Andrea Cremer - 3 - Bloodrose

Andrea Cremer

Bloodrose tłumaczenie: Translate_Dreams, A_Kaga14

Dla moich rodziców

Mam zamiar wyruszyć w moją ostatnią podróż, wielki skok w ciemność. - Thomas Hobbes

CZĘŚĆ PIERWSZA POWIETRZE

Rozdział pierwszy Mogłam usłyszeć każde uderzenie mojego serca. Dźwięk wydawał się uchodzić z moich żył, z mojego ciała, przepływać pustymi przestrzeniami pomiędzy świecącym portalem a ciemnym domem. Był tutaj. Nie miałam wątpliwości. Mimo że nie mogłam go zobaczyć, ani nawet złapać choćby śladu jego ciepłego zapachu, wiedziałam, że tam był. Czekał na mnie. Tylko dlaczego? Dlaczego Ren miałby przychodzić do tego opuszczonego miejsca? Moje spojrzenie wędrowało po cieniach, które wiły się, gdy chmury ślizgały się po niebie, zasłaniając księżyc, wiele z nich wyglądało dla mnie jak zmory. Wpatrywałam się w niebo, by nie musieć patrzeć na domy lub szkielety tych, które zostały niedokończone. Czas się tutaj zatrzymał. Górskie zbocze, oczyszczone z drzew, by zrobić miejsce dla budynków, szeptało w nieosiągalnej już przeszłości. Rozwalone Haldis Compound - lub coś, co mogło tym być – rozciągało się przede mną, składające się z luksusowych domów zbudowanych wyłącznie dla Rena i mnie, które mieliśmy mieć dla siebie. Nasze legowisko. Nasz dom. Odwróciłam się do Adne, próbując ukryć dreszcze. - Zostań poza zasięgiem wzroku. Usłyszysz mnie, gdyby pojawił się jakiś problem. A jeśli zacznę tu biec, lepiej szybko otwórz przejście. Nieważne, co by się działo, nie oglądaj się za mną. - Jasne - powiedziała, już prawie odwrócona w kierunku lasu. - Dziękuję, Calla. Skinęłam głową, zanim zmieniłam postać w wilka. Adne rozpłynęła się w mroku. Kiedy byłam już usatysfakcjonowana, że nikt nie będzie w stanie jej dostrzec, zaczęłam podążać w stronę budynków. Okna były ciemne, milczące. Na pozór wyglądały na puste, jednak wiedziałam, że nie były. Trzymałam pysk nisko przy ziemi, głęboko wciągając powietrze. Idąc tutaj, szłyśmy cały czas pod wiatr, mając uczucie ciągłego zagrożenia. Mogłabym nie wyczuć zapachu kogoś ukrytego pod osłoną nocy, dopóki nie byłabym prawie przy nim. Moje uszy odwracały się tam i z powrotem, czujnie, nasłuchując jakichkolwiek znaków życia. Nie było tam niczego. Żadnych królików, ani nocnych ptaków przelatujących przez niebo. To miejsce nie było po prostu opuszczone; było przeklęte, jak gdyby nic nie odważyło się przekroczyć granic polany. Zwiększyłam tempo, zmniejszając dystans, który dzielił mnie od domu, przeskakując zaspy, moje paznokcie drapały tafle lodu, pokrywające chodnik. Gdy dotarłam do frontowych schodów, zatrzymałam się, by powąchać ziemię. Mój wzrok padł na świeże ślady odcisków łap, które ciągnęły się po schodach w górę. Zapach Rena był ostry, inny. Musiał się tu pojawić krótko przed nami. Powoli weszłam na werandę, by otworzyć drzwi. Ostrożnie przekręciłam klamkę. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Pozwoliłam, by się otworzyły. Spowodowało to niegłośnie skrzypnięcie, jednak nic poza tym. Wślizgnęłam się do środka, zamykając za sobą drzwi i zasuwając rygiel. Jeśli ktoś miałby przyjść tu po mnie, chciałam, by coś mnie o tym ostrzegło. Zmieniona z powrotem w postać wilka, szłam korytarzem, wyczuwając zapach Rena, który doprowadził mnie do głównej klatki schodowej. Próbowałam się nie kulić, gdy

przechodziłam przez wejście do jadalni. Piękny dębowy stół, prawdopodobnie zabytkowy, otoczony był przez krzesła. Cztery po każdej stronie, jedno z przodu i kolejne z tyłu. Dziesięć. Tak łatwo mogłam wyobrazić sobie posiłki jedzone tutaj. Nasza paczka, razem śmiejąc się i drażniąc się wzajemnie. Powoli wspinałam się po schodach, marząc, by moje paznokcie nie wydawały żadnych dźwięków na drewnianej podłodze. Gdy dotarłam na drugie piętro, zatrzymałam się, nasłuchując. Dom odpowiedział mi jedynie ciszą. Wciąż tropiąc ścieżkę Rena, minęłam trzy sypialnie i łazienkę, zanim dotarłam do drzwi na końcu korytarza. Serce znów zaczęło mi bić tak mocno, jak wtedy, gdy weszłam do budynku. Zaledwie kilka kroków dalej zatrzymałam się. Smugi blasku księżyca przecinały pokój, oświetlając okazałe łóżko, na którym piętrzyły się satynowe poduszki, udrapowaną pościel i wysokie hebanowe filary, znajdujące się na każdym rogu. Idealnie dopasowana szafa zajmowała jedną ze ścian. Na sąsiadującej ścianie wisiało lustro i stała kanapa skierowana w stronę łóżka. Zapach Rena był wszędzie. Dym z płonącego, starego drzewa unoszącego się pod chłodnym, jesiennym niebem. Zamknęłam oczy, pozwalając by jego zapach całą mnie otoczył, wypełniając mnie wspomnieniami. Moment później potrząsnęłam łbem, by przestać rozpamiętywać przeszłość i skupić się na teraźniejszości. Światło z zewnątrz sączyło się przez podłużne szczeliny w oknach. Poniżej okien, częściowo ukryty w cieniu, znajdował się Ren. Leżał nieruchomo, z głową opartą na swoich łapach. Wpatrywał się we mnie. Staliśmy tak, jakby zamarznięci, patrząc na siebie nawzajem, przez czas, który wydawał się być wiecznością. W końcu zmusiłam się, by zrobić krok naprzód. Jego głowa podniosła się, sierść najeżyła. Słyszałam jego niski, groźny warkot. Zatrzymałam się, walcząc z instynktem, bym to ja nie zaczęła warczeć na niego. Wstał, wciąż warcząc, zaczął chodzić tam i z powrotem, poniżej okien. Zrobiłam kolejny krok naprzód. Błysnęły jego kły, gdy zaszczekał ostrzegawczo. Schyliłam głowę, nie chcąc dać żadnych oznak agresji. To nie miało znaczenia. Mięśnie Rena napięły się, rzucił się na mnie, przewracając mnie na bok. Zaskomlałam, gdy przejechaliśmy po drewnianej podłodze. Jego szczęki klapnęły tuż nad moim ramieniem, gdy tylko się przeturlałam na bok. Stanęłam na nogi, robiąc unik, kiedy rzucił się na mnie ponownie. Czułam ciepło jego oddechu i jego kły ucierające się o mój bok. Odwróciłam się, warcząc i patrząc wprost na niego, przygotowując się na kolejny atak. Kiedy uderzył po raz trzeci, lecz jego kły nie przecięły mojej skóry, zrozumiałam, co się dzieje. Ren nie chciał mnie zaatakować. Chciał mnie po prostu odstraszyć. Uniosłam ramiona i warknęłam na niego. Stop! Spotkałam jego ciemne oczy, które płonęły ogniem. Dlaczego nie chcesz ze mną walczyć? Wyszczerzył zęby. Śledziłam go, kiedy obracaliśmy się powoli dookoła, gdy podkradał się do mnie. Nie przyszłam tutaj, by walczyć. W momencie, gdy znów rzucił się na mnie, ja się nie ruszyłam. Jego pysk był centymetry od mojego, warknął, lecz ja nawet nie drgnęłam.

Nie powinno cię tu być, jeśli nie jesteś gotowa do walki. Zawsze jestem gotowa by walczyć. Błysnęłam przed nim kłami. Ale to nie znaczy, że chcę. Jego ryk powoli ucichł. Opuścił głowę, odwrócił się i wrócił pod okno, gdzie wpatrywał się w niebo. Nie powinnaś tu przychodzić. Wiem. Odwróciłam się w jego stronę. Ciebie też nie powinno tu być. Kiedy odwrócił twarz w moim kierunku, zmieniłam się w postać człowieka. Czarny jak węgiel wilk zamrugał, a chwilę później Ren stał naprzeciw mnie, spoglądając z góry na moją twarz. - Dlaczego tu jesteś? - Mogłabym zapytać o to samo - powiedziałam, przygryzając wargę. Fakt, że spędzał samotnie godziny w wybudowanym dla nas domu, nie był powodem, dla którego tu przyszłam. Jednak ciężko było odrzucić tę myśl. Stojąc w tym pokoju, na tej górze, w tym domu, czułam, jakby to wszystko istniało dla nas. Ledwo mogłam sobie przypomnieć świat zewnętrzny. Poszukiwania. Wojnę. Jego oczy zabłysnęły, jednak zaraz po tym stały się puste. - To dobre miejsce, by posiedzieć w samotności. - Przykro mi – powiedziałam Słowa były niczym lód w moim gardle. - Za co, na przykład? - Jego uśmiech był bardzo ostry, a ja się skuliłam. - Za wszystko. - Nie mogłam na niego spojrzeć, więc przeszłam przez pokój, nie spoglądając na nic szczególnego, na przywołujące przeszłość meble z pustymi szufladami. Łóżko, w którym nikt nie mógł spać. - Za wszystko - powtórzył. Przeszłam przez pokój, stając po drugiej stronie łóżka, poczym odwróciłam się, by spojrzeć prosto na niego. - Ren, przyszłam, by ci pomóc. To nie może tak być. - Jak niby? - Nie musisz tutaj zostać. - A dlaczego miałbym odejść? - powiedział. - To mój dom. - Jego palce musnęły powierzchnię satynowej pościeli. - Nasz dom. - To nieprawda. - Chwyciłam jeden z filarów łóżka. - My tego nie wybraliśmy. Ktoś inny zrobił to za nas. - Ty tego nie wybrałaś. - Stanął po drugiej stronie łóżka. - Myślałem, że będziemy mogli prowadzić tu wspaniałe życie.

- Być może. - Moje paznokcie wbiły się w lakier, którym pokryte było drewno. - Ale to nie był prawdziwy wybór. Nawet, jeśli to mogłoby być dobre. - Nigdy tego nie chciałaś, prawda? - Miał zaciśnięte pięści. - Nie wiem - odpowiedziałam. Moje serce biło zbyt szybko. - Nigdy nie pytałam samej siebie, czego chcę. - W takim razie, dlaczego uciekłaś? - Wiesz dlaczego - powiedziałam delikatnie. - Dla niego - warknął, łapiąc poduszkę i rzucając nią przez cały pokój. Cofnęłam się, zmuszając swój głos do zachowania spokoju. - To nie takie proste - powiedziałam. W momencie, kiedy wspomniano o Shay’u, coś we mnie pękło. Nadal byłam smutna, jednak znacznie silniejsza. Shay nie tylko zmienił część mojego życia. Zmienił mnie. Nie, nie zmienił. Pomógł mi zawalczyć o prawdziwą mnie. Teraz była moja kolej, by pomóc Renowi dokonać tego samego. - Nie jest? - Spojrzał na mnie. - Byłbyś w stanie go zabić? - zapytałam, utrzymując jego wzrok. - Właśnie tak chcesz zacząć nowe życie ze mną? Jakaś część mnie nie chciała poznać odpowiedzi. Czy naprawdę chciał śmierci Shay’a? Jeśli zdenerwowałabym się na Rena, przyjście tutaj mogłoby okazać się wielkim błędem. Moglibyśmy walczyć, a ja musiałabym go zabić. Ewentualnie, on zabiłby mnie. Wyszczerzył na mnie kły, jednak potem westchnął. - Oczywiście, że nie. Powoli przeszłam dookoła łóżka. - A to było jedyne życie, jakie mogli nam zaoferować. Zabijanie ludzi, którzy nam pomagali. Patrząc, jak podchodzę, zachował kamienną twarz. - Opiekunowie są naszymi wrogami, Ren - powiedziałam. - W tej wojnie walczyliśmy po złej stronie. - Skąd możesz być tego tak pewna? - Poznałam Poszukiwaczy - odpowiedziałam. - Ufam im. Pomogli mi uratować naszą watahę. Jego uśmiech był surowy. - Niektórych z niej. - Reszta sama dokonała wyboru. - A ja? - Jego oczy były ciemne jak obsydian, złe. Jednakże nie sądziłam, by jego wściekłość skierowana była na mnie. Gdy na krótko zamknęłam oczy, niezdolna do patrzenia na żal, jaki zalał spojrzenie Rena, z powrotem byłam w Vail, w celi głęboko pod Edenem. Pamiętałam desperacje w głosie Rena i strach w moim własnym. - Powiedzieli, że muszę.

- Ale co musisz? - Przełamać cię. Zadrżałam mając w pamięci, uderzenie w ścianę i smak krwi w ustach, która mnie pokrywała. Pozwoliłam sobie wrócić do pokoju i uchwyciłam wyrażający emocje wzrok Rena, wiedziałam, że jego umysł znajdował się w tym samym miejscu. Przełknęłam, zaciskając pięści, by nie pozwolić im drżeć. - Mam nadzieję, że tego nie zrobiłeś. Nie odpowiedział, lecz spojrzał na mnie. - Nie wierzę, że chciałeś mnie skrzywdzić - powiedziałam. - I nie sądzę, żebyś mógł to zrobić, nawet jeśli Monroe... Słowa ugrzęzły mi w gardle. To była prawda, lecz nie mogła wymazać wspomnień. Horror tych momentów wrył się w moje kości. - Nie mógłbym - wyszeptał Ren. Skinęłam głową, mimo że nie byłam w stanie w to uwierzyć. Wszystko, co wtedy miało znaczenie, kazało mu wynosić się z tego miejsca, ze świata, który zmienił go w kogoś, kto mógłby mnie skrzywdzić. Zaczął podnosić rękę, jak gdyby chciał dotknąć mojego policzka, ale opuścił ją z powrotem. - Poszukiwacze wysłali cię, żebyś mnie znalazła? - W pewnym sensie. Jego czoło się zmarszczyło. - Monroe chciał cię znaleźć. Szczęka Rena zacisnęła się. - Mój... Emile zabił ją. Zauważyłam sposób, w jaki się zawahał. Nie chciał nazywać Emile’a swoim ojcem. - Ren. - Chwyciłam jego rękę. - Wiesz o tym? Jego palce chwyciły moją. - To prawda? Emile zabił moją matkę? Skinęłam, czując, jak łzy napływają mi do oczu. Odsunął swoją rękę, wsuwając palce w swoje ciemne włosy, pocierając skronie. Jego ramiona zaczęły się trząść. - Przykro mi. - Ten człowiek. - Głos Rena się załamał. - Ten człowiek, Monroe. To mój prawdziwy ojciec, prawda? Wpatrywałam się w niego, zastanawiając się, jak mógł do tego dojść. - Jak się dowiedziałeś?

Niewiele czasu minęło od walki w podziemiach Edenu i tym strasznym momentem, w którym stałam, patrząc na Rena. Znałam go odkąd byliśmy dziećmi, lecz czułam jakby w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin minęły lata. Emile zaczął się śmiać. Ren nadal był między nim a Poszukiwaczami, jego czarne jak węgiel oczy płonęły, gdy patrzył jak Monroe opuszcza miecze.. - Nie skrzywdzę chłopaka - powiedział Monroe. - Wiesz o tym. - Tak myślałem - odpowiedział Emile. Mrugnął do warczących młodych wilków. Upewnijcie się, że nie ucieknie. To czas, by Ren pomścił swoją matkę. - Ren nie rób tego! On kłamie. To wszystko kłamstwa! - wrzasnęłam. - Chodź z nami. - Ona już nie jest jedną z nas – syknął Emile. – Pomyśl o tym, jak z tobą postąpiła, jak odwróciła się plecami do nas wszystkich. Wciągnij powietrze, chłopcze. Ona śmierdzi Poszukiwaczami. To zdrajczyni i suka. Spojrzał na mnie, natknęłam się na ogień płonący w jego oczach. - Nie bój się, ślicznotko. Twój dzień nadchodzi. Szybciej niż myślisz. Szarpnęłam się, gdy Connor chwycił moje ramię i przytrzymał mocno. Pociągnął mnie ku niestrzeżonym drzwiom. - Nie możemy go tam zostawić! - krzyczałam. - Musimy. - Connor wpadł na mnie, gdy walczyłam, by się uwolnić, ale szybko odzyskał równowagę, otaczając mnie ramionami. - Pozwól mi walczyć! - Walczyłam, by wrócić, jednak przy tym nie chciałam zranić Poszukiwacza, który mnie odciągał. - Nie! - Twarz Connora wydawała się niewzruszona. - Słyszałaś go. Mamy odejść. A jeśli skoczysz na mnie jako wilk, przysięgam, że zrobię ci krzywdę. - Proszę. - Moje oczy zapłonęły, gdy zobaczyłam błysk kłów Rena, a oddech zatrzymał się, kiedy Monroe upuścił miecze. - Co on robi? - płakałam, robiąc unik, gdy Connor próbował chwycić mnie ponownie. - Teraz to jego walka - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Nie nasza. Ren odskoczył, gdy miecze zabrzęczały, upadając na ziemię tuż przed nim. Chociaż jego sierść nadal pozostawała najeżona, jego ryk zamarł. - Posłuchaj mnie, Ren - powiedział Monroe, kucając by spojrzeć mu w oczy. Nie patrząc na dwa inne wilki, zbliżające się z przerażającą powolnością. - Nadal masz wybór. Chodź ze mną, a dowiesz się, kim naprawdę jesteś. Zostaw to wszystko za sobą. Krótkie, ostre warknięcie Rena przeszło w pisk zaskoczenia. Trzy inne wilki wciąż skradały się w stronę Poszukiwacza, który spuścił ręce.

Ramię Connora zacisnęło się na mojej szyi, łapiąc mnie w bolesnym uścisku. - Nie możemy na to patrzeć - powiedział, powoli ciągnąc mnie w stronę wyjścia z celi. - Ren, proszę! - krzyknęłam. - Nie wybieraj ich! Wybierz mnie. Ren odwrócił się, słysząc desperacje w moim głosie, patrzył, jak Connor wyciąga mnie przez drzwi. Zmienił postać i ze zdumieniem patrzył na wyciągnięte ręce Monroe. Zrobił krok w jego stronę. - Kim jesteś? Głos Monroe’a zadrżał. - Jestem... - Dość! Jesteś głupcem, chłopcze - warknął na Rena Emile i uśmiechnął się do Monroe. - Dokładnie tak, jak twój ojciec. W tym momencie już leciał, zmieniając formę w wilka - skłębione futro, kły i pazury. Sekundę przed tym, jak znikli mi z oczu, widziałam, jak opada na Monroe, zaciskając szczęki na gardle nieuzbrojonego mężczyzny. Wciąż trzymając mnie w mocnym uścisku, Connor prowadził mnie korytarzem. Ren nie patrzył na mnie, gdy się odezwał, gwałtownie uwalniając mnie od fali wspomnień. - Kiedy odłożył miecze, myślałem, że jest szaleńcem. Może samobójcą. Jednak było coś szczególnego w jego zapachu. Wydawało się być znajome, jakbym już to znał. Patrzyłam, jak zmagał się ze sobą, by mówić dalej. - Lecz to, co powiedział Emile. Na początku tego nie rozumiałem. Dopóki on... dopóki Monroe nie zaczął krwawić. Zapach krwi. Wyczuwałem połączenie. - Kochał twoją matkę. - Moje spływające łzy były tak gorące, że mogłabym przysiąc, że raniły moje policzki. - Próbował pomóc jej uciec. Grupa z Kary Nocy chciała się zbuntować. - Kiedy miałem rok - powiedział. - Tak. Ren usiadł na łóżku, chowając twarz w dłoniach. - Monroe zostawił list. - Uklęknęłam przed nim. - Potrzebował nas, by sprowadzić cię z powrotem. - Teraz to już nieważne - rzekł Ren. - Jak możesz tak mówić? Podniósł głowę. Obdarty wyraz jego twarzy był jak szpony wbijające się w moją klatkę piersiową.

- Gdzie ja należę, Calla? - zapytał. - Nie mam swojego miejsca na świecie. Nawet jeśli moja matka próbowała się tam dostać, a mój ojciec też kiedyś tam był. Oni oboje odeszli. Umarli. Zabici przez świat, do którego należałem. Nie ma niczego, co łączyłoby mnie z Poszukiwaczami. Mógłbym być dla nich jedynie wrogiem. Rozumiałam jego uczucia zbyt dobrze. Oboje straciliśmy tak dużo. Nasza wataha została rozdarta. Nasze rodziny zniszczone. Lecz nadal była nadzieja. Poszukiwacze wykazali się, gdy walczyłam po ich stronie. Nie różnią się znacznie od Strażników. Wszyscy jesteśmy wojownikami i wszyscy bylibyśmy w stanie przelać swoją krew za siebie nawzajem. Nasi wrogowie stali się przyjaciółmi, a wilki mogły znaleźć sobie nowy dom wśród Poszukiwaczy. Ja w to wierzyłam, jednak musiałam sprawić by Ren również uwierzył. Chwyciłam jego ręce, mocno ściskając palcami. - Jest coś, co łączy cię z Poszukiwaczami. - Co? - Był zdziwiony zaciętością w moim głosie. - Monroe ma córkę - powiedziałam. - Nazywa się Ariadne. - On ma córkę? - Masz siostrę. Przyszywaną. - Kim jest jej matka? - Siedział sparaliżowany, w jego oczach widoczna była lawina emocji. - Kobieta, która pomagała mu, gdy był w żałobie po Corrine - odpowiedziałam. Jednak matka Adne również nie żyje. Spuściłam głowę, myśląc o tym, jak wielu ludzi zginęło podczas tej wojny. Odsunęłam od siebie smutek, próbując skupić się na Renie. - Jest od nas dwa lata młodsza. I to ona jest powodem, dla którego tu jestem. - Ona jest powodem - powtórzył. - Tak – powiedziałam, marszcząc brwi, gdy się skrzywił. - Powinniśmy iść. - Ty powinnaś iść - mruknął. - Oni chcą ciebie i Shay’a. Nawet z siostrą nie pasuję do tego równania. Jego słowa były jak uderzenie w twarz. - To nie wystarczy. - Spojrzał na mnie ze smutkiem. - Ona jest Poszukiwaczem. Ja Strażnikiem. Czym jestem bez watahy? Mój żołądek podskoczył. Jak często zadawałam to samo pytanie sobie? Wataha była istotą życia dla alfy. Prowadziliśmy do powstania więzi z resztą wilków z naszej watahy. Gdy się to zabierze, życie traci sens.

Jego oczy skierowane były na mnie. - Czego chcesz? - Co? - Wpatrywałam się w niego. - Możesz podać mi powód, dla którego powinienem pójść z tobą? - Już ci go dałam - powiedziałam drżącym głosem. - Nie - powiedział, pochylając się ku mnie. - Dałaś mi wiele powodów, jednak nie ten, który kieruje tobą. - Ale... - Moje słowa były ciche, niepewne. Jego palce przejechały po liniach, po których spływały moje łzy. To był delikatny dotyk, ledwo muskający mój policzek. Jednak czułam, jakby płomień przechodził przez moją skórę. - Daj mi powód, Calla - wyszeptał. Moje spojrzenie było utkwione w nim. Krew dudniła mi w uszach. Moje żyły płonęły. Nie miałam żadnych wątpliwości, co ma na myśli. Lecz nie mogłam dać mu tego, czego chciał. Ciemne oczy Rena były pełne bólu. Bólu, na którego, uważał, że jestem jedynym lekarstwem. - Ren - wyszeptałam. - Chcę tylko... I w tym momencie pochyliłam się nad nim. Moje przycięte włosy muskały jego policzki, jakbym chciała go pocałować. Nasze usta spotkały się, a ja czułam jakbym nurkowała w zapomnienie. Pocałunek pogłębiał się, nagły i nienasycony. Uniósł mnie, a ja owinęłam nogi wokół jego pasa, dopasowując swoje ciało do jego. Nasze pocałunki były przepełnione potrzebą, tak długie, tak zawzięte, że z trudem łapałam oddech. Położył mnie na łóżku. Naszym łóżku. Wsunął dłonie pod moją bluzkę, głaskając mój brzuch i zaczął przesuwać je wyżej. Jęknęłam i przygryzłam jego wargę, rozkoszując się jego ciężarem, przyciskającym mnie, gdy nasze ciała zaczęły poruszać się razem. Z każdym dotknięciem jego palców, moja skóra ożywała. Wybuchł strach. Wybuchło uczucie smutku. Zagubienia. Usłyszałam własny krzyk rozkoszy, gdy jego usta podążały ścieżką wyznaczoną przez jego dłonie. Nie powinnam tego robić. Nie mogę tego robić. Mój umysł zachwiał się, gdy przywołałam wspomnienie Shay’a. On był tą osobą, która otworzyła dla mnie drzwi do tego świata. Jego dłonie, jego ciało po raz pierwszy sprawiło, że moja dusza zapłonęła. Bardzo go pragnęłam i na ten moment byłam pewna, że

Ren jest stracony, że wybrał ścieżkę Strażników. Utopiłam smutek, poddając się fali pragnienia Shay’a. Ale co jeśli Ren wcale nie wybrał? Co jeśli odpuściliśmy zbyt szybko? Co jeśli Monroe miał rację? Kiedy stanęłam w obliczu zdarzeń z przeszłości związanych z Renem, gdy ograniczały mnie prawa Opiekunów, zawsze obawiałam się pozwolić, by poniosła mnie gorączka miłości, coś się we mnie zamieszało. Kochałam Shay’a. Nie miałam co do tego żadnych wątpliwości. Jednak nie mogłam wypierać się potężnego oddziaływania między mną a Renem, tego jak bardzo mnie pożądał. Zastanawiałam się, czy nie było między nami więzi, której nie dało się przerwać, wykutej w naszej wspólnej przeszłości, zrodzonej z bólu naszego życia jako Strażnicy. Czy ta więź była silniejsza od tej, która powstała między mną a Shay’em? Zadrżałam, gdy Ren wsunął swoje ręce między moje uda. Moje ciało wiedziało, do czego to prowadzi i krzyczało o więcej. Jeśli miałam jakiekolwiek pojęcie o tym, że bycie z Shay’em zostało właśnie zagłuszone przez urok pieszczot Rena, właśnie straciło to znaczenie. Nie licząc nocy w ogrodzie, spędzonej z Shay’em, to był pierwszy raz, gdy czułam smak sekretów miłości. Byłam odurzona chęcią poznania sposobu, w jaki Ren mógłby pobudzić moje ciało do życia. I zastanawiałam się, czy dając mu tę przyjemność, mogłabym pozbyć się wszystkich strasznych rzeczy, których doznał z mojego powodu. Jego dotyk przeniósł mnie w czasie, w przeszłość, w której byliśmy razem, tak jak zawsze miało być. Gdzie moja matka żyła, a brat nie był tak zniszczony. Jego usta ponownie spotkały się z moimi. Owinęłam jego ciemne włosy wokół moich palców. - Kocham cię - wymruczał, ledwo przerywając pocałunek. - Zawsze cię kochałem. Moje serce zamarło. - Ja... Było tak, jakby Shay był tutaj, szepcząc mi do ucha. Kochałaś go. Tak. Ale nie w taki sposób, w jaki kochasz mnie. Kocham cię. Shay. Nie powiedziałam tych słów nikomu oprócz Shay’a. I nie chciałam tego zmieniać. Co ja do cholery robię? Kochałam Rena. Nadal go kocham. Ale to miejsce, te duchy intymności, które trzymały mnie w tym pokoju, na tym łóżku, szepczące obietnice z przeszłości i upadłe marzenia. Dla żadnych z nich nie było już miejsca w moim życiu. Będąc

tutaj, nie brałam pod uwagę swoich uczuć, jedynym, co trzymało nas przed ucieczką przed naszym losem, był fakt, że nie mogliśmy sami za siebie decydować. Mój puls przyspieszył. Ren znów mnie pocałował, jednak czułam się jak w objęciach niespokojnego ducha, który mnie straszył, a nie mojego ukochanego, którego chciałam. - Poczekaj - wyszeptałam. - Proszę, poczekaj. - Nie - odpowiedział, przesuwając usta na moją szyję. - Nie rób tego, Calla. Nie staraj się odejść. Po prostu bądź tutaj. Bądź ze mną. Czy on tego nie rozumiał? Tam nie było żadnego tutaj. To miejsce było pustką, nicością wypełnioną smutkiem i - jeśli byśmy zwlekali - śmiercią. - Ren - powiedziałam i odepchnęłam go delikatnie ale również stanowczo. Zaczynałam panikować i nie chciałam tego okazywać. Każde słowo, każdy gest, musiał być wybrany z najwyższą starannością. Jeśli powiedziałabym coś źle, to mogłoby pchnąć Rena z powrotem w stronę Opiekunów. Nawet jeśli nie mogłam być z nim, w sposób, w jaki chciał, ani teraz - być może nigdy - nie chciałam go stracić. - To nie jest bezpieczne. - Co? - Wyprostował się, mrugając. - Och, oczywiście. Spójrz, Calla. Przepraszam cię za te inne dziewczyny. Wiem, że musi być to dla ciebie straszne, ale przysięgam, zawsze byłem ostrożny. Jestem całkowicie zdrowy. To jest bezpieczne. Patrzyłam na niego, po chwili wybuchając śmiechem. - Nie kłamię - powiedział, patrząc na mnie lekko urażony moim wybuchem. - Tak - powiedziałam, próbując złapać oddech. - Wierzę ci. - To dobrze. - Uśmiechnął się i pochylił, by znów mnie pocałować. Ja jednak wykręciłam się. Namiętność, która ogarnęła mnie, gdy znalazłam Rena nie mogła złapać mnie ponownie. To miejsce było niebezpieczne dla nas obojga. - Nie - powtórzyłam. - Miałam na myśli, że to miejsce nie jest bezpieczne z powodu ludzi, którzy wybudowali ten dom, a teraz chcą mnie zabić. Wykorzystujemy czas, którego nie mamy. Musimy iść. - Jeszcze nie. - Sięgnął do mnie. - Nie jesteśmy w niebezpieczeństwie. Nikt tu nie przyjdzie. Nigdy. Jego słowa sprawiły, że przeszedł mnie dreszcz, zastanowiłam się, ile razy Ren tu przychodził. Jak często zmuszany był do bycia samotnym wilkiem, a nie samcem alfa? - Teraz. - Cofnęłam się, by uniknąć jego rąk. - Na zewnątrz czeka Adne. Twoja siostra. Uczucia Rena zmieniły się, pragnienie i frustracja ustąpiły zdumieniu. - Moja siostra - wymruczał.

Zanotowałam w pamięci jego reakcję, której być może będę potrzebować ponownie. Instynkt Rena, alfy - potrzeba, by mieć do mnie prawa - mógł być rozerwany przez Adne. Ona była jego rodziną, której naprawdę potrzebował. Jego siostra była połączeniem z przeszłością, która oferowała mu zapomnienie o brutalności Emile’a. Od bólu, spowodowanego wiedzą, że jego matka została zabita przez Opiekunów i że mógł nigdy nie dowiedzieć się, kto był jego prawdziwym ojcem. - Możemy o tym porozmawiać, kiedy będziemy wracać do Akademii. - Z ożywieniem zaczęłam poprawiać ubrania, próbując ignorować poczucie winy, które mnie ogarnęło. Napadło mnie z obu stron, nie wiedziałam, co powiedzieć Renowi, ani jak wyjaśnić Shay’owi, do czego tu doszło. Moje uczucia wydawały się być wielkim chaosem, niemożliwym do opanowania. - Nie wyjdziesz stąd - warknął, przyciągając mnie z powrotem. - Nie pozwolę ci odejść. Nie znowu. - Wiem. Nie stawiałam oporu, gdy mnie pocałował. Zastanawiałam się jedynie, w jak głęboką dziurę się wkopałam. Obawiałam się jednak, że niepowiedzenie niczego, by przeciwstawić się nadziei Rena, mogłoby zmienić jego zdanie na tematy związane ze mną. - To dobrze. Przez pocałunek mogłam wyczuć jego uśmiech. Opuściliśmy sypialnie, spiesząc na dół po schodach. Gdy dotarliśmy do frontowych drzwi, zatrzymaliśmy się, lustrując otoczenie. - To wstyd - powiedział. - To jest naprawdę świetny dom. - W życiu są ważniejsze rzeczy niż domy - powiedziałam, sięgając po klamkę. Ren położył rękę na mojej. - Jest rzecz, którą muszę ci powiedzieć, zanim pójdziemy. - Co takiego? - zapytałam zaciśniętym głosem, marząc, by wrócić do bezpiecznego miejsca i uciec od kuszących duchów, znajdujących się tutaj. Pochylił się, jego usta musnęły mój policzek, gdy otwierałam drzwi. - Uwielbiam twoje włosy.

Rozdział drugi

Wracając do postaci wilka, szybko przeprowadziłam Rena przez cmentarz domów. Gdy zbliżaliśmy się do wysokich sosen, zatrzymałam się. Unosząc pysk, wciągnęłam powietrze, upewniając się, że nie jesteśmy śledzeni ani obserwowani. Już ci mówiłem, nikt tu nie przyjdzie. Ren szturchnął mnie w ramię. Nigdy. Patrzyłam na niego, czułam, jak na moją skórę pod futrem wstępuje gęsia skórka, gdy znów zastanawiałam się, jak często Ren tu przychodził. Życie Rena zawierało więcej samotności, niż mogłam sobie wyobrazić. Miałam nadzieję, że będę w stanie to naprawić. Ona jest tuż przed nami. Biegłam wprost w stronę lasu. Adne wyszła nam na spotkanie, zbliżając się ostrożnie. Jej oczy rozszerzyły się, gdy utkwiła wzrok na Renie. - Wszystko w porządku? - spytała ciepłym tonem, jednak jej głos lekko drżał. Zmieniłam postać. - Jasne. Ren przechylił głowę, patrząc na Adne. Zbliżył się do niej, węsząc cały czas. Nie byłam pewna, czy mógł coś poznać, ale machał ogonem. Zmienił formę w człowieka. - Ariadne, to jest Renier Laroche. - Przesunęłam się w bok, by nie być między nimi, gdy stali skierowani wprost do siebie. Uśmiechnęła się i powiedziała: - Adne. W tym samym momencie on powiedział: - Ren. Zamrugali do siebie nawzajem i wybuchli śmiechem. Zrobiłam krok w ich stronę. Wzrost Rena, jego umięśnione ciało w niczym nie przypominało Adne. Była dziewczyną, której postura przeczyła okrucieństwu. Ale było coś, co ich łączyło. Moja klatka piersiowa zapłonęła, gdy zorientowałam się, że obydwoje są podobni do Monroe. W ciągu krótkiego czasu, który spędziłam w towarzystwie Przewodnika Haldis, udowadniał on, że jest najlepszym przywódcą, jakiego kiedykolwiek znałam. - Cieszę się, że Calla przekonała cię do nas - powiedziała Adne. Jej głos brzmiał już dużo pewniej. Ren skinął głową. - Przykro mi z powodu twojego ojca. - Naszego ojca. - Zawahała się, po czym zrobiła krok do przodu i wyciągnęła ręce w kierunku Rena.

Zamknął jej małe, smukłe palce w swoich. Stali tak przez moment. Adne pochyliła się w jego kierunku, opierając głowę na jego klatce. Ren spojrzał zdziwiony, lecz szybko zamknął ją w uścisku swoich ramion. Musiał oczyścić gardło, by móc powiedzieć: - Wiesz, zawsze myślałem, że posiadanie młodszej siostry musi być świetne. - Uważaj, czego sobie życzysz. - Adne podniosła na niego wzrok i szeroko się uśmiechnęła. - Jestem kimś w rodzaju bachora. Ren się roześmiał. Nie mogłam się powstrzymać. - Ona nie żartuje. - Dzięki, Lilio. - Adne obrzuciła mnie spojrzeniem, nadal się śmiejąc. - Co powiesz, na kontynuację wymiany obelg gdzieś, gdzie jest mniejsze prawdopodobieństwo bycia w śmiertelnym niebezpieczeństwie? - Czy ona mówi do ciebie Lilia? - Ren patrzył na nią zdumiony. Jęknęłam. - Tak. - Wielki umysł. - Zanim mrugnął porozumiewawczo do Adne, posłał mi figlarny uśmieszek. Może to spotkanie nie było jednak takim dobrym pomysłem. Jednak pustka, którą czułam w sobie od czasu ataku na Vail, powoli ustępowała pocieszającemu ciepłu. Nadziei. - Więc jak mamy się stąd wydostać? - spytał Ren. - Macie samochód? Skuter? Adne wyjęła czółenka zza paska, podrzucając je wysoko w powietrze i ponownie łapiąc. - Poczekaj tylko, aż zobaczysz szalone umiejętności twojej siostry. Gdy Adne zaczęła tkać, Ren zmienił postać w wilka, spłaszczył uszy, warcząc na światła pojawiające się w powietrzu. Zatrzymała się, zerkając zza ramienia. - To jest o wiele trudniejsze, jeśli mi przerywasz. Nie chcę, byśmy wylądowali w Grecji zamiast we Włoszech. Warknięcie Rena było przepełnione zaskoczeniem. Uśmiechnęłam się do niego, a on zmienił formę. - We Włoszech? - Utkwił we mnie wzrok. - To żart, prawda? - To nie jest żart – odpowiedziałam. - Nie widziałam jeszcze wiele, ale to, co zdążyłam zobaczyć było cudowne. Znajduje się na wybrzeżu Morza Śródziemnego. - Nigdy nie widziałem oceanu - wyszeptał. Splotłam nasze palce. - Wiem. Adne odwróciła się od portalu, który podziwiała, i spojrzała na nas. Jej wzrok przemknął po naszych złączonych dłoniach, obrzuciła mnie pytającym spojrzeniem.

Odwróciłam wzrok. Jej pytanie było jednym z tych, na które nie mogłam sobie pozwolić odpowiedzieć. - Gotowi? Na to pytanie mogłam odpowiedzieć. - Chodźmy. - Jesteś pewna, że to jest bezpieczne? - zapytał Ren, gdy pociągnęłam go do przodu. Nie wiem, czy włóczył nogami, by sprawić mi trudność, czy portal rzeczywiście wzbudzał w nim nerwy. - Tracimy tylko jednego na pięciu podróżujących – zażartowała Adne, stając za nami i popychając nas w stronę światła. Po drugiej stronie portalu Ren ściskał moją dłoń tak mocno, że poczułam ból. Wyswobodziłam palce, zginając je. - Przepraszam. - Na jego policzki wpłynął rumieniec. - Gdzie jesteśmy? - W moim pokoju - odpowiedziała Adne, zamykając portal. - To jest właśnie Akademia – dodałam. - To tutaj mieszkają i trenują Poszukiwacze. - Poszukiwacze żyją we Włoszech? - Ren zmarszczył brwi. - Czasami. - Adne chwyciła go pod ramię. - Gdzie idziecie? - zapytałam, łapiąc ją przed drzwiami. - Musimy powiedzieć o tym Anice - rzuciła przez ramię. - Poważnie? - Już byłam zdenerwowana perspektywą zapoznania Rena z Poszukiwaczami. Jednak pójście do Aniki wydawało się lepszym pomysłem. - Zaufaj mi - powiedziała Adne, wyczuwając mój niepokój. - Im szybciej powiemy o tym Anice, w tym mniejsze kłopoty wpadniemy. Mam nadzieję. - Świetnie - mruknęłam. Ren wpatrywał się w mury Akademii w ten sam sposób, w jaki robiłam to ja, będąc tu po raz pierwszy. Jego ciało było napięte. Widziałam jego naprężone ramiona i plecy. Nie mogłam go za to winić. To miejsce przepełnione było zapachem Poszukiwaczy - zapachem, który uczono nas rozpoznawać jako zagrożenie. Gdy dotarliśmy do Sali Taktycznej Haldis, Adne wyprostowała ramiona, wzięła głęboki wdech i zapukała. Po drugiej stronie drzwi usłyszałam stłumione głosy; chwilę później drzwi otworzyły się i stanęła w nich Poszukiwaczka, której nie znałam. Spojrzała na nas podejrzliwie. - Musimy porozmawiać z Aniką - powiedziała Adna, zanim kobieta zdążyła nas o cokolwiek zapytać. - Jesteśmy w trakcie narady - odpowiedziała twardo Poszukiwaczka.

- Zdaję sobie z tego sprawę. - Adne wyprostowała się do pełnego wzrostu, który nie był wcale wysoki, lecz udało jej się wyglądać groźnie. - To nagły wypadek. W innym razie nie byłoby nas tutaj. Kobieta zacisnęła usta. - Zapytam, czy chce się z wami widzieć. - Chce. - Adne wyminęła mruczącą coś pod nosem kobietę. Rzuciłam jej przepraszające spojrzenie i podpędziłam za dziewczyną, chwytając przy tym rękę Rena i wciągając go za sobą do pokoju. Anika i około tuzin innych Poszukiwaczy zgromadziło się wokół stołu. Nie poznawałam większości z nich. Był tam Connor, podobnie jak Ethan i Silas. Wszyscy wpatrywali się w Logana. Opiekun oparł się o stół, patrząc w dal, zbyt swobodnie jak na mój gust. - Jak już mówiłem, - Logan zaciągnął się papierosem - nie wiem, czy mogę wyjawić położenie rodziców Shay’a bez niepokoju o własne bezpieczeństwo. Anika pocierała skronie. - Czy mógłbyś to zgasić? Nie chcę znów o to prosić. - Ja po prostu działam zgodnie z moim obecnym położeniem. - Logan puścił kółko z dymu, wypełniając powietrze zapachem tytoniu i goździków. - Myślałem, że więźniom zawsze pozwalano na papierosa przed ich egzekucją. A skoro wy wszyscy grozicie mi śmiercią, wierzę, że powinienem pozwolić sobie na ten mały luksus, póki moje życie jest zagrożone. Nie uważasz? Razem z Renem warknęliśmy zgodnie, gdy Logan spojrzał na nas, delikatny uśmiech zakrzywił jeden z kącików jego ust. Zaczął się śmiać, kręcąc głową, gdy ponownie zaciągnął się papierosem. Silas wpatrywał się w nas z otwartymi ustami. Connor wstał, gdy Adne zbliżyła się do stołu. Zmarszczył brwi, ale wtedy jego wzrok padł na mnie i Rena. - Jasna cholera. - Wciągnął powietrze, nim odwrócił się do Adne, jego głos szybko przybrał postać krzyku. - Co ty, do cholery, robisz?! Adne zaparła się, ale rzuciła mu twarde spojrzenie. - To, co muszę. - Ariadne, co to wszystko ma znaczyć? - Anika wstała. Adne otworzyła usta, by odpowiedzieć, jednak zanim zdążyła się odezwać, pokój przecięło warczenie. Usłyszałam trzask, gdy krzesło zostało odrzucone, rozbijając się na półkach za stołem. - Co on tu robi? - Shay wyglądał, jakby zaraz miał eksplodować. Nie fatygował się, by przejść dookoła stołu. Przeskoczył go pojedynczym skokiem, nie dając mi czasu na żadne wyjaśnienia. Powietrze otaczające Shay’a zawrzało, zabarwione rdzawym odcieniem jego wściekłości. Wtedy poczułam zapach przepełniony furią Rena, który nagle i gwałtownie skoczył przede mnie, blokując zbliżającego się Shay’a. To było jak okazanie przynależności, tak niewątpliwe, jak gdyby rzucił rękawice Shay’owi pod nogi. Ren był alfą i najwyraźniej żądał zwrotu swojego miejsca.

Wylądował na ziemi jako masywny, czarny jak węgiel wilk, który warczał na drugiego, złotego wilka, obnażającego swoje kły, i najeżony szykował się do uderzenia, napinając mięśnie. Próbowałam coś powiedzieć, jednak wydawało się, jakby dusiła mnie niewidzialna dłoń, moje słowa ugrzęzły w moim gardle przez moje własne przerażenie. Co ja narobiłam? Poszukiwacze wyjęli broń. Miecze wyślizgnęły się z futerałów; sztylety błysnęły w świetle dnia. Wycelowali kusze. Prosto w Rena. Shay rzucił się do przodu, uderzając w Rena. Przetoczyli się po podłodze jako jednolita masa składająca się z kłów, pazurów i dwóch ciał. Przepełniona furią walka rozgrywała się z taką prędkością, że postacie rywalizujących samców stały się grą świateł i cieni. Na szczęście dla dobra Rena, blokada utworzona przez ich splecione kończyny nie pozwalała żadnemu z nich na wykonanie czystego uderzenia. Poczułam krew, jeszcze zanim ją zobaczyłam. Metaliczny zapach rozniósł się w powietrzu. Shay przekręcił się, zatapiając kły w ramieniu Rena. Ren warknął, zaciskając szczęki wokół łapy Shay’a. Prześlizgnęli się po podłodze, a szkarłatny ślad zabarwił marmur pod nimi. A potem odłączyli się od siebie, walcząc o złapanie oddechu, umożliwiającego kolejny atak. Ren zawył, gdy Shay zgarbił się gotowy do wznowienia walki. Krąg Poszukiwaczy ponownie wycelował w Rena. - Nie! - Krzyk Adne przebił się przez ich warkot. Rzuciła się między dwa wilki, zasłaniając Rena własnym ciałem. Ren krzyknął, zaskoczony, jednak powstrzymał się przed kłapnięciem na nią zębami. Shay podobnie odczuł pojawienie się Adne. Odsunął się, nadal warcząc, ale patrzył na nią. Skradał się bokiem, polując na dogodną linię ataku. Adne owinęła sobą Rena jak płaszczem. Ciemny wilk warknął rozjuszony, próbując ją zrzucić. - Calla! - Adne spojrzała na mnie szerokimi oczami. - Musisz to zatrzymać! Connor przeszedł przez pokój, stając za Adne. Spodziewałam się, że ją odciągnie, jednak on odwrócił się, stając między nią a Poszukiwaczami. Wyciągnął miecz. - Sugeruję, żeby wszyscy schowali broń. Teraz. Logan uśmiechnął się i powoli zaciągnął się papierosem. Oczy Aniki się zwęziły. - Ufam, że jest uzasadnione wyjaśnienie tego chaosu? Patrzyła wprost na mnie. Skinęłam, podchodząc do przodu, dopóki nie stanęłam pomiędzy dwoma wilkami. Shay, Ren. - Posłałam każdemu z nich mroźne spojrzenie. - Zmieńcie. Formy. Teraz. Obydwoje się zawahali, podnosząc grzbiety, przesuwali wzrok ze mnie na siebie nawzajem. - Teraz - powtórzyłam.

Ren zmienił się jako pierwszy. Adne przewróciła się, gdy wpadł na nią wysoki chłopak. Connor chwycił jej ręce, jakby miał zamiar wstrząsnąć nią w swojej frustracji. Zamiast tego po prostu ją przytrzymał, patrząc oczami przepełnionymi niepokojem. Shay nadal wpatrywał się w Rena, gdy zmienił postać. Oboje ciężko oddychali. Ciemne plamy widniały na postrzępionym materiale na ramieniu Rena, Shay zacisnął rękę wokół zakrwawionego przedramienia. W pokoju roznosił się zapach ich krwi oraz zapach strachu Poszukiwaczy. Wojownicy opuścili broń, ale wiedziałam, że najmniejsza prowokacja pobudziłaby ich do ataku. Shay był ich jedyną nadzieją na wygranie tej wojny. Jeśli Ren będzie stanowił zagrożenie dla Shay’a, Poszukiwacze zabiją go bez wahania. Musiałam przekonać ich, że potrzebujemy pomocy Rena. Wzięłam głęboki wdech, dodając do moich słów tyle siły, na ile mogłam się zdobyć. Anika, przepraszam za wtargnięcie. Razem z Adne musiałyśmy się czymś zająć. Niezbędną obroną, jeśli naprawdę chcemy, aby nasz sojusz odniósł sukces. Byłam wdzięczna Adne, że udało jej się nie gapić na mnie. Anika uniosła brwi. - Prowadzisz własną tajną operację? Uśmiech powoli wpłynął na moje usta. - Przepraszam za niespodziankę. Nie byłam pewna, czy mogę dzielić się moim planem z tak niegodnymi zaufania istotami pośród nas. Wpatrywałam się w Logana, którego szeroki uśmiech zniknął. Moja pewność siebie kwitła. - Obronę, powiedziałaś? - Zaskoczenie w spojrzeniu Aniki było już mniej widoczne, jednak nadal nie znikło. Adne odchrząknęła. - Tak, Anika. Obronę zagwarantowaną przez poświęcenie mojego ojca. Na wzmiankę o śmierci Monroe, wśród Poszukiwaczy przeszły szmery. Zaniepokojone spojrzenia, niespokojne ruchy wzburzyły ich ciała. - Twój ojciec zginął w walce - powiedziała Anika. - To straszna strata, ale straty są tutaj częścią życia. - To było coś więcej. - Adne chwyciła dłoń Rena. Wyglądał na zaskoczonego, ale uśmiechnął się do niej. Shay zmarszczył brwi, widząc Rena i Adne razem, naprzeciwko Aniki. - Anika, chciałabym, abyś poznała Reniera Laroche. Mojego brata. Wszystkim w pokoju zaparło dech. Shay zesztywniał, wpatrując się we mnie szerokimi oczami. Skinęłam głową. Furia w jego oczach zmieszała się z pojawiającą się ciekawością, dając mi szansę na cień nadziei. Shay lubił Monroe, szanował go. I szybko zaprzyjaźnił się z Adne, która zaciekle próbowała utrzymać brata w bezpieczeństwie. Być może grając na tym uczuciu sympatii, można było zmniejszyć jego nienawiść do Rena. Musiałam go uspokoić. Shay mógł pomyśleć, że zdradziłam go, idąc ratować Rena. Kiedy myślałam o tym, w jaki sposób namówiłam Rena, by uciekł z Vail, poczułam się jeszcze gorzej.

- Ren, to jest Anika. - Adne zignorowała lawinę szeptów i niedowierzających spojrzeń. - Jest Strzałą. Prowadzi Poszukiwaczy. - Przepraszamy, że przerwaliśmy twoje przyjęcie - powiedział Ren, ostrożnie spoglądając na zebranych Poszukiwaczy. Anika zmarszczyła brwi i spojrzała na Connora. - List. - Jej ręka spoczywała na kieszeni jej płaszcza. Twarz Connora wyglądała na ponurą. - Tak. Anika spojrzała na Rena, poczym z westchnieniem przeniosła wzrok na Adne. - Był to daremny trud. Zjeżyłam się. - Nieprawda. Anika odwróciła się w moją stronę. - Syn alfy Kary Nocy jest tutaj. Jego obecność to wielkie ryzyko. Jego pierwszym ruchem był atak na Potomka i... Warknęłam, przerywając jej. - On nie jest synem Emile’a. W niczym nie jest do niego podobny. Tym razem wyciągnięta broń skierowana była we mnie. Shay i Ren stanęli przy mnie. Na szczęście ignorowali się wzajemnie, skupiając całą swoją uwagę na Poszukiwaczach. Anika uniosła dłoń. - Podziel się z nami swoim zdaniem na ten temat, Calla. Moje serce zatrzęsło klatką piersiową. To było to. To był moment, w którym mogłam zyskać lub stracić wszystko, usuwając Strażników z naszej przeszłości i rzucając nas w przyszłość. I to wszystko spoczywało na moich barkach. Czy mogłam to udźwignąć? Czy naprawdę byłam alfą, którą zawsze chciałam być? - On jest synem Monroe. - Wskazałam na Rena. - I jest twoją największą nadzieją, by wygrać wojnę. - Czym jest? - Głos Shay’a był śmiertelnie cichy. - Czym jestem? - Ren zniżył głos do szeptu, lecz jego spojrzenie było nieco niepokojące. Cholera. To jest właśnie problem towarzyszący prowizorycznym planom. Nie masz chwili czasu, by przemyśleć ich konsekwencje. Ignorując ich, ale zdając sobie sprawę, że będę miała do czynienia z zazdrością Shay’a i że mam jeszcze wiele do wyjaśnienia Renowi, skupiłam się na Anice. - Potomek jest twoją bronią - powiedziałam, chwytając nieuszkodzone ramie Shay’a. Jego skóra pod moimi palcami była gorąca, mogłam wyczuć skoki jego tętna. Chciałam przyciągnąć go bliżej, jednak nie odważyłam się. Jeszcze nie. - Ale nadal potrzebujesz armii. - Twoja paczka zdrajców na pewno nie jest armią - odezwał się Logan. - A bękart Emile’a z pewnością nie wykazał się jako przywódca. Byłam zmuszona puścić Shay’a, więc mogłam chwycić rękę Rena, przytrzymując go, gdy warknął na Logana.

- A dlaczego ty tu jesteś, Logan? – Spojrzałam na niego. - Bo spełniłeś oczekiwania swojego ojca? Odwrócił ode mnie wzrok i uśmiechnął się, wiedząc, że go miałam. - Straciłeś dziedzictwo, tak? Zawiodłeś? To dlatego musiałeś uciec. Twoje małe królestwo zostało obalone, nieprawdaż? Nie patrzył na mnie. Odpalił kolejnego papierosa. - On ma rację, Calla - powiedziała Anika, mimo że wyraźnie pokazała, że także nie darzy sympatią Opiekunów. - Twój klan nie jest armią. - Ale możemy ci jedną załatwić - odpowiedziałam. - Jak? - Jeden z nieznanych mi Poszukiwaczy wystąpił naprzód. Jego wygolona głowa i haczykowaty nos nadawały mu groźnego wyglądu. Kiedy mówił, słyszałam lekki francuski akcent. - Monroe nie żyje. Jakiekolwiek szanse na sojusz umarły razem z nim. Posłałam mu twarde spojrzenie, po czym podeszłam do Logana, łapiąc go za koszulę. - Powiedz mi, Logan. Ilu ludzi zabił twój ojciec, gdy wyszła na jaw zdrada Corrine? Oczy Logana zapłonęły. - Jak możesz oczekiwać, że znam odpowiedź na to pytanie? Byłem dzieckiem! - Patrzył na mnie wrogo, niedowierzając, że jeden z jego dawnych pracowników mógł mu grozić. Moja krew zawrzała, gdy w powietrzu wyczułam zapach jego strachu. - Ciężko mi uwierzyć, że Efron Bane mógł porzucić swojego jedynego i tak słabo przygotowanego syna, nieznającego nawet prawdziwej historii swojego klanu. Twarz Logana na moment pobladła. - Ale... Ja... - Odpowiedz jej. - Ethan stanął po mojej stronie. Usłyszałam syk sztyletu wyciągniętego z futerału. - Dwudziestu pięciu - rzekł Logan. - Zginęło dwudziestu pięciu zdrajców. - Wcale nie było tak ciężko, prawda? - Ethan uśmiechnął się. Warknęłam, a Logan wrócił do stołu. - Ile wilków wiedziało, że Emile nie był ojcem Rena? - zapytałam. - Żaden nie wiedział. - Logan zazgrzytał zębami. Uderzyłam w blat przed nim. - O nikim nie wiedzieliśmy - wyszeptał. - Ale pojawiały się plotki od czasu buntu. Nie stanowiło tajemnicy, że Corrine zdradziła swojego partnera. Mój ojciec utrzymywał prawdę w tajemnicy, ale Emile chciał zabić dzieciaka. Nie pozwolono mu. Spojrzałam na Rena, którego twarz była napięta. Chciałam oszczędzić mu bólu spowodowanego wiedzą, ale musiałam wyciągnąć od Logana odpowiedzi. - Chcesz powiedzieć, że klan Kary Nocy z zadowoleniem żył pod przywództwem Emile’a? Logan z trudem przełknął ślinę. - Prawdopodobnie nie.

Odpuściłam mu i odwróciłam się do Aniki. - Co stanie się w Vail, jeśli wprowadzimy wśród klanów taki chaos? Klan Cieni Nocy nie jest lojalny w stosunku do Emile’a Laroche. Oni są lojalni mojemu ojcu. Mojej rodzinie. Connor przytaknął. - Dobra dziewczynka. - Co proponujesz? - zapytała Anika. - Strażnicy potrzebują Alfy. To więzi w klanie są tym, co czyni nas tak dobrymi w walce. Opiekunowie popełnili poważny błąd, zabijając moją matkę i zdradzając ojca. Wykorzystamy tę pomyłkę. - Nie znają swoich klanów na tyle dobrze, by uniknąć takich błędów? - zapytał gość z wygoloną głową. Ren był osobą, która odpowiedziała. - Duma każe im wierzyć, że zasady są bezwzględne. Anika odwróciła się do Logana, który zerwał się na równe nogi. Wpatrywał się we mnie, ale niechętnie skinął głową. - I wierzysz, że ty i ten chłopak możecie zostać nowymi alfami? - Stalowe spojrzenie Aniki padło w moim kierunku. - Obydwa klany będą za wami podążać? - Jesteśmy alfami. Jeden klanu Kary Nocy, drugi Cieni Nocy. Klany będą za nami podążać. Możemy je zjednoczyć i dowodzić nimi, zastępując Opiekunów. - W rzeczywistości nie byłam tego tak pewna, jednak była to jedyna myśl, która mogła przekonać Poszukiwaczy do Rena. - Niektórzy nadal są wierni Emilowi - powiedział Logan, pocierając gardło w miejscu, gdzie został ślad po moim uścisku. - Nie przekonasz ich. Utkwiłam wzrok w Strzale. - Przekonamy wystarczająco dużo. Wystarczająco dużo, by coś zmienić. - To plan Monroe, Anika - powiedział Connor. - To jest bunt, który chciał rozpocząć od samego początku. - Wiem o tym - odparła. - Nawet bardzo dobrze. Przeszła przez pokój, by stanąć przed Renem. - Witamy, Renier. Twój ojciec był dobrym człowiekiem. - Nie. - Oczy Shay’a były dzikie. Jego skóra zbielała, gdy zacisnął pięści. - Shay, proszę - odezwała się Adne. - To zawsze był plan, na który nadzieję miał Monroe. - Nie mogę się z tym zgodzić - powiedział. - To nie jest to, czego chciał Monroe. Tego chcieli Opiekunowie, zmuszając ich, by byli razem. Calla nie należy do Rena. Ren wyszczerzył kły na Shay’a. - Należy. Zawsze tak było. - Prędzej cię zabiję, niż pozwolę ci ją tknąć. - Powietrze wokół Shay’a ponownie zawibrowało. - Nie jesteś jedynym alfą i dobrze o tym wiesz.

Oddech uwiązł mi w gardle. Shay zrozumiał. Jego wilczy instynkt uczył go szybciej, niż mogłabym przypuszczać. Był intruzem, lecz gotowym rzucić Renowi wyzwanie. - Zrób wszystko, na co cię stać. - Ren uśmiechnął się, gotowy zaakceptować wyzwanie. Shay zrobił kilka kroków do przodu, zawahał się jedynie, gdy Anika wyciągnęła swój miecz, zagradzając mu drogę. - Niech ktoś wyleje na tych dwóch kubeł lodowatej wody - powiedział Connor. - Calla - zwróciła się do mnie Adne. - Powstrzymaj ich. Prawda zawarta w jej słowach była jak uderzenie w twarz. Mogłam ich powstrzymać. Odsuwając na bok Anikę, która schowała miecz, stanęłam między Renem i Shay’em. - Posłuchajcie mnie, oboje. - Położyłam dłonie na środku klatki piersiowej każdego z nich, ich bicie serca przyspieszyło pod moimi palcami. - Koniec z tym. - Oczywiście, że tak - odezwał się Shay. - Musisz wybrać. - Ma rację - powiedział Ren, przesunął wzrok ponad mnie, by spojrzeć na Shay’a. Wybieraj, Calla. - Nie będę decydować - odpowiedziałam. - Jeszcze nie teraz. Ich bicie serca podskoczyło, synchronizując się i ujawniając dzielącą ich niepewność. Zalała mnie fala zawrotów głowy. Byłam samicą alfa i nie musiałam nikomu się tłumaczyć. Wreszcie byłam w stanie podążać własną drogą, odkrywając swoje przeznaczenie. - Nie potrzebuję partnera - powiedziałam, podkreślając swoje słowa. - Potrzebuję żołnierzy. Wy dwoje jesteście najlepszymi, jakich znam. Potrzebuję was. Obojga. Będziecie dla mnie walczyć? Żaden nie odpowiedział. Wpatrywali się w siebie nawzajem, czekając, aż któryś wykona pierwszy ruch. Pozwoliłam, by moje słowa wpadły między otaczającą nas ciszę, jak kamień w głęboką studnię. - Czy będziecie dla mnie walczyć? Shay zmarszczył brwi. - Zawsze, ale... - Żadnego ale - przerwałam mu, zwracając się do Rena. - Będziesz? - Wiesz, że tak. - Jego oczy były ostrożne. - Ren poprowadzi klan. Jest kluczem do sojuszu z wilkami nadal przebywającymi w Vail - powiedziałam. - Shay wprowadzi w bitwę Poszukiwaczy. Spojrzałam na Anikę, która przytaknęła. - A co z tobą? - zapytał Shay. Uśmiechnęłam się. - Ja jestem osobą, która upewnia się, że wszyscy się dogadują.

- Powodzenia - warknął Ren. Z krótkim śmiechem przeniosłam swoje ręce z ich klatek piersiowych, by złapać ich nadgarstki. - Nie potrzebuję szczęścia - powiedziałam. - Wystarczy obiecanie mi, że będziecie pomagać i żaden z was nie skrzywdzi drugiego. Złożycie przysięgę krwi. - Emm... Co? - Shay wpatrywał się we mnie. - Dopóki nie zakończy się wojna, liczyć będzie się jedynie wygrana. - Przyciągnęłam ich, aż stanęli twarzą w twarz, kilka centymetrów od siebie. Czułam napięcie emanujące od każdego z nich. Zapach słońca i burzy mieszał się z zapachem dymu z ogniska i drewna. - Uzdrówcie się nawzajem - powiedziałam. - Nie - odmówił Ren. - Potrzebuję moich wojowników w całości. Sprawiliście, że obydwoje krwawicie. Zignorowałam zdezorientowany wyraz twarzy Rena. - Teraz naprawcie szkody. - Ty chyba żartujesz. - Shay skrzywił się. - Nawet nie wiesz, jak poważnie mówię. - Cofnęłam się, krzyżując ręce na piersi. Dopóki nie wybiorę samca alfy, jedynym alfą jestem ja. Dałam wam jasno do zrozumienia, że nie zamierzam dokonywać wyboru teraz. Udowodnijcie swoją lojalność. Uleczcie się. - Nie wierzę - jęknął Ren, ale posłusznie ugryzł ramię i wyciągnął je w stronę Shay’a. - Nie ma mowy. - Shay zaczął się wycofywać, a ja zawarczałam. - Zrób to. - Cholera, Cal. Jesteś bez serca - powiedział, przegryzając swój nadgarstek. - Wiem. Shay i Ren nie spuszczali z siebie wzroku, a potem zamknęli oczy, pijąc krew, która łączyła ich, pomimo wzajemnej pogardy do siebie. - Ładne zagranie, alfo - mruknął Logan. Nie mogłam oprzeć się chęci rzucenia w stronę Opiekuna stalowego spojrzenia i w tym samym stopniu nie mogłam opanować uśmiechu wypływającego na moją twarz. Coś wewnątrz mnie zdawało się uwalniać, dziko wyjąc z radości.

Rozdział trzeci

- Ponieważ to już załatwione, możemy mówić o wygraniu tej wojny? - Connor schował miecze. Ze sposobu, w jaki Shay i Ren dalej na siebie patrzyli, wiedziałam, że ich współzawodnictwo nadal trwało. Ale ten niespokojny współudział był najlepszą rzeczą, na jaką mogłam liczyć w tej chwili. Przynajmniej nie rozrywali sobie nawzajem ciała na strzępy. Odwróciłam się do Aniki. - Nigdy więcej tajnych spotkań, na które nie jestem zaproszona. Jeśli chcesz wilków jako wojowników, musisz uwzględniać nas na każdym kroku. Strategia i realizacja. Mężczyzna o twarzy jastrzębia prychnął, ale zamilkł, gdy Anika pokręciła na niego głową. - W porządku, Calla - powiedziała. - Shay nalegał już w tej kwestii, zanim przyszłaś. Uśmiechnęłam się do Shay’a, ale on nadal groźnie patrzył na Rena. Pragnęłam, żeby zwrócił na mnie swój wzrok. Jeśli po prostu spojrzałby mi w oczy, może zobaczyłby, jak trudne to dla mnie było. Tak bardzo chciałam wyciągnąć go na bok, aby być z nim sam na sam i wyjaśnić mu wszystko. Anika wróciła do stołu. Ogromne mapy pokrywały jego powierzchnię. - Logan poinformował nas, że Opiekunowie przeszli do ofensywy - powiedziała. Czyściec to dopiero początek. Kończy nam się czas. - W jaki sposób? - zapytałam. - Czas, by zebrać elementy Krzyża - powiedział Logan. - Spodziewaliśmy się ciebie, oczywiście. Zapalił kolejnego papierosa i usiadł w nonszalanckiej pozie. - Jeśli czekają na nas w miejscach, nie mamy szans - powiedziała Anika. - Każdy element zaskoczenia, który nadal możemy mieć jest istotny. Powinniśmy szybko pójść do każdego z obiektów, jeden atak bezpośrednio po drugim. Bez czekania. Bez opóźnień. - Potrzebujesz kogoś do pokierowania interferencją. - Obróciłam się zaskoczona, słysząc głos Rena. Anika uniosła brwi. Ren wzruszył ramionami. - Tak jak powiedziała Calla. Shay poprowadzi Poszukiwaczy. Ja poprowadzę wilki. Pozwól robić nam to, co umiemy najlepiej: walczyć. Connor gwizdnął. - Chcesz otwarcia nowego frontu? - Żadnych nowych frontów - powiedział Ren. - Dwie drużyny. Wabik i prawdziwa drużyna wysłana po wcześniejszej.

- To odciągnęłoby uwagę od miejsc. - Adne uśmiechnęła się do brata. - Ukryty zespół poszedłby po elementy, podczas gdy atakujący wywoła walkę. Ethan kiwnął głową. - To może zadziałać. - Każdy zespół, ruszając do walki, poniósłby ofiary - sprzeciwił się człowiek o twarzy jastrzębia. - Kim jesteś? - warknęłam, sfrustrowana jego stałym sprzeciwem. - Pascal jest Przewodnikiem Tordis - powiedziała Anika. - Jego zespół dołączyłby do ataku proponowanego przez Rena. Wskazała na cały pokój. - Grupa zgromadzonych tutaj to zespoły uderzeniowe każdej z placówek. Znasz już drużynę Haldis, ale Tordis, Eydis i Pyralis zebrali się na moją prośbę, by ukartować przebieg akcji. Aby odnieść sukces, musimy działać razem. Spojrzałam na Poszukiwaczy. Członkowie podstawowych zespołów, zgromadzeni w Sali Taktycznej Haldis, wyglądali na znużonych, ale uważnych. Miało to sens: patrzyli śmierci w twarz. Wszyscy patrzyli. Spotkałam pogardliwe spojrzenie Pascala, moje serce zabolało do Monroe. Przewodnik Tordis wyraźnie nie podzielał empatii do Strażników, którą miał Monroe. - Pascal ma rację - powiedział Ethan. - Zespół wabika mógłby ponieść ogromne straty. Ale że nie wiem co, według mnie, nie wygramy tej wojny bez poważnych strat. - Potrzebujemy tych elementów - powiedziała Anika. - Nie możemy bez nich wygrać. Usta Pascala zwęziły się, ale skinął głową. Shay odchrząknął. - Ren ma rację. Myślę, że dwie drużyny to sposób, by się tam dostać. - Zgoda - powiedziała Anika. - Ale mam prośbę - kontynuował Shay, rzucając Renowi zimne spojrzenie. - Jaką, Potomku? - Strzała obserwowała go, jej oczy się zwęziły. - Będę wspierał ukrytą drużynę, prawda? - zapytał. - Oczywiście - zaszczebiotał Silas. - Teraz wiemy, że jesteś jedynym, który może zabrać elementy z ich miejsc spoczynku. Skryba skrzywił się, kiedy Connor rzucił mu kamienne spojrzenie. Shay skinął głową. - A teraz chcę zebrać mój zespół. - Słucham? - Anika zmarszczyła brwi. - Muszę walczyć obok ludzi, którym ufam - powiedział. - Nie jadę do miejsc z obcymi. - Walczymy w tej wojnie o wiele dłużej niż ty, dziecko. - Twarz Pascala nakropiona była wściekłością. - Jak śmiesz zakładać…

- Och, nie dopuść do tego, Pascal - powiedział Ethan. - Widziałem tego dzieciaka w walce. Nie chcesz z nim zadzierać. Pozwól mu wybrać własną drużynę. - To jest racjonalne, żebyś wybrał swoją drużynę, Shay - powiedziała Anika. - Ale czyżbyś wyrażał sprzeciw Przewodnikom każdej z placówek zważających na twój wybór? Oni poniosą poważne straty, by ochronić swój zespół. - Jeśli chcą - powiedział szybko Shay. - Ale ja mówię tylko o drużynie odzyskującej elementy. Moi towarzysze pochodzą z Haldis…, który nie ma już Przewodnika. - Zerknął na Adne, smutek spowił jego twarz. Byłam trochę zaskoczona, widząc Rena obejmującego Adne, gdy Shay mówił. Spojrzała na niego z wdzięcznym uśmiechem. - Czy naprawdę myślisz, że masz umiejętności, by podejmować decyzje? - Pascal spojrzał na Shay’a. - Calla i ja znaleźliśmy Haldis na własną rękę. - Shay obnażył zęby na Przewodnika. Więc tak, myślę, że mam umiejętności. Pascal parsknął ze złością na słowa Shay’a. Shay i ja podzieliliśmy szybki, konspiracyjny uśmiech. To zdumiewało, jak prawie umierając od ataku gigantycznego, zmutowanego pająka, mogło skończyć się bycie dobrą pamięcią. Ale było. I nie tylko dlatego, że zabiliśmy bestie i zabraliśmy Haldis. To był dzień, w którym Shay stał się wilkiem, aby uratować mi życie. Uświadomiłam sobie, że utrzymywałam bliskość wiedzy, pielęgnując naszą zażyłość razem z radością z naszych wspólnych pierwszych dni biegania po bezdrożach niedaleko Vail. Zanim nasz świat się rozpadł, a bieganie dla radości zostało zastąpione ucieczką. Po wszystkim, co się wydarzyło, wydawało się dziwne myślenie o nim jako jedynie człowieku – chociaż jako Potomek nigdy nie był zwykły. Shay przyłapał mnie na obserwowaniu go i uniósł brwi. Rumieniec zaskoczył mnie, jak jego ciepło uderzyło do moich policzków, ale zanim odwróciłam wzrok, odpowiedziałam na jego pytające spojrzenie uśmiechem. Nigdy nie byłam marzycielem, ale myśli o Shay’u szczególnie chwile, gdy byliśmy sami - zdobywały mój umysł trochę zbyt łatwo. Connor roześmiał się. - Dobra robota, dzieciaku. Nigdy wcześniej nie widziałem Pascala oniemiałego. - Uważam, że ten problem został rozstrzygnięty - powiedziała Anika. - Pascal zbierze zespół wabika na wdrożenie jutro rano. Co przewidujesz dla ukrytego zespołu, Shay? - Będzie mały - powiedział Shay, przeczesując ręką włosy. - Adne tka drzwi, ustawiając nas przy wejściu do jaskini. Zakładam, że to kolejna jaskinia. Silas skinął głową. - Connor i Ethan jako napastnicy, Calla, Nev i Mason wspierają ich. - Tak szybko wcielamy Strażników? - zapytał Pascal. - Nie wiemy, czy możemy im ufać. - Można im ufać - powiedział Ethan. Patrzyłam na niego, nie mogąc uwierzyć, co usłyszałam.

- Ty także nam zaufasz - powiedział Ren, posyłając Pascalowi zimny uśmiech. Pascal skrzywił się, ale nie zależało mu na kłótni z Renem. - Zespół wabika był moim pomysłem - kontynuował Ren. - Nie opuszczę jazdy próbnej. Strach drażnił moją skórę. Plan Rena był dobry, ale Poszukiwacze mieli rację. Zespół wabika musiałby mocno uderzyć. Nie uciekliby z walki bez strat. Nie chciałam, by Ren był jednym z nich. - I Sabine, jedna z moich kumpli z paczki, która tu jest - powiedział Ren. - Zgaduję, że chciałaby być razem ze mną. - Dopiero odzyskuje siły po ostatnich obrażeniach - powiedział Ethan. - Myślę, że powinna zostać z tyłu. Ren się roześmiał. - Widziałeś kiedykolwiek, jak się odnawiamy? Nie wiem, co się stało, ale jeśli ma krew klanu, to nic jej nie jest. Będzie bardziej niż gotowa do walki. Spojrzał na Logana. - Poza tym, jeśli będziemy pojawimy się przed Opiekunami, chciałbym zobaczyć, jak próbujesz i zostawiasz ją w tyle. Logan zadrżał. Ethan nie odpowiedział, ale jego usta zwarły się w twardą linię. Byłam zaskoczona, jak szybko Ren wczuł się tutaj w swoją rolę. Przez całe życie byliśmy otoczeni przez wrogów, ale on objął dowództwo bez wahania. Był naturalnym liderem, pewny siebie i silny. Widziałam, jak wpływało to na Shay’a. Za każdym razem, kiedy Ren mówił, ten drugi się jeżył. Shay także był liderem, przejmując kontrolę w wojnie, w której grał tak istotną rolę. I nie zrzekł się władzy nad paczką Rena. Wybierając niektórych z naszych kumpli z paczki, w tym mnie, by odzyskać Tordis, Shay jasno dał do zrozumienia, że będzie prowadził wilki, nie tylko Poszukiwaczy. Jak zareagowała paczka na powrót Rena? Czy jakiekolwiek nowe posłuszeństwo, które czuli wobec Shay’a odeszło? Nev i Sabine kochali Rena. Ansel i Bryn myśleli, że jest dobrym alfa. Ale także pamiętałam, co powiedziała Sabine. Ren popełnił błąd. Jeśli chciałby cię tak bardzo, powinien tutaj być. Powinien być tutaj, by walczyć o ciebie. Był tu teraz, ale czy to nie za późno? Zastanawiałam się, czy nadal czuje lojalność wobec swojego byłego alfy. Myśli o naszej paczce, naszych więziach, zaprowadziły mnie z powrotem do wilka, o którego martwiłam się najbardziej. - Co z moim bratem? - zapytałam Anikę. - Co postanowiłaś w jego sprawie? - Nic jeszcze nie zostało ustalone - odpowiedziała ostrożnie Anika. - To nie była jego wina. - Według Logana, twój brat zdradził naszą lokalizację Opiekunom z własnej woli. Nie był do tego zmuszony.

- Nie rozumiesz, co oni mu zrobili. Oni zniszczyli jego wilka. Złamali go. Obiecali, że przywrócą mu wilka z powrotem. On nie miał wyboru! Tak bardzo, jak nie chciałam o tym myśleć, zastanawiałam się, czy nie zrobiłabym tego samego, będąc na miejscu Ansela. Nie mogłam wyobrazić sobie życia bez możliwości przemiany. W wilka, którym byłam. Bez tej części mnie czułabym się, jakbym była niczym. Podobnie jak Ansel. - Bierzemy to pod uwagę - powiedziała Anika. - Jak Ansel mógł powiedzieć Opiekunom o kryjówce w Denver? - protestowałam, coraz bardziej zdesperowana. Nie mogłam sprawić, aby Ansel znowu był wilkiem, ale przynajmniej mogłam próbować, by wypuścili go na wolność. Spojrzałam błagalnie na Connora. - Widziałeś w jakim był stanie. On nie miał sił. Connor spojrzał na Logana, który uśmiechnął się do mnie okrutnie. - On nie potrzebował sił - powiedział Logan. - Wszystkim, czego potrzebował, była po prostu inwokacja1. Zaklęcie, które ujawnia lokalizację petenta. Jedyną rzeczą, którą twój brat miał zrobić, było przeczytanie słów na głos. Moje gardło ścisnęło się, jak przypomniałam sobie dwa dni wcześniej, kiedy próbowałam przemienić Ansela. Próbowałam i nie udało się. Sięgnął do kieszeni, wyciągając zmięty papier. - Ansel, co to jest? - zapytałam, starając się lepiej przyjrzeć. - Zostaw mnie w spokoju. - Jego wzrok spoczął na brudnym kawałku papieru, zanim zacisnął go w pięści, przyciskając do piersi. - Dobra, to od Bryn. Dostałem to od niej, zanim Opiekunowie nas rozdzielili. Okłamał mnie. To nie był wiersz. Nie ostatnie słowa miłości od Bryn. Tylko zdrada nabazgrana na kartce papieru. Logan obserwował mnie, nadal się uśmiechając, podczas gdy prawda skręcała się jak nóż w moim brzuchu. Shay położył rękę na moim ramieniu. Pozwoliłam sobie oprzeć się o niego, ukojenie jego dotyku złagodziło mój strach o los Ansela. - Nie zranią Ansela. Obiecali mi. Za nami zabrzmiało warczenie. - Czy mógłbyś jej nie dotykać? - powiedział Ren. To nie zabrzmiało jak pytanie. - Ugryź mnie - warknął Shay. - Przestańcie. Oboje. - Potarłam pulsujące skronie, odrywając się od Shay’a, chociaż chciałam, żeby mnie objął i pocieszył. Jeśli zamierzałam sędziować w tej grze, musiałam być neutralna. Wiedziałam teraz, że mogło to mnie umocnić, ale czasami czułam się nieszczęśliwa. - Daliśmy słowo, Calla - powiedziała Anika. - Żadna krzywda nie spotka twojego brata. Ale nie możemy ryzykować, uwalniając go.

1

przywołanie

- Ale pozwalasz mu przychodzić i odchodzić w dowolnej chwili. - Wskazałam na Logana. - Jeśli nie zauważyłaś, to każdy w tym pokoju jest uzbrojony - odpowiedziała chłodno Anika. - Logan był eskortowany tutaj z jego celi. I będzie eskortowany z powrotem. Nie popełniliśmy błędu. On jest więźniem, nie gościem. - Dzięki, to miłe - powiedział Logan, puszczając kółka z dymu. Spojrzałam na Logana, żałując, że nie mogę odgryźć mu tych palców i pozwolić, żeby trzymał papierosa bez nich. Tak bardzo, jak chciałam przekonać Poszukiwaczy, że nie powinni mu ufać, wiedziałam, że mam rację co do Logana. Był tutaj, ponieważ stracił swoją pozycję wśród Opiekunów. Logan był taki jak jego ojciec: interesował się jedynie władzą. Jakoś pomyślał, że Poszukiwacze byli jego sposobem na powrót. Po prostu nie mogłam zrozumieć, jaki miał motyw. Anika przeglądała mapy na stole. Wiedziałam, że rozmowa o Anselu została zakończona. Wewnątrz mnie wrzała furia. Jeśli nie mogłam walczyć dla niego, przynajmniej mogłam walczyć. Podchodząc bliżej, by zerknąć na mapę, zobaczyłam górzysty teren. - Tam idziemy? Skinęła głową. - Mürren, Szwajcaria. Nad ranem. Pierwszy wyślemy zespół wabików. Jaskinia jest tutaj. Powinniśmy odciągnąć Strażników od wejścia, a potem wysłać ukryty zespół. - Będziesz przynętą z rana na niedźwiedzie, Pascal? - Connor się roześmiał. Pascal uśmiechnął się pierwszy raz. - Oczywiście, mon frère2. To jest to, co robimy najlepiej. - Co? - Uniosłam brwi na Connora. Connor podniósł na mnie głowę, jego oczy się rozszerzyły. - Nie wiesz? - Czego? - Och, człowieku. - Shay przeniósł spojrzenie ze mnie na Rena. - Inni Strażnicy są niedźwiedziami? - Co?! – zawołaliśmy chórem Ren i ja. Spojrzałam na niego. Twarz drugiego alfy odzwierciedlała szok, tak czułam. - Tylko Strażnicy Tordis - odpowiedział Silas. - Naprawdę nie wiedzieliście o innych formach Strażników? Moja skóra była zbyt ciasna. Chciałam się zmienić i czmychnąć z pokoju. Renowi udało się odpowiedzieć: - Nie. Nie wiedzieliśmy.

2

[franc.] - bracie

- Czy niedźwiedź, który mnie zaatakował, kiedy się poznaliśmy, był Strażnikiem? zapytał mnie Shay. - Nie - powiedziałam wciąż wstrząśnięta. - To był tylko grizzly. Ani razu w moim życiu nie zastanawiałam się nad tym, że mogą istnieć inne formy Strażników. Nasza paczka była bardzo zżyta. Byliśmy bardzo dumni z naszej zaciekłości i umiejętności jako wojowników. Opiekunowie sprawiali, że czuliśmy się jak wybrani. Że sami mogliśmy służyć im w czasie wojny. Więcej kłamstw. Ren rzucił mi zdziwione spojrzenie. - Uratowałaś go przed niedźwiedziem? - Nie chcę o tym mówić. - Założyłam ręce na klatce piersiowej. - Chcę wiedzieć więcej o tych innych Strażnikach. Silas nastroszył się. - To jest nawet genialne, naprawdę. Opiekunowie stworzyli Strażników naturalnie przystosowanych do środowiska, które będą chronić. Wilki w Colorado. Niedźwiedzie w Szwajcarii. Przysadzisty, ciemnowłosy Poszukiwacz z zespołu, nie został mi przedstawiony, uśmiechnął się ponuro. - Y las yaguares en Tulúm.3 - Sí. Las yaguares.4 - Silas się wzdrygnął. - La muerte en las sombras.5 Nie mówiłam po hiszpańsku, ale wiedziałam, że opisał inny rodzaj Strażników. Mój żołądek się skręcił. Zawsze czułam, że w jakiś sposób jesteśmy wyjątkowi. Nawet, jeśli byliśmy sługami, czułam przywilej życia, będąc wyjątkowymi. Teraz okazało się, że byliśmy po prostu praktyczni. Szok, spowodowany dowiedzeniem się, że wilki nie były jedynymi Strażnikami stworzonymi przez Opiekunów, nie był jedyną dręczącą mnie rzeczą. Wszystko na temat scenariusza strategii, atakujących drużyn. Sala Taktyczna Haldis była miejscem, gdzie Poszukiwacze planowali ich ataki. Gdzie planowali ich ataki na Vail. Nie miałam wątpliwości, po której stronie powinniśmy być, ale zastanawiałam się, czy kiedykolwiek czułam się tutaj swobodnie. Silas nadal mówił: - To mógł być idealny system, z wyjątkiem… - Jeśli znowu nazwiesz ich grzechem przeciwko naturze, skończę z tobą. - Ręka Ethana była na rękojeści jego sztyletu. - Patrzcie, kto teraz nawrócił się na ewangelistę Opiekuna. - Connor się roześmiał. Co się z tobą stało? Rumieniec zsunął się na kark Ethana. - Nic. Oni są naszymi sprzymierzeńcami. To wszystko. - Jasne - powiedział Connor.

3

[hiszp.] - I pantery w Tulum. [hiszp.] - Tak, pantery. 5 [hiszp.] - Śmierć w mrokach. 4

Ethan zaklął i odwrócił się plecami do Connora.

Rozdział czwarty Bryn miała rację, co do miejsca, w którym znajdował się Ansel. Nie mieli dużo, zwykła słabo wyposażona cela, która spełniała zadanie sypialni. Chociaż patrząc na Ansela, można by pomyśleć, że znowu jest w więzieniu Opiekunów. Był zwinięty przy oknie, opierając głowę o szybę. W oddali widać było morze smagające brzeg, ale nie to miało wpływ na pusty wzrok Ansela. Teraz widziałam, dlaczego Poszukiwacze pilnujący na zewnątrz byli tak zrelaksowani. Ich oddział nie wydawał się być zainteresowany ucieczką, a nawet, jeśli by uciekł, nie miał wystarczająco dużo siły. Poczułam ból w kościach, patrząc na niego. Dlaczego to właśnie Ansel musiał tak cierpieć? Bryn usiadła obok niego, gładząc go po włosach. Byłam zaskoczona, widząc Tess, siedzącą po drugiej stronie i trzymającą na kolanach talerz z ciastkami. Gdy siedzieli tak naprzeciwko siebie, Tess wyglądała prawie jak starsza siostra Bryn. Mocno kręcone włosy oplatały ich głowy: brązowe loki Bryn lśniły w słońcu, podczas gdy niebiesko-czarne loki Tess przyjmowały fioletową poświatę. Dawny Żniwiarz Haldis przyjął rolę matki jako opiekun mojego młodszego brata, obserwując go z miłym, ale zmartwionym wyrazem twarzy. Mason stał przy niej, zajadając się ciastkami. Nev i Sabine byli kawałek dalej, rozmawiając ze sobą przyjaznym tonem. Nev pierwszy nas zobaczył. Otworzył usta, jednak szybko je zamknął z powrotem, zamiast mówić, wskazał brodą w stronę Sabine. Odwróciła się. Syknęła, gdy tylko zobaczyła Rena. - Ty. Ren nie poruszył się, gdy zjawiła się przy nim. Pięściami uderzała w jego klatkę. - Jak mogłeś? Jak mogłeś pozwolić, by nam się to stało?! Wkładając w to znaczny wysiłek, Nev odciągnął Sabine od Rena. Najpierw walczyła, później odwróciła się, chowając twarz w ramieniu Neva i szlochając. - Przykro mi - Nev skierował swoje słowa do Rena, głaszcząc hebanowe włosy Sabine. Ren pokręcił głową. - Zasłużyłem na to. Nie potrafiłam zdecydować, czy zgadzam się z nim, czy też nie. Kiedy Nev i Sabine opuścili klan Kary Nocy, Ren trzymał się z tyłu. Był ich alfą. Jego obowiązkiem było prowadzenie ich i zapewnienie im ochrony, ale porzucił go w stosunku do Daxa, Cosette i Fey. Ich zdrada zabolała. Czy Sabine obwiniała Rena za to, co wycierpiała? Czy myślała, że to z jego winy Dax i Cosette nadal byli po stronie Opiekunów? Bryn nie odeszła od Ansela, ale wpatrywała się w nas. – O mój Boże. Ren. Mason zawahał się, zanim podszedł do Rena, łapiąc go w mocnym uścisku. - Dobrze cię widzieć, chłopie. W jednym kawałku.

- Ciebie też, Mason. - Jak? - Sabine pociągnęła nosem, wciąż trzymając się Neva. - Jak to jest, że tu jesteś? Myślałam, że nas opuściłeś. Ren spuścił wzrok na podłogę. Chciałam mu pomóc. Mimo że nadal czułam się zaniepokojona tym, że Ren na krotko wybrał Opiekunów zamiast nas, wiedziałam, że teraz jest tutaj, a my go potrzebujemy. Załamany, ubolewający alfa nie był dobry dla nas i naszego położenia. - Oni nim manipulowali - powiedziałam, a on uśmiechnął się delikatnie, nie podnosząc wzroku. - Ren jest tutaj, ponieważ ma siostrę, która chciała go chronić. - Okej - powiedziała Bryn. - Teraz to już nie ma w ogóle sensu. - Adne - mruknął Nev, patrząc w stronę Rena. - W porządku? Wiedziałem, że to coś związanego z tą dziewczyną. Skinęłam. - Jej ojcem był Monroe, Poszukiwacz, który dowodził naszą misją ratunkową. To on jest ojcem Rena, nie Emile. - Ciężko... - wymamrotał Mason. - No co ty - odpowiedział Ren. Dźwięk tłuczonej ceramiki skierował spojrzenie wszystkich w stronę okna. Tess wstała. Odłamki roztrzaskanego talerza leżały u jej stóp. Przeszła przez pokój i objęła twarz Rena dłońmi. - Jesteś synem Monroe’a? - Jej oczy się zaszkliły. - Synem Monroe’a i Corrine? Ren skinął. - Dzięki Bogu, Adne nie jest sama. - Tess roześmiała się, pomimo łez, owijając ramiona wokół Rena, który patrzył z zaskoczeniem, ale nie złością na ten gest. - Monroe byłby bardzo wdzięczny, że tu jesteś. - Dzięki - odparł Ren, jego głos nabrał szorstkości. - Przykro mi, że go nie znałem. - Mnie też, skarbie - odpowiedziała, ścierając łzy. Bryn wciąż marszczyła brwi. - Monroe i Corrine? Nie rozumiem. Jak to mogło być możliwe? - To dosyć zawiłe, ale możliwe. Musimy to na razie zostawić - powiedziałam. - Mamy inne rzeczy do zrobienia, skoro jest tutaj Ren. - Jakie rzeczy? - spytał Mason. - Proszę, powiedz, że te sprawy dotyczą skopania tyłków Opiekunom. Uśmiechnęłam się. - Dokładnie o to chodzi.

- Poczekaj - powiedziała Bryn. - Jestem do dyspozycji, jeśli chodzi o walkę z Opiekunami, ale czy Poszukiwacze chcą naszej pomocy? - Uratowali nas, prawda? - Mason kołysał się na piętach. - Tak przypuszczam. - Oczy Bryn powędrowały w stronę Ansela, którego wzrok nadal utkwiony był w oddali. Liczyłam na nią. Tylko ona była w stanie pomóc mojemu bratu. I to bardzo dużo dla mnie znaczyło. Tess się odezwała: - Monroe i Corrine poznali się, ponieważ klan Kary Nocy planował rozpocząć bunt. Zamierzaliśmy im pomóc. Niestety, plan został zdemaskowany. - Opiekunowie zabili moją matkę - dokończył Ren. Jego oczy posmutniały. - Cholera. - Nev kopnął krawędź dywanu. - Oni są po prostu popieprzeni. - Nie żartuj - powiedział Mason. Nie chciałam, byśmy zagubili się w własnej wściekłości do Opiekunów. - Między Strażnikami i Poszukiwaczami były inne, starsze przymierza, ale żadne z nich nie przetrwało. - Ponieważ nikt nie może pokonać Opiekunów. - Sabine patrzyła na Tess. - Do teraz. - Tess nie zawahała się pod wpływem mrożącego spojrzenia Sabine. - Shay może to zakończyć - szybko dodałam. - To dlatego chcą go zabić. - Kto tak powiedział? - warknęła Sabine. - To głupie proroctwo, o którym mówił Connor i ten punk-rock’owy Silas? A co, jeśli to wszystko to kłamstwa? Nic nie słyszeliśmy na temat, żeby nasza przeszłość była prawdą. - Odpuść, Sabine - powiedział Nev, ściskając jej ramię. - To dobrzy ludzie. Uratowali nas, pamiętasz? Wargi Sabine zadrżały. - Idź do diabła. - Odepchnęła Neva i opuściła pokój. Mason potrząsnął głową. - Nie może dostrzec światełka w tunelu, prawda? - Pozbiera się - powiedział Nev, spoglądając na drzwi. - To trochę za dużo. Ren skinął, choć mocno zaciśnięte szczęki ukazywały, jak bardzo się o nią martwił. - Być może będziemy musieli przemyśleć nasze zespoły - zauważyłam. - Taa... - odpowiedział. - Na to wygląda. Mason pociągnął za kołnierz koszuli. Rozejrzałam się po członkach mojego klanu, zdając sobie sprawę, że byli ubrani w stroje Poszukiwaczy. Zachciało mi się śmiać. Mason posłał mi pytające spojrzenie, a ja potrząsnęłam głową.

- Gdzie jest Shay? - Nadal z Poszukiwaczami w Sali Taktycznej Haldis - odpowiedziałam. - Jest przez nich dosyć zajęty. Wiercił się i kaszlał zanim ponownie się odezwał. - Więc, mhmm, jest tu Ren... I Shay też? - Tak - odparłam. Bryn nerwowo spoglądała na mnie i na Rena. - Kto jest naszym alfą? - Ja. - Czekałam na protest ze strony Rena, ale nic nie zrobił. Przygryzła dolną wargę. - A co z Renem i Shay’em? - Osłaniają mnie. Ren westchnął, ale skinął głową. - Osłaniamy ją. Mason wyszczerzył się. - Ona jest kobietą, słuchaj jej ryku. Bryn zachichotała. - Świetnie. Odpowiedziałam uśmiechem tak szerokim, że aż troszkę zabolało. Otworzyły się drzwi, weszła Anika , a za nią Adne. Chwilę później wkroczył Shay. Gdy tylko wszedł, powietrze zatrzeszczało, jakby wypełnione było ozonem. Ren przeszedł na drugi koniec pokoju, powiększając dystans między nimi do granic możliwości. Zachowałam ostrożność, zmuszając się do pozostania w tym miejscu, zamiast podbiec do Shay’a, tak jak chciałam. Nev i Mason wymienili spojrzenia, nie ukryli uśmiechów wystarczająco szybko. - Jeśli wy dwaj, zrobicie jakiekolwiek zakłady, dowiem się o tym - powiedziałam. - I będziecie żałować. Masonowi udało się wyglądać na speszonego. Nev odwrócił wzrok od mojego ostrego spojrzenia z chytrym uśmiechem. Adne podążyła za Renem, łapiąc jego ramię w przypadkowym geście, ale widziałam jej palce zaplatające się wokół jego ręki, przytrzymując go, gdy spojrzał na Shay’a. Twarz Aniki była tak surowa, jakby przeprowadzała między nami ankietę. - Mam nadzieję, że jesteście świadomi tego, w jakich okolicznościach się znajdujemy. Wszyscy skinęliśmy. Anika uśmiechnęła się, odwracając się do Tess. - Powiedziano mi, że masz dla mnie jakąś propozycję. Tess wyprostowała się. - To dotyczy nas, sierot. - Sierot? - Anika zmarszczyła brwi.

Poczułam ucisk w klatce piersiowej, gdy przeniosłam wzrok z Tess na Ansela. Miała rację. Tess i Isaac przebywali w Denver, w kryjówce Poszukiwaczy. Teraz, gdy Czyściec spłonął, Tess nie mogła wykonywać pracy Żniwiarza, przemycając towary pod nosem Opiekunów. Straciła swój dom; swoją pracę; partnera, Isaaca; i miłość, Lydię. Wszystko dlatego, że pojawiliśmy się i odwróciliśmy jej świat do góry nogami. Jeśli ktoś powinien nas nienawidzić, to zdecydowanie była to Tess, ale ona po prostu traktowała nas z życzliwością, szczególnie mojego brata. - Mnie i jego. - Tess wskazała na Ansela. - Oboje straciliśmy swoje miejsce na ziemi. - Jego położenie w dalszym ciągu jest ustalane - powiedziała Anika. - Wiesz o tym. - Oczywiście - odpowiedziała Tess. - Ale uważam, że dla wszystkich byłoby korzystne, gdyby wykazać jego użyteczność.. Patrzyłam wprost na nią. Ansel nie mógł być wykorzystywany w żaden sposób, dopóki mam tutaj coś do powiedzenia. - Co masz na myśli? - dopytywała się Anika. - Straciłam swoją placówkę - wyjaśniła Tess. - Ale nadal mam praktykę w podstawowych zadaniach Akademii. Mogę pomóc w ogrodzie i w Sanktuarium Eydis. Chciałabym wziąć chłopca ze sobą. Nauczyć go niektórych naszych sposobów. - Naprawdę myślisz, że to rozsądne? - Anika przeszła przez pokój. - Myślę, że byłoby nierozsądne, zostawić go tak. - Wzrok Tess powędrował na ramiona Ansela. Jego skórę krzyżowały jaskrawoczerwone ślady. Starsze były już wyleczone; te nowsze dopiero się goiły. - Nigdy nie zostawię go bez opieki - powiedziała Tess. - Biorę za niego pełną odpowiedzialność. - Chciałabym, by towarzyszył ci Napastnik - odpowiedziała Anika. Tess skinęła. - Jeśli uważasz to za konieczne. - Ponownie spojrzała na Ansela, z jej twarzy łatwo można było wyczytać, że nie uważa, by mógł być dla kogokolwiek zagrożeniem. Gdy patrzyłam na mojego brata lub na osobę, która wydawała się nim być, zastanawiałam się, jak ktoś mógł postrzegać go jako potencjalne zagrożenie. Został zmanipulowany przez Opiekunów, by nas zdradzić. Brutalna siła nie była jedynym zagrożeniem, o które należałoby się martwić. - Przemyślę to - rzekła Anika. - Nie fatyguj się - powiedział Ansel, nie odwracając twarzy od okna. Tess nie zareagowała na jego martwy głos, ale Bryn zaplotła ich palce razem. - No dalej, An. Powinieneś iść z Tess. Porobić rzeczy, które odwrócą twoją uwagę od... - Jej głos zamarł. - Powinienem po prostu zostać tutaj - odpowiedział, uwalniając dłoń z uścisku Bryn.

Jej wargi zadrżały. Chciałam złapać go i potrząsnąć. Anika zmarszczyła brwi, patrząc na mojego brata. - Wolisz nadal być ograniczanym? - Jestem tu, gdzie należę - odpowiedział. Anika skinęła na Tess. - Porozmawiajmy o tym gdzieś indziej. Obydwie opuściły pokój. Bryn wciąż próbowała namówić Ansela do rozmowy. Kiedy wreszcie odepchnął ją po kilku próbach, wstała i podeszła do Masona, który przyjął ją z otwartymi ramionami. Objął ją, a ona cicho płakała. Ren podszedł do mnie, co wywołało ryk Shay’a. Zamilkł, gdy posłałam mu ostrzegawcze spojrzenie. Szkoda, że nie mogłam zrobić nic więcej. Nie miałam okazji, by porozmawiać z Shay’em sam na sam od powrotu Rena, im dłużej musiałam czekać na chwilę czasu spędzonego tylko z nim, tym bardziej martwiłam się, że może to wszystko źle zinterpretować. - Myślę, że będę w stanie coś z tym zrobić - mruknął Ren, tak cicho, że tylko ja mogłam go usłyszeć. - Co na przykład? - zapytałam. - On musi wiedzieć, że można dokonać złego wyboru i ciągle zasługiwać na drugą szansę. - Bolesny guz urósł mi w gardle. Jedynie alfa mógł odnieść się do zdrady Ansela. Może mógł coś zmienić. Skinęłam, podnosząc głos, aby moje słowa trafiły do wszystkich. - Dajmy Anselowi trochę czasu, by to przemyślał. - Rzeczywiście, to dobry pomysł - powiedziała Adne, uśmiechając się do mnie. Ponieważ jestem tu, by przedstawić wam oficjalny plan naszych mieszkań. Nawet nie wiecie, jak tu jest pięknie. Widzieliście dopiero jadalnie i wasze kwatery, prawda? - Byłem w miejscu uzdrowicieli razem z Ethanem i Sabine - powiedział Nev. Sanktuarium? Adne skinęła. - Więc Nev wie, gdzie znaleźć opatrunki, ale nikt inny nie. Co wy na to? Chcecie zobaczyć to miejsce, by później się nie zgubić? - Zgodziłbym się - odezwał się Shay, gdy nasze oczy się spotkały. - Biorąc pod uwagę, że rozpoczynamy walkę jutro rano, to może być wasza ostatnia szansa.

Rozdział piąty

Po obejrzeniu Akademii od wewnątrz, wiedziałam, że jest ona ogromna. Ten ogrom nadal pozostawał przytłaczający, gdy podążaliśmy za Adne przez połyskujące sale. Zaczęła od góry, od piętra, na którym spędziliśmy większość czasu od naszego przybycia. Trzecie piętro Akademii zawierało większość rezydencji, a także obszary charakterystyczne dla każdego piętra; Sala Taktyczna Haldis, Archiwa Tordis, Sanktuarium Eydis i Aptekę Pyralis. Na szczęście, Adne pamiętała, że lepiej opisać Aptekę członkom mojego klanu, niż narazić ich na dyskomfort. Na drugim piętrze mieściły się pokoje treningowe Akademii; naukowe, mistyczne, przeznaczone do walki i kilka innych pomieszczeń. Pierwsze piętro zapewniało mnóstwo miejsca dla broni i sprzętu. Znajdowały się tam również jadalnie, kuchnie i łazienki dla każdego skrzydła Akademii. - Dlaczego one są tak daleko od naszych pokoi? - spytała Bryn. Zawsze była zaniepokojona z powodu dostępu do łazienki. To było uzasadnione, bo nie znałam osoby, która spędzałaby więcej czasu w łazience niż ona. Zastanawiałam się, czy już doznała lęku spowodowanego separacją od jej bogatej kolekcji kosmetyków. Gdy weszliśmy do jadalni na wieczorny posiłek, Adne nadal tłumaczyła, że kuchnie i łazienki umieszczone są na najniższym piętrze z powodu łatwiejszego dostępu do wody i energii geotermalnej. Ogromny pokój już tętnił życiem. Zauważyłam Tess, Connora i Sabine zebranych przy stole. Ren również był z nimi, choć zauważyłam, że zostawił kilka krzeseł wolnych między nim a Sabine. Najwyraźniej od wydarzeń w Vail, atmosfera nadal nie została oczyszczona. Zatrzymałam się wpół kroku, gdy zauważyłam Ansela siedzącego obok niego. - Och. - Bryn przytknęła dłoń do swoich ust, gdy podążyła za moim wzrokiem. Łzy napłynęły do kącików moich oczu. Ren miał rację. Ansel wiercił się, ale na jego twarzy widać było więcej koloru, niż widziałam odkąd po raz pierwszy pojawił się w Denver. Tess zobaczyła nas i pomachała. Burczało mi w brzuchu, gdy siadaliśmy wokół stołu. W ciągu kilku minut, wokół stołu przekazywane były wazy z pikantną zupą rybną i czubate miski makaronu, a także butelki likieru cytrynowego Connora wyprodukowane z rozmarynem. Jeden łyk jasnożółtej mikstury wystarczył, by smak świeżej cytryny uszczypnął cię w język, a następne kilka łyków prawie powaliły mnie z krzesła. - Co to jest? - Mason zmarszczył twarz. - Limoncello. - Connor się zaśmiał. - Miejscowa specjalność. - No no! - Sabine oblizała wargi z dreszczem. - To... Coś innego. - Coś dobrego - dorzucił Nev, sięgając po kolejny talerz makaronu. - Dzieci już się zgorszyły? - Ethan zbliżał się do stołu. Patrzyłam na niego ze zdziwieniem. Byłam tak zajęta jedzeniem, że nie zauważyłam, kogo brakuje z naszej grupy. - To, co robię najlepiej - powiedział Connor, ponownie podając nam butelkę. Dołączysz do nas? Dziś wieczorem jest naprawdę świetne jedzenie. Powinniśmy dłużej zostać we Włoszech.

Dołączenie Strażników do drużyny Haldis sprawiło, że stół stał się zatłoczony, nawet biorąc pod uwagę liczbę Poszukiwaczy, których straciliśmy w ciągu ostatnich kilku dni. - Biorąc pod uwagę to, co może się wydarzyć, mam nadzieję, że jedzenie jest dobre powiedział Ethan. - Każdy posiłek może być naszym ostatnim. - Dzięki za odebranie mi apetytu. - Bryn wystawiła do niego język, a potem uśmiechnęła się do Ansela. Patrzenie na Bryn, która znowu zaczęła się uśmiechać, miało na mnie większy wpływ niż limoncello. Skrzyżowałam palce, pragnąc z każdej uncji mojego jestestwa, żeby Ansel naprawdę do nas wrócił. Sabine przesunęła się nad krzesłem, aby zwolnić obok siebie miejsce dla Ethana. Proszę bardzo. Ethan spojrzał na nią, a następnie odwrócił wzrok. - Tak naprawdę nie jestem głodny. Przyszedłem tylko powiedzieć cześć. Bez żadnego słowa odwrócił się i po prostu wyszedł z jadalni. - Czy on zawsze ma zły humor? - zapytał Mason z kluskami zwisającymi z jego ust. Nev szturchnął go ze śmiechem. - Nie masz żadnych manier, co? - Jestem zażartym bydłem, stary - odpowiedział Mason, wycierając sos pomidorowy z brody. - Co mogę powiedzieć? - Ethan nadal czuł się trochę niepewnie wśród Strażników - powiedziała Adne. - Nie bierz tego do siebie. - Siorbała zupę bez opamiętania. Wyglądało to tak, jakby wszyscy byli zmęczeni. To, co powiedziała o Ethanie, nie brzęczało w moich myślach. Ethan z pewnością nie ukrywał swojej nienawiści, kiedy po raz pierwszy się pojawiłam, ale wiele się zmieniło od tego czasu - wliczając jego nastawienie. Nawet dziś rano bronił nas przed Silasem. Więc dlaczego to powiedział, a potem odmówił jedzenia z nami? To nie miało żadnego sensu. Moje pytania zniknęły, kiedy Bryn przyniosła miskę soczystych, świeżych owoców. Podczas gdy reszta z nas kontynuowała zapychanie się jedzeniem, Sabine skubała swoje. Spędziła około dziesięć minut na tworzenie wzorów z makaronu, zanim wstała, mamrocząc coś o zmęczeniu i szybko wyszła z pokoju. Patrząc na nią, Connor roześmiał się i pokręcił głową. - Co jest? - Adne zmarszczyła brwi. - Nic - powiedział Connor, ale nadal uśmiechał się jak idiota. Podejrzliwość brzęczała mi w uchu jak komar. Nie mogąc stłumić mojej ciekawości, przeprosiłam i odeszłam od stołu. Nie miałam pewności, dlaczego za nią poszłam, ale cos nieodparcie ciągnęło mnie za nią po jaśminowym szlaku. Gdybym spróbowała zjeść kolejny kęs, prawdopodobnie zemdlałabym. Sabine podążała korytarzem do pierwszego na poziomie wejścia do ogrodu. Miałam dziwne poczucie déjà vu, biorąc pod uwagę, że ta ścieżka była bardzo podobna do tej mojej z zeszłej nocy. Wyjrzałam przez szklane drzwi, ale ogród zakwitnął w pełnej, bujnej chwale, od kiedy Tkacze przenieśli Akademię do Włoch. Wisząca winorośl, drzewa owocowe i grube żywopłoty zablokowały mi widok. Wślizgnęłam się do ogrodu, zmieniając się w wilka.

Dzięki temu mogłam po cichu grasować ścieżkami na łapach. Poczucie winy uszczypnęło mnie w pięty, ale nie mogłam zwalczyć podejrzenia, że coś ważnego miało wydarzyć się w tym ogrodzie - coś, co wpłynie na moją paczkę. Jako alfa, musiałam to wiedzieć. Poruszając się ścieżką w pobliżu żywopłotów, nie mogłam zostać zauważona, podążałam za tym, co uważałam za dźwięk głosów. Cisza, trwała jak dźwięk chlupania odległego strumienia. Prawie dotarła do serca, kiedy spostrzegłam dwie postacie. Ich ciała błyszczały upiornie srebrem w jasnym welonie rzucanym przez księżyc niemal w pełni. Schowałam się za pniem najbliższego drzewa, pozwalając, by skrywał mnie cień. Sabine zatrzymała się przed kamienną ławką, gdzie siedział Ethan. Nadal ostrzył swój sztylet, nawet nie patrząc. - Wiesz, że nie możesz robić tego zawsze - powiedziała. - Czego? - Spojrzał w dół; ostrze sztyletu zdawało się świecić w blasku księżyca. - Ignorować mnie. - Nie bierz tego do siebie. - Oczywiście, że biorę. Słysząc jej słowa, lekko się pochylił, ale nie nic nie powiedział. Szeleszczące krzewy po drugiej stronie drzewa przykuły moją uwagę. Musiałam ugryźć się w język, by nie zaskowyczeć, gdy brązowy wilk wyłonił się z zarośli. Calla? Wyszczerzyłam zęby na Shay’a. Co ty tu robisz? Kiedy chciałam czasu sam na sam z Shay’em, to nie tak to sobie wyobrażałam. Miałem ochotę zapytać o to samo. Kiedy opuściłaś obiad, pomyślałem, że możesz być chora. Chciałem mieć pewność, że wszystko z tobą w porządku. Potem, gdy zobaczyłem, że przechodzisz do postaci wilka przed ogrodem, zastanawiałem się, co się stało. Moje uszy spłaszczyły się. Nic. Wynoś się stąd. Pochylił do mnie swoją brązową, owłosioną głowę, zielone oczy pełne ciekawości i zamiaru. - Chcę z tobą porozmawiać. - Słowa Sabine przecięły nocne powietrze. Ethan nie poruszył się; ona stała, milcząc. Czekając. Uszy Shay’a poruszyły się, gdy głos Sabine do nas dotarł. Czy to Sabine? Zrobił krok do przodu. I Ethan? Padnij! Uszczypnęłam go w ramię. Hej! Wyszczerzył zęby, ale chwilę później wywiesił język. Szpiegujesz ich.

Błysnęłam moimi kłami. Nie bądź śmieszny. To jest dość żałosna próba zaprzeczenia, Cal. Odwrócił się i zanurkował w krzaki. Poza tym, tu jest dużo lepsza kryjówka. Na pewno zostaniesz zauważona tam, gdzie stoisz. Patrzyłam, jak jego brązowe ciało zniknęło w brązowych liściach. Moment później zanurkowałam za nim pod krzaki. Nasze ciała były ściśnięte ze sobą pośród grubych gałęzi. Pozwoliłam sobie przytulić się do jego futra, ciesząc się z tego, jak nasze zapachy mieszały się w nocnym powietrzu. Przypominało mi to o naszych pierwszych wspólnych przygodach jako wilki. Długie noce polowań, po których byliśmy najedzeni do syta, a potem zwijaliśmy się razem na drzemkę pod osłoną sosnowego drzewa lub chowaliśmy się pod ogromnym pniem zawalonego drzewa. Oglądając złoto-brązowego wilka obok mnie, moje serce wibrowało z tęsknoty za tą wolnością. Nieprzerwane godziny, w których pustkowie i świat należało tylko do nas. Przesuń się trochę dalej. Nie widzę. Popchnęłam pyskiem jego ramię, co było pretekstem, aby przysunąć się bliżej niego. Wiedziałem, że to szpiegostwo. Przesunął się dalej w pustkę, przygryzając czule moją szczękę. Bądź cicho, chcę wiedzieć, co się dzieje. Jednakże patrząc na jasne sylwetki Ethana i Sabine, oparłam głowę na przednich łapach Shay’a. Położył podbródek na moim karku, żartobliwie liżąc moje ucho. Co cię obchodzi, co oni robią? Bo to Sabine i Ethan. Racja. Ethan wreszcie uniósł podbródek, aby spojrzeć na Sabine, której ręce spoczywały na biodrach, gdy na niego patrzyła. Schował sztylet i westchnął. - W porządku. O czym chcesz ze mną porozmawiać? - Chciałabym, abyś przestał mnie unikać. - Nie unikam cię. - Wyprostował się trochę. - Naprawdę? - Sabine lekko się uśmiechnęła. - Mogłeś mnie oszukiwać? Ethan wstał i poszedł wzdłuż ścieżki z dala od Sabine. Dźwięczny śmiech Sabine zabrzmiał w nocnym powietrzu. - Zobacz, robisz to teraz. Odwrócił się, kręcąc głową. - Jestem nieznaczny. Szczególnie dla wilków.” - Rozumiem. - Poszła za nim w kierunku krzewów róży, ciężkich od czerwonych kwiatów odwróconych w stronę czarnych cieni. - To dlatego tak ciężko na to pracujesz. Zatrzymał się i zmarszczył brwi. - Słucham? - Robisz wszystko, by trzymać się z dala ode mnie, nawet jeśli nie jest to tym, czego chcesz.

Jego śmiech był drażniący, ale słowa były na krawędzi strachu. - Od kiedy wiesz, czego chcę? - Wiem za każdym razem, gdy na mnie patrzysz. Chwila. Shay przysunął się bliżej krawędzi krzaków. Ciii! Ugryzłam go w ramię, ale serce dalej biło obok niego. Ethan stał zamrożony w miejscu. Sabine zrobiła kolejny krok w jego stronę. - Spędzanie czasu ze mną nie jest zdradą twojego brata - powiedziała. Drgnął. - Jak się dowie… - Tess mi powiedziała - przerwała mu. -Wydaje mi się, że niepokoi się o ciebie. - To nie jest jej sprawa - powiedział drżącym głosem. - Ona nie powinna się w to mieszać. - Nie wydaje mi się, że ona chce się w to mieszać. - Głos Sabine był skręcony jak dym w nocnym powietrzu. – To miejsce, gdzie mogę wkroczyć. Wpatrywał się w nią dzikim spojrzeniem, patrząc jak królik złapany w sidła. Wyciągnęła rękę i położyła ją na środku klatki piersiowej Ethana. - Nie różnimy się tak bardzo, Ethan. Bez względu na to, co możesz myśleć. Czujesz, jak bije twoje serce? Patrzył na jej smukłe palce i skinął głową. Jej druga ręka chwyciła jego dłoń i przycisnęła ją do swojego mostka. Nie oderwała wzroku od jego twarzy. - A to jest moje. Dźwięk, który wydobył się z jego gardła, gwałtowny jęk, gdzieś pomiędzy przyjemnością a bólem. Ich dwie sylwetki ciał, ciemna plątanina kończyn, kiedy on wyciągnął rękę i przyciągnął Sabine do siebie, całując ją. Zdławiony chichot wypełnił mój umysł. Teraz nasza kolej. Chodźmy. Ale… Patrzyłam na splecioną parę, zachwycona sceną, wiedząc, że to nie moja sprawa, by oglądać więcej. Chodź, Cal. Zęby Shay’a łagodnie chwyciły moją szyję. Dostałaś odpowiedź na pytania. Czy byłabyś szczęśliwa, gdyby ktoś patrzył na naszą noc w ogrodzie? Zwalczyłam ochotę, by na niego zawarczeć. Idę, dobrze, przestań mnie ciągnąć. Nie jestem szczeniakiem. Za nami usłyszałam niski jęk Ethana, zaczerwieniłam się pod futrem. Widzę. Shay czołgał się pod żywopłotem w kierunku wyjścia z ogrodu. Po cichu uciekliśmy z ogrodu. Kiedy byliśmy bezpieczni w cieniu drzwi, oboje zmieniliśmy postać i prześlizgnęliśmy się do Akademii. - Wojna tworzy dziwne pary. - Shay się uśmiechnął. - Dobrze dla nich. - Chyba.

- Nie popierasz tego? - To jest po prostu trochę dziwne. - Zmarszczyłam brwi. - Poszukiwacz i Strażnik? - To nie zdarzyło się pierwszy raz - odpowiedział. - Monroe i Corinne… - Oboje nie żyją - wtrąciłam, wciąż niepokojąc się tym, co widziałam. Chciałam, żeby byli szczęśliwi. Miłość, którą już tutaj widziałam, skończyła się okropnie. Walka o nasze życie była dopiero przed nami. Bałam się o Sabine i Ethana. Bałam się o nas wszystkich. - To jest co innego - powiedział. - Sabine nie utknęła z Opiekunami. Jest tutaj, jest bezpieczna, jest wolna, może robić, co chce. Prawdopodobnie po raz pierwszy w życiu. Powoli skinęłam głową. - Nadal zmartwiona? - Jego usta wygięły się, kiedy patrzył na moje zmarszczone brwi. - Nic na to nie mogę poradzić. - Przypomniałam sobie szlochającą Tess, gdy Lydia zmarła. Jego ramiona owinęły moją talię. Moje ręce wylądowały na jego piersi, ale tylko po to, by odpocząć w pobliżu jego serca, a nie odepchnąć go. Złapałam go za koszulę i przyciągnęłam do siebie. - Co zrobisz? - zapytałam, zauważając wyraz jego twarzy. - Rozluźnię twój umysł - wymruczał i pochylił się, by mnie pocałować. - Czekaj. - Tym razem odepchnęłam go. - Powinniśmy pójść… To, co miało być zaproszeniem do mojego pokoju, zamarło na moich ustach, gdy on stanął nieruchomo. Nadal mnie obejmował, ale mogłabym przysiąc, że przestał oddychać. Dźwięk przypominający mieszaninę kaszlu i warknięcia odbił się od ścian. Shay wbił palce w moje biodra, a ja widziałam, kto tam stał, patrząc na nas. - Nie przeszkadzajcie sobie. - Ren podszedł do nas powoli. - Nieważne. Chciałbym, żebyście przerwali. Warcząca odpowiedź Shay’a wibrowała w moich kończynach. Wciąż podekscytowana naszą nocną wyprawą do ogrodu, instynktownie owinęłam ramiona wokół Shay’a i ostrzegłam Rena warknięciem. Ale były to instynkty, które musiałam zignorować. Wykręciłam się z uścisku i zajęłam pozycję między nimi. - Rozejm, pamiętacie? - Wyszczerzyłam na nich zęby. - Nie wygląda na to, że on gra fair - powiedział Ren. - Ja w ogóle nie gram. - Shay się roześmiał. - Dla mnie to nie jest gra. Ren się zjeżył. - Wiesz, że nie o to mi chodziło. - Przestańcie. - Uniosłam ręce do góry, by mieć pewność, że żaden z nich nie podejdzie bliżej. - Nie róbcie tego.

- Chciałbym tylko zrozumieć, co robisz z nim sam na sam. - Ren nie odrywał oczu do Shay’a. - Nic - powiedziałam. To był właśnie powód, dla którego chciałam pójść z korytarza do mojego pokoju, gdzie bylibyśmy niewidoczni. - Rozmawialiśmy, Ren. Nadal mogę sama rozmawiać z Shay’em. - To nie wyglądało tak , jakby był po rozmowie ze mną - powiedział Ren. - On ma rację. - Shay uśmiechnął się złośliwie. - Zobaczymy, co da się zrobić z tym ładnym uśmiechem. - Ren rzucił się na niego. Odwróciłam się, uderzając pięścią w pierś Rena. Zawahał się, spoglądając na mnie ze zdziwieniem. Wilk we mnie zawył z frustracji. Jak powinnam się zachować, żeby się nie pozabijali? - Mówię poważnie. Nie możecie się wzajemnie zranić - warknęłam. - Tu jest linia. Nie ważcie się jej przekroczyć. Shay się roześmiał. - Ładne posunięcie, Cal. Odwróciłam się i kopnęłam Shay’a w brzuch, wysyłając go z powrotem pod ścianę. - Co do diabła? - krzyknął, pocierając brzuch. - Mówię do was obu! - Moja głowa pulsowała. - Jak mogę zrobić to jeszcze jaśniej? Przestańcie próbować zdobyć przewagę. Oboje zachowujecie się jak totalne bałwany. Nie mogę tego znieść. Shay skrzywił się, a ja pożałowałam moich słów. Moja frustracja powstała z niezdolności realizowania własnych pragnień tak dużych jak zadanie regulowania ich obfitego testosteronu. - Ona ma rację - powiedział Ren. Shay zerknął na niego przed odwróceniem wzroku na mnie. Kiedy napotkałam jego spojrzenie, cofnęłam się, zataczając się z bólu, który ujrzałam w jego oczach. - Więc co teraz? - zapytał. - To, co zdarzyło się między nami, teraz nie ma znaczenia? On jest tutaj i wszystko, co było, skończyło się? - Nie, Shay… - Słowa były trudne do wypowiedzenia, moje serce buntowało się przeciwko głowie. Widziałam przebłyski z ogrodu, znowu była namiętność, którą kierowaliśmy się w blasku księżyca. Poczułam ciepło skóry Shay’a naprzeciwko mnie. Pamiętałam przebudzenie, kiedy byłam owinięta jego ramionami i znowu pełna pożądania, po prostu patrząc na niego śpiącego obok mnie. Krew huczała mi w uszach. - Nie to miałam na myśli. - Co się stało? - Pytanie Rena było jak tama przed zalewem wspomnień.

Shay otworzył usta, by odpowiedzieć, ale moje twarde spojrzenie uciszyło go. Patrzył na mnie przez długą chwilę. Moja krew płynęła zimna, kiedy zobaczyłam, jak bardzo zraniła go ta wymiana spojrzeń. - Nic - powiedział Shay, odwracając się. - Dobranoc. Patrzyłam, jak odchodzi, a węzeł w moim brzuchu skręcał się, aż ból był nie do zniesienia. - O czym on mówił, Calla? Zmusiłam się do spojrzenia na twarz Rena. Kiedy napotkałam jego ciemne, zmartwione oczy, potrząsnęłam głową. - Odpuść sobie - powiedziałam cicho. - Proszę, odpuść sobie. Jego usta ułożyły się w twardą linię, ale skinął głową. - Czy mogę przynajmniej odprowadzić cię do pokoju? - Nie - powiedziałam drżącym głosem. - Myślę, że byłoby lepiej, gdybyś mnie nie odprowadzał. Czułam pustkę, a Ren był zbyt dobry w rozpoznawaniu moich emocji. Część mnie wciąż nie mogła uwierzyć, że był tutaj. Mimo, że wszystko straciliśmy, on został ocalony. Chciałabym móc mu powiedzieć, ile to znaczy dla mnie mieć go przy sobie, jak wiele siły zdobyłam, wiedząc, że inny alfa będzie w tej walce. Ale podążanie tym śladem myśli sprawiało mi poważny problem. Jeśli pozwolę odegrać mu rolę pocieszyciela, kiedy poczuję się bezradna, w końcu zrobię coś głupiego. - Dobrze. - Widziałam błysk gniewu w jego oczach, zanim ruszył w innym kierunku niż Shay. - Słodkich snów, Lilio. Kiedy oboje byli poza zasięgiem wzroku, szłam, lekko oszołomiona, z powrotem do schodów, wspinając się powoli na trzecie piętro, do mojego pokoju. Zastanawiałam się, czy w ogóle zasnę. Pomimo zmęczenia moich kończyn, które poczułam po chaosie walk i tajnych misji ratunkowych, mój umysł dostał szału. Przez niewybranie partnera, byłam zmuszona przewodzić sama. Czy byłam wystarczająco silna, by to zrobić? Wolność samotności wirowała w moich żyłach, po części z radości i przerażenia. Kiedy dotarłam do mojego pokoju, zatrzymałam się, wpatrując w drzwi kilka minut, udając, że nie oglądam się co kilka sekund na następne drzwi wzdłuż korytarza. Drzwi od pokoju Shay’a. Klnąc pod nosem, próbowałam zignorować chęć pójścia do jego pokoju. Wahałam się zewnętrznie. Epizod z Renem był najgorszym rodzajem wpadki. Byłam dla nich nieosiągalna, ale bardziej martwiłam się tym, jak mogłam zranić Shay’a. Czy nadal był zły? Czy wiedział, że chciałam być z nim sama, od powrotu z Adne z Vail? Czy nadal chciałby mnie, wiedząc, że muszę utrzymać równowagę między dwoma samcami alfa? Zapukałam do drzwi, przeklinając swój brak zdecydowania. - Kto tam?

- To ja, Calla. Kazał mi stać w ciemnym korytarzu przynajmniej dwie minuty, zanim otworzył drzwi. Ubrany był w zwykłą, białą koszulkę w serek, która oferuje dokuczliwy wgląd w mięśnie klatki piersiowej, i lekkie, bawełniane, granatowe spodnie od piżamy. Miałam podobną w szufladzie, ale nieco bardziej kobiecą. Widocznie była standardowym zestawem u Poszukiwaczy. - Czego? - Jego nieprzyjazny ton świadczył, że jeszcze nie wybaczył mi tego, co stało się na dole. - Czy mogę wejść? Odszedł, zostawiając otwarte drzwi. Podążyłam za nim do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Mój puls zaczął skakać, wiedząc, że jestem z nim sama w jego sypialni. Czekałam na ten moment cały dzień, ale teraz, kiedy tutaj byłam, czułam się niepewnie. Nerwy wstrząsały moimi kośćmi. Jeśli Shay myślał, że nie mógł mi zaufać, wszystko, o co walczyłam, mogło się rozpaść. Shay wyciągnął się na łóżku. Na jego klatce piersiowej leżała bardzo stara książka. - Co to jest? - zapytałam. - Scion lore6 - powiedział. - Najwyraźniej bycie Wybrańcem oznacza, że dostajesz pracę domową. - Zadnie od Silasa? - Tak. Stałam kilka metrów od łóżka, obserwując go. Jego chuda postać, wylegująca się na poduszkach, sprawiała, że moja skóra się elektryzowała. Chciałam, żeby spojrzał w górę i wyciągnął do mnie ręce. Skoncentrował się na książce. - Więc jak długo masz zamiar się wściekać? - zapytałam. Nie odpowiedział. Westchnęłam. - Shay, nie chcę cię zranić. Po prostu wydaje mi się, że to zły pomysł, by Ren przejrzał na oczy o tym, co się dzieje między nami. To może zrujnować wszystko. Shay się roześmiał. - Sposób na użycie metafory przez sukę. - Wiesz, co mam na myśli. Wiedziałam też, że to więcej niż tylko utrzymanie nastroju Rena w ryzach, ale nie byłam pewna, jak Shay poradzi sobie z tą informacją. Ocalenie Rena było konieczne. Nie chciałam przyznać przed sobą, jak dobrze było mieć go z powrotem przy sobie. Ale ciągłe brzęczenie nadziei, że towarzystwo Rena tylko sprawi, iż poczuję się gorzej, o czym wiedziałam, to musi być sposób na Shay’a. Złośliwość mącąca w ich oczach, ilekroć alfa spojrzeli na siebie, graniczyła na wybuchu. Tak bardzo chciałam Rena obok mnie, Shay 6

Scion – potomek, lore – wiedza, podanie ludowe

musiał wiedzieć, że go nie porzucę. Nie miałam pojęcia, jak mogę zrównoważyć siły między dwoma mężczyznami, bez sprawiania, że Shay czuje się odrzucony. Zrobiłam straszny bałagan. Shay był na mnie zły, mój instynkt chciał się bronić, ale to niczego nie rozwiązywało. Rzucił książkę na bok, patrząc na mnie. - Spójrz, zdaję sobie sprawę, że jestem dupkiem. Przykro mi. On odsłania moją najgorszą stronę. Zawsze tak miał. - Pierwszy krok do odzyskania, a ty przyznajesz, że masz problem. - Uśmiechnęłam się. Roześmiał się, ale zaraz potem jego ponurość wróciła. - Nie mogę powstrzymać wirowania, które jest teraz w moim mózgu - powiedział. Próbuję dowiedzieć się, co to znaczy być Potomkiem, ale wszystko co chcę zrobić, to znaleźć moich rodziców. - Logan nic ci nie powiedział? - Patrzyłam na pierś Shay’a, która wzniosła się i opadła z ciężkim westchnieniem. - On ciężko grał, żeby się dowiedzieć… czy coś - powiedział. - Nie wiem nawet, czy wierzę, że oni żyją. Nie mogę przestać o nich myśleć… i wiem, że to nie to, na czym teraz powinienem się skupić. - Nikt nie będzie cię za to winić Shay - powiedziałam. - Oczywiste, że chcesz znaleźć swoich rodziców. - Tak jak pragnę ocalić świat pierwszy - powiedział. - Myślę, że nie ma żadnych zobowiązań - powiedziałam, uśmiechając się. - Struny przywiązane do kowadełek - powiedział. - Skoro o tym mowa, mamy własny bagaż i wydaje mi się, że twój jest gotowy, aby wciągnąć go z powrotem do ołtarza. - Shay… - Drobne warczenie wyszło z mojego gardła, kiedy to powiedziałam. - Wiesz, że mam rację - powiedział. - Ren myśli, że należysz do niego; zawsze tak uważał. - On jest alfą - powiedziałam, nie chcąc bronić Rena na tyle, na ile próbowałam wyjaśnić sytuację Shay’owi. - On wciąż widzi mnie jako swoją partnerkę. - A widzisz siebie w ten sposób? - To skomplikowane. - Spojrzałam na ziemię. Słabo, Calla. Słabo. - Może dlatego, że on znowu jest przy tobie, czuję, że już mnie nie potrzebujesz. - Jak możesz tak myśleć? - zapytałam, unikając bezpośredniej odpowiedzi. - Jesteś Potomkiem, jedyną przyczyną, dla której Poszukiwacze będą w stanie pokonać Strażników. - Myślałem, że Ren był nadzieją na wygranie tej wojny.

- Nie potrzebujemy Rena - powiedziałam, ignorując jego gniewne spojrzenie. - On może zawrzeć lub złamać sojusz ze Strażnikami. Ale żaden ze Strażników na świecie nie może zrobić niczego ze zmorami. Ty możesz. - A jednak nie wydaje mi się, żeby gdziekolwiek mnie ze sobą zabrali - powiedział. Wilki są dla ciebie ważne. Bardziej niż cokolwiek innego. - Oczywiście, że tak - powiedziałam. - Jestem alfą. - Ja też - odpowiedział. - Tak samo jak Ren. Jestem nowszy dla paczki - to wszystko. - Wiem to, Shay. - Zmarszczyłam brwi. - Ale myślę, że nie wykorzystujesz szansy. - To ty tracisz szansę, Calla. - Jego uśmiech był posępny. - Czy myślisz, że bycie Potomkiem będzie dla mnie ważne, jeśli stracę ciebie? Bo tak nie jest. Nic z tego się nie liczy. Ty jesteś powodem, dla którego chcę wygrać tę wojnę. Walczę dla ciebie. Nie dla Poszukiwaczy. Nie dla nikogo innego. To wszystko jest dla ciebie. Puls dudnił w moich żyłach, ciężko jak bęben basowy. Położył się na łóżku, wpatrując się w migoczące gwiazdy nad nami. Patrzyłam na niego, zastanawiając się, co robić. Nie potrzebowałam go. Nie chciałam go potrzebować. Aby doprowadzić do walki w tej bitwie, nie mogłam pozwolić sobie na potrzebowanie kogoś. Ale to nie znaczy, że ja… Kiedy uświadomiłam sobie, co musiało się stać, co chciałam, żeby się stało, zaschło mi w ustach. Moje serce przyspieszyło, dopasowując się, aby wyrównać ciepło w mojej krwi. - Nie potrzebuję cię, Shay. - Nie mogłam ukryć chrypki w moich słowach. Shay burknął, nie patrząc na mnie. Nie zobaczył tego, że zdjęłam bluzkę. - Ale chcę ciebie - powiedziałam. Poczułam, jakby serce stanęło mi w gardle. Surowa pustka, która nie przypominała niczego, co kiedykolwiek czułam, wzruszyła mnie, a ja wiedziałam, że była to prawdziwa miłość. I to było przerażające. W końcu odwrócił się do mnie, odgarniając włosy z oczu. - Ty chce.. chwila. - Usiadł na skraju łóżka, machając nogami, ale nie wstał. Powoli podeszłam w jego kierunku. - Gdybym cię nie potrzebowała, nie byłoby mnie tutaj. Nie odpowiedział, ale widziałam, jak jego jabłko Adama poruszyło się, gdy przełknął. - Rozumiesz? - zapytałam. Moje ręce się trzęsły. Uwodzenie było dla mnie czymś nowym. Martwiłam się, że Shay odrzucił moje uczucia, a teraz byłam jedyną, którą kłuły nerwy na myśl, iż on nadal może być zbyt zły, by wyciągnąć do mnie ramiona. Co jeśli wyrzuci mnie z pokoju? Ograniczenia wprowadzone dla samic alfa nie pozwalały mi być prześladowcą. Tajemnicze funkcjonowanie romantycznych związków były dla mnie nieznanym terytorium. Nie pomogło, że moje serce biło w tempie, które, według mnie, mogło złamać barierę dźwięku.

- Tak. - Shay musiał oczyścić gardło, aby móc coś powiedzieć. Wziął ręce do tyłu, ożywiając się, i z powrotem pozwolił rękom luźno zwisać. - Myślę, że tak. - Myślisz, że tak? - Byłam tylko o stopę od niego. Powolny uśmiech wypłynął na jego usta. - Pomogłoby, jeśli byś mi pokazała. Zatrzymałam się. Pokazać mu? To było poza moją ligą. - Chyba że… - Wciąż się uśmiechał. - Nie chcesz. W jego głosie nie było cienia strachu czy wątpliwości, tylko błysk w oczach, który je ożywił. Widziałam w tym wyzwanie. Wilk we mnie warczał ze względu na prowokację ze strony innego alfy. To nie była kwestia wyboru. Czysty instynkt poprowadził mnie do przodu. Stałam nad nim, przyciskając dłonie do jego boków, zmuszając go do położenia się. Moje usta wykrzywiły się, ukazując wyostrzające się kły. Odetchnęłam głęboko, zastanawiając się, czy on się mnie bał. Nagły posmak strachu nie utrzymał się w powietrzu. Tylko zapach Shay’a, burzowe trzaski z piorunami, wirował wokół mnie, mieszając się z zadymionym bursztynem naszego wzajemnego pożądania. - To nie jest wybór - powiedziałam, moje słowa były chrapliwe. Zrównoważone. Spodziewałam się utrzymać równowagę. Cholera. To miało być o wiele trudniejsze, niż myślałam. Chciałam go tak bardzo. Nawet jeśli walczyłam przeciwko mojej namiętności, próbując pamiętać, że nie wolno było mi być tutaj - w pokoju Shay’a, na jego łóżku - moje postanowienie wyparowało. On po prostu był zbyt blisko, jego skóra była zbyt ciepła, kusząca. A ja go kochałam. Wilk we mnie zawył dla partnera. Przyciąganie jego ciała było magnetyczne; nie mogłam odejść. - Nie jest? - Shay uśmiechnął się. - Co to jest w takim razie? - Pomyłka w wyroku - powiedziałam, choć nie brzmiało to przekonująco. - Pracują dla mnie. - Kły Shay’a były ostre. Jego ramiona owinęły się wokół mnie, ciągnąc na łóżko. Odwrócił się, przyciskając mnie pod sobą. - Kocham cię - wymruczał, zanim mnie pocałował. Oddałam jego pocałunek, ból, by być bliżej niego. - Wiem, że mnie nie potrzebujesz, Cal - powiedział, przejeżdżając wargami wzdłuż mojego gardła. - To dlatego cię kocham. Ale chcę, żebyś wiedziała, jestem obok ciebie, z tobą. I być może nie jestem tym wybranym przez ciebie, ale chcę być twoim partnerem. Twoim alfą. Jego słowa wstrząsnęły mną, elektryczny prąd pożądania. Wiedział tak wiele o tym, kim jestem. To było tym, czego chciałam. Jak żyłam i kochałam. Ciepło wirowało w moich kończynach. Zsunęłam moje ręce pod jego koszulkę, przebiegając palcami po mięśniach pleców. Zdjął bluzkę przez głowę. Moje serce zacięło się na widok jego wyrzeźbionego tułowia, ustępującego biodrom, reszta jego ciała ukryta była pod spodniami od pidżamy. W następnej chwili je zdjęłam.

Kiedy reszta moich ubrań została zdjęta, pogrzebałam pozostałe wątpliwości. Jedna noc nagięcia moich zasad, by uspokoić Shay’a, nie zaszkodzi. A może? Bez względu na konsekwencje, gdy ręce i usta Shay’a przeniosły się na moje ciało, wiedziałam, jak głupie było te pytanie. Nie wślizgnęłam się do pokoju Shay’a późną nocą, by pozbyć się wątpliwości co do moich uczuć. Byłam tu dla siebie. Wplotłam palce w jego włosy, przyciągając jego twarz bliżej mojej. - Kocham cię, Shay - powiedziałam. - Zawsze.

Rozdział szósty

Obudziłam się rano przed świtem z sercem bijącym pod żebrami. Szare światło wlewało się do pokoju. Chmury zwinęły się w ciągu nocy, pozostawiając niebo nad mieszkaniem w kolorze łupków. Kiedy pośpiesznie nakładałam ubrania i wyszłam z pokoju Shay’a, zanim się obudził, w milczeniu się zbeształam. Nie tylko czułam się jak totalna suka, opuszczając Shay’a samego nie po raz pierwszy, lecz drugi, ale poczułam także ewentualne skutki mojej decyzji, by zostać z nim zeszłej nocy, piętrzące się na moich ramionach jak ciężkie kamienie. Pytania pojawiały się i znikały z moich myśli, gdy złapałam czyste ubrania z mojego pokoju i rzuciłam się pod prysznic. Czy Ren mógłby wiedzieć? Czy Shay chełpiłby się i prowokowałby walkę? Niezliczona ilość najgorszych scenariuszy rozgrywała się, kiedy kierowałam się prosto do prysznica, wszystkie z nich kończyły się Shay’em, Renem lub mną krwawiącą i zerwanym sojuszem. Właśnie teraz, stawiając czoła Strażnikom w kształcie niedźwiedzi lub nawet zmorom, miałam więcej do czynienia z efektami ubocznymi mojego życia miłosnego. Jak już dobrze wyszorowałam moją skórę po złuszczaniu, żal trwał, podążając za mną jak cień. Nie chciałam udawać, że wczoraj z Shay’em nic się nie stało. Każdy pocałunek, każda pieszczota, którą z nim dzieliłam, sprawiała, że chciałam mieć go jeszcze bardziej, ale ujawniając się grupie, mogliśmy narazić naszą misję na ryzyko. Zamykając się we wspomnieniach ze spędzonej nocy, owinięta ramionami Shay’a, moją skórę przechodził gorący dreszcz, wiedziałam, że muszę je odepchnąć. Tak jak wiele razy wcześniej, zostałam schwytana między obowiązkiem a namiętnością. Zbyt wiele było do stracenia, aby pozwolić mojemu sercu rządzić; to moja głowa musiała teraz pociągać za sznurki. Jeśli wybrałabym teraz partnera, nasz chwiejny sojusz rozpadłby się. Kiedy przyszłam do Sali Taktycznej Haldis, Anika i Pascal już tam byli. Przewodnika Tordis otaczała grupa Poszukiwaczy, której nie znałam. Ku mojemu zdziwieniu, Ren stał pośród nich i wyglądało na to, że wydawał polecenia. Założyłam, że byli oni ekipą wabiącą i wzdrygnęłam się. Plan Rena był dobry, ale on sam ryzykował. Ren uniósł głowę, jakby czytał w moich myślach. Skinął na mnie, zwracając uwagę z powrotem na drużynę. Odsunęłam od siebie chęć przyłączenia się do ich grupy, przechodząc obok mojego towarzysza alfy. To nie była moja walka. Nie dzisiaj. Ethan i Sabine weszli do pokoju razem. Próbowałam się nie gapić. Nie odzywali się, a nawet nie dotykali, ale jedno spojrzenie powiedziało mi, że siły natury nie dałyby rady odsunąć ich od siebie nawet o centymetr dalej. Widząc ich zaoferowany przypływ wsparcia. Przynajmniej nie byłam jedyną, która miała do czynienia z romantycznymi komplikacjami. Próbując być jak najbardziej swobodna, podeszłam do nich. - Dzień dobry. - Hej, Calla. - Sabine spojrzała na mnie podejrzliwie. Najwyraźniej swoboda nie była moją mocną stroną. Ethan tylko skinął głową. - Czy przegapiliśmy coś? - zapytał Connor. Zbliżył się z Adne tuż za nim.

- Jesteście naprawdę w sam raz - powiedziała Anika. - Cholera. Adne krótko mi pomachała, podczas gdy Connor kontynuował rozmowę z Aniką. - Hej. - Podskoczyłam, czując czyjąś rękę na ramionach. - Sen w porządku? - zapytał Ren. - Uh … tak. - Na razie dobrze. Nie przejmuj się. Shay wszedł z Masonem i Nevem. Wszyscy przeżuwali bułeczki i owoce. Zapach świeżo pieczonego pieczywa sprawił, że zaburczało mi w brzuchu. - Głodna? - Ren uśmiechnął się. - Zrezygnowałam ze śniadania. - Mamy mnóstwo, by się podzielić. - Mason rzucił mi bułkę. Złapałam ją, udając, że to głód, a nie lęk, powstrzymywał mnie od patrzenia na Shay’a. Stał tuż obok Rena. Czekałam, aż coś się wydarzy. Uśmieszek, zadowolenie z siebie - jakikolwiek ruch, który zasygnalizowałby Renowi, gdzie spędziłam noc. Pomimo tego, jak bardzo smakowały i pachniały bułki, gdy przełknęłam, poczułam jakby kamień wylądował w moim jelicie. Biorąc pod uwagę, że wyszorowałam sobie skórę wystarczająco mocno pod prysznicem, przez kilka minut pozostały na niej czerwień i podniecenie. Miałam nadzieje, że będę mogła poczuć na sobie wszelki ślad zapachu Shay’a, ale nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy. Teraz, gdy był blisko, wyczułam zapach piorunów i mokrych liści po deszczu, przez co zacisnęłam palce. Ciepło wypłynęło na moje policzki. Zdesperowana, odwróciłam się, koncentrując się na Renie. - A jak ty? Dobrze się spało? - Nie za bardzo. - Skrzywił się. Starałam się zachować lekki głos, wyobrażając sobie, że Ren przechodził obok drzwi Shay’a i słyszał, co robiliśmy przez całą noc. - Twój pokój nie jest wystarczająco komfortowy? Roześmiał się. - To nie było problemem. Mój puls oszalał jak staccato. On musiał dowiedzieć się w jakiś sposób. Ren potarł skronie. - Miałem towarzystwo. - Słucham? - Mój głos był piskliwy, co mi się nie spodobało. Silas potknął się, dysząc. Gdyby nie jego kobaltowe, czarne włosy, nie rozpoznałabym go. Przehandlował swój kiepsko naśladujący styl rockowca na szafę z klasycznymi ubraniami Poszukiwaczy. Miał nawet miecz schowany w pochwie przywiązanej do pasa. - Przegapiłem coś? Spóźniłem się? Anika zmarszczyła brwi. - Biorąc pod uwagę, że przyznano ci specjalny udział w tej misji, z pewnością powinieneś być bardziej punktualny.

- Przepraszam, Aniko. - Silas odgarnął włosy z twarzy. - Nie mogłem zdecydować, który przyrząd do pisania będzie najlepszy w podróży. Wybrałem ołówek i długopis - po jednym - i Moleskine7. - Trzymał je z dumą. - Plus większość nocy udzielałem korepetycji naszemu nowemu rekrutowi. Ren westchnął na tyle głośno, by zwrócić na siebie uwagę Silasa. Skryba skrzywił się. - Był raczej trudnym uczniem. - Silas? - Przeniosłam wzrok z Rena na naszego szalenie-uczesanego naukowca. - On był twoim towarzyszem? - Nadal zazdrosna? - Ren mrugnął do mnie. - Nie byłam zazdrosna - powiedziałam. - Naprawdę? - powiedział Ren. - Więc ten harpiowski ton był twoim normalnym głosem? Moje policzki ponownie zapłonęły, ale tym razem nie miało to nic wspólnego z moim tajnym pidżama party z Shay’em. - Stary, jeśli chcesz zmienić drużynę, witamy na pokładzie. - Mason uśmiechnął się. Ale możesz to zrobić w o wiele lepszy sposób niż zrobił to roztrzepany punk. Silas poczerwieniał jak burak, prychając. - Dawałem mu istotne informacje na temat naszej misji. Mason wzruszył ramionami. - Wszystko, co dzieje się w sypialni, jest bardzo istotne. - On nie jest zły. - Nev owinął ramieniem Masona. Silas otwierał i zamykał usta, ale żaden dźwięk z nich nie wyszedł. Ren ulitował się nad nim. - Opowiedział mi o tym, jak szczególny jesteś - powiedział, posyłając Shay’owi nieprzyjazny uśmiech. - Ze względu na twoją stuletnią prababcię Eirę, która doprowadziła do tego bałaganu, stając się kochanką demona. - Dzięki za przypomnienie mi - powiedział Shay. - Więc teraz już wiesz, dlaczego ty i Calla domyśliliście się, że macie podciąć mi gardło, zamiast pokroić tort na swoim ślubie. Szkoda, że tak się nie stało. Ren zesztywniał. - Nie jest mi przykro, że zrozumiałeś coś w Vail i żyjesz. Co do reszty… zobaczymy, jak to się potoczy, nie? Shay uśmiechnął się powoli. - Na pewno zobaczymy. - Wstrzymałam oddech, czekając na jego kontratak ze szczyptą o mojej wizycie w jego pokoju. Ale on tylko spojrzał na drugiego alfę. Na szczęście dla nas wszystkich, mózg Shay’a nie wydawał się być całkowicie opanowany przez jego męskie ego. - Nie przedstawiłem wszystkiej przedakcji, której potrzebowałeś. - Silas trochę już do siebie doszedł, kiedy przerobiono jego lekcje. - Warczałeś na mnie. 7

Marka notatników produkowana przez włoską firmę.

- Nazwałeś mnie paskudztwem. - Zęby Rena się wyostrzyły. - Czego się spodziewałeś? Pocałunku? Mason zakaszlał. - Mogłeś zrobić to lepiej. Silas zignorował go. - Ja po prostu przytoczyłem fakty. Strażnicy zostali stworzeni, naruszając prawa natury. Jesteś … Ręka Rena owinęła się wokół gardła Silasa, podnosząc go i dusząc jego słowa. Powiedz to jeszcze raz, a będzie ci bardzo przykro. Adne chwyciła Rena za ramię i odciągnęła go z dala od Skryby. - On nie miał nic złego na myśli. Ren uśmiechnął się do niej, puszczając Silasa. - Tylko się upewniam. Adne odwzajemniła jego uśmiech, śmiejąc się. - Wszyscy wiemy, że nie jesteś skłonny do żartów, wielki bracie, nie musisz tego udowadniać. - Ma szczęście, że przyszłaś mu na ratunek. - Ren położył rękę na jej ramię. - To już drugi raz. - Drugi? - zapytałam. - Zeszłej nocy i teraz - powiedział Ren. - Było późno - powiedziała Adne. - Usłyszałam wykład Silasa, kiedy przechodziłam obok pokoju Rena, pomyślałam, że powinnam tam wejść, zanim zrobi się nieładnie. - Już w przeszłości było brzydko - powiedział Ren. - Ale my jeszcze nie osiągnęliśmy gwałtowności. Twoje wyczucie czasu jest bez zarzutu. - Jestem taka niesamowita. - Adne się uśmiechnęła. - Poza tym, ty i ja mamy wiele do nadrobienia. Ren skierował uśmiech do Adne, bardziej słodki niż kiedykolwiek bym się po nim spodziewała. Connor również na nich patrzył. Wykręcony uśmiech, słodko-gorzki, pojawił się na jego ustach i wiedziałam, że Monroe chciałby być tutaj, aby zobaczyć swoje dzieci razem. - Co ten mól książkowy tutaj robi? - Connor przeniósł spojrzenie z Rena i Adne na Anikę. - Idę z wami. - Silas wsadził z powrotem swój notes i przyrządy do pisania do torby przewieszonej przez ramię. - Do diabła z tobą! Silas nadął swoją klatkę piersiową. - To są rozstrzygające dni. Nadchodzące wydarzenia muszą zostać opisane. Connor rzucił błagalne spojrzenie na Anikę. - Proszę powiedz mi, że to żart. - On ma rację, Connor. - Anika uśmiechnęła się blado. - To jest precedens. Skrybowie muszą być w głównych zespołach na misjach, które określamy jako ‘historyczne’. - Profesor może zrobić bałagan w naszej rozgrywce - wtrącił się Ethan.

Anika pokręciła głową. - Pomimo waszych osobistych przeczuć, Silas jest w pełni przeszkolony do operacji i walki, tak jak muszą być wszyscy Poszukiwacze. Idzie. - A zamiast tego nie można po prostu dać nam dyktafon, a my będziemy nagrywać naszą rozgrywkę dla potomności? - zapytał Connor. - Nie bądź śmieszny - powiedział Silas. - Nie możesz składać zdań, o wiele lepiej opisywać niuanse, które będą charakteryzować epokę Potomka. - Epokę? - Shay się roześmiał. - Teraz jestem epokowy? Silas spojrzał na niego. - Dobrze. - Connor odwrócił się od Aniki z powrotem w stronę Adne. - Po prostu nie stawaj nam na drodze. - Zespoły już ustawione? - zapytała Anika. - Prawie - odpowiedział Ren. - Sabine, mam nadzieję, że przejdziesz do drużyny wabika. Jej brwi uniosły się. - Ty ją prowadzisz? Kiwnął głową. Spojrzała na Ethana, który pokręcił głową. - Jadę do Tordis z Potomkiem. Sabine skrzyżowała ramiona na piersi, podnosząc brodę w kierunku Ethana. - Gdzie on idzie, ja idę. - Poszukiwacze? - Ren przekrzywił brodę, patrząc na nią uważnie. - Naprawdę? - Zadaj kolejne pytanie, a ugryzę cię w ucho, Ren. - Sabine uśmiechnęła się, odsłaniając błyszczące kły. Ethan milczał, ale zauważyłam, że kącik jego ust chciał się unieść do uśmiechu. Adne szturchnęła łokciem bok Rena, kiedy próbował ponownie wyrazić sprzeciw. Alfa spojrzał na siostrę. Kiedy ona pokręciła głową, wzruszył ramionami. - Jeśli to jest to, czego naprawdę chcesz - powiedział. - Zajmę twoje miejsce w zespole wabika - powiedział Nev, puszczając oko Sabine.Sabine może iść do Tordis i dotrzymać towarzystwa swojemu mężczyźnie. - Ugryź mnie - warknęła Sabine, przybliżając się do Ethana. Wyglądał jakby, nie wiedział, czy się śmiać, czy uciec. - Gdzie jest Bryn? - zapytałam, choć myślałam, że już znam odpowiedź. - Zostaje z Anselem - powiedział Mason. - Tess dostała pozwolenie popracować z nim dzisiaj. Bryn go nie opuści. Skinęłam głową, spodziewając się czegoś takiego. Wiedząc, że Bryn zostanie z Anselem, poczułam ulgę. Posiadanie mojej bety przy sobie w walce byłoby pomocne, ale jeszcze lepiej byłoby, mając nadzieję, że jej niezachwiane poświęcenie może wyciągnąć mojego brata z nienawiści do siebie.

- To jest najlepsze rozwiązanie - powiedziałam. - Będzie tam, gdzie przynależy. Moje oczy spotkały oczy Shay’a na krótką chwilę, a moje serce zamarło. Inny niż delikatny błysk w jego oczach o kolorze zielonego mchu, nie wyrażał nic więcej. Bez względu na to, jak głęboka miłość, pożądanie i zazdrość przebiegało między naszą trójką, tego poranka mieliśmy stawić czoło innej bitwie. - Dobrze, Nev - powiedział Ren. - Dlaczego nie przyszedłbyś spotkać się z zespołem? Wyruszamy za mniej więcej minutę. Nie zdarzyło ci się mówić po francusko, co? - To jest teraz wymagany język? - Nev roześmiał się, odchodząc. - Stary, należy wcześniej wspomnieć, że zgłosiłem się na ochotnika. Nasz mniejszy zespół podszedł do Aniki i innych Poszukiwaczy, czekających na rozkazy. - Kiedy będziesz gotowy, Pascal? - Anika wskazała na Przewodnika Tordis. Pascal skinął na jednego z członków jego zespołu, który wyjął czółenka zza pasa i zaczął tkać drzwi. - Skąd będziemy wiedzieć, kiedy Strażnicy podejmą przynętę? - zapytałam. - Pascal potrzebuje tylko pięciu minut - odpowiedziała Anika. Connor się roześmiał. - Jest dobry w robieniu widowiska. - Merci.8 - Pascal uśmiechnął się do niego. Anika podniosła rękę w pozdrowieniu, kiedy Pascal, Ren i ich zespół przeszli przez połyskujący portal. Z miejsca, gdzie stałam, nie mogłam dostrzec więcej niż lśniącą biel i czysty błękit. Śnieg i niebo. Twardy guzek dławił mnie w gardle, kiedy Nev zmienił się, kłusując przez drzwi. Ren, nadal w ludzkiej postaci, odwrócił się do nas. Złapał moje spojrzenie i uśmiechnął się, a potem grafitowy wilk popędził do drużyny. Chwilę później drzwi zniknęły. - Co teraz? zapytałam. Moje ręce zacisnęły się w pięści. Mieli walczyć, a mnie tam nie było. Skóra mnie uwierała. Chciałam być wilkiem w walce. To było to, kim byłam. Kim zawsze byłam. - Poczekamy - powiedziała Anika, posyłając mi życzliwy uśmiech. Spotkałam jej oczy, zdając sobie sprawę, że jako Strzała wydawała rozkazy, ale rzadko dołączała do walki. Stalowy błysk w jej tęczówkach powiedział mi, że nienawidzi, gdy ją coś omija, tak samo jak ja. W pokoju nie było zegara, ale wydawało się, że mój puls odhaczał każdą minutę, która już odeszła. Anika, która kroczyła w tę i z powrotem po pokoju, nagle się zatrzymała. - Teraz, Adne. Adne już zaczęła się poruszać, natychmiast zatracając się w skomplikowanym tańcu jej tkania. Wielobarwne, migoczące pasma światła wypływały z jej czółenek, skręcając się, splatając w warkocz, powoli tworząc wzór, który będzie naszym portalem. 8

[franc.] - Dziękuję.

Portalem do czego? Tordis czekał. Jeśli nam się uda, Shay będzie miał pierwszy miecz Krzyża Żywiołów. Pamiętając ohydne stworzenie Logana, którego czekało na nas we wnętrzach Haldis, zadrżałam. Co ukrywa się w Tordis? - Okej. - Adne oddychała ciężko. Gdy Connor objął ją ramieniem, oparła się o niego. - Wszystko w porządku? - zapytał. Skinęła głową. - Wystarczy upewnić się, że mieliśmy rację. Ethan ruszył w kierunku drzwi. Sabine, w postaci wilka, trzymała się blisko jego pięt. Skinął głową do Aniki przed przejściem przez portal. Wyjrzałam przez przejście. Przez jego migotanie mogłam zobaczyć niemal oślepiającą biel śniegu, czasami skażoną przebijającymi się poszarpanymi skałami. Lekki dotyk na plecach sprawił, że podskoczyłam. - Przepraszam. - Shay uśmiechnął się do mnie. - Gotowa? - Tak - powiedziałam, rzucając do niego przekorny uśmiech. - Denerwujesz się? - Nie. - Obniżył ramiona. - Jestem Wybrańcem, pamiętasz? Roześmiałam się, kiedy odwrócił się, aby pokazać mi przywiązane do niego czekany. - Na szczęście - powiedział. - Ponieważ kierujemy się na kolejną górę. - Miejmy nadzieję, że mamy więcej niż szczęście, na które zapracowaliśmy. - Connor roześmiał się, mijając nas i wchodząc do portalu. Rzucił zdegustowane spojrzenie na Silasa, który wyciągnął swoje Moleskine i już bazgrał notatki. - Nie mówcie nic żenującego, dzieciaki, ponieważ wszystko zostanie najwyraźniej zapisane. Adne tupnęła nogą. - Czy moglibyście się pospieszyć, proszę? Druga drużyna prawdopodobnie doceni nas, jeśli zrobimy to najszybciej, jak to możliwe. - Tak jest! - Shay się uśmiechnął. Wziął mnie za rękę, ściskając moje palce, przed odwróceniem się i pójściem za Connorem. Zamiast go puścić, przyciągnęłam go do siebie i unosząc się na palcach, by złożyć delikatny pocałunek na jego ustach. - Nie potrzebujesz szczęścia - powiedziałam. - Ale cieszę się, że wziąłeś czekany. Oddał mi dłuższy pocałunek, aż Connor gwizdnął. Shay pokręcił głową, pozwalając mi odejść, a następnie podążył za Poszukiwaczem przez portal. Ciepło uścisku Shay’a zostało zastąpione zimnym dotykiem. Spojrzałam w dół, by zobaczyć Masona, wilka, wpatrującego się we mnie. Zmieniłam formę i powitałam jego głos w mojej głowie. Za przywódcą. Panie przodem. Nie jestem panią, a ty tego nie zapomniałeś. Uszczypnęłam go w ramię. Racja. Mason wywiesił język. Nie sądzę, że porządne panie dałyby się tak całować.

Zamknij się, Mason. Tylko mi powiedz. Zaskowyczał, machając ogonem. Czy pozwoliłabyś kochasiowi zbliżyć się do ciebie, jeśli Ren nadal byłby w pokoju? Powiedziałam, zamknij się. Ja tylko muszę wiedzieć, jakiego rodzaju szanse mam, będąc z Nevem. Warknął, gdy ugryzłam go w bok, poganiając go w kierunku błyszczących drzwi. Kiedy uderzyłam w ziemię, będąc po drugiej stronie portalu, dwie myśli piszczały w mojej głowie. Że powietrze wdzierające się do moich płuc było najzimniejsze i najświeższe, jakim kiedykolwiek oddychałam. Łyknęłam lodowate powietrze. Jak wysoko byliśmy? Rozglądając się dookoła, dostałam odpowiedź. Ziemia opadała obok od moich stóp pod kątem, który wydawał się być niemożliwy. Gdybym zrobiła jedne krok dalej, byłam pewna, że nie zatrzymałabym się aż do podnóża góry. Jeśli odwróciłabym się w drugą stronę, mogłabym zobaczyć w oddali błękitne niebo, częściowo zasłonięte przez dryfujące chmury. Chmury na wysokości moich oczu. Shay odwracał się powoli, uważając, aby ostrożnie stawiać kroki. - Gdzie jesteśmy? - Na wysokości czternastu tysięcy siedmiuset pięćdziesięciu metrów - wyrecytował Silas. - Szerokość siedem stopni, długość czterdzieści sześć. - W Alpach Szwajcarskich - Adne zinterpretowała to na swój sposób, zamykając portal. - Niedaleko od Mürren. Wskazała jednym z wrzecion na urwistą, obsydianową skałę kilka metrów przed nami. - To jest przejście do Tordis. Shay patrzył na czarną ścianę i wyraził myśl, która kształtowała się w mojej głowie. Ale tam nie ma wejścia. - Jest - powiedziała Adne, wsuwając ostry szpikulec z powrotem za szlufkę u jej paska. - Po prostu trudno je zobaczyć. Ethan już zmierzał w kierunku ciemnej połaci. Kiedy tam dotarł, wyciągnął ręce przed siebie i szedł bokiem, jednocześnie przesuwając rękami wzdłuż ściany. Zatrzymał się, jęknął cicho i zniknął. Sabine jęknęła, ruszając w stronę ściany. Pokręciła nosem na krawędź i zaczęła drapać szorstki, czarny kamień. Nagle pojawiła się ręka, sięgająca po nią. Krzyknęła, upadając do tyłu. Skoczyłam naprzód, przerażona, że Sabine rozpoczęła długi, niekończący się spadek w dół zbocza. Moja szczęka zacisnęła się na futrze jej szyi, kiedy odchyliłam się, ryjąc łapami w śniegu. Puść mnie, Calla. Warknęła. Dopiero, kiedy prawo grawitacji nie będzie działać przeciwko nam. Odwarknęłam.

Dotarł do nas głos Masona. Przestań z nią walczyć, Sabine. Nie chcesz chyba spaść z tego urwiska. Nie byłabyś atrakcyjnym naleśnikiem. Warknęła, ale przestała walczyć. Dzięki, Mason. Trzymałam ją mocno, prawdopodobnie moje zęby wczepiły się w jej kryzę trochę bardziej niż potrzebowałam, ale ona prawie zabrałaby nas na niechciany skok spadochronowy. Byłam wkurzona. Kiedy upewniłam się, że stoimy prosto, wypuściłam ją. Rzuciła mi złośliwe spojrzenie, przed odwróceniem się w stronę skalnej ściany. Głowa Ethana, która wyglądała jakby była oderwana i unosząca się na czarnej powierzchni, pojawiła się, gdy wyciągnął rękę. - Przepraszam, chciałem tylko wskazać drogę. Sabine i ja ruszyłyśmy w kierunku bezcielesnej głowy Ethana. Przeszukując skalną ścianę, nie mogłam zobaczyć, gdzie ukryła się reszta jego ciała. Dopiero, kiedy znalazłyśmy obok niego, zobaczyłam go całego. Koślawy otwór, coś, jak pęknięcie maskujące górę. Poza Ethanem zalegała tylko ciemność. Chciałam zaskowytać, ale zagłuszyło to warczenie. Shay był tuż za mną. - Jak zachęcająco. Ethan odwrócił się i skinął do nas. - Chodźmy. Wrzask, pełen bólu i wściekłości, przyciągnął mnie bliżej. Wychylając się na stromym zboczu, ubijając śnieg i lód podczas czuwania niedźwiedzia, obudziliśmy go. Ale był większy niż jakikolwiek niedźwiedź, którego miałam okazję widzieć. Jego popręg był dwukrotnie większy niż niedźwiedź, który zaatakował Shay’a w pobliżu Haldis. Ten stwór wyglądał jak coś jeszcze z epoki lodowcowej. - Ethan! - krzyknął Connor. - Wygląda na to, że jeden przedarł się przez drugi zespół. Kusza Ethana pojawiła się w szczelinie skały przed resztą jego ciała. Zanim pojawił się w pełni, już strzelił. Sabine, Mason i ja pogoniliśmy za latającymi bełtami. Nasz biegnący w dół atak, wspomagany siłą grawitacji, był prawie zbyt szybki. Nie mieliśmy nad sobą żadnej kontroli, kiedy uderzyliśmy w niedźwiedzia, który zaliczył pierwszego strike’a. Gdy dotarliśmy bliżej, poczułam miedź i sól. Niedźwiedź był już ranny. Uciekł od grupy uderzeniowej. Rzuciłam do moich kolegów z drużyny. Spróbujcie znaleźć ranę. Rozumiem, szefie. Mason skoczył w powietrze. Upadł na grzbiet niedźwiedzia, wbijając zęby w jego ramię, by nie upaść obok. Podobnie jak Mason poszybował w górę, Sabine zanurkowała nisko. Przycisnęła kończyny do swojego ciała, płaszcząc się do nachylenia, więc wsunęła się pod niedźwiedzia. Kiedy był bezpośrednio nad nią, zaatakowała. Jej pysk zacisnął się nad podbrzuszu niedźwiedzia.

Niedźwiedź ryknął powoli. Kręcił się dookoła, próbując zrzucić wilki. Kiedy się poruszył, zobaczyłam jego ranę w boku. Skoczyłam, wbijając się tak mocno, jak mogłam w krwawiącą ranę. Wgryzłam się, aż moje zęby napotkały kość. Niedźwiedź podniósł się na tylnych łapach, rycząc ze wściekłości. Mason i ja polecieliśmy, nasze ciała upadły na zaśnieżony stok. Ale desperacja niedźwiedzia, by pozbyć się naszych wbijających zębów, wytrąciła bestię z równowagi. Pochylił się do tyłu. Sabine, wciąż trzymając się jego brzucha, wylądowała na wierzchu niedźwiedzia, który już leżał na plecach. Nie marnując czasu, rzuciła się na niedźwiedzia, rozrywając jego brzuch. Niedźwiedź zamachnął się na nią, ale ona zeskoczyła mu z drogi. Usiłował się przekręcić, ale atak Sabine zakończył się jego śmiercią. Krew rozlała się po lodzie, tworząc bordową rzekę, która płynęła krawędzią urwiska. Niedźwiedź zaryczał po raz ostatni. Więcej? Mason podniósł pysk do wiatru. Mogę powiedzieć, że nie. Zwróciłam się do Sabine. Dobra robota. Pociągnęła nosem. Nieważne. Pobiegliśmy z powrotem do zbocza. - Sprzątnęliście go? - zapytał Ethan. Zmieniłam postać. - Był tylko jeden. - Dobrze. - Powiesił kuszę przez ramię. - Mimo to nie dziwię się. Zespół Pascala nie jest niedbały. Będzie wściekły, że nawet jeden im uciekł. - Mogli pomyśleć, że nie ujdzie daleko - powiedziałam. - Niedźwiedź był już ranny. Sabine tylko dokończyła robotę. - Była niezawodna - powiedział Connor, pochylając się i szepcząc głośno do Ethana. Hej, stary, twoja dziewczyna jest trochę przerażająca. Ethan spojrzał na niego, a Sabine warknęła. Connor wskazał na jej obnażone zęby. - Zobacz. Spójrz na to. - Prosisz, żeby cię pogryzła - powiedziała Adne, chwytając za tył jego pokrowca i odciągając z zasięgu Sabine. - Kontynuujmy. Ethan roześmiał się i wślizgnął z powrotem do jaskini. Sabine podążyła za Poszukiwaczem, a Mason zajął pozycję u jej boku. Trzymałam się kilka stóp od niej, mogłam poczuć Shay’a idącego za mną. Spojrzałam nad ramieniem, by zobaczyć Connora, Silasa i Adne z tyłu naszej grupy. Ciemność świeciła czerwienią, gdy Ethan podpalił racę, ściany grzejące się szkarłatnym światłem wyglądały tak, jakby skały zaczęły krwawić. Tunel był wąski. Wciskaliśmy się naszą drogą przez korytarz ledwo szeroki, by zmieścił się Ethan. Wstrzymałam oddech, gdy chrząknął i przecisnął się do przodu. Musieliśmy przybrać ludzką postać, aby wcisnąć się bokiem między chropowate ściany jaskini.

Ciągłe szumienie wiatru poruszało się przez pieczarę, smutno i niepokojąco. Raca Ethana wypaliła się, ale zamiast pogrążyć się w ciemności, korytarz został oświetlony. Nie był już czerwony, ściany nabrały miękkiego, opalizującego odcień. Usłyszałam, jak Ethan złapał oddech. Spojrzał na nas przez ramię. - Nie jesteśmy sami. - Strażnicy? - zapytał Connor. Ethan kiwnął głową. - Troje. Nadal ludzie. Podeszłam do niego, obserwując światło. Tunel rozwarł się, ukazując zaśnieżone wgłębienie, prawie idealny okrąg wydrążony w górze. Przestrzeń ukryto przed zewnętrznym światem, dostępnym wyłącznie przez wąski przesmyk, ukryty przed nami. Z innej strony, otwarta przestrzeń ogromnej, zlodowaciałej ściany ukrywała zbocze góry. Światło słoneczne odbijało się od jej powierzchni, tworząc niezliczone odcienie niebieskiego blasku jak kamienie szlachetne. Jasne odbicie sprawiało, że niemożliwym było zobaczenie zarysu otworu w lodzie, ale wiedziałam, że Tordis leżał w tym lodowcu. Jednakże pomiędzy lodowcem a naszą ekipą w stronę nieba unosił się dym. Troje ludzi było stłoczonych wokół małego ogniska. Byli wyposażeni w pełen zimowy ubiór, wystarczająco odporny na nagłe, ostre zmiany pogody na górze. - Lepiej zaatakujmy, kiedy mamy przewagę w postaci niespodzianki - powiedział Connor. - Nie wydaje mi się - powiedział Ethan. - Założę się, że czekają na nas, aby się nam pokazać. Przeszukiwaliśmy ten teren w przeszłości i nie natknęliśmy się na Strażników poza pierwszym korytarzem. Ta grupa jest nowa. - Opiekunowie wzmacniają straże na miejscach - powiedział Shay. - Wiedzą, że próbujemy zdobyć części Krzyża Żywiołów. - Niewiele możemy teraz z tym zrobić, prawda? - powiedział Connor, wyciągając miecze. - Czekaj. Położyłam rękę na jego ramieniu. - Czekaj na co? - powiedział Connor. - Są Strażnikami - powiedziałam. - Podobnie jak my. - Tak jakby. - Ethan zmarszczył brwi. - Pozwólcie mi z nimi porozmawiać. - Zwariowałaś? - powiedział Ethan. Zdjął kuszę. - Nie - powiedział Shay. - Im więcej sojuszników, tym lepiej. Może niedźwiedzie także są niezadowolonymi pracownikami. Ethan rzucił mu miażdżące spojrzenie.

- Będziesz zaraz za mną - powiedziałam. - Cokolwiek pójdzie nie tak, zaatakujesz. Nic mi się nie stanie. Connor spojrzał na Ethana, który wzruszył ramionami. - Jest alfą. - Dobrze, Calla - powiedział Connor. - Jeśli uważasz, że warto spróbować, śmiało. Tylko pamiętaj, że niedźwiedzie są gderliwymi, upartymi zwierzętami. - I brzydko pachną - dodał Ethan. - Chcesz, żebym poszedł z tobą? -zapytał Mason. - Nie - powiedziałam. - Będę mniej groźna sama. - Powodzenia - powiedział Shay, gdy wsunęłam się w wąskie przejście na światło słoneczne. W chwili, gdy wyszłam na zewnątrz, trzech Strażników wstało, obserwując, jak podchodzę. Podniosłam rękę, machając i idąc stopniowo do przodu. Nie przesunęli się, odebrałam to jako znak nadziei. Charakterystyczny piżmowy zapach niedźwiedzia dotarł do mnie, zmarszczyłam nos. Ethan nie mylił się co do ich zapachu. Nieprzyjemny. Jeden ze Strażników zrobił krok do przodu, zdejmując kaptur od kurtki. Kobieta z ciemnymi oczami i splecionymi, miedzianymi włosami spojrzała na mnie. - Pourquoi vous êtes ici, le loup? Co ty tutaj robisz, wilczyco? Moje trzy i pół roku francuskiego bardzo mi się przydało. Wilk. Wiedziała, kim jestem. Ale nie było mowy, bym była w stanie odpowiedzieć jej po francusku. - Ja i moi przyjaciele szukamy czegoś - powiedziałam, mając nadzieję, że mówi po angielsku. Uśmiechnęła się. - Masz przyjaciół, którzy czegoś szukają. - Nawet jej mocno francuski akcent nie zamaskował złośliwego nacisku na słowo szukają. - Poszukiwacze są przyjaciółmi dla naszego gatunku. - Podchodziłam dalej do przodu. Pozostali dwaj Strażnicy zajęli pozycje blisko kobiety. - Nasi panowie wmawiali nam co innego, na naszą niekorzyść. - Są to ogólne twierdzenia kogoś, kto jest tylko dzieckiem - powiedziała. - Być może zmylono was ze względu na waszą młodzieńczość. - Dowiedziałam się jednej prawdy o wojnie - powiedziałam. - Walczymy po złej stronie. Roześmiała się, rzucając okiem na jej towarzyszy, którzy się uśmiechnęli. - Nie, petite loup , twoi przyjaciele są tylko bardziej zdesperowani, by was oszukać, ponieważ wiedzą, że przegrają bitwę. 9

9

[franc.] - mała wilczyco

Nie wiedziałam, czy zadrżałam z powodu podmuchu lodowatego wiatru, który we mnie uderzył, czy też z szorstkości w jej głosie. - Wilki mogą być głupcami. - Uniosła rękę, a ja obserwowałam, jak jej paznokcie wydłużają się w szpony. - Mais nous ne craignons pas la guerre.10 - W następnej chwili cień olbrzymiego zwierzęcia zasłonił mi słońce. Zatoczyłam się do tyłu. - Calla! - Usłyszałam krzyk Shay’a, gdy ogromna niedźwiedzica zamachnęła się na mnie, ale ja już toczyłam się po śniegu, zmieniając się w wilka, kiedy upadłam. Podrywając się na nogi, ona ryknęła, wyszarpując bełty wystające z jej ciemnego futra. Wściekłość niedźwiedzia wypełniła jej ogłuszające wycie. Bełty latały w powietrzu. Niedźwiedzica ignorowała je i zaatakowała mnie. Przygotowałam się na jej atak, zerkając na Masona i Sabine przemykających się, by napaść na innych Strażników. Błysk złoto-brązowego futra przykuł moją uwagę i wiedziałam, że nie jestem sama w walce. Shay uderzył w bok niedźwiedzicy, zanim do mnie dotarła. Cios całkowicie ja zaskoczył. Obróciła głowę, a ja rzuciłam się, zaciskając szczękę wokół jej szyi. Moje zęby przedarły się przez jej gęste ścięgna, ale nie mogłam ścisnąć ich wystarczająco mocno, by zniszczyć jej tchawicę. Stanęła na tylnych nogach. Nadal do niej przyczepiona, zamachnęłam się na jej szyję jak na szmacianą lalkę. Usłyszałam szczekanie Shay’a pode mną; niedźwiedzica stęknęła z bólu, a ja wiedziałam, że zaatakował ponownie. Kopiąc w górę nogami, oderwałam się z dala od niej, zwalniając mój chwyt i rzucając się w powietrze. Chociaż nie było to pełne wdzięku, udało mi się odwrócić i wylądować na nogach. Niedźwiedzica obficie krwawiła z rany, którą zostawiłam na jej szyi, i ugryzień Shay’a zadanych w bok. Był przy nim teraz Connor, władający mieczem w jednej ręce i krótkim szerokim ostrzem katara11 w drugiej. Kiedy Shay odwracał uwagę niedźwiedzicy, Connor podszedł bliżej. Z niewiarygodną prędkością przeciął ranę na jej szyi, poszerzając ją, a potem wbił katar w jej pierś. Niedźwiedzica zadrżała. Connor miał dość czasu, by wbić ją dalej i wyciągnąć, zanim niedźwiedzica upadła. - Chodźmy - powiedział Connor, idąc w kierunku innych. Dotarliśmy do Sabine, gdy skoczyła na bok, chroniąc się przed atakiem dwóch niedźwiedzi, jednego czarnego i jednego szaro-brązowego. Kosmaty, czarny niedźwiedź zaryczał, rzucając się martwy na ziemię. Bełt Ethana wystawał z jego lewego oka. Brązowy niedźwiedź zaatakował tym, co na co dzień wydawało się być zwykłym kijem, ale cios zrzucił Sabine z nóg. Ethan krzyknął, biegnąc w jej stronę. Niedźwiedź ryknął, wstrząsając wilkiem. Mason stał w miejscu pomiędzy niedźwiedziem a Sabine. Ostrza wirowały obok mnie i Shay’a. Ostry, stalowy miecz Connora zatonął w boku niedźwiedzia. Zaryczał, ale nie upadł. Connor zaklął. Rzuciłam się na tylne nogi niedźwiedzia, kłapnęłam zębami w jego ścięgna, ale chybiłam i upadłam na ziemię. Shay złapał w szczęki lewą piętę niedźwiedzia. Kopnął mocno, potrząsając Shay’em i pozostawiając go na ziemi obok mnie. 10 11

[franc.] - Ale nie boimy się wojny. broń

Nagle niedźwiedź się potknął, jego prawa noga wykręciła się pod dziwnym kątem. Srebbna lina została przeciągnięta przez jego ramię i wytrąciła go z równowagi. Chwilę zajęło mi rozpoznanie kolczastego bicza z łańcucha Adne. Silas miał ręce owinięte wokół jej talii. Razem ciągnęli za bicz, przeciągając niedźwiedzia na bok. Ryknął z bólu, uderzając na całej długości bicza. - Connor! - Kostki Adne były białe, gdy trzymała za drugi koniec bicza, a twarz Silasa - blada jak jej bezkrwawe ręce. Connor zanurkował do przodu i wyciągnął lewą rękę do tyłu. Kiedy niedźwiedź patrzył na Adne i Silasa, Connor uderzył ostrzem katara w ranę na jego szyi, wbijając stal w głąb gardła niedźwiedzia. Ryk bestii zaczął bulgotać; przestała się ruszać. Connor stęknął, wyciągając ostrze z gardła niedźwiedzia, czyszcząc je w śniegu. Trochę walki. - To tyle na temat sojuszy - powiedział Ethan. Sabine wróciła do ludzkiej postaci. Pomógł jej wstać, a ja obserwowałam jej twarz. - Czuję się dobrze - powiedział. - To nie moja pierwsza walka. - Niedźwiedź mocno cię uderzył. - Dotknął jej policzka. - Zniosę to. Uśmiechnął się. - Wolałbym nie. Nos Shay’a docisnął się do mojej szczęki. Wszystko w porządku? Tak. Trąciłam go ramieniem, jak wstawaliśmy. Dzięki za pomoc. To dla mnie przyjemność. Jego zielone oczy błyszczały psotnie. Szukałem zemsty dla tego typka niedźwiedzia przez pewien czas. Machałam ogonem, telepatycznie wysyłając mój śmiech. - Czas na główny element. - Connor stał obok nas. Spojrzał na Shay’a. - Wydaje mi się, że potrzebujesz z tym pomocy. Chyba koniec zabawy. Shay polizał moją szczękę, a ja zaśmiałam się ponownie. Zabawy? Oczywiście. Nie bawiłaś się dobrze? Nadal mnie obserwował, kiedy przeniósł się do ludzkiej postaci. oparłam brodę na jego dłoni, oblizując jego place. Walka z Shay’em po mojej stronie była czymś więcej niż zabawą. Była wszystkim.

Rozdział siódmy - Więc to jest Tordis - mruknął Shay, kiedy weszliśmy do świętego miejsca. Haldis zawsze był imponujący. Otwór podobny do żołądka był, jak ostrzeżenie, nigdy nie zapraszając do poszukiwań. Tordis zbytnio się nie różnił. Klaustrofobiczny, ciemny korytarz w górze utrzymywał w tajemnicy przed nami wyrzeźbiony srebrno-niebieski lodowy mur. Sekret ten mógł być najznakomitszym miejscem, jakie kiedykolwiek w życiu widziałam. Grota wypełniona lodem nie była po prostu piękna, ona zapierała dech w piersiach. Każda powierzchnia pokryta szronem chwytała światło, odbijając je z powrotem w przestrzeń. Tunel był jasny, pokryty siatką błyszczących promieni słonecznych, delikatnych jak koronka, ale o wiele bardziej urzekających. Tańcząca siatka światła była uszkodzona tylko jednym, małym, ciemnym otworem po drugiej stronie jaskini. Shay wskazał na pustą przestrzeń. - Wygląda na to, że to tam zmierzamy. - Skąd wiesz? - zapytał Ethan. - Haldis był w przedsionku głównej jaskini - powiedział Shay. - Zgaduję, że Tordis też. -W porządku - powiedział Connor, pomimo zmarszczonych brwi Ethana. - Chodźmy. Podniosłam pysk, otwierając szczęki, by pozwolić lodowatemu powietrzu prześlizgnąć się po moim języku. Nic. Brak niepokojących zapachów. Brak odpychających smaków, które mogą zawiadomić mnie o niebezpieczeństwie. Shay obserwował mnie. - Żadnych zmutowanych pająków, Cal? Warknęłam i zamachałam ogonem. Zmarszczył czoło. - Naprawdę? Jesteś pewna? Wydaje się okropnie kuszącą kryjówką Opiekunów. W głosie Sabine zabrzmiało podekscytowanie. Wiem. Spojrzałam na nią, a potem z powrotem na jaskinię. Ale nic nie czuję. Więc co teraz? Zapytał Mason, skrobiąc lód. Idziemy dalej. Pobiegłam do przodu. - Nie podoba mi się to - usłyszałam narzekanie Ethana. - Coś tutaj jest. Musi być. - Tak… - Connor wziął długi wdech. - Ale nie ma tu śladu żadnego czekającego stworzenia… Obróciłam głowę do tyłu, niecierpliwiąc się ich wahaniem. Chciałam wziąć Tordis i wynieść się stąd. Jeśli Opiekunowie nie zostawili czegoś obrzydliwego, aby zabezpieczyć to miejsce, było to moim najlepszym domysłem, to nasze przyjście tutaj wywołało pewnego rodzaju alarm i wkrótce będzie się tu roić od okropieństw. Podobnie jak wtedy, gdy ratowaliśmy moją sforę z lochów pod Edenem. Ale w Tordis, nie widziałam żadnych lochów. W Tordis, nie widziałam, ani nie czułam niczego, co zasygnalizowałoby, że nie byliśmy sami.

Oprócz niedźwiedzi nie dostrzegłam żadnych wartowników czy kamiennych gargulców ukrytych w szczelinach skały, czekających, by ostrzec swoich panów przed naszym wtargnięciem do świętego miejsca. Mimo tego, nie chciałam się ociągać - najlepszą strategią dla Shay’a było chwycić część Krzyża Żywiołów, ukrytego tutaj, a dla nas wrócić do Akademii najszybciej, jak to możliwe. Miałam zawarczeć na ociągających się towarzyszy, kiedy oczy Connora, krążące po tunelu, nagle się rozszerzyły. - Calla, zatrzymaj się! Moje warczenie stawało się skamleniem, jego ostrzeżenie nadeszło sekundę za późno. Moja przednia prawa łapa opadała na ziemię i spotkała- nic. Pode mną nie było już posadzki pokrytej lodem. Grawitacja i mój własny pęd naprzód pociągnęły mnie w pustą przestrzeń. Dziura, której nie zobaczyłam, nawet jak do nie spadałam. Rozpaczliwie skrobałam po lodzie tylnymi nogami, co okazało się bezużyteczne. Moje ciało spadało na niewidzialną skalną półkę. Zawyłam, ale mój krzyk przerażenia przerodził się w skowyczenie, kiedy ból promieniował w moich kończynach, rozchodząc się od ogona i pędząc w górę kręgosłupa. Wisiałam w powietrzu, kopiąc i warcząc. - Cholera, dziewczyno! - krzyknął Ethan. - Nie ruszaj się. Ostatecznie zarejestrowałam, że nie spadam. Ból wynikał z tego, że Ethan złapał mnie … za ogon. Moje serce waliło, a puls ogłuszał, rycząc w żyłach. Nawet jak Ethan wciągał mnie z powrotem, każda chwila agonii, kiedy szarpnął za futro i ścięgna, nadal nie widziałam, gdzie kończy się ziemia, a zaczyna dziura. A potem byłam z powrotem na półce. Runęłam pod ciężarem własnego ciała na oszronioną, kamienną podłogę jaskini. Ethan puścił mój ogon i padł na ziemię, opierając się na piętach, robiąc ogromny wydech. Wspięłam się w górę, kłapiąc na niego zębami. - Co jest? - Spojrzał na mnie. Zmieniając postać, odwzajemniłam jego dzikie spojrzenie. - To był mój ogon. - Cóż, przepraszam - powiedział Ethan. - Chyba powinienem był pozwolić ci spaść. Patrzyłam na niego; zawstydzony uśmiech w końcu zwyciężył nad moim upokorzeniem. Ethan pokręcił głową, śmiejąc się. - Dzięki. - Tak - powiedziałam, wiedząc, że powinnam zaoferować mu prawdziwe przeprosiny, ale tyłek nadal mnie bolał. - Myślę, że jestem ci dłużna. Connor rozejrzał się po jaskini, mrużąc oczy. - To było piękne zabicie bestii. - Co? - Zmarszczyłam brwi.

- Jaskinia. - Shay podążył za jego wzrokiem, kręcąc głową z frustracji. - To śmiertelna pułapka. Dlatego nie ma zmutowanego pająka. - Fascynujące. - Skrobanie ołówka Silasa po papierze roznosiło się echem po jaskini. Connor spojrzał na niego. - Wiesz, że poszłoby o wiele lepiej, gdybyś się nie odzywał. Silas zignorował go, przerywając wściekłe sporządzanie notatek. Przesunął się wolno bliżej niewidzialnej krawędzi dołu, starając się do niego zajrzeć. Imponujące. Ethan podpalił kolejną racę, rzucając ją w przestrzeń tam, gdzie wpadłam. Przez krótką chwilę mogłam ledwo dostrzec kształt przepaści. Idealny okrąg, prawdopodobnie cztery stopy średnicy. Raca spadała, spadała i spadała. Jej czerwony błysk w końcu zniknął, ale nie usłyszałam żadnego dźwięku, który świadczyłby o uderzeniu w jakąkolwiek powierzchnię. Tylko cisza, która zaległa mi w kościach, wprawiając w dreszcze. - O Boże - wyszeptałam, próbując pozbyć się wizji mojego spadania. Spojrzałam na Ethana, przełykając ciężko. A on tylko skinął głową. Zapalił kolejną racę, rzucając ją dziesięć stóp przed nami. Odbiła się raz od ziemi, a potem również zniknęła w innej niewidzialnej przepaści. - Cholera. Zrobił to ponownie. Tym razem rzucając racę dwadzieścia stóp od naszej grupy. Nie uderzyła o nic, znikając z pola widzenia niemal natychmiast. Mason jęknął. Razem z Sabine krążył wokół nerwowo, ocierając się o mnie futrem. - Fantastycznie - powiedział Connor, kucając. Odwrócił głowę do tyłu i do przodu. Jak mamy się przez to przedostać? - Jak myślisz, ile jest szczelin? - zapytał Shay. - Nie ma szans, aby się dowiedzieć - powiedział Connor. - Racami ciężko dostrzec otwory. Ta jaskinia została zbudowana, by oszukać oko. Nawet zmieniając oświetlenie, nie wiem, jak można dobrze je oznaczyć. - W następny wrzućmy Silasa - powiedział Connor. - Może nie są aż takie głębokie. - Hej! - Silas odsunął się od krawędzi. Shay klęknął obok Connora. - Przynieśliście liny, karabinki i haki, prawda? - W takiej sytuacji zaplanowaliśmy wspinaczkę - powiedział Connor. - Masz plan? Shay już wyciągał czekany zza pleców. - Będę musiał się wspinać, w porządku, ale na brzuchu. - Co masz na myśli? - zapytał Ethan, kiedy Shay podał mu czekan. - Jak często się wspinacie? - zapytał Shay. Zabrał linę od Connora i okręcił ją wokół swojego ciała.

- Kiedy musimy… - odpowiedział Connor, marszcząc czoło. Shay skrzywił się. - Tak właśnie myślałem. To znaczy, że jestem najbardziej doświadczony. Przymocuję linę. - Nie ma mowy - powiedział Ethan. - Może i masz największe doświadczenie, ale jesteś także cennym ładunkiem. Nie możemy ryzykować. Shay się uśmiechnął. Jego kły były ostre. - Ilu twoich, moich, przyjaciół chcesz stracić, ponieważ tutaj utknęliśmy? Ty albo Connor będziecie się z tego tłumaczyć przez wieki. Wiem, jak to zrobić. Będę szybki. Zaczęłam drżeć na myśl, że Shay będzie przeciskać się między szczelinami, a nikt z nas nie będzie tego widział. Zastanawiałam się też, czy zdawał sobie sprawę z tego, że zaliczył Rena do swoich przyjaciół. Connor, wzburzony, przejechał ręką po włosach. - Jak możesz być tego pewien? Nie wiemy, jak bardzo rozciąga się ta pułapka. - Widzisz, jak jaskinia zwęża się o około pięćdziesiąt stóp, prowadząc w prawo do korytarza z ukrytym Tordis? Shay wskazał na sam koniec błyszczącej przestrzeni. - Założyłbym się, że pułapka kończy się właśnie tam. Tordis jest po drugiej stronie w następnym korytarzu. - Nie wiesz tego - powiedział Connor. - Tak, wiem. - Shay spuścił wzrok, nagle cichnąc. - Czuję to. Connor parsknął. - Cóż, przynajmniej Moc jest z tobą. - Zamknij się - warknął Shay. - Zaczynajmy. Dajcie mi haki. Adne rzuciła mu plecak. - Nie powinniśmy narażać Potomka - powiedział Silas, zwracając się do Adne. - A co z otwarciem przejścia? - Gdzie? - powiedziała Adne, wskazując na niewidzialne, śmiertelne pułapki. - Nawet jeśli znaleźlibyśmy tam jakąś półkę, kto wie, jak szeroka by była? Ktoś mógłby przejść przez drzwi, bezpośrednio wchodząc w otwór. - I dlatego mam zamiar tam iść - powiedział Shay. - Muszę dostać się do luki po drugiej stronie komory. Jeśli układ jest taki sam jak Haldis, to właśnie to jest pułapka; dalej powinno być łatwo. - Jeśli spadniesz, zanim się tam dostaniesz… - zaczął Ethan. - Hak będzie mnie utrzymywać, a wy mnie wciągniecie - przerwał mu Shay, wbijając jeden z nich w podłogę tępą krawędzią czekana i zawiązując linę wokół niego. - Zrobię wzdłuż drogę, ustawię resztę haków i zabezpieczę linę po drugiej stronie. Potem zaczepicie linki zabezpieczające i szybko przedostaniecie się na druga stronę. Nikt nie spadnie. A jeśli tak, to spadniecie tylko kilka centymetrów w dół, zanim lina was złapie. - No nie wiem… - Connor spojrzał niepewnie.

Adne westchnęła, klękając, by pomóc Shay’owi ustawić pozostałe krzywki i karabinki. - To jest dobry plan, Shay. - Spotkała ostrzegawcze spojrzenie Connora. - Wiesz, że to jest dobry plan. I jedyny plan. Pascal liczy na nas, a my jesteśmy bardzo dobrze z czasem. Nie planowaliśmy do tego drugiej grupy Strażników. - Dobrze. - Connor wręczył Shay’owi kolejną linę. - Przywiąż też tą. Będziemy się jej trzymać, w przypadku, gdy hak puści. Shay posłał mu twarde spojrzenie. - Mój hak nie puści. Nie jestem kretynem. - Po prostu weź drugą linę - powiedział. Zarządzający nie zamachnął się na Connora, Shay zabezpieczył się drugą liną i przeniósł nogę z miejsca, gdzie zsunęłam się z krawędzi. Opadł na kolana. Chciałam powiedzieć mu, żeby był ostrożny, ale obawiałam się, że tylko podważyłabym jego pewność siebie. Pięćdziesiąt stóp nie brzmi jak duży dystans, ale patrząc na Shay’a czyniącego stały postęp przez jaskinię, zbliżałam się do granicy bólu. W jedne ręce miał czekana, czasami machając nim w dół i wbijając w ziemię przed sobą, cały czas posuwając się wolno do przodu. Umieszczał krzywki w regularnych odstępach, przekładając przez nie linę. Gdy przeszedł do jaskini, zaczęła kształtować się zygzakowata ścieżka. Nawet z liną przedstawiającą naszą drogę, szczeliny pozostały niemożliwe do zobaczenia. Gołym okiem wyglądało to tak, jakby obłąkany albo bardzo pijany wspinacz kreślił jego bzdury wzdłuż płaskiej powierzchni. Tylko wspomnienie podłogi znikającej pod moimi łapami przypomniało mi, że nie mogłam uwierzyć w to, co widziałam. Shay nagle zaklął, dźwięk rozchodził się przez pokrytą lodem komorę. Krzyknęłam. Shay spadał. A potem go nie było. Zamachnął się czekanem, wbijając go w bok szczeliny, nie zrobił tego wystarczająco szybko. Wisiał na jednym ramieniu, ale linki zabezpieczające już go wciągały, naprężając się. Jak przewidywał, opadł tylko na kilka centymetrów. Ale to nie zatrzymało mojego serca próbującego uwolnić się z klatki piersiowej. - Wszystko w porządku? - Pytanie Connora zostało zduszone. - Tak - krzyknął Shay. On również brzmiał nieco zdyszany. - W tej części będzie problem. Te dwa otwory są oddzielone od siebie tylko około trzema centymetrami. - Cholera - powiedziała Adne. - To jest węższe niż równoważnia. - I ja nie jestem gimnastykiem. - Śmiech Masona był napięty. Gdy Shay rozpoczął przeprawę, on i Sabine wrócili do ludzkiej postaci. Wilki miały dobry refleks, ale do wspinaczki musieliśmy być człowiekiem. Shay przymocował karabinek, zabezpieczając się po stronie szczeliny. - Zrobię tutaj uchwyty - krzyknął. - W tym miejscu będziemy musieli wspiąć się wzdłuż tego boku. - Wspiąć się? - Poczułam, jakby bawełna przemieszczała się w dół mojego gardła. Mknąc wzdłuż krawędzi dołów to jedna rzecz, ale dobrowolne spadanie w dół to już, co innego.

Mason pochylił się, trącając mnie łokciem. - To było cholernie sexy, widzisz, co on może zrobić ze swoimi ramionami? Myślę, że Shay już wygrał. Muszę dać Nevowi większe szanse. Warknęłam na mojego kumpla z paczki, ale Mason tylko się roześmiał. Dotrzymał słowa, Shay uderzał czekanem w ścianę, tworząc niewielkie pęknięcia w skale, gdzie można było umieść rękę lub nogę. Poruszał się do przodu, umieszczając kolejny hak, tworząc więcej uchwytów. Prawie dotarł do ciemnej luki w połyskującej, lodowej ścianie. Wreszcie znalazł się po drugiej stronie szczeliny, umieszczając karabinek i przesuwając swoje ciało na krawędź dołu. Siła jego nacisku popchnęła go do przodu do ukrytej przestrzeni. Następnie przekoziołkował poza zasięg wzroku. - Shay! - krzyknął Connor. - Wszystko w porządku? Wstrzymałam oddech, aż do chwili, gdy głowa Shay’a wynurzyła się z ciemności. - Jestem w tym dobry! - Był na czworaka, nie mogąc nawet klęknąć bez uderzenia głową w sufit tunelu. - Strop jest niski, ale wszyscy się tutaj zmieścimy. Po drugiej stronie jest światło. Jestem pewien, że znajdziemy rękojeść miecza tam, skąd to światło pochodzi. - Dobra robota! - zawołał Connor. Już mocował linę przy pasie Adne. - Przejdziesz pierwsza - powiedział do niej. - Jeśli coś wyskoczy na Potomka w tej małej jaskini, podczas gdy większość z nas nadal będzie przechodzić, masz go stamtąd zabrać. Kiwnęła głowa, przegryzając wargę. - Lina zabezpieczona - krzyknął Shay, machając i wskazując na ostatnią krzywkę, przyczepioną na odległej ścianie. - Zaczynajcie! Adne podniosła się sztywno, jakby zmuszała się do podejścia ku krawędzi pierwszej szczeliny. Nie winiłam jej. Nie chciałam iść pobliżu żadnej z nich. Silas wziął linę i przyczepił ją do siebie, kiedy Connor mu ją wyrwał. - Jesteś ostatni - powiedział. - Co? - Silas wytrzeszczył oczy. Connor uśmiechnął się, podając linę Sabine, która poszła po Adne. - To zdaje się być minutowym epizodem dreszczyku w twojej wspaniałej historii, prawda? Myślę, że nasze przejście zasługuje na to, byś opisał je jak najlepiej. Silas spojrzał na niego, oddalając się. Trzeba przyznać, że zaczął pisać od razu, choć nie mogłam się domyślić, czy opisuję jaskinię, czy składa skargę na Connora. Trzymałam się z dala od Silasa, nie, dlatego, że unikałam jego towarzystwa, ale oczywiście, dlatego że czekałam, aż będę musiała przejść. Adne była już po drugiej stronie, wciskając się obok Shay’a do wąskiego tunelu. Mój żołądek zacisnął się, kiedy patrzyłam na Sabine kołyszącą się w dół do szczeliny. Jej smukła postać wydawała się stworzona do wspinaczki, gdyż z łatwością znajdowała uchwyty Shay’a. Ethan był za nią, a po nim Mason. - Teraz ty. - Connor przypiął karabinek do mojego pasa i przeciągnął przez niego linkę zabezpieczającą.

Udało mi się kiwnąć głową. Słowa, a nawet myśli, nie pojawiały się, gdy poruszałam się, podążając za liną Shay’a. Nigdy tak naprawdę nie myślałam, że mam lęk wysokości, biorąc pod uwagę, że życie spędziłam w górach. W jakiś sposób było inaczej. Ziemia i skały tworzyły zbocza wokół Haldis. Nawet będąc pokryte śniegiem, były znajome. Ta jaskinia, ukryta na wysokości w Alpach, pełna lodu i światła, które tkało nikczemną, piękną sieć, łapiącą w swe sidła ofiarę, sprawiła, że moja krew zamarzła od powietrza, którym oddychałam. Podstępna jaskinia denerwowała mnie w sposób, którego nigdy nie doświadczyłam. Nie chciałam iść dalej w głąb. Chciałam się wydostać. Chwyciłam linę, chcąc zacząć przejście. Patrząc na drugą stronę jaskini, spotkałam oczy Shay’a. Czekał na mnie, unosząc się nad krawędzią luki. Podniósł rękę. Dostań się do Shay’a. Dostań się do Shay’a. Zmusiłam się do pozbycia się wszelkich myśli. Jedyną rzeczą, której chciałam bardziej niż uciec z tej śmiertelnej pułapki, było bycie z nim. Jeśli mogę dotrzeć do Shay’a, by to osiągnąć, zrobię to. Wiatr wpływający przez szczeliny wirował w jaskini, jego dźwięki odbijały się od ścian w milionach szeptów, mrucząc w moje uszy, ocierając się o nie i przycichając. Podciągnęłam się wzdłuż liny, próbując odciąć się od głosu wiatru, wiedząc, że to magia Opiekunów chce wykorzystać moje lęki i manipulować mną, bym popełniła błąd. - Już dobrze, Calla. - Głos Shay’a przedarł się przez szepty. - Prawie jesteś na miejscu. Ale prawie nie znaczyło, że dotarłam do końca szczeliny. Patrzyłam na to, co wydawało się być solidną, mieniącą się lodową powierzchnią. Wiedziałam tylko, że to nie ze względu na linę Shay’a, wskazującą drogę, moja lina nagle zanurzyła się znacznie niżej. - Rusz się! - Sabine była wciśnięta obok Shay’a w luce. Patrzyła na mnie prowokująco z punktu obserwacyjnego po drugiej stronie dołu. Zawrzał we mnie gniew, chwyciłam się liny, kołysząc się w dół do szczeliny. Moje stopy wspinały się po stromej powierzchni, na moment spanikowałam. Ale potem trafiłam stopą w jeden z uchwytów Shay’a i mogłam znowu oddychać. - Udało ci się! - Głos Shay’a był ciepły i zadowolony. - Jeszcze tylko kilka metrów. Przenosiłam się od uchwytu do uchwytu. Moje ramiona płonęły. Czułam się, jakby szczelina próbowała mnie wciągnąć, zasysając w zapomnienie. A następnie ręce Shay’a zamknęły się na moich przedramionach. Podniósł mnie nad krawędzią szczeliny w swoje ramiona. Wylądowałam w tunelu, przewracając go do tyłu. Jego twarz schowała się w moich włosach. - Hej. Naprawdę świetnie. Prawie go odepchnęłam, nie chcąc w żaden sposób okazać słabości i zawstydzenia, że tak łatwo można było wyczuć mój strach. Zamiast tego pozwoliłam sobie odwrócić twarz i go pocałować. Kiedy jego ramiona owinęły się wokół mojej talii, cały mój lęk ze wspinaczki wyblakł. - Dzięki. - Uśmiechnęłam się, postanawiając, że poczucie się lepiej, kiedy się o niego oparłam, było w porządku. Mimo wszystko, przechodzenie nad śmiertelnymi dołami i wysilanie się podczas wspinaczki, nie znajdowało się opisie pracy wilka.

Silas zakaszlał; kurczowo trzymał się krawędzi tunelu, czekając, aż ja i Shay zrobimy mu miejsce w tunelu - domyślam się, że Connor ustąpił mu pierwszeństwa. Shay pociągnął mnie dalej do wąskiej jaskini tam, gdzie zgromadzili się Sabine, Nev i Mason. Skryba przyglądał się nam. - Zastanawiałem się, czy skomentujesz pytanie: Do czego może zaprowadzić relacja pomiędzy Potomkiem i Strażniczką? Jeśli przetrwamy. Trzymał pióro w gotowości. Nie wiedziałam, co zaskoczyło mnie bardziej: pytanie czy to, że trzymał notes po niecałych pięciu sekundach od przejścia. Shay pokręcił głową, pozwalając mi odejść i odwracając się, by ruszyć dalej w dół do szukanego przez nas elementu. Uśmiechnęłam się powoli do Silasa, pozwalając, by moje kły odsłoniły się w przyćmionym świetle, które wślizgiwało się do tunelu z lodowej jaskini. - Silas! Nie wiedziałam, że prowadzisz teraz kolumnę plotek. - Adne przebiegła obok nas do końca liny, oferując swoją rękę Connorowi, który wyszedł ze szczeliny. - Myślałam, że opisujesz historię. Silas odwrócił się zaczerwieniony, ale nie odpowiedział. - W porządku? - zapytała Adne Connora. - Tak. Shay, który już kierował się do srebrnego błysku na końcu tunelu, odwrócił się i zawołał: - Skończmy to. Wymieniłam z Sabine i Masonem spojrzenia, a następnie trzy wilki pojawiły się przy piętach Shay’a. Drugi tunel był ciemny tak jak poprzedni, ale znacznie węższy. Ciągle sprawdzałam powietrze, ale tak jak za pierwszym razem, kiedy weszliśmy do jaskini, nic nie poczułam. Żadne potwory na nas nie czyhały. Byliśmy sami. Subtelny płomień zakwitał w jasnym świetle na końcu korytarza. Zamknęłam oczy, cicho wypowiadając życzenie, by nie natknąć się w następnym pokoju na śmiertelne pułapki. Shay podszedł do światła. Uśmiechnął się. Podążyliśmy za nim do pokoju, który był znany i nieznany. Przestrzeń była otwarta i dobrze oświetlona. W przeciwieństwie do Haldis, który wypełniony był ciepłymi barwami, ten pokój błyszczał chłodnym srebrem i mglistym niebieskim. Czułam się tak, jakbym już wcześniej widziała gdzieś te kolory. Ściany tej jaskini odzwierciedlały te w skrzydle Tordis w Podróżującej Akademii. - Och - słyszałam, jak Silas za mną oddycha. Wiedziałam, że patrzył na to, czego szukaliśmy. Była tu tak, jak była w Haldis. Kobieta, eteryczna, unosząca się na środku pokoju. Ale teraz znałam jej imię: Cian. Dawno zmarły przodek Shay’a. Wojownik, który podarował jej życie, akt poświęcenia, przekształcając ją w jedyną broń, która mogła nas teraz ocalić. Wyciągnęła ręce w kierunku Shay’a. Po raz kolejny zablokowano mnie, nie mogłam drgnąć, kiedy Shay dotarł do niej, błyskawicznie pokonując przestrzeń między nimi. W momencie gdy jego palce jej dotknęły, zniknęło światło i ogarnął nas mrok. Zapadła cisza.

Czekałam, wsłuchując się w bicie mojego serca. - Czy my umrzemy? - wyszeptał Mason, a ja wiedziałam, że zaklęcie nas uwolni. Nic nie mogłam na to poradzić. Zmieniając postać, roześmiałam się. - Nie. - To dobrze. -Mason też zaczął się śmiać. Światło powoli wracało do pokoju. Cian znikła, pozostawiając Shay’a samego na środku jaskini. Smukłe ostrze leżało płasko na dłoniach Shay’a. Silas potknął się, ruszając do przodu, jak człowiek złapany w religijną wizję. - Tordis. - Sięgnął w kierunku ostrza, przypominając sobie w ostatniej chwili i zabierając palce z powrotem. - Dobra robota, dzieciaku. - Ethan zachował dystans, ale przyglądał się ostrzu z podziwem. Sabine stała za nim w postaci człowieka, zauważyłam, że ich palce były ze sobą splecione. - Jest taki lekki - mruknął Shay. Connor parsknął. - Jak powietrze? Jęknął, gdy Adne kopnęła go w goleń. Podeszłam ostrożnie bliżej i spojrzałam na lśniący metal, choć nie wiedziałam, czy był tym, czego szukaliśmy. Powierzchnia ostrza migotała w ruchu wzburzonych, szybkich sztormowych chmur i niekończących się zawirowań wiatru. Szczęka Shay’a drgnęła. - Ryzykuję, zobaczymy, co się wydarzy.12 Chwycił płaskie ostrze Tordis między kciukiem a palcem wskazującym, unikając krawędzi ostrych jak brzytwa. Druga ręką wyciągnął z kieszeni płaszcza Haldis. Jego przedramiona drżały, gdy skierował tępy koniec ostrza w kierunku rękojeści. Nie było żadnego dźwięku, kiedy spotkały się przedmioty, ale włożywszy ostrze dalej, tam, gdzie dłoń Shay’a trzymała podstawę miecza, zabłysnęło światło. Bez ostrzeżenia, błysk eksplodował z czubka ostrza jak rozbłysk słoneczny, pędząc przez pokój, przewracając wszystkich, ale nie Shay’a. Ziemia pode mną zajęczała, a góra zadrżała. Potem zapadła cisza. Silas jęknął i podniósł się na nogi. - Mam nadzieję, że nie spowodowało to lawiny. Może właśnie zostaliśmy pochowani żywcem. - Ładne nastawienie - powiedział Mason. - Słyszeliśmy lawinę - powiedziała szybko Adne. - Niekoniecznie - powiedział Silas, oczy zajaśniały mu ze spekulacji. - Jesteśmy dość głęboko i nie rozpoznaję tej postaci skał. Kto wie, jakie dźwięki mogą pochłaniać, a jakie odbić? 12

Nie jest to dosłowne tłumaczenie. W oryginale brzmi: Here goes nothing., co mówi się, zanim zrobi się coś, co może się nie udać.

- Jesteś chory - odpowiedział Connor. - Czy ty to wiesz? - Ja po prostu zwracam uwagę… - Zamknij się Silas! - Adne pokręciła głową. - Nawet, jeśli ściana śniegu blokuje wejście do jaskini, mogę otworzyć tutaj przejście. Nie jesteśmy w pułapce. - Czy możemy przynajmniej sprawdzić? - zapytał Silas. Nie mogłam uwierzyć, że jego głos był taki zawiedziony. - Nie! - krzyknęli Mason i Connor. Wstałam na nogi i spojrzałam na Shay’a. Stał spokojnie na środku jaskini, z zamkniętymi oczami, obiema rękami trzymając rękojeść miecza. Broń była doskonałym przykładem kontrastów. Ciepły blask Haldis promieniował spomiędzy jego palców, podczas gdy ostrze lśniło chłodno i jasno, jak piorun uderzający z nieba w rękojeść miecza. To była głębokość ziemi zaślubiona z szerokością niebios. Shay jakby poczuł moje spojrzenie, jego powieki się otworzyły, posłał mi tajemniczy uśmiech. Wciągnął długi, powolny oddech. - Musimy zdobyć drugi miecz. Coś w jego glosie zatrzymało mi oddech - siła, odwaga i pragnienie, których nigdy wcześniej nie słyszałam. Część mnie stała, podziwiając go - Potomek znalazł źródło swojej mocy, - ale mniejszy, drobniejszy głos powiedział mi, że byłam także zazdrosna. Nie zazdrosna o jego moc, ale o ekscytację w jego słowach. Odnalazł siebie, swoje prawdziwe ja. Zeszłej nocy uwierzyłam Shay’owi, kiedy powiedział, że chce pozostać przy moim boku. Że będzie moim partnerem. Patrząc teraz na niego, poczułam między nami ogromny dystans - już nie wydawał się być Strażnikiem. Był tylko Potomkiem. Co to znaczyło dla mnie? Nigdy nie wątpiłam w miłość Shay’a, ale pytanie Silasa nie brzmiało już śmiesznie. Jaką przyszłość może mieć Potomek i Strażniczka alfa? Coś zimnego i pustego osiedlało się w moich kościach, aż pomyślałam, że być może to rozpacz. Traciłam Shay’a dla jego przeznaczenia? - Zdobyć drugi miecz? - Connor uśmiechnął się. - Dobrze, że jest plan. - Uskoczył z drogi, zanim Adne kopnęła go po raz drugi. - Mam nawet lepszy plan - powiedział Mason, owijając rękę wokół ramion Adne. Uniosła brwi. - Jaki? - Otworzysz jedno z tych swoich pięknych przejść i wydostaniesz nas z tego piekła.

Rozdział ósmy Kakofonia dźwięków zalała moje uszy, gdy przeszłam przez portal, co sprawiło, że zjeżyły mi się włosy. Czy była to panika? Strach? Powróciły do mnie wydarzenia z lodowej jaskini, zatraciłam się w myślach o Tordis, mieczu, Shay’u - tak, że prawie zapomniałam o drugiej drużynie, która była na innej misji. Jak wiele straciliśmy, żeby Shay mógł odnaleźć ostrze? Mój narastający strach pękł, gdy stało się jasne, że najgłośniejsze dźwięki hałasu były ochrypłym i niekontrolowanym śmiechem. Radosny hałas ucichł, gdy reszta mojej drużyny przeszła przez portal. Kiedy pojawił się Shay, pokój nagle pogrążył się w ciszy. Anika zrobiła krok do przodu. Shay się nie odzywał. Po prostu uniósł miecz; jego ostrze ożyło i usłyszałam wiatr, jakby uderzenie skrzydeł, budzące nadzieję - jasność była równoważona przez subtelny blask Haldis, ze stałego ciepła z samej ziemi. Sala ożyła ponownie. Tym razem wiwaty były ogłuszające. Tylko Anika milczała, jej rzęsy były mokre od łez. Poszukiwacze tłoczyli się obok Shay’a, patrząc na miecz, ale uważając, by go nie dotknąć. Obserwując jego nowo utworzoną świtę, rozkoszując się niemal namacalną mocą miecza, po raz kolejny poczułam stratę, żal zaciskający się niewidzialną ręką wokół mojej szyi. Stracę go. Odsunęłam się centymetr od nich, mając nadzieję, że uczucie minie. Connor wepchnął się w tłum i zaczął opowiadać podróż; z urywków załapałam, że zdawał się trochę upiększać nasze wyczyny. Moje podejrzenia potwierdziły się, gdy Silas odepchnął Connora, wymachując zeszytem, zaczynając swoją wersję wydarzeń. Connor zajął strategiczną pozycję, tuż za Skrybą, i zaczął stroić miny, wulgarnie naśladując Silasa w odpowiednich - a raczej, w nieodpowiednich - momentach. - Chcesz pogadać z naszymi chłopcami? - Mason złapał mnie za rękę, brodą wskazując na Neva i Rena, którzy rozmawiali z Pascalem. Spotkałam dokuczliwe spojrzenie Masona, zastanawiając się, co miał na myśli, mówiąc o naszych chłopcach. Nev był jego partnerem, spodziewał się, że Ren będzie moim? Zjeżyłam się na tą myśl i powstrzymałam się od warknięcia. - Oczywiście. Obejrzałam się do tyłu spodziewając się, że Sabine do nas dołączy. Ale ona trzymała się z dala, przy Ethanie. Ich głowy były blisko, ciała odwróciły się do siebie, usta poruszały się szybko, szepcąc. Hałas w pokoju ich nie obejmował, jakby byli tylko dwiema osobami stojącymi w Taktycznym Haldis. Nev i Ren uśmiechali się. Alfa oparł się o masywny, drewniany stół, wyglądając na zadowolonego z siebie, zresztą jak zawsze. Nev zajął miejsce na krześle, siadając na jego oparciu, a nogi stawiając na siedzeniu. Spojrzałam w tę i z powrotem między nimi, zdziwiona, ale to Mason był pierwszym, który zapytał.

- Co? Oczy Neva błyszczały. - Stary. Niedźwiedzie! Mason zmarszczył brwi. - Jesteś szczęśliwy z powodu niedźwiedzi? Ren napiął mięśnie. - Są stworzone do dobrej walki. - Oui13. - Pascal zaśmiał się, uderzając Rena w plecy. - Les loups ont été trop pour les ours.14 - Mais oui!15 - Nev chwycił ręce Masona, przyciągając go do uścisku. - Wilki skopały tyłek niedźwiedziom. Jak się mają rzeczy u was? Mason przybliżył policzek do Neva. - Bez strat. Mamy miecz. Nazwałbym to zwycięstwem. A ty? Ren uśmiechnął się; jego kły były ostre. - Jak on powiedział wcześniej? Stary. Niedźwiedzie! - Odwrócił się do Pascala. - Poza tym mieliśmy silny zespół, który nas wspierał. - Merci.16 - Pascal skrzyżował ręce na piersi, patrząc dziwnie na Rena. - Ale wykonaliście naszą robotę… łatwiej niż zwykle. - Jesteśmy z tego dumni - powiedział Nev. Pascal pochylił głowę. - Przykro mi to mówić, ale miałem wątpliwości. Nie tak dawno les loups17 były zaliczane do naszych wrogów. Ale stoczyliście dobrą wojnę. Nawet lepszą niż niedźwiedzie. - Nie nadążam - powiedział Mason. Nev szturchnął go łokciem. - Nic dziwnego, zawsze przepisywałeś moją pracę domową z francuskiego. Powiedział, że stoczyliśmy dobrą wojnę, lepszą niż te szwajcarskie niedźwiedzie. - Opiekunowie zawalili - powiedział Ren, wciąż mówiąc do Pascala. - Niedźwiedzie nie są dobrymi wojownikami. One są zbyt samotne. Możemy trzymać je z dala od równowagi, ponieważ zbyt chętnie spierają się ze sobą, zamiast pracować jako drużyna. - Dalej, sforo! - Nev zderzył się z pięścią Rena. - Myślę, że masz rację. - Pascal pogładził się po brodzie. - Często znajdujemy niedźwiedzie same. Rzadko poszukują oni jakichkolwiek towarzyszy. - Miejmy nadzieję, że Opiekunowie mają dla nas inne niedojdy w przyszłości powiedział Ren. - Zgadza się, Cal? Kiwnęłam głową, ale mój umysł dryfował. Będę uważnie obserwowała Pascala. Widząc sposób, w jaki patrzył na Rena. Te oceniające spojrzenie, niosące zażarty podziw. 13

[franc.] - Tak. [franc.] - Wilków było zbyt dużo w stosunku do niedźwiedzi. 15 [franc.] - Ależ tak. 16 [franc.] - Dzięki. 17 [franc.] - wilki 14

Kiedy Ren mówił, Pascal słuchał. Nie wiedziałam, czy dziwić się, czy też nie. Przekonywanie ludzi było jedną z mocnych stron Rena. Był on urodzonym przywódcą i miał tyle charyzmy, że można było w niej utonąć. Poczułam bolesne ukłucie w klatce piersiowej, kradnące mi oddech przez chwilę. Patrząc na Rena, widziałam samca alfa, który mógłby być mój, i dostrzegłam w nim to, jak może wyglądać nasza przyszłość. To, co wielki przywódca mógłby zrobić dla paczki Haldis, to siła, jaką dzielilibyśmy jako alfy. Zabrałam mu ją? Może nasza paczka zeszłaby się znowu - czy nasza przyszłość ociągała się, czekając aż do siebie wrócimy? Ostre szczypanie w piersi zostało zastąpione biciem serca. Jakby wyczuł moje spojrzenie, oczy Rena spotkały moje i nie mogłam oderwać wzroku, nie mogłam oddychać. To głos Aniki przerwał zaklęcie. Odwróciłam się, by ją zobaczyć, stojącą obok Shay’a. - Potomek! - Wzięła Shay’a za rękę, podnosząc ją wysoko. Shay uniósł miecz w drugiej ręce. Zabłysnął iskrami piorunów żyjącymi w ostrzu. Mój przyspieszający puls zamarzł, jak usłyszałam ryk aprobaty Poszukiwaczy dla ich nowego czempiona. Czy teraz należał do nich? Byłam głupia, myśląc, że Potomek może być partnerem Strażniczki. Spojrzałam na Rena, zastanawiając się, co sądzi o szybkim awansie Shay’a. Ale Ren nie patrzył na Shay’a czy na miecz. Jego oczy wciąż się we mnie wpatrywały. Wytrzymałam jego spojrzenie, zastanawiając się, o czym myślał, co czuł. Nagle posłał mi ten zniewalający uśmiech, moje kolana trochę się ugięły. Potem zmienił postać. Nadal patrzył na mnie ciemnymi oczami, grafitowy wilk podniósł głowę i zawył. Radosny, ekscytujący dźwięk wypełnił pokój. Moje serce podskoczyło - wycie było przeciwieństwem tego, co ostatnio słyszałam od Rena. W nocy, gdy zostawiłam go w lesie. W nocy, gdy biegłam obok Shay’a, porzucając moją unię z Renem. Tej nocy zawył i myślałam, że żal w tym dźwięku, rozerwie mnie na dwoje. Teraz w tym wyciu nie było cienia smutku czy zwątpienia. To był tylko alfa rozkoszujący się triumfem. Instynkt przejął nade mną kontrolę, zmieniłam się, podnosząc własny pysk, by dopasować się do jego ryku. Nasze głosy zjednoczyły się, wyśpiewując głośno zwycięstwo. Nev i Mason dołączyli do nas. Sabine zawahała się, patrząc. Nie zmieniła się, chociaż jej oczy zalśniły na dźwięk naszego chóru. Kątem oka ujrzałam Shay’a. Nadal wysoko trzymał miecz, ale piorun w ostrzu niósł ładunek wściekłości. Zwijające się chmury burzowe były gotowe do wybuchu. Tak jak Sabine nie zmienił formy, ale podszedł bardzo spokojnie. Jego wzrok przenosił się między mną i Renem, zmrużył oczy. Kiedy zmieniłam się z powrotem, uderzyłam we mnie fala zmęczenia, zabierając siłę z moich kończyn. Adrenalina z naszej misji się wyczerpała. Shay podchodził w moim kierunku, nie patrząc, wiedziałam, że Ren już się zmienił i stanął obok mnie. Dwójka alf znowu walczyła, nie przebierając w środkach. Obaj chcąc mnie. Jeden nienawidząc drugiego. Nie mogłam tego znieść. Nim którykolwiek z nich mógł zacząć mówić lub dotrzeć do mnie, odwróciłam się i rzuciłam do ucieczki z pokoju. Brzemię utrzymania pokoju między nimi było ponad moje nerwy. Dzisiaj byłam świadkiem, kiedy to moi dwaj niedoszli partnerzy odnaleźli swoje miejsce w tym nowym, dziwnym świecie, który odkryliśmy. Ren nadal pozostanie alfą, nawet

wśród jego dawnych wrogów. Poprowadzi ich, a oni będą za nim podążać. Shay był Potomkiem, którego Poszukiwacze szukali przez całe swoje życie, przelewając swoją krew. Obaj wiedzieli, gdzie należeli i czego chcieli. Uciekłam od życia, które zaplanowali dla mnie Opiekunowie, ale nawet tutaj byłam w potrzasku, nie mogąc wybrać własnego przeznaczenia. Biegłam przez korytarze, waląc nogami w marmurową posadzkę. Żałowałam, że nie byłam wilkiem, bo mogłabym biec szybciej, ale pomyślałam, że Poszukiwacze nie byli przyzwyczajeni do Strażników włóczących się ich korytarzami, oraz, że nie doceniliby białego wilka, biegnącego pełną parą przez Akademię. Biegłam tak szybko, jak mogłam na dwóch nogach, a nie na czterech, potrzebując znaleźć dwie osoby, którym ufałam najbardziej i mając nadzieję, że mają dla mnie kilka rozwiązań.

Podążałam za ich zapachem, aż znalazłam ich ukrytych w rogu podwórza. Tess klęczała na ziemi, jej kolana były brudne. Ansel przykucnął obok niej. Nie widziałam Bryn, ale byłam pewna, że była tuż przy nich. - Hej, Calla! - Uśmiechnęła się, kiedy zeskoczyła z gałęzi jabłoni, na której wcześniej się wylegiwała. - Uczestniczysz w przesłuchaniu do roli kota Cheshire18? - zapytałam, odwzajemniając jej uścisk. - Kota? - Zmarszczyła nos. - Fuj! Nigdy. - Dobrze wiedzieć, że nadal zachowujesz normy postępowania. - Więc już tu jesteś - powiedziała, cofając się, aby mi się przyjrzeć. - Wyglądasz na zdrową. Rozumiem, że misja zakończona sukcesem. Kiwnęłam głową. - Bez żadnych strat. - Żadnych? - Tess spojrzała na nas. - To imponujące. - Misie nie mogą równać się wilkom. Bryn parsknęła, kładąc ręce na biodrach. - Oczywiście, że nie. Każdy z nas zajmie się misiem, nie łamiąc nawet paznokci. Uśmiechnęłam się do niej. - A Shay? - zapytała Tess. - Ma miecz. - Tak. - Chciałam nie zadrżeć, kiedy o tym pomyślałam. - Ma. Jesteśmy w połowie drogi do w pełni działającego Potomka. Tess zachowała poważny wyraz twarzy. Skinęła głową, a potem odwróciła się do jej uprawy. Ansel wstał, wycierając brud z rąk. Udało mu się jednak rozmazać ciemną ziemię na czole, kiedy przeczesał włosy.

18

postać z „Alicji w Krainie Czarów”

- Hej, siostro. - Pochylił się do przodu i uścisnął mnie szybko, zanim schował ręce z powrotem do kieszeni, odwracając się. - Cześć, An. - W moim gardle natychmiast powstał guzek. - Co robisz? Starałam się zachować lekki głos, wiedząc, że nie będzie nic innego jak tylko współczujący. A współczucie było ostatnią rzeczą, której potrzebował. - Nauka o ziołach - powiedział, wskazując na kosz. Rośliny szczyciły się różnymi kształtami liści w niezliczonych odcieniach zielonego, były starannie posortowane i związane w pęczki, wypełniając tkane pojemniki. - Zioła? - Dla Eliksirów - odpowiedział. Kiedy zmarszczyłam brwi, on kontynuował, - To dla uzdrowicieli, którzy pracują w Sanktuarium Eydis. - Zbieramy także zioła dla alchemików do Apteki Pyralis - dodała Tess. Trzymała sekator, a ja skuliłam się, przypominając sobie, co zrobiłam nim z włosami. - Ale to zajmie kilka lekcji. Te zioła są podchwytliwe i trochę niebezpieczne. Ansel błysnął uśmiechem do Tess, a ja byłam zachwycona, widząc entuzjazm rozgrzewający jego możliwości. - Wezmę cokolwiek mi rzucisz. Powiedz tylko słowo. - Jeden krok po kolei. - Tess posłała mu uśmiech, zanim wstała, biorąc po jednym pełnym koszu w każdą rękę. - Może zrobiłbyś sobie przerwę, podczas gdy ja zaniosę to do Eydis? Prawdopodobnie chciałbyś usłyszeć całą historię Calli. - Pomożemy ci je zanieść, Tess - powiedziała Bryn. - Jest więcej koszy. - Nie martw się o to - odpowiedziała. - Przyniosę z powrotem trochę lemoniady. Cytryny były zbierane dziś rano, więc napój będzie niesamowity. - Brzmi świetnie! - Ansel uśmiechnął się, chlupocząc brudem. Bryn usiadła obok, przytulając się do niego. Nawet nie drgnął ani nie wyrywał się. Moje gardło ponownie zaczęło się ściskać, musiałam odwrócić wzrok, skupiając się na dojrzewających wiśniach, które zwisały z gałęzi pobliskiego drzewa. Ściśnięcie gardła ustąpiło nagłemu zwilżeniu moich ust. - Więc jak, spędzisz czas z cywilami, Cal? - zapytała Bryn, gdy rozciągnęłam się na ławce po drugiej stronie ścieżki, tam gdzie siedzieli. - Nie powinnaś spiskować nad obaleniem Opiekunów? - Chyba tak. - Położyłam się z powrotem, pozwalając śródziemnomorskiemu słońcu oblać moją skórę. - Chyba? - Coś w jej głosie sprawiło, że na nią spojrzałam. Niebieskie oczy Bryn były zwężone, dociekliwe. - Co się dzieje? Zacisnęłam zęby. - No cóż… to jest po prostu… ja… - Wykrztuś to z siebie - powiedziała. - Chciałam czegoś spróbować. Potrzebuję… - Boże, to jest takie trudne.

- Czego potrzebujesz? - Ansel patrzył się na mnie; martwiąc się, zmarszczył brwi. - Potrzebuję porozmawiać o moich uczuciach - wypaliłam w końcu, natychmiast poczułam krew pędzącą do policzków. Byłam pewna, że moja twarz przypominała gnieciony, czerwony welur pobliskich róż. Ansel i Bryn wybuchli śmiechem. - Dzięki - warknęłam. - Wasze wsparcie zostało należycie zauważone. - Przepraszam, Cal - powiedziała Bryn, uśmiechając się i wycierając łzy z policzka. To jest po prostu… Jesteś urocza. - Urocza?! - Pokazałam jej moje kły. - Potrzebuję pomocy! - Pomożemy ci. - Ansel wciąż się śmiał. - Ale to jest zabawne patrzeć, jak skręcasz się tylko, dlatego, że chcesz z nami porozmawiać. Rozmowa z przyjaciółmi jest tym, co robią ludzie, Calla. - To nie jest to, co robię ja - warknęłam. - Lubię radzić sobie sama. - Wiemy. - Bryn przestała się uśmiechać. - To znaczy, że coś naprawdę cię zdenerwowało. - Pewnie tak - powiedział Ansel. - Co jest? Ciepło znowu zalało moje policzki. Patrzyłam na brukowaną ścieżkę. - Och… och - powiedziała Bryn. Spojrzałam do góry, by zobaczyć, jak ona i Ansel wymieniają znaczące spojrzenie. - O Boże. - Schowałam twarz w dłoniach. Bryn pocałowała Ansela w policzek i podeszła do mnie. - Podsuń się. Muszę tutaj usiąść. Zrobiłam dla niej miejsce na ławce. - Chcesz babskiej rozmowy czy twój brat może zostać? - zapytała. - Zostaje - powiedziałam szybko. - Muszę usłyszeć, co myślicie. - O twoim życiu miłosnym? - drażnił się Ansel. - Wiesz, że ugryzienie cię… - zaczęłam i natychmiast pożałowałam moich słów. Jego oczy na chwilę się zachmurzyły, ale zmusił się do uśmiechu. - Po prostu założę ci kaganiec, jeśli zaczniesz zachowywać się jak wściekłe zwierzę. - Dość - przerwała Bryn. - Czas na powagę. Co masz na myśli? Kogo mam na myśli, byłoby lepszym pytaniem. - Nie wiem - powiedziałam. - Ja po prostu czuję się… zdezorientowana. - Czym? - Bryn zniżyła głos. - Spaniem z Shay’em? Uważasz, że to był błąd?

Zarumieniłam się, patrząc na Ansela. Znowu uśmiechał się jak głupek. - Nie - powiedziałam. - Nie żałuję. Ale wiem, że to naprawdę zmieniło wszystko. Uśmiech zniknął z twarzy Ansela. - Mówisz, że chcesz być z Renem? - Czy kiedykolwiek chciałaś z nim być? - Bryn spojrzała na mnie, jakbym była jakimś okazem pod mikroskopem. Moja skóra stała się gorąca, niewygodna, nie sadzę, że to słońce tak ją ogrzało. - Nigdy zbyt dużo o tym nie myślałam - powiedziałam, odsuwając się od niej, próbując zrobić sobie miejsce do oddychania. - Po prostu zawsze zakładałam, że z nim będę. - Ale Shay… - powiedziała wolno Bryn. - Mówiłaś, że go kochasz. - Słowa Ansela brzmiały niemal jak oskarżenie. - Kocham. - Spotkałam jego wzrok, wiedząc, że zapłacił cenę za tą miłość. - Nie kłamałam, An. Kocham Shay’a. Chcę z nim być. - Więc w czym problem? Zacisnęłam palce na kamiennym brzegu ławki. - Nie wiem, czy on należy do mnie. Kiedy powiedziałam to na głos, moje serce wydało nieprzyjemny łomot, jakby kamień spadł do mojej klatki piersiowej. - Nie rozumiem - powiedziała Bryn. - On cię kocha. To oczywiste. - Wiem - powiedziałam. - Ale jest Potomkiem. Wydaje mi się… Myślę, że to może go zmienić. Bryn przechyliła głowę. - Zmienił się? Po tym, jak dostał miecz? Skinęłam głową. Między nami zapadła niezręczna cisza, przerywana tylko dźwiękiem śpiewu ptaków, ćwierkających nad naszymi głowami, i szelestem liści na wietrze. - Nigdy o tym nie myślałem - powiedział wreszcie Ansel. Bryn nie mogła spojrzeć mi w oczy. - Ja też nie. Przegryzłam wargę, biorąc długi, powolny oddech. - Więc co mam zrobić? - Nadal chcesz Rena? Przed odpowiedzeniem przez minutę słuchałam bicia swojego serca. - Tak. - To jest jeden, gorący bałagan, Cal. - Ansel uśmiechnął się do mnie. Prawie rzuciłam się na niego, zanim zdałam sobie sprawę, że próbował rozjaśnić nastrój. - Mówisz jak Mason - powiedziałam, usiłując się słabo uśmiechnąć. - Cóż, jest moim najlepszym przyjacielem - powiedział Ansel. Bryn wzięła mnie za rękę. - Calla, Ren jest alfą, ale Shay też nim jest. To ma sens, że chcesz mieć przy sobie ich obu. Ty i Ren macie wiele wspólnego, to sprawia, że jest jeszcze trudniej.

- Czy gdzieś tam jest odpowiedź? - Zmusiłam się do śmiechu, zaciskając palce. - Ona mówi, że nie ma odpowiedzi - powiedział Ansel, uśmiechając się, gdy Bryn posłała mu pocałunek. - Nie ma odpowiedzi? - Nie mogłam zrozumieć, dlaczego wyglądali na takich szczęśliwych. To było to, co oni uważali za pomoc? Wtedy przypomniałam sobie: oni wciąż pławili się w szczenięcej miłości. Dlaczego ja nie mogłam mieć takiej miłości? Okazało się, że „nie mogę zdecydować się, czy chcę rozerwać ci gardło czy cię pocałować” to tylko miłość. Fuj. - Na razie, nie ma odpowiedzi - kontynuował Ansel. - Shay i Ren cię kochają. Obaj mogą być twoimi partnerami.” - To nie znaczy, że jednocześnie mają być twoimi partnerami. - Bryn zachichotała. Nie sądzę, że oni są tak dziwni… Ale możesz ich do tego namówić. - Bryn! - Zepchnęłam ją z ławki. - Nieźle. - Ansel zwinął się ze śmiechu. - Nienawidzę was - powiedziałam wciąż upokorzona. - Nic dziwnego, że nie mówię o swoich uczuciach. - Nie nienawidzisz nas. - Bryn uśmiechnęła się. - Kochasz nas. A my kochamy ciebie. - Zawsze będziemy, Calla - powiedział Ansel. - Nie damy ci odpowiedzi, bo ty jesteś jedyną, która może rozwiązać ten problem. Musisz wybrać. - Chociaż starałabym się wstrzymać, dopóki nie skończy się wojna - powiedziała Bryn. - Jeśli Ren dopasuje się do Poszukiwaczy, nie możemy pozwolić sobie, by go stracić. A Shay - dobrze, jeśli odejdzie, zanim zacznie się wojna. - Wiem - powiedziałam. Domyśliłam się, że utknęłam w tym samym miejscu, w jakim byłam, gdy Shay pojawił się w moim życiu, złapana między dwoma miłościami, dwoma przeznaczeniami. I nie wygląda na to, że od tamtej chwili coś się poprawiło. - Ale będziemy tu dla ciebie - kontynuowała Bryn - Kochamy cię bez względu na to, jaką podejmiesz decyzję. - Dzięki - powiedziałam. - Ci faceci mogą być książętami na zawsze - powiedział Ansel. - Ale ty jesteś nasza i jedyna, Cal. Ty jesteś alfą. Tym razem nie mogłam się powstrzymać. Łzy popłynęły mi z kącików oczu. - Hej, patrz. - Ansel uśmiechnął się. - Ona naprawdę ma uczucia! - Zamknij się. - Roześmiałam się, wycierając smugi słonej wody z policzków. - I dzięki. - Nie ma sprawy. - Wstał. Nadal się uśmiechał, ale jego spojrzenie miało przewagę surowości. Zastanawiając się nad jego wyrazem twarzy, usłyszałam krzyk Tess.

- Kto jest spragniony? -Machnęła i zachęciła nas gestem, wskazując altankę z kutego żelaza. - To nie wygląda jak lemoniada - powiedziała Bryn. - To wygląda na piknik. - Tess szaleje. - Ansel pobiegł w kierunku obietnicy obiadu, opuszczając nas dla dobra jego żołądka. Bryn owinęła rękę wokół mojej talii. - On naprawdę ma się lepiej. Myślę, że będzie w porządku. - Dobrze - powiedziałam, opierając głowę na jej ramieniu. Po raz pierwszy od długiego czasu, moje serce się rozluźniło, mięśnie odprężyły. Nie wiedziałam, gdzie zaprowadzi mnie miłość, ale moja sfora zawsze będzie przy mnie. Bardziej niż cokolwiek innego, było to tym, co się liczyło.

CZĘŚĆ DRUGA WODA

Rozdział dziewiąty Plany zdobycia Eydis - wodnej rękojeści - były już w ruchu. Korytarze Wędrownej Akademii szumiały z ekscytacji. Nawet kawałki ścian zaczęły błyszczeć nieco jaśniej, jakby rozświetlone nadzieją po naszym skutecznym odzyskaniu pierwszego miecza. - Eydis jest na Półwyspie Jukatan.19 - Ren szedł obok mnie po obiedzie. Przygotowują nam inscenizację terenu z Przewodniczką Eydis - jej imię to Inez. Kryjówka jest w Tulum.20 Anika uważa, że wszyscy powinniśmy się dobrze wyspać przed następnym atakiem. Więc jedziemy jutro po południu. - Nie rano? - zapytałam. Pokręcił głową. - Mówiła coś o przypływach i odpływach, że nie będą w porządku. Nie bardzo rozumiem. - Sądzę, że stałeś się najważniejszym Strażnikiem dla Poszukiwaczy - powiedziałam. Dobra robota, alfo. - Dziękuję. - Uśmiechnął się, rzucając mi spojrzenie z ukosa. – To dobrze według ciebie? - Tym kimś właśnie jesteś - powiedziałam, starając się zachować naturalny głos. - Im więcej Poszukiwaczy nam zaufa, tym lepiej. - Zgadzam się. Minęło kilka godzin, odkąd przybyliśmy z powrotem, a ja już zauważyłam zmiany przepływające przez Akademię. Przed atakiem na Tordis, większość Poszukiwaczy patrzyła na mnie w najlepszym wypadku z ciekawością, w najgorszym z oburzeniem. Teraz te oburzenie stało się ciekawością, natomiast ciekawość wzrosła do jawnego podziwu. Kilku Poszukiwaczy zatrzymało się nawet na korytarzu, aby podziękować mi za przyłączenie się do nich. Byłam tym trochę przytłoczona. Ren zatrzymał się, a ja zmarszczyłam brwi, następnie zdałam sobie sprawę, że staliśmy przed moimi drzwiami. - To twoje - powiedział ściśniętym głosem. Zastanawiałam się, skąd wiedział, gdzie był mój pokój. Czyżby właśnie zauważył mój rozciągający się zapach w tym miejscu lub poświęcił trochę czasu na znalezienie pokoju? - Spać, co? - Uniknęłam jego wzroku. - Cóż, jestem wyczerpana, więc cieszę się z zaleceń Aniki. - Calla, muszę cię o coś zapytać. Moje serce zaczęło podchodzić mi do gardła. Zmusiłam się, by na niego spojrzeć. Tak? 19 20

Półwysep w Ameryce Środkowej, oblany wodami Morza Karaibskiego i Zatoki Meksykańskiej. Miejscowość w Meksyku, znajduje się nieopodal prekolumbijskiego miasta Majów.

Wpatrywał się we mnie. - Pozwól mi wejść21. - Co? - Udało mi się wykrztusić tylko to słowo. Wejść gdzie? Do pokoju? Przespać się ze mną? Moje ręce zaczęły się trząść. - Jutro - powiedział. - Misja Aniki ma tylko jeden zespół, powiedziała mi, że ty będziesz go prowadzić, ponieważ jesteś jedyną, której Shay ufa. - Och! - Zaśmiałam się, jak mój żołądek przestał się obracać. - Myślałam… - Co? - Spojrzał zdziwiony, kiedy się zawahałam. To była moja kolej, by na niego spojrzeć. - Muszę wiedzieć, czy mogę ci zaufać. Oparł się o drzwi. Nie mogłam powiedzieć czy zraniłam go, czy rozzłościłam. Lub to i to. - Nie ufasz mi. - Co do twojego nastawienia do Shay’a - dokończyłam. Zacisnął szczękę, ale nic nie powiedział. - Shay jest Potomkiem. - Mój głos był opanowany. – Jest główną częścią misji. Jeśli będzie miał kłopoty, muszę być pewna… Odsunął się od drzwi, patrząc na mnie. - Myślisz, że celowo pozwoliłbym, żeby stała mu się krzywda? Albo, że sam mógłbym go zranić? - Groziłeś mu wcześniej. - Ledwo mogłam powstrzymać się od krzyku. Kiedy doszło do Shay’a, wszystkie moje instynkty obronne kopały ze wściekłości. - Więcej razy, niż mogłabym zliczyć! - To, co innego, Calla. - Jego głos także był coraz głośniejszy, zyskując kilka spojrzeń Poszukiwaczy przechodzących korytarzem. - To dzieje się tutaj. To dotyczy nas. Na wojnie są inne zasady. Nigdy bym nie… Przestał mówić, zaciskając pięści, i wziął głęboki oddech. - Nigdy nie ryzykowałbym kogoś tak ważnego jak Potomek. - Wyrzucił z siebie. - Rozumiem, co jest stawką. Starałam się panować nad sobą, przełykając gorycz. Wiedziałam, że mówi prawdę. W porządku. Wierzę ci. Możesz dołączyć do drużyny. Pięści Rena nadal były zaciśnięte; żyły w przedramionach pulsowały. Wyciągnęłam rękę, ale się odsunął. - Nie. - Jego oczy nie spotkały moich. Poczułam się, jakby uderzył mnie w brzuch, a część mnie żałowała, że tego nie zrobił. Wolałabym walczyć z Renem niż patrzyć na porażkę wypisaną na jego twarzy.

21

Come – jedno z tłumaczeń to wejść, ale może też oznaczać dołączenie w wolnym tłumaczeniu

- Ren - szepnęłam. - Cieszę się, że chcesz dołączyć. Potrzebuję cię jutro. Odwrócił się, by na mnie spojrzeć, a ja dostrzegłam nagły błysk w ciemności jego oczu. - Tylko jutro? Przełknęłam ślinę, nie mogąc oderwać się od jego wzroku, ale nie byłam w stanie nic powiedzieć. Jeden kącik jego ust drgnął w krzywym uśmiechu. Wyciągnął rękę, kładąc palce pod moją szczękę, tak lekko, że ledwie czułam jego dotyk. - Dzięki, Lilio. - Jego palce przesunęły się po mojej brodzie, by spocząć na ustach. Drugą ręką złapał moją; zanim spojrzał na moje palce, zdałam sobie sprawę, że jego kciuk okrążał szafirowy pierścionek, który nosiłam. Pierścionek, który mi dał. - Dobranoc. Odwrócił się i ruszył korytarzem. Patrzyłam na niego, zanim zniknął mi z widoku, zastanawiając się, gdzie był jego pokój i udając, że wcale o tym nie myślę. Oparłam się o drzwi, przekręcając klamkę i pozwalając sobie wpaść do pokoju, zamiast do niego wejść. Te misje, praca nad przerobieniem świata, sprawiły, że czułam zmęczenie jak nigdy wcześniej. To nie był tylko wysiłek fizyczny, to masa emocji, które przyjęłam na siebie na tej drodze. A Shay przyjął na siebie największy ciężar ze wszystkich. Kiedy opadłam na łóżko, zastanawiałam się, czy u niego wszystko w porządku. Przez większość dnia był z Aniką i Silasem, przeglądając podania ludowe na temat Krzyża Żywiołów. Potem poszedł z Ethanem, Connorem i Adne na więcej praktyki bojowej. Miał teraz jeden z mieczy, a oni nie marnowali czasu na przyzwyczajanie go do nowej broni. Skończył? Czy był teraz w swoim pokoju jak ja, wpatrując się w nocne niebo, tak zachmurzone, że nie było widać żadnych gwiazd lub nawet odrobiny blasku księżyca? Część mnie chciała pójść do niego, by znaleźć się w jego pokoju, tak jak zeszłej nocy. Śpiąc z jego ciałem zwiniętym obok mnie, dając poczucie komfortu w przeciwieństwie do innych, a leżenie w łóżku bez niego wywołało ból głęboko wewnątrz mnie. Stoczyłam się z łóżka, robiąc kilka kroków w kierunku drzwi, przed zawarczeniem z frustracji i rzuceniem się z powrotem na materac. Skręcające się wokół mnie koce jak kokon, wykopałam na narzutę. Nie mogłam iść teraz do Shay’a, bez względu na to, jak magnetycznie mnie przyciągał. Nie szukał mnie, co kłuło bardziej, niż chciałam przyznać. Moje serce i umysł ciągle rywalizowały z powodu sprzecznych impulsów. Nie chciałam odszukiwać jednego z dwóch alf tylko po to, by następnego ranka wyślizgnąć się z jego łóżka. Ostatnia noc z Shay’em była egoistyczna, nie mogłam już więcej pozwalać sobie na takie zwyczaje. Zwłaszcza, że dzisiaj Ren udowodnił swoją wartość Poszukiwaczom. Nie kłamałam - potrzebowałam go jutro. Poza tym… Nie mogłam tam pójść. Jeszcze nie.

Nie pamiętam zasypiania, ale obudziłam się zaplątana w pościel, która pokazała mi, jak niespokojna była ta noc. Z zaczerwienionymi oczami, bardziej niż trochę nawiedzonymi, postanowiłam, że najlepszym rozwiązaniem będzie długi prysznic. Dodając możliwość omletu pełnego obfitości z ogrodu Poszukiwaczy, trochę się ożywiłam. Pomimo brnięcia z trudem do kąpieli, pomieszczenia były imponujące. Stałam pod szerokim strumieniem, który oblewał mnie ciepłą wodą, z ciśnieniem innym niż w wodospadzie. Używając solnego

peelingu, który wybrałam - jeden z wielu płynów i olejków w kryształowych pojemnikach ustawionych na smukłych, tekowych półkach przed prysznicem - czyściałam się, próbując zmyć senność. Zapach lawendy i mięty zawarty w peelingu pomógł mi; wśród słoików było wiele zapachów. Wszystko to niosło ze sobą świeżość kwiatów i ziół. Najwyraźniej dla ogrodów Akademii przewidziano nie tylko jedzenie i lecznicze kuracje dla Poszukiwaczy. Bryn musiała być tym uszczęśliwiona - zaskoczyło mnie, że nie brała kąpieli przez cały dzień. Wychodząc spod prysznica, owinęłam się ręcznikiem i ruszyłam z powrotem w stronę pokoju, gdzie były moje ubrania. Kiedy wyszłam z gęstej pary na otwartą przestrzeń między wanną i szatnią, zamarłam. Przez chwilę zastanawiałam się, czy śnię, ale woda kapiąca z moich włosów na ramiona i obojczyk, powiedziała mi, że nie. - Hej. - Serce podskoczyło mi do gardła. Ren stał przede mną bez koszulki. Skończył zawiązywać ręcznik nisko, wokół bioder, a stos ubrań leżał złożony na krześle obok niego. Spojrzał na drzwi do łazienki. - Czy ja… hm… to jest łazienka dla dziewcząt? Byłem tutaj wczoraj i nie widziałem… uch… - Tam są oddzielne szatnie. - Roześmiałam się pomimo zażenowania. - Wydaje mi się, że Poszukiwacze po prostu dzielą się prysznicem. - Jak u nich postępowo. - Ren się uśmiechnął. Jego spojrzenie powędrowało na moje śliskie od wody kończyny. - Wyglądasz czyściutko, Lilio. - Tak. - Posunęłam się wolno w kierunku garderoby. Niestety oznaczało to coraz bliżej Rena. Mogłam poczuć ciepło jego skóry, korzenny zapach jego potu mieszający się z nutą lawendowego olejku, wydobywającej się ode mnie. - Zejdę ci z drogi. - Możesz zostać. - Złapał mnie za ramię, przyciągając do siebie. Jego uśmiech był złośliwie wykrzywiony. - Umyjesz mi plecy. Wystarczająco długo unikałam patrzenia na przód Rena. Spotkanie jego wzroku nie ułatwiło sprawy. - Wiesz, że nie mogę. - A ja? - powiedział, przyciągając mnie bliżej. - Bo jestem pewien, że tego nie wiem. - Przestań. - Nie ufałam sobie. Było tam zbyt dużo pary wodnej unoszącej się z termalnych kąpielisk i zbyt mało tkaniny pokrywającej nasze ciała. Puścił mnie z westchnieniem. Diabelski uśmiech zniknął. - Nie winię cię za to, co zrobiłaś - powiedział, choć spuścił głowę, opierając ją o ścianę, patrząc na sufit, a nie na mnie. - Zasługuję na to. Po tym, co ci zrobiłem. - O czym ty mówisz? - zapytałam. - O wyborze jego… Nie winię cię. - Ja go nie wybrałam - powiedziałam, cofając się w kierunku drzwi przebieralni. Mówiłam wam. Nie dokonam wyboru, podczas gdy jesteśmy w stanie wojny. Spojrzał mi prosto w oczy, to było jak strzała w moją klatkę piersiową. - Nie to miałem na myśli.

Pomimo ciepła w pokoju, miałam gęsią skórkę. - Co masz na myśli? - Nie winię cię za wybranie go do bycia pierwszym. - Brzmiał bardziej smutno niż źle. Moje kończyny drżały. Nie odezwałam się, ale załapał moje pytające spojrzenie. - Sabine mi powiedziała. - Nie miała prawa… - Nie powinnaś być na nią wściekła - powiedział, śmiejąc się ponuro. - Ochrzaniła mnie. Powiedziała, że cię straciłem. Że jestem po prostu aroganckim kretynem i zasłużyłem na to, co mam. I nie włączało to ciebie. Oderwałam od niego wzrok. - To nie jest prawda o tobie. Ona była zdenerwowana od kiedy… - Cosette - powiedział. - Wiem. Po nakrzyczeniu na mnie skończyły się rozmowy. Załamała się tym. Nie mogę jej winić. Chciałbym, żeby Dax i Fey tutaj byli. - Gdyby nie było smutno, byłoby zabawnie - powiedziałam, opierając się o ścianę obok niego. - Jak to? - Fey i Dax byli najsilniejszymi wojownikami - powiedziałam. - Ale ostatecznie zbyt bardzo baliby się walczyć o siebie. Ren skinął głową. - Nie spałam z Shay’em, żeby zemścić się na tobie. - Mówiłam tak cicho, że nie wiedziałam, czy Ren mnie usłyszał. - Ja… on… Kiedy nie odpowiedział przez minutę, byłam pewna, że nie usłyszał. Ale potem odchrząknął. - Wiem, że coś do niego czujesz. To oczywiste - powiedział. - Ale serio nie dokonasz wyboru, dopóki nie skończy się wojna? - Ja… Tak. - Musiałam. Jeśli wybrałabym Rena albo Shay’a na mojego alfę, drugi wilk by odszedł. To było normalne. Jeden z nich wygrałby, drugi zostałby wygnany, nie tolerując podrzędnego stanowiska w paczce. Nie mogłam pozwolić, aby do tego doszło. Także moja krew ostudziła się nawet na myśl odejścia jednego z nich. - Więc muszę ci coś powiedzieć. - Nagle odwrócił do mnie twarz. Jego ramiona opadły na ścianie po jednej stronie moich, blokując mnie. - Nie. - Nie ufałam sobie, by być tak blisko niego. Już pomyliłam się z Shay’em, pozwalając się sobie poddać, kiedy obiecałam, że będę się trzymać z daleka. Gdybym to samo zrobiła z Renem, nie byłabym w stanie ze sobą żyć. Część mnie wiedziała, że chciałam, aby Ren mnie teraz dotknął, ponieważ zeszłą noc spędziłam samotnie, w niespokojnym półśnie,

mając nadzieję, że Shay zapuka delikatnie do moich drzwi. Ale nie zrobił tego. Ponadto Shay został wciągnięty do świata Poszukiwaczy, co więcej, odsunął się ode mnie. - Tylko posłuchaj, Calla. - Jego oczy nie pozwoliły mi odejść. - Czy pamiętasz, kiedy byliśmy w Edenie? Kiwnęłam głową, zbyt niepewna, by mówić. I nie wiem, czy byłabym w stanie usłyszeć własne słowa poprzez bicie mojego serca. Ta noc w Edenie była wieki temu; nie mogłam sobie wyobrazić, dlaczego Ren do niej teraz wraca. - Zapytałaś, czy czegokolwiek się boję - powiedział. - Pamiętam. - Przegryzłam dolną wargę zębami, kiedy wspomnienie do mnie wróciło. - Powiedziałeś, że tylko jednej rzeczy - Jednej rzeczy. - Pochylił się, by szepnąć mi do ucha. - Tylko jednej rzeczy, o którą zawsze będę się bał. Nadal się boję. Moje ciało zamarło przy ścianie, zablokowały mnie jego słowa. - Czego? Jego głos zadrżał. - Tego, że ty możesz nigdy mnie nie pokochać. Nie naprawdę. - Ren… - Moje ręce się trzęsły. - Nie mogłem nie zauważyć szeptów - powiedział. - Sposobu, w jaki czasem patrzył na mnie Bane. Sposobu, w jaki mój ojciec… to znaczy Emile… mówił o mojej matce. Ona umarła, ale on nadal jej nienawidził. To było oczywiste, nawet dla mnie, że gdy byli razem rządził nią, ale między nimi nie było żadnej miłości. Mój oddech stał się płytki. Nie wiedziałam, czy zniosę to, co słyszałam, ale nie mogłam się zmusić, by go powstrzymać. Jego usta dotknęły lekko mojego ucha. - Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, kiedy obiecaliśmy się sobie nawzajem, przysięgam, że nie chciałem zmuszać cię, byś mnie kochała, ale chciałem znaleźć sposób, by cię zdobyć. Coś we mnie pękło. - Jeśli chciałeś mnie zdobyć, to dlaczego spędziłeś całą szkołę średnią na randkach z innymi dziewczynami? W moim pytaniu było więcej złości niż przewidywałam. Całe to oczekiwanie, bycie niedostępną, niepodążanie za własnymi uczuciami, patrząc, jak Ren ugania się za dziewczynami. Nie cierpiałam tego. Sprawiło to, że jego wyznanie wydawało się nieuczciwe, a może nawet fałszywe. Oparł czoło na mojej skroni. - Myślałem, że jeśli zobaczysz, że inne dziewczyny mnie chcą, to wszystko się zmieni. Ale ja chciałem tylko ciebie. Miękkie warknięcie wzrosło w moim gardle. - Sabine miała rację. Jesteś kretynem. - Czy to coś pomoże, jeśli się z Toba zgodzę? - Uśmiechnął się, ale jego spojrzenie było twarde. Odwróciłam twarz z dala od niego, złość, nadzieja, pragnienie, to wszystko walczyło we mnie. - Mogłeś mi powiedzieć, co czułeś.

- Zamierzałem - powiedział. - Chciałem ci powiedzieć, kiedy dałem ci ten pierścionek… ale zdenerwowałem się. Spojrzałam na niego, zobaczyłam, że się rumieni, i wiedziałam, że wszystko, co powiedział, było prawdą. - Ja… - Słowa nie nadchodziły. Co jeszcze mogłam powiedzieć? - Wszystko, o co proszę, to równa szansa. A może nowy początek, ale potrzebowałem cię, by wiedzieć, skąd pochodzę - powiedział. - Wiem, że szanse są przeciwko mnie. Shay spadł nagle i zmienił twoje życie. Uratował cię.” - Ocaliłam go. I siebie. - Chodziło mi to, że on był bohaterem przez cały czas. Oczywiste, że go chciałaś. Ale mamy wspólną historię, naszą przeszłość. Nie wszystko było złe. - Wiem. - Nie możesz mi powiedzieć, że, kiedy byliśmy w domu, sami, część ciebie nie chciała zostać. Owinęłam się mocniej ręcznikiem, żeby go nie upuścić. Miał rację. Przynajmniej częściowo. Nadal mnie do niego ciągnęło - do jedynego, który, to oczywiste, był moim odpowiednikiem. Partnerem, z którym, myślałam, że spędzę całe swoje życie. Bałam się pozwolić odejść przeszłości, która nas ze sobą łączyła. Ta droga była znajoma. Wiedziałam, jakie życie będzie z Renem, gdzie pasowałam do obrazka, a bardzo mi na nim zależało. Pokusa, by utrzymać go blisko siebie szczypała mnie zawzięcie. - Zawsze byliśmy dla siebie stworzeni, Calla - powiedział, a ja zadrżałam, czując się, jakby czytał w moich myślach. - Pokażę ci, jak może być. - Jego usta ledwo dotknęły moich. Nie mogłam dłużej się opierać, pozwoliłam moim palcom prześledzić kontury jego piersi. Warknął cicho, wplątując ręce w moje wilgotne włosy, całując mnie. Moje palce zsunęły się w dół, dotykając jego brzucha, znajdując krawędź ręcznika owiniętego wokół bioder. Pocałował mnie mocniej, zachęcając. Drzwi do łazienki otworzyły się, wszedł do niej dumnym krokiem Connor, bez koszuli, w spodniach od piżamy, z ręcznikiem przewieszonym przez jedno ramię. Przestał gwizdać, kiedy zobaczył w przelocie nagie plecy Rena i mnie przyciśniętą do ściany. - O bogowie! Moje oczy! - Connor zakrył twarz. - Moja niewinność! - Zamknij się, Connor - powiedziałam, czując zarówno ulgę jak i rozczarowanie, że nam przerwano. Wykręciłam się od Rena, mniej więcej skacząc na otwartą przestrzeń do drzwi szatni i rzuciłam się do środka. Nakładając ubrania w pośpiechu, przed ucieczką z łazienki, byłam upokorzona. Biegnąc korytarzem i mijając bardziej sennych Poszukiwaczy, idących pod gorący prysznic, próbowałam przekonać się, że nie słyszę wciąż śmiechu Connora.

Rozdział dziesiąty Mój żołądek dudnił, a ja nadal miałam spięte nerwy po przypadkowym spotkaniu z Renem w łaźni. Nie mogłam ryzykować pobiegnięciem do Shay’a, kiedy moje uczucia były tak rozproszone… i kiedy prawdopodobnie czuć było ode mnie zapach Rena. Cholera, Calla. Dlaczego nie możesz się trzymać z dala od niego? Od jednego z nich? Poznałam, jak potężne może być pragnienie, a miłość jeszcze bardziej, ale nadal frustrowało mnie to, że mogę stracić kontrolę, kiedy krążyła we mnie moja gorąca krew. Ponieważ zrezygnowałam z przyłączenia się do drużyny Haldis przy śniadaniu, udałam się na podwórko w poszukiwaniu świeżych owoców. Biorąc pod uwagę, jak wcześnie było, zaskoczyło mnie znalezienie Ansela zbierającego pomarańcze w małym gaju. - Dzień dobry. - Uśmiechnął się do mnie. - Jest jakaś możliwość, że dostanę jedną z nich?- spytałam, wskazując na wypełniony do połowy kosz. - Oczywiście. - Rzucił mi jedną. - Jest wcześnie. - Zaczęłam obierać pomarańczę. Jego ramiona były spięte. - Spanie nie jest łatwe. Przeżuwałam kawałek owocu, ciesząc się smakiem cytrusa na moim języku. Pomarańcza była soczysta, wspaniała. Ansel nie odzywał się, zrywając owoce z gałęzi. - Wyglądasz lepiej - powiedziałam powoli. - Tak? Zakaszlałam, krztusząc się sokiem pomarańczowym. Głos Ansela był metaliczny, sprawił, że zabolały mnie kości. Zupełnie tak jak wtedy, gdy dowiedzieliśmy się, że Opiekunowie go ukarali. - Nie czujesz się… dobrze? - zapytałam. Odwrócił się do mnie. Jego oczy nie były puste, tak jak w Denver - rozpaczliwe. - U mnie nigdy nie będzie w porządku, Calla - powiedział, obracając pomarańcz w ręce. - Nie do końca. - Ale… - Patrzyłam na niego, żałując, że nie mógł powiedzieć czegoś innego. Chciałam uwierzyć, że to było coś w stylu użalania się nad sobą. Jednak wiedziałam, że nie było. - Ale Bryn... - Kocham Bryn - powiedział. - Ale nie wytrzymam patrzenia na jej ból. Obserwowałam jego twarz. Wyglądał starzej niż młodszy brat, którego znałam. Starzej i groźniej.

- Udając, że jest w porządku, nie zranisz jej. Skinął głową. - Wydaje się jej, że wciąż mnie kocha. Próbowałem zerwać, ale nie chciała mnie słuchać. - Nie chcesz z nią być? - zapytałam. - Zawsze będę ją kochać - powiedział. - Ale nie jestem dla niej odpowiedni. Zasługuje na więcej. - Jak możesz tak mówić? - Chciałam krzyczeć na niego, ale z dużym wysiłkiem zmusiłam się, żeby tego nie zrobić. - Jesteś tą samą osobą. - Nie jestem. - Ansel ścisnął pomarańcz, jego paznokcie wbiły się w skórkę. - Uwierz mi. Nie jestem. - Tak, jesteś - powiedziałam. - A Bryn cię kocha. - Nie jestem jej równy, nic więcej. Nie można dorównywać komuś bez prawdziwego partnerstwa. Ze wszystkich ludzi na świecie powinnaś rozumieć to najlepiej. - Oczywiście, że tak. - Zmarszczyłam brwi. - Ale mylisz się. Już ci mówiłam, że Poszukiwacze i Strażnicy byli ze sobą w przeszłości. Zakładali rodziny. - Wiem. - Uśmiechnął się złośliwie. - Słyszałem. Od ciebie. Od Tess. Poszukiwacze i Strażnicy. On i ona. Ona i on. - Więc w czym problem? - Zmiażdżyłam resztkę pomarańczy w pięści. Sok wyciekł mi spomiędzy kostek palców. - To działa. To była prawdziwa miłość, prawdziwe partnerstwo. Ludzie ginęli za to. - To nie jest to samo - powiedział, spuszczając wzrok. - Dlaczego? - Bo nie urodziłem się Poszukiwaczem. Nie mam ich mocy. - Spojrzał na mnie wściekłym wzrokiem. Jego oczy były szare jak burza. - Nie jestem już tym, kim byłem. I może już nigdy nie będę. Ostatecznie Bryn zda sobie z tego sprawę. Zostawi mnie. Tak będzie najlepiej. - A co, jeśli tego nie zrobi? - Patrzyłam na rozduszony owoc, który leżał na mojej dłoni. Czułam się, jakbym spoglądała na zniszczone serce Ansela. - Co jeśli ona chce być z tobą i założyć rodzinę? - Gdzie będę udawać tatę stada małych wilków? - Tak to działa- powiedziałam. -Wiem - odpowiedział. - Tess wyjaśniła mi całą sprawę z matką. Ale biologia czy magia, cokolwiek to jest, nie ma znaczenia. Nie chodzi o to, czy Bryn i ja możemy być razem i założyć rodzinę. Chodzi o to, czy powinniśmy być ze sobą.

- Daj sobie czas, Ansel. - Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nienawidziłam desperacji w jego głosie, ostateczności. - Obiecuję, że nigdy nie zranię Bryn - powiedział. - Nie powiem jej, co naprawdę czuję. Będę z nią, kiedy będzie mnie potrzebować, a kiedy tego zechce, pozwolę jej odejść. Staliśmy tam, wpatrując się w siebie. Nic więcej nie było do powiedzenia. Ansel uśmiechnął się, podając mi kolejną pomarańcz. - Trzeba jeszcze zjeść śniadanie. Zabiłaś pierwszy owoc. - Dziękuję. - Udało mi się powiedzieć ze ściśniętym gardłem. - Tu jesteście! - usłyszałam za sobą głos Bryn. Omijała ścieżkę cała rozpromieniona. Przepraszam. Brałam dodatkowy prysznic. Siódme niebo! Poszukiwacze naprawdę powinni znaleźć się z tym na rynku. Zamierzam powiedzieć o tym Tessie. Powąchaj moją skórę - róża i tymianek! Odwrócił się, coś się zmieniło. Maska odeszła, zmieniając mojego złamanego brata w Ansela, którego zawsze znałyśmy. Nie mogłam tam być, nie w tym momencie. Nie chciałam, aby Bryn cokolwiek wyczytała z mojej twarzy. Wymówiłam się koniecznością spotkania z Aniką i szybko od nich odeszłam, próbując wyczyścić się z resztek pomarańczy. Jednak, kiedy byłam w połowie drogi przez ogród, wpadłam na inne przypomnienie, jak niepewne może stać się wszystko w moim życiu. Connor wylegiwał się na kamiennej ławce obok ścieżki. Jego koszula była rozpięta. Wyrzeźbione mięśnie na klatce piersiowej przecinały blizny. Blizny, które rozpoznałam. Pomyślałam o odwróceniu się, ale zdałam sobie sprawę, że muszę oczyścić atmosferę albo przynajmniej własne sumienie. - To jak myślisz, ilu Strażników zabiłeś? - Próbowałem się ograniczać - odpowiedział, nie otwierając oczu. - Ale wszyscy byli na tyle mili, że zostawili mi pamiątki, jak widać. Przesunął ręką wzdłuż blizn na ciele. Przykucnęłam na ławce obok niego, pozwalając słońcu ogrzać moją szyję i ramiona. Mój puls przyspieszył, ale zmusiłam się do powiedzenia tego, co chciałam powiedzieć. - To, co widziałeś dziś rano… - Poczułam delikatne ciepło, gdy rumieniec pojawił się na szyi i policzkach. - Hej, żadnych osądów - powiedział Connor. Założył ręce za głowę, odchylając twarz tak, by móc na mnie spojrzeć. - Ale jeśli stracimy Potomka, bo ty nie możesz utrzymać na sobie spodni, będzie awantura. Dosłownie. Kiedy warknęłam, zaśmiał się. - Nigdy nie zamierzałem pytać cię o twoje ekscytujące miejsce spotkań - powiedział. Jesteś tą, która je zajęła. Owinęłam ręce wokół nóg, opierając brodę na kolanach.

- Chciałam tylko, żebyś zrozumiał. Wyprostował się, jeden z kącików jego ust się uniósł. - Co dokładnie mam zrozumieć? - Że Shay, Ren i ja znajdujemy się w skomplikowanej sytuacji. - Skomplikowanej, tak? - Jego uśmiech się rozszerzył. - Myślałem, że wszystko jest bardzo jasne. Dwóch gorących facetów cię pragnie. Będziesz musiała wybrać jednego. - To nie wszystko. - Connor przerwał mi machnięciem ręki. - Oczywiście, zawsze są jakieś szczegóły sprawy, ale sprowadzają się do podstaw. Ich jest dwóch, musisz wybrać jednego. Miłość jest dziwką. - Ładnie. - Chciałam móc nazwać go kłamcą, ale jego redukcja mojego życia była zbyt logiczna. - Słuchaj, kochanie. Nie mogę rzucać żadnymi kamieniami. Mogę tylko nazwać to tak, jak ja to widzę. - Odgarnął kasztanowe włosy z twarzy. Wciąż były mokre po prysznicu. Zaczął się opalać już po kilku dniach na śródziemnomorskim słońcu. Brąz jego skóry sprawił, że białe blizny znikały z klatki piersiowej. - To znaczy, że wszystkie niesamowite podrywy są tylko rozmową? - Uśmiechnęłam się. - Kto by pomyślał? Rzucił mi spojrzenie z ukosa, ale nie odpowiedział. - Wiesz, co myślę? - Jedna z jego brwi uniosła się do góry. Pochyliłam się w jego stronę. - Myślę, że wszystko co mówisz, to jedynie sposób, by oderwać cię od tego, że istnieje tylko jedna osoba, która ci się podoba. - Ty naprawdę myślisz, że jestem zainteresowany tylko jedną dzieciną? - Connor roześmiał się, ale jego spojrzenie było twarde. Wytrzymałam jego wzrok. - Myślę, że jesteś zakochany w Adne. Pierwszy odwrócił spojrzenie, wpatrując się w bulgoczącą fontannę znajdującą się nieopodal. - Popełniłem błąd z Adne - powiedział cicho, cofając się do własnych wspomnień. Około rok temu. - Błąd? - Zmarszczyłam brwi. - Och… to znaczy, że spałeś z nią? Jego śmiech był chłodny. - Nie. - Nie przespałeś się z nią? - Nie mogłam zrozumieć jego kpiącego śmiechu. - Zdecydowanie nie - powiedział. - I myślę, że to był błąd.

- Zgubiłam się. Spuścił nogi z ławki, opierając ręce na udach. - Adne była tylko dzieckiem, kiedy ją poznałem. Miałem szesnaście lat. Byłem wtedy zarozumiały jak cholera. - Tak, całkowicie się zmieniłeś od tego czasu. Uśmiechnął się, ale nie do mnie. - Miała trudny okres. - Mówiła mi - powiedziałam, przypominając sobie opis Adne, jak Connor stał się jej przyjacielem, którego potrzebowała po śmierci matki. Connor spojrzał na mnie, niepokój rósł w jego oczach. - Co ci powiedziała? - Zmarszczyłam czoło, gdy zobaczyłam kolor wypływający na jego policzki. - Tylko tyle, że rozśmieszałeś ją po tym, jak straciła mamę. - Och… racja. - Connor wrócił do swobodnej pozy. - Ale lepiej powiedz mi, co myślałeś, że mi powiedziała. Pokręcił głową, ale mówił cicho. - Teraz ma szesnaście lat. - Wiem to. - Spojrzał na mnie. - W zeszłym roku miała piętnaście… a ja dwadzieścia lat. Spotykaliśmy od około przesilenia zimowego. Ethan, Kyle, Stuart i ja dołączyliśmy do placówki w Denver. Adne miała przerwę od szkoły. - Skinęłam głową. Do tej pory nic nie wydawało się nadzwyczajne. - Po uroczystości - duże święto, mnóstwo picia i tańców - udałem się do mojego pokoju, by odpocząć. Adne zapytała, czy może spędzić ze mną czas przez chwilę. - Mój puls przyspieszył. Widziałam, dokąd to zmierza i zdenerwowałam się. Connor potarł kark. - Nie wiedziałem dokładnie, co miała na myśli, mówiąc to. - Próbowała coś nawijać? - Nietrudno było wyobrazić sobie Adne, która próbowała zdobyć to, co chciała. - Tak. Bardzo dużo. - A ty powiedziałeś nie? - To był element, w który ciężko było mi uwierzyć. - Miała piętnaście lat - powiedział. - Domyśliłam się. - Piętnastolatka była młoda, ale dużo przeżyła. Nie wiedziałam dokładnie, czy Connor wziął to za uroczą propozycję. Nie widziałam też łatwo poddającej się Adne, kiedy zdecydowała, że czegoś chce.

- I była córką Monroe. - Och. - Teraz to miało sens. - Kiedy próbowałem wyjaśnić, dlaczego ‘my’ nie byłoby dobrym pomysłem, nie przyjęła tego dobrze. - Mogę sobie wyobrazić. - I faktycznie wyobraziłam sobie latające przedmioty, rozbite szkło i ewentualnie Connora z podbitym okiem. - Więc, to było przed, czy po zakładzie z Silasem? - Szybko zaczerpnął oddech. - Powiedziała ci o zakładzie. - Powiedziała, że nic z tego nie wyszło. - Zakład był pierwszy, ale tylko przez kilka godzin - powiedział. - Wyszło z tego, że ja i Adne nie mogliśmy ze sobą tańczyć. W chwili, kiedy ją pocałowałem, nie mogłem… - Nie mogłeś udawać, że nie jesteś w niej zakochany. Rzucił mi nieprzyjazne spojrzenie. - To jest dość oczywiste - powiedziałam. - Nie mogłem się oszukiwać - powiedział. - Ale pomyślałem, że najlepiej będzie utrzymywać udawanie obojętności wobec niej. - Myślę, że jesteś w błędzie. - Mój umysł powędrował do wyznania Rena. Gdybym wiedziała, co naprawdę do mnie czuje, czy nasze życie byłoby inne? Myśli o Shay’u przepędziły to pytanie. Czy chciałam, żeby przeszłość była inna? Nie mogłam wyobrazić sobie nieobecności Shay’a. Moje serce ścisnęło się z bólu, na myśl, że nigdy nie mogłabym się w nim zakochać. - Być może. - Connor wstał i przeciągnął się. - Na pewno nie poszło tak, jak miałem nadzieję. - Na co miałeś nadzieję? - zapytałam. - Chcesz widzieć Adne z kimś innym? - Nagły ból w jego spojrzeniu powiedział mi, że była to ostatnia rzecz, jakiej pragnął. Postanowiłam trzymać się tematu. - Więc lepiej coś z tym zrób. - Sprawię ci przysługę. - Uśmiechnął się powoli. - Uporządkuję sprawy między mną a Adne, kiedy ty wybierzesz sobie chłopca. - To nieuczciwe. - Wstałam, odpowiadając na jego opanowane spojrzenie. - W wojnie i w miłości wszystkie chwyty są dozwolone - odpowiedział Connor, odwracając się, by odejść ścieżką. Domyśliłam się, że to był koniec naszej rozmowy. - I co z tego? - zawołałam za nim. - Ty nic nie zrobisz? - Naśladuję cię, alfo. - Odwrócił się. Szedł tyłem i uśmiechał się do mnie. - Co to znaczy? - Założyłam ręce na biodra.

- To znaczy, że mam zamiar wygrać tę wojnę. - Zasalutował. - Romans będzie musiał poczekać. Patrzyłam za nim, sfrustrowana rozmową. Ale przynajmniej miałam trochę większy wgląd w historię Connora i Adne. - Calla! - Odwróciłam się i zobaczyłam Bryn machającą do mnie i Ansela wahającego się za nią. Jego kosz z pomarańczami był pełny. Mason był z nimi. - Co jest? - spytałam, kiedy do nich dotarłam. - Musimy się udać do więzienia - powiedziała. - Więzienia? - zapytałam. - Dlaczego? Mason spojrzał na mnie i westchnął. - Logan chce spotkania.

Rozdział jedenasty Kwatera Logana znacznie bardziej przypominała rzeczywistą celę niż pokój, który miał Ansel. Miałam trochę więcej niż przyjemność, zauważając to, chociaż zjeżyłam się, kiedy weszliśmy do małego pomieszczenia. Idąc do więzienia, panowała między nami cisza. Pokoje, przeznaczone dla więźniów, znajdowały się na parterze Akademii - wyróżniającego się żywszymi sekcjami instytucji Poszukiwaczy. Mason zapewniał mnie, że Anika będzie obecna, jednak spotkanie nie podobało mi się. Było zbyt znane. Logan miał coś do powiedzenia swojej paczce. Zostaliśmy wezwani, jakby nadal był naszym władcą. Ze sztywnego sposobu chodzenia Masona, mogłam powiedzieć, że nie był szczęśliwy z obrotu spraw. Nie mogłam go za to winić. Trochę zaskoczyło mnie to, że Ansel nalegał na przyjście z nami. - Dla wsparcia moralnego - powiedział, zerkając na Masona, gdy zapytałam go dlaczego chciał iść. Jeśli był ktoś, kto miał więcej powodów, by nienawidzić Logana - lub któregokolwiek z Opiekunów - niż Mason, to był to mój brat. Shay czekał na nas przed drzwiami. Kiedy czwórka z nas weszła, Logan wyglądał zbyt komfortowo, nawet leżąc na podwójnym materacu, na którym znajdowała się jedna poduszka i niebarwiony, wełniany koc, opierając się na jednym łokciu i paląc goździkowego papierosa. Ren, Sabine i Nev byli już w pokoju. Anika i Ethan stali tuż za trzema wilkami. Ethan podejrzliwie obserwował Logana, wyraz twarzy Aniki był bardziej zaciekawiony. - Wspaniale. - Logan uśmiechnął się do nas, strącając popiół do pustej szklanki na podłodze. - Ugryź mnie - warknęłam. Może Logan spodziewał się normalnego biegu spraw, ale nie pozwoliłam mu na to. Nie był już naszym władcą i zamierzałam się upewnić, czy to wiedział. Bryn wzięła krótki oddech, ale Mason uśmiechnął się. Oczy Logana rozszerzyły się na chwilę, ale potem jego twarz znowu przybrała maskę. - Calla, nie spodziewam się twojego przywiązania, ale z pewnością możemy zachować uprzejmość. - Jesteś więźniem - powiedziałam. - Grzeczność nie wchodzi w grę. Co to za spotkanie? Odchrząknął. - Z dwóch powodów. I dziękuję za wasze przyjście. - Calla ma rację - powiedział Ren. - Porzuć pokaz. Po prostu mów. - Nikt nie ma wychowania. - Logan zgasił papierosa i westchnął. - Tylko ja. - Dobrze - powiedział Mason. Logan spojrzał na niego, a moje serce zamarło.

- Nie patrz na niego. - Nev przeszedł przez pokój, zasłaniając Masona przed spojrzeniem Logana. - Nigdy więcej na niego nie patrz, inaczej wydrapię ci oczy. - Nic się nie stało - szepnął Mason, ale pobladł. Ansel wsunął ręce do kieszeni, wpatrując się w podłogę. Po raz pierwszy głos Logana stracił wyrazisty, władczy ton. - Dobrze, dotarliśmy do pierwszej sprawy… Chcę zaoferować przeprosiny. Nikt się nie odezwał, ale każdy patrzył na Opiekuna. To Shay pierwszy przerwał milczenie. - Przeprosiny? - Pomimo mojego uwięzienia, zbliżyłem się do poszanowania siły, lojalności, a przede wszystkim wytrzymałości więzi w waszej sforze. Starałem się wykorzystać waszą lojalność Opiekunom, przepraszam, że pozwoliłem mojej dziedziczności uderzyć do głowy. - Uderzyć do głowy? - warknął Nev, powietrze wokół niego wirowało, ogrzewając się. - Myślisz, że to wszystko sprawi, że pogodzimy się z tym, co masz zamiar zrobić? Zrobiłam krok w jego stronę. To jak bardzo nienawidziliśmy Logana, atakując go, kiedy był więźniem, nie było wyborem. - Oczywiście, że nie - kontynuował Logan. Spojrzał błagalnie na Anikę, która znajdowała się między Nevem a Opiekunem. - Proszę zachować spokój. - Położyła dłoń na rękojeści miecza przy pasie. - Nie masz pojęcia… - Nev spojrzał na nią. - Odpuść sobie. - Mason złapał Neva za ramię, odciągając go. - On nie jest tego wart. - A co ze mną? - Odwróciłam się zaskoczona. Ansel podchodził wolno ku Loganowi, z rękami wciąż schowanymi w kieszeniach. - Czy dostanę przeprosiny? Logan przechylił głowę, marszcząc brwi. - Przypuszczam… - Przypuszczasz? - Ansel zaczął się śmiać. Metalicznym, strasznym dźwiękiem. Zabiłeś moją matkę. Równie dobrze mogłeś zabić mnie, ale pozostawiłeś przy życiu. - Według mnie wyglądasz całkiem dobrze - powiedział Logan. - A co do twojej matki, to nie była moja… Jego słowa stały się krzykiem, kiedy Ansel rzucił się na niego, wyciągając sekator z kieszeni i zamachnął się ręką z całej siły, jaką mógł zebrać. Ansel był szybki, ale refleks Aniki jeszcze szybszy. Dała nura do przodu, owijając ramiona wokół talii Ansela. Wytrącony z równowagi cios Ansela pozostawił długą ranę wzdłuż ręki Logana. Niepowstrzymany mógł przebić mu gardło. - Ethan! - Anika szarpnęła Anselem i pchnęła go w kierunku wyciągniętych rąk Poszukiwacza. - Zabierz go stąd. Znajdź Tess. Zajmiemy się tym później.

Ethan wyciągnął Ansela za drzwi. Sabine nawet nie wymyślała wymówki. Po prostu wyszła za Ethanem bez słowa. Zaczęłam iść za nimi, ale Bryn złapała mnie za ramię. - Pomogę. Musisz zostać tutaj o coś chodzi. Nie jestem pewna o co, ale Logan ma większy problem na głowie. Zostanę z Anselem. Część mnie chciała się kłócić. Ansel był energiczną osobą, niebezpieczną i nieprzewidywalną. Chciałam z nim porozmawiać. Ale wiedziałam też, że Tess i Bryn prawdopodobnie lepiej poradzą sobie z uspokojeniem go. Wciąż na mnie patrzył, częściowo, dlatego, że nie był już Strażnikiem. - Ja też idę - powiedział Mason, biorąc Bryn za rękę. - Po prostu nie mogę tu zostać. - Chcesz, żebym wyszedł? - zapytał Nev. Mason pokręcił głową. - Nie. Zdasz mi później relację. - Czy ktoś mi pomoże? - Ręka Logana dociskała ranę. - Ja krwawię! - Dobrze ci z tym - powiedział Ren. - Jestem pewna, że Ethan wyśle Eliksir - powiedziała spokojnie Anika. - Nie wykrwawisz się w międzyczasie. Logan wytrzeszczył oczy. - Co chcesz nam powiedzieć, Logan? - zapytałam. - Bo przeprosiny to dość duża strata czasu. Twoje słowa nie wzbudzają napięcia. - Dobrze. - Logan wyprostował się tak bardzo, jak mógł, cały czas ściskając ranne ramię. - Chcę pomóc. - W jaki sposób? - zapytał Shay. - Jestem bardziej zainteresowany dlaczego, a nie jak - powiedział Ren. Logan uśmiechnął się, odzyskując trochę pewności. - Jak powiedziałem wcześniej, doszedłem do poszanowania waszych umiejętności i dowiedziałem się całkiem sporo o Poszukiwaczach. - Naprawdę? - Anika skrzyżowała ręce na piersi. - Tylko przez przypadek - powiedział Logan. - Cały budynek brzęczał wiadomościami z ostatniej waszej misji. Spojrzał na Shay’a, jego oczy patrzyły na miecz przymocowanego do pleców Potomka. - Gratuluję. Shay przesunął się na nogach, czujnie obserwując Logana. - Ten obrót wydarzeń zmusił mnie do zastanowienia się nad moją sytuacją kontynuował Logan. - Jestem bukmacherem, założę się, że wasza strona wygra tę wojnę.

Chociaż nie chciałam, westchnęłam. To była ostatnia rzecz, jakiej spodziewałam się usłyszeć od Logana. - Na pewno nie jesteś mężczyzną - wyrzucił z siebie Nev, niezależnie od powagi wyznania Logana. - Jesteś zepsutym, aroganckim chłopakiem, a teraz się boisz. To wszystko. - To prawda - powiedział Logan. - Dobrze - częściowo się boję. Zignoruję resztę tego, co powiedziałeś… dla świętego spokoju. - Boisz się? - zapytałam, nie do końca będąc w stanie powstrzymać uśmiech. Opiekun bał się Strażników. To była najlepsza rzecz, jaką mogłam kiedykolwiek usłyszeć. - Oczywiście, że tak. - Oczy Logana spotkały moje i wiedziałam, że nie kłamie. - To zły omen. To był prawdopodobnie moment, kiedy powstrzymałaś poświęcenie Shay’a na Samhain. Ma jeden z mieczy. Wkrótce będzie władać Krzyżem Żywiołów. - I nie będzie więcej Opiekunów - powiedziała Anika. Logan wzruszył ramionami. - Szanse wydają się układać na waszą korzyść. - Nie wydajesz się być zdenerwowany twoją bliską zagładą. - Śmiech Rena był lodowaty. - Dlatego, że mam nadzieję zmienić swój los - powiedział Logan. - A jak to zrobisz? - zapytał Shay. - Twoja spuścizna nie działa na twoją korzyść. - Faktycznie… - Uśmiechnął się powoli. - Wierzę, że tak. Anika stała bezpośrednio przed Loganem, wpatrując się w niego. - Co proponujesz? - W ostatniej walce, kiedy stawicie czoła Bosque - powiedział Logan. - To musi się odbyć w aktualnej lokalizacji Przejścia. Zgadza się? Anika skinęła głową. - Wiem, gdzie to jest. - Możemy po prostu zmusić cię, żebym nam powiedział - powiedziała Anika. - Ale wiesz, że to nie wystarczy. - Uśmiechał się teraz. - Co nie? Anika nie odpowiedziała, ale jej oczy się zwęziły. - Położenie prawdopodobnie możesz określić sama. Nawet jeśli będzie trwało to dłużej niż byś chciała - kontynuował Logan. - Mimo wszystko, jest w Rowan Estate,. - Podejrzewaliśmy, że może tam być - powiedziała Anika, ale Strażnicy wymieniali zdziwione spojrzenia. - Co to jest Przejście? - zapytał Ren.

- Brama przez którą Zwiastun i jego podwładni wkraczają do tego świata odpowiedziała Anika. - Była otwarta na przełomie piętnastego wieku, ale bestia przeniosła ją dla przyjemności, więc nigdy nie byliśmy pewni, gdzie może być jej obecna lokalizacja. - A brama musi być zamknięta - powiedział powoli Shay. - To jest sposób na wygranie wojny. Anika uśmiechnęła się do niego ponuro. - Jest to częściowy sposób, jak wygrać. - Jest to także sposób, żebyś odzyskał rodziców z powrotem - dodał Logan. - Co? - Shay odwrócił się, patrząc na niego. - Przejście może pozostać otwarte tylko w drodze rytuału ofiary - powiedział Logan. Tą ofiarą, na razie, są twoi rodzice. Shay zacisnął szczękę. - Mówiłeś, że moi rodzice żyją. - Żyją. - Logan spojrzał na Anikę. - Przypuszczam, że nie dostanę więcej papierosów? - To zależy od tego, co masz do powiedzenia - powiedziała Anika. Położyła dłoń na ramieniu Shay’a, odciągając go od Logana. - Jak niby Tristan i Sarah Doran przeżyją, jeśli zostali złożeni w ofierze, by otworzyć Przejście? - Bosque Marr jest bardzo pomysłowy, kiedy dochodzi do tortur - powiedział Logan. Shay skrzywił się, chciałam do niego podejść, ale nie było na to miejsca ani czasu. - Jesteśmy tego świadomi - powiedziała Anika. Logan przerwał, unosząc rękę, by sprawdzić swoją ranę. Już nie krwawiła. Delikatnie odchylił się do tyłu na poduszce. - Chciał, żeby Tristan cierpiał za zdradę, więc wymyślił karę, która zmusiłaby Tristana do wiecznego cierpienia, obserwując to, że ryzykował wszystko dla zniszczenia. - Masz na myśli jego dziecko. - Anika odwróciła się od łóżka i przeszła przez pokój. Shay zmarszczył brwi. – W jaki sposób widział wszystko, co się ze mną działo? Mój umysł pędził, podczas gdy temperatura mojej krwi spadała. - Shay… Myślę, że… Logan mi przerwał. - Gdzie jest jedyne miejsce, w którym widziałeś swoich rodziców? - Widziałem ich? - Shay spojrzał na niego. - Nie wiem… moje marzenia. Wspomnienia. - Wysil się. - Logan był o krok od uśmiechu. - Przestań. - Skoczyłam do przodu, lądując na łóżku, przyczaiłam się przed Loganem z zaciśniętymi pięściami. - Ani mi się waż z nim pogrywać. - Calla! - Anika ruszyła do mnie, kiedy Shay zatrzymał ją twardym spojrzeniem. Powoli odwrócił się, by spojrzeć na Logana.

- Portret - powiedział. Przeniósł wzrok z Logana na mnie. - Portret w bibliotece. Skinęłam głową, zsuwając się z łóżka, aby stanąć blisko Shay’a. Nie śmiałam go dotknąć. Nie mogłam zaryzykować i go sprowokować. - Czy to znaczy… - Shay szepnął. - Oni żyją, ale … są tamtymi stworzeniami … tam? - Jakimi stworzeniami? - zapytał Logan. - Miał na myśli Upadłych - powiedziała Anika. - Czy to prawda? Czy Tristian i Sarah są Upadłymi? - Nie - powiedział Logan. - Nie są Upadłymi. Upadli są ścierwem, nie więcej niż ożywionymi trupami. Bosque chciał, żeby Tristian i Sarah odczuwali. Są zatrzymani, uwięzieni w obrazie. - Inaczej niż w innych obrazach? - zapytał Shay. - Upadli są więźniami, których trzymamy, by karmić zmory - odpowiedział Logan, przestraszony warknięciem Rena. - Obrazy są graniczną przestrzenią - czymś w rodzaju celi. Bosque lubi obserwować to, co nazywa jego własną ‘sztuką wojny’. Widzi wymiarowe ściany, przez które obserwuje żywiące się zmory. Więźniowie pozostaną tam, dopóki nie będą mieli nic do zaoferowania zmorom. Następnie pozbywamy się ich. - Ale moi rodzice nie zostali oddani zmorom? - zapytał Shay. - Jesteś pewien? - Widziałeś to na własne oczy, Shay - powiedział Logan. - Kiedy spojrzałeś na portret, jak wyglądali? - Smutno - mruknął Shay. - Ale bez szwanku - powiedział Logan. Shay kiwnął głową. - Po zamknięciu Przejścia, Tristan i Sarah zostaną uwolnieni - powiedział Logan. Będą się starzeć tak, jak inni ludzie. Ale będą inni od tych, których znałeś. - Nigdy ich nie znałem - powiedział Shay. - Ja tak - powiedziała cicho Anika. - Wielu z nas znało. Zaliczaliśmy twoich rodziców do przyjaciół. Shay spojrzał na nią zaskoczony. Nie spojrzała mu w oczy, pogrążyła się w myślach. Zawiedliśmy ich. Powinniśmy zadbać o ich bezpieczeństwo, ukryć cię, ale nie mogliśmy. W pokoju zapadła cisza, Logan odchrząknął. - Mam nadzieję, że ta informacja jest dla ciebie coś warta. - Być może - powiedziała Anika. - Zrobię wszystko, co mogę, by dowieść swojej wartości - powiedział Logan. - Mogę pomóc wam wygrać.

Anika skinęła głową, ale patrzyła na kobietę, która pojawiła się w drzwiach. - Ethan powiedział, że potrzebujecie uzdrowiciela. - Kobieta rozejrzała się po pokoju, szukając oczami pacjenta. - Nic poważnego - powiedziała Anika. - Więzień ma ranę, która wymaga opatrzenia. Dezynfekcji, ale nie sądzę, że szwy będą konieczne. Uzdrowicielka skinęła głową i podeszła do łóżka. - Będziemy mieli sporo do omówienia - powiedziała Anika do Logana. - Oczywiście. - Skrzywił się, gdy uzdrowicielka zdjęła mu bluzkę. - Jeśli nie dacie mi papierosów, to mogę poprosić o coś na ból? Anika się uśmiechnęła. - Wydaje mi się, że jakoś to zniesiesz.

Rozdział dwunasty - Możemy mu zaufać? - Patrzyłam na ruch Adne, lśniące nicie wydobywały się z jej czółenek, kiedy tworzyła portal, mający doprowadzić nas do miejsca spoczynku Eydis w Tulúm. Zły omen, powiedział Logan. Czy miał rację? Mieliśmy jeden miecz, zamierzaliśmy zrobić pierwszy krok, by zdobyć drugi. Nev wzruszył ramionami. - Tak bardzo nienawidzę tego mówić, ale tak. Logan wbiłby sobie nóż w plecy, jeśli myślał, że mógłby dostać to, czego chciał. - To nie ma znaczenia. - Mason dołączył do nas w Taktycznym Haldis, ale nie mógł pozbyć się ponurego nastroju. - Nic z tego się nie liczy. - Możesz przestać? - Nev obnażył na niego zęby. - To dobrze, że jesteś zły. Powinieneś być zły. Mason odwrócił wzrok. - Jeśli pomoże nam wygrać, to ma to znaczenie. - Spójrz. - Wyraz twarzy Neva złagodniał. Oparł swoje czoło o Masona. - Wygramy, to go zabijemy. Umowa? Mason próbował się wycofać, ale Nev chwycił go za ramiona. Zaczął się śmiać. Dobrze, umowa. Przyglądałam się Nevowi z namysłem. - Dlaczego nie…? - Co? - zapytał, obejmując Masona ramionami. - Zabiłeś Logana - powiedziałam. - Kiedy przeszedł z nami przez portal. Byłeś człowiekiem. Dusiłeś go. Dlaczego nie zmieniłeś formy i nie rozerwałeś mu gardła? To był kuszący pomysł - i jednego byłam pewna, przeszedł przez umysł Neva więcej niż raz. Posłał mi słaby uśmiech. - Chciałem, żeby wiedział, że to ja go zabiłem. Opiekunowie nigdy nie wiedzieli kim jesteśmy, kiedy byliśmy wilkami. Kiwnęłam głową. - W porządku. - Już czas. - Anika wskazała na nowoutworzony portal. Wszystkim, co mogłam zobaczyć przez połyskujące drzwi, były tony klejnotów. Niebieski szafir. Zielony szmaragd. Kolory tak żywe, że były zarówno urzekające jak i złowieszcze. Shay stanął obok mnie. - Powiedz mi jeszcze raz, dlaczego on tu jest? Nie musiałam pytać Shay’a, kogo miał na myśli. - Wiesz dlaczego. Paczka go potrzebuje. A Poszukiwacze mu ufają. Ren właśnie przechodził przez portal, w postaci wilka, kłusując obok Sabine i Ethana.

- W porządku - powiedział Shay. Byłam trochę zaskoczona, kiedy również zmienił postać i przeskoczył obok Adne przez portal pełen odcieni klejnotów. Mason roześmiał się. - Jest wilkiem, dobrze. - I nie chce, żeby Ren o tym zapomniał - zakończył Nev. Uśmiechając się do siebie, zmienili się w wilki i poszli za Shay’em. Usłyszałam za sobą śmiech Connora. - Twój bałagan - powiedział, kiedy na niego spojrzałam. - Nie zapomnij, że wiem o twoich problemach, Poszukiwaczu. - Błysnęłam na niego kłami przed zmianą. Uśmiech zniknął z jego twarzy. Szczeknęłam z zadowolenia przed dogonieniem innych. Kolory były tak jasne, że zajęło mi chwilę, zanim uświadomiłam sobie nasz cel podróży. Otoczenie wokół mnie było pełne, zbyt pełne. Grube liście schylały się, otaczając nas, przez jadeitowe sklepienie liści tylko czasami przebijały się promienie słońca. To była mieszanka zapachów, która dała mi poczucie miejsca… i zmiany. Podczas gdy powietrze Cinque Terre22 szeptało solą morską i cytrynami, to tutaj było ostre i suche. Było ciężkie, wilgotne od deszczu. Wlewało się do płuc prawie jak woda. Poczułam zapach soli oceanu i wiedziałam, że jest niedaleko. Ale nawet zapach morza się zmienił, zyskał tajemniczy, bogaty zapach wodorostów i solanki, która przywołała bezmiar fal i niekończące się linie brzegowe. - Wszystko zrozumiane? - Silas wygładził sobie kamizelkę i wyciągnął wszechobecny długopis i notes. Naprawdę chciałbym, żeby z nami nie przyszedł. Głos Masona zabrzmiał w mojej głowie. Nie dostałeś się tutaj bez żadnego powodu, odpowiedział Shay, merdając ogonem. - Och, czekaj, zapomniałem kremu przeciwsłonecznego - powiedział Connor. - Silas, bądź kochany i wróć po niego do Akademii. Poczekamy. Zgoda, ludzie? - Zamknij się - powiedział Silas, ale poklepał kamizelkę i wiedziałam, że dwa razy sprawdzał, by upewnić się, że wziął krem. - Chodźcie. - Ethan pomachał do nas, byśmy podążali za nim szlakiem, ledwo mogłam przedostać się przez gęste liście. - Czekają na nas. Przeszliśmy ćwierć mili. Z każdym krokiem, dźwięki stawiania stóp były coraz głośniejsze. Ethan skręcił ostro; kiedy dotarliśmy do tego samego miejsca, zatrzymałam się. To było tak, jakby ktoś nagle wyciągnął cienie z ciemnego pokoju. Oślepiające słońce zalało nas, gdy skończyła się dżungla, odsłaniając kilometry plaży z piaskiem tak białym, że przypominał śnieg. Huk zwijających się fal zmącił moją krew, dźwięk brzmiący zarówno jak zaproszenie, jak i ostrzeżenie. Nie chciałam się do tego przyznać, ale ocean był niepokojący.

22

nazwa fragmentu riwiery liguryjskiej położonej we Włoszech

Wilki nie należały do wody. Mimo to, tajemnica i piękno niekończących się fal sprawiły, że coś we mnie szarpnęło. Może jego obcość dała niewytłumaczalne wezwanie. - Idziesz się kąpać, Calla? - Connor trącił mnie łokciem. Wpatrywałam się w ocean zbyt długo, zostałam w tyle. Reszta zmierzała w kierunku zrujnowanego domu, który wyglądał, jakby był na skraju upadku z linii lasu na plażę w stertę drewnianych desek i dachówek. Długi dok rozciągał się od domu do oceanu, gdzie trzy łodzie kołysały się w górę i w dół, przycumowane do rozklekotanej budowli. Dostrzegłam kształt człowieka w jednej z łodzi. Nie patrzył na nas, był zbyt zajęty swoimi sprawami, by zauważyć nasze przybycie. Kobieta z długimi, ciemnymi włosami stała na pokładzie, wymachując do nas. Kiedy Ethan do niej dotarł, przyciągnął ją w gwałtownym uścisku. Uśmiechnęła się do niego, ale szybko odwróciła wzrok na nadchodzące wilki. Shay zatrzymał się przed nią, wracając do ludzkiej postaci. - Miło znów cię widzieć, Potomku. - Uśmiechnęła się i zdałam sobie sprawę, że była jednym z Przewodników, z którymi Shay i Anika spotykali się bez nas. Jej oczy przeniosły się na miecz na jego plecach. - I bardzo dobrze widzieć to. - Bienvenido, Lobos23 - powiedziała patrząc na mnie i moich przyjaciół. - Jestem Przewodnikiem Eydis, Inez. Proszę powiedzcie mi, że nie gryziecie. Ren zmienił postać. - Ponieważ porosiłaś tak ładnie, zrobimy wyjątek. Reszta paczki podążyła za Renem. Chciało mi się śmiać, patrząc na moich przyjaciół próbujących dobrze wyglądać, a nie tak groźnie, jak się przedstawiliśmy. - Strażnicy mają poczucie humoru. Któż by się domyślił? - Roześmiała się tak prawdziwie, że ja też się uśmiechnęłam. - Są pełni niespodzianek - powiedział Ethan, ale zaczerwienił się po uszy, kiedy Sabine uniosła na niego brwi. - W rzeczy samej. - Inez rzuciła Sabine zaskoczone spojrzenie. - Wejdźcie do środka. Przygotowaliśmy trochę jedzenia. Popracujemy nad misją, podczas gdy wy będziecie jeść. - Kocham Eydis - powiedział Connor, obejmując kobietę ramieniem. - Inez nigdy nie zawodzi. - W pełni wykorzystamy to, co mamy. - Uśmiechnęła się do niego i spojrzała pytająco na Silasa. - Anika poinformowała mnie, że przyjdziesz. Skryba rzadko jest wśród nas. - Ja po prostu robię to, czego wymaga historia - powiedział Silas. Connor popchnął Silasa w stronę drzwi. - Proszę przejść do stołu i jeść zamiast gadać. Tak jak placówka Haldis w Denver, ta kryjówka została zbudowana pod przykrywką jednakże jej przykrywka mnie zaskoczyła.

23

[hiszp.] - Witajcie wilki.

- Czy to jest sklep nurkowy? - Shay zatoczył koło, patrząc na maski, płetwy i zbiorniki pokrywające ściany. - Nie prowadzimy zbyt dużego biznesu, ale jest to dobra przykrywka - odpowiedział młody mężczyzna z kręconymi, ciemnymi włosami i błyszczącymi oczami. - Spójrz na ten miecz! Musisz być nim. - Nic cię nie omija, co nie, Miguel? - Connor śmiejąc się, przytulił nowoprzybyłego. Miło cię widzieć, przyjacielu. - I ciebie, amigo24 - odpowiedział Miguel przed powitaniem Ethana. - Jak się masz, zrzędo? - Miewałem się gorzej. - Ethan się uśmiechnął. - Czy możemy pominąć to krótkie klasowe spotkanie? - Adne założyła ręce na biodra. - Jestem głodna jak wilk, a czas leci. - Spotkanie klasowe? - zapytałam. Adne wskazała na trzech mężczyzn stłoczonych razem, szepczących i śmiejących się. - Trzej Amigos byli razem w jednej klasie w Akademii. Mieli całkiem dobrą reputację. - Mieli? - Connor popatrzył w górę. - Kiedy nasza reputacja stała się czasem przeszłym? Adne przewróciła oczami, ale Inez objęła ją ręką i poprowadziła do pokoju obok, zapraszając nas gestem, byśmy za nią podążyli. Po naszych włoskich posiłkach, spodziewałam się, że jedzenie w przyszłości będzie nas rozczarowywać. Nie mogłam bardziej się mylić. Mnóstwo zup, pa-nuchos25 i delikatnie przyprawione, niesamowicie świeże ryby rozprzestrzeniały się przed nami. Każdy kęs był niebem. Chciałam obżerać się jedzeniem - które nie było przypominało niczego, co kiedykolwiek jadłam - ale mój umysł skupił się na bitwie przede mną. Inez, siedząca na szczycie stołu, mówiła do nas, kiedy jedliśmy. - Gdy skończycie, wyruszymy - powiedziała. - Gabriel przygotowuje się teraz. - Jakiego rodzaju oporu się spodziewamy? - zapytałam. - Więcej Strażników? - Są tutaj Strażnicy - powiedział Miguel. - Yaguares. - Yaguares? - zapytał Nev. - Masz na myśli pantery? Inez skinęła głową. Ren i Nev wymienili spojrzenia. - Miałem nadzieję na więcej niedźwiedzi - powiedział Nev. - Koty są do bani. - Walczymy z kotami? - Twarz Masona się skrzywiła. - Fuj. Smakują okropnie.

24 25

[hiszp.] - przyjaciel Meksykańskie jedzenie

- Jadłeś kota? - zapytał Shay. Żołądek mi się skręcił. Mogłam sobie wyobrazić trochę bardziej obrzydliwe niż mięso kota. - Nie jadłem - powiedział Mason. - Ugryzłem… i zabiłem. Wszyscy na niego spojrzeli. - Hej… - Podniósł ręce, broniąc się. - Zaatakował mnie. Szalony kot. - Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to nie stawimy czoła las sombras26 - powiedziała Inez. - Nasz plan jest taki, by ich uniknąć. Nigdy nie jest łatwo walczyć w dżungli, to miejsce gdzie las sombras są zabójcze. - Las sombras wolą drzewa - powiedział Miguel. - Spadają z góry. - Ile ich jest? - zapytał Ren. - Podobnie jak niedźwiedzie wolą samotność - odpowiedział. - Ale nadal są zabójcze. - Więc co robimy? - zapytałam. - To samo, co w Tordis? Odciągniecie kotki z dala, podczas gdy my wkroczymy do jaskini? Miguel pokręcił głową. - To nie jest jaskinia. Es un cenoté.27 - Och, stary. - Shay zadrżał. - Poważnie? Miguel potaknął. - Co to jest si-note-ay? - Mason nieudolnie powtórzył słowo. Shay lekko pozieleniał. - To miejsce, gdzie Majowie składali swe ofiary bogom głębokie kotliny, które biegną mile pod powierzchnią ziemi. Czasami prowadzą do sieci podwodnych jaskiń. Są na całym obszarze, tak? - Si.28 - Twarz Miguela była ponura. - Hiszpanie nazywają je sagrados29 - powiedział Silas. - Studnie ofiar. - Studnie ofiar? - Oczy Sabine się rozszerzyły. - Wrzucali w nie ludzi - powiedział Shay. - I Eydis jest w jednej z tych studni ofiar? - zapytałam. - Tak - powiedział Silas. - To znaczy, że mamy zejść do leju krasowego? - zapytała Sabine. - Bo nie brzmi to jak dobra zabawa. 26

[hiszp.] - cienie - chodzi o pantery kryjące się w cieniu drzew [hiszp.] - To jest cenote. - Cenote to naturalne studnie krasowe utworzone w skale wapiennej. 28 [hiszp.] - Tak. 29 [hiszp.] - święte 27

- Las sombras obserwują z gałęzi - powiedział Miguel. - Nie będziemy mieli czasu, aby zejść do jaskini, zanim nas zaatakują. - Adne nie może nic zrobić? - zapytał Mason. - Nie może otworzyć portalu wewnątrz jaskini? Jak w Edenie? - Przepraszam. Nie mogę. - Adne pokręciła głową. - Nie mamy pojęcia, co tam jest. Mielibyśmy poważne kłopoty, jeśli otworzyłabym przypadkowy podwodny portal. Lub po złej stronie pionowego spadku. Nie mamy żadnych opisów, aby tam przejść. W Edenie miałam doświadczenie Ansela, które mi pomogło. Użyłam jego opisu, by otworzyć portal. - Więc jaki jest plan? - zapytał Shay. - Gabriel znalazł inne wejście - powiedział Ethan, choć nie wyglądał z tego powodu zbytnio uszczęśliwiony. Inez miała równie ponurą minę. - Przez ostatnie trzy dni robił zwiady. To jest nasza najlepsza opcja. - Inne wejście? - zapytał Mason. - Ale pantery nie będą tamtego pilnować? - Nie - odpowiedział Miguel, spotykając kamienne spojrzenie Rena. - Nie? - Shay zmarszczył brwi. - Nie. - Connor wziął ręce do tyłu. - Ponieważ koty nienawidzą wody. Słowa Connora podrażniły moją skórę. Wilki dokładnie nie nienawidzą wody, ale nie byliśmy delfinami czy coś. Mrugnął do mnie. - To prawda, kochanie. Wybieramy się na długą, przyjemną kąpiel. - Jak długą? - zapytał Shay. - Idziemy w czasie odpływu - powiedział Ethan. - Mamy nadzieję, że sprzęt do nurkowania nie będzie długo potrzebny, ale wszyscy wezmą udział w przyspieszonym kursie. Na wszelki wypadek. - Niesamowite. - Shay się uśmiechnął. Reszta wilków spojrzała na niego. - Co? Rozejrzał się po paczce, szerokimi, zbyt niewinnymi oczami. - Lubię próbować nowych rzeczy. - Wybraniec wykazuje zdolności do przygody i ryzyka - mruknął Silas, zapisując. Nie tknął niczego ze swojego talerza. - Nie możesz tu zostać? - zapytał go Connor. - Nie potrafisz pisać pod wodą. Silas się wyprostował. - Zobowiązuję się zapamiętać każde wydarzenie i przenieść je na papier po powrocie. - Oczywiście - powiedział Connor, odpychając się od stołu. Spojrzał na Inez. - Nie będziemy pływać dłużej niż godzinę, prawda? Ponieważ boję się, że dostanę skurczy.

Rozdział trzynasty

Gabriel, jak się okazało, był człowiekiem pracującym na łodzi. Łodzi, na której pokładzie wszyscy byliśmy. Uśmiechnął się, pomimo tego, że musiał namówić sześć niechętnych wilków, by byli z dala od suchego lądu. Z nieuporządkowanymi włosami, podszytymi słońcem, Gabriel wyglądał bardziej jak bóg surfowania niż Poszukiwacz. Ze sposobu, w jaki rozrzucał dookoła sprzęt do nurkowania - zbiorniki na wodę, kamizelki wypornościowe, ołowiane ciężarki, maski, płetwy, skafandry i latarki - z uwagą, domyśliłam się, że przydzielono mu do zadanie poinstruowania nas o zachowaniach wody. Kiedy gramoliłam się w stronę siedzenia, łódka zachwiała się na fali, a ja zastanawiałam się, czy jedzenie tych wszystkich zup było takim świetnym pomysłem. Silnik zaburtowy zagulgotał, Miguel sterował nami z dala od doków, Inez w tym czasie machała na pożegnanie. - Napastnicy Eydis, z wyjątkiem Miguela, mają na oku górną stronę cenoté - krzyknął Gabriel ponad rykiem silnika. Patrzył na nas, jego uśmiech poszerzył się, kiedy opadliśmy się na podłogę łodzi, niczym ryby wyjęte z wody, zmagając się z naszymi skafandrami. - Myślałem, że nie atakujemy Strażników - powiedział Shay. - Nie atakujemy, po prostu obserwujemy na wypadek jakiś niespodzianek - powiedział Gabriel. Podniósł zbiornik. - Słuchajcie - mamy tu tylko jedną szansę, więc uważajcie. Ciężko było uważnie słuchać, kiedy czułam się jak na mistrzostwach ping ponga, mających miejsce w moim żołądku, ale utonięcie w ogóle mnie nie interesowało, więc zacisnęłam zęby i starałam się skupić. Skafander nie pomógł w tej kwestii, pasując jak napięta, gruba druga skóra, dlatego desperacko chciałam go rozszarpać. - Możemy przebyć prawie całą drogę do cenoté bez zanurzenia - powiedział Gabriel. Ale ostatnie dziesięć metrów to tunel i będziemy musieli płynąć. - Zmierzamy do podwodnego tunelu? - Mason już wcześniej wyglądał zielono, a ta wiadomość sprawiła, że jego żołądek się zacisnął. Gabriel skinął głową. - Tunel zwęża się tuż przed tym, jak będziecie mogli uzyskać dostęp do cenoté. Jeśli traficie na tą przełęcz, musicie zdjąć kamizelkę, zbiornik i przecisnąć się przez nią. Nev się roześmiał. - Ty żartujesz. Wyraz twarzy Gabriela wskazywał na to, że nie żartuje. Mason pochylił się nad bokiem łodzi i zwymiotował. - Nie przeciśniecie się przez otwór, jeśli nie zdejmiecie zbiornika - powiedział Gabriel. - Ale zdjęcie zbiornika i przejście zajmie tylko chwilę. Nie myślcie o tym za dużo.

- Zakładasz, że mamy tylko tam zejść - powiedziałam. - Co jeśli po drodze będziemy musieli walczyć? Czy ktoś powiedział ci o pająku? - Żadnych pająków na dole, preciosa30 - powiedział Gabriel. - Tunel przepływałem już dwa razy - to czyste przejście. Opiekunowie obserwują jedynie na powierzchni. Jego uśmiech był ciepły i uspokajający, ale czułam się nieswojo. - Słuchajcie - kontynuował. – Nie żartowałem z tym niemyśleniem o nurkowaniu. Pod powierzchnią, mieszanina azotu i tlenu w zbiornikach może płatać figle w głowie. W najgorszym wypadku halucynacje, ataki paniki - a jeśli zaczniecie panikować, będzie trudno przestać. Comprende?31 Mason otarł usta i skinął głową. - Poza tym - dodała Adne - to podróż w jedną stronę. Nie ma sensu zabieranie wszystkiego z powrotem. - Dzięki za wotum zaufania. - Ren posłał jej znużony uśmiech. Uderzyła go w ramię. - Nie w taki sposób. Mam na myśli, że jak Shay będzie miał Eydis, ja stworzę portal i wrócimy do Inez w sam raz na kolację. - Rybne tacos? - Connor się rozpromienił. Gabriel wzruszył ramionami. - Prawdopodobnie. Podróż wzdłuż wybrzeża zajęła godzinę, podczas której omijaliśmy ciemną i nieprzyjazną wapienną linię brzegową. Dżungla ciążyła nad wodą, pojawiająca się winorośl wiła się nad wzburzonym morzem. Zanim Miguel opuścił kotwicę, wszyscy, ale nie Poszukiwacze i Shay, wymiotowali co najmniej raz. Widocznie wilki nie czuły się dobrze na morzu. Przepłukałam usta ze słonej wody, kiedy Gabriel wydawał ostateczne instrukcje dotyczące procedur bezpieczeństwa nurkowania. - Pamiętajcie, jeśli wpadniecie w kłopoty, osoba z działającym zbiornikiem jest za was odpowiedzialna. Tak działa buddy breathing32. Zrozumiane? Wszyscy unieśliśmy kciuki do góry. Gabriel wskazał na gąszcz jadeitowych liści i grubych gałęzi. - To miejsce, do którego zmierzamy. Spojrzałam na brzeg i ledwo rozpoznałam pas ciemności przecinający się przez lśniącą zieleń.

30

[hiszp.] - śliczna [hiszp.] - Zrozumiano? 32 Jest to metoda ratunkowa stosowana w nurkowaniu awaryjnym. Polega na tym, że dwaj nurkowie dzielą jeden zawór i oddychają na przemian. 31

- Będę tu czekać godzinę - powiedział Miguel, opadając na jedno z siedzeń. - W przypadku, gdy którykolwiek z lobos nie poradzi sobie z nurkowaniem. Żaden z was nie wydawał się mieć dobrego samopoczucia na łodzi. Mason rzucił mu nieprzyjazny uśmiech, biorąc głęboki oddech, zanim on i Nev włożyli maski i płetwy, umieścili swoje regulatory w ustach i wskoczyli do wody. - Wszystko w porządku? - Shay trzymał mój zbiornik, kiedy wsuwałam ręce do kamizelki wypornościowej i zapinałam pasy bezpieczeństwa. Skinęłam głową. Żółć znowu chlupotała w moim żołądku. Nie sądziłam, że rozmowa pomoże. - Poradzisz sobie - dodał Ren, wręczając mi maskę. - Już ją ma - powiedział Shay. - Załóż swój sprzęt. - Ja też mogę jej pomóc - warknął Ren. - Nie mieszaj się. - Nie zaczynajcie - powiedziałam, przełykając ciężko. - Nie potrzebuję pomocy od żadnego z was. Po prostu wejdę do wody. Obaj nadal patrzyli na siebie, więc odepchnęłam ich, zamknęłam oczy i tyłem rzuciłam się do morza. Krew huczała mi w uszach w inny sposób, kiedy zatonęłam pod powierzchnią, mój świat się wyciszył. Niemal zamilkł. Powoli dostosowywałam się do otoczenia. Nie całkiem unosiłam się na wodzie, ale też nie tonęłam. Powietrze w kamizelce utrzymywało mnie, kiedy delikatnie poruszyłam płetwami. Wyrównałam ciśnienie w uszach, zaciskając nos i używając trochę ciśnienia aż do przebicia i oczyszczenia tak, jak zapowiadał Gabriel. Płetwy odepchnęły mnie do przodu o wiele szybciej niż się spodziewałam. Ukłucie adrenaliny przesyłało dreszcze przez moje kończyny. Obróciłam się w wodzie pełna wdzięku, nieobciążona wagowo. Może wilki w innym życiu były delfinami. Mason i Nev również zdobyli się na komfortowe oddychanie pod wodą, a teraz gonili żółwia morskiego, okrążając go tak, jak mogliby królika. Zachichotałam, pęcherzyki powietrza przepłynęły obok mnie. Cztery huki, niczym miniaturowe eksplozje, zabrzmiały nad nami. Spojrzałam do góry, by zobaczyć Shay’a, Rena, Adne i Connora wchodzących do wody. Ostatni huk zasygnalizował przybycie Gabriela. Natychmiast wystartował w kierunku linii brzegowej jak lew morski, jedynie szybko machnął, by wskazać, że powinniśmy za nim podążać. Będąc w nowym otoczeniu pod wodą, nie czułam się gotowa, by opuścić otwarte morze i podążyć do zamkniętej jaskini, ale nie miałam wyboru. Tunel wyłonił się przede mną, bezwzględna ciemność w kontraście z akwamaryną morza, które zostawialiśmy za sobą. Gdy zbliżyliśmy się do czarnej przepaści wyrzeźbionej w linii brzegowej, wcześniejszy przypływ podniecenia ustąpił gryzącemu niepokojowi.

Gabriel wynurzył się tuż za wejściem do jaskini i zdjął maskę. Spojrzałam ponad nim, próbując ocenić odległość między powierzchnią wody a sklepieniem jaskini. Cztery stopy, może pięć, ale wiązka światła latarki pokazała, że sufit opadał dalej w coraz węższy tunel. - Właśnie ustaliłem wytyczne w korytarzu, gdzie będziemy zanurzeni - powiedział Gabriel. - Jeśli zaczniecie tracić poczucie kierunku, po prostu skupcie się na linii. I pamiętajcie, nie myślcie za dużo. Po prostu oddychajcie, oczyśćcie uszy, kiedy zejdziecie, a wszystko będzie dobrze. - Czy to jest naprawdę najlepszy plan? - zapytał Silas. Po raz pierwszy jego arogancja została zastąpiona przez strach. - Nurkowanie w jaskiniach wymaga specjalnego certyfikatu. Być może… - Uczę do tego certyfikatu - przerwał mu Gabriel. - Wiem, co robię. Nie robilibyśmy tego, gdyby była jakaś inna opcja. Potrząsnął głową. Moje serce zaczęło walić, gdy zastanawiałam się nad stopniem zagrożenia, będąc na krawędzi konfrontacji. - To jedyny sposób. - Gabriel włączył latarkę przy swoim nadgarstku. - A my marnujemy czas na omówienie go. Silas zaczął się trząść, a ja nie myślałam, że to z powodu złości na Gabriela. Było mi trochę żal Skryby. Może był dupkiem, ale nie musiał tutaj być. Przyszedł tylko dlatego, że wierzy w to, co robi. Przepłynęłam obok niego, starając się zachować niski głos. - Będę uważać na ciebie. Jego oczy rozszerzyły się, ale udało mu się skinąć głową. Wskazałam mu, żeby płynął jeden za drugim, za Shay’em, a przede mną. Gdyby potrzebował pomocy, to było tylko moje przypuszczenie, inne niż Gabriela, Shay i ja bylibyśmy jego najlepszą szansą. Shay wydawał się podejmować każdego zajęcia, na które miał kaprys - a ja byłam po prostu zbyt uporczywa, do bani w czymkolwiek, rozpatrywałam wyzwanie. Gabriel prowadził nas naprzód wolno i równomiernie. Dalej weszliśmy do jaskini, korytarz stał się węższy. Starałam się zachować wolny oddech, ale nic nie mogłam zrobić z moim zwiększającym się pulsem. Korytarz zamykał się wokół nas coraz bardziej. Światło słoneczne, które przebijało się przez wejście jaskini, teraz wyblakło, pozostawiając nam tylko latarki przywiązane do nadgarstków, by nam przewodniczyły. Gabriel się zatrzymał. Nie odwrócił się, ale jego głos odbił się od powierzchni wody i ścian tunelu. - Teraz się zanurzamy - powiedział. - Śledźcie nurka przed sobą i linię wytyczną. Zajmie to około pięciu minut, zanim natrafimy na przełęcz, gdzie będziecie musieli zdjąć kamizelkę i zbiornik. Będę po drugiej stronie; przeciśniecie się przez otwór, oświetlę wam drogę moją latarką. Jedno po drugim zanurzyliśmy się. W przeciwieństwie do błyszczącego bezmiaru otwartego morza, nurkowanie w tunelu pogrążyło nas w dławiącej ciemności. Gdy płynęliśmy

do przodu, przejście stawało się mniej kanałem, bardziej skalistym, jak jaskinia odgrodzona ostrymi grzbietami i stalaktytami, przez które musieliśmy się przecisnąć. Pięć minut. Pięć minut. Pięć minut. Tak mało czasu. A pływanie zdawało się zabierać go tak dużo. Mijaliśmy inne tunele, odgałęzienia ścieżki, którą podążaliśmy. Prąd przepływał obok mnie, popychając i odciągając mnie z dala od reszty nurków. Krew huczała mi w głowie. Zaczęłam odczuwać zawroty głowy. Słowa przepływały przez moje myśli, hipnotyzującym, ale zabójczym śpiewem. Utopienie. Zmiażdżenie. Zgubienie. Silas przestał poruszać się do przodu, głosy w mojej głowie zaczęły wrzeszczeć. Porażka! Porażka! Porażka! Dlaczego nie przemieszczamy się dalej? Co było nie tak? Krew w moich żyłach krzyknęła. Zaczęłam się odwracać. Gdybym tylko mogła płynąć z powrotem – wydostać się z jaskini. Znaleźć drogę na zewnątrz, na zewnątrz, na zewnątrz. Tu było zbyt ciasno. Zbyt ciemno. Silas ruszył ponownie. Jego wolne, proste uderzenia przedarły się przez moją panikę. Po kilku metrach znowu się zatrzymał. Zostałam, obserwując go, próbując przypomnieć sobie, co powinnam zrobić. Za mną Ren delikatnie pociągnął za końcówkę jednej z moich płetw. Wyciągnęłam szyję, by na niego spojrzeć. Przechylił głowę, posyłając mi pytające spojrzenie, wskazując na mnie, bym szła do przodu, a ja zrozumiałam. Przełęcz. Dotarliśmy do przełęczy. Oczywiście zatrzymaliśmy się, czekając aż każdy z nurków przejdzie. Moje serce wciąż uderzało w klatkę piersiową, a głowa oczyściła się wystarczająco, by powstrzymać mnie od całkowitego zwariowania. Ale nie zrobiło to nic, by sprawić oczekiwanie mniej męczącym. Kiedy nasza grupa poruszyła się przodu, jeden po drugim, nie mogłam powstrzymać strasznych wyobrażeń, rozgrywających się w myślach. Utknęliśmy. Zostaliśmy zgniecieni. Utonęliśmy w tej ciemności. Ścisnęłam jedną dłonią wąż regulatora. W tej chwili czułam się, jakby było to jedno połączenie, bym mogła wydostać się na zewnątrz - do światła, do ziemi, do powietrza, gdzie należałam. Silas odpinał swoją kamizelkę wypornościową, wyciągając jedną rękę i jednocześnie przepychając ją i zbiornik przez otwór, który ledwo mogłam dostrzec. Szczelinę, która wyglądała niesamowicie wąsko. Następnie Skryba kopnął płetwami i wsunął się do ciemnej dziury, jego ciało zablokowało światło latarki, gdy zniknął w ścianach tunelu. Kiedy czubki płetw były niewidoczne, pomyślałam, że moje serce się zatrzymało.

Ręka sięgnęła przez otwór i pojawiła się twarz Gabriela. Czekał i kiwnął na mnie. Mój umysł krzyczał na mnie, kiedy oddzieliłam się od mojej kamizelki, zbiornika i skierowałam je do rąk Gabriela. Miał rację - dowolny typ myślenia działał przeciwko mnie, napędzając strach, który mógł mnie zabić. Zmusiłam się do oczyszczenia myśli, chcąc, by moje nogi uderzały powoli, mechanicznie. Rozciągając ciało, ruszyłam przez wąską szczelinę jak torpeda wystrzelona z rury. Nie wiedziałam, że byłam po drugiej stronie, dopóki Gabriel nie chwycił mnie za ramię, pomagając mi przejść. Kręcił głową, zmuszając mnie, bym zwolniła, zatrzymała się. Podniósł moją kamizelkę, gdy się prześlizgnęłam. Zmarszczenie wokół jego oczy powiedziało mi, że się uśmiecha. Shay był za nim, czekając na mnie i również się uśmiechając. Kiedy moja kamizelka i zbiornik były na miejscu, a klamry zabezpieczone, Shay wziął mnie za rękę i wypłynęliśmy na powierzchnię. Zdjęłam maskę, łyknęłam powietrze i zadrżałam. Shay zdjął swoją maskę i wypluł ustnik, uśmiechając się do mnie. - Co? - zapytałam. - Spodziewałaś się, że przejdziesz przez przełęcz wolno, Calla - powiedział. - Złapałaś Gabriela tak, że prawie pozbawiłaś go regulatora. - Chciałam mieć to z głowy - powiedziałam, broniąc się. Pływanie było wysoko na mojej liście rzeczy, których już nigdy nie chciałam robić ponownie. Kiedy pojawiła się Adne, chciałam ją pocałować. Dzięki Boże, że to podróż w jedną stronę. Shay ochlapał mnie, wciąż się śmiejąc. Ren pojawił się obok nas. - Stary, to dobrze, że znowu można to zobaczyć. Utonięcie już mi nie zagrażało, rozejrzałam się po pieczarze. Ren miał rację. Światło było słabe, ale nie potrzebowaliśmy naszych latarek. - To musi być wejście do cenoté - powiedział Shay, wskazując na sufit. Daleko, daleko ponad nami - co najmniej sto metrów w górę - był otwór w jaskini, przez który przesączało się światło słoneczne z dżungli, rozlewając się w ciemności, migocząc tylko od czasu do czasu w pobliżu otworu przez fruwające ptaki, zagnieżdżone wewnątrz jaskini. - Tak bardzo lubicie pływanie? - zawołał Mason. On i Nev siedzieli kilka metrów dalej z Ethanem i Sabine. - Sucho - no dobra, nie sucho, ale wilgotno, tutaj to stałe prawo ziemi. - Wiedziałem, że jest powód, dla którego cię lubię. - Ren roześmiał się, kiedy pływaliśmy w miejscu, gdzie śliskie kamienie podłogi cenoté były oblewane przez słoną wodę.

Wyciągnęłam się z wody. Tylko poczucie godności trzymało mnie od rozpłaszczenia się na kamieniach, z miłością przyciskając policzek do ziemi. Powietrze było zbyt ciężkie, gęsta solanka i rozkładające się ryby, ale przynajmniej było prawdziwym powietrzem. - Wszyscy w porządku? - zapytał Gabriel. - Jestem trochę oszołomiona - powiedziała Adne, wyciskając wodę z włosów. - To normalne - odpowiedział. - Ale daj znać, jeśli poczujesz się gorzej. - Dzięki - powiedziała sucho. - Wszyscy byli świetni - powiedział Gabriel. - Chodźmy, po co przyszliśmy. - Gdzie idziemy? - zapytał Shay. - Do wnęki. - Gabriel ruszył. - Możesz ją stąd zobaczyć. - Światło - mruknął Shay. Podążyłam za jego wzrokiem. Jeden róg cenoté błyszczał marmurowym szafirem i szmaragdem w barwach morza, które kontrastowały się z najzwyklejszym słońcem w pozostałej części jaskini. Nasz grupa ruszyła za Gabrielem, za wyjątkiem Silasa, który został, mrużąc oczy na sufit. Nev spojrzał na niego. - Tak, myślę, że nasze przybycie nie uszczęśliwiło ptaszków. Patrząc w górę, zobaczyłam, co miał na myśli. Trzepot skrzydeł wzmógł się; cienie biegały tam i z powrotem w poprzek otworu jaskini. Chichoczący dźwięk wzrastał, powtarzając się w komorze. - Nie sądzę, że są to ptaki - powiedział Silas. - Co? - Nev zmarszczył brwi. Hałas narastał, światło na górze mrugało, czas całkowicie się zatrzymał przez ruch nad nami. - Co to jest? - zapytałam. Silas szepnął coś, ale nie mogłam go usłyszeć. Wzmocniony dźwięk przekształcił trzepotanie skrzydeł w napływ wiatru. Było za późno, kiedy zrozumiałam, co powiedział: - Wracajcie do wody. Już!

Rozdział czternasty Sufit się poruszył, każdy jego centymetr. - Wali się! - krzyknął Mason, szukając schronienia. Gabriel już zeskoczył z brzegu, włożył swój sprzęt i się zanurzył. Jak schowanie się w wodzie mogłoby uchronić nas przed spadającymi kamieniami? Mason zawahał się, patrząc na resztę z nas. Ruch nad nami nie był śmiertelną lawiną skał; to była spadająca, wirująca banda cieni. Przez chwilę myślałam, że były zmorami, ale nie miały skrzydeł. Nie wydawały też żadnych dźwięków. - Rusz się! - Ethan popchnął mnie, gdy Sabine zanurkowała w wodzie. Potknęłam się, wpadając do wody tyłem bez maski na twarzy czy regulatora w ustach. Zaczęłam kaszleć, starając się widzieć i oddychać. Connor i Adne byli w wodzie, i tak jak ja zmagali się z sprzętem. Gabriel wynurzył się, wyjmując regulator z ust, i krzyknął, - Na co wy, do cholery, czekacie! Mason, Nev i Silas byli jeszcze na lądzie. - Co to jest? - Mason i Nev patrzyli w ciemność, na żywe chmury - poruszające się powoli w kierunku wody. - Gabriel ma rację - chodźmy pod wodę! - Silas pomachał do nich gorączkowo, starając się włożyć kamizelkę i zbiornik. - Nie możecie tutaj zostać! Jego wściekłe ruchu przyciągnęły uwagę roju powyżej. Nagle chmury uderzające skrzydłami ze swoim przenikliwym, ćwierkającym chórem spadły w dół. Silas krzyknął, upadając na kolana, gdy go otoczono. Przez dłuższy czas nie mogłam go zobaczyć, jedynie dostrzec kształt ciała pod pulsującym tłumem futerkowych, drobnych ciał, skórzastych skrzydeł i olbrzymich uszu, które przyćmiewały ich głowy. - O Boże. - Mason złapał Neva za rękę, ciągnąc go ku wodzie. - Musimy mu pomóc. - Zaczęłam płynąć w kierunku brzegu, ale Gabriel, który w wodzie był o wiele szybszy, odciągnął mnie. - On już nie żyje. - Nie, żyje. - Walczyłam z Gabrielem tylko po to, by znaleźć na swojej drodze Shay’a i Rena. Warknęłam na nich. - Co wy robicie? - Spójrz - powiedział Ren, wskazując głową w stronę brzegu.

Chmura odsłoniła ciało Silasa, które nie się poruszało. Skóra była upiornie blada, reszta ciała pokryta malutkimi, czerwonymi nacięciami. Nawet jego skafander był pocięty na kawałki. - Nic nie możemy zrobić - powiedział Ren. - Powiedziałam, że będę na niego uważać. - Mój głos drżał. - Powiedziałam… - Skąd miałaś wiedzieć? - Shay spojrzał na rój, który teraz unosił się nad nami. Dygotałam w wodzie. Czułam, jakby kości grzechotały mi pod skórą. - Polecą w dół na nas, nawet tutaj. - Gabriel przyglądał się nadlatującej masie futra i skrzydeł. - Musimy się zanurzyć i wynurzyć. To powinno je zgubić. Nie chciałam znowu iść pod wodę. Oddech był już wystarczająco trudny, a to, co stało się z Silasem, było tak nagłe i straszne. Po zanurkowaniu usłyszałam setki brzdęków na powierzchni, jakby zaczęło padać. Gabriel poprowadził nas do drugiej krawędzi jaskini. Trzymał się blisko nas, stłoczeni, złapani za ręce, czekaliśmy. Na jego sygnał wypłynęliśmy. - Starajcie się mówić cicho - szepnął. - I nie róbcie żadnych głośnych chlapnięć czy gwałtownych ruchów. Woda utrzymuje je na dystans, ale nadal będą na nas polować. Wskazał na obszar, z którego przyszliśmy. Małe skrzydlate zwłoki pływały po powierzchni. Nietoperze, które próbowały się do nas dostać, przemoczyły się, a nie mogąc latać, w końcu utonęły. - Nietoperze? - zapytał Mason. - Nietoperze mogą to zrobić? - Nietoperze wampiry - powiedział Gabriel. - Ale nietoperze wampiry nie zabijają ludzi - powiedział Nev. - Prawda? To tylko mit. - Nietoperze wampiry nie polują także w roju. - Gabriel wpatrywał się w sufit. - Te zostały zmienione. Są jak piranie. - Więcej sztuczek Opiekunów - powiedział Shay. Connor patrzył na brzeg, gdzie leżało ciało Silasa. - Cholera. Wiedziałem, że nie powinien iść. Poczucie winy znowu ściskało mnie w klatce piersiowej. Dlaczego mu nie pomogłam? Mogłam go chwycić i wciągnąć do wody. - Co teraz? - zapytała Adne. Ethan spojrzał na linię brzegową. - Musimy zdobyć trochę czasu dla Shay’a. Connor się roześmiał. - Masz na myśli odwrócenie uwagi? - Dokładnie to. - Ethan uśmiechnął się ponuro.

- Kupić mi czas na co? - zapytał Shay. - Nie zostawię was, żebyście walczyli beze mnie. - To tylko tymczasowo, dziecko - powiedział Connor. - Nie uważam, że ta jaskinia jest przytulna. Korci mnie, by powiedzieć adios temu miejscu. Ale potrzebujesz tej rękojeści i nie zdobędziesz jej bez nas. Shay powoli skinął głową. - Więc odwrócicie uwagę nietoperzy… - A ty pobiegniesz do tej wnęki - zakończył Ethan. - Jest umieszczona dość daleko w rogu tak, że jak rozproszymy nietoperze, one nie zauważą, że tam zmierzasz. - Musisz pozwolić nam zwabić nietoperze - powiedziała Sabine. - Nie sądzę. - Ethan spojrzał na nią. - Jestem dużą dziewczynką. - Odsłoniła kły. - A wilki są szybsze od Poszukiwaczy. Możemy wskoczyć i wyskoczyć z wody. Kilku z nas, biegając dookoła, powinno je zdezorientować. - Ona ma rację - powiedział Ren. - Pozwólcie sforze się tym zająć. - Tak - powiedziałam, wiedząc, że podczas tego chwycę kilka nietoperzy z powietrza. Nie było mowy, bym pozwoliła na to, co stało się z Silasem, bez żadnej małej zemsty. Connor wzruszył ramionami. - Tak długo, jak będziecie mieli ten swój napad wścieklizny. - Zamierzam udawać, że tego nie powiedziałeś - warknęła Sabine. - Ale tylko dlatego, że Ethan cię lubi. - Wskoczyć i wyskoczyć z wody, co? - Mason uśmiechnął się. - Mam nadzieję, że jesteście gotowi zaakceptować, jak źle pachnie mokre futro. - Poradzimy sobie - powiedziała Adne. Zauważyłam, że ona także drżała, a smugi wody, które były na jej policzkach, raczej nie wzięły się od nurkowania. - Możemy to zrobić? Nie mogę już dłużej patrzeć na Silasa leżącego tam. Connor pokiwał głową. - Dobrze, Potomku, przybiegniesz tutaj szybko, kiedy będziesz miał Eydis, więc Adne stworzy portal i wydostanie nas stąd. Shay zdjął zbiornik, popychając go w stronę Gabriela. - Będę szybszy bez niego. - Gotowi? - Ren patrzył na mnie. Jako alfy prowadziliśmy ten atak. - Jak zawsze - warknęłam, wykorzystując gniew, by odepchnąć jakikolwiek strach. Przepraszam Silas. Postaram się zrobić to dla ciebie. Jeden po drugim nasza paczka zanurzyła się, odpływając z dala od Shay’a i reszty. Pozostaliśmy pod powierzchnią tak długo, jak mogliśmy. Kiedy woda była zbyt płytka, Ren i ja zmieniliśmy się jednocześnie, dwa wilki wyskoczyły z wody. Sufit ożył. Mason biegł przy moim boku, podczas gdy Nev i Sabine zostali bliżej Rena. Rój nietoperzy dał nura w dół;

poczułam wiatr mieszający się z setkami maleńkich skrzydeł przemykających wzdłuż mojego futra. Teraz. Posłałam myśl do paczki. Rozproszyliśmy się. Straszne wrzaski odbiły się echem w jaskini. Skakałam na równe nogi w regularnych odstępach czasu, kłapiąc zębami w powietrzu. Czasami moja szczęka odrywała skrzydło lub miażdżyła małe ciało. Kiedy indziej nic nie przegryzałam, rój przeniósł się, by ścigać jednego z moich kumpli. Wycie próbowało mnie zwieść, zobaczyłam kilkanaście lub więcej nietoperzy uczepionych ramion Neva. Jego mięśnie napięły się, zeskoczył z brzegu. Wpadając do wody, posłał kilka nietoperzy w powietrze, podczas gdy resztę wepchnął pod powierzchnię wody, zmienił postać, znów był w pełni zanurzony. To działało. Nietoperze nie mogły już dłużej nas śledzić, poruszających się tak szybko. A kiedy rój rozwiązał problem polowania na jednego z naszych, byliśmy na tyle szybcy, że dostaliśmy się do wody, zanim mogłyby dojść do zbyt wielu szkód. Kolejne plasknięcie zabrzmiało w jaskini. Sabine była w wodzie, zabierając ze sobą nietoperze - przylgnęło do niej o wiele więcej stworzeń niż do Neva. Teraz skupiały się bardziej na jednym z nas w tym samym czasie. Znowu poczułam przypływ wiatru. Nie musiałam patrzeć przez ramię, by wiedzieć, że rój kierował się na mnie. Pierwszy nietoperz wylądował na moim kręgosłupie; jego zęby przecinające się przez plecy były jak lekkie ukłucie, ale poczucie małego języka chłepcącego moją krew, prawie zwaliło mnie z nóg. Kolejny nietoperz do mnie przywarł. Potem następny. Calla! Krzyk Rena wypełnił moją głowę. Jest ich na tobie zbyt dużo; skacz do wody! Natychmiast! Nie chciałam wiedzieć, ile znaczyło zbyt dużo. Ale poczułam ich ciężar na plecach i krew cieknącą z dziesiątek maleńkich nacięć. Odwróciłam się gwałtownie i wskoczyłam do wody. Siła uderzenia klatki piersiowej w powierzchnię wody pozbawiła mnie oddechu. Nietoperze usiłowały uwolnić się z mojego futra i odlecieć, zanim pochłonie je woda. Zmieniłam postać, próbując włożyć ustnik do ust i nabrać powietrza. Moje serce waliło, ale zmusiłam się do spokoju, chłonąc ciszę zanurzenia. Pod powierzchnia wszystko było ciemne, chociaż miałam otwarte oczy. Czułam się, jakbym unosiła się w pustej przestrzeni, a nie pływała pod wodą. Byłam zdesperowana, by wrócić do walki, ale najpierw musiałam się opanować. Kiedy byłam pewna, że mój oddech powrócił, podpłynęłam do brzegu, zmieniając się, stanęłam z powrotem do walki. Ale nie było żadnej walki. Reszta mojej paczki nadal stała, poruszając uszami i obserwując sufit. Nietoperze zniknęły. Co się stało? Podeszłam cicho do boku Rena. Odeszły. Skrobał ziemię ze wzburzenia. Pieczara zatrzęsła się i wszystkie wyleciały w kierunku otworu jaskini.

Pieczara się zatrzęsła? Nic nie poczułam pod wodą. Tylko trochę. Sabine lizała nacięcia na ramieniu Neva. Wymieniłam z Masonem spojrzenia. Wywiesił język w wilczym uśmiechu. Ma to. Shay znalazł Eydis. Skąd wiesz? Uszy Rena śmigały w tę i z powrotem, kiedy zwrócił się do Masona. Jaskinia zatrzęsła się w Szwajcarii. Uszczypnęłam Masona żartobliwie w ramię. Dalej, Shay! Zgadza się. Ren pozostał spięty. Ale dlaczego miałoby to sprawić, że nietoperze odeszły? Zjeżyłam się. Wracajmy do reszty. Wystartowaliśmy w kierunku alkowy, kiedy jaskinia ponownie się zatrzęsła. Ziemia zniknęła pod moimi łapami, rzucając mną na bok. Powierzchnia wody zaczęła się poruszać, rozlewając się na krawędzi brzegu. Szybko zaczęło to wyglądać jak wrzący kocioł. Co się dzieje? Odezwał się do nas Mason. Słyszałam krzyki Poszukiwaczy, ale nie mogłam dosłyszeć ich słów ponad rykiem wody wlewającej się do pieczary. Gramoląc się na nogach, zaczęłam biec w kierunku ich głosów. Moje łapy zalewały się po kostki wodą. To powinno być niemożliwe. Woda, pochodząca z tej maleńkiej szczeliny w skale, którą musieliśmy odrobaczyć, nie mogła być tak potężna. Ale z jakiegoś powodu była. Wodą będąca do moich kolan, była już przy talii i wzbierała, zmuszając mnie do płynięcia. Jaskinia ponownie zadrżała. Kamienne płyty spadły z sufitu. Widziałam Connora machającego do nas. Adne była za nim, grzebiąc się ze strojem do nurkowania, natomiast Gabriel starał się jej pomóc. Ethan zaczął płynąć w naszym kierunku. Gdzie był Shay? Nie dostrzegłam go wśród nich. - Musimy się stąd wydostać! - krzyknął Connor. Woda była przy mojej szyi, prawie do nich dotarłam. Ogłuszający huk wypełnił jaskinię. Ocean hałasował, mącąc wodę, uderzając w nas z siłą fali przypływu. Rozrzucono nas daleko od siebie. Uderzyłam w ścianę jaskini. Instynkty krzyczały na mnie, by płynąć i znaleźć drogę na powierzchnię, ale jakieś racjonalne komórki, które pozostały w moim ciele, zatrzymały mnie. Nie było drogi na powierzchnię, już nie. Pieczara była zalewana z prędkością, która mogła być zaliczona jedynie do magii. Czy to ostateczna pułapka pozostawiona przez Opiekunów, czy po prostu wynik zabrania przez Shay’a wodnej rękojeści? Niezależnie od przyczyny, wiedziałam, że moje zbawienie leżało we współpracy z wodą, a nie przeciwko niej. Zmieniłam postać i wepchnęłam ustnik, wiedząc, że musiałam znaleźć Shay’a. Zostawił swój zbiornik, kiedy poszedł po Eydis. Utopiłby się bez źródła powietrza. Walczyłam z nowymi prądami, które wirowały przez wodę, zabierając jedną płetwę, nim

mogłaby unosić się obok mnie. Nawet pomoc jednej byłaby lepsza niż próbowanie płynięcia bez nich. Poruszałam się w kierunku lśniących odcieni alkowy, która zachwiała się teraz tak, że się zanurzyła. Błysk nade mną przyciągnął mój wzrok. Zobaczyłam kopiącą stopę. Shay pchał się na powierzchnię. Bez zbiornika nie miał żadnego wyboru. Moja płetwa dała mi dodatkową prędkość, podążyłam za nim. Kiedy chwyciłam jego kostkę, szarpnął się, gotowy mnie uderzyć. Pociągnęłam go w dół; wyjmując ustnik i wciskając go w jego usta. Trzymałam jego ramiona, próbując przypomnieć sobie instrukcje Gabriela. Miałam zbiornik, więc byłam odpowiedzialna za oddechy. Patrzyłam na płuca Shay’a, liczyłam: jeden oddech, dwa oddechy. Skinął głową na mnie. Zabrałam od niego ustnik i wzięłam dwa oddechy. Zaczęliśmy płynąć powoli w kierunku miejsca, gdzie ostatnio widziałam Poszukiwaczy. Shay wskazał przed siebie. Światło migotało w wodzie - złoto przeciwko turkusowym prądom - wysoka, wąska płyta światła. Portal Adne. Otworzyła przejście pod wodą. Shay ścisnął mnie za ramię i popłynęliśmy szybciej. Adne unosiła się w pobliżu portalu. Miała swój zbiornik i maskę, a kiedy nas zauważyła, zaczęła machać gorączkowo. Ale nie machała do nas, wskazywała na coś za nami. Odwróciłam się i, choć nie miałam ustnika czy powietrza, by je zmarnować, krzyknęłam. Gabriel płynął w kierunku naszym i portalu, ale nie był sam. Ciągnął coś ze sobą. Wiotkie ciało wilka. Nev nie wysilał się, by płynąć lub uwolnić się z ramion Gabriela. W ogóle się nie poruszał. Shay wsadził ustnik między moje usta, potrząsając głową. Gabriel przepłynął obok nas, ciągnąc ze sobą Neva przez portal. Popłynęliśmy za nim, wciskając się przez połyskujące przejście i lądując w mętnej kałuży na ziemi dżungli. - Nie! - Mason klęczał nad Nevem. - Proszę, Nev! - Zejdź mi z drogi! -Gabriel odepchnął Masona na bok. Mason warknął. Zmienił postać, gotowy do rzucenia się na Gabriela. Connor wskoczył między nich. - Poczekaj! - krzyknął Connor. - Daj mu chwilę. On jest instruktorem nurkowania, pamiętasz? Ma certyfikat z RKO.33 Mason chodził w tę i z powrotem, jęcząc, podczas gdy Gabriel uciskał klatkę piersiową Neva i wdmuchiwał powietrze w jego pysk. Oddychaj, Nev. Oddychaj. Ktoś wziął mnie za rękę. Oparłam się o Rena, z wdzięcznością, że był tutaj i żył. Ale kiedy spojrzałam na niego, zobaczyłam, jak blady był, obserwując Gabriela, próbującego przywrócić nam Neva. 33

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa

Adne opadła na ziemię obok mnie. - Powiedz mi, że go ocalimy - jęknęła. Gdy to powiedziała, szczęka Neva otworzyła się, wypluł wodę ze swoich ust. Zakaszlał i potrząsnął głową, wijąc się na brzuchu z jękiem. Mason krzyknął, gramoląc się bliżej Neva, zasłaniając jego twarz i szczękę liźnięciami. Obaj przeszli do ludzkiej postaci, kurczowo się trzymając. Sabine szlochała, a Ethan ją trzymał. Ren ścisnął moją rękę, zanim podszedł do Neva i go przytulił. - Dzięki Bogu - mruknął Connor. - Dobra robota, Gabriel. - Wilk. - Gabriel się uśmiechnął. - RKO na wilku. Pierwszy raz. - Wszystkim, co mogę poczuć, jest ryba - jęknął Nev, wykrztuszając jeszcze więcej wody. - Tak długo jak będę żyć nigdy nie będę jeść ryb. - Zamknij się - powiedział Mason. - Po prostu się zamknij. - I znowu pocałował Neva.

Rozdział piętnasty

Brnęliśmy przez dżunglę, przemoczeni i ociekający. Radość z ocalenia Neva i odnalezienia Eydis została przygaszona stratą Silasa. Gdy dotarliśmy do zakrętu, gdzie las wpadał do morza, przez osłonę gałęzi wyjrzał sklep nurkowy. - Inez czeka na pokładzie - powiedział Gabriel. - Ma w sobie instynkt matki wszech czasów. Inez była odwrócona do nas plecami; wylegiwała się na leżaku. Miguel siedział w cieniu rzucanym przez okap na dachu sklepu. Między Miguelem a Inez były wyciągnięta dwa krzesła. Kobieta w bikini przeciągnęła się leniwie w jednym z nich. Obok niej roześmiał się mężczyzna w rozpiętej koszuli i szortach khaki, splatając palce z jej palcami. - Kim oni są? - zapytałam. - Nie wiem - powiedział Gabriel. - Nie sądziłem, że mamy zaplanowane na dzisiaj jakieś grupy nurkujące. Zwiększył tempo, nie biegnąc, ale robiąc szybkie kroki w kierunku postaci na pokładzie. Kobieta w bikini zobaczyła go i zaczęła machać. Jej towarzysz wstał, zdejmując okulary przeciwsłoneczne. Ren zmarszczył nos. - Czekaj… Czujesz to? - Tak… gówno - warknął Nev, spoglądając na bujną dżunglę, która nas otaczała. - Czujesz gówno? - zapytał Ethan. - Dzięki za podzielenie się tą informacją. - Nie - powiedział Nev. - Czujemy zapach kotów. Wciągnęłam powietrze. Mieli rację. Był delikatny, ale zdecydowanie dało się go wyczuć. Drażniący zapach jak palący się jedwab lub suszona szałwia. Warczenie wzrosło w moim gardle. Gabriel wytrzeszczył oczy. - Las sombras… nie! - Gabriel, czekaj! - krzyknął Ethan. Ale tamten rzucił się w kierunku kryjówki, wrzeszcząc. - Inez! Miguel! - Żaden z Poszukiwaczy na pokładzie się nie poruszył. Stało się to w mgnieniu oka. Gabriel właśnie dotarł na pokład i coś na niego spadło spadający kształt jak hebanowa zasłona. Pantera zawyła, wyskakując z kryjówki po drugiej stronie dachu. Potem była na Gabrielu, który krzyczał, kiedy pazury kota zatopiły się w jego ramionach. Jego krzyk nagle zamilkł, kiedy szczęki pantery zacisnęły się na szyi Poszukiwacza i mocno skręciły, łamiąc kości. - Cholera! - Ethan patrzył, jak pantera zeskoczyła z pokładu w cień dżungli.

Czekałam, aż kobieta na pokładzie zacznie krzyczeć. Ale ona zwinęła się, śmiejąc się. Jej naoliwiona, złota skóra rozmazała się w lśniącą sierść. Mężczyzna obok niej wziął dwa ogromne susy i skoczył, uderzając w dach w postaci kota. Zniknęli w ciemnych winoroślach tak, jak wcześniej pantera. Syki i okropne mruczenie wypełniły gałęzie nad nami, zagłuszając powietrze ich groźnymi dźwiękami. Ile ich tam jest? Każdy Strażnik zmienił formę. Nasza paczka przycupnęła, spoglądając na sklepienie lasu. Ale koty wydawały się być niewidoczne, odchodząc wśród gałęzi, pozostając poza zasięgiem wzroku. - Musimy wydostać się spod nich - powiedział Connor. - Trzymajmy się blisko siebie. Udajmy się do domu. Potrzebujemy obronnej pozycji, którą utrzymamy, podczas gdy Adne będzie tkała portal. Ethan zgodził się z nim, Sabine i Nev byli obok niego, a Mason, Shay i Ren pozostali bliżej Adne. Trzymałam się na uboczu z Connorem, obserwując drzewa, podczas gdy nasza grupa powoli posuwała się do przodu. Byliśmy przygotowani, kiedy skoczyła następna pantera. Jej warczenie stało się stękaniem, kiedy Ethan cisnął w nią zbiornikiem w klatkę. Uderzyło w ziemię, starając się złapać oddech. Mason i Ren skorzystali z jego chwilowej dezorientacji, atakując kota. Pantera zaatakowała ich pazurami, Mason odwrócił jej uwagę, aby Ren rozszarpał jej bok zębami. Kiedy ostatecznie odwróciła się, by warknąć na Rena, Mason wykorzystał szansę, rzucając się na gardło kota i miażdżąc jego tchawicę. Drzewa ożyły wypełnione rykami wściekłości, las sombras posypały się na nas w potoku lśniącego północą futra i ostrych jak brzytwa pazurów. - Uciekajcie! - krzyknął Connor. Ethan wystartował w stronę domu z wilkami na piętach. Connor krzyknął, kiedy skoczyła na niego pantera, przewracając go na kolana. Warknęłam i rzuciłam się na kota, zmuszając go do uwolnienia Connora, by walczył ze mną. Siła mojego uderzenia posłała nas toczących się po plaży. Nasze ciała były ze sobą skręcone, kiedy mocowaliśmy się na piasku. Zaskowyczałam, gdy pazury pantery zatonęły w moich plecach, ale odpowiedziałam natychmiast wściekłymi ugryzieniami w jej klatkę piersiową. Kot wył, odtaczając się z dala ode mnie. Poderwałam się na nogi, stając do walki przeciwko panterze, próbując oprzeć się w miękkim piasku. Syknęła na mnie, jasnozielone oczy były wypełnione wściekłością… i inteligencją. Moje serce zamarło. Strażnik - koty jak my służyły Opiekunom. Przez chwilę chciałam przerwać, by zobaczyć, czy w jakiś sposób mogłam nawiązać połączenie z tym niechcianym wrogiem. Ale takie myśli należały tylko do mnie. Kot przysunął się i skoczył na mnie. Rozpłaszczyłam się, przewracając na plecy tak, że patera przeleciała obok mnie. Przewracałam się, aż byłam po prawej stronie i bez wahania rzuciłam się na kota niezabezpieczonego z tyłu, rozdzierając jego ciało. Zawył i podskoczył, próbując wyrwać się z moich rozrywających zębów. Ale byłam bezlitosna; jego krew - niewidoczna na czarnej sierści - plamiła szkarłatnie piasek na plaży. Zdesperowany kot wzniósł się i przewrócił do

tyłu. Odskoczyłam, zanim mógłby znaleźć się na mnie. Wolna od ataku pantera nie odwróciła się znowu do mnie twarzą. Zamiast tego rzuciła się do ucieczki pod osłonę dżungli. - Calla! - Connor machał do mnie. Pozostali robili to na pokładzie. Wytrząsnęłam piasek z mojej sierści i pobiegłam do kryjówki. Wszystko w porządku? Ren wyszedł mi na spotkanie. Krwawisz. Rany nie są głębokie. Skubnęłam go lekko w bok. Poradzimy sobie z tym, kiedy się stąd wyniesiemy. Ethan był przy drzwiach, otwierając je ze złością. Sabine i Nev czmychnęli do środka. Spojrzałam prze ramię, biegnąc w kierunku domu. Dżungla była nieruchoma. Żadnych goniących nas kotów. One nas nie ścigają. Warknął Ren, dzieląc mój niepokój. Wiem. Wyszczerzyłam na niego zęby. To nie może być dobrym znakiem. Connor zaklął, gdy mijaliśmy nieruchome postacie Inez i Miguela na pokładzie. Leżeli, gardła były rozdarte, patrzyli na nas niewidzącymi oczami. - Przysięgam, że zemszczę się za to - powiedział Connor, zatrzaskując za nami drzwi. Strażnicy krążyli wokół Poszukiwaczy najeżeni, warcząc. Coś było bardzo, bardzo nie tak. - Zacznij tkanie, Adne - powiedział cicho Connor. - Tak szybko, jak możesz. Skinęła głową, zmierzając w kierunku wejścia do kuchni, by dać sobie więcej przestrzeni. Właśnie wyciągnęła swoje czółenka, kiedy wyczułam zapach. Nie należał do las sombras, był inny, jeszcze bardziej gryzący. Tak, jak pantery, palił i był zbyt ostry, ale koty pachniały niezwykle, nowo. Ten zapach był stary. A ja znałam go zbyt dobrze. Surowy zapach gotującej się smoły i palących się włosów. Byłam już w ruchu, kiedy zobaczyłam atramentową, bezkształtną istotę zbliżającą się do Adne. Calla! Krzyk Shay’a zabrzmiał alarmująco w mojej głowie, ale nie miałam wyboru. Nie mogłam myśleć, czy Adne umarłaby. Jeśliby umarła, wszyscy by zginęli. - Adne, uciekaj! - Zmieniłam postać, mknąc w jej kierunku jak najszybciej. Odwróciła się do mnie zaskoczona. Zamieszanie zatrzymało ją w miejscu. - Connor! Ethan! - Nadal biegłam. - Wyprowadźcie stąd wszystkich. Natychmiast! Wyciągnęłam ramiona, chwytając Adne w talii. Obróciłam się dookoła, rzuciłam ją przez pokój, mając nadzieję, że Connor będzie gotowy, by ją złapać. - Nie! - usłyszałam rozpaczliwy krzyk Shay’a w tym samym momencie, gdy Ren zawył. Zamknęłam oczy, pozwalając, by pochłonęła mnie zmora. Ból.

Gdy ciemność przeszła przez moją skórę, czułam tysiące małych, rozgrzanych do białości haczyków lokujących się w moim ciele. Zaczęły powoli ciągnąć, odrywając skórę od mięśni. Krzyczałam, ale nic nie słyszałam. Nawet dźwięku mojej własnej agonii. Byłam rozrywana. Byłam w ogniu. A potem nie było już nic.

CZĘŚĆ TRZECIA OGIEŃ

Rozdział szesnasty

Obudziłam się gwałtownie, z trudem łapiąc powietrze. Za oknem szalała zamieć. Gołoledź i śnieg, ostry jak rzutki, pędził od chmur do ziemi. Moje powieki opadły, kiedy starałam się uporządkować mroczne wspomnienia. Ciepła bryza. Zapach słonego powietrza całujący cytryny. Teraz byłam otoczona znajomymi zapachami. Stęchlizna książek z oślimi uszami, monotonne gryzienie zaostrzonych ołówków i świeżość dżinsu. Usiadłam, rozglądając się dookoła. Byłam w łóżku. W moim pokoju. Gęsia skórka pełzła po moich ramionach. Byłam w Vail. Zduszony krzyk, próbował wydobyć się z moich płuc, jakby był powstrzymywany niewidzialną ręką. Jestem w domu. Czego mam się bać? - Dzień dobry, śpiochu. Moja matka siedziała na krześle przy kredensie. Tata stał przy jej ramionach, patrząc dziwnie twardo. - Mama? - Mój głos się załamał. Spróbowałam znowu się poruszyć, ale moje kończyny mrowiły. Wydawały się takie ciężkie. - Oczywiście, że to ja - powiedziała, kiedy na nią patrzyłam. Coś wewnątrz mnie łkało. Dlaczego widząc moją mamę, zasmuciłam się? - Myśleliśmy, że możesz spać cały dzień. - Jej zęby były bardzo jasne, kiedy się uśmiechnęła. - Co nie, Stephen? Ojciec skinął głową. Coś w jego oczach sprawiło, że strach owinął podstawę mojego kręgosłupa. Był zbyt czujny. Alfa Cienia Nocy był zjeżony, gotowy do ataku. Odległe głosy zabrzmiały echem w zakamarkach mojego umysłu. - Nie ma alfy Cienia Nocy. - Ansel? - mruknęłam. Przebłysk bólu próbował rozedrzeć moją czaszkę. Pochyliłam się do przodu, opierając głowę na rękach. - Twój brat patroluje z Masonem – powiedziała mama. - Wkrótce wróci. Nie martw się. Skinęłam głową. To miało sens. Dlaczego tak bardzo bolała mnie głowa? Mój ojciec zmarszczył brwi. - Boli cię coś?

- Stephen. - Moja matka spojrzała na swojego małżonka; ostrzeżenie błysnęło w jej oczach. - Nie rozpieszczaj jej. W końcu jest alfą. - Oczywiście, p… Naomi - powiedział. Jego ręce chwyciły tył krzesła. - Myślę, że mogę być chora - powiedziałam. - Boli mnie głowa. - Damy ci za sekundę aspirynę, kochanie - powiedziała moja mama. - Ale zanim odpłyniesz, skończysz opowiadać nam o swojej przygodzie. - Mojej przygodzie? - Spojrzałam na nią. - Tak - powiedziała. - Po prostu opowiedz nam o wszystkich miejscach, w których byłaś. Podróżowałaś z przyjaciółmi. Pamiętasz, co było twoim prezentem od Opiekunów po Unii? Wszystkie miejsca, które widziałaś? Uśmiechnęła się. Fala zalała mnie z łatwością, czyniąc moje kończyny cięższymi, ale w moich żyłach płynęło szczęście. - Wszystkie miejsca, jakie widziałam. - Zgadza się. - Jej białe zęby lśniły jak perły. - Chcemy usłyszeć o wszystkim. Jakie miejsca odwiedziłaś? Poprawiła się jej waga. Kiedy się poruszyła, jej ciało rozmazało się na chwilę, a twarz wykrzywiła i zobaczyłam… Krzyknęłam, kiedy moja głowa pulsowała. - Calla! - Ojciec podszedł do mnie. Ręka matki wystrzeliła, a on zamarł. Wstała, robiąc bardzo wolne kroki w moim kierunku. Dlaczego poruszała się tak wolno? Z każdym krokiem jej postać rozmazywała się ponownie. Walenie w mojej głowie zmusiło mnie do zamknięcia oczu. Nie mogłam się na niej skupić, kiedy podchodziła. Materac zaskrzypiał, gdy zajęła miejsce obok mnie. Położyła dłonie na moich skroniach, ból ustąpił kolejnemu przypływowi ekstazy. - Właśnie - zagruchała. - Czyż nie lepiej? Skinęłam głową, ale nadal chciało mi się płakać. Było coś, co chciałam jej powiedzieć, coś tak ważnego, że moja matka musiała to wiedzieć. Oparłam głowę na jej ramieniu. - Przepraszam. Ale nie wiedziałam, za co przepraszam. Gładziła moje włosy. Jej zapach uniósł się do moich nozdrzy - mocna woń pergaminu i czerwonego wina. Oderwałam się od niej, wpatrując się w nią. - Czujesz się lepiej? Wciągnęłam powietrze, pozwalając zapachowi się utrzymywać. Nie należał on do Naomi Tor. Moja matka zawsze pachniała gardenią i paprociami.

Te zapachy, stare, bogate, były mieszaniną mocnych perfum, były znajome i należały do kogoś innego. - Lumine - wyszeptałam. W momencie, gdy wypowiedziałam imię mojej pani, jej czar prysnął. Powietrze wokół mnie zatrzeszczało, rozpadając się przed moimi oczami. Moja matka zniknęła. Przede mną siedziała Lumine z klanu Cień Nocy. Mój ojciec stał w milczeniu po drugiej stronie pokoju. Jego oczy były jasne ze strachu. Szok przykuł mnie do łóżka, gdy zniknęła iluzja. Zaczęłam się trząść i płakać. Lumine westchnęła, wyprostowując jej ciemny żakiet od Chanel. - Tak nie za bardzo wypada, Calla. - Ty suko. - Warknęłam, moje kły się wyostrzyły. Miałam właśnie zamiar rzucić się na nią, kiedy mój ojciec krzyknął: - Calla, nie! - Polecenie alfy Cienia Nocy wystarczyło, by rozproszyć mnie na krótko. Nasze oczy spotkały się na chwilę, zanim podążyłam za jego wzrokiem na moją szafę. Drzwi były uchylone, coś poruszało się wewnątrz. Cienie, grube jak smoła, falujące w ciemności. Zmora. Mój żołądek zacisnął się w supeł na wspomnienie zajmującej się mną zmory. Fala bólu przeszła przez moje kończyny, prawie pozbawiając mnie przytomności. Lumine się uśmiechnęła. - Naprawdę, Calla. Myślałaś, że po prostu rozszarpiesz mi gardło swoimi kłami? - Poklepała moją rękę. - Powinnaś lepiej wiedzieć. Wyrwałam palce spod jej. Nie mogąc jej zaatakować, nie miałam zamiaru być miła. - Trzymaj się z dala ode mnie. - Panuj nad sobą, dziecko - powiedziała. - Miałaś dość podróży, a trochę czasu minie, zanim w pełni dojdziesz do siebie po objęciach zmory. Roześmiała się cicho, kiedy zadrżałam. - Mam do ciebie tylko kilka pytań - powiedziała. - Potem możesz odpocząć. - Nie mam nic do powiedzenia. - Och. - Jej uśmiech stał się chłodny. - Myślę, że jednak masz. Przełknęłam ślinę, zerkając na zmorę w szafie, zanim pokręciłam głową. - Tak. - Jej wzrok podążył za moim. - To jedyny sposób, jaki mógłby być. Efron błagał mnie, bym oddała cię w ręce jego i Emile’a. Zmuszając swoje oczy do niepatrzenia na nią, spojrzałam przez okno, obserwując śnieg smagany wiatrem. Moje ciało czuło się: posiniaczone i poobijane. Słońce i morze

Włoch wydawały się odległym marzeniem. Nie tylko Lumine miała pytania. Desperacko chciałam wiedzieć, co stało się po tym, jak wzięła mnie zmora. Czy reszta uciekła z kryjówki Eydis? Czy także byli więźniami? - Ale wyjaśniłam mu, że nie sądzę, żebyś prawdopodobnie się złamała kontynuowała. - Bez względu na to, jak duży nacisk zastosujemy. Posłałam jej słaby uśmiech. - Masz rację. - Oczywiście, że tak - powiedziała. - Ale mamy inne możliwości. Prawda, Stephen? - Tak, pani. - Jego twarz była bez wyrazu, ale mięśnie drgnęły nerwowo. Mój ojciec był nieszczęśliwy; mogłam wyczuć jego smutek, oburzenie z drugiego końca pokoju. - Dlaczego miałabym cokolwiek dla ciebie zrobić? - Spojrzałam na nią. - Zabiłaś moją matkę. Zniszczyłaś mojego brata. - Widziałaś Ansela? - Mój ojciec zrobił dwa kroki do przodu. – Jak… Lumine nie odzywała się, ale zesztywniała. Mój ojciec powstrzymał się, zamilkł. - To, co stało się z twoją matką było niefortunne - powiedziała, składając ręce na kolanach. - Ale było konieczne w tamtych okolicznościach. - Było konieczne dla ciebie, aby ją zamordować? - Moje oczy płonęły, ale zamrugałam, powstrzymując łzy tak szybko, jak mogłam. Nie było mowy, bym pozwoliła Lumine zobaczyć mnie płaczącą. Cmoknęła językiem z miękkim śmiechem, wszystkim, co mogłam zrobić, było nie rzucić się na nią z furią z pazurami i zębami. - Morderstwo? Zdecydowanie nie, Calla. Jestem prawie pewna, że nie rozważałaś sposobu, w jaki twój umysł był tak strasznie zdeprawowany przez… wpływy zewnętrzne. Zanurzyłam paznokcie głęboko w kocyku. - Kiedyś wierzyłaś w służbę. W lojalność - ciągnęła. - Twoja matka zwiodła w najważniejszej z ról. I zapłaciła za to cenę. Spojrzałam na mojego ojca, ale on nadal stał zamrożony. Nie patrząc na mnie lub Lumine, zamiast tego jego szare oczy były zagubione w jakimś nieznanym, odległym miejscu. Lumine nadal mówiła. - Ukaranie twojego brata było ostrzeżeniem. - Ostrzeżeniem - powiedziałam cicho, warczenie wzrastało w moich słowach. - Dla reszty twojej sfory - powiedziała. - Zdradę musi spotkać szybka, sroga kara. - On nie zrobił nic złego. - Wyszczerzyłam na nią zęby, a ona się uśmiechnęła.

- Nie? - zapytała. - Możesz mi pokazać te śmiercionośne kły i wierzyć, że twój brat, który zawsze cię uwielbiał, nie miał żadnych podejrzeń, że chciałaś kogoś innego niż ci przeznaczono?” Czerwień wystąpiła od szyi po policzki, gdy moje serce zaczęło bić zbyt szybko. - Nie sądzisz, że domyśliłby się, że ryzykowałabyś własne życie, dobrobyt rodziny i przyjaciół, wszystkich dla nastoletniego dziewczęcego zauroczenia? - Zauroczenia! - krzyknęłam. - Zakochałam się w Shay’u i dowiedziałam się, że zamierzacie złożyć go w ofierze! Chciałaś, żebym razem z Renem go zabiła! Pomimo mojego wybuchu, uśmiech Lumine stal się bardziej błogi. Ciepło w moich policzkach ustąpiło skradającemu się zimnie. Cholera. Sprowokowała mnie, a ja po prostu dałam jej informacje. Nie chciałam niczego jej dać. Może z wyjątkiem pozostawienia brzydkich blizn. Lumine wydawała się rozumieć moje nagłe milczenie bardziej jako poddanie się niż frustrację. - Nie mogę poświęcić ci wszystkiego czasu, Calla. - Jej głos owijał się wokół mnie jak uciskający pyton. - Ale omówiłam tę sprawę dogłębnie z twoim ojcem. Wysłuchaj go. Słuchaj nas i wszystko może jeszcze będzie dobrze. Nawet z twoim bratem. I sforą. Spotkałam jej oczy, szukając podstępu, ale znalazłam jedynie pewne siebie, twarde spojrzenie. - Pomożecie Anselowi? Skinęła głową. - Wszystko może być tak, jak było. Jak było. Moja rozbita przeszłość znowu składała się w całość. - Jeśli nam pomożesz - powiedziała. Nie odpowiedziałam jej. Nie mogłam mówić, nawet jeślibym chciała. Moje kończyny drżały, głowa wciąż pulsowała, a gardło suszyło. - Stephen. - Lumine wyciągnęła rękę do mojego ojca. - Emile i Efron przybędą w ciągu godziny. Wykorzystaj ten czas mądrze. Jak już się zgodziliśmy. - Oczywiście, pani. - Mój ojciec pochylił głowę, gdy Lumine wstała. Wyszła z pokoju ze zmorą sunącą za nią. W momencie, w którym cień istoty zniknął z pola widzenia, zadrżałam i opadłam na poduszki. - Proszę. - Mój ojciec podniósł szklankę, siadając na stoliku nocnym. - Wypij to. Spojrzałam na szklankę i pokręciłam głową. Uśmiechnął się ironicznie. - To tylko woda, Calla. Sam ją nalałem.

- Dzięki - powiedziałam ochryple, biorąc szklankę. Spojrzałam na klarowny płyn, zastanawiając się przez chwilę, czy mogę zaufać mojemu tacie. Zastanawiając się, czy to jeszcze miało znaczenie. Woda złagodziła ból suchego gardła, kiedy ją wypiłam. - Jak długo tu jestem? - Przywieźli cię zeszłej nocy - powiedział. - Odzyskiwałaś i traciłaś przytomność, ponieważ pozwolili zmorze kontynuować posilanie się tobą. - Warknął, spoglądając w kierunku drzwi. - Tak, że będziesz słaba na przesłuchaniu, otwarta na sugestie. - Czego oni chcą? - zapytałam, podając tacie szklankę z powrotem. - Chcą, żebyś powiedziała im, gdzie jest Shay - powiedział na jednym wydechu. Zgiełam się trochę, gdy ulga rozeszła się w moich kończynach. Shay’a tutaj nie było. Był bezpieczny. To było przynajmniej czymś. - Nie - powiedziałam, spotykając jego wzrok. – Nigdy bym go nie zdradziła. - Nie sądziłem, że tak. Patrzył na mnie uważnie, ale nie mogłam wyczytać z jego twarzy żadnych emocji. Zakłopotanie, może? Zmartwienie? - Twój brat… - powiedział ostrożnie. - Czy on… - Jest bezpieczny - powiedziałam. - Ma się dobrze? Zaczęłam potrząsać głową, coś wybuchało wewnątrz mnie. Krzyknęłam, kryjąc twarz w dłoniach. Moje ciało drżało, gdy szlochałam, ostatnie straty w końcu mnie dosięgły. Moja mama, mój brat, Lydia, Silas, pan Selby… i może inni, których zabito po tym, jak straciłam przytomność. Czy cokolwiek z tego było potrzebne? Po wszystkim wróciłam tam, gdzie zaczęłam, do Vail, poddałam się zachciankom mojej pani. Może od przeznaczenia nie było żadnej drogi ucieczki. Ojciec objął mnie ramionami. Byłam zbyt zrozpaczona, by zareagować, choć wiedziałam, że powinnam być zaskoczona. Nie pamiętałam, kiedy ostatnio mnie przytulał. Często bił się z czułością ze mną i Anselem, kiedy byliśmy wilkami, ale służyło to ćwiczeniom walki, a także formowaniu więzi. Kiedy byliśmy ludźmi, mój ojciec zawsze zachowywał rezerwę. Teraz jego ramiona drżały, płakał tak jawnie jak ja. Pozostaliśmy w ten sposób, opierając się o siebie, oboje zatraceni w smutku, dopóki się nie odsunęłam. Pocierając zaczerwienione oczy, odwróciłam się do okna. Choć mój pokój był na drugim piętrze, nie było to daleko od ziemi. Może to była moja jedyna szansa. Może mój ojciec pójdzie ze mną. - Nie, Calla - powiedział, opierając dłoń na moim ramieniu. - Klan Kara Nocy jest dookoła granicy naszego domu. Możesz być w stanie odeprzeć dwóch lub trzech z nich, ale w końcu cię przytłoczą.

Odwróciłam się do niego, zdziwiona, że tak łatwo czytał mi w myślach. Mimo wszystko, wychował mnie, bym myślała i działała jak wojownik, zawsze szukając sposobu, żeby zdobyć przewagę. - Czy możemy porozmawiać? - szepnęłam, szukając w jego oczach jakiegokolwiek znaku prawdziwych odczuć tego, co dzieje się wokół nas. Mój ojciec kochał porządek, kontrolę. Jego świat pogrążał się w chaos. Ze sposobu, w jaki mnie trzymał i płakał ze mną, wiedziałam, że coś wewnątrz niego pękło przez Opiekunów, którzy rozbili naszą rodzinę. Spojrzał na drzwi, kiwając głową. - Na zewnątrz mają wystawione zmory. Ale pokój jest nasz. Moje serce przyspieszyło. Ile czasu mieliśmy? Co było dla mnie najważniejsze, by się dowiedzieć? - Wzięli kogoś innego? - zapytałam. - Gdy przywieźli mnie tutaj, byli jeszcze inni więźniowie? - Nie, że nie jestem świadomy - powiedział. - Ale nie jestem obecnie ich powiernikiem. Przegryzłam wargę, zdając sobie sprawę, że to był moment. Może dokładnie tego potrzebowali Poszukiwacze. - Tato - zaczęłam, starając się powstrzymać głos przed drżeniem. - A co, jeśli mogę ci pomóc? Zwrócił na mnie nagle spojrzenie, a mi zamarło serce. Czy mój ojciec uważa mnie za zdrajcę? Po wszystkim, co się wydarzyło, lojalność Opiekunom nadal była dla niego najważniejsza? - W jaki sposób pomóc? Ciężko oddychałam, ale zmusiłam się pójść dalej. - Ocaliłam Shay’a, ponieważ Opiekunowie zamierzali go zabić. Nie odpowiedział, ale patrzył na mnie uważnie, kiedy mówiłam. - Jest Potomkiem - powiedziałam. - Pochodzącym od samych Opiekunów, który może ich zniszczyć. - Jeśli jest jednym z nich, to dlaczego miałby zwrócić się przeciwko nim? - Ojciec zmarszczył brwi. - Nie jest dokładnie jednym z nich - powiedziałam, słowa wychodziły z moich ust błyskawicznie. - Jego matka była człowiekiem. - Nie sądzę, żeby było to możliwe… - Jest. - Złapałam go za ręce. - Wszystko, co mówiliśmy o Opiekunach i Poszukiwaczach. O wojnie. Nawet o tym, kim jesteśmy. To wszystko kłamstwa.

Jego ręce chwyciły moje tak mocno, że sprawiło mi to ból, ale nadal mówiłam. - Opiekunowie oszukali nas, ten świat, żeby nad nim panować. Poszukiwacze próbują to zmienić. Walczą jedynie po to, by przywrócić porządek. Shay jest kluczem do wszystkiego. - Jak możesz być pewna? - wyszeptał z wzburzonym spojrzeniem. Główkowałam. Nie dowiedział się tego, czego ja. Akademia - piękno i wdzięk magii Poszukiwaczy, wbrew okrutnym manipulacjom wypowiedzianych zaklęć Opiekunów. Nie walczył u boku moich nowych sprzymierzeńców, nie miał powodów, by im zaufać tak jak ja. Co mogło go przekonać? Wiedziałam, że musiałam go przekonać. Jego pomoc mogła dla mnie zmienić wszystko… dla wszystkich. - Calla. - Brzmiał tak zdesperowano jak ja. - Co wiesz? Nie mamy dużo czasu. Emile… Nie mógł powiedzieć imienia alfy Kary Nocy bez warczenia. Mój umysł trzeszczał, jakby uderzył we mnie piorun. - Corinne - powiedziałam. - Co? - Zmarszczył brwi. - Corinne Laroche. - Zacisnęłam jego ręce. - Nie zabito jej w czasie zasadzki Poszukiwaczy. Mój ojciec zesztywniał, ale gnałam dalej. - Poszukiwacze przyszli walczyć z nią u boku. Prowadziła bunt przeciwko Opiekunom. Spotykając jego spojrzenie, spodziewałam się znaleźć niedowierzanie, ale nie było go. - Ale spisek został odkryty, zabili ją i wszystkich innych z Kary Nocy, którzy stali po jej stronie - powiedziałam. -A kiedy Poszukiwacze przybyli, Opiekunowie już na nich czekali. Mój ojciec wyciągnął ręce z moich, kiedy jego pięści się zacisnęły. - Miałaś tylko roczek. Byłaś niemowlęciem, kiedy to się stało. - Wiem - powiedziałam. - To stało się w nasze, moje i Rena, pierwsze urodziny. - Zawsze myślałem… - Przerwał, warczenie zabrzmiało w jego klatce piersiowej. Coś było nie w porządku. Kiedy Opiekunowie wezwali nas do walki, ruszyliśmy w pogoń za Poszukiwaczami - pędząc za nimi przez teren Bane’a, ścigaliśmy ich przez całą drogę do Boulder. Ale nie było żadnych ciał. - Co masz na myśli? - Z Kary Nocy - powiedział. - Opiekunowie wezwali nad do walki, ponieważ klan został napadnięty przez Poszukiwaczy. Ale kiedy dotarliśmy na ich teren, nie było tam żadnych wilków z Kary Nocy, rannych czy też zmarłych. Nie było ofiar. Poszukiwacze są twardymi wojownikami; zostawiają rannych i zmarłych na swojej drodze. - Ale zmory nie - szepnęłam.

Jego oczy spotkały, moje, lśniły jak stal. Skinął głową. - Poszukiwacze ci to powiedzieli? Choć jego własne wspomnienia oferowały kawałki prawdy, nadal mogłam usłyszeć jego niechęć do zaufania odwiecznym wrogom. - Poszukiwacze wypełnili niektóre luki - powiedziałam. - Ale czytałam o śmierci Corinne i pułapce. - Gdzie? - zapytał zaskoczony. - W bibliotece Bosque Mar’a - odpowiedziałam z drżeniem. – W Rowan Estate. Raporty były w Annałach Haldis. - Corinne była dobrym wilkiem - powiedział cicho. - Nie zasłużyła na dane jej życie. - Wiem - powiedziałam. - Przypuszczam, że to szczęście w nieszczęściu, że jej chłopak nigdy nie wiedział. Mój oddech przyspieszył na wspomnienie o Renie. - Już wie. - Wiesz, gdzie on jest? - Oczy mojego ojca się rozszerzyły. - Opiekunowie powiedzieli nam, że uciekł. Nie mógł znieść wstydu ze straty sfory. Tak jak Logan. Uśmiech rozszerzył moje usta. - Wiem także, gdzie jest Logan. Jedna z jego brwi się uniosła. - Naprawdę? - Obaj są z Poszukiwaczami - powiedziałam. - Ren, ponieważ Adne chciała go uratować… i ja też. - Kim jest Adne? - Córką Monroe - jednego z Poszukiwaczy. Ona jest… - Zdałam sobie sprawę, jak wiele się dowiedziałam, a jak mało wiedział mój ojciec. - Jest siostrą Rena. Patrzył na mnie przez chwilę, w końcu westchnął. - Corinne i Poszukiwacz Monroe? - Nie brzmisz, jakbyś był zaskoczony - powiedziałam. - Mówiłaś wcześniej, że Shay miał ludzką matkę - powiedział. - Tak więc wynika, że parowanie miedzy ludźmi i naszym rodzajem także mogłoby się zdarzyć. Wziął wolny, głęboki oddech, powiedział: - I nikt nie podjął się tego rodzaju ryzyka, co Corinne, bez tak ogromnego zagrożenia. Czegoś takiego jak miłość. Zamrugałam, by powstrzymać nowe łzy, które zebrały się w moich oczach. - Wiem. Uśmiech, który mi posłał, był miły. - Kochasz tego chłopaka… Potomka?

Skinęłam, przyciskając kolana do klatki piersiowej. Obserwował mnie, marszcząc lekko brwi. - Ale wróciłaś także po Rena? Moje policzki zapłonęły, gdy nagle stałam się córką wplątaną w niezręczną rozmowę z ojcem. - To skomplikowane. - Tak przypuszczam. - Roześmiał się. - A teraz rozumiem, dlaczego Ren nie jest podobny do swojego ojca. - Jego ojciec… jego prawdziwy ojciec… - Musiałam oczyścić gardło, by skończyć. Był dobrym człowiekiem. Wojownikiem jak my. - Dobrze wiedzieć, że Corinne znalazła choć trochę szczęścia w życiu - powiedział. Nawet jeśli tylko na chwilę. - Domyślam się - powiedziałam, myśląc o kosztach, jakie ponieśli Corinne, Monroe, Ren i Adne. Dziewczyna była teraz sierotą, ale ocaliła swojego brata. Czy wszystko się zrównoważyło? Nie wiedziałam. - Miłość - powiedział mój ojciec cicho. - Prawdziwa miłość, nawet na chwilę, jest warta więcej niż każdy z nas może powiedzieć. Patrzyłam na niego, jasne spojrzenie w jego oczach, wymusiło na mnie prawdę. - Kim jesteś i co zrobiłeś z moim ojcem? - Wybuchłam śmiechem. Zaśmiał się. - Jest czas na wojnę - wiele czasu. Ale czasami konieczne jest ryzyko mówienia prawdy o naszych własnych słabościach. Obserwując go, moja klatka ścisnęła się ze smutkiem. - Czy ty… czy ty kochałeś mamę? - Tak. - Jego uśmiech zgasł. - Nawet bardziej, po tym jak urodziliście się ty i Ansel. Chciałam mu wierzyć, ale nie mogłam powstrzymać mojego następnego pytania. - Ale wydawało się inaczej? - Byliśmy bardzo różni - powiedział. - Ale oboje zawsze staraliśmy się być alfą, myśleliśmy, że musimy być. By chronić sforę. By utrzymać ciebie i twojego brata bezpiecznych. Wbiłam paznokcie w swoją rękę. Mama starała się mnie chronić, a mój bunt ją zabił. - Przepraszam - wyszeptałam. - Nie - powiedział, odgarniając moje włosy za ucho. - Ona nigdy cię za to nie winiła. Skinęłam głową, żałując, że jego słowa nie zabrały ode mnie poczucia winy, które skręcało się jak nóż w brzuchu.

- Twoja matka miała szaloną stronę charakteru - powiedział. - Nikt nie mógł jej dogonić. Kiedy byliśmy wolni w lesie, biegnąc obok siebie - to były nasze najszczęśliwsze chwile. Uśmiechnęłam się do niego, przypominając sobie bezgraniczną radość polowania z Shay’em. - Jestem szczęśliwa. - Ci Poszukiwacze. - Wstał, krążąc przy łóżku, by stanąć bliżej okna. - Myślisz, że mają jakieś szanse na wygraną? - Logan uważa, że tak - powiedziałam. - To, dlatego daje nam informacje. Ojciec spojrzał na mnie. - Odwrócił się od ojca? - Nie sądzę, by ująć to w ten sposób - powiedziałam, uśmiechając się ponuro. - Myślę, że on po prostu stara się utrzymać swoją skórę w stanie nienaruszonym. - Brzmi dobrze. - Shay ma broń - powiedziałam. - Większość z niej. Krzyż Żywiołów. - Krzyż jest bronią? - To dwa miecze - powiedziałam. - Kiedy będzie miał oba, może pokonać Opiekunów. Będzie w stanie zabić zmory. - Nic nie może zabić zmór. - Wypowiedział te słowa bardziej do wirującego na zewnątrz śniegu niż do mnie. - Potomek może. - Kiedy zaatakują? Wzdrygnęłam się, zastanawiając się, czy powinnam powiedzieć coś więcej. Co jeśli mój ojciec wciąż ma nadzieję, że odzyska swoją pozycję wśród Opiekunów? Jego palce drgały. Wiedza i nadzieja buzowała wewnątrz mnie. Nie chciał mieć nic wspólnego z Opiekunami. Mój ojciec był wojownikiem. Chciał walczyć. - Nie wiem, kiedy dojdzie do ataku. - To była w większości prawda. Skupialiśmy się na odzyskaniu elementów krzyża. Kto wiedział, co przyniesie potem przyszłość? - Ale potrzebujemy armii, która wesprze Shay’a. Ojciec odwrócił do mnie twarz, przechylając głowę w zamyśleniu. - Armii? Skinęłam głową. - Poszukiwacze nie wystarczą? - Nie - powiedziałam. - Będą walczyć do końca, ale potrzebują pomocy. To właśnie wtedy wchodzimy my. - My?

- Strażnicy. Roześmiał się. - Spodziewasz się poprowadzić armię wilków przeciwko Opiekunom? - To już działo się wcześniej - powiedziałam. - To część naszej historii. Pogrom był buntem Strażników. - Więcej tajemnic z biblioteki? - Tak - powiedziałam. - Ale tylko ja mogę poprowadzić moją paczkę… i jest nas jedynie siedmioro. Prawie armia. Znieruchomiał. - Jestem młodą alfą - powiedziałam wolno. - Potrzebujemy weterana. Przywódcy, za którym podążą inne wilki. - Calla… - W jego głosie była nuta ostrzeżenia, na krawędzi z bólem. - Nadal jesteś alfą Cienia Nocy. Jego ramiona były naprężone z wściekłości. - Zostałem pozbawiony tej roli. - Nikt nie może zabrać ci sfory - powiedziałam, rozciągając moje nogi. - Czy Cień Nocy jest szczęśliwy, że Opiekunowie przydzieli im jako alfę Emile’a? Skrzywił się. - Tak myślałam - powiedziałam. - Możesz nimi poprowadzić. Musisz nimi poprowadzić. - Kiedy? - Jego pytanie było prawie szeptem. - Wkrótce. - Zsunęłam się z łóżka i wzięłam go za rękę. - Chciałabym, wiedzieć więcej. - Jeśli Poszukiwacze wygrają, co stanie się z wilkami? Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, zanim zdałam sobie sprawę, że nie znam odpowiedzi. Co stałoby się z nami, jeśli udałoby się nam wygrać tę wojnę? Gdzie należeliby Strażnicy? Drzwi od sypialni się otworzyły. Emile Laroche wkroczył dumnym krokiem, spojrzał na nasze splecione ręce i się uśmiechnął. - Spotkanie rodziny Tor. - Posłał nam złośliwy uśmiech. - Czyż to nie wzruszające? Spojrzałam na niego, a on przejechał językiem po wyostrzających się kłach. - Szkoda, że nie może trwać dłużej.

Rozdział siedemnasty Mój ojciec padł na ziemię, szaro-brązowy wilk blokował Emile’owi drogę do mnie. Emile zmienił postać, jeżąc się i warcząc. Zaczął podchodzić w naszym kierunku. Ojciec zaszczekał ostrzegająco, napinając mięśnie i przygotowując się do ataku. - Spokojnie. - Efron Bane wkroczył do pokoju z Lumine przy boku. - Nie mamy czasu, by pozwolić wam na bójkę. Dwaj alfa nadal stali naprzeciw siebie, obnażając kły i jeżąc futro. - Wystarczy. - Polecenie Lumine przeszło przez pokój z warknięciem. - Zmieńcie się z powrotem. Oba wilki niechętnie się podporządkowały, ich warczenie ustąpiło wściekłym spojrzeniom, kiedy wrócili do ludzkiej postaci. Mój ojciec nadal stal przede mną, jego ciało osłaniało moje. - Odniosłeś jakieś sukcesy, Stephen? - zapytała Lumine. Potrząsnął głową. - Strasznie z niej uparta dziewczyna, pani. Nie mogę jej przekonać. - Daj mi pięć minut. - Emile prychnął. - Przekonam ją. Pięść ojca zacisnęła się, ale Efron położył rękę na ramieniu Emile’a. - Spokojnie. Świat się kręci, okoliczności zmieniają się gwałtownie, pamiętasz? Nie możemy poświęcić ci rundki zabawy z tą dziewczyną. Emile strącił rękę Efrona. - To błąd. Ta mała suka jest zdrajcą i powinna umrzeć. Obserwowałam ich rozmowę, coraz bardziej zmieszana. Co się działo? Lumine przeszła przez pokój, oceniając mnie wzrokiem. - Podobno zdobyłaś kilku przyjaciół wśród Poszukiwaczy, Calla. - A oni mają coś, czego chcemy - dodał Efron. - Twój syn był głupcem, dając się schwytać - wyrzucił z siebie Emile. - Należy pozostawić go na gnicie w dziurze Poszukiwaczy. Emile kołysał się na piętach, kiedy Efron uderzył go lekko. - Zapamiętaj sobie, wilku. Syn twojego pana zasługuje na twój szacunek. Emile spojrzał na niego, ale schylił głowę w poddaniu. Mój umysł wirował. Logan? Logan twierdził, że go porwano. Co, do cholery, się działo? - Chodź ze mną, Calla - zaprosiła mnie gestem Lumine. - Nie chcemy się spóźnić.

Spojrzałam na ojca, zanim podeszłam do jej boku. Wyciągnęła rękę, dotykając kosmyków moich obciętych blond loków. - Tak mi szkoda twoich włosów - powiedziała. - Co ty sobie myślałaś? Nie odpowiedziałam jej. - Stephen, czekaj na mnie do mojego powrotu - powiedziała, zaciskając wargi, kiedy patrzyła na mojego ojca. - Ty i ja mamy parę rzeczy do omówienia. - Oczywiście, pani. - Skłonił głowę. Kiedy odążyłam za Lumine, wychodząc z pokoju, oparłam się pokusie spojrzenia na ojca. Teraz miałam być upartą, buntowniczą córką, która nie miała szacunku do swojego rodzica. Nie mogłam pozwolić, by Opiekunowie dowiedzieli się, że tylko dwie z tych trzech rzeczy były prawdą.

Przez ciemno-barwione szyby limuzyny nic nie mogłam dostrzec, ale jechaliśmy przez około godzinę. Mój umysł wciąż był w Vail. Chciałam, żeby był jakiś sposób, abym mogła porozmawiać z tatą. Mógłby nam pomóc. Mógłby walczyć z Opiekunami. Ale jak moglibyśmy połączyć jego sforę z Poszukiwaczami? Mój organizm był wyczerpany. Umysł w szale. Nadal nie miałam żadnego pomysłu, gdzie zostałam zabrana lub co może się wydarzyć, gdy dojedziemy do celu podróży. Nieważne, jak bardzo chciałam zachować spokój, ciekawość zwyciężyła, kiedy samochód się zatrzymał - Gdzie jesteśmy? - Straszne niedogodnego położenia domagali się twoi przyjaciele. - Efron odstawił kieliszek brandy, które popijał podczas podróży. - Powinniśmy zostać pochwaleni za naszą współpracę. Emile warknął cicho. Patrzył się na mnie przez całą podróż. Wiedziałam, że chciał mnie zastraszyć, ale to jedynie sprawiło, że znienawidziłam go jeszcze bardziej. Kiedy wyszedł z limuzyny, podążając za Efronem, szepnęłam: - Pewnego dnia będę patrzeć, jak umierasz. Uśmiechnął się do mnie. Wszystkimi kłami. - Zbyt boisz się spróbować i zabić mnie sama? Posłałam mu odważny uśmiech bez mrugnięcia okiem. Strach nie był w to zamieszany, na liście wrogów Emile’a było kilka osób, które bardziej zasługiwały na zemstę niż ja. Wliczając mojego ojca. Wliczając Rena. - Ruszaj się, Calla - powiedziała Lumine, popychając mnie swoimi długimi paznokciami.

Wysiadłam z samochodu. Emile pozostał przy moim boku, odgrywając rolę więziennego strażnika, podczas gdy Opiekunowie poświęcali czas na wygładzanie swoich ubrań od Chanel i Gucci. Kierowca i inny mężczyzna wysiedli z samochodu. Rozpoznałam obu starszych członków Kary Nocy. Zajęli pozycje przy bokach Opiekunów. Rozejrzałam się, próbując się dowiedzieć, gdzie jesteśmy. Staliśmy na skraju małej łąki, która rozdzielała las sosnowy. W oddali widziałam zarysy szczytów gór, gdzie obciążone śniegiem chmury zwijały się wokół skał. Powietrze było zbyt świeże, byśmy znajdowali się blisko jakiegokolwiek miasta, ale nie byliśmy na terytorium wokół Vail. Wyprzedziliśmy również burzę. Płatek śniegu czasami dryfował obok, ale nie było prawie żadnego śladu wiatru, a śnieg sięgał jedynie do naszych kostek. Zauważyłam ruch pośród drzew przez całą otwartą przestrzeń. Z lasu wyszły postacie, idąc w naszym kierunku. Kiedy rozpoznałam rozrzucone kasztanowe włosy i długi prochowiec, prawie krzyknęłam. Connor żył. Zobaczenie go wystarczyło, by dać mi nadzieję, że może misja w Eydis nie zakończyła się katastrofą. Bez zastanowienia ruszyłam do niego. Emile chwycił mnie za ramię, jego place zacisnęły się wystarczająco, by zrobił mi się siniak. Zignorowałam ból, gdy moje oczy przesuwały się na resztę grupy, ale nie znalazłam tych, których szukałam. Dwóch osób, po których spodziewałam się, że poprowadzą akcję odzyskania mnie, Shay’a i Rena, nigdzie nie było ich widać. Ani też Bryn, Masona czy Neva. Connor prowadził osuwającą się postać, która zapadała się w śniegu. Logan był w znacznie gorszym stanie niż widziałam go ostatnio. Kiedy się zbliżył, zobaczyłam jego opuchnięte, rozcięte wargi i czarne oko. - Ojcze! - zawołał Logan. Connor uderzył łokciem w jego żebra, Logan zaczął mocniej kaszleć. - Jak śmiesz podnosić rękę na mojego syna! - krzyknął Efron z płonącymi oczami. Zobaczyłam władzę przechodzącą przez jego ramiona jak uderzenie pioruna, miałam nadzieję, że Connor wiedział, co robił. Nawet, jeśli wymiana została uzgodniona, jeśli zmora była w razie kłopotów, nie miałam zbyt dużo wiary w szanse, abyśmy wydostali się stąd żywi. Anika spojrzała na Connora, kręcąc głową. - Dość. Connor wytrzymał spojrzenie Logana, przeciągnął placem po jego gardle. Młody Opiekun schylił się i rzucił ojcu błagalne spojrzenie. Dość widowiska, które odgrywają przed Opiekunami. Proszę niech to zadziała. Nawet, jeśli nie było to w planie, ufałam, że był dobry. Dumna, sztywna postać, której nadgarstki były skute stalą, dotrzymywała kroku Anice. Oczy Sabine były przekrwione, kończyny drżały z zimna. Sabine? Co ona tu robi? I dlaczego miała kajdanki na nadgarstkach?

Dwaj Poszukiwacze, uzbrojeni w kusze, zajęli tylną część małej grupy. Trzymali kusze wymierzone w Emile’a i dwóch innych z jego klanu. Mała ekipa zatrzymała się, kiedy była pięć metrów od nas. - Oferowałem wam przekąskę, ale odrzuciliście moją ofertę gościnności - powiedział Efron do Aniki, chociaż patrzył na Sabine. Wyglądał tak samo zaskoczony jej pojawieniem się jak ja. Jego spojrzenie było twarde, zmieniało się z furii w ciekawość, podczas gdy Sabine utrzymywała spuszczone oczy. - Twojemu biurze ciężko było znaleźć odpowiednie miejsce na spotkanie z nami, Efron - powiedziała Anika z zimnym uśmiechem. Efron wzruszył ramionami. - Może przejdźmy do rzeczy, co? - Jak już uzgodniliśmy - powiedziała Anika. - Wilk za twojego syna? Efron skinął głową. Sabine nagle zatoczyła się do przodu, rzucając się do stóp Efrona. - Czekaj! Obiecałaś, że będę mogła mówić! Ludzie ze sfory Bane’a skoczyli do przodu, zmieniając się w wilki. Krążyli wokół Sabine. Efron zacisnął wargi pogardliwie, patrząc na drżącą dziewczynę na kolanach przed nim. Patrzyłam na nią. Co ona, do cholery, robiła? - Proszę - powiedziała. - Proszę. - Co to jest? - Efron splunął. - Ta dziewczyna jest dla nas bezużyteczna - powiedziała sztywno Anika. - Ale w przeciwieństwie do ciebie nie jesteśmy potworami. Nie wykonujemy egzekucji bez powodu i nie możemy ryzykować, żeby widziała nasze działania. Jest dla nas ciężarem. Sabine szlochała, próbując wyrwać sobie włosy przez swoje pęta. - Nie wiedziałam. Tak mi przykro. Popełniłam straszny błąd. - Żałosne - powiedziała Lumine. - Co za radość, że nie dzielimy ciężaru waszego sumienia. - Spojrzała na resztę i podniosła ręce. Nie mogłam oddychać, wiedząc, że miała właśnie wydać polecenie, by rozerwali Sabine. - Nie. - Efron rzucił jej ostre spojrzenie. - To ja się tym zajmę. Lumine westchnęła, pozwalając jej rękom opaść. - Jak sobie życzysz. - Proszę, przebacz mi, panie. - Sabine spojrzała na niego, twarzą mokrą od łez. - Okaż mi swoją łaskę. Zabierz mnie z powrotem.

Chciało mi się wymiotować, wiedząc, że nie było to prawdziwe, ale nie byłam w stanie zrozumieć, w jaki sposób mogło to być częścią planu Poszukiwaczy. Dlaczego Sabine wróci do Efrona? Co by z tego przyszło? Uśmiech powoli wykrzywił usta Efrona. - Droga Sabine, dlaczego miałbym przyjąć cię z otwartymi ramionami? Zdrada rani jak najostrzejszy nóż. Z pewnością wiesz o tym. - Wiem - tłumaczyła się. - Nie rozumiałam. Ale nie należę do nich. Należę do ciebie. Odwróciła się, by spojrzeć na Anikę. - Oni są głupcami - syknęła. - Chcę żyć. Pozwól mi wrócić do sfory. Efron skinął głową. - Zawsze byłaś osobą, która przezwycięży trudności. Kiwnęła głową. - Dax i Fey z pewnością ucieszą się z twojego powrotu - kontynuował, leniwie przeciągając dłonią przez swoje złote włosy. - Szczególnie, od kiedy trzecia osoba z twojej grupy okazała się kiepskim zastąpieniem ciebie. Moje krew stała się zimniejsza od powietrza wokół nas. O nie. Lumine uśmiechnęła się okrutnie. - Mówiłam ci, że ona nie przetrwa. Efron wzruszył ramionami. Sabine nie poruszała się. Nie odrywała oczu od Efrona, ale także się nie odzywała. Mój glos przerwał milczenie. - Cosette? Przez pytanie zarobiłam od Efrona uderzenie w głowę, które sprawiło, że dzwoniło mi w uszach, kiedy padłam na śnieg na czworaka. - Siedź cicho, suko. - Taka krucha dziewczyna. Nie wiele w niej z wilka. - Efron pokręcił głową z udawanym żalem. - Jeden dzień po twoim odejściu, znaleźliśmy ją zwisającą z drzewa poza naszym terenem. Tylko jeden dzień. Jego wzrok przesunął się po Sabine, z uśmiechem ostrym jak brzytwa. Nie wzdrygnęła się; zamiast tego mruknęła: - Cosette zawsze była słaba. - W rzeczy samej. - Efron wyciągnął rękę do Sabine. Złapała jego palce, pozwalając, żeby ją podniósł. - Witamy w domu, moja droga. - Dziękuję. - Pochyliła głowę. - Możemy się rozejść? - ryknął nagle Connor, popychając Logana na kolana. - Ten tu pachnie własnymi sikami. Efron spojrzał na niego. - Jeśli wyrządziłeś krzywdę mojemu synowi…

- Żadna trwała szkoda nie została mu wyrządzona - powiedziała Anika. - Zapewniam cię. - Dajcie go nam - powiedział Efron, choć wciąż podtrzymywał Sabine. - Już. - Nie, zanim nie będziemy mieli wilka - odpowiedziała Anika. - Emile. - Efron skinął głową w kierunku Connora. Jednym machnięciem ręki Emile podniósł mnie na nogi i popchnął w kierunku Poszukiwaczy. W tym samym czasie, Connor kopnął Logana, a on zaczął gramolić się przez śnieg, Connor za nim. Zatrzymaliśmy się mniej niż stopa od siebie. Emile uśmiechnął się do Connora. - Dobrze, dobrze. Nie widziałem cię od chwili, kiedy rozszarpałem twojego przywódcę. - Nie zapomnę okazać za to moich podziękowań - powiedział Connor. - Nie mogę cię doczekać - powiedział Emile. Connor złapał Logana za ramiona, popychając Opiekuna przed sobą. - Po prostu to zrób. - Z radością - warknął Emile, zaciskając chwyt na mojej talii. - Szkoda, że nie mieliśmy więcej czasu na rozmowy, Calla. Spojrzałam na niego. - Idź do diabła. Pomimo mojego oburzenia, serce mi waliło, kiedy spojrzałam przez ramię na Sabine. Nie mogliśmy jej tutaj zostawić. Po prostu nie mogliśmy. Popchnięto mnie do przodu, zobaczyłam Logana upadającego obok mnie. Rzuciłam Connorowi błagalne spojrzenie, gdy Emile pozwolił mi odejść. Connor krzyknął, zanim mogłam złapać oddech, w następnym momencie byłam w ramionach Poszukiwacza i biegliśmy przez śnieg na drugą stronę łąki. Światła płonęły przed nami, gdy otworzono portal, usłyszałam głosy wołające moje imię. Kara Nocy rzuciła się za nami, ale Poszukiwacze przewidywali zdradę Opiekunów. Kusze brzdękały, podczas gdy Connor wciągnął mnie w połyskujące drzwi z Aniką po naszej stronie, wydającą rozkazy, nawet biegnąc przez wypełnioną śniegiem łąkę. Kręciłam się w jego ramionach, szukając Sabine. Kiedy światło portalu rozlało się nade mną, spotkałam jej wzrok i zobaczyłam uśmiech na twarzy.

Rozdział osiemnasty

- Musimy wrócić! - krzyknęłam do Connora, który starał się mnie trzymać, kiedy Adne zamykała portal. - Co oni ci zrobili? Czy straciłaś rozum? - krzyknął Connor, jak na niego naskoczyłam. - Dlaczego, do cholery, mielibyśmy tam wrócić? A tak na marginesie, to przydałyby się małe podziękowania za ratunek! - Zostawiłeś Sabine! - Łzy płynęły po moich policzkach i nie mogłam ich powstrzymać. Byłam zbyt rozzłoszczona i przestraszona tym, co może się jej przydarzyć. Connor przewrócił oczami. - Nie zostawiliśmy jej. - Odepchnął mnie od siebie ze stęknięciem. - To część planu, Calla - powiedziała łagodnie Adne. - Dzięki za wotum zaufania. - Connor spojrzał na mnie. - Planu? - Zmusiłam się, by odetchnąć, drżąc z moich niepohamowanych emocji. - Tak jak mówiłem. - Connor się roześmiał. - Brak żadnego zaufania. - Potrzebowaliśmy kogoś, kto mógłby obserwować Opiekunów i kontaktować się ze Strażnikami - powiedziała Adne. - A Sabine była według was najlepszym kandydatem? - Nie mogłam powstrzymać gniewu w moim głosie. - Czy wiecie, przez co przeszła? - To był pomysł Sabine - odpowiedziała Anika, posyłając mi wyważone spojrzenie. Otworzyłam i zamknęłam usta, znów nie będąc w stanie odpowiedzieć. Sabine wymyśliła ten plan? - To był dobry plan - powiedziała Anika. - Potrzebujemy jej pomocy. Jest najlepszym połączeniem, które mamy, między Opiekunami a Strażnikami. - Nie martwiliście się, że Efron mógłby nie złapać przynęty? - zapytałam, czując się trochę niepewnie w obecnej sytuacji. - Logan był pewny, że złapie przynętę - powiedział Connor. - Największą słabością jego ojca jest pycha, Sabine jako pięta achillesowa, bla, bla, więcej metafor. - Dobrze. - Wyszczerzyłam kły na Connora. - Ale co na to wszystko Ethan? - Zgodził się, jeśli także mu pozwolimy odejść. Poczułam się, jakby ktoś uderzył mnie w brzuch. - Ethan jest w Vail? - Tak - powiedział Connor. - Nalegał.

- Ale oni go zabiją. - Boże, Connor. - Adne spojrzała na niego. - Nie mów tak. Connor się uśmiechnął. - Ale to jest o wiele bardziej zabawne, kiedy wyglądała, jakby miała zamiar zwymiotować. Zignorowała go, zwracając się do mnie. - Calla, Ethan nie jest z Opiekunami. On i Nev są z Tomem Shaw’em. - W Pogorzelisku? - zapytałam. - Zbudował coś w rodzaju schronu pod barem - powiedział Connor. - Używaliśmy go od czasu do czasu, jako bezpiecznego domu. Nev i Ethan zatrzymali się tam, uzgadniając informacje wywiadowcze przychodzące do Strażników od Sabine i Logana. Logan ma na oku swojego ojca i innych Opiekunów. Sabine zbiera sojuszników wśród Kary Nocy i mam nadzieję, że twój ojciec robi to samo wśród Cienia Nocy. Wykorzystamy ich do stworzenia ostatniej ofensywy w Rowan Estate. Przełknęłam twardy guzek, który powstał w moim gardle. - Kiedy będzie atak? - Jeżeli zabierzemy ostatni kawałek - powiedziała Adne cicho - zaatakujemy o północy. - Tak szybko? - zapytałam. - No cóż, biorąc pod uwagę, że przeskoczyliśmy kilka stref czasowych, to właściwie w przeszłości. - Connor poruszył do mnie brwiami. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Założyłam, że Connor wciągnął mnie przez portal z powrotem do Akademii. Ale nie byliśmy w budynku Poszukiwaczy. Kiedy opuściliśmy łąkę, było popołudnie. Teraz byliśmy na zewnątrz i było ciemno, ale nie noc. Powietrze było pełne obietnic brzasku. Oniemiałe różowe światło wkradało się w górę do głębokiej szarości nieba. - Jesteśmy w Nowej Zelandii - powiedziała Adne. - Gdzie właśnie teraz jest jutrzejszy poranek. - Ale kiedy wrócimy do Vail na atak, nadal będzie wczorajsza północ - powiedział Connor. - Przyprawiasz mnie o ból głowy - powiedziałam. - To jest to, co robię najlepiej. - Adne się roześmiała. - Ruszmy w drogę - powiedziała Anika. - Pozostali na nas czekają. - Gdzie oni są? - zapytałam, kiedy mój umysł zaczął się uspokajać. - Są przy łodzi - powiedziała Adne. - Kolejna łódź? - jęknęłam.

- Teraz inny rodzaj podróży - powiedział Connor. - W końcu żadnego pływania. Poprowadził nas w kierunku rozświetlającego się poranka, przedzierając się przez las, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Ziemia pod stopami była chropowata, rozbite skały, które wydawały się być w połowie drogi do zostania piaskiem. Drzewa z kolczastymi konarami, grubymi liśćmi, rozpościerającymi się nad nami, uzupełniane przez gęste zarośla, szczelnie wypełniające poszycie lasu. Kiedy ścieżka się rozwarła, drzewa przerzedziły się na stoku, a w dole ukazała się szeroka plaża, usłyszałam dwa znajome głosy, krzyczące w tym samym czasie. - Calla! Ren i Shay patrzyli na mnie. Siedzieli plecami do siebie. I byli związani. Patrzyłam na nich. - Co do… Mason, który jako wilk krążył wokół uwięzionych chłopców, zmienił postać. - Dzięki Bogu! - Podbiegł do mnie, chwytając mnie w ciasnym uścisku. - Jak to dobrze cię widzieć. - Ciebie też. - Przytuliłam go, a potem wskazałam na Rena i Shay’a, którzy teraz wili się, próbując się oswobodzić. - Co się dzieje? - Musieliśmy ich związać - powiedziała Adne. - A ja musiałem ich pilnować - powiedział Mason. - Nawet po stworzeniu najbardziej skomplikowanych węzłów znanych ludzkości. Nawet ugryzłem raz Shay’a. - To nie było takie trudne - powiedział Shay. - Było. - Dlaczego musieliście ich związać? - zapytałam, patrząc, jak Connor wyciągnął nóż i zaczął przecinać liny trzymające Rena i Shay’a razem. - Nie było to potrzebne! - Shay poruszył ramionami, postrzępione liny opadły. - Tak, było! - Adne oparła ręce na biodrach. - Rozerwalibyście portal, żeby się do niej dostać. Zachowywaliście się jak kretyni. - Ona ma rację - powiedział Ren. - Prawdopodobnie, dlatego to zrobili. Shay się uśmiechnął. - Zamknij się! - Adne spojrzała na Rena. - Wciąż jesteś na liście osób, na które jestem zła. Nie myśl, że ujdzie ci na sucho, jak się ze mną zgodzisz. Ren rzucił Connorowi spojrzenie z ukosa. - Ona ma listę, hę? - Nie martw się - powiedział Connor. - Byłem na niej przez lata.

- Słyszałam to. - Głos Adne podskoczył o parę oktaw. - Jestem pewien, że tak, wspaniała. - Connor odskoczył po przecięciu lin, kiedy Shay i Ren zerwali się i rzucili na mnie. Zrobiłam kilka kroków do tyłu, przewidując zwarcie. Ale oboje zatrzymali się, oddychając ciężko, spoglądając z siebie nawzajem na mnie. - Hej - powiedziałam, nie wiedząc, co robić. Chciałam, żeby po prostu mnie przytulili, ale nie wyglądało na to, żeby miało do tego dojść. - Hej - powiedział Ren, krzyżując ramiona na piersi. - Przepraszamy, że nie mogliśmy przyjść, by cię ocalić. - Widziałam żyłę pulsującą na jego gardle. Shay wyglądał jakoś nieswojo, posyłając Renowi zażenowany uśmiech. - Nie, że nie chcieliśmy. Dlatego też nas związano. - Przeczesał palcami rozwichrzone włosy. - Wszystko w porządku? - Tak. - Wsadziłam ręce do kieszeni. - Zmora była okropna. Ale stało się to dość szybko. Przynajmniej z mojej perspektywy. Po zemdleniu niewiele pamiętam. Obudziłam się w moim pokoju. Lumine tam była. - Co się stało? - zapytał Ren. - Zadawali pytania, a ja nie odpowiadałam - powiedziałam. - A potem przyszedł czas na wymianę. Nie byłam tam długo. - Ale byłaś z powrotem w Vail? - zapytał Shay. - Tak. - Wzdrygnęłam się na wspomnienie mojego pokoju, udawania przez Lumine mamy. - Jednak widziałam tatę. Myślę, że mógłby nam pomóc. - To dlatego mamy Ethana i Sabine działających w Vail - powiedział Connor. Miejmy nadzieję, że nawiążą połączenie. - Wyślemy depeszę do Ethana i Toma - powiedziała Anika. - To dobrze, że mogłaś porozmawiać z ojcem, Calla. Skinęłam głową, zastanawiając się, czy ojciec naprawdę mógł przenieść Cień Nocy na naszą stronę. - Otwórz portal, Ande - kontynuowała Anika. - Czas, abym przekazała najświeższe nowiny Przewodnikom i wszystko zorganizowała. - Powiedz im, żeby trzymali kciuki u rąk i nóg - powiedział Connor. Adne zaczęła tkać, nicie z jej czółenek odbijały światło świtu, które rozlewało się nad linią brzegową lasu, w którym byliśmy. Ren stał blisko siostry, zachwycony jej pracą. - Więc Pyralis jest tutaj? - zapytałam Connora, odciągając go od innych.

- Jest tam. - Wskazał na zarys odległej wyspy. - To jest Whakaari.34 - Idziemy tam teraz? - Spojrzałam na moich towarzyszy. Nasza grupa zmalała. Ethan, Sabine i Nev byli teraz w Vail. Silas odszedł. - Tylko my? Nie dostaniemy posiłków? - Nie wiemy, co tam jest. - Connor zacisnął szczękę. - Chcemy ryzykować najmniej, jak to możliwe. - To pocieszające. - Starałam się roześmiać, ale zabrzmiało to tak, jakby mój głos się załamał. - Poradzimy sobie. - Shay oparł lekko palce na moim ramieniu. Delikatny dotyk ogrzał moją zimną skórę. - Już lepiej - powiedział Connor. - To jest to. Ostatni przystanek wielkiej jazdy. - Wiesz, gdzie to jest na wyspie? - zapytałam. - Wiemy, gdzie jest wejście do komory - odpowiedział Connor. - W najlepszym razie ostrze jest gdzieś wewnątrz wulkanu. - Czekaj… wulkanu? - Moje oczy się wytrzeszczyły. Shay skinął głową. - W Nowej Zelandii jest wiele aktywnych wulkanów. Spójrz. Wskazał na niebo nad wyspą. Smuga popiołu stale unosiła się do chmur. Mason pojawił się obok mnie i objął mnie ręką. - Nie uwierzyłem, kiedy powiedzieli mi po raz pierwszy. - Idziemy do wulkanu - powiedziałam, moje ramiona opadły. - To jest… to jest po prostu fantastyczne. Nie ma mowy, byśmy tego dokonali. - Czym jest wulkan w porównaniu do zmutowanego pająka? Czy piranii nietoperzy wampirów? - Shay uśmiechnął się do nas. - No dalej, to przygoda. Poza tym, turyści wychodzą stamtąd cały czas. Wulkan nie może być niebezpieczny. - Przypuszczam, że turyści nie próbują ukraść zabronionej rzeczy spod nosów złych czarodziejów. - Nie, chyba że zapłacili już za pakiet deluxe - odpowiedział Shay z powagą. Patrzyłam na niego przez chwilę, zanim zaczęłam się śmiać. - Jesteś szalony, stary - powiedział Mason, ale także się śmiał. - Co mnie ominęło? - zapytała Adne, kiedy ona i Ren do nas dołączyli. Odwróciłam się i zobaczyłam znikający portal wraz z Aniką.

34

Inaczej White Island położona w pobliżu Wyspy Północnej, na niej znajduje się aktywny wulkan.

- To tylko pokręcone poczucie humoru Shay’a - odpowiedział Connor. - Chodźmy do łodzi. Mason, Adne, Connor i ja wgramoliliśmy się do niej, podczas gdy Shay i Ren spychali ją z plaży do wody. Connor zapalił silnik, wysyłając nas podskakujących na falach w kierunku Whakaari. - Więc gdzie Logan wpasował się do tego planu? - krzyknęłam ponad rykiem silnika i rozbijających się fal. - Potrzebujemy Logana od wewnątrz. - Adne osłoniła oczy przed wschodzącym słońcem na horyzoncie. - Przyda się, kiedy Shay dostanie się do Przejścia. - Dlaczego? - zapytałam. - Opiekun i tylko Opiekun może przywołać Bosque i zmusić go do wyjawienia jego prawdziwej postaci. Shay nie będzie mógł się go pozbyć, zanim do tego nie dojdzie. - Jak Opiekun zmusi Bosque do zrobienia czegokolwiek? - zapytałam. - On jest jedynym, który ich kontroluje. - Ma to związek z przysięgą Opiekunów złożoną w celu uzyskania mocy - test lojalności - powiedziała. - Ich oddanie Zwiastunowi może być jedynie zapieczętowane, kiedy Bosque nie ukrywa się za pomocą czaru. Muszą zobowiązać się do prawdziwych rzeczy - a z tego, co rozumiem, to nie wygląda ładnie. - Brodawki i takie tam - powiedział Connor. - Wydaje mnie się, że są rzeczy o wiele gorsze niż brodawki - powiedziała Adne. - Przy odrobinie szczęścia sami to zobaczymy - powiedział. - Odrobinie szczęścia - powiedział Mason. Connor rzucił mu lekki uśmiech. - Kiedy Logan skończy inwokację, Bosque będzie w prawdziwej postaci. To sposób na przywiązanie Opiekunów do Podziemia, ale w naszym przypadku stworzy to otwór w osłonie, którego potrzebujemy, by pozbyć się Zwiastuna. Nienawidziłam myśli, że tak bardzo zależeliśmy od kogoś z lojalnością tak śliską jak Logana. - Czy naprawdę ufamy Loganowi, że dotrzyma swojej części umowy? - Oczywiście, że nie! -Connor się roześmiał. - Ale nie mamy wyboru. - Ale co, jeśli zmieni zdanie? - krzyknęłam. - Albo zdecyduje się, na nieszczęście, powiedzieć Opiekunom, jak zamierzamy wygrać? - To może się zdarzyć. - Connor wzruszył ramionami. - Niewiele możemy z tym zrobić. - Ale on wie, gdzie jest Akademia! Adne pokręciła głową. - To nie ma znaczenia. Zadbaliśmy o to.

- Jak? - Wytarłam wodę z twarzy, kiedy fala chlupnęła nad bokiem łodzi. - Przepraszam! - krzyknął Connor. - Postaram się znaleźć spokojniejszą trasę. - Nałożyliśmy na niego czar - powiedziała Adne. - Jeśli choć wspomni o Włoszech, czy Akademii, czy też nawet spróbuje wskazać ją na mapie, zadławi się na śmierć własnymi wymiocinami. - Jak to, co się stało z panem Selby podczas jednej z lekcji - powiedział Shay. - Anika powiedziała, że uroki są czymś, co każdy czarodziej może zdjąć całkiem łatwo, czy będąc amatorem, czy profesjonalistą, jak ci faceci. - Oczywiście, Opiekunowie zawsze mogą wymyślić sposób na złamanie naszego zaklęcia - powiedział Connor. - Nie potrzebujemy twoich komentarzy, Connor. - Aden poklepała go po plecach. - Po prostu prowadź! - Wszystko w porządku? - Shay pochylił się nad Masonem, który miał zamknięte oczy i place zaciśnięte kurczowo na krawędzi łodzi. Mason nie otworzył oczu, ale skrzywił się, kiedy Connor uderzył w kolejną falę, mocząc nas. - Przepraszam! - krzyknął Connor, chociaż on krzyczał radośnie, podczas gdy my skakaliśmy w górę i w dół. - Obiecaj mi, że jeśli wygramy, nigdy nie dostanę się na kolejną łódź - powiedział Mason. - To wszystko, czego chcę. Nigdy więcej łodzi. - Zgoda. - Shay objął Masona. - Nigdy więcej łodzi. Ren usiadł obok mnie. - Jak się masz? - Pochylił się i wsunął swoją rękę pod moją. - Będzie w porządku - powiedziałam, zlizując słoną mgiełkę wodną z moich ust. Chociaż myślę, że cały ten plan Masona ‘nigdy więcej łodzi’ jest dobry. - Tak. - Uśmiechnął się. - Wilki i ocean. Po prostu nienaturalne. - Bez żartów - powiedziałam. Schylił się, szepcząc mi do ucha. - Czy oni cię skrzywdzili, Calla? Martwiłem się… Efron… lub mój… Emile… Pokręciłam głową. - Tylko zmora. Mocno ścisnął moje place, spojrzałam na niego. - Czuję się naprawdę dobrze. Ale Sabine… Moje gardło się ścisnęło. Bez znaczenia, jak dobry był ten plan, nienawidziłam myśli o niej będącej na łasce Efrona.

Wciąż ściskając moje place mocno, warknął, patrząc na wyspę, która wyłoniła się przed nami. - Nie chciałem, żeby szła. Nikt z nas. Kłóciliśmy się przez dłuższy czas. Skinęłam głową. Przynajmniej nie byłam jedyną, która nie czuła się komfortowo z tą strategią. Cena wydawała się zbyt wysoka. - Myślałem, że Ethan kogoś zabije - mówił Ren. - On oszalał. - Jestem pewna - powiedziałam. Ren uśmiechnął się do mnie. - Trochę jak Shay i ja, kiedy cię zabrali. - Co się stało? - zapytałam, rumieniąc się pod wpływem ciepła jego oczu. - Po tym, jak zaatakowała mnie zmora. - Pojawiła się kolejna. - Jego uśmiech zniknął. - W sklepie nurkowym czekało na nas dwóch Opiekunów. Connor zabrał Adne na pokład. Tkała tak szybko, jak mogła. - A zmora? - Drżałam, nienawidząc wspomnienia jej smrodu w moich nozdrzach, palącego moje płuca. Czułam się, jakby obdzierano mnie ze skóry. - Przyszła po nas. - Ren zesztywniał. - Pomyślałem, że co najmniej kilku z nas umarłoby, zanim ktoś mógłby nas wydostać. Jego spojrzenie przeniosło się na Shay’a, który rozmawiał przyjaźnie z Masonem. Udało mu się rozśmieszyć chorego na chorobę morską wilka. - Connor krzyczał na wszystkich, aby pozostali w miejscu, ale Shay skoczył do przodu - powiedział Ren. - I wyciągnął miecz. Widziałam rękojeść wystającą nad ramieniem Shay’a. - Miecz ją powstrzymał. Ren skinął głową. - Nie zniszczył jej, ale kiedy Shay uderzył w zmorę, krzyknęła. Nigdy nie słyszałem takiego dźwięku. Myślałem, że moje uszy eksplodują. Nie mogła go minąć, zatrzymał ją, dopóki Adne nie otworzyła drzwi i nie uciekliśmy. Warknął. - Ale w twojej sprawie nic nie mogliśmy zrobić. Nie było cię. - Jestem tu teraz - powiedziałam, wyciągając rękę z jego uścisku. - Wiem. - Skrzywił się, ale pochylił się i pocałował mnie w policzek, szybo i miękko, pomimo mojego ostrzegającego warknięcia. - Jeślibyśmy cię stracili… Nie mogę o tym myśleć. Ale jesteś tu teraz i to się liczy. Spojrzałam na Shay’a. Jego oczy były zwrócone na nas, nie wyglądał na szczęśliwego, ale nie rzucił się też na Rena, co wydawało mi się dziwne. Skinął raz głową i zdałam sobie sprawę, że on i Ren patrzyli na siebie, ich twarze były spokojne z wzajemnym szacunkiem. Co, do cholery? Coś się zmieniło, kiedy mnie nie było. Wiedziałam, że powinnam być szczęśliwa, że nie walczyli, ale zamiast tego moja skóra piekła. Co się z nimi działo?

- Prawie na miejscu! - krzyknął Connor, zmniejszając prędkość łódki. - Alleluja! - Mason podniósł ręce do nieba. Shay się roześmiał. - Wiesz, że wznosisz radosne okrzyki naszego przybycia przy wulkanie. - Każdego dnia wolę suchy ląd od morza - powiedział Mason. - Nawet suchy ląd, który może wylecieć w powietrze pod moimi stopami. Kiedy zbliżyliśmy się do Whakaari, wzbierający ocean uspokoił się pod osłoną wyspy spoczywającej na krawędzi Zatoki Dostatku w Nowej Zelandii. Silnik perkotał, podczas gdy Connor kierował się w kierunku wybrzeża, a potem wyciągnął łódź na wąski pas piasku pośród skały wulkanicznej, która rozciągała się przez krajobraz. Jedynymi oznakami życia były ptaki, które szybowały w powietrzu nad nami. Skacząc na piasek, zaskoczyła mnie dziwna mieszanina kolorów, którą pomalowana była wyspa. Ciemna szarość i brązowe kamienie skontrastowane z plastrami zielonej limonki i żółtych kryształów, które znajdowały się między nimi. Między rzekami rdzawe skały wyglądały, jakby Whakaari miała rany, które swobodnie się wykrwawiały. Para wodna wznosiła się ze szczelin na wyspie, wypełniając powietrze trującymi gazami. - Cofam wszystko - powiedział Mason, zaciskając nos. - Woda jest lepsza od tego zapachu. Dlaczego musimy robić rzeczy, które sprawiają, że mam ochotę zwymiotować? - Prawie zapomniałem. - Connor rzucił każdemu z nas maski gazowe. - Na wypadek, gdyby opary były zbyt mocne. - Gdzie idziemy? - zapytał Shay. - Nieco na wschód stąd. - Connor wyszedł z łodzi i zaczął szukać czegoś w kurtce. Trochę drogi w górę stoku. Jakkolwiek, nie daleko. - A my nie wiemy, co nas na czeka? - zapytał Ren. Adne pokręciła głową. - Każdy, kto został tu wysłany, nie wrócił. - Czy mieliście kiedykolwiek dobre wieści? - powiedział Mason. - Czy słyszeliście o sile pozytywnego myślenia? - Jestem zbyt szczera, by być pozytywna. - Adne posłała mu szelmowski uśmiech. - Co robisz? - Shay spojrzał na Connora, który się od nas odwrócił. - Co to jest? Shay chwycił Connora za ramię, odwracając go, by ujawnić mały notatnik schowany w jego dłoni. - Hej! - krzyknął Connor. - Byłem w środku zdania. - Czy ty… robisz notatki? - zapytał Shay.

Connor odchrząknął, pocierając nerwowo kark. - To jest po prostu… myślałem, że… wiesz… Silas. Adne podeszła do Connora, stanęła na palcach i złożyła niewinny pocałunek na jego ustach. - W końcu jesteś dobrym człowiekiem. Uśmiechnęła się smutno, zaczynając się odwracać, ale Connor objął ją w talii rękami, podnosząc ją. Pocałunek, który przygniótł jej usta, był czymś niewinnym, ale trwał dość długo, tak, że wkrótce wszyscy odwrócili się zarumienieni. Kiedy w końcu ją postawił, jego głos był mocny. - Poddaję się. Kocham cię, Adne. Jestem w tobie cholernie zakochany. Adne splotła swoje palce z jego palcami, ściskając jego rękę. - Po prostu nie zgiń tam. Dobrze? Mamy wiele do omówienia, kiedy to wszystko się skończy. - Postaram się. - Connor niemal upadł, kiedy znowu się na niego rzuciła, całując go. Mason zagwizdał i zaczął klaskać. Wszyscy popatrzyli na siebie - nasze głupie uśmiechy na chwilę pozbawiły nas napięcia zbliżającej się walki. Tylko Ren się nie uśmiechał. Przyglądał się Connorowi podejrzliwie. - Co? - zapytał Connor, marszcząc brwi na alfę. - To jest moja siostra - warknął Ren. Connor popatrzył na niego. - Wiem. A ja ją kocham. - Świetnie - powiedział Ren. - Ale jakie są twoje intencje? - Moje intencje? - Connor przeniósł spojrzenie z Rena na Adne, marszcząc brwi. Ren uśmiechnął się, pokazując Connorowi swoje ostre kły. - Kiedy to wszystko się skończy, ty i ja także mamy wiele do omówienia.

Rozdział dziewiętnasty

Connor prowadził, wspinaliśmy się na szorstkie skały, raniące swoje łapy. To nie była długa wspinaczka, ale męczyła. Musieliśmy unikać głębokich dziur w ziemi, gdzie wybuchy pary wodnej lub trujących gazów mogły buchnąć bez uprzedzenia. W przeciwieństwie do tętniącego życiem lasu na wybrzeżu, Whakaari było pozbawione życia, zupełnie odmienne środowisko. Chociaż zapierający dech w piersiach krajobraz był zbyt złowieszczy, by być pięknym, jego wygląd dawał ostrzeżenie intruzom. - To tu! - zawołał Connor, machając do nas naprzód. Dotarliśmy do miejsca, gdzie zbocze nagle opadło. Na wprost było rozcięcie w skale. Macki pary wyślizgnęły się ze szczeliny, tańcząc jak jedwabne wstążki niesione przez wiatr. Zbliżając się do otworu, widziałam drogę pary uchwyconą migotaniem światła wewnątrz jaskini. Jej kolory zmieniały się ze srebra do szkarłatu i złota, jakby uciekały rozproszyć ciemność w powietrzu nad naszymi głowami. Mason podbiegł do wejścia, powąchał i skrobnął ziemię z niepokojem. Connor wzniósł brwi, Mason zmienił postać. - Chcesz, żebyśmy tam poszli - na serio? - Patrzył na jaskinię. - Pachnie jak śmierć. Okropnie, śmierdzi śmiercią. - Czy jest jakiś inny sposób? - zapytał Connor. - On ma rację. - Adne zakryła usta i nos. - Pachnie okropnie. - Czy wszyscy zamierzacie robić bukieciki pachnących kwiatów, czy po prostu mieć to z głowy? - Connor wskazał na jaskinię. - Czy ty naprawdę wiesz, czym jest pachnący bukiecik kwiatów? - Adne się roześmiała. - Jestem pod wrażeniem. - To imponujące - powiedział Mason. - Bardzo dziewiętnastowieczny ty. Nie bardzo męski, choć… bukiecik pachnących kwiatów. Adne położyła ręce na piersi Connora. - Nie słuchaj go, kochanie. Wciąż jesteś bardzo męski. Connor zaklął i zanurkował w jaskini, podczas gdy Adne się śmiała. - Nie zamierzasz mu odpuścić po tym, co ci powiedział? - zapytałam ją. - Wyjaśnij mi jak, to może być zabawne - powiedziała do mnie z uśmiechem. - Lepiej trzymać go w gotowości - powiedział Ren, podążając za Connorem. - Byłbym rozczarowany, jeśli byś tego nie robiła. - A ja nie chciałabym zawieść mojego brata. - Dobra dziewczynka. - Posłał jej uśmiech i zniknął w pieczarze.

Wcisnęłam się w moją drogę do jaskini. Powietrze w pobliżu było gorące i brzydko pachniało. Od razu zaczęłam się pocić. Trujące gazy przesączały się z każdym oddechem, nieprzyjemne, ale nie na tyle szkodliwe, bym musiała założyć maskę. Tunel był wąski, ale nie zbyt ciasny; mogliśmy iść, nie pochylając się. Subtelne, migoczące odcienie, które naśladowały blask ognia, oświetlały naszą ścieżkę. Łagodne nachylenie ziemi powiedziało mi, że powoli zbliżaliśmy się do brzucha wulkanu. Nagle Connor się zatrzymał, padając na brzuch i wijąc się do przodu. Podchodząc bliżej, zobaczyłam dlaczego. Tunel otworzył się, ukazując szeroką półkę. Connor czołgał się do krawędzi, spoglądając nad nią. Jedno po drugim położyliśmy się na brzuch obok niego. Padnięcie na bok pozbawiło mnie oddechu. Droga biegła dalej za półką, gdzie ostro opadała w dół, przemieniając się z prostej linii w ciasną, stromą spiralę. Więcej niż sto stóp poniżej, widziałam otwarta przestrzeń, wyrzeźbioną w szerokim okręgu z wulkanicznej skały. Jego gładka powierzchnia tylko od czasu do czasu była przerywana szczelinami, z których buchała para. Wybrzuszona płyta kamienna nieprzyjemne przypomnienie ofiarnych podestów w Sali Opiekunów pod Edenem - leżała na środku pomieszczenia. Nad ołtarzem unosiła się lśniąca postać kobiety. Ażurowe malinowe i złote szaty unosiły się wokół jej ciała, nadając jej cechy istoty, której w rzeczywistości nie było. - Cian - szepnął Shay. Connor wydał powolny ciąg przekleństw. - Nie jest sama. Podążyłam za kamiennym wzrokiem Connora, zobaczyłam trzy ogniska świadczące o wartownikach obok lśniącej postaci Cian. - Chwileczkę. - Mason zmarszczył brwi. - Jak ogień może się poruszać? Miejsce płomieni zmieniało się, okrążając powoli podest. Spojrzałam na nie, zdając sobie sprawę, że nie były bezkształtne. Tańczące złoto i szkarłat każdego ogniska miało kształt. Ren spojrzał na mnie i skinął głową. - Wiem. - Tak, racja. - Usta Adne ułożyły się w ponurą linię. - To są wilki. - Myślałem, że to mity - powiedział Connor, pocierając skronie. - Nic dziwnego, że nikt nigdy nie wraca. - Co to jest? - szepnął Mason, wpatrując się w ogniste stworzenia, które krążyły wokół Cian daleko od nas. - Lyulf - powiedziała Adne. - Wilki ognia. - To nie są wilki - syknęłam, nienawidząc zapachu siarki i palącego się węgla, który nas otaczał. - Nie w futrzanym rodzaju - powiedział Connor. - Ale są wilkami, zgadza się. Lyulf są ulubionymi zwierzakami Zwiastuna przez reputację. Użył ich w pierwszej wojnie między Opiekunami a Poszukiwaczami. Tylko on może je przywołać i… Urwał, kiedy Adne rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie.

- I co? - zapytałam. - To nie ma znaczenia - powiedziała Adne. - Po prostu nam powiedz. - Shay przesunął miecz na plecach, ustawiając go pod katem dla lepszego widoku na trzy Lyulf. Connor się skrzywił. - Według plotek, zainspirowały Opiekunów do stworzenia Strażników. - Nie do końca świetnej kopii. - Mason się roześmiał. - Ja na przykład nie mogę stać się ludzką latarką… albo wilczą latarką, o to chodzi. - To nie ma znaczenia, co ich zainspirowało lub kiedy walczyli - powiedział Shay. Jak możemy je zabić? - Nie możemy. - Connor przewrócił się na plecy, wpatrując się w sklepienie pieczary. To jest problem. Lyulf są potężnymi piekielnymi istotami, jak zmory. W rzeczywistości gorszymi niż zmory. - Trudno mi uwierzyć, że jest coś gorszego od zmory - powiedziałam. - Podtrzymuję ten brak wiary - powiedział Ren. - Czy kiedykolwiek poparzyłaś się w język? - zapytał Connor. - Polubiłaś to? Zmarszczyłam brwi. - Co ty mówisz? - Jak masz zamiar gryźć coś, co jest z ognia? - Spojrzał na mnie. - Można wypalić sobie płuca i umrzeć w ciągu minuty. Nie możemy z nimi walczyć. Nie wiem, co mamy zrobić. - Przegoniłem zmorę - powiedział Shay. - Zrobię to samo tutaj. - Nie możesz powstrzymać troje z nich na raz - powiedział Connor. - Potrzebujemy cię, by zdobyć ostrze. - Zakłócenia - powiedział Ren. - Tak jak z nietoperzami. To jest to, co musimy zrobić. Connor spotkał jego oczy, a zaraz potem odwrócił wzrok. - Nie wszystko się udaje. - Nie mamy wyboru - powiedział Ren. - Poza tym, czy nie dlatego tu właśnie jesteśmy? Ponieważ wiedzieliśmy, że nie wszystko się uda. Connor zaklął cicho, jego miecze wysunęły się z osłony. - Czy ktoś pamiętał, by wziąć pistolet na wodę? To mogłoby wszystko zmienić. - Więc co zrobimy? - zapytał Shay, ignorując go. - Przypuścimy atak na Lyulf - powiedział Ren. - Jeśli możemy zatrzymać je w pościgu, zyskamy czas i być może unikniemy poważnych obrażeń. Masz ostrze. Connor zapewni Adne bezpieczeństwo, dzięki czemu będziemy mogli wynieść się stąd tak szybko, jak się spakujesz. Connor nie odwrócił do niego twarzy, ale skinął głową.

- Chodźmy. - Ren przykucnął i zmienił postać. Spojrzał na mnie. Skinęłam głową, spotykając oczy Masona, kiedy oboje zmieniliśmy się w wilki. Podkradaliśmy się w dół spiralnej ścieżki, do brzucha wulkanu, gdzie ogniste wilki okrążały Cian, wiecznie polując na każdego, kto odważyłby się wtargnąć. Obejrzałam się na Shay’a, Connora i Adne podążających za nami w pełzającym tempie. Opary zwiększyły się, kiedy zeszliśmy, skręcając mój żołądek. Potrzasnęłam pyskiem, gdy moje nozdrza drżały z powodu zapachu. Byłoby o wiele lepiej, jeśli nie musielibyśmy oddychać, poskarżył się Mason. Myśl Rena popłynęła do nas. Skup się. Mason spuścił pysk niżej, podporządkowując się. Trzymałam się blisko boku Rena. Byliśmy teraz wystarczająco blisko, by je usłyszeć. Stałe, niskie warczenie wyszło od Lyulf, kiedy poruszały się stałą, niezmienną trasą, ich mięśnie się napinały, żyjące płomienie, ich ruch był jak pierścień ognia wokół Pyralis. Ren zatrzymał się w cieniu skały. Ostatnie miejsce, w którym pozostawaliśmy w ukryciu przed końcem ostrego szlaku, zostało opuszczone, pozostawiając przed nami jedynie szeroką komorę. Jeszcze kilka kroków i bylibyśmy na zewnątrz, walcząc z Lyulf. Spróbujmy utrzymać je rozdzielone i ruchome. Nie dajmy się złapać. Podniósł pysk i zawył. Lyulf przestały krążyć, obracając się w kierunku dźwięku, który teraz wypełnił całą jaskinię. Ogniste wilki podniosły głowy w odpowiadającym wyciu. Z ich pysków wyleciał dym. Ren wyskoczył z kryjówki razem ze mną i Masonem przy jego piętach. Lyulf stały na ziemi, warcząc i obserwując nasze zbliżanie się. Zobaczyłam ich oczy, tlące się węgle umieszczone w płomieniach ciał. Puste z wyjątkiem nienawiści i żądzy zabijania. Ren szybko biegł w ich kierunku. Pierwszy Lyulf przykucnął i na niego skoczył. W ostatniej chwili Ren rzucił się na bok, tocząc się, Lyulf przepłynął obok niego. Ren znowu był na nogach. Warknął, machając ogonem. Dokuczając wilkowi. Rozdzielmy się. Krzyknęłam w myślach do Masona i Rena. Utrzymajmy ich uwagę. Musimy dać czas Shay’owi. Odwróciłam się od Rena, warcząc na drugiego wilka, podczas gdy Mason kłapał zębami na trzeciego. Gorąco rozchodzące się od Lyulf było jak piec. Kiedy rzuciłam się obok niego, uciekając od ataku, poczułam zapach przypalającego się mojego futra. Udałam się na drugi koniec komory, chcąc utrzymać ogniste wilki z dala od ścieżki, którą Shay mógłby się poruszać. Nie musiałam spojrzeć do tyłu, by wiedzieć, że Lyulf deptał mi po piętach. Z każdym przypływem prędkości, czułam jego ciepło, płomienie liżące mój ogon. Usłyszałam skowyt Masona i obróciłam się, szukając go. Nadal biegł szybciej niż drugi Lyulf, ale jego bok płonął. Po prostu biegnij, Mason. Poderwałam się na nogi z dala od mojego własnego przeciwnika. Trzymaj się!

Rzucając się do przodu i zmieniając kierunek, robiłam wszystko, co mogłam, aby trzymać się z dala. Moją jedyną możliwością było biec. Walka nie była opcją. Katem oka zobaczyłam plamę ruchu. Złotobrązowy wilk pędził przez pomieszczenie, docierając do podestu, nad którym unosiła się Cian. Zmienił postać, rzucając się z wyciągniętymi ramionami. Błysk ognia przemknął wzdłuż moich pięt, skoczyłam w powietrze. I zamarłam. Pomieszczenie stało się czarne. Byłam zawieszona w powietrzu, w pustej przestrzeni. Żadnego światła. Żadnego dźwięku. Nadal mogłam oddychać, ale nie chciałam. Wszystkie nasze nadzieje czekały na ten moment. Potem spadałam. Uderzyłam ciężko w ziemię, moje ciało rozbiło się na skałach. Lyulf nadal był za mną. Pokręcił pyskiem, dym wydobył się z jego nozdrzy. Kiedy jego oczy skupiły się na mnie, warknęłam i skoczyłam. Przewróciłam się na plecy, znowu czując zapach spalonego futra, ale udało mi się uniknąć ataku. Shay krzyknął. - Adne, otwórz portal! W kącie pokoju widziałam migotliwe światło, kiedy Adne zaczęła tkać. Lyulf także to zobaczył. Odwracając się ode mnie, ognisty wilk zawył, przyciągając uwagę wilka ścigającego Masona. Drugi wilk także zawył, dwie płonące bestie rzuciły się w kierunku Adne. Musimy je powstrzymać, zawołałam do Masona. Nawet goniąc Lyulf, przeszukiwałam jaskinię, by znaleźć jakikolwiek ślad Rena. Kiedy moje oczy go znalazły, zjeżyła mi się sierść. Kulał, trzymając jedną łapę w górze, próbując uniknąć ataku ognistego wilka. Ale ten zbliżał się do Rena, przypierając go do parującej szczeliny w skale. Nie wiedziałam, co robić. Dwa inne Lyulf mknęły ku Adne. Nie mogłam zablokować ataku i uratować Rena. Calla? Mason także zobaczył ognistego wilka podchodzącego do Rena. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, usłyszałam krzyk Connora: - Calla! Rusz swój tyłek tutaj! Z przodu zobaczyłam Connora trzymające nisko swoje miecze, jego wyraz twarzy był smętny, kiedy wilk się zbliżał. Czułam, że moje serce rozdzierało się na dwie części. Wiedziałam, co muszę zrobić. Ren ma większe szanse przeciwko Lyulf niż Connor. Posłałam niepewną myśl do Masona. Adne jest naszym jedynym sposobem, by się stąd wydostać. Wiem, odpowiedział Mason, przy kolejnym przypływie prędkości. Nadal się poruszaj, Ren, zawołałam do niego, nie mając odwagi, by ponownie spojrzeć w jego kierunku. Będziemy tam tak szybko, jak to możliwe. Ochroń ją. Jego odpowiedź nadeszła prawie od razu. Nie martw się o mnie. Zamknij się, warknęłam. I przeżyj.

Prawie złapaliśmy wilki. Użyłam wszystkich sił do skoku, kiedy rzuciłam się na płonące ciała, lądując przed nimi i wpadając w poślizg, próbując zatrzymać się przed Connorem. Krążyłam wokół, warcząc. Moje pojawienie się zaskoczyło Lyulf, które zgrzytały białymi, gorącymi kłami. Rzuciłam się do przodu, drażniąc go, umieszczając się niemal przed nim, a następnie przesuwając się poza zasięg jego zębów. Kątem oka zobaczyłam Masona naśladującego mnie. Wydawało się, że to działa. Wściekłość z ich niezdolności, by nas dosięgnąć, odwróciła uwagę wilków od Connora i Adne. Spróbujmy poprowadzić je w kierunku Rena. Miałam zamiar ucieknąć w kierunku alfy, ale kiedy się odwróciłam, byłam w szoku, widząc Rena mknącego prosto na nas. Widziałam ból w każdym ruchu, jak uderzał w ziemię zranioną łapą. Lyulf był tuż za nim, szybszy, ponieważ Ren został ranny. Warknęłam ostrzegająco, kiedy ognisty wilk skoczył, ale nic nie mogłam zrobić. Płonąca postać wzbiła się w powietrze i spadła na plecy Rena. Skręć! Krzyknęłam z ostrzeżeniem, mając nadzieję, że Ren usłyszy mnie na czas. Rzuć się na bok! Ren rzucił swoje ciało z dala od spadającego wilka. Ale w tym samym momencie inny wilk zajął miejsce Rena pod atakującym Lyulf. To nie był inny wilk, lecz Shay z mieczem w każdej ręce. Bliźniacze miecze przeszły przez wilka. Wył, buchając dymem. A następnie nie było nic, popiół delikatny jak śnieg opadał na ramiona Shay’a. Odwrócił się, patrząc mi w oczy, kiedy przebiegłam obok niego. Shay władał ostrzami tak szybko, że ledwo mogłam śledzić ich ruch. Kolejne wycie zasygnalizowało śmierć mojego przeciwnika. Connor krzyknął. - Potomek! Radosny krzyk był strasznym błędem. Lyulf, który był skupiony na Masonie odwrócił się, jego płonące oczy się zwęziły, gdy ruszył w kierunku Poszukiwacza. Mason zawył, próbując przypuścić atak, ale Lyulf go zignorował. Connor podniósł swoje miecze, kiedy ognisty wilk skoczył. - Adne, zostań tam! Biegłam zbyt świadoma, że mogę nie dotrzeć tam na czas. Shay był u mojego boku, w wilczej postaci, jego pazury stukały w kamieniste podłoże podczas biegu. Krzyk Adne przeciął komorę. - Nie! - A potem była tam, odpychając Connora na bok. Jej nagłe pojawienie się zaskoczyło wilka, nieco powstrzymując jego atak. Podniosła ręce w górę, szczęki Lyulf zamknęły się wokół jej bicepsów. Wrzasnęła, kiedy podniósł ją z ziemi. Connor podniósł się na nogi. - Adne!

Rzucił się na wilka, ale ja dotarłam do niego pierwsza, przewracając go na bok. Shay zmienił się, przebijając na wylot Lyulf, kiedy ten stał nad Adne. Wilk zadrżał i rozkruszył się, pokrywając Adne popiołem. - Zostaw mnie! - Connor odepchnął mnie z dala od siebie, stając na nogi. Rzucił się w stronę Adne. - Connor. - Shay klęczał obok niej. - Poczekaj. - Pozwól mi ją zobaczyć! - Przepchnął się obok Shay’a, przytulając Adne. Jej oczy były szkliste, nie poruszała się. Connor zaczął szlochać. Zmieniłam się w człowieka, kucając obok niego. Złapałam oddech, kiedy zobaczyłam, na co patrzył. Ręka Adne od opuszków palców do ramienia była nie do poznania. Jej skóra zwęglona, dostrzegłam biel kości, gdzie szczęki wilka rozdarły skórę. Koszula była częściowo wypalona, ujawniając czerwone pęcherze na szyi i klatce piersiowej. Ren pokuśtykał obok nas, jęcząc. Zmienił postać, klęcząc za jej głową. - Czy ona oddycha? - zapytał. - Nie wiem - wykrztusił Connor. - Nie mogę powiedzieć. - Daj mi ją - powiedział Ren. Mason odciągnął Connora, Ren położył się obok siostry, kładąc głowę na jej mostek. Po chwili wypuścił długi oddech. - Jest słaby, ale jest - powiedział Ren. - Muszę dać jej krew. - Jest w szoku - powiedział Shay. - Nie wiem, czy będzie w stanie przełknąć. - Wszystkim, co możemy zrobić, to spróbować. Kiedy Ren przegryzł rękę, zobaczyłam, że była poważnie zwęglona, skóra uszkodzona, powstawały pęcherze. - Podnieś jej głowę - polecił Shay’owi. Kiedy Shay przechylił jej podbródek, z głową opartą na jego rękach, Ren ostrożnie otworzył usta siostry, pozwalając krwi powoli do nich ściekać. Zaczęła wypełniać jej usta, czerwony płyn ściekał po podbródku. - No dalej, Adne - mruknęłam. - Jesteś wojowniczką. - Proszę. - Connor wykręcił się z uścisku Masona, padając na kolana obok niej. Proszę wróć do mnie. Jej gardło zaczęło się poruszać. Przełknęła. - Więcej - powiedziałam. Ren przyłożył rękę do jej ust. Znowu przełknęła. I znowu. Jej drugie ramię podniosło się, palce zacisnęły wokół nadgarstka Rena, kiedy piła. Powoli ciało zaczęło się odnawiać. Zaczerwienie i pęcherze zniknęły z szyi i klatki piersiowej. Nowa

skóra rozeszła się po ramieniu, zwęglone resztki mięśni odpadły, gdy uzdrawiała ją krew Rena. Po kolejnej minucie wszystkie znaki po ataku Lyulf zniknęły. Usiadła, wycierając usta. - To było niesamowite. - Spojrzała w dół na uzdrowione ramię, zginając palce. Connor zacisnął wokół niej ramiona. - Cholera, dziewczyno. - Pocałował ją, owijając swoje ciało wokół niej. - Co to był za szalony wyczyn? Nigdy więcej nie próbuj mnie ocalić. - Miałeś zamiar poświęcić się, aby mnie chronić. - Uśmiechnęła się do niego. - Nie było mowy, bym tak łatwo pozwoliła ci uwolnić się z naszego związku.

Rozdział dwudziesty

Fale uderzały w brzeg kilka metrów od nas, wypoczywających na skałach. Przez kilka minut wpatrywaliśmy się w Krzyż Żywiołów, łapiąc oddech, próbując uwierzyć, że odnieśliśmy sukces w zadaniu niemożliwym do wykonania. - Korci mnie, by wygłosić mądrą uwagę, w stylu ‘Myślałem, że będą bardziej błyszczeć’ - powiedział Mason, uciskając ręką ranę na ramieniu po ugryzieniu, by dać Renowi krew. - Ale muszę przyznać, że wydają się połyskiwać idealnie. Shay się roześmiał, podrzucając ostrza w powietrzu i łapiąc je bez wysiłku. Nie wiedziałam, czy to rzeczywiście było lśnienie, ale coś w tych dwóch mieczach było doskonałe, pełne. Pierwszy raz widziałam Eydis, kiedy zabraliśmy się do walki w Meksyku przed wyznaczonym terminem. Ze wszystkich kawałków krzyża, myślałam, że ten może być najpiękniejszy. Rękojeść drugiego miecza była takiego samego rozmiaru i kształtu jak Haldis, ale tam, gdzie rękojeść ziemi lśniła rdzą gliny i głębią żyznej gleby, wodna rękojeść migotała błękitem i morską zielenią. Kolory ciągle zmieniały się na powierzchni, nadając jej wygląd ruchu wody w pobliżu. Ostrze wystające z Eydis sprawiło, że zadrżałam. Na jego powierzchni skakały płomienie, które wydawały się żywe, jak płonące ciała Lyulf. Shay przysiągł, że nie czuje ciepła płomieni, ale ilekroć reszta z nas podeszła bliżej do Pyralis, jego intensywny ogień zapobiegał bliższemu zbadaniu. Podczas gdy my odpoczywaliśmy, ogarniając ogrom tego, co się stało, Shay ćwiczył użycie ostrzy w zgodzie. Chociaż już wcześniej widziałam jego walkę z Krzyżem Żywiołów przeciwko Lyulf, jego moc wciąż mnie hipnotyzowała. Kiedy Shay się poruszał, miecze stawały się przedłużeniem jego ciała. Płynął, machając ostrzami. I dźwięk. Dźwięk był niepodobny do niczego, co kiedykolwiek wcześniej słyszałam. Z każdym uderzeniem, każdym ruchem, nadszedł poryw wiatru, uderzenie fal, ryk ognia - wszystko zrównoważone przez ciszę ziemi. Moc, przepływająca w górę i dół ostrzy, uziemiając się w sile każdej z rękojeści, była namacalna, moja skóra mrowiła. Ale to nie tylko przez miecze, to przez samego Shay’a. Gracja, siła i niezachwiane skupienie wychodziły z niego, działając z porozumieniu z Krzyżem Żywiołów. Władając mieczami, był piękny… i straszny. Wzdrygnęłam się, obserwując go, część mnie zastanawiała się, czy mógł on być tą rzeczą - tą siłą, czyniącą go Potomkiem - i nadal być chłopcem, którego kochałam. Spojrzałam na Rena, który siedział między mną i Masonem. Jego oczy podążały za każdym ruchem Shay’a, zwężając się w skupieniu. Patrzył zamyślony, śledząc Potomka. Jego spojrzenie wydawało mi się dziwne. Mogłabym przysiąc, że ciemne oczy były smutne, prawie pełne żalu. - Powinniśmy wrócić - powiedziała Adne. - Anika nas potrzebuje. - Masz rację - powiedział Connor. Wyciągnął się leniwie na ziemi z Adne opartą o niego. Jego poza była pozornie swobodna, ale widziałam sposób, w jaki owinął jedno ramię

wokół niej, trzymając Adne blisko przy swoim ciele, jakby nigdy nie zamierzał pozwolić jej odejść, podczas gdy drugą ręką gładził jej włosy. – Nacieszyliśmy się już zwycięstwem.35 Czas wrócić do walki. Adne pocałowała Connora w policzek i podskoczyła na nogi. Słodko-gorzkie odczucie wspięło się po moim kręgosłupie, kiedy tkała drzwi, które zaprowadzą nas z powrotem do Akademii. Osiągnęliśmy nasz cel, ale to krótkotrwałe święto oznaczało, że stawka właśnie wzrosła. W ciągu kilku godzin zrobiliśmy bezpośredni zamach na Opiekunów. Wszystko w moim świecie zostało przewrócone na lewą stronę. Władcy, którym kiedyś służyłam, zostali moimi wrogami, miałam iść walczyć z nadzieją na ich zagładę. - Jesteś gotowa? - zapytał Ren. Kiedy spotkałam jego oczy, wiedziałam, że myślał podobnie. Rozprostowałam palce i wstałam. - Muszę być. Jak my wszyscy. - Historia na ciebie czeka - powiedział Connor do Shay’a, wskazując na połyskujący portal. - To, że próbujesz robić notatki za Silasa, nie znaczy, że musisz brzmieć jak on powiedziała Adne. Connor się skrzywił. – Wszystko jasne. Po drugiej stronie portalu zostaliśmy przywitani rykiem zebranych Poszukiwaczy. Taktyczny Haldis przeznaczono do pomieszczenia wszystkich Poszukiwaczy na raz. Stłoczyli się w pokoju, podpierając ściany i wylewając się przez drzwi na korytarz. Kiedy pojawił się Shay, tłum ucichnął, czekając. Podniósłszy Krzyż Żywiołów, pokój wybuchnął wiwatami. Anika podeszła do Shay’a i ukłoniła się. Kiedy podniosła twarz, jej policzki błyszczały od łez. Uniosła ręce, hałas przeszedł w niskie buczenie. - Mamy tylko kilka godzin. Znacie swoje zadania. Bądźcie przygotowani, by ruszyć o szóstej rano. Pomieszczenie opróżniło się w ciągu kilku minut. Garstka Poszukiwaczy zwlekała, patrząc na miecze i mrucząc podziękowania do Shay’a, a wkrótce pozostała jedynie nasza grupa i Anika. - Wszyscy w porządku? - zapytała Strzała. - Nikt nie potrzebuje Eliksirów? Connor przesunął rękę na Adne. - O mały włos, ale mamy w gotowości naszych uzdrowicieli w wilczych przyjaciołach. Anika spojrzała Connora, mocno ściskającego Adne. Uśmiech zamigotał na jej ustach, a potem zniknął. 35

Po angielsku brzmi to: „We took our victory lap.”, czyli dosłownie „Zrobiliśmy nasze zwycięskie okrążenie.” Jest to nawiązanie do lekkoatletyki, gdzie zwycięzcy biegów wykonują dodatkowe okrążenie, by zadowolić kibiców i nacieszyć się własnym zwycięstwem.

- Tak - powiedziała, odwracając wzrok od wilków. - Jesteśmy wdzięczni za ten dar. - Tak w ogóle, która godzina? - Mason ziewnął. - Czwarta - powiedziała Anika. - Dwie godziny - powiedział Ren. - Obawiam się, że tylko jedna - powiedziała Anika. - Zespoły są w pełni poinstruowane, ale muszę obudzić was szybciej. Odpocznijcie trochę i spotkajcie się ze mną tutaj z powrotem. - Żadnych wieści z Vail? - zapytałam. Nasza misja była ważna, ale nie była jedyną w grze. Stawka była wysoka na wszystkich frontach. - Nic - powiedziała. - Chociaż zobaczymy, czy coś się zmieni, kiedy poinformujemy ich, że odzyskaliśmy Krzyż. Przegryzłam wargę, zastanawiając się, czy Sabine udało się znaleźć mojego ojca. Co robili Ethan i Nev? Czy Nev naraził się, próbując znaleźć inne wilki na patrolu? Czy przeciągnął je na naszą stronę? Tak wiele zależy od każdego kawałka pasującego na swoje miejsce. Z jednym brakującym, nie uda się nam. Connor pochylił się, by szepnąć coś do Adne. Skinęła głową, a on odchrząknął, zwracając się do reszty z nas. - Wybaczcie, ale idziemy odpocząć. Do zobaczenia za godzinę. Kiedy wyszli, usłyszałam cichy pomruk i odwróciłam się, by zobaczyć Rena zaczynającego iść za nimi. Chwyciłam go za ramię. - Ani mi się waż. - On skorzysta. - Ren był najeżony, gotowy do ataku. - Nie, nie skorzysta. - Pociągnęłam Rena do tyłu. - Zaufaj mi. Rzucił mi podejrzane spojrzenie, ale zatrzymał się, próbując oderwać się ode mnie. - Co zamierzasz robić? - zapytał. - Odpoczywać? - Nie ma mowy - powiedziałam, czując przyspieszające bicie serca. - Ale zamierzam się przebrać. Chodziłam w tych ubraniach dwa dni. Może prysznic… Uśmiechnął się, moje policzki płonęły. - Nieważne. - Puściłam jego ręce, cofając się o kilka kroków, kiedy obraz Rena odzianego tylko w ręcznik błysnął w moim umyśle. Zaśmiał się cicho. - Do zobaczenia za godzinę, Lilio.

Nienawidziłam, że wciąż byłam zarumieniona, więc zdecydowałam się zawarczeć na niego. To tylko sprawiło, że zaśmiał się bardziej. - Czy jestem jedynym, który jest głodny? - Mason potarł brzuch. - Znajdziesz twoich przyjaciół, Bryn i Ansela, w kuchni - powiedziała Anika. - Tess powinna być z nimi. - W kuchni? - Shay zmarszczył brwi. - Dlaczego? - Po incydencie z Loganem pomyśleliśmy, że najlepiej będzie trzymać go w jednym miejscu. - Kuchenne obowiązki? - zapytałam. - Mycie naczyń jest wystarczającą karą dla kogoś, kto przeszedł przez to, co twój brat - powiedziała Anika ze smutnym uśmiechem. - Nie może tu zachowywać się w ten sposób i być wolnym. Ale każdy z nas może czuć się usprawiedliwiony po takim ataku, jeśli bylibyśmy na jego miejscu. - Cieszę się, że widzisz to w ten sposób. - Kuchnia powinna trzymać go z dala od krzywd - powiedziała Anika. - Zatem to miejsce, gdzie będę - powiedział Mason. Kiedy mnie mijał, pochylił się, szepcząc: - Czyż ona nie zdaje sobie sprawy, jak wiele noży An może ukraść z kuchni? Spojrzałam przez ramię, by zobaczyć Anikę pochłoniętą rozmową z Shay’em, kiedy wyciągnął do niej ostrza. - Pójdę z tobą - powiedziałam, biorąc Masona pod ramię. Udało mi się trzymać z dala od ponownego spotkania oczu Rena. Nie wiedziałam, co bym tam znalazła, i nie byłam pewna, czy poradziłabym sobie z tym. Zbyt wiele myśli o naszych szansach, zagrożeniach i wszystkich stratach, do których już doszło, pędziło przez mój umysł. Rodzaj myśli, który doprowadził do impulsywnych, irracjonalnych decyzji. Musiałam być bardziej opanowana przed bitwą. - Chcesz iść zobaczyć Ansela i Bryn? - zapytał Mason, zatrzymując się przed schodami. - Przyjdę tam niedługo - powiedziałam. - Ale teraz naprawdę muszę wydostać się z tych ubrań. - Tak, musisz. - Mason skinął głową. - Byłem po prostu zbyt uprzejmy, by o tym napomknąć. - Dziękuję. - Uderzyłam go w ramię. - Do zobaczenia! - Cmoknął mnie w policzek i ruszył w dół schodami.

Zmęczenie osiadło głęboko w moich kościach, kiedy wślizgnęłam się do pokoju, pozwalając drzwiom zamknąć się cicho za mną. Zmusiłam się, aby najpierw się przebrać, choć łóżko wołało moje imię. Gdybym się położyła, nie wstałabym, dopóki nie nadszedłby czas, aby iść. Użyłam koszulki, by wytrzeć tyle brudu i sadzy z mojej skóry, ile mogłam. Prysznic byłby idealny, ale zbyt martwiłam się o czas i ewentualną zasadzkę Rena, aby wrócić do łazienki. Właśni skończyłam zapinać klamrę paska, gdy ciche pukanie zabrzmiało u drzwi. - Kto tam? - zawołałam. - Shay. Węzeł tworzył się nisko w moim brzuchu. Martwiłam się o Rena, ale dźwięk głosu Shay’a odpędził wszystkie inne myśli. Jego życie było zbyt skupione na walce, by przyszedł. Był kluczem. Był Potomkiem. A teraz miał Krzyż Żywiołów. Ale pukając do moich drzwi, nadal był chłopcem, którego kochałam… prawda? - Wejdź. Wszedł do pokoju, zachowując dystans. - Możemy porozmawiać? Węzeł w brzuchu skamieniał, stając się bolesną, ciężką bryłą. Skinęłam głową. - Nie mam na myśli, że wszystkie emocje przeszły na ciebie – powiedział - ale chcę wiedzieć, czy sobie poradzisz. Bez względu na to, co wydarzy się dziś w nocy. Skała rozpuszczała się w zaskoczeniu. - Co? - Nie będziesz sama. - Podszedł do mnie. Patrzyłam na niego zupełnie zmieszana. - Nie będę sama? - Nie. - Wziął mnie za ręce. - Ren i ja… Z sykiem wyrwałam swoje ręce z jego uścisku. - Ren i ty? - Uch… my… - Wy, co? - warknęłam. - Cóż… - Przełknął ślinę, cofając się, gdy zobaczył moje wyostrzające się kły. Mieliśmy okazję porozmawiać. - O czym? - Ty… Pomyśleliśmy, że… - Kiedy o mnie rozmawialiście?

- Związali nas ze sobą na chwilę. - Wziął fotel, wpychając go między nami jak fortyfikację. - Mason zdrzemnął się… to było po tym, jak mnie ugryzł. Podeszłam do niego, klęcząc na poduszce fotela, owinęłam place wokół jego ramy. Słucham. - Po tym jak przestaliśmy próbować wydostać się z liny, kłóciliśmy się przez chwilę. - To szokujące. - Spieranie się o ciebie doprowadziło do rozmowy. - Zrobił kolejny krok do tyłu, kiedy moje palce wbiły się w tapicerkę fotela. - Mów dalej. Jego oczy były dzikie. - Może powinienem po prostu wyjść… - Powiedz mi, Shay. - To było bardziej warczenie niż zdanie. - Słuchaj, nie złość się - powiedział. - Nie chcę nic mówić, ale myślę, że może myliłem się co do Rena. - Co do czego? Przeczesał palcami włosy. - Nadal go nie lubię, ale nie wiedziałem, co on do ciebie czuje. Ogień mojej furii był w niebezpieczeństwie pozostawienia w tyle strachu, który pędził w pulsie. Ile o tym rozmawiali? Co naprawdę o mnie mówili? - Był zakochany w tobie od… no cóż, prawie od zawsze. - Sądzisz, że to miał na myśli? - Spuściłam wzrok, krew dudniła mi w uszach. Wiedziałam, że to prawda, ale gdyby Shay w to nie uwierzył, gdyby nie mówił o tym… Nie mogłam zrozumieć, do czego do prowadziło. - Żałuję, że nie - powiedział cicho. - Ale tak. On tak naprawdę. Nic nie mówiliśmy. Milczenie unosiło się wokół jak gęsta mgła. Wreszcie westchnął. Ale jestem w stanie zaakceptować to, że będzie to dobre dla nas wszystkich. Spojrzałam na niego ostro. - Dlaczego tak mówisz? - Ponieważ, kiedy odejdę - wziął głęboki wdech - wiem, że on będzie tutaj, by o ciebie dbać. Obiecał mi to. - Kiedy odejdziesz? - Spojrzałam na niego. - O czym ty mówisz? - Uspokój się, Calla - powiedział. - To prawdopodobnie nasza ostatnia szansa, by porozmawiać. Nie chcę z tobą walczyć.

- Och, będziemy walczyć. - Zerwałam się z krzesła, zmieniając się w powietrzu i miażdżąc go. Przesuwając się po podłodze, zmienił postać, pozostawiając dwa warczące wilki uderzające w ścianę. Co, do cholery? Warknął, wstając na nogi. Warknęłam, przyczajona ponownie do skoku. Pokażę ci, jak bardzo potrzebuję, by ktoś się mną opiekował. Jego pazury drapały o podłogę, kiedy się cofał. Przestań. Nie było mowy, żebym się zatrzymała. Nie pamiętałam czasu, kiedy furia tak wrzeszczała w moich żyłach jak teraz. Bez wahania rzuciłam się na niego. Przeturlaliśmy się po podłodze , kłapiąc zębami i walcząc, by zyskać przewagę. Prawie mnie przyszpilił, ale wyprostowałam się z solidnym skokiem z tylnych nóg do jego brzucha, co posłało go pędzącego przez pokój. Zerwałam się, goniąc go wokół łóżka. Nie potrzebuję być chroniona. Krzyknęłam do niego, biegnąc. A jeśli zdecyduję się być sama, będę. To nie to miałem na myśli. Odskoczył od mojego kłapnięcia i wskoczył na łóżko. Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa. Więc nie podejmuj za mnie decyzji. Nigdy. Schylił się, chwytając kołdrę w pysk i zeskoczył z łóżka. Siatka nieprzezroczystej bawełny okryła mnie. Hej! Walczyłam oślepiona przez koc, który mnie przykrył. To nie fair. Innowacja nie jest sprawiedliwa? Byliśmy na tym samym poziomie, żadne z nas nie ustąpiło, ani nie uzyskało trwałej przewagi. Latami walczyłam jako wilk, ale Shay był mniej spowolniony wilczymi instynktami. Dokonał wyboru związanego z walką, który nigdy nie przyszedłby mi do głowy. Byłam gotowa, kiedy mnie zaatakował. Szybko wzięłam się w garść, uwalniając się, wytrącając go z równowagi. Frustracja zwyciężyła, po prostu rozerwałam koc, zamiast próbować znaleźć drogę, by wyjść spod niego. Shay warczał, krążąc za mną. Odwróciłam się, przygotowując się na atak. Skrobnął podłogę, wzburzony. No dalej. Rzuciłam wyzwanie, warcząc. Zamierzałam rzucić się na niego ponownie, kiedy on się zmienił, trzymając ręce w górze. - Czekaj, Cal. Nie, że to nie jest zabawne, ale nie jestem tutaj, by walczyć z tobą. Próbowałem tylko wysunąć pewną propozycję. Warknęłam na niego, zmieniając formę. - Propozycję poddania się?

- Nie poddaję się. Jestem realistą - powiedział Shay. - Jakie jest prawdopodobieństwo, że wyjdę z tej walki żywy? - Prawdopodobnie takie same jak u reszty z nas - powiedziałam. Choć trzeba przyznać, że to nie było zbyt prawdopodobne. - Nie - powiedział. - Nie, biorąc pod uwagę tego, co muszę zrobić. - Co? - powiedziałam. - Więc jesteś bohaterem, co automatycznie znaczy, że ostatecznie umrzesz? - Pewnie tak. I to dlatego Ren obiecał mi, że się tobą zaopiekuje - powiedział. - Nawet Harry Potter umarł. Cóż, na kilka minut. Zignorowałam jego żart, szczerząc na niego zęby. - Dlaczego wciągnąłbyś w to Rena? Nienawidzisz go. - Nienawidzę go, ponieważ jest twoim partnerem… Wy dwoje idealnie do siebie pasujecie. - Oderwał ode mnie wzrok, wzruszając ramionami. Nagle roześmiał się, kręcąc głową. - Jeśli sprawy potoczą się inaczej, przysięgam, że będę z nim walczyć, dopóki obaj nie rozerwiemy się na strzępy. Zawsze będę o ciebie walczyć, Calla. Nie obchodzi mnie, jak bardzo cię kocha. Ale, jak powiedziałem, rozmawialiśmy i mogę żyć z tą decyzją. - Jeśli obaj podejmujecie za mnie decyzje, dlaczego go tu nie ma? - zapytałam, rzucając w niego nożami ze swoich oczu. - Teraz, kiedy staliście się tak dobrymi przyjaciółmi. - Nie chciałbym zajść tak daleko. To jest bardziej porozumienie - powiedział Shay. Myślę, że on czuje się na mnie trochę zły. Włosy na karku mi się zjeżyły. - Dlaczego? - Po tym, jak wszyscy usłyszeliśmy, co muszę zrobić, aby to wszystko skończyć, myślę, że jest całkiem pewny, że także zginę. - Masz na myśli stawienie czoła Bosque? - zapytałam. Skinął głową. - Muszę zabić jedynego krewnego, jakiego kiedykolwiek znałem. Plus to, że jest super demonem i takie tam. - Nie łączą cię z nim więzy krwi. Nie naprawdę - powiedziałam. - Wiesz to. A jeśli to zadziała, odzyskasz rodziców. - Tak przypuszczam. - Westchnął. Wzięłam jego twarz w moje dłonie, trzymając jego wzrok. - Ty nie umrzesz. - Brzmisz całkiem pewnie. - Uśmiechnął się, ale zieleń jego oczu była smutna - jakby już mnie stracił. Moje ręce opadły po bokach. - Nie umrzesz, ponieważ zawsze cię uratuję powiedziałam. – To jest to , co robię.

- Nie tym razem - powiedział. - Teraz jest inaczej. To jest koniec. Wiem to. Warknęłam, a potem go uderzyłam. - Hej! - Przycisnął dłoń do policzka. - Zawsze to mówisz, kiedy cię uderzę - powiedziałam. - Myślę, że to problem, że wiesz, co powiem, kiedy mnie uderzysz - powiedział. - To nie ten rodzaj intymności, którego szukam. - Ty w ogóle nie szukasz intymności! - Moje ręce zacisnęły się w pięści tak mocno, że krew odpłynęła z moich kłykci. - Uciekasz od niej! Uciekasz ode mnie! - Nie mam pojęcia, o czym mówisz - powiedział, pocierając zaczerwienioną skórę. - Ja po prostu staram się być szczery. - Szczery mówiąc, że ze mną zrywasz?! - Odmówiłam sobie płaczu, więc krzyczałam. - Szczery mówiąc, że mnie nie kochasz? Zatoczyłam się z dala od niego, mięśnie drżały mi z wściekłości i wstydu. Wiedziałam, że do tego dojdzie. Nie był mój. Ponieważ był Potomkiem, jego przeznaczenie było wszystkim, co się liczyło. Nie rozumiał, że porzuca mnie przez wzgląd na siebie? Zdrada kłuła w tę i z powrotem mojej klatki piersiowej jak furia kilkunastu os, co utrudniało oddychanie. - Calla. - Był za mną, odwracając mnie delikatnie do siebie. - Jak śmiesz? - Uderzyłam go pięścią w klatkę. - Jak śmiesz próbować mnie odpychać? - Nigdy nie… - Po prostu to zrobiłeś. - Moje kły były ostre, byłam gotowa zaatakować go od nowa. Położył ręce na moich ramionach. - Posłuchaj mnie. Nie próbuję cię odepchnąć. Staram się dać ci to, na co zasługujesz. Ren cię kocha. - Przestań tak mówić - warknęłam. Nie chciałam już więcej słyszeć o Renie kochającym mnie. Chciałam, żeby Shay zabrał wzrastający strach, że mnie nie chciał… że może nigdy mnie nie kochał. - A ty kochasz go - powiedział Shay. Zamilkłam zaskoczona nie tylko jego słowami, ale też sposobem, w jaki na mnie patrzył. Widziałam ból płonący w jego oczach. - Nie chciałem się z tym zmierzyć, ale to prawda. Kochasz go, Calla. Moment zajęło mi złapanie oddechu. Chwyciłam jego place, w końcu rozumiejąc, co Shay próbował zrobić. Dawał mi wybór. Uwalniał mnie. - Masz rację. Kocham go. Westchnął, ale ścisnęłam jego rękę. - Ale nie w sposób, w jaki kocham ciebie - powiedziałam.

Pochyliłam się, przyciskając swoje usta do jego, czekając, aż odda pocałunek. Przyciągnął mnie bliżej, miękki pocałunek zwiększył ciepło i siłę, trwając między nami. - Nie ma znaczenia, że Ren i ja mieliśmy przeszłość - szepnęłam przy jego ustach. Ty jesteś moją przyszłością. Jesteś drogą, którą wybrałam, od momentu kiedy uratowałam cię w górach. Nic nie powiedział, ale oparł swoje czoło o moje. - Zrobisz to przez walkę, Shay - powiedziałam. - Musisz. Nie stracę cię. Zaśmiał się cicho i mnie pocałował. - Zrobię, co tylko można. Nie chciałbym zawieść mojej alfy. - A ja nie mogę sobie pozwolić stracić mojego alfę - powiedziałam. Jego uśmiech pozostał, a światło rozbłysło w oczach. - Masz na myśli mnie? - Wiesz, że tak. Zawsze wiedziałeś, kim dla mnie jesteś - dla sfory. Nawet jeszcze przede mną. Byłeś samotnym wilkiem. A następnie znalazłeś nas. - Nie wiedziałem, kim jestem czy też gdzie należałem, dopóki nie spotkałem ciebie powiedział, pochylając się, by dotknąć lekko ustami mojego policzka. - Więc, alfo… - Wzięłam jego rękę. - Jesteś gotowy iść po czarne charaktery? - Jeśli nalegasz - powiedział, kładąc ostatni delikatny pocałunek na moich ustach. Zatrzymał się, zanim dotarliśmy do drzwi. - Calla, przepraszam… Ja tylko chciałem… - Wiem, co chciałeś, Shay - powiedziałam, unosząc jego palce do moich ust i delikatnie je całując. - I dlatego cię kocham.

Rozdział dwudziesty pierwszy

Wyszliśmy z pokoju. Shay tak jak ja zmienił się w wilka na korytarzu. Poszukiwacze przechodzili od czasu do czasu, wymieniając przyciszone pomruki i posyłając nam zdziwione spojrzenia. Ale najczęstszą reakcją było skinięcie głową w szacunku lub znaczący uśmiech. Shay machał ogonem. Miło być częścią drużyny. Wciąż trochę dziwne. Uszczypnęłam go w ramię. Ale tak. To miłe. Patrzyłam, jak uszy Shay’a poruszają się tam i z powrotem, jego oczy były czujne, kiedy się poruszaliśmy. Dostosowywał się do swojego wilka tak naturalnie. Czasami czułam, że naprawdę był samotnym wilkiem, kiedy go spotkałam - po prostu nie znalazł jeszcze w sobie drugiej połowy wilka. Tak bardzo, jak jego „rozmowa” z Renem sprawiła, że chciałam ugryźć ich obu, ich negocjacje w sprawie mojej sytuacji były tak klasycznym zachowaniem samców alfa, że prawie było to śmieszne. Prawie. Pobiegliśmy korytarzem w kierunku Taktycznego Haldis, nasze pazury klikały na marmurze. Anika siedziała przy dużym okrągłym stole z Bryn, Masonem, Anselem i Tess. Mason ciamkał największą kanapkę, jaką kiedykolwiek widziałam. Ujrzawszy nas, przyciągnął ją bliżej swojej klatki piersiowej. - Nie przyszłaś do kuchni. Nie podzielę się. Zmieniłam postać ze śmiechem. - Nie sądzę, że mogłabym teraz jeść. - Dobrze. - Uśmiechnął się, wciąż szczerząc kły. - Umieram z głodu, a ta kanapka to moje arcydzieło. Ansel chrząknął. - Z pomocą Ansela, oczywiście. - Mason skinął na mojego brata. - Będziesz tu obecny? - zapytałam go. - Zamierza - powiedział Mason z ustami pełnymi kanapką. Spojrzałam na Strzałę. - Co jest? Tess włączyła się do rozmowy, zanim Anika mogła odpowiedzieć. - Zostaje ze mną, Calla. - Pomagam Eliksirom w oddziale nagłych wypadków - powiedział Ansel. Skrzywiłam się pod wpływem oskarżycielskiego spojrzenia, jakie mi posłał. - Tkacze będą przenosić rannych tak szybko, jak to możliwe. Potrzebują pomocników, którzy nie będą uczestniczyć w walce. - To świetnie - powiedziałam. Spuścił oczy, kiedy jego gniew ustąpił upokorzeniu. Świetnie, Calla. Ładny ruch. Nie chciałam zranić jego uczuć, ale prawda była taka, że nie chciałam Ansela nigdzie w pobliżu walki. Bez jego wilka byłby zbyt bezbronny. I nie tylko dlatego, że się martwiłam, on nie mógł walczyć jako człowiek. Po tym wszystkim, przez

co przeszedł Ansel - i jak wiedziałam wciąż czuł - martwiłam się, że mógłby celowo próbować się zabić. Anika odsunęła krzesło, usiadłam obok niej. Bryn siedząca na krześle obok pochyliła się, by mnie przytulić. - Cieszę się, że nie utraciłam całego bohaterstwa na tę rundę - szepnęła. - Wszystko w porządku? - Żyję - powiedziałam. Ścisnęła moje ramiona. - To, co robimy najlepiej. Ścisnęłam jej palce, posyłając jej tak dużo uśmiechu, jak dałam radę. - Wszyscy już tu są? - Connor wszedł do pokoju z Adne u boku. - Czy to znaczy, że się spóźniliśmy? Oboje byli zaczerwienieni, ale zrobili dobrą robotę, czyniąc się porządnymi… albo przynajmniej nieco w nieładzie po „drzemce”. Mason parsknął. Connor potarł niepewnie kark, ale na ustach Adne pojawił się figlarny uśmiech. - Właściwie jesteście na czas - powiedziała Anika, wskazując na nich, by usiedli. Pomyślałam, że usłyszałam odrobinę śmiechu w jej głosie, choć wyraz jej twarzy pozostał poważny. - Miło mi to słyszeć. - Ren się uśmiechnął, wchodząc do pokoju. Jego włosy były wilgotne. Domyśliłam się, że zrobił sobie wycieczkę do łazienki. Już miał usiąść obok mnie, kiedy się zatrzymał. Zmarszczył nos. Patrzył na mnie, a potem na Shay’a, który obserwował go z drugiej strony stołu z rękami skrzyżowanymi na piersi. Z gardła Rena wydobyło się warczenie. – Co, do cholery… Wstałam. - Ren, nie. Nie teraz. - Dlaczego twój zapach jest na niej? - Zignorował mnie, wpatrując się w Shay’a. Byliście razem? Co robiliście? Myślałem, że zawarliśmy porozumienie - Tak jak ja - powiedział Shay. - Ale ktoś mnie przekonał, że było to głupie i bardzo, bardzo się myliłem. Ren oparł się o stół, warcząc. - Nadszedł czas, bym dał ci zaległą nauczkę. Shay nie poruszył się, ale się uśmiechnął. - Proszę bardzo, spróbuj. - Przestańcie! - Popchnęłam Rena tak mocno, jak mogłam, posyłając go kilka kroków od stołu. - Nie wtrącaj się, Lilio! - Spojrzał na mnie tylko na sekundę, przed powróceniem swoim oburzonym spojrzeniem na Shay’a.

- Cholera, powinnam! - Stanęłam między nim a Shay’em, zmuszając Rena, by na mnie spojrzał. - Czy tego rodzaju miłości ode mnie chcesz? Miłości, która jest dla mnie wybrana, zamiast być moim wyborem? Przestał warczeć. - Calla… - Wiem, że to wszystko, czego uczono cię, by robić - powiedziałam. - Ale nie tak chcę żyć. Rozumiesz? - Dlatego… to on. - Spuścił wzrok. - Przestań o nim mówić - powiedziałam. - To dotyczy mnie. Moje życie. Mój wybór. A jeśli naprawdę przestałbyś o tym myśleć, nie chciałbyś mnie w żaden inny sposób. Jeśli masz z tym problem, skopię ci tyłek. Tutaj. Teraz. Spojrzał na mnie. - Nie jesteś taka jak inni, Lilio. - Nie zapomnij - powiedziałam z ulgą, kiedy zaczął się uśmiechać. Connor zakaszlał. - Więc, uch… to tyle o końcu świata. Ren zaśmiał się, kierując się do stołu. Kiedy mnie mijał, pochylił głowę i powiedział niskim głosem, - To jeszcze nie koniec. Nie odpowiedziałam. Ale dla mnie to był koniec. Wiedziałam, co czułam, kogo chciałam, ale na podzielenie się tym z Renem musiałam poczekać, aż będzie po walce. Kiedy wszyscy usiedli wokół stołu, Anika rozwinęła dużą mapę. Patrzyłam na nią, łapiąc oddech na widok terenów Rowan Estate wyraźnie leżących przede mną. Patrząc w górę, spotkałam twarde spojrzenie Aniki. - Jeśli zamierzamy odnieść sukces - powiedziała. - To jest to, co musi się wydarzyć.

Anika zamilkła, strategia bitwy nadal dzwoniła w naszych uszach. Ręce Rena były złożone na stole przed nim. Jeśli nie znałabym go lepiej, pomyślałabym, że medytuje. Shay chodził obok Aniki. Na plecach zawiesił Krzyż Żywiołów w dwóch osłonach. Czułam ich moc nawet z miejsca, gdzie siedziałam, ale Shay poruszał się swobodnie, jakby ledwo zauważał obecność mieczy. Bryn trzymała rękę Ansela. Tess owinęła swoje ramię wokół jego. Zastanawiałam się, czy mogłam zrobić to, co musiałabym zrobić. Zabić, kogo będę musiała. - Wszyscy zginiemy. - Mason odchylił się na krześle. - To pewne. Przełknęłam warczenie, kiedy Shay spotkał moje oczy. - Zamknij się, Mason - powiedziałam.

- Po prostu próbuję zachować dystans. - Mason się uśmiechnął. - Chociaż będzie to dobra walka. Nic mi nie będzie, jak odejdę w taki sposób. - Mason - Bryn warknęła na niego. - Tak, jak powiedziała Calla, zamknij się. - Nasze szanse są nikłe - powiedziała Anika. - Ale to jedyny sposób. Ren się pochylił. - Ten plan zawiera Neva i Ethana. Anika skinęła głową. - Masz od nich jakieś wieści? - zapytał. - Nie - powiedziała. - Ale nie mamy czasu, by czekać. Musimy zaatakować dziś w nocy, zanim Opiekunowie będę mieli czas, by zgromadzić siły, kiedy uświadomią sobie, że mamy krzyż. Bez zaskoczenia Opiekunów, nigdy nie będziemy w stanie przyprzeć Zwiastuna do muru. - Polegasz także na Loganie - powiedziałam. To była cześć planu, która pozostawiła niesmak w moich ustach. - A on nie jest wiarygodny. Mason warknął. - Nie powinien być tego częścią. - Nie mamy wyboru - powiedziała Anika. - Jego przysięga krwi umożliwia mu przywołanie Zwiastuna. Bez tego rytuału Potomkowi się nie uda. - Jeśli Logan się nie pojawi - powiedział Mason - jak zamierzasz wykonać ten rytuał? - Zamierzamy schwytać Opiekuna i zmusić ich do zrobienia tego - powiedziała Anika. - I nadal możemy zmusić Logana do działania dla nas, gdyby rzeczywiście nas zdradził. - I naprawdę myślisz, że pięcioro z nas wystarczy? - zapytałam, patrząc na moich towarzyszy. - Odzyskaliście Pyralis - odpowiedziała Anika. - Reszta z nas będzie zajęta na głównym froncie, kiedy wkroczycie na posiadłość. Będziemy osłaniać was przed atakiem. - Z wyjątkiem tego od Bosque - mruknął Shay. - Który porusza ostatnią kwestię - powiedziała Anika. - Jest jeszcze inna kwestia poza demonicznym wujkiem Shay’a? - zapytał Masom. Wspaniale. - Kiedy Bosque zostanie wezwany, może prawdopodobnie wezwać na pomoc Upadłych . - Te zombie? - powiedział Shay. - Dobrze, że przynajmniej nie są szybkie. - One nie są zombie - powiedział Connor. Anika skinęła głową. - Mogą poruszać się wolno, ale są plewami pozostałymi z ludzi napędzonymi obłąkaniem po torturach. Ich atak jest tak zabójczy, jak użycie przemocy. - Ich atak? - Moja skóra zadrżała, pamiętając ich szurający chód i krzyk żalu Ethana, kiedy rozpoznał swojego brata wśród Upadłych.

- Ich dotyk przynosi natychmiastowe szaleństwo - powiedziała Anika. - Nie dajcie się dotknąć. - Czy można je zabić? - zapytał Ren. - Odejdą, jeśli odetniesz ich głowy - powiedział Connor. - Ale, jeśli je ugryziesz, będziesz tego żałował. A my prawdopodobnie będziemy musieli cię zabić. Ren warknął na niego. - Co będziesz musiał? - Jednym z powodów, dla których Pogrom był dla nas tak kosztowny - twarz Aniki zbladła - było przybycie Upadłych. Nasi przyjaciele i rodzina sprowadzili się do tego horroru, a kiedy nasi sojusznicy Strażnicy próbowali z nimi walczyć… - Strażnicy zaatakowali Upadłych? - Złożyłam ręce na piersi, żeby nie drżeć. - Tak. Ich umysły zostały opanowane najgorszymi koszmarami sennymi - powiedziała cicho Anika. - Zwrócili się przeciwko sobie, przeciwko nam. Nie wiedzieliśmy, co się dzieje, dopóki było już za późno. - Więc morałem tej historii jest: wilki zostawiają Upadłych dla nas - powiedział Connor, klepiąc rękojeść swojego miecza. - Z przyjemnością - powiedział Mason, wpychając ostatni kęs kanapki. Coraz więcej Poszukiwaczy przybywało w małych grupach, z ponurym nastrojem, gromadząc się w Taktycznym Haldis. Tkacze, jeden po drugim, zaczynali otwierać portale, wiedziałam, że dzieje się tak w całej Akademii, armia Poszukiwaczy miała być przeniesiona na pozycje poza Rowan Estate. Anika wstała z krzesła. - Będziemy walczyć ze wszystkim, by zdobyć dla was trochę czasu - powiedziała, a następnie odwróciła się do Shay’a. - Wszystkie nasze nadzieje są z tobą. Posłał jej lekki uśmiech. - Dziękuję. Kiedy wstaliśmy, Tess podeszła i wzięła mnie za rękę. - Będziemy pracować z Sanktuarium Eydis - powiedziała. - To miejsce, gdzie chcą przynosić nam rannych. Guz powstał w moim gardle, skinęłam głową. - Bądźcie bezpieczni. - Dzięki za pożyczenie mi twojego brata, Calla - powiedziała. - Eliksiry są wdzięczne. Będzie bardzo pomocny. - Dbaj o niego - powiedziałam. - Oczywiście. - Ścisnęła moją dłoń. Ansel próbował przemknąć za Tess, ale chwyciłam jego ramię. - Nie mów żegnaj - mruknął, nie patrząc na mnie. - Nie chcę tego słyszeć. - Nie mówię żegnaj. - Zanurzyłam palce w jego ramieniu, a on spojrzał na mnie ze zdziwieniem. - To jest ostrzeżenie, Ansel. Zostajesz z Tess. Żadnego uciekania, żadnego głupiego bohaterstwa, dopadnę cię, bez względu na to, co wydarzy się na polu bitwy. Nadal

jesteś moim młodszym bratem, a ja wciąż jestem twoją alfą. Nie pozwolę, żeby ktoś cię tam zranił. Skinął głową ze wciąż rozszerzonymi oczami. Owinęłam swoje ręce wokół niego, wiedząc, że będę zbyt daleko, by śledzić jego ruchy podczas ataku. Ale miałam nadzieję, że przynajmniej mnie wysłucha, a niektóre z jego instynktów, by słuchać alfy, nadal będą się utrzymywać. Odwróciłam się, wyczuwając kogoś za mną. - Nic mu nie będzie - powiedział Ren, szukając oczami moich oczu. - Tess nie pozwoli, żeby coś mu się stało. - Wiem - powiedziałam, zmuszając się do uśmiechu. - Więc plan naprawdę cię wkurza, co? - powiedział Ren, kiedy ruszyliśmy w kierunku Adne, która zaczęła tkać portal naszej grupie, zabierający nas do Vail. - Spodziewałeś się, że będę szczęśliwa, kiedy się dowiem? - Nie stawiałem na Shay’a, mówiąc ci o tym - powiedział Ren. - On jest ponad akcją. - Doceniam szczerość - powiedziałam. - To zwycięska cecha. - Szczerze mówiąc, zagram nieczysto, by wygrać tę walkę - powiedział. - Czy to zwycięska cecha? - Daj spokój. Shay i Connor stali blisko Adne, obserwując, jak połyskujący portal nabiera kształtów. Spojrzałam na Shay’a. Ren pomachał do niego, Shay zrobił do niego niegrzeczny gest, a potem posłał mi smutny uśmiech, który sprawił, że moja klatka piersiowa się zacisnęła. Czy on naprawdę wierzył, że nie przetrwa tej walki? Uścisk w klatce był tak bolesny, że musiałam zamknąć oczy, by go odepchnąć. Mój umysł musiał być w tej walce, bez względu na to, co jeszcze mogłoby rozerwać mi serce. Nie mogłam pozwolić sobie na myślenie o tym, co ostatecznie mogłaby kosztować mnie ta wojna. Mason podszedł do nas z uśmiechem. - Gotowi do działania? - Wyglądasz strasznie szczęśliwie. - Spojrzałam na niego nieufnie. - Zastanawiające. - Brakuje mi Neva. – Wzruszył ramionami. - Jasne, że to wojna i wszystko, ale przynajmniej będzie tam. Wezmę to, co mogę dostać. Ren klepnął go w plecy. - Kocham cię, stary. - Oczywiście, że tak. - Mason przygładził włosy. - Ciężko mi się oprzeć. Bryn odrzuciła swoje loki. - Myślę, że ta walka będzie zabawna. - Mam nadzieję, że masz rację - powiedziałam. - Dobrze, demony. - Connor machał na nas. - Ruszcie swoje tyłki i przejdźcie przez ten portal.

- Nie jesteśmy demonami - warknęłam. - Jesteśmy wilkami. - Naprawdę? - Connor posłał mi zawiedzione spojrzenie. - Nie polubiłaś mojego nowego przezwiska? Myślałem, że było szczęśliwe czy może wzbudzające podziw. Wiesz, jak Anioły Piekła. - Nie jesteśmy jakimś gangiem motocyklowym, stary - powiedział Ren, a potem zmienił się w wilka i przeskoczył przez portal. - Czy jego żarty zawsze są złe? - zapytała Bryn. - Zazwyczaj. - Uśmiechnęłam się do Connora. - Ale nie mów mu tego. Nienawidzę ranić jego uczuć. Connor pokręcił głową. - Niestety, zawsze będę niedoceniany. - Tak. - Shay się uśmiechnął. - Powiedziałbym, że masz rację. - Dzięki Ci za to, Boże. - Błysnęłam uśmiechem, zmieniłam się i skoczyłam za Renem. Moje łapy zapadały się w śniegu tak, że dotarł on do połowy moich nóg. Księżyc wisiał wysoko nad nami, dając nam znaczne światło, pomimo późnej godziny. Portal Adne otworzył się na grzbiecie skraju lasu. Tereny Rowan Estate rozciągały się pod nami. Ogród z jego krętymi ścieżkami i wyrzeźbionymi żywopłotami leżał niewidzialny w cieniu. Złapane w uścisku zimy fontanny były suche, a klomby puste, pozbawione życia, co czyniło ogrody tak kuszącymi. W pewnych odstępach na grzbiecie lasu i w miejscach bliższych ogrodów pojawiły się inne mrugające światła. Cienie przeniosły się pod nocne niebo. Poszukiwacze przybywali, nasze siły się gromadziły. Kiedy nasi ludzie się zbierali, grupy uderzeniowe zaczęły przemieszczać się w kierunku ogrodu, obierając drogę ku posiadłości. Okna Rowan Estate były czarne. Rezydencja stała w milczeniu, dając wszystek wskazówek, że była pusta. Drapałam ziemię z niepokojem, czekając. W naszej oddzielnej misji byliśmy jedną z ostatnich grup, by wymaszerować. Uniosłam pysk, sprawdzając powietrze w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak zagrożenia. Albo sojuszników. Gdzie była wataha Cienia Nocy i Kary Nocy? Tak samo jak był to prawie niespodziewany atak, Opiekunowie mogliby przewidywać nasze przybycie. Anika i wszyscy Poszukiwacze wiedzieli o tym. Nasi wrogowie czekali na nas, ale gdzie? Czy mój ojciec biegł z wilkami Emile’a, gotowy odwrócić się od swojego przeciwnika, kiedy nadejdzie odpowiedni moment? Czy byli już w drodze? - Nadszedł czas. - Adne zamknęła portal, schowała czółenka i wyciągnęła ten okropny, stalowy bicz, którego używała, ćwicząc z Shay’em, kiedy byliśmy w Denver. - Powinnaś tu zostać. - Connor zmarszczył brwi. - Nie lubię, gdy jesteś zagrożona. Adne się roześmiała. - Przepraszam, Connor. Wszyscy Tkacze walczą. W tym także ja. Rozkazy Aniki, pamiętasz?

Pokręcił głową, ale ruszył w dół stoku z uśmiechającą się Adne, podążającą za nim. Ren, Mason, Bryn i ja stworzyliśmy ochronny okrąg wokół Shay’a i dwóch Poszukiwaczy. Zajęłam miejsce, podczas gdy Bryn i Mason dreptali za nimi. Ren został z tyłu. Wchodząc do ogrodu, warknęłam na marmurowe inkuby i sukuby, które były rozmieszczone jak strażnicy wokół nas. - Nie martw się, Calla - powiedział Shay. - Mamy na nie oko. - Tak, mamy - powiedział Connor. - A jeśli rozbiją te skorupy, będziemy wiedzieli, że Bosque już tutaj jest. Pociągnęłam nosem, nadal zjeżona. Czy to ma nas jakoś uspokoić? Mason warknął, szczerząc kły na Connora. Przeszliśmy kilka metrów po terenie posiadłości, kiedy rozległy się pierwsze okrzyki drużyn przed nami. - Wygląda na to, że przybywają - powiedział Connor. Shay wyciągnął miecze, zerkając w dal. Czekałam, by usłyszeć dzwonie stali i warczenie wilków, zakładając, że nasi sojusznicy mogliby natknąć się na opór Strażników, którzy otoczyli Rowan Estate. Ale krzyki Poszukiwaczy nie były okrzykami bojowymi. Były to zdezorientowane krzyki, pełne strachu. - Co się dzieje? - Adne i Connor stali jedno obok drugiego, przeszukując ogrody wokół nas. Warknęłam, chcąc ruszyć do jakiegokolwiek konfliktu, jaki miał miejsce z przodu. Naszą wytyczną było trzymanie się poza walką. - Spójrz! - Shay wskazał czubkiem jednego miecza na wysokość żywopłotów, które wytyczały ścieżki w ogrodzie. Żywopłoty się poruszały. Nie, nie poruszały się, rosły. Connor zaklął, rzucając się do ucieczki, jak grube, powykręcane gałęzie roztaczały się nad ścieżką, przedzierając się przez brukowane chodniki i skręcając w dzikie wzory wokół nas. Żywopłot rósł na naszych oczach w niemożliwej szybkości. - Connor! - krzyknęła Adne, kiedy nowy żywopłot wyskoczył między nami, blokując nam drogę do niego. Słyszałam jego krzyk, ale nic nie widziałam przez ścianę gałęzi, które nas oddzielały. Adne biegła wzdłuż żywopłotu, krzycząc imię Connora. Za mną zabrzmiało skomlenie. Obróciłam się, by zobaczyć Masona rzuconego do tyłu, gdy nowe gałęzie, szybkie i mocne jak rzemień bicza, uderzyły w jego ciało. Bryn szczekała, skacząc za nim, rozrywając atakujące pnącza. Zawyłam z frustracji, kiedy Bryn, Mason, Ren i Shay zniknęli z pola widzenia. Odwróciłam się, pędząc po Adne, która nadal biegła i krzyczała. Zmieniła kierunek, kiedy pojawił się nowy żywopłot, blokując jej drogę do przodu. Rzuciłam się w powietrze, uderzając w nią. Szarpała się, gdy przyszpiliłam ją do ziemi.

Wciąż warcząc, zmieniłam postać. - Przestań! Adne, przestań! Oddychała ciężko, ale przyciągnęła pięści z powrotem, więc już nie biła mnie nimi w klatkę piersiową i ramiona. - Musimy go znaleźć! - Nie tylko jego. - Wstałam, podciągając ją na nogi. - Zgubiliśmy także innych. - Co? - Jej oczy rozszerzyły się, kiedy rozejrzała się dookoła, by ujrzeć labirynt, który gwałtownie wyrósł z ziemi i nas otoczył. - Jesteśmy odcięte. - Przycisnęłam ręce do żywopłotu, ciernie przebiły moją skórę. Wycie przedarło się przez noc. Adne spojrzała na mnie, uniosła brwi. - Przyjaciele? - Nie - powiedziałam cicho. Zabrzmiało kolejne wycie i następne. Ryki wilków wzrastały jeden po drugim, wypełniając powietrze ich pieśnią bojową. Odwróciłam się powoli dookoła, słuchając i namierzając ich wycie. - Jesteśmy otoczone. Adne zaklęła pod nosem. – Rozdzielają nas. Trzymają zespoły z dala od siebie. Skinęłam głową. - Czekali na nas. Szła wzdłuż ścian labiryntu, skręcając na zakrętach i znajdując ślepe zaułki. - O co chcesz się założyć, że po stronie Opiekunów mają mapy tych labiryntów? - To wydaje się być prawdopodobne. - Spojrzałam do góry na żywopłot. Był zbyt wysoki, by go przeskoczyć. - Jesteśmy tutaj łatwym celem - powiedziała Adne. - Wilki będą na nas polować, na każdą grupę, jedna po drugiej, nikt z nas nie zobaczy, jak nadchodzą. - Musimy znaleźć wyjście - powiedziałam. - Idź dalej. Teraz wycie było już blisko. Biegły setki wilków. Czułam ich zapach, słyszałam łapy uderzające w śnieg, kiedy przedzierali się do ogrodu ze wszystkich stron. Inne drużyny Poszukiwaczy nadal panikowały, krzycząc i próbując uciec z labiryntu. Mężczyźni i kobiety wołali się nawzajem, próbując znaleźć sojuszników. Potem zaczęły się krzyki. Adne zamknęła oczy. - Zaczęło się.

Rozdział dwudziesty drugi

Odgłosy bitwy wypełniły moje uszy, chciałabym móc je od siebie odsunąć. Bełty kuszy brzęczały, lecąc ze świstem w powietrzu; warczenie unosiło się do nieba. Gdybym była w środku walki, nie przeszkadzałoby mi te odgłosy. Ale ta niewidzialna wojna - przemoc i śmierć, które mogły czaić się w każdym kacie - wysyłała strach, który mknął w górę i w dół mojego kręgosłupa. Nie spotkałyśmy jeszcze wilków, ale było to tylko kwestią czasu. Adne i ja mogłyśmy odeprzeć trzy lub cztery, ale miałam wrażenie, że nie stawiłybyśmy czoła więcej niż kilku. Były także inne dźwięki, budzące mój niepokój. Krzyki bólu poza jakimkolwiek rodzajem, jaki mógłby spowodować Strażnik. - W labiryncie jest zmora - szepnęłam. - Może więcej niż jedna. Docierając do kolejnego ślepego zaułka, Adne i ja przykucnęłyśmy nisko, zdesperowane, by wymyślić plan. Labirynt nie tylko nas odcinał, on ciągle zmieniał kształt. Żywopłot rósł w górę tylko po to, by zatopić się z powrotem w ziemi. Cierniste gałęzie wystrzeliły na środku ścieżki, podstawiając nam nogi, kiedy biegłyśmy. - Jesteś pewna? - zapytała. Skinęłam głową, żałując, że byłam. - Musimy znaleźć Shay’a. Zmieniłam się w wilka, gotowa zaatakować każdego wrogiego Strażnika, jakiego napotkamy, zaczęłyśmy znowu biec. Miałam nadzieję, że zmierzałyśmy w kierunku, gdzie zostaliśmy rozdzieleni. - Spójrz! - Adne zwróciła się w kierunku nowego otworu w labiryncie. - Chodźmy. Poczułam zapach tuż przed skręceniem za rogiem. Chwytając bluzkę Adne, zmieniłam się z powrotem i krzyknęłam - Zatrzymaj się! Ciągnęłam ją do tyłu, kiedy nas zobaczyła. Zmora wyślizgnęła się zza zakrzywionych żywopłotów, poruszając się powoli w naszym kierunku. - Chodź. - Adne chwyciła mnie za rękę, ruszyłyśmy w stronę, z której przybiegłyśmy. Labirynt ponownie się zmienił, prezentując jeszcze inną ścieżkę. - Cholera - powiedziałam, kiedy zatrzymałyśmy się przed kolejnym ślepym zaułkiem. Odwróciłam się tylko po to, by zobaczyć zamykający się otwór w żywopłocie, który właśnie ominęłyśmy. - Cóż, przynajmniej zmora jest po drugiej stronie - powiedziała Adne. Słowa tylko wyszły z jej ust, kiedy zmora przeszła przez żywopłot, jej postać sączyła się między gałęziami jak smoła. - Och, niesprawiedliwe! - krzyknęła Adne. Zmora zbliżała się. Nie było, gdzie pójść.

- Shay! - krzyknęłam, nie wiedząc, co innego robić. - Shay! Pomóż nam! Wycofałyśmy się pod ścianę; moje oczy zatrzymały się na wirujących cieniach ciała zmory. Jej zapach wypełnił moje nozdrza, sprawiając, że chciałam wymiotować. Wspomnienie bólu mogło spowodować wstrząsające dreszcze przechodzące przez moje kończyny. - Adne, musisz się stąd wydostać. Tkaj portal! - Dokąd? Chcesz wrócić do Akademii? Jeśli będę tkać na polu bitwy, mogłabym nas umieścić dokładnie na wierzchu zmory! Nie ma ucieczki w ten sposób. - Jej głos drżał. - Nie wiem, co robić. Chyba, że… - Chyba, że co? Odwróciła się twarzą do żywopłotu za nami. - Shay! - krzyknęłam znowu. - Calla! - Jego głos był tuż za żywopłotem. - Gdzie jesteś? Odwróciłam się, ignorując ból, podczas gdy ciernie wbijały mi się w skórę, kiedy przycisnęłam ręce do żywopłotu. - Jestem tutaj! Z Adne! - Nie mogę się do was dostać - krzyknął. Miał rację, był po drugiej stronie ściany labiryntu. - Bryn, Mason, Ren! Chodźcie tu! One są za tym żywopłotem. - Calla - krzyknął Ren. - Wszystko w porządku? - Tu jest zmora. - Mój głos był surowy. - Jesteśmy w pułapce. Słyszałam skomlenie Masona i jego łapy drapiące ziemię, próbując się do nas dostać. Bryn wsadziła nos pod gałęzie, ale zawyła, kiedy ciernista winorośl smagnęła jej pysk jak bicz. - Mam zamiar spróbować przebić się przez żywopłot - krzyknął. - Odsuń się. - Nie, czekaj! - krzyknęła Adne. - Co masz na myśli, mówiąc czekaj? - Spojrzałam przez ramię na zmorę. Adne zignorowała mnie. Upuściła bicz, w rękach trzymała czółenka. Z nagłym krzykiem zanurzyła smukłe szpikulce w ziemi. Zasłoniłam rękami uszy, kiedy straszny dźwięk przeszedł przez powietrze wokół mnie. Krzyk był pełen bólu i oburzenia. I pochodził z żywopłotu. - To prawda, suko - syknęła Adne. - Wynoś się z ziemi i wracaj do piekła, gdzie należysz. Gałęzie żywopłotu się trzęsły. Liście zaczęły więdnąć i się kruszyć. Drżenie konarów stało się bardziej gwałtowne. Pokryte cierniami gałęzie rozpadły się na kawałki. Żywe ściany żywopłotu rozlały się w fali wysuszonych kawałków i popiołu, którymi były liście. Labirynt zniknął, pozostawiając jedynie płytkie stosy gruzu, tworzące jego wzór na białym śniegu. Shay stał przede mną, miecze nadal trzymał wysoko. - Co, do…

Adne jęknęła i osunęła się na bok. Zaczęłam się odwracać w jej kierunku, ale Shay krzyknął: - Calla, schyl się! Skoczył nade mną, kiedy się zmieniłam, rozpłaszczając ciało na śniegu. Przetoczyłam się po ziemi, gramoląc się na nogi. Obracając się, zobaczyłam zmorę rzucającą się na Adne i Shay’a pędzącego przez powietrze w kierunku istoty. Zaszczekałam alarmująco, zaczynając biec za nim, ale Ren skoczył przede mną, warcząc. Nie. Zejdź mi z drogi. Wyszczerzyłam na niego kły. Ale ryk zamarł mi w gardle. Shay rzucił się na zmorę. Krzyż Żywiołów obracał się w jego dłoniach z oszałamiającą prędkością. Ostrza przecięły ciemną masę ciała stworzenia szybciej niż wirujące śmigła helikoptera. Zmora krzyknęła. Nigdy wcześniej nie słyszałam krzyku zmory. Nigdy nie słyszałam, żeby wydawała jakikolwiek rodzaj dźwięku. Ale nie było wątpliwości, że był to krzyk spowodowany bólem. Atramentowe kosmyki zmory trzeszczały, jakby były pełne energii elektrycznej. Krzyknęła ponownie i wtedy jej ciało buchnęło do góry jak czarna para wybuchająca z gejzeru, i już jej nie było. Shay wylądował po drugiej stronie, gdzie była zmora. Odwrócił się, ostrza ponownie przygotował do ataku. Kiedy zdał sobie sprawę, że zmora zniknęła, wyprostował się i rzucił mi zakłopotany uśmiech. Szczeknęłam na niego, machając ogonem. - Adne! - Connor biegł ku nam przez śnieg i resztki labiryntu. Adne przysiadła, odchylając się do tyłu. - Będzie dobrze… tak myślę. Connor pomógł jej wstać, a ona się do niego uśmiechnęła. - Dobra robota. Nie wiedziałem, że możesz tak zrobić. - Co zrobić? - Shay zmarszczył brwi. - Wiedziałeś, że mogłem zabijać zmory. Z ich powodu. - Podniósł miecze. - Nie zmory - powiedział Connor. - Chociaż to też było dobre. Miałem na myśli labirynt. Jeślibyś się go nie pozbył, impreza mogłaby się skończyć, zanim w ogóle by się zaczęła. Connor odwrócił się w kierunku rezydencji. - Zespoły będą mogły się teraz przegrupować.

- Nie zrobiłem nic z labiryntem - powiedział Shay. - Żywopłoty rozpadły się, a następne, co pamiętam, jest to, że szukałem Calli. Potem zobaczyłem zmorę atakującą Adne. Connor spojrzał na niego, marszcząc czoło. Adne strzepnęła śnieg z ubrania, unikając z nami kontaktu wzrokowego. Zmieniłam postać, obserwując ją uważnie. - Ona to zrobiła. - Wskazałam na nią. - Ona… zabiła labirynt. - Nie znalazłam żadnych innych słów, by opisać to, co zrobiła Adne. W jakiś sposób zaatakowała żyjący żywopłot Opiekunów, kiedy nas uwięził. I pokonała go. Connor chwycił ramiona Adne, wpatrując się w nią twardo. - Jak? Jak to zrobiłaś? - Nie wiem - powiedziała. - Wiedziałam, że było to nienaturalne - że nie miało swojego miejsca. Więc poprosiłam ją o przysługę. - Poprosiłaś kogo? - Shay krążył wokół naszych skulonych grup, przeszukując otoczenie w razie oznaki zagrożenia. Z tego, co mogłam powiedzieć, atak Kary Nocy został skoncentrowany na drużynach przed nami. Nawet w świetle księżyca zobaczyłam rumieniec Adne. - Ziemię. - Możesz poprosić ziemię o przysługę? - zapytał Connor. - To było w twoim CV? Uśmiechnęła się. - Wszyscy Tkacze to robią. Ja tylko poszłam o krok dalej. - Nikt nigdy tego nie zrobił, Adne - powiedział powoli Connor. - Nikt. - Wiem - szepnęła. Ich oczy się spotkały, coś ważnego, ale niewypowiedzianego przeszło między nimi. Nie byłam pewna, co to było. Z odejściem ściany splątanych gałęzi zobaczyłam burzę, która szalała przed nami. Wilki zderzyły się z Poszukiwaczami z siłą przypływającej fali. Ostre zęby wgryzały się w ludzkie ciało, przerywając krzyki bólu tak szybko, jak się zaczęły. Niekończące się jęki, które okropnie unosiły się do nieba, powiedziały mi, że wilki nie były jedynym wrogiem czekającym w ciemności. Zmory wyślizgiwały się z cieni, zalewając Poszukiwaczy do woli. Moje oczy przeszukiwały skraj ogrodu. Znalezienie ich nie zajęło mi długo. Linia dwudziestu Opiekunów - naszych panów i niektóre z ich dzieci, które rozpoznałam ze szkoły - zajęła pozycje na skraju suchej lśniącej sadzawki. Wszyscy byli elegancko ubrani, jak gdyby zamierzali siąść do uroczystej kolacji, a nie obserwować bitwę. Ale stali z widokiem na rzeź, jak generałowie kierujący swoją piechotą. Z przypadkowym wdziękiem ramiona Opiekunów zaczęły wykręcać się w powietrzu, ich palce tańczyły w skomplikowanych ruchach. Piszczenie wypełniło powietrze, a niebo nad nami ożyło z ciemnością wijących się kształtów. Pojawiły się sukuby i inkuby, wezwane przez swoich panów, by wkroczyć do walki. Poszukiwacze wykrzykiwali ostrzeżenia, strzelano bełtami z kusz obok oszczepów piekielnych stworzeń. Niektóre z tych skrzydlatych napastników spadały na ziemię. Inni polecieli w dół na Poszukiwaczy, porywając ich z pola bitwy, wznosząc do niemożliwych wysokości, by upuścić na pewną śmierć. Kilku Poszukiwaczom unieruchomionym w szponach inkubów udało się zadać śmiertelny cios sztyletem lub mieczem, kiedy zostali uniesieni do nieba, zabierając sługusów Opiekunów razem ze sobą na śmierć.

Obserwowałam spadające i wijące się ciała pod futrem i szponami, skórzanymi skrzydłami i pazurami lub po prostu znikające w ciemności podobne do dymowych ciał zmor. Wilki także spadały, jasna krew rozlewała się po nieskazitelnie czystym śniegu, zbierając się pod martwymi ciałami Strażników Kary Nocy. Ale liczba Poszukiwaczy leżących na ziemi, nieporuszających się, szybko została przewyższona liczbą wilków. Sfora Emile’a skradała się, okrążając zespoły uderzeniowe. Poruszała się zgodnie, a jej instynkty kierowały polowaniem, pozwalając koordynować ataki w sposób, w jaki Poszukiwacze nigdy nie mogli mieć nadziei. Patrzyłam na wilki zdejmujące wojownika po wojowniku. Gdybym widziała ich nie więcej niż miesiąc wcześniej, zawyłabym z dumy. To tak Strażnicy prowadzili wojnę. Dlatego zawsze wygrywaliśmy. Dlatego Poszukiwacze przegrywali teraz. Ciężar rozpaczy osiadał pod moimi żebrami. Nie mogliśmy wygrać. Nawet, jeśli dostalibyśmy się do środka, jeśli Shay w jakiś sposób pokonałby Bosque, bitwa na zewnątrz była stracona. Jak wielu Poszukiwaczy umarłoby dzisiaj? Connor odchrząknął, jego spojrzenie tak jak moje zatrzymało się na brutalnej scenie przed nami. - Musimy iść dalej. Walka wydaje się być skoncentrowana na wschodzie. To dobrze; będziemy kierować się do północnej części ogrodu, a stamtąd do domu Nie wspomniał, że wyglądało na to, że nasza strona przegrywa. Źle. - Są kolejne zmory - powiedział Shay. - Powinienem ruszyć za nimi w pogoń. Connor pokręcił głową. - To nie jest częścią planu. Potrzebujemy cię wewnątrz. - Jestem jedyną osobą, która może je zabić - warknął Shay. - Wiedzieliśmy, że w tej walce będą zmory - powiedział Connor. - Zawsze są. Ale nie możesz zostać złapany na froncie. Nie mamy czasu. Shay zesztywniał, ale odwrócił się w kierunku północy. - Więc chodźmy. Zmieniłam się z powrotem w wilka, trzymając się blisko boku Shay’a, kiedy omijaliśmy skraj bitwy. W moich żyłach krążyła adrenalina. Czułam zapach Kary Nocy i smak krwi w powietrzu. Niski pomruk zagrzmiał w mojej klatce. Wiem. Głos Rena wszedł do mojego umysłu. Też chciałbym walczyć. Życzenie przyznane. Mason zatrzymał się najeżony. Dotarliśmy do północnej krawędzi ogrodu, cześć bitwy rozgrywała się przed nami. Wilki i Poszukiwacze tańczyli wokół siebie w rozmytych śmiertelnych ruchach. Błysnęła stal, kiedy ostrza odbiły światło księżyca. Mięśnie wilków rozrywały się pod ich futrem, zderzając się z ciałami Poszukiwaczy. Krzyki i warczenie zmieszały się w okropnym ryku walczących. Blokowali nam drogę do domu. Plan awaryjny? zapytała Bryn. Powiem ci, jeśli jakiś znajdę. Spięłam się. Jeśli poszlibyśmy dalej, to nie obyłoby się bez walki. - Cholera - powiedział Connor. - Tak wiele do powstrzymania.

- Rzucamy się do biegu? - zapytała Adne. - Tak. Moje oczy skanowały wojowników, szukając jakichkolwiek oznak Cienia Nocy lub mojego ojca. Ale widziałam jedynie Poszukiwaczy i Karę Nocy. - Powinieneś zmienić postać, Shay - powiedział Connor. - Ostatnie, czego chcemy dla tych Strażników, to żeby rozpoznali Potomka. Jeśli cię zauważą, będziesz jedynym, na którego będą polować. - Dobra rada - powiedział Shay, zmieniając się. Złotobrązowy wilk potrząsnął kryzą. To jest o wiele lepsze. Ren spojrzał na niego. Naprawdę? Oczywiście. Shay podniósł pysk, wdychając zimne, nocne powietrze. Nie sądzisz? Cóż, tak. Ren drapał śnieg. Ale - nieważne. - Calla, zajmij miejsce - powiedział Connor nieświadomy naszej rozmowy. - Będę za tobą. Ren i Shay zostańcie blisko Adne. Mason, Bryn, pilnujcie naszych skrzydeł. Nasze opanowane spojrzenie wziął jako zgodę. - Dobrze. - Connor zerknął na plątaninę ciał w naszym stylu. - Na mój znak… Teraz! Moje mięsnie naprężyły się, pędziłam z ogrodu na otwartą przestrzeń. Koncentrując się na długich cieniach rzucanych przez budynek, skierowałam nas z dala od środka walki. Jeśli dotarlibyśmy do domu, znów bylibyśmy osłonieni. Ostre ujadanie zwróciło moją uwagę. Kilka wilków z Kary Nocy oderwało się od walki i mknęło w naszym kierunku. Biegnij, Calla! Wycie Rena wzbiło się w powietrze za mną. Mason i ja odciągniemy ich. Warknęłam sfrustrowana, że muszę biec, kiedy moi kumple ze sfory skierowali się do walki. Zabrzmiało kolejne wycie, blisko, ale z zachodu. Czy to jest… Ren odwrócił się, zmierzając w przeciwnym kierunku. O tak! Mason rzucił się za nim. Bryn zarzuciła biodrami i zawyła radośnie. Odpowiadające wycie wydobyło się z wilków zmierzających w naszym kierunku. Dźwięk rozbudził w moich żyłach iskierkę nadziei… ale nie porzuciłam szybko czujności. - Święty…! - krzyknął Connor. - Nadchodzą! - Jest ich zbyt wiele! - krzyknęła Adne. - Nie będziemy w stanie ich ominąć. - Calla, co ty, do cholery, robisz?! - krzyknął Connor, jak zatrzymałam się, patrząc ze zdumieniem na ogromną chmarę futra i pazurów nacierających na nas.

Nie mogłam uwierzyć. - Calla! - Connor rzucił mi zirytowane spojrzenie, zanim popchnął Adne i wepchnął ja za siebie. Uderzyła w nas ściana wilków, gwałtownie rozdzielając i przepływając wokół jak rzeka. - Co, do… - Connor gapił się, jak dziesiątki wilków mknęły obok nas, z coraz większą ilością podążającą ich śladem. Kara Nocy szczekała i wyła alarmująco, kiedy Cień Nocy roił się między nimi. Nowo przybyłe wilki odciągnęły wilki ze sfory Bane’a od Poszukiwaczy, przyszpilając ich do ziemi w chaosie pazurów i zębów. Wkrótce syk stali został przytłoczony przez warczenia i pomruki, głośne tak jak grzmot, kiedy dwóch Strażników ścierało się ze sobą. Lata wrogości napędzane ich wściekłością, kiedy rozlewali wzajemnie swoją krew na lśniącym śniegu. Ogromny brązowo-srebrny wilk, noszący niezwykły czarny znak na czole, zwolnił, kiedy do nas dotarł, zatrzymując się przede mną. Dobrze cię widzieć, Calla. Jego język opadł w wilczym uśmiechu. Mam nadzieję, że nie kazaliśmy wam czekać. Wasze wyczucie czasu jest idealne, tato. Popchnęłam swoim pyskiem jego klatkę. I zdecydowanie wiesz, jak zrobić wejście.

Rozdział dwudziesty trzeci

- Przestań się kręcić! - krzyknął Connor. - Próbuję cię chronić! - Pozwól mnie, Connor! - Adne próbowała walczyć z jego uściskiem. - Najwidoczniej nie są tutaj, by nas zaatakować. Masz kilku interesujących znajomych, zauważył mój tata, obserwując ich walkę. Pomoże, jeśli spędzisz z nimi więcej czasu. Zaszczekałam, przykuwając uwagę Adne i Connora. Kiedy obnażyłam zęby, przestali się kłócić. Spojrzałam z powrotem na mojego ojca. Chłopak to Connor, a dziewczyna to Adne. Przysięgam, są naprawdę dobrzy w walce. Obwąchał rękę Connora, podczas gdy oczy Poszukiwacza wytrzeszczyły się pod wpływem inspekcji wilka. Skoro tak mówisz. Bryn rozpłaszczyła się na ziemi, machając ogonem na mojego ojca. Witaj, panie Tor. Świetnie wyglądasz, Bryn. Mój ojciec uszczypnął ją w ucho. Gotowa do walki? Podskoczyła. Zawsze. Podbiegł do nas Shay, opuszczając pysk na znak szacunku. Mój tata przechylił głowę z ciekawości, choć warknął cicho ostrzeżenie. Nie znam cię. Tato, to jest Shay. Również opuściłam pysk, ale machałam ogonem z zachwytem. Shay, to mój ojciec, Stephen Tor. Alfa Cienia Nocy. Shay trzymał głowę nisko. To zaszczyt pana poznać. Dziękuję za przybycie, by nam pomóc. Moje serce zamarło, kiedy ojciec położył głowę pod pyskiem Shay’a, podnosząc jego głowę. To ja mam zaszczyt, Potomku. Stałeś się imponującym wilkiem. Shay zaskowyczał z zachwytu, warknęłam na niego z frustracją. Choć widzę, że wciąż trochę szczeniak. Mój ojciec zaśmiał się w myślach. Shay położył łapę na swoim nosie. Pracuję nad tym. Ja też. Warknęłam do jego ucha. Powinniśmy odejść od walki. Ojciec trącił mnie w ramię. Przekażcie mi najświeższe nowiny, zanim zrobimy następny ruch. Szczeknęłam na Connora, pociągając rękaw jego skórzanego prochowca, aby podążał za mną. - Myślę, że idziemy tą drogą - powiedział Connor, rzucając nerwowe spojrzenie na Adne, kiedy pociągnęłam go w kierunku długich cieni rzucanych przez dwór.

Mój tata zatrzymał się, kiedy byliśmy spowici ciemnością, chociaż, nawet jeśli zostalibyśmy zauważeni, walka rozgrywała się w stanie wielkiego podekscytowania, które prawdopodobnie powstrzymałoby każdego od próbowania się do nas dobrać. Connor nadal nieufnie spoglądał na mojego ojca, kiedy się zmieniłam, wskazałam na pozostałych dwóch wilków podążających za mną. Zapomniałam, jak przerażający może być dorosły alfa. Spędziwszy całe życie, jako córka jednego z nich i sama dorastając do tej roli, odebrałam jego królewską postawę i surowe spojrzenie jako coś oczywistego. Wszystko od jego potężnego wzrostu do stalowoszarych oczu wzbudzało szacunek. Connor nie wyglądał swobodniej, nawet po tym, jak mój ojciec wrócił do ludzkiej postaci. Nawet Adne przesunęła się do tyłu, by spojrzeć nad ramieniem Connora, ale niezbyt blisko alfy. - Connor, Adne - powiedziałam. - To jest mój ojciec, Stephen Tor. - Alfa Cienia Nocy? - zapytała Adne, jej oczy się rozszerzyły. - Przyszliście! - Aby zwyciężyć! - krzyknął Connor, wymachując pięścią w powietrzu. Usta mojego ojca wygięły się w dziwacznym uśmiechu. Connor opuścił rękę, patrząc zażenowany. - Uch, przepraszam za to - powiedział. - To po prostu bardzo, bardzo dobrze, że jesteście. - To dla mnie przyjemność. - Tata wyciągnął rękę, żeby Connor mógł ją uścisnąć. Adne uśmiechnęła się nieśmiało, kiedy powitał ją alfa, jej wzrok przeniósł się na mnie. - Dostrzegam podobieństwo. Roześmiałam się, ale mój ojciec posłał mi dumny uśmiech, który sprawił, że serce mi zaśpiewało. Bryn zachichotała, ściskając moją dłoń. Trzy wilki podbiegły, by do nas dołączyć. Kiedy Ren, Mason i Nev zmienili postacie, wszyscy się uśmiechali. - Im więcej, tym lepiej, co? - Mason się roześmiał. Connor uderzył Neva w ramię. - Mogłeś dać nam jakieś ostrzeżenie, że jesteś w naszej drużynie. Przez sekundę myślałem, że zginiemy. - Biedny Connor - powiedziała Adne. - Taka delikatna dusza. Rzucił jej spojrzenie pełne wyrzutu. - Daliśmy ci ostrzeżenie - powiedział Nev. - Tylko spójrz. Zmienił postać, pochylił głowę, ujawniając czarny symbol namalowany na czole. - Hej! - Shay się uśmiechał. - To jest mój tatuaż. - Znamię Potomka - powiedział mój tata. - Pomyśleliśmy, że tak będzie najlepiej się rozpoznać. Wszystkie wilki, które do nas dołączyły, zostały oznaczone przez Ethana. To był jego pomysł.

- Tak. - Nev był już w ludzkiej postaci. - Więc nikt do nas nie strzelał. W szczególności Ethan. - On zawsze z łatwością pociągał za spust. - Connor się roześmiał. - Czy jest z tobą? - Przybył na południowym ataku - powiedział mój ojciec. - Przypuszczam, że niedługo będzie nas szukał. - To znaczy, że jest was więcej? - zapytała Adne. - Podzieliliśmy się na trzy zespoły uderzeniowe - powiedział mój ojciec. - Mój był największy. Ominęliśmy zasadzkę Bane’a i weszliśmy za nimi. - Tak wiele wilków? - Brwi Rena się uniosły. - Przyprowadziłeś też jakieś wilki z Kary Nocy. - Twój ojciec nie był dobrym alfą, Renier. - Tata patrzył na Rena z ostrożnością. Odstraszył własnego syna, a także wielu innych. Taka jest cena za okrucieństwo. - Emile Laroche nie jest moim ojcem - powiedział niezachwianie Ren. - Nie jestem winien mu posłuszeństwa. - To prawda - powiedział mój ojciec. - Pragnę z tobą pokoju, alfo. - A ja z tobą. - Ren skłonił głowę, przenosząc na mnie spojrzenie. - Twoja córka jest najodważniejszym wilkiem, jakiego kiedykolwiek znałem. Jest prawdziwą alfą. - W rzeczy samej. - Mój ojciec uśmiechnął się do Rena, a potem do mnie. Bryn pochyliła się do mnie. - Myślę, że Ren próbuje zdobyć punkty u twojego taty. - Ciii. - Nadepnęłam jej nogę. Shay przeniósł niepewnie ciężar ciała przy wymianie zdań. Spojrzenie mojego ojca przesunęło się na niego; jego uśmiech stał się znaczący. - To musi być wyzwaniem, mając tak wielu liderów przy tak małej grupie. - Wreszcie ktoś miał odwagę to powiedzieć! - Mason się uśmiechnął. Nev trzepnął go lekko w tył głowy. - Cieszę się, że przekonałeś Karę Nocy, by przyłączyła się do nas - powiedział Connor do mojego ojca, ignorując improwizowaną potyczkę w popychaniu Masona i Neva. - Nie wiedzieliśmy, czy ktokolwiek by przyszedł. Ojciec skinął głową. - Także się cieszę. To Neville najbardziej zasługuje na uznanie za przekonanie ich. - Dzięki, Stephen - powiedział Nev; złapał Masona, blokując jego ruchy. - Ale miałem pomoc. Sabine i Caleb - ze sfory Emile’a, którego spotkaliśmy w Edenie, grał ze mną w Burnot - byli istotni. Tom zapewnił dla nas bezpieczne miejsce na spotkania, podczas których zbieraliśmy sojuszników. Zdecydowanie praca zespołowa. Mason przerzucił Neva na plecy. - Mam cię! - Moglibyście się zachowywać? - powiedziałam zirytowana. - Jesteśmy na wojnie.

- Zawsze jesteśmy na wojnie, Cal - powiedział Mason, gdy trzymał Neva przyszpilonego do ziemi. Nev roześmiał się, kopiąc Masona. - Dlatego też bawimy się między kopaniem się w tyłek. - Nie można się kłócić z taką logiką - powiedziała Bryn. Zmieniła się w wilka, przygwożdżając Masona i oblewając jego twarz długimi, śliniącymi się liźnięciami. - Przyznaję! - krzyknął Mason. - Wygrałaś! Wygrałaś! - Hej! - Ethan podbiegł do nas zdyszany, krwawiąc z głębokiego zadrapania na policzku. - Tu jesteście! Connor objął jego ramię. - Miło cię widzieć. - Mnie również - powiedział Ethan, ściskając Adne jedną ręką. Zwrócił się do Neva. Ona nie walczy. Nie mogłem jej znaleźć. - Martwiłem się o to - powiedział Nev. - Kto? - zapytała Adne. - Sabine - powiedział Ethan z ponurą twarzą. - Nie ma jej tu wśród wilków. Mason i Bryn przestali się mocować. Bryn zmieniła postać, posyłając mi ponure spojrzenie na wspomnienie o nieobecności Sabine. - Nie ma również Emile’a - powiedział Stephen. - Czuję go w pobliżu. Muszą być w środku. Spojrzałam na ciemny dwór, nie będąc w stanie dostrzec żadnych oznak światła wewnątrz. - W Rowan Estate? Ren sprawdził powietrze. - Efron i Lumine są w pobliżu. - Nie biorą udziału w prawdziwej walce - powiedział Mason. - Nigdy. - Informacje, które otrzymaliśmy, mówiły, że zostaniecie wysłani w małej grupie z Potomkiem, by to skończyć - powiedział mój ojciec. Connor pokiwał głową. - To bylibyśmy my. - Za waszym pozwoleniem chciałbym się dołączyć. - Nie chciałbyś nadzorować swojej sfory? - zapytał Connor. - Są w dobrych rękach. - Ojciec wskazał na Neva. - On i Ethan zaplanowali to uderzenie. Jest tym, który powinien w dalszym ciągu je poprowadzić. Nev zmienił się i zaszczekał na zgodę. - Pozostanę z Nevem - powiedział Mason, patrząc na mnie. - Jeśli tak będzie w porządku. - Idź z nim. - Skinęłam głową. - I miej oko na Ansela i Tess.

- Wiesz, że będę miał - powiedział Mason z przymrużeniem oka. W następnej chwili dwa wilki zawyły i dołączyły do walki. Ojciec spojrzał na mnie ostro. - Twój brat jest tutaj? - Nie walczy - powiedziałam. - Pomaga Poszukiwaczom zajmować się rannymi. Będzie wystarczająco bezpieczny. - Mam nadzieję. - Nie zostawiłabym go. - Bryn rzuciła mojemu tacie pełne winy spojrzenie. - Ale pomyślałam, że potrzebowaliśmy wszystkich wojowników, jakich mieliśmy. - Oczywiście - powiedział. - Należysz do sfory. Tata rzucił pytające spojrzenie Connorowi. - To jak? - Nie musisz pytać - powiedział Connor. - Kolejny alfa byłby bardzo pomocny. - Dobrze. Jestem winny Emile’owi osobistą wizytę - powiedział mój ojciec. - Tą, na którą długo czekałem. - To jest najlepszy rodzaj odwiedzin - powiedział Ethan. - Sam o jednej myślałem. Connor chrząknął. - No to nie trzymajmy nikogo w oczekiwaniu. Mój ojciec, Ren, Bryn i ja prześlizgnęliśmy się w postacie wilków, zajmując pozycje jak strażnicy wokół trzech Poszukiwaczy i Shay’a, kiedy ruszyliśmy wzdłuż północnej ściany rezydencji. - Boczne wejście zaprowadzi nas do kuchni - powiedział Shay. - Będziemy w tylnej części domu. Stamtąd możemy dostać się do biblioteki. Moja skóra zadrżała pod futrem. To oznaczało, że będziemy przechodzić korytarzami Rowan Estate, mijając te wszystkie straszne obrazy i okropne posągi. Każdy z nich mógł ożyć, kiedy Bosque Mar będzie już na nas czekał. Wciąż słyszałam bitwę rozgrywającą się za naszymi plecami, ale zbliżając się do odległego końca Rowan Estate, odgłosy wojny wydawały się być pochłaniane przez ściany dworu. Ogromny budynek odciął nas od konfliktu, oddzielając nas od wrogów, jak i sojuszników. Choć wiedziałam, że zawsze był plan, czułam strach unoszący się nade mną, jak uświadomiłam sobie, że nasza mała grupa mogłaby stawić czoło swoim strachom. - Tam są drzwi. - Shay ruszył do przodu, zobaczyłam ciemny kształt rosnący w cieniu. Zaszczekałam w tym samym momencie, w którym Connor krzyknął: - Shay! Po twojej prawej stronie! Shay miał przygotowane miecze, kiedy zaatakowała zmora. Ale to nie tylko zmora się poruszała. Z tyłu dworu pojawiły się cztery wilki, biegnące ku nam w burzy kłów i wściekłego wycia. Pierwszy wilk skoczył, przewracając Connora. Aden obróciła się, jej stalowy bicz uderzył. Wilk zapiszczał, kiedy zaostrzone, stalowe końcówki zanurzyły się w jego ciele. Krzyknął znowu, kiedy bełt z kuszy Ethana uderzył w jego bok. Wilk kręcił się, próbując wyciągnąć bełt. Ostatnie wycie zamarło, gdy Connor wbił sztylet w jego klatkę piersiową.

Mój ojciec rzucił się na drugiego wilka. Koziołkowali po ziemi, warcząc i szarpiąc się wzajemnie. Kilka metrów dalej Ren stawiał czoła kolejnym dwóm wilkom. Żaden z nich nie zaatakował, ale zamiast tego patrzyli na siebie, jeżąc się, wypełniając powietrze niskimi, groźnymi warczeniami. Bryn i ja podeszłyśmy do boku Rena. Mój puls brzęczał w żyłach, kiedy zdałam sobie sprawę, dlaczego się zawahał. Dax i Fey patrzyli na swojego dawnego alfę. Ich pyski skręcone w frustracji, wściekłych warknięciach. Nie róbcie tego. Ren otworzył myśli dla każdego z nas. Nie powinniśmy walczyć. Podbiegłam do niego. Słuchaj, Ren. Proszę. Dlaczego? Dax zignorował mnie, warcząc na Rena. Może więc bijmy pokłony twojej suce? Nigdy nie mów o niej w ten sposób. Ren zrobił groźny krok do przodu. Nic nie wiesz o tym, co się tutaj dzieje. Naprawdę? Fey pociągnęła nosem lekceważąco. Myślę, że po prostu boisz się być alfą, jakim powinieneś być. Jesteś słaby. Jesteś idiotką, Fey. Bryn warknęła. Przynajmniej nie pozwalam Calli myśleć za mnie. Fey spojrzała na Rena i Bryn. Oboje jesteście słabi. Jej mięśnie zadrżały. Fey, nie! Przygotowałam się. Ale już się rzuciła. Byłam przygotowana, kiedy we mnie uderzyła, ale siła jej wyskoku sprawiła, że wywaliłyśmy się na śniegu. Bryn rzuciła się za nami, zatapiając zęby w boku Fey. Kłapiące szczęki i dzikie warczenie powiedziały mi, że Ren i Dax walczyli obok nas. Nasi najlepsi wojownicy. Przypomniałam sobie, co Ren powiedział o Daxie i Fey. Podobne przyciąga podobne. Ale teraz ich umiejętności w walce działały przeciwko nam. Byliśmy ich alfami, ale czy bylibyśmy dla nich najlepsi? Przetoczyłam się na nogi. Fey była szybsza. Wylądowała na moich plecach, zatapiając zęby w moim ramieniu. Ignorując ból, szarpnęłam mocno, podrzucając nas, więc uderzyła w ziemię pod moim ciężarem. Bryn skoczyła na nią, przygniatając Fey do śniegu. Fey obróciła się i kopnęła, posyłając Bryn w powietrze. Poderwałam się na nogi, wiedząc, co powinnam zrobić. Fey nadal była na plecach. Miękkie ciało jej brzucha było odsłonięte. Dwa ugryzienia, by otworzyć jej brzuch mogłyby być śmiertelne. Ale musiałam to teraz zrobić. Oddech uwiązł mi w piersi. Fey wierciła się na ziemi, by się obrócić. Nie mogłam dłużej czekać. Coś zabrzęczało obok mojego ucha. Ujadanie z bólu Fey stało się skowyczeniem, jak drugi, a potem trzeci bełt zanurzył się w jej brzuchu. Przekręciła się, warcząc, ale starając się utykać dalej. Ślad krwi moczył śnieg pod nią, kiedy próbowała uciekać.

Ethan był obok mnie, podniósł kuszę. - Mam ją. - Wskazał brodą w moją prawą stronę. - Pomóż mu. Odepchnęłam żal, kiedy Ethan wycelował, obróciłam się, by zobaczyć Rena i Daxa krążących wokół siebie kilka stóp dalej. Obaj dyszeli. Krew przyciemniała ich futro, kapiąc na śnieg. Ruszyłam w ich kierunku, rzucając się w powietrze, zacisnęłam szczęki wokół szyi Daxa. Nawet z siłą mojego ataku był zbyt duży, by upaść. Ugryzłam mocniej, walcząc, by się utrzymać. Warknął, obracając się, gdy uczepiłam się niego. Wreszcie się wzniósł. Wiedziałam, że rzuci się na mnie, jak tylko wyląduję na Fey. Nie mogłam pozwolić, aby mnie powalił. Uwolniłam go, obracając się w powietrzu, kiedy upadł do tyłu. Czując, że mój ciężar zniknął, Dax obrócił się w powietrzu i znowu wylądował na nogach. Odwrócił się, warcząc na mnie. Boże, jesteś szkodnikiem. Jego oczy były pełne nienawiści. Czas, by zgnieść cię na dobre. Czekam. Zanurzyłam łapy w śniegu, przygotowując się na jego atak. Warknął, ale potem zaskowyczał, kręcąc głową, jak zęby Rena rozerwały jego ścięgno pod kolanem. Teraz, Calla. Krzyk Rena wypełnił moją głowę. Wiedziałam, o co mu chodzi. Pozbywając się jakichkolwiek wątpliwości z moich myśli, przenosząc się na czysty instynkt, rzuciłam się. Moje szczęki zacisnęły się na gardle Daxa. Mocno ugryzłam, rozrywając mięśnie i ostatecznie miażdżąc mu tchawicę. Jego krew wlała się do moich ust, kiedy zadrżał, a następnie zwiotczał. Odrzuciłam jego bezwładne ciało, cofając się z dala od ciężkiej, nieporuszającej się postaci wilka. Moje mięśnie drżały. Ren pokuśtykał obok mnie. Musiało do tego dojść. Jęknęłam, opierając pysk na jego ramieniu. Wiedziałam, że miał rację, ale zrobiło mi się niedobrze. Jesteś ranna. Odsunął się ode mnie. Weź trochę krwi. Ty pierwszy. Odwróciłam ramię do jego pyska. Zęby przebiły moją skórę. Stałam nieruchomo, podczas gdy on chłeptał moją krew. Już dobrze. Polizał mój pysk. Śmiało. Ugryzłam go w klatkę. Przydymiony, słodki, dziki smak jego krwi prześlizgnął się po moim języku. Musujące ciepło uzdrowienia przelało się po mnie. Dzięki. Podniosłam pysk, by przycisnąć nos do jego klatki piersiowej. Patrzcie, jacy jesteśmy czyści. Ojciec podszedł do nas. Jego pysk był jasny od krwi, ale nie widziałam żadnej oznaki, świadczącej, że jest ranny. Za nim leżały rozwalone na ziemi zwłoki starszego wilka z Kary Nocy. Spojrzał na ciało Daxa, a potem na Rena. Twój kumpel ze sfory?

Ren spuścił głowę. Moja beta.. Przykro mi. Mój ojciec oparł pysk na ramieniu Rena. Ren zaskomlał cicho, opierając się o mojego tatę. Opadłam na ziemię, smutek ciążył w moich kościach, wpatrywałam się w nocne niebo. Bryn pokryta śniegiem przytuliła się do mnie z niskim jękiem. Oparłam głowę na jej plecach, łapiąc zapach krwi Fey w jej futrze. Księżyc na razie odszedł, zasłonięty grubymi smugami chmur. Kiedy małe płatki srebra dryfowały w dół, by osiąść na naszych ciałach zarówno żywych, jak i martwych - pomyślałam, że być może księżyc ukrył swoją twarz, pełen smutku tak jak my. Ale nie mógł powstrzymać łez wyciekających w postaci cichego śniegu.

Rozdział dwudziesty czwarty

Connor stanął przed drzwiami, sięgając do kieszeni po wytrychy36. Ethan pokręcił głową. - Logan miał zostawić otwarte drzwi. Connor wzruszył ramionami i spróbował otworzyć drzwi. Otworzyły się. - To dobry znak - powiedział. - Prawda? - To znak, że Logan przynajmniej udaje, że jest w naszym zespole - powiedział Ethan. - Nie próbujmy zrozumieć tego inaczej. - Racja. - Connor miał wyciągnięte miecze, wszedł powoli do kuchni. Podążyliśmy za nim do przeogromnego pokoju. W ciemności rozpoznałam garnki i patelnie zwisające z sufitu. Długi stół do przygotowywania jedzenia rozciągał się prawie na długość pokoju, a ogromny, ceglany piec zajął większość ściany. - Można tutaj gotować dla wszystkich w Vail - powiedziała Adne. - Jak wielu dużych imprez jest gospodarzem twój wujek? Jedna w tygodniu? - Ani jednej - powiedział Shay. - Przynajmniej żadnej nie widziałem. - Czy ktoś jeszcze korzysta z kuchni? - zapytał Connor. - Przychodziłem tutaj na przekąski - powiedział Shay. - Mają dobrze zaopatrzoną lodówkę. - Wskazał na wystarczająco duże, by do niego wejść, urządzenie chłodnicze obok równie wielkiej spiżarni. - Czy kiedykolwiek znalazłeś tam zwłoki? - wymamrotał Ethan. Shay nie odpowiedział, ale się wzdrygnął. Byłam pewna, że nie zastanawiał się nad taką możliwością, zanim dowiedział się prawdy o swoim wuju. Zastanawiałam się, czy powrócenie do Rowan Estate było dla Shay’a przerażające tak jak dla mnie. Im więcej o tym myślałam, tym bardziej nabierałam przekonania, że prawdopodobnie było to dla niego znacznie gorsze. Mieszkał tutaj, nazywał to miejsce domem, nie wiedząc, co żyło w murach, torturowani więźniowie uwięzieni w obrazach. Śmiał się z posągów inkubów, o których wiedział teraz, że mogą ożyć i zaatakować. Musiał czuć się, jakby stale tracił grunt pod nogami. Podbiegłam do niego i polizałam jego palce, mając nadzieję, że poczuje się trochę lepiej. Uśmiechnął się do mnie. - Nie ma jak w domu - powiedział, ale zaniepokojona część jego spojrzenia, dała mi znak, że miałam rację co do jego uczuć. To musi być najbardziej przyprawiający o gęsią skórkę dom wszechczasów. Bryn zatrzymała się przy moich piętach. 36

Narzędzia służące do otwierania lub odblokowania zamków, używane w przypadku braku klucza przez ślusarza lub przez włamywaczy.

Spojrzałam przez ramię. Z pewnością jest w pierwszej dziesiątce. Naprawdę się tutaj obściskiwaliście? Bo myślę, że byłabym zbyt przerażona, by się skupić. Wyszczerzyłam na nią zęby. Mówiąc o skupieniu, teraz nie ma czasu, by pytać o moje życie miłosne. Kiedy zamierzaliśmy wyjść z kuchni, Shay się zatrzymał. - Zróbcie sobie przysługę i nie patrzcie na żaden z tych obrazów. Connor skinął głową, idąc się po cichu na korytarz. Korytarz był ciemny. Connor prowadził nas ostrożnym krokiem. Wiedziałam, że to mądre, ale pełzanie do przodu działało mi na nerwy. Stłumione dyszenie uderzyło do moich uszu. Głowa Ethana była schylona. Adne położyła dłoń na jego ramieniu, pochylając się do niego, by szeptać spokojnym głosem. Kiedy uniósł twarz, zobaczyłam jego zaciśniętą szczękę i żyłę pulsującą na szyi. Shay spojrzał na niego. - Mówiłem, żeby nie patrzeć. - Idź dalej, Potomku - warknął Ethan, ale jego głos zadrżał. - On nie był twoim bratem, ale moim. Popełniłam błąd, zerkając przez ramię na obraz, który właśnie minął Ethan. Mężczyzna w podartych ubraniach leżał rozciągnięty na stole, z agonią wyrytą na twarzy i ustami otwartymi w wiecznym okrzyku bólu. Ciemne postacie majaczyły w cieniu na skraju obrazu, obserwując go. Życzyłam sobie, żeby nie rozpoznać mężczyzny, ale wiedziałam, że to brat Etahana, Kyle, w chwili, kiedy spojrzałam na obraz, zrobiło mi się nie dobrze. To była moja wina, że został uwięziony na zawsze, a jego męka karmiła zmory. Myślałam, że spełniam swoje obowiązki, chroniąc Shay’a, kiedy zabiłam jego partnera, Stuarta, i przekazałam Kyle’a Opiekunom na przesłuchanie. Jak wiele innych wyborów, których dokonałam podczas służby Opiekunom, zniszczyło życie ludzi, których teraz nazywałam sojusznikami i przyjaciółmi? Jakaś ręka dotknęła lekko mojego futra. Odwróciłam się, by zobaczyć Shay’a patrzącego na mnie, jego oczy były jasne z niepokoju. Posłał mi lekki uśmiech. - Nie próbuję cię pogłaskać. Chcę tylko powiedzieć, że przeszłość to przeszłość. Nie wiedziałaś. Żadne z nas nie wiedziało. Dotknęłam nosem jego dłoni, starając się wymazać przerażający obraz z mojego umysłu. Skręciliśmy, by wejść na środkowy korytarz dworu, kiedy Connor krzyknął. Jego ostrza błysnęły, uderzając w coś twardego, a potem szczęk uderzenia został odbity. Bluzgał przekleństwami, tupiąc nogami i kopiąc w ścianę. - Posągi! Na miłość… - Znowu zaczął przeklinać. - Connor, sprawiasz, że się wstydzę - powiedziała Adne, podchodząc w kierunku marmurowego sukuba, by dokonać inspekcji.

Szczęknęłam na Shay’a, machając ogonem. Posłał mi uśmiech, dzieląc wspomnienie pierwszej wizyty w Rowan Estate. Nie mogłam winić Connora za jego reakcję. Posągi były zbyt realistyczne. - Musisz na to uważać - powiedział Shay. - Posągi są wszędzie. - Gotowa armia - powiedział Connor. Spojrzał na posąg. - Tylko czekajcie. - Armia, z którą walczyliśmy podczas naszej ostatniej wizyty - powiedział Ethan. Pamiętacie? Jak to możliwe, że nie są na zewnątrz, bawiąc się ze swoimi przyjaciółmi? - Stworzenia Rowan Estate są wciąż uśpione. - Shay postukał kłykciami w kamienne czoło sukuba. - Słudzy na zewnątrz muszą być zwierzątkami Opiekunów z Edenu. Oznacza to, że nie ma tutaj Bosque. Nie wezwał ich. - Albo chce, żebyśmy myśleli, że go tutaj nie ma - powiedział Connor. Shay zmarszczył brwi. - Nie sądzę. Tylko wilki walczą. Bosque w ostatniej walce miał mieszaninę wszystkich swoich stworzeń. Nie ma go tutaj. Jeszcze nie. - Jest tylko jeden sposób, by się upewnić. - Connor zrobił nieprzyzwoity gest do posągu, a potem ruszył dalej korytarzem. Wydawało mi się, że serce utknęło mi w gardle, bijąc mocno, kiedy weszliśmy do wielkiego przedpokoju dworu. Zbroja i wiele więcej ohydnych stworzeń odlanych w marmurze otaczały pokój, stojąc jak strażnicy przed olbrzymimi schodami. Odgłosy kroków Poszukiwaczy i stukot naszych wilczych pazurów zabrzmiały echem w ogromnej przestrzeni, odbijając się od ścian do ogromnego kryształowego żyrandolu wiszącego nad naszymi głowami. - Po schodach - mruknął Shay. Connor pokiwał głową, zaczęliśmy się wspinać. Z każdym krokiem było mi zimniej. Ren podszedł do mnie. Czy ty naprawdę spędzałaś tutaj czas? Tak. Rozejrzałam się dookoła. Całkiem sporo, naprawdę. Fuj. Zadrżał. Masz silniejszy żołądek ode mnie. Jest lepiej, kiedy nie wiesz, że całe miejsce chce ożyć i cię zabić. Błysnęłam do niego zębami. Och, jestem tego pewien. Skubnął mnie w ramię. Kiedy dotarliśmy na szczyt schodów, Connor wziął długi wdech. Następnie dotarł do drzwi biblioteki. Klamka obróciła się, usłyszałam miękkie kliknięcie. - Otwarte - mruknął. - Nie sądzę, że możemy to wziąć, jako jeden z dobrych znaków. - Nie - powiedział Shay. - Ale nie spodziewałem się, że pójdzie łatwo. Prawda? - Idź - powiedział Ethan, wskazując brodą na Connora. - Nie ma odpoczynku dla niegodziwych.

- Czy to jest nasze hasło? - zapytał Connor, kiedy pchnął otwarte drzwi. - Czy ich? - Sam wybierz. - Ethan uniósł kuszę. Miękki blask wypełnił bibliotekę; delikatne światło lamp ustawionych wzdłuż półek sprawiło, że pokój był ciepły i zachęcający. Gdybym nie wiedziała lepiej, pomyślałabym, że to spokojne miejsce, by zwinąć się w kłębek z ulubioną książką. Mój ojciec zesztywniał, kiedy warczenie zadudniło w jego piersi. Jego nos się zmarszczył. Emile. Bryn zaczęła warczeć, jej sierść się zjeżyła. Znajomy zapach także przyciągnął moją uwagę. Alfa Kary Nocy był tutaj, ale nie był sam. - Witamy. - Lumine stała obok biblioteczki, która zawierała Annały Haldis. Wyciągnęła do nas rękę. - Spodziewaliśmy się was. - Efron się uśmiechnął. Siedział obok niej na skórzanym fotelu z wysokim oparciem. Dwa wilki leżały u jego stóp, wpatrywały się w nas. Spojrzenie Sabine było miarowe, podczas gdy oczy Emile’a błyszczały złością. Logan stał za swoim ojcem, jego twarz była maską obojętności. - To rozczarowujące - powiedział Connor. - Teraz nie możemy krzyknąć „niespodzianka”! - Wygadany. Jak uroczo. - Lumine posłała mu protekcjonalny uśmiech i uniosła brew. - Możemy złożyć wam ofertę. Zostawcie Potomka samego z nami, a wasze życia zostaną oszczędzone. Warknęłam, a Ethan uniósł kuszę. - To jest oferta? - Jego oczy były na Sabine, chwycił swoją broń tak mocno, że krew odeszła mu z kłykci. Patrzyła na niego spokojnie, pozostając tak nieruchoma, że mogła być jedną z rzeźb na korytarzu. - Nie za bardzo kuszące, co? - Bicz Adne zasyczał na podłodze. - Dobrze. - Rubinowoczerwone usta Lumine rozchyliły się, ukazując w uśmiechu lśniące zęby. Podniosła rękę i zaczęła rysować symbol płonący w powietrzu. - Oto nadchodzi zmora - mruknął Connor. - Mam to. - Shay podszedł, kiedy ognisty symbol zmienił się w wijącą się, ciemną istotę. - Zabij ich - powiedziała Lumine, machając ręką leniwie w naszym kierunku. Zmora prześlizgnęła się po podłodze. Shay dwa razy podskoczył i rzucił się do przodu, by wylądować przed zmorą. - Teraz po prostu się popisze - powiedział Connor.

Krzyż Żywiołów przeszedł przez mroczną postać. Zmora krzyknęła, jej ciało gotowało się z dymu. Lumine nie drgnęła, ale zobaczyłam, że jej gardło się poruszyło, jak przełknęła. Bardzo interesujące. - Spróbujmy jeszcze raz - powiedział Efron. - Ale zróbmy to sprawiedliwie, dobrze? Emile! Sabine! Dwa wilki skoczyły na nogi. Emlie ruszył w kierunku Shay’a, lecz Sabine odwróciła się do Efrona. Rzuciła się na rękę, której używał, by przywołać zmorę, miażdżąc jego palce szczękami. Wrzasnął, upadając na kolana przed krzesłem. Jego oczy wybałuszyły się z niedowierzania, gdy Sabine odrzuciła jego zakrwawioną rękę, tylko po to, by uderzyć go w plecy. Krzyki Efrona zdławione krwią przyciągnęły Emile’a. Zawył z wściekłości, mknąc na nią. Skupienie Sabine pozostało niezachwiane. Przyszpiliła Efrona. Wciąż warcząc, gryzła znowu i znowu, rozrywając mu gardło na strzępy. Kiedy przestał trzymać ją za futro, zmieniła się w człowieka i splunęła na niego. - Nie spodziewałeś się tego. - Spojrzała na jego ciało. - Łajdak. - Znowu splunęła. Logan podbiegł do boku ojca, ale straszy Opiekun już nie żył. Gardło Efrona było tak rozerwane, że jego głowa była niemal oderwana od ciała. Logan cofnął się, przyciągając kolana do piersi i ukrywając twarz. Sabine zwróciła się do niego, warcząc, gdy skulił się obok zwłok Efrona. - Sabine! - krzyknął Ethan. Bełt przeleciał ze świstem obok Emile’a, który ją uderzył. Została wysłana w powietrze, wirując i upadając na stertę kamieni z kominka. Mój ojciec zawył i popędził przez pokój. Ren i Bryn pogonili za nim z Ethanem, strzelającym bełtami, kiedy ruszyli, by pomóc Sabine. Emile obrócił się, ignorując bełty, które uderzały w jego ramię i bok. Jego oczy wpatrywały się w mojego ojca. Ethan przeskoczył nad przyczajoną, warczącą, wilczą postacią Emile’a, rzucając się opiekuńczo na bezwładne ciało Sabine. Podczas gdy Poszukiwacz czuwał nad Sabine, mój ojciec i Emile ruszyli na siebie, ignorując chaos wokół nich. Lumine dyszała, jej ręce zmierzały do szyi. Zaczęła drżeć, ale szybko narysowała kolejny płonący symbol. Zmora zakwitła przed nią. - Chroń mnie! - wrzasnęła do niej. Zmora wirowała wokół niej jak peleryna, kiedy rzuciła się do drzwi. Warknęłam, chcąc walczyć, ale Shay był jedynym, który mógł odeprzeć zmory. - Shay! - krzyknęła Adne, kiedy zmora otaczająca Lumine zbliżała się do nas, zmuszając, byśmy odeszli od drzwi. - Zostań ze mną! - syknęła Lumine na jej ślizgającego się ochroniarza, kiedy wybiegła z biblioteki. - Nie pozwól im się do mnie zbliżyć! - Zmora przestała się do nas przesączać, zabierając Lumine z pokoju, kiedy się przeniosła. Shay podbiegł do nas, wpatrując się w jej wycofanie się, ale Connor chwycił jego ramię. - Pozwól jej odejść. Nasza walka toczy się tutaj.

Shay skinął głową, chociaż jego szczęka zacisnęła się z frustracji. - Musimy być pewni, że Logan nie rzuci się za nią do biegu - powiedział Connor do Shay’a. - Musisz go obserwować, podczas gdy my pomożemy pozostałym. Shay spojrzał na Logana, który kołysał się do przodu i do tyłu, jego głowa nadal była schowana za kolanami. - Nie sądzę, żeby zamierzał gdzieś odejść. - Powiedziałbym to samo, jeśli byłby nieświadomy - powiedział Connor. - Musimy go tutaj zatrzymać. - Zostanę z Shay’em - powiedziała Adne, chwytając jego ramię i ciągnąc go w kierunku Logana. - Pomóżcie innym. Bryn! Krzyknęłam do niej. Dostań się do Adne i Shay’a. Musisz ich chronić. Kręciła się w kółko, pędząc, by przystąpić do działania jako strażnik Potomka i naszego Tkacza. Na to! Pobiegłam z Connorem przez pokój tam, gdzie Ethan przytulił Sabine do swojego ciała. Nie poruszała się, nie byliśmy wystarczająco blisko, bym dowiedziała się, czy żyje. Musiałam jej pomóc, jeśli mogłam. Ale moje oczy przeniosły się na drugą stronę biblioteki. Emile i mój ojciec stanęli do walki, teraz tylko kilka stóp od siebie, warcząc na siebie, podczas gdy Ren stał, jeżąc się, przy boku mojego ojca. Jednakże młodszy wilk mógł być niewidzialny, ponieważ dwa dorosłe wilki w ogóle nie poświęciły mu swojej uwagi. Ich spojrzenia były pełne nienawiści. Mój ojciec podniósł pysk i zawył z wyzwaniem. Emile odpowiedział mu wyciem, jego pokaźnych rozmiarów mięśnie napięły się, kiedy skrobnął ziemię z wściekłości. Walka, na którą obaj tak długo czekali, będąc rywalizującymi alfami, miała się zacząć.

Rozdział dwudziesty piąty

Mój ojciec warknął, spuszczając nisko pysk, kiedy ruszył bokiem, obserwując Emile’a. Alfa Kary Nocy potrząsnął szczękami, wydając ostateczne wycie. Obaj skoczyli, rzucając się na siebie z taką siłą, że pomyślałam o ich kościach mogących się roztrzaskać. - Calla! - Krzyk Connora odciągnął mój wzrok od walczących wilków. - Pomóż nam! Ethan oparł Sabine o swoją klatkę piersiową. - Oddycha, ale myślę, że jest ranna. Sabine poruszyła się w jego ramionach, jęcząc cicho. - Lepiej dmuchać na zimne - powiedział Connor, patrząc na mnie. Skinęłam głową, zmieniając postać, by ugryźć się w nadgarstek. Ujmując podbródek Sabine w rękę, otworzyłam jej usta, przyciskając moje krwawiące ramię do jej ust. Połknęła natychmiast. - Jeśli jest ranna, to nie jest źle - powiedziałam, kiedy piła. - Może złamana kość lub dwie. - To nie jest „źle”? - zapytał Ethan, głaszcząc jej włosy. - Nie dla nas - powiedziałam. Powieki Sabine się otworzyły. Odepchnęła moje ramię, wycierając usta. - Dzięki. - Żaden problem. - Obwiązałam ranę na nadgarstku, by zatrzymać upływ krwi i pozwolić nakłuciom się zrosnąć. Jej spojrzenie przeniosło się na Ethana. Jego jabłko Adama poruszało się w górę i w dół, kiedy przełknął ślinę, przebiegając palcami po jej policzku. - Ethan - wyszeptała. Przyciągnął jej drżące ciało w swoje ramiona. - Już po wszystkim. Częściowo miał rację. Ze śmiercią Efrona, jeden koszmar Sabine się zakończył. Jednakże była to pojedyncza bitwa, a my nadal byliśmy w środku wojny. Connor poszedł dołączyć do Adne i Shay’a, którzy obserwowali Logana. Opiekun nadal był skulony w kłębek. Bryn chodziła wokół niego, warcząc. Zmieniłam postać, poruszając się tak cicho, jak mogłam, w kierunku mojego ojca i Emile’a. Obaj krwawili, pomimo krótkiego czasu walki. Rany znaczyły prawy bok mojego ojca, podczas gdy klapa z rozdartego ciała zwisała z piersi Emile’a.

Wślizgnęłam się za Emile’a, gotowa do skoku. Ale głos mojego ojca nagle rozbrzmiał w moich myślach. Nie wtrącaj się, Calla. To jest rozkaz. Ale… Warknęłam, przyciągając uwagę Emile’a. Warknął w ostrzeżeniu do mnie. Polegasz na swoim szczenięciu, Stephen? Tak jak mówiłem, Calla. Mój ojciec warknął. Trzymaj się z dala. To nie jest twoja walka. Cofnęłam się, ale nie daleko. Moje instynkty zmusiły mnie do poddania się woli ojca, ale moja krew śpiewała, krzycząc, że powinnam zaatakować. Ren nadal był za moim ojcem, również utrzymując dystans, kiedy dwa wilki krążyły wokół siebie, uważając na jakikolwiek początek, czekając na oznakę słabości. Ren chodził tam i z powrotem, tak samo wzburzony jak ja. Mogłam się tylko domyślać, że ojciec również kazał mu trzymać się poza walką. Emile się rzucił, ale mój ojciec uchylił się przed atakiem. Obrócił się i zaatakował Emile’a w bok, odrywając kolejny kawał mięsa. Emile zawył z bólu, kiedy krew trysnęła z jego ciała. Mój ojciec uderzył ponownie, ale tym razem Emile był gotowy, wierzgając wysoko nogami. Uderzył mojego ojca w pysk. Cios posłał mojego tatę upadającego do tyłu. Wylądował z głośnym trzaskiem, częściowo na stole, jego ciało zgięło się wokół drewna. Krawędź stołu rozpadła się pod wpływem siły uderzenia. Tato! Krzyknęłam ostrzeżenie. Mój ojciec potrząsnął głową, próbując oczyścić wstrząśnięte myśli, kiedy wstał. Mimo że był poza walką, cios go oszołomił. Emile się nie wahał. Podbiegł z hukiem do mojego ojca, nie zwalniając, kiedy uderzył w drugiego alfę. Użył ciała mojego ojca, by przełamać już zniszczone drewno. Stół został podzielony na dwie części, kiedy Emile posłał mojego ojca pod ścianę po drugiej stronie biblioteki. Uderzyli w półki i zostali od siebie odrzuceni. Emile wylądował na stopach, mięśnie drżały w oczekiwaniu na następny atak. Mój ojciec leżał na ziemi z nisko wiszącą głową. To wtedy zobaczyłam to: ostry kawałek drewna wbił się głęboko w jego plecy. Tępy koniec drewnianej dzidy wystawał z jego futra. Starał się stanąć na nogi, kręcąc szyją, by uchwycić wbite drewno w swoje szczęki. Ale w ten sposób miał odsłonięte gardło, narażone na atak Emile’a. Bez wahania alfa Kary Nocy rzucił się na mojego ojca. Już biegłam, chcąc zablokować jego atak, nie dbając dłużej o to, czyja ta walka miała być. Emile Laroche nie mógłby zabić mojego ojca. Nie mogłam patrzeć na to, co się miało wydarzyć i nic nie zrobić.

Ale Ren był jeszcze bliżej. Byłam mniej niż kilka stóp od mojego ojca, kiedy Ren uderzył w Emile’a, lecąc w skoku, posyłając ich obu upadających z dala ode mnie i mojego taty. Zerwali się na nogi, zawracając i rzucając się ponownie. Po chwili zmagali się na ziemi, rozrywając się bez litości. Obok mnie mój ojciec warknął. Wyciągnął ogromną drzazgę ze swojej piersi. Krew trysnęła z rany, a on się zatoczył. Weź moją krew. Odwróciłam ramię do jego pyska. Pośpiesz się! Wgryzł się w moje ciało, kiedy wykręciłam szyję, by zobaczyć, co działo się za nami. Uwaga Emile’a skupiła się na Renie. Pysk starszego wilka był zakrwawiony, ale nie wiedziałam, czy była to jedynie krew mojego ojca, czy Emile zranił również Rena. Wystarczy, Calla. Ojciec odepchnął mnie delikatnie. Dziękuję. Skupił się na Renie, usłyszałam jego polecenie. Renier, nie atakuj Emile’a. Ren nie drgnął, nawet nie spojrzał na mojego ojca. Krzyczał, otworzył dla nas swój umysł. Całe moje życie było kłamstwem. Mięśnie Rena drgały z wściekłości. Moja matka umarła przez ciebie. Przysięgam, zabiję cię. Śmiech Emile’a zabrzmiał w mojej głowie. Czy to w taki sposób zwracasz się do swojego starego, kochanego tatusia, chłopcze? Jego myśl zakończyła się groźnym warczeniem. Nie jesteś moim ojcem. Ren warknął. Mój ojciec umarł, kiedy skręciłeś mu kark. Jeden z najlepszych dni w moim życiu. Emile przygotował się do skoku. Tak samo będzie dziś, kiedy to skończę. Ren zawył i rzucił się na Emile’a. Renier, nie! Mój ojciec rzucił się w ich kierunku, kiedy Ren zaatakował. Przestań! Zobaczyłam błąd Rena, kiedy go popełnił. W swoim gniewie skoczył zbyt wysoko, dając Emile’owi czas na zmianę pozycji. Emile podskoczył, ustawiając się pod takim kątem, by spotkać Rena w powietrzu. Krzyk Emile’a zabrzmiał w mojej głowie. Powinienem zrobić to w dniu, w którym się urodziłeś. Jego szczęki zacisnęły się na szyi Rena. Ren! Krzyknęłam jego imię. Kiedy upadł na ziemię, ich ciała zwarły się wzajemnie. Emile nagle szarpnął głową. Myślałam, że jestem rozdzierana na dwie części, gdy straszny trzask przerwał ciągłe wycie Rena.

Kiedy uderzył w ziemię, mój ojciec natarł na Emile’a, odpychając go od Rena, który leżał nieruchomo na podłodze biblioteki. Zawyłam, ślizgając się, by się zatrzymać obok niego. Opuszczając pysk, przycisnęłam swój nos do jego. Pisk, który przeszedł przez pokój, oderwał mój wzrok od Rena. Emile był na plecach, przyszpilony przez mojego ojca. Alfa Kary Nocy wił się pod ciężarem mojego ojca, kopiąc i walcząc. Tata zignorował rozpaczliwe próby Emile’a, by się uwolnić. Jego szczęki były wokół szyi Emile’a i powoli się zaciskały. Emile skomlał, na pół wyjąc, na pół piszcząc, co stało się bulgotem, kiedy mój ojciec zmiażdżył mu gardło. Emile przestał walczyć. Mój ojciec podniósł w szczękach bezwładne ciało wroga i z jednym machnięciem głową rzucił tuszę wilka na bok. Tata podszedł do nas, zmieniając postać. Ren. Ren. Ugryzłam go w pysk delikatnie. Proszę wstań. Musisz wstać. Odetchnęłam w jego szaro-węglowe futro. Jego zapach był taki sam jak zawsze, drzewo sandałowe i ogień owinięte skórą. Ren. Jęknęłam, dotykając go łapą. Odpowiedz mi. Mogę cię wyleczyć, ale musisz się obudzić, żebym mogła dać ci krew. Ktoś opadł na ziemię obok mnie. Adne była na kolanach, patrząc na mnie szerokimi, pełnymi łzami oczami. Bryn była obok niej, jęcząc cicho. - Dlaczego? - powiedziała Adne. - Dlaczego ty też musiałeś odejść? - Zaczęła sięgać do niego ręką, ale warknęłam, odpychając ją. Nie chciałam nikogo innego w jego pobliżu. Nie mogli mu pomóc. Patrzyła na mnie, jej ręce drżały, kiedy kolory odpłynęły jej z twarzy. - Hej! - Connor wciąż stał nad Loganem, ale czubkiem swojego miecza wskazał na mnie. - Cofnij się, wilczku. Shay przeniósł wzrok z Connor na mnie. - Zostań tutaj. - Schował Krzyż Żywiołów do jego pochew, a potem zmienił postać. Calla. Podchodził powoli, trzymając nisko głowę. Zjeżyłam się, stałe groźne warczenie wydobyło się z mojego gardła. Trzymaj się z dala. Pozwól mi sobie pomóc. Jego głos był kojący, rzucił się na brzuch, nadal się do mnie zbliżając. Ja tylko chcę pomóc. Warknęłam znowu, pokazując swoje kły, kiedy do mnie dotarł. Uniósł pysk i polizał mnie lekko. To było kojące; jego zapach - świeży i pełen nadziei jak deszcz, który spłukuje osad strachu tłumiący moje zmysły - uspokoił mnie. Przestałam warczeć. Wstał, opierając swój pysk o mój. Możemy mu pomóc. Ale nie tak.

Zmienił się w człowieka i zrozumiałam. Ren był wilkiem, nie mógł pić, kiedy był nieprzytomny. Musieliśmy go przywrócić tak, jak Gabriel pomógł Nevowi znowu oddychać. Zmieniłam się. Bryn opadła na ziemię, pozostając wilkiem. Ciche, ciągłe skomlenie nadal wydobywało się z jej pyska. - Pomóż mi - powiedziałam do Shay’a. Ale on się zawahał, nie podchodząc bliżej Rena. Coś błyszczało w jego oczach, coś, co nie chciał, żebym zobaczyła. - Pomóż mi - powiedziałam znowu. Shay spojrzał na nieruchomą postać Rena. Wyciągnął do mnie rękę. Jego place drżały. Odwróciłam się od niego z warczeniem. - W porządku. - Podpełzłam bliżej Rena. - Zrobię to bez twojej pomocy. Kiedy ojciec dotarł do mojego boku, w jego oczach nie było zwycięstwa. Jedynie przegrana. - Musimy obudzić go, żeby mógł się napić - powiedziałam. Mój ojciec może to naprawić. Zawsze nas prowadzi. Wie, co zrobić. Ojciec posłał mi długie spojrzenie, zanim przykucnął obok Rena, opierając ręce na głęboko szarej szyi wilka. Pochylił się, przykładając głowę do jego klatki piersiowej. Wypuścił powolny, pełen żalu oddech. - Co powinniśmy zrobić? - zapytałam. Tata powoli odwrócił twarz, by na mnie spojrzeć. Nie mogłam zaakceptować tego, co znalazłam w jego oczach. - Nie ma… - wymruczał Shay za mną; poczułam jego palce zaciskające się na moim górnym ramieniu. - Calla… - Jego głos był słaby, Shay nie był w stanie powiedzieć ani słowa więcej. Nie mogłam na niego spojrzeć, znowu pytając mojego tatę: - Co powinniśmy zrobić? - Emile skręcił mu kark. - Tata podniósł głowę, kołysząc się na piętach z ciężkim westchnieniem. - Jego serce nie bije. Właśnie zatopiłam swoje kły w moim przedramieniu. Kiedy wyciągnęłam krwawiące ciało w kierunku pyska Rena, Shay złapał mnie za ramiona, odciągając mnie do tyłu. Nie powiedział nic, kiedy warknęłam, wyciągając szyję, by na niego spojrzeć. - Puść mnie. Pokręcił głową. - Calla - powiedział cicho mój ojciec. - Serce Reniera nie bije.

- Nie. - Nie możesz go ocalić. Jest za późno. - Nie. Adne zaczęła szlochać. Wstała, odchodząc od nas w ramiona Connora. Moje kończyny zdrętwiały. Pozwoliłam sobie roztopić się na ziemi, rozciągając się obok ciała Rena. Moje palce zacisnęły się na grubym, węglowym futrze. On nie mógł umrzeć. Nie mógł. Zmieniłam się w wilka, z ostatnią chęcią, na co mogłam się zdobyć, kładąc swój pysk na Renie. Shay nie próbował mnie odciągnąć, ale spojrzałam na niego, kiedy usłyszałam niepewny oddech. - Przepraszam, Calla - powiedział. - Nie chciałem, żeby to się tak skończyło. Jęknęłam i odwróciłam od niego twarz. Zamykając oczy, posłałam ostatnie błaganie, próbując dotknąć umysłu Rena. Kocham cię. Ale on odszedł.

Rozdział dwudziesty szósty

- Zostaw ją. - Mój ojciec stanął po między mną a Shay’em. Nadal byłam zwinięta obok ciała Rena. Słyszałam krew płynącą przez żyły, ale nic nie czułam. - Ale… - Shay patrzył na mnie, jego rysy twarzy stwardniały z determinacji. - Wciąż musimy stawić czoła Bosque. Potrzebujemy jej. - Adne, owinięta ramionami Connora, płakała cicho. - Utrata drugiego alfy jest jak utrata części siebie. - Stephen wyszczerzył ostre kły na Shay’a. - Rozumiem. - W oczach Shay’a błysnęło wyzwanie, ale wycofał się, stając bliżej Adne i Connora. - To nie zmienia tego, co jest stawką. Nie możemy się zatrzymać. To jeszcze nie koniec. Musimy przywołać Bosque. Sabine podeszła do nas powoli. Ethan podążył tuż za nią, ale trzymał się na uboczu, kiedy klęknęła przy Renie. Nie poruszałam się, obserwując jej wyciągniętą rękę, by go dotknąć. Pochyliła się do przodu, składając pocałunek na czubku jego głowy. Przez chwilę zwróciła swoje spojrzenie na mnie, zobaczyłam mój smutek odbijający się w jej oczach. Zrozumiałam teraz, dlaczego Shay podszedł do mnie w postaci wilka. Dlaczego namówił mnie do zmiany. Już wtedy wiedział, że nie było nadziei dla Rena, ale wiedział, że nie byłam w stanie sprostać tej stracie. Że zaatakowałabym wszelkich intruzów - tak, jak prawie zaatakowałam Adne - którzy podchodzili zbyt blisko ciała Rena. Ale ten czas minął, pozostawiając mnie otępiałą, zmęczoną. Teraz nikogo bym nie zaatakowała. Nie zrobiłabym nic. Dla Shay’a walka nie może się skończyć. Ale to był koniec dla mnie. Wątpliwość i żal ukradły moją wolę walki. Sabine pochyliła głowę i wstała, pozwalając Ethanowi objąć się ramionami. - Chodź - powiedział Connor, kiwając na Shay’a. - Nadszedł czas, aby to zakończyć. Shay skinął głową. - Obudźcie Logana. - Zwrócił się do mnie. - Calla? Warknęłam na jego place, nie chcąc odejść od boku Rena. Co jeśli ta bitwa była ostatnią? Straciliśmy Rena. Nie chciałam walczyć. Nie mogłam patrzeć na Shay’a. Nie mogłam przestać myśleć o głosie Rena, jego słowach ciepłych przy mojej skórze. Zawsze byliśmy sobie przeznaczeni, Calla. Kochał mnie, ale partnera znalazłam w innym wilku, innym alfie. Czy byłam nierozważna z powodu mojego wyboru? Mogłam zrobić więcej, by ocalić Rena? Walczyłam z innymi Strażnikami, smakując krew wilków, przepływającą między moimi kłami, zabijając moich własnych kolegów ze sfory. A teraz to. Co mogło być gorsze od straty Rena?

Ostrzegające warczenie przesunęło się między mną a Potomkiem. Chciałam być sama. Shay zacisnął zęby, ale odwrócił się ode mnie, podążając za Connorem do Logana. Bryn stała w miejscu, obserwując mnie, ale nie próbowała się zbliżyć. Connor kopnął Opiekuna, nie za mocno, ale na tyle, że Logan w końcu uniósł twarz. Czy to już koniec? - To się dopiero zaczyna - powiedział Connor. - A ty jesteś początkiem. Logan się nie poruszył. Rozejrzał się po pokoju, przyswajając trupy Emile’a i Rena. Przełknął ślinę i zaczął drżeć, kiedy spojrzał na Connora. - Jeśli to zrobię - wyszeptał - obiecasz, że pozwolisz mi żyć? Jego wzrok przesunął się na mnie. Wyszczerzyłam na niego zęby, warcząc. - Daj mi słowo! - Spojrzał na Shay’a. - Jeśli dotrzymasz obietnicy, my dotrzymamy naszej - powiedział Shay. - Nie stanie ci się krzywda. - A teraz wstawaj - powiedział Connor. - Nasi przyjaciele wciąż tam umierają. Logan poderwał się na nogi, potykając się, jak gdyby ledwo był w stanie zmusić mięśnie do pracy. Zadrżał, kiedy upadł na jedno kolano przed kominkiem. Rozpiął koszulę, strząsając szeleszczącą tkaninę ze swojego ciała. Sabine syknęła, wstrzymałam oddech. Plecy Logana były pokryte bliznami. - Przysięga krwi - mruknął Connor, patrząc na zniszczoną skórę Logana. - To dziwka. Logan zaczął śpiewać, jego głos był niski i gorączkowy. - O Boże. - Shay cofnął się, kiedy blizny, jedna po drugiej, otwierały się na plecach Logana. Świeża krew zaczęła sączyć się z ran. Potem płynęły, rozlewając się na plecach i kapiąc na lakierowaną, drewnianą podłogę. Kominek, który był pusty i cichy, poruszył się. Zaczęło się jak łagodna bryza. Jakby powiew wiatru został złapany w wysoki komin tak, aby dźwięk ledwo do nas docierał. Szept dźwięku stawał się coraz głośniejszy. Z ciemności zaczął formować się kształt. Wściekły szum brzęczał jak rój owadów. Mój ojciec warknął, chodząc niespokojnie między mną a ogniskiem. Płynąca masa zaczęła zastygać, rozciągając się w kształt człowieka. Zgniłozielona aura otoczyła poruszające się ciało, które stało wysoko w cieniu. Connor zaklął, osłaniając Adne, kiedy słabe światło się rozjaśniło. Cienie za ciemną postacią migotały błyszczącymi, zielonymi stworzeniami, które pozostały poza zasięgiem wzroku.

- To jest to - mruknął Ethan. - Przejście. Sabine zmieniła się w wilka, jeżąc sierść na grzbiecie. Shay podszedł do przodu tak, że stał bezpośrednio za Opiekunem. Głos Logana wzrósł do krzyku, a potem opadł. Bosque Mar zaśmiał się, kiedy wyszedł z kominka. Bryn warknęła, zrywając się na nogi i stając przede mną, jakby bała się, że nie będę w stanie walczyć. - Logan, Logan. - Uśmiech Bosque błyszczał jak krawędź ostrza. - Co ty wyprawiasz? - Mistrzu - Logan oddychał, choć pełzał do tyłu jak krab, zatrzymując się, wpadł na regał. Bosque rozejrzał się po pokoju, jego oczy spoczęły na ciele Efrona. - Jak tragicznie. - Raczej nie - powiedział Shay. - Witaj z powrotem, mój siostrzeńcu. - Głos Bosque prawie zabrzmiał ciepło. Zwrócił kamienny wzrok na Logana. - Czy twoje działania doprowadziły do przedwczesnej śmierci ojca? Logan wyjąkał coś, ale jedynym, co usłyszałam, było szczękanie zębami. - Myślę, że przekonasz się, że cena zdrady jest dość wysoka - mruknął Bosque. Logan jęczał, mocno przyciskając swe ciało do ściany. Shay przeniósł się w bok, zasłaniając Bosque widok Opiekuna. Powoli wyjął Krzyż Żywiołów. Moc ostrzy natychmiast zareagowała na aurę Przejścia, sprawiając, że powietrze wokół Shay’a trzeszczało, jakby ożyło elektrycznością. Widok poruszył coś wewnątrz mnie. Zmusiłam się, by wstać, utrzymując wzrok stale na Shay’u. Calla? Uszy Bryn poruszyły się, kiedy obserwowała mnie niespokojnie. Wszystko w porządku. Wyszczerzyłam kły. Przygotuj się do walki. Podkradłam się do Shay’a, utrzymując nisko ciało. Zajmując miejsce za nim, przykucnęłam, gotowa do skoku na jakiekolwiek ohydne stworzenie, które mógł wyczarować Bosque. Spojrzenie Bosque przemknęło na miecze Shay’a. - Jaką śliczną zabawkę mi przyniosłeś. - Lepiej cię nimi zabić - powiedział Connor. Za nim, Ethan uniósł swoją kuszę, a Sabine warknęła. Bosque spojrzał na dwóch Poszukiwaczy. - Och, moi zabawkowi żołnierze. - Podniósł nadgarstek, a oni odlecieli. Uderzyli w odległą ścianę, książki pospadały wokół nich. Sabine krzyknęła i rzuciła się przez pokój.

Idź! Nie chciałam zostawić Shay’a, ale Bryn mogła pomóc innym. Bez wahania, pognała za Sabine. - Nie! - krzyknęła Adne, biegnąc w kierunku bałaganu drewna, kartek i kończyn, gdzie Sabine właśnie zaczęła kopać, starając się dotrzeć do ciał Ethana i Connora. - Co za piękna, młoda dziewczyna. - Bosque patrzył na Adne, przebiegając językiem po wargach jakby smakował powietrze. - I z taką mocą. Bawiłaś się z moim ogrodem, moja droga. Bez zezwolenia. Zgiął palce, Adne się potknęła. - Proszę zostań na chwilę. Myślę, że możesz być dla mnie bardzo przydatna. Przewróciła się, potykając się o dywan pod jej stopami, który zaczął się pruć. Jego naderwane nitki zwijały się w grube liny, które owijały się wokół jej kostek i wiły dalej wzdłuż jej ciała. - Logan, zrób to! - krzyknęła. - Zrób to teraz! Zakończ rytuał! Logan skulił się, jego oczy przeniosły się na Bosque, pełne strachu. Mój ojciec podbiegł do boku Adne. Coraz więcej lin wydawało się ją wiązać, nawet kiedy przegryzł się przez pierwsze sznury, który wydobyły się z dywanu. Spojrzał na mnie, a potem na Bosque, który śmiał się, kiedy mój ojciec wysilał się, by uwolnić Adne. - Pozwól jej odejść! - krzyknął Shay do Bosque. Ostrza Krzyża poruszyły się z taką prędkością, że nie mogłam dostrzec żadnej broni. Wyglądało to tak, jakby Shay szedł z ognistym tornadem, czyszcząc sobie drogę. Bosque się roześmiał. - Nie możesz mnie tknąć, chłopcze. Odłóż to, zanim sam się zranisz. - Przestań mówić - warknął Shay. - Nie chcę słyszeć nic, co masz do powiedzenia. - Dlaczego nie? - powiedział Bosque. - Nadal mam miejsce w swoim sercu, by ci przebaczyć. Shay pokręcił głową, rzucając się na niego. Bosque podniósł rękę. Shay nie poleciał do tyłu, jak Connor i Ethan, ale miecze zostały zablokowane, jakby Bosque szybko wyciągnął tarczę. Shay warknął i ponownie zamachnął się mieczami, ale nie mógł się przebić przez cokolwiek, co trzymał Bosque przeciwko atakowi. Ludzka skorupa Bosque ochraniała go. Musieliśmy mu ją odebrać. Usłyszałam jęki i poczułam ulgę, widząc Ethana i Connora wydostających się spod rumowiska, kiedy Sabine i Bryn przedostały się przez złamane półki i stertę książek. - Ty tchórzu! - Shay zacisnął zęby, trzymając nisko miecze. - Walcz ze mną!

- Ale walka nie rozgrywa się tutaj, prawda? - Bosque zamknął oczy i się uśmiechnął. Wydaje się, że mamy dość duże zbiorowisko ludzi na zewnątrz. - Uniósł ramiona. - Sądzę, że zaproszę jeszcze kilka osób. Dźwięk wysłał dreszcze przez moje kończyny. Zaszczekałam w ostrzeżeniu do Connora i Ethana, kiedy sto torturowanych westchnień zabrzmiało w powietrzu wokół nas. - To Upadli! - krzyknął Ethan. Westchnienia stały się zawodzeniami, ale więcej szumu nałożyło się na okrzyki Upadłych. Wrzaski i syki naśladowały pękanie kamienia. Posągi Rowan Estate ożyły. - Nie tylko Upadli - krzyknął Connor. - Nadchodzą! - Zablokuj drzwi! - krzyknęła Adne, wciąż bezskutecznie skręcając się w linach wokół niej. Pokręciła głową na mojego ojca. - Idź im pomóc! Nie wydostaniesz mnie z tego! Bosque się śmiał. Dźwięk sprawił, że moja klatka piersiowa zacisnęła się, wzbudzając we mnie żal i rozczulanie się nad samą sobą, sprawiając, że napięcie w pokoju trzeszczało elektrycznie jak moje futro. Radosny błysk w jego nieludzko srebrnych oczach sprawił, że krew we mnie zawrzała. Straciłam dziś już zbyt dużo. Nie mogłam stracić niczego więcej. Warcząc, pognałam przez pokój do miejsca, gdzie klęczał Logan. Podniósł na mnie swoje oczy. - Zostaw mnie w spokoju - jęknął. - Ratuj się, Calla. Wynoś się stąd. Warknęłam na niego, szczerząc zęby w pobliżu jego szyi tak, że mógł poczuć mój oddech. Wzdrygnął się na widok moich kłów, ale pokręcił głową. - Nie zrobię tego. On mnie zabije. Zmieniając postać, zaplotłam palce wokół jego szyi. - Już za późno - powiedział ochryple. - Nigdy nie jest za późno - powiedziałam. - Rytuał. Już. Skrzypienie ciężkich mebli, skrobiących o drewnianą podłogę, wypełniło pokój, kiedy Connor, Ethan i mój tata zabarykadowali drzwi biblioteki. Słyszałam uderzenia ciał o drewno, pazury rozszarpujące przeszkodę. Zacisnęłam uścisk. Oczy Logana wytrzeszczyły się, wychrypiał: - Przestań, proszę. Zrobię to. - Teraz - syknęłam. Logan sięgnął ręką do pleców, rozmazując krew, która wyciekała z ran po biczowaniu. Używając krwi jako atramentu, narysował symbol na podłodze i zaczął szeptać głosem tak niskim, że ledwo mogłam go usłyszeć.

Śmiech Bosque zamarł natychmiast. Najwyraźniej nie miało znaczenia to, jak cicho śpiewał Logan; Zwiastun poczuł, że rytuał się zaczął. Potok szeptów Logana się zaciął. - Nie waż się przestać. - Wyszczerzyłam na niego zęby. - Przestań, a zabiję cię. Kontynuował podniecone szepty, ale jego oczy były dzikie, kiedy przenosił spojrzenie ze mnie na Bosque w tę i z powrotem. - To nie jest mądre, Logan. - Bosque zrobił krok w naszym kierunku. Ale Shay był tam, trzymając Krzyż Żywiołów na wysokości oczu Zwiastuna. Bosque skrzywił się, ale nie przestał się poruszać. Moje serce podskoczyło. Tarcza działała w dwie strony. Shay nie mógł zaatakować Bosque, ale Bosque nie mógł również przejść obok mieczy. Uświadamiając sobie, że próba Bosque, by dostać się do Opiekuna, została udaremniona, Logan przestał się trząść. Jego głos stał się stabilniejszy i głośniejszy. Skrobanie w drzwi biblioteki stało się waleniem. Powolne, ciężkie łomoty zasygnalizowały, że przybyli Upadli. - Pośpiesz się! - krzyknął Ethan. - Nie możemy ich zatrzymać. - Nie. - Bosque odwrócił się od Shay’a. - Nie możesz. Machnął ręką w powietrzu, Ethan, Connor, Sabine i mój ojciec zostali odrzuceni na boki. Bosque uderzył pięścią, drzwi rozerwały się na kawałki. - Nie dotykajcie Upadłych. - Connor wyciągnął miecze, krzycząc do Sabine i mojego ojca. - Ethan i ja będziemy z nimi walczyć. Zadbajcie o resztę. Reszta pojawiła się, kiedy sukuby i inkuby wleciały do pokoju, ich wrzaski przeszywały moje uszy. Ethan zdjął dwa kuszą, zanim wyciągnął swój miecz i ruszył do przodu na jęki Upadłych. Poszukiwacze zaczęli kłaść trupem nadchodzącą powoli masę, która na szczęście stworzyła zator w drzwiach. Łomoty zaczęły równoważyć piskliwe wrzaski, kiedy Connor i Ethan oddzielali głowy Upadłych od ich ciał. Mój ojciec, Bryn i Sabine unikali włóczni skrzydlatych stworzeń, zaczepiając je z ziemi, zanim okrążą je wilki, by zaatakować. Logan był na nogach, krzycząc. Pchnął rękami na Bosque, wyprostowując palce. Aperio!37 Bosque krzyknął. Jego oczy błysnęły jak błyskawica, kiedy spojrzał na Logana. Zapłacisz za… Jego słowa urwały się, kiedy znowu krzyknął, zginając się w pół i trzymając za brzuch. Kiedy podniósł twarz, jego srebrne oczy rozszerzyły się w dyski w kształcie piłek futbolowych, tak samo duże. Jego źrenice błyszczały czerwienią, kiedy przekształciły się w gadzie szparki. Rysy twarzy poluźniły się, a następnie powoli się nadęły, jakby ktoś 37

[łac.] - obnaż się, ujawnij swoją prawdziwą postać

napompował powietrze w przestrzeń między mięśniami a skórą. Dalej się rozszerzał, jego skóra spęczniała, aż zaczęła się rozrywać, zaczynając od czubka głowy i podążając w dół przez środek ciała. Ludzkie powłoki Bosque pękły i otworzyły się jak łupina. Galaretowata, żółta substancja sączyła się z pęknięć. Okropny zapach gnijącego ciała i amoniaku wypełniał powietrze, paląc moje oczy i nos. Upadłam na kolana, pewna, że się rozchoruję. Shay wydał dźwięk odruchów wymiotnych i potknął się, cofając, próbując utrzymać się na nogach. Kończyna pokryta najeżonymi kolcami wyłoniła się z tego, co było ciałem Bosque. Potem kolejna. I następna. Sześć podzielonych na części kończyn odepchnęło skórę i przebiły na bok, starając się uwolnić. Rzecz, która zlekceważyła jego ludzką postać, rozciągnęła się do pełnej wysokości, górując nad każdym z nas. Jego duże, srebrne oczy były ulokowane w prawie ludzkiej twarzy, która uwydatniała orli nos i pełne usta Bosque. Zestaw kleszczy wyrósł z jego policzków, klikając razem, gdy otworzył i zamknął usta z sykiem. Jego zaczesane do tyłu włosy przekształciły się w twarde, ostro wzniesione grzbiety, które potroiły się wzdłuż powierzchni czaszki i dalej w dół kręgosłupa. Skóra pokrywająca jego ciało była pokryta szarymi, czarnymi plamkami, ociekającymi śluzem. Skrzydła, mieniące się jak te u ważki i pokryte tym samym gęstym, żółtym śluzem jak reszta jego ciała, stercząca z pleców, zatrzepotały, próbując pozbyć się lepkiej cieczy. Tułowie Bosque wciąż przypominało człowieka, z wyjątkiem grubych, wyrzeźbionych mięśni klatki piersiowej nie obniżających się tak jak w ludzkim brzuchu, lecz nabrzmiałych do wygiętej masy, gdzie skóra była przekształcona w błyszczący, czarny zewnętrzny szkielet. Jego niższa część ciała kończyła się ostrym jak igła, krzywym kręgosłupem, który połyskiwał, sprawiając wrażenie jadowitego żądła. Bestie wyciągnęła swoje cztery kończyny górne w kierunku sufitu, trzęsąc swoim ciałem, jakby niedawno obudziła się z długiego snu. Śluz rozprysnął się na nas, zakaszlałam, wycierając żółty szlam ze swojej skóry. Cztery jego kończyny smagnęły dziko, skrobiąc w powietrzu w furii. Krzyknęła, wrzaski piekielnych stworzeń zabrzmiały głośniej. Porzuciły ataki na wilki i Poszukiwaczy, mknąc w kierunku kominka, by wznosić się nad głową potwora. - O mój Boże. - Connor, śledząc nagły lot sługusów Bosque, upuścił jeden z mieczy, kiedy zobaczył, co stało się przed Przejściem. Ethan odepchnął go na bok, wymachując ostrzem, kiedy jeden z Upadłych sięgał po Connora. Jego głowa odleciała. - Chodź. - Ethan pociągnął Connora na środek pokoju, gdzie Adne nadal była przywiązana do podłogi. Sabine, Bryn i mój ojciec pogonili za nimi. Skulili się ciasno przy Adne. Upadli nie podążyli za nimi, ale pozostał bliżej drzwi biblioteki. Z otwartymi ustami, wpatrywali się pustymi oczami w Przejście, kołysząc się mechanicznie i utrzymując swoje pozycje.

Logan upadł do tyłu, patrząc na potwora, który zajął miejsce Bosque Mara. - Oto Zwiastun. Pan Podziemia i Władca Opiekunów.

Rozdział dwudziesty siódmy - Usłyszę twój krzyk za tę zdradę, Loganie Bane - wychrypiał Bosque. Dźwięk jego głosu zaskoczył mnie. Był taki sam, kiedy Zwiastun skrywał się w ludzkim ciele. Jedyną zmianą było monotonne klikanie jego kleszczy o siebie przed ustami. Machnął w powietrzu jedną z górnych kończyn, Logan upadł na podłogę, dysząc z bólu. Krew wylewała się z czterech głębokich, symetrycznych rozcięć na klatce piersiowej. - Nie! - Shay skulił się do swoich stóp. - Przejście! - krzyknęła Adne. - Musisz pokierować go Krzyżem do Przejścia! Bosque wrzasnął na nią z wściekłością, wznosząc swoją kolczastą kończynę jeszcze raz. Shay już był w ruchu. Ostrza Krzyża zabrzęczały, skrząc się iskrami mocy. Nie mogłam już odróżnić ciała od wichru światła i dźwięku, który powstawał wokół niego. Kolumny elementów, które otaczały jego postać, ciągle się zmieniały, z ryku burzy ognia w wycie huraganu, a następnie w drżącą moc trzęsienia ziemi. Wiedziałam, że Shay tam był, władając ostrzami, tylko dlatego kończyna Bosque wskazująca na Logana nagle odleciała. Drgnęła na podłodze biblioteki, gdzie wylądowała. Bosque krzyczał, kiedy czarna krew wyciekała z kikuta na jego tułowiu. - Obrońcie mnie, dzieci! W deszczu skórzanych i ostrych szponów, chmara sukubów i inkubów zstąpiła na Shay’a. W momencie, kiedy dotknęli krawędzi sfery, która otaczała Potomka, ich ciała rozpuściły się, rozlewając się na ziemi w nieszkodliwe stosy piasku. - Nie! - krzyknął Bosque, w jego krzyku był prawdziwy strach. Srebrne, bulwiaste oczy przeszukiwały pokój w desperacji. Szalone spojrzenie osiadło na mnie. Śmiejąc się dziko, uśmiechnął się do Shay’a, odsłaniając rzędy ostrych kłów za szczypcami. - Bardzo dobrze, Potomku - powiedział. - Osiągnąłeś swoje dziedzictwo. Ale podążając tą drogą dalej, powinieneś stracić tego, kogo kochasz najbardziej. Wyciągnął rękę, krzycząc niezrozumiały rozkaz do ocalałych piekielnych stworzeń. Jeden z inkubów zanurkował nisko, upuszczając włócznię. Bosque chwycił broń za pomocą kolców na jego górnej lewej kończynie tak jak palcami. Odwrócił się, ze strasznym uśmiechem rzucił włócznię w moim kierunku. Rzuciłam się do ucieczki, ale nie wystarczająco szybko. Bosque precyzyjnie wycelował. To było jedynie usunięcie się na bok, które pozostawiło mnie z włócznią przebijającą moje ramię, a nie serce. Bosque był silny. Bardzo silny. Włócznia była zanurzona nie tylko we mnie, ale także przebiła się przez moje ciało, by przypiąć mnie do ściany za mną. Byłam przyszpilona.

- Calla! - Głos Shay’a przebił się przez potok mocy osłaniającej jego ciało. Rozpoznałam jego słabnące posuwanie się naprzód, kiedy burza elementów otaczających go zamigotała, podczas gdy światło zaczynało słabnąć. - Nie, Shay! - krzyknęłam, próbując przełamać włócznię lub przynajmniej wyciągnąć ją ze ściany. - Zapomnij o mnie. Zabij go! Bosque krzyknął: - Brać ją. Rozerwać na strzępy! Rój piekielnych stworzeń zawył chórem i poleciał w moim kierunku. Pomyślałam o zmianie, ale wilk przyszpilony plecami był jeszcze bardziej bezradny niż człowiek. - Zabij go, Shay! - Uniosłam rękę w górę do mojej twarzy, czekając na szpony, by rozerwały moje ciało. Krzyki latającej hordy były coraz głośniejsze, ale atak, którego oczekiwałam, nigdy nie nadszedł. Warczenia, które były jeszcze bliżej niż wściekłe wrzaski sprawiły, że spojrzałam w górę. Bryn była prawie na mnie, najeżona na piekielne stworzenia. Mój ojciec i Sabine stanęli tuż za nią. Jeden martwy inkub już leżał przy ich stopach. Inne poleciały w dół, ale spotkały zęby wilków rozdzierające ich skrzydła, zabierające je do ziemi, by upewnić się, że nie wstaną ponownie. - Ruszaj się, Potomku! - krzyknął Ethan ze środka pokoju, gdzie on i Connor nadal stali na straży nad Adne. - Twoja kochanka jest wystarczająco bezpieczna. Shay ponownie wzniósł miecze, postępując naprzód. Dźwięk w pokoju stał się ogłuszający, dom zaczął się trząść. Latające piekielne istoty zatrzymały atak i zaczęły roić się nad kominkiem jak osy panikujące w swoim grzechoczącym gnieździe. Blisko drzwi jęki Upadłych stały się gorączkowe. Ich szuranie nogami zmieniło się w chaos, kiedy zaczęli się poruszać, wpadając na siebie, kołysząc się dziko na półkach i stołach, jakby stracili jakikolwiek cel życia. Bosque cofnął się pod kominek. Wyciągnął trzy pozostałe kończyny górnej części ciała, chwytając w szpony kamienną ramę. - Nie zostanę pokonany - krzyknął. - Jestem twoim panem. Dałem ci wszystko. Beze mnie jesteś niczym. - Potomek nie ma żadnego pana. - Głos Shay’a zagrzmiał nad chaosem hałasu w bibliotece. To był jego głos, ale w jakiś sposób inny od głosu chłopca, którego znałam. Był głębszym, starszym głosem, który odbijał się echem w moim ciele. Boqsue osłabł i chwycił się kamieni. Tyłem wsunął stopę do kominka. Ścigała go burza Krzyża, głos przebił się przez huk w bibliotece. - Ziemia nie będzie już znosić twojego zepsucia. - Nie poddam się - splunął Bosque.

Potok ziemi, wiatru, wody i ognia wokół Shay’a zapłonął jaśniej. - Precz, diable. Bosque skrzywił się, kiedy dotknęło go światło Krzyża Żywiołów. - Nie! - Precz! - zabrzmiał głos, który był nie do końca krzykiem Shay’a. Bosque krzyczał, kiedy odrażająca zielona aura Przejścia rozszerzyła się, owijając się wokół niego jak ramiona sięgające w niemile widzianym uścisku. Krzyknął znowu, kiedy grube wąsy owinęły się wokół jego ciała. Potem widziałam Shay zmierzającego w burzę ognia. Skoczył do przodu, obracając się, kiedy pędził w kierunku Bosque. Wylądował na ziemi po dwóch błyskawicznych uderzeniach. Bosque zawył z bólu, kiedy trzy kończyny zostały odcięte od jego tułowia. Zielona aura w kominku rozbłysła w ogromne iglice płomienia, pochłaniając Bosque. Słyszałam jego krzyczenie, chociaż nie mogłam go zobaczyć. Ryk Krzyża Żywiołów stał się ogłuszający, burza otaczająca Shay’a zgęstniała, sprawiając, że niemożliwym było znalezienie go pośród chaosu dźwięków i ruchu. - Kryć się! - krzyknął Connor, rzucając się na Adne. Mój ojciec zmienił postać, chwytając Sabine i ciągnąc ją do mojego boku. Popchnął ją mocno do mnie i Bryn, a sam osłonił nas swoim ciałem. Posiadłość Rowan Estate się trzęsła. Regały zajęczały i popękały, posyłając książki upadające w lawinie na podłogę. Dźwięk nadal rósł, aż powietrze wirowało od niego, jakby same kamienie budynku krzyczały. Eksplozja wstrząsnęła biblioteką. Schowałam twarz w piersi ojca, przegryzając wargę, kiedy gwałtowne ruchy ziemi sprawiły mi ból w ramieniu - gdzie włócznia nadal przyszpilała mnie do ściany - prawie nie do zniesienia. Sabine zmieniła postać i chwyciła moją drugą rękę, odrywając moją uwagę od pulsującej rany. Spojrzałam na nią, wdzięczna za siłę, w jej spojrzeniu znalazłam płomienie. Oparła swoje czoło o moje, splotłam swoje palce z jej. Huki zabrzmiały echem wokół nas. Myślałam, że słyszałam krzyki Connora. Mój ojciec, Sabine i ja przylgnęliśmy do siebie. Futro Bryn przycisnęło się do naszych ciał, jęknęła. Choć włosy Sabine smagały mnie twarz, złapałam urywki chaosu tuż za naszą skuloną trójką. Chmury wlały się do pokoju, wirując w chorobliwie zielonych odcieniach samego Przejścia, odzwierciedlając niebo tuż przed tornadem. Wiatry, które szalały wokół nas, sprawiły, że zastanawiałam się, czy lej kondensacyjny rzeczywiście wylądował w pobliżu. Obok nas miotane były kształty. Sukuby i inkuby krzyczały, kiedy były zasysane do Przejścia, machając łapami w powietrzu, jakby były odciągane od ziemi. Niektóre przerażone zamykały w śmiertelnym uścisku Opiekunów, ciągnąc ich wrzeszczących w zapomnienie. Kilka ciał podobnych do łusek przepłynęło obok, ich skóra była tak spieczona, że nie mogłam uwierzyć, że się nie rozpadają, kiedy były uderzane przez burzę. Choć martwe, zakurzone postacie nie były Upadłymi. Nie mogłam powiedzieć, co to było, przynajmniej kilkanaście przepłynęło obok nas, wpadając do Przejścia razem z innymi piekielnymi stworzeniami. Ryczący wiatr przeszedł nagle w końcowy podmuch, a następnie w niskie dudnienie. Dźwięk ułożył się, w końcu rozchodząc się przez bibliotekę jak najgłośniejszy grzmot pioruna, jaki kiedykolwiek słyszałam.

Po nim nastała cisza. Wiatr nadal był, ale gwałtowny podmuch stał się miarowy, delikatnie wlewając zimne, zimowe powietrze. Mój ojciec powoli wyplątywał się z ochronnego kłębka, w który był owinięty razem z Bryn, Sabine i mną. Skrzywiłam się, walcząc z włócznią, która przebijała moje ramię, kiedy szukałam jakichkolwiek oznak Shay’a, ale mój wzrok zatrzymał się na szokującym źródle lodowatego wiatru. Ściana biblioteki była zniszczona. Pokój był otwarty na pokrytą śniegiem ziemię na zewnątrz. Pozostała tylko kamienna rama kominka, stojąc wysoko w surowym zarysie naprzeciw zimowej nocy. - Wszystko w porządku? - krzyknął do nas Connor. Pomagał Adne wstać. Liny, które ją przytrzymywały, opadły, kiedy wstała. Pozostały jedynie postrzępione nicie. Ethan skakał nad stosami książek i rozbitego drewna, próbując do nas dotrzeć. Sabine ścisnęła moją rękę przed pobiegnięciem do niego. Przyciągnął ja do siebie, trzymając ją w długim pocałunku. Owinęła ręce wokół jego szyi, przylegając do niego, kiedy schował palce w jej włosach. - Przygotuj się, Calla. - Mój ojciec trzymał włócznię nadal zanurzoną w moim ramieniu. Bryn, teraz w ludzkiej postaci, wzięła mnie za rękę. Zacisnęłam rękę, wydając jedynie krótki okrzyk, kiedy wyjął włócznię ze ściany i wyszarpnął ją z mojego ciała. - Hej. - Już przyciskał krwawiący nadgarstek do moich ust. Starałam się nie myśleć o bólu w pulsującym ramieniu, skupiając się na kojącym cieple, które wlewało się we mnie, kiedy wzięłam krew od taty. Oparłam się o ścianę, wciągając powolny, drżący oddech. - Już dobrze. Uśmiechnął się do mnie. Wzięłam go za rękę, pozwalając mu podciągnąć mnie na nogi. - Wszyscy odeszli. - Ethan podszedł do nas razem z Sabine. - Żadnych więcej piekielnych dziwadeł. - Dokąd odeszły? - zapytałam, przeszukując pokój. Nie było żadnego znaku stworzeń, które nas zaatakowały. - Nie mam pojęcia - powiedział. – Praktycznie schyliłem się i szukałem schronienia, przed atakiem, a w tym samym momencie budynek zaczął się walić. - Nie wszyscy zniknęli - powiedział Connor. - Myślę, że Logan rzucił się do biegu. Sucha kałuża krwi znaczyła miejsce, gdzie upadł Logan, chwytając się kurczowo rozcięć, które Bosque zrobił mu w piersi. Kałuża wydłużała się, rozciągając się w linię, a potem stając się plamami, jak ścieżka zmierzała do drzwi. - Krzyżyk na drogę - powiedziała Adne. - Wolałbym mieć go tam, gdzie moglibyśmy mieć go na oku - mruknął Ethan. Dreszcz przeszedł mi wzdłuż kręgosłupa. Logan odszedł. Ale gdzie? Czy ruszył za Lumine? Czy wróci, szukając zemsty?

- To nie ma teraz znaczenia - powiedział Connor. - Ostatecznie musimy go odnaleźć. Ale niebezpieczeństwo ze strony Bosque odeszło. Nie ma skąd uzyskać mocy. - Jeśli piekielne istoty odeszły, dlaczego Upadli nadal tu są? - zapytała Sabine, patrząc przez ramię. - Oni już nie są Upadłymi - odpowiedział Connor. Adne była obok niego, pocierając otarcia po linach na ramieniu. Ethan skinął głową. - To tylko ciała. Spojrzałam za Poszukiwaczy. Po podłodze były porozrzucane powłóczące nogami potworności, które rozpoznałam jako Upadłych, będących teraz zwłokami w różnych stanach rozkładu. Niektórzy wyglądali, jakby nie żyli tylko kilka tygodni, podczas gdy reszta była szkieletami. Nasi wrogowie zniknęli. Czy to znaczy, że wygraliśmy? Czy wojna się skończyła? Spojrzałam na kominek. Wszystkie oznaki Przejścia zniknęły. Żaden blask o kolorze zgniłej zieleni nie wypełniał jego głębi. Ziejąca paszcza była pusta i cicha. Shay to zrobił. Spodziewałam się zobaczyć go kroczącego ku nam z szerokim uśmiechem rozświetlającym jego twarz. Ale nie było go. Moje oczy ogarnęły przestrzeń dookoła kominka, szukając jakichkolwiek jego oznak, ale nic nie znalazły. Gdzie był? Moje serce zamarło. - Shay! - Pobiegłam w stronę surowej, kamiennej ramy. Szał straszliwych pytań walił w moją czaszkę. Co jeśli Przejście wciągnęło także jego? Co jeśli moc Krzyża była zbyt wielka, pochłaniając Shay’a nawet, kiedy zniszczył Bosque? - Jestem tutaj. - Shay wyszedł zza drugiej strony pozostałej części budowli. Burza stworzona przez Krzyż zniknęła. Miecze były schowane na jego plecach. Moc, która zmieniła jego głos, odeszła. Shay znowu był w pełni sobą. Ale nie był sam. Wysoki mężczyzna ze złotobrązowymi włosami opierał dłoń na ramieniu Shay’a. Kobieta z ciemnymi włosami i bladozielonymi oczami splotła swoje ręce z jego. - Calla. - Uśmiechnął się do mnie. - Chciałbym, żebyś poznała moich rodziców: Tristana i Sarah Doran.

Rozdział dwudziesty ósmy

Biblioteka była w rozsypce. Śnieg już dryfował z zewnątrz. I to nie było wszystko. Wilki zebrały się na zewnątrz budynku, patrząc na gruz i ruiny biblioteki. - Nev! - krzyknęła Sabine, machając do dwóch wilków, które biegły kłusem obok innych. Nev i Mason zatrzymali się w pobliżu naszej stłoczonej grupy. Pojawienie się dawno zaginionych rodziców Shay’a zaskoczyło nas zaszokowaną ciszą. Nikt nie miał jeszcze odwagi zapytać, jak Tristan i Sarah wydostali się z portretu, by stać pośród nas. Nie wiem, czy baliśmy się ich urazić, czy też zszokować wszelkimi zebranymi pytaniami. Tylko Shay wydawał się być niewzruszony z dziecinnym, entuzjastycznym uśmiechem. Mason zmienił się w człowieka, potrząsając pięścią na Connora. - Co ty, do diabła, sobie myślałeś? - Co? - Connor zmarszczył brwi. - Miałeś bombę i nie powiedziałeś nam? - krzyknął Mason. - Nie dostaliśmy żadnego ostrzeżenia. Czy masz jakiekolwiek pojęcie, jak daleko dotarł wybuch? Część ściany przygniotła wilka z Kary Nocy, z którym walczyłem. Prawie mnie zabiła! - To nie była bomba, Mason - powiedziałam. - To co to, do cholery, było? - zapytał, wciąż wpatrując się w Connora. - I dlaczego jestem obwiniany o posiadanie bomby? - Connor zaczął się śmiać. - Co, do cholery, mam wiedzieć o bombach? Nev wzruszył ramionami. - Rozmawialiśmy o tym i postanowiliśmy, że jeśli ktokolwiek zwędził bombę, to byłbyś to ty. Connor spojrzał na Adne. - Co o tym sądzisz? Czy to jest taki rodzaj sprawy, że powinienem powiedzieć ‘dziękuję’ czy mogę po prostu im przyłożyć? - Zamknij się, Connor - powiedziałam. - Mason, ściana się rozpadła, kiedy Shay zamknął Przejście. - Stary. - Nev przeniósł wzrok na Shay’a i się uśmiechnął. - Brawo. Mason wciąż marszczył brwi. - Więc Krzyż Żywiołów był właściwie bombą? - Mason! - warknęłam. - Nie było żadnej bomby! - Po prostu magia. - Adne uśmiechnęła się do niego.

- Magiczna bomba - burknął Mason i uchylił się, kiedy się na niego zamachnęłam. Hej! To nie ty prawie zostałaś zmiażdżona przez pół spadającego na ciebie domu. - Uwierz mi - powiedział Ethan. - Mieliśmy więcej niż udział w tutejszych kłopotach. - Ale zrobiłeś to. - Nev wciąż patrzył na Shay’a. - To oznacza, że wygraliśmy, prawda? - Tak myślę. - Uśmiech Shay’a zgasł. - Nie wiem, co się teraz stanie. - Mówiąc o wygranej, co z Karą Nocy? - zapytałam. - To znaczy z tymi, którzy nie przeszli na naszą stronę. - Kiedy dom wybuchł… - Nev rzucił mi przepraszające spojrzenie, kiedy Mason znowu powiedział bezgłośnie „bomba”. - Spanikowali. Przypuszczam, że na widok popadającej w ruinę twierdzy Opiekunów. - Tak czy inaczej, wygraliśmy. - Mason się uśmiechnął. Nev wzruszył ramionami. - Tak. Zapewne wygraliśmy. Zmarszczył czoło, rozglądając się po naszej grupie. Jego wzrok na moment spoczął na rodzicach Shay’a, ale potem wrócił na mnie. Wziął głęboki oddech. - Gdzie jest Ren? Odwróciłam wzrok. Bryn wsunęła rękę wokół mojej talii. Nie zapomniałam o Renie. Ale musiałam odepchnąć jego śmierć z myśli, aby przetrwać walkę. Teraz dziura pustki wgryzała się w mój brzuch, kiedy dotarła do mnie prawda. Zachwiałam się na nogach. Bryn oparła głowę na moim ramieniu. Mój ojciec odpowiedział: - Poległ w bitwie. Pięści Neva się zacisnęły. - Jak? - Emile go zabił - powiedział tata. Mason warknął. - Czy Emile jest martwy? - Tak - powiedziałam. - Widzieliśmy ciała Daxa i Fey na zewnątrz - powiedział cicho Nev. – Wy też? - Musieliśmy walczyć z nimi, aby dostać się do domu - powiedziałam, kiwając głową. Milczeliśmy, osiadł na nas ciężar tak wielu zgonów. Wzdrygnęłam się, patrząc na kumpli ze sfory. - Chodźcie za mną. Zmieniając się w wilczą postać, prowadziłam ich do miejsca, gdzie leżało ciało Rena. Ulżyło mi, że nie został pochowany w gruzie. Rumowisko otaczało go w pierścieniu

zniszczenia, nie wkraczając na niego, jakby dzika furia Krzyża Żywiołów osłoniła jego ciało od swojego chaosu. Rozeszliśmy się wokół niego, tworząc krąg. Zatrzymałam się, pozwalając sobie patrzeć na wilka, którego znałam od dzieciństwa, zawsze spodziewałam się, że będzie przy moim boku, prowadząc naszą sforę. Mój ojciec stał obok mnie. Spojrzałam na niego, czekając. Nie, Calla. Jego ciche słowa wkroczyły do mojego umysłu. To jest twoja sfora. Zwróciłam się do Rena, opuszczając głowę nisko w szacunku dla poległego alfy. Wilki z kręgu zrobiły to samo. Pierwsza podniosłam pysk, moje wycie wyśpiewywało ból śmierci Rena, opłakując go. Moi kumple z watahy, jeden po drugim, dołączali do pieśni. Nasze wycia wypełniły bibliotekę, wylewając się w zimową noc. Żałobna pieśń wzrosła, kiedy wilki wciąż na zewnątrz wzniosły swoje głosy na cześć utraconego, młodego wojownika. Chór jęków wilków, pełen bólu serca, wzmagał się w nocy, niosąc pamięć Rena do samych gwiazd. Z powrotem zmieniłam się w człowieka. Słuchając kontynuowanej pieśni, nawet gdy wycia zaczęły cichnąć, refren powtarzał się na wietrze. Ręka otaczała mój nadgarstek. Adne spojrzała na mnie. - Mogę? - Wskazała na Rena. Skinęłam głową. Osunęła się na kolana obok niego, rozciągając swoje ciało przed ogromnym, szarym wilkiem. Objęła go, chowając twarz w jego futrze. Ukryła przed nami swój żal, ale patrzyłam na jej drżące ramiona, żałując, że nie mogę przywrócić jej brata, z którym spędziła tak mało czasu. Shay stał obok nas. Tristan trzymał rękę wokół ramienia syna, podczas gdy Sarah nadal ściskała jego rękę. Spotkałam spojrzenie Shay’a, znajdując w nich jego smutek. I pytanie. To było pytanie, które migotało także w moim sercu. Czy śmierć Rena zmieniła to, co czułam do Shay’a? Spotykając jego oczy koloru zielonego mchu, miałam odpowiedź. Miłość nie powstała przez okoliczności czy też nie zmieniła się przez smutek. Po prostu była. Gwałtowna i nieograniczona jak wilk we mnie. Moja miłość do Rena była prawdziwa. Dzieliliśmy więź, historię. Strata go pozostawiła blizny w moim sercu na zawsze. Ale byłam wojownikiem, blizny miłości nie były tak bardzo inne od blizn bitewnych. W tak wielu momentach dano mi wybór: pójść za głosem serca czy zostawić Shay’a za sobą, porzucić zamiłowanie do życia, które myślałam, że jest mi przeznaczone. Każda decyzja przyciągała mnie bliżej do niego i odciągała mnie dalej od świata, który znałam.

Te wybory doprowadziły nas tutaj. Stałam w gruzach mojego uporządkowanego życia, patrząc na chłopca, który zmienił wszystko. I wiedziałam, że nadal go kocham. Kiedy Adne uklęknęła obok moich kumpli ze sfory blisko ciała Rena, podeszłam do Shay’a. Wyciągnął do mnie ramiona i weszłam w jego objęcia, unosząc ręce, by dotknąć jego twarzy. - Nie umarłeś. - Zmusiłam się do uśmiechu. - A nie mówiłam. - Wiem - powiedział. - Co teraz? - Żyjemy. - Przyciągnęłam jego twarz do mojej, pozwalając swoim ustom delikatnie dotknąć jego. Jego place prześledziły ślady łez na moich policzkach. - Kocham cię, Calla. - Sarah! Spojrzałam w górę, by zobaczyć Anikę biegnącą ku nam, a raczej w kierunku matki Shay’a. Strzała objęła ramionami Sarah Doran. Obie kobiety przytuliły się do siebie, śmiejąc się i płacząc. Kiedy w końcu się rozdzieliły, Tristan uśmiechnął się do Aniki - miał ten sam figlarny, seksowny uśmiech co Shay. - Też za tobą tęskniłem, Aniko - powiedział. Objęła go, a kiedy się cofnął, spojrzał na żelazny kompas zwisający z jej szyi. - Widzę, że awansowałaś. Anika roześmiała się, zwracając się do Shay’a. - Jak do nich dotarłeś? - Nie wiem - odpowiedział Shay. - Kiedy popchnąłem Bosque w Przejście, już go nie było, a ja stałem przed moimi rodzicami. - Gdzie stałeś? - zapytałam. Shay spojrzał na swoich rodziców. - Dla mnie był to po prostu ciemny, pusty pokój. - Wszedłeś w zapomnienie. Między i pomiędzy - powiedziała Sarah. - Włamałeś się do naszego więzienia. Anika pokiwała głową, jej wyraz twarzy był podniosły, kiedy powiedziała do Shay’a: - Przeszedłeś.38 Zmarszczył brwi. - Co to znaczy? - Bosque uwięził nas w pustce pomiędzy ziemią a podziemiem - powiedział Tristan. Byliśmy bramą pomiędzy światami. Kiedy go wygnałeś, byłeś w stanie do nas dotrzeć i wyprowadzić.

38

Cross over oznacza: umrzeć, przejść na drugą stronę, w tym przypadku do innego świata lub miejsca pomiędzy światami.

Shay znieruchomiał. Wzięłam go za rękę, owijając swoje palce wokół jego. - Czy cierpieliście? - zapytała Anika, jej oczy przeniosły się na Tristana i Sarah. - Nie - powiedziała Sarah. - Nasza męka nie była fizyczna. To było oddzielenie od ludzi, których kochaliśmy. Widząc ich i wiedząc, że nie możemy nic zrobić, by ich chronić. Szczególnie naszego syna. - Widzieliście mnie? - zapytał Shay. - Obraz był jak dwustronne lustro? - Nie. - Sarah uśmiechnęła się do niego smutno. - Bardziej jak sen na jawie. - Upływający czas nie był oczywisty - powiedział Tristan. - Nie wiedzieliśmy, czy to, co widzieliśmy, było prawdą czy torturą, którą wymyślił dla nas Bosque. - Calla! Bryn! - Ansel biegł do nas, machając. Bryn pisnęła z radości, otwierając ramiona. Ale ogromny w jego stronę mknął już brązowo-srebrny wilk. Mój ojciec zmienił postać, podnosząc Ansela z nóg, kiedy biegł, i przyciskając syna do swojej piersi. - Tato! - Ansel zarzucił ramiona wokół naszego ojca. Bryn i ja pobiegłyśmy im na spotkanie. Tata przyciągnął nas do ich uścisku. Czwórka nas stanęła razem, trzymając się nawzajem, kiedy drżeliśmy ze łzami i śmiechem. Ansel uwolnił się, kiedy podszedł do nas Shay. - Hej! Zrobiłeś to! Ale Shay zmarszczył brwi. - Co jest? - zapytałam. Jego ramiona się naprężyły. - Anika mówi, że to jeszcze nie koniec.

Rozdział dwudziesty dziewiąty Kiedy rozprzestrzeniała się wiadomość o końcu bitwy, Poszukiwacze zaczęli gromadzić się wokół nas. Niektórzy stali w grupach, mówiąc cicho i patrząc z podziwem na zniszczoną bibliotekę. Inni szybko zaczęli praktyczną pracę odzyskiwania, zbierając sterty książek, które były porozrzucane po podłodze i wywozili je. Jeszcze inni wyznaczyli się do obowiązku pochówku, uroczyście wynosząc szczątki Upadłych, którzy teraz wrócili do swojego naturalnego stanu. - Co masz na myśli, mówiąc, że to nie jest koniec? - Przeszły mnie ciarki. Anika przeszła obok nas. - Chodźcie ze mną. Podeszliśmy za nią do wszystkiego, co pozostało ze ściany biblioteki. Kamienny kominek, pusty i srogi, wydawał się nietknięty przez siłę, która zniszczyła tak wiele z posiadłości. Pochyliłam się do Bryn i szepnęłam: - Weź resztę. - Rosnący niepokój wił się w moich żyłach. - Nie rozumiem - powiedział Shay. - Bosque nie ma. Jest wygnany. Tak jak jego potwory. - Wskazał na cichą ciemność pustego kominka. - Przejścia już nie ma. - Jest - powiedziała Anika. - Zamknięte. - Może być otworzone ponownie? - zapytałam. Przytaknęła do mnie, ale zwróciła się do Shay’a. - Dlatego musisz je zapieczętować. Jego oczy zwęziły się. - Jak? - Przejście nie może być zniszczone, ale Krzyż Żywiołów służy jako blokada, zamykając je z dala od naszego świata. Odetchnęłam trochę, kiedy dołączyła do nas Bryn, przyprowadzając moich kumpli z sfory, a także Connora, Adne i Ethana. Anika spojrzała na Strażników, a następnie zwróciła ostre spojrzenie na Poszukiwaczy. Ethan spuścił wzrok, kręcąc się, a Connor nerwowo przeczesał ręką włosy. Co się działo? Adne spotkała moje pytające spojrzenie bez wzdrygnięcia się, ale w jej oczach był smutek - nowy smutek, który nie miał nic wspólnego ze śmiercią jej brata - który mnie wkurzył. - A co jeśli ktoś je otworzy? - zapytał Shay. - Jesteś jedyną osobą, która może odnaleźć miecze. - Anika prześledziła skrzyżowane miecze zdobiące jej naszyjnik. - Nikt inny nie będzie mógł go otworzyć.

- Więc nie przechodź na ciemną stronę - powiedział Connor. - Okay? Adne wbiła łokieć w jego żebra. Rzucił jej ostrzegające spojrzenie. Teraz nie miałam wątpliwości, że coś ukrywali. Przeniosłam spojrzenie na Anikę, wkładając siłę w mój głos. - I to wszystko? Mogła dorównać mojej stałości tylko przez moment, zanim uciekła spojrzeniem. Shay także załapał. - Co? Napięcie falowało przez pokój. Moi przyjaciele ze sfory rzucili na mnie nerwowe spojrzenia. Paznokcie wbiły mi się w dłonie. Obok mnie mój ojciec warknął. - Czy to jest zdrada? - Spojrzał na Anikę. - Nie! - Wyprostowała się. - Tak po prostu musi być. - Co ty, do cholery, mówisz? - Shay zrobił krok w jej kierunku. Anika zacisnęła wargi. Connor przeniósł się między Potomka i Strzałę. - Musimy im powiedzieć, Anika - powiedział. - Jesteśmy im to winni. Jesteśmy im winni dużo więcej niż to. Ethan zbladł, żyły na jego szyi pulsowały. Zdziwiona twarz Sabine była zwrócona w jego stronę. Nie mógł na nią spojrzeć. Anika odwróciła się do pustego kominka, ale podniosła głos tak, że wszyscy mogliśmy ją usłyszeć. - Kiedy wygnaliście Zwiastuna, to wysłaliście go do podziemia wraz z jego sługami. Ale jego zepsucie trwa tutaj, żyjąc za pośrednictwem Opiekunów, którzy manipulowali ziemią. Moje serce stwardniało jak kamień. Przypomniałam sobie Silasa, przypatrującego się mi jak okazowi, nazywającego mnie i mój rodzaj obrzydlistwem. Błysnęłam kłami do pleców Aniki. - Mówisz o nas. - Częściowo - powiedziała, nie odwracając się. - Strażnicy są jednymi z wielu zmian Opiekunów utworzonych w ciągu wieków, kiedy chodzili po ziemi. Ich własne wydłużone życie także się zalicza. - Anika - powiedział Shay. - Co się stanie ze Strażnikami po zapieczętowaniu Przejścia? Odwróciła się powoli. - Kiedy Krzyż Żywiołów zablokuje Przejście, to przywróci równowagę natury, przywracając wszystkie stworzenia do ich prawdziwej istoty. Shay zmarszczył brwi. - Co to znaczy? Patrzyłam na Anikę, ogłuszona, kiedy prawda osiadała w moich kościach. - To znaczy, że będziemy wilkami.

Skinęła głową, składając ręce na piersi. Czoło Shay’a się zmarszczyło. - Ale teraz jesteście wilkami. - Nie - powiedziałam powoli. - Będziemy tylko wilkami. Nie ludźmi. Spojrzałam na Anikę. - Mam rację? - Tak - powiedziała Anika. - Strażnicy zostali stworzeni z bestii, które rządzą ich duszami, zmuszając do dzielenia ludzkiego ciała, aby służyć Opiekunom. - Nie będziemy już w stanie więcej się zmienić? - zapytał Mason. - Nastąpi powrót do prawdziwego ja - powiedziała Anika. Sabine spojrzała na Ethana. - Wiedziałeś o tym? Mięśnie jego szczęki poruszały się, kiedy zmusił się do spotkania jej wściekłych oczu. - Tak. Popchnęła go do tyłu. - Nic nie powiedziałeś! Chwycił ją za ramiona, trzymając mocno. - Przepraszam. - Dlaczego? - Trzęsła się, wciąż patrząc na niego z wściekłością. - Nie sądziłem, że tego dożyjemy. - Uśmiechnął się smutno, kiedy przyciągnął ją do piersi. - Też tego nienawidzę, Sabine. Nie chcę cię opuścić. Wewnątrz mnie formował się głęboki ból, ale Sabine i Ethan nie byli jedynymi kochankami, o których się martwiłam. Szukałam Ansela, znajdując go trzęsącego się i bladego. Bryn stała obok niego, jej oczy były szeroko otwarte z niedowierzania. Shay podążył za moim spojrzeniem. Obrócił się, potrząsając pięścią na Anikę. - Nie - powiedział. - Nie ma mowy, do cholery. - Musisz. - Nie możesz im tego zrobić! Krzyki Shay’a przyciągnęły uwagę Poszukiwaczy w bibliotece. Poruszyli się powoli. Niektórzy z wojowników otoczyli nas, podczas gdy inni zgromadzili się przy boku Aniki, ich ręce swobodnie spoczywały w pobliżu broni. - Cholera. - Connor potarł skronie. - Anika, nie możemy walczyć z tymi Strażnikami. Oni są naszymi przyjaciółmi. Ryzykowali dla nas swoje życie. - Nie mamy wyboru. - Oczy Aniki były zimne. - Przejście musi zostać zamknięte. - Nie! - Ansel przepchnął się obok Bryn. Jedynie Tess złapała go, zatrzymując, zanim dotarł do Aniki. - To jest moja rodzina! Będę sam!

Tessa się pochyliła. - Zostaniesz z nami, Ansel. Zadbamy o ciebie. Ansel zaczął płakać. Mój ojciec wyciągnął go z ramion Tessy. - Ansel - wymamrotał. - Znajdź swoją siłę. Przetrwasz. Patrzyłam na tatę, nie wierząc w to, co słyszałam. – Chcesz, żeby do tego doszło? - To nie jest kwestia chęci, Calla - powiedział powoli. - Tylko konieczność. Zło Opiekunów przyniesione na ten świat nie może mieć prawa wrócić. Głos Masona zaskoczył mnie. - On ma rację, Calla. Obok niego Nev kiwał głową. - Jesteśmy wilkami. Tym, czym zawsze byliśmy. Ansel wytarł twarz, patrząc na Masona, który podszedł do jego boku i przyciągnął go do gwałtownego uścisku. - Przykro mi, stary. - Nie - powiedział Ansel, uśmiechając się słabo. - Mój ojciec ma rację. Przeżyję, a to musi się wydarzyć. - Ansel. - Mój głos się załamał. - W porządku, siostro. - Uśmiech Ansela pozostał kruchy. Jego oczy przeniosły się na pełną żalu Bryn. Poczułam chłód, przypominając sobie jego słowa na dziedzińcu Akademii. - Całkowicie jestem mniej tym, kim byłem. I nigdy nie będę bardziej. Ostatecznie Bryn zda sobie z tego sprawę. I odejdzie. Tak będzie najlepiej. Moje kończyny drżały, kiedy chwytałam się wszelkich innych możliwości. Stałe spojrzenie moje ojca ciążyło na mnie. Część mnie wiedziała, że ma rację tak jak Anika. Opiekunowie przekręcili wszystko w swoim świecie. Ziemia powinna pozbyć się wszelkich śladów ich wpływu. Nie bałam się myśli o wiecznym życiu jako wilk. Taka możliwość była dziwna, ale w jakiś sposób radosna. Dzikość tego życia wzywała najgłębszą część mojej duszy. I wiedziałam, że mój ojciec, Mason i Nev już ulegli temu wezwaniu. Ale inna część mnie była rozerwana, pokonana. Czy zaszliśmy tak daleko tylko po to, by stracić tak dużo? Nie mogłam wyobrazić sobie życia bez Ansela biegnącego przy moim boku. Był moim kumplem ze sfory, moim bratem. Należał do nas. Do Bryn. Płakała, sięgając do Ansela, nawet kiedy od niej odszedł, kręcąc głową. - Czekajcie. - Sabine wyrwała się z uścisku Ethana, idąc ku Anice. Poszukiwacze za nią wyciągnęli miecze i zastąpili jej drogę. Ethan zaklął i wycelował w nich kuszę. - Och, proszę. - Sabine przewróciła oczami. - Nie zamierzam was zaatakować. Chciałam tylko zadać pytanie. Anika uniosła brwi. - Kiedy Ansel powiedział nam, jak byli tworzeni Strażnicy, powiedział, że nie zrobiłabyś tego dla niego.

- To prawda - powiedziała Anika. - To narusza nasz kodeks. Nie zniszczymy wilka, by stworzyć Strażnika. Sabine wzięła głęboki oddech. - Co jeśli nie zniszczylibyście wilka? Ethan powoli opuścił kuszę. - Sabine, nie. Zignorowała go, jej wzrok przeniósł się na Ansela. - Co jeśli byłoby to dane dobrowolnie? Patrzyłam na nią. Nie mogła oferować tego, co myślałam. Mogła? - Nie rozumiem - powiedziała Anika. Ansel wytrzeszczył oczy. - Mogłabyś to zrobić? Skinęła głową, ale popatrzyła na Anikę. - Jeśli jest to możliwe. Ethan podszedł do boku Sabine. - Przestań. To zbyt wiele. - To nie jest twoja decyzja. - Sabine położyła dłoń na jego klatce piersiowej. Objął ją rękami, ale nie zatrzymał, kiedy odwróciła się do Aniki. - Jeśli zabierzesz istotę wilka ode mnie - powiedziała Sabine, jej głos był niewzruszony - mogłabyś dać ją Anselowi? - Tak. - Anika posłała jej długie, miarowe spojrzenie. - Ale tylko wtedy, gdy jest to z twojej własnej woli. Ansel drżał, jego twarz była pełna nadziei i strachu. - Och, Sabine - szepnęła Bryn. Ethan obrócił Sabine twarzą do siebie. - Czekaj. - Czy jesteś aż tak zdesperowany, by się mnie pozbyć? - Sabne uśmiechnęła się krzywo. - Do diabła, nie. - Jego palce wbiły się w jej ramiona, jakby bał się ją puścić. Myślisz, że pozwoliłbym ci odejść, gdybym miał wybór? - To dlaczego ciągle się ze mną kłócisz? - zapytała. - Bo nie chcę, żebyś zrobiła to dla mnie - powiedział. - Nie mogę o to prosić. - Nie robię tego dla ciebie. - Wyciągnęła się do góry, żeby delikatnie go pocałować. Ty jesteś tylko bonusem. Ethan splótł swoje palce z jej palcami. - Jesteś pewna? - Powrót do Vail - powiedziała. - Udawanie, że tam należę. To przypomniało mi, że nigdy nie będę szczęśliwa z takiego życia.

- To życie się skończy - powiedziałam. - Opiekunów już nie ma. - Tak bardzo, jak chciałam przywrócenia wilka mojego brata, musiałam wiedzieć, czy Sabine znajdzie szczęście bez sfory. - Wiem, Calla - powiedziała. - Dokonałam wyboru. Nev sięgnął do Sabine, przyciągając ją w uścisku. - Czy naprawdę tego chcesz? Przytaknęła, opierając głowę na jego ramieniu. - Będziemy tęsknić - powiedział Nev, całując ją w policzek. Sabine odwróciła się, stając twarzą do Aniki. - To jest z mojej własnej wolnej woli. Zabierz ode mnie wilka i uczyń Ansela ponownie Strażnikiem. Bryn rzuciła się na Sabine, przytulając ją i szlochając. - Och, przestań - burknęła Sabine, ale jej oczy także błyszczały. - Robisz scenę. Anika skinęła na Tess. - Potrzebujemy Eliksiru do tego zadania. Tess skinęła głową, torując sobie drogę przez Poszukiwaczy i wychodząc z biblioteki. Strzała przyjrzała się zgromadzonej sforze. - Jeśli to zrobimy, zgadzacie się zapieczętować Przejście? Mój ojciec i ja wymieniliśmy spojrzenia. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale Shay mnie uprzedził. - Nie. Anika i ja patrzyłyśmy na niego w szoku. - Dlaczego? - zapytała Anika. Shay powoli pokręcił głową, rzucając przepraszające spojrzenie w moją stronę. - Jest coś jeszcze. Coś, co muszę wiedzieć, zanim się na to zgodzę. Anika spojrzała na niego, czekając. - Strażnicy będą znowu wilkami - powiedział. Anika przytaknęła. Jego wzrok stwardniał, kiedy zatrzymał się na mnie. - Ale co stanie się ze mną? Mój puls podskoczył, kiedy Anika zbladła. Zaczęłam się trząść, zdając sobie sprawę, dlaczego Shay o to zapytał. Nie urodził się wilkiem; odwróciłam się do niego. Kiedy wyobrażałam sobie spędzenie reszty życia jako wilk, Shay był ze mną. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że kiedy opuścimy nasze ludzkie postacie, korzenie Shay’a mogą oznaczać, że nie będzie mógł iść.

Ale czy on chciał iść? Czy jego zastrzeżenie było spowodowane tym, że nie wybrałby życia jako wilk? Anika wciąż mu nie odpowiedziała. - Ja także jestem wilkiem - powiedział. - Ale nie zawsze nim byłem. Skinęła głową, wciąż milcząc. - Co stanie się ze mną, kiedy Przejście zostanie zamknięte? Spojrzałam na twarze moich towarzyszy Poszukiwaczy. Connor, Ethan i Adne patrzyli na Anikę. Nie mogłam znaleźć żadnych wskazówek co do odpowiedzi w ich wyrazach twarzy. Anika chwyciła medalion na szyi i westchnęła. - Przykro mi, Shay. Shay z trudem przełknął ślinę. - Dlaczego? - Bo po prostu nie wiemy.

Rozdział trzydziesty

- Jak możesz nie wiedzieć? - Shay zacisnął zęby. Anika nie ustępowała, pomimo gniewnego spojrzenia Shay’a. - Nie przewidywaliśmy, że mógłbyś zostać zmieniony przez Strażnika alfę. Spojrzała w moim kierunku, sprawiając, że się cofnęłam. - Urodziłeś się człowiekiem - powiedziała. - Przypuszczam, że pozostaniesz z nami. - Nie wilkiem - wyszeptał. - Czy na pewno? Coś wewnątrz mnie zaczęło krzyczeć. - Jak możesz tak mówić? - powiedział Mason. - On jest wilkiem. Teraz jest jednym z nas. Nev skinął głową, patrząc na Shay’a. - Zawsze byłeś wilkiem, stary. Zmiana była tylko techniczna. - Czy to prawda? - zapytał Shay Anikę. - Czy zamiast tego mogę stać się wilkiem? - Kiedy Przejście zostanie zapieczętowane, staniesz się swoim prawdziwym ja powiedziała Anika. - To jest jedyna odpowiedź, jaką możemy ci dać. - Ja… - Głos Shay’a się załamał. - Shay. - Sarah podeszła do przodu, przesuwając rękę wokół jego ramion. - Wiesz, że to musi być zrobione. Spojrzał na matkę. Jej oczy były przyjazne, pełne miłości. Moje serce waliło, ciężki ciężar w klatce piersiowej. Jeśli Shay pozostanie człowiekiem, będzie mógł z nią zostać. By poznać rodziców, których mu zabrano. Będzie miał nowe życie. Ale nie miałabym partnera, jakiego pragnęłam, polującego ze mną, prowadzącego naszą sforę. Moje myśli jakby przyciągnęły jego wzrok, oczy Shay’a były skierowane na mnie. Calla? Zmusiłam się do przełknięcia twardego guzka w gardle. - Anika ma rację. - Drgnął, jakby moje słowa go zraniły, ale skinął głową. Aniką pochyliła głowę. - Dziękuję. Shay nie odpowiedział.

- Czekaj - powiedział Connor. - Jeśli Sabine może wybrać bycie człowiekiem, to czy wszyscy Strażnicy także nie mogą? - Sabine oddała swoją istotę wilka dla Ansela - powiedziała Anika. - Jeśli reszta wybierze ludzkie życie, to mogłoby oznaczać, że trzeba zniszczyć część nich, która zawsze pozostaje wilkiem. Zadrżałam. - Podobnie jak Opiekunowie zrobili Anselowi. Skinęła głową. - Ale bylibyście ludźmi - powiedział Connor. - Więc - szklanka do połowy pełna, co?

39

- Stary - powiedział Nev. - Ty nigdy najwyraźniej nie byłeś wilkiem. - Sabine chciała pozostać człowiekiem - powiedział Connor. - Ze mną jest inaczej - powiedziała Sabine ze wzdrygnięciem. - Życie w sforze nie znaczyło dla mnie tego, co dla reszty. - Widziałaś Ansela po zniszczeniu jego wilka - powiedziałam. - To zniszczyło także jego. Wilk jest tym, kim jesteśmy. Nie ma tutaj wyboru. Ethan zmarszczył brwi na Sabine. - Czy to cię zrani? - Fizycznie tak - powiedziała. - Wiem, że będzie bolesne. Ale to jest to, czego chcę. Wilk Ansela został zabrany od niego przemocą. Rozpaczał z powodu skradzionego życia. Wybieram, by zostać jedynie człowiekiem. To co innego. - I wszyscy czujecie się jak Ansel? - zapytał Connor. - Wolicie być wilkami? - Jesteśmy sforą - powiedział Mason. - Należymy do wolności. - A co z twoim śpiewaniem? - Adne patrzyła na Neva. - Co myślisz o wyciu? - Nev się uśmiechnął. - Chyba nie rozumiem - powiedział Connor. - Nigdy nie oczekiwałam, że zrozumiesz - powiedziałam. - Ale jeśli mógłbyś z nami biec, polować z nami. Jeśli księżyc wzywałby cię do lasu o północy… wtedy wiedziałbyś, jak się czujemy. Connor patrzył na mnie, wciąż zdezorientowany, ale ja spojrzałam na Shay’a. Jego oczy były w cieniu. Podeszłam do niego. - Ale ty tak - wyszeptałam. - Ty rozumiesz.

39

Nawiązanie do optymistycznego nastawienia.

Skinął głową, splatając swoje palcami z moimi. Jego uścisk był tak mocny, że bolał. Pamiętam pierwszą noc po tym, jak mnie zmieniłaś. Polowaliśmy w świetle księżyca. Przebiegliśmy mile i nigdy nie poczułem zmęczenia. Nie ma nic na tej ziemi jak to. Stałam przed nim, ignorując wspomnienia. Mój partner. Mój alfa. Nie chciałam gnać przez las bez niego przy moim boku. Ale to, czego chciałam, bladło w obliczu tego, co musiało się stać. Dokonałam wyboru, by podążać za głosem serca, gonić za zakazaną miłością, ale ani Shay, ani ja nie mieliśmy teraz wyboru. - Przykro mi - powiedziałam w końcu, opierając głowę o jego szyję. - Ale musimy to zrobić. - Wiem - powiedział. Ujął moją brodę i pocałował mnie. - Anika? - Tess stała obok kobiety ubranej w błękitną szatę, która mieniła się jak powierzchnia morza, kiedy pochyliła się do Strzały. Tłum ciekawych Poszukiwaczy i Strażników, niektórych w postaci wilków, innych jako ludzi, wypełnił bibliotekę, naciskając na nas. Anika wyciągnęła rękę do Eliksiru. - Dziękuję za przyjście, Miriam. Kiedy Sabine i Ansel ruszyli w kierunku Eliksiru, przedarłam się przez tłum, aż dotarłam do Shay’a. Kiedy dotknęłam jego ramienia, posłał mi lekki uśmiech, szybko patrząc z powrotem na to, co działo się w pobliżu. - Sabine całkowicie się poświęca. - Tak - powiedziałam. - Myślę, że ma rację. Będzie szczęśliwsza. - Szczęśliwsza - powiedział cicho. - Jak się trzymasz? - zapytałam. - Naprawdę nie wiem - powiedział. - Nie mogę zdecydować, co czuję - może to i lepiej. Potem znowu na mnie spojrzał, tym razem utrzymując moje spojrzenie. - A ty? - Boję się. - Wzięłam go za rękę. Nigdy wcześniej tego nie mówiłam. Ale była to prawda. Miałam stracić Shay’a i byłam przerażona. - Gdybyśmy mieli jakikolwiek wybór… - Wiem. - Pochylił się, żeby mnie pocałować. - Wiem, Calla. Nie musisz przepraszać. Nie chcę, żebyś to robiła. Objął mnie ramionami, kiedy obserwowaliśmy Miriam, instruującą Ansela i Sabine, aby złączyli ręce. Eliksir oparł czubki palców na ich skroniach. Zaczęła mruczeć. Cicho, ale z jej ust wylewała się szybka rzeka dźwięku. Sabine dyszała. Ethan podszedł do niej, ale Connor odepchnął go z powrotem. - Musisz pozwolić, by zrobiła to sama - powiedział Connor.

Ethan zacisnął zęby, blednąc, kiedy jęk Sabine stał się krzykiem. Ansel oddychał ciężko, ale nie wydawało się, że odczuwa taki ból jak Sabine. Sabine krzyknęła ponownie, upadając na kolana. W tym samym momencie Ansel krzyknął, ale jego krzyk stał się wyciem. Tam, gdzie chwilę wcześniej stał chłopiec, młody wilk już trząsł swoim pyskiem. - Stało się. - Miriam ukłoniła się Anice. - Sabine! - Ethan przepchnął się obok ciekawskich gapiów, by do niej dotrzeć. Wciąż była na kolanach, jej ciało drżało. Podniosła rękę. - Nic mi nie jest. Będzie dobrze. - Ale nie opierała się, kiedy ją podniósł, tuląc w swoich ramionach. Brązowy wilk przedzierał się spośród Poszukiwaczy, mknąc na Ansela. Bryn piszczała i skakała wokół niego, machając łapami i liżąc jego pysk. Dwa kolejne wilki skoczyły przez tłum. Nev i Mason wesoło go szczypali i szczekali, krążąc wokół Ansela. Stłoczona grupa wkrótce wyglądała tylko jak niewyraźna plama machania ogonami. - Powinnaś pójść do nich - powiedział Shay. - Jesteś ich alfą. Odwróciłam się w jego ramionach. - Tak jak ty. - Już nie. - Jego uśmiech załamał się, kiedy pokręcił głową. - Jeśli kiedykolwiek naprawdę byłem. - Shay… - Po prostu idź. - Odepchnął mnie, znikając w tłumie Poszukiwaczy za nami. Akceptując nasze nagle rozbieżne ścieżki, zmieniłam się i pobiegłam, by dołączyć do moich kumpli ze sfory. Ansel! Wepchnęłam się pomiędzy Masona i Neva, by trącić nosem brata. Nie mogę w to uwierzyć. Ansel skowyczał, kręcąc się w kole. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Bez ciebie to nie byłaby sfora. Ugryzłam go delikatnie w ucho. Nikt inny nie jest tak zabawny, rządząc się. Kiedy Nev nagle zaskomlał, obróciłam się i zobaczyłam Sabine stojącą w pobliżu. Wciąż opierała się o Ethana, patrząc na nas. Ansel przybrał ludzką postać i podszedł do niej. - Dobrze się czujesz? - Uśmiechnęła się, uśmiech prawie dosiągł jej oczu. Skinął głową. - Wszystko jest w porządku? - Będzie - powiedziała. Ansel nieśmiało wyciągnął do niej ramiona. Roześmiała się i wpadła w objęcia.

- Dziękuję. - Uścisnął ją mocno. - Zawdzięczam ci wszystko. - Spraw, żeby Bryn była szczęśliwa - powiedziała Sabine. - Czy coś w tym rodzaju. Ansel uśmiechnął się, ale potem posłał Ethanowi surowe spojrzenie. - Mówiąc o tym, jeśli kiedykolwiek usłyszę, że złamałeś jej serce, dopadnę cię. Ethan się uśmiechnął. - Będę o tym pamiętać. Anika pojawiła się obok nas, mój radosny nastrój odpłynął. Shay stał obok niej ze stanowczym spojrzeniem. - Nadszedł czas. Wzięłam Shay’a za rękę, kiedy podeszliśmy do kominka. Mój ojciec podążył za nami. - Zabiorę sforę na zewnątrz - powiedział. - Nie sądzę, że powinniśmy się ograniczać, kiedy zacznie się transformacja. Przytaknęłam. - Rozumiem, że chcesz pozostać bliżej. - Spojrzał na Shay’a. - Ale nie czekaj zbyt długo. - Wiem. - Masz zamiar wyjść, zanim się skończy? - zapytał Shay, kiedy mój ojciec zmienił postać i pobiegł do zburzonej ściany. Inne wilki zaczęły podążać jego śladem, zbierając się na ośnieżonych terenach na zewnątrz Rowan Estate. - Nie wyjdę - powiedziałam. - Ale muszę zachować dystans. Wilki, które czują się przyparte do muru, są niebezpieczne. Jeśli zostanę w środku… Przerwał mi. - Rozumiem. Nev, Mason, Bryn i Ansel pobiegli przez pokój, zmieniając się w ludzi obok Shay’a. - Powinniście iść z moim ojcem - powiedziałam. - Zostanie tutaj nie jest dla nas bezpieczne. - Oczywiście - powiedział Mason, przesuwając rękę wokół Shay’a. - Ale myślisz, że odeszlibyśmy bez pożegnania? - Na razie - wymamrotał Ansel, wpatrując się w podłogę. - Do widzenia na razie. - Jesteśmy z tobą, stary - Nev ścisnął rękę Shay’a. - Drużyna Wilków! Shay zdobył się na uśmiech. - Dzięki. - Bez względu na to, co się wydarzy, dbaj o siebie. - Mason przyciągnął Shay’a w uścisku.

- Będę - powiedział Shay. Nev szybko skłonił głowę, zanim on i Mason zmienili postać, zostawiając nas z Bryn i Anselem. Bryn nie dała rady nic powiedzieć. Patrzyła na mnie i na Shay’a, pociągając nosem i ocierając oczy. Starała się, wydobyć z siebie jakieś słowa, ale nie mogła złapać oddechu pomiędzy łkaniem. W końcu wyrzuciła ręce do góry, chwyciła Shay’a i pocałowała go w policzek. Potem zmieniła się w brązowego wilka i odbiegła od nas. Ansel wepchnął ręce do kieszeni. Kopnął w podłogę, kręcąc głową. - Zasługujesz, by być ze sforą bardziej niż ja. - Nie bądź głupkiem. - Shay przyciągnął Ansela w uścisku. - Jesteś dokładnie tam, gdzie powinieneś być. Ansel mocno chwycił Shay’a, szepcząc coś zbyt cicho, bym mogła usłyszeć. Shay posłał mu słaby uśmiech. - Do zobaczenia wkrótce - powiedział do mnie Ansel. A potem od nas odbiegł. Shay obserwował mnie uważnie. Uniosłam brew na dziwny wyraz jego twarzy. Wyglądał tak, jakby próbował się nie roześmiać. - Co ci powiedział? - Powiedział, że nie mogę zostać z Poszukiwaczami. - Shay się uśmiechnął. Ponieważ jestem jedynym, który może powstrzymać cię, byś się go nie czepiała. - Nie czepiam się go - powiedziałam, przywracając jego uśmiech. - Chyba, że na to zasługuje. - Shay! - Anika zawołała do nas, stojąc przed kominkiem. - Myślę, że już dłużej nie można tego odkładać. - Shay zaczął się odwracać. Chwyciłam go za ramię, odciągając go z powrotem. Wyciągnęłam ręce wokół jego szyi, dopasowując swoje ciało do jego. Kiedy go pocałowałam, pozwoliłam wszystkiemu, co kiedykolwiek powstrzymywałam, wlać się do mojego uścisku. Potrzebowałam Shay’a, by wiedzieć, co czułam, czego chciałam, dlaczego tak bardzo bałam się pozwolić mu odejść. Jego ręce zsunęły się na moje plecy, przyciskając do moich łopatek. Pozwoliłam moim ustom pozostać na jego, dopóki nie musiałam się odsunąć. Prześledził kształt moich warg swoimi palcami. - Dziękuję za uratowanie mnie. - Nie ocaliłam cię - powiedziałam. - To ty byłeś tym, który wygnał Zwiastuna. Pochylił się, składając miękki pocałunek na moich ustach. - Nie mówiłem o dzisiaj. Spojrzenia zgromadzonych Poszukiwaczy utrzymywały się na Shay’u, kiedy szliśmy razem do Aniki.

- Potrzebujesz Krzyża Żywiołów. - Wskazała na miecze na plecach Shay’a. - Co mam robić? - zapytał ją Shay. - Trzymaj miecze wysoko, by utworzyły znamię Potomka - powiedziała. - I powtarzaj te słowa, dopóki się nie skończy: obtineo porta.40 - Obtineo porta - wymamrotał. W głębi kominka pojawił się pas zielonego światła, jakby otworzyła się ogromna powieka. Shay spojrzał na Anikę. - Nadal tam jest, co nie? Skinęła głową, patrząc na kamienną konstrukcję, która znowu była ciemna. - Dlatego należy to zrobić. Shay wyprostował ramiona. Poszukiwacze w bibliotece zamilkli, obserwując, jak Shay rusza w kierunku ukrytego Przejścia. Uniósł ostrza na wysokość ramion. Miecz ziemi i powietrza trzymał pionowo, podczas gdy miecz wody i ognia poziomo. Wciągnął powolny oddech i zatrzymał się, odwracając się do mnie. Podeszłam do niego, kładąc rękę na jego plecach tuż pod szyją tak, że moje palce musnęły tatuaż krzyża na jego skórze. Zadrżał. - Nie wiem, czy mogę to zrobić. - Musisz - powiedziałam, ale każde z bić serca uderzało wolno i ciężko w mojej klatce, jakby pal był wbijany w ziemię. - Nie mogę cię zostawić, Calla. Zamknęłam oczy, wiedząc, co czuł, bo ten sam smutek drapał moje serce. Dziś straciłam już kogoś, kogo kochałam i następnej chwili mogę stracić kolejną osobę. Ale co innego możemy zrobić? Świat stworzony przez Opiekunów został wykuty z chciwości i okrucieństwa. To nie był świat, który mogliśmy znosić, by istnieć, bez względu na koszty. Zmusiłam się, by otworzyć oczy i znalazłam zimowe, o kolorze mchu tęczówki Shay’a, błyszczące delikatnie. Pochylając się do przodu, przycisnęłam usta do jego tatuażu. Kocham cię. Rozłożyłam szerzej palce na jego plecach, mając nadzieję, że w jakiś sposób dotykając go, sprawiłabym, że wszechświat usłyszy moje wołanie - by wilcza istota Shay’a dominowała nad tą ludzką. Jeżeli tak nie było… byłabym sama. 40

[łac.] - Zamknąć bramę – nie jest to dosłowne tłumaczenie, z powodu problemu ze słowem obtineo

Mam swoją sforę, ale czy wolałabym z nimi zostać? Jeśli Shay nie pójdzie ze mną, już przewidywałam, co mogłoby się wydarzyć. Zostałabym samotnym, wędrującym wilkiem. Mój ojciec zostałby alfą mojej sfory, jak to zawsze był. Może był to sposób, w jaki miały się ułożyć sprawy. - Calla. - Czoło Shay’a było zmarszczone. Widział gęsią skórkę, wędrującą w górę i w dół po moich ramionach, sposób, w jaki moje mięśnie drżały. - Kocham cię - szepnęłam ostatni raz, powoli odwracając się od niego w kierunku rozlewającego się nocnego powietrza i wabiących wyć mojej sfory. - Zamknij Przejście.

Rozdział trzydziesty pierwszy

Zawsze z zadowoleniem witałam wojnę, ale kiedy kończy się ostatnia bitwa, jakie życie pozostaje wojownikowi? Shay stanął naprzeciw pustki kominka. Śpiewając, powoli odwracał miecze. A następnie tam , gdzie nie było nic, zaczęła poruszać się ciemność. Shay kurczowo trzymał Krzyż Żywiołów, ściskając ostrza, przyciągając go do przodu. Kiedy miecze naznaczyły ćwierć obrotu, Shay zamarł. Ciemność stała się trwała, blokując miecz w miejscu, ale poza hebanowym cieniem błyszczało delikatne światło, opalizujące jak migoczące gwiazdy. Światło napłynęło na miecze, dotykając palców Shay’a i sprawiając, że drżał. Zakręciło się wokół jego ramion i klatki jak połyskujące wstęgi. Kiedy światło przebiegło po jego szyi i spotkało moje palce, błyszczące pasma zaczęły pochłaniać także moje ciało. Światło pojaśniało, aż nic nie mogłam zobaczyć - nawet Shay’a, chociaż nadal czułam moje palce na jego szyi - nic, jedynie blade, lśniące powietrze wokół mnie. Powietrze, które ożyło z mocy. Myślałam, że to boli. Ansel powiedział, że zabrany od niego wilk został rozerwany na strzępy i spłonął. Ale to nie bolało. W ogóle. Nie było bólu. Jedynie poczucie lekkości, beztroskości i oszołomienia jak ucieczka - od obciążenia, które nie należało do mnie, znikając. Nagle poznałam prawdę i światło wkoło mnie eksplodowało. Jestem wolna.

Epilog

Patrz nie na wielkość minionego zła, ale na wielkość dobra do naśladowania. - Thomas Hobbes, Lewiatan

Sabine zadrżała, żałując, że nie wzięła swetra, który zaoferował jej Ethan. Światło słoneczne przedostawało się przez rusztowanie, biegnąc wzdłuż krawędzi Rowan Estate, ale brezenty wiszące między światem na zewnątrz a biblioteką nie mogły nie przepuścić zimna grudnia. I ogrzewacze pomieszczenia także go nie zmniejszyły. Zakleiła kolejne pudełko taśmą, bazgrząc słowa Historia - XVII wiek czarnym markerem na górze. Prawie wszystkie książki, które spakowała do tej pory, wydawały się być historią. Bardzo starą historią. Czy w okolicy nie było żadnych ciekawych książek? - Jeszcze nie skończyłaś? - Ethan wszedł do biblioteki. - Dlaczego wszystkie te książki wciąż leżą wokół? - Zamierzam udawać, że tego nie powiedziałeś. - Niosła pudełko do rosnącej sterty, która zostanie zabrana do Akademii, by ją skatalogować i przechowywać. - W ten sposób mogę nadal cię lubić. Ethan się roześmiał. Podeszła do niego, pocierając ramiona. Skrzywił się, zrzucając swoją długą, skórzaną kurtkę i kładąc ją na ramionach Sabine. - Trzeba było wziąć ten sweter. - Tak, tak - powiedziała, wtulając się we wciąż ciepłe wnętrze płaszcza. - Miałeś rację. Ciesz się. Następnym razem ja będę mieć rację. Sabine spojrzała na pozostałości budowli po drugiej stronie pokoju. - Wiesz, że byłoby tu cieplej o wiele szybciej, jeśli nie musiałbyś przywozić specjalnych kamieni, by odbudować to miejsce. - Mamy to w Krajowym Rejestrze miejsc o znaczeniu historycznym. - Wzruszył ramionami. - Specjalny kamień jest obowiązkowy. - Świetnie - powiedziała Sabine. - Mój tyłek zamarza. - Naprawdę? - Rozszerzył oczy. - To byłoby tragiczne. Lepiej to sprawdzić. Krzyknęła, kiedy się na nią rzucił. Gonili się wzajemnie wokół stosu pudełek, kiedy otworzyły się lśniące drzwi. - Siemasz! - Connor wskoczył do biblioteki. Adne nadeszła za nim, kręcąc głową. - Connor, nie mów ‘siemasz’. Nie jesteś kowbojem, bez względu na to, jak bardzo byś chciał.

Zamknęła portal i odwróciła się twarzą do niego z rękami na biodrach. - Przepraszam, jeśli cię uraziłem, młoda damo. - Udał, że przechyla swój kapelusz. Patrzyła gniewnie, ale wybuchła śmiechem, kiedy zaczął ją łaskotać. - Przestań! - pisnęła. - Przestań to robić! Cofam to, co powiedziałam. Możesz być kowbojem! Connor spierał się z nią w jednorękim uścisku, uśmiechając się do Ethana. - Więc jak było? - zapytał. - Znalazłeś ich? Sabine odwróciła wzrok. Connor zadał pytanie, którego ona nie była gotowa wypowiedzieć, ale przechodziło przez jej myśli, od kiedy Ethan wrócił. Ethan odchrząknął, patrząc na spiętą Sabine. - Tak. To nie było trudne. Byli dokładnie tam, gdzie myśleliśmy, że będą. - Stare rejony. - Connor wzruszył ramionami. - To ma sens. - Jednak to trochę dziwne - powiedziała Adne. - Nie sądzisz? Wracając do Haldis po wszystkim, co się stało. - To ich terytorium - powiedziała Sabine, spoglądając na nią, a potem znowu wpatrując się w dal. - Należą do tej góry. Zawahała się, a jej głos stał się bardziej miękki. - Czy wydają się być szczęśliwi? - Naprawdę są. - Ethan zbliżył się do niej. Jego palce delikatnie spoczęły na jej ramieniu. - Powinnaś przyjść następnym razem. Zobaczyć ich. Sabine zdołała się uśmiechnąć, widząc życzliwość w jego oczach, chociaż jej serce zostało wystrzępione. - Być może. - Sabine… Odwróciła się do niego bezpośrednio, sięgając w górę i kładąc dłoń na jego gardle. Pozwoliła jego pulsowi bębnić przy jej skórze na kilka sekund, zanim znowu przemówiła. To jest przeszłość. Teraz jestem tutaj. Z tobą. Zmarszczył czoło. - Nie chcesz ich zobaczyć? Spuściła rzęsy, nie chcąc, by zobaczył w jej oczach ból. Wiedział, że tam jest. Zawsze, ale czasami chciała utrzymać go w ukryciu przed jej nowymi towarzyszami. Była wdzięczna za ich przyjaźń i miłość Ethana. Nie chciała, żeby przeszłość niszczyła jej nadzieję na nową przyszłość. - A co z innymi sforami? - Przenieśli się do zachodniej ściany - powiedział Ethan. - Wataha Stephena przejęła dawne tereny Kary Nocy. Ci, co przeżyli walkę ze sfory Emile’a, wydaje się, że się przenieśli.

- To jest sprawiedliwość. - Też tak pomyślałem. - Więc jeden alfa dał jej szczęśliwe zakończenie - powiedział Connor. - Ale jak nasz chłopak dostosowuje się do nowej roli? - Nie, że jestem ekspertem, ale wydaje się, że dobrze. - Ethan objął Sabine, przyciągając ją do siebie. - Trochę mi żal Tristana i Sarah - powiedziała Adne, wskakując na stół. Machała nogami do przodu i do tyłu, rozmyślając. - Mieli około dziesięciominutowe spotkanie. A potem znowu stracili syna. - Nie stracili go - powiedział Ethan. - Niezupełnie. - Jednak nie sądzę, by robili rodzinne pikniki w lesie - powiedział Connor. - Czy ty kiedykolwiek jesteś poważny? - zapytała Sabine. Connor błysnął do niej uśmiechem. - Nie, chyba że jest to absolutnie konieczne. Zmarszczył czoło na Adne. - Dlaczego źle się czujesz? Myślałem, że rozmawiałaś z Sarah i wyjaśniłaś jej, o co chodzi z Callą. - Tak, rozmawiałam - powiedziała Adne. - I myślę, że oni próbują być szczęśliwi dla niego, ale myślę też, że nadal czują się, jakby po prostu go nie było. - Cieszę się, że wybiegł z biblioteki, kiedy stał się wilkiem - powiedział Connor. - Bo gdyby zaatakował Anikę, to Ethan zastrzeliłby Potomka tuż po tym, jak uratował świat… Możecie sobie to wyobrazić? Niezręczne. - Naprawdę nie jesteś tak zabawny - powiedziała Adne. - Tak, jestem. - Connor się uśmiechnął. - Sabine? - Adne posłała jej błagalne spojrzenie. - Pomożesz trochę? Sabine wystawiła język do Connora. - Nie mam nic więcej do dodania. - Adne się uśmiechnęła. - Ethan także dostaje głos - powiedział Connor. - Ethan? - Wstrzymuję się. - Ethan się roześmiał. - Czekaj, nie. Nienawidzę wyrażać uznania poczuciu humoru Connora, ale on ma rację. Wszystkie wilki, w tym także Potomek, pobiegły na wzgórze. Uważam to jako coś dobrego. Jeśliby nas zaatakowały, to byłoby okropnie. - Zostali wezwani do domu, tak myślę - rozmyślała Adne. - Powrót do dziczy. Nie mieli żadnych powodów, by się nami zainteresować. - Myślisz, że pamiętają? - zapytał Connor. - Kiedy Shay stał się wilkiem, myślisz, że wiedział, co się działo?

- Nie ma sposobu, by się dowiedzieć - powiedziała Adne. Sabine mocniej przyciągnęła ramiona Ethana do swojego ciała. - To dobrze, że się zmienił. Shay i Calla należą do siebie. Zawsze należeli. Ethan pochylił się i pocałował ją w czubek głowy. - Znam to uczucie. - Najwyraźniej ziemia także pomyślała, że do siebie należą - powiedziała Adne. Więc jesteście gotowi? Umieram z głodu, a Anika da nam nowe zadanie w ciągu kilku godzin. Nie chcę przegapić kolacji. - Co teraz jest waszą pracą? - zapytała Sabine. - Wojna się skończyła. - Myślę, że masz na myśli naszą pracę. - Adne uśmiechnęła się do niej. - Teraz jesteś częścią drużyny. I nie pozwolimy ci o tym zapomnieć. - Musimy mieć to na oku. - Connor wskazał na to, co było w kominku biblioteki. Masywne, żelazne drzwi wypełniały kamienną ramę. Krzyż Żywiołów był umieszczony na środku drzwi, dając wrażenie, że dwa miecze zostały przyspawane do metalowej bariery. - Upewniać się, że żadni złoczyńcy nie próbują mieć z tym do czynienia. - Tacy jak Logan? - zapytała Sabine. - Logan - powiedziała Adne - i inni Opiekunowie, którzy nie przekroczyli jeszcze swojej daty ważności. Nie będzie ich dużo, ale niektórzy są jeszcze w pobliżu. - A my wrócimy do tego, co robiliśmy przed wybuchem wojny - powiedział Connor. - Pamiętasz tak daleko wstecz? - zapytała Sabine. - Jestem pewien, że ktoś to gdzieś zapisał. - Connor się uśmiechnął. - Wcześniej Opiekuni i Poszukiwacze byli jedną grupą - powiedziała Adne. Dbaliśmy, żeby nikt nie nadużywał mistycznej sfery czy zadzierał z siłami, z którymi nie powinno się tego robić. - Byliśmy nazywani Conatus41 - powiedział Ethan. - Mówiąc o nazwach - powiedział Connor - ponieważ nie poszukujemy już Potomka, dostaniemy nowe miano? Ethan wzruszył ramionami. - Zapytaj Anikę. - Możemy znowu być Conatus - powiedziała Adne. - To było sześćset lat temu - powiedział Connor. - Głosuję na ‘nie’. Poza tym pierwsi Opiekunowie byli częścią Conatus. Dzielenie nazwy z jakimikolwiek Opiekunami, sprawia, że czuję się nieczysto. 41

Nazwa ta nie pojawiła się we wcześniejszych książkach, dlatego jej nie zmieniłam. W Cieniu Nocy pojawiło się wspólne określenie Poszukiwaczy i Opiekunów - Starożytni, ale nie wiadomo, czy była to prawdziwa nazwa, czy tylko kłamstwo wymyślone przez Opiekunów.

- Dobrze. - Adne zignorowała jego żartobliwe dokuczanie. - Po prostu myślę, że używanie łaciny doda godności naszej sprawie. No dalej, możemy spierać się o to przy obiedzie. Zaczęła tkać portal. - Godności? - Ethan odsunął się od Sabine, uśmiechając się do Adne. - Nikt już właściwie nie mówi po łacinie. Wyjaśnianie tego słowa za każdym razem kiedy kogoś spotkamy, sprawi, że szybko się postarzy. Poza tym, jakakolwiek grupa, której częścią jest Connor, nie może być rzeczywiście dostojna. - Hej! - Connor go popchnął. Sabine roześmiała się; jej uśmiech był pełen psoty. - Mam dla nas nazwę. Ethan wyciągnął rękę, podnosząc palcami jej podbródek. Kiedy spojrzała w jego morsko-niebieskie oczy, świat otworzył się przed nią. Tak jak zawsze to robił. - Dobra, piękna. Jaka jest nasza nowa nazwa? - zapytał. - Strażnicy. Jego uśmiech zmiękł. - Przyzwyczajenie się do tego może trochę zająć. Ale brzmi ładnie. Pochylił się i pocałował ją delikatnie. - Idziecie? - zapytał Connor, kiedy odwrócił się w kierunku portalu. - Czy będziemy tu czekać, podczas gdy wy będzie się obściskiwać? - Och, zostaw ich w spokoju. - Adne chwyciła przód jego koszuli, przyciągając go w stronę połyskujących drzwi. - Dlaczego jesteś w takim złym humorze? Connor poklepał się po brzuchu. - Jestem głodny. - Obiad jest tam. - Adne wskazała na lśniący portal. - Czekajcie - powiedziała Sabine. - Ja… chcę ich zobaczyć. Muszę ich zobaczyć. Tylko raz. - Teraz? - Connor zmarszczył brwi. Adne odepchnęła Connora na bok, zamykając portal dwoma błyskawicznymi ruchami czółenek. - Twój żołądek może poczekać, Connor. - Najwidoczniej musimy porozmawiać, kiedy to lepiej poznałaś mój żołądek. - Connor się roześmiał. - Jesteś pewna? - zapytała Adne. - Proszę. - Serce Sabine waliło, podczas gdy Adne tkała. Przez chwilę nie mogła oddychać, kiedy po drugiej stronie portalu pojawił się znajomy krajobraz niedaleko Haldis.

- Jesteś gotowa? - Ethan wziął ją za rękę. Skinęła głową, ale nie była to kwestia gotowości. To było to, czego potrzebowała zobaczyć całą sforę, by wiedzieć, że świat znowu był we właściwym stanie. Connor ruszył w stronę portalu, ale Adne złapała go za ramię. - Nie - powiedziała. - Tylko oni. - Żadnej kolacji i żadnego wilczego polowania? - powiedział Connor. - Jesteś okrutną kobietą. - Wiesz o tym. - Adne skinęła na Ethana i Sabine, by przeszli przez portal. Znajome ostre mrowienie przejścia przez portal ustąpiło przenikliwemu zimnie. Wiatr wirował mocno nad jej kończynami; sporadyczne podmuchy sprawiały, że drżała. Mocniej zacisnęła płaszcz Ethana wokół siebie. - Jest mroźnie, kochanie - powiedział Ethan, wręczając jej lornetkę. - Nie chcę cię popędzać… - Potrzebuję tylko kilka minut - powiedziała. Sabine przeszła wzdłuż grzbietu, gdzie Adne otworzyła portal, kuląc się pod osłoną sosen. Podnosząc lornetkę do oczu, spojrzała w kierunku Jaskini Haldis. Dostrzeżenie ich nie zajęło jej długo. Wilki świętowały świeżo upolowaną zwierzynę. Sfora zebrała się wokół dużej tuszy łani, hasając i przygotowując się uczty. Ansel i Bryn ganiali się przed wejściem do jaskini, wzniecając tumany śniegu, kiedy biegli. Mason zanurzył się w sarninie, jego pysk był skrwawiony. Nev siadł obok niego, wywiesił język, jakby powiedział Masonowi zabawny dowcip. Biały wilk wyszedł z jaskini. Złote oczy Calli obserwowały sforę. Złotobrązowy wilk wyskoczył z lasu, zbliżając się, by ją przywitać. Shay okrążył Callę, rwąc na nią, dopóki nie zaszczekała w proteście. Dla Sabine brzmiało to jak śmiech. Dwie alfy gnały razem do zdobyczy, trącając się nosami i liżąc, kiedy się poruszały. Mason i Nev wstali, kiedy przybyły, kłaniając swoje głowy i machając ogonami. Calla ponownie zaszczekała, Ansel i Bryn dołączyli do sfory. Wilki zgromadziły się, gotowe podzielić się nagrodą ich polowania. Sabine wstała, zadowolona, że jej przyjaciele był bezpieczni i radośni. Kiedy się poruszyła, Calla podniosła głowę. Jej oczy skierowane były w kierunku Sabine. Pomimo odległości między nimi, Sabine mogłaby przysiąc, że Calla patrzyła prosto na nią. Uszy białego wilka śmigały w tę i z powrotem. Uniosła swój pysk i zawyła. Dźwięk wypełnił Sabine mieszanką słodyczy i smutku. Inne wilki dołączyły do pieśni, ich znajome głosy mieszały się w zimowym powietrzu. Sabine obserwowała je przez minutę, a potem odwróciła się i podeszła do Ethana. - Wszystko w porządku? - zapytał.

Podała mu lornetkę. - Są szczęśliwi. Więc i ja jestem szczęśliwa. - Dobrze. - Ethan ruszył w stronę portalu, ale Sabine się zawahała, kiedy wiatr uniósł jej włosy, jego zimna pieszczota wabiła ją do dziczy. Odwróciła się, słuchając pieśni niesionej przez gęstą, zimną bryzę. Głos Neva unosił się nad głosami innych wilków jak chór wyć mknących przez powietrze. Sabine zastanawiała się, czy w jakiś sposób wiedzieli, że tam była, i czy żegnali się z nią lub prosili, by została. - Sabine? - Ethan czekał w świetle portalu, obserwując ją. Wzięła go za rękę. Wycie wilków nadal brzmiało w lesie za nią, ale już dłużej nie potrzebowała patrzeć wstecz. Z Ethanem przy jej boku, wkroczyła do światła portalu, w swój nowy świat.

KONIEC