Ashley Anne - Zakazana milosc

ANNE ASHLEY Zakazana miłość

ROZDZIAŁ PIERWSZY Marzec 1812 roku Hrabia Yardley z bezsilną wściekłością wpatrywał się w córkę. Niezorientowany świadek tej sceny mógłby przypuszczać, że lekko pochylona głowa i złożone ręce lady Sophii wyrażają skruchę, lecz ojciec nie dał się zwieść tej pozie ani przez chwilę. Doskonale widział iskierki migające w wyrazistych, zielonych oczach dziewczęcia, a także złośliwy, prowokujący uśmieszek, którego nawet nie starała się ukryć. - A więc nie chcesz nawet rozważyć kandydatury kawalera, który ci się oświadczył - powtórzył po raz ko­ lejny sir Thomas, ciągle jeszcze starając się hamować wzburzenie. Każda inna młoda kobieta szalałaby z ra­ dości, gdyby otrzymała cztery propozycje małżeństwa w ciągu zaledwie dwóch tygodni od przybycia do Lon­ dynu. Ale jego Sophii nie sposób dogodzić! Obrócił się na pięcie, przeszedł przez pokój i wpa­ trzył się niewidzącym wzrokiem w okno. - Czy mogę przynajmniej zapytać, dlaczego po­ wzięłaś taką niechęć do lorda Vale'a?

- Och, nie czuję do niego niechęci, papo - pospie­ sznie zapewniła go niesforna latorośl. - Po prostu nie znam go na tyle długo, by wyrobić sobie o nim opi­ nię. - W takim razie może powinnaś go lepiej poznać? Wszak nie masz mu nic do zarzucenia? Sophia, z przekornym wyrazem rozbawienia, któ­ re nadal migotało w jej oczach, odkąd dowiedziała się o tym ostatnim pretendencie do swej ręki, nareszcie uniosła głowę. - Prócz tego, że stuknęła mu już czterdziestka, jest jedynym znanym mi dżentelmenem, który jadąc po­ wozem, potrafi jednocześnie wyglądać przez oba okna. Jej uszu dobiegł dźwięk, podejrzanie przypo­ minający stłumiony chichot, toteż spojrzała przez po­ kój na zdumiewająco prostą sylwetkę ojca i jego srebrzystoszare włosy. Jak na mężczyznę, który zale­ dwie przed paroma tygodniami obchodził pięćdzie­ siąte piąte urodziny, nadal trzymał się zadziwiająco dobrze. - Papo, nie myślałeś chyba poważnie, że przyjmę oświadczyny lorda Vale'a? Rozszyfrowała go, lecz nie miał zamiaru się do te­ go przyznać. - Zapominasz, że liczyłem sobie parę lat więcej niż lord Vale, gdy poprosiłem o rękę twoją matkę. - To prawda, ale byłeś uderzająco przystojnym

dżentelmenem... zresztą nadał nim jesteś. A poza tym nie masz zeza w lewym oku. - Dość tych wykrętów, dziewczyno! - ofuknął córkę hrabia, starając się, by jego ukochane dziecię nie owinęło go sobie wokół małego palca, co ku kon­ sternacji sir Thomasa zdarzało się tak często. - No dobrze, rozumiem twoją niechęć do przyjęcia propo­ zycji lorda Vale'a, ale dlaczego odrzuciłaś Farleya? Sophia uniosła kształtnie zarysowane brwi. - Czyżbyś znał wielmożnego Cedrica Farleya? Niemożliwe, papo... To mydłek. Jeszcze raz musiał zebrać wszystkie siły, by ukryć rozbawienie. Jego córka była bardzo szczera. - Mogę w takim razie zapytać, jakie masz zastrze­ żenia wobec Pelhama i Neuberta? - Para manekinów krawieckich! - Boże wielki! Gdzie, na miły Bóg, nauczyłaś się takich wyrażeń? Przesadnie wysoko uniosła w górę jedną brew, da­ jąc tym do zrozumienia, że pytanie jest całkowicie nie na miejscu. - Od mężczyzn zamieszkujących ten dom - a od kogóż by innego? Hrabia, czując, że został pobity własną bronią, nie­ zbyt zadowolony pomaszerował z powrotem do biurka. - Pogadam ja sobie z twoim braciszkiem, kiedy tylko się na niego natknę. Musi nauczyć się powścią­ gać język w twojej obecności.

- Dowiedziałam się, że Marcus powinien tu przy­ być lada chwila i zamierza zatrzymać się w mieście na tydzień lub dwa. Muszę powiedzieć, że niesłusznie zamierzasz go strofować - wzięła w obronę przyrod­ niego brata - zwłaszcza że ty sam, ojcze, odzywasz się przy mnie w sposób niezbyt parlamentarny. Już miał odrzucić to oskarżenie, lecz po chwili na­ mysłu poniechał tego, zgarnął natomiast listy leżące na stole i machnął nimi wymownie. Była to kores­ pondencja, którą w ciągu ostatnich dwóch tygodni otrzymał od owych czterech nieszczęsnych konku­ rentów do ręki córki. - Niech ci się nie wydaje, że zdołasz zbić mnie z pantałyku, ty mała spryciaro! Usłyszawszy tę łagodną wymówkę, uparte dziew­ czę uśmiechnęło się jeszcze bardziej promiennie, co widząc, hrabia poczuł jeszcze większy niepokój. - Lekceważysz małżeństwo, Sophio. Pozwól mi zauważyć, że to bardzo poważna sprawa. Nierozważ­ ny wybór partnera ściąga nieszczęście na całą rodzi­ nę, a ja nie dopuszczę do żadnych nieprzemyślanych kroków z twojej strony, jeżeli tylko zdołam temu za­ pobiec. A więc, powziąłem decyzję. - Urwał na chwilę, by się upewnić, że córka słucha go z najwyż­ szą uwagą. - Nie ukrywam, że gdy wyjdziesz za mąż, zamierzam zrobić ci zapis na sporą kwotę. Moja hoj­ ność nie jest jednak bezwarunkowa. Jeśli wyjdziesz za mąż bez mojej zgody, licz się z tym, że nie otrzy-

masz ode mnie ani pensa. - Znowu urwał, rzucając na biurko listy konkurentów. - Czy wyrażam się jasno? - Absolutnie. Usiłujesz mi przekazać, że mogę wyjść, za kogo mi się podoba, pod warunkiem, że mąż będzie bogaty i z naszej sfery. - Gdy Sophia z wdziękiem uniosła się z krzesła przy kominku, w jej oczach, w miejsce migoczących w nich iskie­ rek, pojawił się buntowniczy błysk. - Wynika z tego, że czeka mnie żywot pełen trudów i wyrzeczeń, gdyż wolę cierpieć biedę z mężczyzną wartościowym, niż być przykutą do jakiegoś nicponia, któremu w głowie tylko to, jak najlepiej zawiązać fular. Ojciec potrafił być równie stanowczy jak jego uparta córka i nie zamierzał ustępować w tym względzie. - Pragnę, byś udała się do swego pokoju i bardzo głęboko zastanowiła nad tą sprawą - oznajmił zdecy­ dowanym tonem. Sophia posłusznie przeszła do drzwi, lecz odwró­ ciła się z gniewnym czy też szelmowskim wyrazem oczu - a może jednym i drugim? Hrabia nie był pe­ wien. - Oczywiście, że zrobię, jak sobie życzysz, ale nie na długo. Mama nie byłaby zadowolona, gdybym spóźniła się na swój własny bal. - Z tymi celowo pro­ wokacyjnymi słowami opuściła pokój, zostawiając ojca pogrążonego w rozmyślaniach, co też takiego zrobił, że bogowie pokarali go uparciucha.

Hrabina, która wyłoniła się z salonu, akurat gdy córka szła po schodach, od razu zauważyła zacięty wyraz jej uroczej buzi i jeszcze zanim weszła do bib­ lioteki, gdzie jej mąż z wściekłością wpatrywał się w okno, odgadła, że rozmowa nie przyniosła pożąda­ nych rezultatów. - Domyślam się, że konkury Vale'a zostały odrzu­ cone z taką samą pogardą jak pozostałe trzy - zagad­ nęła, sadowiąc się na krześle, które przed chwilą opu­ ściła Sophia. - Ta twoja córka jest niemożliwa! - odrzekł lord. Co, naturalnie, starczyło za odpowiedź. - Dlaczego, Thomasie, zawsze jest moją córką, gdy zrobi ci coś nie w smak, i najdroższą małą So­ phią przy wszystkich innych okazjach? Choć był zdenerwowany, nie mógł się nie uśmie­ chnąć, słysząc tę niepodważalną prawdę. Odwrócił się, by spojrzeć na kobietę, z którą życie przyniosło mu spokój i zadowolenie. Nie po raz pierwszy po­ dziękował opatrzności, że przed laty, w Indiach, ich drogi się zetknęły. W przeciwieństwie do Danielle, jego pierwszej żo­ ny, Marissa nigdy, nawet za młodu, nie była piękno­ ścią, jednak hrabia uważał, że wiele jej cudownych cech przetrwało próbę czasu, a uroda wszak przemija. Okazała się kochającą żoną i czułą matką własnych dzieci, a choć Marcus, jego jedyny potomek z pierw­ szego małżeństwa, nigdy nie okazywał jej syno-

wskich uczuć, niemniej wiadomo było, że żywi dla macochy najwyższy szacunek. Hrabiemu wyrwało się westchnienie, gdy wrócił myślą do teraźniejszości, sadowiąc się na krześle z drugiej strony kominka. - Obawiam się, moje serce, że źle to rozegrałem. Sophia nie chce nawet rozważyć propozycji Vałe'a. Lady Marissa uśmiechnęła się. - Czy naprawdę cię to dziwi? W końcu jest od niej dużo starszy. Niewiele dobrego da się o nim powie­ dzieć prócz tego, że ma krociową fortunę, a majątek wielbiciela niewielkie robi wrażenie na naszej córce. - Dała to do zrozumienia bardzo wyraźnie. - Siwe brwi hrabiego zmarszczyły się, ujawniając jego nie­ zadowolenie. - Oczywiście, bezsensowną niechęć do bogactwa zaszczepiono jej w tej przeklętej szkole. Absolutnie nie powinna była tam uczęszczać, Marisso. Pani Guarding jest jakąś przeklętą rewolucjo­ nistką, wyznającą nierozumne przekonania o rów­ ności. Hrabina ponownie przywołała na usta pogodny uśmiech. - Jeśli dobrze pamiętam, Thomasie, oboje zgodzi­ liśmy się, że wyjazd do szkół na rok czy dwa dobrze Sophii zrobi. Wszak to ty nalegałeś, by nie udała się do żadnej z pierwszorzędnych pensji w Bath, gdyż wtedy musiałaby opuszczać dom na całe tygodnie. To oczywiste, że zdecydowaliśmy się na szkołę pani Gu-

arding, skoro znajdowała się w pobliżu i cieszyła tak dobrą opinią. A co się tyczy tego, czego się tam na­ uczyła. .. - Lady Marissa sięgnęła po robótkę i spo­ kojnie zaczęła wyszywać. - Pani Guarding nie kładła jej w głowę niczego, czego byś ty nie wpajał wszy­ stkim swoim dzieciom. Od maleńkości tłumaczyłeś im, że ludzi, którym nie powiodło się tak dobrze jak nam, należy traktować uprzejmie i z szacunkiem dla ich pracy. Dlatego, mój drogi Thomasie, rzadko kiedy służba od nas odchodzi. Hrabia nie mógł przeciwstawić temu wywodowi żadnych argumentów. - Masz racje, moje serce - przytaknął. - Dobrych i lojalnych służących należy szanować, co nie znaczy, że chciałbym mieć lokaja za zięcia. Hrabina uniosła brwi. - Czyżbyś uważał, że jest to choć trochę prawdo­ podobne? - Kto wie, co strzeli do głowy tej twojej niesfornej córce! Dała mi do zrozumienia, że nie wyjdzie za ni­ kogo ze swojej sfery i że woli cierpieć biedę i zwią­ zać się z kimś bez żadnej pozycji, dasz wiarę, serce? Lady Marissa przez chwilę wpatrywała się w męża w milczeniu, uświadamiając sobie nagle, że między córką a ojcem zaszło coś znacznie poważniejszego, niż na początku przypuszczała. - Dlaczego Sophia miałaby cierpieć biedę? Prze­ cież ma majątek. Obiecałeś zapisać jej fortunę.

Po raz pierwszy hrabia zaczął zdradzać wyraźne oznaki zakłopotania. - Tylko pod warunkiem, że wyjdzie za mąż za moją zgodą - rzekł pod nosem, żałując, że w ogóle wysunął wobec córki taką groźbę. Należało się spodziewać, że dziewczę, którego kaprysy spełniano niemalże od urodzenia, zacznie wierzgać, gdy ktoś tylko spróbuje je okiełznać. Ale jakiż nieszczęsny ojciec miał wybór? Szło mu tylko o jej dobro. Dlaczego, na miły Bóg, mała uparciucha nie chce tego docenić? Czując nagłe znużenie, odchylił się na oparcie krzesła. - Och, Marisso, nie potrafię z tego wybrnąć. Mam siedemdziesiąt jeden lat. Nie będę żył wiecznie. Nie wątpię ani przez chwilę, że chłopcy doskonale dadzą sobie radę beze mnie, lecz kto się zajmie moją małą Sophią, kiedy zabraknie jej ojca? Hrabina nie zamierzała podejmować tak melan­ cholijnego tematu. - Marcus doskonale cię zastąpi, gdy nadejdzie po­ ra - odezwała się. - Co, mam nadzieję, nie nastąpi przez najbliższe parę lat. Bardzo krzywdzisz Marcusa, mój drogi, przypuszczając choć przez chwilę, że mógłby nie wywiązać się ze swych obowiązków. W ciągu ostatnich lat doskonale zarządzał twym ma­ jątkiem na północy. Wiem, że czasami wydaje się nie­ przystępny, ale uwierz mi, że pod tą szorstką powłoką

kryje się czułe serce, Marcus bardzo lubi bliźniaczych braci, a Sophię w szczególności. Ku swemu wielkiemu żalowi hrabiemu nigdy nie udało się zbliżyć prawdziwie, po ojcowsku, do star­ szego syna. Niemniej miał dość rozsądku, by przy­ znać żonie rację. - Ale pamiętaj, moja duszko, że Marcus któregoś dnia założy rodzinę. Nie będzie wówczas chciał po­ nosić ciężaru odpowiedzialności za niesforną przy­ rodnią siostrę. - Rzeczywiście, Sophia czasem lubi chadzać własnymi drogami - odparła lady Marissa, po raz ko­ lejny stając w obronie swej latorośli - ale to mądra dziewczyna. Może i ma romantyczne chimery, ale je­ stem pewna, że dwa razy pomyśli, nim się z kimkol­ wiek zwiąże. Hrabia nadal nie był przekonany, lecz żona miała większe zaufanie do zdrowego rozsądku córki. - Zostaw to mnie, mój kochany - powiedziała na swój spokojny sposób. - Porozmawiam sobie z nią od serca. Przez resztę popołudnia hrabina zajęta była przygotowaniami do balu. Ale i tak nie przystąpi­ łaby do wypytywania córki i poruszania kwestii małżeństwa. Matka wiedziała, że Sophia zacięłaby się jeszcze bardziej w uporze, gdyby się zoriento­ wała, że oboje rodzice starają się ją korzystnie wy-

swatać jeszcze przed końcem sezonu zabaw i przyjęć towarzyskich. W istocie, nic nie było dalsze od prawdy. Choć hra­ bina rozumiała troskę męża o przyszłość ich jedynej cór­ ki i doceniała jego pogląd, że do łowców fortun należy odnosić się z rezerwą (choć przyznał to ledwie półgęb­ kiem), uważała, że podczas swego pierwszego sezonu towarzyskiego w Londynie Sophia powinna przede wszystkim bawić się i cieszyć, nie zaprzątając sobie gło­ wy myślami o zrobieniu korzystnej partii. Jeżeli przy­ padkiem pozna odpowiedniego dżentelmena, z którym mogłaby spędzić resztę życia, to doskonale się ułoży, lecz jeśli nie... cóż, ma przed sobą następny sezon. Z takim przeświadczeniem weszła do sypialni cór­ ki, gdzie zręczna służąca wpinała jedwabne kwiaty w pięknie ułożone, czarne loki Sophii. W przeci­ wieństwie do zmiennego usposobienia córki, hrabina zawsze trzymała swe uczucia na wodzy, lecz z wyraźną dumą w szarych oczach wpatrywała się w swą latorośl. - Moje kochanie, wyglądasz absolutnie czarująco - powiedziała swym spokojnym głosem, skinieniem głowy każąc odejść pokojówce. Choć matka natura bez wątpienia hojnie Sophię obdarowała, błogosławiąc ją uroczą twarzyczką i zgrabną kibicią, brak jej było próżności, czego do­ wiodła teraz, z niewielkim entuzjazmem przygląda­ jąc się swemu odbiciu w lustrze.

- To piękna suknia, mamo, i naprawdę bardzo mi się podoba, ale wolałabym coś ciemnoniebieskiego albo czerwonego. Madame Felice powiedziała, że przy mojej cerze w intensywnych kolorach jest mi le­ piej. - A madame Felice znana jest z tego, że nigdy się nie myli, wiem o tym doskonale - odparła hrabina. - Niemniej mam staroświeckie poglądy i uważam, że młodym damom przystoją jedynie pastelowe odcie­ nie. Oczywiście, jak wyjdziesz za mąż, będziesz mogła nosić soczystsze barwy. Podchwyciła taksujące spojrzenie, jakim córka zmierzyła się w stojącym na stole lustrze, i uśmieszek wypłynął na jej usta. Nie, Sophia ma bardzo dobrze poukładane w głowie. Lady Marissie ani przez myśl nie przeszło, by jej dziecię zhańbiło się ucieczką z ja­ kimś nieznanym w świecie parweniuszem, jeśli, oczywiście, dziewczyny nie popchną do tego naciski rodziny ponaglającej do ślubu. Wtedy, na przekór wszystkim, mogłaby popełnić szaleństwo. - Nie, moje złotko, nie przyszłam do ciebie, by omawiać kwestie małżeństwa - zapewniła, wiedząc dokładnie, jakie myśli przechodzą przez tę piękną główkę. - Dosyć już się dzisiaj na ten temat nasłucha­ łaś. Sophii o mały włos nie wyrwało się westchnie­ nie ulgi. Matka, choć niezwykle opanowana, nie­ omylnie umiała wczuwać się w uczucia innych.

Jakże żałuje, że nie jest bardziej do niej podobna! Niestety, obawiała się, że odziedziczyła temperament Cleeve'ów, razem z ich gwałtownymi wybuchami i uporem. - Papa nigdy nie rozprawiał tak nierozsądnie. Jest przekonany, że dobrym mężem może być tylko ktoś bogaty i o wyrobionej pozycji. Hrabina, która doskonale rozumiała rozterki swego nieszczęsnego męża, nie odezwała się. Jak kochający ojciec może wytłumaczyć uwielbianej córce, nie ra­ niąc jej uczuć, że zalotnikom może chodzić wyłącz­ nie o posag? - A przecież to on nam wpoił - ciągnęła Sophia - że służący może być równie szlachetny jak hrabia. Może zbyt skwapliwie chłonęłam jego słowa, gdyż wolałabym poślubić kogoś dobrego i wartościowego, niezależnie od jego pozycji na drabinie społecznej, niż wyjść za jakiegoś utytułowanego dżentelmena tyl­ ko dlatego, że dzięki temu nadal będę żyła w luksu­ sie. - Spojrzała na matkę błagalnie. - Rozumiesz to, mamo, prawda? - Lepiej niż myślisz, moje kochanie. Chcesz po­ wiedzieć, że zamierzasz oddać swą rękę mężczyźnie, którego będziesz kochać i szanować, a on w zamian będzie kochał i szanował ciebie. - Sadowiąc się na szezlongu, wyciągnęła rękę do córki, by się do niej przyłączyła, po czym ciągnęła: - Twój ojciec też tego pragnie. Chodzi mu tylko o twoje szczęście, Sophio.

Zrobi wszystko co w jego mocy, byś nie popełniła błędu, który niegdyś stał się jego udziałem. O pierwszym małżeństwie hrabiego z rzadka tylko napomykano - właściwie był to temat tabu. Niemniej od starszych służących i przyjaciół rodziny Sophia dowiedziała się dość, by być pewną, że jej ojciec ża­ łował związku z piękną Danielle. - Owszem, rozumiem - odparła cicho - ale muszę spotkać mężczyznę, z którym szczęśliwie mogłabym spędzić resztę życia. Obawiam się, mamo, że lord Vale nie jest moim księciem z bajki. - Ja również nie miałam upodobania do dandysów w średnim wieku, moje dziecko - wyznała hrabina, z czułością poklepując córkę po ramieniu. - Nie ma powodu, byś przyjmowała rękę kawalera, któremu je­ steś niechętna. Prędzej czy później poznasz przystoj­ nego, młodego dżentelmena, który zdobędzie twoje serduszko, ale do tego czasu nie zaprzątaj sobie tym swej ślicznej główki. Łatwiej to było powiedzieć, niż zrobić. Choć wyrozumiała postawa matki dodała Sophii nieco pewności siebie, dziewczyna nadal była bardzo za­ troskana. Nie znosiła kłótni z ojcem, lecz jedno­ cześnie z niechęcią słuchała jego poglądów na jej małżeństwo. Czyż to jej wina, że od przyjazdu do miasta czterech kawalerów poprosiło ją o rękę? Żadnego w najmniejszym stopniu nie zachęcała, chyba że zgoda na wspólny taniec jest dla męż-

czyzny wystarczającym zaproszeniem do oświad­ czyn. To wszystko było bezsensowne, uznała, podnosząc się i wychodząc wraz z matką z pokoju. Z każdym z owych odrzuconych konkurentów zamieniła raptem kilkanaście słów, na jakiej zatem podstawie sądzą, że będzie z niej idealna żona? Była przekonana, że miłość od pierwszego wejrze­ nia istnieje, choć ona sama jej nie doświadczyła. Wie­ działa też, że panowie często dają się zwieść uroczej buzi. Zastanawiała się wszakże, czy nie wydaje się tak pociągająca pewnym przedstawicielom płci prze­ ciwnej raczej ze względu na zapis pięćdziesięciu ty­ sięcy funtów, które ojciec przyrzekł ofiarować jej przy zamążpójściu. Pełen wyrachowania uśmieszek powoli wypłynął na wargi Sophii - które pewien oczarowany fircyk nazwał najbardziej kuszącymi ustami w Londynie gdy zobaczyła ojca, witającego pierwszych gości u wejścia do sali balowej. Groźba, że ją wydziedzi­ czy, jeśli wyjdzie za mąż bez jego zgody, może obró­ cić się na jej korzyść, uznała. Jeśli rozejdzie się fama, że nie jest bogatą dziedziczką, liczba konkurentów do jej ręki może zacząć maleć, aż w ogóle ich zabraknie, a wtedy będzie mogła w pełni cieszyć się swym pier­ wszym sezonem towarzyskim w Londynie bez dal­ szych sporów z ojcem. Plan, raz powzięty, szybko zaczęła wcielać w ży-

cie: tu rzuciła słówko, tam uwagę, a łapczywie słu­ chających uszu nie brakowało. Choć sezon jeszcze się oficjalnie nie rozpoczął, do Londynu zjechały już tłu­ my i zaproszenia na bal do Yardleyów przyjmowano entuzjastycznie. Pośród czterystu gości wiele było pełnych nadziei mamuś, których córek żadną miarą nie można było nazwać pięknościami. Należało się więc spodziewać, że liczni rodzice, świata niewidzący poza swymi pociechami, będą ochoczo przekazy­ wać niekorzystne wieści na temat groźnej rywalki, gdyż zwiększały one szanse ich własnych dzieci na zrobienie dobrej partii. A zatem w miarę jak bal nabierał rumieńców, Sophia z coraz większym zadowoleniem spostrzega­ ła wiele długich, pełnych namysłu spojrzeń, rzuca­ nych w jej kierunku. Nie była tak niemądra, by są­ dzić, że cały londyński światek uwierzy w krążącą o niej plotkę, uważała też, że rzekomy brak fortuny wcale nie zniechęci do niej wszystkich bez wyjątku konkurentów, toteż z tego względu z każdym kawa­ lerem tańczyła tylko raz. Niemniej partnerów do zabawy jej nie brakowało i upłynęło sporo czasu, nim zeszła wreszcie z parkie­ tu, by udać się na poszukiwania swej dobrej przyja­ ciółki, Robiny Perceval, dla której również był to pierwszy londyński sezon towarzyski. - To naprawdę wspaniały bal - oznajmiła Robina, gdy Sophia, wyczerpana, opadła na stojące obok niej

puste krzesło. - Jeszcze nigdy nie widziałam tylu lu­ dzi stłoczonych w jednej sali. Tańce, które ciotka Eleanor organizuje w domu, do tych nawet się nie umywają. Na Sophii proszony wieczór nie zrobił aż takiego wrażenia. Robina prowadziła dość spokojne życie na plebanii w Abbot Quincey, z którego do wiejskiej po­ siadłości Cleeve'ów można było dojść piechotą. So­ phia natomiast, odkąd skończyła szesnaście lat, brała udział we wspaniałych przyjęciach. - Tak, potworny ścisk, prawda? Musisz się przy­ zwyczaić do takiej ciżby, bo mówi się, a wiem o tym z dobrego źródła, że przyjęcia nie uważa się za udane, jeśli ludzie nie depczą sobie po piętach. Przez chwilę rozglądała się po sali, starając się wy­ patrzyć znajome twarze. - Szkoda, że nie przybędzie twoja kuzynka Hester, ale jej brat Hugo jest tutaj. Tańczyłam z nim wcześniej. - Słyszałam, że ciotka Eleanor i Hester przyjadą do miasta dopiero w kwietniu. - Robina nie mogła powściągnąć uśmiechu. - Gdyby to zależało od Hes­ ter, w ogóle by się tu nie pojawiła. W przeciwień­ stwie do brata nie lubi miejskiego życia. Wolałaby się zamknąć w tym swoim pokoiku na poddaszu. Choć nikt chyba nie ma pojęcia, co ona tam robi całymi godzinami. Trudno uwierzyć, że rodzeństwo tak się od siebie różni! - Jej uśmiech zgasł, gdy spojrzała na

uroczy profil Sophii. Znały się prawie od dziecka i zawsze były najlepszymi przyjaciółkami, toteż Ro­ bina bez wahania dodała: - Chyba powinnaś wie­ dzieć, że dziś wieczorem krążyły o tobie dość nie­ przyjemne plotki. - Dopiero teraz zauważyła zdra­ dzieckie drganie kącika ust przyjaciółki. - Nic mi nie mówiłaś, że zamierzasz rozgłaszać wieści, iż nie bę­ dziesz miała ani pensa. Co cię, na miłość boską, opę­ tało? Sophia, wiedząc, że córka pastora nigdy nie zawie­ dzie pokładanego w niej zaufania, bez wahania wy­ jawiła swój sekret. - Sama widzisz - ciągnęła, opowiedziawszy jej dzisiejszą rozmowę z ojcem - musiałam coś zrobić, żeby zdusić w zarodku te bezsensowne propozycje małżeństwa. I to nieprawda, że plotki są kłamliwe. Ojciec zagroził, że mnie wydziedziczy, jeśli wyjdę za mąż wbrew jego woli. - W jej oczach pojawił się wo­ jowniczy błysk. - Mówiąc zupełnie szczerze, mam wielką ochotę tak właśnie postąpić. Robina siedziała w milczeniu, rozważając te sło­ wa. Nauczyła się uważać zazdrość za grzech, lecz w tej chwili nie mogła nie poczuć odrobiny niechęci wobec świetnej pozycji przyjaciółki. Sytuacja obu pa­ nien była diametralnie różna. Sophia mogła odrzucać konkurentów do woli, podczas gdy Robina musiałaby się poważnie zastanowić nad każdą propozycją, którą ewentualnie otrzyma. Pochodzenie miała nieskazitel-

ne - oboje rodzice urodzili się w szlacheckich do­ mach. Nazwisko Percevalów było stare i otoczone szacunkiem, lecz nie zmienia to faktu, że ojciec Robiny, skromny wiejski pastor, mógł ofiarować córce żałośnie mizerny posag. Rodzice, choć żyli wygod­ nie, bynajmniej nie byli bogaci, a już z pewnością nie mogliby wyekwipować najstarszej córki na następny sezon towarzyski do Londynu, skoro w domu trzy młodsze panienki niecierpliwie czekały, by wprowa­ dzono je w świat. Toteż Robina uważała za swój obo­ wiązek przyjęcie każdej rozsądnej propozycji mał­ żeństwa. Lecz jakże pragnęła, by ona również mogła poślubić z miłości konkurenta do ręki! - Wyjechałam z plebanii, gdzie zawsze przywoły­ wano mnie do rozsądku, zaledwie przed paroma dnia­ mi - zauważyła z wymuszonym uśmieszkiem - a już czuję, że gotowa jestem ulec niebezpiecznie frywol­ nym pokusom i oszałamiającej atmosferze metropo­ lii. - Moja zrównoważona przyjaciółka sprowadzona na manowce...? Przez kogo czy też co, jeśli wolno wiedzieć? - Wytłumaczę ci to kiedy indziej, gdyż teraz, jeśli się nie mylę, zmierza ku nam dżentelmen z wyraźnym zamiarem zaproszenia cię do tańca. Lord Nicholas Risely istotnie zdążał w ich stronę. Wysoki, szczupły i bardzo przystojny, był ulubieńcem wszystkich dam prowadzących domy otwarte,

toteż zapraszano go wszędzie. Ubierał się nieskazitel­ ne, wysławiał w sposób nienaganny i tak się składało, że był książęcym synem, co prawda młodszym, nie­ mniej uważano go za doskonałą partię, W innych okolicznościach ten katalog jego cech skłoniłby Sophię do wciągnięcia go na listę kandyda­ tów, których najlepiej jest unikać, lecz nie zrobiła te­ go. Wpisała natomiast młodzieńca do swego karnetu tylko i wyłącznie dlatego, że z najlepiej poinfor­ mowanego źródła dowiedziała się, iż lord Nicholas Risely nie szuka żony. Radośnie pozwoliła zaprowadzić się na parkiet, lecz po drodze, gdy dołączali do drugiej pary, gdyż figury tego tańca wykonywało się czwórkami, Sophia zauważyła dziwne spojrzenie, jakie rzucił jej lord Ni­ cholas. - Coś pana trapi, milordzie - zauważyła. - Chyba nie obawa, że się pan zbłaźni. Taki z pan wyśmienity tancerz. Figury taneczne rozdzieliły ich, tak że lord Nicho­ las miał czas na zastanowienie się nad odpowiedzią. Spotkał już Sophię przedtem dwukrotnie i doszedł do wniosku, że dosyć ją lubi. Była bystra i dowcipna, nie jak większość owych wdzięczących się panien na małżeńskim targowisku. Gdyby nie to, że jeszcze przez parę lat zamierzał wieść kawalerski żywot, wziąłby ją po uwagę jako ewentualną kandydatkę na żonę.

Była niezwykle przyjemna dla oka. Nie można by jej nazwać pięknością w klasycznym tego słowa zna­ czeniu, ale bezsprzecznie wydawała się tak urocza, że wiele godnych pogardy plotkarek, mających córki na wydaniu, zaczęło rozgłaszać o niej złośliwe pogłoski. Twierdzono, że prześliczna lady Sophia nie dziedzi­ czy majątku po to, by wydawała się mniej godna po­ żądania. Było to tak niegodne, tak podstępne, że sam lord Risely nie miał zamiaru wspierać zapędów żad­ nej mamuśki przez powtarzanie plotek, które dziś wieczór doszły jego uszu. - Niczym się nie kłopoczę, panno Sophio - za­ pewnił ją, gdy znowu tańczyli w jednej parze. Dawno się tak dobrze nie bawiłem. To wspaniały bal i czuję się zaszczycony, że mogę tańczyć z jego naj­ piękniejszą uczestniczką. - To bardzo miłe słowa, lordzie Nicholasie! Gdy­ by jakikolwiek inny dżentelmen dał wyraz takim uczuciom, miałabym się na baczności, ale z panem jestem absolutnie bezpieczna. O co jej, do diabła, chodzi? - zastanawiał się, gdy znowu ich rozdzielono, i bez wahania poprosił o wy­ jaśnienie, kiedy ponownie spotkali się na parkiecie. - Po prostu o to, że pański dobry przyjaciel, Freddy Fortescue zapewnił mnie, że jeszcze nie szuka pan żony, a zatem mogę przyjmować pańskie komple­ menty bez obawy, iż w następnej kolejności będzie mnie pan napastować oświadczynami.

Nicholas zamrugał powiekami. Panna była niepra­ wdopodobnie szczera, lecz jemu nie bardzo to odpo­ wiadało. Nie miał zamiaru prosić tej dziewuszki ani żadnej innej o rękę, lecz takie postawienie sprawy było bardzo upokarzające. Sophia natychmiast zauważyła błysk urazy w oczach młodego człowieka. - Uchybiłam panu, milordzie, lecz Bóg mi świadkiem, że nie miałam takiego zamiaru - zapewniła go z olśnie­ wającym uśmiechem, by jakoś ukoić zranioną miłość własną tego dżentelmena. - Rzecz w tym, że i ja nie chcę jeszcze rezygnować z panieństwa, a gdy do tego dojdzie, nigdy nie będę należała do śmietanki towarzyskiej. Przez chwilę myślał, że na pewno nie mówi po­ ważnie, że wciąga go w jakiś złośliwy żart. Potem przypomniał sobie, jak tego wieczoru powiedziano mu, że konkury lorda Vale'a zostały odrzucone. Jego samego nie było, żeby mógł potwierdzić te pogłoski bądź im zaprzeczyć, a do tego nikt nie wiedział, czy jego nieobecność spowodowana jest urażoną dumą, ponieważ panna odrzuciła jego zaloty, czy też miał wcześniejsze zobowiązania. - Widzi pan, lordzie Nicholasie, nie pociągają mnie mężczyźni bogaci, o wysokiej pozycji społecz­ nej. - Sophia doszła do wniosku, że dla niej będzie tylko lepiej, jeśli to się rozniesie. - Zamierzam poślu­ bić człowieka wartościowego, bez względu na pocho­ dzenie i pozycję w świecie.

- Raczej lokaj niż markiz, parobek niż książę podsunął żartobliwie. - Myślę, że pani ojciec tak tego nie zostawi, lady Sophio. - Ależ już to zrobił, proszę mi wierzyć - wyjawiła mu bez wahania. - Nie przejęłam się jego groźbą, że mnie wydziedziczy. Ciągle niepewny, czy ma jej wierzyć, czy nie, gdy taniec dobiegł końca, odprowadził Sophię do przyja­ ciółki, po czym szybko odsunął się, by pokosztować wybornych zakąsek, które serwowano w przerwach między tańcami. Właśnie wziął z rąk lokaja kieliszek szampana, gdy ktoś go klepnął w ramię. - Risely, czy to, co słyszałam, to prawda, czy jakaś plotka? - indagował władczy głos. Gdy się odwrócił, ujrzał damę, która sprawowała pieczę nad Almack, a której wszyscy śmiertelnie się obawiali. Dama ta wpatrywała się weń z wyniośle uniesionymi brwiami. Gdyby był to ktoś inny, po pro­ stu nie zwróciłby nań uwagi, lecz ignorować Sally Jersey można było tylko na własne ryzyko. - Niczego nie mogę powiedzieć na pewno. Hrabia Yardley zbyt kocha swoją córkę, by ją wydziedzi­ czyć. Skwitowała tę wieść machnięciem szczupłej dłoni. - Nie mówię o tych kompletnych bzdurach. Do­ prawdy nie wiem, jak zrodziły się takie głupie plotki. Nie, chodziło mi o Sharnbrooka. Któregoś dnia spot­ kałam twoją siostrę, gdy składała jedną ze swych

rzadkich wizyt w mieście, a ona wspomniała, że od miesięcy nie miała wiadomości od twojego brata. - A tak, to prawda - potwierdził, zdradzając brak troski. - Pół roku temu, gdy dowiedział się o śmierci ojca, napisał do nas list z wieścią, że przed końcem roku zamierza wrócić do kraju. Mogę tylko przypu­ szczać, że coś go zatrzymało na Jamajce. - Kiedy w końcu wróci, powiedz mu ode mnie, żeby się nie ukrywał w tym waszym wspaniałym gnieździe rodzinnym. My, panie domu, potrzebujemy go w Londynie. Taki idealny materiał na męża! Wszystkie młode damy chciałyby zdobyć jego zain­ teresowanie. - O nie, nie wszystkie - wymruczał pod nosem, widząc piękność o kruczoczarnych włosach, którą kolejny tancerz prowadził na parkiet.

ROZDZIAŁ DRUGI Lord Nicholas Risely był jednym z pierwszych go­ ści, którzy wyszli z balu. Kilka par uniosło brwi ze zdziwieniem, kiedy z wdziękiem żegnał gospodarzy, gdyż odkąd przed dwoma laty wszedł do londyńskie­ go towarzystwa, cieszył się opinią człowieka lubiące­ go bywać w świecie, młodzieńca o niespożytej ener­ gii, który, gdy zaczyna się sezon przyjęć, rzadko lą­ duje w swym łóżku przed trzecią rano. Dziś wieczór jednak najwyraźniej stracił ochotę do zabawy, choć bal u Yardleyów należał do niezwykle udanych. Nie czekając na służącego, by przywołał mu po­ wóz, wyszedł na dwór i stanął, napawając się chłod­ nym, nocnym powietrzem. Nie zważając na ewentu­ alnych napastników, grasujących w tej szykownej części miasta, ruszył w kierunku swego małego, lecz wygodnego londyńskiego domu. Choć wydawał się wyniośle obojętny podczas roz­ mowy z lady Jersey, dama ta na nowo rozbudziła w nim niepokój o bezpieczeństwo brata. W ostatnim liście, przysłanym z Jamajki, Benedykt wyraźnie stwierdził, że zamierza wrócić do ojczyzny na jesieni.

Było to ponad pół roku temu i od tego czasu Nicholas nie otrzymał od niego żadnych wiadomości. Naturalnie, było całkiem możliwe, że musiał zmie­ nić plany i odroczył wyjazd. Niewykluczone też, że list, zawiadamiający o tym rodzinę, gdzieś zaginął. Niemniej, Nicholas nie mógł całkiem odrzucić ewen­ tualności, że coś złego przytrafiło się księciu Sharnbrookowi. Długie podróże morskie i przy najlepszych warun­ kach są niebezpiecznymi przedsięwzięciami, a tym bardziej w czasach tak niespokojnych. Wprawdzie wspaniała flota brytyjska panowała na morzach, jed­ nak jej dzielni żeglarze nie byli w stanie upilnować każdej mili morskiej, atak zaś ze strony statków fran­ cuskich groził zawsze. Jeszcze bardziej niepokojące były wspomnienia owych przeraźliwych burz, które w zimowych miesiącach siały spustoszenie na wy­ brzeżu, wzbudzając wielopiętrowe fale, w których zatonął niejeden statek. Atlantyk to ogromny ocean, ale ostatnio nie doniesiono o żadnym statku żeglow­ nym, który zatonął parę mil od brzegu. Gdy wreszcie Nicholas przybył do swego domu, starał się nie zagłębiać w te rozważania, a były one ponure. Nie dość, że szczerze kochał brata, którego nie widział od ponad pięciu lat, to na dodatek nie miał najmniejszej chęci zastępować Benedykta w chara­ kterze głowy rodziny. Beztroskie życie kawalerskie bardzo mu odpowiadało, a choć nie uważał się za

lekkoducha, wzdragał się na myśl, że ma przyjąć od­ powiedzialność za administrowanie olbrzymim ma­ jątkiem rodzinnym w hrabstwie Hamp, nie wspomi­ nając już o innych pokaźnych posiadłościach, rozrzu­ conych po całym kraju. Wyjął klucz i otworzył drzwi. Ponieważ nigdy nie wiedział, kiedy wróci do domu, toteż nie kazał swe­ mu zacnemu słudze czekać na siebie. Dlatego był nie­ co zdziwiony, znalazłszy lokaja i kamerdynera w jed­ nej osobie, drzemiącego w wygodnym, obitym skórą fotelu w holu. - Co to ma znaczyć, Figgins? Dlaczego nie jesteś w łóżku, człowieku? - zapytał, gdy służącego wytrą­ cił z drzemki trzask zamykanych drzwi. Ponieważ Figgins był służącym przez prawie całe życie, przyzwyczaił się już do kaprysów wielkich państwa i nie poczuł się ani odrobinę urażony dość zniecierpliwionym tonem swego młodego praco­ dawcy. Choć zawsze uważał się za nadzwyczajnego ka­ merdynera, po śmierci swego poprzedniego pana nie miał nic przeciwko przyjęciu posady służącego do wszystkiego w tym małym, lecz wytwornym domu. Służył u lorda Nicholasa i z czystym sumieniem mógł stwierdzić, że nigdy nie zachował się niewłaści­ wie - nigdy, aż do dzisiejszej nocy. Podnosząc się na nogi, rzucił lekko zaniepokojone spojrzenie w kierunku salonu.

- Uważałem za swój obowiązek, sir... ee... w tych okolicznościach, zaczekać na pański powrót, by pana przestrzec. - Przestrzec mnie przed czym, jeśli można wie­ dzieć? - ponaglał go Nicholas, podczas gdy służący rzucił kolejne spojrzenie na drzwi salonu. - Przed tym, milordzie, że ktoś tam czeka na pań­ ski powrót. Nicholas, zdjąwszy wierzchnie odzienie, skupił uwagę na służącym. Często, gdy wracał do domu nad ranem, znajdował przyjaciół, śpiących smacznie na kanapie w salonie, a zatem nie rozumiał, dlaczego Figgins robi z tego taką kwestię. - No dobrze, kto to jest? Harry Harmond? - Nie, sir. Tego jegomościa nigdy na oczy nie widziałem. - Figgins, który rzadko zdradzał jakie­ kolwiek uczucia, pozwolił sobie na słaby uśmie­ szek satysfakcji. - Zawsze byłem dumny z tego, że wystarczy mi tylko popatrzeć, żebym ocenił chara­ kter człowieka i dokładnie określił jego pozycję to­ warzyską. Poznam się również na natręcie, gdyby do nas wtargnął. Ale muszę przyznać, że osobnik, który przyszedł tu tuż po pańskim wyjściu z domu, a teraz wygodnie przebywa w pańskim salonie, wprawił mnie w prawdziwe zakłopotanie. Jego wygląd... pozostawia wiele do życzenia, lecz są­ dząc z mowy i obejścia, jest bez wątpienia dżen­ telmenem. A zatem jestem zdania, sir, że choć gość

ów uparcie odmawia podania nazwiska, musi być jednym z pańskich dawnych znajomych, któremu chyba się nie powiodło. Przez kilka chwil Nicholas stał jak słup, z otwar­ tymi ze zdziwienia ustami. - I wpuściłeś go do środka? Wielki Boże, człowie­ ku, musisz mieć źle w głowie! Nicholas miał miękkie serce i chętnie przyszedłby z pomocą przyjacielowi, gdyby powstała taka potrze­ ba, lecz nie chciał, by wykorzystał go jakiś podejrza­ ny osobnik, którego pewnie ledwo znał. - Co, na miłość boską, przyszło ci do głowy, żeby go wpuścić do środka? Ten hultaj już pewnie dawno zniknął. A z nim moje najlepsze srebra, jeśli cokol­ wiek znam się na rzeczy! - O nie, sir. Niczego podobnego nie uczynił - od­ parł Figgins, zupełnie nieporuszony. - Mogę pana za­ pewnić, że nie pozwoliłbym mu zrobić kroku w głąb domu, a tym bardziej podać kolacji i dwóch szklanek wina, gdyby nie powiedział mi, że ma wiadomości dotyczące pańskiego brata. - Och, doprawdy, kurier od brata? - Nicholas był nastawiony zdecydowanie sceptycznie. - Lepiej niech te wieści będą warte wieczerzy i wina, które spożył na mój rachunek - dodał przez zaciśnięte zęby i wielkimi krokami pomaszerował do pokoju, gdzie ujrzał nędznego oberwańca, wyciągniętego swobod­ nie na najwygodniejszym fotelu w domu. - W prze-

ciwnym razie wskażę mu drogę do wyjścia porząd­ nym kopniakiem! Powolny, leniwy uśmieszek uniósł kąciki kształt­ nych ust gościa, lecz oczy miał mocno zamknięte, gdy się odezwał: - Pozwolę sobie oznajmić ci, że nadzwyczaj nie­ uprzejmie witasz kogoś, kogo nie widziałeś od kilku lat, drogi braciszku. Nicholas stanął jak wryty, jeszcze raz otworzył usta, nie mogąc zapanować nad tym częstym u niego odruchem, gdy tymczasem powieki, skrywające bły­ szczące niebieskie oczy, uniosły się wreszcie i gość jednym zgrabnym ruchem uniósł się na nogi. - Benedykt? - zapytał Nicholas, robiąc niepewny krok do przodu. A potem wykrzyknął: - Ben, wróci­ łeś wreszcie! Ależ to cudownie! Figgins, kręcący się niespokojnie w drzwiach, pa­ trzał z dumą, jak dwaj mężczyźni objęli się w gorą­ cym uścisku. Cieszył się, że instynkt go nie zawiódł i że serdecznie witany gość, wyższy od brata o kilka centymetrów i zdecydowanie bardziej barczysty, okazał się takim człowiekiem, za jakiego Figgins miał go od początku - dobrze urodzonym dżentelmenem. Zakasłał lekko, by dać do zrozumienia, że ciągle jeszcze tu stoi, a bracia rozluźnili uścisk. - Czy przynieść brandy, milordzie? - Tak. Tak, oczywiście - odparł Nicholas, ciągle nieco oszołomiony tak nieoczekiwanym pojawieniem

się brata. - Postaraj się o jak najlepszą. Musimy to uczcić. Gdy służący wyszedł, Nicolas jeszcze przez chwilę kręcił się po pokoju, zapalając świece, po czym dołą­ czył do brata przy kominku. Nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy ujrzał, że brat dokłada nowe kłody do i tak już żywo buchającego ognia. Najwyraźniej bry­ tyjski klimat już mu nie odpowiadał, czemu trudno się dziwić, skoro tyle lat spędził za granicą. Jednak nie była to największa zmiana, jaka w nim zaszła. Nikt, kto ujrzałby go teraz, nie przypuściłby, że Benedykt niegdyś był dandysem, rywalizującym pod względem strojów ze słynnym Beau Brummellem. Nicholas przypomniał sobie zupełnie wyraźnie, jak wielokrotnie obserwował brata, który siedział przed lustrem toaletki, cierpliwie układając w kunsztowne fałdy mocno wykrochmalony fular, póki wreszcie ta ważna część stroju nie uzyskała pożądanego kształtu. Teraz, gdy spoczywał przed kominkiem, pod szyją miał zawiązaną jaskrawą, czerwoną chustkę, nogi okrywały mu zwyczajne spodnie z ręcznie tkanego materiału, a szeroką pierś opinała nieco zabrudzona i bardzo pognieciona koszula. Właściwie wyglądał jak włóczęga z tą masą złotobrązowych włosów, się­ gających mu niemal do ramion. A wielotygodniowy zarost na twarzy i brodzie jeszcze pogłębiał to wrażenie. - Sądząc z twego niezadowolonego spojrzenia -•

odezwał się Benedykt, unosząc niebieskie oczy w sa­ mą porę, by podchwycić wzrok brata, mierzący go z wyraźną dezaprobatą - rozumiem, że nie pochwa­ lasz mojego wyglądu. - Boże wielki, Ben! Przypominasz włóczęgę, któ­ ry w dodatku ma niejedno na sumieniu. - Cieszę się, że nie słyszy tego ów ciężko pracu­ jący poczciwiec, który dał mi to ubranie - odparł Be­ nedykt z lekkim grymasem niechęci. - Czułby się bardzo urażony. Założę się, że to jego najlepsza ko­ szula. Choć właściwie trudno powiedzieć, że dał mi ten przyodziewek - poprawił się. - Ubiliśmy interes. Wymieniłem go za swój. I byłem bardzo zadowolo­ ny. Po kilku tygodniach na morzu miałem serdecznie dosyć własnego odzienia. - To znaczy, że oddałeś całe swoje ubranie za te... nędzne łachmany? - Nicholas nie wierzył w ani jed­ no słowo brata. - Musisz mnie mieć za durnia, skoro myślisz, że w to uwierzę. - To prawda, taka jak to, że tu siedzę. Tyle że da­ łem mu tylko te ubrania, jakie miałem na grzbiecie. To wszystko, co miałem. Reszty pozbawili mnie piraci. - Piraci? Jacy piraci? - Ci, na których, na nasze nieszczęście, natknęli­ śmy się dwa dni potem, gdy postawiliśmy żagle w Port Royal. - Benedykt uśmiechnął się, widząc zdecydowanie sceptyczne spojrzenie młodszego bra-

ta. - Pływanie po Morzu Karaibskim różni się nieco od wycieczki łódką w dół Tamizy, drogi chłopcze. To nadal jest niebezpieczne miejsce. Wielu ludzi naj­ przeróżniejszych narodowości, uciekających przed prawem, szuka tam schronienia. Uwierz mi, że napa­ dy piratów to niemal codzienność. - I co się stało? - ponaglał Nicholas, nagle przy­ pominający podnieconego uczniaka. Benedykt chęt­ nie zaspokajał jego ciekawość. - Kapitan naszego statku, dobra chrześcijańska dusza, nie mógł przepłynąć obojętnie obok okrętu, który najwyraźniej miał jakieś kłopoty, i rozkazał, by­ śmy się zatrzymali. Z zadziwiającą szybkością rzuco­ no bosaki i nim kapitan z załogą zdążyli się zoriento­ wać, co się stało, na nasz okręt wdarła się banda rze­ zimieszków. Kapitan i załoga oraz kilku pasażerów dzielnie się sprawili i niebawem te łotry wróciły na swój statek, ale przedtem zabrali nam część jedzenia i kilka wartościowych przedmiotów, w tym mój sa­ kwojaż, w którym były nie tylko ubrania, ale i ko­ sztowności. A zatem zostałem tak, jak stałem. Wyob­ rażasz sobie chyba, że gdy wylądowaliśmy w Liverpoolu, miałem serdecznie dość swojego odzienia i wolałem je zamienić nawet na to, co mam na sobie. Nicholas doskonale to rozumiał, lecz nagle przy­ szła mu do głowy pewna myśl. - Jak, na miły Bóg, dotarłeś z Liverpoolu do Lon­ dynu? Przecież chyba nie piechotą.

- Bogu dzięki, do tego jeszcze nie doszło, choć nie mogło to być dużo gorsze od podróży publicznym dy­ liżansem. Podczas pobytu na Jamajce obywałem się bez wielu wygód, lecz z trudem zniosłem wysiady­ wanie całymi godzinami w powozie, cuchnącym po­ tem, cebulą i różnymi innymi wstrętnymi odorami. Miał tak zbolały wyraz twarzy, że młodszy brat parsknął śmiechem. - Na szczęście udało mi się zachować zegarek kie­ szonkowy, który sprzedałem za połowę wartości. Za­ łożę się, że szelma, który go ode mnie kupił w Liverpoolu, myślał, że bierze kradzione. - I trudno się dziwić - odparł Nicholas, gdy już odzyskał panowanie nad sobą. - Nikt nie wziąłby cię za księcia. - Niezupełnie masz rację - poprawił Ben. - Twój niezrównany kamerdyner, jeśli się nie mylę, zdołał dojrzeć prawdę mimo przebrania. - Rozejrzał się, a gdy zobaczył, że drzwi się otwierają, twarz mu po­ jaśniała - A oto i on, uzbrojony, jak widzę, nie tylko w ten wyborny placek z jabłkami. - Myślałem, że, być może, sir, skosztuje pan jesz­ cze kawałek - rzekł Figgins, stawiając tacę z ciastem i brandy na podręcznym stoliku, w pobliżu fotela, na którym siedział jego pan. -- Czy jeszcze pan coś roz­ każe, milordzie? - Tak, pościel łóżko w pokoju gościnnym i poszu­ kaj jakiejś mojej nocnej koszuli. - Gdy tylko Figgins

wyszedł, Nicholas zwrócił się do brata. - Na Grosvenor Square zostały tylko resztki służby. Domu nie używano od śmierci ojca. Na próżno szukał śladów wyrzutów sumienia na przystojnej twarzy brata, lecz wiedział, jak bardzo Benedykt kochał ojca. - Odszedł spokojnie we śnie. Nie cierpiał - upew­ nił brata. - Cieszę się - odparł cicho Benedykt i zmienił te­ mat, pytając o siostrę. - O, Connie miewa się świetnie. Trochę się za­ okrągliła od czasu, kiedy ją ostatni raz widziałeś. Ale - wzruszył ramionami - to normalne w jej wieku. Zwiększyła liczbę latorośli, odkąd się pożegnaliście. Wydała już na świat pięcioro małych nicponiów. Co, jak sądzę, przynosi chlubę Lansdownowi. Wielce sza­ nuję naszego drogiego szwagra. Nieszczęsne chłopisko musi mieć świętą cierpliwość, by wytrzymać z naszą siostrą o kurzym móżdżku. Benedykt, z przyjemnością przyjmując kolejny ka­ wałek szarlotki oraz pełny kieliszek brandy, nie mógł powściągnąć uśmiechu. Bez wątpienia Constance na­ dal traktowała Nicholasa niczym psotnego uczniaka, a jego widoczna niechęć do siostry była całkowicie zrozumiała. Postanowił dać wyraz swym własnym uczuciom. - Zauważyłem w tobie wielką zmianę, Nicku. Przez chwilę wpatrywał się w strój brata, będący

ostatnim krzykiem mody. - Widzę, że teraz ty stałeś się dandysem. - Trzeba należycie wyglądać, drogi bracie. - Bo­ lesny grymas powrócił mu na twarz, gdy jego wzrok znowu przyciągnęła barwna ozdoba szyi Benedykta. - Dobrze, że przyszedłeś prosto tutaj. Musimy dbać o nasze dobre imię i o wszystko, co się z nim wiąże - napomknął, a w jego głosie pobrzmiewały snobis­ tyczne tony. - Jutro wstaniemy wcześnie i złożymy wizytę u krawca... a może u paru. Następnego ranka Benedykt odkrył, że obaj z bra­ tem różnie rozumieją pojęcie „wczesnego wstawa­ nia". Zjadł obfite śniadanie, na które składały się jajka na szynce i bułki z masłem, popił to wszystko kilko­ ma filiżankami świeżo zaparzonej kawy, a skoro nic nie wskazywało na to, że Nicholas wreszcie opuści sypialnię i przywita nowy dzień, Benedykt postano­ wił spędzić czas na zwiedzaniu metropolii, by się przekonać, jakie w niej zaszły zmiany podczas jego nieobecności. Gdy wyszedł, okazało się, że ranek jest suchy, ciepły i szczęśliwie zniknęła owa dusząca mgła, która zasnuwała miasto nawet o tej porze roku. Sadził wielkie, szybkie kroki, jak przystało na atletycznie zbudowanego mężczyznę, toteż niebawem znalazł się na końcu ulicy przechodzącej w szerszą arterię, gdzie ludzka ciżba krzątała się koło swych codziennych zajęć.

Tę część miasta znał najlepiej, to tu śliczne dziew­ częta w białych fartuszkach i czarnych czepeczkach z tafty paradowały po najchętniej uczęszczanych uli­ cach i placach, oferując mleko z wiaderek, które no­ siły ze sobą. Ich okrzyki zlewały się z nawoływania­ mi straganiarzy pragnących sprzedać swoje towary. To tu beztrosko marnował czas i pieniądze, odwie­ dzając przyjaciół i korzystając z wielu przyjemnych rozrywek, które metropolia miała do zaoferowania młodemu, zamożnemu dżentelmenowi o odpowied­ niej pozycji. Dobrze pamiętał, jaką odczuwał gorycz, gdy ojciec nakłaniał go do podróży na Jamajkę, by poznał war­ tość pieniądza, zarządzając tamtejszą plantacją ro­ dzinną. Ich rozstanie było przykre, z obu stron padło wiele wzajemnych oskarżeń. Jednakże już po paru miesiącach Benedykt przekonał się, że decyzja ojca była całkowicie słuszna, i czuł wdzięczność za to, że większość listów, które wymieniali między sobą pod­ czas tych lat rozłąki, wypełniały ciepło i zrozumienie. Teraz żałował tylko, że nie zdążył wrócić do Anglii, by po raz ostatni ujrzeć ojca przed śmiercią. Tak, te lata spędzone na Jamajce zupełnie go od­ mieniły. Nie był już beztroskim, frywolnym hulaką, zapatrzonym we własny pępek, uganiającym się za przyjemnościami, który jedynego celu upatrywał w powodzeniu towarzyskim. Przepuszczał ogromne kwoty bez myśli o tych, których ciężka praca zapew-

niła mu te pieniądze, nie zastanawiając się nawet, skąd pochodzą. Teraz, starszy i jak sądził, mądrzej­ szy, uznał, że może zająć miejsce ojca i wypełniać je­ go obowiązki jako głowa rodziny w sposób odpowie­ dzialny i sumienny. Krój surduta, układ fałd Mara i buty lśniące jak lustro nie miały już dlań wielkiego znaczenia. Wymknęło mu się westchnienie. Wypada­ ło jednak pójść za radą brata i ubrać się stosownie do pozycji społecznej przed wmieszaniem się w modne towarzystwo, do którego, na dobrą sprawę, wcale nie miał ochoty wracać. Smród gnijących odpadków i inne, równie nie­ przyjemne zapachy, które uderzyły go w nozdrza, ka­ zały mu się rozejrzeć po okolicy. Nie zdając sobie z tego sprawy, zapuścił się na wschód, w te rejony stolicy, do których ludzie z jego sfery zaglądają rzad­ ko lub nigdy. Przepaść między bogatymi a biednymi nigdy tak wyraźnie nie rzuciła mu się w oczy. Nie by­ ło tu wspaniałych rezydencji, chłopców uprzątają­ cych brud z ulicy, wytwornych pań i panów ubranych w piękne stroje, którzy zażywaliby świeżego powie­ trza. Trudno się dziwić, uznał, ściągając chustkę z szyi i obwiązując nią nos i usta. Tutaj na coś się przyda. Powietrze bowiem było stęchłe, zanieczyszczone brudami i śmieciem, fetor wydobywał się z zatłoczo­ nych ruder i tchnął od zagłodzonycłi dzieci okrytych łachmanami czy wręcz gołych, które grzebały się

w błocie. Wolał nie myśleć, co tu się będzie działo, gdy zapanują wysokie temperatury. Nic dziwnego, że w tych dzielnicach miasta ciągle groził wybuch epi­ demii tyfusu. Dla nieszczęśników, który tu mieszkali, choroba i głód były codziennością, sposobem życia bez nadziei na ucieczkę. Wiedział, że szczytem głupoty jest włóczenie się po tych hałaśliwych ulicach, gdzie na każdym rogu ma się do czynienia z występkiem i zepsuciem, a jed­ nak przypatrywał się wszystkiemu ze szczerym i nie­ ukrywanym zaciekawieniem. Tak daleko zagłębił się w tę obskurną okolicę, na której widok krajało mu się serce, że do zamożniejszej części miasta wrócił do­ piero koło południa, a gdy przyszedł do domu brata, Nicholas nie powitał go zbyt uprzejmie. - Gdzieś ty się, do diabła, podziewał?! - zawołał. - Figgins powiedział, że wyszedłeś z domu z samego rana. - Zgadza się. - Benedykt zasiadł wraz z Nichola­ sem przy stole i wypił filiżankę świeżo parzonej ka­ wy. - Zamiast na ciebie czekać, postanowiłem spę­ dzić ten czas, zwiedzając stolicę. - Przypuszczam, że odkryłeś pewne zmiany, co? - Nie zwracałem szczególnej uwagi na najbliższe okolice. Jednakże Whitechapel, Bethnal Green, Shoreditch i Smithfield okazały się niezmiernie interesu­ jące. - Boże drogi, Benedykcie! - Nicholas zaczął się

zastanawiać, czy lata spędzone pod tropikalnym słoń­ cem nie nadwątliły nieco władz umysłowych jego brata. - Co cię napadło, by wędrować do tych ohyd­ nych dzielnic? Wiadomo, że znajdziesz tam wszelkie paskudztwo, jakie tylko przyjdzie ci do głowy. Policja też nie patroluje tych dzielnic w pojedynkę, nawet w środku dnia. - Nagle przyszła mu do głowy niepo­ kojąca możliwość. - Boże wielki! Nie poszedłeś tam, żeby znaleźć sobie kobietę, co? - Zostało mi jeszcze trochę rozsądku. Otrzyma­ łem, co prawda, kilka propozycji, ale zbytnio szanuję swoje zdrowie. - Dzięki Bogu i za to! Dziwię się jednak, że zdo­ łałeś wrócić stamtąd bez szwanku. - W swoim odzieniu wyglądałem jak jeden z nich, więc nie warto było mnie napastować. Ta szczera odpowiedź skierowała myśli Nicholasa na najważniejszy problem dręczący go w tej chwili i, pospiesznie skończywszy skromny posiłek, bez dal­ szej zwłoki postanowił przywrócić żałosny wygląd brata do przyzwoitego stanu. Bawiły go przerażone miny krawców na Bond Street, gdy do ich wspaniałych pracowni śladem Ni­ cholasa wkraczał jego brat. Benedykt nie czuł urazy, gdy spotykał się z chłodnym przyjęciem i okazywał godne podziwu opanowanie, kiedy popychano go to w jedną stronę, to w drugą, biorąc z niego miarę sprawnie, lecz dość brutalnie. Nicholas zdążył jednak

niebawem się przekonać, że pod tym spokojem kryje się żelazna wola. Benedykt bowiem za żadne skarby nie zgodził się, by uszyto mu płaszcze obcisłe, pod dyktando mody, a kolory jego ubrań musiały być jak najdyskretniejsze. - Za grosz fantazji! Tak bym to określił - protes­ tował Nicholas, gdy znowu wyłonili się na słoneczną ulicę. - W tym sezonie modne są kamizelki w żółte i czarne pasy. - Bez wątpienia masz rację, braciszku, ale nie za­ mierzam chodzić po stolicy w barwach stworzenia, które większość życia spędza na zbieraniu pyłków. Nicholas już miał rzucić dalsze kalumnie na, jak uważał, żałośnie przyziemny brak gustu, lecz po przeciwległej stronie ulicy ujrzał jednego ze swych zepsutych do szpiku kości znajomków, toteż dał nura w otwarte drzwi, kryjąc się przed jego wzrokiem. - Ani mi w głowie nosić płaszcze tak dopasowa­ ne, że nie można w nich oddychać, ani obcisłe spod­ nie, które mogłyby się rozedrzeć, gdy człowiekowi zechce się w nich usiąść - oznajmił Benedykt, zanim przekonał się, że przemawia do świeżego powietrza, a rozglądając się wokół, by odnaleźć brata, niebawem zderzył się z czymś miękkim, szczupłym i całkowicie kobiecym, co wyłoniło się z Biblioteki Hookhama. Benedykt bezczynnie patrzył, jak kilka książek wy­ ślizguje się ze szczupłych rąk i upada na chodnik, lecz zdołał uchronić przed tym losem ich właścicielkę, wy-

ciągając dłoń i pewnym ruchem otaczając jej talię osy. - Bardzo mi przykro - przepraszał, przeklinając w duchu swą niezgrabność, i już miał zamiar puścić da­ mę, gdy nagle główka, okryta modnym czepkiem, uniosła się. Przez parę chwil Benedykt, niczym jakiś usychają­ cy z miłości głupiec, wpatrywał się w oczy gęsto okolone rzęsami, z figlarną iskierką, migającą gdzieś w ich zielonej głębi, a także na idealnie wykrojone usta, które obdarzyły go najsłodszym z uśmiechów. Znał dziesiątki piękności, lecz nigdy przedtem widok ślicznej twarzy i zgrabnej kibici nie urzekł go tak cał­ kowicie. Odniósł wrażenie, że ta powabna istota rzu­ ciła nań hipnotyczny czar, pod którego wpływem je­ go ciało i dusza zastygły. Widoki i dźwięki wokół niego z wolna zaczynały odpływać. Był świadom tyl­ ko jej obecności oraz swego pragnienia, by nigdy nie zwalniać uścisku. Nicholas natomiast, wychynąwszy z jakiejś kryjówki, w której się zaszył w sobie tylko wiadomym celu, od ra­ zu zauważył zainteresowanie, jakie w kilku przechod­ niach wzbudził ten niezgrabiasz jego brat, i natychmiast opanował sytuację, następując bratu niezbyt delikatnie na nogę, obutą w zniszczony trzewik. - Nie stój tu jak głupiec! - rozkazał. - Pomóż po­ kojówce tej pani zbierać książki! Bardzo niechętnie Benedykt wypełnił polecenie,

a Nicholas niezwłocznie odprowadził młodą damę do czekającego pojazdu. - Sam nie wiem, jak mam przepraszać. Ten nie­ okrzesany gbur mógł zrobić pani krzywdę. Mam na­ dzieję, że w wyniku tego incydentu nie doznała pani żadnego uszczerbku? - Ach, nie, nic a nic, drogi panie - zapewniła go, wędrując na chwilę spojrzeniem w kierunku wyso­ kiego mężczyzny, który wręczał książki jej służącej. -I proszę, niech pan nie gani służącego. Tyle w tym nieszczęsnym zdarzeniu mojej winy, co i jego. Nie patrzyłam, dokąd idę. Kątem oka Nicholas ujrzał zbliżającego się Bene­ dykta i pospiesznie pomógł uroczej panience wsiąść do powozu. - Jest pani zbyt łaskawa - odparł, odsuwając się na bok, by zrobić miejsce pokojówce, po czym, nie tracąc ani chwili, zamknął drzwi. - Dlaczego, do diabła, mnie nie przedstawiłeś? zapytał rozgniewany Benedykt, spoglądając w kie­ runku odjeżdżającego powozu. - Co takiego?! - Nicholasa znowu ogarnęła oba­ wa, że lata spędzone pod karaibskim słońcem odbiły się na władzach umysłowych brata. - Skoro od wyj­ ścia z domu robię wszystko, co w mojej mocy, by nikt nie dowiedział się, kim jesteś? Może ty nie czu­ jesz się dumny z nazwiska, które nosisz, braciszku, ale ja z pewnością tak. Gdyby dowiedziano się, że

lord Benedykt Risely chodzi po mieście w takim przyodziewku, w klubach przez całe miesiące o ni­ czym innym by nie mówiono! Widząc przechodzącego woźnicę, Nicholas czym prędzej wpakował brata, który zdążył mu przyspo­ rzyć tylu kłopotów, do wynajętego powozu. Wolał, by Benedykt nie wzbudzał już więcej sensacji na lon­ dyńskich ulicach. - Nie rozumiem, co cię naszło, Ben - strofował go po drodze. - Kiedyś tak bardzo dbałeś o swój wygląd, a teraz zupełnie cię nie obchodzi, że lu­ dzie biorą cię za jakiegoś oberwańca, a nie za księ­ cia. Bendedykt jednym uchem słuchał napomnień bra­ ta, gdyż myślał o zjawiskowej młodej kobiecie. - Kim ona jest? Znasz ją? Nicholas rzucił mu zniecierpliwione spojrzenie, po raz kolejny zastanawiając się, co też brata opętało. Nikt by nie uwierzył, że Benedykt zdolny był odpie­ rać ataki piratów, skoro para zielonych oczu powalała go jednym spojrzeniem! - Oczywiście, że ją znam. Tańczyłem z nią ledwo zeszłej nocy. To lady Sophia Cleeve, córka hrabiego Yardleya. Można by pomyśleć, że nigdy przedtem nie widziałeś ładnej buzi. - Ładnej? Ależ to zupełnie nieodpowiednie okre­ ślenie! - zganił go brat. - Ona jest niezwykła. Nicholas zastanawiał się nad tym przez chwilę.

- Ludzie różnie mówią. Niektórzy uważają ją za piękność. W tym sezonie jednak w modzie są blon­ dynki. Na Benedykcie nie zrobiło to najmniejszego wra­ żenia. Najwyraźniej nie znajdował upodobania w jas­ nych włosach. - No, no, widzę, że ta mała trzpiotka schwytała cię w swoje sidła - rzucił Nicholas, teraz szczerze rozba­ wiony niefortunnym spotkaniem z córką hrabiego. Co prawda, uważam, że dla ciebie to już najwyższa pora, byś dał się zakuć w małżeńskie okowy, ale ra­ dziłbym ci szczerze gdzie indziej szukać sobie żony. Straszliwa ewentualność przeszła przez myśl Be­ nedykta. - Nie jest chyba już mężatką, co? A może się za­ ręczyła? - Najprawdopodobniej ani jedno, ani drugie. - Czemu? Co chcesz przez to powiedzieć? - Małżeństwo jej nie interesuje. W każdym razie - dodał Nicholas, wytężając pamięć - nie związek z członkiem naszej sfery. Jeśli to, co mi powiedziała, jest prawdą, woli towarzystwo stajennych niż hra­ biów. - Ha! Musiała się z ciebie naigrywać - skarcił go Benedykt, uważając, że brat daje dowód niezwykłej naiwności. - Być może - przyznał Nicholas. - Powtarzam tylko to, co słyszałem zeszłego wieczoru. Co więcej, wiem na

pewno, że od przyjazdu do miasta otrzymała cztery pro­ pozycje małżeństwa i wszystkie odrzuciła. Co by zna­ czyło, że nie goni za mężem, a tym bardziej za tytułem. - Odezwało się w nim przewrotne poczucie humoru i wybuchnął śmiechem. - Z ręką na sercu mogę powie­ dzieć, że poświęciła ci dziś na ulicy więcej uwagi, niż zwykła to czynić wobec członków własnej sfery. Brata najwyraźniej ten żart nie rozbawił, gdyż sie­ dział w milczeniu, wyglądając przez okno. - Nie przejmuj się - poradził mu Nicholas. Mnóstwo pięknych dziewcząt wystąpi w sezonie, kiedy się już oficjalnie zacznie. - Chyba masz rację - wymamrotał pod nosem Be­ nedykt, a w jego uderzająco błękitnych oczach poja­ wił się błysk wyrachowania - ale zamierzam poznać pannę Sophię Cleeve. Biorąc wszystko razem pod uwagę, lepiej będzie, jeśli na razie nikomu nie zdra­ dzisz, kim jestem. - A co ci z tego przyjdzie? - zapytał Nicholas, całkowicie zbity z tropu. Benedykt przeniósł wzrok na zdumione oblicze brata. - Sam powiedziałeś, że woli towarzystwo stajen­ nych. .. A jeśli coś umiem... to na pewno radzić sobie w stajni.

ROZDZIAŁ TRZECI Hrabia Yardley był człowiekiem o ustalonych przyzwyczajeniach, a pobyt w stolicy w najmniej­ szym stopniu nie zmienił jego codziennego rozkładu dnia. Cardew wiedział zatem, gdzie zastanie swego pana o tej porze, toteż wkroczył do biblioteki, w któ­ rej lord, tak jak służący się spodziewał, pilnie wczy­ tywał się w korespondencję. - Przepraszam, że przeszkadzam - rzekł, gdy sir Thomas, przestając wpatrywać się w list, który trzy­ mał w ręce, uniósł brwi - ale przyszedł koniuszy i prosi o chwilę rozmowy. Podobnie jak cała służba, Cardew ogromnie szano­ wał swego pracodawcę. Podczas dwudziestu lat, któ­ re przepracował w Cleeve jako kamerdyner, ani razu nie zdarzyło się, żeby lord był tak zajęty, by nie mógł poświęcić czasu zatrudnionym u siebie ludziom. Te­ raz też wiedział, jaka będzie odpowiedź, nim jego pan się odezwał: - Oczywiście. Zaraz się z nim zobaczę. Pewien, że oddany sługa nie zaprzątałby mu głowy błahostką, hrabia odłożył listy i po chwili ujrzał ko-

niuszego, który stał z czapką w ręce, przestępując z nogi na nogę jak zawsze, gdy znajdował się w wy­ twornym otoczeniu. Trapp czuł się szczęśliwy tylko w stajniach. Konie były jego życiem, a hrabia podej­ rzewał, że przekładał je nad towarzystwo wielu ludzi. - Wejdź, Trapp - rozkazał, gdyż stajenny, który spędził z nim długie lata w Indiach, nadal tkwił przy drzwiach. - Co mogę dla ciebie zrobić? - Przyszedłem tu z powodu młodego Cierna, sir. - Nie wyglądał na władcę stajni, który rządził w nich żelazną ręką, jego głos również nie przypomi­ nał tych szczekliwych komend, którymi trzymał w strachu najmłodszych stajennych. Niepewnym krokiem zbliżył się do biurka. - Clemowi ofiarowano posadę koniuszego w ja­ kimś dużym majątku na południu, sir. Nie chcę się go pozbywać. To dobry chłopak i pracował u nas ładne parę lat, ale trzeba przyznać, że będzie to dla niego bardzo korzystne. - Ogorzała twarz koniuszego zmarszczyła się w czymś na kształt uśmiechu. - Nie chcę jeszcze zawieszać uprzęży na kołku, jak to się mówi, więc nie mogę mieć żalu do Clema, że woli nie czekać, aż się wycofam. Lord skinął głową na znak zgody. - Czy wiesz, kto złożył mu propozycję zatrudnie­ nia, Trapp? - Nie mam pojęcia. Clem chyba też nic nie wie, a jeżeli coś wie, to nie puszcza pary z ust. Zdaje się,

że ktoś podszedł do niego, gdy był w gospodzie Pod Czerwonym Lwem. Ten ktoś powiedział, że jeśli Cłem chce tę posadę, musi ją przyjąć natychmiast. Dał mu czas do namysłu do wieczora. Hrabia zmarszczył srebrnoszare brwi, wyraźnie zdradzając stanowczą dezaprobatę. Takie zdobywa­ nie pracowników po kryjomu uważał za praktykę cał­ kowicie niedopuszczalną, ale jednocześnie rozumiał, że Cłem chce poprawić swoją dolę. Byłoby małodu­ szne nie puścić młodego stajennego, choć narażało to lorda i Trappa na kłopot związany z poszukiwaniem innego na to miejsce. - Jeśli Clem chce odejść, musimy się z tym pogo­ dzić - odparł wreszcie. - Nie znajdziemy nikogo na zastępstwo tak od razu, więc załatwię, żeby przy­ jechał do nas jakiś chłopak z Jaffrey House. - Może nie będzie pan musiał zadawać sobie tru­ du, sir - oznajmił Trapp zaskoczonemu hrabiemu. Szczęśliwym trafem, ktoś zaszedł dzisiaj do stajni w poszukiwaniu pracy. Powiedział, że przez całe lata był w koloniach. Spalony na brąz, więc pewnie pra­ wdę gada. Mówił, że wrócił po śmierci swego starego pana. Sir Thomas nie przyjął tego oświadczenia z entu­ zjazmem. - Wiesz, kto był jego zmarłym panem? Może po­ kazać referencje? - Nie, sir. W czasie drogi powrotnej było trochę

zamieszania na statku i stracił wszystkie rzeczy. Tak mi w każdym razie powiedział. - Hm. Znasz moje poglądy, Trapp. Nie lubię za­ trudniać ludzi, którzy nie mogą wykazać się refe­ rencjami, a zwłaszcza obcych. - Tak, sir. Dobrze o tym wiem. - Trapp uniósł rę­ kę, by podrapać się po posiwiałych włosach, co czynił zawsze, gdy stawał przed drażliwym problemem. Zazwyczaj ja też tak uważam. Muszę przyznać, że ten gość nieźle zna się na koniach. Źrebica panienki So­ phii była dziś rozbrykana, kiedy on wszedł do stajni. Uspokoił ją w okamgnieniu, jak mi Bóg miły. Zwie­ rzęta, wedle mego zdania, mają dużo więcej rozsądku niż ludzie. Zawsze powtarzam, że jeśli konie kogoś polubią, to nie może być całkiem zły. Lord doszedł do wniosku, że w tej prostej filozofii kryje się być może więcej niż źdźbło prawdy. Rozwa­ żał tę sprawę jeszcze przez parę chwil, po czym wy­ głosił swoją opinię: - No dobrze, Trapp. Jeśli chcesz dać temu nieznajo­ memu szansę, masz na to moją zgodę. Jeżeli jednak oka­ że się nieodpowiedni, wówczas, jak już wspomniałem, przyślę ci na zastępstwo kogoś z Jaffrey House. Sir Thomas wybrał takie rozwiązanie, nie był jed­ nak zadowolony z obrotu wydarzeń. Czyżby to był tylko zbieg okoliczności, zastanawiał się, patrząc, jak sługa wychodzi z pokoju, że ledwie jego stajennemu ofiarowano nową posadę, już zjawia się ktoś inny

w poszukiwaniu zajęcia? Jego cienkie wargi rozciąg­ nął kwaśny uśmiech. Doszedł do wniosku, że być może staje się zbyt cyniczny na stare lata i zagłębił się w rozmyślaniach o sprawie, która od kilku dni nie dawała mu spokoju. Dlaczego, zastanawiał się, od niedawna kawalero­ wie, będący dobrymi partiami, nie wykazywali zain­ teresowania jego córką? Od wieczoru, podczas które­ go odbył się bal, nikt nie poprosił go o rękę Sophii ani słownie, ani na piśmie. Nie był na tyle nierozsąd­ ny, by przypuszczać, że konkurenci będą oświadczali się o jego latorośl tydzień w tydzień w trakcie ich po­ bytu w mieście. Nie był też tak zaślepiony ojcowską miłością, by uważać choćby przez chwilę, że jego córka, mimo iż tak ładna, podbije każde męskie serce. Nie można też zaprzeczyć, że Sophia czasami bywała dokuczliwa, i każdy dżentelmen, ceniący sobie spokojne życie, powinien się głęboko zastanowić, nim zapropo­ nuje jej małżeństwo. Tylko mężczyzna o silniejszym charakterze niż ona potrafi ją poskromić. Chyba w tak wielkim kraju można znaleźć dobrze urodzonego mło­ dzieńca, który zdołałby powściągnąć bujny tempera­ ment tej niesfornej dzierlatki. Hrabia mógł tylko żywić taką nadzieję i ufać, że już niebawem młodzian o po­ dobnych zaletach stanie na drodze jego córki. Drzwi otworzyły się i przedmiot jego dumań, wy­ glądając uroczo w jedwabnej sukni koloru lawendy i odpowiednio dobranym czepku, wdzięcznym kro-

kiem wszedł do pokoju. Gdy Sophia lekko sunęła przez pokój do biurka, na widok pełnego słodyczy, anielskiego uśmiechu większość dżentelmenów doszłaby do przekonania, że jest to dziewczę z natury łagodne. Było to wrażenie z gruntu mylne, choć lord mniemał, że każdy nieszczęsny, oszołomiony jej uro­ kiem głupiec mógłby dojść do takiego wniosku. Zno­ wu ogarnęły go wątpliwości. - Cóż ja takiego zrobiłam, że nachmurzyłeś się, pa­ po? - Ucałowała go w miękkie, srebrnoszare włosy, po czym przycupnęła, nieproszona, na brzegu biurka. Każdy, widząc to twoje pełne dezaprobaty spojrzenie, mógłby przypuścić, że spłatałam jakąś psotę. - Takie założenie nosi wszelkie cechy prawdopo­ dobieństwa, moja droga - odparł sucho, wywołując szmerek kobiecego śmieszku, który zawsze przywo­ ływał uśmiech na jego usta. - Dokąd to się dziś wy­ bierasz wystrojona w najpiękniejszą suknię? - Wyjeżdżam z mamą powozem do madame Felice. Mamy tam być za godzinę, żeby dokonać ostatniej przymiarki mojego nowego stroju do konnej jazdy, i nie możemy się spóźnić, bo inaczej będziemy musiały jechać drugi raz. - No, no! Jak to się wszystko zmienia - zauważył lord tym samym, suchym tonem. - Za moich czasów żadna krawcowa nie ośmieliłaby się dyktować, o któ­ rej godzinie ma do jej pracowni przybyć ktoś z arys­ tokracji.

- Ach! Ależ ona nie jest zwyczajną krawcową, pa­ po. Każdy, kto jest kimś, ma suknię uszytą przez ma­ dame Felice - wygłosiła Sophia, złośliwie naśladując wytworną panią domu, u której bawiła się wczoraj wieczorem na balu. - Zazwyczaj, jak wiesz, nie ma to dla mnie większego znaczenia, lecz bardzo mi za­ leży na skończeniu tego nowego stroju. Odkąd przy­ byliśmy do miasta, jeździłam konno tylko raz. Ta niewinna wymówka przypomniała lordowi dzi­ siejszą rozmowę i wcale nie był zdziwiony strapioną miną Sophii, gdy opowiedział córce o tym, że Clem odchodzi oraz o powodach jego rezygnacji. - Bardzo mi przykro, że nie będzie go już u nas, papo. Zawsze najchętniej jeździłam na wszystkie przejażdżki z Clemem. - Zsunąwszy się lekko z biur­ ka, podeszła do drzwi, lecz nagle odwróciła się, jakby przyszła jej do głowy jakaś myśl. - To chyba nie zna­ czy, że przez cały czas pobytu w mieście podczas konnych przejażdżek będzie towarzyszył mi Trapp, prawda? Nie będę mogła nic zrobić, bo on poinfor­ muje cię o wszystkich szczegółach każdej mojej wy­ prawy. - I bardzo dobrze! - odpalił lord, drażniąc się z nią przekornie, po czym zaśmiał się otwarcie, gdy Sophia z dumnie odrzuconą głową opuściła pokój. Nie, wcale nie byłoby źle, gdyby ktoś miał na oku tę małą trzpiotkę, powtarzał sobie, zastanawiając się jednocześnie nad planami na najbliższe tygodnie.

Choć cieszył się dobrym zdrowiem, nie był już młody i na długo przed wyjazdem do stolicy oboje z żoną doszli do wniosku, że nadzór nad najmłodszą i przysparzającą największych kłopotów latoroślą po­ zostanie w rękach matki, która świetnie da sobie z tym radę. Lord Yardley dość dobrze przystosował się do trybu życia, obowiązującego w Londynie, lecz doskonale zdawał sobie sprawę, że nie wystarcza mu ani sił, ani ochoty, by rzucić się w wir spotkań towa­ rzyskich. Uznał jednak, że nie doznałby najmniejsze­ go uszczerbku, gdyby od czasu do czasu towarzyszył żonie i córce na proszonym wieczorze. Jego obe­ cność z pewnością skłoniłaby Sophię do bardziej sta­ tecznego zachowania. Poza tym, należałoby zamienić słówko z Trappem, by uprzedził nowego pracownika, że musi on pilnie czuwać nad panienką w czasie prze­ jażdżek konnych. Jeśli pogoda będzie dopisywać tak jak dotąd, być może wydłużą się one do dłuższych wycieczek. Sophię nieprzyjemnie zaskoczyło odejście Cierna, który był jej osobistym stajennym od ponad dziesię­ ciu lat. Niezwykle czujny i uważający, dawał jej wszakże dużą swobodę. Okazał się też idealnym po­ mocnikiem i towarzyszem podczas nieprzeliczonych przejażdżek przez posiadłości ojca w hrabstwie Northampton. Sophia nie wątpiła, że wedle niektórych od­ nosiła się do młodego człowieka zbyt swobodnie

i bez ceregieli, lecz uważała go bardziej za przyjacie­ la niż służącego i czuła, że bardzo trudno będzie znaleźć kogoś odpowiedniego na jego miejsce. A zatem, gdy weszła do pracowni słynnej krawcowej na Bond Street, była nieco przygaszona. Myślami tak dalece zagłębiła się w przeszłość, wspominając te liczne wyjazdy, kiedy wraz ze swym zaufanym towarzyszem zapuszczali się w odległe zakątki hrabstwa Northampton, że nie zwróciła uwagi na inne klientki, które siedzia­ ły w miękkich, pluszowych fotelach. Nie zdawała też sobie sprawy, że to rozrywana krawcowa we własnej osobie towarzyszy jej do przymierzalni. - Nie podoba się panience nowy strój, mademoiselle? - wyrwał ją dopiero z zamyślenia głos o mięk­ kim akcencie. - A może panienka czuje się dziś nie­ szczęśliwa z jakiegoś innego powodu? Gdy Sophia wróciła do teraźniejszości, ze sporym zaskoczeniem stwierdziła, że modiste bacznie się jej przypatruje, otwarcie ją taksując pięknymi, niebieski­ mi oczyma. - Ależ nie, madame, strój leży doskonale. - Niezupełnie - zaprzeczyła krawcowa, facho­ wym okiem dostrzegając niedoróbki. - Trzeba doko­ nać pewnych poprawek przy spódnicy. Mam nadzie­ ję, że gdy go panienka będzie nosić, poczuje się pa­ nienka szczęśliwsza, inaczej co się stanie z moją re­ putacją, mam rację, petite? A więc słynna modiste ma poczucie humoru, uzna-

ła Sophia, od razu dostrzegając figlarny błysk w nie­ bieskich oczach. Błyskawiczna kariera bardziej bawi­ ła, niż cieszyła krawcową, a Sophia poczuła nagłą sympatię do kobiety, która, jak podejrzewała, była od niej starsza o zaledwie kilka lat. - Daję słowo, madame, że strój bardzo mi się po­ doba - zapewniła ją, uważając, by nie nastąpić na miękki zwój aksamitu, gdy zdejmowała spódnicę. Po prostu dziś rano dostałam dość smutne wiadomo­ ści. Ktoś, kto pracował dla naszej rodziny od wielu łat, ma nas opuścić. Uśmiech, który rozchylał pełne wargi krawcowej, stał się pełen ciepła i zrozumienia. - Myślę, że może ten, który odchodzi, jest kimś więcej niż tylko służącym? Sophia skinęła głową. - Bardziej przyjacielem. - Może więc panienka zdoła go namówić, żeby został? - poradziła madame, pomagając Sophii wło­ żyć suknię oraz dobraną do niej pelerynę, którą sama uszyła dla ulubionej klientki zaledwie przed tygo­ dniem. - Pewnie bym mogła, ale nawet nie będę próbo­ wać. - W dużym, owalnym lustrze pochwyciła zdumio­ ne spojrzenie krawcowej. - Przez wiele lat był moim osobistym stajennym i, jak sądzę, podobało mu się u nas, ale teraz ma widoki na lepszą posadę. Zaproponowano mu stanowisko koniuszego w jakimś majątku ziem-

skini, ale nie wiem w którym. - Szczupłą dłonią zro­ biła gest pełen rezygnacji. - Odwodzić go od tego by­ łoby samolubstwem z mojej strony. Niech awansuje w świecie. W oczach modiste pojawił się wyraz, który Sophii trudno było wytłumaczyć, wydało jej się jednak, że w tych uderzająco błękitnych głębiach dostrzega cień szacunku. - Myślę, petite, że bez najmniejszego trudu znaj­ dziecie kogoś na jego miejsce - odparła cicho młoda krawcowa, odchylając zasłonę, by przepuścić Sophię do eleganckiej poczekalni. - No, no, Sophio! Dostąpiłaś dzisiaj zaszczytu nie lada - żartowała z niej matka, gdy wyszły z pracowni i ponownie usadowiły się w powozie, który miał je odwieźć z powrotem na Berkeley Square. - Lady Strattan zrobiła się zielona z zazdrości, gdy madame Felice tobie poświęciła niepodzielną uwagę. Jak się czujesz, usunąwszy w cień taką lwicę salonową jak lady Strattan? Nieszczęsna niewiasta nie będzie mog­ ła teraz nikomu w oczy spojrzeć! - Wiesz doskonale, mamo, że takie względy nie mają dla mnie najmniejszego znaczenia - odparła Sophia, śmiejąc się z dość złośliwego żartu matki. Wystarczyłoby mi w zupełności, gdyby obsłużyła mnie któraś z pomocnic, choć, muszę przyznać, że słynna krawcowa jest bardzo interesująca - rzekła, sadowiąc się wygodniej. - Wygląda na młodszą, niż

do tej pory sądziłam. Przypuszczam, że jest zaledwie parę lat starsza ode mnie. Śliczna z niej kobieta, choć robi, co może, by ukryć swą urodę pod zwykłą, bar­ dzo prostą suknią, a włosy chowa pod czepkiem. - Może jeszcze jest w żałobie, kochanie - odparła lady Marissa, coś sobie przypominając. - Chyba ktoś wspominał, że niedawno owdowiała. - Pewnie masz rację - przyznała Sophia, ale nadal dręczyły ją wątpliwości. - Nie zdziwiłabym się wca­ le, gdyby się okazało, że w ogóle nie wyszła za mąż. Nie byłaby pierwszą kobietą, która udaje mężatkę. Nasza własna gospodyni robi dokładnie to samo. - To prawda - zgodziła się matka. - Służące, któ­ re osiągają wysoką pozycję w domach swoich pań­ stwa, często udają kobiety zamężne, by dodać sobie powagi. - Tak jak krawcowe są przekonane, że podając się za Francuzki, zapewnią sobie powodzenie. - Czyżbyś podejrzewała, że madame Felice nie jest prawdziwą Francuzką, złotko? Przechyliwszy lekko głowę na bok, Sophia zasta­ nawiała się nad odpowiedzią. - Sama nie wiem. Mówi z bardzo wdzięcznym akcentem, który wydaje się naturalny. - Cóż, miałaś okazję, by wyrobić sobie opinię. Spędziłaś w przymierzalni sporo czasu. Twój nowy kostium chyba nie wymaga wielu poprawek. - Nie, trzeba tylko trochę dopasować spódnicę.

Madame Felice przysięgała, że każe mi go przesłać do domu pojutrze. - To cię musiało ucieszyć. Wiem, jak bardzo bra­ kuje ci konnych przejażdżek, odkąd przybyliśmy do miasta. - Perspektywa ich odbywania straciła wiele ze swego uroku - od razu przyznała Sophia, zdając so­ bie sprawę, że matka jeszcze o niczym nie wie. Clem nas opuszcza. Co znaczy, że dopóki nie znaj­ dzie się ktoś na jego miejsce, będę musiała cierpieć obecność Trappa. Jak obie wiemy, Trapp jest nieza­ chwianie wierny głowie rodziny. Wszystko, co po­ wiem i zrobię, dojdzie wprost do uszu papy. Hrabina nie mogła powściągnąć uśmiechu, słysząc w głosie córki nutkę rozgoryczenia. Zauważyła, podobnie jak mąż, że w ostatnich dniach odwiedza ich mniej młodzieńców skłonnych pretendować do ręki Sophii. Nie była to dla niej nie­ spodzianka. Dobrze wiedziała, co się kryje za plotka­ mi, które krążyły od czasu balu. Na szczęście, umie­ rały już one śmiercią naturalną. W następnych dniach rzuciło się jej w oczy, że córka wybiera do tańca zu­ pełnie innych partnerów. Wśród szczęśliwców zna­ lazło się kilku, których można zaliczyć do dobrych partii, lecz lady Marissa podejrzewała, że właśnie oni nie chcą jeszcze zamienić uroków kawalerskiego ży­ cia na związek małżeński. Bardziej rozbawiona niż zaniepokojona tymi dzie-

cinnymi gierkami Sophii postanowiła zachować spo­ strzeżenia dla siebie i nie strofować córki za te prze­ wrotne wybiegi, których się chwytała, by trzymać z dala od siebie godnych kawalerów. Nie mogła się jednak powstrzymać, by jej nie powiedzieć: - Mam nadzieję, moja droga, że nigdy nie uczy­ nisz ani nie powiesz nic takiego, co mogłoby zdener­ wować ojca - tyle zdołała wykrztusić, by nie wy­ buchnąć śmiechem, gdy Sophia z rezolutnym wyra­ zem twarzy zaczęła wyglądać przez okno. Trzy dni później do stajni przysłano wiadomość dla Trappa, że panienka Sophia życzy sobie, by osiodłać jej konia i wyprowadzić go ze stajni. Koniu­ szy po zapoznaniu się z tym poleceniem, miał mie­ szane uczucia: z jednej strony to dobrze, że niesforna źrebica panienki trochę sobie pobryka - dużo łatwiej będzie dać sobie z nią radę, jeśli przejedzie się po po­ wietrzu. Nie bardzo jednak chciał oddawać ukochaną córkę hrabiego pod opiekę człowieka praktycznie ob­ cego. Z nachmurzoną miną patrzył, jak jego pod­ władny zajmuje się jednym z pięknych, zaprzęgo­ wych koni sir Thomasa i znowu się zastanawiał, co ma myśleć o niejakim Beniaminie Rudgelym. Trapp sam przyznawał, że jako przełożony ma ciężką rękę, karci za najmniejsze przewinienie, nato­ miast ociąga się z udzielaniem pochwał. Kłopot w tym, że w Rudgelym nie mógł dopatrzyć się naj-

mniejszego uchybienia. Nowy pracownik okazał się nadzwyczaj chętny do pracy, nieraz wytężał wszyst­ kie siły, by jak najszybciej uwinąć się z robotą. W końmi obchodził się tak, że aż radość brała pa­ trzeć, i pewną ręką prowadził powóz, którym lord Yardley udawał się do miasta. Dbał też o czystość osobistą, co Trapp przyjął z ulgą, gdyż dzielili pomie­ szczenie nad stajniami. W sumie koniuszy nie mógł zrozumieć, dlaczego mimo tych wszystkich przymio­ tów nowego stajennego dręczą go wątpliwości. Podrapał się po posiwiałej głowie, myśląc, że może jest ciut zbyt cyniczny, zanadto podejrzliwy wobec swego towarzysza. Póki nie okaże się, że jego pod­ władnemu nie można wierzyć, nie ma podstaw, by komukolwiek zdradzał swe obawy. - Zostaw tę robotę, chłopcze, i osiodłaj konia lady Sophii. Młoda pani chce się dziś rano przejechać oznajmił, nie zauważając, że w błękitnych oczach na­ gle pojawiły się radosne iskierki oczekiwania. Może to i dobrze, bo inaczej wierny sługa zacząłby się za­ stanawiać, czy ma pozwolić przystojnemu stajenne­ mu na wspólną jazdę z panienką. - A teraz, chłopcze, posłuchaj, co mam ci do powiedzenia - zaczął, usiadłszy na stołku. Przez chwilę zastanawiał się, jak poruszyć temat kapryśnego niekiedy zachowania Sophii. - Chcę, żebyś się nią zaopiekował najlepiej, jak potrafisz. Lejce trzymaj łagodnie, ale pewną ręką. Nasz pan bardzo ją kocha i nie byłby zadowolony,

gdyby coś jej się przytrafiło. Miej na nią baczenie, ro­ zumiesz? Czasami bywa trochę uparta. - Wiem o tym, panie Trapp. Często się nią zajmo­ wałem w czasie ostatnich trzech dni. - Co? - Koniuszy na chwilę poczuł się zaskoczo­ ny, po czym zaświtało mu, co podwładny ma na my­ śli. - Nie mówię o klaczy, ty bęcwale! - rzekł ostro. - Wiem, że dajesz sobie z nią radę. Panna Sophia mo­ że narobić ci kłopotów, jeśli wpadnie w ten swój humorzasty nastrój. Widok barczystych ramion, trzęsących się ze śmie­ chu, bynajmniej nie uspokoił Trappa i po raz kolejny opadły go wątpliwości. - Zastanów się, chłopcze. Jeśli czujesz, że panien­ ka Sophia wejdzie ci na głowę, powiedz od razu, a ja sam z nią pojadę. - Załatwię wszystko jak trzeba. Mam trochę do­ świadczenia w obchodzeniu się z kapryśnymi damami. - W to akurat nie wątpię - mruknął pod nosem Trapp, lecz w tej chwili przyszła mu do głowy inna niepokojąca możliwość i w dręczącej ciszy wpatrzył się w niewątpliwie przystojną twarz młodego czło­ wieka. - Tylko znaj swoje miejsce, mój chłopcze, i niech ci żadne kosmate myśli nie przychodzą do głowy. Panna Sophia jest damą i lepiej o tym pamię­ taj. Nastąpiła chwila milczenia, po czym odezwał się stajenny:

- Daję panu uroczyste słowo, że będę pamiętał, ja­ kie tu miejsce zajmuję. Na każdej wspólnej przejaż­ dżce z panienką Sophią będę ją traktował jak... jak własną siostrę. - O doprawdy? - Koniuszy nie był całkowicie przekonany. - Nigdy nie mówiłeś, że masz siostrę. - Może i nie mówiłem, ale mam. Tak się składa, że mam również brata. Zatrzymałem się u niego w Londynie, zanim tu nastałem. - Aż dziw bierze, Ben, że tak mało o tobie wiem. - Trapp znowu na niego łypnął. - Na przykład dla­ czego nagle przyszło ci do głowy, żeby porzucić Ja- . majkę i wrócić? Odpowiedź padła błyskawicznie. - Siedziałem tam przez pięć lat i już miałem do­ syć. Można powiedzieć, że tęsknota mnie tu przygna­ ła. Sir Simon Fellows może potwierdzić to, co powie­ działem. Zawsze mogę do niego napisać z prośbą o referencje dla jego lordowskiej mości. - Umiesz czytać i pisać, tak? - odparł Trapp, rzu­ cając się na tę zadziwiającą wiadomość jak sęp na ofiarę. Jednocześnie usilnie starał się zapamiętać na­ zwisko Fellows, w razie gdyby lord chciał zweryfikować gołosłowne oświadczenia Rudgely'ego. A wolno zapytać, skąd jesteś taki uczony? Tym razem odpowiedź nie padła tak szybko. - Mojemu... eee... dawnemu panu bardzo zależa­ ło, żebym spędzał trochę czasu nad książkami.

O dziwo, ta odpowiedź nie zaskoczyła Trappa, gdyż to właśnie hrabia w czasie długich lat pobytu w Indiach pilnował, by Trapp nauczył się czytać i pisać. Coś innego wydało mu się szczególnie zastanawiające i nie omiesz­ kał natychmiast zagadnąć o to młodego człowieka: - Przypuszczam więc, że to twój dawny chlebo­ dawca nauczył cię tej pańskiej mowy. - Dziękuję za komplement, panie Trapp, ale tak bardzo po pańsku to ja nie mówię. Mój pan nie po­ zwalał kląć w obecności kobiet i przez to tak jakoś odzwyczaiłem się od przekleństw. - No, to nie było takie złe - oddał mu sprawiedli­ wość koniuszy. - Przy pannie Sophii musisz uważać na to, co mówisz. Jak na złość, pamięta słowa, któ­ rych w ogóle nie powinna była usłyszeć. - Po tej roz­ mowie, która nieco poprawiła mu humor, Trapp pod­ niósł się. - Wszystko pięknie, ale nie mogę przegadać całego dnia. Lepiej się pospiesz, chłopcze, i osiodłaj konie, bo inaczej młoda pani będzie na ciebie czekała. Nowy stajenny niezwłocznie wykonał rzucone szorstkim tonem polecenie i właśnie podjechał pod dom, gdy jego drzwi otworzyły się na oścież. Po chwili Sophia we własnej osobie lekko zbiegła ze schodów, lecz stanęła jak wryta, a na jej ślicznej twa­ rzy ukazał się wyraz najwyższego zdumienia. - Wielkie nieba! - wykrzyknęła, nie próbując udawać, że widzi tego mężczyznę po raz pierwszy w życiu. - Więc to ty jesteś moim nowym stajennym!

ROZDZIAŁ CZWARTY Po raz drugi w życiu Benedykt Risely, siódmy książę Sharnbrook, doznał owej słodkiej i zarazem gorzkiej tę­ sknoty, oszałamiającej czułości połączonej z pożąda­ niem, które to uczucia rozprzestrzeniały się gwałtownie do każdej cząsteczki ciała, sprawiając, że puls bił moc­ no, a w głowie się kręciło. Chciał wziąć Sophię w ra­ miona, zaprowadzić do łóżka i nasycić to potężne, przy­ ziemne pragnienie, jednakże mógł tylko dotknąć swego sflaczałego, niekształtnego kapelusza w geście uprzej­ mego powitania, ułożyć dłonie tak, by mogła na nich postawić stopę i pomóc jej umościć się w siodle. Jadąc na gniadoszu za swą panią w dyskretnej od­ ległości, po raz kolejny zaczął się zastanawiać, czy postępuje rozsądnie, i sam nie wiedział, co mu strze­ liło do głowy, by w ogóle wpaść na pomysł takiej przebieranki. Ponieważ postanowił przyjąć rolę sta­ jennego, jego kontakt z tą uroczą młodą osobą, która wzbudziła w nim tak ogromne zainteresowanie, bę­ dzie ograniczony - najwyżej godzina dziennie, a i to, jeśli mu się poszczęści. Jednak przy założeniu, że je­ go brat Nicholas mówił prawdę, czyż łatwiej zdobył-

by jej względy, przedstawiając się jako hrabia Sharnbrook? Uznał, że w ten sposób przynajmniej trochę ją pozna bez zewnętrznych nacisków przyjaciół czy też wtrącania się rodziny, a i on sam będzie miał możliwość przekonania się, czy to, czego doznał podczas owych pa­ miętnych chwil na Bond Street i ponownie teraz, było czymś więcej niż palącym pożądaniem fizycznym, które bez wątpienia z czasem wygaśnie. Pamiętał bardzo wyraźnie, że w czasie swej uciąż­ liwej podróży morskiej do domu miał wiele czasu na rozmyślania, jaką kobietę chciałby poślubić. Na szczęście rodzina Riselych była bogata, może wręcz jedna z najbogatszych w kraju, a zatem nie musiał ło­ wić panny z dużym posagiem. Oczekiwano, oczywi­ ście, że ożeni się z damą nieskazitelnego pochodze­ nia, która będzie umiała się odpowiednio znaleźć jako księżna Sharnbrook i da mu synów. Lecz, z drugiej strony nie chciał, by kobieta, którą w końcu poślubi, była jedynie klaczą rozpłodową wysokiej klasy czy też piękną ozdobą rodowego zam­ ku. Pragnął w niej widzieć pomocnicę i przyjaciółkę, która dzieliłaby z nim radości i smutki. Czy lady Sophia Cleeve okaże się tą wymarzoną towarzyszką, idealną kobietą, której, jak się obawiał, być może nig­ dy nie znajdzie? Tymczasem obiekt jego rozmyślań uniósł szczupłą rękę i skinął ku niemu władczo. - Zbliż się - rozkazała, lecz w jej ustach za-

brzmiało to jak słodkie zaproszenie. - Zbliż się i jedź obok mnie. Chcę w tobą porozmawiać. Benedyktowi nie trzeba było tego drugi raz powta­ rzać, znalazł się obok niej w mgnieniu oka, z podzi­ wem patrząc, jak pięknie wygląda w prostym, zielo­ nym stroju jeździeckim, z burzą delikatnych koronek zdobiących szyję, i ponownie przyszło mu do głowy, że jest zakochanym głupcem. - Jak się nazywasz? - Ben, panienko, Beniamin Rudgely - odparł, po­ wtarzając imię i nazwisko, które wymyślił dlań jego pomysłowy brat. - A jak to się stało, że szukałeś zatrudnienia u mo­ jej rodziny, Beniaminie Rudgely? - W jej miłym gło­ sie brzmiała lekka nutka dezaprobaty. - Chyba lord Nicholas Risely nie wymówił ci służby tylko z powo­ du owego nieszczęsnego incydentu na Bond Street? Umysł młodego człowieka pracował pospiesznie. Najwyraźniej sądziła, że Benedykt jest służącym Ni­ cholasa. Jakże jego niepoprawny młodszy brat śmiał­ by się, gdyby się kiedykolwiek o tym dowiedział! - Jaki lord Nicholas? - Udawał zdziwienie z kunsztem najlepszego aktora. - Ach, rozumiem. Po prostu przechodził, tak? odparła Sophia, rada, że ten punkt został wyjaśniony. Nieszczęsny lord Nicholas omal nie pogrążył się ze szczętem w jej oczach. I to wcale nie ze swojej winy! Jej złośliwy uśmieszek zbladł, gdyż jeszcze jedna za-

gadkowa rzecz zaprzątnęła jej umysł. - A skąd tak szybko dowiedziałeś się, że będą nam potrzebne usłu­ gi stajennego? Planując ten fortel, Benedykt doszedł do wniosku, że im częściej będzie odpowiadał zgodnie z prawdą, tym łatwiej będzie mu się utrzymać w swojej roli. Bez trudu przekonał nieocenionego totumfackiego brata, by porozmawiał ze stajennym lorda Yardleya oraz by Figgins spotkał się z nim ponownie następne­ go wieczoru w gospodzie. - Sączyłem akurat kufel piwa w pobliskiej gospo­ dzie, kiedy podsłuchałem rozmowę przy sąsiednim sto­ liku między pani dawnym stajennym i jakimś człowie­ kiem. - Mając wzrok utkwiony prosto przed siebie, czuł, że te bystre zielone oczy przeszywają go na wylot. - Wi­ dzi panienka, dopiero niedawno wróciłem do kraju i roz­ glądałem się za pracą, więc pomyślałem, że nie zaszko­ dzi skorzystać z okazji i zasięgnąć języka w stajniach pani ojca, gdyby stajenny przystał na zmianę pracy. Wydawało się, że trafiło jej to do przekonania, i po chwili znowu się odezwała: - A więc byłeś za granicą, Benie. Co skłoniło cię do powrotu? - Śmierć mojego pana. - Była to prawda, choć po­ czuł się dziwnie, mówiąc w ten sposób o zmarłym oj­ cu. Wzruszył ramionami. - A poza tym spędziłem na Jamajce pięć lat, chciałem więc wreszcie zobaczyć rodzinę.

- Twoja rodzina mieszka w Londynie? - Mam tu brata - odparł Benedykt, nadal starając się mówić prawdę, kiedy tylko było to możliwe. Rzu­ cił z ukosa szybkie spojrzenie na swą towarzyszkę, zauważył inteligencję, błyszczącą w promiennie zie­ lonych oczach, i doszedł do wniosku, że błędem by­ łoby nie doceniać młodej panny. Do tej pory bardzo się starał, by jego opowieści nie można było nic zarzucić, lecz nie należało też zbytnio ufać własnym aktorskim talentom. Już wzbudził po­ dejrzenia koniuszego, przyznając, że umie pisać i czytać, oraz niemądrze wyjawił nazwisko znajome­ go plantatora z Jamajki, lecz teraz naprawianie tych uchybień nie miało większego sensu. Powinien jed­ nak bardziej mieć się na baczności, zwłaszcza w to­ warzystwie tej przeuroczej istoty. - Musisz skorzystać z okazji, by odwiedzić brata, póki moja rodzina bawi w Londynie, Benie - powie­ działa Sophia, uniesieniem szpicruty pozdrawiając pasażerów mijającego ich powozu. - Przy sprzyjają­ cej pogodzie będę codziennie udawać się na przejaż­ dżki, ale od czasu do czasu na pewno zdołasz wy­ mknąć się na godzinkę, by odwiedzić rodzinę, jeżeli, naturalnie, Trapp nie będzie miał nic przeciwko temu. Znowu zdradzała ten słodki, pełen troski o innych rys swojej natury. Benedykt wpatrywał się prosto przed siebie, ukrywając błysk podziwu w oku. Nie zapomniał, że przyjęła na siebie część winy po owym

niezapomnianym spotkaniu na Bond Street. Ile młodych kobiet z jej sfery zatroszczyłoby się o człowieka, którego wzięły za zwykłego służącego? Z pewno­ ścią niewiele. - Nie daj się zastraszyć temu groźnemu koniusze­ mu, Benie - ciągnęła, z wyraźnie widocznym szel­ mowskim błyskiem w oku. - Czasami potrafi zrzę­ dzić nie do wytrzymania, stary gbur. Stajenni w Jaffrey House boją się go jak ognia. - Jaffrey House? - powtórzył. - Czy to wiejska rezydencja? Sophia skinęła głową. - Nasz rodzinny dom leży w hrabstwie Northampton. Mój ojciec wybudował go wkrótce po powrocie z Indii. Urodziłam się tam ja i moi dwaj bracia. To uro­ cze miejsce. - W jej uśmiechu pojawił się cień smutku. - Szkoda, że nie jest to rodowa posiadłość Cleeve'ów, choć została zbudowana na ziemi, która niegdyś stano­ wiła część majątku zmarłego hrabiego. Benedykt mgliście przypomniał sobie, że ojciec coś wspominał o zmarłym hrabim, który popełnił samobój­ stwo, utraciwszy cały majątek przy karcianym stoliku. - A kto jest teraz właścicielem rodowej siedziby? - zapytał, mając nadzieję, że jak na zwykłego stajen­ nego nie wydaje się zbyt wścibski. Na szczęście chy­ ba Sophia wcale tak nie myślała, choć zauważył na jej twarzy nagły wyraz pogardy. - Markiz Sywell, obmierzła kreatura, zepsuta do

szpiku kości i o odrażających obyczajach. Celowo zaniedbał opactwo Steepwood, które przez lata takiej gospodarki popadło niemal w ruinę. Papa wielokrot­ nie proponował, że odkupi to miejsce, ale bez skutku. Zdołał jednak odzyskać większość innych posiadło­ ści, należących niegdyś do rodziny Cleeve'ów, mię­ dzy innymi rezydencję w mieście. Tymczasem dojechali do parku. Sophia zatrzymała klacz i rozejrzała się wokół z umiarkowanym entu­ zjazmem. Sezon zacznie się oficjalnie za ponad dwa tygodnie, a już na ulicach i w parkach tłoczyli się sławni i bogaci. - Rozejrzyj się, Benie! Czy to nie cudowne, jak świetne towarzystwo paraduje w najelegantszych strojach ku zbudowaniu maluczkich? - Wybuchnęła śmiechem, w którym brzmiała donośna nuta pogar­ dy. - Markiz Sywell jest bezecnym, odrażającym członkiem rasy ludzkiej, ale nie stanowi on bynaj­ mniej wyjątku. Wielu z tych, których tu widzisz, jest równie wyzutych z czci. W przyszłości muszę wyjeż­ dżać wcześniej rano, kiedy powietrze jest mniej ze­ psute. Nicholas jednak nie przesadzał, doszedł do wnio­ sku Benedykt, jadąc dalej w dyskretnej odległości. Lady Sophia Cleeve istotnie żywi wiele pogardy dla przedstawicieli swej własnej klasy. Wygląda na to, że jego cel będzie znacznie trudniej osiągnąć, niż mu się na początku zdawało!

Tego wieczoru hrabia, nie zamierzając rezygnować z życia towarzyskiego, odprowadził żonę i córkę na bal, który wydawali markiz i markiza Strattan. Jeżeli groźna ta matrona nadal żywiła urazę do młodej pan­ ny, z której powodu przed paroma dniami pewna słynna krawcowa nie poświęciła jej dostatecznej uwa­ gi, absolutnie nie dała tego po sobie poznać. Przeciw­ nie, Sophia została powitana z wyjątkową serdeczno­ ścią, na co nawet lady Marissa zwróciła uwagę, gdy jej mąż usunął się do pokoju, gdzie grano w karty. - Czy w naszej sferze uchodzi publicznie dawać wyraz swoim uczuciom, mamo? Wiem, że niektórzy to czynią, lecz inni... - Spojrzenie Sophii skierowało się ku młodej kobiecie, której mąż po przyjeździe do Londynu całkiem otwarcie wdał się w romans ze zna­ ną w mieście cudzoziemką -...nie najgorzej potrafią ukryć swe uczucia. Hrabina pobiegła wzrokiem za spojrzeniem córki. Słyszała o niesłychanej awanturze miłosnej lorda Rochforda i żywiła wielkie współczucie dla jego śli­ cznej, młodej żony, której zachowanie w towarzy­ stwie było nienaganne. - Nie wszystkie małżeństwa tak źle kończą, Sophio. - Wiem o tym, mamo, ale podejrzewam, że wiele pań, które tu dziś widzimy, w swoim czasie musiało cierpieć w milczeniu z powodu grzeszków mężów. Znając swój charakter, obawiam się, że nie będę taka wyrozumiała.

Hrabina pomyślała, że najrozsądniej będzie zmie­ nić temat. Spostrzegła swą przyjaciółkę, lady Eliza­ beth Percevał, która siedziała z córką, i poprowadziła ku nim Sophię. - Tak się cieszę, że przyjęłaś zaproszenie na dzi­ siejszy wieczór - rzekła Robina, gdy jej matka zajęta była rozmową z lady Marissą. - Nie widziałyśmy się od wieków. Co porabiałaś przez ten czas? - Nic szczególnego - odparła Sophia, taktownie nie wspominając o tym, że od czasu, kiedy wyda­ wała własny bal, ani jednego wieczoru nie spędziła w domu. - Nie wierzę ci ani trochę - odrzekła Robina, któ­ ra nagle poczuła się swobodnie, jak zawsze w towa­ rzystwie Sophii. - Dokądkolwiek pójdziemy z ma­ mą, wszędzie słyszymy twoje imię. Pewnego dnia do­ szły nas głupie plotki, że chcesz poślubić któregoś z lokajów twojego papy. Rozbawienie Robiny zniknęło, gdy tylko dojrzała błysk w zielonych oczach przyjaciółki, błysk, który w przeszłości widziała zbyt często, by nie wiedzieć, co on oznacza. - Och, Sophio! Chyba nie ty rozsiewasz te nie­ mądre pogłoski o sobie? Twój ojciec będzie wściekły, kiedy się o tym dowie. - Owszem, prawdopodobnie wybuchnie gniewem - przyznała Sophia. Ojciec był dla niej niezwykle po­ błażliwy, znacznie bardziej niż wobec jej braci, a jed-

nak zdawała sobie sprawę, że jego cierpliwość ma swoje granice. - Niestety, Robino, w przeciwieństwie do ciebie nie zawsze zachowuję się jak należy. Doskonale zdaję sobie sprawę, że w domu, w wioskach otaczających opactwo, powszechnie uważa się mnie za dziewczynę straszliwie rozpuszczoną, której wszystko uchodzi płazem. Jest to, oczywiście, święta prawda - przyzna­ ła otwarcie, co stanowiło jeden z jej powabów. - Nie znoszę, gdy mi się ktoś sprzeciwia. Wiem, że to po­ ważna wada, którą muszę w sobie zwalczyć. Na swo­ je usprawiedliwienie mam to, że wcale nie wyraziłam chęci poślubienia lokaja. Powiedziałam tylko, że ogólnie biorąc, wolę towarzystwo służby niż wyżej postawionych członków społeczeństwa. Zamilkła na chwilę, wpatrując się w postaci, wy­ malowane na jej wachlarzu. - I o dziwo, okazało się to prawdą. Dziś po południu udałam się na przejażdżkę w towarzystwie mojego sta­ jennego i uczciwie ci mówię, że od czasu przyjazdu do miasta po raz pierwszy przyjemnie spędziłam czas. Robiny to ani trochę nie zaskoczyło. - No cóż - wzruszyła ramionami. - Można się by­ ło tego spodziewać. Wiem, że uważasz Clema bar­ dziej za przyjaciela niż służącego. - Nie towarzyszył mi wcale Clem - poinformo­ wała ją Sophia, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w salę balową. Oczyma duszy ujrzała potężną postać

wysokiego mężczyzny o długiej, gęstej grzywie złotobrązowych włosów i przenikliwych, niebieskich oczach. - Cłem, niestety, opuścił nas, by zarządzać stajniami w majątku gdzieś na południu Anglii. Robina przyjęła tę wieść z ogromnym zdumieniem i nie wiedziała wprost, co odpowiedzieć. Mieszkańcy czterech wiosek otaczających opactwo Steepwood przez lata przyzwyczaili się do widoku córki hrabiego Yardleya, jeżdżącej konno pod opieką wiernego sta­ jennego. Clem od dawna był towarzyszem Sophii; mogła na nim polegać. Trochę żal, że nie ujrzy się ich już, krążących razem po okolicy. - Wiem, że będzie ci go bardzo brakować - rzekła wreszcie Robina z prawdziwym współczuciem w głosie. - Bardzo - przyznała Sophia, uśmiechając się smutno. - Może i jestem rozpuszczona, Robino, ale nie tak samolubna, by mu zagrodzić drogę do zdoby­ cia lepszej pozycji. Nasz koniuszy odejdzie na eme­ ryturę dopiero za ładne parę lat, a Clem już doskonale radzi sobie z prowadzeniem stajni. Muszę jednak przyznać, że stajenny, który przyszedł na miejsce Clema, zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie - wy­ jawiła, wpatrując się przez chwilę w dwóch dżentel­ menów siedzących obok siebie w przeciwległym krańcu sali. Potrząsnęła głową. - To było bardzo dziwne. Z początku nie zdawałam sobie z tego spra­ wy, lecz kiedy wróciłam do domu i przypomniałam

sobie rozmowę, którą prowadziliśmy podczas prze­ jażdżki, odniosłam wrażenie, jakbym wcale nie ga­ wędziła ze służącym. Robina nie wydawała się tym zdziwiona. - Zawsze wdawałaś się w wesołe pogaduszki z Clemem - przypomniała. - To prawda. A jednak tym razem wyglądało to jakoś inaczej. Zgadzałam się prawie ze wszystkim, co powie­ dział, zwłaszcza z jego uwagami na temat naszej sfery. - Roześmiała się z niedorzeczności tej sytuacji: dobrze urodzona panna wysłuchuje od stajennego pouczeń na temat właściwego zachowania! - To wszystko razem doprawdy było niemądre. Może wzięło się to stąd, że w jego towarzystwie czułam się całkowicie swobodnie. Robina nie widziała w tym żadnej niedorzeczności. - Są ludzie, nawet służący, w których od razu wy­ czuwa się bratnią duszę. - Westchnęła z głębi serca. - Wiem, że mama i papa chcą, bym zrobiła dobrą partię. Ale o wiele bardziej wolałabym wyjść za ko­ goś, przy kim nie byłabym skrępowana, kto nie ocze­ kiwałby, że zawsze będę się zachowywała jak należy i kto kochałby mnie taką, jaka jestem! Sophia bezwiednie zwróciła wzrok na damę sie­ dzącą po prawej strome przyjaciółki. Nie wątpiła ani przez chwilę, że na plebanii w Abbot Quincey Robina spędziła szczęśliwe dzieciństwo. Niełatwo było jed­ nak sprostać wymogom lady Elizabeth Perceval w zakresie należytego zachowania.

Lady Elizabeth była niezwykle szanowana we wszystkich czterech wioskach leżących wokół opac­ twa. Okazała się idealną towarzyszką życia i pomoc­ nicą ciężko pracującego, przepełnionego miłością bliźniego pastora Abbot Quincey. Poświęcała się bez wytchnienia biednym i potrzebującym w parafii i bez żadnych oporów wchodziła do najskromniejszej cha­ ty, by udzielić ulgi i pociechy chorym i umierającym. A jednak roztaczała wokół siebie władczą atmosferę, nie pozwalającą zapomnieć nigdy i nikomu o jej wy­ sokim urodzeniu. W towarzystwie pastorowej wszy­ scy musieli pamiętać, iż to córka hrabiego. Sophia mogła tylko przypuszczać, że lady Eliza­ beth krótko trzymała dzieci. Bezsprzecznie wpoiła surowe normy zachowania córkom, a zwłaszcza Ro­ binie, która, jako najstarsza, miała świecić przykła­ dem trzem młodszym siostrom. Niełatwo było spro­ stać tak szczytnym ideałom, dumała Sophia, jeszcze raz ogarniając spojrzeniem przestronną i teraz już szczelnie wypełnioną salę balową. Zastanawiała się, które cechy z natury słodkiego usposobienia przyja­ ciółki zostały stłumione przez lata, i jakie jej zadzi­ wiające przymioty mogłyby się ujawnić, gdyby ko­ chana Robina oddaliła się na jakiś czas od swej matki. - Robino, nie wiesz przypadkiem, kim jest ciem­ nowłosy dżentelmen, który siedzi na przeciwległym krańcu sali obok lorda Byrona? Chyba go jeszcze nie widziałam.

Robina, która miała wspaniałą pamięć do nazwisk, natychmiast udzieliła jej odpowiedzi. - To sir Lucius Crawley. Dopiero niedawno przybył do miasta. Ale - dodała ciszej - musiał uchybić w czymś towarzystwu, bo gdy na którymś balu zatań­ czyłam z nim jeden, jedyny raz, mama powiedziała, że pod żadnym pozorem nie wolno mi tego powtórzyć. - A to ciekawe! - W oczach Sophii pojawił się znajomy błysk, zapowiadający, że zaraz zrobi czy po­ wie coś niesłychanego. - Przypuszczam, że to łotr. Spontaniczny chichot Robiny sprawił, że jej dbała o etykietę matka spojrzała na córkę z łagodnym wy­ rzutem. Na szczęście dla dziewczyny przyszedł jej z pomocą równie dbały o konwenanse kuzyn, Hugo Perceval, który zaprosił ją do tańca. Siedząc ich wyczyny na parkiecie, Sophia zauwa­ żyła, że nieprawdopodobnie przystojny sir Lucius Crawley podnosi się i kieruje w jej stronę. Jeśli za­ mierzał poprosić ją, by została jego partnerką, to spot­ kało go rozczarowanie, gdyż nagle jak spod ziemi wyrósł przed Sophią lord Nicholas Risely, który uprzejmie poprosił ją do następnego tańca. Ponieważ młody lord panował niepodzielnie w gro­ nie jej „bezpiecznych" wielbicieli, Sophia nie wahała się ani chwili. Uważała, że jest zabawny, jego dowcipne uwagi witała z ulgą po wystudiowanych uprzejmoś­ ciach, którymi raczyła ją większość panów. Był też ko­ palnią wiedzy, zawsze gotów uraczyć Sophię najśwież-

szymi ploteczkami, a to, czego nie wiedział o sław­ nych i osławionych z najwyższych kręgów towarzy­ skich, doprawdy niewarte było zainteresowania. Bez wahania zagadnęła go o wyjątkowo przystojnego mężczyznę, który zdołał zwrócić na siebie jej uwagę. - Czyżby Crawley przybył do miasta? - Zdradza­ jąc lekkie zdziwienie, Nicholas szybko rozejrzał się dookoła i niebawem zauważył baroneta, którego re­ putacja, oględnie mówiąc, pozostawiała wiele do ży­ czenia. - A tak. To on we własnej osobie. Zazwyczaj nie przyjeżdża przed początkiem sezonu. Mogę tylko przypuszczać, że ponownie zamierza się ożenić. - Ponownie? - zapytała zaintrygowana Sophia. Nicholas przede wszystkim pragnął się dowie­ dzieć, jak powiodło się jego bratu, nie widział się bo­ wiem z Benedyktem ani nie miał od niego wiadomo­ ści od czasu, gdy zatrudnił się jako stajenny. Zdawał sobie jednak sprawę, że tak nagła zmiana tematu mo­ głaby wzbudzić zdziwienie, a zresztą i tak nie wie­ dział, jak przejść do kwestii dbałości o konie. Najroztropniej będzie zaspokoić ciekawość tej szelmutki la­ dy Sophii co do sir Luciusa. - Owszem, przed paroma laty ożenił się z posa­ giem, by ocalić gniazdo rodowe. O ile mi wiadomo, miał długi na hipotece. A jednak - wzruszył ramio­ nami - nic dziwnego, że wybrnął z kłopotów. Wiel­ możny Lucius to gagatek. Powiem tylko, że nie lubi odmawiać sobie przyjemności.

Sophia z wiekiem przekonała się, że o wiele wię­ cej można się dowiedzieć, gdy człowiek nie zasięga informacji zbyt dociekliwie. Stwierdziła też, że pano­ wie używają znacznie swobodniejszego języka, jeśli się ich bez przerwy nie wypytuje, co mają na myśli. - Przypuszczam, że pierwsza żona umarła - rzek­ ła tylko, starając się zapamiętać barwne słownictwo lorda Nicholasa. - Rodząc nieżywe dziecko w rok po ślubie, o ile dobrze pamiętam. Udało się jej, jeśli chce pani znać moje zdanie - dodał cynicznie. - Wszyscy wiedzieli, że ożenił się z nią dla pieniędzy. Wcale tego nie ukry­ wał, bo w parę tygodni po ślubie powrócił do daw­ nych zwyczajów. Sophia poczuła się rozczarowana, lecz nie jakoś szczególnie zdziwiona. Jej zainteresowanie owym niepoprawnym lwem salonowym szybko zaczęło za­ nikać. Jeśli opowieść lorda Nicholasa była prawdzi­ wa, to Lucius, rozpustnik myślący tylko o sobie, ucie­ leśniał wszystkie te cechy, którymi najbardziej pogar­ dzała u przedstawicieli swej klasy. Nie myślałaby już więcej o baronecie, lecz gdy umilkły ostatnie tony muzyki, stwierdziła, że wiel­ możny Lucius należący najwyraźniej do ludzi, którzy nie pozwalają dwukrotnie pokrzyżować sobie pla­ nów, stoi przed nią. Lord Nicholas, nie mając wyboru, musiał przedstawić sobie tę parę, po czym odszedł, zostawiając Sophię wpatrzoną w uderzająco błękitne

oczy, głęboko osadzone w chudej, lecz przystojnej męskiej twarzy. Nie mogła nie porównywać tych lekko drwiących oczu, spoglądających na nią z góry, z innymi, o tym samym zadziwiającym odcieniu, które przypatrywały się jej dzisiaj bacznie parę godzin wcześniej. Przypo­ mniała sobie, że Ben Rudgely patrzał na nią wprost, lecz pod jego spojrzeniem czuła się w pełni ubrana, natomiast sir Lucius rozbierał ją wzrokiem i uważnie oglądał jej wdzięki w poszukiwaniu najdrobniejszej choćby skazy. Uśmiechnęła się do siebie, gdy po krótkiej wymianie uprzejmości weszli pomiędzy tańczące pary. Bez wąt­ pienia wiele kobiet urzekłoby mroczne, zamyślone ob­ licze Luciusa i jego prowokujące spojrzenie, lecz Sophia wyczuła wyraźny brak ciepła w uśmiechu cienkich warg i coś złowieszczego w całym zachowaniu. Poczuła wręcz pewność, że kobieta, która złoży swój los w ręce tego człowieka, postąpi nad wyraz nieroztropnie. W tym względzie ona i ojciec doskonale się zga­ dzali. Choć w ciągu ostatnich lat hrabia rzadko od­ wiedzał stolicę, znakomicie orientował się w wyda­ rzeniach towarzyskich i słyszał co nieco o nadszarp­ niętej reputacji sir Luciusa. Nic dziwnego, że nie był zachwycony, gdy ujrzał swą ukochaną córkę w towa­ rzystwie niecnego baroneta. Szybko odnalazł żonę, bez wahania odciągnął ją nieco na stronę i dał wyraz swemu niezadowoleniu,

pytając, co jej przyszło do głowy, że pozwoliła córce tańczyć z człowiekiem o tak zaszarganej opinii jak Lucius Crawley. - Mój drogi, niewiele mogłam na to poradzić odparła w swój spokojny sposób, podejrzewając, że mąż przez cały czas pilnie obserwował córkę oraz ka­ walerów, którzy dotrzymywali jej towarzystwa. Podszedł do Sophii, gdy jeszcze znajdowała się na parkiecie z lordem Nicholasem Riselym. Sir Thomas na chwilę przestał myśleć o niebezpie­ czeństwach, jakimi grozi jego córce wszelka stycz­ ność z niegodziwym baronetem. - Risely? - zapytał. Istotnie, wysoki, jasnowłosy młodzieniec, który pierwszy poprosił Sophię do tańca, był mu skądś znany. - Czy to któryś z Sharnbrooków? - Tak, młodszy syn. Sophia dosyć go lubi. - Doprawdy? - Zrodziła się w nim nadzieja, która jednak szybko zgasła pod wpływem zapewnień żony, że córka żywi do młodego człowieka wyłącznie przy­ jacielskie uczucia. - To uroczy młody szelma. Sama bardzo go lubię - wyznała - lecz zupełnie nie nadaje się dla Sophii. Jest o wiele za młody. Byłabym ci zatem bardzo zo­ bowiązana, gdybyś nie nalegał, by się do siebie zbyt­ nio zbliżyli. - Ani myślę się wtrącać, moje serce - zapewnił ją, lecz nie była całkowicie przekonana, czemu dała wy­ raz, sceptycznie unosząc brew.

- Dlaczego w takim razie postanowiłeś nam dziś wieczór towarzyszyć? Czy przypadkiem nie po to, by mieć oko na naszą córkę? Jeśli uważasz, Thomasie, że nie potrafię jej przypilnować jak należy, zatrudnij odpowiednią przyzwoitkę - zaproponowała wprost, lecz bez gniewu. Niemniej lord dosłyszał w jej głosie nutkę lekkiego wyrzutu. - No, no, już dobrze, moja duszko - rzekł, starając się ją ułagodzić. - Wiesz doskonale, że nikomu nie po­ wierzyłbym opieki nad naszą małą z większym zaufa­ niem niż tobie. Po prostu chodzi o to... chodzi o to... - O to, że troszczysz się o dobro naszej jedynej córki - dokończyła za niego, uśmiechając się, choć uważała, że mąż niepotrzebnie się niepokoi. - Ko­ cham Sophię nie mniej niż ty, Thomasie, lecz w prze­ ciwieństwie do ciebie mam dużo większe zaufanie do zdrowego rozsądku naszej dziewczynki. Uwierz mi, że prędzej czy później spotka mężczyznę, któremu zechce oddać serce, a co więcej, będzie to z pewno­ ścią człowiek godny naszego szacunku i zaufania. Jeśli wolno ci coś poradzić, póki nie nadejdzie ten czas, zostawmy ją w spokoju, niech nasza córka, któ­ ra jest rozsądną młodą panną, w pełni korzysta ze swego pierwszego sezonu towarzyskiego.

ROZDZIAŁ PIĄTY Sophia postanowiła odbyć przejażdżkę wcześnie, zanim park zapełni się fircykami i dandysami oraz dżentelmenami mającymi bzika na punkcie sportu, którzy skorzy są do wykazania swoich umiejętności w szaleńczej jeździe konnej lub w wyścigach powo­ zów. Gdy pokojówka rozsunęła zasłony, okazało się, że pogoda zapowiada się piękna. Kiedy Sophia jadła śniadanie, a potem przebierała się w strój jeździecki, czuła narastające podniecenie. Była przekonana, że brało się ono tylko i wyłącznie z oczekiwania czystej przyjemności, jaką sprawi jej jazda w prawie pustym parku. Nie rozumiała zatem, dlaczego jej radosny nastrój nagle przygasł, gdy nie­ wiele później na jej promienny uśmiech i radosne po­ witanie nowy stajenny odpowiedział tylko skinieniem głowy. Sophia nie wiedziała, że Ben po nocach nie spał, marząc, że Sophia spoczywa w jego ramionach, chęt­ nie przyjmuje jego pieszczoty, lecz gdy się budził, ogarniało go bezsilne poczucie pustki, bo nie było przy nim ukochanej.

Sophia nigdy też nie pomyślałaby, że mężczyzna zginający się z rękami złożonymi, by podnieść ją na siodło, wychodzi ze skóry, by zapanować nad swoimi emocjami i swą bezsilnością. Wiedziała tylko, że czuje się urażona wyraźną obojętnością nowego sta­ jennego, i wpatrując się w jego pochyloną głowę, za­ stanawiała się, jak to możliwe, by wczorajszy, tak wspaniały towarzysz przez noc zmienił się w ponure­ go tępaka, który nie potrafi nawet miłą rozmową uprzyjemnić przejażdżki. Gdy nie spróbowała nawet umieścić swej szczu­ płej stopy w dłoniach Bena, stajenny uniósł głowę, z pytającym wyrazem oczu. - Co się stało, lady? Nie chce panienka jechać dziś na przejażdżkę? - Hm, czyż to nie dziwne? - rzekła, a sarkazm przepełniał każde jej słowo. - Miałam właśnie zadać ci to samo pytanie. Wyprostował się, górując nad nią swą potężną po­ stacią. Z jego twarzy nie dawało się niczego wy­ czytać. - Nie bardzo rozumiem, co panienka chciała przez to powiedzieć. - Nie? - Sophia nie była wcale przekonana o pra­ wdziwości jego słów, gdyż inteligencja, bijąca z ude­ rzająco błękitnych oczu stajennego przekonywała ją, że ich właściciel dokładnie orientuje się w stanie jej uczuć.

Na ustach dziewczyny pojawił się figlarny uśmiech. - W takim razie chciałabym, by wszystko między nami było jasne. Jak mi się wydaje, jestem niezwykle niewymagającą panią, niemniej dam w ucho każde­ mu służącemu, który opieszale wypełnia polecenia, jakie mu wydaję. W tym właśnie momencie klacz zaczęła się nie­ cierpliwić, chcąc ruszyć w drogę. - Nieznośne stworzenie - mruknął Ben, co uspo­ koiło ją natychmiast, lecz Sophia nie była bynajmniej pewna, czy słowa te nie zostały skierowane do niej. Wątpliwości rozstrzygnęła na korzyść Bena, lecz ab­ solutnie nie miała zamiaru znosić jego ponurego na­ stroju bez wyjaśnień. Gdy wyjeżdżali z placyku, za­ pytała, dlaczego nowy stajenny jest dziś w tak złym humorze. - Proszę nie obrażać mojej inteligencji twierdze­ niem, że nic się nie stało - ciągnęła. - Wyglądasz jak listopadowa noc. Benedykt nie mógł powstrzymać uśmiechu. Jego mała szczebiotka nie przebiera w słowach. Lecz jak, na miły Bóg, może jej powiedzieć, że to przez nią ma kłopoty, że jest po prostu bezsilny wobec nadmiaru emocji? - Jeśli sprawiam wrażenie... trochę nieśmiałego, proszę mi wybaczyć i przypisać to memu brakowi do­ świadczenia i mojej gorliwości. Widzi panienka, nie

zawsze byłem stajennym - przyznał, pocieszając się, że przynajmniej to jest prawdą. - A czym się przedtem zajmowałeś? - zapytała. Był przygotowany na to pytanie. - Urodziłem się na wsi i przywykłem do pracy z różnymi zwierzętami, nie tylko z końmi. - Więc jesteś wiejskim chłopakiem, tak? - Eee... niezupełnie, panienko. Urodziłem się w dużym majątku w hrabstwie Hamp i gdy byłem znacznie młodszy, usługiwałem we dworze. Jakież to ciekawe! - pomyślała Sophia, zwężony­ mi oczyma wpatrując się w regularny profil o wyso­ kim, inteligentnym czole, nieco orlim nosie i mocno zarysowanej szczęce. Choć ubierał się i czasami od­ zywał jak wieśniak, na pewno nie był wiejskim kmiotkiem. Chłopi nie używają takich słów jak „przywykłem" czy „przypisać". Beniamim Rudgely reprezentuje sobą coś więcej, niż widać na oko. - Co cię skłoniło do wyjazdu na Jamajkę? - Pro­ wadziła lekką, towarzyską rozmowę, lecz Ben wy­ czuł ledwo skrytą w niej nutę prawdziwego zaintere­ sowania. To zrozumiałe, że rozbudził w Sophii nie­ kłamaną ciekawość, której wcale nie skrywała, i za­ mierzał w odpowiedzi na jej pytania mówić prawdę, oczywiście, o ile będzie to możliwe. - Mój dawny pan kazał mi jechać, panienko, nie mogę powiedzieć, że miałem wielką ochotę opusz­ czać Anglię - wyjawił, wyraźnie pamiętając ówczes-

ny stan ducha - ale muszę przyznać, że pobyt na Ja­ majce wiele mnie nauczył. Choć Benedykt wpatrywał się prosto przed siebie, doskonale zdawał sobie sprawę, że Sophia bacznie mu się przygląda. Czekał na następne wnikliwe pyta­ nie i nieco się zdumiał, gdy zauważyła tylko, że po powrocie musiał zaobserwować wiele zmian. - Owszem, w stolicy. Od czasu mego wyjazdu wzniesiono wiele budowli. I, naturalnie, założono no­ we oświetlenie gazowe. - Nagle dostrzegł niezbyt przyjemny widok. - Ale, oczywiście, wiele rzeczy wcale nie uległo poprawie. Sophia pobiegła za jego wzrokiem i ujrzała dozor­ cę, wypędzającego na boczną uliczkę dwójkę biednie ubranych dzieci. Biedacy roili się wszędzie, lecz szczególnie rzucali się w oczy w Londynie, gdzie przepaść między klasami była bardzo wyraźna. Wła­ dze robiły, co mogły, by ulice w tej części miasta oczyścić z żebraków, lecz walka ta nie miała szans powodzenia - nędzarzy było zbyt wielu. - To wstyd dla Londynu - przyznała Sophia, czu­ jąc nagły przypływ współczucia. - To wstyd dla ludzkości - poprawił Ben - a ludz­ kość powinna się wstydzić mnóstwa rzeczy. Zdążyli już dojechać do bramy parkowej i Bene­ dykt zmienił temat, mówiąc, jak miło będzie mieć ca­ ły park prawie tylko dla siebie, a ta myśl właśnie przebiegała przez uroczo upartą główkę Sophii.

- Jaka szkoda, że nie wolno puścić się przez park porządnym galopem! - Rzucił jej z ukosa drwiące spojrzenie, gdy obróciła ku niemu przestraszony wzrok. - O tak, panienko. Choć jestem tylko skrom­ nym stajennym, nawet ja wiem, że w stolicy damom wolno jeździć wyłącznie spokojnym truchtem. - W samą porę mi przypomniałeś - powiedziała, wybuchając śmiechem. - Dobrze, że tu jesteś, bo kto by mnie pouczył, jak mam się zachować. - Złośliwe iskierki, zawsze obecne w jej oczach, tym razem stały się bardziej wyraziste. - Minąłeś się z powołaniem, Beniaminie Rudgely. Powinieneś zostać przyzwoitką. Omal się nie zakrztusił. Jakże ona śmie przypisy­ wać mu coś wspólnego z istotami, które w młodzień­ czych latach przysporzyły mu tylu kłopotów?! Podczas lat spędzonych za granicą wiele postaci, mniej liczących się w światku towarzyskim, wylecia­ ło Benedyktowi z pamięci, lecz natychmiast rozpo­ znał samotną postać zbliżającą się na paradnym ka­ sztanowym rumaku. Benedykt pierwszy by przyznał, że nigdy nie był i pewnie już nie zostanie wzorem cnót. Za młodu ab­ solutnie nie był aniołem. Pamiętał, że wiele godzin spędzał z kieliszkiem w ręku i przy karcianym stoli­ ku. Nieraz włóczył się po mieście z zabójczą piękno­ ścią, wspartą o jego ramię. Utrzymywał, nie starając się zbytnio o dyskrecję, znajomości z damami ze swojej sfery, a przynajmniej takimi, które dostosowy-

wały się do jego zasad miłosnej gry. Nigdy jednak nie uwodził niewinnych panienek, a żadna z jego flam przezeń nie cierpiała. Losy niewiast, które miały nie­ szczęście związać się z sir Luciusem Crawleyem, by­ ły daleko smutniejsze. Benedyktowi natychmiast przyszła na myśl pewna szczególnie obrzydliwa opowieść o baronecie. Młoda dama, zaplątana w tę historię, pochodziła z dobrej ro­ dziny, a jak głosiła wieść, przy zamążpójściu miała otrzymać sporą sumę pieniędzy. Niebawem po przy­ byciu do Londynu nieszczęsna dziewczyna znalazła się pod niszczącym urokiem Luciusa i zgodziła się, by razem uciekli. Jej wuj, puściwszy się w pogoń, dopędził zbiegów jakieś dwadzieścia mil na północ od miasta. Wiedział, że sir Luciusowi chodzi wyłącznie o posag, toteż bez wahania poinformował baroneta, iż siostrzenica, wychodząc za mąż bez zgody rodziny, nie dostanie ani pensa. To zasadniczo wpłynęło na zmianę uczuć Luciusa, a porzucona narzeczona, która miała złamane serce, parę dni później rzuciła się z ok­ na domu swego wuja, ponosząc śmierć na miejscu. Niestety, biedna, oszukana dziewczyna nie była je­ dyną, która ucierpiała, obdarzywszy zaufaniem sa­ molubnego baroneta. Teraz prowadził on swego ko­ nia obok klaczy Sophii, Benedykt wszakże, jadący kilka kroków za nimi, z ulgą zauważył, że jego uko­ chana dziewczyna w najmniejszym stopniu nie ulega mrocznej urodzie Luciusa, choć powitała go dość ser-

decznie, napomykając, że jest zdziwiona, widząc go na przejażdżce o tak wczesnej porze. - Prawdę mówiąc, milady, kiedy zatrzymuję się w mieście, nie mam zwyczaju wstawać o rannej go­ dzinie - przyznał - ale podsłuchałem, jak mówiła pa­ ni do swojej ślicznej przyjaciółki, że dziś rano zamie­ rza wyjechać wcześnie, a tak świetnej okazji, by po­ głębić naszą znajomość, nie mogłem przepuścić. A zatem zdolny był do podsłuchiwania, gdy odpo­ wiadało to jego celom. Jakie ma zamiary? - zastana­ wiała się Sophia. Czyżby chciał ją uwieść? Nie, bar­ dzo w to wątpiła. Gdyby osławiony zdobywca serc niewieścich zrujnował reputację córki hrabiego, wy­ klęto by go z towarzystwa. Może jednak lord Nicholas miał rację, przypusz­ czając, że sir Lucius ponownie zamierza się ożenić, rozmyślała. Niewykluczone, że wręcz uznał ją za sto­ sowną kandydatkę na przyszłą lady Crawley. Jeśli tak, szybko wyprowadzi go z błędu. Za nic w świecie nie związałaby się z osobnikiem, który bez wątpienia za parę lat okaże się lustrzanym odbiciem tego roz­ wiązłego rozpustnika, markiza Sywell! - Pochlebiasz mi, baronecie, lecz powinien pan oszczędzić sobie kłopotu. Bezsprzecznie nasze drogi spotkają się w najbliższych tygodniach. Nie do takich odpowiedzi przywykł przez lata sir Lucius, gdy jakiejś damie okazywał szczególne względy, lecz szczwany lis nie dał się zbić z tropu.

Doświadczenie mówiło mu, że lady Sophia, mimo ca­ łej pewności siebie, jest w gruncie rzeczy niedo­ świadczonym niewiniątkiem. A do tego pościg uwa­ żał za bardziej podniecający niż nieuchronne zdoby­ cie ofiary i wiedział, że poskromienie tej pełnej tem­ peramentu małej dzierlatki, stopniowe łamanie jej oporu, sprawi mu nieopisaną rozkosz. - I wyświadczyłby mi pan wielką przysługę ciągnęła Sophia, niezadowolona ze sposobu, w jaki pożerał ją wzrokiem, niczym żarłoczny pies, toczący ślinę na widok kości - gdyby nie rozpowiadał pan, że zażywam ruchu o tak wczesnej porze. Moje poranne przejażdżki to święte chwile, w czasie których mogę cieszyć się samotnością. Doszedł jej uszu głęboki męski pomruk, zdławiony tylko częściowo i Sophia musiała zmobilizować wszystkie siły, by nie wybuchnąć śmiechem, gdy sir Lucius obrócił się w siodle, by rzucić jej stajennemu spojrzenie pełne nagany. Wiedziała, że powinna skar­ cić Bena za to, że jedzie tak blisko i bezwstydnie przysłuchuje się każdemu słowu jej rozmowy z Luciusem, lecz nie zamierzała robić tego ani teraz, ani później. Czuła bowiem, że póki ma pod ręką Benia­ mina Rudgeły'ego, nie musi lękać się osobników po­ kroju Luciusa Crawleya. - Ufam, że dzisiejszym przyjazdem nie zakłóci­ łem pani samotności - rzekł gładko baronet, choć nie zdołał ukryć zniecierpliwienia z powodu oburzające-

go zachowania służącego. - O ile pamiętam, zeszłego wieczoru nie miała pani nic przeciwko memu towa­ rzystwu. Sophia w duchu nie szczędziła sobie wyrzutów za poświęcanie uwagi sir Luciusowi na balu u Strattanów. Wiedziała, że nie należy z nim tańczyć po raz drugi, a jednak nieroztropnie uczyniła to, tylko dlate­ go, że na twarzy ojca dostrzegła nieomylny wyraz dezaprobaty. Choć nie miała wielkiego doświadczenia z męż­ czyznami, kobieca mądrość ostrzegła ją, że sir Lucius może być niebezpieczny, jeśli postąpi się wbrew jego woli, a wystrychnięty na dudka niechybnie srogo się zemści. Zatem postanowiła niezwłocznie zapoznać go ze stanem swoich uczuć, by w przyszłości nie do­ szło już do żadnych nieporozumień. Jednak, z jakie­ goś niewiadomego powodu, nie chciała, by Ben się dowiedział, że jak mała głuptaska okazała pewne względy człowiekowi o reputacji sir Luciusa. Tymczasem dotarli do odludnej, zwłaszcza o tej porze, części parku. - Przejdźmy się trochę - zaproponowała, przy­ wiązując konia do drzewa, po czym lekko zsunęła się na ziemię, nim Ben albo sir Lucius zdołali jej pomóc. Nie zauważyła spojrzenia pełnego dezaprobaty, rzuconego przez czujne, niebieskie oczy, gdy space­ rowała pod sklepieniem zielonych gałęzi, lecz nie-

omylnie spostrzegł je sir Lucius i z wielką satysfakcją nakazał stajennemu, by został przy koniach. Przystanąwszy przy potężnym wiązie, Sophia cze­ kała, aż sir Lucius do niej dołączy. - Chyba winna jestem panu przeprosiny - oznaj­ miła, przechodząc od razu do rzeczy. Wydawała się o wiele bardziej opanowana, niż była w istocie. Nie zamierzała spacerować aż tak daleko, a Ben był w pewnej odległości, przy koniach. - Przeprosiny, moja droga? - Sir Lucius, w które­ go oczach błyszczało zadowolenie i coś jeszcze o wiele bardziej niepokojącego, czego Sophia nie chciała nazywać, postąpił krok naprzód. -I za cóż to chcesz mnie przepraszać? - rzekł miękko. - W ni­ czym mi nie uchybiłaś. Sophia instynktownie cofnęła się o krok, stwier­ dziwszy, że przyciska się do pnia wiązu. To, co zaled­ wie przed paroma minutami wydawało się proste, te­ raz mocno ją zakłopotało. Lucius nie był żółtodzio­ bem, którego zachcianki można poskromić kilkoma celnymi słowami. Ten wytrawny uwodziciel nie usta­ wał w zabiegach, jeśli tylko uznał, że jego starania spotkają się z przychylnym przyjęciem. A czyż nie zachęciła go dostatecznie, przebywając z nim w ustronnym miejscu? Potwierdził jej najgorsze obawy, przysuwając się o krok bliżej i kładąc kształtną dłoń na pniu w pobli­ żu jej głowy. Nigdy nie była strachliwa, nawet jako

dziecko, i teraz z prawdziwym zadowoleniem dałaby mu z całej siły w twarz, gdyż pochylił głowę, wpa­ trując się w jej dekolt. Nie uwierzyłby, gdyby mu oświadczyła, że jest jej całkowicie obojętny, i zasta­ nawiała się właśnie, jak tu wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji, gdy nagle usłyszała trzask gałązki, na którą ktoś nastąpił. Sir Lucius również to usłyszał i odwrócił się rap­ townie. W przeciwieństwie do Sophii, nie odczuł głę­ bokiej ulgi, ujrzawszy stajennego, który stal zaledwie trzy stopy od nich. - Co tu robisz, na miłość boską? - zapytał podnie­ sionym głosem. - Powiedziałem ci, żebyś został przy koniach! - Owszem - potwierdził gładko Benedykt. Sophia zdążyła się zorientować, że wrogość baroneta zupeł­ nie nie zbiła go z tropu. Tylko cień rozdrażnienia przemknął po jego twarzy, gdy spojrzał w stronę swej pani. - Chciałbym przypomnieć, sir, że nie jestem pańskim lokajem, a zatem nie muszę słuchać pań­ skich rozkazów. To wszystko stało się tak szybko, że Sophia zdołała tylko westchnąć z zadziwieniem. Sir Lucius, klnąc pod nosem, uniósł szpicrutę, lecz Benedykt bez trudu odparł cios, wymierzony w jego ramię i za sekundę wymierzył w szczękę baroneta uderzenie, które po­ waliło go na ziemię. - Co tu się, do diabła, dzieje? - zapytał władczy

i dobrze znajomy głos, a Sophia, oszołomiona całym zajściem, nie wierzyła własnym oczom, gdy stanął przed nią jej starszy brat, który zbliżył się ku nim sta­ nowczym krokiem. Gdyby potrafiła uczynić się niewidzialną, na pew­ no wykorzystałaby tę umiejętność. Była tak zasko­ czona pojawieniem się Marcusa, że nie zdołała wy­ krztusić słowa, nie mówiąc o wytłumaczeniu tego, co się przed chwilą zdarzyło. Patrzyła, jak brat bystrym spojrzeniem obrzuca Bena, gotowego i chętnego do powtórzenia swego czynu, po czym przenosi wzrok na Luciusa, który, spoglądając nań błędnym wzrokiem, próbował pod­ nieść się na nogi. - Pozwól, że ci pomogę, Crawley - rzekł, lecz Lucius z irytacją odrzucił jego dłoń. - Muszę powiedzieć, Angmering - rzekł Lucius, gdy wreszcie wstał i zaczął doprowadzać do porząd­ ku swój lekko wymięty stój, do którego przyczepiło się parę liści - że dobór służby przez twojego ojca po­ zostawia wiele do życzenia. - Na to wygląda - odparł Marcus, ponownie rzu­ cając spojrzenie w kierunku stajennego. - Niemniej, jeśli wolno nadmienić, Crawley, nie mamy w zwy­ czaju chłostać naszych ludzi. Z tego, co widziałem, ten człowiek działał w obronie własnej. Proponuję, byśmy zapomnieli o całym pożałowania godnym in-

cydencie i rozeszli się, każdy w swoją stronę, nim przyciągniemy uwagę ciekawskich gapiów. Patrząc na sir Luciusa, który nagle czujnie zaczął rozglądać się wokół, Sophia zdała sobie sprawę, że jej bystry brat ma rację. Baronet może i być popędliwy, może nawet cieszyć go dwuznaczna sława, jaką przez lata przyniosły mu podboje miłosne, lecz na pewno nie chce zostać wyśmiany, co groziłoby mu, gdyby zrobił z siebie widowisko w miejscu publicz­ nym. Przed paroma minutami nie było tu, co prawda, nikogo, ale już teraz w ich kierunku zmierzała grupka jeźdźców. - Masz, oczywiście, rację, Angmering. - Crawley pochylił się, by podnieść kapelusz, rzucając przy tym mściwe spojrzenie w kierunku stajennego. - Zapom­ nijmy o tym nieszczęsnym zdarzeniu - rzekł tylko i nieznacznie kiwnąwszy głową, odszedł. - A może teraz z łaski swojej powiesz mi, co tu zaszło! - zażądał Marcus, słysząc słabe westchnienie ulgi siostry. Był od niej o dziesięć lat starszy, lecz Sophia nigdy nie czuła przed nim strachu, mimo że nieraz bywał szorstki w obejściu. Rzuciła mu spojrzenie spod rzęs, po czym poznał, że siostra wraca do równowagi i nie jest zachwycona jego wojowniczą postawą. Zwróciła się do Bena, który zdawał się nie przejmować całą sytuacją. - Wróć teraz na Berkeley Square. Brat bez wąt-

pienia odprowadzi mnie bezpiecznie do domu. Benie - dodała miękkim głosem, gdy się odwrócił - dzię­ kuję. - Kim jest ten człowiek, Sophio? - zapytał Marcus, gdy tylko Ben znalazł się poza zasięgiem jego głosu. - Kogoś mi przypomina, ale za nic w świecie nie mogę sobie uświadomić, kto to taki. - Potrząsnął głową, jakby odpędzając tę myśl. - A dlaczego nie ma z tobą Cierna? - Clem opuścił nas i przyjął pracę u kogoś innego. Mój nowy stajenny nazywa się Beniamim Rudgely. - Tam do diabła! - To nazwisko nic Marcusowi nie mówiło. - Benimin Rudgely niedługo u nas zaba­ wi, jeśli nadal będzie tak postępował - ostrzegł. Zwykły służący nie może powalać na ziemię lepszych od siebie i mieć nadzieję na zachowanie posady. Sophia tego nie pojmowała. Nie chciała nazywać Bena zwykłym służącym i natychmiast dała to Mar­ cusowi do zrozumienia. - Marcusie, nie przyjmuję do wiadomości, że Ben zostanie odprawiony z powodu dzisiejszego nie­ szczęsnego wydarzenia. Widziałeś na własne oczy, co się stało. - Owszem, widziałem - potwierdził, gdy wracali do koni. - Nie rozumiem jednak, dlaczego do tego doszło. - Stało się tak dlatego, że wczoraj wieczorem nie­ mądrze pozwoliłam Crawleyowi robić sobie awanse.

Na pewno jednak nie zaprosiłam go na dzisiejszą po­ ranną przejażdżkę - zapewniła Marcusa pospiesznie, przyjmując jego pomoc przy dosiadaniu klaczy. Do­ strzegła też bez trudu pełen wyrzutu błysk w ciem­ nych oczach brata, gdy wskoczył na siodło. - Chyba uznał, że będę rada z jego obecności dziś rano. Właś­ nie miałam mu delikatnie uświadomić, że nie lubię natarczywych hultajów, gdy nagle pojawił się Ben. Postanowiła być sprawiedliwa i wszelkie wątpli­ wości rozstrzygnąć na korzyść sir Luciusa. - Ani przez chwilę nie przypuszczałam, że Crawley uwiódłby mnie w parku, lecz nie przeczę, że by­ łam zadowolona z interwencji Bena. A teraz, Marcusie, pragnę tylko zapomnieć o tym nieszczęsnym wy­ darzeniu. Popatrzał na nią tak, jakby zamierzał coś odpowie­ dzieć, lecz po chwili namysłu nie odrzekł nic i w mil­ czeniu dojechali do parkowych bram. Sophia zapyta­ ła wreszcie brata, kiedy przybył do miasta. - Wczoraj późnym wieczorem. Zatrzymałem się u swojego przyjaciela, Lawrence'a Petershama. Po­ mieszkam u niego przez parę dni, a potem udamy się do jego wiejskiej rezydencji w hrabstwie Hamp, by trochę zapolować i powędkować. Sophia poczuła się rozczarowana, lecz nie była zbytnio zdziwiona. Marcus nigdy nie korzystał z do­ mu na Berkeley Square, gdy przebywał tam sir Tho­ mas, woląc zatrzymać się w hotelu lub u przyjaciół.

W czasie ostatnich kilku lat jego odwiedziny w Jaffrey House stały się rzadsze, a Sophia martwiła się, że brat korzysta z każdej okazji, by uniknąć towarzy­ stwa ojca, uważał bowiem, że ten źle traktował jego matkę. Jeśli ta sytuacja się nie zmieni, wzajemna wro­ gość będzie narastała. Hrabia zdecydowanie odmawiał wszelkich roz­ mów na temat pierwszego małżeństwa, a jego druga żona, której lojalność była niezawodna, również nie zdradziła żadnych szczegółów. Sophia nie wiedziała zatem, co tak naprawdę zaszło między małżonkami, i wątpiła, by Marcus był lepiej zorientowany w tej sprawie. Zaczęła przywoływać na pamięć chwile dzieciń­ stwa i wspomniała pewne urocze lato, niemal sprzed jedenastu lat, gdy wyjrzała przez jedno z okien na wyższych piętrach Jaffrey House i zobaczyła, jak jej brat kroczy w kierunku opactwa Steepwood. To miej­ sce zawsze niezmiernie go fascynowało i często tam zachodził, by pozostać sam na sam ze swymi myślami. Sophia nawet jako dziecko niechętnie zbaczała na teren opactwa. Przez wieki narosło wokół tej okolicy wiele niesamowitych opowieści. W ciągu ostatnich lat rozpustne zachowanie markiza Sywell wystarczy­ ło, by odstraszyć od samotnych wędrówek do tej po­ siadłości wiele młodych kobiet, a Sophia, która nie była zbyt posłusznym dzieckiem, tym razem podpo-

rządkowała się surowemu zakazowi rodziców i nigdy na własną rękę nie usiłowała przedsięwziąć wycie­ czek do opactwa. Jednak w towarzystwie starszego brata nic jej nie groziło, toteż w pewien letni dzień bez wahania umknęła guwernantce, by udać się tam pod jego opieką. Marcus, milczek od urodzenia, niechętnie powitał siostrę, która biegła przez park w jego kierunku. Gdy wreszcie go doścignęła, nie krył swych uczuć, zdecy­ dowanie każąc jej wracać do domu, a ponieważ siost­ rzyczka miała zawzięty charakter, stanowczo odmó­ wiła. Doszło do awantury, w trakcie której Marcus ostro skrytykował ojca, Sophia zaś rzuciła się nań z pięściami, waląc brata na oślep i wykrzykując obel­ gi pod adresem jego matki. Marcus szybko pochwycił ją za ramiona i gdy się nieco uspokoiła, zawarli układ: on nigdy nie powie złego słowa na temat ojca, Sophia zaś solennie obiecała, że przestanie uwłaczać jego matce. W czasie następnych lat oboje dotrzymywali umowy. Teraz też Sophia nie zamierzała tłumaczyć Marcusowi, że unikanie towarzystwa ich ojca uważa za bardzo nie­ mądre. Wyraziła tylko nadzieję, że zobaczy się jeszcze z bratem w czasie jego pobytu w Londynie. - To bardzo prawdopodobne - odparł Marcus, lecz zaraz potem popsuł jej humor, dodając: - Nie ulega wątpliwości, że trzeba ci kogoś, kto miałby na ciebie oko, moja droga.

Sophię zaczął ponosić wrodzony, niepohamowany temperament. Nadal czuła się winna, ale absolutnie nie chciała przyznać, że to na niej ciąży odpowie­ dzialność za owo niefortunne wydarzenie. - Pozwolę sobie powiadomić cię, Marcusie, że nie pragnę ani nie potrzebuję twoich usług jako przyzwoitki - odparła ostrym tonem. - Wiodłoby mi się znacznie lepiej, gdyby męscy członkowie rodziny przestali się mieszać w moje sprawy. - Ha! - Marcus natychmiast zrozumiał, w czym rzecz. - Więc ojciec ustalił reguły! Najwyższa pora! - Spodziewałam się po tobie jakiejś nietaktownej uwagi - odpaliła, teraz już naprawdę zła. - Mam tyl­ ko nadzieję, że gdy w końcu dojdzie do wniosku, że i na ciebie przyszła pora, również zdecyduje, kogo masz sobie wybrać za żonę! - A więc to tak! - Choć jego uśmiech niewątpli­ wie był złośliwy, zawierał jednak cień sympatii. Daj spokój, Sophio, spójrz na to rozsądnie. Pierwszy przyznam, że choć nie zawsze się zgadzałem z tym, co ojciec robił i mówił, to on ma na względzie twoją pomyślność. Po prostu nie chce, byś padła ofiarą ja­ kiegoś łowcy posagów. - Nie jestem tak tępa, jak ci się wydaje, Marcusie. Wiem, że czyha na mnie takie niebezpieczeństwo. Ty i papa nie zdajecie sobie sprawy, że nie jestem już dzieckiem i potrafię powziąć właściwą decyzję, gdy dojdzie do wyboru kandydata na męża.

Wydawał się całkowicie nieprzekonany, czego do­ wiodły jego następne słowa: - Możesz uważać, że zjadłaś wszystkie rozumy, ale twoje dzisiejsze zachowanie temu przeczy. Żadna rozsądna kobieta nie pozwoliłaby się do siebie zbli­ żyć mężczyźnie o reputacji Crawleya. Przez ten czas dotarli już na Berkeley Square i Sophia, nie czekając na pomoc, sama zsunęła się z siodła. Fakt, że w słowach brata kryło się więcej niż ziarno prawdy, rozdrażnił ją jeszcze bardziej, toteż postanowiła zetrzeć z twarzy Marcusa ten zadowolo­ ny z siebie uśmiech. - Jednego możesz być pewien, braciszku. Choć czasami wydaję ci się tylko nieopierzonym kurcza­ kiem, nie jestem na tyle głupia, by związać się na całe życie z podobnym do ciebie wyniosłym, aroganckim nudziarzem! Trochę rozbawiony, a trochę poirytowany z powo­ du, jak sądził, całkowicie błędnej oceny jego chara­ kteru, Marcus odprowadził konie do stajni. Siostra jeszcze nie nauczyła się trzymać na wodzy swego wy­ bujałego temperamentu i dalej robi to, co jej akurat wpadnie do głowy. - Potrzebuje mocnej ręki. Mam nadzieję, że jej przyszły mąż będzie człowiekiem, który w razie po­ trzeby udzieli żonie porządnej lekcji - rzekł pod no­ sem z ponurą satysfakcją, nie bardzo zdając sobie sprawę, że czyni to dość głośno.

- Taki mężczyzna z łatwością da sobie z nią ra­ dę, wielmożny panie - powiedział ktoś z rozbawie­ niem. - Może masz rację, ale żal mi tego jej nieszczęs­ nego wybrańca - odparł Marcus, automatycznie przekazując lejce nowemu stajennemu. - Kiedy ogar­ nie ją psotny nastrój, może być bardzo niesforna. - Zbytnio mnie to nie dziwi. Musiała być bardzo rozpuszczona jako dziecko. Przypuszczam, że to wi­ na hrabiego. - Masz absolutną rację. Gdyby krócej ją trzymał przed laty, nie wyrosłaby na taką nieznoś... - Marcus urwał nagle, zdając sobie sprawę, z kim rozmawia, i rzucił Benowi zirytowane spojrzenie. - Radziłbym ci zachować swoje opinie dla siebie, mój człowieku! - rzekł ostro, lecz nie mogąc powstrzymać uśmiechu, wyszedł ze stajni. Nowy stajenny okazał się zuchwal­ cem, lecz z pewnością nie jest głupcem i od razu po­ znał się na Sophii. Znalazł ojca samotnie siedzącego w bibliotece, a ponieważ chciał omówić z nim pewne sprawy do­ tyczące posiadłości, którą zarządzał na północy, ucie­ szył się, że może pomówić z nim sam na sam. Powitali się bez zbytniej czułości. Sir Thomas z pewnością pragnął, żeby spotkanie przebiegło ina­ czej, by mógł okazać synowi głęboką miłość, jaką do niego żywi, ale wątpił, czy Marcus doceniłby ten przejaw uczucia. Lecz kogóż można za to winić?

Z pewnością nie sir Thomasa, który doskonale zda­ wał sobie sprawę, że gdyby otwarcie mówił o swoim katastrofalnym pierwszym małżeństwie, nie usiłował oszczędzić Marcusowi bólu i powiedział mu prawdę o jego matce, syn nie uważałby go teraz za starego drania. A może już jest za późno, żeby to wszystko napra­ wić? - zastanawiał się, wręczając synowi kieliszek wina. Gdyby kiedykolwiek w przyszłości nastręczyła się odpowiednia sposobność, zrobi wszystko, by zdobyć uczucia syna. Tymczasem musi zadowolić się szacunkiem, jaki zawsze okazywał mu Marcus, i odpłacić mu się tym samym, słuchając uważnie, co syn proponował przeprowadzić w północnym majątku. Skinąwszy głową na znak zgody, powiedział Mar­ cusowi, by dokonał wszelkich zmian, jakie uważa za stosowne, po czym uznał rozmowę za skończoną. Marcus wcale nie miał zamiaru wyjść, co więcej, podszedł do karafki i ponownie napełnił kieliszek. Hrabia odgadł, że syn chce poruszyć jeszcze jeden te­ mat, czekał więc cierpliwie, aż znowu zajmie swoje miejsce. Marcus pociągnął pokrzepiający łyk sherry. - Jak wiesz, ojcze, nie jestem plotkarzem i napra­ wdę nie lubię wtykać nosa w nie swoje sprawy, ale sądzę, że powinieneś wiedzieć o tym, co zdarzyło się dziś rano w parku, gdyż dotyczy to Sophii. Dokładnie

biorąc, chodzi o incydent, w którym uczestniczył je­ den z twoich służących. Marcus dostrzegł, że ojciec słucha go z napiętą uwagą. - Mój znajomy, Petersham, chce mi sprzedać swe­ go gniadosza, a ponieważ potrzebuję konia pod wierzch, postanowiłem go wypróbować. Zupełnie przypadkowo natrafiłem na Sophię w odludnym za­ kątku parku. Była tam w towarzystwie sir Luciusa Crawleya. Hrabia nie był zachwycony tą wiadomością i od razu dał temu wyraz: - A to diablica! - Powiedziała mi, że wcale nie umawiała się tara z Crawleym - zapewnił go Marcus. Nie chciał narobić siostrze kłopotów, pragnął tylko ostrzec oj­ ca, by stał się nieco czujniejszy. - I ja jej wierzę. Sophia może mieć wady, lecz z pewnością by nie skłamała. Jestem święcie przekonany, że wręcz nie lubi Crawleya. Hrabia chrząknął. - Wczoraj wieczorem nie odniosłem takiego wra­ żenia. Ta mała flirciara tańczyła z nim dwa razy. Mo­ że jednak postąpiła tak tylko dlatego, gdyż wiedziała, że mi się to nie spodoba. Marcus nie mógł powstrzymać uśmiechu. Co pra­ wda, ojciec nie był pierwszej młodości, ale umysł miał sprawny jak zawsze.

- Prawdopodobnie masz rację. W każdym razie, wracając do tej dzisiejszej historii, gdy przybyłem tam na miejsce, zauważyłem, że Crawley podniósł szpicrutę na nowego stajennego, a ten powalił baroneta jednym uderzeniem pięści w szczękę. - Coś podobnego, wielkie nieba! - W szarych oczach sir Thomasa zabłysło prawdziwe podniecenie. - Uwierz mi, ojcze, że sam podziwiałem sposób, w jaki to zrobił. Założę się, że w swoim czasie trochę się boksował. Wcale nie wymachiwał rękami na oślep. Widać, że zna się na rzeczy! - Nutka podziwu w głosie Marcusa zniknęła. - Uważam, że nie powi­ nien był tego zrobić, choć przyznaję, że działał w ob­ ronie własnej. - Chcesz powiedzieć, że należy go zwolnić z po­ wodu tego wydarzenia? - Nie, ojcze. Absolutnie nie. Może być bezczel­ nym zuchwalcem, ale wykonywał tylko swój obowią­ zek, broniąc Sophii. Jak wiem, jest u was od niedaw­ na, lecz jeśli się nie mylę, zdążył już się poznać na mojej siostrzyczce. Niełatwo jej będzie wymknąć się spod jego opieki, a według mojego przekonania, on zawsze będzie wiernie jej strzegł. - Cenię twoje zdanie - odparł hrabia. - Uspokoi­ łeś mnie tymi słowami. - Przez chwilę przypatrywał się synowi w milczeniu i zauważył, że wyraz zmar­ twienia pozostał w jego oczach. - Co właściwie cię dręczy, Marcusie?

- Sam nie wiem. Nie przypuszczam, by Crawley oskarżył stajennego o napaść, zwłaszcza że są świad­ kowie tego wydarzenia i tylko by się ośmieszył. Jed­ nak to mściwy łotr. Nie podobał mi się wyraz jego oczu, gdy odchodził.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Marcus nie był jedynym człowiekiem, który do­ strzegł ów złowieszczy błysk w zimnych, niebieskich oczach. Benedykt od razu to zauważył, a znając cha­ rakter sir Luciusa, spodziewał się, że baronet co naj­ mniej napisze do Yardleya, skarżąc się gorzko z po­ wodu obrażeń, jakich doznał, a także żądając naty­ chmiastowego zwolnienia sprawcy ataku na tak god­ ną osobistość. Jednak minęło parę dni, a Benedykt nie usłyszał nawet najlżejszej reprymendy za swe zacho­ wanie w parku. Doszedł więc do wniosku, że być mo­ że sir Lucius nie jest aż tak okropny, jak wieść niesie. Potem nastąpiło coś, co przywróciło Benedyktowi poprzednią opinię o mściwym baronecie. Prowadził właśnie jednego z koni sir Thomasa do kowala, gdy zaczął podejrzewać, że jest obiektem uwagi. Obróciwszy się nagle, zauważył mocno zbu­ dowanego osobnika w obszarpanym palcie, który umknął w boczną uliczkę. Potem, gdy przysiadł na zbitej z nieheblowanych desek ławeczce przed kuźnią, czekając, aż podkują konia, zobaczył tego sa-

mego opryszka, wpatrującego się prosto w kuźnię. Ujrzał go jeszcze później tego samego dnia, włóczą­ cego się w pobliżu stajni, tyle że tym razem w towa­ rzystwie kompana o równie łajdackim wyglądzie. Benedykt nie miał wątpliwości, że jest obserwowany, toteż następnego wieczoru, gdy Trapp, będący w wyjąt­ kowo towarzyskim nastroju, nagle zaproponował, by ra­ zem wybrali się do gospody Pod Czerwonym Lwem na kufelek piwa (albo dwa), Benedykt chętnie przyjął nie­ oczekiwane zaproszenie. Teraz będzie miał okazję się przekonać, czy istotnie ktoś go śledzi. Mrok już prawie zapadł, gdy Trapp opuścił ich po­ mieszczenie nad stajnią, lecz było jeszcze na tyle jas­ no, by Benedykt mógł zajrzeć do końskich boksów, w których szczęśliwie nie dojrzał żadnych podejrza­ nych postaci. Nie dało się natomiast stwierdzić, czy ktoś idzie ich śladem, gdy skręcili w główną ulicę i poszli w kierunku wschodnim, do gospody będącej ulubionym miejscem spotkań stajennych i woźniców. Londyn nigdy nie śpi, zwłaszcza o tej porze roku, a wokół było tylu ludzi, że Benedykt nie zdołał za­ uważyć, czy ktoś za nim podąża. Jak się okazało, to sokolooki Trapp, gdy już usadowił się wygodnie w zaprzyjaźnionej gospodzie, z zasłużo­ nym kuflem piwa w dłoni, pierwszy zauważył, że Be­ nedykt jest obiektem czyjegoś zainteresowania. - Ej, chłopcze - odezwał się, gdy już pociągnął spory łyk piwa i otarł usta wierzchem dłoni - je-

gomość, który tam stoi, świdruje cię oczami na wy­ lot. - Pokazał na paskudnego hultaja, który opierał się o ladę. - To jakiś twój znajomek? Benedykt spojrzał, zakrywając twarz kuflem, aku­ rat gdy mężczyzna obracał się do niego tyłem. Choć nie widział wyraźnie jego twarzy, dałby głowę, że to żaden z tych dwu, którzy przedwczoraj czatowali ko­ ło stajni, a zatem mógł z całkowicie czystym sumie­ niem odpowiedzieć, że nigdy w życiu nie widział te­ go osobnika. Trapp najwyraźniej stracił zainteresowanie tym te­ matem i zauważył, że rankiem lady Sophia znowu będzie potrzebowała usług Bena. - To ci poprawiło humor, co, chłopcze - rzekł, za­ uważywszy błysk radości, który na jedną chwilę, gdy Ben się zapomniał, pojawił się w jego oczach. Benedykt nawet nie próbował zaprzeczać. - Szczerze mówiąc, panie Trapp, trochę mnie to męczy, że mam tak mało do roboty. Lubię być stale czymś zajęty. Koniuszy nie znalazł niczego dziwnego w tym wy­ znaniu. - Ja też mam podobny charakter. Milady nie jeździ konno już od ponad dziesięciu lat. Hrabia dosiada wierzchowca od czasu do czasu, ale nigdy, kiedy zatrzy­ muje się w mieście. Tylko lady Sophia jeździ regularnie. Mimo wszystko - wzruszył ramionami - nie powinni­ śmy się skarżyć. Powiadam ci, że nie będziemy mieli

wielu takich wieczorów jak ten, kiedy cała rodzina zostaje w domu, więc radujmy się, póki czas. Benedykt przyznał mu rację i gdyby wszystko po­ toczyło się zwykłą koleją rzeczy, bez wątpienia ta chwila wytchnienia byłaby mu w smak, nigdy bo­ wiem nie spędzał wieczoru w gospodzie, sącząc piwo w towarzystwie stajennego. Jednak całą przyjemność zepsuł mu mężczyzna, który stał oparty o ladę i, jak Benedykt zdążył zauważyć, kilkakrotnie rzucał spoj­ rzenia w jego kierunku. Nie miał już teraz najmniejszych wątpliwości, że jest obiektem czyjegoś zainteresowania. Pytanie tylko czyjego? Kto miałby poświęcać uwagę zwykłemu sta­ jennemu? Oczywiście, jest całkiem możliwe, że gdy jeździł, ćwicząc wspaniałe konie hrabiego Yardleya, rozpoznał go pod tym przebraniem ktoś z przeszłości, być może jakiś przyjaciel. Ale przyjaciel by się nie krył. Dlaczego ktoś każe go obserwować? - zadał so­ bie sam pytanie, wpatrując się w kufel, zanim wzmocnił się jego zawartością. Nie, w tym kryje się coś więcej, instynkt podpowiadał mu, że jest to jakaś złowroga historia. - Oczywiście, kiedy wrócimy do rezydencji w Jaffrey, trzeba będzie nieźle się uwijać - ciągnął Trapp, a Benedykt, odsuwając niepokojące myśli, słuchał go uprzejmie. - Latem chłopcy wrócą ze szkoły do domu i będziemy mieli pełne ręce roboty. Najbardziej lubią kręcić się koło stajni.

Z rozmowy z Sophią, którą Benedykt odbył przed paroma dniami, wyniósł wyraźne wrażenie, że bardzo kocha swych braci bliźniaków, a i on sam chętnie by ich poznał. Nie może tego jednak zrobić w przebra­ niu stajennego, jeśli tylko da się uniknąć takiej sytu­ acji. Już i tak źle się stało, że spotkał się ze starszym bratem. Lord Angmering nie był głupcem, a Bene­ dykt ani przez chwilę nie wątpił, że Marcus bez trudu rozpozna księcia Sharnbrook, jeśli spotkają się w nie­ odległej przyszłości. Nad tym będzie się zastanawiał, kiedy dojdzie do takiej sytuacji. Tymczasem ma dość innych zmartwień. Jeszcze raz zerknął na kontuar w samą porę, by uchwycić spojrzenie zdecydowanie nieprzyjaznych oczu, bacznie weń wpatrzonych. Gburowato wyglą­ dający i niechlujnie odziany typ zapewne dla pienię­ dzy zrobi wszystko, nawet dokona morderstwa. Ale kto, do diabła, tak go nienawidził, czuł doń taką ura­ zę, by nasyłać nań rzezimieszków? Uśmiechnął się ponuro, gdyż przychodziło mu do głowy tylko jedno nazwisko. Jeśli jego podejrzenia były słuszne i sir Lucius Crawley wynajął opryszków, by zaspokoić żądzę zemsty, Benedykt nie chciał w nieuchronną bójkę wplątywać Trappa. Szybko zaczął odczuwać szacu­ nek dla tego burkliwego, ciężko pracującego człowie­ ka, a choć nie miał cienia wątpliwości, że zaczepiony, będzie dzielnie stawiać opór, nie zamierzał narażać

go na przykre przeżycia, jeśli tylko dałoby się tego umknąć. Dopiwszy resztki piwa, zaniósł dwa puste kufle na ladę. Trapp uniósł zdumiony wzrok, gdy Benedykt wrócił, stawiając na ich stoliku tylko jeden wypełnio­ ny kufel, a potem nie zajął swego miejsca. - O co chodzi? Nie chcesz ze mną wypić, chłop­ cze? - zapytał, nie próbując nawet ukryć rozczarowa­ nia. - Nie, panie Trapp. Jeden wystarczy mi aż nad­ to - skłamał. To było najlepsze piwo, warzone na miejscu, jakiego nie próbował od lat, i w innych oko­ licznościach chętnie zostałby tu na cały wieczór. Wrócę i zobaczę, co tam słychać u koni. Pan niech tu zostanie i rozkoszuje się napitkiem. Trapp nie zamierzał z nim dyskutować, a będąc nietowarzyski z natury, najchętniej sączyłby swoje piwo w samotności, gdy nagle zauważył obwiesia o szczu­ rzym spojrzeniu, który dotąd opierał się o ladę, lecz na widok wychodzącego Bena natychmiast za nim podążył. Był pewien, że Ben nie kłamał, twierdząc, iż nie zna tego człowieka, i poczuł się bardzo nieswojo. Jakiś szó­ sty zmysł podpowiedział mu, że coś tu nie gra. Nie spo­ dobał mu się ten jegomość - wyglądał na skończonego łotra - i trudno uwierzyć w taki przypadek, że wyszedł akurat wtedy, gdy gospodę opuścił młody stajenny. Dlatego też wyszedł, nie ociągając się. Na szczę­ ście Ben postanowił wrócić tą samą drogą, którą

przyszli, toteż Trapp szybko zauważył wysoką syl­ wetkę, sadzącą długie kroki. Niestety, dostrzegł też obcego, który szybko zbliżał się do Bena. Przyspieszył i bez wątpienia zmniejszył odległość od podejrzanego osobnika, gdy stało się to, czego się oba­ wiał: nie wiadomo skąd pojawiło się dwóch mężczyzn, którym pomagał i których podjudzał pierwszy tropiciel, po czym wszyscy trzej zaciągnęli Bena w boczną ulicz­ kę. Panował na niej ruch, tłoczno było od powozów, lecz tylko niewielu ludzi szło pieszo i nikt, z wyjątkiem Trappa, nie widział, co się dzieje, a jeśli nawet coś zo­ baczył, nie chciał się w to wplątywać. Trapp ruszył do czynu z energią niewiarygodną jak na człowieka dobrze już po pięćdziesiątce i dobiegł do wylotu wąskiej uliczki akurat wtedy, gdy Ben, dzielnie usiłując dać sobie radę z trzema napastnika­ mi, nagle zwalił się na ziemię. Nieco oszołomiony gwałtownym upadkiem Bene­ dykt musiał znieść mnóstwo bezlitosnych kopniaków, gdy jeden z napastników został obezwładniony w wi­ rze walki. Kątem gwałtownie puchnącego lewego oka Ben zauważył, że jego waleczny wybawca wy­ mierza straszliwy cios obwiesiowi, który wyszedł za nim z gospody i, zbierając resztki sił, uderzył potęż­ nym kamieniem dobrze umięśnioną nogę. Drab upadł na ziemię, jęcząc z bólu, zbyt ciężko poszkodowany, by mógł być niebezpieczny. Marcus miał rację, przypuszczając, że najnowszy

pracownik ojca poznał tajniki boksu. Benedykt w istocie był gorliwym amatorem tej sztuki, toteż bez trudu i skutecznie wyeliminował z walki trzeciego napastnika, mężczyznę w obszarpanym płaszczu. Szybko podniósł się na nogi i potężnym ciosem po­ walił go na ziemię, po czym mocno ścisnął brudny szalik, okalający szyję pokonanego złoczyńcy, tak że obwieś leżał nieruchomo, z trudem łapiąc powietrze. - Kto ci zapłacił, żebyś mnie zabił? - syknął Be­ nedykt, nieubłaganie nadal trzymając mężczyznę w żelaznym uścisku. - Nie zabił - wystękał rzezimieszek, bezskutecz­ nie usiłując oderwać trzymające go palce i nabrać tro­ chę oddechu. - Tylko... tylko trochę przyłożył. - Kto to był? - Przysięgam, że nie wiem, wielmożny panie. Nigdy go przedtem nie widziałem. Trzy dni temu wszedł do gospody Pod Trzema Fretkami, szukając kogoś, kto wykona dla niego pewną robotę. Benedykt z najwyższą rozkoszą ścisnąłby drania tak, by wydusić z niego życie, ale rozsądek zwycię­ żył, każąc mu rozluźnić uścisk. - Opisz mi go! Jak wyglądał? - Wysoki i chudy gość w czarnym ubraniu. Nie przypominało to wyglądu sir Luciusa, ale, uświadomił sobie Benedykt, Crawley raczej nie bę­ dzie sam sobie wynajmował opryszków. - To służący?

- Ano. Na takiego mi wyglądał. - Wynajęty rze­ zimieszek podniósł rękę do gardła, lecz roztropnie po­ rzucił myśli o ucieczce. - Powiedział mi, gdzie pana znaleźć i jak pan wygląda. Chciał, żebyśmy za panem poszli, a gdy nadarzy się sposobność, dali panu solid­ ny wycisk. Mieliśmy się koło tego zakrzątnąć jak naj­ szybciej, by dostać resztę pieniędzy. Ten jegomość chciał, żebyśmy załatwili pana, nie zwlekając. Mimo posiniaczonych i pokrwawionych warg Be­ nedykt zdobył się na lekki uśmieszek, podnosząc na­ pastnika na nogi za klapy obszarpanego płaszcza. - No cóż, zasłużyłeś na pełną nagrodę, ty draniu. - Co takiego? - Mężczyzna wyglądał na oszoło­ mionego; podejrzliwość, walczyła w nim o lepsze z nadzieją. - Nie odda pan nas łapsom? Benedykt nie odpowiedział, lecz spojrzał na opus­ toszałą alejkę. Jakąś częścią umysłu zarejestrował, że mężczyzna ze zranionym kolanem już dawno pokuś­ tykał naprzód, wraz z drugim wspólnikiem, a po pię­ tach deptał im uparty Trapp. - Gdybym to zrobił, nie odebrałbyś reszty tak pod­ le zarobionych pieniędzy, co? - odpowiedział w koń­ cu. - Teraz bez kłopotu otrzymasz swój krwawy za­ robek. - Nie czuje pan do mnie urazy? - Niski, przysa­ dzisty mężczyzna wyglądał jeszcze bardziej odraża­ jąco, gdy się uśmiechał. Brakowało mu kilku zębów, bez wątpienia w wyniku łotrowskich poczynań, a po-

zostałe były czarne i zepsute. - Ciężkie czasy nastały, nigdzie nie ma pracy. Trzeba brać, co dają. - Pracy? - powtórzył Benedykt, zupełnie nieporuszony. - Owszem, i zawsze znajdą się tacy, którzy zrobią wszystko za nędzny zarobek. Co mi przypo­ mina, o czym mówiłem już wcześniej... Jesteś pe­ wien, że dostaniesz umówioną zapłatę? Z twarzy opryszka widać było, że nie miał co do tego żadnej pewności. - Powiedział mi, że pojutrze będzie Pod Trzema Fretkami. I lepiej, żebym tam go zastał! - Uwierz mi, że go tam nie będzie - zapewnił go Benedykt z ponurą satysfakcją. - Zapłacę ci wszyst­ ko, jeśli zrobisz to, co ci powiem... Następnego ranka Sophia wyjechała z domu wcześnie rano. Od czasu niefortunnego spotkania z Luciusem Crawleyem postanowiła odbywać prze­ jażdżki o różnych porach dnia, tak by wykluczyć mo­ żliwość natrafienia na któregokolwiek z jej konku­ rentów. Obecność brata, naturalnie, dawała gwaran­ cję, że nie powtórzy się nieszczęsny incydent z Hyde Parku, a w towarzystwie Marcusa chętnie spędzała czas, gdy się bowiem postarał, potrafił być przemiłym kompanem. Niemniej nie mogła zaprzeczyć, że pra­ gnęłaby zadzierzgnąć bliższą znajomość ze swym za­ gadkowym stajennym. A zatem trudno jej było ukryć rozczarowanie, gdy

przed domem ujrzała zaufanego sługę ojca, który na nią czekał. - Dlaczego nie pojedzie ze mną Ben? - spytała zawiedziona. Jeśli nawet Trapp poczuł się dotknięty zupełnym brakiem entuzjazmu dla jego towarzystwa, niczego nie dał po sobie poznać. - Jakby tu powiedzieć... zdarzyła mu się mała przy­ goda, toteż chwilowo zwolniłem go z obowiązków. Sophia od razu zauważyła, że koniuszy ma pod okiem imponującego siniaka. - Ty też nieźle oberwałeś, Trapp. Co tu się dzieje, na miłość boską? Wyglądasz, jakbyś wdał się w bójkę. - W bójkę, panienko? - powtórzył, starając się sprawiać wrażenie wcielonej niewinności. - Dlacze­ go panienka sądzi, że lubię wszczynać burdy? Jestem spokojnym człowiekiem, bez dwóch zdań. Unosząc sceptycznie brwi, Sophia pozwoliła, by Trapp pomógł jej dosiąść konia. - Nikt nie uznałby cię za spokojnego człowieka, Trapp, gdyby usłyszał, jak klniesz i obrzucasz błotem stajennych w Jaffrey House. - Nie dosłyszała, co mruknął w odpowiedzi, lecz specjalnie jej na tym nie zależało. Zapytała natomiast, co takiego zaszło, że Ben nie może towarzyszyć jej dziś na porannej prze­ jażdżce. - Och, był gotów jechać z panienką, ale pomyśla­ łem sobie, że powinien odpocząć.

Sophia z pewnym wysiłkiem trzymała nerwy na wodzy. - Nadal czekam na odpowiedź, Trapp. Nie wątpię, że udzielisz mi jej w dogodnym dla siebie czasie. Trapp wychwycił ironiczny ton i nie mógł po­ wstrzymać uśmiechu. Jedyna córka jego pana zawsze przypominała mu terriera - ciekawskiego i zdecydo­ wanego, który nigdy nie puści zdobyczy, jeśli już raz zatopi w niej zęby. - Tytus poczuł się obrażony odwiedzinami szczu­ ra w jego boksie i wypadł z niego. Na nieszczęście młody Ben stał tuż za nim i otrzymał cios kopytem z całej siły w pierś, biedny chłopak! Ponieważ Tytus, najspokojniejszy ze wszystkich koni zaprzęgowych ojca, najwyżej nastawiał uszu, gdy dawał mu się we znaki szczególnie wrzaskliwy pies, Sophii bardzo trudno było uwierzyć w to wyjaśnienie. - I przypuszczam, że Ben uderzył cię łokciem w oko, gdy zatoczył się od uderzenia? - Ano, tak właśnie było, panienko - potwierdził Trapp, który tym razem nie wychwycił drwiącej nuty w jej głosie, a Sophia, uśmiechając się lekko, posta­ nowiła na razie nie dociekać, jak to było naprawdę, dając w ten sposób słudze swego ojca fałszywe po­ czucie bezpieczeństwa. Przez cały czas bardzo zręcznie udawała obojęt­ ność, ani razu nie próbując poruszyć tego tematu, nie pytała nawet, jak bardzo rozległe są obrażenia jej oso-

II

bistego stajennego. Objechała spokojnie park dooko­ ła, zatrzymując się co jakiś czas, by zamienić parę uprzejmych słów z kilkoma znajomymi, między in­ nymi z lady Elizabeth i Robina, powróciła na Berke­ ley Square i, nadal zachowując się niezwykle uprzej­ mie, poszła ze stajennym do boksów. - Mogłem sam odprowadzić konia panienki do stajni - rzekł Trapp, pomagając jej zsiąść. - Wiem, że mogłeś to zrobić - odparła, uśmiechając się ze zdradziecką słodyczą, czas bowiem udawanej potulności właśnie nieodwołalnie dobiegł końca. - Nie mogłeś natomiast zaspokoić mojej ciekawości co do Be­ na i odpowiedzieć mi wyraźnie i bez ogródek na pyta­ nie, dlaczego nie był w stanie mi dzisiaj towarzyszyć. Zanim Trapp zdążył cokolwiek powiedzieć czy zrobić jakiś ruch, by ją zatrzymać, już była w połowie schodów prowadzących do pomieszczenia nad stajnią. Ujrzała Bena, leżącego na wąskim łóżku, o wiele za małym na człowieka tej postury. Stajenny wczyty­ wał się w stare wydanie Morning Post. Nie zaskoczył jej fakt, że służący umie czytać, gdyż już dawno do­ szła do wniosku, iż zyskała osobistego stajennego o zupełnie niezwykłych talentach. Ben doskonale wiedział, że ktoś wszedł. Z góry za­ łożył, że był to Trapp, toteż nie usiłował się podnieść ani nawet odezwać, bo choć Trapp z każdym dniem stawał się bardziej towarzyski, nadal jednak całymi godzinami potrafił milczeć zawzięcie. Dopiero gdy

Benedykt wyczuł w pokoju nieomylny zapach kobie­ cych perfum, odłożył gazetę i się rozejrzał. - Milady! - Tak się uradował jej niespodziewanym widokiem, że na chwilę zapomniał o swoich obraże­ niach. Usiłował się podnieść, lecz tylko jęknął, gdyż obolałe żebra przypomniały mu o jego żałosnym stanie. Sophia znalazła się przy nim w jednej chwili i ła­ godnie kładąc dłoń na barczystym ramieniu, nalegała, by Ben nie wstawał z miejsca. Nie miała teraz naj­ mniejszej wątpliwości, że brał udział w bójce: świad­ czyło o tym przecięcie nad lewym okiem, rozcięta i spuchnięta górna warga oraz poranione kłykcie. Ani przez chwilę nie przypuszczała, że te obraże­ nia zadał Benedyktowi koniuszy. Wiedziała, że cza­ sami Trapp miewa humory i trudno go zadowolić. Niemniej, nigdy nie uciekał się do użycia siły, by utrzymać nieskazitelny porządek w stajniach - raz złapano go, gdy w Jaffrey House dał porządnie w ucho wyjątkowo leniwemu stajennemu. Ben jed­ nak nie był leniwy. Przewyższał Trappa wzrostem i siłą, nie mówiąc już o tym, że był dużo młodszy, tak że zwyciężyłby go w okamgnieniu. - Co ci się stało? - zapytała łagodnie, lecz sta­ nowczo, zdecydowana poznać prawdę. - I, proszę, nie obrażaj mojej inteligencji opowiadaniem tego ste­ ku bzdur o Tytusie. Co, na miłość boską, ten pomysłowy Trapp jej nałgał? - zastanawiał się Benedykt, a słysząc ciężkie

kroki na schodach, zapragnął żarliwie, by ten niekoronowany król stajni pospieszył się i podsunął mu, jak ma odpowiedzieć na to pytanie. Gdy poprzedniego wieczoru wrócili wreszcie do swego pokoju, Trapp, którego zgrubiałe ręce okazały się nadspodziewanie delikatne, opatrzył rany ich obu. Benedykt bez wahania wyjawił wszystko zwierzchni­ kowi, który tak dzielnie stanął w jego obronie. Na­ zwisko sir Luciusa Crawleya nic Trappowi nie mówi­ ło, a choć zdecydowanie był za tym, by mściwemu baronetowi odpłacić pięknym za nadobne, zgodził się ze zdaniem Benedykta, że im mniej ludzi będzie wie­ działo o tym incydencie, tym lepiej. W zamian Bene­ dykt niechętnie zgodził się nie pokazywać, przynaj­ mniej dopóki nie znikną ślady bójki. W swym staran­ nie przemyślanym planie nie wzięli jednak pod uwa­ gę zupełnie nieobliczalnego zachowania się bardzo stanowczej Sophii. - Czekam na wyjaśnienia - oznajmiła właśnie, nie­ cierpliwie uderzając gałką szpicruty w fałdy spódnicy, a on sam nie był pewien, czy pragnie Sophię pocałować, potrząsnąć nią czy też uczynić jedno i drugie. Nadejście Trappa niewiele pomogło. W odpowie­ dzi na pytające spojrzenie Benedykta uniósł tylko bezradnie ręce, dowodząc tym samym, że ma małe doświadczenie w postępowaniu z niesfornymi przed­ stawicielkami płci pięknej. A zatem Benedykt, nie mając wyboru, musiał zapanować nad sytuacją

i szybko doszedł do wniosku, że biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności, najlepiej będzie uczciwie wy­ znać całą prawdę. Z wyraźnym trudem podniósł się na nogi, by stanąć z Sophią twarzą w twarz. - Muszę panience powiedzieć z przykrością, i to z wielu powodów, że zeszłego wieczoru wraz z pa­ nem Trappem zostaliśmy wciągnięci w bójkę. - To widać na pierwszy rzut oka - odparła, bynaj­ mniej nierozbawiona, choć Benedykt pragnął przed­ stawić lekko cale wydarzenie, a Trapp, czując, że wy­ padałoby mu coś powiedzieć, doznał nagłego przy­ pływu natchnienia. - Napadło na nas trzech drabów. Chodziło im o nasze sakiewki, ale ich nie dostali, bo młody Ben i ja daliśmy im takiego łupnia, że uciekli jak szcze­ niaki, które dostały klapsa. Wyraz komicznego zdziwienia na twarzy Bene­ dykta pogłębił jeszcze sceptycyzm Sophii. - Choć takie zachowanie jest wysoce naganne, trud­ no nie mieć odrobiny współczucia dla doli tych napast­ ników, Trapp - powiedziała tonem suchym jak drewno na podpałkę. - Musieli być rzeczywiście w rozpaczliwej sytuacji, skoro wybrali was dwu na ofiary rozboju... Al­ bo gwałtownie potrzebowali pieniędzy, albo po prostu byli głupi! Gdyby im się powiodło, byliby straszliwie rozczarowani wielkością łupu zdobytego z takim nara­ żeniem zdrowia. W końcu dwóch stajennych, udają-

cych się wieczorem na kufelek piwa, nie zabiera ze sobą suto wypchanych sakiewek. Trapp spojrzał bezradnie na swego podwładnego. Jeśli liczył, że Benedykt wskaże mu jakieś wyjście z sytuacji, to się zawiódł, gdyż ten wpatrywał się w Sophię z rozbawieniem i wyraźnym podziwem w oczach. - Co skłoniło tych ludzi do napadu na ciebie? rzekła, kierując pytanie prosto do niego. - Przynętą były pieniądze, panienko - zapewnił. - Zapłacono im za to. - Ale dlaczego? Czy ktoś żywi do ciebie ura­ zę? - Trudno jej było w to uwierzyć i od razu odrzu­ ciłaby taką myśl, gdyby Benedykt z pełnym przeko­ naniem nie skinął głową. - Przyznaję, że znam cię bardzo mało, lecz ani przez chwilę nie przypuszcza­ łam, że łatwo wdajesz się w bójki i nieopatrznie przy­ sparzasz sobie wrogów. Czy wiesz, komu zależało, by na ciebie napaść? Nie próbował nawet odpowiedzieć. - Ten, kto wynajął tych drabów, musiał mieć pie­ niądze - nalegała. - Czyżbyś naprawdę się nie orien­ tował, kto to jest? Znowu nie odpowiedział, ale nagle okazało się, że nie ma takiej potrzeby, gdyż Sophia w tej sekundzie zrozumiała, kto to mógł być, i ogarnęły ją sprzeczne uczucia. Po pierwsze, głęboko się zawstydziła, gdy zdała sobie sprawę, że to wszystko przez nią, że gdy-

by nie zachowała się jak dziecko, usiłując zniweczyć plany ojca, który starał się tylko znaleźć jej odpo­ wiedniego konkurenta, niewinny człowiek nie został­ by pobity. - Crawley - wymamrotała pod nosem, czując, że ogarnia ją gniew. - To na pewno on. Niech sczeźnie jak pies. - Z czasem wszyscy opuścimy ten padół - odparł Benedykt z błyskiem wisielczego humoru, lecz So­ phii to nie rozbawiło. - Na pewno nie będę czekać tak długo - oznajmi­ ła, a w jej zdecydowanym głosie pojawiły się twarde nuty. - Crawley to drań, a ja osobiście dopilnuję, by drogo zapłacił za to, co ci zrobił. Zapadło milczenie. - Niech panienka da sobie z tym spokój - ode­ zwał się po chwili Benedykt. Zabrzmiało to bez wątpienia jak polecenie, aż Trapp otworzył usta ze zdziwienia. Służący ma jej rozkazy­ wać? Sophia spojrzała na swego stajennego z mieszani­ ną gniewu i zaskoczenia. Nie przywykła, by ktokolwiek, nawet o wyższej pozycji, zwracał się do niej w ten spo­ sób. Niemniej nie powstrzymało to Benedykta. - Kobiety nie muszą załatwiać moich porachun­ ków - ciągnął tym samym, stanowczym tonem. W obecnej chwili nie mam możliwości odpłacenia się sir Luciusowi Crawleyowi za jego postępek, ale zo­ stanie on w mojej pamięci i w stosownym czasie od-

powiem za tę zniewagę. A na razie, w najlepszym in­ teresie panienki i moim będzie zostawić to tak, jak jest. Z miny Sophii można było wyczytać gniew, lecz także, jak stwierdził Benedykt, bacznie się jej przy­ glądając, pewną dozę podziwu, a w końcu dopatrzył się w jej twarzy niechętnej zgody. Sophia obróciła się na pięcie i podeszła do schodów. - No więc dobrze, Beniaminie Rudgely, będzie, jak sobie życzysz - rzuciła przez ramię. Potem wysz­ ła, nie odzywając się więcej, a Trapp znowu stanął z otwartymi ze zdziwienia ustami. - A niech mnie! - oznajmił, gdy wreszcie od­ zyskał głos. - Gdybym tego nie widział, nigdy bym w to nie uwierzył. - Zerknął w kierunku Bena, a w jego oczach zaczynał budzić się podziw. - Jesteś niesamowity, chłopcze! Panna Sophia zawsze była upartą dziewczyną, wszystko musiało być tak, jak ona chce, a jednak zgodziła się zostawić tę sprawę w spokoju. - Niezupełnie, panie Trapp - zaprzeczył Bene­ dykt. - Jeśli się nie mylę, niełatwo jej było powziąć decyzję. - Uśmiechnął się lekko, moszcząc obolałe ciało na łóżku. - Może jest uparta i rozpuszczona, ale ani przez chwilę nie wątpię, że dotrzyma słowa.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Benedykt nie zawiódł się na młodej kobiecie, w której pokładał wiarę jak w żadnej innej. Okazało się to dwa dni później, gdy otrzymał wezwanie, by stawił się w pałacu punktualnie w południe. Ponieważ pół godziny wcześniej Trapp odwiózł hra­ biego i hrabinę lekkim miejskim powozem, Benedykt domyślił się, kto chciał go widzieć. Choć był przygoto­ wany na tę rozmowę, serce bito mu w przyspieszonym tempie, gdy o wyznaczonej godzinie wchodził do bib­ lioteki, gdzie ujrzał swą ukochaną. Siedziała przy maho­ niowym biurku, zajęta pisaniem listu. Poczuł rozczarowanie, gdy nie uśmiechnęła się na powitanie, każąc mu usiąść po drugiej stronie biurka. Wydawała się całkowicie pochłonięta listem, toteż nie próbbwał jej przeszkadzać, lecz rozejrzał się po pokoju, którego ściany szczelnie wypełniały książki. W przeciwieństwie do Trappa Benedykt, co całkiem zrozumiałe, w eleganckim otoczeniu czuł się swobod­ nie. Ściany pełne książek, nieomylny zapach skóry i dobrej starej whisky przypomniały mu bibliotekę w Sharnbrook. Nie wątpił ani przez chwilę, że podczas jego

długiej nieobecności wierna służba doskonale dbała o dom i jego wnętrze. Większość mebli z pewnością okryta była płóciennymi pokrowcami, a Benedykt z utęsknieniem czekał dnia, kiedy każe je zdjąć, sam zaś podejmie liczne obowiązki, do których był przy­ gotowywany od urodzenia. Wracając myślą do teraźniejszości, zerknął na drugą stronę biurka, na istotę, która opóźniała jego powrót do rodzinnego gniazda. Nadobna dziedziczka skończyła już pisać i dość bacznie się weń wpatrywała. - Twoje rany szybko się goją - odezwała się So­ phia, zauważywszy, że Ben nie ma już spuchniętych warg, choć rozcięcie nad lewym okiem ciągle jeszcze jest wyraźnie widoczne. - Mam nadzieję, że w tej sy­ tuacji Trapp nie zarzuca cię robotą. Benedykt pospiesznie zapewnił ją, że prawda wy­ gląda wręcz przeciwnie i że przydzielają mu tylko najlżejsze prace. - W istocie, panienko, im szybciej będę mógł pod­ jąć wszystkie swe obowiązki, tym lepiej mi to zrobi. - W takim razie możesz towarzyszyć mi jutro. Brat dziś wyjeżdża z Londynu, więc będę potrzebo­ wała twoich usług od zaraz. W uszach Benedykta jej słowa zabrzmiały jak naj­ słodsza muzyka. Nie to, żeby nie lubił lorda Angmeringa - wręcz przeciwnie. Brat Sophii często zacho­ dził do stajni, gdy przyjeżdżał na Berkeley Square, a jego nierzadko zjadliwe uwagi bawiły Benedykta.

Jednak obecność Marcusa w stolicy przeszkadzała w uwodzeniu jego uroczej siostry, toteż bez przykro­ ści myślał o rychłym jego wyjeździe. - Tymczasem jednak nie powinieneś zbyt pospiesz­ nie podejmować swych dawnych obowiązków - rzekła miękko Sophia, która czuła się winna, patrząc na wyraźnie wypukłości bandaży pod szorstką, bawełnianą koszulą. - Nie chcę przysparzać ci jeszcze więcej bólu. Dopiero po pewnej chwili Benedykt zdał sobie sprawę, że Sophia mówi o jego obrażeniach fizycz­ nych, nie zaś obecnym stanie ducha i niemal wes­ tchnął z ulgą, gdyż ani przez moment nie wątpił, że jego dni jako pomocnika w stajni Yardleyow byłyby policzone, gdyby ktokolwiek się dowiedział, że skromny sługa czyni zakusy na młodą dziedziczkę. - To, co zaszło tego wieczoru, nie jest panienki winą - zapewnił ją szybko, lecz ona nie dała się tak szlachetnie oczyścić z winy. - Owszem, jest. To wszystko przeze mnie. Niemą­ drze postąpiłam, zachęcając człowieka pokroju Crawleya. Napadnięto na ciebie z powodu mojej lekkomyśl­ ności. - Nie mogła powstrzymać wymuszonego uśmie­ chu. - Sumienie mnie gryzie i przyznam, że bardzo mi wstyd. Nie przypuszczam wszakże, bym przy mojej na­ turze zbyt długo oddawała się przygnębieniu ~ rzekła lekko, nie uświadamiając sobie, jak bardzo to przeżycie wpłynęło na jej stosunek do wielu spraw. - Oczywiście, humor mi się nie poprawił, gdy zeszłego wieczoru uj-

rzałam Crawleya i byłam zmuszona zwracać się do niego uprzejmie z powodu tej bezsensownej obietni­ cy, jaką ci dałam. - Rozmawiała pani z nim? - Tak, przez chwilę - odparła, nie znajdując nic dziwnego w jego wyraźnym zainteresowaniu. - Bo­ gu dzięki, ani razu nie poprosił mnie do tańca. - Na­ gle się zachmurzyła. - Teraz, gdy się nad tym zasta­ nawiam, w ogóle nie pamiętam, żeby z kimkolwiek tańczył. Wydawał się czymś zaabsorbowany i, o ile sobie przypominam, dość wcześnie wyszedł z przy­ jęcia. - To wielce rozbawiło Bena, a Sophia chciała znać przyczynę jego wesołości. - Podejrzewam, że zajęcia Crawleya spowodowa­ ne są wyłącznie moim drobnym fortelem - przyznał i zaczął jej wyjaśniać, jakie kroki podjął, by choć tro­ chę się zemścić. Sophia całkowicie poparła jego postępowanie, po­ czuła się też mniej winna. - Mam tylko nadzieję, że opryszki, które na ciebie napadły, będą nadal domagały się zapłaty. I otrzymają ją! - Podejrzewam, że w końcu Crawley będzie mu­ siał spełnić ich żądania, by zamknąć im usta. Taki człowiek jak on może cieszyć się złą sławą, ale wy­ najmowanie opryszków, by osiągnąć niegodziwe ce­ le, spotkałoby się z ogólnym potępieniem. Straciłby twarz, napiętnowano by go nawet jako tchórza, a to

oznacza śmierć towarzyską każdego członka wyższej klasy. Jak zawsze, gdy mówił szczerą prawdę, Sophia nie mogła się nadziwić, skąd tak dobrze zna jej sferę. Nie zdołała zapanować nad ciekawością. - Ciągłe mnie zadziwiasz, Benie. Znasz doskona­ le zasady, rządzące w wyższych kręgach. Ciekawa je­ stem, skąd uzyskałeś tę wiedzę? Może z przeglądania kolumn towarzyskich w gazetach, co? Benedykt byłby niezwykle zdziwiony, gdyby, prę­ dzej czy później, nie rzuciła jakiejś uwagi na temat jego umiejętności czytania, toteż był przygotowany na to na pół szydercze zapytanie i nie zbiło go ono z pantałyku. - Zdaje sobie pewnie panienka sprawę, że pan Trapp nie lubi gadać po próżnicy, więc dużo czytam w wolnym czasie. Sophia przez chwilę zastanawiała się nad tą odpowie­ dzią. Służący, stojący wyżej w hierarchii, przeważnie umieli czytać i pisać, ale w przypadku chłopców stajen­ nych sprawa przedstawiała się zupełnie inaczej. Jednak­ że Sophia nie mogła szczerze powiedzieć, że była za­ skoczona tymi umiejętnościami Bena. - Bez wątpienia twój dawny pan nalegał, byś się uczył. - Jak najbardziej, panienko - przyznał Benedykt, choć nadal czuł się dziwnie, gdy o zmarłym ojcu mó­ wił „dawny pan". - Uważał, że człowiek bez wy-

kształcenia nie będzie w stanie wspiąć się na wyższy poziom społeczny. - Hm. - Sophia przyglądała mu się w milczeniu, nie całkiem zadowolona z jego wyjaśnień, lecz postanowiła na razie dać spokój i machnęła tylko szczupłą dłonią w kierunku małego stolika przy drzwiach. - Znajdziesz tam ostatnie egzemplarze Morning Post. A gdybyś miał ochotę, przed wyjściem rzuć okiem na półki i pożycz sobie każdą książkę, która ci się spodoba. Wzruszony tą wspaniałomyślnością, Benedykt właśnie miał wygłosić gorące podziękowanie, gdy otworzyły się drzwi i wszedł kamerdyner, by powia­ domić pannę Sophię, że panna Perceval przybyła z wizytą i czeka w bawialni, co raptownie przerwało rozmowę ku wielkiemu rozczarowaniu przynajmniej jednego z jej uczestników. Sophia zapewniła Bena, że może zabawić w bib­ liotece, jak długo zechce, by wybrać książkę wedle swego upodobania, po czym wyszła do salonu. - Na śmierć zapomniałam, że cię zaprosiłam do siebie na dzisiejszy ranek - przyznała, akurat gdy przyjaciółka zdejmowała ze swych ciemnych loków śliczny jedwabny czepeczek w kolorze farbki do bie­ lizny. Robina absolutnie nie czuła się obrażona, lecz nie mogła się powstrzymać, by nie dokuczyć Sophii: - Przypuszczam też, że całkiem zapomniałaś, dla­ czego mnie tu zaprosiłaś.

- O nie, o tym pamiętam - zapewniła ją Sophia, uśmiechając się z jej na poły drwiącego tonu. - Cho­ ciaż, jak się później okazało, mogłaś sobie oszczędzić trudu. Kiedy cię zapraszałam, przypuszczałam, że Marcus tu będzie, ale postanowił dzisiaj wyjechać z Londynu. Wiesz, co z niego za paskuda, Robino. Uniosła ręce bezradnym gestem. - Nie można prze­ widzieć, co zrobi z dnia na dzień. Niestety, bez jego pomocy nie zdołam pokazać ci zbyt dobrze figur tego walca, chyba że... Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl i odwró­ ciła się do kamerdynera, który wszedł w ślad za nią, niosąc tacę z karafką ratafii oraz talerz słodkich, mig­ dałowych biszkoptów. - Cardew, bądź tak dobry i zobacz, czy Ben jest jeszcze w bibliotece, a jeśli tak, poproś go, by tu przyszedł. Kamerdyner prychnął głośno, wyrażając swoje niezadowolenie. Uważał za niestosowne, by służba pracująca na zewnątrz chodziła swobodnie po domu, nawet jeśli wystroiła się jak należy przed stawieniem się u pałacowych drzwi. Jednak starczyło mu rozu­ mu, by nie dyskutować z hrabianką, toteż poszedł po Bena, tak jak mu kazano. Choć Sophia kilkakrotnie wspominała o swym no­ wym stajennym, zupełnie zapomniała uprzedzić, jak bardzo jest przystojny, toteż Robina stanęła niemal z otwartymi ustami, gdy drzwi się otworzyły i po

chwili wysoki mężczyzna o złotobrązowych włosach sięgających karku, swobodnym krokiem wszedł do salonu. Robina nie mogła oderwać od niego oczu. Najbardziej uderzył ją nie imponujący wzrost ani bar­ czyste ramiona, lecz to, że nawet w zwykłym robo­ czym ubraniu w eleganckim otoczeniu wydawał się całkiem na miejscu. - Ach, wybornie! - rzekła Sophia, pospiesznie przeglądając książkę i gazety, które trzymał w rę­ ce. - Widzę, że wybrałeś sobie coś do czytania. Odłóż to teraz, Benie, bo potrzebuję twojej pomocy. Usłuchał z lekkim zdziwieniem. - Czym mogę służyć, panienko? Choć szybko pozbyła się resztek dziecięcej niedojrza­ łości, w jej naturze zostało jednak coś łobuzerskiego. - Na pewno tak wykształcona osoba jak ty kiedyś uczyła się tańczyć. - Tańczyć, panienko? - powtórzył, rzucając ostrożne spojrzenie w drugi koniec pokoju, w kierun­ ku Robiny. - Tak, tańczyć, Benie. Wiesz, to taka niemądra rozrywka, której my, co mniej poważni śmiertelnicy, oddajemy się z braku czegoś lepszego do roboty. Stłumiony chichot z tyłu przypomniał Sophii nie tylko o obecności przyjaciółki, lecz także, iż zapomi­ na o dobrych manierach. Pospiesznie naprawiła ten błąd, oficjalnie przedstawiając sobie obecnych, jakby Ben był dżentelmenem, który zaszedł z wizytą, po

czym nakłoniła lekko rozbawioną Robinę, by zasiad­ ła przy fortepianie. Robina uczyniła to z najwyższą chęcią. Nie tak utalentowana jak jej siostra, potrafiła jednak zagrać bardzo przyzwoicie, gdy ją o to poproszono, choć palce się jej nieco poplątały, gdy ujrzała, jak Sophia śmiało kładzie jedną męską dłoń na swej talii, a drugą ujmuje w szczupłe palce. Benedykt był zdumiony. Słyszał, oczywiście, o tym nowym tańcu, który gwałtownie zyskiwał na popularno­ ści, lecz sam nigdy go nie tańczył. Był jednak bardzo chętny do nauki, zwłaszcza że dzięki temu mógł choć lekko dotknąć kobiety, która, jak się przekonywał z każ­ dym dniem bardziej, będzie dla niego idealną żoną. Sophia również nie pozostała obojętna na bliskość mężczyzny. Doskonałe pamiętała ten wieczór w Bo­ że Narodzenie, kiedy Marcusa zdołano namówić, by nauczył ją tańca, który wówczas uważano za nadzwy­ czaj nieprzyzwoity. Wtedy zupełnie nie uświadamiała sobie, że brat ją przytrzymuje, gdy wirowali razem wokół bawialni w Jaffrey House, toteż teraz musiała zebrać myśli i znaleźć się w tej sytuacji jak najlepiej. Szybko doszła do wniosku, że albo ona jest znakomi­ tą nauczycielką, albo Ben niesłychanie pojętnym ucz­ niem. Po kilku momentach nieuwagi, gdy jednak zgrab­ nie uniknęli nastąpnięcia sobie na nogi, wirowali wokół dużego salonu doskonale zgrani, póki Sophia bezwied­ nie nie wsunęła czubka bucika pod dywan. Nie runęła

jak długa tylko dzięki szybkiemu refleksowi partnera. Objął silnym ramieniem jej szczupłą talię i trzymał ją przez chwilę bezpiecznie opartą o swą muskularną pierś, po czym łagodnie postawił na nogi. Trwało to zaledwie parę chwil, a jednak jej ciało pulsowało takim bogactwem doznań, że aż się zaru­ mieniła. Instynktownie odsunęła się o krok i zaryzy­ kowała przelotne spojrzenie na mężczyznę, którego krótki uścisk tak bardzo ją poruszył, lecz zaraz stwierdziła, że on wcale nie patrzy na nią, ale na in­ strument stojący w drugim końcu pokoju. Dopiero te­ raz zdała sobie sprawę, że muzyka ucichła. - No, no! Ależ to szybki taniec, ten walc! - zawo­ łała, usiłując opanować zadyszkę, a gdy podążyła wzrokiem za lekko rozbawionym spojrzeniem Bena, ujrzała Robinę, która trzymała palce nad klawiszami i wyglądała na wyraźnie zamyśloną. - Może skończymy na tym pierwszą lekcję, co? Czuję się dość zmęczona. Mówiła szczerą prawdę, lecz nie tłumaczyło to uczucia nieśmiałości, które nagle ją opanowało. So­ phia zdołała zaledwie kiwnąć głową Benowi, by go odprawić, po czym podeszła do sofy. Robina dołączyła do niej, gdy tylko zamknęły się za nim drzwi. - Wydaje się, że twój stajenny ma wiele talentów. Ta cicho wypowiedziana uwaga wcale nie wydała się Sophii dziwna. W istocie, byłaby bardzo zdumiona,

gdyby jej niezwykle bystra przyjaciółka nie dostrzeg­ ła w Beniaminie Rudgelym niczego nadzwyczajne­ go- Więcej, niż ci się wydaje - odparła, odzyskując panowanie nad sobą i zastanawiając się, dlaczego w ogóle je straciła. - Za każdym razem, kiedy jestem w jego towarzystwie, odkrywam w nim coś nowego. Na przykład któregoś dnia dowiedziałam się, że umie pisać i czytać. - Wielkie nieba! - Robina nawet nie próbowała ukrywać zdumienia. - To niezwykłe, nie uważasz? - Bardzo - przyznała Sophia - ale też Beniamin Rudgely jest w najwyższym stopniu niezwykłym człowiekiem. Sięgając po ratafię, umieszczoną pod ręką na po­ bliskim stoliku, nalała dwa kieliszki, wręczyła jeden Robinie, po czym oparła się o sofę, w zamyśleniu są­ cząc trunek. - Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że jest synem z nieprawego łoża jakiegoś bogacza. Choć Robina wychowała się w rodzinie pastora, nie można jej było uznać za naiwną czy nieśmiałą skromnisię. Wpatrywała się w jakiś odległy punkt, jakby chcąc przywołać wizję przystojnej twarzy o niezaprzeczalnie arystokratycznych rysach i po pa­ ru chwilach skinęła potakująco głową. , - Zawsze mówi o zmarłym chlebodawcy jako o „dawnym panu" - wyjaśniła Sophia. - Mam jednak

przeświadczenie, że łączyło ich coś więcej niż zwy­ czajny stosunek pana i służącego. W końcu ilu ludzi zadbałoby o edukację służby? Wiem, że mój ojciec kazał uczyć Trappa, ale przyznasz, że to niezwykłe. Znowu przyjaciółka skinieniem przyznała jej rację. - Uważasz, że dawny chlebodawca mógł być jego ojcem? - Oczywiście, to całkiem możliwe. - Ale nie znasz jego nazwiska? - Nie, nie znam. Co więcej, nie zamierzam tego dochodzić. Jeśli Ben będzie chciał, żebym je poznała, sam mi powie - a jeżeli nie, na pewno ma swoje po­ wody, żeby mi go nie zdradzać. Robina, która początkowo była tylko zaciekawiona tym tematem, postanowiła dokładnie go zgłębić. - Najwyraźniej bardzo cię obchodzi twój stajenny, Sophio - zauważyła cicho. - Owszem, chyba można tak powiedzieć. - Zdaje się, że bardzo go polubiłaś. - To prawda - przyznała Sophia, nie widząc powo­ du, by kłamać. - Cierna też bardzo lubiłam, pamiętasz? - Taak... Ale Clem, pozwól, że ci przypomnę, był niski, tęgawy i w niczym nie przypominał Adonisa, podczas gdy Beniamin Rudgely... - Jest niezwykle przystojny - dokończyła za nią Sophia. - Owszem, zauważyłam to, Robino, nie je­ stem ślepa. Jeśli sądzisz, że między nami dochodzi do czegoś niewłaściwego...

- Niczego nie sądzę - pospiesznie zapewniła ją Ro­ bina. - Po prostu chodzi o to, że... - w jej jasnoniebie­ skich oczach zamigotał błysk niepokoju - nigdy nie ukrywałaś swych uczuć. Wszyscy wiedzieli, jak bardzo lubiłaś dawnego stajennego i nikt w czterech wioskach opactwa nie widział w waszej przyjaźni niczego zdroż­ nego. Ale to jest Londyn, Sophio, prawdziwa wylęgarnia skandali i złośliwych plotek. Jeśli okażesz nowemu sta­ jennemu tę samą sympatię, jaką żywiłaś dla Clema, to wolę nie myśleć o oszczerstwach, które zaczną krążyć na twój temat. Sophia siedziała w milczeniu, przez parę minut rozmyślając nad słowami Robiny, po czym, sięgnąw­ szy po biszkopt ze słodkimi migdałami, machnęła rę­ ką z lekceważeniem. Jej przyjaciółka wyraźnie prze­ sadza! Jak się okazało, obawy Robiny nie były płonne. Gdy Sophia i jej przystojny stajenny przez parę dni regularnie pojawiali się w parku, wywołali masę plo­ tek i domysłów. Oczywiście wiele osób nie widziało nic złego w tym, że młoda dama i jej stajenny jadą obok siebie, zatopieni w rozmowie; inni zaś, zwłasz­ cza ci, którzy w zeszłym miesiącu byli na balu u Yardleyów, zastanawiali się, czy w krążących wówczas pogłoskach nie kryje się źdźbło prawdy. La­ dy Sophia Cleeve od przyjazdu do Londynu poświę­ cała bardzo mało uwagi dżentelmenom z eleganckie-

go świata, na oczach wszystkich okazując najwyższe zainteresowanie plebejuszowi ze stajni! Sophia pozostawała obojętna na liczne ukradkowe mrugnięcia i złośliwe szepty, wymieniane za jej ple­ cami. Odczuwała boleśnie tylko to, że Londyn stał się niesłychanie zatłoczony, jego ludność jakby podwoiła się w ciągu doby. Niezależnie od pory dnia, w jakiej postanowiła odbyć przejażdżkę, nie mogła znaleźć ulicy, którą swobodnie dałoby się przejechać, ani miejsca w parku, wolnego od plotkujących par. Któ­ regoś ranka podczas śniadania, mniej więcej w ty­ dzień po wyjeździe Marcusa, gorzko poskarżyła się na to rodzicom. Lady Marissa rzuciła córce spojrzenie pełne zrozu­ mienia. - Obawiam się, moja droga, że będziesz musiała się do tego przyzwyczaić. Zaczął się sezon i więk­ szość gości pozostanie aż do jego zakończenia. - Zdaję sobie z tego sprawę, mamo, ale mam wra­ żenie, że wszyscy zjechali do stolicy w ciągu ostat­ nich paru dni. - Uderzył ją przewrotny zbieg okoli­ czności. - Dokładnie rzecz biorąc, ten napływ zaczął się od wyjazdu Marcusa. Może powinniśmy go za­ wezwać i przekonać się, czy jego obecność nie nakło­ ni paru przybyszów do powrotu do ich majątków. Hrabia, pogrążony w lekturze licznej korespon­ dencji, leżącej przy jego talerzu, nie mógł powstrzy­ mać chichotu.

- Gdyby ktoś cię usłyszał, moje dziecko, mógłby dojść do wniosku, że nie szanujesz brata, a tymcza­ sem każdy przyzna, że... Urwał, a jego twarz pokryła się tak chorobliwą bla­ dością, że zaniepokojona hrabina zapytała, czy mąż dobrze się czuje. - C... co? - Szeroko rozwartymi oczyma przyglą­ dał się jej przez stół, jakby była osobą zupełnie mu nieznaną. Potem wziął się w garść, pospiesznie wstał z fotela, zgarniając jednocześnie całą koresponden­ cję. - Czuję się doskonale, moje serce... tak, napra­ wdę znakomicie. Przepraszam was, ale skończę czy­ tanie listów w bibliotece. - Co się nagle stało papie? - odezwała się Sophia, gdy tylko je opuścił. - Bez wątpienia coś go zdenerwowało - musia­ ła przyznać matka, lecz zdecydowanie nie chciała zagłębiać się w domysły i pospiesznie zmieniła te­ mat. - Mam nadzieję, że list do ciebie nie zawierał złych wiadomości? - Wręcz przeciwnie - zapewniła ją Sophia. - To karteczka od 0livii Roade Burton. Napisałam do niej w zeszłym tygodniu, lecz najwyraźniej wiadomość ode mnie jeszcze do niej nie dotarła, gdyż pisze, że uważa mnie za największą świnkę na świecie, skoro tak szybko o niej zapomniałam. - Ta młoda dama - zauważyła lady Marissa to-

nem, który nagle stał się oschły - nie ma prawa niko­ go krytykować po tym, jak się sama zachowała. Sophia nie mogła powstrzymać wesołości z tego rzadkiego przejawu wyraźnego niezadowolenia matki. - Zdaję sobie sprawę, że nie masz zbyt dobrego mniemania o 01ivii, mamo. Może jest trochę samo­ lubna i rozpieszczona, ale ja też taka jestem. - To święta prawda, moja droga - przytaknęła hrabina, wcale nie zamierzając oszczędzać córki. Jestem jednak pewna, że nie igrałabyś z męskimi uczuciami, w jednej chwili przyrzekając dżentelme­ nowi rękę, a w następnej zmieniając zdanie. Zanim zaczniesz bronić panny Roade Burton - ciągnęła, uniemożliwiając córce przyjście znajomej z pomocą - powiem ci jasno i otwarcie, że nigdy nie wierzyłam w ten stek nonsensów, który rozgłaszał biedaczysko lord Ravensden, jakoby nigdy nie byli oficjalnie za­ ręczeni i że ogłoszenie w prasie było tylko przykrą pomyłką. Matka mówiła prawdę i Sophia czuła, że nie po­ wiedzie się jej próba ukazania Olivii w lepszym świetle. Nie ma co przekonywać lady Marissy, że wy­ darzenia, które rozegrały się przed paroma miesiąca­ mi, miały zupełnie inny przebieg. Powiedziała więc tylko: - Dżentelmen do ostatka, co, mamo? Pewnie dla­ tego lubisz lorda Ravensdena i byłaś tak rada, kiedy postanowił poślubić Beatrice. Zawsze o wiele bar-

dziej lubiłaś Beatrice niż jej siostrę... No, przyznaj się, mamo! Hrabina, prawdomówna jak zawsze, nawet nie za­ mierzała zaprzeczać. - Tak, trzeba przyznać, że Ravensdenowi się uda­ ło, gdy 01ivia postanowiła go zostawić. - Masz zupełną rację - przytaknęła Sophia. - Mo­ że nie pochwalam sposobów postępowania 01ivii, ale w sumie wyszły one na dobre wszystkim zaintereso­ wanym. Poza tym - dodała z uśmieszkiem osoby, która wie, co w trawie piszczy - nie wierzę, byś na­ prawdę miała Olivii za złe to, że nie chciała wyjść za mężczyznę, który jej nie kochał. - Chyba tak, moja duszko - odparła matka, lecz nie chciała już więcej ustępować córce i zmieniła te­ mat, pytając, czy list zawiera jakieś interesujące plo­ teczki. - Nie, nic ciekawego. - Sophia szybko przebiegła wzrokiem pojedynczą kartkę papieru. - 01ivia wspo­ mina, że okolice opactwa wyglądają jak opuszczone. Nic dziwnego, skoro większość mieszkańców dwo­ rów zjechała do stolicy. Mogłabym przysiąc, że wczoraj widziałam Beatrice, jak jechała z Ravensdenem powozem, i na pewno widziałam lorda Ishama, który onegdaj, ponury jak gradowa chmura, jeździł po parku, lecz nie zauważyłam, czy była z nim India. I wiesz, oczywiście, że Percevalowie wreszcie przy­ jechali do miasta.

- Tak, wiem o tym, - Hrabina nie mogła po­ wstrzymać uśmiechu. - Jak powiedział któregoś dnia drogi Hugo, jego matka nie jest zadowolona, że wy­ dałyśmy dla ciebie bal, nim ona i Hester przybyły do miasta. On, kochany chłopak, doskonale rozumie, dlaczego to zrobiłam. Kalendarz wydarzeń towarzy­ skich jest tak wypełniony, że nie zdołałybyśmy się wcisnąć z naszym przyjęciem, gdy sezon oficjalnie się rozpocznie. Ale, ale - dodała, wzmocniwszy się łykiem kawy - nie zapomniałaś, że drogi Hugo ma nas zabrać do lady Sefton na wieczorek w przyszłym tygodniu? - Nie, nie zapomniałam - zapewniła ją Sophia, uśmiechając się ze zwyczaju matki, która dodawała czułe słówko przed imionami swych szczególnych ulubieńców. - Zastanawiam się, mamo - kazał jej po­ wiedzieć złośliwy duszek - dlaczego nigdy nie dąży­ łaś do małżeństwa między „drogim" Hugo a mną, skoro najwyraźniej tak wysoko go cenisz? - Właśnie z tego powodu nigdy się o to nie stara­ łam - odparła hrabina Marissa. - Ani mi było w gło­ wie narzucać taką złośliwą małą psotnicę temu miłe­ mu chłopcu. Nie dałabyś mu chwili spokoju, a on jest zbyt wielkim dżentelmenem, by postąpić z tobą tak, jak często na to zasługujesz. Sophia nie mogła powstrzymać śmiechu, słysząc tę szczerą, choć niepochlebną ocenę swego charak­ teru. r

- Tak, być może masz rację. Brat Hugona o wiele lepiej by się nadawał. - Przeciwnie, on byłby zupełnie nieodpowiedni! zaprzeczyła hrabina, wstrząsając się na samą myśl. Lowell jest tak samo trzpiotowaty jak ty, a poza tym to jeszcze młodzieniaszek. O nie, moja droga. Musisz wyjść za kogoś, czyje poglądy będziesz szanowała i czyich decyzji nie podważysz. I zapewniam cię, że jeśli spotkam taką osobę, zrobię wszystko co w mojej mocy, by doprowadzić do małżeństwa. Sophia nagle się zamyśliła i niewidzącym wzro­ kiem wpatrzyła w przeciwległą ścianę. Oczami duszy ujrzała wysokiego mężczyznę o długich, złotobrązowych włosach i inteligentnych niebieskich oczach. Ben zawsze łagodnie zwracał swej pani uwagę, gdy podczas przejażdżek wypsnęło jej się coś, co nie przystoi damie, i nieraz powściągała język pod wpły­ wem jego łagodnej krytyki. Jakie to dziwne! Nagle zauważyła, że matka bacznie się jej przyglą­ da, poderwała się więc na nogi. - Oczywiście, mamo, że z największą radością poślubię takiego mężczyznę, jeśli go kiedykolwiek spotkam. Tymczasem muszę odpowiedzieć na list 01ivii. Zapominając, że ojciec szukał chwili wytchnienia w bibliotece, weszła tam i zobaczyła, że sir Thomas stoi przy oknie. Patrzył na skwer, ramiona miał opu­ szczone, minę poważną i po raz pierwszy Sophia po-

myślała, że ojciec sprawia wrażenie zmęczonego ży­ ciem człowieka. Zatopiony we własnych, ponurych myślach nie zwrócił uwagi na jej obecność. Właśnie zastanawiała się, czy nie wymknąć się po cichu, gdy nagle zapytał, czego córka chce. - Przepraszam, że ci przeszkodziłam, papo. Rzadko odzywał się do niej ostro, toteż była zdumio­ na jego szorstkim tonem, ale nie dotknęło jej to. Pa­ trząc na jego minę, od razu można było poznać, że jest czymś głęboko zmartwiony. - Zapomniałam, że tu jesteś. Chciałam napisać list, ale mogę przyjść później. - Nie ma potrzeby. - Gdy przechodził do biurka, by wziąć stamtąd pojedynczy arkusik papieru i wsu­ nąć go do kieszeni, jego krok nie był tak energiczny jak zawsze. - Wychodzę na chwilę, więc możesz tu zostać i napisać list. Zaniepokojona Sophia odsunęła się, by zrobić mu przejście, i uświadomiła sobie, że bardzo posiwiał, a na twarzy wyżłobiły mu się głębokie zmarszczki. Przypomniała sobie, że kiedy przed paroma laty do­ wiedział się o zatonięciu statku płynącego z Indii, przez parę tygodni miał taki wyraz twarzy. Zmartwiła go utrata nie ładunku, lecz ludzi, toteż zastanawiała się, czy podobna katastrofa wydarzyła się i teraz. Modląc się, by tak nie było, usadowiła się przy biurku i sięgnęła do lewej górnej szuflady po papier,

przy okazji zsuwając wieczko małego pudełka. W in­ nych okolicznościach nasunęłaby je na miejsce, lecz to, co ujrzała, tak pochłonęło jej uwagę, że wyjęła pu­ dełeczko, by dokładniej przejrzeć jego zawartość. Przypomniała sobie mgliście, że przy śniadaniu wraz z listami Cardew położył obok talerza ojca to właśnie pudełeczko i nawet zastanawiała się, co też ono w sobie mieściło, nigdy bowiem nie widziała te­ go cacuszka ani jego zawartości. Lok ciemnych wło­ sów mógł należeć do ojca, Sophia doskonale bowiem wiedziała, że w młodości lord miał ciemną czuprynę, podobnie jak ona. Było jednak wykluczone, by kie­ dykolwiek nosił maleńką obrączkę leżącą obok je­ dwabistych pukli. Wzór był delikatny, bez wątpienia starodawny, a obrączka pasowała na palec tak szczu­ pły jak Sophii. Ze zdziwieniem potrząsnęła głową, nie mogąc zro­ zumieć, dlaczego ktokolwiek miałby przysyłać jej oj­ cu takie rzeczy. Były to bez wątpienia skarby, może miłosne pamiątki...

ROZDZIAŁ ÓSMY Hrabia Yardley opuścił Londyn wynajętym powo­ zem wcześnie następnego ranka, dwudziestego dru­ giego kwietnia, nie powiadamiając żadnego z miesz­ kańców domu, nawet żony, dokąd się udaje, ani nie podając powodów swego nagłego wyjazdu. Zabawił poza domem tylko jedną noc i wrócił jeszcze bardziej wzburzony. Niepokój Sophii wzrastał, gdyż ojciec najwyraźniej coraz bardziej zamykał się w sobie. Gdy się na siebie natykali, rzadko wdawał się z nią w rozmowę, a prze­ ważnie czas spędzał w bibliotece, gdzie przed wtargnię­ ciem intruzów chroniły go drzwi zamknięte na klucz, Nikomu nie powiedział, dlaczego jest tak przygnę­ biony, a Sophia ani lady Marrisa nie chciały wtykać nosa w jego sprawy. Ta niesłychana zmiana usposo­ bienia głowy domu pozostawała całkowitą tajemnicą, dopóki Sophia nie uzyskała informacji z najbardziej nieoczekiwanego źródła. Choć wieść ta nie tłumaczy­ ła przyczyn obecnego usposobienia ojca, przynaj­ mniej wyjaśniała, dokąd lord udał się podczas swego krótkiego wypadu z Londynu.

Sophia, siedząc z matką w słonecznej bawialni od frontu, gotowa na przybycie porannych gości, ze zdziwieniem ujrzała ojca, który wszedł do pokoju z listem w ręce. - Cardew nieumyślnie położył to wraz z moją ko­ respondencją - wyjaśnił, wręczając jej kopertę, po czym, ku zdumieniu pań, usadowił się na jednym z krzeseł o krętych nogach. Jego zachowanie wzbudziło w Sophii iskrę na­ dziei, bo choć nie wdał się ze swoimi paniami w po­ gawędkę, najwyraźniej gotów był przebywać jakiś czas w ich towarzystwie, czego bezwzględnie unikał przez ostatnie dni. Rzuciła ukradkowe spojrzenie na matkę, która siedziała obok niej na sofie, spokojnie pochylona nad robótką. Lady Marissa również nie wszczynała rozmowy. A zatem, idąc za jej przykła­ dem, Sophia milczała, całą uwagę poświęcając listowi. Natychmiast rozpoznała charakter pisma i jeszcze zanim złamała pieczęć, wiedziała, kto do niej napisał. Szybko zapoznała się z treścią listu, po czym spojrza­ ła na pospiesznie nabazgrany dopisek, w którym jej przyjaciółka, Olivia, wyraźnie stwierdzała, że była zaskoczona, w zeszłym tygodniu widząc hrabiego zmierzającego konno w kierunku opactwa Steepwood. - Wielkie nieba, papo! - wykrzyknęła Sophia, nie myśląc o tym, czy słusznie na głos wyraża zdziwie-

nie. - Po co, na miły Bóg, pojechałeś w zeszłym tygodniu do Jaffrey House? Z chwilą gdy to powiedziała, zorientowała się, że popełniła błąd. Twarz ojca przybrała niebezpieczny odcień purpury, podniósł się tak gwałtownie, że krzesło przewróciło się na podłogę. - Dokąd jadę i co robię to wyłącznie moja rzecz! - odparł podniesionym tonem. - Lepiej poszukaj so­ bie odpowiedniego męża, zamiast wtrącać się w spra­ wy, które zupełnie ciebie nie dotyczą! Lady Marissa po mistrzowsku opanowała zdener­ wowanie z powodu tego, jak sądziła, nieuzasadnione­ go wybuchu i przez sofę wyciągnęła rękę do córki, gdy tylko jej mąż wypadł z pokoju, z zaskakującą gwałtownością trzaskając drzwiami. - Uspokój się, moje dziecko - starała się załago­ dzić sytuację. - Nie miej takiej smutnej minki. Ojciec nie jest sobą, inaczej nie odezwałby się do ciebie w ten sposób. Sophia nie należała do dziewcząt płaczliwych i te­ raz też nie miała zamiaru ronić łez, ale nie mogła ukryć smutku, mówiąc: - Wiem o tym, mamo. Łatwiej bym to zniosła, gdybym wiedziała, co tak zmartwiło papę. Początko­ wo myślałam, że otrzymał jakieś tragiczne wiadomo­ ści na temat któregoś z będących na morzu statków, lecz ani przez chwilę nie przypuszczałam, że może to być powodem jego tak silnego przygnębienia, gdyż

z pewnością do tej pory już by się nam z tego zwie­ rzył. Hrabina przytaknęła, sama nie wiedząc, co spowo­ dowało tak gwałtowną zmianę w zachowaniu męża. - Tak się składa, moje dziecko, że twój ojciec za­ wsze lubił sam zajmować się swoimi sprawami. Nie jest jednak człowiekiem, który smuci się bez powodu, tak że z przykrością muszę powiedzieć, że dopóki nie przezwycięży swej obecnej melancholii albo nie zdradzi nam jej przyczyn, będziemy musiały pogo­ dzić się z jego nastrojami. Westchnąwszy, Sophia z niechęcią przyznała jej rację. - Miejmy nadzieję, mamo, że nie będziemy mu­ siały zbyt długo znosić tej sytuacji. Atmosfera w do­ mu z każdym dniem staje się coraz bardziej napięta. Wszak nawet nieszczęsny Cardew chodzi na palcach, kiedy mija drzwi biblioteki. Kamerdyner właśnie w tej chwili wkroczył do po­ koju, by oznajmić, iż przybyli pierwsi goście tego dnia. Już po chwili lady Elizabeth Perceval w towa­ rzystwie córki zjawiła się w pokoju. Sophia, z jakichś powodów, które jej samej nie by­ ły znane, w ostatnich dniach stała się bardzo wrażli­ wa na nastroje innych i od razu wyczuła, że jej przy­ jaciółkę coś gnębi. Toteż, gdy tylko matka zajęła lady Elizabeth rozmową, Sophia zaciągnęła Robinę do ok­ na i prosto z mostu zapytała, co ją dręczy. Robina nie mogła powściągnąć uśmiechu.

- Nie zdawałam sobie sprawy, że tak łatwo mnie przejrzeć - odparła lekko, ale już po chwili beztroski Robina ciągnęła poważniejszym tonem: - Nie mam pojęcia, jak ci to powiedzieć, Sophio, i wiem, że nie będziesz zadowolona, ale chyba powinnaś wiedzieć, co plotkują o tobie niecni ludzie... to znaczy o tobie i nowym stajennym. Robina od razu zauważyła, że szczupłe ciało So­ phii, okryte śliczną, jasnozieloną suknią poranną, ze­ sztywniało lekko, lecz uznała, że jej obowiązkiem jest ostrzeżenie przyjaciółki. - Mama i ja uczestniczyłyśmy w małym przyję­ ciu, wydanym dla dość wąskiego grona w domu lorda Exmoutha. On i jego matka przybyli do Londynu za­ ledwie w zeszłym tygodniu, a szanowna wdowa, z niewiadomego powodu, powzięła do mnie sympa­ tię. To urocza dama - ciągnęła Robina, lekko zbacza­ jąc z tematu. - Ma charakter, jest pełna życia i nie boi się mówić tego, co myśli, ale wcale nie jest złośliwa i to ona pierwsza podjęła temat tych gorszących plo­ tek na twój tamat. - A co dokładnie powiedziała ci lady Exmouth? - zapytała zniżonym głosem Sophia, rzucając krótkie spojrzenie w kierunku matki. Na chwilę zapadła cisza. - Ponieważ od przyjazdu do miasta nie wykazy­ wałaś zainteresowania towarzystwem żadnego dżen­ telmena, pewni ludzie są skorzy wierzyć plotkom,

które rozeszły się w noc twego własnego balu. Mó­ wiono wtedy, że w istocie wolisz towarzystwo... ee... osób z niższych sfer. - Och, nie - westchnęła Sophia. Po raz drugi w ciągu dwóch krótkich tygodni musiała ponosić konsekwencje własnej głupoty. Nie można zaprze­ czyć, że to ona sama spowodowała falę obecnych plo­ tek. Nie chodziło jej już o siebie, lecz nie chciała, by pogłoski te doszły do uszu jej drogiej matki. - Ale są też ludzie, którzy stają w twojej obronie - zapewniła ją Robina, usiłując ulżyć widocznej kon­ sternacji przyjaciółki. - Mama machnęła na to wszystko ręką, twierdząc, że byłaś tak wychowana, by okazywać względy służącym, niezależnie od tego, jak niską pozycję zajmowali w domu twego papy. Nagły błysk w jej oczach zdradził skłonność do żar­ tów. - A podobno lord Nicholas Risely rozpowiada, że wcale go nie dziwi to twoje wyraźne upodoba­ nie do osobistego stajennego, gdyż ów sługa wyrato­ wał cię spod kół powozu pewnego ranka na Bond Street. - Lord Nicholas tak powiedział? - Gdy Sophia przypominała sobie to zdarzenie, kąciki jej ust lekko uniosły się w uśmiechu. - Chyba trochę przesadził przyznała. - Niemniej jestem mu wdzięczna. - Sama nie wiedziałam, czy mu wierzyć, czy nie, bo gdyby coś takiego się zdarzyło, na pewno byś mi powiedziała. - Figlarny błysk znowu pojawił się

w oczach Robiny. - Każdego jednak zapewniam, że to szczera prawda. Sophia czuła, że napięcie powoli ją opuszcza. - Jesteś dobrą przyjaciółką. Jedną z najlepszych powiedziała, wywołując na policzkach Robiny deli­ katne rumieńce. Choć Sophia z najwyższą przyjemnością okazy­ wałaby niezgłębioną pogardę dla krążących o niej plotek i zachowywałaby się jak zwykle, wiedziała, że nie może tak postąpić ze względu na matkę. Lady Marissa robiła wszystko co w ludzkiej mocy, by po­ byt córki w mieście był udany. Nawet w ciągu ostat­ nich, męczących dni, gdy musiała znosić samotniczy tryb życia męża, była dla córki źródłem pociechy i wsparcia, a Sophia mogła uczynić przynajmniej ty­ le, by oszczędzić matce dalszego niepokoju. Gdy więc opuściła dom wczesnym popołudniem, by odbyć codzienną przejażdżkę, postanowiła zacho­ wywać się nadzwyczaj nobliwie, jak przystało na jej pozycję życiową. Niestety, podejmując to postano­ wienie, nie wzięła pod uwagę uczuć kogoś, czyje to­ warzystwo znaczyło dla niej więcej, niż zdawała so­ bie z tego sprawę. Gdy tylko Benedykt ujrzał, jak wyłania się z domu, i zauważył poważny wyraz twarzy Sophii, nabrał po­ dejrzeń, że coś zmąciło jej spokój ducha. Lekkie ski­ nienie głowy, świadczące o dobrym wychowaniu, tyl-

ko potwierdziło jego przekonanie, a brak zaprosze­ nia, by jechał obok niej, był widomym znakiem, że bezsprzecznie coś jest nie w porządku. Głowiąc się, co też mógł powiedzieć czy zrobić, co tak ją zdenerwowało, wyjechał za nią ze skweru, trzymając się w odpowiedniej odległości. Nic mu nie przychodziło na myśl. W istocie pamiętał wyraźnie, że po przejażdżce zeszłego popołudnia rozstali się po przyjacielsku. Omawiali podczas niej szereg tema­ tów, poczynając od wojny we Francji po straszliwe warunki życia londyńskiej biedoty. A zatem był dość pewien, że to nie on jest powodem obecnego, zdecy­ dowanie chłodnego traktowania. Benedykt pracował w stajniach hrabiego Yardleya już od miesiąca, toteż zdążył poznać charakter So­ phii, a choć ją kochał, bynajmniej nie był ślepy na jej wady. Bywała niepokojąco gwałtowna i często mó­ wiła, co jej ślina na język przyniosła, lecz te drobne uchybienia jedynie wzmagały jej urok. Trzeba też jej przyznać, że nie traktowała źle służby i nie robiła z igły wideł. Dlatego nabrał pewności, że Sophia ma jakiś rozsądny powód, by odnosić się do niego z cał­ kowitą obojętnością. Ponury uśmiech wykrzywił mu usta, gdy rozważał swą obecną sytuację, która w istocie była nie do pozazdroszczenia. Gdyby był prawdziwym stajen­ nym, urodzonym i wychowanym do takiego życia, prawdopodobnie zniósłby w milczeniu obojętność

panienki. Jednak sytuacja przedstawiała się inaczej. Pochodzi z Sharnbrooków, w jego żyłach płynie błę­ kitna krew i nie pozwoli sobie, by ignorowała go młoda dama, która ma zostać jego żoną! Gdy tylko Sophia zauważyła u swego boku góru­ jącą nad nią wysoką postać, poczuła, jak wzmaga się w niej napięcie. Chciała mu powiedzieć, by cofnął się o krok, lecz takie polecenie nie mogło jej przejść przez usta. Nie potrafiła nagle zacząć traktować tego mężczyzny jak służącego, skoro nigdy do tej pory te­ go nie czyniła. Jakże mu nakazać, by pamiętał o swo­ im miejscu, skoro ona sama myśli o nim jako o kimś sobie równym! Zaryzykowała spojrzenie z ukosa w jego kierunku i w tych uderzająco błękitnych oczach nie dostrzegła ani odrobiny szacunku, toteż zaczęła się zastanawiać, czy miała rację, na tyle mu pozwalając. A jednak, przypomniała sobie, było to całkiem zrozumiałe w tych okolicznościach. Nie całkiem zdając sobie z tego sprawę, instynk­ townie zwróciła się do Bena w poszukiwaniu męskie­ go towarzystwa, którym przez lata był dla niej kocha­ ny papa, lecz ostatnio zaniedbał ten przyjemny obo­ wiązek. A zastąpienie ojca Benem wydało się jej o ty­ le naturalne, że był pilnym słuchaczem i zarazem interesującym rozmówcą, którego celne uwagi nieod­ miennie doprowadzały ją do śmiechu. O dziwo, wiele poglądów dzielił z ojcem, toteż przyszło jej do głowy,

że gdyby przestał mówić gardłową, wiejską angielsz­ czyzną i stosownie się ubrał, byłby całkiem na miej­ scu w klubie White'a czy Boodle'a, zależnie, oczy­ wiście, od jego politycznych przekonań. Żywiła też niezachwianą pewność, że wiele słynnych dam, bę­ dących lwicami salonowymi, widziałoby w nim oz­ dobę swych przyjęć. Ta myśl przyprawiła ją o uśmiech, a gdy odwróciła głowę, odkryła, że przedmiot jej dumań przygląda się swej pani z lekkim zdziwieniem. - Bogu dzięki za to! - powiedział tonem, w któ­ rym kryło się szyderstwo. - Już myślałem, że w pani rodzinie ktoś umarł. Albo, co gorsza, że wypadłem z łask. - O nie. To się nigdy nie zdarzy - zapewniła go miękko. Jej uśmiech zgasł, gdy wjechali obok siebie do za­ tłoczonego parku, a Sophia zauważyła w odkrytym powozie osławione plotkarki. Kiedy spojrzała w ich stronę, zachichotały, przykrywając usta ręką. - To te wstrętne babska jak lady Tockington, o, tam, wytrącają mnie z równowagi. Czyżby jej życie było tak puste, tak straszliwie nieinteresujące, że nie ma nic innego do roboty prócz rozsiewania kłamstw o innych? Benedykt zawsze liczył się z tym, że dawni przy­ jaciele, choć nie widzieli go od pięciu lat, mogą roz­ poznać go w przebraniu stajennego. Od kilku dni

zdawał sobie sprawę, że wraz z Sophią są obiektem ogólnego zainteresowania i odgadywał, co się o nich mówi. W tej sytuacji najlepiej jest, oczywiście, ma­ chnąć ręką i udawać, że nic szczególnego się nie dzieje, gdyż niebawem plotkarze wezmą kogoś inne­ go na języki. Niestety, jego pozycja była, mówiąc najoględniej, nieco niepewna. Choć dotychczas nikt go nie rozpoznał, w każdej chwili obawiał się zdemasko­ wania, a jeśli teraz odkryją jego maskaradę, może utracić to, o co tak zawzięcie się starał. Powrócił spojrzeniem do uroczego profilu przy­ szłej żony, nieco teraz zeszpeconego bardzo niezado­ woloną miną. - Może w tej sytuacji, panienko, byłoby roztropniej zatrudnić Trappa jako eskortę panienki, póki plotkarze nie znajdą nowego obiektu ich godnych pogardy zainte­ resowań - zaproponował, lecz był zaskoczony, gdy pan­ na natychmiast skinęła głową na znak zgody. - Zazwyczaj, Benie, nie dbałabym ani trochę o to, że ludzie, nie mający nic lepszego do zrobienia, biorą mnie na języki - przyznała. Choć była zdenerwowa­ na i zaniepokojona, nie mogła powstrzymać ponure­ go uśmieszku, który uniósł kąciki jej ust. - Faktem jest, że cię lubię, i wcale mnie nie obchodzi, kto o tym wie. Rzuciła mu spojrzenie, lecz nie zdążyła dostrzec błysku satysfakcji, który pojawił się w oczach stajen­ nego.

- Tym razem nie myślę o sobie. Moja matka musi się teraz uporać z wieloma sprawami i nie chciała­ bym, żeby martwiła się jeszcze wstrętnymi pogłoska­ mi o mnie. Sophia zauważyła zdziwienie na twarzy towarzysza i bez namysłu postanowiła mu się zwierzyć. - Ojciec ostatnimi czasy zachowywał się bardzo dziwnie. Nigdy przedtem nie widziałam, żeby tak po­ stępował. Zamyka się w swoim własnym świecie, do którego nie dopuszcza mamy ani mnie. Gdyby był chory, mogłabym to zrozumieć i iść na ustępstwa, ale wydaje mi się, że nie chodzi tu o jego zdrowie. Choć Benedykt nigdy nie zetknął się osobiście z hrabią, wiedział od Trappa, że jego lordowska mość, mimo podeszłego wieku, cieszy się doskona­ łym zdrowiem. Słyszał też o nieoczekiwanym, krót­ kim wyjeździe lorda z miasta w zeszłym tygodniu i podsunął myśl, że wówczas mogło zdarzyć się coś, co przysporzyło mu zmartwień. Sophia zastanawiała się nad tym przez chwilę, po czym potrząsnęła głową. - Pamiętam wyraźnie, że coś go zmartwiło w przeddzień wyjazdu ze stolicy. Poza tym - wzru­ szyła ramionami - dziś rano dowiedziałam się, że od­ wiedził naszą wiejską rezydencję. - A jak panienka sądzi, co mogło go skłonić do tej wizyty? - zapytał Benedykt, nie tyle zainteresowany postępowaniem hrabiego, co zatroskany o spokój

ducha Sophii. Najwyraźniej martwiła się ojcem, a wszystko, co ją trapiło, miało teraz dla niego ogromne znaczenie. - Widziano go, jak jechał w kierunku opactwa Steepwood - zwierzyła mu się - więc można przypu­ szczać, że chciał odwiedzić Sywella. Dlaczego papie nagle przyszło do głowy, żeby się tam udać, i to do tego o takiej porze? Pozostaje to dla mnie zagadką. Benedyktowi też wydało się to dosyć dziwne. Po­ tem coś mu się przypomniało. - Pamiętam, jak kiedyś panienka mówiła, że oj­ ciec chce kupić opactwo. Może dowiedział się, że Sywell w końcu zdecydował się je sprzedać, i postano­ wił złożyć swoją ofertę przed wszystkimi. - Obyś miał rację - westchnęła Sophia. Może z wyjątkiem swego ojca, z nikim nie czuła się tak dobrze jak w towarzystwie Beniamina Rudgely'ego. W przeciwieństwie do wielu dżentelmenów, z którymi spędzała wieczory, Ben nigdy nie był nud­ ny, zawsze miał na podorędziu jakiś nowy, ciekawy temat do rozmowy, a nade wszystko nie musiała mu tłumaczyć dowcipu czy lekko prowokacyjnej uwagi, która się jej wyrwała. Po prostu był niezwykle do­ brym kompanem i chyba jednym z najbardziej inte­ resujących przedstawicieli swojej płci, jakiego kiedy­ kolwiek poznała. Na nowo zaczęła się zastana­ wiać, dlaczego przyjął posadę o tyle poniżej swych możliwości.

Rzucając mu kolejne spojrzenie z ukosa, zauważy­ ła, że Beniamin się rozgląda, swymi inteligentnymi, błękitnymi oczyma przypatrując się innym jeźdźcom, przy czym w jego wzroku nie było najmniejszego szacunku. Tak, rozmyślała, jest coś dumnego w spo­ sobie, w jaki się nosi, można wręcz powiedzieć, coś wyniosłego. Miała wrażenie, że stajenny nie uważa tych bogatych członków towarzystwa, którzy parado­ wali teraz w swych najszykowniejszych strojach, za lepszych od siebie i uważała, że gdyby oduczył się swej wiejskiej wymowy i odpowiednio się ubrał, nie raziłby w najmodniejszych salonach Londynu. Potrząsnęła głową, zastanawiając się, czy szczery szacunek, który żywiła do jadącego obok niej czło­ wieka, nie zaciemnia jej sądu. Lecz, jednocześnie, choć Ben nigdy nawet nie próbował się jej zwierzać, miała silne przeczucie, że jeszcze nie tak dawno cie­ szył się wygodniejszym życiem niż teraz, mieszkając z Trappem nad stajniami. Podejrzewała też, że miał bardziej odpowiedzialne zajęcie, wydając, a nie wy­ pełniając rozkazy. Dlaczego, na miły Bóg, przyjął pracę w stajni, skoro stać go było na znacznie więcej? Czy od powrotu do Anglii nie mógł znaleźć bardziej stosownej dla siebie pracy, czy też za tym, co robi, kryje się jakiś inny powód? Benedykt nagle odwrócił głowę, podchwycił za­ myślone spojrzenie Sophii i całkowicie mylnie tłu­ macząc sobie wyraz jej twarzy, rzekł:

- Jeśli mogę coś poradzić, niech panienka nie bie­ rze sobie do serca zmartwień ojca. Każdy od czasu do czasu miewa w życiu jakieś kłopoty. Mam wraże­ nie, że hrabia zwierza się innym tylko wtedy, gdy jest do tego gotowy, i nigdy wcześniej. Sophia doszła do wniosku, że nie tylko on ma takie usposobienie, nagle ze zdziwieniem zdając sobie sprawę, że ojciec i mężczyzna jadący obok niej wcale tak bardzo się od siebie nie różnią. Co jest zdumie­ wające, gdyż nie mogą mieć ze sobą wiele wspólne­ go. .. Ale czy rzeczywiście? - Kiedy przyjmowałem tę pracę, powiedziała panienka, że od czasu do czasu dostanę trochę wolne­ go, by odwiedzić rodzinę - powiedział Ben, prze­ rywając rozmyślania Sophii. - Właśnie chciałem za­ pytać, czy dziś po południu mógłbym odwiedzić brata? Nie zastanawiała się nawet przez chwilę. - Oczywiście, że możesz. Trapp z pewnością da sobie radę bez ciebie przez godzinkę czy dłużej. Żałuję, że nie mogę ci towarzyszyć. Atmosfera w domu jest, mówiąc najoględniej, bardzo napięta. Roześmiała się nagłe, a w jej śmiechu zabrzmiała szaleńcza nuta. - Jeżeli mojemu ojcu w najbliż­ szym czasie nie poprawi się humor, przyjmę pro­ pozycję pierwszego dżentelmena, który poprosi o moją rękę, choćby po to, by wyrwać się z Berkeley Square!

Benedykta nie rozbawiło to w najmniejszym stop­ niu, a na jego wysokim czole pojawiła się głęboka zmarszczka, gdy cofnął się o parę kroków, by zrobić miejsce dla jednego z wielbicieli Sophii.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Zanim Benedykt chwycił się swego, jak mu się wówczas wydawało, niewinnego fortelu, umówił się ze swoim bratem, że jeśli nie wydarzy się nic nad­ zwyczajnego, kontakt między nimi będzie mocno ograniczony bądź żaden. Nicholas zgodził się z tym, gdyż zawsze istniała możliwość, że jakiś spostrzegawczy szelma, widząc ich razem, dostrzeże rodzinne podobieństwo. Nawet on, niepoprawny figlarz, wolałby nie tłumaczyć całe­ mu światu, dlaczego jego szacowny brat, którego po­ wrót do wytwornego towarzystwa był oczekiwany już od jakiegoś czasu, przebiera się w stajennego. Był więc nieco zdziwiony, gdy pewnego dnia drzwi bawialni otworzyły się i jego brat nieoczekiwa­ nie wkroczył do pokoju. - Wielkie nieba! - wykrzyknął Nicholas, od razu tracąc zainteresowanie książką, która w modnych ko­ łach stanowiła niemałą sensację. - Sporo ryzykowa­ łeś, przychodząc tutaj, co? A gdyby cię ktoś zoba­ czył? - Na wszelki wypadek nie wszedłem frontowym

wejściem. - Zdając sobie sprawę, że nie ma co cze­ kać na zaproszenie, Benedykt opadł na fotel naprze­ ciw brata. - To dziwne, jak szybko człowiek przy­ zwyczaja się do bycia służącym. Teraz to niemal moja druga natura. - Wierzę ci na słowo - odparł Nicholas z głębo­ kim poczuciem niesmaku, gdyż sama myśl o wkro­ czeniu do domu wejściem dla służby przyprawiła go o drżenie. - Widzę, że odgrywanie stajennego nadal ma dla ciebie urok nowości? Wyraz twarzy Benedykta wyraźnie zdradzał jego uczucia, jeszcze zanim odpowiedział: - Przeciwnie, mam tego serdecznie dosyć! W nagłym wybuchu śmiechu Nicholasa słychać było nieomylną nutę triumfu. - Wiedziałem, że z czasem stracisz zainteresowa­ nie piękną Sophią i zwrócisz wzrok w zupełnie in­ nym kierunku. Któraż to zyskała łaskę w twoich oczach? Benedykt doszedł do wniosku, że marne to świa­ dectwo o jego wierności, lecz nie poczuł do brata naj­ mniejszej urazy. Musiał uczciwie przyznać, że gdy był w wieku Nicholasa, zachowywał się jak niepopra­ wny lekkoduch i żadnej niewieście nie potrafił do­ chować wierności. Niezdolny powstrzymać uśmieszku pełnego dez­ aprobaty dla samego siebie, rzucił spojrzenie na młodszego brata.

- Gdy wyruszyłem na tę skandaliczną eskapadę tak, bracie, skandaliczną - powtórzył, gdy na twarzy Nicholasa odmalowało się zdziwienie - uczyniłem to z powodów czysto samolubnych. Chciałem dobrze poznać Sophię Cleeve, nim zaangażuję się w trwały związek. Choć wstydzę się do tego przyznać, prawdą jest, że w przeszłości często padałem ofiarą uroku ładnej buzi, i wiem doskonale, że zauroczenie to pło­ mień, który płonie jasno przez jakiś czas, ale rzadko utrzymuje się długo. - Czyżby krótki okres pracy w stajniach Yardleyów całkowicie wygasił płomień pożądania? - pod­ sunął Nicholas, gdy Benedykt, z nieodgadnionym wyrazem twarzy, zamilkł i zapatrzył się w pusty ko­ minek. - Nie. Płonie on jaśniej niż kiedykolwiek... Ale to, co czuję do jedynaczki lorda Yardleya, ma niewie­ le wspólnego z zauroczeniem. Uniósł wzrok, napotykając pełne zainteresowania spojrzenie brata. - Bardzo ją kocham - przyznał głosem pozbawio­ nym emocji, który jednak brzmiał szczerze. - Gdy­ bym przeszukał całą ziemię wzdłuż i wszerz, nie zna­ lazłbym kobiety, która bardziej mi odpowiada. Mogę tylko dziękować opatrzności za to, że nasze ścieżki przecięły się tamtego ranka na Bond Street. Benedykt nie szukał aprobaty, gdyż uważał, że wy­ bór żony należy tylko i wyłącznie do niego, a jednak

poczuł się mocno zaniepokojony nieco zmartwioną miną, która przez chwilę pojawiła się na chłopięcej twarzy brata. - Widzę, że nie pochwalasz mojego wyboru. - Och, nie, nie! Nie o to chodzi - pospiesznie za­ pewnił go Nicholas. - Lubię Sophię. To wspaniała dziewczyna -jedna z najsympatyczniejszych. Odkąd ją poznałem, przez te wszystkie tygodnie nie powie­ działa ani jednej złośliwej uwagi o żadnej londyń­ skiej debiutantce. Co więcej - rzekł, zapalając się można z nią gawędzić, nie zastanawiając się cały czas, czy aby mówi się rzeczy odpowiednie dla jej uszu. Ceni dobry żart i nigdy nie trzeba jej niczego dwa razy tłumaczyć. To o wiele więcej niż da się po­ wiedzieć o większości tych słodkich stworzonek oz­ dabiających swym urokiem sezon. Była to rzeczywiście pochwała, jednak Benedykt nie omieszkał zauważyć lekkiego zakłopotania malu­ jącego się na twarzy brata. - Nadal nie jesteś w pełni przekonany, czy będzie z niej odpowiednia hrabina, co? - zapytał, a Nicholas nawet nie usiłował zaprzeczać. - Chodzi ci o to, że zupełnie nie przypomina na­ szej drogiej zmarłej matki, mam rację? Ich matce wpojono od kołyski, że nie należy poni­ żać się okazaniem najdrobniejszego wyrazu uczucia, toteż była kobietą zimną i nieprzystępną. Ani razu, nawet z dzieciństwa, Benedykt nie mógł przypo-

mnieć sobie jej czułego słowa czy gestu. Nic dziwne­ go zatem, że ich ojciec szukał pewnych koniecznych pociech gdzie indziej, a Benedykt nie miał mu aż tak bardzo za złe tych częstych wykroczeń przeciw wier­ ności małżeńskiej. - Nie, Bogu dzięki! - odparł z uczuciem. - Ach, była jak góra lodowa - zmuszony był przy­ znać Nicholas. - Jednak nie zaprzeczysz, że znała swoje obowiązki. Może nie wszyscy ją lubili, nawet we własnej rodzinie, ale głowę dam, że nigdy nie za­ chowała się w sposób, który przyniósłby hańbę na­ zwisku Risely. Wcale nie twierdzę, że kochana mała Sophia umyślnie postąpiłaby w sposób uwłaczający jej godności - ciągnął pospiesznie w obawie, że wy­ raził się dość niezręcznie. - W końcu jest córką lorda i dobrze wie, jak powinna się prowadzić. Kłopot w tym, braciszku, że nie zawsze postępuje tak, jak powinna, i często mówi rzeczy wręcz skandaliczne. Benedykt nie próbował bronić przyszłej żony po prostu dlatego, że wszystko, co powiedział brat, było prawdą. - Pierwszy przyznam, że Sophia nie jest bez wad. Tak - zgodził się - czasami potrafi być bezmyślnie impulsywna. W sposób aż niepokojący! - dodał, przypominając sobie wyraźnie pewne drobne zdarze­ nie związane z pozbawionym skrupułów baronetem. - Nie zawsze też zastanowi się poważnie, zanim coś powie. - Dla niego były to drobne skazy na ską-

dinąd uroczym charakterze dziewczęcia, a zatem nie rozwodził się nad nimi. - Musisz wszakże pamiętać, że jest jeszcze bardzo młoda, nie skończyła nawet dwudziestu jeden lat i pod niektórymi względami po­ zostaje rozpieszczaną córeczką zaślepionego papy. Myślę, że powoli zaczyna uwalniać się od tych ro­ dzinnych słabości i żegna się z pierwszą, dziewczęcą młodością. Urwał na chwilę, by przyjrzeć się uważnie pełnym karafkom, ustawionym kusząco w zasięgu ręki i, po­ dejrzewając, że jego zawstydzająco niedbały gospo­ darz nadal będzie zapominał o swych obowiązkach, postanowił nalać sobie sporą porcję brandy - pierw­ szą, którą spróbował od wielu dni. - W ciągu ostatnich tygodni doskwierały mi pew­ ne niedostatki - przyznał, wychylając ze smakiem połowę zawartości szklaneczki. - Choć muszę powie­ dzieć, że ogólnie biorąc, moje zdrowie na tym nie ucierpiało, jednak bez żalu powrócę do dostatniego życia. To Nicholas rozumiał bardzo dobrze i rad był z owego postanowienia całym sercem. - Bogu niech będą za to dzięki! Jeśli o mnie cho­ dzi, im prędzej dokonasz tej przemiany, tym lepiej. Dostarczono wszystkie twoje nowe ubrania. Są na górze, w gościnnej sypialni i tylko na ciebie czekają. Zadzwonię na Figginsa. Tak cię wystroi, że będziesz wyglądał na...

- Nie przyszedłem dziś tutaj, by wkładać moje hrabiowskie szaty - przerwał Benedykt głosem ci­ chym, ale stanowczym. - W takim razie po co? - Nicholas nie był w sta­ nie pojąć toku rozumowania brata. - Powiedziałeś mi przed chwilą, że Sophia ma wszystko, czego szukasz u przyszłej żony. Widać, że jesteś zakochany po uszy w tej dzierlatce, więc po co ciągnąć to przedsta­ wienie? Na chwilę zapadło milczenie. - Bo moim zdaniem istnieje bardzo duże pra­ wdopodobieństwo, że mogę całkiem ją stracić, jeśli zbyt wcześnie przyznam się do swej tożsamości rzekł wreszcie Benedykt. - Przez łata dostatecznie poznałem płeć piękną, Nicku, by nabrać pewności, że nie jestem Sophii Cleeve obojętny. Nie wiem tylko, czy lubi mnie na tyle, by pogodziła się z myślą, że mężczyzna, który tygodniami wkradał się w jej łaski, jest nadętym uwodzicielem kierującym się czysto sa­ molubnymi względami. Zdobywając się na słaby uśmiech na widok zdu­ mionej miny brata, Benedykt wlał do gardła resztę brandy, po czym napełnił szklaneczkę ze stojącej koło jego łokcia karafki, której zawartości szybko ubywa­ ło. Zorientował się, że zdaniem brata każda zdrowa na umyśle niewiasta z największą chęcią wstąpi w związek z głową szlachetnej rodziny Riselych. Po­ wiedzmy - prawie każda, gdyż Sophia Cleeve nale-

żała do tego rzadkiego gatunku istot, których uczuć i lojalności nie można kupić. - Parę tygodni temu - tłumaczył Ben z namy­ słem - gdy Sophia powiedziała ci, że, ogólnie biorąc, woli towarzystwo służby, tak całkiem nie żartowała. Naprawdę czuje pogardę dla większości ludzi ze swo­ jej sfery, zwłaszcza tych, którzy bez opamiętania ko­ rzystają z własnej, wysokiej pozycji z krzywdą mniej uprzywilejowanych członków społeczeństwa. I nie mogę powiedzieć, że mam do niej pretensję o te uczu­ cia - ciągnął, a przez myśl przemknęły mu nazwiska Crawleya i Sywella, a także innych, godnych pożało­ wania osobników. - Nicku, zastanawiam się, niby dlaczego mam czuć wyższość wobec tych indywidu­ ów, dla których żywię taką wzgardę. Czyż nie kłama­ łem i nie zwodziłem oraz nie wykorzystywałem lu­ dzi, którym mniej się poszczęściło niż mnie, dla osiągnięcia własnych, samolubnych celów? - Nagle wybuchnął śmiechem, w którym nie słychać było we­ sołości. - Pod względem samolubstwa i bezgranicz­ nego zarozumialstwa Benedykt Risely, siódmy książę Sharnbrook, obawiam się, figuruje niemal na szczy­ cie listy kochanej Sophii, na której umieściła godnych pogardy parów królestwa. Próbował spłukać gorzki smak z ust kolejnym ły­ kiem bursztynowego napoju, ale z miernym skut­ kiem. - Podczas tych ostatnich tygodni usiłowałem zde-

cydować, czy urocza córka hrabiego Yardleya będzie dla mnie odpowiednią żoną. Natomiast się nie zasta­ nawiałem, czy byłbym dla niej właściwym mężem. Ona na pewno zauważy to niesłychane zuchwalstwo z mojej strony. Nie mówiąc o tym, że okłamywałem ją niemal od chwili, gdy się spotkaliśmy. Nicholas, jak zawsze nastawiony optymistycznie, uznał, że Sophia nie jest dziewczyną, która robiłaby z igły widły i gdy sprawy te wytłumaczy się jej dość przekonująco, na pewno o wszystkim zapomni i wszystko przebaczy. Benedykt nie był tego taki pewny. - Być może - przyznał po chwili głębokiego na­ mysłu. - Wiele będzie zależało od tego, czy na wy­ jaśnienia wybierze się właściwy moment. Mogę ci powiedzieć, bracie, że Sophia dawała mi wiele spo­ sobności, by wyznać całą prawdę. Jest młoda, ale na pewno nie głupia i, jeśli się nie mylę, od początku wiedziała, że nie jestem tym, za kogo się podaję. - Podejrzewa, że jesteś Sharnbrookiem? - Nie, tego na pewno nie podejrzewa. Mam nie­ odparte wrażenie, że jej zdaniem jestem bękartem ja­ kiegoś bogacza. Nicholas omal się nie zakrztusił brandy. - Wielkie nieba - rzekł słabym głosem, ku wiel­ kiemu rozbawieniu brata. - Tak, tych ostatnich kilka tygodni obfitowało też w zabawne wydarzenia - przyznał Benedykt, nim

uśmiech, z jakim je wspominał, zgasł i jego twarz przybrała poważny wyraz. - Ale czas nie pracuje już na moją korzyść. Za nic w świecie nie chcę, by So­ phia dowiedziała się, kim naprawdę jestem, od kogoś innego. Co jest bardzo możliwe. Niestety, staję się obiektem coraz większego zainteresowania. Dalsze wyjaśnienia nie były potrzebne. - Ach, więc doszło do ciebie, co opowiadają o was plotkarki? - Owszem. Sama obmowa szczególnie mnie nie martwi, lecz niepokoję się tym, że zwracam na siebie uwagę tylu osób. Prędzej czy później ktoś mnie roz­ pozna. Nicholas skinął głową z całkowitym zrozumie­ niem. - Któregoś dnia widziałem twego starego przyja­ ciela Carstairsa, jak jechał swą kariolką po Piccadilly. Wiem z całą pewnością, że Halstead i Melcham przy­ byli do miasta. Przyjazd do stolicy bardzo bliskich przyjaciół Be­ nedykta był nieuchronny, mimo to klął on pod nosem długo i płynnie. - Jeśli któryś z tych starych rozpustników choćby rzuci na mnie okiem, jestem skończony. Czy nasza siostra przypadkiem również zjeżdża do stolicy? - Nie, w żadnym razie, wpadnie najwyżej na dzień lub dwa. Chyba wspomniałem ci już przedtem, że kochana Constance straciła zamiłowanie do miej-

skiego życia. - Nicholas przez chwilę zastanawiał się nad upodobaniem siostry do uroków wsi, po czym przerwał rozmyślania i stwierdził, że Benedykt za­ głębił się we własnym świecie, gdzie najwyraźniej było mu dobrze. Pożegnał się po paru minutach. Gdy drzwi zamknęły się za gościem, Nicholas wpatrzył się w pusty fotel, który zachował jeszcze odciśnięty kształt muskularnej postaci brata, i zasta­ nawiał się, czemu zawdzięcza tę nieoczekiwaną wi­ zytę. Pomyślał, że może Benedykt chciał po prostu z kimś porozmawiać, podzielić się swymi obawami i nadziejami na przyszłość. Starszy brat z pewnością nie przyszedł po to, by uzyskać zgodę na wybór żony. To nie ulegało wątpliwości! Benedykt zdecydował, że pragnie Sophii Cleeve, i Nicholas ani przez mo­ ment nie sądził, że brat zmieniłby zdanie, gdyby wy­ boru tego nie pochwalił któryś z członków rodziny. Nie, powtórzył w duchu, w tej chwili Benedykt gryzł się tym, że sama Sophia może go nie zechcieć. Czy istnieją jakieś powody tych obaw? Pierwszy skłonny był przyznać, że choć znał cór­ kę hrabiego dłużej niż jego brat, ich znajomość by­ ła w gruncie rzeczy powierzchowna. Prawda, że nieraz ze sobą tańczyli i od czasu do czasu wymie­ niali poglądy na temat najnowszych wydarzeń, lecz nigdy, o ile pamiętał, nie wdali się w poważną dyskusję.

Nicholas przypomniał sobie, że Benedykt nie gu­ stował w prostych umysłach, nawet ukrytych w pięk­ nych ciałach, lecz nie przepadał też za uczonymi nie­ wiastami. A zatem urocza Sophia musi być kimś po­ średnim między tymi dwoma rodzajami kobiet. Sięgnął po stos obwiedzionych złotą obwódką bileci­ ków, leżących na pobliskim stoliku, i zaczął z zaintere­ sowaniem przeglądać zaproszenia na dzisiejszy wieczór. Jego przyszła szwagierka z pewnością zaszczyci któreś z tych wytwornych zebrań. Jeśli uda mu się szczerze z nią porozmawiać, może odkryje, dlaczego tak zafascy­ nowała mężczyznę o doświadczeniu i znajomości świata Benedykta. Co ważniejsze, a nuż uda mu się dowie­ dzieć, czy młoda dama rzeczywiście odrzuciłaby propo­ zycję zostania następną księżną Sharnbrook. Gdyby od­ mówiła, raczej nie mógłby wpłynąć na jej decyzję. Ale nigdy nie wiadomo. W bogato udekorowanym salonie znajdowała się najwyżej setka gości. To nieduże zgromadzenie w porównaniu z kilkoma wielkimi balami, które wy­ dawano dziś wieczorem, pomyślała Sophia, automa­ tycznie wykonując taneczne ruchy. Na początku była zachwycona, że jej matka przy­ jęła zaproszenie lady Carlisle na to małe, nieformalne przyjęcie, a jej radość jeszcze wzrosła, gdy okazało się, tuż przez wyjazdem, że hrabia będzie im towa­ rzyszyć. Ten jej dobry humor przygasł nieco, kiedy

uświadomiła sobie, że decyzja ojca nie wypływała z chęci wzięcia udziału w życiu towarzyskim. Po prostu nie odstępował od swego zamiaru, by mieć oko na córkę. Choć była poirytowana, uśmiechnęła się do siebie. Przejrzeć gierki ojca było dziecinnie łatwo. Trudniej było Sophi pogodzić się z faktem, że stała się obiek­ tem złośliwych plotek. Rzeczywiście w towarzy­ stwie Bena, tak zatapiała się w rozmowie z nim, że na nic więcej nie zwracała uwagi. Nie tak jak teraz, kiedy było jej coraz trudniej skupić się na tym, co mó­ wi jej młody partner, i doskonale widziała, co się wo­ kół niej dzieje. Nawet przyjście spóźnionego gościa nie uszło jej uwagi. Co, na miły Bóg, skłoniło akurat lorda Nicholasa Risely do przyjścia na tak nic nieznaczącą w oczach wielkiego świata herbatkę tańcującą? - zastanawiała się, szczęśliwa, że znowu może pozwolić bujać swym myślom. Choć nie był najwyżej notowanym kawale­ rem na rynku małżeńskim, niemniej uznawano go za doskonałą partię i wszędzie zapraszano. Młodego lor­ da widywano na najwspanialszych balach, których mnóstwo odbywało się dzisiejszego wieczoru, dla­ czego zatem postanowił uświetnić swą obecnością ta­ ki zwyczajny wieczorek? Sophia poczuła się zaintrygowana, a nie mając na czym innym skupić uwagi, śledziła jego kroki. Wi­ działa, że wziął od lokaja kieliszek szampana, po

czym rozejrzał się, jakby kogoś szukając. Ich oczy spotkały się, a on uniósł kieliszek w milczącym to­ aście, po czym mszył przed siebie, zatrzymując się od czasu do czasu przy różnych gościach i wymienia­ jąc z nimi kilka słów. Może się jej tylko zdawało, lecz odniosła wrażenie, że nowy przybysz nie chce z nikim rozmawiać zbyt długo, natomiast dąży do tego rogu pokoju, gdzie po­ śród ożywionej grupki stała jej matka. Gdy tylko taniec dobiegł końca, Sophia niezwło­ cznie wróciła do Lady Marissy, akurat by usłyszeć, jak ta uprzejmie zadaje pytanie, czy w tym sezonie uda się spotkać w mieście księcia Sharnbrooka. - Nie, jeśli ma choć odrobinę rozumu - wypsnęło się Sophii, po czym poczuła na sobie pełne zrozumie­ nia męskie spojrzenie. - Dlaczego uważa pani, że brat postąpiłby głupio, odwiedzając miasto? Podejrzewała, że lord Nicholas zna odpowiedź na to pytanie, i nie musi mu na nie odpowiadać, a jednak nie mogła sobie tego odmówić. - Bo każda troskliwa mama mająca córkę na wy­ daniu nie da mu chwili spokoju, póki nie przedstawi tak znamienitemu kawalerowi swej latorośli. - Nie każda matka - wtrąciła hrabina. - No, może nie każda - przyznała Sophia, rzuca­ jąc matce spojrzenie pełne aprobaty. - Ale z pewno­ ścią większość.

Nicholas, otwarcie szacujący wzrokiem matkę i córkę, popatrywał to na jedną, to na drugą. - Zapewniam, że mój brat nie ma zajęczego serca. Przyzwyczajony jest też, że poświęca mu się uwagę, czy ma na to ochotę, czy też nie. Na pewno pojawi się w mieście, gdy uzna, że jest do tego gotowy. Teraz Sophia i jej matka wymieniły spojrzenia, po czym lady Yardley rzekła: - Czy mam rację, wnosząc z pańskich słów, że hrabia szczęśliwie powrócił do kraju i że miał pan sposobność widzieć go po waszym długim rozstaniu? Z miny lorda Nicholasa dało się wyczytać, że był zły na siebie, gdyż powiedział za wiele, lecz nie za­ mierzał, niczym ostatni głupiec, zaprzeczać pra­ wdzie, którą przypadkiem wyjawił. - Tak, łaskawa pani, widziałem się z nim - przy­ znał. - Tak się złożyło, że odwiedził mnie akurat dzi­ siaj. Jednakże nie chce jeszcze, by wszyscy wiedzieli o jego powrocie. Potrzebuje trochę czasu, by... ee... przyzwyczaić się do swej nowej roli w życiu. - To całkiem zrozumiałe - odparła lady Marissa, lecz tymczasem zagadnęła ją długoletnia znajoma i Sophia musiała upewnić jego lordowską mość, że ani ona, ani jej matka nie są skłonne do rozsiewania plotek, toteż modne towarzystwo od żadnej z nich się nie dowie o powrocie księcia. - Miło mi to słyszeć - odparł z wyraźną ulgą. Benedykt musi się dopiero przyzwyczaić do nowej

sytuacji. - Wychylił kieliszek. - Nie jest tym samym człowiekiem, który przed pięcioma laty wyjechał do Indii Zachodnich. - A na ile się zmienił? - zapytała Sophia bardziej z uprzejmości niż z rzeczywistego zainteresowania. - W każdy możliwy sposób - zaskoczył ją swoją otwartością lord Risely. - Zanim opuścił Anglię, był zdecydowanym dandysem. Gdy się teraz na niego pa­ trzy, nie można w to uwierzyć. Nie troszczy się też o swoje dobre samopoczucie. Czy panie wie, że pier­ wszego dnia pobytu w mieście odwiedził najbiedniej­ sze dzielnice? To przykuło uwagę Sophii. - A cóż go do tego skłoniło? Wzruszył ramionami. - Przypuszczam, że ciekawość. Był przerażony tyra, co zobaczył. Powiedział, że nasi niewolnicy żyją w lepszych warunkach niż ci nieszczęśni biedacy z przedmieść Londynu. - A tak - odparła cicho Sophia, z wyraźną wy­ mówką w głosie. - Zapomniałam, że jest pan właści­ cielem plantacji. - Nie byłbym, gdyby to zależało od Benedykta wyjawił Nicholas, odnotowując od razu zmianę w wyrazie twarzy dziewczyny. - Mój brat uwolniłby swoich niewolników z dnia na dzień, ale obawia się rezultatów takiego czynu. Siedzą tam na beczce pro­ chu. Jeśli wyswobodzi niewolników u siebie, bez

i

wątpienia wywoła wielki niepokój na innych planta­ cjach, a Benedykt wcale tego nie pragnie. Ze wszyst­ kich sił wspiera abolicjonistów, którzy chcą uwolnie­ nia całej siły roboczej, i wierzy, że nadejdzie kres ta­ kich nieludzkich praktyk jak niewolnictwo. Sophia stwierdziła, że podziela nadzieje szlachetnego brata Nicholasa, przypominając sobie zarazem to, co jej stajenny powiedział ledwie onegdaj. „Zbyt prędka je­ steś, pani, do potępiania własnej klasy. W każdej sferze są ludzie dobrzy i źli. Odnajdziesz ich, jeśli będziesz miała oczy i uszy otwarte". I, jak zwykle, miał rację. - Bardzo chciałabym poznać pańskiego brata, lor­ dzie Nicholasie. Na pewno okaże się, że mamy ze so­ bą wiele wspólnego. Nastąpiła chwila milczenia. - Sądzę, że dałoby się to zorganizować bez trudu - odparł po chwili Nicholas. Podejrzewając, że jego lordowska mość, z przyczyn znanych tylko jemu, ma ochotę pozostać przy niej, So­ phia skorzystała z okazji, by podziękować mu za jego rycerskie próby zduszenia krążących o niej plotek. - Że też człowiek nie może publicznie porozma­ wiać z własnym stajennym, by jakiś głuptas nie za­ czął rozpuszczać plotek! - Niech się pani tym w ogóle nie przejmuje, moja droga. Rozmawiaj z nim, ile chcesz. Nie pamiętam teraz dokładnie, co powiedziałem ani do kogo, ale z pewnością uciszyłem kilka jadowitych języków.

- A więc zostałam dobrze poinformowana i je­ stem panu wdzięczna - odparła, nim zmieniła temat, przyznając, jakim zdumieniem napełniło ją pojawie­ nie się lorda Nicholasa w salonie. Ani na chwilę nie stracił kontenansu. - A dlaczegóż miałaby pani być zdumiona, py­ tam? Uważa pani, że jestem zbyt wielką personą, by się pokazywać na tak skromnych przyjęciach? Sophia przechyliła głowę na bok, jakby się nad tym zastanawiając. - Jak też na to odpowiedzieć... szczerze czy z wystudiowaną uprzejmością? Jego wybuch pełnego aprobaty śmiechu skierował w ich stronę niejedno spojrzenie. - A więc o to chodzi! - wykrzyknął nieco zagad­ kowo. - Teraz rozumiem i z całego serca popieram. Nada się pani doskonale, w to nie wątpię. - Potem opanowując się, zmienił temat, pytając, jak jej się podoba pierwszy sezon w Londynie. - Szczerze mówiąc, lordzie Risely, ostatnio stracił wiele ze swego uroku - przyznała, zobaczywszy oj­ ca, który wyłonił się z gabinetu, gdzie panowie zaba­ wiali się kartami. - Czasami mam ochotę zapropono­ wać, byśmy wcześniej wrócili na wieś - wyjawiła, nie zauważając bardzo zakłopotanej miny jego lordowskiej mości.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Popatrzywszy przez okno salonu, lady Marissa zo­ baczyła córkę, która właśnie wracała do domu. Wchodząc, nie trzasnęła gwałtownie drzwiami. Wiel­ ka szkoda, uznała matka. Choć zazwyczaj nie po­ chwalała dziecinnych wybuchów gniewu, tym razem uznała, że Sophii dobrze by zrobiło, gdyby dała upust swym uczuciom, bowiem z powodu jej złego humoru w domu panowała nieprzyjemna atmosfera. Czy to jakieś wydarzenie, czy też jakaś osoba tak zepsuła na­ strój młodej pannie? Powracając na sofę, zaczęła wyszywać, myślami błądząc, jak to ostatnio czyniła, wokół niezwykłego zachowania męża. Choć refleksja ta wydawała się jej nieprawdopodobna, coraz częściej miewała wrażenie, że poślubiła człowieka kompletnie jej obcego. Znik­ nął miły i wyrozumiały mężczyzna, którego znała od ponad dwudziestu lat, a w jego miejsce pojawił się nieznośny zrzęda, z upodobaniem okazujący wszy­ stkim złe humory. Hrabina, niezdolna powstrzymać kwaśnego uśmie­ chu, przypomniała sobie, jaką radość odczuła przed

paroma dniami, gdy hrabia nieoczekiwanie oznajmił, że chętnie uda się na skromne przyjęcie do lady Carlisle. Jak się okazało, przedwcześnie się cieszyła. Przypuszczała, że mąż wychodzi ze stanu, który wy­ wołał u niego taką udrękę, i teraz znowu będzie do­ ceniać wszystkie liczne przyjemności, jakie oferuje Londyn. Niedługo się łudziła. Jeszcze zanim tego wieczoru opuścili przyjęcie, doszła do wniosku, że mąż włącza się w życie towarzyskie tylko dlatego, że chce, by po tym sezonie Sophia wróciła na wieś za­ ręczona. Hrabina Marissa uznała, że córka również doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Nieszczęsna Sophia. Lady Marissę ogarnęła fala współczucia. Drogie dziecko z pewnością czuje, że jej życie nie należy już do niej, skoro ojciec dopytuje się, dokąd wychodzi i z kim. Wieczory były, oczywi­ ście, jeszcze gorsze, gdyż nie usiłował skrywać, że śledzi każdy jej krok. Nie omieszkał czynić córce wy­ rzutów, jeśli zatańczyła choć jeden raz więcej z męż­ czyzną, którego uznał za niegodnego jej względów. A nie daj Boże, jeżeli nieszczęsne dziecko nie chciało zatańczyć po raz drugi z kimś, kogo uznał za wartego uwagi! Hrabina jedynie milcząco popierała cierpliwość córki, gdyż Sophia nieraz, lecz zawsze spokojnie, usi­ łowała się przeciwstawiać nierozsądnemu, jeśli nie wręcz dziwacznemu zachowaniu ojca. Co samo w sobie było bardzo osobliwe, doszła do wniosku, za-

stanowiwszy się nad tym przez chwilę. Usposobienie Sophii trudno było nazwać łagodnym. Już jako dziec­ ko łatwo wpadała w gniew i nigdy nie bała się powie­ dzieć, co jej leży na sercu. Hrabina Marissa potrząsnęła głową, zadając sobie pytanie, dlaczego dopiero teraz zorientowała się w tych drobnych, lecz zdecydowanych zmianach charakteru córki, które zaszły bez wątpienia po przy­ byciu rodziny do Londynu. Nawet nie przyszło jej do głowy, że to za jej sprawą córka się zmieniła. A jed­ nak ktoś miał wysoce dobroczynny wpływ na dziew­ czynę, która z niesfornego i bezmyślnego czasami dziecka stała się świetnie wychowaną, czarującą mło­ dą damą, doszła do wniosku hrabina, zastanawiając się, kto też, na Boga, mógłby to być. Drzwi saloniku otworzyły się i obiekt milczącej aprobaty lady Marissy wszedł do pokoju. Sophia ' zmieniła ubranie na prostą, muślinową suknię i siada­ jąc w drugim krańcu sofy, wyglądała, jeśli nie na pro­ mieniejącą ze szczęścia, to przynajmniej na dość za­ dowoloną. - Rada jesteś z przejażdżki? - zapytała hrabina i ze zdumieniem ujrzała, że córka robi komicznie skonsternowaną minę. - Prawdę mówiąc, mamo, nie. Towarzystwo Trappa nigdy nie było zbyt interesujące. Do tego z wie­ kiem robi się coraz bardziej milczący. A może - rzek­ ła, rozstrzygając wątpliwości na korzyść długoletnie-

go sługi - on się nie zmienił, a tylko ja ostatnio przy­ wykłam do ciekawszego towarzystwa. - Rozumiem, że masz na myśli następcę Cierna. - Skupiona nad tamburkiem, hrabina nie zauważyła czujnego wyrazu twarzy córki. - Nigdy nie słysza­ łam, żebyś się na niego skarżyła, więc chyba jesteś z niego zupełnie zadowolona. - Nie widzę u niego żadnej wady. - Miło mi to słyszeć. Obawiałam się, że nie znaj­ dziesz nikogo, kogo polubiłabyś w polowie tak jak Clema. - O tak, mamo, z pewnością... go lubię. Bardzo lubię Bena. Lady dostrzegła pewne wahanie, lecz postanowiła go nie komentować i rzekła tylko: - Nie pamiętam, bym z nim kiedykolwiek rozma­ wiała, kiwałam mu tylko głową w tych rzadkich oka­ zjach, gdy wzywano go, by naprawił powóz. Myślisz, że zadowala go praca dla naszej rodziny, czy też po­ dejrzewasz, że gdy sezon się skończy, będzie szukał zatrudnienia gdzie indziej? W końcu, zamieszkanie na wsi nie każdemu odpowiada. Może będzie chciał pozostać w mieście? Nie otrzymawszy odpowiedzi, hrabina ze zdumie­ niem zauważyła, że zwykły, zdrowy rumieniec jej córki zniknął. - Co się stało, moja droga? Dobrze się czujesz? Wyglądasz, jakbyś otrzymała straszliwą wiadomość.

Sophia zaprzeczyła gwałtownie, ze śmiechem, któ­ ry nawet w jej uszach brzmiał fałszywie. W istocie poczuła się tak, jakby właśnie otrzymała cios w żołą­ dek. Po raz pierwszy w życiu ogarnęła ją panika. Jeśli na samą wzmiankę o tym, że Ben może poszukać in­ nej pracy, omal nie zemdlała, jak się będzie czuła, gdy to przypuszczenie stanie się rzeczywistością? Widząc, że matka bacznie się jej przypatruje, zwróciła twarz do okna, by jej mina nie zdradziła cze­ goś, czego nie chciała przyznać sama przed sobą. - Boże drogi! - wykrzyknęła z ulgą, rada, że ma prawdziwy powód do zmiany tematu. - Lord Nicho­ las właśnie ukazał się na skwerze... Wydaje mi się, że zmierza w naszą stronę. Czyżby chciał zaszczycić nas wizytą? Ta sama myśl przeszła przez głowę hrabinie, choć nie zdradziła się z niczym, gdy parę minut później lo­ kaj wprowadził młodego człowieka do oblanego słońcem saloniku. Co prawda, w czasie proszonych wieczorów zawsze nalegał, by Sophia jak najczęściej dotrzymywała mu towarzystwa, ale milady nigdy nie uważała go za poważnego konkurenta do ręki córki i wątpiła, czy składając tę wizytę, chciał uchodzić za odpowiednią partię. - Cóż to za miła niespodzianka, lordzie Nichola­ sie - powitała go, prosząc, by usiadł. - Nie widzia­ łam pana od czasu, gdy spotkaliśmy się na wieczorze u lady Carlisle.

- Tak, pani. Nie było mnie w mieście przez ostat­ nie parę dni, bo wyjechałem w odwiedziny do starego przyjaciela, Toby'ego Aldermana. Korzysta w uro­ ków wsi, można by rzec. - To znaczy, że ma puste kieszenie - wtrąciła Sophia, zdradzając, że choć z każdym dniem nabiera ogłady, zdarza jej się jeszcze rzucić jakąś śmiałą uwa­ gę. - Spotkałam go raz, kiedy po raz pierwszy przy­ byliśmy do miasta. Jeśli mnie pamięć nie myli, bar­ dzo szybko musiał opuścić stolicę z powodu rosną­ cych długów. - Tak to właśnie wygląda. Ostatnio grywał wyso­ ko, a lord Alderman stanowczo odmówił płacenia długów wnuka, póki Toby nie udowodni, że zamierza zmienić swe zwyczaje. A zatem zmuszono go do po­ zostania na wsi i zajęcia się majątkiem, podczas gdy cała rodzina wyruszyła z długą wizytą do Szkocji. Przypuszczam jednak, że od czasu do czasu wysko­ czy do miasta, by odpocząć trochę od wiejskiej nudy. - Zanim zdradzi pan dalsze sekrety pańskiego przyjaciela, chciałam zauważyć, że dziadek młodego pana Aldermana jest bliskim przyjacielem mojego męża - ostrzegła hrabina, starając się nie śmiać z pa­ planiny gościa. - Jak pan z pewnością wie, ani ja, ani moja córka nie lubimy plotek, ale jesteśmy tylko ludźmi i od czasu do czasu coś nam się wypsnie. - Och, proszę się tym nie przejmować, łaskawa pa­ ni - odparł Nicholas, lekceważąco machając kształtną

dłonią. - Towarzystwo plotkuje teraz o znacznie cie­ kawszych rzeczach. Słyszały panie o stale ciągnącej się sadze lady C. i jej przyjaciela poety oraz o skandalizującej powieści Nikczemny markiz. Podróże To­ by'ego nikogo nie będą obchodziły. - Owszem, słyszałam o tej książce - przyznała Sophia, przypominając sobie coś zabawnego, co jej przyjaciółka Robina wyjawiła zeszłego wieczoru. Uważa się, że niektóre postaci są wzięte z życia. Wiele wysiłku kosztowało ją, by nie zdradzić matce, że „drogi" Hugo Perceval zajmuje w tym utworze pokaźne miejsce i że zjadliwe pióro autora nie było dlań łaskawe. - Nie wiem, ile w tym prawdy, ale po­ wiedziano mi też, że czarny charakter tej książki oparty jest na postaci naszego uroczego sąsiada. Te słowa wyraźnie zainteresowały hrabinę. - Sywella?... Doprawdy... No cóż, trzeba przy­ znać, że spełnia wymogi tytułu. - Z pewnością uważany jest za faworyta - poin­ formował ich Nicholas. - Ja sam nigdy go nie spot­ kałem. Zdaje się, że to jakiś szalony samotnik. - Wzruszył ramionami. - Zawsze uważałem, że za­ lety mieszkania na wsi zostały znacznie wyolbrzy­ mione, a patrzenie, jak trawa rośnie, musi z czasem źle się skończyć. Wystarczy przykład mojej siostry, żeby się przekonać, ile w tym prawdy. Odkąd na do­ bre wyjechała z miasta, zaczęła dziwaczyć! To mi przypomina o celu mojej dzisiejszej wizyty - ciąg-

nął, gdy słuchaczkom udało się wreszcie stłumić uśmieszki. - Dom mojej siostry znajduje się dziesięć mil od domu Toby'ego Aldermana, więc postanowi­ łem złożyć jej wizytę, bo inaczej do końca świata bę­ dzie mi wypominać, że byłem tak blisko i nie wpad­ łem. Gdy u niej byłem, przypomniała mi, że urodziny naszej ciotki Tabathy przypadają w piątek, a ja po­ chopnie zobowiązałem się reprezentować rodzinę. Constance wyjeżdża do Bath. Na śmierć zapomnia­ łem o tym przeklętym przyjęciu, a do tego obiecałem przywieźć paru przyjaciół z miasta, żeby uświetnić to wydarzenie. Od powrotu zabiegam o odpowiednie towarzystwo. - Z miną pełną nadziei spojrzał na Sop­ hię. - A może pani zgodziłaby się wziąć udział w tej mojej małej wyprawie? Choć nieco zdziwiona nieoczekiwanym zaprosze­ niem lorda Risely'ego, hrabina w najmniejszym sto­ pniu nie czuła się urażona, że nie wciągnięto jej do tego młodzieńczego grona. W innych okoliczno­ ściach nie pozwoliłaby córce opuszczać stolicy w środku sezonu i nocować u kobiety, która w istocie była nieznajomą, lecz biorąc pod uwagę napiętą at­ mosferę, panującą ostatnio w domu, nie chciała po­ chopnie odmawiać. W końcu, nieco czasu spędzone­ go z dala od wszechwidzącego oka hrabiego może Sophii zrobić tylko dobrze. - Lordzie Risely, zaproszenie jest zaskoczeniem dla nas obu - oznajmiła, podczas gdy Sophia w mil-

czeniu formułowała uprzejmą odmowę. - Zdaje pan też sobie zapewne sprawę, że potrzebujemy trochę czasu do namysłu. Muszę jednak zaznaczyć na wstę­ pie, że nigdy nie pozwoliłabym podróżować Sophii do domu pańskiej ciotki bez przyzwoitki. - Oczywiście, że nie - zgodził się Nicholas. - Je­ stem pewien, że ciotka odda do mojej dyspozycji swój powóz i zapewni, by wszystkie młode damy przez cały czas miały odpowiednie przyzwoitki. Hrabina Yardley nie mogła dopatrzyć się niczego złego w tej propozycji i zapewniła Nicholasa, że przyśle mu do domu wiadomość o swej decyzji jesz­ cze przed końcem dnia. Sophia była zdumiona, że matka w ogóle rozważa możliwość jej wyjazdu, cze­ mu dała wyraz, gdy tylko lord wyszedł z pokoju. - Ależ, mamo, chyba nie zapomniałaś, że w pią­ tek Meechamowie wydają bal. To jedno z najwięk­ szych wydarzeń sezonu i wypada na nim być. - Nie, nie zapomniałam, kochanie - odparła mat­ ka, ponownie powracając do swego tamburka. - Jeśli chcesz tam iść, oczywiście musisz odrzucić zaprosze­ nie. Sophia podeszła do okna, by zobaczyć, jak ich gość wychodzi ze skweru. - Dziwne - rzekła, z lekka marszcząc brwi - że zaproszenie nie objęło ciebie, mamo. - Nie, wcale nie wydaje mi się to dziwne - odpar­ ła hrabina. - Lady Tabatha Risely cieszy się reputacją

osoby dość niezwykłej. Mieszka całkiem wygodnie, lecz jeśli pamięć mnie nie myli, jej dom nie jest duży, tak że nie pomieściłaby wielu osób naraz. - Znasz ją, mamo? - Tylko przelotnie, ale nie widziałam jej od bardzo dawna. Ma już siedemdziesiąt lat i z rzadka przyjeż­ dża do miasta. Straszliwa możliwość przebiegła nagle przez myśl Sophii. Tylko jednym uchem wysłuchała odpowiedzi matki. - Nie przypuszczasz, że lord Nicholas zapałał do mnie afektem, co? - zapytała, dzieląc się z nią swoi­ mi obawami - I że to zaproszenie to tylko pretekst, żeby przedstawić mnie rodzinie? - Obrazisz się, jeśli ci powiem, że na pewno nie? Bądź spokojna, moje dziecko. Bardzo cię lubi, ale na pewno nie jest w tobie zakochany. Sophia omal nie westchnęła z ulgą, sadowiąc się na sofie obok matki. - W takim razie chętnie wyjadę ze stolicy, choćby tylko na jedną noc. Zrobiło się bardzo ciepło, nie można wprost wytrzymać. Wiejskie powietrze dobrze mi zrobi. - O tym samym pomyślałam - przyznała lady Marissa. - A zatem, mam napisać liścik, że przyjmu­ jesz zaproszenie? Choć początkowa reakcja Sophii na propozycję nieoczekiwanego wyjazdu była mniej niż entuzjasty-

czna, gdy nadszedł piątek, stała w oknie salonu, ocze­ kując przybycia powozu lady Tabathy. Krótki wypad z miasta uznała za zrządzenie losu. Coraz trudniej jej było znieść zmiany zachodzące w ojcu, a jego wiecz­ na obecność wieczorami przyprawiała ją niemal o hi­ sterię. Gdziekolwiek się obróciła, widziała, że krąży w pobliżu, wpatrując się w każdego młodzieńca, któ­ ry okazywał jego córce względy, i badawczo mierząc okiem samą Sophię. Jeśli miał nadzieję, że dojrzy na jej twarzy wyraz zakochania, to będzie czekał na próżno, bo choć z kilkoma przystojnymi młodymi mężczyznami chętnie porozmawiałaby godzinkę, na jej drodze nie pojawił się jeszcze żaden, z którym go­ towa byłaby spędzić życie. I skąd ten nagły pęd ojca, by ją wydać za mąż? - zastanawiała się, zadając so­ bie po raz kolejny pytanie, które dręczyło ją często w czasie ostatnich dni. Pamiętała wyraźnie, że gdy przybyli do miasta, hrabia przede wszystkim starał się ją chronić przed łowcami posagów. Być może, po części, dalej było to jego celem, ale nie mogła się oprzeć uczuciu, że obecnie ojciec, z powodów zna­ nych tylko sobie, zapragnął zobaczyć ją na ślubnym kobiercu, a przynajmniej zaręczoną przed końcem sezonu. Potrząsnęła głową, dalej nie mogąc zrozumieć po­ wodów tak gwałtownej zmiany. Żyje się raz, pomy­ ślała, postanawiając, że będzie czerpała pełnymi gar­ ściami przyjemności, które, o dziwo, sprawia jej ten

pierwszy sezon w stolicy, i nie pozwoli sobie ich ode­ brać przez wzgląd na dziwne zachowanie ojca. W końcu, zawsze może polegać na niezachwianym wsparciu matki. Bogu dzięki, że ma przy sobie takie przyjaciółki jak Robina Perceval, którym może się zwierzyć... I, oczywiście, skoro jest Ben... Jakże brakowało jej stajennego w czasie minione­ go tygodnia! Musiała to przyznać sama przed sobą. Przynajmniej jednak udało się jej zamienić z nim parę słów, gdy wracała do stajni po codziennej przejażdż­ ce. Ten jego cudowny, szeroki, radosny uśmiech, któ­ ry poprzedzał parę pokrzepiających słów, zawsze podnosił ją na duchu. Ben był nadal święcie przekonany, że obecny, melan­ cholijny nastrój jej ojca nie będzie trwał w nieskończo­ ność. Kto wie, może ma rację, doszła do wniosku, nie­ obecnym wzrokiem śledząc elegancką kariolkę zaprzę­ żoną w parę rączych koni, która właśnie zajeżdżała na skwer. Wszak słusznie przewidział, że plotki na temat zauroczenia młodej damy swym stajennym umrą śmier­ cią naturalną, gdy towarzystwo otrzyma smakowitsze kąski, którymi będzie mogło się epatować. I tak skanda­ liczne wyczyny lady Caroline Lamb, a także awanturni­ cze zachowanie innej wysoko postawionej damy, której nazwisko łączono z pewnym członkiem rodziny króle­ wskiej, sprawiły, że języki plotkarzy mełły nieustannie. W czasie ostatnich dwóch czy trzech dni Sophia nie za­ uważyła, by ktokolwiek rzucił złośliwe spojrzenie

w jej kierunku. Pomyślała, że może po powrocie do miasta będzie mogła podjąć swe codzienne przejaż­ dżki. Tymczasem kariolka zatoczyła koło i zatrzyma­ ła się przed domem. Sophia bez trudu rozpoznała wysoką postać, która wyskoczyła z eleganckiego pojazdu, gdy tylko służą­ cy wybiegł przed dom, by przytrzymać konie. Poczu­ ła się trochę niepewnie, ujrzawszy lorda Nicholasa, który miał niezbyt szczęśliwą minę. - Czy wyjazd został odwołany? - zapytała, docho­ dząc do wniosku, że taki musi być powód jego wizyty. - Ależ nie! Nic podobnego - zapewnił ją pos­ piesznie, rzucając ukradkowe spojrzenie na Cardew, który niczym strażnik trzymał wartę przy drzwiach, gotów bronić swej młodej pani przed niepożądanymi umizgami młodego człowieka. - Chodzi o to, że po­ wóz mojej ciotki nie przyjechał. Powinien tu być już przed godziną. Musiał ich spotkać jakiś wypadek, in­ nej możliwości nie widzę, Sophia zastanawiała się przez chwilę, po czym za­ proponowała, że odbędą podróż w dobrze resorowa­ nym powozie ojca, lecz z miny Nicholasa wyczytała, że ten pomysł nie przypadł mu do gustu, nawet zanim powiedział: - Nie ma takiej potrzeby. Freddy Fortescue i jego siostra robią dziś wypad za miasto. Ich babka mieszka dosłownie o krok od mojej ciotki, tak że możemy po­ prosić ich o podwiezienie. - Zerknął na zegarek. -

Pewnie jeszcze nie wyjechali. Przy odrobinie szczę­ ścia złapiemy ich, jeśli się pospieszymy. Odwrócił się, by wejść do holu, lecz drogę zagro­ dziła mu potężna postać kamerdynera. - Wypada mi przypomnieć, panienko - odezwał się Cardew wyjątkowo zuchwałym głosem - że milady przed wyjściem nakazała mi stanowczo, bym osobiście odprowadził panienkę do powozu lady Tabathy Risely, a nie do żadnego innego. - Tak, ale słyszeliście już, Cardew, że z jakiegoś powodu powóz wielmożnej Tabathy nie przybył, więc przestań robić niepotrzebne trudności, jeszcze bardziej opóźniając mój wyjazd, i przynieś mi zaraz torbę podróżną, żeby ją zapakować do kariolki jego lordowskiej mości. - Pani człowiek ma trochę racji. Trzeba myśleć o przyzwoitości - wtrącił się Nicholas, zyskując przychylne spojrzenie bezkompromisowego słu­ gi. - Może pani pojechać ze mną do domu Fortescue, nikt nie dopatrzy się w tym niczego złego. Ale jeśli Freddy i jego siostra już wyjechali? Nie mogę za nimi pędzić z panią, bez żadnej przyzwoitki, prawda? - Nicholas zastanawiał się przez chwilę nad tym problemem. - Mam pomysł. Weźmy ze sobą stajennego panienki. Wtedy, jeśli ktoś zobaczy, jak wyjeżdżamy ze stolicy, nie będzie mógł powiedzieć złego słowa.

Ben spodziewał się w miarę spokojnego popołud­ nia i był nieco zdziwiony, gdy zawezwano go, żeby bezzwłocznie stawił się u frontowych drzwi. Wie­ dział na pewno, że hrabiego i hrabinę obwozi teraz po mieście obowiązkowy Trapp w lekkim powozie. Usłyszał też z niezawodnych źródeł, że Sophia spę­ dza popołudnie i wieczór poza miastem, tak że nie spodziewał się jej zobaczyć, gdy wychodził zza rogu stajni. Co więcej, towarzyszyła jej w kariolce dosko­ nale znana mu postać w butelkowozielonym, znako­ micie skrojonym palcie. Benedykt natychmiast nabrał podejrzeń. Jego brat, o ile dobrze pamiętał, nie miał najmniejszego upodo­ bania do sportu. Mijać metę, wyprzedzając o pierś ry­ wala, po prostu nie leżało w jego stylu. Cóż więc, za­ dawał sobie pytanie, robi on tu w najmodniejszym powoziku, który z pewnością do niego nie należał? Co ważniejsze, dlaczego ten młody rozpustnik prze­ bywa w towarzystwie przyszłej księżnej Shambrook, skoro to słodkie dziewczę powinno od dawna znajdo­ wać się poza miastem, napawając się czystym, wiej­ skim powietrzem? Benedykt zauważył też, że Nicho­ las uporczywie unika jego wzroku. Sophia nie przeżywała takich rozterek i uśmiech­ nęła się do niego promiennie. - Będziesz mi służył za przyzwoitkę, Benie - oz­ najmiła, gdy w końcu stanął obok powozu, rzucając jej pytające spojrzenie. - Lord Nicholas i Cardew -

dodała, gdy lokaj położył jej podróżną torbę pod sie­ dzenie - uważają, że moja reputacja ucierpi, jeśli zo­ baczą mnie, jak wyjeżdżam z miasta w otwartym po­ wozie. To niedorzeczne, nie sądzisz? - Nie, nie sądzę - odparł Ben z bezpośredniością, do której Sophia zdążyła się już przyzwyczaić. Chciałbym też zauważyć, że jestem stajennym, nie przyzwoitką. Co więcej, panienko, myślę, że w ogóle nie powinna panienka wyjeżdżać z miasta w tym powoziku. W innych okolicznościach Cardew ostro skarciłby stajennego za odpowiadanie swej pani w tak pozba­ wiony szacunku sposób. Rzecz w tym jednak, że cał­ kowicie się z nim zgadzał, i byłby hipokrytą, udzie­ lając Benowi reprymendy. Nicholas natomiast odczuł przewrotną przyje­ mność, każąc swemu starszemu bratu trzymać język na zębami, po czym polecił mu w ten sam, szorstki sposób usiąść z tylu kariolki. Ledwo Ben zdążył się usadowić, Nicholas pochwycił lejce i zmusił parę wspaniałych siwków do rączego biegu. Gdy wyjeżdżali ze skweru, cała trójka pogrążona była w myślach, lecz niebawem ciekawość Benedykta wzięła górę nad jego gniewem i zapytał, dokąd jadą. - Curzon Street - odparł Nicholas, sekretnie uśmie­ chając się ze zwięzłego przebiegu tej rozmowy. O ile znał życie, starszy brat z przyjemnością by go udusił. Jeśli będziemy mieli szczęście, dotrzemy tam na czas.

- Na czas do czego, jeśli wolno wiedzieć? - Wydaje mi się, mój dobry człowieku - odparł Ni­ cholas, naśladując bardzo udatnie zuchwałą dezaproba­ tę, którą przed chwilą zademonstrował niezwykle popra­ wny lokaj Yardleyów - że stać cię na wszystko. Pozwolę sobie poinformować cię, że jesteś bezczelnym nicpo­ niem! - Usłyszał coś, co brzmiało podejrzanie jak stłu­ miony kobiecy chichot. - Dziwię się, że godzi się pani z takim zuchwalstwem, lady Sophio - ciągnął, czerpiąc z tego ogromną radość, choć wiedział, że drogo za te słowa zapłaci, gdy znajdzie się sam na sam z Benedy­ ktem. - Ja bym sobie na to nie pozwolił. Noga tego szel­ my nie postałaby pięciu minut w moim domu. Ani w żadnym innym, skoro już o tym mowa! - Ben rzeczywiście trochę się zagalopował - zmu­ szona była przyznać Sophia, widząc, że stajenny miażdży spojrzeniem siedzącego obok niej dżentel­ mena. - Mam nadzieję, że zastaniemy przyjaciół lor­ da Nicholasa, zanim opuszczą miasto, Benie. Wtedy będę miała należytą opiekę, a ty wrócisz spokojnie na Berkeley Square. - A jeśli nie zdążymy, panienko? Pytanie Bena było rozsądne, lecz Sophia nie potra­ fiła na nie odpowiedzieć i zwróciła się o pomoc do Nicholasa. - Och, nic takiego się nie stanie - oznajmił Nicho­ las z wyraźną beztroską. - Nawet jeśli wyjechali już z domu, dogonimy ich, nim dotrą do granic Londynu.

Niestety, rachuby okazały się chybione. Co w naj­ mniejszym stopniu nie zdziwiło Benedykta, ponie­ waż pary wspaniałych siwków ani razu nie poderwa­ no do galopu. Oczywiście, jego brat mógł mieć niezaprzeczalne po­ wody, by jechać z tak małą prędkością, doszedł do wnio­ sku Benedykt, gdy opuścili już ostatnie kręte uliczki na przedmieściach stolicy. Podejrzewał, że powóz należał do któregoś z przyjaciół Nicholasa, a on bardzo się sta­ rał, by ani konie, ani powóz nie doznały najmniejszego uszczerbku. A może zamierza przejechać długą odle­ głość i nie chce przemęczać siwków? Oba wyjaśnienia były prawdopodobne, a jednak Benedykt nie mógł po­ zbyć się wrażenia, że brat szykuje mu jakąś sztuczkę. Zwrócił teraz uwagę na pasażerkę i doszedł do wniosku, że przez kilka ostatnich mil Sophia była za­ dziwiająco milcząca, a teraz sprawiała wrażenie za­ myślonej. Być może jego brat zaplanował jakiś fortel, lecz wątpił, by jego przyszła żona brała w nim udział. Nie, o ile się głęboko nie mylił, była tak samo zdzi­ wiona jak on, że Nicholas ani trochę się nie stara do­ gonić swych przyjaciół Fortescue. Sunęli ciągle w tym samym ślimaczym, monoton­ nym tempie, prześcigani przez wiele pojazdów, w tym turkoczący wóz. Potem Nicholas, bez naj­ mniejszego uprzedzenia, postanowił przyspieszyć i bardzo zręcznie, z rozmachem skręcił kariolką na bardzo zatłoczony dziedziniec zajazdu pocztowego.

- Czy mógłbym wiedzieć, dokąd zmierzamy, pa­ nienko? - zapytał Benedykt, podczas gdy jego brat, który szybko zsiadł z kozła, wydawał pilne polecenia stajennemu. - Do domu lady Tabathy Risely - objaśniła go, nie znajdując niczego podejrzanego w tym pytaniu. Jeśli nam się uda kiedykolwiek tam dobrnąć. Benedykt nawet drgnieniem brwi nie zdradził naj­ mniejszego zdziwienia, choć nie mógł się nie za­ śmiać, słysząc sarkazm w głosie ukochanej. Dodało to Sophii otuchy, toteż odwróciła się na swym siedzeniu, by spojrzeć wprost na człowieka, którego nigdy nie uważała za służącego. - Tak się cieszę, że tu jesteś, Ben - powiedziała z prostotą. - Czułabym się nieswojo, gdyby cię ze mną nie było. Kątem oka zauważyła, że Risely wszedł do zajazdu. - Nie wydaje ci się, że lord Nicholas nawet nie próbował wyprzedzić swego przyjaciela? Służący Fortescue zapewnili nas, że pojazd ich państwa odje­ chał pół godziny przed naszym przybyciem. Już daw­ no powinniśmy ich dogonić. I z pewnością tak by się stało, gdybyś to ty trzymał lejce! - Uderzyła ją nagle pewna myśl. - Zaproponuję, żebyś teraz powoził. I gdzie, na miłość boską, podziewa się teraz lord Ni­ cholas? - podniosła głos, dając upust irytacji. Mina musiała ją zdradzić, gdyż Nicholas po po­ wrocie natychmiast przeprosił, że kazał jej czekać.

- Wpadłem tylko na chwilę, by się dowiedzieć, czy nasz przyjaciel Freddy tędy nie przejeżdżał. - To musiało być tak dawno temu, że byłabym zdzi­ wiona, gdyby karczmarz pamiętał - odpaliła, a Nicholas musiał zebrać wszystkie siły, by się opanować. - Ci Fortescue trzymają dobre konie, toteż może zachowałem się trochę nieroztropnie, starając się ich wyprzedzić - przyznał. - Nie będę jednak już więcej próbował. Nie ma też sensu dłużej zwlekać, licząc na to, że powóz ciotki Tabathy podjedzie ku nam. Nato­ miast postaram się nadrobić stracony czas, jadąc na skróty - rzekł, skręcając z traktu pocztowego. Jechali kilka mil wąskimi, krętymi dróżkami. Hrabstwo Surrey wydało się Sophii krainą całkowicie obcą. Nie miała pojęcia, gdzie się znajdują, nie wie­ działa, w jakim kierunku jadą, słońce bowiem scho­ wało się za grubą warstwę chmur. Benedykt także nie znał tej trasy, choć w odległej przeszłości kilkakrot­ nie odwiedzał swą starą niezamężną ciotkę, ale wtedy zawsze jeździł głównym traktem pocztowym. - Myślę, że dobrze byłoby, gdybyśmy się zatrzy­ mali na chwilę i trochę odświeżyli - zaproponował Nicholas, kiedy dotarli do sennej wioski, gdzie naprze­ ciwko kościoła, otoczona drzewami, stała byłe jak skle­ cona gospoda. - Byłem tu już kiedyś i zapewniam was, że jedzenie jest wyborne. Może nawet postawię temu zu­ chwałemu stajennemu kufel piwa. - Nicholas nie mógł się oprzeć, by nie zakpić z Benedykta. Nie zwracając

uwagi na głośne, szydercze prychnięcie brata, zapro­ wadził Sophię do gospody. Gdy po paru minutach Benedykt, dopilnowawszy, by konie miały wszystko, co potrzeba, wolnym kro­ kiem wszedł do gospody, Nicholasowi przeszło przez myśl, że na dobrą sprawę mógłby być niewidzialny, zakochana para bowiem nie poświęcała mu najmniej­ szej uwagi. Znad krawędzi kufla przypatrywał się swym towarzyszom i po raz drugi w ciągu paru go­ dzin musiał zebrać wszystkie siły, by zachować ka­ mienny wyraz twarzy. Zupełnie nie mógł sobie wy­ obrazić, jak Benedykt zdołał utrzymać się na służbie tyle czasu. Nie okazywał państwu najmniejszego sza­ cunku. Jak na sługę zachowywał się wręcz zdumie­ wająco zuchwale! A jednak Sophia nie miała nic przeciwko temu, wydawało się, że w ogóle tego nie zauważa. Potrząsnął głową. Bez wątpienia tworzyli niezwy­ kłą parę- hrabianka i jej złotowłosy stajenny. W każ­ dym razie nie wątpił, że stworzą idealne stadło, jeżeli jego starannie obmyślony plan się powiedzie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Powinien być przygotowany na to, co się stało; na­ leżało przewidzieć, że prędzej czy później to się musi wydarzyć, a jednak gdy do tego doszło, Benedykt był kompletnie zaskoczony. W jednej chwili jechali wą­ ską, krętą wiejską dróżką, wierząc, choć nie było na to szans, że zdołają dotrzeć do celu podróży, nim z groźnych, czarnych zwałów chmur, które z wolna nadciągały od zachodu, lunie na nich rzęsisty deszcz. Za moment leżeli w rowie, oglądając krajobraz pod bardzo szczególnym kątem i bezradnie patrząc, jak zewnętrzne koło toczy się drogą przed nimi. Na szczęście żadne z nich nie ucierpiało. Niestety, jeden siwek lekko naciągnął sobie ścięgno w kolanie, a choć obrażenie nie było poważne, biedne zwierzę nie mogło ciągnąć pojazdu, nawet gdyby powóz na­ dawał się do dalszej podróży, o czym nie było mowy. Benedykt sądził, że jego młodszy brat nie miał wy­ boru i musiał zjechać tak szybko i gwałtownie, by uniknąć zderzenia z nadjeżdżającym powozem, który pędził o wiele za prędko, jak na te wąskie dróżki. Nieco później Nicholas zaproponował, że on wróci

do gospody z końmi, a Benedykt i Sophia niech po­ szukają schronienia do jego powrotu w stojącej nie­ opodal chacie. Wtedy to Benedykta ogarnęły pier­ wsze wątpliwości. Zaczął poważnie rozważać możli­ wość, że owo nieszczęsne wydarzenie mogło nie być niewinnym wypadkiem, jak to się na pierwszy rzut oka wydawało. Zerknął przez ramię na Nicholasa, który dosiadał zdrowego siwka i ostrożnie prowadząc ranne zwie­ rzę, zniknął za zakrętem. Benedykt doszedł do wnio­ sku, że mieli niezwykłe szczęście, zderzając się z dru­ gim pojazdem akurat na tym odcinku drogi, gdyż na dużej przestrzeni było to jedyne miejsce, na którym dwa pojazdy mogą się minąć przy ostrożnej jeździe. Przypadek czy też to wszystko zostało ukartowane? - pytanie to samo się narzucało. Czy to szczęśliwy zbieg okoliczności, że w pobliżu jest chatynka, w której mogą znaleźć schronienie? Oczy mu się zwęziły. Wszystko to wygląda dosyć podejrzanie, uz­ nał, wchodząc beztrosko do chatki, gdy nie usłyszał odpowiedzi na swoje drugie stukanie. Sophia, która niezbyt dobrze orientowała się w wa­ runkach życia biedoty, z zainteresowaniem rozejrzała się po jedynym pomieszczeniu domku i odniosła ko­ rzystne wrażenie. - Muszę przyznać, że jest tu bardzo czysto i przy­ tulnie. Tak, trochę zbyt czysto i nazbyt przytulnie, doszedł

do wniosku Benedykt, którego podejrzenia rosły z każdą chwilą. Nawet w Sharnbrook pracownicy rolni nie mieszkali tak wygodnie. Białych lnianych prześcieradeł, poduszek z pierza, czegoś, co wyglą­ dało na materac z końskiego włosia, nie znajdowało się w wiejskich chatach. Gdy odwrócił się do stołu za­ stawionego jadłem, nie mógł powstrzymać kwaśnego uśmiechu. Ilu robotników, zastanawiał się, może so­ bie pozwolić na wyborne czerwone wino do chleba i sera? Doprawdy, Nicholas trochę przesadził, by można to wnętrze uznać za prawdziwe. Potrząsnął głową. Bez wątpienia te rzeczy prze­ niesiono z jakiegoś dużego domu, znajdującego się nieopodal, wyłącznie dla wygody jego i Sophii. Co więcej, ktoś, kto tak przemyślnie postarał się za­ spokoić ich potrzeby, zakładał, że pobędą tu dłu­ żej. - Możemy się rozgościć w oczekiwaniu na po­ wrót lorda - zaproponował Benedykt, wrzucając spo­ re polano do ognia, który na ich przybycie rozpaliła jakaś troskliwa duszyczka. Nie dodał, że jego zda­ niem Nicholas, czy też ktokolwiek inny, przybędzie dopiero następnego ranka. Nie, wedle wszelkich oz­ nak na niebie i ziemi, chytry braciszek założył, że Be­ nedykt wykorzysta tę noc spędzoną sam na sam z Sophią. O dziwo, starszemu Sharnbrookowi nigdy nie przyszło do głowy, by uwieść Sophię, ażeby osiągnąć swój cel. Patrzył, jak sadowi się w bujanym

fotelu przy palenisku. Ale był tylko człowiekiem, a ona bardzo piękną młodą kobietą... - Myślisz, że zrobi się tragicznie zimno, Ben? zapytała Sophia, gdy bezwiednie dorzucał do ognia kolejną, sporą kłodę drewna. Odsunęła fotel nieco da­ lej od paleniska. - Może i masz rację - dodała, gdy pierwsze krople deszczu zaczęły uderzać w małe okienko. - Lord Nicholas przybędzie do gospody przemoczony do suchej nitki, biedaczysko. Biedaczysko! - powtórzył w duchu Benedykt i znowu kwaśno się uśmiechnął. Czy tak samo będzie troszczyć się o dobro młodego lorda, gdy zacznie po­ dejrzewać prawdę? Nie miał najmniejszych wątpli­ wości, że Nicholas, przy pomocy i korzystając z za­ sobów jakiegoś bliskiego przyjaciela mieszkającego w okolicy, zaplanował tę eskapadę w najdrobniej­ szych szczegółach. Nagle poczuł pierwsze wyrzuty sumienia. Nie mógł spokojnie wpatrywać się w te ufne, zielone oczy. - To nic pewnego - ostrzegł, usiłując ją przygoto­ wać na ewentualność spędzenia tu nocy - że lord zdoła wynająć inny powóz. Prawdę mówiąc, to bar­ dzo mało prawdopodobne. Niech panienka pamięta, że zatrzymaliśmy się w gospodzie, nie w zajeździe pocztowym. Niewiele zdoła tam uzyskać. - To prawda, ale może karczmarz ma powozik powiedziała po chwili namysłu.

- Oczywiście, że to możliwe. Pytanie tylko, czy zechce pożyczyć go nieznajomemu. Sophia spojrzała nań ze zdziwieniem. - Ależ akurat ten karczmarz i jego żona znają lor­ da bardzo dobrze. Widać było wyraźnie, że łączą ich przyjacielskie stosunki. Miała rację, lecz wolałby, by była mniej spostrze­ gawcza, gdyż niewątpliwie spodziewała się, że Ni­ cholas dostanie bez kłopotu wszelką potrzebną po­ moc. Co było prawdą, choć Benedykt podejrzewał, że jego brat celowo zwleka z przybyciem, gdyż uzys­ kał to, czego chciał, uszkadzając powóz. Wbił oczy w jakiś niewidoczny punkt w podłodze zastanawiając się, jak najdelikatniej wyrazić swe po­ dejrzenia i szybko doszedł do wniosku, że nie jest w stanie zniszczyć tych dziecięcych iluzji, którymi Sophia nadal się karmiła. Nie chciał uświadamiać jej gorzkiej prawdy, że osoby, które lubiła i podziwiała, od czasu do czasu nie postępują honorowo, że ludzie nie są albo dobrzy, albo źli, lecz mają zarówno zalety, jak i wady. Przypuszczała, że Nicholas celowo jechał bardzo wolno, ale nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że wypadek, z powodu którego została sam na sam z Benedyktem, nie był tylko nieszczęśliwym zrzą­ dzeniem losu. Nie domyśliłaby się, że wszystko, co się jej przydarzyło od czasu opuszczenia Berkeley Square, było starannie zaplanowane aż do najdrob­ niejszego szczegółu i że szlachetny młody lord, któ-

rego tak lubiła, wcale nie zamierzał zawieźć jej do domu ciotki Tabathy. - Zupełnie nie znam tej części kraju, a ty, Ben? Odrywając wzrok od niewidocznego punktu na podłodze i wracając myślą do teraźniejszości, Bene­ dykt bezskutecznie poszukiwał w ślicznej twarzycz­ ce Sophii śladu zaniepokojenia. Powoli rozwiązu­ jąc wstążki modnego czepka, wydawała się całko­ wicie pogodzona ze swym nieszczęsnym położe­ niem, przyjmując je z osobliwą, pełną godności re­ zygnacją. - Ja też nie mam najmniejszego pojęcia, gdzie się znajdujemy - przyznał. - To niewątpliwie chatka na­ leżąca do kogoś zatrudnionego w majątku, więc gdzieś w pobliżu powinien znajdować się dwór. Gdy deszcz przestanie tak lać, pójdę go poszukać i spro­ wadzę pomoc. Ponownie nie próbowała ukryć zdumienia. - Uważasz, że to roztropne? Przypuśćmy, że lord wróci, kiedy nas nie będzie. Tak, powiedziałam nas - dodała, gdy uniósł swe wyraziste, ciemne brwi. - Nie sądzisz chyba, że zostanę tu sama i pozwolę ci wędrować Bóg wie gdzie. A poza tym właściciel mó­ głby powrócić, kiedy ciebie nie będzie. Nie wiadomo, z jakim człowiekiem znalazłabym się sam na sam. Rozejrzała się wokół, jakby coś ją nagle uderzyło. Chociaż muszę przyznać, że mieszkaniec tego domku utrzymuje go w najwyższym porządku. Czy wszyst-

kie chaty są tak schludne, Benie? Muszę powiedzieć, że nie bardzo się w tym orientuję. - Z tego, co wiem, to nie - odparł, uśmiechając się, choć poczuł się niezręcznie w sytuacji, w której znalazł się nie ze swojej winy. Podszedł do okna i ku swej konsternacji stwierdził, że deszcz nie tylko nie ustaje, ale jeszcze się nasila. Niech diabli wezmą jego brata! Po co ten młody szczeniak wtrąca się w nie swoje sprawy? - zaklął w duchu. Gdyby Nicholas znalazł się w pobliżu, z przyjemnością by go udusił. Nie wątpił ani przez chwilę, że działania Nicholasa podyktowane były głęboką braterską troską. Lecz czy temu uparciucho­ wi nie przyszło do głowy, że starszy brat mógł nie zapaść w serduszko Sophii na tyle, by za niego wy­ szła? A jeśli dziewczyna będzie wolała stracić w oczach świata reputację, niż związać się na całe ży­ cie z człowiekiem, do którego nie czuje szacunku? Na samą myśl o tym poczuł, że pęka mu serce, lecz jeśli Nicholas nie wziął pod uwagę tej ewentualności, on na pewno tak. Musi też spojrzeć prawdzie w oczy - gdzieś w głębi duszy jakaś bezecna część jego isto­ ty radowała się niezwykłą możliwością uzyskania te­ go, czego pragnął całym sobą. Nie mógł zaprzeczyć, że z ochotą słuchał podszeptów demona pokusy, namawiającego go, by wykorzystał sytuację, pro­ wokującego, żeby uwiódł młodą panią i nie przejmo­ wał się konsekwencjami swego czynu. Do tej pory

zdołał oprzeć się popędom niższych instynktów... Ale jak długo wytrzyma? Gdy Ben zapalił łojowe świece na krawędzi kominka i zjedli już proste, lecz pożywne jadło, Sophia całkowicie pogodziła się z myślą, że spędzi noc w skromnej chacie i postanowiła cieszyć się tym nowym przeżyciem. Choć deszcz nie padał już tak rzęsiście jak wcześniej, było zbyt ciemno, by ryzykować wyprawę w poszukiwaniu dworu, gdzie mogliby uzyskać pomoc w dotarciu do celu. A za­ tem bardzo rozsądnie porzuciła wszelką nadzieję, że zo­ baczy lorda Nicholasa przed świtem. Oderwawszy wzrok od płomieni tańczących na ko­ minku, spojrzała na Bena, siedzącego naprzeciw niej na drewnianej ławie. Może to tylko wytwór jej wyobraźni, ale wyczuła teraz w mężczyźnie stłumio­ ne napięcie, którego nie dostrzegła w nim, gdy przy­ byli do chatki. Doszła do wniosku, że martwi się o jej reputację, i nie mogła powstrzymać uśmiechu. Jakie to dziwne, że w najmniejszym stopniu nie czuła się zakłopotana; przez całe, tak brzemienne w wydarze­ nia popołudnie i wieczór ani na chwilę nie ogarnęła jej najmniejsza obawa właśnie dlatego, że ten szcze­ gólny człowiek dotrzymywał jej towarzystwa. Nie zamierzała nawet zastanawiać się nad tą dość ambarasującą prawdą, że zostanie z nim na noc, wy­ powiedziała tylko na głos pierwotną myśl, rzucając niedbale:

- Chyba musimy spojrzeć prawdzie w oczy, Ben, i pogodzić się z tym, że jego lordowska mość przyj­ dzie nam na ratunek dopiero rano. Zastygł z kolejnym polanem, które miał dorzucić do ognia, jego przenikliwe niebieskie oczy patrzyły na Sophię z uczuciem, trudnym dla niej do zrozumie­ nia, gdy odwrócił się w jej kierunku. - Nie wyglądasz na szczególnie zaniepokojoną. Nie przeszkadza ci, że jesteś tu sama ze mną, Sophio? Drgnęła, bo ją zaskoczył, nie tyle bezpośredniością swego pytania - przywykła do jego szczerości, lecz dlatego, że nazwał ją po imieniu i w jego ustach za­ brzmiało to tak naturalnie. - Nie, oczywiście, że nie - zapewniła go, z wysił­ kiem wymawiając słowa, gdyż z jakichś niewytłuma­ czalnych powodów nagle zaschło jej w gardle. Uniosła się z krzesła, przeszła przez małą izdebkę i, by wybrnąć z niezręcznej sytuacji, nalała sobie wina z butelki stojącej na stole. Wiedziała, że powinna go skarcić za taką poufałość, lecz zamiast tego zapytała: - Dlaczego miałoby mi to przeszkadzać? - Ponieważ jestem mężczyzną... co prawda sta­ jennym, ale mężczyzną, nie mniej niż - powiedzmy - markiz czy hrabia. I ponieważ spędzimy całą noc razem... i do tego zupełnie sami. - Jednym zgrab­ nym ruchem podniósł się z ławy i zaczął iść w jej kierunku. - Dobrze by było, gdybyś zastanowiła się przez chwilę nad konsekwencjami.

- Nad konsekwencjami? - powtórzyła, nie mając pojęcia, dlaczego serce zaczęło jej nagle bić tak gwałownie, że omal nie rozsadziło piersi, choć się niczego nie bała. Nawet nie drgnęła, mimo iż Ben podszedł tak blisko, że jego ciepły oddech owiewał loczki wi­ jące się na jej karku. - Jeżeli sobie wyobrażasz, że mój ojciec będzie cię ścigał, wymachując pistoletem i zażąda, byś po­ stąpił zgodnie z nakazami honoru, to możesz ode­ tchnąć spokojnie - zapewniła go, dziwiąc się nie­ omylnej nucie rozczarowania, która bezwiednie za­ brzmiała w jej głosie. - Gdybyś był markizem... sprawy miałyby się zupełnie inaczej. - Może dla twojego ojca, ale nie dla ciebie. - Po­ łożył ręce na jej ramionach i odwrócił ją delikatnie, lecz stanowczo, tak że stali teraz twarzami do sie­ bie. - Ty pokochasz mężczyznę, nie jego bogactwa czy pozycję społeczną. - Wpatrywał się teraz w nią tak intensywnie, że nie mogła oderwać od niego wzroku. - Załóżmy, że twój ojciec, z jakichkolwiek powodów, będzie nalegał, byś mnie poślubiła, So­ phio. Czy postarasz się go od tego odwieść? Nie, nigdy! Jej serce odpowiedziało tak gwałtownie, że umysł nawet nie usiłował zaprzeczyć tej prawdzie. Być może było to szaleństwo, ale nie chciałaby spędzić wszystkich swych dni z nikim innym prócz tego zagad­ kowego, obcego mężczyzny, który nieoczekiwanie wkroczył w jej życie, i tak niezauważalnie, że ledwo to

sobie uświadamiała, stał się jej niezbędny do szczę­ ścia. Pokochała go, to pewne. Teraz zdała sobie z tego sprawę, lecz wcale nie czuła się zaskoczona. Rozchyliła wargi, ale nie zdą­ żyła niczego wyznać, gdyż nakryły je usta Bena. Nie przyszło jej do głowy, by się bronić, ani teraz, ani chwilę później, gdy nieubłaganie została pchnięta na miękki materac. Męskie wargi i palce z czaro­ dziejską mocą krążyły po jej ciele, a ona z ochotą przyjmowała te pieszczoty. Cnotliwe gesty, na które zezwalała kilku wybranym przedstawicielom płci przeciwnej - pocałunki w palce i nadstawiony poli­ czek, w najmniejszej mierze nie przygotowały jej na ten niezrównany przejaw męskiej namiętności. Dla Benedykta reakcja młodej panny była nie mniej za­ skakująca. Zamiast choćby dla pozoru udawać dzie­ wiczą wstydliwość, sama go zachęcała, by pozwalał sobie na coraz więcej, układając się tak, by mógł ła­ twiej sięgnąć do guziczków przy zapięciu jej sukni i ściągnąć przez ramiona pętający ją strój. Nie mogła opanować drżenia rozkoszy, przebiegają­ cego przez jej ciało, gdy prawa ręka Bena zaczęła gła­ dzić delikatne kości jej ramienia i zsunęła się niżej, by przebiec palcami wokół krągłości jej piersi. Nigdy by nie uwierzyła, że lekkie jak piórko dotknięcie męskiej ręki może wywołać w niej takie bogactwo rozkosznych doznań, zaćmiewając umysł, przytłaczając wszystkie rozsądne myśli z wyjątkiem jednej.

- Kocham cię - wyszeptała tak cicho, że ledwo sama zdała sobie z tego sprawę, lecz w mężczyźnie nagle zaszła zmiania. Poczuła, że zesztywniał, ma­ giczne palce zatrzymały się, po czym uniósł głowę i wpatrzył się w jej twarz, a oczy błyszczały mu dziwnym połączeniem triumfu i stanowczego posta­ nowienia. Potem podniósł się, unikając drżącej ręki, którą ku niemu wyciągnęła. Przesunął się tak, że nie mogła go dotknąć, mamrocząc jakieś słowa, które wówczas wydały się jej bezsensowne, lecz pamiętała je bardzo dobrze przez tygodnie, miesiące i lata, które miały nadejść. - Nie, nie tak - powtórzył, jakby rozpaczliwie usiłując przekonać samego siebie. - Może jestem szalony. Bez wątpienia mój przedsiębiorczy młod­ szy brat będzie uważał, że postradałem rozum... ale to nieważne. Nie mogę na to pozwolić... nie w ten sposób. Sophia przypatrywała mu się w milczeniu, gdy wyciągnął rękę, by uchwycić się brzegu kominka pal­ cami, które zaledwie przed chwilą wywołały w niej taką burzę zmysłów. - Ben, nie rozumiem cię. - Czuła się jak dziecko, zranione i zagubione, ukarane nie wiedzieć za co. Czy zrobiłam coś nie tak? Nie próbował odpowiedzieć, a ona zaczęła się za­ stanawiać, czy może to jej nieskromny brak opano­ wania stał się przyczyną tej nagłej zmiany, która

w nim zaszła. Instynktownie sięgnęła do stanika suk­ ni i zaczęła porządkować na sobie ubranie, w miarę niepostrzeżenie i szybko, co nie szło jej łatwo, gdyż palce miała wyjątkowo niezgrabne. - Naprawdę cię kocham, Benie - zapewniła go, gdy poczuła, że znowu może spojrzeć mu w twarz. Inaczej nie pozwoliłabym, żebyś... to znaczy, nie da­ łabym ci... - Wiem, co chcesz powiedzieć. - Teraz zadał so­ bie trud, by na nią spojrzeć, a choć nie była pewna, o czym myślał ani co czuł, nie widziała w jego oczach śladu niesmaku czy odrazy. - Dlatego właśnie nie dopuszczę, by zdarzyło się to właśnie w ten spo­ sób. Muszę porozmawiać z twoim ojcem, jak to przy­ stoi w podobnej sytuacji. Chcę, byście... ty i twój oj­ ciec, mieli możliwość wyboru. - Co?! - wykrzyknęła Sophia bez tchu, nie mogąc uwierzyć, że tak inteligentny człowiek powiedział coś równie głupiego. - Benie, musiało ci się pomieszać w głowie... albo mnie! Papa nigdy się nie zgodzi. Nigdy, rozumiesz? - Nie? - Nie wydawał się przekonany ani w naj­ mniejszej mierze zatroskany. Wyglądał raczej na bar­ dzo rozbawionego. - Mam nadzieję, że się mylisz, a jeśli nie, musimy ufać, że zdrowy rozsądek zwycię­ ży i że z czasem pogodzi się z losem. - Na pewno nie! - Największy głupiec wychwy­ ciłby silne przekonanie w jej glosie. - Nie znasz mo-

jego ojca. Jak myślisz, po kim odziedziczyłam upór? Mówiłam ci już, jaki nastrój panował w domu przez ostatnie dwa czy trzy tygodnie - przypomniała mu, zastanawiając się, dlaczego te szerokie ramiona drżą od powstrzymywanego śmiechu. - To była nieustan­ na walka, ja swoje, a on swoje. Dzięki różnym chy­ trym sztuczkom na razie ja wygrywam, ale to może już długo nie potrwać. Z jakiegoś powodu papa chce, bym przed końcem sezonu zawarła odpowiednie mał­ żeństwo, a nie jest to człowiek, który łatwo znosi po­ rażkę. - W takim razie powinien być zachwycony, gdy złożę mu swoją propozycję. Omal się nie zdradził, widząc jej strapioną minę. Wiedział dokładnie, jakie myśli przebiegały przez tę małą główkę, i nade wszystko pragnął zapewnić uko­ chaną, że gdy poprosi hrabiego o jej rękę, odpowiedź będzie zadowalająca. Trzymał język na wodzy. Uro­ cza Sophia, którą otoczenie rozpieszczało i od dzie­ ciństwa spełniało wszystkie jej zachcianki, musi się nauczyć, że nie może mieć w życiu wszystkiego, cze­ go zapragnie, że czasami musi pójść na ustępstwa. A co najważniejsze, trzeba ją przekonać, żeby porzu­ ciła swe dziewczęce fantazje, które chce zachować, będąc już kobietą, i by przyjęła do wiadomości, jaka jest i kim jest. - Oczywiście zdaję sobie sprawę, że hrabia może mnie nie polubić, nie uznać mnie za odpowiedniego

kandydata. W takim razie, kiedy się pobierzemy, bę­ dziemy musieli zrezygnować z twojego posagu. Po raz pierwszy w jej oczach pojawiła się niepew­ ność, która zadźwięczała także w jej głosie, gdy za­ pytała: - Czy to ma dla ciebie tak wielkie znaczenie? Bo dla mnie żadnego. - Doprawdy? - Tak. Chętnie poświęcę fortunę, by poślubić uko­ chanego mężczyznę. - Jakie to wzruszające! - Nie oszczędzał jej uczuć, nie mógł być dla niej miły, jeśli chciał zyskać pewność, że ją zdobył. - Uważasz, że liczy się tylko miłość? - Ben, o co chodzi? - Niemal nie mógł już znieść jej niepokoju. - Czy nie chcesz się ze mną ożenić? - Chcę bardziej, niż myślisz, moja najdroższa, ale porzućmy na chwilę ten temat. Zastanówmy się nato­ miast, jaką będziesz żoną dla biednego stajennego. Stanął mocno na rozstawionych nogach, skrzyżo­ wał ręce na piersi i przyjrzał się jej, zupełnie jakby oglądał cenną źrebicę na końskim targu. - Masz przyjemną powierzchowność i bez wąt­ pienia świetne maniery. Ale rozsądny człowiek nie kupi konia pełnej krwi, żeby ciągnął mu pług. Od razu wyczuł, że ogarnął ją gniew, nawet jeszcze zanim poradziła mu stanowczym głosem, by wyrażał się nieco uprzejmiej.

- Wątpię, czy potrafisz gotować - ciągnął, igno­ rując jej słowa - i nie sądzę, żebyś kiedykolwiek trzy­ mała miotłę w ręce. Byłbym zdumiony, gdybyś umia­ ła wykrochmalić fular albo cokolwiek przeprała. W sumie, biedak nie będzie miał z ciebie pożytku, kochanie, i powinien dobrze się namyślić, zanim weźmie cię za żonę. Dla Sophii znaczenie tej przemowy było absolut­ nie jasne: mężczyzna, w którym się zakochała, co so­ bie przed chwilą uświadomiła, dla którego z radością poświęciłaby wszystko, byleby być tylko z nim, za­ stanawia się, czy w ogóle się z nią ożenić! Czuła się głęboko zraniona, zwłaszcza po miłos­ nych pieszczotach, którymi rozkoszowali się jeszcze przed chwilą. Bardzo upokorzył ją ten katalog jej nie­ dociągnięć, które tak bezlitośnie wymienił. Nigdy nie uważała się za osobę mściwą, lecz nie mogła po­ wściągnąć przemożnej chęci, by jego z kolei zranić i upokorzyć. Czerpiąc z owej głębokiej studni, jaką jest kobieca duma, podniosła się z łóżka i stanęła z nim twarzą w twarz. - Oboje powinniśmy się zastanowić, zanim podej­ miemy decyzję, której kiedyś moglibyśmy żałować oznajmiła wyniosłym tonem. - Zwłaszcza ty, gdyż muszę jasno powiedzieć, że po tym, co między nami - zaszło, nie możesz być już moim osobistym stajen­ nym.

- Całkowicie się zgadzam - przyznał ochoczo. Co więcej, nie mam zamiaru spędzać z tobą nocy w tej chacie, lecz pozwolę sobie pozbawić cię jedne­ go z koców i czekać na świt na ganku. - Z tymi sło­ wami pochwycił jedno przykrycie z łóżka i podszedł do drzwi, mamrocząc pod nosem coś, co podejrzanie brzmiało jak „Dobranoc, hrabino". Zanim Sophia wreszcie zasnęła, kilkakrotnie chciała zawołać Bena, by wrócił do środka i spędził noc na ławie przed ogniem, lecz powstrzymała ją du­ ma. Gdy się obudziła w promieniach słońca, prześwi­ tujących przez okienko chatki, żałowała wypowie­ dzianych w gniewie słów i postanowiła poprosić Be­ na, by został, pewna, że jakoś zdołają pokonać pię­ trzące się przed nimi trudności. Ale było już za późno. Gdy odsuwała przykrycie i pospiesznie naciągała na siebie pogniecioną suknię, Beniamin Rudgely -pod­ ążał już drogą na pożyczonym koniu, by zniknąć z jej życia na zawsze.

ROZDZIAŁ DWUNASTY - Skandaliczna niewdzięczność! - Kilka naczyń na nakrytym do śniadania stole omal nie wylądowało na podłodze, gdy hrabia Yardley dawał ujście swemu oburzeniu, dość mocno uderzając otwartą dłonią o blat. - Jak inaczej można to nazwać? Wiedziałem od razu, że nie należy najmować służby bez jakich­ kolwiek referencji, ale, dobroduszny głupiec, zrobi­ łem to wbrew rozsądkowi. I jak ten łotr odpłacił się za moje dobre serce? - rzekł, nie kierując tego py­ tania do żadnego ze swych słuchaczy w szczegól­ ności. - Powiem wam: zabierając się bez słowa pożegnania i zostawiając nas bez stajennego! Nie­ wdzięczny szubrawiec! Lady Marissa, wysłuchawszy ze współczuciem słusznych skarg męża na niesolidnego stajennego, Beniamina Rudgely'ego, nie mogła powstrzymać uśmiechu. Cieszyła się, że mąż znowu towarzyszy jej przy śniadaniu, nawet jeśli przy tej okazji wylewa ża­ le na przeciwności losu. Przynajmniej, uzmysłowiła sobie, napady złego humoru stały się ostatnio o wiele rzadsze, a choć nie można jeszcze powiedzieć, by

wrócił do swego normalnego, zrównoważonego stanu ducha, w ciągu ostatnich paru dni nastrój wyraźnie mu się poprawił. - Postąpił może trochę bezmyślnie, mój złoty, ale chyba niesłusznie nazywasz go szubrawcem - za­ uważyła ze zwykłym dla siebie poczuciem sprawied­ liwości. - Przyznam, że stajenny postąpił grubiańsko, nie powiadamiając o odejściu ze służby, ale przynaj­ mniej, nim zniknął, z tego, co się orientuję, nie przy­ właszczył sobie sreber rodzinnych ani do czyichkol­ wiek innych. - To prawda - przyznał lord, a jego grymas nie­ zadowolenia odrobinę złagodniał. - Mimo wszystko to bardzo dziwne. - Przesunął wzrok od żony do dru­ giej uczestniczki śniadania. - Nie wiesz, o co tu mo­ że chodzić, Sophio? - Powiedziała nam już wszystko, co wiedziała, moje złoto - wtrąciła się hrabina, natychmiast przy­ chodząc córce z odsieczą. - Jeśli ktoś może żałować zniknięcia Beniamina Rudgely'ego, to właśnie nasza córka. - Przesłała jej przez stół uśmiech pełen współ­ czucia. - Polubiłaś go, prawda, kochanie? - Bardzo - odparła Sophia, sama się dziwiąc, jak umiejętnie panuje nad sobą i - owszem - czując się z siebie dumna. Gdy obudziła się owego ranka, by odkryć, że na ganku przed chatą siedzi nie Ben, lecz lord Nicholas Risely oraz żona karczmarza, w którego gospodzie

zatrzymali się na krótko poprzedniego popołudnia, ni­ komu nie zdradziła, że jej serce przeszywa nieustają­ cy ból. Pamiętała wyraźnie, że zdaniem Bena damy z jej sfery, które publicznie dają upust burzliwym uczuciom, zachowują się nieco wulgarnie. Z nie­ zmiennym zainteresowaniem słuchała jego opinii i, o dziwo, prawie zawsze zgadzała się z punktem wi­ dzenia swego stajennego. Zaczynała też przyjmować do wiadomości, choć było to bolesne, że wszystko, co powiedział w czasie tej niezapomnianej nocy w chatce zaledwie przed tygodniem, który wydawał się jej rokiem, było oczy­ wistą prawdą. Tylko w głupiutkich dziecinnych ma­ rzeniach damy z wyższej sfery wychodzą za swoich służących, a potem żyją długo i szczęśliwie. O tak, miał niewątpliwie rację, napominała się w duchu, choć przyznanie się do tego sprawiało jej ból. Żywiła tylko nadzieję, że może pewnego dnia będzie miała okazję mu to powiedzieć - że choć nadal go kocha i pewnie jej miłość przetrwa wiecznie, związek po­ między nimi jest niemożliwy. - Chyba nie mogę dodać nic do tego, co już po­ wiedziałam - potwierdziła Sophia, przerywając gwałtownie swe rozmyślania, gdy uświadomiła sobie, że dwie pary oczu badawczo się w nią wpatrują. Wytłumaczyłam już, dlaczego postanowiłam wziąć Bena ze sobą. Choć - dodała - mówiąc zupełnie szczerze, jestem przekonana, że był to pomysł lorda

Nicholasa. Gdy pojazd jego ciotki nie pojawił się, uz­ nał, że jeżdżąc z nim po mieście, powinnam mieć chociaż sługę w charakterze przyzwoitki. Hrabia cmoknął pogardliwie. - Wielmożna Tabatha Risely zawsze była głupią kobietą. Jak można zapomnieć o wysłaniu powozu po gościa, skoro solennie obiecała to zrobić? - Może znajdzie się jakieś usprawiedliwienie - ła­ godziła mężowskie oburzenie lady Marissa. - W koń­ cu, moje złotko, skończyła siedemdziesiątkę. Szare brwi lorda uniosły się gwałtownie. - Tak? No i co z tego? Ja też nie jestem najmłod­ szy, a pamięć mi dopisuje. - Owszem — przyznała z radością lady Marissa. - Jak już wspomniałeś, lady Tabatha zawsze była tro­ chę... roztrzepana. Chwała Bogu nie przeszło to na innych członków rodziny. Lord Nicholas, ten złoty chłopak, odznaczył się wielką przytomnością umysłu, nalegając, by stajenny też pojechał. Prawda, że lepiej by było, gdyby nie zdecydował się podróżować w od­ krytym powozie aż do domu ciotki, skoro nie zdołał dogonić swoich przyjaciół. - Nie, to nie było najmądrzejsze - musiała przy­ znać Sophia - ale jak już ci wytłumaczyłam, mamo, gdy zatrzymaliśmy się w tym zajeździe, by zmienić konie, tyle samo czasu zająłby nam powrót tutaj, by wziąć powóz, co jazda do domu lady Tabathy. Sophia uznała to wyjaśnienie za rozsądne i oboje

jej rodzice najwyraźniej przychylili się do tego zda­ nia. - Nie wiedziałam, że lord nie zamierzał spędzić nocy w domu ciotki, lecz postanowił zatrzymać się u swego przyjaciela, Toby'ego Aldermana, który mieszka w pobliżu - tłumaczyła dalej, pamiętając wyraźnie, co lord Nicholas radził jej powiedzieć, gdyby rodzice zadawali dalsze pytania. Jej odrętwiały umysł jakimś cudem zdołał przy­ swoić sobie wszystko, co mówił Nicholas podczas krótkiej podróży z powrotem do miasta w powozie Toby'ego Aldermana, z karczmarką jako przyzwoitką. Ich powrót do miasta nie mógłby wyglądać bar­ dziej stosownie i takim miał się wydawać dzięki cu­ downej bajeczce, którą wymyślił. Sophia przyjęła wówczas jego wyjaśnienia bez zbędnych pytań, gdyż odkrywszy nieoczekiwane zniknięcie Bena, czuła się tak oszołomiona, że nic nie przychodziło jej do głowy. Dopiero następnego dnia zaczęła się zastanawiać, dlaczego lord Nicholas tak zdecydowanie nie chciał, by opowiedziała, co wyda­ rzyło się naprawdę. W końcu nie zaszło nic takiego niestosownego. Ben spędził całą noc na ganku. Nie­ mniej dała słowo Nicholasowi i nie miała zamiaru go łamać. - Gdy lord Nicholas zaproponował, że weźmie ze sobą Bena, by spędził noc u Aldermana, wydawało mi się to całkiem rozsądne. Dom lady Tabathy nie jest

duży, a ona nie chciała mieć na głowie jeszcze jedne­ go, niepotrzebnego służącego. Oczywiście, byłam całkowicie zaskoczona, gdy zabrał się, nie mówiąc nikomu ani słowa, dokąd się udaje. - Wcale ci się nie dziwię, kochanie. Nie spodzie­ wałam się tego po nim. - Lady Marissa w zamyśleniu dopiła zawartość swej filiżanki, po czym zapytała: Lord Nicholas o niczym się nie dowiedział? - Nic mi o tym nie wiadomo, mamo. Zna dobrze tę część kraju i obiecał się popytać. Jak. wiesz, całe miasto mówi teraz o powrocie jego brata i wydaje mi się, że lord Nicholas pojechał do hrabstwa Hamp, by spędzić parę dni z księciem Shambrookiem. Zobaczę się z nim, gdy powróci do miasta, i wtedy się do­ wiem, czy doszły do niego jakieś słuchy. - Wielka szkoda, że stajennemu ni z tego, ni z owego przyszło do głowy, by nas opuścić - ode­ zwał się niespodziewanie lord. -Żałuję, że nie pozna­ łem go lepiej. Trapp przyszedł do mnie zeszłego ran­ ka. Był bardzo zdziwiony, że chłopak nie pofatygo­ wał się nawet, by zabrać swoje rzeczy. Sophia miała suche oczy i była wyjątkowo opano­ wana. Spojrzała wprost na ojca. - Muszę przyznać, papo, że mnie też to dziwi. Ani mi przez myśl nie przeszło, że gdyby wrócił, powin­ niśmy przyjąć go z powrotem. - Wiedziała, że tego by nie zniosła. - Jednak chciałabym mieć pewność, że nic złego mu się nie przytrafiło.

- Naturalnie, dziecko - odpowiedział łagodnie lord, dając tym samym poznać, że jego strapienie po­ woli odchodzi w niepamięć. - Jeśli młody Risely ni­ czego się nie dowie, może przespaceruję się po Bow Street. Tam wyczekują tacy młodzieńcy. - Spojrzał na drzwi, które otworzyły się nagle. - O co chodzi, Cardew? Lokaj niósł list na srebrnej tacy. - Doręczony osobiście, wasza lordowska mość. Posłaniec posila się teraz w kuchni, czekając na odpowiedź. Lord uniósł szare brwi, łamiąc potężną pieczęć. - Wielkie nieba! - zakrzyknął, zapoznawszy się z treścią krótkiej wiadomości. - Co o tym sądzisz, moja duszko? Lady Marissa rzuciła okiem na pojedynczą kartkę papieru, zapisaną śmiałym, eleganckim pismem. - To zupełnie oczywiste - odparła, nie zdradzając śladu zaskoczenia, które najwyraźniej przeżył jej mąż. - Książę Sharnbrook uprzejmie zaprasza nas do spędzenia wraz z nim paru dni w swej posiadłości. - Owszem, ale dlaczego? - Hrabia uczynił gest, zdradzający jego bezbrzeżne zdumienie. - Gdy ostat­ nio widziałem Benedykta Risely'ego, nosił koszulę w zębach. Dlaczego nagle przyszło mu do głowy, by zaprosić mnie i moją rodzinę do Sharnbrook, jeśli wolno zapytać? Lady Marissa wzruszyła ramionami.

- Doprawdy nie mam pojęcia. Mogę jedynie przy­ puszczać, że lord Nicholas mógł wspomnieć o swej przyjaźni z Sophią i o tym, że uprzejmie zgodziła się uczestniczyć w przyjęciu urodzinowym jego wieko­ wej ciotki. Może jego wysokość chce jej osobiście podziękować. - Może to rzeczywiście o to chodzi i nie wbił so­ bie do głowy, że nasza mała Sophia będzie dla niego idealną żoną. - Hrabia wydał się nie tyle zaniepoko­ jony, co szczerze zdziwiony. - Szybko odkryje swoją pomyłkę, a jeśli przyjmę zaproszenie, okaże się, że młody książę będzie gościł chyba jedyną pannę w kraju, która żywi niechęć do utytułowanych dżen­ telmenów. - Czy mam z tego wnosić, papo, że nie zdecydo­ wałeś się jeszcze, czy przyjąć zaproszenie? - zapytała Sophia, w której obudziło się wrodzone poczucie hu­ moru. - Zdumiewasz mnie! Dałabym głowę, że chwycisz obiema rękami taką wspaniałą okazję. W sumie, dość lubię lorda Nicholasa, więc istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że poczuję również sympatię do jego brata. Wiesz, zdarzały się już dziw­ niejsze rzeczy. Podniosła się i podeszła do drzwi. - Na twoim miejscu przyjęłabym zaproszenie. Po­ siadłość ciotki Adeli znajduje się w pobliżu Shambrook. Tyle razy nas do siebie zapraszała. Jeśli książę i ja po­ czujemy do siebie niechęć od pierwszego wejrzenia,

możemy wreszcie złożyć jej obiecywaną wizytę. Po­ za tym krótki wyjazd z tego miasta o zatęchłym po­ wietrzu z pewnością wszystkim nam dobrze zrobi. Z tymi słowy wyszła z jadalni, a jej ojciec aż otwo­ rzył usta ze zdziwienia. Bez względu na to, czym kierowała się Sophia, za­ chęcając ojca do przyjęcia zaproszenia - a i ona sama nie bardzo wiedziała, co nią powodowało - nie żało­ wała, gdy trzy dni później Trapp zręcznie zatoczył powozem po podjeździe, a ona rzuciła pierwsze spoj­ rzenie na rodową posiadłość hrabiego Sharnbrooka. Położona wśród połaci naturalnego parku, oblana łagodnym blaskiem zachodzącego słońca, ta budowla z okresu Restauracji, zaprojektowana przez ucznia słynnego architekta Inigo Jonesa, prezentowała się niezwykle okazale. Sophia nigdy nie widziała domo­ stwa równie doskonale usytuowanego i tylko dziwiła się, że obecna głowa rodziny na tak długo opuściła swą piękną siedzibę. Gdyby należała do niej, nie wy­ jechałaby stąd nawet na pięć tygodni, nie mówiąc już o pięciu latach, myślała, wysiadając z pomocą lokaja w liberii, który wyłonił się ze wschodniego wejścia do domu, gdy tylko Trapp zatrzymał powóz. Wnętrze robiło nie mniejsze wrażenie, przynaj­ mniej to, co zdążyła zauważyć, zyskało jej całkowite uznanie. Szli wraz z matką i ojcem po kunsztownie rzeźbionej kondygnacji dębowych schodów, poprze-

dzani przez starszawą gospodynię. Na górze skręcili w lewo i weszli do niedawno dobudowanego wschodniego skrzydła. Tutaj Sophię wprowadzono do jasnego, przestronnego pokoju, którego ściany zdobiła ręcznie malowana chińska tapeta, a jedwabne zasłony w kolorze głębokiej zieleni przystrajały oba okna i łóżko z baldachimem. Przez chwilę wpatrywała się z zachwytem w urzą­ dzenie sypialni, od kunsztownej sztukaterii na suficie po gruby, miękki dywan. Słyszała, że przez ponad dwa stulecia najlepsi architekci i projektanci byli za­ trudnieni przy urządzeniu domu i jego otoczenia, tworząc wzorzec ponadczasowego piękna, który do­ równywał najświetniejszym budowlom w kraju. Żadna rezydencja, którą dotychczas Sophia zwie­ dziła, nie wzbudziła w niej takiego zainteresowania. Nie wiedziała, co ją tak oczarowało, lecz nagle zapra­ gnęła zobaczyć cały dom, dotrzeć do każdego zaka­ marka i każdej kryjówki, by odkryć ich wszystkie ta­ jemnice. Szybko więc zrzuciła z siebie pognieciony nieco strój podróżny i przebrała się w śliczną, lekką, muślinową suknię, na którą narzuciła szał z frędzlami i udała się do pokoju matki. Jedno spojrzenie na lady Marissę, spoczywającą na sofie przy otwartym oknie powiedziało Sophii, że, przy­ najmniej na razie, matka nie podziela jej entuzjazmu. - Przepraszam, mamo, że tak nagle wpadłam. Spałaś?

- Nie, dziecko, chciałam tylko, żeby mi oczy od­ poczęły. - Wyciągnęła rękę, zapraszając córkę, by usiadła obok niej i od razu zobaczyła, że w tych zie­ lonych oczach pojawiły się nadzwyczaj żywe iskier­ ki, których, jak sobie uświadomiła, dawno już u So­ phii nie widziała. - Wyglądasz na podekscytowaną. Ciekawe, czy to na myśl o spotkaniu z naszym go­ spodarzem tak się zaróżowiłaś? - zapytała. - Podob­ no jest bardzo przystojny. - Owszem, wiem to z wiarygodnych źródeł - od­ parła sucho Sophia, zdradzając swój całkowity brak zainteresowania. - Tak oczarował mnie urok tego wspaniałego domu, że jego właściciel nie zdoła mu dorównać, o tym mogę cię zapewnić. Widziałaś kie­ dyś tak wspaniale usytuowane miejsce? - Nie, chyba nie. - Hrabina, patrząc, jak córka podchodzi do okna, przypomniała sobie coś, co ją uderzyło przed paroma dniami, odprawiła zatem po­ kojówkę i postanowiła zaspokoić swoją ciekawość. - Dlaczego zachęcałam papę, by przyjął zaprosze­ nie? - powtórzyła Sophia pytanie matki. - Uważa­ łam, że dobrze mu zrobi, jeśli wyrwie się na parę dni z miasta. Zmiana jest dla niego wskazana. Nie są­ dzisz, że ostatnio miewa się dużo lepiej? - Owszem, dziecko, też tak uważam. I nie było żadnego innego powodu? - zapytała po chwili mil­ czenia. Sophia przymknęła oczy, by powstrzymać łzy, któ-

rym pozwalała płynąć tylko wtedy, gdy była sama w pokoju. Gdy budziła się rano, wypłakawszy się w poduszkę, wcale nie czuła się lepiej. Te napady szlochu z czasem zaczną się zmniejszać, lecz ból bę­ dzie jej tak samo ściskać serce, przypominając, że ży­ cie może być okrutne. Los okazał się złośliwy, sta­ wiając na jej drodze człowieka, którego musiała po­ kochać, lecz nie mogła poślubić. - Było ich kilka, mamo - przyznała cicho. - Mia­ łam cichą nadzieję, że lord Nicholas tu będzie. Nie­ stety, jak pewnie słyszałaś od gospodyni, gdy się jej zapytałam, lord pojechał dziś rano do Londynu. Wzruszyła ramionami. - Trudno. Zobaczę się z nim, kiedy wrócimy do miasta. Tymczasem zamierzam korzystać ze świeżego, wiejskiego powietrza. Przy­ jemnie będzie odetchnąć od hałasu i smrodu stolicy. Hrabina Marissa nie wątpiła, że córka mówi pra­ wdę, lecz podejrzewała, że równie wiele ukrywa. Nie wypytywała wszakże jej więcej, lecz powiedziała tylko: - Jestem święcie przekonana, że krótki pobyt na wsi wszystkim nam dobrze zrobi. Muszę nadmienić, że zachęcając ojca do przyjęcia tego zaproszenia, naj­ prawdopodobniej rozbudziłaś w nim nadzieję, że za­ wrzesz wspaniałe małżeństwo. W nagłym wybuchu śmiechu Sophii zadźwięczała szaleńcza nuta. - A właściwie dlaczego nie?

- Bo sama przyznałaś, że wolisz lokajów niż mar­ kizów - przypomniała jej lady Marissa, nie mogąc się powstrzymać, po czym uśmiechnęła się, widząc zdu­ mioną minę córki. - Tak, słyszałam te plotki na na­ szym własnym balu - przyznała - i mniej więcej orientuję się, skąd się wzięły. - Że też w ogóle mogłam powiedzieć coś równie idiotycznego! - wykrzyknęła głęboko zawstydzona Sophia. - Nie wiem, jak się godziłaś z moją głupotą przez te wszystkie lata, mamo. - Smętny uśmieszek wykrzywił jej kącik ust. - Może to mi było przezna­ czone - powiedziała pod nosem, nie zdając sobie sprawy, że mówi głośno. - Tylko na to zasługuję. W hrabinie nagle obudziła się czujność. - O co chodzi, dziecko? - zapytała. Zaczęła oba­ wiać się najgorszego. - Czy coś się stało? - Gdy przybyliśmy do Londynu, mamo - odparła Sophia, odwracając się, by wyjrzeć przez okno na ol­ brzymi park, jakby tam szukała pociechy - papa oba­ wiał się, bym nie padła ofiarą jakiegoś łowcy posa­ gów. Chyba ani na chwilę nie przyszło mu do głowy, że to jego niezrównanej córce może czegoś niedostawać, że to ja nie spełniam warunków na idealną żonę. Odwracając się od wspaniałego widoku, Sophia przeszła szybko do drzwi, obawiając się, że niewzru­ szone opanowanie może ją opuścić. - Och, gdyby tylko żaba mogła zmienić się w księcia! - krzyknęła. - Nie mogę mieć swojej ża-

by, więc muszę zadowolić się następnym z kolei. Są­ dzę, że w tej sytuacji książę by się nadał. - Zanim matka zdołała zebrać myśli i zapytać, o co córce, na miłość boską, chodzi, Sophia wyszła z pokoju. Przez kilka minut hrabina siedziała nieruchomo, czu­ jąc w głowie kompletny zamęt i wpatrując się z zadzi­ wieniem w zamknięte drzwi. Wreszcie coś zaświtało jej w głowie i pobiegła do przyległego pokoju, gdzie jej mąż stał przy wysokim oknie z rękami założonymi za siebie, podziwiając wspaniałe widoki. - Thomasie, musimy natychmiast stąd wyjechać! oznajmiła hrabina bez ogródek. - Co takiego? - Wytrącony z rozmyślań hrabia odwrócił się, by spojrzeć na swą zazwyczaj spokojną żonę, która teraz miotała się po pokoju jak oszala­ ła. - Do diabła, przecież dopiero co przyjechaliśmy! Co ci jest, Marisso? - Nic, ale obawiam się, że z Sophią dzieje się coś bardzo niedobrego. Lękam się też, że jeśli lord Sharnbrook zaproponuje jej małżeństwo, nasza córka wy­ razi zgodę! Lepszej wiadomości sir Thomas nie mógł się spo­ dziewać. - No i co z tego. To wspaniała partia. - Nie, bo Sophia będzie miała złamane serce z po­ wodu swojej żaby. - Żaby... ? - Na obliczu lorda odmalował się wy­ raz zdumienia. - O czym ty, do diabła, mówisz, Ma-

risso? - Uśmiechnął się do niej ze współczuciem. Wiem, w czym rzecz, moja duszko. Cała ta bieganina w Londynie wymęczyła cię, bo też i było przy tym mnóstwo podniecenia. Musisz wypocząć. - Mnie nic nie jest! - zawołała. Chyba po raz pier­ wszy w życiu tak niewiele brakowało, by straciła pa­ nowanie nad sobą. - To o Sophię powinieneś się mar­ twić. - Przestała krążyć nerwowo po pokoju. - Po­ winnam się była domyślić. Dostrzegłam w niej zmia­ ny... widziałam, że ktoś wywiera na nią dobroczynny wpływ... Ale ani przez chwilę nie przypuszczałam, że się zakocha... Boże, ależ byłam głupia! - Zakochała się? Sophia...? W kim, jeśli wolno zapytać? - Hrabia był całowicie oszołomiony. Z wyjątkiem młodego Risely'ego, żadnemu mężczyźnie nie okazywała cienia zainteresowania, o ile mi wiadomo. - Rzeczywiście - przyznała żona, której pobladłe rysy naznaczył niepokój. -I to właśnie mnie martwi, gdyż bardzo się boję, że oddała serce komuś... kogo uznałbyś za absolutnie nieodpowiedniego. - Ha! A więc tak się rzeczy mają! - ryknął sir Thomas, uderzając z całej siły pięścią w znajdujący się akurat pod ręką stolik. - Mogłem się domyślić, że to dziewuszysko zrobi coś takiego tylko po to, żeby mi dokuczyć. - Jeśli naprawdę w to wierzysz, wyrządzasz na­ szej córce krzywdę - sprzeciwiła mu się lady Maris-

sa, dzięki czemu lord wziął się w garść i natychmiast skupił uwagę na słowach żony. - Gdybyś nie był tak pogrążony we własnej melancholii i zainteresował się choć odrobinę tym, co się dookoła ciebie dzieje, a nie myślał tylko o swoich zmartwieniach, nie umknęłyby ci zmiany, które zaszły w Sophii. Znosiła twoje przy­ gnębienie i dziwaczne zachowanie z taką cierpliwo­ ścią i wyrozumiałością, że byłam z niej dumna jako matka. Ani razu nie okazała najmniejszego zdener­ wowania, gdy tak niemądrze paradowałeś przed nią z każdym lalusiem i dandysem, jaki ci się tylko na­ winął. Nic dziwnego, że na biednym dziecku ci wszy­ scy kandydaci do jej ręki nie robili najmniejszego wrażenia, skoro swe uczucia ofiarowała już komuś innemu! - Tak, ale kim jest ten człowiek, jeśli wolno zapy­ tać? - wtrącił rozsądnie lord. - Nie mam pojęcia. - Usiłując odzyskać panowa­ nie nad sobą, hrabina usiadła na najbliższym krześle i przez chwilę usiłowała zebrać rozbiegane myśli. Gdybym nie była tak zajęta tobą w ostatnich tygo­ dniach, zwróciłabym większą uwagę na Sophię i jej kłopoty. Najwyraźniej bardzo się starała ukryć przede mną prawdę. Może, w głębi serca, przez cały czas zdawała sobie sprawę, że poślubiając tego mężczy­ znę, popełni mezalians. Uniosła głowę i spojrzała przez pokój na męża, który już nie był zagniewany, lecz zmartwiony.

- Nie wiem, co przez ostatnie parę tygodni działo się tuż pod naszym bokiem. Jestem tylko pewna tego, że nasza córka jest głęboko nieszczęśliwa i usiłuje ukryć swe uczucia przed wszystkimi. Może istnieje jakaś szansa, by poślubiła człowieka, który zdobył jej serce. Czy mógłbyś spokojnie siedzieć i patrzeć, jak wychodzi za kogoś, kogo nigdy nie pokocha, tylko dlatego, żeby tobie sprawić przyjemność? Nastąpiła długa cisza. - Nie, Marisso, nie mógłbym - odpowiedział po chwili hrabia. W jego głosie zabrzmiała dawna, nie­ ubłagana stanowczość. - Chodź, znajdźmy naszą cór­ kę i dowiedzmy się, co się dzieje. Sophia, nie mając pojęcia, że rodzice zamierzają zbadać stan jej uczuć, szła samotnie żwirowaną ścież­ ką na tyłach rezydencji i nagle zdała sobie sprawę, że napięcie ostatnich dni zaczyna się w końcu na niej odbijać. Nie dość, że omal nie załamała się w obe­ cności matki, to teraz była przekonana, że oczy pła­ tają jej figla, gdyż nagle zobaczyła, wypisz wymaluj, dawnego stajennego Clema Claypole'a, który siedząc na wspaniałym karym koniu, mija ją w oddali. Pomy­ ślała, że ze zmęczenia ma zwidy i że konna przejaż­ dżka dobrze by jej zrobiła, pomogła ukoić skołatane nerwy. Skierowała kroki w stronę stajni, gdzie nie brak było wspaniałych rumaków. Poprosiła więc na­ potkanego chłopca stajennego, by osiodłał dla niej

któregoś z nich, rozglądając się jednocześnie, czy nie dojrzy gdzieś Clema. - Tak jest, jaśnie panienko, za chwilę przyprowa­ dzę konia, muszę tylko znaleźć damskie siodło. W oczekiwaniu na konia, postanowiła sprawdzić, co kryje się w przepięknym pawilonie w ogrodzie, który już wcześniej przyciągnął jej wzrok. - Kompletne szaleństwo! - wyszeptała pod no­ sem, wchodząc do oranżerii, gdzie znalazła się wśród girland pachnących pąków, których nazw w większo­ ści nawet nie znała. Wilgotne powietrze zapierało dech, lecz aromat był upajający, toteż stała przez chwilę z zadziwie­ niem, patrząc na cudowny, egzotyczny zbiór roślin, aż uwagę jej zwrócił wysoki okaz w potężnej cerami­ cznej misie, stojący zaledwie parę jardów od niej. - Delikatnie się z tym obchodź - ostrzegł ją dźwięczny, zaskakująco znajomy głos, gdy Sophia, podchodząc, nieśmiało wyciągnęła rękę, by dotknąć grubego, owalnego liścia. - Przebył bardzo długą drogę. Dokładnie rzecz biorąc, z Karoliny. To jedyny egzemplarz w majątku i bardzo o niego dbamy. - To zrozumiałe - odparła Sophia, szybko cofając rękę jakby w obawie, że mogłaby się poparzyć, po czym, gdy odwróciła się gwałtownie, ujrzała wysoką, niena­ gannie odzianą postać, wyłaniającą się spomiędzy roślin. To, że jakąś odległą cząstką mózgu natychmiast rozpo­ znała coś boleśnie znajomego w głębokim głosie, po-

winno stanowić dla niej dostateczne ostrzeżenie. Jed­ nak dalej stała z otwartymi ustami jak ogłupiała, gdy ujrzała tę ukochaną twarz, teraz starannie ogoloną. Wieńcząca czoło złota grzywa była równo przycięta. Mężczyzna uśmiechał się do niej. - Ben! - wyszeptała bez tchu, nadal nie mogąc uwierzyć świadectwu własnych oczu, gdy przygląda­ ła się każdemu szczegółowi nienagannego stroju: do­ brze wykrochmalonemu fularowi, który zachował sztywność mimo wilgoci, kosztownej lnianej koszuli, wciśniętej w pas obcisłych spodni oraz wypastowa­ nym do połysku wysokim butom z czarnej skóry. Co on tu robi, ubrany jak dżentelmen? - to pierwsze z wielu pytań, które przebiegły jej przez głowę. Zanim zaczęła wypytywać o koleje losu Bena, znowu stanęła z półotwartymi ustami, widząc kolejną, zna­ jomą postać, która nagle pojawiła się w drzwiach. - Clem - wyszeptała słabo, zastanawiając się, czy rzeczywiście nie ogarnia jej szaleństwo. - Dzień dobry, jaśnie panienko. Miło panienkę znowu widzieć. - Krzywy uśmiech stajennego zgasł, gdy zwrócił się do swego nowego pana. - Przepraszam, że przeszkadzam, wasza miłość, ale czy mam znowu osiodłać dzisiaj Sułtana? - Nie, nie dzisiaj, Clem. Odnoszę wrażenie, że dzisiaj będę zajęty innymi, daleko ważniejszymi spra­ wami. Choć Sophia czuła się tak straszliwie zagubiona,

że nie zdołała przyjąć do wiadomości oczywistego fa­ ktu, w pamiętnym, ukochanym głosie wychwyciła jednak nutkę rozbawienia. - A tak nawiasem, czy Trapp doszedł już do siebie po wstrząsie, jakim był dla niego mój widok? Mam nadzieję, że dobrze o niego zadbałeś. - Mieszka ze mną w pomieszczeniu nad stajnią, wasza miłość. Może potem wychylimy kufelek albo dwa i pogadamy o starych czasach. - Clem zachicho­ tał. - Bez obaw, do rana całkiem dojdzie do siebie. Sophia zdołała jakoś wybąkać parę słów na pożeg­ nanie swego dawnego stajennego i stała zapatrzona w miejsce, które przed chwilą opuścił. - Wiem, że to zabrzmi niewiarygodnie głupio rzekła z niebezpieczną powściągliwością - ale dla­ czego Clem nazywa ciebie „waszą miłością"? - Wszyscy moi pracownicy tak się do mnie zwra­ cają - odparł cicho Benedykt po krótkiej chwili. Wi­ dział wzbierający w niej gniew i niczego tak nie pra­ gnął, jak wziąć ją w ramiona, zanim nastąpi całkiem zrozumiały wybuch wściekłości. Ale roztropnie trzy­ mał się nieco z dala. Sophia wstrzymała oddech. Nie mogła, nie chciała uwierzyć, że ktoś, w kogo wrodzoną szlachetność nie zwątpiła wcześniej ani przez chwilę, zakpił z niej w tak obrzydliwy sposób. Człowiek, który był dla niej wzorem, któremu tak ufała, któremu ofiarowała serce, którego szczerze pokochała... A on, ten umi-

łowany, okazał się takim niegodziwcem. Poniżenie i wzbierający gniew ustąpiły miejsca niewypowie­ dzianej rozpaczy. Jak on mógł jej to zrobić?! Tak ją zranić? Była dla niego tylko zabawką, głupią, naiwną panienką, z której sobie zadrwił. Poczuła napływają­ ce do oczu łzy. Jednak jakimś cudem zdołała zacho­ wać owo godne podziwu panowanie nad sobą, z któ­ rego jej matka tak słusznie była dumna. - Wszystko rozumiem. Dziękuję za gościnę, ksią­ żę - powiedziała cicho przez zaciśnięte gardło, sama dziwiąc się, że słowa te brzmią tak spokojnie. Nadlu­ dzkim wysiłkiem przywołała na twarz pogardliwy uśmiech, dygnęła głęboko i nie oglądając się za sie­ bie, wypadła z oranżerii. Chciała znaleźć się jak naj­ dalej od tego człowieka, jego pałacu, posiadłości, je­ go zakłamania. Bez słowa podbiegła do zdumionego stajennego, który zdążył już przyprowadzić dla niej konia, wsko­ czyła na siodło i pełnym galopem ruszyła przed sie­ bie. Wstrzymywany szloch wydobył się z jej piersi, a łzy sprawiały, że nie widziała drogi przed sobą. Po­ zwoliła, by koń pędził na oślep, nie zważając na nie­ bezpieczeństwo ani na przerażone wołanie Bene­ dykta, który wybiegł za nią z oranżerii. Opanowanie i zimna krew, z których jeszcze przed chwilą była tak dumna, zniknęły. - Nienawidzę cię, nienawidzę! - krzyczała na całe gardło, choć jej krzywdziciel nie mógł jej już słyszeć.

Wstrząsana spazmami płaczu ledwo była w stanie utrzymać wodze w dłoniach, cwałując coraz szybciej przez bagniste łąki i pola, jakby ten pęd mógł wyma­ zać z jej myśli przystojną, ogorzałą twarz Bena czy też raczej księcia Sharnbrooka. Sophia nie mogła zro­ zumieć, czym zasłużyła sobie na takie traktowanie. Czy książę chciał przytrzeć jej nosa za plotki, jakie o sobie rozpuściła? Czemu wdał się w awanturę z Luciusem? Czy w zmowie z Nicholasem zorgani­ zował szaloną eskapadę, która zakończyła się nocą w chatce? Dlaczego odjechał bez pożegnania? Pełno gorączkowych pytań kłębiło jej się w głowie, a na najważniejsze z nich nie potrafiła sobie odpowie­ dzieć. Jazda stopniowo uspokajała Sophię, a jej wzbu­ rzenie przerodziło się w pełną żalu rezygnację. Westchnęła ciężko i pogrążyła się w niewesołych rozmyślaniach o czekającym ją życiu bez Bena. Jednego Sophia była bowiem pewna - hrabiego Sharnbrooka nigdy więcej nie chce widzieć na oczy. Nigdy. Ściągnęła nieco wodze, by odzyskać panowanie nad koniem, i rozglądając się po malowniczej okoli­ cy, postanowiła mimo wszystko rozkoszować się przejażdżką. Łagodny wiatr rozwiewał bujne włosy amazonki i chłodził jej rozpalone policzki. Na zielo­ nych zboczach wzgórz pasły się pilnowane przez psy owce, z dala dobiegały nawoływania pastuszków.

- Cóż to za ironia - powiedziała do siebie Sophia, podziwiając ten idylliczny krajobraz, jakże kontrastu­ jący z jej stanem ducha. Nagle zaświtało jej w gło­ wie, że przecież planowała odwiedzić ciotkę Adelę, w razie gdyby lord Sharnbrook nie przypadł jej do gustu. - Cóż za ironia - rzekła ponownie, śmiejąc się gorzko. Wszak książę przypadł jej do gustu, i to aż za bardzo... Może chociaż ciotka ucieszy się z mojej wi­ zyty, pomyślała ze smutkiem. Nigdy wcześniej nie jechała do krewnej inaczej niż powozem, utkwiły jej jednak w pamięci słowa matki, że niedaleko dworku starej markizy przepływa potok. Pokłusowała więc w stronę wijącej się w oddali błękitnej wstęgi, mając nadzieję, że wcześniej czy później natrafi na jakąś życzliwą duszę, która wskaże jej dalszą drogę. - Gdzie jest moja córka? - Hrabia stanowczym głosem domagał się odpowiedzi. - Młody człowieku, nie dbam o twoje pochodzenie i koneksje! Zresztą swoim zachowaniem pokazałeś już, że nie wiesz, co oznacza słowo honor! Twój świętej pamięci ojciec z pewnością przewraca się w grobie. Wkradasz się do naszego domu w jakichś niecnych, sobie tylko zna­ nych celach, podajesz się za stajennego, a potem na­ gle znikasz nie wiadomo gdzie! I teraz masz jeszcze czelność patrzeć nam prosto w oczy! Co to za żarty? Co zrobiłeś mojej córce? Jeśli choć włos spadł jej z głowy, to daję słowo, że nie spocznę...

- Mężu, proszę, uspokój się, Sophii na pewno nic się nie stało. - Lady Marissa próbowała ułagodzić zapal­ czywego lorda Yardleya, poważnie lękając się o jego zdrowie. - Może rzeczywiście nasza znajomość z hra­ bią Sharnbrookiem zaczęła się trochę, hm, niefortunnie, nie wątpię jednak w jego prawość i dobre intencje. Benedykt spojrzał z wdzięcznością na hrabinę. Nietrudno było dostrzec, że jest bardzo wzburzony. - Dziękuję, milordzie, ze wstydem jednak przy­ znaję, że swoim zachowaniem w pełni zasłużyłem na ostre słowa. - Ja myślę - żachnął się hrabia. - Przysięgam jednak, że zamiary moje były jak najbardziej uczciwe. Zakochałem się w Sophii od pierwszego wejrzenia, a potem wszystko potoczyło się tak szybko... Zapewniam, że nie zaszło nic nie­ stosownego. Jak niczego na świecie pragnę szczęścia Sophii, kocham ją całym sercem - powiedział z uczuciem. - Wierzę, że ona odwzajemnia moją mi­ łość i zgodzi się mnie poślubić, mimo że... - Po całej tej maskaradzie? - przerwał mu sir Thomas - Wątpię! - Jednak teraz najważniejsze to odnaleźć Sophię - ciągnął Benedykt. - Zjeździłem całą okolicę, wy­ słałem także służących na poszukiwania, jednak nie natrafili na jej najmniejszy ślad - wyznał z zaniepokojeniem. - Czy nie wiedzą państwo, dokąd mogła pojechać?

- Cóż, jeśli twoje nadzieje są prawdziwe i nasza córka rzeczywiście się w tobie zadurzyła, musi czuć się bardzo zraniona - stwierdziła lady Marissa z wy­ rzutem w głosie. - Zapewne nie chce cię widzieć, uważa, że ją okłamałeś, wykorzystałeś - powiedziała, jednak na widok rumieńca wstydu na twarzy dumne­ go księcia Sharnbrook dodała szybko: - Nawet jeśli twoje intencje były jak najczystsze. - Bóg jeden wie, co przyszło do głowy tej post­ rzelonej dziewczynie! - wykrzyknął oburzony hra­ bia. Jednak poruszenie młodego człowieka i jego wyraźna troska o los Sophii zmiękczyły także serce sir Thomasa. - Marisso, czy gdzieś w pobliżu nie mieszka przypadkiem twoja cioteczna kuzynka? - Tak, ma mały dworek w Wilkshare, niedaleko stąd. Przypominam sobie teraz, że Sophia zamierzała odwiedzić Adelę, może więc pojechała do niej - za­ stanowiła się hrabina. - Lady Adela Wedgewood to państwa krewna? Znam bardzo dobrze jej posiadłość, ale to prawie trzydzieści mil traktem! Czy to możliwe, by Sophia wybrała się zupełnie sama tak daleko? Oby tylko nic jej się nie stało! - zawołał Benedykt. - Natychmiast każę siodłać konia - rzekł, kierując kroki do wyjścia. - Wolnego! - kategoryczny ton hrabiego po­ wstrzymał młodzieńca. - Sądzę, że to raczej my po­ winniśmy teraz zaopiekować się naszą córką. Wierzę, że nie kierował się pan żadnymi nieczystymi inten-

cjami, jednak dość już narobiłeś kłopotów, młody człowieku. - Lepiej, jeśli my porozmawiamy z nią pierwsi, zwłaszcza jeśli rzeczywiście pojechała do kuzynki Adeli - dodała hrabina. - Tym bardziej że jak znam moją córkę, Sophia prawdopodobnie w ogóle nie bę­ dzie chciała pana widzieć. - Być może ma pani rację, milady. Być może So­ phia nie zechce słuchać moich wyjaśnień. Muszę jed­ nak spróbować - rzekł stanowczo Benedykt. - Możesz tylko pogorszyć swoje położenie - ostrzegła hrabina. - Sophia nienawidzi fałszu i jest wyjątkowo uparta. Niełatwo odwieść ją od powziętej decyzji. Książę Sharnbrook uśmiechnął się smutno w odpo­ wiedzi. - Mam nadzieję, że posłucha głosu serca - rzekł niemal szeptem raczej do siebie niż do zaniepokojo­ nych rodziców Sophii. - Każę zaprząc powóz, który zawiezie państwa do posiadłości lady Wedgewood powiedział pełnym już głosem. - Pozwolą państwo jednak, że nie dotrzymam im towarzystwa i natych­ miast wyruszę do Wilkshare - rzekłszy to, skłonił się i wyszedł zdecydowanym krokiem. - Sophio, wyjdź, proszę - markiza Wedgewood na­ legała błagalnym tonem. Starsza pani nigdy nie kryła swego uwielbienia dla ciemnowłosej uparciuchy, którą traktowała jak najukochańszą wnuczkę. Rozpuszczała

małą prezentami, a gdy dziewczynka zaczęła dorastać i przemieniać się w ponętną kobietę, stwierdziła, że ża­ den kawaler nie jest jej godzien. Jednak lord Sharnbrook był wyjątkiem. Jej synek, zmarły na krup wiele lat temu, gdyby dorósł, z pewnością byłby podobny do błyskotli­ wego, smukłego blondyna o czarującym uśmiechu i fi­ glarnym spojrzeniu. Tak, on jako jedyny, zdaniem mar­ kizy, zasługiwał, by wziąć za żonę jej niesforną ślicznot­ kę. - Sophio, nie bądź dzieckiem, wyjdźże stamtąd. Lord Sharnbrook czeka na dole. - Nie! Nie chcę go widzieć! Ani teraz, ani nigdy! Nienawidzę go! Nienawidzę! - krzyczała Sophia, tu­ piąc zgrabną nóżką w elegancki parkiet. - Oszukał mnie, zakpił sobie! Nie wierzę już w jego słodkie słówka. Niech wraca, skąd przyszedł. - Kochanie, proszę - nalegała ciotka - pozwól mu wyjaśnić całe to nieporozumienie. To dobry chłopiec, znam go od małego. Każdemu zdarza się czasem zbłądzić. Nie bądź tak surowa. Jemu naprawdę na to­ bie zależy, widać to w jego oczach. - Więc bierzesz jego stronę? - prychnęła oburzo­ na Sophia. - Nie biorę niczyjej strony - pośpieszyła natych­ miast z zapewnieniem markiza. - Pragnę tylko, byś była szczęśliwa. Żebyś z powodu gorącej krwi i głupiego uporu nie popełniła największego błędu w życiu. - A więc dobrze - dobiegł zza drzwi naburmuszo­ ny głos. - Wysłucham jego wyjaśnień.

Podeszła do okna, zastanawiając się, czemu wszyscy sprzysięgli się przeciwko niej, nawet ciotka. Tak ten wstrętny Ben wszystkich potrafi sobie okrę­ cić wokół palca tymi gładkimi słówkami, wypowia­ danymi niskim wibrującym głosem. Nikczemny łotr! Nagle Sophia opanowała się, szybko podbiegła do drzwi i otwarła je na oścież. Przepraszam cię, ciociu - szepnęła skruszonym tonem, obejmując mocno starszą damę. - Zachowuję się okropnie. Wpadam do ciebie bez uprzedzenia i urządzam scenę godną najgorszej kapryśnicy. Sama nie wiem, co we mnie wstąpiło, wydawało mi się, że już wyrosłam z takich dziecinnych fochów. Wyba­ czysz mi? - spytała z błagalną minką. - Ależ kochanie, nie masz za co przepraszać zapewniła lady Wedgewood, całując ulubienicę w czubek ślicznej główki. - W sprawach sercowych trudno o opanowanie. - Ciociu, proszę... - żachnęła się Sophia. - Lord Sharnbrook nic dla mnie nie znaczy - rzuciła, zapo­ minając, że przed chwilą twierdziła coś wręcz prze­ ciwnego. - Porozmawiam z nim, skoro uważasz, że powinnam. Zamierzam go jednak odprawić, dość już przez niego wycierpiałam. Postaram się jednak za­ chować, jak przystało na damę. Czy mogłabyś popro­ sić go do ogrodu? Mam ochotę pospacerować. - Wiem, jak się musisz czuć - rozgoryczona, zła,

może ci trochę głupio, że od razu nie odgadłaś pra­ wdy. Pewnie żywisz do mnie wręcz głęboką niechęć, podejrzewając, że zabawiłem się twoim kosztem poważnym tonem przekonywał Benedykt. - A... czy tak nie było? - Nie, moje kochanie. Cały czas byłem szczery, chciałem tylko dobrze cię poznać. - Przez cały czas mnie okłamywałeś - rzuciła z wyrzutem. - Nie było ci wstyd podawać się za ko­ goś, kim nie jesteś? - Przyznaję, że nie zmierzałem do celu w najroz­ sądniejszy sposób, jednak nigdy nie chciałem cię oszukać. W istocie, udając stajennego, zachowałem się jak ostatni głupiec. Sophia obróciła się, a on nie spuszczał z niej ostrożnego wzroku, instynktownie wiedząc, co musi myśleć i czuć, i nie mając najmniejszych pretensji o to, że w tych prześlicznych zielonych oczach poja­ wił się wyraz pogardy. - Dlaczego więc to zrobiłeś? - wtrąciła, nie będąc gotowa ani mu uwierzyć, ani, tym bardziej, przeba­ czyć. - Z powodu czegoś, o czym wspomniał Nicholas, mówiąc o tobie - o twej niechęci do utytułowanych dżentelmenów i dlatego że... och, sam nie wiem! Niecierpliwie przeczesał palcami włosy, nadal zły na siebie za takie błazeństwa. A jeśli prawda wyjdzie na jaw? - Przypuszczam, że chciałem przeżyć jeszcze

jedną szaloną przygodę, zanim wezmę na swoje barki odpowiedzialność za szlachetny ród Riselych, stając się głową rodziny. Bóg jeden wie, co za obłęd mnie ogarnął. Wiedziałem, że długo nie da się ciągnąć tej maskarady. Westchnął z głębi serca, tak że poczuła się wzru­ szona. Przypatrywała mu się w milczeniu, uświada­ miając sobie w tej chwili to, co powinno być dla niej jasne od samego początku - że był tak samo zakocha­ ny w niej, jak ona w nim. Czy cokolwiek innego ma znaczenie? - Kocham cię, Sophio Cleeve. Zakochałem się w tobie od pierwszego wejrzenia tego ranka na Bond Street - przyznał śmiało, a Sophia w głębi serca wie­ działa, że mówi prawdę. Chciała dowiedzieć się jesz­ cze o wiele więcej, ale była gotowa zaczekać. Liczy­ ło się tylko to, że znowu byli razem. Coś w jej twarzy zdradziło jej uczucia, bo szybko wyciągnął rękę. - Czy zostaniesz moją żoną? - Tak - odparła, podając mu palce. - Ale tylko dlatego, że przez resztę życia zamierzam zadawać ci niewymowne cierpienia za ten przewrotny figiel, któ­ ry mi spłatałeś! Benedykt wybuchnął triumfalnym śmiechem, któ­ ry ustał, gdy wziął ją czule w objęcia, dzięki czemu dalsze wyjaśnienia wydały się zbędne. Przylgnęli do siebie, wymieniając pocałunki i pieszczoty, aż pod-

niesiony, pełen dezaprobaty głos, pytający, co tu się, do diabła, dzieje, z oszałamiających wyżyn ich wza­ jemnej namiętności gwałtownie sprowadził ich z po­ wrotem na ziemię. Odsunęli się od siebie, na poły roz­ bawieni, a na poły zawstydzeni, by spotkać gorejący wzrok hrabiego oraz hrabiny Marissy, która wygląda­ ła na bardzo zmieszaną. - Choć nie lubię ci się w niczym sprzeciwiać, Marisso, wydaje mi się, że całkowicie błędnie odczytałaś sytuację - rzekł lord złowieszczo. - Nasza córka nie cierpi z powodu złamanego serca; szybko znalazła pocieszenie w ramionach kochanka! Słysząc tak niepochlebną ocenę swego zachowa­ nia, Sophia milczała, toteż Benedykt musiał wyjaśnić tę delikatną sytuację. - Sir, milady, jestem najszczęśliwszym czło­ wiekiem na ziemi! - wykrzyknął, zerkając z za­ chwytem na swą cudowną narzeczoną. - Czy po­ błogosławicie naszemu związkowi? - zapytał gwoli tradycji, gdyż ani przez moment nie wątpił, jaka będzie odpowiedź. - Cóż, jeśli tego właśnie pragnie Sophia, z rado­ ścią oddamy ci naszą dziewczynkę. Dbaj o nią i opie­ kuj się, to nasz największy skarb - odrzekł z powagą hrabia Yardley, a żona mogłaby przysiąc, że jego oczy zwilgotniały. Hrabina Marissa natomiast nie ukrywała łez wzruszenia. Podbiegła do córki i uści­ skała ją mocno.

- Najdroższa córeczko, cieszymy się waszym szczęściem, oby wasze małżeństwo było równie uda­ ne jak moje z twoim ojcem. - Kochani, niech wam Bóg pobłogosławi. Nie mogę się już doczekać wnuków, a wy, jak widzę, również... - Ależ, mężu - zgorszyła się lady Marissa, widząc rumieniec wykwitający na policzkach Sophii i szel­ mowskie błyski w oczach księcia. Wszyscy czworo roześmieli się serdecznie. - Trzeba przekazać dobrą nowinę ciotce Adeli, z pewnością się niepokoi - przypomniała sobie nagle rozanielona Sophia. Panie poszły przodem, by obwieścić zaniepokojo­ nej ciotce o zaręczynach. Słysząc tę wiadomość, do­ broduszna starsza pani rozpłakała się, po czym wyściskała ukochaną krewniaczkę. - Wszyscy zasłużyliśmy chyba na filiżankę go­ rącej herbaty - stwierdziła, kiedy wreszcie odzy­ skała panowanie nad sobą. - Przejdźmy do saloni­ ku. - Cóż za niezwykły dzień - westchnęła Sophia. Czuję się jak w bajce. Wciąż nie mogę uwierzyć, w to, co się stało. W ciągu niespełna kilku godzin przeżyłam czarną rozpacz i nieziemską radość zwierzyła się. - Świat jest piękny! - krzyknęła nagle, co wywołało wybuch śmiechu obu starszych i bar­ dziej doświadczonych kobiet.

- Ach, młodość, młodość - pokiwała pobłażliwie głową hrabina, mrużąc oczy. Tymczasem nadeszli panowie. Najwyraźniej Be­ nedykt tak zręcznie przekonał do siebie przyszłego teścia i ułagodził jego wzburzenie, że lord stwierdził z rozbawieniem: - Droga Marisso, czy przez to wszystko nie czu­ jesz się niewiarygodnie staro? Kto jak kto, ale nasz stajenny! - Ani trochę - odrzekła, sama tryskając wesołoś­ cią. - Obawiam się tylko, że to się wszystko roznie­ sie. Plotkarze nie dadzą nam spokoju. - Dołożyłem starań, żeby mnie nikt nie poznał zapewnił ją Benedykt. - Ale w razie gdyby, choć to mało prawdopodobne, ktoś mnie przejrzał, proponuję ciche zaręczyny tu, w Sharnbrook, co łatwo można urządzić w ciągu paru dni. Świat wtedy uzna, że była to miłość od pierwszego wejrzenia... Co, oczywiście, jest całkowicie zgodne z prawdą. - Podszedł do Sophii. - Zgadzasz się na szybkie zaręczyny, naj­ droższa? Jej promienny uśmiech starczył za odpowiedź. Z radością przystałaby na każdy plan, który przy­ szedłby mu do głowy, a więc także ślub w Boże Na­ rodzenie w małym kościółku w Abbot Giles. Hrabi­ na Marrisa była nieco rozczarowana, gdyż dla swej jedynaczki wymarzyła sobie prawdziwie wspaniałą uroczystość.

- Oboje tego pragną, moja duszko - zauważył lord, patrząc jak szczęśliwa para spaceruje po tara­ sie. - Mogą, jak to zaproponowała Sophia, święcić to wydarzenie i podejmować gości, gdy następnej wios­ ny pojadą do Londynu. - Oczywiście, że mogą. Pamiętajmy, że ślub dro­ giej Beatrice i Harry'ego był naprawdę uroczym wy­ darzeniem. Nie widzę powodu, dlaczego Sophii nie miałby być taki sam. Są w sobie bardzo zakochani, to się rzuca w oczy. - Oderwała wzrok od promienie­ jącej szczęściem pary i spojrzała na mężowski pro­ fil. - Musisz być niezmiernie uradowany takim obro­ tem wydarzeń. - To prawda - zapewnił ją, po czym nagle zmienił temat. - Wrócę do Londynu po przyjęciu i umieszczę zawiadomienie o zaręczynach w gazetach. Nie widzę powodu, żeby pozostawać w mieście do końca se­ zonu, więc pojadę do Jaffrey House na początku czerwca. - Zatem nie przyjedziesz tutaj? - Była zdziwiona i rozczarowana. - Ale słyszałeś, jak obiecałam Bene­ dyktowi, że zostanę tu z Sophią parę tygodni. - A więc dotrzymaj obietnicy. - Hrabia objął ją ramieniem. - Jest parę spraw wymagających mojej uwagi, które nazbyt długo pozostawiałem samym so­ bie. Ty nie masz się czym przejmować. Lady Marissa nie była tego taka pewna, lecz za­ chowała swe uwagi dla siebie i pozwoliła, by mąż po-

prowadził ją na taras, gdzie dołączyli do córki i przy­ szłego zięcia.

koniec

jan+an