwego ucznia o nazwisku Brakiss. Był niezwykle utalentowany i zachłannie chłonął każde moje słowo. Wykazywał niezwykle silny potencjał, jeżeli chodzi o władanie Mocą. Wydawał się uprzejmy i miły, zafascynowany wszystkim, czego chciałem go nauczyć. Był także doskonałym aktorem. Luke przerwał i głęboko odetchnął, starając się stawić czoło nieprzyjemnym wspomnieniom z niedalekiej przeszłości. - Widzicie, po galaktyce rozeszła się wieść, że utworzyłem akademię, w której kształcę przyszłych rycerzy Jedi. Nic dziwnego zatem, że ze światów, dochowujących wierności Imperium, zaczęli przybywać szpiedzy, pragnący przeniknąć do mojej uczelni. Udało mi się zdemaskować pierwszych kilku, ponieważ byli nieporadni, pozbawieni talentu. Brakiss był jednak całkiem inny. Od pierwszej chwili, kiedy zszedł po rampie wahadłowca i zaczął się rozglądać po dżungli Yavina Cztery, zorientowałem się, że mam do czynienia z imperialnym szpiegiem. Wyczuwałem w nim jakiś cień, głęboko ukryty pod maską życzliwości i uprzejmości. Dostrzegłem także to, że miał prawdziwy talent do władania Mocą. Jakąś częścią umysłu jednak zaprzedał się już dosyć dawno ciemnej stronie. Jego piękny wygląd ukrywał paskudną wadę charakteru.

Spadkobiercy Mocy

18 Nie wyrzuciłem go natychmiast z akademii. Zamiast tego postanowiłem go uczyć, żeby pokazać mu, że można żyć inaczej. Zamierzałem go uleczyć. Przypuszczałem, że jeżeli mogło istnieć dobro nawet w głębi serca mojego ojca, Dartha Vadera, musi istnieć coś podobnego w kimś tak młodym i pięknym jak Brakiss. Luke przerwał i uniósł głowę, by spojrzeć na sklepienie, ale po chwili znów popatrzył na słuchaczy. - Przebywał w akademii przez wiele miesięcy, a ja dokładałem wszelkich starań, by go uczyć. Ukazywałem mu inną drogę życia i kierowałem ku jasnej stronie Mocy w każdy sposób, który uznawałem za właściwy. Wydawało mi się, że jego charakter zaczyna ulegać zmianie, że młodzieniec wyrzeka się ciemnej strony... ale Brakiss okazał się bardziej bezwzględny i przebiegły, niż nawet ja mogłem się spodziewać W trakcie jednego z ćwiczeń wysłałem go z misją, która zdawała mu się całkowicie prawdziwa. Poddałem go pewnej próbie, w ramach której musiał stawić czoło samemu sobie. Musiał zajrzeć w głąb własnej duszy, by zobaczyć każdy zakątek w sposób, w jaki nie mógł ujrzeć nikt inny oprócz niego. Liczyłem na to, że ta próba go uleczy, ale Brakiss nie zdał tego egzaminu. Może po prostu nie był przygotowany na to wszystko, co ujrzał w głębinach duszy. W pewnym sensie to go załamało. Odleciał z tego księżyca, porośniętego dżunglą, i myślę, że udał się prosto na jedną z planet należących do Imperium... Zabrał ze sobą to wszystko, czego nauczyłem go na temat życia na modłę rycerzy Jedi. Wielu uczniów siedzących w ogromnej komnacie wstrzymało oddech. Jaina wyprostowała się na swoim miejscu. Zaniepokojona popatrzyła na brata bliźniaka. Nigdy przedtem nie słyszała tej opowieści. Raynar ponownie uniósł rękę. ale Luke zwęził oczy do szparek i skierował na niego spojrzenie przesycone taką siłą, że arogancki chłopiec zamrugał i powoli opuścił rękę. - Wiem, co teraz myślicie - ciągnął mistrz Jedi. - Że starałem się przeciągnąć Brakissa na jasną stronę i przegrałem. Ale, jak mówiłem wam przed kilkoma chwilami, zostałem zmuszony do przyjrzenia się temu, w czym odniosłem sukces. Okazałem mu współczucie. Nauczyłem go tajemnic jasnej strony, nie skażonej przez to, czego nauczył się wcześniej, zanim przybył do akademii. Zmusiłem go, żeby przyjrzał się własnej duszy i uświadomił sobie, jaka jest okaleczona. Kiedy tego dokonałem, reszta nie należała do mnie. Ostateczny wybór był tylko sprawą Brakissa. I jest nadal. Uniósł głowę i popatrzył przed siebie, jakby pragnął objąć tym spojrzeniem całą wielką salę. Jaina poczuła, że przeszywa ją dziwny dreszcz, podobny do elektrycznego wstrząsu, jakby została dotknięta przez jakąś niewidzialną rękę. - Jeżeli chcecie zostać prawdziwymi Jedi. musicie dokonywać wielu wyborów powiedział Luke. - Niektóre mogą wydać się wam łatwe, chociaż kłopotliwe, inne zaś będą związane ze straszliwymi przeżyciami. Tu, w swojej akademii Jedi, zapoznam was z narzędziami, którymi się posłużycie, kiedy przyjdzie wam dokonywać tych wyborów. Nie mogę jednak podejmować decyzji za was. Musicie odnosić sukcesy sami.

19

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Zanim zdołał powiedzieć coś więcej, w wielkiej sali rozbrzmiał sygnał alarmowy, zwiastujący jakieś zagrożenie. Artoo-Detoo, mały robot, z którym Luke Skywalker rzadko się rozstawał, wjechał do komnaty, wydając całe serie niezrozumiałych pisków i gwizdów. Mistrz Jedi chyba je rozumiał, gdyż natychmiast zeskoczył z podwyższenia. - Coś się dzieje na lądowisku - oznajmił, puszczając się biegiem w stronę szybu turbowindy. Biegnąc, nie przestawał mówić do twoich uczniów. Nie przejmował się, że poły płaszcza Jedi furkoczą za jego plecami. - Pomyślcie o wszystkim, co wam powiedziałem, a potem idźcie doskonalić swoje umiejętności. Jacen, Jaina i Tenei Ka spojrzeli po sobie czując, że w ich głowach świta jedna i ta sama myśl. - Chodźmy zobaczyć, co się dzieje na lądowisku!

Spadkobiercy Mocy

20

ROZDZIAŁ

3 Jacen zorientował się, że i inni uczniowie, którzy pospieszyli do wewnętrznej klatki z kręconymi schodami albo tłoczyli się przed drzwiami szybów turbowind, zapewne wpadli na ten sam pomysł. Tenel Ka jednak zerwała się na równe nogi, schwyciła rękę chłopca i szarpnęła, chcąc pomoc mu wstać z kamiennej ławy. - Będzie szybciej, jeżeli zrobimy to moim sposobem - powiedziała. - Jaino, chodź z nami. Biegnąc w stronę kamiennej ściany ze świetlikami pod sufitem, przecisnęła się między dwoma niskimi stworzeniami podobnymi do chodzących jaszczurek. Niezwykłe istoty, zaniepokojone panującym zamieszaniem, porozumiewały się ze sobą, wydając całe serie bardzo głośnych pisków. Tenel Ka wyciągnęła z kieszeni pasa super lekką wytrzymałą linkę i zaczęła ją rozwijać, chwyciwszy za kotwiczkę. - Wespniemy się po murze, przeciśniemy przez świetlik i będziemy po drugiej stronie - oznajmiła, zaczynając kręcić młynka kawałkiem linki z przywiązanymi zębatymi hakami. Mięśnie jej ręki się napięły W odpowiedniej chwili puściła linkę, która wystrzeliła w górę. Jacen i Jaina pomogli jej. posługując się Mocą. Naprowadzili ramiona kotwiczki w taki sposób, żeby zaczepiły się o omszałą krawędź świetlika. Ostre durastalowe haki zaklinowały się w szparach między kamieniami i nie puszczały. Tenel Ka ujęła linkę oburącz i mocno pociągnęła ku sobie po czym zaczęła się wspinać. Stawiała czubki butów w szczelinach kamiennej ściany i podciągała się na lince, w jakiś sposób zawsze znajdując miejsce do oparcia stopy. Jacen uchwycił koniec linki i przytrzymał, chcąc ułatwić Tenel Ka wchodzenie. Tymczasem dziewczyna z Dathomiry wspinała się zręcznie jak jaszczurka po spieczonym przez słońce skalnym urwisku. Później zaczął się wspinać Jacen, mimo iż czuł, że bolą go mięśnie rąk. Posługiwał się Mocą, kiedy potrzebował, i piął się coraz wyżej. Ilekroć jego stopa ześlizgiwała się z kamiennej ściany, nieruchomiał i zawisał na lince. Bardzo zależało mu na tym, by wykazać się sprawnością fizyczną i siłą, tym bardziej, że z góry jego wyczynom przyglądała się Tenel Ka.

21

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

W końcu i on przecisnął szczupłe ciało przez wąski świetlik i znalazł się na wierzchołku wielkiej świątyni, na przestronnym kwadratowym tarasie, wyciosanym z kamieni przez starożytnych budowniczych. Odwróciwszy się, wyciągnął rękę i uchwycił dłoń Jainy, żeby pomóc siostrze wejść na taras. Przesycone parą wodną powietrze, napływające znad dżungli, wisiało nad piramidą niczym wilgotny, duszący całun. Kontrastowało z miłym chłodem panującym we wnętrzach świątyni. Zanim bliźnięta zdążyły złapać oddech, Tenel Ka wciągnęła linkę, odczepiła kotwiczkę i zaczęła biec wąskim przejściem wzdłuż jednego boku tarasu. Spod jej stóp osuwały się kamyki, ale dziewczyna nie przejmowała się tym, że może runąć. - Kiedy dotrzemy do rogu, zbiegniemy po schodach - oświadczyła, ani trochę nie zadyszana. - To będzie najszybszy sposób. Dobiegła do narożnika tarasu i zatrzymała się tam jak wryta. Spoglądała w dół, na oczyszczoną z roślinności polanę, na której lądowały i z której startowały wszystkie statki. Stała nieruchomo jak wojowniczka, której przyszło się zmierzyć z groźnym przeciwnikiem. Jacen i Jaina przystanęli tuż za jej plecami. Z przerażeniem i zdumieniem spoglądali na to, co działo się w dole, pod świątynią. Pokiereszowany towarowy transportowiec „Piorunochron”, właśnie wylądował na polanie lądowiska. Jego pilot, długowłosy stary Peckhum, który zawsze dostarczał towary do akademii i zapoznawał uczniów z galaktycznymi nowinkami, stał jak zahipnotyzowany obok otwartego włazu luku towarowego. Jego szeroko otwarte oczy były niemal całkiem białe. Sprawiał wrażenie, jakby ochrypł od ciągłego krzyku i teraz nie potrafił wykrztusić ani słowa. Spoglądał na olbrzymiego, karykaturalnego potwora, który wyłonił się z dżungli i groźnie warczał, zapewne szykując się do ataku... ale czekał na ruch Peckhuma. - Co to jest? - szepnęła Jaina. Obejrzała się na brata, jak gdyby nie wątpiła, że kto jak kto, ale on będzie z pewnością wiedział. Jacen zmrużył oczy i przyjrzał się koszmarnej bestii. Wielkością przypominała wahadłowiec i miała kanciaste ciało porośnięte gęstą zmierzwioną sierścią, poprzetykaną pędami wiekowego mchu. Wspierała się na sześciu cylindrycznych łapach, których wygląd przywodził na myśl pnie prastarych drzew w dżungli. Ogromny trójkątny łeb spoczywał na mocarnych barkach jak kadłub imperialnego gwiezdnego niszczyciela. W miejscu oczu wyrastało dwanaście długich wijących się macek. Każda była zakończona okiem, błyszczącym, okrągłym i pozbawionym powieki. Z pyska wystawały zakrzywione, długie i spiczaste kły. Przyglądając się im, odnosiło się wrażenie, że mogą przedziurawić nawet pancerną burtę piaskoczołgu. - Nigdy w życiu nie widziałem niczego, co byłoby podobne do tego potwora przyznał chłopiec. Tenel Ka spoglądała w dół na zwierza, nie zmieniając ponurego wyrazu twarzy. - Jeżeli połączymy siły, z pewnością go pokonamy - powiedziała. - Chodźcie za mną!

Spadkobiercy Mocy

22 Zaczęła zbiegać po wąskich, wysokich kamiennych schodach, wykutych w zewnętrznych murach świątyni. Tymczasem potwór wydał wyzywający ryk, tak głośny i okropny, że chyba zadrżały prastare kamienne mury budowli. Troje młodych kandydatów na rycerzy Jedi zbiegło na dół uważając, żeby się nie poślizgnąć i nie sturlać po schodach czy runąć na ziemię. - Pomóżcie mi! - zawołał Peckhum. W jego piskliwym głosie dawało się wyczuć niemal śmiertelne przerażenie. Szkaradny potwór, stojący na samym skraju lądowiska, odwrócił się, jakby coś nagle go zaniepokoiło. Jacen poczuł, jak jego serce zamarło na krótką chwilę. Z początku pomyślał, że dzika bestia zauważyła, iż wszyscy troje schodzą po schodach w murze budowli. Zorientował się jednak, że uwaga potwora jest zwrócona na kogoś innego, kto wyłonił się z otworu drzwi na najniższym poziomie świątynnej piramidy. Samotna postać, niemal unosząc się nad kobiercem przyciętych traw i chwastów, zaczęła śmiało iść w stronę straszliwej bestii. Luke Skywalker był jak zwykle odziany w swój płaszcz Jedi. Jacen spodziewał się, że w jego dłoni zobaczy zapalony świetlny miecz, ale obie ręce mistrza Jedi były puste. Luke wpatrywał się w potwora, a zwierzę odwzajemniało jego spojrzenie, spoglądając na mężczyznę tuzinem oczu kołyszących się na końcach giętkich macek, wyrastających z pyska. Mistrz Jedi nie przestawał iść prosto w stronę potwora, jakby był w transie. Zrobił jeden krok, potem następny. Stworzenie zjeżyło sierść, ale nie ruszało się z miejsca, tylko znów zaryczało, tak głośno, że zaszeleściły liście na pobliskich drzewach. Usłyszawszy ten potworny ryk, ptaki w dżungli poderwały się z gałęzi i spłoszone, odleciały. Widząc, że uwaga bestii jest chwilowo zwrócona na kogoś innego, stary Peckhum opadł na kolana i zaczął wycofywać się na czworakach. Przez otwarty właz luku towarowego wpełznął do środka transportowca. Jacen ucieszył się, kiedy ujrzał, że dostawca towarów schronił się w bezpiecznych metalowych ścianach kadłuba gwiezdnego statku. Ujrzawszy, że łup mu się wymknął, potwór przeraźliwie zaryczał. Luke jednak przemówił do zwierzęcia, a w jego głosie, spokojnym i donośnym, chociaż trochę stłumionym wskutek dużej odległości, nie dało się usłyszeć ani odrobiny strachu. - Nie, spójrz tutaj! - powiedział. - Popatrz na mnie. Tenel Ka, przeskoczywszy ostatnie cztery kamienne stopnie, znalazła się na ziemi. Wylądowała niemal na czworakach. Jacen i Jaina, zadyszani i zaczerwieniem, dołączyli do niej. Wszyscy troje stali jak wryci. Przyglądali się, jak Luke Skywalker stawia czoło bestii, która wyłoniła się z gąszczów dżungli. Oni także nie mieli żadnej broni. Nagle, jak grom z jasnego nieba, w otworze włazu luku towarowego „Piorunochronu” pojawił się znów Peckhum. Trzymał staromodny blasterowy karabin. - Ja go załatwię, mistrzu Skywalkerze! - zawołał. - Tylko nie ruszaj się z miejsca! Zeskoczył, przyklęknął na jedno kolano i wymierzył w potwora.

23

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Mistrz Jedi na chwilę znieruchomiał i wyciągnął ku niemu rękę, chcąc go powstrzymać. - Nie - powiedział. Blasterowy karabin wyfrunął z zaciśniętych dłoni Peckhuma. Stary pilot w zdumieniu patrzył, jak Luke rusza w stronę bestii. Wyglądało na to, że mistrz Jedi nie widzi poza zwierzęciem niczego innego. - To stworzenie nie zamierza wyrządzić nikomu żadnej krzywdy - ciągnął. Jego głos był cichy, ale stanowczy. Luke przez cały czas wpatrywał się w potwora. Głęboko odetchnął. - Nie ma potrzeby go zabijać. Kiedy wujek Jacena zbliżał się do bestii, chłopiec poczuł się jakby połknął bryłę ołowiu. Giętkie długie szypułki potwora, zakończone oczami, kierowały się na samotnego mężczyznę, a ogromne kolumny, z trudem utrzymujące cielsko zwierzęcia, przemieszczały się i wysiłkiem jak łapy imperialnego robota kroczącego. Potwór pochylił trójkątny łeb i jakby z namysłem pokręcił nim z boku na bok. Wydawało się, że spiczaste kły ryją w powietrzu długie bruzdy. Stworzenie wydało dziwne ciche beczenie, świadczące o tym, że zaczyna być zaintrygowane. Jacen z sykiem wypuścił powietrze. Z trudem panował nad przerażeniem Czuł, że wszystkie mięśnie ciała stojącej przód mm siostry są napięte do ostatecznych granic. W przeszłości często posługiwał się Mocą, gdy spotykał różne zwierzęta w dżungli. Nigdy przedtem jednak nie zetknął się ze stworzeniem tak silnym i ogromnym. Nie zdarzało się, by stanął oko w oko z czymś równie rozwścieczonym albo przerażonym. Luke podszedł do owłosionego potwora i przystanął tak blisko, że mógłby wyciągnąć rękę i go dotknąć. W porównaniu z wielką bestią mistrz Jedi wyglądał jak karzełek, ale było widać, że się nie boi. Stary Peckhum, nie ruszając się od kadłuba transportowca, przyklęknął na drugie kolano. Obok niego leżał karabin, ale mężczyzna nie odważył się po niego sięgnąć. Kierował spojrzenie to na potwora, to na Luke’a, od czasu do czasu zerkając w stronę trojga uczniów Jedi. Spoglądał także na dżunglę, jak gdyby obawiał się. że w każdej chwili z jej gąszczów może wychynąć następny taki zwierz. Tymczasem Luke, stojący przed koszmarną bestią, głęboko odetchnął. Stał spokojnie, nieruchomo. Stwór także się nie poruszał, jeżeli nie liczyć kołyszących się wici, zakończonych okrągłymi oczami, które nie przestawały wpatrywać się w człowieka. Luke wyciągnął poziomo rękę i szeroko rozłożył palce dłoni. Potwór obwąchał dłoń mistrza Jedi i nadal stał bez ruchu. Szpikulce jego groźnych kłów znajdowały się o niespełna metr od dłoni Luke’a Skywalkera. Wydawało się, że w całej dżungli zapadła nagle głucha cisza. Nawet wiatr ustał. Jacen wstrzymał oddech. Jaina chwyciła brata za rękę i mocno zacisnęła palce. Tenel Ka tylko patrzyła, zmrużywszy szare oczy. Cisza wydawała się tak przytłaczająca, że kiedy w końcu Luke ją przerwał, jego szept zabrzmiał głośno niczym krzyk. - Odejdź - odezwał się mistrz Jedi do zwierzęcia. - Nie ma tu niczego, co mogłoby cię interesować.

Spadkobiercy Mocy

24 Potwór uniósł się na tylnych łapach, podobnych do potężnych kolumn, i zaczął gorączkowo machać mackami, zakończonymi oczami. Po raz kolejny głośno ryknął, po czym odwrócił się i zanurkował w gąszcz zarośli. Kiedy ogromne stworzenie przedzierało się przez dżunglę, z której wyszło, rozległ się głośny trzask łamanych gałęzi, a pnie pobliskich drzew rozchyliły się na boki. Luke Skywalker, jakby nagle coś się w nim załamało, przygarbił się i opuścił ramiona. Sprawiał wrażenie, jakby z najwyższym trudem powstrzymywał drżenie rąk i całego ciała. Jacen, Jaina i Tenel Ka podbiegli do niego. - Wujku Luke’u! - zawołały bliźnięta. Stary Peckhum sięgnął po blasterowy karabin i wstał, przy czym się potknął. W jego oczach zakręciły się łzy, które nie spłynęły po policzkach. - Mistrzu Skywalkerze, nie mogę uwierzyć własnym oczom, że ci się udało! powiedział. - Kiedy ujrzałem tę bestię, myślałem, że już po mnie, ale ty stawiłeś jej czoło, nie mając w rękach żadnej broni! - Miałem wystarczająco silną broń - odparł z niezłomnym przekonaniem Skywalker. - Dysponowałem Mocą. - Chciałbym i ja dokonać kiedyś takiej samej sztuki, wujku Luke`u - odezwał się Jacen. - To było naprawdę coś fantastycznego. - Będziesz mógł osiągnąć wszystko, co tylko zechcesz, Jacenie - odrzekł Luke. Masz potencjał... musisz tylko nauczyć się go wykorzystywać. Mistrz Jedi skierował spojrzenie na dżunglę, skąd nie przestawały dobiegać odgłosy łamanych gałęzi i krzaków. Było słychać, że potwór, oddalając się od lądowiska, przedziera się przez ostępy. - W tych lasach żyje wiele tajemniczych stworzeń - odezwał się Luke, uśmiechając się do Tenel Ka i bliźniąt. Kiwnął głową w stronę transportowca Peckhuma, który z otwartym lukiem nadal stał na lądowisku. Przez otwór można było dostrzec ustawione w ładowni skrzynie, wypełnione zapasami żywności i różnymi urządzeniami. - Myślę, że nasz przyjaciel pilot miał dzisiaj ciężki dzień - ciągnął Skywalker. Musi wyładować wiele dużych pak, a zapewne chce jak najszybciej znaleźć się znów na orbicie, gdzie będzie się czuł bezpieczny. Błysnął zębami w uśmiechu, zwracając się w stronę Peckhuma, który w odpowiedzi zaczął energicznie kiwać głową. - Dlaczego wszyscy troje nie mielibyście potraktować tego jako ćwiczenia Jedi i nie pomóc? Prawdę mówiąc, trzeba to zrobić jeszcze dzisiaj, gdyż jutro… - Przerwał i popatrzył na bliźnięta, a w jego oczach ukazały się figlarne błyski. - Jutro przylatuje wasz ojciec z Chewbaccą i jeszcze kimś, kto będzie nowym uczniem w naszej akademii. - Tata przylatuje? - zapytała zdumiona, ale zachwycona Jaina. - Hej, dlaczego nie powiedziałeś nam wcześniej, wujku? - zawtórował jej Jacen. Jego serce zaczęło bić przyspieszonym rytmem na myśl o tym, ze po miesiącu rozłąki będzie mógł znów zobaczyć się z ojcem.

25

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Chciałem zrobić wam niespodziankę. Przylatuje „Sokołem Tysiąclecia”, ale po drodze on i Chewbacca muszą zatrzymać się na planecie Wookich. Myślę, że już wystartowali z Kashyyyku i są teraz w drodze na Yavina Cztery. Nie umiejąc powstrzymać oznak podniecenia, młodzi Jedi z ochotą zaczęli pomagać Peckhumowi wyładowywać towary. Była to mozolna praca, wymagająca większego skupienia, uwagi i panowania nad umiejętnościami unoszenia przedmiotów niż przy poprzednich ćwiczeniach, ale wszyscy troje ukończyli ją, zanim upłynęła godzina. Przez cały czas Jacen opowiadał Tenel Ka o wszystkich przygodach, które przeżywał jego ojciec, Han Solo. Tylko Jaina trochę narzekała, wyobrażając sobie, ile czasu pochłonie uporządkowanie ich komnat, tak aby można było pokazać je ojcu. W końcu pokiereszowany wysłużony transportowiec wystartował w zamglone niebo, na którym wisiała ogromna pomarańczowa kula gazowego giganta, Yanina. Jacen uśmiechnął się i tęsknie patrzył na lądowisko. Pomyślał, że następnym statkiem, który na nim wyląduje, będzie „Sokół Tysiąclecia” jego ojca.

Spadkobiercy Mocy

26

ROZDZIAŁ

4 - Już - odezwała się Jaina, przestając się skupiać i uwalniając wielki splątany kłąb przewodów i kabli. Właśnie umieściła go na szczycie jednego z regałów, stojących w jej komnacie i wypełnionych porządnie ułożonymi elektronicznymi częściami i podzespołami. - To powinno wystarczyć - dodała i zadowolona z rezultatu, kiwnęła głową. - Czy to znaczy, że teraz możemy iść na śniadanie? - zapytał Jacen. Porządkowaliśmy twój pokój bez mała przez pół nocy. - Chcę tylko, żeby tata mnie pochwalił - odparła, wzruszając ramionami. - On przecież nigdy nie zostawia narzędzi w takim porządku! - roześmiał się Jacen. - No, może trochę przesadziłam - przyznała Jaina, także się uśmiechając. - Myślę, że minie kilka godzin, zanim przyleci tu z Chewbaccą. Jacen parsknął i wstał z podłogi, gdzie siedział obok siostry, kiedy oboje układali elementy we właściwych pojemnikach. Otrzepał kurz z roboczego kombinezonu, po czym przesunął palcami po ciemnobrązowych kędziorach. - A jak ja wyglądam? - zapytał. Jaina obdarzyła go krytycznym spojrzeniem. - Jak ktoś, kto przez całą noc nie zmrużył oka. Zaniepokojony Jacen pospieszył, by się przejrzeć w niewielkim lustrze, zawieszonym przez Jainę nad zbiornikiem z wodą. Jego siostra uświadomiła sobie, że chłopiec jest równie jak ona zdenerwowany i podniecony faktem, że już wkrótce oboje zobaczą się z ojcem. - Prawdę mówiąc, uważam, że wyglądasz nie najgorzej - zapewniła z całą powagą. - Myślę, że bardzo pomogło wyczesanie suchych gałązek i liści z włosów. Musisz tylko jeszcze się w to przebrać. - Z szafki stojącej obok łóżka wyciągnęła czysty kombinezon. - Będziesz wyglądał schludniej. Kiedy Jacen poszedł do swojej komnaty, by się przebrać, Jaina zajęła jego miejsce przed lustrem. Nie była próżna, ale z tych samych powodów, z których sprzątała pokój, ona też chciała wyglądać porządnie i czysto.

27

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Przesunęła grzebieniem po prostych brązowych włosach, a potem przyjrzała się odbiciu w zwierciadle. Po chwili ukradkiem obejrzała się przez ramię, czy jej brat nie patrzy, i ująwszy pasmo włosów, zakręciła je w pukiel. Jaina nigdy nie zadałaby sobie tyle trudu dla jakiegoś ambasadora czy śmiesznego dygnitarza, ale na swoim ojcu chciała wywrzeć jak najlepsze wrażenie. Miała nadzieję, że jej brat nie zauważy tego, a przynajmniej nie będzie robił żadnych uwag. Kiedy skończyła, wyszła na korytarz i zajrzała do komnaty Jacena. - Nakarmiłeś już zwierzęta? - zapytała. - Zatroszczyłem się o nie jeszcze w nocy - odparł, ukazując się w czystym, odprasowanym kombinezonie. Ciężko westchnął, usiłując okazać, jak bardzo cierpi. Przynajmniej ktoś będzie dzisiaj jadł śniadanie. Jaina przygryzła wargę, niecierpliwie przepatrując nieboskłon, czy nie dojrzy na nim błysku zwiastującego przylot „Sokoła Tysiąclecia”. Bliźnięta stały na skraju dużej polany przed wejściem do wielkiej świątyni, niemal w tym samym miejscu, w którym poprzedniego dnia wyłonił się straszliwy potwór. Krótka trawa porastająca polanę była zdeptana i wygnieciona wskutek częstych lądowań i startów różnych statków. W powietrzu czuło się wilgotną woń wczesnego poranka, przesyconą zapachami, jakie niósł wiatr znad dżungli otaczającej polanę. Liście drzew i krzewów szeleściły i szemrały w podmuchach wiatru, z którymi dolatywały także ćwierkania, szczebioty i trele różnych ptaków. Odgłosy te przypominały Jainie o bogactwie zwierzęcego życia, tętniącego na tym porośniętym dżunglą księżycu. Jacen, stojący obok siostry na skraju polany, niecierpliwie przestępował z nogi na nogę. Zmarszczki na jego czole dowodziły, że usiłuje się skupić. Jaina westchnęła. Dlaczego zawsze tak się działo, że bardzo długo trzeba było czekać na rzeczy, których się niecierpliwie wyglądało, podczas gdy inne, nie chciane, zjawiały się niemal błyskawicznie? Jakby wyczuwając zdenerwowanie Jainy, Jacen niespodziewanie odwrócił się ku siostrze i spojrzał na nią z figlarnymi błyskami w oczach. - Hej, Jaino, czy wiesz, dlaczego myśliwce typu TIE jęczą, kiedy lecą w przestworzach? Kiwnęła głową. - Jasne. Ich bliźniacze silniki jonowe wzbudzają akustyczną falę udarową, kiedy lecą... - Nieprawda! - Jacen machnął ręką na znak, że nie uznaje tej odpowiedzi za prawidłową. - Ponieważ tak bardzo tęsknią za macierzystym statkiem! Nie chcąc rozczarować brata, Jaina jęknęła, ale była mu wdzięczna za to, że pozwolił jej zapomnieć o czekaniu, choćby tylko na krótką chwilę. W końcu jednak bliźnięta usłyszały od dawna oczekiwany pomruk. Mogło się wydawać, że ich narastające podniecenie stało się nagle słyszalne. - Spójrz! - odezwała się Jaina, pokazując srebrzystobiałą plamkę, która właśnie pojawiła się nad koronami drzew dżungli.

Spadkobiercy Mocy

28 Po kilku chwilach błyszczący punkcik przybrał kształt gwiezdnego statku. Jaina wypuściła powietrze, które nieświadomie zatrzymywała w płucach. Ujrzała sylwetkę „Sokoła Tysiąclecia”, która rosła w oczach, kiedy statek kierował się ku lądowisku. Dobrze znany, nieco spłaszczony owal statku ich ojca przez kilka drugich jak wieczność sekund unosił się nad głowami bliźniąt. Później włączyły się silniki repulsorowe i statek łagodnie osiadł na ziemi przed Jacenem i Jainą. Kiedy pomruk repulsorów ucichł, dało się słyszeć charakterystyczne trzeszczenie i skrzypienie kadłuba, który zaczynał się ochładzać. Nozdrza bliźniąt połaskotała woń ozonu. Jaina wiedziała, że procedury lądowania koreliańskiego lekkiego frachtowca zawsze muszą zająć trochę czasu, ale tym razem bardzo żałowała, że nie zna żadnego sposobu, aby je przyspieszyć. Kiedy wydawało się jej, że nie potrafi czekać ani chwili dłużej, z jękiem i głuchym hukiem otworzyła się rampa statku. A potem zbiegł po niej ojciec i porwał bliźnięta w ramiona. Rozwichrzył ich włosy i starał się objąć Jacena i Jainę równocześnie, zupełnie tak samo, jak miał zwyczaj robić, kiedy jeszcze byli dziećmi. Później Han Solo cofnął się o krok, żeby lepiej się przyjrzeć córce i synowi. - No cóż - odezwał się w końcu, szczerząc zęby w jednym z przekornych uśmiechów, z których słynął chyba w całej galaktyce. - Jeżeli nie liczyć waszej matki, to najmilszy komitet powitalny, jaki mógł wyjść na spotkanie ze mną. - Tato - odparł Jacen, przewracając oczami. - Nie jesteśmy żadnym komitetem powitalnym. Jego ojciec się roześmiał, a Jaina poświęciła kilka chwil, by mu się przyjrzeć. Z prawdziwą ulgą stwierdziła, że w ciągu miesiąca, jaki upłynął od chwili ich odlotu, nie zmienił się ani trochę. Nadal nosił te same wygodne spodnie z miękkiej tkaniny, które leżały na mm jak ulał, a także ciemną kamizelkę i białą koszulę, rozpiętą pod szyją. Było to jego zwykłe, codzienne ubranie, które czasami żartobliwie nazywał „roboczym mundurem”. Również stary, znajomy, poobijany „Sokół Tysiąclecia” wyglądał tak jak zawsze. - No i co, tato? - zapytała Jaina. - Czy się zmieniliśmy? - Cóż, skoro o to zapytałaś... - powiedział, przyglądając się im po kolei. - Jacenie, znów urosłeś! Założę się, że dogoniłeś siostrę. A ty, Jaino - dodał z szelmowskim uśmiechem - gdybym wiedział, że nie rzucisz we mnie hydraulicznym kluczem za to, co powiem, rzekłbym, że jesteś jeszcze piękniejsza niż przed miesiącem, kiedy cię widziałem. Jaina zarumieniła się i parsknęła, zupełnie nie jak dama, chcąc podkreślić, co sądzi o takich komplementach, ale w głębi duszy była bardzo zadowolona. Z wnętrza frachtowca dobiegł nagle głośny ryk, odbity echem od metalowych ścian kadłuba. Zaoszczędził Jainie zakłopotania związanego z koniecznością udzielenia odpowiedzi. Po rampie statku, głośno tupiąc, zbiegła jakaś ogromna postać. Wyciągnęła drugie, porośnięte gęstą sierścią ręce, pochwyciła Jainę i podrzuciła ją w powietrze. - Chewie! - pisnęła dziewczyna czując, że wielki Wookie chwyta ją, gdy leciała ku ziemi. - Nie jestem już małym dzieckiem!

29

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Chewbacca powtórzył ceremonię powitalną z Jacenem, a Jaina mogła w końcu zapytać ojca o to, co niepokoiło i ją, i jej brata. - Tato, cieszymy się, że tu jesteś, ale właściwie, co sprowadza cię do akademii Jedi? - Tak - zawtórował jej Jacen. - Chyba mama nie przysłała cię tylko po to, żebyś sprawdził, czy mamy jeszcze czystą bieliznę, prawda? - Nie-e, nic podobnego - uśmiechnąwszy się, odparł ich ojciec. - Prawdę mówiąc, Chewie i ja zawitaliśmy w te strony, żeby pomóc mojemu staremu druhowi, Calrissianowi, zrealizować nowe przedsięwzięcie. Jaina zawsze bardzo lubiła Landa Calrissiana, ciemnoskórego i przystojnego przyjaciela ojca, chociaż znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że jej przyszywany wujek zawsze bywał zamieszany w jakieś tajemnicze, ale bardzo intratne interesy. Uniosła rękę, chcąc powstrzymać ojca. - Pozwól, niech sama zgadnę. Ma zamiar... otworzyć nowe kasyno na pokładzie kosmicznej stacji i prosił cię, żebyś przyleciał z transportem nowych talii do gry w sabaka. - Nie, nie, ja zgadnę - wtrącił się Jacen. - Zamierza zająć się hodowlą nerfów i chce, żebyś pomógł mu zbudować ogrodzenie. Usłyszawszy to, Chewbacca zadarł głowę i ryknął serdecznym śmiechem, charakterystycznym dla Wookiech. - Żadne z was nie zgadło - odrzekł Han, kręcąc głową. - Tym razem jest to poszukiwanie klejnotów corusca w głębinach atmosfery gazowego giganta. - Pokazał w górę na ogromną pomarańczową kulę Yavina, wiszącą na niebie nad ich głowami. Poprosił, żebyśmy przylecieli i pomogli mu rozkręcić całe przedsięwzięcie. - Och, blasterowe błyskawice! - wykrzyknął Jacen, pstrykając głośno palcami. Właśnie to chciałem wymienić jako drugą możliwość. Z wnętrza „Sokoła Tysiąclecia” doleciał następny ryk Wookiego, tym razem jednak trochę cichszy. Chewbacca odwrócił się, wszedł po rampie i zniknął w czeluści frachtowca. - Co to było? - zaniepokoiła się Jaina. - Och, zapomniałem wam powiedzieć - odparł Han. - Kiedy Luke się dowiedział, że i tak zamierzamy tu przylecieć, poprosił nas, byśmy po drodze zatrzymali się na Kashyyyku, rodzimej planecie Chewiego, i zabrali stamtąd nowego kandydata na ucznia Jedi. Będzie teraz waszym kolegą. Zanim Han skończył mówić, Chewbacca ukazał się ponownie na szczycie rampy w towarzystwie młodego i mniejszego Wookiego, który mimo to był znacznie wyższy niż Jacen czy Jaina. Ciało młodego Wookiego było porośnięte gęstymi, rudobrązowymi kędziorami z wyraźnie widocznym wijącym się ciemniejszym pasmem szerokości dłoni Jainy. Zaczynało się nad lewym okiem, przebiegało przez czubek głowy i kończyło pośrodku pleców. Młody Wookie miał na sobie jedynie pas, upleciony z jakiejś błyszczącej tkaniny, której Jaina nie potrafiła zidentyfikować. - Dzieciaki, chciałbym przedstawić wam siostrzeńca Chewiego, Lowbaccę powiedział Han. - Lowbacco, to są moje dzieci, Jacen i Jaina.

Spadkobiercy Mocy

30 Lowbacca kiwnął głową i warknął coś w języku Wookiech, co miało być powitaniem. Był kościsty i wyjątkowo chudy, nawet jak na przedstawiciela swej rasy, a jego długie ręce i nogi porastała gęsta kręcona sierść. Młody Wookie sprawiał jednak wrażenie zakłopotanego czy zaniepokojonego. Chewbacca warknął, pytając o coś Hana, i wyciągnąwszy mocarną rękę, pokazał nią wielką świątynię. - Jasne - odrzekł Han. - Możesz teraz zabrać go do Luke’a. Dzieciaki będą miały dość czasu, żeby porozmawiać z nim trochę później. Kiedy obaj Wookie oddalili się, by odszukać mistrza Skywalkera, Han powiedział: - Zaczekajcie chwilę, mam dla was upominki. Odwrócił się i zanurkował do wnętrza ,,Sokoła Tysiąclecia”. Po kilku chwilach powrócił, trzymając w objęciach różne pakunki i jakąś zieleninę. - Przede wszystkim - oznajmił, rzucając każdemu z bliźniąt niewielki dysk z nagraną informacją - wasza matka zarejestrowała dla was obojga holograficzne listy. Jest też trzeci, nagrany przez waszego młodszego brata, Anakina. Nie może się doczekać, kiedy tu przyleci. Jaina popatrzyła na błyszczące krążki z nagranymi wiadomościami. Niecierpliwiła się, chcąc jak najszybciej je odtworzyć. Powstrzymała się jednak i wsunęła swój dysk do jednej z kieszeni kombinezonu. - A teraz - odezwał się znów Han, wyciągając w stronę Jacena duży bukiet zielonych liści, poprzetykanych purpurowymi i białym kwiatkami w kształcie małych gwiazdek. Szczerząc zęby w uśmiechu, pomachał bukietem. - Och, tato, pamiętałeś! - wykrzyknął chłopiec i nie posiadając się z radości, podbiegł do ojca. - Ulubione pożywienie moich pieńkowych jaszczurek! Z wdzięcznością przyjął bukiet i oświadczył: - Zaraz biegnę je nakarmić. Zobaczymy się później, tato. Odwrócił się i pobiegł w stronę wielkiej świątyni. Jaina została sam na sam z ojcem. Z nadzieją spoglądała na ostatni pokaźny pakunek, który trzymał. W tej samej chwili Han postawił go na porośniętej chwastami ziemi i cofnął się o krok, tak by Jaina mogła odpakować go ze szmat, którymi został owinięty. - Hej, nie chcesz zobaczyć, co jest w środku? - odezwał się, rozkładając ręce. Kiedy Jaina odwinęła materiał, z wrażenia aż wstrzymała oddech. Popatrzyła na ojca, który szeroko się uśmiechnął i nonszalancko wzruszył ramionami. - Jednostka napędu nad świetlnego! - wykrzyknęła. - Prawdę mówiąc, jej stan pozostawia wiele do życzenia - przyznał Han. - A poza tym jest dosyć stara. Wymontowałem ją z kadłuba przestarzałego imperialnego promu klasy Delta, rozbieranego przez ekipy remontowe na Coruscant. Jaina z rozrzewnieniem przypominała sobie chwile, kiedy pomagała ojcu naprawiać urządzenia i systemy „Sokoła Tysiąclecia”, tak by zawsze były w jak najlepszym stanie - a przynajmniej funkcjonowały prawidłowo. - Och, Lato, nie mogłeś sprawić mi lepszego upominku! - powiedziała.

31

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Podbiegła i uściskała go, obejmując ramionami. Widziała, że ojciec jest zadowolony, choć może trochę zakłopotany tak jawnie okazywanym entuzjazmem. Han popatrzył na córkę i uniósł jedną brew. - Wiesz, na pokładzie statku mam kilka innych części. Gdybyś zechciała pomóc mi przy wyładunku, twój tata mógłby ci pokazać, w jaki sposób należy je poskładać. Wbiegła za nim po rampie do wnętrza „Sokoła”.

Spadkobiercy Mocy

32

ROZDZIAŁ

5 Dopiero około południa Jacen i Jaina mogli w końcu znów się spotkać z ojcem, Chewbaccą i jego siostrzeńcem Lowbaccą. Bliźnięta, które do tej chwili wykonywały obowiązki i wyznaczone ćwiczenia Jedi, wracały właśnie do komnat, kiedy zobaczyły Hana i obu Wookiech wychodzących z pokoju, który przedtem stał pusty. - Cześć! - odezwał się Jacen i pospieszył do Lowbaccy, tylko o krok wyprzedzając siostrę. - Czy jesteś bardzo zmęczony po podróży? Jeżeli nie, mógłbym pokazać ci swoją komnatę. Mam w niej kilka naprawdę niezwykłych stworzeń. Większość znalazłem w tutejszej dżungli. Jaina zrobiła dla nich klatki… Mówię ci, są naprawdę doskonałe! Moja siostra także mogłaby pokazać ci swoją komnatę. Trzyma u niej różnorakie urządzenia, z których stara się składać zupełnie inne. Jacen, ogarnięty entuzjazmem, wyrzucił z siebie to wszystko, tylko raz przerywając dla nabrania powietrza. O wiele wyższy Lowbacca stał w milczeniu i spoglądał z góry na trajkoczącego chłopca. - Czy lubisz zwierzęta? - ciągnął tymczasem Jacen. - Czy lubisz automaty? Czy zabrałeś z Kashyyyku jakieś stworzenie albo urządzenie? Czy lubisz… Han Solo zachichotał, słysząc ten nieprzerwany strumień pytań. - Będzie na to czas później, chłopcze - powiedział - Przez większą cześć dnia rozmawialiśmy z Luke’em a potem trzeba było pomóc Lowbacce urządzić się w komnacie. Czy nie chcieli byście oboje oprowadzić go po akademii i pokazać gdzie się co znajduje? W ciągu tego miesiąca poznaliście wszystko o wiele lepiej niż ja albo Chewie. - Z przyjemnością - odezwała się Jaina, jeszcze zanim jej ojciec skończył mówić. - Jesteśmy znakomitymi przewodnikami - dodał Jacen, wzruszając ramionami z ogromną pewnością siebie. - Jaina i ja po raz pierwszy przylecieliśmy do akademii, kiedy mieliśmy zaledwie po dwa lata. Wyszczerzył zęby w zawadiackim, trochę krzywym uśmiechu, o którym jego matka zawsze mówiła, że wygląda zupełnie jak uśmiech ojca. Lowbacca warknął. Zabrzmiało to jak pytanie.

33

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Chce wiedzieć, ile razy oprowadzałeś kogokolwiek po akademii - przetłumaczył Han. - No... cóż - zająknął się Jacen i nieznacznie się zarumienił. - Jeżeli chcesz wiedzieć, ile razy byłem oficjalnym przewodnikiem w przeciwieństwie do... eee... hmm... Zakłopotany urwał i umilkł. - Prawdę mówiąc, to znaczy - wyręczyła go Jaina - że będzie pełnił tę funkcję po raz pierwszy. Lowbacca popatrzył na swojego wuja. Chewbacca wyciągnął owłosioną rękę i zamaszystym gestem pokazując długi korytarz, krótko warknął. - Ma rację - oświadczył Han. - Chodźmy. Bliźnięta powiodły całą grupę po omszałych, kruszących się za starości kamiennych schodach na najniższy poziom piramidy, a stamtąd na trawiastą polanę przed wejściem do wielkiej świątyni. Jacen starał się jak mógł, by udowodnić, że naprawdę jest dobrym przewodnikiem. Wskazywał każdy zakątek gigantycznej piramidy i udzielał wyczerpujących wyjaśnień. - Na najwyższym poziomie znajduje się taras obserwacyjny. Właśnie stamtąd najlepiej widać tę ogromną planetę zwaną Yavinem, która wisi teraz nad naszymi głowami. Prawdę mówiąc, lepszy widok można tylko mieć z wierzchołka jednego z tych ogromnych drzew Massassów, rosnących w dżungli -dodał i beztrosko się roześmiał. - Bezpośrednio pod tarasem znajduje się tylko jedno ogromne pomieszczenie, wielka komnata audiencyjna, w której mogą przebywać tysiące ludzi naraz. - To właśnie w niej gromadzą się uczniowie Jedi, by wysłuchać wykładów, wygłaszanych przez wujka Luke’a... to jest mistrza Skywalkera - poprawiła się szybko Jaina. Jacen zaczął opowiadać, że niższe poziomy zostały w ciągu ostatnich kilku lat przebudowane. Na kolejnym poziomie, mającym jeszcze większe rozmiary i znajdującym się bezpośrednio pod wielką salą audiencyjna, urządzono komnaty tych wszystkich, którzy mieszkali w akademii: uczniów, personelu uczelni i samego mistrza Skywalkera. Niektóre pomieszczenia zamieniono na magazyny, inne zaś służyły uczniom pragnącym odbywać medytacje. Jeszcze inne komnaty przeznaczono dla gości i dostojników przylatujących, żeby zwiedzić akademię. Najniższe, najprzestronniejsze piętro świątyni mieściło ośrodek telekomunikacyjny, pomieszczenia głównych komputerów, sale zebrań i biura, a także kuchnie i jadalnie, w których przygotowywano i spożywano posiłki. Na najniższym poziomie znajdowało się także centrum strategiczne. Była to duża komnata, znana jako ośrodek dowodzenia w czasach, w których wielka świątynia mieściła tajną bazę Sojuszu Rebeliantów. Pod ziemią, całkowicie niewidoczny z miejsca, w którym stali, urządzono gigantyczny hangar z lądowiskiem. Stały teraz na nim wahadłowce, promy, śmigacze, myśliwce i inne statki.

Spadkobiercy Mocy

34 Po dwóch stronach wielkiej świątyni i wzdłuż skraju trawiastej polany toczyły wody szerokie rzeki. Jeszcze dalej rozciągała się bujna dziewicza, niemal niezbadana dżungla, porastająca prawie całą powierzchnię Yavina Cztery. - W środku dżungli można trafić na wiele budowli - opowiadał Jacen. - Zostały wzniesione przez Massassów, tajemniczą starożytną rasę inteligentnych istot. Prawdę mówiąc, niektóre budowle są właściwie ruinami, jak na przykład Pałac Wełnolamandrów, znajdujący się na przeciwległym brzegu rzeki. Później chłopiec zaczął opisywać podstacje energetyczne, zbudowane w pobliżu wielkiej świątyni, z widocznymi kilkoma płaskimi kołami o średnicach dwukrotnie większych niż wzrost Jacena, ustawionymi pionowo i umieszczonymi na wspólnej drugiej osi. - Tak wiec widzisz - wtrąciła się Jaina, podejmując opowiadanie w tym samym miejscu, w którym przerwał Jacen - że dysponując podstacjami zasilania, wodą z rzeki i dżunglą, akademia jest właściwie samowystarczalna. No dobrze, a teraz wejdźmy do środka. Wycieczkę zakończyło zwiedzanie komnat bliźniąt, w których Jacen i Jaina pokazywali ojcu i obu Wookiem pieczołowicie gromadzone zwierzęta i części zdemontowanych urządzeń. Han Solo promieniał ojcowską dumą. Lowbacca wykazywał umiarkowane zainteresowanie stworzeniami z menażerii Jacena. Kiedy cała grupa przechodziła do komnaty Jainy, jej brat umieścił kryształowego węża, którego pokazywał, z powrotem w klatce, i pospieszył za innymi. Kiedy jednak przekroczył próg drzwi komnaty siostry, Lowbacca siedział już na posadzce, pochłonięty podziwianiem okablowanych podzespołów, wysypywanych przez Jainę z różnych pojemników. Okazało się, że elektroniczne urządzenia interesują go o wiele bardziej niż zwierzęta z dżungli. - Czy lubisz majsterkować przy urządzeniach, Chewie... uhm, chciałam powiedzieć, Lowbacco? - zapytała Jaina, pochylając się w stronę Wookiego, przerastającego ją przynajmniej o głowę. Owłosiona istota wyraziła entuzjazm tak długą serią warknięć, parsknięć i pomruków, że Jacen nie potrafił zrozumieć, jakim cudem proste pytanie, które można było skwitować krótkim potwierdzeniem albo zaprzeczeniem, mogło sprowokować kogokolwiek do tak wyczerpującej odpowiedzi. Jak zwykle, jego ojciec nie zwlekał z przetłumaczeniem słów młodego Wookiego. - Przede wszystkim musze powiedzieć, że Lowbacca uważałby za dowód przyjaźni, gdybyście zechcieli nazywać go Lowie. Jacen ochoczo kiwnął głową. - Lowie, tak? Nawet mi się podoba. - A jeżeli chodzi o ciąg dalszy - ciągnął Han - no cóż, nie jestem pewien, czy wszystko dobrze zrozumiałem. W skrócie mogę jednak powiedzieć, że najbardziej interesują go komputery. Jama poklepała młodego Wookiego po ramieniu. - A zatem będziemy mogli robić wiele rzeczy razem, Lowie - powiedziała.

35

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Chewbacca zaczął sapać, zgadzając się z tym zdaniem. Jaina zmarszczyła jednak czoło, jakby nagle przyszła jej do głowy jakaś myśl, nie dająca spokoju. - Hmm... tato? - zapytała. - Przypuszczam, że Lowie uczył się naszego języka i tak jak Chewie rozumie wszystko, co mówimy. My jednak nie rozumiemy jego. Mimo wszystko tobie zajęło wiele lat nauczenie się języka Wookiech. Jak Lowie da sobie radę tutaj, w akademii Jedi, skoro nikt nie będzie go rozumiał? Jacen kiwnął głową na dowód, że się zgadza z siostrą, a potem przeniósł spojrzenie na młodego Wookiego. - Kto będzie nam tłumaczył jego słowa, kiedy obaj odlecicie? - zapytał. - Nie skończył mówić, kiedy rozległo się triumfalne warknięcie Chewbaccy. - Na szczęście potrafimy odpowiedzieć na wasze pytania - oznajmił Han. Klasnął w ręce i zaczął je pocierać. - Dysponujemy pewnym drobiazgiem, będącym wspólnym dziełem See-Threepio i Chewiego. Chewbacca odwrócił się i wyciągnął błyszczące metalowe urządzenie w ten sposób by wszyscy mogli mu się przyjrzeć. Owalny, spłaszczony przyrząd miał srebrzystą obudowę i był nieco dłuższy niż dłoń Lowiego. Gruby na cztery palce, miał płaską część tylną i wypukłą, zaokrągloną stronę przednią. Jego wygląd przypominał twarz, tym bardziej że w górnej części widniały dwa żółte czujniki optyczne, a ze środka wystawało coś w kształcie nieregularnego ostrosłupa. Dolna cześć zawierała dziurkowaną owalną przestrzeń, wewnątrz której, jak domyślał się Jacen, musiał być ukryty mały głośnik. Chewbacca włączył jakiś przycisk na tylnej, płaskiej powierzchni urządzenia, po czym żółte oczy obudziły się do życia. Z niewielkiego głośnika rozległ się piskliwy metaliczny głos: - Jestem miniaturowym tłumaczem doskonałym, w skrócie MTD, i właśnie tak się nazywam. Em Teedee, do usług. Specjalizuję się w stosunkach miedzy ludźmi a Wookiemi. Potrafię posługiwać się płynnie ponad sześcioma formami komunikacji. Moją główną zaprogramowaną funkcją jest tłumaczenie mowy Wookiech na inne języki, jakimi mogą się posługiwać ludzie. - Zawahał się, jakby czekał na rozkazy, a potem dodał: - Czy mógłbym w czymś pomóc? - Coś niesamowitego! - roześmiał się Jacen. Jainę zamurowało. Brzmi zupełnie jak Threepio! - Prawie - przyznał Han Solo. Na jego twarzy malowało się rozbawienie. Niespiesznie podrapał się po szyi pod rozpiętym kołnierzem koszuli. - Na mój gust trochę za bardzo przypomina Threepia. Skoro jednak złocisty android zajmował się programowaniem Em Teedee, nie mogłem mu tego wyperswadować. Wzruszył ramionami, jakby chciał wszystkich za to przeprosić. - Dlaczego nie mielibyście wypróbować go podczas obiadu? - zapytał, zwracając się do bliźniąt. - Chewbacca i ja mamy jeszcze kilka spraw do omówienia z Lukiem, a późnym popołudniem odlatujemy. Musimy zobaczyć się z Landem na pokładzie jego wydobywczej stacji.

Spadkobiercy Mocy

36 Wielka sala służąca uczniom Jedi za jadalnię była zastawiona drewnianymi stołami o różnych kształtach i wysokościach. Również siedzenia, jakie ustawiono wokół stołów: krzesła ławy, gniazda, skalne półki, poduszki i stołki, miały rozmaite rozmiary, aby zapewnić jak największą wygodę ludziom i obcym istotom o różnych budowach ciała. Uczniowie akademii Jedi, którzy byli inteligentnymi roślinami, przebywali teraz na dworze na stopniach wielkiej świątyni, skąpanych w słonecznym blasku. Mogli tam chłonąć promienie białego słońca Yavina i dokonywać fotosyntezy składników, koniecznych do rozwoju ich organizmów, umieściwszy uprzednio w otworach trawiennych niewielkie pakiety z niezbędnymi zestawami minerałów. Większość uczniów studiujących w akademii przebywała jednak w jadalni. Dziesiątki najróżniejszych istot siedziało razem i pochłaniało egzotyczne potrawy, specyficzne dla każdej rasy czy gatunku. Jacen szedł o krok z tyłu, nie przestając udzielać informacji na temat wiekowych świątyń Massassów, podczas gdy Jaina kierowała się w stronę kąta wielkiej sali, gdzie wypatrzyła wolny stół ze stojącym obok niego dużym krzesłem, na którym mógłby usiąść Lowbacca. Na razie Jacen nie potrafił wyciągnąć z Wookiego niczego więcej poza kilkoma kiwnięciami kudłatej głowy czy gestami. Lowie sprawiał wrażenie głęboko pogrążonego we własnych myślach. Chłonął obce, nieznane wonie i dźwięki, a także ciekawie rozglądał się po ogromnej sali. Tymczasem Jacen, zdecydowany rozpocząć prawdziwą rozmowę z nowym uczniem, zastanawiał się, o co go zapytać. Powiedz nam, Lowie, ile czasu potrzebujesz, by się rozpakować? Nie-e, to byłoby idiotyczne pytanie. A może: Ile masz lat? Także nie, gdyż to zapewniłoby otrzymanie tylko bardzo krótkiej odpowiedzi. A poza tym i tak jego ojciec powiedział mu to wcześniej tego ranka. Lowie liczył dziewiętnaście lat, co czyniło go zaledwie młodzieńcem według standardów Wookiech. Może więc coś w rodzaju: Skąd wiedziałeś, że chcesz zostać rycerzem Jedi? Tak, to byłoby najlepsze pytanie. Zanim jednak miał czas je zadać, na krzesło stojące obok niego opadła muskularna Tenel Ka. Zajęła miejsce naprzeciwko Lowbaccy. - Nowy uczeń - powiedziała, witając go w nieco szorstki, bezpośredni sposób, będący jedną z cech jej charakteru. - Lowie - odezwał się Jacen. - Poznaj naszą przyjaciółkę, Tenel Ka z Dathomiry. - A to - rzekła siedząca po drugiej stronie stołu Jaina, chcąc dokończyć prezentacji - jest Lowbacca, siostrzeniec Chewbaccy. Przyleciał z Kashyyyku, planety Wookiech. Tenel Ka wstała i pochyliła głowę. Potrząsnęła złocistorudymi włosami. - Witam cię, Lowbacco z Kashyyyku - oznajmiła, po czym ponownie usiadła na swoim krześle. Lowbacca także kiwnął głową i trzy razy krótko warknął. Jacen czekał przez chwilę, spoglądając na zawieszonego u pasa Lowiego małego androida, który miał tłumaczyć słowa Wookiech, ale automat nie odezwał się ani słowem. - No i co? - zapytała Jaina. - Em Teedee, nie przetłumaczysz nam tego, co powiedział?

37

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Wielkie nieba, panienko Jaino, strasznie przepraszam! - odezwał się mały android. W jego metalicznym głosie brzmiało prawdziwe przerażenie. - Och, co za wstyd! Pierwsza okazja wywiązania się z podstawowego obowiązku względem pana Lowbaccy, a ja zawiodłem! Zapewniam wszystkich, że od tej chwili dołożę wszelkich starań, żeby tłumaczyć tak szybko i starannie, jak tylko możliwe... Lowbacca przerwał litanię wymówek androida, kierowanych pod własnym adresem, wydając jedno krótkie, ale bardzo groźne warkniecie. - Przetłumaczyć? - zapytał w odpowiedzi mały android. - Co mam przetłumaczyć? Ach! Rozumiem. Tak. Natychmiast tłumaczę. - Z głośnika Em Teedee rozległ się dźwięk, który w uszach każdego słuchacza zabrzmiałby jak chrząknięcie, a potem android zaczął: - Pan Lowbacca powiedział: „Niechaj słońce nie zaświeci żadnego dnia ani księżyc nie ukaże oblicza żadnej nocy, której nie będę się czuł równie zaszczycony twoim widokiem i możliwością przebywania w twoim towarzystwie, o pani”. Jaina przewróciła oczami. Jacen potrząsnął głową, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. Jedynie twarz Tenel Ka nie zmieniła wyrazu. Jacen zarejestrował kątem oka pojawienie się Raynara, który tyle kłopotów przysparzał pytaniami podczas każdej lekcji. Młody chłopiec, jak zwykle krzykliwie odziany, usiadł przy sąsiednim stoliku i przyglądał się ich nowemu koledze. Automaty obsługujące uczniów przynosiły z kuchni talerze wypełnione po brzegi smakowitymi potrawami i stawiały przed wszystkimi kandydatami na rycerzy Jedi. Uwagę Jacena przyciągnęło jednak bardzo szybko to, co działo się przy jego stole. Lowie pochylił się nad żółtymi czujnikami optycznymi androida-tłumacza i groźnie warknął. - No i co z tego, jeżeli nawet trochę upiększyłem? - zapytał Em Teedee, jakby chciał się usprawiedliwić W tej samej chwili przed Wookiem pojawił się talerz pełen parującego krwistego mięsiwa. - Starałem się tylko sprawić, żeby pana wypowiedź wydała się bardziej cywilizowana. Groźne warknięcie Lowbaccy nie pozostawiało cienia wątpliwości co do tego, czy młody Wookie jest wdzięczny małemu androidowi. - Jak pan sobie życzy - odezwał się urażony Em Teedee. - Może powinienem był przetłumaczyć wypowiedź pana Lowbaccy w następujący sposób: „Słońce jeszcze nigdy nie świeciło nad głową tego pokornego Wookiego tak jasno jak w tym dniu, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy”. Jacen przyjął talerz z gorącą zupą z rąk siostry, która podała mu go nad blatem stołu. Rzucił pytające spojrzenie na Lowiego, ale Wookie ponownie warknął coś do Em Teedee. - No cóż, jeżeli pan naprawdę nalega - odrzekł wyniośle android, ale w jego głosie brzmiała wyraźna rezygnacja. - Zapewniam pana jednak, że moje poprzednie tłumaczenia brzmiały o całe niebo bardziej dystyngowanie. Ehm. To, co pan Lowbacca naprawdę powiedział, brzmiało: „Miło mi ciebie poznać”. Kiedy Wookie wydał w końcu pomruk oznaczający zadowolenie, Tenel Ka odparła poważnie, jakby nie słyszała żadnego wcześniejszego tłumaczenia: - Przyjemność odwzajemniona, Lowbacco.

Spadkobiercy Mocy

38 Kiedy automatyczny kelner mijał ich, tocząc się w stronę stolika Raynara, Tenel Ka wyciągnęła rękę i zabrała z tacy ostatni dzbanek ze świeżym sokiem. Napełniła gęstym rubinowym płynem wszystkie czarki, po czym z głuchym stukiem postawiła naczynie na środku stołu. Zamrugała powiekami szarych oczu i z powagą uniosła rękę z czarką. - Jacen i Jaina już są moimi przyjaciółmi - oznajmiła. - Proponuję teraz swoją przyjaźń tobie, Lowbacco z Kashyyyku. Młody Wookie zawahał się, nie będąc pewnym, co powinien zrobić. Jaina wręczyła mu czarkę z sokiem. Jacen uniósł swoją i powiedział: - Za przyjaźń. - Za przyjaźń! - zawtórowała Jaina. Kiwnąwszy głową, Lowie uniósł czarkę jak potrafił najwyżej i odchyliwszy głowę, wydał głośny ryk, który rozbrzmiał echem w wielkiej sali. W ciszy, która zapadła później, rozległ się piskliwy głosik androida-tłumacza. - Pan Lowbacca z całą stanowczością przyjmuje twoją propozycję i w zamian ofiaruje ci swoją przyjaźń. Młody Wookie, ku wielkiemu zdumieniu wszystkich, tym razem nie poprawił androida. - Przyjmuję - odrzekła Tenel Ka i upiła łyk soku. Kiedy pozostali uczynili to samo, powiedziała: - A zatem teraz wszyscy jesteśmy przyjaciółmi. - To oznacza, że od tej chwili możesz mówić do niego Lowie - rzekła Jaina. Tenel Ka przez chwilę zastanawiała się nad tą propozycją. - Myślę, że uszanuję go bardziej, jeżeli będę wymawiała jego pełne imię oświadczyła. Trzy nieduże stworzenia rasy Cha’a, podobne do gadów i siedzące przy sąsiednim stole nad talerzami, pełnymi ciepłych, drgających jajek, wpatrywały się w nie bez przerwy jak drapieżniki, którymi naprawdę były. Kiedy skorupka jakiegoś jajka pękała, Cha’a rzucały się na porośnięte jaskraworóżowym puchem pisklę, które wyskakiwało ze środka. Dwa poświstujące stworzenia przypominające ptaki siedziały nad wielką tacą pełną cienkich, wijących się wici, porośniętych błękitnymi włosami - smakowitych poczwarek. Pochłaniały je jedną po drugiej, chwytając wąskimi, zrogowaciałymi dziobami. Jacen siedział przy stole i jadł zupę. Kiedy zastanawiał się, czy nie mógłby powiedzieć czegoś wesołego, by rozbawić Tenel Ka albo przynajmniej nawiązać rozmowę z Lowiem, kątem oka uchwycił błysk czegoś, co zbliżało się po podłodze do sąsiedniego stołu. Czegoś, co wyglądało jak szkło i wiło się po kamiennej posadzce. Jacen poczuł, że jego serce skoczyło do gardła. Zaczął się zastanawiać, czy nie zapomniał zamknąć klatki z kryształowym wężem, kiedy ojciec i obaj Wookie skończyli oglądać zwierzyniec w jego komnacie. - Hej - odezwał się Raynar, pochylając się na krześle w stronę ich stołu. Kolory jego kosztownych szat były tak krzykliwe, że Jacen poczuł, iż zaczynają go boleć oczy. - Czy nie moglibyście oddać nam naszego dzbanka z sokiem? - Raynar posłużył się

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 39 własnymi umiejętnościami Jedi, by pochwycić dzbanek z sokiem ze stołu Jacena, unieść go w powietrze i skierować ku sobie. - Proszę was, żebyście następnym razem nie zabierali go bez pytania. Z wyrazem samozadowolenia na pyzatej twarzy wyprostował się i skrzyżował ręce na piersi. W pewnej chwili na kryształowego węża padł odbity od dzbanka promień słońca i wtedy Jacen ujrzał gada w całej krasie. Wąż spoczywał na podołku Raynara. Kołysząc trójkątnym łbem, syczał i spoglądał prosto w oczy chłopca. Raynar także zobaczył go i krzyknął, przestając skupiać siły Jedi. Dzbanek z resztkami soku, szybujący nad jego głową, zakołysał się, a potem spadł i oblał gęstym ciemnoczerwonym płynem jaskrawe szaty chłopca. Jacen zerwał się na równe nogi i skoczył, by pochwycić ulubieńca. Pragnął złapać go, zanim gad narobi jeszcze więcej zamieszania. Starając się usunąć go z podołka Raynara, potrącił chłopca. Raynar, myśląc, że został zaatakowany głośno wrzasnął, a po chwili rozdarł się na całe gardło. Kiedy walczył, chcąc odeprzeć rzekomy atak Jacena, przewrócił stół, przy którym przedtem siedział. Na posadzkę pospadały czarki z ciemnobrązowym puddingiem i szklane pojemniki z napojami. Opryskały szaty innych uczniów, siedzących obok. Tenel Ka, która wprawdzie nie wiedziała, o co chodzi, ale zawsze była skłonna przyjść z pomocą przyjacielowi, włączyła się do walki. Chwyciła czarkę z resztką gorącej zupy Jacena i rzuciła ją w sąsiada Raynara, który widząc, że został zaatakowany przez kogoś innego, postanowił odpłacić pięknym za nadobne. W stronę Jainy poszybował talerz makaronu, polanego płynnym miodem, ale dziewczyna w ostatniej chwili odchyliła głowę. Zamiast w nią talerz trafił w cielsko Talza - istoty, podobnej do niedźwiedzia. Długie nitki przykleiły się do jego białej szczeciniastej sierści. Talz wstał i wydał pełen przerażenia melodyjny ryk. Kiedy Jaina zobaczyła nitki makaronu, przyklejone do białej sierści istoty, nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Tymczasem kryształowy wąż wyślizgnął się z palców Jacena, który starał się go pochwycić z podołka wstającego Raynara. Jaskrawo odziany chłopiec wrzeszczał, jakby ktoś obdzierał go ze skóry, ale Jacen już nurkował pod innymi stołami w pogoni za uciekinierem. Kiedy usiłował go pochwycić, potrącił jeden ze stołów. W pewnej chwili między palcami poczuł gładkie, śliskie łuski, ale wąż wyślizgnął się, zapewne nie mniej przerażony niż chłopiec. Kiedy Lowie wstał i rzucił się na pomoc, jeszcze jeden stół przewrócił się na posadzkę. Stworzenia przypominające ptaki rozpaczliwie machały skrzydłami i skrzeczały, walcząc o włochate, błękitne poczwarki, które rozpełzały się we wszystkie strony. W powietrzu zaczęły szybować kolejne porcje pożywienia, unoszone za pomocą sił Jedi i ciskane od jednego stołu do drugiego. Uczniowie raz po raz wybuchali beztroskim śmiechem. Doskonale się bawili, mogąc wreszcie rozładować napięcie, wywołane wielogodzinnymi ćwiczeniami i medytacjami, nakazanymi przez mistrza Skywalkera.

Spadkobiercy Mocy

40 W stronę gadzich pysków Cha’a poleciały porcje parujących liści, zakłócając koncentrację stworzeń. Wszystkie trzy istoty wstały i obróciły się, chcąc stawić czoło napastnikom. Zetknęły się plecami i utworzyły coś na kształt obronnego trójkąta, nie przestając parskać i syczeć. Mlecznobiałe skorupki jajek spoczywających na ich tacy, nadal pękały, a wykluwające się z nich, różowe puszyste pisklęta, wykorzystały nieuwagę gadów i rzuciły się do ucieczki. Lowie wydał potężny ryk, od którego musiały zadrżeć kamienne mury wielkiej sali, a Em Teedee pisnął, nie na żarty przerażony. - Przeocz niczego me widzę, panie Lowbacco! Artykuły spożywcze przesłaniają moje czujniki optyczne! Bardzo proszę je oczyścić! W tej chwili do jadalni wtoczył się Artoo-Detoo. Zaczął wydawać całe serie elektronicznych gwizdów i pisków, które jednak zostały zagłuszone przez wybuchy śmiechu i okrzyki istot ciskających tace z pożywieniem Zanim Artoo miał czas odwrócić się i wszcząć alarm, w jego kopulastą głowę trafiła duża taca, wypełniona ciasteczkami z kremem. Astromechaniczny robot, pomrukując serwomotorami, pospiesznie dał za wygraną. Tymczasem kryształowy wąż wił się po kamiennej posadzce, poszukując szczeliny czy dziury, w której mógłby się ukryć. Jacen rozpaczliwie starał się go dogonić. W pewnej chwili wyciągnął rękę i pochwycił koniec wijącego się ogona. Wąż niespodziewanie się odwinął i jednym płynnym ruchem uniósł łeb. Błysnął zębami, zamierzając ukąsić Jacena i zmusić go do rozwarcia palców trzymających ogon. Chłopiec wyciągnął jednak drugą rękę, kierując ją w stronę łba gada, i pomógł sobie Mocą. Dotknął myślowym palcem zwojów mikroskopijnego mózgu węża. - Hej! Ani mi się waż! - powiedział głośno. Kryształowy wąż znieruchomiał, jakby się zawahał, a wówczas Jacen pochwycił jego ciało za trójkątnym łbem i uniósł w powietrze. Dolna cześć gada rozpaczliwie zwijała się i rozwijała. Jacen owinął węża wokół nadgarstka i zaczął wysyłać uspokajające myśli do mózgu stworzenia. Wstał i wyszczerzył zęby w uśmiechu, wyraźnie odprężony. - Mam go! - wykrzyknął triumfalnie. W tej samej sekundzie w jego głowę i piersi trafiły trzy dorodne, dojrzałe owoce rozbijając się i opryskując go soczystym purpurowym miąższem. Jacen zająknął się, ale po chwili serdecznie się roześmiał, nie wypuszczając jednak kryształowego węża z uścisku swoich palców. - Przestańcie! - zagrzmiał nagle w wielkiej sali głos, wspomagany potężną dawką Mocy. Odbił się donośnym echem od kamiennych murów jadalni. Uczniowie zamarli, jakby ktoś zatrzymał upływ czasu. Wszystkie szybujące w powietrzu owoce i tace z pożywieniem także znieruchomiały. Każda kropla płynu, która właśnie miała się rozprysnąć, zawisła nieruchomo nad blatem tego czy tamtego stołu. W sali zapanowała głucha, niemal całkowita cisza, jeżeli nie liczyć oddechów zaskoczonych uczniów. W drzwiach stołówki stał mistrz Skywalker i z poważną twarzą spoglądał na pole bitwy, toczonej na tace z pożywieniem. Jacen starał się przyjrzeć wyrazowi twarzy

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 41 wuja. Wydało mu się, że dostrzega na niej oznaki gniewu, ale także skrywane rozbawienie. - Czy naprawdę sądzicie, że to najlepszy, najskuteczniejszy sposób praktykowania tego wszystkiego, czego was nauczyłem? - odezwał się Luke. Gestem wskazał jedzenie, zawieszone nieruchomo w powietrzu. Przez chwilę jego twarz sprawiała wrażenie bardzo zasmuconej. Później mistrz Skywalker odwrócił się, żeby wyjść, ale Jacen zdążył zobaczyć uśmiech, pojawiający się na jego twarzy. Luke przez chwilę stał nieruchomo w drzwiach, ale na odchodnym zawołał: - Zamiast tego może spróbowalibyście wykorzystać swoje umiejętności Jedi... do posprzątania tego bałaganu! Uniósł prawą rękę i wykonał nieznaczny gest w stronę jadalni, a wówczas wiszące nieruchomo tace z żywnością, czarki z zupą, talerze z deserami, owocami i rozmaitymi słodyczami opadły, koziołkując jak lawina. Stroje praktycznie wszystkich uczniów zostały poplamione kroplami, które rozprysnęły się w powietrzu. Jacen popatrzył na pobojowisko, pozostałe po walce. Nie puszczając kryształowego węża, wierzchem drugiej dłoni otarł miąższ, który przylgnął do jego twarzy. Pozostali uczniowie Jedi, chociaż jeszcze przerażeni, zaczęli z ulgą chichotać, nie mogąc się powstrzymać, ale potem zabrali się do sprzątania.

Spadkobiercy Mocy

42

ROZDZIAŁ

6 Kiedy Lowbacca towarzyszył wujowi i Hanowi Solo w drodze powrotnej do „Sokoła Tysiąclecia”, ciepłe promienie popołudniowego słońca przenikały przez ciężką, przesyconą wilgocią atmosferę. Idące za nimi bliźnięta gawędziły beztrosko, jakby nie zwracały uwagi na duszne powietrze, napływające znad dżungli. Lowbacca wyczuwał jednak w ich głosach ukryty smutek. Domyślał się, że Jacen i Jaina będą tęsknili za ojcem, podobnie jak on będzie tęsknił za wujkiem Chewbaccą, swoją matką i resztą rodziny, która pozostała na Kashyyyku. Złociste oczy Lowbaccy z niepokojem kierowały się w stronę polany, znajdującej się przed wejściem wielkiej świątyni. Młody Wookie wciąż nie czuł się pewnie na otwartych przestrzeniach, nie porośniętych żadnymi drzewami. Wszystkie miasta na jego rodzimej planecie były wznoszone w koronach wysokich drzew, na przeplatających się ze sobą gałęziach. Wspierały się na grubych konarach. Nawet najodważniejsi spośród Wookiech bardzo rzadko zapuszczali się na niegościnne niskie piętra, nie mówiąc o najniższym poziomie, gdzie nie brakowało najróżniejszych niebezpieczeństw. Dla Lowbaccy wysokość kojarzyła się z cywilizacją, wygodą, bezpieczeństwem, domem. I chociaż gigantyczne drzewa Massassów dwudziestokrotnie przewyższały wszystkie inne rośliny w dżungli na Yavmie Cztery, w porównaniu z drzewami na Kashyyyku wydawały się karzełkami. Lowbacca był ciekaw, czy gdziekolwiek na tym małym księżycu znajdzie miejsce, w którym będzie się czuł bezpiecznie. Lowie był tak pogrążony w myślach, że z prawdziwym zdumieniem stwierdził, iż znaleźli się przy burcie „Sokoła Tysiąclecia”. - Nigdy nie miałem okazji przeprowadzenia kontrolnych testów, dopóki nie byliśmy ostrzeliwani - odezwał się Han Solo. - Teraz jednak mamy trochę czasu, a więc myślę, że to nie najgorszy pomysł. - Stanął u stóp wejściowej rampy i rozbrajająco się uśmiechnął. - Jeżeli nie jesteście bardzo zajęci, Chewiemu i mnie przydałaby się wasza pomoc - dodał, zwracając się do dzieci. - Wspaniale - podchwyciła Jaina, zanim zdążył uprzedzić ją ktoś inny. - Ja zajmę się sprawdzeniem napędu nadświetlnego. - Szybko wbiegła po rampie, zatrzymując się

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 43 tylko na milisekundę, żeby musnąć ustami policzek ojca - Dziękuję, tato. Jesteś niezrównany. Przez dłuższą chwile Han Solo sprawiał wrażenie niezwykle zadowolonego i oprzytomniał dopiero wówczas, kiedy lekko potrząsnął głową. - A ty i Lowie, czy wiecie, czym chcielibyście się zająć? - zapytał Jacena. W następnej sekundzie popatrzył na Lowiego, który przez chwilę się zastanawiał, po czym warknął coś w odpowiedzi. Chociaż Han Solo bez wątpienia zrozumiał jego odpowiedź, usłyszał natrętny, piskliwy głosik androida-tłumacza. - Pan Lowbacca życzy sobie dokonać inspekcji systemów komputerowych pańskiego statku, żeby mógł wydać im polecenie, dokąd lecieć. Han Solo popatrzył ukosa na Chewbaccę. - A myślałem, że naprawiłeś to urządzenie - powiedział, pokazując Em Teedee. Jego precyzja tłumaczenia nadal pozostawia wiele do życzenia. Chewbacca wymownie wzruszył ramionami i groźnie warknął, po czym zastosował starą procedurę naprawczą numer jeden. Ujął srebrzysty owal jedną wielką dłonią, a drugą zaczął poklepywać obudowę małego androida, aż zagrzechotały wszystkie podzespoły. - Och, wielkie nieba! - zapiszczał pospiesznie Em Teedee. - Może rzeczywiście powinienem był przetłumaczyć to staranniej. Ehm... Pan Lowbacca wyraził pragnienie przeprowadzenia wstępnych testów za pomocą pokładowego nawigacyjnego komputera. - Dobry pomysł, dzieciaki - zgodził się Han Solo, z ożywieniem zacierając ręce. Jacenie, zajmij się zewnętrzną stroną kadłuba. Upewnij się, czy w ciągu kilku ostatnich godzin żadne stworzenie nie uwiło sobie gniazda w zewnętrznych otworach dysz. Ja sprawdzę systemy uzdatniania powietrza i wody. Chewie, idź do ładowni i upewnij się, że ładunek jest prawidłowo zamocowany. Ostatniemu poleceniu Hana towarzyszyło uniesienie głowy i porozumiewawcze mrugnięcie. Lowbacca był pewien, że i jedno, i drugie coś oznacza dla starszego Wookiego, ale nie miał pojęcia, co takiego. Z przygnębieniem pomyślał, że zapewne nigdy nie będzie rozumiał ludzi tak dobrze jak jego wujek.

Komputer nawigacyjny był dla Lowbaccy przyjemnym wyzwaniem. Miody Wookie przeprowadził z jego pomocą wszystkie testy aż dwukrotnie. Nie dlatego, że przypuszczał, iż za pierwszym razem mógłby coś przeoczyć, ale wiedział, że jedynymi miejscami, które chociaż trochę przypominały mu dom, były wierzchołki wysokich drzew i fotel, ustawiony przed monitorem komputera. Do chwili, kiedy Lowie skończył przeprowadzać drugą serię testów. Han Solo zdążył uporać się ze sprawdzeniem systemów uzdatniania i zajął się badaniem zapasowego generatora energetycznego statku. Gdy ujrzał Lowbaccę, wytarł dłonie o pierwszą lepszą przetłuszczoną szmatę, po czym odrzucił ją na bok i uniósł wskazujący palec, jakby dopiero teraz przyszła mu jakaś myśl do głowy.

Spadkobiercy Mocy

44 - Dlaczego nie miałbyś pomóc wujowi w sprawdzaniu stanu ładowni? - zapytał. Ja w tym czasie dokończę tego, co powinienem zrobić tutaj. Szelmowski uśmiech na jego twarzy był jeszcze bardziej wykrzywiony niż zazwyczaj. Lowbacca zastanawiał się, co może oznaczać ten grymas i dlaczego jego wuj potrzebuje pomocy w ładowni. Pomyślał, że czasami zupełnie nie rozumie ludzi. Wzruszył jednak ramionami i skierował się w głąb statku. - Przepraszam, panie Lowbacco - zapiszczał nagle Em Teedee. - Czy w najbliższej przyszłości będzie pan potrzebował moich usług jako tłumacza? Lowbacca burknął coś, co miało oznaczać zaprzeczenie. - Bardzo dobrze, proszę pana - odrzekł Em Teedee. - W takim razie, czy nie miałby pan nic przeciwko temu, że przełączę się na czuwanie? Gdyby z jakiegokolwiek względu chciał pan znów skorzystać z moich usług, proszę bez wahania przerwać mój odpoczynek. Lowie zapewnił Em Teedee, że miniaturowy android będzie pierwszym, kogo powiadomi, gdyby czegokolwiek od niego potrzebował. Odszukał swojego wuja, który wspinał się na stosy skrzyń i pak z towarami, sprawdzającego siatki i zamocowania. Wyglądało na to, że Lando Calrissian potrzebował bardzo dużo zapasów żywności i sprzętu, by rozpocząć nowe przedsięwzięcie. Pomieszczenie było zatłoczone, ale młody Wookie oddychał z prawdziwą przyjemnością. Chłonął mieszaninę znajomych woni: paliwa do silników śmigaczy, naoliwionego metalu, smarów, racji żywnościowych i potu Wookiech. Wszystko to sprawiało, że tym bardziej zatęsknił za koronami drzew na rodzimym Kashyyyku. Wiedział, że w czasie zajęć w akademii Jedi nie zetknie się ze śmigaczami czy komputerami, rzecz jasna, jeżeli nie liczyć Em Teedee. Może od czasu do czasu będzie mógł się pocieszać, wdrapując się na korony drzew w dżungli i rozmyślając o domu. Może to robić jednak po odlocie „Sokoła Tysiąclecia”, a teraz musi pomóc wujowi. Zapytał go więc, co jeszcze powinno być zrobione, po czym zajął się sprawdzaniem mocowania stosu pak, wskazanego przez Chewbaccę. Okazało się, że zapięcia siatki nie trzymały, a i płótno, którym okryto pakunki, w każdej chwili mogło się ześlizgnąć... I prawdę mówiąc, kiedy tylko przystąpił do pracy, zsunęło się całkowicie. Lowie poczuł, że ze zdumienia opada mu szczęka. Musiał cofnąć się o krok, by móc lepiej podziwiać to, co przypadkiem odkrył. Powietrzny śmigacz, mimo iż rozłożony na kilka dużych części, nie był trudny do rozpoznania. Okazało się, że jest to jeden ze starszych modeli, typ T-23, zwany gwiezdnym skoczkiem. Miał urządzenia sterownicze podobne do tych, w jakie wyposażano myśliwce typu X, trójścienne skrzydła, dodatkowy fotel dla pasażera i niewielką przestrzeń na ładunek, znajdującą się w tylnej części kabiny. Błękitny metalowy kadłub był co prawda poobijany i nieco zaśniedziały, ale silnik, umieszczony pomiędzy skrzydłami, sprawiał wrażenie, że jest w doskonałym stanie.

45

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Młody Wookie uniósł głowę i zobaczył, że jego wuj spogląda na niego, jakby czegoś oczekiwał. Później Chewbacca nieoczekiwanie zapytał, co Lowie sądzi o maszynie. Gwiezdny skoczek miał zwartą budowę i był jedną z najbardziej udanych konstrukcji tego typu. Złożenie wszystkich części w całość nie powinno być bardzo trudne. Lowie podziwiał zgrabne kształty starej maszyny i nawet usiłował zgadnąć, jaką może mieć prędkość i zdolność manewrową. Rzecz jasna, komputer pokładowy z pewnością będzie wymagał dokładnego sprawdzenia i testowania programów, a zewnętrznej stronie kadłuba trzeba będzie poświęcić wiele godzin fizycznej pracy, ale to były drobne mankamenty. Wgniecenia i szramy na kadłubie tylko przydawały statkowi charakteru. Chewbacca wydał pełne satysfakcji chrząkniecie i szeroko rozłożywszy ręce, zaskoczył Lowiego. Oznajmił młodemu siostrzeńcowi, że śmigacz typu T-23 jest prezentem pożegnalnym od wuja. Gwiezdny skoczek należał zatem do Lowbaccy, pod warunkiem, że młody Wookie będzie umiał go poskładać. Lowie stał przy swojej maszynie typu T-23 na polanie lądowiska obok Jacena i Jainy. Wszyscy troje machali na pożegnanie. Powoli opadało podniecenie, wywołane wymianą uścisków, podziękowań i ostatnich informacji. Młodzi uczniowie Jedi spoglądali, jak Han Solo i Chewbacca wchodzą po rampie na pokład statku. Nie przestawali machać, dopóki „Sokół Tysiąclecia” nie uniósł się ponad wierzchołki drzew w dżungli, a potem zmienił kurs i poszybował w bezchmurne ciemnobłękitne niebo. Wszyscy troje stali jeszcze przez dłuższą chwilę i pogrążeni we własnych myślach patrzyli w ślad za niknącym frachtowcem. W końcu Jaina głęboko westchnęła. - No cóż, Lowie - odezwała się, pocierając dłonie i spoglądając w radosnym oczekiwaniu na pokiereszowany kadłub T-23. - Może chcesz, by ci pomóc, żeby to stare pudło oderwało się od ziemi? Lowbacca zdał sobie sprawę z tego, że chociaż Jaina jest trochę młodsza, przewyższa go doświadczeniem przy uruchamianiu silników statków. Z wdzięcznością kiwnął głową. Kilka następnych godzin spędzili, przygotowując gwiezdnego skoczka do pierwszego lotu na księżycu Yavina. Jacen bez przerwy opowiadał dowcipy, których młody Wookie nie rozumiał, a od czasu do czasu podawał narzędzia dwójce rozentuzjazmowanych mechaników. Jaina uśmiechała się podczas pracy zadowolona, że nadarza się jej rzadka okazja podzielenia się tym, co wie o śmigaczach, silnikach i maszynach typu T-23. Kiedy wreszcie skończyli prace i Lowbacca pochylił się do kabiny, żeby włączyć odpowiednie przełączniki, silniki zamruczały, zakrztusiły się, ale po chwili z rykiem obudziły się do życia. Gdy włączyły się silniki repulsorowe, a w wylotach dysz dopalaczy jonowych pojawiło się jaskrawe światło, maszyna uniosła się kilka centymetrów nad ziemię. Bliźnięta zaczęły głośno wiwatować, a młody Wookie triumfalnie zaryczał.

Spadkobiercy Mocy

46

- Nie chcesz, żeby ktoś zabrał go na próbny spacer? - zapytała z nadzieją Jaina. Lowie zająknął się, a potem burknął coś, co miało być wymijającą odpowiedzią. - Pan Lowbacca usiłuje powiedzieć - zaczął pospiesznie tłumaczyć Em Teedee, że uważa propozycję panienki za bardzo uprzejmą, ale o wiele bardziej woli samemu pilotować maszynę podczas pierwszego lotu. Lowbacca ponownie krótko warknął. - I co dalej? - odezwał się mały android. - Co to znaczy: Co dalej? Ach. rozumiem... Ta druga sprawa, o której zamierzał pan powiedzieć. Ale chyba nie chodziło panu o to, żeby... Lowbacca stanowczo warknął, dając niedwuznacznie do zrozumienia, że właśnie o to mu chodziło. - No cóż, jeżeli pan aż tak nalega... - rzekł Em Teedee. - Ehm. Pan Lowbacca powiedział również, że będzie zaszczycony pani towarzystwem jako pasażerki, panienko Jaino. Jednakże - dodał pospiesznie - proszę mieć to na względzie, że to ostatnie stwierdzenie zostało wypowiedziane z wyraźnymi oporami. Lowbacca jęknął i uderzył się w czoło nasadą włochatej dłoni, co u Wookiech było gestem oznaczającym najwyższe zakłopotanie. - No cóż, właśnie tak wygląda cała prawda - upierał się Em Teedee. - Jestem absolutnie pewien, że właściwie zrozumiałem intonację wypowiedzi. Jaina, która w pierwszej chwili sprawiała wrażenie rozczarowanej odpowiedzią Lowbaccy, widząc jego udrękę, wyraźnie się rozchmurzyła. - Rozumiem cię, Lowie - powiedziała. - Ja też chciałabym sama polecieć, gdyby to miał być pierwszy lot mojego statku. Co sądzisz o zabraniu nas jutro na przejażdżkę? Uspokojony, że bliźnięta nie mają do niego żalu, Lowbacca głośnym rykiem wyraził zgodę, po czym wskoczył do kabiny i zapiął pasy bezpieczeństwa. Jęk silników pracujących na najwyższych obrotach zagłuszył tłumaczenie jego odpowiedzi, którego usiłował się podjąć Em Teedee. Lowie uniósł rękę, zasalutował i zaczekał, aż Jacen i Jaina znajdą się w bezpiecznej odległości, a potem przesłał do silnik pełną moc, wystartował i skierował śmigacz nad bezkresną dżunglę. Maszyna typu T-23 dawała się pilotować bardzo łatwo i Lowbacca delektował się uczuciem swobody, kiedy leciał wysoko nad drzewami. Stwierdził jednak, że nadal brakuje mu jeszcze jednej rzeczy, o której rozmyślał od samego rana. Drzew. Wysokich, piętrzących się niemal pod chmury, bezpiecznych drzew z Kashyyyku. Po upływie zaledwie trzydziestu minut znalazł się dosyć daleko od wielkiej świątyni i akademii Jedi. Obniżył lot swojej maszyny, tak że szybowała tuż nad dżunglą, a potem wylądował w gąszczu splątanych gałęzi na wierzchołkach gigantycznych drzew Massassów. Przekonał się, że gęstwina nie znajduje się na takiej wysokości, do jakiej przywykł. Powietrze było trochę rozrzedzone, a zapachy, napływające z podmuchami wiatru znad dżungli, nie były nieprzyjemne, chociaż różniły się od tych, które znał z rodzimego Kashyyyku. Mimo to Lowbacca czuł się w tej chwili bardziej odprężony niż kiedykolwiek od chwili lądowania na Yavinie Cztery. Jacen powiedział kiedyś, że najlepszy widok na pomarańczową tarczę gazowego giganta zapewniają wierzchołki drzew Massassów. Lowbacca stwierdził, że jego młody

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 47 przyjaciel zdecydowanie się nie mylił. Rozejrzał się we wszystkie strony. Skierował spojrzenie na niebo, korony drzew i rozsypujące się ruiny mniejszych świątyń, widoczne przez szczeliny w baldachimie liści. Przyjrzał się łożyskom rzek, leniwie toczących swoje wody, a także dziwnej roślinności i zwierzętom na ich brzegach. Westchnął z ulgą. Może będzie mógł znaleźć na tym księżycu zaciszne miejsce, w którym, nie przerywając nauki w akademii Jedi, mógłby w samotności rozmyślać o rodzinie i domu. Zbliżało się późne popołudnie i słońce chyliło się ku zachodowi. W pewnej chwili Lowbacca zauważył jakiś błysk, kiedy promienie przedarły się przez szczelinę w gąszczu liści. Młody Wookie był ciekaw, co spowodowało tak dziwne odbicie światła. Jeżeli sądzić po barwie, nie mogła to być roślina ani kamień zrujnowanej świątyni. Promienie słońca odbijały się od zaplątanego w gałęziach drzewa kanciastego przedmiotu o regularnych kształtach. Lowie pochylił się na fotelu, jakby to pomogło mu lepiej widzieć dziwny przedmiot. Żałował, że nie zabrał makrolornetki. Ciekawość i zdumienie nakazywały mu wystartować i polecieć dalej, żeby zbadać znalezisko. Przeważyła jednak przezorność. Zaczynało się ściemniać. A poza tym, gdyby obiekt był naprawdę godny uwagi, czy ktoś inny nie zauważyłby go wcześniej? Może nie. Młody Wookie nie sądził, żeby można go było dostrzec z ziemi, a zapewne nikt spośród uczniów nie zapuszczał się na wierzchołki drzew tak daleko od wielkiej świątyni. Mógł być zatem całkowicie pewien, że poza nim nikt nic nie wie o znalezisku. Czując, że jego serce bije przyspieszonym rytmem, Lowbacca postarał się zapamiętać miejsce, w którym widział ów błyszczący przedmiot. Przy najbliższej okazji zamierzał powrócić. Musiał przecież przekonać się, co znalazł.

Spadkobiercy Mocy

48

ROZDZIAŁ

7 - Jestem bardzo ciekaw, dlaczego Lowie nie zdążył na podwieczorek - odezwał się Jacen. Jaina i Tenel Ka siedziały po obu stronach chłopca w wielkiej komnacie audiencyjnej, do której Luke Skywalker zaprosił uczniów, by wygłosić specjalne oświadczenie. Ukośne promienie zachodzącego słońca świeciły jak roztopiony metal, przenikając przez wąskie szczeliny świetlików nad głowami uczniów, ale jasne, białe światło jarzeniowych paneli rozpraszało mroki kryjące się po kątach ogromnej sali. - Może tak dobrze się bawi, pilotując swojego T-23 - szepnęła Jaina. - Gdybym była na jego miejscu, też chyba nie wróciłabym na podwieczorek. - Możliwe, że nie był głodny - odezwała się półgłosem Tenel Ka, jakby całkiem poważnie brała taką możliwość pod uwagę. Jacen popatrzył na nią, ale w jego oczach było widać niedowierzanie. - Hej, widziałaś kiedyś Wookiego, który nie byłby głodny? - zapytał. - Ha! A mówisz, że to ja opowiadam ciężkie dowcipy. - To była tylko jedna z możliwości - odparła dziewczyna z Dathomiry, wzruszając ramionami. - No, dobrze - zgodził się Jacen. - Teraz nie żartuję. A jeżeli z jego gwiezdnym skoczkiem stało się coś złego i Lowie roztrzaskał się gdzieś w dżungli? - Wykluczone - oświadczyła Jaina. Chociaż powiedziała to szeptem, w jej głosie brzmiała pewność. - Sama sprawdzałam wszystkie urządzenia maszyny. Brwi na czole Tenel Ka nieznacznie się uniosły. - A. Aha - powiedziała. - Więc uważasz, że ponieważ to ty je sprawdzałaś, żaden system nie mógł ulec awarii? Kiwnęła głową, a Jacen mógłby przysiąc, że w kącikach jej ust dostrzegł coś, co było bardzo podobne do uśmiechu. - W tej chwili to i tak nieważne - oznajmił z ulgą Jacen. - Oto Lowie. Zaczął wymachiwać rękami, chcąc zwrócić na siebie uwagę młodego Wookiego. - Widzicie? - zapytała z triumfującą miną Jaina. - Mówiłam, że nie mogło przydarzyć mu się nic złego. Jacen udał, że nie usłyszał jej uwagi.

49

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Zjawiłeś się w samą porę - powiedział, kiedy Wookie usiadł obok nich na kamiennej ławie. - Lada chwila powinien pojawić się mistrz Skywalker. Nikt właściwie nie wiedział, dlaczego mistrz Jedi zwołał to wieczorne zebranie, ale większość miała przeczucie, że chodzi o coś ważnego. Zjawili się dosłownie wszyscy, którzy pracowali, uczyli się i ćwiczyli w akademii Luke’a, tak że wielka komnata wypełniła się gwarem rozmów, prowadzonych szeptem lub półgłosem. - Gdzie byłeś, Lowie? - zapytał cicho Jacen. Lowbacca odpowiedział równie stłumionym warczeniem, o wiele cichszym, niż Jacen kiedykolwiek słyszał z ust Wookiego. Kiedy warczenie ucichło, bez żadnego ostrzeżenia rozległ się donośny, choć piskliwy głosik Em Teedee: - Pan Lowbacca chciałby oznajmić wszem i wobec, że jego wyprawa zakończyła się całkowitym powodzeniem, a także... Android-tłumacz przerwał jednak w pół zdania, kiedy Lowbacca zasłonił owłosioną, rudobrązową dłonią dolną część obudowy, gdzie znajdował się głośnik urządzenia. - Ćśś! - syknęła Jaina. - Czy nie można go wyłączyć? - szepnął Jacen. Ze wszystkich stron ogromnej audiencyjnej komnaty skierowały się w ich stronę ciekawskie oczy. Lowbacca skulił się na ławie, a zmartwiony wyraz jego twarzy nie wymagał tłumaczenia. Pochylił głowę i zgiął się, żeby znacząco spojrzeć na przypiętego do plecionego pasa androida. Wydał całą serię cichych, ale groźnych pomruków. - Och! Och, wielkie nieba! - odezwał się entuzjastycznie, chociaż o wiele ciszej Em Teedee. - Naprawdę błagam o wybaczenie. Nie całkiem zrozumiałem, że nie zamierzał pan podzielić się wieścią o swoim odkryciu ze wszystkimi obecnymi w tej dużej sali. - Odkryciu? - zapytał zaciekawiony Jacen. - Co takiego... W tej samej chwili pojawił się mistrz Skywalker. W wielkiej sali zapadła głucha cisza, ostatecznie grzebiąc nadzieję Jacena, że zdoła zaspokoić ciekawość, zanim jego wuj rozpocznie przemówienie. Tymczasem Luke wstąpił na przestronne podwyższenie. Towarzyszyła mu szczupła kobieta o długich srebrzystosiwych włosach i ogromnych opalizujących oczach. - Dziękuję wam, że przyszliście, mimo iż od chwili, kiedy was wezwałem, upłynęło tak mało czasu - zaczął Luke. - Dzisiaj rano otrzymałem wiadomość dotyczącą pewnej sprawy, nie cierpiącej zwłoki, i muszę was opuścić. Podobnie jak w przypadku kamyka, wrzuconego w toń stawu, w wielkiej sali zaczęły się rozchodzić szmery zdumionych głosów. Jacen był bardzo ciekaw, czy niespodziewany odlot wuja może mieć coś wspólnego z wiadomościami przekazanymi wcześniej przez jego ojca. Błękitne oczy, spoglądające na uczniów zebranych w ogromnej sali - łagodne oczy, które wydawały się mądrzejsze niż wskazywałby wiek Luke’a - nie ujawniały, co może być powodem nieoczekiwanej decyzji mistrza Jedi.

Spadkobiercy Mocy

50 - Nie potrafię powiedzieć, jak długo mnie nie będzie, a zatem poprosiłem jedną z moich dawnych uczennic, Tionnę, żeby prowadziła lekcje podczas mojej nieobecności. - Gestem wskazał stojącą obok niego szczupłą perłowooką kobietę. - Tionna ma wiedzę równą mojej, dysponuje też bogatymi wiadomościami w zakresie nauk i historii rycerzy Jedi. Wkrótce sami się przekonacie, że warto jej posłuchać. Oświadczenie Luke’a zaintrygowało Jacena. Przypomniał sobie, że ktoś kiedyś powiedział mu, iż kobieta nie dysponuje szczególnie dużymi umiejętnościami Jedi. Zwrócił jednak uwagę na ciepłe uśmiechy, jakie wymienili Tionna i Luke. Pomyślał, że zapewne oboje doskonale się rozumieją i że mistrz Skywalker darzy byłą uczennicę nieograniczonym zaufaniem. Luke zszedł z podwyższenia i opuścił komnatę, pozostawiając uczniów sam na sam z Tionna. Srebrzystowłosa kobieta wyciągnęła zza pleców dziwaczny instrument strunowy. Składał się z dwóch rezonansowych pudeł, połączonych cienkim, smukłym gryfem. Końce kilku strun, ciągnących się w poprzek instrumentu, sterczały po obu stronach niczym dwa wachlarze. Tionna usiadła na niskim stołku i zaczęła delikatnie trącać struny. - Opowiem wam historię o mistrzu Jedi, który żył bardzo dawno temu, przed wiekami - zaczęła. - Posłuchajcie ballady o mistrzu Vodo-Siosku Baasie. Kiedy zaczęła śpiewać, Jacen pomyślał, że jego wuj miał całkowitą rację. Tionny naprawdę warto było posłuchać. Jej melodyjny głos brzmiał dźwięcznie i czysto. Soczyste akordy bez trudu docierały do najdalszych zakątków wielkiej sali, przenosząc słuchaczy w epokę, której nie znali. Muzyka omywała ich, a słowa ballady opowiadały o odwadze, poświeceniu, triumfie i udręce. Tionna śpiewała o okropnych wydarzeniach, jakie miały miejsce przed czterema tysiącleciami. Opowiadała o tym, jak dawna obca istota, będąca mistrzem Jedi, została zabita przez jednego ze swoich uczniów, Exara Kuna, który przeszedł na służbę ciemnej strony Mocy. Mistrz Vodo błagał innych mistrzów Jedi, żeby nie walczyli z Exarem Kunem. Próbował sam zawrócić go ze złej drogi, ale jego starania doprowadziły do tragedii. W ciszy, jaka zapadła po ostatnich akordach ballady, Jacen uzmysłowił sobie, że kobiety warto było posłuchać dla czegoś więcej niż tylko głosu. Tionna wstała, a z piersi zebranych uczniów wydarło się zbiorowe westchnienie. Jacen nawet nie uzmysławiał sobie, że wstrzymywał oddech. - Przypuszczam, że moja pierwsza lekcja nie sprawiła wam zawodu - odezwała się Tionna, porozumiewawczo mrużąc jedno oko. - Jutro po śniadaniu zapraszam wszystkich na następną. Tymi słowy wieczorne spotkanie zostało zakończone. Niektórzy uczniowie jednak nie wstawali. Siedzieli jak sparaliżowani, jakby wciąż jeszcze chłonęli ostatnie dźwięki muzyki, błąkające się w wielkiej komnacie. Inni opuszczali pomieszczenie samotnie lub w kilkuosobowych grupach, podczas gdy jeszcze inni zostali, żeby zapytać Tionnę o to czy owo.

51

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Jacen, Jaina, Tenel Ka i Lowbacca mogli nareszcie swobodnie porozmawiać. Przystanęli w jakimś kącie i dyskutowali na temat odkrycia Lowbaccy. Em Teedee, zniżywszy głos niemal do szeptu, tłumaczył każde słowo Lowiego. Młodzi Jedi po kolei wysnuwali najprzeróżniejsze przypuszczenia, czym może być tajemniczy przedmiot, który widział Lowbacca na gałęziach drzew w dżungli. Potrafili jednak zgodzić się tylko co do jednego: że przy najbliższej okazji wszyscy polecą, by zobaczyć go na własne oczy. Poranna ballada Tionny otoczyła słuchaczy delikatną muzyczną mgiełką, pełną tajemniczych historii o naukach starożytnych Jedi. Jacen siedział w drugim rzędzie, zamknąwszy bursztynowe oczy. Skupiał się na słowach ballady, usiłując chłonąć wszystko, czego mogła go nauczyć muzyka. Może dobrze, że nie otwierał oczu, gdyż mogłyby zostać porażone widokiem krzykliwego wielobarwnego stroju, w jaki odziany był siedzący w pierwszym rzędzie Raynar. Kiedy umilkło echo ostatnich dźwięków, Jacen otworzył oczy i popatrzył na siostrę, spoglądającą na niego w niemym rozbawieniu. Ani Lowbacca, ani siedząca obok niego Tenel Ka żadnym gestem ani stawem nie zdradzili, że zauważyli zafascynowanie chłopca muzyką. Po chwili ciszy odezwała się Tionna, zmuszając Jacena, by ponownie zwrócił uwagę na srebrzystowłosą Jedi, stojącą przed uczniami na podwyższeniu. - Największa władza rycerzy Jedi wynika nie z siły fizycznej czy dużego wzrostu - powiedziała. - Wynika ze zrozumienia istoty Mocy; z zaufania, jakie się w niej pokłada. W ramach szkolenia Jedi nauczycie się, jak ćwiczyć, żeby wzbudzać i powiększać to zaufanie. Bez tych ćwiczeń możecie nie odnieść sukcesu w chwili, w której będzie wam na tym zależało. To, co mówię, dotyczy także wielu innych życiowych umiejętności. Pozwólcie, że opowiem wam pewną historię. Pewnego razu w chacie nad brzegiem jeziora mieszkała mała dziewczynka. Obserwowała innych, jak pływają, i myślała, że w ten sposób i ona nauczyła się tej sztuki. Któregoś dnia, kiedy jej rodzice byli zajęci, dziewczynka wskoczyła do głębokiej wody. Chociaż jednak poruszała rękami i nogami dokładnie w taki sam sposób, jak widziała, że robią to inni, nie potrafiła utrzymać głowy nad powierzchnią. Na szczęście do jeziora wskoczyła pewna rybaczka i uratowała tonącą dziewczynkę od niechybnej śmierci. Kobieta doskonale pływała i nie musiała myśleć o tym, jak poruszać rękami i nogami. Mała dziewczynka, która sądziła, że nauczy się pływać, jedynie obserwując innych, nie miała dostatecznej wprawy, by utrzymać się na wodzie. Kiedy obie znalazły się bezpiecznie na brzegu, rybaczka ujęła dziewczynkę za rękę i powiedziała: - Chodź teraz na płyciznę, moje dziecko, a ja nauczę cię pływać. Tionna zamilkła, jakby pogrążona we własnych myślach, i tylko wodziła po sali spojrzeniem błyszczących perłowych oczu. - Podobnie jest z Mocą - ciągnęła po chwili. - Jeżeli nie będziecie ćwiczyli wszystkiego, czego się nauczycie, i jeżeli od czasu do czasu nie sprawdzicie swoich umiejętności, nigdy się nie dowiecie, czy w potrzebie możecie bez reszty zaufać Mocy.

Spadkobiercy Mocy

52 Właśnie z tego powodu akademia Jedi jest również wzywana prakseum. Jest miejscem, w którym nie tylko się uczymy, ale wykorzystujemy tę naukę w praktyce. Z Mocą jest podobnie jak z pływaniem. Im więcej będziemy ćwiczyli, tym większe zaufanie możemy w niej pokładać. Po pewnym czasie nasze umiejętności stają się czymś w rodzaju drugiej natury. Chciałabym, żeby początkujący i średnio zaawansowani uczniowie przez kilka kolejnych dni ćwiczyli jedną z najbardziej podstawowych umiejętności: posługiwanie się Mocą w celu unoszenia różnych przedmiotów. Zacznijcie dzisiejsze ćwiczenia od unoszenia czegoś małego, na przykład nie większego niż listek. Raynar przerwał jej, zadając obcesowe pytanie: - Jak możesz oczekiwać, że rozwiniemy swoje umiejętności, jeżeli zalecasz nam wykonywanie ćwiczeń, godnych co najwyżej małego dziecka? Tionna uśmiechnęła się do Raynara, ale w jej uśmiechu nie kryło się rozbawienie. - To dobre pytanie - oświadczyła. - Pozwól, że wyjaśnię ci to na przykładne. Gdybyś pragnął rozwinąć mięśnie rąk, mógłbyś dźwigać albo wiele kamieni naraz, albo podnosić jeden kamień wiele razy. Tak samo ma się sprawa z umiejętnościami Jedi. Dzisiaj zatem wykonujcie to ćwiczenie, które wam zaleciłam. Przyznaję, że nie jest to jedyny sposób rozwijania waszych umiejętności, ale jest to jakiś sposób, może równie dobry jak pozostałe. Zawsze jednak istnieją inne do wyboru. Obiecuję wam, że już niedługo nauczycie się czegoś więcej niż tylko unoszenia liści. Tionna oznajmiła uczniom, że mogą zająć się ćwiczeniami. Kiedy wszyscy wyszli z wielkiej komnaty audiencyjnej i zaczęli schodzić po kamiennych wyślizganych schodach, Jaina nakazała przyjaciołom, by stanęli, i zapytała z figlarnymi błyskami w oczach: - Czy myślicie o tym samym co ja? Jacen, choć nie miał pojęcia, o czym może myśleć jego siostra, wyczuwał jej podniecenie i chęć zobaczenia tajemniczego skarbu Lowiego. Jaina wzruszyła ramionami. - Gdzie możemy znaleźć lepsze miejsce do ćwiczenia umiejętności unoszenia liści, jeżeli nie w dżungli? - zapytała.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

53

ROZDZIAŁ

8 Jesteś pewna, że będę tam bezpieczny? - zapytał Jacen, wciskając się do luku towarowego za fotelem pasażera w kabinie gwiezdnego skoczka typu T-23. - Oczywiście - odparła jego siostra, sadowiąc się na fotelu. - A poza tym ty i tak uwielbiasz wciskać się we wszystkie kąt. - Tylko po to, żeby łapać robaki - zaprotestował Jacen. - Spójrz, tutaj nie ma nawet żadnej wykładziny. Luk towarowy był o wiele za mały, żeby mogła zmieścić się w nim Tenel Ka, znacznie wyższa i bardziej atletycznie zbudowana niż którekolwiek z bliźniąt. Jacen musiał więc pogodzić się z myślą, że poleci z tyłu, gdyż w przeciwnym razie groziło mu, że zostanie Na szczęście jego siostra obiecała, że w drodze powrotnej zamienią się miejscami. Słysząc, że silniki śmigacza typu T-23 z głośnym rykiem obudziły się do życia, chłopiec pokręcił się i usiadł. Usiłując przekrzyczeć szum rozgrzewających się repulsorów, Lowbacca warknął coś, co zabrzmiało jak rozkaz. Em Teedee pospieszył z tłumaczeniem. Pan Lowbacca życzy sobie, żęby wszyscy się upewnili, czy ich pasy bezpieczeństwa są dobrze zapięte. Ponad wszystko zależy mu na tym, by nikomu nie stało się nic złego Za chwilę startujemy. Lowbacca warknął coś po raz drugi, a android uznał za słuszne dokonać poprawki w tłumaczeniu. - Prawdę mówiąc, pan Lowbacca powiedział coś, co można było przetłumaczyć jako: Trzymajcie się! Startujemy! - Och, blasterowe błyskawice! Nie ma tutaj nawet pasów bezpieczeństwa! westchnął Jacen widząc, jak Jaina i Tenel Ka, siedzące z przodu, przypinają się do foteli. Zmodernizowana maszyna typu T-23 z lekkim szarpnięciem oderwała się od ziemi. Kiedy nabrała wysokości i przyspieszyła, rozległ się świst powietrza, przeciskającego się przez szczeliny między szybami iluminatorów i kadłubem. Jacen czuł uniesienie na myśl o tym, że leci, tym bardziej że za plecami słyszał trzeszczenie jonowych dopalaczy. Mimo iż było mu niewygodnie, cieszył się, że jest razem z przyjaciółmi.

Spadkobiercy Mocy

54 Spojrzał przez podrapaną szybę iluminatora i przekonał się, że Lowbacca leci tuż nad wierzchołkami najwyższych drzew. Oddalali się od akademii Jedi w kierunku tych rejonów dżungli, w których nikt nigdy jeszcze nie przebywał. Już wkrótce za porysowaną szybą było widać jedynie ciągnące się jak okiem sięgnąć drzewa, barwy równie soczystej zieleni jak intensywny błękit nieba nad głowami. Chociaż Jacena bardzo cieszył widok bujnej roślinności w dole, chłopiec poczuł, że zaczynają drętwieć mu nogi. Wkrótce jednak T-23 zanurkował i łagodnie osiadł na niewielkiej polanie. Mimo to Jacen miał wrażenie, że na skutek spowodowanego pracą silnika drżenia kadłuba, omal nie powypadały mu zęby. Jaina i Tenel Ka, siedzące w przedniej części kabiny, odpięły sprzączki pasów bezpieczeństwa i zgrabnie wyskoczyły ze śmigacza. Jacen z trudem wygrzebał się z luku, rozprostował zdrętwiałe nogi i niepewnie stanął na splątanych pędach poszycia dżungli. Obiema rękami zaczął masować mięśnie nóg, by pobudzić krew do krążenia. - Myślę, że w tej chwili nie potrafiłbym unieść nic większego niż listek powiedział. Lowie szybko dotarł do skraju polany i niecierpliwym gestem zachęcił innych, by szli za nim. - Pan Lowbacca mówi, że drzewo z zawieszonym dziwnym przedmiotem znajduje się w tamtej stronie - odezwał się Em Teedee. - Kilka jego gałęzi jest złamanych, więc rozpoznał je z powietrza bez trudu. Jaina popatrzyła w kierunku, w którym pokazywał Lowbacca. - No, to na co czekamy? - zapytała. Tenel Ka stanęła u boku młodego Wookiego, jakby przygotowywała się do wyrąbania szlaku w zaroślach. Jacen posłał długie, tęskne spojrzenie w kierunku wszystkich dziwnych roślin, które widział w pobliskim gąszczu, ale podążył za innymi i wkrótce zagłębił się w mroczną zieleń dżungli. Lowbacca wyciągnął rękę w stronę gałęzi gigantycznego drzewa Massassów, widocznego w oddali. Jego pień sprawiał wrażenie niewiele mniejszego niż zajmujące niemal całą powierzchnię planety wysokościowce na Coruscant. Jacen nie mógłby dosięgnąć nawet najniższych gałęzi ogromnego drzewa. Tymczasem Lowbacca chciał, żeby wszyscy się na nie wspięli! - Och - odezwała się Jaina, nieco zbita z pantałyku. - Nie zaszłabym daleko, gdybym miała się na nie wspinać. Korzystając z pomocy androida - tłumacza, Lowbacca zapewnił ich, że taka wspinaczka nie stanowi żadnego problemu dla Wookiego. Zaproponował, że wejdzie sam i obejrzy dziwny przedmiot, po czym zejdzie do pozostałych i złoży sprawozdanie, tak by wszyscy mogli zadecydować, co dalej. - My tymczasem poszukamy na ziemi - uzupełnił jego propozycję Jacen. - Może uda się nam znaleźć inne części tego... cokolwiek to jest. Miał nadzieję, że może znajdzie jakieś ciekawe zwierzęta, rośliny albo owady. Jaina i Tenel Ka zgodziły się bez wahania. Lowbacca przesunął włochatą dłonią po ciemnym paśmie, zaczynającym się nad jego lewym okiem. Zaczął wspinać się po

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 55 pniu drzewa. Po chwili dotarł do najniższych gałęzi, podciągnął się i wkrótce zniknął w gąszczu lisa. Jacen poczuł, że w jego żołądku burczy z głodu. Liczył na to, że Lowbacca się pospieszy. Troje młodych Jedi zaczęło spacerować wokół unieruchomionego śmigacza, przeszukując gąszcz zarośli. Bliźnięta i Tenel Ka zataczali coraz większe kręg wypatrując, czy nie znajdą czegoś ciekawego. Po kolei wykonywali zadane ćwiczenie, polegające na unoszeniu liści. Posługując się Mocą, wyciągali je spod krzaków i unosili. To samo robili z suchymi kawałkami kory z drzew i patykami spoczywającymi na wilgotnej, porośniętej mchem ziemi.

Lowbacca wrócił bardzo szybko, przeciskając ciało z trzaskiem łamanych gałązek i szelestem liści. Zeskoczył na ziemię obok nich i wydał gardłowy głośny ryk, charakterystyczny dla Wookiech. Jaina podbiegła do niego, z trudem ukrywając ciekawość i podniecenie. - Znalazłeś to, Lowie? Lowbacca zaczął energicznie kiwać głową. - Co to jest? - niecierpliwiła się Jaina. - Możesz nam to opisać? - Pan Lowbacca uważa, że jest to coś w rodzaju panelu z ogniwami słonecznymi przetłumaczył Em Teedee, kiedy Wookie skończył mówić. Później mały android zaczął szczegółowo opisywać dziwny przedmiot. Jaina poczuła, że na jej całym ciele tworzy się świerzbiąca gęsia skórka. - Hmmm - powiedziała. - Jeżeli się nie mylę, w okolicy powinny znajdować się inne części tego, co zobaczył Lowie. Szukajmy dalej. Tenel Ka sięgnęła do małej torby z żywnością, którą zabrała ze sobą, i wyjęła paczkę proteinowo-węglowodanowych herbatników. - Proszę - powiedziała. - Posiłek podczas poszukiwań. Wygłodniały Jacen rzucił się na herbatniki - Czego właściwie szukamy, Jaino? - zapytał, nie przestając rozgryzać chrupiącego ciasteczka. Zardzewiałych kawałków metalu, urządzeń, może jeszcze jednego panelu z ogniwami słonecznymi... - Jaina przysłoniła oczy i skierowała spojrzenie w głąb dżungli, otaczającej polanę ze spoczywającym na niej gwiezdnym skoczkiem. - Dopóki czegoś nie znajdziemy, będziemy zataczali coraz większe kręgi. To, czego szukamy, nie powinno być bardzo daleko. Jacen wyciągnął z kabiny śmigacza typu T-23 płaską manierkę z wodą, upił łyk, po czym wręczył ją siostrze. Jaina przełknęła kilka małych łyków, a potem przekazała manierkę Lowbacce. Później puściła się truchtem w stronę pnia ogromnego drzewa. Nie obejrzała się, żeby sprawdzić, czy inni podążają za nią, i ogarnięta wyrzutami sumienia, przygryzła wargę. W chwilach takich jak ta Jaina zawsze przejmowała dowodzenie, jak jej matka. Cóż jednak mogła na to poradzić? Jej rodzice uczyli wszystkie troje dzieci, żeby najpierw oceniały sytuację, rozważały wszystkie argumenty za i przeciw, a potem podejmowały decyzje.

Spadkobiercy Mocy

56

- Rozdzielimy się - powiedziała. - Doskonale! - podchwycił Jacen, który obchodził potężny pień drzewa, kierując się ku gąszczom zarośli. Jaina się uśmiechnęła, dobrze wiedząc, że podniecenie jej brata nie wynika z chęci znalezienia innych części tajemniczego przedmiotu, a z okazji buszowania w dżungli i przyglądania się żyjącym tam stworzeniom. Już miała zagłębić się w gąszcz krzaków, kiedy powstrzymało ją pytające warknięcie Lowbaccy. Em Teedee przetłumaczył: - Pan Lowbacca jest zdania, a ja chyba muszę oświadczyć, że się z nim zgadzam, iż gęstwiny krzaków w dżungli nie są bezpiecznym miejscem, żeby się rozdzielać. Nawet wówczas, jeżeli chodzi o przyspieszenie tempa poszukiwań. Chociaż Jaina niecierpliwiła się, chcąc zacząć poszukiwania jak najszybciej, przystanęła, by się zastanowić. Tenel Ka, która pochwyciła jej spojrzenie, oparła dłonie na biodrach i kiwnęła głową. - To jest fakt - powiedziała. Jaina ponownie przygryzła dolną wargę. Przez chwilę myślała, po czym postanowiła zmienić decyzję. - No, dobrze - oznajmiła. - Rozdzielimy się, ale tylko trochę; na tyle, żeby nie tracić się z oczu. Czy to wam odpowiada? Pomruki, jakie wydali inni na znak zgody, zostały zagłuszone przez głośne skrzeczenie, kiedy stado ptaków przypominających gady poderwało się do lotu z krzaków niedaleko miejsca, gdzie szperał Jacen. Po chwili chłopiec wyczołgał się na czworakach z gąszczu zarośli. Sprawiał wrażenie zdumionego, ale nie rozczarowanego. - Nie odkryłem niczego istotnego - oświadczył - ale jednak coś znalazłem. Wyciągnął rękę. Trzymał na dłoni upierzone tłuściutkie stworzenie, które siedziało pośrodku niewielkiego gniazda, sporządzonego z błyszczących włókien, i trzęsło się ze strachu. Jeszcze jedno zwierzątko. Jaina westchnęła z rezygnacją. Mogła się tego spodziewać. - A. Aha! - odezwała się Tenel Ka. Lowbacca pochylił się i przesunął owłosionym palcem po grzbiecie przerażonego stworzenia. - Popatrz, Jaino - ciągnął tymczasem Jacen, obróciwszy puchate gniazdo na dłoni. Wskazał na zaśniedziałe metalowe kółko, całkiem mocno trzymające się włókien gniazda. - Co to jest? Jakaś... sprzączka? - zapytała Jaina, która w końcu zrozumiała, o co chodzi jej bratu. Jacen kiwnął głową. - Podobna do tej, za pomocą której mocuje się siatkę bezpieczeństwa, używaną podczas awaryjnego lądowania. - Dobra robota - oznajmiła Tenel Ka, z całą powagą chwaląc chłopca. - No, to na co jeszcze czekamy? - zapytała Jaina. - Szukajmy dalej.

57

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Przez kilka następnych godzin nie znaleźli jednak niczego. Zbliżało się popołudnie i Jainę zaczynało ogarniać zniechęcenie. Jedynie Jacen był podniecony widokiem każdego nowego pełzającego stworzenia czy robaka, jakie znajdywali. - Bardzo proszę, żeby starał się pan chociaż trochę bardziej uważać - usłyszała Jaina nagle głosik Em Teedee. - To już dzisiaj trzecie wgniecenie mojej obudowy, a nie liczę zadrapań od gałęzi, między którymi się pan przeciskał. A więc gdyby zechciał pan zwracać większą uwagę... Nagle Lowbacca, stojący za dużą kępą krzaków, porośniętych pnączami dzikiej winorośli, wydał głośne zdumione szczeknięcie, zagłuszając dalsze narzekania androida - tłumacza. - Och! Och, wielkie nieba! Panienko Jaino, paniczu Jacenie, panienko Tenel Ka! Głosik Em Teedee brzmiał tak donośnie, że wystraszył nie tylko Jainę, ale i kilka latających stworzeń. - Bardzo proszę przyjść tutaj jak najszybciej! Pan Lowbacca dokonał ważnego odkrycia! Nie potrzebując dalszej zachęty, wszyscy pospieszyli, by przekonać się, co znalazł młody Wookie. Jaina czuła, że jej serce wali jak młotem. Domyślała się, co zobaczy, i to napawało ją przerażeniem. Pracowali w dużym pośpiechu, kalecząc i raniąc dłonie podczas ściągania pędów roślin, osłaniających stertę metalowych szczątków. Jaina aż wstrzymała oddech na widok tego, co w końcu ukazało się ich oczom. Zobaczyła owalną, matową osłonę kabiny pilota, przeznaczonej tylko dla jednej osoby, oraz jeden kanciasty panel z ogniwami słonecznymi, przecięty krzyżującymi się wspornikami. Drugiego nie było, ale Jaina wiedziała, że znajdzie ów panel na wierzchołku drzewa, gdzie wypatrzył go Lowbacca. Mimo to kształty gwiezdnego statku nie pozostawiały żadnych wątpliwości. Był to roztrzaskany imperialny myśliwiec typu TIE.

Spadkobiercy Mocy

58

ROZDZIAŁ

9 - Ale skąd się wzięła taka maszyna tutaj, w dżungli na Yavinie Cztery? - napytała zaniepokojona Tenel Ka, zwężając oczy do szparek, ale nie przestając pomagać przyjaciołom w usuwaniu szczątków roślin z kadłuba uszkodzonego myśliwca. - Czy to imperialny statek szpiegowski Jaina pokręciła głową. Wykluczone - oświadczyła z całą stanowczością. - Myśliwce typu TIE były maszynami krótkiego zasięgu, używanymi dosyć dawno przez Imperium. Nie miały napędu umożliwiającego latanie w nadprzestrzeni, a zatem istnieje tylko kilka możliwość, żeby mogły się tu pojawić. Jacen chrząknął. - No cóż, wydaje mi się, że znam jedną z nich - oświadcz - To by jednak oznaczało, że ten statek musi mieć... policzmy... - Ponad dwadzieścia lat - westchnęła Jaina, kończąc zdanie, zaczęte przez brata. Lowbacca wydał krótkie pytające warknięci. Tenel Ka w dalszym ciągu wyglądała na zakłopotaną. Jaina pospieszyła z wyjaśnieniem - Kiedy Imperium zbudowało pierwszą Gwiazdę Śmierci, były to na owe czasy najbardziej śmiercionośna broń, jaką kiedykolwiek wynaleziono. Wyprodukowano ją, niszcząc Alderaan rodzinną planetę mojej matki. Później Gwiazda Śmierci przyleciała tu, w okolice czwartego księżyca Yavina, żeby zniszczyć bazę Rebeliantów. Nie przestając mówić, Jaina usunęła ostatni pęd roślinności z kadłuba myśliwca typu TIE, po czym zajrzała w głąb kabiny. Nie zauważyła tam niczyich kości. Wślizgnęła się do brudnego, cuchnącego pleśnią pomieszczenia. - Bardzo wielu rebelianckich pilotów zginęło w pojedynkach z myśliwcami TIE, chroniącymi Gwiazdę Śmierci - odezwał się Jacen, podejmując opowiadanie w miejscu, w którym przerwała jego siostra. - Z pewnością wiele takich maszyn musiało zostać zestrzelonych. Jaina zmarszczyła nos, chłonąc woń pleśni i spoglądając na zapieczone dzwignie sterownicze. Przeciągnęła palcami po panelach nawigacyjnych w kabinie, po czym zamknęła oczy. Zaczęła się zastanawiać nad tym, jak musiały wyglądać wszystkie urządzenia, kiedy było się pilotem myśliwca, biorącego udział w bitwie o Yavin Cztery.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 59 Wyobraziła sobie widok nieprzyjacielskiej maszyny, nurkującej ku jej myśliwcowi. Wrogi pilot zaczął posyłać ku jej maszynie smugi laserowych błyskawic. Trafił w silnik, wskutek czego jej niewielki myśliwiec wymknął się spod kontroli, zaczął koziołkować... Tok jej myśli został przerwany przez Jacena. - W końcu jednak, podczas ostatniego ataku, nasz ojciec zapewnił osłonę X skrzydłowcowi, pilotowanemu przez Luke’a Skywalkera. To właśnie nasz wujek odpalił torpedy, które spowodowały eksplozję Gwiazdy Śmierci. Tenel Ka poważnie kiwnęła głową, a przewiązane złocisto - rude włosy zadrżały na jej głowie niczym wieniec. - A dlaczego nosi nazwę myśliwca typu TIE? - zapytała. Jaina uniosła głowę i nie wychodząc z kabiny pilota, powiedziała: - Ponieważ jest napędzany dwoma identycznymi silnikami jonowymi. T-I-E, widzisz? Pochyliwszy głowę, przeczołgała się do pulpitu kontrolnego silników, umieszczonego w tylnej części kabiny, zwolniła zaczepy i odchyliła zaśniedziałą metalową płytę. Z kryjówki we wnętrzu panelu wyskoczył jakiś mały gryzoń i przeraźliwie piszcząc, rzucił się do ucieczki, po czym wyskoczył z kabiny przez niewielki otwór w kadłubie. Jaina zaczęła grzebać w silnikach, pragnąc sprawdzić ich stan i przekonać się, czy zbutwiałe przewody i węże doprowadzające paliwo będą nadawały się do użytku. Stwierdziła, że główne rozruszniki są w niezłym stanie, choć zapewne będzie musiała przeprowadzić kilka testów, by upewnić się, czy działają. W swojej komnacie w świątyni miała mnóstwo części zapasowych. Wycofała się z przedziału silnikowego, niespiesznie wstała, po czym wychyliła głowę z kabiny. Przesunęła po powierzchni kadłuba uszkodzonej maszyny palcami, na których miała kilka odcisków. - Wiecie co, myślę, że moglibyśmy to zrobić - oświadczyła. Oczy wszystkich zwróciły się w jej stronę, a na twarzach malowało się to samo nieme pytanie. - Uważam, że moglibyśmy naprawić ten myśliwiec typu TIE - powiedziała. Jej brat, nie kryjąc zdumienia, przez chwilę spoglądał w milczeniu na siostrę. Później uderzył się otwartą dłonią w czoło. - Nie podoba mi się to wszystko - oznajmił.

Kiedy jęk silnika gwiezdnego skoczka ucichł w oddali, przerażone stworzenia żyjące w dżungli zaczęły z wolna się uspokajać. Przemykały po ziemi w gąszczu krzaków, a drapieżniki rozglądały się za nowymi ofiarami. Latające stworzenia przelatywały i drzewa na drzewo, głośno skrzecząc. Całkowicie zapomniały o intruzach, którzy zakłócili ich spokój. Najniższe gałęzie krzewów, rosnące niemal przy samej ziemi, nagle się rozchyliły. Ukazała się zniszczona, rozdarta czarna rękawica, która odsunęła na bok ciernisty konar.

Spadkobiercy Mocy

60 Po chwili z kryjówki na zdeptaną murawę niewielkiej polany wyszedł pilot uszkodzonego myśliwca typu TIE. - Poddanie się oznacza zdradę - mruknął do siebie, jak czynił to wiele razy przedtem. W ciągu wielu długich lat, spędzonych samotnie w ostępach dżungli, porastającej powierzchnię Yavina Cztery, słowa te stały się dla niego czymś w rodzaju litanii. Wychudzone ciało mężczyzny było okryte strzępami ochronnego kombinezonu, podobnego teraz bardziej do łachmanów. W czasie wielu lat, spędzonych w dżungli, imperialny pilot cerował go i łatał kawałkami skór różnych zwierząt. Lewa ręka pilota, złamana podczas katastrofy, zrosła się pod dziwnym kątem i teraz sterczała wykrzywiona ku górze jak spróchniała gałąź. Mężczyzna wyszedł na polanę i nie zwracając uwagi na trzask gałązki pod starymi butami, skierował się ku miejscu, gdzie rozbiła się jego maszyna. Zamaskował ją przed wielu laty, chcąc ukryć przed wścibskimi oczami Rebeliantów. Teraz jednak, mimo tylu starań i upływu wielu lat, została odkryta. - Poddanie się oznacza zdradę - powtórzył do siebie. Popatrzył na kadłub maszyny, chcąc ocenić, ile szkód wyrządzili rebelianccy szpiedzy.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

61

ROZDZIAŁ

10 Z każdym kolejnym dniem Tionna zwiększała stopień trudności ćwiczeń, które nakazywała wykonywać młodym uczniom Jedi. Czworo przyjaciół spędzało coraz więcej czasu, doskonaląc umiejętność posługiwania się Mocą. Jaina, Jacen, Lowie i Tenel Ka korzystali z każdej okazji, żeby powracać na miejsce katastrofy imperialnego myśliwca typu TIE. Za namową Jainy traktowali problem naprawy uszkodzonej maszyny jak ćwiczenie grupowe... chociaż podczas wypraw w odległe rejony dżungli zawsze pamiętali o wykonywaniu zadanych ćwiczeń. Jaina, chociaż nie miała się czym chlubić, musiała przyznać, że jednym z motywów jej postępowania był fakt, iż zazdrościła Lowbacce. Ona też chciała mieć własną maszynę, którą mogłaby latać nad drzewami. Pociągało ją także wyzwanie, jakie przedstawiał uszkodzony myśliwiec. Jego wiek i skomplikowana budowa stanowiły jedyną w swoim rodzaju możliwość nauczenia się czegoś więcej z zakresu mechaniki. Jaina nie mogła przepuścić tej okazji. A jednak najważniejszym powodem podjęcia się tego zadania i prawdopodobnie jedynym, dla którego pracowali razem, nie marudząc, było zacieśnianie się więzów przyjaźni między całą czwórką. Przyjaciele nauczyli się działać jako zespół, wykorzystując swoje zalety i kompensując wzajemne słabości. Nici ich przyjaźni splatały się i wiązały, tworząc wzór równie prosty co wytrzymały. Więź ta obejmowała także Em Teedee, który nauczył się wypowiadać odpowiednie uwagi we właściwym czasie. Mały android stopniowo zaczął nawet być traktowany jak pełnoprawny członek grupy. Przez większość czasu Jaina zajmowała się problemami natury mechanicznej, podczas gdy Lowbacca skupił się na systemach komputerowych. Jacen miał mnóstwo okazji obserwowania i badania okazów miejscowej fauny, chociaż oficjalnie „przetrząsał” pobliskie gąszcze i zarośla w poszukiwaniu brakujących albo uszkodzonych części. Od czasu do czasu powracał śmigaczem młodego Wookiego do wielkiej świątyni, by zabierać stamtąd zapasowe części, potrzebne jego siostrze lub Lowbacce. Tenel Ka pracowała przeważnie w milczeniu, robiąc wszystko, co musiało być zrobione. Okazywała się niezastąpiona zwłaszcza wówczas, kiedy trzeba było

Spadkobiercy Mocy

62 przyciągnąć nową plastalową płytę w celu załatania jakiegoś większego otworu w kadłubie imperialnej maszyny. - Hej, Tenel Ka! - zawołał nagle Jacen. Czy wiesz, co wydaje dźwięk: Ha, ha, ha... łup? Dziewczyna z Dathomiry zwróciła na niego poważne szare oczy, lśniące jak wypolerowane kamienie. - Nie wiem. - Android, który usłyszał dobry dowcip i stracił głowę! - wyjaśnił Jacen, a potem zaczął zanosić się od śmiechu. - A. Aha. - odparła Tenel Ka. Przez chwilę rozmyślała, po czym dodała bez śladu rozbawienia w głosie. - Tak, to było bardzo śmieszne. Pochyliła się, wracając do poprzedniej pracy. Od czasu do czasu Lowbacca wspinał się na wierzchołek jakiegoś drzewa i oddawał medytacjom czy tylko cieszył się samotnością. Młody Wookie lubił być sam, gdyż wówczas nie musiał odzywać się do nikogo. Także Tenel Ka robiła sobie krótkie przerwy, w czasie których gimnastykowała się i ćwiczyła mięśnie. Przedzierała się wówczas przez gąszcze dżungli albo wspinała na drzewa. Jaina jednak nie oddalała się od uszkodzonej maszyny. Starała się jak najlepiej poznać jej wszystkie zakamarki, żeby móc wyobrazić sobie, do czego będzie mogła jej używać. Kiedy zajmowała się naprawami, nie zwracała uwagi, czy pozycja ciała uchybia jej godności czy też jest niewygodna. W pewnej chwili, nie wstając z fotela pilota, wsunęła głowę pod pulpit konsolety kontrolnej. Pracowała skulona, leżąc na brzuchu i machając nogami, kiedy poczuła, jak ktoś żartobliwie szturchnął ją w łydkę. Wyczołgała się spod pulpitu, a wówczas Lowbacca wręczył jej komputerowy notatnik z zarejestrowanymi w pamięci schematami i wykazami podzespołów myśliwca typu TIE, przepisanymi z głównego archiwum ośrodka komputerowego w wielkiej świątyni. Jaina rzuciła okiem na urządzenie i przyjrzała się liście komputerowych części, których potrzebował Lowbacca. - Jacen powinien znaleźć je bez trudu - powiedziała. - Większość zresztą i tak mam w swojej komnacie. - Pan Lowbacca chciałby wiedzieć - odezwał się metaliczny głosik Em Teedee jakim systemem chciałabyś się zająć w następnej kolejności. Jaina zmarszczyła czoło, usiłując zebrać myśli. - Postanowiliśmy, że nie będziemy potrzebowali uzbrojenia - odparła. Przypuszczam, że laserowe działka funkcjonują prawidłowo, ale nie zamierzam podłączać ich do pokładowej sieci komputerowej. Wydaje mi się, że następnym krokiem mogłoby być zajęcie się systemami energetycznymi. Prawie wcale do ruch nie zaglądałam. Jacen i Tenel Ka postanowili przyłączyć się do rozmowy. - Będziesz potrzebowała drugiego panelu z ogniwami słonecznymi - oznajmiła dziewczyna z Dathomiry. - Tego, który spoczywa na gałęziach drzewa. Jacen puścił do niej perskie oko i używając jej własnych słów, zapytał:

63

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Czy to fakt? Tenel Ka się nie uśmiechnęła, ale kiwnęła głową, przyznając mu rację. Jacen skrzyżował ręce na piersi. Sprawiał wrażenie zadowolonego z siebie. - Czy ktoś jeszcze pamięta, jakie ćwiczenie zadała nam dzisiaj Tionna? - Unoszenie przedmiotów przez dwóch lub większą liczbę uczniów, pomagających sobie przy tej pracy - odparła bez wahania Tenel Ka. Jaina klasnęła w dłonie i zatarła je, po czym wyskoczyła z ciasnej kabiny pilota. - No, to na co jeszcze czekamy? - zapytała. Zadanie okazało się trudniejsze, niż początkowo przypuszczali, ale w końcu udało im się je wykonać. Najpierw Lowie i Tenel Ka wspięli się na wierzchołek drzewa, by usunąć mchy i gałęzie utrzymujące oderwany panel. Tenel Ka zabezpieczyła go cienką linką, wyciągniętą z kieszeni pasa, a Lowbacca dodatkowo przewiązał go mocnymi pędami dzikiej winorośli, pragnąc uchronić ciężką płytę przed spadnięciem. Jaina i Jacen przyglądali się ich pracy z niższych gałęzi drzewa, wyciągając szyje, żeby lepiej widzieć. - Wszyscy gotowi? - zapytał Jacen. - W takim razie próbujemy się skupić. Odczekał chwilę, żeby dać przyjaciołom szansę przyjrzenia się panelowi z ogniwami słonecznymi, połyskującemu w padającym z góry rozproszonym świetle. Wszyscy skupili się na oderwanej płycie, starając się otoczyć ją myślami. - Teraz - odezwała się Jaina. W tej samej chwili wszyscy zaczęli myśleć o tym, że popychają ciężki przedmiot, starając się go poruszyć. Łagodnym, ostrożnym ruchem unieśli panel znad gałęzi, na której spoczywał przez dziesięciolecia. Wielka płaska sześciokątna płyta przez chwilę kołysała się w powietrzu, po czym zaczęła z wolna się obniżać. Tenel Ka starała się, aby jej linka była przez cały czas naprężona. Równocześnie pomagała sobie Mocą, żeby zmniejszyć ciężar opuszczanego przedmiotu. Współdziałając, wszyscy czworo opuścili panel o kilka gałęzi rosnących poniżej tej, na której spoczywał. Tenel Ka i Lowbacca odczepili końce pędów winorośli i linkę od wyższej gałęzi i ponownie przewiesili przez niższą, na której wspierał się teraz panel. Nie obyło się bez kilku drobnych błędów. Umysłowa współpraca czworga przyjaciół nie przebiegała tak harmonijnie jak początkowo sądzili, i zdarzało się nieraz, że ich myślowy uchwyt słabł albo całkiem zanikał. Pędy winorośli i linka Tenel Ka spełniły jednak swoją rolę i zapobiegły katastrofie. Kiedy w końcu uczniowie Jedi, wyczerpani umysłową pracą opuścili panel na ziemię i przenieśli w pobliże kadłuba myśliwca, wszyscy byli spoceni i ciężko oddychali. Wydawszy ni to jęk, ni to umęczone westchnienie, Jaina ciężko opadła na ziemię obok imperialnej maszyny. Wkrótce jednak położyła się na plecach, przez chwilę nie zwracając uwagi na to, że jej włosy będą równie rozczochrane i pełne gałązek i liści jak zazwyczaj czupryna brata.

Spadkobiercy Mocy

64 Lowie rzucił każdemu pakiet z jedzeniem, wyjęty z koszyka z zapasami, który każdego dnia zabierali ze sobą. Porcja, przeznaczona dla Jainy, wylądowała na jej brzuchu. Dziewczyna przetoczyła się na bok, burknąwszy z udawaną rezygnacją. Kiedy jednak jej spojrzenie padło na ogromną dziurę w kadłubie uszkodzonego myśliwca typu TIE, nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. - Wiecie, co? - zapytała, opierając brodę na dłoni. - Założyłabym się, że w tym pudle jest dość miejsca na zainstalowanie jednostki napędu nadświetlnego. - Powiedziałaś, że myśliwce TIE były maszynami krótkiego zasięgu przypomniała jej Tenel Ka. Lowie, kiedy zastanowił się nad propozycją, zareagował przeciągłym warknięciem. Jacen tylko jęknął, kiedy pomyślał, że będzie to oznaczało dodatkową pracę. - Zostały zaprojektowane jako maszyny krótkiego zasięgu - rzekła Jaina. - Nigdy nie instalowano na nich jednostek napędu nadświetlnego, ponieważ Imperator nie chciał ograniczać ich zdolności manewrowej. Jacen parsknął. - A może tylko nie chciał, by piloci mogli ratować się szybką ucieczką z poła walki. Jaina odwróciła się w jego stronę i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. - Muszę przyznać, że nigdy nie pomyślałam o takiej możliwości - powiedziała. Na jej twarzy malował się entuzjazm, kiedy popatrzyła po kolei na wszystkich przyjaciół. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, żeby wyposażyć tę maszynę w jednostkę napędu nadświetlnego, prawda? Tata dał mi nawet jedną w prezencie, żebym mogła przy niej majstrować. - Istnieje taka możliwość - przyznała Tenel Ka, ale bez przesadnego entuzjazmu. Jaina wiedziała, że wszyscy są zmęczeni. Kiedy rozważała różne możliwości, jej myśli rwały jednak jak górski potok. Błyskawicznie się zdecydowała. - No, dobrze, w takim razie wracajmy do akademii - oznajmiła. - Chciałabym dokonać tam kilku pomiarów. Dzisiaj i tak się napracowaliśmy. Jacen westchnął z ulgą. - Myślę, że to najlepszy pomysł, jaki miałaś w ciągu ostatnich kilku godzin. Następnego popołudnia, kiedy znów pracowali przy imperialnym statku, Jacen leżał na brzuchu. Wsparł policzek na dłoni i obserwował wilgotną ziemię pod plątaniną nisko rosnących gałązek gęstych krzaków. Pamiętał, żeby jego nogi wystawały spod gałęzi, na wypadek, gdyby inni oderwali się od pracy i chcieli szybko go odnaleźć. Nie spodziewał się jednak, żeby odczuwali taką potrzebę. Od strony kadłuba dolatywały odgłosy świadczące o tym, że Jaina i pozostali pracują przy instalowaniu jednostki napędu nadświetlnego. Stłumione mlaśnięcie ujawniło chłopcu, ze Tenel Ka i Lowbacca posłużyli się pojemnikiem z uszczelniaczem, by wypełnić szczeliny i zamocować na nowo oderwany panel z ogniwami słonecznymi. Wszyscy byli tak zajęci, że Jacen mógł znów bez

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 65 przeszkód oddawać się poszukiwaniu „zagubionych części”, co go najbardziej pociągało. Zafascynowany, przyglądał się, jak stworzenie o kształcie liścia i dokładnie takiej samej niebieskawozielonej barwy, przyczepiło się do najniższej gałązki krzewu. Następnie wyciągnęło długi brunatny język i rozpłaszczyło go na łodydze w ten sposób, że był niemal całkowicie niewidoczny. Jacen wyczuwał podniecenie dziwnego stworzenia. Wkrótce kilka małych owadów, zapewne zwabionych nęcącym zapachem, którego Jacen nie wyczuwał, wylądowało na „gałęzi” i przykleiło się na dobre. Jacen zachichotał i pokręcił głową widząc, że zwierzątko wciągnęło język z cichym, ale słyszalnym siorbnięciem. Kiedy stworzenie przypominające liść w końcu odpełzło, Jacen, nie widząc na ziemi niczego ciekawego, od niechcenia lekko potrząsnął gałęzią krzaku. W nagrodę usłyszał cichy szelest i obok jego ręki upadł niewielki przedmiot. Jacen podniósł go i obejrzał. Była to metalowa odznaka imperialna. Chłopiec obrócił prostokątny kawałek metalu w palcach, ale kiedy kątem oka ujrzał znajomy błysk, odruchowo zamknął odznakę w dłoni. Na czworakach, pełznąc tyłem, wycofał się spod krzaków, po czym wstał i pospieszył do myśliwca. - Zobaczcie, co znalazłem! - krzyknął. Biodra i nogi jego siostry wystawały pod dziwacznym kątem z kabiny, w której zapewne usiłowała przymocować jakiś element napędu nadświetlnego do pokładu za fotelem pilota. Jacen usłyszał jej stłumiony głos. - Za chwileczkę. Potrzebuję teraz punktowej zgrzewarki. Tenel Ka, stojąca z drugiej strony kabiny, wręczyła jej potrzebne urządzenie. Dziewczyna z Dathomiry i Lowbacca, ocierając resztki szczeliwa z dłoni, obeszli kadłub myśliwca, by przekonać się, co znalazł Jacen. - Jakaś broszka? - zapytała Tenel Ka, z uwagą obracając przedmiot we wszystkie strony. Jacen pokręcił głową. - Odznaka imperialna. Musiała odpaść od munduru. - Już jestem - odezwała się Jama Wygrzebała się z ciasnej kabiny pilota i zgrabnie zeskoczyła na ziemię. To powinno wystarczyć. Jacen podał jej odznakę, ale jego siostra obojętnie kiwnęła głową. - Popatrz, co jeszcze znalazłem - ciągnął Jacen, pokazując, wokół której było owinięte coś przezroczystego i błyszczącego. Jaina wydała dźwięk będący czymś pośrednim między parsknięciem a śmiechem, po czym cofnęła się o krok, tak na wszelki wypadek. - Wspaniale - powiedziała. - Właśnie tego mi brakowało. Jeszcze jednego kryształowego węża, który mógłby uciec. Jacen postanowił zastosować taktykę, na którą jego siostra z pewnością nie będzie mogła pozostać obojętna.

Spadkobiercy Mocy

66 - Och - westchnął z demonstracyjną rezygnacją. Pokazuję ci go dlatego, ponieważ zawsze jesteś taka dobra w konstruowaniu różnych rzeczy. Myślałem, że mogłabyś zaprojektować taką klatkę, z której nie potrafiłby uciec. Ale, rzecz jasna, jeżeli naprawdę wydaje ci się, że nie możesz... Zobaczył, że twarz jego siostry rozjaśnia się w odpowiedzi na to wyzwanie. Po chwili jednak bursztynowopiwne oczy Jainy się zwęziły. Jacen zrozumiał, że siostra przejrzała jego podstęp. - To był cios poniżej pasa - oświadczyła. - Dobrze wiesz, że mogłabym... Pokręciła głową, westchnęła z udawanym rozdrażnieniem, po czym równie demonstracyjnie zaczęła udawać pogodzoną z losem. - No, dobrze, niech ci będzie! Zbuduję nową klatkę dla twoich kryształowych węży... - Dziękuję - powiedział szybko Jacen, obawiając się, że Jaina zmieni zdanie. Jesteś najwspanialszą siostrą w całej galaktyce! Jaina się obruszyła. - Tylko żebyś nie przynosił nowego węża do komnaty, dopóki nie zbuduję ci tej klatki! - Zgoda - oświadczył Jacen. - Będę trzymał go w innym bezpiecznym miejscu, na przykład w luku towarowym. Czy mogłabyś teraz oddać mi tę imperialną odznakę? Jaina rzuciła mu blaszkę. Jacen schwycił ją w locie, po czym zaczął polerować, pocierając o rękaw bluzy. - Zastanawiam się, czy przypadkiem nie należała do pilota - powiedział. Lowbacca popatrzył na kadłub maszyny typu TIE, a potem przeniósł spojrzenie z powrotem na Jacena i burknął coś, co zabrzmiało jak pytanie. - Pan Lowbacca uważa za niemożliwe, żeby pilot przeżył katastrofę, nawet jeżeli wstrząs, wywołany katastrofą maszyny został trochę złagodzony przez gałęzie drzew Massassów - odezwał się Em Teedee. Tenel Ka, nie mrugając powiekami, rozejrzała się po miejscu katastrofy. - Żadnych kości - stwierdziła. Jacen wzruszył ramionami. - Po dwudziestu latach to nic dziwnego. W tej dżungli nie brakuje padlinożerców. Na twoim miejscu nie dziwiłbym się, że nie zostało z niego ani śladu. Chłodne szare oczy Tenel Ka świadczyły o tym, że dziewczyna nie została przekonana. Mimo to kiwnęła głową. - To możliwe. Wszyscy czworo pracowali w zgodnym milczeniu, mocując ostatnią plastalową płytę wokół otworu w uszkodzonym kadłubie. Potem, kiedy pozostałych troje uszczelniało obrzeża wolno schnącym szczeliwem, Jacen zaczął znów buszować w gąszczach krzaków. Wiedział, że nie powinien znikać z oczu trojga przyjaciół na czas dłuższy niż kilka sekund, ale przecież przeszukał już wszystkie chaszcze widoczne z miejsca katastrofy. Obiecując sobie, że nie będzie go tylko przez parę minut, Jacen przedarł się przez szczególnie gęstą kępę krzewów o ciemnozielonych liściach. Zdumiony stwierdził, że znalazł się na polanie tak małej, iż mógłby dotknąć przeciwległych krańców

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 67 wyciągniętymi rękami. Na ziemi nie było widać żadnych roślin, jakby miejsce to deptano tak często, że stratowano wszystkie, które kiedyś wyrosły. Z przeciwległego krańca odchodziła w głąb dżungli... ścieżyna! Była wąska, ale także sprawiała wrażenie bardzo często uczęszczanej. Natychmiast zapominając o obietnicy, że nie będzie się oddalał, Jacen puścił się ścieżką, wiodącą miedzy gąszczami zarośli. Drzewa Massassów, rosnące po bokach i tworzące coś w rodzaju zagajnika, były młodsze niż gdzie indziej, a ich gałęzie sięgały do samej ziemi. Możliwe, że właśnie dlatego żadne z przyjaciół chłopca nie zauważyło ścieżki z góry, z wierzchołka drzewa. Kiedy Jacen zagłębił się w las, przekonał się, że dżungla staje się coraz gęstsza, coraz mroczniejsza. Skrzeczenia, warczenia i wycia dobiegające z lasu z każdą chwilą wydawały się coraz okropniejsze. W pewnej chwili Jacen uzmysłowił sobie, że znalazł się o wiele za daleko od przyjaciół. Chciał zawrócić, ale właśnie dotarł na skraj innej polany. Jej środkiem płynął niewielki strumień. Jakieś stworzenie zbudowało tamę w poprzek łożyska, żeby skierować część nurtu do kolistego płytkiego stawu. Na brzegu strumienia rosło wielkie pochyłe drzewo Massassów. O jego pień opierało się z obu stron kilka grubych, długich gałęzi porośniętych mchem i paprociami, tworząc coś na kształt prymitywnego szałasu. Zapewne była to kryjówka zwierzęcia, ścieżką którego podążał Jacen. Chłopiec zapuścił myślową wić do wnętrza szałasu, ale nie wyczuł niczego większego niż owady i robaki żyjące w pobliżu. Słysząc głośne uderzenia serca w piersi, obszedł mały staw i zbliżył się do skleconej byle jak konstrukcji. Wiedział, że powinien zachowywać się ostrożniej. Czymże jednak mogło być to dziwne miejsce? A jeżeli żyjące tu stworzenie jest drapieżnikiem? Co zrobiłoby, gdyby wróciło i zastało Jacena przyglądającego się szałasowi? Chłopiec podskoczył, usłyszawszy nagle głośny trzask... ale był to jedynie odgłos gałązki łamiącej się pod jego stopą. Pochylił się, chcąc zajrzeć przez otwór między gałęziami... i aż wstrzymał oddech na widok tego, co zobaczył. Jedna trzecia część ogromnego pnia drzewa Massassów została wydrążona, by utworzyć solidną suchą jamę, na tyle wysoką, że mógłby wyprostować się w mej mężczyzna. Jacen ujrzał podwyższenie, zarzucone suchymi liśćmi i częściowo okryte wystrzępioną płachtą. Domyślił się, że pełniło funkcję łoża. W pobliżu podwyższenia zobaczył krzesło, sporządzone domowym sposobem. Nieco dalej, pod przeciwległą ścianą jaskini ułożono stertę części zapasowych obok stosu suszonych owoców, winogron i jagód. Na samym wierzchołku stosu umieszczono koszmarny czarny czerep. Miał trójkątne oczodoły i maskę umożliwiającą oddychanie, zakończoną parą gumowych węży. Jacen domyślał się, że kiedyś musiały być dołączone do zbiornika z powietrzem. Był to z całą pewnością hełm pilota imperialnego myśliwca typu TIE. Jacen potknął się, gdy się wycofywał, żeby znaleźć się jak najdalej od jaskini. Nie mógł złapać tchu, niemal się dusił. Potknął się po raz drugi, po czym przewrócił się o niewielki kamienny krąg otaczający palenisko. Nabrał trochę popiołu i piasku, którym

Spadkobiercy Mocy

68 go przysypano, i przez chwilę przytrzymał w drżących dłoniach. Popioły były jeszcze ciepłe! Jacen zerwał się na równe nogi i puścił z powrotem wąską ścieżyną. Biegł jak mógł najszybciej, ani trochę nie zważając na gałęzie, które smagały go po twarzy, ani na ciernię czepiające się tkaniny jego kombinezonu. Nie przejmował się zwierzętami, które płoszył z leśnych kryjówek. Nie zwolnił, dopóki nie dobiegł do kępy gęstych zarośli w pobliżu miejsca katastrofy imperialnego myśliwca. Przedarł się na niewielką polanę i nie przestając biec w stronę wraku, wołał: - Jaino! Tenel Ka! Lowie! On jest tutaj. On żyje. Pilot myśliwca nie zginął podczas katastrofy! Wszyscy troje unieśli głowy i spojrzeli na niego z bezgranicznym zdumieniem. Jednak w tej samej chwili Jacen usłyszał za plecami szmer liści i trzask łamanych gałęzi, przez które ktoś się przedzierał. Odwrócił się i zobaczył wynędzniałego, obdartego i zarośniętego mężczyznę, wyłaniającego się z gąszczu zarośli. Twarz przybysza, odzianego w poszarpany lotniczy kombinezon, była poorana głębokimi bruzdami. Jedna ręka, wykrzywiona pod dziwnym kątem, była okryta opancerzoną rękawicą, sporządzoną z czarnej skóry. Jednak palce trzymały pewnie niezgrabny staromodny blaster. A lufa broni była wymierzona w stronę młodych uczniów Jedi. - Tak - odezwał się chrapliwie pilot imperialnej maszyny. - Jak widzicie, nie zginąłem podczas katastrofy. Jesteście moimi więźniami.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

69

ROZDZIAŁ

11 Kiedy imperialny pilot spoglądał przez ułamek sekundy w inną stronę, Tenel Ka zareagowała błyskawicznie, zachowując się tak, jak nauczyły ją kiedyś inne kobiety, wojowniczki z Dathomiry. - Uciekajcie! - krzyknęła do przyjaciół, doskonale wiedząc, co robić. Obróciła się na piecie i skoczyła w sam środek najbliższego gąszczu splątanych gałęzi, chcąc uniknąć spodziewanego strzału z blastera. Tenel Ka zareagowała tak szybko, że byłyby z niej dumne nawet dathomirskie nauczycielki, zahartowane w niejednym boju. To właśnie one wpoiły dziewczynie cztery główne reguły taktyki, z których teraz skorzystała: Wywieść nieprzyjaciela w pole. Zrobić to, czego nie oczekuje. Zaskoczyć go nieprzewidzianą reakcją. Nie tracić czasu na rozmyślania. Tenel Ka zaczęła się przedzierać przez gęstwinę splecionych kolczastych gałęzi i błękitnolistnych krzewów. Palcami, rozczapierzonymi jak szpony, rozsuwała gałęzie na boki, tworząc przejście, które zamykało się tuż za jej ciałem. Oddychała z wysiłkiem, prąc wciąż naprzód. Nie zwracała uwagi na ból i rany, zadawane przez kolce kaleczące jej obnażone ręce i nogi. Łuskowy pancerz wprawdzie nieco osłaniał najważniejsze części jej ciała, ale złocistoruda grzywa falowała za jej głową, zaczepiając o łodygi. Kolczaste gałęzie wyrywały całe pasma włosów. Dziewczyna raz po raz syczała z bólu, ale zaciskała zęby i pędziła dalej. Dlaczego jednak nie słyszała odgłosów świadczących o tym że inni także rzucili się do ucieczki? Nagle uszu Tenel Ka dobiegł głośny huk i w krzakach, nieco na lewo od niej, pojawił się jaskrawy płomień. To pilot myśliwca typu TIE wystrzelił do niej z blastera! Tenel Ka poczuła swąd płonących liści i gotujących się soków, krążących w gałęziach krzaków. Upadła na ziemię, przeturlała się kilka razy, po czym zerwała i zmieniwszy

Spadkobiercy Mocy

70 kierunek, pobiegła, ile sił w nogach. Wiedziała, że gdyby teraz się poddała, imperialny pilot by ją zabił. Nie wątpiła w to ani trochę. Już nie. Myślała jedynie o tym, żeby znaleźć się jak najdalej od mężczyzny. Biegła przez las, raz po raz zmieniając kierunek, pragnąc zmylić przeciwnika. Pod jej stopami trzaskały łamane gałązki, ale Tenel Ka się tym nie przejmowała. Nie zwracała uwagi na to, dokąd biegnie... a kierowała się w tę stronę, gdzie dżungla Yavina Cztery była jeszcze bardziej niedostępna. Lowbacca wahał się tylko ułamek sekundy dłużej. Wydawało mu się, że w jednej chwili Tenel Ka krzyknęła, żeby uciekali, i dosłownie zniknęła, pogrążając się w najbliższych krzakach. Pilot myśliwca typu TIE obrócił się i skierował lufę blastera w miejsce, w którym ostatnio widział Tenel Ka, a Lowbacca wykorzystał tę chwilę jego nieuwagi. Młody Wookie wydał zdumiony ryk, pełen gniewu i przerażenia, a potem instynktownie zaczął wspinać się po potężnym pniu najbliższego prastarego drzewa Massassów. Postanowił uciekać w górę, gdyż wiedział, że tylko tam będzie czuł się bezpieczny. Chwytając się gałęzi i pędów dzikiej winorośli, wspinał się coraz wyżej, zdążając ku nieprzeniknionemu baldachimowi liści, pachnących jak egzotyczne przyprawy. Imperialny pilot, który pozostał w dole, na polanie, zaczął strzelać na oślep w górę. Odgłosy wybuchów świadczyły o tym, że jest rozwścieczony. W pewnej chwili z gałęzi rosnącej tuż pod stopami Wookiego jaskrawe płomienie wystrzeliły jak balon, niespodziewanie uwolniony z uwięzi. Nozdrza Lowiego podrażniła woń ozonu i swąd płonącej roślinności. Dysponując potężną siłą, charakterystyczną dla Wookiech, Lowbacca wspinał się coraz wyżej. Dotarł w końcu do rozłożystych konarów, z których mógł bardzo łatwo przedostać się jak po moście do miejsca, w którym pozostawił swoją maszynę typu T23. Musiał sprowadzić pomoc. Musiał ocalić dwoje młodych przyjaciół. Miał nadzieję, że Tenel Ka udało się uciec, ale Jacen i Jaina nie potrafili szybko zareagować ani poruszać się w dżungli wprawnie i zręcznie. - O rety! - usłyszał nagle biadolenie androida-tłumacza, przyczepionego do splatanego pasa. - Dokąd się tak spieszymy? Ten mężczyzna usiłował nas zabić! Czy może pan sobie to wyobrazić? Lowie nadal przedzierał się między grubymi konarami. Wielkimi susami przeskakiwał z gałęzi na gałąź, coraz bardziej oddalając się od polany, na której imperialny pilot nie przestawał strzelać. - Panie Lowbacco, proszę odpowiedzieć! - nalegał Em Teedee. Jego podniecony metaliczny głos wydobywał się spomiędzy otworów w dolnej części obudowy. - Nie zamierza pan chyba pozwolić, żebym wisiał tu i nic nie robił. Lowbacca burknął coś w odpowiedzi, ale nie przystanął, nawet nie zwolnił biegu. - Ależ to nie ma nic do rzeczy, ponieważ i tak robię wszystko, co mogę - odparł wymijająco Em Teedee. - Co prawda nie mam rąk ani nóg, ale to nie oznacza, że nie chcę panu pomoc.

71

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Nagle odgłosy blasterowych strzałów na polanie w dole ucichły. Lowbacca obawiał się jednak, że to znaczy, iż Jacen i Jaina zostali pochwyceni... a może wydarzyło się coś jeszcze gorszego. Wpadł w panikę, nie mógł trzeźwo myśleć. Wiedział, że powinien uwolnić bliźnięta. Ale w jaki sposób? Nigdy przedtem nie znalazł się w takiej sytuacji. Nie sądził, żeby Tenel K.a mogła zrobić to sama, a więc musi uczynić wszystko, co może, by jej pomóc. Gałęzie nad jego głową zaczęły się przerzedzać i wkrótce zobaczył drzewo, rosnące na skraju polany, na której wylądował swoim gwiezdnym skoczkiem typu T23. Mały statek spoczywał dokładnie w tym samym miejscu, w którym go pozostawił. Lowbacca zaczął schodzić po gałęziach, od czasu do czasu chwytając się pnączy dzikich winorośli, aż znalazł się znów na ziemi. Mały śmigacz był jego ostatnią szansą. Młody Wookie był bardzo dumny, kiedy dostawał statek w prezencie od wuja Chewiego, ale teraz gwiezdny skoczek wydawał mu się taki mały i zaniedbany, że niemal bezużyteczny przeciwko uzbrojonemu imperialnemu pilotowi. Młody Wookie, powłócząc nogami, przeszedł po polanie porośniętej chwastami i stanął obok kadłuba maszyny. Będzie musiał się nią posłużyć, żeby pomóc przyjaciołom w ucieczce. Nie istniało lepsze rozwiązanie. Wokół siebie słyszał tylko ciche, drżące brzęczenie owadów i odgłosy zwierząt żyjących w dżungli. Nie dochodził doń huk blasterowych strzałów ani żadne okrzyki czy jęki bólu. Było cicho. Zbyt cicho. Musiał się pospieszyć. - Och, to doskonały pomysł! - ucieszył się Em Teedee, kiedy przekonał się, że Lowbacca podchodzi do śmigacza. - Wracamy do akademii Jedi, żeby wezwać pomoc, nieprawdaż? Jestem pewien, że to najrozsądniejsza rzecz, jaką możemy zrobić w takiej sytuacji. Lowbacca wiedział jednak, że wówczas byłoby za późno, by ocalić bliźnięta. Musiał zacząć działać teraz, nie tracąc ani chwili. Powiedział małemu androidowi, co chce zrobić, ale Em Teedee wydał piskliwy skrzek, bez wątpienia oznaczający przerażenie. - Ależ panie Lowbacco! Pański T-23 nie jest przecież uzbrojony! Jak może pan chcieć nim lecieć na spotkanie z imperialnym pilotem? Ten mężczyzna jest zawodowym żołnierzem, a ponadto zachowuje się jak szaleniec! Lowbacca, który właśnie wskakiwał do kabiny śmigacza, żeby włączyć repulsory, musiał przyznać, że i jego dręczą takie same wątpliwości. Zbył jednak obawy androidatłumacza optymistycznym mruknięciem. - Asy? - zapytał zdumiony Em Teedee. - Jakie asy może pan kryć w rękawie? A jeżeli już o tym mowa, przecież nie ma pan żadnych rękawów! Silniki pracowały głośno i miarowo, napełniając całą okolice wyciem i rykiem. Lowie kichnął, wciągnąwszy w nozdrza cierpką gryzącą woń spalin. Czarny fotel pilota drżał, gdy maszyna przygotowywała się do startu. Będzie musiał okazać się mistrzem pilotażu, żeby wznieść się śmigaczem ponad korony drzew i przelecieć do miejsca katastrofy imperialnej maszyny typu TIE... ale musi uratować przyjaciół. Musi zrobić wszystko, by im pomóc. Miał nadzieję, że pilot

Spadkobiercy Mocy

72 myśliwca, przerażony hałasem silników gwiezdnego skoczka, po prostu rzuci się do ucieczki. Bliźnięta będą mogły wówczas wskoczyć do kabiny i uciec. Lowbacca trącił dźwignię i oderwał śmigacz T-23 od polany, porośniętej zdeptanym zielskiem. Z rykiem jonowych dopalaczy mały statek zaczął przemykać między drzewami, unikając zwisających łodyg mchu i gałęzi. Jego pilot leciał na ratunek przyjaciołom... nie wiedząc, na jakie niebezpieczeństwa się naraża. Tymczasem Jacen i Jaina stali na polanie tylko przez krótką chwilę, a potem także odwrócili się i rzucili do ucieczki... ale drogę zagrodził im kadłub niemal naprawionego myśliwca typu TIE. Jaina schwyciła Jacena za rękę i trzymając ją, biegła obok brata. Bliźnięta, chociaż przerażone, wiedziały, że muszą uciekać, uciekać. Imperialny pilot wystrzelił dwukrotnie z blastera w gąszcz krzaków, w których zniknęła dziewczyna z Dathomiry. Krzaki zaczęły się palić, a w powietrze poszybowały kawałki łodyg i gałęzi. Przez ułamek sekundy Jaina sądziła, że Tenel Ka została zabita, ale później znów usłyszała szelest liści i trzask łamanych gałęzi, świadczące o tym, że jej przyjaciółka nie zrezygnowała z desperackiej ucieczki. Pilot myśliwca typu TIE zaczął następnie strzelać w górę, mierząc w gałęzie najbliższego drzewa. Trafił kilka najniższych, Lowbacca zdążył jednak zniknąć. Bliźnięta, nie ustając w biegu. i ominęły kadłub uszkodzonego myśliwca, ale Jacen nagle się potknął o prostopadłościenną skrzynkę, wypełnioną hydraulicznymi kluczami, cyberbezpiecznikami i innymi narzędziami, których używali podczas naprawiania statku... i runął jak długi na murawę. Jaina ponownie schwyciła rękę brata. Starała się poderwać go z ziemi, by kontynuować ucieczkę, kiedy nagle tuż obok nich trafiła w ziemię blasterowa błyskawica. Od kadłuba uszkodzonego myśliwca, pokrytego grubą warstwą rdzy, odbiły się trzy potężne ładunki, niosące olbrzymią energię. Jaina wahała się przez chwilę, ale potem uniosła ręce na znak, że się poddaje. Zrozumiała, że w żaden sposób nie udałoby się im uciec. Jacen podniósł się z ziemi, stanął obok siostry i zaczął otrzepywać kombinezon z kurzu. Pilot imperialnego myśliwca zbliżył się o dwa kroki. Był ubrany w zniszczony opancerzony kombinezon lotniczy, a na jego twarzy malowała się wściekłość. - Nie ruszajcie się, gdyż w przeciwnym razie zginiecie - oświadczył. Rebelianckie szumowiny. Jego czarny mundur był zniszczony i podobny do łachmanów. W wielu miejscach rozdarty i łatany, nosił ślady przedzierania się przez ostępy dżungli. Okaleczona lewa ręka sterczała do góry, bezwładna i sztywna jak kończyna androida, ale okrywała ją opancerzona czarna skórzana rękawica. Można było przypuszczać, że pilot został ranny podczas katastrofy, gdyż ręka sprawiała wrażenie złamanej dosyć dawno i zrośniętej, chociaż nieprawidłowo. Mężczyzna był niewątpliwie zawodowym żołnierzem, dobrze wyszkolonym i zahartowanym w wielu bojach. Spoglądał na bliźnięta, jakby chciał prześwidrować je spojrzeniem. - Jesteście moimi więźniami - ciągnął, wykonując wymowny gest lufą staromodnego blastera, trzymanego w źle zrośniętej, okrytej rękawicą dłoni.

73

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Proszę odłożyć ten blaster - odezwała się Jaina cicho i łagodnie. Postanowiła wykorzystać wszystko, co wie na temat technik przekonywania, stosowanych przez rycerzy Jedi. - Nie będzie pan go potrzebował. Wujek Luke powiedział bliźniętom, w jaki sposób Obi-Wan Kenobi posłużył się kiedyś techniką oddziaływania na umysły, by zakłócić tok myślenia imperialnych szturmowców; ludzi, obdarzonych słabym charakterem. - Proszę odłożyć blaster - powtórzyła Jaina, tym razem usiłując nadać głosowi bogate głębokie brzmienie. Bliźnięta powtórzyły to zdanie jeszcze kilka razy, starając się za każdym razem wzmacniać siłę głosów. Próbowali wysyłać do umysłu pilota imperialnego myśliwca typu TIE kojące, uspokajające myśli... podobnie jak kiedyś Jacen usiłował uspokoić kryształowego węża. Imperialny pilot potrząsnął głową, porośniętą długimi siwymi włosami, po czym zmrużył rozbiegane oczy. Blaster w jego dłoni zadrżał, ale lufa obniżyła się zaledwie o kilka milimetrów. Dlaczego to nie skutkuje? - pomyślała zrozpaczona Jaina. - Niech pan odłoży blaster - powtórzyła jeszcze raz, tym razem nieco bardziej stanowczo. W mózgu imperialnego pilota natrafiła jednak na istny mur myśli tak jednoznacznych, tak ściśle zdefiniowanych i nieprzejednanych, że wydały się jej niezmienne niczym oprogramowanie androida. Nagle pilot wyprostował się i spiorunował bliźnięta spojrzeniem rozbieganych oczu. - Poddanie się oznacza zdradę - powiedział machinalnie, jakby recytował dobrze wyuczoną lekcję. Jacen, orientując się, że jedyna szansa ratunku zaczyna wymykać się z ich rąk, wysłał myślową wić i używając brutalnej siły, próbował wyszarpnąć broń z ręki mężczyzny. - Łap blaster! - szepnął, zwracając się do siostry. Jaina także posłużyła się Mocą, chcąc pomóc bratu wyrwać staromodną broń z uchwytu palców pilota. Okazało się jednak, że czarna opancerzona rękawica jest tak mocno zaciśnięta na rękojeści blastera, że sprawia wrażenie przyklejonej. Uchwyt blastera zaczepił się o fragment pancerza, a pilot myśliwca typu TIE, ujrzawszy, co się dzieje, schwycił broń drugą dłonią i ponownie wymierzył lufę prosto w bliźnięta. - Zaprzestańcie tych rebelianckich sztuczek - rozkazał lodowatym tonem. - Jeżeli nie przestaniecie się opierać, będę musiał was zabić. Jacen i Jaina wiedzieli, że pilot musi tylko nacisnąć guzik spustowy i że może to zrobić o wiele szybciej niż oboje, posługując się myślami, zdołają wyszarpnąć blaster z jego dłoni. Opuścili więc ręce, odprężyli się i zrezygnowali z dalszej walki. W tej samej sekundzie gdzieś w górze usłyszeli brzęczenie, które wkrótce przerodziło się w wycie silników. Dobiegało znad baldachimu liści ogromnych drzew, stawało się coraz głośniejsze i głośniejsze... - To Lowie! - wykrzyknął Jacen.

Spadkobiercy Mocy

74 Kiedy mały śmigacz przedzierał się przez listowie, w powietrzu rozległ się głośny trzask łamanych gałęzi. Nie zmniejszając prędkości, gwiezdny skoczek typu T-23, jak szarżujący banth, obniżał się ku polanie z uszkodzonym myśliwcem. - Co on chce zrobić? - zapytał cicho Jacen. - Nie ma przecież żadnej broni na pokładzie. - Zapewne zamierza tylko odwrócić uwagę pilota - szepnęła Jaina. - Chce nam dać szansę ucieczki. Imperialny żołnierz, odziany w opancerzony kombinezon, stał jednak nieruchomo na środku polany. Rozstawił nogi, żeby móc lepiej utrzymać równowagę, i przyjął wyćwiczoną postawę strzelecką. Bez mrugnięcia powieką skierował lufę ku nadlatującemu smigaczowi. Jaina wiedziała, że gdyby blasterowa błyskawica przeniknęła przez osłonę niewielkiego reaktora napędu repulsorowego, maszyna eksplodowałaby, zabijając młodego Wookiego, a prawdopodobnie i wszystkich stojących na polanie. Tymczasem Lowbacca obniżał lot śmigacza, jakby miał zamiar staranować pilota myśliwca typu TIE. Imperialny żołnierz, zdecydowany walczyć o życie, wymierzył blaster w osłonę silnika gwiezdnego skoczka i przycisnął guzik spustowy. - Nie! - krzyknęła Jaina i w ostatniej chwili wysłała myślową wić, żeby trącić nią cokolwiek. Posłużyła się Mocą, by popchnąć uniesione ramię pilota imperialnej maszyny i zmienić kąt nachylenia lufy broni chociażby o ułamek stopnia. Jaskrawa blasterowa błyskawica ze skwierczeniem przeszyła powietrze i zatańczyła na metalowej osłonie wspornika napędu repulsorowego. W boku osłony silnika powstał otwór, przez który zaczęło wyciekać chłodziwo zmieszane z paliwem. Pojawił się kłąb gryzącego szarosinego dymu. Silnik maszyny typu T-23 zakrztusił się, a jego dźwięk zmienił ton, stał się niższy i cichszy. Lowie uniósł się w fotelu pilota i szarpnął dźwignię, chcąc zapobiec roztrzaskaniu maszyny o drzewa Massassów. Jego skoczek był tak poważnie uszkodzony, że z trudem utrzymywał się w powietrzu. - Uciekaj, Lowie! - szepnął Jacen. - Ratuj się, dopóki możesz. - Katapultuj się! - krzyknęła Jaina. - Nie czekaj, aż maszyna eksploduje! Jakimś cudem Lowbacca zdołał jednak wyrównać lot, a potem zaczął się nawet wznosić. Ominął kilka ogromnych drzew i skierował się ku baldachimowi lisa. Z silnika jego maszyny wydobywały się kłęby dymu. Ciągnęły się cuchnącą smugą, w zetknięciu z którą liście drzew zwijały się, kurczyły i błyskawicznie brązowiały. - Niedaleko poleci - odezwał się imperialny pilot, a w jego chrapliwym, monotonnym głosie nie dało się usłyszeć żadnych emocji. - Właściwie już jest martwy. Kiedy Lowbacca wzniósł się nad wierzchołki drzew, maszyna typu T-23 zniknęła bliźniętom z oczu. Jaina nadal jednak słyszała odgłosy nierównej, przerywanej pracy silnika, dowodzące, że uszkodzony śmigacz wciąż utrzymuje się w powietrzu. W ciszy dżungli wszystkie dźwięki niosły się bardzo daleko. Po jakimś czasie buczenie napędu repulsorowego ucichło w oddali. Było słychać jedynie krztuszenie się jonowych dopalaczy... aż w końcu i ten dźwięk ucichł całkowicie. Pilot imperialnego myśliwca

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 75 typu TIE, nie zmieniwszy obojętnego wyrazu twarzy, wykonał gest lufą staromodnego blasterowego pistoletu. - Pójdziecie teraz ze mną, rebelianccy więźniowie - oznajmił. - Jeżeli będziecie próbowali jakichkolwiek sztuczek, zginiecie.

Spadkobiercy Mocy

76

ROZDZIAŁ

12 Lowbacca zmagał się ze sterami swojego gwiezdnego skoczka typu T-23. Próbując utrzymać go nad wierzchołkami drzew rosnących w dżungli, korygował szarpnięcia, spowodowane przerywaną pracą silnika. Za maszyną ciągnął się warkocz gęstego, smolistego dymu, wydobywającego się ze sterburtowego silnika repulsorowego. Lowie zaryzykował i w pewnej chwili odważył się zerknąć w prawo, by ocenić stopień uszkodzenia. Nie zauważył płomieni, ale mimo to jego sytuacja wyglądała niewesoło. Zbliżał się wieczór, a silne prądy powietrzne tworzyły zawirowania i niebezpiecznie kołysały statkiem. Mały śmigacz leciał jednak dalej, chociaż dosyć często tracił wysokość. Raz nawet musnął gałęzie jakiegoś szczególnie wysokiego drzewa, które otarły się o poszycie spodu kadłuba, niczym zachłanne szpony, ale Lowbacca szarpnął za dźwignię i jakimś cudem wyrównał lot gwiezdnego skoczka. Był dobrym pilotem i wiedział, że zdoła powrócić do akademii Jedi, by wezwać pomoc, bez względu na to, ile trudu miało go to kosztować. Nie wiedział tylko, co się stało z Tenel Ka. Był ciekaw, czy dziewczynie udało się uciec, czy może pilot myśliwca typu TIE i ją wziął do niewoli. Musiał zatem zakładać, że on jest jedyną nadzieją przyjaciół na ratunek. Czuł, że jego serce mocno bije, a oczy łzawią od gryzącego, zapewne trującego dymu, przenikającego do kabiny. Cierpka, cuchnąca i coraz intensywniejsza woń sprawiała, że zaczynało kręcić mu się w głowie. - Panie Lowbacco - odezwał się nagle Em Teedee. - Moje czujniki wskazują, że do kabiny przedostały się znaczące ilości szkodliwych spalin. Lowbacca burknął, wyraźnie rozdrażniony. Czyżby mały android wyobrażał sobie, że zmysł powonienia zawiódł młodego Wookiego? - No, nie - pospieszył z odpowiedzią Em Teedee. - Na razie jeszcze nic nam nie grozi, ale jeżeli śmigacz zacznie tracić prędkość, mniej dymu będzie uciekało. Istnieje prawdopodobieństwo, że wówczas poziom trucizn osiągnie wartość groźną... nawet dla organizmu Wookiego - dokończył nieco głośniej mały android, pragnąc nadać swoim słowom większą wagę. Kiedy mały skoczek znów otarł się o gałęzie, jeszcze raz szarpnął się i zatrząsł. Z ponurą determinacją Lowie trącił dźwignię i uniósł maszynę. Pilotowanie było teraz o

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 77 wiele trudniejsze. Młody Wookie nie był pewien, czy za chwilę silnik nie odmówi posłuszeństwa. Musiał jednak lecieć dalej. Nie mógł przecież opuścić przyjaciół w potrzebie. Ich życie znalazło się w niebezpieczeństwie. Mały śmigacz znów zadrżał i zanurkował. Lowbacca sapnął, z wysiłkiem nabierając powietrza przez zaciśnięte zęby. Jak gdyby w odpowiedzi na to sterburtowy silnik zakrztusił się, zająkną!... I zamilkł. Przywołując na pomoc całe doświadczenie, Lowbacca walczył, aby maszyna nie runęła natychmiast między drzewa, a tylko opadała lotem ślizgowym. Gęste listowie, sprawiające wrażenie zdradliwie przytulnego i miękkiego, pospieszyło na jego spotkanie. Z trzaskiem łamanych gałązek gwiezdny skoczek typu T-23 wbił się w gąszcz liści i znieruchomiał. Spoczywał jak ranny ptak na wierzchołkach drzew, zanurzywszy cześć prawego skrzydła w listowie. Lewy silnik nadal pracował, ale gesty gryzący dym, wydobywający się z prawego, kłębami wdzierał się do kabiny. Lowbacca czuł, że kreci mu się w głowie z powodu wstrząsu, jakiego doznał w wyniku katastrofy. Wiedział jednak, że musi jak najszybciej wyjść z kabiny. Zaczął nieporadnie gmerać przy sprzączkach pasów bezpieczeństwa, starając sieje odpiąć. Jego oczy łzawiły jednak od gryzącego dymu. Z trudem łapał powietrze, niemal się dusił. Nie mógł sobie poradzić z opornymi zapięciami. W końcu, doprowadzony do rozpaczy, szarpnął z całej siły, pragnąc wyrwać pasy z gniazd w pokładzie. Nadwerężone szarpnięciem, jakiego doznały podczas katastrofy, ustąpiły dosyć łatwo. Dwa zostały w dłoniach Wookiego, a z pozostałych, które nie puściły, bardzo szybko wyplątał się. Z trudem wygramolił się z kabiny. Nieco później, gdy oddalał się od miejsca katastrofy, skąd unosiły się kłęby smolistego dymu, z ulgą stwierdził, że silnik się nie zapalił. Lowie raz po raz łapczywie zaciągał się ożywczym wilgotnym powietrzem, które napływało znad dżungli porastającej powierzchnię Yavina Cztery. Kiedy w zapadającym zmierzchu zaczął przedzierać się między grubymi pniami i konarami drzew, poczuł dotkliwy ból w kolanie, którym podczas katastrofy uderzył w dźwignię sterowniczą. Nie miał jednak czasu o tym myśleć. Możliwe, że jego pierwsza próba przyjścia przyjaciołom z pomocą zawiodła, ale on ich nie zawiedzie. Zawsze były do wyboru inne możliwości. Musiał jednak jak najszybciej powrócić do akademii. Przyspieszył. Przeskakując z gałęzi na gałąź i przedzierając się przez listowie nie spostrzegł, że złamała się zapinka mocująca Em Teedee do jego pasa. Mały android z cichym płaczliwym jękiem pogrążył się w gęstwinie liści. Zmierzch przerodził się szybko w nieprzeniknione ciemności nocy w dżungli na Yavinie Cztery. Roje nocnych owadów i stada zwierząt obudziły się i wyruszyły na polowanie, ale Lowbacca, nie zważając na nic, szedł wciąż dalej. Zdrowy rozsądek nakazywał mu, aby dalszą drogę odbywał poniżej baldachimu liści; młody Wookie zszedł zatem na niższy poziom. Wszystkie gałęzie były tu na tyle grube i długie, że mogły utrzymać ciężar jego masywnego ciała, kiedy przeskakiwał z

Spadkobiercy Mocy

78 jednego drzewa na drugie. Czasami, kiedy się zmęczył albo wydawało mu się, że zranione kolano za bardzo mu dokucza, czepiał się konarów mocarnymi rękami. Wciąż szedł dalej, dzięki temu, że jego bystre oczy, charakterystyczne dla Wookiech, nawet w mrokach nocy wskazywały mu najlepszą drogę. Ani razu nie przystanął, żeby uspokoić oddech. Odpocząć będzie mógł kiedy indziej. Jego wszystkie zmysły były wyostrzone, skupione jak laserowy promień androida medycznego. Brzuśce palców stóp oraz czuły węch pomagały mu unikać gnijących liści, na których mógłby się poślizgnąć, czy spróchniałych gałęzi, które mogłyby się załamać pod jego ciężarem. Dzięki znakomitemu słuchowi mógł odróżnić szelest liści, poruszanych podmuchami nocnego wiatru, od takiego samego odgłosu nocnych drapieżników, kryjących się albo polujących na gałęziach. Na razie udawało mu się trzymać od nich z daleka. Lowbacca nie obawiał się mroków dżungli. Lasy na jego rodzimym Kashyyyku były o wiele bardziej niebezpieczne, ale Lowie rzucił im wyzwanie i przeżył. Pamiętał, że nieraz do późnych godzin nocnych bawił się w dżungli z kuzynami i przyjaciółmi, biegał po najwyższych konarach drzew, skakał i huśtał się na gałęziach. Wszyscy zapuszczali się także na niższe, niebezpieczne poziomy, by dowieść swej odwagi, a także dokonywać rytualnych obrzędów, po przejściu których młodzieńcy Wookiech mogli być uważani za dorosłych osobników. Przeciskając się przez wyjątkowy gąszcz, poczuł nagle, że jedna gałązka zaczepiła o jego pleciony pas. Wyciągnął ją spomiędzy włókien, ale dotyk delikatnych skomplikowanych splotów przypomniał mu o nocy, kiedy on poddał się rytuałowi dojrzałości i uzyskał prawo noszenia pasa. Doskonale to pamiętał... Tamtej niezapomnianej nocy, kiedy schodził po drzewach na najniższy poziom dżungli, czuł, że z podniecenia jego serce bije przyspieszonym rytmem. Wcześniej Lowie znalazł się na ziemi tylko dwa razy, kiedy uczestniczył w obrzędach, obchodzonych przez przyjaciół. Taki był zwyczaj, a zresztą duża liczba młodocianych Wookiech stanowiła o ich sile, kiedy starali się odciąć długie jedwabiste włókna, wyrastające z samego środka niebezpiecznego kwiatu syreniowca. Lowbacca postanowił jednak, że wyprawi się sam. Chciał stawić czoło wyzwaniu, jakie przedstawiała żarłoczna roślina, posługując się zręcznością i sprytem, a nie siłą mięśni przyjaciół. Tamta noc na Kashyyyku była dżdżysta i bardzo chłodna. Lowiego otaczało bogactwo różnych świergotów, skrzeków, warknięć i gwizdów, wskutek czego czuł się przytłoczony. Kiedy dotarł do najniższych gałęzi, zaciągnął mocniej rzemień, utrzymujący mały plecak na jego grzbiecie, i wyruszył na polowanie. Wytężając wszystkie zmysły, ukradkiem przemykał się z gałęzi na gałąź, aż w końcu poczuł nęcącą woń kwiatu dzikiego syreniowca. Kierując się niezawodnym instynktem, podążał w kierunku źródła charakterystycznej woni, czując na przemian to podniecenie, to znów przerażenie. W końcu przykucnął na konarze rosnącym

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 79 bezpośrednio nad rośliną. Pochylił się, żeby popatrzyć na nieruchomą, ale niesamowicie złośliwą ofiarę. Ogromny kwiat syreniowca tworzyły dwa połyskujące owalne jaskrawożółte płatki, zrośnięte u nasady. Wyrastały z cętkowanej, krwistoczerwonej łodygi o średnicy dwukrotnie większej niż grubość konaru, na którym przykucnął Lowbacca. Z samego środka ogromnego kwiatu wyrastał wiecheć długich białych błyszczących włókien, wydzielających specyficzną woń, która była mieszaniną wielu feromonów; zapachów, mających przywabiać nieostrożne zwierzęta. Piękno gigantycznego kwiatu było jednak zdradliwe, ponieważ każde stworzenie, które znalazło się za blisko i dotknęło delikatnego wewnętrznego miąższu płatka, wyzwalało w roślinie śmiercionośny odruch. Oba ogromne płatki jak szczeki zatrzaskiwały się wokół nieszczęsnej ofiary, po czym roślina zaczynała wydzielać trawienne soki. Wyruszając samotnie, Lowbacca zamierzał zagłębić się miedzy płatki rośliny i ściąć kępkę błyszczących włókien u nasady... ale w ten sposób, żeby nie wpaść w zastawione sidła. Na ogół kilku krzepkich przyjaciół młodzieńca, który poddawał się rytuałowi dojrzałości, przytrzymywało płatki zdradzieckiego kwiatu, a wówczas młody Wookie wskakiwał do środka i ścinał połyskujące włókna, wydzielające niebiańską woń, po czym jak najszybciej uciekał. Czasami jednak nie wystarczała nawet pomoc przyjaciół. Od czasu do czasu młodzi Wookie tracili kończyny, kiedy drapieżna roślina chwytała zbyt wolno cofającą się rękę albo nogę. Fakt, że młody Lowie postanowił wyprawić się sam, oznaczał, że musi zachować szczególną ostrożność. Lowbacca zdjął plecak z owłosionego grzbietu i ułożył na gałęzi jego zawartość: ochronną maskę, wytrzymały długi sznur i nieco krótszą cienką linkę, a także składane wibroostrze. Założył maskę w ten sposób, żeby zakrywała nos i usta; nie chciał czuć zapachu uwodzicielskich feromonów syreniowca. Wiedział, że mieszanina tych woni wywołuje nieodpartą chęć dotknięcia powierzchni płatka kwiatu albo cieszenia się jego aromatem jak najdłużej... a on nie mógł popełnić tego błędu. Pracując szybko i nie zwracając uwagi na odgłosy dobiegające z dżungli, sporządził na końcu cienkiej linki niewielką pętlę, w ten sposób, żeby mogła się zaciskać. Następnie ujął nieco grubszy i dłuższy sznur i zawiązał na nim kilka węzłów. Owinął jeden koniec liny wokół konara, na którym siedział, bezpośrednio nad syreniowcem, zawiązał, po czym chwycił drugi koniec jedną dłonią, ześlizgnął się z gałęzi i wykorzystując całą siłę mięśni, zaczął się opuszczać. Znieruchomiał tak blisko łagodnie falujących płatków wygłodzonego kwiatu syreniowca, na ile się odważył. Mógł teraz wyciągnąć rękę i dotknąć końca wiechcia drogocennych wici. Uchwycił potężnymi zębami koniec sznura, żeby mieć wolne ręce, a zarazem nie spaść. Następnie, posługując się cienką linką niczym lassem, zarzucił pętlę na kępkę błyszczących włókien i opuścił się jeszcze niżej, żeby odciąć ją wibroostrzem u nasady. Kiedy skończył, triumfująco warknął. Równocześnie szarpnął odcięte trofeum ku sobie i przycisnąwszy je jednym włochatym ramieniem do piersi, zaczął wpychać do plecaka.

Spadkobiercy Mocy

80 W podnieceniu, jakie go ogarnęło, nie zwrócił uwagi na to, że koniec długiego sznura wyślizgnął się z jego ust. Rozwinął się, niepewnie się zakołysał, po czym musnął wnętrze jednego płatka żarłocznego kwiatu. Czując, że nagłe przerażenie skręca jego wnętrzności, Lowbacca chwycił przywiązany sznur i zaczął się rozpaczliwie wspinać. W tej samej sekundzie szczęki syreniowca się zatrzasnęły. Płatki otarły się o jedną stopę młodego Wookiego, a potem zamknęły się ze złowieszczym siorbnięciem tak nagle, że Lowbacca poczuł podmuch powietrza. Pomyślał, że zasłużył na tę kępkę, na każde błyszczące włókienko. Było ich tyle, że wystarczyło do uplecenia specjalnego pasa, z którym Lowie nie rozstawał się od tamtego czasu. Zmęczenie szarpało każdym mięśniem, ale Lowbacca nadal przeskakiwał z jednego ogromnego drzewa Massassów na drugie, biegnąc przez wiele godzin w ciemnościach nocy. Odległość przestała mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie. W jego głowie kołatała się tylko jedna myśl: Musi dotrzeć do akademii Jedi. Przestał słyszeć cokolwiek poza własnym chrapliwym oddechem. Jego zraniona noga niepewnie drżała przy każdym kroku. Zmęczenie przytępiało ostrość wzroku, a gałęzie i ciernie plątały włosy gęstej sierści. Mimo to Lowie parł wciąż naprzód; noga-ręka, noga-ręka, stopadłoń, stopa-dłoń... W pewnej chwili wyciągnął rękę, by pochwycić następny konar, ale żadnego nie było. Zdezorientowany, stanął, by rozejrzeć się po okolicy. Uniósł głowę i spojrzał na przeciwległy kraniec polany... polany, która była lądowiskiem! Ujrzał mroczną sylwetkę wielkiej świątyni z charakterystycznymi tarasami, oświetlonymi drżącym blaskiem kilku pochodni i odcinającymi się na tle jaśniejącego nieba. Lowbacca nie pamiętał później, jak zszedł z drzewa i zaczął biec przez polanę. Przed oczami miał tylko zapraszający, zdumiewający widok pradawnej kamiennej piramidy. Głośno ryknął, chcąc zaalarmować innych uczniów. Ryczał tak długo, aż ujrzał strumyk ciemnych sylwetek, okrytych płaszczami Jedi i trzymających zapalone pochodnie. Uczniowie Jedi wybiegli po kamiennych stopniach i puścili się w jego stronę. Zmęczenie desperacką wędrówką i bezsenność zaczynały brać górę nad wytrzymałością Wookiego. Odrętwienie, narzucone przez determinację, z wolna ustępowało, a zranione kolano ostatecznie odmówiło posłuszeństwa. Silne nogi Lowbaccy się ugięły. Młody Wookie runął na murawę, z jękiem wypowiadając to, co pragnął powiedzieć. Kiedy obrócił się na plecy, na tle nieba ujrzał krąg zaniepokojonych twarzy. Tionna, która pochyliła się nad nim, wyciągnęła rękę i odgarnęła kosmyk zmierzwionych włosów sprzed jego oczu. - Lowbacco, martwiliśmy się o ciebie! - powiedziała poważnie i surowo. - Czy jesteś ranny? Lowie jęknął coś w odpowiedzi, ale wyglądało na to, że Tionna go nie zrozumiała. Pochyliła się jeszcze niżej, a jej srebrzystosiwe włosy zalśniły w blasku pochodni.

81

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Czy Jacen i Jaina byli z tobą? - pytała. A Tenel Ka? Przerwała, a Lowbacca znów jęknął, udzielając odpowiedzi. - Czy stało się coś złego? - ciągnęła zaniepokojona Tiona. - Czy możesz powiedzieć mi, gdzie są teraz? Lowbacca zdołał w końcu powiedzieć, że jego przyjaciele są w dżungli i potrzebują pomocy. Brwi Tionny jednak ściągnęły się, nadając jej twarzy wyraz jeszcze większego zmartwienia. Nauczycielka kilka razy zamrugała, zamykając i otwierając perłowe oczy. - Przykro mi, Lowbacco powiedziała. - Nie rozumiem ani słowa. Lowie sięgnął do pasa, chcąc włączyć Em Teedee, ale jego palce nie natrafiły na obudowę. Miniaturowy android-tłumacz zniknął.

Spadkobiercy Mocy

82

ROZDZIAŁ

13 Tenel Ka biegła w zapadających ciemnościach przez dżunglę. Czując chłód nadciągającej nocy, starała się obmyślić jakiś plan. Biegła, mając ręce wyciągnięte przed sobą, żeby chronić oczy i rozsuwać gałęzie na boki. Mimo to kolczaste łodygi raz po raz smagały jej twarz, wyrywały pasma włosów i pozostawiały długie, krwawiące smugi na obnażonych rękach i nogach. Dziewczyna z trudem oddychała, ale nie z wysiłku, spowodowanego długim biegiem. Do tego była przyzwyczajona od dzieciństwa. Wciąż jednak nie mogła się otrząsnąć z przerażenia na myśl o tym, co się wydarzyło. Miała nadzieję, że podjęła słuszną decyzję. Słyszała przyspieszone bicie serca i pulsowanie krwi w uszach. Dźwięk ten walczył o lepsze z prawdziwą symfonią nieznanych odgłosów, wydawanych przez zwierzęta budzące się do nocnego życia w głębi dżungli. Chociaż starała przypomnieć sobie jakiś sposób, stosowany przez rycerzy Jedi w celu uspokojenia nerwów, dziwnym trafem żaden nie chciał jej wpaść do głowy. Kiedy jakiś głośniejszy skrzek latającego stworzenia rozległ się bezpośrednio za jej plecami, zaniepokojona Tenel Ka obejrzała się. Zanim jednak zdążyła przebiec kilka kroków, uderzyła się z całej siły o potężny pień drzewa Massassów, rosnącego na jej drodze. Niemal ogłuszona, przebiegła chwiejnie jeszcze kilka kroków, po czym upadła na ziemię, ale nie straciła przytomności. Przyłożyła dłoń do skroni, chcąc sprawdzić, czy rana bardzo krwawi. Na szczęście krew nie płynęła. To dobrze - pomyślała Tenel Ka, chociaż miała wrażenie, że ta myśl napłynęła z bardzo dużej odległości. Pod opuszkami palców czuła otarty naskórek i obrzmienie, ciągnące się od policzka do skroni. Wiedziała, że będzie miała wielkiego sińca, a niedługo zapewne także straszny ból głowy. Oddałaby królestwo... Skrzywiła się, kiedy ta myśl przyszła jej do głowy. Królestwo. Chociaż nikt tego nie mógł widzieć, poczuła, że na jej policzkach pojawia się rumieniec wstydu. Niepewnie wstała i zaczęła oceniać sytuację. Stwierdziła, że znów może trzeźwo myśleć, i uzmysłowiła sobie, że zabłądziła. Jacen i Jaina, a zapewne w tej chwili takie Lowbacca, liczyli na to, że wróci, aby im pomóc. Zawsze szczyciła się swoją siłą, lojalnością wobec przyjaciół, niezawodnością, niepoddawaniem się nastrojom. Zaskoczona niespodziewanym niebezpieczeństwem. potrafiła błyskawicznie rzucić się

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 83 do ucieczki, ale później wpadła w panikę. Potrząsnęła głową, chcąc usunąć z niej wszystkie myśli i wspomnienia niemądrego, bezcelowego biegu przez dżunglę. No cóż, przynajmniej znów panuję nad nerwami - pomyślała, zaciskając blade wargi w cienką linię. Postanowiła iść dalej i poszukać bezpiecznego miejsca, w którym mogłaby przenocować. Później, wraz z nastaniem poranka, postara się ocenić sytuację i powróci do akademii Jedi. Przedzierając się przez zarośla, rozglądała się na boki. W gasnącym świetle wieczoru stwierdziła, że grunt zaczyna się wznosić i staje się bardziej skalisty. Drzewa także nie rosły już tak gęsto jak gdzie indziej. Kiedy zobaczyła szczerbaty cień, wyłaniający się przed nią z mroków, zwolniła. Stwierdziła, ze znalazła się u stóp dużego skalnego wypiętrzenia porośniętego mchami. Szorstkie czarne powierzchnie wskazywały, że powstało przed tysiącleciami na skutek zakrzepnięcia jęzora lawy. Tenel Ka odchyliła głowę i spojrzała w górę, ale w zapadających ciemnościach nie mogła dostrzec wierzchołka wypiętrzenia. Zachowując ostrożność, ruszyła wzdłuż podnóża góry i po chwili dotarła do szczeliny w skalnej ścianie. Mroczny, czarny jak sadza otwór dowodził, że stanęła przed wejściem niewielkiej jaskini. Może mogłaby spędzić noc w tym bezpiecznym, nietrudnym do obrony miejscu. Szczelina nie była szersza ani wyższa niż półtora metra, tak że Tenel Ka musiała się pochylić, jeżeli chciała wejść i zbadać wnętrze groty. W tej chwili myślała tylko o tym, żeby znaleźć wygodne i bezpieczne miejsce, w którym mogłaby odpocząć. Zadrżała, kiedy kucnęła na zimnym, piaszczystym dnie jaskini. Każdy mięsień wysyłał impulsy bólu, ale w tej chwili nie mogła nic na to poradzić. Potrafiła to znosić jak prawdziwa wojowniczka. Jednak od popołudnia niczego nie miała w ustach. Sięgnęła do małej torby, przewieszonej przez plecy, i znalazła ostatni herbatnik proteinowo-węglowodanowy. A jeżeli chodzi o zimno, mogła przecież rozpalić ognisko, posługując się miniaturową punktową zgrzewarką, którą zwykle nosiła w kieszeni pasa. Uklękła i zaczęła przesuwać palcami po ziemi w pobliżu wejścia jaskini. Szukała suchych liści, gałązek, patyków... wszystkiego, co mogłoby posłużyć do rozniecenia ognia. W dawnych czasach, kiedy przebywała na Dathomirze, bardzo często spędzała noce poza domem i dobrze umiała radzić sobie w lesie. Kiedy pomyślała o miłym cieple ogniska i miękkim posłaniu z suchych liści, poczuła się nieco raźniej. Koszmarne wydarzenia sprzed kilku godzin zaczynały zacierać się w pamięci. Powiedziała sobie, że to tylko jeszcze jedna przygoda. Jeszcze jedna próba jej silnej woli, zdecydowania i wytrzymałości. Kiedy zebrała garść suchych liści i patyków, zaczęła się rozglądać za grubszymi gałęziami. W aksamitnych ciemnościach zapadającej nocy układała je, tworząc stos, który miała za chwilę podpalić. Sięgnęła do jednej kieszeni pasa, potem do drugiej i przez chwilę przebierała palcami, szukając zgrzewarki. Po sekundzie jęknęła, przypomniawszy sobie, że przecież tego popołudnia pożyczyła ją Jainie. Zaczęła pocierać zziębnięte ramiona i chuchać na palce rąk, by je rozgrzać. Ogarnięta tęsknotą, pomyślała o radosnym cieple trzaskających ognisk i ciepłym korzennym, mocno przyprawionym hapańskim napoju, który nieraz piła z rodzicami.

Spadkobiercy Mocy

84 Kiedy o nich pomyślała, o Teneniel Djo i księciu Isolderze, poczuła że jej wargi układają się w lekki uśmiech. Tenel Ka rzadko się uśmiechała. Gdyby była teraz w domu, wystarczyłoby, żeby uniosła rękę, a przybiegłby jakiś służący czy lokaj hapańskiego królewskiego dworu, gotów spełnić każde życzenie... Tenel Ka się skrzywiła. Nigdy nie zaznała biedy ani trudów życia, chyba że sama tego chciała. No cóż, przecież i tym razem sama tego chciałaś, księżniczko - pomyślała z przewrotną satysfakcją. - Chciałaś sama poznawać życie i nauczyć się pokonywać trudności. Jej ojciec, książę Isolder z Hapes, zawsze mówił, że te dwa lata, które przeżył w towarzystwie korsarzy i piratów, nie ujawniając swojego pochodzenia, dało mu więcej jako przyszłemu królowi, niż mogłoby zapewnić wiele lat studiów pod opieką hapańskich królewskich nauczycieli. Jej matka, Teneniel Djo, wychowana na surowej Dathomirze, była dumna, że jej jedyna córka przez wiele miesięcy każdego roku uczy się żyć, jakby była jedną z kobiet klanu ze Śpiewającej Góry, i ubiera się jak prawdziwa wojowniczka. Tenel Ka robiła to tym chętniej, iż wiedziała, że irytuje to jej hapańską babkę, nieustannie knującą podstępne plany. Teneniel Djo była zatem jeszcze bardziej zachwycona, kiedy jej córka oświadczyła, że poleci do akademii Luke’a Skywalkera, aby zostać kiedyś prawdziwą Jedi. Zapisała się po prostu jako Tenel Ka z Dathomiry, gdyż nie chciała, by inni uczniowie traktowali ją inaczej z powodu królewskiego pochodzenia. Prawdę o pochodzeniu Tenel Ka znał jedynie mistrz Skywalker, stary przyjaciel jej matki i mężczyzna, którego Teneniel Djo najbardziej szanowała. Dziewczyna nie zdradziła swojej tajemnicy nawet Jacenowi i Jainie, najlepszym przyjaciołom w akademii Jedi na Yavinie Cztery. Jacen i Jaina... Bliźnięta jej zaufały. Znalazły się w niebezpieczeństwie i liczyły na jej pomoc. Tenel Ka wzdrygnęła się, kiedy o nich pomyślała. Musiała spędzić tę noc w bezpiecznej jaskini, ale następnego ranka powinna jak najszybciej dotrzeć do akademii i sprowadzić pomoc. Usłyszała nagle jakiś szmer w głębi groty, a po nim cichy syk i stłumione klaśnięcie. Odwróciła głowę i wytężając wzrok, starała się coś zobaczyć. Kilka razy zamrugała, usiłując przeniknąć ciemności. Czyżby naprawdę dostrzegła jakiś cień poruszający się w mroku? Może postąpiła nierozważnie, decydując się na spędzenie nocy w jaskini, której dobrze nie zbadała, ale zmęczenie i chłód wzięły górę nad zwykłą ostrożnością. Spojrzała nieco wyżej i pomyślała, że chyba widzi ciemne, błyszczące kształty, zawieszone u sklepienia i poruszające się niczym fale czarnego, nieważkiego morza... Nie bądź dzieckiem - skarciła się w myślach. Zawsze starała się pokazać przyjaciołom, jaka jest samodzielna i dojrzała. Teraz jednak czuła dotkliwy chłód, a poza tym bolały ją wszystkie mięśnie. Co powiedziałby Jacen, gdyby zobaczył ją w takim stanie? Zapewne opowiedziałby jakiś nudny dowcip. Tenel Ka zacisnęła zęby. Musi rozpalić ognisko, nie posługując się punktową zgrzewarką. Wykorzysta sposób, którego nauczyła się na Dathomirze.

85

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Mimo to pocieranie jednego gładkiego kawałka drewna o drugi zajęło jej silnie umięśnionym rękom wiele czasu. W końcu udało się jej wyczarować niewielki jarzący się punkcik, wydzielający strużkę dymu. Leciutko dmuchnęła i natychmiast przyłożyła do niego skraj suchego liścia. Pojawił się mikroskopijny złocisty płomyk, który zaczął posuwać się w głąb liścia. Z trudem panując nad podnieceniem, położyła następny liść i następny, po czym sięgnęła po kilka suchych gałązek. Podmuch wiatru, który wpadł przez otwór jaskini, omal nie zgasił drżącego płomienia, a więc Tenel Ka otoczyła ognisko piaskowym wałem, by ochronić je przed następnymi podmuchami. Wrzuciła kilka kawałków suchej kory i wkrótce ogień płonął tak jasno, że zaczął ją ogrzewać, a w jaskini pojawił się krąg krzepiącego blasku. Tenel Ka uświadomiła sobie jednak, że dobiegające z głębi jaskini dziwne odgłosy, które słyszała przed chwilą, nie tylko nie ucichły, ale stają się coraz głośniejsze... o wiele głośniejsze. Nagle od sklepienia oderwało się skrzeczące stworzenie, podobne do uskrzydlonego gada. Rozpostarło błyszczące skrzydła, wyglądające jakby sporządzono je ze skóry, i poszybowało ku dziewczynie. Wyszczerzyło kły obu łbów, osadzonych na długich wężowych szyjach, i zaczęło wymachiwać ogonem, zakończonym jadowitym kolcem. Widząc, że potworne stworzenie leci prosto ku niej, Tenel Ka uniosła rękę, chcąc ochronić twarz przed atakiem. Ostre jak brzytwy pazury rozorały jej ramię, a siła uderzenia odepchnęła ją pod kamienną ścianę. Spiczaste kły wpiły się w łydkę dziewczyny, ale szarpnęła się i kopnąwszy latającego gada, trafiła go w jeden łeb butem, sporządzonym z wytrzymałej jaszczurczej skóry. W drżącym świetle ogniska zauważyła z przerażeniem, że z mrocznych czeluści jaskini nadlatuje całe stado upiornych stworzeń. Wszystkie kierowały się ku niej, łopocząc szeroko rozpostartymi skrzydłami, których rozpiętość dochodziła prawie do dwóch metrów. Starając się utrzymać równowagę na piaszczystym dnie jaskini, Tenel Ka opadła na kolana obok kamiennej ściany. Później, wycofując się na czworakach, zaczęła kierować się ku wyjściu z groty. Mijając ognisko, kopnęła żarzące się węgle w stronę koszmarnych gadów, krążących nad jej głową. Niemal nie zauważyła, że rozżarzone gałązki i płonące liście osmaliły jej obnażone nogi. Jeden z uskrzydlonych potworów zaskrzeczał z bólu. Tenel Ka uśmiechnęła się z ponurą satysfakcją i dała nurka przez otwór jaskini. Znalazła się znów w nieprzeniknionych ciemnościach dżungli. Skrzydlate gady wyleciały za nią.

Spadkobiercy Mocy

86

ROZDZIAŁ

14 Imperialny pilot, nie przestając trzymać bliźniąt na muszce, kazał im iść na polanę z prymitywnym szałasem i dziuplą, w której żył samotnie przez wszystkie lata. - A wiec dlatego byłeś taki podniecony - stwierdziła Jaina, zwracając się do brata. - Znalazłeś jego kryjówkę. Jacen w odpowiedzi kiwnął głową. - Milczeć! - warknął ochryple imperialny żołnierz. Jaina, czując, że zasycha jej w gardle, z wysiłkiem przełknęła ślinę i rozejrzała się po niewielkiej polanie, na której zaczynały pojawiać się wieczorne cienie. Słyszała plusk wody w płytkim strumieniu, płynącym środkiem polany. Nie potrafiła wyobrazić sobie, jakim cudem pilot myśliwca typu TIE przeżył tyle lat w dżungli, pozbawiony towarzystwa innych ludzi. Klimat Yavina Cztery był co prawda dosyć ciepły, a więc mężczyzna nie musiał się obawiać chłodu. Mieszkał w obszernej dziupli, wykonanej w wypalonym, poskręcanym wielkim pniu pochyłego drzewa Massassów. Przed wejściem sklecił szałas z gałęzi, ułamanych i wbitych w ziemię. Pilot dysponował zatem prymitywnym, ale względnie wygodnym pomieszczeniem. Jaina usiłowała uzmysłowić sobie, ile czasu mogło zająć mężczyźnie wypalenie i wydrążenie wnętrza pnia, skoro dysponował zapewne tylko ostrym kawałkiem kadłuba statku. Pilot myśliwca typu TIE, łącząc kawałki wydrążonych trzcin, wykonał także wodociąg. Doprowadzał w ten sposób bieżącą wodę do drewnianych pojemników, ustawionych pod gałęziami. Wystrugał również prymitywne sztućce z drewna leśnych dyń i skamieniałych kawałków jakichś grzybów. Było widać, że przywykł do samotności, a ponieważ zwierzęta w dżungli się go bały, żył z dnia na dzień, nie martwiąc się o jutro. Oczekiwał na rozkazy i liczył na to, że któregoś dnia ktoś przyleci, by go zabrać... Nikt jednak nie przyleciał. Imperialny pilot przystanął przed wejściem szałasu. - Na ziemię - rozkazał zwięźle. - Oboje. I wyciągnąć ręce nad głowami. Kiedy bliźnięta położyły się na brzuchach na polanie, Jaina zerknęła ukradkiem na brata. Nie widziała najmniejszej szansy ucieczki. Tymczasem pilot myśliwca typu TIE udał się na skraj polany i zdrową ręką zaczął gmerać miedzy gałęziami. Owinął wokół

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 87 palców cienki pęd purpurowej winorośli, zwisający spomiędzy rosnących nad jego głową jaskrawych kwiatów, podobnych do orchidei. Szarpnął z całej siły i oderwał sprężystą łodygę. Pęd winorośli zaczął się zwijać w jego dłoni jak żywe stworzenie, usiłujące uwolnić się z uścisku jego palców. Mężczyzna wrócił szybko do bliźniąt i zerwaną wicią związał nadgarstki najpierw Jainy, a po chwili i Jacena. W miarę, jak z odciętych końców pędu wyciekały ciemnofioletowe soki, ruchy łodygi powoli zamierały, a giętka, jakby gumowa wić kurczyła się i zaciskała, tworząc niemożliwe do rozerwania pęta. Jacen i Jaina spojrzeli po sobie, a w swoich bursztynowych oczach dojrzeli odbicie myśli, których woleli nie wypowiadać. Obawiali się, że imperialny pilot byłby rozgniewany. Bliźnięta zgrzały się i spociły wskutek szybkiego marszu przez dżunglę wąską ścieżyną. Twarz Jainy była wciąż jeszcze ubrudzona smarem, pochodzącym z jakiejś części naprawianego silnika. Teraz jednak chłód nadciągającej nocy sprawił, że zadrżała. Jej ręce zaczęły drętwieć z zimna i bólu, a cienkie pędy winorośli, wpijające się w nadgarstki, sprawiły, że ogarniało ją coraz większe przygnębienie. W ciągu mniej więcej godziny, jaka upłynęła od ich pochwycenia, żadne z bliźniąt nie widziało ani śladu Tenel Ka czy Lowbaccy. Jaina obawiała się, że mogło przydarzyć się im coś złego; że dwoje przyjaciół mogło wpaść w tarapaty albo zabłądzić w dżungli. Uzmysłowiła sobie jednak, że jej położenie jest prawdopodobnie o wiele gorsze. Nie odzywając się ani słowem, imperialny pilot trącił czubkiem buta bliźnięta, rozkazując im, żeby wstały, po czym gestem nakazał, by usiadły na ogromnych kawałkach wulkanicznych skał, ułożonych obok wypalonego kręgu na polanie. Jacen i Jaina przycupnęli na jednym, chcąc być jak najbliżej siebie. Siedzenia skalnych ław były gładkie, wypolerowane od częstego używania, można też było poznać, że ostre krawędzie i szorstkie powierzchnie zostały w ciągu wielu lat wygładzone ręką samotnego pilota. Kiedy olbrzymia pomarańczowa tarcza planety Yavin skryła się za horyzontem, z nieba zniknęły ostatnie miedziane błyski światła. Na powierzchni szybko wirującego księżyca zapadła noc. Przez gęste listowe nad głowami przedostawało się coraz mniej światła, a najniższe poziomy dżungli pogrążały się w mroku czarniejszym niż ciemności najgłębszej nocy na Coruscant, rodzimej planecie bliźniąt. Imperialny pilot podszedł do stosu rozłupanych i suchych, chociaż omszałych kawałków drewna i gałęzi, które pieczołowicie zbierał, i posługując się zdrową ręką, układał w kącie szałasu. Przynosił po jednym kawałku do miejsca, w którym zazwyczaj rozpalał ognisko, i ustawiał, tworząc niewielki stożek. Później ze schowka w głębi jaskini wyciągnął pokiereszowaną zapalniczkę i skierował jej wylot w stronę stosu drewna. Bateria była niemal wyczerpana i u srebrzystego wylotu pojawiło się tylko kilka iskier. Pilot sprawiał jednak wrażenie nawykłego do takich niespodzianek. Powtarzał czynność z nieskończoną cierpliwością. Nie złorzeczył ani nie narzekał, tylko skupił całą uwagę na tym, co robił. Kiedy w

Spadkobiercy Mocy

88 końcu udało mu się rozpalić ogień, najmniejszym gestem nie okazał radości ani satysfakcji. Widząc, że płomień ogarnął drewienka, pilot myśliwca typu TIE ponownie zanurkował do dziupli i zaczął grzebać w koszyku, uplecionym z pędów dzikich winorośli. Po chwili powrócił, niosąc duży kulisty owoc, ukryty we wnętrzu nieapetycznej, porośniętej brzydkimi brodawkami brązowej skorupy. Jaina nigdy przedtem go nie widziała. Niczego takiego nie jadali w akademii Jedi. Przytrzymując owoc wykręconą ręką, okrytą rękawicą, pilot posłużył się kawałkiem zaostrzonego kamienia, by rozłupać skorupę, a potem usunąć resztki. Ukazał się żółtawo-zielonkawy miąższ, upstrzony purpurowymi cętkami. Pilot podzielił owoc na trzy części, poczłapał do więźniów i wyciągnąwszy rękę, podsunął jeden kawałek pod nos Jainy. - Jedz! - rozkazał. Jaina na chwilę zacisnęła wargi, obawiając się, że imperialny żołnierz może chcieć ją otruć. Natychmiast uświadomiła sobie jednak, że gdyby pilot myśliwca typu TIE chciał ich zabić, mógłby zrobić to w każdej chwili - a ona jest bardzo głodna i spragniona. Mając ręce skrępowane wysychającą winoroślą, pochyliła się, otworzyła usta i zagłębiła zęby w pastelowym miąższu. Poczuła strumień cierpkokwaśnego, podobnego w smaku do soku z pomarańczy płynu, który okazał się zdumiewająco smaczny i orzeźwiający. Delektując się, zaczęła powoli gryźć. Przełknęła. Jacen także jadł swoją porcję. Oboje kiwnęli głowami, chcąc w ten sposób podziękować pilotowi imperialnego myśliwca. Mężczyzna nadal ich obserwował, nie zmieniając kamiennego wyrazu twarzy. Jacen, licząc na to, że najgorsze mają za sobą, odważył się zapytać: - Co zamierza pan z nami zrobić, proszę pana? Przekrzywił głowę i próbował otrzeć policzek o ramię, by usunąć reszki soku, jakie pozostały mu na wargach. Pilot myśliwca typu TIE spoglądał na niego obojętnie przez kilka sekund, po czym odwrócił głowę i wpatrzył się w zarośla. - Jeszcze nie wiem. Jaina poczuła, że mięśnie jej torsu zaczynają się kurczyć. Wszystko to było fatalną pomyłką; wydarzyło się przez zwykły przypadek. Imperialny pilot, zapewne ukryty w gąszczu krzaków, musiał obserwować przez wiele dni, jak pracują przy wraku jego statku. Dopiero przypadkowe odkrycie jego dziupli, dokonane przez Jacena, zmusiło go do działania. Co mógł z nimi zrobić pilot imperialnego statku? Nie miał chyba dużego wyboru. - Jak pan się nazywa? - zapytała Jaina. Pilot myśliwca typu TIE usiadł prosto i popatrzył na opancerzoną rękawice, okrywającą jego wykręconą rękę. Obrócił się powoli ku dziewczynie, jak android mający uszkodzone serwomotory. - CE3K-1977.

89

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Jego słowa zabrzmiały, jakby recytował dobrze wyuczoną lekcję. Podał tylko kod stopnia wojskowego i numer służbowy. - Nie chodzi mi o pański numer - nalegała Jaina. - Chcielibyśmy poznać pańskie nazwisko. Ja mam na imię Jaina, a to jest mój brat, Jacen. - CE3K-1977 - powtórzył imperialny żołnierz, a w jego głosie nie dało się usłyszeć żadnej emocji. - Jak brzmi pańskie nazwisko? - zapytała po raz trzeci Jaina. Wyglądało na to, że pytanie dziewczyny wprawiło mężczyznę w zakłopotanie. Wbił spojrzenie w ziemię, a potem przeniósł je na obszarpany mundur. Jego usta kilka razy otwierały się i zamykały, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Dopiero po dłuższej chwili imperialny pilot przemówił, ale jego głos zabrzmiał jak krakanie: - Qorl... Qorl. Nazywałem się Qorl. - My uczymy się w akademii, która znajduje się w starych świątyniach - odezwał się Jacen i nieśmiało się uśmiechnął. Pamiętał, że ten uśmiech zawsze rozbrajał jego matkę, ilekroć się na niego gniewała. Na pilocie myśliwca typu TIE nie wywarł jednak żadnego wrażenia. - Baza Rebeliantów - powiedział Qorl. - Nie, tam jest teraz uczelnia - oświadczyła Jaina. - Wszyscy, którzy tam przebywają, przylecieli, by się uczyć. Od dawna nie ma tam żadnej bazy, prawdę mówiąc, od mniej więcej... dwudziestu lat - dodała. - To baza Rebeliantów - powtórzył Qorl tak stanowczo, że Jaina postanowiła nie upierać się przy swoim zdaniu. - Jak pan się tutaj znalazł? - zapytała, pochylając się na siedzeniu z wygładzonej czarnej skały. W ognisku wesoło trzaskały płonące głownie. - Od jak dawna żyje pan w dżungli? Pędy winorośli, zaciskające się wokół jej nadgarstków, utrudniały krążenie krwi i sprawiały, że jej dłonie zaczynały drętwieć. Jaina poruszyła palcami, a potem pochyliła się w stronę ogniska. Charakterystyczna woń dymu z płonących gałęzi wydała się jej niemal słodka. Pilot imperialnego myśliwca zamrugał powiekami bladoniebieskich oczu, po czym wpatrzył się w płomienie. Sprawiał takie wrażenie, jakby przeniósł się w czasie i przeżywał wszystko po raz drugi. - Gwiazda Śmierci - powiedział. - Byłem na pokładzie Gwiazdy Śmierci. Przylecieliśmy tu, żeby zniszczyć bazę Rebeliantów, zaraz po tym, jak wielki moff Tarkin unicestwił Alderaan. Yavin Cztery miał być naszym następnym celem. Jaina poczuła w sercu ostry ból, kiedy przypomniała sobie opowieści matki o przepięknej planecie Alderaan, porośniętej trawą, w której źdźbłach wiatr wygrywał pieśni, a na równinach wznosiły się smukłe wieże. Rodzima planeta księżniczki Leii była ośrodkiem galaktycznej kultury i cywilizacji, ale wskutek nieprawdopodobnego okrucieństwa funkcjonariuszy Imperium została zniszczona pojedynczym strzałem z superlasera Gwiazdy Śmierci. - Musimy zniszczyć Rebeliantów za wszelką cenę - ciągnął monotonnie Qorl. Rebelianci stanowią zagrożenie dla Imperium.

Spadkobiercy Mocy

90 Imperialny pilot recytował tę litanię jeszcze przez jakiś czas. Wyciągał z głębin pamięci wyuczone zdania i myśli, wyryte zapewne podczas szkolenia, jakie przeszedł w wojskowej imperialnej akademii. - Nowy porządek, jaki wkrótce zaprowadzi Imperator, ocali całą galaktykę. Rebelianci chcą zniszczyć jego marzenie, a zatem my musimy zniszczyć Rebeliantów. Stanowią śmiertelne zagrożenie dla pokoju i stabilności. - Był pan na pokładzie Gwiazdy Śmierci - przypomniał Jacen. - To było przed ponad dwudziestu laty. Co się stało? Qorl nie przestawał się wpatrywać w płomienie ogniska. Jego cichy, chrapliwy głos był tylko nieco głośniejszy od szeptu. - Rebelianci wiedzieli, że przylatujemy. Stawili opór. Walczyli. Rzucili swoje siły do walki z bojową stacją. Otrzymaliśmy rozkaz, żeby wystartowały wszystkie eskadry myśliwców typu TIE. Leciałem razem ze swoją eskadrą. Wszyscy moi koledzy zginęli, zestrzeleni przez pilotów rebelianckich maszyn typu X. Mój myśliwiec został uszkodzony... przestał funkcjonować jeden panel z ogniwami słonecznymi. Maszyna zaczęła koziołkować, oddalać się od Gwiazdy Śmierci. Musiałem powrócić, jeżeli chciałem, żeby mechanicy naprawili uszkodzenie. Na wszystkich kanałach łączności panował jednak straszny chaos; w eterze krzyżowały się krzyki i wołania o pomoc. Tymczasem mój myśliwiec, ciągle koziołkując, coraz bardziej zbliżał się do powierzchni czwartego księżyca Yavina. Usiłowałem nawiązać z kimkolwiek łączność przez komunikator. W końcu mi się to udało. Powiedziano mi, żebym wylądował i czekał, aż ktoś po mnie przyleci. Rozkazano mi, żebym skupił całą uwagę na lądowaniu... i był cierpliwy. - A wiec doszło do katastrofy - stwierdził Jacen. - Gałęzie drzew nieco złagodziły mój upadek. Kiedy jedno z ogniw słonecznych zahaczyło o jakiś konar i oderwało się od kadłuba, zostałem wyrzucony z kabiny i wylądowałem w gąszczu krzaków. Kiedy się z nich wygrzebałem, pokuśtykałem do wraku mojego myśliwca. Pozostałem tak blisko maszyny, na ile się odważyłem. Obawiałem się, że może eksplodować. Moja ręka... - Odchylił lewą dłoń, ukrytą w czarnej, skórzanej rękawicy - doznała ciężkich obrażeń. Kość złamana w wielu miejscach, ścięgna zerwane. Spojrzałem w niebo w samą porę, żeby zobaczyć, jak Gwiazda Śmierci eksploduje. Wyglądało to, jakby na niebie rozbłysło jeszcze jedno słońce. W przestworza wystrzeliły płonące odłamki, które poszybowały ku księżycowi. Musiały wzniecić w lasach setki pożarów. W ciągu kilku następnych tygodni, kiedy szczątki opadały na powierzchnię, na niebie było widać istny deszcz meteorów. Przypominały sztuczne ognie. W ten sposób znalazłem się tutaj. Płomienie ogniska oświetlały twarz mężczyzny żółtawym, migotliwym blaskiem. Odgłosy dobiegające z dżungli otaczały ich niczym monotonna, hipnotyzująca muzyka. Pilot myśliwca typu TIE nie dawał żadnego znaku, że jest świadom, iż bliźnięta go słuchają. Kiedy ciągnął opowieść, poruszały się tylko jego usta.

91

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Czekałem tu i czekałem, jak mi rozkazano, ale nikt po mnie nie przylatywał. - Ależ to trwało ponad dwadzieścia lat! - wykrzyknęła Jaina. - Ten księżyc został wkrótce potem opuszczony, a pierwsi ludzie w akademii Jedi pojawili się dopiero przed jedenastu laty. Dlaczego nie powiadomił pan nikogo o tym, że przebywa na księżycu? Czy rzeczywiście pan nie wie, co wydarzyło się w galaktyce od czasu, kiedy pańska maszyna uległa katastrofie? - Poddanie się oznacza zdradę! - wybuchnął Qorl, piorunując dziewczynę spojrzeniem. Jego wymizerowaną twarz wykrzywił grymas złości. - Ależ mówimy panu prawdę! - odezwał się Jacen. - Wojna się skończyła. Imperium nie istnieje. - Głęboko odetchnął, zrobił krótką przerwę, po czym ciągnął: Darth Vader nie żyje. Imperator także zginął. Rządzi teraz Nowa Republika. Istnieje tylko kilka systemów gwiezdnych, które nadal pozostaw wierne Imperium, ale kryją się gdzieś daleko, w samym środku jądra galaktyki. - Nie wierzę wam - odezwał się stanowczo Qorl. - Jeżeli zaprowadzi nas pan z powrotem do akademii Jedi, udowodnimy, że mówimy prawdę. Pokażemy panu także inne rzeczy - obiecała Jaina. - Czy nie chciałby pan powrócić do domu? Chyba ma pan już dosyć takiego życia. Moglibyśmy też przywrócić panu władzę w ręce. Qorl uniósł dłoń w czarnej rękawicy i przez chwilę się jej przyglądał. - Posłużyłem się pokładowym zestawem medycznym - powiedział. - Nastawiłem złamane kości najlepiej jak umiałem. Zrosły się całkiem nieźle, chociaż czułem straszliwy ból... przez długi czas, całe lata. - W akademii są uzdrowiciele Jedi! - oświadczyła Jaina. - Mamy także medyczne androidy. Może pan być znów wesół i szczęśliwy. Dlaczego miałby pan dłużej mieszkać w dżungli? Niczego pan nie zdradza, bo Imperium nie istnieje! - Bądź cicho! - rozkazał szorstko Qorl. - Imperium będzie istniało zawsze. Imperator jest niezwyciężony. - Imperator nie żyje - powtórzył Jacen. - Ale samo Imperium nigdy nie zginie - upierał się pilot. - Jeżeli zatem nie zgadza się pan, byśmy razem powrócili, czego właściwie pan chce? - zapytała Jaina. Jacen kiwnął głową na znak, że i on jest tego ciekaw, po czym zapytał: - O co właściwie panu chodzi? Co moglibyśmy dla pana zrobić? Pilot myśliwca typu TIE przestał wpatrywać się w płomienie i popatrzył na bliźnięta. Na jego zarośniętej, pooranej głębokimi bruzdami twarzy, pojawił się przebiegły wyraz, jakby jakaś myśl natchnęła go nową nadzieją. - Skończycie naprawiać mój myśliwiec - oświadczył. - Wówczas będę mógł odlecieć z tego przeklętego księżyca. Powrócę do Imperium w aureoli sławy, jak bohater. Poddanie się oznacza zdradę... a ja nigdy się nie poddałem. - A co będzie, jeżeli panu nie pomożemy? - zapytał Jacen, zebrawszy całą odwagę, na jaką potrafił się zdobyć. Jaina natychmiast poczuła przemożną chęć, żeby kopnąć go za to, że prowokuje imperialnego pilota.

Spadkobiercy Mocy

92 Qorl popatrzył w oczy chłopca, przybierając na nowo dobrze znany, obojętny wyraz twarzy. - Wówczas się was pozbędę - oświadczył.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

93

ROZDZIAŁ

15 Minęło kilka chwil, zanim Em Teedee dokonał ponownej kalibracji czujników, zaraz po tym, jak odczepił się od pasa Lowbaccy. Stwierdził, że spada, obija się o konary, koziołkuje i znów spada. W końcu wylądował w gęstwinie pędów winorośli, oplątujących najniższe gałęzie drzewa. - Panie Lowbacco, proszę wrócić! - zawołał, nastawiwszy na największą wartość wzmocnienie obwodów głośnika. - Niech pan mnie tu nie zostawia! O rety. Wiedziałem, że to nie jest dobry pomysł. Zwiększył wrażliwość czujników optycznych, żeby móc lepiej widzieć w panującym na najniższych poziomach dżungli półmroku Przekonał się. że otacza go plątanina gałęzi i pędów. Wydała mu się zbyt gęsta nawet dla kogoś tak dużego i silnego jak młody Wookie. - Ratunku! Pomocy! - zawołał po raz drugi. Zdecydował, że najlepiej wykorzysta swój głos wówczas, jeżeli będzie krzyczał co czterdzieści pięć sekund. Obliczył, że jest to najkrótszy czas, po upływie którego pojawiłby się ktokolwiek, kto znalazłby się w zasięgu jego głosu. Nie mogąc się poruszyć ani zorientować w swoim położeniu, Em Teedee doszedł do wniosku, że znajduje się jakieś dwadzieścia metrów nad ziemią. Liczył na to, że żaden przypadkowy podmuch wiatru nie poruszy gałęzi i nie sprawi, że zacznie koziołkować jeszcze niżej. Gdyby upadł na ziemię, mógłby uderzyć o jeden z zakrzepłych jęzorów lawy, a wówczas jego obudowa uległaby uszkodzeniu. Drogocenne elektroniczne podzespoły rozsypałyby się we wszystkie strony i nie znalazłby się nikt, kto mógłby je odszukać, a tym bardziej połączyć w prawidłowy sposób. Na samą myśl o tym poczuł dziwne mrowienie w obwodach logicznych. Upłynęło czterdzieści pięć sekund. Em Teedee zawołał ponownie, po czym umilkł i czekał, co się stanie. Wołał tak przez następną godzinę i jedenaście minut. Nie tracił nadziei, że jego wołanie zwróci czyjąś uwagę i pojawi się ktoś, kto go uratuje. Kiedy jednak jego nadzieje się ziściły, mały android pożałował, że w ogóle używał obwodów głosowych. W pobliżu przemykało wielkie stado trajkoczących wełnolamandrów, przeskakując z jednego konaru na drugi i czepiając się gałęzi. Te żyjące na drzewach

Spadkobiercy Mocy

94 stworzenia, hałaśliwe i nieprawdopodobnie zręczne, potrafiły równie zwinnie wdrapywać się na grube konary i cienkie gałęzie, nie tracąc równowagi. W tej chwili sprawiały wrażenie zajętych rozstrzyganiem sporu, które z nich głośnym wyciem bardziej zmąci ciszę nadchodzącej nocy. Mimo hałasu i jazgotu, stworzenia usłyszały wołanie Em Teedee o ratunek. Chociaż baza danych małego androida zawierała niezbyt dużo informacji, Em Teedee wiedział, że wełnolamandry są stworzeniami towarzyskimi i ciekawskimi. Kiedy usłyszały jego głos, natychmiast podjęły poszukiwania. Dysponując bystrym wzrokiem, już po kilku sekundach dostrzegły obudowę androida, błyszczącą w mrokach dżungli. Całe stado jaskrawo ubarwionych, włochatych stworzeń rzuciło się w jego stronę. - Och, nie! - zawołał Em Teedee. - Tylko nie wy. Proszę... Liczyłem na to, że znajdzie mnie kto inny. Z szelestem lisa i trzaskiem łamanych gałązek wełnolamandry otoczyły małego androida. Zwierzęta szwargotały między sobą i jeżyły jaskrawopurpurową sierść, częściowo ze strachu. a częściowo z podniecenia. - Idźcie sobie! Sio! - odezwał się Em Teedee. Wełnolamandry zareagowały przeciągłym wrzaskiem, oznajmiając odkrycie czegoś nieznanego. Jakiś wielki samice wyciągnął łapę i wyłuskał androida z gąszczu łodyg dzikiej winorośli. - Odłóż mnie - rozkazał Em Teedee. - Nalegam, żebyś natychmiast zostawił mnie w spokoju. Wielki samiec rzucił androida swojej towarzyszce, która zręcznie pochwyciła srebrzysty przedmiot i zaczęła obracać w palcach, podziwiając błyszczące kręgi. Po chwili dźgnęła brudnym palcem jeden ze złocistych okrągłych czujników optycznych. - Au! To jest moje oko! Wyjmij z niego ten brudny paluch! A teraz trzymasz mnie do góry nogami… Odwróć mnie! Odłóż na poprzednie miejsce! Samica potrząsnęła androidem, a potem zaczęła uderzać nim o drugą dłoń, chcąc przekonać się, czy nie wydobędzie ze środka innych dźwięków. Kiedy jednak skoczyła na grubą gałąź i zamachnęła się, chcąc rozbić przedmiot o konar, jak zapewne postąpiłaby z dojrzałym owocem czy orzechem, Em Teedee włączył zasilanie automatycznych alarmowych syren. Rozległo się wycie, piskliwe i głośne skrzeczenie. tak bolesne dla organów słuchu, że przerażona samica wypuściła androida. Em Teedee obił się o jakiś konar, porośnięty dużymi liśćmi, ale potem znów zaczepił się o gałęzie i niepewny dalszego losu, znieruchomiał. - Pomocy! - pisnął cicho. Jeden z mniejszych wełnolamandrów pospieszył ku niemu, pochwycił i uwolnił z rozwidlenia gałęzi i wydając radosne piski, miody osobnik pognał dalej, skacząc po najniższych konarach. Trzymał swoje trofeum, jak mógł najwyżej, chociaż Em Teedee nie przestawał wołać o ratunek. Inne młode wełnolamadry, które rzuciły się nw pościg, starały się wyrwać skarb z łapy współplemieńca.

95

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Android-tłumacz czuł, że ogarnia go taka panika, iż nie potrafi trzeźwo myśleć. W obawie, by nie przegrzać obwodów logicznych, postanowił się wyłączyć. Nie chciał wiedzieć, co stanie się później. Włączył się ponownie dopiero w środku nocy i przekonał, że niczego nie widzi. Jego czujniki optyczne były przysłonięte gęstą sierścią. Wyczuwał jednak delikatny ruch... słyszał także odgłosy posapywania i chrapania. W pewnej chwili miody wełnolamander poruszył się niespokojnie we śnie. Zmienił położenie ciała, a wówczas Em Teedee mógł się zorientować, że stworzenie śpi, skulone w rozwidleniu gałęzi drzewa, i zazdrośnie tuli nową zabawkę do włochatego torsu. Z pobliskich konarów dobiegały miarowe westchnienia i pochrapywania innych członków wielkiej rodziny, także śpiących na drzewie. Em Teedee chciał w pierwszej chwili znów zawołać pomocy. Liczył na to, że ktoś jednak usłyszy go i przybiegnie na ratunek. Stwierdził jednak, że hałaśliwe wełnolamandry smacznie śpią, i postanowił nie zakłócać panującej ciszy. Spodziewał się, że następnego dnia jego los może się odmienić. Miał nadzieje, że na lepsze.

Spadkobiercy Mocy

96

ROZDZIAŁ

16 Noc ciągnęła się całą wieczność, ale w końcu nastał poranek. Od razu się ociepliło, gdyż zza kuli Yavina, spowitej porannymi mgłami, ukazało się oślepiająco jasne słońce. Stworzenia żyjące w dżungli obudziły się i napełniły gęstwinę nowymi dźwiękami. Powietrze ogrzewało się bardzo szybko, ciężkie od wilgotnych mgieł, zalegających przez całą noc w zagłębieniach gruntu. Jacen i Jaina niemal nie zmrużyli oczu, przez cały czas mając przeguby związane purpurowymi elastycznymi łodygami. Jacen bardzo żałował, że częściej nie ćwiczył posługiwania się Mocą. Nie opanował precyzyjnej delikatnej techniki, która pozwoliłaby mu za pomocą myśli rozluźnić, a potem rozwiązać pęta. Kiedy rozjaśniło się na tyle, że można było zacząć pracę, z jamy we wnętrzu pnia wielkiego drzewa wyłonił się Qorl i trącił bliźnięta, by się obudziły. Pozwolił, żeby każde wypiło kilka łyków czystej wody z czerpaka, który zanurzył w strumieniu, po czym wyjął długi kamienny nóż i przeciął pędy winorośli, krepujące ich nadgarstki. Jacen zaczął przebierać palcami, chcąc pobudzić krew do krążenia, a później potrząsnął rękami. Podlił w dłoniach mrowienie, coraz słabsze w miarę, jak nerwy budziły się do życia. Imperialny żołnierz wyciągnął blaster i wymownym gestem rozkazał bliźniętom, aby ruszyły. - Z powrotem do mojego myśliwca - oświadczył. - Wracacie do pracy. Jacen i Jaina poczłapali wąską ścieżką przez dżunglę, potykając się czasem o korzenie i pędy winorośli. Pilot szedł o kilka kroków za nimi, nie przestając mierzyć z blastera w ich plecy. Dotarli w ten sposób do miejsca katastrofy i ujrzeli na polanie kadłub myśliwca, połyskujący w świetle wczesnego poranka. Czując w żołądku dziwny ciężar, Jacen zauważył ciemne, wypalone plamy w gąszczu krzaków, w miejscach, gdzie trafiły blasterowe błyskawice, kiedy Qorl strzelał do Tenel Ka i Lowiego. - Wiem, że prawie skończyliście - oświadczył imperialny pilot. - Przez wiele dni obserwowałem was, ukryty w gąszczu zarośli. Pozostałe naprawy wykonacie jeszcze dzisiaj. Jaina zamrugała powiekami bursztynowopiwnych oczu i zerknęła spode łba na Qorla.

97

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Nie jesteśmy w stanie pracować tak szybko, zwłaszcza teraz, kiedy nie mamy nikogo do pomocy - odparła. - Ten wrak spoczywa tu od ponad dwudziestu lat. Nie skończyliśmy usuwać śmieci z dysz silników napędu podświetlnego. Musimy także zmienić okablowanie przetworników mocy... Jacen przyglądał się twarzy siostry i po jej minie zorientował się, że nie mówi prawdy. - Trzeba zainstalować nowe cyberbezpieczniki - ciągnęła tymczasem Jaina. Przewody wymienników powietrza są zatkane i wymagają... Qorl uniósł nieco wyżej lufę blastera, ale nie zmienił intonacji głosu. - Dzisiaj - powtórzył z naciskiem. - Skończycie naprawiać wszystko dzisiaj. - Och, blasterowe błyskawice. Myślę, Jaino, że on nie żartuje odezwał się Jacen. Pokaż mi, co mógłbym zrobić, by ci pomóc. Jaina westchnęła. - No, dobrze. Przynieś skrzynkę z narzędziami; tę samą, o którą się przewróciłeś. Wyjmij z niej klucz hydrauliczny. Ja skorzystam z uniwersalnego zestawu, by dokonać kilku kalibracji w mechanizmach napędowych. Qorl usiadł na dużym porośniętym mchami kamieniu i posługując się zdrową ręką, strącił kilka pełznących po jego nogach liszek. Później się wyprostował, skamieniał jak android-strażnik i tylko się przyglądał, jak bliźnięta pracują. Jacen usiłował ignorować i samego mężczyznę, i jego blaster. Wokół twarzy chłopca roiły się chmary komarów i dokuczliwych muszek, zwabionych wonią potu, dolatującą z jego rozczochranych włosów. Jaina dostała się do wnętrza kadłuba i zaczęła coś naprawiać w przedziale silników. Jacen podawał jej narzędzia, starając się jak najszybciej wyszukiwać te, których potrzebowała. Czuł, że jego siostra staje się coraz bardziej rozdrażniona i zdenerwowana faktem, iż nie może wymyślić żadnego planu. Jacen wiedział, co prawda, że oboje mogliby dokonać sabotażu podczas naprawy jakiegoś mechanizmu. Qorl zorientowałby się jednak niemal natychmiast, co zrobili, i pewnie chciałby się później zemścić. Nie mogli pozwolić sobie na takie ryzyko. Chłopiec teraz żałował, że jego siostra, ogarnięta podnieceniem, zainstalowała jednostkę napędu nadświetlnego, którą otrzymała w prezencie od ojca. Ubolewał nad tym, że pracowali tak ciężko i tyle zrobili w ciągu krótkiego czasu. Teraz było już za późno. Jacen otarł wierzchem dłoni spocone czoło, nie chcąc, żeby kłujące krople potu spływały do jego oczu. Usłyszał w żołądku burczenie. Odwrócił się w stronę pilota myśliwca typu TIE, nadal siedzącego nieruchomo na kawałku skały i bez przerwy mierzącego z blastera. Pomyślał, że to wszystko zaczyna go już męczyć. - Proszę posłuchać, panie Qorl - powiedział, świadomie używając rzeczywistego nazwiska pilota. - Czy nie moglibyśmy dostać trochę wody do picia i owoców, żebyśmy się posilili? Jesteśmy głodni. Jeżeli coś zjemy, będziemy pracowali szybciej i wydajniej.

Spadkobiercy Mocy

98 Qorl kiwnął lekko głową i zaczął wstawać z kamienia. Nagle jednak znieruchomiał, zawahał się, po czym znów usiadł, tak samo wyprostowany jak poprzednio. - Dostaniecie jedzenie i wodę, kiedy skończycie z naprawami. - Co takiego? - zapytał Jacen, nie wierząc własnym uszom. - To zajmie cały dzień! - A zatem będziecie pracowali głodni i spragnieni - oświadczył Qorl. Pilot myśliwca typu TIE sprawiał wrażenie zdenerwowanego, jakby zaczynał się niecierpliwić. - Gracie na zwłokę. Pracujcie dalej. Jacen uświadomił sobie, że Qorl może się martwić faktem, iż Tenel Ka czy Lowie powrócili do akademii Jedi i wezwali pomoc. Co prawda bliźnięta przebywały daleko od wielkiej świątyni, oddzielone wieloma kilometrami zdradliwej dżungli... ale zawsze istniała taka szansa. Jaina skończyła ustawiać położenie pokrętła zaworu regulatora systemu doprowadzającego chłodziwo. Przekręciła gałkę i słuchała, jak przewody wypełniają się superchłodnym ciekłym gazem. Obserwowała pojawiające się na odsłoniętych metalowych powierzchniach pierwsze kryształki szronu. Cofnęła się o krok i potarła policzek ubrudzoną smarami dłonią, zostawiając ciemną smugę pod bursztynowopiwnym okiem. - Panie Qorl? - zapytała. - Z kim będzie pan chciał się zobaczyć po powrocie? - Zamelduję się odpowiednim przełożonym - odparł pilot. - Powróci pan do domu? - nalegała dziewczyna. - Ma pan jakąś rodzinę? - Moją rodziną jest Imperium - padła szybka, dobrze wyuczona odpowiedź. - Ale czy ma pan kogoś, kto pana kocha? - zapytała Jaina. Qorl wahał się tylko przez ułamek sekundy, a potem znów wykonał znaczący gest lufą staromodnego blastera. - Wracać do pracy - warknął. Dziewczyna westchnęła i gestem poprosiła brata, by jej pomógł. - Chodź, Jacenie - powiedziała. - Weź te trzy pakiety i pojemnik ze szczeliwem do powłok metalowych. Musimy jeszcze załatać te otwory w poszyciu kadłuba. Wskazała trzy okrągłe, osmalone otwory w metalowych płytach poszycia; uszkodzenia, sprawcą których był sam Qorl, kiedy strzelał poprzedniego dnia do bliźniąt. Ująwszy gumowy młotek, Jaina zaczęła uderzać od wewnątrz we wgięte płyty, starając się nadać im poprzedni kształt. Tymczasem jej brat szperał w skrzynce z narzędziami, szukając pojemnika ze szczeliwem. Pojemnik zawierał specjalną pastę, która po naniesieniu na powierzchnię pokrywała ją równomierną warstwą, po czym zastygała. Gładka powierzchnia miała często większą wytrzymałość niż oryginalny stop, z którego wykonano poszycie. Jacen przyłożył pierwszy pakiet i pokrył go warstwą szczeliwa, po czym przyglądał się, jak pasta, sycząc i parując, pokrywa osmalone miejsce. Jaina uszczelniła w taki sam sposób drugi otwór. Trzeci znajdował się w górnej części pokrywy luku towarowego, w pobliżu przezroczystej transpastalowej kopuły, chroniącej kabinę pilota. Chłopiec ujął ostatni pakiet i wspiął się na wierzchołek małego statku. Rozdarł opakowanie, przyłożył łatę i czekał, aż uszczelniająca pasta dokona reszty dzieła.

99

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Obserwując, jak półpłynna substancja zastyga na powierzchni, Jacen słyszał odgłosy poruszających się w pobliżu małych zwierząt. W pewnej chwili zwrócił uwagę na jedno, szeleszczące jakby trochę bliżej niż inne. Pochylił się, zajrzał do kabiny i zauważył, że we wnętrzu luku towarowego coś się porusza. Coś przezroczystego, ledwo widocznego... Chłopiec poczuł, że jego serce skoczyło do gardła. Wsunął się do kabiny, sięgnął w głąb luku i próbował pochwycić stworzenie. Poczuł przypływ nadziei. - Chłopcze, wyłaź stamtąd! - wrzasnął nagle Qorl. - Wracaj tam, gdzie będę mógł mieć ciebie na oku! Z trudem oddychając i słysząc głośne uderzenia serca, Jacen podciągnął się i wyszedł z kabiny. Zeskoczył na ziemię, a potem wyciągnął ręce na boki w ten sposób, żeby pilot myśliwca typu TIE mógł je widzieć. Podniecona i zaniepokojona Jaina pochyliła się w stronę brata i szepnęła: - Co robiłeś w kabinie? Po co tam wskakiwałeś? Chłopiec wyszczerzył zęby, ale natychmiast przybrał poprzedni, poważny wyraz twarzy, zanim Qorl zdążył zauważyć jego uśmiech. - Po coś, co może nas ocalić. - Koniec rozmów! - warknął Qorl - Wracać do pracy! - Pracujemy tak szybko, jak możemy - zauważyła Jaina. - Nie dość szybko! - odezwał się pilot. - A może potrzebujesz czegoś na zachętę? Jeżeli nie potrafisz się pospieszyć, może powinienem zastrzelić twojego brata? Będziesz musiała wówczas dokończyć napraw sama. Bliźnięta popatrzyły na żołnierza imperium z nieskrywanym przerażeniem. - Panie Qorl, chyba nie zrobiłby pan tego - rzekła dziewczyna. - Przeszedłem odpowiednie przeszkolenie w imperialnej akademii - odparł Qorl. Zrobię wszystko, co okaże się konieczne. Jacen przełknął ślinę. Wiedział, że imperialny pilot mówi prawdę. - Tak. założę się, że zrobisz - mruknął. Jaina westchnęła, po czym rzuciła hydrauliczny klucz obok stosu innych narzędzi, rozsypanych na murawie. Na jej twarzy malowało się obrzydzenie. Chcąc usunąć z zabrudzonych dłoni resztki smaru i kurzu, otarła je o nogawki kombinezonu. - To w tej chwili i tak nie ma znaczenia powiedziała. - Skończyliśmy. Zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy. Pański myśliwiec jest gotów do startu.

Spadkobiercy Mocy

100

ROZDZIAŁ

17 We wnętrzu wielkiej świątyni, oświetlonym blaskiem pochodni, Lowbacca raz po raz głośno ryczał, dając upust przerażeniu i rozpaczy. Chcąc podkreślić grozę sytuacji, wymachiwał drugimi, owłosionymi rękami. Nie wiedział, co ma zrobić, żeby inni go zrozumieli. Myślał jedynie o tym, że powinien ostrzec pozostałych uczniów przed pilotem myśliwca TIE. Musi pomóc Jacenowi i Jainie i odnaleźć Tenel Ka. Tionna i pozostali uczniowie Jedi, zgromadzeni wokół nauczycielki, z każdą chwilą byli coraz bardziej poruszeni. Nikt nie potrafił mówić jeżykiem Wookiech. - Lowbacco, nie rozumiemy cię - mówiła Tionna. - Gdzie jest twój androidtłumacz? Lowie znów poklepał się po udzie i warknął, jakby pragnął podkreślić, że i on się tym niepokoi. Nigdy nie przypuściłby, że będzie taki rozdrażniony stratą trajkoczącego urządzenia. - Gdzie są Jacen, Jaina i Tenel Ka? -- nalegała Tionna. - Czy nic im się nie stało? Lowbacca znów zaryczał i wskazał gęstwinę dżungli, wyobrażając sobie, że ten gest wystarczy za wszystkie słowa. - Czy wydarzył się wypadek? Czy są ranni? - pytała Tionna. Jej perłowe, szeroko otwarte oczy wpatrywały się w twarz Wookiego, a delikatne, srebrzystosiwe włosy poruszały się wokół jej głowy jak żywe. Objęła szczupłymi, delikatnymi palcami owłosioną rękę Lowiego. Kiedy śpiewała ballady uczniom, zgromadzonym w wielkiej audiencyjnej komnacie, jej głos był delikatny, aksamitny. Teraz jednak jej słowa przecinały powietrze jak szlachetny kryształ, z siłą charakterystyczną dla prawdziwej Jedi. Lowbacca usiłował się skupić, by pomyśleć, jak wszystko wytłumaczyć, ale narastająca frustracja sprawiła, że nie potrafił zebrać myśli. Nie znał słów, które byłyby zrozumiałe dla pozostałych. To prawda, mógł pokazywać gąszcz zarośli w dżungli... ale jak miał opisać myśliwiec typu TIE, który uległ katastrofie? Jak miał wytłumaczyć, że imperialny pilot przeżył, a bliźnięta są teraz jego więźniami? Jego młodzi przyjaciele postanowili utrzymywać w absolutnej tajemnicy nie tylko fakt znalezienia wraku statku, ale także decyzję o jego naprawie. Jaina chciała, żeby naprawiony statek stał się niespodzianką, którą mogłaby pokazać innym uczniom.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 101 Teraz jednak fakt, że nikomu nie powiedzieli ani słowa, działał na niekorzyść bliźniąt. Nikt nawet się nie domyślał, co mówi Lowbacca; nikt nie wiedział niczego na temat katastrofy. Młody Wookie nie miał także pojęcia, co się stało z Tenel Ka. Czy została zabita, czy może udało się jej uciec? A może w tej chwili błąkała się po dżungli, narażona na ataki drapieżników? Lowbacca jęknął, nie potrafiąc opanować przerażenia na myśl o tym, że dziewczynie mogło stać się coś złego. Czując, że za chwilę wybuchnie, Lowie opowiedział jeszcze raz całą historię, nie skąpiąc gardłowych warknięć i pomruków, charakterystycznych dla mowy Wookiech. Wszyscy uczniowie, nie mogąc zrozumieć ani słowa, patrzyli na niego z coraz większym niepokojem. W końcu, poddając się frustracji, Lowie wstał, uderzył pięścią w kamienną ścianę, po czym przecisnął się obok Tionny, rozepchnął uczniów Jedi i jak pocisk wypadł za drzwi, w chłodny cień korytarzy świątyni. - Dokąd biegniesz, Lowbacco? - zapytała za nim Tionna, ale młody Wookie nie odpowiedział. Chociaż zmęczenie jeszcze nie ustąpiło, pozostali uczniowie nie mogli go dogonić. Nieznacznie utykając, Lowbacca coraz szybciej przebierał długimi, silnie umięśnionymi nogami. Biegł krętymi korytarzami starożytnej kamiennej budowli. Niemal bez tchu dotarł do komnaty, która pełniła funkcję ośrodka dowodzenia w czasach, kiedy świątynia była bazą Rebeliantów. Luke Skywalker zamienił pomieszczenie w ośrodek łączności żeby utrzymywać kontakty z resztą Nowej Republiki. Lowie wiedział, że jego wuj Chewbacca przebywa nadal w systemie Yavina. Zapewne znajduje się teraz gdzieś w pobliżu gazowego giganta, w orbitalnej stacji wydobywczej, zajęty polowaniem na klejnoty corusca. Gdyby Lowbacca mógł nawiązać łączność z „Sokołem Tysiąclecia”, porozmawiałby z wujem, a ten wyjaśniłby, co się stało. Chewbacca i ojciec bliźniąt. Han Solo, z pewnością będą wiedzieli, co robić. Wydał głębokie, pełne ulgi, westchnienie, po czym opadł na fotel stojący przed konsoletą. Na stanowisku łączności zobaczył jedyne urządzenia, które wydawały mu się w tej chwili znajome: komputery i aparaty elektroniczne. Dobrze wiedział, jak się z nimi porozumieć. Zaczął przebierać palcami po klawiaturach, szybko i zdecydowanie, przyciskając właściwe w odpowiedniej kolejności. Do chwili, kiedy do komnaty wpadła Tionna w towarzystwie uczniów Jedi, zdążył nawiązać łączność z „Sokołem Tysiąclecia”. Nauczycielka Jedi natychmiast zrozumiała, co zamierza zrobić, i kiwnęła głową. - Doskonały pomysł, Lowbacco - rzekła. Czekała obok fotela, aż w odbiorniku komunikatora odezwał się zaspany głos Hana Solo. - Ta-a, tu Solo. Kto mówi? Luke? Czy to akademia Jedi? Lowbacca zabeczał do mikrofonu jak owca, licząc na to, że pilot-człowiek go zrozumie. Zanim zdążył powiedzie coś więcej, do mikrofonu pochyliła się Tionna.

Spadkobiercy Mocy

102 - Generale Solo, wydarzyło się coś dziwnego - powiedziała. - Bliźnięta i Tenel Ka zniknęli, a Lowbacca usiłuje powiedzieć nam, co się stało. Niestety, zgubił gdzieś androida-tłumacza, a my nie rozumiemy tego, co mówi. Z głośnym rykiem świadczącym o zdumieniu, do rozmowy przyłączył się Chewbacca. Zachwycony Lowie jeszcze raz opowiedział całą historię, tak szybko i zwięźle, jak potrafił. Kiedy skończył, rozwścieczony Chewbacca ryknął, ale Han wtrącił się, chcąc go uspokoić. - Teraz bądź cicho, chłopie - powiedział. - Usłyszałem prawie wszystko, ale nadal paru szczegółów nie rozumiem. Twój siostrzeniec mówił coś o myśliwcu typu TIE, który uległ katastrofie, i imperialnym żołnierzu, który trzyma moje dzieci jako zakładników? Obaj Wookie głośno zaryczeli na znak potwierdzenia. - W porządku, bez nas niczego nie róbcie. Już lecimy! - polecił Han. - Za kilka sekund odłączamy się od stacji Calrissiana. I tak zresztą mieliśmy zaraz wystartować. „Sokół Tysiąclecia” przyleci do was za mniej więcej dwie godziny... to będzie przedpołudnie waszego czasu, jak sądzę. Trzymajcie się i bądźcie gotowi pomóc mi, kiedy stanę do walki o życie dzieci. Lowbacca i Chewbacca ponownie zaryczeli, wyrażając zgodę. Tionna spojrzała na młodego Wookiego, nie kryjąc zdumienia. - Myśliwiec typu TIE? - zapytała. - Imperialny pilot na Yavinie Cztery? Szybko, musimy przygotować się do obrony, na wypadek, gdyby chciał nas zaatakować! „Sokół Tysiąclecia” przeciął ciemnobłękitne niebo i z oślepiająco białym błyskiem wydobywającym się z dysz silników napędu podświetlnego skierował się ku starożytnym kamiennym budowlom Massassów. Lowie stał przed wielką świątynią na środku polany, pełniącej funkcję lądowiska, i niecierpliwie czekał na przylot wuja. Ujrzawszy nadlatujący statek, zaczął energicznie machać długimi, owłosionymi rękami. Z każdą minutą coraz bardziej się ocieplało. Dwie godziny, jakie zajęło frachtowcowi opuszczenie stacji na orbicie gazowego giganta i dotarcie na porośnięty dżunglą księżyc, wydały się Lowiemu najdłuższym okresem w jego życiu. Kiedy frachtowiec osiadał na polanie z cichym sykiem zamierających repulsorów, Lowbacca wycofał się nieco dalej, w cień, rzucany przez świątynię. Łapy ładownika wysunęły się i znieruchomiały, a po chwili jak ogromny jęzor opadła rampa statku. U jej szczytu ukazał się Chewbacca. Pochylił owłosiona głowę, by nie uderzyć mą o kadłub. Zbiegł po rampie, głośno tupiąc nogami, i skierował się ku świątyni. Lowie wybiegł mu na spotkanie, nadal lekko utykając. Po chwili do obu Wookiech dołączył Han Solo. Jeszcze w biegu wyciągnął i odbezpieczył blaster. - Gotowi spieszyć dzieciakom na ratunek? Idziemy! - powiedział. Ze świątyni wybiegła Tionna w towarzystwie kilkorga uczniów Jedi. Han spojrzał na nich, ale nie znalazł tego, którego szukał. - A gdzie Luke? - zapytał. - Jeszcze nie powrócił? - Mistrza Skywalkera nie ma - odparła Tionna. - Musimy bronić się sami.

103

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Pomyślimy i o tym - uspokoił ją Han. - Lando zaopatrzył nas w dodatkową broń, a moje pokładowe laserowe działka aż tryskają energią. Lowie, czy możesz pokazać nam, gdzie to wszystko się wydarzyło? Lowbacca kiwnął włochatą głową. - Jeżeli w okolicy są jeszcze jakieś inne myśliwce TIE, najważniejsza jest obrona akademii Jedi, Tionno - rzekł Han. - Właśnie ona będzie najbardziej oczywistym celem. Imperium nie jest zachwycone, że Nowa Republika szkoli zastępy młodych rycerzy Jedi. - Pozostaniemy tu, żeby bronić akademii, generale Solo - obiecała Tionna. - Niech pan leci i odnajdzie dzieci. - No, dobrze. Lowie - powiedział Han. - Ruszamy! Nie mamy ani chwili do stracenia!

Spadkobiercy Mocy

104

ROZDZIAŁ

18 Kiedy myśliwiec typu TIE obudził się do życia, ryk jego bliźniaczych silników jonowych rozdarł głęboką ciszę wczesnego przedpołudnia. Przerażone ptaki zaskrzeczały, poderwały się z niższych gałęzi drzew w dżungli i przeleciały na wyższe. Kadłub imperialnej maszyny otoczył się chmurą pyłu i pokruszonych zeschłych liści. Zamknięty w kabinie pilota Qorl delikatnie, niemal pieszczotliwie manewrował dźwignią przepustnicy, jakby trzymał w palcach żywe stworzenie. Z częściowo zatkanych rur wydechowych, usytuowanych w tylnej części kadłuba jednomiejscowego myśliwca, wystrzeliły kłęby cuchnącego ciemnobrunatnego dymu. Imperialna maszyna zadrżała, gotowa do startu po bardzo długim okresie bezczynności. Pilot wyskoczył z kabiny, trzymając poobijany czarny hełm w sprawnej dłoni. Rury maski tlenowej, odłączone od pustych butli, kołysały się przy każdym kroku mężczyzny. Chociaż ochronne gogle były teraz porysowane i matowe, pilot niósł hełm z prawdziwą dumą, jakby trzymał drogocenny klejnot. Qorl był gotów powrócić do służby. - Systemy napędowe sprawdzone - oznajmił. - Dysponuję jednostką napędu nad świetlnego, którą zainstalowaliście, a zatem będę mógł przemierzać galaktykę wydłuż i wszerz, żeby dotrzeć do światów, wciąż lojalnych wobec Imperium. Poprzednio mój myśliwiec miał zbyt mały zasięg i nie mógłbym polecieć nim tak daleko. - Doskonale się spisałaś, Jaino - mruknął Jacen, ale natychmiast zamilkł, kiedy siostra wymierzyła mu kuksańca pod żebro. - Co pan teraz z nami zrobi, panie Qorl? - zapytała Jaina. - Czy musi pan stąd odlatywać? Nie stałoby się przecież nic złego, gdyby po prostu powrócił pan razem z nami do akademii Jedi. Wojna się już skończyła. - Poddanie się oznacza zdradę! - krzyknął Qorl, wkładając w ten okrzyk więcej uczucia niż kiedykolwiek przedtem. Ręka pilota zadrżała, kiedy uniósł nieco lufę blastera, którego przez cały czas nie wypuszczał z dłoni. Nie jesteście mi dłużej potrzebni oświadczył, a w jego głosie zabrzmiała wyraźna groźba. Jacena ogarnęło przerażenie. Chłopiec czuł, że jego żołądek skoczył do gardła. Jaina miała nadzieję, że myśliwiec typu TIE będzie jej osobistym statkiem. Chciała latać nim po okolicy, podobnie jak Lowbacca wyprawiał się na wycieczki swoim

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 105 wyremontowanym gwiezdnym skoczkiem. Mała maszyna mogła jednak pomieścić tylko jedną osobę: pilota. Qorl, nawet gdyby chciał, nie mógłby zabrać ich jako zakładników. Czy pozbędzie się jedynych świadków swojej obecności na Yaninie Cztery? Czy zechce usunąć przeszkodę na drodze powrotnej do Imperium? Czy zachowa się jak bezduszny, doskonale wyćwiczony imperialny żołnierz? Czy zastrzeli bliźnięta z zimną krwią, a potem odleci, żeby wrócić do domu? Jacen rozpaczliwie wysyłał kojące myśli. Chciał uśmierzyć gniew Qorla, podobnie jak często uspokajał kryształowego węża. Stwierdził jednak, że jego myśli nie mogą się przedrzeć przez barierę w umyśle pilota, wzniesiona zapewne podczas szkolenia w imperialnej akademii. Myśli Qorla biegły wciąż tymi samymi głębokimi koleinami. Pilot myśliwca typu TIE spojrzał w bok, a wyraz jego twarzy jakby trochę złagodniał. Jacen nie potrafiłby powiedzieć, czy jest to wynik oddziaływania Mocy na jego umysł, czy też może imperialny żołnierz zaczął myśleć po prostu o czymś innym. - A więc, co pan teraz z nami zrobi? - zapytał niespokojnie chłopiec. Qorl odwrócił wychudzoną twarz i ponownie popatrzył na bliźnięta. Wyglądał staro, jakby opuściły go siły. - Oboje bardzo mi pomogliście. Byliście jedynymi... istotami ludzkimi, jakie spotkałem w ciągu wielu lat życia na wygnaniu. Zostawię was w dżungli. - Chce pan nas tu... zostawić? - zapytała Jaina, nie mogąc uwierzyć własnym uszom. Tym razem Jacen szturchnął ją pod żebro. Jemu także nie podobał się pomysł spędzenia jakiegoś czasu z daleka od innych ludzi, ale przychodziły mu do głowy inne, mniej pociągające rozwiązania. - Przeżyjecie, jeżeli się wykażecie pomysłowością i przedsiębiorczością - ciągnął Qorl. - Wiem, bo sam się wykazałem. Może w końcu ktoś was znajdzie. Waszą najpotężniejszą bronią będzie nadzieja. Możliwe, że dotarcie do domu nie zajmie wam aż dwudziestu lat. Przez chwilę o czymś rozmyślał, nie wypuszczając ciemnego hełmu z dłoni. Za jego plecami myśliwiec typu TIE cicho mruczał, jakby nie mógł się doczekać, kiedy znów poleci w przestworza. - Macie szczęście, że jesteście tu względnie bezpieczni - powiedział w końcu. - Ja powracam do Imperium. Ostatnią czynnością, jaką zakończę pobyt na tym przeklętym księżycu, będzie zniszczenie bazy Rebeliantów. - Nie! - krzyknęli równocześnie Jacen i Jaina. - Teraz znajduje się tam zwykła szkoła - dodał chłopiec. - Już od dawna nie ma tam wojskowej bazy. - Proszę, niech pan tego nie robi - błagała Jaina. - Niech pan nie niszczy akademii Jedi. Qorl sprawiał wrażenie, jakby ich nie usłyszał. Starannie włożył na głowę stary zniszczony hełm i nasunął osłonę przeciwodblaskową. - Niech pan zaczeka! - krzyknęła Jaina, błagalnie spoglądając na pilota. Świątynia jest zupełnie bezbronna!

Spadkobiercy Mocy

106 Uwolniła myśli i starała się dosięgnąć umysłu pilota, ale mężczyzna wymierzył w nią lufę blastera i cofnął się ku myśliwcowi. Później wspiął się do kabiny i opadł na siedzenie starego zniszczonego fotela, umieszczonego przed pulpitem z przyrządami kontrolnymi i dźwigniami. Zamknął osłonę kabiny i uszczelnił wnętrze. Bliźnięta podbiegły do kadłuba i zaczęły uderzać pięściami w metalowe płyty. Ryk silników przybrał na sile. Z dysz wylotowych repulsorów wydostał się strumień powietrza, posyłając we wszystkie strony zeschłe liście, gałązki, a nawet małe kamyki. Myśliwiec typu TIE zamruczał, oderwał się od zagłębienia w gruncie, w którym spoczywał, i zaczął się unosić. Jaina po raz ostatni usiłowała chwycić płytę kadłuba, ale jej palce ześlizgnęły się po gładkiej powierzchni. Słysząc, że ryk silników staje się coraz głośniejszy, Jacen odciągnął siostrę na skraj polany. Rozległo się skrzeczenie gazów wydechowych myśliwca, przeciskających się przez dysze systemu chłodzenia. Bliźnięta wycofały się pod osłonę jednego z gigantycznych drzew Massassów. Zostały bezbronne i same, zagubione w sercu dżungli. Myśliwiec typu TIE, który przez ponad dwadzieścia lat uszkodzony i starannie ukryty spoczywał w gęstej dżungli Yavina Cztery, w końcu wzniósł się znów w powietrze. Z dysz wylotowych bliźniaczych silników jonowych wydobył się charakterystyczny jęk, który wzbudzał kiedyś taką trwogę w sercach wielu pilotów rebelianckich maszyn. Tymczasem myśliwiec, pilotowany przez Qorla, wzbił się nad korony drzew, przez chwilę wisiał nieruchomo, po czym nabrał prędkości i poszybował nad dżunglą, kierując się ku akademii Jedi.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

107

ROZDZIAŁ

19 Tenel Ka, ogarnięta mrokami nocy, przedzierała się przez gęstwinę splątanych pędów dzikich winorośli i gałęzi kolczastych krzewów, licząc na to, że latające gady stracą orientację w takim gąszczu. Oddychała z wysiłkiem, powietrze rozsadzało jej płuca, ale dzielna dziewczyna ani razu nie krzyknęła. Wciąż jednak słyszała łopot potężnych, podobnych do skórzanych skrzydeł, gdy stworzenia krążące nad jej głową nurkowały, chcąc rozerwać ją ostrymi szponami. Ochrypłe skrzeczenie, wydobywające się z obu paskudnych pysków, sprawiało, że krew dziewczyny zdawała się krzepnąć. Tenel Ka słyszała kiedyś, że przed wielu laty jedna z takich straszliwych bestii omal nie zraniła mistrza Skywalkera. Zastanawiała się, jakim cudem potwory radzą sobie z lataniem pośród takich gąszczów. Dlaczego nie mogła im uciec? W krzakach obok niej coś nagle zaszeleściło i zasyczało, po czym prężny ogon, zakończony jadowitym kolcem, chybił o centymetry jej ramię. A zatem jeden z potworów znalazł się bezpośrednio nad jej głową. Co mogła zrobić? Przecisnęła się przez szczelinę miedzy dwoma rosnącymi blisko siebie drzewami. Po chwili usłyszała za plecami stłumiony huk, kiedy jakieś stworzenie zaklinowało się pomiędzy grubymi pniami. To dobrze - pomyślała Tenel Ka. Wiedziała, że pozostałe będą musiały ominąć przeszkodę. To powinno dać jej trochę czasu. Przebiegła przez polanę, kierując się ku ciemniejszemu miejscu po przeciwległej stronie. Liczyła na to, że zdąży dobiec do następnego gąszczu zarośli, ale nie doceniła szybkości, z jaką upiorne stworzenia potrafiły omijać przeszkody w mrokach dżungli. Kiedy jeden z potworów zanurkował, żeby odciąć jej drogę ucieczki, dziewczynę owiał złowieszczy pęd powietrza, wywołany ruchem jego wielkich skrzydeł. Raczej wyczuła, niż zobaczyła, wyciągnięte szpony i starała się uskoczyć w bok, ale poślizgnęła się na gnijących liściach i upadła. Boleśnie uderzyła się o porośnięty grzybami pień zwalonego drzewa. Zorientowała się, że druga para szponów przecięła powietrze w miejcu, w którym jeszcze przed chwilą znajdował się jej brzuch. Zadrżała słysząc, jak z obu paszczy nad jej głową wydobył się przeraźliwy, pełen wściekłości i frustracji skrzek. W następnej sekundzie z pobliskich krzaków dobiegł ją odgłos darcia pazurami grubych, splątanych pnączy dzikich winorośli.

Spadkobiercy Mocy

108 Dlaczego nie mogła przypomnieć sobie żadnego sposobu, stosowanego przez rycerzy Jedi w celu uspokojenia myśli? Przecież teraz najbardziej go potrzebowała. Powinna była bardziej przykładać się do ćwiczeń. Zamknęła oczy, po czym zaczęła się skupiać, wysyłać myśli... i w tej samej chwili się przeturlała, kiedy jeden latający potwór zanurkował, chcąc rozszarpać jej ciało. Łopot skrzydeł dziesiątków upiornych gadów nad jej głową sprawił, że ocknęła się z przerażenia i postanowiła działać. Przeturlała się jeszcze raz, po czym na czworakach przeczołgała w stronę gąszczu niskich kolczastych krzaków, gdzie wstała i ponownie rzuciła się do ucieczki. Wytęż zmysły - powiedziała do siebie. - Posłuż się Mocą. Nagle, jakby coś podpowiedziało jej, co ma robić, zmieniła kierunek biegu. Nie wiedziała, dlaczego to zrobiła, gdyż w nieprzeniknionych ciemnościach nie miała nawet pojęcia, dokąd biegnie, ale była przekonana, że podjęła słuszną decyzję. Raz po raz uskakiwała, unikając wyciągniętych szponów, gotowych pochwycić ją albo zranić. Uchylała się przed ogonami, zakończonymi kolcami ze śmiercionośnym jadem które ze świstem przecinały powietrze wokół jej głowy. W końcu dotarła do miejsca, gdzie potężne drzewa Massassów rosły szczególnie gęsto. Kiedy skrzeczenie rozwścieczonych skrzydlatych gadów rozdarło panującą ciszę, spomiędzy gałęzi odpowiedział mu chór gderliwych pisków i wrzasków. Wełnolamandry... Sądząc po odgłosach, wielkie stado. Tenel Ka prawdopodobnie zakłóciła ich nocną drzemkę. Może zbiorowy protest tych stworzeń odwróci uwagę uskrzydlonych gadzin? Dziewczyna pochyliła się i zanurkowała pod osłonę pni kilku rosnących obok siebie drzew. Ze zdumieniem stwierdziła, że żaden z potworów nie poleciał za nią. Słyszała jednak ich wrzaski, gdy krążyły w górze, i straciwszy poprzedni łup z oczu, zaczęły polować na wełnolamandry. W skrzeczeniu bestii wyczuwało się żądzę mordu, a wrzaski i piski przerażonych zwierząt, z każdą chwilą coraz bardziej wyzywające i przeraźliwe, świadczyły o tym, że wysoko, na gałęziach drzew, toczy się prawdziwa bitwa. W złocistorudych włosach Tenel Ka było pełno ziaren piasku, gałązek i zeschłych liści. Dziewczyna potrząsnęła głową i przeczesała włosy palcami, chcąc się pozbyć śmieci. Była jednak niemal pewna, że gdzieś z góry, oprócz skrzeczeń i wrzasków walczących zwierząt, dobiegają znajomy, piskliwy, chociaż cichy głosik. - Och, proszę was, starajcie się uważać chociaż trochę! Moje obwody i elementy są niesamowicie skomplikowane i pod żadnym pozorem nie powinny... Zdanie się urwało, po czym uszu dziewczyny dobiegł piskliwy jęk. Po następnych kilku sekundach Tenel Ka usłyszała odgłos stłumionego uderzenia, z jakim u jej stóp wylądowało coś twardego. - Em Teedee, czy to ty? - zapytała. Pochyliła się i po omacku zaczęła wodzić palcami po ziemi, aż w końcu natrafiła na znajomą, metalową owalną obudowę. - Och, panienko Tenel Ka, to naprawdę pani! - zalkał uradowany android. - Jestem pani dozgonnie wdzięczny za to że mnie pani ocaliła. Nawet nie ma pani pojęcia, przez

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 109 jakie przeszedłem piekło - jęknął. - Poszturchiwanie, poklepywanie, potrząsanie, rzucanie. A najgorsze ze wszystkiego to okropne... - Moja noc wcale nie wyglądała lepiej od twojej - przerwała mu nieco oschle Tenel Ka. - Niech pani posłucha! - odezwał się nagle Em Teedee. - Och, dzięki niech będą niebiosom! Te okropne stworzenia się oddalają. Dziewczyna nie wiedziała, czy małemu androidowi chodzi o wełnolamandry, czy wielkie latające gady, ale uświadomiła sobie, że naprawdę odgłosy zażartej bitwy z każdą chwilą dobiegają z coraz większej odległości. - Powinniśmy natychmiast uciekać, proszę pani - oznajmił Em Teedee. - Nie możemy - odparła Tenel Ka. - Będziemy musieli poczekać, aż się rozwidni. Czy nie mógłbyś nas teraz popilnować, a ja w tym czasie trochę się zdrzemnę? - Jestem zachwycony, mogąc być pani strażnikiem, ale czy naprawdę musimy spędzać noc w takim miejscu? - Tak - odparła szorstko dziewczyna, zadowolona, że najgorsze niebezpieczeństwo minęło. - Muszę poczekać do nadejścia świtu, gdyż wówczas będę mogła wejść na drzewo i zorientować się, gdzie jesteśmy. - Aha - odparł Em Teedee. - Ale z jakiegoż to powodu chciałaby pani zrobić coś takiego? - Ponieważ zabłądziliśmy w dżungli - burknęła oschle Tenel Ka. I to jest fakt. - O rety - odezwał się mały android. - Czy to już wszystko, czym się pani martwi? Dlaczego nie powiedziała mi pani tego wcześniej? Mimo wszystko potrafię przecież mówić płynnie ponad sześcioma językami, a poza tym zostałem wyposażony we wszystkie niezbędne czujniki: fotooptyczne, węchowe, kierunkowe, słuchowe... - Kierunkowe? - przerwała Tenel Ka. - Czy to może oznacza, że wiesz, gdzie jesteśmy? - Och, z całą pewnością, proszę pani - odparł Em Teedee. - Czy przed chwilą właśnie tego nie powiedziałem? Tenel Ka jęknęła i pokręciła głową. - No, dobrze, Em Teedee - oświadczyła. - W takim razie prowadź.

Nastrój Tenel Ka wyraźnie się poprawił, zwłaszcza że dwa strumienie światła, strzelające z oczu Em Teedee, oświetlały okolicę. Chociaż mały android potrafił być czasami denerwująco gadatliwy, dziewczyna cieszyła się z jego towarzystwa. Em Teedee sprawiał wrażenie, że naprawdę chce dowiedzieć się o wszystkim, co się stało od tamtego popołudnia, kiedy pilot myśliwca typu TIE usiłował ich pochwycić. Z drugiej strony Tenel Ka z ciekawością wysłuchała jego opowieści o rozbiciu się śmigacza typu T-23 w dżungli i późniejszych przeżyciach małego androida w stadzie wełnolamandrów. Niepokoiło ją, co mogło się stać z Lowbaccą i bliźniętami. Przystawali tylko kilka razy, kiedy dziewczyna chciała wypić łyk wody albo sprawdzić stan opatrunków na kilku niegroźnych ranach. Zanim wyruszyła w drogę, posłużyła się podręcznym zestawem opatrunkowym, ukrytym w jednej z kieszeni pasa, i opatrzyła rany od szponów na przedramieniu oraz nieco większe rozcięcie na nodze.

Spadkobiercy Mocy

110 Czuła w nich pieczenie i pulsowanie krwi, ale nie ustawała. Większą cześć drogi przebiegła, a kiedy się męczyła i chciała odpocząć, zwalniała do szybkiego marszu. W końcu przedarła się przez ostatni gąszcz krzaków, minęła kępę drzew i znalazła się przed wielką świątynią, na polanie zamienionej w lądowisko. Odległe białe słońce jasno świeciło na błękitnym niebie. Kamienie wielkiej budowli, oświetlone i ogrzewane jego promieniami, błyszczały z daleka jak upragniony sygnał namiarowy. - Och, udało się nam, proszę pani! - wykrzyknął zachwycony Em Teedee. Tenel Ka rozejrzała się i pośrodku polany dostrzegła nieruchomy ciemny kształt, który dobrze znała: sylwetkę „Sokoła Tysiąclecia”. Ujrzała też dwóch Wookiech, młodszego i starszego, pędzących ile sił w nogach ku zmodyfikowanemu lekkiemu frachtowcowi. Obok nich biegi Han Solo, ojciec Jainy i Jacena. Tenel Ka odgadła natychmiast, po co przyleciał. Zraniła kierunek biegu i puściła się w stronę „Sokoła Tysiąclecia” głośno krzycząc i wymachując rękami. Nad głową usłyszała nagle mrożące krew w żyłach przeraźliwe wycie silników myśliwca typu TIE. Zorientowała się, że nadlatująca maszyna zbliża się bardzo szybko. Zebrawszy wszystkie siły, jakimi dysponowała, jeszcze szybciej puściła się w kierunku spoczywającego na polanie statku. Obaj Wookie i Han Solo nie zauważyli jednak biegnącej dziewczyny. Spieszyli się, chcąc jak najszybciej wystartować i polecieć na ratunek Jacenowi i Jainie. Wbiegli po opuszczonej rampie „Sokoła Tysiąclecia”, która zaraz zaczęła się unosić... Tenel Ka domyśliła się, że silniki statku muszą być rozgrzane od pracy na jałowym biegu. Słyszała ich cichy skowyt. Dziewczyna chciała wziąć udział w wyprawie ratunkowej. Nie mogła po raz drugi zawieść bliźniąt. - Zawołaj do nich, Em Teedee - powiedziała, ostatkiem sił przyspieszając, chociaż jej zmęczone nogi niemal odmawiały posłuszeństwa. - Czy mam przez to rozumieć, że pragnie pani porozumieć się z nimi? - chciał się upewnić mały android. - Tak, to jest fakt. - Oczywiście, proszę pani. Jestem zaszczycony, mogąc być do pani dyspozycji, ale co właściwie chciałaby pani... - Nieważne, po prostu krzyknij! Tenel Ka zgrzytnęła zębami i dobywając resztek sił, jeszcze bardziej przyspieszyła. Nagle po całej polanie poniósł się donośny głos Em Teedee, używającego największej mocy wyjściowej: - Uwaga „Sokół Tysiąclecia”. Proszę na krótką chwilę wstrzymać procedurę startową w celu wzięcia na pokład dwojga dodatkowych pasażerów. Tenel Ka, nie przejęła się dzwonieniem w uszach, gdy ujrzała, że rampa koreliańskiego frachtowca zaczyna się opuszczać. Nie zwalniając, wbiegła po niej i po chwili znalazła się we wnętrzu. - W porządku - szepnęła, z trudem łapiąc oddech. Opadła na metalowe płyty pokładu w sterowni. - A teraz, w drogę!

111

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

Han Solo i obaj Wookie przez chwile, krótką jak mgnienie oka, spoglądali na nią zdumieni, ale nie potrzebowali żadnej zachęty. Słuchając tego, co mówiła, uszczelnili właz. „Sokół Tysiąclecia” z wyzywającym jękiem silników zaczął wznosić się coraz wyżej.

Spadkobiercy Mocy

112

ROZDZIAŁ

20 Qorl leciał niewielkim jednomiejscowym myśliwcem typu TIE nad nieprzeniknionym baldachimem liści z największą prędkością, na jaką było stać silniki. Słyszał świst powietrza opływającego zaokrągloną bańkę osłony kabiny pilota i kanciaste panele z ogniwami baterii słonecznych. Przypominał sobie czasy, kiedy uczył się latać na myśliwcach. Został później doskonałym pilotem, jednym z najlepszych w swojej eskadrze. Niezliczone razy startował w przestworza i brał udział w pozorowanych bitwach, żeby potem móc wykonywać rozkazy ukochanego Imperatora. Prądy powietrzne kołysały małą maszyną, ale Qorla przepełniała radość i duma. Nie zapomniał sztuki pilotażu, mimo upływu tylu lat, w czasie których nie trzymał dźwigni sterowych w dłoniach. Ryk silników, wprawiających cały kadłub w lekkie drżenie, i poczucie swobody, odzyskanej po tylu latach przebywania jakby na wygnaniu, podnosiły go na duchu. Qorl obserwował, jak splątane gałęzie gigantycznych drzew Massassów kołyszą się w dole, smagane podmuchami powietrza, rozcinanego przez kadłub jego maszyny. Źle zrośnięte kości ręki sprawiały, że pilotowanie myśliwca typu TIE było trudniejsze, ale Qorl radził sobie całkiem dobrze. Był pilotem myśliwca. Był znakomitym pilotem. Unikając nieprzyjacielskiego ognia, potrafił bezpiecznie wylądować, mimo iż silnik jego maszyny był poważnie uszkodzony. Przez dwadzieścia kilka lat żył, nie zauważony przez wroga. Teraz Qorl, lecąc nisko nad koronami drzew, by nie zostać zauważonym przez obrońców rebelianckiej bazy, czuł, jak napływają wspomnienia dawnych czasów, powracają wszystkie umiejętności. Imperium jest moją rodziną - myślał. - Rebelianci usiłują zniszczyć nowy porządek. Wobec tego Rebeliantów trzeba wyeliminować... WYELIMINOWAĆ! Największym atutem Qorla było zaskoczenie. Powinien spaść na nich jak grom z jasnego nieba. Rebelianci zapewne czują się bezpieczni, a on zaatakuje ich jak jastrząb, strzelając ze wszystkich luf działek pokładowych. Zrówna z ziemią budowle buntowników, zamieni je w stos dymiących szczątków. Zabije wszystkich, którzy knuli kiedyś podstępne plany, żeby zniszczyć potężną Gwiazdę Śmierci. To oni doprowadzili

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 113 do eksplozji, podczas której zginął wielki moff Tarkin i Darth Vader. Tymczasem on, samotny żołnierz, wywrze zemstę w imieniu całego Imperium. Tam! Qorl zmrużył oczy, ukryte za porysowanymi szybami gogli ochronnego hełmu. Zobaczył kamienną wieżę, wznoszącą się na polanie ponad korony najwyższych drzew w dżungli... ziggurat, ogromną prostopadłościenną piramidę, będącą niewątpliwie główną budowlą rebelianckiej bazy. Z rykiem silników przeleciał tuż nad wierzchołkami kamiennych konstrukcji dawnej twierdzy Rebeliantów. W pobliżu świątyni dostrzegł przecinającą zieleń dżungli szeroką rzekę, leniwie toczącą zielonobrązowawe wody. Na przeciwległym brzegu rzeki ujrzał inne niszczejące budowle, które były chyba opuszczone. W pobliżu wysmukłego zigguratu zauważył jednak potężną siłownię dostarczającą energię do bazy. A zatem przeczucie go nie myliło: baza była nadal wykorzystywani do celów wojskowych. Kiedy zataczał łuk, chcąc przygotować się do ataku, spostrzegł, że część dżungli w pobliżu największej świątyni wykarczowano, by utworzyć całkiem spore lądowisko. Na polanie zobaczył tytko jeden statek... mający kształt dysku, rozciętego w okolicy dzibu. W pierwszej chwili nie rozpoznał typu samotnej jednostki ani nie zorientował się, gdzie ją zbudowano. Wiedział tylko, że jest to lekki frachtowiec, a nie rebeliancki myśliwiec typu X. Nie była to także żadna inna znana wojenna jednostka, których wiele poznał w czasie rygorystycznego szkolenia, jakie przeszedł w imperialnej akademii. Na polanie zauważył kilka sylwetek, które wyłoniły się z kamiennej piramidy i biegły w stronę statku. Czyżby spieszyły się, żeby zająć stanowiska bojowe? Wykrzywił usta w pogardliwym grymasie. Zajmie się nimi później. Przycisnął guzik na pulpicie sterowniczym, by przekazać energię do pokładowych systemów uzbrojenia statku. Zanim zdążył jednak wziąć sylwetki na cel, wszystkie zniknęły we wnętrzu frachtowca. Po chwili rampa statku zaczęła się unosić. Qorl zrozumiał, że nieprzyjacielska jednostka przygotowuje się do startu. Zrezygnował z zaatakowania wrogiego statku... przynajmniej na razie. Uświadomił sobie, że zapewne Rebelianci mają wiele groźniejszych maszyn, ukrytych w podziemnym hangarze we wnętrzu świątyni. Jeżeli tak, jego pierwszym zadaniem powinno być sprawienie, by te statki nie wystartowały... nawet jeżeli miałby tylko zniszczyć albo uszkodzić wrota hangaru i w ten sposób uniemożliwić ucieczkę maszyn. Zdecydował, że najlepszą strategią będzie nadal lot poprzednim kursem. Kiedy znajdzie się w odpowiedniej odległości, użyje wszystkich pokładowych działek, żeby zniszczyć wielką piramidę. Zamieni ją w ruiny. Może uda mu się sprawić, że zapadnie się do wewnątrz. W ten sposób pozbawi życia Rebeliantów i zniszczy wszystkie urządzenia, jakie mogą mieć w środku. Dopiero wówczas zatoczy krąg i będzie mógł się zająć lekkim frachtowcem, nawet gdyby samotnemu statkowi udało się oderwać od ziemi. Trzecim celem powinna się stać siłownia.

Spadkobiercy Mocy

114 Później, kiedy Rebelianci będą całkowicie sparaliżowani jego błyskawicznym atakiem, zatoczy krąg po raz ostatni. Ponownie prześle energię do działek laserowych i zacznie strzelać do wszystkiego, czego nie zniszczył za pierwszym razem. Realizacja całego planu, od pierwszego podejścia do ostatniego, powinna zająć co najwyżej kilka minut. Rzuci Rebeliantów na kolana. Ustawił lufy działek w ten sposób, żeby w krzyżu celowniczym ukazała się sylwetka wielkiej świątyni, po czym wziął na cel sam wierzchołek kamiennej piramidy z rzędami wąziutkich świetlików i rzeźbami, porośniętymi dziką winoroślą. Jego myśliwiec typu TIE był coraz bliżej. Palcami zdrowej dłoni Qorl uchwycił dźwignię spustową. W idealnie wybranej chwili przycisnął czerwony guzik. Jego zwykle opanowana twarz, pozbawiona wyrazu, rozjaśniła się w radosnym oczekiwaniu. Nic. Przycisnął spustowy guzik po raz drugi, a później po raz trzeci i czwarty... Nic jednak się nie stało! Systemy uzbrojenia nie funkcjonowały. Qorl sięgnął do pulpitu i zataczając myśliwcem obszerne koło, jednym płynnym ruchem przełączył wszystkie systemy na zasilanie rezerwowe. Po chwili znów wziął świątynię na cel. Raz po raz przyciskał guzik, ale działka laserowe milczały. Rzucił okiem na ekran komputera diagnostycznego. Z wyświetlanych informacji wynikało, że wszystko jest w porządku. Dłonią ukrytą w skórzanej rękawicy poruszył na tyle, na ile pozwalały źle zrośnięte kości, po czym uderzył pięścią w pulpit, jakby mogło to cokolwiek zmienić. Prawdę mówiąc, taka czynność czasami pomagała przy naprawach imperialnych mechanizmów... Tym razem jednak nie poskutkowała. Przelatując nad wielką świątynią, Qorl rozpaczliwie szarpnął dźwignią, po czym pochylił się i zajrzał pod pulpit. Przebierając palcami zdrowej dłoni, usiłował znaleźć uszkodzenie. Później, zatoczywszy kolejny krąg, odchylił się w fotelu i zaczął szukać czegokolwiek, czym mógłby zmusić do działania nieposłuszne działka. Kątem oka uchwycił jakiś błysk, który zauważył mimo ciemnych szyb gogli hełmu. Popatrzył na płyty pokładu i zauważył, że coś się tam porusza... pełznie, wije się... coś ledwo widocznego, błyszczącego i przezroczystego. Kryształowy wąż znieruchomiał tuż za fotelem pilota. Uniesiony trójkątny łeb gada, kołyszący się z boku na bok przypominał w blasku lampek kabiny tęczową poświatę. Qorl w czasie wieloletniego pobytu w lasach dżungli na Yavinie Cztery widział wiele gadów, zauważył stworzenie bez trudu i błyskawicznie zareagował. Obrócił się na fotelu, cicho jęknął i wyciągnął dłoń, ukrytą w rękawicy, by osłonić się przed ukąszeniem. Kryształowy wąż zaatakował. Wbił kły, podobne do włóczni, w rękawicę. Nie przebił jednak grubej skóry i nie zranił dłoni. Wymachując źle zrośniętą ręką, na ile to było możliwe, Qorl czuł ciężar kryształowego węża, wijącego się i kąsającego, ale niemal wcale go nie widział. Pozwolił, by jego myśliwiec leciał bez kontroli. Sięgnął sprawną ręką i uchwycił ciało gada tuż poniżej łba. Oderwał jego kły od skórzanej rękawicy i wepchnął wijące się stworzenie w głąb luku umożliwiającego usuwanie śmieci. Mruknął z nieukrywanym obrzydzeniem, po czym wyrzucił kryształowego węża na zewnątrz.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 115 Gad, opadając ku wierzchołkom drzew rosnących na dole, tylko raz błysnął w oślepiających promieniach słońca i natychmiast zniknął. Qorl przez chwilę zmagał się z dźwigniami sterowymi myśliwca, usiłując wyrównać lot maszyny. Pomyślał, że bliźnięta dokonały sabotażu podczas napraw statku. W końcu udało mu się zapanować nad sterami. Zanim jednak zdążył położyć maszynę na nowy kurs, powietrze z obu stron osłony kabiny przecięły skwierczące błyskawice laserowych strzałów, które zjonizowały cząsteczki gazów w pobliżu jego statku. Qorl szarpnął zdrową dłonią dźwignię i myśliwiec raptownie skręcił, kładąc się na sterburtę. Rebeliancki lekki frachtowiec, który zdążył jednak wystartować, wykonał ten sam manewr i rzucił się w pościg za Qorlem jak rozwścieczony drapieżnik. A jego systemy uzbrojenia funkcjonowały bez zarzutu. Imperialny pilot wdusił przycisk, aby przesłać całą moc do bliźniaczych silników jonowych myśliwca. Zdecydował, że jedyną szansą ocalenia jest w tej chwili ucieczka.

Jacen i Jaina siedzieli obok siebie w samym sercu dżungli, niedaleko prymitywnego szałasu Qorla, skupiając się do granic możliwości. Posługując się Mocą, wybiegali myślami ku akademii Jedi. Chcieli dowiedzieć się, co się tam dzieje. Skromne umiejętności i siły pozwoliły im dostrzegać tylko niewyraźne zarysy, odległe echa myśli różnych osób... ale to bliźniętom wystarczyło. - Nie wiedział, że nie naprawiłam systemów uzbrojenia... ale przecież wcale o nie nie zapytał - odezwała się w końcu Jaina. - Na szczęście udało mi się trochę zmienić program komputera diagnostycznego, dzięki czemu informacje na ekranie dowodziły, że wszystko jest w porządku. Qorl może latać, ale jego statek jest bezbronny. - Tak, a poza tym przypuszczam, że znalezienie kryształowego węża wyprowadziło go z równowag? - stwierdził Jacen. - Ciekaw jestem, co z nim zrobił. Bliźnięta uśmiechnęły się do siebie. - Myślę, że naszym kolejnym posunięciem powinno być znalezienie sposobu powrócenia do akademii - odezwał się Jacen, mrużąc oczy przed blaskiem przeświecającego przez gęste listowie słońca. Jaina odgarnęła z czoła pukiel brązowych włosów, zazwyczaj prostych jak druty, i głęboko westchnęła. - Masz rację - powiedziała, po czym klasnęła i zatarła dłonie. - No, to na co jeszcze czekamy?

Spadkobiercy Mocy

116

ROZDZIAŁ

21 - Trzymajcie się! - wrzasnął Han Solo. Tenel Ka poczuła, że „Sokół Tysiąclecia” odrywa się od zdeptanej trawy lądowiska przed wielką świątynią. Opadła na fotel obok Lowbaccy i zaczęła zapinać pasy bezpieczeństwa. - Ten myśliwiec typu TIE się zbliża, a wygląda naprawdę paskudnie - stwierdził Han Solo, spoglądając na drugiego pilota, Chewbacca. Obaj gorączkowo przyciskali klawisze i dokonywali wzorcowania systemów celowniczych działek pokładowych. Liczę na to, że Sionna zaprowadziła w bezpieczne miejsce wszystkich uczniów Jedi. Kiedy „Sokół Tysiąclecia” z rykiem silników napędu podświetlnego poszybował w górę, oparcia wszystkich foteli odchyliły się do tyłu. Imperialny myśliwiec typu TIE z wyciem silników przemknął nad ich głowami niczym szarżujący banth. Han Solo z ponurą miną chwycił dźwignie sterownicze. Zacisnął zęby, a każdy napięty mięsień jego ciała świadczył o gotowości do walki. Mężczyzna nie mógł wiedzieć, czy w tej chwili jego dzieci są całe i zdrowe, czy może zabił je imperialny pilot w taki sam sposób, jak usiłował zastrzelić Tenel Ka i Lowbaccę. Dziewczyna z Dathomiry bardzo pragnęłaby jakoś uspokoić ojca Jacena i Jainy, ale przecież i ona nie wiedziała, co dzieje się z bliźniętami. Wciąż zdyszana po długim wyczerpującym biegu przez dżunglę, zapinała na piersi sprzączki pasów ochronnej siatki, opinającej tunikę z jaszczurczej skóry. Nagle usłyszała piskliwy głosik Em Teedee, dobiegający gdzieś z okolic jej pasa. - Strasznie przepraszam, panienko Tenel Ka, ale niczego nie widzę! Pani ochronna sieć zasłoniła moje czujniki optyczne. Kiedy Tenel Ka wyplątała płaskie srebrzyste urządzenie spomiędzy oczek sieci, Em Teedee wydał dźwięk do złudzenia przypominający westchnienie ulgi. - Och tak, teraz jest o wiele lepiej. Widzę wszystko doskonale. O rety! - W głosie małego androida zabrzmiał niepokój. - Nie myślałem, że uratuje mnie pani z tej dżungli tylko po to, żebyśmy oboje zginęli, ścigając myśliwiec typu TIE. Zdumiony Lowbacca burknął i popatrzył na małego androida-tłumacza z niekłamaną ulgą.

117

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- To jest twoja własność, Lowbacco - odezwała się Tenel Ka. - Znalazłam go w dżungli. Wręczyła Em Teedee młodemu Wookiemu, który przyjął androida z wdzięcznością, beczeniem dziękując dziewczynie. Han Solo przyciągnął dźwignię i położył „Sokoła Tysiąclecia” w ciasny skręt. Koreliański frachtowiec z rykiem silników napędu podświetlnego puścił się w pościg za imperialną maszyną. - Przygotowuje się do ataku - stwierdził Han, obserwując myśliwiec typu TIE. Nie wiem tylko, dlaczego nie strzela. Tenel Ka, spoglądając przez segmentowany iluminator sterowni, obserwowała, jak nieprzyjacielska maszyna, którą pomagała naprawiać, przelatuje bardzo nisko nad wielką świątynią. Wyglądało na to, że imperialny pilot zamierza zamienić budowlę w gruzy... ale z luf jego laserowych działek nie wystrzeliły smugi śmiercionośnych błyskawic. - Chcę zwrócić jego uwagę na nas, Chewie - odezwał się Han. - Włącz komunikator. Ten gość zrobił coś złego moim dzieciom, a ja chcę dowiedzieć się, gdzie teraz są. Chewbacca warknął na znak zgody, po czym wyciągnął owłosioną rękę i przycisnął kilka przełączników na pulpicie kontrolnym „Sokoła Tysiąclecia”. Han wystrzelił dwie ostrzegawcze smugi. Błyskawice oślepiającego światła przemknęły tuż obok kanciastych płaskich skrzydeł imperialnej maszyny... Zakołysały nią, ale nie wyrządziły żadnej krzywdy. - Uwaga, pilocie myśliwca typu TIE - rzekł Han. - Nie pozwolę ci nigdzie odlecieć, dopóki nie dowiem się, gdzie... - Zawahał się przez chwilę. - Gdzie znajduje się tych dwoje młodych Jedi. Trzymam cię dokładnie pośrodku krzyża celowniczego mojej aparatury, a wiec nie masz dużego wyboru. Poddaj się albo zestrzelę twoją maszynę. W odbiorniku komunikatora dało się słyszeć ochrypłe chrząknięcie. - Poddanie się oznacza zdradę! - odezwał się imperialny pilot, po czym przerwał połączenie. Myśliwiec typu TIE wystrzelił świecą w górę i niemal natychmiast zaczął się szybko wznosić ponad korony drzew rosnących w dżungli. Po kilku sekundach imperialny żołnierz, chcąc uniknąć trafienia, raptownie zmienił kurs maszyny i wyrównał. - No, dobrze - odezwał się Han Solo, wyraźnie wyprowadzony z równowagi. - W czasach największej świetności moje stare pudło zestrzeliło niejedną maszynę typu TIE. Możemy zapolować na następną. Chewie, daj pełną moc do silników. Kiedy Chewbacca wcisnął na pulpicie kilka kolejnych przełączników, „Sokół Tysiąclecia” poderwał się i przyspieszywszy, rzucił się w pościg. - Och, nie! -jęknął przerażony Em Teedee. - Nie mogę na to patrzeć. Niech ktoś zakryje moje czujniki optyczne! Han poświęcił sekundę, rzucił okiem na androida, i przekonał się, że Lowbacca trzyma go na kolanach.

Spadkobiercy Mocy

118 - Zupełnie, jakby znów był z nami Threepio - powiedział. - Możliwe, że będziemy musieli dokonać kilku zmian w oprogramowaniu. - O rety - odezwał się Em Teedee. Lowbacca, siedzący nieco z tyłu, mruknął coś, co miało być propozycją, którą z całego serca poparł jego wuj. - Świetny pomysł - przyznał Han. - Spróbujemy najpierw pochwycić go promieniem ściągającym. Może uda się nam nakłonić go do lądowania, dzięki czemu nie będziemy musieli go niszczyć. W ten sposób dowiemy się czegoś o losie dzieci. Jeżeli grzecznie poprosimy, może imperialny pilot wykaże nieco więcej chęci współpracy. Chewbacca włączył zasilanie generatora promienia ściągającego „Sokoła Tysiąclecia”. W przestworzach pojawiła się niewidzialna smuga siłowego pola, jak zarzucona sieć, usiłująca pochwycić imperialny statek. Kiedy promień ściągający otarł się o bok kadłuba myśliwca typu TIE, mały statek zakołysał się i zwolnił. Natychmiast jednak imperialny pilot zwiększył siłę ciągu silników, przesyłając energię na przemian to do jednego, to znów do drugiego. Wyrwał się z uchwytu promienia, po czym wystrzelił w górę po spirali tak ciasnej, że Han na widok tego manewru cicho gwizdnął, niechętnie wyrażając uznanie. - Ten gość jest naprawdę dobry - powiedział. - Leć za nim, Chewie! Z największą prędkością. Pilot myśliwca typu TIE chyba się zorientował, że tylko w ten sposób zdoła uciec, gdyż zanurkował ku ciemnozielonym wierzchołkom drzew Massassów. Kiedy znalazł się tuż nad nimi, wyrównał lot, unikając zaczepiania o kikuty gałęzi. Osmalone pożarem, jaki szalał kiedyś w dżungli, sterczały jak szpony czarownic, gotowe pochwycić nierozważnych śmiałków. Kiedy imperialny żołnierz przeleciał nad korytem rzeki, leniwie wijącej się przez dżunglę, obniżył lot maszyny jeszcze bardziej i zaczął szybować niemal nad samą taflą wody... ale nie potrafił zgubić „Sokoła Tysiąclecia”, zawzięcie powtarzającego każdy manewr. Gdyby decydowała tylko prędkość, o wiele potężniejsze silniki frachtowca pozwoliłyby mu doścignąć i zmusić myśliwiec typu TIE do lądowania. Większa zdolność manewrowa imperialnego statku, przemykającego tuż nad koronami drzew, zapewniała jednak jego pilotowi przewagę. Zdecydowany na wszystko Han Solo nie dawał za wygraną. - Co zrobiłeś z moimi dziećmi? - zawołał w pewnej chwili, pochyliwszy się nad mikrofonem komunikatora. Było jasne, że nie oczekuje odpowiedzi. Ku zdumieniu wszystkich w odbiorniku odezwał się jednak głos imperialnego żołnierza. - To były twoje dzieci, pilocie? Jeszcze żyły, kiedy odlatywałem... ale dżungla jest pełna niebezpieczeństw. Nie założyłbym się, że przeżyją do czasu, kiedy zdecydujesz się polecieć im na ratunek. Tenel Ka nie potrafiła wyjść z podziwu, zachwycając się strategią pilota myśliwca typu TIE.

119

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- To podstęp - powiedziała, zwracając się do Hana. - Chce, żeby pan zrezygnował z pościgu. - Wiem - odparł Han, obdarzając dziewczynę przelotnym spojrzeniem. Jego twarz była jednak trupioblada. - A jeżeli mówi prawdę? Imperialny żołnierz wykorzystał chwilę niepewności Hana, uznając ją za najlepszą okazję ucieczki. Poderwał myśliwiec i poszybował niemal pionową świecą w błękitne niebo. W powietrzu rozległ się głośniejszy ryk bliźniaczych silników jonowych jego maszyny. Chewbacca wydał zdumiony skowyt. Nie czekając na rozkazy Hana, Wookie przekazał do silników całą moc, jaką jeszcze dysponował. „Sokół Tysiąclecia”, zionąc oślepiającym białym blaskiem z wylotów dysz rufowych silników napędu podświetlnego, rzucił się w pościg za myśliwcem typu TIE. Nagły skok przyspieszenia docisnął plecy Tenel Ka do oparcia fotela. Czując, że na jej twarzy pojawia się grymas, w jakim przyspieszenie rozciąga skórę i mięśnie, dziewczyna zacisnęła powieki. Lowbacca, siedzący obok niej, gniewnie burknął, zmagając się z dużą siłą ciążenia. Han i Chewie sprawiali jednak wrażenie nawykłych do znoszenia takich tortur. Nie przestawali wznosić się coraz wyżej i po jakimś czasie stwierdzili, że otaczające ich mlecznobłękime niebo zaczyna przybierać ciemniejszą, granatowopurpurową barwę. Oddalając się od powierzchni księżyca ku mrokom bezkresnych przestworzy, zauważyli, że widać blask pierwszych gwiazd. Większość okien segmentowanego iluminatora wypełniała jednak zamglona pomarańczowa kula gazowego giganta, Yavina. - Może uda się nam uszkodzić jego statek na tyle, żeby można było go przyciągnąć - odezwał się Han. W jego głosie dało się słyszeć napięcie. Chewbacca zajął się pilotowaniem frachtowca, a Han skupił całą uwagę na systemach uzbrojenia. - Nie mogę unieruchomić go na ekranie celowniczym - mruknął w pewnej chwili. Pilot myśliwca typu TIE raptownie skręcił, nie przestając oddalać się od szmaragdowej kuli księżyca porośniętego gęstą dżunglą. „Sokół Tysiąclecia” wykonał taki sam manewr. Coraz bardziej zbliżał się do małej maszyny. Han raz po raz strzelał z laserowych działek, ale szkarłatne błyskawice przelatywały obok kadłuba imperialnego statku. Widząc to, Han uderzył pięścią w pulpit konsolety. - Znieruchomiej choć na chwilę! - krzyknął. Nagle sylwetka myśliwca typu TIE, jakby słuchając jego rozkazu, zamarła na ekranie komputera pokładowych działek pośrodku krzyża celowniczego, otoczonego koncentrycznymi kręgami. Zaczęła pulsować jasnym światłem, a podniecony Han wydał radosny okrzyk. - Mam cię! - zawołał, naciskając oba komplety czerwonych guzików spustowych. W tej samej chwili, o włos unikając jaskrawych błyskawic, samotny imperialny myśliwiec wystrzelił jak wyrzucony z katapulty. Rozwinął nieprawdopodobnie dużą prędkość i przemienił się w oślepiający błysk, jasny jak kropla roztopionego metalu.

Spadkobiercy Mocy

120 Osiągnął prędkość światła, po czym zniknął w oddali, pogrążając się w bezkresnej nadprzestrzeni. Do uszu pasażerów „Sokoła Tysiąclecia” doleciał stłumiony łoskot. - To nie moja wina - odezwał się Han Solo, w osłupieniu wpatrując się w cel, którego już nie było. Powoli cofnąwszy drżące dłonie, oderwał je od dźwigni spustowych. - Myśliwce typu TIE nie mają przecież silników umożliwiających latanie w nadprzestrzeni! To maszyny krótkiego zasięgu! W odpowiedzi Lowbacca coś mruknął, a Tenel Ka kiwnęła głową. - Jaina zamontowała... Co takiego? - powtórzył Han, nie wierząc własnym uszom. Ależ dałem jej tę jednostkę napędu nadświetlnego do zabawy, a nie po to, aby gdziekolwiek ją montowała. Będzie musiała wyjaśnić mi to i owo, kiedy się spotkamy... Urwał, kiedy przypomniał sobie, gdzie w tej chwili znajdują się jego dzieci. - Dajmy sobie spokój z myśliwcem typu TIE - powiedział. - Lećmy po bliźnięta! Zmienił kurs „Sokoła Tysiąclecia” i skierował go z powrotem ku widocznej w dole szmaragdowozielonej kuli czwartego księżyca Yavina.

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

121

ROZDZIAŁ

22 Jacen i Jama pozostali na niewielkiej polanie w sercu dżungli, gdzie przez dwa dziesięciolecia spoczywał myśliwiec typu TIE. Bliźnięta doszły do wniosku, że największą szansę ocalenia będą miały wówczas, kiedy wdrapią się na wierzchołek dużego drzewa bez względu na to, jak miałoby okazać się to trudne. Dopiero z tej wysokości będą mogły zauważyć, czy nie nadlatuje jakiś statek Przedtem jednak wyślą sygnał. Zanim zaczęty się wspinać, skrupulatnie przeszukały miejsce katastrofy i polanę, na której znajdowało się obozowisko Qorla. Zabrały wszystko, co ich zdaniem mogło się jeszcze przydać, i wepchnęły to do plecaków. Ćwiczenia Jedi nauczyły ich zaradności. Jacen i Jaina pamiętali, jak posługiwali się Mocą, kiedy w towarzystwie Tenel Ka wspinali się po ścianie wielkiej świątyni. Rozejrzeli się i niemal natychmiast zauważyli gigantyczne drzewo Massassów, mające wiele gałęzi, przeplatających się i porośniętych pędami dzikiej winorośli. Popatrzyli sobie w oczy. po czym unieśli głowy i spojrzeli w górę. Po chwili rozpoczęli mozolną wspinaczkę. Kiedy dotarli na wierzchołek, byli spoceni, podrapani i niesamowicie ubrudzeni. Bolały ich mięśnie, a we włosach mieli mnóstwo kawałków suchych gałązek i kory... Ze zdumieniem stwierdzili jednak, że osiągnięcie celu bardzo podniosło ich na duchu. Usiedli wygodnie w rozwidleniu dużych gałęzi, gęsto porośniętych ciemnozielonymi liśćmi, i zajęli się rozpalaniem ogniska. Pragnęli, by dawało jak najwięcej dymu, chcąc w ten sposób przesłać sygnał widoczny z jak największej odległości. Jacen zaczął zbierać gałęzie i łodygi i układać pośrodku wklęsłego kawałka plastali. Bliźnięta znalazły go na ziemi obok zagłębienia, w którym spoczywał kadłub naprawianego imperialnego statku. Jaina wyciągnęła z kieszeni punktową zgrzewarkę, pożyczoną od Tenel Ka, ale przekonała się, że bateria jest niemal wyczerpana. Kiedy urządzenie, nie większe od jej palca, zakrztusiło się i błysnęło, wyrzucając kilka ostatnich iskier, dziewczyna zdjęła obudowę i posługując się wieloczynnościowym narzędziem, zaczęła coś regulować w obwodach. Okazało się, że zdołała wykrzesać resztki energii. Pojawił się silny, chociaż krótkotrwały płomień, od którego zajął się stos ułożony na metalowej płycie.

Spadkobiercy Mocy

122 Połamane gałęzie, porośnięte liśćmi, paliły się dosyć wolno. Nie wydzielały takich ilości ciepła, żeby mógł buchnąć jaskrawy płomień. Na szczęście, jak oczekiwały bliźnięta, w powietrze uniósł się całkiem spory słup szarobłękitnawego dymu, trudny do przeoczenia dla każdego, kto poszukiwałby śladów życia. Jacen i Jaina nie mogli być jednak pewni, że ktokolwiek będzie wiedział, gdzie ich szukać. Jeżeli Lowbacca albo Tenel Ka nie dotarli do akademii, nikt nie będzie miał nawet pojęcia, w którym miejscu zacząć poszukiwania. - Myślę, że to niezły pomysł, byśmy następnym razem powiedzieli komuś, dokąd idziemy i co zamierzamy robić, nie uważasz? - zapytała Jaina, nie przestając wpatrywać się w błękitne niebo, zniechęcająco bezkresne i puste. - Chyba masz rację - zgodził się Jacen, siadając obok siostry na grubym konarze. Kiedy oparł brodę na ubrudzonej dłoni, stwierdził, że po jego twarzy spływają strużki potu. - Chcesz, żebym opowiedział ci jakiś dowcip? - Nie - odparła stanowczo Jaina. Nie przestając wpatrywać się w niebo, otarła spocone czoło rękawem podartego i poplamionego kombinezonu. Usadowiła się na gałęzi i wsłuchała się w szmer milionów liści, poruszanych podmuchami łagodnego wiatru. Jacen wrzucił do ognia kilka gałązek. Nagle Jaina się wyprostowała. - Popatrz! -powiedziała, unosząc rękę. Na niebie pojawił się świetlisty punkcik, nie większy od jasnej gwiazdy. Srebrzył się i migotał. Bliźnięta usłyszały przeciągły stłumiony grzmot fali udarowej, powstałej wskutek przekraczania bariery dźwięku. - To statek! Jacen zamknął bursztynowe oczy, skupił się i lekko się uśmiechnął. Po sekundzie bliźnięta zamrugały i popatrzyły sobie w oczy. - To „Sokół Tysiąclecia” - odezwały się w tej samej chwili. - Czy tata może wyczuć, gdzie jesteśmy? - zapytał Jacen. - Chyba nie - odparła Jaina. - A przynajmniej nie przy użyciu Mocy. Ale poczekaj... - Zamknęła oczy i posłużyła się kilkoma umiejętnościami rycerzy Jedi, których nauczyła się do tej pory. - Jest z nim Lowie! - I Tenel Ka! - dodał Jacen, który czynił to samo. - Oboje są cali i zdrowi! Jaina się roześmiała, czując niewypowiedzianą ulgę. - Czy sądziłeś, że przyszłych rycerzy Jedi nie byłoby stać na coś takiego? zapytała. Z pokładu „Sokoła Tysiąclecia” musiano zauważyć kłęby dymu. gdyż lekki frachtowiec zmienił kurs i zaczął kierować się w ich stronę. Bliźnięta wspięły się na najwyższą gałąź i zaczęły energicznie wymachiwać rękami. Patrząc, jak sylwetka „Sokoła Tysiąclecia” szybko rośnie w oczach, pomyślały, że widok poobijanego kadłuba statku, poznaczonego szramami blasterowych strzałów, jest najmilszy, jaki w życiu widziały. Kiedy „Sokół Tysiąclecia” zawisnął nieruchomo nad ich głowami, podmuch powietrza z dysz silników repulsorowych omal nie przewrócił bliźniąt. Gałęzie pod ich

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta 123 stopami zaczęły się kołysać, ale Jacen i Jaina nie stracili równowagi. Widząc, że płyta luku towarowego w spodniej części kadłuba się otwiera, wyciągnęli ręce. W otworze pojawiła się włochata dłoń Chewbaccy. Obniżyła się, pochwyciła rękę Jacena i wciągnęła do wnętrza frachtowa, jakby chłopiec był nieważkim piórkiem. Po chwili ukazały się dwie dłonie Lowbaccy, porośnięte długą rudopomarańczową sierścią, i w ten sam sposób pomogły wejść Jainie. Han Solo, który wybiegł ze sterowni na spotkanie dzieci, objął je i przytulił do szerokiej piersi. - Żyjecie! Nic wam się nie stało! - zawołał, spoglądając na nie z radością i dumą. Przepraszam, że przyleciałem tak późno. - Nic nie szkodzi - odezwał się Jacen. - Wiedzieliśmy, że przylecisz. Tenel Ka i Lowie także przywitali się z bliźniętami, obejmując je i entuzjastycznie klepiąc po plecach. - Och, hurra! - odezwał się metaliczny, dźwięczny głosik Em Teedee. - To naprawdę wielkie święto. - Przede wszystkim wracajmy do akademii Jedi - powiedział Han. - Jestem pewien, że wszyscy tam się o nas zamartwiają. Domyślam się, że musimy opowiedzieć im to i owo.

Po upływie kilku następnych dni przetransportowano „Sokołem Tysiąclecia” uszkodzony śmigacz typu T-23 z wierzchołka drzewa, na którym wylądował. Lowbacca i Jaina, stojąc na ocienionym lądowisku przed wielką świątynią, naprawiali uszkodzenia gwiezdnego skoczka. W pewnej chwili dziewczyna wytknęła z przedziału silnikowego głowę i ukazując umazaną twarz, rozejrzała się po polanie. Stwierdziła, że jej brat biegnie po lądowisku nisko pochylony, usiłując pochwycić ośmionogiego jaszczurkowego kraba, żeby włączyć do swojej menażerii. Jak zwykle, jego gęste rozwichrzone włosy były poprzetykane zeschłymi liśćmi i źdźbłami trawy. Stworzenie umykało to w tę, to w tamtą stronę, starając się ukryć pośród niskiej, niedawno skoszonej murawy. Jaszczurkowy krab dostrzegł nagle duże zacienione miejsce pod kadłubem śmigacza typu T-23 i zanurkował, wymykając się w ostatniej chwili palcom chłopca. Jaina zachichotała widząc, że jej brat znieruchomiał w samą porę, by uniknąć uderzenia głową o kadłub skoczka. Chłopiec wyprostował się i wzruszył ramionami, po czym oparł o kadłub śmigacza i zaczął otrzepywać kombinezon z kurzu. - No cóż - powiedział, szczerząc zęby w uśmiechu. - Może złapię go następnym razem. - Jeżeli już tu jesteś, czy nie zechciałbyś podać mi klucz hydrauliczny? - poprosiła Jaina. Jacen pochylił się i zaczął szperać w pojemniku leżącym w trawie, po czym wyprostował się i wręczył siostrze potrzebne narzędzie. - Zajmij się systemami pokładowych komputerów, Lowie - odezwała się Jaina, chcąc przedyskutować z przyjacielem strategię naprawy. - Na tym przecież znasz się

Spadkobiercy Mocy

124 najlepiej. - Słysząc oznaczające zgodę mruknięcie młodego Wookiego, dodała: - I nie martw się o silniki. Za chwilę zrobię z nimi porządek. - Nie będziecie mieli nic przeciwko temu, że i ja pomogę? - odezwał się zza jej pleców czyjś melodyjny, spokojny głos. - Wujek Luke! - krzyknęła Jaina. Wyskoczyła z przedziału silnikowego i rzuciła się mu na szyję. - Kiedy wróciłeś? - Tego ranka - odparł Luke Skywalker, spoglądając z zachwytem na maszynę. Przyda ci się moja pomoc? Pewnie wiesz, że radzę sobie z takimi małymi skoczkami całkiem dobrze. - Uśmiechnął się, jakby szukał w pamięci miłych wspomnień. - Kiedy dorastałem, też latałem takim niewielkim statkiem... także skoczkiem, ale typu T-26. Z wielkich wrót na najniższym poziomie świątyni wyłoniła się Tenel Ka. W podziemnych pomieszczeniach mieściły się hangary, kryjące kiedyś eskadry rebelianckich X-skrzydłowców. - Przepraszam was na chwilę - odezwał się Luke, po czym odwrócił się i uniósł rękę w geście serdecznego pozdrowienia. Podszedł do Tenel Ka i przez dłuższą chwilę o czymś z nią dyskutował, jakby dziewczyna była jego dobrą znajomą. Rozmowa w cztery oczy z samym mistrzem Jedi sprawiła, że na twarzy dziewczyny z Dathomiry malował się wyraz niecodziennego lęku. - No, to na co jeszcze czekamy? - odezwała się Jaina, zwracając się do pomocników. Posługując się uniwersalnym kluczem, otworzyła metalową płytę umożliwiającą dostęp, poczym zaczęła realizować procedury diagnostyczne silników śmigacza. Jacen popatrzył ukradkiem na źdźbła przystrzyżonej trawy, pomiędzy którymi zaczynały pojawiać się pierwsze chwasty. Miał nadzieję, że dostrzeże jakieś stworzenie, które będzie mógł dołączyć do swojego zbioru. Lowbacca wyciągnął spod kontrolnego pulpitu kłąb splątanych przewodów i zaczął porządkować je, zwracając uwagę na barwy izolacji i łączone obwody. Podczas pracy mruczał coś do siebie. W pewnej chwali Jaina usłyszała, jak Em Teedee zaczyna coś mówić, ale w następnej sekundzie rozległ się metaliczny brzęk, kiedy jakiś przedmiot uderzył o płytę pokładu. Jacen zajrzał w głąb kabiny śmigacza typu T-23. Lowbacca znów niechcący odczepił Em Teedee od pasa. Miniaturowy android-tłumacz zwiększył siłę głosu i zaczął besztać młodego Wookiego. - Naprawdę, panie Lowbacco, powinien pan bardziej uważać. Ponownie mnie pan upuścił i to po prostu przez niedbalstwo. Ciekawe, jak pan by się czuł, gdyby pańską głowę ktoś oderwał i rzucił na ziemię? Proszę nie zapominać, że jestem wyjątkowo cennym urządzeniem i powinien pan bardziej o mnie dbać. Jeżeli moje obwody ulegną uszkodzeniu, nie będę mógł tłumaczyć, a wówczas co pan zrobi? Nie mogę uwierzyć... Lowbacca burknął i wyłączył Em Teedee, po czym westchnął z prawdziwą ulgą. Jacen się zorientował, że jego siostra uniosła głowę i wpatrzyła się w ciemnobłękitne niebo. Podążył za jej spojrzeniem i pomyślał, że wie, o czym może myśleć Jaina. - Zastanawiasz się, czy Qorl kiedykolwiek wróci do domu?

125

Kevin J. Anderson, Rebecca Moesta

- Ciekawa jestem, co tam znajdzie, jeżeli wróci - odpowiedziała. - Czułby się o wiele lepiej, gdyby został z nami. Kiedy wszyscy troje ujrzeli, że Luke Skywalker i Tenel Ka podchodzą do gwiezdnego skoczka typu T-23, Lowie i Jaina wyskoczyli z kabiny i stanęli obok Jacena. Luke popatrzył na wysłużony śmigacz i przesunął czubkami palców po metalowej płycie kadłuba. - W dawnych czasach, kiedy mieszkałem na Tatooine, miałem zwyczaj latać Kanionem Żebraków swoim skoczkiem typu T-26 i polować na pustynne szczury powiedział. Zdumione bliźnięta popatrzyły na wuja. Nie umiały wyobrazić sobie, że poważny mistrz Jedi mógł być kiedyś postrzelonym, ryzykanckim pilotem. Usta Luke’a rozciągnęły się w melancholijnym uśmiechu. - To były zupełnie inne czasy, niepodobne do dzisiejszych. - Odwrócił się w stronę młodych Jedi. - Kiedy wszystko naprawicie, zabiorę was na wycieczkę. Oczywiście, jeżeli nie będziecie mieli nic przeciwko temu. Uczniowie spojrzeli na niego, nie kryjąc zaskoczenia. Lowbacca mruknął coś, czego nikt nie zrozumiał, po czym kilka razy nerwowo chrząknął. - Mam nadzieję, że podoba ci się tutaj, Lowbacco - odezwał się mistrz Jedi, spoglądając na młodego Wookiego. - Wiem, jak tęsknisz za domem, przebywając w nowym miejscu, ale widzę, że masz już przyjaciół. Popatrzył po kolei na pozostałych. - Jestem z was naprawdę dumny - oświadczył. - Spisaliście się doskonale. Znaleźliście się w bardzo trudnej sytuacji, a mnie wówczas nie było, żeby podpowiedzieć rozwiązanie. Dysponujecie ogromnym potencjałem... ale czeka was jeszcze dużo ciężkiej pracy i wiele ćwiczeń, jeżeli chcecie zostać rycerzami Jedi. Uczniowie kiwnęli głowami. - I to jest fakt - odezwała się Tenel Ka. - Jesteście młodzi i możecie dokonać w życiu wielu rzeczy - ciągnął Luke. - Czy nie macie wątpliwości i nadal pragniecie zostać rycerzami Jedi? Entuzjastyczne okrzyki całej czwórki były jednoznaczną odpowiedzią. Głośny ryk Lowbaccy był tak wymowny, że nawet gdyby Em Teedee nie był wyłączony, nikt nie potrzebowałby żadnego tłumacza.