Andrew Kaplan Skorpion 02 Zdrada Skorpiona (1)

Andrew Kaplan

Zdrada Skorpiona

Niniejsza powieść jest fikcją literacką. Odniesienia do realnych osób, wydarzeń, instytucji politycznych, organizacji i miejsc służą wyłącznie podniesieniu autentyzmu akcji i są zabiegiem czysto literackim. Poza tym akcja książki, jej bohaterowie i dialogi są wytworem wyobraźni autora i nie należy ich traktować dosłownie.

Dla Anne i Justina, bez których nie byłoby tej książki, przynajmniej w jej obecnym kształcie.

rozdział pierwszy Kair, Egipt

Podnosi głowę znad kawy, pamiętając, że mogą go zabić za jeden nieostrożny ruch. Wyczuwa zmianę w tle dźwiękowym ulicy, ledwie słyszalne buczenie prądu. Latarnie zapalają się. Zwykle jest to jego ulubiona pora dnia, godzina zmierzchu po maghrib, wieczornej modlitwie, gdy tłum wylewa się z meczetów, a bulwarem nad Nilem sunie rzeka świateł i cały Kair łapie oddech po skwarnym dniu. Jest w towarzystwie. Naprzeciw niego, przy stoliku przed kawiarnią siedzi Dubler, wąsaty przedstawiciel tajnych służb egipskich. Dubler przygląda mu się czujnie, trzymając rękę na rozpiętej kaburze pistoletu, choć już dwukrotnie sprawdzili go na okoliczność posiadania broni. Trzech srogich agentów tajnych służb przygląda mu się groźnie przy innych stolikach. Siedzą przy samym ogrodzeniu, więc wie, że za chwilę nie będzie ich wśród żywych. Pije kawę z kardamonem, a Dubler obserwuje każdy jego ruch. Na to właśnie czekał przez te wszystkie miesiące. Wszystko wydaje się przerysowane, jakby zbyt realne: odblaskowa czerwień i błękit chust w kramach bazaru Chan al­-Chalili, zapach tytoniu jabłkowego z bulgocących szisz starych bywalców kawiarni, oddech Dublera. Z oddali, powłócząc szpotawą stopą, nadciąga sprzedawca uliczny z płaskim wiklinowym koszem. Sprzedawca kuca na bruku obok kawiarni, podwijając koślawą stopę pod siebie. Rozkłada swoją farszę1: bateryjki, pasty do zębów, klapki pod prysznic, sto i jeden drobiazgów, które można w Kairze kupić na każdym rogu. Szacuje wzrokiem odległość sprzedawcy od stolików na skraju kawiarni. „Blisko - myśli. - Piekielnie blisko”. Dubler sztywnieje przy stoliku, gdy pod kawiarnię podjeżdża czarny mercedes sedan. Zauważa, że wąs Dublera jest staranniej przystrzyżony po lewej stronie. „Mańkut, haz uihid, to przynosi nieszczęście” - myśli, kiedy mercedes się zatrzymuje. Z samochodu wysiada adiutant, otwierając drzwi przed przysadzistym mężczyzną w czarnej marynarce.

Ktoś w kawiarni głośno wstrzymuje oddech, gdy rozpoznaje generała Budawiego, głowę Mabahit Amn el­-Dawla el­-Ulija, Głównego Wywiadu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, uchodzącego za najgroźniejszego człowieka w Egipcie. Ten, kto wstrzymał oddech, musiał słyszeć pogłoski przekazywane szeptem podczas bankietów i w meczetach, do których uczęszczali urzędnicy rządowi, o mężczyznach i kobietach wyjących miesiącami w podziemnych celach. Mówiono, że imam Bractwa Muzułmańskiego zaledwie po miesiącu spędzonym w celach Mabahitu oszalał i wydłubał sobie oczy. Przygląda się jak Budawi idzie pomiędzy stolikami i siada na krześle zwolnionym przez Dublera, który staje z boku. Z chwilą, gdy generał opada na krzesło, jak spod ziemi wyrasta kelner w pasiastej koszuli. - Sziai2 - ordynuje generał, nie spojrzawszy w ogóle na kelnera. Przygląda się swojemu rozmówcy. Smukły, ogolony, w drogiej koszuli i piaskowych spodniach, ze złotym rolexem na nadgarstku. „Musi mieć branie u kobiet - myśli Budawi - to ten typ, który widuje się nad basenami w Four Seasons na Zachodnim Brzegu Nilu, jak otoczony rojem międzynarodowych modelek w bikini, prowadzi przez komórkę interesy”. - Znam tę kawiarnię - mówi Budawi. - Podobno lubił przesiadywać w niej Mahfuz, ten pisarz. - To samo mówią o każdej kawiarni w Kairze. Gdyby Mahfuz pił kawę w każdym miejscu, które się nim chełpi, pękłby mu pęcherz. - Ma Pan coś dla mnie - powtarza Budawi. Nie brzmi to jak pytanie. - Pokazówkę - mówi on, starając się, by jego głos brzmiał bezbarwnie, bo wie, że ktoś gdzieś go nagrywa, a w ten sposób trudniej będzie wyodrębnić charakterystykę jego głosu na tle gwaru kawiarni i hałasu ulicy. - Właściwie - szereg pokazówek. Coś, co zapadnie w pamięć - dodaje, co jest sygnałem, by uruchomić sekwencję, którą ćwiczył od tygodni. Palcami prawej stopy zdejmuje lewy półbut i skarpetkę, potem palcami lewej stopy robi to samo z prawą, następnie odkleja cielisty plaster pod spodem prawej stopy, pod którym ukrywa skalpel. - Gdzie? - pyta Budawi. - Lo samat. Nie omówiliśmy jeszcze warunków. - Chwyta skalpel palcami stopy, którą podnosi w stronę prawej ręki, luźno opuszczonej pod stolik. - Kiedy? - Za trzy tygodnie. Możliwe, że niecałe. - Ma teraz skalpel w ręku, a serce bije mu jak oszalałe. - To za mało. Muszę mieć coś więcej. - To tak, jak ja - mówi, a jego ciało napina się w oczekiwaniu na falę uderzeniową,

szykując się, by paść na ziemię. „Diluati!3 - myśli. - Na co jeszcze czekacie”. - Na przykład? - Dwóch Braci. - Czyżby? - Generał wkłada do ust amerykańskiego papierosa, a Dubler nachyla się, by mu podać ogień. - Ci dwaj członkowie Bractwa Muzułmańskiego są mordercami. Dlaczego miałbym ich uwolnić? - Amerykanie i ich sprzymierzeńcy będą panu zobowiązani - odpowiada, zaciskając dłoń na skalpelu. „Inszallah! Inszallah! No, już!”. Z niejasną ulgą zauważa, że kulawy sprzedawca odwraca się w ich stronę. „Allahu akbar”4 - mówią ruchy jego warg. Generał też to widzi i zaczyna wstawać, Dubler sięga do kabury, ale jest już za późno. Ogłuszający huk eksplozji wstrząsa wąską ulicą. Fala

żaru,

która

przerasta

jego

najśmielsze

wyobrażenia,

uderza

w nich

z niewiarygodną siłą, rozrzucając na wszystkie strony. Krzesła, odłamki, kawałki metalu i strzępy ludzkiego ciała przelatują mu nad głową, kiedy pada na ziemię, wbijając ostrze skalpela w pachwinę generała. Tnie skośnie, przecinając tętnicę udową. Krzyk generała natychmiast zamiera. Krew chlusta i spodnie Budawiego błyskawicznie nasiąkają jasną czerwienią. Zszokowany generał próbuje wstać, ale siły uchodzą z niego w zastraszającym tempie i upada z powrotem na chodnik, anemicznie podrygując nogami. Zapada cisza, przerywana tylko łoskotem opadających w chmarze pyłu odłamków, po czym podnosi się krzyk, ale on prawie go nie słyszy, bo po wybuchu w uszach wciąż dzwoni mu Operacja Specjalnego Dostępu. Odwraca się w stronę Dublera, który - oślepiony wybuchem - szamoce się z kaburą. Kopie go mocno w zgięcie kolan, a gdy pod tamtym uginają się nogi, jednym ruchem skalpela podcina mu gardło. Dubler próbuje coś powiedzieć, ale z jego ust wydobywa się tylko bańka krwi. Gdy upada, w jego oczach widać oszołomienie tempem rozwoju wydarzeń. Kiedy pochyla się, by zza wywróconego stolika wyciągnąć skarpety i buty, słyszy wrzaski i tupot uciekających ludzi. Gdy się prostuje, widzi sędziwego palacza sziszy, z twarzą pokrytą sadzą i krwią, który wytrzeszcza oczy w osłupieniu. Uspokajająco kiwa starszemu panu głową. Maaszi, udało się, wszystko w porządku. Wyciera zakrwawioną dłoń w marynarkę generała i schyla się, żeby założyć śliskie od krwi skarpety i buty. Ponownie wycierając dłonie w marynarkę generała i podnosząc broń Dublera z ziemi, zdaje sobie sprawę, że za parę sekund pojawi się policja.

„Nie biegnij” - upomina się, kiedy, nie oglądając się więcej na palacza sziszy, przez gruz, wywrócone stoliki i porozrzucane części ciała toruje sobie drogę na ulicę. Słyszy wycie zbliżających się samochodów policyjnych i ryk syren wozów strażackich. Patrzy na chodnik, na sprzedawcę farszy, z którego niewiele zostało - kawałki nóg, które są tak zwęglone, że z trudem można rozpoznać, jakie to części ciała. Kątem oka widzi pierwszy wóz policyjny, wyjeżdżający zza rogu. Wbija się w suki skręca w wąski pasaż, który wypatrzył trzy dni wcześniej. W przejściu przekupnie i przechodnie patrzą w kierunku wybuchu i syren policyjnych. Przystaje obok urzędującego pod płócienną markizą sprzedawcy wody. Sprzedawca przygląda mu się szeroko otwartymi oczami, więc domyśla się, że ma twarz i ubranie we krwi. - Co się stało, ja hader5? - pyta sprzedawca. - Atak terrorystyczny. Moje ręce - mówi, pokazując dłonie. Sprzedawca polewa je wodą i podaje mu ręcznik, którym pobieżnie wyciera ze krwi twarz i ręce. - Jesteś ranny, hader? Potrząsa głową i jeszcze raz się obmywa. - Alhamdulillah - mówi sprzedawca. - Chwała Bogu. Czy to Bractwo? - Nie wiadomo - odpowiada, wręczając sprzedawcy dwadzieścia funtów egipskich i zatrzymując ręcznik. - Szukran6, hader. Niech Allah będzie z tobą - mówi sprzedawca. - I z tobą - rzuca, odchodząc. Skręca za róg, w wąski zaułek i wchodzi do małego sklepu z odzieżą męską. Światło ze sklepiku pada na ulicę. Właściciel należy do Bractwa, więc czym prędzej wciąga go na zaplecze, zasuwając kotarę, żeby nie było widać ich z ulicy. Ściąga koszulę i buty. Właściciel przynosi mu galabiję i turban. - Jak poszło? - pyta właściciel. - Spal to - mówi, podając mu zakrwawiony ręcznik. - Czy to twoja krew? Potrząsa głową. - To dobrze - mówi właściciel i wrzuca zakrwawiony ręcznik do metalowego kubła. - Lotniska są zamknięte. Jak wydostaniesz się z miasta? Rzuca rozmówcy powłóczyste spojrzenie. - Czy ja mówiłem, że wyjeżdżam z miasta? - Nie, oczywiście, że nie - zaczyna się plątać właściciel. - Lo tisma. Pozwoli pan, że mu pomogę. - Robi krok do przodu, żeby wygładzić fałdy galabii. Łagodnym, nieomal pieszczotliwym gestem chwyta właściciela prawą ręką za potylicę i przygina mu głowę w dół, lewą rękę wsuwa mu pod brodę i oplata wokół szyi. Łapie się za

nadgarstek lewej ręki, prawą dłonią stosując tak zwane duszenie gilotynowe, które odcina dopływ krwi do mózgu przez tętnicę szyjną. Ciągnąc prawą ręką za lewy nadgarstek, zaciska chwyt coraz mocniej, nie bacząc na to, że właściciel sklepu miota się i okłada go pięściami, próbując się wyrwać. Po chwili właściciel sklepu traci przytomność. Dusi go jednak, dopóki nie ma całkowitej pewności, że tamten wyzionął ducha. Kiedy go puszcza, ciało osuwa się na ziemię. Przechodzi nad zwłokami, żeby przed lustrem włożyć turban. Na czole ma smugi brudu, ale nie zmywa ich, by wyglądać jak typowy tragarz uliczny lub sprzedawca farszy. Rolexa chowa do kieszeni. Z kasetki z papierosami, którą każdy sprzedawca w Egipcie trzyma dla swoich klientów pod ladą, wyjmuje zapalniczkę. Polewa benzyną zakrwawiony ręcznik, a następnie podpala go. Z metalowego kubła zaczyna wydobywać się gryzący swąd tlącej się mokrej tkaniny. Wychodzi na próg i rozgląda się. Na ciemnym niebie dogasają ostatnie zorze. W wilgotnym powietrzu latarnie w sklepieniu bram suku spowija mglista otoczka. Ubrany w galabiję nie rzucał się w oczy, więc po wyjściu ze sklepu wmieszał się w tłum miejscowych i turystów. Przystanął przy kramie z warzywami, wybrał cebulę, rzucił sprzedawcy pięćdziesięciopiastrową monetę i ruszył dalej, zatapiając zęby w cebuli. Zapach powinien działać odstraszająco na pasażerów metra. Zjadał szybko cebulę, łzawiły mu oczy. Słysząc ruch za plecami, odsunął się na bok. Trzej policjanci z odbezpieczonymi miotaczami biegli w jego kierunku. Z dudniącym sercem patrzył, jak go wymijali. Zgodnie z planem był dla nich prawie przezroczysty - pospolity arzuija, pracujący za dniówkę, który woli nie narażać się władzom. Szedł bez pośpiechu, choć wiedział, że powinien szybko dotrzeć do metra, które lada chwila mogą zamknąć. Kiedy mijał dwie Egipcjanki w zachodnich strojach i chustach na głowie, jedna z pań wstrzymała z niechęcią oddech. „No i dobrze” - ucieszył się, przechodząc przez jezdnię i włączając się w tłum zmierzający w stronę stacji metra; widziała w nim wyłącznie śmierdzącego arzuiję. Zbliżał się teraz do niebezpiecznej strefy w wąskim gardle. Zapalono reflektory, oświetlając wejście do metra jak plan filmowy. Trzy wozy policyjne oddziałów prewencyjnych zablokowały ulicę, a dziesiątki rozstawionych w półkole policjantów w hełmach z osłonami skanowały tłumy przeciskające się obok stoliczków sprzedawców farszy, którzy darli się na głos: „Zapraszam do mnie! Świeży sok! Warto podejść, to nic nie kosztuje!”. Jeśli go mieli złapać, to tu albo później, kiedy będzie opuszczał Egipt. Nie miał złudzeń, jak potraktuje go Mukhabarat, jeśli go dorwą. Dlatego właśnie musiał zabić właściciela sklepu, uznawszy, że jest zbyt wścibski, a w dodatku prawdopodobnie będzie

sypał, gdy wezmą go do celi tortur. Zbliżając się do schodów metra, poczuł na sobie wzrok młodego policjanta, ale mężczyzna zaraz zainteresował się ładną młodą dziewczyną w różowej chuście na głowie, którą bezkarnie obmacywał przyciśnięty do niej na sunących w dół schodach urzędnik. Młody policjant trącił z rozbawieniem kolegę, żeby zwrócić jego uwagę na dziewczynę, która próbowała zgubić prześladowcę w tłumie. Była godzina szczytu i peron był zapchany po brzegi. Dziewczyna parła ku środkowi, gdzie zatrzymywały się wagony przeznaczone tylko dla kobiet. Za jego plecami dwóch mężczyzn rozmawiało o ataku na kawiarnię. Przebiegł go dreszcz radości, gdy usłyszał, że przypisują winę Izraelowi. - Po nich można spodziewać się wszystkiego. Zabijają wszystkich, jak leci - mówił pierwszy. - Kobiety, dzieci - bez różnicy. - Nie tylko Izraelici są tacy, ale wszyscy Żydzi. Czytałeś Protokoły Mędrców Syjonu? To mi otworzyło oczy. Wszystko jest czarno na białym - odparł konspiracyjnym szeptem drugi. Ich głosy utonęły w gwiździe nadjeżdżającego pociągu. Gdy pociąg stanął, tłum zakotłował się, a kiedy drzwi się otworzyły, rzeka wysiadających zderzyła się z wsiadającymi. Wcisnął się z trudem do środka i zaczął studiować mapę. Osiem przystanków dzieliło go od Szobry, robotniczej dzielnicy, gdzie przed tygodniem wynajął mieszkanie. Rozejrzał się, ale nie zauważył nikogo, kto by się mu przyglądał. Raz czy drugi jakiś urzędnik pociągnął nosem, próbując usunąć się ze strefy jego zapachu, który górował nad odorem potu i papierosów, królującym w wagonach kairskiego metra. Na następnym przystanku policjanci z oddziałów prewencyjnych stali rozstawieni w równych odstępach. Stężał, gdy do wagonu wsiadł policjant, żądając przedstawienia dowodów osobistych, które w Egipcie każdy nosił przy sobie, bo były one warunkiem dokonania zakupu w każdym państwowym supermarkecie. Policjant oglądał po kolei dowód każdego z pasażerów, a potem twarz i dłonie. Kiedy policjant zbliżył się do niego, sięgnął pod galabiją do kieszeni spodni, ocierając się dłonią o rewolwer Dublera. Wsunął palce do portfela, wyciągając lewy dowód, który skołowało mu Bractwo. Wciąż wyglądał na zbyt czysty, jak na dowód biednego arzuiji wracającego po robocie do domu i niepokoił się, że może go to wydać. Natychmiast po otrzymaniu dowodu próbował go pobrudzić i podrapać, ale wciąż wyglądał za porządnie. Kiedy funkcjonariusza dzieliło od niego już tylko kilkoro pasażerów, ścisnął fałszywy dowód w lewej dłoni, prawą zaciskając na broni Dublera. Gdy pociąg zahamował nagle na stacji

Road El­-Farag, policjant złapał się za słupek, żeby nie upaść, po czym omiótł podejrzliwym spojrzeniem resztę pasażerów. Wtedy drzwi się otworzyły i policjant niespodziewanie wysiadł. Nie spuszczał z gliny oczu, gdy fala nowych pasażerów wlewała się do wagonu. Kiedy drzwi zamknęły się wreszcie, zorientował się, że wstrzymywał oddech. Dojechawszy na miejsce, wysiadł i wyszedł po schodach na górę. Zapadła noc. Lampy naftowe oświetlały stoliki i kosze sprzedawców farszy, skupionych wokół wyjścia z metra. Nagle dopadł go głód. Kupił szoarmę baranią z rożna, serwowaną w chlebie aisz. Jedząc, znów stężał, gdy obok przejechał wojskowy jeep i wypełniona żołnierzami ciężarówka. To był raczej niespotykany widok w tej okolicy. - Słyszałeś o bombie? - spytał sprzedawcę szoarmy. - Allahu akbar.. Rząd na pewno wytropi tych morderców - odparł mężczyzna. - Inszallah. Tak nam dopomóż Bóg. Mijał teraz bloki mieszkalne ze spłowiałym, spękanym tynkiem i suszącym się w oknach praniem. Przeszedł obok zaśmieconego parkingu, gdzie chłopcy w obdartych ubraniach grali w nogę przy świetle jedynej latarni w okolicy. Czy mu się wydawało, czy też ulica wyglądała na bardziej wyludnioną niż zwykle? Zanim dotarł do swojego bloku, rozejrzał się ostrożnie. Nie zauważył żadnych nieoznakowanych samochodów lub ciężarówek, w których by ktoś siedział. Nikt nie wałęsał się wokół pobliskich budynków. Żadnych przyczajonych sylwetek na dachach, ani robót ulicznych po godzinach. Z okien migotały ekrany telewizorów. Doszedł do swojego bloku i zaczął wspinać się po schodach. Cuchnęło nędzą, fasolą ful i papierosami. Otworzył drzwi do siebie i zgiął się wpół jak snajper, gotów wypalić z pistoletu Dublera, ale mieszkanie było puste, a jedynym źródłem światła były uliczne latarnie. Przeszedł przez pokój i włączył mały telewizorek. Spiker, barczysty mężczyzna o spokojnym, poważnym głosie, oznajmił, że lista podejrzanych o dokonanie zamachu została już zamknięta. Na ekranie pokazała się fotografia generała Budawiego. Jak donosił zdyszany reporter sprzed pałacu prezydenckiego w Heliopolis, poza generałem Budawim, powszechnie cenionym za swój patriotyzm i heroizm, i jego adiutantem, nikt nie zginął. Pasażerowie linii lotniczych chwilowo musieli liczyć się z opóźnieniami spowodowanymi zaostrzeniem środków bezpieczeństwa wskutek ataku. Program wrócił do popularnej egipskiej opery mydlanej. Do głównej bohaterki niedwuznacznie dobierał się jej lekarz, gdy mąż bawił w interesach poza miastem, w towarzystwie seksownej asystentki. Na następnym kanale spikerka w chuście na głowie oświadczyła, że władze poszukują cudzoziemca podejrzanego o zamach bombowy w Chan

al­-Chalili. Przedstawiła go jako wysokiego blondyna. Wyłączył odbiornik. Jak zwykle podawali zaniżoną liczbę ofiar i wymieniali tych samych podejrzanych, co zawsze. Rzecznik Budawiego pewnie dwoił się i troił pod potężną presją ze strony polityków, by pozbierać elementy tej łamigłówki. Jego opis odpowiadał szablonowym wyobrażeniom o cudzoziemcu.

Co więcej,

nie

przekazano

mediom

żadnej

fotografii.

Budawi

prawdopodobnie planował aresztować go w kawiarni, a dopiero potem zawracać sobie głowę fotografiami. Wygląda na to, że nie mają nic poza próbką jego głosu. Było jasne, że przeczesują lotniska w poszukiwaniu odpowiadającego rysopisowi cudzoziemca, udającego się w kierunku północnym. Tak obstawiał i na to był przygotowany. Co nie znaczyło oczywiście, że będzie łatwo. Będą mieć przecież na oku wszystkie przejścia graniczne. Odetchnął głębiej i wytarł czoło rękawem galabii. Dalej się pocił. Za ścianą nastoletni syn sąsiada puszczał egipski hip­-hop. Muzyka niosła się po domu i pustej ulicy, gdy tymczasem on próbował sfatygować jeszcze bardziej dowód osobisty oraz czyścił rewolwer i skalpel. Wziął długi prysznic, stojąc w strugach chłodnej, zabarwionej rdzą wody, a przed zaśnięciem przykleił skalpel do podeszwy stopy. Wyszedł z mieszkania tuż przed świtem, gdy na niebie nad Nilem pojawiły się pierwsze złote pasemka. Wsiadł do autobusu linii East Delta z dworca autobusowego Eltorgan do Hurghady, portu nad Morzem Czerwonym, oddalonego na południe o ponad czterysta kilometrów. Na chwilę przed tym, nim wsiadł do autobusu, kupił żywą kurę na bazarze pod gołym niebem. W autobusie panowała wściekła duchota. Zajrzał pasażerowi przez ramię do jego „Al­-Ahram”. Nagłówki wspominały jedynie, że oficjalne śledztwo w sprawie podłożenia bomby posuwa się do przodu. Na posterunku wojskowym, dziesięć kilometrów przed Hurghadą do autobusu wsiadło dwóch żołnierzy, którzy sprawdzili wszystkim dowody. Szukali cudzoziemca; z bijącym sercem wmawiał sobie, że wygląda na egipskiego przedstawiciela klasy robotniczej. Sfatygowany dowód i kura poskutkowały: nie wzbudził ich większego zainteresowania. Kiedy spytali go, dokąd jedzie, powiedział, że do kuzyna w Hurghadzie i że ma nadzieję podłapać jakąś robotę w hotelu. Żołnierz wzruszył ramionami i zajął się następnym pasażerem. W kantynie portowej w Hurghadzie przehandlował kurę za lunch i załapał się na prom do Szarm el­-Szejk, kurortu na południowym cyplu półwyspu Synaj. Dopłynąwszy na miejsce, udał się do publicznej toalety, gdzie zamienił galabiję i turban na koszulkę z napisem: „Rock for Africa”, szorty i ciemne okulary, które wyglądały stosownie w zestawieniu z bikini plażowiczek przesiadujących w kawiarniach w rodzaju Starbucks czy

Four Seasons. Na plaży w Zatoce Naama przyłączył się do duńskiej pary podróżującej z plecakami. Poszli się napić do Camela, baru położonego na dachu, gdzie dołączyła do nich wystrzałowa szwedzka blondyna. Przedstawiła się jako modelka prezentująca bieliznę na pokazach dla nurków głębinowych i ”przystojnych Arabów”. Muskając go palcami po ręce, zaproponowała, by obejrzał zachód słońca z jej pokoju, skąd widok miał być wyjątkowo urokliwy. Zostawił ją rano, kiedy jeszcze smacznie spała, a sam przeprawił się promem do Akaby w Jordanii. Patrol graniczny przeprowadził kontrolę promu przed wypłynięciem z Szarm el­-Szejk, ale wystarczyło jedno spojrzenie na jego plecak, opaloną twarz i niemiecki paszport, by go puścili bez przeszkód. Po południu sączył już „Krwawą Mary” w pierwszej klasie na pokładzie samolotu Lufthansy, na trasie Amman - Frankfurt, zostawiając za sobą pościg o bezprecedensowym zasięgu w dziejach świata, który omal nie wykończył CIA, zmuszając

do

podejmowania

dramatycznych

decyzji

życiowych

zaangażowanych - w tym amerykańskiego agenta o kryptonimie Skorpion.

wszystkich

rozdział drugi

Karaczi, Pakistan

Stalowy kontener, podwieszony do ramienia jadącego po suwnicy dźwigu, który niósł go płynnie w stronę rzędu składowanych warstwami kontenerów, zataczał łuk w powietrzu. W doku dwaj robotnicy portowi palili spokojnie papierosy w cieniu, nie zwracając uwagi na przesuwający się nad ich głową ciężar. Wiedzieli, że standardowy dwudziestostopowy kontener waży w porywach piętnaście ton, a wielki dźwig potrafi unieść trzy­-, czterokrotnie większy ciężar. Dźwig precyzyjnie opuścił kontener, dodając go do najwyższej warstwy jak kolejny klocek lego i zawrócił po kolejny ładunek. W cieniu żurawia manewrom dźwigu przyglądał się mężczyzna ubrany podobnie jak robotnicy, w pomarańczowy kombinezon i kask. Nad prawym okiem miał bliznę, a jego szare oczy, niecodzienne w tej części świata, skupiały się nie na kontenerach, lecz na rozładowywanym statku. Statek, Bunga Seratai 6, średniej wielkości kontenerowiec, pływający pod flagą Malezji, był w drodze do Port Klang, na południe od Kuala Lumpur. Bunga Seratai 6, który wpłynął do portu przed dwiema godzinami, miał odpłynąć przed północą, po wyładowaniu trzystu siedemdziesięciu kontenerów i wzięciu na pokład kolejnych dwustu. Jednak to nie kontenerowiec zaprzątał myśli Skorpiona, ani fakt, że czekał ponad godzinę i nikt się nie pojawił. Chodziło o oprawę ich rendez­-vous, która miała wszystkie wady improwizacji. Kontakt powinien odbywać się w specjalnej kryjówce, w rodzaju tej w rejonie Korangi. Tymczasem musiał w ostatniej chwili podjąć z punktu kontaktowego w aptece na 13. ulicy identyfikator robotnika portowego ze Wschodniego Doku. Były tylko dwie możliwości: albo była to pułapka, co znaczyło, że siatka w Pakistanie jest spalona, a on sam może nie pożyć już długo. Albo, co gorsza, sprawy wymknęły się spod kontroli i ci z Langley improwizują, co nie jest ich specjalnością. Tak czy owak, kontenerowiec był

potencjalną czerwoną strefą. Podobnie zresztą jak w dużej mierze samo Karaczi. Miasto, jedna z większych metropolii na świecie i jeden z największych portów południowej Azji, stało się mekką terrorystów. Poruszali się oni bez trudu pośród milionów Pasztunów i talibów, uciekających

przed

plemiennymi

konfliktami

z północno­-zachodniego

Pakistanu

i z Afganistanu. Był straszny upał, słońce lśniło na wodach zatoki, więc krzywił się, bo go raziło. Popijając z puszki pomarańczową gazowaną pakolę, która na przekór nazwie była zielona jak ufoludek, po raz kolejny skanował statek, dok i drogi dojścia do trapu. Wszystko toczyło się zwykłym trybem. Połyskujący w rozpalonym słońcu dźwig suwnicowy przenosił następny kontener ze statku na nabrzeże. Dwóch robotników portowych szło w stronę wózków widłowych, poza nimi w polu widzenia nie było nikogo, z wyjątkiem pracownika statku, który stał na pokładzie, w pobliżu wejścia na trap, opierając o burtę czytnik kodów. Żaden obcy nie kręcił się po terenie i nikt nie zachowywał się podejrzanie. Skorpion zgniótł puszkę w ręku i wrzucił do kosza na śmiecie. Przeszedł przez dok, wspiął się po trapie i przystanął na górze, by pokazać swoją plakietkę identyfikacyjną, którą pobrał rano. Członek załogi, młody Malezyjczyk, porównał jego twarz z fotografią, zeskanował kod kreskowy identyfikatora i wpuścił go na pokład. Skorpion otworzył ciężkie zewnętrzne drzwi, zamknął je za sobą i zamiast zejść na dół do ładowni, jak przystało na robotnika portowego, ruszył schodami na górę, w stronę pokładu mieszkalnego. Przestudiował rozkład statku na mapie obok wejścia na korytarz, gdzie mieściły się kajuty, po czym wszedł na wyższy poziom, na pokład dla oficerów i pasażerów statku. Doszedłszy do końca korytarza, zastukał dwukrotnie do kabiny mieszczącej się od strony nabrzeża i wszedł do środka. Bob Harris przyjął go w pozycji bojowej, celując mu w pierś trzymanym oburącz standardowym wyposażeniem jednostek Navy SEALs - SIG Sauerem kaliber 9 milimetrów. Wyjątkowo miał na sobie szorty i podkoszulek, a nie, jak zwykle, garnitur. - Odłóż to, bo zrobisz sobie krzywdę. - Masz rację. Nie miałem tego w ręku od czasu szkolenia CST. - Harris odłożył broń na stolik w ciasnej kajucie. Skorpion, zamiast usiąść, zaczął sprawdzać ściany i szafki w celu wykrycia potencjalnego podsłuchu. - Są czyste. Kazałem dubajskiej Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego sprawdzić je dwukrotnie - przed i po wejściu wczoraj wieczorem na pokład.

Skorpion, nie zwracając na niego uwagi, nadal przeszukiwał kajutę, wodząc palcami wzdłuż ram okien i pod parapetami. Harris przyglądał mu się przez chwilę, potem otworzył niewielką lodówkę pod telewizorem, zdjął kapsle z dwóch beck’sów i pchnął jedną butelkę w stronę Skorpiona. Włączył odtwarzacz MP3, zagłuszając ewentualny podsłuch Bruce’em Springsteenem. Mężczyźni siedzieli teraz twarzą w twarz w ciasnej kajucie, stykając się prawie kolanami, nachyleni do siebie tak blisko, by móc porozumiewać się szeptem. Harris podniósł butelkę do ust i pociągnął łyk piwa. „Powiela szpiegowskie klisze” - pomyślał Skorpion. Harris był zastępcą dyrektora generalnego NCS, Narodowych Tajnych Służb CIA, i od lat nie działał już w terenie. Fakt, że przeleciał pół świata, żeby odbyć improwizowane RDV poza specjalnie zabezpieczoną kryjówką CIA, a teraz próbował zachowywać się jak oficer operacji specjalnych, świadczyło o tym, że musiało rozpętać się piekło. - Słyszałeś o zamordowaniu Budawiego w Kairze? - Coś mówili w pakistańskiej telewizji. A co? - Budawi był bodaj najpilniej strzeżonym obywatelem w Egipcie, o ile nie pod słońcem. Jego śmierć postawiła w stan gotowości wszystkie rządy świata. Egipcjanie zamknęli kraj tak, że mysz się tam nie przemknie. Wyciskają, co się da, z każdego informatora, jakiego do tej pory mieli lub będą wkrótce mieli, sadząc z tempa, w jakim się to rozkręca. - I co? - I nic. Nada. Riens. Nie wiedzą nic. My też nic nie wiemy. MI­-6, BND, Izrael... Wzruszył ramionami. - Żadnym służbom wywiadowczym na całym świecie nie udało się nic z nikogo wycisnąć. - Albo tak tylko mówią - powiedział ostrożnie Skorpion. Ostatnim razem, gdy pracował z Harrisem, rozpracowywali planowany zamach stanu w Arabii Saudyjskiej i choć łączyło ich niejedno, zaufania nie było w tym pakiecie. Mówiono w Langley, że Harris powiedział prawdę tylko raz w życiu, kiedy sądził, że nikt mu nie uwierzy... - Czemu tutaj? Sądzicie, że morderca ukrywa się w Pakistanie? - Posłuchaj - powiedział Harris, dotykając ikony na ekranie komórki, po czym podał Skorpionowi podłączone do telefonu słuchawki. - Drugi głos należy do generała Budawiego. - Pokazówkę. Właściwie - szereg pokazówek. Coś, co zapada w pamięć. - Mężczyzna mówił w fusha, klasycznej arabszczyźnie, wolnej od lokalnych naleciałości egipskich czy

irackich. Pluskwa musiała być dość daleko, rejestrując hałas na zapleczu, niewyraźne rozmowy w kawiarni i dźwięki ulicy, na której doszło do ataku. - Gdzie? - pyta drugi głos, głos Budawiego. - Lo samat.Nie omówiliśmy jeszcze warunków - mówi cicho mężczyzna bezbarwnym tonem. Wie, że jest nagrywany, domyślił się Skorpion, słuchając dalej mordercy. - Amerykanie i ich sprzymierzeńcy będą panu zobowiązani... - Nagranie urywa się. - Są jakieś zdjęcia? Harris pokręcił głową. - To był warunek RDV. Najpierw chcieli usłyszeć, co ma do powiedzenia. - Naprawdę? Ani jednego? Po raz pierwszy w historii Egiptu Mabahit dotrzymał słowa? Harris uśmiechał się krzywo. - Jest niewyraźne zdjęcie odzyskane przez Mukhabarat ze zniszczonej karty pamięci z komórki. Sam telefon został rozerwany w czasie wybuchu. Na fotografii widać kawałek rękawa. Nie wiem, czy to w czymkolwiek pomoże, ale miał na sobie białą koszulę. - Więc w czym problem? Trzeba po prostu objechać świat dokoła w poszukiwaniu faceta w białej koszuli. - Znał Harrisa nie od dziś i wiedział, że tamten nie fatygował się tylko dlatego, że odpowiada mu towarzystwo Skorpiona. - O co ci chodzi, Bob? Z Georgetown tutaj jest niezły szmat drogi. Harris skinął na niego, żeby zbliżył się tak, że prawie zetknęli się głowami. - Uważamy, że poprzez zabójstwo Budawiego chcieli coś dać do zrozumienia. Nie tylko to, że mogą zdmuchnąć, kogo tylko zechcą. Naszym zdaniem groźba jest realna. To coś poważnego. Powiedział: „pokazówka”. To dziwne sformułowanie. Wiedział, że jest na podsłuchu, a mimo to powtórzył je dwukrotnie. - Jaką skalę miał na myśli? - Nie wiemy. Mogło to być wszystko. Od samolotów, po budynki. Morderstwa. Porwania. Bomby. Zatrucie zbiorników wodnych. Zabicie wszystkich dzieci w szkole podstawowej, jak w Rosji. Nie wiemy nic! Nie wiemy, kto. Nie wiemy, gdzie, kiedy i jak. Wiemy tylko, że może to być dezinformacja. Nawiasem mówiąc, uważamy, że raczej nie jest. - Co za „my”? Ta sama banda geniuszów, którzy „wytropili”, że Saadam pracuje nad bronią nuklearną, bo kupił uran w Afryce? - Rabinowich z DIA. Kazał ci to powiedzieć - oświadczył Harris. Dave Rabinowich był światowej klasy matematykiem z MIT, absolwentem Juilliardu w klasie skrzypiec, który zrezygnował z kariery koncertowej, by zostać oficjalnie uznanym za

najlepszego analityka wywiadu CIA. Mówiono, że kiedy się nudzi, gra w myślach w szachy, jednocześnie wyznaczając w pamięci liczby pierwsze. Skorpion widział go raz w takiej akcji, podczas lunchu w Clyde’s, w Georgetown. Rabinowich należał też do niepokornych, którzy nigdy nie ulegają odgórnym naciskom ani presji większości. Jego raporty były precyzyjne, metodyczne, poprzedzone wszechstronną analizą i zwykle, o ile nie zawsze, nieomylne. Fakt, że Dave przesyłał mu wiadomość osobiście, wskazywał na to, że groźba jest realna. Teraz rozumiał, dlaczego Harris przeleciał pół świata, żeby się z nim zobaczyć, chociaż przecież tę samą wiadomość mógł mu przekazać oficer operacyjny. To nie była robota dla CIA. Zlecenie pochodziło z wyższego szczebla. Co najmniej od dyrektora Wywiadu Narodowego, który miał pod sobą wszystkie agencje wywiadowcze USA. - Wspomniał o ”Amerykanach i ich sprzymierzeńcach” - zauważył Harris. - To stawia nas na linii ognia, w dodatku nie mamy żadnych wskazówek poza tym, że ich posłaniec dowiódł swoich umiejętności i raczej od dawna nie ma go już w Egipcie, a my nie wiemy, ani kim jest, ani kogo reprezentuje, czy choćby jak się wydostał z Egiptu. - Wiele jednoczesnych ataków. Myślisz, że to Al­-Kaida? Harris pokręcił głową. We włosach pojawiły mu się już pierwsze siwe nitki, ale w tej chwili wyglądał, jakby nadal był tamtym, jasnowłosym absolwentem. „Jest jak bardziej wyrafinowany Brad Pitt” - orzekła kiedyś pewna analityczka, patrząc rozmarzonym wzrokiem na stare zdjęcie. „Tak, z odruchami społecznymi Hannibala Lectera” - uzupełnił jej kolega. - Tak też uważa NSC - odparł Harris. - Również Departament Bezpieczeństwa Krajowego i DCI. - Znów skinął na Skorpiona, żeby się przysunął. - Rabinowich podejrzewa Hezbollah. - Hezbollah i Bractwo Muzułmańskie? Nie wkładałbym ich do jednego garnka. - Taka jest obiegowa opinia - wyjaśnił Harris dobrotliwie, jakby był świętym Franciszkiem a nie wściekłym karierowiczem z CIA. - Ale Rabinowich jest odmiennego zdania. Dlaczego? - Z dwóch powodów: Po pierwsze w komputerze Budawiego spotkanie w kawiarni było zapisane jako: „Palestyńczyk”. Po prostu: „Palestyńczyk”. Ani słowa więcej w aktach Mabahitu. Jeśli Budawi wiedział cokolwiek więcej, zabrał swoją wiedzę do grobu. Poza tym drobne tropy w sieci. Coś tam przechwycił COMINT z NSA, coś, gdzieś, MASINT z DIA, Biuro Obrony Narodowej ma jakieś pogłoski od informatora z podziemia, który uchodzi za średnio wiarygodnego. Żadnych tropów. Żadnych konkretów. Nic, co mógłbyś przyszpilić, czy choćby oszacować prawdopodobieństwo. Brak nam tego, co Rabinowich nazywa „podteksturą”. Twierdzi, że to on wymyślił to słowo. Wystąpił nawet o prawa autorskie do

niego. - Czemu więc miało służyć zabójstwo Budawiego? - Może było gestem Hezbollahu w kierunku Bractwa? - Harris wzruszył ramionami. - Miska fig dla przypieczętowania paktu? - Lub, jak mówiłeś, mógł to być sygnał. - Ale do kogo skierowany? Do Egiptu, Izraela, do nas? - Do arabskich reżimów. Informacja, że w grze pojawił się nowy pionek. - Ciekawe, Rabinowich mówi to samo. - Zdawało m się, że nie lubisz Rabinowicha? Harris skrzywił się. - Nie lubię. Nie gra w zespole. Ty zresztą też. - Zgadza się. - Pora wyłożyć karty na stół. - Czego chcesz, Bob? - Jesteś inteligentnym chłopcem, więc sam mi to powiedz. - Harris odchylił się do tyłu, zakładając rękę na rękę. - Rabinowich ma rację. A skoro ma, to twoja kolej nadstawić tyłek, co mnie ani trochę nie rusza. W każdym razie po Arabii Saudyjskiej. - Tyle tylko, że to nie o nas chodzi - zauważył Harris. Przez chwilę milczeli obaj. Skorpion łyknął piwa i odstawił butelkę. - Czy Rabinowich wierzy, że to był Palestyńczyk? A Hamas? - Nie wiemy. Uważa się, że raczej nie. Zapewne jest to jakiś kryptonim, który ma nas wpuścić w maliny. Prawda jest taka, że nie mamy nic, poza jego głosem. I tyle. - I to martwi cię w tym wszystkim najbardziej? - Umilkł. Gdzieś z głębi statku dobiegł łoskot stali uderzającej o stal - kontener musiał uderzyć w klapę ładowni. Zabrzmiało to jak groźny omen. Coś było nie tak. Szczęście nie opuszczało go przez wiele lat, ale wszystko kiedyś się kończy. Jakiś głos mówił mu, żeby w to nie iść. Patrzył, jak Harris sączy piwo, udając, że są kolegami, a nie facetami, którzy szczerze się nie znoszą. Harris nie odbył tej podróży z własnej woli. Przyleciał, bo nie miał wyboru. Odetchnął głębiej. - Co to za misja? - spytał. - Operacja Specjalnego Dostępu Kryzysowego. Koordynujemy działania z NSA, Specjalnym Dostępem Kryzysowym, DIA, FBI, służbami rządowymi i wszystkimi możliwymi służbami wywiadowczymi na świecie, w tym z takimi, których kongres zabrania nam wymieniać. Osobiście dowodzę operacją. Foley koordynuje ją z ramienia Langley. Anderson - FBI. Generał Massey ze strony Agencji Wywiadu Obronnego. Środki

bezpieczeństwa ulegną zaostrzeniu we wszystkich większych miastach USA i w każdej stolicy świata. Ruszył już pościg na skalę, jakiej świat nie widział. Każda agencja i wydział Departamentu Obrony Narodowej pracuje na okrągło, przez całą dobę, analizując napływające dane. - I to wszystko z powodu Budawiego? Nie ściemniaj. Co przede mną ukrywasz? - Nic - odparł Harris, studiując uważnie swoje paznokcie. Gdyby osobnik tak wykrętny jak Harris mógł przejawiać jakiekolwiek prawdziwe uczucia, Skorpion obstawiałby, że jest nieźle spietrany. - Nie jestem dziewicą, Bob. Nie potrzebuję gry wstępnej. O co biega? Harris pokręcił głową. - Muszę wiedzieć. - Skorpion wiedział, że dyrektor wydziału ma prawo do nieudzielania informacji, aby „niepotrzebnie nie obciążać” agenta wywiadu. Miał wiedzieć tylko to, co jest mu absolutnie niezbędne. Niestety, miał najgorsze przeczucia. Przez okno kajuty patrzył na błękit Morza Arabskiego rozpościerającego się za falochronem. Bruce Springsteen zaczął już tańczyć w ciemnościach. Zaległo milczenie. - Wytoczyliście przecież ciężką artylerię. W czym tkwi problem? - Skorpion przerwał w końcu ciszę. - Nie uda się nam. Mam złe przeczucia odnośnie do tego Palestyńczyka. Jest dobry. Za dobry, a w dodatku absolutnie bezwzględny. Cokolwiek wymyślimy, zawsze znajdzie jakiś sposób. Tu właśnie jest pole dla ciebie. Chcę, żebyś działał sam, na własną rękę, zupełnie niezależnie od wszystkiego i wszystkich w Agencji. Będziesz miał na każde zawołanie nieograniczony dostęp do danych. Możesz szastać pieniędzmi. Jeśli chcesz, mogę ci dać prywatny numer do Przewodniczącego Kolegium Połączonych Szefów Sztabów. Możesz wzywać do pomocy pieprzonych marines. Masz tylko jedno zadanie. Powstrzymać Palestyńczyka, tak jak potrafisz. Nikt nie będzie cię o nic pytał. - To będzie śmierdząca robota. Zdajesz sobie z tego sprawę. - Wszystkie środki są dozwolone. Czekał. Wziął do ręki butelkę beck’sa, ale nie pił. Jedynym dźwiękiem, oprócz Springsteena, były odgłosy maszyn portowych. Ktoś w doku krzyknął coś w urdu. Skorpion był wolnym strzelcem, więc prędzej czy później zawsze pojawiała się kwestia wynagrodzenia. W końcu Harris podjął ten temat. - Podwójna standardowa pensja plus potrójna premia, gdy Palestyńczyk zostanie... zawahał się -...unieszkodliwiony. Pierwszą połowę będziesz miał w ciągu godziny na luksemburskim koncie.

„Chryste, muszą nieźle robić w portki. Harris nawet okiem nie mrugnął na taką kupę szmalu. Co tu, u diabła, jest grane?”. - Hezbollah to Liban. Nie ufam oddziałowi w Bejrucie - powiedział, odstawiając butelkę. - Rabinowich jest tego samego zdania. Nie kontaktuj się z nimi. Rób to tak, jak ci się podoba. Czeka na ciebie plecak z furą paszportów, kart kredytowych, kasą, kontaktami, bronią - czyli standard. Do podjęcia na 13. ulicy. Następnie Harris podał mu nazwę sieci, przez którą będą się kontaktować, hasło awaryjne i hasło dodatkowe, które Koenig, dawny mistrz Skorpiona, zwykł nazywać przyciskiem katapultującym pilota. - Coś jeszcze? - spytał. Skorpion podniósł się z miejsca. - Muszę złapać samolot - Masz dwa tygodnie. Góra - rzucił Harris.

rozdział trzeci

Bejrut, Liban

Fuad siedział przy oknie w wewnętrznej części Café de Paris nad café au lait, udając, że czyta numer „Spécial” z seksownie wydekoltowaną libańską aktorką na okładce. To był sygnał dla Skorpiona, że jest czysto. Gdyby w kawiarni siedział ktoś z opozycji, ktokolwiek z dwunastu różnych frakcji libańskich zwalczających jego ugrupowanie, Brygada 14 Marca, zamknięte pismo leżałoby na stoliku. Skorpion usiadł naprzeciwko Fuada, rozglądając się dookoła. Kawiarnia na rue Hamra, z pomarańczową markizą i kolorowymi krzesłami, była swoistą instytucją, a większość klienteli, jak zauważył, była w podeszłym wieku. Siwi mężczyźni, którzy nigdy nie rozstali się z marynarką, i eleganckie panie w ”pewnym wieku”, wciąż z doskonałą figurą. Wyglądali, jakby spotykali się od lat dziewięćdziesiątych, kiedy kawiarnia była ulubionym miejscem spotkań polityków, dziennikarzy i szpiegów. - Salam alejkum - powiedział Fuad, potrząsając niezdarnie dłonią Skorpiona, a przy okazji przekazując mu płaski pendrive. - Wa alejkum esalam. Jakoś tu spokojnie - stwierdził Skorpion. - Un café turc, s’il vous plaît 7- rzucił do kelnera. - Studenci wysiadują teraz w Starbucksie. Dawny Liban to przeszłość. - Fuad zapalił papierosa. Mówił z akcentem druzyjskim, z charakterystycznym gardłowym qâf8. - Zdjęcie jest na pendrivie - szepnął, nachylając się, by pokazać Skorpionowi fotografię mężczyzny w zachodnim stroju, z kraciastą arafatką wokół szyi, który stoi na balkonie w apartamentowcu i rozmawia przez komórkę. - Salim? - upewnił się Skorpion. - Tak, to on. - Skąd będę wiedział, że to on? Mężczyznę na balkonie sfotografowano

teleobiektywem. To może być każdy. - Mówi ci coś nazwa Szuejfat? - Wioska druzyjska, na wschód od lotniska. - W nocy przyszedł Hezbollah. Wzięli czterech chłopców. Jednym z nich był Badi, mój bratanek. Zanim go zabili, wyłupili mu oczy. To jest Salim - zapewnił Fuad, pukając palcem w komórkę. - Ilu będziesz potrzebować? - Przerwał, czekając, aż kelner poda Skorpionowi czarną jak smoła kawę i odejdzie. - To zależy. Czy on kiedykolwiek wychodzi? - Czasami. - Fuad rozejrzał się dokoła. - Ma kobietę w Aszrafijji. - Skąd wiesz? - Jest jedną z nas. - Skorpion uniósł brwi, ale milczał. - Jej matka była druzyjką wyjaśnił Fuad. - Ufa jej na tyle, że bywa u niej? - Powinieneś ją zobaczyć. Ciemnowłosa, ciemnooka... - Fuad próbował znaleźć odpowiednie słowo. Wykonał rękami gest, jakby miał dotknąć czegoś niezwykle wyrafinowanego i drogocennego. - Piękność. - Gdzie mieszka? - Na Barudi, koło Szari’ Abdel Wahab. Wiesz, gdzie to jest? - Koło stadionu piłki nożnej? To droga okolica. Skąd bierze na to pieniądze? Fuad poruszył się nerwowo. - Jest piosenkarką. Patriotką. - Jest z wami? Fuad przytaknął - Czy to dla niej też będzie koniec? - spytał. - Będziemy próbowali udawać, że też jest ofiarą. Może jej nie zabiją. - Na którym piętrze mieszka? - Na siódmym. Budynek ma dziewięć pięter. - Z iloma ludzmi przyjeżdża do niej? - Zwykle z siedmioma. Dwa SUV­-y. Czterech w jednym i trzech z nim, w drugim. Wszyscy noszą AK­-47. - Czy któryś z nich wchodzi z nim do mieszkania? Fuad pokręcił przecząco głową. - Zostawia dwóch na straży przed drzwiami, na klatce, reszta czeka na dole albo przed domem.

- Obejrzę to sobie, a potem zadzwonię do ciebie. Sądzę, że wystarczy nas dwóch i jeszcze dwóch w samochodzie, którzy zapewnią nam odwrót. Ale do ostatniej chwili nikt nie może wiedzieć, kim jest cel, po co i dokąd jadą. Zrozumiano? - Naturalnie. Tylko nas dwóch? - Im nas mniej, tym lepiej. - Widział, że Fuad jest zaniepokojony. - Wystarczy. Dyskrecja więcej znaczy od ilości broni. Fuad pochylił się i w palcach zdusił żarzący się koniec papierosa. - Zabijemy go? Skorpion milczał. - Musi zginąć - powiedział Fuad. - Jaka jest cena? - Sześćdziesiąt M­-16, dziesięć granatników M203 i dwa karabiny maszynowe M­-240B. Tysiąc dolarów amerykańskich dla każdego z twoich ludzi i dziesięć dla ciebie szepnął Skorpion, wstając z miejsca. - I włos nie może mu spaść z głowy. Musi zostać schwytany cały i zdrowy. W przeciwnym wypadku nie dostaniecie nic. Maaszu. Mafi Muszkila9. „Łże, mówiąc, że się na to zgadza - pomyślał Skorpion. - W swoim czasie będzie trzeba się tym zająć”. - Inszallah. Ma’a salaama10. - Na odchodnym lekko klepnął Fuada po ramieniu. - Allah isalmak, habibi11 - odparł Fuad, nie patrząc na niego. Na ulicy złapał taksówkę i teraz w towarzystwie dwu kobiet - jedna miała chustę na głowie - i studenta zmierzał w stronę korniszu12. Zatrzymał taksówkę na Ku’uait, przeszedł na drugą stronę ruchliwej ulicy i wskoczył do taksówki jadącej w drugą stronę, do miasta, sprawdzając, czy nikt nagle nie zawraca i nie rusza za nim. Wysiadł na Fakheddine, odczekał aż taksówka odjedzie, po czym wszedł do japońskiej restauracji i wyszedł tylnymi drzwiami. Stamtąd bocznymi uliczkami przeszedł parę przecznic dalej, do HIGH­-RISE, wieżowca na Omar Dauk, gdzie rano wynajął umeblowany pokój. Gdy do niego dotarł, natychmiast podszedł do okna, lustrując ulicę zza firanki, ale nie zobaczył nic niepokojącego. Ot, zwykły ruch uliczny. Ponad ulicą widział bok Hotelu Ramada, a za nim, aż po horyzont, rozpościerał się błękit Morza Śródziemnego. Podszedł do stołu, włączył laptopa i przerzucił obraz z pendrive’a Fuada do komputera, po czym otworzył go w Photoshopie. Mężczyzną na fotografii był Selim Kassim, wicesekretarz Nazrullahu i członek Al­-majdżlis Al­-Markazis, Centralnej Rady Hezbollahu. Skorpion był zainteresowany nie tyle jego twarzą, ile jego komórką. Powiększył zdjęcie tak, że piksele były nieomal widoczne, by ustalić, jakiego konkretnie modelu nokii używa Kassim. Posługując się kryptograficznym tokenem RSA, wmontowanym

w działającą kartę kredytową, zalogował się na stronie Amerykańskiego Stowarzyszenia Eksporterów Zbóż, której Harris używał jako przykrywki dla operacji. Kod, wygenerowany losowo przez komputer, w połączeniu z hasłem pozwolił mu zainicjować wirtualną sieć prywatną, ze specjalnym portem na stronie, posługującym się zaawansowanym protokołem DTLS, tym samym otwierając tunel sieciowy o wysokim poziomie zabezpieczeń, o wiele trudniejszy do zhakowania niż standardowy SSL wykorzystywany w tak zwanych bezpiecznych sieciach, stosowanych choćby w bankach. Po połączeniu wykonał wszystkie zaplanowane czynności. Dopiero potem rozpakował walizkę, metodycznie, jeden po drugim, sprawdzając swój sprzęt, w tym 9­-milimetrową berettę z tłumikiem. Od tej chwili nie miał zamiaru poruszać się więcej bez broni. Po wyjściu na zewnątrz złapał taksówkę do Aszrafijji. Zatrzymał się w biurze nieruchomości, gdzie gwizdnął kilka wizytówek agentowi próbującemu zainteresować go kondominium w dzielnicy Dar el Mreyseh. -

Pas

maintenant13 -

powiedział

agentowi,

używając

francuskiego

jako

uwiarygodnienia swojej spreparowanej tożsamości, po czym przejechał taksówką na Barudi, dwie przecznice od celu. Bacznie przyjrzał się ulicy i budynkowi, które właśnie minął, a potem obszedł teren dokoła. W holu wsunął portierowi do ręki jedną z wizytówek i trzydzieści

tysięcy

lirów.

Prosząc

o dyskrecję,

poinformował,

że

ma

klienta

zainteresowanego tą lokalizacją. Wjechał windą na samą górę, po czym zszedł po schodach na siódme piętro i obejrzał korytarz, planując, co i jak zrobi, kiedy tu wróci. Potem wyszedł na zewnątrz i zadzwonił do Fuada. Reszta dnia upłynęła mu na przesiadaniu się z taksówki do taksówki i dalszych przygotowaniach. Fuad zadzwonił następnego dnia o zachodzie słońca. Skorpion siedział w kawiarni przy nadmorskim korniszu, w pobliżu Gołębich Skał. Rząd palm szeleścił na wietrze. Smukła młoda dziewczyna w minispódniczce szła pod ramię z dziewczyną w czarnej chuście hidżab i obcisłych, markowych dżinsach. Obie się zaśmiewały. Morze nabrało koloru złotej czerwieni. Bejrut wydawał się najbardziej czarownym miastem na kuli ziemskiej. Kelner gawędził z barmanem o zbliżającym się meczu Pucharu Azji w piłce nożnej między Libanem a Jordanią, a na ekranie telewizora za barem egipska piosenkarka śpiewała rzewnie o miłości. „Jak dobrze znów słyszeć arabski” - pomyślał. Dawno nie miał kontaktu z tym językiem i tęsknił za nim - za jego melodyjnością i wyrazistością, które przypominały mu dzieciństwo na pustyni Arabii Saudyjskiej, które przerwała nagła śmierć ojca, inżyniera naftowego. Słysząc tę mowę, wracał do świata beduińskiego szejka Sajeda, który był mu bliższy niż rodzony ojciec, którego prawie nie znał.Przypominał też sobie cudowne chwile,

gdy jako chłopiec oglądał nocą rozgwieżdżone pustynne niebo. Pamiętał też koniec świata Beduinów, kiedy zaczęły się liczyć tylko pieniądze i nafta, a on jechał do Stanów studiować na Harvardzie. - Musisz dowiedzieć się, kim jesteś, mój dhimmi14 - pożegnał go szejk Sajed. Wspominał właśnie tamte chwile i to, jak przerwał studia, by walczyć w Afganistanie, a potem z Delta Force na Bliskim Wschodzie - bo czuł się w pewnym sensie, jakby wracał do domu - gdy zadzwoniła komórka. Słuchał przez chwilę rozmówcy. - D’accord15 - rzucił, zamykając telefon. Zarzucił plecak przez ramię i ruszył wzdłuż kornisza. Fale uderzały rytmicznie o brzeg, a on myślał w kółko o tym, co usłyszał. Szczęście im sprzyjało. Informator pracujący w garażu w południowym Bejrucie zauważył, jak odprowadzano samochód Kassima, i zadzwonił do Fuada. To znaczyło, że spróbują już niedługo, ale w planie było sporo słabych punktów. Po pierwsze mogło dojść do wymiany strzałów i zbłąkana - albo nie całkiem zbłąkana - kula może trafić Kassima. A on musiał być cały i zdrowy, by plan Skorpiona się powiódł. Po drugie kobieta musi zostawić otwarte drzwi na balkon, bo inaczej będą musieli je stłuc, co ostrzeże Kassima i stojących pod drzwiami jego mieszkania strażników, a to może skończyć się strzelaniną. A nawet jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, problemem będzie zachowanie Kassima przy życiu, bo Fuad miał silną motywację, żeby go zabić. No i zostawał problem ucieczki, gdyż Hezbollah, który ma swoich informatorów w całym Libanie, zacznie im deptać po piętach po godzinie, o ile nie kwadransie. W dodatku musiał zrobić to wszystko tak, żeby ani Kassim, który był bodaj najtęższym umysłem Hezbollahu, ani nikt w Radzie Centralnej nie przejrzał jego prawdziwego planu odwrotu. W pewnym sensie to, co robił, było przeciwieństwem rutynowej procedury wywiadowczej, w której tajną drogą przekazywałeś zebrane dane oficerowi operacyjnemu. Normalne postępowanie wywiadu w takich sytuacjach przypominało zarzucanie sieci w poprzek rzeki, a następnie obserwowanie, co w nią wpada, aby wyłowić poszukiwaną rybę. Chcąc złapać taksówkę, by udać się na spotkanie w centrum, rozmyślał, że tym razem jednak musi przyspieszyć cały ten proces, bo zegar tykał i bomba mogła w każdej chwili eksplodować. Musiał więc teraz przejść do aktywnych posunięć wywiadowczych, póki przeciwnik w ogóle nie domyślał się jego powiązań z CIA. Godzinę później czekał w restauracji, aż Fuad wróci od telefonu przy barze. Kelner poinformował ich, że dzwoni niejaki Hamid. „Żadnych więcej telefonów na komórkę dziewczyny” - ostrzegł Fuada. Po wszystkim Hezbollah będzie analizować wszystkie jej połączenia. Przyglądał się ulicy i reflektorom samochodów nakładających się na szybie

z odbiciem wnętrza kawiarni. Gdy Fuad wrócił do stolika, wyraz jego twarzy świadczył o tym, że się zaczęło. Dziewczyna dzwoniła, bo Kassim był już w drodze. - Jalla!16 - krzyknął Fuad. Ruszyli w stronę SUV­-a. Skorpion z Fuadem

zostawili

dwóch druzyjskich strzelców w samochodzie,

zaparkowanym w podziemnym garażu za rogiem, ze zgaszonymi światłami i wyłączonym silnikiem, żeby słyszeć ewentualne strzały, a sami wyszli tylnym wyjściem obok śmietnika. Skorpion otworzył wytrychem zamek i ruszyli po schodach, przystając przy najmniejszym nawet hałasie, póki nie weszli na dach. Wypakowali broń, noktowizory i założyli na siebie ekwipunek. Ostrzegł Fuada, by nie hałasował i poruszał się tak, żeby być niewidocznym z innego budynku albo z dołu, po czym zostawił go kucającego w bezpiecznej odległości od krawędzi dachu, a sam wrócił do wnętrza budynku, schodząc po schodach na piętro nad mieszkaniem dziewczyny. Poruszał się bezszelestnie z wyjątkiem chwil, gdy przeciął kable doprowadzające światło na piętro, które teraz pogrążyło się w mroku, i gdy z ledwie słyszalnym metalicznym szmerem nakręcał tłumik na broń. Skorpion czekał, pocąc się w ciemnościach. Gdzieś z oddali dobiegał go dźwięk telewizora. Ktoś oglądał popularny program, który miał wyłonić kolejną gwiazdę libańskiej muzyki rozrywkowej. Podskoczył, nieomal upuszczając komórkę, gdy zaczęła wibrować i dokładnie w tej samej chwili usłyszał nadjeżdżającą windę. Przywarł do ściany, starając się być niewidocznym. Drzwi windy rozsunęły się i usłyszał ciche kroki mężczyzn. Czuł, jak jeden z nich zbliża się w jego stronę, zapewne usiłując przeszyć wzrokiem panujący tu mrok. „Możliwe, że zaraz akcja się skończy” - pomyślał, ustawiając broń do strzału. Usłyszał jakiś głos. To musiał być Kassim. - Potrzebuję najwyżej godzinę. Rozległo się stukanie do drzwi. - Hajil, habibi - powitała Kassima dziewczyna, wpuszczając go. - Zostaniesz u mnie trochę? Słysząc dźwięk zamykanych drzwi, Skorpion spojrzał na zegarek. Odczeka dwanaście minut, żeby ich zastać już w łóżku. Któryś z wartowników kaszlnął i przestąpił z nogi na nogę. Inny mruknął coś o programie telewizyjnym, a kolejny zachichotał. Skorpion zaczął ostrożnie, stopień za stopniem, schodzić w dół. Był prawie w polu ich widzenia. Zerknął na zegarek. „Już czas”. Naciągnął kominiarkę i puścił sygnał do Fuada. Jeden ze strażników powiedział coś, czego nie dosłyszał. Próbował uciszyć oddech. Pierwszy ruch należał do Fuada, który miał się spuścić po linie i wejść od strony balkonu.

Nagle w mieszkaniu rozległy się wrzaski, a potem kobiecy krzyk. Skorpion złożył się do strzału i wszedł w pole widzenia strażników Hezbollahu. Jeden z nich łomotał w drzwi, drugi celował w nie z AK­-47. Strzelił obu w głowę, zanim zdążyli się odwrócić. Ruszył w stronę drzwi mieszkania, z którego dobiegały coraz głośniejsze krzyki. Drzwi otwarły się akurat, gdy do nich doszedł i wybiegł z nich Kassim ubrany wyłącznie w podkoszulek. Zastygł osłupiały, gdy Skorpion przyłożył mu tłumik do czoła, nakazując mu gestem wejść z powrotem do mieszkania. - Kes emmek17! - warknął Kassim, nie drgnąwszy nawet. Skorpion rąbnął go w twarz pistoletem, popychając do tyłu, po czym zastosował chwyt duszący, podczas gdy Fuad, też w kominiarce, wykręcił Kassimowi ręce do tyłu i zacisnął na nich plastikowe kajdanki. - Radzę być grzecznym - powiedział Skorpion po arabsku, po czym walnął Kassima kolanem w krocze. Razem z Fuadem rzucili Kassima na plecy na stół w jadalni. Skorpion mocno uderzył go kolbą w twarz, wybijając mu parę zębów. Kassim leżał, cicho pojękując. Krew pieniła mu się na ustach. Skorpion złapał za ścierkę kuchenną i zawiązał Kassimowi oczy. Dziewczyna, ubrana tylko w czarne figi, przyglądała im się szeroko otwartymi oczami. - Zajmij się nią tak, żeby to wyglądało wiarygodnie - szepnął Skorpion do Fuada, wiążąc stopy Kassima kolejną parą plastikowych zacisków. Dziewczyna zaczęła krzyczeć, kiedy Fuad złapał ją z włosy i zaczął wymierzać jej ostre cięgi. - Eskut! - ryknął, żeby się zamknęła. Walnął nią o ścianę, a kiedy upadła na ziemię, zawlókł ją do sypialni, gdzie związał ją i włożył jej do ust knebel. Skorpion otworzył drzwi mieszkania, rozejrzał się po podeście przed windą i zaczął nasłuchiwać. U sąsiadów nadal leciał program telewizyjny. Albo nic nie słyszeli, albo - co bardziej prawdopodobne - woleli się nie mieszać. Winda stała w miejscu, nikt nie szedł po schodach. „Mają parę minut” - pomyślał, wciągając ciała obu strażników wraz z ich AK­-47 do mieszkania. Zamknął drzwi od wewnątrz i dołączył do Fuada, który już zaczął przesłuchiwać Kassima. - Gadaj, gdzie jest Palestyńczyk? Zabójca egipskiego generała Budawi? - syknął po arabsku Fuad. - Kul chara! - zaklął Kassim, dławiąc się własną krwią. - Gadaj! - zażądał Fuad. Złapał z kuchni małą patelnię i trzasnął Kassima w krocze. Kassim zawył. - Palestyńczyk. Gdzie jest? - Kes emmeik! - wrzasnął Kassim, zanim Fuad przyłożył mu znowu. Fuad odłożył patelnię na kuchenkę, podkręcił ogień i wrócił do przesłuchiwana

Kassima, podczas gdy Skorpion zajął się głównym celem wizyty. Wymacał komórkę w zrzuconych na podłogę sypialni spodniach Kassima i obejrzał starannie, czy nie ma jakichś zadrapań bądź wyraźnych zabrudzeń. Znalazł małą rysę na obudowie i uszczerbiony róg. Wyjął ze swojej kieszeni identyczny model, szwajcarskim scyzorykiem wykonał taką samą rysę i szczerbę jak na oryginale i rękawem rozmazał brud na ekranie. Połączył kablem porty obu aparatów i skopiował dane z karty pamięci Kassima na swoją. Sprawdził, czy w nowym telefonie wylądowały wszystkie kontakty i wiadomości Kassima, po czym wsunął aparat z powrotem do kieszeni jego spodni. Aparat był w środku nafaszerowany dostarczonym przez NSA czipem komputerowym i procesorem sygnałowym DSP. Od tej chwili informacja o każdym połączeniu wykonanym przez Kassima miała być przekazywana drogą satelitarną do kwatery głównej NSA w Fort Meade, w stanie Maryland, z powodu czarnych szyb w oknach zwanej Czarny Budynek (Black Building), a stamtąd na komórkę Skorpiona. Skorpion zgasił lampę na komodzie, gdzie preparował komórkę. Podszedł do dziewczyny, która związana i zakneblowana leżała na łóżku. Twarz miała spuchniętą i posiniaczoną od ciosów Fuada. Patrzyła w jego twarz okrytą kominiarką nieprzeniknionym spojrzeniem czarnych oczu. Przytknął palec do własnych ust, po czym zdjął jej knebel. - Jeśli chcesz żyć, musisz pójść z nami - szepnął. Wciąż patrzyła na niego ciemnymi oczami, jednak nie odpowiadała. - Moim zdaniem nie powinnaś tu zostawać - powiedział. - Mogę ci załatwić azyl w Stanach, ale teraz musisz pójść z nami. Potrząsnęła głową i jej czarne włosy rozsypały się po poduszce. Nagle uświadomił sobie, że ma przed sobą fantastyczne, prawie nagie kobiece ciało. - To mój kraj - powiedziała cicho. - Na pewno będą cię podejrzewać. Kiedy stąd wyjdę, nikt cię nie obroni. - Ana fahi. - Rozumiem. - uśmiechnęła się smutno, krzywiąc się przy tym z bólu. Pomimo opuchlizny i sińców na twarzy Nadżli był pod wrażeniem jej urody. - Nie chcę nigdzie wyjeżdżać. To Hezbollah i Syryjczycy powinni się stąd wynieść. Nagle z sąsiedniego pokoju dobiegł stłumiony, niemal zwierzęcy skowyt. Skorpion wsunął dziewczynie z powrotem knebel do ust, po czym pobiegł do jadalni. Fuad miażdżył genitalia Kassima rozgrzaną do czerwoności patelnią. Skorpion odciągnął go na bok i zastosował wobec Kassima chwyt duszący, odcinając dopływ krwi do tętnicy szyjnej. Kassim stracił przytomność. - Musimy iść. Czy coś powiedział?

- Powiedział, że to nie jest robota Komitetu Centralnego. Nie zna Palestyńczyka. Uważa, że za Kairem stoi Harakat Al­-Muqawama Al­-Islamija18. - Islamski Ruch Oporu. Co to za jedni? - Tajna komórka w łonie Hezbollahu. Bardziej radykalni od Nasrullahu. Mówi się o tym szeptem. Nikt nic o nich nie wie, a jeśli wie, to trzyma język za zębami. Rozwalimy go teraz? - spytał Fuad, wyjmując rewolwer. Kassim poruszył się. Nie było czasu do stracenia. - Musi teraz uciec zgodnie z planem - szepnął do ucha Fuadowi. Fuad pokręcił głową. - Ty nie rozumiesz Libanu - stwierdził, zwracając lufę w stronę Kassima i zaciskając palec na spuście. Skorpion chwytem krav magi wykręcił Fuadowi rękę i władował trzy kule w głowę, kładąc trupem na miejscu. Z sąsiedniego mieszkania dobiegł go krzyk, a potem odgłosy strzałów z dołu. Ludzie Kassima musieli słyszeć wystrzały i z pewnością byli już w drodze. Skorpion wbiegł do sypialni, rozwiązał dziewczynę i pociągnął za sobą z powrotem do jadalni. Chwycił z podłogi jeden z AK­-47, posłał serię w ciało Fuada, wyszedł na balkon i z zewnątrz strzelił w drzwi, rozwalając szybę. Wbiegł do środka i przekazał broń dziewczynie. W oknach sąsiednich budynków zaczynały się zapalać światła. Słyszał wrzaski, strzały i szczekanie psów. Zostały mu tylko sekundy. - Uwolniłaś się i zabiłaś go - powiedział, pokazując na Fuada. - Uratowałaś Kassima. Ja uciekłem. Rozumiesz? - Rozumiem. - Popchnęła go. - Idź z Allahem. - Nie stój przy drzwiach. Wpadną, strzelając - powiedział, chwytając plecak. Wybiegł na balkon, przypiął się do liny, którą Fuad zaczepił na dachu i przeskoczył balustradę dokładnie w chwili, gdy drzwi mieszkania zostały strzaskane serią z AK­-47. Kule zagrzechotały o ściany. Spuszczał się błyskawicznie po murze budynku, nie tracąc nawet sekundy na to, by spojrzeć w górę. Gdy poczuł pod podeszwami betonową ścieżkę, wypiął się z liny i zanurkował w cień. Słyszał za sobą dźwięk kul odbijających się od betonu. Biegnąc, zerwał z twarzy kominiarkę, wepchnął ją do plecaka, po czym wysłał sygnał z komórki, który miał postawić w stan gotowości druzyjskich kierowców. Gnał zaułkiem w stronę bocznej uliczki. Ledwie w nią skręcił, SUV z piskiem opon zahamował przy krawężniku. Wskoczył do środka i pomknęli w noc. - Gdzie Fuad? - spytał po arabsku jeden z druzyjczyków.

Skorpion pokręcił głową. - Jedź dalej. Powiem ci, gdzie masz stanąć. Jeździł w towarzystwie druzyjskich strzelców, dopóki nie upewnił się, że nikt go nie śledzi, wtedy kazał się wysadzić na alei Clemenceau. Zaczekał, aż odjadą, uprzednio pouczywszy ich, by nic nikomu nie mówili i nie jechali do domu. Kiedy Hezbollah zidentyfikuje Fuada, zacznie brać odwet na druzyjczykach. Przeszedł na piechotę parę przecznic do mieszkania na Omar Dauk. Na jezdniach i chodnikach, pomimo późnej pory, wciąż panował ruch. Latarnie uliczne w ciemnościach wyglądały jak samotni wartownicy. Kassim wybrał numer w komórce. - Nie powinieneś dzwonić - rozległ się głos. Na ekranie komórki Skorpiona pojawił się numer niejakiego dr. Samira Abadiego z Damaszku w Syrii. - Pytali o Palestyńczyka - usłyszał głos Kassima, zaskakująco normalny, zważywszy na to, jak bardzo musiało go boleć. - I? - Nie puściłem farby. - Urwał. - Wiedzą o Al­-Muqawamie. Rozmówca z Damaszku rozłączył się. Skorpion wjechał windą na górę i po chwili z laptopa przesyłał Rabinowichowi zawartość komórki Kassima przez stronę Eksporterów Zbóż. Wycierając chusteczkami antybakteryjnymi wszystko, czego tylko mógł dotknąć, wyczyścił w mieszkaniu wszystkie ślady, które mogły pomóc w jego zidentyfikowaniu. Na dworcu autobusowym koło portu złapał taksówkę do Damaszku. Jechał z syryjskim biznesmenem, który wracał z Bejrutu od dentysty, i szyicką kobietą, która jechała odwiedzić siostrę. Po wyjeździe z miasta sunęli w ciemnościach krętymi, górskimi drogami w stronę granicy z Syrią. Wolałby nie jechać po nocy, ale Hezbollah na pewno już ogłaszał mobilizację i wiedział, że jeśli będzie czekał do rana, na granicy może mieć kłopoty. Tak czy owak, żołnierze Hezbollahu mogli zatrzymać ich w dolinie Bekaa czy też w jednej z szyickich wiosek w górach. Na granicy Syryjczycy zostaną wkrótce postawieni w stan gotowości. Cała nadzieja w tym, że uda mu się wymknąć, zanim wylegną na swój posterunek. Taksówka stanęła na granicy. Kazano im wysiąść z samochodu. Wręczył libańskiemu pogranicznikowi francuski paszport i legitymację prasową wystawione na Adriena Leveque’a, dziennikarza „Le Figaro”. Na ekranie telewizora za plecami oficera emitowano właśnie wiadomość o zabójstwach. Stojący przed budynkiem na ulicy Barudi reporter informował o znalezieniu

w mieszkaniu zwłok należących do mężczyzny i nagiej kobiety. Ani słowem nie wspomniano o dwóch strażnikach, których Skorpion zabił, nie padło też słowo „Hezbollah”. Policja przypuszczała, że zabita była kobietą wynajmującą to mieszkanie, jednak identyfikacja mogła potrwać, gdyż przed śmiercią była ona torturowana i okaleczona. Reporter stwierdził, że policja podejrzewa seksualny motyw zbrodni. Domniemywano sadomasochistyczną grę kochanków, która wymknęła się spod kontroli. Oficer obejrzał paszport i legitymację prasową, potem otaksował wzrokiem Skorpiona i wystukał coś na klawiaturze komputera. - Êtes­-vous écrit une histoire sur la Syrie?19 - spytał. - Sur l’effet de la crise financière sur le commerce libanais et syriens20 - odparł Skorpion. Niepokoił go fakt sprawdzania jego danych w komputerze, choć wiedział, że CIA zaopatrzyło go w bardzo wiarygodny pakiet danych uwierzytelniających, a ”Le Figaro” często zamieszczało artykuły na tematy ekonomiczne, takie jak ten o kryzysie finansowym, o którym miał rzekomo pisać. Tego rodzaju tematyka niewielu interesowała, dlatego właśnie ją wybrał. Kiedy czekali na odpowiedź komputera, oficer zerknął na ekran za plecami, a potem obrzucił wzrokiem Skorpiona. Skorpion poczuł strużkę potu na plecach. Niebezpieczeństwo rosło z każdą chwilą. Libańska policja graniczna rekrutowała się z szyitów, często z Amalu i Hezbollahu. Fakt, że przejeżdżał do Syrii, niczego nie zmieniał. Oni byli po obu stronach granicy. Oficer sprawdził dane w komputerze, po czym oddał mu paszport z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. „Pewnie pora dnia wzbudziła jego nadmierną podejrzliwość” - stwierdził Skorpion. Jednak nie miał wyboru. Prędzej czy później ktoś przypomni sobie, że widział kogoś podobnego do niego w towarzystwie Fuada. Policja raczej nie skojarzy go z Fuadem i dziewczyną, ale Hezbollah tak. Wyszedł z budynku i wsiadł do taksówki. Przed śmiercią torturowali ją. „To mój kraj” - powiedziała. Jego misja jeszcze nie zaczęła się na dobre, a już były straty w ludziach. Przejechali do syryjskiego posterunku granicznego, gdzie cała procedura się powtórzyła, a potem wsiedli do taksówki i ruszyli dalej w ciemnościach, oświetlanych jedynie reflektorami ich samochodu. Przed północą dotarli do Damaszku, kończąc podróż na terminalu autobusowym Sumaria. Pomimo późnej pory gdzieniegdzie jeszcze sprzedawano kebaby z rożna nad rozżarzonymi koksownikami, a na postoju czekał rząd taksówek. Wziął taksówkę do Len Meridian, hotelu, w którym z powodzeniem mógł się zatrzymać francuski dziennikarz. Kiedy wręczał swój bagaż i plecak portierowi hotelowemu, zauważył dwóch mężczyzn, którzy stali

w pobliżu postoju taksówek na dworcu: wąsatego w białej koszuli i granatowych spodniach i drugiego w ciemnej koszuli w rzucik. Jednemu i drugiemu koszula wybrzuszała się w miejscach, gdzie ukryli ostrza. Śledzili go.

rozdział czwarty

Utrecht, Holandia

Płynący z głośników meczetu śpiew muezina odbijał się echem po zalanej deszczem ulicy. Palestyńczyk stał w marokańskich delikatesach po drugiej stronie jezdni, przyglądając się wiernym wchodzącym do meczetu - mężczyźni wciąż mieli na sobie odzież roboczą, a nieliczne kobiety na głowach miały hidżaby. Sklepik pachniał kuskusem, świeżym chlebem chobz i przyprawami: cynamonem, kuminem, miętą, imbirem i świeżymi liśćmi kolendry do potrawki tadżin. Nie zamierzał wchodzić do meczetu, który nawet przed zamachem w Kairze był z pewnością infiltrowany przez informatorów AIVD, a co dopiero teraz, kiedy Holendrzy musieli być pod niezłą presją CIA i służb wywiadowczych innych krajów europejskich. Kupił zawiniętą w papier gałązkę mięty i wyszedł. W jego wyglądzie nie było nic, co zwracałoby uwagę - ot, zwyczajny mężczyzna, który pod markizą skrył się przed deszczem. Idąca do meczetu kobieta z małym chłopcem skręciła w jego stronę. - Salam alejkum - powitał ją. - Alejkum es­-salam - odparła kobieta z marszu. - Znasz imama? Imama Mohammeda Solilę? - spytał w dialekcie fusza. - Ja go znam - oświadczył chłopczyk, pokazując głową za siebie. - Czasem przychodzi do nas na lekcje. - Czy mógłbyś mu to dać? - spytał, wręczając chłopcu pakiecik listków mięty. - A to dla ciebie - wręczył chłopcu monetę dwueurową. Chłopiec wziął pieniądz, patrząc niepewnie na matkę. - Jesteś przyjacielem imama? - spytała, po raz pierwszy patrząc na rozmówcę. Był dość wysoki, miał około metra osiemdziesięciu i gładkie, harmonijne rysy twarzy, pokrytej świeżą opalenizną. Miał doskonałą sylwetkę - smukłą, lecz bardzo umięśnioną. I choć uśmiechał się do niej i chłopca, coś w jego piwnych oczach wzbudzało w niej niepokój. Ujęła

chłopca za rękę i przyciągnęła do siebie. - Tak, starym przyjacielem. Mięta do jego herbaty. A to dla ciebie. - Wręczył jej banknot dwudziestoeurowy i musnął wilgotne włosy chłopca dłonią. - Lepiej już idź, bo się roztopisz na deszczu. Zawahała się, ale Kanaleneiland było ubogą dzielnicą imigrantów, więc po chwili wsunęła banknot do kieszeni. - Czy mam mu coś powiedzieć? - zapytał chłopiec. - Nic, do widzenia - odparł Palestyńczyk. Otworzył parasol i ruszył w deszcz. Przez chwilę śledziła go wzrokiem, po czym, ścisnąwszy chłopca mocno za rękę, przeszła przez jezdnię, znikając w drzwiach meczetu. Palestyńczyk podszedł do kiosku na rogu, gdzie kupił „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, niemiecki dziennik, a następnie udał się do barku, którego klientelę stanowili głównie Marokańczycy. Odnosiło się wrażenie, że w tej okolicy Maroko nie mieszało się z Turcją. Usiadł nad tacką ryżu z kurczakiem i, jedząc, zaczął studiować gazetę. Co jakiś czas odrywał wzrok od szpalt i patrzył przez okno na zapadający zmierzch. W kałużach i na mokrych chodnikach zaczynały się pojawiać odbicia witryn sklepowych i latarń. Nikt nie zwracał na niego uwagi. W tej dzielnicy muzułmańskich robotników niewykwalifikowanych wszyscy przywykli do widoku mężczyzn, którzy nie mieli nic do roboty, za to mieli mnóstwo wolnego czasu. Po przylocie z Meksyku wciąż odczuwał jeszcze zmęczenie spowodowane różnicą czasu, a w jego pamięci przesuwały się obrazy sępów szybujących w kominach termicznych nad pustynią na wschód od Mexicali, ruder wzdłuż drogi i Césara, wściekłego małego szakala w baseballówce z logiem Lakersów, wymachującego pistoletem w tunelu w pobliżu granicy z USA. - Dość już wciskania gówna, sukinsynu. Pokaż, co masz w plecaku. - Dobrze pamiętał osłupiałą twarz celnika, gdy mu wpakował w odpowiedzi kulę w czoło. Kiedy już był po amerykańskiej stronie w Calexico poczuł ogromną ulgę. Musiał jeszcze tylko nadać w Kinko’s FedEx pudło ze swoim plecakiem w środku na adres fikcyjnej firmy chemicznej, którą założył przed paroma miesiącami w Sunset Park, przemysłowej dzielnicy Brooklynu. Po wszystkim przeszedł z powrotem przez posterunek graniczny na meksykańską stronę. Tym razem nikt nie zadawał mu pytań... Gdy nadszedł kelner, młody Marokańczyk w poplamionym fartuchu, Palestyńczyk zamówił filiżankę herbaty. Wsuwając rachunek pod spodek, kelner szepnął po arabsku:

- Pytaj o Saida. Na wydruku z kasy ktoś ręcznie dopisał numer telefonu. Zapamiętał go i rozlał herbatę na spodek, a kiedy papier prawie się rozpuścił, zwinął go w kulkę i wsunął do kieszeni. Spytał, czy może użyć telefonu w barze, tłumacząc się padającą baterią w komórce, na co wskazano mu publiczny telefon obok ubikacji na tyłach. Wykręcił numer. - Chciałbym rozmawiać z Saidem - rzucił do słuchawki. - Prins Clausbrug - rzucił mężczyzna po drugiej stronie linii i rozłączył się. Palestyńczyk wyszedł na deszcz i ruszył Churchill­-laan nad kanałem w stronę mostu Prins Claus. Idąc, oglądał swoje odbicie w ociekających deszczem oknach wystaw, sprawdzając, czy nikt go nie śledzi. Mijał bloki mieszkalne oblepione z każdej strony antenami satelitarnymi jak grzybami. Na bocznych uliczkach mury były pokryte graffiti tureckich i marokańskich gangów. To nie był Utrecht z przewodników turystycznych z czystymi ulicami, uniwersytetem światowej klasy, średniowieczną wieżą górującą nad horyzontem i wysadzanym drzewami kanałem Oudegracht, nad którym przycupnęły urocze kawiarenki i restauracje. To była Europa muzułmańska, tędy przebiegała linia frontu. „Nie tylko Amerykanie, ale również Europejczycy zostaną pokarani - przemknęło mu przez myśl. - Pokarani w niewyobrażalnie okrutny sposób”. Na rogu, pod daszkiem tłoczyła się grupa młodych groźnie wyglądający Marokańczyków. Palili papierosy i chyba haszysz. Obserwowali go bez słowa, gdy ich mijał, być może z powodu jakiegoś niepokojącego spokoju jego ruchów, który powstrzymał ich przed zaczepianiem go. Szedł wzdłuż ścieżki nad kanałem. Na tafli wody pod wpływem kropli deszczu rozchodziły się kręgi; światła latarń załamywały się na wodzie. Nie przerywając marszu, wrzucił kulkę z zalanego herbatą papieru do kanału. Gdy wszedł na most, BMW zatrzymało się przy krawężniku. Wysiadło z niego dwóch Arabów z rękami w kieszeniach płaszczy przeciwdeszczowych. - Wsiadaj - rzucił jeden po arabsku. Usiadł na tylnym siedzeniu, wciśnięty między obydwu mężczyzn. Samochód przejechał przez most, po czym nagle zawrócił. - Przepraszam, musimy to zrobić - przeprosił jeden z mężczyzn, zakładając Palestyńczykowi opaskę na oczy. Siedział spokojnie, poddając się ich zabiegom, lecąc na boki podczas licznych skrętów wykonywanych po to, by zgubić ewentualne ogony, a jemu nie pozwolić na zapamiętanie trasy. Po tej podróży, która wydawała się wiecznością, a trwała niecałe pół godziny, samochód stanął. Mężczyźni wyprowadzili go, zastukali dwukrotnie do jakichś drzwi i weszli

do budynku. Jeden z Arabów zdjął opaskę. Stali w sieni starej kamienicy, na słabo oświetlonej klatce schodowej. Czuł zapach zbutwiałego, wilgotnego drewna. Prawdopodobnie byli w starej części miasta, w pobliżu kanału Oudegracht. - Zostawiam cię tutaj. Wejdź na drugie piętro, do mieszkania po lewej - oświadczył pierwszy Arab, otwierając drzwi i wychodząc z powrotem na zewnątrz. Palestyńczyk rozejrzał się po sieni, przyjrzał się też schodom. Nie wypatrzył niczego, co mogłoby być jakąś ewidentną zasadzką. Wszedł na górę, zastukał do drzwi i wszedł do środka. Znalazł się w ciemnym, ubogo umeblowanym pomieszczeniu. Okno było zasłonięte kocem,

więc

jedynym

źródłem

światła

była

świeca

na

drewnianym

stole.

Najprawdopodobniej była to jednorazowa lokalizacja, zaimprowizowana wyłącznie na to spotkanie. Stary mężczyzna w galabii i okrągłej białej takii na głowie siedział przy stoliku, popijając miętę, i nawet w półmroku Palestyńczyk widział wyraźnie, że jest ślepy. - Salam alejkum, Imam - powitał starca. - Wa alejkum es­-salam - odparł tamten, zapraszając go gestem, by usiadł. - Napijesz się herbaty miętowej. - To nie było pytanie, tylko stwierdzenie. Trzęsącymi się dłońmi starzec wymacał metalowy, obity dzbanek i nalał do szklanki herbaty miętowej, wrzucając kolejne grudki cukru i mieszając łyżeczką wyjętą z własnej szklanki. Przez chwilę sączyli herbatę w ciszy. - W jednym z hadisów Prorok, pokój jego duszy, nauczał, że nie należy ufać tym, którzy nie mają żadnej wiary, religii, ani tym, którzy nie dotrzymują obietnic. Nie, nie musisz mi mówić, dlaczego zabiłeś właściciela sklepu w Kairze - powiedział starzec, unosząc dłoń. - Wiem, że było to konieczne, inaczej byś tego nie zrobił. Nie musisz tłumaczyć się mnie ani nikomu, ani teraz, ani później. - To było konieczne. - To bez znaczenia. - Starzec machnął ręką, jakby oganiał się od muchy. - Ale czy jesteś gotów na ciąg dalszy? - spytał, patrząc na Palestyńczyka niewidzącymi oczami. - Rozumiem, co chcesz powiedzieć przez ten hadis. Przyjąłem ostrzeżenie do wiadomości. Musimy wywiązać się z obietnicy. - Damy niewiernym nauczkę, którą długo popamiętają. Na jakim etapie są twoje przygotowania? - spytał starzec, ściskając szklankę w drżącej dłoni. - Pierwszy etap w Ameryce został już zamknięty. - Jak było? - Poszło nieźle. Wjechałem do Kalifornii z Meksyku, potem wysłałem paczkę do Nowego Jorku. Amerykanie nie prześwietlają paczek krajowych.

- Myślałem, że zaostrzyli procedury. - Codziennie zostaje nadanych dziesięć milionów przesyłek. Nie daliby rady. Później wróciłem do Meksyku. Nie obyło się bez jednej ofiary śmiertelnej, kuriera zatrudnionego w wydziale antynarkotykowym. Za bardzo się interesował zawartością mojego plecaka. Od pierwszej chwili, kiedy go wynająłem, czułem, że będę musiał go sprzątnąć. To było nie do uniknięcia. - Zrobiłeś, co trzeba. Amerykanie poznają smak lęku. To będzie ich nowy przysmak narodowy. Co z drugim etapem? - Jest jeszcze dużo do zrobienia, ale, inszallah, uda nam się dopiąć wszystko na ostatni guzik. - A główny cel? - To będzie najtrudniejsze. Zaostrzą procedury bezpieczeństwa. Na każdym kroku będą punkty kontrolne. Dotarcie na miejsce będzie niemal niemożliwe. - Uważasz, że się nie uda? - spytał starzec drżącym szeptem. - Inszallah, wszystko się może wydarzyć. Najważniejsze, że nigdzie nie ma żadnych moich zdjęć. Nikt nie wie, kim jestem. - To prawda. Jesteś dla nich niewidzialny, choć to ty położysz kres wojnie wypowiedzianej islamowi w Europie i Ameryce. - Inszallah, z bożą pomocą dopniemy swego. - To dobrze. Sam musisz zadecydować, czego potrzebujesz, żeby osiągnąć cel. Dostaniesz wszystko, czego zażądasz. Twoje rozkazy będą przez naszych ludzi respektowane bez zbędnych pytań. Możesz żądać każdej sumy. Jeśli uznasz, że trzeba zaostrzyć dyscyplinę, postępuj zgodnie ze swoją oceną sytuacji. I niech cię Allah ma w swej opiece. Palestyńczyk sączył słodką herbatę, w milczeniu przyglądając się listkom mięty kołującym w migotliwym świetle świecy. - Co teraz? Jedziesz do Rosji? - spytał starzec. - Jeszcze nie. Muszę najpierw coś załatwić, dopiero potem pojadę. - Nie ufaj nikomu. Rosjanie to banda bezbożników. Czeka na nich specjalne miejsce w dżahannam21... - Zawahał się. - Nie spytałeś o najważniejszą rzecz. Doceniam twoją powściągliwość, ale nie hamuj się. Więcej się nie spotkamy. Palestyńczyk spojrzał w ślepe oczy starca. - Wiesz, o co chcę zapytać. Co u niej? - Wszystko w porządku. - Przysięgnij. Przysięgnij, że wszystko z nią w porządku.

- Nie wolno przysięgać. Ale mogę zapewnić cię, że ma się dobrze. Masz. - Drżącą dłonią o woskowożółtej, prawie przezroczystej skórze pokrytej starczymi plamami i widocznymi nawet w półmroku żyłami podał Palestyńczykowi kopertę. - Tu masz dane kontaktowe. Zapamiętaj je, a potem spal. Palestyńczyk wziął kopertę i wstał. - Ma’a salama. Inszallah, spotkamy się w lepszym świecie, w Dżannatu al­-Chuld22 powiedział. - Allah isalmak, bracie - odparł starzec, obdarzając go niewidzącym spojrzeniem. - Na razie jesteś najważniejszym człowiekiem na Ziemi.

rozdział piąty

Damaszek, Syria

Utknęli w korku na alei Szukri al­-Kuwatli. Gorące powietrze drżało nad rzeką trąbiących samochodów, żółtych taksówek Star i minibusów Service ledwie wlokących się w rozpalonym słońcu. - W tym mieście można oszaleć za kierownicą - westchnął kierowca taksówki. - Nie ma sprawy - odparł Skorpion. Wyjrzał przez boczne okno. W oddali, za linią dachów widział brunatne zbocza górującego nad miastem wzgórza Kasjun. W najstarszym ze starożytnych miast świata utrzymywano, że właśnie na tej górze Kain zabił Abla. Skorpion nie przejmował się korkiem, bo jego misja nie była szczególnie ważna. Jechał na plac 17. Kwietnia, żeby przeprowadzić dla „Le Figaro” wywiad z szefem Syryjskiego Banku Centralnego. Umówił się na rozmowę w myśl zasady, jaką niestrudzenie wpajał im Koenig: „Legenda nie jest sfabrykowaną tożsamością, tylko definiuje to, kim jesteście”. Dyrektor zapewne czekał już na niego w swoim gabinecie, ale myśli Skorpiona zaprzątały głównie dwa samochody - jadąca trzy auta za taksówką biała toyota SUV z czterema facetami w środku i niebieskie renault megane, parę samochodów przed nimi. Były to klasyczne „ogony” - jeden z tyłu, drugi z przodu. W jednym z mężczyzn w renault rozpoznał wąsacza w białej koszuli, który zeszłej nocy jechał za nim do hotelu. Powinien ustalić, kim są. Mijały drogocenne sekundy, a on trwonił czas na śledzących go, gdy tymczasem Palestyńczyk, który prawdopodobnie nie był Palestyńczykiem, krok za krokiem zbliżał się do celu. Taksówka wlokła się jak ślimak, potrząsając ozdabiającymi lusterko wsteczne różańcami. Zbliżali się do epicentrum korka - skrzyżowania Szukri al­-Kuwatli z trzema

głównymi ulicami. Dalej, za skrzyżowaniem wznosiła się kamienna wieża i mury cytadeli w Damaszku u wejścia na stare miasto. W dwunastym wieku cytadela była kwaterą główną Saladyna, czczonego przez muzułmanów wodza, który wyzwolił ziemie arabskie spod rządów templariuszy. Właśnie tam Skorpion zamierzał zgubić swoje ogony, ale spojrzawszy w lusterku na białego SUV­-a, zmienił plany. - Skręć w prawo na Al­-Dżabri. Kierowca zerknął na niego przelotnie. - Bank jest w przeciwnym kierunku. - Zmieniłem plany. Jedź w prawo najszybciej, jak możesz. Powiem ci, gdzie masz się zatrzymać. Jalla! Teraz, migiem! Diluati! - Diluati, inszallah - odparł kierowca, uderzając w klakson i wciskając się przed inną taksówkę i najeżdżając na krawężnik, o mały włos nie potrącając przechodnia. Skręcili w prawo na bulwar Al­-Dżabri. W miarę, jak oddalali się od skrzyżowania, na jezdni robiło się coraz luźniej. Renault wbiło się w międzyczasie zbyt daleko w kierunku ulicy Port Said i rzeka samochodów odcięła mu możliwość skrętu w prawo. Jednak SUV trąbił za nimi wściekle, a jeden z mężczyzn wychylił się przez okno i, wystawiając odznakę policyjną i wrzeszcząc, żądał przejazdu dla samochodu, machał przy tym w kierunku Al­-Dżabri. Teraz, gdy wiedział już, kim są, zaczął rozmyślać gorączkowo. Tajniacy. Zapewne GSD, Idarat Al­-Amn Al­’Amm. Syryjski Dyrektoriat Bezpieczeństwa Narodowego. Są gorsi niż Hezbollah. Musi ich jakoś zgubić. Jeśli go aresztują, wydobycie go z Syrii potrwa tygodnie - o ile w ogóle się uda - a wtedy będzie za późno, by uniemożliwić Palestyńczykowi jego plany. Musi też zorientować się, i to jak najprędzej, czy Syria jest w to zamieszana. Ale najpierw musi zgubić swój ogon. Łatwiej by mu poszło, gdyby sam siedział za kierownicą. - Zgubienie ogona to zadanie dla świetnego kierowcy, który jeździ jak skończony wariat - powiedział kiedyś Koenig. Przed sobą widział Pocztę Główną, szary betonowy sześcian, ozdobiony czerwono­-biało­-czarnymi flagami Syrii i wysokim na dwa piętra portretem prezydenta. W ostatniej chwili kazał kierowcy ostro skręcić w prawo i dodać gazu. - Teraz! Teraz! Diluati! - ryknął. Kierowca skręcił, cudem uniknąwszy zderzenia z nadjeżdżającym samochodem, wypakowanym osłupiałymi Syryjczykami. - To dokąd w końcu chcesz jechać? - spytał taksówkarz. - Jakiś wariat. Na nic się nie może zdecydować - mruknął do siebie, kręcąc głową. - Dostaniesz pięć tysięcy funtów ekstra, jeśli dowieziesz mnie do Cham City Center

Mall w niecałe pięć minut. - Za pięć tysięcy, habibi, dowiozę cię do Ammanu. - Kierowca dodał gazu i, przyciskając klakson, wbił się między dwa samochody po prawej. Przez tylną szybę Skorpion zobaczył, jak autobus odcina drogę białemu SUV­-owi, który próbował za nimi skręcić. - Skręć tutaj - zwrócił się do kierowcy. - Prosto będzie szybciej - zaprotestował tamten. - Skręć tutaj, potem jedź według własnego uznania. Kierowca skręcił gwałtownie i dodał gazu przy akompaniamencie wrzasków wygrażających mu przechodniów. Po paru minutach zajechali przed wielkie, nowoczesne centrum handlowe. - Maaszi?23 - spytał kierowca. - Zein al­-hamdulillah24. - Rzucił kierowcy banknoty i wyskoczył z wozu, gnając w stronę centrum. Kątem oka zauważył wyjeżdżającego zza rogu białego SUV­-a. Przypomniał sobie słowa Koeniga, że najważniejsza jest zmiana wyglądu. Pobiegł do sklepu z odzieżą męską, gdzie porwał koszulę w zupełnie innym kolorze. Zapłacił gotówką i wyszedł innym wejściem, po czym wskoczył do taksówki, z której właśnie wysiadły dwie kobiety z dziećmi. Kazał kierowcy zawieźć się na al­-Azmeh. Po drodze zadzwonił na komórkę dyrektora banku, przepraszając, że się nie stawił, gdyż utknął w korku. Umówił się na wywiad na inny dzień. Inszallah, odbędą rozmowę bukra - jutro, co na Bliskim Wschodzie, jak wiadomo, może znaczyć dowolny termin od jutra do końca świata. Tak, ci, którzy go śledzili, musieli być z GSD, stwierdził, gdy jadąc al­-Itad, mijali sklepy i budynki udrapowane syryjskimi flagami i podobiznami prezydenta. Musi dowiedzieć się, jak głęboko GSD jest zamieszane w to wszystko. Jeśli Damaszek kierował Palestyńczykiem za pośrednictwem dr. Abadiego, to zasadniczo zmieniało to postać rzeczy i może się okazać, że jednak będzie potrzebował Pentagonu i marines. Ta sprawa absolutnie nie mogła czekać, musiał rozwiązać tę zagadkę teraz, gdy Syryjczycy jeszcze nie otrząsnęli się z szoku i nie wiedzieli, kim jest i o co mu chodzi. Najistotniejszym problemem była kwestia, jak dotrzeć do najbardziej wewnętrznych kręgów syryjskiego wywiadu? Normalnie procedura polegała na tym, że typowało się kogoś w GSD i kaptowało. To jednak mogło trwać miesiącami, a on nie miał czasu. Co gorsza, był na ich terenie. Zgarną go, jak tylko będą mogli. Musi porwać się na coś bardziej radykalnego. Przypomniał sobie, jak ktoś pytał Koeniga, w jaki sposób poznać, czy informacje są pewne. - Kiedy potrzebujesz czystej wody, idź do źródła - odparł Koenig. Ta odpowiedź zainspirowała go teraz.

Wypatrzywszy kawiarenkę internetową, poprosił kierowcę, by się zatrzymał. Wszedł do środka, zapłacił za boks przy ścianie, wszedł do sieci i w parę minut znalazł adres Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, kwatery głównej GSD. Wyszedł na zewnątrz, rozejrzał się, czy nikt go nie śledzi, i złapał kolejną taksówkę. W pijalni soków przy uliczce odchodzącej od placu Męczenników, zwanego przez miejscowych al­-Mardż, dopadł go długowłosy nastolatek, pucybut, który parał się stręczycielstwem. - Chcesz farfurd? - spytał, używając slangowego określenia bardzo młodych dziewcząt. - Irakijki. Milutkie. Marokanki. Albanki. Dwanaście lat? Trzynaście? Czyściutkie. Ładniutkie. Zrobią ci naprawdę dobrze. - Potrzebuję pokoju w jakimś pobliskim hotelu, gdzie nikt nie będzie zadawał mi zbędnych pytań. - Chodź. - Pucybut wziął pod pachę pudło z przyborami i zaczął go prowadzić w głąb ulicy. - Potrzebujesz czegoś jeszcze? - spytał, oglądając się przez ramię. - Rohypnol, pigułki gwałtu. - Posłuchaj, szefie. Zapewniam cię, że przy tych dziewczętach nie będziesz tego potrzebował. - Chłopak uśmiechnął się porozumiewawczo. - Potrzebuję rohypnolu i dam ci dziesięć tysięcy funtów, jeśli zapomnisz, że mnie widziałeś. - Mafi muszkila.25 - Chłopiec przystanął przy kiosku z tytoniem i po chwili wyszedł z plastikową fiolką z białymi pigułkami, którą wręczył Skorpionowi. Przeszli kawałek, skręcili za róg i przez wąskie drzwi weszli do hoteliku. Starszy mężczyzna w szydełkowanej jarmułce skinął na chłopca. Nie miał zębów, a opadająca powieka na jednym oku wskazywała, że przeszedł wylew. Skorpion wyjaśnił, że potrzebuje pokoju na noc. - Naliczamy od godziny - powiedział stary. Chłopak zachichotał. - Płacę pięć tysięcy funtów za noc - powiedział Skorpion. - Masz bataqa szaksia? Dowód osobisty? Policja wymaga tego. - Nie. Żadnych dowodów i żadnych pytań. - Wymownie spojrzał oczyma koloru chłodnej stali. - Sześć tysięcy - powiedział stary, mrugając gwałtownie zdrowym okiem. Skorpion odliczył pieniądze, po czym wziął chłopca na bok i dał mu pięć tysięcy funtów. Chłopak spojrzał na plik banknotów w swoim ręku. - Miało być dziesięć tysięcy. - Drugie pięć dostaniesz w pokoju. Kup sznurek oraz tubkę kleju i przynieś mi do

pokoju. - Jasne, szefie. Mafi muszkila. Coś jeszcze? Skorpion przyciągnął chłopca do siebie. - Po tym, jak przyniesiesz sznurek i klej, nie wracaj tu więcej. Zapomnij, że widziałeś mnie kiedykolwiek - szepnął mu do ucha. Odczekał, aż chłopiec wyjdzie, po czym zlustrował pokój, w którym nie było nic poza łóżkiem i komodą, na której zostawił pieniądze. Wyszedł. Wziął taksówkę, kupił lokalną gazetę i usiadł przy stoliku na zewnątrz małej restauracji serwującej humus, położonej naprzeciwko Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W południe pracownicy zaczęli wysypywać się z budynku. Lunch. Skorpion czekał, obserwując zza gazety. Na rozum mógł się spodziewać, że pracownicy ministerstwa zechcą skorzystać z niedrogiej restauracji w tak świetnej lokalizacji, blisko ich miejsca pracy. Nadszedł mężczyzna w białej koszuli i krawacie. Wystarczająco podobny ze wzrostu i budowy, stwierdził Skorpion. Wstał i ruszył do toalety, po drodze zderzając się z kelnerem z takim impetem, że musiał go przytrzymać, by tamten nie upadł. W międzyczasie, korzystając z zamieszania, wrzucił trzy tabletki do soku pracownika ministerstwa. Po paru minutach, kiedy wrócił już z toalety i siadł przy stoliku, urzędnik ministerialny zaczął zdradzać oznaki spożycia narkotyku. Wstał chwiejnie z krzesła, przy okazji potrącając szklankę, i złapał się stolika, żeby nie upaść. Posypało się szkło, sok rozbryznął się na wszystkie strony. Mężczyzna, chwiejąc się, patrzył w osłupieniu na stłuczoną szklankę. Skorpion wstał od stolika. - Jestem lekarzem - oświadczył nadbiegającemu kelnerowi. - On jest chory. - Chyba źle się czuję - potwierdził mężczyzna, z trudem otwierając podbiegłe krwią oczy. - Powinien znaleźć się w szpitalu. - Zawiozę go - zdeklarował się Skorpion. - Chodź, pomóż mi go wsadzić do samochodu - zwrócił się do kelnera, który już machał na taksówkę. - Alhamdulillah. Jest pan dobrym człowiekiem, doktorze - stwierdził kelner, pomagając Skorpionowi załadować mężczyznę do taksówki. Skorpion przekazał kierowcy adres hotelu i starał się w taksówce trzymać urzędnika w pionie i nie dopuścić do tego, by zasnął. Kiedy dojechali do hotelu, oczy uciekały mu w głąb głowy i Skorpion z najwyższym trudem wyciągnał go z taksówki i aby dotrzeć do recepcji, musiał go praktycznie wnieść.

Starszy pan wyszedł zza biurka i pomógł mu wnieść urzędnika do pokoju, a gdy tamten zległ bezwładnie na łóżku, stary uśmiechnął się znacząco do Skorpiona, jakby chciał dać do zrozumienia, że już wie, czemu tamten chciał utrzymać swoją homoseksualną schadzkę w tajemnicy. Skorpion mrugnął do starego i dołożył mu jeszcze tysiąc funtów, a następnie zamknął za nim drzwi. Przeszukał kieszenie urzędnika i wyjął portfel. - Źle się czuję. Muszę zadzwonić do biura - wyjęczał tamten. Wyglądał, jakby miał zaraz zwymiotować. Próbował wstać. Skorpion pchnął go z powrotem na łóżko, wziął sznurek i związał mu ręce i nogi, wtykając mu ręcznik w usta jako knebel. Mężczyzna zdążył w międzyczasie zemdleć. Skorpion musiał przyznać, że miał dobrego nosa. W portfelu znalazł identyfikator GSD. Zapamiętał dane, następnie przełożył identyfikator do swojego portfela i wyszedł. Od tej chwili był Fauzim al­-Dijalą, zastępcą inspektora prowincji Ar Raqqah. Chwilę później z powrotem znalazł się w kafejce internetowej, gdzie wydrukował swoje zdjęcie, zeskanowane z francuskiego paszportu, przyciął do odpowiednich rozmiarów i przykleił do identyfikatora GSD. Wziął taksówkę pod ministerstwo i, przedstawiwszy identyfikator, wszedł do budynku, wymijając strażników. Wjechał windą na drugie piętro, wędrując tak długo, aż znalazł pusty boks. Z pomocą wyszukiwarki przeszedł na wewnętrzną stronę GSD. Wyszukał numer zewnętrzny i wewnętrzny do gabinetu szefa organizacji, obejrzał się za siebie i wybrał wewnętrzny. Dyrektor odebrał natychmiast. - Naam, o co chodzi? - Dzwonię z polecenia Fauziego al­-Dijali. Mamy człowieka z Cham City Center. To agent CIA. Musisz przyjść. - O co chodzi, u diabła? - Proszę, sprawa jest pilna! Musisz natychmiast przyjść! - Skorpion rozłączył się. Ruszył do wind i wjechał na najwyższe piętro. Biuro dyrektora znajdowało się na samym końcu korytarza. Skorpion wyjął pistolet, przykręcił tłumik i wszedł do środka. Tak, jak miał nadzieję, gabinet okazał się pusty. Nadżah al­-Hafiz połknął przynętę i zjechał na dół, do pokoju Dijali. Usiadł na krześle za biurkiem al­-Hafiza, odłożył broń na blat i zaczął przeglądać szuflady. W górnej znalazł blackberry. Już miał go włożyć do kieszeni, kiedy al­-Hafiz wrócił do swojego gabinetu. - Kim pan jest, u diabła? Proszę stąd wyjść - zażądał dyrektor. - Eskut! Zamknij drzwi i siadaj - powiedział Skorpion po arabsku, podnosząc

rewolwer i celując w pierś al­-Hafiza. - Zabiję cię - dodał, gdy mężczyzna nie drgnął z miejsca. - El chara dah26? - warknął al­-Hafiz. Skorpion odbezpieczył pistolet. - Siadaj. Praktycznie nie zdarza mi się chybić. Proszę po raz ostatni. Al­-Hafiz omiótł wzrokiem pokój, jakby szukał drogi ucieczki, po czym spojrzał na broń. Usiadł na krześle dla petenta. - Nie wyjdziesz żywy z tego budynku - oświadczył. - Owszem, wyjdę. Sam o to zadbasz. Ale najpierw musimy porozmawiać. - Kto cię przysłał? Mossad? CIA? DGSE? To ty wjechałeś tutaj na francuskim paszporcie, ale nie jesteś Francuzem. Amerykanin? Skorpion skinął głową i odłożył rewolwer na biurko. - Maaszi, CIA - stwierdził al­-Hafiz, zerknąwszy na broń. - Powiedz więc, czego chcesz, a ja ci wyjaśnię, czemu tego nie możesz mieć, i nawet pozwolę podać jeden powód, dla którego nie powinienem cię przesłuchać i zabić. - Zabójstwo Budawiego w Kairze. - Chyba nie sądzicie, że mamy z tym coś wspólnego? - spytał al­-Hafiz nerwowo. - Zdarzały się dziwniejsze rzeczy. - To bez sensu. Jaki mielibyśmy w tym interes? - No to dlaczego śledzą mnie wasi ludzie? Siedzicie mi na ogonie, odkąd wjechałem do Damaszku. - Jasne, że cię śledzimy. W środku nocy na granicę zajeżdża taksówką francuski dziennikarz, parę godzin po zamordowaniu w Bejrucie czterech osób, o których wiemy, że dwie były z Hezbollahu, kobieta musiała coś wiedzieć, bo ją torturowano, a ostatnią osobą jest druzyjczyk z Brygady 14 Marca. Byłoby poważnym zaniedbaniem, gdybyśmy się tym nie zajęli. Już samo to było ciekawe, a zrobiło się jeszcze ciekawsze, kiedy zgubiłeś taksówkę. No a teraz, kiedy błyskawicznie przedzierzgnąłeś się ze zwierzyny w łowcę, i to w moim służbowym gabinecie, jesteś nie tylko interesujący, ile wręcz niebezpieczny dla naszego kraju. - Musiałem sprawdzić, kto mnie śledzi. Na co dzień zachowuję się bardziej dyskretnie, ale w tej chwili trochę mi się spieszy. - Min fadlak, twoje argumenty są nieodparte, ale nadal nie wiem, co cię tu sprowadza. - Znasz Selima Kassima z Cetralnej Rady Hezbollahu? Al­-Hafiz skinął głową, dając do zrozumienia, że jak najbardziej zna tę osobę.

- Kiedy udało mu się uciec w Bejrucie, pierwsze, co zrobił, to zadzwonił tutaj, do Damaszku, do niejakiego doktora Samira Abadiego. - Skąd wiesz? *** W goglach noktowizora drzewa, ściana i budka strażnika obok bramy posiadłości fosforyzowały zielenią. Skorpion obserwował teren z zaparkowanego w głębi ulicy, wynajętego samochodu. Musiał przyznać, że posiadłość doktora Abadiego była pilnie strzeżona. Oprócz stróżówki obok bramy wjazdowej i drutu kolczastego wieńczącego betonowe mury Skorpion wypatrzył kilka kamer monitoringu, alarmy bezprzewodowe i czujniki ruchu na murze; można było się domyśleć, że więcej urządzeń tego typu znajduje się w strategicznych punktach domu i jego otoczenia. Zza murów dobiegało szczekanie strzegących domu psów. Schował noktowizor z powrotem do plecaka. Musiał teraz wejść do środka. Pozostawało pytanie - jak? Al­-Hafiz dotrzymał obietnicy w kwestii tajniaków. Przez cały dzień nikt Skorpionowi nie siedział na ogonie. 24­-godzinne ultimatum wynikało z faktu, że al­-Hafiz chciał trzymać Syrię i GSD z dala od ewentualnych posunięć Islamskiego Ruchu Oporu. Fakt, że zamierzał zakraść się do posiadłości Abadiego, niezależnie od wyniku dla al­-Hafiza był korzystny. Syryjskie GSD i Mukhabarat miały powiązania z tradycyjnym przywództwem Hezbollahu. To, czy Skorpion zabije Abadiego, czy na odwrót, było al­-Hafizowi równie na rękę. Skorpion spędził dzień na przygotowaniach. Wynajął renault megane, takie, z jakiego wcześniej go śledzono. Marka ewidentnie cieszyła się uznaniem w oczach GSD. W kawiarni internetowej przesłał na stronę Eksporterów Zbóż wszystko, czego się dowiedział o Islamskim Ruchu Oporu od al­-Hafiza. Będą mieli sobie nad czym łamać głowę, a Rabinowich będzie mógł poszperać w bazach danych, co uwielbiał. W odpowiedzi na zaszyfrowany post Rabinowicza, Skorpion stwierdził, że jego zdaniem al­-Hafiz zaprzeczał udziałowi Syrii w kairskiej eksplozji, ale więcej będzie wiedział po dzisiejszej nocy. Tego popołudnia odwiedził szereg sklepów w Saida Zajnab, dzielnicy slumsów, zamieszkanej przez uciekinierów z Iraku, gdzie za odpowiednie pieniądze można było kupić wszystko i wszystkich. Później wmieszał się w wieczorny tłum w alejkach i sklepach Suk al­-Hamidieh, w obrębie murów Starego Miasta, obok cytadeli, gdzie kupił sobie tani garnitur, taki, jaki mógł z powodzeniem nosić Fauzi al­-Dijala, pod którego się podszywał. W przygotowaniach nie zapomniał o niczym. Jeśli ludzie Abadiego go złapią, wyswobodzi się, jak Houdini czarodziejską sztuczką. Jednak nie było żadnego lekarstwa na pogłębiającą

się suchość w ustach i coraz szybsze bicie serca. Zdawał sobie sprawę, jak poważne są szanse, że świt zastanie go jako bezgłowe zwłoki unoszące się na falach płynącej przez Damaszek Barady. Po południu zdecydował się na strategię wejścia. Miał w gruncie rzeczy dwie opcje. Mógł się albo zakraść do środka, załatwić strażników i uśpić psy diazepamem. Wcześniejsza przejażdżka ulicą skłaniała go do przypuszczeń, że tak duża posesja prawdopodobnie zabezpieczona jest alarmem bezprzewodowym. Chcąc wyłączyć po kolei wszystkie alarmy, trzeba było dostać się do skrzynki rozdzielczej, nie uruchamiając czujników ruchu i innych fotokomórek, których pewnie było wszędzie pełno, w dodatku wymagało, by ktoś, kto znał się na tym, rozłączył je. System był zapewne wielokanałowy, więc wyłączenie jednego kanału najprawdopodobniej wzbudzało alarm w innym. Jednak wszystkie urządzenia bezprzewodowe bazowały na technologii fal radiowych, dlatego najlepszym rozwiązaniem było jednoczesne unieszkodliwienie ich elektromagnesem, do tego jednak potrzebny był dostatecznie silny nadajnik - dajmy na to 2,4 GHZ z małą anteną paraboliczną - i coś do wytwarzania elektromagnetycznej fali interferującej. Do tego wystarczył iPod grający Bruce’a Springsteena. Jednak włamując się, trudno było przewidzieć, na kogo człowiek się natknie. Prędzej czy później musiało dojść do konfrontacji z innymi strażnikami, strzelaniny i interwencji policji. W tych warunkach mógł najwyżej szybko pośpiesznie przesłuchać i przycisnąć Abadiego, a - jak wiadomo - wartość informacji wydobytych za pomocą tortur, jest raczej wątpliwa. Materiał z przesłuchań tego rodzaju zwykle składał się z kłamstw i półprawd oczywiście, o ile był na to czas, a Skorpion czasu nie miał. Drugim sposobem było wproszenie się na wizytę. Podobnie jak w przypadku Kassima w Bejrucie najważniejsze informacje będą zawarte nie w słowach Abadiego, tylko w jego późniejszej reakcji na spotkanie. Jednak nie miał do czynienia z bandą idiotów, jego legenda była słabo udokumentowana, a jeśli wzbudzi podejrzenia, sam może skończyć w ciemnym lochu, próbując wymyślić w miarę wiarygodne kłamstwa i półprawdy. Gdzieś w okolicy pies szczeknął, tylko raz, przyprawiając jego serce o łomot. Ulicą przejechał samochód; jego reflektory były jedynym światłem w ciemnościach, jeśli nie liczyć czerwonej poświaty sączącej się z budki strażnika. Kiedy samochód go wyminął, Skorpion zapuścił silnik wynajętego renault i podjechał pod bramę. Z budki wyszedł strażnik w kombinezonie koloru khaki. W tej samej chwili z drugiej strony samochodu wyrósł jak spod ziemi drugi strażnik, z chińskim karabinem automatycznym Typ 95 wycelowanym w Skorpiona. Karabin wyglądał na nowiuteńki i niezwykle groźny.

- Jestem umówiony na spotkanie z Abu Faradżem - powiedział Skorpion po arabsku, używając kryptonimu Abadiego i pokazując strażnikowi identyfikator GSD, na którym widniał jako Fauzi al­-Dijala. Po plecach ciekła mu strużka potu. Jeśli al­-Hafiz ostrzegł Abadiego, wpuszczą go, a potem zaraz zrobi się bardzo nieprzyjemnie. Strażnik spojrzał na identyfikator, potem na twarz Skorpiona, po czym skinął do drugiego strażnika. - Alan wa salan27 - powiedział, otwierając przyciskiem bramę i zapraszając Skorpiona, by wjechał do środka. Objechał okrągły podjazd wokół marmurowej fontanny na środku trawnika, po czym zatrzymał się przed willą skąpaną w białych światłach zewnętrznych reflektorów. Wysiadł z renault i zauważył strażnika z owczarkiem alzackim, patrolującego nieoświetlone partie terenu posesji, a także kamery monitoringu na ścianie i dachu willi. Pokonał parę schodków do drzwi wejściowych, gdzie powitało go trzech uzbrojonych mężczyzn, żądających zdjęcia marynarki. Sprawdzili ją i obszukali go starannie, wyjmując pistolet z kabury na wysokości krzyża. Był to samopowtarzalny SR­-1 Giurza, standardowy model używany przez rosyjską Federalną Służbę Bezpieczeństwa (FSB) i dawnych sojuszników w rodzaju syryjskiego GSD, który kupił po południu obok meczetu Saida Zajnab. Po wszystkim jeden ze strażników wprowadził go do wnętrza i kazał mu zaczekać. Foyer połyskiwało marmurami, które mogły przyprawić architekta wnętrz o zawrót głowy. Po chwili otwarły się dwuskrzydłowe drzwi do salonu i wyszedł z nich brzuchaty mężczyzna w średnim wieku, z bródką i w okularach. W szczelinie drzwi, zanim doktor zamknął je za sobą, Skorpion zobaczył elegancko ubraną kobietę i dziewczynkę, które oglądały telewizję. Całe szczęście, że na dzień dobry obyło się bez strzelaniny. - Min fadlak, tędy - powiedział doktor Abadi, prowadząc Skorpiona do małego, wyłożonego książkami gabinetu. - Napijesz się soku? Może kawy po turecku? - spytał doktor, wsuwając do szuflady leżącą wcześniej na biurku teczkę. Skorpion rozejrzał się po półkach z książkami. Większość dotyczyła medycyny, głównie chorób zakaźnych, antropologii i islamu. - Przysłał cię Nadżah al­-Hafiz? - Skorpion nie odpowiedział. - Czego Idarat al­-Amn al’Amm może chcieć o tej porze? - Gdzie jest Palestyńczyk? - spytał Skorpion. - Miliony Palestyńczyków żyją pod brutalną okupacją Izraela na Zachodnim Wybrzeżu i w Gazie. - Chodzi mi o tego jednego. - Czemu cię tak ciekawi?

- Dobrze wiesz, czemu! Masz nas za idiotów? Musimy się teraz tłumaczyć przed egipskim Mukhabaratem! - ryknął Skorpion, zrywając się z miejsca. Słyszał, jak za plecami otwierają się drzwi i wbiega strażnik. Doktor Abadi gestem dłoni powstrzymał go przed rzuceniem się na Skorpiona. - Żyjesz tutaj, ponieważ pozwalamy ci na to! - ciągnął Skorpion. - Ponieważ macie interes w mojej obecności tutaj. - Abadi skinął na strażnika, żeby wyszedł. - Być może po Kairze wcale już nie jest nam to na rękę - powiedział Skorpion i usiadł. - Gdzie Palestyńczyk? - Nie ma go ani w Syrii, ani w Libanie? - Dlatego to nie jest nasz interes? Wolne żarty. Opowiedz mi coś o nim. - Palestyńczycy są narodem uciskanym. To powinno wystarczyć za odpowiedź. - Szkolony w Iranie? - W Iranie szkoli się nie tylko Palestyńczyków. - Było jasne, co miał na myśli: oficerowie syryjskiego GSD i Mukhabaratu często współpracowali i przechodzili treningi z Irańczykami. - Zresztą Iran nie jest jedynym krajem sympatyzującym z Islamskim Ruchem Oporu. - Przebywa w Europie? - Czy to ma jakieś znaczenie? Palestyńczyk jest tylko wykonawcą. O polityce decyduje się tutaj - odparł Abadi, waląc się w pierś. W tej samej chwili odezwała się komórka doktora. - As­-salam alejkum - rzucił do telefonu, a potem zaczął słuchać, patrząc w milczeniu na Skorpiona. Skorpion zaczął mieć najgorsze przeczucia. Już miał wstać, gdy doktor Abadi wyciągnął pistolet spod blatu biurka i wycelował w gościa. - Ahmed! - zawołał głośno i strażnik wbiegł do pokoju, a widząc, co się dzieje, wycelował karabin w Skorpiona, wzywając pozostałych dwóch strażników. - Kim jesteś? - zwrócił się do Skorpiona Abadi. - Wiesz dobrze, kim jestem. Fauzi al­-Dijala z GSD. Jak już wiesz, przysyła mnie dyrektor Nadżah al­-Hafiz - odparł bez wahania Skorpion. Doktor Abadi pokręcił głową. - Dokładnie w tej chwili jeden z moich ludzi jest z al­-Dijalą w jego mieszkaniu. Wygląda na to, że nie czuje się najlepiej. Ktoś dosypał mu dziś narkotyku do soku. Jesteś Żydem? Mossad? BND? Kim jesteś? - Czy to ma jakieś znaczenie? O polityce nie decyduje się tutaj. - W głowie Skorpiona zapanowała gonitwa myśli. Ktoś, ale nie al­-Hafiz, ostrzegł Abadiego. Pewnie agent

Islamskiego Ruchu Oporu w szeregach GSD. Było naturalne, że Abadi podejrzewa Mossad, czemu jednak ze wszystkich możliwych wywiadów świata wybrał niemieckie BND? Czyżby Palestyńczyk był w Niemczech? Gdziekolwiek by był, wyglądało na to, że informacja nie na wiele się przyda Skorpionowi. - Głupcze. Nie wiem, kim jesteś, ale nawet twoje żarty są głupie. Zabierzcie go powiedział doktor Abadi, celując oburącz z pistoletu do Skorpiona. Jeden ze strażników przytknął lufę karabinu do głowy Skorpiona, a drugi zaczął zapinać mu na nadgarstkach plastikowe kajdanki. Po skrępowaniu go strażnicy rozluźnili się, sądząc, że już go mają w potrzasku. Zaczekał, aż dwóch mężczyzn szarpnięciem postawi go na nogi. Kiedy zaczęli go popchać przed sobą w stronę drzwi, wykonał nogą gardę brazylijską, kładąc na ziemię strażnika po prawej, po czym odwrócił się w stronę strażnika z tyłu i uderzył go głową w podbródek, wyciągając jednocześnie z włosów jednostronną żyletkę - trik, którym posłużył się Houdini podczas słynnego wyzwalania się z papierowej torby. Skorpion zastosował żyletkę do przecięcia plastikowych kajdanków. Następnie uderzonemu głową strażnikowi założył chwyt duszący i ściągnął go poniżej poziomu biurka, tak by Abadi nie mógł do niego strzelić, i przeciął mu żyletką tętnicę szyjną. Pierwszy strażnik, ten, którego wcześniej wywrócił, wycelował w niego karabin. Skorpion zastosował chwyt krav magi: zablokował tamtemu rękę, odsunął się z linii strzału i wykręcił mu nadgarstek, jednocześnie wyrywając karabin, co zajęło mu niecałe dwie sekundy. Odwrócił się i wypalił trzeciemu strażnikowi prosto w twarz, a potem, nie wstając z kolan, strzelił przez biurko, trafiając Abadiego w brzuch. Przetoczył się na bok i dzięki temu, gdy Abadi strzelił w biurko, nie trafił go. Kiedy pierwszy strażnik zaczął podnosić broń, Skorpion strzelił mu w głowę. Wyprostował się akurat w chwili, gdy doktor Abadi, przyciskając rękę do krwawiącego brzucha, przymierzał się do strzału. Skorpion przestrzelił mu rękę. Abadi krzyknął i strzelił, ale kula poleciała w bok. Skorpion strzelił jeszcze raz, tym razem w pierś doktora, zabijając go. Włączył się alarm, gdzieś zaczęła krzyczeć kobieta. Miał już tylko sekundy. Na szczęście Abadi zostawił swój laptop na wierzchu. Skorpion wyjął specjalną kartę pamięci zaprojektowaną przez NASA i wsunął do portu USB w laptopie. Oprogramowanie karty wchłonęło cały system operacyjny z uprawnieniami administratora. Skopiowało skrzynkę mejlową Abadiego, przy okazji zapisując właściwości jego konta - nazwy i adresy IP serwerów poczty przychodzącej POP i wychodzącej SMTP, oraz wszystkie dokumenty i pliki internetowe z dysku twardego, zapisując je w pamięci karty. Po transferze danych Skorpion

wyjął kartę z portu i zabrał oba pistolety, w tym SR­-1 Giurzę. Wiedział, że powinien wyjść stąd jak najprędzej, ale zastanowiło go coś w sposobie, w jaki Abadi wsunął teczkę do biurka. Szuflada była zamknięta, ale szybko uporał się z zamkiem i wyjął teczkę. Zawierała coś, co sprawiało wrażenie naukowego raportu po rosyjsku, ale okazało się wydrukiem tłumaczenia na angielski zatytułowanego „Wzorce rozprzestrzeniania się odmiany septycznej Yersinia pestis”. Rosyjski artykuł nosił pieczęć „Степень Секретности”, czyli „informacja niejawna”, a więc w kręgach wywiadu był to odpowiednik świętego Graala. Słyszał krzyki na zewnątrz, niedaleko domu. Czas się skończył. Wcisnął artykuł do kieszeni, w której miał kartę pamięci, i wyszedł z gabinetu. Kobieta z dziewczynką stały w korytarzu, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. - Gdzie jest skrzynka rozdzielcza z alarmem? - spytał. Dalej patrzyły na niego w milczeniu, ale dziewczynka mimowolnie zerknęła w stronę szafy w przedpokoju. Otworzył szafę i zobaczył na ścianie metalową skrzynkę. Strzelił w dysk nagrywający obraz z kamer monitoringu i powyrywał wszystkie wtyczki. Reflektory na zewnątrz zgasły, po czym rozległy się wrzaski i ujadanie psów. Nagle drzwi wejściowe zostały podziurawione jak sito seriami z dwóch automatycznych karabinów Typ 95. Dziewczynka zaczęła krzyczeć, gdy jej matka spojrzała na swoją pierś, na której wykwitła czerwona plama, a potem zemdlała. Skorpion pchnął dziewczynkę na podłogę, a kiedy drzwi frontowe zaczęły się otwierać, wystrzelał w szczelinę cały magazynek jednego z rewolwerów. Potem pędem wrócił do gabinetu, rzucił laptopem Abadiego w okno i wyskoczył przez rozbitą szybę, znikając w ciemnościach. Nie pobiegł do bramy wjazdowej, tylko na tyły posesji. Słyszał warczenie jednego z owczarków alzackich pędzących w jego stronę. Zaraz skoczy na niego, bo tak je tresują, żeby gryzły w rękę albo, folgując instynktom, w gardło. Pies był już bardzo blisko. Przydałby mu się kij, czy coś w tym rodzaju, ale nie miał nic poza pistoletem i żyletką. Kiedy pies skoczył mu do gardła, złapał go za futro na karku i walnął kolbą w pysk. Pies zaskowyczał i znowu rzucił się na niego. „Niezły zawodnik” - pomyślał, łapiąc psa i znów waląc go w nos. Tym razem pies zapiszczał wysoko i cofnął się, dysząc z językiem na wierzchu. W ich kierunku biegł strażnik. Nagle stanął, składając się do strzału, ale zanim wypalił, Skorpion zdążył już upaść na ziemię, przetoczyć się i strzelić trzykrotnie. Już po pierwszym strzale strażnik znieruchomiał. Skorpion odczekał chwilę, po czym wdrapał się na drzewo przy murze posesji, ostrożnie przeszedł nad drutem kolczastym, zawiesił się na gałęzi i zeskoczył na drugą stronę. Podniósł się z kucek i ruszył przed siebie. Z oddali dobiegł go

odgłos zbliżających się syren policyjnych. *** Spędził niespokojną noc w pokoju wynajętym od irackiej rodziny w dzielnicy Saida Zainab, cały czas trzymając pod ręką broń. Należało liczyć się z tym, że al­-Hafiz zmieni zdanie i przyjdzie po niego, nie mówiąc o Hezbollahu czy Islamskim Ruchu Oporu. Przy świetle lampki nocnej próbował rozgryźć, o co chodzi w rosyjskim artykule zwiniętym z biurka Abadiego. Napisany w suchym, naukowym stylu artykuł okazał się raportem z tajnych eksperymentów nad użyciem aerozolu do rozsiewania patogenów dżumy, prowadzonych w laboratorium na Wyspie Odrodzenia. Przypomniał sobie, że wyspa, która ostatnio zamieniła się w półwysep z powodu silnego spadku poziomu wód Morza Aralskiego, słonego jeziora między Kazachstanem a Uzbekistanem, w dawnym Związku Radzieckim, była tajnym laboratorium broni biologicznej. Musi koniecznie jak najprędzej przekazać artykuł Rabinowichowi. Najgorsze, że będzie musiał czekać z przekroczeniem granicy aż do rana. Musi wydostać się z Syrii. W porannych wiadomościach telewizyjnych reporter Al­-Dżaziry, stojąc na tle posiadłości doktora Abadiego, powiedział, że zbrodnia jest przypisywana agentom wywiadu Izraela. Syria zamierza wystosować oficjalną skargę do Narodów Zjednoczonych, a większość krajów ONZ­-etu już wystosowała oświadczenie potępiające Izrael za zabójstwo Abadiego. Przed południem Skorpion był już w Bejrucie, przekroczywszy granicę jako diler samochodowy z Aleppo. W kafejce internetowej na lotnisku w Bejrucie załadował zaszyfrowaną zawartość karty pamięci i zeskanowaną kopię utajnionego rosyjskiego artykułu na stronę Eksporterów Zbóż. Z zaszyfrowanego przez Rabinowicha wpisu na stronie dowiedział się, że NSA udało się wyśledzić serwery e­-mailowe doktora Abadiego. Istniała tam bogata korespondencja między Abadim a kontem mejlowym w Hamburgu, należącym do niejakiego Mohammeda Modahami, ale póki co nie udało się jej jeszcze odszyfrować. Złapał lot Air France z Bejrutu do Paryża. Nad Morzem Śródziemnym odtwarzał w myślach wydarzenia w domu doktora. Abadi powiedział coś, co wzbudziło w nim jakiś nieokreślony niepokój. Na wynajętym komputerze w biznesowej zone de travail na lotnisku de Gaulle’a w oczekiwaniu na samolot do Hamburga wyszukał w Google’u dżumę septyczną. Dowiedział się, że istnieją trzy odmiany choroby: dżuma dymieniczna, którą najprawdopodobniej była średniowieczna tak zwana czarna śmierć, dżuma płucna i dżuma septyczna. Wszystkie wywoływała ta sama bakteria Yersinia pestis, dotykając jednak różne obszary organizmu. Dżuma dymieniczna atakowała gruczoły limfatyczne, płucna - płuca,

a septyczna - krew. Odmiana dymieniczna i septyczna były najczęściej przenoszone przez ukąszenia pcheł na zarażonych gryzoniach. Odmiana płucna rozprzestrzeniała się z ludzi na ludzi drogą kropelkową. Ze wszystkich trzech dżuma septyczna jest najbardziej zdradziecka i zabójcza. W chwili, gdy zarażony orientuje się, że jest chory, dostrzegając symptomy - od dreszczy, jak przy grypie, gorączki, kaszlu i bólu głowy, po czarnosine plamy pod skórą choroba zwykle jest już w ostatnim stadium. W większości przypadków dzień, w którym zarażony orientuje się, że jest chory, jest dniem jego śmierci. Skorpiona przeszedł dreszcz. Abadi sugerował, że podczas zimnej wojny Rosjanie na Wyspie Odrodzenia stworzyli broń bakteriologiczną z dżumy septycznej, a broń ta jakimś cudem dostała się w ręce Islamskiego Ruchu Oporu. Rabinowich poskładał informację o zaginięciu próbek broni z ułamków swojej „podtekstury”, bądź otrzymał ją od jakiegoś dezertera lub wtyki z FSNB, po czym powiązał ją z Palestyńczykiem, a Bob Harris nie powiedział mu o tym, ponieważ zależało mu na bezstronnej ocenie sytuacji. Nie wysnuł zbyt wielu wniosków, a i te były oparte na mglistych przesłankach, ale kawałki układanki pasowały do siebie. Nic dziwnego, że Harris pofatygował się aż do Karaczi! Jeśli udało się stworzyć rozpylaną postać dżumy septycznej, a Palestyńczyk rozpyli ją nad jakimś amerykańskim miastem, mogą zginąć dziesiątki milionów ludzi. Jedynym sposobem, by go wyśledzić, było odnalezienie Mohammeda Modahamiego, niemieckiego łącznika doktora Abadiego. Skorpion kupił komórkę, z którego zamierzał skorzystać tylko raz, i zadzwonił na miejscowy, paryski numer. Kiedy telefonował, usłyszał, jak po raz pierwszy wzywani są pasażerowie jego lotu do Hamburga. Użył hasła dnia - „Liverpool”, a następnie hasła potwierdzającego - „Mary Poppins”. Kobiecy głos, należący zapewne do pracownicy paryskiego oddziału CIA, poinformował go, że według informacji BND, potwierdzonych przez niemiecką Bundespolizei, Mohammed Modahami nigdy nie istniał.

rozdział szósty Rzym, Włochy

Podczas drugiego wieczoru w Rzymie, siedząc w restauracji przy Via della Croce, obok Schodów Hiszpańskich, Palestyńczyk, którego czas naglił, głowił się nad trzema problemami, kolejno zawierającymi się w sobie jak ruskie matrioszki, jeden trudniejszy od drugiego. Myślał o nich, patrząc na nocną ulicę. Na kocie łby padało światło latarń, zawieszonych na ścianach kamienic i neonowych szyldów nad sklepami i restauracjami. Czuł wyraźnie obecność ślicznej amerykańskiej studentki przy sąsiednim stoliku, która przyglądała mu się przez chwilę, po czym wróciła do rozmowy z przyjaciółmi. Najważniejszym problemem było skoordynowanie wielu równoległych ataków tak, by nie zostać zdemaskowanym. W tym problemie krył się kolejny - jak przeprowadzić tajny atak, który wymaga wwiezienia dużego obiektu do miasta otoczonego pierścieniem posterunków. Trzecie pytanie było najtrudniejsze - Jak przeprowadzić atak na obiekt ściśle strzeżony i absolutnie niedostępny dla postronnych? Tygodniami obmyślał, jak by to zrobić. Ślepy imam w Holandii spytał go, czy to możliwe. Miał ochotę powiedzieć, że nie. Nawet teraz nie był pewien, czy odpowiedział twierdząco, ulegając nadziei bądź pysze, że uda mu się powalić wroga na kolana. Etap pierwszy dobiegał końca. Etap drugi miał być o wiele bardziej okrutny. Dzień, który odmieni świat bardziej niż 11 września, dzień przerastający ludzką wyobraźnię, dzień, którego nie uda się wymazać z pamięci. Oba etapy były najeżone trudnościami, ale sam cel był najwyższym wyzwaniem. Mnóstwo rzeczy mogło pójść nie tak: ktoś mógł zawieść w krytycznej chwili, tajny agent mógł ich sypnąć, na posterunku drogowym mógł pełnić służbę nadgorliwy gliniarz. Nawet pogoda była elementem złożonego planu, w którym zmiana temperatury o jeden stopień robiła różnicę. Po rozpatrzeniu odrzucił chyba z tuzin wariantów planu. Prędzej czy później w każdym ze scenariuszy dopatrywał się czegoś, co go dyskwalifikowało.

Wizje lokalne połączone z rozpoznaniem terenu i obliczaniem odległości, jak w Kairze, pomogły wyeliminować pewne warianty, jednak trzy główne problemy, zawarte jeden w drugim, nadal wymagały rozwiązania. Zwiedzał miasto, skupiając się bardziej na ruchu ulicznym i topografii ulic niż na turystycznych atrakcjach renesansowego Rzymu, posługując się lornetką z GPS­-em stosowaną na polach golfowych, by dokładnie zmierzyć odległości o strategicznym znaczeniu. Spędził wiele godzin w Biblioteca Nazionale Centrale, studiując wszystkie mapy i plany miejskie od czasów starożytnych. Wyjechał z centrum A91, żeby obejrzeć magazyn, który udało mu się wynająć. Znajdował się on na przemysłowych przedmieściach, stał pośród fabryczek i osiedli robotniczych, naprzeciwko pustych parcel, co więcej, w obrębie okalającej miasto obwodnicy A90, na której z pewnością będą punkty kontrolne. Wizytówka, którą wręczył właścicielowi magazynu, przedstawiała go jako właściciela niemieckiej firmy przewozowej materiałów i maszyn. Gdyby chcieli go sprawdzić, jest całkowicie w porządku: firma była legalnie zarejestrowana, posiadała prawdziwy adres, numery telefonów i stronę internetową; na wszelkie telefony i zapytania odpowiadał fachowo personel biura przy Heidenkampsweg w Hamburgu. Zapłacił właścicielom magazynu gotówką za trzy miesiące z góry, wprawiając ich w niekłamaną radość. Zapewnili go raz jeszcze, że dyskrecja, na której mu zależy, będzie bezwzględnie zachowana. Właścicielami byli dwaj bracia z Palermo; prosili go, żeby się nie przejmować. „Sycylijczycy potrafią dochować tajemnicy” - zapewniali go. Nim następnego dnia dotarł do restauracji przy Piazza di Spagna, rozwiązał dwa z trzech problemów. Jednak ten trzeci, najtrudniejszy, wciąż mu się wymykał. Podniósł wzrok i przyłapał amerykańską studentkę na tym, że mu się przygląda. Gdy uśmiechnął się, też odpowiedziała uśmiechem. Zastanawiał się, czy przespać się z nią, czy może wypróbować na niej, jak policja zareaguje na wybuch bomby. Była długowłosą szatynką i przypominała mu kogoś, chyba tamtą dziewczynę z Bangladeszu, którą spotkał w Queens, o ciemnych, hipnotycznych oczach. Przypomniał sobie, jak patrzyła mu w oczy, zamiast w obiektyw, kiedy robił jej pożegnalne „wideo męczennika”. Może zresztą zapamiętał filmik, który był dla niego bardziej realny od niej. Nie była prawdziwą szahida, męczennicą. Lubiła Amerykę i swoją pracę na Manhattanie, ale jej brat był tchórzem. Wisiał kasę bankowi w swoim kraju, za pieniądze przystąpił do dżihadu, zgadzając się na śmierć w samobójczym zamachu, ale gdy przyszło co do czego, stchórzył i wycofał się, zasłaniając się dwójką małych dzieci. Zgodziła się na to, żeby mafia bangladeska nie sprzątnęła jej brata, osierocając jego dzieci. Nigdy nie zrobiłaby

tego ze względu na siebie czy brata, ale dzieci to co innego, poza tym sposób, w jaki patrzyła na niego, gdy ją filmował, nasuwał przypuszczenia, że się jej podoba. „Męczeńska śmierć był jej podarunkiem dla mnie” - myślał, patrząc na rozmawiającą z przyjaciółmi, roześmianą Amerykankę. Kelner nadszedł, niosąc zamówione campari soda i nagle poczuł wielką ochotę, by zamówić campari dla wszystkich przy jej stoliku, ale właśnie wtedy spłynęło na niego olśnienie. Znalazł rozwiązanie. Amerykanka uniosła kieliszek w jego stronę, pewna siebie i przekonana o swojej urodzie. W kącikach jej oczu pojawiły się drobne zmarszczki. Zamiast połknąć haczyk Palestyńczyk wstał, rzucił parę monet na stolik i wyszedł, pozostawiając dziewczynę nieświadomą tego, że otarła się o własną śmierć.

***

Wrócił do hotelu położonego u szczytu Schodów Hiszpańskich, spakował się i wyprowadził wynajętego mercedesa z podziemnego garażu. Gdy był już na A1, poza granicami Rzymu, pomknął w ciemnościach ponad sto mil na godzinę. Włączył radio, puszczając głośno muzykę europejskich kapel w klimacie Tokio Hotel czy Fettes Brot. Dojeżdżając do Florencji, zadzwonił i dokonał rezerwacji na ostatnią chwilę. O północy meldował się w mediolańskim hotelu Principe di Savoia. Rano udał się do więzienia San Vittore, w centrum miasta. Carmine Bartolo wszedł do sali widzeń i, pomimo kajdanek, usiadł przed szklaną szybą z fasonem. Choć był średniego wzrostu, wydawał się o wiele wyższy, nieomal potężny. Spod gęstej grzywy włosów i obwisłych brwi zerkały groźnie małe oczka. W szeregach neapolitańskiej Camorry, mafii, która praktycznie rządziła miastem, Bartolo znany był jako Il Brutto - z powodu szyderczego uśmiechu, który nie schodził mu z twarzy, i nieodłącznego tasaka, którym siał postrach. Szybką, potoczną włoszczyzną powiedział coś, czego Palestyńczyk nie zrozumiał. - Non capisco. Parla inglese? Français? Deutsch?28 - English - odparł Bartolo, co zabrzmiało, jak „inglisi”. - Pochylił się w stronę gościa. - Kim jesteś? Turco? Musulmano? Chłopak od muzułmanów? - Jestem biznesmenem. Przyjechałem tutaj coś kupić. - Jak chcesz kupować, to idź do La Rinascente. Tu jest prigione. Capisce?29 - Bartolo

zerknął na stojącego pod ścianą strażnika, żeby sprawdzić, czy jego dowcip spotkał się z należytym aplauzem. Strażnik odwrócił głowę ze znudzoną miną. Płacono mu za to, żeby nie patrzył, a nie za to, żeby słuchał. Palestyńczyk skinął ręką na Bartolo. - Za to, czego mi trzeba, zapłacę ci sto tysięcy euro gotówką. Oczki Bartola zwęziły się pod obwisłymi brwiami. Wyglądał dokładnie na tego, kim był - na brutalnego mordercę. - Kim jesteś? - spytał. - Kimś, kto ma czym zapłacić - odparł Palestyńczyk i zasłaniając usta tak, żeby kamera nie widziała ruchu jego warg, powiedział szeptem, o co mu chodzi. Bartolo ściągnął brwi tak, że na jego czole powstała jedna zmarszczka, co upodobniło go do neandertalczyka. - Po co to? Do roboty, sì? - Nie twoja sprawa. Płacę również za to, żebyś nie zadawał pytań. - Figlio di puttana!30 - Bartolo wstał, garbiąc się lekko z powodu kajdanek. - Nie będę robić affare z jakimś nieznanym Turco. - Sto tysięcy. Zawsze mogę się zwrócić do braci Zaza albo do Nuova Famiglia powiedział cicho Palestyńczyk. - Ty iść do Zaza, robić biznes z tymi busones? Me ne infischio31. - Bartolo zadarł dumnie brodę, bo kajdanki nie pozwalały mu zgiąć ręki. Palestyńczyk skinął na niego, żeby podszedł bliżej. - Sto dwadzieścia tysięcy gotówką. Połowa teraz, druga przy dostawie. Bartolo usiadł z powrotem. - I czterdzieści per cento od twoja zarobka. - Dwadzieścia pięć - i zero pytań. - Trenta. Trzydzieści. Ty gadasz z moja żona. - Bartolo wziął ogryzek ołówka i zapisał numer telefonu, po czym przytknął kartkę do szyby. Kiedy Palestyńczyk odczytał numer, Bartolo zgniótł kartkę w dłoni, splunął na nią, a potem wsunął do ust, zżuł i połknął. Wstał. - Nie płacisz, nie masz taka ładna buzia. Ty lepiej nie taka wesoła, Turco. - Bartolo ruszył do drzwi, szurając nogami i szczękając kajdankami. - Andiamo32 - powiedział strażnik, otwierając drzwi. - Vaffanculo!33 - zaklął Bartolo i, powłócząc nogami, zniknął w drzwiach. Po wyjściu z więzienia Palestyńczyk wsiadł do samochodu i ruszył w kierunku Turynu. Po drodze kupił dwa telefony na kartę. Zatrzymał się w przydrożnym zajeździe i zadzwonił do Turynu.

- Fi aj fis sinima il lajla di? - spytał po arabsku. - Co dzisiaj leci w kinie? - Piazza della Repubblica, Porta Palazzo Nord - odparł jego rozmówca i rozłączył się. Z drugiego telefonu Palestyńczyk zadzwonił do Holandii. - Bitnazaam gaualaat? - spytał znów po arabsku. - Czy mam przyjemność z biurem podróży? - Abu Faradż nie żyje. Zginął w swoim domu w Damaszku - odparł głos po drugiej stronie słuchawki, posługując się kryptonimem doktora Abadiego. Palestyńczyk patrzył na auta sunące A4. Nagle wydało mu się, że każdy samochód może być niebezpieczny. „Niemożliwe - zaprotestował w duchu. - Nie mogli go tak szybko rozszyfrować po Kairze”. - Zabili też żonę i trzech strażników. - Kto to zrobił? - Nie wiemy. Żydzi albo Amerykanie. Tak czy owak, ten parszywy pies umknął nam. - Udało mu się przebić przez wszystkie alarmy i strażników? Ten dom był przecież jak forteca. - Challi balak - powiedział głos. - Uważaj. To bardzo niebezpieczny człowiek. Zabrał też teczkę i mógł mieć dostęp do komputera. Czy mogło tam być coś o tobie? - Uala haaga. - Nie, nic. - W jego głowie myśli kłębiły się jak szalone. To w połączeniu z faktem, że nieomal dopadli w Bejrucie Selima Kassima, znaczyło, że ścigają go, nawet jeśli nie wiedzą, kim jest, ani gdzie jest. Deptali mu po piętach. - Jesteś pewien, że nic? - Tak. - W pamięci stanął mu długi spacer z doktorem Abadim po dolinie Bekaa, w 2006, po wybuchu wojny lipcowej z Izraelem. „Nie istniejesz, to jedyna metoda” powiedział Abadi. Nie ma śladu po nim w laptopie doktora ani też nigdzie indziej. Był tego pewien. Czekał, ale głos w słuchawce nie odzywał się. - Będziemy kontynuować? - spytał w końcu. - Allahu akbar! - odparł głos. - Allahu akbar! - powtórzył Palestyńczyk i rozłączył się. Umowa stała. Choćby zdarzyło się nie wiadomo co, nie ma już odwrotu. Upewniwszy się, że nikt go nie obserwuje, wyjął z obu komórek karty SIM, po czym położył obudowy i karty tuż za tylnym kołem mercedesa. Wsiadł do samochodu i przejechał kawałek na wstecznym. Wyskoczył z wozu, pozbierał to, co zostało z telefonów i jadąc autostradą w stronę Turynu, sukcesywnie wyrzucał po kawałeczku w przydrożne krzaki. Zaczęło się robić ciepło, słońce lśniło na wodach Padu i na górskich skałach, gdy zaparkował samochód w garażu koło Porta Palazzo. Była to robotnicza dzielnica. W drodze

na piazzę mijał hurtownie i tanie knajpki z kuskusem. Czekał na chodniku obok kilku ulicznych stoisk. Po paru minutach zajechała furgonetka. Ze środka wyskoczyło dwóch Marokańczyków i wepchnęło go do tyłu. Jeden z mężczyzn zaczął mu wkładać kaptur na głowę. - U’af! Nie! Żadnych kapturów! Chcę się przyjrzeć okolicy - rzucił ostro po arabsku. Mężczyzna popatrzył na drugiego, który zamilkł z kapturem w ręku. - Dokąd jedziemy? spytał Palestyńczyk kierowcy. - Na drugą stronę rzeki. Sprawdź, czy nikt za nami nie jedzie - powiedział kierowca, meandrując wśród pojazdów, głównie, rzecz jasna, fiatów z wielkiej fabryki Fiata na przedmieściach miasta, za bujną zielenią Ogrodów Królewskich i kopułą Mole Antonelliana, najbardziej charakterystycznej budowli Turynu. Zaprojektowana jako synagoga, mieści w sobie teraz Narodowe Muzeum Filmu i uchodzi za najwyższe muzeum świata. Przejechali przez most nad Padem, a potem nielegalnie przecięli ciągłą linię, skręcając w boczną uliczkę, zawrócili z powrotem na Via Bologna i wrócili na zachodnią stronę rzeki. Po kolejnych dziesięciu minutach krążenia po bocznych uliczkach, żeby mieć pewność, że nikt ich nie śledzi, kierowca podjechał do rampy załadowczej małego składu, oddalonej o kilka posesji od przerobionego na meczet garażu. Wysiedli i weszli do środka. W magazynie siedziało sześciu młodych Marokańczyków i Albańczyków w strojach roboczych, w tym dwu w zielonych kombinezonach włoskich służb sanitarnych. Było też parę kobiet w hidżabach na głowach. Stali wokół albo siedzieli na metalowych krzesłach obok sterty skrzyń w rogu magazynu. Na czele grupy przy składanym stoliku siedział młody, brodaty

Marokańczyk,

sącząc

z butelki

fantę

pomarańczową.

Starszy

mężczyzna

w haftowanej takiji, najprawdopodobniej imam, usiadł przy brodaczu. - Salam alejkum - powiedział imam. - Wa alejkum es­-salam - odparł Palestyńczyk, siadając i odwracając krzesło, żeby widzieć zarówno obu mężczyzn przy stole, jak i resztę grupy. Brodacz położył berettę na stole. - Witaj, Bracie - ciągnął imam po arabsku. - Polecono nam pomagać na wszelkie możliwe sposoby. - Pomagać, zgadza się. Ale w Turynie my rządzimy - powiedział brodacz, dotykając kabury. - Jesteście z GICM? - spytał Palestyńczyk, mając na myśli Marokańskie Ugrupowanie Bojowników Islamu, odpowiedzialne za serię śmiertelnych zamachów bombowych i porwań w północnych Włoszech.

Brodacz skinął głową. - Daj mi swoją broń - polecił Palestyńczyk, wstając i wyciągając rękę. Brodacz podniósł pistolet i wycelował w niego. - Ja tutaj rozkazuję - powiedział. - Czy podlegasz prawom Allaha? Zmówiłeś już Szahadę? - Palestyńczyk przeszył go płomiennym wzrokiem. - Jesteśmy Al­-Muqawama al­-Islamija. Czy wiesz o istnieniu fatwy34 przeciwko każdemu, kto by podniósł na mnie rękę, ponieważ pracuję dla świętej sprawy? - Podszedł do stołu, wyciągając rękę. - Albo mnie zabij na miejscu i smaż się po wieczność w dżahannam, albo oddaj mi rewolwer, Bracie. Brodaty powiódł rozbieganym wzrokiem po swoich towarzyszach i wyznawcach. Wszyscy patrzyli na nich jak zahipnotyzowani. Jeden z Marokańczyków z furgonetki zaczął dobywać broń z kabury pod pachą, ale nagle zamarł w pół gestu. Na zewnątrz zatrąbił klakson. Nikt nie drgnął. Palce brodacza zacisnęły się na broni. Palestyńczyk patrzył na drobiny kurzu tańczące w snopach światła wpadającego przez wysokie okna magazynu, zastanawiając się, czy to ostatnia rzecz, jaką widzi. Wreszcie brodacz z głośnym westchnieniem pchnął pistolet po stole w stronę Palestyńczyka. - Allahu akbar - powiedział Palestyńczyk, podnosząc broń. - Allahu akbar - zaczęli powtarzać za nim zebrani, gdy nagle Palestyńczyk podniósł pistolet i strzelił brodaczowi w głowę. Odgłos wystrzału przetoczył się grzmotem w ciszy magazynu. Z ust jednej z kobiet wyrwał się stłumiony okrzyk, gdy ciało osunęło się, bezwładnie zwisając z krzesła w bok. Palestyńczyk odwrócił się do zgromadzonych, taksując ich wzrokiem. - Czas spojrzeć prawdzie w oczy. Przywódca jest tylko jeden - oznajmił, a następnie powiedział, czego od nich oczekuje.

***

- Gdzie chcesz, żeby dostarczono ci przesyłkę? - spytała Francesca, potrząsając długimi, jasnymi włosami; tylko na przedziałku widać było ciemne odrosty. Jedli kolację w małej, ekskluzywnej restauracji w Mediolanie, w okolicach parku Sempione. - Do Turynu. - Podał jej nazwę ulicy. Jadł najlepszą w życiu piemoncką vealbattuto, popijając doskonałym winem Sagrantino. - Mają dostarczyć i zmyć się.

- A pieniądze? - Zanim przejdą dwa metry, dostaną resztę pieniędzy. - Rozumiesz, że z Camorrą nie ma żartów? - Nie boisz się tutaj wymawiać słowa „Camorra”? - Rozejrzał się po elegancko ubranej klienteli sąsiednich stolików. - Niby dlaczego? To moja restauracja. - Zaśmiała się chropawym kontraltem. - Podobnie zresztą, jak wiele innych. Pierwszy raz widzisz kobietę, która jest capa? W Camorze przyjęte jest, że jeśli mąż umiera lub idzie do prigione, żona przejmuje interesy. Dobry zwyczaj. Wszystko zostaje w rodzinie. - Położyła rękę na sercu. - Ale widzę po twoich oczach, że jesteś zaskoczony. - Wyłącznie twoją urodą. - Miała koło czterdziestki, była śniada, a sukienka od znanego projektanta podkreślała jej zgrabne kształty. Biust miała tak perfekcyjny, że mógł być tylko robotą światowej klasy chirurga, który w dodatku się w niej durzył. - Non c’e male35 - pochwaliła, zlizując z kącika ust odrobinę spaghetti. - Posłuchaj, jeśli chcesz się ze mną przespać, nie ma sprawy. Powiedz tylko słowo, a będzie to najlepsza noc w twoim życiu. - Bardzo kusząca oferta. Również niebezpieczna - z wielu różnych powodów. - Zerknął na dwóch ochroniarzy, z którymi przyszła. Stali po obu stronach drzwi wejściowych w rozpiętych marynarkach... - Nie boisz się. Widzę, że nie jesteś strachliwym mężczyzną. Rozumiesz, czemu my, kobiety, jesteśmy wścibskie jak kotki. Gdy raz rozbudzisz ciekawość kobiety, będzie twoja. - Każdej kobiety? - Każdej. Na ziemi i w niebie. - Zapaliła papierosa. - Pragniesz mnie? - Nigdy się tego nie dowiesz. Przenigdy. - Może wcale nie chcę tego wiedzieć. - Zarzuciła włosami. - Może chcę po prostu chiavare36 z tobą w łóżku. - Nachyliła się, ukazując wzgórki swych piersi. - Może wolałabyś jednak dostać pieniądze. Sześćdziesiąt tysięcy, zgodnie z umową. - No popatrz, jednak rozumiesz kobiety! Gdzie one są? - Wstała od stolika. - W paczce. Dałem szefowi restauracji. Nachyliła się i pocałowała go, wsuwając mu w usta język pachnący sosem ostrygowym do jej spaghetti. - Następnym razem przelecę cię tak, że zwariujesz, caro - szepnęła. - Ruszyła do wyjścia przystając przy szefie, który podał paczkę jednemu z jej ochroniarzy. Po wyjściu z restauracji przez godzinę prawie kluczył po ciemnych ulicach miasta

i wylotach autostrady, przewidując, że Francesca każe go śledzić. Kiedy uznał, że zgubił pościg, pojechał na dworzec główny, gdzie złapał nocną superszybką „czerwoną strzałę” do Rzymu. Rano wyleciał z Rzymu do Moskwy. „Już sama Camorra była dosyć niebezpieczna, a co dopiero to, co mnie czeka w Rosji” - myślał podczas długiego lotu. Ale cienie przeszłości jak dziecinne koszmary nie chciały mu dać spokoju. Jednak nie był już dzieckiem. Teraz on będzie wzbudzać postrach. Patrząc przez okno samolotu na ośnieżone szczyty Alp pod sobą, myślał o starym arabskim przysłowiu, którego nauczył go w dzieciństwie ojciec: „Armia owieczek dowodzona przez lwa zawsze pokona armię lwów dowodzonych przez owcę.”

rozdział siódmy

Hamburg, Niemcy

Skorpion po raz pierwszy ujrzał jej twarz w gigantycznej hali Saturna; powieloną na setkach telewizorów nastawionych na ten sam niemiecki kanał NTV News, jak w jakiejś surrealistycznej wideoinstalacji, zanim zobaczył ją we fleszach, na środku ulicy, przed wielkim turkusowym meczetem, jak przez głośnik wzywała do zakończenia „zniewolenia kobiet muzułmańskich”. Na podium, za gadającymi głowami komentatorów, wyglądała olśniewająco. Miała złocistą cerę, a krótko obcięte proste, czarne włosy uroczo kontrastowały z akwamarynem jej oczu podkreślonych lekko tuszem, by wydobyć orientalny wdzięk Lewantu. Nie nosiła chusty na głowie, i chociaż na dole ekranu przedstawiona była jako Nadżla Kafuri, wszyscy mówili o niej: „Nadżla”, jakby już zaliczała się do kręgu osób bez nazwiska, co znamionuje współczesnych celebrytów, jak swego czasu ironicznie stwierdził Harris. - Jeśli do twojego imienia trzeba dodać nazwisko, to znaczy, że jesteś nikim stwierdził. Teraz, widząc Nadżlę Kafuri w samym środku demonstracji przed meczetem, smukłą postać w nieprzemakalnym płaszczu Burberry, przewiązanym paskiem, wydawała się mniejsza niż w telewizji. Mówiła doskonałą niemczyzną, żądając przez megafon, by przywódcy islamscy przestali: „Behandlung von Frauen wie Sklaven”, przestali traktować kobiety, jak niewolnice. Oddzielał go od niej szereg ubranych w hełmy Schutzpolizei i gniewny tłum muzułmańskich mężczyzn i kobiet usiłujących ją zakrzyczeć, przy czym niektórzy nieśli transparenty: Feinde des Islam, wróg islamu, lub Verräter, zdrajca lub Häretiker, heretyk. - Prorok kazał traktować wszystkie kobiety dobrze, ale wy, ze wszystkich sur, znacie tylko czwartą, która pozwala wam bić kobiety. - Przyzwoita muzułmanka jest posłuszna i nie trzeba jej bić - krzyknął ktoś z tłumu

w farsi37. - To jest Europa, a nie Arabia w szóstym wieku. Czternaście wieków przemocy wystarczy! Nikt nie ma prawa bić kobiet! Z tłumu poleciały w jej stronę jaśki, jajka, pomarańcze. Szereg Schutzpolizei zrobił krok do przodu, natomiast mała grupka otaczających Nadżlę kobiet i mężczyzn zrobiła krok do tyłu. Operator telewizyjny rzucił się do przodu, żeby uchwycić tę chwilę. - Ma za swoje - rzucił po niemiecku mężczyzna do stojącego obok paparazzo. - Pokażą ją wieczorem w Heute - dodał, mając na myśli wieczorne wiadomości telewizyjne. - Natürlich. Nadżla załatwia im najważniejszą rzecz: oglądalność. - Paparazzo wspiął się na palce, żeby złapać moment, kiedy kobieta unosi rękę nad głowę, żeby się osłonić. - To meine Liebste38 - stwierdził z zadowoleniem, kiedy już zrobił zdjęcie. - Ile będzie warte? - spytał Skorpion. - Zależy. Takie zdjęcie jak to - dwieście, trzysta euro. Gdyby Nadżla była na zdjęciu bez bluzki - dwadzieścia tysięcy euro. - Roześmiał się. - Przecież ona jest nikim. Tyle że dobrze wygląda - zdumiał się mężczyzna. - Właśnie dlatego jest taka cenna. - Paparazzo puścił oko i zaczął pakować sprzęt. Gdy dziewczyna ze swoją świtą odjechali dwoma samochodami, a Schutzpolizei zaczęła rozganiać ludzi, Skorpion ruszył za rozchodzącym się tłumem. Przeciął tereny zielone wokół meczetu, wtapiając się w tłum przechodniów, którzy przystanęli na widok demonstracji, a teraz pędzili do domu na obiad. Wypatrywał przewodów alarmowych i komunikacyjnych na meczecie. Zauważył tabliczkę Deutsche Telekom na przewodzie telefonicznym, co prawdopodobnie znaczyło, że łączą się z Internetem przez DSL. Mieli system alarmowy, który wyglądał jednak jak zwykły alarm dwukanałowy, więc nie powinno być z nim problemów. Po zmroku chłodna mgła zaczęła napływać znad jeziora Alster, wypełniając ulice siwą bielą. Zjadł obiad w pobliskiej Gaststätte39, myśląc o rozmowie, którą przeprowadził z jednej z wykorzystanych tylko raz komórek, które kupił w Saturnie. Po skończonej rozmowie połamał aparat na kawałeczki, które wyrzucił do różnych koszy na śmieci. Kiedy wybrał numer, bezimienny męski głos poinformował go, że NSA powiązało konto Mohammeda Modahamiego, poprzez serię nicków i serwerów pośredniczących, z hamburskim meczetem Al­-Masdżid w dzielnicy Uhlenhorst. Ciągle jeszcze nie udało im się rozszyfrować kodu, jakim doktor Abadi porozumiewał się z rzekomym Modahamim. Głos nie napomknął o zabójstwach w Syrii, co znaczyło, że Harris sprzątnął po nim w Departamencie Stanu zadymę wznieconą w Syrii.

- R i M są sameach. Potwierdzają wykrycie wirusa - z tych słów Skorpion wywnioskował, że według Rabinowicha CIA podzieliło się informacjami wydobytymi z laptopa Abadiego z izraelskim Mossadem, wskutek czego Rabinowich i Izraelici są sameach - czyli, po hebrajsku, szczęśliwi z powodu tego, co dostali. Znaczyło to również, że jego domniemania na temat broni biologicznej, „wirusa”, były potwierdzeniem ostrzeżeń, które Rabinowichowi przekazano już z innego źródła, czyli właśnie tej informacji, którą Harris, powołując się na Pierwszą Zasadę, ukrył przed nim w Karaczi. Od tej chwili jednak Skorpion miał już działać tak, jakby Palestyńczyk dysponował już bakteriami dżumy septycznej w postaci gotowej do rozpylenia. Następnie głos spytał go, czy zatrzymał się w B&B40 - na co odparł przecząco. Chodziło o to, czy chce, by niemieckie BND wraz z BPOL - Bundespolizei - zrobiło najazd na Masdżid? Odpowiedź przecząca mogła zostać przez Harrisa odczytana jako informacja, że on sam to zrobi. Najazd BPOL w Hamburgu był im potrzebny jak dziura w głowie. Po akcji w Bejrucie i sprzątnięciu Abadiego w Damaszku interwencja tego typu postawiłaby w stan gotowości całą siatkę Hezbollahu. A co gorsza byłaby sygnałem - dla Palestyńczyka, gdzie dokładnie są i jak blisko lub daleko od niego. W tej sytuacji Palestyńczyk mógłby wręcz przyspieszyć godzinę zero, a oni mieliby wówczas jeszcze mniej czasu, żeby go powstrzymać. To był odwieczny problem, ilekroć Waszyngton mieszał się w ich sprawy. Lubili spektakularne posunięcia, wystrzelając pocisk z półtonową głowicą tam, gdzie wystarczyłaby zwykła strzała. - Oczywiście w ten sposób mamy pewność, że unicestwiliśmy obiekt - mawiał Koenig - ale ile informacji można wycisnąć z obiektu unicestwionego? Zapłacił i ruszył z powrotem do meczetu. Ulice były prawie puste, a jezioro niewidzialne w ciemnościach i mgle poza linią latarń wzdłuż brzegu. Zaczął krążyć wokół meczetu ozdobionego dwoma minaretami w stylu irańskim. W jednym z okien paliło się światło - ktoś musiał pracować do późna w biurze na zapleczu. W ciemnościach szukał kabli; w końcu na oślep znalazł przewód łączący alarm zewnętrzny z kamerą przemysłową. Zdjął scyzorykiem izolację z kabla i owinął go kawałkiem waty żelaznej, po czym podłączył go do komórki połączonej dwoma przewodami z baterią AA i małym kondensatorem, które kupił w Saturnie. Kiedy zadzwoni na komórkę, pod wpływem prądu wata stanie w płomieniach, przez co dojdzie do zwarcia... Rozejrzał się po spokojnej ulicy, wypatrując, czy wokół nie widać niczego podejrzanego: samochodu z człowiekiem w środku, furgonetki zaparkowanej w jakimś

podejrzanym miejscu. Ale we mgle widać było tylko niewyraźnie światło z okna biura Centrum Islamskiego na pierwszym piętrze. Coś było nie tak. Jego instynkt, wyostrzony latami działalności w terenie, wysyłał mu sygnały ostrzegawcze, jednak z powodu ciemności i mgły nie potrafił powiedzieć, gdzie się czai niebezpieczeństwo. Gdyby chodziło o rutynową konfrontację lub włamanie, przeczekałby to coś albo przełożył akcję na kiedy indziej, ale tym razem nie miał czasu, więc był zmuszony do podjęcia ryzyka, jakie normalnie było wykluczone. Został jeszcze drugi czujnik alarmu i jedna kamera przemysłowa nad wejściem od frontu. Unieszkodliwił alarm scyzorykiem, wyjął dysk z kamery i schował go do kieszeni. Otworzył wytrychem drzwi wejściowe i zawahał się. Jeśli przeoczył jakiś czujnik, włączy się alarm. Otwierając drzwi, wstrzymał oddech, ale nic się nie wydarzyło. Wczołgał się po schodach i zza winkla wystawił kieszonkowe lusterko, żeby sprawdzić, kto urzęduje o tej porze. Biuro mieściło się na otwartej przestrzeni - kilka pustych biurek i brodaty Irańczyk w okularach, pochylony nad komputerem. Skorpion, idąc na palcach korytarzem, oddalał się od przestrzeni biurowej. Na końcu znalazł pogrążony w ciemnościach gabinet imama. Zapalił lampę na biurku i rozejrzał się wokół. Mgła lgnęła do okien, osaczając go. Nie widział nic na zewnątrz. W razie niebezpieczeństwa mógł polegać wyłącznie na swoim słuchu. Przeszukał biurko imama i włączył komputer, wkładając w slot USB kartę pamięci ze specjalnym oprogramowaniem NSA, zdolnym złamać każdy system operacyjny i zalogować go do systemu z wszelkimi uprawnieniami administratora. Gdy już znalazł się w środku, przejrzał udostępnione katalogi i ustawienia poczty w sieci lokalnej Centrum. Bez trudu odszukał konto e­-mailowe rzekomego Mohammeda Modahamiego, ewidentnie używane wyłącznie do odbioru zaszyfrowanych wiadomości, których kodu nie udało się jeszcze złamać NSA. Z konta nigdy nie wychodziła żadna poczta, nie było nawet odpowiedzi na e­-maile doktora Abadiego z Damaszku. A więc miał do czynienia z jednostronnym serwerem pocztowym. Zdawali sobie sprawę, że Zachód ich śledzi, więc używali

prymitywnych

Palestyńczyka

w Europie

metod

przekierowania

i Stanach

wiadomości

Zjednoczonych.

z Damaszku

Skopiował

na

zawartość

konta plików

Modahamiego na kartę i wyłączył komputer, przechodząc do półek, na których stały głównie książki religijne napisane w farsi i po arabsku. Przejrzał je szybko, wyjmując i odstawiając z powrotem na miejsce. Co pewien czas przerywał przeszukiwanie, podchodząc do drzwi i nasłuchując odgłosów z korytarza i z dworu. Z biura, w którym pracował brodaty Irańczyk, też nie było nic słychać. Jakby był całkiem sam na świecie. Szukał sejfu ściennego, ale

znalazł tylko elektroniczną pluskwę za wiszącą na ścianie fotografią. Zdjęcie przedstawiało pokryty złotą kopułą grobowiec Imama Rezy, zwanego przez irańskich szyitów „Ósmym Imamem”. Scyzorykiem unieszkodliwił pluskwę. Wyłączył lampę na biurku i wszedł do sąsiedniego gabinetu pomocnika imama. Wywiad BND ustalił, że ów pomocnik, Parwiz Mostafari, na co dzień kierował ośrodkiem. Skorpion wziął się za przeczesywanie biurka i półek Mostafariego, przez chwilę przyglądając się fotografii Iranki w hidżabie i czarnym czadorze, stojącej z małym chłopcem gdzieś na plaży. Na półce stała też w ramkach fotografia brodatego Irańczyka, którym był pewnie sam Mostafari odbierający jakiś dyplom z rąk starszego mężczyzny, zapewne imama Ajatollaha Kazimiego. Wreszcie znalazł to, czego szukał - szyfrowaną wiadomość dostarczoną pocztą kurierską. Właśnie wsuwał pocztówkę do kieszeni, gdy nagle w progu stanął brodaty Irańczyk w okularach, celując z kalibru 9. - Wer sind Sie? - Kim pan jest? - Salam. Jestem przyjacielem Parwiza Mostafariego - odparł Skorpion w farsi. To właśnie

znajomość

perskiego,

arabskiego,

urdu

i paru

języków

europejskich

predestynowała go szczególnie do tej misji i dlatego Harris pofatygował się aż do Karaczi, żeby się z nim spotkać. - Znamy się z Teheranu - dorzucił. - Kłamiesz. Jesteś z Teheranu? - odpowiedział Irańczyk w farsi, taksując go spojrzeniem. - Mieszkałem w Choszbachtam. - Twoja ulubiona kawiarnia? - White Tower. - White Tower na Dżumhurije Eslami? - Nie. - Irańczyk wyraźnie sprawdzał go. - Na alei Pasdaran. - Kim jesteś? Czego chcesz? - Kimś, kogo tu nie powinno być. Czemu nie zadzwonisz po Schutzpolizei? Proszę, nie krępuj się. - Mógłbym cię zabić na miejscu. - Irańczyk wyciągnął pistolet. - Jesteś złodziejem. Włamałeś się tutaj. - Nie zrobisz tego - odparł Skorpion, ściskając w kieszeni komórkę, którą mógł w każdej chwili wysadzić alarm. - Obaj mamy sprawy, o których wolelibyśmy nie rozmawiać z Schutzpolizei. - Jak się nazywasz?

- Jakie to ma znaczenie? Jeśli chcesz, podam ci moje dane i bardzo przekonywający dowód tożsamości, ale i tak cię nie przekonam. Więc proszę, zdecyduj się. Możesz strzelić i nie dowiedzieć się niczego albo możemy porozmawiać. - Porozmawiać o czym? - Na przykład o Palestyńczyku. - Nie wiem, o kim pan mówi. A więc jest z Teheranu? Skorpion pokręcił głową. - Z Damaszku. Dostałem rozkazy. Inszallah, przyjechałem wam pomóc. - Jakie rozkazy? Kto cię przysłał? - Ten sam, który przysłał ciebie. - To nie jest odpowiedź. Mówisz w farsi, ale nie jesteś Irańczykiem. - Mówisz po niemiecku, ale nie jesteś dokładnie typem niebieskookiego blondyna. Dobrze mówię? - Możesz być kimkolwiek po obu stronach. Równie dobrze z BND i CIA, jak i z Hezbollahu czy irańskiej bezpieki. Nie jesteś przyjacielem Parwiza. - Obojętnie kim ja jestem, obaj wiemy, że ty też nie jesteś tym, za kogo się podajesz, prawda? - Wymacał zielony klawisz w telefonie. - Wygląda to na niezły klincz. Irańczyk chyba podjął decyzję. Skorpion stężał. - Wstań i odwróć się tyłem. Zostaniesz związany. Skorpion wstał, odwracając się plecami do Irańczyka. Wyjmując rękę z kieszeni, wcisnął klawisz w komórce. Na zewnątrz zawył alarm. - Scheiße! - Irańczyk spojrzał ostro na Skorpiona. - Czy spotkałeś się z Mostafarim w Wenecji? - spytał obcesowo. Skorpion zaczął gorączkowo myśleć. - Nigdy tam nie byłem. Słyszałem, że nie brak tam arcydzieł sztuki. - Wenecja była hasłem awaryjnym CIA. Irańczyk jest wtyczką CIA. Alarm wył dalej. - Lubię obrazy Veronese’a w Pałacu Dożów - dokończył prawidłowo Irańczyk. - To ty jesteś Skorpion? - Kim ty jesteś? - Mów mi Ahmed. Ahmed Harandi. Słyszałem dużo o tobie. Czuję się zaszczycony. Kol ha kavod41 - powiedział po hebrajsku, co znaczyło, że jest wtyczką Mossadu. - Ile czasu nam zostało? - Niecałe dwie minuty. Musimy iść. - Zbiegli po schodach. - U nas, w Hamburgu, tak

naprawdę nic się nie dzieje - rzucił Harandi w drodze do wyjścia na tyłach meczetu. - Tutaj jest tylko punkt przerzutowy informacji z Damaszku. -

Wiem.

- Przystanęli

przed

drzwiami.

- Kontakt

Palestyńczyka

urzęduje

w Amsterdamie, zgadza się? - Nikt tego nie wie na pewno z wyjątkiem pomocnika imama, Mostafariego. To on naprawdę tutaj rządzi. Nie mam pojęcia, do jakiego stopnia imam jest wtajemniczony. - Kim jest kontakt w Amsterdamie? - Kryptonim Ali. Podsłuchałem raz, jak Mostafari wymawiał to imię. - Jak Ali ma na nazwisko? - Nie wiem. Mostafari mi nie ufa, podobnie zresztą jak nikomu. Z zewnątrz dobiegało wycie syreny wozu Schutzpolizei. - Co jeszcze wiesz o Amsterdamie? - Bardzo niewiele. Wysłali mnie jako kuriera. Przesyłka miała być włożona do mojego samochodu. Zaparkowałem go obok kawiarni w dzielnicy Jordaan i zaczaiłem się. Przesyłkę włożył Arab, malutki człowieczek, ein Zwerg - ten, jak wy to mówicie, karzeł. Próbowałem go śledzić, ale zgubiłem go w okolicach dworca kolejowego. - Gdzie? Na jakiej ulicy? - Haarlemmerstraat. Musisz już iść. - Harandi otworzył drzwi. - Co im powiesz? - Włamywacz. Udało mu się uciec. - Chuda hafiz. Wiesz, że obaj złamaliśmy wszystkie możliwe przepisy - powiedział Skorpion. - Może nasi szefowie woleliby, żebyśmy się pozabijali - mruknął Harandi, zaczynając zamykać drzwi. - Niewykluczone - syknął Skorpion, wychodząc w mrok. Obszedł meczet, trzymając się blisko zarośli. Nagle alarm umilkł, ale jemu nadal dzwoniło w uszach. Noc spowiła go bezosobową czernią, gdy ruszył w stronę wynajętego BMW. Ulice były puste, jeśli nie liczyć przejeżdżających samochodów, których reflektory rzucały snopy przymglonego światła. Nagle niemal zderzył się z młodą parką. Obie strony osłupiały, jakby przed nimi wyrósł duch. - Entschuldigen Sie42 - mruknął, mijając ich. Skręcił za róg i przystanął, nasłuchując, czy nikt nie idzie za nim. Po chwili ruszył dalej. Latarnie wyglądały jak kule mlecznego światła, dźwięk mijających samochodów był przytłumiony. Raz miał wrażenie, że widzi za sobą jakiś cień, ale we mgle nie był tego pewien. Wsiadł w BMW i ostrożnie wyjechał z miasta, przecinając Elbę i wskakując na E22 w stronę Bremy. Za

Hamburgiem mgła podniosła się i widoczność na autostradzie poprawiła się, więc mógł dodać gazu. „Przy odrobinie szczęścia będę w Amsterdamie przed drugą w nocy” - myślał, zerkając w lusterka wsteczne na światła jadącego za nim wozu. Czterdzieści kilometrów za Bremą był już pewien, że go śledzą. Audi A4 towarzyszyło mu, jeszcze zanim przejechał przez Elbę w Wilhelmsburgu. Przed sobą zobaczył niebieską tablicę ze skrzyżowanym widelcem i nożem. Rasthof, Miejsce Obsługi Podróżnych. Włączył kierunkowskaz i zjechał na boczny pas, uważając, żeby nie zgubić swoich „towarzyszy”. Zjechał z autostrady, zaparkował i udał się do zajazdu, którego neonowy szyld i oświetlone okna były jedynymi źródłami światła na ciemnym parkingu. W szybie gospody, na tle odbić reflektorów wozów jadących autostradą, zobaczył wjeżdżające na parking audi. Wszedł do gospody i wyszedł natychmiast bocznym wyjściem, po czym zaczaił się w cieniu za rogiem toalety na zewnątrz. Po paru minutach usłyszał na chodniku stukot damskich obcasów. Światło nad wejściem do ubikacji rzucało cień postaci zbliżającej się do kabiny damskiej. Gdy ręka kobiety spoczęła na klamce, wyszedł zza rogu i, chwytając ją za nadgarstek, wykręcił jej rękę za plecy, unieruchamiając ją. Kiedy odwrócił ją do siebie, krzyknęła z bólu. Przed sobą zobaczył przestraszoną, lecz nadal uderzająco piękną twarz dziennikarki telewizyjnej, Nadżli Kafuri. - Dlaczego mnie śledzisz? - spytał. - Bitte, Sie verletzen mich43. - Zrobię ci jeszcze większe kuku, jeśli nie będziesz absolutnie posłuszna. - Proszę, puść mnie. Nie ucieknę ci. Spojrzała na niego tymi swoimi niepokojącymi oczami o barwie akwamarynu. - Nie ze mną te numery. - Rozglądał się, sprawdzając, czy ktoś się nimi nie zainteresował. Ktoś, pewnie jakiś kierowca ciężarówki, wyszedł z gospody, ale ich nie zauważył. - Nie dam się nabrać na ten głosik niewiniątka. - Kiedy ja nie kłamię. - Owszem, kłamiesz. Boisz się, co zresztą jest oczywiste. - Popchnął ją w kierunku BMW. - Nie rób tego. Szukałam tylko tematu. Bitte, proszę - powiedziała cicho. Jej głos, pomimo lęku, był nadal seksowny. Docisnął jej rękę, aż jęknęła z bólu. - Wsiadaj, albo ci ją złamię. - A co z moim autem? - Wsiadaj - powtórzył, otworzył drzwi i wepchnął ją do środka. Obszedł samochód, wsiadł z drugiej strony i wyjechał z parkingu na autostradę. - Jestem dziennikarką. Telewizyjną. Wiadomości kanału N­-TV 24.

- Wiem, kim jesteś. - Powinnam się zameldować, inaczej zauważą moją nieobecność. - To już brzmi lepiej. Bardziej wiarygodnie, ale dalej łżesz. - Muszę zadzwonić. Czekają na mój telefon. - Nikt nie czeka. Po raz pierwszy naprawdę mu się przyjrzała. Zobaczyła tylko mroczny profil podświetlony przez deskę rozdzielczą. - Skąd wiesz? - Gdzie twoja ekipa? Kable? Wóz transmisyjny? Od meczetu jedziesz za mną sama. - Wyciągnął rękę. - Oddaj komórkę i nie próbuj żadnych numerów. Najmniejsza szamotanina i przy tej prędkości możemy oboje zginąć. Pogrzebała w torebce i podała mu telefon. Wyłączył go i wrzucił do kieszeni. Rozwinął dużą szybkość; światła mijanych ciężarówek migały w ciemnościach. Dopiero, kiedy zostawili Bremę daleko za sobą i dojeżdżali do Oldenburga, odezwała się do niego. - Jakie masz wobec mnie zamiary? - To zależy od tego, co zastaniemy w Amsterdamie.

rozdział ósmy Wołgograd, Rosja

B>oria Chmielnicki aka „Gospodin Kołbasa”, śmiejąc się, napełnił ich kieliszki ponownie wódką Dovgan - według niego jedyną rosyjską wódką, która nie była pochodną szczyn. Siedzieli w restauracji Awgust przy Nabierieżnoj, patrząc przez okno na Wołgę, na której, choć był już kwiecień, unosiły się jeszcze kry. Mówiono, że Chmielnicki zawdzięcza swój pseudonim temu, jak potraktował członka rywalizującego gangu Centralnyj podczas tak zwanej przyjacielskiej pogawędki w zakładach mięsnych, kiedy to, niczym Sweeney Todd, nafaszerował tamtego wyrobami zakładu. - Ten koleś, ten cały Jurij, zgodził się na to, bo jego żona nie była zadowolona ze swojej szyi, kapujesz? - zarżał Chmielnicki. Był potężnym mężczyzną. Chodził w czarnej skórzanej kurtce i jaskrawej hawajskiej koszuli, nieformalnym uniformie jekaterynburskiej mafii Uralmasz. - Ma tę, jak się to mówi, kurzą szyję. Więc chce się zoperować, żeby mieć piękną szyję jak łabędź. Koniecznie w Moskwie. Cały czas w głowie jej tylko Moskwa; marzy jej się lepsze życie. Istny Czechow. A koleś, Jurij, jest grubą szychą w Ministerstwie Obrony Narodowej, w departamencie broni atomowej Federalnej Służby Bezpieczeństwa, da? Załatwiamy u niego trzy kilogramy cezu­-137, wychodzi z tego ładna bomba. Podjeżdża wielką ciężarówką z grupą strażników MON­-u i dwiema wielkimi ciężarówkami GUMO 12., „Naczelnego” Dyrektoriatu Ministerstwa Obrony. Wszystko legalnie, da? Wyjeżdżają z Ozierska. To jest zamknięte miasto. Tajne. Nie ma wstępu. Oficjalnie nie istnieje. Ludzie nazywają je „Majak”. Za czasów radzieckich za słowo „Oziersk” kończyłeś na Łubiance, o ile cię wcześniej nie wykończyli. - To stamtąd właśnie pochodziła broń biologiczna w sprayu? - spytał Palestyńczyk. - Z Ozierska? Przenieśli tam laboratoria z Wyspy Odrodzenia? Chmielnicki spojrzał na niego groźnie i Palestyńczyk uświadomił sobie nagle, że to

bardzo niebezpieczny człowiek. Po raz pierwszy widział kolesia odkąd przed trzema miesiącami dobili targu o aparaturę do opryskiwania z trzema kanistrami płynnych kultur bakteryjnych. Nagle Chmielnicki wyszczerzył się w obleśnym uśmiechu, odsłaniając wykoślawione zęby. - Kto to wie? Po upadku Związku Radzieckiego wiele rzeczy zapadło się pod ziemię. Ludzi zresztą też. - Spojrzał groźnie na Palestyńczyka, zaraz jednak znów wyszczerzył krzywe zęby, jakby rozmawiał z najlepszym kumplem. - Tak więc, jak już wspomniałem, ten cały Jurij ze swoimi ciężarówkami przejeżdża przez pięć punktów kontrolnych, przechodząc kontrolę dozymetryczną, wykrywacz promieniowania alfa i nic. Wszystko wcześniej ustawione, rozumiesz. - Potarł znacząco kciukiem o palec wskazujący. Jadą przez tajgę, lasy, wioski jak konwój wojskowy i ładują się w sam środek, na Małyszewą. Widzę go, tego Jurija. Mówię mu: „Bakapor44, co ty tu robisz?”. A on na to: „Biznes”. „Mudak45 - ja na to - chyba oszalałeś, żeby robić biznes na środku ulicy?”. A on na to: „Czto za chuj?”. No więc jedziemy na Płotinkę, starą tamę przerobioną na park w centrum miasta. Rozmawiamy w cztery oczy, z dala od wszystkich. Żadnych pluskiew, żadnego FSB. Pytam, gdzie mój cez­-137. On na to: „Pieprzyć to całe gawno. Mam dla ciebie lepszą propozycję. Będzie cię więcej kosztować”. - Co było w ciężarówce? - Dwa stalowe bębny. Dwa stalowe bębny wykładane ołowiem i wypełnione wodą. Kompletny pojeb. Nie uwierzysz - wsadził cez do środka. Wierzyć nie chciałem. Nikt nie chciał wierzyć. - Czyli to wszystko wiózł w środku, ot tak? - Palestyńczyk słyszał już tę historię wcześniej, chociaż za każdym razem szczegóły się zmieniały, z wyjątkiem fragmentu o stalowym bębnie i jego zawartości, który stawiał wszystko w nowym świetle i skłaniał go do dodania drugiego etapu do całej operacji. - Dokładnie. Kapujesz? Wszystko po to, żeby zafundować piękną szyję tej swojej cipie. Kawał wariata, niet? - Chmielnicki wstał, obciągając koszulę na kaburze przy pasku. Wyszli z restauracji i ruszyli przez park, gdzie sprzedawcy pamiątek na wysadzanych drzewami alejkach sprzedawali ruskie matrioszki i akwarele za parę groszy. Dotarłszy do mercedesa Chmielnickiego, pojechali wzdłuż bloków mieszkalnych na dworzec główny ze staroświecką wieżyczką z zegarem, a potem skręcili w stronę torowisk stacji rozrządowej. Na wzgórzu w oddali widniał olbrzymi posąg kobiety z mieczem uniesionym w prawym ręku. Palestyńczyk słyszał od kogoś, że przedstawia Matkę Ojczyznę, i że jest wyższy od nowojorskiej Statui Wolności. To wszystko miało jakiś związek z drugą wojną

światową. Recepcjonista w hotelu mówił mu, że za komuny Wołgograd nazywał się Stalingradem i był teatrem działań wojennych na wielką skalę. Ale Palestyńczyk pochodził z Bliskiego Wschodu i niewiele wiedział o historii Europy i nie bardzo mu wierzył. Jeśli były tu kiedyś jakieś działania wojenne, jak w Libanie czy w strefie Gazy, nie widział po nich śladu, zresztą, mało go to obchodziło. Liczyło się dla niego tylko to, co czekało w wagonie kolejowym, a kiedy odpali jego zawartość, z impetem wybuchu drugiej wojny światowej, wszyscy popamiętają sobie, myślał, gdy wjechali na parking stacji rozrządowej. Chmielnicki wyjął dwie plakietki kolejarskie i dał mu jedną. Przypięli je do kurtek i pokazali strażnikowi przy otoczonej drutem kolczastym bramie stacji. Strażnik, który siedział, czytając rosyjski komiks o rosyjskich Żółwiach Ninja, którymi dowodził miś z karabinem maszynowym w kształcie bałałajki, nawet nie podniósł głowy. Weszli na stację i ruszyli w stronę cystern, węglarek i wagonów towarowych. Trzech ludzi Chmielnickiego - wszyscy w koszulach hawajskich i skórzanych kurtkach - kucało obok jednego z wagonów, paląc i pijąc wódkę z butelki. - Wszystko w porządku, da? - spytał Chmielnicki. - Jak zobaczę, to odpowiem - mruknął Palestyńczyk. Chmielnicki skinął i jeden z jego ludzi wstał i otworzył drzwi wagonu. W wagonie stały stalowe kontenery podpisane cyrylicą: „SZTABY ALUMINIUM” i pokryte pieczątkami wołgogradzkiej odlewni aluminium. Palestyńczyk wszedł po schodkach do wagonu i podszedł do dwóch bębnów podpisanych po rosyjsku: „ZLECENIE NADZWYCZAJNE 101”. Zdjął dekiel, który nie został jeszcze zamknięty na dobre. Włączył kieszonkowy licznik Geigera, który natychmiast zaczął tykać. Igła poruszyła się, nie przekraczając jednak dozwolonego zakresu dla promieniowania alfa, beta i gamma. Gdyby to był cez­-137 albo pluton­-239 promieniowanie byłoby zbyt silne, żeby mógł bezpiecznie się zbliżyć, nie mówiąc już o trudnościach z transportem materiałów tak silnie radioaktywnych, a w dodatku od byle czego stających w płomieniach, jak pluton. Wziął do ręki sztabkę uranu­-235 rozmiarów puszki z piwem. Była matowo szara, chłodna i sucha w dotyku, w dodatku bardzo ciężka jak na swój rozmiar. „To właśnie urok U­-235” - myślał. Łatwo go modelować, poziom promieniowania tak niski, że można spać z nim pod poduszką, a jeśli był dostatecznie czysty, mógł zmienić świat. Odłożył sztabkę, otworzył drugi bęben i zmierzył promieniowanie drugiej sztaby. - I jak? - dopytywał Chmielnicki. - Uran­-235. Dwadzieścia jeden kilo. Wysoko wzbogacony. Jurij mówi, że siedemdziesiąt sześć procent, ale chuj go wie. Wisi mi, co z nim zrobisz. Dopóki nie wyprodukujesz bomby w Rosji, FSB ma w żopie, co z nim zrobisz.

Palestyńczyk schował licznik i przyjrzał się zawartości bębna. Żeby określić precyzyjnie poziom koncentracji izotopu U­-235, trzeba najpierw mikroskopijną ilość surowca przerobić na heksafluorek uranu, mieszając go z fluorem - zabieg niebezpieczny, bo fluor jest trujący - ale wiedział, że musi to być ponad siedemdziesiąt sześć procent. Kiedy się już przekroczyło tę ilość, czemu by nie dojść do ponad dziewięćdziesięciu? - A co z RDX? - Tutaj. Sto osiemdziesiąt kilo - odparł Chmielnicki, zdejmując pokrywę kolejnego bębna z napisem: „ZLECENIE NADZWYCZAJNE 102”. Palestyńczyk odsunął na bok kamuflującą warstwę brykietów aluminium i otworzył drewnianą skrzynkę, wypełnioną białym, krystalicznym proszkiem, która nadal nosiła pieczęcie i oznakowania Armii Rosyjskiej. Nabrał odrobinę na scyzoryk i dosypał po kolei do zestawu probówek, które miał przy sobie. Miał zamiar posłużyć się RDX jako potężnym materiałem wybuchowym typu „kruszącego” i ”bezpiecznego”, natomiast jako zapłonu planował użyć „inicjującego” pentrytu. „Jakie to wszystko eleganckie - zadumał się perfekcyjne i łatwe do obliczenia”. Lubił ład. Zajrzał do pozostałych bębnów i polecił Chmielnickiemu je zamknąć. Kiedy ludzie Chmielnickiego wzięli się do roboty, wyszedł przed wagon. Chmielnicki stał obok niego, paląc papierosa. - Charaszo, da? Piętnaście milionów amerykańskich dolarów i po krzyku. - Umawialiśmy się na dziesięć - powiedział Palestyńczyk, sztywniejąc. Spodziewał się tego. Omawiali w Damaszku strategię na wypadek, gdyby Ruscy próbowali odstawiać jakieś numery. To był jeden z nich. - Kanieszno. Umawialiśmy się na dziesięć, a kosztuje piętnaście - wyjaśnił Chmielnicki, mrużąc oczy od dymu z przyklejonego do ust papierosa. - A jeśli nie pójdę na to? - Zabijemy cię i zatrzymamy zaliczkę. - Rosjanin wzruszył ramionami. - Potem znajdzie się następny nabywca. - To byłby błąd - wycedził cicho Palestyńczyk. - Chcesz wojny? - Posłuszaj,drug. Dawniej turyści przyjeżdżali do Jekaterynburga zobaczyć Ural i dom, w którym bolszewicy zamordowali cara z rodziną. Chuj z nimi! Teraz ludzie przyjeżdżają zwiedzać cmentarz mafii jekaterynburskiej. Wielkie kamienie nagrobne z naturalnej wielkości fotografiami mafiozów w eleganckich garniturach, z mercedesem w tle. Laserowo wypalane sylwetki powalają wroga nawet po śmierci. Nie żartuję. To cały przemysł turystyczny. Więc wszyscy mogą mi naskoczyć. Zabijesz mnie? No to co? Mam już swoją

fotografię nagrobną. Jestem jeszcze młody i będę do końca świata wyglądał korzystnie na moim nagrobku. To dobry biznes. Będziesz miał bombę i przypierdolisz wrogowi. Piętnaście milionów i ty, ja, my będziemy druzja. Upijemy się i wsio charaszo. Palestyńczyk popatrzył na wagony i gładkie niebo, szare jak kamień. Rosjanin w hotelu mówił mu, że w miejscu, gdzie stoi, poległy miliony, ale on nie wierzył Ruskim, choć musiał przyznać, że umieją godnie umierać. - Po dostarczeniu towaru na pokład statku - oznajmił. - Jasne - uśmiechnął się Chmielnicki. - Teraz pójdziemy, ty i ja, napić się wódki Dovgan, a potem polecimy na Ukrainę, do Doniecka w obłasti Donbas. Załadować ciężarówkę. Ale najpierw wypłata. Pięć milionów teraz. Dziesięć - kiedy to gawno dotrze na statek. Palestyńczyk kiwnął głową. Włączył laptop i zrobił przelew elektroniczny. - Musisz teraz sprawdzić swoje konto. - Jasne - wyszczerzył się Chmielnicki. - Przyjdę po ciebie. Jest forsa, charaszo, lecimy. Forsy niet, jesteś trup. Aerofłotem polecieli do Doniecka, górniczego, przemysłowego miasta wschodniej Ukrainy, położonego nad rzeką Kalmius. Lecieli nad rozległymi stepami. Miasta i miasteczka przechodziły w lasy i stepy, z których wyrastały przedmieścia kolejnych miast. Chmielnicki upił się na pokładzie i za każdym razem, gdy mijała ich jasnowłosa stewardesa, wkładał jej rękę pod spódniczkę, między nogi. - Pieriestań! - zżymała się, odpychając jego rękę. - Chodź, usiądź tutaj, to ci wsadzę coś innego - rżał Chmielnicki, łapiąc się za krocze. - Ładna, da? - zwrócił się do Palestyńczyka. - i ładne ma te... - Narysował przed sobą piersi. - A co będzie, jeśli poskarży się komuś? Nie potrzebujemy kłopotów. - Jakich tam kłopotów? Przecież widzą to. - Pogładził się po kolorowej koszuli. - Wiedzą, że jestem z Uralmaszu. Nikt się nie odważy czepiać. Następnym razem stewardesa, przechodząc obok nich, podała Chmielnickiemu kieliszek wódki. - Z wyrazami uszanowania od kapitana. - Uśmiechała się, choć w jej oczach czaił się lęk. Kiedy nachyliła się, serwując drinki, z przylepionym sztucznym uśmiechem pozwoliła się Chmielnickiemu macać po piersiach. - Widzisz, drug? - rozpromienił się Chmielnicki. - Grzeczna dziewczynka, zero kłopotów.

Wylądowali w Doniecku, gdzie czekało na nich czterech ukraińskich zbirów w garniturach i rozpiętych koszulach bez krawata. - Mafia Dobriaki - wyjaśnił Chmielnicki, idąc w ich stronę. - Dostaną ode mnie procent. Ty nic nie płacisz. Ukraińcy zawieźli ich na stację rozrządową. Patrzyli, jak dźwig na szynach ładuje kontener ze stalowymi bębnami na siodło długodystansowej ciężarówki. W trakcie operacji jeden z Ukraińców wręczył pieniądze inspektorowi i przyglądał się, jak tamten pieczętuje i podpisuje list przewozowy. Kiedy ciężarówka została załadowana i wypuszczono ją przez bramę, Ukraińcy odwieźli Chmielnickiego i Palestyńczyka z powrotem na lotnisko, skąd, po wzniesieniu toastu wódką, odlecieli Aerofłotem do Odessy. Trzy godziny później jedli lunch na największym z ośmiu terminali towarowych odeskiego portu, obserwując przez okno pracę dźwigów ładujących towar na zacumowane wzdłuż nabrzeża statki. - Dobriaki to mafia nie gorsza od Uralmaszu - stwierdził Chmielnicki. - Cały czas robimy ze sobą interesy, ale Ukraina to banda durnych chujów. Najlepsze w tym kraju jest to, że Dobriaki są powiązane z Werchowną Radą, czy, jak to mówicie, rządem Ukrainy. Cały kraj jest przeżarty korupcją. Wszystkie pieniądze trafiają w te same ręce. - To łatwo prowadzić interesy. - Posłuszaj, drug, ty i ja, zróbmy biznes, charaszo. Ty mi powiesz, czego ci trzeba: karabinów, bomb, narkotyków, kobiet. Zrobimy interes i przepuścimy go przez Ukrainę. Zero problemów z cłem, z ich milicją z SBU. Wszystko pod kontrolą. - Jak wypali, czemu nie? - odparł Palestyńczyk. Po lunchu towarzyszyli ukraińskiemu spedytorowi, który załatwiał papiery potrzebne w porcie i na statku. Poszli obejrzeć stojącą na kotwicy MS Zainę, średniej wielkości ukraiński statek handlowy o wyporności dwudziestu sześciu tysięcy ton, pływający pod tanią flagą Belize. Palestyńczyk orientował się, że statek jest własnością FIMAX, legalnej ukraińskiej spółki okrętowej, a także członkiem FIATA, więc powinien poradzić sobie z ciekawstwem ukraińskiego SBU, rosyjskiego FSB, czy nawet CIA. Formalności zajęły większość dnia. W pewnej chwili podszedł do nich spedytor Chmielnicki mówił o nim Michajło. - Celnik, o, ten tam - wskazał wzrokiem na urzędnika w granatowym mundurze za ladą - żąda jeszcze pięćdziesięciu tysięcy hrywien. Palestyńczyk szybko przeliczył w pamięci. Około pięciu tysięcy euro. - Chuj jemu w żopu! Wydłubię oczy sukinsynowi! - wściekł się Chmielnicki. Palestyńczyk położył mu uspokajająco rękę na ramieniu.

- Czy ten sukinsyn, celnik - zwrócił się do Michajły, naśladując Chmielnickiego - jest w porządku, czy zawsze chce więcej. - Zawsze. - Co chcesz zrobić? - spytał Chmielnicki Palestyńczyka. - Zapłacić mu. Dam mu forsę w toalecie męskiej. Kiedy statek odpłynie, sprzątnijcie go. Dam wam za to jeszcze tysiąc euro. - Sam go zabiję - gorączkował się Chmielnicki. - Ale tylko za jedno euro, bo więcej nie jest wart! Późnym wieczorem nadjechała ciężarówka, wioząc sztaby. Przed załadunkiem na statek Palestyńczyk obejrzał starannie stalowe bębny, sprawdzając, czy jego włosy, które przykleił, trzymają się wieka i boku kontenera. Były całe, na miejscu. Nikt przy nich nie majstrował. Z laptopa autoryzował transfer i czekał, aż Chmielnicki wróci, sprawdziwszy, czy ma już pieniądze na swoim koncie. - Pieniądze charaszo, wszystko charaszo, widzisz, ubiliśmy charaszo dobry interes oświadczył Rosjanin, klepiąc Palestyńczyka po plecach. - Da swidania. - Palestyńczyk potrząsnął dłonią Chmielnickiego. Rosjanin uśmiechał się tak jowialnie, że aż chciało się zapomnieć o jego pseudonimie „Kołbasa”. Palestyńczyk wszedł po trapie na statek, ciągnąc za sobą walizkę na kółkach. Turecki marynarz pokazał mu drogę na mostek, gdzie przedstawił swoje dokumenty niejakiemu Czerniowieckiemu, brodatemu Ukraińcowi w wyszmelcowanej białej czapce kapitańskiej. W dokumentach figurował jako marokański marynarz Hassan Lababi. Kapitan przyjrzał się z bliska zdjęciu w papierach, po czym oddał mu dokumenty. - Nowy członek załogi obejmie wachtę o północy - zawyrokował Czerniowiecki angielszczyzną z wyraźnym słowiańskim akcentem. - Oui, capitaine - odparł Palestyńczyk, starając się francuskim akcentem uwiarygodnić swoje marokańskie pochodzenie. Zszedł z mostka i złożył swój bagaż w pomieszczeniach załogi, a potem wyszedł na pokład. Przyglądał się, jak marynarze zwijają cumy. Poczuł pod nogami drżenie silników okrętu. Zaina zostawiła za sobą falochron i zaczęła się kołysać po wypłynięciu na otwarte wody Morza Czarnego. Według rozkładu statek przez Bosfor i Dardanele zmierzał do Marsylii, gdzie miał nastąpić wyładunek stalowych bębnów. Palestyńczyk, wsparty o burtę, zapalił papierosa, przyglądając się, jak słońce zachodzi za wzgórza nad Odessą i niebo pokrywa się płomienną purpurą. Kiedy światła miasta zniknęły w dali, uśmiechnął się pod nosem. Wiedział, że Zaina nigdy nie dotrze do Marsylii.

rozdział dziewiąty Amsterdam, Holandia

- Teraz, kiedy mnie masz, co ze mną zrobisz? - zapytała. Siedzieli w brown café tuż za rogiem Prinsengracht, niedaleko domu Anny Frank. - Dlaczego jechałaś za mną? - spytał, grzebiąc widelcem we frytkach z majonezem. - Mówiłam ci już, że szukam tematu - powiedziała, odstawiając piwo pszeniczne i zapalając

papierosa,

dzięki

czemu

mogła

przyjrzeć

się

jego

twarzy.

Twarzy

o zdecydowanych rysach pod strzechą ciemnych włosów. Pod nieodgadnionymi oczami porywacza kładły się cienie. Na jednym oku miał bliznę; raczej nie dorobił się jej, uprawiając sport. Jego dłonie wydawały się wystarczająco mocne, by ją rozerwać na strzępy i na samą myśl o tym zadrżała. - Znów to robisz - powiedział. - Co robię? - Kłamiesz, kiedy wcale nie musisz. Powodem, dla którego jechałaś za mną na pewno nie jest news dla telewizji. - Skąd wiesz? - Jesteś Nadżlą Kafuri, słynną dziennikarką telewizyjną, znaną w całych Niemczech. Nie robisz reportaży o okolicznych włamaniach, zresztą nikt nie krąży po nocy wokół meczetu, licząc na to, że nagle odezwie się alarm. Skąd się tam wzięłaś i co cię skłoniło, żeby mnie śledzić? Bez słowa wypuściła w jego stronę kłąb dymu. - Ostatnia szansa - ostrzegł. - A jak nie, to co? Co mi zrobisz, jak nie odpowiem? Zwiążesz mnie i będziesz mnie bił?

- Czemu nie? Brzmi zachęcająco. - Łyknął pilznera. - Co mi zrobisz? - spytała, nagle poważniejąc. - Przedstawię cię ludziom mniej skłonnym do żartów ode mnie. Możesz mi wierzyć, że nie przypadną ci do gustu. - Wierzę ci. - Wydmuchnęła strużkę dymu i rozejrzała się po barze. Lokal był mroczny, tłoczny i pogrążony w hałasie: grupka amatorów piłki nożnej spierała się głośno na temat wyników meczu, który miał wkrótce rozegrać się między dwoma głównymi rywalami ligi holenderskiej: Ajaxem i Feyenoordem. - Mogłabym zacząć krzyczeć. - Nie radziłbym. Zajrzała w jego szare oczy i przeszedł ją zimny dreszcz. - Masz rację - powiedziała. - Nie szukałam tematu. Nienawidzę ekstremistów islamskich, o czym zresztą wiesz. Byłeś na demonstracji, prawda? Kiwnął głową. - Wydawało mi się, że cię tam widziałam. Coś dzieje się w meczecie. Przez wiele tygodni dochodziły mnie pogłoski, odbierałam mejle, tweety, pod meczet podjeżdżały samochody muzułmanów z rejestracją spoza Hamburga. Coś wisiało w powietrzu, czułam to wyraźnie. Podejrzewałam, że może się szykować zamach terrorystyczny. I nagle dziś wieczorem rozdzwonił się alarm, a potem zobaczyłam, jak wychodzisz z meczetu i postanowiłam cię śledzić. Sądziłam, że jesteś terrorystą. Kiedy chwyciłeś mnie za rękę, byłam pewna, że chcesz mnie zabić. Może się zresztą nie myliłam - dodała cicho. - Ja - A co zrobi Ajax bez Suareza w ataku?! No, co? - grzmiał przy barze krwisty Holender w czerwono­-białej koszulce w kolorach Ajaxu. - W tej sprawie już zadzwoniłem, gdzie trzeba - odparł Skorpion, nawiązując do rozmowy, którą odbył przez komórkę w drodze do Amsterdamu. - Czekam na odpowiedź. - Wypuścisz mnie? - Nie wiem. Zobaczymy. - Mógłbyś mi pozwolić odejść już teraz. Po prostu wstałabym, wyszła, a ty byś mi nic nie zrobił. Naprawdę - powiedziała, kładąc dłoń na torebce, jakby się szykowała do wyjścia. - Pij swoje piwo i nie wygłupiaj się - powiedział. - Przerażasz mnie. Myślałam, że mnie lubisz. - Skończ też z tym flirtującym tonem. Niezła z ciebie aktorka. Niestety, oboje wiemy, że to tylko na niby - powiedział. - Co robiłaś przed Islamisches Masdżid w środku nocy tylko proszę, nie mów mi, że czekałaś, aż z nieba spadnie ci temat artykułu. Etap

dziennikarki­-harcerki mamy już za sobą. - Mówiłam ci. Coś się szykuje. Myślałam, że jesteś jednym z nich. Zaczynam podejrzewać, że się nie myliłam. - Chodźmy - powiedział, wstając. Zadarła głowę. - Dokąd? - Poszukać pokoju. - Złapał ją za rękę i pociągnął. Zajrzała mu w oczy. - Co mam przez to rozumieć? - Muszę się przespać, podobnie jak ty. Rano będziemy więcej wiedzieć. - Pomógł jej włożyć jej burberry’ego. Trzymając ją za rękę, wyprowadził ją z baru. Wezwał taksówkę i kazał kierowcy jechać do Rosseburt; dzielnicy czerwonych latarni. Kierowca wysadził ich przy uliczce, po której wałęsały się grupki mężczyzn i paru turystów gapiących się w rząd podświetlonych na czerwono witryn, w których siedziały kobiety w erotycznej bieliźnie i pończochach. Z witryn padał na uliczkę czerwony, neonowy blask. Było późno. Noc była chłodna, w powietrzu unosiły się opary piwa i haszyszu. Dopadli ich uliczni dilerzy, ale Skorpion ich spławił. - Masz już mnie. Ile jeszcze kobiet ci trzeba? - spytała, gdy mijali witryny, w których młode kobiety prezentowały swe wdzięki i kiwały na przechodniów płci męskiej. - Chwilowo żadnej. Dość mam kłopotów z tobą - odparł, wciągając ją do sex­-shopu. Skierował się do działu S&M, gdzie kupił kajdanki, paski do wiązania, skórzany knebel i taśmę klejącą. - Zachowujesz się coraz dziwniej. - Przyglądała się skórzanym paskom, maskom i biczom. - Na wszelki wypadek informuję, że nie gustuję w tych klimatach. - Cóż, wkrótce się przekonamy, co lubisz, a co nie. - Zapłacił za wybrany towar i złapał taksówkę, która zawiozła ich do taniego hoteliku koło wielopiętrowego parkingu przy placu Dam, gdzie zostawił swoje BMW. Zameldował ich w recepcji, okazując kanadyjski paszport, który przedstawiał go jako Johna Crane’a, inżyniera z Toronto. - Tak mam się zwracać do ciebie? Herr Crane? - spytała, kiedy weszli do małego pokoju hotelowego pachnącego lekko środkiem dezynfekującym. - Czy wolisz John? Niby, że jestem prostytutką, a ty jesteś moim Johnem? - Rozbieraj się. Do bielizny - polecił, rzucając akcesoria na łóżko. - Dlaczego? - Stała w rozpiętym płaszczu na środku pokoju, wyglądając, jakby była

w potrzasku. - Przecież nie chcesz chyba wygnieść sobie ubrań. Nie masz nic na zmianę - odparł, zdejmując kurtkę. - No i popatrz, jednak gramy nasze role. Ty jesteś John, a ja... kim ja jestem w tym małym widowisku? No bo przecież chyba nie Frau Crane? - Zrzuciła płaszcz na krzesło, a potem rozpięła sukienkę i zrzuciła ją podobnie jak buty, zostając w samych majtkach i staniku. - Teraz wyglądam jak jedna z tych dziewczyn na wystawach. O to ci szło? Przybrała wyzywającą pozę. Ciało Skorpiona, wbrew jego woli, zareagowało na wyzwanie. Była filigranowa i cudownie zbudowana i nie musiała robić żadnych wygibasów, by wyglądać niesamowicie podniecająco. - Odwróć się - zażądał, po czym kajdankami spiął jej ręce z tyłu. - Bitte, to całkiem niepotrzebne - powiedziała, odwróciwszy się przez ramię. - Nie mogę ci ufać. - Włożył jej skórzany knebel do ust i zapiął. - Muszę się porządnie wyspać. Pomógł jej wejść do łóżka i przykrył ją, po czym sam rozebrał się do bokserek, położył obok niej i zgasił światło. Ciemności pokoju rozpraszało tylko światło latarni na zewnątrz. Czuł obok siebie jej ciepłe ciało i nie mógł odegnać erotycznych myśli. Niełatwo będzie mu zasnąć. Już miał zamknąć oczy, kiedy poczuł, że zaczęła przysuwać się do niego. W pierwszej chwili nie wiedział, co jest grane, ale kiedy zrozumiał, odwrócił się i spojrzał na nią. Jej oczy w zakneblowanej twarzy były wielkie i lśniące od odbitego w oknie światła. Zdjął jej knebel. - Na pewno tego chcesz? - szepnął. - Straszliwie. Nie czujesz tego? Chyba nie wiesz, jak na mnie działasz? Ujął jej twarz w dłonie. - Czy mogę ci zaufać na tyle, żeby móc cię rozwiązać? - Nie musisz mnie rozwiązywać. Jestem bezsilna. Możesz robić ze mną, co zechcesz szepnęła, przywierając wzgórkiem łonowym do jego uda. Dotknął jej piersi, jedwabiście gładkich w dotyku i poczuł jej wargi na szyi, a potem na piersi i brzuchu. Zdjął bokserki i poczuł, jak bierze go do buzi, doprowadzając go do szaleństwa. Jego ciało zaczęło falować. Bał się, że może tego długo nie wytrzymać. Kiedy już był na krawędzi, cofnął się. - Zdejmij mi majtki. Masz coś? - wydyszała. - Zaraz. - Sięgnął po prezerwatywę. Po chwili był w niej, biorąc ją, jakby nigdy nie miał przestać.

- Gott! - krzyknęła, a potem w okamgnieniu było po wszystkim. Leżeli obok siebie, dysząc ciężko. - Przepraszam, że się tak pospieszyłem - powiedział. - Następnym razem pójdzie ci wolniej - odparła, wtulając wargi w jego szyję. Pocałowała go, a potem zaczęła zsuwać się ustami coraz niżej po jego ciele, po czym znów wzięła go do ust, a on nagle poczuł ukłucie niepokoju, czy powinien pozwalać sobie na taką bezbronność przy niej. A potem, nie do wiary, z powrotem był twardy jak głaz. Odwrócił ją na brzuch i wszedł w nią, tym razem nie śpiesząc się i posuwając ją równomiernie, aż zaczęła jęczeć, wtulając się w poduszkę i falując biodrami. Tym razem, kiedy doszedł, ich ciała zderzały się ze sobą rytmicznie z równą siłą. Odwrócił ją do siebie i pocałował. Ich języki splotły się ze sobą, jej wargi były niewiarygodnie miękkie. Odepchnął ją od siebie, bo czuł, że traci panowanie nad sobą; działała na niego piorunująco. Zanim zasnął, dotarło do niego, że miała cały czas związane ręce z tyłu, więc w pewnym sensie zakrawało to na gwałt, w dodatku pierwszy w jego życiu...

***

- Siadaj. Nie zapalaj światła - powiedział Skorpion, pokazując pistolet. Karzeł, Hassan Tassuni aka Ali, ruszył do drzwi, ale przystanął, słysząc, jak Skorpion odwodzi spust swojego HK, który sprawił sobie w Niemczech. - Ik heb niet veel geld46 - powiedział karzeł. - Nie rozumiem po holendersku. Mów po angielsku albo po arabsku. Zapal lampę na stole i nic więcej - polecił Skorpion. Człowieczek wdrapał się na wysokie krzesło przy małym stole i zapalił lampę, a potem usiadł wsparty łokciami o stół, podpierając twarz dłońmi. - Godverdomme47. Czułem, że ten dzień nadejdzie. Żałuję, że sobie nie palnąłem w łeb zawczasu. - Tassuni miał płaską, zdeformowaną twarz karła, pokrytą rzadką, ryżą brodą. - Czemu? Co takiego zrobiłeś? - spytał Skorpion. Siedział na wytartej sofce, która, prócz krzesła, stołu i skotłowanego futonu w rogu, była jedynym meblem w mieszkaniu. Pokój był zastawiony asamblażami autorstwa karła, przypominającymi powykręcane ludzkie członki zmontowane z zardzewiałych rur, kabli i powyginanych drutów symulujących

mięśnie i włókna nerwowe; całość pokryta czerwoną farbą i pojedynczymi białymi literami arabskiego alfabetu. Zdobiące ściany kolaże z gazet i czasopism pokryte były takimi samymi literami. Mieszkanie znajdujące się w kamienicy bez windy było chłodne i zalatywało rybą, żelastwem, farbą i wodą z pobliskiego kanału Lijnbaansgracht. Podobno w amsterdamskich kręgach artystycznych Tassuni cieszył się dużym szacunkiem. Potrzebował zaledwie paru godzin, by zlokalizować karła. Rano, po rutynowej gimnastyce porannej, złożonej z dwustu pompek w cztery minuty, stu brzuszków w dwie minuty i dwudziestu podciągnięć się na palcach zaczepionych o futrynę nad drzwiami, ubrał się i z kafejki na rogu przyniósł kawę, wodę i rożki migdałowe. W pokoju hotelowym zjedli z Nadżlą śniadanie przy stoliku pod oknem, z którego widać było tylko budynek naprzeciwko. Było szaro, jakby zbierało się na deszcz. - Zwracam ci wolność - powiedział. - Możesz się zbierać. Już po wszystkim. Wracaj do Niemiec. Wbiła wzrok w swoją kawę. Miała na sobie tylko bieliznę, a jej włosy były jeszcze zmierzwione po nocy. Wydała mu się boleśnie piękna i zmysłowa. - A co, jeżeli wcale nie chcę odejść? - spytała, nie podnosząc głowy. - Nie umiem znaleźć dla ciebie w tym wszystkim miejsca. Już i tak złamałem każdą zasadę obowiązującą w mojej branży. Miałem zamiar zostawić cię tutaj związaną, bo to i tak lepsze od innych wariantów, które powinienem brać pod uwagę. - Mogłabym pomagać - powiedziała cicho, patrząc na niego tymi niesamowitymi oczami barwy akwamarynu. - Nie - potrząsnął głową. - Albo tkwisz w tym wszystkim, albo nie. Jeśli jesteś w tym, twoja obecność staje się dla mnie zbyt niebezpieczna. Jeśli nie jesteś, cała rzecz jest zbyt niebezpieczna dla ciebie. Tak czy siak, albo wracasz do Niemiec, albo zostawię cię związaną w tym pokoju, dopóki nie zostaniesz zweryfikowana. - A ostatnia noc? - Ostatniej nocy przekonałem się, jak łatwo mogę stracić przy tobie panowanie nad sobą. Właśnie z powodu ostatniej nocy pozwalam ci odejść. No już, zbieraj się - powiedział dziwnie obcym głosem. Wstała, a on musiał wziąć się w garść, żeby jej nie próbować zatrzymać. Dzieliła ich tak niewielka odległość, że wciąż czuł zapach seksu i jej ciała. - Myślisz, że nie domyślam się, że jesteś jakimś gliną albo szpiegiem? A co, jeśli ja też jestem w to zamieszana? Jeśli wypuszczasz na wolność wroga? - Ktoś cię wytropi, ale nie ja, i nie będzie to miłe - powiedział szorstkim głosem, który

chyba należał do kogoś innego. Praktycznie nie miał wyboru. Istniała obawa, że jeśli zostawi ją skrępowaną, pokojówka uwolni ją przed jego powrotem. - Z ciebie naprawdę jest kawał bezdusznego drania. - Gniewnie zaczęła zbierać swoje rzeczy i ubierać się. - Nie powiesz mi, że nigdy nie wykorzystałaś osobistej tragedii jakiegoś nieszczęśnika, żeby z niej zrobić dwuminutowy kąsek dla wiadomości telewizyjnych? Wszyscy jesteśmy podli. Żyjemy w podłym świecie. Dwie godziny później jechał wypożyczonym rowerem na RDV z niejakim Pietem De Jongiem z Holenderskich Tajnych Służb Wywiadowczych, AIVD. Spotkali się na mostku nad kanałem Herengracht. W chłodnej, szarej wodzie odbijały się chmury zwiastujące deszcz. Na tym odcinku kanału na nabrzeżu rosły drzewa, a przy brzegach cumowały łodzie mieszkalne, co tłumiło nieco dźwięki. Jeśli dodać do tego warkot motorówek, istniała szansa, że mikrofon nie wyłapie ich rozmowy. Stali obok siebie przy balustradzie, patrząc na własne odbicia w lustrze wody. De Jong bez pośpiechu nabił fajkę i zapalił. - Nazywa się Hassan Tassuni. Jest Marokańczykiem. Artystą, zresztą niezłym zdaniem tych, którzy powinni znać się na tym. Tu masz jego adres - powiedział z wyraźnym holenderskim akcentem, podając Skorpionowi pasek papieru. - Niezły adres. - Szybko się z tym uwinąłeś. - Cóż, karzeł - muzułmanin w dzielnicy Jordaan, to dla nas betka. - Co jeszcze? - Jest dosyć nietypowy. Łatwiej go znaleźć w brown café i burdelach De Wallen niż w meczecie. Jakieś osiem miesięcy temu wypłynął na radarach Marokańskiego Centrum Islamskiego w Osdorp. - Macie go od tego czasu na oku? - Wiesz, jak to bywa w Holandii. - De Jong pyknął fajką. - Po dwóch miesiącach chodzenia do meczetu, tyle go widziano. Poszło chyba o kobietę. - Jaką kobietę? - Muzułmankę w hidżabie, jakich jest na pęczki. - De Jong wzruszył ramionami. - Peters mówi, że nie będziesz się z nami dzielił informacjami. Peters był szefem oddziału CIA w Amsterdamie - właśnie dlatego miał wątpliwości, czy zwracać się do Firmy o pomoc w namierzeniu Tassuniego. Gdyby miał dzień czy dwa, sam by go znalazł bez niczyjej łaski. Jak trafnie zauważył De Jong, znalezienie muzułmańskiego karła w Jordaan nie powinno być specjalnie męczącym zadaniem, ale teraz liczył się przede wszystkim czas. Wiedział, że Palestyńczyk zmierza niestrudzenie do celu,

a teraz musiały go już dogonić wiadomości z Damaszku. Zaczynała się już liczyć każda sekunda. - Nie, nie będę się z wami dzielić. - Nie wygląda to na dobrą współpracę. My mówimy ci wszystko, a ty nam nic. W Holandii lubimy przestrzegać zasad. - De Jong omiótł wzrokiem twarz Skorpiona. - Ty raczej nie wyglądasz, jakbyś zawracał sobie głowę zasadami. - Tak ci powiedział Peters? - Nie, tak cię oceniam na własne oko. Skorpion przyjrzał się De Jongowi: wysoki, jasnowłosy, sztywny, w służbowym garniturze; wyglądał raczej na formalistę. - Nie jestem gezellig? - zakpił. - Miły, wygodny - to był ideał tego narodu. - Zdecydowanie nie

gezellig. Mam przeczucia, że sam sobie poradzisz

z Marokańczykiem, a my będziemy po tobie sprzątać bałagan, Heer Crane - powiedział De Jong z premedytacją, nawiązując do aktualnej legendy Skorpiona, żeby dać mu do zrozumienia, że wiedzą o nim. Przed wyjazdem z Holandii będzie musiał postarać się o nową. - A jego kontakty? Komputer? - O ile nam wiadomo, nie ma komputera. Albo jest staroświecki, albo nie chce, żeby ktoś śledził jego kontakty. Nie odpowiedziałeś mi jeszcze na moje pytanie. Amsterdam nie jest twoją prywatną działką. - Peters powinien był cię uprzedzić. Nie istnieję, więc nie mogę respektować zasad. - A ten cały artysta? Jest obywatelem Królestwa Niderlandów. - Trzymajcie się od niego z dala. - Skorpion ruszył w stronę swojego roweru. - Nasza cierpliwość ma swoje granice - zawołał za nim De Jong. - Moja też. Mam bardzo mało czasu - odkrzyknął Skorpion, wsiadając na rower. Tego popołudnia w Osdorp, obok portu Westhaven, kupując kokainę od dwóch członków marokańskiego gangu ulicznego ze Smitstraat, Skorpion próbował wysondować ich na okoliczność dziewczyny karła. - Co to za jedna? - spytał. Rozmawiali w fuszi, sztandarowym arabskim. - A... taka tam jakaś. Nie pamiętam, jak się nazywała - odparł Marokańczyk. Oczy miał szkliste i przekrwione jak u wszystkich palaczy haszyszu. - Dobra koka. - Podał plastikową torebkę. - Ej, a może masz ochotę na ice­-o­-lator? Haszysz filtrowany w wodzie z lodem. Tak czysty, że można umrzeć z rozkoszy. - Dziewczyna? - nie ustępował Skorpion. - To już nie ma znaczenia - wtrącił się drugi Marokańczyk, ten, którego rozbiegane

oczy stale krążyły po coffee shopie, wypełnionym oparami haszyszu i marihuany. Lokal znajdował się blisko wiaduktu prowadzącego do portu - surowe pomieszczenie ze stolikami pokrytymi laminatem służyło głównie cudzoziemskim robotnikom portowym i miejscowym gangom, które wpadały tutaj na szybkiego dymka. Ten drugi Marokańczyk był dziwnie nerwowy; Skorpion czuł, że lepiej go mieć na oku. - Dlaczego? - Ktoś ją zabił. Jeden z naszych Braci. Ładna dziewczyna, miła, a potem nagle... pif paf. - Machnął palcem wskazującym, jakby to była lufa pistoletu. - Kto to zrobił? Palacz haszyszu wzruszył ramionami. - Nie wiadomo. Może ktoś z jej rodziny? - Byli przeciwni temu, że spotyka się z karłem? - To głupio wyglądało - stwierdził nerwowy. - Ona była, rozumiesz, wysoka, jak na dziewczynę. Pomyśl tylko: ona i ten paskudny kurduplowaty fatah48! - Widywałem ich w meczecie - powiedział amator haszyszu. - Był też dla niej za stary. Ona była młoda, jeszcze w gimnazjum. Porządna, nie jakaś shlicke49. - Jak się poznali? Nerwowy wstał, wsuwając rękę do kieszeni. - Szem et Duat! - Idź do diabła. Kogo obchodzi ten zarba50? Kupujesz czy nie, ja chawal51? - Chwileczkę. Przecież robimy interes - zmitygował go czerwonooki. - Kess emmak! - rzucił Skorpion do nerwowego, obrażając jego matkę, kiedy ten zaczął wyjmować z kieszeni hiszpański nóż składany. Skorpion chwytem krav magi złapał Marokańczyka za nadgarstek, aż zawył z bólu, po czym skonfiskował mu nóż. - Neemk het buiten! - ryknął krzepki Holender zza baru, wyciągając spod lady policyjną pałkę. - Zabieraj to stąd! - Nu! - Już. Robotnicy przy stolikach, miejscowi i cudzoziemcy, zaczęli gapić się na nich. Przekrwione oczy Marokańczyka zamrugały gwałtownie. Nagle wepchnął białą paczuszkę do kieszeni i wybiegł. Zanim Skorpion z nerwowym wyszli na zewnątrz, zdążył już przebiec kawałek ulicy. - Nie ma koki, nie ma się o co kłócić - stwierdził Skorpion. - Dawaj nóż - zażądał nerwowy, Skorpion rzucił broń na drugą stronę ulicy. Biegnąc po nóż, Marokańczyk wrzeszczał po arabsku, że matka Skorpiona pieprzyła się z zastępem małp, ale Skorpion był już daleko, pedałując na swoim rowerze.

***

- Spójrz tylko na mnie - powiedział karzeł. - Allah stworzył mnie dla żartu. Jestem zgorzkniały, cyniczny. Nie chodzę do meczetu. Religia to jakaś farsa. Nie znoszę ludzi; tych, którzy wyśmiewają mnie i moją sztukę, a jeszcze bardziej tych, którzy mi współczują i udają, że nie widzą groteskowości losu dorosłego mężczyzny zaklętego w komicznym, zdeformowanym ciele rozmiarów dziecka. Jedyne kobiety, z jakimi miałem do czynienia, to kurwy. Więc w kim się miałem zakochać, przyznaj sam, jak nie w najpiękniejszej, najbardziej niewinnej, młodej, wysokiej, szczupłej, łagodnej, cudownej istocie pod słońcem?! To było fatum. - Fakt, Allah sobie zakpił - przytaknął Skorpion, rozglądając się po mieszkaniu. Przeszukał je przed przyjściem karła. Nie znalazł nic oprócz fotografii przedstawiającej Tassuniego w parku, w towarzystwie wysokiej dziewczyny w hidżabie, a w koszu na śmiecie dwóch podartych biletów na nocny pociąg z Dworca Głównego w Amsterdamie do Utrechtu, z dwóch kolejnych dni pod rząd. - Przyszła na wystawę, na której prezentowana była moja praca. Nie miałem pojęcia, co ją sprowadza. Tworzenie podobizn ludzkich jest dla muzułmanów haraam52, więc oczywiście pogardzają mną, tymczasem ona pojawiła się tam, i to w dodatku w hidżabie. Jednak rozmawialiśmy ze sobą; była bardzo uprzejma, a jej twarz była twarzą anioła. Była tak piękna, jak matka Chrystusa - dziewczęca, nieskazitelna, natchniona. Musiałem ją malować. Rozumiesz to? To nie było bałwochwalcze zaślepienie. Ona wyrastała ponad sztukę. Była TYM. Tym, do czego sztuka na swój nieporadny, zadufany sposób próbuje nas doprowadzić. - Oszalałeś na jej punkcie. - Oszalałem, to mało powiedziane. Była moją duszą. Zanim poznałem ją, nie wierzyłem w duszę ani cały ten kak53, ale nagle pojawiła się ona. Rozmawiała ze mną. Trzymaliśmy się za ręce. Gawędząc, spacerowaliśmy po Vondelpark. Zachodziłem w głowę, co też ona we mnie widzi. Byłem dla niej za stary, za mały, zbyt komiczny, zbyt brzydki, w dodatku bezbożny. To nie miało prawa bytu, ale nie przejmowałem się tym. Śniłem o niej. Myślałem tylko o niej, o jej twarzy, zapachu, dotyku. Dałbym wszystko, byle tylko była moja. Byłem gotów zabić dla niej. I wtedy powiedzieli mi, czego chcą. Jej stryj - brat jej ojca. Należał do starszyzny meczetu. On i ten drugi. Nigdy nie dowiedziałem się, jak się nazywa. - Czemu ty?

- No właśnie. Tassuni napełnił ich szklanki jenever, holenderskim dżinem, który wyjął z lodówki. - Zdrowie! - Zdrowie - odparł Skorpion i upił dżinu ze szklanki. Mały człowieczek jednym haustem obalił swoją, natychmiast nalał sobie do pełna i znów wypił do dna. - Pytałem ich, czemu ja. Powiedzieli mi, że meczet jest infiltrowany przez holenderskich informatorów. Potrzebowali kogoś, kto nie wzbudzał najmniejszych podejrzeń. Kogoś, kto nie był pobożny i miał gdzieś naszą społeczność muzułmańską. - Byłeś dla niej gotów na wszystko. - Absolutnie. Gdyby kazali mi włożyć pas z ładunkiem wybuchowym i wysadzić w powietrze pół Amsterdamu, też bym się zgodził. - Obiecali ci jej rękę? - Nie do końca. Powiedzieli, że nie będą robić przeszkód. W przypadku muzułmańskiej dziewczyny to bardzo dużo. - A ona - jak miała na imię? - Selima. Zabili ją. - Tassuni zapatrzył się przed siebie. - W obronie ikram? - Honoru rodziny? - Nie wiem. Może już była skalana, bo pocałowała mnie raz w policzek tamtego dnia w parku? Albo wiedziała za dużo? To już bez znaczenia. Teraz wezmą się za mnie. - Skąd wiesz? - A jak myślisz? Zabili ją, która była całkiem niewinna, a mnie mieliby zostawić przy życiu? - Mogę ci pomóc. - Jak? Wskrzesisz ją? Bo tylko tak mógłbyś mi pomóc. - Co robiłeś dla nich? - Byłem kurierem. Przenosiłem wiadomości z jednego miejsca na drugie. Wkładałem je za obluzowaną cegłę w zaułku albo pod wyznaczone miejsce w kinie i tego typu inne schowki. - Tak zwane martwe skrzynki. Jeździłeś do Utrechtu? - Więc już wiesz? Nawet to mi nie wyszło. - Gdzie w Utrechcie? -

W różnych

miejscach.

Raz

Kanaleneiland. - Skupiska muzułmańskie? - A jakże - skrzywił się Tassuni.

niedaleko

uniwersytetu.

Zwykle

w dzielnicy

- Kto konkretnie? Marokańczycy? Turcy? Persowie? - Maghrebczycy. Na ulicach pachniało cynamonem i kuminem. - Co było w tych wiadomościach? Czytałeś je? - Komórka Skorpiona zaczęła wibrować. - Pojęcia nie mam. Zawsze były zaszyfrowane. Komórka zawibrowała ponownie. Wyjął ją i otworzył wiadomość. Z numeru zastrzeżonego przyszedł SMS o treści: „000”. To była odpowiedź na jego prośbą o sprawdzenie Nadżli Kafuri, którą przesłał w kawiarni internetowej przez stronę Eksporterów Zbóż. Odpowiedź znaczyła, że nie znaleźli nic. Musieli przeszukać archiwa agencji wywiadowczych - amerykańskich i nie tylko - Interpolu, niemieckiej BND i Bundespolizei i nie znaleźć żadnych ostrzeżeń ani świadectw powiązań ze światem przestępczym, wywiadem czy islamskimi radykałami. Za późno. Pozwolił jej już odejść. - Muszę iść. Ty też. Nie jesteś tutaj bezpieczny. - Skorpion machnął pistoletem w stronę karła. - Nie, nigdzie nie idę. Możesz mnie zastrzelić - odparł Tassuni. - Zrób to od razu. Bez niej... - spojrzał na Skorpiona. - Lepiej palnij mi w głowę. - Mogę cię zmusić, żebyś ze mną poszedł. - Niczego się wtedy ode mnie nie dowiesz. To nie jest warte twojego zachodu. Człowiek, któremu wszystko jedno, czy żyje, potrafi być bardzo uciążliwy. - Zabiją cię. - Oni czy ty - co za różnica? - Mam pewną sprawę, ale wrócę. Zamknij zasuwę i do mojego powrotu nie otwieraj nikomu. - Skorpion wstał. Musiał sprawdzić, co się dzieje z Nadżlą. Kiedy wychodził, myła głowę w łazience hotelowej. - Czemu niby miałbym ci ufać? Przychodzisz tutaj z pukawką słuchać wynurzeń głupca. - Ponieważ poza tobą jestem jedyną osobą, której zależy, żebyś żył. - Widocznie też jesteś głupcem. - Zamknij drzwi na zamek. Nie wpuszczaj nikogo, obojętne, czy go znasz, czy nie i pod jakim pretekstem przyjdzie. Wrócę niedługo - powiedział Skorpion, wychodząc za próg. Zostawił karła zapatrzonego w szklankę z dżinem i zaczekał na słabo oświetlonym podeście dopóki nie usłyszał szczęknięcia zamka. Wyrwał włos z głowy i starym jak świat sposobem, sprokurował „haczyk” - rozpiął pomiędzy klamką a śrubą, którą obluzował we

framudze. Zostawił rower na stojaku pod domem, żeby zniechęcić ewentualnych gości, którzy uznają, że Tassuni jest w towarzystwie, po czym złapał taksówkę i kazał się zawieźć do hotelu. W drodze próbował dodzwonić się na jej komórkę - przed wyjściem po śniadanie sprawdził numer telefonu w jej torebce - ale była wyłączona i natychmiast odezwała się poczta głosowa. Myślał o tym w taksówce. Langley twierdziło, że jest czysta, ale on w to nie wierzył. Nadżla zarabiała na życie jako reporterka telewizyjna, jednak według BND i Bundespolizei nie miała absolutnie żadnych podejrzanych kontaktów. Był z nią. Wiedział, że jest silna i inteligentna i kariery nie zawdzięcza wyłącznie urodzie. To jednak w dalszym ciągu nie wyjaśniało, dlaczego śledziła go w środku nocy po włamaniu do meczetu. Langley musiało coś przeoczyć. Zawód reportera to klasyczna przykrywka dla agenta operacyjnego. Popełnił błąd, pozwalając jej odejść. Seks odebrał mu zdrowy rozsądek. Musi ją odszukać. Szczerze mówiąc, chciał ją widzieć nie tylko z powodów służbowych. Zapadła noc, światła miasta rozmyły się w mżawce. Czuł zapach kanałów. Jadąc taksówką przez plac Dam, patrzył na lśniący w deszczu, jaskrawo oświetlony pałac królewski, zwieńczony kopułą, kościół Nieuwe Kerk i strzelistą kolumnę Pomnika Narodowego. Restauracje i brown café były otwarte i pomimo niepogody po ulicach krążył rozbawiony tłum. Dojechawszy do hotelu, popędził natychmiast do swojego pokoju. Karta z napisem: „Nie przeszkadzać”, którą wsunął do szczeliny w zamku magnetycznym, zniknęła. Pchnął drzwi do pokoju. Był pusty. Po Nadżli nie było śladu. Starannie przeszukał pokój. Nie znalazł ani jej rzeczy, nie było też chyba żadnych pluskiew czy haczyków. Niewątpliwie przejrzała jego bagaż podręczny; jego przybory toaletowe były pozamieniane miejscami. Tak czy owak, nic jej to nie mogło dać. Najważniejsze przedmioty - paszporty, pieniądze, laptop, zapasowe komórki i tym podobne - były zamknięte w torbie podróżnej na kółkach, którą zdeponował w schowku na dworcu kolejowym, zanim zostawił swoje BMW w garażu dworcowym. Pokój był wysprzątany, łóżko zasłane, co znaczyło, że pokojówka była w środku. Paski do praktyk S&M, którymi ją wiązał, ulotniły się. Czas stawić czoło faktom: odeszła naprawdę, choć w głębi ducha miał nadzieję, że zaczeka na niego, choć wciąż nie miał pewności, czy jest dziennikarką i wróci po prostu do Niemiec, czy też jest zaangażowana w działalność Islamskiego Ruchu Oporu. Z zaskoczeniem uświadomił sobie, że tęskni za jej dotykiem. To wszystko dziwnie nie trzymało się kupy, w dodatku musiał wracać do karła. „Coś mi się nie zgadza w tym wszystkim” - myślał, schodząc do holu. - Czy pani, która mi towarzyszyła, wymeldowała się? Zostawiła dla mnie jakąś

wiadomość? - spytał młodego mężczyznę za ladą recepcyjną. Mężczyzna powiedział coś po holendersku do młodej kobiety, która siedziała obok, jak on w granatowej, służbowej marynarce. - Nie. Meneer. Wyszła już jakiś czas temu, ale nie zostawiła żadnej wiadomości odparła recepcjonistka. - Była w towarzystwie? - Nie widziałam, meneer54. - To się zdarza, meneer - dorzucił współczująco mężczyzna, automatycznie założywszy, że ma do czynienia z porzuconym kochankiem. Skorpion kiwnął głową i ruszył do garażu przy dworcu. Potrzebował samochodu i paru rzeczy z bagażnika na wypadek, gdyby mu przyszło ewakuować Tassuniego. W drodze do mieszkania karła doszedł do wniosku, że istnieją tylko dwie możliwości. Albo Langley się nie myli i Nadżla, której nic nie wiąże z Palestyńczykiem, wraca teraz do codziennego życia w Hamburgu, szczęśliwie cała i zdrowa, albo jest w to jakoś wplątana i krąży po mieście, próbując zlokalizować jego bądź karła. Zatrzymał się na rogu ulicy, przy której stała kamienica Tassuniego. Zaparkował BMW w niedozwolonym miejscu, wiedząc, że tak czy owak zaraz będzie z powrotem. Szedł do kamienicy powoli, przypatrując się zaparkowanym samochodom, uliczce, linii dachów. Było cicho, jeśli nie liczyć małego przyjęcia na parterze jednej z kamienic: z otwartych okien dolatywał dźwięk rozmów, światło odbijało się w mokrym bruku. Na oko wyglądało na to, że droga do domu karła jest czysta, ale mogły to być pozory. W jednym z okien paliło się światło, ale na drugim piętrze, gdzie mieszkał Tassuni, było ciemno. Otworzył wytrychem zamek w bramie i wśliznął się do środka, skradając się po schodach do mieszkania karła. Podest był słabo oświetlony, wokół panowała cisza. Sprawdził haczyk. Włos odpadł. Ktoś wszedł do środka. Wyjął pistolet i zastukał do drzwi. Cisza. Zastukał ponownie. Znów nikt nie odpowiedział. Nie podejrzewał, żeby karzeł wyszedł z powrotem z domu. Instynkt podpowiadał mu, że to pułapka. Próbował sobie wmówić, że to tylko nerwy. Nadżla go opuściła. Langley się nie myliło: gdyby była w coś zamieszana, pierwsi wiedzieliby o tym. Ale pamiętał też słowa Koeniga, wygłoszone przy jakiejś okazji: - W tej robocie, kiedy nie możesz znaleźć na kogoś żadnego haka, nazywamy to „głęboką przykrywką”. Patrzył na klamkę, bojąc się jej dotknąć. Musiał wejść, żeby się spotkać z Tassunim; mały mężczyzna był jego jedynym tropem. Niestety, o swym przeciwniku wiedział tylko

jedno - że na pewno umiał preparować bomby. Wrócił do BMW, wyjął z bagażnika rolkę taśmy klejącej i wrócił pod drzwi mieszkania Tassuniego. Okleił taśmą klamkę, po czym rozwijał ją, schodząc po schodach do sieni, dopóki nie znalazł się w bezpiecznej odległości od mieszkania. Wstrzymał oddech i szarpnął koniec taśmy. Ogłuszająca eksplozja wstrząsnęła budynkiem, rzucając nim o ścianę. W swądzie dymu i ognia rzucił się na górę do zdemolowanego mieszkania. Na podeście piętra leżały dwa palce oderwane od ludzkiej dłoni. Czuł żar płomieni wydobywający się przez otwór tego, co pozostało z wiszących na jednym zawiasie drzwi. Przebiegł przez kamienicę, bębniąc pięściami w każde drzwi. - Na pomoc! Vier! Politie! Pożar! Policja! Wybiegając z budynku, słyszał krzyki poruszenie w mieszkaniach. Z oddali dobiegało wycie syren policyjnych. Wyjechał z Amsterdamu i wskoczył na A2. Wycieraczki rytmicznie walczyły z mżawką.

W drodze

przystanął

w Zuid­-Oost,

zmiażdżył

komórkę,

której

użył

w Amsterdamie i powyrzucał szczątki w różnych punktach kanału w okolicy śródmieścia. Jadąc E35 do Utrechtu, uświadomił sobie, że powinien znaleźć kawiarnię internetową i powiadomić Harrisa, że sprawy wymknęły się spod kontroli. Czuł przykry ucisk w żołądku. Nie powinien był pozwolić Nadżli odejść. Teraz Nadżla zniknęła, karzeł - ich jedyny trop nie żył, co gorsza, przeciwnik zaczął deptać mu po piętach, a on sam z łowcy zamienił się w zwierzynę.

rozdział dziesiąty Cieśnina Messyńska, Morze Śródziemne

Około 3.30 Palestyńczyk uznał, że będzie musiał zabić kapitana. Pełnił wachtę na dziobie, noc była bezchmurna i chłodna, po sterburcie mijali grecką wyspę Melos. Zaina płynęła z szybkością siedemnastu węzłów szlakiem żeglugowym przez Cyklady, znajdując się aktualnie na szerokości geograficznej północnej 36 stopni 44 minut i długości wschodniej 24 stopni i 13,5 minut, płynąc kursem 193 stopni. Mogłoby się obyć bez tego. Frachtowce często robią postoje poza rozkładem. Szesnaście godzin ekstra, za zgodą właścicieli. Ale Ukrainiec okazał się uparciuchem. Palestyńczyk poszedł do kwatery kapitana godzinę po kolacji, żeby tamten zdążył już zacząć pić, o czym wiedział na Zainie nawet najniższy rangą marynarz. - Czego chcesz? - spytał kapitan Czerniowiecki, unosząc głowę z przekrwionymi oczami znad butelki ukraińskiej brandy Tawia. Na ekranie telewizora leciał pornos na DVD, więc rozmowa toczyła się na tle erotycznych westchnień. - Musimy odbić poza rozkładem do Genui - powiedział Palestyńczyk, siadając. - Co powiedziałeś? Nie wiem, o czym gadasz. - Czerniowiecki wyraźnie nic nie kumał. - Przed Marsylią musimy zatrzymać się w Genui, kapitanie. - Piszow na chuj! Wynoś się stąd! - Tylko szesnaście godzin poza rozkładem. Wyładujemy trzy kontenery i po krzyku. Dziesięć tysięcy euro i żadnych pytań. - Palestyńczyk wyjął z plecaka plik banknotów i położył je na stole obok butelki. Czerniowiecki patrzył na plik, mrugając oczami. - Co to ma być? W kapitańskiej kwaterze siadanie jest zabronione. Jazda stąd! - Tutaj mam wszystkie papiery. Musi pan tylko podpisać i zrobić, co trzeba. - Wyjął dokumenty portowe z plecaka i położył na stole obok pieniędzy. - Wstawaj, suka sina! Tu się nie siada. Coś ty za jeden?

Palestyńczyk oparł się wygodnie, patrząc na niego. - Reprezentuję armatora, Przedsiębiorstwo Żeglugi Handlowej FIMAX. Musimy zrobić w Genui postój poza rozkładem. To częsta praktyka. Dziesięć tysięcy dla pana - za milczenie. Pchnął banknoty w stronę kapitana. - FIMAX jest przedsiębiorstwem ukraińskim, a ty nie jesteś Ukraińcem - stwierdził Czerniowiecki przepitym głosem. Wyłączył film pilotem. - FIMAX jest firmą ukraińską, ale właściciele statku nie są Ukraińcami. - Skąd wiesz? - spytał Czerniowiecki, po raz pierwszy tracąc pewność siebie, prawdopodobnie dlatego, że statek rzeczywiście przed pół rokiem został kupiony przez Arabów. - Przysłali cię tu na przeszpiegi? - Wszyscy wiedzą o tym, że chlejesz, mon capitaine. Jestem reprezentantem właścicieli. Jeśli wyświadczysz mi tę uprzejmość, nie stracisz posady. - Tyle forsy za nic? Za postój w Genui i wyładunek kontenerów? Co tam jest w środku? Narkotyki? Karabiny? Kontrabanda? Piszow na chuj! Myślisz, że jesteś pierwszym szmuglerem, który próbuje mnie przekupić? Nie będę ryzykować licencji kapitana. Wynoś się albo cię wyrzucę za burtę! - Właściciele żądają postoju w Genui. - To ja jestem kapitanem i ja tutaj rządzę. - Czerniowiecki łyknął brandy. - Płyniemy do Marsylii. - Żadnych narkotyków, broni, żadnych kłopotów. Przysięgam. Daję dwadzieścia tysięcy euro. Co ci tak spieszno do tej Marsylii? Masz tam w porcie jakąś pétasse? Za dwadzieścia tysięcy kupisz sobie setkę kurew. Nie będziesz musiał oglądać pornosów na DVD - wycedził Palestyńczyk. - Wynocha, suka sina, bo każę cię skuć w kajdanki! - wrzasnął Czerniowiecki, zrywając się z fotela i wymachując kieliszkiem, z którego ciekła brandy. Palestyńczyk wstał i schował do plecaka pieniądze i dokumenty. - Musisz jeszcze dopić, capitaine. Chlapnij sobie jeszcze i przemyśl sprawę. Oferta jest nadal aktualna - powiedział i wyszedł z kajuty. Czekał na pokładzie. Nie sądził, by Czerniowiecki zdecydował się go aresztować. Pewnie zacznie o tym myśleć, ale najpierw strzeli sobie kolejnego kielicha, a po drodze dotrze do niego, że jeśli właściciele życzą sobie tego, lepiej się nie wtrącać. Tak czy owak, nie miało to już znaczenia, bo zdążył się w międzyczasie dogadać z pierwszym i drugim oficerem. Obaj byli muzułmanami. Pierwszy oficer, Ademović, był Bośniakiem z Sarajewa; drugi był Turkiem z Kuşadası. Zapłacił im po pięć tysięcy na głowę, żeby w razie czego go

poparli. Dał kapitanowi szansę, a teraz nie miał wyboru. W tę czy we w tę, Zaina musi zawinąć od Genui, a jeśli Francesco Bartolo z Camorry wywiąże się z umowy, zawartość kontenerów w ciągu paru godzin powinna przejść przez włoską odprawę. Spojrzał w dal, ale horyzont ginął w gęstym mroku rozjaśnianym tylko przez gwiazdy i kontenerowiec po sterburcie płynący na północ, a więc w przeciwnym kierunku, zapewne do Pireusu. Morze było spokojne, wysokość fal nie przekraczała pół metra, statek był pogrążony w ciemnościach, jeśli nie liczyć świateł sygnalizacyjnych i oświetlenia mostka. Było cicho. Wyglądało na to, że może spokojnie na dwadzieścia, trzydzieści minut zejść z pokładu, nie zwracając niczyjej uwagi. Lepszą sytuację trudno było sobie wymarzyć. Udał się do łodzi ratunkowej, w której trzymał plecak z rzeczami, na które nie powinno paść niczyje oko. Istniała pewna komplikacja. Ważne było, by śmierć kapitana nie wzbudziła niczyich podejrzeń, bo inaczej mogli zatrzymać statek i załogę na czas śledztwa, które we Włoszech mogło się wlec, Allah wie jak długo. Szperał w ciemnościach w plecaku, bo wolał niczym nie świecić, dopóki nie wymacał saszetki z jednorazowymi rękawiczkami z lateksu, strzykawki i pastylki. Wsunął saszetkę do kieszeni kurtki i ruszył w stronę rufy, z powrotem do kwatery kapitana. Przystanął pod drzwiami. Chrapanie Czerniowieckiego słychać było nawet przez metalowy właz. Rzucił ostatnie spojrzenie na korytarz. Cisza, jeśli nie liczyć dudnienia silników. Zerknął na zegarek; do końca wachty zostało niedużo czasu. Musiał się spieszyć. Otworzył właz nieomal bezszelestnie, zamknął za sobą i zapalił latarkę - brelok. Kapitan leżał na koi rozwalony na wznak, chrapiąc gardłowo. Był nadal w spodniach i podkoszulku. Bosą stopę wystawił poza krawędź koi. Butelka brandy na stole była prawie pusta, kieliszek obok wibrował razem ze statkiem. Zakładając, że Ukrainiec jest tak schlany, że nie poczuje ukłucia, wyjął lateksowe rękawiczki i tabletki demerolu z saszetki i położył na składanym stoliku obok koi. Zdjął ochraniacz z igły strzykawki, wciągnął całą ampułkę płynnego demerolu i wrzucił ochraniacz i pustą ampułkę z powrotem do saszetki. Zaraz miał nastąpić krytyczny moment. Ustawił się tak, by zastosować duszenie gilotynowe, gdyby Czerniowiecki się obudził. Poszukał między palcami stopy kapitana żyły grzbietowej. Czerniowiecki zachrapał głośniej, ale nie poruszył się. Kiedy uznał, że wymacał żyłę, wbił igłę w pobliżu wielkiego palca i wcisnął tłok, wstrzykując całą zawartość. Chrapanie urwało się i Czerniowiecki się poruszył. Palestyńczyk zajrzał mu w twarz. W otwartych oczach kapitana zaczynała wracać przytomność. Otworzył usta do krzyku, ale Palestyńczyk chwycił poduszkę i przytknął mu do twarzy, dociskając mocno. Kapitan szamotał się słabo, ale był półprzytomny, a przy nagłym

dożylnym wstrzyknięcie demerolu, który wywoła efekt zatrzymania serca, wzmocniony działaniem alkoholu, kapitan tak czy owak za chwilę kipnie. Po minucie, która wydawała się trwać wieczność, kapitan znieruchomiał. Palestyńczyk dociskał poduszkę jeszcze przez trzydzieści sekund, po czym odjął ją i wymacał puls na szyi Czerniowieckiego. Ukrainiec nie żył. Palestyńczyk odłożył strzykawkę z powrotem do saszetki, wyjął z kieszeni opakowanie z pastylkami i, na wszelki wypadek, wytarł je rogiem prześcieradła, nie wyłączając nakrętki, a potem zacisnął na buteleczce palce Czerniowieckiego. Ułożył mu głowę na poduszce i zamknął niewidzące oczy, wsuwając kapitanowi dwie pastylki demerolu do ust. Czerniowiecki po zastrzyku żył jeszcze z jakieś pół minuty, więc tylko bardzo dociekliwa sekcja mogła wykryć, że przyczyną śmierci nie był zawał serca wywołany kombinacją demerolu z alkoholem. Wsunął saszetkę z powrotem do kieszeni i na palcach wyszedł z kajuty. Po powrocie na pokład po kolei wyrzucił za burtę rękawiczki, strzykawkę, ochraniacz, ampułkę i pustą saszetkę. Poszedł na dziób dokończyć wachtę. Nadal panował nieprzenikniony mrok, jeśli nie liczyć gwiazd i świateł kontenerowca, który zostawili już daleko z tyłu. Podniósł wzrok nad dziób statku; gwiazdozbiór Lwa był już wpół drogi do zenitu. Zapalił papierosa i po raz pierwszy od dawna pozwolił sobie na myśl o niej. Ciekawe, gdzie też mogła być. Pomocnik stewarda, Filipińczyk, na którego wołano Manolo, znalazł kapitana o 8.30, kiedy przyniósł mu na śniadanie, jak co dzień, placki gryczane z herbatą. Nieco później pierwszy oficer, Edis Ademović, kazał wezwać marynarza Lababiego do mesy oficerskiej. Byli sami, ale Ademović położył palec na ustach, po czym otworzył drzwi, rozglądając się, czy nikt ich nie podsłuchuje z korytarza. - To twoja robota? - spytał Ademović. - Miałem wachtę. - Nie masz z tym nic wspólnego? - Kapitan był starym ivrogne. Pijakiem. Wszyscy to wiedzą. Zresztą, nie wiadomo, co tam jeszcze brał. - A więc wiesz, że brał też prochy? - Skąd mam to wiedzieć. Jestem zwykłym marynarzem. - Tylko tak gadasz. - Płyniemy do Genui? - Masz papiery?

- Tu są. - Palestyńczyk wręczył mu list przewozowy i certyfikaty. - Musisz podpisać na dole. - Teraz ja jestem kapitanem - powiedział Bośniak. - I co z tego? - Należy się dziesięć tysięcy. - Ademović zwilżył językiem wargi. Palestyńczyk spojrzał na niego chłodno, zaraz jednak uśmiechnął się, ale w taki sposób, że nie śmiały się jego oczy... - Nie mam tyle. Ademović przysunął się bliżej. - To ile możesz dać? - Góra siedem. Ale szepnę dobre słówko na twój temat właścicielom. - Zgoda. - Ademović zgarnął papiery i zaczął je podpisywać. - Schodzisz ze statku w Genui? - Po wyładunku kontenerów możesz poszukać kogoś na moje miejsce w Genui albo odpłynąć bez jednego starszego marynarza. - Czekaj wieczorem z pieniędzmi przed mesą. Teraz muszę iść na mostek - powiedział Ademović, wstając. - Kapitan brał jakieś prochy? - spytał Palestyńczyk. - Środki przeciwbólowe. - Środki przeciwbólowe i wóda. Niebezpieczna kombinacja. - Coś jak ty. Pamiętaj o pieniądzach. A po przyjeździe do Genui wynoś się z mojego statku. - Czemu tak się do mnie odnosisz? Nie mam nic wspólnego ze śmiercią kapitana. - Być może. Ale ja nie jestem pijakiem. Nie tak łatwo mnie zabić. Palestyńczyk podszedł do Ademovicia tak blisko, że tamten musiał się cofnąć. - Gramy do jednej bramki, pierwszy oficerze. Robimy to, czego właściciele po nas oczekują, licząc na nagrodę. To nie moja robota, ale gdybym był w to zamieszany - szepnął znaczącym tonem - ty też byś był. Wziąłeś pieniądze ode mnie. Gramy w jednej drużynie. Teraz musimy wpłynąć do Genui, a wtedy stanę się twoim najlepszym przyjacielem na świecie - tym czy tamtym. - Nie zapominaj, kto tu wydaje rozkazy. - Ty jesteś tutaj capitaine, Ilhamdulilah - powiedział Palestyńczyk, wychodząc z mesy. - Po co cię wzywał pierwszy oficer? - spytał go szeptem po arabsku Gabir, marynarz

z Tunezji, po południu. Pracowali razem na rufie, skrobiąc rdzę i zamalowując ubytki. Palestyńczyk otarł pot z czoła i mrużąc oczy od słońca, spojrzał na horyzont. Statek płynął na północny zachód i zaczynał się już lekko kołysać, bo wpływali w strefę niebezpiecznych prądów Cieśniny Messyńskiej. Po sterburcie majaczyła Etna. - Miałem wachtę, kiedy umarł kapitan. Pierwszy oficer chciał wiedzieć, czy nie widziałem albo nie słyszałem niczego podejrzanego. - Kapitan był sakran. Pijakiem. To się w końcu musiało źle skończyć - stwierdził Gabir. - Lepiej, że umarł, niż żeby się coś złego miało stać ze statkiem. Gabir spojrzał na niego uważnie. - To prawda. Ale to się nie powinno wydarzyć. „Nie, nie powinno” - przyznał w duchu Palestyńczyk. Ten jebnen kelp, psi syn Ukrainiec był po prostu za bardzo uparty. Niemniej i Ademović, i drugi oficer, Turek, Duyal Ghanem wzięli w łapę. Ademoviciowi postój w Genui był zdecydowanie na rękę, zwłaszcza że wiózł zwłoki na pokładzie, mimo to Palestyńczyk wiedział, że odetchnie spokojnie dopiero, gdy statek minie Cap Corse, północny kraniec Korsyki i zobaczy, że zmierza do Genui, a nie do Marsylii. - Ma’alesz. Trudno. Nieszczęścia się zdarzają - wzruszył ramionami. - Widziałeś coś? - spytał Gabir szeptem. - La, byłem na warcie. Ale wszystko wskazuje na to, że kapitan umarł śmiercią naturalną. Był sakran. Wszyscy o tym wiedzieli. Sam to powiedziałeś. - Inszallah, mam już tego dosyć. To chyba jakiś przeklęty statek. - Gabir dotknął srebrnej ręki Fatimy, którą nosił na szyi na łańcuszku. Palestyńczyk wrócił do pracy. Miał nadzieję, że Gabir nie miał racji. Był blisko celu, ale nagle targnął nim dreszcz niepokoju, że nie ma żadnego haz sa’id, amuletu, którego mógłby dotknąć, jak Gabir. Będzie potrzebował szczęścia. Kiedy załatwi, co trzeba, w Europie, będzie musiał wracać do Ameryki. Trzydzieści godzin później Zaina stanęła na redzie w Genui. Oficerzy Polizia di Stato i Guardia di Finanza w szarych mundurach weszli na pokład obejrzeć ciało kapitana na miejscu zgonu, a w tym czasie dźwigi portowe wyładowały podróżujące do Genui kontenery. Palestyńczyk wszedł na trap, mrużąc oczy przed słońcem. Obejrzał się na mostek, ale nigdzie nie wypatrzył pierwszego oficera, który zapewne był przesłuchiwany przez włoskich śledczych. Nie zwracając niczyjej uwagi, zszedł na ląd. Ani na nabrzeżu, ani w terminalu nie zauważył nikogo z Camorry, mimo to kontenery przeszły przez włoską doganę55 w rekordowym tempie zaledwie sześciu godzin.

Niecałe pół godziny później marokański marynarz Hassan Lababi przestał istnieć. Marokański paszport i karta marynarza podarte na kawałeczki spłynęły z wodą w toalecie terminalu, a Palestyńczyk przedzierzgnął się w legitymującego się algierskim paszportem i włoską kartą rezydenta Medżdana Bonatello, którego włoskie nazwisko zapewne sięga swym rodowodem czasów drugiej wojny światowej, kiedy to wielu Algierczyków przybrało włoskie nazwiska. Wsiadł do pierwszej z dwu wielkich pancernych ciężarówek mercedesa z logo Banca Popolare di Milano, w którym zdeponowano skrzynie z uranem. Resztę skrzyń z Wołgogradu załadowano do drugiej ciężarówki: kiedy wsiadł do szoferki, Marokańczyk, ten sam, który prowadził furgonetkę, która czekała na niego po przyjeździe do Turynu, wręczył mu mundur strażnika i broń.

rozdział jedenasty

Utrecht, Holandia

Skorpion stracił decydujące półtora dnia na zastawienie pułapki na Marokańczyka, która zresztą nie wypaliła. W międzyczasie otrzymał niepomyślną wiadomość od Harrisa. Spędził noc w BMW zaparkowanym w pobliżu meczetu w dzielnicy Kanaleneiland. Nie była to szczególnie obiecująca metoda, ale teraz, kiedy karzeł nie żył, to był jego jedyny trop. Utrecht miał, lekko licząc, z tuzin meczetów i gmin islamskich. Każdy z nich mógł być odbiorcą wiadomości, które Tassuni deponował w martwych skrzynkach. Skorpion wiedział, że o ile ludzie Zachodu, w tym również Holendrzy, mieli skłonność wkładać wszystkich muzułmanów do jednego worka, pomiędzy gminami różnych narodowości islamskich w rzeczywistości panowała zdecydowana wrogość. Turek na przykład za nic nie wszedłby do marokańskiego meczetu i vice versa. Karzeł twierdził, że skrzynki najczęściej znajdowały się w okolicach zamieszkanych przez Maghrebczyków z północnej Afryki, a w powietrzu unosił się zapach cynamonu i kuminu. To wskazywałoby na Maroko, więc zaparkował BMW nieopodal marokańskiego meczetu na Kanaleneiland, uchodzącego za bardzo radykalny. Głównym obiektem jego zainteresowania był stróż nocny, który pojawiał się raz na godzinę podczas obchodu, a przez resztę czasu majaczył w oknie na tyłach. Niewysoki, z vandyckowską bródką, spod wytartej skórzanej kurtki świecił koszulką drużyny FC Utrecht. Jeśli to właśnie ten meczet miał powiązania - bardzo silne powiązania - z Islamskim Ruchem Oporu w Damaszku, nocny stróż nie mógł być byle kim. Musiał być fanatykiem, gotowym zginąć męczeńską śmiercią, byle tylko nie dopuścić nikogo do ich archiwów operacyjnych. I nie sposób go było ot, tak wywabić na zewnątrz. Jeśli meczet miał powiązania z Palestyńczykiem, wywabienie kogokolwiek na zewnątrz mogło wzbudzić alarm, który z kolei mógł przyspieszyć to, czemu starał się przeciwdziałać - na razie na odległość. Jedyną

metodą było skaptowanie strażnika na ich stronę, co Koenig ze swoim upodobaniem do terminologii religijnej nazywał „nawróceniem” lub „oświeceniem” kandydata. Miał na to raptem dzień. Rano, kiedy otworzono meczet i strażnik wreszcie zszedł ze zmiany, Skorpion ruszył za Marokańczykiem, który na rowerze wrócił do domu. Mieszkał w dzielnicy identycznych, bezosobowych bloków, takich, jakich pełno w Europie Wschodniej. Budynek Marokańczyka był oblepiony talerzami anten satelitarnych; chyba nie było ani jednego mieszkania bez niej. Studiując budynek z wnętrza BMW, Skorpion wydzwonił prywatną agencję detektywistyczną w Amsterdamie, której dane znalazł w Internecie. Przez telefon podał detektywowi opis i adres strażnika i posługując się danymi z południowoafrykańskiego paszportu, wynajął go za podwójną stawkę, żeby w ciągu najbliższych ośmiu godzin zebrać na temat strażnika, co tylko można. Paszport i prawo jazdy na nazwisko Crane podarł i spuścił z wodą w toalecie utrechckiego dworca. W nowym paszporcie figurował jako Damon McDonald, prawnik z Johannesburga. Zawód prawnika, podobnie jak dziennikarza, był dobrą przykrywką, pozwalającą grzebać w cudzych sprawach, nie wzbudzając podejrzeń. - Jak się pan domyśla, chodzi o kwestię prawną - powiedział detektywowi. - Nikt nie powinien wiedzieć o wywiadzie, a już najmniej jego obiekt. Żadnych rozmów z sąsiadami, współpracownikami, nic z tych rzeczy. Tylko poszukiwanie w sieci i obserwacja na odległość. - Rozumiemy - odparł tamten. - W takich przypadkach zwykle podszywamy się pod agentów Belastingdienstalbo wkładamy kombinezon i robimy odczyt gazomierza. Wizyta jest krótka, żadnych pytań, nic nadzwyczajnego. - Prosiłbym też o zrobienie potajemnie paru zdjęć. Żona, kochanka, ktokolwiek, z kim będzie rozmawiał. Obojętne, kto. Naturalnie obiektywem teleskopowym. Jeśli coś zauważy albo zacznie podejrzewać, nie dam ani grosza. Proszę również o zdobycie dokumentów tożsamości i wszelkich danych z archiwów rządowych, a także rachunków za media, czegoś, co dowodzi miejsca zamieszkania. Proszę nie wysyłać mi żadnych raportów ani nie pisać do mnie. Przekaże mi pan wszystko ustnie i da mi swoje notatki i zdjęcia w trakcie spotkania. Potem zapomni pan o wszystkim. Przekaże mi pan osobiście zdjęcia i pendrive z danymi, a ja zapłacę panu gotówką. - Zrozumiano, meneer. Udał się do nijakiego hotelu dla podróżujących w interesach obok dworca głównego i złapał parę godzin snu. Później wynajął na tydzień dwupokojowe umeblowane mieszkanie

nad kanałem Nieuwegracht i poszedł do De Rode Brug, miejscowej wersji dzielnicy czerwonych latarni. Prostytutki siedziały w oknach barek przycumowanych do nabrzeży kanału. Były jakieś pospolite i znużone. Nie znalazłszy tego, czego szukał, uznał, że najwyższa pora wejść do Internetu, wobec czego udał się na uniwersytet. Wypytawszy po kolei paru studentów, znalazł w okolicy kampusu kombinację kawiarni internetowej z pralnią samoobsługową. Usiadł przy laptopie zwróconym w stronę ściany. Dookoła studenci robili pranie, pili kawę, gawędząc, siedzieli na Facebooku i grali w gry komputerowe, ale dźwięki rozmów i gier zagłuszał pomruk pralek i suszarek automatycznych. Jednak nie zalogował się od razu na stronę Eksporterów Zbóż, tylko najpierw poszukał w sieci pięknej kobiety. Napotkał dwa problemy. Utrecht nie miał żadnej sieci luksusowych prostytutek - to raz, a dwa, że nie wiadomo było, w jakim typie kobiet gustuje Marokańczyk. Obstawił, że obiektem niespełnionych marzeń imigranta z klasy robotniczej będzie piękna, holenderska blondyna. Na stronie agencji towarzyskich wypatrzył powalająco piękną, jasnowłosą dwudziestodwulatkę o imieniu Anika i przez Internet zarezerwował ją na cały dzień w Utrechcie. Napisał do niej, żeby się umówić, a ona odpisała mu, że jej zdjęcie na stronie ma najwyżej pół roku. Umówił się z nią w Grand Hotelu Karel V w centrum Utrechtu, a następnie wszedł na stronę Amerykańskiego Stowarzyszenia Eksporterów Zbóż, gdzie zastał wiadomość z zaszyfrowanym słowem „Wenecja” i zaszyfrowany numer telefonu w Amsterdamie. Nie było żadnych wskazówek, co wznieciło w centrali alarm, ale zakładał, że Peters, szef holenderskiego oddziału CIA, będzie poinformowany. Zgodnie z procedurą nadzwyczajną nie ruszał samochodu z podziemnego garażu przy dworcu i wynajął motocykl kawasaki, łatwy do zaparkowania i do manewrowania w ruchu ulicznym w razie konieczności ucieczki. Fakt, że kontaktowali się z nim, używając kodu Wenecja, wskazywało na to, że nie chodzi im o Amsterdam, karła czy dziewczynę. Coś ważnego się wydarzyło albo miało im zaraz wybuchnąć pod nosem. Rutynowo wykasował pliki tymczasowe i zrestartował komputer przed wyjściem z kawiarni, żeby nie zostawić po sobie żadnych śladów. Godzinę wcześniej dotarł na miejsce RDV, którym był jeden z pubów położonych nad samą taflą kanału Oudegracht. To było dobre posunięcie, bo kiedy Peters zjawił się na miejscu - Skorpion obstawił, że to Amerykanin w okularach i tweedowej marynarce, który usiadł przy stoliku nad wodą, jest szefem holenderskiego oddziału CIA - był już spalony. Obserwując zza drzewa, od swojego stolika w kawiarni położonej po drugiej stronie kanału, w wyższej części nabrzeża, Skorpion wypatrzył naprzeciwko Araba w kurtce ortalionowej,

który stał oparty o balustradę nabrzeża nad pubem, czytając wytrwale gazetę. Inny Arab, dryblas w płaszczu przeciwdeszczowym, choć wcale nie padało, wszedł na tył furgonetki pralni chemicznej i nie wychodził od pół godziny. Z kolei po tej stronie kanału, po której siedział Skorpion, jeszcze inny Arab gapił się na Petersa, prowadząc przez komórkę niekończącą się rozmowę. Co gorsza, sam Peters sprawiał wrażenie, jakby nie miał pojęcia, że jest obserwowany. Siedział przy stoliku, sącząc piwo i popatrując na zegarek. Według procedur Langley, jeśli twój kontakt na RDV jest spalony, powinieneś odejść i umówić się z nim ponowne kiedy indziej. Ale procedury Langley nie sprawdzały się w czasie alarmu Wenecja, w dodatku gdy czas misji kurczył się z każdą chwilą. Wreszcie czterdzieści minut po umówionej godzinie do Petersa dotarło, że Skorpion się nie stawi. Amerykanin wstał i ruszył po schodach na górę, na ulicę. Skorpion rzucił na stolik kilka euro, wrócił do miejsca, w którym zaparkował poprzecznie motocykl między dwoma samochodami i przejechał przez most na drugą stronę kanału. Odczekał, aż Peters wsiądzie do swojego zaparkowanego nieopodal audi i ruszy jednokierunkową ulicą w stronę placu Domplein. Dwa samochody za Petersem jechała ciężarówka pralni chemicznej, a tuż przed nim mercedes prowadzony przez Araba w ortalionie. Skorpion, który zamykał ten konwój na kawasaki, widział jak na dłoni, że Peters nie ma pojęcia o swoich ogonach. Co za żenada. „Tyle dobrego, że w kasku motocyklowym i ciemnych okularach trudno mnie rozpoznać” - myślał, wciskając się między samochody. Kiedy w oddali zapaliły się żółte światła, dodał gazu i pomknął między pasami, wymijając furgonetkę i zrównując się z audi. Kręcąc ręką, dał znak Petersowi, żeby opuścił szybę. Zerknął w boczne lusterko audi. Bez wątpienia jego manewr nie uszedł ich uwagi, ale na razie czekali, co będzie dalej. Nie zauważył nigdzie broni. Kiedy światła zmieniły się na czerwone zatrzymał się wraz z rzeką pojazdów, przystając obok audi. - Wysiadaj - krzyknął do Petersa. - Byłeś kiedyś w Wenecji? - odkrzyknął Peters. - Siadaj za mną - zażądał, obserwując furgonetkę w lusterku. Wyglądało, jakby tylne drzwi zaczęły się otwierać. - A co z wozem? Nie mogę go tak zostawić. - Wyłaź z tej przeklętej bryki! - ryknął Skorpion. Rosły Arab wysiadł już z furgonetki i szedł w ich stronę. Peters wykonał parę nerwowych ruchów, po czym otworzył drzwi i przesiadł się za Skorpiona. Ledwie motocykl ugiął się pod ciężarem Petersa, Skorpion ruszył przed siebie, skręcając przed audi dokładnie w chwili, gdy światła zmieniły się na zielone.

Wjechał na chodnik, posuwając się w kierunku przeciwnym do jednokierunkowego ruchu na jezdni, na tyle wolno, by nie potrącić pieszych i odwracając twarz w stronę domów, żeby Arabowie z furgonetki nie mogli mu się przyjrzeć. Rosły Arab zawrócił; biegł wśród trąbiących samochodów, wrzeszcząc coś, gdy Skorpion zjechał z powrotem na jezdnię, zajeżdżając drogę jakiemuś samochodowi i pognał pod prąd, rozpędzając się gwałtownie między pasami. Następnie przerzucił się mostem na drugą stronę kanału i skręcił, ostro wpadając w poślizg i zawadzając o krawężnik. Jechał bocznymi ulicami, klucząc bez końca, żeby zgubić ewentualny pościg. - Co z samochodem? Po nim dotrą do mnie - powiedział głośno Peters, przekrzykując ryk silnika. - Kup sobie nowy. I tak cię rozpracowali. Jak myślisz, skąd się tam wzięli, u diabła? - Nie załatwiamy spraw w ten sposób. Spiszę cię i dołączę protokół do twojej teczki dwieście jeden. - Powiem ci, gdzie możesz sobie wsadzić moją teczkę dwieście jeden. - Jak śmiesz się do mnie tak zwracać! - Skorpion czuł za plecami, jak Peters sztywnieje. - Otóż śmiem. A teraz bądź tak łaskaw i stul pysk - ryknął Skorpion przez ramię. Zrobił skręt tak gwałtowny, że Peters mimo woli uczepił się go, po czym, wyminąwszy szpital, skręcił w stronę rozległych terenów zielonych Wilhelmina Park. Postawił motocykl na parkingu między dwoma samochodami, po czym bez słowa poprowadził ich po trawie w stronę położonego na wielkiej, otwartej przestrzeni jeziora, rozglądając się, żeby sprawdzić, czy nikt się im nie przygląda i czy są poza zasięgiem głosu. - Chyba zdajesz sobie sprawę, że masz źle w głowie? - warknął Peters. - Zostawiłeś w Amsterdamie burdel, który nadal po tobie sprzątamy, a teraz... - Umilkł, widząc lodowaty błysk w oku Skorpiona. - Stawiłeś się spalony na RDV ściśle tajnej operacji kryzysowej, ty durny sukinsynu. Jeśli nie powiesz, jak było w Wenecji, to będzie koniec tej rozmowy, a jednocześnie twojej kariery. Umilkli. Para holenderskich studentów mijała ich na rowerach, gawędząc; słyszeli wyraźnie każde słowo. Odczekali, aż rowery odjadą sporo dalej. - Posłuchaj tego. - Peters wręczył mu iPoda ze słuchawką. Skorpion rozpoznał bez trudu głos Dave’a Rabinowicha. - Zaraz, zaraz, niech no włączę to cholerstwo... O, już idzie - zaczął Rabinowich. - Osiem lat temu pewna pchła na ciele Matiuszki - Dave miał na myśli dorywcze źródło informacji z Rosji - wyśpiewała nam

w prysiudach, że za czasów sowieckich laboratorium broni biologicznej na uzbeckiej Wyspie Odrodzenia wyhodowało odmianę bakterii Yersinia pestis, którą da się rozpylać w sprayu. Wszczęliśmy śledztwo w tej sprawie, ale nigdy nie udało nam się potwierdzić informacji. Wywiad satelitarny NRO wykazał, że wszelkie obiekty na wyspie uległy zamknięciu, a cała sprawa została oddelegowana do działu „spraw, którymi na pewno byśmy się zajęli, gdyby nie to, że mamy za dużo na głowie”. Aż tu nagle, w zeszłym roku, pewien śpioch - i ani słowa więcej - budzi nas wiadomością, że chociaż samo osiedle na wyspie podzieliło losy ptaka dodo, ten akurat eksperyment ewolucji nie zakończył się fiaskiem, w związku z czym pewne koła w byłym ZSRR oczekują propozycji zakupu. Ale to wcale jeszcze nie jest zła wiadomość. - Rabinowich przyciszył poufnie głos i Skorpion mimo woli rozejrzał się wokół, czy nikt ich nie śledzi, ale w polu widzenia nie było nikogo, jeśli nie liczyć paru małych dzieci, które szły w towarzystwie matek w stronę placu zabaw. - Nasz śpiący królewicz - ciągnął Rabinowich zafasował taką bombę, że nawet te dupki u nas, na górze, ocknęły się. Wygląda na to, że nasi żłopiący wódkę druzja wyhodowali wersję bakcyla, który nie dość, że przenosi się drogą powietrzną, to jeszcze jest praktycznie odporny na każdy znany nam antybiotyk z gatunku streptomycyn, gentamycyn, chloramfenikoli i teracyklin. Zaczęły nam puszczać nerwy, ale aż do Damaszku nie mieliśmy dowodów. Swoją drogą szacuneczek za tamtą akcję. Wreszcie udało mi się wycisnąć z naszego Boba zgodę na przekazanie ci tych wiadomości. Powinieneś wiedzieć, z czym igrasz. A, i jeszcze coś - wiem, że sam byś wpadł na to, ale mam ci przypomnieć, żebyś zaraz po odsłuchaniu skasował tę wiadomość. A więc to było to, co Harris zataił przed nim w Karaczi. Skasował plik w iPodzie. To nie zabójstwo Budawiego sprawiło, że szefostwo CIA nabrało wody w usta, lecz obawa, że Hezbollah mógł być kupcem, o którym mówił rosyjski śpioch. Wreszcie zrozumiał, co przygnało Harrisa aż do Karaczi, żeby go zakontraktować. Ale dalej coś mu się w tym wszystkim nie zgadzało. To były tylko okoliczności sprawy, które wyjaśniały wiele, między innymi pośpiech, ale mimo wszystko nie kwalifikowały operacji jako kryzysowej i w żadnym wypadku nie uzasadniały alarmu Wenecja. Oddał iPoda Petersowi, który wsunął go pośpiesznie do kieszeni, jakby się bał zarazić. - Zgoda Harrisa na to spotkanie może położyć całą operację - powiedział Skorpion. - Już w tej chwili agenci Hezbollahu zapewne przeczesują miasto w poszukiwaniu ciebie i mnie. Wiem, że coś przede mną ukrywasz. - Po przyjeździe z Tallina Harris zlecił nam ściśle tajną operację kryzysową. „Więc znowu Rosja” - skonstatował posępnie Skorpion. Od zakończenia zimnej wojny Tallin był centralą wywiadowczą przekazującą za granicę informacje z Moskwy, zatem

Rosjanie z pewnością byli w to wmieszani, podobnie zresztą jak w produkcję tajnej broni bakteriologicznej. - Co go zaniosło do Estonii? - Spotkał się z Szachmatem. - Z samym Iwanowem. - Skorpion gwizdnął przeciągle. Szachmat to był kryptonim Władimira Iwanowa, szefa Dyrektoriatu Kontrwywiadu FSB, legendarnego asa wywiadu. - Co go sprowokowało do tego? - Rabinowich trafił na dziwny trop w aktach NSA. Nikomu nieznany pułkownik MOD z miejscowości Majak na jakimś zadupiu awansuje i zostaje przeniesiony do Moskwy. Dwa tygodnie później Szachmat, ni stąd, ni zowąd, wysyła go do Świata Dorosłych. - Dobrze, ale dlaczego aż Wenecja? - naciskał Skorpion, myśląc gorączkowo. MOD to była rosyjska agencja bezpieczeństwa nuklearnego. Majak, o czym Peters niekoniecznie wiedział, było rosyjską przykrywką Ozierska. Cała obłast jekaterynburska była naszpikowana laboratoriami nuklearnymi i składowiskami materiałów radioaktywnych, ale Oziersk był sercem tego układu, stolicą rosyjskiego imperium atomowego. „Świat Dorosłych” w slangu CIA oznaczał Łubiankę, moskiewską siedzibę FSD - ta niepozbawiona czarnego humoru nazwa wzięła się stąd, że budynek stał naprzeciwko słynnego moskiewskiego sklepu z zabawkami, który nosił nazwę „Świat Dziecka”. Skoro Iwanow kazał aresztować pułkownika MOD z Ozierska, to znaczyło, że musiało dojść do poważnych uchybień w kwestii bezpieczeństwa. Zresztą, w normalnym trybie nie spalano by jego misji, kontaktując się z nim bez łącznika. - No mówże, Peters. Co Harris chce mi przekazać? - Szachmat powiedział mu, że wykryto brak dwudziestu jeden kilogramów wysoko wzbogaconego U­-235. - Jezu. - Skorpion poczuł nagle, że przestał oddychać. - Do jakiej koncentracji? - Nie wiedzą na pewno. Szachmat twierdzi, że siedemdziesiąt sześć procent. Harris kazał ci powtórzyć, że według Rabinowicha więcej. - Rabinowich dobrze mówi. Rosjanie wiedzą dokładnie ile. Skoro Szachmat przyznał się do siedemdziesięciu sześciu procent i zgodził się na spotkanie z Harrisem w Tallinie, to znaczy, że na bank jest więcej. Chryste! Co jeszcze? - Harris polecił mi przekazać ci jeszcze jedną wiadomość od Rabinowicha. - Mianowicie? - Podobno Rosjanie ryją w Jekaterynburgu aż się ziemia trzęsie, napływa też „podtekstura” z Wołgogradu. Jego zdaniem ktoś gwizdnął również parę setek kilogramów

RDX należących do wojska. Skorpion gwałtownie zaczerpnął tchu. Dzień był słoneczny i rześki. W tafli jeziora odbijały się drzewa, a na wodach tryskającej na środku fontanny słońce tworzyło tęczę. To już nie była działalność terrorystyczna. To była globalna wojna. - To już koniec miłych wiadomości? - Nie. Rabinowich radzi ci, żebyś się spieszył.

rozdział dwunasty

Westerpark, Amsterdam, Holandia

Zeedorf, detektyw z Amsterdamu, był wielkim mężczyzną z brzuchem. Spotkali się ze Skorpionem w kawiarni obok Dom, czternastowiecznej wieży kościelnej górującej nad malowniczym centrum Utrechtu. Kawiarnia, przesączona zapachem piwa i papierosów, świeciła pustką. Usiedli przy stoliku w narożniku, w głębi sali, żeby mieć widok na drzwi wejściowe. - Nazywa się Abdelhakim Waddan, lat trzydzieści cztery. Mam jego adres, telefon i zdjęcia. - Zeedorf poklepał się po kieszeni zaskakująco kosztownej sportowej marynarki. - Tu jest również kopia jego identiteitsbewijs - dowodu osobistego - kopia przyznania mu SOFI, identyfikatora podatkowego i rachunek za gaz i prąd z REMU. Ma żonę i dwoje dzieci, synków - jeden ma sześć, drugi trzy lata. Ukończył VMBO, technikum, osiągając przeciętne wyniki, następnie pracował jako mechanik samochodowy w salonie Peugeota w Hoograven. Stracił pracę cztery lata temu, nie do końca wiadomo dlaczego. O coś poszło, ale w tak krótkim czasie nie udało nam się ustalić, o co. Od paru lat, jak pan wie, pracuje jako stróż nocny w meczecie Masdżid al Islamia Ibrahim w Kanaleneiland. Dwa lata temu na podstawie ustawy Wet wapens en munitie ubiegał się o licencję na broń myśliwską, ale dostał odmowę, trudno powiedzieć dlaczego, bo nigdy nie był aresztowany, ani nie miał żadnych przepraw z policją. Nie zalega z rachunkami, jest zamknięty w sobie, chociaż słyszano, jak wypowiadał się wrogo o Izraelu i podważał prawdziwość Holokaustu, ale to rzecz nagminna wśród muzułmanów. - Zeedorf wzruszył ramionami. - Tu, jak pan zamawiał, są jego dane kontaktowe, zdjęcia jego, żony i dzieci. - Wyjął kopertę z kieszeni i pchnął przez stolik. - Co z jego słabostkami? Hazard? Narkotyki? Kobiety? Młodzi chłopcy? - Kobiety. Raz na parę tygodni zagląda do De Rode Brug, wie pan, do panienek na barkach. Poza tym, nic. No i jeszcze codziennie, w drodze do roboty, przystaje w coffee

shopie na Beneluxlaan. - Haszysz? - Kawa i mały dymek. Nic więcej. Z gatunku spokojnych. Lubi czytać. - Co czyta? - Głównie islamską literaturę religijną. - Może pan podać jakieś tytuły? - Czy to ważne? Jak pan chce, mogę się dowiedzieć. Miałem niewiele czasu do dyspozycji - wysapał pokornie zakłopotany Zeedorf. - Miał w coffee shopie jakichś kolegów? - Nie, nikogo. Przyglądałem mu się, jak siedział sam przez prawie godzinę. Zapala, czyta te swoje książki o islamie; wypija kawę i wychodzi. To wszystko. - Da mi pan nazwę i adres lokalu? - Wszystko jest w kopercie. - O jakiej porze zwykle się pojawia? - Będzie tam za dwie godziny. Nie wiemy, jak sytuacja wygląda w piątki. Jego rozkład zajęć z powodu modłów może być inny. Coś jeszcze, meneer? - Dobrze się pan spisał, zważywszy na to, ile miał pan czasu. - Skorpion pchnął w jego stronę plik banknotów. Zeedorf zgarnął pieniądze i wsunął do kieszeni marynarki gestem niespodziewanie szybkim i zwinnym, jak na wielkiego grubasa. - Czy mogę panu czymś jeszcze służyć? - sapnął. - Tak. Chciałem pana prosić o zrobienie podobnego wywiadu na temat imama z meczetu, w którym jest zatrudniony. Chciałbym, żeby pan zdobył, co się tylko da, do jutra w południe. I proszę zachowywać wobec obiektu jeszcze większy dystans, jak również z nikim nie rozmawiać. - Zostawił Holendra, który dopijając piwo, zamawiał właśnie ciasto migdałowe. Później w barze hotelowym spotkał się z Aniką, dziewczyną do towarzystwa z Amsterdamu. Okazała się bardzo piękną blondynką, w krótkiej sukience, która przyciągała ukradkowe spojrzenia biznesmenów w barze, bez względu na to, w jakim byli towarzystwie. Ciemny, przytulny bar znajdował się w średniowiecznym, sklepionym lochu budynku, za którym rozpościerał się wielki, przystrzyżony ogród. Hotel był popularny wśród handlowców, którym zwracano koszta reprezentacyjne. Kiedy Skorpion skinął jej głową i ruszyła w stronę jego stolika, większość mężczyzn na sali zorientowała się, że jest luksusową prostytutką. Jak tylko usiadła, posypały się szepciki i obleśne spojrzenia. - Czy jestem podobna do zdjęcia na moim profilu? - spytała. Mówiła nieźle po

angielsku, choć z wyraźnym cudzoziemskim akcentem. - Jesteś bardzo ładna i zwracasz powszechną uwagę - odparł, wskazując wzrokiem biznesmena przy barze, który nie mógł oderwać od niej oczu. Wzruszyła ramionami. - Przywykłam do tego. Przyjeżdżam z Amsterdamu. Osiemset euro za sześć godzin, tysiąc za całą noc. Idziemy do pokoju, czy wolisz się najpierw napić? - Porozmawiajmy. - Skinął na kelnerkę. - Poproszę jenever, zeer kou56, mocno schłodzony - zwróciła się do kelnerki. - To samo - rzucił. - W jakiej branży pracujesz? - spytała, gdy zostali sami. - Chcesz powiedzieć, że mężczyźni o tym najchętniej chcą rozmawiać? O swojej pracy? - Mężczyźni zwykle najchętniej mówią o sobie. Głównie o swoich interesach. Często próbują mi zaimponować swoim samochodem, domem, biorą mnie do drogich lokali. Po pewnym czasie zaczynają się zwierzać na temat pracy, żony, dzieci. Opowiadają o dzieciach,

a potem

chcą

mnie

zerżnąć.

O mężczyznach

mogłabym

opowiadać

w nieskończoność. - A ty? Co ty lubisz? - Lubię pieniądze. Potrafię cię uszczęśliwić za odpowiednią cenę. - Nie rób tego. - Czego? - Nie wstawiaj rutynowej śpiewki kurew. To niepotrzebne. Wyprostowała się nagle na krześle, wydała się mniej pewna siebie. Przyjrzała mu się uważnie, jakby nie do końca wiedziała, czego się po nim spodziewać. Kelnerka przyniosła drinki i odeszła. - Na zdrowie. - Przytknęła szklankę do ust. - Na zdrowie. - Upił dżinu i przysunął się do niej. - Nie mnie masz uszczęśliwić. Będę cię potrzebował przez parę dni, może tydzień. Płacę tysiąc pięćset za dzień. Gotówką. Dziesięć tysięcy za tydzień. Z góry. Zapłacę zaraz po wyjściu stąd. Jednak płacę nie za siebie, tylko za kogoś innego. Zerknęła na niego nieufnie. - Co to ma być? Jakiś zwendel57? Takie rzeczy mnie nie interesują. - To jest on. - Pchnął w jej stronę fotografię strażnika meczetu. - Masz go rozkochać w sobie. Potrafisz to zrobić? - Zdarza się, że mężczyźni zakochują się we mnie. Zważywszy na okoliczności,

w jakich się spotykamy, wydaje mi się to dziwne. Czasem mam wrażenie, że to nie ma ze mną nic wspólnego. Nie pracuję przecież w branży miłosnej. - Rozkochaj go w sobie tak, żeby poszedł za tobą na koniec świata, a dam ci dziesięć tysięcy, nawet jeśli to nie potrwa tydzień. - Po co? - Wyjęła z torebki okulary i przyjrzała się fotografii Waddana, po czym z powrotem schowała okulary. - Jest bogaty? Raczej na to nie wygląda. - Jest biedny. Chodzi o coś innego. Spojrzała niespokojnie. - Chyba go nie zamierzasz zabić? Nie chcę w czymś takim maczać palców. - Gdybym chciał go zabić, nie szukałbym twojej pomocy. Pracuje jako ochroniarz w miejscu, z którego potrzebuję informacji. Nic więcej. Jeżeli będziesz dla mnie miła i zdobędziesz te informacje, ja też będę miły dla ciebie. W ten sposób wszyscy będą zadowoleni. - To wszystko? Naprawdę? Wyłącznie informacje? Nic się nikomu nie stanie? Posłała mu nad szklanką badawcze spojrzenie. - Nic się nikomu nie stanie. Ani tobie, ani jemu. Chodź, pójdziemy się przejść powiedział, wstając. Kiedy wychodził z nią, leciutko obejmując ją w pasie, zdawał sobie sprawę, że oczy każdego mężczyzny w barze spoczywają na nich. Wyszli z hotelu na trawnik ogrodu na tyłach. Zmierzchało. Wzdłuż ścieżek zapalały się latarnie, co w połączeniu z architekturą budynku, przypominającego staroświecki dworek, stwarzało nastrój wiejskiej rezydencji, a nie budynku w samym centrum miasta. Powiało chłodem, więc wyjęła z torebki kaszmirowy szal. Pomógł jej otulić ramiona i podał zwitek banknotów. Spacerowali po ogrodzie. - Na początek trzy tysiące za dwa dni plus trzysta na drobne wydatki. - Co mam dla ciebie zrobić? - Na dziś masz zarezerwowany pokój w hotelu. Jutro przeniesiesz się do mieszkania przy Nieuwegracht Canal. Pokażę ci rano. Długość pobytu będzie zależała od tego, jak ci będzie szło rozkochiwanie go w tobie. Musisz też sobie kupić jakieś ciuchy. Chciałbym, żebyś wyglądała na studentkę uniwersytetu. Zgrabna, krótka spódniczka albo obcisłe dżinsy, ale nic wyzywającego. Rozumiesz? Przystanęła. - Nie lubisz mnie, prawda? - Światło latarni ogrodowej wydobywało jej twarz z mroku. - Nic podobnego. Prawdę mówiąc, łączy nas pokrewieństwo zawodowe. Oboje

okłamujemy ludzi, żeby coś od nich wyciągnąć i oboje lubimy grać według własnych reguł. Różni nas tylko produkt, którym handlujemy. Ale nie chcę, żeby Abdelhakim - tak się właśnie nazywa, Abdelhakim Waddan - chciał cię przerżnąć. Chcę, żeby zakochał się w tobie. Nie masz być przynętą, lecz celem samym w sobie. - Rozumiem - odparła, ruszając z miejsca. - Co mam studiować na uniwersytecie? - Islamistykę. Skrzywiła się. - Nie mam pojęcia o tym. - Nauczysz się. Kup sobie książkę. Codziennie po południu udaje się do coffee shopu. Jutro poznasz go tam i zaprosisz do siebie. To wszystko. Zwabisz go do łóżka. Potem ja go przejmę, a ty się ulotnisz. - Żadnej przemocy? Żadnych kłopotów? - To tylko biznes jak każdy inny. Po spotkaniu z nim zadzwonię na twoją komórkę i powiem ci, co masz robić i jak długo. - A co z tobą? - spytała. - Jak to, co ze mną? - Chcesz iść ze mną na górę? - spytała, przytulając się do niego. - Nie ma sprawy. To się mieści w cenie. Miał ochotę przytulić ją do siebie. Może i była kurwą, ale była seksowna jak diabli i zdawała się całkiem niegłupia. Walczył z pokusą, ale czas naglił. Musiał wracać do Amsterdamu. Miał pełne ręce roboty. Co gorsza, nie mógł sobie pozwolić w tej chwili na bliskie kontakty z nikim. - Może później. Mam dużo spraw do załatwienia. Uwierz mi, że tak będzie lepiej dla nas obojga. - Odsunął ją i zniknął w mroku. Wrócił do Amsterdamu i zjadł kolację w brown café koło dworca. Trochę żałował, że nie skorzystał z propozycji Aniki, ale wiedział, że to byłoby zbyt niebezpieczne. Był na ich celowniku, a ona już sprawiała wrażenie przestraszonej. Wystarczy, że ją lekko docisną, a wyśpiewa im wszystko jak z nut. Rozejrzał się po barze, ale nikt nie zwracał na niego uwagi. We wnętrzu unosił się gwar rozmów turystów i młodych z plecakami. Usiadł w kącie nad szklanicą oranjeboom i próbował złożyć to wszystko jakoś do kupy. W kawiarni internetowej przerzucił pieniądze z zaszyfrowanego, numerycznego konta w Credit Suisse na konto depozytowe w Luksemburgu. Resztą finansów zajmie się rano. Wysłał też zaszyfrowaną wiadomość do Rabinowicha z pytaniem, czy znalazł coś na temat sponsorów doktora Abadiego i Al­-Muqawama Al­-Islamija w Damaszku. Ktoś musiał

wyłożyć grube miliony na zniknięcie dwudziestu jeden kilogramów wysoko wzbogaconego U­-235. Kto miał tyle kasy? Nie znał się na tym i nie wiedział, czy dwadzieścia jeden kilo wystarczy do spreparowania bomby atomowej, a jeśli nie, to do czego mogło posłużyć? Co tu jest, u diabła, grane? Do tego dochodził RDX, materiał wybuchowy podprowadzony wojsku. Nie tak łatwo przeszmuglować

paręset

kilogramów

RDX,

zwłaszcza

pod

nosem

Departamentu

Bezpieczeństwa USA. Do tego dochodziły zagadki logistyczne. Jak można coś takiego wytaszczyć z Rosji i co z tym potem zrobić? Najgorsze, że wciąż nie miał żadnych wiadomości o swoim celu, Palestyńczyku. Kim jest? Skąd pochodzi? Jak udawało mu się dotąd przemykać, że żadna ze służb wywiadowczych przez cały ten czas nie wygrzebała dotąd nic na jego temat? Wyglądało to tak, jakby się w ogóle nie urodził, a potem nagle się objawił jako wysoko wyszkolony terrorysta. Do Skorpiona zaczynało docierać, że ma do czynienia z mistrzowskiej klasy przeciwnikiem. Bynajmniej go to nie ucieszyło. Kimkolwiek był Palestyńczyk, był cholernie dobry. Jeżeli akcja w Utrechcie nie wypali, to leżą i kwiczą. Zjadł kolację, wyszedł z baru i złapał taksówkę, każąc się wieźć do jakiegoś klubu nocnego, gdzie można spotkać Serbów. Tłumy Serbów. - Chodzi panu o night club? - spytał taksówkarz. - Mają tam serbskie dziewczyny? - Jasne. Serbki, Ukrainki, Azjatki. Nawet Holenderki - zażartował taksówkarz. - Zależy mi na Serbkach - i proszę nie wieźć mnie do miejsca, które płaci panu największą prowizję. - Jest pan Serbem? - Proszę nie gadać tyle, tylko zawieźć mnie do serbskiego klubu. Miał w nosie Serbów i ich dziewczyny, ale znaczna część podziemia przestępczego w Amsterdamie była zmonopolizowana przez Naša Stvar, serbską mafię, a on pilnie potrzebował fałszerza. Taksówka dowiozła go pod oświetlony neonem klub w Pijp, koło zabytkowego browaru Heinekena. Wnętrze klubu tonęło w ciemnościach, rozjaśnianych tylko czerwonymi neonami. Odprawił jakieś pół tuzina kobiet, które chciały, żeby im postawił szampana. Za dwudziestoeurowy banknot barman załatwił mu audiencję u spotniałego Serba w czarnym golfie, z dwudniowym zarostem, który przedstawił się jako Javor i rozglądał się nerwowo, jakby byli obserwowani. - Mogę ci załatwić wszystko, czego tylko zechcesz. Karty kredytowe, American Express, Visa Black, do wyboru, do koloru. - Potrzebuję niewypełnionego paszportu holenderskiego i dowodu osobistego.

Z wszystkimi pieczęciami urzędowymi. Sam wpiszę wszystkie dane. - Radziłbym ci się tym samemu nie bawić, bo mogą cię przyłapać. - Powiedzmy, że ci nie ufam. - Nikt nikomu nie ufa i tak jest najlepiej. - Dobrze powiedziane. W porządku, ale będę ci patrzył na ręce, kiedy to będziesz robił. Słyszałem, że to kosztuje dwieście. Płacę podwójnie za to, że zrobisz, co trzeba, i zapomnisz, że mnie widziałeś na oczy. Pod warunkiem, że zrobimy to zaraz. - Podwójnie? Trzeba było od razu tak mówić. Myślałem, że jesteś smeerlap flikker, jakimś pieprzonym pojebem. - Javor zerwał się raźnie. Skorpion wyszedł za nim z klubu. Pochłodniało i zerwał się wiatr kołyszący teraz przewodami trakcji tramwajowej na rogu. Wsiedli do samochodu Serba i ruszyli do małej drukarni w Westerpark, niedaleko portu Houthaven. Serb otworzył zamek; Skorpion udał się za nim na zaplecze. Wręczył Serbowi kserokopię dowodu osobistego Waddana i polecił mu wstawić te dane w nowy dowód i paszport. - Będę też potrzebował brody - dorzucił Skorpion. - Jakiego typu? - Vandyckowskiej bródki, takiej jak twoja. - Wskazał w kierunku twarzy Serba. Javor kiwnął głową, pogrzebał w pudle i wyciągnął brodę. Przykleił ją do twarzy Skorpiona i podał mu lusterko. Skorpion poprosił o nożyczki, a następnie przystrzygł brodę na wzór brody na fotografii Waddana. Javor posadził go na stołku i zrobił mu zdjęcie, a następnie komputerowo wrzucił jego podobiznę do sfabrykowanego dowodu i paszportu na nazwisko Waddana. - Dawaj kartę. - Wyciągnął rękę do Javora. - Co? - Kartę SIM z aparatu. No, już. Javor wyjął kartę z aparatu i wręczył Skorpionowi, który wrzucił ją do kieszeni, po czym odkleił brodę. Po wydrukowaniu obu dokumentów tożsamości Serb wręczył je Skorpionowi, który po uważnym przestudiowaniu wsunął je również do kieszeni. - Dobra podróbka indentiteitsbewijs, no nie? - podniecił się Javor. - Rodzona matka by nie skapowała. - Teraz komputer. Usuń pliki, a potem opróżnij kosz. Stał nad Serbem podczas roboty. Potem wręczył mu pieniądze, wyjął pistolet i wycelował w fałszerza. Javor zamrugał oczyma i wyciągnął rękę z plikiem banknotów. - Bierz je sobie. Nie chcę ich. - Jedynym sposobem, żebyś nie pisnął ani słowa, jest kula w łeb.

- Błagam, meneer. To mój fach. Gdybym nie trzymał gęby na kłódkę, straciłbym klientów. Już dawno by mnie ktoś sprzątnął. Nie wiem nawet, jak się nazywasz. Zabieraj te pieniądze. - Możesz je zatrzymać. - Skorpion opuścił broń. - Ale pamiętaj, tego nigdy nie było. W życiu mnie nie widziałeś. Nie słyszałeś nigdy nazwiska w dokumentach. - Przysięgam. - Nie musisz - rzucił Skorpion, kładąc rękę na klamce. - Jeśli kłamiesz, to już jesteś martwy. Ciemnymi ulicami doszedł do stacji metra, sprawdzając odbicia w witrynach sklepowych i przystając za każdym narożnikiem, żeby sprawdzić, czy nikt za nim nie idzie. Dojechał do Centraal Station i przespał się parę godzin w pobliskim hotelu. W środku nocy nagle się zbudził. Dusząc się, próbował przebić wzrokiem ciemność. Sytuacja wisiała na włosku. Powodzenie operacji zależało od ochroniarza i kurwy. Wstał, napił się wody z kranu w umywalce i z powrotem zapadł w niespokojny sen. Rano przykleił sztuczną brodę i udał się do oddziału ABN­-AMRO w dzielnicy handlowej, gdzie założył konto na nazwisko Waddana, posługując się podrobionym dowodem i dokumentami skołowanymi przez Zeedorfa. Po odlepieniu brody w toalecie baru FEBO poszedł do kawiarni internetowej i przelał pieniądze z konta w Luksemburgu na nowe konto Waddana. Na końcu pobrał gotówkę z oddziału Credit Suisse nieopodal muzeum Van Gogha, po czym najbliższym pociągiem udał się do Utrechtu, gdzie czekał na niego na parkingu motocykl. Spotkał się z Aniką na lunchu w pubie nad Oudegracht Canal. Tym razem miała na sobie diabelnie seksowne obcisłe dżinsy i koszulkę Disturbii z napisem: „THIS AIN’T NO DISCO”. Z platynowymi włosami związanymi w kitkę i bez mocnego makijażu wyglądała jak licealistka. Usiedli w głębi sali, Skorpion twarzą do drzwi. - Dlaczego nie usiądziemy na zewnątrz? - Nie powinniśmy być wdziani razem. - Wczoraj wieczorem widziano nas razem. - Wczoraj wieczorem byłem twoim klientem. Dwa spotkania znaczyłyby, że jesteśmy parą. - A co w tym złego? - spytała prowokacyjnie, zlizując koniuszkiem języka majonez z frytki. Uśmiechnęła się. - To komplikuje sprawy. Poza tym, jesteśmy chyba profesjonalistami, prawda? - Skoro już o tym mowa, nie powiedziałeś mi w końcu, czym się zajmujesz. - Jestem prawnikiem. Prowadzę tutaj sprawę.

- Niezbyt ethische, czy jak wy to mówicie? - Etycznie? - Niezbyt etycznie. - Nie jestem w tym odosobniony. - Co teraz będziemy robić? - spytała, wymownie omiatając językiem usta. - Wynajmiemy ci tani samochód, taki, jakim może jeździć studentka. Potem pojedziemy do mieszkania, żebyś wiedziała, gdzie to jest i oswoiła się na tyle, żeby móc udawać, że tam mieszkasz. Kupiłaś stosowną literaturę? Pokazała mu gruby podręcznik na temat islamu i jego roli we współczesnym świecie. - Czytałaś już? - Niewiele. To jakieś bzdury. Beznadziejne nudziarstwo. - Zamierzasz mu to powiedzieć? - Powiem mu, że to jest interessant, bardzo interessant, ale ktoś musi mi to wszystko pomóc zrozumieć. Następnie pochylę się i musnę piersią jego ramię. - To powinno zadziałać - pochwalił ją. - Na mnie na pewno by podziałało, no ale ja nie umiałbym ci się oprzeć. - Bujasz - powiedziała, patrząc badawczo w jego szare oczy. Po wypożyczeniu samochodu pokazał jej mieszkanie i dał jej klucz. Patrzył za nią, jak odjeżdża w swoim renault clio, po czym udał się obok, na Nieuwegein, do sklepu elektronicznego, którego adres znalazł w Internecie, żeby kupić minikamerę, rekorder i odpowiednie narzędzia. Przykręcił kamerę z drugiej strony do ściany, tak, by filmowała pokój Aniki przez dziurkę w oprawionym w ramki drzeworycie wiatraka. Potem nie miał już nic innego do roboty, jak tylko spocząć na fotelu w sąsiednim pokoju, snując ponure scenariusze. Ocknął się gwałtownie - widocznie musiał zasnąć. W pokoju było już szaro. Z okien na podłogę padały wydłużone cienie. Klucz zgrzytnął w zamku wejściowym. Chyba to właśnie go zbudziło. Drzwi otwarły się. - Here zijn we. Dit is mijn appartement - Jesteśmy na miejscu. Tutaj mieszkam. - Dobiegł go głos Aniki.

rozdział trzynasty Turyn, Włochy

Jechali wzdłuż wybrzeża Autostradą dei Fiori, po jednej stronie mając morze, po drugiej - góry. Za Voltri A10 zwęziła się, szosa biegła teraz równolegle do torów kolejowych, pośród zielonych zboczy gór. Palestyńczyk miał na sobie kuloodporny mundur konwojenta. Siedział obok Marokańczyka z furgonetki, który prowadził samochód. - Za Savoną zjeżdżamy na A6 do Turynu. - Marokańczyk mówił w daridża, marokańskiej odmianie arabskiego. - Nic nie jedliśmy. Może moglibyśmy zrobić postój przy Autogrillu? - Mówmy w fusza - zażądał Palestyńczyk. - Jak masz na imię? - Murad. Murad Ran... - Tylko bez nazwisk! - uciął Palestyńczyk. - Mów mi Medżdan. Nie będziemy robić żadnych postojów. Opancerzone wozy bankowe nigdy się nigdzie nie zatrzymują. Mogą nas wziąć za bandytów. - Medżdan to nie jest algierskie imię - mruknął Murad, nie patrząc na niego. - Wielu Algierczyków ma włoskie nazwiska. To dobra przykrywka we Włoszech. Samochód zwolnił, kiedy wjeżdżali w góry nad Cogoleto. W dole widać było rozsypane na zboczu zabudowania miasteczka, a jeszcze niżej - morze. Palestyńczyk zerknął w lusterko wsteczne. Drugi opancerzony wóz wlókł się daleko w tyle. Palestyńczyk spojrzał na Murada. - Tamten brodaty, którego skasowałem... Był twoim przyjacielem? - Kuzynem - odparł Murad, nie odwracając wzroku. Silnik rzęził, gdy ciężarówka mozolnie pięła się w górę. Palestyńczyk zawahał się. Jego ręka spoczywała na nodze, blisko jego pistoletu ochroniarza. Jeśli dla Marokańczyka to była sprawa ikram, to należy go czym prędzej sprzątnąć. Ciężarówka wjechała do wywierconego w skale tunelu. To by było niezłe

miejsce, ale sprawy by się bardzo skomplikowały. Lepiej zaczekać. Wyjechali z tunelu na słońce. - Zgłosiłeś się, żeby pracować dla nas i nie odszedłeś po tamtym - rzucił do Murada. - To znaczy, że zostałeś, żeby mnie zabić albo dlatego, że wierzysz w dżihad. Co jest prawdą? - Mos zibbi - warknął Murad, sugerując Palestyńczykowi, co mu może possać. - Jak myślisz? - Myślę, że jesteś męczennikiem. Jednym z wybrańców Allaha. Ale capo jest tylko jeden. Adil nie umiał się z tym pogodzić, więc musiał zginąć. - Był zbyt ambitny - mruknął Murad. - Mówiłem mu, że ten jego język kiedyś go wpędzi do grobu. Za Savoną odbili na północ, na Turyn. Kazał Muradowi przystanąć na poboczu i zaczekać na drugi wóz. Kiedy druga ciężarówka wtoczyła się w pole widzenia i przystanęła za nimi, ruszyli razem na przełęcz. Przed Priero musieli zwolnić z powodu blokady policyjnej. - Co jest grane? - Pojęcia nie mam. Nie było tego tutaj rano, kiedy jechaliśmy w tamtą stronę - odparł nerwowo Murad. - Zadzwoń do tamtych i powiedz im, że jeśli policja nas zatrzyma i będzie próbowała zajrzeć do wozu, zastrzelimy ich i zjeżdżamy. Kapujesz? Murad kiwnął głową, wyciągnął komórkę i ostrzegł kolegów. Palestyńczyk odbezpieczył broń, ale trzymał ją poniżej poziomu okna. Murad wyjął swoją spod deski rozdzielczej. Policjant stał przy barierze, przyglądając się samochodom, które przystawały, czekając, aż zostaną skinięciem wezwane do zjechania na bok. Za policjantem stały dwa wozy policyjne. - To carabiniere? - Nie, gwardia, Polizia di Stato - odparł Murad. Palestyńczyk rozluźnił się trochę. Karabinierzy byli najlepiej wyszkolonym korpusem włoskich sił zbrojnych i blokada w tym miejscu mogła oznaczać stan podwyższonej gotowości bojowej. Właśnie na tego rodzaju okoliczność kupił opancerzone ciężarówki i kazał wymalować na nich logo Banca Popolare di Milano. Teoretycznie to powinno być wystarczającym glejtem. Policja nie lubi zatrzymywać opancerzonych ciężarówek, najprawdopodobniej wiozących górę szmalu; nikt nie pali się do odpowiedzialności za coś, o czym będą trąbić w wieczornych wiadomościach. Mimo to, kiedy zjeżdżali w stronę bariery, czuł, że robi się cały mokry. Pistolet to za mało. Przydałoby się coś, co załatwiłoby

gliniarzy z obu samochodów i wszelkich ewentualnych świadków. Obiecał sobie, że najprędzej, jak będzie mógł, uzupełni wyposażenie. Zatrzymali się. Policjant patrzył przez kuloodporną szybę wozu na Palestyńczyka. Przez chwilę ich spojrzenia spotkały się. Jak to dobrze, że miał na sobie kuloodporny mundur konwojenta. Obserwowali się bez uśmiechu. Policjant zerknął na Murada i omiótł wzrokiem obie pancerne ciężarówki warczące na jałowym biegu. W końcu machnął ręką, że mogą jechać dalej. Kiedy ich ciężarówka, rzężąc, minęła barierę, Palestyńczyk dostrzegł w przydrożnym rowie wywrócony samochód zmiażdżony z jednej strony. To musiał być wypadek, mimo to milczał spięty aż do Turynu, gdzie udali się do magazynu, który wynajął przed tygodniem. Był zadowolony, że w międzyczasie, w myśl jego zaleceń, przybito do drzwi tablicę z napisem: „COMPAGNIA BOLOGNA PARTES DI CAMIONS ALL’INGROSSO”, przedsiębiorstwo obrotu częściami zamiennymi do samochodów ciężarowych, aby uzasadnić ruch ludzi i pojazdów w magazynie. Wiedział, że za tablicą i na narożnikach dachu ukryte są niewidoczne kamery monitoringu. Murad zatrąbił dwukrotnie. Brama magazynu podjechała do góry, wpuszczając obie ciężarówki. Do wieczora Palestyńczyk podzielił ludzi na zespoły i zorganizował warsztaty, laboratoria i sypialnie. Do pracy przy uranie wybrał zamknięte, oddzielne pomieszczenie. Z opancerzonych wozów wyładowali stalowe bębny, materiały wybuchowe, izolujące i inne, po czym zwołał zebranie w przestrzeni jadalnej, gdzie dwa rzędy blaszanych stolików stanęły obok kuchenki, z której rozchodził się zapach baraniny i kuminu. Przeliczył obecnych i doliczył się ośmiu młodych mężczyzn i dwóch kobiet w czarnych hidżabach. Powinno być ich czternaścioro. - Brakuje czterech osób - zwrócił się w fusza do Murada. - Zaraz się dowiem, gdzie poszli. - Stanowczo zakazuję podobnej niesubordynacji. Musimy być ostrożni, aż do przesady - oznajmił, kładąc swoją berettę kaliber 9 na blat biurka. - Każdy z was jest potencjalnie szahidem, kandydatem na męczennika, mimo to nikt z was nie wie, na czym polega nasza operacja. Dopiero w ostatniej chwili zostaną wam przydzielone konkretne zadania. Wszelkie domysły i wątpliwości proszę zachować dla siebie. Jeżeli ktoś lub coś wyda się wam podejrzane, waszym obowiązkiem jest powiadomić mnie natychmiast. - Wziął do ręki berettę. - Jeśli uznam, że ktoś jest dla nas niebezpieczny, zabiję go. Macie wszędzie poruszać się w parach, których skład będzie stale się zmieniać, tak by nikt z was nie mógł spiskować. Tym, którzy chcieliby spiskować, przypomnę słowa sury: ua Allahu chajru

almakiriina, Allach jest największym spiskowcem. Co się tyczy czwórki nieobecnych, macie ich tutaj doprowadzić i trzymać pod strażą. Później zajmę się nimi osobiście.

***

Wieczorem, po pracy nad uranem, w mediolańskiej restauracji spotkał się z Franceską Bartolo. Zamówiła dla obojga antipasto i negroni. - Nie mieliście żadnych kłopotów na doganie? - spytała. - Poszło gładko - odparł. - Tym krajem powinna rządzić Camorra. - Bene - roześmiała się. - Na pewno byśmy to robili lepiej od coglione58 z naszego aktualnego rządu. - Nachyliła się do niego, kiwając palcem, żeby też się przybliżył. Miała na sobie designerską winogronową bluzkę z głębokim dekoltem, który odsłaniał jej designerski rowek między piersiami. - Posłuchaj, caro, gdzie jest drugie sześćdziesiąt tysięcy? - A gdzie jest dalszy ciąg mojego zamówienia? - Wystąpił pewien problem - oznajmiła, przecinając zębami, sprawnie jak gilotyna, długi plaster żylastego nervetti. - Sprawy się nieco skomplikowały. - Mam rozumieć, że podnieśliście cenę? Uśmiechnęła się. - Lubię cię, caro. Rozumiesz mnie doskonale. Prawdziwy mężczyzna nie potrzebuje słów, żeby zrozumieć kobietę. - Prawdziwy mężczyzna nie pozwala, żeby baba jeździła mu po głowie. - Zdarł serwetę i odłożył na stół, jakby miał zaraz odejść. Przykryła jego rękę dłonią. - Nie idź jeszcze. - Uśmiechała się, ale jej wzrok wędrował za jego głową, sprawdzając, czy jej goryle warują nadal przy drzwiach. - Chcę pojechać z tobą do hotelu. Ale primo, obowiązki, a potem dopiero przyjemności. - Co Carmine „Il Brutto” robi, kiedy ktoś w trakcie podbija stawkę? Skrzywiła się. - Nie lubi tego przezwiska. - Co by zrobił? - W pierwszym odruchu na pewno próbowałby go zabić. Per fortuna59, zawsze wszystko omawia najpierw ze mną, inaczej ludność tego kraju zmniejszyłaby się o połowę. Twoja sprawa jest bardzo trudna, dlatego zresztą zwróciłeś się do nas.

- Ile chcecie? - No popatrz! Od razu czułam, że mi się spodobasz. - Opuściła rękę pod stół i zaczęła wędrować nią w górę po jego udzie. - Drugie tyle. Drugie sto dwadzieścia tysięcy plus wiadomość, co chcecie z tym zrobić. - Nie mam tyle. - Ale mógłbyś mieć. - Chyba gdybym obrobił bank. - Który? - spytała, ścisnąwszy go mocno za udo, zanim wyjęła rękę spod stołu. - Czy to ważne? Myślała przez chwilę. - Chyba nie. Masz przy sobie sześćdziesiąt tysięcy? Skinął głową i pchnął pod stołem nogą torbę kurierską w jej stronę. Schyliła się, otworzyła torbę, zajrzała do środka i zamknęła. Przytknęła serwetę do ust i odłożyła ją z powrotem. - Jedziemy teraz do hotelu - zarządziła. - Kiedy to dostanę? - Za parę dni. Skontaktuję się z tobą. - Jak to dostanę, to będziemy świętować. - Wstał i ruszył do drzwi.

***

Godzinę później zaparkował samochód obok magazynu na przedmieściach Turynu i wszedł do środka. Murad, jego kumpel Dżamal i dwaj Marokańczycy trzymali na muszce siedzących na podłodze magazynu czterech młodych mężczyzn, z których jeden był jeszcze nastolatkiem. Palestyńczyk wszedł do środka i usiadł za biurkiem twarzą do nich. - Gdzie byłeś? - spytał pierwszego z nich, Marokańczyka z rzadką brodą, w ortalionowej kurtce. - U żony. Nie wie, co robię, poza tym, że to ma jakiś związek z meczetem, ale nie chce, żebym był tutaj. Mówi, że moje miejsce jest w domu. Kłóciliśmy się, dzieciak płakał, mówiła, że zawoła policję, jeśli wyjdę. Nie wiedziałem, co robić. - Potarł czoło. - A ty? Miałeś rozkaz pojawić się tutaj, ale tego nie zrobiłeś. Gdzie byłeś? - zwrócił się do kędzierzawego Marokańczyka w koszulce zespołu Settlefish.

- Byliśmy w kinie z Drissem. - Skinął niepewnie w stronę długowłosego nastolatka z nieznacznym zezem, który siedział obok niego na podłodze. - Echi se ne frega? I co ty na to? - wycedził, rozglądając się, by sprawdzić, czy jego arogancja zrobiła odpowiednie wrażenie na zgromadzonych. - Dlaczego się spóźniłeś? - Chcieliśmy obejrzeć film do końca. - Dobry film? - Niezły. Dużo się dzieje. Ciągle coś wylatuje w powietrze. Kiedy ten gość zaczyna płonąć, to jest dżihad. - Spojrzał z uśmiechem na Drissa, jakby szukał potwierdzenia swoich słów. - To fajnie. - Palestyńczyk strzelił z beretty w głowę kędzierzawego, aż echo się poniosło po biurze. Kiedy ciało zwaliło się na ziemię, wymierzył w nastolatka. - La! - krzyknął chłopak, zasłaniając dłonią czoło. Palestyńczyk znów strzelił. Kula przeszła przez dłoń Drissa i utknęła w twarzy, zabijając chłopca. Kiedy upadł na ziemię, Palestyńczyk na wszelki wypadek strzelił mu jeszcze raz w głowę. - A ty? - spytał Palestyńczyk ostatniego z czwórki, ubranego nadal w kombinezon służb miejskich śmieciarza około trzydziestki, którego zszarzała twarz wskazywała, że już pogodził się ze śmiercią. -

To przez

capo

w robocie.

Każe

nam

pracować

po

godzinach.

Tylko

Marokańczykom. Nie powinieneś mnie zabijać. - A to czemu? - Zanim nie rozwalę tych przeklętych makaroniarzy - odparł, patrząc Palestyńczykowi w oczy. - Maaszi. Zgoda. Ty... - Palestyńczyk zwrócił się do brodatego Marokańczyka -...idź do domu i nie wracaj. Trzymaj gębę na kłódkę przed żoną i wszystkimi innymi, nawet przed sobą. - Wsunął dłoń do kieszeni i wyciągnął banknot pięćdziesięcioeurowy. - Kup jej coś. Zabierz ją na kolację w jakieś halal - miejsce. Ale jeśli wspomni jeszcze raz o policji, przyjdziesz tu i mi o tym powiesz. Mężczyzna skinął głową i wyszedł. Palestyńczyk kazał pozostałym zebrać ciała i wepchnąć do chłodni na zapleczu, po czym skinął na Murada i śmieciarza, który nazywał się Hiczam, żeby zostali z nim. Zawiadomił ich, że mianuje ich swoimi adiutantami, i że będą dowodzić resztą, która zostanie podzielona na zespoły, przy czym jeden zespół nie będzie wiedział, co robi drugi. - Będą o tym gadać - zauważył Hiczam, wskazując na zwłoki.

- O to mi właśnie chodziło - odparł Palestyńczyk. W jego kieszeni zaczęła wibrować komórka. Coś się musiało dziać. Tylko jedna osoba miała ten numer i wolno było go jej użyć tylko w absolutnej ostateczności. Z narastającą wściekłością i niedowierzaniem czytał SMS­-a. Ta wiadomość całą operację, to wszystko, do czego dążył niestrudzenie aż do tej chwili, stawiała pod znakiem zapytania. Albo świat całkiem stanął na głowie, albo to była śmiertelna zasadzka. Nie miał wyboru. Nie mógł zostać we Włoszech ani dnia dłużej.

rozdział czternasty

Kanaleneiland, Utrecht, Holandia

- Lubisz ją? - spytał Skorpion po arabsku. Abdelhakim przeszył go z krzesła nienawistnym wzrokiem. Przed chwilą próbował rzucić się do ucieczki i Skorpion musiał zastosować chwyt Kimury, wykręcając mu nadgarstek i przyginając go do ziemi. Ból był tak silny, że Marokańczyk zgodził się usiąść na krześle. Dziewczyna, Anika, ubrała się i wyszła. Ręce jej się trzęsły tak bardzo, że Skorpion musiał poprosić ją, żeby za dodatkowe tysiąc euro poczekała gdzieś w pobliżu na jego telefon. - Musisz mnie wysłuchać - zwrócił się do Marokańczyka. - Nie chcę słyszeć, co mi masz do powiedzenia. Chcę umrzeć. Allahu akbar - jęknął Abdelhakim. Wydawał się mały i bezbronny. Wciąż był tylko w podkoszulku. - Jestem z Damaszku. Potrzebuję twojej pomocy. - Jeśli ktoś będzie potrzebował mojej pomocy, imam Ali powie mi o tym. - Piękna, prawda? - Skorpion skinął w stronę drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła Anika. - Łgała. Mówiła, że interesuje ją kultura islamska - stwierdził posępnie Abdelhakim, wbijając wzrok w ziemię. - Czyż hadis Proroka, sallallahu alajhi wasallam, pokój jego duszy, nie naucza, że świadectwo kobiety jest warte połowę tego, co mężczyzny? - Zrobiła coś, a teraz kolej na ciebie, żebyś też coś zrobił. - Czemu niby? Zanim wbijesz harpun, musisz nagonić zwierza - mawiał Koenig. - Najpierw zaskocz go tym, co wiesz o nim. Potem naprowadź ofiarę na siebie, żeby, gdy przyjdzie właściwa chwila, trafić go między oczy, a on wtedy nie będzie miał cienia wątpliwości, jakie będą

dalsze konsekwencje. Musi zagrozić mu czymś gorszym od śmierci, bo jeśli miał do czynienia z prawdziwym fanatykiem, koleś z dwojga złego wybierze śmierć. - Jak wiele znaczy twój imam dla ciebie, Bracie? Gdybyś musiał wybierać między swoją żoną i synami a imamem Alim, kogo byś wybrał? - Co ty gadasz? Dlaczego miałbym wybierać? - zdenerwował się Abdelhakim. Skorpion wyczytał w jego oczach szok wywołany wzmianką, że wie o istnieniu jego rodziny. - Inszallah, pierwej umrę, niźli zdradzę imama. - Już to zrobiłeś. Jesteś kafir, zdrajcą. Wszyscy się o tym dowiedzą. - Kol ajrewle60 - syknął Abdelhakim. - Allah wie, że nie jestem zdrajcą. - Owszem, jesteś. Oto dowód. - Skorpion rzucił kartę bankomatową na stół. Oczy Abdelhakima pobiegły w jej stronę, choć nie wziął jej do rąk - Co to jest? - Twoje konto w banku ABN­-AMRO w Amsterdamie. - Nie mam tam konta. - Przyjrzyj się karcie. Jest wystawiona na twoje imię i nazwisko. Masz na koncie dwadzieścia tysięcy euro. Śmiało, weź ją do ręki. To twoje pieniądze. - Oszalałeś? Skąd miałbym mieć dwadzieścia tysięcy euro? - Zostały przekazane na twój rachunek w ABN­-AMRO z izraelskiego banku Hapoalim w Luksemburgu. - Izraelskiego! - osłupiał Abdelhakim. - Nie mam nic wspólnego z Izraelem! - Musisz zrozumieć, że tego rodzaju transfery są łatwe do wyśledzenia - powiedział Skorpion. - Wszyscy dowiedzą się, że jesteś zdrajcą, nawet imam. Tu chodzi nie tylko o ciebie. Cała twoja rodzina, wspólnota, zostanie potępiona. Daj mu głęboko posmakować bólu - mawiał Koenig. - Zanim mu rzucisz linę, powierć grotem w ranie. Upewnij się, że nieszczęśnik wie, co traci. - Jeśli Hezbollah dowie się, że jesteś agentem Izraela, to już nie żyjesz. Ty, twoja żona i dzieci. Imam i nasza sprawa będą w wielkim niebezpieczeństwie. Nie możemy dopuścić do tego. Ilu ludzi ma jeszcze zginąć przez ciebie? A wiesz, co jest w tym wszystkim najgorsze, Bracie? Abdelhakim patrzył na niego tępo, kręcąc głową i patrząc przed siebie martwym wzrokiem. - Najgorsze jest to, że ty, „pobożny muzułmanin”, nie kiwniesz palcem, żeby pomóc sprawie Palestyńczyka. Przybywam prosto z Al­-Muqawama Al­-Islamija w Damaszku i muszę coś wyciągnąć z biura imama, zanim to wpadnie w łapy CIA i AIVD. Jeśli mi nie pomożesz, jesteśmy skończeni.

- Nie rozumiem. - Abdelhakim zamrugał nerwowo oczami. - Chcesz się dostać do biura imama? - Jeśli mnie wpuścisz dzisiaj w nocy, nikt się nie dowie o tobie, Izraelczykach, ani o tym, że byłem w środku. Zatrzymasz te dwadzieścia tysięcy i dostaniesz jeszcze dziesięć. Co się tyczy dziewczyny, jeśli jej już nie chcesz, to zniknie. - Pstryknął palcami. - Jeżeli zdecydujesz się wybaczyć jej kobiecą kłamliwość, będziesz ją miał, kiedy zechcesz, a twoja żona nigdy się o tym nie dowie. - Włączył kamerę i podsunął Marokańczykowi tak, by tamten mógł zobaczyć obraz wideo i słyszeć odgłosy swojego stosunku z jęczącą pod nim Aniką. - Inszallah, uratujesz imama, siebie i swoją rodzinę. Abdelhakim pogrzebał w kieszeni i wyjął zgniecionego papierosa. Drżącą ręką wyprostował go i spojrzał na Skorpiona, zanim zapalił. Skorpion oparł się wygodnie i czekał. Trzeba im dać trochę czasu, żeby w pełni dotarło do nich, że są w potrzasku - mawiał Koenig. - Muszą zmacać, pręt po pręcie, ściany klatki, żeby pojąć, że nie ma z niej wyjścia. „No już ponaglił w myślach Waddana. - Połknij przynętę. To jedyny sensowny wybór, połknij ją, durniu. Alternatywą jest śmierć.” - Tylko dziś i nigdy więcej? - spytał Abdelhakim, biorąc do ręki kartę bankomatową, jakby widział coś takiego pierwszy raz w życiu. - Tylko dzisiaj. Nie będzie żadnych śladów, nic nie zostanie wyniesione. Nikt nigdy się nie dowie. - I będę mógł zatrzymać całe trzydzieści tysięcy? Skorpion uśmiechnął się w duchu. „No, dalej, daj się ponieść chciwości. Im bardziej, tym lepiej”. - Podoba ci się dziewczyna? Jest bardzo ładna. - W życiu nie byłem z kimś takim. Z kimś tak pięknym - powiedział miękko Abdelhakim. - Powiedziała mi, że cię lubi. - Żona nigdy się nie dowie? - W nocy, przed wyjściem, dam ci kartę pamięci z kamery. - Muszę już iść do pracy. - Abdelhakim wstał, włożył koszulę i kurtkę ortalionową. Zawahał się. - Mówisz, że się przysłużę muzułmańskiej ummah? - Alhamdulillah, to będzie bardzo dobry uczynek, Bracie. Idź już. - Skorpion odprowadził go do drzwi mieszkania.

***

Skorpion obserwował meczet przez noktowizor, siedząc w BMW zaparkowanym w głębi ulicy. Noc była chłodna, zerwał się wiatr, wzbijając pył z ulicy i strzępy papierów. Największe niebezpieczeństwo zacznie się, kiedy Abdelhakima opadną wątpliwości: Koenig ostrzegał, że to nieunikniona reakcja po zakończeniu bezpośredniej konfrontacji. Skorpion mógł tylko mieć nadzieję, że chciwość, seks i lęk przed publicznym ośmieszeniem wezmą górę nad lojalnością wobec autorytetów. Większość ludzi - powiedział kiedyś Koenig - woli zostać zdrajcą, niż uchodzić za zdrajcę. Jeśli Abdelhakima ogarną wątpliwości, sprawy mogą potoczyć się dwojako. Albo powie komuś i na Skorpiona w meczecie będą czekać bojownicy, albo sprawa wypłynie wiele dni, miesięcy, a nawet lat później, kiedy Abdelhakim palnie sobie w łeb. Jedynym sposobem, żeby się przekonać, który wariant zwyciężył, to obserwować meczet z ukrycia, żeby nie było potem niespodzianek, i żeby mógł rozgryźć, co się tam, u diabła, dzieje. Do reszty się w tym wszystkim pogubił, wysłuchawszy wcześniej tego wieczoru przy piwie profesora Groesbecka w brown café, obok uniwersytetu. Rabinowich odpowiedział na pytanie zadane przez stronę Eksporterów kodowaną wiadomością, która okazała się numerem komórki Groesbecka. Bar był hałaśliwy i wypełniony po brzegi studentami, z których część miała jeszcze przy sobie podręczniki do wieczornych zajęć. Groesbeck diametralnie różnił się od wyobrażeń Skorpiona. Nie był starszawym wykładowcą w typie Rabinowicha, którego cięty jak gilotyna język brał przez zaskoczenie słuchaczy. Przeciwnie, profesor okazał się trzydziestoparoletnim brunetem, który wodził wzrokiem za studentkami. - Rabinowich wspominał ci coś o mnie? - spytał Skorpion. - Uprzedził mnie, że nie warto zadawać ci pytań, bo każde twoje słowo jest kłamstwem, nie wyłączając „dzień dobry” i ”do widzenia” - odparł Groesbeck po angielsku, z ledwie wyczuwalnym cudzoziemskim akcentem, jednocześnie taksując wzrokiem posągową blondynę przy barze, odzianą w żółty top bez ramiączek i obcisłe dżinsy. - Naturalnie to mi wyjaśniło wszystko, choć to i tak bez znaczenia. - Ja znów słyszałem o tobie, że jeździłeś z ekipami MAEA na inspekcje do Iranu i Korei Północnej, - Mmm... niezła, przyznasz? - mruknął Groesbeck. Przez chwilę obaj kontemplowali

biust blondyny. - Wygląda na zdrową dziewczynę. - Palce lizać. Jeśli dobrze rozumiem, chcesz wiedzieć, jak zrobić bombę atomową. Nic prostszego. Musisz tylko mieć dość Uranu­-235. Składasz wszystko do kupy i - bum! Rozpostarł palce, malowniczo ilustrując wybuch. - A czemu nie pluton? - Pu­-239?

Trefny w obróbce.

Zabójcze

promieniowanie, do tego płonie

w temperaturze pokojowej, o ile nie masz wielkiego, suchego - bo zwykła woda tylko pogarsza sprawę - reaktora z obojętnym gazem. Natomiast U­-235 to czysta poezja. Żeby go wytwarzać i modelować nie trzeba żadnych specjalnych urządzeń, a jego radioaktywność jest tak niska, że możesz go włożyć pod poduszkę i spać spokojnie. - Wobec tego, ile U­-235 potrzeba do wyprodukowania bomby? - To zależy - odparł Groesbeck, odstawiając kufel i próbując zaczepić wzrokiem blondynę. - Domyślam się, że Dave ci powiedział, że posiadam uprawnienia dostępu do informacji o najwyższym stopniu utajnienia. - To nie jest kwestia tajności. Po prostu trudno odpowiedzieć na to pytanie. Wszystko zależy od stopnia czystości U­-235. W zwykłym reaktorze atomowym wystarczy czystość rzędu czterech, pięciu procent. Żeby uzyskać masę krytyczną w broni atomowej, wymagana czystość

musi

być

o wiele

większa.

W Hiroszimie

użyto

bomby naszpikowanej

sześćdziesięcioma kilogramami U­-235 o czystości ponad dziewięćdziesiąt procent, a bomba okazała się praktycznie niewypałem - zaledwie jeden procent masy, jakieś pół kilograma, uległo reakcji łańcuchowej. Pozostałe dziewięćdziesiąt dziewięć procent bomby hiroszimskiej nie zostało wykorzystane. - A jeśli w ręce terrorystów dostanie się dwadzieścia jeden kilogramów o czystości siedemdziesiąt sześć procent? - Już ci mówiłem - wzruszył ramionami Groesbeck. - To zależy. - Od czego? - Od wielu czynników. Od kształtu i warunków modelowania uranu. Od temperatury. Gęstości, w jakiej zaczyna się rozszczepienie. Typu reflektorów odbijających neutrony z powrotem do uranu. Rodzaju emitera użytego do wyzwolenia reakcji. Rzecz jasna, głównym problemem jest, jak związać ze sobą cząstki uranu. - Groesbeck nachylił się w stronę rozmówcy. - Jak wiesz, podstawową zasadą działania wszystkich materiałów wybuchowych jest prostopadły nacisk na powierzchnię materiału. Formując odpowiednio

materiał, możesz ukierunkować wybuch jak w strzelbie. Zderzając ze sobą małe ilości materiału wybuchowego, na przykład biorąc dwa kawałki U­-235 i uderzając kulą uranu w cylinder z tego samego materiału, uzyskujemy siłę zderzenia wystarczającą do wyzwolenia emisji neutronów. Całość nie powinna zająć więcej niż sekundę, inaczej bomba nie zadziała. - Może się mylę, ale dwadzieścia jeden kilogramów w tej sytuacji raczej nie wystarczy? - Przy siedemdziesięciu sześciu procentach bardzo mało prawdopodobne - pokręcił głową Groesbeck, gestem zapytując blondynę, czy miałaby ochotę na drinka. „Czemu nie?” odpowiedziała również w języku migowym. - Z wyjątkiem aparatury najwyższej klasy, moim zdaniem pięćdziesiąt kilogramów U­-235 o czystości ponad dziewięćdziesiąt procent to absolutne minimum. - Odnoszę wrażenie, że siedemdziesiąt sześć procent nie przemawia do ciebie? - Bardzo mało prawdopodobne. Z tym że od siedemdziesięciu sześciu do dziewięćdziesięciu paru procent nie jest wcale tak daleko. Właściwie nie ma powodu, by poprzestać na siedemdziesięciu sześciu. Naturalnie jest jeszcze inna możliwość, którą na pewno już brałeś pod uwagę. - Że mają gdzieś zadekowaną resztę? Przemknęło mi to przez myśl. - Wyobraźmy sobie, że twój hipotetyczny terrorysta zdobył już wcześniej koło trzydziestu kilogramów bardzo czystego U­-235, do którego dorzuci teraz swoje dwadzieścia jeden, być może o czystości dziewięćdziesięciu paru procent. W takim przypadku, kolego, byłbym zdecydowanie zaniepokojony. Prawdę mówiąc, najbardziej bałbym się, że sprzeda to komuś, kto ma warunki, by coś z tego wyprodukować, na przykład Irańczykom. Przepraszam, ale muszę zamienić parę słów z koleżanką z pracy - powiedział Groesbeck, wstając i ruszając w stronę blondyny przy barze. W ten sposób właśnie Skorpion wylądował w środku nocy w samochodzie nieopodal meczetu,

usiłując

poskładać

do

kupy

elementy tej

układanki.

Na co,

u diabła,

Palestyńczykowi dwadzieścia jeden kilogramów U­-235, które musiały go kosztować grube miliony, jeżeli nie zamierzał ich wykorzystać do przygotowania bomby? Miał też inne zmartwienia. Jego jedynym tropem prowadzącym do Palestyńczyka nagle stało się coś, co Groesbeck nazwałby „nadkrytyczną” strefą zagrożenia. Zeedorf, detektyw, do którego zadzwonił, siedząc w BMW po spotkaniu z Groesbeckiem, przekazał mu, że imama z Kanaleneiland nie widziano już od ponad miesiąca. - Imam nazywa się Ali el Aleczaui, lat siedemdziesiąt cztery - powiedział detektyw. - Jest imigrantem z Rabatu, z Maroka; wdowiec, ma trzech dorosłych synów i szesnaścioro

wnucząt. Wszędzie jako adres podaje meczet. Pobiera rentę zdrowotną. - Co mu jest? - Jest ślepy, co nie przeszkodziło mu napisać książki. Komentarza... - Skorpion czekał, aż Zeedorf przejrzy notatki -... do hadisu Sahiha Buchariego, czyli, jak rozumiem, jakiegoś religijnego tekstu muzułmańskiego. Mam też kopię identitetsbewijs imama, jeśli pan sobie życzy. Jedna rzecz jest ciekawa. - Mianowicie? - Regularnie prowadzi modły w meczecie, ale od pięciu czy sześciu tygodni jakby się pod ziemię zapadł. Nie udało mi się zdobyć żadnych informacji ani z naszych źródeł, ani od policji utrechckiej, ani od Krajowego Korpusu Policji, czy imam był kiedykolwiek pod obserwacją. Chociaż przestał być widywany, nie było żadnych zawiadomień o jego zaginięciu. Naturalnie mógł wyjechać albo zachorować. Nie miałem jak sprawdzić szpitali. - Coś jeszcze? Zeedorf zawahał się i Skorpion wyczuł w jego zachowaniu wyraźne wahanie. - No? - zniecierpliwił się. - Nic konkretnego, ale jednak jest coś dziwnego. - Co takiego? - Nie mamy stuprocentowej pewności, ale wygląda na to, że nie tylko imam, ale również jeden z jego synów i paru wnuków ostatnio przestało się pokazywać, nawet na piątkowych modłach. Skorpion umówił się na sposób wypłaty i zakończył rozmowę, rozmyślając gorączkowo. Zaczęło się. Bezwzględnie musi się dostać do biura imama w meczecie. Przyjrzał się budynkowi i ciemnej ulicy. Spokój, tylko śmieci wirowały na wietrze. Było już po północy i przez ostatnich parę godzin nikt nie wchodził ani nie wychodził z meczetu. Jedyną oznaką życia była pojawiająca się co jakiś czas w oknie sylwetka Abdelhakima, w noktowizorze fosforyzująca zielenią. Skorpion wysiadł z BMW. Miał na sobie kask motocyklowy i gogle noktowizora, żeby na nagraniach z kamer monitoringu nie można go było zidentyfikować. Cały potrzebny sprzęt miał w plecaku. Trzymając się poza polem widzenia, podszedł do frontowego i bocznego wejścia do budynku i odłączył kamery. Potem zastukał w boczne drzwi meczetu. Po chwili Abdelhakim otworzył drzwi, patrząc w osłupieniu na Skorpiona, dopóki ten nie podniósł noktowizora na kask. - To ja - uspokoił Marokańczyka. Rozejrzał się za kamerami we wnętrzu i znalazł je tam, gdzie się spodziewał, pod

sufitem, a w musalli, sali modlitw, na ścianie na prawo od kibli, czyli ściany, która w każdym meczecie jest zwrócona w stronę Mekki. - Nikt nie może się dowiedzieć, że byłem tutaj. Gdzie jest rekorder od kamer? - spytał, rozglądając się wokół. Nie było żadnych kabli, więc musiał działać na falach radiowych. - Chodź, to ci pokażę - wymamrotał Abdelhakim. Poprowadził Skorpiona do odsuwanego panelu w ścianie. Skorpion cofnął nagranie o pięć minut, po czym zaczął zagrywać je od nowa. - Nie połapią się, że coś wymazałeś? - zaniepokoił się mały Marokańczyk. - Nie, chyba że im powiesz. Gdyby ktoś cię o to pytał, powiedz, że była chwilowa przerwa w dostawie prądu i wydaje ci się, że rejestrator się zresetował. Gdzie jest biuro imama? Abdelhakim zaprowadził go do małego pokoju na tyłach budynku. Już miał zapalić światło, ale Skorpion złapał go za rękę, po czym zaświecił latarkę. Pokój był skromnie urządzony - kilka półek, biurko, niski mosiężny stolik do posiłków z poduszkami wokół i obity blaszany dzbanek do parzenia tradycyjnej herbaty miętowej. W pokoju nie było żadnych komputerów. Racja, imam był ślepy. Zmroziła go straszliwa myśl, że zainwestowawszy tak wiele w tę wizytę, mógł stąd wyjść z pustymi rękami. - Gdzie imam trzyma ważne dokumenty? Abdelhakim, który przyglądał mu się od drzwi, wzruszył ramionami. - A komputery? - W biurze. Pokażę ci. - La... Sam znajdę. Ty wracaj na swoje zwykłe miejsce. Zachowuj się, jakby mnie tu nie było. Zaraz sobie pójdę. - Wtedy dostanę dziesięć tysięcy euro? - upewnił się Abdelhakim. - Dokładnie - potwierdził Skorpion. Myśląc: „Mam cię, ośli synu”. Mały Marokańczyk najwyraźniej był już wkręcony. Doskonale. Przekaże go potem Petersowi, czy raczej jego następcy, do bezterminowego użytku. Jako ośrodek Al­-Muqawama Al­-Islamija Utrecht był załatwiony na amen. „To jednak w żaden sposób nie przybliża mnie do Palestyńczyka” - myślał, wędrując wzrokiem po ścianach i suficie. Podszedł do regałów i zajrzał za nie, ale nie znalazł nic. Na ścianach nie było żadnych obrazów. Kolejny raz przypomniał sobie, że imam jest niewidomy. Omiótł pokój latarką. Musi coś być. Imam napisał komentarz do hadisów Buchariego, uważanych powszechnie przez muzułmanów za najbardziej autentyczny zbiór wypowiedzi proroka Mahometa, który świętością ustępował jedynie Koranowi. Nie chciało mu się

wierzyć, by imam Ali, będąc tak bardzo szanowanym autorytetem religijnym, nie stał za tym wszystkim, a przynajmniej nie udzielił Palestyńczykowi swojego błogosławieństwa. Fakt, że imam zniknął, świadczyłby o tym, że się zaczęło. „Coś gdzieś tu musi być” - myślał, patrząc na dywan pod biurkiem. Jedyny dywan w pokoju, w dodatku nie tam, gdzie się chodzi, siedzi, czy modli, tylko pod biurkiem. Przesunął biurko, zadarł róg dywanu i zobaczył płytę w podłodze. Odstawił plecak i siadł obok na podłodze z latarką w ustach. Podniósł płytę, pod którą krył się sejf, jeden z tych bardzo odpornych na włamanie. Był to typ o ścianach ośmiocentymetrowej grubości, zakręcany, o dwóch zamkach - szyfrowym i zwykłym, które należało otworzyć, żeby się dostać do środka. Normalnie sforsowanie sejfu nie było specjalnym problemem. Albo wysadzało się zamek, albo wierciło dziurę obok - ewentualnie w tylnej ścianie, jeśli drzwi były wzmocnione płytą ze stopu kobaltowego - następnie wprowadzało giętki wizjer światłowodowy, który umożliwiał podgląd mechanizmu zamka w trakcie nastawiania pokręteł lub wklepywania kodu i po krzyku. Ale ta procedura tym razem odpadała. Musiał otworzyć sejf w taki sposób, żeby nikt nigdy nie domyślił się, że ktoś przy nim majstrował. Niestety, nie dało się tego zrobić tak, jak w kinie, gdzie pokazywano wierutne bzdury w rodzaju zdzierania linii papilarnych papierem ściernym, czy wymacywania bądź nasłuchiwania szczęknięcia bolców, kiedy wybrałeś właściwy numer. Co się tyczy pilotów, którymi James Bond otwierał sejf w parę sekund, to w rzeczywistości piloty takie muszą być dostosowane do konkretnego typu sejfu i wymagają wielu godzin testowania różnych kombinacji liczb, dlatego też są stosowane tylko do sejfów o szyfrach trzycyfrowych, a nie ponadsześciocyfrowych, co jest powszechną niemal praktyką w sejfach o wysokim stopniu zabezpieczeń Do rozbrajania tego typu sejfów CIA używało tzw. wierteł miękkich z gatunku tych, które Skorpion wyjął z plecaka i przytknął obok zamka, uprzednio założywszy chirurgiczne rękawice z lateksu. Wiertła miękkie posługują się falą dźwiękową, jak USG, do wyszukiwania i badania punktów styku w trakcie powolnego przekręcania tarcz. Światełka LED­ów wskazywały, kiedy udało mu się „trafić w tarczę” - zamek miał po jednej tarczy dla każdej cyfry szyfru, zatem kombinacja sześciocyfrowa wymagała sześciu tarcz - po czym czip komputerowy w wiertle sczytywał punkty styku i wyświetlał sześciocyfrową kombinację na ekranie LED. Coś skrzypnęło i Skorpion uniósł głowę, kładąc rękę na broni. Zobaczył w drzwiach sylwetkę Abdelhakima. - O co chodzi? - Co robisz? - spytał niespokojnie Marokańczyk. - Ile to jeszcze potrwa?

- Nie stój tutaj. Dam ci znać, jak będzie po wszystkim - powiedział Skorpion, czekając, aż sylwetka Abdelhakima zniknie. Mały Marokańczyk miał słabe nerwy. Skorpion wolałby go zachować przy życiu. Teraz, kiedy już zdradził swoich, mógł być przydatny latami, ale jeśli będzie zbyt nerwowy, Skorpion nie będzie miał wyboru. Wykręcił stosowną kombinację, a potem osadzonym we wkrętarce kluczem generalnym wysunął bolce. Przekręcił klucz i pokrętło i otworzył sejf. W sejfie leżały dokumenty. Zapalił lampę na biurku i zaczął je wertować kartka po kartce, odkładając je przednią stroną na dywan, by po wszystkim móc je odłożyć w porządku, w jakim je zastał. Niektóre kartki fotografował komórką. Między dwiema stronicami spisu wyposażenia

meczetu

znalazł

pocztówkę

z żaglówkami

na

jeziorze

Aussenalster

w Hamburgu, zapisaną czymś, co przypominało ten sam wielowarstwowy szyfr na pocztówce, którą znalazł w hamburskim meczecie w pismach Chomeiniego. Sfotografował pocztówkę z obu stron i wsunął w identycznej pozycji między kartki. A potem znalazł to i wiedział, że trafił w dziesiątkę: dokumenty rejestracyjne i certyfikaty akcyjne rozmaitych przedsiębiorstw. Było wśród nich holenderskie przedsiębiorstwo obrotu nieruchomościami, a także Gelderland Sporting en Vuurwapens, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, holenderscy wytwórcy sprzętu sportowego i broni. Dwa przedsiębiorstwa były zarejestrowane w Luksemburgu:

Utrecht

Matériel

Agricole,

również

spółka

z ograniczoną

odpowiedzialnością, handlująca maszynami rolniczymi, i Bukhari Nederland­-Maroc Société de Financemant, spółka akcyjna, która przypuszczalnie była holdingiem. Warto byłoby się przyjrzeć z bliska każdej z tych instytucji. Nagle wzrok Skorpiona padł na nagłówek: „Przedsiębiorstwo Handlu Morskiego FIMAX z siedzibą w Kijowie. Ukraina”. Dokumenty stwierdzały, że FIMAX jest własnością holdingu Bukhari Nederland­-Maroc, posiada dwa biura: w Kijowie i w Odessie i dwa statki handlowe: MS Donieck i MS Zaina, oba pływające pod tanią banderą Belize. Tryby w mózgu Skorpiona obracały się pełną parą, kiedy błyskawicznie fotografował dokumenty. Misterna robota, która miała w sobie coś z projektu architektonicznego, czy wręcz dzieła sztuki. Z powodu obowiązującej w Luksemburgu tajemnicy handlowej, śledztwo w sprawie zarejestrowanych w tym kraju przedsiębiorstw graniczyło z niemożliwością, nawet w ramach umów międzynarodowych. Sprzęt rolniczy był doskonałą przykrywką dla nawozów sztucznych służących do produkcji środków wybuchowych. Przedsiębiorstwo dystrybuujące sprzęt sportowy mogło do woli kupować i sprzedawać broń palną. Zaś ukraińskie przedsiębiorstwo handlu morskiego było doskonałą przykrywką, zwłaszcza w obliczu

korupcji szerzącej się w Rosji i na Ukrainie, do wywiezienia czegoś, czego teoretycznie nie sposób wywieźć - powiedzmy, materiałów rozszczepialnych i broni z Rosji. Zaabsorbowany własnymi myślami i pstrykaniem zdjęć w świetle lampy nie zauważył nadejścia Abdelhakima. - Musisz kończyć. Ktoś tu idzie - rzucił od progu Marokańczyk. - Spław go. - Wyjął pistolet HK. - A jak mi się nie uda? - syknął Abdelhakim. - Kto jest uprawniony do wejścia do biura imama? - Tylko imam i jego synowie - szepnął Marokańczyk, biegnąc w stronę drzwi wejściowych. Skorpion złapał plik dokumentów, upewniwszy się, że są złożone w niezmienionej kolejności. Już miał je włożyć do sejfu, gdy jego wzrok padł na spisaną po angielsku umowę między Baselux Pharma, farmaceutyczną spółką komandytową z siedzibą w Szwajcarii, a spółką holdingową Bukhari Nederland­-Maroc na zakup rocznej produkcji ceftomyakolu, eksperymentalnego antybiotyku przeciwko bakteriom gram ujemnym. Skorpion przypomniał sobie płynący z iPoda głos Rabinowicha: Praktycznie odporny na każdy znany nam antybiotyk. A więc planowali masową zagładę, z tym że Islamski Ruch Oporu zamierzał ją przeżyć. Usłyszał, jak drzwi frontowe otwierają się i Abdelhakim mówi coś do kogoś. Czas naglił. Wepchnął umowę do kieszeni, włożył resztę papierów do sejfu i zamknął go. Właśnie udało mu się zgasić lampę na biurku i złapać plecak, kiedy usłyszał głosy zbliżające się w jego stronę. Był w potrzasku.

rozdział piętnasty

Papendorp, Utrecht, Holandia

Musallę, salę modłów, spowijał mrok. Skorpion wpełzł na czworakach do środka, sunąc po dywanie do minbaru, drewnianego pulpitu, przy którym imam wygłaszał w piątki kazania. Słyszał, jak Abdelhakim rozmawia z kimś. Światła zapaliły się dokładnie w chwili, gdy pokonał schodki minbaru i kucnął, chowając się za podium. - Co się dzieje? Gdzie jest imam? - usłyszał, jak Abdelhakim pyta po arabsku. - Nieważne. Wracaj do swojej roboty - odparł tamten, prawdopodobnie jeden z synów imama. - Porozmawiamy tutaj. Nie zapalaj świateł - ten sam mężczyzna zwrócił się jeszcze do kogoś innego, kto nie był Abdelhakimem. Stali na środku pustej musalli, a ich głosy były ledwie słyszalne z miejsca, gdzie Skorpion się ukrył. - Co ze strażnikiem? - spytał drugi mężczyzna w fusza. - Jak to co? - Widział moją twarz. - Jego słowa obudziły czujność Skorpiona - co więcej w głosie mężczyzny było coś, co nie dawało mu spokoju. - Jest lojalnym, dobrym muzułmaninem. - Dobrego muzułmanina można skaptować. Pokaż mi... - Słowa cichły, w miarę jak rozmawiający oddalali się w stronę biura imama, gdzie po chwili rozbłysło światło. Zdawał sobie sprawę, że jeśli ma wyjść, to tylko teraz. Ale osobą, która nie chciała, żeby widziano jej twarz, mógł być Palestyńczyk! Czy to możliwe? Ale ten głos! Tak, to mógł być ten sam głos, który słyszał z komórki Harrisa w Karaczi. „To on!”. W głowie Skorpiona zaczęły wyć syreny alarmowe. Dostał szansę jedną na milion. Czas i miejsce pozostawiały wiele do życzenia, ale był zdecydowany załatwić go na miejscu. Ostrożnie otworzył plecak i nałożył tłumik na lufę swojego H&K, kaliber 9 milimetrów. Jednak nie mógł tego zrobić z minbaru. Zakładał

w ciemno, że i syn imama, i Palestyńczyk są uzbrojeni, a jeśli zaczną strzelać, nietrudno zgadnąć, jaki użytek zrobi ze swojej spluwy Abdelhakim. Trzech na jednego w pozycji statycznej nie przejdzie. Powinien być w ruchu. Zszedł bezgłośnie po schodach podium, kierując się do biura imama, gdy nagle w musalli zapaliły się światła. Przy kontakcie stał Abdelhakim. - Saadni! Na pomoc! Włamywacz! - wrzasnął, sięgając po broń. W jego oczach płonęła nienawiść. Wysoki, brodaty mężczyzna w turbanie - bez wątpienia syn imama - stanął w drzwiach biura imama, mierząc z pistoletu do przyłapanego na środku musalli Skorpiona. Postać za plecami syna imama wybiegła z biura drugimi drzwiami. Skorpion okręcił się na pięcie i strzelił do syna imama, który krzyknął z bólu, próbując ukryć się za smukłym, drewnianym filarem. Zrobiwszy zwód w jedną stronę, dzięki czemu zszedł

z drogi

kuli

Abdelhakima,

rzucił

się

w drugą

stronę

i wypalił

małemu

Marokańczykowi w głowę. Wszystko odbyło się w ciszy, stęknął tylko tłumik. Odwrócił się z powrotem do syna imama, którego postrzelił w brzuch. Ranny mężczyzna ostatkiem sił próbował unieść dłoń z pistoletem, ale Skorpion strzelił ponownie, tym razem trafiając go w szyję. Syn imama osunął się na kolana, a potem, chlustając krwią z rany na szyi, runął na ziemię. Skorpion podszedł do niego i kopniakiem wytrącił mu broń z dłoni. Syn imama leżał na dywanie, dławiąc się krwią. Jego wzrok dogasał. Skorpion podniósł jego pistolet, wsunął za pazuchę kurtki i rzucił się do drzwi wejściowych. Otworzył je akurat w chwili, gdy czarny fiat z wygaszonymi reflektorami wystartował w głębi ulicy z piskiem opon, skręcając w przecznicę. Skorpion dopadł swojego BMW i wskoczył za kierownicę. Nie udało mu się zobaczyć twarzy mężczyzny ani niczego poza sylwetką przemykającą za plecami imama, jednak nie miał cienia wątpliwości, że mężczyzna ten to był Palestyńczyk. Wrzucił bieg i pomknął za fiatem. „W meczecie zostało niejedno do zrobienia, ale Palestyńczyk jest sprawą priorytetową” - myślał, skręcając za róg, gdzie zobaczył w oddali coś, co mogło być fiatem wjeżdżającym właśnie na rondo.

***

Skorpion mknął ciemnymi ulicami, mijając budynki sklepów i domów mieszkalnych.

Fiat skręcił za róg, ale kiedy ruszył w ślad za nim, fiat już zniknął. Zawahał się, po czym ruszył w stronę ronda, jednak kiedy wjeżdżał na nie, zobaczył czarny samochód, który mógł być tym samym fiatem, tylko z zapalonymi światłami, który zjeżdżał właśnie z ronda, kierując się w stronę kanału. Jechał szybko, więc Skorpion w wąskiej uliczce rozpędził BMW do ponad stu trzydziestu kilometrów na godzinę, zwalniając nieznacznie na skrzyżowaniu, po czym puścił się jak strzała za znikającym za rogiem fiatem. Biorąc zakręt, o mało nie skasował zaparkowanej furgonetki, a na prostej zaczynał już doganiać fiata, kiedy tamten skręcił kolejny raz, gnając szerokim bulwarem prowadzącym do zwodzonego mostu nad kanałem, zawieszonego na podświetlonym pylonie i linach. Wyciskając maksymalną szybkość z BMW, zbliżył się do fiata na tyle, że rozróżniał opartą na zagłówku głowę Palestyńczyka. Przerzuciwszy się na drugi pas, by zrównać się z Palestyńczykiem, wyjął gotowy do strzału pistolet, gdy nagle zobaczył nadjeżdżający wprost na niego samochód. Wcisnął hamulec i wskoczył na pas za fiatem, wpadając przy tym w niekontrolowany poślizg. Zanim opanował sytuację, fiat znowu mu uciekł. Oba samochody z szybkością stu siedemdziesięciu na godzinę przejechały przez most na stronę Papendorp. Tym razem fiat wpadł w poślizg. Zgasił światła i Skorpion widział tylko niewyraźną sylwetkę mknącą po płaskich rolniczych terenach wzdłuż kanału. W oddali, za polami, majaczyła charakterystyczna owalna sylwetka wieżowca Daimlera. Na skrzyżowaniu zapaliły się czerwone światła. Skorpion dodał gazu, zamierzając przemknąć przez skrzyżowanie, kiedy kątem oka zobaczył wjeżdżający tam samochodzik wypełniony nastolatkami. Zobaczył, jak oczy młodych robią się coraz większe, a ich usta otwierają się do krzyku, gdy dociskał hamulec, wprawiając BMW w gwałtowny poślizg, który rzucił wozem w bok, wykręcając go pod kątem pozwalającym uniknąć kolizji. Samochód podskoczył na krawężniku, a potem wjechał w miękką ziemię na polu, gdzie stanął gwałtownie, wzbijając tuman pyłu. Spojrzawszy przed siebie, Skorpion zobaczył w oddali niewyraźną sylwetkę fiata wjeżdżającego na teren jakiegoś obiektu przemysłowego. Wcisnął gaz, wycofał się z powrotem na skrzyżowanie, na którym wciąż jeszcze stał samochodzik, i ścigany gradem holenderskich wyzwisk popędził w stronę zabudowań. Wjechawszy na teren, zobaczył fiata znikającego w bryle wielopoziomowego garażu obok budynku biur. Ostrożnie wjechał do garażu; Palestyńczyk musiał zdawać sobie sprawę, że siedzi mu na ogonie. Była noc i garaż był prawie pusty, jeśli nie liczyć kilku samochodów, z których żaden nie był fiatem. Jechał powoli, omiatając wzrokiem przestrzeń. Wnętrze garażu było słabo oświetlone, jedynie nad oboma pasami jezdni świeciły pojedyncze lampy. Nerwy miał napięte jak postronki, kiedy brał kolejne zakręty. Dopiero na poziomie trzecim dostrzegł fiata

stojącego w pustym rzędzie, przy ścianie. Na tym poziomie znajdowało się zaledwie kilka samochodów. Zatrzymał BMW w sporej odległości od fiata i wysiadł. Kryjąc się za swoim samochodem, rozglądał się po hali. Palestyńczyk dowiódł już swoich kwalifikacji jako zabójca. Musiał być gdzieś w pobliżu i rachunek prawdopodobieństwa wskazywał, że strzeli pierwszy. Skorpion miał wyrobione zdanie na temat Palestyńczyka. Wiedział, że jeśli tamten strzeli pierwszy, to raczej będzie to ostatni strzał. Wolał nie zbliżać się za bardzo do fiata. Palestyńczyk na pewno wiedział, jak się robi bomby. Wytężył słuch, ale wciąż słyszał tylko własny oddech. Przestrzeń wokół fiata, oglądana przez szyby BMW, wydawała się pusta. Nie miał wyboru. Musiał zaryzykować. Włożywszy do pistoletu nowy magazynek, wyszedł zza BMW. Posuwał się wzdłuż ściany garażu, rozglądając się do góry i za siebie, nie tylko przed siebie. W budynku panowała cisza zakłócana jedynie tykaniem stygnącego silnika fiata. Podszedł do auta, po raz ostatni omiótł wzrokiem przestrzeń i przymierzył się do strzału, celując w okna samochodu. Fiat był pusty, kluczyk tkwił w stacyjce. Rzucił się na betonową podłogę, ale pod fiatem było pusto. Obchodząc samochód, czuł jeszcze ulatniające się z silnika ciepło. Sięgnął w stronę drzwi, ale zamarł z dłonią przed klamką. Skoro Palestyńczyk zostawił kluczyki, to znaczyło, że chce, żeby wsiadł do samochodu i uruchomił silnik. Zaczął się cofać i w tej samej chwili usłyszał samochód ruszający na poziomie pod nim. Zdążył jeszcze dobiec do poręczy i wyjrzeć na zewnątrz, gdzie zobaczył wypadający z garażu ciemny wóz osobowy niewiadomej marki, pędzący w stronę migotliwych świateł samochodów na szosie A2. Palestyńczyk włamał się do cudzego samochodu i teraz nim uciekał. Zanim Skorpion wrócił do BMW i wyjechał z garażu, samochód zniknął.

***

W mrokach głębokiej nocy meczet wyglądał dokładnie tak, jak go zostawił. Jedynym wystrzałem, który ktoś mógł usłyszeć, był strzał Abdelhakima, który najwyraźniej jednak nie obudził okolicznych mieszkańców. Mimo to Skorpion podchodził do budynku ostrożnie, uważnie przyglądając się wszystkiemu. Po wejściu natknął się na oba ciała leżące na dywanie musalli. Zdawał sobie sprawę, że wracając do meczetu, prowokuje los, ale nie miał wyboru.

Chciał opóźnić odkrycie zwłok, żeby mieć czas na ucieczkę, a przede wszystkim chciał jeszcze wrócić do biura imama, gdzie znajdowało się coś na tyle ważnego, by zmusić Palestyńczyka do wyjścia na powierzchnię. Musiał się dowiedzieć, co to jest. Udał się do biura imama, gdzie spędził kolejne pół godziny, wertując i fotografując dokumenty z sejfu, które następnie odłożył na miejsce, dołączając umowę ze szwajcarską firmą farmaceutyczną. Skopiował na pendrive’a zawartość komputera w biurze pomocnika imama. Na pewno nie zawadzi, ale nie był usatysfakcjonowany. Czuł, że wciąż jeszcze nie znalazł tego, co przygnało Palestyńczyka do Utrechtu. Już miał się zająć zwłokami, które zawinął w dywaniki modlitewne, gdy coś go tknęło, by po raz ostatni zajrzeć do biura imama. Powoli omiatał latarką pomieszczenie zaskoczony jego ubóstwem pozostającym w szokującym kontraście do wartości przedsiębiorstw i kontraktów, których dokumenty tkwiły w sejfie. Wodził światłem po półkach z książkami, zatrzymując się na egzemplarzu komentarzy imama do hadisów alBukhariego. Otworzył książkę i zaczął przerzucać strony. Właściwie nie wiedział, czego szuka, dopóki na jednej ze stron nie mignęła mu naszkicowana ołówkiem postać muzułmańskiego wojownika z uniesionym mieczem. Rysunek znajdował się na marginesie ustępu komentarza do rozdziału trzeciego czwartego tomu Sahih alBukhari.

Przysiągłby, że widział go wcześniej, ale nie mógł sobie przypomnieć gdzie. Prosty rysunek z zaznaczonymi kilkoma punktami, widziany w okrągłej plamie światła z latarki miał w sobie coś starożytnego. Fragment komentarza, który wyszedł spod pióra imama, stwierdzał, że tekst hadisu w rzeczywistości jest zawoalowaną przepowiednią Proroka. Skorpion przebiegł wzrokiem po oryginalnym, arabskim tekście hadisu: Gwiazdy owe zostały stworzone w trojakim celu - jako ozdoby firmamentu, jako pociski przeciwko demonom

i jako wskazówki dla podróżnych. „Jako wskazówki dla podróżnych!” - powtórzył w myślach. Spojrzał ponownie na rysunek i nagle dotarło do niego, co widzi. To była konstelacja Oriona. Próbował sobie przypomnieć jej arabską nazwę. Nagle z głębi pamięci wypłynęło poszukiwane wspomnienie. Przypomniał sobie noc na pustyni, którą spędził, wpatrując się w rozgwieżdżone niebo. To było jakoś niedługo po tym, jak Mutairuratował go po zamordowaniu jego ojca. Stał obok szejka Zaida, który pokazywał mu gwiazdozbiory. Odległe gwiazdy zdawały się być na wyciągnięcie ręki, a było ich tak nieprzebrane morze, że pomimo nocy widział wyraźnie twarz szejka. - Widzisz tam, mały dimmi, pas, tarczę i miecz w uniesionej ręce wojownika? - Jak się nazywają te gwiazdy? - To jest Dżabbar, olbrzym - odparł szejk Zaid. Musi to natychmiast przekazać do Langley! Sfotografował okładkę, stronę tytułową i rysunek, po czym wsunął książkę z powrotem na miejsce. Z kieszeni syna imama wygrzebał kluczyki do zaparkowanego przed meczetem mercedesa, wyniósł ciała z budynku i włożył do bagażnika. Odjechał mercedesem parę przecznic dalej i zostawił go z kluczykami w stacyjce na bocznej uliczce, licząc na to, że lokalne gangi gwizdną samochód, nie zorientowawszy się w jego zawartości. Po powrocie do budynku podłączył z powrotem zewnętrzne kamery monitoringu, uważając, żeby nie znaleźć się w ich zasięgu. Wkrótce mknął szosą A2 w stronę lotniska Schiphol pod Amsterdamem, rozmyślając o słowach hadisu. Było tam wszystko, czarno na białym: pociski przeciwko demonom i wskazówki dla podróżnych. Zameldował się w hotelu obok lotniska i z laptopa załadował na stronę operacji zaszyfrowane fotografie i zebrane dane, zdjęcie umowy ze szwajcarską firmą i własne domysły inspirowane hadisem alBukhariego i konstelacją Dżabbar. Poprosił również o informacje na temat przedsiębiorstw kierowanych przez meczet oraz tego, co dzieje się z oboma ukraińskimi statkami, Donieckiem i Zainą. Zasypiał, walcząc z poczuciem, że jest skończonym niedołęgą, któremu nie udało się nawet przelotnie dostrzec twarzy Palestyńczyka. Myślał też o wynajęciu prostytutki, Aniki, którą wpuścił jak tornado w życie małego Marokańczyka, pustosząc je do szczętu. Dręczyło go pytanie, czy gdzieś w moralnych obrachunkach wszechświata życie tych, którzy mogli zginąć, jeśli nie dotrze w porę do Palestyńczyka, usprawiedliwiało jego uczynki, popełnione, by ich uratować. W końcu zasnął i śnił, że jedzie po nocy A2, a kierowcy mijanych samochodów nie mają twarzy. Spojrzał w lusterko wsteczne i okazało się, że on sam też nie

ma twarzy. Parę minut przed szóstą rano zadzwoniła komórka. Głos mógł należeć do Rabinowicha, choć Skorpion nie dałby głowy. - Pamiętasz przedszkole? Dwa dni temu czwórka opuściła Mombasę, zmierzając do Marsylii. Ostatnia miała czekać w Marsylii, ale gdzieś ją wcięło. Poszukiwania trwają. - Połączenie zakończyło się. Skorpion wstał i wyjrzał przez okno, próbując uporządkować myśli. Czuł się, jakby prawie nie spał. Na zewnątrz panowała poranna szarówka. Siąpił deszcz. Mówiąc „przedszkole” Rabinowich miał na myśli nauki, które pobierali na wstępie Treningu Służb Tajnych CST. „Czwórka” to czwarta litera alfabetu, D, a więc Donieck, natomiast „ostatnia” znaczyła ostatnią literę alfabetu, Z, czyli Zainę. Informacje biły na alarm. Mombasa była kenijskim portem słynącym z przemytu dla terrorystów Al­-Kaidy, którzy mieli swoją bazę w Somalii. Oba statki wypłynęły do Marsylii. Zadzwonił na recepcję, gdzie powiedziano mu, że najbliższy samolot z Amsterdamu do Marsylii odlatuje dopiero wieczorem, ale jeśli się pospieszy, zdąży na pociąg Thalysu z lotniska Schiphol do Paryża, gdzie może przesiąść się na superszybki TGV, który jedzie trzy godziny do Marsylii. Czterdzieści minut później siedział już w wagonie restauracyjnym Thalysu, w drodze do Paryża, zamawiając café américain i rogalika. Załatwił z recepcjonistą, że pracownik hotelu odstawi jego BMW do wypożyczalni na lotnisku. Siedział przy oknie, przyglądając się, jak pociąg mknie przez przedmieścia i poldery Holandii. Twarz i włosy jeszcze nie obeschły mu z mżawki. Al Dżabbar, Olbrzym, musiał być kluczem do szyfru, którym posługiwała się Al­-Muqawama Al­-Islamija. Ciągle jednak pozostawało mnóstwo niewiadomych. Skoro Zainy nie ma w Marsylii, to gdzie się, u diabła, podziewa? Do tego dochodziły słowa Groebecka, że dwadzieścia jeden kilogramów U­-235 to stanowczo za mało oraz fakt, że należący do meczetu holding zamówił całą produkcję nowego antybiotyku. Same niewiadome i tylko jeden pewnik: operacja Al­-Muqawama Al­-Islamija była już w toku. Zaczęło się odliczanie. Pociąg dojechał późnym rankiem na Gare du Nord. W Paryżu też siąpiło. Biegiem dopadł taksówki i kazał się zawieźć czym prędzej na Gare de Lyon. O mały włos nie spóźnił się na TGV do Marsylii. Wciąż jeszcze dysząc ciężko, wszedł do wagonu pierwszej klasy, gdzie los chyba zakpił sobie z niego, dodając do równania kolejną niewiadomą. Przy stoliku, pod oknem, siedziała piękna, lecz ani trochę niezachwycona jego widokiem, Nadżla Kafuri.

rozdział szesnasty TGV, Paryż­-Marsylia, Francja

- Jak mam się dziś zwracać do pana, Herr Cr... - McDonald. Damon McDonald - wszedł jej w słowo Skorpion. Siedzieli naprzeciwko siebie nad kieliszkami bordeaux w wagonie pierwszej klasy TGV. Za oknem uciekały zielone pola, drzewa i skupiska krytych dachówką, wiejskich domów. Słupy trakcji telefonicznej migały jak przecinki. Wokół unosił się szmer rozmów i równomierny pomruk sunącego po torze pociągu. Elektroniczny wyświetlacz na końcu wagonu informował, że podróżują z szybkością dwustu dziewięćdziesięciu sześciu kilometrów na godzinę. - Hmm, a co się stało z biednym Herr Cranem i jego niecodziennymi upodobaniami erotycznymi? - spytała Nadżla, patrząc, jak wiejska stacyjka kolejowa przelatuje błyskawicznie za oknem. - Nie wiem. Wygląda na to, że uciekłaś, zanim zdążyliśmy zbadać tę sprawę. A skoro o tym mowa, to dokąd się udałaś po moim wyjściu? - Wróciłam do Niemiec. - Nieprawda. Znów to robisz. - Co robię? - Kłamiesz bez potrzeby. Nie mam ci tego za złe, ale to spowalnia tok spraw. - Skąd ta pewność? - Nie było cię w N­-TV. Gdybyś wróciła, jakoś by wyjaśnili twoją nieobecność. Wzruszyła ramionami. - Nie jestem ważną osobistością. - Znowu kłamiesz. Ostatnią rzeczą, o którą można cię pomawiać jest skromność.

- Mówisz, że kłamię, ale nie masz mi tego za złe. Dlaczego? - spytała, odgarniając z czoła kosmyk czarnych włosów. Zdjęła swojego burberry’ego; miała na sobie prostą białą bluzkę i szare spodnie. Na każdej innej kobiecie ten strój kojarzyłby się z dniem pracy urzędniczki, ale w jej wydaniu nasuwał myśli o Paryskim Tygodniu Mody. W całym wagonie nie było jednej osoby, mężczyzny ani kobiety, która nie przyglądała jej się ukradkiem. - Ze względu na nasz zawód. Oboje pracujemy w kłamliwych branżach. - Uśmiechnął się krzywo. - No więc, dokąd się wybrałaś? - Szukałam inspiracji w rozmowach z pracownicami amsterdamskiego przemysłu erotycznego. - Czy to należy do czynności zawodowych reportera telewizyjnego? - Zdziwiłbyś się, jak trudno dziś dziewczynie utrzymać się w tym zawodzie. Wracając do tematu, czy Herr McDonald podziela grzeszną skłonność Herr Crane’a do krępowania kobiet, uprawiania z nimi seksu, a następnie porzucania ich? - Co cię w tym wszystkim bardziej niepokoi? To, że związałem cię, czy to, że ci dałem odejść? - Nie pochlebiaj sobie za bardzo, liebling. Jesteś atrakcyjny, ale nie aż tak. - Nie zapominaj, że wróciłem, ale cię nie zastałem. W hotelu. - Gdybym wiedziała, może bym zaczekała. - Naprawdę? Czyżbyś aż tak lubiła mężczyzn, którzy cię porywają i wiążą? - Powiedzmy, że zrobiłeś to z pewnym wdziękiem - odparła z enigmatycznym uśmiechem. - Więc co cię wzywa do Marsylii? - To samo, co ciebie. Tylko błagam... - uniósł obronnym gestem dłoń -...oszczędź mi gadki, że nasze spotkanie tutaj jest dziełem przypadku. I oszczędź mi czasu, powstrzymując się od prezentacji najnowszej wersji Nadżli, Nieustraszonej Reporterki z Misją. - Nie będę się wysilać, bo wiem, że i tak byś mi nie uwierzył - powiedziała, znów chłonąc przelatujący za oknem pejzaż. Z naprzeciwka z rykiem nadjeżdżał inny TGV; wyminął ich w parę sekund. - Nie mam powodów, żeby ci wierzyć. Jedynym prawdziwym faktem, jaki zdradziłaś mi na swój temat, jest twoje imię, które i tak już znałem. - To i tak więcej niż ja wiem o tobie - powiedziała, patrząc mu w oczy. - Touché. Widzę, że pobyt we Francji wpływa dodatnio na twój dar konwersacji. - Skrzywił się. - Co cię sprowadza do Marsylii? - Informator. - Płci męskiej? - Czyżbym słyszała w twoim głosie zazdrość, liebling? - spytała, maczając mały palec

w winie i spijając kroplę wargami. - Robi ci to różnicę? - Prawdę mówiąc, żadną. - Czy to, co teraz zrobiłam, wydało ci się podniecające? - Owszem, słodka uwodzicielko. Ale nic z tego nie wynika, bo wiem, że kłamiesz. - Po czym poznałeś? - Po tym, że otworzyłaś usta. Wybuchnęła śmiechem tak głośnym, że cały wagon obrócił się w ich stronę. - Ćśś! - zmitygował ją, kładąc palec na ustach. - Nie wolno nam się tak zachowywać. Nawet w żartach. - Dziwny z pana gość, Herr McDonald. Prosit! - wzniosła toast. Łyknęła burbona. - Zum Wohl61! Co z twoją posadą w telewizji? - Jestem auf Anweisung... jak to mówicie, na zlecenie... Powiedziałam im, że wkrótce wracam. - Upiła wina. - To jak, zwiążesz mnie znów? - Nie, o ile nie opuścisz mnie na krok. Pytanie, czy jesteś agentką, jest już nieaktualne. Pozostaje pytanie, dla kogo pracujesz? - Zatem jesteśmy partnerami? - Albo wrogami. - Po czym poznać, czy tym, czy tamtym? - To wyjdzie na jaw dopiero w chwili próby. - To tak, jak zwykle bywa w związkach męsko­-damskich - stwierdziła. - No, to co robimy w Marsylii? - A co powiedziało ci twoje tajemnicze źródło? - Machnął w stronę nadciągającego z wózkiem stewarda i zamówił dolewkę i kilka rogalików. - Tyle tylko, że siatka islamska w Holandii planuje pchnąć kogoś do Marsylii. A tak nawiasem mówiąc, jaki ty masz interes w Marsylii? - Szukam statku. - Świetnie. To znaczy, że wiesz więcej niż ja. - Jeśli wiem więcej - no i, rzecz jasna, jeśli mówisz prawdę - to byłby jednoczesny debiut twój i mój - stwierdził, sięgając po portfel, by zapłacić stewardowi.

rozdział siedemnasty

Marsylia, Francja

Słońce świeciło, gdy TGV wjeżdżał na dworzec w Marsylii. Wzięli taksówkę do portu. Nie do starego Vieux Port, z targiem rybnym, autobusami z pizzą i turystami podziwiającymi widoki zatoki i wysp, na których wznosił się słynny Château d’If z Hrabiego Monte Christo, lecz Nouveau Port, wielkiego nowoczesnego kompleksu handlowego na wybrzeżu, jednego z największych w Europie, położonego na północ od Vieux Port. W pociągu Skorpion spędził pół godziny z komórką przy uchu, dzwoniąc do kolejnych działów, by umówić się z dyrektorem zarządzającym serwisu floty czarnomorskiej. Strażnik przy bramie portu skierował taksówkę do wielkiego, betonowego budynku położonego o przecznicę od nabrzeża. Na budynku widniała tablica: „PORT DE MARSEILLES FOS DIRECTION DES OPÉRATIONS DES TERMINAUX”62. - Za kogo mam robić podczas tej wyprawy? Za twoją asystentkę? - Za moją kochankę - odparł, popychając drzwi. - Prawdę mówiąc, nie jestem pewna, czy cię lubię - powiedziała, kiedy podawał swoje nazwisko wartownikowi za biurkiem. - To nie jest wymagane w pracy, nawet na stanowisku kochanki - odparł, zabierając się za lekturę „Paris Matcha” w ciasnej poczekalni. Po paru minutach pojawił się młody mężczyzna i zaprowadził ich do gabinetu na pierwszym piętrze. Ciemnowłosy Francuz w zarękawkach i krawacie zza biurka zaprosił ich gestem, żeby usiedli. - Je suis Fabien Bartini, le directeur de la mer Noire et Oriental - expedition européenne. Et vous êtes le mandataire pour la compagnie de FIMAX, n’es­-ce pas, monsieur? 63 - zwrócił się do Skorpiona. - Jestem ich przedstawicielem prawnym - opowiedział Skorpion po angielsku, wręczając Bartiniemu swoją wizytówkę. - Próbuję ustalić miejsce pobytu MS Zainy.

- A ta piękna mademoiselle jest...? - Mon amie, moją dziewczyną. - Skorpion przetłumaczył te słowa na użytek Nadżli. - Marzy mu się - burknęła Nadżla. - Alors64... - ponaglił go Francuz, nie odrywając wzroku od Nadżli. - Co z Zainą, monsieur le Directeur? Rozumiem, że powinna była wczoraj przybić do Marsylii, ale się nie pojawiła. Gdzie jest? Bartini przez chwilę sprawdzał coś w komputerze. - Jest w drodze. Miała postój poza rozkładem w Genui. Powinna przybić dzisiaj o 22.45. Jeśli pan chce, mogę wypisać panu przepustkę. - Dlaczego statek zboczył z kursu? - Mieli zgon na pokładzie. - Dyrektor studiował ekran. - Le capitaine. - Kapitan? Czy to nie dziwne? - Owszem, ale śmierć na morzu się zdarza. - Bartini wzruszył ramionami. - Czy mogło to być morderstwo? - Nie mam pojęcia. Musi się pan skontaktować z włoskimi władzami. - Dlaczego nie dowieźli ciała do Marsylii? - Nie wiem, monsieur. Hmm, c’est intéressant - mruknął, wpatrując się w ekran. - Co takiego? - Jest tu zaznaczone, że w Genui wyładowali trzy kontenery. - Dziwi to pana, bo postój był nieprzewidziany? - Wyładunek tak niewielkiej liczby kontenerów jest nietypowy. - Wie pan może, co było w środku? - Nie mam pojęcia, monsieur. Z tymi pytaniami musi się pan zwrócić do przewoźnika. Tak czy owak, Zaina dopłynie do nas za... - zerknął na zegarek -... siedem godzin i będzie pan mógł osobiście porozmawiać z officiers statku. No cóż... - Wstał, dając Skorpionowi do zrozumienia, że audiencja się kończy. - Bien sûr mademoiselle65 -zwrócił się do Nadżli może zostać, jak długo zechce. - Propozycja nie do odrzucenia, monsieur. Wy, Francuzi, macie w sobie to coś odparła, wstając ze Skorpionem. - A co z Donieckiem? Gdzie jest teraz? - zagadnął na odchodnym Skorpion. Bartini postukał w klawiaturę i sprawdził coś na monitorze. - Aktualnie jest w Kanale Sueskim. Będzie tu za dwie i pół doby. Chce pan przepustkę? - Gdyby był pan tak łaskaw. - Skorpion zaczekał, aż Bartini zapisał coś na kartce,

którą następnie mu wręczył. - Jeśli pan jeszcze przyjdzie do mnie, proszę nie zapomnieć wziąć ze sobą swojej joliet amie66. - Będzie mi bardzo miło. - Nadżla podsunęła Bartiniemu dłoń, na której ten złożył pocałunek. Przed bramą portu Skorpion złapał taksówkę, która zawiozła ich na bulwar Kennedy’ego, gdzie wynajął w hotelu pokój na jedną noc. - Jeden pokój? - upewniła się Nadżla, gdy Skorpion podawał kartę kredytową recepcjoniście. - Po Amsterdamie chyba nie masz oporów? - Masz zamiar znowu mnie związać? Recepcjonista łypnął na nich z dwuznacznym uśmieszkiem. - Tylko, jeśli mnie poprosisz - odparł, podpisując się na kwicie. Wysłał ją na górę, żeby się odświeżyła, a sam w tym czasie miał zamiar udać się do hotelowej kawiarni internetowej, żeby zalogować się na stronie. - A co, jeśli ucieknę? - spytała. - Nie uciekniesz. - Skąd ta pewność? - Bo obserwujesz mnie z równym zainteresowaniem, jak ja ciebie. - Zostawił ją i ruszył do centrum. Połączył się z Internetem, ale Langley miało mu niewiele do powiedzenia. Kryptolodzy CIA i NSA próbują złamać szyfr, idąc tropem Dżabbara; mówią, że wkrótce powinni mieć coś dla niego. Poza tym prowadzą śledztwo w sprawie lewych przedsiębiorstw i szwajcarskiej firmy farmaceutycznej, której namiary im przesłał, ale pomimo nacisków Waszyngtonu, władze luksemburskie, podobnie jak szwajcarskie, zgodnie z przewidywaniami grały na zwłokę. Peters został odwołany z Amsterdamu. Chwilowo odnotowano tylko zniknięcie strażnika utrechckiego meczetu, a dział rachunkowości odmówił zaksięgowania Aniki, panienki do towarzystwa z Amsterdamu, w kategorii „Różne”. Wylogował się z poczuciem, że Langley tylko traci czas. Rabinowich wciąż nie miał dla niego jedynej wiadomości, której potrzebował - kim jest Palestyńczyk, czy czegokolwiek, co pomogłoby ustalić jego tożsamość. W hotelowym foyer kupił nową komórkę i zadzwonił do byłego agenta DGSE, Didiera Zardane’a, z którym pracował nad paryskim fragmentem operacji „Pucz Saudyjski”, a który, jak go doszły słuchy, był już częściowo na emeryturze i zajmował się renowacją

swojego mas pod Aix­-en­-Provence. Didier odebrał po pierwszym dzwonku i nie zdradzał żadnych oznak zaskoczenia, rozmawiając z monsieur McDonaldem, którego w życiu nie widział na oczy. Umówili się na obiad w Marsylii, w restauracji zaproponowanej przez Didiera, na obrzeżach dzielnicy Cours Julien, którą Didier nazywał tak, jak miejscowi - Cours Ju. Restauracja w okolicach Cours Ju była mała, mroczna i pachniała cudownie czosnkiem i bouillabaisse. Mieściła się z dala od głównych arterii w gęsto naszpikowanej barami i kawiarniami dzielnicy artystycznej, na południe od Canebière, głównej ulicy Marsylii. Skorpion, jak to miał w zwyczaju, przyszedł wcześniej. Usiedli z Nadżlą nad butelką pastis. Skorpion w międzyczasie opracował trzy awaryjne warianty ucieczki z restauracji i nabrał pewności, że nie są obserwowani przez innych agentów, choć Korsykańczyk w średnim wieku, który przyglądał się im obojgu, ale uciekł wzrokiem, gdy tylko zorientował się, że Skorpion to zauważył, bez wątpienia wywodził się z tego milieu, gdyż Marsylia miała prężne podziemie przestępcze. Didier wszedł do restauracji, poszukał wzrokiem Skorpiona i bez żadnych formalności zwyczajnie dosiadł się do stolika. Był wysoki, szczupły, miał siwe, falujące włosy i nosił czarną skórzaną kurtkę od Armaniego. Ze swoją kwiecistą koszulą mógłby uchodzić za kolesia z reklam Tommy’ego Bahamy. Skorpion zapamiętał go jako tego, który zdemaskował Gerarda jako podwójnego agenta FSB. - Qui est­-elle67? - spytał Didier, mając na myśli Nadżlę. - Nie mamy pewności. Staram się nie spuszczać jej z oka - odparł Skorpion po francusku. - Może być po przeciwnej stronie? - Langley mówi, że nie, ale kto to może wiedzieć. - Powinieneś zlikwidować tę chatte68. - Didier z premedytacją użył ordynarnego określenia. - Czyżbyś się zrobił sentymentalny? - Czy ta rozmowa mnie też dotyczy? - spytała Nadżla po angielsku. - Jak najbardziej, mademoiselle - odparł Didier. - Kto zajmuje się przemytem broni, narkotyków i tym podobnych w porcie Marseille­-Fos? - spytał Skorpion po angielsku. - CGT - odparł Didier, wymawiając to jako „sej dżej tej”. Skorpion roześmiał się z jego dowcipu. La Confédération Générale du Travail była krajowym związkiem zawodowym reprezentującym pracowników portowych. - Pas mal69 - pochwalił Skorpion. - Musi im ciebie brakować w Paryżu.

- Paryż może się faire foutre70. - Didier zasugerował, co Paryż może sobie zrobić. - Całkiem się tam zamerykanizowali. W głowie im tylko komputery i głupoty. - Wracając do pytania, kto z milieu szmugluje te rzeczy przez port? Nadal Korsykanie? - Miał na myśli mafię korsykańską. - Słyszałeś o La Brise de Mer? O Morskiej Bryzie? - powtórzył ze względu na Nadżlę. - Brzmi to jak nazwa statku - zauważyła. - Jest to nazwa baru w Bastii na Korsyce - wyjaśnił Didier. - Tam właśnie zawiązał się gang. - Kto jest ich vrai monsieur? - spytał Skorpion, używając gwarowego korsykańskiego określenia na przywódcę gangu. - Cargiaca. Albertini Cargiaca jest ich paceri - szepnął Didier, kiwając na nich, żeby przysunęli się bliżej. - Jak sama nazwa wskazuje, jest to ktoś, kto potrafi siłą zaprowadzić pace, spokój. Do czego ci to potrzebne? - Powiedzmy, że chciałbym przeszmuglować przez port coś dużego. Coś très difficile, très dangereux. - Bardzo trudnego i niebezpiecznego. - Czy La Brise de Mer podjęłaby się takiej roboty? - Na pewno. Ale, jak sam wspomniałeś, jest to très difficile. Douanes w Marseille­-Fos są bardzo czujne. - A w Genui? Didier uśmiechnął się. - O wiele łatwiej. Portem genueńskim rządzi Camorra di Napoli. - Strasznie żałuję, że nie możesz zostać na obiedzie - powiedział Skorpion, przesuwając po stoliku w jego stronę złożoną serwetę, pod którą włożył kopertę z tysiącem euro w banknotach po sto. Didier wsunął kopertę do kieszeni i wstał. - Bon appétit. Tutaj podają prawdziwą bouillabaisse. Musicie koniecznie spróbować. - Przerzucił się na francuski. - A co z twoją petite amie? Za odpowiednie wynagrodzenie mogę się nią zająć. - Miło cię było znów zobaczyć, mon vieux copain71. - Skorpion odprowadził go wzrokiem. Kiedy drzwi restauracji zamknęły się za Didierem, Skorpion zerwał się, złapał kelnera, szepnął mu coś do ucha i wcisnął do ręki parę banknotów. Wrócił i usiadł z powrotem. - Po co to zrobiłeś? - spytała Nadżla. - Dla ostrożności. W naszej branży to ważne. Ale ty, rzecz jasna, wiesz o tym. - Obdarzył ją uśmieszkiem. - Zaryzykujemy bouillabaisse? - Skinął na kelnera.

Bouillabaisse, zgodnie z zapowiedzią, okazało się pyszne. Przyrządzone było po marsylsku. Ryby i małże były podane na osobnym półmisku, a wywar w wazie, na powierzchni której pływały plastry bagietki polanej sosem rouille. - Ten statek, o który pytałeś - skąd on jest? - Z Ukrainy. Jak smakuje bouillabaisse? - Pyszna, ale nie zmieniaj tematu. Dlaczego interesuje cię ten statek? - Tobie też śmierć kapitana wydaje się podejrzana? - Myślałam o tym. Sądzisz, że ktoś go zabił? Dlaczego? - Może nie chciał zrobić czegoś, czego od niego żądano. A może kazał sobie zapłacić więcej, niż chcieli mu dać? - Może komuś zależało, żeby zboczyć do Genui, gdzie łatwiej będzie przemycić coś ryzykownego przez cło. Coś, co mieściło się w trzech kontenerach. Tamten przystojny Francuz w porcie twierdził, że to bardzo dziwne. - Spodobał ci się, bo pocałował cię w rękę. - Jest tak przystojny, że nie było to w ogóle potrzebne. Mógłbyś się od niego uczyć. Ciekawie byłoby mieć wgląd w wynik oględzin zwłok tego kapitana, nie uważasz? - Bardzo ciekawie. Odłożyła widelec, patrząc na niego. - Jesteś z jakiejś policji. Zgadłam? - Nie. Nie jestem policjantem. - No to szpiegiem CIA. Szpiegiem, który mnie kochał. Ale ty mnie nie kochasz, prawda? - Przyznasz, że to nie byłby najlepszy pomysł. - Bo nie wiesz, czy jestem po tej samej stronie co ty? - Kończ już jeść. - Położył swoją serwetę na stole. - Pojedziemy do Genui? - spytała, nie patrząc na niego. - Zobaczymy. - Wstał i zamienił parę słów z tym samym kelnerem, z którym wcześniej rozmawiał. Wrócił do stolika, rzucił garść monet i złapał Nadżlę za rękę. - Zbieraj się. Musimy iść. - Co się stało? - spytała, wstając. - Didier. Kazałem kelnerowi wyglądać co jakiś czas na zewnątrz. Zauważył, że siedzi w samochodzie w głębi ulicy. - O co mu chodzi? - Zwęszył forsę. Chciałby coś uszczknąć dla siebie. - Poprowadził ją na tyły

restauracji. - Attention, monsieur! Il est interdit! Nie wolno tu wchodzić! - krzyknął do nich mężczyzna w poplamionym białym fartuchu, kiedy weszli do wąskiej kuchni, w której troje pracowników rozmawiało ze sobą, głośno trzaskając garami. Skorpion wręczył kelnerowi banknot dwudziestoeurowy, ciągnąc Nadżlę za sobą w kierunku drzwi na tyłach. Mijając wiszący na półce mały telewizor, przystanął na chwilę. Szykowna, opalona na brąz spikerka prowadziła Dix­-neuf­-Vingt Journal Télévisé, dziennik wieczorny. - Wydawało mi się, że chciałeś iść - zauważyła Nadżla. - Chwileczkę. - Spikerka na ekranie powiedziała coś, co go zmroziło. Nagle wszystkie niewiadome ułożyły się w spójną całość i już wiedział dokładnie, gdzie Palestyńczyk chce uderzyć i kiedy.

rozdział osiemnasty

Marsylia, Francja

Nie powinien był wracać do hotelu. Nie miał na to zresztą ochoty, ale Nadżla uparła się w taksówce po wyjściu z restauracji. - Dokąd jedziemy teraz? Do Genui? - nalegała. - Do Rzymu. - Sprawdził w komórce loty i zarezerwował dla nich obojga bilety na wieczorny lot Air France z marsylskiego lotniska Provence na rzymskie Fiumicino. - Czemu Rzym? - Jak to, nie wiesz? - spytał, patrząc badawczo w jej twarz wydobywaną z mroku reflektorami jadących z naprzeciwka wozów. - Nie zdążyliśmy się jeszcze rozpakować, a ty już chcesz wyjeżdżać. Dlaczego? - Ponieważ temat, którego poszukujesz, jest w Rzymie. - Skąd ten wniosek? - Przekonasz się sama. C’est à quelle distance de l’aéroport? - zapytał taksówkarza. Ile jest stąd na lotnisko? - Dziesięć kilometrów, monsieur. - A moje ubrania i rzeczy? - zaniepokoiła się. - Kupimy nowe w Rzymie. - Mowy nie ma. Muszę się przebrać. Powinieneś być mi wdzięczny. Nie masz pojęcia, ile wydałam kasy na te ubrania. Proszę zawrócić i zawieźć nas do hotelu Pullman - rzuciła do taksówkarza. - Ne prêter aucune attention - zwrócił się do kierowcy. Proszę jej nie słuchać. - Niech pan jedzie dalej. Wolał jej nie mówić, że hotel jest praktycznie spalony. Didier był emerytowanym agentem DGSE, francuskiej agencji wywiadu wojskowego, więc wytropienie adresu ich

hotelu nie zajmie mu wiele, a to dopiero był początek kłopotów. Jeśli ktokolwiek z siatki utrechckiej dowie się, że wypytywali o Zainę, albo jeśli znaleźli ciała i dotarli do Aniki, albo dodali dwa do dwóch i domyślili się, jaki jest następny etap jego podróży, Al­-Muqawamie Al­-Islamiji nie zajmie długo wytropienie pary cudzoziemców w Marsylii, mieście, w którym połowa obsługi każdego hotelu to byli muzułmanie. Co więcej, musiał koniecznie skontaktować się z Langley bez zaglądającej mu przez ramię Nadżli czy kogokolwiek. Ścisnęła go za nadgarstek. - Mam tego dosyć. Albo jedziemy natychmiast do hotelu, albo masz jak w banku, że kiedy tylko wejdziemy do terminalu zacznę wrzeszczeć: „Na pomoc!”. - Już dobrze - skapitulował, wyrywając rękę. - Wysadzę cię przy hotelu, a sam pojadę do Rzymu. - Wiem, dokąd jedziesz. Mogę sobie też zabukować lot. Co cię naszło? Pięć minut i będzie po wszystkim. Słowo daję. Nagle uświadomił sobie, że też powinien wrócić do hotelu. Zostawił laptop w schowku w recepcji, a nie wyczyścił dysku. To są problemy, kiedy się podróżuje w towarzystwie. Trudno o spokojne miejsce, żeby zrobić coś bez świadków. Człowiek leci na skróty i w efekcie popełnia błędy. - Pięć minut i ani sekundy więcej - warknął do Nadżli. - Zmieniliśmy koncepcję. Allez à l’hôtel - rzucił do kierowcy. Taksówkarz wrzucił kierunkowskaz i zawrócił do miasta. - O co chodzi? Czemu nie chcesz wrócić do hotelu? - chciała wiedzieć Nadżla. - Didier. Jak myślisz, ile mu zajmie sprawdzenie marsylskich hoteli i wytropienie nas? - Chyba zdajesz sobie sprawę, że masz paranoję? - Nie ty pierwsza mi to mówisz. - Więc może jest coś na rzeczy? - Musiałabyś pogadać z tamtymi, ale to niemożliwe. - Dlaczego? Taksówka wjechała na nadmorski bulwar Kennedy’ego; budynki i hotele spoglądały na zatokę. - Bo nikt z nich już nie żyje. - Nie ufasz nikomu, prawda? Zwłaszcza mnie. - Nic o tobie nie wiem. - Ja o tobie też nie. Ładny mi obywatel RPA, Scheisse. - Gdzie się urodziłaś?

- W Libanie. Przyjechałam z rodzicami do Niemiec jeszcze jako niemowlę. - Gdzie chodziłaś do szkoły? - Co to ma być? - prychnęła. - Znasz mnie. Nie cierpię islamistów! Widziałeś mnie na demonstracji. - W mojej branży to się nazywa głęboką przykrywką. Pięć minut - przypomniał Nadżli, gdy zajechali pod hotel. Poszła na górę, do pokoju, a on do recepcji, odebrać laptop. - Są jakieś wiadomości do mnie? - Nie, monsieur - odparł recepcjonista, unikając jego wzroku. - Proszę sprawdzić jeszcze raz. Pracownik sprawdził skrzynkę jego pokoju i komputer. Pokręcił głową, dalej nie patrząc na Skorpiona. - Czy nikt nie pytał o nas - ktoś dziwny, może nawet więcej, niż jedna osoba? N’ayez pas peur. Proszę się nie bać. - Wsunął recepcjoniście banknot pięćdziesięcioeurowy. Mężczyzna rozejrzał się nerwowo i prawie niezauważalnie skinął głową. „Merde” - zaklął Skorpion w duchu, idąc do windy. Wystarczy parę sekund, żeby kogoś zabić; Nadżla była w pokoju sama. Ich pokój znajdował się na przedostatnim piętrze. Wjechał windą na samą górę i zszedł po schodach piętro niżej. Wyjął pistolet, nałożył tłumik i uchylił leciutko drzwi na korytarz. Nie było nikogo. Wyszedł na korytarz i cicho ruszył w stronę drzwi, uważając, żeby nie być widocznym przez dziurkę od klucza. Przyłożył ucho. Cisza. Żadnych odgłosów krzątającej się Nadżli. Podszedł do sąsiednich drzwi i nadsłuchiwał przez chwilę, po czym zastukał. - Service d’étage, madame72 - zawołał cicho. Nikt nie odpowiedział. Wsunął kartę kredytową w szczelinę między zamkiem a framugą, otworzył zamek i wszedł do środka. Pokój był pusty i ciemny. Zamknął za sobą, podszedł do drzwi balkonowych, otworzył je i wyszedł na zewnątrz. Wieczór był chłodny, niebo bezchmurne. Odbicia okien hotelowych tworzyły szereg świetlistych kwadratów na wodach zatoki. Na balkonie ich pokoju nie było nikogo. Wychylił się bardziej i stwierdził, że firanka w oknie była dostatecznie zaciągnięta, by mógł się za nią ukryć. Balustrady obu balkonów dzieliło ponad pół metra - pół metra, które groziło upadkiem z wysokości drugiego piętra na betonowe podwórze w dole. Najważniejsze, by zrobić to bezszelestnie. Z pistoletem w lewej ręce wspiął się na poręcz, prawą dłoń dla równowagi przyciskając do ściany budynku. Przeniósł nogę w kierunku poręczy balkonu swojego pokoju, przesuwając dłoń po murze, żeby nie stracić równowagi, po czym przykląkł na balustradzie,

przez chwilę chwiejąc się niebezpiecznie, i spuścił jedną nogę ostrożnie w dół, póki nie wyczuł pod stopą posadzki balkonu. Dopiero wtedy odetchnął głębiej, przełożył pistolet do prawej dłoni i zajrzał krótko do pokoju przez szklane drzwi, natychmiast cofając się za zasłonę. W środku zauważył dwóch mężczyzn: jeden, sądząc z wyglądu, mógł być Korsykaninem, drugi był czarnym Afrykaninem. Korsykanin stał, mierząc z pistoletu, oparty o ścianę przy drzwiach wejściowych do pokoju. Afrykanin na środku pokoju obejmował Nadżlę, trzymając dłoń na jej ustach i przytykając nóż do jej szyi. Skorpion zdawał sobie sprawę, że może oddać tylko jeden strzał, a potrzebował ich żywych, żeby dowiedzieć się, kto ich nasłał. Zebrał się w sobie i wyszedł na środek balkonu, trzymając broń oburącz, wycelował i strzelił; kula przeszła przez szybę, tworząc wokół dziury pajęczą siatkę pęknięć, po czym trafiła w ramię strzelca przy drzwiach. Nie przestając mierzyć z pistoletu, zastukał w szybę drzwi balkonowych. - Ouvrez la porte! Otwierać! - zażądał, celując w strzelca, który próbował unieść pistolet, na co jednak nie pozwoliło mu ranione ramię. - Zarżniemy tę pute73 - warknął po francusku. - Otwieraj, bo następną kulkę wpakuję ci w łeb - odparł Skorpion, również po francusku. Ranny Korsykanin podszedł do drzwi balkonowych, przekręcił klamkę zdrową dłonią i uchylił drzwi. Skorpion odebrał mu broń, pchnął go w głąb pokoju i wszedł do środka. - Opuść broń, bo poderżnę gardło tej pétasse - wycedził Afrykanin z nożem, nadal trzymając dłoń na ustach Nadżli. Ona tymczasem patrzyła szeroko otwartymi z przerażenia oczyma na Skorpiona, który odwrócił się, mierząc w czoło trzymającego ją mężczyzny. - Va t’enculer! Pierdol się! Ty i twój mec - skinął w stronę strzelca - zginiecie, nim zdążysz jej przeciąć tchawicę. Nie bądź durny. Chcę wam zapłacić. - Co powiedziałeś? - chciał się upewnić Afrykanin. - Gość, który was wynajął, to wysoki, szczupły mężczyzna w czarnej skórzanej blouson? - Sam się idź faire foutre! Co ci do tego? - syknął czarny. - Ile wam dał? - Cztery stówy, po dwie na głowę - odparł strzelec, siadając nagle na podłodze. - Postrzeliłeś mnie, ty łajdaku. To boli. - Dam wam po pięćset na głowę. - Skorpion opuścił broń i wyłożył pieniądze na stolik.

- Przynieś ręcznik - polecił Nadżli, gdy Afrykanin z nożem puścił ją i podszedł do stolika po pieniądze. Kiedy zaczął zgarniać banknoty, Skorpion wbił mu lufę w czubek głowy. Czarny zamarł. - Jesteś z Afryki Zachodniej? - spytał Skorpion. - Z Senegalu. I co z tego? - A ty? Z Korsyki? - zwrócił się Skorpion do strzelca, który potaknął. - Ale nie jesteś z La Brise? - Skąd wiesz, że nie? - Bo gdybyś był z La Brise de Mer, płaciłby ci ktoś od Cargiaki, a nie mój stary kumpel Didier. - Odjął lufę i czarny zgarnął swoje pieniądze. Z łazienki wyszła Nadżla z ręcznikiem, z którego zrobiła kompres na ranę strzelca. - Cargiaca już nie rządzi La Brise. Siedzi w Prowansji, licząc forsę i kochanki mruknął strzelec. - Teraz liczy się Jacky, jeśli to on przeżyje Belga, a nie na odwrót. - Jacky? - zaciekawiła się Nadżla. - Jacky „Le Chat”. Mówi się o nim „kot”, bo przeżył osiem prób zamordowania go. Ale po ostatnim tygodniu wszystko już może się wydarzyć - ciągnął strzelec, przyciskając ręcznik do rany. - Trzech jego ludzi zostało zastrzelonych w samochodzie, kiedy czekali na zmianę świateł na Canebière. W Journal Télévisé mówiono, że w samochód wpakowano parę setek kul. - Nadal szmuglują heroinę przez terminale kontenerowe? - spytał Skorpion. - Już nie tyle, co dawniej - odparł Senegalczyk. - Mój brat pracuje w terminalu, le salaud. Zgarnia górę kasy za to, że nic nie widzi. W kontenerach szmugluje się głównie kokainę i le vert. - Le vert? - zdziwiła się Nadżla. - Marihuanę - wyjaśnił Skorpion. - Oui, le cannabis - potwierdził Senegalczyk. - Mułów do przemytu heroiny zdobywa się teraz w ten sposób, że porywa się członka ich rodziny i odcina mu po kawałku palec lub ucho, tak długo, aż muł dotrze z Aten do Marsylii. Niezły interes, ale zrobił się niebezpieczny teraz, gdy trwa wojna między Belgiem a Jackym „Le Chat”. - Czyli gdybym chciał przemycić coś większego przez Marseille­-Fos, w rodzaju karabinów czy pocisków, istnieje obawa, że ktoś mógłby je zwinąć? - Jak będziesz chciał to zrobić, mec, skontaktuj się z nami - poradził strzelec. A więc Didier łgał jak z nut na temat Cargiaki, douanes i walki wypowiedzianej przez port przemytowi La Brise. Palestyńczyk nie chciał szmuglować U­-235 przez Marsylię, bo bał

się, że ktoś może mu go gwizdnąć. - Wracając do mojego starego kumpla, Didiera, salaud w czarnej blouson. Co wam kazał z nami zrobić? - Mieliśmy was oboje wywieźć na wieś. Miał zadzwonić i powiedzieć, dokąd. Co było między wami, mec? Próbował cię wykiwać w robocie? - spytał Senegalczyk. - C’est ça. Dokładnie. Chcecie jeszcze jeden tysiąc? - Sam nie wiem. Postrzeliłeś mnie, salaud - burknął strzelec. - Nie powinieneś był się bawić bronią. To niebezpieczna zabawka. Kiedy zadzwoni, powiedzcie mu, że macie nas. Podskoczyli, kiedy zadzwoniła komórka strzelca. „Tysiąc euro” - wyartykułował bezgłośnie Skorpion. Skinął pistoletem na strzelca, żeby odebrał. - Oui - rzucił tamten do słuchawki, po czym słuchał przez chwile. - Tak, mamy ich powiedział, nie spuszczając wzroku ze Skorpiona. Znów słuchał przez chwilę, po czym powiedział: „d’accord” i rozłączył się. - Co teraz? - zwrócił się do Skorpiona. - Ma chatę koło Aix. Kazał się wam stawić gdzieś w tamtej okolicy, oui? Strzelec potaknął. - Wygląda na to, że znasz nieźle tego fils de putain74. - Dałem mu parę godzin temu tysiąc euro. Jeśli mu je odbierzecie, są wasze. - Jak to? Nie chcesz tej forsy? - Włożę to w koszta uzysku. Nie lubię, kiedy ktoś myśli, że mu merde ujdzie na sucho. To demoralizujące. - Coś jeszcze? - spytał strzelec, wstając i zrzucając nasączony krwią ręcznik na ziemię. - Jedna sprawa. Nie chcemy was więcej widzieć na oczy. Później, w taksówce na lotnisko, Nadżla przerwała milczenie. - Przepraszam, nie zrozumiałam cię. Na przyszłość, kiedy nie będziesz chciał wracać do hotelu, na pewno cię posłucham. - Zawahała się. - Dziękuję ci. - Spojrzała mu w oczy, jedyne jasne punkty w niewidocznej w mroku twarzy. Milczał. - Boże, ale z ciebie bezduszny scheisser75! - Odepchnęła go. - To wszystko nie musiało się wydarzyć. Nie możemy sobie więcej na coś takiego pozwolić. Zostało nam tylko siedem dni. - Co takiego ma być za siedem dni? - Nic, jeśli będziesz mnie słuchać. - Będę. Przysięgam. - Taksówka wzięła zakręt i Nadżlą lekko zarzuciło. Skorzystała z tej okazji, żeby się otrzeć o Skorpiona.

Kiedy dotarli na lotnisko, mieli trzydzieści minut do odlotu nocnego samolotu do Rzymu. Przepuścili bagaż przez bramkę i w dwóch oddzielnych kolejkach czekali na kontrolę paszportów: Nadżla w kolejce dla obywateli Unii Europejskiej, Skorpion, ze swoim paszportem RPA, w kolejce dla pasażerów spoza Unii. Właśnie przeszedł kontrolę, kiedy zobaczył, jak kobieta ze służby imigracyjnej macha na dwóch uzbrojonych żołnierzy, którzy podchodzą do Nadżli. Kiedy wyprowadzali ją, odwróciła się, by spojrzeć na niego. Musiał szybko zadecydować, czy zostać, czy polecieć. Pasażerowie już wchodzili na pokład. Po krótkim wahaniu pobiegł w stronę bramki. Nie miał wyboru. Jego misja wchodziła w decydującą fazę. Zająwszy miejsce, wykonał ze swojej komórki połączenie, żeby umówić się na rozmowę z Langley, kiedy dotrze do Rzymu. Było o czym pogadać, również o tym, dlaczego francuski wywiad, DGSE - dałby głowę, że maczali w tym palce - zainteresował się Nadżlą. Odrzutowiec wznosił się coraz wyżej nad światłami Marsylii, po czym skręcił nad ciemne wody Morza Śródziemnego, kierując się w stronę Włoch. Teraz, kiedy z dużym prawdopodobieństwem mógł stwierdzić, że nigdy więcej nie zobaczy Nadżli, pozwolił sobie na erotyczne myśli. Pamiętał ciepło jej ciała, gdy leżała przy nim w łóżku w Amsterdamie, zaskakujący kontrast między jej akwamarynowymi oczami, a złocistą cerą i czarnymi włosami. Podniecała go bardziej niż jakakolwiek kobieta od lat. Musiał się bardzo hamować, żeby trzymać ręce przy sobie, a kiedy na zakręcie otarła się o niego, wiedział, że wie, co robi, i pragnął tego samego. Ale nie można było wykluczyć, że jest wrogiem i mogło się tak złożyć, że będzie musiał ją zabić. Co wtedy? W pewnym sensie to, że leciał sam do Rzymu, upraszczało sprawy. Wyjrzał przez okno na światełka w dole, w mrokach wytyczające linię brzegową Lazurowego Wybrzeża. Gdzieś we Włoszech Palestyńczyk szykował się. Spojrzał odruchowo na zegarek. Minęła północ. Zostało mu sześć dni.

rozdział dziewiętnasty

Nowy Jork, Stany Zjednoczone

Wąskim gardłem była kontrola celna i paszportowa na lotnisku JFK. Palestyńczyk zdawał sobie sprawę, że jeśli zostanie zatrzymany na odprawie, to leżą. Wiedzieli o tym od samego początku. To, co gwarantowało bezpieczeństwo operacji, było jednocześnie jej piętą achillesową. Tylko on znał wszystkie elementy łamigłówki. Ta strategia zapewniała maksymalne bezpieczeństwo działań, ale bez niego nie było żadnych działań. A on już był raz o krok od wpadki i z wielkim trudem wydostał się wtedy z Utrechtu. Podróżował, udając biznesmena, w garniturze, bez krawata, zaopatrzony w wizytówki i papiery fikcyjnej firmy przewozowej w Hamburgu, która jednak na okoliczność ewentualnego sprawdzania miała dość wiarygodną legendę. Powtarzał sobie, że jego niemiecki paszport jest nie do ugryzienia. Nie ma w nim nic, co sugerowałoby, że jest muzułmaninem, a nazwisko, którym się posługiwał, i znacznik RFID na przedniej okładce paszportu były zarejestrowane w bazie niemieckiego Auswärtiges Amt. Co do Liz, to była kobietą elegancką, w dodatku Brytyjką, co w znacznym stopniu dyskwalifikowało ją jako terrorystkę, gdyż Amerykanie mieli skłonność ufać Anglikom, niepomni faktu, że Zjednoczone Królestwo było areną paru najbardziej dramatycznych dżihadów w Europie. Nie chciał jej brać ze sobą, ale pozostawienie jej we Włoszech było zbyt niebezpieczne, bo wciąż jeszcze nie ochłonęła z wściekłości z powodu Franceski, choć nie chciała się do tego przyznać. Kobieta to kula u nogi, ale potrzebował jej w Rzymie. Zaschło mu w gardle, kiedy w tłocznej hali terminalu wchodził do sektora dla nie­-Amerykanów, podając urzędnikowi odprawy wypełniony formularz służb celnych i pogranicznych. Jeżeli mają go zatrzymać, to zrobią to właśnie tutaj. Oficer odprawy celnej porównał jego twarz z fotografią w paszporcie i sprawdził w komputerze jego dane z listy pokładowej: imię, nazwisko, odciski palców i zdjęcie z watch

list, listą podejrzanych o terroryzm. Jeszcze raz przejrzał formularz wjazdowy. - Podróżuje pan w interesach czy prywatnie, mister Groener? - W interesach - odparł Palestyńczyk po angielsku ze stosownym dla jego niemieckiego wcielenia akcentem ściągniętym gdzieś z mgieł nad kanałem La Manche, w pół drogi między Hamburgiem a BBC. Czuł, że pot leje mu się strużką po plecach. - W jakiej pracuje pan branży? - Spedycja towarów. Transport kołowy. To moja wizytówka. - Sięgnął do pliku swoich wizytówek, ale urzędnik zbył go gestem dłoni. - Przyleciał pan z Rzymu przez Paryż? - Tak, współdziałamy z DHL, jak również z amerykańskimi firmami w Europie powiedział z wysiłkiem. Nie mógł przełknąć śliny, bo całkiem mu zaschło w ustach. - Jak długo zamierza pan zostać w Stanach Zjednoczonych? - Parę dni, nie więcej - odparł, siląc się na uśmiech, którego urzędnik nie odwzajemnił. Urzędnik jeszcze raz spojrzał na monitor. Obaj jakby na coś czekali. - Witam w Stanach Zjednoczonych - powiedział wreszcie celnik i wbił pieczątkę do paszportu Palestyńczyka. Liz czekała na niego przy taśmie bagażowej, a potem razem ustawili się w kolejce po taksówkę, która zawiozła ich do hotelu na Manhattanie, przy Grand Central Station. W drodze prawie nie rozmawiali. Kiedy Liz zaczęła coś mówić, wskazał znacząco wzrokiem na kierowcę. Natychmiast się zreflektowała, paplając o tym, jak zimno jest w Nowym Jorku, a on patrzył przez okno na budynki wzdłuż Van Wyck Expressway niewidzącym wzrokiem, bo jego myśli były zaprzątnięte kluczowymi etapami operacji, które zostawił w Turynie i w Rzymie, jak również zastanawianiem się, czy jego przyjazd do Ameryki, w dodatku w towarzystwie Liz, nie położy całej jego misji. W hotelu wzięli dwa oddzielne pokoje, a kiedy dostarczono mu bagaż, zszedł dwa piętra niżej, do pokoju Liz. Wpuściła go. - Dlaczego nie mogliśmy siedzieć razem, ty draniu? Całą drogę musiałam strącać z siebie łapy jakiegoś belgijskiego chujka, który uznał chyba moje piersi za zakąski przysługujące pasażerom klasy biznesowej - zaczęła, ale zamknął jej usta pocałunkiem i zaczął z niej zdzierać ubranie. Liz poznał przed dwoma laty na Mykonos. Siedziała na plaży bez stanika, prezentując swoje drobne piersi na długonogim ciele absolwentki Oxfordu; nie minęła godzina, a pieprzyli się jak parka królików w jego pokoju z widokiem na port i morze. Potem, kiedy palili jednego papierosa, z błyskiem przejęcia w oku wyznała mu, że jest aktywistką Oksfordzkiego Ruchu Obrońców Palestyny. Dał cynk Utrechtowi, żeby spróbowali ją

zwerbować. Odwiedził ją parę razy w Londynie, raczkującą szahidę, wilczycę w skórze córeczki bogatych rodziców. W zwiewnej, kusej spódniczce w stylu Boho i apaszkach od Hermèsa uczęszczała na wiece na rzecz usunięcia z brytyjskich uczelni żydowskich profesorów. Towarzyszył jej podczas zakupów na Beauchamp Place, a w nocy nie dawał jej współmieszkankom zmrużyć oka, jakby Knightsbridge była przedłużeniem Mykonos, aż w końcu jedna z dziewczyn zapragnęła przyłączyć się jako trzecia. Liz dostała szału z zazdrości. Szukając go, zawitała do Turynu w noc przed wyjazdem do Rzymu. Wkroczyła dumnie do magazynu po to tylko, żeby dowiedzieć się, że go nie ma. Murad, którego mianował swoim zastępcą, nie chciał jej zdradzić, dokąd pojechał. On tymczasem był w Mediolanie, w apartamencie Franceski, w hotelu Savoia, finalizując ich rozliczenia za dostawę, która dotarła rano do Turynu. - Co jeszcze mogłabym dla ciebie zrobić, caro? - szepnęła Francesca, całując go, gdy już jej wręczył pieniądze. - Powiedzmy, że potrzebuję pozbyć się czegoś. - Utylizacja jest specjalnością Camorry. - Ugryzła go leciutko w ucho. Objął ją w pasie. - Nie uważasz, że moglibyśmy dokończyć tę rozmowę w sypialni? Kiedy wrócił do Turynu, Liz znalazła długi, czarny włos na jego koszuli. Fukając jak kot, wywęszyła zapach Franceski. Gdy powiadomiła go o swoich odkryciach, zamiast się tłumaczyć, dał jej w twarz. Gdy zerwała się, by odejść, wyjął pistolet. Wezwał Dżamala i kazał mu zaprowadzić Liz do chłodni, gdzie leżały ciała, a gdy wrócili stamtąd, była już spokojniejsza. Potem kochali się, a ona płakała i mówiła, że wciąż go kocha, i że nienawidzi Izraelczyków. Ale czuł, że nie może jej ufać, dlatego wziął ją ze sobą do Nowego Jorku po przeprowadzce z Turynu do Rzymu w wielkiej ciężarówce z napisem „COMPAGNIA BOLOGNA PARTES DI CAMIONS ALL’INGROSO”. Reszta grupy odbyła tę podróż w samochodach osobowych i furgonetkach. Teraz, po wyjściu z hotelu w centrum Manhattanu, udali się prosto do biura, które wynajął w brooklyńskim Sunset Park, odebrać paczkę, którą wysłał FedExem z Calexico. Z Brooklynu metrem przerzucili się na Jamaicę na Queensie. Wysiedli na stacji na ulicy 169. i wyszli na Hillside Avenue. Na ulicy co krok spotkać można było orientalne sklepiki i hinduskie restauracje z szyldami po angielsku i po bengalsku. Przeszli parę przecznic do mieszkania, które wynajął sześć miesięcy wcześniej, w tym samym czasie, co biuro na Brooklynie. Po wejściu włączył od razu klimatyzację. Mieszkanie było zupełnie puste, jeśli

nie liczyć wielkiej zamrażarki w kuchni i paru wypchanych reklamówek w pokoju. Podał Liz adres dziewczyny i jej brata, i polecił, żeby tam na niego czekała. - Chcę być z tobą - zaprotestowała. - To nie jest bezpieczne - wyjaśnił. - Podczas obróbki może w każdej chwili wybuchnąć. Trudno o bardziej wrażliwą substancję niż HMTD. Wystarczy najmniejsze poruszenie, minimalna zmiana temperatury w pomieszczeniu, praktycznie wszystko. - Chcę być przy tym. - Położyła mu dłoń na ramieniu, patrząc mu w oczy jak bojownik palestyński, a potem zaczęli się całować i jej język wdarł się między jego wargi, zakładając kolejną ekspozyturę Mykonos. Kiedy czekali, aż mieszkanie się schłodzi, włożył lateksowe rękawiczki, po czym wyjął plecak z pudła FedExu, zdzierając wszystkie naklejki z adresem i spuszczając je w toalecie. Wyjął z plecaka rozpylacz podpisany cyrylicą: „OPASNOST” - ostrożnie! i upewnił się, czy wszystko działa, jak trzeba. Kiedy w mieszkaniu zrobiło się wystarczająco chłodno, Liz pomogła mu przenieść reklamówki z pokoju do wanny, gdzie wstawili też dużą miskę i narzędzia. - Zaczynamy - powiedział, otwierając pierwszy słój. Zaczerpnął głęboko tchu zanim wlał płyn do miski. - Nienawidzę tej substancji. Koszmarnie się z nią pracuje. - To po co jej używasz? - Ma jedną, potężną zaletę. Nie trzeba jej szmuglować przez cło. Można ją łatwo zrobić z domowych kosmetyków: rozjaśniacza do włosów, aromatu do ciast i czegoś, co można kupić w każdym sklepie ze sprzętem sportowym bądź turystycznym. Jest bardzo silnym środkiem wybuchowym, całkowicie legalnym. Władze niczego nie podejrzewają, dopóki nie wybuchnie. - Choć w łazience było tak zimno, że Liz dygotała, Palestyńczyk starł kroplę potu z czoła. Po zakończeniu roboty miał około pięciu kilogramów stałego HMTD z wtopionymi detonatorami, połączonymi przewodami z telefonem komórkowym; całość włożył do reklamówki, a tę z kolei do plecaka, obkładając płytkami suchego lodu, który chłodził zawartość. Włożył plecak, powyłączał wszystko w mieszkaniu, zamknął drzwi i ruszył z Liz cztery przecznice dalej, do mieszkania młodej Banglijki i jej brata, uważając, by nie potrząsnąć plecakiem. Wcześniej zadzwonił, żeby sprawdzić, czy rodzeństwo wróciło już z pracy. Otworzyła im Bharati, wpuszczając do środka. Jej brat, śniady, niski mężczyzna z dość długimi włosami, zaprowadził ich do kuchni, tytułując Palestyńczyka „Bahdur”, a Liz „Begum”. Palestyńczyk zdjął plecak i ruszył z nim do kuchni, niosąc go przed sobą

z pietyzmem jak ksiądz kielich z monstrancją, ale w lodówce nie było dosyć miejsca i trzeba było najpierw wygarnąć wszystko, żeby wstawić plecak. Usiedli w salonie i młoda kobieta, omiótłszy najpierw uważnie wielkimi, ciemnymi oczami Liz, a potem Palestyńczyka, podała im herbatę. - Co z pieniędzmi? - wybuchnął brat, kiedy sączyli herbatę. - Masz komputer? - spytał Palestyńczyk. Brat potaknął. - Wejdź na konto i sprawdź. W międzyczasie Palestyńczyk spytał młodą kobietę, czy jest gotowa. Spojrzała na niego nieśmiało spod opuszczonych rzęs i skinęła głową. - Mam dwoje dzieci. Moja siostra je kocha. Zrobi to, co trzeba - powiedział brat, wracając do salonu. Palestyńczyk kazał mu wyjść. - Jest moją siostrą. Muszę być tutaj. - Skoro tak, to będę musiał cię zabić - powiedział Palestyńczyk, wyjmując broń. Brat zbladł. - Musimy omówić kwestie techniczne. Po wszystkim policja na pewno będzie chciała z tobą gadać, ale nie będziesz im mógł powiedzieć tego, czego nie będziesz wiedział. Wstał, mierząc do brata. Banglijczyk patrzył w pistolet jak zahipnotyzowany. Po chwili poddał się i wyszedł. Palestyńczyk odwrócił się do młodej kobiety. Zaczął wyjaśniać jej, jak ma stosować urządzenie do oprysku w plecaku, po czym na wyświetlaczu swojej komórki pokazał jej zdjęcie pilota helikoptera, Atifa Khana. Kiedy była już pewna, że będzie potrafiła rozpoznać jego twarz, skasował zdjęcie. Rozłożył mapę sieci nowojorskiego metra, którą dostali w hotelu, i przeszedł do szczegółów - czasu i okoliczności - jej spotkania z Khanem. Zrobił Banglijce zdjęcie komórką, żeby pokazać je Khanowi. - Rozważaliśmy wiele możliwości - zwrócił się do Bharati. - Najprościej byłoby to zrobić w metrze, ale nie ma mowy, żeby przejść przez pociąg, rozpylając, i nie zwrócić na siebie uwagi. - Moi bratankowie, moja rodzina, nic im się nie stanie? - spytała, patrząc pytająco w jego twarz. Liz przyglądała się jej z drapieżnym wyrazem twarzy. - Muszą zażyć antybiotyk, który ci dałem. Żaden inny środek nie działa. Nie zbliżaj się do lodówki przed czasem. Środek wybuchowy musi być przechowywany w chłodzie, ale spray nie powinien zamarznąć. W razie czego jedz poza domem. Tu masz pieniądze. - Podał jej plik banknotów. - Dokładna data zostanie ci przekazana telefonicznie. Rozmówca użyje

słów: „Al Dżabbar świeci w zenicie”. - Pokazał jej, jak odpalić ładunek za pomocą komórki. - Pamiętaj, że zdetonowanie ładunku jest ostatecznością, gdyby coś poszło nie tak. Potrafią robić z ludźmi różne rzeczy. Nie chciałbym, żebyś się męczyła. - Musimy iść - oznajmiła Liz, wstając. - Czy jeszcze się spotkamy? - spytała cicho młoda Banglijka, nie odważając się podnieść oczu. - Ameryka nieprędko będzie dla mnie bezpiecznym miejscem - odparł.

***

- Co to ma znaczyć, u diabła? Była na ciebie napalona na maksa - wybuchnęła Liz w metrze, w drodze powrotnej na Manhattan. - Chciała, żebym ją uratował. Jej brat nie może się wypłacić gangowi lokalnych Banglijczyków. Robi to, żeby jej bratankowie nie zostali bez ojca. Nie chce umierać. - Chętnie bym jej wydrapała oczy. Jeszcze trochę, a zaczęłaby cię obłapiać. - Wziąłem cię ze sobą, żebyś była przy tym, tak czy nie? - wrzasnął, przekrzykując łoskot kół. - Nie chcesz chyba, żebym cię miał za kulę u nogi? - Spojrzał na nią groźnie. Uciekła wzrokiem, a kiedy spojrzała na niego ponownie, oczy miała zaczerwienione. - Jesteś pewien, że nie pęknie? - spytała, siląc się na uśmiech. - Jest porządną muzułmańską dziewczyną. Ufam jej bardziej niż tym młodym gnojkom, którzy pieprzą o dżihadzie i zabijaniu, a jak przyjdzie co do czego, robią w gacie ze strachu. - Muszę z przykrością przyznać, że jest warta dziesięciu takich, jak jej braciszek. - Zgadzam się, ale oni to widzą inaczej. Dojechali metrem do Grand Central, gdzie się rozstali; on poszedł na spotkanie z pilotem helikoptera, ona wymeldowała się z hotelu i odjechała na lotnisko. Mieli się spotkać w Chicago. Wsiadł do metra i pojechał na Brooklyn, do Midwood. Wysiadł na stacji Avenue H i poszedł do kamienicy, w której pakistański pilot helikoptera mieszkał z żoną i dwoma synkami. Palestyńczyk wiedział, że Khanem nie kierują bynajmniej względy religijne. Pakistańczyk miał dziewczynę, Brazylijkę. Potrzebował pieniędzy, żeby zacząć z nią w Brazylii nowe życie. Usiedli w małym saloniku. Khan kazał żonie wyjść i przynieść im czaj. Po paru

minutach wróciła, niosąc zieloną kehua i półmisek słodyczy, kalakand, po czym wyszła bezszelestnie jak zjawa. Palestyńczyk pokazał pilotowi zdjęcie Bharati, młodej Banglijki, po czym przeszedł do omówienia planu i podał mu hasło - al Dżabbar. Pakistańczyk zażądał dodatkowych pieniędzy. - Czy ty wiesz, ile kosztuje życie w Fortalezie? Jej rodzina jest stamtąd. Stary, kiedy stąd wyjadę, nie mam powrotu. - Dostajesz pół miliona dolarów. W Brazylii będziesz za to żyć jak król. Ale skoro nie jesteś zainteresowany... - Wstał i zaczął wychodzić. Khan złapał go za rękę. Palestyńczyk tylko spojrzał na niego i Khan natychmiast go puścił. - Kto mówi, że nie jestem zainteresowany? Po prostu potrzebuję więcej. - Mam fałszywe paszporty dla was obojga. Czego ci trzeba więcej? - Tylko dodatkowych dwustu tysięcy i ani grosza więcej. Klnę się na wszystko. - Porządny muzułmanin nie klnie. - Palestyńczyk ruszył do wyjścia. - Nie mogę spełnić twojej prośby. - Zaczekaj! Sto tysięcy. - Nie mam tyle - odparł Palestyńczyk. Spodziewał się, że Pakistańczyk będzie próbował takich sztuczek, które mogły zagrozić całej operacji amerykańskiej. Nie miał wyjścia, musiał blefować. - Znajdę kogoś innego. - Pięćdziesiąt tysięcy. Tylko tyle. Zszedłem już tak nisko, że już nie można zejść niżej. Palestyńczyk zatrzymał się. - Pięćdziesiąt. Pięć teraz, reszta w Brazylii. - Pięćdziesiąt - zgodził się Khan. Uścisnęli sobie dłonie. Palestyńczyk wsiadł do metra i pojechał na Sunset Park. Zaszedł do banku, wyjął pięć tysięcy i posłał FedExem do Khana. Resztą pieniędzy się nie przejmował. Wiedział, że nigdy nie będzie musiał ich zapłacić. Wieczorem odleciał do Chicago. Liz czekała na niego na chodniku przed Terminalem 5 na lotnisku O’Hare. Przygotowała chicagowską część operacji z pomocą afgańskiej studentki z uniwersytetu Marquette. Amerykańska operacja była prawie dopięta na ostatni guzik. Liz poleci do Londynu ucałować mamę, bo z tatą nie rozmawia, po czym wróci samolotem do Rzymu, by pomagać w magazynie; Palestyńczyk odlatuje do Los Angeles, skąd następnego dnia ma dołączyć do niej w Rzymie. Kiedy ją pocałował, przylgnęła do niego na moment. Wokół ludzie ciągnęli walizki na kółkach, śpiesząc do wejścia terminalu. - To się chyba naprawdę uda - szepnęła. - Inszallah.

- Nie lubię, jak cię nie ma. - Przytuliła się mocniej. - Do zobaczenia w Rzymie. - Odsunął się od niej i ruszył w stronę autobusu wahadłowego. Lecąc do Los Angeles, zastanawiał się, czy dodatkowe operacje warte są związanego z nimi ryzyka. Wydarzenia w Chicago i Los Angeles nie będą miały większego znaczenia. W najlepszym wypadku można je uznać za działania dywersyjne. W gruncie rzeczy, jeśli zaczną się jakieś kłopoty, zawsze może zadzwonić z anonimowym donosem do FBI, który odwróci ich uwagę od bangladeskiej dziewczyny i jej bagażu. Wylądował w Los Angeles przed południem, a o zmierzchu był z powrotem na LAX, skąd Lufthansą odleciał przez Frankfurt do Rzymu. Siedząc w klasie biznesowej nad szklaneczką krwawej mary i udając, że czyta „Sterna”, próbował złożyć w myślach do kupy fragmenty niedokończonej układanki: grupa, trening, ostateczna koordynacja działań, uzbrojenie i lewe papiery. Było tego bez liku. A największym elementem było dwadzieścia jeden kilogramów U­-235 - za mało, żeby zmajstrować bombę - i pytanie, czy uda im się wszystko dopiąć na czas. Tego nie będzie wiedzieć, dopóki nie wróci do Rzymu. A potem, nie wiadomo, czy pod wpływem wódki, czy z ulgi, że udało mu się wreszcie zakończyć przygotowania do amerykańskiej części operacji, albo pod wpływem zaborczej miłości Liz, wróciły jak senny koszmar wspomnienia dnia, który sprawił, że stał się tym, kim jest. Wpił palce w oparcie fotela, wspominając noc rozświetloną rakietami sygnalizacyjnymi, rozpalone powietrze, ryki żołnierzy, strach, pod wpływem którego się zmoczył, i jej oczy wpatrzone w niego. Dopił drinka, próbując się opanować. Nacisnął guzik, wzywając stewardesę, żeby złożyć ponowne zamówienie. „Życie bojownika dżihadu jest bardzo ciężkie, sehr schwierig” - rozmyślał po niemiecku. Zerknął na zegarek. Czas w Hamburgu różnił się o dziewięć godzin od czasu w Los Angeles. Tam było dopiero trochę po szóstej rano. Nikogo nie będzie jeszcze w biurze firmy, ale mógł zostawić wiadomość do przekazania dalej. Zastanawiał się, czy powinien tak ryzykować. Z powodu różnic w czasie, lecąc do Europy, tracił cały dzień, a został mu już tylko niecały tydzień życia. Drżącą ręką zaczął sięgać po telefon w oparciu siedzenia przed nim, żeby zadzwonić, gdy nagle przypomniał sobie niezliczone kamery monitoringu i to, że rozmowy podczas lotu na pewno są rejestrowane. Odetchnął głębiej. Nie wolno mu zapominać, kim jest. - Jesteś najważniejszym człowiekiem na świecie - powiedział mu ślepy imam z Utrechtu.

- Danke schön - podziękował stewardesie, która wróciła z drinkiem. Wypił zawartość szklanki i drżenie rąk ustąpiło bez śladu. Odchylił siedzenie do tyłu, żeby trochę pospać. Wkrótce koszmary przestaną go dręczyć. Czuł się lepiej. Był gotów umrzeć.

rozdział dwudziesty Castelnuovo, Włochy

Tajny punkt kontaktowy znajdował się w willi w regionie Lacjum, około dwudziestu pięciu kilometrów na północ od Rzymu, przy lokalnej drodze odchodzącej od SS3, wysadzanej rozłożystymi drzewami, których zakurzone liście przesiewały światło słońca. Willa, okolona wysokim żywopłotem, była niewidoczna z drogi. Wjeżdżając w drogę dojazdową, Skorpion zorientował się natychmiast, że jest obserwowany. Jego uwagę zwróciły błyski światła odbite od soczewek kamer ukrytych w koronach drzew i odziany w szorty i kwiecistą koszulę, typowy strój turysty, mężczyzna z willi naprzeciwko, który tak pracowicie podlewał rządek róż, aż kwiaty stanęły w wodzie. Parkując fiata na porośniętym trawą podjeździe, zauważył mercedesa stojącego za nim na poboczu drogi, tuż przed zakrętem. Jeśli to była pułapka, było już za późno; był otoczony. Wysiadł z samochodu i otwierając furtkę z kutego żelaza, kątem oka dostrzegł na dachu cień ludzkiej sylwetki. Snajper. Mieli go. Nie uda mu się wykręcić od wizyty. Ruszył wykładanym płytami chodnikiem do willi, pokrytej odświętną biało­-różową farbą, i zadzwonił.

W drzwiach

stanęła

schludnie

ostrzyżona

młoda

kobieta

w szortach

i podkoszulku U2. - Signor Mangazzoni? - spytała z uśmiechem, nie wyciągając jednak zza siebie prawej ręki i gotów był się założyć o duże pieniądze, że trzymała w niej pistolet. - Sono Nicolo Mangazzoni. - Jestem Nicolo Mangazzoni. Chciałbym się widzieć z signorem Fantinim - powiedział najlepiej, jak potrafił, po włosku. - Entri prego76. Czeka na pana w jadalni - odparła, wskazując drogę. Udał się do jadalni, gdzie zastał Boba Harrisa, który grzebał przy kablach komputera w białych płóciennych spodniach i koszulce polo, wyglądając, jakby wyszedł z reklamy Ralpha Laurena.

Jadalnia wychodziła na taras, skąd nad wierzchołkami drzew rozciągał się widok na średniowieczne miasteczko Castelnuovo di Porto, rozsiane na stromych zboczach zielonych wzgórz. - Poczęstuj się. - Harris skinął ręką w stronę stojącej na tarasie butelki szkockiej J&B. Skorpion wyszedł na zewnątrz, zrobił sobie drinka z wodą i lodem, po czym wrócił do środka. - Ładny widok. Puszczają ci nerwy? - Co masz na myśli? - Harris patrzył wkurzony w komputer. - Mam na myśli pętających się na widoku ludzi z SAS. Brakuje jeszcze tylko szyldu na płocie. - Dużo się dzieje. - Harris podniósł swoją szklankę whisky. - Cin cin77. - Vaffanculo - warknął Skorpion, odstawiając nietkniętą szklankę. - Dlaczego DGSE zatrzymało Nadżlę Kafuri na lotnisku w Marsylii? Odpowiedź Harrisa zszokowała go. - To nie oni. - Jak to, nie oni? To wobec tego, kto? - Nie jesteśmy pewni. - Pieprzenie. Gdzie ona jest? - Nie wiemy. - Zaczynasz być nudny, Bob. Dotąd nasze spotkania zawsze miały przynajmniej jakąś wartość rozrywkową. - Próbujemy się tego dowiedzieć. Ochroną marsylskiego lotniska Provence zawiaduje prywatna firma ochroniarska Société Provence Nationale de Valeurs Mobiliers. Zatrzymali ją na polecenie La Piscine. - Harris miał na myśli służby francuskiej agencji wywiadu zewnętrznego, DGSE, w kręgach wywiadowczych zwane Pływalnią, ponieważ ich siedziba w Paryżu znajdowała się w pobliżu biur Francuskiej Federacji Pływackiej. - Przekazali ją czterem agentom DGSE, którzy odjechali z nią nieoznakowaną furgonetką, ale Pływalnia twierdzi, że nie wydała żadnego nakazu zatrzymania. Ten, kto ją wywiózł, na pewno nie był z DGSE. Ostatni raz widziano furgonetkę jadącą A7 w kierunku Cavaillon. Na tym trop się urywa. - Jednym słowem Pływalnia nie wie, gdzie ona jest, a Langley nie wie, kim ona jest. Tak z ciekawości: czy ktoś poza mną bada tę sprawę? - Trzeba przyznać, że twoje informacje z Utrechtu są na wagę złota, a trop związany z al Dżabbarem z mgławicy Oriona okazał się kluczem, który pomógł NSA złamać szyfr używany przez Islamski Ruch Oporu. Rabinowich zrobił to po mistrzowsku, pali się, żeby ci

pokazać tok swojego rozumowania - ciągnął Harris. - Nazwa „al Dżabbar”, w transkrypcji angielskiej „al Jabbar”, okazała się kluczem do szyfru, z tym że litery biegną jak w piśmie arabskim, z prawej do lewej, w dodatku każdej litery użyto tylko raz, co w efekcie daje „RABJL” czy coś w tym rodzaju. Najważniejsze, że znamy wreszcie obiekt zamachów i planowane miejsce ich przeprowadzenia. - Też to wiem. Pallazzo delle Finanze, miejsce, w którym ma odbyć się konferencja unijna poświęcona rozpatrzeniu wniosku o przyjęcie Izraela w charakterze stałego członka Unii Europejskiej. Dlatego właśnie przyjechałem do Rzymu, a nie do Genui. - Dokładnie - zgodził się Harris. - Powinniśmy się byli tego od razu domyśleć na wiadomość o pozarozkładowym postoju Zainy w Genui. Tu nie chodziło tylko o to, żeby Camorra przemyciła kontenery przez cło. Palestyńczyk nie chciał wieźć U­-235 przez żadne granice. Spisałeś się na medal. - Wzniósł toast w stronę Skorpiona i upił łyk whisky. - Powiedziałbym, za dobrze. - Co się stało? - Do akcji wkroczył DNI. Twierdzi, że skoro znamy miasta, które mają być celem ataku i jego datę, sprawa nabiera znamion operacji antyterrorystycznej, wobec czego przekazuje ją Pif­-Pafom - oznajmił Harris, mając na myśli podlegającą Pentagonowi Agencję Obrony Narodowej. - My zostajemy wysłani na bocznicę. - Czy oni tam do końca ocipieli? - Skorpion odstawił swoją szklankę na stół. - To ja ścigałem Palestyńczyka. Wiem, co to za koleś. Żaden Pif­-Paf go nie powstrzyma. - Choć raz zgadzamy się ze sobą. To właśnie cały Waszyngton. CIA i DIA to jak Yankees i Red Sox. Generał Clayton argumentuje, że broń nuklearna podlega DIA. A ciągle jeszcze nie przekazałem ci naprawdę złej wiadomości. Skorpion milczał posępnie. Wiedział, co Bob chce mu powiedzieć; to była właśnie ta niewiadoma, która cały czas nie dawała mu spokoju. Wmawiał sobie, że nie ma żadnej bomby atomowej, bo przecież Groesbeck powiedział, że dwadzieścia jeden kilogramów U­-235 nie wystarczy. Teraz stanęły mu w pamięci kolejne słowa profesora, że jeśli dołożyć do tego kolejne trzydzieści kilogramów izotopu, to będą powody do zmartwienia. - Jesteś zwiastunem nieszczęść, Bob. Właściwie zawsze miałeś w sobie coś z kruka. - Nasze rosyjskie źródło zdobyło dla nas próbkę bakterii dżumy w aerozolu. Przekazaliśmy ją Centrum Monitoringu Chorób Zakaźnych. Podobno jest odporna na wszystkie znane antybiotyki, z wyjątkiem jednego, który jest jeszcze w fazie eksperymentów. - Pozwól, że zgadnę. To ta szwajcarska firma farmaceutyczna, której dokumenty ci przesłałem.

- Bingo. Ale to jeszcze nic. Cała tegoroczna produkcja antybiotyku została z góry wykupiona przez muzułmańskie przedsiębiorstwo przewozowe z Luksemburga. - Pozwól, że zgadnę. Luksemburg wyśle antybiotyk do Teheranu. Czuję w tym wszystkim macki Iranu. - Skąd wiesz? - W biurze imama w Utrechcie wisiało zdjęcie grobowca Ósmego Imama. Harris skinął głową ponuro. - Skoro już mowa o Teheranie - podjął. - Irański statek, niejaki Sziraz Se - Sziraz Trzy, przełożył odruchowo Skorpion - wypłynął z Buszehru i przez Kanał Sueski dopłynął do Port Saidu, który opuścił trzy dni temu w niewiadomym kierunku. Jego obecne współrzędne są nieznane. - W Buszehrze znajdują się reaktory jądrowe - wtrącił Skorpion. - Podczas pobytu statku w Zatoce Perskiej patrol marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych wykrył śladowe promieniowanie. - Harris wyjął z pudełka papierosa i zapalił. - Czternaście lat temu zerwałem z nałogiem i właśnie wróciłem do palenia. - Skorpion nie do końca mu wierzył. Nigdy nie było wiadomo, czy Harris mówi prawdę, czy zmyśla. - Kiedy zamierzaliście mi to powiedzieć? - Nie wiedzieliśmy o Szirazie. DIA nie przekazało nam informacji. Czasem się zastanawiam, po czyjej są naprawdę stronie. A może po prostu uznali, że to nie ma żadnego związku z tym, co my robimy. Nie zapominaj, że twoja misja była tajną operacją, z gatunku tych, o których wie tylko najwęższe grono. W twoim przypadku byłem to ja, Rabinowich, Rick (Harris mówił o swoim bezpośrednim przełożonym, Richardzie Haleyu, dyrektorze Sztabu Tajnych Akcji), dyrektor CIA i generał Brown, doradca prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego. I tyle. - Nie przerywaj. Widzę, że nabrałeś weny. - Rabinowich uważa, że tych dwadzieścia jeden kilo jest wzbogacone do dziewięćdziesięciu paru procent, a nie siedemdziesięciu sześciu. NSA przechwyciło COMINT78 rosyjskiego Ministerstwa Obrony Narodowej. Ruscy próbują umyć ręce od sprawy. Wygląda na to, że nasz przyjaciel Szachmat łgał, kiedy spotkałem się z nim w Estonii. - Rosyjski szpieg kłamie. To ci dopiero! Harris nieporadnie wypuścił dym; Skorpion podejrzewał, że może to być przedstawienie na jego użytek. - Ano właśnie. Chodzi mi po głowie proroczy aforyzm Churchilla o sumującym się

strachu najmężniejszych. - Więc po co ten cały SAS? - Skorpion powiódł ręką wokół, mając na myśli jednostkę paramilitarną wokół willi. - Bronią cię przed Islamskim Ruchem Oporu czy przed DIA? Harris skrzywił się. - Może przed tobą. Nie denerwuj się, stary. Zapłacimy ci zgodnie z umową. - Obyś się nie mylił. - Skorpion wyszedł na taras. Dorzucił lodu do drinka i powiódł wzrokiem po dolinie i okolicznych wzgórzach. Cień snajpera na dachu padał na rosnące przed willą drzewo. Harris wyszedł za nim na taras i przystanął obok. - Najgorsze w tym wszystkim, że nic tu po nas. Pif­-Pafy są w drodze do Rzymu. Jutro przejmą sprawy jak amen w pacierzu. Palestyńczyk jest teraz ich. - Nie zatrzymają go. Nie wiedzą, co planuje, gdzie jest ani jak wygląda. - Wiem. Dlatego jestem tutaj. Harris czekał, jak dobry kupiec, który wie, że klient sam musi połknąć haczyk. „Dobry jest, trzeba mu to przyznać - myślał Skorpion. - Sukinsyn jest cholernie dobry”. - Robota jest niedokończona - powiedział Skorpion. - Chcemy, żebyś ją kontynuował - na własną rękę. - My, to znaczy kto? - Rabinowich i ja. - A Haley? - Nie chce o niczym wiedzieć. Oficjalnie nasza rola jest skończona. Sprawę przejęło DIA. Jeżeli jakieś twoje posunięcie będzie wskazywać na nas, pierwszy się wyprę wszystkiego. Działasz na dziko, zdany wyłącznie na siebie. Oficjalna wersja brzmi, że nas zdradziłeś. - Wyłącznie na siebie? Bez żadnego zaplecza, czegokolwiek? - Ty i Rabinowich. Też się zgłosił na ochotnika. - I niby czemu mam się zgodzić? - Ponieważ oni wypowiedzieli nam wojnę. Nie tylko nam - poprawił się Harris. - Tu chodzi o Rzym, na litość boską. Cywilizację Zachodu, Gregory’ego Pecka i Audrey Hepburn, Kaplicę Sykstyńską, i mówię to ja, niepraktykujący katolik, który nie był w kościele od dnia, gdy jako nastolatek zorientował się, że seks z dziewczyną to fajna rzecz. - Nie będzie lekko - zakonkludował Skorpion. - Pif­-Paf będzie rozpracowywać palazzo, ale w kwestii Palestyńczyka wiem tyle samo, co oni. - Dlatego właśnie przywożę to ze sobą. Linia jest stuprocentowo bezpieczna. - Harris skinął w stronę komputera w jadalni. - Rabinowich chce porozmawiać z tobą.

Wrócili do budynku. Harris postukał w klawiaturę, łącząc się z kamerą internetową. Na ekranie pojawił się czubek łysiejącej głowy Rabinowicha dłubiącego przy swoim komputerze. - Cześć, Dave. To my - powiedział Harris. Rabinowich podniósł wzrok, a jego nalana twarz wskazywała, że nie golił się od wielu dni. - Utyłeś, Dave - zauważył Skorpion. - To koszmar. Wystarczy, że spojrzę na liść sałaty, a już mi się odkłada w pasie. Płyniemy na jednej łódce? - Potrzebuję czegokolwiek. Ten facet jest niewidzialny jak duch. Przekracza granice niezauważony, skręca bombę jądrową scyzorykiem i ewidentnie nigdy się nie urodził, nie chodził do żadnych szkół, ani nikt mu nigdy nie zrobił zdjęcia. - Przekopywałem się przez dane. - Rabinowich łyknął kawy ze swojego kubka ozdobionego motywami ze Star Treka, co przypomniało Skorpionowi, że Dave, jak wielu genialnych informatyków, należał do klanu wielbicieli serialu. - Wyszedłem z założenia, że nasz chłoptaś zna się nie tylko na materiałach wybuchowych, ale również na jądrowych, więc prawdopodobnie ma wykształcenie techniczne, może inżynieryjne. - Wiadomo, że jest bystry. Osobiście podejrzewam, że studiował na jakiejś politechnice. - A potem nagle mnie olśniło. Załóżmy, że „Palestyńczyk” to nie jest kryptonim. Że notatka Budawiego była skierowanym do niego samego przypomnieniem o spotkaniu z człowiekiem, o którym coś już wiedział. - Sugerujesz, że nasz obiekt naprawdę jest Palestyńczykiem? - Na przykład z Zachodniego Brzegu Gazy czy Libanu. - Libanu - powtórzył Skorpion, jakby mówił do siebie. - Dlaczego akurat Libanu? - podchwycił czujnie Harris. - Przykładowo - skłamał. Nadżla mówiła mu, że urodziła się w Libanie. - To jeszcze nie dowodzi niczego. Palestyńska diaspora jest rozsiana po całym świecie. Może praktycznie pochodzić z każdego kontynentu. - Owszem - potaknął Rabinowich. - Ale w obliczu tego, co wyniuchałeś na temat Islamskiego

Ruchu

Oporu

w Bejrucie,

Damaszku,

Hamburgu

i Utrechcie,

oraz

prawdopodobnych powiązań z Iranem, możemy wyeliminować przynależność Palestyńczyka do Bractwa Muzułmańskiego. Nie jest też obywatelem Egiptu, co znaczy, że musiał wjechać i wyjechać na paszporcie innego kraju, i to raczej nie żadnego z państw Bliskiego Wschodu. - Ponieważ wiedział, że po zamachu Egipcjanie pójdą właśnie tym tropem... -

Skorpion myślał teraz na głos -...i będą szukać próbującego opuścić Egipt obywatela jednego z krajów Bliskiego Wschodu o możliwych powiązaniach z Bractwem, al­-Kaidą albo Hezbollahem. - Dokładnie. Następnym krokiem było porównanie listy wszystkich cudzoziemców płci męskiej, którzy opuścili Egipt do miesiąca po zamachu w Kairze - nieważne skąd i jakim środkiem transportu - z danymi każdego mężczyzny, który studiował na dowolnej politechnice nie więcej niż piętnaście lat przed zamachem, najprawdopodobniej w Europie albo w Stanach, a więc jako imigrant lub posiadacz wizy studenckiej. Naturalnie sprawdziliśmy przypadki, w których zgadzało się nazwisko, ale nie interesowały nas szczególnie, bo od początku zakładaliśmy, że Palestyńczyk wjechał do Egiptu na lewym paszporcie. W tej sytuacji porównywaliśmy wiek i płeć w paszportach z danymi z uczelni, żeby zobaczyć, co z tego wyniknie. - Dlatego tak długo to trwało. Bardzo cię przepraszam, Dave. - Za co niby? - Za to, że setki razy opieprzałem cię w myślach, że nic nie robisz. I co znaleźliście? - Byłeś może kiedyś w Karlsruhe? Mają tam świetną politechnikę. - Czułem, że on może być z Niemiec! - podniecił się Skorpion. - Na jakiej podstawie? - zaciekawił się Harris. - Nie dawało mi spokoju coś, co powiedział w Damaszku doktor Abadi, ale nie mogłem tego jakoś przyszpilić. Najpierw spytał mnie, czy jestem z Mossadu. To było naturalne, bo mają tam paranoję na punkcie Izraela. Ale potem spytał mnie, czy jestem z BND. Musiało mu się to wymknąć. Już wtedy powinienem był się domyślić, że Palestyńczyk działa w oparciu o bazę w Niemczech. - Zapatrzył się w swoją szklankę. Przemilczał najważniejszy fakt, który zapalał w jego umyśle czerwone światło. Nadżla Kafuri też jest z Niemiec. W tej branży nie ma zbiegów okoliczności. Nigdy - powiedział kiedyś Koenig. - Na widok czegoś, co choćby luźno zakrawa na zbieg okoliczności, bierz nogi za pas, bo tam, gdzieś to wypatrzył, zaraz coś wyleci w powietrze. - A co z dżumą? - zapytał Skorpion. - Dżumą zajmuje się teraz FBI - odparł Rabinowich. - Oddali sprawę w ręce specjalnych jednostek HRT. - To już jest nasze ostatnie spotkanie - powiedział do Skorpiona Harris. - Od dzisiaj nie istniejesz. - Powiódł wzrokiem dokoła. - Od jutra to miejsca będzie zwykłą willą letniskową do wynajęcia. - Co teraz masz zamiar robić? - spytał Skorpiona Rabinowich.

- To, za co mi płacą. - Podniósł się z krzesła. - Zabić Palestyńczyka.

rozdział dwudziesty pierwszy

Karlsruhe, Niemcy

Dom profesora Reimerta stał przy zadrzewionej uliczce w dzielnicy Oststadt, przylegającej od wschodu do kampusu uniwersyteckiego. Dochodziła ósma wieczorem, gdy Skorpion z lotniska we Frankfurcie dojechał do Karlsruhe. Żona Reimerta, Ulrike, wysoka blondynka, która mogłaby być córką profesora, podała im w jadalni ciasteczka i kawę. - Tun Sie mögen Dallmayr­-Kaffee? - spytała. Czy odpowiada panu kawa dallmayr? - Est ist fein. Ich bin nicht ein Kenner. Może być. Nie znam się na kawach. - Co pozwala Rabinowichowi sądzić, że będę narażać moje stanowisko na uniwersytecie, robiąc coś, co najprawdopodobniej jest nielegalne? - spytał Reimert, wchodząc do jadalni. Był wysokim, szczupłym mężczyzną o długich, siwych włosach, a jego niebieskie oczy patrzyły przenikliwie zza szkieł okularów. Skorpion uśmiechnął się. - Twierdzi, że oszukuje pan przy szachach. - Kompletter Unsinn!79 Do śmierci mi nie wybaczy, że poświęciłem mojego skoczka na polu F6, żeby pobić go w interesującym gambicie królowej, który zakończył rozgrywkę. - Grają online - wyjaśniła Ulrike. - Czasami boję się, że sąsiedzi słyszą, jak Gerhard przeklina. Ci dwaj są niereformowalni. - Pokiwała głową. - On oszukuje! Napisałem program komputerowy, który prześledził jego ruchy, ale nawet kiedy mu go pokazałem, wyparł się wszystkiego. Na początku sądziłem, że taki łebski gość jak on marnuje się w jakimś waszym amerikanische departamencie handlu, nim połapałem się, że musi być z CIA. Niech mu pan powie, że jego sekret może w każdej chwili wyjść na światło dzienne. Jeśli mnie jeszcze raz okantuje w trakcie rozgrywki, ujawnię w sieci jego prawdziwą profesję. - Potrzebujemy pańskiej pomocy. Sprawa jest ważna i niecierpiąca zwłoki.

- Tak, Rabinowich nazwał to tą, no, jak się mówi Befrozugung auf Englisch? - zwrócił się do Ulrike. - Uprzejmość. - Otóż to. Prosił mnie o uprzejmość. Czemu więc nie zwrócicie się z tym do Bundespolizei albo Bundesnachrichtendienst? Czemu akurat ja? - Nie ma na to czasu. Są też inne powody. - Mam rozumieć, że nie ufacie BND? - Jeśli pan mi dziś nie pomoże, wielu ludzi straci życie. - Dlaczego ja, obywatel niemiecki, miałbym bardziej ufać pogardzanemu przez wielu CIA niż władzom mojego kraju? - To nie jest nasza sprawa - wtrąciła Ulrike, dolewając kawy. - Wręcz przeciwnie. W grę wchodzi reputacja uczelni. Jestem pewien, że na tym etapie zwracanie się do władz byłoby przedwczesne. Niech państwo pojadą ze mną na kampus i przekonają się na własne oczy. Jeśli łżę, możecie wezwać Bundespolizei. - Mówi pan, że chodzi o terrorystów? - spytał Reimert. - Czy oni są muzułmanami? - upewniła się Ulrike. - Najprawdopodobniej - odparł Skorpion. - Człowiek stara się być tolerancyjny. Wielu z nich jest dobrymi studentami, porządnymi ludźmi. Mimo to... - Reimert urwał, patrząc na żonę, która z kolei patrzyła na Skorpiona. Miał wrażenie, że porównuje ich ze sobą. Wstał. - Jako wykładowca mam prawo wglądu w akta moich studentów, więc nie robię nic nielegalnego. Nie powie mi pan, o co chodzi? - Lepiej, żeby pan nie wiedział. - Lepiej dla kogo? - spytała Ulrike, odnosząc filiżanki do kuchni. - Dla wszystkich, zwłaszcza dla was obojga. Proszę nikomu pod żadnym pozorem nie mówić o niczym. - Czyli, że tak jest lepiej dla was - podsumowała Ulrike, wracając do pokoju. - Nie, tak jest lepiej dla was. Wiem, że uważacie, że my, Amerykanie, mamy paranoję, ale proszę mi wierzyć, że po świecie chodzą bardzo niebezpieczne typy. - Pojedziemy. Ale wyłącznie z ciekawości - oświadczyła, wkładając czarną, skórzaną kurtkę i podając wiatrówkę Reimertowi. - Zgadzam się na to nie dlatego, żebym panu wierzyła - bo nie wierzę. Jeśli okaże się, że mówi pan nieprawdę, wezwiemy Bundespolizei. Reimert zawiózł ich na kampus i zaparkował samochód pod modernistyczną, wielopiętrową budowlą z betonu, szkła i metalu. „FAKULTÄT FÜR PHYSIK80” - głosił

napis nad drzwiami. Pomimo późnej pory w budynku nadal były zapalone światła, a po alejkach krążyli studenci z plecakami, pieszo lub na rowerach. Weszli po schodach na górę i ruszyli długim korytarzem w stronę gabinetu Reimerta. Ulrike włączyła światło i usiadła przy komputerze. - Ilu studentów pana interesuje? - Tylko trzech. - Podał jej świstek papieru z nazwiskami. - Ulrike była moją Unterrichtassistent81 - wyjaśnił Reimert. - Teraz pracuje w administracji. Wolę, żeby to zrobiła za mnie, bo lepiej ode mnie orientuje się w systemie. - Tutaj mamy pierwszego. - Wyświetliła dane studenta. - Sermin Bayat. Tu jest jego dossier.

Czternaście

lat

temu

wyemigrował

z Ankary

w Turcji.

Dyplom

z Biotechnologiewesen82, następnie doktorat na uniwersytecie w Bonn, gdzie obecnie pracuje. Jest też jego adres w Bonn. - Czy może pani do niego zadzwonić? - spytał Skorpion, przyglądając się twarzy na archiwalnej fotografii sprzed dziesięciu lat. - Po co? - Dla potwierdzenia danych. To rutynowa procedura. Proszę powiedzieć, że dzwoni pani z biura stowarzyszenia absolwentów, żeby sprawdzić, czy adres jest dalej aktualny. - Skoro pan nalega. - Ulrike była wyraźnie wkurzona. Wybrała numer i zamieniła kilka słów po niemiecku. - Entschuldigen Sie mich, bitte - zakończyła i trzasnęła słuchawką. - Nie był ani trochę zachwycony. Właśnie oglądał w telewizji powtórkę meczu. Może to panu już wystarczy? - Spojrzała gniewnie na Skorpiona. - A następny? - Dieter Bockmeyer. Raczej nie brzmi, jakby był muzułmaninem. - Postukała w klawiaturę. - O, jest. - Otworzyła plik. - Diplom z Informationstechnik. Po studiach podjął pracę w Siemensie w Monachium, po czym został przeniesiony do oddziału Siemensa tu, w Karlsruhe. Sekretarz stowarzyszenia absolwentów. Mam dzwonić? - Tak, proszę. Wybrała numer, nasłuchując przez chwilę. - Prosi o zostawienie wiadomości. - Żadnych wiadomości. Poproszę o następnego. Wpisała: „Bassam Hassani” i czekała, aż otworzy się plik, co trwało dłużej niż zwykle. Na ekranie pojawiło się tylko jedno zdanie. - Co to ma być? - zdziwił się Reimert. - To niemożliwe. - Ulrike patrzyła z niedowierzaniem w prawie pusty ekran. Jeszcze

raz

przeprowadziła

wyszukiwanie

w obszerniejszej

bazie danych.

- Nic.

Żadnych

dokumentów ani odpisów, podania o przyjęcie, brak przekierowania na jakikolwiek adres. Jedna linijka: Diplom z Chemieingenieurwesen83 dziewięć lat temu. To niemożliwe. - Ktoś wykasował informacje - powiedział Skorpion, czując, jak serce zaczyna mu bić szybciej. - Nie macie żadnych zdjęć, żadnych dodatkowych informacji na jego temat? - Nic. Zupełnie tego nie rozumiem. - Spojrzała pytająco na męża. - Dziewięć lat temu? - zadumał się Reimert. - Z chemii? Chyba coś sobie przypominam. - Spojrzał na żonę. - Pamiętasz Kecka? Bernharda Kecka? - Musiał być na starszym roku. Albo kończył, kiedy byłam na pierwszym roku. - Już wiem. - Reimert stuknął palcem w blat. - To było coś na temat transferu ciepła. Poszukaj Kecka w ”Universität Karlsruhe Journal für Anorganische und Allgemeine Chemie”. No już, szybciutko. Wpisała podyktowaną frazę w wyszukiwarkę. Pojawiło się parę linków. Pierwsze dwa wydawały się bezużyteczne, ale kiedy kliknęła na trzeci, wypłynął artykuł sprzed dziewięciu lat zamieszczony w biuletynie wydziału chemii, a w nim fotografia zespołu, który dokonał przełomowego odkrycia w dziedzinie transferu ciepła w materiałach wybuchowych. Jeden z mężczyzn na fotografii był podpisany jako Hassani. „Mam cię, sukinsynu” - pomyślał Skorpion. - Czy byłaby pani uprzejma powiększyć zdjęcie? - poprosił, wpatrując się z natężeniem w twarz mężczyzny podpisanego jako Hassani. Była to twarz młodego mężczyzny o ciemnych włosach i ciemnych poważnych oczach, dostatecznie przystojna, by wzbudzać zainteresowanie kobiet, ale nie na tyle piękna, by musiał się od nich opędzać. Dziewięć lat to niemało. Wolałby bardziej aktualną fotografię, ale na to, niestety, nie było szans. - Czy mógłbym prosić o przesłanie Rabinowichowi linka do tego artykułu? To pilne. - Już wysyłam. - Ulrike postukała w klawiaturę. - Już. - Spojrzała na Skorpiona. - To bardzo dziwne. Nie rozumiem, dlaczego ktoś, kto wymazał dane, zostawił informację o dyplomie. - Może przez próżność - zasugerował Reimert. - Albo dla większej wiarygodności. Tak czy owak, to przełomowa informacja, bez której nigdy byśmy go nie znaleźli - stwierdził Skorpion. - Osobiście obstawałbym przy moim wyjaśnieniu - powiedział Reimert. - Jest bardziej skomplikowane. - Pana rozumowanie tchnie romantyzmem w stylu Cierpień młodego Wertera uśmiechnął się Skorpion.

- Przejrzał go pan na wylot - roześmiała się Ulrike. - Na naszej pierwszej randce podarował mi właśnie egzemplarz Cierpień. Nie mogłam rozgryźć, czy chce się ze mną przespać, czy się zabić. - Przespać, możesz być pewna. - Reimert pocałował żonę w policzek. - Czy ten człowiek... - miał na myśli Hassaniego -...jest bardzo niebezpieczny? - Słyszałem o co najmniej sześciu osobach, które zginęły z jego ręki. Muszę już iść. Możecie mi wierzyć lub nie, ale to, co zrobiliście dzisiaj, ma wielkie znaczenie. Zaczął wstawać, ale nagle olśniło go. - Czy jest stąd dostęp do serwera lokalnego uczelni? - Nie wiem - odparła. - Mogę? - spytał. Ulrike wstała, a on zajął jej miejsce i wylogował ją. Włożył spreparowaną przez NSA kartę pamięci i po chwili był już zalogowany w sieci jako „admin”. - Jak się mówi po niemiecku - „serwer lokalny”? - Austauschcomputerbediener. Czego pan szuka? - E­-maili, zapytań do bazy danych - powiedział, pisząc na klawiaturze. - Nie sądzi pan, że ten, kto wymazał dane, wykasował też korespondencję mejlową? - To nie ma znaczenia - odparł, logując się na serwerze pocztowym. Otworzył pliki nagłówkowe i zaczął wyszukiwanie. Po paru minutach znalazł to, czego szukał. Dwa wejścia na skrzynkę odbiorczą. Ktoś wysłał emaila z prośbą o przesłanie informacji o Hassanim. Korespondencja została wyczyszczona, ale pozostały daty, godziny i adresy IP nadawcy i odbiorcy. Skorpion porównał daty w myślach. Cztery tygodnie przed zabójstwem Budawiego. Posługując się swoją komórką i kluczem dostępu RSA do zastrzeżonych URL w bazie danych osobowych NSA, zawierającej alfabetyczny wykaz wszystkich adresów pocztowych na świecie, znalazł to, czego szukał. Zapytanie zostało wystosowane przez Egipskie Biuro Turystyki Edukacyjnej, fasadę egipskiego Mabahitu. To był prawdziwy powód zamordowania Budawiego! Gdyby Budawi rozpracował prawdziwą tożsamość Palestyńczyka, byłoby to poważnym zagrożeniem dla misji Hassaniego. Budawi musiał zostać usunięty. Skorpion wylogował się z komputera i wstał. - Znalazł pan to, czego szukał? - spytała Ulrike. - Więcej niż się spodziewałem. Danke. - Chodźmy. Odwieziemy pana do samochodu - powiedziała, wyłączając komputer i wstając. Prawie nie odzywali się do siebie podczas krótkiej jazdy na miejsce w pobliżu ich domu, gdzie zostawił swój wóz. - Auf Wiedersehen - powiedziała. - To był niezwykły wieczór. Nie spodziewałam się

czegoś takiego. - Gdy wysiadał z samochodu, patrzyła za nim dziwnym wzrokiem. - Prawdę mówiąc, myśl, że jeden z naszych studentów może być terrorystą, jest koszmarna. Nie był wprawdzie moim studentem, mimo to... - Reimert urwał. - Proszę zachować to wyłącznie dla siebie - zażądał Skorpion. - Gdyby ktokolwiek pana pytał, nawet Bundespolizei, proszę nie mówić nic. Dla własnego bezpieczeństwa proszę zapomnieć o wszystkim, co państwo dziś wieczór widzieli. - Ruszył w kierunku swojego wozu, ale odwrócił się jeszcze do Reimerta. - Vielen Dank. Powiem Rabinowichowi, że ma dług za pańską „uprzejmość”. Odprowadzili go wzrokiem do samochodu. Skorpion włączył światła i odjechał. Dojechał do autostrady A5, kierując się do Frankfurtu. W drodze zadzwonił na komórkę Rabinowicha, powiedział mu o zapytaniu wysłanym przez Budawiego, a potem omawiali wyszperane informacje o Hassanim, którego nazywali „Aparatem Słuchowym”, od rozbicia słowa „engineer” na cząstki „engine” i ”ear” - „maszyna” i ”ucho”. Obaj doszli do wniosku, że bardzo by się przydały świeższe zdjęcia. Istniało spore prawdopodobieństwo, że Aparat Słuchowy w trakcie ostatnich sześciu miesięcy był w USA co najmniej raz, o ile nie więcej, więc Departament Bezpieczeństwa Krajowego ma w archiwach jego zdjęcie i odciski palców. Na pewno wjechał, posługując się innym nazwiskiem, ale oprogramowanie do rozpoznawania twarzy powinno znaleźć jego zdjęcie. Tym razem nie musiał mówić nic: Rabinowich sam poruszył temat Nadżli, która też pochodziła z Niemiec. Skorpion nie odpowiadał i przez chwilę nie było słychać nic poza szumem mknącego autostradą samochodu. - Wiem - powiedział w końcu. Krótko omówili szczegóły operacji, po czym Skorpion rozłączył się. Spojrzał na szybkościomierz. Jechał ponad sto pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Jeśli wszystko pójdzie jak trzeba, powinien zdążyć do Frankfurtu na czas, by złapać samolot do Rzymu i jeszcze tej nocy wylądować w mieście szykującym się do konferencji Unii Europejskiej, w którym Palestyńczyk dokonywał swych ostatnich przygotowań.

rozdział dwudziesty drugi Stazione Termini, Rzym, Włochy

Protestujący nadeszli Via Umbria, od strony Piazza della Repubblica. Wielotysięczny, ryczący tłum uczestników ulicznego widowiska mijał sklepy i kawiarnie, tamował ruch, wymachując transparentami i wykrzykując swoje żądania. Była to barwna zbieranina: lewacy z Włoskiej Partii Komunistycznej; anarchiści z Gruppo Libertario niosący transparenty: „Kapitalistycznemu państwu nasze nie!”; „Tylko działanie bezpośrednie!”; młodzi mężczyźni i kobiety z Partii Zielonych z twarzami pomalowanymi na zielono, niosący w garnku balon w kształcie Ziemi podpisany „Globalne ocieplenie zabija Ziemię”. Skinheadzi rzucali puszkami piwa w witryny sklepowe, a neonaziści maszerowali z plakatami „Stop imigrantom! Europa nie jest na sprzedaż”. Grupy antyizraelskie niosły ze śpiewem transparenty, nierzadko ozdobione swastykami: „IZRAEL = PAŃSTWO TERRORU WŁADZY”; „IZRAEL NAZIŚCI

APARTHEID”; „KIEDY SKOŃCZY SIĘ TA WOJNA, PALESTYNA

BĘDZIE WOLNA”. Choć Stany Zjednoczone nie miały brać udziału w konferencji, ktoś powiesił manekin sklepowy w przebraniu Wuja Sama na sygnalizatorze świetlnym, gdzie symbolicznie płonął. Obok kartonowa karykatura izraelskiego żołnierza z długim semickim nosem wisiała za szyję z latarni. Większość transparentów miała angielskie teksty. Jak to zwykle bywa w czasie demonstracji ulicznych, protest nie był skierowany do uczestników konferencji, lecz do światowych mediów, których reporterzy nierzadko z dachów wozów transmisyjnych filmowali tłum napierający na bariery policyjne. Wielki kordon Polizia di Stato w pełnym wyposażeniu bojowym, w hełmach z ciemnoniebieską plastikową osłoną, próbował zablokować ulicę. Za nimi stali karabinierzy z bronią automatyczną, ubrani w kamizelki kuloodporne i hełmy. Blokowali wszystkie ulice dochodzące do Palazzo delle Finanze. Liz i Palestyńczyk, posługujący się teraz swoim algierskim imieniem Medżdan,

przyszli z grupką demonstrantów Oxfamu, których Liz poznała w tanim hoteliku koło Stazione Termini, nim Palestyńczyk doleciał z Kalifornii do Rzymu. Niektórzy demonstranci Oxfamu mieli w sobie coś z duchów: na głowy owinięte czarnymi szalami założyli białe maski z wąskimi szparkami zamiast oczu. „Globalne ocieplenie, globalna śmierć” - głosiły ich transparenty. Demonstranci napierali na kordon policyjny. Nagle rudowłosy włoski anarchista z okrzykiem: „Morte al governo!84” podniósł element metalowej bariery i cisnął nim w stronę polizii; kilku policjantów wystąpiło z szeregu, bezlitośnie okładając go pałkami. Na ten widok grupa demonstrantów zaczęła krzyczeć, rzucając kamieniami i puszkami w policję, która z kolei zaczęła spychać tłum tarczami, nie szczędząc przy tym pałek. Kilku demonstrantów upadło. Policja natychmiast wrzuciła ich do czekających suk. Teraz już cały tłum wrzeszczał, szukając, czym by tu jeszcze rzucić w policjantów. - Stanno uccidendo vostri bambini!85 - krzyczał do kamer telewizji długowłosy mężczyzna w podartej koszuli. Grupa demonstrantów Oxfamu została przez napierających z tyłu skinów dociśnięta do barier policyjnych. - Łapy precz, sukinsynu! - wrzasnęła koleżanka Liz, Alicia, ciemnowłosa studentka z Walii, gdy zakuty w przyłbicę funkcjonariusz zaczął odpychać ją tarczą. - Jak śmiesz bić kobietę! - krzyknęła Liz do policjanta, który zwrócił ku niej beznamiętną szybę hełmu. Palestyńczyk cofnął się, przepuszczając falę napierających w stronę Alicii, Liz i polizii duchów z Oxfamu i skinheadów. Jeszcze w magazynie zabronił Marokańczykom uczestniczenia w demonstracji. Nie mogli sobie pozwolić na aresztowanie kogokolwiek z ich grupy. Najbardziej zależało mu na tym, żeby taka sama demonstracja powtórzyła się za trzy dni, kiedy zacznie się konferencja. Jednemu ze skinów udało się wyrwać pałkę policjantowi i zaczął nią wściekle wywijać, robiąc wyrwę w kordonie policyjnym. Około tuzina demonstrantów wlało się przez otwór, wrzeszcząc i rozpychając się, podczas gdy w stronę policjantów posypał się grad kamieni, butów i puszek. Gdy w odpowiedzi oddział karabinierów przedarł się przez szeregi policji, otaczając błyskawicznie demonstrantów, którzy przebili się przez kordon i wypychając ich na zewnątrz, tak by policja mogła z powrotem zewrzeć szeregi, Palestyńczyk pociągnął Liz i Alicię za sobą przez tłum, odciągając je od napierających szeregów policji. W międzyczasie dołączył do nich włoski chłopak Alicii, członek studenckiego ruchu Permanentnego Oporu, ubrany w czarną koszulkę ozdobioną wykonanym gotycką czcionką napisem: „CHE CAZZO”, ty chuju. Razem skręcili za róg i zatrzymali się,

żeby zaczerpnąć tchu. Później, przy piwie i pizzy w restauracji koło dworca, ponownie przeżywali tamte chwile. Liz wciąż nie ochłonęła z wściekłości po tym, jak policja potraktowała Alicię. - To się nie mieści w głowie! Mają przed sobą młodą, bezbronną dziewczynę, która nic nikomu nie zrobiła. Pieprzeni faszyści! Jakim prawem? - Nic mi właściwie nie zrobił. Udało mi się odsunąć - mitygowała ją Alicia. - Ale to nie jego zasługa. Sukinsyn chciał ci przyłożyć. Do czego to dojdzie, skoro biorą się już za bicie kobiet? - Możemy to wykorzystać, ale będzie to wymagało odwagi. - Co chcesz powiedzieć? - spytał Cristiano, chłopak Alicii. Nachylili się w stronę Palestyńczyka. - Dobry obraz jest więcej wart od tysięcy słów - zaczął. - Potrzebna jest twarz. Piękna twarz młodej dziewczyny idealnie nadałaby się do naszych celów. Naturalnie, jeśli to prawda, co mówisz o głodujących dzieciach w Afryce i Gazie. Alicia spojrzała na niego ostro. - Serce mi pęka, gdy o nich myślę. - Co proponujesz? - zaniepokoiła się Liz. - Posmarujemy cię krwią - zwrócił się do Alicii - i wystawimy przed kamery telewizyjne. Powiesz im, że tak cię urządziła policja. - To byłoby kłamstwo - zaczęła się bronić. - Tylko częściowe. W końcu poturbowali cię, tak czy nie? Zostałabyś twarzą protestu. Twoje zdjęcie rozeszłoby się w sieci w godzinę. Mogłoby się okazać, że dzięki tobie jednej Izrael nie wejdzie do Unii. - A ja? - spytała Liz, biegając nerwowym wzrokiem od Palestyńczyka do Alicii. - Mógłbyś przecież mnie posmarować krwią. - Ciebie będziemy potrzebować do innych zadań - odparł, klepiąc ją po ręce, którą jednak wyrwała. - A skąd weźmiemy krew? - spytał Cristiano. - Od nas wszystkich. - A nie będą badać DNA? - zaniepokoiła się Liz. - To potrwa wiele dni. W międzyczasie będzie po konferencji. Ta wiadomość będzie już nieświeża. Nikogo nie zainteresuje. - Palestyńczyk wzruszył ramionami. Wrócili do hotelu, przystanąwszy w sklepie z zabawkami przy Piazza Navona, żeby kupić balonik do napełnienia krwią. Obie dziewczyny biegały pośród pluszowych

zwierzaków, wygłupiając się jak dzieci. Zrobili Alicii przed sklepem zdjęcie „sprzed wydarzeń” do opublikowania w sieci i przekazania stacjom telewizyjnym. Po wszystkim poszli do pokoju Alicii i Cristiana w schronisku. Rozmawiali o tym, jak będą zbierać krew następnego dnia, po czym Liz i Cristiano wyszli, a Palestyńczyk nałożył parę lateksowych rękawic. - Byłaś bardzo dzielna - powiedział, kładąc jej rękę na ramieniu. Następnie dał jej w twarz i zanim zdążyła zaczerpnąć tchu, zdzielił ją pięścią w żebra i grzbietem dłoni rąbnął w drugi policzek. Uderzył ją jeszcze parokrotnie, podbijając jej oczy, a na koniec rąbnął ją pięścią w twarz, łamiąc jej nos. - Wybacz. Bardzo cię przepraszam - powiedział, biorąc ją w objęcia. - Głodujące dzieci - wyszeptała z trudem, patrząc na niego przez łzy. Przysunął się do niej i ujął ją za piersi. Spojrzała pytająco, gdy pchnął ją na łóżko, a jego wargi musnęły jej usta, gdy drzwi otworzyły się gwałtownie i do pokoju wpadła Liz. - Skurwysynu! - wrzasnęła. - Chciałeś ją po prostu przelecieć! Nienawidzę cię! - Zamknij się. - Wstał. - Ona się na to zgodziła. Prawda? - Alicia, której twarz zaczynała już sinieć i puchnąć, patrzyła na nich szeroko otwartymi oczami, po czym skinęła głową niepewnie. - Ty też się zgodziłaś - warknął do Liz. - Powiemy, że policja pobiła ją i zgwałciła. To nie pora, żeby się cackać. Złapał Liz za nadgarstek. Próbowała się wyrwać, ale wykręcił jej rękę do tyłu. - To było konieczne. Zobaczymy się jutro na demonstracji - rzucił Alicii, wypychając Liz z pokoju. Na korytarzu czekał Cristiano. - Domani. La gelosia delle donne causa molta difficolta - rzucił Cristianowi gwoli wyjaśnienia, jednocześnie popychając szamocącą się Liz w stronę windy. Jutro; kobieca zazdrość komplikuje sprawę. - Nienawidzę cię - parsknęła w windzie. - Zamknij się albo cię urządzę, zanim zjedziemy na dół. - Proszę cię bardzo. Bij kobiety, bo w tym naprawdę jesteś dobry. - Jalla! Amerykanie i Izrael mają pociski i samoloty bojowe. My walczymy gołymi rękami, uzbrojeni tylko w odwagę. Mówiłaś, że rozumiesz, o co mi chodzi. Ta wojna toczy się nie w okopach, tylko w mediach. Pokrwawione kobiety i martwe dzieci - to nasza broń. Alicia mnie nie kręci ani trochę. - O, Boże, Boże, jestem przeklęta - załkała Liz, kiedy wysiedli z windy i wyszli na ulicę. Stojąca przed schroniskiem grupa z plecakami spojrzała na nich, ale dilerzy i kłótnie kochanków były w tej okolicy codziennością, więc nikt nie zareagował.

Objął Liz i ruszyli razem w stronę Stazione Termini. Kiedy doszli do czerwono­-białej tablicy ze znakiem metra, Palestyńczyk przystanął. - Idziemy do magazynu czy do mieszkania? - spytał, mając na myśli małe mieszkanko, które wynajął koło Campo di Fiori jako metę do przetrzymywania awaryjnego zapasu broni i środków wybuchowych. - Chcę do domu - powiedziała ze łzami w oczach. - Chcę wracać do Anglii. - Jak tylko wypełnimy tutaj nasze zadanie. Nie powiedziałaś mi jeszcze: mieszkanie czy magazyn? - Mieszkanie - wyszeptała, tuląc się do niego. - Proszę cię, niech będzie znów tak, jak na Mykonos. - Ona nic dla mnie nie znaczy. Przysięgam - powiedział, ciągnąc Liz do metra. Kiedy jechali windą w dół, czuł, jak Liz drży. Pozbędzie się jej jak tylko dotrą do mieszkania. Rano powie Alicii i Cristianowi, że wróciła do Londynu. Marokańczykom w magazynie nie musiał się z niczego spowiadać. Na peronie wziął Liz w objęcia, przy okazji zerkając na zegarek. Sprzątnie ją i za godzinę będzie w magazynie. Nagle jednak dotarło do niego, że jeśli zaczną mu deptać po piętach władze lub ten ktoś, kto poluje na niego od Utrechtu, Liz może się przydać w charakterze wabia albo zakładniczki. - Wybacz. Musimy jechać do magazynu - szepnął, tuląc ją do siebie. - Co się stało? - Dotarło do mnie, że nie ufam im na tyle, żeby zostawiać ich samych. Pragnę cię wymruczał, przyciskając się do niej. Liz znów zaczęła płakać, tuląc się mocniej. - Chryste, ja też cię pragnę - łkała w jego rękaw. Resztę zagłuszył nadjeżdżający pociąg.

***

Demonstracja następnego ranka była już nie tak liczna i mniej gwałtowna, chociaż doszło do przepychanek z polizią, które dały pretekst do wystawienia Alicii. Okrążyli ją we troje, nacinając palce i wyciskając krew do balonika. Wylali zawartość na głowę i twarz Alicii, nakręcili ją leżącą na ulicy, a następnie poprowadzili, zataczającą się efektownie po

Via Umbria, przed obiektywami dziennikarzy i operatorów telewizji. Po wszystkim rozdzielili się i Cristiano wrócił z Alicią do schroniska, żeby mogła się umyć poza zasięgiem wzroku dziennikarzy. Nim Palestyńczyk dotarł z Liz do magazynu, filmik na YouTube’ie i zdjęcia Alicii na Twitterze - ujęcia „przed” przedstawiające śliczną studentkę i ”po” z podbitym okiem, złamanym nosem i pokrwawioną twarzą - rozeszły się w sieci po całym świecie. Twarz Alicii pojawiła się we włoskiej RAI Uno i w wiadomościach telewizyjnych Canale 5, w telewizjach europejskich i w amerykańskich nocnych newsach. Posypały się oskarżenia pod adresem włoskiej policji o pobicia i gwałty demonstrujących kobiet; lewe skrzydło włoskiej Izby Deputowanych domagało się przeprowadzenia śledztwa w sprawie brutalności policji. W wielu europejskich miastach zwołano wiece protestacyjne, a pewien niemiecki dziennikarz mało nie został w Bolonii stratowany, gdy tłumy demonstrantów ruszyły w stronę Rzymu. - Miałeś rację. Trąbią o tym wszystkie dzienniki. Wstyd mi teraz, ale nie trawię, kiedy zbliżasz się do innych kobiet - powiedziała Liz, kiedy leżąc na materacu na podłodze biura magazynu, oglądali poranne wiadomości we włoskiej TG1. - Mówiłem ci, że ona liczy się dla mnie wyłącznie jako symbol brutalności władz odparł Palestyńczyk. - Za to od ciebie oczekuję czegoś zupełnie innego. - Przyciągnął ją do siebie i objął. Uśmiech wypłynął na twarz Liz.

rozdział dwudziesty trzeci Saxa Rubra, Rzym, Włochy

Spotkali się w trattorii w Trastevere, w bocznej uliczce niedaleko Piazza di Santa Maria. Wybrukowany kocimi łbami wąski zaułek przed oślepiającym słońcem chroniły gałęzie platanów. Siedząc na zewnątrz, plecami do muru, Skorpion widział wszystkich, którzy wkraczali w wąską uliczkę zaułka, czy to z lewej, czy z prawej. Położył złożony egzemplarz „Corriere della Sera” na stoliku, sygnalizując, że można do niego podejść. Aldo Moretti był niskim, elegancko ubranym mężczyzną z oczyma okrągłymi jak guziki, spomiędzy których wyrastał orli nos, nad małym wąsikiem, który nadawał mu wygląd cynicznego, drapieżnego ptaka. Moretti usiadł, zamówił kieliszek czerwonego vino della casa. Skinęli lekko głowami, po czym przystąpili do degustacji. „Rzecz w tym - dumał Skorpion - że biurokraci przejęli stery. Rabinowich mówił, że DIA nie poinformowało AISE, włoskiego CIA, o kradzieży U­-235 - sugerując, że polecenie wyszło od samego dyrektora Wywiadu Narodowego - w związku z czym Włosi podchodzą do sprawy lekko, traktując ją jak typowy fałszywy alarm, ogłaszany raz czy dwa w tygodniu, a już na pewno przy okazji każdej międzynarodowej konferencji. Oczywiście konferencja będzie miała solidną ochronę, ale to był zabieg rutynowy”. - Spotykam się z panem z przyjaźni dla signora Brooksa - zaczął Moretti, przywołując przykrywkę Rabinowicha. - Proszę spróbować tutejszej pasty. Da się ją jeść - dodał, zaczepiając serwetę za koszulę. Kiedy kelner wrócił z winem, złożyli zamówienia. Skorpion czekał, aż kelner odejdzie. - Co pan słyszał o Palestyńczyku? - Solo un po’. Niewiele. Oczywiście słyszałem o zabójstwie Budawiego w Kairze i o tym, że zabójca jest poszukiwany. Myśli pan, że jest tutaj, w Rzymie, z okazji conferenzy? - Metterlo qui - proszę go tutaj postawić - zwrócił się do kelnera, który przyniósł mu talerz

tortellini. - Grazie. - Skorpion skinął głową, gdy kelner postawił przed nim półmisek spaghetti i wymienił koszyczek z chlebem na słój grissini, paluszków chlebowych. Włoch był cholernie bystry. Na wzmiankę o Palestyńczyku od razu wszystko poskładał do kupy. - Wiem, że jest tutaj. Śledzę go przez pół Europy, zacząwszy od Damaszku. - E cosi? Przecież wasze DIA - rozejrzał się, żeby sprawdzić, czy nikt nie podsłuchuje - nic nam o tym nie powiedziało. - O wielu rzeczach wam nie mówią. Ma pan rację - stwierdził pomiędzy kolejnymi kęsami. - Odnośnie do czego? - Dają tu całkiem niezłą pastę. - Czego nam jeszcze nie powiedzieli? - Mają zakaz mówienia o wielu, molto, sprawach. Wkraczamy tu na grząski grunt. - My, Italiani, zawsze byliśmy lojalnym partnerem Firmy. Najlojalniejszym. Troppo buono. - D’accordo, chyba za dobrym - potaknął Skorpion. Nachylił się nad stolikiem. - Mam informację, którą powinni wam byli przekazać. Rzecz w tym, że chcę, by dotarła do kogoś, kto będzie umiał ją wykorzystać, ale do żadnych innych osób w AISE. - Pewnie dlatego, że jeśli wszyscy w AISE będą wiedzieć, sprawa dotrze do DIA i CIA, które nie chciały się dzielić z nami tą sprawą. - Miło się rozmawia z kimś, kto rozumie działanie pewnych mechanizmów. Dla nas obu jest lepiej, żebyśmy uważali się za szarych obywateli, którzy wymieniają uwagi nad talerzem pasty. - Może pan przecenia zagrożenie? Nasze służby bezpieczeństwa należą do najlepszych na świecie. - Budawi też się tak łudził. Przypuszczamy, że szykuje się seria ataków koordynowanych przez jedną osobę w wielu miastach Europy i USA. Jak pan sądzi, dlaczego jestem w Rzymie? Moretti wyprostował się, osuszając kącik ust serwetą. - Powinienem dowiedzieć się wszystkiego drogą oficjalną. Jednak pan twierdzi, że oficjalnymi kanałami niczego się nie dowiem. - Zna pan „Szachmata”? - Tego Rosjanina, Iwanowa? Tylko ze słyszenia. On chyba zresztą bardziej wam mąci niż nam. - Moretti upił wina.

- Nie zawsze. Czasem łączą nas wspólne interesy. - Czy właśnie teraz nadszedł taki czas? - Rozumiem, że nie słyszał pan nic o zaginięciu w Rosji U­-235? - Rosjanie opowiadają najróżniejsze historie. Czasem zdarza im się nawet mówić prawdę. - Moretti wzruszył ramionami. - Drogi signor McDonald z RPA, chociaż nasze spotkanie ma, jak się to u was mówi, amerykańskie odciski palców na sobie, podoba mi się pański sposób bycia. Mówi pan bez ogródek. We Włoszech mówimy na to „parlare fuori dai denti”, mówić przed zębami. Jednak żąda pan ode mnie, żebym brał pańskie słowa na wiarę jak w kościele. Nie mogę tego robić z wielu powodów, choćby dlatego, by nie stracić pańskiego szacunku dla siebie jako profesjonalisty. - Drogi signor Aldo Moretti, oficjalnie pracujący w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w jakimś dziale związanym z imigracją, w rzeczywistości jednak będący zastępcą dyrektora AISE... - odparł Skorpion, na co Moretti wykonał pewien typowo włoski gest, mówiąc przy tym samymi wargami: „Bravo” -...przed tygodniem ukraiński statek, Zaina z Odessy, pływający pod tanią banderą Belize, zrobił pozarozkładowy postój w Genui po tym, jak kapitan zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Może pan to sam sprawdzić. Najbardziej interesują mnie wyniki sekcji stwierdzające, co było przyczyną zgonu kapitana. - Mów mi Aldo - zaproponował Moretti. - Ja też powiem coś bez ogródek. Myśli pan, że Palestyńczyk zabił capitano i użył statku, by wwieźć wysoko wzbogacony uran na teren Włoch? Skorpion potaknął. - Kolejna ciekawostka - ciągnął. - Podczas postoju w Genui z Zainy wyładowano raptem trzy kontenery. Przeszły przez kontrolę na waszej doganie w niecałe cztery godziny. - Przyznam szczerze, że to nie jest normale. Gdyby Włosi działali tak sprawnie, bylibyśmy bogatsi od Amerykanów. Myśli pan, że Palestyńczyk dał łapówkę Camorze? - Wiem, że to zrobił. - Widzę, że Palestyńczyk ma w sobie coś z waszego Supermana. Jeśli dać wiarę twoim słowom, potrafi wszystko, non è così? - Im więcej o nim wiem, tym bardziej wydaje się niebezpieczny. Nie powiedziałem jeszcze wszystkiego. - Już i tak usłyszałem sporą dawkę złych wiadomości. - Moretti skinął na kelnera, zamawiając dla siebie i Skorpiona espresso i cannoli. Skorpion próbował zaprotestować. - Per piacere, mają tu bardzo dobre rurki. Palce lizać. Zresztą, ty płacisz. Skorpion skinął na Morettiego, żeby się przysunął.

- Pięć dni temu irański statek Sziraz Se z Buszehru wpłynął przez Kanał Sueski na Morze Śródziemne, a potem jakby się z całym ładunkiem zapadł pod ziemię. - Teraz już przesadziłeś. Chcesz mnie przyprawić o atak serca. Myślałem, że nasze spotkanie będzie początkiem pięknej przyjaźni, jak między misterem Humphreyem Bogartem a signorem Claudem Rainsem w filmie Casablanca. Pamiętaj, co za dużo, to niezdrowo. - Pogroził mu palcem. - Pozwól, że spytam cię jeszcze raz, il mio amico, Aldo. Jak sądzisz, dlaczego ze wszystkich miast świata, w których przeczuwamy, że coś się wydarzy, Palestyńczyk wybrał na miejsce pobytu właśnie Rzym? I co ja tu robię? - Rozumiem. - Moretti spróbował cannoli, ale odłożył widelec. - Dobre pytanie, ale odebrałeś mi apetyt. Nie sądziłem, że mogę nie mieć ochoty na te pyszne rurki. - Wstał. - Dałeś mi sporo do roboty. Porozmawiamy jeszcze. Subito, niebawem. - Ruszył do wyjścia. - Czy mi się wydaje, czy mówi się u was: „W mordę wilkowi!” czy coś w tym rodzaju? Moretti przystanął, wykonując piruet z gracją krasnoludka. - Życząc komuś powodzenia,odpowiada się na to: „Crepi il lupo”. Niech wilk zdycha. *** Tego ranka Skorpion sprawdził stan przygotowań DIA do ochrony konferencji. Moretti załatwił mu oznakę, która zapewniała mu przejście przez wszystkie policyjne bramki. Obejrzał Palazzo delle Finanze, miejsce, w którym miała odbywać się konferencja, kordon polizii, uzyskał też wgląd w środki bezpieczeństwa. DIA zainstalowało snajperów na dachach sąsiednich budynków i na samym palazzo, a teraz w porozumieniu z AISE i policją zakładało podsłuch na liniach telefonii stacjonarnej i komórkowej w całym Rzymie. Na polecenie Morettiego przesunięto zapory policyjne tak, by zaczynały się o przecznicę wcześniej, podwojono oddziały policji i żandarmerii, a helikoptery krążyły nieustannie nie tylko nad miejscem konferencji, ale również nad hotelami i zagranicznymi ambasadami, w których zatrzymali się delegaci. Na okrążającej miasto obwodnicy A90 co kawałek rozmieszczono punkty kontrolne policji. Dwa F­-16 Włochów z pełnymi bakami stały na pasie startowym bazy lotniczej Partica di Mare pod Rzymem, gotowe do startu w każdej chwili. Skorpion skontaktował się z Rabinowichem z kawiarni internetowej przy Piazza Barberini, koło fontanny di Trevi. W kawiarni panował zgiełk i gwar. Tłum składał się z turystów i uczestników demonstracji, głównie młodzieży z plecakami. W telewizorze plazmowym w pobliżu drzwi wejściowych leciały wiadomości włoskiej TG1. Spiker, przystojny mężczyzna w garniturze w prążki od Armaniego, najwyraźniej amator włoskiej

pasty, kolejny raz opowiadał o pięknej, młodej Angielce, która jakoby została pobita przez policję podczas demonstracji. Ekran podzielony był na dwie części - na jednej widniało zdjęcie ślicznej, roześmianej brunetki przed starciem z policją, na drugiej zdjęcie zmasakrowanej i zalanej krwią twarzy. Zdjęcia, transmitowane w kółko na całym świecie, nabrały rangi ikony. Pojawiły się pomówienia, że kobieta została nie tylko pobita, ale również zgwałcona przez policję, o czym spiker poinformował, zniżając głos do szeptu, jakby chciał dodatkowo podkreślić wagę oskarżeń. Kobieta, znana wyłącznie jako la donna inglese, miała jakoby ukrywać się przed dziennikarzami. - Co o tym myślisz? - blondyn z plecakiem spytał brytyjskim akcentem swego kolegę, który z nim oglądał dziennik. - Sam nie wiem - odparł kolega Amerykanin. - Jest piękna, dlatego znowu to puszczają. - Już po wszystkim - powiedział Brytyjczyk. Śmiejąc się, odeszli spod telewizora. Nastąpiło cięcie i pojawił się assistente capo policji, zaprzeczając stanowczo, jakoby kobieta była kiedykolwiek przetrzymywana przez policję. Następnie zademonstrował mocno poruszoną rejestrację z kamery monitoringu, którą Skorpion widział już rano w pokoju hotelowym. Na filmie jakaś postać w tłumie, która mogła, choć nie musiała być rzeczoną Angielką, została odepchnięta tarczą przez policjanta. Coś wtedy zwróciło uwagę Skorpiona, coś, co mignęło i zaraz zniknęło. Będzie musiał obejrzeć raz jeszcze tę scenę, klatka po klatce. Usiadł przy włączonym komputerze, zadzwonił do Rabinowicha z ostatniej z kupionych wcześniej komórek i po odebraniu natychmiast rozłączył się i przeszedł do chatu online, posługując się żargonem wywiadowczym i pomysłowymi skrótami. nie wiesz że u nas, k­-a, 5h? napisał Rabinowich. pobudka, śpiąca królewno. Potrzebuję nowych AS pix, odpisał Skorpion, mając na myśli „Aparat Słuchowy”, ich prywatny kryptonim dla Palestyńczyka. wiesz ilu p­-nych farangi wjechać do USA w 6 mies? 12,5 melona. Cierpliwości Rabinowich zabawnie skrzyżował tajskie określenie turystów z nazwą rasy antypatycznych alienów ze Star Treku. - n. d.:-(musze pix pronto. Co nowego? - od amigos z P k.biergarten - Skorpion domyślił się, że „przyjaciółmi” były niemieckie tajne służby, BND; Biergarten zapewne odnosił się do Octoberfest lub puczu piwiarnianego Hitlera, tak czy owak chodziło o Monachium, tak więc P koło Monachium musiało oznaczać Pullach na obrzeżach tego miasta, gdzie mieściła się dawniej kwatera

główna BND. - AS ur 1baza 2rzast HHO 4711mtur - pisał dalej Rabinowich. Skorpion zaczerpnął głęboko tchu. Jego pierwszym etapem misji, „pierwsza bazą” był Bejrut, zatem według BND, Aparat Słuchowy - Hassani - pochodził z Bejrutu, a w każdym razie z Libanu. Przez chwilę zastanawiał się nad HHO, nim odgadł, że chodzi o H2O. 4711 to słynna woda kolońska. Zatem wiadomość sugerowała, że Hassani jako dziecko wyjechał z Libanu do Kolonii, gdzie dorastał w rodzinie zastępczej i chodził do szkoły aż do matury. Oparł się mocniej o krzesło. Serce waliło mu jak młot. Wnioski nasuwały się same i Rabinowich z pewnością doszedł do podobnych konkluzji. Nadżla Kafuri, o ile nie kłamała, również jako dziecko przyjechała z Libanu do Niemiec. - ditto Fräulein N - napisał. - aha. Obrona? Rabinowich potwierdzał, że jego zdaniem fakt, że i Nadżla, i Hassani pochodzą z Libanu raczej nie jest przypadkiem. Pytanie o obronę znaczyło zapewne, że prosi o ocenę poziomu przedsięwziętych na czas konferencji środków bezpieczeństwa. Odpisał sun z, licząc na to, że Rabinowich, wielbiciel geniuszu militarnego starożytnych Chińczyków, skojarzy to z poglądami na obronę Sun Zi, autora słynnej Sztuki wojennej. Jeśli Rabinowich domyśli się, o co mu idzie, na pewno przypomni sobie słynną maksymę Sun Zi, że żadna wojna nie została jeszcze wygrana wyłącznie dzięki biernej obronie. - stop AS? - Rabinowich pytał go, czy środki podjęte przez DIA i Włochów są wystarczające, by przeszkodzić Palestyńczykowi w realizacji jego zamysłu. - ciężki P­-P. Kiedy pix? - Skorpion był pewien, że Rabinowich odgadnie, co chciał powiedzieć - że chociaż DIA wytoczyło ciężką baterię z arsenału Pif­-Pafa, nie sądzi, by byli w stanie powstrzymać Palestyńczyka. Pytał też, kiedy może spodziewać się nowej fotografii. - nnaharada - wystukał Rabinowich, czyli „dzisiaj” po arabsku. - buona notte, bambino - Skorpion namawiał Rabinowicha, żeby zasnął z powrotem jak dziecko. p­-l ś - odpisał Rabinowich i zakończył sesję. Skorpion wylogował się. Wychodząc z kawiarni, jeszcze raz zerknął na ekran telewizora. Pokazywano przyjazd delegacji Izraela na konferencję. Reporterka telewizyjna, atrakcyjna kobieta, którą podkreślone tuszem oczy upodabniały do postaci ze staroegipskich fresków, poinformowała, że goście na czas konferencji, która może przejść do historii Izraela, zatrzymają się w pilnie strzeżonej ambasadzie ich kraju nieopodal Villa Borghese. Po południu Skorpion czekał na Morettiego w pizzerii naprzeciwko sztabu głównego żandarmerii, w okolicach obsadzonego drzewami parku Villa Ada. Moretti prawdopodobnie

brał udział w spotkaniu koordynacyjnym lokalnych władz, komisarzami Polizia di Stato, Korpusu Karabinierów, DIA, agencji wywiadowczych różnych państw Unii, izraelskiego Mossadu i Amanu. Ponieważ pizzeria znajdowała się naprzeciwko sztabu głównego Korpusu Karabinierów, oficerowie często wstępowali przegryźć pizzę i popić winem. Teraz też dwóch żandarmów, opierając się o bar, przyglądało mu się, kiedy nadszedł wyczekiwany SMS od Rabinowicha, o treści: „masz pix”. Odetchnął głębiej i zgodnie z umową zajrzał na profil Brooksa na Facebooku. Jest! Rabinowich wymienił swoje zdjęcie profilowe na fotografię Bassama Hassaniego zrobioną przed niespełna dwoma tygodniami przy wjeździe do Stanów. Trzeba przyznać, że Hassaniemu wiek służył. Już nie był kujonowatym długowłosym studentem chemii z fotografii w czasopiśmie naukowym wydziału chemii politechniki w Karlsruhe. W międzyczasie dorobił się drogich ciuchów i nowej fryzury. Wygładzony, pewien siebie, wyglądał na dobrze prosperującego biznesmena, który leci pierwszą klasą na międzynarodową naradę bankierów. Rabinowich nie zawracał sobie nawet głowy przesyłaniem mu informacji z paszportu i wizy, na których Hassani wjechał do Stanów. O ile przykrywka, pod którą podróżował po USA, mogła się przydać FBI do śledzenia jego ruchów, o tyle dla Skorpiona była bezużyteczna. Hassani po przekroczeniu granicy włoskiej na pewno natychmiast pozbył się tamtej tożsamości. Wstał, rzucił na stolik pieniądze, a następnie ruszył w stronę, gdzie zaparkował wynajętego fiata. Moretti musi zaczekać. Teraz, gdy miał już fotografię Hassaniego, musiał przyjrzeć się z bliska nagraniu wideo z wydarzeń przy barierze policyjnej podczas demonstracji. Idąc do samochodu, zgooglował w komórce namiary studia telewizji RAI Uno, która transmitowała film. Studio mieściło się w dzielnicy Saxa Rubra, położonej na północ od centrum Rzymu. Wsiadł do fiata i ruszając, zadzwonił do Morettiego. - Ciągle jestem na zebraniu. Dokąd jedziesz, czy lepiej, żebym nie pytał? odpowiedział Moretti przyciszonym głosem. W głębi słychać było, jak ktoś przemawia. - Po co pytasz, skoro i tak znasz odpowiedź? - Jakieś wieści od naszego wspólnego przyjaciela? - Są. - Będziemy w kontakcie? - Jak ci się podoba współpraca z DIA? - Za wcześnie, żeby o tym mówić. Jest takie włoskie powiedzenie: metterci il cappello, nosić wysoko kapelusz, rozumiesz? - Chcesz powiedzieć, że próbują dyrygować wszystkim, żeby potem sobie przypisać

wszystkie zasługi? - Doskonale. Zaczynasz myśleć jak prawdziwy Włoch. Gdzie jesteś teraz? - Skręcam w Via Flaminia. - Jedziesz do Saxa Rubra? Do telewizji RAI Uno? Myślisz, że coś widzieli? „Niezły bystrzak z tego małego Włocha - przyznał w duchu Skorpion. - Trzeba uważać przy nim na każde słowo”. - Dam ci znać, w razie czego. - Via Flaminia to słynna ulica. Tą właśnie drogą rzymskie legiony maszerowały na Gallów. - Sugerujesz, że powinienem strzec się Barbarzyńców? - Cezar zginął z rąk własnych ludzi - zauważył Moretti. - Będę o tym pamiętać - odparł Skorpion i rozłączył się. Mijał biurowce i domy mieszkalne. Chodnikami śpieszyli w swoich sprawach dobrze ubrani rzymianie; nagle dotarło do niego, że za dwa dni może być po wszystkim. Dojechał przez przedmieścia do studia telewizji, pokazał strażnikowi przy bramie odznakę, którą dostał od Morettiego i zaparkował samochód. Po wejściu do budynku zażądał widzenia z dyrektorem stacji. Wyszła do niego szczupła brunetka w, jak to mówią Francuzi, „pewnym wieku”, w T­-shircie z głębokim dekoltem i spódniczce zbyt krótkiej jak na urzędniczkę. - Il Signor Brazzani e occupato. Posso essere d’aiuto?86 - Forse, mam sprawę z zakresu bezpieczeństwa wewnętrznego - wyjaśnił Skorpion, przechodząc na angielski. Mignął odznaką. - Czym mogę służyć? - spytała znaczącym tonem, patrząc na niego, jakby chciała go schrupać. - Muszę zobaczyć obraz z kamery, którą puszczacie na TG Uno, tę o donna inglese na demonstracji. Puśćcie mi to na komputerze, bo chcę móc zwalniać obraz, zatrzymywać i robić powiększenia. - Nie jest pan italiano, signore. Czy mogę wiedzieć, o co chodzi? - Nie, nie może pani. Jak można się domyślić po odznace, sprawa podlega służbom bezpieczeństwa. Jeśli to jest konieczne, mogę załatwić, że capo della polizia zadzwoni do państwa, ale to będzie trwało godzinami, a mamy wyścig z czasem. - Będę musiała towarzyszyć panu - odparła po chwili wahania, prowadząc go do studia, które było oddzieloną szybami przestrzenią, w której ileś osób przy biurkach montowało materiały filmowe. Podeszła do młodego mężczyzny intensywnie wpatrzonego w ekran, klepnęła go w ramię i powiedziała coś bardzo szybko po włosku.

- To jest Bruno - zwróciła się z powrotem do Skorpiona. - Pomoże nam. Bruno otworzył po kolei kilka plików dotyczących demonstracji i pięknej la inglese. Trzeci plik, przedstawiający kotłowaninę przy kordonie policji, był właśnie tym, o co mu chodziło. La inglese wydawała się należeć do grupki demonstrantów z tablicami: „Globalne ocieplenia, globalna śmierć”. - Stop! - zażądał. Bruno zatrzymał obraz. - Kim są ci demonstranci? - Wskazał na niosące tablice sylwetki przebranych za duchy demonstrantów. - Questi sono da Oxfam. Si puo dire per i costiumi, come fantasmi - odparł Bruno, odwracając się w jego stronę. - Sądząc po strojach, są z Oxfamu - przetłumaczyła kobieta. - A, już rozumiem. Proszę teraz przesuwać obraz bardzo powoli. Patrzyli w skupieniu, jak drgający obraz przesuwa się, klatka po klatce, pokazując młodą Angielkę, która została odepchnięta tarczą przez policjanta z oddziału prewencji. - Proszę zatrzymać! - Skorpion nachylił się w stronę ekranu, przyglądając się jednemu z mężczyzn, który stał w tłumie za dziewczyną obok la inglese. Miał czarny podkoszulek i dżinsy; kamera widziała go z profilu. - Możesz dojechać do niego? - poprosił, wskazując na mężczyznę. Bruno powiększył jego profil. Skorpion wyciągnął z kieszeni komórkę i powiększył zdjęcie ściągnięte z profilu Rabinowicha na Facebooku. - To on - stwierdziła kobieta, nachylając się, by zajrzeć w wyświetlacz komórki, a potem na monitor Bruna. - Szukacie tego człowieka? - Come ti chiami? - Jak się nazywasz? - spytał Skorpion. - Il mio nome e Cienna. - Cienno, nie widziałaś nigdy żadnego człowieka. On nie istnieje, capisce? - Zasunął telefon, a Cienna kiwnęła głową. - Przesuwaj powolutku, molto lentamente - zwrócił się do Bruna, który przesuwał film klatka po klatce. - Stop! - zażądał ponownie. - Jak sądzicie? Czy on jest z la donna inglese? - Hassani niewątpliwie stał blisko kobiety. - Difficile dire. Mogą po prostu być przypadkowymi postaciami z tłumu - stwierdził Bruno. - On mówi, że trudno powiedzieć. Moim zdaniem się myli. Są ze sobą - zawyrokowała Cienna. - Skąd wiesz? - Zaufaj, jestem kobietą. Skorpion skinął głową i dotknął ramienia Bruna, który wrócił do przesuwania obrazu klatka po klatce, ale mężczyzna odwrócił się i ruszył wraz z kobietami w przeciwnym

kierunku, znikając w tłumie. Skorpion poprosił Bruna, by zatrzymał film. Myślał gorączkowo. - Interesujesz się człowiekiem, który nawet nie istnieje? - zakpiła Cienna. - To, co widzieliście przed chwilą, jest bardzo niebezpieczne, capisce? Dla ciebie i bliskich ci osób. Nie chciałbym cię straszyć, ale możesz być w niebezpieczeństwie. Przetłumacz, proszę. Cienna nachyliła się i zaczęła coś szeptać do ucha Bruna, który patrzył na nich oczyma wielkimi jak spodki. - Pamiętaj, że nie wolno ci puścić pary z ust, nawet twojemu szefowi. Wszyscy możemy zginąć. Tego w ogóle nie było. Nigdy nie byłem tutaj, capisce? Arrivederci e grazie. - Wstał, szykując się do wyjścia. - Odprowadzę cię - powiedziała Cienna, towarzysząc mu do holu wejściowego. - Jak mogę się z tobą skontaktować? - Rozejrzała się, sprawdzając, czy nikt ich nie słyszy. - Nie możesz. - A jeśli wypatrzymy go w jakimś innym nagraniu? - To już nie ma znaczenia. Ciao, bella signora. - Czuł jej wzrok na plecach, kiedy odchodził. W jego myślach panował skrajny chaos. Musiał pogadać z Rabinowichem, zastanawiał się też, czy może zaryzykować powierzenie nowych informacji Morettiemu. Kolejny raz w trakcie tej misji bił głową w mur. W tym wszystkim nie dawało mu spokoju jedno pytanie: Co skłoniło Palestyńczyka, by narażać cały jego plan po to jedynie, by wziąć udział w publicznej demonstracji?

rozdział dwudziesty czwarty Campo de’ Fiori, Rzym, Włochy

Palestyńczyk obudził się spotniały, nie wiedząc, gdzie jest. Koszmar nie nękał go już od dawna. Tym razem był niesamowicie realistyczny. Śniło mu się, że jest dzieckiem, i że przyszli po niego. Schował się w szafie, w której panował nieznośny upał. Pomimo nocy przez szpary w szafie sączyło się oślepiające światło zza okna. Odgłos wybuchów i salw przybliżał się coraz bardziej, a swąd nie przypominał niczego, z czym się w życiu zetknął. Słyszał, jak do pokoju wpadli mężczyźni, odgłosy strzelaniny, krzyk jego matki. Sam też chciał krzyczeć, ale był tak przerażony, że tylko się zmoczył. Drzwi do szafy otworzyły się na oścież i zobaczył twarze chłopców, którzy mu dokuczali w Grundschule: Aksel z wykrzywioną, czerwoną gębą wrzeszczał: „Leck mich am Arsch, Türkisch Schwuchtl87”, gruby Dolph z Geertem kopali go, wijącego się na ziemi, naigrawając się z ”Blödes Arschloch”88. Próbował osłaniać genitalia, ale gruby Dolph chwycił go za jądra i ścisnął, aż Palestyńczyk zaczął wyć. „Sie baruchen diese nicht, Mutterficker!”89 - mówił Dolph. A potem zbudził się z bijącym sercem i zorientował się, że nie ma Liz. On, Murad, Dżamal i Hiczam pracowali do późnej nocy.Wcześniej, wieczorem wyekspediował pozostałych do Turynu. Część pojechała samochodem, a część metrem na Stazione Termini, żeby stamtąd złapać jakiś pociąg. Kiedy tamci wyszli wśród pożegnalnych okrzyków: Ma’a salaama i Allahu akbar, we czterech zapakowali wszystko do ciężarowego UNIMOG­-a, wypełniając go po dach, tak że sami ledwo wcisnęli się do środka. A potem trafili na rafę. Murad zauważył, że tablice rejestracyjne, które dostali od Camorry, zaczynają się od nieprawidłowych liter. - Myślisz, że zrobili to specjalnie? - zaniepokoił się Murad. - Z Camorrą nie ma przypadków - stwierdził Hiczam. - Chcieli, żebyśmy wpadli.

- Jak to? Moglibyśmy ich sypnąć - włączył się Dżamal. - Żaden z nas nie zdążyłby nawet sypnąć, gdyby nas zapudłowali - odparł Hiczam. - Il silenzio o la morte90. - Nie chcieli być w to wszystko wmieszani. Ma’alesz - wzruszył ramionami Palestyńczyk. - Sprawdź tylko, czy unimog będzie sprawny, kiedy będziemy go potrzebować. - Wszystko w porządku. Osobiście sprawdzałem dzisiaj rano - odparł Murad. - Ale co z tablicą rejestracyjną? W końcu Hiczam wpadł na pomysł. Pomalowali kawałek blachy na biało, domalowując odpowiednie czerwone litery, a całość przykleili do tablicy, zasłaniając część wymagającą zmiany. Przy bliższych oględzinach sprawa by się na pewno wydała, ale Palestyńczyk miał nadzieję, że będą w ruchu i uda im się wymknąć podczas ogólnego zamieszania. Było już po trzeciej w nocy, mimo to jeszcze raz przećwiczyli swoje role i obsługę sprzętu, ustalili, co kto będzie robić, po czym przepytali się wzajemnie, co będą mówić, gdyby zostali zatrzymani. Palestyńczyk, znany reszcie tylko z wybranego na czas pobytu we Włoszech imienia Medżdan, spojrzał na zegarek. Dochodziła jedenasta w południe. Wprawdzie wstał i obszedł cały magazyn w poszukiwaniu Liz, ale czuł, że jej nie ma. - Ta kobieta, Liz, poszła sobie - powiedział Murad, unosząc głowę znad kawy, którą właśnie parzył w improwizowanej kuchni. - Ta twoja angielska szarmuta - dziwka, gotowa wszystko zepsuć. - Zajmę się tym - powiedział Palestyńczyk. - Po coś ją tu sprowadził? Bo musisz mieć koniecznie angielską kuss91? - rozsierdził się Murad, używając ordynarnego arabskiego określenia żeńskiego organu płciowego. - Potrzebuję Liz jako łączniczki z angielskimi demonstrantami. To część mojego planu - odparł. - Mamy jeszcze jeden dzień. Posprawdzajcie baterie w komórkach, ale nie tykajcie detonatorów. Ja się zajmę Angielką. - Niepotrzebnie żeś ją tutaj sprowadził - mruknął Murad, nie podnosząc wzroku. - Challi baalak - powiedział ostrzegawczo Palestyńczyk. - Wkrótce wszyscy będziemy szahidinami. Jak staniemy przed Allahem, jeśli teraz powiemy coś, czego nie powinniśmy byli powiedzieć? Poszedł do hoteliku koło Stazione Termini, ale pokój był zamknięty, a kiedy spytał recepcjonistkę, dowiedział się, że Alicia się wymeldowała. - Kiedy? - Mezz’ora, mniej więcej. Pół godziny temu.

Recepcjonistka wzruszyła ramionami. - Dziwne. Ta signorina wyglądała zupełnie, jak la donna inglese w televisione. - Ależ skąd. No, może trochę, ale to nie ona. Czy moja ragazza, Liz, wie pani, ta jej angielska koleżanka, była z nią? - Sì. Również ten jej italiano chłopak z długimi włosami jak dziewczyna. Wyszli razem. - Czy mówili, dokąd idą? - Nie mówili, ale myślę, że na aeroporto92. Mieli ze sobą cały bagaż i rozmawiali o Londynie. - Grazie - podziękował i popędził na Stazione Termini. Biegł przez dworzec, nie tracąc nadziei, że mimo wszystko ich dogoni. Z ulgą wypatrzył Liz, Cristiana i Alicię czekających na peronie na ekspres, który miał ich zawieźć na lotnisko Fiumicino. Alicia dla niepoznaki utleniła włosy. Twarz osłoniła kapeluszem - grzybkiem od Burberry’ego i wielkimi, ciemnymi okularami. Na jego widok cała trójka ruszyła w przeciwną stronę, jednak Liz w końcu zatrzymała się. - Nie pożegnałaś się - powiedział. - Nie mogę tego zrobić. - Zdjęła swoje ciemne okulary. Znów wróciła do noszenia apaszek od Hermèsa i okularów Jimmy’ego Choo, ale jej oczy podejrzanie błyszczały, czego nie omieszkał zauważyć. - Myślałam, że mogę, ale jednak nie. - Dzieci umierają. - Wiem - odparła żałośnie. - Co im powiedziałaś? - Machnął ręką w stronę Cristiana i Alicii. - Że pokłóciliśmy się. Nic więcej. - Liz, między mną a Medżdanem naprawdę do niczego nie doszło, prawda? - Alicia zerknęła niepewnie w jego stronę. - Przykro mi - powiedział Cristiano łamaną angielszczyzną, klepiąc Palestyńczyka po ramieniu. - Alicia chce też jechać na Londyn. Ona boi, że paparazzi ją szukną i będzie słynną kłamcą. - Rozumiem. Czy mogę porozmawiać z tobą na osobności? - zwrócił się Palestyńczyk do Liz. - Mam ważną sprawę. Popatrzyła na przyjaciół, potem kiwnęła głową. Zaciągnął ją na drugą stronę peronu. Za jej głową widział nadjeżdżający pociąg. - Zostawiłaś swoje rzeczy w mieszkaniu. - Po prostu mi je odeślij.

- Nie będę miał czasu. Nie możemy zostawiać śladów po sobie. Proszę, wróć ze mną do mieszkania. Będziemy razem, tylko ty i ja, jak zawsze marzyliśmy. Pragnę cię. - Nic na to nie poradzę, ale nie potrafię się już kochać z tobą. - W jej oczach widział odbicie lśniących od słońca szyn. - Ostatni raz - nie ustępował. - Będzie tak, jak w Mykonos. Jesteś mi to winna. - Dlaczego? Czemu jestem ci to winna? - Ponieważ jutro o tej porze prawdopodobnie już nie będę żył. Nie pozwól, żeby to się tak skończyło. Możesz złapać następny samolot. Zrobię sam, co trzeba, wiedząc, że jesteś daleko stąd i nic ci nie grozi. - Ostatnie słowa zagłuszył zgrzyt hamującego pociągu. - Liz, musimy już iść - krzyknęła Alicia. Ludzie pchali się, żeby wsiąść, wagony trzaskały w szwach, wyglądało na to, że lada chwila nie wciśnie się tam szpilki. - Nie wiem, co robić. - Liz wahała się, niezdecydowana. - Nie możemy tego skończyć w ten sposób, ty i ja. - Chwycił ją i zaczął namiętnie całować. - Zostań, choćby tylko godzinę. Będziesz wspominać te chwile do końca życia wyszeptał. Liz obejrzała się w stronę Alicii i Cristiana. - Jedźcie - krzyknęła. - Złapię jakiś późniejszy samolot. - Jesteś pewna? Nic ci nie będzie? - upewniała się Alicia. - Nie martw się o mnie. - Liz podbiegła do niej i pocałowała Alicię w policzek, a potem Cristiana. - Pa, caro. - Ciao, bellissima - odparł Cristiano, całując ją w oba policzki. Podniósł z ziemi bagaż Alicii. Z trudem wcisnęli się do pociągu, szukając miejsca, gdzie mogliby w miarę wygodnie stać. Liz z Palestyńczykiem machali im, więc im odmachali z uśmiechem. - Zadzwoń do mnie, jak wylądujesz w Londynie - zawołała za Alicią Liz. Gdy pociąg ruszył, Palestyńczyk wziął uchwyt walizki Liz, ciągnąc ją za sobą. Wzięła go pod rękę i razem poszli w stronę wyjścia z peronu, mijając po drodze mężczyznę w dżinsach i koszulce z napisem: „SALVO LE BALENE!”, ratujmy wieloryby! - który zdawał się szukać czegoś w swoim plecaku. Kiedy minęli go, Skorpion zamknął plecak, przerzucił przez ramię i ruszył za nimi. Rabinowich nie wiedział o niczym, podobnie jak Moretti, z którym spotkał się poprzedniego wieczoru w trattorii w pobliżu Piazza Navona. Wieczór był ciepły, więc jedli na zewnątrz, na chodniku. Światło z placu wpadało na uliczkę, którą maszerowali turyści buszujący po okolicznych sklepikach.

- Co mu każe tak ryzykować? Gdyby na przykład został aresztowany przez policję, to by położyło całą operację. Moretti wzruszył ramionami. - Wiele czynników mogłoby ją udaremnić. Minister spraw zagranicznych Szwecji aktualnie Szwecja przewodniczy Unii Europejskiej - chciał odwołać kongres. Decyzję w tej sprawie powierzono karabinierom i agencjom wywiadowczym. Przeciwne było tylko wasze DIA i ja. Z tego, co słyszę, szykuje się totalna katastrofa, buona notte al secchio93. Na szczęście udało mi się ich przekonać. Cin cin. - Cin cin. Jakich argumentów użyłeś? - Powiedziałem im prawdę. Istnieje spore zagrożenie. Duża bomba - słowem nie pisnąłem o Uranie­-235 - może zebrać stosowne żniwo. Nawet eksplozja w mieszkaniu czy w samochodzie może zabić wielu ludzi i zerwać obrady. Jedynym sposobem, by schwytać i powstrzymać Palestyńczyka, jest obserwacja celu jego zamachu - Palazzo delle Finanze. Najlepszym sposobem eliminacji zagrożenia jest zastawienie tam na niego pułapki. Zgodzili się ze mną... - pociągnął łyk chianti -...ale nie z powodu tego, co powiedziałem, tylko dlatego, że nie chcą odwołać Il Congresso Europeo i wyjść na mięczaków. Szwedom to wisi, ale Francuzom i Niemcom zależy. Kongres ma duże znaczenie dla Izraela, a Niemcy muszą się cackać z Żydami, wiesz, o czym mówię. - Odwołanie konferencji byłoby katastrofą, w dodatku niczego by nie powstrzymało. Jak słusznie powiedziałeś, równie dobrze mógłby zdetonować bombę jądrową w mieszkaniu. - Mam rozumieć, że wypatrzyłeś coś w televisione? Dlatego właśnie wybrałeś się do RAI Uno? Ale nie powiesz mi co? - Wiesz, co widziałem. - Il Palestino. - Moretti odłożył widelec. - Na demonstracji. - Skorpion kiwnął głową. - Chciałem zobaczyć film w zwolnionym tempie i w razie czego móc powiększyć klatki. Jednego nie pojmuję - co go skłania do podejmowania takiego ryzyka. - Jak już ustaliliśmy, jest fanatico. - Ale narażać operację na fiasko tylko po to, żeby pomachać napisem na oczach ludzi, których zamierzasz wysadzić w powietrze? To bez sensu. Ale jestem pewien, że zrobił to nie bez powodu. - Skorpion pokręcił głową w smudze światła padającego z okna restauracji. - Zawsze mu o coś chodzi. - Tak, ale mimo wszystko twój Palestino nie jest signor Supermanem. Zdarza mu się popełnić błąd. Wiesz, jak wygląda, wiesz, gdzie i kiedy chce to zrobić, a teraz wiesz coś

jeszcze. Znajdziesz la donna inglese, to znajdziesz Palestyńczyka. - Myślałem o tym. - Prawdę mówiąc, po wyjściu ze studia telewizyjnego chodził po studenckich hostelach i tanich hotelikach, oglądając miejsca, w których lubili gromadzić się demonstranci. Późnym południem banknot pięćdziesięcioeurowy skłonił recepcjonistkę w hotelu w okolicach Stazione Termini do przyznania, że la donna inglese mogła być gościem hotelu, w którym mieszkała ze swoim ragazzo, długowłosym włoskim studentem. Po obejrzeniu

fotografii

z demonstracji,

którą

Skorpion

wydrukował

w kawiarence

internetowej, recepcjonistka zidentyfikowała drugą Angielkę jako koleżankę, która czasami zaglądała do hotelu. Skorpion postanowił wrócić i obserwować hotel, zaraz po rozstaniu z Morettim. - Wiesz, jak on wygląda, prawda? - powiedział Moretti. - Masz zdjęcie? Może powinniśmy ostrzec Polizia di Stato i karabinierów. Powoli zamienia się to w zwykłą kwestię bezpieczeństwa publicznego. - Albo przekazać sprawę DIA? Nie powstrzymają go, zresztą, ściślej rzecz biorąc, wcale nie musi być w pobliżu bomby czy innych atrakcji, które zaplanował. Wystarczy, że naciśnie zielony klawisz w komórce i arrivederci. Muszę go dorwać pierwszy. - Wyglądasz na zmęczonego - powiedział Moretti, przyglądając się mężczyźnie siedzącemu po drugiej stronie stolika. Skorpion miał podkrążone oczy i dwudniowy zarost na twarzy. Ubrany był w dżinsy i kurtkę, spod której wystawał czarny podkoszulek z napisem: „RATUJMY WIELORYBY”, wybrany pewnie po to, by wpasować się w tłum demonstrantów. „Trudno go nazwać ładnym, ale jego oczy, siwe jak morska toń, a przy tym drapieżne i w wiecznym ruchu, musiały doprowadzać kobiety do szaleństwa” - myślał Moretti. - Co zrobisz, gdy już będzie po wszystkim? - Będę spać. Co najmniej przez tydzień. - Uśmiechnął się krzywo. - Najchętniej gdzieś, gdzie będę słyszeć dźwięk wody bijącej o piasek. - Wrócisz do Stanów? - Skorpion pokręcił głową. - Powinieneś pomieszkać we Włoszech. Włosi są królami życia. - O co ci chodzi? Masz mieszkanie do wynajęcia? - Nie! - Roześmiał się Moretti. - Ale dla ciebie zawsze coś znajdziemy. Muszę już iść. - Wyjął serwetę zza koszuli i odłożył na stolik. - Rodzina? - Też. Mam troje bambini. - Pokazał trzy palce. - Ale muszę iść z powodu kochanki. Blondyna, seksowna. - Nakreślił przed sobą kształt piersi. - Ale Dio mio94, zupełnie oszalała!

Kobietom, gdy kochają, trochę rozum odbiera, rozumiesz? Ale naprawdę jest bella. - Westchnął i wstał. - Masz rację. Może ja rzeczywiście powinienem się przenieść do Włoch - stwierdził Skorpion, kładąc pieniądze na stoliku i podnosząc się również. - Cieszę się już na nasze następne spotkanie, il mio amico. Powodzenia. In bocca al lupo. - I niech wilk zdycha. Moretti ruszył od stolika, ale obejrzał się za siebie. - Byłbym zapomniał. Kapitan Zainy udusił się, jest jednak ciekawy szczegół. - Mianowicie? - Miał w organizmie dość demerolu, by mógł on go zabić dziesięciokrotnie, nawet bez całej whisky, którą wyżłopał. Przy koi znaleziono tabletki demerolu, za to w żołądku ani jednej. A na dodatek między palcami u stopy miał nakłucie ze śladową ilością demerolu. - Jednym słowem ktoś wstrzyknął mu potężną dawkę demerolu, a potem udusił, gdy kapitan zbudził się od ukłucia. - To samo mówi koroner. Uznał śmierć kapitana za omicidio95. Zgadamy się niedługo. Ciao. - Moretti pomachał ręką na pożegnanie. Skorpion patrzył za nim, jak odchodząc w stronę Piazza Navona, wtapia się w tłum. Sam udał się do czynnego do późna salonu Vodafone przy Via del Corso, gdzie kupił dwie nowe komórki z kartami SIM i jednej użył, by wysłać SMS­-a do Rabinowicha: Wenecja kuzyni z V Cross gorąca kąpiel odbiór. z nas. Wiedział, że Rabinowich domyśli się, że chodzi o natychmiastowe powiadomienie kuzynów z V Cross, czyli MI6, których główna siedziba mieściła się w Londynie przy Vauxhall Cross, o którym Harris powiedział kiedyś, że jest „pod każdym względem najgorszym skrzyżowaniem w Europie”, że mają odebrać kogoś, kto przyleci na lotnisko Heathrow, leżące przy Bath Road. Bath znaczy „kąpiel”. „Gorącą”, a więc pilną sprawą było przesłuchanie przez

MI6 koleżanki

Liz, której personalia wyciągnął - z pomocą

recepcjonistki - z hotelowej księgi meldunkowej. Nazywała się Alicia Faring i należy ją wziąć na spytki, ponieważ „z nas”, czyli zna AS, „Aparat Słuchowy”. Dziewczyna Palestyńczyka mogła coś niechcący zdradzić Alicii, na przykład, gdzie Palestyńczyk mieszka w Rzymie, i dokąd udał się po dopłynięciu do Genui - do Rzymu czy może gdzieś indziej. Hę? - spytał Rabinowich. Skorpion musiał posłużyć się szybkim, prymitywnym szyfrem Vigenère’a, na który umówili się w Castelnuovo, używając jako klucza słowa YANKES, z jednym E, ponieważ Dave był zaprzysięgłym kibicem nowojorskich Yankees.

Zaletą szyfru Vigenère’a był fakt, że był odporny na ataki statystyczne, a w związku z tym trudny do złamania bez klucza, w dodatku nie wymagał komputera ani żadnych wymysłów. Mogłeś narysować kwadrat Vigenère’a praktycznie wszędzie, a po użyciu go zniszczyć. Skorpion zrobił to na kawałku papieru toaletowego w kabinie męskiej ubikacji w salonie Vodafone’a. „Ylvmmsdaesry” - napisał do Rabinowicha, co znaczyło „Alicia Faring”. - czr dom pa3 mrvyr 360 - odpisał Rabinowich. Skorpion odgadł, że chodzi o czarny dom, jak nazywano siedzibę NSA w Fort Meade. „Mrvyr” odczytane przez kwadrat Vigenère’a z użyciem klucza YANKES znaczyło „Orion”. Dave informował go więc, że NSA „pa3”, czyli monitoruje całą komunikację światową, a więc w promieniu 360 stopni, pod kątem wszelkich wzmianek o konstelacji Oriona, czyli al Dżabbar. Po skończonej rozmowie podarł i spuścił w toalecie papier z kwadratem Vigenère’a. Na Corso złapał taksówkę i kazał się zawieźć z powrotem do hotelu koło Stazione Termini. Wsunąwszy recepcjonistce kolejne dwadzieścia euro, zainstalował się na sofie we foyer hotelowym, wyglądając jak jeden z wielu szwendających się z plecakami cudzoziemców. Około wpół do szóstej nad ranem, kiedy wciąż było jeszcze ciemno, a on udawał, że śpi, zasłoniwszy twarz ręką, zauważył znaną mu z nagrania atrakcyjną koleżankę Angielki Alicii wchodzącą do foyer i kierującą się do windy. Później tego samego ranka, kiedy obserwował hotel z drugiej strony ulicy, kiedy bezchmurne niebo zapowiadało upalny dzień, zobaczył całą ich trójkę - Angielkę Alicię, jej koleżankę i jej chłopca - jak wychodzą z hotelu, ciągnąc walizki na kółkach. Ruszył za nimi na Stazione Termini, gdzie, ku jego najwyższemu zdumieniu, dołączył do nich nie kto inny, jak Hassani, Palestyńczyk we własnej osobie. Skorpion sięgnął do plecaka po SIG Sauera kaliber 9, którego dostał w Castelnuovo od Harrisa. „Teraz! pomyślał. - Taka okazja się nie powtórzy”. Z tej odległości praktycznie nie mógł chybić, a jeśli ktoś z tamtej trójki przetnie tor pocisku, to sam będzie sobie winien, jako ewidentny wspólnik zamachowca. Odetchnął głębiej, żeby uspokoić bicie serca i zacisnął dłoń na kolbie. Nagle zawahał się. Zabicie Hassaniego nie rozbroi przecież bomby, tyle tylko, że nie będzie do niej jak trafić, a mogła mieć nastawiony zegar albo ktoś inny mógł ją odpalić. Miał przeczucie, że Palestyńczyk nie zdaje się na przypadek i lubi mieć w zapasie wariant awaryjny. Dotarło do niego, że nie może tego zrobić, jeszcze nie, więc pełen wątpliwości, czy nie popełnia błędu, który będzie wszystkich słono kosztować, niechętnie odłożył dziewiątkę do plecaka. Po wyjściu z dworca Palestyńczyk z kobietą wsiedli do taksówki. Skorpion ruszył za nimi drugą taksówką, prosząc kierowcę, by nie jechał zbyt blisko, non troppo vicino, ale

postarał się nie zgubić ich w dużym ruchu na Via Cavour. Możliwe, że Palestyńczyk nie zauważył go na peronie, ale gdyby zobaczył go znowu, mógłby coś skojarzyć. Stanowczo powinien zmienić wygląd. Zaproponował taksówkarzowi trzydzieści euro ekstra, za zamianę koszul - konkretnie za jego czarny T­-shirt z napisem: „RATUJMY WIELORYBY!” na kraciastą bawełnianą koszulę, którą bez zapinania wypuścił na wierzch, żeby na pierwszy rzut oka każdy zauważał przede wszystkim koszulę, a nie jego twarz. Taksówka przed nim wypuściła Palestyńczyka i kobietę w pobliżu straganów na Campo di Fiori. Kazał swojemu szoferowi też się zatrzymać. Czekał dopóki nie zobaczył ich idących do jednej z kamienic przy placu. Zapłacił kierowcy, który miał teraz na sobie jego dawny podkoszulek, i kryjąc się między rzędami straganów o płóciennych dachach, ruszył w stronę kamienicy. Dwa razy sprawdził, czy nikt nie osłania tyłów Palestyńczyka, a potem przez dłuższą chwilę obserwował budynek, zanim wyszedł zza osłony kramów. Wyglądało na to, że nikt go nie śledzi. Próbował frontowych drzwi do budynku. Były zamknięte, ale wystarczyło parę sekund, by otworzyć je kartą kredytową i wejść do sieni, mrocznej pomimo strugi światła wpadającej przez okienko nad bramą. Posadzki były wykładane kaflami, a ściany sieni pokrywały spłowiałe tapety przedstawiające wzgórza za Rzymem. Rozejrzał się, wyjął broń z plecaka i odbezpieczył. Miał do wyboru starą, wąską windę albo drewniane schody. Przez chwilę nasłuchiwał intensywnie; nic nie usłyszawszy, zaczął po cichu wspinać się po schodach, przystając co pół piętra, żeby rozejrzeć się na wszystkie strony. Przystawał przy każdym mieszkaniu, przytykając ucho do drzwi i nasłuchując. We wszystkich mieszkaniach panowała cisza z wyjątkiem jednego, z którego dobiegały dźwięki telewizora nastawionego na coś, co brzmiało, jak włoski teleturniej. Zza drzwi dolatywał zapach kury alla cacciatore96, ale jedno wiedział na pewno - Palestyńczyk nie wszedł do tej kamienicy, żeby pichcić. Przeniósł się na następne piętro. Stał właśnie w mieszkaniu na drugim piętrze z uchem przytkniętym do drzwi, kiedy usłyszał skrzypnięcie podłogi po drugiej stronie. Ktoś podsłuchiwał jego! Starał się spłycić i spowolnić oddech, cofając za framugę na wypadek, gdyby ten, kto był z tamtej strony, strzelił przez drzwi. Zastanawiał się, czy by nie strzelić pierwszemu, ale za drzwiami mogła być jakaś Bogu ducha winna osoba - najpewniej jakiś staruszek czy staruszka, drżący, że chcą go obrabować. A potem usłyszał jakiś ruch we wnętrzu i dźwięk plaśnięcia dłonią. Kobieta westchnęła, ale ktoś stłumił ten odgłos. Drzwi wydawały się solidne, z ciężkiego drewna, być może dębu. Mogły być podłączone do ładunków wybuchowych, jak w Amsterdamie. To było

zbyt ryzykowne. Wycofał się ostrożnie, poszedł do drzwi sąsiedniego mieszkania i zastukał cicho z bronią gotową do strzału. - Gli ufficio postale, signora - powiedział do zamkniętych drzwi najlepszą włoszczyzną. - Gli ho una lettera per expresso per vo. Mam dla pani przesyłkę poleconą. - Nie czekał na odpowiedź, tylko próbował otworzyć drzwi kartą kredytową, a kiedy mu się nie udało, kluczem uniwersalnym. Wszedł do środka i zamknął je za sobą najciszej, jak umiał. Martwa cisza w zakurzonym przedpokoju zdradzała brak mieszkańców, jednak na wszelki wypadek przeszedł cicho przez wszystkie pokoje, pełne antyków i starych obrazów. Spojrzał w dół z okna salonu i zobaczył płócienne dachy straganów na placu, skupionych wokół pomnika Giordana Bruna. Wszedł do kuchni, wziął szklankę i wrócił do przedpokoju. Przytknął szklankę do ściany między oboma mieszkaniami, po czym przyłożył ucho do jej dna. Słyszał męski głos i odgłosy przestawiania przedmiotów i był ciekaw, co się tam dzieje. Rozpiął plecak i wyjął ze środka multitool od Leathermana. Przyniósł krzesło z jadalni i wybrał miejsce wysoko na ścianie, z którego miałby dobry widok na drugie mieszkanie, pozostając niewidzialnym, chyba żeby ktoś spojrzał specjalnie do góry. Wywiercił ręcznie, prawie bezgłośnie mały otwór w ścianie, co jakiś czas przerywając tę czynność, by podsłuchać, co się dzieje w sąsiednim mieszkaniu. Kiedy w otworze zobaczył światło sączące się z drugiej strony, wyjął z plecaka wizjer szerokokątny i wsunął do dziury. Przez wizjer zobaczył Palestyńczyka, który przyklejał ładunki wybuchowe do dziewczyny, która miała usta zaklejone taśmą i siedziała przywiązana do krzesła na środku pokoju. Poruszyła się, kręcąc głową. Palestyńczyk podszedł do niej, dał jej w twarz, mówiąc coś, czego Skorpion nie mógł usłyszeć. Nagle Hassani zamarł. Rozejrzał się wokół, nasłuchując z uwagą; w ręku miał pistolet. Skorpion też zamarł z bijącym sercem, gdy Palestyńczyk przesunął się w kierunku otworu w ścianie. Skorpion szykował się już, by strzelić przez ścianę, gdy usłyszał to, co musiał usłyszeć Palestyńczyk. Ktoś szedł podestem w kierunku jednego z dwu mieszkań. Zdążył jeszcze tylko zobaczyć kątem otworu Palestyńczyka idącego w stronę drzwi wyjściowych. Błyskawicznie zszedł z krzesła najciszej, jak potrafił, i stanął przy drzwiach mieszkania dokładnie w chwili, gdy klucz obrócił się w zamku. Drzwi otworzyły się i do mieszkania wparowała kobieta w średnim wieku, niosąc siatkę z zakupami. Złapał ją z tyłu, zatykając jej usta dłonią. - Non una parola! - ani słowa - syknął jej do ucha swoją fatalną włoszczyzną, na co kobieta upuściła siatkę z łoskotem, co musiało zaalarmować Palestyńczyka. Kobieta wiła się, próbując mu się wyrwać, ale trzymał ją mocno. Przytknął jej pistolet do głowy.

Wytrzeszczyła oczy z przerażenia. Machnął bronią w stronę sofy. - Non parli - szepnął, kładąc palec na ustach, cały czas nasłuchując, co się dzieje za drzwiami. Nagle usłyszał, jak drzwi sąsiedniego mieszkania otwierają się, a potem zamykają i zanim dotarł do drzwi i wyjrzał na zewnątrz, dobiegł go dźwięk zamykającej się w głębi piętra windy. Podbiegł z powrotem do krzesła, wspiął się do góry i spojrzał przez wizjer. Dziewczyna była nadal związana, ale Palestyńczyka nie było. Czas naglił, a on wiedział, że musi dokonać natychmiastowego wyboru: życie kobiety za ścianą albo jedyna szansa na zatrzymanie Palestyńczyka. Chwycił za plecak. - Esca della casa. Telefono per la polizia! - Musi pani wyjść z budynku i zadzwonić na policję! - rzucił do kobiety na sofie. - Wyjdź z moje mieszkanie - odparła po angielsku. Nie mógł czekać ani sekundy dłużej. Wybiegł z mieszkania i zbiegł po schodach, praktycznie zeskakując z półpiętra na półpiętro. Dopadłszy sieni, pchnął bramę kamienicy i wypadł na ludną piazzę zalaną oślepiającym światłem słońca. Zobaczył Palestyńczyka, który, mierząc do taksówkarza z broni, wyciągał go z taksówki, po to, by wsiąść samemu i odjechać. Rozejrzał się i obok straganu z kwiatami zauważył vespę, skuter przypięty łańcuchem do słupa latarni. O tej porze na rzymskich ulicach vespa mogła się okazać szybsza od samochodu. Wystarczyło kilka sekund i z pomocą uniwersalnego klucza oraz pary obcęgów otworzył kłódkę od łańcucha i stacyjkę w kierownicy i uruchomił skuter. Z rykiem silnika ruszył za Palestyńczykiem w chwili, gdy zza jednego ze straganów wybiegł mężczyzna, krzycząc: „Arresto! Ladro!”. Aresztować! Złodziej! Widział w oddali taksówkę Palestyńczyka lawirującą między samochodami na obu pasach, podczas gdy sam ledwie trzymał równowagę na kocich łbach bruku. Gnał przestrzenią między pasami, przeciskał się o włos od samochodów, wjeżdżał na chodnik, omal nie rozjeżdżając przechodniów, starając się nie tracić taksówki z oczu i nie pomylić z innymi rzymskimi taksówkami, bez wyjątku polakierowanymi na biało. Dojeżdżając do czerwonych świateł w oddali, Palestyńczyk nagle obejrzał się za siebie, wysunął rękę przez okno i strzelił do Skorpiona, wybijając w szybie samochodu obok dziurę otoczoną pajęczyną pęknięć. Kierowca zastygł w osłupieniu, zapominając ruszyć. Skorpion nachylił się nad kierownicą i dodał jeszcze gazu, przeciskając się między ciężarówką a fiatem, tak że od jednego i drugiego dzielił go może centymetr, dwa. Taksówka

Palestyńczyka zwolniła na czerwonych światłach, a potem nabrała prędkości, wjeżdżając na skrzyżowanie, skręciła gwałtownie, omal przy tym nie kasując czyjegoś wozu. Gdy kierowca zaczął krzyczeć, wygrażając pięścią, taksówka znów gwałtownie skręciła, by uniknąć zderzenia z samochodem jadącym z przeciwnej strony, i z rykiem silnika przecięła skrzyżowanie. Skorpion jechał za nią, starając się odgadnąć, dokąd Palestyńczyk zmierza. Skręcił w tę samą przecznicę w akompaniamencie pisku opon samochodów, jak również krzyków i przekleństw pieszych, a gdy udało mu się przecisnąć przez ulice, zorientował się, że Palestyńczyk jedzie w stronę Tybru. Musiał rozstrzygnąć dylemat, czy ponownie będzie próbował jechać pod prąd jednokierunkową ulicą, czy też przejedzie na drugą stronę, do Trastevere. „Pod prąd” - zadecydował, intuicyjnie wyczuwając przeciwnika. Zjechał na chodnik i w dół po kamiennych schodkach, do zaułka, który wyprowadził go na biegnącą wzdłuż rzeki Via Tebaldi. Z głębokim zadowoleniem przyjął do wiadomości, że się nie mylił. Znajdował się jakieś piętnaście metrów za taksówką Palestyńczyka, która jechała pod prąd. Samochody hamowały z piskiem, kierowcy z furią wygrażali pięściami. Taksówka wjechała na deptak dla pieszych wzdłuż Tybru, jadąc w kierunku mostu Garibaldiego. Idąca z małym chłopcem kobieta dopiero w ostatniej chwili zauważyła, że z tyłu nadjeżdża rozpędzony samochód. Krzyknęła przerażona. Taksówka z powrotem wskoczyła na jezdnię, wciskając się między dwa samochody, by po chwili wrócić na deptak, wzbudzając wśród przechodniów panikę. Skorpion wjechał na deptak, żeby nie stracić z oczu taksówki. Wpadł w poślizg, omijając kobietę z chłopcem, którzy patrzyli na niego ze zgrozą. Palestyńczyk odwrócił się i strzelił znowu, ale Skorpion wykonał vespą zygzak. Taksówka wyminęła most, nie skręcając, co znaczyło, że Palestyńczyk zamierzał zostać po tej stronie rzeki, skonstatował Skorpion, gdy pędzili, mijając Wyspę Tyberyjską. Nagle nadjechała ciężarówka, zasłaniając widok, a w międzyczasie Palestyńczyk zjechał na jezdnię, przecinając pasy, i pomknął pod górę Wzgórzem Awentyńskim. Skorpion musiał zredukować bieg, by zwiększyć obroty podczas jazdy stromą ulicą. Przerzucił się na przeciwległy pas, by dotrzymać tempa taksówce. Z naprzeciwka pędziła na niego alfa romeo. Gdy mijał alfę, niemal zawadziwszy o zderzak, zdążył tylko zobaczyć mrugającego w osłupieniu kierowcę i usłyszeć zgrzyt hamulców. W oddali widział taksówkę pędzącą wokół stacji metra Circo Massimo. Zamiast pojechać za nią, zjechał za okalający Circo niski mur; vespa straciła szybkość na zielonej murawie areny, którą przecinał po cięciwie, żeby dogonić Palestyńczyka. Wyjął gotową do strzału dziewiątkę, opierając broń na

kierownicy. Taksówka z Palestyńczykiem lawirowała w gęstym ruchu ulicznym, ocierając się o inne samochody i zajeżdżając drogę jadącym z naprzeciwka, żeby wyminąć samochód przed sobą, a potem wrócić na właściwy pas. Skorpion widział już przed sobą mury Koloseum. Palestyńczyk gnał wprost na potężny autokar, który zjeżdżał z ulicy na parking dla zwiedzających Koloseum. Nagle Palestyńczyk skręcił i zwolnił, tak że znalazł się na wysokości kierowcy, który zdumiony patrzył z góry na taksówkę. Palestyńczyk strzelił przez okno od strony pasażera, trafiając kierowcę w głowę i zabijając na miejscu. Autokar poleciał do przodu, zderzając się z samochodem, miażdżąc go i całkowicie tarasując ulicę. Palestyńczyk wyskoczył z taksówki i obiegł autobus, machnął bronią przed oczami kobiecie siedzącej za kierownicą fiata z dwójką dzieci na tylnym siedzeniu, kazał jej wyjść, zabierając piszczące dzieci, a następnie wskoczył do auta i odjechał. Zanim Skorpion dotarł do autobusu, ulica była kompletnie zablokowana samochodami, ludźmi, krzyczącymi pasażerami próbującymi się wydostać z autokaru. Przeczołgał się pod autokarem na drugą stronę, ale fiata nie było już nigdzie w polu widzenia. Przez chwilę stał w miejscu mokry od potu, z wyschniętymi na wiór ustami. Nagle walnęło go jak obuchem, że popełnił straszliwy błąd. Powinien był skorzystać z okazji tam, na peronie i zabić Hassaniego. Co gorsza, stracił element zaskoczenia, bo Hassani odtąd już wie, jak wygląda. Porażka na całym froncie. A potem przypomniał sobie o dziewczynie w mieszkaniu. Na postoju przy Koloseum złapał taksówkę i wrócił na Campo de’ Fiori. Taksówkarz chciał rozmawiać o incidente autokaru, ale Skorpion powtarzał tylko: „Non lo so”, nie wiem o niczym, aż Włoch zamknął się. Kiedy wysiadał z taksówki przy straganach słońce z zenitu grzało ostro; zastanawiał się, jak rozbroi bombę. Palestyńczyk prawdopodobnie zaminował drzwi mieszkania. Uderzyło go, że wokół nie ma żadnych policjantów. Kobieta z tamtego mieszkaniu nie wezwała policji! Cały czas siedzi w środku! Już miał ruszyć w kierunku budynku, gdy powietrzem targnęła potężna eksplozja i gwałtowny podmuch gorącego powietrza zwalił go z nóg. Z boku kamienicy eksplodowała pomarańczowa ognista kula. Natychmiast dach stanął w ogniu i zaczął się zapadać na zrujnowany budynek, spuszczając ognisty deszcz odłamków na płócienne markizy straganów, które stanęły w ogniu. Plac wypełnił się dymem i odorem środków wybuchowych; wokół niosły się krzyki. Próbował pozbierać myśli, w uszach mu dzwoniło. Podniósł się z ziemi. Znaczna część trzech

górnych kondygnacji kamienicy przestała istnieć. Żadna z dwu kobiet nie miała szansy przeżyć. Słyszał wycie syren policyjnych i strażackich. Nie miał nic do roboty. Zawiódł na całej linii. Otrzepał się i otarłszy rękawem pył z twarzy, ruszył pośród gruzów i płonących straganów, z których sprzedawcy rozpaczliwie usiłowali ratować swój towar. Ostatecznie dobiło go to, że zrozumiał, czemu Palestyńczyk podjął tak wielkie ryzyko, by wziąć udział w demonstracji przed Palazzo delle Finanze. Niestety, zrozumiał poniewczasie.

rozdział dwudziesty piąty Villa Ada, Rzym, Włochy / Nowy Jork, USA

- Czemu nie zadzwoniłeś? - spytał Moretti. Mogliśmy wysłać tysiąc Polizia di Stato. Byłoby po wszystkim. Skorpion pokręcił głową. Była już prawie północ. Siedzieli przy stoliku na zewnątrz kawiarni przy Piazza di Sant’Eustachio w okolicach Panteonu. Światła kawiarni padały na pokrywające placyk kocie łby. - Odpaliłby bombę za pomocą komórki, zanim ktokolwiek by go dopadł. Nawet gdybyśmy go złapali, to przecież nie działa w pojedynkę. Musi mieć wspólników. Nie zapobieglibyśmy niczemu. Nie miałem wyboru. Chciałem go dorwać razem z bombą. - Słyszał gorycz we własnym głosie. - E’un disastro97. Teraz już wie, że my wiemy, że jest w Rzymie. Może nawet wie, jak wyglądasz? - Nigdy nie zbliżyłem się wystarczająco - skrzywił się Skorpion, pociągając grappę. - Niedobrze. - Tyle, to ja też wiem - parsknął Skorpion. - Powiedziałem żonie, że mam robotę, ale naturalnie uważa, że jestem z kochanką. Zgubiliśmy Palestyńczyka i muszę być z tobą, zamiast z moją blondynką. Jestem podwójnie stratny - oznajmił Moretti i Skorpion mimo parszywego nastroju nie mógł się nie uśmiechnąć. - Co będzie, jeśli ten figlio di gotta98 zmieni plany? Całe nasze przygotowania będziemy sobie mogli wsadzić w tyłek. - Nie zmieni. - Skąd wiesz? - Ponieważ uważa się za wybrańca. Moretti zapalił papierosa, przyglądając się skrytej w cieniu twarzy Amerykanina.

- Nieźle go już poznałeś, prawda? - Być może. - Co teraz zrobisz? - Pójdę się upić. - Ale serio? - Ostrzegę Langley. Po tym, co dziś się wydarzyło, prawdopodobnie wysłał sygnał. Następnego dnia Rabinowich zadzwonił przed południem. Pół godziny później siedział obok Morettiego, patrząc w rząd ekranów telewizyjnych w siedzibie głównej Korpusu Karabinierów przy Via Romani, w sąsiedztwie parku Villa Ada. W Waszyngtonie i w Nowym Jorku była szósta rano i oddziały antyterrorystyczne FBI były w stanie gotowości bojowej. Skorpion, zanim usiadł, upewnił się, że jego twarz na monitorze telewizyjnym będzie, tak jak sobie zażyczył, zamazana. Pozostałe ekrany pokazywały kolejno: Wade’a Andersona, dowódcę specjalnej grupy zadaniowej FBI utworzonej dla operacji „Palestyńczyk”; Dave’a Rabinowicha przy swoim biurku z ujęcia kamery internetowej; heliport nad wodą, ewidentnie gdzieś w okolicach dolnego Manhattanu; kamienicę w zrujnowanej dzielnicy Nowego Jorku filmowaną z kamery ustawionej w mieszkaniu albo na dachu budynku naprzeciwko; jednopiętrowy budynek w innej dzielnicy Nowego Jorku; stację kolejki podziemnej; wreszcie - sztab koordynacji operacji strategicznych, a w nim mężczyzn w kombinezonach bojowych SWAT­-u. - Spotykamy się dziś z mojej inicjatywy - powiedział Anderson, gdy tylko Skorpion zajął miejsce. - Działam zgodnie z wytycznymi FISA, Ustawy o Inwigilacji Obcego Wywiadu w USA. - Machnął plikiem papierów leżących na blacie jego biurka. Na szklanej ścianie gabinetu, za plecami Andersona, zaciągnięto zasłony. - Sprawa dotyczy dwóch osobników, których personalia zostały mi dostarczone na mocy Specjalnego Dostępu w Sytuacji Zagrożenia Nuklearnego przez NSA i twojego kumpla Rabinowicha z Langley. Domyślam się, że działali w oparciu o informacje przedstawione przez ciebie. Postawiliśmy w stan gotowości bojowej wiele oddziałów HRT na Manhattanie, pod dowództwem Forrestera w randze Agenta Nadzorującego Służb Specjalnych. - Ostrzyżony na jeża mężczyzna w watowanym kombinezonie SWAT­-u kiwnął głową na jednym z ekranów. - Prawdę mówiąc, skrzyknęliśmy wszystkie oddziały antyterrorystyczne w naszym kraju, więc chciałbym wierzyć, że nie bez powodu - ciągnął Anderson, łypnąwszy groźnie w obiektyw. - To są osoby w USA, które zeszłej nocy odebrały na komórkę telefon ze wzmianką o al Dżabbarze - zabrał głos Rabinowich. - Aktualnie NSA weryfikuje jeszcze dwie rozmowy: z Chicago i Los Angeles. Wszystkie połączenia zostały przeprowadzone

z rzymskiej dzielnicy Portonaccio, z tej samej komórki, która po wszystkim została wyłączona, więc nie ma żadnych namiarów GPS. - Domyślam się, Skorpionie, że to pozostaje w jakimś związku z twoją obecnością w Rzymie - powiedział Anderson. - Palestyńczyk jest w Rzymie - odparł Skorpion. Moretti spojrzał na niego czujnie. - Z naszej strony Langley żąda, by skoncentrować się na Nowym Jorku? Dobrze mówię? - upewnił się Anderson. - Dobrze - zgodził się Rabinowich. - Otóż nie robimy tego wyłącznie dlatego, że tak nam każe Langley, ale również dlatego, że wyciągnęliśmy podobne wnioski z własnych analiz - warknął Anderson. - Mamy jednak do podjęcia kluczowe decyzje strategiczne, dlatego zwracamy się o twoją opinię, Skorpionie. - Kim są wspomniani osobnicy? - spytał Skorpion. - Jeden jest dwudziestoparoletnią kobietą, niejaką... - Anderson zmrużył oczy, wpatrując się w ekran swojego blackberry. -...Bharati Kabir. Pochodzi z Bangladeszu; przybyła do Stanów jako dziecko. Mieszka na Queensie z rodziną brata, pracuje w biurze ubezpieczeń na środkowym Manhattanie. Nie ukrywam, że mamy co do niej wątpliwości. W ogóle nie pasuje do profilu terrorysty. Drugą osobą jest Pakistańczyk z Brooklynu, niejaki Atif Khan. - A co z bratem dziewczyny? - nadstawił ucha Skorpion. - Nazywa się Zahid Kabir. Pracuje w sklepie obuwniczym - odparł chmurnie Anderson. - Dostaliśmy nazwiska w nocy i poszukiwania nadal trwają. - A Atif Khan, czym się zajmuje? - Przygotuj się na uroczą niespodziankę - powiedział Rabinowich. - Pracuje dla Linii Helikopterowych Prestige - wyjaśnił Anderson, zerkając na ekran blackberry. - Organizują prywatne wycieczki i czartery heliportów na Nabrzeżu Szóstym na dolnym Manhattanie. Jest pilotem. - Chryste - mruknął Skorpion. - Więc tak to chce rozegrać. - Mówisz o rozpyleniu z helikoptera bakterii dżumy nad Manhattanem? Też myśleliśmy o tym. - Anderson spochmurniał znowu. - Rozpylanie na ulicach, w metrze czy w urzędach byłoby zbyt jawne. Chcą, żeby to draństwo zaczęło się wylęgać, zanim się połapiemy. - Przypominam, że nie w tej sprawie wzywamy pana... hmm, Skorpiona - przerwał im Forrester, nie ukrywając drwiącego tonu.

- Fakt - stwierdził Anderson, wracając do tematu. - Sprawiedliwość... - skinął w stronę siedzącego przy nim mężczyzny w garniturze -...ma konstytucyjnie wbudowane przeszkody, które musimy ominąć. Domniemani terroryści - a, jak wspomniałem, mamy pewne wątpliwości, gdyż kobieta nie pasuje do profilu - są obywatelami amerykańskimi. Departament Sprawiedliwości życzy sobie, żebyśmy ich zatrzymali, przedstawili im ich prawo do nieskładania zeznań i obrony z urzędu, podtarli im tyłki i tym podobne. - Nie uda się wam ich zatrzymać - ostrzegł Skorpion. - Też tak uważamy, ale w razie czego wiemy, jak to ominąć - powiedział Forrester, wzbudzając poruszenie wśród swoich ludzi. - Palestyńczyk produkuje bomby - zauważył Skorpion. - Jest absolwentem politechniki o światowej renomie i potrafi zaprogramować wybuch co do centymetra, tak jak to zrobił w Kairze. Naciśnięcie odpowiedniego przycisku nie wymaga nawet sekundy, a chociaż nie znam się na tym, czy eksplozja zniszczy bakterie, czy też rozsieje je po całej okolicy, wiem jedno - że on się na tym zna. Jeden z ludzi Forrestera podszedł do szefa i szepnął mu coś do ucha. Forrester zerknął na monitor i zabrał głos. - Ta cała Kabir właśnie wyszła z domu. Musimy podjąć decyzję. - Czy coś niesie? Walizkę, reklamówkę, coś w tym stylu? - zainteresował się Skorpion. - Zobaczcie sami - powiedział Forrester. Przenieśli wzrok na ekran, na którym młoda kobieta w dżinsach i chustce na głowie oddalała się chodnikiem od bramy kamienicy. - Co ona niesie, u diabła? - spytał Anderson, nakładając okulary do dali. - Plecak. Duży, turystyczny - wyjaśnił jeden z ludzi Forrestera. - Jest nosicielką - stwierdził Skorpion. - To co robimy? Zatrzymujemy ją teraz, zanim wsiądzie do metra? - spytał Forrester. - Z punktu widzenia FISA sprawa jest trochę trefna, ale jeśli chcecie ją aresztować, to macie z mojej strony zielone światło - oświadczył siedzący obok Andersona prawnik. - Pilot Khan też się dokądś wybiera - doniósł któryś z ludzi Forrestera. Na kolejnym ekranie pojawił się Pakistańczyk oddalający się od piętrowego ceglanego domku w firmowej kurtce linii Prestige. - Też coś niesie? - upewnił się Anderson. - Tylko teczkę - odparł Forrester. - Nie możecie jej aresztować - ostrzegł Skorpion. - W sekundzie, kiedy ktoś się zbliży do niej, dziewczyna wysadzi się w powietrze. Kiedy bakterie wydostaną się na zewnątrz,

będzie po wszystkim. Nosicielem stanie się każdy, kto przeżyje wybuch. - Co wobec tego proponujesz? - spytał z przekąsem Forrester. - Trzeba ją śledzić, stale zmieniając ludzi. Idzie w stronę metra. Nie wolno jej zgubić, ale ten sam agent nie powinien jechać z nią w wagonie dłużej niż parę przystanków. Nie wolno patrzyć na nią, dotykać jej ani się do niej zbytnio zbliżać. Niewykluczone, że na Manhattanie przesiądzie się do taksówki, ale tak czy owak dotrze do heliportu, chyba że zrobimy coś głupiego, co zmusi ją do smutnej ostateczności. - A co się będzie działo, kiedy już dotrze na miejsce? - spytał prawnik od Andersona. - Heliport wychodzi na East River - wyjaśnił Forrester. - Przy lądowisku jest budynek. Możemy ją sprzątnąć z okna albo z dachu. - Musicie wziąć dwóch doborowych snajperów - uprzedził Skorpion. - Najlepszych z najlepszych. Chłopaków z Delty albo z SEAL, takich, którzy nie wiedzą, co to chybić. Obok lądowiska stoi jakiś budynek, w pobliżu widać też drapacze chmur. Będą mieli ze dwie, trzy sekundy, kiedy będzie szła do helikoptera. - Prosimy o rozkazy, sir. Jest już przy stacji metra - powiedział jeden z ludzi Forrestera. Na ekranie w rzece ludzi zobaczyli kobietę dochodzącą do zejścia na peron. - Godzina szczytu. Wszyscy dojeżdżają do pracy - zauważył Rabinowich. - Na stanowiska! - rzucił do swojej komórki człowiek Forrestera. - Śledźcie oboje, dziewczynę i pilota - polecił Anderson. - Pod żadnym pozorem nie wolno ich spłoszyć. Zmieniajcie ogony, zachowujcie dystans, róbcie tak, jak mówił Skorpion. To da nam chwilę czasu na podjęcie decyzji. - Co będzie, jeśli ich zgubimy? - zaniepokoił się Forrester. - Wiemy, dokąd idą - przypomniał Skorpion. Anderson spojrzał prosto na ekran, na którym twarz Skorpiona jawiła się jako mglisty owal. - Chciałbym, żebyśmy mieli jasność. Sugeruje pan, że powinniśmy zlikwidować tę dwójkę na lądowisku? Dobrze rozumiem? - Kula w głowę. Jednocześnie, co do sekundy. Strzał musi być niezwykle precyzyjny, żeby przed śmiercią nie mieli szansy się zorientować, co się dzieje. Dlatego muszą ich dosięgnąć celne strzały w głowę - odparł Skorpion. - Kim jest ten gość, u diabła? - spytał prawnik, patrząc nieprzyjaźnie w obraz z kamery. - Mówią wam coś słowa „Konstytucja Stanów Zjednoczonych Ameryki” czy „zasada domniemanej niewinności”? Jeśli media i obrońcy praw obywatelskich dowiedzą się o tym, ukrzyżują nas. Nie możemy tych dwojga ot tak sprzątnąć!

- Nawet jeśli są terrorystami podczas akcji? - włączył się Rabinowich. - Nie mamy co do tego pewności! Sam pan powiedział - prawnik zwrócił się do Andersona - że ona nie pasuje do profilu. - Czy wy nie rozumiecie, że miliony ludzi mogą stracić życie? - zeźlił się Rabinowich. - Nie ma na to szczepionki. Na całym świecie nie ma antybiotyku ani leku, który byłby w stanie temu zaradzić. Kiedy ona to rozpyli, kłopoty z obrońcami praw obywatelskich będziemy wspominać z rozrzewnieniem. Nie mamy wyboru. - Zakłada pan - po pierwsze, że są terrorystami - odparował prawnik - po drugie, że mają ze sobą aerozol. To wszystko są wyłącznie domniemania. A co, jeśli oni nie są tymi, za których ich bierzecie? Jeśli ona wybiera się na biwak ze swoim chłopakiem? Są podejrzani wyłącznie w oparciu o dwa słowa w jednej przechwyconej rozmowie. - W mojej branży zwykle muszą wystarczyć takie przesłanki - stwierdził Skorpion. - Jeśli się pan myli, to może pogrzebać pańską karierę, zdaje pan sobie chyba z tego sprawę? - zwrócił się prawnik do Andersona. - Może pan zostać postawiony w stan oskarżenia. Musi pan zasięgnąć opinii na górze. - W tej sytuacji dylemat kariera czy życie milionów Amerykanów, w tym waszych żon i dzieci, nie utrudnia chyba podjęcia decyzji - zauważył Rabinowich. - Na górze będą chcieli umyć od wszystkiego ręce. Za to mi właśnie płacą, że ja biorę na siebie odpowiedzialność. - Spojrzał wprost w obiektyw kamery telewizyjnej. - Skorpionie, czy jesteś absolutnie pewien w kwestii tego - tego czegoś - co się wiąże z arabską nazwą konstelacji Oriona? - Śledzę Palestyńczyka od Bliskiego Wschodu przez pół Europy. Z całym szacunkiem, ale nie wyobraża pan sobie nawet w przybliżeniu, z kim mamy do czynienia. Anderson spojrzał na monitor Forrestera. - Twoi najlepsi snajperzy? - Sadlock. Sadlock i Pesco. Nawiasem mówiąc, obaj przyszli do nas z SEAL - rzucił w stronę zamazanej twarzy Skorpiona na ekranie. - Żeby zapewnić im posiłki, rozstawię w okolicy oddział HRT. - Każ im zajmować już pozycje w heliporcie - polecił Anderson. - Mają bezwzględnie celować w głowę. Forrester uniósł dłoń, nakazując milczenie. Najwyraźniej odbierał komunikat przez słuchawkę. - Kabir właśnie wysiadła z metra na Grand Central. - Nie zgubcie jej - przypomniał Anderson.

- Przekazują ją teraz służbom na Grand Central - doniósł Forrester. Sekundy zdawały się ciągnąć w nieskończoność, ale wreszcie na ekranie pojawiła się rzeka ludzi, transmitowana z kamery monitoringu na peronie, rozlewając się na wszystkie strony. - Tam jest - powiedział ktoś i Skorpion zdążył zobaczyć kobietę zatopioną w tłumie prącym w stronę ruchomych schodów, nim zniknęła z pola widzenia kamery. Parę minut później Forrester doniósł, że wyszła ze stacji i jest już na ulicy. Technik Forrestera przełączył rozmowę na głośniki. - Wsiadła do żółtej taksówki. Jedzie Czterdziestą Drugą w kierunku zachodnim donosił jadący za dziewczyną ogon FBI. - Góra, macie ją? - spytał Forrester. - Mamy ją - odparł głos ledwie słyszalny przez warkot śmigła helikoptera. Na jednym z ekranów pojawiło się ujęcie taksówki z kamery helikoptera; samochód przeciskał się przez East Side, a potem zjechał na szybkobieżną FDR Drive. Kiedy taksówka dojeżdżała do mostu Brooklińskiego, Forrester kazał helikopterowi zawrócić, żeby nie spłoszyć dziewczyny. Jeden z ludzi dotknął ramienia Forrestera, mówiąc mu coś. - Oddziały snajperów są na pozycjach - oznajmił Forrester. - Otrzymali rozkaz, żeby zdjąć dziewczynę i pilota, kiedy tylko Kabir dotrze na lądowisko. - Forrester i jego ludzie zniknęli z wizji, chociaż nadal byli na fonii. Skorpion domyślał się, że ruszyli również na miejsce akcji. - A co zrobimy po wszystkim z bombą i aerozolem? - spytał Anderson. - Jesteśmy w piwnicy budynku na South Street. Za czterdzieści pięć sekund dotrzemy na miejsce z robotem. Coś jeszcze? - Tak. Nie schrzańcie tego - burknął Anderson. - Pilot, Khan, wszedł na pokład helikoptera - poinformował technik i na jednym z ekranów pojawił się helikopter linii Prestige na lądowisku, a za nim lśniąca w promieniach słońca East River. Śmigło helikoptera zaczęło się obracać. - Wysiadła z taksówki. Nadal niesie plecak - poinformował głos z offu. Wszyscy w najwyższym napięciu nachylili się w stronę ekranów. Czas zdawał się stanąć. Skorpion z Morettim wymienili spojrzenia. Nagle pojawiła się w polu widzenia. Młoda kobieta w chuście na głowie szła w stronę helikoptera. Pilot obrócił się w jej kierunku, jakby chciał coś do niej powiedzieć. „Teraz! pomyślał Skorpion. - Na co jeszcze czekają?”. Dochodziła już do helikoptera, kiedy nagle osunęła się na ziemię, a podmuch śmigła zakrył jej twarz chustą. Forrester z ludźmi biegli w stronę lądowiska z gotowymi do strzału

pistoletami maszynowymi TDI Vector i resztą wyposażenia obijającą się o biodra. Jeden z ludzi wyciągnął z helikoptera zwłoki pilota z odstrzelonym kawałkiem głowy. Drugi delikatnie zdjął plecak z ramion kobiety i ostrożnie oddalał się z nim od helikoptera, którego śmigło zwalniało, a potem stanęło. Moretti odwrócił się do Skorpiona z posępną twarzą. - Teraz weźmie się za zniszczenie Rzymu? - Jest przebiegły i całkowicie zdeterminowany. Będziemy mieli najwyżej parę sekund, żeby mu przeszkodzić - odparł Skorpion. Myślał o dwóch kobietach wysadzonych w powietrze na Campo de’ Fiori, o zmasakrowanej inglese Alicii, o kierowcy autokaru pod Koloseum. Teraz do ich grona dołączył pilot i Banglijka. Dla Hassaniego nie miało znaczenia, ile osób zginie. Kto wie, może nawet to lubił. - Będziesz tam jutro? - upewnił się Moretti. Skorpion przytaknął głową.

rozdział dwudziesty szósty Palazzo delle Finanze, Rzym, Włochy

Delegaci unijni zaczęli zjeżdżać się na konferencję o dziesiątej rano. Na balkonach Palazzo delle Finanze zawisły flagi, a wjeżdżające na dziedziniec limuzyny witane były dźwiękami orkiestry wojskowej. Było bardzo gorąco, a oślepiające słońce na bezchmurnym niebie zapowiadało, że upał wzrośnie. Policja zamknęła ruch w okolicy i zabarykadowała wszystkie ulice prowadzące do palazzo. Skorpion przez lornetkę obserwował tajnych agentów przyglądających się demonstrantom przy barierach. Na dachu palazzo rozstawiono snajperów DIA, dwa helikoptery wojskowe krążyły nad głowami tłumu. Skorpion stał na wysokim podium u wylotu Via 20 Settembre, pośród operatorów europejskich stacji telewizyjnych. Jeśli się nie mylił - a był tu duży znak zapytania - Palestyńczyk ze swoją ekipą powinien nadejść w kierunku bramki od strony Via Quintino Sella. Była to najbardziej logiczna trasa, a gdyby próbowano go zatrzymać przy barierach na skrzyżowaniu z Via Flavio, nadal mogli się przebić i zdetonować ładunek z niewielkiej odległości. Wcześniej, około szóstej rano, przedstawił się snajperom DIA na dachu - jednego zrekrutowano z Delta Force, pozostali przeszli z marynarki, z SEAL. Przez chwilę powymieniali się anegdotami ze szkolenia w zakresie rozbrajania bomb w bazie Harvey Point, w Karolinie Północnej, zwłaszcza o hojnie wyposażonej przez naturę barmance imieniem Melissa z pobliskiego Elizabeth City, która swoich wdzięków nie skąpiła nikomu, a następnie dali mu czerwoną opaskę na lewe ramię, aby miał pewność, jak wyjaśnili, że jeśli go zastrzelą, to nie przez przypadek. Przez lornetkę widział wielotysięczny tłum, który napierał na bariery ze zdjęciami słynnej la donna inglese z zakrwawioną twarzą, skandując: „Faszyści!” i ”Izrael - Naziści!”. Skorpion był pewien, że nie ma między nimi Palestyńczyka. Mimo to byli jego katalizatorem;

postawił wszystko na jedną kartę, żeby dołączyć do nich, ponieważ bez nich jego plan by się nie

powiódł.

Skorpion

napomknął

o tym

w nocy,

rozmawiając

przez

komórkę

z Rabinowichem. Dzwonił ze stacji metra u podnóża Schodów Hiszpańskich; zaryzykował kontakt głosowy, bo czas uciekał. - Ostra zadyma przy Koloseum i Campo di Fiori. Ktoś chce wykończyć turystykę w Wiecznym Mieście? - powitał go Rabinowich. - Ktoś się domyśla? - Głos Skorpiona tonął w echu kroków mijających go ludzi, którzy schodzili na peron. - Nasz włoski przyjaciel nie puścił pary. Do ”Pif­-Pafów” ma taki sam stosunek jak ty. Pobraliście się? - zażartował Rabinowich, dając do zrozumienia, że Moretti nie poinformował nikogo z AISE, DIA czy włoskiej polizii o związkach Skorpiona ze śmiercią kierowcy autokaru, ani eksplozji na Campo di Fiori, którą włoska policja wyjaśniała w telewizji awarią instalacji gazowej w starym budynku. - Najpierw musiałbym się rozwieść z tobą. - Nie masz „Aparatu Słuchowego”? - spytał Rabinowich, a kiedy Skorpion nie odpowiadał, dodał: - Znasz SO? - mając na myśli planowaną strategię operacyjną Palestyńczyka. - Chyba tak - odparł Skorpion, a jego głos był ledwie słyszalny, bo zagłuszał go łoskot wjeżdżającego na stację pociągu. - Ale nie wspomniałeś o niczym żadnemu z naszych przyjaciół? - Ani dudu. - Bo to jest jak w rzucie podkową: wystarczy rzucić najbliżej. Czyli to musisz być ty. - Czy ty musisz zawsze być najmądrzejszy z całej klasy, amigo? Rób tak dalej, a nie dostaniesz promocji - powiedział Skorpion i rozłączył się. W tym wszystkim dobre było chociaż to, że jak dotąd Rabinowich był tego samego zdania, co on: ani Włosi, ani DIA nie są w stanie powstrzymać Palestyńczyka. Moretti też nie puścił pary na temat wydarzeń pod Koloseum ani na Campo di Fiori. Jak słusznie zauważył Rabinowich, do Palestyńczyka nie należało się zbytnio zbliżać; gdyby coś wyczuł, mógł zdetonować bombę w każdej chwili. Skorpion był jedyną osobą, która wiedziała, jak Hassani wygląda, i znała jego plany. Tylko on jeden miał szansę go powstrzymać. Z podium dla kamer obserwował demonstrację przez lornetkę i na monitorach telewizyjnych. Tłum zaczął napierać; poleciały pierwsze kamienie w kierunku policji. Jedna z barier uległa przerwaniu przy Via Voltumo i oddział prewencyjny ruszył na przód z tarczami przed sobą, unosząc pałki, jak miecze rzymskich legionistów. Na jednym

z monitorów widział, jak reporter stacji France 3 krzyczy coś gorączkowo do mikrofonu, podczas gdy demonstranci rzucają czym się da w policjantów przy zaporze na Via Umbria. Ktoś z tłumu rzucił koktajlem Mołotowa, który, przeleciawszy wysokim, perfekcyjnym łukiem, spadł na samochód. Auto stanęło w płomieniach. Posypały się kolejne kamienie i koktajle; sytuacja zaczynała wymykać się spod kontroli. Jakaś kobieta zaczęła krzyczeć, zaczęło się wzajemne tratowanie, kiedy część demonstrantów rzuciła się w stronę policji, a druga część próbowała się wycofywać. Oddział Karabinierów w hełmach z przyłbicami ruszył w stronę demonstrantów, odpychając ich tak, że deptali po ciałach ludzi, którzy upadli na ziemię. Skorpion zogniskował lornetkę na barierze w poprzek Via Quintino Sella. Rój policjantów zwijał się, próbując odepchnąć tłum do tyłu. Nagle zobaczył to, na co czekał, chociaż wcześniej nie wiedział dokładnie, co to miało być, dopóki tego nie zobaczył. Granatowy ciężarowy mercedes UNIMOG, ozdobiony czerwonym pasem i oznaczeniami Karabinierów, zbliżał się do barierek, a on, nie wiadomo skąd, wiedział z niezbitą pewnością, że jedzie nim Palestyńczyk. „A więc tak to sobie, drań, wymyślił - wjeżdżał na teren ciężarówką żandarmerii. Dlatego podjął tak wielkie ryzyko, żeby zagwarantować sobie odpowiednio burzliwą demonstrację”. Policjanci odsunęli barierkę na bok i machnęli na UNIMOG­-a, żeby przejechał. Skorpion obserwował, jak samochód rusza w kierunku palazzo. Wjechał na parking pod samym budynkiem, na którym nie musiał się poddawać kontroli antyterrorystycznej. W lornetce mignęła Skorpionowi twarz Palestyńczyka. Siedział obok kierowcy w mundurze oficera żandarmerii. Skorpion puścił lornetkę i zeskoczył z platformy, biegnąc w stronę UNIMOG­-a, który jeszcze nie zdążył się zatrzymać. Kiedy Skorpion nadbiegł od strony ulicy, z tyłu UNIMOG­-a wysiedli właśnie dwaj mężczyźni w mundurach żandarmerii. Pędził z SIG Sauerem, którego dostał od Harrisa, w dłoni i był już niecałe trzydzieści metrów od ciężarówki, gdy jeden z dwóch mężczyzn zauważył go. Widząc, że mężczyzna zaczyna zdejmować z ramienia karabin automatyczny, Skorpion przykląkł i strzelił, trafiając go w pierś. Drugi mężczyzna odwrócił się, kierując lufę w stronę Skorpiona, gdy nagle został zdjęty, nie wiadomo przez kogo. Dopiero gdy wybrzmiało echo strzału, Skorpion zauważył, że mężczyzna dostał w czubek głowy. To musiał być jeden ze snajperów na dachu, który, widząc czerwoną opaskę, domyślił się, co jest grane. Kierowca UNIMOG­-a, pomimo szpiczastej czapki karabiniera wyglądający na Marokańczyka, odwrócił się w stronę Skorpiona, który oddał szybko trzy strzały w drzwi i okno szoferki, zabijając go. Tłum zaczął krzyczeć, rzucając się do ucieczki. - Non si muova! Posi la pistola! - Stój! Rzuć broń! - odezwał się policyjny megafon.

Skorpion nie widział Palestyńczyka, który wysiadł z ciężarówki po drugiej stronie, a kiedy zobaczył go, Hassani biegł już w stronę bramy pałacu. Czapka karabiniera spadła mu z głowy; szarpał komórkę, próbując ją otworzyć. „Jeden przycisk i będzie po nas wszystkich” - myślał panicznie Skorpion. Przystając na moment w biegu, nie miał czasu starannie wycelować w Hassaniego, który odskoczył w bok. Chybił, ale następny strzał, który padł z dachu, odbił się rykoszetem od chodnika, o centymetr od stopy Hassaniego. Hassani spojrzał w górę i nagle dotarła do niego obecność snajperów. Wskoczył pod balkon pałacu, który osłonił go od góry, zderzając się przy tym ze starszawym dyplomatą; starszy pan krzyknął, wpadając na sekretarza, który prowadził go do wejścia. Impet zderzenia wytrącił Hassaniemu komórkę z dłoni. Skorpion zanurkował po aparat, Hassani też się schylił, żeby go podnieść. Zderzyli się. Hassani zamachnął się ręką, chcąc uderzyć Skorpiona w twarz. Skorpion odparł cios, łapiąc Hassaniego za rękę i wsuwając mu nogę pod pachę. Przez chwilę szamotali się zaciekle. Skorpion uzupełnił blokadę ręki, zakładając drugą nogę na szyję Hassaniego i dociskając obiema nogami do ziemi, a jednocześnie próbował wyłamać mu łokieć w stawie. Hassani zawył, wypuszczając telefon. Skorpion musiał poluzować blokadę ręki, żeby dosięgnąć telefonu, który udało mu się złapać dokładnie w chwili, gdy Hassani wolną ręką chwycił za głowę Skorpiona i walnął nią w ziemię, ogłuszając go na chwilę. Zanim Skorpion wrócił do siebie, Palestyńczyk z kocią zwinnością poderwał się z ziemi i rzucił pędem do wejścia, trzymając się blisko ściany budynku, żeby być niewidocznym dla snajperów na dachu. Strażnik przy wejściu do palazzo szarpał się z kaburą, próbując wyjąć pistolet. Hassani zastrzelił go i wbiegł do środka. Skorpion poderwał się z ziemi z komórką w dłoni. Lekko licząc, dwudziestu policjantów przekonanych, że to on zaatakował carabiniere, biegło w jego stronę, wyciągając broń. Musiał podjąć błyskawiczną decyzję: rozbroić bombę w UNIMOG­-u, czy biec za Hassanim. Największym zagrożeniem była bomba, ale Hassani mógł mieć drugą komórkę i wykonać połączenie, zanim Skorpion dogada się z policją, która rozbroi bombę. - Arresto! Non si muove! - Stój! Nie ruszaj się! - krzyknął policjant, składając się do strzału. - E una bomba nel camion! - W ciężarówce jest bomba! - krzyknął Skorpion za siebie, uskoczył w bok i wbiegł do pałacu. Znalazł się w długim, neorenesansowym holu zakończonym bogato zdobioną klatką schodową. W holu i na schodach nie było nikogo, choć słyszał pokrzykiwania ludzi. W polu widzenia nie było Hassaniego. Nagle z pierwszego piętra usłyszał strzały, więc rzucił się po

schodach na górę. Był w połowie schodów, kiedy do holu wpadła policja, strzelając do niego, aż odłamki marmuru posypały się na schody. - Sono Americano; Agenzia della Difesa99! - krzyknął na całe gardło, wymachując swoją odznaką. Na piętrze popędził korytarzem. Przy jednych z drzwi leżały zwłoki, z głębi korytarza dobiegał kobiecy krzyk, potem rozległy się strzały. Pobiegł w tamtym kierunku. Wpadł do wielkiej sali konferencyjnej, turlając się po ziemi, przykląkł, składając się do strzału, gdy nagle przeleciał nad nim pocisk, dokładnie na wysokości jego głowy. Delegaci i ich sekretarze stali stłoczeni po jednej stronie wielkiego mahoniowego stołu konferencyjnego. Hassani stał gotów do strzału, mierząc w Skorpiona, którego dziewiątka była wycelowana w Hassaniego. Sytuacja była patowa. - Wyjdź albo zacznę ich zabijać - powiedział po angielsku Hassani. - Elif air ab tizak, Bassam - powiedział Skorpion po arabsku, sygnalizując, że zna imię Palestyńczyka, które oprawił w tradycyjną arabską obelgę informującą, jak potraktuje go tysiąc penisów. Następnie uskoczył w bok i strzelił. Hassani w tej samej chwili też zrobił zwód, umykając kuli, złapał jasnowłosą kobietę i strzelił. Kula przeszła na wylot przez stół, tuż obok Skorpiona. Z korytarza dobiegł terkot broni automatycznej - to musiała być policja. Hassani zastrzelił mężczyznę stojącego przy drzwiach do sąsiedniej sali i wybiegł, ciągnąc za sobą blondynkę za włosy. Skorpion rzucił się za nim, ale Hassani, schowany za drzwiami, podłożył mu nogę. Skorpion poleciał przed siebie, uderzając ręką w krzesło; uderzenie wybiło mu broń z ręki. Blondynka próbowała się wyrwać; Hassani zastrzelił ją, po czym odwrócił się, błyskawicznie celując w Skorpiona, który odepchnął lufę grzbietem dłoni, a następnie chwytem krav magi wykręcił nadgarstek Hassaniego, zamierzając mu wyrwać pistolet. Hassani w odpowiedzi zastosował dźwignię nadgarstkową odwrotną w stylu sambo, podcinając jednocześnie Skorpiona. Ten nie pozostał mu dłużny, kopiąc go piętą w nerkę i dalej próbując wyszarpać pistolet lub przynajmniej skierować broń w stronę Hassaniego. Jednak kolejna dźwignia nadgarstkowa z jednoczesnym kopnięciem kantem stopy w stylu sambo pozwoliła Hassaniemu zdobyć pistolet. „Irańczycy są trenowani przez Rosjan” - przypomniał sobie Skorpion. Wiedział już więc, jakich może spodziewać się dźwigni. Kiedy Hassani przekręcił pistolet w dogodne położenie i przymierzył się do strzału, Skorpion złapał laptop z pobliskiego stołu i walnął nim w nadgarstek Hassaniego, wybijając mu pistolet z dłoni. Następnie rąbnął go z boku w szyję, jednocześnie skutecznie go podcinając.

Usiadł na leżącym Hassanim i trzasnął go laptopem w twarz, łamiąc mu nos i wybijając zęby. Z ust Palestyńczyka trysnęła krew, udało mu się jednak złapać za krawędź laptopa i wykręcić, jednocześnie zarzucając Skorpionowi lewą nogę na kark, w stylu sambo, wciskając mu przy tym prawe kolano w tchawicę. Dusząc się, Skorpion myślał gorączkowo, co zrobić, żeby za dziesięć sekund nie stracić przytomności. Spróbował przekręcić laptop w drugą stronę, jednocześnie uderzając Hassaniego pięścią w krocze. Hassani zawył, ale nie poluzował chwytu. Skorpion czuł, że zaczyna odpływać. Sięgnął ręką i po chwili udało mu się wymacać jądra Hassaniego. Ścisnął je z całej siły i szarpnął. Hassani wydał z siebie zwierzęcy skowyt i nagle uchwyt zelżał. Gdy Skorpion odsunął się na bok, żeby zaczerpnąć tchu, Hassaniemu jakimś cudem udało się chwiejnie stanąć na nogi, choć z bólu zginał się w pół. - Chara Jahud! Zasrany Żydzie! - wycharczał. Jęcząc z bólu, złapał za krzesło i uniósł je do góry. Skorpion zorientował się, że Palestyńczyk go bierze za najgroźniejszego wroga Izraelczyka z Mossadu. - Ana min Amerika, ibn el metnaka - powiedział w chwili, gdy Skorpion zamachnął się na niego drewnianym krzesłem. Jestem Amerykaninem, ty sukinsynu. Próbował zablokować cios przedramieniem, ale nie starczyło mu siły. Pośliznął się na sfałdowanym dywanie i upadł do tyłu, uderzając głową w kant marmurowego kominka. Świat zawirował. Hassani ponownie zamachnął się krzesłem. Pomimo zamroczenia Skorpionowi udało się przeturlać na bok i krzesło roztrzaskało się o podstawę kominka. Hassani wyłamał nogę krzesła i zaczął okładać nią Skorpiona po głowie. Skorpion próbował blokować ciosy, przyjmując je na rękę, ale był już na skraju wytrzymałości. Hassani wskoczył na Skorpiona, próbując wbić mu w oko nogę od krzesła. Skorpionowi udało się odparować cios i złapać Hassaniego za nadgarstek, szykując się do zastosowania kimury. Hassani, z twarzą wykrzywioną wściekłością i bólem, przejrzał jego plany i objął go przez plecy, wbijając mu palce w nerkę. Jęknąwszy z bólu, Skorpion zrewanżował się w stylu brazylijskiego jiu­-jitsu, podnosząc się do siadu na tyle, na ile się dało, i obejmując Hassaniego prawą ręką za szyję, a lewą łapiąc się za dłoń, założył mu na szyję gilotynę. Następnie oplótł tułów Hassaniego nogami, jednocześnie krzyżując stopy i przyciągając go rękami mocno do siebie. Hassani szarpał się wściekle, lewą pięścią waląc Skorpiona w twarz tak, że tłukł potylicą w marmur, ale Skorpion, mobilizując resztki sił, dusił go dalej. Był już bliski omdlenia, gdy poczuł, że Hassani flaczeje. Ostatkiem sił ścisnął go, licząc do trzydziestu, po czym puścił, śmiertelnie wyczerpany. Przytknął palce do szyi Hassaniego. Nie wykrył pulsu.

Powinien był poczuć coś na kształt triumfu, ale był za bardzo wycieńczony, żeby czuć cokolwiek. Przetoczył się na bok, nie wypuszczając Hassaniego z uścisku, a potem podniósł się i przeszukał jego kieszenie, znajdując w nich kolejną komórkę z naszykowanym numerem na wyświetlaczu. Tak więc byli o włos... Ledwie zdążył drżącymi rękami wyjąć karty SIM z obu aparatów, żeby nie można było ich użyć, gdy do sali wmaszerował oddział uzbrojonych po zęby prawdziwych karabinierów, żeby go aresztować.

***

Później, w nocy, kiedy twarz i ubranie wciąż miał jeszcze we krwi Hassaniego, został w kajdankach wyprowadzony z celi i wsadzony do policyjnej karetki bez okien. Kiedy samochód się zatrzymał, wyprowadzono go na plac, przy którym stał wielki, biały gmach, który w świetle reflektorów wyglądał jak wyjęty ze snu. Gdy policja prowadziła go w stronę budynku, wokół kręcili się karabinierzy z odbezpieczoną bronią. - Co to za budowla? - spytał jednego z policjantów. - Il Palazzo Chigi - odparł strażnik. - Tam jest colonna Marka Aureliusza. - Skinął w stronę marmurowej kolumny na środku placu. Wyminęli ją i weszli do palazzo, kierując się na górę, do gabinetu premiera Włoch. - Buona sera! Bohater dnia, lo Scorpione - powitał go zza biurka śniady mężczyzna w średnim wieku, w samej koszuli i krawacie. W gabinecie zastał również Morettiego, Boba Harrisa i jeszcze jednego mężczyznę w ciemnym garniturze, który wyglądał na sekretarza premiera. - Zdejmijcie mu kajdanki - rzucił Moretti po włosku dwóm policjantom, którzy wprowadzili Skorpiona. Gdy jeden funkcjonariusz rozpiął mu kajdanki, Moretti gestem nakazał im wyjść. Policjanci natychmiast opuścili wielki, pięknie urządzony gabinet. - Proszę usiąść - zwrócił się premier do Skorpiona. - Może cygaro, cubano? - Skinął na sekretarza, który podsunął otwarte pudełko kosztownych cygar z biurka premiera. - Grazie. - Skorpion wziął cygaro, czekając, aż sekretarz poda mu ogień. - Nie wiedziałem, że jesteś w Rzymie, Bob. - Na widok Harrisa targnęło nim złe przeczucie. Od początku operacji miał niejasne wrażenie, że Harris jak zwykle grał nieczysto, za co jemu przychodziło płacić.

- Byłem w Londynie, żeby skoordynować działania MI6, z AISE... - Harris skinął ręką w stronę Morettiego -...i paroma innymi służbami, kiedy dowiedziałem się, co się zdarzyło. Chcę, żebyś wiedział, że dyrektor Wywiadu Narodowego jest bardzo zadowolony. Podpisał zgodę na premię dla ciebie. Jest święcie przekonany, że to był jego pomysł, żeby twój udział w operacji „Palestyńczyk” był ściśle tajny, a sukces operacji przypisuje współpracy DIA, NSA i CIA, do której doprowadził. - To samo mamy we Włoszech. Grube ryby przypisują sobie wszystkie zasługi zauważył Moretti. - Tak zawsze było i będzie - stwierdził premier. - Ale my tutaj, w tym pokoju znamy prawdę. Ten człowiek - wskazał na Skorpiona - uratował życie wielu, a także honor narodu włoskiego. Jednego jestem ciekaw: Skąd pan wiedział, że to Palestyńczyk nadjeżdża w ciężarówce przerobionej na camion di Carabinieri? - Spojrzałem na to z punktu widzenia Hassaniego. Jego problem polegał na tym, jak przedostać się przez bariery policyjne, żeby dokonać zamachu na terenie, na którym odbywa się konferencja. Kiedy wypatrzyłem go w transmisji telewizyjnej z la donna inglese, łamałem sobie głowę, po co podejmował tak wielkie ryzyko, żeby wziąć udział w zwykłej demonstracji ulicznej. A potem mnie olśniło. Potrzebował symbolu w rodzaju zmasakrowanej przez policję kobiety, żeby zagwarantować sobie burzliwą demonstrację w dniu konferencji, dzięki czemu pojawienie się ciężarówki karabinierów z posiłkami nie wyda się nikomu podejrzane. - Czemu nie przekazał nam pan jego fotografii, żeby AISE i karabinierzy spróbowali go znaleźć? - spytał sekretarz. - To mogłoby go spłoszyć. Mógł zdetonować bombę na odległość praktycznie w każdej chwili. Musieliśmy go dostać razem z bombą. - Doszliśmy z generałem Lombardim z Korpusu Karabinierów do tego samego wniosku - wtrącił Moretti. - Jedynym miejscem, w którym Palestyńczyk i bomba mogą się jednocześnie znaleźć, będzie congresso. - Ryzykowna strategia - zauważył premier, patrząc spod oka na Morettiego. - Nasza branża nie należy do bezpiecznych, panie premierze - stwierdził Harris. - Na szczęście mam kolejne dobre wiadomości. Namierzyliśmy Angielkę, która zresztą okazała się Walijką. Na pewno nie zdziwi pana wiadomość, że zdjęcie jej twarzy, zalanej krwią i zmasakrowanej przez włoską policję, zostało sfingowane. - Naturalnie. Byłem tego pewien od pierwszej chwili - prychnął premier. - Udało nam się zgarnąć prawie całą siatkę Islamskiego Ruchu Oporu. Dziewczyna

była pionkiem. Nie wiedziała, do czego jest wykorzystywana przez Palestyńczyka. - Łgała, że została pobita. Musimy ją przesłuchać. Arturo, zanotuj tę sprawę - zwrócił się premier do sekretarza. - Oczywiście, panie premierze - powiedział Harris. - Będziecie musieli zająć się tą sprawą z Brytyjczykami, trzeba będzie jednak poczekać, bo aktualnie wziął się za nią Scotland Yard. Dziewczyna poszła na współpracę z nimi. Powiedziała im, że jej koleżanka Angielka imieniem Liz - była dziewczyną Hassaniego, i że przed przyjazdem do Rzymu Liz z Hassanim mieszkała z dżihadimi w Turynie. Po tej informacji wystarczyło już tylko sprawdzenie wszystkich cudzoziemców i muzułmanów w typie dżihadi, którzy w tym czasie przebywali w Turynie, nie ukrywam, że nie bez sporej pomocy ze strony AISE i karabinierów. - Skłonił się w stronę ministra i Morettiego. - Jak również NSA, które wytropiło wszystkie rozmowy prowadzone przez komórki, w których wystąpiła fraza „al Dżabbar”. Wiemy, że w Europie, poza Rzymem, planowano jeszcze cztery zamachy w: Londynie, Brukseli, Paryżu i Madrycie. Dzięki rozpracowaniu akcji w Turynie udało nam się nie dopuścić do trzech. Jedynym, który wymknął się naszej obławie, był tunezyjski student z Madrytu, który zdetonował ładunki w swojej kamizelce na przystanku autobusowym zapewne przedwcześnie - zabijając dwie osoby i raniąc młodą dziewczynę. - A co w Ameryce? - spytał premier. - Planowano trzy zamachy - odparł Harris. - Udało nam się nie dopuścić do dwóch: niezwykle poważnego zastosowania broni biologicznej w Nowym Jorku i zamachu w Chicago, gdzie pakistański student zamierzał wysadzić w powietrze pociąg. Były trzy przypadki śmiertelne: Banglijka i pakistański pilot helikoptera w Nowym Jorku oraz jeden przypadek w Los Angeles. Jak dotąd udało nam się dopilnować, by media zapewniły ludność, że zamachowcy byli pod obserwacją i udało nam się w porę zażegnać poważne niebezpieczeństwo. Do prasy nie wyciekły żadne informacje o zagrożeniu bronią biologiczną. - Strasznie dużo zamachów. Tym razem się nam upiekło - stwierdził premier. - Spisaliśmy się - powiedział Harris. - To wszystko dzięki lo Scorpione. Niech mu pan powie - premier skinął w stronę Morettiego - co znaleźliśmy w ciężarówce karabinierów. - Sto sześćdziesiąt pięć kilogramów RDX, do tego ponad tysiąc dwieście kilogramów nawozów sztucznych i oleju napędowego, plus trzy kilo cezu­-137 - oznajmił Moretti. - Brudna bomba. To byłby kataklizm. - Premier pokręcił głową. - Nie rozumiem, o czym mówicie. Co z uranem? - zniecierpliwił się Skorpion. - Jakim uranem? - premier patrzył podejrzliwie na Skorpiona i Harrisa.

- W ciężarówce nie było nic poza cezem - wyjaśnił Moretti. - Już to by wystarczyło, żebyśmy mieli się z pyszna. Czas połowicznego rozpadu cezu­-137 wynosi trzydzieści lat, w dodatku wiąże się ze wszystkim - murem, farbą, metalem, glebą, drzewami, powietrzem. Prawdopodobnie większość Rzymu nie nadawałaby się do zamieszkania. - Uran to był fałszywy alarm - oświadczył Harris. - Rosyjska dezinformacja. - Co za gówno mi tu wciskasz! - Skorpion zerwał się z krzesła. Zgasił cygaro w popielniczce na biurku premiera, czując, jak skręca mu się żołądek. Gdzie Dave Rabinowich? W tej chwili chcę go mieć na linii. - Spokojnie - zmitygował go Harris, pokazując wzrokiem na premiera. - Nie zapominaj, gdzie jesteśmy. - Chcę natychmiast rozmawiać z Rabinowichem - zażądał Skorpion przez zaciśnięte szczęki. Dwóch włoskich tajniaków w garniturach weszło do gabinetu, sięgając za pazuchy marynarek, ale premier machnął ręką, żeby wyszli. - Dave został przeniesiony na inne stanowisko - powiedział Harris, wstając. - Nie bierze już udziału w tej operacji. Podobnie zresztą jak ty. Ta sprawa jest zamknięta. Panie premierze, obawiam się, że zajęliśmy zbyt wiele pańskiego cennego czasu. - Gdzie jest Dave? - spytał Skorpion, nie ruszając się z miejsca. - Pojechał na urlop. O ile się nie mylę, na Hawaje. Powiedział, że będzie poza zasięgiem. Żadnych e­-maili, żadnych telefonów. Zapewne zdeponował swój tłusty zad na leżaku i pożera wzrokiem laski w bikini. - Harris ruszył do drzwi. Premier wstał, podając na pożegnanie dłoń Skorpionowi. - Arrivederci, Scorpione. Dziękujemy panu bardzo. - Prego, ale to jedno, wielkie merda - powtórzył Skorpion, potrząsając dłonią premiera, ale patrząc na Morettiego. - Powinieneś umyć twarz, bo wciąż masz na niej jeszcze zaschniętą krew, il mio amico. - Moretti patrzył na niego ze współczuciem. - Na korytarzu jest toaleta. Przed gabinetem czekał na Skorpiona Harris. - O co ci chodzi? Co ty sobie wyobrażasz? Nie pracujesz dla Włochów, tylko dla nas. A może już też nie. - O co mi chodzi? - syknął Skorpion. - O dwadzieścia jeden kilogramów tego gówna z Ozierska, które rzekomo nie istnieje. O irański statek z Buszehru, który rozpłynął się w powietrzu. To też sobie wydumałem, czy może słyszałem z twoich ust, ty sukinsynu? A teraz, ni stąd, ni zowąd, Rabinowich też zapadł się pod ziemię? To jakiś Trójkąt Bermudzki, a nie operacja wywiadowcza.

- Mów ciszej - upomniał go Harris. - Znasz reguły gry. Chłopcu na posyłki mówi się tylko tyle, ile musi koniecznie wiedzieć. To wszystko. - Tak, ale to, co mu się mówi, powinno być prawdą. Powiedz mi wobec tego, Bob, stary druhu, w jakiej to operacji brałem udział? - Twoim zadaniem było wykończenie Palestyńczyka. Zadanie wypełniłeś. Nie żyje. Uratowałeś Rzym i wielu ludzi. Dostaniesz podwójną stawkę plus premię. Sprawa zamknięta. - Harris obciągnął rękawy marynarki i ruszył w stronę windy. Drzwi rozsunęły się i Harris wszedł do środka. Skorpion przyglądał mu się z korytarza. - Jedziesz? - spytał Harris. - Z tobą? To zawsze jest błąd. Patrzyli, jak drzwi windy zasuwają się między nimi, po czym Skorpion udał się do męskiej ubikacji, żeby obmyć ręce i twarz w umywalce. Nie oglądając się, czuł, że Moretti wchodzi za nim. Wytarł twarz papierowym ręcznikiem i przyjrzał się sobie w lustrze. Miał obecnie takie poczucie tożsamości, że mężczyzna, który patrzył na niego ze szklanej tafli wydał mu się jakimś nieznajomym o poturbowanej twarzy, która domagała się żyletki, a jego szare oczy, odbijające światło znad lustra, miały w sobie coś kociego. - Wszystko w porządku? - Nie. Coś jest bardzo nie w porządku. Jak to mówicie, buona notte wiadro. - Wiem. W ładowni tego statku, Zainy, obok śladów cezu wykryto ślady uranu powiedział Moretti. - On coś ukrywa. Co teraz zrobisz? Skorpion przyglądał się im obu w lustrze: obcemu o szarych oczach i małemu włoskiemu szpiegowi. Były tylko dwie możliwości. Albo to była rosyjska dezinformacja, albo też powierzona mu operacja „Palestyńczyk” była, mówiąc żargonem CIA, „fasadą”, która miała odwieść uwagę od prawdziwej operacji. Jeśli tak było, to operacja, bez względu na jej charakter, wciąż była w toku. Tak czy owak, czuł dziwny ucisk w żołądku, przeczuwając, że wkrótce wydarzy się coś potwornego. Co gorsza, jeśli zdecyduje się tym nadal zajmować, będzie zdany wyłącznie na siebie. Harris odciął go zarówno od Rabinowicha, jak i od Firmy. Wszystko, co zrobi, może zostać potraktowane jako zdrada. - Arrivederci, Aldo - powiedział, kładąc dłoń na ramieniu Morettiego. - To jeszcze nie koniec. - Bene. Jedziesz do Turynu? O tej porze roku jest tam bardzo przyjemny klimat. - Być może. W Rzymie robi się dla mnie za gorąco. - Bądźmy w kontakcie, Scorpione. Kiedy Skorpion wychodził z toalety, Włoch przeglądał się w lustrze, przystrzygając

wąsik i włoski w nosie nożyczkami w scyzoryku.

rozdział dwudziesty siódmy Turyn, Włochy

Magazyn okazał się mniejszy, niż się Skorpion spodziewał. Policja okleiła go taśmą jako miejsce zbrodni. Ciemności rozpraszało mdłe światło lamp od frontu, które upodabniały to miejsce do undergroundowego klubu. Uliczka była pusta, w powietrzu czuło się bliskość rzeki. W tej robotniczej dzielnicy tylko w nielicznych oknach paliły się światła, jednak Skorpion liczył się z tym, że może być obserwowany. Obszedł barierkę; dwóch policjantów wyłoniło się z cienia, zmierzając w jego stronę. Pokazał im odznakę, której użył w Palazzo delle Finanze, więc zaprosili go do środka. Wnętrze było mroczną, zakurzoną halą, oświetloną nielicznymi żarówkami na suficie. Nad wszystkim unosił się przygnębiający klimat miejsc opuszczonych. Na środku pustego pomieszczenia stał kędzierzawy porucznik Korpusu Karabinierów, mierząc w Skorpiona z beretty. - Signor McDonald? - Oznaki na mundurze porucznika wskazywały na to, że służył w jednostce specjalnej ABC. - Buona notte, tenente. Jestem Damon McDonald. - Skorpion mignął odznaką. - Mi chiamo Giorgio. Otrzymałem polecenie, by oprowadzić pana - powiedział porucznik, chowając broń do kabury. - Czy mówi pan po włosku? - Malissimo, obawiam się. - Marnie. - Co znaleźliście? - Wiele różnych rzeczy. Pan pozwoli. - Zaprowadził Skorpiona do niewielkiego biura na zapleczu; kiedy weszli do środka, zgasił światło. Chwilę trwało, nim wzrok Skorpiona oswoił się z ciemnością. I wtedy zobaczył to. Dwie plamy na podłodze, podobne w kształcie do kałuż krwi, świeciły na niebiesko. - Zostały spryskane luminolem - wyjaśnił Giorgio, z powrotem zapalając światło. Przy świetle podłoga była nienagannie czysta. - Wyszorowali posadzkę, ale mikroskopijne

cząsteczki zawsze się gdzieś ostaną. - Co zrobili z ciałami? - Zaraz panu pokażę. - Giorgio zaprowadził Skorpiona do chłodni na tyłach magazynu. Zgasił światło i po ciemku podniósł pokrywę chłodziarki. Na dnie fosforyzowały dwie niebieskie smugi. Zapalił światło z powrotem. - Jak pan widzi, w armadio przechowywano dwa ciała, jednak kiedy policjanci tu weszli, znaleźli tylko jedno. - A co z drugim? - Chi sa? - Kto wie? - Nie wiadomo. - Porucznik wzruszył ramionami. - Teraz pokażę panu coś fantastico. - Zaprowadził Skorpiona do pomieszczenia kuchennego obok biura. Otworzył wielką płócienną torbę, z której wyjął jeden kombinezon przeciwpromienny dla Skorpiona i drugi dla siebie, który zaczął zakładać. - Czy to konieczne? - Mówiłem już panu. Coś fantastico. - Giorgio ponaglił go gestem. Skorpion zdjął kurtkę i buty i wciągnął na siebie kombinezon, zaciągając suwak tak, że był zamknięty od stóp do głów, patrząc na świat przez szybkę z pleksiglasu. Kiedy obaj byli dopięci, porucznik sprawdził węże łączące ich ze zbiornikami tlenu, po czym wyjął dwa ręczne detektory promieniowania. Położył jeden na torbie, drugi wziął do ręki, po czym ruszyli niezdarnie w kombinezonach przez magazyn do wydzielonego obszaru zamkniętego na skobel, który ktoś wyłamał. Porucznik otworzył drzwi. W środku zapalił światło. W pomieszczeniu stał wielki stół roboczy, a na podłodze poniewierały się elektryczne urządzenia, szmaty, puste drewniane skrzynie i rozłożone kartonowe pudła. Skinął na Skorpiona, żeby podszedł bliżej, włączył detektor i przesunął nad drewnianą skrzynią w narożniku, po czym pokazał mu podświetlony ekran, na którym gwałtownie zaczęły się wyświetlać liczby. - Niech pan spojrzy. To jest Cesio uno­-tre­-sette. - Cez 137. - Skąd to wiesz? - Wskazuje na to poziom promieniowania cząstek beta i gamma i ich rozkład. To jest tu wszędzie. - Krążąc po pomieszczeniu, podsuwał Skorpionowi co i rusz wyświetlacz. - Ten magazyn już nigdy nie będzie się nadawał do użytku. - To wszystko? - Jeszcze nie. Tu właśnie jest to fantastico. Proszę spojrzeć. - Przesunął sondę detektora nad brzegiem stołu. Patrzyli na wyświetlające się na liczniku cyfry. - Widzi pan, to jest alfa, a nie beta. Odczyt wskazuje na sette, siedem emiterów alfa.

To nie jest cez. Tylko jeden pierwiastek się tak zachowuje. - Uran? - Uranio due­-tre­-cinque. - Uran 235. - Wskaźniki dla uranu 234 i 238 różnią się od siebie. Chodźmy już. Z cezem lepiej unikać kontaktu. - Wyprowadził Skorpiona na zewnątrz. Wrócili do głównej hali magazynu i zdjęli kombinezony ochronne, potem poszli do kuchni umyć twarze i ręce nad zlewem. Porucznik przejechał drugim detektorem nad sobą i Skorpionem. Wyświetliły się wartości będące tylko ułamkiem tego, co licznik rejestrował w wydzielonej części magazynu. Skorpion rozejrzał się po mrocznej hali. - Co się stanie z tym miejscem? - Non so. - Nie wiem. - Może zabetonują okna i drzwi z powodu cezu. - Porucznik odłożył licznik. - Muszę już iść, tenente. Per piacere100, niech pan wpisze swój numer do mojej komórki, bo będę jeszcze pewnie do pana dzwonił w sprawie dalszej pomocy. - Podał porucznikowi telefon. Musiał się zastanowić. Moretti potwierdził obecność promieniowania na Zainie podczas postoju w Genui. Teraz porucznik pokazał mu, że Palestyńczyk przewiózł uran do Turynu. Harris łgał, twierdząc, że dwadzieścia jeden kilogramów to była rosyjska dezinformacja. Jedno było tylko pewne - czas kurczył się niepowstrzymanie. - Per piacere, proszę do mnie dzwonić o każdej porze. Lubię pracę umysłową. - Porucznik uśmiechnął się szeroko. W kawiarni przy Via Po Skorpion zjadł późną kolację złożoną z kanapek tramezzini i chianti. Jedząc, czytał raport wydziału antyterrorystycznego karabinierów, który przesłał mu e­-mailem Moretti. Raport zawierał wykaz wszystkich mężczyzn od lat szesnastu do czterdziestu pięciu, uczęszczających do małego meczetu w przebudowanym garażu w Turynie, do którego chodzili wszyscy trzej Marokańczycy zastrzeleni w Palazzo delle Finanze. Raport stwierdzał też, że kilkunastu z nich, oprócz trzech zabitych, na tydzień przed rzymskim zamachem przestało przychodzić na piątkowe modły, a rodziny niektórych, indagowane na ten temat, nie umiały podać ich miejsca pobytu. W miesiącu poprzedzającym tamten tydzień część z nich wyjaśniła rodzinom, że wykonuje jakieś prace dla meczetu, tymczasem imam twierdzi, że poza piątkowymi modłami rzadko się tam pokazywali. Skorpion przyjrzał się nazwiskom i notatkom na temat poszczególnych mężczyzn, i jedna z nich przykuła jego uwagę. Marokańczyk, niejaki Issam Badoui, lat trzydzieści dwa, pochodzący z Tangeru. Ewidentnie bardzo religijny i związany z meczetem, przestał się tam

pojawiać przed około miesiącem. Nagle zniknął i nie przychodził nawet na piątkowe modły. Był w pracy na tydzień przed, jak również w trakcie zamachu rzymskiego i nie uznano go za podejrzanego. Funkcjonariusz, który z nim rozmawiał, zanotował, że pytany, czemu nie przychodzi na nabożeństwa, odparł, że jego żonie „nie podobało się, że chodził do masdżid”. Słysząc dobiegający z ulicy zgrzyt, wyjrzał przez okno. Tramwaj z rozświetlonymi oknami przepłynął obok caffè jak statek. Spojrzał na zegarek. Było już po północy. Jak to możliwe, żeby tak pobożny mężczyzna zmienił się z dnia na dzień? Dlatego, że jego żonę niepokoiło coś, co odbywało się w meczecie? Jak to możliwe, że karabinierzy nie zwrócili uwagi na tę wypowiedź? Postanowił złożyć Issamowi Badoui wizytę.

***

Mieszkanie Issama znajdowało się w rozpadającej się części dzielnicy Porta Palazzo. Drzwi do kamienicy były zamykane na noc, ale Skorpion w jedną sekundę otworzył je kartą kredytową. Wszedł do sieni i przyświecając sobie kieszonkową latarką, znalazł nazwisko Badoui i numer mieszkania w ręcznie wykonanym spisie, wiszącym obok jednej ze skrzynek pocztowych. Wszedł po wąskich schodach na górę i stanął przed mieszkaniem Issama Badoui, skąd dobiegał płacz niemowlęcia. Zastukał w drzwi, ale nikt nie odpowiadał. Zastukał jeszcze raz, głośniej, a kiedy nie usłyszał kroków zmierzających w stronę drzwi, zastukał po raz trzeci. Dopiero wtedy usłyszał kroki i coraz głośniejszy płacz niemowlęcia. - Chi e la? Che cosa volete? - Kto tam? Czego chcesz? - spytała kobieta wyraźnie przestraszonym głosem. - E il Carbinieri. Apra il portello - powiedział. Otwierać, karabinierzy. Usłyszał, jak kobieta naradza się z kimś szeptem, więc walnął jeszcze raz w drzwi. Drzwi otworzyły się nagle i stanęła w nich kobieta w koszuli nocnej. Jedną ręką zasłaniała głowę hidżabem, drugą tuliła płaczące nadal niemowlę. - Gia ho parlato con la polizia101 - powiedział chudy, brodaty mężczyzna, wyłaniając się zza jej pleców w spodniach od piżamy i podkoszulku. Skorpion mignął odznaką. - Mam jeszcze kilka pytań do pana. Pan jest Issamem Badoui? - spytał Skorpion w fusza. - Powiedziałem policji wszystko, co miałem do powiedzenia - odparł mężczyzna po arabsku.

- Nieprawda. Powiedz żonie, żeby wyszła do drugiego pokoju. - Nie wiem, kim pan jest i nie mam nic więcej do powiedzenia. - Każ jej zabrać dziecko i wyjść do drugiego pokoju - zażądał Skorpion tonem świadczącym o głębokiej znajomości relacji męsko­-damskich i pozycji męża w domu. - Idź do sypialni, zamknij drzwi i uspokój małego - zwrócił się Badoui do kobiety. - Sam widzisz, co się dzieje przez ten meczet. Mówiłam ci, że tak będzie - odparła hardo. - Nic mi nie mówiłaś. Eskut! Zamknij się! Wyjdź stąd i uspokój małego! - warknął. - Mówiłam ci, ale nie chciałeś słuchać! - Zniknęła w sąsiednim pokoju, zamykając drzwi za sobą. - Karabinierzy nie przychodzą w środku nocy. Kim pan jest? - spytał Badoui. - Znasz tego człowieka? - Skorpion podsunął Issamowi zdjęcie Palestyńczyka, które miał w komórce. Badoui uciekł wzrokiem i nic nie odpowiedział. - Widzę, że go już kiedyś widziałeś. - Nie znam go. Już mówiłem policjantowi. - Kłamałeś. Nie musisz się go bać. On nie żyje. - Nie boję się. Nie znam go. A teraz wyjdź. Rano idę do pracy. - Czyż Sura Krowa nie mówi: Zaprawdę, ci, którzy wierzą i czynią dobre dzieła; ci, którzy odprawiają modlitwę i dają jalmużnę - będą mieli nagrodę u swego Pana? - Skorpion zacytował Koran. - Ale nie widziano cię od miesiąca na salat102. Co takiego wydarzyło się miesiąc temu? To przez niego, prawda? - Wyświetlił twarz Hassaniego na ekranie komórki. - Nie, nieprawda - powiedział zduszonym głosem Badoui. - Co się zdarzyło miesiąc temu? - Nic. Moja żona nie lubi tego meczetu. - Dlaczego? Mamy ją tutaj zawołać? - Nie mieszaj jej do tego. - Potrzebował szahidin do przeprowadzenia zamachu terrorystycznego... - Skorpion popukał w komórkę -...a ty się do tego nie paliłeś. Dobrze mówię? Groził, że cię zabije, jeśli piśniesz komuś choć słowo. Czy groził również twojej rodzinie? - Nie chcę z tym mieć nic wspólnego. - I nie będziesz miał. Obiecuję. I dotrzymam słowa, jak zaleca hadis Proroka, Rasul Allah Sallahu alajhi wa Salam, niech spoczywa w pokoju. Prorok nakazuje pomagać bliźnim i dotrzymywać przysięg. Co takiego zobaczyłeś? Zabił kogoś? Badoui patrzył na niego z lękiem w oczach.

- Byłeś przy tym, prawda? Badoui przytaknął. - Byłem przy tym, jak zastrzelił dwóch mężczyzn. Jeden właściwie był chłopcem. Dla niego to znaczyło tyle, co zabić muchę. Pozwolił mi odejść i nigdy nie wracać, ani też nic nie mówić nikomu. - Bałeś się. To zrozumiałe. To było tam, w magazynie, prawda? Byłeś tam jeszcze potem? - Nie - odparł Badoui po sekundzie wahania. - Byłeś, przyznaj się. Badoui milczał. Skorpion wyjął portfel, odliczył dziesięć stueurowych banknotów i położył je na stoliku do picia kawy. - Co to niby ma być? - warknął Badoui. - Chcę ci pomóc, min fadlak. Masz małe dziecko. Zatrzymaj te pieniądze. Nikt się nie dowie. Za minutę wyjdę stąd i nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Co się stało? Badoui nie odpowiadał. Przeniósł wzrok z pieniędzy na Skorpiona. Wreszcie wziął pieniądze. - To przez moją żonę - powiedział. - Przyjaźni się z żoną Dżamala, jednego z tych, którzy byli z tym mężczyzną. Mówiliśmy na niego Medżdan. Dżamal nie wrócił do domu i nie dzwonił od wielu dni, więc była zaniepokojona. Moja żona suszyła mi głowę, jak to ona, że Dżamal pewnie ma kobietę i myśli o rozwodzie. Doprowadzała mnie do szału, więc w końcu tydzień temu zwolniłem się na godzinę z roboty i poszedłem do magazynu. Tam było jakoś dziwnie. - Co zobaczyłeś? - Zastałem Dżamala z Hiczamem, jeszcze jednym z grupy. Hiczam jest śmieciarzem. Byli z jakąś kobietą i mieli metalową trumnę. Pomyślałem, że trzymają w niej ciało jednego z ludzi, których zabił Medżdan. Skorpion zesztywniał w napięciu. Aluminiowa trumna mogła być środkiem transportu bomby uranowej. Doskonale nadawała się do przeprowadzenia reakcji, którą opisał mu w Utrechcie profesor Groesbeck. Co się tyczy kobiety, jeszcze zanim Badoui otworzył usta, wiedział, co powie. - Opisz tę kobietę. - Piękna, jak jakaś top modelka. Była w spódniczce i marynarce, które musiały sporo kosztować. - Czy była Arabką?

- Tak, miała jasne włosy, ale była Arabką. Wierz mi, kto ją raz widział, ten jej nie zapomni. „Wierzę ci - odparł w myślach Skorpion. - Nie mogę jej wyrzucić z pamięci. Zmieniło się tylko to, że Nadżla przefarbowała włosy na blond”. - Mówili coś? - Byli zaskoczeni, widząc mnie. Powiedziałem Dżamalowi, żeby zadzwonił albo poszedł pokazać się żonie, bo moja żona zawraca mi głowę, na co oni wybuchnęli śmiechem. Zaraz poszedłem stamtąd. Czułem, że nie są zachwyceni moją wizytą. - Na pewno nie - powiedział Skorpion, wstając. - Shukran103 i nic się nie bój. Medżdan nie żyje. Był jednym z tych, którzy zginęli w Rzymie. Jestem pewien, że widziałeś to w telewizji. Co się tyczy mojej wizyty, ta rozmowa nigdy nie miała miejsca. Nigdy mnie tu nie było. - Powiedz to mojej żonie - powiedział Badoui, odprowadzając go do drzwi. Po powrocie taksówką do hotelu Skorpion zadzwonił do Giorgia, porucznika karabinierów. Powiedział mu, czego potrzebuje, i prosił o telefon, kiedy będą coś mieli dla niego. Rano, po gimnastyce i toalecie porannej zjadł śniadanie w hotelu przy oknie wychodzącym na kryte czerwoną dachówką dachy i górującą iglicę Mole, najbardziej charakterystycznej budowli miasta, kiedy zadzwonił Giorgio. - Giorgio. Musi pan natychmiast przyjechać. - Gdzie jesteś? - Na lotnisku. - Już jadę. - Godzinę później siedział z Giorgiem i dwojgiem jego ludzi w centrum monitoringu na lotnisku, oglądając nagrania z kamer zainstalowanych w obiekcie. - Zrobiliśmy tak, jak pan sugerował - mówił Giorgio. - Wyciągnęliśmy z telewizji niemieckiej filmy z tą kobietą. Wzięliśmy poprawkę na to, że jest teraz blondynką - ciągnął, przewijając taśmę, na której przesuwały się zamazane ludzkie postaci, póki jeden z karabinierów nie kazał zwolnić. Skorpion wpatrywał się w ekran z napięciem. Ludzie stali w kolejkach i przechodzili przez bramkę, a potem nagle zobaczył ją przy stanowisku Lufthansy. Zgodnie z relacją Badoui była długowłosą blondynką, a on nie był pewien, czy to ona. Potem jednak odwróciła się i ruszyła w stronę kontroli bezpieczeństwa, i w chwili, gdy zobaczył jej twarz, nie miał cienia wątpliwości, że to ona. Nadżla. - Film został zrobiony wieczorem, trzy dni temu - mówił Giorgio. - Wsiadała na samolot Lufthansy do Frankfurtu, podróżując na niemieckim paszporcie jako Brynna Escher.

- Czy Frankfurt był ostatecznym celem jej podróży? - spytał Skorpion spokojnie, trzymając na wodzy uczucia, które wzbudził w nim jej widok. Giorgio pokręcił głową. - Nie, robiła tam tylko przesiadkę. Z Frankfurtu leciała do Sankt Petersburga, w dodatku nie sama. - Tak? - Wiozła ze sobą zwłoki. Twierdziła, że to jej brat, Piotr. Wszystkie dokumenty były w porządku. Naturalnie prześwietlono trumnę. W środku rzeczywiście znajdowały się zwłoki. Nie mam pojęcia, kto to mógł być. Trumny nie otwierano. Nikt się do tej czynności nie pali. - Czy zbadano trumnę pod kątem radioaktywności? - Nie. Myśli pan, że... - Zanim dokończył, Skorpion odciągnął go na bok, zerkając na pozostałych dwóch karabinierów. - Proszę nie mówić dalej - szepnął. - Jedyną osobą, z którą pan może o tym rozmawiać, jest Moretti. Poza tym, sza. Capisce? - Leci pan do Sankt Petersburga? - zapytał Giorgio, też szeptem. Skorpion kiwnął głową. - Żałuję, że nie mogę z panem lecieć. - Grazie - a tutti104- pożegnał Skorpion całą trójkę. Podszedł do stanowiska Lufthansy i zabukował bilet na najbliższy lot do Petersburga przez Frankfurt. „Chyba upadłem na głowę” - myślał, czekając na swój samolot. I bez zaginionego statku, Sziraz Se, wiedział, że za całą sprawą stoi Iran. Ktoś, komu kieszenie pękają w szwach, wydał górę szmalu na operację Palestyńczyka. Same koszty wzbogaconego uranu prawdopodobnie szły w miliony. Czemu więc Islamski Ruch Oporu, który, podobnie jak cały Hezbollah, był niewątpliwie sponsorowany przez Iran, miałby zaatakować akurat Rosję, swojego głównego dostawcę materiałów jądrowych, najnowszych technologii i pocisków? Dręczyło go uczucie, które towarzyszyło mu od początku tej misji, że walczy we mgle, nie wiedząc, kim ani gdzie jest jego przeciwnik, czy choćby - o co gra się toczy. Wiedział tylko jedno: Nadżla jest w Petersburgu i chwilami wydawało mu się, że czuje przy sobie jej nagie ciało, jakby wciąż znajdowali się w tamtym hotelu w Amsterdamie. Kiedy przyszedł SMS, siedział w poczekalni w strefie tranzytowej lotniska we Frankfurcie. Nie rozpoznał numeru nadawcy, ale tekst składał się z ciągu bezsensownych liter, więc domyślił się, że to Rabinowich pisze do niego szyfrem Vigenère’a. Narysował kwadrat na kawałku papieru, który dostał od barmana i po chwili udało mu się zdekodować wiadomość, uzyskując tekst: gondolaszirazsestpeterazdwaimam. „Gondola” znaczyło tyle, co Wenecja, czyli alarm. Irański statek, Sziraz Se, znajdował się w Sankt Petersburgu, „stpete”.

Nasuwało się więc pytanie, czemu, u diabła, Iran miałby chcieć zaatakować Rosję. To byłoby czyste szaleństwo. Odpowiedź musiała kryć się w ostatnim segmencie tekstu Rabinowicha, bo „razdwaimam” to była inna para kaloszy, w dodatku nawiązująca do Apokalipsy. „Raz­-dwa”, czyli Dwunasty Imam, którym był Muhammad al­-Mahdi, zwany Mahdim, czyli Mesjaszem. Według szyickich przekazów miał przyjść na świat w 869 roku naszej ery, po czym nigdy nie umarł. Pewnego dnia Imam wyjdzie z ukrycia, dzierżąc Miecz Boży, którym zetnie niewiernych w dniu Sądu. W kołach rządzących w Teheranie nie brakowało „Dwunastkowiczów”, jak nazywano wyznawców Dwunastego Imama, a rząd irański zbudował nawet nowe bulwary w Teheranie i w świętym mieście Kom, którymi Mahdi miał wejść do obu miast. Mimo to Skorpion zastanawiał się, czy aby Ranbinowichowi nie padło na mózg, bo nie mógł się w tym wszystkim dopatrzyć cienia sensu. No, chyba żeby wysadzenie w powietrze Petersburga miało być spełnieniem proroctw. A potem nagle go olśniło. Sankt Petersburg był jednym z głównych portów Rosji. To, że irański statek tam zawijał, nie znaczyło automatycznie, że Petersburg jest miastem docelowym. Moskwa? Co będzie, jeśli bomba z Petersburga zostanie przemycona do Moskwy? Rosja zawsze była i będzie społeczeństwem rządzonym odgórnie. Po odcięciu głowy reszta mogła chcieć wziąć odwet na Stanach Zjednoczonych czy też Europie, zanim Rosjanie zorientują się, że winni są Irańczycy. Z pewnością nie uwierzą w nic, co powiedzą Amerykanie. Choć trąciło to szaleństwem, to były właśnie idealne warunki do spełnienia się proroctwa Dwunastego Imama. Zdawało mu się niemal, że słyszy głos Rabinowicha: - Wiem, że to absurd, ale nie zapominaj, że dziesiątki w pełni zdrowych na umyśle ludzi wierzy, że Chrystus wkrótce znów zstąpi na ziemię. Na ekranie telewizora w poczekalni niemiecki spiker informował o działaniach terrorystycznych w Stanach Zjednoczonych. Dwoje zamachowców zastrzelonych w Nowym Jorku. Zero wzmianki o broni biologicznej. W Chicago zatrzymany został pakistański student. Przypuszcza się, że eksplozja w Los Angeles była dziełem terrorystycznej grupy powiązanej z Al­-Kaidą. Po tym, jak ostrzegł NSA przed szyfrem al Dżabbar, jak u diabła, mogło dojść do eksplozji w Los Angeles? Widok niemieckiego dziennika przypomniał mu boleśnie o Nadżli. Powracało podstawowe pytanie: Dla kogo pracowała? Dla Harrisa, w operacji, której istnienie Harris chciał przed nim zataić, czy dla Irańczyków. I dlaczego? Tak czy owak, odpowiedź na to pytanie czekała na niego w mieście Sankt Petersburg.

rozdział dwudziesty ósmy

Sankt Petersburg, Rosja

Więzień wisiał przykuty łańcuchami za ręce do belki w stropie, a palce jego stóp prawie dotykały podłogi celi. Był nagi i wyglądał jak połeć mięsa. Głowa zwisała mu na pierś, twarz miał zmasakrowaną, opuchniętą, a czerwone pręgi na torsie świadczyły, że był poddany chłoście. Przesłuchujący go, dwa krzepkie byczki z FSB, przyczepili mu elektrody do genitaliów. Jeden z nich usiadł i włączył prąd; mężczyzna zawył, a jego ciało ze związanymi stopami miotało się wściekle, dopóki śledczy nie wyłączył prądu. Drugi z przesłuchujących podszedł do niego, dał mu w twarz i zadał jakieś pytanie. - Z naszych doświadczeń wynika, że te metody są wątpliwym źródłem pozyskiwania prawdziwych informacji, nie mówiąc już o tym, że jeśli sprawa się sypnie, media i politycy nie odpuszczą - rzucił Skorpion, który widział tę scenę przez dźwiękoszczelne lustro weneckie. Iwanow wzruszył ramionami. - Jest Czeczenem, z klanu Dajchoj. Dla nich bicie, to jak dla nas podanie ręki. Nie wydusimy z niego nic. Podejrzewamy, że jest z Islamskiego Pułku, czeczeńskiego ugrupowania terrorystycznego. To... - machnął ręką w stronę Czeczena, który wił się, wyjąc z bólu, który przeszywał jego genitalia -...to jest tylko pokazówka, żeby myślał, że stawił nam opór. Później damy mu zastrzyk. Powiemy mu, że to jest serum prawdy, ale tak naprawdę to będzie zwykły środek nasenny. Kiedy straci przytomność, endoskopowo wprowadzimy mu do żołądka mikroskopijny nadajnik naprowadzający, który przyczepimy do wewnętrznej ścianki. Rano, po przebudzeniu, puścimy go wolno. Nie będzie miał pojęcia o całym zabiegu, a my nie będziemy musieli go śledzić, ani nic z tych rzeczy. Pluskwa działa na bazie GPS­-u. W każdej sekundzie możemy ustalić jego miejsce pobytu na laptopie. Na przestrzeni tygodnia czy

dwóch doprowadzi nas do swoich towarzyszy, a my, w stosownej chwili, wyłuskamy ich co do jednego. - Przydałoby mi się coś takiego - zauważył Skorpion. - Ładno. - Nie ma sprawy. - Dopilnuję, żeby pan dostał coś takiego przed wyjazdem. Proszę tylko nie stosować urządzenia wobec moich ludzi. - Powiedzcie waszym ludziom, żeby nie wchodzili mi w drogę. - Izwinitie105, ale zaciekawił mnie pan. Chodźmy - powiedział Iwanow, odchodząc od lustra weneckiego. Ruszyli betonowym korytarzem, dochodząc do stalowych drzwi. Iwanow zastukał w okienko z grubego szkła. Strażnik wypuścił ich i wyszli na korytarz o wyłożonej kafelkami podłodze. Weszli po żelaznych schodach i udali się do gabinetu, którego okno wychodziło na Newę. Był chłodny, szary dzień. Ołowiane chmury kłębiły się nad budynkami na nabrzeżu. Wody Newy były ciemne jak niebo. Iwanow usiadł za biurkiem. Miał na sobie dobrze skrojony garnitur wysokiego rangą aparatczyka Nowej Rosji. Zza okularów w drucianych oprawkach wyzierały chłodne, inteligentne oczy. Włosy miał szpakowate i, jak na mężczyznę po sześćdziesiątce, wydawał się w niezłej formie. - Wynajmuję od nich ten gabinet, kiedy jestem w Petersburgu. Pażałsta, proszę skinął na Skorpiona, by usiadł. Do gabinetu wszedł ordynans, niosąc butelkę wódki i dwa kieliszki. Iwanow napełnił kieliszki po brzegi. - Stolicznaja Elit. Wyborna. Inne odmiany są gawno warte. Na zdarowie. - Uniósł kieliszek. - Budiem zdarowy - odpowiedział toastem na toast Skorpion. - Czuję się zaszczycony tym wyróżnieniem. Prawdę mówiąc, nie spodziewał się takiego przyjęcia, kiedy przyjechali po niego pod hotel Astoria i czarny mercedes skręcił, nagle zajeżdżając drogę jego taksówce. Czterech osiłków otoczyło taksówkę, pokazując spluwy Skorpionowi i kierowcy. Odjechał na tylnym siedzeniu, wciśnięty między dwóch krwistych mięśniaków wyglądających na gliniarzy, nie miał jednak pojęcia, czy są z FSB, czy z rosyjskiej mafii. Kiedy zobaczył brudne czerwone cegły więziennego muru, spodziewał się raczej, że potraktują go, jak nieszczęsnych Czeczenów, których gonady służyły do domknięcia obwodów elektrycznych. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że Szachmat, Władimir Iwanow, osobiście pofatyguje się do Moskwy, żeby się z nim zobaczyć. - Jesteś zbyt skromny, Skorpionie. Słyszeliśmy o Palestyńczyku. Gratulacje. Jak już wspomniałem twojemu Harrisowi, ta sprawa również nas dotyczy. - To nie jest żaden mój Harris.

- O, to bardzo ciekawe - powiedział Iwanow, przyglądając mu się z uwagą. - Nie wierzę jednak, że jesteś podwójnym agentem. Myślę, że nie uwierzyłbym ci, nawet gdybyś mi przysięgał z elektrodami przyłożonymi do jąder. Rozumiem, Nowy Jork, ale dlaczego wybór Palestyńczyka padł akurat na Rzym? - Konferencja Unii Europejskiej i Izraela. Kolebka cywilizacji Zachodu. Watykan, stolica chrześcijaństwa. Wybór należy do pana. Może nie lubił spaghetti. - Pewnie nie lubił. Tak więc operacja dobiegła końca. Wszyscy klepią się po plecach, strzelają korki od szampana, politycy i wyżsi rangą dostojnicy w rodzaju mnie, którzy nie mieli w tym żadnego udziału, przypisują sobie zasługi. Jak powiedział Wolter, wszystko idzie jak trzeba w najlepszym z możliwych światów. Co zatem sprowadza Skorpiona do Sankt Petersburga? - Jakim cudem mnie wytropiłeś? - Martwi cię, że w Firmie może być przeciek? Chyba się nie spodziewasz, że powiem ci prawdę na ten temat? - Nie spodziewam się po tobie prawdy na żaden temat - odparł Skorpion. Podejrzewał, że Iwanow gadką o przecieku próbuje go podpuścić. Jedynymi ludźmi na świecie, którzy wiedzieli o tym, że jedzie do Rosji, był on sam, Włosi i Rabinowich. Mógł go wydać Moretti lub karabinierzy, ale było to mało prawdopodobne. Dave nigdy by go nie zdradził. Jakim cudem więc go namierzyli? - Nie domyślasz się? - droczył się z nim Iwanow. „To musiało być coś banalnie prostego” - stwierdził Skorpion. Żeby dostać wizę rosyjską, musiał dołączyć zdjęcie, a ponieważ wymagano podania adresu, pod którym się zatrzyma w Petersburgu, zarezerwował pokój w hotelu Astoria, w samym centrum, żeby łatwo mogli go złapać, jeśli będą wiedzieli, kim jest. Skąd jednak wiedzieli, kim jest i jak wygląda? Kto mógł mu zrobić zdjęcie bez jego wiedzy i gdzie? Nagle, jakby na zawołanie, wypłynął obraz mężczyzny w szortach i pstrej koszuli podlewającego kwiaty w wynajętej willi. Harris! Pieprzony sukinsyn! Albo Harris go wydał, albo tajny punkt kontaktowy w Castelnuovo nie był do końca tajny. - Szukaliście mnie. Mieliście moje zdjęcie z Włoch i dzięki odpowiedniemu oprogramowaniu dopasowaliście je do zdjęcia w mojej wizie, zapewne sprawdzając wszystkie wizy wydane przez każdą ambasadę i konsulat Rosji w Europie. Zadaliście sobie sporo trudu. - Skorpion odstawił kieliszek. Ledwie umoczył wargi, a już czuł, że wódka uderza mu do głowy. Wchodziła gładko. Iwanow też był podejrzanie gładki. - Otliczno! - Brawo. - Szkoda, że nie jesteś podwójnym agentem. Budiom! - Iwanow wzniósł toast i chlapnął. - Niestety, nie rozliczyliśmy się jeszcze za Arabię Saudyjską. Zabiłeś kilku moich ludzi. Prawdę mówiąc, powinienem ci wpakować kulkę w łeb. - Otworzył szufladę i położył na biurku pistolet.

- Co cię powstrzymuje? - spytał Skorpion, obliczając odległość między nimi i cofając nogę pod krzesło, żeby w razie czego móc łatwiej zerwać się z niego. - To, że nie wiem, po co tu przyjechałeś. Pozostaje też kwestia brakujących dwudziestu jeden kilogramów U­-235. - Nikt ci tego nie powiedział? Nawet Harris? Ani wasze wtyki w AISE i w rządzie włoskim? Nikt? Iwanow pokręcił głową. - Palestyńczyk nie miał go ze sobą - powiedział Skorpion. - Uran został przeszmuglowany do Włoch przez Genuę na ukraińskim frachtowcu Zaina, ale nie było go w ciężarówce, którą chcieli wysadzić w powietrze w Palazzo delle Finanze. Harris twierdzi, że historia z uranem była dezinformacją twojego autorstwa. - Nic podobnego - powiedział Iwanow, patrząc zza metalowych ramek lodowatym wzrokiem. - Wiem. W ładowni Zainy wykryto ślady promieniowania U­-235, podobnie w turyńskim magazynie, którego używał Palestyńczyk. U­-235 zostało wwiezione do Włoch, ale już go tam nie ma. - To gdzie jest? Przez chwilę milczeli. Iwanow wsparł się o biurko i wychylił w stronę Skorpiona. - Sądzisz, że uran jest w Petersburgu? Mam powody do zmartwienia? - Tak. Iwanow przez chwilę bębnił palcami po blacie. - W takim wypadku nie mogę ci wpakować kuli w głowę, zgodzisz się? Może powinienem pozwolić tamtym zabawić się z tobą, a potem wszczepić ci pluskwę jak Czeczenowi? - Wcale nie masz na to ochoty, obawiam się też, że nie ma na to czasu - odparł Skorpion, patrząc w okno. Niebo całkiem pociemniało. W każdej chwili mogło zacząć padać. - Wygląda na to, że choć raz jesteśmy po tej samej stronie, Amierikaniec. - Iwanow znów wychylił kieliszek i dolał im obu do pełna. - Może moglibyśmy sobie jakoś pomóc nawzajem. - Pomożesz mi, nie wchodząc mi w drogę. Żadnych ogonów. Nie mogę sobie pozwolić na to, że coś się spieprzy, dlatego, że jeden z waszych mudaków będzie tam, gdzie go nikt nie prosił. - Czego szukasz? - Kobiety. - Pięknej? - Bardzo.

- Pięknych kobiet w Sankt Petersburgu jest wiele. - Uśmiechnął się cierpko Iwanow. - Ta akurat nie jest z Sankt Petersburga. - Lepiej by było, gdybyś pozwolił nam ją znaleźć. Uwinęlibyśmy się z tym szybko, tak jak ze znalezieniem ciebie. - A w chwili, kiedy byście ją znaleźli, jej wspólnik nacisnąłby zielony klawisz w komórce? I co wtedy? - Jednym słowem, tylko ty możesz się do niej zbliżać, więc musimy się zdać na ciebie. Nie czuję się najlepiej w tej sytuacji. - Daj mi numer swojej komórki. Jeśli będę czegoś potrzebował, zadzwonię. - Czyli poza pluskwą nie ma na ciebie sposobu? - Potrzebuję pistolet. Zostawiłem swój we Włoszech, żeby uniknąć kłopotów na lotnisku. - Weź ten. Znasz się na nim? - Iwanow wręczył mu pistolet z biurka. Skorpion kiwnął głową. - SPS Giurza, model skonstruowany dla FSB. Osiemnaście nabojów. Kule przechodzą przez stal. - Wyciągnął magazynek. - Nienaładowany. - Aż tak ci nie ufam. Czemuś zawdzięczasz swój kryptonim „Skorpion”. - Iwanow wyłożył na biurko trzy pełne magazynki.

***

Kawiarnia w Pasażu Władimirskim wyglądała jak każdy Starbucks na świecie, nie wyłączając owalnego, zielonego znaku. Zza filaru na pierwszym piętrze Skorpion przyglądał się, jak Proswijenko siada przy stoliku na zewnątrz. Nie mógł tego stwierdzić z tej odległości, ale wolał założyć, że reporter ma przy sobie jakieś urządzenie nagrywające. Po dwudziestu minutach Proswijenko spojrzał na zegarek, wstał i ruszył w stronę schodów. Skorpion odczekał, żeby upewnić się, czy reporter nie ma ogona. - Izwinitie - powiedział, potrącając go od tyłu. - Czekam w męskiej toalecie - dodał po angielsku, wymijając mężczyznę. Kiedy Proswijenko wkroczył do toalety, Skorpion kazał mu opróżnić kieszenie i rozpiąć koszulę, pomny na słowa Koeniga, że lokalni dziennikarze, którzy wiedzą, co w trawie piszczy, potrafią być nieocenionym źródłem informacji, ale trzeba uważać, żeby

samemu nie dostarczyć im tematu do artykułu. - Czy to konieczne? - spytał Proswijenko, nie wyjmując rąk z kieszeni. Wysoki, jasnowłosy, w dżinsach i tweedowej marynarce wyglądał na młodego naukowca. Jakiś mężczyzna wyszedł z kabiny, obciął ich wzrokiem i poszedł umyć ręce w umywalce. - Muszę sprawdzić, czy mnie nagrywasz. - A jeśli nie zdecyduję się rozpiąć koszuli? - Da swidanija - do widzenia - powiedział Skorpion i ruszył do wyjścia. - Mówiłeś, że masz dla mnie ciekawą historię. - Nie mam żadnej historii. Potrzebuję pewnych informacji i jestem gotów zapłacić za nie. Powiedzmy pięć tysięcy rubli za pięć minut i dziesięć tysięcy, jeśli okaże się, że to nie był stracony czas. - Ciekawe, ile też mogą zarabiać dziennikarze lokalnych czasopism? Na pewno nie aż tyle. - Dziesięć tysięcy? - Proswijenko opróżnił kieszenie i rozpiął koszulę, pozwalając się obmacać po klatce piersiowej. Mężczyzna przy umywalce skrzywił się, obserwując ich w lustrze, a wyraz jego twarzy wskazywał niedwuznacznie, że ma ich za pedałów. Wytarł ręce i wyszedł. - Tu będziemy rozmawiać? - Na drugim piętrze jest pub. Tam się spotkamy - powiedział Skorpion i wyszedł. Pięć minut później siedzieli przy jednym stoliku. Skorpion usiadł zwrócony twarzą do pasażu, żeby widzieć, czy ktoś ich nie obserwuje. - Wspominałeś o pieniądzach - powiedział Proswijenko, gdy kelnerka przyniosła im po butelce piwa Bałtika. - Zgadza się - odparł Skorpion. Wyciągnął nad stolikiem rękę do Proswijenki i potrząsnął jego dłonią, wciskając mu złożone banknoty. - O czym chciałbyś rozmawiać? - Czytałem twój artykuł w ”Saint Petersburg Times” na temat korupcji w porcie, w którym jednak unikałeś wymieniania nazwisk. Proswijenko odstawił butelkę na stolik. - Wiesz, co znaczy słowo zamaczit’? - Zabić? - Dosłownie znaczy obsikać kogoś. A w grypserze błatnych - kryminalistów - znaczy zabić. Nie myśl, że nie dostawałem krótkich anonimowych telefonów, chociaż nie podawałem nazwisk. Masz. - Wyłożył na stół pięć tysięcy rubli. Weź je sobie z powrotem. Tobie się tylko zdaje, że wiesz, z kim masz do czynienia. - Zatrzymaj te pieniądze. Chcę ci zadać tylko jedno pytanie, a ty sam zdecydujesz, czy

chcesz na nie odpowiedzieć. Znasz port? - Który port? - Basen Ekateringofski. Petersburski kompleks portowy składał się z trzech osobnych portów położonych w Zatoce Fińskiej, na zachód od miasta. Skorpion zdążył go sobie obejrzeć, zanim dopadło go FS. Sziraz Se po postoju w jednym z basenów Ekatieringofskiego poprzedniego dnia wypłynął z portu. Z pomocą recepcjonistki hotelowej wynajął sobie sekretarkę na czas pobytu w Rosji i kazał jej obdzwonić wszystkie domy pogrzebowe w Petersburgu. W ciągu ostatniego tygodnia żaden z nich nie przyjął zwłok mężczyzny nazywającego się Piotr Escher, ani zwłok przekazanych przez kogoś o nazwisku Escher. Również w żadnym z hoteli czy wynajmowanych mieszkań nie zameldowała się niejaka Brynna Escher. Nie zlecił sekretarce wyszukiwania nazwiska Kafuri, bo nie chciał, żeby dostało się do wiadomości FSB. I Nadżla, i trumna zniknęły w chwili, gdy opuściła lotnisko Pułkowo. Jedyny trop mógł znajdować się w porcie. - Powiedzmy, że chciałbym coś przemycić, coś grubszego, przepchnąć to przez odprawę i odpłynąć z tym. Z kim powinienem rozmawiać? - Narkotyki? W mieście roi się od farcowczyków106. - Coś większego i jeszcze poważniejszego. Potrzebuję kogoś, kto wie, jak się wziąć za pewne rzeczy, kogoś, kto ma prawdziwy blat - układy. Proswijenko nachylił się do niego. - Mówisz o mafii tambowskiej? Posłuchaj mnie, mister. To już nie jest Rosja z pocztówki dla turystów. Jeśli chcesz umrzeć, istnieją przyjemniejsze sposoby, niż igranie z Tambowską. - Jak się nazywa ich szef, ich pachan? Z kim powinienem porozmawiać? - Masz na myśli Wasiliewa? Wszyscy znają Kiriła Andriejewicza Wasiliewa. Za tę informację nie musisz mi płacić, mister. Ale nikomu nie udaje się go zobaczyć, rozumiesz mnie? Jeśli choćby połowa opowieści o nim jest prawdziwa, wierz mi, że wolałbyś go nie oglądać. - Gdzie mogę znaleźć Wasiliewa albo kogoś, kto jest blisko szefa? - Słuchaj, to wygląda na jakieś szaleństwo. O co w tym wszystkim chodzi? - Szukam kogoś. Kobiety, która mogła zadawać podobne pytania. - Zależy ci na niej? Skorpion kiwnął głową. Jak na ironię, wcale nie skłamał. - Pójdź do klubu Dacza na Newskim Prospekcie - poradził Proswijenko. - Po jedenastej wieczór. Pażałsta, nie wspominaj nikomu o mnie.

- Spasiba - dzięki. Skorpion pchnął w jego stronę po stoliku drugie pięć tysięcy. Reporter przykrył banknoty dłonią i wsunął do kieszeni. - Nie dziękuj. Uwierz mi, że mówiąc o Wasiliewie, nie wyświadczyłem ci przysługi. Rozumiem więc, że nie ma żadnej interesującej historii, po prostu szukasz kobiety, która zajmuje się przemytem? Skorpion zawahał się. - To skomplikowana sprawa. - Z kobietami zawsze tak bywa. - Proswijenko wzruszył ramionami. - Wsiewo charoszewo! - Powodzenia! - W Daczy bywa wiele pięknych kobiet. Jak nie spotkasz tej, to spotkasz inną. Prędzej czy później spotkasz tam każdego.

***

W wystroju baru w Astorii dominowały skóra i szkło. Przyćmione światła odbijały się od drinków, luksusowe prostytutki w ubraniach światowych marek siedziały na barowych stołkach, rozglądając się za klientami. Jedna z nich, śliczna blondynka, która raczej niedawno skończyła dwadzieścia lat, patrzyła na Skorpiona tak długo, aż w końcu pokręcił przecząco głową, na co wzruszyła ramionami z uśmiechem, jakby chciała powiedzieć: „Nie wińcie biednej dziewczyny, że miała nadzieję”. Pchnął do niej kelnera z wiadomością, że stawia jej drinka, ale jest zajęty. Kiedy kelner przekazał jej słowa Skorpiona, wzniosła toast w jego stronę. „Cheers” - powiedziała bezgłośnie samym ruchem warg. „Za was!” - odparł w ten sam sposób, podnosząc do góry szklankę. Patrzył na strugi deszczu spływające po szybach w półmroku. O tej porze roku było jeszcze zbyt wcześnie na białe noce, kiedy praktycznie nie robiło się ciemno, ale wiosna była już na tyle zaawansowana, że pomimo dziesiątej wieczorem na dworze było wciąż widno. Siedział, popijając stolicznają elit z lodem i starał się to wszystko poskładać do kupy. Dałby wiele za chwilę rozmowy z Rabinowichem. Próbował dodzwonić się do niego, jadąc taksówką na spotkanie z wynajętą sekretarką, ale numer był „czasowo niedostępny”. W biurze sekretarki próbował ustalić, z której stacji przekaźnikowej został wysłany ostatni SMS Rabinowicha, ten, który odebrał we Frankfurcie, ale nie udało mu się dowiedzieć niczego, poza tym, że wiadomość została wysłana gdzieś z Bliskiego Wschodu. Może Rabinowich udał się do Egiptu, gdzie zaczęła się operacja, albo do Izraela? Jeśli do Izraela, to czy Mossad maczał w tym palce? Oczywiście, jeśli pojechał na

Bliski Wschód, a nie na Hawaje, zresztą pewno już dawno wymienił SIM w swoim telefonie na kartę. Co Rabinowich próbował mu przekazać na temat Dwunastego Imama? Jeśli Irańczycy chcieli dokonać zamachu cudzymi rękami, dlaczego ich atak miał być skierowany przeciwko Rosji - głównemu dostawcy broni dla Hezbollahu i Iranu? No, chyba że Rosja nie wywiązała się z umowy. Załóżmy, że dwadzieścia jeden kilogramów uranu wcale nie zostało skradzione, tylko upozorowano kradzież, żeby zatuszować rosyjskie konszachty z Iranem i nie szło bynajmniej o dwadzieścia jeden kilogramów U­-235, tylko pięćdziesiąt, albo i sto kilo, czy może o reaktor plutonowy, pociski S­-300, czy Bóg raczy wiedzieć co, a Rosjanie nie wywiązali się z umowy? Co wtedy? Irański Korpus Strażników Rewolucji niczym nie różnił się od innych dyktatur wojskowych. Nie mógł sobie pozwolić na bycie wystrychniętym na dudka. Musiał wykonać pokazówkę. Hassani miał odwrócić uwagę, Nadżla była egzekutorem. Już miał skinąć na kelnera po rachunek, kiedy przyszło mu do głowy, że piękna towarzyszka może mu się przydać w Daczy. Skinął na blondynkę, żeby przysiadła się do niego. - Mam nadzieję, że zmieniłeś zdanie, milenkij107.­ Z uśmiechem położyła rękę na jego udzie. - Jak masz na imię? - Żana, ale ty możesz do mnie mówić Żanoczka. A ty? - Damon - użył swojej aktualnej przykrywki. - Dam ci pięć tysięcy rubli, jeśli zechcesz mi towarzyszyć do Daczy. Wyjdziemy stamtąd osobno, bo idę tam w interesach. - Posłuszaj, Damonia, słodziutki, daj mi dwieście euro, a zrobię, co zechcesz, gdzie zechcesz i tak, jak zechcesz. - Tu nie chodzi o miłość, Żanoczka gołubcza. Sto pięćdziesiąt euro i sama sobie zorganizujesz powrót z Daczy do domu - odparł, biorąc ją za rękę, kiedy się podniosła. Przed hotelem złapali taksówkę. Ciągle padało, niebo było szare, podbarwione oranżem, charakterystycznym dla zmierzchów na Dalekiej Północy. W taksówce dał jej pieniądze. Przeliczyła i wsunęła za stanik. Taksówka skręciła w Newski Prospekt, na którym światła budynków odbijały się w mokrej od deszczu jezdni. Taksówka zatrzymała się. Pomimo deszczu kolejka chętnych ciągnęła się przed markizą osłaniającą wejście do Daczy. Wręczywszy pięćdziesiąt euro portierowi, z Żanoczką uczepioną jego ramienia, wyminął tłum czekający na wejście do klubu, którego lśniące wielokondygnacyjne wnętrze ze szkła i stali tętniło gromkimi dźwiękami rosyjskiego rocka.

Gdy ruszyli do baru, Żana szła, kołysząc biodrami. Wcisnęli się między dwu mężczyzn, z których jeden, barczysty, ubrany we włoską kurtkę skórzaną, wyglądał na przedstawiciela podziemia. Jedno spojrzenie na tatuaż na jego karku poinformowało Skorpiona, że jest członkiem rasistowskiego gangu Biełaja Energia. Mężczyzna mówił coś ostrym tonem, ale urwał i wyszczerzył się na widok Żany. Zaczęli rozmawiać wartko po rosyjsku, po czym Żana skinęła głową, wskazując na Skorpiona. - Chce, żebym z nim poszła - poinformowała Skorpiona, z trudem przekrzykując muzykę i gwar rozmów. - Powiedz mu, że może robić z tobą, co mu się podoba, jeśli mnie przedstawi komuś odkrzyknął. Mężczyzna ze śmiechem machnął ręką w stronę stolików w pobliżu baru, gdzie siedział co najmniej tuzin atrakcyjnych dziewczyn w kusych, obcisłych spódniczkach. - Bierzesz, którą chcesz, drug. Ja nie musić przedstawiać. A ona biorę - odparł mężczyzna łamaną angielszczyzną, łapiąc Żanę za pośladki i przyciągając do siebie. Próbowała się wyrwać, ale trzymał ją mocno. Skorpion złapał go za mały palec, odginając go pod kątem prostym, aż chrupnęło. Drugą ręką złapał nadgarstek mężczyzny i wykręcił, żeby tamten nie mógł użyć noża, który w międzyczasie wyciągnął. Jego ruchy były tak błyskawiczne, że nikt niczego nie zauważył. - Ten ktoś, kogo chcę poznać, to Wasiliew - powiedział. Mężczyzna natychmiast się uspokoił. - Chcesz zobaczyć Kiriła Andriejewicza? - Da - odparł Skorpion, puszczając go. Mężczyzna odłożył nóż i puścił Żanę. Odwróciła się i rzuciła Skorpionowi ostrzegawcze spojrzenie. - On cię nie chcieć widzieć. On jest Tambowska. - Chwycił się za wygięty przez Skorpiona palec. - Pozwól, że on sam zadecyduje, drug. Powiedz mu, że chodzi o piękną kobietę i towar przeszmuglowany w porcie. Będziemy tutaj czekać na ciebie. Mężczyzna szepnął coś do kumpla z twarzą pokrytą bliznami, również w skórzanej kurtce, który odwrócił się, by spojrzeć na Skorpiona, przy okazji odsłaniając pod rozpiętą na piersi koszulą górną partię tatuażu błatnych. Pocięty skinął na swojego przyjaciela i obaj ruszyli, przeciskając się przez tłum w stronę szklanej windy. Skorpion odprowadzał ich wzrokiem, gdy Żana zaczęła ciągnąć go za rękę. - Lepiej chodźmy stąd, pażałsta, słodziutki - mówiła gorączkowo. - Oddam ci pieniądze. Będziemy się pieprzyć do oporu. Nie lubię tych bandytów.

- Idź stąd. Zatrzymaj sobie pieniądze. - Pocałował ją w policzek, wodząc oczyma po odbjającym się w lustrze tłumie. - Jesteś pewien? Ja mówiłam serio. Nie chcę pieniędzy, chcę ciebie - powiedziała płaczliwie. - Nie chcę, żeby ci się coś stało. Idź, pażałsta. - Pchnął ją lekko, nie odrywając wzroku od tłumu w lustrze. - Da swidanija, gałubczik. - Posłała mu tęskne spojrzenie, ale on nie patrzył już na nią, tylko szedł w stronę olśniewającej blondynki w nieprzemakalnym płaszczu Burberry, która właśnie weszła do klubu. Stała między dwoma mężczyznami wyglądającymi na obywateli Bliskiego Wschodu. Obaj mieli na sobie garnitury i deszczowce przewieszone przez ramię. Skorpion wykonał pierwszy ruch, udając, że przeciska się dokądś w tłoku i umyślnie zderzając z kobietą. - Cześć, Nadżla. Spojrzała na niego oczyma wielkimi jak spodki. - Czy mnie oczy nie mylą, czy to Herr Crane? - spytała, odzyskując kontenans. A może Monsieur McDonald, czy jego następne wcielenie? - Powiedzmy, że McDonald. Widzę, że dobrze mi powiedziano. W Daczy spotkam każdego. - Ujął ją za ramię. Dwaj mężczyźni natychmiast poruszyli się, ale powstrzymała ich ruchem głowy. - To mój stary przyjaciel - rzuciła po arabsku. - Ismak, kim pan jest? - warknął jeden z mężczyzn. Skorpion rozpoznał w jego głosie akcent farsi. - Emam mardar sag ast108 - odpowiedział w farsi. - Musimy porozmawiać - zwrócił się do Nadżli po angielsku, ciągnąc ją za ramię. Stali obok szklanej ściany ozdobionej kolorowymi światłami. Obaj mężczyźni patrzyli na Skorpiona groźnie, z rękami w kieszeniach marynarek. - Porozmawiać o czym? O Marsylii? - Nie tutaj. - Rozejrzał się czujnie. - Czemu? Czyżbyś chciał mnie znów związać, liebling? Przez sekundę przeszył go rozkoszny dreszcz, kiedy widział spojrzenie jej ciemnych oczu na sobie i słyszał, jak nazywa go ukochanym, choć to słowo znaczyło w jej ustach nie więcej, niż w ustach kurewki Żany. - Może będę musiał. - Przyjrzał jej się. - Chyba wolałem cię bardziej jako brunetkę. - Ja też. To miał być kamuflaż, ale widzę, że się nie sprawdził. - Uśmiechnęła się

markotnie. - Trudno cię nie zauważyć. - Jakim cudem mnie wytropiłeś? - Kamery monitoringu na lotnisku w Turynie. - No jasne. Mamy skłonność nie doceniać Amerykanów. Ale ty jesteś dowodem na to, że to błąd - odparła, zaglądając mu w oczy. - Nie próbuj mnie brać pod włos, Nadżlo. Musimy porozmawiać. Bez twoich goryli dodał, zerkając na jej towarzyszy. - Dokąd moglibyśmy pójść? - Wam, mężczyznom, tylko jedno w głowie: odnajdujemy się cudownym zrządzeniem losu, a ty myślisz tylko, żeby zaciągnąć mnie do pokoju hotelowego. - Albo na statek. Lubisz statki, prawda? Najpierw Zainę, potem Sziraz Se? - Ścisnął ją mocniej za ramię. Zamurowało ją. - Nie mogę teraz rozmawiać - Próbowała się wyrwać. - Nie czas na te numery, Nadżlo. Czy może Brynno? - Miażdżył jej ramię. Zobaczył, że dwaj mężczyźni ruszają w jego stronę i szykował się do konfrontacji. Nadżla patrzyła na niego nieprzeniknionym spojrzeniem swych ciemnych oczu. Nagle poczuł szturchnięcie w plecy. - Zjeżdżaj - warknął, nie oglądając się za siebie. Szturchnięcie powtórzyło się. - Wasiliew chce się z tobą widzieć - oznajmił typ z pokrytą bliznami twarzą. Jego kompan stał obok z groźnie wyglądającym mężczyzną. - Jestem zajęty - powiedział Skorpion. - Kirił Andriejewicz nie lubi, jak mu się każe czekać - powiedział ten z pociętą gębą, odsłaniając klapę marynarki i pokazując pistolet. Skorpion spojrzał na Nadżlę, która zbliżyła twarz do jego twarzy, jakby go chciała pocałować. - Diese Männer sind Iraner109. - Zmusili mnie, żebym im towarzyszyła. Mamy spotkanie z Czeczenami w Letnim Ogrodzie, obok Pawilonu Kawiarnianego za dwie godziny. Na litość boską, pomóż mi - szepnęła mu do ucha po niemiecku. Zajrzała mu w oczy i złożyła czuły pocałunek na jego ustach. - Idziemy. - Jeden z Irańczyków odciągnął ją od Skorpiona. - Mein Gott! - Spojrzała żałośnie. - Jak to się stało, żeśmy się tak wpakowali? - Przyjdę tam - obiecał. Wydała mu się dziwnie krucha między dwoma Irańczykami. - Na pewno? - spytała, patrząc, jak trzech gangsterów z Tambowskiej otacza Skorpiona.

rozdział dwudziesty dziewiąty Ogród Letni, Sankt Petersburg, Rosja

Skorpion wyjechał na ulicę ze stacji metra Gostinyj Dwor. Było już prawie ciemno i tylko lekka poświata unosiła się nad horyzontem, kiedy przechodził na drugą stronę Sadowej. Chociaż deszcz przestał padać, w powietrzu unosiła się wilgoć, mokra jezdnia lśniła w świetle latarń. Złapał zbłąkaną taksówkę i pomknął ładą przez puste miasto i most na kanale do Ogrodu Letniego. Park był pusty. Pchnął ociekającą wodą bramę z kutego żelaza. W makiecie Ogrodu Letniego na słupku odszukał Pawilon Kawiarniany. Prowadząca pośród nisko zwieszonych gałęzi alejka była ledwie widoczna w ciemnościach i można było się łatwo zasadzić w dowolnym miejscu. Wybrali najlepsze z możliwych miejsc. Wyjął pistolet Iwanowa i odbezpieczył. Zapewne sądzili, że uda się na miejsce najkrótszą drogą, on jednak skierował się w boczne rejony parku. Okrążył pawilon, zachodząc budynek od strony Newy. Widząc cień ludzkiej sylwetki rzucany przez latarnię, instynktownie złożył się do strzału, zanim zorientował się, że ma przed sobą stojący obok ścieżki grecki posąg na postumencie. Bacznie przyglądał się mrocznym konturom drzew. Uznawszy, że pozostawanie na asfaltowej alejce jest zbyt niebezpieczne, odszedł na bok i zaczął się przedzierać przez ciemny gąszcz. Idąc po miękkiej ziemi zasłanej mokrymi liśćmi, czuł się jak w lesie. Myślał o Nadżli i o dotyku jej warg. O bliskości jej ciała, kiedy pocałowała go w klubie. Nawet teraz nie umiał powiedzieć, czy wystawiła go, czy nie. A nawet jeśli tak, wcale nie był pewien, czy zdobędzie się na to, żeby ją zabić. „Wasiliew również okazał się niespodzianką” - rozmyślał, przedzierając się bezszelestnie przez wilgotne gałęzie. Zaprowadzili go na piętro klubu, do prywatnej windy zamykanej na klucz i uruchamianej kodem. Winda zawiozła ich dwa piętra wyżej, do wyłożonego perskimi dywanami holu obwieszonego drogocennymi obrazami; były wśród

nich

pejzaże

Lewitana

i portrety Sierowa

z epoki

sowieckiej.

Dwóch

mężczyzn

w marynarkach stało przy wykrywaczu metali, jakich używa się na lotniskach. Musiał opróżnić kieszenie i położyć wszystko na plastikowej tacy, nie wyłączając broni. - Pasport - zażądał jeden z mężczyzn. Skorpion wręczył mu paszport na nazwisko McDonald; mężczyzna zeskanował dokument. Potem przeszedł przez bramkę i jeden z mężczyzn nacisnął guzik przy stalowych drzwiach, które wyglądały jak drzwi schronu przeciwatomowego. Czekali, aż ktoś w środku obejrzy ich przez kamerę. W końcu drzwi się rozsunęły. Skorpion wszedł do środka sam. Jego asysta pozostała w holu, znikając za zasuwającymi się drzwiami. W środku zastał Wasiliewa siedzącego przy biurku w stylu Ludwika XV w gabinecie, który wyglądałby jak biblioteka w angielskim dworze, gdyby nie bateria płaskich monitorów na ścianie i rząd komputerów na stole. Wasiliew nosił okulary w złotych oprawkach i nieskazitelny garnitur od Armaniego. Siedząc z lewą ręką na blacie biurka, wyglądał jak bankier; Skorpion dopiero po chwili zorientował się, że ręka jest wykonaną bardzo realistycznie protezą. Obok Wasiliewa siedział zakapior z więziennymi tatuażami i ogoloną czaszką, trzymając na kolanie berettę z tłumikiem. Kiedy Skorpion usiadł, Wasiliew zwrócił się do niego po rosyjsku. - Izwinitie, słabo znam rosyjski - przeprosił Skorpion. - Panie McDonald... - Wasiliew mówił dobrze po angielsku, ale z silnym akcentem -...wspominał pan o pewnej rzeczy, która miała przejść przez port i pięknej kobiecie. Ta sprawa rozbudziła moją ciekawość. - O to mi właśnie chodziło. Potrzebuję namierzyć pewien towar, który wpłynął do portu. Kobietę udało mi się już zlokalizować. - O - ożywił się Wasiliew. - Gdzie też ona jest? - Na dole, w każdym razie tam była, dopóki pańscy ludzie mnie nie wyprowadzili. Słusznie mi powiedziano, że Dacza jest miejscem, gdzie prędzej czy później spotkam każdego. - Dacza jest turnikietem do Nowej Rosji. Prędzej czy później każdego wkręci - i musi zapłacić frycowe - odparł Wasiliew. - Musi być piękna, ta kobieta, inaczej nie ryzykowałbyś ze mną rozmowy na jej temat. A co, jeśli ci ją zabiorę? - Sama potrafi o siebie zadbać. Potrafi być niebezpieczna, nawet dla Tambowskiej. - Nie tak łatwo mnie zabić. - Wasiliew podniósł sztuczną dłoń. - Pokaż, która to jest zażądał, skinąwszy w stronę baterii monitorów pokazujących klub od wewnątrz i od zewnątrz. Skorpion spojrzał w tamtą stronę, ale na żadnym z ekranów nie wypatrzył Nadżli

ani Irańczyków. - Nie widać jej. Musiała wyjść. - O ile w ogóle istniała. W sprawie losów towarów w porcie idź do spedytora. Ja jestem zwykłym właścicielem klubu. Czemu ja? - To bardzo osobliwy towar. - Co w nim jest niby takiego niezwykłego? Broń? Narkotyki? Zawracasz mi tylko głowę. - Wasiliew machnął zdrową ręką w kierunku drzwi, mówiąc coś po rosyjsku do ogolonego zbira, który podniósł się z miejsca. - To, że podlega FSB i narodowym służbom bezpieczeństwa. - Codziennie prowadzimy interesy z FSB. Nie widzę żadnego problemu. - Wasiliew uniósł palec, sygnalizując ogolonemu, żeby jeszcze się wstrzymał. -

Irański

statek

Sziraz

Se

właśnie

wypłynął

z basenu

Ekateringofskiego.

Przypuszczalnie wyładowano broń nuklearną. Ta sprawa różni się od innych i dotyczy nie tylko FSB. - Mamy więc bombę atomową, a do tego piękną kobietę, która się rozpływa w powietrzu. I CIA. Nieźle pan umie bajerować, mister McDonald; nazwisko pewnie też jest zmyślone. A skąd mam wiedzieć, czy to prawda, czy daję się tylko wziąć na lep pańskich bajeczek? - W ten sposób, że sprawdzi mnie pan przez swoje kontakty w FSB i zabije, jeśli kłamię. Zapewne w sposób bolesny - powiedział Skorpion, wstając. Wziął długopis z biurka Wasiliewa i napisał coś na fiszce. - Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bolesny - odparł Wasiliew, przyglądając mu się, jakby chciał zapamiętać jego twarz. - To jest numer mojej komórki. - Skorpion wręczył mu fiszkę. - Proszę zadzwonić, jak pan będzie miał coś dla mnie. Aaa... i proszę powiedzieć swoim byczkom, żeby oddali mi pistolet. Ma dla mnie wartość sentymentalną. Dostałem go od samego Szachmata - dorzucił, ruszając w stronę drzwi. - Nie wygląda pan na sentymentalnego gościa. - Bo też nie jestem - odparł Skorpion. Drzwi się rozsunęły. Teraz w parku, dochodząc do skraju drzew, zobaczył na polance nad jeziorem Pawilon Kawiarniany. Prostokątny budynek wyglądał, jak letnia rezydencja szlachecka z carskiej epoki. Pawilon był zamknięty, na polance nie było nikogo; ciszę zakłócał tylko dźwięk wody kapiącej z gałęzi drzew. Coś poruszyło się na skraju polanki. Skorpion w poszyciu wypatrzył ledwie dostrzegalną klęczącą postać mężczyzny ze strzelbą wycelowaną w stronę polany.

„Nadżla była w towarzystwie dwóch osobników, ale mogło ich być tutaj znacznie więcej” stwierdził, przeczesując wzrokiem zarośla. Dopiero za trzecim razem wypatrzył w innym miejscu kolejną, dobrze zakamuflowaną, męską sylwetkę w goglach noktowizora, dzierżącą pistolet z tłumikiem. Na szczęście mężczyzna patrzył w kierunku polany, a nie w stronę Skorpiona. Nie spodziewali się, że nadejdzie od strony rzeki. Choć przy tym świetle Skorpion nie dałby głowy, miał wrażenie, że mężczyzna w goglach jest jednym z Irańczyków z klubu. Zakładał, że w zasadzce bierze udział najmniej jeszcze z dwóch ludzi. A gdzie Nadżla? Jeśli zastrzeli jednego ze strzelców, drugi go zdejmie bez trudu. Musi pierwszego zlikwidować bezszelestnie, a potem wziąć się za drugiego. Wsunął z powrotem pistolet do kabury na krzyżu i ruszył cicho na czworakach w kierunku pierwszego mężczyzny, dotykając miękkiej ziemi tylko palcami rąk i nóg. Czuł zapach wilgotnej gleby. Mężczyzna przed nim celował z czegoś, co wyglądało jak AK­-104, skrócona wersja AK­-74. Problem polegał na tym, jak go zajść bezszelestnie od tyłu, zanim tamten odwróci się i strzeli. Podpełzł na tyle blisko, że mógł śledzić oddech Irańczyka. Gdy zaczął się podnosić do pionu, zauważył, że zaalarmowany szelestem Irańczyk obraca się w jego stronę. Skorpion owinął mu prawą rękę wokół szyi, dusząc go, a lewą ręką oderwał palec wskazujący mężczyzny od spustu i wyłamał go. Irańczyk wydał z siebie tylko zduszone stęknięcie, kiedy Skorpion chwytem krav magi wykręcił mu nadgarstek, wyrywając karabin. Zrewanżował się, strzelając Skorpiona łokciem w głowę, co zmusiło go do porzucenia chwytu duszącego na rzecz dalszej blokady nadgarstka w celu powalenia Irańczyka na kolana. - Son of a bitch! - zawył mężczyzna po angielsku. „Co tu jest grane” - zdumiał się Skorpion, stając okrakiem nad Irańczykiem i uginając lewą nogę w kolanie, aby założyć na szyję szamocącego się rozpaczliwie mężczyzny duszenie trójkątne. Ukląkłszy całym ciężarem ciała, docisnął podudzie do szyi mężczyzny. - Jesteś Amerykaninem? - spytał. Czuł, że mężczyzna próbuje kiwnąć potakująco głową i już miał rozluźnić uchwyt, kiedy usłyszał cichy odgłos strzału z broni z tłumikiem. Mężczyzna nagle osunął się, wyzionąwszy ducha. Skorpion zanurkował za jego zwłoki przy akompaniamencie kul, które z głuchym stęknięciem lądowały w zwłokach mężczyzny i w okolicznych drzewach. Skorpion chwycił AK­-104 i już miał krzyknąć: „Nie strzelać!”, gdy w jego kierunku poleciały serie z charakterystycznym staccato AK­-47 - z dwóch przeciwnych stron! Zachodząc w głowę, co to wszystko ma znaczyć, przetoczył się za drzewo, po czym wstał, kryjąc się za pniem. Sądząc z odgłosów, jeden ze strzelców zbliżał się

w jego kierunku. Musiał natychmiast się stąd wydostać. Zaczął biec zygzakiem pod osłoną drzew. Kula oderwała kawałek jednego z mijanych pni. Nie przerywając biegu, zwrócił AK­-104 za siebie i wypalił trzy krótkie serie, po czym uskoczył w bok, uciekając przed wystrzałami przeciwnika. Zziajany wypadł spomiędzy drzew na alejkę. Wiedział, że nie powinien pozostawać dłużej niż parę sekund na otwartej przestrzeni, więc wskoczył za posąg nagiej kobiety stojący w przerwie ciągnącego się wzdłuż alejki żywopłotu. Padł na ziemię, przyjmując pozycję strzelecką. Walcząc o oddech i z trudem opanowując drżenie rąk, mierzył w ciemności z AK­-104. Jakiś cień wysunął się zza drzew. Skorpion puścił pełną serię w tamtym kierunku. Cień zaczął się osuwać i zanim padł na ziemię, Skorpion ponownie poderwał się do biegu. Wybiegł przez bramę ogrodu, przeciął most nad kanałem, nurkując w boczną uliczkę, gdzie włamał się do zaparkowanego samochodu i zrobił zwarcie, żeby silnik odpalił. Objechał kwartał dokoła, żeby sprawdzić, czy ruszył już pościg za nim, po czym porzucił samochód na ulicy obok stacji metra, zostawiając karabin w bagażniku. Zjechał w dół ciągiem niekończących się schodów ruchomych, cały czas oglądając się za siebie i trzymając rękę za sobą, w pobliżu kabury z pistoletem. Miasto Sankt Petersburg wzniesiono na bagnach, dlatego tutejsze metro jest najgłębiej wydrążonym metrem na świecie - niektóre stacje w czasie drugiej wojny światowej służyły jako schrony przeciwlotnicze podczas oblężenia ówczesnego Leningradu - zjazd w dół trwał całą wieczność. Skorpion bacznie obserwował wjazd na peron. Jeśli pościg ma nadejść z Ogrodu Letniego, chciał mieć zagwarantowany pierwszy strzał. Czekał z nerwami napiętymi jak postronki, ale na peron weszła tylko stara, spracowana babuszka. Wreszcie nadjechał pociąg. Skorpion odczekał, aż garstka osób czekających na peronie wsiądzie do środka. Kiedy pociąg ruszył, przeszedł podziemnym pasażem do stacji Newski Prospekt i długimi schodami ruchomymi wyjechał na powierzchnię. Wrócił na piechotę do hotelu. W pokoju umył twarz i ręce i przejrzał się w lustrze, zastanawiając się, co to wszystko znaczy. Jeżeli się nie przesłyszał i umierający Irańczyk naprawdę powiedział po angielsku: „Sukinsynu!”, to jego świat zaczynał się walić. Niestety, wiedział, że się nie przesłyszał. A to znaczyło, że jego wyobrażenia na temat własnej misji były błędne. Podszedł do stolika i włączył swój laptop. Monitoring GPS i oprogramowanie, które dostał od Iwanowa, działały perfekcyjnie, jakby wszechświat nie przestał być rozumnym miejscem. Na ekranie laptopa wyświetliła się mapa miasta. Nadajnik, który wsunął Nadżli do kieszeni jej burberry’ego, kiedy zderzyli się w klubie, wskazywał, że przebywa w jednym miejscu, w okolicach stacji Narwskaja, niedaleko kompleksu portowego w zachodniej części

miasta. Przebrawszy się i sprawdziwszy broń, złapał taksówkę pod hotelem. Nadżla wystawiła go, zadecydował, jadąc taksówką przez miasto. Niebo na wschodzie zaczynało już rozjaśniać się brzaskiem przedświtu. Nie miał już wyboru. Albo uda mu się rozgryźć tę sprawę, albo będzie ją musiał zabić.

rozdział trzydziesty

Narwskaja, Sankt Petersburg, Rosja

Magazyn okazał się szarym budynkiem, którego kolor zlewał się z barwą nieba o świcie. Stał niedaleko portu pachnącego morzem, paliwem i maszynami Wszystkie okna były ciemne, paliły się tylko lampy na zewnątrz. Czyżby miał szczęście i zastał ich wszystkich we śnie? Nad głównym wejściem i bocznymi drzwiami wypatrzył kamery i alarmy antywłamaniowe, ale były to staroświeckie urządzenia jednoobwodowe i nie powinno być z nimi większych problemów. Trzymając się cienia po drugiej stronie ulicy, obszedł budynek. Oprócz głównego wejścia i rampy załadowczej znalazł boczne drzwi, a na tyłach prowadzące na dach schody przeciwpożarowe, przy których nie było żadnych kamer. Zdecydował się na ten wariant. Zerknął w kierunku portu i pustej ulicy prowadzącej w stronę Prospektu Staczek, dokąd dowiozła go taksówka. Mżawka ustąpiła i zza horyzontu wysunęła się wąska wstęga błękitu. Zapowiadał się ładny dzień. „Ciekawe, czy dożyję, żeby go obejrzeć”. Rozejrzawszy się po raz ostatni, ściągnął drabinę w dół i wspiął się na dach, starając się unikać hałasu. Mijając okno pierwszego piętra, zajrzał do środka, ale było ciemno i raczej nie wyglądało na to, żeby ktoś był w środku. Wszedł na dach i obejrzał panoramę. Widział z góry dźwigi portowe i Zatokę Fińską. Przypomniało mu się Karaczi, gdzie zaczynał tę misję. Miał wrażenie, że to było sto lat temu, kiedy nie miał nikogo, na kim by mu zależało. Teraz już miał taką osobę i właśnie szedł ją zabić. Na dachu znalazł metalowe drzwi, ale były zamknięte. Dobrał się do nich kluczem uniwersalnym i lufą pistoletu. Drzwi były zardzewiałe i stawiały opór, a kiedy w końcu udało mu się je otworzyć, skrzypnęły głośno. Zamarł, nasłuchując z bronią gotową do strzału. Albo rzeczywiście coś słyszał, albo to było przywidzenie. Zszedł cicho na palcach po żelaznych

schodach na odsłoniętą galerię, wysoko nad główną halą magazynu. Schował się za stalowym słupem i spojrzał w dół. Hala była wciąż jeszcze pogrążona w mroku, tylko na jednym końcu paliło się światło. Ktoś włączył telewizor. Jeden mężczyzna zagadał coś do drugiego, a po jego odpowiedzi wybuchnął śmiechem. Ta część magazynu wyglądała jak noclegownia z pół tuzinem łóżek piętrowych. Dobiegł go odgłos spuszczanej wody, skorzystał więc z okazji by pod osłoną tego dźwięku cichutko przemknąć galerią w kierunku biura przy najdalszej ścianie. Rozejrzał się po raz ostatni i pchnął drzwi do wnętrza. Pomieszczenie biura zostało przerobione na sypialnię, ale nie musiał jej budzić. W ciemnościach dostrzegł żarzący się koniuszek papierosa. Nie spuszczając jej z oka, zamknął za sobą drzwi, zaciągnął żaluzję i zapalił światło. Siedziała na łóżku w czarnej halce, patrząc na niego. - Przyszedłeś mnie zabić? - spytała. Nachylił się i z całej siły dał jej w twarz, wytrącając jej papierosa z ust. - Uważaj, bo zaprószysz ogień - powiedziała. - Podobno w piekle jest cholernie gorąco. Lepiej się przyzwyczajaj zawczasu. - Przysiadł obok niej na łóżku. - Wiem. Okłamałam cię z tym Ogrodem Letnim. - Przytknęła dłoń do policzka w miejscu, gdzie jego palce zostawiły ślady na jej skórze. - Nie o to mi chodzi. I tak ci nie wierzyłem. Mam do ciebie żal za to, że próbowałaś mnie zabić. - Wyniszcza mnie ta niepewność, czy lepiej, żebyś był żywy, czy martwy? - Złapała go kurczowo, a oczy zaszły jej łzami. - Skończ z tym! Dość tych komedii, inti szarmuta - ty dziwko - warknął po arabsku, odrzucając ją na ścianę. Przytknął lufę pistoletu do jej czoła. - Skończyły się żarty. Gdzie jest bomba? - Nie ma jej tutaj. - Łżesz. - Znowu dał jej w twarz i wcisnął lufę w jej czoło tak mocno, że zrobił się odcisk. - Gdzie jest ta cholerna bomba? - Nie mogę ci powiedzieć - odparła, a łzy spływały po jej policzkach. - Zabiję cię. Nie chcę, ale będę musiał. - Odbezpieczył broń. - Naprawdę chcesz, żeby milion ludzi straciło życie? Kobiet, dzieci? To naprawdę jesteś ty? - Kim ja jestem? - zaśmiała się z nutą histerii. - Czy ty tego nie rozumiesz? W tym właśnie cała rzecz! Jestem Palestynką! Kim jestem? Czym jestem? Nigdzie nie pasuję! Nie

widzisz tego? Nigdzie nie ma dla mnie miejsca. Nie mam rodziny, kraju, niczego! Jestem niczyja! Jak na ironię, chciałam być twoja - należeć do wroga! - Zaśmiała się obłąkańczo. - Mów cicho. - Zasłonił jej usta ręką. Z powrotem przytknął jej lufę do czoła, zdejmując dłoń z ust. - Pytam po raz ostatni: gdzie jest bomba? - Nie musisz mnie straszyć, habibi, habib albi, miłości mego serca. - Dotknęła palcami lufy, jakby chciała ją odsunąć. - Zrozum, i tak umrę dzisiaj, czy mnie zabijesz, czy nie. Umrzemy oboje. Już zaczął naciskać spust, patrząc w jej ciemne, połyskliwe oczy, ale nagle - to było silniejsze od niego - ujął dłonią tył jej głowy, nachylił się i pocałował ją. Odwzajemniła jego pocałunek żarliwie, jakby wiedziała, że to ostatnia czynność w jej życiu. Bez względu na to, jak potoczą się jego losy, wiedział, że nigdy nie zapomni tej chwili. - Pragnąłem tego, odkąd cię poznałem. - Ja też. Mało nie zwariowałam, leżąc obok ciebie w tamtym pokoju w Amsterdamie. - Przytknęła dłoń do jego policzka, zaglądając mu w oczy. - Co teraz z nami będzie? - Powiedz mi prawdę. To jedno nam zostało. - Zdjął palec ze spustu i oparł broń o biodro. Spojrzał na drzwi. Przyjdą, co do tego nie miał wątpliwości, ale mieli jeszcze trochę czasu. - Jak doszliśmy do tego punktu? Kim jesteś? - Nie mogę. - Jej oczy znów wezbrały łzami. - Musisz. - Daj mi zapalić papierosa - poprosiła. Znalazł paczkę papierosów na stoliku, obok jej torebki i podał jej. Zapaliła, zaciągając się głęboko. - Od bardzo dawna jestem Nadżlą Kafuri. Naprawdę nazywam się Alia. Kiedy mówiłam, że jestem z Libanu, powiedziałam ci prawdę, habib albi, ale nie całą prawdę. Całej prawdy zresztą nie zna nikt, nawet sam Allah. - Ile miałaś lat, wyjeżdżając z Libanu? - Pięć. - A co z twoimi rodzicami? - Zginęli, oboje tego samego dnia. Naprawdę chcesz to wiedzieć? - Patrzyła na niego z papierosem w palcach. W pierwszych promieniach świtu, sączących się przez szczeliny w żaluzji, z włosami przysłaniającymi profil jej twarzy, wyglądała tak pięknie jak nigdy. - To wszystko przez Liban, tak? - Wiesz również o tym? - Uśmiechnęła się cierpko. - Wiesz wszystko, a niczego nie rozumiesz. - Strząsnęła popiół na spodeczek przy łóżku. - Chcesz wiedzieć, kim jestem? Tamten dzień zrobił ze mnie to, czym jestem, ale to było inaczej, niż myślisz. To nie stało się przez śmierć rodziców, tylko przez coś innego, co wydarzyło się tamtego dnia. Zaczęło się

o poranku, kiedy czołgi izraelskie otoczyły nasz obóz. - Byłaś w bejruckim obozie Sabra i Szatila? - Nie to było najgorsze, że ludzie ginęli. W Libanie śmierć była na porządku dziennym, zwłaszcza jeśli byłeś Palestyńczykiem. Mordowali nie tylko Izraelczycy, maronici, druzyjczycy, ale również Palestyńczycy zabijali Palestyńczyków. Jeśli naraziłeś się OWP, ginąłeś z rąk OWP. Nie byliśmy obywatelami Libanu, byliśmy uchodźcami, choć mieszkaliśmy na tych ziemiach równie długo, jak większość Libańczyków. Palestyńczykom nie przysługiwał paszport ani praca. Ale jakoś udawało się nam przeżyć. Moje dzieciństwo było szczęśliwe, bawiłam się w wąskich zaułkach, biegając pośród straganów, skleconych przez właścicieli z byle czego, wśród kurzu i śmieci. Na naszej ulicy wszyscy znali wszystkich, wiedzieli, co kto dziś gotuje na obiad... Moja mama lubiła mnie czesać. Nazywała mnie Księżniczką Alią i obiecywała mi, że któregoś dnia na naszą uliczkę zawita książę i wszyscy się dowiedzą, że jestem księżniczką. Książę weźmie mnie do siebie i się ze mną ożeni. Nawet po wkroczeniu Izraelczyków i wycofaniu się OWP wierzyliśmy, że przeżyjemy, ale wtedy ktoś zamordował Beszira Dżemajela, prezydenta Libanu. Nic z tego nie rozumiałam, ale mój ojciec, który był człowiekiem wykształconym, choć nie miał pracy i czasami zarabiał, naprawiając części samochodowe, czego się sam nauczył, mówił: „Zobaczycie, oskarżą o to Palestyńczyków. Będą chcieli odwetu”. Wtedy zaczął robić w tajemnicy przed nami pewne przygotowania. Izraelczycy przyjechali na swoich czołgach w ciemnościach, przed świtem. Kiedy słońce wzeszło tamtego dnia, zrobił się piekielny żar. Może mnie pamięć myli, ale w moich wspomnieniach tamten dzień zapisał się jako najgorętszy dzień w moim życiu. W naszym małym mieszkaniu panowała nieziemska duchota, powietrze było tak gorące, że zdawało się parzyć pomimo pootwieranych okien i włączonego wentylatora. Każdy oddech zdawał się parzyć w płuca. Chciałam wyjść na dwór, żeby się bawić, ale mój ojciec powiedział, że tego dnia nikt nie wyjdzie na dwór. Wyjrzałam przez okno na rozgrzaną, zakurzoną ulicę. Wszystkich jakby wymiotło. Nagle rozległy się strzały. Przez cały dzień słychać było strzały i krzyki, raz dalej, raz bliżej, ale i tak nie można było zrozumieć ani słowa. Uczepiłam się spódnicy mojej mamy i nie chciałam jej puścić. Tego dnia moja matka nie gotowała. Jedliśmy wczorajszy chleb, popijając wodą z kranu. Ojciec kazał nam napełnić każdą butelkę i miskę wodą, na wypadek, gdyby odcięto jej dopływ. Właściwie nie pamiętam tamtego dnia, tylko upał, strzelaninę, woń prochu i śmieci rozkładających się na słońcu. Ojciec wszedł do mieszkania - nie zauważyłam nawet, że wyszedł, mówiąc: „To

falanga”. Zaczął coś opowiadać, ale moja matka przerwała mu: „Nie przy dzieciach”, patrząc na mojego brata i na mnie. Chciałam podejść do okna, żeby zobaczyć falangistów, chrześcijan czy jak ich tam zwą, bo nigdy ich nie widziałam, ale moja matka trzymała mnie z dala od okna i nie udało mi się nic zobaczyć. Za to pamiętam noc. Nigdy nie oglądałeś takiej nocy, habib albi. Tu, na Północy, są w lecie białe noce, kiedy słońce prawie nie zachodzi, ale wtedy nie było w ogóle nocy. Powietrze było wciąż rozgrzane po dniu, niebo świeciło od rac wystrzeliwanych przez Izraelczyków. Było jasno jak na oświetlonym stadionie. Światłość rzucała wyostrzone cienie na pokój, w którym leżeliśmy skuleni na podłodze, od czasu do czasu słyszeliśmy świst pocisków i serie z karabinu maszynowego; w pewnym momencie powietrze przeszył przeraźliwy krzyk. Musiałam zasnąć, a kiedy się zbudziłam, moi rodzice ze starszym bratem spali na podłodze i przez chwilę bałam się ich dotknąć, żeby nie okazali się martwi. Podczołgałam się do okna i zobaczyłam leżące na ziemi ciało mężczyzny. Po prostu leżał i myślałam, że śpi. Wtedy zbudzili się moi rodzice, a kiedy matka odkręciła kran, okazało się, że nie ma wody. Dzień okazał się równie gorący, jak poprzedni, tylko teraz słyszeliśmy łoskot dżipów i ciężarówek oraz pokrzykiwania mężczyzn, a potem strzały coraz bliższe. Byliśmy głodni i spragnieni, ale nie mieliśmy już co jeść. Matka nie mogła gotować, więc piliśmy tylko wodę z butelek i misek, które mój ojciec kazał napełnić poprzedniego dnia. Ojciec kazał nam z bratem wejść do szafy i kucnąć za specjalnie wybudowaną ścianką. Zabronił nam wychodzić. Nie chciałam wejść do szafy, bo w środku było gorąco i ciemno i tylko przez szczeliny przy drzwiach wpadały wąskie strużki światła. Odmówiłam z powodu temperatury w środku, ale ojciec spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakim patrzył bardzo rzadko, więc brat wziął mnie za rękę, weszliśmy do szafy, usiedliśmy na dnie i ojciec nas zamknął. Słyszałam karabiny i ciężarówki nadjeżdżające w naszą stronę, więc w ciemnościach trzymałam się kurczowo koszuli brata. A potem hałas przybliżył się i strzały zaczęły padać z bardzo bliska z potężnym hukiem. Usłyszałam jakieś wrzaski i przeraźliwy krzyk kobiety: „Ibni, Ibni, mój synu, mój synu”, który niósł się tak długo, że myślałam, że nigdy się nie skończy. A potem usłyszałam męskie kroki na schodach, donośne głosy i łomotanie do naszych drzwi. Serce waliło mi tak mocno, jakby miało mi wyskoczyć z piersi. Nie mogłam się powstrzymać. Wyjrzałam przez szczelinę i zobaczyłam wkraczających do naszego mieszkania mężczyzn w wojskowych mundurach. Zaczęli demolować pomieszczenia, a potem złapali mojego ojca i skuli mu ręce plastikowymi kajdankami. - Spojrzała na

Skorpiona. - Wiążąc mnie w Amsterdamie, nie miałeś nawet pojęcia, co mi robisz powiedziała cicho, zapalając kolejnego papierosa. - A wiesz, czemu się wysilali, żeby go zakuć? Bo chcieli, żeby się przyglądał. Czterech mężczyzn rzuciło się na moją matkę. Tam, wtedy, nie rozumiałam, co z nią robią, myślałam po prostu, że ją popychają, ale później, kiedy byłam starsza, w Niemczech, przypomniałam sobie tę scenę i zrozumiałam, dlaczego kładli się na niej, jeden po drugim, podczas gdy reszta przytrzymywała ją, rycząc ze śmiechu, a gdy ostatni dopinał rozporek, któryś z nich wyjął nóż i wyrżnął krzyż w poprzek jej nagich piersi. Matka spłynęła krwią jak Chrystus. Łkała, żebrząc o życie, a mój ojciec darł się na nią: „Nie proś ich o nic, min fadlik! Nie proś o nic!”. A potem zastrzelili ją i tym samym nożem wycięli krzyż na piersi mojego ojca. Mój brat szarpał mnie za rękę, ale ja patrzyłam jak zahipnotyzowana. Nie byłam w stanie oderwać się od tej szczeliny. W końcu jednak odciągnął mnie i wepchnął do otworu w tylnej ścianie szafy, który prowadził do szafy w sąsiednim mieszkaniu. Słyszałam dobiegające z naszego mieszkania strzały i wrzaski, bardzo bliskie i bardzo głośne; nigdy w życiu nie bałam się tak straszliwie. Mój brat zdążył jeszcze tylko przepchnąć się za mną przez otwór i zasunąć za nami płytę, gdy drzwi do szafy otworzyły się, oświetlając jej wnętrze. Znaleźliśmy się z bratem w mieszkaniu naszego sąsiada, Assajeda Sajega. Mój brat miał dziesięć lat i wstydził się, bo z przodu spodni miał wielką plamę po tym, jak się zmoczył, ale wziął mnie za rękę i wyprowadził z szafy. Chciałam coś powiedzieć, ale przytknął palec do ust na znak, że mam milczeć, po czym rzuciliśmy się do ucieczki. Nie wiem, jak wydostaliśmy się z budynku, pamiętam tylko, jak biegliśmy naszą ulicą, mijając ułożone pod murem ciała młodych mężczyzn, dwudziestu, jak nie więcej, z których głów płynęła krew. Zdawało mi się, że biegniemy bez końca. Nie wiedziałam, dokąd biegniemy, żeby ukryć się przed chrześcijanami, którzy przeczesywali kolejne zaułki, aż wreszcie wypadliśmy na szeroką ulicę, na którą spędzono gromadę ludzi. Chrześcijanie otaczali ich z karabinami i zapędzali do ciężarówek. Zawróciliśmy, próbując biec w przeciwną stronę, ale zostaliśmy złapani przez dwóch żołnierzy. „Jest tu jeszcze dwójka bachorów” - krzyknął jeden z nich, po czym za włosy wciągnięto nas do jednej z ciężarówek. W wozach były tylko kobiety i dzieci. Dzieci płakały, mimo to wpychano kolejne osoby do ciężarówek. Byłam tak przerażona, że nie mogłam oddychać. Byłam pewna, że wywiozą nas gdzieś, żeby nas zabić. „Dokąd nas wiozą?” - spytała jedna z kobiet, na co druga odpowiedziała: „Zabili naszych mężczyzn, teraz przyszła kolej na nas”. Czułam, że mnie wiozą na śmierć.

Kiedy załadowali konwój ciężarówek, samochody ruszyły w stronę bramy obozu. Chciałam spytać brata, co się dzieje i co powinnam robić, bo był dla mnie wtedy całym światem, ale on pokręcił głową, dając mi znak, żebym milczała. Siedział z dłońmi na podołku, żeby zakryć mokrą plamę na spodniach. Słońce grzało niemiłosiernie. Plandeka ciężarówki była tak nagrzana, że nie dało się jej dotknąć. Konwój jechał zakurzonymi ulicami, na których gęsto słał się trup. Jeśli zwłoki leżały na jezdni, ciężarówki przejeżdżały po nich. Ciała zaczynały już puchnąć w promieniach słońca, wydzielając nieznośny fetor. Zbierało mi się na wymioty, ale byłam tak przerażona, że bałam się odetchnąć. Dotarliśmy do bramy obozu, w którym spędziłam całe życie. Nigdy dotąd nie byłam na zewnątrz. Przed bramą stały czołgi izraelskie, więc zrozumiałam, że zaraz umrę. I wtedy zdarzyło się to coś, o czym mówiłam, coś, przez co stałam się tym, kim jestem. Na czele naszej kolumny jechały dwie ciężarówki wypełnione żołnierzami chrześcijańskiej falangi. Zatrzymały się przy bramie obozu i wtedy podjechał dżip, z którego wysiadł wojskowy. Podszedł do ciężarówek napakowanych żołnierzami i bronią. „Na razie wystarczy. Macie pół godziny, żeby wyprowadzić waszych ludzi z obozu. Akcja skończona” powiedział po arabsku. Jeden, jedyny izraelski oficer, który nawet nie miał przy sobie broni, potrafił zakończyć rzeź jak za pstryknięciem palców. Wyobrażasz to sobie? Mieć taką władzę, która pozwala ci decydować o życiu i śmierci, kiedy nie ma się nawet w rękach pistoletu? W każdej chwili mogli powstrzymać masakrę, ale dopuścili do niej. Wybrali dla nas śmierć. Rozumiesz? Palestyńczykom zawsze przypada w udziale śmierć. Więc kiedy mogą decydować, skazują się na śmierć. - Jak trafiłaś do Niemiec? - spytał Skorpion. - Niemiecka organizacja na rzecz uchodźców sprowadziła nas z bratem do Niemiec. Musieli nas rozdzielić. Krzyczałam rozpaczliwie, czepiając się go z płaczem. Nie mogli mnie od niego oderwać. W Niemczech dostałam się do libańskiej rodziny. Chcieli, żebym zmieniła imię i nazwisko. Brat powiedział mi, żebym się zgodziła, bo tak będzie bezpieczniej. Już wtedy snuł swoje plany. - Plany zemsty. - Nie, nie zemsty. Mój brat pragnął władzy! Władzy tamtego Izraelczyka, który nie musiał nawet nosić broni. Chociaż był jeszcze dzieckiem, zdawał sobie sprawę, kim został, kim zostaliśmy oboje. - Zaciągnęła się ostatni raz i zdusiła niedopałek. - Dlaczego Rosja. Czemu Sankt Petersburg? Wzruszyła ramionami. - O ile wiem, nie wywiązali się z umowy.

- Wobec Iranu? - Za dużo wiesz. Miałam rację, śledząc cię w Hamburgu. Czułam, że jesteś niebezpieczny. - Kiedy was rozdzielono, twój brat wylądował w Kolonii? - Skąd to... - Spojrzała na niego czujnie. - Nazywał się Bassam Hassani, tak jak wasi rodzice. - Nazywał? - Jej pierś zaczęła falować w płytkim, spazmatycznym oddechu. - Był jednym z terrorystów zabitych w Rzymie. Wstała z łóżka, podeszła do okna i podniosła żaluzję. Słońce już wzeszło, padając na budynek po drugiej stronie ulicy. Kontur Nadżli rysował się na świetlistym tle. - Muszę koszmarnie wyglądać - powiedziała, podchodząc do stołu po torebkę. Ręce jej drżały. - Ty go zabiłeś? - spytała, nie patrząc w jego stronę. - Ja. Z jej ust wyrwał się nagle zwierzęcy skowyt. Nie przestając wyć, przez chwilę nerwowo przeszukiwała torebkę, po czym błyskawicznie wyciągnęła komórkę, biorąc Skorpiona przez zaskoczenie. Nie miał szans jej dosięgnąć, zanim wciśnie zielony klawisz. Podniósł pistolet i strzelił. Kula trafiła w głowę, rozbryzgując dokoła krew i tkanki mózgu. Nadżla osunęła się na ziemię. Wyrwał jej z ręki komórkę, otworzył i wyszarpnął kartę SIM. Leżała naga na podłodze z zadartą halką; wokół jej głowy rosła kałuża krwi. Wydawała się straszliwie bezbronna, a jej zbryzgana krwią twarz wciąż była piękna. Dotarło do niego, że musieli to słyszeć i nie ma już ani chwili. Obciągnął halkę, żeby przysłonić jej ciało. Nagle z dołu magazynu usłyszał krzyki i terkot broni maszynowej. Wściekłej kanonadzie towarzyszyły odgłosy tłuczonego szkła i świst kul. Słyszał kolejne salwy i kroki zbliżające się galerią w jego stronę. Opuścił broń i wstał, odsuwając się w bok, dzięki czemu, jeżeli ostrzelają drzwi, miał szansę przeżyć. Kiedy seria z karabinu podziurawiła drzwi jak sito, podniósł ręce do góry.

rozdział trzydziesty pierwszy

Nowy Jork, USA

- Gdzie była pluskwa? - spytał Rabinowich. Siedzieli w delikatesach koszernych na środkowym Manhattanie, niedaleko Lexington Avenue. Skorpion co pewien czas zerkał w stronę witryny lokalu, ale z ulicy nikt ich nie obserwował. Dla zwykłego przechodnia byli po prostu parą mężczyzn spożywających dość późno służbowy lunch. - W pistolecie, SR­-1 Giurza, który dostałem od Szachmata. Była w środku kolby. Kiedy mnie puszczał, podejrzewałem go, że będzie chciał mieć moje namiary. Sprawdziłem całą garderobę, ale nie miałem kiedy rozebrać broni. Potem doszedłem do wniosku, że może mi jej jednak nie przyczepiono, kiedy byłem w areszcie, a jeśli przyczepiono, lepiej jej nie ruszać, bo jeśli ją rozmontuję, jego byczki z FSB znów mnie dorwą i nigdy nie dotrę do Nadżli. - Kiedy wymawiał jej imię, poczuł bolesny ucisk w dołku. -

A co

z bombą? -

spytał

Rabinowich,

odgryzając

kęs

swojej

ulubionej

dwuwarstwowej kanapki z żytniego chleba z szynką i wołowiną w plastrach; zestaw ten zwykł nazywać „murowanym zawałem serca”. - Znajdowała się pod stertą węgla na barce zacumowanej na Fontance, parę przecznic dalej. FSB znalazło ją po tym, jak zrobili nalot na magazyn, aresztując mnie. - Czemu akurat na barce? - Albo planowali podpłynąć kanałem bliżej śródmieścia, powiedzmy pod Prospekt Newski, żeby zmaksymalizować liczbę ofiar, albo, jeśli twoje domysły dotyczące Dwunastego Imama są słuszne, chcieli dopłynąć Newą i Świrem do kanału Wołga­-Bałtyk i skierować się do Moskwy. Nikt nie przeszukuje barek węglowych na kanałach. - Czy mechanizm detonacji bomby działał? - spytał Rabinowich, rozglądając się dookoła, czy nikt ich nie podsłuchuje.

Skorpion przytaknął. -

Hassani

umiał

kombinować.

Pięćdziesiąt

jeden

kilogramów

o czystości

dziewięćdziesiąt dwa procent. Dwadzieścia jeden na Zainie, o których wiedzieliśmy, i trzydzieści na Sziraz Se. O ile wiem, miał zamiar odpalić całość metodą, którą opisał mi profesor Groesbeck, opartą na złączu męsko­żeńskim. Konwencjonalny środek wybuchowy wbija wypukły tłok we wklęsły cylinder U­-235. Hassaniemu prawie się udało. „Skóra cierpnie na myśl, co może zdziałać na własną rękę jedna osoba” - powiedział Iwanowicz. - Dobrze się z tobą obchodzili? - spytał Rabinowich, pociągając łyk guinnessa, żeby uniknąć patrzenia na Skorpiona. Tego rodzaju pytanie nie należało do taktownych. Agent złapany przez nieprzyjazne służby powinien wykazać gotowość znoszenia tortur. - Nie poturbowali cię za bardzo? - Jestem ich bohaterem. - Skorpion wzruszył ramionami. Po tym, jak wręczyłem im SIM od komórki Nadżli i zobaczyli, jak niewiele brakowało, Iwanow oświadczył, że to wyrównuje nasze rachunki za Arabię Saudyjską. - Chcieli mnie nawet zawieźć do Moskwy, żeby prezydent Rosji mógł złożyć mi osobiste podziękowania, podobnie jak we Włoszech. A teraz ty mi odpowiedz na moje pytanie: Kto zdradził moją przykrywkę, przez co wpadłem w ręce FSB? Czy Harris nie dopilnował zabezpieczeń w Castelnuovo, czy też specjalnie spalił mój kamuflaż, żebym po załatwieniu Palestyńczyka został wyeliminowany z gry? - Musisz go sam spytać. Naprawdę nie wiem - odparł Rabinowich, patrząc na telewizor nad kontuarem. Skorpion pobiegł za nim wzrokiem. CNN pokazywało właśnie proces jednego z terrorystów zgarniętych przez FBI, który brał udział w tym, co spiker nazywał „świeżo wykrytą próbą zamachu”. - Cholerni idioci - mruknął Rabinowich. - Czy ktoś ci powiedział, o co naprawdę chodziło? - Harris powiedział mi w Rzymie tyle tylko, że misja jest już skończona. „Jesteś bohaterem, a teraz możesz iść się pieprzyć. Nie potrzebujemy cię więcej”. - Mnie też próbował się pozbyć, żeby jedynym obrońcą Ameryki okazał się ukochany Bob Harris. Pomyśl tylko! Na szczęście mam jeszcze paru starych przyjaciół, inaczej pierdziałbym w stołek w jakimś Tybecie czy innym Urugwaju, gdzie psy szczekają tyłkiem. - Rabinowich spróbował sałatki ziemniaczanej. - W kwestii obławy na rekrutów Hassaniego, FBI omal nie spieprzyło sprawy. - Pokręcił głową. - Z pierwszym nie było problemów. Brat Bhakti, Zahid Kabir. Nawet idiota wpadłby na to, że może być ze sprawą związany. Potem, chociaż dostali numer komórki pakistańskiego studenta z uniwersytetu

Marquette w Chicago, łącznie z kodem al Dżabbar i całą resztą, udało im się tylko, w sensie dosłownym, złapać kolesia w drodze do metra, w pobliżu lotniska Midway, w kamizelce wypchanej HMTD. Miał zamiar wysadzić się w powietrze, kiedy pociąg dotrze do Loop, pętli okrążającej centrum. Najgorzej jednak dali dupy w Los Angeles. Irakijczyk, który w swoim kraju był lekarzem, ale nie chcieli mu przyznać licencji w Stanach, wjechał wynajętą ciężarówką na piętrowy parking przy szpitalu Beit Israel. Gość panikuje na widok parkingowego i zostawia ciężarówkę, a sam ucieka przez hol główny i znika. Parkingowy, Meksykanin, zaczyna coś podejrzewać, zagląda pod plandekę, dodaje dwa do dwóch i podejmuje samodzielnie decyzję - bo jego szef wrzeszczy na niego, że ma zaparkować wreszcie cholerną ciężarówkę by wyjechać z piętrowego garażu na bulwar San Vincente, gdzie ciężarówka wywala w jezdni krater o głębokości piętnastu metrów. Na szczęście był wczesny poranek, inaczej nie wiadomo, ile osób by zginęło. Skończyło się na czterech ciężko rannych; ginie tylko jedna osoba - Meksykanin. W ciężarówce było dość ładunków, by wysadzić w powietrze cały budynek szpitala. Tysiące zabitych, wielka placówka lecznicza, jedna z najlepszych w kraju, miała lec w gruzach. Naturalnie - placówka żydowska. Właśnie dlatego wybrano ją jako cel zamachu, na co nikt jakoś nie wpadł. Chcesz wiedzieć, jak się to skończyło? - Jasne. - Historia miała miejsce w Los Angeles. Meksykanin był nielegalnym imigrantem. Teraz, gdy zginął, ocaliwszy tysiące ludzi i miliardy dolarów, w nagrodę jego żona z dziećmi została deportowana z powrotem do Meksyku. Ci idioci nie potrafią zatrzymać terrorysty, ale deportacja zawsze im wyjdzie. - Wzniósł piwem szyderczy toast, a potem napił się. - A co z Mossadem? Jak była ich rola w tym wszystkim? - spytał Skorpion. - Powiem ci, że jesteś niegłupi. Uwielbiam nasze pogawędki. Co każe ci przypuszczać, że maczali w tym palce? - Dla Izraela Iran jest cierniem w oku. Mają obsesję na punkcie Iranu. Zresztą, kiedy dzwoniłem na numer kontaktowy w Hamburgu, przekazano mi, że „M” jest sameach, co po hebrajsku znaczy szczęśliwy, z powodu moich dokonań w Damaszku, więc mogłem się domyślić, że z Harrisem wymieniacie się informacjami z Mossadem. Przede wszystkim jednak, Harandi, gość w hamburskim Ośrodku Islamskim, był śpiochem Mossadu, najprawdopodobniej

irańskim

Żydem.

Hamburg

był

węzłem

komunikacyjnym

Al­-Muqawama Al­-Islamija, zwłaszcza na linii Damaszek - Utrecht, więc Harandi miał doskonałe warunki, żeby wpuścić Nadżlę i jej brata w ślepą uliczkę. Nigdy jednak na dobre

nie próbowano powstrzymać Palestyńczyka? O co w tym wszystkim biega, Dave? - Na ten temat w ogóle się nie mówi. - Moim zdaniem w Ogrodzie Letnim zabiłem dwóch Amerykanów, agentów CIA. - Nic o tym nie wiem - szepnął Rabinowich, nerwowo rozglądając się po delikatesach. - Cokolwiek się tam działo, nie możesz myśleć tylko o sobie. Jeśli masz rację, to może zniszczyć wizerunek Firmy. Zaszkodzić każdemu z nas. - Co oni tam robili? - Tylko jeden człowiek może ci udzielić odpowiedzi, a on nigdy nie mówi prawdy. - Tym razem będzie musiał. *** Bal charytatywny był uroczystą celebracją w hotelu Peninsula przy Fifth Avenue. Długa lista gości zawierała nazwiska przywódców partii i wysoko postawionych darczyńców, którym za wkład powyżej 100 000 dolarów oferowano sesję fotograficzną z honorowymi gośćmi, wiceprezydentem USA i z sekretarzem stanu. Wokół roiło się od ochroniarzy, a goście przed wejściem na salę balową musieli przejść przez bramkę wykrywacza metalu. Skorpion bez trudu zdobył zaproszenie na imprezę. Musiał tylko wypożyczyć smoking, a potem kartą kredytową otworzyć zamek w drzwiach i wśliznąć się do luksusowych apartamentów na jednym z wyższych pięter hotelu. W drugim z apartamentów znalazł na biurku zaproszenie i portfel. Schował do kieszeni zaproszenie i prawo jazdy właściciela, po czym przystanął przy drzwiach łazienki, słuchając, jak ktoś bierze prysznic, po czym zjechał windą do sali balowej. Pokazał zaproszenie i prawo jazdy strażnikom, przeszedł przez wykrywacz metali i wszedł do środka. Sala balowa powoli zapełniała się mężczyznami w czarnych krawatach i kobietami w sukniach od najlepszych krawców. Kelnerzy krążyli, roznosząc drinki i przystawki, wokół niósł się śmiech i odgłosy poklepywania po plecach. To był tłum możnych tego świata. Sama wartość biżuterii kobiet obecnych na sali mogłaby wyprowadzić na prostą ekonomię któregoś z państw Trzeciego Świata, więc Skorpion robił, co mógł, żeby nie wejść w obiektyw któregoś z tuzina krążących po sali fotografów. Wrzucił kradzione zaproszenie i prawo jazdy do donicy z palmą i czekał przy barze, ze szklanką dżinu z tonikiem w dłoni. Nie musiał czekać długo. Ledwie ruszył, przecinając środek sali, gdy rozległa się zapowiedź. -

Panie

i panowie,

powitajmy

sekretarza

stanu

i wiceprezydenta

Stanów

Zjednoczonych. Wszyscy wstali, klaszcząc głośno, gdy dwaj dostojnicy wkroczyli do sali balowej.

Korzystając z powszechnego zaabsorbowania czcigodnymi gośćmi, Skorpion podszedł niespostrzeżenie do Boba Harrisa. Chwycił go za palce i wykręcił je boleśnie, stosując chwyt aikido. - Musimy porozmawiać, Bob. - Jestem zajęty. - Harris skrzywił się z bólu. - W tej sytuacji powiem, co mam do powiedzenia, sekretarzowi stanu, na oczach wszystkich. Jest jeszcze wcześnie, więc będą mieli dość czasu, żeby umieścić mój występ w wieczornych wiadomościach. - Radziłbym ci się dwa razy zastanowić. Nie chcesz chyba palić za sobą mostów wycedził Harris przez zaciśnięte zęby, pomimo bólu kłaniając się komuś z uśmiechem. - Tak, jak na przykład w Castelnuovo - powiedział Skorpion, ściskając palce Harrisa, aż tamten wrzasnął. - Pójdziesz ze mną albo obejrzysz mój występ w telewizji. - Nie mówisz tego poważnie. Spieprzyłbyś wszystko. - Nie wiadomo. Może chcę doprowadzić do upadku ciebie, Firmę i całą tę przeklętą administrację, jeśli będzie trzeba. Jest mi to całkiem obojętne, Bob. Kiedy sprawa raz się wyda, nie da się jej już zatuszować. - Puść moją rękę. To boli. - Nie wiesz nawet, jak mnie to cieszy. - Dokąd chcesz iść? - Do twojego apartamentu. Natychmiast. Lawirowali między stolikami, po czym przeszli obok bramek. Żaden z nich nie odzywał się, idąc wyściełanym dywanem korytarzem, a następnie wjeżdżając windą na najwyższe piętro. Harris otworzył drzwi do wielkiego, umeblowanego z przepychem apartamentu z widokiem na Fifth Avenue. - Podatnicy muszą być z siebie dumni - stwierdził Skorpion, rozglądając się wokół. - Gdzie trzymasz broń? - Nie mam broni. - Tym bardziej powiedz mi, gdzie ją trzymasz? - Tam. - Harris skinął w stronę teczki dyplomatki na biurku. Nie spuszczając go z oka, Skorpion podszedł do teczki, otworzył ją i wyjął ze środka małego automatycznego glocka, którego schował do kieszeni smokingu. Pod czujnym okiem Harrisa przeszukał cały pokój pod kątem pluskiew i kamer. - Co powiesz na drinka? - spytał Harris, podchodząc do barku - Co tam masz? - Niech no spojrzę. Mają tutaj osiemnastoletnią Glenlivet.

- Skoro już osiągnęła pełnoletność, poproszę z lodem - odparł Skorpion, przyglądając się bacznie Harrisowi, czy tamten nie wyciąga czegoś spod baru. Harris podał mu drinka, a sam rozsiadł się na sofie w prążki. Skorpion usiadł naprzeciwko niego, na fotelu. Harris siedział na tle okna, w otoczce wielkomiejskich świateł. - Za co pijemy? - Może za pozostawienie w całości gmachu świątyni w interesie Stanów Zjednoczonych? - zasugerował Harris. - Zabiłem trzy osoby w Sankt Petersburgu i to mi nie daje spokoju. - Zabiłeś wiele osób. To twoja robota. - Nie w takich okolicznościach. Dwie z nich były Amerykanami, a jedna kobietą, która nie miała wyboru, odkąd skończyła pięć lat. - Wobec tego pijmy za rozwiązanie kwestii palestyńskiej. - Harris podniósł do góry swoją szklankę. - Pieprz się - powiedział Skorpion i łyknął szkockiej. - Dobra whisky - pochwalił Harris, skosztowawszy swojej. - Zatem wiesz o amerykańskich Irańczykach. W tym właśnie sęk. Jesteś za dobry. Twoje zalety obracają się przeciwko nam. Nie wiem, kogo powinienem bać się bardziej - ciebie czy Kongresu? - Może Mossadu? - A więc rozgryzłeś Harandiego, wtyczkę Mossadu w Hamburgu? Mądry chłopiec. - Przestań włazić mi w tyłek, Bob. Na czym polegała misja? Prawdziwa misja. - Powiem ci, pod warunkiem, że to pozostanie między nami. Jeśli nie zgodzisz się na ten warunek, możesz mnie zabić, ale i tak ci nie powiem. Możesz mi wierzyć albo nie, ale ja też jestem patriotą. Skorpion pokręcił sceptycznie głową. - Mówisz, że jestem dobry, ale sam jesteś jeszcze lepszy. Sęk w tym, że kit, który próbujesz wciskać, zaczyna cuchnąć. Coś ci nie wyszło. - Powiem ci co, a wtedy sam zadecydujesz. Zrobisz, co będziesz uważał za stosowne. W końcu to ty masz pistolet. - Tamci trzej w Ogrodzie Letnim to byli amerykańscy Irańczycy, zgadza się? - Owszem, zastawiliśmy przynętę irańską. Kiedy Szachmat przeprowadzi śledztwo, a z pewnością już się zabrał za to, trop doprowadzi go do Ministerstwa Obrony Narodowej Iranu i Gwardii Rewolucyjnej. To sprawa o kluczowym znaczeniu. - Co było misją? Prawdziwą misją? Czemu bomba akurat w Petersburgu? - Około ośmiu miesięcy temu Biuro Terroryzmu i Wywiadu Finansowego

Departamentu Skarbu wypatrzyło elektroniczny transfer z irańskiego konta we Frankfurcie, za pośrednictwem Moskwy, na konto numeryczne w Banku UBS w Zurychu. Pięćdziesiąt miliardów rubli, czyli około 1,6 miliarda dolarów. To nie była transakcja między dwoma rządami, tylko transfer między dwiema prywatnymi osobami, ale udało nam się zdobyć potwierdzenie, że strona rosyjska miała powiązania z wysokimi dygnitarzami kół decydenckich Kremla. A dokładnie: tymi z najwyższego szczebla. - Jakaś zawrotna łapówka? - Tak sądziliśmy. Ale potem doszło do zamordowania Budawiego w Kairze i wszyscy zaczęli się dwoić i troić, żeby poskładać tę łamigłówkę, o czym mówiłem w Karaczi. Słyszałeś o rosyjskim transporcie pocisków S­-300 i broni jądrowej do Iranu? Teraz powiem ci coś, czego na pewno nie wiesz. Otóż istnieje protokół tajnej umowy, że jeśli Iran będzie zmuszony zaprzestać produkcji wzbogaconego uranu w celach wojskowych z powodu sankcji ONZ albo nacisku ze strony Stanów i państw europejskich, albo dlatego, że nie poradzą sobie z tym technologicznie, Rosja dostarczy im reaktor plutonowy, który będzie wytwarzać wzbogacony pluton do celów militarnych. Tym sposobem Iran uzyska dominującą pozycję na Bliskim i Środkowym Wschodzie, w nieoficjalnym partnerstwie z Rosją. W efekcie OPEC tańczyłaby, jak zagrają, nie wspominając o możliwości konfliktu jądrowego między Iranem a Izraelem. - A ty wiesz o tym wszystkim, rzecz jasna, z jakiegoś przecieku w rosyjskich kołach rządowych. Ciekawe, kto tu jest za dobry? - Ściśle mówiąc: przecieku z Moskwy. Cóż, zęby zjadłem na tej robocie. - Jezu, udało ci się połączyć dwa w jednym! - Skorpion pokręcił głową, jakby chciał się otrząsnąć. - Obie misje: powstrzymania Rosjan i powstrzymania Palestyńczyka. - Zrozum... - Harris odstawił drinka -...Rosjanie prędzej czy później wywiązaliby się z umowy. Do tego mieliśmy na głowie Palestyńczyka, który chciał użyć broni biologicznej, co mogłoby kosztować życie miliony, a do tego atak nuklearny, czyli skończony koszmar. Ale nagle przyszło nam do głowy, żeby połączyć obie te sprawy. - Nam, to znaczy komu? - Mnie i dyrektorowi CIA. Trzymaliśmy to w tajemnicy. - A Rabinowich? On też nic nie wiedział? Harris milczał. - Ty skurwysynu - powiedział Skorpion. - Radziłbym się nie rzucać za bardzo, Skorpionie. Nikt z nas nie ma czystych rąk. - Harris dopił whisky. - Każdy scenariusz prowadził do wojny, a my zobaczyliśmy szansę,

żeby do niej nie dopuścić i skorzystaliśmy z niej. Umilkli obaj. Skorpion patrzył przez okno na światła miasta. Po chwili Harris wstał i znów nalał obu Glenlivet do pełna. - Rozumiem, że wykręciłeś kota ogonem tak, żeby wyglądało na to, że za operacją Palestyńczyka stoi Islamski Ruch Oporu, przedłużone ramię Iranu, i że jest skierowana przeciwko Rosji. Dzięki temu Rosjanie oskarżą Irańczyków. Zareagują na atak tak jak my na jedenasty września i dołączą do Zachodu w blokowaniu dostępu Iranu do broni jądrowej i pocisków zdalnego rażenia. Do tego właśnie potrzebowałeś Mossadu. I dlatego Palestyńczyk pojawił się w meczecie w Utrechcie - bo nie podobała mu się zmiana planów. - Izrael miał w Hamburgu swojego śpiocha, Harandiego. Przez niego przechodziła komunikacja między Hezbollahem a Islamskim Ruchem Oporu. Używaliśmy go jako pośrednika między doktorem Abadim a imamem z Utrechtu - nawiasem mówiąc, nie wiedzieliśmy, kim oni są; to ty ich zdemaskowałeś; świetna robota. - Harris zasalutował szklanką. - W ten sposób dowiedzieliśmy się, że Rosjanie olali umowę, ale nie chcą oddać łapówki. - Coś podobnego mówiła Nadżla przed śmiercią - mruknął Skorpion, na wpół do siebie. - Co takiego? - Że Rosjanie wycofali się z umowy. Harris kiwnął głową. - To nie była prawda, ale dzięki Harandiemu imam i Abadi byli przekonani, że tak jest. Zrobiliśmy tak, żeby każdy z nich sądził, że ten drugi wybrał Sankt Petersburg na obiekt zamachu. - Tak, ale wciąż pozostawał jeden problem. Palestyńczyk. - Tu właśnie wkroczyłeś ty. Prawdziwe niebezpieczeństwo polegało na tym, że Palestyńczyk wytnie jakiś numer albo zostanie zatrzymany przez patrol na szosie i zamiast wykonać rozkazy, które dostawał z Utrechtu i z Hamburga, wykona na własną rękę atak bombowy w Rzymie czy - dajmy na to - w Nowym Jorku. Mógł go dokonać w każdym miejscu na kuli ziemskiej. Ta część była zgodna z prawdą. Nie wiedzieliśmy, kim jest, ani nie wiedzieliśmy o istnieniu Nadżli Kafuri, o tym, że była jego siostrą, i że oboje byli w to zaangażowani. Posłuchaj, wiem, że w tej chwili masz do mnie żal... - „Żal” to raczej jest ostatnie słowo, którego bym użył. - Powinieneś być mi wdzięczny. Zabiłeś agentów amerykańskich, a ja uratowałem ci tyłek. Dzięki mnie ludzie, których zabiłeś w Letnim Ogrodzie w Sankt Petersburgu, zostali oficjalnie uznani za agentów irańskich. Osobiście wrzuciłem do niszczarki ich teczki 201.

- Kim byli naprawdę? Harris zapatrzył się w swoją szklankę. - Obywatelami amerykańskimi pochodzenia irańskiego. Śpiochami. Patriotami. Ofiarami. Nie wiedzieli o tym, ale ich misja była misją, z której nie ma powrotu. Wszystko jedno, czy byłbyś to ty, Iwanow, czy eksplozja bomby - nie mieli szans, by wrócić żywymi z Rosji. Skorpion pociągnął whisky i odstawił szklankę na stolik. - Jest jeszcze jeden problem, Bob. Bomba była prawdziwa. Gdybym nie zabił Nadżli, odpaliłaby ją. Mogło zginąć milion ludzi. Hassani był cholernie bystry. Nie doceniałeś jego inteligencji. Harris spojrzał na niego, a jego błękitne oczy były zimne jak u gada. - Ty sukinsynu! - syknął Skorpion, zrywając się na równe nogi. - To dlatego spaliłeś moją przykrywkę w Castelnuovo i wycofałeś mnie z operacji w Rzymie. Żebym nie mógł temu zapobiec. Chciałeś wybuchu bomby w Petersburgu! Chciałeś, żeby Rosja zaatakowała Iran! Niech się wyrżną nawzajem! To cię rajcowało, tak? - Pieprz się! Gdybyś nie był aktualnie pieszczoszkiem dyrektora CIA, dałbym ci popalić! Tylko prawdziwy atak mógłby przekonać Rosjan o zamiarach Irańczyków. Teraz nie pozostaje nam nic innego, jak tylko modlić się, by Iwanowa trop doprowadził do Islamskiego Ruchu Oporu i irańskiego ministerstwa bezpieczeństwa narodowego. Może on wreszcie przekona tamtych w górze. Patrz zresztą na siebie - naraziłeś wszystko i wszystkich dla jakiejś arabskiej cipy! - parsknął Harris. - Milion ofiar! To nie ma żadnego znaczenia? Cel uświęca środki, tak? - Zdecydowanie. - Powiem ci coś: wiem, dlaczego Nadżla i Palestyńczyk stali się tym, kim byli, ale nie mam pojęcia, skąd się biorą takie gadziny jak ty. Harris wstał. Stali teraz twarzą w twarz. - Moim obowiązkiem jest bronić Ameryki. Twoim również. Jeśli to znaczy, że wielu Rosjan straci życie - trudno. Nie dopuściliśmy do wybuchu wojny światowej. To, co zrobiłeś, jest zdradą. Ja mam czyste sumienie. Mogę spać spokojnie. Skorpion wziął do ręki swoją szklankę. - Cieszę się, że nie dopuściłem do tego. Dzięki za drinka. - Podniósł szklankę, jakby chciał łyknąć whisky, ale w ostatniej chwili odwrócił ją i chlusnął zawartość Harrisowi w twarz. - Nie szkoda tak marnować dobry trunek? - Harris przetarł oczy rękawem. - Nie

myliłem się co do ciebie. Jesteś sentymentalny. Ciągle wierzysz w dobro i zło. Powinieneś zmienić pracę. - Idź, przebierz się. Masz mokrą koszulę - wycedził Skorpion, wychodząc. Harris wszedł do łazienki. Zdjął koszulę, opłukał twarz i ręce nad umywalką. Osuszył twarz ręcznikiem i wrócił do salonu. Coś kazało mu podejść do okna. Wyjrzał w dół, na Fifth Avenue, na której wciąż panował duży ruch. Przemknęło mu przez myśl, że Skorpion może pójść do dyrektora CIA, ale pocieszył się, że funkcja dyrektora CIA była stanowiskiem politycznym. Politycy przychodzą i odchodzą, a jego nikt nie ruszy. Przez chwilę miał wrażenie, że widzi w dole oddalającą się sylwetkę Skorpiona. Zamrugał i spojrzał ponownie, ale Skorpion już rozpłynął się w tłumie. WSPÓLNE

OŚWIADCZENIE

AMERYKAŃSKO­-ROSYJSKIE

W SPRAWIE

SANKCJI WOBEC IRANU Thomas Cohen i Jason Wilson „New York Times” MOSKWA - Sekretarz Stanu USA, James Hinton i premier Rosji, Siergiej Dimitriow wydali we wtorek wspólne oświadczenie dotyczące porozumienia w sprawie nałożenia na Iran restrykcyjnych sankcji ekonomicznych. Sankcje obejmują szeroki zakresu działalności, w tym podróże zagraniczne irańskich urzędników państwowych i naukowców, kontakty handlowe z Iranem, zakaz eksportu do Iranu benzyny i paliw oczyszczanych, jak również ścisły monitoring międzynarodowych transakcji finansowych i bankowych z Iranem. W świetle nowego porozumienia wszelki eksport materiałów i technologii jądrowych oraz najnowocześniejszej broni podlega całkowitemu zakazowi. Powyższe sankcje stanowią zwrot o sto osiemdziesiąt stopni w stosunku do dotychczasowej polityki Rosji wobec Iranu. Jak dotąd Rosja sprzeciwiała się zaostrzeniu sankcji, do czego nawoływały od dawna Stany Zjednoczone i ich główni partnerzy europejscy: Francja, Niemcy i Wielka Brytania. Ponieważ Rosja była głównym dostawcą materiałów

rozszczepialnych,

technologii

jądrowych

i uzbrojenia,

w rodzaju

najnowocześniejszych pocisków S­-300, analitycy sądzą, że podpisanie porozumienia przez Rosję odbije się znacząco na ekonomii Iranu i ambicjach militarnych i atomowych tego kraju. Przeważają

opinie,

że

porozumienie

może

również

uniemożliwić

Iranowi

uruchomienie nowych reaktorów atomowych w Buszehrze, ponieważ wykonawcami przedsięwzięcia byli Rosjanie. W łonie Rady Bezpieczeństwa ONZ jak dotąd tylko Chiny nie wyraziły poparcia dla zaostrzenia sankcji wobec Teheranu.

Pytany o przyczyny zmiany kursu wobec Iranu, premier Dimitriow stwierdził, że wcześniejsze stanowisko polityczne Rosji w gruncie rzeczy nie uległo zmianie, ponieważ Rosja zawsze była przeciwna proliferacji broni masowego rażenia. Dodał również, że deklaracja jest reakcją na złożony Radzie Bezpieczeństwa ONZ raport MAEA dotyczący irańskiego programu wzbogacania uranu. „Do przełomu w polityce wobec Iranu udało się doprowadzić bez uciekania się do akcji zbrojnej i działalności agencji wywiadowczych, a jedynie dzięki długotrwałym, niestrudzonym wysiłkom dyplomacji amerykańskiej i rosyjskiej. Jakkolwiek wojsko i wywiad są niezbędnymi instytucjami, które mają udział w regulowaniu sytuacji międzynarodowej, nic nie

zastąpi

podstawowej

roli

dyplomacji

w rozwiązywaniu

międzynarodowych” - stwierdził sekretarz stanu, James Hinton.

poważnych

kryzysów

Glosariusz

Mabahit. Egipskie służby wewnętrzne, Mabahit Amn el­-Dawla el­-Ulija, główny wywiad Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Egiptu. Mabahit jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo

wewnętrzne

i kontrwywiad

rządowy.

Mabahitu

nie

należy

mylić

z Mukhabaratem, pełna nazwa: Dżihaz el­-Mukhabarat el­-Amma, czyli centralnymi służbami wywiadowczymi, stanowiącymi egipski odpowiednik CIA. Istnieją pomówienia, że główną funkcją Mabahitu jest zapewnienie bezpieczeństwa aktualnemu reżimowi Egiptu, a sam urząd bierze udział w prześladowaniach opozycji politycznej, islamistów, chrześcijan, Żydów i gejów. CST. Program Szkolenia Tajnych Służb CIA. Wszyscy adepci CIA przechodzą przez Program Szkolenia Służb Zawodowych, ale tylko pracownicy skierowani do tajnych Służb Specjalnych zaliczają dodatkowo roczny trening CST. Hezbollah i Bracia Muzułmanie. Bractwo Muzułmańskie jest założoną w Egipcie w roku 1928 organizacją dżihadowską, która posiada swoje frakcje lub stowarzyszone komórki niemal w każdym kraju o znaczącej populacji muzułmańskiej. Celem statutowym organizacji jest przywrócenie islamskiego kalifatu rządzącego się niezwykle rygorystycznym prawem szariatu. Bractwo Muzułmańskie związane jest z licznymi aktami terroryzmu w Egipcie i innych krajach, posiada również powiązania z innymi sunnickimi dżihadowskimi organizacjami w rodzaju Al­-Kaidy. Hamas, organizacja aktualnie kontrolująca Strefę Gazy, jest palestyńską filią Bractwa Muzułmańskiego. Mimo że przynależność do Bractwa w przeszłości była w Egipcie nielegalna i w myśl prawa groziła więzieniem, członkowie Bractwa zasiadali w parlamencie egipskim. Od czasu obalenia reżimu Mubaraka w 2011 roku Bractwo Muzułmańskie pretenduje do roli legalnej partii politycznej. Z kolei Hezbollah jest sponsorowanym przez Iran szyickim ruchem paramilitarnym i politycznym, z główną siedzibą w Libanie. Powstał w 1982 roku, po pierwszej wojnie izraelsko­-libańskiej, jako ruch oporu przeciwko Izraelowi. Podczas rozmowy w Karaczi Skorpion jest sceptyczny wobec sugestii współpracy pomiędzy Hezbollahem a Bractwem Muzułmańskim, ponieważ organizacje te reprezentują dwa bieguny konfliktu szyicko­-sunnickiego, a chociaż łączy je nienawiść do Izraela, są rywalami, a nie sprzymierzeńcami. Harris, powołując się na Rabinowicha, sugeruje, że sytuacja mogła ulec zmianie, co stwarzałoby groźną pożywkę dla pokoju na

Bliskim Wschodzie. COMINT. Skrót od ang. Communication Intelligence. Działania wywiadowcze polegające na przechwytywaniu komunikacji elektronicznej i radiowej. MASINT. Skrót od ang. Measurement and Signature Intelligence. Wywiad na podstawie analizy parametrów technicznych, w rodzaju ilości spalin wydzielanych przez najnowszy typ pocisków wroga. MASINT bywa nazywany CSI OF THE INTELLIGENCE COMMUNITY. DNI. Skrót od ang. Director of National Intelligence. Dyrektor Wywiadu Narodowego USA. Stanowisko utworzone po jedenastym września. DNI stoi na czele U.S. Intelligence Community (IC), Wspólnoty Wywiadów Stanów Zjednoczonych i podlega bezpośrednio prezydentowi Stanów Zjednoczonych. Agencje stowarzyszone IC (tzw. elementy) podlegające DNI to między innymi: CIA, DIA i inne agencje Departamentu Obrony; NSA, OICI - Biuro Wywiadu i Kontrwywiadu Departamentu Energii, Departament Bezpieczeństwa Krajowego, FBI, DEA, INR - Biuro Wywiadu i Badań Departamentu Stanu, OTFI - Biuro Terroryzmu i Wywiadu Finansowego Departamentu Skarbu. Obowiązkiem biura Dyrektora Wywiadu Narodowego jest opracowywanie dla prezydenta codziennego raportu (PDB). DIA. Skrót od ang. Defence Intelligence Agency. Agencja Obrony Narodowej. Do obowiązków DIA należy gromadzenie, przetwarzanie i dostarczanie danych dla Wydziału Obrony USA. Operacja Specjalnego Dostępu Kryzysowego. Program Tajnych Zadań Specjalnych, o stopniu tajności powyżej najwyższego zaszeregowania w hierarchii bezpieczeństwa (top secret), jest ściśle tajną operacją, która może zostać powołana przez dyrektora CIA (DCIA) w obliczu wyjątkowych zagrożeń lub działań wywiadowczych, w których dostęp do informacji operacyjnych przysługuje możliwie najwęższemu gronu osób o uprawnieniach do informacji top secret. FSB. Federalna Służba Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej stoi najwyżej w hierarchii rosyjskich służb kontrwywiadu i bezpieczeństwa wewnętrznego. FSB jest spadkobierczynią słynnej w czasach zimnej wojny KGB, a jej główną siedzibą, odziedziczoną po KGB, jest więzienie Łubianka, zwane Światem Dorosłych, przy placu Łubianka w Moskwie. Po upadku Związku Radzieckiego KGB uległo likwidacji, a funkcję najwyższej agencji bezpieczeństwa wewnętrznego przejęło FSB. RSA. Mechanizm zabezpieczający, skonstruowany przez dział ochrony danych EMC, korporacji produkującej systemy ochrony danych. RSA to urządzenie uniemożliwiające hakerom bądź niepowołanym osobom dostęp do sieci, żądające przy zalogowaniu nie tylko

hasła, ale również losowo wygenerowanych liczb (które zmieniają się co sześćdziesiąt sekund). Osobisty token szyfrowy użytkownika generuje owe wielocyfrowe liczby umożliwiające synchroniczną weryfikację z oprogramowaniem miękkim strony internetowej. W charakterze

dodatkowego

zabezpieczenia

służby

wywiadowcze

w rodzaju

CIA

przydzielają agentom działającym w terenie specjalne hasło sygnalizujące, że logują się pod przymusem. Skorpiona „dzieciństwo na pustyni Arabii Saudyjskiej, które przerwała nagła śmierć ojca”. Dla osób, które nie czytały pierwszego tomu serii, zatytułowanego Skorpion: amerykańscy rodzice Skorpiona (nazywającego się naprawdę Nick Curry), rozwiedli się w jego niemowlęctwie. Matka zginęła w wypadku samochodowym w Kalifornii, a ojciec, inżynier naftowy, wziął ze sobą synka na Pustynię Arabską, dokąd udał się w ramach poszukiwań nowych złóż ropy naftowej. Gdy ekipa ojca zostaje wymordowana przez terrorystów, chłopca ratują członkowie plemienia Beduinów. Obawiając się oskarżenia przez władze saudyjskie i amerykańskie o mord na Amerykanach, decydują się wychować dziecko na członka ich plemienia. Sielskiemu dzieciństwu spędzonemu wśród Arabów zawdzięczał Skorpion niecodzienne podejście do świata, jak również znajomość języka i kultury, nieocenione w pracy agenta CIA. Swoją wiedzę Skorpion poszerzył dodatkowo poprzez studia na Uniwersytecie Teherańskim i na Harvardzie, służbę w Rangersach i Delta Force w Afganistanie, gdzie został zwerbowany przez CIA, z którym po pewnym czasie się rozstał, aby zostać agentem niezależnym. Wątkiem przewijającym się przez jego życie jest wieczne outsiderstwo, brak prawdziwej identyfikacji z Ameryką i Zachodem, czy z Azją i Środkowym Wschodem. Sztuczki Houdiniego. Światowej sławy magik i iluzjonista początków dwudziestego wieku, Harry Houdini, słynął z uwalniania się z sytuacji, w których niepowodzenie nierzadko groziło śmiercią. Houdini wyzwalał się z cel więziennych, z zamkniętych sejfów bankowych, z kaftana bezpieczeństwa, w którym wisiał głową w dół z dachu budynku, z zamkniętego kufra obwiązanego linami i wrzuconego do zamarzniętej rzeki, nawet z chińskiej komnaty tortur wodnych. Podczas pokazów Houdini często miał na sobie jedynie kostium kąpielowy na dowód, że nie ukrywa narzędzi ani nie stosuje żadnych tricków. Sekretem wielu jego ucieczek były wytrychy i klucze ukryte we włosach bądź połknięte, a następnie wykrztuszone. Potrafił również wywichnąć sobie ręce w stawie barkowym, by móc wyśliznąć się ze sznurów i kaftanów bezpieczeństwa. Skorpion nawiązuje do jednej z najbardziej spektakularnych, choć bardzo prostej sztuczki Houdiniego, w której iluzjonista, nie rozdzierając papieru, wyzwalał się z wielkiego, zaklejonego papierowego worka. Sekretem

sztuczki były ukryte we włosach żyletka i guma arabska. Po spuszczeniu kurtyny, Houdini rozcinał sklejenie u góry worka, wychodził na zewnątrz i sklejał go z powrotem. Komisja badająca wór po ucieczce zwykle szukała dziur i rozdarć w papierze, przeoczając fakt, że wlot został rozcięty i ponownie sklejony. Ósmy Imam. Muzułmanie szyiccy wierzą, że linia ich imamów wywodzi się od Alego, zięcia i towarzysza proroka Mahometa. Imam Reza (765-816), Ósmy Imam szyicki, został wyznaczony przez kalifa Al Mamuna na jego następcę. Jednak podczas kampanii, której celem było odbicie Bagdadu z rąk rywali Al Mamuna, Imam Reza zmarł; wielu podejrzewało, że został otruty przez zazdrosnego o jego popularność kalifa. Reza był jedynym imamem szyitów, który zmarł w Iranie. Przy jego grobowcu wzniesiono mauzoleum, wokół którego z czasem powstało miasto Maszhad w północno­-wschodnim Iranie, które po dziś dzień jest głównym miejscem pielgrzymek irańskich muzułmanów. Teczka 201. Pracownikom CIA i współpracownikom uważanym za „personel” zakłada się teczkę 201. Akta te różnią się od zwykłego kwestionariusza osobowego tym, że koncentrują się na edukacji militarnej, przebiegu służby, ewentualnych odznaczeniach i awansach szpiega. Pogróżki Petersa, że dołączy skargę do 201 Skorpiona są czcze, ponieważ Skorpion jest niezależnym agentem, a nie pracownikiem CIA, a jego misja jest Operacją Specjalnego Dostępu - o najwyższym stopniu utajnienia - wobec czego nawet szef oddziału CIA, w tym przypadku Peters, nie ma dostępu do jego danych. NRO. Narodowe Biuro Rozpoznania, jedna z agencji Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, zarządza satelitami szpiegowskimi, które przekazują dane wszystkim agencjom wywiadowczym USA. Klucz barkowy Kimura (zwany także kluczem na rękę) - chwyt stosowany w brazylijskim jiu­-jitsu, w którym zablokowanie ręki wywołuje bardzo silny ból w stawie barkowym. Klucz, jak wiele chwytów brazylijskich, zakłada się klasycznie w parterze, można go jednak wykonać w innych pozycjach i w różnych odmianach. Podstawowy chwyt polega na złapaniu przeciwnika za nadgarstek i odsunięcia ręki od ciała; jednocześnie drugą rękę przeplatamy przez tę samą rękę przeciwnika i łapiemy się za nadgarstek własnej ręki trzymającej jego nadgarstek. Wykończenie chwytu polega albo na odgięciu ręki przeciwnika do tyłu, albo, w parterze, przez oplecenie jego ramienia nogą i dociskanie. Chwyt nazywa się „Kimura” na cześć dżudoki Masahiko Kimury, który zastosował go w pamiętnym pojedynku, w którym pokonał Hélio Gracie, jednego z założycieli brazylijskiego jiu­-jitsu. Dżuma, bakterie odporne na antybiotyki, broń biologiczna i nowe antybiotyki. Rosnąca oporność bakterii wobec antybiotyków (spowodowana nadmiernym stosowaniem

antybiotyków u ludzi i bydła, przystosowaniem się bakterii i innymi czynnikami) stanowi bardzo poważny problem ludzkości. Antybiotyki są jedynym remedium na wiele chorób bakteryjnych, w tym Yersinia pestis, czyli dżumę. Istnieją wprawdzie antybiotyki, w rodzaju wankomycyny i polimyksyn, które uchodzą za „ostatnią deskę ratunku”, choć grożą poważnymi skutkami ubocznymi, niemniej oddziaływają one wyłącznie na bakterie gram dodatnie (bakterie, których budowa ścian komórek pozwala barwić je na fioletowo), natomiast na bakterie gram ujemne (których nie da się zabarwić) nie działają lub działają w ograniczonym zakresie. Pałeczki dżumy są gram ujemne. Nie ma szczepionki przeciwko tej chorobie. Akcja książki toczy się wokół zagrożenia bronią biologiczną wykorzystującą oprysk bakteriami dżumy, które są odporne na wszystkie antybiotyki, z wyjątkiem jednego, który jest w fazie testów w szwajcarskiej firmie farmaceutycznej. Tylko nieliczne firmy farmaceutyczne eksperymentują z antybiotykami. Większość przedsiębiorstw woli inwestować w bardziej dochodowe leki, w rodzaju leków obniżających cholesterol, które wymagają regularnego stosowania, w przeciwieństwie do środków używanych sporadycznie, takich jak antybiotyki. Zarówno szwajcarska firma farmaceutyczna, jak i występujący w powieści ceftomyakol są fikcją, podobnie jak dżuma w aerozolu. Prawdą natomiast jest, że w Związku Radzieckim powstały na ówczesnej Wyspie Odrodzenia (obecnie półwyspie na Morzu Aralskim, na granicy kazachsko­-uzbeckiej) laboratoria, w których eksperymentowano z zastosowaniem militarnym patogenów dżumy i wąglika. Również na Syberii istniały ośrodki, w których pracowano nad bronią biologiczną. Po upadku Związku Radzieckiego, o czym wspomina Rabinowich na ipodzie, laboratoria z Wyspy Odrodzenia zostały przeniesione na tereny Rosji, w rejon Swierdłowska. Al Dżabbar. Gwiazdozbiór Oriona, zwany przez Arabów w epoce przedislamskiej „Środkowym”, później przemianowany na „al Dżabbar”, czyli Olbrzyma. Naszą współczesną wiedzę astronomiczną zawdzięczamy w dużym stopniu Arabom, którzy w Złotym Wieku Islamu (między dziewiątym a piętnastym wiekiem) przełożyli na arabski greckie teksty (w tym dzieła Ptolemeusza), dzięki czemu dzieła te przetrwały. Arabowie rozwijali przejętą od Greków wiedzę, co znalazło odbicie w nazewnictwie astronomicznym i nawigacyjnym, w którym występuje wiele słów pochodzenia arabskiego, takich jak zenit, nadir, azymut (od as­-samt, czyli droga lub kierunek), almanach (od al­-mnaach) itd., czy nazw gwiazd, takich jak Algol, Deneb, Rigel, Aldebaran, Wega, Betelgeza. Eksplozje: HMTD, komórki, broń jądrowa. Choć niniejsza książka zawiera sporo prawdziwych informacji, niektóre zostały pominięte z premedytacją z przyczyn związanych z bezpieczeństwem publicznym i narodowym, jakkolwiek informacje te można uzyskać gdzie

indziej. Występujące w książce HMTD (nadtlenek urotropiny) jest materiałem wybuchowym o wielkiej mocy, który można bez trudu spreparować z trzech pospolitych środków stosowanych w gospodarstwie domowym, sprzedawanych legalnie w wielu sklepach, naturalnie w innych celach; główną wadą kompozytu jest nadmierna wrażliwość, zwłaszcza na temperatury. W książce pominięte zostały również pewne informacje na temat detonacji materiałów wybuchowych za pośrednictwem komórki oraz te szczegóły dotyczące budowy bomby nuklearnej, które poważnie zmniejszają szanse na skuteczną eksplozję. Oczywiście przeciwdziałanie zamachom jądrowym polega głównie na niedopuszczeniu do tego, by w ręce terrorystów dostała się odpowiednia ilość oczyszczonych materiałów rozszczepialnych, co mogłoby powołać do życia „najczarniejszy scenariusz”. Szyfr Vigenère’a. Kwadrat Vigenère’a został wynaleziony przez Blaise’a de Vigenère’a, szesnastowiecznego francuskiego dyplomatę. Choć jest to staroświecki szyfr, Skorpion stosuje go w nagłej sytuacji, ponieważ kwadrat pozwala od ręki, za pomocą samej kartki i ołówka, stworzyć trudny do złamania szyfr. Zaletą kwadratu Vigenère’a była jego niepodatność na dekodowanie oparte o analizę frekwencyjną, która dotąd była słabym punktem wszelkich szyfrów. Średniowieczni kryptoanalitycy potrafili już łamać szyfry, w których liczby, symbole lub inne znaki zastępowały litery tekstu, opierając się na częstotliwości występowania pewnych liter w danym języku. I tak na przykład w angielskim najczęściej występującą literą jest e, potem t itd... Również pewne litery mają tendencję występować podwójnie, lub w typowych zbitkach, na przykład qu, ee, ou, th, podczas gdy inne kombinacje, powiedzmy ii, praktycznie się nie zdarzają. Najsłynniejszym przykładem dekodowania za pomocą analizy frekwencyjnej był przypadek Marii, królowej szkockiej, której koniec został przypieczętowany, kiedy szyfr jej tajnych listów został tą metodą złamany. Kwadrat Vigenère’a ogranicza możliwość dekodowania tą metodą, ponieważ każdej literze tekstu odpowiada odmienny rząd kwadratu, więc litera a raz może występować jako D, a kiedy indziej jako Q i tak dalej. Kwadrat składa się z rzędu liter ułożonych w kolejności alfabetycznej i kolejnych rzędów przesuniętych o jedną pozycję, jak na diagramie poniżej (w sieci można spotkać wiele grafik przedstawiających kwadrat Vigenère’a pobrany z różnych źródeł; ten akurat przykład został utworzony przez autora książki, Andrew Kaplana). Kwadrat pozwala szyfrować wiadomości dzięki słowu - kluczowi, które jest znane wyłącznie nadawcy i odbiorcy. I tak na przykład w niniejszej książce dwaj bohaterowie umawiają się na słowo YANKES, od drużyny baseballowej New York Yankees z wyłączeniem liter, które się powtarzają. Aby więc zaszyfrować np. tekst „confirm agent” trzeba zapisać klucz nad tekstem wiadomości, powtarzając go, jeśli to konieczne. Wyglądało

to następująco:

Klucz: Y A N K E S Y A N K E S Tekst: C O N F I R M A G E N T

Aby zaszyfrować wiadomość, trzeba odszukać rzędy klucza sprzężone z kolejnymi literami tekstu. I tak na przykład literze c w tekście odpowiada położona nad nią litera klucza Y. Osoba szyfrująca musi więc znaleźć odpowiadający tej literze poziomy rząd, czyli zaczynający się od litery Y rząd 24. Na górze tabeli znajdujemy pierwszą literę oryginalnego tekstu, w tym przypadku c. Jeśli zejdziemy teraz pionowo do rzędu 24, to odpowiednikiem

litery c jest litera A. Dla drugiej litery tekstu, o, szukamy jej odpowiednika w rzędzie zaczynającym się od drugiej litery szyfru, czyli A, która występuje na początku rzędu 26, w którym akurat odpowiednikiem litery o, jest litera O. Na przecięciu kolumny właściwej dla trzeciej litery tekstu, n, i zaczynającego się od litery N (a więc trzeciej litery klucza) rzędu 13, znajdujemy literę A i tak dalej. Tekst „confirm agent” po zaszyfrowaniu będzie więc brzmiał AOAPMJKATORL. Szyfr ten jest niepodatny na analizę frekwencyjną, w związku z czym, żeby go złamać bez klucza, trzeba przeanalizować miliardy kombinacji, co raczej daje nikłe szanse na sukces. Czarny Dom, sztab główny NSA. NSA, Agencja Bezpieczeństwa Narodowego, i CSS, Centralne Służby Bezpieczeństwa, mają wspólną siedzibę w ”Czarnym Domu”, zwanym również Czarnym Budynkiem, ze względu na kolor szyb w prostokątnych oknach. Budynek znajduje się na terenie bazy wojskowej Fort Meade w Maryland. NSA/CSS posiadają również bazy w Teksasie, Georgii, Utah i innych stanach. NSA jest amerykańską agencją wywiadowczą odpowiedzialną przede wszystkim za COMINT (patrz wyżej), kryptoanalizę, wywiad komputerowy i bezpieczeństwo. CSS, agencja stowarzyszona, odpowiada za koordynację kryptoanaliz i pokrewnych działań między NSA a agencjami Departamentu Obrony, zaangażowanymi w podobne zadania. Przez wiele lat rząd Stanów Zjednoczonych nie przyjmował do wiadomości istnienia NSA, co w kołach waszyngtońskich stało się pożywką żartu, że litery NSA są skrótem od „No Such Agency”, czyli „Nie ma takiej Agencji”. HRT. Skrót od ang. Hostage Rescue Team - Służby Ratowania Zakładników, paramilitarna jednostka antyterrorystyczna FBI, specjalizuje się w ratowaniu obywateli USA i państw sprzymierzonych więzionych przez terrorystów i przestępców. Harvey Point. Centrum szkoleniowe służb tajnych CIA koło Hertford w Karolinie Północnej. Część szkoleń CIA odbywa się na słynnej „Farmie” w Camp Peary koło Williamsburga w Wirginii. Narodowe Służby Tajne CIA używają Harvey Point jako poligonu do kształcenia umiejętności wojskowych i paramilitarnych (niezbędnych w tajnych akcjach). W skład owych umiejętności (tak zwanych czarnych sztuk) wchodzi wdzieranie się do budynków, odbijanie sojuszników lub wrogów, CQB - walki w bliskim kontakcie zarówno z bronią, jak i wręcz (krav maga, sambo, brazylijskie jiu­-jitsu, boks tajski), EOD dezaktywacja i niszczenie materiałów wybuchowych, AET - podkładanie ładunków wybuchowych itp. W Harvey Point ćwiczenia dla służb tajnych prowadzą czasem również inne organizacje, takie jak DIA (Agencja Obrony Narodowej), ATF (Biuro ds. Alkoholu, Tytoniu, Broni Palnej oraz Materiałów Wybuchowych), FBI (Federalne Biuro Śledcze),

SEALs (Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych Morze, Powietrze i Ląd) i Delta Force (Operacyjny Oddział Sił Specjalnych Armii USA). Masakra w Sabrze i Szatili. Masakra dokonana we wrześniu 1982 roku przez oddziały chrześcijańskich Libańskich Falang na palestyńskich i libańskich cywilach z obozów dla uchodźców Sabra i Szatila w zachodnim Bejrucie, w odpowiedzi na zamordowanie przywódcy falangistów, a zarazem prezydenta elekta Libanu, Baszira Dżemajela. Wiele szczegółów masakry po dziś dzień jest nie do końca znana, w tym liczba ofiar, szacowana na od 328 do 3500 osób. Choć rzezi dopuścili się libańscy chrześcijanie, opinia międzynarodowa wysuwała również poważne oskarżenia pod adresem Izraela i dowództwa wojsk IDF, Sił Obronnych Izraela. IDF, których oddziały otaczały obozy po wypędzeniu OWP, Organizacji Wyzwolenia Palestyny, nie mogły nie przewidzieć rozwoju wydarzeń, wpuszczając Falangistów do obozów po zamordowaniu Dżemajela, a po wybuchu masakry, nie kwapiły się, by położyć jej kres. W Izraelu doszło do masowych demonstracji obywateli domagających się śledztwa w tej sprawie, co doprowadziło do powołania Komisji Kahana, której raport stwierdzał, że choć Izraelczycy nie brali bezpośrednio udziału w rzezi, ponoszą pośrednią odpowiedzialność za brak wcześniejszej interwencji. Raport obciążał „osobistą odpowiedzialnością” Ariela Szarona, doprowadzając do jego rezygnacji z funkcji ministra obrony. W sierpniu 1983 premier Izraela, Menahem Begin wycofał się z życia politycznego. Historia brata i siostry, którzy relacjonują masakrę z punktu widzenia dziecka, jest autorskim pomysłem Andrew Kaplana, będącym inspiracją Zemsty Skorpiona.

Przypisy

1 (arab.) Dywanik 2 (arab.) Herbatę. 3 (arab.) No, już! 4 (arab.) Allah jest wielki 5 (arab.) Szanowny panie. 6 (arab.) Dziękuję 7 (fr.) Jedną kawę po turecku, poproszę. 8 Litera „k”, w wymowie zbliżona do „ch” 9 (arab.) Da się zrobić 10 (arab.) Z boską pomocą. Do widzenia. 11 (arab.) Niech Allah ma cię w opiece, mój przyjacielu. 12 Jedno z zapożyczeń francuskich w języku arabskim - fr. route à corniche - droga na skraju, nadmorska promenada. 13 (fr.) Nie teraz 14 Arabska nazwa niemuzułmańskich mieszkańców krain pod panowaniem islamu. 15 (fr.) Zgoda 16 (arab.) Jazda, jedziemy 17 (arab.) Idź, wypierdol swoją matkę. 18 Znany bardziej z akronimu tej nazwy jako Hamas. 19 (fr.) nieprawidłowo: Czy pisze pan o historii Syrii? 20 (fr.) O wpływie kryzysu ekonomicznego na syryjsko­-libańskie stosunki handlowe. 21 (arab.) piekle 22 (arab.) w ogrodzie nieśmiertelności (w raju) 23 (arab.) Udało się? 24 (arab.) Dzięki Allahowi. 25 (arab.) Nie ma problemu. 26 (arab.) O co chodzi, u diabła? 27 (arab.) Witaj 28 (wł.) Nie rozumiem. Mówisz po angielsku? Francuski? Niemiecki? 29 (wł.) więzienie. Rozumiesz? 30 (wł.) Skurwysyn! 31 (wł.) Z tymi pedałami? Ani mi się śni.

32 (wł.) Idziemy 33 (wł.) Odpieprz się! 34 (arab.) klątwy 35 (wł.) niezłe 36 (wł.) pieprzyć się 37 (arab.) w języku perskim 38 (niem.) Moja ukochana 39 (niem.) restauracji 40 (ang.) Bed&Breakfast - łóżko i śniadanie, zakwaterowanie z wyżywieniem. 41 (hebr.) gratulacje 42 (niem.) Przepraszam was 43 (niem.) Proszę, ranisz mnie. 44 (ros.) Dureń 45 (ros.) Dupek 46 (nider.) Nie mam dużo pieniędzy. 47 (nider.) Największe przekleństwo holenderskie. 48 (arab.) podrywacz 49 (nider.) kurwa 50 (arab.) gnojek 51 (arab.) Ty pedale 52 (arab.) Wszystkie zachowania, które mogą rozzłościć Allaha 53 (nider.) gówno 54 (nider.) proszę pana 55 (wł.) cło 56 (nider.) dżin jałowcowy 57 (nider.) przekręt 58 (wł.) dureń, kretyn, palant 59 (wł.) Na szczęście 60 (arab.) Odpierdol się. 61 (niem.) Na zdrowie! 62 (fr.) Port Marsylski Fos, Zarząd Ruchu i Terminali 63 (fr.) Państwo pozwolą, Fabien Bartini, dyrektor do spraw floty czarnomorskiej i bliskowschodniej. A pan, jeśli dobrze rozumiem, jest pełnomocnikiem spółki FIMAX? 64 (fr.) A więc...

65 (fr.) Oczywiście, panienka... 66 (fr.) ładniutka przyjaciółka 67 (fr.) Kim ona jest? 68 (fr.) cipę 69 (fr.) Całkiem nieźle 70 (fr.) odpieprzyć się 71 (fr.) mój drogi kolego 72 (fr.) Obsługa, proszę pani. 73 (fr.) dziwka 74 (fr.) skurwysyna 75 (niem.) gnojek 76 (wł.) Proszę wejść. 77 (wł.) Na zdrowie. 78 Od ang. communications intelligence - wywiadowcze działania rozpoznania radiotechnicznego. 79 (niem.) Cóż za nonsens! 80 (niem.) Wydział Fizyki 81 (niem.) asystentką wykładowcy 82 (niem.) biotechnologia 83 (niem.) dyplom z inżynierii chemicznej 84 (wł.) Śmierć rządowi! 85 (wł.) Zabijają wasze dzieci! 86 (wł.) Pan Brazzani jest zajęty. Czy mogę w czymś pomóc? 87 (niem.) Wyliż mi dupę, turecka cioto. 88 (niem.) głupiego dupka 89 (niem.) I tak ci się do niczego nie przydadzą, sukinsynu! 90 (wł.) Milczenie lub śmierć. 91 (arab.) cipę 92 (wł.) lotnisko 93 (wł.) przenośnie wszystko stracone (dosłownie: dobranoc, wiadro) 94 (wł.) mój Boże 95 (wł.) zabójstwo 96 (wł.) po myśliwsku 97 (wł.) Cóż za katastrofa

98 (wł.) sukinsyn 99 (wł.) Jestem Amerykaninem; Agencja Bezpieczeństwa. 100 (wł.) poruczniku. Uprzejmie proszę... 101 (wł.) Już rozmawiałem z policją 102 (arab.) muzułmańska rytualna modlitwa 103 (arab.) dziękuję 104 (wł.) Dziękuję - wam wszystkim. 105 (ros.) Przepraszam 106 (ros.) dilerów 107 (ros.) milutki 108 (pers.) Nazywam się: twoja matka jest suką 109 (niem.) Oni są Irańczykami

Podziękowania

Żadne dzieło nie powstaje w próżni i tak też Zdrada Skorpiona nie ujrzałaby światła dziennego bez niestrudzonych starań mojego agenta, Dominicka Abla i mojego wydawcy, Davida Highfilla, którzy naprawdę przeszli samych siebie. Dziękuję Wam obu za wiarę w moją książkę i we mnie. Chciałbym też podziękować mojej żonie Anne i synowi Justinowi, których pomoc, wsparcie i szczera krytyka miały korzystny wpływ na ostateczny kształt powieści. Bardzo dziękuję Wam wszystkim.