Andrea Camilleri - Sierpniowy zar

ANDREA CAMILLERI
SKRZYDŁA SFINKSA
Przełożyła Monika Woźniak
1
Gdzie się podziały te wczesne poranki, kiedy budził się z poczuciem czystego, niczym
nieuzasadnionego szczęścia?
Nie miało to nic wspólnego z tym, że dzień był bezchmurny i bezwietrzny, prześwietlony
słońcem. Nie, to było niezależne od jego meteoropatycznej natury, raczej jakby poczucie
harmonii z całym bożym światem. Jak gdyby był idealnie zestrojony z zegarem słonecznym i
znajdował się dokładnie w tym punkcie wszechświata, który został mu przypisany w chwili
urodzenia.
Głupoty? Fantazje? Możliwe.
Chodzi o to, że kiedyś tym odczuciem mógł się rozkoszować dość często, ale już od
dobrych kilku lat opuściło go ono na dobre. Znikło. Rozwiało się. Co więcej, wczesne godziny
poranne budziły w nim raczej odruch niechęci, instynktowną odrazę do tego, co miał przynieść
nowy dzień, nawet jeśli nie zapowiadał się jakoś szczególnie nieprzyjemnie.
Potwierdzało to jego zachowanie zaraz po przebudzeniu.
Teraz, jak tylko podniósł powieki, zaraz je zamykał i jeszcze kilka sekund leżał w
ciemności, podczas gdy kiedyś po prostu otwierał oczy i niemal je wytrzeszczał, chciwie
chwytając światło dnia.
„To na pewno z powodu wieku” - pomyślał.
Ta konkluzja od razu zirytowała drugiego Montalbana. Bo trzeba wiedzieć, że od kilku lat
w komisarzu współistniało dwóch Montalbanów, nieustannie ze sobą skłóconych.
Kiedy jeden z nich coś mówił, drugi zaraz twierdził coś zupełnie przeciwnego. Teraz też.
„A cóż to za gadanie o wieku? - powiedział drugi Montalbano. - Jak to możliwe, żebyś w
wieku pięćdziesięciu sześciu lat czuł się stary? Chcesz znać najprawdziwszą prawdę?”
„Nie” - odpowiedział pierwszy Montalbano.
„I tak ci powiem. Chcesz się czuć staro, bo tak ci wygodniej. Zmęczyłeś się tym, kim jesteś
i co robisz, więc tworzysz sobie alibi starości. Skoro czujesz się stary, to czemu nie napiszesz
podania o zwolnienie i nie rzucisz wszystkiego w diabły?”
„A co będę robił potem?”
„Będziesz na emeryturze. Kupisz sobie psa, żeby ci dotrzymywał towarzystwa, rano
będziesz wychodził po gazetę, będziesz siadał na ławce, spuszczał psa ze smyczy i zabierał
się do czytania, zaczynając od nekrologów”.
„Dlaczego od nekrologów?”
„Bo kiedy przeczytasz, że zmarł jakiś twój rówieśnik, a ty jeszcze żyjesz, poczujesz się
lepiej i pomoże ci to przeżyć co najmniej następną dobę. Po godzinie...”
„Po godzinie poślesz do wszystkich diabłów siebie i swojego psa” - odrzekł pierwszy
Montalbano, zmrożony tą wizją.
„No to przestań pieprzyć, wstawaj i idź do pracy” - powiedział stanowczo drugi
Montalbano.
Telefon zadzwonił, akurat gdy brał prysznic. Poszedł odebrać jak stał, zostawiając za sobą
mokre ślady na podłodze. Adelina i tak potem posprząta.
- Panie komisarzu, co ja narobiłem, zbudziłem pana?
- Nie, Catare, już wstałem.
- Na pewno, panie komisarzu? Nie że mnie pan komplementuj e?
- Nie, bądź spokojny. Co się stało?
- Panie komisarzu, cóż to może być, jak ja do pana tak rano telefonię?
- Catare, czy ty masz pojęcie, że nigdy nie dzwonisz do mnie z jakąś dobrą wiadomością?
Na chwilę zapadło milczenie, po czym Catarella powiedział płaczliwie: - Ach panie
komisarzu, panie komisarzu! Czemuż pan tak mówi? Żeby mi było przykro, pan chce? Toż ja
bym panu co rano telefonił z dobrą nowiną, no nie wiem, że pan trzydzieści miliardów w
superlotka wygrał albo że pana szefem policji zrobili...
Montalbano nie usłyszał odgłosu otwieranych drzwi i nagle znalazł się na wprost Adeliny,
która, jeszcze z kluczem w ręce, gapiła się na niego. Dlaczego przyszła tak wcześnie?
Zawstydzony, odwrócił się odruchowo w stronę telefonu, aby zasłonić swoje męskie atrybuty.
Z jakiegoś powodu tylna część męskiego ciała budzi mniejsze zgorszenie niż przednia.
Gospodyni szybko poszła do kuchni.
- Catare, chcesz się przekonać, że wiem, dlaczego do mnie dzwonisz? Znaleziono trupa.
Mam rację?
- Tak i nie, panie komisarzu.
- W czym się pomyliłem?
- Bo on nie trup, ale truposzka.
- Słuchaj, a nie ma komisarza Augella?
- On już na miejsce udał się, panie komisarzu. Ale taką małą chwileczkę temu pan komisarz
mi zatelefonił, żebym zatelefonił do pana komisarza, bo mówi tak: lepiej, żeby pan komisarz
osobiście we własnej osobie się tam udał.
- Gdzie ją znaleźli?
- W Sarsetto, panie komisarzu, zaraz przy tym amerykańskim moście.
To znaczy daleko, przy drodze do Montelusy. A on nie miał najmniejszej ochoty siadać za
kierownicę.
- Przyślij mi samochód.
- Samochody zagarażowane są, ale wyjechać nie mogą, panie komisarzu.
- Zepsuły się wszystkie naraz?
- Nie, panie komisarzu, działające są. Tylko że pieniądze na benzynę skończyły się.
Fazio zatelefonił do Montelusy i mu powiedzieli, żeby miał cierpliwość, to za kilka dni
przyślą, ale nie przysłali... To teraz mogą jeździć tylko radiowozy i eskorta posła Garruso.
- On się nazywa Garrufo, Catare.
- Niech się nazywa, jak się nazywa. Wystarczy, że pan wie, o kim ja tu mówię.
Cholera! Komisariaty nie miały benzyny, sądy papieru, szpitale termometrów, a
dogorywający rząd deliberował tymczasem nad mostem nad cieśniną. Za to dla bezużytecznej
eskorty dla ministrów, wiceministrów, podsekretarzy, szefów wydziałów, posłów, delegatów
regionalnych, rzeczników, asystentów benzyny nigdy nie brakowało.
- Zawiadomiłeś prokuraturę, ludzi z sądówki i doktora Pasąuano?
- Tak, tak. Ale doktor Guaspano, on się raczej wkurzył.
- Dlaczego?
- Powiedział tak: on daru telepacji nie ma, i nie dojedzie wcześniej niż za dwie godziny.
Panie komisarzu, a może mię pan objaśnić?
- Mów.
- O co chodzi z tą telepacją?
- Teleportacja to umiejętność przemieszczania się w przestrzeni w ułamku sekundy.
Powiedz Augellowi, że już jadę.
Wrócił do łazienki, ubrał się.
- Kawa gotowa - zawołała Adelina.
Gdy wszedł do kuchni, popatrzyła na niego i powiedziała: - A wie pan, że z pana jeszcze
piękny mężczyzna?
„Jeszcze? Co to znaczy jeszcze?” - zasępił się. Ale zaraz odezwał się Montalbano drugi:
„O nie! Nie możesz się wkurzać! Sam sobie przeczysz, godzinę temu czułeś się stary i
niedołężny!”
Lepiej zmienić temat.
- Dlaczego dzisiaj przyszłaś wcześniej?
- Bo muszę złapać autobus do Montelusy, żeby porozmawiać z sędzią Sommatinem.
Sędzią nadzorującym więzienie, gdzie był „zatrzymany” Pasquale, młodszy syn Adeliny,
notoryczny złodziejaszek, którego sam Montalbano aresztował dwa razy i któremu trzymał do
chrztu pierworodnego syna.
- Jest nadzieja, że sędzia zgodzi się na areszt domowy.
Kawa była świetna.
- Daj mi drugą filiżankę, Adeli.
Skoro doktor Pasąuano miał się zjawić późno, nie było sensu się spieszyć.
Za starożytnych Greków Salsetto było rzeką, w czasach rzymskich stało się rzeczułką, w
epoce zjednoczenia Włoch zmieniło się w strumień, w okresie faszyzmu - w mały śmierdzący
strumyczek, a kiedy nastała demokracja - w nielegalne wysypisko. W 1943, kiedy alianci
lądowali na Sycylii, wybudowali nad suchym już korytem żelazny most, który kilka lat później
zniknął w ciągu jednego dnia, rozebrany przez zbieraczy złomu. Została tylko nazwa.
Montalbano zaparkował na placu, na którym stało pięć radiowozów, dwa prywatne
samochody i furgonetka z kostnicy. Wszystkie radiowozy były z Montelusy, prywatne
samochody należały do Mimi Augella i Fazia.
„Jak to jest, że w Montelusie kąpią się w benzynie, a my nie mamy nic?” - zadał sobie
pytanie zbity z tropu komisarz. Przezornie nie udzielił sobie na nie odpowiedzi.
Augello podszedł do niego, gdy tylko zobaczył, że wysiada z samochodu.
- Mimi, nie mogłeś się sam podrapać po jajach?
- Salvo, mnie już nie nabierzesz.
- Co to znaczy?
- To znaczy, że gdybym cię tu nie ściągnął, to potem byś mi pieprzył bez końca, „a czemu mi
nie powiedziałeś tego, a czemu mi nie powiedziałeś tamtego”...
- Co to za jedna?
- Nieżywa - odpowiedział Augello.
- Mimi, takie odzywki są gorsze od zdradzieckiego strzału z rewolweru. Jeśli mnie uraczysz
kolejną, zastrzelę cię w obronie własnej. Zapytam jeszcze raz: co to za jedna?
- Młoda dziewczyna, niewiele więcej niż dwadzieścia lat. Musiała być piękna.
- Ustaliliście tożsamość?
- Jakim cudem? Jest naga, ani śladu ubrania, torebki...
Podeszli na skraj placu.
Wąska stroma ścieżka prowadziła jakieś dziesięć metrów w dół do wysypiska. Przy samym
jej końcu stała grupka osób, wśród których Montalbano rozpoznał Fazia, szefa sądówki i
doktora Pasquano, pochylonego nad czymś, co wyglądało jak manekin. Natomiast prokurator
Tommaseo stał w połowie ścieżki i od razu zobaczył komisarza.
- Niech pan na mnie poczeka, Montalbano, zaraz wejdę na górę.
- Jak to? Pasąuano już przyjechał? - spytał Montalbano.
Mimi popatrzył na niego zdziwiony.
- A czemu by go miało nie być? Przyjechał pół godziny temu.
Najwyraźniej doktor po prostu zgrywał się przed biednym Catarellą.
Pasąuano był znany ze swej kłótliwości i zależało mu na podtrzymaniu tej opinii, toteż
czasami lubił robić sceny, żeby jej nie stracić.
- Nie zejdzie pan? - spytał Tommaseo. Sapał głośno, wspinając się pod górę.
- A po co mam schodzić? Pan już ją widział.
- Musiała być piękna. Cudowne ciało - odpowiedział prokurator z oczkami świecącymi z
podniecenia.
- Jak ją zamordowano?
- Strzał w twarz z rewolweru dużego kalibru. Zmasakrowana nie do rozpoznania.
- Dlaczego sądzi pan, że to był rewolwer?
- Bo ci z sądówki nie znaleźli łuski.
- Jaki według pana był przebieg wydarzeń?
- Ależ to oczywiste, mój drogi! Jasne jak słońce! Para podjeżdża na placyk, wysiada z
samochodu, schodzi po ścieżce w dół, aby znaleźć ustronne miejsce. Dziewczyna rozbiera się,
a następnie, po odbyciu stosunku płciowego...
Zatrzymał się, oblizał wargi i przełknął ślinę, wyobrażając sobie stosunek.
-...mężczyzna strzela jej prosto w twarz.
- Dlaczego?
- No cóż, to będziemy musieli ustalić.
- A nie wie pan, czy świecił księżyc?
Tommaseo popatrzył na niego zdumiony
- No wie pan, to nie była romantyczna schadzka, nie potrzebowali księżyca, chodziło tylko
o...
- Zrozumiałem, o co chodziło, panie prokuratorze. Miałem tylko na myśli, że skoro noce
mamy ostatnio bezksiężycowe, powinniśmy tu znaleźć raczej dwa trupy.
Tommaseo zgłupiał kompletnie.
- Dlaczego dwa?
- Bo schodząc po ścieżce w ciemnościach, niewątpliwie oboje skręciliby sobie karki.
- Ależ co pan opowiada! Mieli pewnie latarkę! Wiedzieli, co robią! No cóż, niestety, muszę
uciekać. Zdzwonimy się, do widzenia.
- A ty, też myślisz, że tak to się odbyło? - spytał Montalbano Augella, gdy Tommaseo już
sobie poszedł.
- Moim zdaniem to są jak zwykle erotyczne fantazje Tommasea! Dlaczego mieliby schodzić
do wysypiska, żeby odbyć stosunek? Śmierdzi tam tak, że oddychać nie można! I biegają
szczury wielkie jak koty! Mogli to zrobić tutaj, na placyku, który słynie z tego, że jest
ulubionym miejscem pieprzenia się wszystkich par w okolicy. Popatrzyłeś na ziemię? Pełno tu
prezerwatyw.
- Zwróciłeś na to uwagę prokuratorowi?
- Oczywiście. Wiesz, co mi odpowiedział?
- Mogę sobie wyobrazić.
- Odpowiedział, że może zeszli do wysypiska, bo kopulowanie w gównie bardziej ich
podniecało. Upodobanie do perwersji, rozumiesz. Coś takiego może przyjść do głowy tylko
takiemu typowi jak Tommaseo!
- Dobrze. Ale jeśli dziewczyna nie była prostytutką, to może na tym placyku, gdzie
zatrzymuje się tyle samochodów i ciężarówek...
- Salvo, ciężarówki, które przyjeżdżają do wysypiska, nie zatrzymują się tutaj.
Pozbywają się ładunku po drugiej stronie, gdzie jest wygodny zjazd, odpowiedni dla
ciężkich pojazdów.
Nad krawędzią stromizny pojawiła się głowa Fazia.
- Dzień dobry, panie komisarzu.
- Długo im jeszcze zejdzie?
- Nie, najwyżej pół godziny.
Montalbano nie miał ochoty spotkać się z Vannim Arquą, szefem sądówki. Żywił do niego
głęboką antypatię, całkowicie odwzajemnioną.
- Już tu są - powiedział Mimi.
- Kto?
- Popatrz w tamtą stronę - powiedział Augello, pokazując w kierunku Montelusy.
Z ubitej drogi prowadzącej od szosy do wysypiska unosił się tuman kurzu, który
zapowiadał nadejście tornada.
- Rany boskie, dziennikarze! - krzyknął komisarz.
Musiał im dać cynk ktoś z prokuratury
- Zobaczymy się w komisariacie - powiedział Montalbano, idąc wielkimi krokami do
samochodu.
- Ja wracam na dół - odpowiedział Augello.
Prawdziwym powodem, dla którego nie zszedł na wysypisko, było to, że kiedy dowiedział
się od Augella, że chodzi o młodą, mniej więcej dwudziestoletnią dziewczynę, nie chciał
zobaczyć tego, co musiałby zobaczyć. Dawniej napawał go lękiem widok umierających, ale
martwi już nie robili na nim takiego wrażenia. Jednak od kilku lat nie mógł znieść widoku
młodych ludzi, którzy zostali zamordowani. Rodził się w nim wtedy bezsilny bunt przeciw
temu, co uważał za pogwałcenie praw natury, za rodzaj największego świętokradztwa, choćby
nawet chodziło o przestępcę czy mordercę, który sam pozbawił kogoś życia. Nie mówiąc już o
dzieciach! Kiedy w telewizji pokazywano ciała dzieci zabitych na wojnie czy zmarłych z
głodu lub z powodu choroby, wyłączał odbiornik.
- To twój niezaspokojony instynkt ojcowski - podsumowała z nieskrywaną złośliwością
Livia, kiedy zwierzył się jej ze swoich odczuć.
- Nigdy nie słyszałem o instynkcie ojcowskim, zawsze mówi się o niezaspokojonym
instynkcie macierzyńskim - odpowiedział.
- Jeśli to nie jest sprawa instynktu ojcowskiego - dorzuciła Livia - to może masz kompleks
dziadka.
- Jakim cudem mogę mieć kompleks dziadka, skoro nigdy nie byłem ojcem?
- Co to ma do rzeczy? Wiesz, co to takiego ciąża urojona?
- Kiedy kobieta ma wszystkie objawy ciąży, chociaż nie jest brzemienna.
- No właśnie. Ty cierpisz na dziadkowość urojoną.
I naturalnie skończyło się okropną kłótnią.
Już w drzwiach komisariatu usłyszał, jak Catarella mówi ze zdenerwowaniem w głosie:
- Nie, panie kwestorze, pan komisarz nie może się fatygować do telefonu, bo on nie ma daru
telepacji. On teraz w Sarsetto znajduje się, bo... halo? Halo? Co on zrobił?
Słuchawkę odwiesił? Halo?
Zobaczył Montalbana.
- Ach, panie komisarzu, panie komisarzu! Ten pan to był pan kwestor!
- Czego chciał?
- On tego nie powiedział, panie komisarzu. Powiedział tylko tak, że on chce z panem się
zmówić bardzo pilnie.
- Dobrze, oddzwonię za chwilę.
Na biurku piętrzył się stos papierów do podpisania. Na sam widok zrzedła mu mina.
Nie czuł się na siłach zabrać się do nich akurat tego ranka. Wrócił na dół, przeszedł obok
dyżurki Catarelli.
- Zaraz wracam. Idę na kawę.
Po kawie wypalił papierosa i postanowił się przejść. Wrócił na komisariat i zadzwonił do
kwestora.
- Tu Montalbano. Na pana rozkazy.
- Niech mnie pan nie rozśmiesza!
- Dlaczego, co zrobiłem?
- Powiedział pan: na pana rozkazy!
- A co powinienem był powiedzieć?
- Nie chodzi o to, co pan ma mówić, tylko co pan ma robić. Ja wydaję rozkazy, ale co pan
robi z moimi rozkazami, o tym nie chcę nawet myśleć!
- Panie kwestorze, nigdy nie ośmieliłbym się robić z nimi tego, co pan sugeruje.
- Dajmy już spokój, są ważniejsze sprawy. Jak się skończyła sprawa z Malutkim?
Montalbano zbaraniał. Z jakim malutkim? O jakiego malucha chodziło?
- Panie kwestorze, ja o tym dziecku nic nie wiem.
- Na głowę pan upadł? Jakie dziecko? Giulio Piccolo nazywa się Malutki, ale ma z
sześćdziesiąt lat! A teraz proszę posłuchać uważnie i potraktować moje słowa jako ultimatum:
do jutra rana oczekuję wyczerpującej odpowiedzi na piśmie!
Rozłączył się. Bez wątpienia sprawa dotycząca tego Giulia Piccolo, z której kompletnie nic
nie pamiętał, znajdowała się gdzieś w stosie papierów piętrzących się na biurku. Czy miał
odwagę zabrać się do ich uporządkowania? Wyciągnął powoli rękę i chwycił leżącą na
wierzchu teczkę błyskawicznym ruchem, jak się chwyta jadowitego węża, który mógłby
ukąsić. Otworzył ją i przetarł oczy. Dotyczyła właśnie sprawy Giulia Piccolo.
Przyszła mu chęć, by paść na kolana i podziękować świętemu Antoniemu za sprawienie
cudu.
Zaczął czytać. Pan Giulio Piccolo zgłosił pożar w swoim sklepie z tkaninami. Straż pożarna
ustaliła, że było to podpalenie. Pan Piccolo oświadczył, że spalono mu sklep, bo nie chciał
płacić haraczu mafii. Policja sądziła jednak, że sklep podpalił sam Piccolo, żeby otrzymać
odszkodowanie. Coś jednak się nie zgadzało. Giulio Piccolo urodził się w Licacie, mieszkał
w Licacie, jego sklep znajdował się przy głównej ulicy w Licacie. Dlaczego więc sprawa
trafiła do Montalbana, a nie do komisariatu w Licacie? Proste - bo w kwesturze w Montelusie
pomylili Licatę z Vigatą. Montalbano wziął długopis i napisał na arkuszu urzędowego papieru:
„Szanowny Panie Kwestorze, nic nie pomoże, bo Vigata to nie Licata, a Licata to nie Vigata.
Odpowiedzi Panu nie dałem, nie dlatego, że nie umiałem czy chciałem przysłużyć się mafii,
lecz z szacunku dla geografii”.
Podpisał i przybił pieczątkę. Biurokracja rozbudziła w nim wenę poetycką. Rymy były co
prawda dziadowskie, ale Bonetti-Alderighi i tak na pewno nie zauważy, że dostał odpowiedź
wierszem. Montalbano zawołał Catarellę, oddał mu sprawę Piccola oraz list, kazał wpisać
wszystko do dziennika nadawczego i wysłać do kwestora.
2
Niedługo potem zjawił się w drzwiach Mimi Augello, który właśnie wrócił z wysypiska.
Wyglądał jak chmura gradowa.
- Wejdź. Skończyliście?
- Tak.
Usiadł na krawędzi krzesła.
- Co jest, Mimi?
- Muszę pędzić do domu, bo kiedy wracałem na komisariat, zadzwoniła Beba, że mnie
potrzebuje, bo Salvuzzo ma kolkę i płacze, a ona nie jest w stanie go uspokoić.
- Często mu się to zdarza?
- Na tyle, że porządnie daje mi w kość.
- Nie mówisz jak troskliwy tatuś.
- Gdybyś ty miał takiego płaczliwego bachora, wyrzuciłbyś go przez okno.
- Ale czy Beba nie powinna zadzwonić raczej do lekarza niż do ciebie?
- Pewnie. Ale Beba nie zrobi nic, jeśli nie ma mnie u boku. Sama nie potrafi podjąć żadnej
decyzji.
- No dobrze, powiedz mi, co masz do powiedzenia, i leć do domu.
- Udało mi się pogadać z Pasquanem.
- Powiedział ci coś?
- Wiesz, jaki on jest. Każde morderstwo traktuje jak osobistą obrazę. Jak gdyby ktoś chciał
mu zrobić specjalnie na złość. I z każdym rokiem robi się coraz gorszy. Boże, co za człowiek!
W głębi ducha Montalbano pomyślał, że doskonale rozumie Pasquana.
- Może zmęczyło go ćwiartowanie trupów. No, mów.
- Między jednym przekleństwem a drugim udało mi się z niego wyciągnąć, że jego zdaniem
dziewczyny nie zamordowano w miejscu, w którym została znaleziona.
- Czekaj, a kto ją znalazł?
- Niejaki Salvatore Aricó.
- A co on tam robił o świcie?
- Ten człowiek każdego ranka odwiedza wysypisko, żeby szukać czegoś, co się nadaje do
odzysku. Naprawia to i sprzedaje. Wyjaśnił mi, że znajduje wiele przedmiotów prawie
nowych, niemal nieużywanych.
- Mimi, jeszcze nie wiesz, że żyjemy w społeczeństwie konsumpcyjnym?
- Aricó zobaczył dzisiaj ciało, jak tylko zjawił się na wysypisku, i zadzwonił do nas z
komórki. Kiedy go przesłuchałem, stwierdziłem, że nie wie nic ponad to, co już nam
powiedział. Wziąłem od niego adres i telefon i pozwoliłem mu iść do domu, bo był ogromnie
wstrząśnięty i co chwila zbierało mu się na wymioty.
- Mówiłeś, że zdaniem doktora dziewczynę zamordowano w innym miejscu.
- Właśnie tak. Na wysypisku nie było praktycznie żadnych śladów krwi. Tymczasem
powinny były być, i to dużo. Poza tym Pasquano odkrył na jej ciele rany i otarcia
spowodowane tym, że kiedy została zrzucona z nasypu, musiała, spadając, obijać się o
nierówności terenu.
- Rany nie mogły być wynikiem szamotania się z zabójcą?
- Pasąuano to wyklucza.
- A on raczej się nie myli. Na placyku, na którym parkują samochody, znaleziono ślady
krwi?
- Też nie.
- To potwierdza tezę Pasąuana, że przywieziono ją tam już po zabójstwie. Być może w
bagażniku. Doktor był w stanie ustalić przybliżony czas zgonu?
- To jest właśnie najbardziej interesujące. Mówi, że będzie miał pewność dopiero po
zrobieniu sekcji zwłok, ale na oko ocenia, że zamordowano ją co najmniej dobę przed
odnalezieniem ciała.
A to było rzeczywiście dziwne.
- Dlaczego ktoś miałby przez cały dzień wozić zwłoki?
Mimi rozłożył ręce.
- Nie mam pojęcia, ale na to wygląda. I jest jeszcze jedna rzecz, która być może, ale tylko
być może, ma jakieś znaczenie. Ciało leżało na wznak, a Pasąuano w pewnej chwili je
odwrócił.
- No i?
- Na lewym ramieniu, blisko łopatki, dziewczyna miała tatuaż przedstawiający motyla.
- No cóż, to się może przydać do identyfikacji. Ludzie z sądówki zrobili zdjęci...