B B Reid 2 Fear You

.

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

1

2

Drogi Dzienniku...

6

Rozdział 1

7

Rozdział 2

20

Rozdział 3

27

Rozdział 4

39

Rozdział 5

51

Rozdział 6

63

Rozdział 7

78

Rozdział 8

89

Rozdział 9

107

Rozdział 10

115

Rozdział 11

135

Rozdział 12

149

Rozdział 13

164

Rozdział 14

182

Rozdział 15

186

Rozdział 16

194

Rozdział 17

208

Rozdział 18

218

Rozdział 19

230

Rozdział 20

249

Rozdział 21

257

Rozdział 22

262

Rozdział 23

267 3

Rozdział 24

281

Rozdział 25

291

Rozdział 26

300

Rozdział 27

307

Rozdział 28

311

Rozdział 29

323

Rozdział 30

329

Rozdział 31

345

Rozdział 32

352

Rozdział 33

357

Rozdział 34

369

Rozdział 35

379

Rozdział 36

386

Rozdział 37

394

Rozdział 38

408

4

Dedykacja Ta część dedykowana jest każdemu sercu, które uwierzyło w tą książkę, w tą serię i we mnie.

5

Drogi Dzienniku... Minęło już wiele czasu, a ja nadal tęsknię za rodzicami. Chciałabym, żeby zmienili zdanie i nie zostawiali mnie. Każdego dnia chodzę do nowej szkoły, gdzie on sprawia, że płaczę. Przypuszczam, że powinnam go nienawidzić, lecz jedyne czego pragnę, to mu pomóc.

6

Rozdział 1 KEIRAN Trzy tygodnie wcześniej PIERWSZE CZTERDZIEŚCI OSIEM GODZIN spędziłem w sali na dołku, usiłując przekonać durnego detektywa, że nie próbowałem zabić własnego brata. Byli przekonani, że gdybym nie wpakował w niego kulki, wtedy w jakiś sposób nie byłbym odpowiedzialny za to, co mu się stało. Powiedziałem im wszystkim, żeby się pieprzyli. Ostatnie czterdzieści osiem godzin zmarnowałem szukając Mitcha. Mojego pieprzonego ojca. Wysunąłem się z czarnego, skórzanego fotela mojego samochodu i zanim w ogóle udało mi się zamknąć drzwi zostałem otoczony. Niezliczone kondolencje i pytania. Pochwały. Współczucie. Litość. To wszystko było zbędne. Styczność z tym wszystkim była nawet bardziej irytująca. Moja desperacja, by oderwać się od tego całego bajzlu, położyła się cieniem na jakości mojej oceny sytuacji i zanim udało mi się to przemyśleć, kolejny raz moja uwaga skierowała się w 7

kierunku najbliższej budzącej nadzieję gorącej lasce. Po raz setny zatrzepotała rzęsami, co było wręcz przesadne. Była idealna, z tego, co widziałem. Jeden uśmiech i od razu była na mnie. Wielkie cycki przycisnęły się do mojej klatki piersiowej, gdy ją złapałem. Moje dłonie momentalnie odszukały jej tyłek, ale gdy poczułem pod rękami jej miękkie, krągłe pośladki ogarnęło mnie rozczarowanie. Nic. Żadnego nawet drgnięcia. Ta laska sprawiła, że mój fiut, jedyne czego chciał to spuścić z siebie powietrze i umrzeć. Myślałem o sposobach, by zmienić swoje zdanie bez wprawiania jej w zakłopotanie, gdyż nie byłem kompletnym fiutem… przynajmniej w stosunku do ludzi, którzy nie mieli na mnie wpływu. To było już za mną i miało sens tylko dla kogoś, kto znalazł się w mojej sytuacji. Jedyną dobrą rzeczą było to, że uniosłem w górę ręce, bo straciłaby je, gdy blondynka puściła mnie dość szybko i upadła na ziemię. Nie mogłem uwierzyć w to, co zobaczyłem, i w to, co miało miejsce, gdy czyjaś pięść zatoczyła się do tyłu. Wkroczyłem do akcji ratując twarz dziewczyny o szeroko otwartych oczach, która nie spodziewała się, że zostanie okładana pięściami za obmacywanie przeze mnie. - Co ty robisz, Lake? - Starałem się utrzymać głos na odpowiednim poziomie, podczas gdy ze wszystkich sił trzymałem ją za biodra. Furia w jej oczach nie była niczym mylącym. Gdybym nie był tak zaskoczony, podnieciłbym się. - Co ja robię? Co ty robisz? - Wyrwała swoją rękę posyłając mi zranione spojrzenie. Fiut podskoczył mi w jeansach. Ach, oto i jest. - Zniknąłeś na kilka dni, a gdy pierwszy raz cię widzę to z rękami na najbliższej poczwarze? 8

To było kłamstwo. Wiedziałem, co robiłem, gdy chwytałem laskę, która przed chwilą uciekła, trzymając w objęciach mocno obolałą głowę. Kto by powiedział, że mała Lake była taką odważną osóbką pomimo swojego niepozornego wyglądu? - To nic tak wielkiego. - Do cholery nie, dupku. Teraz to mnie wkurzyło. Rozszerzyłem nozdrza ze złości i poczułem początek wzburzenia w swojej głowie. Musiałem zrobić, to co planowałem i po prostu wyjść. Taki był plan. Bez obmacywania przypadkowych lasek na szkolnym parkingu i otwartego kłócenia się z Lake na oczach wszystkich. - Chodźmy. Odszedłem bez odwracania się, wiedząc, że podąży za mną i nie zatrzymałem się póki nie doszedłem do jednej z sal, używanej do przechowywania dodatkowych biurek. Pamiętam jak przez te wszystkie lata chciałem wepchnąć Lake do każdej z takich klas popełniając zakazane i niecenzuralne akty z jej ciałem. - Gdzie byłeś? - zapytała, jak tylko znaleźliśmy się w środku. Zanim odpowiedziałem, stłamsiłem swoje podniecenie, wypuszczając z siebie powietrze by się uspokoić, zanim odpowiedziałem. - Słuchaj, przepraszam, że zniknąłem. Jak się masz? - Jestem wkurzona i nie wiem... może zraniona? Gdzie byłeś? - Musiałem rozwiązać pewne gówno. - Nie chciałem jej powiedzieć o dwu dniowym przesłuchaniu i niekończącym się poszukiwaniu Mitcha, gdyż zmartwienie było ostatnią rzeczą, jaką chciałem zobaczyć w jej oczach. Potrafiła sprawić, że się o nią martwiłem pomimo moich usilnych prób bronienia się przed tym. Posłała mi spojrzenie pełne rozczarowania. - Ale jak mogłeś tak po prostu zostawić Keenana samego? - Nie jest bezpieczny tak długo, jak mój ojciec jest nieobecny, 9

a poza tym ma Johna. - Ale on także ciebie potrzebuje, jesteś jego bra... - Nie. Nie mów tak. - Od początku wiedziałem, że Keenan był moim bratem, ale to, że wiedzieli o tym również inni niczego nie ułatwiało. Może byłem zimny i okrutny, lecz nigdy nie chciałem, by Keenan dowiedział się o tym w taki właśnie sposób. Teraz byłem zmuszony czekać, podczas gdy mój brat leżał w jakimś pieprzonym szpitalu, by później zobaczył jak wielu dokonałem zniszczeń. Czy mi wybaczy? - Czy ty przez cały czas o tym wiedziałeś? - Tak. - Jak? - Ujrzałem, jak bardzo ją to zszokowało. - Zobaczyłem jej zdjęcie na szafce nocnej Keenana w dniu, w którym John przywiózł mnie do domu. Powiedział mi wtedy, że była jego matką. - Moje serce zaczęło bić szybko tak samo jak wtedy, gdy odkryłem, że mama miała drugie dziecko. Jedno kochała na tyle, że zatrzymała je przy sobie. Przynajmniej tak wtedy czułem. Nie wiem, co mam czuć nadal, oprócz zmieszania. Byłem cholernie pewien, że nie spodobała mi się wrażliwość, która się we mnie wytworzyła. - Co oni kazali ci robić? - Drastyczna zmiana tematu nie przeszła niezauważona. Rodzice byli dla Lake czułym punktem, mimo tego, że starała się ukryć ból. Tak jak rodzice byli dla niej tematem tabu, tak dla mnie było nim rozmawianie o dniach mojego zniewolenia. Po spędzeniu czasu w towarzystwie mojego ojca, czułem się, jakbym był jej winien przynajmniej jakieś wyjaśnienie. Nigdy nie byłbym w stanie obnażyć się na tyle, by wszystko przed nią ujawnić. Poza tym, po dzisiejszym dniu miałem zamiar ją puścić. - W każdym razie, myślę, że to i tak już bez znaczenia. Zignorowałem ból wzrastający w mojej piersi. - Zabiłem dla nich po raz pierwszy, gdy miałem sześć lat. - Jak? Byłeś taki młody. Patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Nie byłem zaskoczony 10

jej reakcją. Nikt nie byłby w stanie uwierzyć w nic innego, jak idealne wyobrażenie niewinności jaką przedstawiają sobą dzieci, lecz we właściwych warunkach... wszystko było możliwe. W pewnym momencie świadomość jest największym ludzkim wrogiem. Sprawia, że stajesz się słaby i wrażliwy, lecz lepiej jest zaakceptować to niż wiedzieć, gdyż nikt nie chce pozwolić ciemnej stronie świata wkroczyć do swojego życia. Więc, zamiast świadomości wolą ignorować to, co się dzieje wokół nich. - To niesamowite, co jesteś w stanie zrobić, gdy umierasz z głodu i wiesz, że nie masz innej możliwości. Używali wszystkiego, by nas kontrolować. Wkrótce przestałem odczuwać głód, pragnienie, czy ból gojących się ran, w ogóle zanim wiedziałem, że się tam znajdowały. Sposób w jaki dorastałem przez pierwsze osiem lat mojego istnienia, nadało nowe znaczenie idei uprzywilejowanego sposobu życia. Porównując to z tym, co znosiłem, dzieciaki na ulicy obok naszych domów można było uznać za wyróżnione. Zobaczyłem pytania w jej oczach, widziałem też żal, lecz na szczęście nie przerwała mi. - Zaczęli od drobnych rzeczy. Na początku to były inne dzieciaki, które chcieli ukarać, zanim zacząłem swoją własną drogę w dorosłość. Po dwóch latach mordowania zostałem jednym z najlepszych. Byłem popieprzonym ośmiolatkiem. Przestałem myśleć i czuć. To utrzymywało mnie przy życiu. - To nie jest życie - sprzeczała się. - Skąd możesz wiedzieć? Broniłem się, widząc wyraz jej oczu i sposób w jaki wypowiedziała te słowa. Osądzała mój wybór, by żyć, a nie umrzeć. Czasami zastanawiałem się, dlaczego się nie poddałem. Czy to była nadzieja na życie, którego nigdy nie miałem, a jedynie słyszałem od tych, którzy trzymali mnie przy nim? - Przepraszam. Pokiwałem jedynie głową i kontynuowałem. Patrząc na nią stojącą przede mną, wyobrażałem sobie Lily. Lake była jej 11

duchem, bardzo się starałem, jednak nie umiałem ich od siebie oddzielić. - Przyszła w środku nocy, jak pieprzony sen, czy coś. Patrzyłem na nią odbijając jej ślad w pamięci, gdy relacjonowałem tę noc, która przypieczętowała mój los. - Tak jak ty, z tym, że ty byłaś bardziej realna. Spędziłem tygodnie ignorując ją, podczas gdy oni bili ją w nieskończoność. Była taka mała i niewinna. Myślałem, że była słaba, bo robiła to, co jej kazano. Sądzę, że pewnego dnia, gdy głód przesłonił jej strach, została przyłapana przez jednego z gońców na grzebaniu w śmietniku w poszukiwaniu jedzenia. Pobił ją tak okrutnie, że ostatecznie zrobiłem coś, czego nie powinienem. - Co zrobiłeś? - zapytałam walcząc ze łzami na wyobrażenie małej, bezbronnej dziewczynki. - Powstrzymałem go przed dziurawieniem jej głowy obcasem jego buta. Dwa lata pracy poszło na marne z powodu mojego jednego niewłaściwego ruchu. Nadal nie żałuję tego, co zrobiłem. Przynajmniej nie żałowałem na początku. Po całej tej sytuacji uczepiła się mnie, patrząc tak, jakbym był jej obrońcą. Każdego dnia oboje zostawaliśmy pobici i często byłem zbyt słaby, by zabijać kogoś w ramach swojej pracy, dlatego też stali się wobec mnie okrutniejsi. Po czasie zacząłem jej nienawidzić. Obwiniałem ją za to, że ponownie stałem się słaby, kiedy jedyne czego ona ode mnie oczekiwała to tego, żebym się o nią troszczył. Nie chciałem tego, ale nie wiedziałem również dlaczego to robiłem. Po prostu robiłem. Siedziałem na biurku, zanim zdałem sobie sprawę, że przemieściłem się do innego stolika. Wbiłem palce w pięści, by poczuć ból - by przypomnieć sobie, że byłem żywy. - Co się stało? - Pewnego dnia po moim bieganiu powiedzieli mi, że mam robotę do wykonania. To czego nie wiedzieli to to, że nie obchodziło mnie, czy będę żył, czy umrę, ale mimo to wziąłem to. Zabrali mnie do pomieszczenia, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Znajdowała się w nim Lily. Była naga i płacząca, a na 12

jej ciele zauważyłem liczne sińce i rany. - Dlaczego była naga? - Chcieli, żebym... żebyśmy my... chcieli, żebym się z nią pieprzył dla jakiś chorych fantazji, za które stare chuje płacą dużo pieniędzy, by zobaczyć to przed kamerami. - Och, Boże, Keiran... Nie pozwoliłem jej skończyć. Pędziłem dalej, tak by móc nie usłyszeć jej słów żalu. Nie potrzebowałem tego. - Wyglądała na tak załamaną, że mogłem powiedzieć, że nie miała już nic do stracenia. Nie mogłem tego zrobić. Ze wszystkich zadań, które wykonałem i ludzi, których skrzywdziłem to było coś, czego nie mogłem zrobić. Właśnie dlatego ulżyło mi, gdy to ona poprosiła mnie o to, bym to zrobił. - Co? - Uratował ją. - Ale ty również byłeś w niebezpieczeństwie. W końcu spojrzałem w jej oczy. Nie obchodziło mnie, co mi się stanie. - Jak miałeś ją ocalić? - Tylko to się liczyło. - Jej przerażony wzrok powiedział mi, że nie musiałem jej więcej z tego wyjaśniać. - Zabrałem od niej ból oraz strach. Podszedłem do niej, położyłem się i zamknąłem oczy. W przeciągu tamtej chwili starałem się znaleźć inny sposób. - Byłeś tylko dzieckiem. - Nigdy nie byłem dzieckiem, Lake. Przez dziesięć lat moja decyzja mnie prześladowała. Gdy po raz pierwszy cię zobaczyłem pomyślałem, że byłaś nią, a następnie, że miałem halucynacje. Wyglądałaś tak jak ona. Lecz, gdy ostatecznie zdałem sobie sprawę, że to nie była ona, wiedziałem, iż zostałem ukarany. Jak bardzo mi ją przypominałaś. - Nie umiałem się powstrzymać przed zadaniem kolejnego pytania. Nie ważne jak bardzo mnie ono obnażyło. - Jesteś tutaj po to, by mnie ukarać? - Nigdy nie chciałam cię ukarać, Keiran. - Nie umknęło mi 13

zaskoczenie na jej twarzy. - Myślę, że karałem samego siebie, szukałem kogoś, kogo mogłem obwiniać. - Częściowo było to prawdą, ale jak miałem jej powiedzieć, że karałem ją z powodu ducha? - Kochałeś ją? Co do cholery? - Nie. Robiłem wszystko, co mogłem, żeby nie wyprzeć się tego, co przed chwilą powiedziałem. To, co czułem do Lily było potrzebą ochrony tego niewielkiego światła, które płonęło w moim ciemnym, mrocznym świecie. To, co czułem do Lake, było... nie do opisania, lecz wiedziałem, bez potrzeby sprecyzowania tego, że było to niebezpieczne. - Ponieważ nie wierzysz w miłość? Błąd. Było to spowodowane tym, że ktoś taki jak ja nigdy nie był zdolny do miłości, lecz mimo to zapytałem: - A ty mogłabyś wierzyć po tym wszystkim? - Jak twój ojciec odzyskał cię z powrotem? - zapytała, nie odpowiadając na pytanie. - Nie zabiliby ciebie, gdybyś zrujnował ich plany? - Nie zginąłem za nieposłuszeństwo dzięki ich człowiekowi, Mario. Wygląda na to, że jedynym jego nałogiem była prostytucja i pornografia dziecięca. Krótko po tym uratował mnie przed zabiciem, zrywając powiązania biznesowe ze swoim partnerem, ale zostawiając mi możliwości skontaktowania się z nim, jeśli kiedykolwiek potrzebowałbym pomocy albo, co ważniejsze, gdybym chciał dla niego pracować. Nie byłem na tyle głupi, żeby myśleć, iż faktycznie mogło mu na mnie zależeć. - A twój ojciec? - Kilka tygodni później Lily zmarła. Doniesiono mi z mieszkania jednego z gońców, którego mój ojciec miał w garści. To pokazywało, że każdego można było kupić, nawet za najmniejszą sumę pieniędzy. 14

Byłem z Mitchem przez tydzień, zanim pokazała się Sophia, chociaż nie miałem pojęcia, kim była – nie na początku. Powiedział mi to później. Nie wiedziałem kim była do czasu, gdy zmarła. - Na prawdę ją zabiłeś? - Tak. - Obserwowałem jak nadzieja umiera w jej oczach i zacisnąłem zęby. Nie miała takiego wyobrażenia mnie. Nadal jestem potworem, ukrywającym się pod łóżkiem. - Dlaczego? - Dlaczego nie? - Ponieważ była niewinna? - Była? - Lake spędziła godziny z Mitchem i w tamtym czasie, wiedziałem, że rozmawiali ze sobą. Teraz pewnie wiem mniej o swojej własnej matce niż ona, lecz nie chodzi mi tutaj o to, że zna ją na tyle, by przesądzać o jej niewinności. To nie miało znaczenia. Nie byłem zainteresowany. - Ale... Przerwałem jej, powodując, że podskoczyła pod wpływem szorstkości mojego głosu. - Nie ma czegoś takiego jak niewinność - warknąłem. - Jak myślisz, jak wiele matek oddałoby swoje dzieci nie próbując nawet ich odzyskać? - Więc zabiłeś ją z tego powodu? - zapytała opryskliwie. - Nie wiedziałem, że była moją matką, gdy przyłożyłem pieprzoną lufę do jej cholernej czaszki - prychnąłem. Pokręciła głową i spojrzała w dal. - Jest ci w ogóle przykro z tego powodu? - Nie żałuję czegoś, czego nie mogę naprawić. Ona nie żyje. Nie zmienisz tego. Wstałem i pospieszyłem w stronę drzwi. Szybko załapała moje intencje, próbując mnie powstrzymać. 15

- Gdzie idziesz? - Skończyłem rozmawiać. - Ale co z Mitchem? On wie, gdzie teraz jesteś. Wie, gdzie wszyscy jesteśmy. - Wiem. - Moja ręka była na drzwiach, gotowa by wydostać się stamtąd, lecz nie potrafiłem powstrzymać się od spojrzenia na nią ponownie. - Zostałaś prawie zabita z mojego powodu. Żałuję tego, co oznacza, że to mogę naprawić. - Jak masz zamiar to naprawić? - Usłyszałem nieufność w jej głosie. Otworzyłem drzwi i w końcu zmusiłem się do wypowiedzenia słów, które wcześniej nie umiały się ze mnie wydostać; z miejsca w mojej piersi, gdzie prawdopodobnie miałem serce. - Pozwalam ci odejść. Szybko zatrzasnąłem za sobą drzwi. Nie byłem w stanie spojrzeć jej w oczy. Zacisnąłem pięść wokół klamki i w końcu udało mi się wyjść. Udało mi się to zrobić. Teraz mogłem odejść. Powinienem był wiedzieć, że tak łatwo mi na to nie pozwoli. Byłem ledwie kilka metrów od drzwi, gdy usłyszałem krzyczący za mną głos pełen bólu. - Więc, to już koniec? W tym samym czasie wszyscy, którzy znajdowali się wtedy na korytarzu, zatrzymali się, obserwując rozgrywającą się akcję. Niechętnie odwróciłem się do tyłu, co było błędem, którego będę żałował do końca życia. Gdy spojrzałem w jej oczy dostrzegłem coś, czego miałem nadzieję nigdy nie zobaczyć. - To wszystko, co jestem w stanie ci dać. - Nawet z tej odległości poczułem jak wstrzymała oddech. Zacisnęła szczękę, a łzy lśniły w jej oczach, gotowe, by wypłynąć i oznaczyć mnie na zawsze. - Torturowałeś mnie przez dziesięć lat, pieprzyłeś do nieprzytomności przez ostatnie dwa miesiące i sprawiłeś, że się w 16

tobie zakochałam. Zatem, jeśli to nie jest wystarczające to dodam, że prawie mnie zabiłeś z powodu swojego dupkowatego ojca, a teraz myślisz, że możesz tak po prostu odejść, gdyż sądzisz, że to jest najwłaściwsza rzecz, jaką możesz zrobić? - Nie obchodzi mnie, co jest właściwe. - Przynajmniej to było prawdą. Gdybym przejmował się tym, co było słuszne nie miałbym myśli o ucieczce z nią i zabraniu jej wolności na zawsze. - Ten sposób jest bezpieczniejszy. - Kto tak mówi? - Mój brat, który leży w szpitalu walcząc o życie z mojego powodu! Kurwa. Nie miałem zamiaru na nią krzyczeć. Nie obchodziło mnie, że moje prawdziwe powiązanie z Keenanem zostało ujawnione. Chciałem zrujnować to najłagodniej, jak potrafiłem. Już dość dokonałem wobec niej zniszczenia. Część mnie wiedziała, że to nie będzie łatwe, lecz mój umysł podpowiadał mi, że będzie szczęśliwa tylko wtedy, gdy odejdę z jej życia na stałe. - Więc, od niego też masz zamiar odejść? Nie, tylko od ciebie, kochana. Krew Keenana połączyła mnie z nim, i ta więź będzie się za mną ciągnąć w niebezpieczny sposób. To było nieodwracalne. - Jeśli tak trzeba - skłamałem. - On nadal tam jest. - Ponieważ zdecydowałeś się ochronić życie swojego brata! Skąd ona to wiedziała? Było ciemno, a kurz znajdował się wszędzie. Te chwile, w których nie potrafiłem jej znaleźć w najstraszliwszych i najciemniejszych zakamarkach mojego życia. Nie, nie mogła wiedzieć. - Kochasz swojego brata, Keiran... - Podeszła bliżej, przez co 17

poczułem się jak ofiara zapędzona w kozi róg. - … i kochasz mnie, w innym przypadku nie troszczyłbyś się. Miłość? Czy kochałem Lake Monroe? Och, kurwa, nie. Nie mogłem. To nie było możliwe. Pokręciłem przecząco głową i odwróciłem się by odejść. Moje plecy zapiekły z bólu, gdy coś ciężkiego i okrągłego uderzyło w nie, po czym potoczyło się na ziemię. Zanim udało mi się ustalić źródło, była już za mną popychając zdesperowanymi rękami. Łzy przysłoniły jej pole widzenia, a następnie zaczęły spływać w dół twarzy. Chciałem scałować każdą z nich. Chciałem, by zniknęły. Chciałem, bym nigdy więcej nie wywołał u niej łez. - Nie możesz tak po prostu odejść. - Uderzyła mnie w pierś i mimo że jej ciosy nie były na tyle mocne, by sprawić mi fizyczny ból, czułem każdy z nich i każdy bolał. - Nie możesz odejść. Jedyne co mogłem zrobić, to wycofać się przed jej kolejnym atakiem. - Nie możesz tak po prostu odejść... - wyszeptała bez tchu, a całe jej ciało drżało. Musiałem ją powstrzymać, zanim sama zrobiłaby sobie krzywdę. Zniżyłem usta tak, by znalazły się zaraz na jej. Będę tęsknił za całowaniem ich. - Nie... chcę... ciebie Posunąłem się za daleko. Odepchnąłem ją. Dosłownie. Musiałem patrzeć jak upada i nie mogłem ochronić jej w tym upadku. Śmiechy, jakie wokół nas wybuchły, wywołały we mnie 18

niebezpieczną wściekłość. Musiałem spowodowałbym coś o wiele gorszego.

odejść,

zanim

Gdy odwracałem się, by odejść dostrzegłem w pobliżu Quentina, który obserwował nas w ciszy. Wysłałem mu niemy rozkaz. Pomóż jej.

19

Rozdział 2 KEIRAN Listopad Mam zamiar ukręcić mu łeb. Oczywiście to prawdopodobnie nie była wina przypadkowego, pieprzonego biedaka, na którego szyi miałem owinięte ręce. Wpadł po prostu pod linię mojej furii, gdy zrobiło mi się niedobrze od jej zapachu, tych wszystkich uczuć i patrzenia w jej głupie, pieprzone oczy, szydzące ze mnie w mojej własnej głowie, gdy nie mogłem jej już dłużej mieć. Kurwa. Zacisnąłem uścisk mocniej. - Osadzony 960, puść w tej chwili tamtego więźnia! Usłyszałem za sobą głośne i jasne polecenie. Wszyscy byli zbyt przerażeni, by podejść bliżej, więc gadali te całe gówna zza bezpiecznych krat. Cipki. - Chodź tutaj świeżynko. Nie musisz dostarczać im powodu, by cię tutaj trzymali. Nie poddawaj się - powiedział szorstki głos powszechnie szanowanego starszego więźnia. Dokładnie. Ponownie zostałem zamknięty. Tylko tym razem, nie byłem w poprawczaku. Jeśli tu zostanę, wpakuję się w naprawdę niezłe gówno. Więzienie. Nie będę widział światła słonecznego przez długi czas, a ona 20

mogła uciec przede mną na zawsze. Zabawne, jak ta ostatnia rzecz sprawiła, że pragnąłem wyjść. Było jednak o sekundę za późno, gdy poczułem porażenie prądem, przechodzące przez moje ciało, jak tylko puściłem szyję współwięźnia. Moje mięśnie zostały sparaliżowane i jedyne, co udało mi się zrobić to zaskamleć, gdy upadłem na ziemię, licząc sekundy aż w końcu było już po wszystkim. Trwało to dziesięć sekund, lecz odczułem to jak wieczność. Myślę, że na to zasłużyłem. Spojrzałem na postać nadal charczącego współlokatora z celi, gdy próbował złapać oddech. Piekły mnie łydki w miejscu, gdzie zostałem w nie uderzony i czułem niewielkie osłabienie w kolanach, gdy próbowałem wstać. Zaśmiałem się przypominając sobie obietnicę konkretnej osoby, kiedy trafiłem tutaj po raz pierwszy. Myślę, że w jakiś pokręcony sposób udało jej się dotrzymać obietnicy i zastanawiałem się, co sprawiało, że robiłem się bardziej twardy - myślenie o uczuciu jej cipki, czy też, że wreszcie zaczynała ze mną walczyć. Dash powiedział mi, że moja obsesja na jej punkcie była niezdrowa. Może i miał rację, ale miałem to w dupie. Była moja, lecz gdy ponownie zobaczyłem jej twarz, zastanawiałem się, kto tak naprawdę kogo posiadał. Stłumiłem swoją erekcję przez myślenie o wszystkim i niczym, byle nie o niej. - Niech ktoś go stąd zabierze - rozkazał jeden ze strażników. Przygotowałem się na walkę, gdyż jedną rzeczą jakiej nienawidziłem to, gdy ktoś myślał, że będzie mógł sobie ze mną poradzić. Gdy strażnik ostrożnie mnie ominął i złapał Billy'ego, mojego pechowego współwięźnia, zrelaksowałem się. Prawdopodobnie nie powinienem był go atakować za zwykłe podziwianie zdjęcia, lecz trzy minuty temu nie mógłbyś powiedzieć mi, że to nie było uzasadnione. To była ta osoba, którą podziwiał na zdjęciu, a która wywołała mój wybuch. To było zdjęcie jej, które zwędziłem rano po naszej randce. Nie wiem co spowodowało, że to zrobiłem. Wiedziałem po prostu, że musiałem je mieć. Nosiłem je zawsze ze sobą wszędzie i 21

nawet nie zauważyłem, kiedy przestałem emocjonalnie chwytać za naszyjnik Lily. Na zdjęciu wyglądała na szczęśliwą, a mój żołądek podpowiedział mi, że zostało zrobione, gdy odszedłem. Piekło mnie gardło, a palce zacisnąłem w pięści na myśl o niej będącej szczęśliwą. Nie chciałem jej szczęścia... chciałem, żeby zapłaciła. Prawda jest taka, że tak bardzo chciałem, żeby zapłaciła za to jak się czułem, lecz gdy nadszedł już ten czas, nie potrafiłem się zmusić, by być bezlitosny wobec niej, tak jak na początku planowałem. Wiedziałem, że niektórzy ludzie uważali, iż to co zrobiłem było bardziej niż nikczemne, ale mogłem i powinienem zrobić dużo gorsze rzeczy. Błędem było to, co zrobiłem, a ja ponownie go nie popełnię. Tym razem nie miałem zamiaru się powstrzymywać. Monroe mnie poczuje - miałem zamiar dać jej cały ból, nienawiść i złość. W ten, czy inny sposób. *** - CO CI SIĘ STAŁO, świeżaku? Myślałem, że jesteś mądrzejszy niż te barany tutaj. - Rufus, starszy więzień, beształ mnie, siadając ze swoją tacą obok. Minęło kilka godzin od porannego incydentu i ku memu zaskoczeniu udało mi się wyjść z tego bez szwanku nie biorąc pod uwagę tego paralizatora. Teraz musiałem ścierpieć obiad, którego nie podałbym nawet psu, gdybym go miał. - Twoja wiara we mnie jest nieuzasadniona i zbędna odpowiedziałem. Przypominał mi jak z Dash'em zostaliśmy przyjaciółmi. Nie chciałem przyjaciół, lecz on był zdeterminowany, by pokazać mi, że się mnie nie bał, co było w jakiś popieprzony sposób zabawne. Starszy więzień zachichotał, tak, że ponownie skupiłem na nim swoją uwagę. Potarł palce przy swoich ustach i przyjrzałem się bliznom na jego kłykciach. Nie potrafiłem zrozumieć cokolwiek do cholery przypuszczalnie miały one oznaczać, ale instynktownie 22

wiedziałem, że był członkiem gangu. Natknąłem się na kilku z nich i nawet zabiłem paru podczas treningu. Wiedziałem również, że ten koleś nie był z okolicy, więc musiał zostać złapany. - Nie jestem twoim wrogiem i nie staram się nim zostać, lecz wyobrażam sobie, że masz kogoś po drugiej stronie, kto utrzymuje ciebie opanowanym. - Taak, on również ma problem z odczepieniem się. - Zatem, traktuj mnie jako swojego anioła stróża. - Dlaczego? - zapytałem. Nieufność i mój gniew rosły jednocześnie. - Ponieważ potrzebujesz jednego, a tak się składa, że nienawidzę patrzeć na upadające dzieciaki, tylko dlatego że są zbyt głupie, by wiedzieć, kiedy muszą się wreszcie ogarnąć. - To z tego właśnie powodu jesteś tutaj? - zapytałem sarkastycznie. - Możesz tak mówić, lecz ja również nie jestem już dzieckiem. - Odwróciłem się do swojej tacy z nietkniętym jedzeniem i zacząłem w nim grzebać. - Dlaczego tutaj trafiłeś? - zapytał po kilku minutach jedzenia w ciszy. - Podejrzenie o morderstwa. - Skoro trzymają cię w celi, to chyba mają coś na ciebie. - Świadek - odpowiedziałem, zastanawiając w tej samej chwili, dlaczego się mu zwierzałem. - Można się tego pozbyć. - Wzruszył ramionami. - Nie tego - odparłem słysząc niebezpieczny ton w swoim własnym głosie. Myśl o kimś krzywdzącym Monroe, wydobyła ze mnie opiekuńczy instynkt, którego nie byłem w stanie odczuć od czasu Lily. Ironia tego wszystkiego nie opuściła mnie. - Rodzina? - zapytał unosząc brwi. - Nie, ona... - Zawahałem się, gdyż nie było łatwo opisać Monroe i kim dla mnie była. - Chodzę z nią do szkoły zakończyłem. - Dziewczyna, hyh? Jest dla ciebie ważna? 23

- Nie. - Sięgnąłem po wodę i wypiłem duszkiem. Wiedziałem jak smakowało kłamstwo. Przełknąłem gorzki smak, a następnie wpakowałem pełen widelec... nie mam nawet pojęcia, co to jest. - Synu, więc zamierzasz mi powiedzieć, że jesteś chętny, by iść do więzienia dla dziewczyny, na której ci nie zależy? - To skomplikowane - warknąłem, biorąc kolejnego gryza jedzenia, by nic więcej nie powiedzieć. - Miłość zawsze jest skomplikowana, Świeżaku. - Refleks, czy jak do chuja to się nazywało, sprawił, że połknąłem swoje jedzenie odrobinę za szybko, co spowodowało, że zacząłem się dławić. Ciężka ręka Rufusa uderzyła mnie wielokrotnie w plecy do chwili, gdy nie dusiłem się już swoim własnym, cholernym jedzeniem. - Zatem myślę, że to oznacza coś poważnego? Zaśmiał się. Chwyciłem tacę i brałem pod uwagę walnięcie nią w jego twarz. Odpuściłem po kilku głębokich wdechach. Odpuściłem, gdyż właściwie nie było mądrym posunięciem pakowanie się w jeszcze większe gówno, zwłaszcza, że mógł być tutaj moim jedynym sprzymierzeńcem, zanim się stąd wydostanę. Jeśli stąd wyjdę. To nie było tak, że nie byłem w stanie zaufać ludziom - nie miałem ochoty. Po co miałbym dopuszczać do siebie kogokolwiek, gdy większość z tych, których spotykałem mógłbym prawdopodobnie po prostu zabić, tylko dlatego, że tak musiało być. Może Monroe miała rację. Muszę przyznać, że chciała mnie naprawić. Widziałem to w jej oczach. Patrzyła na mnie z nadzieją... czy czymś więcej. Nie musiałem silić się, by powiedzieć jej, że moja choroba była nieuleczalna. Nie było innej metody leczenia niż śmierć, ale ja jeszcze nie planowałem umierać. Chociaż jedna rzecz była pewna - nie kocham Lake Monroe. - Więc, jaka jest twoja historia synu? - Po co chcesz ją znać? - Ponieważ nigdy nie wiesz, co może wyniknąć, gdy opowiesz 24

ją komuś. Może wyjdzie na dobre. Może złe. W każdym razie możesz zmienić zdanie. - Nie jestem zainteresowany. - W każdym razie przekonaj mnie. 12 lat temu - TY. - Przysadzisty mężczyzna z ogromną ilością włosów na twarzy, wskazał na mnie swoim grubym paluchem. - Ubieraj się. Twój trening zaczyna się dzisiaj. - Trening? - zapytałem próbując ukryć narastający strach. Wiedziałem co działo się z innymi, na których on wskazał. Byli bici, głodzeni lub po prostu znikali. - To twój szczęśliwy dzień. Zaczynasz zarabiać na swoje utrzymanie i może nawet zwiększymy ci porcję jedzenia. - Zaśmiał się przesadnie, powodując, że brzuch zaczął mu się trząść. - Co... co muszę zrobić? Mężczyzna zmierzył mnie badawczym wzrokiem, podczas gdy ja kuliłem się ze strachu, mocno trzymając łóżka polowego. Nie byłoby ono takie złe, gdyby pozwolili nam mieć prześcieradła lub koc, lecz powiedzieli, że w ogóle na nie nie zasługiwaliśmy. - Jesteś przerażony, mały chłopczyku? - zawarczał. - Nie, proszę pana - odpowiedziałem szybko i skoczyłem na równe nogi. - Dobrze. - Uśmiechnął się szeroko. - Ponieważ dzisiaj nauczysz się jak drogocenne jest życie i jaką frajdą jest je odbierać. ***

Obecnie Obudziłem się raptownie, pokryty potem i przepełniony złością. Koc i prześcieradła były jak zwykle zepchnięte na sam koniec łóżka. Chwyciłem za krawędź nakrycia i wytarłem nim pot 25

z twarzy, by również zrelaksować obolałe mięśnie mojej szczęki. Musiałem ponownie zaciskać je podczas snu. Pozbyłem się sennych pozostałości i tego, co zostało ze wspomnień o Franku. Był pieprzonym skurwielem i diabłem, ale teraz już martwym skurwielem. Był jedyną osobą, którą kiedykolwiek chętnie zabiłem. Jak zwykle czekałem na poczucie winy, czy też skruchy, którą powinienem czuć, lecz to nigdy nie nastąpiło. Czułem atak znanego mi już intensywnego pożądania do Monroe, a gdy już ją dostanę, zrobię jedną lub dwie rzeczy - zabiję albo przerżnę.

26

Rozdział 3 LAKE - NIE SĄDZĘ, żeby to był dobry pomysł. - Ponownie przesunęłam wzrokiem dookoła, szukając źródła swojego niepokoju, nawet jeśli wiedziałam, że go tam nie było. - Daj spokój, Lake – fuknęła Willow. - Myślałam, że mówiłaś, że zaczynając od dzisiaj już więcej nie będziesz się go bała. - Kiedy tak powiedziałam? - Posłałam swojej przyjaciółce oskarżycielskie spojrzenie. - Pięć minut temu - drażniła się Sheldon. To są trzy słowa. Stan Keenana tylko się pogarszał i szybko stał się krytyczny. Dwa tygodnie temu, gdy Sheldon zadzwoniła do mnie będąc prawie w histerii, powiedziała mi, że drugie płuco Keenana przestawało działać. Co gorsze, z powodu braku zgodności krwi, lekarz mając wątpliwości dotyczące prawdopodobieństwa zarówno Sophii, jak i Johna jako rodziców Keenana, zalecił test na rodzicielstwo. W takim razie, kim była Sophia Blackwood? Ona jest tajemnicą w tej plątaninie sieci, w którą ja jestem nieustannie wpieprzana. Z powodu aresztowania Keirana, nie byłam w stanie oddychać z taką łatwością, jak myślałam. Tak naprawdę, odkąd kilka miesięcy temu Keiran z podwójną siłą wszedł do mojego życia, 27

byłam bardziej niespokojna, niż kiedykolwiek wcześniej. Jak się okazało, jego zemsta była bezpodstawna, jednak tym razem na nią zasługiwałam. Wydałam go. Powstrzymałam. W jakiś jednak sposób wiedziałam, że to nie był koniec. On wróci. - Taak, więc chodźmy. Będzie dobrze, bo same sprawimy, że tak będzie - oznajmiła Willow. Willow nie brała żadnych jeńców. Razem z Sheldon spędziłyśmy ostatnie dwa tygodnie, prowadząc działania mające na celu przekonanie mnie, bym została. Myślę, że w tym wszystkim była również groźba, gdyż ta dwójka wręcz rzucała się na mnie. Ostatecznie dałam się ubłagać, bo co innego miałam zrobić? Obie kochałam cholernie mocno. Oto więc teraz, po raz pierwszy od trzech tygodni, szłam korytarzem w Bainbridge. Dzięki Bogu nadrobiłam zaległości w szkole, bo, w przeciwnym wypadku, nie ukończyłabym tego roku. - Poza tym - dodała Sheldon - nie może ciebie teraz dorwać. Jesteś bezpieczna. - Ale co będzie jutro? Co się stanie jak wyjdzie? - Spalił żywcem dwoje ludzi. Nie wyjdzie. Lecz czy naprawdę to zrobił? Pytanie dławiło mnie w gardle i prawie je z siebie wyrzuciłam, lecz ostatecznie udało mi się powstrzymać. Nie dochodziło to do mnie do czasu, gdy było już za późno i nie miałam prawdziwego dowodu winy przeciwko Keiranowi. Z pewnością, był on ostatnią osobą, która widziała ich żywych. Przeszywający dźwięk telefonu Sheldon, wyrwał mnie z zamyślenia. Od razu go odebrała, a moją uwagę przykuł widniejący na jej twarzy wyraz ulgi pomieszanej z bólem. Część rozmowy telefonicznej składała się z jej krótkich, zdawkowych 28

odpowiedzi, gdy czasami tylko kiwając głową, spoglądała w dół na swoje stopy. Gdyby nie to, że światło słoneczne przebiło się przez chmury oświetlając jej twarz, nie zauważyłabym pojedynczej łzy spływającej w dół jej gardła. - Nie mogę, Dash. Po prostu nie mogę. Przepraszam. Nie. Tak. Och, Boże - załkała, a następnie rozłączyła się. Gdy ugięły się pod nią kolana, Willow i ja od razu znalazłyśmy się przy niej. - Co? co się dzieje? - zapytałam przerażona. Robiłyśmy wszystko, żeby ją powstrzymać, lecz ostatecznie pozwoliłyśmy jej osunąć się na ziemię, podążając jej śladem. - Lekarze byli w stanie uratować część nerki, która przestawała działać, lecz to tylko tymczasowe. Potrzebuje transplantacji albo nie pożyje długo. - Och, nie - wyszeptała Willow ze łzami w oczach. - Och, Boże. On... - Podkuliła kolana do piersi i zaczęła kołysać się w przód i w tył. Byłyśmy nieświadome faktu, że znajdowałyśmy się na szkolnym parkingu. Większość uczniów była w środku, lecz ci, co znajdowali się tutaj obserwowali nas z zainteresowaniem. - On co? - ponaglałam. - Obudził się - wydusiła z siebie przez drżące wargi. - Cóż, to dobra wiadomość... czyż nie? - zapytała Willow. - Tak, ale... - Pokręciła głową. - Dash powiedział, że ledwo jest w stanie mówić, lecz pytał o jedną rzecz. - Jaką? - zapytałam walcząc z własnymi łzami. - O mnie. *** - JAK MINĄŁ TWÓJ PIERWSZY dzień po powrocie do szkoły? – wypytywała ciocia Carrisa, jak tylko stanęłam w drzwiach po skończonych lekcjach. 29

- Spokojnie. Jeśli nie wliczyć w to emocjonalnego załamania Sheldon na szkolnym parkingu. Próbowałam jak najszybciej uciec do swojego pokoju, lecz kolejne słowa mojej cioci zatrzymały mnie w miejscu. - Detektyw Daniels był tutaj dzisiaj. Kłamstwo momentalnie opuściło moje usta. - Och, naprawdę? Zastanawiam się, czego mógłby chcieć... - Więc pomóż mi odgadnąć, jeśli na poważnie chcesz mnie okłamywać... - warknęła wstając z kanapy i opierając ręce na biodrach. - Nie bardziej niż ty mnie, o to ci chodzi? - Przełknęłam gorzki posmak w ustach. - Lake... - Nie, ciociu. Nie chcę tego teraz słuchać. - Musisz to kiedyś usłyszeć – kłóciła się. - Wiem, ale po prostu... nie teraz. Pokiwała ze zrozumieniem głową, lecz gdy tylko to zrobiła, złość ponownie ukazała się w jej oczach i wiedziałam, że nasza kłótnia dopiero się rozpoczęła. - Po co detektyw miałby przychodzić tutaj do ciebie? Dobre pytanie, skoro wiedział, że byłam na lekcjach. Wiedziałam, w jaką grał grę. Wydałam Keirana, a oni aresztowali go, nie mając nic na niego, chyba że złożyłabym zeznania, które by go obciążyły. Po doznanym szoku, spowodowanym wydaniem go i pogorszeniem stanu zdrowia Keenana, zaczynałam mieć wątpliwości. Nawet teraz chciałam wrócić tam i odwołać całe moje oświadczenie, na które nie zareagowano z życzliwością. Keiranowi odmówiono możliwości wyjścia za kaucją, z powodu dokumentacji i historii z Trevorem Reynoldsem, jednej z dwóch ofiar, które zostały spalone żywcem. Kolejną była Anya Risdell, jego była... coś tam. 30

Po tym jak usiadłam, by przemyśleć ewentualność jego niewinności, zdałam sobie sprawę, że mój opór i ociąganie się wynikały z tego, że nie chciałam, by okazał się winny. Keiran był ostatnią osobą, która widziała Anyę i Trevora żywych. Po wesołym miasteczku, Trevor próbował mnie porwać i przekazać Mitchowi, ojcu Keirana, który z kolei, chciał mnie użyć jako marionetki, by zabić swojego własnego syna dla pieniędzy. Rzeczy, które mogą wydarzyć się w poniedziałkowe noce... - Lake? - zasugerowała z uniesionymi brwiami, gdy dłuższy czas nie odpowiadałam na jej pytanie. Cholera, cholera, podwójna cholera. - Ja, uch... zapomniałam ci powiedzieć... w domu było włamanie miesiąc temu. Bardzo mi przykro, ciociu – odpowiedziałam patrząc na zaniepokojenie widoczne na jej twarzy. - Co? Zostałaś skrzywdzona? - Pospieszyła w moją stronę, od razu zaczynając mnie oglądać. - Nie, udało mi się zamknąć w swoim pokoju aż do przyjazdu policji. - Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? - wykrzyczała piskliwym głosem. Nie byłam przygotowana na tak silną reakcję i zdałam sobie sprawę, że to była cisza przed burzą. - Nie chciałam cię niepokoić. Myślałam, że byłaś w trasie ze swoją książką - zażartowałam. - Lake, musisz wiedzieć, że miałam najlepsze intencje. Nie chciałam, żebyś straciła nadzieję, gdybym wróciła z pustymi rękami. - Za późno. Moje nadzieję umarły bardzo dawno temu. Przepraszam, że wcześniej nie powiedziałam ci o włamaniu oznajmiłam zmieniając temat. - Tak długo, jak z tobą wszystko w porządku. Nie myśl nawet więcej o ponownym oszukiwaniu mnie. Nie obchodzi mnie, co myślisz, że jest dla mnie najlepsze. Jestem dorosła, i ty nie możesz podejmować za mnie takich decyzji. To ja decyduję, co jest 31

najlepsze dla nas, rozumiesz? Bezpiecznie było powiedzieć, że gdy skończyła mówić czułam się trochę bardziej zaniepokojona. Język mojej cioci był ostry jak bicz i mógł sprawić, że mężczyźni zaczynali zachowywać się tak jak należy, ale nikt by tego nie mógł powiedzieć patrząc na jej niepozorny wygląd. - Rozumiem. - Objęłyśmy się i w końcu udało mi się uciec na górę. Wypuściłam z siebie głośny oddech jak tylko znalazłam się bezpiecznie w swoim pokoju. Jeszcze sześć miesięcy i jeden dzień i będę wolna. Tylko... czy naprawdę będę wolna? Keiran powiedział mi kiedyś, że nie ważne jak daleko ucieknę, on nigdy nie pozwoli mi odejść. Wydawałoby się, że jedyna szansa na nowy początek nadejdzie tylko wtedy, gdy Keiran pozostanie za kratkami. Aczkolwiek, nawet gdyby tak się stało, Mitch nadal był na wolności... gdzieś. Czekając i czyhając na swoją szansę, by zabić synów. Wow. Jeszcze kilka miesięcy temu, Keiran i Keenan Masters byli kuzynami, a teraz są braćmi. Gdy już prawda wyszła na jaw, nagle wszystko zaczęło mieć sens. Oczywiście, że byli braćmi. Ta dwójka była bardzo do siebie podobna i każdy mógł to zobaczyć gołym okiem. Keiran dźwigał ze sobą swoją wyczuwalną przez innych ciemną aurę, podczas gdy Keenan był bardziej jego cieniem. Przeszłam przez pokój do swojego łóżka, rzuciłam się na materac chcąc jak najszybciej zasnąć, lecz jak tylko poczułam pod sobą pochłaniający mnie miękki materiał, powróciły wspomnienia. Nagle, poczułam go. Jego utrzymywał się na materiale.

zapach

w

dalszym

ciągu

Gdy zdecydowałam się powrócić do Six Forks, zrobiłam wszystko, by zmyć ślady jego obecności, zaczynając od prześcieradeł. Nie chciałam wspomnień. Nie chciałam pamiętać, jak to było, gdy doprowadzał mnie nad samą krawędź, a ja 32

błagałam o więcej. Ale był tam, nawet dzisiaj. Kiedy starałam się być silna, on zawsze tam był, a ja walczyłam, by nie ujawnić swojego pożądania. Nie mogłam tego dłużej ukrywać. Nie poczułam nawet, gdy moja ręka zsunęła się w dół i zaczęła wsuwać się do moich jeansów. Krzyczałam w duchu sama na siebie, by przestać, podczas gdy ręka była już głęboko. Z jękiem pełnym potrzeby położyłam się na plecach, odpinając guzik spodni, by następnie zsunąć je w dół bioder, tak jak zrobiłam to pierwszy raz, gdy mnie dotknął. Kurwa, tak. Moje palce nareszcie znalazły się w miejscu, gdzie najbardziej ich potrzebowałam i wsunęły się do środka. On zawsze tak robił. Tylko, że ja potrzebowałam Potrzebowałam jego dotyku.

więcej

niż

wspomnień.

Zamknęłam oczy i wyobrażałam sobie, że we mnie znajdowały się jego palce, drażniące moją łechtaczkę, pocierające mnie coraz szybciej na widok efektu jaki na mnie wywoływał. To nie byłam ja. To był on. - Keiran - szeptałam, pozwalając pożądaniu które czułam do niego, wypełnić mój głos. W swojej głowie słyszałam jego szept, który pytał: - Chcesz więcej, kochanie? - Tak jak zawsze pytał, gdy przez te tygodnie byliśmy razem. - Tak, więcej - jęczałam tak jakby był tutaj. Zanim udało mi się ponownie pomyśleć, palcami głaskałam wnętrze mojej cipki, wijąc się i dysząc równocześnie z rytmem mojej dłoni. Niesamowite było to, jak dobrze Keiran potrafił mnie pieprzyć właściwie bez pieprzenia mnie. Gdy moja kobiecość zaczęła krzyczeć ponownie o większą uwagę, odszukałam ją drugą ręką i zaczęłam pocierać jak szalona. Wtedy właśnie zadzwonił mój telefon. Byłam zdecydowanie za daleko, by kwapić się odebraniem go, lecz gdy zadzwonił 33

ponownie wyciągnęłam jedną rękę z jeansów, by sięgnąć po niego, podczas gdy drugą nadal się dotykałam. Nie byłam w nastroju na nic, co nie było pilne, więc kimkolwiek była osoba na linii, nie miałam zamiaru się nią przejmować. - Halo - warknęłam starając się ukryć jęk frustracji. Mój orgazm z jakiegoś powodu nadal nie nadchodził. Może wcześniej byłabym zawstydzona swoją zuchwałością, dotykania się jednocześnie rozmawiając z kimś przez telefon, ale nie teraz. Tutaj więzienie zautomatyzowany głos.

Bainbridge

–

przywitał

mnie

Moje palce delikatnie, lecz szybciej pocierały moją cipkę, zanim w pełni udało mi się zrozumieć, co się działo. Masz rozmowę na twój koszt od.... Moje nogi z własnej woli rozsunęły się szerzej, na tyle, na ile pozwoliły moje jeansy, jak powolne narastanie we mnie wybuchło z prędkością światła, a potem usłyszałam ryk jego szorstkiego głosu. - Keiran. Doszłam. Mocno. Odczucie nagłej potrzeby i frustracji wybuchły jednocześnie w niemym krzyku. - Akceptuje pani? - Tak! - krzyknęłam w ekstazie uwolnienia. Nie usłyszałam ciszy po drugiej stronie linii. Jedyne co udało mi się usłyszeć to dzwonienie w moich uszach, gdy wyobrażenie jego zblakło, wraz z uczuciem jego dotyku. Po minucie leżenia, łapiąc oddech zdałam sobie sprawę, że upuściłam telefon obok głowy. Zawstydzona podniosłam go, chwilę wahając się, czy nie zakończyć po prostu połączenia. Coś jednak podpowiadało mi, bym tego nie robiła. Gdy ostatnim razem usłyszałam jego głos, brzmiał na prawdziwy i był bardzo blisko. Jednak to była moja wyobraźnia. Był w więzieniu. Był... Tutaj więzienie Bainbridge... przy telefonie. 34

Och, Boże. - H... hej - powiedziałam niepewnie. Proszę, żeby to nie był on. Proszę, żeby to nie był on. - Dotykałaś się? - Jego zimny głos był jak podmuch chłodnego powietrza dla mojego już rozgrzanego ciała, tak jakbym była w ogniu. Walczyłam ze sobą, by się odezwać z powodu szoku i zawstydzenia. - Robiłaś tak? Jego szyderczy ton i pewny siebie uśmiech, który wiedziałam, że gościł na jego twarzy, zamienił moje zażenowanie w złość. - Nie - zaśmiałam się kpiąco. - Miałam pomoc. - Odsunęłam usta od telefonu i przemówiłam do pustego pokoju. - Dziękuję kochanie. Byłeś wspaniały. Niskie warknięcie było muzyką dla moich uszu. - Dobrze dla ciebie, że mam poczucie humoru, bo w przeciwnym razie byłbym skłonny do ucieczki stąd - zagroził. - Czy to jest powód twojego telefonu? - Nie chciałem, byś o mnie zapomniała. - Już za późno. Jesteś moją przeszłością, tak samo jak twoje poczucie humoru. - Znajomy rumieniec pojawił się na moim ciele, gdy poprawiałam majtki. - To jest właśnie powodem dla którego się dotykałaś? - Ja... ja nie. - Zapominasz... to ja sprawiłem, że doszłaś, i słyszałem, że kłamiesz. Znam obydwa dźwięki bardzo dobrze. Myślałaś o mnie w trakcie? - Co? – zapiszczałam, prawie upuszczając telefon. - Czy. Myślałaś. O. Mnie. Gdy dotykałaś swojej cipki? Przewróciłam oczami. Nie mógł mnie widzieć, lecz mógł 35

usłyszeć. - Masz świetne poczucie humoru. - Czy nie jesteśmy za odważni? - Mam przeczucie, że ta rozmowa dobiega końca, więc się rozłączam. Miło się z tobą rozmawiało. - To mój głos sprawił, że doszłaś, czyż nie? Tak bardzo jak próbujesz, tak bardzo się temu poddawałaś, nie potrafiłaś po prostu znaleźć tego bodźca... - Nie... - Pochlebiam sobie? Nie ośmieliłbym się, lecz ty pochlebiasz mi. Czy wiesz, co oznacza dla mnie to, że wiem, że dotykałaś się z mojego powodu? To sprawia, że jest mi gorąco, Lake, i że robię się twardy. - Cóż, nie jesteś aż tak brzydki, więc jestem przekonana, że jest tam kilku mężczyzn, którzy z chęcią dotrzymają ci towarzystwa - warknęłam. Tak naprawdę chciałam ukryć nerwowe pożądanie w moim głosie, które rodziło się od myślenia o nim będącym gorącym i twardym. Chwilę trwała cisza, zanim zapytał: - Więc wróciłaś? Bez pytania go, wiedziałam, co miał na myśli. - Nie powinnam była. - Zatem, co się zmieniło? - Ponieważ poszedłeś do więzienia? Jego oschły śmiech otoczył mnie tak, jakby to nie była rozmowa przez telefon i nie oddzielały nas więzienne mury. - Nie idę do więzienia, kochanie. - Nie jestem rozdrażniona.

twoim

kochaniem

-

wykłócałam

się

- Byłaś, gdy ostatnim razem miałem w tobie swojego fiuta. - Idziesz do więzienia - powtórzyłam. - Dlaczego jesteś tego taka pewna? - Ponieważ ich zabiłeś, Keiran. - Wstałam przemierzając pokój, próbując pozbierać myśli. Nie boisz się go. 36

Nie boisz się go. - Jesteś chory. - Może i tak, ale nie zabiłem ich. - Nie wierzę ci. - Nie obchodzi mnie to. - Dlaczego to zrobiłeś? - Dlaczego to ciebie tak obchodzi? Oni nie mrugnęliby okiem, gdybyś to ty spłonęła żywcem. - Nie sądzę, że powinnam z tobą rozmawiać odpowiedziałam. Miał rację i nienawidziłam tego, ale to nie znaczyło, że godziłam się na to, iż torturowano ich i zabito. - Dlaczego tak sądzisz? - Ponieważ cię wsypałam? - Zaśmiałam się bez humoru. Ponieważ zeznawałam przeciwko tobie? - Nie, nie zrobiłaś tego. - Och? - Zatrzymałam się na środku pokoju. - Nie zrobisz - powtórzył zadowolony z siebie i mogłam usłyszeć jego ironiczny śmiech. - Dlaczego jesteś taki pewien? - Kogo będziesz czuła w swoim ciasnym wejściu, jeśli pozostanę tutaj zamknięty? - To się nie wydarzy - warknęłam. - Tak, wydarzy, i chcesz wiedzieć dlaczego? Nie pytaj dlaczego. Nie pytaj dlaczego. zapytałam.

- Dlaczego? -

- Ponieważ idę po ciebie, Lake. - Zniżył głos i mogłam usłyszeć w nim rozbawienie. - Jesteś na mnie gotowa? Nie, nie byłam nawet blisko, by być przygotowaną na jego powrót. Wiedziałam, że wróci, gdy tylko wyjdzie. Keiran był mściwy i nie lubił tracić kontroli. Odebrałam mu ją, wydając go. Przełknęłam znane mi uczucie strachu, mówiąc sobie, że jeśli wróci po mnie ponownie, tym razem będzie inaczej. Ja byłam inna. 37

- Hej, Keiran? - Tak? - Nie upuść mydła.

38

Rozdział 4 KEIRAN - NIE UPUŚĆ MYDŁA. - Kliknięcie na linii powiedziało mi, że połączenie zostało przerwane. Jedyne, co usłyszałem to "pierdol się", i wiem, że było to dokładnie to co miała na myśli. Nasunęło mi się jedno pytanie: Kiedy urosły jej jaja? Część mnie podnieciła ta myśl, ale ta druga była wściekła jak cholera. Straciłem kontrolę. To nie miało się zdarzyć. Wiedziałem jednak, że kiedy stąd wyjdę nastraszę ją tak, by się podporządkowała. Musiałem tylko przemyśleć, jak to zrobię. Dzięki wujkowi i rodzicom Dasha miałem najlepszych prawników pracujących w mojej sprawie. Popierdoleńcy ubrani w wielkie peruki odrzucili mój wniosek o wyjście za kaucją, więc utknąłem tutaj aż do procesu... Taak, to się nie może dziać. W tym momencie zastanawiałem się, kto kogo kontrolował, gdyż w moim przypadku działo się to zazwyczaj wtedy, gdy zmieniałem się w sadystę i zmuszałem ją do wszystkiego siłą. Musiałem nakarmić swoje uzależnienie. Wcześniej zawsze miała to błagające mnie spojrzenie, bym powiedział jej, co zrobiła źle. Jak mogłem jej powiedzieć, że spowodowane było to tym, że była tym, kim była, a nie z powodu tego co zrobiła? Wiele razy chciałem jej powiedzieć prawdę, ale jaki byłby tego cel? Wywoływanie w niej niepokoju i ciekawości było częścią podekscytowania. Uśmiechnąłem się na wspomnienie dnia, w którym to wszystko się zaczęło... 39

Dziesięć lat temu LUBIŁEM SIĘ POCIĆ. Tak naprawdę jednak nikt nie lubił tego robić, gdyż to sprawiało, że stawał się brudny i nieprzyjemnie pachniał. Lubiłem się pocić, gdyż było to coś naturalnego i dlatego, że nie mogłem płakać. Pocenie się było czymś dobrym, co mogłem od siebie dać. To właśnie w taki sposób ukrywałem swoją złość i uczucia. Lata temu uczono mnie, że była to tłumiona agresja, którą musiałem uwolnić, a pójście na całość miało temu służyć, dlatego też zacząłem grać w koszykówkę. Rok temu odkryłem koszykówkę, kiedy przez przypadek natknąłem się na jakiś gońców obserwujących grę i sam od razu poczułem zainteresowanie. Oczywiście nie dostałem nawet szansy. Nie, dopóki nie minęło trochę czasu i mój już popieprzony świat, obrócił się wokół własnej osi i wciągnęło mnie to bez pamięci. Kto by pomyślał, że nieoczekiwany doprowadzi mnie właśnie tutaj…

obrót

wydarzeń

To była piosenka. Cholerna piosenka. I poprzedzający ją głos. Dzisiaj był dzień, w którym spotkałem swoją obsesję. Niezliczona ilość treningów nie przygotowała mnie na to. To było tak bardzo popieprzone. Oczywiście miałem tylko osiem lat, więc przypuszczalnie nie powinienem był rozumieć znaczenia tego słowa, ale znałem, gdyż nie byłem normalnym ośmiolatkiem. Jestem niewolnikiem. Byłem, jeśli miałbym być precyzyjny. Prace się skończyły, mężczyźni odeszli i ona też. Patrząc, jak ten mały, szczęśliwy blond szkrab wyskakuje z niewielkiego żółtego samochodu i szaleje tańcząc wokół niego, nie przejmując się światem i nie troszcząc się, czy ktoś ją obserwował, włączając w to mnie. Lily. 40

Chwila... Nie. Lily nie żyje. Zabiłem ją. Przyjrzałem się jej bliżej i zdałem sobie sprawę, że to nie była Lily, lecz nie byłem do końca przekonany. To musiała być Lily. Jak się tutaj dostała? I, co ważniejsze... dlaczego tutaj jest? Zaraz potem odwróciła się szybko, a jej twarz mignęła przede mną, zanim obróciła się ponownie, tym razem wyrzucając ręce w górę. Nie Lily. Zatem kto? Piosenka została gwałtownie przerwana, kiedy starsza pani, która wcale nie wyglądała tak staro, wyłączyła silnik i wyszła z samochodu. Wzięła dziewczynkę za rękę i skierowała się z nią do knajpki z hamburgerami. Przez moment ujrzałem na jej twarzy smutek, gdy wchodziła do środka. Niedługo później poznałem nazwę piosenki i jak idealnie ona do niej pasowała. Gdy drzwi zamknęły się za nimi, poczułem niekontrolowane pragnienie, by zejść z roweru i pójść za nimi. Nie rozumiałem tej potrzeby, by widzieć ją znowu. Chciałem poznać dziewczynę, która była tak podobna do Lily. Kim ona jest? Przełożyłem nogę przez rower schodząc z niego, i podążyłem za nimi. - Hej, Keiran, zaczekaj chwileczkę! Wypuściłem z siebie słyszalne warknięcie w kierunku irytującego dzieciaka, który nie przestawał na okrągło trzymać się mojego ogona. Działo się to również z powodu tego, że mieszkaliśmy razem i byliśmy kuzynami. Popędził do przodu z uśmiechem, ale gdy zobaczył wyraz mojej twarzy zamarł, zatrzymując się zaskoczony, a jego uśmiech zastąpiony został zmartwieniem. Zacząłem się śmiać, gdy zobaczyłem jak przestępuje z nogi na nogę i patrzy gdzieś w dal. Zamiast podejść bliżej, nagle wyglądał jakby chciał wziąć nogi za pas i uciec w przeciwną stronę. Poddał się. Musiałem 41

zobaczyć dziewczynę, ale teraz jeszcze z nim musiałem się uporać. - Co? - krzyknąłem, gdy nadal gapił się na mnie. - Nic. Chciałem z tobą pograć. Widziałem jak zabierałeś piłkę. Czy mógłbyś nauczyć mnie jak się gra? - Dlaczego? Wzruszył swoimi drżącymi ramionami i prawie zrobiło mi się go żal. Prawie. - Odejdź. Nie chcę z tobą grać. Lepiej idź porysuj albo coś innego. On zawsze rysował i kolorował, a gdy tego nie robił prosił mnie, bym z nim grał. Ja nie gram. - P… proszę. - Spuścił oczy, ale nadal mogłem zobaczyć pojedynczą łzę, która spłynęła po jego twarzy na koszulkę. – Tata powiedział, żebym poszedł poszukać ciebie. Nigdy nie chce, bym kręcił się w jego pobliżu. Nikt nie chce się ze mną bawić. Myślę, że właśnie z tego powodu odeszła mamusia. Popatrzył na mnie z nadzieją w oczach, a jego pierś unosiła się gwałtownie. - Będę grzeczny i będzie zabawnie, obiecuję. Nigdy się mną nie zmęczysz. - Już mnie męczysz, dzieciaku. Odejdź zanim zrobię ci krzywdę. Odwróciłem się, by zabrać swój rower, lecz obserwowałem go kątem oka. - Każdy jest wrogiem. Każdy! Wyrzuciłem ze swojej głowy głos Franca w chwili, gdy zauważyłem jak oczy Keenana hartowały się i mrużyły w wąskie szparki, a jego pięści się zacisnęły. Interesujące. - Ty także jesteś dzieckiem. Nie boję się ciebie. Nie potrafiłem powstrzymać śmiechu, chociaż nigdy się nie śmiałem. 42

- Tak jesteś, a ja nie. - Jesteś tylko rok starszy ode mnie… - Twoja matka jest głupia, tak samo jak twój ojciec. Może lepiej, że nie żyje. Mógłbym… Nie miałem możliwości dokończyć zdania, gdyż pięścią uderzył mnie w nos, przewracając przy tym. Rower upadł obok. - Nie nazywaj mojego taty i mamy głupimi nie umarła. Dlaczego tak powiedziałeś?

- krzyczał. Ona

Stał nade mną, gdy przykładałem rękę do twarzy, po czym patrzyłem na jasnoczerwoną smugę na dłoni. Krew. Zamiast złości, którą poczułaby każda normalna osoba, spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się. Te małe gówno sprawiło, że krwawiłem. Szybko ostrożnie.

skoczyłem

na

nogi

powodując,

że

cofnął

się

- Jeden na jednego? - Co… hy? - Czy chcesz zagrać jeden na jednego? - Ja… nie chcesz mi oddać? Obraziłem się pokazując rozdrażnienie na swojej twarzy. Byłem troszkę wyższy, więc z łatwością mogłem go zastraszyć gdybym tylko chciał, lecz po tym, co właśnie pokazał, w ogóle nie miałem ochoty. Nienawidziłem słabeuszy, ale ten dzieciak nie był słaby. Jest zły… wykonał świetną robotę ukrywając to. - Powiem ci coś… jeśli uda ci się zdobyć kosza, powiem ci dlaczego mówiłem, że twoja mama nie żyje. Umowa? – Wyciągnąłem rękę i czekałem. Zmarszczył brwi i chwilę przyglądał mi się, w końcu ujmując moją rękę. - Umowa. 43

***

Obecnie - STO DWANAŚCIE. Sto trzynaście. Sto czternaście. Pot. Złość. Lake. Podnosiłem i wypuszczałem ramiona w górę i w dół. Walczyłem z obrazami jej pieprzonej twarzy, zapachu, głosu. Musiałem się ich pozbyć. Po ostatniej pompce skoczyłem na nogi wołając strażnika. Nadszedł czas na kolejną część mojego planu. Gdy w końcu ukazał się krzepki strażnik, dotknąłem zdjęcia w kieszeni, uśmiechając się delikatnie. Wkrótce, kochanie. - Co, osadzony? - Muszę wykonać jeszcze jeden telefon. Przeszedłem przez rutynową procedurę zakuwania w kajdanki, zanim skierowano mnie do telefonów. Wybrałem z pamięci numer i czekałem aż odbierze. Przemyślałem decyzję czekając trzy sygnały i gdy odebrał, byłem pewien planu, który musiałem przedsięwziąć. - Quentin, mam dla ciebie robotę. - Taak? - Chcę, żebyś odnalazł Jesse'a Fitzeralda. - Przyjąłem. *** - CO DO CHUJA, Masters? Dwa dni po tym jak kazałem Q znaleźć typa, obaj przyszli z wizytą. Sądząc po twarzy Jesse'a, przyjście tutaj, nie było czymś dobrowolnym. Prawie zaśmiałem się z jego próby zastraszenia mnie. Fitzgerald wypracował sobie u mnie swój respekt, gdy się mi 44

sprzeciwił stając w obronie Monroe, ale to nie oznaczało, że go lubiłem. Mimo wszystko próbował trzymać mnie z daleka od tego co moje. Miał szczęście, że go nie zabiłem. W każdym razie skończyłem się śmiać, gdy popchnął go na krzesło, dokładnie naprzeciwko mnie.

Quentin

Jakimś cudem moje prawa do odwiedzin nie zostały mi odebrane, dzięki czemu to małe spotkanie mogło dojść do skutku. - Miałeś jakieś problemy? - skierowałem pytanie do Quentina, aczkolwiek moje oczy nigdy nie opuściły Fitzgeralda. - Mnóstwo. Ten skurwiel nie potrafi się zamknąć. - O co w tym chodzi? Dlaczego tutaj jestem? - Widzisz? - Quentin zazgrzytał zębami. - Nigdy się, kurwa, nie zamyka. Wolno przeniosłem wzrok pomiędzy tą dwójką. - Czy coś stało się między wami? - Nigdy wcześniej nie widziałem Quentina tak nastroszonego. Był prawie takim samym emocjonalnym wyzwaniem, jakim byłem ja. Zazwyczaj, złość nie była u niego tak widoczna. - Nie - odpowiedzieli zgodnie, posyłając sobie nawzajem spojrzenie, którego nie zrozumiałem. - Czy wy dwaj się znacie? - Ostrość mojego głosu sprawiła, że obaj spojrzeli na mnie ponownie. Jessie przyglądał mi się badawczo, podczas gdy Q wyglądał na skruszonego. - Nie. - Quentin westchnął i zajął miejsce obok Jesse'a. Posłał mi spojrzenie mówiące: odwal się i zanim udało mi się na dość długo przytrzymać jego wzrok, w końcu zdecydował się to zrobić. Na chwilę obecną. - Jeśli chodzi o to, dlaczego tutaj jesteś - zacząłem nie przerywając. - Przyszedłeś do szkoły jako rekomendowana osoba, odkrywając rzeczy, które nie miały zostać odkryte. - Czekałem na jakiś znak potwierdzenia i jakiekolwiek odpowiedzi. - Zatem co? Chcesz bym pomógł ci z zadaniem z historii, czy 45

co? Myślę, że bez problemu znajdziesz kogoś chętnego do uczenia ciebie. Wydajesz się być utalentowanym w otaczaniu się ludźmi, którzy robią to, co im każesz. - Cóż, zatem nie będę musiał cię przekonywać. - Przekonywać mnie do czego? -

wysyczał przez zaciśnięte

zęby. Dokładnie dobrałem w głowie słowa, zanim się odezwałem. - Zrobię wszystko, byś wykonał moje polecenie. - Trzymaj się od niej z daleka - ostrzegł mnie. Starałem się trzymać łapy z daleka od niego, by nie przycisnąć go do stołu, gdzie mógłbym okładać go pięściami. Zamiast złości ukazałem swoje rozbawienie. Quentin napiął się po drugiej stronie stołu, gotowy przerwać wiszącą w powietrzu walkę. - Nie jest twoja, byś ją chronił. - Jest moją przyjaciółką. - I jest PO PROSTU moja. - Masz dużo odwagi uznając coś za swoje, nawet, gdy nie masz do tego prawa. Nie robisz nic poza krzywdzeniem i zastraszaniem jej. - Czy ty w ogóle masz pojęcie na ten temat? Myślisz, że coś wiesz? Odchylił się na krześle z uśmiechem na twarzy, ukazującym zbyt dużą pewność siebie. - Do czyjego ramienia myślisz, że płakała, gdy ty byłeś po prostu kolejnym kolesiem? Wyskoczyłem z krzesła mając zamiar rozkwasić jemu twarz, gdy Q powstrzymał mnie, łapiąc za ramię swoją ciężką ręką, posyłając przy tym surowe spojrzenie. - Keiran, zrelaksuj się. - Posłał niedwuznaczne spojrzenie do strażników stojących w koło ogromnego pomieszczenia o niewypełnionych niczym, wywołujących depresję ścianach. Całą 46

swoją uwagę skupili na naszym stoliku. - 960, jakiś problem? - zawołał jeden z najbliżej stojących klawiszów. Bez odpowiedzi usiadłem z powrotem kątem oka zauważając jak ich ramiona zrelaksowały się, a nerwy opadły. Może i byli tymi, którzy mieli kajdanki i broń, ale to ja byłem tym, który miał władzę. Dla zabawy posłałem jednemu z cerberów buziaczka, uśmiechając się złośliwie, na co jego twarz wraz z szyją zrobiły się czerwone. Popierdoleniec bez jaj. - Skończyłeś? - zapytał zirytowany Quentin. Zignorowałem go, ponownie skupiając się na Fitzgeraldzie. - Chcę, żebyś kogoś znalazł. - Dlaczego miałbym ci pomóc? - Wiesz dlaczego. Na serio chcesz, żebym to powiedział? - Czy na poważnie sądzisz, że twoje znajomości sięgają aż tak daleko? - Wiem, że tak jest i sięgają..., chyba nie masz zamiaru się przekonać? Poza tym – kontynuowałem, zanim udało mu się odezwać. - Jesteś tutaj. Co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj. Mięśnie jego szczęki zaciskały się i rozluźniały, i mogłem dostrzec wyraźny brak zdecydowania w jego oczach. - Kogo potrzebujesz odszukać? - Quentin da ci wszystkie potrzebne informacje. Upewni się również, żebyś niczego nie próbował. - Jestem pewien, że nie muszę ci mówić... - Nie musisz - przerwał mi. - Ale musisz wiedzieć, że pomagam tobie. tylko i wyłącznie z jej powodu. Nie boję się umierania. - Na twoim miejscu nie byłbym tego taki pewien, dopóki nie spojrzałbym śmierci w oczy. - Pochyliłem się, przechodząc 47

ostatecznie do sedna. - Ponieważ to nie będzie bezbolesne, lecz powolne i nieodwracalne. - Skończyliśmy? Odchyliłem się z powrotem na krześle, obserwując go jak wstał i podążył za Quentinem, milczącym, podczas tej całej wymiany zdań. - Na tę chwilę. Zaczął odchodzić, lecz moje kolejne pytanie zatrzymało go. - Chcesz ją? - zapytałem otwarcie, a pytanie było szczere i podszyte irytacją, jeśli chodziło o Monroe i dzielenie się naszą sprawą z tym dupkiem... nawet jeśli była to ta brzydsza część. - Nie - odpowiedział tak samo szczerze. - Z nami nigdy nie było w ten sposób... - Nie ma czegoś takiego, jak „my” - warkot opuścił moją pierś, co wprawiło w osłupienie wszystkich przy stole, włączając w to mnie. Jesse przybrał zdumiony wyraz twarzy, zanim oznajmił oskarżycielsko. - Lubisz ją. Nie było nic, co mogłoby wytrącić mnie z równowagi, lecz jego oskarżenie wywołało suchość mojego języka i ust. - Co? Zmrużył oczy, wbijając mnie wzrokiem do mojego siedzenia. - Przyznaj to. - Nie. Uśmiech pojawił się na jego twarzy, gdy na mnie spojrzał. - Proszę podziel się ze mną tym dowcipem. - Moja cierpliwość była już na granicy. - Żartem jesteś ty, który w oczywisty sposób troszczysz się o nią, a to sprawia, że jesteś przygnębiony. Powiedz mi... jak to jest być kimś, komu się to przytrafia? Wstałem, żeby... Co? Walczyć? Wyjść? Nie obchodziło mnie, w jaki sposób jego pytania obnażały 48

moje uczucia. Wrażliwość była gorsza niż kopnięcie w jaja. - Fitzgerald. - Taak? - Złośliwy uśmieszek na jego twarzy wkurwił mnie jeszcze bardziej. - Jeśli cokolwiek jej powiesz, lub mi się przeciwstawisz, zamorduję całą twoją rodzinę. Włączając w to nawet złotą rybkę. Jego uśmiech nagle zniknął. *** Odłożyłem rozmowę telefoniczną na następny tydzień, po tym, jak Quentin dostarczył kawałek papieru zawierający dziesięć namiarów do mojej wolności. - Kimkolwiek jesteś, lepiej, byś miał dobry powód, by dzwonić pod ten numer. - Arthur, minęło kupę czasu. Uśmiechnąłem się do słuchawki. To nie przyjemność wywołała uśmiech na mojej twarzy. Jesse dotrzymał słowa. Ciekawe, co kilka dobrze ulokowanych gróźb mogło dla ciebie zrobić. W rzeczywistości zajęło mu to tylko tydzień, co samo w sobie było imponujące. - Kim, kurwa, jesteś? Ten zwykle spokojny i apodyktyczny człowiek stawał się wyprowadzony z równowagi. - Keiran Masters. - Podałem mu swoje imię wiedząc, że dalej nie będzie miał pojęcia kim byłem. - Kto? - Dokładnie tak. Nigdy nie obchodziły cię nazwiska, tak? Cóż, pozwól, że odświeżę twoją pamięć. Dziesięć lat temu miałeś trenera o imieniu Frank. Lubił zabawiać się z małymi dziewczynkami i chłopakami, ale najbardziej lubił małych chłopców. Był twoją ulubioną marionetką i osobistym ochroniarzem. Dziesięć lat temu był chłopiec, który wetknął nóż myśliwski w jego gardło i cóż... nie było więcej Franka. Czy to 49

odświeża ci pamięć? - Skurwysynie. Powiedz, że to nieprawda. Czy to naprawdę ty? - To zależy. - Od? - Czy pomożesz mi, czy nie? - I dlaczego miałbym to zrobić? Nie widziałem cię od dziesięciu lat. Przypuszczałem, że umarłeś dawno temu. Ponieważ mogę dostarczyć ci osobiście twoją wtykę i osobę, która pomogła mi się wydostać.

50

Rozdział 5 LAKE - POWINNIŚMY IŚĆ obejrzeć powtórkę „Przed Świtem”. Wyświetlają go dzisiejszego wieczoru w starym kinie. - Dlaczego do cholery miałabym to robić? - Sheldon odezwała się opryskliwie do Willow, która przewróciła oczami. Sheldon nienawidziła wszystkiego, co było związane z babskimi filmami. Dajcie jej broń, wybuchy i rozszalałych mięśniaków. Powiedziała kiedyś, że toleruje ten film, gdyż Keenan w tajemnicy przed innymi lubił go, choć udawał, że wcale tak nie było. - Ponieważ wampiry są świetne? - Nie na tyle, bym oglądała z nimi film. - Och, daj spokój. W zeszłym tygodniu poszłam z tobą zobaczyć ten pieprzony film „Niezniszczalni”. Czekajcie... co? - Um, przepraszam? - przerwałam ich już chyba setną kłótnię, w tym dniu. Sheldon i Willow często kłóciły się ze sobą jak para małżonków z pięćdziesięcioletnim stażem. Gdy obie popatrzyły na mnie szeroko otwartymi oczami, oparłam rękę o biodro ukazując swoje niezadowolenie. - Poszłyście na film beze mnie? - Huh? - Uch... - Czy był jakiś konkretny powód tego, dlaczego poszłyście 51

beze mnie? - Cóż, byłaś tak jakby... - Jakby co? - Uniosłam głos akcentując ostatnie słowo, jednocześnie wpatrując się w nie, jak kręciły się nerwowo. - Nadąsana - skończyła Willow, na co Sheldon pokiwała głową potwierdzając jej słowa. Gdy już miałam zamiar kłócić się o to, usłyszałam, jak ktoś mnie wołał. Odwróciłam się dostrzegając detektywa Danielsa i jego partnera Wilsona zbliżających się do mnie, z poważnymi wyrazami twarzy. - Dzień dobry - przywitałam się, przyglądając im z zainteresowaniem. Sheldon i Willow zmarszczyły brwi, spoglądając to na mnie, to na nich. Myślę, że fakt, iż nie powiedziałam im o całej sprawie z wrobieniem Keirana, sprawił, że całe spotkanie było dość niezręczne. - Musimy porozmawiać - oznajmił detektyw Daniels, nie kwapiąc się nawet z przywitaniem. To od razu wyostrzyło moją czujność. Cokolwiek chcieli mi powiedzieć, z pewnością nie było dobre. - Lake, o co w tym chodzi? - zapytała z roztargnieniem Sheldon, jednocześnie z góry na dół mierząc detektywów wzrokiem. - Możesz dać nam chwilę? - Jej oczy rzuciły we mnie sztylety, gdy zignorowałam jej pytanie. Odszukałam Willow, wzrokiem prosząc ją o pomoc. Zawahała się, zanim pociągnęła Sheldon za ramię. - Mamy problem - odezwał się Wilson. - Niby jaki? Po drugiej stronie parkingu zauważyłam Sheldon i Willow wpatrujące się w nas uporczywie. - Mogliście zadzwonić albo.... - Wypuścili go. Czas się zatrzymał. Ciężkie, duszące powietrze. Zachwianie 52

myśli. Uderzenie znaczenia tych słów. Nie wiedziałam, co było gorsze i z czym ciężej było sobie poradzić. ... Idę po ciebie, Lake... Jesteś na mnie gotowa? Czy minął zaledwie tydzień odkąd z nim rozmawiałam? Przełknęłam, starając się odzyskać głos. - Co macie na myśli mówiąc, że go wypuścili? Jak mógł zostać wypuszczony? Nie poszliśmy nawet do sądu! Oddychaj, Lake. Oddychaj. - Panienko Monroe, jesteśmy tak samo zaskoczeni jak ty. Zapewniam cię, że to nie była nasza decyzja. - Zatem musiała tutaj nastąpić jakaś pomyłka. Nie możecie go ponownie aresztować? Co niby mam zrobić? - Mówiłam bez sensu, krzycząc przy tym z nerwów, nie dopuszczając ich do głosu. Szczerze, to i tak powiedzieli dość sporo. - On wie, że go wkopałam. Rozumiecie? - Owinęłam się szczelniej kurtką walcząc z chłodem listopadowego powietrza, po czym rozejrzałam się w około. - Tak, to nasze największe zmartwienie w tej chwili. Najwyraźniej, sądząc po twojej reakcji, nie próbował się z tobą skontaktować. - Nie, ja... - przerwałam, gdy obaj posłali sobie nerwowe spojrzenie. - Kiedy wyszedł? - Trzy dni temu. - Trzy dni temu! - Rozmawiałam z nim cztery dni temu. - Dlaczego tak po prostu się o tym dowiaduję? Powiedzieliście, że po złożeniu zeznań, będę bezpieczna. Moja ciocia nic nie wie na ten temat. Ona teraz również jest w niebezpieczeństwie. - Palcami ciągnęłam za włosy. - Nigdy nie powinnam... och, Boże. - Możemy ciebie i ciocię objąć ochroną świadków. W takim wypadku będziesz pod policyjną obserwacją. Gdy detektyw zakończył zdanie, poczułam dreszcz przechodzący w dół mojego kręgosłupa. Może spowodowane było 53

to wiatrem, lecz wiedziałam lepiej. Dyskretnie rozejrzałam się w około próbując ukryć złość, co było dość trudne. Nie zauważyłam niczego podejrzanego, lecz wiedziałam, że tam był... - Za późno - wyszeptałam, czując zbliżające się nieszczęście wywołane jego powrotem. Po prostu wiedziałam. - Nadal możemy cię chronić. - Ale nie cały czas. Zatem, sprawa nie pójdzie dalej do sądu? - Został próbować.

wypuszczony za kaucją, ale nadal będziemy

- To nie wystarczy! - wrzeszczałam. - Porwał dwoje ludzi i zamordował ich. - Lake, to przekroczyło zakres naszych kompetencji, ale chcę byś wiedziała, że nie puścimy tego płazem. - Ten skurwysyn nie odejdzie daleko. - Ja... ja muszę porozmawiać ze swoją ciocią. Przepraszam. Zaczęłam już iść, gdy jeden z detektywów zawołał mnie. Prawie go nie usłyszałam błądząc myślami gdzieś indziej, lecz przytłaczające uczucie, że byłam obserwowana nie zniknęło. Gdzie jesteś? Ponownie rozejrzałam się dyskretnie, lecz i tym razem nie dostrzegłam żadnego śladu Keirana. -Tak? - Wiem, że ty i Masters byliście w jakiegoś rodzaju związku. Wstrzymałam oddech, patrząc obojętnie na detektywa. - Nie chcemy, byś popełniła poważny błąd. - Jaki miałby to być błąd? - Zaufanie mu. Pozwolenie, by mógł się zbliżyć. Chłopcy tacy jak on doskonale wiedzą, jak usidlić taką dziewczynę jak ty. Nie zostałaś stworzona dla kogoś takiego jak Masters, by zostać zdemoralizowaną i omamioną. Nie pozwól, by tak się stało. Gdy znajdzie się w twoim pobliżu lub zagrozi ci w jakikolwiek sposób, zadzwoń do nas - powiedział detektyw. - Od razu. Twoje życie może od tego zależeć. - Zwrócili się w stronę, z której przyszli. 54

*** - GADAJ – ROZKAZAŁA Sheldon, gdy znalazłyśmy się w drzwiach jej domu. To był mój pierwszy raz tutaj i nie potrafiłam powstrzymać się przed podziwianiem okazałości budynku, w którym mieszkali. Nie miałam pojęcia, jak dużo pieniędzy mieli rodzice Dasha i Sheldon, lecz patrząc na wystrój wnętrza, byli bardzo zamożni. - O matko, Sheldon! Twoi rodzice są nadziani - przerwała Wilow, z oczami wielkimi ze zdziwienia. Obróciła się szybko dookoła i przyglądała się sobie badawczo w wypolerowanej, drewnianej podłodze. - Założę się, że macie kort tenisowy i kino. Zaśmiała się. - Nie bądź kutasem, Willow. Oczywiście, że nie. Mamy boisko do koszykówki i kino - odpowiedziała Sheldon ze szczyptą zażenowania w głosie. - Pieprzeni bogacze – mamrotała, patrząc pożądliwie na wszystko wokoło. Wiem, że Willow nie było smutno z powodu dostatniego wychowania bliźniaków, lecz widok tej całej przesady był prawdopodobnie przypomnieniem tych wszystkich rzeczy, których sama nie miała. Jej rodzice byli biedni i musieli sobie radzić bez wielu rzeczy. Spojrzałam na Willow, lecz gdy tylko zauważyła moją minę, posłała mi uspokajający uśmiech. Było z nią w porządku. - A tak poza tym, jestem głodna. Chcecie coś? - Sheldon skierowała się do pomieszczenia, które jak przypuszczałam, było kuchnią. - Ja dziękuję. - Mój żołądek miał inne pomysły i nie koniecznie przyjąłby w tej chwili jedzenie. Kuchnia była marzeniem każdego szefa kuchni. Połowy urządzeń w ogóle nie rozpoznawałam. Wszystko było eleganckie, wypolerowane i dużego formatu, lecz było w tym również ciepło. Drzwi lodówki zapełnione były stateczkami i rysunkami, z pewnością wykonanymi przez małego chłopca. Na prawie każdej 55

powierzchni w domu znajdowały się rodzinne portrety. Zatrzymałam się, by podziwiać obraz starszej, atrakcyjnej pary, którą wiedziałam, że byli ich rodzice. Tak jakby spotkałam już ich tatę rankiem po włamaniu do mojego domu, kiedy Keiran został przez przypadek oskarżony. - Gdzie są twoi rodzice? - To jest ich wieczór, kiedy idą na randkę. - Sheldon wyciągnęła zrobione kanapki i rzuciła je na ladę. - Zwykle wybierają się do miasta i spędzają sami czas zachowując się obrzydliwie. - Hmm... - Willow rozejrzała się nerwowo. Bycie tutaj wcale nie było dla niej łatwe. Potwierdziła to swoim pytaniem. - A twój brat? Sheldon przerzuciła włosy przez ramię i naburmuszyła się. - Dlaczego cię to obchodzi? Nie chcesz go, pamiętasz? - Nie w tym rzecz, Sheldon. Wiesz, że on mnie nienawidzi. Nie możemy nawet przebywać w tym samym pomieszczeniu, nie wdając się w kłótnie. - Więc, zamiast tego pieprz się z nim - odparowała Sheldon. - Dlaczego tak bardzo zależy ci, bym była z twoim bratem? - Ponieważ zasługuje na kogoś takiego jak ty. Willow spuściła oczy i już myślałam, by to uciąć, gdy usłyszałam hałas i dudnienie podjeżdżających różnych silników poprzedzające zamykanie drzwi samochodu. - Cholera! - krzyknęła Sheldon. - Obiecał! Podbiegła do okna, by spojrzeć na zewnątrz. Cokolwiek tam zobaczyła przeklęła i sprintem wybiegła z kuchni krzycząc nieprzyzwoicie. Spojrzałyśmy z Willow na siebie wzruszając ramionami, zanim jednocześnie ruszyłyśmy do okna, by zobaczyć, co tak zmartwiło Sheldon. - Co, do cholery, wyprawiasz? - krzyczała popychając Dasha, odsuwając go do tyłu i, co za tym szło, ukazując osobę stojącą zaraz za nim. 56

Wydawała się minąć wieczność, zanim ponownie udało mi się oddychać. On tutaj jest. Obserwował znudzony jak Sheldon popychała i krzyczała na brata, a kiedy skierowała swoją złość wprost na niego, wcale się tym nie przejął. Dash przyglądał się wszystkiemu rozbawiony, co tylko jeszcze bardziej ją rozzłościło. Tak bardzo jak starałam się tego nie robić, mój wzrok ciągle wędrował w kierunku Keirana. Przyjrzałam mu się dokładnie, lecz nadal wyglądał tak samo. Czy naprawdę minął miesiąc, odkąd po raz ostatni go widziałam? Żadnego włosa w nieładzie, czy też najmniejszej różnicy, lecz z jego postawy mogłam stwierdzić, że robił się niecierpliwy. Chciał być bliżej mnie. Biorąc pod uwagę ostatni raz, gdy byliśmy z sobą twarzą w twarz, wszystko co chciałam zrobić, to wydrapać mu oczy, walnąć pięścią w jaja i jednocześnie skopać całego. - Cholera, wiedziałam, że to był zły pomysł - narzekała Willow. Było miliony uzasadnionych powodów, dlaczego nie powinnam, lecz przypomniałam sobie, że już dłużej się go nie bałam. Zwrócił na mnie swój stalowy wzrok, widząc mnie wyglądającą przez okno. Prowokował mnie, lecz tym razem ja nie zostałam mu dłużna. Uniósł usta w złośliwym uśmieszku i pokiwał głową w przyzwoleniu, akceptując naszą milczącą przeciwwagę. Nigdy więcej, przyrzekłam sobie. W przeciągu ostatnich miesięcy, wiele się we mnie zmieniło. Czułam się jak kompletnie inna osoba. Oczywiście, że odczuwałam chwile, w których budził się we mnie mój sceptycyzm. Nic tak naprawdę nie zmienia się w przeciągu jednej nocy, ale ja miałam dziesięć lat, by wzmocnić swoją odporność na niego, i to był dopiero początek. Dźwięk zamykanych drzwi wyrwał mnie z transu, w który mnie złapał i mogłam usłyszeć echo biegnących stóp. Co do? 57

Gdy Sheldon pojawiła się ponownie wyglądała na przygnębioną, i z wyrazem zmartwienia w oczach. - Laski, przysięgam, że nie wiedziałam, że oni tutaj będą. Dash obiecał, że będą trzymać się z daleka oraz że utrzyma Keiran'a z dala. - Poczekaj... wiedziałaś, że Keiran wyszedł? - zapytałam z niedowierzaniem. Sheldon przygryzła wargę. - Nie wiedziałam jak ci to powiedzieć. Zaczynałaś już dochodzić do siebie, a szalone jest to, że on nawet o tobie nie wspomniał. - Uniosła brwi, przechylając głowę na bok. - Cóż, nadal są na zewnątrz? - Tak myślę. - Podeszła do okna, zerkając przez nie. Cholera. - Tak myślisz? - Zazgrzytałam zębami modląc się o cierpliwość. - Zamknęłam nas w środku, mówiąc im, że mają spadać. - Ale czy przypadkiem Dash nie ma klucza? - Tak. Zrobiłam to jednak, by ich wkurzyć, lecz to nie będzie zbytnio pomocne. Zastanawiam się, co ich powstrzymuje? - Może ich męskie ego w końcu wypaliło im mózgi i zapomnieli jak użyć klucza? - Kto wie? - Powinnyśmy iść. - Willow mocno wciągnęła powietrze i nagle usłyszałam jak mnie woła. - Lake? - Tak. - odpowiedziałam w zamyśleniu, ledwie skupiając uwagę. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że odwróciłam się z powrotem do okna. Keiran siedział na masce swojego samochodu z nogą opartą o zderzak, a rękami opartymi o nogi, obserwując mnie z uniesioną brwią. Spierdalaj. By go wkurzyć pokazałam mu środkowy palec, na co tylko posłał mi buziaka, zanim ponownie skupił uwagę na Dashu. - Powinnyśmy wyjść? 58

- Tak, myślę, że tak będzie najrozsądniej. - Nabrałam głęboko powietrza i wypuściłam je powoli zanim odwróciłam się do dziewczyn. - Muszę wam coś powiedzieć. - Walczyłam z atakiem paniki i żalu, zmuszając się, by wypowiedzieć słowa. - To ja go wydałam. - Co? - Powtórzysz jeszcze raz? - Taak, ja... uh... myślę, że nie miałam wyjścia. - Ale skąd wiedziałaś, że ich zabił? - zapytała Sheldon. - Wiecie przecież, co stało się w wesołym miasteczku. Byłyście tam. On był z nimi ostatni. - Tak, ale również Dash i Keenan, ale ich nie wydałaś. - Gdyż oni nie mieli nic wspólnego z Trevora i Anyi śmiercią. Podsłuchałam ich, jak rozmawiali o tym, gdy poszliśmy na paintball. - To nie ma sensu. - Sheldon pokręciła głową. - Dlaczego miał by ich zabić? Przywiózł ich z powrotem . - Popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. - Lake, myślę, że popełniłaś błąd. On ich nie zabił. - Co masz na myśli mówiąc, że miał zamiar po nich wrócić? - Zaraz po mojej kłótni z Keenanem, on dostał telefon od Keiran. Słyszałam tylko wersję Keenana, ale zapytał on Keirana, dlaczego chciał im pomóc. Nie wiedziałam, dopóki nie zakończył rozmowy. Nigdy jednak się nie dowiedziałam. Keenan nabrał wody w usta. - Jeśli Keiran ich nie zabił, to kto? - zakwestionowałam. - Nie wiem. Kręcił się w pobliżu, zanim po nich pojechał. Myślę, że stało się to wtedy, gdy dostał telefon od ciebie. - Mógł wrócić i to zrobić - kłóciła się Willow. - Kiedy jego brat walczył o życie w szpitalu? Keiran może i jest zimnym draniem, ale posiada także ludzkie uczucia. - Zatem, gdzie był przez tydzień, jak zniknął? 59

- Nie wiem, ale coś mi mówi, że on tego nie zrobił. To po prostu nie ma sensu. - To bez znaczenia. Keiran jest odpowiedzialny za ich śmierć, czy zabił, czy też nie miał w tym żadnego udziału. - W takim razie, co masz zamiar zrobić? On może dowiedzieć się, że go wydałaś. - Już wie – przyznałam. Dla nich, tak po prostu sprawy ze złych robiły się jeszcze gorsze. - W jaki sposób się dowiedział? - Powiedziałam mu. - Wzruszyłam ramionami. Byłam z tego powodu wrakiem człowieka, lecz nikt oprócz mnie nie musiał o tym wiedzieć. To ja toczyłam samotną walkę z Keiranem. Pokazał mi, że nie mógł wykorzystać przeciwko mnie ludzi, których kochałam i na których mi zależało. Tym razem także mu tego nie ułatwię. - Dlaczego mu powiedziałaś? - zapytała Sheldon przez zaciśnięte zęby. Willow wyglądała, jakby chciała mnie udusić, gdy marszczyła swój mały nosek. - Nie wiem. Zadzwonił kilka dni temu. Byłam naprawdę zła i jakoś tak wyszło. Wiem, że to było głupie posunięcie, lecz musiałam mu pokazać, że już się go nie boję. - Więc zrobiłaś i powiedziałaś jedną rzecz, a ona wpędziła cię w jeszcze większe gówno z nim niż już jesteś? - Nie wiem, co chcesz, bym powiedziała - warknęłam defensywnie. Sheldon wypuściła z siebie przekleństwo i zaczęła przemieszczać się szybko po kuchni, kręcąc głową. - Myślisz, że jest tutaj z twojego powodu? - zapytała Willow. - Wiem, że tak - odpowiedziałam, spoglądając przez okno, lecz tym razem nie widząc żadnego znaku Dasha, czy Keirana. - Jak masz zamiar sobie z tym poradzić? - Sheldon domagała się odpowiedzi. - Mam nadzieję, że masz jakiś plan działania, bo nie ma takiej opcji, że Keiran popuści. To już drugi raz, kiedy Keiran wylądował w więzieniu za coś, co myśli, że jest twoją sprawką, tylko, że tym razem tak naprawdę jest. 60

- Nie obchodzi mnie to. Zabił dwoje ludzi. - Daj mi znać, jak uda ci się z tego wytłumaczyć. - Gdzie są chłopaki? - zapytała Willow. Zbyt cicho. Zerknęłam przez okno, lecz nie zobaczyłam ich. - Może porozmawiam z Dashem, by z go podpytał. Jeśli Keiran wie, że go wkopałaś, wtedy Dash także. - Czy wiesz dlaczego został wypuszczony? - Willow patrzyła to na mnie to na Sheldon. - Nie mam pojęcia – odpowiedziała Sheldon, zanim ja odpowiedziałam. - Detektyw Daniels i Wilson powiedzieli, że nie mieli wpływu na przebieg całej sytuacji. - Cóż, mój tata tym razem nie został w to wciągnięty, tak samo jak John. Właściwie reakcja Johna na jego aresztowanie była niewielka. Nawet nie kwapił się, żeby iść do szpitala zobaczyć syna – głos Sheldon przepełniony był łzami, gdy mówiła ostatnie zdanie. Wynikało z tego, że stan Keenana ją niepokoił, szczególnie od czasu ich rozstania. - Czy kiedykolwiek wykonali ten test na potwierdzenie ojcostwa? - Nie. John powiedział, że nie chce. W dniu, w którym wydałam Keirana, Sheldon zadzwoniła do mnie, mówiąc, że jedno płuco Keenana przestawało działać. Myślałam, że test został już wykonany. Później dowiedziałam się, że nie za wiele zostało zrobione, by w ogóle ustalić ojcostwo. Lekarze byli w stanie utrzymać część płuca łatając go, co dałoby mu więcej czasu, ale nie miał jeszcze najgorszego za sobą. Obiecałam sobie, że odwiedzę go, gdy teren będzie już czysty i nie będzie żadnego zagrożenia. Bycie postrzelonym i dowiedzenie się, że twój ojciec nie jest twoim ojcem, a twój kuzyn jest twoim bratem, po czym stracenie dziewczyny, którą się kochało, musiało odbić się na jego zdrowiu. - Czy ktoś jeszcze odniósł wrażenie, że Keiran nie był zaskoczony tym, że są braćmi? - zapytała Willow. 61

Sheldon przechyliła głowę na bok, zanim pokiwała nią wolno. - Taak, ja również. Myślisz, że... Dźwięk otwieranych drzwi wejściowych przerwał to, o co Sheldon chciała zapytać. Usłyszałam ciężkie kroki kierujące się do kuchni, lecz krew napływająca do mojej głowy sprawiła, że nie słyszałam dokładnie. Czy to był dźwięk jednej, czy dwóch par stóp? Wszystkie zatrzymałyśmy się, czekając na nich, aż ukażą się w drzwiach i gdy ostatecznie się otworzyły, czułam jak miękną mi nogi. Nie, nie rób tego, Lake. Już nie jesteś tamtą dziewczyną. Zmusiłam nogi do stania prosto, jednocześnie przybierając na twarzy coś, co wydawało mi się być odważnym spojrzeniem. W drzwiach pierwszy pojawił się Dash, który szybko rozejrzał się dookoła i mogłam powiedzieć, że walczył z sobą, by nie wybuchnąć śmiechem. Przykleiłam oczy do drzwi, czekając aż wejdzie następny, ale tak się nie stało. - Cholera, wy laski robicie tyle dramatu o nic. Zrelaksuj się księżniczko – warknął skupiając na sobie moją uwagę. - Nie ma tutaj dużego, złego wilka, który mógłby ciebie zjeść. - Dash przewrócił oczami, łapiąc butelkę wody z lodówki i wyszedł, ale wcześniej posłał Willow wredne spojrzenie sprawiając, że się cofnęła. Spojrzałam z powrotem przez okno, gdy tylko wyszedł Dash i zauważyłam, że samochodu Keirana także nie było. Mrugnęłam kilkukrotnie i zastanawiałam się, czy sobie to wszystko wyobraziłam. W jaką grę grał?

62

Rozdział 6 KEIRAN Dziesięć lat temu Zawiązano mi oczy i powiedziano, bym siedział cicho, zanim zostałem wywieziony z kompleksu. Gdy znaleźliśmy się w jakimś dziwnym dla mnie miejscu, w końcu usunęli śmierdzącą szmatę z mojej twarzy, a kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do światła, zabrali mnie do strasznego budynku. Duże, puste pomieszczenie, do którego mnie zaprowadzono było ciemne, a wszędzie znajdowały się kałuże wody. Zapach budynku był straszliwy. To było coś, czego nigdy wcześniej nie czułem. Znajdowały się tam tylko jedne drzwi bez żadnych okien. Krzyki mężczyzny przywiązanego do krzesła, kompletnie przemoczonego od wody, którą inny mężczyźni go polewali, były przerażające. Niektórzy z nich, których nazywano „trenerami”, stali wkoło, patrząc na niego z mieszaniną podziwu, rozbawienia i złości. Ja chciałem po prostu uciec i się schować. Po tym, jak Frank powiedział mi, że od dzisiaj zaczynam trening, nie wiedziałem, czego mam się spodziewać. Byłem zdezorientowany i przerażony, lecz wiedziałem, że nie mogę dać tego po sobie poznać. Pobiliby mnie ponownie, gdybym to zrobił. - Ty, chodź tutaj. Dzisiaj staniesz się mężczyzną. - Co... co mam zrobić? Frank wyciągnął papieros i zapalił go zapałką. Dym, którym 63

dmuchnął w moją twarz sprawił, że zacząłem się krztusić i prawie nie zauważyłem, jak wręczył mi zapałkę. Przyglądałem się płonącej zapałce, którą wsunął w moją rękę, zanim popchnął mnie w stronę cierpiącego mężczyzny. Nagły ruch sprawił, że płomień zamigotał, a moje oczy rozszerzyły się ze strachu, że ogień mógłby zgasnąć. Gdy nadal płonął odprężyłem się odrobinę i spojrzałem na Franka. - Chcę, byś rzucił tym w tę kupę gówna. Chcieli, bym rzucił zapałkę w niego, ale dlaczego? Co by się stało gdybym tak zrobił? - Nie chcę tego zrobić. Proszę nie zmuszaj mnie. - Łzy przysłoniły moją ostrość widzenia. - Chcesz być następny, gówniarzu? Frank splunął na ziemię obok mnie i popchnął sprawiając, że ogień zgasł. - Przestań jęczeć i płakać, bo cię zabiję. – Uderzył mnie w bok tak mocno, że skuliłem się, łapiąc za brzuch. Ciężki but opierał na moich plecach. - Zadałem ci pytanie! Chcesz, bym ciebie zabił? - N… nie. - Więc rusz się. Powiedziałem ci, że już czas zarobić na swoje utrzymanie. Usłyszałem odgłos kolejnej zapalanej zapałki, a następnie zostałem podniesiony z ziemi za ubrania zakrywające górne partie mojego ciała i postawiony na nogi. - Co mu się stanie? Będzie cierpiał? - Umrze. Teraz, zabij go.

Obecnie WALCZYŁEM ze sobą zastanawiając się, czy zostać, czy po prostu wyciągnąć ją z tego domu i zabrać ze sobą. Podjąłem decyzję, gdy bliźniacza dupa Dasha jak petarda wyleciała z 64

budynku, i zaczęła na nas obu przeklinać. Nie udawałem, że przejmuję się tym co do nas mówiła, do czasu, aż zaczęła grozić, że zadzwoni po gliny i przypominając mi przy tym, że mam nakaz trzymania się od niej z daleka. Żenujący był dla mnie fakt, że wszyscy myśleli, iż mogą ją przede mną uchronić przy pomocy jakiegoś durnego kawałka papieru. Poza tym, co do kurwy miała zamiar tym osiągnąć? Grać w skałę, papier i nożyczki, gdy dopadnę ją samą? Ponieważ ją, kurwa, w końcu dorwę. Samą. Gdy jechałem samochodem moje oczy powiększyły się, kiedy zobaczyłem przed sobą napis "szpital", nie zauważyłem nawet, że kierowałem się w tamtą stronę. Do mojego brata… mam na myśli Keenana. Nawet nie wiem, kiedy się tam znalazłem. Wskoczyłem po prostu do samochodu i przyjechałem tutaj. Muszę się tego pozbyć. Chodziło mi o to, że nie byłem do niego zbytnio przywiązany. Zlekceważyłem to. W ogóle nie byłem przywiązany do niczego. Wszystko było zbyteczne. Wszystko. Ostatnim razem, kiedy widziałem mo… Keenana, walczył o życie podziurawiony od pocisków. Aktualnie, nadal walczył o życie, lecz nosił w sobie również głębsze blizny. Okaleczenia, które ja sam spowodowałem. Po raz pierwszy poczułem coś, czego nie chciałem. Poczułem smutek. Więc, w końcu udało mi się to poczuć. Co niby miałem teraz z tym zrobić? Wibracja mojego telefonu ocaliła mnie od długiej, ciemnej drogi, na którą nie chciałem wjechać. Szybko zerknąłem na wyświetlacz, zanim rzuciłem urządzenie na siedzenie pasażera. Nie miałem czasu na bzdury, które wypisywał do mnie wujek. Gdyby był tam, gdzie powinien, wtedy pozwoliłbym mu opowiedzieć swoje brednie. Muszę przyznać, że gdy wjechałem na szpitalny parking poczułem się zdenerwowany. To będzie pierwszy raz, od czasu gdy widziałem Keenana przytomnego, kiedy został prawie zabity przez mojego pierdolonego dawcę spermy. Nie potrafię zapomnieć wyrazu jego oczu... 65

Szpitalne drzwi automatycznie otworzyły się przede mną, kiedy maszerowałem w ich stronę zamaszystym krokiem. Przywitał mnie sterylny zapach i chłodne powietrze. W momencie, w którym znalazłem się przy jego pokoju, mięśnie i żyły na moich ramionach i rękach napięły się, a dłonie zacisnąłem w pięści. Stanąłem w drzwiach. Odczułem to tak, jakby minęły godziny, gdy tak stałem, chociaż minęły zaledwie sekundy. Przestań być takim cholernym tchórzem. Zacisnąłem szczękę, popchnąłem drzwi i zatrzymałem się zaraz jak tylko zauważyłem, że śpi. Zacisnąłem zęby na widok jego słabości. Wyglądał na nieruchomego i bez życia, a każda część jego ciała była jak piekło, z którego wyszedł. To sprawiło, że zapragnąłem wyrwać jego bezużyteczne płuco, które Mitch nazywa sercem. Lecz potem... do kogo mówiłem, co? Stałem tam zakłopotany, nie wiedząc, co zrobić. Nie było żadnego śladu Josh'a, lecz to wcale mnie nie zdziwiło. Ten facet był beznadziejnym ojcem, więc było bardziej niż pewne, że go tam nie było. Przeszedłem pokój, by usiąść na jednym z brzydkich, burgundowych krzeseł. Przynajmniej mogłem zrobić dla niego tyle, że poczekam, aż się obudzi. Gdy siedziałem, moje myśli poszybowały z powrotem do Monroe. To nigdy nie było trudne, gdyż zawsze znajdowała się tam na ich powierzchni. W jakiś sposób miałem trzymać się od niej z daleka, ale wiedziałem, że nigdy nie będę. Była inna. Inna w sposób, w jaki się nie spodziewałem. Mimo to, nadal była moją Monroe. Pięknie uległa, aczkolwiek odrobinę zbyt słaba. Uśmiech zagościł na moich ustach, gdy pomyślałem sobie o jej słabościach, z których w przeszłości czerpałem korzyści. Te sześć tygodni stało się moimi ulubionymi. Cokolwiek spodziewałem się osiągnąć, wykorzystując jej ciało to na pewno nie była to jej namiętność. Nigdy nie zapomniałem sposobu w jaki jej oczy płonęły, kiedy wydawałem polecenie, czy też sposobu, gdy jej cipka zaciskała i zalewała mojego fiuta, gdy brałem ją mocno. Nienawidziła tego, że mnie pragnęła. 66

Przynajmniej wiedzieliśmy, że było to obopólne. Czasami wierzyłem, że byłem jej seksualnym więźniem tak bardzo, jak ona moim. Tak było wtedy, gdy brałem ją najmocniej, uwalniając przy tym moje okrucieństwo. To ją podniecało, nie ważne, jak bardzo krzyczała i narzekała z tego powodu. Jednak to również wprawiało ją w zakłopotanie. Okazjonalny delikatny dotyk i szepty oraz przypadkowe uprzejmości. To działo się wtedy, gdy byłem najbardziej sadystyczny, a ona nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Manipulowałem nią i zmuszałem do wykonywania mojej woli bez mrugnięcia okiem. Gdybym był w stanie doświadczać jakiegokolwiek rodzaju wyrzutów sumienia, może i czułbym się z tego powodu źle, lecz potem stało się to konieczne, gdy ona i ten dupek Fitzgerald zaczęli grzebać w mojej przeszłości. Właściwie przyznała już, że chciała wykorzystać moją przeszłość przeciwko mnie, by się zemścić. To był ten moment, kiedy zacząłem odczuwać wobec niej respekt. Czy to czasem nie było popieprzone, czy coś? Respekt, czy nie, to i tak grała ze mną w grę, której nigdy nie pozwolę jej wygrać. Kiedy zaczynałem z nią to wszystko, chodziło mi tylko o jedną rzecz - złamać ją. Jednak w pewnym momencie moja misja zeszła na drugi tor, i sam już nie wiedziałem, kim po tym wszystkim się stałem. Wiedziałem tylko, że jej pragnąłem i gdy poczułem chęć by zatrzymać ją dla siebie, stwierdziłem, że byłem naprawdę popieprzony. Zaczęły wykluwać się we mnie pomysły na to, w jaki sposób mogłem zdystansować się do swojej obsesji, gdy nagle otworzyły się drzwi. Sięgnąłem po broń przy biodrze, zanim przypomniałem sobie, że znajdowałem się w cholernym szpitalu. Weź się w garść, człowieku. Nie byłem do tego przyzwyczajony. Do zachowywania się w ten sposób i pokazywania w miejscach takich jak to, do czasu, gdy pojawił się Mitch, a Anya i Trevor zostali zamordowani. Oczywiście, wszyscy myśleli, że to ja ich zabiłem. Nawet Dash tak uważał, ale muszę przyznać, że starał się to ukryć. 67

Mój wujek wszedł do środka, a jego oczy od razu spoczęły na mnie. Stał tak do czasu, gdy zaczęliśmy mierzyć się wzrokiem z góry na dół i żaden z nas nie chciał się poddać i pierwszy odwrócić wzrok. Nienawidziłem go od samego początku, więc mnie unikał. Zalążek złośliwego uśmieszku pojawił się na moich ustach, gdy w jego oczach dostrzegłem poczucie winy i zaraz po tym spojrzał w bok odchrząkając. Nie wiedziałem nawet, dlaczego w ogóle kłopotał się przyjściem tutaj. - Obudził się? - zapytał nadal wpatrując się w podłogę. - Nie. Wypuścił z siebie ciężki oddech, uprzednio zatrzaskując za sobą drzwi, zanim skierował się do jednego z krzeseł. Cisza wypełniła pomieszczenie stwarzając napiętą atmosferę. Wpatrywałem się w ścianę przede mną, lecz cała moja uwaga zupełnie skupiona była na wujku, który wpatrywał się w swojego syna leżącego na szpitalnym łóżku. - Wiesz, ja, uch... - Odchrząknął i pochylił się do przodu. Kątem oka dostrzegłem, że mi się przyglądał. - Nigdy nie miałem okazji ci podziękować. - Za co? - zapytałem bardziej szorstko niż to było konieczne. - Za uratowanie życia mojemu dziecku. Ja... wiem, że lekarze mogą mówić o nim jak nie o moim synu... - On jest twoim synem - zapewniłem go. - On nie zasługuje, by mieć takiego ojca jak Mitch. - Ja również nie byłem najlepszym ojcem. Nawet dla ciebie. - Ja nie jestem twoim synem. - Tak, jesteś, Keiran. W jedyny sposób, jaki się liczy. - Czy to właśnie z tego powodu sprawiłeś, że Sophia zapomniała o moim istnieniu? - To nie jest takie proste. W tamtej chwili myślałem, że to była najlepsza rzecz, jaką mogłem zrobić, by uchronić rodzinę, którą miałem. Spieprzyłem. Paskudnie. To jest coś, z czym żyję 68

każdego dnia i przypominam sobie za każdym razem, gdy patrzę w twoje oczy. Wiem, kim mógłbyś się stać i czym prawie się stałeś. - Mylisz się. Nie ma w tym żadnego "prawie". Stałem się, i to coś patrzy ci prosto w twarz. Jesteś popieprzony, jeśli tego nie widzisz. - Jestem pewien, że przetrwałeś coś tak paskudnego, że nie mógłbym tego życzyć nawet swojemu najgorszemu wrogowi, lecz ty sam nie jesteś poza niebezpieczeństwem. Sam dla siebie jesteś teraz największym wrogiem, lecz mimo to kocham cię. - Widziałem czego dokonała twoja miłość. Nie, dziękuję. - Mimo to, masz to. Masz ode mnie, swojego brata... gdyż on jest twoim bratem - zaakcentował, gdy podjąłem próbę przerwania mu. - Masz ją od Dasha i tej dziewczyny... tej z dziwnymi oczami. - Co do kurwy myślisz, że o niej wiesz? - Spiąłem się w obronny sposób i musiałem powstrzymać samego siebie przed mówieniem. Nie miało mnie to w ogóle obchodzić. - Nie za wiele. Widzę jednak, co odrzucasz i wiem również, że znajdziesz jakiś sposób, by to spieprzyć, gdyż sądzisz, że tak będzie dla niej lepiej. Nie zrobisz tak, jeśli ci nie zależy. - Więc, może ją zatrzymam. - Poczułem jak usta lekko mi się uniosły, a oczy płonęły, gdy wpatrywałem się w niego intensywnie. - To mi odpowiada najbardziej i będę mógł ją wtedy pieprzyć, kiedy tylko przyjdzie mi ochota. Przynajmniej tak będę potrafił zachować swoją osobowość. - Nigdy więcej nie pozwolę ci skrzywdzić tej dziewczyny. Sheldon powiedziała mi co się stało i co zrobiłeś. Wiem, że była tam tej nocy, gdy Keenan został postrzelony. O czym ty w ogóle myślałeś? - Pomyślałem, że mogę się zemścić i w tym samym czasie nią wstrząsnąć. Chodzi mi o to... dlaczego nie, prawda? Oderwał ode mnie wzrok i spojrzał w okno. - Myślę, że nie powinienem cię winić. Częściowo to jest moja wina. - Tak sądzisz? 69

Po części oczekiwałem, że mnie uderzy, albo zażąda respektu lub czegokolwiek innego, co robią rodzice i czego oczekują od swoich dzieci, lecz tego nie zrobił. Usiadł z powrotem kręcąc przy tym głową i w zamyśleniu pocierał podbródek. Utkwiłem wzrok w Keenanie. Moim kuzynie, bracie, najlepszym przyjacielu i właściwie pierwszej osobie, która nie obchodziła nikogo. Wiem, że mogło wyglądać to tak, jakbym to ja był tym, który chciał dać mu szansę dziesięć lat temu, lecz to właśnie on dał mi szansę, a ja go zdemoralizowałem. John rozpuszczał bajki, jak to Sophia uciekła, gdyż nie potrafiła znieść presji bycia matką, a ja mu pomogłem. To była naprawdę popieprzona sprawa, lecz w tamtym okresie nie byli dwójką ludzi, którzy bardzo się nienawidzili. John ze swoich własnych powodów i ja, za mnie samego. Myślę, że żałował nawet tego, że ją kochał. - Wiesz, zrobiłeś właściwą rzecz. - Jaką? - zapytałem nie spuszczając wzroku z Keenana. Obudź się, człowieku. - Nie mówiąc mu prawdy o twojej matce i mojej części, w związku z twoim zniknięciem. Dziękuję. - Wiesz, co staromodni ludzie zawsze słyszą w filmach? Nigdy nie sądziłem, że użyję tego, lecz... taak. Nie zrobiłem tego dla ciebie. - Nie mniej jednak... - Czy myślisz, że mogliśmy to lepiej rozegrać? Powiedzieć mu, że jego matka była egoistyczną dziwką, która nie potrafiła utrzymać swoich nóg zamkniętych i nie posiadała matczynego instynktu kozy? - Och, w porządku. Nie mówimy sobie prawdy w tej rodzinie. Rozrzucamy pieniądze wokoło, próbując zatuszować gówna i depczemy każdemu na odcisk, kto wejdzie w drogę. Wykonałeś niezłą robotę wychowując nas. Nic dziwnego, że nasza rodzina wymiera, kto chciałby zostać urodzony w rodzinie takich kanalii jak ta? 70

- Keiran, ostrzegam cię... - Przynajmniej wiedziałem od początku. Myślę, że możesz śmiało powiedzieć, że małżeństwo jest przereklamowane. Jestem, kurwa, pewien jak nic, że nie dam jakiejś nieszczęśliwej suce mojego nasienia, by mogła rozwijać w sobie więcej szatańskiego pomiotu takiego jak ja. Jestem okrutny, lecz nie jestem aż tak nieludzki. Myślę, że to i tak więcej niż mogę powiedzieć tobie i mojemu cipkowatemu ojcu. John wyskoczył z krzesła, trzymając moją koszulkę w swoich rękach, zanim w pełni udało mi się wypuścić z siebie słowo „ojciec”. Jego oczy stały się prawie czarne z furii, gdy mierzył mnie wzrokiem, prawie unosząc z ziemi. - Uważaj na swoje pieprzone słowa. - Prawda boli jak kutas wsadzany w dupę, czyż nie? Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, co jak myślę okazało się błędem, gdyż w następnej chwili przeleciałem przez pokój, uderzając w drzwi znajdujące się za mną. Patrzyłem, jak twarz John'a robi się czerwona, a mięśnie i żyły na jego szyi pulsują, lecz zamiast atakować, tak jak myślałem że zrobi, stał w miejscu. Wypuściłem z siebie nieprzyjemny śmiech. Co mogę powiedzieć? Bawiła mnie jego złość. Mój ochrypły chichot zaczął zamierać z powodu początku jęku, jaki wydał z siebie budzący się Keenan. Stałem w kompletnej ciszy, gdy tylko otworzył oczy, które natychmiast skierowały się na mnie. Nawet jeśli był nafaszerowany lekarstwami i środkami przeciwbólowymi, jego oczy stały się wyraźne, gdy na mnie spoglądał. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę, która wydawała się być wiecznością, gdy zacząłem rozumieć, co próbował przekazać mi swoimi oczami. Kiwnąłem raz głową, zanim odwróciłem się by wyjść i zamknąć za sobą drzwi. Nie poczułem opadających ramion, czy też rytmicznego uderzenia serca, gdy zwalniało lub jakiegokolwiek cholernego, obcego mi dotąd uczucia. Zamiast tego szybko pojawiło się znajome uczucie - smutku. 71

Mój kuzyn. Mój brat. Nienawidził mnie. *** Jeździłem w około bez celu do czasu, gdy zadzwonił Mario mówiąc, że chciał się spotkać. Nie byłem w nastroju na jego gówna. Od dłuższego czasu ścigał mnie, bym pracował dla niego, a odpowiedź zawsze była taka sama. Nie chciałem pracować dla nikogo. Nie do czasu, gdy znalazłem się w głębszym gównie niż mogłem pomyśleć, i zacząłem rozważać jego propozycję. Minęły lata odkąd byłem po tamtej stronie prawa, a nawet wtedy byłem jeszcze dzieckiem. Podjechałem pod hotel, w którym rzekomo był zameldowany i zaparkowałem samochód. Nie wyszedłem z niego od razu. Najpierw sprawdziłem otoczenie, rozglądając się dookoła, czy znajdowały się tam nieprzyjazne lub niechciane twarze. Mój wazeliniarski ojciec zdołał uniknąć moich oczu i uszu, a na zewnątrz znajdowało się kilku, którzy obserwowali i podsłuchiwali mnie. Ostatecznie mogłem przestać bawić się w chowanego z moją przeszłością. To nie będzie czekało na mnie wiecznie. Gdy znalazłem się w hotelu, ponownie obserwowałem lobby i najbliższe otoczenie, zanim skierowałem się w stronę wind. Szedłem korytarzem, gdy na piętrze zatrzymała się winda. Drzwi otworzyły się i zostałem wprowadzony do środka. Pokój był surowy i bez bagaży, czy czegokolwiek wskazującego na to, że miejsce było zamieszkiwane. Mario był wyjątkowo ostrożny i nieufny, więc nie wpuszczał nikogo, włączając w to mnie. - Co było takiego ważnego? - Jest coś co musisz zobaczyć. Gdy wyciągnął swój telefon szybko zrobiłem się poirytowany. - I to nie było coś, co mogłeś mi przesłać mailem? Wiadomością? Cholernym Facebookiem? 72

Wiedziałem, że moja złość nie była konieczna, ale byłem wkurwiony. Wszyscy byli celem ataku. Potrzebowałem Lake. Musiałem sobie przypomnieć, że nie używałem jej już w ten sposób. Stała się kimś dużo cenniejszym niż moje prywatne stworzenie, na którym mogłem się wyżywać przez ostatnich kilka miesięcy, i pieprzcie mnie, gdybym wiedział jak mam to zrobić. - Zaufaj mi. To nie jest coś z czym chciałbyś być... Rzucił telefon w moją stronę i złapałem go w powietrzu. Spojrzałem w dół na wyświetlacz i zobaczyłem coś, co wyglądało jak wideo, zanim uniosłem na niego oczy. Po chwili milczącej komunikacji nacisnąłem przycisk i odtwarzanie się rozpoczęło. Jakość nagrania była dość dobra, więc mogłem wszystko wyraźnie zobaczyć. Na ekranie pojawiło się łóżko z różowymi, satynowymi prześcieradłami wraz z młodą dziewczyną wyglądającą na osiem, dziewięć lat z zawiązanymi oczami i skrępowanymi rękami. Telefon trzymałem w dłoni, a wielka gula zaczęła formować się w moim gardle. Chciałem go rozbić. Wiedziałem co to było. Co starał się mi pokazać. To było jak deja vu, tylko tym razem nie była to Lily i ja. To była jakaś inna nieznana ofiara i wysoki, starszy dupkowaty mężczyzna. Zanim Mario udało się zareagować jego telefon poleciał przez pokój, uderzając najbliższą ścianę i roztrzaskując się na kawałki, zanim upadł na podłogę. Tak, jak dziewczyna, która prawdopodobnie mogła zrobić to po tym, jak została... Kurwa. Potrafiłem uformować tylko jedną kompletną myśl. Ktoś musiał umrzeć. Mario ponownie ucichł siedząc na swoim miejscu pod ścianą tak, jakby telefon nie rozwalił się przed chwilą na dwa kawałki przy jego głowie. 73

- Dlaczego mi to pokazałeś? - warknąłem odnajdując w sobie głos. - Żebyś się, kurwa, w końcu mógł obudzić, stary. - Nie sądzisz, że jestem obudzony? Ton mojego głosu urósł do ogłuszającego warkotu. Tak wiele emocji i żadna z nich nie była przeze mnie chciana. Tak samo jak i wiele nie istniejących dla mnie wcześniej myśli. Żałowałem tego. Ostatnią rzeczą na świecie, jakiej potrzebowałem, by ktoś taki jak ja był kontrolowany przez uczucia. - Nie, jeśli nadal zamierzasz tutaj siedzieć i pozwolić, by to działo się setkom, nie, tysiącom innych dzieciaków. Jak wiele ich było po tobie? Jak myślisz? Myślisz, że to się skończyło w chwili, gdy odszedłeś? To pewne jak cholera, że to nie skończyło się w dniu, w którym zabiłeś tę dziewczynkę... - Ty skurwysynu... Zanim w ogóle udało mi się zrozumieć, co robię, jego gardło znalazło się w moich rękach, gdy przycisnąłem go do ściany. Musiałem kogoś skrzywdzić. Wydrzeć się. Potrzebowałem Lake. Musiałem sprawić, żeby poczuła moją związaną z nią obsesję. - Możesz temu zapobiec, Keiran - ponaglał mnie dysząc. - Zamierzam - odpowiedziałem spokojnie tak, jakbym nie próbował właśnie zabić byłego tajnego agenta FBI, który odszedł, kiedy biuro ustaliło, że był skorumpowany i nie nadawał się już dłużej do służby. - Co masz na myśli mówiąc, że zamierzasz? - Mam zamiar udupić skurwysyna. Na moich warunkach. *** NASTĘPNE kilka godzin spędziłem obmyślając z Mario strategię, aż zrobiło się już dość późno. John nigdy nie 74

pofatygował się zadzwonić, po tym jak wyszedłem ze szpitala, więc wiedziałem, że nadal tam był, pozwalając swojemu poczuciu winy, by zmieniło go w osobę pragnącą zostać przyzwoitym ojcem. Wyobraźcie to sobie. Po tym, jak dojechałem do Six Forks, jeździłem niezliczoną ilością ulic, byle tylko uniknąć powrotu do domu, czy też miejsca, które doprowadziłoby mnie do więzienia. Zmagałem się z wieloma różnymi osobami – Mario, Lake, Keenanem, Johnem, Mitchem i Arthurem. Podjąłem ryzyko w chwili, gdy zadzwoniłem do mojego byłego właściciela, gdyż teraz już wiedział, gdzie mieszkałem ja i moja rodzina. Mógłby mnie zabić w każdej chwili i prawdopodobnie nie zauważyłbym nawet kiedy. Miałem niewielką przewagę. To był właśnie powód tego, że moje serce nadal biło. Nie byłem nietykalny i dobrze ukryty jak myślał, że on sam był - nie dla kogoś, kto tam był. Może i byłem młody, lecz nie ślepy. Warunki w których dorastałem sprawiły, że pojmowałem rzeczy szybciej niż powinny dzieciaki w moim wieku. Przez lata, jego nielegalna szajka stała się zbyt duża i w końcu stał się widoczny. Było wiele kapusiów na jego liście kontaktów, którzy za dodatkową kasę byli chętni mówić. Podczas, gdy jego działalność była małym sekretem, to wcale nie oznaczało, że był choć odrobinę łatwiejszy, do złapania. Tak jak ja kiedyś, jego dzieciaki były wstanie w jakiś sposób uciec, lecz mimo to Arthur zawsze miał czyste ręce. Jego żona legalnie prowadziła dom dla uciekinierów i bezdomnych dzieci. By nadal utrzymać pozory, często wyrzucali kilkoro z nich z powrotem na ulicę lub kierowali do konkretnych instytucji, lecz tych dzieci, które tam zostały, nigdy więcej nikt nie zobaczył. Nigdy nie brali dzieciaków powyżej dwunastego roku życia. Im młodsze były, tym łatwiej było je kusić i kontrolować. Niemowlęta, które nabywali, zawsze były sprzedawane przez ich rodziców, tak jak ja byłem, ale na nie jest mniejsze zapotrzebowanie. Myśl o byciu sprzedanym uśmierzała niemal każdy ból i piekło, przez które przechodziłem, by jakoś przetrwać 75

- Czy to jest to, co chcesz usłyszeć? Że się ciebie boję? Że nadal się ciebie boję? Tak, boję się, ale to jest wszystko co kiedykolwiek do ciebie czułam. To potrzeba przetrwania. Nie możesz mnie kontrolować poza tym... Słowa Monroe dzwoniły głośno w moich uszach i poczułem jak mocniej ściskam kierownicę, a złość kołowała we mnie jak zburzone fale. Przez dziesięć lat pozwoliła, by jej strach przeważał nad jej zdrowym rozsądkiem. Była słaba... i może miała w sobie odrobinę z masochistki. Więc, co ona zrobiła ze mną? Lata temu mogła mnie powstrzymać, ale zamiast tego wybrała poddanie się. Chciała ochronić swoją drogocenną niewinność. Miałem na myśli seks. To był tylko bonus, coś dodatkowego. Coś, co chciałem jej ukraść i uciec daleko ponad przestrzeń. Chciałem zobaczyć jej egoistyczną Ponieważ kurewsko nienawidzę bohaterów.

stronę.

Dlaczego?

Reszta świata mogła walczyć i pieprzyć rodziny, przyjaciół, czy kogokolwiek jeszcze mógłbym użyć przeciwko nim. Zrobiliby to z dumy, bo ich ego nie pozwoliłoby im na przyznanie się do porażki. Prawda była taka, że niewielu ludzi miało siłę, by robić to, co robiła ona. Miałem szansę, mogłem zabić jej ciocię i zniszczyć jej małą przyjaciółeczkę. Była wystarczająco bystra, by to dostrzec. Przez te lata popychałem ją i brałem, tyko po to, by zobaczyć jak daleko mogłem się posunąć, zanim by się złamała. Chciałem zniszczyć jej fundament i stłamsić ją, lecz zaczęła walczyć. Przez cały ten czas myślała, że traci ponieważ nie widziała, czym była prawdziwa walka. Ostatecznie na końcu nie złamała się, a ja stałem się mniej skoncentrowany na prześladowaniu i bardziej zainteresowany, by mieć ją na własność. Kiedy w końcu byłem przygotowany, by puścić ją wolno, ona spieprzyła siebie i mnie donosząc na mnie. Jej opór był niespotykany. Podczas gdy chciałem ją zdemoralizować, nadal wymagałem kontroli. Musiała zdać sobie sprawę, że zawsze będzie moja. 76

W chwili, gdy zatrzymałem samochód, znalazłem się w ciemnym miejscu i mój humor stał się mroczny. Zdałem sobie sprawę, że to nie był dom, ale było już za późno. Potrzebowałem zaspokoić swoje pragnienia i nie miałem zamiaru sobie odmówić.

77

Rozdział 7 LAKE POCZUŁAM ULGĘ, kiedy ciocia Carissa zadzwoniła z wiadomością, że na cały weekend jedzie w odwiedziny do babci Lane. Będzie trudno odpowiedzieć na jej pytania, kiedy on się pojawi, ponieważ wiedziałam, że przyjdzie. To była po prostu kwestia czasu. Jego pokazanie się utrzymywało mnie zdenerwowaną przez resztę popołudnia. Willow błagała mnie, abym została u niej, ale co dobrego by to zrobiło? Nie mogłam się wiecznie ukrywać i wiedział to bardzo dobrze. Nie mogłam się ukryć, ale mogłam zrobić następną dobrą rzecz. Po zaimprowizowanym przystanku, zaraz przed nastaniem ciemności, wreszcie pokonałam swoją drogę do domu. Chowając zakup w bezpiecznym miejscu, zrobiłam obchód domu, upewniając się, że wszystkie drzwi i okna są zamknięte. Ignorując mój spięty umysł i szalejące ciało, przez resztę nocy miotałam się od prac domowych do aplikacji na studia. Nie czekałam na niego. Zadowolona, że wciąż mogę mieć przyszłość, nawet po tym nie do końca idealnym roku, postanowiłam wziąć długą kąpiel dla odepchnięcia lęku i rozluźnienia napiętych mięśni. Zobaczenie dzisiaj Keirana, cofnęło mnie o kilka etapów w tył. Na pewno nie wyglądał i nie zachowywał się jak facet, który jest skłonny pozwolić komuś odejść. Był na wolności od trzech dni i zastanawiałam się, czy w ogóle poszedł do szpitala 78

odwiedzić Keenana. Jak mu się udało wyjść za kaucją? Myślałam o tym, co wcześniej tego popołudnia powiedziała mi Sheldon. Czy on naprawdę zamierzał ich dorwać, ponieważ nazwałam jego duszę "brzydką"? Dzwonek zadzwonił do drzwi, kiedy szukałam soli do kąpieli. Szybkie spojrzenie na telefon powiedziało mi, że jest już dobrze po północy, i że nie mam żadnych nieodebranych połączeń. Nie potrzeba było skomplikowanego czy naukowego przypuszczenia, aby zgadnąć kto to był. Zbiegłam na dół, ale zatrzymałam się przed drzwiami z dłonią na klamce. Pewnego dnia zapytam siebie, dlaczego otworzyłam te drzwi. Pewnego dnia zapytam siebie, czy była to mądra decyzja, ale dzisiaj, miałam coś do udowodnienia. Musiał dowiedzieć się, że dziewczyna, która skuliłaby się na jego widok, zniknęła. W końcu chwyciłam klamkę, ale kombinacja podenerwowania i potu sprawiła, że moja dłoń się ześlizgnęła, więc potarłam nią o dżinsy i spróbowałam ponownie. Walenie serca? Obecne. Przyśpieszony oddech? Obecny. Chciałam utrzymać swoje emocje pod kontrolą, zanim otworzę drzwi. Sarkastyczna uwaga była na końcu mojego języka, ale kiedy zorientowałam się, że to Willow a nie mój oprawca stoi na moim progu, - ugryzłam się w język i zignorowałam rozczarowanie. - Willow? Co ty tutaj robisz? Zmusiłam swoje oczy aby pozostały na niej i nie przeszukiwały nocy za nim. Ze strachu? Z nadzieją? Dlaczego tak bardzo chciałam go na swoim ganku? - Przepraszam - przeprosiła, gdy mnie minęła. - Musiałam cię po prostu sprawdzić. Wiem, że przeszłaś przez ten nowy etap, w którym nie boisz się już Keirana, ale nie mogłam przestać się martwić. On, do kurwy nędzy, spalił żywcem dwójkę ludzi. Zamknęłam drzwi trochę mocniej, niż to było konieczne. 79

- Nie wiesz tego. - Teraz stajesz w jego obronie? - Nie. Ja tylko... - przerwałam, aby rozważyć swoje słowa. Wcześniej, Keiran prawie zniszczył naszą przyjaźń. Nie zamierzałam pozwolić mu na to po raz drugi. - Nie chcę, żeby niewinny człowiek szedł do więzienia. Co, jeśli Sheldon ma rację? - Byłaś tamtej nocy w wesołym miasteczku. Jak mógłby nie być winny? - Tak. Tak samo jak Dash i Keenan. Oni ich porwali. Myślisz także, że ich zabili? Byłam ostrzejsza, niż zamierzałam. Zrozumiałam, że brzmię, jak Keiran, kiedy gra w te swoje umysłowe gierki. Nie chciałam być nim. Przynajmniej dla Willow. Musiałam zatrzymać swoją agresję dla osoby, która na nią zasługiwała. - Willow, przepraszam... - Spojrzała w dół na podłogę biorąc głęboki oddech. - Nie, masz rację. Jeśli Keiran jest winny, więc oni także. Jej oczy zaświeciły od łez, gdy cofała się ku drzwiom. - Willow, poczekaj, proszę - błagałam, ale nie wywołało to żadnej reakcji, kiedy drzwi się otworzyły i zamknęły z jej odejściem. - Cholera! - Chwyciłam włosy w frustracji. Pomyślałam o tym, żeby za nią pójść i przeprosić, ale wiedziałam, że potrzebuje czasu. Willow nie była kimś, kogo naciskasz kiedy jest zraniona i zła. Wiedziałam, że pomimo jej zastrzeżeń, bardzo kochała Dasha. Przekonywanie jej, że był winny brutalnego morderstwa, nie było czymś, co zrobiłby najlepszy przyjaciel. Dźwięk lecącej wody było słychać z domu. Pamiętałam o napełniającej się wannie. Nie byłam już dłużej w nastroju na kąpiel, ale potrzebowałam jej bardziej niż kiedykolwiek. Pobiegłam na górę, po cichu mając nadzieję, że wanna nie była przepełniona. Kiedy dotarłam do łazienki, zakręciłam pokrętło, aby zastopować wodę kilka cali od rozlania się i wypuściłam trochę przed wejściem. 80

Wstałam i zaczęłam podnosić rąbek koszulki, kiedy dźwięk dzwonka po raz drugi tej nocy zatrzymał mnie. Stopy szybko przeniosły mnie na dół. Żyłam od jednego truizmu do drugiego. Kiedy wreszcie skończy się ten piekielny koszmar? Po raz drugi dzisiejszej nocy, stałam przed głównymi drzwiami ze spoconymi dłońmi. To było to... Mogłam to zrobić. On był tylko jednym kolesiem. Ale nie był tylko facetem. Był kimś, kto nie bał się wyciągnąć słabości drugiej osoby i wykorzystania ich przeciwko niej. Był typem, który potrafił sprawić, że czuję rzeczy, których nikt inny nie wywoływał. Nie był tylko facetem... ale ja też nie byłam tylko dziewczyną. Przekręciłam gałkę i otworzyłam przejście do ostatnich dziesięciu lat. Tak, jak się spodziewałam, czekał na mnie po drugiej stronie drzwi, z oczami przysłoniętymi kapturem i nieodgadnionym wyrazem twarzy. Staliśmy tam przyglądając się sobie, całkowicie zagubieni. - Powiedziałabym, że jestem zaskoczona twoim widokiem, ale jesteś o wiele bardziej przewidywalny, niż myślisz powiedziałam, przełamując lód, który zaczął się tworzyć w jego zimnym spojrzeniu. - Więc czekałaś na mnie? - Obserwował mnie nieśpiesznie, kiedy mały uśmiech dokuczał kącikowi jego warg. - Musze powiedzieć, że jesteś trochę przesadnie ubrana, jak na tę okazję. - Właściwie, nie myślałam o tym. Właśnie miałam się kąpać. Co tutaj robisz, Masters - zapytałam, biorąc z niego przykład i zwracając się do niego po nazwisku. - Nie powinieneś się do mnie zbliżać. - Naprawdę myślałaś, że będę się trzymał od ciebie z daleka, po tym, jak wkopałaś mnie i oskarżyłaś o morderstwo? Wzięłam głęboki oddech i ścisnęłam mocniej drzwi, dodając sobie wsparcia. 81

- W przypadku, gdybyś to przeoczył... to było twoje ostatnie ostrzeżenie. Jego oczy pociemniały, jako nieopisana zapowiedz jego możliwości. Nie zauważyłam, że jego ręka się porusza. Mój uścisk na drzwiach się rozluźnił, kiedy jeden po drugim odrywał moje palce od drewna. – To wymaga lekkiego ugryzienia przy twoim szczekaniu, aby spojrzeć na to z twojej strony. Nie konfrontujesz się z potworem ukrytym w cieniu, czy pod twoim łóżkiem, bez uprzedniego pozbycia się strachu ze swoich oczu. Czy to nie ty powiedziałaś, że zanim wysłuchasz swojego rozmówcy, najpierw zwracasz uwagę na jego oczy, ponieważ one zawsze mówią prawdę? - Uśmiechnął się szyderczo, kiedy zacytował coś z mojego dziennika, podnosząc mi temperaturę, tworząc i wywołując rumieniec na mojej rozgrzanej skórze. - Oddaj mi mój dziennik. Nie miałeś prawa go czytać, ani zabierać. - Nie zdawałam sobie sprawy z tego, dopóki po odwróceniu się Keirana nie wróciłam do domu, aby wypłakać swoje serce na stronach, których nie było. Wiedziałam, że mógł być tylko jeden winowajca. To wtedy zdałam sobie sprawę, że moje zdjęcie z biurka także zniknęło, ale dlaczego je zabrał? Wszedł do mojego domu, jakby posiadał to miejsce i zamknął drzwi, wiążąc w nim nas oboje. Bez zaproszenia, poszedł w głąb domku i zniknął w salonie. Podążyłam za nim, jak dwulatek i zobaczyłam go siedzącego wygodnie na kanapie. - Więc, co takiego powiedziałaś, że odesłałaś swoją przyjaciółkę płaczącą? Twoje osiągnięcia są niesamowite. Można powiedzieć, że jesteś trochę straszną przyjaciółką. - Idź do diabła. - Czy to jest część, gdy mówię "byłem tam"? - To jest część, w której wypieprzasz z mojego domu. - Mam przegapić okazję zobaczenia, jak się kąpiesz? Co do tego, myślę że się dołączę do ciebie. Że co? Szansa na błyskotliwą czy też dowcipną uwagę odeszła, 82

kiedy skrzyżował ramiona i podniósł koszulkę. Utknęłam w stanie ślinotoku, i mięśni zaciskających moją cipkę, na odsłonięte muskuły na brzuchu i klatce piersiowej, te ramiona... Ciało Keirana było zbudowane, jak u mężczyzny, a nie nastoletniego chłopca. To było poważnie niesprawiedliwe. - Co ty myślisz, że robisz? - Pomysł kąpieli w wannie pełnej bąbelków, nigdy do mnie nie przemawiał, aż do teraz. Odwróciłam się na pięcie i skierowałam w stronę schodów. Dzwonię na policję - ostrzegłam, bez oglądania się do tyłu. Ostrzeżenie detektywa Wilsona nadal było świeże w mojej głowie. Co jeśli od tego rzeczywiście zależy moje życie? Tym razem Keiran naprawdę mógłby mnie skrzywdzić. Zanim mogłam stanąć na pierwszym stopniu, zostałam uniesiona w powietrze i wpatrywałam się w podłogę do góry nogami, kiedy byłam wnoszona po schodach. - Później możesz zadzwonić do detektywa Danielsa i detektywa Wilsona. Pomogę ci wybrać. - Ty skurwysynie, postaw mnie z powrotem! - krzyczałam i biłam go po plecach podczas krótkiej wyprawy do łazienki, gdzie postawił mnie na nogi i zaczął rozbierać. Moje dłonie uderzyły w jego, kiedy z rozbawieniem na twarzy rozpiął moje spodnie. To było do czasu, kiedy wbiłam zęby w jego ramię. Jęknął z bólu, a następnie chwycił mnie mocniej, przyciągając bliżej do siebie. - Czy to w taki sposób chcesz to kochanie rozegrać? warknął przy moich ustach. Następną rzeczą, z jakiej zdałam sobie sprawę, to zanurzenie w wodzie, wciąż ubrana w majtki i koszulkę. On naprawdę wrzucił mnie do wanny, kiedy nadal byłam częściowo ubrana. - Dlaczego tutaj jesteś? - Rozlałam wokół wodę. - Musiałem cię zobaczyć, ale nie sprawiasz za bardzo, że te odwiedziny są dla mnie przyjemne. - Kiedy na niego warknęłam, uśmiechnął się. - Zobaczyłeś mnie, teraz wypad. - Zarządziłam czując się i 83

wyglądając, jak zmokły pies. - To nie wymaga od ciebie, żebyś ściągał swoje ubrania. - Och, mogę. Ale wybór należy do ciebie. - Nie myślisz logicznie. - Nie kłopotał się odpowiedzią, a zamiast tego, zrzucił resztę swoich ubrań. Zacisnęłam zęby w gniewie, nawet jak pożerałam go wzrokiem. Wyzwalał u mnie najniższe instynkty przez sposób, w jaki patrząc mi w oczy zsuwał moje jeansy. Zacisnęłam uda razem, aby pozbyć się pobudzenia - To nieuprzejme tak się patrzeć - pękł. Posłałam mu spojrzenie, zanim odwróciłam twarz w drugą stronę. Wiedziałam dokładnie, kiedy był już nagi. Moje sutki stwardniały, a cipka zaczęła zaciskać się w bólu, którego nienawidziłam ale tak bardzo kochałam, kiedy był wewnątrz mnie. - Przesuń się do przodu. Zrobiłam to bez wahania, po czym jeszcze mocniej zacisnęłam zęby. Nie powinnaś się go słuchać, upomniałam się, ale moje ciało miało całkiem inne plany. Wszedł do wanny i usiadł za mną. Zanim mogłam wspiąć się na drugą stronę, owinął rękę wokół mojej talii i przyciągnął pomiędzy swoje nogi. Jego penis już był twardy i dociskał się do dolnej części mojego kręgosłupa. Wzdrygnęłam się odruchowo. Chciałam zrzucić mokre ubrania ze swojego ciała i poczuć jego skórę przy mojej, ale nie dam mu tej satysfakcji. - Zrelaksuj się. - Nie. - Mam ci pomóc? Wiedziałam, co miał na myśli. Była tylko jedna rzecz, która sprawiała, że miękłam i był to jego dotyk. Nie mogłam przyjąć jego pieszczoty i się nie poddać, więc odchyliłam się do jego klatki piersiowej. Moja głowa kołysała się na jego ramieniu i starałam się nie myśleć o tym, jak przyjemne było to uczucie. Jak Kiedy tak w milczeniu oglądaliśmy się wzajemnie w ciszy, jego kciuk 84

przemknął po moich wargach, zanim zsunął się na szyję by ją chwycić. Wiedziałam, że jest to ostrzeżenie, kiedy jego druga ręka pojawiła się w wodzie i zaczęła drażnić krawędź moich majtek i skórę dolnej części brzucha. - Ściągnij je. - Dlaczego? - To słowo zawibrowało na moich ustach, gdy dłonie mrowiły z uległości. - Nie martw się - zadrwił i ścisnął mocniej moją szyję, grożąc mi odcięciem dopływu powietrza. - Woda ukryje to, jak mokra jesteś dla mnie. Szturchnęłam go w brzuch i poza stęknięciem z bólu, pozostał całkowicie spokojnie, obserwując mnie i oczekując mojego posłuszeństwa. - W porządku. Wsunęłam palce w majtki i zaczęłam je ściągać powoli w dół, aby go zdenerwować. Głęboki śmiech w moim uchu powiedział mi, że to zauważył, ale to nie zadziałało. Spodziewałam się, że będzie wydawał jakieś swoje sarkastyczne uwagi albo ukaże mnie swoją brutalnością, ale zamiast tego, podniósł moją myjkę z haczyka i oblewając nią zaczął myć moje ciało. - Co ty robisz? - pękłam. Wyszło to ostrzej, niż zamierzałam, ale byłam już trochę na krawędzi. Wydaje się, że dla mnie jest to naturalnym stanem. Zatrzymał rękę powyżej mojej piersi na krótką chwilę, zanim wrócił do mycia mnie. - Starasz się mnie wkurzyć? - Działa? - Można powiedzieć, jednak efekt końcowy może nie być tym, czego się spodziewałaś. - Nie wiesz nic o moich nadziejach. - Może nie - wyszeptał nisko do mojego ucha, przesuwając palcem po moim pomarszczonym sutku. - Ale cię znam. - Byłoby ciężko nie, skoro to ty byłeś osobą, która 85

doprowadziła do tego, kim byłam. - Kim byłaś? - Nie boję się już ciebie, Keiran. - Nie przegapiłam, jak jego ręka zamarła na chwilę w trakcie robienia małych kółek na moim brzuchu. - Och? - Jesteś zaskoczony? - Wyciągnęłam szyję, aby zobaczyć jego minę, nie chcąc przegapić jego reakcji, ale wyraz jego twarzy jak zwykle był neutralny. Wiedziałam, że mu zależało, inaczej nie byłby tutaj. Kiedyś powiedział mi, że potrzebował kontroli, jaką miał nade mną i zrobiłby wszystko co w jego mocy, aby ją utrzymać. Więc, co ja robię? - Nie mogę powiedzieć, że jestem zbyt zaskoczony, biorąc pod uwagę przyczynę mojego zamknięcia na ostatnie dwa i pół tygodnia. - Mam nadzieję, że nie przyszedłeś po przeprosiny. - Przyszedłem po coś więcej, niż to. - Nie prześpię się z tobą. - Prześpisz, jeśli będę tego chciał, a ja cię chcę, Monroe. Więc, co mam ci powiedzieć, żebyś się zgodziła? - Nigdy nie powiedziałam, tak. - Powiedziałaś. Kiedy cię uwiodłem, kiedy byłem wewnątrz ciebie, kiedy pytałem, czy potrzebujesz więcej... - Semantyka. Zaśmiał się i nie mogłam nic poradzić, ale uśmiechnęłam się na ten rzadki dźwięk. - Jesteś naprawdę urocza, kiedy się taka stajesz. - Urocza nie jest... - Zszokowany dźwięk uciekł z moich ust, kiedy zanurzył myjkę pod wodę i musną nią między moimi udami. -

To

lekkomyślne

zachowanie

będzie

tylko

głównym 86

rozczarowaniem z twojej strony. Widzisz, nie mam zamiaru pozwolić ci odejść. Próbowałem, Monroe, a ty wiesz, co zrobiłaś? - Nadal kontynuował pocieranie mojej łechtaczki, kiedy wywarkiwał słowa do mojego ucha. Zaczęłam się przy nim wić, prosząc w tym samym czasie o więcej, pragnąc abym mogła wyrzucić uczucia, jakie we mnie powodował. - Znów mnie wsadziłaś. To było celowe? Wsypałaś mnie, ponieważ pozwoliłem ci odejść? Dostałaś swoją zemstę? - Wsadziłam cię, ponieważ... - Pisnęłam z bólu, kiedy owinął dłoń wokół mojej szyi i ścisnął gardło, odciągając tym samym moją uwagę. Nigdy nie przestał pieścić mnie myjką. - Wiesz, co myślę o twoich kłamstwach, więc powiedz mi, kurwa, że to było dla tej dwójki szumowin. Wyzywam cię. - Puścił moją szyję i kontynuował torturowanie mnie. - Zrobiłaś to, ponieważ cię zraniłem. Zraniłem cię bardziej, niż kiedykolwiek, w momencie gdy cię puściłem. Gdybym nie był tak bardzo zły, powiedziałbym, że jestem pod wrażeniem. - Keiran, zabiłeś... - Zagrajmy w grę w nieodzywanie się, dopóki ci nie pozwolę. - Ugryź mnie - splunęłam. Nie chciałam, żeby brał mnie aż tak dosłownie. Jego zęby opadły na mój policzek i nie puszczały bez względu na to, jak bardzo błagałam i płakałam. Pulsowanie między moimi nogami zwiększyło się, kiedy kontynuował pocieranie mnie gąbką. - Keiran, proszę. Krzywdzisz mnie. - Chcę cię kurwa zranić - powiedział, kiedy uwolnił mój policzek. - Chcę cię zranić i sprawić, że będziesz krzyczeć. - O Boże. - Po prostu odpuść. - Nie mogę - zapiszczałam. - Możesz. Dojdź dla mnie. - Keiran, proszę nie rób mi tego. - Dociskałam się do jego 87

dłoni, tworząc wokół nas fale. - Zamiast tego mam dać ci swojego fiuta? Tak, proszę. Kiedy zaczął podnosić swoją dłoń, spanikowałam i chwyciłam za nią, trzymając ją w miejscu. Wspólnie doprowadziliśmy mnie do wulkanicznej ulgi, która musiała być najbardziej intensywnym orgazmem, jaki kiedykolwiek doświadczyłam, z nim, to zawsze było intensywne. Kiedy łapałam oddech, pocałował miejsce, gdzie jego zęby niewątpliwie zostawiły ślad, zastanawiałam się, jak wyjaśnię to ciotce, kiedy wróci. - Teraz, kiedy połechtałeś już swoje ego, możesz iść stwierdziłam lekceważącym tonem. - Jeśli to wszystko, co masz do powiedzenia, marnujesz mój czas. Wstałam i wyszłam z wanny, zanim zdążył odpowiedzieć i popędziłam do drzwi. Musiałam dostać się do swojej sypialni. Zamykanie go nie zrobiłoby nic dobrego, ale miałam coś lepszego. Dwoje może grać w tę grę. Całkowicie zapomniałam o swoim nagim stanie i zignorowałam buchanie zimna, które pokrywało moją skórę, zanim weszłam do swojej sypialni. Nie tracąc czasu, otworzyłam górną szufladę w biurku, wyciągnęłam swój wcześniejszy zakup i czekałam na niego, aż po mnie przyjdzie. Nie musiałam długo czekać.

88

Rozdział 8 KEIRAN ZACZYNAŁEM WIERZYĆ, że zabawa w kotka i myszkę była ulubioną gierką Monroe. Nigdy nie przegapiała okazji, aby ode mnie uciec, nawet jeśli za każdym razem ją łapałem. Kiedy jak nietoperz z piekła uciekła z łazienki, walczyłem z pragnieniem, żeby się nie roześmiać. Zrobiła dokładnie to, czego się spodziewałem i byłem zadowolony, że mnie nie zawiodła. Zignorowałem chęć gonienia za nią. Zamiast tego, złapałem gąbkę, którą przed chwilą użyłem, aby doszła i wziąłem szybką kąpiel. Nie byłem jednym z tych, którzy brali relaksujące kąpiele w wannach z bąbelkami i innym gównem, ale zrobiłem to, żeby z nią nie zadzierać. Był to także pretekst, aby się do niej zbliżyć i dotknąć ją, kiedy swędziało mnie aby to zrobić. Wydaje się, że od ostatniego razu minął cholernie długi czas. Zanim wyszedłem z wanny, Monroe miała wystarczająco dużo czasu żeby znaleźć sobie kryjówkę. Po szybkim wysuszeniu się ręcznikiem, wyszedłem z łazienki w poszukiwaniu swojej zdobyczy. Nie musiałem się starać. Odgłosy dochodziły z jej sypialni, dając mi znać, gdzie zniknęła i że się nie ukrywała. Drzwi od jej pokoju były otwarte, a kiedy stanąłem w progu, moje serce naprawdę zabiło mocniej. Kurwa mać. Rozsunięte nogi, stopy pewnie wsparte o podłogę, rozłożone ramiona i zdeterminowane spojrzenie w jej oczach, Monroe 89

trzymała broń, która była wycelowana dokładnie w moje serce. - Co to jest - zapytałem, udając obojętność. Nie bałem się. W rzeczywistości, było wręcz przeciwnie. Mój kutas nigdy nie był twardszy. - Chcę, żebyś odszedł i nigdy nie wracał. - Albo mnie zastrzelisz? - Postąpiłem krok w głąb pokoju i zamknąłem za sobą drzwi. Kiedy podszedłem bliżej, zmieszanie pojawiło się na jej twarzy. Nie takiej reakcji się spodziewała. - To wyjaśniałoby, dlaczego mam wycelowany w ciebie pistolet. - Twarda nuta w jej głosie załamała się, ale tylko na chwilę. - Dlaczego pistolet? Dlaczego nie telefon i gliny? - Żebyś mógł stąd wyjść i przyjść później po kogoś innego, kogo kocham? Wybacz, ale nie mam już wystarczająco dużo wiary w nasz system sprawiedliwości. System karny jest skorumpowany. - Więc, dlaczego po prostu mnie nie zabijesz? - Czy pistoletem?

naprawdę

masz

zamiar

prowokować

osobę

z

- Myślę, że powinienem powiedzieć, że blefujesz. - To byłoby głupie. Odejdź i nie wracaj. Czy cię odpędzę, czy też zabiję, nie pozwolę abyś ponownie mnie zranił. - Skąd u ciebie taka zmiana? To był żywy obraz rozbijania tamy, ponieważ duże łzy spływały w dół jej twarzy, a dłoń zaczęła drżeć. - Ponieważ... zaszlochała. - Ponieważ mam dość przeżywania ciebie. Ta dziewczyna już zniknęła - krzyczała. - Więc, kto stoi przede mną? - Dziewczyna, która będzie z tobą walczyła, nawet, jeśli zabrałoby to jej ostatni oddech. - Więc, dlaczego płaczesz, kochanie? - Zrobiłem kolejny krok w jej kierunku, ale wydawała się tego nie zauważyć. 90

- Nie... nie nazywaj mnie tak, Keiran. Proszę, nie nazywaj mnie tak. Starasz się tylko mnie wypieprzyć. Nie była całkiem w błędzie, ale też nie miała całkowitej racji. - Zawsze będziesz moja, Lake. - Postąpiłem kolejny krok. Możesz użyć pistoletu... - kolejny krok. - Możesz użyć noża... jeszcze trochę bliżej. - Możesz mnie, kurwa, zabić, ale zawsze będziesz moja. Pod koniec mojej małej przemowy, moja pierś była przyciśnięta do pistoletu i poczułem jej strach. Podniosłem powoli rękę i ustawiłem z powrotem blokadę pistoletu. Jej małe westchnienie uderzyło w moją szyję, czułem, jak mój kutas zesztywniał. - Więc zastrzel mnie. Jej ramie wystrzeliło tak szybko, że nawet nie zauważyłem tego ruchu. Kolba pistoletu uderzyła mnie w wargę i mogłem poczuć metaliczny posmak krwi. Uderzyła mnie. Ona mnie, kurwa, uderzyła. Wyraz jej twarzy powiedział mi, że była tak samo zaskoczona, jak ja, ale szybko odzyskała równowagę i podniosła podbródek, rzucając mi wyzwanie. Kurwa. Mać. - Będziesz tego żałować. - Jakoś w to wątpię. To, czego wydaję się nie pojmować to to, dlaczego nadal tu jesteś. - Uderzyłaś mnie do cholery. - Przeciągnąłem kciukiem przez wargę i spojrzałem w dół, aby zobaczyć na nim jasno czerwoną plamkę. - Będziesz płakał z tego powodu? - Monroe - zacząłem, ale zatrzymałem się, biorąc kilka głębokich oddechów. Miałem pełen wzwód do opanowania, niezależnie od tego co popychało mnie do spróbowania jej. Cokolwiek czułem, musiało to być widoczne, bo wyraz jej twarzy 91

zmienił się w przestraszony i cofnęła się. - Czy ja cię kiedykolwiek uderzyłem? - Nn... nie. Chwyciłem ją za koszulkę i przyciągnąłem jej pierś na spotkanie z moją. - Więc mnie nie bij. Czułem, jak moje zęby się zaciskają, a kiedy do niej mówiłem czułem szorstkość w swoim głosie. Mogłem powiedzieć sobie, że byłem zły, ponieważ mnie uderzyła, że może byłem nawet zły, ponieważ przelała moją krew. Ale nie, wiedziałem, dlaczego tak naprawdę byłem wściekły. Czy ona nie wie, kim jestem i co jestem w stanie zrobić? Co jeśli byłbym kimś innym? Kimś, kto nie zawahałby się jej skrzywdzić. Trzymała pistolet w dłoniach mając fałszywe wyobrażenie, że to uczyni ją silniejszą, a to tylko sprawia, że jest bardziej podatna. Nie była gotowa używać broni i nie mówię tutaj o poziomie fizycznym. Psychicznie, nadal była zbyt niewinna. Ktoś zdeprawowany bardziej niż ja, w jednej chwili zabiłby ją jej własną bronią. - To tylko trochę krwi - zakpiła. Jej ciało zdradziło ją, kiedy poczułem drżenie i słuchałem nierównego oddechu. - Jesteś zdenerwowana? szarpiącym kącik moich ust.

-

Walczyłem

z

uśmiechem

- W twoich snach. - Nie masz pojęcia o czym śnię. - O martwych dziewczynkach i innych ludziach, których zabiłeś? Plecami z impetem uderzyła o ścianę, a ja byłem na niej, zanim mogłem stracić czas na żałowanie swojego następnego ruchu. Zamierzałem zostać właścicielem tej dziewczyny. Usztywniłem ramiona na ścianie i pochyliłem się w dół, sprowadzając nasze twarze bliżej siebie. To było najbliżej na co 92

mogłem sobie pozwolić. Nie śmiałbym ponownie jej dotykać. Mój demon wyzywał do walki silną wolę i wołał do mnie, abym skrzywdził ją, abym dał jej kęs bólu, który przyjmowała tylko podczas seksu. Pistolet w jej ręce zwisał bezwładnie, prawie tak jakby o nim zapomniała, lecz walka nadal była w jej oczach. Wszyscy, łącznie ze mną, wciąż czekali obok niej na szansę, ale zamiast chęci podbudowania jej, chciałem ściągnąć ją w dół, do nagiej głębokiej części jej duszy, a także splamić ją. - Nie masz pojęcia o rzeczach, które zrobiłem. To co ci powiedziałem było wypełniaczem, niczym więcej. Moje sekrety są znacznie bardziej złowrogie, niż możesz przyjąć, Monroe. Mogę wciągnąć cię w ten świat. Mogę sprawić, że będziesz osobą, która nigdy nie będzie musiała martwić się więcej o kolejny strach. - To jest ich więcej? - Zawsze jest ich więcej. - Po prostu trzymaj się ode mnie z daleka. - Odgryzła się. Uśmiechnąłem się do niej, ale nie drgnąłem. Była w wielkim błędzie, myśląc, że odejdę bez mojego pożegnalnego pocałunku. - Nie. - Jeśli masz zamiar mnie zabić za wsypanie cię, zrób to. Cała ta mdła gra wstępna jest nudna. - Mdła, co? Nudna? Zanim mogła odpowiedzieć, skradłem jej usta swoimi w mocnym pocałunku, dzieląc resztki swojej krwi z nią i robiłem co mogłem aby ją zmiażdżyć. - Nie masz cholernego pojęcia, co mi robisz, prawda? zapytałem, kiedy w końcu pozwoliłem jej złapać oddech. Jej usta były poplamione czerwienią i było trochę ugryzień, po tym jak złapałem jej wargę. Miło. Nie mogłem wyjaśnić niewypowiedzianej potrzeby naznaczenia jej, ale wydawało się to właściwe. Oddychała ciężko, jakby dopiero co biegła w wyścigu. Pomyślałem, że w historii miłosnej powinienem powiedzieć, iż 93

"skradłem jej dech". - Mówiłam ci, żebyś mnie nie dotykał - wydyszała. - A jednak, jestem tu. Nie zauważyła, że odebrałem jej pistolet, zabezpieczając iglicę i wsadzając go za pasek spodni. Moje dłonie swędziały aby jej dotknąć, ale wsparłem je o ścianę i ponownie patrzyłem, jak wije się pod moim spojrzeniem. - Nienawidzę cię. - Nie nienawidzisz mnie. - Opuściłem usta do jej szyi i polizałem miejsce, gdzie jej puls bił szybciej niż zwykle. Nienawidzisz tego, że nie możesz. - Powinnam powiedzieć to samo do ciebie. - Usłyszałem złośliwy zgrzyt w jej głosie i uśmiech. - Masz rację. Nie nienawidzę cię, Monroe. Już nie. Mam na twoim punkcie obsesję - przyznałem. - Dlaczego mam przeczucie, że jest to o wiele gorsze? szepnęła żałośnie. Uniosłem głowę, aby spotkać jej wzrok i mogłem zobaczyć w nim pytanie, a także strach. - Dlaczego tu jesteś, Keiran? - Mówiłem ci, że musiałem zobaczyć... - Mnie? - jęknęła. - Tak. - Musiałeś zobaczyć, czy nadal się boję? Miała to nieobecne spojrzenie w swoich oczach, a ja doświadczyłem nieznaną, a jednak intensywną potrzebę aby ją trzymać i chronić przed światem, ale przede wszystkim przed sobą. Pamiętam pierwszy raz, kiedy poczułem podobną potrzebę. Właśnie wróciłem z letniego obozu koszykówki. Zamiast zabawy, był wyczerpującą stratą. Brałem udział w niezliczonych bójkach, z których większość rozpoczynałem i pozostawałem wkurzony przez dłuższy czas. To był pierwszy raz, kiedy byłem oddalony od Monroe na tak długo. Rozpoczął się rok szkolny i już 94

pierwszego dnia zobaczyłem ją idącą korytarzem. Wyglądała tak pięknie. Była także inna. Nie mogłem położyć na niej palca, ale nie było nic bardziej kobiecego od niej. Sięgnąłem, żeby pogłaskać jej twarz, jakby było to naturalną rzeczą do zrobienia. Jej wzdrygnięcie się przywołało mnie do rzeczywistości, rozbijając się na moich ramionach, szybko przeniosłem dłoń i wybiłem książki z jej rąk. Musiałem zmusić swoje stopy, aby szły dalej i walczyć z pragnieniem, żeby nie spojrzeć w tył. Dopiero, kiedy miałem ją po raz pierwszy, zdałem sobie sprawę, że to gówno, które jej robiłem dało mi tylko fałszywe poczucie satysfakcji. Sprawienie, że się mnie bała, było tylko połową sukcesu. Musiałem sprawić, żeby także mnie chciała. - Tak - skłamałem. Nie dbam już o jej cholerny strach, ale skłamałbym, gdybym powiedział, że nie chcę nadal jej kontrolować. - Więc, w takim razie przepraszam, że cię rozczarowałam. - Nie zrobiłaś tego. - Wzruszyłem ramionami i odsunąłem się, żeby usiąść na jej łóżku. Potrzebowałem przestrzeni tak bardzo, jak ona. W tym momencie, nie zajęło by mi dużo, żeby pieprzyć ją właśnie tam, przy ścianie. Byłoby to ciężkie i dezorientujące. Mógłbym sprawić, że będzie tego chciała, a potem doprowadziłbym ją do płaczu, zostawiając tak, jak zawsze. - Już się ciebie nie boję. - Skoro tak mówisz. - Morderczy błysk pojawił się w jej oku, a następnie sposób, w jaki spojrzała z szokiem na swoją dłoń, kiedy w końcu zdała sobie sprawę, że jej pistoletu nie było, powiedział mi o czym myślała. - Zabrałem go od ciebie, kiedy cię całowałem, głuptasie. - Oddaj go. - Dlaczego masz broń? - Nie starałem się ukrywać swojego zadowolenia. Chciałem, żeby wiedziała, iż jestem świadomy, jakie wrażenie na niej robię. - Naprawdę musisz pytać? Pomiędzy tobą, a twoim chorym ojcem, czułam, że to jest bardziej niż konieczne. Kiedy pomyślę o 95

tym, co zrobił Keenanowi, ja... - Zamknęła swoje usta i potraktowała mnie zmartwionym wyrazem twarzy. - Byłeś się z nim zobaczyć? - szepnęła. Zmiana tematu mnie zaskoczyła, ale dobrze to ukryłem. Stwierdziłem, że nawet potaknąłem. - Obudził się - przyznałem. - Wiem. Sheldon powiedziała mi kilka dni temu. Jak się ma? - Nie jest taki sam. - Patrzyliśmy na siebie przez dłuższy czas, kiedy próbowała zrozumieć, co mam na myśli. Głęboka zmarszczka pojawiła się na jej czole, zanim nagle zniknęła. - Keiran, muszę wiedzieć... - Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. - Dlaczego ją zabiłeś? Zanim powiesz, że nie wierzysz, że była niewinna, ale tam musi być więcej. - Dlaczego myślisz, że jest więcej? - Ponieważ nie wierzę, że mógłbyś zabić za to piekło. - Nie znasz mnie, poza moim fiutem, Monroe. Nie udawaj że jest inaczej. - Nawet zamknięta książka, może opowiedzieć historię. - Tak, cóż, moja to nie bajka. - A twoja matka? Co z jej opowieścią? Nadal jest na tym? Jej upór, żeby się dowiedzieć więcej o Sophii śmierci był czymś, co mogłem wykorzystać na swoją korzyść. - Co jesteś gotowa zrobić za odpowiedź? - Słucham? - Możesz mieć swoją odpowiedź, jeśli dasz mi coś, czego chcę. - Na przykład? - Ciebie, Dzisiejszej nocy. Tu i teraz. - To się nie stanie. - Nawet jeśli obiecam pieprzyć cię mocno i długo? - Niemal się uśmiechnąłem, jak zaczęła się wiercić, i na sposób w jaki jej 96

usta opadły. Jej ciało już mówiło tak, ale jej umysł musiał nadrobić zaległości. - Masz takie przekonywujące argumenty - zażartowała. - Jesteś jedyną, która stoi tutaj naga, jak w dzień narodzin. Wiesz, jak bardzo doceniam łatwy dostęp. - Pieprz się. Aż tak bardzo nie chcę odpowiedzi. - Podeszła do komody i miotając się z wściekłości, wyciągnęła parę spodenek i koszulkę. - Powinienem przyjąć to, jako nie? - Zakładaj się ze swoją dupą - warknęła. Wstałem z łóżka i podążyłem w jej stronę, przywdziewając to co wiedziałem, że było wyrazem zastraszenia. Podczas, gdy część mnie lubiła jej nowy bunt, pozostała część nie była skłonna oddania kontroli. Ostatnią rzeczą, jaką potrzebowałem dla niej, była myśl, że jest wolna ode mnie. Wycofałem ją, dopóki tylna część jej ud dotykała komody, a potem podniosłem ją i posadziłem na wypolerowanym blacie, trzymając ją tam. - Twoja rozpaczliwa próba bycia kimś, kim nie jesteś, daje mi tylko amunicję, aby mieć cię u swoich stóp, proszącą o miłosierdzie. Dłonią delikatnie złapałem jej podbródek i uniosłem twarz, zmuszając, aby była świadoma wyrachowania w moich oczach. - Pamiętasz, jak to jest, prawda? - szepnąłem i niespodziewanie przycisnąłem miękki pocałunek do jej ust. Tylko, że tym razem, nie będę potrzebował cię zmuszać lub grozić ci. Zrobisz to dla mnie, kochanie. Tak jak zawsze robiłaś. *** NIGDY NIE SĄDZIŁEM, korytarze. Czasami myślę dramatyczny, ale za sposób kręci się wokół własnej osi, chwil.

że znów będę się skradał przez te nawet, że mógłbym być nieco w jaki moje popieprzone istnienie należało mi się kilka szokujących

97

Ten weekend był najdłuższym w moim życiu. To zajęło we mnie wszystko, aby utrzymać się z daleka od Monroe. Spędziłem dni unikając Arthura, Mario i Johna, skradając się i wykradając ze szpitala, aby zobaczyć Keenana, gdy spał. Nie wspominając już, o mojej nieudanej próbie poszukiwania Mitcha. Ten chciwy popapraniec, był dobry w ukrywaniu się. Zgaduję, że lata pożyczania pieniędzy z niebezpiecznych źródeł oraz nie spłacanie zaciągniętych długów, daje ci szczególne umiejętności. - Jak leci, stary? - powitał mnie Dash idąc do głównego wejścia, gdzie stałem. Było trochę wcześnie, ale chciałem pokonać Monroe w jej własną grę. Chciałem znać dokładną chwilę, kiedy przejdzie przez te drzwi. - Trochę niżej i trochę na prawo... - urwałem, kiedy zdałem sobie sprawę, co mówię. To był zwykle tekst Keenana i żart pomiędzy ich dwójką. Skrzywiłem się do Dasha, który tylko się do mnie uśmiechnął, niewzruszony przez mój gniew. - Też za nim tęsknię – zadeklarował Dash. - Co ty do cholery robisz, Dash? - Nie udaję, że jest praktycznie martwy - warknął. - Odpieprz się. Nie jestem w nastroju na twoje gówno. - Musisz z nim porozmawiać. Wkradasz się i wykradasz z jego sali szpitalnej, starając się go chronić, a jednak nie zamieniłeś z nim nawet słowa. - Co ty na to, że założę jedną z głów twojej matki i zobaczymy, czy będziesz gotowy porozmawiać ze mną. Nigdy nie widziałem pięści zmierzającej do mojej twarzy. Cholera, ledwo mogłem widzieć po tym, jak jego kułak zderzył się z moim policzkiem, odwracając szyję w prawo. - Zbyt cholernie daleko - warknął Dash. Nie przeprosiłem. Nie mogłem. Wiedział o pozwoliłem mu mieć swoją chwilę bez zareagowania.

tym,

więc

- Nie wiem, co działo się w twojej przeszłości, ale w pewnym momencie będziesz musiał dać temu w mordę i zostawić za sobą. 98

To jest stare, koleś. Robi się naprawdę stare. Kimkolwiek cię stworzyli, to nie musi tak być. Zazwyczaj, nie obchodziło mnie to, co myślał ktoś inny lub nieocenione gówno, które musiał powiedzieć, ale zawsze wiedział gdzie uderzyć. Odepchnąłem się od ściany i spotkałem jego spojrzenie, odzwierciedlające postawę. Tu nie chodziło o to, kto jest większy. Musiałem po prostu zobaczyć prawdę w jego oczach. - Jak wielu ludzi zostałeś zmuszony zabić, wliczając w to własną pieprzoną matkę? Ile dni głodowałeś? Jak wiele koszmarów miałeś? Jak wielu ludzi musiałeś pieprzyć jako dziecko? - Nikogo - odpowiedział twardym tonem. Dash jest trudną osobą do wstrząśnięcia. To był jeden z powodów, dlaczego szanowałem go najbardziej, nawet jeśli miałem gówniany sposób na okazywanie tego. - Więc, jeśli kiedykolwiek będziesz musiał zrobić jedną z tych rzeczy, wtedy będziesz mógł mi powiedzieć, kiedy zrobi się stara. - To było dziesięć lat temu, Keiran. Jeśli chcesz ciągnąć swoje życie, jakbyś nadal był czyimś pieprzonym niewolnikiem, więc tak rób. Jesteś w stanie dokonywać swoich własnych wyborów. Wolno mi tylko o ciebie dbać, ale w niektórych chwilach, musisz przestać mścić się na ludziach, którzy są blisko ciebie. Odszedł i zniknął w korytarzu. Dash nigdy nie mówił mi, żebym wyszedł ze swojego gówna, ale kiedy to zrobił, to tylko sprawiło, że jestem jeszcze bardziej wściekły. Skurwiele takie jak on, trzymali mnie tylko krócej, abym się stał tym, kim jestem teraz. Już dawno temu poddałem się staraniom, aby być dobrym. To była beznadziejna pogoń za ludźmi, którzy się z tym nie urodzili. Arthur był tym, który uczył mnie tego, kiedy pierwszy raz go spotkałem... Czułem się, jakbym był skąpany we krwi. Moja twarz, włosy i dłonie były nią pokryte, ale nie należała ona do mnie. Związany, bezimienny mężczyzna, któremu właśnie podciąłem gardło, patrzył 99

na mnie pozbawionymi życia oczami. Za każdym razem, kiedy odbieram komuś życie, patrzę, odczuwając winę i za każdym razem, zduszam ją w sobie. Właśnie minął rok, odkąd zabiłem po raz pierwszy. Nadal byłem rozważany w "szkoleniu", jak to nazywali, przez mój wiek i wzrost. Frank powiedział, że nie będę gotowy aby być na swoim, dopóki nie będę dużo starszy, a to było zwykłe wprowadzenie. Już czuło się to bardzo rzeczywiste. Początki były twarde i cierpiałem niezliczone bicia. Nigdy nie mogłem zrozumieć, co chcieli abym zrobił. Czasami, nawet teraz, było trochę ciężko to zrozumieć. Chciałbym zrobić to, co mi każą, gdy mi to rozkazują. Nie śmiałem powiedzieć im o koszmarach. Zobaczyliby to, jako słabość i oberwałoby mi się za to. Uczyłem się, jak to nazywali. Byłem postępem. Z dala widziałem dzieci, które żyły innym życiem. Czasami zastanawiałem się, jakie to życie było. Chciałbym się tego dowiedzieć, kiedy przyprowadzą nowe dzieci. Często mówili o ich rodzicach, rodzeństwie i domu. To sprawiło, że się nad tym zastanawiałem. Czy było tam coś lepszego? Czy nie wszyscy żyli w ten sposób? - Dobra robota, synu. Masz przed sobą świetlaną przyszłość. Nieznany mężczyzna wyszedł z cienia, ubrany w błyszczący garnitur. Po jego czystym wyglądzie i sposobie w jaki każdy wydawał się stanąć na baczność, kiedy ukazał swoją obecność, zorientowałem się, że musi być szefem o którym Frank często mówił. - Proszę pana? - Widzisz to? - wskazał na martwego człowieka, który wykrwawiał się na podłodze. - Dobrzy ludzie nie mają miejsca na tym świecie, więc musimy ich likwidować. Tylko najsilniejsi przetrwają, i aby być silnym, musisz być bezwzględny i polować na słabość. Rozumiesz? Pokiwałem głową na tak, chociaż tak nie było. Zapytam później jednego ze starszych dzieciaków. 100

- Zrobiłeś tutaj dobrą rzecz. Ten człowiek był szczurem. Był chorobą, która musiała zostać odcięta, zanim mogła się rozprzestrzenić i ty to zrobiłeś. Jakie jest twoje imię, mały? - Nie ma żadnego - odezwał się Frank. - Mówimy do niego po prostu niewolnik. - Nawet lepiej - uśmiechnął się złośliwie mężczyzna. Słyszałem trochę o tobie. Jesteś mądrzejszy od reszty i chętny do pracy, tak mi powiedziano. Powiedz... jak podoba ci się nasza branża? *** - PANIE MASTERS, SPÓŹNIŁEŚ SIĘ. Spodziewałam się ciebie trzydzieści minut temu. - Upomniała pani Gilmore, kiedy wszedłem do jej biura. Czekałem na Monroe długo po pierwszym dzwonku, ale się nie pokazała. Wysłałem jej szybko wiadomość i powiedziałem sobie, że się nie martwiłem. Byłem zły, że udaremniła rano mój plan, nie pokazując się. - Cóż, jestem teraz więc powiedz to co musisz i miejmy to gówno za sobą. - Pękłem. Zwykle nie byłem niegrzeczny dla personelu w szkole, ale moja cierpliwość dawno się skończyła. Nieobecność Monroe była rzeczą, która wysłała mnie na krawędź. - W porządku. Nie będziesz miał przyszłości w tempie, jakim pokonujesz ten rok. Kiedy studia nie będą już opcją, tak samo jak koszykówka. Na twoje szczęście, byłeś nieco wybitnym uczniem przez ostatnie trzy lata... akademickie. Dwa razy byłeś w więzieniu i możesz być usadzony na kolejny rok, jeśli się nie poprawisz. Jak do tej pory masz przed sobą obiecującą przyszłość, masz spore szanse rozpocząć karierę w zakładzie karnym. Jeśli to jest to czego pragniesz, w takim razie dyplom liceum nie jest ci potrzebny i tylko marnujesz mój czas. Zdaję sobie sprawę, że dużo się dzieje, biorąc pod uwagę tragiczny wypadek twojego kuzyna... - Mojego brata - warknąłem. 101

- Słucham? - Spojrzała na mnie z szokiem wyrytym na twarzy. - Jest moim pieprzonym bratem. Jeśli masz zamiar mówić o mojej rodzinie, jakbyś miała pieprzone pojęcie, to mów poprawnie. On jest moim bratem. - Cóż, ja... - Nieważne to wszystko. Kontynuuj. Mówiłaś mi o tym, jaką jestem stratą bez przyszłości. Zajęło jej kilka chwil, zanim wróciła do siebie i przemówiła: - Tak, cóż nie dokładnie w tych słowach, panie Masters. To co staram się powiedzieć, to że jest pan mądrym młodym człowiekiem i liderem. Czy wiesz o tym, czy też nie, są ludzie, którzy na ciebie patrzą. Czy chcesz być tego rodzaju przykładem dla swoich rówieśników? Co jest do cholery z ludźmi mówiącymi mi dzisiaj, czego potrzebuję? - Cóż, w takim razie muszę powiedzieć, że mają złą osobę do naśladowania, i powinnaś z nimi porozmawiać. - Niemniej jednak, to był twój ostatni bunt. Nie będzie już więcej szans, panie Masters. Proponuję potraktować to, jako ostrzeżenie. Możesz iść. Nie traciłem więcej czasu, zostając w jej biurze. Po tej protekcjonalnej rozmowie, byłem prawie przekonany aby opuścić szkołę, ale byłoby to zbyt piękne. Szybko wyłowiłem ze spodni mój wibrujący telefon. O ile pamiętam, moje miejsce pobytu NIE JEST TWOJĄ SPRAWĄ. Uprzejmie, spierdalaj. Uśmiechając się, schowałem komórkę do kieszeni. Monroe nadal kopie swoją dziurę, więc jej na to pozwolę. Kiedy w końcu zda sobie sprawę, że wykopała za głęboką, będzie zbyt daleko aby uciec. To nie powstrzymało mnie przed pójściem po nią. Nadal muszę nakarmić moje uzależnienie. To był czas, aby zmienić klasy, zajęło mi to trochę dłużej niż mi się podobało, kiedy starałem się olewać niechcianą uwagę i nieufny wygląd od 102

niektórych uczniów. Nie byłem zaskoczony, że większość z nich słyszała już o podejrzewaniu mnie o zabicie Trevora i Anyi. Było mi prawie przykro, że to nie ja zrobiłem. Trevor i jego ojciec planowali zamknąć Monroe w ich piwnicy, jak pieprzonego psa i używać na sposoby, których by nie przetrwała. Myślenie o tym sprawiało, że chciałem przywrócić do życia tego skurwysyna, żebym sam mógł go ponownie zabić. Prawie nie uwierzyłem w gówno, jakie próbowali zrobić. Dopiero szybki rekonesans kiedy nie było ich w domu, pokazał mi wszystko, co potrzebowałem wiedzieć. Mieli materac wciśnięty w kąt i łańcuch zamontowany na ścianie, żeby ją uwięzić. Trevor nie miał nigdy żadnych intencji, aby dostarczyć ją mojemu ojcu. Jego ojciec chciał zemścić się na mnie za to, że przekonałem jego żonę do opuszczenia jego obraźliwej dupy. Okazuje się, że jego matka chciała odejść lata temu, ale nie mogła uciec. Przez lata była bita i gwałcona przez ojca i syna. Nie wiedziałem co sprawiło, że jej pomogłem. Szczerze mówiąc, nie potrafiłem znieść Trevora. Nigdy nie mogłem. Może to ja go zraniłem. Z moją pomocą, nigdy nie patrząc wstecz, jego matka zdołała odejść, nawet gdy został zamordowany. Nie słyszałem słowa od jego ojca, odkąd stracił pracę. Nadal był na mojej liście rzeczy do zrobienia, ponieważ nie było mowy, żeby ten chory skurwysyn odszedł wolno. Nie dam mu nawet możliwości utonięcia w alkoholu. Dla Monroe, odpowie przed ponurym żniwiarzem. W końcu dogoniłem Monroe tuż przed tym, zanim zniknęła na sali gimnastycznej. Musiała mnie wyczuć, ponieważ odwróciła się, a jej oczy od razu wylądowały na mnie. Przewróciła oczami i skrzyżowała ramiona na piersi, nieświadomie wypychając piersi w górę. - Po prostu nie wiesz, kiedy odpuścić, prawda? Nie kłopotałem się odpowiedzią, kiedy podszedłem do niej, chwyciłem za przepyszne gardło i cofnąłem ją na drzwi sali gimnastycznej. - Zdaję sobie sprawę, że nie byłaś w moim posiadaniu przez jakiś czas. Uwierz mi, kochanie. Wiem, że 103

minęło trochę... cholernie za długo, ale to gówno tutaj - ugryzłem jej wargę i spojrzałem głęboko w oczy - wpędzi cię w wiele pieprzonych kłopotów. Przestań się tak zachowywać. - Czym jestem? Twoim dwulatkiem? - Na pewno się tak zachowujesz, ale nie pieprzę dzieci, więc jeśli będziesz tak trzymać, nigdy nie dostaniesz się do moich spodni. - Biada mi. - Przewróciła oczami. - Znów te usta. - Więc, co zamierzasz zrobić z... Moje wargi roztrzaskały się o jej, ucinając tą inteligentną ripostę, przez którą na pewno chciałbym ją pieprzyć zaraz przed drzwiami, na oczach wszystkich. Nie było mowy, żebym komukolwiek pozwolił na to patrzeć. Psy zawsze czaiły się gotowe do wąchania wokół mojej dziewczyny. To była praca w pełnym wymiarze godzin, odganianie ich przez ostatnie kilka lat i upewnianie się, że nie wiedziała. Potrzeba posiadania była teraz nawet gorsza, ponieważ ją miałem i nie było nikogo innego, kto pieprzył się tak, jak Monroe. Nikogo. - Nie słyszę cię - pocałowałem i podgryzłem jej dolną wargę. Nadal nosiła kilka siniaków od piątku. Prawie się uśmiechnąłem na to, jak musiała się z nich wytłumaczyć ciotce. - Pozwól mi usłyszeć, jak mówisz coś mądrego. - Coś mądrego - wyszeptała i spotkała moje oczy w wyzwaniu. Co za pieprzone utrapienie. Mała suka. Odwróciłem ją twarzą do ściany i uderzyłem w tyłek, wydobywając z niej wstrząśnięty pisk. Guzik w jej spodniach odskoczył, odpięty moimi palcami, więc wsadziłem nogę między jej, odsuwając je od siebie. - Można by pomyśleć, że chcesz, abym cię pieprzył... o to chodzi? Czy celowo próbujesz mnie wkurzyć? - Keiran, jesteśmy na szkolnym korytarzu! 104

- A jednak nadal wpychasz swój tyłek na mojego penisa. Wsunąłem dłoń w jej spodnie i chwyciłem przez majtki. Jej gorąco wypalało. Ledwie mogłem się skoncentrować na tym, po co przyszedłem. Generalnie, kiedy czekałem na nią przed szkołą, miałem zamiar upokorzyć ją albo nastraszyć, ale teraz graliśmy w zupełnie inną grę. W tą, która wpłynęła na mnie tak samo, jak na nią. Weź to kurwa ogarnij. - Więc myślisz, że po prostu pozwolę ci pieprzyć mnie tutaj? - Nie sądzę, że jest to odpowiedź, jaką naprawdę chcesz. Poza tym, czuję jak bardzo jesteś mokra. Nie muszę cię przekonywać. - Zdrada mojego ciała nie zmienia faktu, że tobą gardzę. Moje palce wsunęły się w jej majtki i w środek jej ciepła, powodując, że straciła oddech i dla wsparcia, złapała się ściany jak kotwicy. - Czujesz to? - zapytałem i dodałem kolejny palec. - Fakt, że mną gardzisz nie zmienia sposobu w jaki twoje ciało cię zdradza. Mógłbym cię tutaj pieprzyć i wzięłabyś to, ponieważ tego chcesz, a także byś to pokochała. - Co sprawia, że jesteś taki pewny, że bym to pokochała? Moje palce zwiększyły tempo, sprawiając że zaczęła jęczeć i błagać. Muzyka dla moich uszu. - Powiedz tak, a pokażę ci. - Nie tutaj. - Kurwa. - Zacząłem już wyszukiwać miejsc w głowie, aby ją tam zaciągnąć, kiedy nam przerwano. - Panie Masters, dzwonek na lekcję już dzwonił... Co ty najlepszego wyprawiasz? - O mój Boże - pisnęła Monroe. Gorączkowo oderwała od siebie moje ręce, przekląłem na stratę jej ciała. Czekałem dopóki nie zapięła i poprawiła swoje ubranie, zanim się odsunąłem. - Panna Monroe - dyrektorka Lawrence potwierdziła z dezaprobatą. - Nie masz lekcji? 105

- Tak, um, przepraszam - posłała mi mordercze spojrzenie, zanim zniknęła w środku sali gimnastycznej. - O ile pamiętam, zostało ci zakazane zbliżanie się do Lake Monroe. Czy jest jakiś szczególny powód, dla którego naruszono tą umowę? - Żaden z nich nie dotyczy ciebie. Odszedłem, zostawiając ją zaskoczoną. Byłem wkurzony, że Monroe znów udało się prześlizgnąć mi przez palce.

106

Rozdział 9 LAKE - WIERZYSZ TEMU IDIOCIE? - Przez większość lekcji wychowania fizycznego i potem również w szatni, rozprawiałam i wyklinałam ostatni wyczyn Keirana. Szczerze mówiąc, nie byłam pewna jak zareagować, kiedy podszedł do mnie na korytarzu. W przeszłości, kiedy tylko byliśmy razem w tej samej okolicy, bardzo, tyle na ile było to możliwe, starałam się być niewidzialna. Ale kiedy zobaczyłam to jednoznaczne ciepło w jego oczach, byłam zmrożona w miejscu. Wszystko co mogłam zrobić, to mieć nadzieję, że bez szwanku przetrwam kolejne spotkanie. - To brzmi dla mnie, jakbyś bawiła się tak dobrze, jak on. Odwróciłam się do Willow i zaparłam dłonie o biodra. - Po czyjej jesteś stronie? - Po twojej. Zawsze będę po twojej stronie, ale musisz zdecydować, czy masz zamiar go nienawidzić, czy pieprzyć. Wydaje mi się, że obie opcje nie mieszają się za dobrze ze sobą. Och, jak bardzo się myliła. - To nie jest jakiś maraton romansów, czy rywalizacja szkolna. Groził, że zabije moją ciotkę i że mam zostawić najlepszą przyjaciółkę - wyszczególniłam z naciskiem. - A jednak, mimo wszystko nadal go chcesz. Słuchaj. Wzięła głęboki wdech i go uwolniła. - Jestem ponad tym. - Nie, po prostu winisz Dasha. Nadal także jesteś zła, Willow. 107

- Jesteśmy tutaj, żeby rozmawiać o tobie, czy o mnie? warknęła defensywnie. To był mój moment aby się wycofać, ale zamiast tego nadal z nią stałam, utrzymując jej spojrzenie. Wydawało się, że żadna z nas się nie złamie, dopóki nie westchnęła i zapytała: - Czy zdajesz sobie sprawę, że przedtem prawie nigdy nie kłóciłyśmy się. Nie mogłam sobie przypomnieć czasu, żebyśmy się w ogóle z Willow sprzeczały. Największa kłótnia, pomiędzy nami, była o film, jaki miałyśmy obejrzeć, albo czy pizzę zamówić z pepperoni czy kiełbaską, a nawet wtedy szłyśmy na kompromis. Spędzałyśmy całą noc oglądając filmy, żeby każda była zadowolona i zamawiałyśmy pizzę pół na pół, aby żadna z nas nie była nieszczęśliwa. Ale nie mogłam zaprzeczyć, że coś zmieniło się dla nas w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Miałam tylko nadzieję, że nasza przyjaźń to przetrwa. - Zapomnij o tym. Chodźmy po prostu na lunch i miejmy nadzieję, że mają coś godnego uwagi lub jadalnego. - W ciszy skończyłyśmy ubieranie i na zewnątrz stołówki spotkałyśmy się z Sheldon. Po jej zapadniętej twarzy od razu było widać, że coś jest nie tak. - Sheldon, wszystko w porządku? - zapytałam, kiedy patrzyłam na jej pogniecioną odzież i rozczochrane włosy. Wyglądała, jakby stoczyła się z łóżka i poszła walczyć z bykiem. - Dostałam dzisiaj rano wiadomość od Keenana. - Otworzyła usta, aby powiedzieć coś więcej, ale wszystko to wydało się zniknąć, kiedy milcząco zakrztusiła się łzami. Położyłam kojąco dłoń na jej plecach, co zdawało się ją uspokoić. - Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby mówił do mnie w taki sposób. Brzmiał na tak chłodnego i zdystansowanego. - Co powiedział? - Niewiele. Po prostu nazwał mnie zimną, bezduszną suką i w sposób nie budzący wątpliwości dał mi odczuć, że nienawidzi mojej odwagi. Podobnie, jak jego brat. To było dziwne, że nikt wcześniej nie zauważył ich podobieństwa. 108

- Więc rozumiem, że nadal się z nim nie widziałaś? zapytała Willow. Przywdziała sympatyczny wyraz twarzy, ale wiedziałam że tego nie pochwala. Wierzyła tak samo jak ja, że Sheldon powinna pójść go odwiedzić jeszcze raz, nawet jeżeli tylko po to, aby złagodzić cios. Podobnie, mogłam zrozumieć, jakie emocjonalne zawirowania miałaby, widząc go w jego stanie, połączone ze złamanym sercem, jakie zostawił aby utrzymać ją na dystans. - Wiem, co myślicie, ale nie wiem, czy mogę to zrobić. - Jej łamiące skomlenie przebiło moje serce, spojrzałam na Willow, która wzruszyła ramionami w przeprosinach. - Moje serce płacze za nim, ale wiem, że nie mogę wrócić a teraz on... on.... zakrztusiła się na swoich słowach i zaczęła ponownie płakać. On mnie nienawidzi - wyszeptała. - Sheldon, nie możesz się winić za jego błędy i to na pewno nie jest twoja wina, że jego rodzina jest popieprzona. Mianowicie Mitch. - Wiem, że nie zrobiłam nic złego. Po prostu pamiętam, jak bardzo ranił mnie swoim lekkomyślnym zachowaniem, stale zdradzając przez te wszystkie lata. Doskonale pamiętam ten ból, bo on nigdy nie odszedł. Nigdy nie chciałam zranić go tak bardzo, jak on zranił mnie. Zabija mnie po prostu wiedza, że jest całkiem sam. - Ale ma swojego ojca - zauważyła Willow. - Na pewno po tym wszystkim byłby tu dla niego. - Od śmierci matki, jego ojciec jest tak samo popieprzony jak Keenan. Czy możesz sobie wyobrazić, że przez całe swoje życie wierzysz, że jedyna osoba, która powinna cię kochać, odeszła, a później dowiadujesz się, że ona przez ten cały czas nie żyje? Wiedziałam, że Sheldon nie kieruje tego pytania do żadnej z nas, ale to prawie tak samo mnie zniszczyło. - Mamo, jak mam powiedzieć, że rodzice jej nie porzucili? Że nie umarli tak po prostu. Zostali zamordowani. 109

Na szczęście Sheldon nadal mówiła, utrzymując mnie przed upadkiem w głąb czarnej otchłani, którą byli moi rodzice. - Powiedział mi kiedyś, że nigdy nie mógł zrozumieć zdolności matki do opuszczenia dziecka. Oglądaliśmy jeden z tych seriali telewizyjnych na Lifetime1, ale wiedziałam, że jego matka jest powodem, dlaczego tak mocno bierze to do siebie. Nie pomaga także to, że jego ojciec jest ledwo w jego życiu i nie było go przez długi czas. - Myślisz, że ma problemy z odrzuceniem? - zapytałam. - Nie wiem. Może. Bez względu na jego problemy, wiem że są przez jego rodziców. - Czy wy dziewczyny nigdy nie męczycie się plotkowaniem? przerwał nam Buddy, podchodząc z ręką zarzuconą wokół blondynki, która, byłam pewna, chodziła ze mną na angielski. Często także przyłapywałam ją na zmysłowym obczajaniu Keirana, który każde spojrzenie ignorował. - Buddy, jesteś największą królową plotek - skarciła go Willow. - Hej, hej, hej. Uwielbiam plotkować prawie tak bardzo, jak pisać z kolesiami, ale nie jestem królową. Zaśmiałam się, kiedy spojrzałam na grobowy wyraz jego twarzy. Wyglądał, jakbyśmy go poważnie obraziły, co tylko udowadniało, że Buddy potrafił być prawdziwą królową dramatu. - Chodźcie, powinniśmy iść na lunch. - Otworzyłam jedne z wahadłowych drzwi podążając za Willow, przepuściłam Buddy’ego i jego najnowszą zdobycz, ale kiedy Sheldon nadal stała i patrzyła w przestrzeń, pozwoliłam aby drzwi się zamknęły. Nawet patrząc tylko na jej profil, widziałam ciemne kręgi wokół oczu i utraconą wagę. Czy ta dziewczyna przestała jeść i spać? Sheldon nigdy nie była kimś, kto pominąłby posiłek, więc 1

Lifetime – kanał telewizyjny należący do A+E Networks, nadający filmy fabularne produkowane na zamówienie, seriale fabularne i dokumentalne produkcje rozrywkowe.

110

wiedziałam, że jeśli doszło do tego, było to coś więcej, niż zwykłe licealne zerwanie. Zrobiłam psychiczną notatkę, aby pogadać z Dashem. Jeśli ktokolwiek pomógłby jej przez to przejść, to będzie to on. Byli czymś więcej, niż bratem i siostrą. Byli najlepszymi przyjaciółmi. - Sheldon? Dźwięk jej imienia wytrącił ją z transu, a kiedy jej oczy spotkały moje, wydawały się spoglądać przeze mnie. Moje gardło zacisnęło się boleśnie. Nie mogłam znieść patrzenia na cień dziewczyny, którą była kiedyś. Pięć miesięcy temu, nie pomyślałabym, że tak bardzo będę troszczyć się o nią, czy kogoś innego. - Myślę, że mam zamiar iść. - Iść? Iść gdzie, Sheldon? Proszę, wejdź do środka. Musisz zjeść. Jej oczy koloru hartowanego bursztynu przytwierdziły mnie do miejsca. - Czasami nie jest to takie łatwe. Jedzenie nie zmieni faktu, że zostawiłam go samego na śmierć. Zniknęła, zanim cokolwiek zdążyłam odpowiedzieć. *** Dzięki Bogu za testy. Testy nie były tym, czym ludzie chcieli aby były. Testy były środkiem ucieczki. Przynajmniej tym miały być. Jeśli nie wcześniej, teraz zdecydowanie nienawidziłabym piątego podpunktu. Kaszel, szurnięcie nogami, każdy dźwięk niosący się w cichej sali, czyniły mnie nerwową. Przez moje ostatnie przygody, aby zdobyć średnie wykształcenie unikając jednocześnie letniej szkoły, każdy test do końca roku musiałam zdać z dobrym wynikiem. Moja

uwaga

powinna

być

skupiona

na

końcowych 111

egzaminach i teście przede mną, ale rozwój zawodowy i znaczenie społecznej odpowiedzialności były najmniejszymi z moich problemów. Każdy włos na moim ciele był uniesiony, a dreszcz wędrował przez każdy cal przegrzanej skóry. Od piętnastu minut z przeznaczonej godziny, ślęczałam nad trzecim pytaniem. Powinnam znać odpowiedź, ale nie mogłam się skupić na wystarczająco długo, aby zrozumieć jego sens. Godzina w zupełności by wystarczyła, gdyby moje skupienie nie było wycelowane w impulsywnego chłopaka z tyłu klasy. W tym tempie, nigdy nie skończę na czas. Które z poniższych stwierdzeń jest poprawne? A. SOB oznacza Społeczna Odpowiedzialność Biznesu. B. Keiran cię skrzywdzi. C. SOB odnosi się do dużych i małych przedsiębiorstw. D. Wszystkie z powyższych. Zaznaczyłam ostatnie i ruszyłam dalej, lecz zamiast czytania pytania, nagle odwróciłam się i odszukałam Keirana siedzącego z tyłu klasy. Nie mogłam tego znieść. Pokusa była zbyt wielka. Mój wzrok skoncentrował się na jego ciemnej głowie, pochylonej w idealnym skupieniu. Obserwowałam, jak swoją dużą dłonią trzymał cienki, żółty ołówek i zakreślał odpowiedzi. Ciężar na mojej klatce piersiowej uniósł się, ale serce teraz ścisnęło, kiedy wiedziałam, że na mnie nie patrzy. Jakby wyczuwając mój wzrok, nagle spotkałam się z burzliwymi szarymi oczami, które przesuwały się i zmieniały, kiedy mnie oceniał. Powoli pojawił się chytry uśmiech i zbyt późno zdałam sobie sprawę, że jego wargi się poruszały. - Panie Lawson, czy może pan wyjaśnić mi to pytanie? Keiran w pełni się uśmiechał, kiedy zrozumiałam, że wpędził mnie w pułapkę. Było zbyt późno, aby udawać, że nic się nie stało. Zostałam złapana. - Panno Monroe. Oczy na własny test. Nie będę tolerował ściągania. - Skarcił mnie Lawson, jednocześnie podążając na koniec klasy. Echo kroków jego adidasów, wywołało moje 112

zakłopotanie. Szybko odwróciłam się na swoim krześle, lekko kołysząc i czując jak moje policzki się ogrzewają. Skupiłam się na teście do którego uczyłam się przez całą noc i do czasu, gdy zadzwonił dzwonek, miałam już dopracowane ostatnie pytanie. Nie zauważyłam, że Willow i Sheldon wyszły z resztą tłumu, a kiedy w końcu spojrzałam w górę, Keiran stał przed moim biurkiem, odwrócony do mnie plecami. - Bułka z masłem, panie Lawson. - Zmrużyłam oczy na jego plecy. - Wstyd za tych oszustów. - Odwrócił się do mnie i mrugnął, zanim odszedł. Miałam ochotę rzucić całą moją torbę, wypełnioną książkami w jego głowę, kiedy przyszła mi do głowy pewna myśl. Oszuści, co? W dniu, kiedy ogłoszono śmierć Trevora i Anya, ślubowałam zobaczyć Keirana w więzieniu raz na zawsze. Dopóki byłam w stanie spełnić swoją obietnicę, mogłam odwołać się do drobnej zemsty, która mnie trzymała. Złapałam swój test i praktycznie wyskoczyłam po drugiej stronie stołu, aby dotrzeć do biurka pana Lawsona. Posłał mi pełne dezaprobaty spojrzenie, kiedy zabierał mój test. - Wiesz, panno Monroe. Jestem tobą zaskoczony. - Co ma pan na myśli? - Moja twarz natychmiast opadła, a plany sabotażu odeszły w dal. - Zawsze uważano cię za przykładną uczennicę i byłaś szanowana przez nauczycieli. Twój potencjał, umożliwia ci zajście wysoko. Jednak, w ciągu ostatnich kilku tygodni, wyraźnie się opuściłaś. - Ja, ja... - Ostatni rok jest złym czasem aby stracić skupienie, młoda damo, bez względu na motywację. - Ale, proszę pana, ja... - Nie ma żadnego usprawiedliwienia. Jeśli dzieciaki takie, 113

jak Keiran Masters dają radę, nie ma powodu abyś i ty nie mogła utrzymać się na poziomie korzystnym dla swojej przyszłości. Keiran? Daje radę? Czy pan Lawson i inni zapomnieli, że to on był osobą oskarżoną o podwójne morderstwo? Miałam ochotę krzyczeć na tego faceta i przypomnieć mu, że nie byłam tą, która spaliła żywcem dwie osoby. Nie byłam potworem, lecz nadal to Keiran był postrzegany, jako złoty chłopak? - Panie Lawson, mówiąc o Keiranie Mastersie, usłyszałam, jak wspominał o korzystaniu ze ściągawki na teście. Myślę, że jako przykładny uczeń i osoba, która bierze społeczną odpowiedzialność na poważnie, powinnam dać panu o tym znać. - Pod słodkim tonem udało mi się ukryć gorycz jaką poczułam od jego osądu, dopasowując do tego wstrząśnięty i przerażony wyraz twarzy. Jego słowa w rzeczywistości mnie dotknęły, ale tylko dlatego, że były one prawdziwe. - Co? Jesteś tego całkowicie pewna? - Zignorowałam podejrzane spojrzenie, jakie mi rzucił, na potwierdzenie kiwając głową. Chciałam uciec się do histerycznego napadu i wypuścić na świat takie samo okrucieństwo, jakie dotknęło mnie. - Dziękuję, panno Monroe. Przyjrzę się temu. - Pochylił głowę, aby przejrzeć testy przed nim, odprawiając mnie. Wzięłam to za wskazówkę i odeszłam. Tak długo, jak byłam troskliwa, moje zadanie było wykonane.

114

Rozdział 10 KEIRAN WALCZYŁEM Z DECYZJĄ, czy poczekać na Monroe, ale kiedy nie opuściła klasy zaraz za mną, zorientowałem się, że się ukrywa. Niechętnie powlokłem się dalej po tym, jak przypomniałem sobie, że było zbyt wiele wścibskich oczu, a ja wciąż miałem do niej zablokowany dostęp. Kiedy dotarłem do drzwi, przygotowałem się na zimne powietrze, które mnie powita i przez które przebrnę. Tak bardzo, jak nie lubiłem zimna, objąłem je. Trzymało mnie ono zakorzenionego w przeszłości, więc nie traciłem czasu na marzenia o przyszłości, która nie była przeznaczona dla ludzi takich, jak ja. - ...I pozwolić mu wrócić do szkoły, nie mniej. To niedorzeczne! Co z innymi uczniami? Czy nie zdajecie sobie sprawy, że jest niebezpieczny. ? - Proszę pani. Keiran Masters wyszedł za kaucją i nie został skazany za przestępstwo. W związku z tym, nie może być izolowany od szkoły. Usłyszałem przytłumione pomruki, zakładając że to osoba postronna i kiedy wychodząc zza rogu wkroczyłem na parking, moje podejrzenia zostały potwierdzone. Na parkingu cisza zapadła tak szybko, jak tylko się pojawiłem. Zdając sobie sprawę, że uwaga publiczności została przeniesiona, bywalczyni odwróciła swój rozdrażniony wzrok na mnie. Nie zareagowałem, gdy ruszyła do przodu i stałem w 115

miejscu, czekając aż zbliży się do mnie. - Ty skurwysynu! - Pani Risdell, musi się pani uspokoić, inaczej będziemy musieli interweniować - napominał funkcjonariusz znudzonym tonem, jednocześnie rozpaczliwie próbując ostudzić wściekłość kobiety. Zastanawiałem się też, czy próbował powstrzymać kobietę, czy mnie. Gdyby nie było tak dużej widowni, wybuchnął bym śmiechem. Ostatniej rzeczy, jakiej potrzebowałem, byli ludzie myślący iż uważałem śmierć Anyi i Trevora za zabawną. Nie żebym zwracał uwagę na to, co myślą inni, ale to nie do końca byłoby pomocne w mojej sprawie, gdybym otwarcie szydził z tej zbrodni. Nie pomagało także, że informowali o tym w krajowych wiadomościach, że ja byłem w to zamieszany. Świat dowiedział się o Keenanie, a gazetowe pismaki, rozpaczliwie próbowały połączyć te dwa incydenty. - Powstrzymać mnie? - Walczyła w uścisku policjanta. - Kto tego potwora wypuścił z więzienia? Chcę go tam umieścić z powrotem, albo, tak mi dopomóż... Przygryzając wnętrze policzka, tłumiłem furię gotującą się wewnątrz mnie. Odmówiłem pokazania emocji. To nie pierwszy raz, kiedy jestem nazywany potworem, ale znajomość tego nie łagodzi ciosu. - Jak mogli go wypuścić? Spalił żywcem moją córkę. Jaki rodzaj zwierzęcia tak robi? - Ślina wyleciała z jej ust, gdy patrzyła na mnie w morderczym szale, który mógłby rywalizować z moim własnym. Funkcjonariusz wzrokiem przekazał mi milczącą prośbę o odejście, więc bez wahania skorzystałem z nadarzającej się okazji. Nie było nic co mógłbym zrobić, aby pomóc tej sytuacji. Żadna ilość błagania w mojej sprawie, nic więcej by nie wniosła. Prawdą było, że tak naprawdę o to nie dbałem. Nie było mi przykro, że nie żyją. Byłem wysoce świadomy faktu, że nadal bardzo szybko mogę wrócić do więzienia. 116

- Mam dowód, że zabił moją córkę! Wszyscy to zrobili! Chcę ich w więzieniu! Wbrew swojej woli zatrzymałem się w pół kroku i starając się zachować swój oddech poczułem, że moja maska zaczyna pękać. Na zewnątrz, byłem doskonałym okazem obojętności, ale w środku mój spokój się rozpadał. - Będziesz smażyć się w piekle za to, co wszyscy zrobiliście mojej córce i w końcu poczujesz to, co ona czuła, kiedy żywcem paliłeś jej ciało! Odgłos obłąkanych krzyków kobiety podążył za mną i odbił się od moich pleców, które trzymałem prosto, kiedy odchodziłem. Nienawistne słowa, jak miecz, cięły mnie na drobne kawałki. Nie bałem się piekła. Czy ona nie wiedziała, że piekło było tam skąd wypełzłem? Musiała wiedzieć. Musiała to widzieć gdy na mnie patrzyła. Oni wszyscy powinni. Monroe zawsze wiedziała. To dlatego przez te wszystkie lata pozwalała mi się kontrolować. Nie była tak naiwna, jak ludzie wierzyli. Doskonale zdawała sobie sprawę, że wielu ludzi nie uświadamiało sobie tego, ponieważ nie widzieli nic poza atrakcyjnym wyglądem, pieniędzmi i statusem. Nie potrafili wejrzeć w głąb, żeby zobaczyć prawdziwą osobę czającą się w środku. Potwora. Teraz wszyscy widzą. Nieznane, nadgorliwe dziewczyny już nie pchają bezczelnie swoich cycków na moje ramiona. Losowe uściski dłoni i poklepywanie po plecach są przeszłością, kiedy tylko wszedłem na korytarze Bainbridge, czy nawet do miasta. Teraz byłem wyrzutkiem. Mordercą. Potworem. Czy te wszystkie spojrzenia, szepty i porozumiewawcze mrugnięcia, mogły wymusić aby mnie to obchodziło? Nie przegapiłem tego. Nie tęskniłem za czymś, czego nigdy tak naprawdę nie miałem. Ci ludzie nie byli moimi przyjaciółmi, czy rodziną. Obchodził ich tylko status. Chcieli tylko to, co mogli osiągnąć dzięki mnie. Mój samochód zamajaczył przede mną, chcąc pomóc mi 117

uciec, i kiedy w końcu do niego dotarłem, pociągnąłem za klamkę otwierając drzwi. Wszystko, czego potrzebowałem to odjechać. Więc dlaczego spojrzałem w górę, aby przeszukać tłum? Odpowiedź nie miała znaczenia, gdy natychmiast dostrzegłem ją, opierającą się o drzewo rosnące w pobliżu parkingu. Wiedziałem od razu, że była świadkiem tego, co właśnie zaszło. Tylko jak długo tam stała? Patrzyłem jej w twarz oczekując odpowiedzi, ale po raz pierwszy, była ona nieczytelną maską. Jej emocje i myśli zostały starannie schowane. Czas, który spędziliśmy patrząc na siebie nawzajem był niezmierzony. Przeraźliwy głos wyprowadzanej pani Risdell chociaż słaby, nadal był jeszcze słyszalny. Gdy wydawało się, że żadne z nas się nie ruszy, postanowiłem podnieść intensywność. Jak szybko zapomniała... Wiedziałem, jaki przycisk nacisnąć i kiedy to zrobić. Oparłem ramiona na samochodzie, czując jak moje mordercze instynkty przychodzą, i pokazać jej dręczyciela z którym dorastała, przed jej oczami. Czekałem na uznanie, obawę, strach. Chciałem pieprzoną reakcję i nie kazała czekać mi za długo. Suka się uśmiechnęła. *** OPUŚCIŁEM SZKOŁE i pojechałem prosto do domu, aby spakować na noc torbę. Dzisiaj będzie kolejny raz, kiedy nocowałem w szpitalu. Od kiedy wróciłem do domu ledwo co spędziłem noc w swoim własnym łóżku. To mała ofiara do zapłacenia dla mojego brata, który przeze mnie prawie stracił życie. Podróżowałbym ze szkoły i z powrotem do czasu, aż każdy i wszystko, co było zagrożeniem będzie unicestwione. Kiedy wchodzę do środka, dom jest cichy, ale wiem, że wujek jest w domu. Jego ciężarówka jest zaparkowana na 118

zewnątrz, więc zgaduję że zamknął się w biurze, aby jak zwykle kiedy byliśmy w domu, wykorzystywać pracę jako wymówkę do unikania nas. Nie kłopoczę się ogłaszaniem swojej obecności, więc pokonuję drogę do pokoju, przeskakując po dwa schody naraz. Chciałem, żeby było to szybkie wejście i wyjście. Kiedy popycham drzwi do mojej sypialni w celu otworzenia, prawie tracę swoje gówno. - Co ty robisz? Niewzruszony, nadal się we mnie wpatruje. - Szukam powodów, dlaczego mój syn leży umierający w szpitalu. - Masz na myśli coś poza faktem, że twoje umiejętności rodzicielskie są do dupy? Rzucam swój plecak z książkami na podłogę i przemierzam pokój w stronę szafy, zmuszając szczękę do rozluźnienia. Nie martwię się o jego myszkowanie. Po tym, jak Monroe znalazła medalion i broń, upewniłem się aby przenieść wszystko w bezpieczniejsze miejsce. - Jedziesz do szpitala? - zapytał. - Tak. - Upuściłem torbę i zacząłem pakować do środka swoje gówno. Skarpety, spodnie, wpychałem do worka.

koszulki

i

bokserki

garściami

- Właśnie stamtąd wróciłem. On jest tak zmęczony, że będzie spał przez resztę nocy. - Wiem. - Zostawiam szafę i idę na drugą stronę pokoju, pakując wszystko, co uważam, że będzie mi potrzebne. Staram się unikać kontaktu wzrokowego mimo tego, że czuję na sobie spojrzenie podążające za mną. Wydaje się być zbyt swobodny jak na kogoś, kto właśnie został przyłapany na wtargnięciu na teren prywatny. Kiedy wszystko co potrzebuję jest spakowane, podnoszę 119

torbę i spoglądam wyczekująco na wujka. Łapie wskazówkę i wstaje ze swojego miejsca przy biurku. - Zanim pójdziesz, muszę z tobą porozmawiać. - Jestem pewny, że to może poczekać jakiś czas. - Nie, synu. Nie może. Chcę cię w moim biurze za mniej niż pięć minut - zarządził, przed opuszczeniem sypialni. Odczekuję chwilę, zanim podążam w dół schodami. Miałem zamiar skierować się prosto do drzwi wyjściowych, lecz zamiast tego ostro skręcam w lewo. Równie dobrze, mogę mieć to za sobą. Kiedy docieram do jego biura, nie kłopoczę się pukaniem i popycham drzwi, otwierając je gwałtownie. Znajduję go siedzącego za biurkiem, czekającego. Wyraz jego twarzy zmienia się z ciekawego do oczekującego, jak obserwuje mnie i czeka aż pierwszy się odezwę. Na moje stoickie uniesienie brwi, wzdycha i poddaje się. - Myślę, że nadszedł czas, aby porozmawiać o twojej matce. - Nie jestem zainteresowany. - Nic nie mogę na to poradzić, ale moja maska ześlizguje się, a twarz wykrzywia wściekły grymas. - Nie karm mnie tym gównem, chłopcze. Chcesz to wiedzieć, a ja muszę ci o tym powiedzieć, więc siadaj. Rozglądam się po pokoju, wpatrując w ciemne brązy i czerwienie. Skóra i drewno pokrywają prawie każdy cal biura, a dzięki gospodyni zatrudnionej raz w tygodniu, jest czyste, świeże i wolne od kurzu, pomimo długich chwil nieobecności. Gdy mój wzrok w końcu ponownie spotyka jego, biorę ciemne tęczówki i stłumiony uśmiech. W porządku. Pośmiejmy się razem. Zajmuję miejsce przed biurkiem, a on z powrotem rozluźnia się, siedząc na dużym fotelu naprzeciw. Obserwuję, jak walczy ze słowami, które cisną mu się na 120

usta i powstrzymuję się aby nie przewrócić oczami. Pomimo mojej pozornej obojętności, tak naprawdę jestem o wiele bardziej ciekawy, niż sobie na to pozwalam. - Sophia była łagodną duszą. Była miła, małomówna, ale niewiarygodnie łatwowierna. Poznałem twoją matkę dopiero dwa miesiące po twoim urodzeniu. Brzmienie imienia mojej matki zwiększyła moją chęć, aby wyjść przez główne drzwi i nigdy nie wrócić. To była myśl, którą miałem od lat, ale moja obsesja trzymała mnie w miejscu. - Po tym, jak mojemu bratu udało się zniknąć na prawie rok, trochę pokopałem i wyśledziłem go w mieszkaniu, które jakimś cudem był w stanie kupić pod innym nazwiskiem. Do dzisiaj nie mam pojęcia, jak udało mu się to zrobić. W wielu sprawach Mitch był niezwykle przedsiębiorczy. Dorastając, zawsze potrafił wpędzić się w kłopoty i tak samo szybko znaleźć z nich wyjście. To był jeden z powodów, dlaczego nigdy nie byliśmy ze sobą blisko. Nigdy nie byliśmy braćmi, takimi jak powinniśmy. Dzieliliśmy tę samą krew, ale równie dobrze mogliśmy być obcymi. Zwykle doprowadzaliśmy naszych rodziców do szału, do momentu, w którym nas rozdzielili. Do piętnastego roku życia dorastaliśmy w osobnych domach. Zostałem w domu rodziców, kiedy Mitch przeniósł się do naszych dziadków. Umarli trzy lata później po tym, jak Mitch poszedł do college’u. To był napad, który poszedł źle, choć czasami, zastanawiam się, czy twój ojciec nie miał z tym coś wspólnego... Twarde spojrzenie Johna wbijało się w biurko. Szczękę zatrzymał w niemej koncentracji. - W każdym razie, zniknięcie twojego ojca zaczęło wpływać na zdrowie naszych rodziców, więc nawet jeśli uważałem, że lepiej będzie jak przepadnie bez śladu, wytropiłem go. Dla nich. Spisałem go na straty na długo przed tym, zanim tak naprawdę utraciliśmy braterską więź. Przynajmniej miałeś szansę. Miałem to na końcu języka, ale zdecydowałem, że nie było to warte argumentu. - Po tym, jak Mitch został zmuszony, żeby przeprowadzić się 121

do naszych dziadków, jego relacja z rodzicami została zniszczona. Oskarżył ich o faworyzowanie mnie. Nigdy nie utrzymywałem, że nie miał racji i tak samo rodzice. Także sądziłem, że mnie woleli bardziej i myślę, że rodzice też tak uważali. - Przesunął się aby usiąść za biurkiem, napalał sobie drinka, decydując się bardziej mu przyglądać, niż pić. - Nigdy nie zapomnę dnia, kiedy natknąłem się na twoją matkę. Była najpiękniejszą złamaną rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem. Kiedy mnie zobaczyła, od razu poprosiła mnie abym ją uratował. Nie wiedziała kim byłem. Była tak bardzo zdesperowana. Sukienkę miała rozdartą, a na ciele widniały świeże siniaki. Ale zamiast bać się człowieka, który włamał się do jej domu, patrzyła na mnie jak na mężczyznę, który właśnie otworzył jej klatkę. Walczyłem, aby się nie przejmować i wygrać. Po tym, jak potwierdziłem, że miejsce to rzeczywiście należy do mojego brata, odwróciłem się do wyjścia, mając informację, której potrzebowałem, aby naprawić złamane serce moich rodziców. Mogłem im powiedzieć, że ich najmłodszy syn żyje. - Więc, dlaczego to zrobiłeś? Spojrzał w górę i wypowiedział dwa słowa. - Przez ciebie. Kiedy nie odpowiedziałem, przebiegł dłonią przez włosy i obtoczył swojego drinka. - Usłyszałem twój płacz. Odwróciłem się do niej aby zapytać, ale jej już nie było, więc poszedłem. Podążyłem za dźwiękiem twojego płaczu, a to doprowadziło mnie do niej. To doprowadziło mnie do ciebie. Stałem tam, patrząc na waszą dwójkę. Obserwowałem jej kołysanie i twój spokojny powrót do snu. Przyglądałem się, jak jej łzy spadają na twoją twarz. Patrzyłem, jak mocno cię trzymała. Usłyszałem jej modlitwę. Usłyszałem jej pytanie, jak może cię uratować. To kurewsko mnie złamało. Poszedłem, ignorując własne instynkty. Pieprzyłem to co jest dobre, a co złe i miałem w dupie konsekwencje. Zabrałem was oboje do swojego domu. Kiedy mniej niż tydzień później, 122

Mitch zdecydował się wynurzyć i złożyć mi nieoczekiwaną wizytę, wiedziałem, że nie było bezpiecznie dla ciebie aby zostać. Ukryłem was oboje daleko w sąsiednim mieście, spakowałem się i przeniosłem tutaj, do Six Forks, nigdy nie mówiąc nikomu dlaczego i gdzie się przeprowadzam. Nie powiedziałem także nikomu o waszej dwójce. Nawet naszym rodzicom. Nie mogliśmy ryzykować, że Mitch znajdzie jej miejsce pobytu. Bała się go. Twój ojciec trzymał ją, jak więźnia w tym domu przez całą jej ciążę, po tym, jak chciała z nim zerwać, gdy powiedział jej o swoich planach, aby użyć waszej dwójki do odzyskania swojego spadku. Rodziła w domu, z pomocą niezarejestrowanej położnej, której zapłacił dużo pieniędzy za milczenie. Dlatego też nie było żadnych papierów, że w ogóle się urodziłeś. Sophia przeniosła się tu na krótko przed tym, jak zaszła w ciążę z tobą. Jej ojciec zmarł, kiedy była trzymana jako więzień. To nie miało znaczenia, ponieważ nigdy nie miała szansy powiedzenia komukolwiek, że jest w ciąży. Zapadła naturalna cisza po tym jak skończył, każdy z nas zagubiony we własnych myślach. Bez względu na to, jak wiele razy to przerabiałem, ciągle wracałem do tego samego pytania. - Jak to zrobiłeś? - Co zrobiłem? - Jego zaskoczony wzrok dostał moją niepodzielną uwagę. - Jak tobie, kompletnemu nieznajomemu, udało się nakłonić do porzucenia swojego dziecka kobietę, która przed chwilą nad nim się modliła? Obserwowałem, jak się przesuwa i wielokrotnie przełyka, zastanawiając się, czy wykorzystywał swój czas, aby uformować kłamstwo. - Keenan - w końcu odpowiedział. - Powtórz? - Przekonałem ją, że bezpieczniej będzie przemilczeć twoje zniknięcie, ponieważ wciąż ukrywała się przed Mitchem i była w kolejnej ciąży z dzieckiem, które musiała przed nim chronić. 123

- Dlaczego nie zemściłeś się na Mitchu za to, co jej zrobił? - Nasi rodzice nigdy nie pozwoliliby na ośmieszenie w oczach ludzi. Wybrali by jego, pomimo tego co wyprawiał. Sophia pochodziła z rodziny robotniczej. Nie miała nikogo, kto by za nią stanął. - Miałaby ciebie... czyż nie? - To było zbyt ryzykowne. Bogactwo mojej rodziny sięgało o wiele dalej, niż moje. - Jesteś żałosny - odszczeknąłem. - Zrobiłem to, co myślałem, że muszę zrobić. - Ponieważ sądziłeś, że Keenan jest twoim synem, a ja nie? - To nie... - To jest dokładnie tak, jak było. Miałeś wybór i go dokonałeś. Nie jesteś lepszy, niż twoi pieprzeni rodzice. - Podejmowanie trudnych decyzji w ferworze nie jest tak proste, jak myślisz. Wybory muszą być dokonane, a często są to błędne decyzje, które mają pierwszeństwo. - Więc, jak twój brat przekonał ją, żeby mnie zostawiła za sobą? - Obiecałem jej, że cię odnajdę - chrząknął i poprawił się na fotelu. - Zatrudniłem najlepszych ludzi, ale ciebie, kurwa, nie było. Tak po prostu. To było tak, jakbyś nigdy nie istniał. Nie było żadnego zostawionego śladu. Tygodnie mijały, a twoja matka stawała się coraz bardziej rozgorączkowana. Przestała jeść i ledwo była w stanie opiekować się Keenanem. Jej cierpienie coraz bardziej wpływało na niego i zaczęła wygrażać zamieszaniem w to policji. Nie mogłem na to pozwolić. - Co zrobiłeś? - warknąłem. - Zagroziłem zabraniem Keenana, jeśli o tobie nie zapomni. - Ty skurwysynu. - Z wściekłością ruszyłem do przodu, ale szybko przypomniałem sobie, że mnie to, kurwa, nie obchodziło. - Dlaczego? - Aby ochronić jedynego syna, jaki mi pozostał. Kochałem 124

cię, Keiran, i cię nie ochroniłem. Nie chciałem popełnić tego samego błędu po raz drugi. - Czy kiedykolwiek podejrzewałeś Mitcha? On był pierwszą osobą, jaką podejrzewałem. Obserwowałem go przez kilka miesięcy, ale nigdy nie widziałem go z tobą. Musiał mieć... - John zassał powietrze nierównym oddechem przed kontynuowaniem: - Musiał cię szybko sprzedać. - Więc, jak dużo czasu minęło, zanim się poddałeś? - Nigdy się nie poddałem, Keiran. Nigdy nie przestałem cię szukać. Nie jestem idealny. Było wiele momentów, kiedy jak sobie przypominam, chciałem się poddać. Były dni, kiedy brakowało nadziei. Twoja matka całkiem przestała się do mnie odzywać. Żyliśmy w tym samym domu, ale byliśmy sobie obcy. Oba nigdy mi nie wybaczyła. - Dlaczego się z nią zaangażowałeś? - Trudno mi było zachować głos neutralnym, kiedy wszystko co czułem to gniew. Kurewsko nienawidziłem bohaterów. - To skomplikowane. Nie sądziłem, że kocham twoją matkę. Nie myślałem, że kiedykolwiek mógłbym ją pokochać, a wtedy jednego dnia, tak się stało. - Więc, co się zmieniło? - warknąłem niecierpliwie. - Powiedziała mi, że mnie potrzebuje. Powiedziała, że potrzebuje zapomnieć. Potrzebowała go wykasować. Ja... ja chciałem być jej bohaterem. - Czy może nigdy nie słyszałeś, że "rycerskość jest martwa"? - Jeśli ta dziewczyna kiedykolwiek spojrzałaby na ciebie, i poprosiła abyś ją uratował, zrobiłbyś to? - Jak kantowanie mojej matki ma ją uratować? - zapytałem, zamiast odpowiedzieć na jego pytanie. Jedyną osobą od której Monroe może być kiedykolwiek uratowana, jestem ja. - Wbrew temu, co wy chłopcy możecie o niej myśleć, wasza matka była dobrą kobietą, która została uszkodzona przez niezasługującego na nią mężczyznę. Zniszczyliśmy ją. Zniszczyliśmy ciebie. 125

- Uwierz mi. Potrzebuję więcej niż złe rodzicielstwo, aby spowodować we mnie ruinę. - Niemniej jednak, jeśli byśmy nie... - przerwał aby wziąć głęboki oddech - ... gdybym nie pozwolił ci odejść, wszystko byłoby z tobą dobrze. - Myślisz, że ze mną nie jest dobrze? - moje wargi zwinęły się w pozbawiony humoru uśmiech, kiedy patrzyłem na niego z drugiej strony biurka. - Uspokój się - powiedział twardym tonem. - Nie chowaj się za sarkazmem. To nie jest słodkie. Nie obchodzi mnie, co te małe dziewczyny sądzą. - Wyczuwam, że ta rozmowa jest skończona. Fajna gadka. Odwróciłem się, żeby wyjść, ale kiedy moja dłoń złapała klamkę, inna złapała moje ramię. Nie słyszałem nawet, jak przechodził przez pokój. - Musisz to usłyszeć. - Nie, nie muszę. To koniec. To jest to, czym jestem i nie planuję się zmieniać. - To sprawia, że czeka cię dość ponura przyszłość, synu. Czy planujesz wciągnąć w to tę dziewczynę? - A jeśli tak? - Nie pozwolę ci znowu jej skrzywdzić. - Jak zamierzasz mnie powstrzymać? Co to w ogóle go obchodzi? Z opowieści, którą właśnie wydusił, dość dużo wskazuje na to, że był egoistycznym draniem. Teraz poczuł się zdeterminowany ochraniać kompletnie obcą osobę. Nie musiał wiedzieć, że nie miałem żadnych zamysłów aby krzywdzić Monroe, chyba że nie da mi innego wyboru. Moje pragnienia już dawno przekształciły się w różnego rodzaju potrzeby. Potrzebę, aby posiadać. - Miejmy tylko nadzieję, że do tego nie dojdzie. - Nadal patrzył na mnie ciekawskim wzrokiem. Zgadywałem, że chce 126

powiedzieć coś więcej. - Dlaczego ona? - Dlaczego nie? - odpowiedziałem bez wahania. - Wydaje się nie być w twoim typie. Jest dokładnie w moim typie. - Nie wiesz, jak jest mój typ. - Ale masz jakiś? - Kurwa! - moja cierpliwość nie istniała. - Czy ta rozmowa dokądś zmierza? Muszę gdzieś być. - Słuchaj - wypuścił surowy oddech. - Zanim pójdziesz... jest coś, co chciałem ci dać. Wrócił do biurka, odblokował jedną z szuflad i wyciągnął niewielki stos kopert. Przesunął je przez biurko i skinął na mnie, żebym je wziął. - Co to jest? - Listy, które pisała twoja matka. Żaden z nich nie jest zaadresowany. Myślę, że w ten sposób prowadziła dziennik. - Zatrzymaj to. - One nie są przeznaczone dla mnie. Weź je - namawiał. Poznaj swoją matkę, synu. - Byłem bez niej przez osiemnaście lat. Nie muszę jej poznawać. - Czy kiedykolwiek odpuścisz? Zacisnąłem zęby, aby powstrzymać się od nienawistnych słów, które czułem w brzuchu i czarnej dziurze, którą niektórzy nazywają sercem. - Nie. Trzymanie swojej nienawiści przypomina mi o tym, co zrobiłeś. Jest to coś, czego nigdy nie chcę zapomnieć. *** ONA ZNÓW PŁACZE. Zawsze płakała. Jeśli nie przestanie, to ją ukarzą, a kiedy znudzą się karaniem, sprawią, że będę musiał ją zabić. 127

To był sposób, w jaki to działało przez ostatnie dwa lata. Byłem odpowiedzialny za odrzucanie perspektyw, jak to nas nazywali. To była moja "nagroda" za wykonanie tak wspaniałej roboty. Nienawidziłem swojej nagrody. Nienawidziłem zabijania. Lecz nigdy nie pozwoliłem, aby zobaczyli co to ze mną robiło. Najcięższą częścią wykonywania tego co mi mówili było udawanie, że mi się to podobało. Każdy dzień był zimniejszy od poprzedniego. Przynajmniej w taki sposób czułem to w środku. Przerzuciłem nogi nad moją brudną, twardą pryczą i kiedy stopami uderzyłem o beton, użyłem swoim palców u nóg, aby dla równowagi pochwycić się zimnej ziemi. Było już późno, a ja byłem ledwo nakarmiony, ponieważ tej nocy trenerzy postanowili zostawić dla nas trochę mniej do zjedzenia. Nawet jeśli byłem traktowany lepiej niż ci, którzy osiągali gorsze wyniki, czasami nadal głodowałem, nie mniej niż reszta. Udałem się do jej łóżeczka. Gdy moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, widziałem, jak przyciska dłoń do piersi. Wiedziałem, że stało jej się coś złego. Była tutaj mniej niż tydzień i dostała więcej bicia, niż ja w ciągu ośmiu lat. - Musisz przestać płakać... Teraz - nakazałem surowo, kiedy nadal wokalnie ukazywała swój ból. Drgnęła na dźwięk mojego głosu i podniosła się ze swojej pozycji, aby być twarzą do mnie. Jej płacz nasilił się, kiedy podszedłem, więc zatrzymałem się i patrzyłem, jak mnie obserwowała. Wpatrywała się we mnie ze strachem w oczach i nawet jeśli czułem to samo, nie mogłem dzielić jej uczuć. - P... proszę, nie krzywdź mnie. - Jeśli chciałbym cię skrzywdzić, poczekałbym i przyłożył ci poduszkę do twarzy we śnie. - Jej oczy rozszerzyły się na moją groźbę. - Choć nadal mogę cię zranić, jeśli nie przestaniesz płakać. - Przepraszam. To po prostu bbb... boli tak bardzo. Spojrzałem w dół na brudne, posiniaczone i opuchnięte 128

ramię, które trzymała przyciśnięte do siebie. - Co stało się twojej ręce? - Wielki człowiek z czerwonymi włosami szarpnął za nie, a teraz myślę że jest złamane. - Cóż, i tak musisz przestać płakać. - Nie mogę. To boli. - Zrobią ci znacznie gorsze rzeczy - wyszeptałem surowo. Wiedziałem, dlaczego byłem zły, ale nie wiedziałem, dlaczego się tym przejmowałem. - Dlaczego jesteś taki niedobry? - obruszyła się. - Ponieważ muszę taki być. - Dlaczego? - Jeśli nie będę, umrę. Nie mogę być słaby. Nigdy nie pozwolę im tego zobaczyć. Nigdy. Zagryzła wargę, gdy obserwowała mnie z zaciekawionym wyrazem twarzy. - Nie zachowujesz się właściwie. Nie tak, jak ja. Nie próbowałem się sprzeczać, ponieważ miała rację. Byłem jednym z niewielu, których życie rozpoczęło się tutaj, a niektórzy z nich, nawet nie przetrwali tak długo. Wyniosłem słowa i czyny od trenerów i pracowników związku. Wszystko inne, jak zabawki i gry wideo, poznałem od dzieciaków, które przyniosły to ze swoich domów. W ten właśnie sposób dowiedziałem się, że nie wszyscy rodzice oddają swoje dzieci. Niektóre z nich zostały skradzione. Jak ona. - Moja mama mówi, że wszystkie dzieci są aniołkami. - Twoja mama się myli. Ja nie jestem aniołem. - Czy twoja mama i tata także cię zgubili? - Nie... zostawili mnie tutaj. - Frank zawsze upewniał się, abyśmy pamiętali, że rodzice nas nie chcieli i zostawili tutaj. - Byłeś niedobry? 129

- Zadajesz zbyt wiele pytań. - Spojrzałem na jej ramię, choć tak naprawdę nie wiedziałem, czego dokładnie szukam. Widziałem wystarczająco dużo połamanych kończyn, aby móc powiedzieć, że to nie zostało złamane. Było posiniaczone i spuchnięte, ale to wszystko. W końcu się uspokoiła, a kiedy cisza między nami trwała zbyt długo, odwróciłem się na piętach i ruszyłem do swojego łóżka, ale jej następne pytanie zatrzymało mnie. - Jak masz na imię? - zawołała. Zrobiłem błąd, odwracając się. - Nie mam imienia. - Każdy ma imię. - Ja nie. Nie potrzebuję żadnego. - Mogę nadać ci imię - zaoferowała, niezrażona moimi krótkimi odpowiedziami. - Dlaczego miałabyś to robić? - Jak inaczej miałabym cię zawołać, głuptasie? - Niewolnik. - Nie podoba mi się to imię... - Skrzywiła swoją małą twarz i spojrzała na mnie twardo. - Och! Wiem! Będę mówiła do ciebie Keiran! - Co? - Keiran to imię mojego brata. Jestem pewna, że nie będzie miał nic przeciwko, odkąd żadnego nie masz. - Keiran - przetestowałem słowo na swoim języku. Spojrzała na mnie wyczekująco, a ja domyśliłem się, że czeka aż zapytam o jej. Nie zrobię tego. - Nie chcesz poznać jak się nazywam? - Nie. - Naprawdę nie chciałem poznawać jej imienia. Zdobywanie przyjaciół byłoby błędem. Po prostu wiedziałem, patrząc na nią, że nie będzie ostatnia. Przynajmniej... to jest to co mówił Frank o dzieciach, które często przyprowadzali. Byłem 130

jedynym, który posiadał jakąkolwiek obietnicę, powiedział. Nie byłem pewny, czy była to zawsze dobra rzecz, ale trzymała mnie nakarmionego i z daleka od bicia. - Jestem Lily. Ładnie. Miło. Lekko. To były słowa, które pojawiły się w mojej głowie. Musiały odejść. - Nie, nie jesteś. Jesteś niewolnikiem. *** ROZMOWA Z MOIM wujkiem została bezpiecznie odepchnięta w dalsze pokłady mojej podświadomości, aby nie rozpraszała mnie później. Nagle mój wuj był skłonny podzielić się mnóstwem informacji, co nie mogło zdarzyć się w gorszym momencie. Na tym etapie, byłem przygotowany do wymazania przeszłości. Jaka była moja przeszłość, było bez znaczenia. Stało się, a mi udało się to przeżyć. To było wszystko, co miało znaczenie. Żyć i upewnić się, że nigdy niewolnikiem nikogo, ani niczego.

więcej

nie

stanę

się

Obejmowało to także ideę miłości. - Kochasz swojego brata, Keiran... i kochasz mnie, w innym przypadku by cię to nie obchodziło. Nikt nigdy tego nie wiedział, oprócz niej, ale ona zniszczyła mnie tego dnia na korytarzu. Odepchnięcie jej było najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem, zaraz po zabiciu Lily i mojej matki. Kiedy opuściła Six Forks... kiedy zostawiła mnie, zacząłem powoli wracać z powrotem do ciemnej otchłani, z której wyszedłem. W końcu pękłem i podążyłem za jej ciotką do miasta oddalonego o godzinę drogi. Kiedy podjechała pod ten piękny biały dom z białym płotem, niosąc walizkę, wchodząc do środka, wiedziałem, że to tam była Monroe nawet bez widzenia jej 131

osobiście. 4756 Perish Lane, Columbus, Nevada, było tam, gdzie w końcu uciekła ode mnie. Gdzie w końcu miała szansę, aby być szczęśliwą. To był sposób, jaki znalazła, aby ocalić siebie. Gdybym nie miał wcześniej tego na myśli, wówczas podjął bym decyzję o uwolnieniu jej. Mniej niż tydzień później, zostałem aresztowany za morderstwo. Ciężki bas, psychotycznego Slipknotu filtrował przez głośniki, kiedy przemierzałem ciemne ulice. Pogłośniłem radio do ryku rozdzierającego uszy, aby zagłuszyć przeszłość i jedną niebieskooką kusicielkę. Musiałem się skupić. Miałem zaimprowizowany przystanek, zanim skieruję się do szpitala. Jeden telefon do Quentina dał mi znać, że jest na swoim miejscu w klinice. Mój cel nie był zbyt oddalony, więc byłem na miejscu w kilka minut. Osiedle nie było tak wypełnione przepychem, jak nieruchomość rodziców Dasha, ale mojego wujka również było na coś takiego stać, tyle że wybrał, aby nie mieszkać w ten sposób. Nie jestem pewien, czy kiedykolwiek poczuję taką potrzebę, aby otoczyć się bogactwem. To pieniądze były tym, co doprowadziło mnie do tego, jaką osobą jestem dzisiaj. Chciwość jednego człowieka, to tragedia innego. Pomimo mojego wujka, Keenana, również nigdy nie prezentowałem się ani obnosiłem z tym. Status naszej rodziny i jej starego bogactwa był bardzo dobrze znany. Byliśmy daleko od tego, cokolwiek zostało z naszej rodziny. Zaparkowałem w zagajniku w pobliżu najbliższego osiedla i przebiegłem szybko i cicho na podjazd dobrego lekarza. Prawdopodobnie leżał w łóżku swojej nowej kochanki, opłacanej przez niego. Było zbyt wiele pijanych nocy o których musiałem słuchać z nadzieją, że będzie mnie to obchodzić. Nigdy nie pomyślałem, że jej niekończące się wywody i paplanina, kiedyś może mi się przydać. 132

Byłem prawie smutny, że nie będę potrzebował czasu na poszukanie słabości. Prawie. Ubrany cały na czarno, poruszałem się ostrożnie przez noc. Gdybym natknął się na jakiegokolwiek mieszkańca tego osiedla, żaden nie zawahałby się zadzwonić po policję. Musiałem uniknąć spotkania z nimi tak długo, jak to możliwe. Za każdym razem, jak tylko patrzyłem na Monroe, czułem jak pętla się zaciska. Drzewo w pobliżu okna sypialni na drugim piętrze, było moim wyborem na wejście, dzięki Anyi, wiedziałem, że to jedyna droga, aby nie uruchomić alarmu. Wyłączyła go dawno temu myśląc, że może przekonać mnie do skradania się do swojego pokoju. Lecz także, było to coś, na czym nigdy nie zostałem złapany, dbając tylko o to, aby uwolnić z napięcia moje orzeszki. Monroe, kolejny raz udowodniła, że to zła teoria. Wchodzenie na drzewo i podważanie otwartego okna było łatwe. W sekundzie wchodziłem do jej pokoju. Czułem się nieco dziwnie będąc w jej sypialni, ale nie wiedziałem, czy to dlatego, że było to obce miejsce, czy miało to coś wspólnego z jej śmiercią. Tajemnica, kto zabił ją i Trevora, nadal była niewyjaśniona. Kiedy pochłaniałem typowy pokój nastoletniej Anyi, zdałem sobie sprawę że spędziłem tyle czasu ile potrzeba, aby oczyścić swoje imię. Zabijanie nie było czymś, co było dla mnie nowe, ale nie znaczyło to, że byłem gotowy spędzić swoje życie w więzieniu, za coś, czego nie byłem winny. Tak długo, jak chodziło o mnie, spłaciłem swoje długi, gdy poszedłem do poprawczaka. Różne ubrania i buty zostały rozrzucone po łóżku i podłodze. Przybory do makijażu zaśmiecały kredens. Plakaty zespołów zdobiły ściany. To wszystko było rozmyte, gdy to minąłem i wszedłem w ciemny, długi korytarz. Nie wiedziałem, jaki jest układ, więc sprawdzałem każdy pokój w poszukiwaniu mojego celu. Byłem, jak wielki zły wilk, który wkradł się do gniazda świń. Matka Anyi twierdziła, że ma dowody świadczące, że to ja 133

zabiłem jej córkę i Trevora, a ponieważ naprawdę tego nie zrobiłem, byłem tutaj aby sprawdzić, co wiedziała. Po tym, jak każdy pokój został przeszukany, potwierdziłem to, że nie była w domu, a także nikt się nie czaił. Zacząłem przeszukiwać dom od góry do dołu. Kiedy nic nie odkryłem, wysłałem szybką wiadomość do Quentina aby pozostał na straży, a ja ukryłem się i czekałem.

134

Rozdział 11 KEIRAN - WIDZISZ TE RĘKAWICZKI? - Wyciągnąłem czarno szary materiał z tylnej kieszeni i pomachałem nimi szyderczo, żeby zobaczyła. Nadal były nowe i nieużywane. Kupiłem je w dniu, kiedy zdecydowałem się na zemstę w najlepszej czystej postaci. - Jeśli kiedykolwiek jeszcze zobaczysz te rękawiczki, będzie to oznaczało twój koniec. Nie będzie on szybki, a także nie będzie bezbolesny, ale gwarantuję, że będzie naprawdę niechlujny. Było dopiero po północy, kiedy pani Risdell w końcu się pojawiła. Samotność dała dużo czasu na wymyślenie fabuły, bez włączania w to Mario lub zwracania uwagi... wszystkich innych. - Aresztują cię! - pisnęła. - Skoro tak mówisz. - Jesteś mordercą. - Tak, jestem... ale nie zabiłem twojej córki. Nie wierzysz mi i szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to, ale wcześniej tego dnia, powiedziałaś, że masz dowody. - Dlaczego cię obchodzi, jakie mam na to dowody, skoro nie zabiłeś mojej córki? - Ponieważ nie jestem całkowicie niewinny. Twoja córka także nie była, ale spalenie jej żywcem nie było moją robotą. Nigdy wcześniej nie czułem potrzeby, aby się wytłumaczyć. Nie byłem także przekonany, czy to właśnie robiłem teraz. - Ale to 135

naprawdę nie ma znaczenia - dodałem, wracając do siebie. Powiedz mi, co wiesz. - Nic nie wiem. Powiedziałam to, żeby cię przestraszyć. Czy ona, kurwa, jest poważna? Pochyliłem się i oparłem ręce na krześle w kuchni, do którego była przywiązana. - Czy wyglądam, jakbym chciał pobawić się w "Kto jest głupszy od tego, kto gra"? - To prawda. Nic nie wiem, a nawet jeśli było by inaczej, nie powiedziałabym ci. Powoli i spokojnie sięgnąłem za plecy i wyciągnąłem długi myśliwski nóż, będący pamiątką z poprzedniego życia i szmatę, którą znalazłem w garażu. - Cóż, to nie byłoby zbyt mądre z twojej strony. - Szarpnąłem jej głowę do tyłu, wpychając w jej usta szmatę jako knebel i podniosłem szybko nóż. Jej stłumione krzyki trwały długo po tym, jak nóż wylądował w drewnie, pomiędzy jej nogami. - Następnie wyląduje w twoim kolanie. Rozerwę każdą część twojego ciała i pozbawię możliwości chodzenia, mówienia, słuchania, dotykania, czy czucia. - Wyciągnąłem knebel z jej ust. - Słuchasz mnie teraz? - Kim ty jesteś? - Dygocząc na całym ciele zassała drżący oddech i wpatrywała się we mnie ze strachem. - Jestem kimś, z kim nawet twój największy koszmar nie chciałby mieć nic wspólnego. - Ale jesteś tylko chłopcem. - Cóż, więc myślę, że robi to ze mnie kogoś wyjątkowego. Powiedz mi to, co chcę wiedzieć. Zegar tyka. - Mówiłam ci, ja... Nóż wyznaczył czerwoną linię na jej zsiniałym policzku. Jej drżenie stało się niekontrolowane i nadal trwało, gdy odsunąłem ostrze. - O Boże. Proszę, nie. - Zamierzasz sprawić, że będę musiał cię zabić? - Nie. - Gwałtownie potrząsnęła głową. 136

- Więc daj mi to, po co przyszedłem. Wiedziałem dokładnie, w której chwili opuściła ją chęć walki. Groźba śmierci była wystarczająca, aby w większości ją przekonać, ale myśl o fizycznym kalectwie przelała czarę. - W mojej torebce - pokierowała. Nadal na nią patrzyłem, dopóki nie skinęła potwierdzając. - W wewnętrznej kieszeni jest koperta oznaczona twoim imieniem. Zostawiłem ją, aby przeszukać średniej wielkości, designerską torebkę, która znajdowała się na podłodze. Kiedy przyszła do domu, wziąłem ją z zaskoczenia i udało mi się ją trochę powstrzymać od walki, ale nie przed tym, jak rzuciła we mnie torebką. Szczerze mówiąc, nienawidziłem tego. Ciężko było być ofiarą we własnym domu, ale równie ciężko było być agresorem, gdy nie chciałeś nim być. Nie byłem żadnym z wymyślnych psychopatów. Nie cieszyłem się stalkingiem, czy terroryzowaniem, ale zrobiłem to, co zrobiłaby każda zagrożona osoba. Zemściłem się. Wyciągnąłem kopertę z jej torebki i zamiast od razu otworzyć, zmierzyłem ją z góry na dół. Musiałem coś powiedzieć, zanim zobaczę co takiego jest w środku, że dało jej przekonanie, iż zabiłem jej córkę. - Przykro mi, że straciłaś swoją córkę. To było najwięcej, co byłem skłonny jej dać. Skłamałbym mówiąc, że żałowałem, iż jej córka nie żyła. Anya wybrała aby być częścią bardzo złowieszczego planu przeciw Monroe, i się zagubiła. Twarz pani Risdell zmieniła się w zmieszanie, zanim wydawało się, że zrozumiała. Nie zaprzeczyła, ani nie potwierdziła tego, co powiedziałem, kiedy nieustannie wpatrywała się we mnie. To nie miało znaczenia. Nie byłem tutaj aby zadośćuczynić. Musiałem obronić swoją dupę. Otworzyłem kopertę i wyciągnąłem ze środka jedną rzecz. Kartka. Pieprzona

kartka okolicznościowa,

na

której

przedzie, 137

kolorową kursywą napisane było "Przykro Mi Z Powodu Twojej Straty". Otworzyłem ją i niemal połknąłem język. Zdjęcie... W środku był dowód wystarczający, aby posadzić nie tylko mnie na bardzo długi czas... Krawędzie kartki zgięły się pod moim mocnym uściskiem, gdy gruby napis w środku przyciągnął mój wzrok: Nie ma za co. *** TAK CICHO JAK do niego wszedłem, opuściłem jej dom. Dwadzieścia minut później, siedziałem na szpitalnym parkingu, bezskutecznie odganiając panikę i poczucie porażki. Plan gry był potrzebny natychmiast. Dash był na szybkim wybieraniu, więc w mniej niż dziesięć sekund, miałem go na linii. - Dash, musimy się spotkać. - Co? - Jego głos był ospały, kiedy warknął: - Teraz? - A jak myślisz, stary? - Gdzie? - Szpital. Już tu jestem. Rozłączyłem się i spojrzałem ponownie w dół na zdjęcie, studiując je i mając nadzieję, że może się zmieni i że nie byłem po królewsku w gównie. Miałem dobre przeczucie, kiedy byłem pieprzony, ale teraz popełniłem błąd i pociągnąłem za sobą jeszcze moich przyjaciół. Czekałem na zewnątrz na Dasha i mniej niż dwadzieścia minut później zatrzymał się, prezentując ponury wyraz twarzy i włosy zmierzwione od spania. Ostatnio, jego postawa była gorsza niż niedźwiedź z cierniem w łapie, a wiele wspólnego z tym wszystkim miał pewien zmysłowy rudzielec. - Co jest takie ważne, że musiałem przyjechać tu o pierwszej w nocy? - Nadal z tobą nie rozmawia? - Nie chcę o niej mówić. Jest dla mnie niczym. 138

- Nie zachowujesz się tak. - Słuchaj, zrobiłem to o co prosiłeś, a teraz ruszyłem dalej. Dostałeś to, co było ci potrzebne od Monroe i oczyściłeś swoje nazwisko. To koniec. - Poza tym, że coś poczułeś. Jego twarz wykrzywiła się z ledwo wściekłością, zanim profesjonalnie się opanował.

kontrolowaną

- Nic nie poczułem. Była niesamowitym pieprzeniem. Z jakiegoś powodu wkurzyłem się, słysząc, jak wypowiadał się o Willow i wiedząc, że Monroe by się to nie spodobało. A potem, uświadomiłem sobie, że chciałem bronić jej najlepszej przyjaciółki, żeby była szczęśliwa, co wkurzyło mnie jeszcze bardziej. Nie byłem jej zbawcą i nie byłem jej przyjacielem. Próbowałem tego, a ona za to, że starałem się ją chronić, jak tylko dostała szansę dźgnęła mnie prosto w plecy. Nie miałem prawa wkurzać się na Dasha. Postawiłem go w niezręcznej sytuacji z jedyną dziewczyną, na której punkcie pierwszy raz oszalał, pomimo stanowczej jej odprawy. Wiedziałem, że przez tę wściekłość przemawia zranione ego. Dziewczyna zdecydowanie ucieka od jego pieniędzy, kiedy każda inna chciałaby je przygarnąć. To dlatego zdecydowałem się złamać swoje własne zasady. - Dash... wiem, że to nie pomoże ale... jeśli mógłbym się cofnąć... Ponury wyraz jego twarzy szybko zastąpiło zdziwienie. Nie starałem się mówić niczego więcej, ponieważ przeprosiny nie były czymś, co kiedykolwiek bym zrobił. W rzeczywistości, to mógł być jedyny raz, jaki kiedykolwiek miałem. Było wiele momentów, gdy byłem blisko zaprzestania ranienia Monroe, ale nigdy nie przestałem. Nigdy także nie chciałem. Ponieważ zniszczyć.

była

też

jedyną

osobą,

która

mogła

mnie

139

Ona po prostu o tym nie wiedziała. Jego oczy rozszerzyły się, a następnie zmrużyły. - Czy ty rzeczywiście przepraszasz? - Zbiłem go z tropu, więc naturalnie, będzie ostrożny, będąc osobą jaką jest. Mógł wychować się ze srebrną łyżeczką, ale to nie znaczy, że nie rozumiał ulicy. Był tak mało ufny, jak ja. Wzruszyłem ramionami i obserwowałem jego przenikliwe oczy, oceniające mnie. Kiedy znalazł cokolwiek szukał, pokiwał głową i odwrócił się w stronę budynku. - Miejmy to już za sobą. Milcząc udaliśmy się do pokoju Keenana. Quentin nadal stał na straży, kiedy się pokazaliśmy, ale ktoś jeszcze był w pokoju, co wyjaśniało jego nerwowość, którą zauważyłem, gdy wszedłem. Jęknąłem z frustracji, zanim zapytałem: - Co ty tu robisz? Mówiłem ci, że będę dzisiaj. - Gdzie byłeś? - warknął mój wujek naruszając moją przestrzeń osobistą. Górował nade mną dobre trzy lub cztery cale, ale odmówiłem poczucia się przy nim mniejszym. - Miałem coś do załatwienia. - Jest prawie druga w nocy! Co wymagało od ciebie zniknięcia na ponad osiem godzin? - krzyknął. - Nie zniknąłem. Byłem zajęty. - Powiedziałeś, że będziesz w szpitalu. Spodziewałem się ciebie tutaj. - Czy ty na prawdę starasz się być rodzicem roku? Uśmiechnąłem się, pomimo, że byłem sto mil za wkurzeniem. - Keiran, testujesz moją cierpliwość... - Więc odejdź - przerwałem. - To w tym jesteś najlepszy, prawda? Uciekasz i się chowasz. Nie jesteś rodzicem i nigdy nim nie będziesz. Razem z Keenanem zajmiemy się sobą. - To dlatego leży w szpitalu? Ponieważ się nim zająłeś? 140

Ochroniłeś go? - Nie! - warknąłem, czując jak krew biegnie w moich żyłach. - Leży w szpitalnym łóżku, ponieważ ty nie ochroniłeś mnie. Kurwa. To nie miało się wydarzyć. Nie miało mnie to obchodzić. John nadal stał w pokoju, razem z innymi. Czułem przyciąganie, które nie mogło być pomyłką, a kiedy spojrzałem na niego, spotkałem ciemne oczy, takie jak moje. Keenan nie spał. Ostatnim razem, kiedy widziałem go obudzonego, była w nich nienawiść, ale z nią przychodził także gniew i ból. Ból, który spowodowałem. To nie było dla mnie nowe, ale nigdy nie zadałem go nikomu na kim mi zależało. Obwiniałem go. Był tym, który sprawił, że mi zależało, gdy powtarzałem mu wielokrotnie, że to pomyłka. Pomyłka, której wiedziałem, że teraz pożałował. - Co ty tu robisz? Jego głos był chrapliwy od snu lub nieużywania. Znając Keenana, już zaprzyjaźnił się z całym personelem i sprawił, że go pokochali. Zawsze był w tym najlepszy. Byłem tchórzem przed dzisiejszym dniem, nie chcąc się z nim zmierzyć lub przeżyć samemu to spojrzenie, które teraz mi posyłał. Domyślam się, że na nie zasługuję. To było to samo spojrzenie, którego używałem przez ostatnie dziesięć lat aby dręczyć Monroe. - Musimy porozmawiać. - Dyskretnie przekazałem mu, że było źle i było to konieczne. Inaczej nie chciałby ze mną 141

rozmawiać. - Sheldon? Pokręciłem głową, ale potem przypomniałem sobie, co jeszcze zdarzyło się tamtej nocy. - Nie jestem jeszcze pewien. - Upewniłem się, aby nawiązać kontakt wzrokowy także z Dashem. - Coś ty zrobił? - odezwał się John. Zapomniałem, że nadal był w pokoju, kiedy obudził się Keenan. - W co się wpakowałeś? - Sprzątam bałagan, który ty i moja matka zostawiliście. Ktoś musi to zrobić, bo ty tchórzysz od ponad dziesięciu lat. Twoje decyzje wróciły, żeby cię złapać za dupę. Idzie teraz po twojego syna, więc jeśli chcesz być chociaż raz ojcem, nie będziesz wchodził mi w drogę. - Keiran, mogę ci pomóc. Chcę ci pomóc, ale nie możesz mnie odsuwać. Wiem, co zrobiłem i wiem, że nic nie zmieni przeszłości, ale mogę coś zrobić z jutrem. Mój brat może być chciwy, ale nie jest głupi i w tej chwili, jestem jedyną osobą jaką masz, która go zna. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że John byłby idealny, żeby wyciągnąć Mitcha z ukrycia. Prawdą było, że nie znałem swojego ojca. Byłem z nim tylko nieco ponad tydzień, a w tym czasie ledwo co do mnie mówił. Jedzenie podsuwał mi pod twarz i byłem trzymany w odizolowanym, nijakim pokoju w baraku, który był prawdopodobnie wypożyczony od jakiegoś znajomego. - Ma rację - powiedział Quentin. Miał rację, a ja o tym wiedziałem. - Nie ufam mu. Gdy to oznajmiłem, patrząc w oczy mojego wujka i nie przegapiłem błysku bólu, który po chwili zniknął. - Przykro mi to słyszeć, synu, ale jako dorosły muszę wkroczyć. Nie mogę dłużej nie zwracać uwagi na twoją sceptyczność. Niedowierzanie i gniew, zawrzały we mnie. Podchodzę bliżej 142

mojego wujka, aż klatą dotykam jego. Byłem gotów grozić własnemu wujkowi, jeśli uważałbym to za niezbędne i Keenan musiał o tym wiedzieć, ponieważ jego głos przeciął gęstniejące napięcie. - Powinieneś wyjść. Głowa Johna, razem z moją rzuciła się do Keenana. Starał się usiąść, więc Dash rzucił się, żeby mu pomóc. Keenan niechętnie przyjął pomoc, ale wiedziałem, że jego duma chciała go odepchnąć. Zastanawiałem się do kogo mówił, dopóki jego twarde spojrzenie nie wylądowało na Johnie. John także to zauważył i zaczął protestować: - Synu... - Myślę, że to trochę mylące, nie sądzisz? - O czym ty mówisz? Nadal jesteś moim synem. - Ale ty nigdy nie byłeś ojcem. - Keenan... - Wyjdź. Po kilku rażących chwilach, John w końcu podszedł do drzwi. Otworzył je aby wyjść, ale zatrzymał się aby wskazać z groźbą na mnie. - Masz być w domu jutro prosto po szkole. Musimy porozmawiać. Wyszedł nie czekając na odpowiedź, co było dobre, ponieważ nie miałem zamiaru mu żadnej udzielać. Po chwili, potrzebowałem aby Q upewnił się, że go nie ma. Mój wujek nie poddawał się łatwo nikomu, więc wiedziałem, że teraz nie zrobił tego bez powodu. - W porządku, co się do cholery dzieje? Nigdy wcześniej nie widziałem cię przerażonego. - Nie jestem przerażony. Jestem zmartwiony. - Więc o co chodzi? - O to. - Rzuciłem teraz już zmięte zdjęcie na stół w pobliżu 143

łóżka Keenana. Dash chwycił go jako pierwszy i przeklął przed przekazaniem go do Q, który zacisnął zęby i wreszcie podał do Keenana. - Skurwysyn. - W końcu na mnie spojrzał, po dłuższym czasie wpatrywania się w zdjęcie. - Kto? - Kto inny? To musiał być Mitch. Wydaje się, że to jego MO2. Zostawił Monroe taką samą na jej urodziny... kartkę ze zdjęciem. - Słyszałeś coś od niego, odkąd to wszystko poszło się jebać? - Nic. - Zastanawiałem się nad tym, co powiedział John o Mitchu, że jest on tak mądry, jak chciwy. - Nie wychyla się. - Skąd to masz? - To dowód, który miała pani Risdell. - Jeszcze raz... - powiedział Dash, spoglądając na mnie nieufnie. - Skąd to masz? - Złożyłem jej nocną wizytę. - Jezu, Keiran! O czym ty myślisz? Co jeśli zadzwoni na policję? - Nie zadzwoni, a nawet jeśli to jestem na to przygotowany. - Czy chcę wiedzieć, co to znaczy? - Wzruszyłem ramionami i spojrzałem na Keenana, który siedział cicho odkąd usłyszał imię Mitcha. Skurwiel zrobił zdjęcie Keenanowi, kiedy wpychał Trevora i Anyę do samochodu Dasha w noc festynu. Kolejne zdjęcie pokazuje ich, ruszających z nimi. To było wszystko, co było w kopercie, ale wiedziałem, że jest tego więcej. Dziewczyny też były tam tej nocy, więc muszą być także zdjęcia z nimi. Mitch zachował je na lepszą okazję, co oznacza, że będę musiał go dorwać, zanim będzie miał szansę je wykorzystać. - Więc, jaki jest plan? - zapytał Keenan i położył zdjęcie. 2

Modus operandi

(łac. sposób działania) ®.

144

Musimy je chronić. Je, znaczy Monroe, Sheldon i Willow. Pięć miesięcy temu nigdy bym nie pomyślał, że znajdę się w miejscu, gdzie będę musiał walczyć, aby ją ochronić przed czymkolwiek. Miałem mieszane uczucia ze względu na to, co zaszło dwa tygodnie temu. Z wielu powodów nadal byłem wkurzony jak cholera, a większość z nich dotyczyła jej. - Poczekamy, aż popełni jakiś błąd. - To może zająć miesiące - sprzeciwiał się Dash. - On nie ma miesięcy. Potrzebuje pieniędzy, a jeśli wykorzystał tyle zasobów aby dostać się tak daleko, w takim razie jestem pewien, że potrzebuje ich szybko. - Moglibyśmy go wywabić - zasugerował Quentin. - Ale jeśli zrobił to zdjęcie, to znaczy, że nas obserwuje i jest blisko. Będzie wiedział, jeśli czegoś spróbujemy. Zareaguje. - Więc pozwól mu czegoś spróbować - warknął Keenan. - A jeśli ucieknie? - nie mogłem powstrzymać rozdrażnienia. - Co jeśli pokaże resztę zdjęć? Jeśli ma te, to w takim razie ma też Sheldon, Willow i Lake. Nie możemy ryzykować. - Ale musimy coś zrobić, albo będą w niebezpieczeństwie. - Keenan, musimy to zrobić z głową. - Napięcie w sali podskoczyło o kilka stopni, a ja wiedziałem, że jest wkurzony. Jego oczy zwęziły się w szparki, zmieniając na jeszcze ciemniejsze, kiedy wykrzywił szyderczo usta. - Z głową? Proszę, podziel się swoim pomysłem na zrobienie czegoś z głową? Miałeś w ogóle jakąś, kiedy zabiłeś naszą matkę? - To. Nie. Jest. Właściwy. Czas. - Wyjaśnijmy sobie coś. Jedyny powód, dla którego nie wykopałem cię razem z moim ojcem to taki, że potrzebuję wiedzieć, jak bardzo spieprzyłeś. Nie jesteśmy kuzynami, nie jesteśmy przyjaciółmi i zdecydowanie nie jesteśmy braćmi. - Skończyłeś? - Tylko na mnie spojrzał. - Możesz mnie nienawidzić, ale zawsze cię obronię. Spieprzyłem, ale mówiłem ci, 145

Keenan. Kurewsko cię ostrzegałem przed laty... Nie jestem dobrą osobą. - Przynajmniej wiemy, że mówisz prawdę. - Nigdy cię nie okłamałem. - Ale na pewno przemilczałeś wiele ważnych spraw. Trochę wygodne, nie sądzisz? - Nie wiedziałem, że była naszą matką. - I co z tego. Mogła być matką kogoś innego, ale to nie miało dla ciebie znaczenia. I tak ją zabiłeś. - Nie masz pojęcia o czym do cholery mówisz. - Wiem wystarczająco. - Nie wiem nic, prócz tego co powiedział ci Mitch. - Nie kłopotałeś się poprawieniem go. Nie zdawałem sobie sprawy, że krzyczeliśmy, dopóki nie przyszła pielęgniarka i kazała nam wyjść. Godziny odwiedzin się skończyły. - Oni idą. Ja zostaję - powiedziałem pielęgniarce. - Nie chcę cię tutaj. - Nie bądź smarkaczem. - Dobrze. W takim razie, nie potrzebuję cię tutaj. - Szkoda. Nie zostaniesz tutaj sam. Zanim zacząłem się czekającej przy drzwiach:

kłócić,

zawołał

do

pielęgniarki

- Chcę, żeby wyszedł i został usunięty z listy osób upoważnionych do odwiedzania mnie. - Masz to, kochanie - powiedziała pielęgniarka. Kiedy zwróciła swoją uwagę na mnie, jej oczy rozszerzyły się w tym znajomym spojrzeniu wypełnionym pożądaniem. Poruszyła się, jakby chciała mnie wyciągnąć, ale jedno spojrzenie na moją twarz sprawiło, że zatrzymała się w połowie kroku. - Keiran, wyjdź - nakazał Dash, jego głos był szorstki z irytacji. - Po prostu idź. Zostanę z nim. 146

*** - DŹGNIJ GO. - Nóż przebił ciało. - Jeszcze raz. Dźwięki rozrywającej się skóry i płynącej krwi, sączącej się z ciała mężczyzny mieszały się z pozbawionymi emocji komendami Franka. - Zanurz go głęboko, chłopcze. Właśnie tak - zachęcał, kiedy posłuchałem. Głębokie, niepokojące uczucie nadal budowało się w moim żołądku, kiedy bezmyślnie wbijałem nóż w ciało mężczyzny. Ramiona, nogi, nawet w kolana. Obrzydliwy chrzęst kości był jeszcze gorszy. Jego krzyki stłumione były przez knebel, ale jego oczy obserwowały i błagały mnie, jakby trzymał się tego, co w swoim małym życiu opuszczał. Nawet teraz widziałem, jak z jego oczu odpływa życie, kiedy używałem go, jako treningu. Myśl o nich, jako o swoim płótnie, powtarzał mi Frank. Oni nigdy nie pozwolili mi ich od razu zabić. Musiałem najpierw ich torturować bólem, który kaleczył ale nie zabijał. Nie byłem już dłużej pewny, czy to było tym, co inni ludzie także robili. Lily powiedziała, że to złe, kiedy w końcu się jej zwierzyłem. Nie wiem, dlaczego powiedziałem jej o rzeczach, które kazali mi robić. Po miesiącu niebycia w stanie nią wstrząsnąć, stała się kimś do rozmowy, a kiedy nadal się nie poddawała i nie robiła tego, co chcieli, stała się kimś, kogo trzeba było chronić. Lily. Pozwalam aby mój umysł powędrował do niej i wszelkiego dobra, którego mnie uczyła. Powiedziała mi o domu, o swoich rodzicach, jej psie, a nawet jej starszym bracie, Keiranie. Marzyłem potajemnie, że pewnego dnia będę mógł być Keiranem. Kimś z rodziną, domem, a nawet pójść do szkoły. 147

Wreszcie, mężczyzna umarł z tym, co mogło być uznane za bolesny krzyk. Jego bulgotanie uratowało mnie od znoszenia dźwięku uchodzącego z niego życia, ale jakoś, efekt był taki sam. Przestałem wbijać nóż w jego martwe ciało i rozpaczliwie przełknąłem z powrotem potrzebę, aby wszystko zwrócić. Był on dzisiaj czwartym mężczyzną, którego zabiłem, a kiedy rozejrzałem się po pokoju aby zobaczyć inne ciała, wiedziałem, że nie będzie ostatni.

148

Rozdział 12 LAKE STUKANIE W MOJE OKNO zaczęło się, jako fragment mojego snu. Snu, z którego nie chciałam się wybudzić, więc wyobraźcie sobie moją irytację, kiedy stukanie nadal trwało, razem z dzwonieniem i wibrowaniem mojego telefonu. Fantazja i sen zniknęły, przywracając mnie do mniej atrakcyjnej rzeczywistości będącej obudzeniem w środku nocy. Jeśli trwało by to nieco dłużej, moja ciotka obudziła by się, a wówczas musiałabym spędzić resztę nocy tłumacząc jej, dlaczego nastoletni chłopak rzuca kamieniami w moje okno. Bez odbierania telefonu wiedziałam, że to Keiran. Był jedynym, który ośmieliłby się sprzeciwić własnej zasadzie prześladowania mnie. - To się robi naprawdę nudne, wiesz o tym. Nie możesz tak po prostu pojawiać się i jak robak wyznaczać swoją drogę do mojego domu, kiedykolwiek ci się podoba - mruknęłam do siebie, wiedząc, że mnie nie słyszy. Podeszłam do okna, moje gołe palce u stóp chwyciły pluszowy dywan, tłumiąc dźwięk mojego gniewu. Szron pokrywał okno od zimnego nocnego powietrza, a kiedy moje palce chwyciły je, aby pociągnąć do góry, zrobiłam to zbyt energicznie, niż było potrzebne. - Żartujesz sobie ze mnie, prawda? - Twarz i ciało miał częściowo zasłonięte przez cienie nocy. Mimo tego, poznałam jego szarą bluzę, chociaż naciągnął kaptur na swoje wystające ciemne 149

błyszczące loki. - Obudziłem cię? - Jest trzecia nad ranem, Keiran. Obchodzi cię to? - Nigdy nie brałem cię za zbzikowanego śpiocha. - Chłopięcy uśmiech zadrgał w kąciku jego ust. - Co ty tu robisz? Niedbale wzruszył ramionami i odwrócił wzrok, zanim ponownie spotkał moje oczy. - Chciałbym wiedzieć - odpowiedział w końcu i podrapał się po brodzie. Kochałam sposób w jaki światło opadało na jego zarost. Był to wówczas wgląd na mężczyznę, którym pewnego dnia będzie. Dreszcze przeszły przez całe moje ciało na myśl o jeszcze potężniejszym Keiranie. - Najwyraźniej przyszedłeś po coś, albo jesteś po prostu prześladowcą. Ściągnął z głowy kaptur i zmrużył oczy, gniew zalśnił w jego burzliwych tęczówkach. - Zamierzasz mnie wpuścić? - zapytał niecierpliwie. - Nie planowałam tego - odpowiedziałam słodko i zakręciłam kosmyk włosów wokół palca, dla dalszej zniewagi. Kiwnął raz głową, a kiedy pojawił się u niego uśmieszek, moja dłoń opadła z obawą. - Kochanie, dostanę się tam, tak czy inaczej. Więc możesz pozwolić mi wejść drzwiami głównymi, jak dobra dziewczynka, albo narobię bardzo dużo hałasu wspinając się przez okno. Wtedy będę patrzył, jak się tłumaczysz przed ciotką, dlaczego jestem w twoim pokoju o trzeciej nad ranem... szczególnie, gdy zostaniesz złapana w bardzo kompromitującej pozycji. - Uśmiech, który pojawił się na jego twarzy był uroczy i rozbawiony, ale wiadomość w jego oczach odbiegała od tego. - Mogłabym zadzwonić po policję. - I co zrobisz, kiedy jestem znów na zewnątrz i stoję na twoim ganku? Jesteś gotowa na konsekwencje? - Przestań starać się pieprzyć mi w głowie - splunęłam. 150

- To nie twoją głową jestem zainteresowany pieprzyć. - Przynajmniej... prawdziwy powód, dlaczego postanowiłeś wyglądać, jak idiota w środku nocy. Dobranoc, Keiran. Chwyciłam i zatrzasnęłam okno zanim mógł coś jeszcze powiedzieć. Do tego czasu poczułam się już, jakbym pod urokiem jego posiadania. Wsunęłam się z powrotem pod pościel, zamykając oczy i udawałam, że skomplikowany, emocjonalnie rozbity chłopak stojący w ciemności na zewnątrz, nie zajmuje całej mojej uwagi. Oboje wiedzieliśmy co się stanie, jeśli wpuszczę go do środka. To było prawdopodobnie tak samo silne przyciąganie, które zawsze szarpało za moje uczucia, gdy się tutaj pojawiał. Dźwięk mojego telefonu przerwał ciszę nocną. Wiedziałam, że to on bez konieczności patrzenia. Niestety, moja ciekawość wygrała brutalną walkę z determinacją i sprawdziłam wiadomość: Pamiętaj, to była twoja szansa. Jak tylko przeczytałam ostatnie słowo, głośny odgłos doszedł zza okna. W jednej chwili byłam poza łóżkiem i zbiegałam ze schodów, przez cały czas modląc się, żeby moja ciotka się nie obudziła. Uczucie podobne do wściekłości pulsowało wewnątrz mnie i zaburzyło logikę rozumowania. Próbował dostać się do środka. Co, gdyby zmienił zdanie i chciał się zemścić? Skrzywdzić moją ciotkę. Głupia wiara zmieniła moje postrzeganie rzeczywistości, że mogłam przypuszczać, iż Keiran w końcu mógłby zostać uwięziony w sytuacji bez wyjścia. Z rozmachem otworzyłam drzwi, wkładając w to całą siłę mojego gniewu mojej frustracji i, zanim zdołałam wyjść na zewnątrz, spotkałam się z samozadowoleniem wypisanym na twarzy Keirana stojącego na ganku - Ja... ty byłeś... - Mówiłem ci, iż sprawię, że mnie wpuścisz. - Keiran, musisz odejść. Moja ciotka śpi na górze i jeśli 151

myślisz, że dopuszczę cię gdziekolwiek w jej pobliże, po tym co starałeś się zrobić... - Naprawdę myślisz, że gdybym rzeczywiście chciał zabić twoją ciotkę, to nie byłaby już martwa? - Bez czekania na moją odpowiedź zmusił mnie do przesunięcia, aby przecisnąć się obok mnie i zamknął drzwi. - Co myślisz, że robisz? - szepnęłam głośno, starając się nie obudzić ciotki. Zignorował mnie i podkradł się na górę, nie zostawiając mi innego wyboru, jak tylko podążyć za nim. Moje serce waliło ciężko, kiedy modliłam się, żebyśmy nie obudzili ciotki. Byłam bardziej zdenerwowana jej przyłapaniem mnie z Keiranem, niż troską o jej bezpieczeństwo. Część mnie naprawdę uwierzyła, kiedy powiedział, że nie jest już dłużej zainteresowany w używaniu ciotki do ranienia mnie, choć głośno nie przyznałabym się do tego. Musiałam trzymać się tej części o nim, jako niebezpieczeństwie. Jeśli stałabym się zbyt ufna... jeśli znów zbliżyłabym się do niego... gdybym mu zaufała, straciłabym o wiele więcej niż to czym mi groził. Kiedy dotarliśmy do mojego pokoju, szybko minęłam go i pośpieszyłam do telefonu, chwytając go z łóżka, gdzie go zostawiłam po dostaniu od niego wiadomości. Ekran zaświecił się pod moją komendą, szybko zaczęłam wybierać numer do Detektywa Danielsa. Miałam jego numer zapisany w książce, choć miałam nadzieję, że nie będę musiała go użyć. Jak tylko komórka zaczęła dzwonić, głęboki śmiech wybuchł z klatki piersiowej Keirana, zanim wyciągnął aparat z kieszeni, nie odrywając swojego wzroku ode mnie. - Do kogo dzwonisz? - zapytał. Rozbawienie dokuczało jego ustom. - Nie. Daj mi zgadnąć... Detektyw Daniels? - Nikt nigdy nie oskarżył cię o bycie głupim. - Jeśli starasz się mnie przestraszyć, musisz się trochę bardziej postarać. - Cóż, starałam się ciebie zabić, ale wydaje się, że tylko jedno z nas jest w stanie zabić niewinną osobę. - Od razu pożałowałam swoich słów, kiedy wzdrygnął się, a ból przeciął 152

jego twarz. - Prze... przepraszam. - Dlaczego? - spojrzał na mnie bez wyrzutu. - Miałaś to na myśli, prawda? Poza tym... nie jestem niewinny. Nie, nigdy nie byłeś. - Niezależnie od tego, nie jest mi łatwo kogoś zabić, tak jak tobie. - Nigdy nie powiedziałem, że to jest łatwe. - Ale jesteś gotów to zrobić - odpowiedziałam. - Jeśli oznacza to, że nigdy nie stracę kontroli, to tak... jestem gotów to zrobić. - Wzruszył ramionami, jakby nie była to wielka rzecz. – Jestem nawet skłonny zabić ciebie. - Więc, dlaczego ci nie wierzę? - zassałam oddech i zmrużyłam oczy. - Ponieważ czasami, naprawdę chciałbym móc cię zabić odszeptuje. Czasami chciałabym, żebyś mógł mnie pokochać. Jakoś była to niepisana zasada, że moje załamanie na szkolnym korytarzu miesiąc temu, kiedy to przyznałam, że się w nim zakochałam, nie było wspominane. Na końcu nie miało to znaczenia, ponieważ przyznanie, że go kocham nie sprawiło, że został, a także nie powstrzymało go przed zabiciem Trevora i Anyi. - Dlaczego myślisz, że śmierć jest zawsze odpowiedzią? - Ponieważ to jedyna odpowiedź, jakiej nie możesz zmienić; nie ważne, jak bardzo byś chciała. - Jego głos urwał się przy końcu, a wzrok zachmurzył, zastanawiałam się, czy mówił o Lily i czy żałował zabicia jej. - Czy coś już mówiła? - Jego wzrok powędrował na mnie, a ja spojrzałam na niego zdezorientowana. - Kto? - Twoja ciotka. Widziałem dzisiaj papiery. Wszyscy widzieli. - To dlatego jesteś tutaj? 153

- Czy kazała ci trzymać się ode mnie z daleka? - zapytał, ignorując moje pytanie. - A jeśli tak? Co wtedy zrobisz? Mały uśmiech wykrzywił jego usta, kiedy się odezwał. - Byłbym skłonny cię ukraść. - Najpierw szantaż, a teraz porwanie. Jeśli nadal będziesz się tego trzymał, to może zostaniesz skautem roku. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. - Nie, Keiran. Moja ciocia nie ma pojęcia, że chłopak, który pojawił się na naszym ganku w naleśnikowy poniedziałek... - Środa. - Co? - To była naleśnikowa środa. - W porządku. Cokolwiek. Środa. Dlaczego ma to znaczenie? - Ponieważ następnego dnia po raz pierwszy cię smakowałem, Monroe. - Jego oczy pociemniały i przypomniał mi, jak jego wargi próbowały mnie, posiadając. - I nigdy nie zapomnę, jak dobre to było. - Dobrze. - Moje usta wyschły i ciężko było mi się odezwać, ale kontynuowałam: - sugeruję, żebyś trzymał się tego wspomnienia, ponieważ to nigdy więcej się nie powtórzy. - Nie składaj obietnic, których nie masz zamiaru dotrzymać. To tylko uczyni twój upadek boleśniejszym. – Stąpaliśmy po niebezpiecznym gruncie, a ja potrzebowałam zmienić temat. Szybko. - Śledziłeś moją ciotkę przez sześć tygodni... Posłał mi porozumiewawcze spojrzenie, zanim zapytał: - I? - Wiedziałeś, że nie była przez cały ten czas w trasie? - Tak - odpowiedział bez wahania. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - Uniósł brwi i zrozumiałam swój błąd. Ciężko było czasami pamiętać, że tylko kilka tygodni temu szantażował mnie dla seksu, grożąc, że zabije moją ciotkę. 154

Poinformowanie mnie o tym gdzie się znajdowała, było ostatnią rzeczą, jaką zamierzał zrobić. - Byłem ciekaw - i tak odpowiedział. - Byłeś ciekaw? - Chciałem wiedzieć, dlaczego ciotka kogoś, kto był gotów znieść dla niej aż tyle, kłamie, więc kontynuowałem jej śledzenie. - Gdzie pojechała? - Tam, gdzie dziesięć lat temu twoi rodzice byli na wakacjach? Zmarszczyłam brwi, kiedy uświadomiłam sobie, że Keiran wie więcej o zaginięciu moich rodziców, niż myślałam. Nie byłam stąd, więc nikt ich nie znał, a ja nie robiłam z tej sprawy informacji publicznej. - Mówili, że chcieli zobaczyć świat, ale zawsze rozmawiali o Niagarze. To było ostatnie miejsce, w którym byli, kiedy urwał nam się kontakt. - Twoja ciotka nigdy nie opuściła Kanady, Monroe. Przez pierwszy tydzień poszła na kilka eventów, co domyślam się musiała zrobić w sprawie promocji książek, a potem spotkała się z jakimś facetem. - Spotkała się z jakimś facetem? - Prywatnym detektywem. Bardzo dobrym. - Szukała moich rodziców. - Wiem. - Przyglądał mi się ostrożnie, ale jego oczy nie miały w sobie ani ciepła ani współczucia dla kogoś, kto właśnie dowiedział się, że jego rodzice nie żyją. - Dlaczego chcesz wiedzieć? - Ponieważ moi rodzice nie żyli dla mnie od bardzo długiego czasu, ale zawsze miałam nadzieję, że się mylę. Usłyszenie o tym tylko sprawia, że jest to nieodwracalne. - Będziemy musieli pomóc ci zapomnieć. Nie przegapiłam w tym podtekstu seksualnego. Jeśli uprawianie seksu z moim wrogiem oznaczało zapomnienie o 155

rodzicach chociaż na chwile, wówczas mogłam poświęcić się... ten jeden raz. Jego dłonie powędrowały ściągając moje skąpe ubranie i zrzuciły je niedbale na podłogę. Chciałam jego także rozebrać, ale nie było mowy, że dam mu tę satysfakcję, ukazując jaka byłam chętna. Byłam naga i czułam się jeszcze bardziej narażona, niż wcześniej. Zaczął się rozbierać, najpierw zdejmując koszulkę, a ja prawie zaczęłam ślinić się na widok jego klatki piersiowej. Czy wszyscy osiemnastoletni chłopcy wyglądali podobnie? Jego ciało było niewiarygodne. To również sprawiło, że poczułam żenującą świadomość własnego. Byłam zbyt chuda? Czy moje piersi nie były zbyt płaskie? Czy mój tyłek nie był zbyt wiszący? O Boże... Co jeśli moje kostki były wysuszone? Dyskretnie zrobiłam szybką kontrolę kostek. Wszystko wydawało się być nawilżone. Sfrustrowana, przebiegłam dłonią przez włosy i spojrzałam na podłogę. Zachowywałam się, jak kompletna idiotka. To nie był nasz pierwszy raz, razem. Nawet nie blisko. Z lekkim naciskiem jego dłoni, opadłam na plecy, spoglądając w górę na rozradowaną twarz Keirana. Dźwięk rozpinanego paska i opuszczanie spodni sprawił, że mój rdzeń się zacisnął w potrzebie. Jego szare oczy błyszczały w tryumfie przejętej kontroli, a z drapieżnego wyrazu twarzy, wiedziałam, że zamierzał zjeść mnie żywcem... a ja nie miałam chęci nawet go powstrzymywać. - Czekaj. Uniósł brwi na moje wahanie. - Czy ty myślisz, że naprawdę jesteś w stanie powiedzieć mi nie? - zapytał, czołgając się nad moim ciałem, już ulegle odprężonym. - Myślałem, że nie zadajesz pytań, na które znasz odpowiedzi. – Rękami objął górę moich ud, usiadł na piętach, 156

prowokując abym straciła resztę słów, ale nadal udawało mi się trzymać jego wzrok. - W ciągu ostatnich dni stałaś się osobą trudną do odczytania - przyznał i spojrzał niezbyt zachwycony tym spostrzeżeniem. - Nie chcę cię pragnąć. Czy to dla ciebie wystarczająco jasne? - Patrzyliśmy na siebie w naszej typowej pozycji gry wstępnej i byłabym przeklęta, gdybym nie przyznała, że bardziej mnie to napaliło, niż brudne słówka czy miękki dotyk. - Rozszerz dla mnie swoje nogi - nakazał, przełamując ciszę. - Teraz możesz mnie nienawidzić, a rano ponownie udawać. - Co mam udawać? - To, że nie jesteś moja. - Założył sobie moją nogę na biodro i wsunął się we mnie w jednym płynnym ruchu, wydzierając ze mnie westchnienie rozkoszy i bólu. Zapomniałam, jak duży był... - Teraz cicho - zaszydził, tuszując swój niski jęk. - Nie chcesz, aby twoja kochana ciocia coś usłyszała. Nacisnęłam dłonią jego pierś, aby się opanował i nawet jeśli nie byłam wystarczająco silna, żeby rzeczywiście go przyhamować, zatrzymał się i poczekał. - Zanim zajdzie to dalej, chcę żebyś zgodził się z dwoma rzeczami. - Mój kutas już jest w tobie, Monroe - przewrócił oczami, ukazując swoje poirytowanie. - To nie czas na wymagania. - Albo je wysłuchasz i się ze mną zgodzisz, albo wypad stąd i nigdy więcej się do mnie nie odzywaj. Zgadzam się tylko na jedną noc. Weź ją, albo odejdź. - Czy to jedno z twoich wymagań? - Nazwij to wstępem. - Dawaj - odpowiedział ostrożnie. - Po pierwsze, chcę żebyś trzymał się z daleka od mojej ciotki i Willow. Nie użyjesz ich przeciwko mnie, w ogóle. - Co... 157

- To nie podlega negocjacjom. - W porządku. Zgadzam się. Wysuwasz twarde warunki. Jego głos ociekał sarkazmem. - Nie skończyłam. - Co jest pragnieniem twego serca? - zadrwił. Uniosłam górną część mojego ciała i ugryzłam jego brodę, szepcząc uwodzicielsko, jak tylko mogłam. - Chcę żebyś się ze mną kochał. To był błąd. - Co proszę? - Cofnął się, jakbym go uderzyła, wgapiając się we mnie z niedowierzaniem. Po otrzymanym od niego lodowatym potraktowaniu, utraciłam część świeżo zdobytej pewności siebie. Jego ciało zrobiło się sztywne, a szczęka zaciskała się i rozluźniała w ciszy, jaka między nami zapadła. - Po raz pierwszy, chcę uprawiać seks a nie być traktowaną, jak przedmiot. Jakieś nieznane emocje rozbłysły na jego twarzy, a w następnej chwili go nie było. Moje ciało zapłakało na jego stratę, jak tylko poczułam nagłe zimno i zrobiło mi się głupio. Zamknęłam oczy i przypomniałam sobie, że to jest to, co chciałam. - Przedmiot? Myślisz, że traktuję cię jak przedmiot? - Nie myślę, Keiran. Kiedy to wszystko się zaczęło, używałeś mnie jak jakiegoś pionka dla swojego zagubionego gniewu i potrzeby zemsty. Gdzie jesteśmy teraz? - To seks, Monroe - odpowiedział, kiedy zakładał swoje spodnie. - Pieprzymy się. To jest to, co robimy. Nie koloryzuj tego. - Nie masz tego na myśli - powiedziałam, nawet kiedy łzy napłynęły do moich oczu. - Nie znasz mnie na tyle dobrze, aby mówić mi, co mam na myśli. Może już cię nie nienawidzę, ale nic się nie zmieniło. 158

- Wszystko się zmieniło. Dlaczego tego nie widzisz? Zignorował mnie, kiedy zakładał swoją koszulkę. Nagle, byłam bardzo świadoma faktu, że byłam naga i szybko złapałam pościel, okrywając się. - Widzę wszystko. To dlatego ci mówię to... - wskazał między naszą dwójką - ... jest błędem. To co starasz się stworzyć, nigdy nie nastąpi. - Co daje ci prawo wyboru granic w naszym związku? Myślisz, że masz kontrolę nad tym, co może się stać między nami, będąc kutasem, ale wiem, że ci na mnie zależy. Prędzej czy później, twoje uczucia cię dogonią. - Nie ma czego doganiać. Staram się tylko pokazać ci prawdę. - Pieprzę prawdę, czy nie. Nie dbasz o robienie dobrze, czy źle. Nigdy nie dbałeś. - Cóż, lubię myśleć, że jestem zwolennikiem nowych początków - odparł sarkastycznie. - Zgadzam się. Myślę, że może to już czas, żebym zaczęła randkować. - Kiedy jego oczy wystrzeliły do mnie, ciemne spojrzenie które w nich zobaczyłam zachmurzyły jego emocje, wiedziałam, że go miałam. Niewielki uśmiech rozciągnął się na moich ustach, ale ukryłam go za dezaprobatą. Nie zatrzymałam się, aby pomyśleć o konsekwencjach podjudzania go. - Wiesz... im więcej o tym myślę, tym lepsze się to wydaje... jestem pewna, że jest mnóstwo facetów, którym nie przeszkadzałoby pieprzenie mnie... miło i powoli... znów i znów. Och, możliwości! Moglibyśmy... Byłam twarzą w dół, przez pościel ciężko łapałam oddech. Ledwo zauważyłam, że moje biodra zostały szarpnięte w powietrze. Jednak jedno uderzenie w pośladek sprawiło, że zrobiłam się boleśnie świadoma tego faktu. Pojawił się dźwięk rozpinania jego paska. Najpierw jedna, a za chwilę druga moja dłoń zostały szarpnięte do tyłu. Znana skóra paska była gładka na mojej skórze, kiedy owijał go wokół moich nadgarstków. Byłam związana i naga, zanim mogłam odwołać swoje dowcipy, 159

czy złapać oddech. - Keiran, co ty robisz? - wydyszałam. - Chcę, powiedziałaś.

żebyś

powtórzyła

to,

co

właśnie

do

mnie

Kurwa. - Hę? - Powtórz. - Kolejne mocne uderzenie w mój tyłek było jedyną odpowiedzią. - To jest śmieszne - wyplułam, starając się kontrolować drżenie swojego ciała. - Rozwiąż mnie i wyjdź. - Nie chcesz, żebym wychodził, Monroe. - I skąd możesz to wiedzieć? Uwierz albo nie, twoje towarzystwo nie jest takie przyjemne. - Ponieważ trzymałabyś swoje usta zamknięte. Teraz powtórz to, co powiedziałaś. - Nie pamiętam - żachnęłam się rozdrażniona, choć nie mógł tego zobaczyć. - Nie pamiętasz, co? - Jego dłonie przebiegły powoli w górę po długości moich pleców, aż doszedł do włosów spiętych w kucyka. - Czy powinienem ci w takim razie przypomnieć? Obejrzałam się przez ramię w tym samym czasie, jak jego dłoń rozpięła zamek przy spodniach. Straciłam oddech w oczekiwaniu. Czułam go już w sobie tej nocy, ale potrzebowałam poczuć, jak mnie posiadał. Nie odmówiłabym sobie po raz drugi. Z ledwo ukrytymi emocjami czekałam, żeby się dla mnie rozebrał, ale tylko uniósł ręce aby ściągnąć koszulkę, pozostawiając na miejscu rozpięte spodnie. - Zaczekaj tu nakazał niepotrzebnie. Gdzie niby pójdę? Jego kroki się wycofały do niewielkiej odległości do mojej komody i otworzył trzecią szufladę. O, nie... nie mógł wiedzieć, prawda? Patrzyłam, jak podnosił moje ubrania i wyciągnął błyszczący, zgrabny czarno żółty wibrator, leżący na dnie. Kupiłam go tydzień po jego pójściu do więzienia dla kaprysu, ale 160

nigdy go nie użyłam. Jak wiedział, że tam był? - Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy znalazłem go w środku. Jak wiele razy używałaś go, żeby się dotykać? - Nie chcesz wiedzieć. - Myślałaś o mnie, kiedy się masturbowałaś? - Nie myślałam o tobie w ogóle, ponieważ go nie używałam. To był głupi, impulsywny zakup. Złośliwy uśmiech przeciął jego usta, kiedy podniósł małą buteleczkę żelu, na którą nalegały Sheldon i Willow, abym kupiła. - Nigdy więcej. - Co? - Bez odpowiedzi, podszedł do łóżka i chwycił mnie za włosy, odchylając do tyłu moją głowę. Jego nagły atak na moje wargi był mocny i palący, kiedy pochłaniał mnie. - Sprawię, że dojdziesz tak mocno - wyszeptał ciężko przy moich ustach, po tym, jak zaczerpnął powietrza. - Czy tego właśnie chcesz? - Tak - wysapałam cicho. - Głośniej. - Pociągnął mnie za włosy, pogłębiając łuk w moich plecach i zmuszając, abym spojrzała w jego oczy. Oczekiwał, że będę błagać i krzyczeć o orgazm, wiedząc że moja ciotka była tylko kilka drzwi dalej? - Tak - mój głos był tym razem mocniejszy i wypełniony desperacją, ale to nie usatysfakcjonowało jego żądzy upokorzenia. - Tak co? - zaszydził. - Pozwól mi to usłyszeć. - Proszę spraw, żebym doszła... mocno. Skinął głową, a odgłos wibrowania natychmiast rozniósł się po całym pomieszczeniu. Oddalił się z mojego pola widzenia, ale utrzymywał dłoń na moim biodrze, kiedy ukląkł za mną, nadal ubrany w spodnie. Myślałam, że mnie dotknie, ale powinnam wiedzieć lepiej. 161

Zamiast tego, wibrator dotknął dolnej części moich pleców, drgnęłam zaskoczona i wypuściłam nerwowy śmiech. - Nie sądzę, że to tam idzie. - Z dłońmi związanymi za plecami, byłam bardziej wrażliwa i nie w humorze. Zgaduję, że powinnam być wdzięczna, że nie miałam zasłoniętych oczu. - A gdzie to powinno iść? - zapytał cicho, ale była też w jego głosie twarda nuda. Wibrator prześlizgnął się wokół mnie do dolnej części mojego brzucha, wywołując motyle. Odwróciłam głowę, żeby zobaczyć jego twarz. - Oczy z przodu... - Ostre polecenie sprawiło, że odburkując w irytacji, odwróciłam głowę. ...albo będę musiał ci je zasłonić. - Tak, panie - wyśmiałam. Zasalutowałabym, gdyby moje dłonie nie były związane. Wibrator opuścił moją skórę, gdy jego dłoń się podniosła. Spojrzałam w dół w szoku, gdy okazało się, że zbliża się do moich ust. - Żel do sztucznego nawilżenia? Nie ma potrzeby. Possij go. Kiedy przycisnął wibrator do moich ust, posłuchałam bez chwili namysłu. Poczułam wibracje na języku, kiedy lizałam i ssałam wokół. - Wszystko - rozkazał. Moje usta otworzyły się szerzej i zamknęłam oczy udając, że to on. Jak tylko pojawiła się przede mną wizja jego nagiego, kiedy zaspokajałam go ustami, wysunął go. - Monroe, czekam. - Ja, uch... - Nagle zabrakło słów? - Keiran... nie drażnij. - Nie masz pojęcia. - Dotknij mnie. - Gdzie? - Tam, gdzie mnie posiadasz - nieśmiało odpowiedziałam. - Kurwa. Nie grasz sprawiedliwie, prawda? - Nie bardziej, niż ty. 162

Końcówka wibratora podrażniła moje wejście sprawiając, że szarpnęłam się do przodu, a następnie wygięłam plecy w łuk. To był szok dla moich zmysłów i całkowicie zbiło mnie z tropu. - Z tobą, Monroe, nigdy nie będę sprawiedliwy. Wsunął wibrator powoli do mojego środka. Dokuczając i drażniąc. Wpychając i wyciągając. Moje jęki stawały się coraz bardziej niepohamowane, więc zakopał moją głowę w poduszce i nakazał ją gryźć. Przytłumiona, pozwoliłam potrzebie przejąć kontrolę, kiedy jęczałam i zawodziłam w poduszkę. - Było coś, co miałaś mi powiedzieć. Powtórz to, kochanie. - C... co? - Jak mógł oczekiwać ode mnie, że stworzę spójną myśl, kiedy drażnił mnie w ten sposób? - Wierzę, że mówiłaś coś o randkowaniu? - Wibracje sięgnęły do mojej łechtaczki, a ja wgryzłam się w poduszkę mocniej, gdy drżenia niszczyły moje ciało i siały spustoszenie w moim rozsądku. Kiedy próbowałam złapać oddech w niewielkiej odległości zabrzmiał dźwięk rozrywanego opakowania prezerwatyw. Mój orgazm był szybki, ale wiedziałam, że jest jeszcze daleko do końca. Keiran miał coś do udowodnienia, a ja byłam chętna, aby to zobaczyć. - Tsk. Tsk. Uważaj, że ten ostatni dostałaś bez pozwolenia.

163

Rozdział 13 KEIRAN KIM ONA DO CHOLERY myśli, że jest? Byłem wystarczająco mądry by wiedzieć, że zaciągnęła mnie w pułapkę, lecz nie miałem w sobie wystarczającej kontroli do przeciwstawienia się jej. Chyba sobie ze mnie jaja robi. Nie zdaje sobie sprawy, co wywoływał we mnie jej widok z kimś innym? Widok kogoś innego z rękami i ustami na niej, dotykającego i smakującego jej, nachodzi moje myśli, popychając i wciągając mnie do czarnej dziury, gdzie powinno znajdować się moje serce. Tak długo jak oddychałem nie było możliwości, żeby ktokolwiek inny oprócz mnie położył na niej swoje ręce. Oznaczyłem ją, wypełniłem całkowicie i zepsułem tak, że nikt inny nigdy nie będzie miał szansy, by ją mieć w pełni. Warknąłem. Odczekałem dosłownie chwilę, by sprawdzić jej gotowość, zanim wyciągnąłem swojego fiuta, zakładając na niego prezerwatywę. Jej tyłek nadal uniesiony był dla mnie. Dałem jej mocnego klapsa zadowolony, że zostawiłem na nim odcisk dłoni, po czym gwałtownie w nią wszedłem. Nie przestałem brać. Nie dałem jej czasu do przystosowania się. Nieustępliwie wtargnąłem w uległe ciało, robiąc wyścigi z własnym pożądaniem i wściekłością. Gdyby tylko nie było tak cholernie dobrze ją czuć, mógłbym ukarać ją, nie pozwalając by pragnienie przejęło kontrolę nad moją intencją. To nie było dla 164

przyjemności. Musiałem sprawić, żeby poczuła, że jest moją własnością. - Powiedz mi - ponaglałem. - Powiedz ponownie, jak zamierzasz pozwolić, by inny facet cię pieprzył. - Keiran - jąkała się i dyszała, próbując odwrócić do mnie twarz, lecz szybko powstrzymałem ją, chwytając ręką jej kark, by utrzymać w miejscu, jednocześnie kontynuując posuwanie jej cipki. - Przegrasz, próbując prowadzić wojnę przeciwko mnie, Monroe. Jeden orgazm za każdym razem. - Keiran, proszę. - Jej jęki przepełnione były bólem z potrzeby uwolnienia. Chciała pozwolenia. Chciała, żebym złagodził cierpienie, pozwalając jej dojść, jednak wiedziała lepiej. Po pierwsze, chciałem zrobić to na swój sposób. Sprawić, by mnie o to błagała. - Proszę, co? - Pochyliłem się przyciskając klatkę piersiową do jej pleców. - Pieprzyć cię? - Mocniej wsunąłem w nią fiuta. Pisk jej bolesnej przyjemności był muzyką dla moich uszu. - Miłe i wolne to było? - To było po prostu... Och, Boże... To był żart. Powoli pocałowałem jej plecy, nie przerywając mojego opętania. - Zatem, kto teraz żartuje? - szeptałem przy jej skórze. - Nie to miałam na myśli – jęcząc kręciła głową. - Szkoda... bo ja mam. - Pchnąłem jej ciało, tak by leżała płasko na materacu, po czym przeszedłem do wbijania się w nią bez zatrzymywania. Zacisnąłem rękę na jej ustach, by stłumić krzyki. Dobrze dla niej, że pokój jej ciotki znajdował się na drugim końcu korytarza. Przy piątym albo szóstym pchnięciu jej cipka zacisnęła się wokół mojego fiuta, zamykając mnie w środku. Znieruchomiałem, rozkoszując się odczuciem tego, jak dochodziła na fiucie... nawet, jeśli było to bez mojego pozwolenia. Gdy było już za późno, żeby się wycofać, złapałem jej biodra, próbując zatopić w środku 165

mojego fiuta tak głęboko, jak to tylko było możliwe. W tym samym czasie paliłem w sobie uczucia, które ze mnie wyciągała. Moje uwolnienie było gwałtowne w swojej intensywności. W każdej chwili spodziewałem się wybuchnąć płomieniami, gdy jej zachłanna cipka zassała mojego fiuta, wysysając moje spełnienie. Zagryzłem usta, by powstrzymać się od jęczenia jak dziwka. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałem to, pokazanie jej, jaki miała na mnie wpływ. Jej ciało samo w sobie było czymś, za co chciałem umrzeć. Pozostałem na górze jej ciała dłużej niż to było konieczne, jednocześnie starając się, by jej nie zmiażdżyć. Myślę, że można uznać, iż mój plan, by posiąść ją na własność, obrócił się przeciwko mnie. Nawet jeśli to ja byłem tym, który pieprzył, na końcu to ja byłem tym, który czuł się dobrze i prawdziwie wypieprzony - i nie tylko w sensie fizycznym. Co ona ze mną robi? Po tym, jak odzyskałem oddech, wstałem z łóżka i wciągnąłem na siebie spodnie i koszulkę. Kiedy byłem już ubrany, spojrzałem na nią w dół. Wydawała się w ogóle nie być speszona moim wzrokiem. Wiedziałem, co mogła poczuć, kiedy na nią patrzyłem. To była kolejna więź, którą musiałem zrozumieć. Zanim wymknąłem się z pokoju, przelotnie na nią zerknąłem, rejestrując, jak mocno była wyczerpana. Idąc korytarzem, byłem świadomy, że moje kroki wywołają skrzypienie podłogi. Niestety łazienka znajdowała się bliżej sypialni jej cioci, więc musiałem być ostrożny, by nie wywołać niepotrzebnego hałasu. Kiedy znalazłem się w środku, wsunąłem myjkę pod ciepłą wodę, po czym wróciłem z powrotem do Monroe. Czułem się, jak usychający z miłości szczeniaczek, nie mogący za długo być z dala od niej. Zdecydowałem, że w porządku dla mnie było przyznanie, że coś do niej czułem, ale było to również coś, czego nie pozwolę, by kiedykolwiek odkryła. To było zbyt niebezpieczne, a ona nie zasługiwała na to, by utknąć z kimś takim jak ja, kto nie był zdolny do miłości. Jej oddech był spokojny, nawet kiedy wróciłem, na co się 166

uśmiechnąłem. Nie mogłem wyprzeć się swojego powiększonego męskiego ego. Jednak mój uśmiech opadł, kiedy podszedłem do niej bliżej i zobaczyłem siniaki na skórze wokół jej bioder, gdzie były moje ręce. Cholera. Czy posunąłem się za daleko? Czy naprawdę ją skrzywdziłem? Kiedy ją pieprzyłem, nie obchodziło mnie, czy ją ranię, bądź jak bardzo naciskam – jedynym moim zmartwieniem było sprawić, aby poczuła mnie w jedyny sposób, w jaki chciałem być odczuwany. I po tym nigdy nie czułem się jak gówno. Dotykając delikatnie tak, by jej nie zbudzić, szybko zbadałem całe ciało Lake, upewniając się, że nie wyrządziłem większych szkód, aczkolwiek z pewnością nie przekonam się o tym aż do momentu, w którym się obudzi. Delikatnie rozsunąłem jej nogi, wziąłem ciepłą myjkę i zacząłem ją czyścić. Nie uszedł mojej uwadze fakt, że był to pierwszy raz, kiedy znalazłem czas, by po tym wszystkim się o nią zatroszczyć. Łatwiej było dla mnie, kiedy spała. W przeciwnym wypadku, Monroe mogła mnie przejrzeć, dostrzegając prawdziwego mnie, na co nie mogłem sobie pozwolić. Gdy kończyłem ją oczyszczać, niski jęk opuścił jej słodkie usta. Nie mogłem się powstrzymać przed wsunięciem palca w jej wnętrze w czasie, gdy pochyliłem się, by pocałować jej wargi. Kiedy w końcu otworzyła oczy, byłem pierwszą rzeczą, którą zobaczyła i, kurwa, jeśli to nie sprawiło, że znowu zrobiłem się twardy. Pragnąłem jej, więc bez skrupułów wykorzystałem sytuację. Słowa były zbyteczne i nieistotne. Moje ubrania zostały zrzucone i ponownie zacząłem wsuwać się w jej ciepło. Tym razem, zamiast zwykłego mocnego uderzania wtłoczyłem się w nią wolno, sprawdzając wilgotność. Nie potrafiłem powstrzymać się przed wbiciem się w nią głębiej, co sprawiło, że zajęczała. - Keiran... - Jeśli kiedykolwiek pozwolisz, by inny mężczyzna cię dotknął, od razu cię zabiję. Zrozumieliśmy się? - Twoje szaleństwo nie ma granic - warknęła. 167

- Tylko jeśli chodzi o ciebie. - Poczułem jak jej ciało odpręża się, ale przekląłem w duchu. Dlaczego to powiedziałem? - Czy... - zawahała się. Niepewność widoczna była w jej spojrzeniu, gdy popatrzyła na mnie swoimi zbyt ufnymi oczami, a jej ciało poruszyło się z moim. - Czy my uprawiamy teraz miłość? Kurwa. Pokrywający jej twarz uśmiech zadowolenia był piękny. Zamiast odsunąć się od niej, złapałem się na tym, że chciałem uchwycić tę chwilę. Spojrzenie jej oczu. Zapach i dotyk jej skóry. Dźwięk jej cichych jęków. Była wszystkim. Musiałem powstrzymać to gówno. Gdybym nie był ostrożny, ta mała suka zmusiłaby mnie do uprawiania z nią seksu. Poruszyłem się, by odseparować nasze ciała, już cierpiąc na jej stratę, co musiała wyczuć, gdyż zablokowała nogi wokół moich bioder. - Nie - zażądała. - Nie rób tego. Nie uciekaj. - Dlaczego myślisz, że to ja jestem tym, który potrzebuje uciec? - Ponieważ ja już się więcej nie boję i to cię przeraża. Ja jestem... By ją uciszyć wsunąłem palec w jej usta. - Ssij - rozkazałem ostrzej niż miałem zamiar. Zamknęła oczy, stosując się do polecenia. Zacisnęła usta wokół mojego palca, biorąc go głęboko, co spowodowało, że mój fiut w jej wnętrzu zrobił się jeszcze twardszy. Razem pieprzyliśmy się już do końca. ***

DZIESIĘĆ LAT TEMU GDZIEŚ MNIE prowadzili. Zawsze kierowali mnie w miejsca, gdzie później kazali robić złe rzeczy. Za każdym razem chciałem powiedzieć „nie”, lecz jednocześnie zdawałem sobie sprawę, że 168

gdybym to zrobił, skrzywdziliby mnie i głodzili przez długi czas. Gdy ze związanymi rękami podążałem za nimi, zastanawiałem się, komu dzisiaj będę musiał robić te wszystkie straszne rzeczy. Po dwóch latach stało się to moją rutyną. Szedłem tam, gdzie zabierano i robiłem to, co mi kazano. Zawsze było tak samo. Zatem dlaczego tym razem czułem się inaczej? Nie zawiązali mi tak jak zwykle oczu i gdy zatrzymaliśmy się przed pokojem, wiedziałem dlaczego. Nie opuściliśmy kompleksu. Drzwi od pomieszczenia, którego nigdy wcześniej nie widziałem, otworzyły się i pierwszą rzeczą jaką zauważyłem były znajdujące się wszędzie jasne lampki. I kamery. Były przynajmniej trzy, co było czymś dziwnym dla normalnej wielkości wnętrza. - Co się dzieje? Z ciekawością rozejrzałem się dookoła, zapominając o moim treningu. Nigdy nie pozwalano nam mówić, czy też rozglądać się gdziekolwiek indziej niż prosto przed siebie, gdy trwa trening. Oprócz lampek, kamer i ogromnego łóżka na środku, pokój był pusty. Potem zauważyłem coś drobnego, leżącego na środku łoża. Zmrużyłem oczy z powodu jaskrawego światła i, jak tylko mój wzrok przywykł do niego, rozpoznałem, kto się tam znajdował. Lily. Co ona tutaj robi i gdzie są jej ubrania? Była całkowicie naga, nawet bez koca, by móc się zakryć. Nie rozumiałem dlaczego, lecz wiedziałem, że to było złe. Nie powinno jej tutaj być. Tak samo jak tamtych mężczyzn. Przeraźliwa myśl utworzyła się w mojej głowie. Byłem tutaj po ty, by ją zabić? Czasami, gdy chcieli ukarać inne dzieciaki, kazali to robić mnie. Łatwiej było zabijać dzieci niż dorosłych. Nazywali to dodatkowym treningiem. Z dziećmi było inaczej, gdyż za każdym razem odnosiłem rany, bo kazano nam walczyć. Chcieli, żebym się wykazał i nie tylko bym ich zabił, ale bym walczył z nimi na śmierć. - To kolejny sposób, by cię hartować, niewolniku – powiedział 169

Frank. Wszystkie te okrutne rzeczy, które robili, miały zawsze taki sam cel. Czy oni nie wiedzieli, że wcale nie chciałem być silny? Chciałem mieć taką samą zabawę, o jakiej słyszałem z opowieści innych dzieci, które ją miały. Lily zawsze opowiadała mi o jej życiu z rodzicami, czy jej starszym bracie. Powiedziała mi, że mieli nawet psa, który się z nią bawił. Ja sam nie wiedziałem wielu zwierząt, ale psy, które widziałem, były wredne i przerażające. - W porządku. Zaczynajmy. Klienci robią się niecierpliwi. Chcą zobaczyć, co nasz najświeższy talent może zrobić. Ściągnij z chłopaka ubrania i daj go na łóżko. Ręce znalazły się na mnie chwytając i szarpiąc. Nie chciałem pozwolić im, by ściągnęli moje rzeczy, lecz wiedziałem lepiej, że nie warto z nimi walczyć. - Dzisiaj staniesz się mężczyzną. Chichoty i szyderstwa rozbrzmiały w pokoju, lecz ja sam nie rozumiałem żartu. Jak tylko moje ubrania zostały ze mnie zrzucone moje oczy skrzyżowały się z facetem, który stał z dala od reszty. Ubrany był schludnie i nie był on tak bardzo uzbrojony jak reszta. Czuwał nad wszystkim, jakby miał zwierzchnictwo. Gdy stałem już nago, poprowadzono mnie do łóżka. Do Lily. Była wyraźnie zszokowana, a jej oczy błagały mnie, bym jej pomógł. Nie wiedziałem jak. Nie miałem broni i byłem tak samo przerażony jak ona. Byłem tylko lepszy w ukrywaniu tego. Jak tylko podszedłem bliżej, zauważyłem świeże sińce pokrywające jej ciało. Musieli ją bić. Zawsze to robili i zawsze to przyjmowała, nigdy nie robiąc tego, co jej mówili. Nie rozumiałem jej. Nie wiedziałem jak mogła być takim tchórzem. Wszystko, co miała zrobić, to poddać się, a wtedy bicie skończyłoby się. Nie musiałaby więcej płakać i być głodna. W końcu chwyciłem się łóżka i gdy to zrobiłem usiadła wyciągając do mnie rękę. - Keiran... Mój palec szybko przesunął się po jej ustach, by ją uciszyć. Nie pozwalano nam rozmawiać. Czy nie wiedziała o tym? 170

Popchnąłem ją tak, że leżała na łóżku i jeszcze raz przesunąłem palcami w dół jej twarzy wpatrując się w czoło. - Keiran, pomóż mi - wyszeptała z wciąż zamkniętymi oczami. Czy wiedziała o co mnie prosiła? Był tylko jeden sposób, by to powstrzymać. Tylko jeden sposób, by ocalić nas oboje. Szybkie spojrzenie po pomieszczeniu powiedziało mi, że każdy z mężczyzn był uzbrojony. Pochyliłem się tak, że moje usta znalazły się przy jej uchu. - Chcę, żebyś policzyła do pięciu i potem zaczęła krzyczeć tak głośno i długo, jak tylko potrafisz. Cokolwiek zrobisz, nie przestawaj. Rozumiesz? Nie otwierając oczu, wolno i z widoczną ulgą pokiwała głową. Pięć sekund. To było wszystko, na co mogłem sobie pozwolić. Myślałem o innym sposobie. By się pożegnać. Pięć sekund, tyle miało to zająć. Ponieważ gdybym poczekał sekundę dłużej, nie byłbym w stanie tego zrobić. Nie byłbym zdolny pożegnać się. - Jesteś gotowa? - zapytałem ją drżącym głosem. Ponownie pokiwała głową i zaczęła cicho liczyć. - Jeden. Popatrzyłem na mężczyzn. Większość rozmawiała, w czasie gdy reszta bezmyślnie bawiła się kamerami i światłem. Moje oczy ponownie napotkały wzrok typa, który mnie obserwował. Nie zdradziłem się z moimi planami. Nie mógł się dowiedzieć, co kombinowałem. - Dwa. Popatrzyłem na jej nagie ciało. Ślady siniaków sprawiły, że moje gardło się zacisnęło. - Trzy. 171

Jeśli to zrobię... - Cztery. Nigdy więcej nie będzie czuła bólu. - Pięć. Ostry krzyk Lily rozdarł powietrze. Nie myślałem więcej o tym, co miałem zrobić. Cierpliwie czekałem na reakcję strażników. - Co do cholery? - Mężczyzna bawiący się kamerą spojrzał srogo w górę. - Niech ją ktoś uciszy! - ryknął, kiedy wszyscy nadal nie przestawali się gapić. Wstrzymałem oddech, gdy Bez przerwy wpatrywałem się krzyczała. Któryś z mężczyzn reszta się śmiała, gapiąc się Nienawidziłem ich wszystkich.

pierwszy z nich podszedł do nas. w niego, a Lily w dalszym ciągu klął i wrzeszczał, podczas gdy z pożądliwym wyrazem twarzy.

- Zamknij się dziewczyno albo dostaniesz zaraz więcej tego, co ma się dzisiaj stać. Lily nadal krzyczała. Podszedł do łóżka i wypluł z siebie ostre przekleństwo, pochylając się, by ją złapać. To była okazja, której potrzebowałem. Teraz albo nigdy. - Powiedziałem, żebyś się zamknęła! Był dość głupi, nosząc pistolet z przodu jeansów wraz z koszulką włożoną do środka. To zapewniło mi łatwy dostęp. Był cały skupiony na Lily, więc bez trudu błyskawicznie chwyciłem jego broń, tak jak wcześniej mnie nauczyli. Pragnąłem, mieć tyle siły w ramionach, by trzymać łeb tego faceta na muszce, zanim zdążyłby zareagować. Szarpnął się, ale na reakcję było już za późno. Na widok broni w mojej ręce wyraz zaskoczenia na moment rozszerzył mu źrenice, a szyderczy uśmiech zniekształcił rysy jego twarzy. Lily nadal krzyczała, lecz mogłem wyczuć, że jednocześnie się we mnie wpatruje, tak samo jak nieznany mężczyzna po przeciwnej stronie pokoju. Nie odważyłem się spuścić wzroku, czy 172

też błędnie wycelować w pracownika. Bez problemu mógł odebrać mi broń, gdybym chociaż na chwilę popatrzył się gdzieś indziej. - Co masz zamiar z tym zrobić, chłopcze? - To czego mnie nauczyłeś. – Odbezpieczyłem pistolet. W pokoju zrobiło się cicho i moje bijące serce zwolniło do nieziemskiego tempa. ***

OBECNIE - POTRZEBUJĘ przysługi, Keiran. To nieplanowane spotkanie z Mario nie powinno się zdarzyć. Szkolny parking w środku dnia definitywnie nie był miejscem do planowania masowego morderstwa czy innej działalności spiskowej. - I przez przysługę masz na myśli coś, czego prawdopodobnie będę żałował? Mario nierzadko był wciągany w układy, które wymagały więcej niż kilku przysług. Wiele razy czynił aluzje, by zwerbować mnie do swojego biznesu, lecz sam pomysł udziału w przestępczości zorganizowanej nudził mnie. - Nazwij to aktem dobrej woli. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. -Wyrzuć to z siebie. - Moja odpowiedź oczywiście oznaczała nie, lecz cokolwiek to było, chciałem to usłyszeć. Nie ufałem Mario. Przybierał zbyt wiele masek. - Chodzi o moją córkę. - Masz dziecko? Nie obchodziło mnie, że nie ukryłem zaskoczenia. Odkąd znałem Mario, nigdy nawet słowem nie wspomniał o córce. Co jeszcze ukrywał? Przyszło mi do głowy, że gruntownie nie odrobiłem jeszcze lekcji. Jeśli to miałoby działać na moją korzyść, musiałem upewnić się, że wszystkie karty były na stole. 173

- Tak. Jest trochę od ciebie starsza, ale nie dużo. Z Arthurem żądnym krwi nie mogę jej chronić tak dobrze jak powinienem. - Gdzie jest jej matka? - Nigdy jej nie poznała. Jej matka była doskonałą dziwką, ale do dupy było to, że wcześnie zmarła. - Co to ma wspólnego ze mną? - Chcę, żebyś miał na nią oko do czasu, aż nie uspokoi się cała ta nagonka. - Nie. - Keiran... - Nie prowadzę usług opiekunki. Mam swoje własne gówno, z którym muszę sobie poradzić. - I czego chcesz dokonać, jak ja wymięknę? Pamiętaj, potrzebujesz mnie tak samo jak ja ciebie. To może i będzie dobre dla nas wszystkich – oznajmił szorstko. Czy on mi właśnie groził? Wpatrywałem się w niego długo i mocno, rozważając różne opcje. Nie było szansy, by tym wszystkim Mario mnie przestraszył, lecz nie oznaczało to, że nie potrafiłem udawać. - Gdzie ona jest? Czy naprawdę brałem pod uwagę opiekowanie się jego córką? Może i była starsza, ale jej życie było zasadniczo w moich rękach. Mario nie podjąłby się tego tak lekko. - Jest w stanie gotowości. Aktualnie gdzieś w bezpiecznym miejscu, gdzie pilnują jej moi ludzie. - Jak ci, którzy pilnowali Trevora i Anyę? - Zrozum, nadal mam facetów zbierających informacje o tym, co naprawdę się stało. Jestem tak samo zszokowany jak ty. Nikt nic nie mówi, ale obiecuję ci na życie mojej córki, że nie kazałem ich zaatakować. W najlepszym wypadku był to nieszczęśliwy wypadek. 174

- Ktoś rozlał benzynę na dwójkę moich kolegów z klasy i ich podpalił, a ty nazywasz to nieszczęśliwym wypadkiem? Nadal jeszcze musiał wyjaśnić mi jak Trevor i Anya zostali zamordowani pod jego okiem. Nie tylko stracili życie, ale także zdołali przemieścić się poza miasto, pięćdziesiąt mil od miejsca, gdzie byli trzymani i spaleni żywcem. - Wiem jak to brzmi, co chciałbyś ode mnie usłyszeć? Ochroniarze już się tym zajęli. Zawsze z jego strony była to taka sama odpowiedz i ostatecznie pewnie sam zacznę w tym grzebać. Jeśli odkryję, że był on w to zamieszany, bądź odpowiedzialny za to, skłonię się w innym kierunku. W ogóle nie obchodziło mnie to, co im się stało, lecz moja wolność była zagrożona. -Jak długo? - Czy mógłbyś, proszę, powtórzyć? - Jak długo mam być ochroniarzem twojej córki? - Do czasu aż znajdziemy jej bezpieczne schronienie lub do czasu aż to wszystko się skończy. - Spoko. Pozwól mi pogadać z wujkiem. Jest gotowa? - Jest z moimi ludźmi. Powinna przyjechać za kilka tygodni. - Dobra. Odwróciłem się zostawiając go samego na parkingu. Lunch właśnie się skończył, gdy wszedłem do budynku i wiedziałem, że wkrótce Monroe będzie mnie szukała. Nigdy nie przyznała się do tego głośno, ale zawsze się za mną rozglądała. Zastanawiałem się, czy było to spowodowane strachem, który nadal nią kierował. Cokolwiek to było, coś mówiło mi, że już więcej nie będzie uciekała. *** PO LUNCHU NIE natknąłem się już na Monroe. Dwie lekcje później z trudem szedłem na ostatnie zajęcia, które już się zaczęły. Pan Lawson spojrzał na mnie w dół spod swojego 175

długiego nosa, gdy wchodziłem do klasy. - Pan Masters, jak wspaniale, że mamy pana z powrotem, lecz proszę spróbować przychodzić na czas. Spóźnienia nie będą tolerowane. Ugryź mnie. Uśmiech pojawił się na moich ustach, kiedy zrobiłem ulubioną minę Monroe. Ta dziewczyna wpływała na mnie w sposób, którego nigdy wcześniej nawet sobie nie wyobrażałem. Pokiwałem do niego głową, zajmując swoje zwykłe miejsce. Monroe ponownie wróciła do siedzenia z przodu wraz z Willow i Sheldon po bokach. Jej plecy zesztywniały na dźwięk mojego imienia, lecz się nie odwróciła. Nie odważyłaby się. Nie pragnąłem niczego innego jak podniesienia jej w górę i trzymania blisko, lecz nie miałem pozwolenia, by się do niej zbliżać. Niechętnie stosowałem się do jakiegoś kawałka papieru, który nazywano zakazem zbliżania się, ale nie byłem również głupi. Musiałem przyznać, że zadowolony byłem z faktu, że miała kogoś, kto na nią uważał. Pięć miesięcy temu, a nawet na długo wcześniej, próbowałbym zrobić wszystko, co w mojej mocy, by pozbyć się całej tej jej ochrony. Chciałbym odizolować ją od wszystkich, bo wtedy mogłem mieć nad nią lepszą kontrolę. Teraz byłem bardziej niż wdzięczny, że nigdy nie była sama. Tak bardzo jak tego nienawidziłem, nie mogłem zawsze być w pobliżu. Nie było takiej możliwości, bym kiedykolwiek pozwolił dowiedzieć się jej o tym wszystkim co teraz robiłem, by ją chronić. Już i tak chciała więcej i nie miała problemu z zażądaniem tego. Ponownie się uśmiechnąłem, choć gotowało się we mnie na jej wcześniejsze pogróżki. Najwidoczniej zazdrość była cechą, od której żadne z nas nie potrafiło uciec. Naprawdę miałem to na myśli, kiedy powiedziałem, że zabiję ją zanim pozwolę komukolwiek ją mieć. To jeden z wielu powodów dla których nie jestem dla niej odpowiedni. Dni, w których ją tyranizowałem już dawno odeszły, lecz nadal byłem tą samą osobą, która zepchnęła ją z barierek i nawet bardziej tragicznie, nadal byłem tą samą osobą, na którą oni mnie szkolili. Nie było tak do czasu, gdy zdałem sobie sprawę, jak 176

popieprzony naprawdę byłem i że moje życie było jeszcze gorsze, niż mogłem sobie wyobrazić. Ludzie tacy jak ona mieli dobrze. Nigdy nie cierpieli i nie robili złych rzeczy. Poczułem coś na kształt znanej mi wściekłej irytacji. Po chwili zajęcia prowadzone przez nauczyciela poszły na drugi plan, gdyż nie potrafiłem już dłużej go słuchać. Odciąłem się od otoczenia, a krew ruszyła do mojej głowy. Wszystko, co potrafiłem zobaczyć to ona. Ona nadal sprawiała, że czułem tą czarną część mnie. Niechęć do samego siebie, złość, nienawiść... ból. Kurwa, nawet nie zacząłem jeszcze tego rozumieć. Wszystko, co wiedziałem to to, że ją obwiniam. Kluczem była tutaj jej niewinność. Lily była katalizatorem. Moja misja z minionych dziesięciu lat i szczególnie tych pięciu ostatnich miesięcy miała ją złamać. Nakręcić. Pokazać jak długo wytrzyma, zanim stanie się taka jak reszta świata. Byłem ciekaw, czy zachowa swoje dziewictwo. Olałaby swoją ciotkę i najlepszą przyjaciółkę tylko po to, by się ode mnie uwolnić. To jest to, co musiałem zrobić. Musiałem sprzedać swoją duszę dla ciepłego kocyka i może nawet więcej niż trochę odpadków do jedzenia. I jeśli odegrałbym to naprawdę dobrze, mógłbym nawet zrzec się codziennego bicia. - To sprawia, że jesteś twardy. - Zawsze mówił Frank. Dla niego bicie mojej skóry sprawiało, że robiła się ona bardziej wytrzymała, tak bym mógł z łatwością zabijać. W noc, w której odebrałem Monroe dziewictwo, powiedziała mi, że z powodu moich tortur stała się obojętna. Nie wiem dlaczego wywołało to we mnie taką wściekłość. Gdyby nie powiedziała czegoś takiego, może bym i się powstrzymał. Może w porę okiełznałbym swoją złość, by tylko ją przestraszyć, a następnie wyjść. Monroe miała rację. Jestem chory. Uświadomienie sobie tego nie sprawiło, że chciałem przestać czy stłumić potrzebę kontrolowania jej. Nigdy tak się nie stanie. Aczkolwiek, zdałem sobie sprawę, że to nie będzie trwało 177

wiecznie. Opuszki moich palców wbijały się w stół. Za kilka miesięcy będziemy kończyć szkołę i wtedy zniknie na zawsze. Najbardziej bolesną częścią tego wszystkiego było to, że nie było cholernego sposobu, bym mógł ją zatrzymać. Pod koniec lekcji byłem w okropnym nastroju i wszyscy byli celem. Musiałem wydostać się stamtąd jak najszybciej. Gdy zadzwonił ostatni dzwonek, sygnalizujący koniec szkolnego dnia, już mnie tam nie było. Były tylko dwie rzeczy, które mogły mnie odpędzić od czarnej chmury, którą opływał mój umysł, lecz żadna z nich nie była już możliwą opcją. Skierowałem się do samochodu, gdzie zostawiłem torbę na siłownię. Parking szybko wypełnił się moimi nazbyt chętnymi rówieśnikami. Czasami zazdrościłem im ich normalnego życia i problemów zwyczajnego nastolatka. Jak wielu z nich mogłoby powiedzieć, że dźwigało brzemię niewolnictwa? Może tak było dlatego, że byłem taki zmartwiony. Taak... Bez zwłoki skierowałem się do sali gimnastycznej do szatni. Drużyna już wcześniej wyszła ze szkoły, żeby wieczorem zagrać mecz z jakąś inną grupą. Dash przejął ekipę w czasie mojej nieobecności. Z powodu mojego pobytu w więzieniu nie byłem już jej częścią. Decyzja mojego powrotu nadal wisiała w powietrzu. Z tym wszystkim, co się działo, ulżyło mi odrobinę, że miałem o jedną odpowiedzialność mniej. Na tę chwilę. Koszykówka była czymś, na czym polegałem, by utrzymać siebie od powrotu do osoby, na którą próbował wytresować mnie Arthur i jego ludzie. Po tym jak się przebrałem, biegałem jak wariat i rzucałem, aż zaczęło mnie boleć ramię. Robiłem nadal swoje, ignorując ból kończyn i zmęczenie, które powoli zaczynało narastać. Musiałem pozbyć się tej całej powstrzymywanej agresji. Grałem do czasu, gdy ją usłyszałem. - Mogę zagrać? - Łagodnie sformułowane pytanie przerwało moje dryblowanie piłką. 178

- Co ty tutaj robisz? - zapytałem wykonując rzut bez odwracania się do tyłu. - Przyszłam, żeby cię znaleźć. - Jesteś w niebezpieczeństwie? - Nie w tym momencie. - Czujesz potrzebę bycia wypieprzoną? - Keiran... - Przyjmuję to jako nie, co oznacza, że nie ma powodu, byś tutaj była. - Dlaczego jesteś dzisiaj taki bezczelny? Dla ciebie w porządku jest naruszanie mojej przestrzeni, ale ja nie mam pozwolenia? - Pieprzyć to, Monroe. Nie robię tego dzisiaj. - Upuściłem piłkę, pozwalając jej odbijać się w czasie, gdy sam skierowałem się w stronę trybun, gdzie zostawiłem torbę i butelkę wody. - Jesteś chodzącą i mówiącą sprzecznością i zarazem odrobiną prowokacji, wiesz o tym? Usłyszałem śmiech w jej głosie. Podeszła do mnie ostrożnie jakbym był tykającą bombą. Myślę, że była bardziej spostrzegawcza, niż jej przypisywałem. Monroe czasami potrafiła być niezwykle naiwna. - Czego potrzebujesz? - Wydawałeś się zasmucony, kiedy wychodziłeś z klasy. Zamrugałem dwukrotnie, w myślach rozważając co przed chwilą powiedziała. - Czy właśnie się pytasz, czy ze mną okej? - Nie starałem się ukryć niedowierzania w głosie. - Taak, tak myślę... - Wyglądała na tak samo zdezorientowaną jak ja i o dziwo to spowodowało, że się rozluźniłem, lecz nie do końca. - Jest w porządku, okej? Przechyliła głowę na bok przyglądając mi się. Pomimo tego 179

jak ją potraktowałem, zaintrygowana.

nie

wydawała

się

zła,

a

jedynie

- Dlaczego ci nie wierzę? Wciągnąłem głęboko powietrze. - Czego ode mnie chcesz? - Odpowiedzi. Odwróciłem się, gdyż nie chciałem patrzeć w jej oczy. Nadeszła moja kolej, by czuć się jak zwierzę przyparte do muru. - Myślę, że musimy porozmawiać, nie sądzisz? - Dlaczego za mną gonisz? - Dlaczego uciekasz? - zripostowała. Tym razem w jej głosie słychać było trochę żartu. - Myślisz, że muszę od ciebie uciekać? - Odwróciłem się na pięcie i podszedłem do niej aż moja pierś przycisnęła się do niej. Zacisnąłem ręce w pięści, żeby jej nie dotknąć. Gdy położę na niej swoje ręce nie przestanę do chwili, gdy w pełni jej nie skonsumuję. - Myślę, że przed czymś uciekasz. - Jakie masz w tym interes? - Wydymałem usta, gdy wzrósł mój gniew. Poczułem jak przemieniam się w Keirana dręczyciela. Tego, który ukrył się w cieniu, czekając by wyskoczyć i zaatakować tylko, żeby zobaczyć jej płacz. - Miej niż miesiąc temu doniosłaś na mnie policji, wrabiając w morderstwo, a teraz stoisz przede mną chcącą zrozumieć moje zachowanie? - Ktoś musi, nie sądzisz? Jesteś martwy w środku, Keiran i jeśli nie.. - Trzymaj się, kurwa, z daleka ode mnie... - przerwałem jej w pół zdania – albo miła parka, do której pobiegłaś, zanim mnie wsypałaś, zapłaci za konsekwencję twoich czynów. Szok i niedowierzanie pojawiło się na jej twarzy. - Skąd o tym wiesz? - Zawsze wiedziałem, gdzie byłaś. Nie było trudno się 180

domyślić. Nie ma miejsca, w które uciekłabyś zbyt daleko i nikogo, kto mógłby cię przede mną ochronić. - Nie byłabym tego taka pewna. - Jej głos wzmacniał się z każdą sylabą, wychodzącą z jej ust. - Może na razie byłeś w stanie wywinąć się od odpowiedzialności, aczkolwiek obiecuję ci, że jeśli skrzywdzisz ich w jakikolwiek sposób, lub pojawisz się gdzieś w ich pobliżu, nie będziesz miał dokąd uciec i nikt, do kogo zadzwonisz, nie uchroni cię przede mną. Ostrożny, by nie pokazać mojej prawdziwej reakcji na jej groźbę, nawet jeśli mentalnie kopnęła mnie w tyłek, uśmiechnąłem się do niej złośliwie i pochyliłem, by szepnąć do ucha: - Wtedy lepiej, żebyś była gotowa ponieść tego konsekwencje. Nie chcesz mnie w sposób w jaki myślisz, że chcesz i zdecydowanie nie chcesz mieć mnie za swojego wroga. To nie zakończy się miłością, kochana. To jest po prostu kolejna tragedia czekająca, by się wydarzyć. - Taka jak z Lily? - zapytała. - Czy tak naprawdę była to jej tragedia, czy twoja i czyja będzie tym razem? Twoja? Moja? - Nas obu.

181

Rozdział 14 KEIRAN - MAM dla ciebie robotę, synu. - Spojrzałem w górę, odrywając się od rysowania na drewnianej podłodze. Wyszedł wiele godzin temu mówiąc, że wkrótce będzie z powrotem. Nadeszła noc i ulżyło mi w chwili, gdy wrócił. Nie jadłem od zeszłego wieczoru i mój żołądek zaczynał protestować – nie wspominając, że przerażało mnie przebywanie samemu w tym starym domu. Nic wielkiego nie wydarzyło się, odkąd oswobodził mnie z kompleksu. Ledwo patrzył i mówił do mnie. Wkrótce przyniesie mi jedzenie i wszystko mi wyjaśni. - Robotę? Rozpoznałem to słowo i napiąłem się na przesłanie jakie za sobą niosło i na wrażenie, jakie zrobił na mnie wyraz jego twarzy. Uśmiechał się, ale był to diaboliczny uśmieszek. -Tak. Słyszałem wiele o tym wszystkim czego nauczyłeś się od swoich trenerów i teraz chciałbym to zobaczyć. Czy możesz zrobić to dla mnie, chłopcze? Znał mojego szefa? Czy oznaczało to również, że znał Franka? Lecz jeśli wiedział, gdzie przez ten cały czas byłem, dlaczego nie przyszedł po mnie wcześniej? Co zajęło mu tak długo? Czekał aż coś powiem albo zrobię, ale nadal siedziałem obserwując go, czując zdezorientowanie. Lily mówiła, że tatusiowie byli mili i ochraniali. Oni nie zakładali, że mogli robić złe rzeczy i byliby smutni, gdybyśmy także robili coś złego. Jego twarz 182

zamieniła się w złość, zanim ponownie złagodniała. - Nie chcesz sprawić, żeby twój ojciec był z ciebie dumny? Zatem, może zabijanie nie było złą rzeczą? Powiedział, że to spowodowałoby, że będzie dumny. Gdybym to sprawił, może wtedy zatrzymałby mnie. Jeśli wrócę pomyślą, że uciekłem i mnie zabiją. Pokiwałem głową pomimo tego, że było to kłamstwo. Cokolwiek chciał, żebym zrobił, wiedziałem, że nie było to dobre. Myślałem, że mój tata mnie uratuje... Dlaczego zatem chciał, bym robił złe rzeczy? Podążyłem za nim do głównego pomieszczenia, gdzie natychmiast zauważyłem obcą kobietę zwiniętą w kulkę w rogu pokoju. Wyglądała tak, jakby została pobita, czy nawet gorzej. Nie wiedziałem, co mogłoby być gorszego niż bicie, skoro nie była martwa, lecz cokolwiek to było, widoczne było w jej oczach. Na mój widok wypuściła z siebie słaby dźwięk, świadczący o doznawanym bólu. - Nie – jęczała. Jej oczy zrobiły się szerokie i w tym momencie wypłynęły z nich łzy. Wyciągnęła w moją stronę rękę, lecz była to słaba próba. Udało jej się podnieść ją zaledwie odrobinę. Próbowała coś powiedzieć, lecz nie udało jej się wydusić z siebie nic poza niezrozumiałym bełkotem. - Myślę, że coś dolega tej pani. Ruszyłem do przodu, by jej pomóc, lecz on powstrzymał mnie kładąc ciężką dłoń na moim ramieniu. W ręce miał broń. - Nic jej nie jest, synu. Chcę, żebyś ją zabił. - Co… co? - Jeśli po prostu ją zabijesz, będziesz wolny. - Ale, ojcze ja nie chcę jej skrzywdzić. - To był pierwszy raz odkąd nazwałem go ojcem i o dziwo nie brzmiało to dobrze. Nie czuł się tak jak ojciec. Wcisnął broń do mojej dłoni i uniósł wraz z ręką celując w kobietę. 183

- Robiłeś to już wiele razy. Czym jest dla ciebie jeszcze jeden raz? Broń była zdecydowanie zbyt duża do mojej małej dłoni z ledwością mogłem ją utrzymać. Dopiero co zaczynałem z tym ćwiczyć, zanim życie, które znałem drastycznie się zmieniło. Pistolet robił wiele hałasu i zawsze po strzelaniu bolała mnie ręka. Chociaż nie raz trzymałem jakiś w ręce, nie zmniejszało to obcego i nieprzyjemnego uczucia. Wspomnienie, kiedy ostatnim razem użyłem broni było nadal świeże. To był pierwszy raz, kiedy zrobiłem to samodzielnie i niestety nie miałem dobrych wspomnień z moich treningów. Lily odeszła. Zamrugałem, by powstrzymać łzy, bojąc się, że ojciec mógłby pomylić je z czymś innym. Trzymałem ją pewnie celując w kobietę klęczącą w rogu. Była zdecydowanie zbyt ładna na łzy spływające w dół jej twarzy, a oczy zbyt jasne jak na smutek, który w nich gościł. Wiedziałam, że musiała bać się śmierci, ale dlaczego nie błagała mnie o życie, jak każdy inny? - Gabriel, mój słodki chłopczyku – wyszeptała uspokajająco w końcu odnajdując w sobie głos. Cała wydawała się przygaszona. Spuściła oczy, które wcześniej, kiedy wszedłem do pokoju, były szerokie. - Jest w porządku, mój mały chłopczyku. Zrób to. Dlaczego mówiła mi, że będzie dobrze? To ona była tą, która umrze. Musiała myśleć, że byłem kimś innym. Może szukała swojego syna. Nagle, chciałem, żeby była moją mamą. Obca, piękna kobieta, której nigdy wcześniej nie spotkałem, ale poczułem z nią jakąś więź. - Dlaczego nazywasz mnie Gabriel? - Opuściłem broń, by się jej przyjrzeć. Nie potrafiłem pozbyć się dziwnego uczucia, że skrzywdzenie tej kobiety będzie błędem. Popatrzyłem na ojca po wskazówkę. - Tato? - Nie ważne jak ta suka cię nazywa. Chcesz swojej wolności, 184

chłopcze? - Tak. - Zatem zabij ją. - Uśmiechnął się szyderczo. Ponownie uniosłem broń, dotykając palcem spustu. Wszystko, co miałem zrobić, to przycisnąć go lekko, ale z jakiegoś powodu nie chciałem, żeby umierała. Nie powinienem tego robić. Nie mogłem tego zrobić. - Jest dobrze, Gabriel. - Słabo pokiwała głową. Łzy bez końca spływały po jej policzkach. Nie jesteś Gabrielem, po prostu ją zabij. Będziesz wolny. - Zawsze będę cię kochała. Co? Broń wystrzeliła. Wybuch był głośny, lecz nie poczułem bólu w ręce. Sięgał on poza fizyczny ból. Nie pamiętam, kiedy wcisnąłem spust. Nie pamiętam zabicia jej, ale jest jedna rzecz, którą zawsze będę pamiętał.... - Dobra robota, synu. - Diabelski chichot ojca rozbrzmiał za mną echem. - Właśnie zabiłeś swoją matkę.

185

Rozdział 15 LAKE Obecnie NIE BYŁO możliwości odkupienia. O czym ja w ogóle myślałam? Grożenie Keiranowi było jak popełnianie samobójstwa. Ponaglanie tego wszystkiego, w pomieszaniu ze strachem i nienawiścią, chwyciło w szpony wszystkie moje emocje. Kiedy po lekcji poszłam poszukać Keirana, chciałam jedynie sprawdzić, czy wszystko z nim było okej. Wyraz jego twarzy, gdy wychodził z sali, był taki, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Była to mieszanina bólu i złości, a w jego przypadku, kto wiedział, jak śmiercionośna mogła być to kombinacja? Chodziło mi tylko o to, by rzucić na niego okiem, po tym, jak w pośpiechu skierował się na sale gimnastyczną. Jednak, kiedy zobaczyłam, że grał sam w koszykówkę, coś zmusiło mnie do tego, by się do niego odezwać. Zanim to zrobiłam, wiedziałam, że z mojej strony była to pomyłka, ale niestety należałam do tych osób, które nigdy nie słuchały swojego instynktu. Jak mógł dowiedzieć się o mojej cioci Karen i wujku Benie, a tym bardziej gdzie mieszkali? O dziwo doszłam do siebie szybciej, niż zdarzało mi się to w przeszłości. Keiran był coraz bardziej skuteczny w rozrywaniu mnie na kawałki, bliskie to było zniszczeniom z przeszłości. Moja złość była bezprecedensowa, lecz groźba, która za tym szła, była bardziej niż zaskakująca. Poważnie, to było więcej niż realizacja. Skończyłam z pozwalaniem Keirnowi używania mojej 186

rodziny przeciwko mnie. Skończyłam z pozwalaniem mu na robienie wszystkiego. Przed dniem dzisiejszym, gdzieś głęboko miałam nadzieję, że Keiran może zostać ocalony, lecz teraz wydaje się to prawie niemożliwe. Muszę wymyślić sposób, by ograć go w jego własną grę. U Keirana dominowała bezwzględność, lecz u mnie na pierwszym miejscu była miłość do rodziny. On nie był jedynym, który patrzył i czekał. Wiedziałam, że coś kombinował i wiedziałam, że cokolwiek to było, miało coś wspólnego z Mitchem. Nie byłam zaskoczona, że nic nie powiedział na temat swoich planów. Tak bardzo, że błaganie Sheldon o informacje mogłyby być owocne. Ale wszystko co wiem to, że Mitchem już się zajęto. Mitch nie pojechałby za daleko. Może i nie wypaliła pierwsza próba zabicia swoich synów dla pieniędzy, ale będzie próbował ponownie. Jedyne pytanie jakie się nasuwało to, po kogo tym razem przyjdzie? Za pierwszym razem to mnie użył jako przynęty. Czy zrobi to ponownie? Wiedział, gdzie mieszkałam i równie dobrze mogła być to moja ciocia, która ze mną mieszkała. Po odejściu Keirana miałam okazję, by utrzymać wszystkich w bezpieczeństwie. Miałam zamiar odsunąć go raz na zawsze. Musiałam tylko znaleźć szczelinę w jego zbroi. *** ZAMIAST ZARAZ PO szkole udać się do domu zdecydowałam złożyć wizytę Keenanowi. Ostatnim razem, kiedy tam byłam, nadal był bliski śmierci. Wraz z Sheldon, która w dalszym ciągu była emocjonalnym wrakiem, zdecydowałam, że mogę wejść do środka. On także stał się moim przyjacielem. - Hej, przystojniaku. Keenan spłoszył się na dźwięk pukania poprzedzonego moim głosem. 187

- Lake? – zapytał. – Co ty tutaj robisz? Zatrzymałam się w drzwiach ponownie, rozważając decyzję czy wejść. Jego głos nie był gniewny, czy nieprzyjazny, lecz nie był również zapraszający. Przede wszystkim brzmiał smutno. - Chciałam odwiedzić przyjaciela i przykro mi, ale zgodziłeś się nim być, więc obawiam się, że ze mną utknąłeś. - Podeszłam do krzesła i przesunęłam je, by usiąść obok jego łóżka. Obserwował mnie, po czym patrzył na przedmiot, który trzymałam w ręce. Prawie zapomniałam o przyniesionych kwiatach. Z zakłopotaniem popchnęłam je w jego stronę, a on je przyjął niechętnie. Widziałam, że próbował zapanować nad uśmiechem. - Słyszałam, że róże to twoje ulubione kwiaty. - Właściwie, wolę stokrotki i spacery po parku, ale zadowolę się i tym. Poza tym, jak mógłbym powiedzieć nie, komuś tak pięknemu? - flirtował. Normalnie bym go zbeształa, lecz jedyne co poczułam to nadzieja, że może coś zostało mu ze starego Keenana. Doświadczenia, które go spotkały, naprawdę mogły zmienić człowieka. Czasami na lepsze, lecz większe prawdopodobieństwo, że na coś o wiele gorszego. Miałam nadzieję, iż w jego przypadku będzie to pierwsze. Po kilku godzinach oglądania przedpotopowych programów, które odbierał szpitalny telewizor, i rozwiązania kilkunastu beznadziejnych krzyżówek, w końcu zdecydowałam się zadać nurtujące mnie pytanie. - To w końcu kiedy cię wypuszczą? Spiął się odrobinę na wzmiankę o opuszczeniu szpitala. Jako, że był osobą niezwykle energiczną, wiedziałam, że bycie zamkniętym w szpitalu doprowadzało go do szaleństwa. - To nie więzienie, słodka dziewczynko. Rozmawiałem dzisiaj z lekarzem. Chcą przeprowadzić jeszcze kilka badań, ale powinienem być wypuszczony pod koniec tygodnia. Kazano mi odpoczywać w łóżku, więc wygląda na to, że tylko zmienię otoczenie. Lekarze ostrzegli mnie, że nie wyszedłem jeszcze na 188

prostą. Plaster na moim płucu nie będzie trzymał się wiecznie. W pokoju było duszno na samą wzmiankę o jego śmierci. Keenan popełnił wiele błędów – właściwie codziennie, ale nie oznaczało to, że zasługiwał by umrzeć. Poza tym, wątpię, żeby Keiran pozwolił swojemu bratu na śmierć. Nie, na pewno znajdzie sposób. - A ty jak, wróciłaś? - Keenan przerwał ciszę. - Tak. Myślałam, że skoro twój brat miał pójść do więzienia mój powrót był oczywisty, ale wyobraź sobie moje zdziwienie, kiedy mimo wszystko tam nie trafił. - Jak tylko wypowiedziałam te słowa, zdałam sobie sprawę, że ich dobór nie był właściwy. Obserwowałam zmianę emocji na twarzy Keenana. Myślałam, że będzie go bronił lub wyrazi swoją złość za to, że go wsypałam, lecz jego reakcja była niespodziewana. - Mój brat - powtórzył szorstko. - On nie jest moim bratem. Nie jest moim kuzynem. Nie jest moim nikim. Jest dla mnie niczym. Jest pieprzonym zabójcą matki. - Keenan... - Więc, to ty go wsypałaś, hy? - W jego głosie nie było złości ani oskarżenia. Brzmiał na dumnego i patrzył na mnie z respektem. - Tak, ale... - Dobrze. Nie pozwól mu sprawić, byś ponownie była słaba. Nie pozwól sobie znowu być słabą. Mój brat... - zatrzymał się zaciskając zęby. - Keiran jest niebezpieczny. Nie wątpię w to, ale ma również coś do ciebie. Zauważyłem to już lata temu. Wszyscy oprócz ciebie to wiedzieli. To może nie być dla ciebie dobre. Może cię zabić. Przez niego albo jego wrogów. - Aż trudno uwierzyć, że ma tylko osiemnaście lat, prawda? Zaśmiałam się sucho. - Za kilka miesięcy będzie miał dziewiętnaście, jeśli to coś zmieni. - A ty, ty osiemnaście – drażniłam się z nim. - Myślę, że to sprawia, że jestem jedyną dorosłą osobą w tym pokoju. 189

- Dlaczego nie jesteś już w college'u? - Zostałam cofnięta w drugiej klasie z powodu dysleksji. To było przed tym, zanim mnie zdiagnozowano, gdyż myślano o mnie, że byłam upośledzona. - Jak bardzo chciałaby, żeby widzieli mnie teraz... - To prawie tak, jakby to było fatum... - Co masz na myśli? - Ty, cofnięta do klasy niższej, zniknięcie twoich rodziców... może to było przeznaczenie. - Sądzisz, że los mógłby być tak okrutny? - Właśnie odkryłem, że mój ojciec nie jest moim ojcem, a ten prawdziwy chce mnie zabić, zaś mój brat, który myślałem, że był moim kuzynem, zabił naszą matkę. Tak, uważam los za więcej niż okrutny. Jest pieprzonym diabłem. Wow... Wszystko jasne. Wcześniej nie znałam rozmiaru jego złości, lecz teraz było to dużo bardziej widoczne, gdy obserwowałam grę emocji na jego twarzy. Jak mogłam to przegapić? To było coś, co powinnam zobaczyć dużo wcześniej. Wszystkie żarty, kurwienie się i sprawianie kłopotów było tylko próbą ukrycia faktów. Keenan był tak samo dotknięty swoją przeszłością jak Keiran – tylko on był lepszy w ukrywaniu tego. Keenan był dręczony. - Keenan, przykro mi z powodu tego, co ci się przytrafiło. Ja... - Przerwał mi jego suchy, pozbawiony humoru śmiech. - To jest właśnie twój problem, wiesz o tym? To było to, co sprawiło, że przez te wszystkie lata byłaś celem. Przestań przepraszać i przestań kulić się ze strachu. Moja spaprana przeszłość nie ma z tobą nic wspólnego. Nie przyczyniłaś się do tego, że moja matka odeszła i tego, że mój popieprzony brat ją zabił. Wiesz, ona była również jego matką. Jak, do kurwy, uchodzi mu to na sucho? - Łza spływała w dół jego policzka i ze złością szybko ją wytarł. 190

Oglądając jego, takiego załamanego i cierpiącego, potrafiłam się zmusić, by zostać chociaż chwilę dłużej.

nie

*** WESZŁAM DO mojego domu zaraz po wizycie u Keenana i po raz drugi natknęłam się w nim na obcego mężczyznę – nie licząc tego, kiedy Mitch włamał się, by zostawić odrażającą urodzinową kartkę. Byłam zdziwiona faktem, że jakiś facet siedzi zrelaksowany na kanapie, trzymając kawę w kubku z napisem „Kocham Jaxa Tallera” na przedzie. - Um, kim jesteś? Zanim schodach.

udało

mu

się

odpowiedzieć,

ciocia

zeszła

po

- Och... hej, skarbie. Gdzie byłaś? - zapytała. Była zdezorientowana i wtedy odniosłam wrażenie, że w czymś im przerwałam. Ich próba wyglądania na niewinnych była przesadzona. - Odwiedzałam przyjaciela. Czy przeszkodziłam w czymś? – Chociaż bardzo sia starałam, nie potrafiłam ukryć zaskoczenia, które poczułam. - Oczywiście, że nie. Uch, Lake, to jest Jason. Jason, to jest moja siostrzenica, o której ci opowiadałam. Wstał, by się ze mną przywitać. Był wysoki z brązowymi, średniej długości włosami i muskularną budową, i nic nie potrafiłam poradzić na to, że podziwiałam jego zachwycające oblicze, nawet z poszarpaną blizną na prawym policzku. To tylko zmieniało jego wygląd na surowy i niebezpieczny. Zastanawiałam się jakiego rodzaju działalność prowadził, że dorobił się takiej blizny. Może był byłym wojskowym. Zdecydowanie pasował do takiego profilu. - Miło mi w końcu cię poznać. Spojrzałam na ciocię. 191

- W końcu? - zapytałam i odwróciłam się z powrotem do Jasona. - Wybacz, ale nigdy o tobie nie wspominała. - Jason był prywatnym detektywem, którego zatrudniłam by pomógł mi znaleźć twoich rodziców, podczas mojej podróży. - Jak znalazłaś na to czas? - Promocja książki trwała właściwie tylko tydzień. Nie potrafiłam ukryć bólu jaki poczułam, odkrywając jej kolejne kłamstwo. - Och, skarbie, przepraszam, że cię okłamałam. Nie chciałam nic mówić do czasu, aż zdobędę jakieś informacje. Po raz kolejny poczułam znajomy ból pojawiający się za każdym razem, kiedy poruszano temat moich rodziców, lecz tym razem nie był on poprzedzony złością. - Nic się nie stało, ciociu. Wiem, że chciałaś jak najlepiej. Odwróciłam się i ponownie potrząsnęłam ręką Jasona. - Dziękuję za opiekę nad ciocią i za odkrycie tego, co wydarzyło się z moimi rodzicami. Nie wiem jak mogę ci za to podziękować. - Żadne podziękowania nie są konieczne, Lake. Bardzo mi miło w końcu móc cię poznać. - Zatem, co się dzieje? - To był jedyny sposób, w jaki nie będąc niegrzeczną w stosunku do niego, mogłam zadać pytanie, co on tutaj robił, skoro już rozwiązał zagadkę zniknięcia moich rodziców. - Nasze śledztwo nadal trwa. - Ale powiedziałeś, że moi rodzice zostali zamordowani. - Tak - głośniej powiedział Jason. - Lecz nadal musimy znaleźć osobę, która ich zabiła. - Skoro nie wiesz, kto ich zabił, zatem skąd wiesz, że zostali zamordowani? - Jesteś gotowa, by usłyszeć... - Nie. - Przerwałam jej, jednocześnie robiąc krok w tył. - Nie 192

chcę wiedzieć. Musiałam jak najszybciej się stamtąd wydostać, lecz zostałam zatrzymana ostrym spojrzeniem Jasona. Wyglądał jak Keiran, kiedy mnie oceniał i kalkulował, co następnie zrobić. - Okej, skarbie. Kiedy tylko będziesz gotowa. Jason zatrzyma się na jakiś czas w hotelu w mieście, więc będzie w pobliżu. Pokiwałam głową w milczeniu i ruszyłam do wyjścia. - Lake – zawołał, zanim udało mi się umknąć. - Tak? - Wyciągnął kartkę, podając mi ją. Jego pełne imię i numer był na niej zapisany. Jason Reed. Bezprecedensowe dochodzenia. - Jeśli kiedykolwiek będziesz czegoś potrzebowała, proszę nie wahaj się, by do mnie zadzwonić. - Dlaczego miałabym dzwonić? - To było dobre pytanie, zważywszy na uwagę z jaką się we mnie wpatrywał. Jego obecność tutaj była złym pomysłem, ale nie dlatego, że mógł być niebezpieczny. Bardziej dlatego, że miałam przeczucie, iż był naprawdę dobry w ujawnianiu tajemnic. - Nie jestem pewien, Lake, ale mam nadzieję, że nam powiesz, zanim będzie za późno.

193

Rozdział 16 LAKE POSTERUNEK POLICJI zaczynał szybko stawać się dla mnie znanym miejscem. Następnego dnia rano, zanim zaczęła się szkoła, wkroczyłam na posterunek z nową determinacją i celem na uwadze. Niektórzy ludzie poruszali się w chaotyczny sposób, podczas gdy inni stali przeglądając akta, czy radząc sobie z szalonymi obywatelami i aresztantami. Szybko wpisałam się w zeszyt i udałam do biurek detektywów, którzy byli pogrążeni między sobą w rozmowie. Byli tak pochłonięci dyskusją, że nie zauważyli, jak praktycznie nad nimi sterczałam. - Lake - przywitał się detektyw Wilson, zauważając mnie jako pierwszy. - Jak leci, Lake? Przyjrzałam się twarzom detektywów i zauważyłam ich mizerny wygląd oraz zmęczone oczy. Coś mi mówiło, że nie byli bardziej zorientowani, niż krajowe wiadomości. To było tylko kwestią czasu, aż ciocia Clarissa złapie wiatr. Zwykle trzymała się z dala od dzienników, woląc fantastykę i fakty. W rzeczywistości, jedyną telewizją, na jakiej oglądaniu mogła być złapana, był kanał sci-fi lub Synowie Anarchii. Nie pomagało również to, że Keiran był złotym chłopcem Six Forks. Niewiele osób skłonnych było uwierzyć, że mógł być zamieszany w morderstwo Anyi i Trevora, choć niektórzy nadal nie spuszczają z niego czujnego spojrzenia. Sytuacja sprawiła 194

nawet, że wielu jego fanów zrobiło się ostrożnych. Anya zawsze ustawiała sobie za cel, aby wszystkich powiadomić, że byli parą, ale Keiran ledwie mrugnął, nie pokazując skruchy na wieść o jej morderstwie. Nie pomogło również wydobycie na światło dzienne historii pomiędzy Trevorem a Keiranem. Jeśli Trevor nie wyszedłby za kaucją, to czy byłby teraz żywy? Czy to samo spotkałoby Keirana? To nadal było tajemnicą, jakim cudem wyszedł za kaucją, po tym jak został zamknięty. Czy była w to zamieszana jego rodzina? Było jasne, co jego pieniądze i kontakty rodzinne mogą osiągnąć. Ta sama rodzina, której nikt nie widział, ani o niej nie słyszał, poza John'em. Co stało się z czasami, kiedy to za pieniądze mogłeś kupić samochód, zamiast być w stanie wybronić się od oskarżenia o dwa morderstwa i szeregu innych popełnionych przestępstw? - Wiem, że nie posunęliście się za daleko w tej sprawie... myślę, że mogę pomóc. - Jak możesz pomóc? - Poza jego dwoma przyjaciółmi i bratem, jestem jedyną, która może się do niego zbliżyć. Mogę zdobyć dowody. - Detektywi potrząsali swoimi głowami, zanim nawet mogłam skończyć. Myślałam, że będą skakać z radości na tę możliwość. - Nie możemy ryzykować. Ty, jako świadek w procesie. To nam wystarczy. - A co, jeśli nie? Co, jeśli nigdy nie próbował? Może wyjść za kaucją. Detektywi nie powiedzieli nic, kiedy na mnie patrzyli. Pokazałam wszystkie oznaki zaniepokojenia, ale byłam zbyt zdesperowana, aby ich przestraszyć. Zdołałam poddać się mu raz... dwa razy... a on znów powrócił do wygrażania mojej rodzinie. - Czy on ci grozi? Zbliżył się do ciebie? - zapytał detektyw Daniels. - Możemy dołączyć cię do programu ochrony świadków... - Już sięgał po swój telefon. 195

Spanikowałam i zrobiłam najgłupszą rzecz, jaką mogłam skłamałam. - Nie - żałowałam tak szybko tego słowa, jak szybko wyszło z moich ust. - Nie groził mi. Dwa zestawy brwi uniosły się w górę, na moje zawahanie. Wiedziałam, że nie brzmiałam wiarygodnie, ale co jeszcze mogłam zrobić? Gdybym została objęta programem ochrony świadków, wówczas nigdy nie dostałabym odpowiedzi, których potrzebowałam. Zostałabym wywieziona do jakiegoś nieznanego miejsca, bardzo daleko. Keiran wymyśliłby sposób, aby oczyścić się z zarzucanych mu czynów, a wtedy gdzie to by mnie postawiło? Poza tym, groził moim chrzestnym. Nie mogłam zostawić ich bez ochrony, ale także nie mogłam powiedzieć detektywom, że im groził. Wtedy na pewno umieściliby mnie w programie. - Co, jeśli mogę zdobyć informacje, których potrzebujecie, bez wystawiania go, czy zbliżania się do niego? - Naturalnie, jesteśmy chętni wykorzystać każde informacje, jakie dostaniemy, tak długo, jak będą zdobyte legalną drogą. - W jaki sposób masz zamiar dostać te informacje? - zapytał detektyw Daniels. Mogłam dojrzeć podejrzliwość w jego spojrzeniu. - Wykorzystując moje zmysły. *** TAK SZYBKO, jak opuściłam posterunek, udałam się do szkoły i zadzwoniłam do jedynej osoby, która mogłaby mi pomóc zdobyć potrzebne informacje. - Jasse, musimy porozmawiać. Możesz się ze mną spotkać? - Jasne, ale o co chodzi? - Brzmiał niepewnie i nerwowo, ale wzruszyłam ramionami myśląc, że mógł być rozproszony albo zajęty. 196

- Potrzebuję twojej pomocy w wykopaniu większej ilości informacji o Keiranie. - Po drugiej stronie linii zapadła cisza, więc sprawdziłam połączenie. - Jesse? - Nie wiem... - Co masz na myśli? - Zaledwie kilka tygodni wcześniej był chętny mi pomóc, a teraz się wahał? Coś było nie tak. - Facet jest sprawdzany pod kątem podwójnego morderstwa. Naprawdę myślisz, że to najlepszy czas, aby go wkurzać, bawiąc się w detektywa? - Zaledwie kilka tygodni temu byłeś zapalony, żeby mi z nim pomóc. - To było zanim zamordował dwoje ludzi, Lake. To oczywiste, że jest czymś znacznie więcej, niż tyranem. Nie chcę po prostu, żeby stała ci się krzywda. - Jeśli go nie powstrzymam, skrzywdzi znacznie więcej osób niż tylko mnie. Proszę, Jesse. Nie mam nikogo innego. Mogłam usłyszeć, jak bierze głęboki oddech i go uwalnia. - Lake, muszę ci coś powiedzieć. Chodzi o Keirana. - Tak? - Moje serce już pędziło, jak na wyścigu, ale od czego? Domyślania się? Strachu? - Widziałem się z nim, kiedy był w więzieniu. Cokolwiek spodziewałam się, że powie, nie było to tym. Dlaczego Jesse miałby odwiedzać go w więzieniu? - D... dla... dlaczego? - wyjąkałam. Teraz już nie tylko moje serce waliło, lecz także mój umysł brał udział w katastrofalnym wyścigu. - Poprosił mnie. - I poszedłeś? - Zaczepka w moim głosie była świadectwem zawirowań, jakie teraz czułam. - Nie spodziewaj się, że miałem wybór. Jego chłoptaś złożył mi w domu wizytę. Jestem tylko wdzięczny, że mojej rodziny 197

wtedy nie było. - Kto? - O Boże, wysłał Mario? - Keiran nazywał go Q. Quentin! Nigdy nie pomyślałabym, że Quentin mógłby być zamieszany w coś takiego. Był cichym i ponurym typem, ale nie sprawiał wrażenia kryminalisty. Świadomość tego, jak daleko Keiran mógł się posunąć wstrząsnęła mną. Dopiero następne przyznanie się Jessego sprawiło, że przegrałam. - Dlaczego nie powiedziałeś mi wcześniej? - Gdybym ci powiedział, dopadłby moją rodzinę. Nie przypuszczałem, jak on niebezpieczny jest. Przepraszam Lake, za wcześniejsze nakłanianie cię. Nie zdawałem sobie sprawy, z czym miałaś do czynienia. Przełknęłam winę, która we mnie urosła. Przeprosiny Jessego przypomniały mi o tym, o co go prosiłam. Jego niechęć teraz miała sens, ale także wzmocniła moje przekonanie, żeby się nie poddawać. Keiran musi przestać zbierać ofiary. - Jesse... Musimy to zrobić. Skrzywdzi nasze rodziny, jeśli tego nie zrobimy. - Co możemy zrobić? Ten facet jest, jak kot. Zawsze ląduje na czterech łapach, a do tego wygląda na to, jakby miał dziewięć żyć, czy coś. - Nie jest niezwyciężony, Jesse. W końcu jego życia się skończą, i ma także słabe strony. Musimy je tylko znaleźć. Kiedy wypuścił niechętny oddech, wiedziałam, że go mam. - W porządku. Daj mi tydzień albo dwa. *** PRZEZ CAŁY dzień byłam na skraju załamania i ciągle miałam do czynienia z nieodrywającym ode mnie oczu Keiranem. Nawet wtedy, kiedy nie mieliśmy razem zajęć, zawsze wydawał się być gdzieś w pobliżu przed i po każdej lekcji. Znałam go 198

wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, iż zaznaczał swoją obecność. Może nie być w stanie zbliżyć się do mnie, ale to nadal było jego królestwo. Miał oczy i uszy wszędzie, więc w sąsiedztwie znajdowałam jego szpiega lub dwóch. Wczoraj, kiedy sobie wygrażaliśmy, wydawało się, że zdecydowaliśmy się to utrzymać. Czy na korytarzu, czy gdzie indziej - poza obczajaniem mnie w klasie - ignorował mnie, a ja rewanżowałam się tym samym. Do lunchu, byłam zbyt przerażona, aby być w stanie wytrzymać w stołówce razem z nim i jego wiernymi naśladowcami. Wydawało się, że większość ludzi była powolna, lecz każdy z nich dochodził do siebie po śmierci Anyi i Trevora. Stołówka wydawała się być znośna, jeśli Sheldon nie schowałaby się Bóg wie gdzie, a Willow nie zniknęłaby, usprawiedliwiając się lepszymi stopniami na studia. To mógł być już trzeci raz w tym tygodniu. Myślę także, że szukała powodu, aby ominąć lunch i unikać Dasha. Zaryzykowałam wyjście na zewnątrz, gotowa aby zjeść obiad na zimnym powietrzu, na które w ogóle nie zwracałam uwagi, ale doszłam do wniosku, że jest to o niebo lepsze niż ryzykowanie swojej poczytalności i godności. Przedostatnia noc nadal była bardzo żywa w moich wspomnieniach. Nawet teraz mogę poczuć, jak moje ciało mrowieje od przypomnienia tego, co pozwoliłam mu sobie zrobić. Stałam na straconej pozycji, gdy chodziło o zdrowy rozsądek, niezbędny do ignorowania potrzeb mojego organizmu. Wsparciem było świecące słońce, co pozwalało walczyć z nieznośnym zimnem. Normalnie, gdybym musiała schować się przed Keiranem, pobiegłabym do biblioteki, ale to ustronne miejsce, gdzie do tej pory się ukrywałam, nie było już takie sekretne. Rozejrzałam się wokół za miejscem do siedzenia. Ziemia była moją jedyną opcją, odkąd administracja szkolna zdecydowała usunąć ławki, bo uczniowie woleli siedzieć na nich, niż w klasowych ławkach podczas lekcji. Spojrzałam na jedyne drzewo stojące na terenie szkoły i udałam się w jego kierunku. Dopiero, kiedy do niego dotarłam, zrozumiałam, że jest już zajęte. 199

- Cześć, Collin. Głowa pełna rozwianych, czerwonych loków szarpnęła się, a kiedy jasne, niebieskie oczy wylądowały na moich, rozszerzyły się w zaskoczeniu, jakby nie mógł uwierzyć, że ktoś faktycznie do niego mówi. Wyglądał na wstrząśniętego. Nigdy wcześniej z nim nie rozmawiałam. W przeciwieństwie do mnie, był lepszy we wtapianiu się w cień, pomimo swoich jaskrawych cech. Był znany, jako Robakowy Chłopak, ze względu na swoją fascynacje nimi. - Cz... cześć. - Mogę usiąść? Próbowałam zachowywać się na jak najmniej zastraszającą. Siedział na terenie szkoły pod drzewem, z tylko jedną cienką książką. Nie wyglądała jak jeden z naszym standardowych podręczników, więc domyśliłam się, że musiało być to coś, co wypożyczył z biblioteki. - Jasne. Um... jeśli chcesz. Uśmiechnęłam się i z lunchem usiadłam na ziemi. Ziemia była miększa niż myślałam, a kiedy oparłam się o drzewo, zrelaksowałam się. Po Keiranie i moim ostatnim napadzie, oficjalnie zaklepuje sobie to miejsce do jedzenia. Mogę skutecznie unikać kawiarni i ignorować zachcianki mojej napalonej pochwy. - Co czytasz? - Historię psich Pulicidae. Nie miałam najmniejszego pojęcia co to znaczy. - Co to jest? - Pchły. - Och... jest dobra? - Byłam zaskoczona, gdy faktycznie się zarumienił i zastanawiałam się, dlaczego tak zareagował na moje pytanie. - Jest w porządku. - Schylił głowę z powrotem do książki i postanowiłam zostawić go w spokoju. Przez resztę lunchu wsuwałam jedzenie, dopóki nie zadzwonił dzwonek. Collin nie tracił czasu, zbierając swoje książki i uciekając bez słowa lub 200

obejrzenia się. - Jesteś trudną do odnalezienia osobą, Lake. - Willow podbiegła do drzewa, a kiedy była wystarczająco bisko, podniosłam dłoń, żeby ją podbiła. - Przepraszam.. Zapomniałam do ciebie Otrzepałam tyłek, zanim sięgnęłam do torby.

napisać.

-

- Więc, udało ci się uniknąć wykrycia? - Na dzisiaj. - Nie możesz się wiecznie chować, Lake. - Wiem. Dlatego właśnie zamierzam coś z tym zrobić. ***

Grudzień MINĘŁY DWA TYGODNIE, odkąd Keiran ponownie pociągnął nas w drogę bez powrotu. Nie rozmawialiśmy ze sobą od czasu kłótni na siłowni. Dni były wypełnione pełnymi napięcia długimi godzinami w szkole, z reguły, gdy mijałam go na korytarzu, napotykałam jego wzrok po drugiej stronie stołówki. Za każdym razem, gdy chciałam go zobaczyć, wyglądał na spiętego i rozkojarzonego. Byłam zmieszana, kiedy zrozumiałam, że wydawał się nawet nie zauważać, gdy byłam w pobliżu. Niepokój, który czułam, kiedy mnie nie zauważał, sprawiał, że robiłam się bardziej sfrustrowana. Kiedy zaczęłam odbijać czar, który na mnie rzucał? - Lake? Lake! - głos ciotki przebił się przez moje myśli. - Huh? - Och, racja... Moja ciotka mówiła do mnie od ostatnich pięciu minut. - Pytałam, czy składałaś papiery na pierwsze nabory? Terminy były kilka tygodni temu, prawda? Ciocia Clarissa wzięła na siebie misję, aby przypominać mi codziennie o studiach. Upewniła się także, że przeczyta każdą aplikacje, którą wypełnię i popychała mnie, abym robiła ich więcej. Naciskała mnie również, abym trzymała się blisko domu. 201

Miałam wrażenie, że ciotka ciężej niż ja znosiła rozłąkę. Jak mogłam jej powiedzieć, że to był mój plan i marzyłam, aby dostać się jak najdalej od Six Forks, jak tylko jest to możliwe? To miejsce zabrało mi dziesięć lat życia i nie zamierzałam pozwolić, aby zabrało jeszcze więcej. W głębi duszy wiedziałam, że nie chodziło tu o miasto, w którym dorastałam, lecz o osobę, która trzymała w nim władzę i od której potrzebowałam uciec jak najdalej. - Och... Tak, złożyłam je wszystkie przed upływem terminu. - Dobrze, gdzie właśnie byłaś? Wyglądasz na rozkojarzoną. Czy jest coś o czym musisz mi powiedzieć? Cholera. Polowała. Odkąd wróciła od Jacksona, patrzyła na każdy mój ruch krytycznym wzrokiem. Wiedziałam, że spowodowane było to nie brakiem zaufania, ponieważ mimo że nie byłam z nią szczera przez te ostatnie kilka miesięcy, to jednak nie dałam jej powodu, aby mi nie wierzyła. Martwiła się. - Ciociu, ze mną w porządku. Ze szkołą też jest dobrze oznajmiłam, przekonując ją, zanim zaczęła by nawet pytać. - Skoro jesteś pewna... - Jestem pewna, ciociu. Jak idzie dochodzenie? - zapytałam, aby ją rozproszyć. Spochmurniała, ale szybko się opamiętała. - Idzie, Lake. Jackson przyjedzie jutro, kiedy wyjedziesz. Myśli, że na coś trafił. Nie chciałam wpaść w emocjonalną pułapkę jaką byli moi rodzice, więc pocałowałam jej policzek, chwyciłam torbę i wyszłam na zewnątrz. Miałam umówioną kolację z Jessem, na którą czekałam od dwóch tygodni. To był pierwszy raz, kiedy mógł się spotkać i potrzebowałam swoich odpowiedzi. Moi rodzice nadal będą martwi, po tym jak wsadzę Keirana za kratki... Kiedy stałam się taka zimna?

202

*** RESTAURACJA W KTÓREJ zgodziliśmy się spotkać i uniknąć odkrycia, była poza miastem. Dopiero na obrzeżach Six Forks zdałam sobie sprawę, że pali mi się wskaźnik poziomu paliwa. Nie miałam pojęcia, jak długo tak jechałam, więc postanowiłam się zatrzymać. Parkowanie na poboczu drogi nie było moim pomysłem na miłe spędzenie czasu. Napełniłam zbiornik i weszłam do środka sklepu po paczkę gum. Pożałowałam tego tak szybko, jak tylko z niego wyszłam, trzymając paczkę z zimowym, świeżym oddechem w dłoni. Obok mojego samochodu stało dwóch mężczyzn, co wydawałoby się normalne, prócz tego, że wyglądali jakby się im należał. Instynkt podpowiadał mi, że czekają na mnie. Jeden z nich, dobrze ubrany mężczyzna w ciemnoszarym garniturze, wczesna pięćdziesiątka na karku, i drugi, ubrany wybitnie na czarno, niczym ochroniarz wieszczący kłopoty. Kłopoty mnie znalazły. - Cześć - powitał mnie ten w garniturze, gdy podeszłam do samochodu. Jego ciemnobrązowe włosy były profesjonalnie wystylizowane. Niespecjalnie wyższy ode mnie ze średnią budową ciała, nie powinien być osobą przerażającą i, w normalny dzień, w normalnym życiu, tak właśnie by było. Spojrzałam na jego drogo wyglądający zegarek, kiedy kiwnęłam głową na powitanie i czekałam na niego aż się poruszy. Nie zrobił tego. Blokował mi drzwi od strony kierowcy i, choć próbował sprawiać wrażenie nieświadomego, wiedziałam, że robi to celowo. - W czym mogę pomóc? - Muszę powiedzieć, że z bliska jesteś o wiele piękniejsza. Że co? - Um... myślę, że powinnam iść. – Cofnęłam się ostrożnie, ale szybko się zatrzymałam, przypominając sobie, że poruszam się w przeciwnym kierunku, niż mój samochód. Byłam w tarapatach, nie będąc faktycznie uwięzioną w pułapce. 203

- Dlaczego? Dopiero się spotkaliśmy. Od dłuższego czasu czekałem na rozmowę z tobą. - Z każdym słowem złośliwy uśmiech coraz bardziej rozprzestrzeniał się na jego twarzy. - Dużo o tobie słyszałem. - Och, tak? - udało mi się przemówić przez nerwowe trzepotanie w żołądku. - Od kogo? - Powiedzmy, że lubię mieć na oku moje interesy. Niektóre są cenniejsze od innych. Była tylko jedna osoba, która mogła być przyczyną tego spotkania. - Keiran - zgadłam, mając jednocześnie nadzieję, że w jakiś sposób magicznie go to tutaj przywoła. Zabawne, jak niegdyś mój prześladowca zmienił się w mojego nieprzewidzianego rycerza w czarnej zbroi. Oczy mężczyzny rozbłysły na wspomnienie jego imienia. - Tak, Keiran. Bardzo lubię jego... potencjał, jeśli tak wolisz. Mój umysł zaciekle próbował połączyć ze sobą kropki, ale nie mogłam zgadnąć kto przede mną stał. - Przepraszam. Nie dosłyszałam jak się nazywasz? - Jestem Arthur Phalan. - Arthur Phalan? - powtórzyłam. - W rzeczy samej - rozłożył na boki ramiona, ukazując się, ale kiedy w dalszym ciągu w milczeniu patrzyłam na niego, opuścił je. - Widzę, że nie był z tobą bliższy, niż ze mną. - Nie wiem kim jesteś, więc co tutaj robisz? - Wierzę, że na mnie wpadłaś, młoda damo. To zaledwie przypadek, że dzisiaj się tutaj spotkaliśmy. - Jakimś cudem w to wątpię. Mam na myśli, co robisz tutaj w Six Forks? - Ach, cóż. Przybyłem tutaj, aby zainkasować to, co moje. Zapłaciłem bardzo wysoką cenę twojemu chłoptasiowi, aby wyciągnąć go z tarapatów. - Co masz na myśli? 204

- To ty byłaś tą, która przeciw niemu zeznawała w sprawie zabójstwa swoich małych szkolnych kolegów, prawda? - Wyciągnąłeś go z więzienia? - Zgadza się. - Dlaczego? Jak? - Wyrzuciłam z siebie pytania, a każde ze słów wychodziło ostrzej, niż zamierzałam, ale byłam zakłopotana. Dlaczego miałby pomóc Keiranowi? - Którą odpowiedź chciałabyś usłyszeć najpierw? - zaśmiał się. - Każdą - wybuchłam. Nie przegapiłam przebłysku gniewu w jego oczach lub sposobu, w jaki jego szczęka się zacisnęła, zanim powrócił do siebie. - Wydostałem go, ponieważ obiecał mi cenne usługi. To było łatwe, chociaż kosztowne, biorąc pod uwagę, że musiałem napełnić więcej kieszeni, niż chciałem, i zadzwonić w kilka miejsc. Rzecz w tym, że rząd jest bardzo łatwo przekupić. - Jaka była jego obietnica? - Jego niewola, panno Monroe. A także dozgonna lojalność... cóż, dopóki nie umrze. Praca może być lekko... złożona... czasami. Jest wiele zagrożeń i... - Będzie dla ciebie zabijał - wyszeptałam. - Znowu. Poskładałam już kawałki układanki, wiedząc dokładnie, kim był ten człowiek i co reprezentował. - Tak, i mam przeczucie, że będzie w tym bardzo dobry. Już jako dziecko pokazał potencjał. Jego pamiętam w szczególności. - A Lily? Co z nią? - Kto? - Jego brwi się uniosły w pytaniu na wzmiankę o małej dziewczynce, która poważnie ucierpiała. - Lily. Mała dziewczynka, którą planowałeś zamienić w dziwkę, zanim nawet miała szansę nauczyć się czym jest miłość. - Zamieniłem w dziwki wiele małych dziewczynek, młoda damo. Nie pamiętam ich imion, bo nie mają znaczenia. 205

- Jesteś chorym pojebem - splunęłam. - Jestem bardzo bogatym pojebem. A skoro o tym mowa... Jestem taki wdzięczny, że na ciebie wpadłem. Oszczędziło mi to kłopotu, aby zrobić to w bardziej przykry sposób. - Dał znak na kogoś za moimi plecami, i krzepki mężczyzna podszedł z ponurą twarzą. - Co... co ty robisz? - Twój mały chłopak musi się jeszcze u mnie znaleźć. Jestem zmęczony czekaniem, więc będę musiał wyszukać inną drogę zapłaty. - Jego chytre spojrzenie i oblizanie warg było obrzydliwe. – Także ty, moja droga, możesz stanowić rekompensatę. Ochroniarz złapał mnie za ramię, a ja od razu zaczęłam się wyrywać. Krzyk, który budował się w mojej klatce, szybko został przerwany głuchym głosem trudnym do pomylenia. To był dźwięk odbezpieczanego pistoletu. - Zdejmij z niej swoje pieprzone ręce, a pozwolę ci przeżyć kolejny dzień. Keiran? Zmówiłam cichą modlitwę z podziękowaniem za to, że mój dręczyciel miał tendencję do prześladowania mnie. - Dlaczego, Keiran... - Nie jestem zainteresowany krótką pogawędką. Powiedz swojemu psu, żeby był posłuszny albo ta kulka wbije się w jego głowę. - Podążyłam spojrzeniem wzdłuż lufy, przez ramię okryte w czerń, aby w końcu dotrzeć do bezlitosnego spojrzenia Keirana. Jest tutaj. - Kroczysz po niebezpiecznych ziemiach, synu. - Jestem pewny, że mogę ci to wynagrodzić - odparł sarkastycznie. - Mam w takim razie nadzieję, że jest tego warta, ponieważ będzie cię to drogo kosztować. - Jej wartość nie jest twoją sprawą. Jego ręka. Teraz. Arthur skinął głową do ochroniarza i moje ramię zostało uwolnione. Chciałam je pomasować, ale nie chciałam dotykać 206

miejsca, w którym przed chwilą była dłoń tamtego draba. - Lake, wsiądź do samochodu - nakazał mi, nie spuszczając oczu z mężczyzn. Zawahałam się, ponieważ nie chciałam zostawiać go samego, ale kiedy Keiran powoli odwrócił głowę napotykając mój wzrok, zimny dreszcz przebiegł po moich plecach i ruszyłam potulnie.

207

Rozdział 17 KEIRAN - TO BYŁO ryzykowne zagranie, synu. Śmiałe i głupie. Dlatego właśnie potrzebuję, abyś dla mnie pracował. Obserwowałem, jak Monroe zamyka drzwi od samochodu, aby być pewnym, że jest bezpieczna, po czym schowałem broń za pasek spodni. Byłem o krok od tego, żeby odstrzelić mu łeb przy samej dupie. - Nigdy więcej jej nie dotykaj. Nie dbam o to, jak daleko sięgają twoje macki. Zabiję cię za nią, nawet jeśli miałbym później umrzeć. Rozumiemy się? - Byłem gotów ją wziąć, jako zadośćuczynienie. Odkąd wyszedłeś nie dawałeś znaku życia. Wypuścili cię dzięki moim wpływom. Dlaczego milczałeś? - Byłem zajęty szkołą. - Naprawdę? - Muszę ją skończyć. - Nie jestem zainteresowany twoją edukacją. To co przygotowałem dla ciebie nie wymaga dyplomu wyższej uczelni. Nie chcę twojego mózgu. Chcę twoją duszę. - I myślisz, że nikt nie będzie tego kwestionował kiedy zniknę? Wyciągnąłeś mnie z więzienia, ale nie sprawiłeś, że oskarżenia zostały oddalone. Nadal mam pętle zawieszoną wokół swojej szyi i nie mogę opuścić stanu, czy nawet powiatu. Naprawdę chcesz odpowiadać za współudział w przestępstwie? No 208

i jest jeszcze mój wujek. - Może zostać zdjęt. - Zabrzmiało to jak groźba, lecz nie wiedział, że nie miałem żadnych uczuć względem tego człowieka. - Widzisz tego dzieciaka? - Ze śmiechem zwrócił się do swojego przydupasa. - Żadnych emocji. Nic. - Odwrócił się do mnie z nieczytelnym wyrazem twarzy. - Nie masz zbyt wiele, prawda chłopcze? - Nie mam na to czasu. - Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem do samochodu. Musiałem się upewnić, że z nią wszystko w porządku. Miałem ochotę sobie nakopać, za spuszczenie jej z mojego radaru. Powiedziałem jej o organizacji, ale nie wiedziała, że to tylko szczyt góry lodowej. Nie miałem pojęcia o gównie, w które omal nie została wciągnięta. Gdyby mu się udało, gdyby ją zabrał... - Keiran. - Dźwięk mojego imienia zmusił mnie do zatrzymania. Jego ton nie był już dłużej czarujący i niefrasobliwy. Przesadziłem, ale miałem to w dupie. - Tak? - Moja sympatia do ciebie i co gorsze moja cierpliwość, są na wykończeniu. Musiałem pociągnąć za wiele sznurków, żeby cię wyciągnąć, a w zamian obiecałeś mi bardzo ważny pakiet. Jednak, moje źródła donoszą, że możesz nie być w stanie go dostarczyć... czy nawet możesz tego nie chcieć. Kurwa. Udało mi się zachować powagę, ale jednocześnie czułem jak moje mięśnie się zaciskają i spinają. Byłem zbyt rozproszony tymi małymi wojnami z Monroe, aby zakamuflować tropy. Zagonił mnie w kozi róg, ale nie zamierzałem nic oddawać, dopóki nie będę wiedział, jak dużo wiedział. - No cóż, myślę, że powinieneś sprawdzić swoje źródła. - Mówisz, że nie współpracujesz z Mario, infiltrując moją organizację? Ponieważ, jeśli tak jest, musisz wiedzieć... - pokiwał palcem. - Nie uczyni mnie to najszczęśliwszym człowiekiem. Mogę być wtedy zmuszony do zrobienia czegoś nieodwracalnego. 209

- Nie ma nic, co możesz mi zrobić, a do czego nie byłbym przygotowywany przez całe moje życie. Konspiracyjny uśmiech obnażył jego białe zęby. - Słyszałem, że masz brata. Czy nadal jest w szpitalu? Zobaczmy... jak on się nazywa... - Nawet, kurwa, o tym nie myśl. - Zrobię coś więcej, niż tylko myślenie. Pytaniem jest, czy sprawisz, że będę musiał udowodnić swoją rację? - Powiedziałem, że dam ci Mario i tak będzie... - Nie wystarczająco szybko. Mógłbym w tym miejscu zabić ciebie i dziewczynę, ale ten wariant nie podoba mi się tak bardzo, więc co ty na to, że zliberalizuję umowę? - Nie masz nic, czego bym chciał. - Ty nie, ale twój brat… – milczał przez chwilę, zanim kontynuował: - potrzebuje płuca, prawda? Jak tylko to się zabezpieczenie w szpitalu.

skończy,

Mario

musi

zwiększyć

- Kontakty i pieniądze, drogi chłopcze. To jest szczególny powód, dla którego dalej tu stoisz. To także sposób, w jaki będę miał możliwość wspomóc płucem twojego brata. - Wyjaśnij! - Dla gwarancji, że będziesz dla mnie pracował i przyprowadzisz mi Mario, załatwię twojemu bratu płuco. Mogę mieć jedno gotowe tak szybko, jak tylko mi go dostarczysz. Zmrużyłem oczy, patrząc na niego podejrzliwie. - I jak masz zamiar to zrobić? - Tym już ja będę się martwił, ale możesz to nazwać aktem dobrej woli. Mamy umowę? - Nie mam wyboru, prawda? Uśmiechnął się, ale nie sięgnęło to jego oczu. - Może po tym wszystkim powinieneś użyć inteligencji. - Słuchaj. Jeśli chcesz swojego kreta, od teraz będziemy to 210

robić na moich warunkach. Uwaga wielu ludzi jest na mnie skupiona. Nie zapomniałem tego, co zrobiłeś i wiem, co możesz zrobić, jeśli nie wywiążę się z umowy. Jednak w tej chwili, potrzebuję, żebyś się wycofał. Muszę być bez skazy, tak długo jak to tylko możliwe. Przez kilka chwil Arthur przyglądał się, oceniając moją szczerość oraz pozwalając mi dostrzec jego niewerbalną groźbę. - Gwarantuję ci to do momentu skończenia szkoły i ani jednego dnia dłużej. Będę cię obserwował, Masters. Chcę mojego kreta i ciebie pod moją komendą. Nic mniej nie jest dopuszczalne. Cokolwiek mniej, a zacznę wykańczać twoich bliskich... nawet tę jedną, do której uczucia próbujesz ukryć w oczach. – By nie było wątpliwości, skierował spojrzenie do mojego samochodu i z powrotem. - Zrozumiałem. – Nie żegnając się odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w stronę mojego wozu, gdzie w środku bezpiecznie siedziała Monroe. Za blisko. Znalazła się zbyt blisko. I ktoś za to umrze. *** - O CO W TYM CHODZIŁO? - W czym o co chodziło? - zapytałem z roztargnieniem. Moim jedynym celem było zabrać ją stąd jak najszybciej. Nie byłem taki pewien, czy dam radę uratować nasze tyłki, jeśli Arthur zmieni swoje zdanie i zechce zabić nas oboje. Jak tylko wyjechałem na główną drogę, lekko się skrzywiłem na nieoczekiwane pieczenie na moim ramieniu. Zrozumiałem, że było to głupie pytanie i rażąca próba uniknięcia na nie odpowiedzi. - Nie rób tego. Wiesz doskonale, co mam na myśli. Dlaczego on tu jest? Co się dzieje? 211

- Na które pytanie mam odpowiedzieć jako pierwsze? - Na pierwsze! - warknęła. - Jest tutaj ze względu na mnie, Monroe, i aż do dzisiaj, nie wiedział nic o tobie. - Na pewno do cholery się tak nie zachowywał. Odwróciłem głowę, by spojrzeć na nią siedzącą na miejscu pasażera. - Co masz na myśli, że tak się nie zachowywał? Wzruszyła ramionami jakby było to bez znaczenia, ale zobaczyłem nerwowy skurcz, który zawsze pojawiał się w jej oczach. Zwykle zarezerwowany był tylko dla mnie. Nie mogę powiedzieć, że nie tęsknię za jej strachem, ale cholera, nie podoba mi się widzenie go w stosunku do kogoś innego. To sprawia, że chcę kogoś skrzywdzić. - Powiedział, że wiele o mnie słyszał i bardzo chciał mnie poznać. - Skurwysyn. Coś jeszcze? - Drgnęła na twardość w moim głosie, ale byłem zbyt wkurzony, aby mnie to obeszło. - Tylko tyle, że zawsze lubi mieć na oku swoje interesy. Keiran, musisz mi powiedzieć, co się dzieje. Dlaczego on jest tutaj ze względu na ciebie? Jak cię znalazł? - Wniosek o kaucję został odrzucony, a z Mitchem na wolności i Keenanem w szpitalu, musiałem znaleźć sposób, żeby wydostać się z mamra. Nie było mowy, abym tam siedział do procesu. Do tego jeszcze byłaś ty. - Co ze mną? - Kiedy zrozumiałem, że mnie wsypałaś, moja determinacja, aby trzymać się od ciebie z daleka raz na zawsze, zniknęła. Zrobiłbym wszystko, żeby się do ciebie dostać. Chciałem cię skrzywdzić, Monroe. - Więc co się zmieniło? - Co sprawia, że myślisz, iż coś się zmieniło? - Ponieważ wszystko, co zrobiłeś do tej pory to danie mi kilka 212

klapsów. - Co ty tutaj robiłaś? - zapytałem, zmieniając temat. - Ja, uch... miałam spotkać się z Jesse na kolację odpowiedziała zdenerwowana i zaczęła wiercić się na siedzeniu. Gwałtownie dałem po hamulcach, a autem zarzuciło, że aż stanęło bokiem. - Co proszę? I zanim odpowiesz, chcę abyś dokładnie przemyślała słowa, które wyjdą z twoich ust. - Jaki jest twój problem? Nie odpowiem ci. Moja pięść była w jej włosach, a druga otwierała jej pasy i przeciągała za talię na moje kolana przez całą konsolę. Zignorowałem jej krzyk bólu i przytrzymałem ją na swoich kolanach. Teraz mogłem spojrzeć jej prosto w oczy. - Posłuchaj mnie, Monroe. Zawsze będziesz mi odpowiadać. Szybko pocałowałem ją w usta, a potem podgryzłem dół policzka, aby stłumić jej przemądrzałą ripostę, która na pewno wyszłaby z jej ust. Boże, potrzebowałem utrzymać jej usta zamknięte. One robiły z moim fiutem takie dziwne rzeczy, przez co nawet najlepsze obciąganie nie było w stanie pomóc. - W jakim świecie ty żyjesz, Masters? Teraz jestem wolną kobietą. Twoje zastraszenia już nie działają. To... stare... śmieci. Uśmiechnęła się, jakby wygrała jakąś znaczącą konfrontację. - Nie? Cóż, może po prostu wypieprzę cię mocniej, niż wziąłem cię kiedykolwiek, dopóki nie dotrą do ciebie rzeczy, moja droga. - Zwróciłem jej uśmiech, kiedy puls na jej szyi przyspieszył. - Musiałabym pozwolić ci się dotknąć, a oboje wiemy, że to się więcej nie zdarzy. - Ale tego chcesz. - Nie bądź tego taki pewny. Twoje ego potrzebuje wziąć na wstrzymanie. Wypuściłem głęboki ironiczny śmiech i niezbyt delikatnie rzuciłem ją na miejsce pasażera. Jeśli nie zabrałbym z niej swoich rąk jak najszybciej, właśnie tutaj, przed kierownicą pokazałbym 213

jej jak bardzo mnie pragnie. - W sumie nawet tęsknię za wypieprzeniem cię, wiesz? - To dopiero dwa tygodnie - warknęła. Jej oczy rozszerzyły się, kiedy dokładnie zdała sobie sprawę ze swojej wpadki. Liczyła. Mógłbym wziąć to jako okazję do poniżenia jej, ale zdecydowałem okazać trochę litości. Gdy siedziała już na swoim miejscu, wybrałem numer do Mario i skierowałem się z powrotem do Six Forks. - Potrzebuję, żebyś podwoił ochronę - powiedziałem na powitanie. Nie przerwał mi, ale nie wysilał się z grzeczną gadką. - Co jest? - Właśnie widziałem Arthura. Dotykał moją dziewczynę. - Z siedzenia pasażera dobiegł mnie ostry wdech, ale zdecydowałem się zignorować swoją wpadkę. Nadal starałem się dojść do ładu z faktem, że właśnie spotkałem mężczyznę, który uważał się za mojego właściciela. - Cholera. Czy wszystko z nią w porządku? - Tak. Chcę wiedzieć, jak w ogóle się o niej dowiedział? - Czego się spodziewałeś, człowieku? Nie byłeś zbyt dyskretny z tą laską. - Chwyciłem mocniej kierownicę, zdając sobie sprawę, że miał rację. Monroe przyciągała mnie do siebie, jak ćma do ognia, a nawet kiedy byliśmy praktycznie wrogami, nadal znajdowałem powody, aby być bliżej niej. - Chciał wziąć ją jako zapłatę, za niedostarczenie ciebie. Musimy się pośpieszyć. - Nie możemy. Nie mam wszystkiego na miejscu. - Czego nie masz na miejscu? - warknąłem. Kątem oka widziałem, jak Monroe podskoczyła. Odwróciła się do mnie z rozszerzonymi oczami, przykładając dłoń do serca. Zastanawiałem się, co widziała, kiedy na mnie patrzyła. - Muszę się upewnić że mam konkretne dowody, żeby na zawsze się go pozbyć. Już straciłem swoją karierę przez tego 214

skurwysyna. Chcę, aby dostał swoją śmiertelną dawkę za pieprzenie się ze mną. - Jeśli chcesz jego śmierci, trzeba było tak powiedzieć. Mogę to już teraz zakończyć. - Kusiło mnie, aby zawrócić samochód i po prostu to zrobić. Musiałem chronić Monroe. Teraz była tego częścią. Czym się tak przejmowałem? Zmusiłem się, aby otrząsnąć się z tych myśli. Arthur zasiał w mojej głowie ziarno, które rozprzestrzeniało się szybciej, niż śmiertelna choroba. Nie miałem powodu aby zdradzać człowieka, który dał mi szansę na życie. To Mario przywiózł mnie do domu, a także on był przy mnie, kiedy zwolnili mnie z więzienia, gotowy na zemstę jakiej potrzebowałem na siedzącej obok mnie jasnowłosej o niebieskich oczach. Nie było mowy, abym ponownie przez to przeszedł. Ale także nie było mowy, że pozwolę umrzeć mojemu bratu, kiedy miałem możliwość go ocalić. - Nie - odezwał się. Na tak szybką odpowiedź w mojej głowie zabrzmiały dzwonki alarmowe, ale nie przyjąłem tego do wiadomości. - Nie zabijemy go. Z jakiegoś powodu, usłyszałem niewypowiedziane przez niego "jeszcze". - Dlaczego nie? - Ponieważ jeśli go zabijemy, to ktoś inny zajmie jego miejsce. To nie wyeliminuje organizacji. Musimy zrobić to ostrożnie. Potrzebujemy dowodów, a także jego słabe punkty. Jeśli wszystkich wystawimy, możemy przejąć jego organizację. - Nie chcę nic przejmować. Chcę jego śmierci albo żeby zgnił w więzieniu. Tak czy inaczej, będzie cierpiał. - Wiesz, że nie to miałem na myśli - zaśmiał się. - Po prostu to napraw, Mario. - Rozłączyłem się i napisałem do Q i Dasha, aby się ze mną spotkali u mnie. Najpierw, muszę odwieźć ją do domu. 215

- Jak mnie znalazłeś? - cichy głos przedarł się przez moją próbę odcięcia się od niej. - Uwierzysz mi, kiedy powiem ci, że właśnie cię mijałem? - Nie. - To prawda. Mijałem cię właśnie, gdy jechałem do miasta. Nie zamierzałem cię śledzić, ale to trwało tylko kilka mil. Nie miałem pojęcia gdzie jedziesz, ale... Cholera, nie miałem pojęcia co robiłem. Byłem przygotowany to śledzenia jej przez całą noc, gdyby naszła taka potrzeba. To był pierwszy raz, kiedy moja obsesja na punkcie tej dziewczyny rzeczywiście się przydała. - Ale co? - nalegała. - Ale nic. Jestem po prostu wdzięczny, że to zrobiłem. - Więc, jeśli wiedział, jak mnie znaleźć, dlaczego przyszedł po mnie, a nie po ciebie? Powiedział, że chce mnie wziąć, jako zabezpieczenie długu. Poczułem, jak moje ciało się napina, a kostki bieleją od zaciśnięcia pięści na kierownicy. Byłem zaskoczony, że nie uginała się pod naciskiem. - Był prawdopodobnie skłonny wykorzystać cię, jako zastaw niż zapłatę. Nadal chce Mario i tak długo jak mogę go jemu dostarczyć, nie będzie robił nic drastycznego. - Nie uważasz publicznego porwania w biały dzień, jako drastyczne? - Mógł cię zabić. - Nie mogłem oprzeć się spotkaniu jej spojrzenia, nawet jeśli tylko na chwilę. - Skończyłam z porwaniami w środku twojej gównianej burzy, Keiran. - Starałem się zrobić właściwą rzecz i cię puścić. Jesteś tak samo winna. - Kiedy odwróciła się ode mnie, złamała wszelkie postanowienia jakie udało mi się postawić, aby trzymać się z dala, a teraz mój największy wróg o niej wiedział. Oczywiście, nie miałem pojęcia, kto podawał mu informacje, więc było tak, że 216

mogła być celem bez względu na to, czy byłem w pobliżu, czy też nie. Wszystko to zaczęło się, kiedy uznałem, że muszę ją mieć i wykorzystałem zemstę, jako wymówkę. - Zabiłeś Trevora i Anya! - krzyknęła. - Zaczynasz brzmieć, jak zdarta płyta. - Co zrobimy z moim samochodem? - Dopiero przyszło mi do głowy, że go tam zostawiliśmy. Nie byłem nawet pewien, na jakiej dokładnie stacji właśnie byliśmy. Kątem oka patrzyłem, jak wyciąga telefon i wysyła wiadomość. - Po co miałaś spotkać się z Jessem na kolację? - zapytałem, zamiast odpowiadać na jej pytanie. - Nie wiem. Po co ludzie zwykle chodzą na kolację? - Czy kiedykolwiek powiedziałem ci, że doszedłem do wniosku, iż twój sarkazm jest seksowny? - Nie wyciągaj tutaj seksu, Keiran. - Zawsze chodzi o seks. - Tak, cóż... nie jestem już twoją seks zabawką, więc będziesz musiał zaspokoić się swoją ręką. - Wolałbym raczej zaspokoić się twoją cipką. Cieszyłem się odpowiedzią. Zmysłowy pomruk zamieniony w gniew wydobył się z jej ust.

217

Rozdział 18 KEIRAN Dziesięć lat wcześniej JECHALIŚMY PRZEZ długi czas i wtedy mogłem oglądać świat poza murami kompleksu. Cały czas przebywałem tylko tam, ale za każdym razem, gdy brali mnie do pociągu, miałem opaskę na oczach. Mario nie chciał powiedzieć mi, gdzie mnie zabierał albo dlaczego. Powiedział tylko, że robi to dla mojego własnego dobra. Po długim locie, wylądowaliśmy i jechaliśmy samochodem, co wydawało się trwać godzinami. Mario nigdy nie zrobił nic, aby mnie skrzywdzić, ale to nie znaczyło, że tego nie zrobi. Po tym, jak mój tata kazał mi zabić panią, która mówiła, że była moją mamą, odszedł. Minęło wiele dni zanim samotny i głodny zdobyłem się na odwagę, aby opuścić dom. Zabrałem ze sobą broń dla obrony, tylko na wypadek, jeśliby przyszli mnie szukać. Dwa dni później, Mario znalazł mnie na ulicy kopiącego w śmieciach. Numer, który zostawił mi, abym do niego zadzwonił schowany był w kieszeni, ale bez możliwości wykonania telefonu do niego, był bezużyteczny. Wjechaliśmy między częściowo zabudowane budynki i mnóstwo brudu. Stała już tam duża ciężarówka obok, której stał mężczyzna. Był wysoki i miał tak samo ciemne włosy jak moje.. Mój niepokój wzrósł, gdy samochód zwolnił i zatrzymał się przed nim. Mario nie tracił czasu, wychodząc z samochodu. Wskazał na mnie, abym został na miejscu i zbliżył się do człowieka. Czekałem 218

na zwyczajowy uściski dłoni, gdyż byłem przyzwyczajony do powitań mężczyzn, ale pomiędzy Mario a tym facetem, nie było nic. Mężczyzna przyglądał mi się uważnie, zamyślony słuchając tego, co mówił mu Mario. Spojrzał nagle na samochód napotykając mój wzrok. To wyglądało tak, jakby Mario nadal mówił, kiedy mężczyzna odsunął się od samochodu i podszedł do naszego. Mario nie zrobił nic, aby go zatrzymać, choć jego twarz była zachmurzona. Byłem zbyt ostrożny, aby odsunąć dłoń od noża pod kurtką. Noszenie kurtki także było dla mnie nowością. Czułem, że mnie ogranicza, ale także była dobrą rzeczą, ponieważ utrzymywała mnie w cieple przed zimowym powietrzem. Ręka mężczyzny sięgnęła do klamki w drzwiach, a ja szybko odsunąłem się na drugą stronę samochodu. Mario musiał się opamiętać, ponieważ podszedł do mężczyzny i go zatrzymał. Mogłem usłyszeć, jak się kłócą na zewnątrz, kiedy ja ich obserwowałem. Byłem tutaj, aby zabić tego człowieka? Pomyślałem, że musiał być to test i nagle poczułem przechodzący przeze mnie strach. Kiedy w końcu skończyli się kłócić, mężczyzna się odsunął, a Mario odwrócił, aby otworzyć drzwi. Pochylił się, aby zajrzeć do środka. Kiedy zauważył, że moja ręka ściska nóż pod kurtką, zachichotał. - Wszystko w porządku. Nikt cię nie zamierza skrzywdzić i nie jest to żaden test - powiedział, czytając w moich myślach. Po kilku minutach obserwowania jego i obcego mężczyzny, który czekał aż wyjdę z samochodu, w końcu wyszedłem. Od razu zrobił krok do przodu, na co obnażyłem swoje zęby w sposób, który często widziałem u psów, kiedy wyczuwały zagrożenie. - Gabriel? - Jego szok był oczywisty. - Czy to ty? Patrzyłem jak zszokowany mężczyzna podchodzi do mnie, tym razem z wahaniem. Nie miałem pojęcia kim był i byłem 219

przekonany, że musiał pomylić mnie z kimś innym. Ponownie chwyciłem za nóż pod kurtką, gotowy aby się obronić, gdyby zaszła taka konieczność. Musiał to zauważyć, ponieważ zatrzymał się i spojrzał na mnie uważnie, zanim popatrzył do tyłu na Mario. - Spokojnie, mały kolego. To jest wujek, o którym ci opowiadałem. Dziwny człowiek spojrzał na Mario, zanim ponowie spotkał mój wzrok. Jego spojrzenie zmiękło, kiedy powiedział. - Wszystko w porządku, Gabriel. Nie zamierzam skrzywdzić. Mam na imię John. Jestem twoim wujkiem.

cię

Zmrużyłem oczy. Jego próba pocieszenia mnie tylko wzmocniła moją nieufność. - Tak, ale ja mogę skrzywdzić ciebie - odpyskowałem. - Gabriel... - Mam na imię Keiran. Byłem nazywany w swoim życiu tylko dwoma imionami. Niewolnik i Keiran. Gabriel był kimś, kim nigdy nie miałem okazji być - a także kimś, kim nigdy nie będę. Miałem pozostać Keiranem. Nie wiem dokładnie, kiedy zaakceptowałem imię, jakie Lily mi nadała, ale podejrzewałem, iż był to moment, w którym ją uwolniłem. - Co? - Mówisz, że jesteś moim wujkiem, ale nazywasz mnie złym imieniem. Nie nazywam się Gabriel. Spojrzał na Mario w zmieszaniu, zanim odwrócił się z powrotem do mnie. - Przepraszam... Keiran. Tyle, że twoja matka dała ci na imię Gabriel, ale jeśli wolisz Keiran, to tak będziemy na 220

ciebie mówić. - Moja matka? Znałeś ją? Ból wypełnił jego oczy, kiedy o niej wspomniałem. To było głębokie i niepowtarzalne. Nie wiedziałem o niej zbyt wiele, a nawet przez krótki czas w którym ją znałem, nie wiedziałem kim była. - Tak, znałem ją, synu. Twoja matka i ja byliśmy bardzo blisko. Nie chciałaby niczego bardziej niż być teraz tutaj, aby cię poznać. Czy mam mu powiedzieć, że ją poznałem? Że to ja byłem powodem, tego, że jej tu teraz nie było? Pomyślałem o mężczyźnie, który powiedział, że był moim ojcem i o tym, co kazał mi zrobić. Powinienem być w stanie mu zaufać, ale był dokładnym przeciwieństwem osoby, którą myślałem, że będzie. Wszystkie te dzieci, które płakały za swoimi rodzicami noc po nocy, sprawiły, że uważałem rodziców za dobrych ludzi. - Kim jesteśmy my? - zapytałem, moja matka nie żyła, a on stał sam. - Tak, masz kuzyna, który jest tylko rok młodszy od ciebie. Ma na imię Keenan i jest moim synem. Zamiast wspomnieć mu o wzmiance na temat większej rodziny, spojrzałem na Mario, który przyglądał nam się w ciszy. - Dlaczego tu jestem? - Po poznaniu mojego ojca i po tym, co kazał mi zrobić, bałem się. Mario patrzył na mnie przez to, co wydawało się wiecznością, zanim spotkał spojrzenie mojego wujka i przytrzymał je przez chwilę. Mój wujek w końcu zrozumiał aluzję i odezwał się. - Ponieważ tutaj pasujesz. Mój wzrok przeskakiwał pomiędzy dwójką mężczyzn i kiedy w końcu zdałem sobie sprawę, że działo się to naprawdę, nie powiedziałem nic więcej. Może tym razem okaże się to czymś 221

dobrym dla mnie. John wydawał się wyczuć moją akceptację i wyciągnął dłoń, aby chwycić moją. Patrzyłem na niego przez kilka chwil, zanim ją przyjąłem. Zaprowadził mnie do samochodu, ale nagle zawołał go Mario. - Czekaj. Jest coś jeszcze. - O czym ty mówisz? - Dezaprobata objęła całą twarz mojego nowego wujka. - Potrzebuję, abyś coś dla mnie zrobił. - Słucham? Mario wrócił do samochodu i otworzył drzwi. Wtedy właśnie zrozumiałem, że prawie odszedłem bez pożegnania. - Kto to jest? - zapytał John. Postanowiłem mu odpowiedzieć, ponieważ wiedziałem, że Mario nie znał jego imienia. - Ma na imię Quentin.

***

Obecnie - KEIRAN. WIESZ, że zdecydowałem się nie mówić za wiele o tym co robisz, i teraz również nie chcę. Co ty do cholery wyprawiasz, stary? - Quentin czekał przed moim domem, kiedy przyjechaliśmy. Zignorowałem liczne protesty Monroe, kiedy zaciągnąłem ją do mojego domu. Była jeszcze bardziej wkurzona, kiedy nakazałem jej iść na górę. - To, co trzeba. - Kiedy tego będzie już dość? - Może nigdy nie będzie. O co ci chodzi? 222

- Próbujesz zrujnować tę dziewczynę? Pięć miesięcy temu taki dokładnie był mój plan. Ale teraz, nie wiedziałem, czego od niej chciałem. Wiedziałem po prostu, że była kimś, kogo potrzebowałem. Koniec i kropka. Wzruszyłem ramionami udając nonszalancję, ale wiedział lepiej. Powiedziało mi o tym spojrzenie, które mi posłał. - Jest teraz inna, wiesz o tym. - O co ci chodzi? Od kiedy to Quentin narzeka? Od tego miałem Dasha, Quentin zwykle mniej potrafił spierdolić niż ja. To dlatego też dzwoniłem do niego, kiedy miałem do załatwienia coś nielegalnego. Dash nazywał siebie moim moralnym kompasem, a zawsze chciałem tylko chronić Keenana. - Ona nie zamierza ci tego ułatwić. Cokolwiek zdecydujesz. Będzie walczyć. - Nie wygra. - Mógłbyś jej pozwolić. - Q... Odpieprz się. - Słuchaj - powiedział, patrząc mi w twarz. - Jest twoja. Nie obchodzi mnie, co z nią robisz, ale są gry, które rozgrywasz z Arthurem. Zabiją cię. - Może i tak, ale on weźmie ze mną ostatni oddech. Quentin zacisnął zęby i pokręcił głową spoglądając gdzieś dalej na chwilę, zanim zwrócił gniewny wzrok na mnie. Wiedziałem, że mój upór go wkurzał, ale aż do teraz nie wiedziałem jak bardzo. - Pamiętam, dobrze? Pamiętam, jak to było. Pamiętam te wszystkie popieprzone rzeczy do których nas zmuszali. To się mogło tylko pogorszyć. - Mario cię ocalił - przypomniałem. 223

- Ciebie też. - Mario mnie nie ocalił. Pomógł mi z poczucia winy. Wszyscy wiedzieli, że byliśmy z Q bliskimi przyjaciółmi, ale nikt prócz Dasha i Keenana nie wiedział, że byliśmy czymś więcej niż przyjaciółmi. Mieliśmy historię. Quentin był własnością tych samych ludzi, którzy mnie zniewolili i w ten sposób się poznaliśmy. Bity był codziennie i często przez innych trenerów nazywany był opóźnionym, ponieważ nigdy się nie odzywał. Trwało tak dopóki nie doszło do rozmowy o umieszczeniu go w obiegu, z którego tajemniczo zniknął. - Słuchaj - prychnął. - Ubezpieczam cię. Tylko nie bądź tak cholernie głupi. Jeśli umrzesz, kto wtedy pomoże tym dzieciom? - Ty. Potrząsnął głową z patetycznym wyrazem twarzy. - Nie jestem tobą, koleś. Nie mogę... - przerwał, aby spojrzeć na mnie uważnie. - Zabić? - Dokończyłem to, czego nie mógł powiedzieć i obserwowałem, jak się skręca. - Tak. - Więc tego nie rób. Nie proszę cię o to. - Wiem. Po prostu chciałbym, żebyśmy zostawili to za sobą na dobre. Zanim udało mi się zareagować, jego telefon zaczął dzwonić, a po krótkiej rozmowie z osobą po drugiej stronie, rozłączył się i ogłosił, że musi wracać do domu. - Przybrani rodzice? - Tak. Stephanie znów miała koszmary, więc chcą, żebym częściej bywał w domu. 224

- Wciąż nie chce powiedzieć ci, co jest przyczyną jej koszmarów? - Nie i robi się strasznie przerażona, kiedy o nie pytam. To mnie doprowadza do szału, ponieważ nie wiem jak jej pomóc. - A co z rodzicami. Są w porządku? Przewrócił oczami, zanim odpowiedział. - Nie wszyscy rodzice są źli, Keiran. - To nie jest odpowiedź na moje pytanie. Wziął głęboki wdech, zanim powoli go wypuścił. - Są w porządku, ale mam na nich oko. Może powinienem zapytać o jej prawdziwych rodziców i dowiedzieć się skąd pochodzi. Odjechał po tym, jak ułożyliśmy nowy plan, aby poradzić sobie z groźbą Arthura. Dash był spóźniony, więc trzeba było omówić to bez niego i zapytać o opinię, kiedy już się pojawi. Tak szybko, jak drzwi się za mną zamknęły, Monroe wyszła swobodnie zza rogu. Posłałem w jej kierunku porozumiewawcze spojrzenie, a ona się zarumieniła. Uwielbiałem sposób w jaki jej skóra czerwieniła się w zawstydzeniu, ale tym razem, byłem zbyt rozproszony przez smutek obecny w jej oczach. - Był tam? - zapytała tak cicho, że ledwo było ją słyszeć. - Nie powinnaś tego usłyszeć. - Spuściłem głos do niskiego poziomu, od którego zazwyczaj się skręcała. Mogłem praktycznie zobaczyć jej gęsią skórkę. Perwersyjną część mnie nadal podniecał jej strach. - Ja... - Przełknęła z powrotem to, co zapewne było przeprosinami, uniosła brodę i zapytała. - Powiedz mi, co mu się stało. - Został sprzedany, tak jak ja. - Wzruszyłem ramionami, jakbym omawiał torebkę jabłek, a nie człowieka. 225

- Jak się stamtąd wydostał? - To nie moja historia do opowiedzenia. - No dalej, Keiran. Musisz mi coś dać. Kiedyś powiedziałeś, że chcesz, abym ci zaufała. Jak mam to zrobić, skoro nadal masz sekrety? - Dlaczego to dla ciebie takie ważne, aby wiedzieć? Myślisz, że możesz mnie naprawić? O to chodzi? - Czasami nie wierzę, że jest dla ciebie jakakolwiek nadzieja. Spuściła oczy, jakby czuła się winna za przyznanie tego. Walczyłem z uśmiechem szarpiącym mi się na usta. - Mądra dziewczynka. - Miałem na myśli to w sarkastyczny sposób, ale wiedziałem, że to prawda. - Twoja przeszłości nie musi określać tego, kim dzisiaj jesteś. Nie musi określać tego, kim możesz być. - Nie potrzebuję terapeuty. - Minąłem ją, aby wyjść z pomieszczenia i mając nadzieję, że złapie aluzję i odpuści, ale powinienem wiedzieć lepiej. - Przynajmniej powiedz mi, skoro nienawidzisz bohaterów tak bardzo, to dlaczego mnie uratowałeś? - krzyknęła. - Bo jesteś kurewskim wyjątkiem, Monroe. Czy to sprawia, że czujesz się wyjątkowa? - Kontynuowałem wspinanie się po schodach. - Przysięgam, jeśli tego nie skończysz, jakoś stąd odejdę i nigdy więcej mnie nie dotkniesz. Byłem przygotowany, aby ją zignorować, ale jej ostatnia groźba zatrzymała moje kroki. - Słucham? - Słyszałeś mnie. Szybko zszedłem po schodach po raz kolejny i nie zatrzymałem się dopóki nie miałem jej twarzy przyciśniętej do 226

ściany i jej pleców wygiętych w łuk tak, że tyłek naciskał na mój przód w sposób, jaki lubiłem. - Chcesz ze mną grać w tę grę? - Powiedz mi tylko to, co chcę wiedzieć. Powiedz mi prawdę. - Nie chcesz usłyszeć prawdy. Chcesz bajkę. Chcę cię zniszczyć - wyszeptałem te słowa do jej ucha i poczułem, jak jej ciało drży przy moim. - Więc, tu jest twoja szansa. Zniszcz mnie, jeśli uważasz, że to trzeba zrobić. Czego się boisz? - Mieliśmy wcześniej tę rozmowę. Nie jestem zainteresowany powtarzaniem się. - Więc opowiedz mi historię na dobranoc. - Kurwa, dziewczyno - warknąłem w jej włosy uwalniając ją. - Jesteś, jak cierń w mojej dupie. - Odwróciła się zadowolona z siebie. To coś nowego. - Wiesz, że nie mogę pozwolić ci mnie opuścić. - Więc daj mi to, czego chcę. - Naprawdę tego chcesz? - Czy to podchwytliwe pytanie? Przycisnąłem ją do ściany i chwyciłem jej twarz w dłonie. - Mówiłem ci coś o tych sarkastycznych ustach. To było jedyne ostrzeżenie, jakie mogła dostać, zanim miała przejebane. Moje usta uderzyły o jej biorąc na własność każdą jej myśl, dopóki nie miałaby w głowie tylko całowania mnie. - Znowu... naprawdę tego chcesz? - Kiedy ją pocałowałem, miało ją to tylko czegoś nauczyć, ale zgaduję, że obróciło się to przeciwko nam obojgu, bo w następnej chwili, zrywałem z niej dżinsy, kiedy podgryzałem jej szyję. Musiałem ją oznaczyć, więc kiedy stąd wyjdzie, zrobi to razem ze znakami pokazującymi do 227

kogo należy. - Keiran... - jęk, który wyszedł z jej ust trafił prosto w mojego penisa. - Dwa tygodnie. Minęły dwa pieprzone tygodnie odkąd cię czułem i nie zamierzam czekać dłużej. - Keiran, nie możemy. - Powiedz mi, tak - namawiałem, zrzucając jej spodnie. Kiedy z nich wyszła, wyciągnąłem nóż z tylnej kieszeni i przeciąłem jej majtki na pół. Podciągnęła moją koszulkę do góry i wbiła paznokcie w mój brzuch, kiedy odpinałem spodnie. Założyłem prezerwatywę i podniosłem ją, owijając cholernie długie nogi wokół mojej talii. - Kurewsko cię nienawidzę - warknęła. - Dobrze. W takim razie oczekuję, że będziesz mnie pieprzyła tak mocno, jak mnie nienawidzisz. Jej ramiona owinęły się wokół mojej szyi, kiedy powoli nadziała się na mojego fiuta. Jej gardłowy jęk zmieszany z moim własnym sprawił, że prawie doszedłem. Dałem jej tylko chwilę, aby się przyzwyczaiła, zanim chwyciłem jej biodra i zacząłem w nią wjeżdżać. Nie przestanę dopóki nie oznaczę każdego jej cala. Kiedy poczułem, że jestem gotowy aby eksplodować, uderzyłem jej plecami o ścianę i wbiłem się w nią niemal brutalnie. - Posiadam cię, Monroe. Raz... dwa... trzy razy. - A ty wciąż... nie rozumiesz... kurwa... tego! - Przerywałem każde słowo z mocnym ruchem moich bioder, wsuwając mojego fiuta wewnątrz niej z niepohamowaną wściekłością. Nie byłem oswojony. Chwyciła w dłonie mój tyłek i starała się go trzymać, kiedy 228

doszła wokół mojego fiuta, wyciągając ze mnie mój własny orgazm. Wgryzłem się w jej ramię, a jej odpowiedź w postaci krzyku bólu, była muzyką dla moich uszu. Staliśmy przyciśnięci do siebie, kiedy walczyliśmy aby złapać oddech, a gdy udało nam się dojść do siebie, w końcu ją wypuściłem. Unikała kontaktu wzrokowego, kiedy się ubierała. Wiedziałem od razu, nie musząc nawet o to pytać, że tego żałowała i z jakiegoś powodu, to mnie wkurzało. Gdy odwiozłem ją do domu, zostawiłem ją przed drzwiami, aby sama zmierzyła się ze swoją ciotką bez słowa, czy oglądania się za siebie. Oficjalnie stałem się Diabłem, za jakiego mnie miała.

229

Rozdział 19 KEIRAN - KEIRAN TO JEST moja córka. Diana, to jest Keiran. Będzie opiekował się tobą przez kilka tygodni. Dziewczyna, przywdziana w cielistą sukienkę, która była zdecydowanie zbyt skąpa, by ubierać ją na co dzień, i w za dużo okulary przeciwsłoneczne na twarzy, podeszła do mnie bliżej. Lubieżny uśmiech zagościł na jej ustach, gdy mierzyła mnie z góry na dół. Zeszłej nocy, kiedy Dash w końcu przyjechał, zadzwonił do mnie Mario, by powiedzieć mi, że rano przywiezie swoją córkę oraz przypomnieć mi o przysłudze, którą obiecałem mu kilka tygodni temu. Dash nie uważał tego pomysłu za dobry i nie potrafiłem się z tym nie zgodzić, ale co mogłem zrobić? Pozostanie w dobrych stosunkach z Mario dałoby mi to, czego chciałem. - Dobra, dobra, dobra, ten mały uciekający kryminalista mimo wszystko wcale nie musi być taki zły. - Diana, zachowuj się. To nie jest powód dla którego tutaj jesteś – zbeształ ją Mario. Skierował na mnie swój surowy wzrok i mogłem dostrzec oczywiste ostrzeżenie w jego oczach mówiące „Nie dotykaj mojej córki”. Prychnąłem. Po historii z Anyą nie było nawet takiej opcji, żebym w ogóle dotknął kolejną dziwkę podobną do niej. Poza tym, Monroe i tak już zrujnowała mnie dla wszystkich dziewczyn, które nie były nią. - Wyluzuj, staruszku. Nie zrobię niczego o co by mnie nie 230

błagał. - Mrugnęła do mnie oblizując usta. Tym razem parsknąłem i przewróciłem oczami. Zbyt bujne włosy i zbyt dużo makijażu nie działało na mnie. Była śliczna, ale w ten oczywisty sposób, mówiący, że za bardzo troszczy się i stara o swój dobry wygląd. - Skończyliśmy tutaj? - warknąłem zniecierpliwiony, chcąc jak najszybciej znaleźć się u Keenana, który miał być przewieziony do domu. Z oczami wszystkich utkwionymi w moją osobę musiałem się upewnić, że był przez cały czas chroniony. A mówiąc o tym... napisałem szybką wiadomość do Quentina, dając mu znać, żeby był gotowy. Nie ważne co przydałoby się mnie, Keenan byłby chroniony za wszelką cenę. - Pewnie, porozmawiać?

Diana

dałabyś

nam

chwilę,

byśmy

mogli

Z ostatnim lubieżnym spojrzeniem, dumnym krokiem ruszyła by stanąć przy mojej bryce. Odegnałem od siebie ostrzeżenie mówiące mi, że to był zły pomysł. Już się zgodziłem wiedząc, że to będzie pewny sposób, by trzymać Mario blisko siebie. - Moja wtyka dowiedziała się czegoś. Musimy działać szybciej, bo on robi się coraz bardziej podejrzliwy. - Nie, musimy działać zręczniej. Ludzie, których miałeś na niego są słabi i głupi. Jest w tym biznesie od dawna. Zna wszystkie sztuczki. - Wie również, że chcę go udupić tak samo jak on mnie, więc jest nawet bardziej ostrożny. - Taak, cóż, oczekuje ode mnie, że wkrótce dostarczę mu ciebie. Muszę znaleźć sposób, by trochę to opóźnić. Zbyt wiele oczu jest na mnie skupionych wraz z dochodzeniem i moim wujkiem siedzącym od dłuższego czasu w mieście. - Jak się trzyma twój brat? - Żyje - odpowiedziałem tylko. Nie miałem zamiaru ujawniać Mario jakichkolwiek informacji o swoim bracie. Może i mieliśmy pracować razem we wspólnej sprawie, ale to nie oznaczało, że mu 231

ufałem. - Gdyby był dla ciebie nikim, jestem przekonany, że wtedy nie powróciłby do zdrowia. - Przyglądał mi się poważnym spojrzeniem. - Dość już widziałem. Nie miałem na to odpowiedzi, więc ścisnąłem jego rękę i rozdzieliliśmy się. Diana, rozmawiając przez komórkę przypatrywała się temu wszystkiemu. Podszedłem do niej i szybkim ruchem ręki chwyciłem za telefon. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałem to, by przyprowadziła do mojego domu bandę obcych dla mnie osób. Nie znałem jej i nie ufałem. Zastanawiałem się, czy nie rozwalić urządzenia, lecz zrezygnowałem. Może znajdowało się w nim coś przydatnego. Nadal było wiele pytań bez odpowiedzi, a Mario był przyczyną tego. - Hej! Przepraszam! - Czuj się kurewsko uprzedzona. Zanim wpadniesz na pomysł, jak się wszystko potoczy, pozwól, że przedstawię ci to w dość oczywisty sposób. Nie troszczę się o ciebie. Nie jesteś moim priorytetem. Robię to jako przysługę i dopóki w tym jestem, mam zamiar udzielić ci pewnej informacji. Robisz to, co ci mówię albo cię wykopię i nie będę patrzył wstecz. Czy jest to dla ciebie wystarczająco jasne? Nie będę się powtarzał. Przyglądała mi się badawczo i zamiast wyglądać na wystraszoną, wyglądała na zaciekawioną, a nawet wręcz rozbawioną. - Jesteś pewien, że masz osiemnaście lat? - Mój wiek to nie twoja sprawa, ale to jest to, co mogę i co tobie zrobię. Czy. Się. Rozumiemy? - Przytrzymałem jej spojrzenie, podczas gdy w myślach liczyłem sekundy, zanim odważyłem się zostawić ją, stojącą samotnie na chodniku. - Zrozumiałam. - Pokiwała głową, a następnie uśmiechnęła się do mnie szeroko, równocześnie wyciągając do mnie rękę. Zignorowałem ją i skierowałem się na moją stronę auta, wślizgując się do środka. Szybko złapała aluzję i podbiegła w podskokach do samochodu, gdy byłem mniej niż sekundę przed odjechaniem. 232

- Zatem, kim ona jest? - Ona? - Wjechałem na główną ulicę kierując się w stronę domu. Przyjechała szybciej niż się spodziewałem, więc jeszcze nie zdążyłem powiedzieć o tym wujkowi. Załatwię to, jak tylko tam dojadę. - Tak. powściągliwy dziewczyną?

„Ona”, z powodu której jesteś w moim towarzystwie. Czy ona

nadmiernie jest twoją

- Nie mam dziewczyn - odpowiedziałem nawet nie zaszczycając jej spojrzeniem, mimo że czułem jak sama świdrowała mnie wzrokiem. - Zatem jest ona? - Nawet gdyby była, nie pieprzyłbym cię, więc myślę, że nie zmienia to nic, czy ona jest, prawda? - A kto mówi, że oczekuję pieprzenia? Może to ja chcę pieprzyć. - Nie znasz mnie, dziewczyno. - Och, ale znam taki typ jak ty. Lubisz mieć władzę, kiedy ją bierzesz, prawda? Lubisz ją prowadzić, testować granice... może nawet sprawiać, że odrobinę błaga? Mocniej złapałem kierownicę, by nie dać się ponieść. Nawet jeśli to, co powiedziała, było prawdą, nie lubiłem, kiedy ktoś mnie rozgryzł. Szczególnie nieznajomy. -Nie. -Nie? - Mogłem usłyszeć niedowierzanie w jej głosie. -Lubię robić dużo więcej niż sprawiać, by błagała. Spojrzałem na nią przelotnie i dostrzegłem, że pochyla się do przodu w oczekiwaniu. - Lubię sprawiać, że płacze, bym mógł lizać jej pieprzone łzy. Lubię ją krzywdzić po to, by słyszeć jej krzyk. I co najistotniejsze, chcę sprawiać, że chce więcej. Pożądanie budujące się w oczach Diany było bardzo wyraźne. - Coś mi mówi, że ona jest w twojej głowie tak bardzo, jak ty 233

w jej. Chciałabym poznać tę dziewczynę. - Ona nie jest w mojej głowie i to się nie stanie. - Tak, to bardziej niż oczywiste. Zanim zacząłeś mówić o niej, nie było takiego błysku... życia w twoich oczach, by to podkreślić użyła swoich palców. - Sądzę, że to może być kłamstwo. - Brunetki nie są już w moim typie. - To dobrze. Może zafarbuję włosy i znajdę inny sposób, by wejść do twojej głowy. To mogłoby być zabawne. - Nie zrobiłabyś tego tak dobrze jak blondynka. - Och, zatem ona jest blondynką? Wyplułem z siebie przekleństwo i spojrzałem na nią wilkiem. - Irytujesz mnie, Diana. - Wystarczy Di, więc tak mnie nazywaj. Nienawidzę Diana. Przekonanie w jej głowie spowodowało, że jej przerwałem. - Twój tata zwraca się do ciebie Diana. - Mój ojciec nie słucha za wiele, jeśli nie ma to nic wspólnego z pieniędzmi. Moja uwaga skupiła się na komentarzu dotyczącym jej ojca, jednak nie dałem po sobie poznać, że byłem zainteresowany. - Dlaczego tak powiedziałaś? - Sorki, super szpiegu. Ta rozmowa jest bardziej odpowiednia na piątą randkę, a ja dopiero cię poznałam. - A już chwilę temu śliniłaś się na mojego fiuta. - Zatem, co powiesz, byśmy się wymienili? Pieprzenie za odpowiedź? - Co sprawia, że myślisz, iż jestem zainteresowany? - Och, jesteś. Coś mi podpowiada, że ty i mój ojciec nie spotykaliście się przy kawce. Zatem, robisz z nim interesy? Jesteś dość młody. - Ile masz lat? - zapytałem, unikając jej pytania. - Za kilka miesięcy będę miała dwadzieścia jeden. 234

- Gdzie jest twoja matka? - Gdzieś naćpana... nie widziałam jej, odkąd skończyłam jedenaście lat. - Zatem, co tak naprawdę się stało, że twój ojciec czuje potrzebę, by przenieść cię w nowe miejsce? - Co sprawia, że myślisz, że coś musiało się stać? Mój ojciec zawsze był ostrożny. Podjechałem na podjazd i zaparkowałem samochód, zanim skupiłem na niej całą uwagę. - Nie Wydarzyło?

obrażaj

mojej

pieprzonej

inteligencji.

Co.

Się.

- Jesteś tak apodyktyczny wobec wszystkich? - Jestem mniej niż trzy sekundy od wysłania twojej głowy przez przednią szybę. Przyglądała mi się przez chwilę oceniając moją szczerość, zanim wypuściła długi oddech i przeczesała palcami włosy. - Jeden z ludzi ojca próbował mnie zabić. Nie wiem jak, ale prawie mu się to udało. - Co zrobił twój ojciec? - A co myślisz? Zabił go. - I jest to dla ciebie okej? - Uniosłem brew na nonszalancki sposób, w jaki przyznała, że jej ojciec popełnił morderstwo. Wychowywał ją, nie ukrywając się ze swoimi interesami? - Próbował mnie zabić. Raczej nie będę płakać nad jego trumną. To jest po prostu szalone, wiesz? Od lat pracował dla taty. To nie ma sensu, ale myślę, że chodziło o kasę. - To byłoby najprostsze wytłumaczenie. - Posłałem jej spojrzenie, by dać do zrozumienia, że nie kupowałem tego. Już zrozumiałem, że ojciec ostrzegł ją, by uważała na to, co mówiła. Mario ufał mi tak samo niewiele, jak ja jemu. - To prawidłowe wytłumaczenie. Mężczyźni, którzy pracują dla ojca, zawsze ględzą o pieniądzach. Płaci im mniej niż warte jest to gówno. 235

- Skąd mogłabyś o tym wiedzieć? - Jestem pod strażą każdego dnia mojego życia. Mężczyźni gadali. Pozwoliłem swojemu surowemu spojrzeniu świdrować jej, zanim się odwróciła, rozglądając wokoło. Jej wzrok skupił się na moim domu. - Masz niezły dom. - To budynek, nie dom.3 - Ludzie mówią, że jest różnica, no nie? Wzruszyłem ramionami i wysiadłem z samochodu. W ciszy podążyła za mną do domu, lecz gdy podeszliśmy do drzwi, zatrzymałem ją i odwróciłem do niej twarz. - Chyba nie muszę ci mówić, że jeśli spróbujesz czegokolwiek, nie zawaham się przed podcięciem ci gardła. Poza mrugnięciem nie wykonała żadnego ruchu, czy gestu pod wpływem mojej groźby, i ponownie zastanawiałem się jak blisko biznesu trzymał ją ojciec. Nadal musiałem rozgryźć, o co im wszystkim, w tym całym gównie z nią chodziło. - Wow. Czy wszyscy nastoletni chłopcy są tak przerażający i brutalni jak ty? - Nie jestem chłopcem i nie ma nikogo takiego jak ja. -Bardzo pewny siebie? Nie potrafiłem powstrzymać wykwitającego na mojej twarzy.

złośliwego

uśmiechu,

- To przychodzi z nieodłączną i niezbyt przyjemną częścią. - Chciałabym być tego częścią. - Powiedziała wolno przesuwając ręce w górę po mojej klatce piersiowej, pochylając się w moją stronę z tajemniczym szerokim uśmiechem i kuszącym błyskiem w oku. 3

różnica między Home – dom rodzinny, ognisko domowe, a house – dom jako budynek.

236

Stanowczo położyłem ręce na jej biodrach jednocześnie posyłając topiący majtki uśmiech. Bardziej chciałbym widzieć ją na plecach w tych krzakach niż w moim łóżku. Moja szansa na poprawienie sobie humoru przepadła, gdy przerwał nam poirytowany warkot. - Na miłość boską! Anya przeszła reinkarnację. Z zaskoczonymi wyrazami twarzy, odwróciliśmy się w stronę Sheldon i Dasha, stojących na moim podjeździe... cóż... Sheldon wyglądała na bardziej wkurzoną, gdy gapiła się na Dianę. - Zaufaj mi, kochanie. To jedyna granica, której z wielu powodów nie chcesz przekroczyć. I te powody są zdecydowanie zbyt popieprzone, żeby o nich rozmawiać, nawet przy butelce whisky. - Teraz Sheldon wpatrywała się we mnie obnażając zęby. - Czy to jest właściwe, Keiran? Nie siliłem się, by odpowiedzieć na jej pytanie, czy też zwracaniem uwagi na dociekliwe spojrzenie Dasha. Co on w ogóle myślał przyprowadzając ją tutaj? W dupie miałem przyłapanie w kompromitującej sytuacji. Nawet nie miałem zamiaru dotykać Diany, a co dopiero przed nimi się tłumaczyć. Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka, zostawiając je otwarte za sobą. Cóż innego mogli zrobić, niż podążyć za mną? Odkąd Sheldon zaprzyjaźniła się z Monroe, patrzyła na mnie jak jastrząb, krytyczna wobec każdego mojego ruchu. To powodowało, że moja wcześniejsza tolerancja wobec niej stała się wręcz nie do wytrzymania. Ona myślała, że nie byłem dość dobry dla Monroe... cóż, przynajmniej to była jedna z rzeczy, w której się zgadzaliśmy. - Kim ona jest? - Krzyżując ręce na piersi, Sheldon domagała się odpowiedzi. Nie umknęło mojej uwadze to, jak przewróciła oczami, posyłając w jej stronę spojrzenie. - Dlaczego cię to interesuje? - zapytałem od niechcenia. Prawda jest taka, że na serio byłem ciekaw, dlaczego tak bardzo chciała wiedzieć. Sheldon zmrużyła oczy, ułożyła usta, by wypluć ciętą odpowiedź, lecz Dash wtrącił, zanim jeszcze się jej to udało. 237

- Właściwie, to sam chciałbym wiedzieć. Jego surowe spojrzenie spotkało moje i w ciszy zakomunikował mi, że nie miał zamiaru tak po prostu odpuścić. Westchnąłem, dając się ubłagać, ponieważ ufałem Dashowi a nawet bardziej. Szanowałem. - Ona jest Mario... Popatrzył na Dianę z wyrazem obrzydzenia, w czasie gdy ona gapiła się na niego pożądliwie. - Jest trochę młoda... - Eww. Jestem jego córką. - Och, ona mówi – zajęczała Sheldon. - Myślałam, że otwierasz usta tylko wtedy, gdy chcesz wziąć fiuta do buzi. - Jakiś problem, księżniczko? Boisz się małej konkurencji? - Mylisz się w ocenie. Właściwie to robię to jego bratu. Obnażyły zęby i pazury, kiedy stanęły ze sobą do walki. Poczułem zbliżający się początek bólu głowy, dlatego też zasygnalizowałem Dashowi, by się nimi zajął i skierowałem się na górę po moje rzeczy. Musiałem zagrać, żeby się rozluźnić, bo gdybym dalej miał tego słuchać, kusiłoby mnie, by obydwóm strzelić między oczy. Zszedłem na dół po przebraniu się w same spodenki i tenisówki. Jak tylko moje stopy dotknęły dywanu w salonie i wszystkie oczy skupiły na mnie, od razu pożałowałem, że nie ubrałem koszulki. Diana bezwstydnie obczajała moje ciało i sposób w jaki oblizała swoje usta, powiedział w jakim kierunku poszły jej myśli. Sheldon parsknęła, a dźwięk obrzydzenia przerwał konkurs pieprzenia mnie wzrokiem, kiedy w końcu odwróciła się, spoglądając na Sheldon. - Zadzwoniłem do Q. - Olewając dziewczyny zwróciłem się do Dasha. - Stary, nie możemy grać tylko z trzema zawodnikami – przypomniał mi. 238

- Cholera. - Potarłem czoło. Prawda. Jak mogłem zapomnieć? Mój brat leżał w szpitalu z tylko jednym pozostałym, wadliwym płucem, a ja byłem gotowy zagrać w koszykówkę. - Mogę zadzwonić do Buddy'ego – zaoferował Dash. Usłyszałem współczucie w jego głosie i poczułem jak wzrosła we mnie złość, lecz zamiast wyładować się na najlepszym przyjacielu, odwróciłem się na pięcie. - Spoko. Obojętnie. *** PRZEZ DZIESIĘĆ MINUT od rozpoczęcia gry Buddy już trzy razy upadł na tyłek. Posłał mi nieprzyjazne spojrzenie, po czym szybko zerwał się na nogi i kontynuował grę. Wiedziałem, że oni wszyscy pomyśleli o tym samym. Mieli to wypisane na twarzach. To także wiedziałem, więc sądzę, że dlatego nikt nie silił się, by cokolwiek powiedzieć. Byłem w złym stanie. Przez ostatnie dziesięć lat koszykówka była moją ucieczką, a dręczenie Monroe moim narkotykiem. Z odejściem Monroe poczułem się jakbym nie miał już nad niczym kontroli, a nawet najmniejsze rozproszenie koncentracji absorbowało moją uwagę. Dryblowałem piłkę i kiedy odbijałem ją, uderzając o chodnik i z powrotem łapiąc do ręki, przypomniałem sobie wszystko, co czekało, by mnie zniszczyć – i każdy, kogo ja sam mogłem skrzywdzić. Monroe. John. Keenan. Wykonałem rzut... trafiłem do kosza. Gra toczyła się dalej i piłka znalazła się w rękach mojego przeciwnika. Tak jak zawsze czekałem na odpowiedni moment, by ponownie ją odzyskać. Obserwowałem swoich rywali, uczyłem się ich reakcji i szukałem słabości, by później móc to wykorzystać. 239

Piłka ponownie znalazła się w moich rękach, dając mi kontrolę. Mitch. Przy trzecim odbiciu moja kontrola nad piłką osłabła, ale szybko ją odzyskałem. Zdążyłem napiąć mięśnie, by wykonać rzut, gdy gwałtownie popchnięty straciłem równowagę. Dłońmi tarłem o chodnik, ślizgając się na betonie i zgrzytając z bólu wywołanego zadrapaniem. Piłka potoczyła się dalej i gdy spojrzałem w górę, Buddy stał nade mną z przepraszającym wyrazem twarzy. - Wybacz, stary. Nie chciałem sfaulować cię w taki sposób. Wyciągnął swoją rękę, czekając aż ją przyjmę. Zignorowałem go i wstałem. Poczułem, że nogi mam jak z galarety. Jego ręka nadal była wysunięta, więc tym razem przyjąłem pomoc. - To nie twoja wina. Powinienem był uważać na swój tył. Obydwoje wytarliśmy się ręcznikiem, zanim udaliśmy się do domów. - Myślisz, że już pozabijały się nawzajem?- zażartował Dash. - Jest niezwykle cicho. - O kim mówisz? - zapytał Quentin, gdy weszliśmy do domu. - O pewnej lasce, którą niańczy w ramach przysługi. Skierowałem się z Q do salonu z podążającym za nami Dashem. Buddy musiał iść do domu przygotować się na randkę z uczennicą ostatniej klasy. Pokręciłem głową na urok osobisty tego chłopaka i zdolność wabienia dziewczyn w każdym wieku. Na samą myśl, że mogła uciec, zacisnąłem rękę wokół kluczy. - Mówiła coś o skorzystaniu z prysznica albo umywalki. - Nie chodzi czasem o bidet? - Nie dla takiego typu jak ona – parsknęła. Wypuściłem z siebie powietrze i ponownie zacząłem zastanawiać się nad powodem, dla którego Dash ją tutaj przyprowadził. Po wyrazie jej oczu śmiało mogłem stwierdzić, że chciała sprowokować jakieś gówno. Troszczyłem się o Sheldon, ale była najmniejszym z moich problemów. Z jakiegoś powodu 240

myślała, że może wszystkim rozkazywać. Włączając w to mnie. - Przestań być takim wielkim kutasem, jesteś dokładną kopią Dasha. - To ty ciągle gadasz. Jak myślisz dlaczego Willow cię unika? Bliźniaki zaczęły się sprzeczać i rzucać do siebie, podczas gdy Quentin i ja przyglądaliśmy się temu. Ich kłótnie nie były dla nich czymś sporadycznym. Właściwie, to rzadko tego nie robili. Przypuszczam, że to było coś typowego dla bliźniaków. Gdy byłem już bliski interwencji, usłyszałem za sobą pisk niedowierzania. To była Diana. - Quentin? Bliźniaki od razu przestały się kłócić, w czasie gdy ja i Quentin obróciliśmy się, dostrzegając ją w drzwiach. Jej skóra była tak blada jakby zobaczyła ducha. Nawet wtedy, gdy godzinę temu opowiadała mi, o tym jak prawie została zabita, nie była taka roztrzęsiona. Przeskakiwałem wzrokiem z Q na Dianę, zanim posłałem Quentinowi zdezorientowane spojrzenie. Wydawało się, że jej nie poznaje, natomiast ona jego tak. Zrozumiała jego zmieszanie i powoli wygięła w górę usta. - Coś nie tak? Nie rozpoznajesz swojej miłości z dzieciństwa? - Diana? - Q podszedł do niej o krok, ale Di szybko cofnęła się. Atmosfera zrobiła się napięta. Mój wzrok przesuwał się między nimi, podczas gdy oni sami patrzyli na siebie ze złością, zmieszaniem i ciekawością. - Zakładam, że wy dwoje się znacie? - zapytał Dash, właściwie ogłaszając oczywiste. W tym czasie kopnąłem się mentalnie za to, że szybciej nie powiązałem kim był ojciec Di. - Taak, znamy się. - Quentin wolno pokiwał głową. Złość kipiała w jego oczach, gdy nadal wpatrywali się w siebie. - W jakim stopniu? - zapytała Sheldon, krzyżując ramiona na piersi. Posłała mi oskarżycielskie spojrzenie tak, jakbym ja to zaplanował. 241

- Keiran, co ona tutaj robi? - zapytał Q, nie zrywając z nią kontaktu wzrokowego. - Och, nie powiedzieli ci? - Wyszczerzyła zęby w uśmiechu zanim udało mi się odpowiedzieć. - Jest moją nową opiekunką. Wiesz, jak tatuś potrafi wpaść czasami w kłopoty z racji swoich interesów. - O matko, czy on nadal... - Nie rób tego. Nie udawaj, że zależy ci na tym, co się ze mną dzieje. - Diana... - Odszedłeś. Znalazłeś swoje szczęście i zostawiłeś mnie, bym pozbierała kawałki, które po sobie zostawiłeś. Nie martw się. Ogrzewało mnie to nocami we wszystkich miejscach, gdzie bolało najbardziej. Zapadająca cisza nie zrobiła nic, by pomóc napięciu panującemu w pokoju. - Zabiję go - warknął Quentin. To była deklaracja w której po raz pierwszy potwierdził swoją przeszłość. Wydostał się, zanim mi się to udało, lecz teraz nie byłem pewien, czy jego odkupienie było tym, czym się wydawało. Czy Mario był gorszy niż początkowo sądziłem? Jego historia o wykopaniu z agencji z powodu praktyk korupcyjnych, zawsze miała kilka dziur, ale aż do teraz przymykałem na to oko. Mówiłem sobie, że jego interes nie był moją sprawą, ale to było zanim spadło na mnie tutaj, w moim salonie, zostawiając z uczuciem, jakbym został złapany ze spodniami wokół kostek i fiutem w ręce. - Nie, nie zrobisz tego i nie udawaj, że ci zależy. - I dlaczego, kurwa, nie? - Bo jest nadal tatusiem. - Czy torebki od Birkina i świecące, diamentowe bransoletki są tego warte? Jej oczy zwęziły się do groźnych szparek. 242

- Nie masz pojęcia o czym do cholery mówisz. - Oświeć mnie, Diana. Ponieważ ostatnim razem jak sprawdzałem, twój ojciec używał ciebie do zarabiania pieniędzy. Co przegapiłem? - Ostatnie dziesięć lat! - warknęła wybiegając z pokoju. Q ruszył za nią, lecz ręka, którą położyłem na jego ramieniu zatrzymała go. Zignorowałem wrogie spojrzenie, jakie mi posłał, ale po chwili, gdy przemyślałem to drugi raz, zabrałem swoją rękę. Na szczęście nie ruszył w stronę drzwi. - Musimy porozmawiać. - Później. - Nie - warknąłem, pozwalając po raz pierwszy, od czasu gdy w szoku wypowiedziała jego imię, ujawnić się mojej złości. - Teraz porozmawiamy. *** DASH WYSZEDŁ ze swoją siostrą i nie traciłem czasu na przesłuchanie Q. Siedzieliśmy przy kuchennym stole z kieliszkami wypełnionymi najmocniejszym alkoholem, jaki udało mi się znaleźć. - Co właśnie wydarzyło się w moim salonie? Wypił kieliszek i od razu nalał sobie kolejny. - Już wiesz. - Po pierwsze, powiedz mi dlaczego nadal się z nim zadajesz i dlaczego mi nie powiedziałeś? - Ponieważ to jedyna droga do odnalezienia Arthura i muszę działać tak, dyskretnie jak to tylko możliwe. Q wypuścił z siebie ciężki oddech i wypił kolejnego shota. Odsunąłem butelkę, posyłając mu niedwuznaczne spojrzenie. Chciałem, żeby się wyluzował, ale nie, by się upił, zanim zdołam uzyskać odpowiedzi. - Myślałem, że zrezygnowałeś z tego, skoro już ciebie tam nie ma. 243

- Nie mógłbym nawet, gdybym chciał. Jestem w tym zbyt głęboko. Będzie oczekiwał odebranie swojej zapłaty. - Czy na serio wierzysz, że pociągałby za te wszystkie sznurki, by wyciągnąć ciebie z więzienia, tylko po to, by zdobyć pracownika? Może znaleźć kogoś takiego jak ty na każdej ulicy. W surowy sposób wypluł z siebie słowa, lecz wiedziałem, że nie miał na celu mnie obrazić. Prawda była taka, że miał rację. - Powiedziałem mu, że osobiście dostarczę mu jego wtyczkę. - Zdradzasz Mario? - Uniósł brwi w zaskoczeniu, gdy przyglądał mi się z oczywistym zwątpieniem w oczach. - On w tym był. Chce wydobyć go z cienia, tak samo jak ja. - Dlaczego nie zerwałeś z nim wszelkich kontaktów, kiedy oddał cię twojemu wujkowi? - Nie słyszałem ani nie widziałem go ponownie przez lata. Tak było do czasu, kiedy poszedłem do więzienia i zobaczyłem go ponownie. - Widziałeś go? - Taak. Przyszedł mnie odwiedzić. Q usiadł prosto i opadła mu szczęka. - Miał na ciebie oko przez cały ten czas, prawda? - Obserwował nas oboje - sprecyzowałem. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? - Czy naprawdę myślisz, że chciałbyś wiedzieć? Ostatnie dziesięć lat spędziłeś, unikając duchów przeszłości. Zacisnął pięści pod stołem. - To nie daje ci prawa by to przede mną ukrywać. - A Diana? Jaka jest wasza historia? Nigdy nie powiedziałeś mi, że znałeś jego córkę. - A ty wcześniej nawet nie wiedziałeś, że istnieje. - Dokładnie, zgadzam się z tobą. Ty także ukrywałeś sprawy. - Mogliśmy spędzić całą noc, ciskając sobie zarzuty, lecz obydwoje wiedzieliśmy, że do niczego by to nas nie zaprowadziło. - Co 244

miałeś na myśli mówiąc, że używał jej do zarabiania pieniędzy? - Twój złoty chłopak nie jest niewinny. Nie znajdziesz nikogo tak złego jak on – wyrzucił z siebie. - Wiem. Jest chciwy, ale nie jest Arthurem. - Zatem w oczywisty sposób nie znasz połowy z tego co myślisz. - Oświeć własnych słów.

mnie,

Quentin

-

warknąłem

używając

jego

- Czy Mario kiedykolwiek powiedział ci dlaczego zerwał swoje partnerstwo z Arthurem? - Powiedział, że Arthur stawał się coraz bardziej podejrzliwy i jego zabezpieczenie było zagrożone, kiedy zaczął sprzeciwiać się dziecięcej pornografii. Ponury wyraz twarzy Quentina pogłębił się, gdy pokręcił głową i pochylił do przodu. - Ten skurwiel nie był przeciwko dziecięcej pornografii. Zerwał to, ponieważ chciał większego udziału. Zanim udało mu się powiedzieć więcej zacząłem łączyć wszystkie kawałki ze sobą. Grałem. - Arthur spieniężał większość udziałów, ponieważ dostarczał świeże talenty. Jak myślisz, jak Arthur odnosił takie sukcesy w utrzymaniu biznesu, będąc niewykrytym przez federalnych? Mario był jego uszami i oczami i dlatego też wierzył, że to powinno być partnerstwo na zasadzie pół na pół. Kiedy Arthur odmówił, Mario zdecydował się to zakończyć i rozpocząć swoją własną linię biznesu, kradnąc Arthura zaopatrzenie. - Skąd to wiesz? - Ponieważ byłem jego pierwszym rekrutem. Skurwiel. - A Diana? - Była ułatwieniem przydatnym by rozwijać biznes. 245

- Używał własnej córki? - On nie uważał, że ją sprzedawał. Każdego dnia ten skurwysyn kazał nam przed kamerą robić chore gówna sobie nawzajem. Byliśmy tylko dziećmi, stary. Nie mieliśmy pojęcia, co robiliśmy. Kiedy zaczęliśmy za bardzo narzekać, katował nas. - A co się stało później? - zapytałem chociaż już wiedziałem. - Ty się pojawiłeś. - Jak moje pojawienie wpłynęło na zmianę? Nie byłem tam długo, zanim zabrał mnie do Stanów. - Mario jest niedbały jak cholera i nie jest tak ostrożny jak myśli. Podsłuchałem wiele z jego biznesowych kontaktów. Nie rozumiałem z tego za dużo, ale wszystko pamiętam. Działali również poza jurysdykcją Stanów Zjednoczonych. Arthur miał kontakty prowadząc interesy w Kanadzie, jak już wiesz, jak i w obrębie Stanów. Zwolnili go, ponieważ biuro miało za mało dowodów, aby go skazać lub przynajmniej wypuścić za kaucją. - Został zdemaskowany. - Dokładnie. Biuro zaczęło prowadzić dochodzenie w sprawie Mario. Stracił swoją pracę, ale jedyny powód dlaczego nie byli w stanie obciążyć go winą, to dlatego, że nigdy nie został złapany na robieniu czegoś nielegalnego. - Masz na myśli nas. - Bingo. Przyprowadził nas tutaj, by uchronić swój tyłek. Bycie złapanym z nami oznaczało uznanie go winnym, wsadzenie za kratki i zostanie dziwką napakowanego więźnia zwanego MacDaddy. - Gdzie trzymał Dianę? Nigdy jej nie spotkałem. - Przypuszczam, że z matką. Nigdy nie zostawiano nas samych na długo przed i po sesji. Przyprowadzał ją, kiedy chciał nakręcić film, a ona później zawsze wychodziła. - Dlaczego miałby ściągać tu Dianę, wiedząc, że mieszkasz w tym samym mieście? Wiedział, że to odkryję. - Nie przypuszczał, że będziesz się tym interesował. 246

- Dlaczego tak mówisz? - Imponowałeś wtedy wielu ludziom, Keiran. Byłeś w stanie wyłączyć emocje i wyrzucić cały dziecięcy potencjał, stając się tym, czego od ciebie chcieli. - Starasz się powiedzieć mi, że mnie złamali? - A nie? - Nie bałem się. Nie pokazywałem strachu. - Ale jak dużo pozwoliłeś im od siebie zabrać? - Quentin był ode mnie starszy o dwa lata. Bez aktu urodzenia mogliśmy kłamać na temat jego wieku. Nawet wtedy jakoś zdawaliśmy sobie sprawę, jak ważne jest to, że pozostaniemy razem. Q spędził miesiące w opiece zastępczej, podczas gdy agencje i lokalne władze wprowadzały w życie próby odnalezienia jego rodziców, ale prawie po roku, nikt się nie pojawił, by rościć sobie do niego prawo. Koniec końców pod opiekę wzięła go jakaś para. Nigdy wcześniej o tym nie rozmawialiśmy, ale wiedziałem, że posiadał niewielką uncję nadziei na to, że odnajdzie swoich rodziców. Rodziców, którzy prawdopodobnie sprzedali go, by kupić działkę albo dom na plaży w Malibu. To wszystko zależało tylko od tego, ile sądzili, że był wart. - Byłeś tam, stary. Robiłeś te same rzeczy co ja. Poświęcałeś się. - I kiedy w końcu stałem się wolny, byłem w stanie sobie odpuścić. Czy możesz powiedzieć to samo o sobie? Pozwolić odejść... usłyszałem już tę frazę. Ostatnią osobą, od której to usłyszałem był Dash. Wiedziałem, co powiedzieć, żeby dał mi spokój, ale to był Q. Wiedział jak to było i opierał się na historii, którą właśnie ujawnił, wiedząc dużo więcej niż ja sam wiedziałem. Mario jego i swoją córkę wkręcił w dziecięcą prostytucję. Przełykam gulę i jakiekolwiek uczucia, które przejawiam wobec przeszłości. Traktuję to jak interesy, co zdecydowanie mi pasuje i wszyscy 247

doktorzy świata Phils4 mogą spierdalać. - Mówisz to za siebie, prawda? Ja tkwiłem w tym zbyt głęboko, więc dla mnie nie ma odkupienia. - Wiesz, że to nie jest to, o co mi chodzi. - To ani trochę nie zmienia prawdy. Teraz odpowiedz na moje pytanie. - Kiedy uniósł pytająco swoje brwi, zapytałem: - Dlaczego uważasz, że Mario zaufał mi w sprawie swojej córki, wiedząc, że tutaj jesteś? - Nie ważne czym Mario się teraz interesuje, myśli, że może cię w to wciągnąć. Będzie próbował, gdyż jeśli ktoś taki jak ty nie jest z nim, to oznacza, że jest przeciwko. - Już wiem, że on uważa, że jestem zagrożeniem. - Zatem, co robisz wchodząc z nim w interesy? - Sprzedaję duszę diabłu.

4

Chodzi o program i prowadzącego: Dr. Phil

248

Rozdział 20 KEIRAN QUENTIN WYSZEDŁ, żeby odebrać swoją siostrę z rodziny zastępczej z zajęć tanecznych, zostawiając mnie samego z Dianą. Znalazłem ją w łazience, strojącą się nie wiadomo z jakiego powodu. -Jesteś głodna? - zapytałem szorstko. Moja niechęć do bycia gościnnym była oczywista. Odwróciła swoją twarz od lustra i spojrzała na mnie. -Wow. Przez chwilę myślałam, że będę musiała prosić. To było pierwsze zdanie, które wypowiedziała odkąd ponownie zobaczyła Q. Rozmawiając o pieprzonej przeszłości, myślałem o tym, co zrobił Mario i o wszystkich kłamstwach, które powiedział, i sprytnych trikach, które wyprowadzały mnie z równowagi. -Będę w kuchni. Pospiesz się. Poszedłem z powrotem na dół i przygotowałem steki, zanim wrzuciłem je do piekarnika. Wujek wkrótce będzie w domu i musiałem przygotować się psychicznie na konfrontację, która z pewnością niedługo będzie miała miejsce. Diana zeszła na dół dziesięć minut później, w chwili gdy wujek wszedł przez drzwi. -Nie wiem, chłopcy, co wy robiliście tutaj w okolicy, ale życie na kocią łapę z dziewczynami w moim domu jest wykluczone. -Oj, oj - odzywa się seksownym głosem Diana. - Teraz już 249

wiem, kto cię trzyma za jaja. -Zamknij mordę, Diana. - Do Johna zaś powiedziałem: - Jest gościem, robię przyjacielowi przysługę. Popatrzył podejrzliwie i przez chwilę, dosłownie chwilę, pomyślałem, że patrzyłem na swojego ojca. Zastanawiałem się, czy zmierzał się z tym samym problemem, kiedy sam na mnie spoglądał. Czy to dlatego nigdy nie potrafił patrzeć mi w oczy dłużej, niż kilka chwil? -Jaki przyjaciel? -Jeden z chłopaków z drużyny. Jej rodzice ją wykopali, a jego, nie mają wolnego pokoju w swoim domu, żeby ją wziąć. Jako kapitan... -Nie jesteś już w kadrze koszykówki, więc czy nawiązujesz do tej samej drużyny, która cię z niej wykopała? Zignorowałem jego bezczelną próbę przypomnienia mi, że spieprzyłem. Przynajmniej tak to wyglądało w jego oczach. Nie obchodziło mnie, że Trevor i Anya nie żyją i nikogo oprócz mnie nie zdziwiłoby to, że to oni chcieli mnie w to wrobić. Właściwie, po tym jak Trevor zaatakował Monroe w szatni na sali gimnastycznej, nic mnie już nie dziwiło. -Powiedziałem mu, że może tutaj zostać i zostanie. Przyglądałem się jego poruszającej się szczęce. Podważałem jego autorytet i wiedział o tym. Zdrowy rozsądek podpowiadał mi, bym się powstrzymał, podczas gdy przewodziłem w tej walce, ale moja złość względem niego nie odeszła. -Chcę, żeby sobie poszła. -Spoko. Jeśli ona odejdzie, ja również. Życzę ci miłej zabawy w trakcie tłumaczenia władzom jak pomogłeś mi w ucieczce. -Czy ty mi grozisz? - Wykonał zastraszający ruch w moją stronę, ale jak zwykle stałem niewzruszony. -Przypominam ci, że po tym wszystkim co zrobiłeś, używając swoich wpływów, by wyciągnąć mnie z więzienia i w ogóle w szkole, jestem pewien, że nie będzie łatwo udowodnić twoją niewinność. Chodzi o to... dlaczego miałbyś nie pomóc swojemu 250

bratankowi zniknąć? Już wcześniej to zrobiłeś. Kątem oka zauważyłem, że Diana ożywiła się pod wpływem mojego wyznania. Muszę pamiętać, żeby cenzurować wszystko co mówiłem w jej pobliżu. Równie dobrze mogła być wtyczką, którą wcisnął do mnie, by mieć na mnie oko i co więcej, znany był z tego, że zrobił tak Arthurowi. Mario i ja byliśmy ulepieni z tej samej gliny, co oznaczało, że kompletnie sobie nie ufaliśmy. Trevor i Anya zginęli pomimo opieki Mario. Nawet jeśli sprezentowałem ich jemu, było to ze ścisłą instrukcją, by ich nie zabijać. Zwyczajne zniknięcie wydawało się bardziej niewinne niż zabijanie ich. Zabicie ich spowodowało to, że ich ciała zostały odnalezione, a ja trafiłem do więzienia. Jej ojciec musiał jeszcze wytłumaczyć jak zostali zamordowani i, chociaż nie podjąłem jeszcze tego tematu, nigdy o tym nie zapomniałem. Po pierwsze musiałem ściągnąć Arthura i znaleźć Micha jeszcze przed moim procesem, co musiało nastąpić w mniej niż dwa miesiące. Do tego potrzebowałem Mario, więc zrobienie sobie z niego wroga nie byłoby najmądrzejszym posunięciem. -To nie ma nic wspólnego z nastoletnią dziewczyną mieszkającą w moim domu bez mojej zgody. Skąd mogę wiedzieć, że nie uciekła z domu, a rodzice jej nie szukają? -Um... właściwie, mam dwadzieścia lat, więc legalnie jestem już dorosła, staruszku. Teraz moja cierpliwość zniknęła całkowicie. Jej gardło znalazło się w moich rękach, gdy wyprowadzałem ją z kuchni, zanim Johnowi udałoby się zareagować. Moja silna ręka wokół jej szyi była jedyną rzeczą powstrzymując ją przed potknięciem się o własne stopy. -Hej, hej, hej! Chciałam tylko rozróby, skoro nic na niego nie miałam – zachichotała. Raptownie zmienił się on w nerwowy dźwięk, po tym jak spiorunowałem ją wzrokiem, ostrzegając tym samym, żeby nie leciała ze mną w kulki. Szybko stała się moim wrzodem na tyłku wraz z byciem 251

kłopotami. Nie miałem czasu na niańczenie kogokolwiek. Aczkolwiek, po tym jak dowiedziałem się pewnych rzeczy na temat Mario, może właśnie taki był jego plan. Trzymanie jego córki pod moją opieką, mogłoby wyjść na moją korzyść, ale teraz nie byłem już pewien jego rodzicielskich uczuć wobec niej. Gdybym nigdy nie poznał rodziców Dasha albo chociaż ciotki Monroe, nic nie przekonałoby mnie, że dobrzy rodzice w ogóle istnieli. -Znasz drogę do pokoju dla gości i, przy okazji, on jest moim wujkiem, nie ojcem, więc albo byłaś dość głupia, przychodząc tutaj bez odrobienia swojej lekcji, albo twój ojciec był na tyle głupi, przysyłając cię tutaj byś tę lekcję dostała. Popchnąłem ją w kierunku schodów i zniknąłem z powrotem w kuchni, nie czekając na reakcję. -Nie wychowałem cię, żebyś w ten sposób traktował kobiety warknął wujek. Stał w drzwiach tak, jakby przyszedł jej na ratunek. Zrobiłem wszystko co mogłem, żeby nie przewrócić oczami, lecz potem pojąłem pierwszą część wypowiedzianego przez niego zdania. -Wychowywałeś mnie? To właśnie tak nazywasz przebywanie poza domem trzysta sześćdziesiąt dni w roku? -Niezależnie od twoich uczuć wobec mnie, nie będziesz traktował w ten sposób kobiet. -Traktował jak? -Nie poniewieramy kobiet w sposób, w jaki przed chwilą widziałem, że robisz. -Nie, grozimy im, że zabierzemy im ich dzieci. Patrząc na mnie zacisnął wargi w wąską linie. Kolejny raz zapędziłem go w kozi róg. Zbyt wiele zrobiłem błędów, brnąc za daleko z tym wszystkim, aby teraz nagle stał się moim rodzicem. -Zrozum... - wypuściłem zirytowany oddech - nie chcę sprowadzać kłopotów w twoje progi i równocześnie nie mogę jej 252

stąd wyrzucić, więc będziesz musiał mi po prostu zaufać. Odwróciłem się napięcie, zostawiając go, by to rozważył. Korytarz był pusty, więc przypuszczałem, że Diana zrobiła tak, jak jej kazałem. Poszedłem za nią do pokoju dla gości. Znajdował się on zaraz obok mojego, więc jeśli kiedykolwiek próbowałaby wykraść się z niego, usłyszałbym ją, przechodzącą obok. Wolałem nie ryzykować z niczym. Drzwi nie były zamknięte więc wszedłem do wnętrza. Była na środku pokoju, odchylona do tyłu na rękach, z wesołym wyrazem goszczącym na jej twarzy. -Przyszedłeś we właściwym czasie. Skoro tu jesteś, jestem gotowa by wypróbować tych twoich szorstkich krawędzi i nastroszyć piórka w łóżku. -Po prostu... przestań. Chcę, żebyś zaczęła mówić. Dlaczego twój ojciec cię tutaj przysłał? -Powiedziałam ci... -Chcę prawdy, a nie powtarzanego gówna, które kazał ci mówić. Q opowiedział mi o tym, co było między waszą dwójką dziesięć lat temu. Czy to prawda? -Nie rozumiem, czemu Q czuł potrzebę, by powiedzieć ci o czymkolwiek. Spuściła oczy, co wyglądało, jakby odrobinę się zawstydziła. Usiadła krzyżując nogi, pozwalając rekom spocząć na jej kolanach. -Nie wchodził w szczegóły. - Nie miałem pojęcia dlaczego tracę swój czas na wyjaśnienia. Nie obchodziły mnie jej uczucia. Interesowałem się tym, co siedziało w jej głowie - jej wiedzą, wspomnieniami... jej planami. Córka Mario musiała mieć plan. Zastanawiałem się tylko, kto miał od tego cierpieć. - Powiedz mi tylko to, co powinienem wiedzieć. Ułatw to sobie, bo i tak to z ciebie wyciągnę. -Gdybyś w ogóle mnie znał, nie traciłbyś czasu na grożenie mi, ale skoro nie znasz, wyjaśnię ci coś. Nie obchodzi mnie co możesz lub co chcesz ze mną zrobić. Życie, które wiodłam, nie jest 253

takim, za jakim będę tęskniła. -Więc może będziemy mogli pomóc sobie nawzajem. -Jak? -Twój ojciec... jak blisko emocjonalnie jesteście ze sobą? *** Podejmowałem ryzyko wchodząc do tego miejsca, ale po tym, czego dowiedziałem się zeszłej nocy, szybko zaryzykowałem. Dałbym radę skręcić każdy kark, kiedy wszedłem i wiedziałem, że poinformowano, iż byłem w środku, ale było to ryzyko, które warto było podjąć. Mario był gorszy niż sądziłem i cały czas ze mną pogrywał właściwie od cholernego początku. Igrał z moją nienawiścią do konsorcjum, używając mnie jako marionetki, aby przejąć organizację Arthura. Jego planem było albo zabicie mnie albo zwerbowanie, kiedy już pozbędzie się Arthura. Ale nie będzie miał również ku temu szansy. Miałem zamiar pokonać jego, ojca i Arthura ich własną bronią. Prędzej czy później ktoś będzie musiał zwyciężyć. Chciałem się tylko upewnić, że tą osobą będę ja. -Panie Masters, jak się pan ma? - Przywitał mnie detektyw z grubym wąsem, który aresztował mnie kilka tygodni temu. Kolejny mężczyzna, który jak przypuszczałem był, jego partnerem, wszedł razem za nim do pomieszczenia i obydwoje zajęli miejsca naprzeciwko mnie. -Możemy pominąć formalności? Za godzinę mam szkołę. -Dobrze, w porządku... jak na chłopaka z liceum zachowujesz się jak dziecko z ręką w słoiku, które szuka ciasteczka. Co możemy dzisiaj dla ciebie zrobić? -Mam informację, którą chcecie usłyszeć, ale idzie ona w zestawie z nagrodą. -Jesteś tutaj, żeby się przyznać. -Tak, jestem. 254

Wyraz ich twarzy był bezcenny. *** Po tym jak starannie ułożyłem wszystkie kawałki układanki, rozpocząłem realizację mojego planu. Dobre dwadzieścia minut przed czasem podjechałem na szkolny parking. Tego ranka trener zwołał całą drużynę na spotkanie i z jakiegoś powodu oczekiwano, że się na nim pojawię. Zaakceptowałem fakt, że już nigdy nie zagram w swojej drużynie, czy też w żadnej z drużyn w college'u. Tropiciele z college'u nie byli już mną dłużej zainteresowani po tym jak otrzymałem status państwowy jako jeden z podejrzanych o podwójne morderstwo. Złożono nawet petycję o to, bym został wydalony ze szkoły, lecz ona nigdy nie uzyskała więcej niż kilka podpisów. Te morderstwa zawsze będą wisiały nad moją głową jak ciemna chmura. Kiedy wyszedłem z samochodu na prawie pusty parking, mój wzrok skierował się na znajomą sylwetkę osoby wchodzącej do szkoły. Co do cholery Fitzgerald robił w mieście? Lepiej już... Dlaczego jest w cholernej szkole? Nie miał tutaj żadnej rodziny ani prawdziwych przyjaciół poza Monroe, zatem skoro był w mieście, nie było wątpliwości, że chciał ją zobaczyć. Zadzwoniła do niego? Jeśli to zrobiła, wtedy Monroe będzie musiała zrobić więcej niż będzie w stanie. Fitzgerald nie był bezpieczną strefą. Nie znałem go i cholernie mu nie ufałem. Wyszedłem zza rogu, by sprawdzić gdzie to gówno zniknęło i prawie upadłem na dupsko. Fitzgerald był przygwożdżony do szafki przez Q oboje pożerali swoje usta. Fitzgerald interesuje się facetami? Nie zdawałem sobie nawet sprawy, że z Q, było podobnie. Będę przeklęty, jeśli to nie tłumaczyłoby wiele, włączając w to dzień w którym Q przyprowadził go do więzienia. Jednak nadal nie chciałem, by znajdował się gdziekolwiek w pobliżu Monroe. Zdałem sobie sprawę, że byłem całkowicie niemądry i egoistyczny, ale nie potrafiłem zmusić się do tego, by 255

mnie to nie obchodziło. Wycofałem się za róg, starając się usunąć ostatnie trzydzieści sekund z mojej głowy. Nie byłem homofobem ani nic takiego, ale niektórego gówna nie miałem ochoty oglądać. Skoro Jesse grał w innej drużynie wtedy oznaczało to, że mógłbym połączyć z nim Quentina, aczkolwiek i tak wyglądało to, jakby już dawno byli ze sobą. Zrobiłem mentalną notatkę, by zapytać Q o jego związek z Jesse'm i dlaczego nigdy wcześniej o tym nie wspomniał. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałem to, żeby więcej kart zostało rozdanych pod stołem razem z moimi własnymi.

256

Rozdział 21 LAKE -SŁYSZAŁAŚ? - zapytała mnie Willow, kiedy z tackami na lunch usiadłyśmy przy naszym stoliku. -Tak, niestety. Rozniosło się już po całej szkole, że pani Needleman nie ubrała dzisiaj stanika, dając wszystkim możliwość obejrzenia swoich przebitych sutków. Nie miałam pojęcia, czy to było to, o czym mówiła Willow, ale modliłam się, żeby nie miało to nic wspólnego z Keiranem. Po tym jak wykorzystał mnie i wyrzucił jak wczorajszego śmiecia, życzyłam mu wszystkiego, co najgorsze. -Eww. Poważnie, ona jest jak sześćdziesięciolatka z przebitymi sutkami. Grubo. Zastanawiam się tylko, dlaczego nie nosiła stanika, szczególnie, skoro jej koszula była przezroczysta. -Może są nowe i chciała się nimi pochwalić - zgadywałam. Ugryzłam marchewkę, pragnąc by moje oczy nie wędrowały w kierunku przeciwnej strony stołówki, gdzie siedział Keiran ze swoim zwykłym tabunem elitarnych przyjaciół. Żałowałam, że zdecydowałam się na zjedzenie tutaj lunchu. Byłam rozpaczliwie zdeterminowana, by Keiranowi mieć na mnie jakiegokolwiek wpływu.

nie

pozwolić

-W każdym razie, nie o to mi chodzi. Szkoła i trener koszykówki pozwolili Keiranowi wrócić do drużyny. Najwidoczniej bożek był dzisiaj zajęty. Marchewka wyleciała z moich palców, lądując na tacce, gdy 257

gapiłam się na Willow. -Żartujesz sobie. -Nope. Poza tym, przebite sutki pani Needleman to nie wszystko o czym mówią. Najwyraźniej szkoła bardziej troszczy się o to, by dostać się do mistrzostw w tym roku niż o to, że koleś jest praktycznie mordercą. -Czy ktoś kiedykolwiek powiedział ci, że masz zdolności do dramatyzowania? -Pfff. Widziałaś sposób w jaki się ubieram? Jeśli to nie działa, wtedy wszystko stracone. -Dlaczego mieliby pozwolić mu na powrót do drużyny? Wzruszyła ramionami, wbijając zęby w udko kurczaka. -Nikt tak naprawdę nie spodziewał się, że zostanie na stałe wykopany z drużyny. Jest szkolnym złotym chłopcem. Nawet podwójne morderstwo nie mogłoby tego zniszczyć. -To jakieś bzdury. - Rzucam w dół trzecią marchewką i wstaję, popychając mocno krzesło, pozwalając przy tym, by przesunęło się z piskiem o podłogę. Willow spojrzała na mnie w górę zaprzestając rzuć. -Gdzie się wybierasz? - wymamrotała z ustami pełnymi kurczaka. -Idę sprawdzić, jaki cholerny problem ma ta szkoła. Ruszyłam w stronę drzwi, nie czekając na jej odpowiedź. Wiedziałam, że próbowałaby mnie tylko od tego odwieść, mówiąc, że to nie była żadna wielka sprawa. Nic co robił Keiran nie wydawało się być wielką rzeczą. Musiał wyczuć, że coś było nie tak, gdyż poczułam na sobie jego wzrok. Wbrew swojej woli zatrzymałam się w drzwiach i spojrzałam przez ramię, by zobaczyć, że się na mnie patrzył. Nie było takiej opcji, żeby wiedział, co kombinowałam, ale mimo to jego wzrok mnie wezwał do zatrzymania. Jego usta ułożone w wąską linię. O co miałby być zły? Czas wydawał się zatrzymać w trakcie naszego konfliktu charakterów, gdy w ciszy walczyliśmy o kontrolę. Drapieżnie 258

spuścił głowę, a jego wzrok przyciemniał w sposób, który oznaczał uderzenie strachu. Trzy miesiące temu byłoby tak. Pozwoliłam by kącik moich ust wygiął się w złośliwy uśmieszek, który rywalizował z jego własnym, po czym posłałam mu buziaka i trzasnęłam drzwiami. Dźwięk zamykanych drzwi za mną odbił się echem, gdy kierowałam się w stronę biura trenera Lyonsa. Z tyłu głowy zastanawiałam się, czy cała ta moja determinacja by uzyskać odpowiedzi, była dążeniem do sprawiedliwości, czy też moją osobistą zemstą. W każdym razie, on nigdy nie powinien był wrócić do drużyny. Nie interesowało mnie, co do cholery mówiło na ten temat prawo. To, że nie udowodniono mu winy, nie znaczy, że był niewinny. Skierowałam się do drugiej części budynku szkoły, gdzie znajdowało się biuro trenera. Siedział wygodnie na krześle oglądając malutki telewizor, wyglądał na zupełnie nieskrępowanego jak na kogoś kto zrobił przysługę mordercy. Zapukałam do już otwartych drzwi i weszłam do środka, nie czekając na jego zaproszenie. Zamknęłam za sobą drzwi i stanęłam przed jego biurkiem. Obserwował mnie z niezmąconym spokojem, mimo tego, że wtargnęłam w jego przestrzeń. -Trenerze Lyons, muszę z panem porozmawiać. -Młoda damo. Powinienem wyrzucić cię z mojego biura. To nie jest sposób w jaki powinnaś zachowywać się wobec członka rady pedagogicznej. Czy on był poważny? Gdzie podczas ostatnich czterech lat był autokratyzm tego faceta, gdy jego najlepszy zawodnik terroryzował mnie bezlitośnie? -A gdybym była w stanie kozłować piłkę, czy przymknąłby pan na to oko? -Nie będę tolerował... -Dlaczego Keiran Masters domagam się odpowiedzi.

jest

znowu

w

drużynie?

-Słucham? 259

-

-Nadal ciąży na nim oskarżenie o zabicie dwóch uczniów. Jeden z nich grał dla pana drużyny. Zapomniał pan? -Oczywiście, że nie zapomniałem, panno Monroe, ale to co robię ze swoją drużyną, to nie jest twoja sprawa. Facet był niezłym dupkiem. - Pana sprawą powinno być bezpieczeństwo pańskich uczniów. Poświęci je pan dla zawodów? - Pozwolono mu, by powrócił do szkoły, co oznacza, że nie jest uważany za niebezpiecznego. Nie masz prawa wchodzić do mojego biura, żądając ode mnie odpowiedzi, ty mała suko. Nie odpowiem dziecku. Teraz wypad! - ryknął. Ślina wyleciała z jego ust lądując na szczęce, w czasie gdy jego twarz zrobiła się czerwona. Gdy już był blisko zareagowania, głęboki głos Keirana zabrzmiał od drzwi. - Monroe. Mój wzrok zawędrował w stronę ciemnej, wysokiej postaci stojącej w drzwiach. Przybrał nieprzeniknioną maskę, ale nawet pomimo tego, potrafiłam wyczuć złość wibrującą i emitującą z jego sylwetki. Wiedziałam, że prawdopodobnie usłyszał każde słowo, jakie powiedziałam i wiedział, co próbowałam zrobić. Właściwie zaczęłam czuć się winna, zanim zauważyłam, że jego wzrok nie był skierowany na mnie. Patrzył na trenera, który teraz usiadł z powrotem na swoim krześle z wyraźną obawą na twarzy. -Dlaczego za mną szedłeś? - zapytałam oskarżycielsko. -Poczekaj na mnie na zewnątrz. -Jestem tutaj zajęta. - Odwróciłam głowę lekceważąco. Nie pragnęłam niczego innego, jak wydostać się stąd, ale zawzięcie chciałam zrobić to na moich warunkach. -Czy na serio chcesz, żebym cię teraz dotknął? wypowiedział słowa łagodnie, lecz jego opanowanie, wywarło groźniejszy efekt, niż gdyby na mnie krzyczał. Dlaczego był taki spokojny? Właśnie przed chwilą starałam się wykopać go z 260

drużyny, zatem dlaczego na mnie nie naskoczył? -Dobrze. - Posłałam mu spojrzenie mówiące, że to jeszcze nie był koniec i próbowałam ominąć go bez dotykania, ale jego ręka wystrzeliła w moją stronę, chwytając mocno za ramię w chwili, gdy go mijałam. -Nie odchodź daleko - rozkazał. Spojrzałam w dół na jego ogromną rękę na moim ramieniu, tłumiąc budujący się we mnie dreszcz oczekiwania, który czułam, gdy przypomniałam sobie wszystkie rzeczy, które mi tą ręką zrobił i wszystkie miejsca, których nią dotykał. -Jestem pewna, że ten chwyt jest naruszeniem mojej wolności. Uważaj, Masters. Ktoś mógłby pomyśleć, że próbujesz zastraszyć świadka. Pochylił się na tyle blisko, by wyszeptać do mojego ucha. -Kiedykolwiek będziesz potrzebowała mnie bym cię kochanie zdeprymował, powiedz słowo.

261

Rozdział 22 KEIRAN DELIKATNIE WYPYCHAM ją z biura, zamykając i blokując za sobą drzwi. Trener Lyons nadal siedział bezwładnie w swoim krześle rzucając ostrożne spojrzenia. - Widzisz ją, dzieciaku? Chciała, żebym wyrzucił cię z drużyny. - Słyszałem. - Słyszałeś... Cóż, hm... jak wiele słyszałeś? - Wystarczająco. Poruszył się nerwowo na swoim krześle. - Słuchaj, mój temperament trochę wyleciał spod kontroli, ale powinieneś wiedzieć, że nie usunąłbym cię z drużyny. Od początku nie chciałem cię wyrzucać, ale nie zależało to ode mnie. Rzucił mi żałosny, drżący uśmiech pełen niemych obietnic, które coś dla mnie mogły oznaczać i sprawiały, że wszystko było wybaczone. Jakbym właśnie nie słyszał, jak wrzeszczał na Monroe. Jakby właśnie nie nazwał jej suką i prawie splunął w twarz. - Pozwól, że załatwię to szybko, ponieważ mam sfrustrowaną kobietę, wymagającą mojej uwagi. To co właśnie usłyszałem spowodowało, że mam ochotę odciąć ci język i sprawić, że się nim udusisz. - Synu, posłuch... - Jak powiedziałem... usłyszałem wystarczająco. Jeśli jeszcze 262

raz kiedykolwiek się tak do niej odezwiesz, zrobię z twojej żony wdowę. Zostawiam go w gabinecie i prychającego z czerwoną twarzą i idę odszukać swój ból w dupie. Dostrzegłem ją na obrzeżach stołówki i przyśpieszam, aby ją dorwać. Wiedziała, że po nią przyjdę i tak bardzo, jak udaje że się mnie nie boi, tak szukała bezpieczeństwa na stołówce. - Och, nie, nigdzie się nie wybierasz - powiedziałem, chwytając ją za ramię i pociągnąłem w kierunku, z którego właśnie przyszedłem. - Puść mnie, dupku. - Zignorowałem jej zmagania i nie zwracając niczyjej uwagi udaje mi się wciągnąć ją do pustej klasy. Łamałem zbyt wiele reguł i brałem zbyt wiele szans będąc w jej pobliżu, ale pieprzyć to, gdyby udało jej się złamać stare nawyki. Po bezpiecznym ukryciu się, uderzyłem jej plecami o ścianę, przyciskając do niej i chowając twarz w zagłębieniu jej szyi. Gdybym spojrzał w tej chwili w jej oczy, mógłbym zrujnować nas oboje tutaj i teraz. Jej zapach sprawił, że ciężko było nie przypomnieć sobie tego, jak poprzednim razem tutaj skończyliśmy. Wszystko na czym w tej chwili mogłem się skoncentrować to to, że ponownie mam ją w swoich ramionach. Dwa tygodnie głodu narkotycznego i wróciłem z powrotem. Było tak, jak się spodziewałem. Była ogniem i lodem. I trzymała mnie za jaja. - Nie jestem ci winna żadnych wyjaśnień. Staram się tylko postępować właściwie. - Cholera, Monroe. - Niechętnie odsuwam głowę od jej szyi, opuszczając jej zapach. - Nie ułatwiasz tego. - Jak mam trzymać się od niej z daleka, gdy ona ciągle robi rzeczy, które przyciągają mnie do niej z powrotem? - Przestań nazywać mnie Monroe. Mam na imię Lake i nie byłam świadoma, starałam się sprawić, aby było ci łatwiej. Powinnam okazać ci tę samą łaskę, jaką ty pokazałeś mi? 263

Chwytam jej twarz w dłonie i spoglądam w oczy. - Chcę, żebyś zdała sobie sprawę, co się stanie jeśli będziesz mnie prowokowała. - Nigdy wcześniej nie grałeś uczciwie - wyszeptała. Kurwa. Puszczam jej twarz. Te migoczące niebiesko-zielone oczy były czystą torturą dla mojego fiuta. - Nie wiem, czego chcę bardziej; pocałować cię, czy zabić. - Dlaczego trener Lyons pozwolił ci wrócić do drużyny? zapytała, bezczelnie zmieniając temat. - Nie pozwolił mi wrócić do drużyny. Zapytał, czy wrócę. - Rzeczywiście cię odszukał? - Jej ciało zadrżało przy moim. - Tak. - Dlaczego? - Jak myślisz? - Cofnąłem się o krok, próbując uzyskać trochę przestrzeni między nami, ale nie za dużo. Widocznie się zrelaksowała, patrząc na mnie nieufnie. Zauważyłem, jak dłońmi opierała się po bokach o ścianę i z każdą sekundą coraz bardziej zaciskała je w pięści. - Nie uważasz, że mistrzostwa są ważne? - Jest ważne dla wielu ludzi. - Wystarczająco, aby pominąć fakt, że jesteś mordercą? - Nie zabiłem Trevora i Anyi. - Może nie zapaliłeś zapałki, ale to nie sprawia, że jesteś za to mniej odpowiedzialny. - A ty? - Co ze mną? - Ciągle wytykasz palcami, ale wygodnie zapominasz, że jesteś tak samo winna. 264

- Ja nie... Przerwałem jej, zanim mogła wymyślić więcej kłamstw w obronie swojej niewinności. - Może nie podpaliłaś zapałki, ale wiedziałaś i nic nie powiedziałaś. Dlaczego? Wpatruje się we mnie z niedowierzaniem. - I dać ci kolejny powód, aby grozić mojej ciotce? - To twoja ostateczna odpowiedź? - To jedyna odpowiedź. - Nigdy nie byłaś dobrym kłamcą. Przy okazji... jakie to uczucie mieć swoją ciotkę z powrotem w domu, całą i zdrową? Jak wiele kłamstw jej opowiadasz, kiedy cię przytula i mówi, że cię kocha? Czujesz się winna? Czy może czujesz się, jak bohater za wszystkie swoje poświęcenia, jakich dokonałaś? To, co poświęciłam, nie możesz nawet zrozumieć, czy sobie wyobrazić. Musiał byś mieć do tego serce. - Mogę nie mieć serca, ale gdybym był tobą, martwił bym się o to, co bije w jego miejscu. Nie mogłem się powstrzymać. Musiałem ponownie położyć na niej swoje dłonie, więc tak też zrobiłem. Chwyciłem ją za biodra i przyciągnąłem do siebie. - Spróbuj czegoś takiego jeszcze raz - warknąłem nisko i zacisnąłem na niej dłonie. - A pewnej nocy wczołgam się przez twoje okno i sprawię, że znikniesz. Nie muszę zabijać twojej ciotki. Nie muszę krzywdzić twojej najlepszej przyjaciółki i nie muszę wykorzystywać twojego kumpla Jessego. Myślisz, że przetrwają bez ciebie? - Jestem ponad twoimi groźbami zabicia mnie. Nie mogłem oprzeć się kradzieży pocałunku z jej ust i bez odsuwania się, wyszeptałem. - To nie była groźba i nie mam zamiaru cię zabić. - Ukradłem 265

jeszcze jeden pocałunek. - Jestem na to zbyt egoistyczny. Podniosłem głowę, aby spojrzeć jej w oczy. – Nie wchodź mi w drogę, Monroe. Staram się ciebie chronić. - Przed tobą? - I przed nimi. Ale tak... głównie przede mną. - A co jeśli po prostu chcę, abyś za to zapłacił? - Wtedy powiem, że grasz w bardzo niebezpieczną grę.

266

Rozdział 23 LAKE SZKOŁA NIE MOŻE się skończyć wystarczająco szybko. Nie pomagało także to, że miałam dzisiaj na każdych zajęciach sprawdziany, wliczając nawet wychowanie fizyczne. Stres związany z wcześniejszą konfrontacją z Keiranem, spoczywał na moich barkach, kiedy szłam na komisariat. Skierowałam się prosto do biurek detektywa Danielsa i Wilsona. - Mam informacje. Detektywi poderwali spojrzenia znad swoich kaw z pozoru wyglądając na zaskoczonych, gdy ich twarze zmarszczyły się w zmieszaniu. - Lake, co ty tu robisz? Jakie informacje? - Informacje, które pozwolą wam zapuszkować Keirana. Nie powinien chodzić wolno. - Zamiast wyglądać wdzięcznie, czy czuć ulgę, detektywi spojrzeli po sobie nerwowo. - Co? - Nie prowadzimy już sprawy Keirana Mastersa. Mój żołądek się zacisnął, zanim opadł do moich stóp. - Co macie na myśli? Jak możecie już mu to odpuścić? - Masters także przyszedł do nas dziś rano z cenną informacją. - Cóż, najwyraźniej, nie mógł połączyć tej sprawy ze sobą, ponieważ widziałam go dzisiaj w szkole, więc jaką niby przekazał wam informację, że porzuciliście przeciwko niemu dochodzenie? - Nie zostało całkowicie porzucone. Zostało tylko tymczasowo 267

zawieszone. - Więc, co... - Przykro mi, Lake, ale nie możemy o tym rozmawiać. To coś dużego i jeśli puścimy parę z ust, wtedy polecą nie tylko nasze głowy, ale także zagrożone będzie niejedno życie. - Po tym, jak przekonaliście mnie, abym go wydała i zeznawała, stawiając moje własne życie w niebezpieczeństwie, decydujecie tak po prostu o wycofaniu się? - Nie rozumiesz, o co chodzi. - Więc spraw, żebym zrozumiała! Przynajmniej to możesz zrobić, nie sądzisz? Detektywi wymienili między sobą spojrzenie, którego zaczynałam nienawidzić.

porozumiewawcze

- Mamy szansę złapać o wiele większą rybę. Mamy możliwość złapania największej ryby w historii kryminalnego półświatka, która zajmuje się handlem dziecięcych niewolników. - Więc co, teraz jestem po prostu nieistotna? - Lake, nadal będziemy cię chronić. Jeśli Masters nie dostarczyłby nam odpowiednich dowodów, że śmierć Anyi i Trevora była z tym powiązana, to byśmy tego nie rozważali. Jednak, jak na razie, nie wierzymy by był on jakimś większym zagrożeniem dla ciebie, czy innych. - Nie znasz go, detektywie Daniels. On jest nieobliczalny i manipulujący. Wykorzystuje was, aby dostać to czego chce, a ja jestem częścią tego równania. - Zdajemy sobie z tego sprawę, Lake. Zaufaj nam. Jeśli Masters spróbuje czegokolwiek, zamkniemy go i wyrzucimy klucz. - I niby mam wam uwierzyć? Nie macie pojęcia o tym co zrobił, ani do czego jest zdolny. - Lake... wolność Keirana opiera się tylko i wyłącznie na informacjach, które może nam zapewnić. Jeśli nie dostarczy nam Mario Fultona i Artura Phalana, będziemy dążyć do kary śmierci. Kara śmierci? 268

Zabiją Keirana? Nie zdawałam sobie sprawy, że upadam, dopóki detektyw Wilson mnie nie złapał. *** PO TYM, JAK detektyw Daniels zrzucił na moje barki tę wielką bombę, wyszłam zdrętwiała. Myśl o umierającym Keiranie była gorsza, niż dowiedzenie się o śmierci rodziców. Po tym, jak wywrócił moje życie do góry nogami, miało to sens. Nie znałam ich, ale jego tak i pomimo nienawiści, jaką dla niego miałam i potrzeby, aby za wszystko zapłacił, nadal go kochałam. Ale nie taka powinna być miłość. Nie tak reszta świata będzie to widzieć. Zobaczą młodą dziewczynę, która była tak bardzo przerażona swoim prześladowcą z dzieciństwa, że zamiast go nienawidzić, postanowiła go pokochać. Po tym jak opuściłam komisariat, udałam się do Willow. Resztę popołudnia spędziłyśmy oglądając filmy i odrabiając pracę domową. Chciałam uniknąć pytań, a przede wszystkim Jacksona. Często kręcił się w pobliżu i, choć ciotka wcześniej mnie o tym ostrzegła, nadal sprawiało to, że czułam się niekomfortowo. W gruncie rzeczy był dobrym człowiekiem, ale nie podobał mi się sposób w jaki zawsze mi się przyglądał, czytając i oceniając. Widział zbyt wiele i jeśli kiedykolwiek się zorientuje w sytuacji, powie wszystko ciotce. Gdy w końcu zebrałam się w sobie na tyle, by wrócić do domu, pożegnałam się z Willow, która nie mogła zdobyć się na więcej niż wymijający rzut oka. Z perspektywą studiów tuż za rogiem, Willow pracowała wściekle, aby utrzymać swoje stopnie. A przynajmniej tak właśnie mówiła. Unikanie Dasha mogło mieć trochę więcej wspólnego z jej ciągłym parciem, by pozostać rozproszoną, chociaż wydawało się, że on tak samo starannie unikał jej. Gdy zapytałam ją, co się między nimi wydarzyło po wyprawie 269

na laserową bitwę, odpowiedziała, że moja bliska śmierć była przypomnieniem tego, co zrobił Dash, a ona nie mogła być z kimś takim. Zdobyła się także, aby powiedzieć mu, że ktoś taki jak on nie był wart złamać serca jej matce, co wyjaśniało kij w jego tyłku. Pomimo zaangażowania Dasha, nie mogłam przestać czuć się odpowiedzialną za odsunięcie Willow od jedynego faceta, którym kiedykolwiek się zainteresowała. Nie zostałam na dłużej, po tym jak skończyłyśmy odrabiać lekcje, ale później żałowałam, że tego nie zrobiłam. Całe piekło wydało się wybuchnąć nagle, jak tylko wróciłam do domu, co było niefortunne, ponieważ nie byłam gotowa skupić się na kolejnym problemie. Udało mi się dobrze to ukryć, ale nadal zataczałam się od efektu, który wywarł dziś na mnie Keiran. Byłam bardziej zdenerwowana tym, że nadal mogę coś do niego czuć. Więc, co mi to mówiło? Że nadal nie nauczyłam się niczego z ostatnich kilku miesięcy? Że Keiran nadal sprawował kontrolę? Wjechałam na podjazd kilka minut później i zobaczyłam, że ciotka jest w domu, ale kiedy weszłam do środka, nigdzie nie mogłam jej znaleźć. Zgadywałam, że zamknęła się w pokoju, który dzisiaj ją inspirował i zdecydowałam nie przeszkadzać jej. Przynajmniej przez pięć minut, ponieważ później zdecydowała pokazać swoją obecność. - Lake, co to jest? - Ciotka wpadła do kuchni, kiedy smarowałam bułkę masłem. Byłam zbyt rozproszona myśleniem o Keiranie i zakazanych momentach w opuszczonej klasie, aby zjeść cokolwiek więcej. Rzuciła przede mną gazetę, a napis na niej sprawił, że z moich dłoni wyleciał nóż i bułka, upadając na podłogę. - To jest ten chłopak, prawda? Keiran Masters? Jest z twojej szkoły. On tutaj był... Boże - wyrzuciła z siebie na wydechu. - Ciociu, proszę... uspokój się. To nie tak, jak myślisz. - W rzeczywistości, było dokładnie tak, jak sobie teraz 270

myślała, ale co innego miałam jej powiedzieć? - Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? Istniało wiele powodów, dlaczego nie powiedziałam jej o tym, że Keiran został oskarżony o morderstwo. Na szczęście moja ciotka nie była z tych ludzi, którzy byli na bieżąco z wiadomościami. Wolała fantazję niż fakty i był to główny powód, dlaczego udało mi się zachować to w tajemnicy przez tak długi czas. Jednak makabryczne morderstwo dwójki nastolatków, z czego jedno z nich było synem byłego policjanta, musiało wyjść na światło dzienne. Byłam tylko zaskoczona, że do tej pory udało jej się o niczym nie dowiedzieć. - Nie sądziłam, że ci zależy - odpowiedziałam niepewnie. - Nie sądziłaś... - Wzięła głęboki oddech, zanim jej głos eksplodował gniewem. - Na miłość boską, przyszedł tutaj i jadł naleśniki! - Ciociu Carissa... - zaczęłam, ale mi przerwała. - Powiedz mi niebezpieczeństwie?

po

prostu,

Lake...

czy

jesteś

w

- Dlaczego o to pytasz? - Moja twarz i głos pozostały niewzruszone, mimo iż kręciło mi się w głowie. - Ponieważ naprawdę myślałam, że się z nim spotykasz. Nie mogę powiedzieć, że czułabym się komfortowo, widząc ciebie z tym chłopcem, jeśli nadal tak jest. - Nie, nie widuję się z nim. Byliśmy ledwie przyjaciółmi. Przeszukiwała moją twarz pod kątem szczerości i był to jedyny raz, gdy modliłam się, aby nie znała mnie tak dobrze, jak zna. Wydawała się poddać, gdy znalazła odpowiedź, jakiej szukała i zapytała. - Co stało się tym biednym dzieciom? Jak ktoś mógł zrobić taką rzecz? - Ciociu, on był podejrzanym, ale go wypuścili. Zgaduję, że znaleźli nowe dowody. Nie wydawała się przekonana moim wyjaśnieniem, gdy z 271

furią przemykała wzrokiem po papierze, zanim z siłą uderzyła nim o stół i spojrzała na mnie. - Dlaczego mam wrażenie, że nie mówisz mi wszystkiego? - Co masz na myśli? - Zapytałam, walcząc przy tym, aby utrzymać na niej spojrzenie. Gdybym odwróciła wzrok lub zmieniła głos, moja ciotka by to wyłapała. Była zbyt skupiona. - Co łączy cię z tym chłopakiem i nie próbuj nawet mnie okłamać. Gorący chłopak nie pojawia się tak po prostu i nie je naleśników bez jakiejś przyczyny. Walczyłam z odpowiedzią, ale to historia warta opowiedzenia, mniej wiarygodna, nie wypłynie na powierzchnię. Pieprzona gazeta i pieprzony Keiran Masters. - On, uch, zapytał mnie raz, czy z nim gdzieś wyjdę i powiedziałam nie. Pokazał się, ponieważ był w tym wytrwały, ale teraz już jest po wszystkim. Przyglądała mi się nieufnie, zanim znów spojrzała na gazetę, ponownie kręcąc głową ze smutkiem wyrytym na twarzy. - To taka tragedia. Lake, chcę żebyś obiecała mi, że będziesz ostrożna. Nie wiem co zrobię, jeśli coś ci się stanie. Po tym jak twoja matka umarła... - Urwała w pół zdania, a jej oczy rozszerzyły się w przerażeniu. - Och, Lake, kochanie. Przepraszam. Nie jest to tym, co chcesz teraz usłyszeć, ale... - Ciociu, nie teraz - poprosiłam, ale brzmiało to bardziej jak zdesperowane błaganie. - Lake, robię to dla ciebie. Wiem, że myślisz iż nie chcesz tego słyszeć, ale musisz. Masz już osiemnaście lat i za kilka miesięcy kończysz szkołę. Nie mogę wysłać cię w świat, gdy nie wiesz, co im się stało. Przepraszam, że cię okłamałam. - Wiem, ciociu. Nie musisz znów mnie przepraszać. Po prostu potrzebuję czasu, aby to wszystko sobie ułożyć. Nie mogłam powiedzieć jej, że nie było czego układać, czy zamiast tego, że nie mogłam przyznać przed sobą, że oni naprawdę nie żyli. Nie mogłam nawet obiecać, że spróbuję. 272

*** MÓJ POKÓJ nie wyglądał tak samo, jak zostawiłam go dzisiaj rano, a kiedy mój wzrok wylądował na ponurym prześladowczym nastolatku opierającym się o ścianę, zrozumiałam dlaczego. - Nie przyszło mi do głowy, że ten mały kaskaderski wyczyn, który dzisiaj wykonałeś nie był umową na krótką chwilę. Pamiętając jego wcześniejsze groźby, szybko odwróciłam się aby wyjść, ale przeszedł pokój i zakrył dłonią moje usta szybciej, niż mogłam przekroczyć próg. Przyszpilił mi ramiona do pleców. Jak tylko zostałam w końcu obezwładniona w sposób, jaki mu odpowiadał, szybko rozluźnił uścisk, jak gdyby bał się, że mnie skrzywdzi. Zaśmiałam się, pomimo swojego aktualnego położenia. - Wiec możesz się domyślić, dlaczego? - Nie sądzę, że muszę być w tej pozycji, czy nawet mieć cię w swoim pokoju w środku nocy, aby grać w pieprzoną grę w zgadywanie. - Ostrożnie z tymi wielkimi słowami, mała dziewczynko. - Ogarnij się, Keiran. Jesteśmy w tym samym wieku. - I tu się mylisz. Nie jestem, jak ty. Zacisnęłam zęby, aby stłumić atak pożądania, którego nie mogłam się pozbyć inaczej, jak tylko zmienić go w gniew. Powiedz to, co chciałeś i idź stąd. - Skąd pomysł, że to, po co przyszedłem zawiera wiele powodów? - Ponieważ wydajesz się mieć ich wiele. Jego głęboki śmiech zawibrował w dół mojego ciała. - Czy to wyzwanie? - Jest tym, czymkolwiek chcesz. Chcę po prostu, żebyś sobie poszedł. Jego śmiech się urwał i wiedziałam, że robił teraz to co zawsze, oceniał moją szczerość. Czułam, jak moje słowa i ich znaczenie spływają w dół mojej duszy i nadal wiedziałam, że nie 273

miałam tego na myśli. To mnie frustrowało bardziej, niż gromadzące się pragnienie za każdym razem, kiedy byliśmy w pobliżu siebie. Chciałam odsunąć go od siebie na zawsze. Oni chcieli go zabić. Byłam naciskana z dwóch różnych kierunków - potrzebą, aby go skrzywdzić i potrzebą jego ochrony. Słodki zapach jego oddechu był odurzający i wówczas poczułam jego usta przy moim uchu. Wyszeptał. - A ja po prostu chcę być w tobie. Ogarnęło mnie gorąco, podniosło się ciśnienie i pieprzona potrzeba. Z każdym spotkaniem, nie ważne jak blisko się do mnie dostanie, czy jak daleko będzie stał, coraz trudniejsze robi się dotrzymanie mojej obietnicy. - Twoje zastraszające taktyki robią się przestarzałe, Keiran. Nie będziemy wiecznie w liceum. - Przycisnął się do moich pleców, nie wykonując przy tym żadnego dodatkowego ruchu. - Jeśli myślisz, że próbuję cię przestraszyć, to moje umiejętności uwodzenia potrzebują poważnych poprawek. Poza tym, nie potrzebuję strachu, aby nadal cię kontrolować. Mój kutas jest całkiem dobry w nakłanianiu cię do robienia tego, czego chcę. - A co zrobisz, kiedy będę tysiące mil od ciebie i nie będę już dłużej bezbronna i dostępna? - Kto powiedział, że pozwolę ci oddalić się tak daleko? - A jak zamierzasz mnie zatrzymać? - W jakikolwiek sposób, który zadziała. - Obrócił mnie twarzą do siebie. Zobaczyłam zamiar w jego oczach, zanim opadłam do tyłu, pochłonięta teraz w gorącu mojej pościeli. - Keiran... nie. - Nóż nieubłaganie przesuwał się po moim tułowiu, rozcinając ubrania i rozrywając moje bariery. Chciał, abym była wystawiona w każdym calu. Potrzebował bym była bezbronna. - Nie rób tego. 274

Gdy fachowo rozerwał resztki mojej koszulki, ignorując moje zmagania, krzyknęłam. Dźwięk ten był taki nienaturalny i zdesperowany, że rzeczywiście przebił mój brzuch i wstrząsnął ciałem. Szarpnął się do tyłu, aby spojrzeć na mnie w dół z zaskoczeniem, ale było już za późno. Zalała mnie potrzeba przetrwania. Moje zęby zatopiły się w jego prawym ramieniu. Nie przestałam go gryźć. Nie zatrzymałam się, nawet gdy poczułam metaliczny posmak w ustach.. Usłyszałam, jak przeklinał i zajęczał z bólu, ale to tylko bardziej mnie pobudziło. Łatwo mógł mnie obezwładnić, szybkim ruchem noża. Zastawki otworzyły się i zwolniły, zmieniając moje spojrzenie na mroczne. Ostrożnie owinął wokół mnie ramiona, trzymając mnie z dala, a jednak blisko. - Co ty do cholery myślisz, że robisz? - zapytał, potrząsając mną. Czy to było poważne pytanie? Odepchnęłam go z niesmakiem i gdybym nie czuła się tak cholernie szalona, zaśmiałabym się na jego zdziwienie. - Nie pozwolę dziewczyną.

ci

sprawić,

że

znów

będę

przerażoną

- Lake? Otwórz drzwi! Słyszałam twój krzyk. - Powinnam zadzwonić po policję? Cholera. Zapomniałam, że ciocia Carissa była w domu. Patrzyliśmy na siebie przez dłuższy czas, oboje czekając na to co zrobię. Przytrzymałam wzrok Keirana, gdy odkrzyknęłam. - Uch... tak, wszystko w porządku. Uderzyłam się w palec i myślałam, że go złamałam. - Chcesz, żebym go obejrzała? - Nie, jest w dobrze. Pójdę za chwilę na dół po lód. Jej wycofujące się kroki były jednym dźwiękiem między nami, kiedy tak na siebie patrzyliśmy. - Musisz iść - nakazałam wstając z łóżka, gdy wiedziałam, że ciotka jest już poza zasięgiem słuchu. Teraz staliśmy do siebie 275

twarzą w twarz. - Chcesz, żeby te sześć tygodni wróciło? Chcesz tej izolacji, dystansu i ostrego seksu bez pojęcia o połączeniu? Chcesz się czuć, jakbyś nie miała wyboru? Chcesz się czuć zmuszana i wykorzystywana? Możesz dochodzić za każdym razem, kiedy cię dotknę, ale wiem, co to ci robi i jeśli nacisnę na ciebie jeszcze trochę mocniej, to cię skrzywdzę. - Chwycił mnie za talię i bez ostrzeżenia przyciągnął do siebie. - Powiedz słowo, a sprawię że znów się tak poczujesz. - Pochylił się nisko, aby wyszeptać przy moich ustach - Bezradna... - złapał moją dolną wargę między zęby - i dokładnie wypieprzona. Moja wcześniejsza kwileniem.

determinacja

zaczęła

się

topić

z

- Jesteś przestraszoną małą dziewczynką, Lake. - Stopiłam się jeszcze bardziej na dźwięk mojego imienia, wychodzący z jego ust. Używanie mojego imienia było wyraźnym punktem, że wpływałam na niego w tej chwili, tak samo mocno, jak on na mnie - A ja jestem twoim wielkim, złym wilkiem. Pocałował mnie po raz drugi dzisiejszego dnia, a ja mu na to pozwoliłam. W jego ramionach, nie miałam siły z nim walczyć. Nie miałam sił przejmować się tym, że był potworem wyjętym z przeszłości, która bez wątpienia była mroczna. Po prostu. Mnie. To. Nie obchodziło. - Za każdym razem, gdy jestem w pobliżu ciebie, nie mogę sobie przypomnieć, dlaczego mam się trzymać od ciebie z daleka jęknął, gdy w końcu wypuścił moją wargę z plaśnięciem. Więc była nas dwójka. - Trzymasz się z daleka ode mnie, ponieważ jesteś na mnie zły, czy dlatego, że myślisz, iż mnie chronisz? - Chronię cię. - Tak. Bycie prawie porwaną jest wyraźną wskazówką na to przewróciłam oczami. Czy winiłam go za to, że prawie zostałam porwana? Nie. Winiłam ludzi, których wprowadził do tego świata, ślepo ufając im, że go ochronią. 276

- Co chcesz przez to powiedzieć? - Nie wiem, co mówię. Gdy obudziłam się dziś rano, nienawidziłam cię i nie chciałam niczego innego jak zobaczyć cię za kratkami. Poszłam do detektywa Danielsa i Wilsona, aby zaoferować im zebranie dowodów przeciwko tobie. Zaryzykowałam spojrzenie w jego oczy, oczekując złości ale djrzałam tylko zaskoczenie. - I? - I nic. Za pierwszym razem, kiedy przyszłam, odprawili mnie mówiąc, że to niebezpieczne, a oni nie mogą ryzykować bezpieczeństwa świadka. - A za drugim? Wzięłam głęboki wdech. - Poszłam dzisiaj po szkole. - Czekałam na jego reakcję, ale tylko skinął głową i pozostał cichy. - Powiedzieli mi, że nie prowadzą już twojej sprawy. - Miałem dzisiaj bardzo szczegółową spowiedź, i są gotowi przymknąć oko na niektóre rzeczy. - Tak długo, jak pomożesz im złapać Mario i Arthura. Jego brwi wystrzeliły w zaskoczeniu. - Można powiedzieć, że trochę ich naciskałam. - Ładnie - pochwalił. - Wiedziałeś, że gdybyś do nich nie przyszedł, wnioskowaliby o karę śmierci dla ciebie? - Tak. Oderwałam się od niego i popchnęłam do tyłu. - Dlaczego jesteś z tym taki spokojny? Byli gotowi cię zabić. Umarłbyś. - Chciałam, żeby Keiran zapłacił za wiele krzywd, ale nie chciałam jego śmierci. Nie byłabym w stanie przez to przejść. Nie zdawałam sobie sprawy, że płaczę, dopóki nie starł palcem jednej z wielu łez. - I to cię przeraża? 277

- A ciebie nie? - Nie boję się umierać. - Zaśmiał się. Skurwysyn się właśnie zaśmiał. - Po prostu tego nie chcę. - Więc co zrobimy? - My? - Jego uśmiech był promienny, a oczy błyszczały, kiedy na mnie patrzył. - Wiesz, co mam na myśli. - Uwielbiam, kiedy się dąsasz. - Nie dąsam się. - Po pierwsze, musisz przestać starać się mnie wrobić, abym poszedł siedzieć. - Nie jest to wrabianie, jeśli rzeczywiście to zrobiłeś. - Nie zabiłem ich, Lake. Starałam się nie uśmiechnąć na to, że znów wypowiedział moje imię i zapytałam. - Więc, kto ich zabił? - Mario. - Mario? - Dopiero teraz dotarło do mnie, że nigdy nie poznałam tajemniczego mężczyzny, który przywiózł Keirana do Six Forks i pomógł mu w zemście przeciwko mnie. - Ale myślałam, że jest dla ciebie, jak chrzestny czy mentor. - Oboje byliśmy dla siebie środkiem do celu. Nie był po prostu zbyt uczciwy na jego końcu Myślałem, że chcieliśmy tej samej rzeczy, ale on chciał tylko zarobić więcej pieniędzy. - Wykorzystał cię. - Tak. - Zamierzasz go zabić? - Mała część mnie miała nadzieję, że powie tak, wówczas zdałam sobie sprawę, że Keiran naprawdę mnie zepsuł. - Taka krwiożercza, co? - Jesteś jedynym, który ma mówić. - Nie zabiję go, jeśli nie będę musiał. Gram o większą stawkę. 278

- Jaką? - W dzień, kiedy Arthur próbował cię porwać, zaoferował mi pomoc w znalezieniu płuca dla Keenana, jeśli wydam mu Mario. Wiedział, że pracowałem z Mario nad wrobieniem go. - Jak uda mu się zdobyć płuco dla niego? - Nie powiedział mi, ale to mój brat, więc muszę w to wierzyć, ponieważ nie mogę go stracić. - Nie przegapiłam wrażliwości i smutku w jego oczach, kiedy mówił o Keenanie. Wiedziałam, że za nim tęsknił. Ja także. - Musisz uratować brata. - Wiem. - Ale jak masz zamiar wydać Mario i Arthura, a jednak nadal dotrzymać obietnicy Arthurowi? - Zamierzam obu ich wkopać, ale nie przed tym, jak dostanę płuco. - Keiran... - Wiem, że to brzmi na skomplikowane i może się nie udać, ale umrę próbując, zanim pozwolę mojemu bratu umrzeć. - To nie jest tylko twoja potrzeba zemsty, prawda? Podniósł mnie i położył ponownie na łóżku, ustawiając się jednocześnie między moimi nogami. Moje włosy rozplątały się z koka i opadły wokół twarzy, więc odsunął je z powrotem do tyłu, patrząc mi w oczy. - Nigdy więcej. Pozwoliłam mu na ściągnięcie z siebie ubrań, a kiedy to zrobił, złapał moje udo w zgięciu swojego łokcia i pokrył mnie swoim ciałem. - Pamiętasz noc, kiedy po raz pierwszy cię wziąłem? To było właśnie tutaj, kochanie. Pamiętasz? - Tak. - Chciałaś mnie? - Nie miałam wyboru. 279

- Zawsze miałaś wybór i go podjęłaś. - Nie widzę, jakie w tej chwili ma to znaczenie. - Odpowiedz mi. - Tak. Pochylił się, aby spojrzeć na moje piersi, zanim ponownie spotkał moje oczy, zatapiając się powoli we mnie. - A czy teraz mnie chcesz? - Tak. Spędził resztę nocy połykając moje krzyki swoimi ustami, podczas gdy ciotka spała na końcu korytarza.

280

Rozdział 24 KEIRAN IDEALNYM SPOSOBEM na zakończenie tygodnia szkoły było posiadanie przyciśniętej Lake do ściany, gdy starasz się wyssać jej twarz. Minął już tydzień odkąd zawarliśmy rozejm i od tego czasu, moje ręce były przyklejone do jej ciała. - Keiran - jęknęła. Było to stłumione przez mój język podążający wzdłuż jej gardła, ale jeśli było coś, co rozpoznawałem, to dźwięk mojego imienia, wychodzący z jej pięknych ust. Udało jej się uwolnić twarz ode mnie i posłać mi twarde spojrzenie. - Nie patrz tak na mnie. Musisz iść na trening, albo się spóźnisz. - Mogą zacząć beze mnie. - Spojrzałem w dół na jej strój i przekląłem osobę, która wymyśliła obcisłe spodnie dla kobiet. Następnie ponownie, nie podobało mi się jak inni mężczyźni patrzyli na jej nagie nogi... - Jesteś kapitanem. - Wiem - powiedziałem i pochyliłem się do jej szyi, ale kiedy zmartwienie pojawiło się na jej twarzy, zatrzymałem się. - Co jest? - Czy Dash nie ma nic przeciwko, że z powrotem zająłeś to miejsce? - Tak... Dlaczego miał by mieć? - Zaczęła się wiercić przy moim ciele, ale kiedy pochyliła głowę, domyśliłem się dlaczego. Dash nie dba o to wszystko i szczerze mówiąc, ja też nie. To tylko tytuł, kochanie, a ja ufam mu swoim życiem. - Dobrze. 281

- Teraz chodź, zanim nauczę cię, jak się pieprzyć na tylnym siedzeniu mojego samochodu. - Keiran! - Przewracając oczami, podniosłem ją i umieściłem na siedzeniu, zanim zapiąłem jej pas. Gdy patrzyła na mnie z mieszaniną niedowierzania i ciekawości, wziąłem od niej kluczyki i włożyłem do stacyjki, uruchamiając samochód. - Nie martw się, kochanie. Nadal cię nauczę, tylko nie tutaj. - Szybko pocałowałem ją w usta i zamknąłem drzwi. Patrzyłem, jak odjeżdżała. Gdy tylne światła jej samochodu nie były już dłużej w zasięgu wzroku, odwróciłem się kierując do sali gimnastycznej. Poczułem wibrowanie w kieszeni spodni, więc wyciągnąłem z nich telefon. Na ekranie błysnął mi nieznany numer i całe moje ciało natychmiast spięło się na baczność. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego odebrałem to połączenie. - Cześć synu. Mitch. - Dlaczego do mnie dzwonisz? - Myślę, że źle zaczęliśmy. - Tak nazywasz zamiar zabicia swojego syna dla zysku? - To wszystko było całkiem inne, synu. Nigdy nie powinno do tego dojść. Twoja matka miała sny o miłości i rodzinie, która robiła naleśniki w niedzielny poranek. Zaoferowałem jej pieniądze, status i bezpieczeństwo, ale to nie było wystarczające. Chciwa suka. - Powiedz, że mnie zabijesz, Mitch. Powiedz, że faktycznie ci się uda. Sarkazm i niedowierzanie w moich słowach były ciężkie do przegapienia, ponieważ oboje wiedzieliśmy, że mu się nie uda. Mitch był tylko chciwy i na tyle zdesperowany, aby spróbować pomimo ewentualnego niepowodzenia. - Co się dzieje, gdy znów skończą się pieniądze? Będziesz uprawiał hazard i zapijał się, żeby to wszystko od siebie odsunąć? - Nie znasz mnie, chłopcze. Nie wiesz, do czego jestem zdolny. 282

- Masz rację. Nie znam cię, ale rozpoznam gnojka, kiedy go zobaczę. Wszyscy pachniecie tak samo. - Uważaj na to co mówisz, chłopcze. - Uderzyłem w czuły punkt, co? - Zaśmiałem się do telefonu mając nadzieję, że podniosę jego złość na taki poziom, że w końcu zrobi coś głupiego, jak wyjście z ukrycia. - Oni naprawdę zrobili z ciebie niezły numer, co? - Myślę, że to całkiem oczywiste, gdybyś nie był na tyle walnięty, aby sprzedać własnego syna, moje życie byłoby bardzo podobne. - Wiesz, że omal nie umarłeś, synu? Byłem zmuszony zgodzić się na poród domowy, ponieważ twoja matka nie współpracowała. Z oczywistych względów nie mogłem zabrać jej do szpitala. Pomimo obietnic bogactwa i statusu, twoja matka chciała to skończyć, ale oczywiście, nie mogłem pozwolić jej uciec z moją przepustką na świetlaną przyszłość. - Czy istnieje wspomnieniach?

jakiś

powód

tej

twojej

wędrówki

po

- Tak. Przez jakiś skok zagubionego szczęścia, wyszedłeś na czas, a położna którą wynająłem, była gotowa odwinąć pępowinę z twojej szyi. Gdybym wiedział, jaką stratą będziesz, pozwoliłbym ci umrzeć. - Przynajmniej wiesz, jaki był twój pierwszy błąd, ponieważ kiedy cię znajdę, zabiję cię powoli i boleśnie. Ostatnią rzeczą, jaką zrobisz w swoim żałosnym życiu to krzyk i błaganie o litość. - To bardzo śmiałe obietnice, synu. Dobrze cię wyszkolili. Myślałem, do teraz, że zapomniałeś o tej części swojego życia i stałeś się bardziej... udomowiony. - Jak dużo ci dali? - Słucham? - Jak dużo jestem dla ciebie wart? - Nie ma znaczenia ile jesteś dla mnie wart, ale to jak wiele mogę za ciebie dostać. 283

- Ile? - wypchnąłem przez zaciśnięte zęby. - Zapłacili mi dziesięć tysięcy. Chciałem dwadzieścia, ale nie byli zbyt przychylnie nastawieni do kompromisów - zachichotał. - Nie kupuję tego. - Och? - Tak bardzo, jak twierdziłeś, że jestem tutaj dla pieniędzy, sprzedałeś mnie za marne dziesięć patoli? - Uwierz mi, nic z tego nie było dla mnie idealne, ale nie miałem wyboru. Nie mogłem dać się z tobą złapać. Mój brat nie jest idiotą. Mógłby mnie podejrzewać, ale wiedziałby także, czy podjąć się i oskarżyć mnie bez powodu, doprowadziłby mnie tylko do Sophii. Nie chciał narażać na ryzyko swojego syna. Ty, jednakże, byłeś alternatywą. - On nie jest synem Johna, ty głupia cipo. - Uważaj na słowa, synu. Nadal jestem twoim ojcem. - Tak? Cóż, jesteś też ojcem kogoś innego. Będziesz zgadywał? - O czym ty mówisz, chłopcze? Wyduś to. - Uśmiechnąłem się do telefonu na wyobrażenie zmarszczonej twarzy ojca i pękającego spokojnego zachowania. - Wydaje się, że po tym jak twoi ludzie umieścili mojego brata w szpitalu, a ty uciekłeś jak tchórz, okazało się, że krew Johna i Sophii nie była idealną kombinacją. Zaległa krótka cisza, zanim roześmiał się do telefonu. - Więc mały bękart jest mój. Mogłem się domyślić... Mogłem wyobrazić sobie, jak głaszcze swoją brodę, a chytre spojrzenie pojawia się na jego twarzy. - Tym lepiej, więcej pieniędzy dla mnie. - Dlaczego nie wyjdziesz z ukrycia, żebyśmy mogli załatwić to, jak facet z facetem? - Facet z facetem? - Nie jestem już ośmioletnim chłopcem, Mitch. 284

- Nie, nie jesteś. Całkiem wyrosłeś, a nawet dostałeś piękny kawałek. Mogę powiedzieć, że naprawdę ją lubisz. Mądry facet trzymałby ją blisko. Powiedz mi, synu, jesteś teraz blisko niej? Kurwa. Lake. - Trzymaj się od niej z daleka staruchu, albo będziesz miał obwiązane jaja wokół szyi na swoim pogrzebie. Odwróciłem się o sto osiemdziesiąt stopni i byłem w samochodzie, zanim jeszcze skończyłem mu grozić. Jego rozbawiony chichot rozbrzmiał na linii, kiedy zacisnąłem dłoń na telefonie, mało go nie łamiąc. Słuchałem szumu tła, aby ocenić, gdzie może teraz być, ale nie mogłem nic dosłyszeć oprócz jego obślizgłego głosu. Odpaliłem samochód i wyjechałem z parkingu. - Mieliśmy świetną rozmowę ostatnim razem.. Jest dobrym słuchaczem. - Ona jest bez znaczenia. Jestem pewny, że wiesz gdzie jestem, więc dlaczego nie powiesz mi, gdzie ty jesteś i będziemy mogli zakończyć to raz i na zawsze. - Jedyną rzeczą, jaką trzeba załatwić to twój akt zgonu, żebym mógł dostać pieniądze. - Więc kurwa po niego przyjdź. Na co czekasz? - Na odpowiedni moment. Jestem zdesperowany, ale nie głupi. Lubię myśleć, że po mnie odziedziczyłeś inteligencję. Zaśmiał się tak, jakbyśmy byli starymi przyjaciółmi. Nigdy wcześniej nie czułem tak silnej potrzeby, aby oglądać jak z oczu drugiej osoby ulatuje życie. - Jedyną rzeczą, jaką mi dałeś to zmarnowane istnienie. Nacisnąłem palcem zakończenie rozmowy i wysłałem szybką wiadomość do Monroe, cały czas zmagając się z popołudniowym ruchem na drodze. Gdzie jesteś? Jeszcze tylko kilka kolejnych mil i będę mógł uspokoić kotłujące serce i walenie w uszach. Mój telefon rozbłysnął mniej niż minutę później z wiadomością: 285

Nie powinieneś być na treningu? Gdy skręciłem w jej ulicę, odpowiedziałem jednym słowem. Mitch. Kilka sekund później, byłem na jej podjeździe i wysiadałem z samochodu, gdy jej drzwi otworzyły się, a ona wyszła z oszołomionym wyrazem twarzy. Nie traciłem czasu i wspinając się na ganek, wepchnąłem ją z powrotem do środka. Monroe zasypała mnie niekończącym się gradem pytań wypełnionych paniką, kiedy ja szybko sprawdzałem okna i drzwi w jej domu. - Zatrzymasz się na chwilę i powiesz mi, co się dzieje? Miała na twarzy rozszalałe spojrzenie, gdy skierowała się za mną do pokoju jej ciotki. Miałem w dupie zarzut o prywatności. - Mitch pytał mnie o ciebie. Usłyszałem, jak zassała oddech. - Kiedy? - zapytała. - Kilka minut temu. Myślę, że nas obserwował. - Wyszedłem z sypialni jej ciotki i wziąłem ją za rękę, prowadząc do jej pokoju. Usiadłem na krawędzi jej łóżka i przyciągnąłem ją na swoje kolana. Nie mogłem wyjaśnić tych silnych, nieznanych emocji, które czułem, ale wszystko czego potrzebowałem to trzymać ją blisko. Nie sprzeciwiała się mojemu zachowaniu. Jej wzrok był skupiony na mojej twarzy i mogę powiedzieć, że była przytłoczona. - Czy twoja ciotka będzie tu wkrótce? Zamrugała kilka razy, jakby musiała wyrwać się z transu i wzruszyła ramionami. - Zwykle o tej porze wraca do domu, ale mogła wyjść z Jacksonem. - Jacksonem? - Facetem wynajętym do zbadania sprawy zniknięcia moich rodziców. Pamiętasz? Całkowicie zapomniałem o fałszywej trasie promującej książkę jej ciotki. Ściągnąłem kurtkę i przyciągnąłem ją do siebie. 286

Wyglądała na spanikowaną, kiedy jej oczy przeszukiwały moje. - Co? - Moja ciotka widziała gazety. Nie spodoba jej się, że znowu tutaj jesteś. - Nie mam zamiaru zostawiać cię samej, kochanie. - Jej ciotka będzie musiała sobie z tym poradzić. Wstała z moich kolan i zacisnęła dłonie na biodrach. - To się wymyka spod kontroli. Musisz iść na policję w sprawie twojego ojca. - Co? - zacisnąłem dłonie w pięści na udach, aby odpędzić potrzebę dotknięcia jej i przyciągnięcia z powrotem na kolana. Jedyną rzeczą, jaka utrzymywała mnie przy zdrowych zmysłach, była ona. - Twój ojciec próbuje zabić ciebie, twojego brata i wujka dla odziedziczenia pieniędzy. Nie sądzisz, że nadszedł czas, abyś coś z tym zrobił? - Mitch będzie załatwiony. - Więc masz zamiar znów trafić do więzienia? - Nie zdawałem sobie sprawy, że się aż tak przejmujesz. Uśmiechnąłem się do niej. Wściekłość w jej oczach jasno płonęła. - Ty za to wydajesz się, jakby cię to nie wystarczająco obchodziło. Co jeśli ponownie po mnie przyjdzie? - Jestem tutaj, prawda? - Mój głos obniżył się niebezpiecznie. - Tak. Jesteś tutaj, a on nadal jest tam. - Robię co mogę, Lake. W pewnym momencie, będzie musiało to wystarczyć! Nie miałem zamiaru na nią wrzeszczeć, ale sądząc po bólu na jej twarzy, znowu spieprzyłem. - Myślę, że powinieneś iść. Wstałem, gotowy przeprosić, ale kiedy do niej sięgnąłem a ona odsunęła się z zimnym spojrzeniem, poczułem jak moja własna złość się zapala. 287

- Pieprzyć to - splunąłem. Zauważyłem, jak się wzdryga, zanim wyszedłem. Pomyślałem o tym, aby zaczekać na zewnątrz, żeby nie była pozostawiona bez ochrony i czuła się bezpiecznie, wiedząc, że nadal tu jestem, ale chciałem ją ukarać, więc wsiadłem do samochodu i wycofałem z podjazdu, żeby zaparkować w dole ulicy. W momencie, gdy wyjeżdżałem z podjazdu, samochód jej ciotki zaczął na niego wjeżdżać. Patrzyłem, jak mnie mijała i kiedy nawiązaliśmy kontakt wzrokowy, nie przegapiłem zimnego spojrzenia w jej oczach. *** SOBOTNI PORANNY TRENING wymagał, abym stawił się o szóstej rano. Nie potrzebowałem wyciągać się z łóżka, ponieważ zostałem całą noc w samochodzie, wpatrując się w jej okno. Wiedziałem dokładnie, kiedy poszła spać i to było wszystko, co mogłem zrobić, aby nie wspiąć się do niej przez okno i nie sprawić, aby mi wybaczyła. Starłem sen z twarzy i sięgnąłem do stacyjki, aby włączyć zapłon, kiedy nieoczekiwanie ktoś zapukał do mojego okna. Spiąłem się najpierw, ale po chwili zrelaksowałem, kiedy zobaczyłem, kto stał po drugiej stronie. Opuściłem szybę i przyjrzałem się starszej wersji, prawie replice Lake. - Panno Anderson? - Muszę z tobą porozmawiać, jeśli nie masz nic przeciwko. Starannie jej się przyjrzałem, zanim wysiadłem z samochodu. Mowa jej ciała sygnalizowała mi, że cokolwiek to było, nie zapowiadało nic dobrego. Wsunąłem dłonie w przednie kieszenie spodni i swobodnie stanąłem przy samochodzie. - Skąd znasz Mario Fulton? Nie jestem pewny, ile minęło czasu, gdy stałem jak zamrożony. Będąc tym, kim byłem, nie było wiele rzeczy, które mogły mnie zaskoczyć, ale usłyszenie nazwiska mojego byłego 288

mentora, wychodzącego z jej ust, to zrobiło. Gdy nic nie powiedziałem, ciągnęła dalej. - W cigu ostatnich kilku tygodni miałeś z nim liczne spotkania, ale z tego co wiem, żadne z nich nie było legalne. To było,jak uderzenie w twarz, gdy zdałem sobie sprawę, że nie byłem tak ostrożny, jak myślałem. - A ty skąd to wiesz? - Daj mi po prostu dojść do sedna. Chcę, żebyś trzymał się z daleka od mojej siostrzenicy. - I jakimś cudem twoja siostrzenica ma coś wspólnego z Mario? W jaki sposób dotyczy to mnie? - Wiem, że robisz z nim interesy i domyślam się, że byłeś jedną z tych osób, które zamordowały te biedne dzieci. - Wychodzi na to, że nie wiesz tak wiele, jak uważasz. Czekałem aż chwyci przynętę, a kiedy to zrobiła, ciągnąłem dalej. - Te biedne dzieci, jak to je opisałaś, były najgorszymi wrogami twojej siostrzenicy. - Gorszymi, niż ty? - zapytała. Kilka miesięcy temu, mogłaby mieć rację, ale wiele się zmieniło, wliczając w to mnie. Wydawała się dobra w ocenie ludzi. Rozpoznałem, jak w jej oczach zmienia się kalkulacja. Nie posiadała tej samej naiwności co jej siostrzenica. Wydawała się znaleźć to, czego szukała, ponieważ odwróciła się, aby odejść. - Pani Anderson! - zawołałem. Odwróciła się i spojrzała na mnie gniewnym wzrokiem. - Panna. - Cóż, czy to nie wstyd? - Błysnąłem sarkastycznym uśmiechem, na który nawet nie drgnęła. Tyle z rodzinnych genów. - Skąd znasz Mario Fulton? Przez chwilę, wyglądała tak, jakby chciała odpowiedzieć, ale 289

powiedziała tylko. - Trzymaj się z daleka od mojej siostrzenicy, albo doprowadzę do twojego aresztowania. - Odeszła, a ja byłem zmuszony do obserwowania jej oddalającej się sylwetki. Pozostawiła mnie spiętego. Coś na temat Mario, co mógłbym zachować na później. Ta wojna po prostu staje się coraz lepsza. Jak dla Monroe, trzymałbym się z dala już teraz, ale nie miałem planu puszczenia jej wolno. Będzie musiała zostać wyrwana z moich zimnych, martwych palców.

290

Rozdział 25 LAKE Luty SKLEP SPOŻYWCZY, jak każdego niedzielnego popołudnia zapełniony był typowymi klientami. Ciocia głęboko wciągnęła się w swoją kolejną powieść, w ten sposób oddając mi władzę, która obejmowała robienie zakupów spożywczych. Nienawidziłam tego. Ciocia zawsze się denerwowała, kiedy wracałam z śmieciowym jedzeniem, bądź mrożonymi obiadami, co prowadziło tylko do tego, że robiła posiłek sama. -Cóż, dobra strona jest taka, że nie umrzemy z głodu – zwykła komentować. Kilka godzin później dodatkowe zakupy pojawiały się w dość magiczny sposób, bez jakichkolwiek tłumaczeń. Przez ostatnie dwa miesiące, sytuacja między nami była napięta i z każdą mijającą chwilą robiła się wręcz gorsza. W dniu, w którym Keiran szybko opuścił nasz dom, skonfrontowała mnie rozmową na jego temat, oskarżając o ukrywanie sekretów, zanim zabroniła mi się z nim spotykać. Nigdy nie wytłumaczyła dlaczego, a ja również nie pytałam. Oczywiście miała rację. Ukrywałam je. Jedyną częścią naszej kłótni z którą walczyłam wewnętrznie, była ta, bym trzymała się od niego z daleka, ale wykonanie tego wydawało się łatwiejsze niż sądziłam. Decyzja została podjęta za mnie, kiedy w szkole, w poniedziałkowy poranek, Keiran przeszedł 291

obok mnie pewnym siebie krokiem, tak, jakbym w ogóle nie istniała. Żadnego spojrzenia, czy nawet błysku akceptacji. Równie dobrze mogłabym być duchem. Tłumaczyłam sobie, że mnie to nie ruszało i że będzie to ostatni raz, kiedy Keiran potraktował mnie jak idiotkę, lecz później tego samego dnia przed lunchem, na korytarzu stanęłam z nim twarzą w twarz. -Jestem niewidoczna? - Jego oczy błysnęły w moją stronę pożądliwie, zanim przybrały nudny i nijaki odcień. -W czym mogę ci pomóc? -Nie jesteś nadal zasmucony jeśli chodzi o piątek, prawda? -Zasmucony? Nie. - Wzruszył ramionami odpychając się od ściany, o którą się opierał. Spodziewałam się, że wkroczy w moją przestrzeń, jak zwykle lubił robić, lecz zachował swoją odległość z cholernie smakowitym szerokim uśmiechem. - Po prostu zdecydowałam, że ktoś tak niewdzięczny jak ty, nie jest wart, by pójść za niego do więzienia. Keiran wrócił do grania swojej starej roli, tej czczonej przez maluczkich gwiazdy koszykówki z Bainbridge High School, a ja ponownie stałam się niewidoczna i nieistotna... Przynajmniej dla ogółu ludzi. W celu wsparcia uczepiłam się Willow i Sheldon i wydawało się, że one robiły to samo. Dziesięć mrożonych obiadów i wiele słodzonych cukierków później byłam gotowa przekonać się o tym sama, gdy zostałam zatrzymana przez nieznany mi głos. -Wow. Jesteś ładniejsza niż się spodziewałam. Z ciekawości rozejrzałam się dokoła, tak naprawdę nie licząc, że komentarz był skierowany właśnie w moją stronę, lecz gdy zobaczyłam przyglądającą mi się właścicielkę głosu, wiedziałam, że to ja byłam zamierzoną widownią. -Przepraszam? - Przyglądałam się wysokiej ciemnowłosej dziewczynie, będącej mniej więcej w moim wieku. Przerzuciła swoje połyskujące włosy przez ramię, opierając wypielęgnowaną rękę na biodrze. -Zatem, jesteś nią? 292

-Sądzę, że zależy to od tego, kim „ona” przypuszczalnie jest. Szelmowski uśmiech pojawił się kontynuowała wgapianie się we mnie.

na

jej

ustach,

gdy

-Już widzę, dlaczego tak bardzo cię lubi. Jesteś po prostu tak samo przyjazna jak on – odpowiedziała sarkastycznie. -Cóż, miło było cię spotkać. Ta dziewczyna śmierdziała kłopotami, a ja miałam ich dość przez ostatnich dziesięć lat swojego życia. Właściwie dlaczego była taka zainteresowana kim byłam? Nigdy wcześniej jej nie widziałam. -Zaczekaj – krzyknęła. Zrobiłam to, o co mnie poprosiła. Jej wysokie obcasy stukały o podłogę, gdy zmniejszała dystans między nami. Właściwie to kto nosi szpilki w spożywczym? Prawie zaśmiałam się na wspomnienie podobnej sytuacji, jaka miała miejsce z Anyą i jej nawykiem ubierania obcasów przy każdej okazji. -Czy mogłabyś przynajmniej zdradzić mi swoje imię? -Wolałabym nie, więc... -Jestem Diana – zaoferowała pierwsza. - Jestem przyjaciółką Keirana. Przyjaciółką Keirana? Jak ta dziewczyna, której nigdy wcześniej ani nie spotkałam ani nie widziałam, mogła być przyjaciółką Keirana? Uśmiechnęła się przebiegle, patrząc na mnie spojrzeniem pełnym zdziwienia. -Więc przynajmniej odkryłyśmy, że znasz Keirana. -Skąd ty go znasz? -Jest przyjacielem mojego ojca. Najwidoczniej mają swoją historię. Właściwie to jestem tutaj w odwiedzinach. Może mogłybyśmy wyjść gdzieś razem i spędzić wspólnie czas? Raczej wolałabym obudzić się w łóżku ze swoim wrogiem. -Kim jest twój ojciec? - zapytałam spontanicznie. -Mario Fulton. 293

-Mario jest twoim ojcem? Jej oczy zwęziły się pod wpływem mojego pytania, tak, jakby miała coś przeciwko mnie. -Znasz mojego ojca? -Nie do końca. Jego imię obiło mi się o uszy kilka razy. -Interesujące. - Zakręciła obojętność. - Na jaki temat?

włosy

wokół

palca,

udając

-Tego i owego. -Więc, zamierzasz podać mi swoje imię? -Dlaczego chcesz wiedzieć? -Gdyż słyszałam, że jesteś bardzo wyjątkową dziewczyną. -Dziękuję. Zapamiętam to. -Nie chcesz wiedzieć dlaczego? -Pewnie – odpowiedziałam zniecierpliwiona. Trochę mnie interesowało, co miała do powiedzenia. - Dlaczego? -Ponieważ fakt marnowania tak dobrego fiuta jak jego oznacza, że w grę wchodzi ktoś wyjątkowy. - W tym samym czasie co ja, chwyciła z kasy paragon i zdenerwowana wybiegła ze sklepu. Spokojnym krokiem podążyłam za Dianą, mając nadzieję, że nie natknę się na nią, kiedy już znajdę się na zewnątrz. Gdy wyszłam, zauważyłam jak wskoczyła do znanego mi czarnego masywnego samochodu. Silnik zawarczał głośno, zanim ruszył z dużą szybkością, zabierając ze sobą moje serce i żołądek. *** -TO SUKA! - Obserwowałam jak Sheldon chodziła szybko w tę i z powrotem po podłodze swojego pokoju. Razem z Willow leżałyśmy zwinięte na łóżku, opierając głowy o poduszkę i drapiąc się po plecach. - Ugh. Co za lizusowska dziwka – kontynuowała. Dopiero co skończyłam opowiadać o moim spotkaniu z Dianą w sklepie. - Wiedziałam, że nic dobrego z niej nie będzie. -Poczekaj... wiedziałaś o niej? 294

Poczucie winy odbijało się na jej twarzy, gdy padła na łóżko. -Tak. Nie miałam zamiaru ukrywać tego przed tobą. To co działo się z Keenanem... byłam strasznie zaabsorbowana tym wszystkim. Ja... -Jest w porządku. Rozumiem. Sheldon zaczynała już wychodzić z siebie i myślę, że spowodowane to było wypuszczeniem Keenana ze szpitala miesiąc temu. Jednak z powodu płuca nie wrócił jeszcze do szkoły. Wszystko w dalszym ciągu było świeże i kruche, a jedynym warunkiem opuszczenia szpitala było pozostanie w łóżku. Rozmawiałam z nim przynajmniej raz w miesiącu i według niego wszystko było lepsze niż szpital. Zastanawiałam się, czy Keiran nadal planował kontynuować swój pomysł, by oddać mu swoje własne płuco. Minęły trzy miesiące i nic się nie działo. Dowiadując się dzisiaj, że Keiran w dalszym ciągu prowadził interesy z Mario i co nawet gorsze, niańczył jego córki, sprawiło, że byłam wstrząśnięta. -Nie, nie jest w porządku. - Głos Sheldon wyrwał mnie z moich myśli. - To nie jest sposób, w jaki chciałabym się dowiedzieć. -Jak długo ma z nim zostać? -Trzy miesiące? Poczułam jak moje serce opada mi prosto do żołądka, skręcając się z bólu. Była tam, kiedy ja byłam z nim. Po prawdzie, byliśmy razem tylko przez jeden tydzień, ale on rościł sobie prawo do mnie na długo wcześniej. -Tak, ale na serio, nie sądzę, że ją w ogóle dotknął. -Dlaczego tak myślisz? -Poza tym, że jej nie trawi? Pokiwałam głową. -Cóż, myślę, że ona i Quentin mają swoją historię. -Co? Jak? - Pytanie pochodziło od Willow, która aż do teraz nie odezwała się nawet słowem. 295

Sheldon zrelacjonowała całą historię od dnia, w którym ją spotkała, i w chwili, gdy skończyła, byłam tak samo skołowana, jak po spotkaniu z nią. -Cóż, wiesz jak to się mówi - jeśli kładziesz się z psami to z pewnością obudzisz się z pchłami. Zaśmiałam się z powodu jej widocznej niechęci wobec tej dziewczyny. Mój śmiech zamarł, gdy przyszedł mi do głowy pewien pomysł. -Myślę, że wiem jak poprawić sobie samopoczucie. -Tak? -Jak? - podejrzliwie zapytała Willow. *** RIHANNA I S&M rozbrzmiewała z głośników, gdy następnego ranka jechałam do szkoły z opracowanym planem. Kołysałam się na siedzeniu w rytm muzyki. Cały dzień bez ustanku analizowałam plan i gdy w końcu nadeszła pora lunchu, z mściwą ekscytacją maszerowałam sprężystym krokiem. Opuściłam stołówkę, kierując się w stronę drzewa, przy którym zwykle siadał Collin obłożony dużą ilością książek. -Hej, Collin. Zaskoczony spojrzał na mnie w górę. -H-hej. -Mam tak jakby przysługę, o którą chciałam cię prosić. -Przysługę? -Tak. Wiem, że nie znamy się za dobrze i z mojej strony jest to może niewłaściwe, by prosić, ale jestem, można tak powiedzieć trochę zdesperowana. -Co potrzebujesz? -Pchły. -Pchły? - Poprawił okulary na swoim nosie przyglądając mi się badawczo. 296

-Dlaczego? -Zemsta - odpowiedziałam szczerze. Nie zareagował. Właściwie wyglądał na ledwo poruszonego moją odpowiedzią. Jako osobie, z której przez ostatnie cztery lata kpiono, zapewne nie obce były podobne emocje. -Cóż, jest zima, więc troszkę trudno je dostać... -Ale mogę się założyć, że wiesz jak, prawda? Niechętnie pokiwał głową, po czym wziął mnie z zaskoczenia pytając: -Co dostanę w zamian? -A co byś chciał? -Cóż... um - Zarumienił się schylając głowę, co w dość oczywisty sposób zdradziło, w jakim kierunku popłynęły moje myśli. -Nie zapłacę za pchły seksem. Jego oczy zrobiły się ogromne, gdy ponownie na mnie spojrzał. -Nie. Nie seks. Pocałunek. -Pocałunek? -Tak. Nigdy wcześniej nie całowałem się z dziewczyną. Decyzję podjęłam natychmiast jak tylko jego twarz zaczęła z zawstydzenia płonąć czerwienią. -Pewnie. Pocałunek spoko, ale powiem kiedy i gdzie. Umowa stoi? -Stoi. Usiadłam, by zjeść z nim lunch i trochę go poznać. Skoro miałam być tą, z którą się po raz pierwszy pocałuje, czułam, że przynajmniej to byłam mu winna. Prawda była taka, że byłam osobą honorową. Collin był dobrym człowiekiem i może z czasem, moglibyśmy nawet zostać przyjaciółmi. Reszta lekcji wraz z piątą przeszła gładko i spokojnie poza tym, że czułam niewielkie zdenerwowanie. Byłam również 297

seksualnie sfrustrowana, ale mimo to knułam i kalkulowałam. Na koniec dnia, praktycznie zacierałam ręce z radości i podekscytowania. Zanim pojawiłam się w domu Keirana zawołałam jego imię, by upewnić się, czy aby na pewno został na treningu i nie było go w domu. Diany również nie było. Najwidoczniej była pilnowana przez Quentina. Ku mojemu zaskoczeniu, zaraz po szkole Collin był w stanie zaopatrzyć mnie w pchły. Jak się okazało jego piwnica była muzeum dla różnych insektów. Bądź tu mądry. Jeszcze nie zapłaciłam mu pocałunkiem, ale wcześniej zdążyłam go przestrzec, że zdecydowanie nastąpi to w miejscu publicznym. Im większy tłum tym lepiej. Drzwi otworzył mi Keenan, ubrany jedynie w luźne spodnie. Zanim skierował się do kuchni, zabrał ode mnie torbę burgerów, które kazał mi ze sobą przynieść. Krzyknęłam do niego informując, że muszę skorzystać z łazienki, po czym zniknęłam idąc w górę schodami. Nie miał on pojęcia po co właściwie tutaj przyszłam. Byłam tutaj pod pretekstem odwiedzania przyjaciela. To nie tak, że nie ufałam Keenanowi, ale nie mogłam ryzykować, żeby mnie zdemaskował. Poza tym... kto chętnie wpuszcza pchły? Zerknęłam do pokoju dla gości, gdzie przypuszczalnie zatrzymała się Diana. Jeśli aktualnie nie spała z Keiranem. Popchnęłam drzwi znajdujące się zaraz obok pokoju Keirana, wygrywając loterię. Rażąco oczywisty był fakt, że od dłuższego czasu pokój zamieszkiwany był przez kobietę. Odepchnęłam od siebie złość, zrzucając torbę z ramienia. Pomimo kuszącej opcji, by troszkę powęszyć, to jednak nie miałam za wiele czasu, zanim Keenan zacząłby być podejrzliwy i przyszedł mnie szukać. Wyciągnęłam słoiczki, które Collin kazał trzymać w ciepłym miejscu i ostrożnie otworzyłam pierwszy. Pierwszą moją ofiarą stały się poduszki, zanim ruszyłam w stronę prześcieradeł, a 298

następnie jej ubrań. Usatysfakcjonowana skierowałam się do łazienki i prysznica, gdzie tak jak przypuszczałam znajdował się damski szampon i odżywka. Otworzyłam zatyczkę wrzucając do niej kilka pcheł, zanim szczelnie zamknęłam pojemnik, mając nadzieję, że przeżyją. Byłam już przy ostatnim słoiczku, który zostawiłam na najlepszą część. Wróciłam z powrotem na korytarz kierując się do pokoju Keirana. Pomieszczenie wyglądało dokładnie tak samo jak wtedy, w czasie tego mrocznego okresu, kiedy byłam tu po raz ostatni. Jak żywe, stanęły mi przed oczami chwile, gdy mnie upokarzał, kiedy po raz pierwszy używał moich ust. To popchnęło mnie do zrobienia tego, co zaplanowałam. Zrobiłam dokładnie to samo, co w pokoju Diany, zanim skierowałam się z powrotem na dół. Keenan wsuwał ostatnie kęsy, kiedy weszłam do kuchni. -Dość długo ci to zajęło – komentował nie patrząc na mnie, zbierając śmieci. -Cóż, wiesz jak dziewczyny lubią się stroić. Zerknął na mnie kątem oka i zacisnął usta. -Zatem tak to wyglądało. Był podejrzliwy, ale nie naciskał dalej. Wzruszyłam ramionami i podążyłam za nim do dużego pokoju, gdzie oglądaliśmy film, do czasu aż prawdopodobieństwo natknięcia się na Keirana wzrosło niebezpiecznie.

299

Rozdział 26 KEIRAN Siedemnasty sierpnia DROGI DZIENNIKU, Nie ośmieliłabym się powiedzieć tych słów głośno, nawet Willow, i co więcej nawet tobie ciężko jest mi się do nich przyznać. Dzisiaj doświadczyłam najdziwniejszego uczucia w moim życiu. Lęk zamienił się w coś dużo straszniejszego. Coś bardziej potężnego i niebezpiecznego. Jeden rok szkolny się skończył i teraz zaczął kolejny. Tęskniłam za nim. Jak żałosne to jest? By tęsknić za kimś, kto nienawidzi mnie bardziej, niż troszczy się o oddech. Ale to nie wszystko, prawda? To było to, co poczułam, kiedy zobaczyłam go ponownie. *** -CO DO CHOLERY? Był środek nocy, kiedy zostałem obudzony. Kolejny krzyk wybuchł wkrótce potem i od razu wyskoczyłem z kanapy, na której spałem. Przesunąłem ręką po twarzy, zanim z mozołem skierowałem się na schody, by zobaczyć co wywołało całe te zamieszanie. Zdecydowanie wiedziałem kto, ale nie miałem pojęcia, co było 300

tego powodem. Wszystkie światła na górze były włączone i kiedy doszedłem na półpiętro, zobaczyłem wujka i Keenana stojących w drzwiach pokoju dla gości. -Co się dzieje? -Cóż, twoja mała przyjaciółeczka drze się na cały dom warknął Keenan. Jego powrót do domu nie ułatwił między nami relacji. Odmawiał wszelkiej rozmowy ze mną, a kiedy to robił, miało to zawsze wydźwięk sarkastycznej riposty. Zaczynało mnie to męczyć. Ile razy mogłem go przepraszać? Minąłem ich, by otworzyć drzwi. Diana stała na środku pokoju poklepując się po skórze. -Co do kurwy jest z tobą nie tak? Miałem już jej coraz bardziej dość. Jednak jakoś musiałem to przetrwać. Wczoraj, kiedy zobaczyłem jak razem z Monroe wychodzi ze sklepu, mając na twarzy konspiracyjny szeroki uśmiech, poczułem chęć, by ją udusić. Wiedziałem, że z pewnością coś powiedziała, gdyż Monroe wyłoniła się ze sklepu blada jak duch. Jak tylko wyszła, dojrzała mój samochód. Co prawda, przez ciemną szybę nie mogła mnie dostrzec, ale gniew w jej spojrzeniu był imponujący. Nie potrafiłem dość szybko się stamtąd wydostać. Skupiłem swoją uwagę z powrotem na Dianie, kiedy w szale zaczęła przesuwać rękami we włosach jednocześnie piszcząc i jęcząc. Podbiegłem do niej i chwyciłem jej ręce, a kiedy to zrobiłem zauważyłem, że całą jej skórę pokrywają maluśkie skaczące punkciki. Całe jej ciało wyglądało jakby było przez nie zaatakowane. To coś przeskoczyło na mnie i szybko odsunąłem ją od siebie. Dlaczego, do cholery, była pokryta pchłami? -Dlaczego jesteś pokryta pchłami? - zapytałem powtarzając pytanie w myślach na głos. Było by to nawet zabawne, gdyby nie było tak późno i nie byłbym poirytowany jej obecnością. 301

-Ty mi powiedz - krzyczała. - To twój dom! -Uspokój się - rozkazałem. -Nie! To jest niedopuszczalne. Nawet nie masz zwierząt domowych! - Wybiegła z pokoju, jak przypuszczałem do łazienki. Spojrzałem na Johna i Keenana, którzy nadal obserwowali wszystko w milczeniu. Podszedłem do łóżka, którego prześcieradła były pogniecione. Zobaczyłem na nim jeszcze więcej insektów. -Czy to ty zrobiłeś? - zapytałem Keenana. Diana miała rację. Nie mieliśmy zwierząt, a z taką ilością pcheł wiedziałem, że to nie był przypadek. -A dlaczego miałbym? Obserwowałem go przez chwilę, zanim uznałem, że mówił prawdę. Nawet jeśli nie interesował się Dianą, tak samo jak ją, to był wtedy w swoim łóżku. Jeśli nie on, to kto? Kolejny krzyk doszedł z wanny i wziąłem głęboki oddech, zanim wyszedłem z pokoju. Bez pukania popchnąłem drzwi od łazienki. Nawet jeśli jest naga po prostu będzie musiała to przełknąć. Poza tym, przez ostatnie trzy miesiące i tak co chwilę próbowała wskoczyć do mojego łóżka. -Co teraz? Zasłonki prysznica rozsunięte były na boki, a ona w panice o mało z niego nie wypadła. W ręku trzymała butelkę szamponu, gdzie skakała jeszcze większa ilość pcheł. Teraz było ich więcej, nawet na jej twarzy i we włosach. Płakała histerycznie. Przekląłem, chwytając ręcznik i przykryłem nim jej nagie ciało. -Keiran, co się dzieje? Dlaczego w moim domu są pchły? zapytał John, odzywając się po raz pierwszy. -Nie wiem, ale to musiało zostać zaplanowane. -Kto tutaj był? -Nikt. - Miałem pustkę w głowie. Rozważałem. co mogło się stać pomiędzy szkołą, a treningiem. Prawie nie bywałem w domu. -Keenan? - zapytał John. -Nie... - zaczął, a następnie przerwał i zrozumienie zalśniło 302

na jego twarzy. Pokręcił głową, po czym wybuchnął nieopanowanym śmiechem. Zaczął się dusić i po chwili, chciałem go powstrzymać, zważywszy na jego stan, ale wiedziałem, że i tak nie będzie słuchał. Czasami myślałem, że chciał umrzeć. -Och, to wspaniale. Na serio z kimś zadarłeś. -O czym ty do cholery mówisz? -Lake przyszła mnie dzisiaj odwiedzić. -Co zrobiła? -Wpadła tu. Oglądaliśmy filmy, po czym wyszła, ale kiedy przyszła powiedziała, że musi skorzystać z łazienki, więc poszła na górę. Zdusiłem zazdrość o to, że odwiedziła mojego brata. -I nie skorzystała z łazienki dla gości, na dole? Dlaczego? -Piszcząca lalunia pokryta pchłami mogła być tego powodem. -Kurwa mać... *** -MIAŁEM JEDNĄ MYŚL, kiedy następnego dnia jechałem do szkoły. Inspekcja całego domu wykryła, że ta mała dziwka nie tylko pokój Diany zapaskudziła pchłami, ale również mój. Spędziliśmy całą noc próbując oczyścić Dianę i przejąć kontrolę nad rozprzestrzenianiem się tego paskudztwa, zanim można było wezwać deratyzatora. Nie wiedziałem z jakiego powodu, ale Monroe lubiła pojawiać się w szkole jeszcze przed wszystkimi. Nie jestem pewien dlaczego, ale sądzę że po to, by uniknąć spotkania mnie na korytarzu. To dawało mi teraz przewagę. Niewielką przeszkodą była Willow, bo wiedziałem, że razem chodziły do szkoły. Zaczynając od biblioteki przeszukałem całą szkołę, by ją odnaleźć lecz gdy ciągle jej nie znajdowałem, ogarniało mnie coraz większe sfrustrowane. Gdyby nie to, że jej auto było na zewnątrz przed szkołą, to bym zrezygnował. 303

Szczęście było zdecydowanie po mojej stronie, gdyż kiedy wyszedłem zza rogu, zobaczyłem ją wychodzącą z łazienki. Sama. W chwili, gdy mnie dostrzegła było już za późno. Była moja. Zaciągnąłem ją do najbliższej sali i o dziwo podążyła za mną bez szarpaniny. Kiedy odwróciłem się, by zamknąć nas dostrzegłem ironiczny uśmieszek na jej twarzy.

w

środku,

-Masz zamiar powiedzieć mi, co do cholery robiłaś wczoraj w moim domu? -Odwiedzałam przyjaciela – i nie tak, żeby to w ogóle była twoja sprawa. -Ale nie przyszłaś tylko po to, by odwiedzić przyjaciela, prawda? -Czy coś sugerujesz, Keiran? -Za ten twój mały wyczyn będziesz musiała zapłacić. -W ogóle nie obchodzą mnie twoje emocjonalne gierki. Odwróciła się szybko i doszedł do mnie oszałamiający zapach, gdy jej włosy zawirowały wokoło. To w jakiś sposób mnie uruchomiło. Schyliłem się nisko zarzucając jej ciało na ramię i ignorując szarpanie, gdy przeniosłem ją w stronę biurka nauczyciela. Było wystarczająco duże i idealnie wysokie na to, co miałem zamiar zrobić. -Postaw mnie na ziemię! Zrobiłem to czego zażądała, ale jednocześnie odwróciłem ją dookoła tak, by pochylić ją na biurku. Linijka znajdująca się w kubku na jego krawędzi przykuła moją uwagę. Chwyciłem za nią sprawdzając wytrzymałość na swojej dłoni. Napięła się za każdym razem, gdy linijką uderzałem w swoją dłoń. -To niesamowite, czyż nie? - Próbowała powstrzymałem ją ręką, chwytając mocno za kark.

wstać,

ale

-Pójść mnie ty... ała! - linijka uderzyła w jej pokryty jeansem tyłek, powstrzymując to czym chciała we mnie rzucić i zapragnąłem bardziej niż cokolwiek, bym mógł zobaczyć jak jej pupa robi się czerwona. 304

-Masz szczęście, że nie spałem w moim łóżku zeszłej nocy, bo w przeciwnym razie sprawiłbym, by było to dla ciebie dziesięć razy gorsze. -Idź do piekła i zabierz ze sobą tę swoją małą zdzirę! Upuściłem ołówek obok jej głowy uwalniając szyję, jednocześnie ustawiając się za nią tak, aby utrzymać ją w miejscu. -Co ty mi robisz? Nie kwapiła się z odpowiedzią tak, jakby wyczuwając, że wcale tego nie chciałem. - Nie potrafię nawet właściwie cię ukarać. -Zatem puść mnie! -Powiedz mi dlaczego to zrobiłaś? -Nie jestem ci winna żadnego wytłumaczenia. -I niby dlaczego? -Ponieważ nie możesz ignorować mnie przez dwa miesiące obnosząc się przede mną z nową dziewczyną, a następnie żądać ode mnie odpowiedzi. -Co ona ci powiedziała? -Puść mnie albo zacznę krzyczeć. -Krzycz. Nikogo tutaj nie ma – jeszcze lepiej nawet... właściwie, dlaczego nie miałbym dać ci powodu do krzyku? Znam sposób, by cię uciszyć. Przesunąłem ręką do przedniej części jej spodni rozpinając je powoli. Czekałem aż zaprotestuje, ale nie zrobiła tego, więc kontynuowałem. Jej spodnie osunęły się w dół, a moje ręce znalazły się w jej majtkach, zanim w ogóle udało mi się policzyć do trzech. Była już mokra, lecz nie potrafiłem powstrzymać się przed dotykaniem jej palcami. Znalazłem malutki wzgórek dotykając ją w tym miejscu. Delikatnie rozsunęła nogi i nie uszło mojej uwadze to, w jaki sposób wygięła plecy przysuwając cipkę bliżej mojej ręki. Zdecydowałem się na kolejny krok wsuwając w nią palce. Jej 305

jęk był dla mnie zachętą, której potrzebowałem. Kolejny palec w jej wnętrzu i poruszała się pieprząc moją dłoń. Nie pamiętam, kiedy moje własne spodnie opadły w dół, ale gdy powstrzymałem się przed dostarczaniem jej przyjemności, spojrzała na mnie ze złością i pożądaniem w oczach. Wsunąłem rękę do portfela, by wyciągnąć z niego gumkę, jednocześnie utrzymując z nią kontakt wzrokowy. Robiłem to powoli, dając jej czas na zaprotestowanie. Nie zrobiła tego. Zacisnąłem jej włosy w pięści unosząc głowę do góry, by pocałować ją tak samo mocno jak wbijałem się w nią od tyłu. Krzyczała przy moich ustach, unosząc się na palcach. -Keiran... -Zamknij się, kurwa. Dałem ci szansę do rozmowy. Przytrzymałem jej ciało płasko na biurku, napierając na plecy. Rękę wsunąłem we włosy, gdy bezlitośnie wbijałem w nią fiuta. Obserwowałem jak piękne rysy jej twarzy zmieniają się, a biurko kołysało się pod wpływem naszych ruchów. Wsunąłem się głębiej scałowując kropelki potu tworzące się na jej plecach. Oczy miała zamknięte, a twarz przepełnioną koncentracją, starając się nie dopuścić, by moja determinacja nią zawładnęła, jak zawsze się działo, gdy byłem w niej głęboko. Borykałem się z tym samym problemem, aczkolwiek byłem lepszy w ukrywaniu niż ona. Jej ciasna cipka posiadła mnie, tak jak zawsze się działo...

306

Rozdział 27 LAKE OCH. MÓJ. BOŻE. To była jedyna myśl, jaką potrafiłam przetworzyć. Wiedziałam, że odkryje, iż to ja byłam osobą, która podłożyła pchły, ale nie spodziewałam się, że zareaguje tak... dziko. Potrzebowałam go tak bardzo jak kolejnego oddechu, ale jeśli pozwoliłabym Keiranowi na kontynuowanie tego w jego sposób, zrujnowałby nas oboje. Musiałam przejąć kontrolę. Jakoś. Okazja nadeszła, kiedy niespodziewanie wycofał się z mojego ciała. Obejrzałam się za siebie dostrzegając go siedzącego na krześle, zanim szarpnął mnie na swoje kolana. -Ujeżdżaj mnie. Byłam w stanie ukryć swoje zaskoczenie, że pozwolił mi przejąć kontrolę i zrobiłam tak jak rozkazał. Keiran miał wiele twarzy, ale uległość zdecydowanie nie była jego mocną stroną. Ja po prostu wiedziałam jak tę kontrolę przejąć. Uniosłam się i powoli zsunęłam na niego odnajdując rytm, aż ujeżdżałam go w sposób w jaki wiedziałam, że lubił. W ciągu tych ostatnich sześciu miesięcy doskonale mnie tego nauczył, więc wiedziałam w jaki sposób sprowadzić go na samą krawędź. Obserwował mnie uważnie przez swoje na wpół przymknięte powieki i, gdy przyspieszyłam tempo, delikatnie zaczęłam zaciskać wewnętrzne mięśnie wokół jego penisa. W chwili, gdy zdał sobie sprawę z tego, co robiłam, było już za późno. Moja 307

cipka trzymała go w żelaznym uścisku. Rękami oplótł moje biodra, by mnie powstrzymać, ale zaczął dochodzić, zanim uniósł mnie ze swojego pulsującego już fiuta. Wymusiłam na nim orgazm przejmując kontrolę. Jego oczy ściemniały, gdy dostrzegł, że triumfowałam własne zwycięstwo. -Wypierdalaj ode mnie. Jego mroczne spojrzenie sprawiło, że zamarłam. Uderzył we mnie znajomy dreszcz strachu. Nie mogłam tego jednak pokazać. Miałam rację. -Coś nie tak? - Przechyliłam na bok głowę przyglądając mu się jednocześnie. - Czujesz się wykorzystany... czy też gruntownie wypieprzony? Mogłabym powiedzieć, że udało się to nam obojgu... - Spojrzałam w dół na dowód jego uwolnienia, lśniący na jego wyrzeźbionym abs-ie. Kiedy z powrotem zwróciłam wzrok na jego twarz uśmiechnęłam się złośliwie, naśladując spojrzenie, które często posyłał mi po tym, jak sprawiał, bym błagała go, by pozwolił mi dojść. Wystrzelił w górę z krzesła i szybko cofnęłam się w tył, myśląc, że mnie złapie, ale jedyne co zrobił, to schylił się, by założyć jeansy. Jego szczęka na przemian zaciskała się i rozluźniała. Wiedziałam, że uderzyłam w jego czuły punkt. -To zabawne jak starasz się zrobić wszystko co w twojej mocy, by ze mną walczyć, lecz za każdym razem, kiedy cię dotknę rozsuwasz nogi szybciej niż dziwka za pięć dolców. Całe szczęście, że skupił uwagę na właściwym zapinaniu spodni, bo w przeciwnym razie zobaczyłby jak się wzdrygam. Chwilę zajęło zanim doszłam do siebie. -Gdybyś nie bawił się tak dobrze w czasie, kiedy mnie nienawidziłeś, wtedy przypuszczam, że dałabym ci spróbować. Zdecydowanie, dwoje może zagrać w tę grę. -Chcesz wiedzieć dlaczego cię ignorowałem? -Wiem dlaczego. -To nie z powodu Diany – powiedział zniecierpliwiony. -Okej, zatem... dlaczego? 308

-W dzień, w którym się pokłóciliśmy, nie opuściłem cię. Spałem w samochodzie na zewnątrz twojego domu i następnego ranka znalazła mnie twoja ciocia. -Kazała ci trzymać się ode mnie z daleka, prawda? Kiedy pokiwał głową, poczułam jak miękną mi kolana. -Co jeszcze powiedziała? -Zapytała mnie o Mario. Nie wiedziałam jak długo tak stałam, gapiąc się na niego, ale musiało to trochę trwać, gdyż złapał mnie za łokieć i posadził na krześle, na którym przed chwilą uprawialiśmy seks. -Ale skąd mogłaby go znać? Wzruszył ramionami i odpowiedział: - Zapytałem, ale nie odpowiedziała. Mam przeczucie, że było to coś osobistego. -To niemożliwe. Jak w ogóle mogłaby go znać? -Nie wiem, ale przecież to nie była taka wielka tajemnica. Mogę jedynie przypuszczać, że jej osobisty detektyw, którego ukrywała, dokopał się do czegoś. Może artykuł z wiadomościami, o którym mówiłaś, że czytała, zasugerował jej, by mieć na mnie oko. -Zabroniła mi się z tobą widywać – przyznałam się. Nie wyglądał na zaskoczonego, ale nie oczekiwałam tego, co przed chwilą mi oznajmił. Zanim udało mu się cokolwiek powiedzieć naszą uwagę odciągnął odgłos podjeżdżających samochodów. -Porozmawiamy później. Wstałam krzyżując ręce na piersi. -Nie rozumiem, o czym jeszcze mamy rozmawiać. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. -Trudno! - warknął. - Kolejny raz udało ci się zaciągnąć mnie z powrotem w swoją sieć. Umowa. Zadzwonił

pierwszy

dzwonek

i Keiran

wyszedł, zanim 309

mogłam zdobyć się by pokazać mu środkowy palec. *** CHWILĘ ZAJĘŁO MI zrozumienie jaki to był dzień, zważywszy na ogromne ilości kwiatów i czekoladek w kształcie serca, rozdawanych w ciągu całej doby. Walentynki. Były to również dziewiętnaste urodziny Keirana. Z jakiegoś powodu czułam się winna temu, że zapomniałam, ale to wcale nie tak, że byliśmy w dobrych stosunkach. Niczego nie byłam mu winna. Po tym jak podrzuciłam Willow do domu, z ciężkim sercem i obolałym ciałem skierowałam się do swojego.

310

Rozdział 28 KEIRAN NATYCHMIAST PO SZKOLE, nakreśliłem i zaplanowałem całą noc. Kiedy już wszystko miałem na swoim miejscu, skierowałem się do niej. Była niewielka szansa, że chętnie poświęci mi swój dzień, ale na to także byłem przygotowany. - Co ty tu robisz? - zapytała tak szybko, gdy ze znudzonym wyrazem twarzy otworzyła drzwi. - Mówiłam ci, że nie chcę cię widzieć. - Walczyłem z cisnącym mi się na usta uśmiechem. Puls szybko bijący na jej szyi i sposób w jaki zaciskała uda podpowiadał mi, że wcale nie była taka obojętna na moją osobę. - Jestem tu dla scenerii - odpowiedziałem podążając wzrokiem w dół i górę jej ciała. Miała na sobie te małe różowe szorty z głupimi, pieprzonymi misiami. Nienawidziłem ich, ponieważ jej długie nogi wyglądały tak gorąco, a te tańczące misie sprawiały wrażenie , jakby mnie przedrzeźniały. Były tam, gdzie ja chciałem się znaleźć... owinięty przez jej nogi i zakopany głęboko. - Dlaczego masz na sobie krawat? Krawat był pomysłem Dasha, a ja wziąłem sobie jego słowa do serca, skoro był takim poskramiaczem. - Zamknij się. Idziesz ze mną, czy nie? - Dlaczego do kurwy ją o to pytam? Demon na moim ramieniu pękł i syknął na mnie. Kusiło mnie, aby wyciągnąć ją z domu i zamknąć gdzieś daleko, gdzie nikt nigdy by nas nie znalazł, jak jaskiniowiec o bycie 311

którym zawsze mnie oskarżała. - Nie. - Poruszyła się, aby zamknąć drzwi, ale szybko wyciągnąłem nogę, blokując je. - Zabieraj się, albo ją stracisz warknęła. Taka słodka. Jej warknięcie było niczym w porównaniu z moim i wiedziała o tym, ale nie mogłem winić jej za próbę. - Skończ swoje gówno i idź zarzuć na siebie sukienkę, albo coś innego, co da mi łatwy dostęp, a potem przyprowadź tutaj swój tyłek. Przygryzłem wnętrze policzka, kiedy niespodziewanie postawiła swoją stopę na mojej, a następnie kopnęła mnie w goleń. - Kurwa! - Odskoczyłem do tyłu i ze wszystkich sił starałem się nie popłakać jak dziwka. - Monroe... - ruszyłem do przodu, żeby ją złapać, ale zostałem odcięty przez twardą barierę trzaskających przede mną drzwi. Czy ona właśnie zamknęła mi drzwi przed nosem? Gra trwa dalej. Wysłałem szybką wiadomość i wygodnie oparłem się o poręcz na jej ganku. Nie musiałem długo czekać. Chwilę później wyleciała przez te same drzwi, które zamknęła przed twarzą i skierowała się prosto w moją stronę. Jej klatka piersiowa falowała od głębokich oddechów, gdy zabijała mnie wzrokiem. - Kiedy się odpieprzysz Masters? - warknęła. Masters? Uroczo. Więc chciała być trudna? Wypchnąłem swoją pierś w jej i wycofałem ją o kilka kroków w tył, aż miałem przyciśniętą ją do drzwi. - Nie wiem, ale planowałem to. - Bardziej przypominasz świnię i niedługo jak ona zaczniesz śmierdzieć. Idź... - Moja dłoń była na jej gardle, zanim jeszcze 312

mogła skończyć zdanie. Szybko podgryzłem jej wargę, nie dbając o to, jak szorstkie to było. - Keiran... Słowa zamarły na jej ustach, gdy odchyliłem jej głowę do tyłu, aby wyeksponować szyję. Stawiałem pocałunki, upewniając się , aby piętnowały ją, zostawiając po sobie ślad. - Keiran, przestań - jęknęła i przyciągnęła mnie bliżej. - Nie - warknąłem w jej szyję. - Kurewsko za tobą tęskniłem. Tęskniłem za tym. Tęskniłem za smakowaniem cię. - Dlaczego mi to robisz? - jęknęła z pożądaniem w głosie. - Otwórz drzwi, kochanie. Wpuść mnie, albo przysięgam że wypieprzę cię mocno w tym miejscu, przed twoimi wszystkimi sąsiadami. - O Boże. - Drzwi otworzyły się gwałtownie, przez co musiałem szybko przycisnąć ją do siebie, żeby przez nie nie przeleciała. Ukradłem jej usta w pocałunku, gdy wprowadziłem ją przez wejście. Kopniakiem zamknąłem drzwi i uniosłem ciało Lake do góry, niosąc przez korytarz i do salonu, gdzie postawiłem ją na nogi. Było to na tyle daleko, aby zrealizować swój plan. - Nie powinnam tego robić. Nie powinnam ci tego dawać. - Już to zrobiłaś. Wiele razy. Co znaczy jeden więcej? - Moje życie - wyszeptała rozpaczliwie, patrząc na mnie do góry. - Nie tym razem. - Utwierdziłem ją pocałunkiem, który zagrażał porwaniem mojej duszy i jej. Kurwa. Co ona mi robiła? Nie powinienem martwić się o serca i myśli, czy obietnice, przynajmniej przyznawać, że tak było. - Dlaczego tu przyszedłeś, Keiran? Poważnie. - Odsunęła się ode mnie i objęła się w talii i cholera, jeśli nie byłem zazdrosny o jej ramiona. - Są walentynki. 313

- No i? Nie dbasz o takie rzeczy. Nie masz powodu, aby to robić. - Ale coś mówi mi, że ty o to dbasz. Powód jaki mam, stoi właśnie przede mną. - Więc, co? To ma być twój jakiś wielki gest? - Jeśli kolacja i pieprzony film są tym, co nazywasz wielkim gestem, to tak - pękłem. Im więcej czasu poświęcała na wpatrywanie się we mnie tym twardym, odległym spojrzeniem, tym bardziej moja pewność siebie zaczynała upadać. Myśl o niej, odrzucającej mnie była irytująca, nie żebym winił ją, gdyby to robiła. Ten rodzaj gry między nami trwa już bardzo długi czas. - Jeśli to jest twój sposób na ponowne zaciągnięcie mnie do łóżka, to pozwól mi ciebie ostrzec, że to wszystko nie zmierza we właściwym kierunku. - Kurwa. - Sfrustrowany, przeczesałem palcami włosy. - Nie jestem do tego przyzwyczajony. Nie wiem, co do cholery robić. Podeszła do mnie, owijając ręce wokół mojej szyi - Możesz zacząć od właściwego zapytania mnie, czy pójdę z tobą na kolację – szepnęła. - Właściwego, co? Jak mam to zrobić? - Możesz powiedzieć... "Lake, czy wyjdziesz ze mną?" - Ale ja już wiem, że wyjdziesz. Jej ramiona opadły z mojej szyi, zanim odwróciła się i udała w stronę schodów. - Do zobaczenia. Sam możesz odprowadzić się do drzwi. Poruszyłem się, zanim w ogóle mogłem to przemyśleć i przyciągnąłem ją z powrotem do siebie. - Nie testuj mojej pierdolonej cierpliwości. Wszedłem po schodach na górę i skierowałem się prosto do 314

jej pokoju, gdzie rzuciłem ją na łóżko. Upuściłem torbę i szybko wyciągnąłem z niej długie pudełko. Jej twarz wyrażała wściekłość, ale nadal wyglądała słodko, kiedy rzucała we mnie ostre spojrzenie, tnące jak sztyletami. Faktycznie poczułem się zdenerwowany, gdy je wyciągnąłem w jej stronę. Spojrzała na pudełko, a potem na mnie ale nadal nie wykonała żadnego ruchu. - Nie przyprawiaj mnie o ból dupy. Weź pudełko. Nie ma w nim nic, co mogłoby cię skrzywdzić. - Czy ty wymagasz, abym ci zaufała? Zdałem sobie sprawę, że nie miałem żadnego prawa, aby ją o to prosić, ale nie zauważyłem także tego, że od jakiegoś czasu potrzebuję, aby tak było. - Tak. Obserwowała mnie oceniając moją szczerość, kiedy otwarcie utrzymywałem jej spojrzenie. Zobaczyłem w jej oczach podjętą decyzję sekundę przed tym, jak powoli wzięła pudełko z moich rąk. Otworzyła pakunek, a ja w milczeniu ją obserwowałem. Odrzuciła papier na boki, a kiedy zobaczyła co jest w środku, rozluźniła się. - Buty? Kupiłeś mi buty? - Ukryłem uśmiech, który próbował wyjść na powierzchnie, przez dźwięk niedowierzania i rozczarowanie, które pojawiło się u niej. Nie miałem pojęcia, co miała nadzieję znaleźć w środku, ale wiedziałem teraz jedną rzecz... chciała więcej. - Podobają ci się? - Tak. Są piękne, ale po co to całe zamieszanie i wygrażanie z powodu butów? - Szpilki były zamszowe, kolory beżu z białymi obcasami, które miały odpowiednią wysokość. Szczyt butów był wykończony idealnymi łukami. - Chcę, żebyś założyła je dla mnie na naszą dzisiejszą randkę. 315

- Wracamy do tego, co? Zaczerpnąłem głęboki oddech i wypuściłem go wolno. - Tak czy inaczej, wyjdziesz ze mną dzisiaj, więc powiedz mi co mam zrobić, żeby było dobrze? Zirytowany wyraz jej twarzy przekształcił się w zainteresowanie, gdy to rozważała. Gdy pojawił się u niej szelmowski uśmiech, poczułem strach. Cały czas zapominałem o tym, że to nie jest ta sama dziewczyna, którą torturowałem na szkolnych korytarzach. - Czy to mój szklany pantofelek? - Jeśli powiem, że tak, to wyjdziesz ze mną? - Mógłbyś zapytać mnie... - Zapytałem... - Na kolanach. Błysk w jej oku powiedział mi, że uważa to za zabawne, ale wiedziałem że jest poważna. Chciała, żebym błagał. Jak cholera, że będę. Ale znałem inny sposób, aby ją przekonać. Opadłem na kolana bez żadnych kłótni, wytrzymując jej spojrzenie. Na twarzy miała zadowolony z siebie uśmieszek, który szybko zniknął, gdy tylko chwyciłem ją za biodra i przyciągnąłem do siebie. Po raz pierwszy, nic nie powiedziała. Przygryzła wargę, patrząc na mnie w dół. Pożądanie w jej oczach mieszało się z podenerwowaniem i mogłem powiedzieć, że chciała tego, co miało się wydarzyć. Minęło, kurwa, zbyt długo. - Keiran, czekaj... - Nie, kochanie. Chciałaś mnie na kolanach, prawda? Pociągnąłem w dół jej szorty. Moje dłonie już zrywały jej 316

majteczki, kiedy te opadły wokół kostek. - Więc pozwól mi teraz błagać. Prawie pośliniłem się na widok jej nagiej cipki. Nie chciałem i nie miałem zamiaru czekać kolejnej sekundy. Chwyciłem za jej lewą nogę, tuż za kolanem i podniosłem, układając na swoim ramieniu, nadal przytrzymując jej wzrok. Swoimi małymi dłońmi złapała się moich ramion, a ja rozluźniłem się, gdy zauważyłem, że nie chciała mnie odepchnąć. Moje usta szybko opadły i już od pierwszego liźnięcia, poczułem przechodzący ją dreszcz i musiałem przytrzymać ją mocniej, żeby nie upadła. Jej oddech już był ciężki i głęboki, a kiedy kontynuowałem lizanie jej, stał się także nierówny. Boleśnie wbijała paznokcie w moje ramiona, ale to tylko mnie zachęcało do brania od niej więcej. Do czasu aż doszła, byłem gotowy pominąć zarezerwowaną kolację i jeść ją przez całą noc.

*** PODRÓŻ UPŁYNĘŁA W CISZY I ciężko było mi się powstrzymać, gdyż aż śliniłem się na samą myśl. Udało mi się przekonać Lake, aby poszła ze mną na kolację, zaraz po tym, jak doszła dwa razy. - Wszystkiego najlepszego - wyszeptała słodko między głębokimi oddechami, kiedy już doszła do siebie, a następnie w ciszy zaczęła się ubierać. Zorientowałem się, że to jest pierwszy szczęśliwy dzień moich urodzin. Ubrała się w jasnoróżową sukienkę bez ramiączek, która otulała jej tułów i powiewała luźno wokół nóg. Restauracja do której ją zabrałem była jedną z niechętnie poleconych przez Sheldon, gdy do niej zadzwoniłem po radę. Wymagało to długiego przekonywania i przekupywania, ale udało mi się namówić ją do pomocy w zorganizowaniu tego wieczoru. 317

To mogły być moje urodziny, ale ta noc była dla niej. Tak czy inaczej, dostanę ją później. Zaparkowaliśmy przed nowoczesną restauracją, a następnie od razu usiedliśmy przy stoliku. Widziałem, że coś chodzi jej po głowie, ale z pytaniami wstrzymałem się aż złożymy zamówienie. - Co się dzieje? - Jeśli powiem, że nic, to mi uwierzysz? - Nie ma na to nawet najmniejszej szansy. - Nie jestem pewna, czy chcę to z tobą robić. Próbowaliśmy się w przeszłości zaprzyjaźnić i skończyło się to tylko gorzej, szczególnie dla mnie. - I to był nasz pierwszy błąd. Nie jest nam pisane bycie przyjaciółmi, Lake. - Nie wiem, czy ufam ci na tyle, abyśmy byli kimś więcej, niż wrogami. - Co muszę zrobić? - Rozmawiać. - Rozmawiać? - powtórzyłem i wtedy mnie olśniło, co miała na myśli. - Lake... - To jest to, czego chcę. Weź to albo odejdź. Nie sądziłem, że rozmowa będzie główną atrakcją kolacji, ale także wiedziałem, że nie odpuści. - Co chcesz wiedzieć? - Chcę wiedzieć, co ci się stało. Wszystko. Możesz zacząć od początku, jeśli to ci w jakiś sposób pomoże. - Nie znam początku. Przynajmniej nie tego, który ma znaczenie. Wiem tylko tyle, co powiedział mi John, a nie jest tego zbyt wiele. - Jakie było twoje pierwsze wspomnienie? 318

- Głód. Uczenie się, co oznacza i jak to jest. - Jak było? - Boleśnie. Nigdy się nie kończyło... Przystosowanie. - Przystosowanie? przystosować?

Jak

do

głodowania

można

się

- Po pewnym czasie, ból głodu stają się czymś więcej, niż niedogodnością. Uczysz się, jak to od siebie odsunąć, a przynajmniej tak mi się wydawało. Robiłem wszystko o co poprosili, żeby dostać choćby odrobinę więcej resztek ze stołu. - To straszne wspomnienie. - To po prostu jedno z wielu i nie tak bardzo złe, w porównaniu do reszty. - Opowiedz mi więcej - nalegała. - Dlaczego? - Mój głos brzmiał na napięty we własnych uszach. - Chcę wiedzieć, co stało się ośmioletniemu chłopcu, który zepchnął kompletnie obce dziecko z drabinek. Przesuwam palcami przez włosy, zanim je mocno na nich zacisnąłem. - Jak co? - Chcę wiedzieć o Quentinie. Jak tutaj skończył? - Myślałem, że nie żyje. Pewnego dnia po prostu zniknął, a ponieważ nie wolno nam było pytań, założyłem najgorsze. - Więc, gdzie był? - Jakimś cudem Mario przeszmuglował go, zanim mój ojciec zabrał mnie z tego związku. Z początku nie wiedziałem, dlaczego. - Ale teraz już wiesz? - Tak, ale to nie jest moja historia do opowiedzenia. - Twarde 319

spojrzenie jakie jej posłałem, upewniło ją aby nie drążyć. - Więc, kiedy wróciłeś do rodziny, przyjechał z tobą? - Mario był z tym dość zdecydowany. To sprawiło, że się zastanawiałem, ale nigdy o tym nie mówił, a ja nie pytałem. Minęły lata, zanim zacząłem o czymkolwiek z tym związanym rozmawiać z Q. Myślę, że chciał o tym zapomnieć, a ja chętnie na to przystałem. - Ale nie ty dlaczego ty nie chcesz o tym zapomnieć? - Dorastanie, ze statusem niewolnika nie jest czymś, o czym tak łatwo zapomnieć. To było moje życie. Jedyne, jakie miałem i znałem. Czy tak łatwo byś z tego zrezygnowała? - Bałeś się, że się nie przystosujesz. Nie chciałeś się przywiązywać do nowego życia, tylko trzymać je na dystans. - Zaczynasz brzmieć, jak psycholog. - Nie możesz się przede mną ukrywać, będąc kutasem, Keiran. Nigdy więcej. - Patrzyliśmy na siebie nawzajem przez dłuższą chwilę, porozumiewając się w ciszy o tym, czego żadne z nas nie chciało powiedzieć na głos. - To okno z szansą, szybko się zamyka. - Byłem już na krawędzi. Nie lubiłem się eksponować, a Lake była dobra w wyciąganiu gówna ze mnie. - Chcę dowiedzieć się czegoś więcej o Lily. - Skrzyżowała ramiona i oparła się o oparcie rzucając mi twarde spojrzenie. - Mówiłem ci o Lily. - Czy była twoją pierwszą ofiarą? - Nie. Zostałem uszkodzony dużo wcześniej, zanim się pojawiła. Nadała mi imię. - Twoje imię? Skinąłem tylko głową, gdy po cichu chrząknąłem na 320

wspomnienie o niej. - Moja matka dała mi na imię Gabriel. Keiran to imię jej brata. Zostałem sprzedany, gdy byłem niemowlęciem, więc naturalnie, nie wiedziałem jak się nazywam. Przynajmniej dopóki nie spotkałem swojej matki. - To trudne - szepnęła. - Więc kto był twoją pierwszą ofiarą? - Wyobraź sobie bezimienną, anonimową osobę związaną i leżącą przed tobą. Następnie ktoś wkłada do twoich rąk nóż, czy cokolwiek innego, przewidzianego do zadawania tortur tego dnia, i wymienia ci miejsca, gdzie masz dźgnąć i kiedy zabić. Teraz wyobraź sobie, że masz tylko osiem lat. Zamrugałem na wspomnienie i potrząsnąłem głową. Czułem się jak w transie gdy przypominałem sobie swoją przeszłość. - W wieku ośmiu lat, zamiast nauki czytania, uczyłem się jak być sadystycznym psychopatą. To była praktyka, psychiczne przygotowanie na przyszłość. Dopóki nie dorosłem, nie wiedziałem, dlaczego wybierają do tego dzieci. - Dlaczego? - Są łatwe do uszkodzenia. Możesz je ukształtować, jak chcesz. Wierzą we wszystko, w co chcesz, żeby wierzyły. Gdy osiągnąłbym odpowiedni wiek, byłbym silniejszy i psychicznie zdolny do każdej roboty, jaką by mi zlecili. - Potarłem brodę i po namyśle powiedziałem. - To bardzo przebiegłe. Nie starała się mnie poprawiać. - To chore, Keiran. - To także. - Więc, co było później? - Zostałem uszkodzony. Byłem w tym tak głęboko, że nic już mi nie przeszkadzało. To trwało dopóki nie pojawiła się Lily. Słyszałem mnóstwo rzeczy od innych dzieciaków o ich życiu z 321

rodzicami, ale nigdy nie starałem się do żadnego zbliżyć. Ani ich nie dopuszczałem do siebie, ani nie uciszałem, ale Lily... Walczyła ze wszystkimi, łącznie ze mną. Nigdy nie pozwoliła mi siebie ignorować, a potem sprawiła, że zapragnąłem ją chronić, więc tak robiłem. Zmieniła mnie. Zacząłem się wahać. Gdy trenowałem i gnębiłem dzieciaki za zabieranie resztek jedzenia, odnosiłem wrażenie, jakby to już nie było tego warte. To nie miało sensu, dopóki Mario nie odjechał, zostawiając mnie z wujkiem. - Co miało sens? - Gdyby nie Mario i chciwość ojca, nigdy nie udałoby mi się tego zrobić. Nawet po jej śmierci. - Co masz na myśli? - Umarłbym, Lake. Lily nie żyła i nie miała już więcej na mnie wpływu, ale nadal była w mojej głowie. Była światłem i moją świadomością. Nie byłbym w stanie trenować i w końcu by mnie zabili.

322

Rozdział 29 LAKE SKOŃCZYLIŚMY NASZ obiad w absolutnej ciszy. Podał mi wiele informacji do przetworzenia, ale jego przeszłość, jak ciemna by nie była, nie sprawiła, że pragnęłam go mniej. - Co masz zamiar zrobić z Mario i Arthurem? Dlaczego nie wpakowałeś ich jeszcze do pierdla? - Kiedy Arthur zawarł ze mną układ, przekonałem go że byłoby bezpieczniej, aby wymiana odbyła się po zakończeniu szkoły. Jeśli przywiózłbym go jemu szybciej, to wywołałoby u niego podejrzenia. - Więc musisz udawać, że wszystko jest w porządku? Skinął głową, ale się nad tym nie rozwodził. - Chcesz deser? - zapytał. - Ze mną dobrze. uśmiechnęłam się.

Poza

tym,

to

twoje

urodziny

Spojrzał na mnie w zaskoczeniu. - Powinniśmy wziąć ciastko – próbowałam go przekonać. - Wolałbym mieć ciebie na deser. Jego głos stał się niższy, oczy pociemniały i wiedziałam, że jakby tylko mógł, wziął by mnie właśnie tu i teraz. 323

-

Keiran zapłacił za obiad i w ciszy wróciliśmy do Six Forks. Było tak do czasu, aż zatrzymał się pod moim domem i odprowadził do drzwi. - Dziękuję za bycie moją pierwszą walentynką. - Ukradł mi pocałunek pełen emocji i desperacji. Zdecydowałam, że słodki Keiran był o wiele większym rozmiękczaczem majtek, niż ten ponury. Gdy w końcu mnie uwolnił, byłam gotowa powiedzieć dobranoc, kiedy drzwi się otworzyły i w drzwiach stanęła ciocia Carissa, razem z Jacksonem. Z wyrazu jej twarzy łatwo było poznać, że nie była zadowolona, a biorąc pod uwagę to, co powiedział mi dzisiejszego ranka Keiran, dokładnie wiedziałam dlaczego. Dopiero teraz dotarło do mnie, ile naprawdę ryzykował, zabierając mnie dzisiaj na kolację. - Lake, musimy porozmawiać. Keiran, ty musisz jechać do domu. Bez słowa, odwrócił się, aby odejść, ale nie zanim ukradł ode mnie jeszcze jeden pocałunek. Moja ciotka patrzyła w milczeniu, a kiedy odjechał, weszłam z nią i Jacksonem do środka. - Lake, myślałam, że wyraziłam się jasno, co o nim myślę. - Dlaczego nie powiedziałaś, że z nim rozmawiałaś? - Nie jest chłopakiem za jakiego go uważasz. Powiedzenie jej, że dokładnie wiem, kim był Keiran, sprawiło by tylko, że ta noc stałaby się jeszcze gorsza. - Twoi rodzice byli dwójką najdelikatniejszych osób. To dlatego nigdy nie zrozumiem, skąd pomysł, aby wybrać taką profesję. - Co masz na myśli? W wieku siedmiu lat, nigdy nie myślałam, że mogą być kimś innym niż mamą i tatą. Dla mnie, to było wystarczające. Po tym, jak zniknęli, nie pozwalałam sobie myśleć o nich w ogóle, a tym 324

bardziej o tym, w jaki sposób zarabiali na życie. - Angie i Thomas zajmowali się wykorzystywanymi dziećmi – urwała, jakby ważąc słowa - Byli pracownikami socjalnymi? - Moje gardło się zacisnęło, gdy usłyszałam ich imiona. - Nie, kochanie. Nie pracowali w pomocy społecznej. Pracowali dla FBI. Właśnie tak się poznali. Oszołomiona. Wstrząśnięta. Milcząca. Wszystkie te trzy słowa odnosiły się do tego, jak można mnie opisać z zewnątrz, ale żadne z nich nie jest blisko tego, co moje emocje wyprawiały w środku. Dla FBI? Moi rodzice? - Jak moi rodzice mogli pracować dla FBI? - Ta niewielka ilość faktów, które o nich wiedziałam, była zwyczajna. Dzień po dniu, nasze życie przebiegało tak samo rutynowo i było powtarzane przez moich rodziców. - Twoja matka zawsze marzyła, aby kiedyś coś zmienić, a w dniu kiedy się zgłosiła, została przyjęta do Akademii. Już wówczas wiedziałam, że znalazła swoje powołanie. - Co to ma wspólnego z ich zniknięciem? Ciotka Carissa wstała, aby dolać sobie kawy, wypełniając szaro pomarańczowy kubek czarną gorącą cieczą. - Czasem, gdy cię tutaj zostawili, nie było to z powodu wakacji. To było zaplanowane. Mieli zamiar zdemaskować nielegalną grupę handlującą dziecięcymi niewolnikami, którym już od dłuższego czasu udało się wywijać federalnym. Poczułam, jak moje serce bije szybciej. To nie mogło być to 325

samo. Los nie byłby tak okrutny. - Skąd to wiesz? Czy sprawy federalne nie powinny być super tajne? - Twoja matka nigdy nie była dobra w trzymaniu sekretów. – Smutny uśmiech rozciągnął jej usta. - Poza tym... ewentualność.

chciała

być

przygotowana

na

każdą

- Co im się stało? - Wyszło to bardziej, jak szept niż żądanie. Mój umysł już łączył ze sobą poszlaki, ale musiałam to usłyszeć. Nigdy, nawet za milion lat nie połączyłabym Keirana z moją przeszłością. - Och, Lake. Czy jesteś pewna, że jesteś gotowa to usłyszeć? To nie musi być akurat dzisiaj. - Tak. - odezwałam się, pomimo guli rosnącej w moim gardle. Dowiedzenie się, że moi rodzice byli agentami FBI było oficjalnym zaprzeczeniem wspomnień, jakie o nich miałam. Te skąpe resztki zostały rozdrobnione i rozbite, gdy tylko dowiedziałam się. że wszystko było kłamstwem. Spojrzała na Jacksona i między nimi odbyła się nie ma konwersacja. Gdybym nie wiedziała wcześniej, to z pewnością teraz domyśliłabym się, że między nimi coś było na rzeczy. Coś więcej, niż dochodzenie. Kiedy skinął głową, jakby dając jej siłę, której potrzebowała, zaczęła mówić. - Mario Fulton jest byłym agentem FBI, który był podejrzewany o korupcję. Został przydzielony do badania zaginięcia Lilianny West. Kiedy została porwana, była małą, mniej więcej w twoim wieku dziewczynką. O nie... Lily. - Mario był częścią tej samej grupy, co twoi rodzice. Znał ich 326

bardzo dobrze. - Moi rodzice byli partnerami? Pokręciła głową, po czym wytarła łzę. - Twój ojciec był partnerem Mario. - Co? - Mój oddech zwolnił do ciężkiego sapania. - Był tym, który miał, co do Mario podejrzenia, po tym jak odkrył krąg osób mających powiązania z niewolnictwem dziecięcym. Ale kiedy dowody nagle zaczęły znikać, a organizacja robiła się coraz trudniejsza do zlokalizowania, zaczął podejrzewać Mario. - Ale dlaczego? - Zgodzili się, że jedno z nich przeniknie do środka grupy, a drugie będzie stało na straży w cieniu. Mario zgłosił się na ochotnika, jako kret. Przytaknęłam głową i zapytała: - Gdzie w tym wszystkim jest moja matka? - Kiedy twój ojciec złożył raport obciążający Mario, został on zawieszony dopóki nie zostaną zbadane wszystkie dowody, które świadczyły o jego korupcji. Po tym, zrobił się nieuczciwy. Gdy twój ojciec miał już wystarczająco na niego, aby go zamknąć i znaleźć człowieka odpowiedzialnego za uprowadzenie tej dziewczynki, zaproponował mu wprowadzenie do kręgu. Twoja matka nie chciała zostawić go na łasce niegodnego zaufania partnera, więc weszła w to razem z nim. Już płakałam, ale nie czułam spływających łez, gdy moje ciało tężało, kiedy kawałki opowieści, zaczęły się ze sobą łączyć. Mario był tym, który zabił moich rodziców. Po prostu to wiedziałam. - Jak to się stało? 327

- Nie sądzę... - Po prostu mi powiedz! Proszę. - Mój głos zadrżał, gdy świat odwrócił się wokół mnie i swojej własnej osi. Odpowiedź przyszła do mnie mocno i brutalnie, kiedy Jackson odezwał się po raz pierwszy: - Oboje zostali zastrzeleni.

328

Rozdział 30 KEIRAN STAŁEM NAD NIMI, spokojny i cichy, kiedy słuchałem jej płaczu. Czułem każdą łzę, która przelewała się przez moje krwawiące serce. Wiedziałem, że usłyszenie o śmierci jej rodziców zniszczy ją. Unikała tego zbyt długo. Po tym, jak weszli do środka, a ja odjechałem, zaparkowałem w dole ulicy i dwukrotnie wracałem do jej domu. Wspiąłem się po drzewie, które było najbliżej jej okna i wszedłem przez nie. Wywaliłem blokadę już kilka miesięcy temu, kiedy byłem pochłonięty potrzebą zemsty. Siedziałem i czekałem przez godziny, trzymając się poręczy podczas, gdy oni próbowali ją pocieszyć i w czasie tych godzin, odsunąłem swoją zemstę wobec niej. Około północy, w końcu miała dość i oddaliła się od nich, gdy ja szybko schowałem się w jej pokoju. Gdy weszła do ciemnej sypialni, jej oczy natychmiast odnalazły mnie i mogłem zobaczyć w nich potrzebę. To było to z czym byłem zaznajomiony i pierwszy raz zobaczyłem ją u niej. - Zrób to, Lake. Przyjęła zaproszenie i w pośpiechu przeszła przez pokój. Przyjąłem każdy cios w pierś i każdy policzek, kiedy ona dyskretnie wykrzykiwała swoją agonię. 329

- Weź to. Nigdy się nie poddała. Nie przestała uderzać. Potrzebowała uwolnienia. Sposobu, aby odpuścić. Znałem potrzebę wyładowania na kimś swojego bólu. Zrobiłoby się tylko niebezpieczniej, gdyby bardziej się on w tobie skumulował. - Weź to, co potrzebujesz, aby ból odszedł... Uderzyłem pięścią w klatkę piersiową wskazując, gdzie powinna uderzyć, a ona po mnie powtórzyła. - ...ponieważ nie pozwolę ci się załamać. To zabije nas oboje. Wystawiłem się. Pozwoliłem stać się na nią podatny. Tylko dla niej. Zawsze dla niej. Jej uderzenia fizycznie nie miały na mnie wpływu, ale znacznie głębiej to było cholernie śmiertelne. Zabijała mnie wciąż i wciąż. - Dlaczego? - jęknęła, kiedy jej ramiona się zmęczyły, a krzyki opadły do ochrypłego szeptu. Opadła na moją pierś i natychmiast mogłem poczuć, jak jej łzy moczą moją koszulkę. - Nie dożyje następnego dnia.

*** NASTĘPNEGO RANKA, siedziałem i obserwowałem ją podczas snu, rozmyślałem o tym, co chciałem i zamierzałem zrobić. - Nie zabijaj ich. To była ostatnia rzecz, jaką do mnie powiedziała zanim zapadła w sen. To mnie zaskoczyło, po tym wszystkim co musiała przejść, nadal udawało jej się pozostać tak cholernie niewinną. Musiałem się ruszyć i to jak najszybciej. Mario nadal był w okolicy, co oznaczało że Arthur także był w pobliżu. 330

O wiele za długo siedziałem w tym, i udawałem że wszystko było w porządku. Odkąd dowiedziałem się, że Arthur przybył do Six Forks, Mario się wycofał. Przestaliśmy się spotykać, a wszelkie rozmowy telefoniczne były krótkie, lecz w sumie, były na podsłuchu. Przekazałem policji wystarczająco, by ich zainteresować, bez wzbudzania żadnych podejrzeń u Mario. Wiedziałem, że Arthur mógł nadal mieć mnie na oku, a po powrocie Keenana do szpitala, nie miałem możliwości go bronić. Jego stan zaczął się pogarszać, a John natychmiast przyznał, że były u niego pierwsze oznaki przeciążenia. Rana zaczęłam się jątrzyć i umrze, jeśli szybko nie dostanie nowego płuca. Monroe zaczęła się ruszać, więc po cichu wstałem i przemierzyłem jej pokój. Chciałem wyjść, zanim się obudzi. Będzie próbowała mnie zatrzymać. Albo jej się to uda albo ja skończę ponownie ją raniąc. Kiedy podszedłem do jej boku, pochyliłem się tak blisko, jak tylko mogłem bez dotykania i szepnąłem do niej. Jej powieki zatrzepotały, ale do czasu, aż je otworzyła, mnie już dawno nie było.

*** ZADZWONIŁEM DO Dasha i Quentina, a nawet wyciągnąłem Dianę z pokoju Keenana gdzie czasowo została ulokowana, dopóki nie przekona się że pchły zniknęły. Gdy dowiedziałem się, co Diana powiedziała Lake w dzień, kiedy zabrałem ją do sklepu, kosztowało mnie to wiele, abym nie strzelił jej w twarz. Lake nigdy nie powiedziała na ten temat ani słowa, a ja nie pytałem. Założyłem tylko, że musiała być zdenerwowana widząc, jak ta wsiada do mojego samochodu. Po tym, jak wyjaśniłem Dianie, że wolałbym odciąć sobie jaja i przyszyć cipę, niż ją pieprzyć, wydawała się załapać, a nawet 331

zrobiło się jej przykro. Najwyraźniej zlekceważyła Lake. Oboje to zrobiliśmy. - Dlaczego tu jestem? - zapytała Diana z zadartym nosem. Quentin wyglądał, jakby zjadł coś nieświeżego. Zaczerpnąłem głęboki oddech i powoli go wypuściłem, czując jak żyła na moim czole zaczyna pulsować. - Jesteś tutaj, ponieważ nie jesteś martwa, a skoro nie jesteś martwa, to znaczy, że służysz jakiemuś celowi. - Powiedziałam ci wszystko. - Czy wyglądam, jakby brakowało mi piątej klepki? W dzień, kiedy przywiozłem Diane do domu, solidnie ją w nocy przesłuchałem, dopóki nie byłem zadowolony z każdego kawałka informacji, jaki mi podała. Po dowiedzeniu się, że nie tylko Mario był agentem FBI, zrozumiałem, że nie wiedziałem nawet połowy rzeczy, które znać powinienem. - Powiedziałam ci wszystko, co wiem. Mieszkałam w domu taty, ale widywałam go co kilka miesięcy. Nie wiem nic więcej. - Co ona ci powiedziała? - zapytał Quentin. - Hej, jestem tutaj - warknęła. Quentin zignorował ją i czekał, aż mu odpowiem. - Pieniądze nie były jedynym powodem, dlaczego zerwał współpracę z Arthurem. - Jaki był inny powód? - Sypiał z jego żoną. Wpadła i zagroziła, że powie Arthurowi, jeśli Mario nie będzie dla nich na wyłączność. Pamiętam dobrze Esmeraldę. Była najbliższą matki osobą, jaką miałem w młodości, ale nie była nią. To jej imię widniało na papierach domu dziecka. To wszystko było na pokaz, aby zabrać 332

dzieci z ulicy, a nawet te, które zostały porwane albo sprzedane. Pozbywali się niektórych, aby bez podejrzeń móc zgarnąć następne. - Cholera - Dash potrząsnął głową. - Co powinniśmy z tym zrobić? - Nie mam pojęcia, ale najpierw... - Podchodzę bliżej Diany i obserwuję, jak kurczy się na swoim siedzeniu. - Czy to wszystkie informacje, jakie masz? Pomyśl, zanim odpowiesz, ponieważ jeśli dowiem się, że kłamiesz, odeślę cię do ojca w kawałkach. Obserwowałem każdy oddech, jaki bierze i każdy ruch zaciskający mięśnie, gdy czekałem. - Zabił te dzieci. - To prawda? - zakwestionował Quentin. Nie ufał jej tak samo, jak ja. - Dlaczego? - Nie jestem pewna. To miało coś wspólnego z twoim zniknięciem kilka tygodni temu. Zgaduję, że spanikował. Nie wiedział, czy zostałeś aresztowany i nie mógł ryzykować, że go wydasz, więc ich zabił i spalił. - Policja nie połączyła tych morderstw ze mną i nie powinna. Lake powiedziała im o moim zaangażowaniu. - Więc nie powinieneś kwestionować jej? - Co jeszcze? - przycisnąłem ją. - Nie sądzę, aby chciał cię sprzedać. Chciał się pozbyć jakichkolwiek dowodów na wypadek, gdybyś zaczął mówić. Te dni, które spędziłem na poszukiwaniu mojego ojca, doprowadziły Trevora i Anyę do śmierci, ale nawet tej nocy, kiedy przyszedłem do Mario, nie przyznał się. Co jeszcze takiego ukrywał? Jego pośpieszna decyzja o zamordowaniu ich, tylko potwierdza to, że nie ufa mi w ogóle, zresztą tak samo, jak ja 333

jemu. - Dlaczego wsypujesz swojego ojca? - zapytał Dash. Zaśmiała się, ale jej oczy podążyły do Quentina, zanim zamknęła je jakby w bólu. - Nigdy nie był ojcem. - Jej głos zadrżał od gniewu i ledwie kontrolowanych emocji. - On był moim alfonsem. Dash kiwnął głową jakby rozumiał, i co dziwne to on najszybciej mógłby to zrozumieć. Nie z doświadczenia, ale z powodu tego, że zawsze był głosem rozsądku i zrozumienia. On zawsze będzie ostatnią osobą, która zacznie oceniać, nawet jeśli będzie posiadał przed sobą oskarżające dowody. - Mam ostatnie pytanie. Te same zasady. Czy twój ojciec przysłał cię tutaj, aby mieć na mnie oko? – Od przyjazdu Diana cały czas próbowała się ze mną pieprzyć. Była bezlitosna przez ostatnie trzy miesiące i nie miałbym żadnych podejrzeń, gdybym nie widział tego zawirowania w jej oczach za każdym razem, gdy do mnie przychodziła. Nie była niczym innym jak wytrenowaną dziwką, lecz nie z wyboru. - Powiedziałam ci, dlaczego tu jestem. - Nie skrzywdzę cię za powiedzenie mi prawdy, ale zrobię to za okłamanie. - I mam niby tak po prostu ci uwierzyć? - Nie masz innego wyboru, Di. - Celowo użyłem jej ksywki, aby zmniejszyć groźbę. Potrzebowałem jej po mojej stronie. Była pomostem pomiędzy informacjami, jakich mogłem użyć przeciwko jej ojcu, a jeśli jej ojciec mógł przysłać tutaj swoją własną córkę, to oznaczało, że była dla niego jednorazową sprawą. Jej lekkie kiwnięcie było wszystkim, czego potrzebowałem. - Więc kogo najpierw zdejmiemy? - zapytał Dash. 334

- Załatwimy ich obu. - Jak? - Wsadzimy detektywów, Mario i Arthura do jednego pokoju. - Nie powinniśmy zaangażować w tę sprawę federalnych? - To zbyt ryzykowne. Nie będziemy wiedzieli komu zaufać. Arthur i Mario oboje mają agentów, sędziów i policjantów w swoich kieszeniach. - Skąd mamy wiedzieć, czy możemy zaufać tej dwójce? Zadawałem sobie to pytanie wielokrotnie, przychodziła na nie ta sama odpowiedź.

ale

zawsze

- Ponieważ Lake im ufa. - I to jest dla ciebie wystarczająco dobre? - zadrwiła Diana. - Jest wystarczająco dobre dla mnie - odszczekał Quentin, rzucając spojrzeniem na Dianę. - Dla mnie też - odpowiedział Dash. - Teraz, skoro wszyscy jesteśmy na pokładzie, oto co mamy do zrobienia.

*** PO TYM, JAK WSZYSCY byli na pozycjach, zgodnie z planem ruszyłem dzwoniąc do Mario. Wyprowadził się z hotelu kilka miesięcy temu i utrzymywał swoją nową kryjówkę w tajemnicy przede mną, więc byłem zmuszony go z niej wyciągnąć. Wybrałem jego numer i przećwiczyłem w głowie całą rozmowę, gdy w słuchawce brzmiał sygnał wołania. 335

- Co jest, dzieciaku? - Potrzebuję twojej pomocy. Jest źle. - Co się dzieje? - zmiana w jego głosie była natychmiastowa. - Mój ojciec się pokazał. Źle się skończyło. Jak szybko możesz tu być? - Mogę kogoś wysłać. - Nie. To musisz być ty. Nie mogę pozwolić, aby ktokolwiek inny o tym wiedział. - Jak bardzo nabroiłeś? Musiałbym przynajmniej zadzwonić po ekipę sprzątaczy. Wiesz, że nie mogę ruszyć się bez swoich ludzi. - W porządku. Po prostu przyjedź tu szybko. - Gdzie? Podałem mu adres szkoły i powiedziałem, żebyśmy się spotkali na siłowni. Miejsce publiczne będzie najlepszym wyborem. Sprawi to, że pomyśli iż ojciec mnie zaskoczył i pozwoli mi uniknąć podejrzeń, że to zaciszne miejsce do tego doprowadziło. Gdy połączenie się skończyło, zadzwoniłem do Arthura. Ta część planu będzie musiała zostać wykonana perfekcyjnie. Wyłapie nawet najmniejszą intrygę. - Arthur. - Co za niespodzianka. Mogę zapytać o powód twojego telefonu? - Boże Narodzenie w tym roku przychodzi szybciej. Mam to, co chciałeś. Spotkaj się ze mną na sali gimnastycznej. Jestem pewny, że wiesz gdzie to jest. Nie mamy zbyt wiele czasu, więc musisz przyjechać już teraz. 336

- Synu, ostatnim razem gdy o tym rozmawialiśmy, byłeś nieugięty, aby poczekać aż skończysz szkołę. - Nadal jestem niedostępny, ale Mario w worku na zwłoki jest gotowy do przejęcia. - Skąd ten nagły pośpiech? - Spał z moją kobietą. Dorzucę nawet ją w pakiecie, więc przyjedziesz czy nie? - Rozłączyłem się, zanim mógł odpowiedzieć albo mieć szansę dłużej mnie przepytywać. Historia Mario sypiającego z zamężnymi kobietami idealnie pokrywa podejrzenia. Mężczyzna taki, jak Arthur zawsze jest podejrzliwy. To właśnie upewniło mnie, że podąży w moją pułapkę. Jeśli myślał, że został ustawiony, będzie chciał sobie z tym poradzić. Jego status dał mu pewność, że nie może zostać pokonany. Sprawdziłem wszystkie drzwi do siłowni, upewniając się że tylko jedno wejście jest otwarte. Ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałem to, aby ktoś nieodpowiedni wszedł w niewłaściwym czasie. Szybko napisałem wiadomość do Quentina i Dasha, aby upewnić się, czy są na pozycji i stało się dla mnie jasne, że mogę wykonać ostatnie połączenie. Czekałem na linii, aż się połączę. - Sala gimnastyczna. Teraz. - Ubrany w swój strój do koszykówki z pistoletem przywiązanym do uda, miałem około dwudziestu minut, aby poćwiczyć, złapałem piłkę, którą ze sobą przyniosłem i grałem ciężej, niż kiedykolwiek wcześniej. Gdy drzwi za mną się otworzyły, kontynuowałem grę, pozornie niewzruszony wtargnięciem. Po tym wszystkim... byłem tutaj tylko dla treningu. - Hej, dzieciaku. To nie czas na zabawy rekreacyjne. Gdzie jest ciało? - Odwróciłem się twarzą do Mario, który stał zmieszany 337

z dwoma facetami następującymi mu na pięty. - To wszyscy ludzie, których przyprowadziłeś? - Mam jeszcze jednego czekającego na zewnątrz. - Mogę ci zaufać? Wypuścił nerwowy chichot i nieznacznie się rozejrzał. - O co chodzi z tymi pytaniami? - Muszę wiedzieć, czy nie popełniłem błędu ufając ci. Wiedziałem, że zrozumiał mnie, gdy się wyprostował nagle i napiął mięśnie w szczęce. - Czy ty mnie wyzywasz, dzieciaku? - Dwaj mężczyźni za nim stanęli na baczność. - Zadałem przyjacielowi pytanie. - Skąd ta nagła wątpliwość? - Ostatnim razem, gdy ci zaufałem, dwoje ludzi skończyło martwych, a ja zostałem o to oskarżony. Musisz przynajmniej dać mi odpowiedź. - On cię wrobił, a dziewczyna była właściwie kurwą, czy to ma jakieś znaczenie? - Jego twarz poczerwieniała ze złości. Możesz mi zaufać! - Tak, jak ty ufasz mi? - O czym ty mówisz? - Zabiłeś Trevora Reynoldsa i Anyę Risdell, ponieważ bałeś się że na ciebie doniosę, kiedy zniknąłem, gdy postrzelili mi brata, więc zabiłeś ich aby mnie wrobić, czy nie tak było? - To niedorzeczne! 338

- Twoja córka jakoś myśli inaczej. - Ta bezwartościowa dziwka jest dobra tylko do jednej rzeczy i myślenie akurat tym nie jest. - Zapłonął we mnie gniew, gdy usłyszałem jak mówił o swojej córce. To potwierdzało wszystko, co musiałem wiedzieć. - Chcę, żebyś opuścił Six Forks i nigdy nie wracał. Możesz sam złapać Arthura. - Odwróciłem się, aby wyjść, dodając więcej pikanterii. - Dobra! - ryknął do moich pleców. - Zabiłem ich. Powinieneś być wdzięczny. Zrobiłem ci przysługę. - Wrobienie mnie w morderstwo miało być przysługą? - Powinieneś winić tę dziewczynę. Ona cię wydała, prawda? Nigdy by cię za to nie posądzili, gdyby nie ona. Powinieneś był ją zabić już dawno temu! Milczałem, zmagając się z chęcią, aby wykończyć go tu i teraz. Pozostanie opanowanym sprawi, że ona będzie bezpieczniejsza. To wszystko zakończy. - Kiedy? Na długo przed tym, zanim mnie wrobiła? - To zaoszczędziłoby wiele czasu. - Mogę zobaczyć strach w twoich oczach, Mario. Dlaczego chcesz jej śmierci? - Spędziłem tak wiele czasu ucząc się czym był strach, że rozpoznawałem go bez względu na to, jak dobrze był schowany. Złość. Odwaga. Obojętność. Żadne z nich nie jest na tyle silne, aby ukryć strach. - Ona jest złymi wiadomościami. - Nawet jej nie znasz. Nigdy jej nie widziałeś. 339

- Wiem, że pozwoliłeś aby jej uda pomogły zapomnieć ci o tym, kim jesteś. - Jeśli to prawda, to dlaczego w twoich oczach jest strach? - Nie pochlebiaj sobie, synu. Jesteś dzieciakiem. A ja mężczyzną. - Więc co z tamtym facetem? - Czy ty mi grozisz? - Jeśli by tak było, zabiłbyś mnie? Czy to właśnie nie to przytrafiło się twojemu partnerowi? - Jakiemu partnerowi? - Thomas Monroe. Prawdziwy powód, dlaczego chcesz śmierci jego córki. Prawdziwy powód, dlaczego dano mi drugą szansę. Gdy trzymałem Monroe i życzyłem sobie, aby przejąć jej ból, w pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że to jej rodzice mnie uratowali. A ja podziękowałem im za to, krzywdząc ich córkę przez dziesięć lat. - Kto ci o nim powiedział? - Wygląda na to, że Arthur nie jest jedynym, który cię ściga. - Ty mały gówniarzu. Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem? - Dał znak swoim ludziom, a oni wyciągnęli pistolety. Powinienem był cię po prostu zabić albo pozwolić zdechnąć na ulicy. Obserwował mnie. Czekając, aż zacznę się czołgać i błagać. Kiedy zaoferowałem mu tylko uśmiech, w jego oczach zapłonęła niewiarygodna wściekłość. - Zabijcie go. 340

- Nic się nie zmieniłeś. - Drzwi na sale gimnastyczną trzasnęły, gdy pięciu mężczyzn, w tym Arthur, wkroczyli do środka. Mario i jego ludzie odwrócili się, ale ludzie Arthura byli szybsi, zdejmując mężczyzn i pozostawiając Mario samego. Jeden z mężczyzn postrzelił Mario w ramię, w którym trzymał pistolet. - Ahhh! - krzyknął Mario. Gdy rozpoznał, kto wtargnął na nasze spotkanie, jego twarz zbladła bardziej, niż od doznanego bólu. - Arthur. - Mario... minęło sporo czasu. - Wielki kurwa błąd, że pokazujesz swoją twarz - groził mu, nadal trzymając się za ramię. Krew tryskała z rany. - Wierzę, że byłem zaproszony. - Arthur uśmiechnął się i spojrzał za Mario. - Muszę powiedzieć, Keiran, że twoja robota jest trochę zaniedbana, ale przy odrobinie treningu, będziesz jednym z moich najlepszych. Dobra robota. - Wrobiłeś mnie! - Mario spojrzał na mnie do tyłu z oskarżeniem w oczach. - Powinieneś mi podziękować. Zrobiłem ci przysługę rzuciłem w niego jego słowami z uśmieszkiem na twarzy. - Mówiąc o przysługach... wykonałeś swoją robotę, ja dam ci to co obiecałem. Mario ma krew typu zero minus. Zabij go, a jego płuca będą twoje. Mam chirurga czekającego w gotowości, tak jak rozmawialiśmy. Kurwa. To nie była część mojego planu. Na dzisiaj planowałem, co najwyżej jedną śmierć, i nie miała ona być zadana moimi rękoma. Jeśli odmówię, Arthur stanie się podejrzliwy. Wysiliłem mózg, aż znalazłem idealną wymówkę. - Nie wiem, czy jest zgodny. Ciało Keenana może odrzucić płuco. 341

- Nie obchodzi mnie twój brat. Powiedziałem tylko, że załatwię ci płuco. Bierz je albo zostaw. - Nie było mowy, że umieszczę część tego gnoja w moim bracie, chciałem ich pogrążyć, a nie po prostu zabić. Pieprzyć udawanie. - Nie pomogę zabić mojego brata. Wyraz twarzy Arthura wgapialiśmy się w siebie.

zrobił

się

zachmurzony,

gdy

- Może z właściwą motywacją, zobaczysz rzeczy moim sposobem. - Odwrócił się do jednego ze swoich ludzi i powiedział: - Wprowadźcie ją. Moje serce opadło do żołądka. Wiedziałem bez patrzenia, kim ona była. Była nieprzytomna i przerzucona przez ramię faceta, który ją niósł. Kiedy zsunął ją niedbale na podłogę siłowni, zrobiło się zamieszanie, ruszyłem do przodu ale powstrzymały mnie wymierzone w moją stronę pistolety. Sardoniczny śmiech Mario był jedynym w budynku. - Myślałeś, że to będzie takie łatwe, dzieciaku? Kolba pistoletu uderzyła w tył jego czaszki, pozbawiając go przytomności, gdy nadal krwawił. - Musiałem się upewnić, że to nie pułapka, ale mimo wszystko sam powiedziałeś, że mogę ją mieć. - Gębę przyozdobioną lubieżnym uśmiechem skierował w dół, w stronę Lake. - Będzie doskonałym dodatkiem w mojej stajni. Spojrzałem po raz ostatni na Monroe, której oczy były otwarte, ale nie znalazły mnie. - Pamiętasz, co ci powiedziałem, Arthur? - Obserwowałem naiwność w jego oczach. - Jeśli dotkniesz ją jeszcze raz, zabiję cię... nawet jeśli miałbym umrzeć razem z tobą. Zanim mogli zareagować, w mojej dłoni pojawił się pistolet. Ten sam, którym 342

zabiłem moją matkę. Będę musiał dzisiaj umrzeć. Powinienem zginąć już dawno temu. - Nie! - Usłyszałem jej krzyk, gdy obie pary drzwi do sali gimnastycznej otworzyły się i wyleciało z nich zbiorowe echo: "Stać!" i "Odłóż broń na ziemię". Znałem jej zamiary, zanim jeszcze skoczyła na stopy i ruszyła w moją stronę. - Lake, nie! - Krzyknąłem. Rozpostarła ramiona wokół mnie, jakby chciała mnie chronić i miałem tylko ułamek sekundy, aby uświadomić sobie, że jeden z ludzi Arthura wciąż miał broń wycelowaną w moją głowę. Poruszyłem się, ale było już za późno. Pocisk uderzył. - Przepraszam, kochanie - wyszeptałem. Jej wyraz twarzy zmienił się ze strachu w szok, zanim jej ciało opadło na podłogę.

*** 27 maj Drogi dzienniku Dzisiaj go zabrali... Willow powiedziała, że jestem wolna. Wolność oznacza możliwość szczęścia. Więc, dlaczego wolność wydaje się taka pusta? 343

Czy to złe, tęsknić za nim? Czy to chore? Czy nienormalne? Myślę, że to wszystkie te rzeczy, a nawet więcej. To bolesne.

344

Rozdział 31 LAKE - PATRZENIE NA CIEBIE w takim stanie jest trudne. Nie wyglądasz tak samo. Nie pachniesz... i mam przeczucie, że kiedy się obudzisz, nie będziesz taki sam. Dotknęłam jego ręki leżącej na prześcieradle. - Czy to prawda? Cisza stała się głośniejsza niż najbardziej przeraźliwy krzyk. - Chciałam tylko cię ocalić. Teraz zdaję sobie sprawę, że jest więcej ludzi, którzy cię skrzywdzili, niż tych, których skrzywdziłeś ty sam. Położyłam głowę na jego kolanach i po raz pierwszy nie było mi wstyd z powodu łez. Minęły prawie dwadzieścia cztery godziny, odkąd Keiran mnie uratował. Strach, który czułam przez ostatnie dziesięć lat, był niczym w porównaniu do przytłaczającej rozpaczy, powodującej mój upadek na kolana chwilę po tym, kiedy on sam upadł na ziemię. Wydawało się to czymś nierzeczywistym, dopóki krew nie zaczęła sączyć się przez jego koszulę. Próbowałam ją zatamować, ale jedynie pokryła moje palce. Nie poczułam, kiedy złapała mnie ręka Dasha, ale gdy dystans między mną a Keiranem, moim wrogiem, prześladowcą, miłością, zaczął się zwiększać, zaczęłam walczyć. Jedyne, o czym 345

potrafiłam myśleć to o tym, że mnie potrzebował. O tym, że umarłby, gdybym mu nie pomogła, o tym, jak ja sama umarłabym, gdyby nie przeżył. Dash został zmuszony, by przerzucić mnie przez ramię, żebym nie zrobiła sobie krzywdy. Wtedy nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale gdy Keiran został postrzelony, wokół nas wybuchła strzelanina. Nie wiedziałam kto umarł, kto żył, włączając w to Keirana. Na zewnątrz czekała na mnie Willow i Sheldon. Gdy Willow zabrała nas stamtąd patrzyłam na jego krew na moich rękach. Pamiętam, że zastanawiałam się ile minie czasu, zanim przestanę ją widzieć. Zasnęłam myśląc o ośmioletnim chłopcu, który dorastał w koszmarze.

*** - ALE MAMO, DLACZEGO musisz jechać? Nie może sam tata? - Och, nie! Moja mała dziewczynka już mnie nie kocha! Upadł przede mną na kolana. - Och, tatusiu nie bądź niemądry. Oczywiście, że cię kocham. - Lubisz mamę bardziej niż mnie? - Cóż... Wyglądał, jakby miał się rozpłakać i zmarszczyłam czoło na myśl, że naprawdę go tym zraniłam. - Nie płacz tatusiu. Mama jest dziewczynką, więc może się ze mną bawić. Z chłopakami tak fajnie nie jest. Zaśmiał się całując mój policzek i zmierzwił moje włosy, 346

rozwalając koczek, który mama zrobiła mi rano. - Nie możecie zostać oboje? Och! Wiem! Mogę pojechać z wami. - Podniosłam swój plecak i skierowałam się w stronę samochodu. Tata zaśmiał się, biorąc mnie na ręce i tuląc między siebie a mamę. - Słonko, chcielibyśmy zostać z tobą, ale mamy bardzo ważną wycieczkę i nie ma dla ciebie miejsca. - Czy jest zła? Wymienili między sobą spojrzenia, których nie rozumiałam, zanim oboje skierowali wzrok w kierunku ślicznego domu, należącego do cioci, siostry mojej mamy. Była naprawdę miłą osobą. Zawsze pragnęłam mieć małą siostrzyczkę, z którą mogłabym się bawić i w każde urodziny jeszcze bardziej tego pragnęłam. Czasami rodzice byli zbyt zajęci, żeby się ze mną bawić i czułam się samotna. - Chodź, Lake. Mama i tata muszą już jechać. Mocniej zaciskam ręce wokół szyi taty nie chcąc, by mnie opuszczał. - Tatusiu, nie wyjeżdżaj - płakałam. Próbował wytrzeć moje łzy, ale spływały szybko i w dużych ilościach. To nie był pierwszy raz, kiedy mnie zostawiali, ale tym razem czułam inaczej. Czułam, że to było złe. Ciocia musiała mnie wyrwać z ich objęć. Nawet przez płacz usłyszałam szept cioci. - Bądźcie ostrożni.

347

*** JEDNYM Z MOICH ulubionych wspomnień było to, w jaki sposób tata głaskał moje włosy wybudzając mnie z koszmaru, kiedy byłam dzieckiem. Czasami nasze wspomnienia są tak sugestywne, że ma się wrażenie, że są prawdziwe. Gdzieś daleko ode mnie męski głos szepcze i momentalnie cichnie, a ja poczułam jak odpływam w sen. Zwinęłam się w kłębek tuląc do czegoś miękkiego przy moim policzku, uśmiechając się do siebie z powodu wrażenia, jakby ktoś dotykał i głaskał moje włosy. Tęskniłam za tym. - Jak długo śpi? - Nie wiem, obudziłem się około godziny temu i była tutaj. Zmarszczyłam czoło, gdy głosy stały się bardziej wyraziste i w ogóle nie przypominały tego, który należał do ojca. - Jesteś pewien, że chcesz to zrobić, stary? Quentin. - Nie mogę ponownie ryzykować. To był błąd. Keiran! Moja głowa wystrzeliła z łóżka i w końcu udało mi się rozpoznać osobę, do której należał głos. Keiran się obudził. - Keiran? - Siedział oparty na poduszkach i przyglądał mi się. Przesunęłam się do przodu, by go przytulić, ale powstrzymał mnie chłód w jego oczach. - Czy... czy wszystko w porządku? - Co ty tutaj robisz? 348

- Ty... ty zostałeś postrzelony. Chciałam być tutaj, kiedy się obudzisz. - Już to zrobiłem. Możesz iść. Przełknęłam gulę w gardle byłam w stanie.

i zadałam jedyne pytanie, jakie

- Dlaczego? - Ponieważ tutaj nie należysz. - Ale jesteś tutaj z mojego powodu. - Nie schlebiaj sobie. - Byłam tam, Keiran. Ocaliłeś mnie. - Nie. To ty prawie mnie zabiłaś. Nie zostałbym postrzelony, gdybyś nie stanęła na mojej drodze. Serce zaczęło mocniej bić w mojej piersi, gdy próbowałam ogarnąć to, co przed chwilą do mnie powiedział. Byłam na tyle bystra, by domyślić się, że to wszystko było próbą mojej ochrony, co jednak wcale nie złagodziło bólu. - Keiran, nie rób tego. Wiem, że chcesz mnie ochronić, ale to nie jest sposób. - Ochronić cię? Chcę, żebyś zeszła z mojej drogi. Nagle zdecydowałaś o podwyższeniu własnego poczucia wartości i zaczęłaś rozmawiać z glinami. Na moje szczęście udowodniłaś tym, że jesteś po prostu jak każda... inna... laska bez mózgu. Jedyne, co musiałem zrobić to okazać ci odrobinę uwagi, a rozłożyłaś nogi, a potem mi uległaś. - Nie byłam jedyną, która uległa, Keiran. Nie jesteś na mnie odporny. Drzwi otworzyły się i weszli przez nie John, Willow, Sheldon, 349

Dash i ich rodzice. - Może nie, ale jestem tobą znudzony. Jezu... Nawet twoim rodzicom nie dość szybko udało się odejść. Praktycznie popełnili samobójstwo. To był precyzyjny strzał, prosto w moje serce. Zatoczyłam się do tyłu, podczas gdy on kontynuował atak swoim lodowatym spojrzeniem. Próbowałam doszukać się jakiegokolwiek załamania w jego postawie albo znaku, że mimo wszystko mógł to być podstęp, ale nic takiego tam nie było. - Ty chory skurwielu! - warknęła Willow. Ruszyła do przodu, ale została powstrzymana przez Dasha. - Ty nigdy nie byłeś nawet rozczarowaniem, prawda? zadrwiła Sheldon z oczami pełnymi nienawiści. Nie wzdrygnął się. Żadnego przebłysku skruchy. Kiedy uniósł swój podbródek wskazując, bym wreszcie się wyniosła, w końcu odnalazłam w sobie głos. - Spędziłam całe swoje życie bojąc się ciebie. Byłeś potworem ukrytym pod moim łóżkiem i diabłem, który ukradł moją duszę. Wszyscy stali w ciszy patrząc na nas. Mogli wszystko widzieć. Słyszeć. Nie myśl. Po prostu czuj. - Od chwili, gdy cię poznałam, robiłeś wszystko, co mogłeś, by mnie zranić. Wywierałeś nacisk, szydziłeś, izolowałeś. Użyłeś mnie jak tchórz do walki z duchem, zamiast samemu walczyć ze swoimi demonami. Zacisnęłam ze złością pięści. Chciałam go zranić. Chciałam, żeby zobaczył, jak to jest być ranionym przez kogoś, na kogo się liczyło. 350

- Jesteś słaby, Keiran. I teraz to ty jesteś tym, który się boi. Oddychaj. - Mamy historię. Tragiczną miłość, która nigdy nie powinna się zdarzyć. Ale zaczęła się. Latem, kiedy straciłam rodziców i potem w zamian odnalazłam ciebie. Przez dziesięć lat wmawiałam sobie, że się mnie wyrzekli i zostawili. Gdzieś głęboko w środku wiedziałam, że nie żyli, a mimo to nadal odczuwam tak samo. I nienawidzę ich za to. Oddychaj. - Myślę, że mamy coś wspólnego. Oboje nauczyliśmy się jak nienawidzić, zanim nauczyliśmy się, jak kochać. Oczy miałam skupione na nim, mimo że moja ostrość widzenia nie była wyraźna, gdyż pozwoliłam łzom swobodnie płynąć. Mogę to zrobić. Powtarzałam to sobie, ale miałam coraz większe trudności, żeby mówić. - Nie jesteś facetem, którym wydaje ci się, że jesteś. Jesteś kimś znacznie gorszym. Tym, który sprawił, że się w nim zakochałam i potem uciekł... - wzięłam kolejny głęboki oddech. Chciałeś mnie zniszczyć Keiran. Cóż, udało ci się. Zniszczyłeś mnie tak samo, jak siebie. Odwróciłam się do niego plecami po raz ostatni biorąc głęboki oddech. - Słyszałam cię... zanim wyszedłeś. Słyszałam i teraz rozumiem, że miałeś rację. Nie zasługujesz, żeby mnie kochać.

351

Rozdział 32 KEIRAN - JESTEŚ TAK GŁUPI, jak mówią – zbeształ mnie John, jak tylko zamknęły się drzwi. Willow z Sheldon wybiegły przed chwilą za Lake. Chamberowie zdecydowali się zostać na zewnątrz, ale przedtem obdarzyli mnie krzywym spojrzeniem. Nadąsany osunąłem się na łóżko. - Nie jestem w humorze. Wy, chłopaki, też powinniście spadać. - Albo co? Nasze serca również złamiesz? Wytoczyłem się z łóżka trzymając się za pierś. - Co się dzieje? - zapytał Dash. - Czy to twoja rana? - To wszystko są moje rany, stary. Po moich słowach ta dwójka zdecydowała się w końcu zamknąć. Usiadłem na krawędzi łóżka chwytając jego obręczy, by powstrzymać samego siebie od wyskoczenia za nią. Kiedy obudziłem się, widząc ją tutaj, leżącą i śpiącą spokojnie, jedyne, co poczułem to ulgę, że nic się jej nie stało. Uczepiła się mnie w trakcie snu tak, jakby mnie potrzebowała. Byłem zadowolony, że mogłem po prostu siedzieć i obserwować ją pogrążoną we śnie, ale musiałem się upewnić, że 352

będzie bezpieczna. Zadzwoniłem do Q, który czekał na zewnątrz. Jak się okazało, to on zabił strzelającego do mnie mężczyznę, podczas gdy Dash odciągnął Lake. Obaj zaryzykowali swoje życie i wolność dla niej... i dla mnie. Byli tam cały ten czas czekając i filmując każdą sekundę spotkania. Jedyną drobną przeszkodą był fakt, że Arthur żywy nie miał opuścić sali gimnastycznej. Był za bardzo powiązany i miał za duże koneksje, dzięki czemu w przeciągu kilku dni wyszedłby z więzienia, wolny, by po nas przyjść. Mario miał rzekomo zabić Arthura i zostać złapany na gorącym uczynku. Ten plan od początku skazany był na niepowodzenie, ale był jedyny, jaki mieliśmy. Nie byłem w stanie dorwać wszystkich dowodów jakich chciałem, ale mimo to uzbierało się tego tyle, żeby na długi czas wsadzić ich do pierdla. Po zaplanowaniu wszystkiego, dałem Quentinowi i Dashowi szczegółowe polecenie rejestrowania przebiegu całego spotkania. Nie ważne, co by się stało, nie miałem być tym, który przeżyje. Moją jedyną misją było ocalenie Lake. Chciałem być jej bohaterem, a nie tą osobą, której nienawidziła dorastając. To całe cholerne dobro, które dla mnie zrobiła. Byłem w stanie ochronić ją przed niebezpieczeństwem jedynie raniąc ją ponownie. Po tym, jak Q oznajmił, że Arthur nadal żyje, nie miałem wyboru. Im dalej od niej trzymałem się, tym była bezpieczniejsza. Mogę ją ochraniać jedynie trzymając dystans. Q próbował odwieść mnie od tego, przekonując, że Arthur zabrał Lake, kiedy szukając mnie, pojawiła się w moim domu. Artur zatrzymał się, szperając za dowodami, że go wrobiłem. Kiedy przypadkiem się na niego natknęła, zdecydował, wziąć ją jako dodatkowe zabezpieczenie. John był wtedy w szpitalu z Keenanem. Decyzja, by zostawić ją samą, nie była łatwa. Przez chwilę 353

nawet szukałem kolejnego sposobu, by z nią być i jednocześnie utrzymać bezpieczną, ale przegrałem. Właściwie, kogo ja do cholery oszukiwałem? Małżeństwo, dzieci i naleśniki w niedzielny poranek nie były moją przyszłością. Zdałem sobie sprawę, że nie jestem w stanie dać jej tego, co powinna mieć. Koniec końców ona chciałaby więcej, a ja ponownie stałbym się potworem, jaki prześladował ją w liceum. Ja nie byłem odpowiedni. Potrzebowała bezpieczeństwa i kogoś właściwego. Ja już od dawna nawet nie próbowałem być dobrym. - Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? - zapytał Dash, powtarzając pytanie, które wcześniej zadał Quentin. Przez chwilę zapomniałem, że w ogóle znajdowali się w pomieszczeniu, - Jestem bardziej niż pewien, a nawet gdybym nie był, to jest już za późno. - Co sprawia, że jesteś taki pewien? - Ponieważ potrafię rozpoznać nienawiść, kiedy na nią patrzę. Tylko to widziałem w jej oczach, kiedy wychodziła.

*** PÓŹNIEJ TEGO dnia detektywi w końcu się pojawili, by rozpocząć przesłuchanie. Pod koniec już nie byłem przykuty kajdankami do łóżka, ale zapowiedzieli, że będą ze mną w kontakcie. Dash przekazał im nagranie, w którym Mario przyznaje się do zamordowania Anyi, Trevora i rodziców Lake, a potem 354

Arthura, potwierdzającego zabójstwo ludzi Mario. Cały materiał wyglądał jak nagranie przypadkowego spotkania podczas filmowania techniki mojej gry dla tropicieli talentów, a nie zaplanowane wykończenie międzynarodowej szajki bndziorów. Po wyjściu detektywów zbierałem w sobie odwagę, by odwiedzić Keenana, ale gdy wszedłem do jego pokoju, stanąłem zaskoczony widokiem Sheldon na jego łóżku. Keenan spał i po postawie Sheldon wiedziałem, że nie miała zamiaru go budzić. Przez dłuższą chwilę obserwowałem jak płakała cicho, zanim w końcu mnie zauważyła. - Dash powiedział, że dali mu leki przeciwbólowe. Pokiwałem głową i patrzyłem, jak się rozkleja. Zazdrościłem jej zdolności do płaczu. Swobody w pozbywaniu się smutku, bólu, strachu. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek potrafił płakać. Nawet z powodu brata, który umierał z mojego powodu. - On... u-umiera. - Wiem. - Mój plan, zdobycia płuca dla Keenana spalił na panewce i jeszcze długo po tym, jak on odejdzie, będę żył z poczuciem winy i porażki. - Wiesz? - Jej oczy robią się zimne, gdy wpatruje się we mnie. - Więc, dlaczego czegoś nie zrobisz? - Próbowałem, Sheldon. Myślałem... - Ale ty nie myślałeś! Zawsze robiłeś to, co chciałeś robić, ponieważ byłeś dużym, złym Keiranem Mastersem. Wszystko, czego on kiedykolwiek chciał, to cię kochać, a ty nie potrafiłeś nawet okazać mu chociażby odrobiny uczucia. Jego rodzice nie interesowali się wystarczająco, by być przy nim. Myślał, że przy tobie ma szansę, ale ty po prostu... - jej głos się załamał i 355

widziałem, jak drży trzymając się za głowę. Kiedy w końcu ponownie napotkałem jej oczy, były pełne nienawiści. - To powinieneś być ty.

356

Rozdział 33 LAKE Dwa tygodnie później, mistrzostwa. PORZUCENIE LICEUM zupełnie nie wydawało się interesujące dla kogoś, kto nigdy nie poznał Keirana Mastersa. Jeszcze dokładniej - dla kogoś, kto nigdy nie spał z Keiranem Mastersem. A następnie był na tyle głupi, aby się w nim zakochać. Szkoła i dom były nie do zniesienia. Szkoła z oczywistych powodów. Po tym, jak ciotka dowiedziała się, że zostałam porwana i prawie zabita, praktycznie przestała mi ufać, zamykając w domu. Płacząc i trzymając mnie, godzinami maglowała mnie w nieskończoność. Dlaczego tam byłam? Skąd mnie znali? Skąd ja ich znałam? Jackson tam był. Obserwował moje kłamstwa o zostawieniu podręcznika w sali gimnastycznej i przez chwilę myślałam, że mnie wyda. Kiedy skończyłam, nie musiał już tego robić, gdyż ciotka nie uwierzyła w żadne moje słowo i właśnie wtedy zaczęły się wrzaski. Zostałam uziemiona na czas nieokreślony i jedyne co mogłam robić, to chodzić do szkoły. Nie zachowywałam się jak typowa nastolatka, odrzucając i buntując się przeciw jej 357

poleceniom, ponieważ bycie zmuszoną do oglądania, Keirana w szkole i tak było już wystarczająco złe. Nie chciałam wpaść na niego nigdzie indziej. Cała szkoła i miasto nadal żyły tym, co zdarzyło się w sobotę. To było największe podekscytowanie, jakie u nich widziałam, a to wszystko wywodziło się od mojego mrocznego księcia. Cały świat jest teraz wtajemniczony w Arthura Phalana, który został uznany za lidera jednej z największych na świecie grupy handlującej dziecięcymi niewolnikami. Po strzelaninie policjant oraz dwóch ludzi Arthura straciło życie. Kolejnym dwóm postawiono poważne zarzuty, których nikt nie był w stanie podważyć. Sprowadzono agentów federalnych i w krótkim czasie, oni wszyscy zaczęli sypać. Sprawa przeciwko Keiranowi za zabójstwo Anyi i Trevora została oddalona. Keiran dotrzymał swojej umowy z detektywami i opowiedział o zabójstwach, co rejestrowano kamerą, a jego ewentualne zaangażowanie uznano za nieistotne. Czułam zarówno ulgę i zdewastowanie. Przez lata, gdy Keiran stawał się coraz bardziej sadystyczny, zawsze zastanawiałam się, co by się stało, gdybym poszła na policję. Keiran bardzo szybko oczyścił się z zarzutów zamordowania dwóch osób, przekonując mnie tym, że policję mało co obchodziłaby nastolatka i jej tyran. Lecz wówczas... musiałam też przyznać, że to co zrobił Keiran nie było łatwe. Prawie zginął, łapiąc Mario i Arthura. Nic w związku z tym nie jest proste. Nawet jeśli jesteś Keiranem pieprzonym Mastersem. Dźwięk dzwonka do drzwi wyrwał mnie ze strefy depresyjnych myśli wokół których krążył mój umysł. Sheldon wraz z Willow zaproponowały, że wpadną dzisiaj wieczorem by pograć. Sheldon nie potrafiła zmusić się do radości, natomiast Willow, jak tylko mogła, unikała znalezienia się w pobliżu Dasha. 358

Ciocia otwierała drzwi w tym samym momencie, kiedy znalazłam się na dole. - Hej, dziewczyny – przywitała je, zamykając za nimi drzwi i kierując się z powrotem do salonu. Zniknęłyśmy telewizyjny.

w

moim

pokoju

i

wyłączyliśmy

kanał

- Więc udało mi się zdobyć soczyste burgery, ponieważ wszyscy są na meczu dzisiejszego wieczoru. - Myślisz, że wygramy? - zapytała Willow. - Jestem pewna, że tak się stanie. - Z kimś takim, kto grał tak bezwzględnie jak Keiran, nie miałam żadnych wątpliwości, lecz on nadal dochodził do siebie po postrzale, więc nie mógł brać udziału z rozgrywkach. - Ja nie jestem tego taka pewna – wolno odpowiedziała Sheldon i wydawało mi się, że zobaczyłam smutek w jej oczach. - Dlaczego? Wzruszyła ramionami, wyglądając jakby zatraciła się w swoich myślach, skubiąc bezmyślnie burgera. - Dash powiedział, że on w ogóle już nie wydaje się być tym zainteresowany. Jestem zaskoczona, że brali pod uwagę to, by pozwolić mu zagrać. To jakiś absurd. Rzadko wychodzi ze szpitala, właściwie tylko po to, by udać się do szkoły. - Co u Keenana? Wzięła głęboki oddech, zanim odpowiedziała. - Bez zmian. Nigdy nie obudził się na dłużej. Mówili coś na temat tego, żeby wprowadzić go w stan śpiączki, by pomóc mu z bólem. 359

- Kiedy? - W przyszłym tygodniu albo jakoś. Lekarze łapią się wszystkiego, by tylko utrzymać go przy życiu, gdyż wierzą, że ma spore szansę otrzymania płuca. Był młody, silny, ale teraz osiągnął stan krytyczny. - Przetrwa to, Sheldon. Uda mu się. Musi.

*** ZWYCIĘSTWO należało do nas. Wygraliśmy dzięki zasłudze Dasha i Buddy'ego ponieważ jak się okazało, Keiran nie grał. Gdzieś w środku lekcji francuskiego poczułam potrzebę skorzystania z kibelka, więc zwolniłam się i udałam do toalety, zapominając o podstawowej zasadzie by nigdzie nie chodzić samej. Nie pamiętałam o tym do chwili, kiedy znalazłam się na opustoszałym korytarzu. Zastanawiałam się, czy nie zawrócić, ale przekonałam samą siebie, żeby nie robić z siebie idiotki. Najbliższa łazienka znajdowała się zaraz za rogiem, ale gdy już się tam znalazłam okazało się, że na drzwiach wisi karteczka z informacją o awarii. Powinnam była to uznać za znak, ale nie mogłam zignorować mojego pęcherza. Najbliższa łazienka mieściła się w sali gimnastycznej i w tamtej chwili, wiedziałam, że los był przeciwko mnie. Z szybkim kopniakiem w tyłek ruszyłam w tamtą stronę. W chwili, gdy się tam znalazłam, ledwo szłam, prawie sikając na podłogę. Kiedy otworzyłam drzwi sali gimnastycznej, rozejrzałam się badawczo dookoła, wypuszczając z siebie oddech ulgi, że nikogo w niej nie było, a szczególnie Keirana. Może mimo wszystko los nie był taki okrutny. Kiedy weszłam za potrzebą do łazienki, minęłam kabinę, w której zaatakował mnie Trevor i szybko weszłam do następnej. 360

Usatysfakcjonowana, pospiesznie wyszłam z łazienki i uderzyłam w ścianę. Poleciałam prosto na drzwi uderzając o kafelki w łazience. Nogami przytrzymałam drzwi przed zamknięciem i kiedy spojrzałam w górę, zobaczyłam zaskoczone, szare oczy, patrzące wprost na mnie. Wstałam szybko, gdyż nie podobał mi się sposób, w jaki nade mną górował, ale nawet, gdy już stałam na nogach, nadal, czułam się mała... i bezbronna. Drzwi się zamknęły i czekałam z walącym sercem w nadziei, że zniknie, kiedy je otworzę. Nie miałam takiej możliwości. Drzwi gwałtownie zostały otwarte i wszedł przez nie dumnym krokiem, a wyraz jego twarzy był bardzo typowy jak dla niego. - Co tutaj robisz? - Przepraszam. Myślałam, że to wolny kraj. Przesunął ręką w dół swojej twarzy. - Powiedz mi. - Cóż, z oczywistych powodów... musiałam siusiu. - I nie mogłaś skorzystać z toalety bliżej swojej klasy? Skrzyżowałam ramiona na piersi, opierając plecy o ścianę. Dla niego może i wyglądało to zwyczajnie, ale wcale takie nie było. Musiałam utrzymać wyprostowane nogi powstrzymując ciało przed osunięciem. Z powrotem znalazłam się w punkcie wyjścia. Nie byliśmy tak blisko siebie od czasu, gdy obudził się w szpitalu upokarzając mnie po raz ostatni. Spojrzałam na jego pierś i pomyślałam o ranie, która nadal była świeża. Nie byłam nawet pewna, czy powinien być w szkole. Byłam zdecydowanie zadowolona, że plotki o tym, że Keiran nie zagrał z powodu rany postrzałowej, okazały się nieprawdziwe. - Była nieczynna. Co jeszcze chciałbyś wiedzieć? - Przestań na mnie naciskać, Monroe. 361

- Wielka niespodzianka – ponownie jestem Monroe i nie naciskam na ciebie. To ty jesteś tym, który w łazience przypiera mnie do ściany. A tak w ogóle, dlaczego nie jesteś w klasie? - Dotrzymuję tajemnicy. - Co to do cholery ma znaczyć? Co to ma wspólnego ze mną. - Uważaj na słowa. Opuściłam swoje zwykłe stanowisko i stanęłam prosto. - Albo co? Ręka wystrzeliła między moje nogi, unosząc mnie pod ścianą, sprowadzając tym samym do jego poziomu. Poczułam jego rękę na swojej płci, a nogi zacisnęły się wokół ręki. Pochylił się do mnie i wyszeptał. - Albo cię uciszę. - Krzywy uśmiech pojawił się na jego bezczelnej twarzy. - Albo przynajmniej powstrzymam cię od gadania. - Postaw mnie – zażądałam. Kiedy spróbowałam z innej beczki. - Puszczą ci szwy.

się

nie

ruszył

Dostrzegłam kroplę potu formującą się na jego czole i wiedziałam, że musiał odczuwać ból, a mimo to chciał dopiąć swego. Cóż, tak samo jak ja. - Boisz się, Lake? - Dlaczego miałabym? Nauczyłam się wszystkich twoich sztuczek i już nie jestem pod ich wrażeniem. - A ja uważam, że jesteś. Pieprzyć to... - Przesunął zębami w dół mojej szyi. - Wiem, że jesteś. 362

- Nie zostało już między nami nic, czego miałabym się bać. Uniósł usta do mojej szyi tak, że mogłam dostrzec burzę w jego oczach. - Jeśli się boisz, to tego chcesz i jeśli się boisz, będziesz za tym tęsknić. - Gówno prawda. - Tak? - Nie boję się tego – podkreśliłam. - Boję się, że ponownie odejdziesz. I tak zrobisz. To jest właśnie to, co robią tchórze. Ale chcesz wiedzieć, co ja wiem? - Uwolnił moją nogę odsuwając się. Było jednak za późno. Nie miałam zamiaru się wycofać. Zero litości. Tego mnie nauczył. - Wiem, że ty również się mnie bałeś. - Pomieszczenie zniknęło w czarnej otchłani tak samo jak mój humor. - Przez dziesięć lat kontrolowałeś mnie, nienawidziłeś i terroryzowałeś. Och, jak sytuacja lubi się zmieniać. Nauczyłam się czegoś o najmroczniejszymi godzinami...

tym,

co

było

naszymi

- Ale to właściwie ja trzymałam w garści całą władzę. Mój nieustraszony drapieżnik. - I wiedziałeś. Że nie było nic więcej... - Więc, co przeraża cię bardziej? Niż rany... 363

- Że tak naprawdę nie miałeś kontroli? Zaniepokojony... - Albo, że nie miałeś pojęcia, co mogłam dla ciebie znaczyć? Zwierzę. - Możesz ukrywać się za swoją złością i używać przeszłości jako tarczy, ale nigdy nie możesz udawać, że cię nie poznałam. Otworzyłeś się dla mnie wystarczająco, bym mogła zobaczyć. Znam cię, Keiran, ale czy ty naprawdę znasz mnie? Konflikt. To jest to, co zobaczyłam w jego oczach. Przypomniało mi to o czymś ważnym, kiedy pewnego razu powiedział mi Keenan: Boję się o niego, ponieważ każdego dnia musi walczyć z osobą, którą jest, by być osobą, którą chce być. - Co się stanie, jeśli przegra? - Ludzie będą cierpieć. - Dlaczego myślisz, że chcę cię poznać? Może i ciebie nie nienawidzę, ale nadal jesteś dla mnie nikim. Nie popełniaj błędu myśląc, że jest inaczej. - Popełniłam już tak wiele błędów, w które ty mnie wplątałeś, Keiran. Zmuszam siebie, by odejść z głową wysoko. Nie dostanie kolejnej cząstki mnie.

*** NIE BYŁO LEPSZEGO uczucia niż ostatecznie stanąć twarzą w twarz z tyranem z dzieciństwa. Wracając do klasy byłam w 364

siódmym niebie i zdecydowałam ignorować przeczucie domagające się, bym wróciła. Powinnam była. Powinnam była iść w każdą inną stronę niż ta, którą wybrałam. Zamiast wybrać najkrótszą drogę przez salę gimnastyczną, bezmyślnie wybrałam dłuższą, przez korytarz, którym nikt nie chodzi, gdyż zdrowy rozsądek nakazywał iść tą krótszą. Nie ja. Nigdy nie potrafiłam podejmować mądrych decyzji. Czekał tam na mnie ojciec Trevora, były oficer policji. Nie miałam czasu, by krzyczeć, uciec, czy walczyć. Na twarz zarzucono mi szmatę i kolejną rzeczą jaką pamiętam... była pustka. Teraz, oto i byłam przerażona bezlitosnym uścisku Reynoldsa.

i

sama

w

twardym,

Po tym, jak Trevor napadł na mnie w publicznej toalecie, Reynolds stracił pracę przez syna wyjawiającego sekret jego udziału w tym wszystkim. - Powiedziałem synowi, żeby zostawił cię w spokoju, ale nie posłuchał i zobacz, gdzie go to doprowadziło – wypluwa. - Dziwki takie jak ty zawsze sprawiają kłopoty. - Panie Reynolds, proszę – błagałam po raz setny, a może to był tysięczny. - Nie musisz tego robić. - Zamknij się, dziewczynko. - Brutalnie uderzył w mój policzek, powodując, że upadłam do tyłu. Przynajmniej już mnie nie trzymał. Odór jego nieświeżego oddechu sprawiał, że zachciało mi się wymiotować. 365

- Będziesz błagać, kiedy ci powiem. - Cecilia! Możesz przedstawienie.

już

wejść.

Jest

prawie

gotowa

na

Słychać stukotanie obcasów o drewnianą podłogę, po czym otwarły się drzwi w których ukazała się blondynka o ciemnoniebieskich oczach i w drogim, damskim garniturze. Od razu ją rozpoznałam. - Pani Risdell? - Witam, moja droga. Przykro mi, że doszło do tego, ale po prostu nie mogę pozwolić, by Keiran Masters nie został ukarany za to, co zrobił mojej córce. - Pani Risdell, proszę mnie posłuchać. Keiran nie zabił pani córki. To wszystko jest nieporozumieniem. - Nie waż się nam kłamać, aby go chronić. To tylko utrudni ci sprawę. Postawiła torbę, którą ze sobą miała i wyciągnęła z niej kamerę. Kiedy ją włączyła i skierowała w moją stronę zapytałam: - Co zamierzasz zrobić? Reynolds opuścił rękę na swój pasek i zaczął go rozpinać. Kobieta podeszła do mnie bliżej z kamerą. - Ty moja droga wykonasz przedstawienie dla swojego chłopaka, a po tym to my zajmiemy się tym, co on zrobił naszym dzieciom. Spojrzenie na jej twarzy sprawiło, że zadrżałam. - I co zrobisz, kiedy będę martwa? Jak myślisz, że dokąd pójdziesz? Nie masz gdzie uciec i nie masz nikogo, kto byłby w stanie ci pomóc. - Nie oszukuj samej siebie, mała dziewczynko. To będzie ten raz, kiedy przegra. 366

- Koniec gadania - przerywa Reynolds. Rzucił mnie na łóżko, a kiedy za mną natychmiast na nie podążył, zaczęłam panicznie wierzgać nogami. Skutecznie unikał mojego kopania i ostatecznie złapał je mocno. - Przestań walczyć albo przefasonuję każdą kość w twoim ciele, zaczynając od twojej pięknej twarzy. Usiadł na mojej klatce piersiowej i chwycił biodra ściskając je swoimi ogromnymi łapami i przez chwilę bałam się, że spełni mroczną obietnicę. Pierś bolała mnie z braku powietrza. Nagle wyciągnął kajdanki i szybko użył ich, by zablokować moje ręce. Wezbrała we mnie panika, serce przyspieszyło tak samo jak oddech. Ciepło parzyło każdy cal mojej skóry, zanim moje ciało zamieniło się w lód. - Paul? - Czego? Uniósł się znad mojej piersi i szybko zakneblował, zanim stanął na nogi obok łóżka, gdzie zwisały moje nogi. Moje stopy i kostki w wulgarny sposób były rozszerzone. - Co z nią nie tak? Chyba zaczęła się dławić. - Słyszałam panikę w jej głosie, gdy agresja wstrząsnęła wrakiem mojego ciała. - Co cię to obchodzi, Tak czy owak, ta mała dziwka umrze. - I co zamierzasz zrobić? Pieprzyć trupa? Musimy najpierw sprawić, żeby cierpiała. Chora argumentacja wydawała się powstrzymać Reynoldsa, gdyż przerwał wiązanie moich stóp do łóżka i zaczął obserwować moje ciało przenikliwymi niebieskimi oczami. - Nic jej nie jest. Udaje i taa... będę pieprzył zwłoki jeśli będę musiał. - Jego uśmiech rozszerzył się, kiedy na mnie spojrzał. 367

Och, Boże. Zamknęłam oczy wyobrażając sobie, że jestem gdzieś indziej. Nie wiem jak długo byłam nieprzytomna, ale ktoś musiał już zauważyć, że zniknęłam. Willow będzie wiedziała. Keiran również.

368

Rozdział 34 KEIRAN TAK WIELE RAZY, mogłem zranić kogoś, zanim ta osoba zaczęła walczyć. Przez dziesięć lat, czekałem na moment, gdy Lake w końcu stanie do walki. Było wiele dni, gdy stawałem się sfrustrowany do poziomu przemocy, lecz zamiast fizycznego ranienia jej, chciałem rozpocząć walkę. Walczyłbym, odszukałbym ją i podjął się tego tylko wtedy, gdybym wiedział, że nie skrzywdził bym jej psychicznie. Wiem to teraz. Nie ważne, jak bardzo groziłem, że ją zabiję, w głębi serca wiedziałem, że nie chcę jej skrzywdzić. Ale nienawiść... była prawdziwa. Nienawidziłem ją wszystkim co miałem, była to jedyna emocja, jaką miałem do zaoferowania. Zrozumiałem, że nawet wtedy dawałem jej wszystko. Była zmorą mojego istnienia, a w tym samym czasie także powodem dla którego chciałem istnieć. Chciałem ją, jak resztę świata. Jak siebie. Jej niewinności. 369

Jej odwagi. Jej bezinteresowności. Chciałem, żeby to wszystko odeszło. Ona. Nie. Chciała. Pierdolonej. Przerwy. Opuściłem łazienkę dopiero wtedy, gdy wiedziałem, że jej już nie było. Nie przestałem rozmyślać nad tym, że może miała rację. Jestem tchórzem. Przed powrotem do klasy, skierowałem się jeszcze, aby zaglądnąć do niej. Zajrzałem do środka sali przez okno w drzwiach, a gdy jej nie zobaczyłem, moją pierwszą reakcją był gniew. Natychmiast zacząłem przemierzać szkołę, szukając jej, mając nadzieję, że się schowała, ale gdy nie mogłem jej znaleźć, gniew zaczął ustępować miejsca panice. Zawróciłem i skierowałem się z powrotem do jej klasy, wszedłem do środka, zaskakując tym nauczyciela, który od razu zaczął besztać mnie po francusku. - Gdzie ona jest? Willow wyskoczyła ze swojego krzesła, w jej oczach od razu zaczęły gromadzić się łzy. Także wyczuła że coś było nie tak. - Poszła do łazienki, ale jeszcze nie wróciła. Co się stało? - Panie Masters! - krzyknęła nauczycielka z oburzeniem. - Jak długo musi jej nie być, żebyś kurwa zauważyła? Podszedłem do jej ławki i chwyciłem za torebkę. Szybko ją przeszukałem ale nie znalazłem telefonu, co oznaczało, że musiała mieć go przy sobie. 370

Kiedy wypadłem z klasy, z Willow drepczącą mi po piętach, wybrałem numer do detektywów. - Jest na wolności? - spytałem tak szybko, jak tylko Detektyw Wilson odebrał. - Słucham? - Arthur. Czy, kurwa, wyszedł? - Nie. Nie wyszedł. O co chodzi? - Lake zniknęła. - Zniknęła? Co masz na myśli, że zniknęła? - Zaginęła, do kurwy, idioto! Pobiegłem tam, gdzie widziałem ją po raz ostatni, a kiedy zapewnił mnie, że byli w drodze, rozłączyłem się. Nie zamierzałem czekać. Jeśli będę musiał, wysmaruje to całe miasto na czerwono, byle tylko ją znaleźć.

*** WYCIĄGNĄŁEM SHELDON, Dasha i Quentina z ich lekcji, ignorując gówno jakie za to dostałem. Żadne z nich nie widziało Lake. Minęła dopiero niewielka ilość czasu odkąd po raz ostatni ją widziałem, ale łapałem wszelkie sposoby, by odsunąć od niej ewentualne zagrożenie. Do czasu, aż przemaglowałem każdego kogo znała, cała szkoła wiedziała o jej zaginięciu, co oznaczało, że ktoś szybko powiadomi jej ciotkę. - Masz naprawdę prawdziwe doświadczenie w zawieraniu znajomości. Najpierw był Trevor, Mario, a na koniec Arthur... Kto jeszcze może być? - zapytała Sheldon. Trevor. 371

Nie. Trevor nie żyje. Ale jego ojciec tak. - Kurwa! Ruszyłem biegiem na parking z Dashem i Quentinem za sobą. - Keiran! Co do cholery, koleś? Co jest? - Oficer Reynolds. To musi być on. Ma ją. - Kurwa! - przeklęli oboje. Kilka sekund później już ruszałem samochodem z miejsca parkingowego. Miałem tylko jeden pomysł, gdzie szukać i miałem nadzieje, że będzie na tyle głupi, aby właśnie tam ją przetrzymywać. Mniej niż dziesięć minut później, wjeżdżałem na jego ulicę. Zaparkowałem dwa domy dalej i wyłączyłem silnik. - Powinienem zadzwonić na policję? - Zapytał Dash. - Nie. - Wyciągnąłem broń spod siedzenia. - Jest mój. Wysiadłem z samochodu, gotowy do walki, jeśli zajdzie taka potrzeba, gdy Quentin zatrzymał mnie, kładąc rękę na moim ramieniu. - Czekaj. - Co? - warknąłem. Z każdą sekundą kiedy się wahałem, Lake może bardzo cierpieć. - Kiedy tam wejdziemy nie wiem, co możemy znaleźć ostrzegał mnie. - Wiem. - Więc, jaki jest plan? On może nie być sam. Co zrobimy? 372

Nie musiałem o tym myśleć. Jeśli ją tam miał, to robił wielki błąd. - Zabić wszystkich. Nie czekając na ich zgodę, ruszyłem do przodu, cicho i szybko pokonując drogę do domu. Gdybym musiał, zrobiłbym to sam. Zrobiłem szybką robotę z zamkiem, przez cały czas nasłuchując jakichkolwiek dźwięków po drugiej stronie drzwi. Było cicho, co tylko sprawiło, że wzrosła moja desperacja. Gdy blokada ustąpiła, powoli otworzyłem drzwi i rozejrzałem się wokół. Quentin razem z Dashem rozdzielili się i wspólnie przeszukaliśmy każde pomieszczenie w domu, lecz nigdzie nie było po niej śladu. Moja pięść uderzyła o ścianę, gdy uświadomiłem sobie, że zmarnowaliśmy cenny czas na szukanie w niewłaściwym miejscu. - Keiran? - zawołał Dash. - Lepiej przyjdź spojrzeć na to. Dźwięk jego głosu dobiegał od tylnych drzwi, gdzie wyglądał za okno. - Co jest? - warknąłem. Nie chciałem marnować więcej czasu. - Pamiętasz, że ojciec Trevora miał szopę? Spojrzałem przez okno i byłem już za drzwiami, biegnąc w następnej sekundzie. Cały rozum został w tyle i myślałem tylko o tym, aby ją odzyskać. Cokolwiek by to zawierało. Szopa była wystarczająco duża, aby uchodzić za mały dom, co oznaczało także, że była wystarczająco duża, aby pomieścić więcej niż dwójkę ludzi. Zmusiłem się, aby zwolnić i ocenić zagrożenie. Lake tam była. Zapewniały mnie o tym moje 373

instynkty. Gdybym zaalarmował ich o mojej obecności, zabiłby ją od razu. Niski dźwięk przykuł moją uwagę i od razu przystanęliśmy, aby posłuchać. Były tam dwa głosy. - Nie mogę się doczekać, aby cię wypróbować, mała. Dzięki twojemu chłopakowi, który wtykał swój nos tam gdzie nie powinien, nie miałem żadnej dupy od prawie dwóch lat. - Paul, po prostu zabierz się za to. To nie jest dla twojej przyjemności. Moja krew się zagotowała, dochodzący z drugiej strony.

kiedy

rozpoznałem

głos

Oficer Reynolds i Pani Risdell. Żadne z nich nie wyjdzie z tego żywe. - Zamknij się, albo będziesz następna - zagroził. - Czy możesz ją po prostu rozebrać? To było wszystko, czego potrzebowałem, zanim wykopałem drzwi, biorąc wszystkich w szopie z zaskoczenia. Risdell zaczęła wrzeszczeć, a Reynolds szybko stoczył się z łóżka, gdzie leżał na Lake. Tak szybko, jak się wyprostował, sięgnął po broń, ale ja już przemierzyłem pokój i przycisnąłem lufę do jego głowy. - Rusz się o cal i umrzesz. - Oczywiście, że było to kłamstwo. On i tak umrze, ale daj człowiekowi choć cień nadziei że przeżyje, a będzie bardziej współpracował. - Keiran - wyszeptał Dash do mojego ucha. - Pomóż jej. Mam go. Po raz pierwszy spojrzałem do góry i zobaczyłem, jak Quentin trzyma Risdell twarzą do ziemi, przyciskając jej plecy butem. Nadal krzyczała, więc dałem mu znak, aby ją uciszył, 374

zanim podałem pistolet Dashowi i odwróciłem się w stronę Lake. Obserwowała mnie z szeroko otwartymi oczami, w których błyszczały łzy. Rozwiązałem knebel i gdy dotknąłem kajdanek na jej rękach, odwróciłem się do Reynoldsa. - Gdzie jest klucz? - Wal się, gówniarzu. - W porządku. - Zabrałem swoją broń od Dasha, wycelowałem i strzeliłem w jego rzepkę. Kości trzasnęły i rozlała się krew, kiedy zawył z jak, byłem pewny, strasznego bólu. Dash przytrzymał go, gdy ja szukałem klucza, nie pytając go ponownie. Z kluczem w dłoni, uwolniłem Lake i szybko sprawdziłem, czy ma jakieś uszkodzenia, zanim wziąłem ją w ramiona. Jej spokój przerażał mnie najbardziej. Oddałem broń z powrotem Dashowi, wyniosłem ją z szopy z daleka od dwójki ludzi, którzy dostali jakąkolwiek szansę na to, aby ją skrzywdzić. - Mów do mnie, Lake. Proszę. - Osunąłem się na ziemię, z nią na swoich kolanach. - Coś ci zrobili? Gdybym nie trzymał jej twarzy między swoimi dłońmi, przegapiłbym lekkie potrząśnięcie, oznaczające zaprzeczenie. - Przyszedłeś - wyszeptała tak nisko, jakby bała się, że gdy powie to głośno, to mógłbym wówczas zniknąć. - Przeraziłaś mnie, kochanie. - Byłem zadowolony z siedzenia i trzymania jej w swoich ramionach, ale krzyki Reynoldsa tylko wzrastały, więc posadziłem ją na ziemi i podałem jej swój telefon. - Zadzwoń po pomoc. To było jedyne polecenie jakie jej dałem, zanim zniknąłem w środku. Rękawiczki wypalały mi dziurę w tylnej kieszeni spodni,

375

więc wyciągnąłem je, ale nie założyłem, zanim nie potrząsnąłem nimi szyderczo przed Risdell. - Pamiętasz je? Miało to pożądany efekt. Jej oczy się rozszerzyły i zaczęła szlochać i bełkotać niezrozumiale. Zacząłem je powoli zakładać, wskazując na Dasha i Quentina. - Dajcie ich na kolana. Chcę ich obok siebie. Na szczęście dla nich, będzie to szybkie, a przede wszystkim bezbolesne. Nie miałem wiele czasu, zanim pojawią się policjanci. Pierwszy wystrzał z pewnością zaalarmował już sąsiadów. Reynolds chrząknął, kiedy Dash zmusił go, aby opadł na postrzelone kolano. - Nie możesz tego zrobić - krzyknął Reynolds. - Jestem funkcjonariuszem policji. - Byłeś - warknął Dash. - Byłeś funkcjonariuszem policji. Dzisiaj jesteś martwym skurwielem. Zazwyczaj, Dash był głosem rozsądku, ale to co prawie przydarzyło się Lake, sprawiło że nawet najrozsądniejsza osoba jaką znałem, poczuła pragnienie morderstwa. To tylko udowodniło, że ta dwójka musi umrzeć. - To wszystko twoja wina! To ty sprawiłeś, że moja żona mnie zostawiła! - Nie. To ty sprawiłeś, że twoja żona zapragnęła odejść, gdy razem z synem postanowiliście zrobić z niej worek treningowy. Pokazałem jej po prostu drogę do wyjścia. - Nadal nie rozumiem, dlaczego matka Trevora wybrała mnie, abym jej pomógł. Może był to akt desperacji, aby komuś powiedzieć, ale powiedziałem jej tylko, że ma dwie możliwości: zabić ich albo odejść. Wybrała to drugie. - Więc, kto chce zginąć jako pierwszy? 376

Pistolet był przyciśnięty do czaszki Reynoldsa jeszcze przed tym, jak skończyłem zadawać pytanie. Zabicie ich nie potrzebowało udziału mózgu. Pragnąłem tylko mieć więcej czasu, aby zrobić to wolniej. Mój palec odbezpieczył pistolet, ale zanim mogłem usłyszeć szczęk metalu, drzwi do szopy otworzyły się. - Keiran! - Lake wbiegła do środka z przerażonym wyrazem twarzy. - Nie rób tego! Kurwa. - Poczekaj na zewnątrz - rozkazałem nie spoglądając nawet na nią. Mogłem poczuć jej wzrok podróżujący po mnie, osądzający. - Policja jedzie. Mogę już usłyszeć syreny. - Więc nadal jest czas. - Nadal stałem w miejscu, przygotowując się na oddanie strzału. - Nie rób tego. To jest egzekucja. - W pewnym sensie. - Powiedziałeś mi, że choć raz chcesz być dobry. Masz teraz na to szansę, Keiran. Nigdy tak naprawdę nie byłeś tym, co próbowali z ciebie zrobić, do teraz... jeśli to zrobisz. - Dlaczego chcesz, żeby żyli po tym, co chcieli ci zrobić? - Chcę ich śmierci tak bardzo jak ty, ale tak się nie stanie, jeśli to będzie oznaczało, że zabiorą ode mnie ciebie. - Ma rację, Keiran - niechętne potwierdzenie Dasha sprawiło, że spojrzałem na niego do góry. W moim polu widzenia zauważyłem także, jak Quentin przytakuje głową. - To twoja szansa, stary. Weź ją. Spojrzałem w dół na klęczącego Reynoldsa przede mną i na Risdell, chowającą się w kącie. Na zewnątrz byłem zimny i 377

niewzruszony, ale w środku walczyłem z szansą normalności i chęcią mordu. Kiedy byłem niewolnikiem, byłem zmuszany do zabijania ludzi, którzy nigdy mnie nie skrzywdzili. Tutaj i teraz mam szansę zabić z jakiegoś konkretnego powodu. Czułem się tak, jakby mi się to należało. Aby ukarać tych, którzy mnie skrzywdzili. Aby ochronić tych, których kocham. Potrzebowałem to zrobić. Czy to nie dlatego umieszczono mnie w tych sytuacjach? - Keiran... Usłyszałem jej wołanie, ale tylko pokręciłem głową w zaprzeczeniu. - Nie jesteś niewolnikiem. Nie jestem niewolnikiem. - Ani zabójcą. Ani zabójcą. - Nie jesteś potworem - wyszeptał eteryczny głos mojej matki.

378

Rozdział 35 KEIRAN Jedenaście lat wcześniej PLAC ZABAW - TERAZ MOŻESZ mnie nauczyć, jak dryblować między nogami? - Wciąż nie robisz tego poprawnie. Mówiłem ci, żebyś bardziej używał palców. Nadal robisz to całymi dłońmi. - To zbyt trudne - jęknął Keenan. Zapłonął we mnie gniew, gdy zobaczyłem łzy spływające po jego policzkach. - Co powiedziałem na temat mazania się jak dziecko? Natychmiast przestał przerażonymi oczami.

płakać

i

spojrzał

na

mnie

- Powiedziałeś, że nie zrobisz mi krzywdy. Wypuściłem oddech z piersi wprost w letnie powietrze i zabrałem od niego piłkę. Zacząłem dryblować ósemki do przodu i do tyłu między nogami w zwolnionym tempie, tak aby mógł dokładnie się przyjrzeć. Zdecydowałem się nie rozmawiać z nim w trakcie tego, ponieważ nie byłem pewny co może wyjść z moich ust. Odmówiłem przepraszania za to, co powiedziałem, ponieważ rzeczywiście miałem to na myśli. Czasami po prostu chciałbym o tym nie myśleć. Nie chciałem go skrzywdzić. 379

Obserwował ze zdumieniem moje poczynania z piłką. Nie miałem żadnego specjalnego treningu, ani nauk techniki. Po prostu robiłem to, co wydawało mi się naturalne, gdy posiadałem piłkę w swoich dłoniach. Po próbie odebrania mi piłki przez Keenana, przygotowałem się do dwutaktu, ale zatrzymał mnie dźwięk zawodzącego dziecka. Przesunąłem wzrok na dwójkę innych chłopaków w moim wieku, którzy popychali i tłukli mniejszego dzieciaka. Zanim mogłem to przeanalizować, poczułem jak moje stopy w biegu uderzają o ziemie. Nie zatrzymałem się, dopóki ich nie dopadłem. Tego bliżej mnie walnąłem pięścią tak mocno, jak zdołałem, a następnie wcisnąłem stopę w bebechy drugiego, powalając ich tym na ziemię. - Ani słowa - warknąłem, nie dopuszczając ich do głosu. Wstawać i wypierdalać stąd. ZBIOROWE

ZSZOKOWANE

DOBIEGŁO MOICH USZU. ŻE JEST INACZEJ. NAWET

NIE

SAPNIĘCIA

NIE BYŁEM,

NA

PRZEKLEŃSTWO

JAK INNE DZIECIAKI I NIE BĘDĘ UDAWAŁ,

KIEDY PODNIEŚLI SIĘ I UCIEKLI,

ZASZCZYCAJĄC

MOJE

CHŁOPAKA

ODWRÓCIŁEM SIĘ NA PIĘCIE

SPOJRZENIEM ,

I

RUSZYŁEM

Z

POWROTEM DO MOJEGO KUZYNA, KTÓRY PATRZYŁ NA WSZYSTKO Z OTWARTYMI USTAMI.

- Hej, czekaj! Poczekaj, proszę! - usłyszałem za sobą, ale się nie zatrzymałem. Podniosłem piłkę leżącą na środku placu, nie zdając sobie nawet sprawy, że upuściłem ją gdy biegłem. Jak tylko się wyprostowałem, małe stopy pojawiły się w zasięgu mojego wzroku, spotkałem błyszczące oczy i szeroki uśmiech małego chłopca w jasnobrązowych, kręconych włosach. - Cześć wyszeptał. Zignorowałem jego powitanie i rzuciłem piłkę do kosza, kątem oka łapiąc jego opadający wyraz twarzy, zanim powrócił na nią kolejny uśmiech. - Nauczysz mnie, jak to robić? - Odejdź, dzieciaku. - Ale ty też jesteś dzieckiem. 380

- On nie jest dzieckiem - powiedział Keenan. Zgadywałem, że mimo wszystko na coś się może przydać. - Więc, w której jesteś klasie? - zapytał. Zmierzyłem jego niebieski kombinezon i pobrudzoną twarz, próbując się nie roześmiać, gdy ten próbował zrównać się wzrostem ze mną. - Jak masz na imię, dzieciaku? - Zapytałem, zamiast odpowiedzieć na jego pytanie. - Buddy. - Buddy? Co to za imię? Wzruszył swoimi małymi ramionami. - Nie wiem. Przeskakiwał z jednej stopy na drugą, kiedy z dezaprobatą zmarszczył czoło. - Tak moja mama, tata i siostra na mnie mówią. Ale nazywają mnie także Chance5, więc zgaduję że tak też możesz mnie nazywać, jeśli chcesz. Mogłem powiedzieć po wyrazie jego twarzy, że nie lubił tego imienia. - Będę mówił do ciebie Buddy - zaproponowałem, sprawiając, że jego twarz się rozjaśniła. - Tak, ja też. Zgaduję, że to lepsze niż Szansa - dodał Keenan. - Więc, mogę zagrać z wami? - Dlaczego? - Chcę się nauczyć tak rzucać. - Jesteś za mały - powiedział Keenan. - Nie jestem. - Jesteś. Nie będziesz w stanie dorzucić piłki do kosza.

5

tł. Szansa

381

- Nie jestem za mały. Mogę dosięgnąć wszystkiego. Jak... um... jak drabinki. Założę się, że mogę wejść na samą górę. - Nie ma mowy. Udowodnij. Spojrzał na mnie z nadzieją w oczach, ale upewniłem się, że na mojej twarzy nic nie widać, gdy oddawałem mu spojrzenie. Chcesz, żebym to zrobił? - A czy ty chcesz to zrobić? - Odpowiedziałem. Musiał wziąć to, jako wyzwanie, ponieważ wydął swoją małą klatkę piersiową i pobiegł do drabinek. Kiedy dotarł do tych na dole, zaryzykował spojrzeniem w tył, zanim odwrócił się ze zdenerwowanym wyrazem twarzy, lecz jednak, nie kazałem mu tego robić. Nie zamierzam się nad nim litować i musiał to wyczuć, ponieważ odwrócił się do drabinek i zaczął wspinać. Zajęło mu to trochę dłużej, ponieważ jego nogi były krótsze, niż pozostałych dzieciaków, dla których były one przeznaczone, ale w końcu dotarł na sam szczyt. - Widzisz? Zrobiłem to! - krzyknął błyskając szerokim uśmiechem. - Musisz przejść całą drogę na górze! - zarządził Keenan. Szybko rzuciłem mu spojrzenie, które zamknęło go i sprawiło, że przysunął się do drabinek. Nie było mowy, że dzieciak przetrwa, jeśli stamtąd spadnie. Buddy strzelił w Keenana oszołomionym spojrzeniem, zanim powoli zaczął przemierzać drogę po wierzchołku. Jego dygotanie i panika nie zaczęły się, dopóki nie spojrzał w dół. Mogłem zobaczyć, jak jego ramiona drżą już tutaj z dołu. - Możesz już zejść na dół. - Ja... ja nie mogę. Jest za wysoko.

382

- Po prostu poruszaj się wolno tak samo, jak przy wchodzeniu na górę. - Nie mogę. Boję się. Proszę, pomóż mi. - Buddy płakał już, a szloch wstrząsał jego ciałem ,gdy w śmiertelnym uchwycie zacisnął dłonie na drabinkach. - Przestań się trząść, albo spadniesz! Idę po ciebie - krzyknął Keenan. - Nie. Daj mu zejść samemu. Może to zrobić. - Ale co, jeśli spadnie? Coś sobie zrobi, a my wpadniemy w kłopoty. - Nie zmusiliśmy go, aby to robił. Był na tyle głupi, że chciał coś udowodnić, więc daj mu to zrobić. Nie może wiecznie być cykorem. - Ale Keiran... - Powiedziałem nie. Jeśli spadnie, to spadnie. - Buddy! z odległości kilku stóp rozległ się rozszalały głos. Obserwowałem dwie dziewczynki biegnące z głównego placu zabaw w stronę drabinek. Dziewczyna wołająca imię Buddy'ego nie była dużo większa, niż on sam. Jej rude, dziko kręcone włosy przypominały gniazdo na czubku głowy. Nie zarejestrowałem więcej na jej temat, ponieważ mój umysł sparaliżowany został przez osobę, która wlokła się za nią. To była ona. Dziewczyna z przed sklepu z przekąskami. Znów tu była wyglądając idealnie i tak... niewinnie. Nieznane uczucie podobne do elektrycznej iskry zaczęło się w moich palcach i przesuwało prosto do mózgu. Dlaczego nadal tu była? Minęły dopiero dwa dni odkąd zobaczyłem ją przed Pies, 383

Shakes & Things, ale jej obecność sprawiła, że odczuwałem... strach? Nie. Od dwóch lat nie czułem strachu i przez jakąś dziewczynę, którą spotkałem, nie zamierzałem zacząć czuć go teraz. Musiała odejść. Moje oczy ani na chwilę jej nie opuściły, choć zdawała się nie zwracać na to uwagi. Wokół drabinek, gdzie płakał Buddy, gromadziło się coraz więcej dzieci, po krótkiej chwili chłopak zaczął niemal krzyczeć. Nikt nie poruszył się, aby mu pomóc. Większość z nich była świadkiem tego co zrobiłem wcześniej tym dwóm chłopakom, więc zakładali, że albo sam mu pomogę, albo wiem lepiej jak powinno się postąpić. Całkowicie o nim zapomniałem, gdy pojawiła się ona. Jej wygląd był idealny, rumiane policzki i jasno niebieskie oczy. Szturchnęła rozszalałą dziewczynę i chyba coś do niej powiedziała. Jakąkolwiek dostała odpowiedź, wydawała się ona ją rozdrażnić, ponieważ wypuściła ciężki oddech i zrobiła krok do przodu. Czy ona? Nie zamierzałem pozwolić jej tam wejść. A jeśli sobie coś zrobi? Dlaczego mnie to obchodzi? Do czasu, kiedy dotknęła drabinki gotowa, aby się wspiąć, mój stary ja z przed sześciu miesięcy był na miejscu. Chciałem, żeby cierpiała. - Zatrzymaj się. Chciałbym na zawsze zapamiętać moment, gdy jej niebieskie oczy spotkały moje. Morze zieleni i błękitne niebo. Śledziłem każdy subtelny ruch jej ciała, sposób w jaki powiewały jej włosy 384

na wietrze, pojedynczą kroplę potu na czole, rozchylone usta jak gdyby umierała z pragnienia, palce kurczowo trzymające się drabinek, ciężko opadająca i wznosząca się pierś, kiedy patrzyła na mnie, jak ją obserwuję. Buddy zaczął płakać jeszcze mocniej i powiedział coś na temat powrotu do domu. Cokolwiek to było, spowodowało, że dziewczyna przerwała nasze połączenie i ponownie zaczęła się wspinać na górę. Byłem po drugiej stronie, zanim w ogóle zorientowałem się, że moje nogi zaczęły się poruszać. Moja dłoń zacisnęła się wokół jej stopy, powstrzymując przed kolejnym krokiem. - Nie - powiedziałem ponownie. Co ta głupia dziewczyna zamierzała zrobić? - Słuchaj, nie wiem kim jesteś ani o co ci chodzi, ale on potrzebuje pomocy i dostanie ją ode mnie. Zrozumiano? Była w połowie drogi, zanim zdążyłem przemyśleć, co odpowiedzieć. Zostawiła mnie z poczuciem zakłopotania i nie podobało mi się to ani trochę. Nie marnowałem ani chwili chwytając drabinkę i podążając za nią. Była nieposłuszna, a nieposłuszeństwo musi być ukarane. Bardzo łatwo udało mi się za nią podążyć, ponieważ całą swoją uwagę skoncentrowała na Buddy’m. Musiał zauważyć coś w moich oczach, ponieważ rozszerzył swoje ze strachu i zanim on, czy ona mogli zareagować, zepchnąłem ją. Pożałowałem tego natychmiast, ale było już za późno. Wszystko co mogłem zrobić, to obserwować jak spada i z chrzęstem uderza o ziemię. Była nieruchoma. Zbyt nieruchoma i przez moment... Myślałem, że ją zabiłem. 385

Rozdział 36 LAKE Nie wiem, co mnie tu doprowadziło, ale jakimś cudem skończyłam na placu zabaw. Z jakiegoś powodu czułam potrzebę, aby tu być. W tym miejscu wszystko się zaczęło. To tutaj po raz pierwszy ujrzałam mojego dręczyciela. Dał mi wiele wspomnień, które mogę zachować do końca życia. Większość z nich była zła, ale to było wszystko, co miałam. Dobre wspomnienia były tymi, które będę pielęgnować. Mimowolny dreszcz przebiegł przeze mnie, kiedy przypomniałam sobie sposób, w jakim na mnie patrzył, kontrolował moje ciało i pragnienia. Będzie mi tego brakowało. Będzie mi brakowało jego. - Jestem taka głupia - mruknęłam i stopą odgarnęłam piasek pod sobą. - Więc ja muszę być najgłupszym idiotą na świecie. Zamknęłam oczy i trzymałam głowę pochyloną. To nie prawda. Nie ma go tutaj. - Spójrz na mnie, kochanie. Cichy dźwięk wydobył się ze mnie, gdy zorientowałam się, że on rzeczywiście tu jest. - Dlaczego tu jesteś? - Z tego samego powodu, co ty... myślę, że przyszedłem cię odnaleźć. Myślałaś o mnie teraz? 386

- Dlaczego to ma znaczenie? - Ma - upierał się. - Ale, dlaczego? - Z powodu, że moja głowa była opuszczona w dół, nie widziałam, że podchodzi bliżej, dopóki nie było za późno. Podniósł palcem mój podbródek, ale nadal trzymałam mocno zaciśnięte oczy. Zamiast go to zniechęcić, najpierw złożył pocałunki na moich powiekach, a następnie na całej twarzy. - Ponieważ to oznacza, że mam szansę. - Szansę na co? - Aby przekonać cię do zostania. Poczułam jego dłonie po obu stronach twarzy. - Dlaczego to robisz? - Otwórz oczy. - Powiedz mi, dlaczego... - Nie, dopóki na mnie nie spojrzysz. Nie. Nie ma mowy. Moje kolana osłabły od dotyku jego rąk. - Proszę - wyszeptał w moje wargi, zanim nie przycisnął do nich swoich ust. Owinął ramiona wokół mojej talii, przyciągając bliżej do siebie. Sposób w jaki mnie trzymał sprawił, że poczułam się krucha, jakbym mogła się w każdej chwili złamać. Tak pewnie by było. W końcu otworzyłam oczy, kiedy ostatni raz dotknął moich ust i oparł czoło o moje. Gdy spojrzałam w jego oczy, nie były już takie burzliwe. Posiadały nadzieję. - Kocham cię. 387

Pokręciłam głową, powodując że nasze czoła pocierały się o siebie. Chwycił mnie mocniej, jakby wyczuwając moją potrzebę ucieczki. - Możliwe, że kochałem cię już od tamtej chwili w aptece. Byłaś taka piękna... i tak bardzo przestraszona. Po raz pierwszy odkąd cię poznałem, nie chciałem abyś się mnie bała. - Udało ci się mnie oszukać. - Najbardziej w życiu żałuję doprowadzania cię do płaczu i jeśli spędzę resztę życia upewniając się, że nigdy więcej nie będziesz miała złego dnia, wówczas umrę jako szczęśliwy mężczyzna. - Myślałam, że niczego nie żałujesz. - Tylko rzeczy, których nie mogę zmienić. - A co z Mitchem? Lily? Czy resztę swojego życia spędzę przekonując cię, że nie jestem jej duchem? - Chcę ci coś pokazać. - Odsuwa ode mnie ramiona i sięga po swoją koszulkę, ściągając ją przez głowę. Posyłam mu zdezorientowane spojrzenie. Jest piętnaście stopni, może nawet zimniej, a on stoi naprzeciw mnie bez koszulki. - Keiran, co ty robisz? To nie jest najlepszy czas na myślenie o seksie. - Nie, to przyjdzie później. - Pewny siebie, co? - Wypełniony nadzieją. - Złagodniałam na jego słowa i sposób w jaki na mnie spojrzał. - Pamiętasz, jak mówiłem ci, że wyznaję swoje grzechy tylko tak, jak potrafię? Dlatego właśnie zrobiłem sobie tatuaż. - Nie mogę uwierzyć, że widzę go po raz pierwszy. Jest 388

piękny - powiedziałam w końcu, po dłuższym czasie wpatrywania się w zachwycie w jego plecy. Nawet po tych wszystkich razach, gdy uprawialiśmy seks, nigdy tak naprawdę nie widziałam jego pleców. Jedno z nas zawsze będzie uciekało. Przebiegłam palcami po tatuażu. Ciemne płatki ostro kontrastowały z jego bladą skórą. Niektóre płatki zostały podzielone na różne sposoby, a niektóre wyglądały jakby zostały naprawione. Te uleczone miały między sobą krople wilgoci, która je trzymała razem. Krople deszczu były jasno niebieskie z odcieniem zielonego, przypominające moje własne oczy. Jeden płatek szczególnie wyróżniał się z pośród reszty. Jego końcówka luźno opadała w dół, a nad nią była lecąca kropla. Sposób w jaki spadała był osobliwy... prawie, jak spadająca gwiazda. - To dla niej? - Nie... To dla nikogo. - Naprawdę w to wierzysz? - Tak. - Więc, dlaczego lilia? Z każdego możliwego kwiatu albo głupiego nastoletniego tatuażu dla chłopców, ty zdecydowałeś się na coś, co wyraźnie ma dla ciebie znaczenie? Co to wszystko znaczy? Połamane płatki? Krople deszczu? - To był pomysł Keenana. - Roześmiał się i potrząsnął głową. - Powiedziałem mu, żeby zrobił lilię. On... - Myślał, że jesteś uzdrowiony. - Co? – Keiran gwałtownie odwrócił głowę. - Po to są te krople. Są uzdrawiającym balsamem. Większość płatków jest naprawiona, ale niektóre nadal mają jakieś uszkodzenia. Zapanowała między nami cisza, gdy dalej oglądałam jego 389

plecy, a on w dalszym ciągu patrzył przed siebie. Jego plecy były napięte i sztywne jeszcze bardziej, gdy go dotykałam. - Jest piękny, Keiran. Myślisz, że to może być prawdziwe? - Co może być prawdziwe? - Że może, tylko może, możesz być uzdrowiony? - Cóż, wtedy musiałbym przyznać, że coś jest ze mną nie tak. - Dokuczliwa nuta w jego głosie sprawiła, że się uśmiechnęłam. - To dobrze, że wiem kiedy żartujesz, albo zaczęłabym się martwić. Odwrócił się do mnie twarzą i objął ramionami w pasie, przyciągając do siebie. - Dlaczego w ogóle z tym walczysz? - Ponieważ zabijałem ludzi, Lake. Zabiłem i jestem gotowy zabić bez większego powodu. Naprawdę myślisz, że ktoś taki jak ja mógłby być dobry? Mogę nigdy nie być chłopakiem, mężem czy nawet ojcem. - Nie jesteś z góry skazany na zgubę, jak myślisz. Zignorowałam ukłucie w moim sercu na jego odcięcie się od przyszłości. - Nie jestem też zbawiony. - Więc, dlaczego nie pociągnąłeś za spust i dalej chcesz mnie chronić? - Ponieważ, jeśli miałbym kogoś chronić, to byłabyś tą osobą. - Sugerujesz, że jestem słaba?

390

- Mówię, że się liczysz. Niezależnie od tego, jak bardzo nie chcę cię chcieć. - Naprawdę potrafisz sprawić, aby dziewczyna poczuła się wyjątkowa - zażartowałam. - Nie jestem typem chłopaka z różami i słońcem. Prawdopodobnie nigdy nie będę w stanie położyć cię na łóżku usłanym różami i się z tobą kochać. Owinęłam ręce wokół jego szyi. - Może nie chce róż. - Przygryzłam dolną wargę, co błyskawicznie doprowadziło nas do pocałunku. - Może wolę twoje kolce. - Pewnego dnia zechcesz. Nie walcz z tym, kochanie. - To nie jest ten dzień - odparłam. - Jesteś gotowa zaryzykować? Tak. - Może. - Nie jestem tego wart. - Jak na faceta, który tak emanuje seksem, masz gówniane poczucie własnej wartości. - Naprawdę chciałbym, żeby brak poczucia własnej wartości był problemem. Wtedy było by dużo łatwiej. - Łatwiej w jaki sposób? - To uczyniłoby wszystko możliwym.

391

- Dlaczego nienawidzisz jej tak bardzo? - Nie ważne, jak się czułam, nadal bałam się, że pewnego dnia obudzi się i zrozumie, że nigdy nie wierzył, iż jestem Lily. Zakopał twarz w mojej szyi i odetchnął. - Ponieważ robiła to, do czego ja nie miałem siły. Nie pozwoliła im zabrać swojej duszy. To właśnie uczyniło ją silną... To właśnie uczyniło silną ciebie. Myślał, że jestem silna? - W szpitalu powiedziałaś, że cię złamałem, ale to nie prawda. Nie mogę cię złamać, kochanie. Nigdy nie mogłem. Kiedy ona umarła myślałem, że umarłem razem z nią i kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, pomyślałem, że wysłała cię jako przypomnienie za całe wyrządzone przeze mnie zło. Ale w dzień, kiedy powiedziałaś mi, że mnie kochasz, zrozumiałem, że nie wysłała cię, aby mnie ukarać. Wysłała cię, aby utrzymać mnie przy życiu. - Naprawdę w to wierzysz? Nie odpowiedział, ale sięgnął dłonią do kieszeni i wyciągnął złożoną kartkę papieru. - Chcę, żebyś to przeczytała. Z wahaniem wzięłam kartkę i rozłożyłam ją ostrożnie. Papier był zużyty i odbarwiony przez czas, ale kiedy zobaczyłam pierwsze słowa wiedziałam, że było to od jego matki. Nie mogłam przeczytać tego wystarczająco szybko. Gabriel, Mój słodki chłopcze Straciłam cię. Nie ochroniłam cię. Straciłam cię, ponieważ cię nie ochroniłam. 392

Mogę mieć tylko nadzieję, gdziekolwiek teraz jesteś, że jesteś bezpieczny, a także kochany. Kochany lepiej, niż kiedykolwiek robiłam to ja. Jeśli ten list kiedyś cię odnajdzie, mam nadzieję, że pewnego dnia zrozumiesz, iż to co zrobiłam, było najcięższą rzeczą, jaką kiedykolwiek musiałam zrobić. Chciałabym umrzeć tysiące razy, gdybym mogła przeżyć to jeszcze raz - gdyby tylko był jakiś inny sposób na ochronienie waszej dwójki. Matka nigdy nie powinna dokonywać takiego wyboru. Matka nigdy nie powinna wybrać. John... twój wujek... Chciał tak bardzo sprowadzić cię do domu. On także cię kochał. Jestem również winna tego, do czego go zmusiłam, dla dobra twojego brata. Zniszczyło go to tak bardzo, jak mnie. Nasza miłość zniknęła razem z tobą, a nasze dusze na wieczność pozostały uszkodzone. Mam tylko nadzieję, że pewnego dnia, ktoś będzie w stanie pokochać cię bezwarunkowo. Mam nadzieję, że ktoś pewnego dnia da ci twoje zawsze. Nie zdawałam sobie sprawy, że płakałam, dopóki jedna z łez nie upadła na papier. - Nie wiem, co powiedzieć. - Powiedz, tak. - Tak? - Ty jesteś moim zawsze, Lake... czy dasz mi zawsze?

393

Rozdział 37 LAKE Dwa miesiące później - JESTEŚ MOJA? - Keiran! - Odpowiedz mi, Lake. - Kurewsko kocham, jak mówisz moje imię. - Powiedz mi teraz, albo Boże dopomóż zamierzam to z ciebie wypieprzyć. - Myślę, że już to zrobiłeś - dokuczałam. Wbił się we mnie mocno i pocałował jeszcze mocniej. - Cholera, dziewczyno. Co ty mi robisz? Jego dłoń przesunęła się do góry, obejmując moją lewą pierś, gdy pompował we mnie ciężkim rytmem, który uniósł mnie na palce. Moje jęki zamieniły się w popiskiwania, gdy ciało przyjmowało z zadowoleniem znajome uderzenia. Wcisnął do moich ust palca, abym ssaniem stłumiła krzyki, podczas gdy drugą dłonią szczypał mój sutek. Boże, nawet po tym cały czasie, nadal kochałam pieprzony ból. Dźwięk trzeszczącego biurka odzwierciedlał dziki rytm mojego serca. 394

Kochałam każdą minutę tego. - Keiran, proszę... - Moja głowa opadła do tyłu i wypuściłam długi, gardłowy jęk, kiedy jego biodra przesunęły się, aby mieć głębsze wejścia. Wysunął się ze mnie prawie na całą długość i gwałtownie wbił się do środka. Sapnęłam. - Jesteś pewna? - Przestań, Keiran. Usłyszą nas. - Gówno mnie to obchodzi. Co ci wcześniej obiecałem? - Jesteś chorym popaprańcem. - Zacisnęłam się wokół niego, pracując nad własnym spełnieniem. Potrzebowałam dojść, ale on zachowywał się jak pewny siebie, zwykły dupek. - A ty jesteś przebiegłą małą suką. Daj mi to, czego chcę. - Nie. - Wepchnął jego kutasa mocniej i głębiej we mnie. Keiran! - Daj. Mi. To. Czego. Chcę! Krzyknęłam niekontrolowanie i poddałam się. - Proszę, daj mi dojść... Kocham cię. - Jeszcze raz. - Kocham cię. Cholera! - Uderzył w miejsce głęboko we mnie, w końcu wysyłając mnie na krawędź. - Usta - warknął. - Do kogo należysz? - Po prostu pieprz mnie! - Byłam już sfrustrowana narastającą potrzebą. - Do kogo! - zażądał. 395

- Jestem twoja! - Krzyknęłam. Wgryzłam się w jego ramię, kiedy orgazm wstrząsł moim ciałem, zadrżałam przy nim. Nagle wyciągnął penisa i ściągnął prezerwatywę. Poczułam gorące nasienie oblewające moją sukienkę. Następstwo naszych orgazmów było tak samo intensywne, jak sam seks. Zajęło nam dłuższą chwilę, aby choćby uregulować oddech, przez ten cały czas patrzył na mnie z zarozumiałym uśmiechem na twarzy. - Dlaczego to zrobiłeś? Teraz muszę wrócić do domu! - Nie powinnaś ubierać tej sukienki. Jest zbyt krótka. - Nie sądzisz, że jesteś zbyt kontrolujący? - Tak. - Rozumiem. - Jesteś zła? - Opuścił głowę i spojrzał na mnie. - Nie wiem, jak się czuję. - I naprawdę nie wiedziałam. Nawet po tym, jak oficjalnie od dwóch miesięcy jesteśmy parą, jego szczere przyznanie, że nadal chce mnie kontrolować, było trochę ciężkie do pojęcia. Czy uczyni ze mnie słabszą, jeśli mu pozwolę? - Nie zamierzam się nad tobą znęcać. To nie to, czego chcę. Pragnę cię uszczęśliwić, ale potrzebuję także zapewnić ci bezpieczeństwo. Kiedy powiedziałem, że nie ma dla ciebie większego zagrożenia, niż ja sam, kłamałem albo przynajmniej tak myślałem w tamtym czasie. Zanim mogłam odpowiedzieć, opuścił mnie na ziemię, zaraz obok biurka nauczyciela. - Poza tym... miałem to wyboru to albo zmasakrowanie mu twarzy. Dlaczego go pocałowałaś? - Mówiłam ci, to było częścią umowy dla pcheł. 396

Zapomniałam o wszystkim moich obietnicach, jakie dałam Collinowi, dopóki nie zobaczyłam go siedzącego na stołówce, zamiast na zewnątrz w deszczu. Gdy nasze oczy się spotkały, zobaczyłam zranienie i wstyd, nie mogłam poczuć się jeszcze gorzej. Wiedziałam, że dojdzie to do Keirana, który właśnie miał spotkanie z trenerem Lyons'em, ale obietnica była obietnicą. Niestety, to spotkanie musiało być jednym z tych krótszych, ponieważ wszedł na stołówkę dokładnie w momencie, kiedy moje usta przyciskały się do Collina i tak właśnie zaczęło się nasze spotkanie. Już i tak był wkurzony za sukienkę, więc widok mnie całującej się z innym kolesiem, nie ważne z jakiego powodu, sprawił, że przełączył się u niego bezpiecznik, który zostawił między moimi nogami ból. - Odwróć się i zegnij. Byłem spragniony twojej cipki przez cały dzień. Zrobiłam tak, jak powiedział i kiedy jego dłonie ponownie podciągnęły do góry moja sukienkę, moje serce zaczęło walić w niecierpliwości. Złapał mnie za biodra i przyciągnął do siebie tak, że plecy wygiełam w łuk. - Kurwa, twój tyłek jest gorący - uderzył w niego. - Idealny. Wiedziałam, kiedy się odsunął, nie mogłam wówczas już wyczuć jego twardego fiuta, przyciśniętego do mojego tyłka. Złapał za moje udo i uniósł je z biurka. Usłyszałam, jak warczy chwilę przed tym, jak jego język na mnie opadł. Uczucie jego lizania i ssania to było dla mnie zbyt wiele, a kiedy dochodziłam w jego ustach, sięgnęłam do tyłu i złapałam go za włosy. Byłam pewna, że moje palce wbijały się w jego głowę, ale wydawało mu się to nie przeszkadzać, gdy mruczał i nadal lizał mnie swoim językiem. Jego wargi delikatnie całowały moją wrażliwą cipkę, zanim się podniósł na nogi. Spojrzałam za siebie w momencie, gdy zakładał kolejną prezerwatywę.

397

- Właśnie tak, kochanie - powiedział, odwracając mnie do siebie twarzą. Podniósł mnie na biurko. - Chcę tym razem widzieć, jak dochodzisz. Wsunął się we mnie powoli. Kochałam, gdy brał mnie mocno i szybko, ale bardzo podobało mi się także, kiedy był powolny i tak bardzo słodki. Pokrył ustami moje, gdy zaczął się we mnie poruszać. Owinęłam mocniej nogi wokół jego bioder i jęczałam w jego usta za każdym razem, gdy wykonywał głębokie uderzenie w mój wrażliwy punkt. - Tak dobrze cię czuć - wymruczałam. - Ciebie jeszcze bardziej - warknął, zanim podgryzł wierzch mojej piersi.

*** RAZEM Z Keiranem wymknęliśmy się ze szkoły, abym mogła pójść się przebrać i wziąć prysznic. Był przez cały czas milczący, więc mogłam wykorzystać ten czas na przemyślenie ostatnich dwóch miesięcy. Wiele się wydarzyło odkąd razem z Keiranem zostaliśmy parą. Większość z tego była cudowna, kiedy razem z Keiranem poznawaliśmy się na innym podłożu. Nie byliśmy już dłużej dręczycielem i dręczoną. Nie byliśmy już wrogami. Najtrudniejszym momentem było, kiedy wróciłam ze szkoły do domu i wydzwaniałam do Keirana, ponieważ nie pokazał się o piątej. Przez cały dzień zachowywał się dziwnie, ale zaskakująco był bardziej czuły, tak jakby był to ostatni nasz czas razem. Weszłam do domu po szkole i zobaczyłam ciotkę Carissę z kolanem w kroczu Keirana. Upadł na swoje kolana i jęknął z bólu, ale na szczęście, nie oddał jej. 398

Rzuciłam się do przodu, ale nie byłam pewna, kto tak naprawdę potrzebował pomocy. Modliłam się tylko, aby Keiran nie skrzywdził mojej ciotki. Jak się okazało, Keiran opowiedział jej o wszystkim, zaczynając od tego, jak popchnął mnie na placu zabaw. Jedną rzecz, z którą był na tyle inteligentny, aby zatrzymać dla siebie to sześć tygodni, kiedy mnie szantażował, abym była jego seksualną niewolnicą. Nie miałam wątpliwości, że skończyło by się to wówczas jeszcze gorzej, niż samym kolanem w kroczu. Zajęło to dużo czasu i pracy dla każdego z nas, aby wejść w końcu w jej łaski. Najtrudniejszą częścią tego procesu, było zobaczenie jej rozczarowania i bólu. Jackson także został w pobliży po aresztowaniu Mario. Ostatecznie potwierdzili to, co mój instynkt próbował mi powiedzieć. Ciocia Carissa się zakochała. Było mi smutno, że to przegapiłam, ale również byłam szczęśliwa dla nich, więc za długo mnie to nie męczyło. Byłam po prostu wdzięczna, że w końcu kogoś sobie znalazła. Proces Mario i Arthura rozpoczął się w ciągu dwóch tygodni, a detektywi byli przekonani o tym, że zostaną oni skazani... tak długo, jak Keiran, Quentin i Diana zaświadczą o tym, co wydarzyło się na sali gimnastycznej. Będą musieli zeznać wszystko. Diana nadal była w pobliżu. Była także przyczyną naszej pierwszej kłótni, jako pary. Dowiedziałam się, że po aresztowaniu jej ojca, nadal mieszka u Keirana. Według niego, pomagała mu zejść na ziemię i nie próbowała już uwodzenia, lecz to było już zasadą. Więc co zrobił? Przekonał moją ciotkę, że była praktycznie sierotą i nie miała gdzie pójść. 399

I co zrobiła moja ciotka? Kazała jej się do nas przeprowadzić. Z początku było ciężko, kiedy dowiedziała się, że Diana jest córką Mario, ale gdy ta podzieliła się swoją historią, to tylko wzbudziło w mojej ciotce chęć pomocy jej. Musiałam przyznać, na mnie także to podziałało. Sheldon nadal nie mogła jej znieść. Razem z Dianą nie byłyśmy tak do końca najlepszymi przyjaciółkami, ale spędzałyśmy razem czas. Była także powodem dzisiejszego rodzinnego zebrania. Keiran zapracowywał się nadal, liżąc tyłek mojej ciotki. Odmówił ponownego dotknięcia mnie pod jej dachem. Zabrała mnie na zakupy i zaproponowała czerwoną, krótką sukienkę, która była na granicy przyzwoitości. Moja niechęć była głównym powodem, dlaczego uparła się na nią i działało to jak urok. Nie każdy w szkole, dziewczyny i chłopcy, ale Keiran zatraciłby się, gdyby mnie w niej zobaczył. Sprawiłam, że złamał swoją przysięgę i teraz był z złym humorze. Podjechaliśmy pod mój dom i Keiran wyłączył silnik, zanim okrążył samochód i otworzył moje drzwi. Testował swoje zdolności do bycia gentelmanem i muszę powiedzieć, podobało mi się to tak samo, jak jego ostre krawędzie. - Zrób to szybko - zażądał. - Po przerwie masz test. Widzicie? Ostre krawędzie. - Wiesz, że nie byłoby nas tutaj, gdybyś nie był taki uparty. Gdybyś nie przestał mnie dotykać, nie musiałabym uciekać się do drastycznych środków. - Nie jestem w nastroju, Monroe. Przygryzłam dolną wargę, aby nie powiedzieć czegoś sarkastycznego. Nienawidziłam, gdy nazywał mnie Monroe i 400

doskonale o tym wiedział. Mogłam już zobaczyć uśmieszek formujący się na jego ustach. Zacisnęłam dłonie na jego szarej koszulce i podeszłam bliżej, dopóki moje usta nie spoczywały tuż przed jego. Pochylił się do przodu, aby mnie pocałować, ale umknęłam jego wargom i uśmiechnęłam się słodko. - Wiesz... musisz mnie zobaczyć dzisiejszego wieczora jeszcze raz w tej sukience. Czy jesteś przygotowany na powściągnięcie swoich roszczeń i wykonanie obowiązków chłopaka? - Albo możemy to po prostu pominąć i mogę wykonywać swoje wszystkie obowiązki przez całą noc, bez żadnych przerw. Uśmiechnęłam się i pozwoliłam mu się pocałować, zanim odepchnęłam go i złapałam z zaskoczenia. - Lubisz to, prawda. Może sprawię, że poczekasz. - Monroe... - Nie zapomnij o swoim garniturze po szkole, Masters! Wślizgnęłam się do domu, aby przebrać się w inne ciuchy, pozostawiając go na podjeździe ze wzwodem.

*** BAL MATURALNY. KAŻDA dziewczyna myśli o dniu swojego balu. To była druga najlepsza noc zaraz po dniu ślubu. Byłam wyjątkiem tych marzących dziewczynek, ponieważ u mnie zawsze jakoś pomijałam tą noc. Spodziewałam się, że nic dobrego z tego nie wyjdzie. Nie, jeśli miał być tam Keiran. Więc, dlaczego tu stałam, umyta, ogolona, wymalowana i gotowa? Cóż, prawie gotowa. Spojrzałam na piękną, turkusową sukienkę wiszącą na drzwiach sypialni Sheldon.

401

Biały gorset był bez ramiączek z dekoltem w kształcie serca, który wypuchał moje piersi ku górze. Turkusowe sztuczne perły zdobiły górę w masie wirujących szlaków. Gorset zwężał się do talii i prowadził ku spódnicy księżniczki, która przypominała tutu. Kończyła się tuż powyżej moich kolan i kręciła, gdy się poruszałam. Nadal pamiętam, jak Keirana oczy pociemniały, gdy wyszłam w niej z przymierzalni, aby ją ocenił. Pomyślałam, że w końcu udało mi się sprawić, iż zaniemówił, dopóki nie powiedział - muszę cię mieć, teraz. Cieszyłam się, że obojgu nam się spodobała ta sukienka, ponieważ po tym, jak ochrzciliśmy ją w przymierzalni, musiałam już ją kupić. Po fantastycznym, podstępnym seksie w przymierzalni, spędziliśmy prawie godzine kłócąć się przy kasie. Pierwszym argumentem było to, kto zapłaci. Wygrał, ale kiedy sprzedawca ogłosił łączną cenę, wywołało to kolejną. Skończyliśmy wychodząc ze sklepu bez sukienki, po tym jak wygrażałam mu, że jeśli ją kupi, to potne ją nożem kuchennym. Moje ciało aż się rozgrzewa, gdy przypominam sobie o tym, jak zabrał mnie po tej kłótni do domu, natychmiastowo każąc mnie wywołującym krzyki orgazmem. Nie odpuścił, dopóki nie przyszła moja ciotka. Następnego dnia, wróciłam do domu i znalazłam na łóżku sukienkę z karteczką obok niej. Spędziłem 11 lat na sprawianiu, aby twoje życie było piekłem. Jestem gotowy spędzić resztę czasu, aby ci to wynagrodzić. Zacznijmy od tego na początek. Pozwolisz mi? I jak zwykle, nawaliłam. Sukienka naprawdę była piękna, pomimo absurdalnej ceny. Byłam jeszcze bardziej ciekawa tego, jak Keiran planuje wynagrodzić mi te jedenaście lat. Weszły Sheldon i Willow, przerywając moje myśli. Były ubrane w kreacje, które Willow sama zrobiła. Projektantka miała na sobie ciemno fioletową sukienkę, bardzo krótką i podobną do 402

mojej, prócz czarnego, koronkowego gorsetu. Sheldon miała na sobie długą, połyskującą czarną, która była bez ramiączek i miała obramowany srebrną niską stanik. Postanowiły iść razem same, jako randka. - O której Keiran po ciebie przyjeżdża? - zapytała Willow. - W ciągu dwudziestu minut powinien być. - Szybko dokończyłam ubieranie i podbiegłam, aby się zobaczyć do lustra, kiedy usłyszałam męski głos z dołu. Sheldon i Willow szybko wybiegły za mną, kiedy Dash wrzeszczał u dołu schodów. Pomimo wszystkich spięć, zdecydowaliśmy się iść jako pewnego rodzaju grupa. Naprawę myślałam, że Willow razem z Dashem wyjaśnią sobie do tej pory wszystkie różnice, ale ona nadal popierała mamę, aby nie byli razem. Zdałam sobie sprawę, że Dash jeszcze z niej nie zrezygnował, kiedy około miesiąca wcześniej zapytał mnie, czy Willow idzie na bal. Jak się potem okazało, zapytał ją, czy z nim pójdzie, ale gdy go odprawiła, powiedział jej, że skończył z lataniem za nią. Willow nie mogła przestać płakać przez następne prawie dwa tygodnie i ledwo co jadła. Dopiero, gdy Sheldon wielkodusznie poprosiła ją o towrzyszenie na tańcach, wydawało się jej przejść. Założyłam szpilki, wzięłam głęboki oddech i ruszyłam po schodach w dół. Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam był Keiran czekający u podnóża schodów, ubrany w czarny garnitur i koszulę, która musiała być dopasowana do niego przez samego Boga. Nie patrzył w moją stronę, więc to pozwoliło mi dokładnie się mu przyjrzeć. Zdecydowanie sprawiał, że kolor czarny wyglądał na nim dobrze. Zeszłam po schodach. Gdy udało mi się podejść do niego, a on nadal mnie nie zauważył, wiedziałam już, że coś było nie tak. 403

Gdybym nie była zajęta ślinieniem się wcześniej, zauważyłabym jego zaciśniętą szczękę. Spojrzałam w kierunku, gdzie on patrzył i zobaczyłam całą scenę. Sheldon stała blada i jakby zamrożona po lewej stronie schodów. Patrzyła na wysoką postać zajmującą całe drzwi wejściowe. - Keenan... Jak... jak się masz? Nosił okulary przeciwsłoneczne, które zasłaniały jego oczy, ale mogłam dostrzec jak zacisnął usta w linię i jego napięte mięśnie szczęki. Pokój zrobił się cichy, kiedy wszyscy skoncentrowali uwagę na napiętej atmosferze. - Nie umieram już, jeśli to jest twoje prawdziwe pytanie. Wrogości w jego głosie nie dało się nie zauważyć i jeśli byłby choć trochę jak jego brat, wściekłość gotowałaby się w jego spojrzeniu. - Cieszę się, że z tobą w porządku. My... - Skończ z tymi współczującymi bzdurami. Nie obchodziło cię to na tyle, żeby przyprowadzić swój egoistyczny tyłek do szpitala. Nie ma potrzeby, aby choćby udawać teraz troskę. I tak po prostu już go nie było. Pozostawił nas wszystkich wpatrujących się w ciszy w miejsce, w którym stał. Następnego dnia po tym, jak Keiran postanowił dać odejść swojej przeszłości i nie zabijać oficera Reynoldsa i pani Risdell John został powiadomiony, że znalazło się płuco dla Keenana. Mowa o znaku... Miał natychmiastowy przeszczep. Po miesiącu rekonwalescencji został wypuszczony ze szpitala. Wszyscy byli bardzo szczęśliwi, prócz niego. Doktor zapewnił nas, że odczuwa 404

normalne emocje po przeszczepieniu organu. Strach. Niepokój. Stres. Jednak nadal nie mógł się za daleko oddalać, ze względu na możliwość nie przyjęcia organu przez ciało albo możliwość infekcji. Więc głównie chodził tylko do szpitala, aby robić badania krwi i rentgeny. A dzisiaj, wszyscy przygotowywaliśmy się do balu, prócz niego. To musiało boleć. Nadal nie odzywał się do Keirana, więc dystans między nimi z dnia na dzień robił się coraz większy. To sprawiło, że Keiran obsesyjnie polował na Mitcha. Po rozmowie telefonicznej, którą Keiran odbył sześć miesięcy temu, Mitch milczał, ale ten nigdy nie odpuścił poszukiwań. Czasami, ponownie wracał do mrocznej przeszłości, a ja robiłam wszystko co w mojej mocy, aby wyprowadzić go z niej z powrotem. Byłam przygotowana, aby zrobić wszystko, by tylko mu pomóc. Nikt, przynajmniej ja, nie oczekiwał że zmieni się z dnia na dzień, choć myślę, że on sam chciałby, aby tak było. - Lake? - Byłam tak pogrążona we własnych myślach, że nie zauważyłam momentu, gdy Keiran wziął mnie za rękę, a wszyscy inni wyszli. - Och, uh, huh? - Wszystko w porządku? - Tak, ale nie chcesz zobaczyć, co z twoim bratem? Spojrzał przez dłuższą chwilę na drzwi przez które wszedł Keenan i potrząsnął przecząco głową. - Naciskanie na niego było by błędem. - Co jeśli on nigdy...

405

- Ciii, kochanie. Wyglądasz dzisiaj pięknie. Nie chcę, żebyś płakała. - Co sprawia, że myślisz, iż będę płakać? - zapytałam z oskarżeniem i drżeniem w głosie. Posłał mi krzywy uśmiech i ścisnął moją dłoń. - Ponieważ ty zawsze płaczesz... i prychasz. Zaśmiałam się i uderzyłam go w pierś. Udawał że go to zabolało, dopóki nie zdałam sobie sprawy, że naprawdę mogło go to boleć. - Przepraszam! Uderzyłam w to? - Tak, ale nie martw się. Mogę przyjąć ból - wyszeptał uwodzicielsko. - Nie bądź zbyt podekscytowany. kolejności z tobą zatańczyć.

Chcę

w

pierwszej

Jęknął i po raz pierwszy Keiran zrobił nadąsaną minę. To będzie naprawdę interesujące, zobaczyć, jak Keiran tańczy. Jeden taniec i mogę cię mieć. - Jasne. Więc mogę zobaczyć go teraz? Puścił moją dłoń i trzymając mój wzrok, zaczął rozpinać koszulę. Tatuaż, który pokrywał ślad, przez który omal go nie straciłam głosił: Na zawsze, Lake. Teraz już wiedziałam, dlaczego tajemniczo chciał, abym napisała te słowa na kartce papieru kilka tygodni temu. - Nie mogłem nacieszyć się twoim spojrzeniem, ilekroć na mnie patrzysz. To nie wspomnienia chcę nosić, tylko ciebie. Gdy 406

na mnie patrzysz, chcę żebyś widziała na zawsze. Chcę, żebyś pamiętała naszą obietnicę. - To piękne. Czy Keenan to zrobił? Potrząsnął głową, a następnie mnie pocałował, ale myślę, że to głównie po to, aby mnie rozproszyć. - Co zamierzasz zrobić? Mitch nadal gdzieś tam jest, a Arthur może wyjść w każdej chwili. - To zastanawiające, że nie wyszedł do tej pory, ale było tak wiele dowodów świadczących przeciwko niemu, w tym ogromna ilość dzieci znaleziona w Kanadzie, które zostały jak Keiran w końcu uwolnione. Aresztowano policjantów, sędziów i wszystkich innych, którzy pracowali dla Arthura. - Mam ci coś do pokazania. - Wyciągnął kartkę papieru i przez chwilę, przeżyłam deja vu. Czy to kolejny list od jego matki?

407

Rozdział 38 KEIRAN WZIĘŁA KARTKĘ z mojej dłoni, ale wyczułem jej wahanie. Odwróciła i powoli zaczęła czytać. Mogłem dostrzec zmieszanie w jej oczach i sposób w jaki jej ciało się napięło. Otrzymałem ten list dzisiaj i musiałem przeczytać go ze sto razy. Słowa wypaliły się w mojej pamięci: Młodziaku, Każdy wojownik wie, jak walczyć, ale tylko mądry wojownik wie, jak przeżyć. Jeśli czytasz ten list, to mogę tylko przypuszczać, że jesteś tym drugim wojownikiem. Mam tylko jedno pytanie do ciebie i jest ono proste. Czy wierzysz w przeznaczenie? Moja córka przyszła mnie wczoraj odwiedzić. Muszę ci za to podziękować. Ochroniłeś to, co moje, nie oczekując niczego w zamian, więc czuję tylko potrzebę, aby się odwdzięczyć. Nigdy nie wiesz, co może przyjść od kogoś, komu zaufasz powierzając mu sekrety... Dwie noce temu, poznałem wpływowego mężczyznę imieniem Arthur. Złożył mi wspaniałą ofertę w zamian za ochronę. Zgodziłem się, ale za cenę tajemnicy. Tajemnicy takiej, jak twoja. Nie jest on już dłużej problemem. 408

- Rufus. - Nie rozumiem. Kim jest Rufus? - To stary więzień, którego poznałem ostatnim razem w więzieniu. Dwa lata temu, przyszedł szukając swojej córki, która była bita przez swojego męża, ale nie mogła odejść. Skonfrontował się z jej mężem, ale wdali się w bójkę. Na nieszczęście dla niego, mąż ten był policjantem, a mężczyzna byłym kryminalistą. - Kobieta... Była matką Trevora, prawda? A on jest jej ojcem? Przytaknąłem, ale się nie odezwałem. - Czy Arthur naprawdę nie żyje? Ponownie przytaknąłem. - Znałeś wcześniej Rufusa? - Nie. To był jakiś popieprzony przypadek. Nie wiem nawet co sprawiło, że jej pomogłem. Po prostu to zrobiłem. - Może miała na to wpływ przeszłość twojej własnej matki. Mówiłeś, że twój ojciec się nad nią znęcał. - Nie wiedziałem o tym w czasie, gdy pomagałem matce Trevora. - Cóż, ale wiesz co to oznacza, prawda? - Co? Pochyliła się blisko mnie i owinąłem wokół niej ramiona. - To oznacza, że jesteś bohaterem.

409

Przełknąłem ciężko pod naporem emocji, ale głównie przez małą uncję niepewności, że nie będę mógł być tym, kogo potrzebowała. - Urodziłeś się z chciwości i z niej się wydostałeś. Żyłeś swoim życiem tak, jak ktoś chciał, abyś żył. Kim chcesz być? - Chcę być twój, ale czy jesteś pewna, że chcesz żyć z taką złamaną miłością, jak nasza? - Myślę, że już zostało udowodnione, że przyjmę cokolwiek na mnie zrzucisz. Miłość jest znacznie silniejsza, niż strach. Nie mogłem zaprzeczyć, że nasza miłość powstała w ciemności, ale zamiast popychania jej w ciemniejszy świat, pokazała mi światło, na które nie byłem pewny, czy nawet zasługuję. Mogę nie być potworem, ale nadal nie jestem także bohaterem. - Kocham cię, Keiran. Ale... na zawsze, to długi czas na zmiany.

410